-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
ทางเราได้รับอนุญาตจาก DD. ที่เป็นเจ้าของเรื่องแล้วนะคะ สามารถติดตามข่าวสารเพิ่มเติมได้ที่ https://www.facebook.com/DD.Novel/ นะคะ
-
***Rough and Tender***
CH1 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3270696#msg3270696):::CH2 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3270762#msg3270762):::CH3 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3274114#msg3274114):::CH4 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3276094#msg3276094):::CH5 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3277842#msg3277842)
สำรอง:CH1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3270696#msg3270696):::CH2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3270762#msg3270762)::: CH3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3274114#msg3274114):::CH4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3276094#msg3276094):::CH5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3277842#msg3277842)
CH6 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3280335#msg3280335):::CH7 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3282438#msg3282438):::CH8 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3283834#msg3283834):::CH9 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3286466#msg3286466):::CH10 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3288241#msg3288241)
สำรอง:CH6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3280335#msg3280335):::CH7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3282438#msg3282438):::CH8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3283834#msg3283834):::CH9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3286466#msg3286466):::CH10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3288241#msg3288241)
CH11 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3289761#msg3289761):::CH12 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3292351#msg3292351):::CH13 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3293765#msg3293765):::CH14 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3295221#msg3295221):::CH15 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3297762#msg3297762)
สำรอง:CH11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3289761#msg3289761):::CH12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3292351#msg3292351):::CH13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3293765#msg3293765):::CH14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3295221#msg3295221):::CH15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3297762#msg3297762)
CH16 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3299481#msg3299481):::CH17 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3300978#msg3300978):::CH18 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3302880#msg3302880):::CH19 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3304778#msg3304778):::CH20 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3306502#msg3306502)
สำรอง:CH16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3299481#msg3299481):::CH17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3300978#msg3300978):::CH18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3302880#msg3302880):::CH19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3304778#msg3304778):::CH20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3306502#msg3306502)
CH21 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3309075#msg3309075):::CH22 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3310732#msg3310732):::CH23 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3312130#msg3312130):::CH24 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3314969#msg3314969):::CH25 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3321732#msg3321732):::End Part (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3325726#msg3325726)
สำรอง:CH21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3309075#msg3309075):::CH22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3310732#msg3310732):::CH23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3312130#msg3312130):::CH24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3314969#msg3314969):::CH25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3321732#msg3321732):::End Part (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3325726#msg3325726)
*********************
***Fallen and Destined***
CH1 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3332404#msg3332404):::CH2 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3339290#msg3339290):::CH3 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3345474#msg3345474):::CH4 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3350710#msg3350710):::CH5 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3356154#msg3356154)
สำรอง:CH1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3332404#msg3332404):::CH2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3339290#msg3339290):::CH3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3345474#msg3345474):::CH4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3350710#msg3350710):::CH5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3356154#msg3356154)
CH6 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3361138#msg3361138):::CH7 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3366076#msg3366076):::CH8 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3370708#msg3370708):::CH9 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3375817#msg3375817):::CH10 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3380578#msg3380578)
สำรอง:CH6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3361138#msg3361138):::CH7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3366076#msg3366076):::CH8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3370708#msg3370708):::CH9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3375817#msg3375817):::CH10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3380578#msg3380578)
CH11 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3385612#msg3385612):::CH12 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3390805#msg3390805):::CH13 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3395858#msg3395858):::CH14 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3400776#msg3400776):::CH15 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3405995#msg3405995)
สำรอง
CH11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3385612#msg3385612):::CH12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3390805#msg3390805):::CH13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3395858#msg3395858):::CH14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3400776#msg3400776):::CH15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3405995#msg3405995)
CH16 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3410922#msg3410922):::CH17 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3416161#msg3416161):::CH18 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3421609#msg3421609):::CH19 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3426795#msg3426795):::CH20End (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3437555#msg3437555)
สำรอง:CH16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3410922#msg3410922):::CH17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3416161#msg3416161):::CH18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3421609#msg3421609):::CH19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3426795#msg3426795):::CH20End (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51069.msg3437555#msg3437555)
*********************
เข้ามาแก้ลิ้งค์ สารบัญ ให้ เผื่อกดดูแล้วมีปัญหา ให้กดลิ้งค์สำรองได้เลยน้า <---เจ้สอง
ขอบคุณมากๆ เลยค่ะเจ้สอง
-
Rough and Tender 1
สถานที่ที่ยืนอยู่นี้ เบียดเสียดยัดเยียดด้วยหญิงชายนับร้อยชีวิต กลิ่นบุหรี่ตลบอบอวล แสงไฟวูบวาบชวนตาลาย เสียงเพลงกระหึ่มดังก้องจนแสบแก้วหู หากทุกคนยกเว้นเขาดูจะมีความสุขสนุกสุดเหวี่ยง ขยับร่างกายไปตามจังหวะรุมเร้า ใช้ชีวิตกันแบบสุดเหวี่ยงราวกับจะไม่มีวันพรุ่งนี้อีกแล้ว
แต่เขายังมีวันพรุ่งนี้ แถมมีสอบด้วยอีกต่างหาก
คิดดังนั้นแล้วจึงรีบสอดส่ายสายตามองหาเป้าหมายในการพาตัวเองมาในที่เช่นนี้ทันที เขาสายตาสั้นนิดหน่อย แต่ไม่ชอบใส่แว่น เลยมักใส่แค่ตอนเรียนกับตอนอ่านหนังสือ นึกตำหนิตัวเองที่ไม่ได้พกแว่นมาด้วยในคราวนี้ เพียงเพราะกลัวว่าการควักแว่นมาใส่จะทำให้เขาดูเชยและเฉิ่มมากกว่าที่เป็นอยู่
“ฟ้า! นี่ ทางนี้” เสียงนั้นดังแทรกเสียงดนตรีดังลั่น เขาเหลียวไปมองและเห็นหญิงสาวโบกไม้โบกมือไหวๆ เรียกอยู่จึงรีบแทรกกายไปทางดังกล่าว
“ขอโทษที่มาช้านะ ป่าน พอดีเราหาร้านไม่เจอน่ะ” เขารีบพูดโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันว่าอะไรและรีบยื่นถุงในมือให้ “สุขสันต์วันเกิด”
“ขอบคุณ ฟ้าไม่เคยลืมวันเกิดป่านเลยสักปี” ป่านชะโงกหน้ามาแตะริมฝีปากเคลือบสีสวยลงบนข้างแก้มเบาๆ “ป่านดีใจมากจริงๆ”
“เล็กน้อยน่า ก็เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ” เขารีบบอก รู้สึกว่าหน้าร้อนเห่อขึ้นมาจากจุมพิตเบาๆ เมื่อครู่
ป่านเป็นเพื่อนของเขาตั้งแต่เด็ก หญิงสาวเป็นคนสวย ร่าเริง เป็นจุดสนใจของผู้คนรอบข้างเสมอ ผิดกับเขาที่มักโดนกลืนหายไปโดยไม่มีใครสังเกต ไม่มีคนสนใจและไม่ใส่ใจที่จะรับรู้ หลายคนทำหน้าไม่อยากเชื่อที่ผู้ชายไร้จุดเด่นอย่างเขาสนิทสนมกับดาวมหาวิทยาลัยคนดัง หลายคนยิ้มเยาะว่าเขาเป็นแค่หมาวัดที่เฝ้ามองดอกฟ้า ซึ่งขอบฟ้าไม่เคยนึกโมโหเพราะมันเป็นเรื่องจริง แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่เคยคิดอาจเอื้อมดึงเธอลงมาและพอใจกับการได้ชื่นชมอยู่ไกลๆ ที่สำคัญ ป่านเองก็ทราบถึงความชื่นชมของเขาที่มีต่อตัวเธอแต่ก็ไม่เคยตอบรับหรือปฏิเสธเช่นกัน
“มานั่งคุยกันก่อนเถอะ อุตส่าห์มาทั้งที” มือขาวบอบบางดึงแขนเขาไปทางโต๊ะที่กลุ่มเพื่อนกำลังนั่งอยู่ หากขอบฟ้ารีบฝืนไว้
“ไม่เอาดีกว่า เราต้องรีบกลับไปอ่านหนังสือน่ะ พรุ่งนี้มีสอบ”
“ฟ้าเรียนหนังสือมาทั้งชีวิตแล้ว หาความสุขให้ตัวเองบ้างนิดหน่อยจะเป็นไร มาเถอะ ป่านจะแนะนำเพื่อนๆ ให้รู้จัก” ขอบฟ้าไม่เคยขัดคำขอของเธอได้สักครั้งจึงต้องเดินตามไปอย่างประหม่า “เขยิบให้เพื่อนป่านนั่งหน่อย ฟ้า นี่เพื่อนที่คณะเรา หญิง ทราย อ้อย...”
กล่าวชื่อไล่เรียงไปเกือบสิบชื่อทั้งชายหญิงจนครบโต๊ะ ป่านจึงค่อยหันมาแนะนำเขาทีเดียว “นี่ฟ้า เป็นเพื่อนสนิทเรา ฟ้าเรียนอยู่ที่...”
ชื่อสถาบันศึกษาของเขาถูกเอ่ยออกมา ขอบฟ้าไม่แปลกใจสักนิดที่บรรดาเพื่อนๆ ในมหาวิทยาลัยชื่อดังของป่านจะแค่พยักเพยิดหน้าแสดงอาการรับรู้แล้วหันไปคุยกันต่อในวินาทีถัดมา เขานั่งตัวเกร็งอยู่ข้างป่านอีกสักพัก พยายามคิดหาเหตุผลในการขอตัวกลับ ในตอนนั้นเองก็มีเสียงหนึ่งเอ่ยกับเขา
“เบียร์ไหมครับ” หนึ่งในชายหนุ่มร่วมโต๊ะส่งขวดเบียร์ยัดใส่มือให้ขอบฟ้า ก่อนจะร้องบอกเสียงดัง “สุขสันต์วันเกิดน้องป่านอีกรอบ”
ทุกคนรอบโต๊ะบ้างก็ยกแก้ว ยกขวดเบียร์ขึ้นทำท่าชนแล้วดื่มฉลองวันเกิดให้หญิงสาว ขอบฟ้าจึงจำต้องกระดกขวดจิบของเหลวรสขมเย็นเฉียบบ้างเพื่อไม่ให้แปลกแยก หลังจากนั้นก็นั่งคุยกับคนที่ส่งเบียร์ให้เขาเมื่อครู่ ฝ่ายนั้นแนะนำตัวว่าชื่อพลชนะ อายุมากกว่าขอบฟ้าสองปี แต่ด้วยความที่พูดไม่เก่ง บทสนทนาจึงมักจะสั้นเต่อและขาดห้วนลงดื้อๆ หลายครั้งแม้ว่าข้างฝ่ายพลชนะจะเพียรเสาะหาเรื่องมาไต่ถาม หากลงท้ายเขาก็มักจะทำตัวเป็นผู้ฟังมากกว่าดังเช่นที่ทำเป็นประจำ
จวบจนเวลาผ่านไปพักใหญ่ เขาจึงลอบมองป่านอย่างเป็นห่วง หญิงสาวดื่มมากและยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แม้จะรู้ว่าโตๆ กันแล้วแต่ขอบฟ้าก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ จึงชะโงกหน้าไปถาม “ป่าน ไหวไหม”
“สบายมาก ฟ้าไม่ต้องห่วง” ถึงจะบอกให้หายห่วงแต่กระแสเสียงอ้อแอ้กลับบอกตรงกันข้าม
“เหรอ แต่เราว่า...” กล่าวยังไม่ทันจบประโยค ชายหนุ่มที่นั่งข้างป่านก็ส่งเครื่องดื่มอีกแล้วให้เธอ ขอบฟ้าจึงตวัดตามองอย่างไม่เห็นด้วย และชะงักยามเห็นแววตาเยาะเย้ยมองตอบเขาก่อนที่จะหรุบตามองป่าน
“เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งป่านเองก็ได้” ขอบฟ้านึกหาคำพูดมาค้านไม่ออกและยิ่งนิ่งอึ้งยามเห็นหญิงสาวช้อนตามองตอบฝ่ายนั้น สายตาที่แค่เห็นก็พอจะรู้ว่าเจ้าตัวคิดอย่างไรกับคนตรงหน้า
“ป่าน” อะไรบางอย่างทำให้เขาพยายามเรียกร้องความสนใจจากหญิงสาวอีกครั้ง “เรา...”
“ฟ้ากลับไปเถอะ ป่านสบายดี” ประโยคตัดบทง่ายทำให้ของฟ้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับ
“งั้น...งั้นเรากลับก่อนนะ” เขาพยุงตัวขึ้นอย่างติดจะเงอะงะ ความมืดสลัวของสถานที่บวกกับผลข้างเคียงจากเบียร์ครึ่งขวดที่นั่งจิบเมื่อครู่ทำให้เขาสะดุดขาโต๊ะเกือบหน้าคะมำ โชคดีที่ยังตั้งหลักได้ทัน ขอบฟ้าอายจนหน้าร้อนยามได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักและเสียงป่านร้องถามอย่างเป็นห่วง จะมารู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยก็ตอนพลชนะลุกมาแตะข้อศอกเขาและดึงเบาๆ
“พี่ไปส่งเราข้างนอกเอง” แม้หูจะยังแว่วเสียงหัวเราะ แต่ด้วยความที่อยากหลุดไปจากสถานที่นี้ให้เร็วที่สุด ขอบฟ้าจึงยอมรับความช่วยเหลือดังกล่าว พวกเขาสองคนลัดเลาะผู้คนจนมาถึงนอกร้านที่สว่างมากกว่าในร้านและหนวกหูน้อยกว่า ขอบฟ้าถึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าเพื่อนรุ่นพี่ของป่านคนนี้หน้าตาดีมากขนาดไหน
“ขอโทษที่รบกวนพี่พลนะครับ ทำให้พี่ต้องลำบากออกมา ขอโทษด้วย...”
ใบหน้าหล่อเหลาของพลชนะขยับยิ้ม ควักบุหรี่ออกมาจุดสูบขณะเอ่ยกลั้วหัวเราะ “เวลาแบบนี้เขาต้องพูดขอบคุณต่างหาก”
“อะ ขะ ขอบคุณครับ” รีบพูดตามประสาคนหัวอ่อน ขอบฟ้าเกิดอาการประหม่าอีกรอบขณะหาทางขอตัวกลับบ้าน “ผมไม่รบกวนแล้วดีกว่า ขอโทษ...เอ๊ย ขอบคุณอีกรอบนะครับ”
ชายหนุ่มยิ้มให้และกล่าวลา “ครับ ไว้เจอกัน”
+++++++++
กว่าขอบฟ้าจะลงจากรถเมล์ใกล้ปากซอยบ้านเขาก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่ม แม้ว่าอากาศในยามค่ำคืนจะเย็นกว่าตอนกลางวันมาก แต่เขารีบเดินเร็วๆ เข้าบ้านซึ่งอยู่ไม่ลึกมากเท่าไหร่จนเหงื่อซึม ซี่ลูกกรงด้านหน้าบ้านแบบตึกแถวสมัยเก่าแง้มไว้เหมือนตอนเขาออกไป ขอบฟ้าค่อยๆ ดันซี่ลูกกรงหวังให้เกิดเสียงน้อยที่สุดก่อนแทรกตัวเข้าไป
เขาตัดสินใจอาบน้ำอีกรอบเพราะรู้สึกเหม็นกลิ่นควันบุหรี่ตลบอบอวลไปทั้งตัว พออาบน้ำชำระร่างกายเสร็จจึงออกมาเจอใครอีกคนที่เพิ่งแทรกตัวผ่านซี่ลูกกรงแบบเขาเมื่อครู่ “นี่ฝนเพิ่งกลับมาเหรอ”
ปลายฝน น้องสาวของเขาสะดุ้งโหยง เหลียวขวับมามองเขาก่อนเอ่ยฉุนเฉียว “พี่ฟ้าอย่าโผล่มาเงียบๆ แบบนี้สิ ตกใจหมดเลย คิดว่าพี่หมอกเสียอีก”
“ขอโทษ” นิสัยนี้ ไม่ใช่ว่าขอบฟ้าจะเป็นแค่เฉพาะกับคนนอก กับคนในครอบครัวเอง เขาก็ติดปากเอ่ยขอโทษดะไปหมด “พี่หมอกออกต่างจังหวัด กว่าจะกลับก็พรุ่งนี้”
“เออ นั่นสิ ฝนก็ลืมไป” พอสบายใจ ปลายฝนก็เดินเปิดไฟสว่างจ้า ทิ้งตัวลงบนชุดโซฟาเก่าๆ “เฮ้อ เหนื่อยเป็นบ้า”
ลอบชำเลืองไปทางบันไดแล้วขอบฟ้าก็ติงเสียงเบา “เบาๆ สิ เดี๋ยวม้าก็ตื่นหรอก”
“โอ๊ย อย่างม้าน่ะหลับแล้วหลับเลย ฝนไม่กลัวหรอก” เด็กสาววัยกำดัดแต่งหน้าบางๆ หรี่ตาจับผิดเขา “ว่าแต่พี่ฟ้าเถอะ ทำไมเพิ่งอาบน้ำล่ะ อ๋อ ที่แท้ก็เพิ่งกลับมาเหมือนกันล่ะสิ ไม่นึกว่าคนอย่างพี่ฟ้าจะเที่ยวกลางคืนเป็นกับเขาด้วย”
หน้าเขาแดงขึ้นมาอีกรอบและเฉไฉด้วยการทำเป็นดุแม้จะไม่ค่อยได้ผลนักก็ตาม “พี่เป็นผู้ชาย แต่เราเป็นผู้หญิง ฝนต่างหากที่ควรต้องระวังตัว อย่ากลับให้มันดึกมากนัก”
“บ่นบ่นบ่นอยู่นั่นล่ะ น่าเบื่อ!” ปลายฝนเอ็ดอึงและเดินหนีเขาปึงปัง ขอบฟ้าได้แต่ถอนหายใจตามหลัง น้องสาวของเขาไม่เคยกลัวเขาอย่างที่กลัวทิวหมอก ทิวหมอกไม่เคยดูแลเขาอย่างที่ดูแลมารดา มารดาไม่เคยใส่ใจเขาเหมือนที่ใส่ใจทิวหมอกกับปลายฝน เขามักจะหลุดอยู่นอกวงเสมอ ไม่เคยมีคนสนใจ ไม่เคยมีคนเป็นห่วง อาจเพราะขอบฟ้าเป็นลูกคนกลางและมักทำอะไรได้ครึ่งๆ กลางๆ ทุกครั้ง
เขาอาจจะขยันแต่ไม่ได้ฉลาด ไม่ได้เป็นคนเก่งแบบทิวหมอก การเรียนของเขาขอแค่เกาะอยู่ในกลุ่มเกณฑ์เฉลี่ยก็ลำบากแม้ว่าจะขยันมากแค่ไหน หน้าตาเขาดูเรียบๆ ไม่หล่อเหลาและไม่น่าเกลียด จะมีส่วนที่โดดเด่นอยู่บ้างก็ตรงดวงตาสีน้ำตาลคู่สวย แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็มักโดนทักอยู่เสมอว่าเป็นคนตาโศก ตาเศร้าแบบที่คนโบราณท่านว่ามักจะอาภัพและอายุไม่ยืนนั่นล่ะ ผิดกับน้องสาวที่หน้าตาดีผิดพี่น้อง หากก็มักทำตัวมีปัญหาจนมารดาเป็นห่วงว่าลูกสาวคนเล็กจะใจแตก
เขาเป็นลูกคนกลาง ที่ทางของเขาจำกัดอยู่ในวงแคบๆ รอบตัวตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงเดี๋ยวนี้ และขอบฟ้าก็ไม่นึกแปลกใจเลยว่าในอนาคต พื้นที่ของเขาก็คงจะมีขนาดเท่าเดิมเช่นนี้ อาจคับแคบหรือกว้างกว่าเดิมนิดหน่อยเท่านั้น
....................
....................
ขอบฟ้าไม่มีโอกาสรู้ว่าเรื่องราวต่อจากนี้จะขยายวงกว้าง โดยมีตัวเขาเป็นดั่งก้อนหินที่ก่อให้เกิดระลอกคลื่นออกไปไม่สิ้นสุด
ในนาทีนี้ ขอบฟ้ายังไม่รู้
+++++++++
-
Rough and Tender2
ชั่วโมงเรียนอันยาวนานในหนึ่งวันหมดลง ทว่าขอบฟ้ายังนั่งก้มๆ เงยๆ จดเล็คเชอร์จากบนบอร์ดยิกก่อนที่อาจารย์จะลบทิ้ง กระนั้นด้วยความเชื่องช้าของเขาก็ทำให้อาจารย์ลบส่วนที่เขากำลังจดอยู่เพื่อใช้ที่ว่างอธิบายโจทย์อีกข้อที่นักศึกษาเข้าไปถาม
แม้จะลังเล แต่ขอบฟ้าก็ตัดสินใจเอ่ยเรียกหญิงสาวที่ยังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนที่แถวหน้า “ขอโทษนะ แต่เธอจดที่อยู่บนบอร์ดเมื่อกี๊ทันไหม พอดีอาจารย์ลบไปก่อนเรา...”
“หืม อันไหนล่ะ” หญิงสาวคนดังกล่าวตั้งท่าจะเปิดสมุดดูให้ แต่จู่ๆ เพื่อนที่นั่งข้างๆ กลับเอ่ยแทรก “ฉันว่าเรารีบไปกันเถอะ เร็วเข้าๆ”
ว่าแล้วก็ลากมือเพื่อนที่ยังละล้าละลังออกไปโดยเร็ว และขอบฟ้ายังเห็นว่าคนลากหันมาซุบซิบอะไรบางอย่างให้เพื่อนฟังพร้อมปรายตามองมาทางเขา จึงรีบก้มหน้าเก็บหนังสือ เดินเลี่ยงไปยังทางออกอีกด้านแทน
แทนที่จะไปสรวลเสเฮฮาต่อกับเพื่อนฝูงดังเช่นคนส่วนใหญ่ เด็กหนุ่มกลับเดินไปป้ายรถเมล์เพื่อกลับบ้าน เพราะอย่าว่าแต่เป็นฝูงเลย ขอบฟ้าไม่มีเพื่อนสักคน พอจะมีก็แต่คนรู้จักที่เรียนเอกเดียวกันเท่านั้น คนรู้จักบางส่วนที่ยังยอมพูดคุยกับเขาหลังเกิดเรื่องพรรค์นั้น...
แม้ว่าเรื่องจะผ่านไปเกือบปีแล้วก็ตาม แต่เวลายังไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย เขายังจำรายละเอียดเรื่องราวทั้งหมดได้ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ยังจดจำช่วงเวลาที่เขารู้สึกมีคุณค่าและมีความสุขยามได้รับคำชมเล็กๆ น้อยๆ จากคนคนนั้น
เมื่อตอนเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยได้ไม่นาน ขอบฟ้าได้รู้จักกับอาจารย์พิเศษของคณะคนหนึ่ง อาจารย์นภดลเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ เพิ่งจบปริญญาโทจากเมืองนอกและเป็นขวัญใจของสาวๆ ทั้งในและนอกคณะ แต่ขอบฟ้ากลับมีโอกาสสนิทสนมกับอาจารย์นภดลมากกว่าเด็กคนอื่นๆ เนื่องจากอาจารย์เห็นว่าเขาเรียนไม่ค่อยทันเพื่อน จึงมักจะเรียกเขาเข้าไปคุยด้วยหลังหมดคาบเพื่อให้เขาสอบถามข้อสงสัยบ่อยๆ
จากตอนแรกที่พวกเขาแค่พูดคุยกันหลังเลิกเรียน อาจารย์นภดลก็เริ่มเรียกให้เขาไปช่วยเตรียมเอกสาร ช่วยจัดเก็บหนังสือ ใช้ช่วงเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังมากขึ้น สนิทสนมกันมากขึ้น จนขอบฟ้าที่ปกติจะพูดน้อยกลับกล้าพูด กล้าเล่าเรื่องราวต่างๆ และขอคำปรึกษาปัญหาทุกเรื่องอย่างสนิทใจ โดยเฉพาะเรื่องอุปนิสัยส่วนตัวของเขาที่มักมีปัญหากับคนรอบข้างอยู่เสมอ ทั้งที่ไม่เคยคิดหาเรื่องกับใครแต่ดูเหมือนทุกคนจะพร้อมใจกันไม่ชอบขี้หน้าเขาอยู่ดี
อาจารย์ช่วยปลอบใจว่าเขาแค่เป็นขี้อาย ไม่กล้าแสดงออกและมีปัญหาในการสื่อสารกับคนอื่นเท่านั้น อาจารย์ยังชมว่าโดยเนื้อแท้ ขอบฟ้าเป็นเด็กดี มีน้ำใจและเข้มแข็งมากที่ยังสามารถมองโลกในแง่ดีได้
ในสายตาของเขาเวลานั้นมีแต่อาจารย์ จึงทำให้ขอบฟ้าไม่ทันสังเกตว่าสายตาของคนอื่นยามมองมาที่พวกเขาเป็นอย่างไร และเขาคงจะไม่รับรู้ไปเรื่อยๆ ถ้าไม่เกิดเรื่องในวันนั้นขึ้น
วันนั้น เขามาช่วยอาจารย์เตรียมเอกสารตามปกติและสังเกตเห็นว่าอาจารย์ที่มักจะยิ้มแย้มอยู่เสมอกลับมีสีหน้าเคร่งเครียดราวกับกำลังกังวลเรื่องใดเรื่องหนึ่งอยู่ จึงเอ่ยปากถามออกไป ทีแรกอาจารย์ก็ยิ้มและไม่ยอมตอบ จนโดนเขาเซ้าซี้มากเข้า จึงค่อยๆ พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
“ไม่มีอะไรมากหรอก ที่บ้าน...เขาอยากให้แต่งงานน่ะ” อาจารย์นภดลก้มหน้าถอนหายใจยาว “อันที่จริง คุณแม่ท่านก็เปรยมานานแล้วล่ะ แต่ฉันก็บอกท่านว่ายังไม่พร้อม ยังอยากทำงานตรงนี้ให้เต็มที่”
“อาจารย์...จะแต่งงานเหรอ” ขอบฟ้าทวน นึกหาคำพูดเหมาะๆ ไม่ออก “ถ้าอาจารย์รักเขา ผมว่า...”
“ฉันไม่ได้รักเขา นั่นล่ะคือปัญหา!” ชายหนุ่มที่เคยอ่อนโยนมาตลอดกลับมีทีท่าหงุดหงิด เสียงตวาดเมื่อครู่แม้จะดังไม่มากแต่ก็เพียงพอจะทำให้ขอบฟ้าสะดุ้งโหยงและนั่งหน้าตาแตกตื่นยามได้ยินประโยคถัดมา “ขอบฟ้า เธออยากให้อาจารย์แต่งงานจริงๆ น่ะเหรอ”
“ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนดี ผมก็ดีใจ...” เขาแค่นึกอยากให้ผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างอาจารย์ได้แต่งงานกับผู้หญิงที่เพียบพร้อมเหมาะสม หากดูเหมือนคำตอบดังกล่าวจะยิ่งทำให้คนตรงหน้าโกรธเกรี้ยวขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ “อาจารย์เป็นคนดี ใครอยู่ใกล้ก็สบายใจ ผมแน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นก็คงคิด...”
“ฉันไม่ได้อยากเป็นคนดี ไม่อยากเป็นอาจารย์ที่ดี ฉันแค่...แค่อยากเป็นผู้ชายที่ดีในสายตาเธอบ้าง” ชายหนุ่มลุกยืนและเดินอ้อมโต๊ะมาทางเขาช้าๆ “รู้ตัวบ้างไหม ขอบฟ้า ว่าเวลาที่เธอมองใครสักคนมันเป็นยังไง อย่างเวลาที่เธอมองฉัน... ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นโลกทั้งใบของเธอ เธออยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีฉัน...”
มือใหญ่ที่เคยลูบศีรษะอย่างอ่อนโยนคว้าข้อมือเขาหมับและบีบแน่นยามเขาตั้งท่าจะสะบัด “เธออาจจะยังไม่รู้ แต่ฉันว่าฉันเข้าใจดีเลยล่ะ เธอขาดฉันไม่ได้ เธอชื่นชมบูชาฉัน อยากให้ฉันเอ็นดู เธอต้องการความรักจากฉัน”
ริมฝีปากที่กดลงมาบนริมฝีปากเขาโดยแรงนั้นร้อนผ่าวและคุกคาม ขอบฟ้าพยายามผลักชายตรงหน้าออกด้วยความตกใจแต่กลับโดนดึงเข้าไปหาทั้งตัวแทน ระหว่างยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่นั้น เขาก็ล้มโครมลงบนพื้นจนร้าวไปทั้งหลัง ศีรษะด้านหลังกระแทกกับขอบโต๊ะจนมึนงง มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงเอะอะจากหน้าประตู เสียงใครบางคนปฏิเสธลั่น และเขาทำได้แค่เพียงแก้ตัวปากสั่นโดยไม่มีใครสนใจฟัง
“เปล่า ผมเปล่า” เขากล่าวซ้ำซากขณะโดนเรียกไปพบคณบดี หลังจากนั้นเขาก็โดนพักการเรียนหนึ่งสัปดาห์ โดนม้าทั้งดุทั้งด่า หาว่าเขาชอบหาแต่เรื่อง ฟังทิวหมอกอบรมตักเตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่าถึงหน้าที่ของลูกและขู่ว่าถ้าเขายังทำตัวมีปัญหาอีกครั้งเดียวจะให้เขาออกจากมหาวิทยาลัยทันที ในขณะที่ปลายฝนซึ่งแม้จะไม่ได้ช่วยเหลือหากก็ไม่ได้ซ้ำเติม เพียงพูดจาประมาณว่าเขาก็งุ่มง่ามเป็นปกติอยู่แล้ว เจออาจารย์ลามกลวนลามมานานโดยไม่รู้ตัวก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
พอครบกำหนดกลับมาเรียนอีกครั้ง ขอบฟ้าก็กลายเป็นตัวประหลาดในสายตาใครต่อใครไปเสียแล้ว คนที่เคยคิดว่าเป็นเพื่อนหลายคนปลีกตัวห่าง โชคดีที่ยังพอมีบางคนทำเฉยๆ กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นและเล่าให้ฟังว่าอาจารย์นภดลลาออกไปแล้ว
แม้จะไม่ได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยตรงๆ แต่ขอบฟ้าก็พอจะเข้าใจว่าในสายตาคนอื่นๆ เขากลายเป็นต้นเหตุ เป็นคนก่อเรื่องทั้งหมด ทำให้อาจารย์เนื้อหอมที่สุดคนหนึ่งในมหาวิทยาลัยต้องลาออกเพราะโดนนักศึกษาชายตามตื๊อ
ทั้งหมดเป็นความผิดของเขา
ขอบฟ้าได้ยินเสียงม้าตะโกนมาจากด้านในตอนเพิ่งเดินเข้าบ้าน “ฟ้า เห็นยัยฝนบ้างหรือเปล่า”
เมื่อเขาตอบปฏิเสธ ม้าก็บ่นยาว “อะไรกัน เมื่อคืนมันก็กลับช้าไม่ใช่เหรอ ขนาดม้าเข้านอนแล้วมันยังไม่กลับ ยัยฝนนี่พอเจ้าหมอกไม่อยู่ก็ออกลายเชียว ฟ้า...แกน่ะเป็นพี่ ทำไมถึงไม่ห้ามไม่สอนมันบ้าง คิดแต่จะโยนภาระให้หมอกอย่างเดียวมันใช้ไม่ได้นะ พี่แกทำงานงกๆ เหนื่อยสายตัวแทบขาดให้พวกแกเรียนหนังสือกันสบายก็ต้องช่วยแบ่งเบาภาระพี่เขาบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เที่ยวเล่นไปวันๆ”
เขานั่งฟังเงียบๆ อยู่เกือบครึ่งชั่วโมง กระทั่งม้าเหนื่อยและโบกมือไล่ ขอบฟ้าจึงขึ้นไปทำรายงาน อ่านหนังสือจนรู้สึกหิว จึงค่อยลงมาหาอะไรกินตามมีตามเกิด
เหลือบไปเห็นม้านั่งสัปหงกอยู่หน้าโทรทัศน์ ขอบฟ้าจึงเดินไปเรียกเบาๆ “ม้า ถ้าง่วงไปนอนในห้องดีกว่า นั่งตรงนี้เดี๋ยวยุงกัด”
ม้าพยักหน้ารับคำอืออา ขอบฟ้าจึงปิดโทรทัศน์และประคองร่างผอมของมารดาขึ้นไปห้องนอนบนชั้นสอง เสร็จแล้วจึงเดินไปอาบน้ำ เตรียมตัวอ่านหนังสือต่อบ้าง
แต่ตอนเดินออกจากห้องน้ำ โทรศัพท์บ้านก็กรีดเสียงดังเสียก่อน “ฮัลโหล”
“พี่ฟ้าเหรอ นี่ฝนนะ” เสียงปลายสายเรียกเขาร้อนรน
“ทำไมยังไม่กลับบ้าน เมื่อเย็นม้าก็บ่น...” หากยังกล่าวไม่จบ ปลายฝนก็แทรกขึ้นว่า
“อย่าเพิ่งมาบ่นเรื่องนั้นเลยน่า พี่ฟ้าช่วยฝนหน่อยสิ” อยู่ๆ เสียงของน้องสาวก็เบาลงคล้ายกำลังป้องปากพูด “พี่ฟ้ามารับฝนที่ร้าน...หน่อย มาถูกใช่ไหม ร้านที่อยู่ใกล้ๆ มหาลัยพี่ฟ้าไง มาเร็วๆ นะ ฝนมีปัญหานิดหน่อย อ้อ แล้วอย่าให้ม้ารู้ล่ะ ไม่งั้นเรื่องใหญ่แน่”
+++++++++
แม้จะยังเต็มไปด้วยความคับข้องใจ หากขอบฟ้าก็รีบแต่งตัว คว้ากระเป๋าตังค์ตรงดิ่งออกจากบ้านโดยไม่รอช้า กว่าจะฝ่าการจราจรไปถึงที่หมายก็กินเวลาไม่ใช่น้อย ขอบฟ้าจึงค่อนข้างร้อนใจยามสอดส่ายสายตามองหาน้องสาว
“บอกว่าไม่เอาไงล่ะ เดี๋ยวพี่ชายจะมารับ ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง” เสียงคุ้นหูดึงความสนใจของเขาชะงัด ขอบฟ้ารีบตรงดิ่งไปยังต้นเสียงและเห็นคนที่กำลังตามหายืนอยู่ใกล้เด็กหนุ่มวัยใกล้เคียงกันสองสามคน
“ฝน” ปลายฝนเงยหน้ามองมาทางเขาอย่างดีใจและรีบโผมาหา “พี่ฟ้า”
เขารีบดึงต้นแขนน้องสาวเพื่อหวังลากให้ออกเดิน หากหลังนิ่งไตร่ตรองสักพัก ดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามจะไม่ยี่หระเขาในฐานะพี่ชายเท่าใดนัก “เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน”
“ผมจะพาน้องกลับบ้าน” พวกเขาพยายามเดินหนี แต่อีกฝ่ายกลับเดินมาดันหน้าไว้ “ต้องการอะไร เห็นอยู่ว่าน้องผมไม่ชอบพวกคุณแล้วยังจะตามมาอีกทำไม”
“หึ พูดง่ายนะมึง ทีชั่วโมงก่อนน้องมึงยังนั่งให้ท่าพวกกูอยู่ริกๆ ตอนนี้ดันมาทำสะดิ้งเล่นตัวทำซากอะไรก็ไม่รู้” พร้อมกับคำพูดดังกล่าว มือเล็กเย็นเฉียบของปลายฝนก็บีบแขนเขาแน่น ขอบฟ้าเหลือบตามองและได้เห็นแววตาที่แสนคุ้นเคย แววตาของคนที่ถูกกล่าวหา
“น้องผมมีปัญญาพอดูออกว่าใครดี ใครเลว อย่ามากล่าวหากันชุ่ยๆ แบบนี้”
“อ้าว ปากดีแล้วมึง กูอยากรู้นักว่าโดนต่อยปากแตกแล้วมึงจะยังกล้าด่ากูอีกไหม!” ขอบฟ้าเบี่ยงหลบหมัดแต่ไม่พ้น จึงเซถลาแซ่ดๆ เจ็บจนนิ่วหน้า
ปลายฝนยืนกรี๊ด ร้องหาคนช่วยเหลือแต่ส่วนใหญ่จะยังยืนดูอยู่ห่างๆ ไม่ยอมเข้ามา เขาจึงก้มตัวต่ำและพุ่งเข้ากระแทกเด็กหนุ่มที่ชกตนจนล้มลงไปกับพื้น แต่ยังไม่ทันที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะตั้งตัวติด พวกที่เหลืออีกสองคนก็คว้าตัวเขาเหวี่ยงไปอีกด้าน รุมกระทืบทันที
แม้จะพยายามขดตัวให้พ้นการทุบตี แต่เขาก็ยังเจ็บจนชาหน่วง ถึงจะพยายามสู้กลับ แต่ก็มักโดนคนที่เหลือซ้ำจนล้มคว่ำ มองอะไรไม่เห็นไปชั่วขณะ ตอนที่เขากลัวว่าอาจต้องโดนซ้อมตายอนาถอยู่ริมถนนนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงโวยวายและเท้าที่รุมกระทืบเขาอยู่ก็หายไป
หยีตามองดูผู้มาช่วยเหลือจึงพบว่ามีคนอีกกลุ่มกำลังซ้อมพวกเด็กที่มีเรื่องกับพวกเขาเมื่อครู่ ด้านหนึ่งแยกย้ายกันไปแล้ว แต่ดูท่าเด็กหนุ่มคนแรกที่ต่อยเขาจะกำลังแย่เพราะผู้ช่วยเหลือยังประเคนทั้งกำปั้นทั้งเท้าใส่ กระทั่งล้มลงไปบนพื้นถนน ชายหนุ่มก็ยังตามลงไปกระทืบซ้ำ ไม่นำพาแม้อีกฝ่ายจะถึงขนาดยกมือไหว้แล้วก็ตาม
“น้องๆ” ขอบฟ้าละสายตาจากภาพที่มองอยู่มาจ้องคนที่เรียกเขาแทน “เป็นอะไรมากหรือ... อ้าว น้องนี่เอง”
เขาจำพลชนะได้ในวินาทีต่อมา “พี่พล”
“เฮ้ย ไปไงมาไงถึงมากินตีนอยู่ที่นี่ได้ นี่ถ้าพี่ไม่ผ่านมาเห็น มิตายไปแล้วรึ” พลชนะนิ่วหน้ามองสภาพเขาและเอ่ยทัก “ไหวไหม พี่ว่าพาเราไปโรงพยาบาลดีกว่า”
“เอ่อ ขอบคุณครับที่เป็นห่วงแต่ไม่เป็นไร” ขอบฟ้ายังห่วงมวยอีกคู่ไม่หายและเหลียวมองบ่อยๆ อย่างกังวลจนพลชนะนึกขึ้นได้ หันไปตะโกนห้ามเพื่อน
“พอได้แล้ว ไอ้กร เดี๋ยวแม่งก็ตายคาตีนมึงหรอก” ครั้นเห็นว่าแค่เสียงห้ามไม่มีผลอันใด พลชนะจึงรีบผละลุกขึ้น “ฝากดูเขาเดี๋ยว ต้องไปห้ามมันก่อน ไม่งั้นไอ้เด็กนั่นปางตายแหง”
ปลายฝนที่คุกเข่าสะอึกสะอื้นอยู่ข้างๆ ตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้รีบพยักหน้ารับและควักผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดหน้าเปื้อนคราบเลือดของพี่ชาย “เจ็บมากไหม พี่ฟ้า ฝนขอโทษนะ ฝนขอโทษ”
ได้ฟังคำขอโทษปนสะอื้นฮัก ขอบฟ้าจึงยกแขนข้างที่ยังพอยกไหวขึ้นลูบหัวน้องสาว ยิ้มอ่อนให้แม้การทำเช่นนี้จะทำให้ปากที่แตกอยู่แล้วเจ็บมากขึ้นก็ตาม “ไม่เอา อย่าร้องไห้ พี่ไม่เป็นไรสักหน่อย”
เขายังเพียรปลอบอย่างไม่ค่อยได้ผลนักกระทั่งพลชนะลากเพื่อนกลับมาได้ในที่สุด เพื่อนที่ดูจะยังไม่สะใจกับการลงไม้ลงมือช่วยเหลือเขาสักนิดควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบด้วยอาการฉุนเฉียว “อะไรของมึงวะไอ้พล! ดันสั่งให้ไอ้สินพาพวกนั้นไปหาหมอ พวกมึงเป็นฝ่ายซ้อมมันแล้วยังจะกระเตงมันไปหาหมอทำซาก...”
“ไม่ใช่เด็กพวกนั้น แต่กูให้ไอ้สินพาเด็กคนที่มึงกระทืบไปหาหมอต่างหาก เกิดมันช้ำในตายห่าขึ้นมาแม่งเดือดร้อนอีก” ตำหนิเสียงขรึมแล้วพลชนะจึงทรุดตัวลงมาพยุงเขา “มาเถอะ พี่จะพาเราไปหาหมอ”
“ผมไม่...ไม่รบกวนหรอกครับ แค่นี้ไม่เป็นไร” ขอบฟ้ารวบรวมแรงพยุงตัวเองขึ้น แต่เสียดท้องจนตัวงอ
“นี่นะไม่เป็นไร พี่ไม่เชื่อหรอก มาเถอะ” พลชนะออกแรงดึงแขนเขานิดๆ แต่ขอบฟ้าขืนตัวไว้โดยอัตโนมัติ
“ผมไม่เป็นไรมากจริงๆ ไม่ต้อง...” หากยังพูดไม่จบ เสียงจากอีกคนที่งัดบุหรี่มาสูบดับความหงุดหงิดก็เอ่ยแทรก
“เด็กมันไม่อยากไปก็ช่างมันสิวะ จะเซ้าซี้ทำไม โดนต่อยแค่นี้แม่งไม่ตายหรอก” เจ้าของเสียงห้วนมองเขาผ่านควันบุหรี่ลอยอ้อยอิ่ง ภาพคุ้นตาช่วยกระตุ้นความทรงจำของขอบฟ้าทันควัน ผู้ชายคนนี้เองที่นั่งอยู่ใกล้ป่านในงานวันเกิด คนเดียวกับที่มองเขาอย่างยิ้มเยาะ
พลชนะขึงตาจ้องเพื่อนโดยไม่เอ่ยเป็นคำพูดและหันมากล่อมเขาต่อ “เชื่อพี่สิ ฟ้า ถึงตอนนี้ฟ้าจะยังชาๆ อยู่ แต่รับรองเลยว่าคืนนี้ปวดจนนอนไม่หลับแน่”
“ผม...” เขาไม่อยากปฏิเสธโดยไร้เหตุผลอีก จึงอึกอักบอกสาเหตุที่ทำให้เขายืนกรานหนักแน่นด้วยท่าทางประหม่า “ผมไม่มีเงิน”
บ้านเขาไม่ได้ร่ำรวย อาจจะไม่ถึงกับขัดสนแต่ฐานะก็แค่พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้องได้เท่านั้น ทิวหมอกกลายเป็นเสาหลักในการหาเงินเข้าบ้านหลังจากมารดาเริ่มป่วยกระเสาะกระแสะ จนไม่สามารถทำขนมขายได้เป็นประจำเหมือนเคย ลำพังแค่ค่าเล่าเรียนของเขากับปลายฝนก็หนักหนาไม่ใช่น้อยอยู่แล้ว หลายครั้งที่มารดาเปรยว่าอยากให้เขาที่หัวไม่ค่อยดี ลาออกมาทำงานรับจ้างช่วยหาเงินจุนเจือครอบครัว แต่ทิวหมอกกลับห้ามไว้ บอกว่ายังพอหาเลี้ยงส่งเสียน้องชายน้องสาวได้ ขอบฟ้าจึงพยายามตั้งใจเรียนสุดชีวิตเพื่อไม่ให้ความหวังดีของพี่สูญเปล่า
ดังนั้น เขากับปลายฝนจึงไม่มีเงินค่าขนมไว้จับจ่ายซื้อของฟุ่มเฟือย เงินทุกบาททุกสตางค์ถูกใช้ไปกับค่าข้าว ค่ารถก็เกือบหมดแล้ว แม้จะเคยทำงานพิเศษ แต่ด้วยนิสัยประเภททุ่มสุดตัวให้สิ่งใดสิ่งหนึ่งได้แค่ทีละอย่างจึงส่งผลให้คะแนนตกลงกว่าเดิมมาก เนื่องจากเอาเวลาไปให้งานพิเศษหมดจนไม่มีเวลาอ่านหนังสือ ทิวหมอกจึงห้ามเขาทำงานพิเศษอีกเด็ดขาด
พลชนะชะงักกึกยามได้ยินเขาพูดตะกุกตะกัก ขอบฟ้าที่อับอายจนหน้าร้อนจึงรีบเอ่ยรวดเร็ว “ผมจะกลับไปหายากินที่บ้าน ขอบคุณพี่ๆ มาก...”
จู่ๆ โลกก็ตีลังกา ขอบฟ้าคิดว่าเขาล้มหงายหลังไม่รู้ตัว หากก็ค่อยรับรู้ว่าที่จริงโดนหิ้วลอยขึ้นทั้งตัว เหมือนอย่างเวลาเขาอุ้มลูกหมาเล่นด้วยมือข้างเดียวนั่นล่ะ แต่ผิดกันที่คราวนี้ คนอุ้มไม่ได้อุ้มเขาเล่นด้วยความเอ็นดู นอกเสียจากความรำคาญ
“เลิกท่ามากโยกโย้กันเสียทีเถอะวะ น่ารำคาญ ถ้าไม่อยากจ่ายเงินก็ไปทำแผลที่คอนโดกูแล้วกัน กูไม่คิดเงิน” ขอบฟ้าโดนโยนโครมใส่เบาะหลังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล โยนเขาเสร็จ เจ้าของรถก็เดินไปสตาร์ทรถรอพลชนะกับปลายฝนซึ่งวิ่งกระหืดกระหอบตามมาติดๆ
“ไอ้เวร มึงคิดจะทำ...” พลชนะด่าไม่จบ ชายหนุ่มก็ทำท่าจะออกรถจนต้องรีบโดดขึ้นรถ คาดเข็มขัด ชะโงกมาดูปลายฝนซึ่งกระโดดขึ้นรถโดยไม่คิดจะถามกำลังประคองศีรษะขอบฟ้าวางบนตัก
สองพี่น้องพูดคุยเบาๆ ไปจนถึงคอนโดแห่งหนึ่ง ขอบฟ้ากับปลายฝนเงียบกริบตั้งแต่รถแล่นผ่านพนักงานรักษาความปลอดภัยตรงทางเข้า รถแล่นวนขึ้นบนอาคารจอดรถและจอดเข้าช่องที่มีหมายเลขทะเบียนรถเฉพาะเจาะจง ประคับประคองกันก้าวเข้าลิฟต์ตรงดิ่งขึ้นสู่ห้องพักเกือบชั้นบนสุด ก่อนที่เจ้าของห้องจะเสียบคีย์การ์ดเข้าห้องตรงสุดทางเดิน
ภายในห้องสวยและหรูหราจนเหมือบกับถอดแบบมาจากหนังสือแต่งบ้าน ทีแรกปลายฝนตั้งท่าจะเดินสำรวจแต่โดนขอบฟ้าดึงมือไว้ก่อนและไม่ยอมปล่อยนอกจากลากไปนั่งลงบนเก้าอี้รับแขก
ดูท่าพลชนะจะเคยมาที่นี่บ่อยจึงสามารถเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาวางแล้วเริ่มต้นหยิบขวดแอลกอฮอลล์พร้อมสำลี “ห้องไอ้กรมันน่ะ จริงๆ บ้านมันก็มีแต่ไกลเลยขี้เกียจขับรถไปกลับมหาลัยทุกวัน พ่อมันซื้อห้องนี้ให้อยู่ มันจะได้อ้างไม่ได้ว่าบ้านไกลเวลาโดดเรียน”
“มึงอย่าพูดมาก ไอ้พล รีบๆ จัดการให้เสร็จๆ ไม่ได้หรือไงวะ” เจ้าของห้องยืนจิบน้ำจากขวด พิงเคาน์เตอร์เตรียมอาหารสีดำมันวับ ซึ่งคงไม่เคยถูกใช้ตามจุดประสงค์ดั้งเดิมแน่ๆ จึงได้สะอาดเอี่ยมเสียขนาดนั้น
“อย่าถือสามันเลยนะครับ ไอ้นี่มันก็แบบนี้ ใจร้อน บ้าเลือด ปากหมา...” พลชนะกล่าวอย่างไม่กลัวว่าจะโดนไล่ตะเพิดออกจากห้อง “นิสัยเลวร้ายไม่เข้ากับหน้าตา แต่ถึงอย่างนั้น คบมันในฐานะเพื่อนก็พอใช้ได้”
เพื่อนแค่พอใช้ได้แค่นหัวเราะ ควักบุหรี่ออกมาสูบอีกมวนและเบือนหน้ามองออกไปทางระเบียง ขอบฟ้าจึงอาศัยช่วงเวลาที่พลชนะสาละวนจัดการบาดแผลให้เขาลอบสังเกตเสี้ยวหน้าของฝ่ายนั้น พลชนะหน้าตาดีมาก คนที่ชื่อกรก็หล่อแต่คนละแบบ พลชนะหน้าตาแบบพี่ชายใจดี หน้าติดจะยิ้มๆ อยู่ตลอดแม้แต่ตอนกระทืบคนก็ตาม ส่วนกรหล่อแบบติดจะร้าย แค่ยืนอยู่เฉยๆ ก็ส่อสัญญาณความเป็นตัวอันตรายได้ แม้แต่ตอนยิ้ม รอยยิ้มนั้นคล้ายกับจะเยาะเย้ยสิ่งรอบตัวและผู้คนรอบกาย
วิธีที่มองดูคน... ถึงจะมองแต่กลับเหมือนไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา
ถึงอย่างนั้น ขอบฟ้าก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าอีกฝ่ายเหมาะสมกับป่านในทุกๆ ด้าน เพราะเท่าที่เห็น ไม่ว่าจะด้วยหน้าตาหรือฐานะก็ดูจะเพียบพร้อมสมบูรณ์แบบไปหมดทุกอย่าง ถ้าจะแย่หน่อยก็อาจจะตรงนิสัยส่วนตัวเท่านั้น ขนาดที่เพื่อนสนิทอย่างพลชนะยังเอ่ยปากเอง
แต่... เขาถอนหายใจขณะนึกถึงสายตาของป่านที่ยังจำได้ติดตา ผู้หญิงมักจะชอบผู้ชายเลวๆ นี่นา ได้แต่ภาวนาขอให้ผู้ชายคนนี้จะรักป่านอย่างจริงใจแล้วกัน
ชายหนุ่มในห้วงคิดเหลียวกลับมาจนบังเอิญสบตากับเขา ทีแรกฝ่ายนั้นก็ดูเหมือนจะชะงัก หากก็ไม่เบือนสายตาหนี ขอบฟ้าเองก็มองตอบอย่างตรงๆ ทื่อๆ เนื่องจากสายตาสั้นนิดหน่อยอยู่แล้วบวกกับไม่ได้คิดอะไรมากตามปกตินิสัยดั้งเดิม
ดวงตาสองคู่จ้องกันแน่นิ่งโดยไม่มีฝ่ายไหนคิดจะกระพริบตาหรือเบือนหลบ สายตาคู่หนึ่งเข้มข้นด้วยประกายกล้า ทว่าในเวลาเดียวกันกลับมืดดำราวไร้จุดสิ้นสุด อีกคู่เป็นดวงตาสีอ่อนกระจ่างใสตรงไปตรงมา เปิดเผยตัวตนและหัวใจจนหมดสิ้น ช่วงเวลาไม่นานในความเป็นจริงหากดูจะยาวนานยิ่งในความรู้สึกของทั้งคู่จบลง เมื่อพลชนะเงยหน้าจากที่ก้มทำแผลถลอกตรงข้อศอกและรอยขีดข่วนฟกช้ำตามแขนให้เสร็จและขยับมายืนระหว่างพวกเขาสองคน
“เก่งจัง ไม่ร้องสักคำ” พลชนะลูบศีรษะเขาเหมือนเด็กๆ “เดี๋ยวพี่เอาน้ำมาให้กินยานะ รอแป๊บ”
ขอบฟ้าเกาหัวแกรก พลิกดูฝีมือการทำแผลระดับเทพแล้วหันไปชวนน้องสาวกลับง่ายๆ “พี่ว่าเรากลับกันดีกว่า รบกวนพวกพี่ๆ เขามากแล้ว”
ปลายฝนทำหน้ารู้ทันหากยังไม่ทันเอ่ยคำใด พลชนะก็กลับมาพร้อมยากับน้ำหนึ่งแก้ว “เอ้า จะกลับกันแล้วเหรอ งั้นกินยาก่อน”
ส่ายหน้าดุกดิกแล้วขอบฟ้าก็ยกมือไหว้ “ขอบคุณพี่มากครับที่ช่วยผมกับน้อง เดี๋ยวผมกลับไปกินยาที่บ้านเอง ไม่รบกวน...”
“อย่างพี่ฟ้าเนี่ย กลับไป จ้างให้ก็ไม่กินหรอก” เด็กสาวไม่คิดจะรักษาหน้าของพี่ชาย โพนทะนาต่อแจ๋วๆ “พี่ฟ้าเขาเป็นประเภทเจ็บตัวแค่ไหนไม่ว่า จะทำแผล จับฉีดยาเท่าไหร่ก็ไม่หืออือสักคำ แต่ถ้าเป็นเรื่องยาล่ะก็ กว่าม้ากับพี่หมอกจะจับกรอกลงคอได้แทบจะฆ่ากันตาย คิดดูสิคะ พี่พล ขนาดจับยัดลงคอไปแล้ว พี่ฟ้ายังล้วงคอให้อ้วกออกมาเลย”
“ยัยฝน...” คนโดนประจานนิ่วหน้า ปรามเสียงเบา ไม่ได้อับอายอะไรนอกจากรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวเกินไปก็เท่านั้น หากพลชนะกลับยิ้มกว้าง ถามกลั้วหัวเราะ
“อ้าว แล้วงี้ต้องทำไงเวลาจะให้น้องฟ้ากินยา” สรรพนามที่เพิ่มความสนิทสนมทำให้ขอบฟ้ารู้สึกแปลกๆ ด้วยความที่ตนเคยเป็นแต่พี่ฟ้าของปลายฝนมาตลอด ส่วนม้ากับพี่หมอกก็ไม่เคยเรียกชื่อเขาอย่างเอ็นดูเช่นนี้
“ถ้าเม็ดไม่ใหญ่ ม้าจะยัดใส่ขนมหลอกให้กิน แต่ถ้าเม็ดใหญ่หน่อยก็แบ่งครึ่งก่อนไม่งั้นก็ละลายใส่น้ำหวาน แต่ต้องห้ามให้รู้ตัวค่ะ ไม่งั้นก็เข้าอีหรอบเดิม โชคดีที่พี่ฟ้าเขาเอ๋อเลยจับไม่ได้เท่าไหร่”
พลชนะหัวเราะก๊ากและยังขำไม่หยุดจนต้องรีบวางแก้วน้ำก่อนทำน้ำหก ในขณะที่ชายหนุ่มอีกคนไม่คิดจะรักษามารยาท พูดไม่อ้อมค้อมว่า “ปัญญาอ่อนว่ะ ทำอย่างกับป้อนยาหมา แถมเป็นหมาตะกละเห็นแก่กินอีกต่างหาก”
คำพูดตรงไปตรงมาทำเอาคนโดนด่าตีหน้าไม่ถูก ร้อนถึงพลชนะต้องรีบกระแอมเข้าไกล่เกลี่ย “มึงก็พูดแรงไป คนเรามันก็ต้องมีของที่ชอบ ที่เกลียดกันบ้าง ไม่กินก็ไม่กิน พี่คงไม่มีปัญญาจับเรากรอกยาหรอก แต่ยังเจ็บระบมแบบนี้คงกลับเองลำบาก เอางี้ เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งเราที่บ้านเอง”
ว่าแล้วก็ไม่รอฟังคำปฏิเสธ นอกจากหันไปบอกเพื่อน “กูขอยืมรถมึงหน่อย แล้วจะให้กูขับมาคืนหรือไว้พรุ่งนี้ ขับมารับไปมหาลัย”
“เอาไงก็ได้” เจ้าของรถโยนกุญแจรถบนเคาน์เตอร์ให้อย่างไม่อินังขังขอบ
“งั้นพรุ่งนี้กูขับมารับ” สรุปง่ายแล้วจึงหันมาจับตรงข้อศอกคนเจ็บด้านที่ไม่เป็นแผล “ไปครับ”
ข้างฝ่ายคนเคยแต่รับคำสั่งมาตลอดชีวิตก็ลุกง่าย ไม่ลืมที่จะหันไปดึงมือปลายฝนไว้และเอ่ยขอบคุณกรอีกครั้ง “ขอโทษที่มารบกวนนะครับ แล้วก็...ขอบคุณมาก”
อีกฝ่ายไม่คิดแม้แต่จะพยักหน้ารับ นอกจากยืนนิ่งอยู่ที่เดิมจนลับหายไปจากสายตายามบานประตูปิดลง
+++++++++
-
เมื่อพวกเขามาถึงหน้าลิฟต์ พลขับกลับทำท่านึกออกว่าลืมถามว่าจะให้มารับกี่โมงจึงขอตัวเดินย้อนกลับไป บอกให้เขากับน้องยืนรอ ชายหนุ่มหายไปสักพักก่อนจะรีบวิ่งกลับมาและอธิบายว่าลืมตัวคุยกันเรื่องรายงานยาวไปหน่อยซึ่งขอบฟ้าก็ไม่คิดติดใจอันใด หลังจากนั้นพลชนะก็แวะร้านสะดวกซื้อข้างทางและถือแก้วใส่ชาร้อนมาให้เขา ขณะส่งอีกแก้วให้ปลายฝนพร้อมขนมจุกจิก
“กินนิดหน่อยให้ร่างกายอบอุ่นดีกว่า”
เขารับความปรารถนาดีมาอย่างไม่อิดออด ไหนๆ ก็รบกวนมาตั้งเยอะแล้ว ไว้ขอบคุณอีกครั้งตอนถึงบ้านเลยก็น่าจะโอเค ชาร้อนรสหวานจัดอุ่นวาบในท้องและให้ความรู้สึกดีสุดๆ เป็นครั้งแรกในค่ำคืนอันยาวนานนี้ ขอบฟ้าถึงกับครางอย่างพอใจในรสชาติ หันไปยิ้มให้คนขับที่มองมายิ้มๆ เช่นกัน
กระทั่งมาถึงหน้าบ้าน ขอบฟ้าก็กล่าวขอบคุณรวบยอดทิ้งท้ายอย่างที่ตั้งใจ ปลายฝนเองก็ยกมือไหว้และยังเอ่ยเปรยยิ้มๆ “พี่พลเก่งจังค่ะ แค่พูดให้ฟังครั้งเดียวก็ทำได้แล้ว”
ขอบฟ้าก้มหน้ามองน้องสาวที เงยหน้ามองพลชนะทีแล้วสรุปเอาว่างานนี้เขาไม่เกี่ยวจึงยืนรอเงียบๆ ไม่เอ่ยแทรก รอจนบทสนทนาซึ่งเขาไม่มีส่วนร่วมจบลงก็เตรียมยกมือไหว้อีกรอบ แต่ติดที่ว่ารอบนี้ พลชนะจับมือเขาไม่ให้ไหว้เสียก่อน
“ไม่เอา ไม่ให้ไหว้แล้ว เราเล่นไหว้พี่บ่อยจนแก่เกินจริงไปหลายปีแล้ว พอ” กล่าวพลางถอยไปขึ้นรถ หยุดนิ่งจ้องหน้าเขาชั่วครู่ก่อนจะย้อนมาหาอีกรอบ “นี่เบอร์มือถือพี่นะ มีอะไรก็โทรมาได้ทุกเวลา ...ถึงไม่มีธุระก็โทรได้”
เนื่องจากโดนห้ามไม่ให้ไหว้เพิ่มอายุ ขอบฟ้าจึงโบกมือลาแทนจนไฟท้ายแดงโร่ลับหายไป หันกลับมาเจอปลายฝนยืนยิ้มกรุ้มกริ่มไม่ยอมเข้าบ้าน “ฮั่นแน่ ทำอะไรฝนเห็นนะ”
“เขาให้เบอร์โทรพี่” ขอบฟ้านึกว่าน้องสาวอยากดูเลยยื่นให้ “สงสัยกลัวพี่จะไปโดนนักเลงรุมซ้อมที่ไหนอีกมั้ง เหมือนเบอร์โทรเรียกซูเปอร์แมนเลยเนอะ ฝนเก็บไว้สิ ดูท่าว่าเธอน่าจะได้ใช้บริการมากกว่าพี่”
“บ้า เขาให้พี่ฟ้า จะเอามาให้ฝนได้ไง พี่ฟ้านี่ก็ซื่อบื้อจริงๆ เล้ย~~~” เห็นท่าทางของน้องสาวแล้วขอบฟ้าถึงเพิ่งนึกออกว่ายังไม่ได้ชำระความกันเลย
“ว่าแต่เราเถอะ สรุปว่าไปโดนเจ้าพวกนั้นหาเรื่องเอาได้ยังไง”
“บอกก่อนเลยนะว่าฝนไม่ผิด ฝนแค่นั่งกินข้าวกับเพื่อนที่เลี้ยงฉลองวันเกิดอยู่ดีๆ พวกนั้นก็เข้ามาขอเบอร์ พอไม่ให้ก็โวยวาย ฝนเลยเห็นท่าไม่ดีรีบบอกเพื่อนว่าขอกลับบ้านก่อน แต่พอเดินออกพ้นร้านปุ๊บ ดันเจอพวกบ้านั่นตามออกมาหาเรื่อง” อธิบายเสร็จ ปลายฝนก็รี่เข้ามากำชับ “พี่ฟ้าห้ามบอกพี่หมอกกับม้าเรื่องคืนนี้เด็ดขาดนะ ไม่งั้นฝนโดนกักบริเวณไปจนแก่แหงๆ”
“อืม ก็ได้ แต่พี่จะทำไงถ้าม้าถามเรื่องแผลล่ะ” ขอบฟ้าตกปากรับคำง่ายดายตามนิสัย
“พี่ฟ้าก็บอกม้าสิว่าโดนจิ๊กโก๋ซ้อมมา ดีออก อย่างน้อยก็พูดความจริงส่วนหนึ่งล่ะนะ” ปลายฝนยิ้มอารมณ์ดี และยังพูดจ๋อยๆ ยามเดินเข้าบ้าน เปิดไฟโดยไม่สนเสียงห้ามของผู้เป็นพี่ “หรือถ้าพี่ฟ้าไม่อยากโดนม้าดุก็บอกว่าไปหกล้มมาสิ ม้าคงเชื่ออยู่แล้วเพราะพี่ซุ่มซ่ามจะตาย...”
“กลับมาแล้วเหรอ” เสียงเย็นๆ ดังจากคนที่นั่งรออยู่ที่เก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว ซึ่งทีแรกพวกเขาไม่ทันเห็นเพราะยังไม่ได้เปิดไฟในบ้าน “ว่าไง มีอะไรจะบอกพี่บ้าง”
สองคนยืนตัวแข็งทื่อหน้าพี่ชายคนโต ปลายฝนได้สติก่อนและรีบยิ้มกว้าง “พี่หมอกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฝนคิดว่าพี่ไปทำงานกลับอาทิตย์หน้าเสียอีก”
“แล้วถ้าฉันไม่กลับมาก่อนกำหนด จะได้รู้เหรอว่าพวกแกสองคนเอาแต่เที่ยวเล่น กลับบ้านมืดค่ำ ปล่อยให้ม้าอยู่บ้านคนเดียวน่ะ หา!!” พี่ชายเขาโกรธไม่บ่อย แต่ลงว่าโกรธทีแล้วน่ากลัวที่สุด “ฉันไม่ได้ทำงานงกๆ เพื่อเอาเงินมาให้แกทำแบบนี้ ฉันอยากให้พวกแกเรียนหนังสือให้จบ จะได้หางานดีๆ ทำ มีหน้ามีตากับเขาได้บ้าง แต่พวกแกกลับไม่สนใจอนาคตที่ฉันประเคนให้ถึงมือ แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง!”
เสียงตวาดเกรี้ยวกราดส่งผลให้เขามือเย็นเฉียบและได้ยินเสียงร้องไห้ดังจากปลายฝน ทิวหมอกหยุดหอบหายใจ ขยับแว่นกรอบบางและหรี่ตามองเขาชัดๆ “ไอ้ฟ้า นั่นแกไปโดนอะไรมา”
ถ้าพูดความจริง เขาคงรอดตัว แต่ขอบฟ้าก็ไม่ได้ทำ “ผม...โดนเขาซ้อม”
ฟังจบ ทิวหมอกก็ยกมือนวดขมับ ทรุดตัวลงนั่งอีกรอบ “ทำไมน้องฉันแต่ละคนมันรักดีกันทั้งนั้น หนีเที่ยวไม่พอ ยังไปมีเรื่องกับชาวบ้านเขาอีก ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหมว่าถ้าแกยังทำตัวมีปัญหา ฉันจะให้แกออกจากมหาลัย ให้ไปทำงานใช้แรงงาน ไม่ต้องเรียนมันแล้วหนังสงหนังสือ”
ขอบฟ้าขยับตัวเก้กัง แม้เขาจะไม่มีความสุขกับชีวิตนักศึกษามากนัก แต่ก็ยังอยากเรียนให้จบ เพื่อจะได้หางานดีๆ ทำ เนื่องจากรู้ดีว่างานกับเงินเดือนสมัยนี้อ้างอิงกับวุฒิการศึกษามากแค่ไหน ที่สำคัญ ขนาดบัณฑิตถือปริญญายังตกงานกันทั่วบ้านทั่วเมือง แล้วนับประสาอะไรกับเขาที่ไม่จบสักอย่าง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามันแย่ขนาดไหน
“พี่หมอก ผมขอโทษ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ผมสัญญา”
“ครั้งก่อนแกก็สัญญากับฉันแบบนี้ คำสัญญาแกทำฉันหมดความเชื่อถือไปนานแล้ว”
เขาสะอึก ก้มหน้าไม่เถียงและไม่แก้ตัวอีก ปลายฝนซึ่งเห็นท่าไม่ดีจึงตั้งท่าจะสารภาพเสียงอ่อย “พี่หมอกคะ ที่จริง...”
“ถึงฉันจะไม่เชื่อคำพูดแก ถึงจะดีจะเลวแค่ไหน แต่ยังไงพวกแกก็ยังเป็นน้องของฉัน” ทิวหมอกถอนหายใจ โบกมือไล่ “รีบๆ เข้านอนซะ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนหนังสือไม่ใช่เหรอ”
ปลายฝนเดินตัวลีบขึ้นไปชั้นสองในขณะที่เขาเดินเข้าไปกราบตรงอกทิวหมอก “ขอบคุณครับ”
พี่ชายที่สูงกว่าเขาไม่มากลูบหัว เอ่ยเสียงเบา “ถึงใครๆ จะคิดว่าแกโง่ แต่ฉันก็รู้ว่าแกเป็นคนดี อย่าทำให้ฉันผิดหวังอีกล่ะ อย่าลืมว่าแกเป็นพี่ แกต้องดูแลยัยฝน ไม่ใช่ปล่อยตามใจไปเสียทุกเรื่อง”
คืนนั้น เขามีไข้และปวดระบมร่างกายดังที่พลชนะคาด แต่ก็ไม่ได้มากมายจนรับไม่ไหว ขอบฟ้านอนเหงื่อแตกขดตัวอยู่ตามลำพังบนเตียงหลังเล็กและเคลิ้มหลับลงไปได้ในที่สุด
+++++++++
-
กรี๊ดดดด ดีใจค่ะ ได้ฉลองปีใหม่กับน้องขอบฟ้า
แม่ยกน้องฟ้า พร้อมปฏิบัติการอวยสุดๆๆ
นิยายของคุณ DD สนุกมากๆๆๆๆ ประทับใจทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องนี้
ดีใจที่เอามาลงในเล้าเป็ดนะคะ
-
:mc4:
เป็นของขวัญต้อนรับปีใหม่ที่ทรงคุณค่าอย่างยิ่ง ประทับใจกับเรื่องนี้มานาน แม้จะอ่านที่ลัสเชียสแล้ว แต่มาอ่านที่นี่อีกก็ไม่เสียหลายค่ะ อ่านกี่รอบก็ยังสนุก คุณ DD. ยิ่งเขียนยิ่งคมขึ้นเรื่อยๆ ฮือๆ ชอบ นี่แสดงว่ามีนิมิตหมายที่ดีว่าคุณดีดีจะมาต่อภาคสองแล้วใช่ไหมคะนี่?
ขอบคุณสำหรับการเอาเรื่องมาลงให้อ่านนะคะ :mew1:
-
คุณพระ เห็นเรื่องนี้แทบไม่อยากเชื่อ คิดถึงน้องฟ้ามากๆดีใจที่เอามาลงที่นี่นะคะ ยินดีต้อนรับ
ปล.ฝากบอกคุณ DD ด้วยว่าต่อภาคสองเถอะค่ะ คิดถึงมานานมาก
-
ขอบฟ้าดูเอ๋อ ๆ นะ 555
-
มีแนวดราม่าป่าวคะ สำนวนดราม่ามากค่ะ สงสารขอบฟ้า พยายามอย่างไรก็เป็นแค่คนครึ่งๆกลางๆ มีแต่ใจที่บริสุทธิ์เท่านั้น
-
ทำไมขอบฟ้าเป็นแบบนี้นะ ไม่รู้ดิ่ ไม่ชอบนิสัยนายเอกอ่ะ รอดูกันไป
-
เข้ามาตามติดและติดตาม
:hao5:
-
ติดตามเลยค่าท :mew1:
-
ฮี่ๆๆ ในที่สุดพี่กรหมาบ้าก้อมาที่นี่
-
ดีใจที่เห็นเรื่องนี้ที่นี่
ฮือออ แม้พี่กรจะโหดไปบ้าง แต่เราก็ร้ากกกกกก
เดี๋ยวจะเข้ามาอวยน้องฟ้าเรื่อยๆ
การเริ่มลงภาค1 อาจจะเป็นการเบิกฤกษ์ว่าภาค2 กำลังจะมาต่อ
คริคริ คิดถึงเรื่องนี้จังเลย ^^
-
ดีใจมากทึ่ไดัอ่านเรื่องของพี่กรกับนัองฟ้าอีก. ค้างอยู่ที่ภาค 2 นานมาก คุณ DD จะมาต่อจนจบแล้วใช่ไหมคะ. :L2:
-
ชีวิตฟ้านี่น่าสงสารจริง อยากอ่านตอยต่อไปแล้วค่า รอๆ
-
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :mew1:
-
ขอบฟ้าฮืออ :ling1:
-
มารออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
ดีใจมากค่ะที่พี่กรกับน้องฟ้ากลับมาเสียที เป็นอีกเรื่องที่รักมากกกกกกและรอคอยมาหลายปีมากกกกกก (ฮาาาาา)
ปล. จะตามเชียร์น้องฟ้าตลอดไปค่ะ อิอิ
ปล2 รอรวมเล่มอย่างใจจดจ่อเลยค่ะ :)
-
Rough and Tender 3
เหตุการณ์ผ่านไปอย่างสงบเงียบเกือบสัปดาห์ มีสายตามองมาที่หน้าตาถลอกปอกเปิกของขอบฟ้าหลายคู่ แต่ก็ไม่มีใครเอ่ยทักอันใด นอกจากอาจารย์ที่ปรึกษาซึ่งเรียกเขาไปพบ หลังฟังคำบอกเล่าสั้นๆ ว่าเขามีเรื่องขัดใจกับคนอื่นนิดหน่อย อาจารย์ก็เทศนาและตักเตือนให้เขาเลิกเวลาเที่ยวเล่นและหันมาตั้งใจเรียนให้มากขึ้น
หลังเรียนหนักมาทั้งวัน แถมอาจารย์ยังปล่อยเลทกว่าปกติ ขอบฟ้าจึงตั้งใจจะรีบกลับบ้าน อาบน้ำให้สดชื่น ทว่าขณะที่เขาเดินลงจากตึกคณะพร้อมถอดแว่นที่ใส่ตอนเรียนเก็บ กลับได้ยินเสียงเรียกชื่อเขาจากด้านหลัง
“ฟ้า!” เจ้าของเสียงกึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงมาหาเขาพร้อมยิ้มกว้าง “คิดว่าจะไม่เจอเสียแล้ว นี่เพิ่งเรียนเสร็จเหรอ”
เขาพยักหน้ารับและเอ่ยข้อสงสัย “พี่พลมาทำอะไรที่นี่ครับ มีธุระกับใครเหรอ ให้ผมช่วยหาไหม”
“อ๋อ ไม่เป็นไร เจอแล้ว” ขอบฟ้าพยักหน้ารับอีกครั้ง คิดว่าพลชนะคงเจอคนที่ตั้งใจมาหาเรียบร้อยก่อนเจอเขาแล้ว “วันนี้ไม่มีเรียนแล้วใช่ไหม พี่หิวข้าวจัง ปกติฟ้ากินข้าวที่ไหน เผอิญพี่ไม่เคยมาที่นี่ด้วยสิเลยงงน่าดู”
“มีโรงอาหารอยู่ด้านโน้นครับ พี่พลจะไปเหรอ ผมเดินไปส่งเอาไหม”
“ก็ดีนะ แต่พี่จำได้ว่าแถวนี้มีห้างอยู่นี่นา ถ้าไงเราไปหาอะไรกินที่นั่นกันน่าจะสะดวกกว่า”
“ตามใจครับ” เขาเดินตามพลชนะต้อยๆ ไปถึงรถเก๋งสีขาวบาดตา คนละคันกับที่เขาเคยนั่ง ชายหนุ่มอธิบายเมื่อเห็นสีหน้าของเขา
“รถพี่เอง คันที่เราเคยนั่งมันรถไอ้กรมัน” พวกเขาคุยเรื่องสัพเพเหระจนมาถึงที่หมาย พลชนะเป็นคนเลือกร้านอาหารญี่ปุ่นและเอ่ยขึ้นหลังสั่งอาหารเสร็จ “ฟ้ายังเก็บเบอร์มือถือพี่อยู่หรือเปล่า”
แทนคำตอบ ขอบฟ้าหยิบกระเป๋าสตางค์มาเปิดและหยิบกระดาษแผ่นเล็กส่งให้ “นี่ไงครับ ยังอยู่”
“อืม” หรุบตามองกระดาษแผ่นน้อยแล้วส่งคืนให้เขารับกลับมาเก็บใส่กระเป๋าตามเดิม “เห็นไม่โทรมาสักที พี่เลยคิดว่าฟ้าอาจทำเบอร์พี่หาย...”
เมื่อคีบข้าวปั้นหน้าตาน่ากินเข้าปากคำแรกนั่นล่ะ ขอบฟ้าถึงเริ่มสงสัยว่าเขามานั่งกินอาหารญี่ปุ่นราคาแพงกับพลชนะได้ยังไง คิ้วเริ่มขมวดหากยังไม่ทันเอ่ยปาก อีกฝ่ายกลับเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นเอง
“ที่จริง พี่จำไม่ได้หรอกว่าฟ้าเรียนอยู่คณะอะไร แต่ไปถามมาจากป่านน่ะ รายนั้นทีแรกก็ลังเล พี่เลยต้องยกเอาเรื่องไอ้กรมาขู่กว่าป่านจะยอมบอก”
“พี่กร...สนิทกับป่านมากหรือครับ” ถึงจะรู้อยู่แล้ว แต่การต้องพูดออกไปจากปากตัวเองก็ยังยากเย็นอยู่ดี
“ก็...ระดับนึง” ปากเล่า มือของพลชนะก็คีบโน่นคีบนี่ใส่จานเขาไม่หยุด “เด็กไอ้กรมันเยอะน่ะ แต่ป่านก็ถือว่าค่อนข้างภาษีดีกว่าคนอื่น สวย รวย ชาติตระกูลดี ไม่ตามตื๊อมันแบบงี่เง่า แถมเจ้าตัวเองก็เนื้อหอมใช่ย่อย ผู้ชายทั้งในทั้งนอกคณะจีบกันให้ตรึม”
และอีกเช่นกัน ถึงจะรู้ว่าระหว่างเขากับป่านเป็นแค่หมาวัดกับดอกฟ้า แต่พอได้ฟังชัดๆ แบบนี้ก็อดรู้สึกว่าระดับตัวเองลดลงไปอีกขั้น กลายเป็นหมาวัดขี้เรื้อนกับดอกฟ้า
“อร่อยไหม อยากกินอะไรอีกสั่งได้เลยนะ” คนฟังหัวเราะแห้ง นึกในใจว่าไม่กล้าสั่งหรอก แค่เมื่อครู่กว่าจะตัดสินใจสั่งได้แต่ละอย่างก็ต้องนึกคำนวณเงินในกระเป๋าไปก่อนด้วยเลย
อาหารอร่อย พลชนะก็ทำตัวเป็นเพื่อนคุยที่ดี อาหารมื้อนี้อร่อยเกินคิดและคงจะอร่อยกว่านี้ถ้าไม่มีเรื่องป่านคอยรบกวนจิตใจ ทว่าเมื่อเขาตั้งท่าจะควักเงินจ่ายส่วนของตัวเอง กลับโดนสั่งห้ามเสียงดุ “ไม่เอา พี่พาฟ้ามาเลี้ยงเอง ฟ้าแค่มานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนพี่ก็ดีมากแล้ว”
ต่อด้วยมาส่งเขาถึงบ้าน ถึงจะโดนสั่งห้ามไม่ให้ไหว้ แต่ครั้งนี้ทนไม่ไหวจริงๆ ขอบฟ้ายกมือไหว้ก่อนลงจากรถ “ผมรู้ว่าพี่ไม่อยากให้ไหว้ แต่ผมไม่มีอะไรจะตอบแทนจริงๆ ขอบคุณมากครับที่เลี้ยงข้าวแล้วยังขับรถมาส่ง ถ้ามีอะไรที่ผมตอบแทนได้ก็บอกเลยนะครับ”
“ฟ้าตอบแทนพี่ด้วยการไปกินข้าวกับพี่วันหลังแล้วกัน” พลชนะเบือนสายตาไปทางอื่น ยกมือเกาหัวแก้เก้อ “ไม่มีอะไรหรอก พอดีว่า...พี่เป็นคนขี้เหงา กินข้าวคนเดียวไม่ค่อยลง เห็นไหมล่ะวันนี้พี่กินข้าวกับฟ้าได้ตั้งเยอะ ปกติพี่กินได้ไม่มากหรอกนะ”
แรกสุดที่ได้ยิน ขอบฟ้าตีหน้าไม่ถูก เหตุผลของพลชนะแปลกๆ เพราะเขาหลงคิดมาตลอดว่าพลชนะคงมีเพื่อนเยอะแยะ ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะเจอคนพันธุ์เดียวกันแบบเขา ฝ่ายนั้นพอสังเกตเห็นสีหน้าเขาก็รีบพูด “ถ้าฟ้าไม่สะดวกหรือลำบากใจก็ไม่เป็นไร พี่ผิดเอง...”
“เปล่าครับ ไม่ใช่แบบนั้น เพียงแต่ผิดคาดไปหน่อย” ไม่กล้าบอกว่าไอ้ที่ผิดคาดตรงไหน ขอบฟ้าจึงข้ามไปเสีย “แค่กินข้าว ผมไม่มีปัญหาหรอก”
“พี่ขอเบอร์มือถือฟ้าได้ไหม เผื่อวันไหนพี่แวะไปอีกจะได้โทรหาเรา”
“ผมไม่มีมือถือใช้หรอกครับ มันเปลือง” แม้เด็กสมัยนี้จะเห็นโทรศัพท์มือถือเป็นส่วนหนึ่งของร่ายกายไปแล้ว แต่สำหรับขอบฟ้า เขาไม่มีเพื่อนที่สนิทสนมมากพอจะโทรหาสักคน ป่านเองก็เคยแซวเรื่องนี้กับเขาหลายครั้ง “แต่เทอมนี้ส่วนใหญ่ก็เลิกสี่ห้าโมงเย็นล่ะครับ ถ้าไงพี่พลโทรมานัดผมก่อนหน้าก็ได้ เดี๋ยวผมจดเบอร์โทรศัพท์ที่บ้านให้”
หัวค่ำวันเดียวกัน ป่านโทรมาหาเขาแล้วเกริ่นอ้อมแอ้ม “เอ่อ ฟ้า ถ้าอีกวันสองวันนี้พี่พลโผล่ไปที่มหาลัยก็อย่าแปลกใจนะ พอดีป่าน...”
“เราเจอพี่พลเมื่อเย็น” เขาพูดพร้อมยิ้ม “พี่พลเลี้ยงข้าวเราด้วย”
ปลายสายเงียบไปอึดใจ ก่อนจะเอ่ยช้าๆ “เห เร็วจริงๆ แฮะ พี่เขาเพิ่งหักคอถามป่านไปเมื่อกลางวันเอง อ้อ นี่ไปหาฟ้าแล้วหรอกเหรอ ไปกินข้าวกันด้วย ไวเหลือเชื่อ”
“พี่พลไม่ได้มาหาเรา เขามาหาเพื่อนเสร็จแล้วถึงเจอเรา” แก้ความเข้าใจผิดและรีบไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบของหญิงสาว เพราะครั้งตอนที่เจอในงานวันเกิด เขาก็ไม่มีโอกาสคุยกับเจ้าภาพงานอย่างป่านเท่าใดนัก “ป่านยังสบายดีไหม เรียนหนักหรือเปล่า วันก่อนเราไม่มีโอกาสถามเลยอยากรู้น่ะ แล้วคุณลุงกับคุณป้าด้วย พวกท่านสบายดีนะ”
“ป่านกับทุกคนที่บ้านสบายดีจ้ะ ฟ้าไม่ต้องเป็นห่วง” ป่านตอบคำถามด้วยประโยคประจำ เขาจำไม่ได้ว่าเคยได้ยินป่านบอกว่ามีปัญหาเลยสักครั้ง “เทอมนี้ก็เรียนเรื่อยๆ ไม่หนักมากเพราะป่านว่าจะแบ่งไว้ลงซัมเมอร์บ้าง ส่วนใหญ่ก็เลือกลงตามเพื่อนๆ นั่นล่ะ แล้วฟ้าล่ะเป็นไง ยังโดนพี่หมอกดุอยู่อีกไหม”
“โดนสิ เมื่ออาทิตย์ก่อนก็เพิ่งโดนเอ็ดมาชุดใหญ่ ช่วงนี้เราเลยต้องตั้งใจเรียนให้มากหน่อย สอบย่อยครั้งหน้าเราอยากได้คะแนนดีๆ แก้ตัวด้วย ถึงจะยังไม่รู้ว่าจะได้หรือเปล่าเถอะ”
“ทำได้อยู่แล้ว ฟ้าขยันจะตาย พี่หมอกเองก็คงเข้มงวดเพราะหวังดีกับน้องชายน่ะ ฟ้าอย่าคิดมากเลย”
หลังจากนั้น พวกเขาก็คุยกันเรื่องทั่วๆ ไปอีกสักพัก แม้ปกติขอบฟ้าจะคุยไม่เก่ง แต่กับป่านแล้วเขาสามารถหาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาคุยได้อย่างเรื่อยๆ จนป่านเอ่ยปากว่า “งั้นป่านไม่รบกวนเวลาอ่านหนังสือฟ้าแล้วดีกว่า”
ต่อให้ใจจริง เขาจะยังไม่อยากวางหู แต่ขอบฟ้าก็ไม่เอ่ยท้วง “ได้ ไว้คุยกันวันหลังนะ”
“เออ เดี๋ยวสิ ฟ้า ถ้าพี่พลทำให้ฟ้าลำบากใจหรืออะไร ฟ้าบอกพี่พลเขาไปตรงๆ เลยนะ พี่เขาแฟร์พอ คงรับได้ไม่ยาก” เงียบไปครู่หนึ่ง ป่านจึงค่อยเอ่ยเสียงรู้สึกผิด “เพราะป่านไม่กล้าออกปากห้ามพี่เขาด้วย เกรงใจเขาน่ะ พี่พลเป็นเพื่อนกับพี่กร... ฟ้าก็รู้อยู่แล้ว”
อยู่ๆ เขาก็เกิดอาการอยากโพล่งถามเรื่องความสัมพันธ์ของป่านกับชายหนุ่มที่ชื่อกร ขอบฟ้ากลั้นหายใจก่อนพูดอึกอัก “ป่าน เราถามอะไรหน่อยสิ”
“หืม ฟ้ามีอะไร”
“คือ...” เขาอยากถามอะไร อยากถามว่าป่านคิดยังไงกับผู้ชายคนนั้นงั้นเหรอ เขาคาดหวังให้ป่านตอบว่าอย่างไร ตอบว่าไม่ได้คิดอะไรหรือตอบว่าป่านชอบคนที่ชื่อกร ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ก็ใช่ว่าเขาจะมีโอกาสมากขึ้น ไม่สักนิด “เปล่า ไม่...ไม่มีอะไรหรอก ฝันดีนะ”
“ฟ้านี่พิลึกคนจัง ฝันดีนะจ๊ะ”
ป่านวางหูไปนานแล้ว มีเพียงคำถามเดิมๆ ซ้ำซากวนเวียนในหัว คำถามที่ไม่กล้าพูดกับคำตอบที่พอจะคาดเดาได้ เขาได้แต่หวังว่าป่านจะมีความสุขอย่างที่คนเพียบพร้อมแบบเธอควรจะได้รับ
+++++++++
จากวันที่พลชนะเอ่ยปากเรื่องกินข้าว วันเวลาได้ล่วงผ่านไปเกือบสองเดือนและในระหว่างนั้น ขอบฟ้าก็จำไม่ได้แล้วว่าเคยไปกินข้าวกับชายหนุ่มมาแล้วกี่ครั้ง อย่างน้อยที่สุดในหนึ่งสัปดาห์ ต้องมีสักวันที่เขาไปกินข้าวเย็นกับพลชนะ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ฝ่ายนั้นชวนออกไปในวันหยุดและหลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จ พลชนะก็ชวนเขาดูหนังใหม่ที่ทั้งสองเพิ่งพูดถึง พอหนังจบ พวกเขาก็ออกมานั่งกินของว่างไปพลาง วิจารณ์หนังที่เพิ่งดูจบไปพลาง ขอบฟ้าจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ตนได้หัวเราะและพูดคุยกับคนอื่นอย่างสนุกสนานแบบนี้มันตั้งแต่เมื่อไหร่
เย็นนี้ก็เช่นกัน เขามีนัดกับพลชนะจะไปเลือกซื้อของขวัญวันเกิดให้น้องรหัสของชายหนุ่ม แต่ความสุขในการคาดหวังรอคอยก็เหือดหายยามอาจารย์สั่งให้นักศึกษาจับกลุ่มทำรายงานในชั่วโมงเรียนสุดท้าย
คนรอบข้างขยับลุกไปจับกลุ่มกันด้วยความรวดเร็ว สับสนนิดหน่อยแต่ก็ไม่มาก ขอบฟ้ามองหาใครที่อาจจะบังเอิญสบตากับเขา หากส่วนใหญ่ก็ต่างก้มหน้าเปิดหนังสือกันหมดแล้ว เขาจึงต้องเดินไปหากลุ่มที่ใกล้ที่สุดพร้อมดันแว่นขึ้นบนดั้งจมูกด้วยความประหม่า “เอ่อ ขอโทษนะ เราขอเข้ากลุ่มด้วยได้ไหม”
สายตาทุกคู่ในกลุ่มเงยมองเขาโดยพร้อมเพรียงและนิ่งเงียบจนน่าอึดอัด ก่อนที่คนหนึ่งจะเอ่ยแทนเพื่อน “โทษที แต่กลุ่มเราคนพอดีแล้ว”
ใบหน้าเขาร้อนวาบขณะบิดยิ้มเหยเก “เหรอ ไม่เป็นไร”
ขณะที่ขอบฟ้าคิดจะเดินไปหาอีกกลุ่ม อาจารย์หน้าห้องก็เหลือบมาเห็นเขายืนเก้งก้างอยู่พอดี “อ้าว นั่นเธอยังไม่มีกลุ่มเหรอ เอ้า ใครช่วยรับเพื่อนเข้ากลุ่มด้วย”
ครั้งนี้ สายตาสิบๆ คู่หันมาจ้องเขาพร้อมกัน และมันชวนให้เจ็บแปลบยิ่งกว่าเมื่อมีเพียงความเงียบตามติด ร้อนจนอาจารย์ต้องเอ่ยอีกรอบ “กลุ่มไหนก็ได้ ถึงคนเกินก็ไม่เป็นไร”
แม้แต่อาจารย์ยังตกที่นั่งลำบากยามนักศึกษาพร้อมใจกันทำหูทวนลม ลงท้ายจึงออกคำสั่งกับกลุ่มที่ใกล้มือที่สุด ชี้นิ้วสั่ง “เธอมาอยู่กลุ่มนี้ เร็วเข้า เพื่อนๆ เขาทำกันไปถึงไหนแล้ว”
ลากเก้าอี้มาหย่อนตัวลงนั่งแล้วเขาก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาพลิกเปิดหนังสือไปมา แทบไม่เข้าใจสิ่งที่กำลังอ่านอยู่ คนในกลุ่มก็ไม่มีใครถามความเห็นหรือด่าว่าเขาไม่ยอมมีส่วนร่วม จนตอนหมดคาบต้องส่งรายงานนั่นล่ะ กระดาษแผ่นหนึ่งก็ถูกยื่นมาให้
“เติมชื่อนายต่อลงไปสิ เร็วเข้า จะได้เอาไปส่ง”
เป็นการเขียนชื่อที่ยากเย็นเหลือใจเพราะมือเขาที่กำแน่นมานานเกร็งจนชาไปหมด มิหนำซ้ำลายมือเขายังไม่สวย ผิดแผกจากลายมือในส่วนอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด เขียนเสร็จ ขอบฟ้าก็ไม่ลืมที่จะขอบใจ “ถึงจะเพราะโดนอาจารย์บังคับ แต่เราก็ขอบคุณทุกคนมาก”
มีเสียงพึมพำตอบประมาณว่าไม่เป็นไร แต่ขอบฟ้าก็ทนไม่ไหว รีบเดินจ้ำเร็วๆ ออกจากห้อง วิ่งเข้าห้องน้ำและร้องไห้
+++++++++
รถสีขาวจอดอยู่ใต้ร่มไม้บริเวณเดิม ตอนเขาไปถึงก็เห็นร่างสูงปรับเบาะเอนนอนอย่างสบายใจ เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคุ้นเคยงีบรอเขา ดูท่าทางหลับสบายจนไม่อยากปลุก
แต่พลชนะกลับลืมตางัวเงียขึ้นมาพอดี และยิ้มให้ “มาแล้วเหรอ พี่เผลอหลับไปหน่อย...”
“ถ้าง่วงก็นอนก่อนดีกว่าครับ” ขอบฟ้าไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายจะสังเกตเห็นร่องรอยการร้องไห้ของเขาหรือไม่ แต่ก็พยายามพูดให้ปกติและไม่มองหน้าพลชนะตรงๆ “ไม่ต้องรีบก็ได้”
“ไม่ล่ะ ไปกันเลยดีกว่า อุตส่าห์ได้อยู่กับเราทั้งที มัวแต่นอนก็เสียเปล่าแย่” คนพูดสตาร์ทรถ ขับออกจากมหาวิทยาลัยโดยไม่เอ่ยอะไร ขอบฟ้านั่งนิ่งตลอดทางจนกระทั่งพลชนะจอดรถข้างทางบนถนนเส้นไม่พลุกพล่านซึ่งค่อนออกมานอกตัวเมือง
“จอดรถทำไมครับ ไหนพี่พลบอกว่าจะไปหาซื้อของขวัญให้น้องรหัสไง” เขาขมวดคิ้ว “ผมก็นั่งเพลิน ไม่ทันดูว่าพี่มาทางนี้ แต่แถวนี้ไม่มีห้างใหญ่ๆ หรอกนะครับ ใกล้สุดก็น่าจะเป็น...”
“ฟ้ามีเรื่องอะไร เล่าให้พี่ฟังได้ไหม” พลชนะดึงแขนเขาเบาๆ ให้หันหน้าไปหา “ไหนมีอะไร บอกพี่ซิว่าโดนใครรังแก”
“เปล่า...” ปฏิเสธอุบอิบได้คำเดียว พลชนะก็เอ่ยต่อ
“เดี๋ยวนี้ริโกหกพี่เหรอ แถมยังโกหกไม่เป็นอีก” พูดพลาง ยื้อแขนคนพยายามเบือนหน้าพลิกไหล่หนีจนสุดท้ายขอบฟ้าต้องยอมหันมา แต่กระนั้นก็ยังไม่ยอมสบตาด้วยอยู่ดี “บอกพี่มาว่าใครแกล้ง เดี๋ยวไปจัดการให้”
ประโยคดังกล่าวทำเอาคนฟังอดขำไม่ได้ ขอบฟ้าแปลกใจตัวเองที่ยังหัวเราะได้ “บอกไป พี่ก็จัดการไม่หมดหรอก”
เขาตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้พลชนะฟัง ตั้งแต่เรื่องของอาจารย์นภดล เรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นและสิ่งที่ตามมา ไม่ว่าจะเป็นการบอยคอร์ตจากนักศึกษาในมหาวิทยาลัย การคาดโทษจากคนในครอบครัว การเป็นที่รังเกียจของผู้อื่นทั้งจากเรื่องที่เกิดขึ้นและเพราะโดยนิสัยของเขาเอง ขอบฟ้าเล่าทั้งหมดนี้ให้ฟังโดยไม่ปิดบังและพลชนะก็ไม่ได้เอ่ยแทรกขึ้นระหว่างที่เขาพรั่งพรูความอัดอั้นตันใจออกมาเลยแม้แต่คำเดียว
ลมเย็นๆ พัดมายามบรรยากาศรอบกายเริ่มโรยตัวลงอย่างอ้อยอิ่ง ทว่าขอบฟ้ากลับร้อนรุ่มจนอึดอัด คอแห้งผากจากการพูดมากเป็นประวัติการณ์ อาจจะมากที่สุดในชีวิตด้วยซ้ำ อายกับความจริงที่ปิดบังเอาไว้และกลัวว่าชายหนุ่มจะเปลี่ยนไปหลังได้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น เรื่องที่แม้แต่ป่านยังไม่เคยรู้ ป่านเข้าใจมาตลอดว่าชีวิตในมหาวิทยาลัยของเขาราบรื่นดี จะมีก็แต่ปัญหาเรื่องผลการเรียนกับความเคร่งเครียดในครอบครัวเท่านั้น
“ผมเข้าใจนะครับถ้าพี่พลจะนึกรังเกียจ ผมผิดเองที่ไม่เล่าให้ฟังแต่แรก” ลอบชำเลืองมองพลชนะที่มองเหม่อไปนอกรถ คิ้วเข้มคู่นั้นขมวดมุ่นเหมือนกำลังนึกไม่พอใจบางอย่าง “หลังจากนี้ผมจะไม่ติดต่อกับพี่อีก และถ้าพี่ต้องการ ถ้าเราบังเอิญเจอกัน ผมก็จะไม่เข้าไปทัก จะแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก...”
“ฟ้าคงกลุ้มใจคนเดียวมาตลอดสินะ พี่มันโง่จริงๆ ที่ไม่รู้ตัวมาก่อนทั้งที่เราก็รู้จักกันมาได้พักใหญ่แล้ว” พลชนะตำหนิตัวเองรุนแรงและหันมาคว้ามือเย็นเฉียบของเขาไว้ “ถ้าฟ้าแกล้งทำเป็นไม่รู้จักพี่ พี่จะเข้าไปทัก จะเข้าไปเรียก จะดึงมือเอาไว้จนกว่าเราจะยอมรับว่ารู้จักพี่”
กระดาษทิชชู่เนื้อนุ่มถูกดึงมาเช็ดน้ำตาที่ร่วงลงมาหยดแล้วหยดเล่าบนหน้าเขา คนเช็ดคลี่ยิ้มให้ยามมองเข้าไปในดวงตาคู่โตที่ตอนนี้แดงช้ำจนเหมือนตากระต่าย “บางครั้งพี่ก็ไม่แน่ใจนะว่าเรื่องระหว่างเรามันเร็วเกินไปหรือเปล่า แต่ตอนนี้พี่รู้แล้วว่ามันไม่ได้เร็วเกินไปสักนิด ตรงกันข้าม พี่ว่าพี่เจอเราช้าไปด้วยซ้ำ”
ชายหนุ่มดึงกระดาษทิชชู่อีกสองสามแผ่นออกมาเช็ดต่อเมื่อกระดาษในมือเปียกชุ่มไปหมด ก่อนจะใช้อุ้งมือใหญ่ทั้งสองข้างประคองใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาไว้
“พี่ชอบฟ้านะ ฟ้าจะยอมเป็นแฟนกับพี่ไหมครับ”
ถึงจะตกใจจนลืมร้องไห้แต่ก็ไม่ได้ขืนตัวหนียามใบหน้าอีกฝ่ายโน้มเข้ามาหาและกดริมฝีปากลงกับริมฝีปากของเขา
ขอบฟ้าไม่ได้ตอบรับคำขอดังกล่าว ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้ปฏิเสธจุมพิตหลังจากนั้น รถสีขาวคันสวยรูปทรงปราดเปรียวยังจอดนิ่งอยู่ที่เดิมต่ออีกเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าที่คนขับจะออกรถอีกครั้ง
+++++++++
-
เราชอบภาษาของเรื่องนี้จังเลยค่ะ
สารภาพก่อนว่าพอเห็นความเห็นของนักอ่านท่านอื่น ๆ เรานี่แอบไปตามหาลิงค์ของนิยายเรื่องนี้ที่อื่นเลย
แต่เพราะเราหาไม่เจอ... เราเลยจะอดใจรออ่านพัฒนาการของฟ้าและชายหนุ่มอีกหนึ่งหน่อไปเรื่อย ๆ แล้วกันค่ะ
(เดาจากชื่อเรื่อง เข้าใจว่าฟ้าน่าจะไม่ได้คู่กับพี่พลใช่ไหมคะ ไม่งั้นจะหา Rough มาจากที่ไหนล่ะเนอะ ^^)
สวัสดีปีใหม่ค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^ :mew1:
-
สงสารขอบฟ้ามาก ทำไมล่ะ :เฮ้อ:
-
ฟ้าคบกับพลแล้ว แล้วจะไปคู่กับกรยังไง (อิอิ อ่านในเม้นเลยรู้) รอลุ้นๆๆๆๆๆ
-
น้ำตาซึมเลย สงสารฟ้ามากไม่ใช่ความผิดฟ้าเลย
อ่านเรื่องสงสัยต้องเตรียมใจรับดราม่า รอตอนต่อไปค่ะ
-
น้องฟ้าน่าสงสารมาก ตามมาอ่านอีกรอบ ฮือ เป็นเรื่องที่บีบคั้นหัวใจจริงๆ
-
รอนะคะ :ling1:
-
กำลังค่อยๆเข้มข้นขี้นเรื่อยๆเลยยยยย
-
เราว่าตัวเองก็มีบางมุมที่เหมือนขอบฟ้านะ
แต่เราว่าเราไม่น่าสงสารขนาดนี้ ฮอลลล
ทำไมมมม
คบกับพี่พลแล้ว ก็รอดูแล้วกันว่าพี่กรจะยังไง
ฮืออออออออออ
-
สรุป พี่พลหรือพี่กรที่เป็นพระเอกอ่ะ
-
ดราม่าหนักแน่เลย อ่านจากเมนท์555
-
ฟ้าเป็นคนที่ถ่อมตัว และพยายามอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง เป็นคนที่ดูหัวอ่อน และลักษณะนิสัยข้อนี้เองที่ทำให้ถูกรังแก แต่โชคดีที่มีพลชนะเข้ามาคอยดูแลและเอาใจใส่
ขอบคุณสำหรับตอนที่สามค่ะ :mew1:
-
Rough and Tender 4
เช้าวันหยุดสุดสัปดาห์ซึ่งคนส่วนใหญ่จะใช้เวลาอ้อยอิ่งอยู่บนเตียงเพื่อผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้าที่สะสมมาหลายวัน ขอบฟ้ากลับตื่นนอน อาบน้ำแต่เช้าและใช้เวลาเลือกเสื้อผ้าอยู่นาน ถึงเสื้อผ้าส่วนใหญ่ของเขาจะได้รับตกทอดมาจากทิวหมอกเสียเป็นส่วนใหญ่ แต่เขาก็ใช้อย่างทะนุถนอม สภาพจึงยังพอใช้ได้เลยทีเดียว
ตอนแรกผมยังเปียกจากการสระ มาตอนนี้กลับแห้งหมาดชื้นเพราะเจ้าตัวถอดๆ เปลี่ยนๆ เสื้อผ้ามาเกือบสิบชุดแล้ว
“ฟ้า ตื่นหรือยัง” ทิวหมอกส่งเสียงก่อนเปิดประตูเข้ามาเจอน้องชายยืนอยู่กลางเสื้อผ้าถอดทิ้งขว้างเกะกะจึงตำหนิ “ทำไมปล่อยให้ห้องรกแบบนี้ โตแล้วหัดเก็บกวาดห้องให้สะอาดหน่อยสิ ม้าตามเก็บให้แกไม่หวาดไม่ไหวหรอกนะ”
แทนคำตอบ ขอบฟ้ารีบเก็บเสื้อใส่ไม้แขวน พับกางเกงเก็บเข้าตู้และเลิกลังเลเรื่องการแต่งตัวในวันสำคัญวันนี้ไปโดยปริยาย “แล้วนี่จะออกไปไหนเหรอ พี่ว่าจะให้แกช่วยม้าถือของที่ตลาดสักหน่อย”
“คือ...นัดเพื่อนไว้น่ะครับ” ก้มหน้างุดๆ ตอบ นึกกลัวว่าอาจโดนทิวหมอกด่าและเตรียมคิดหาคำพูดเพื่อโทรศัพท์บอกยกเลิกนัดกับพลชนะ แต่ต้องผิดคาดเมื่อมีเพียงเสียงบ่นนิดหน่อย
“เออๆ จะไปไหนก็ไปเถอะ เดี๋ยวพี่ไปเอง แล้วอย่ากลับดึกล่ะ”
ดูเวลาแล้ว ขอบฟ้าตัดสินใจออกจากบ้านเพราะกลัวรถติด กลัวรถเมล์จะมาช้าเพราะเขาเป็นคนบอกเองว่าไม่ต้องมารับ เนื่องจากกลัวว่าคนที่บ้านจะนึกสงสัยว่าเขามีเพื่อนรวยขนาดขับรถแพงๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่
โชคดีที่การจราจรไม่ติดขัด เขาจึงมาถึงที่หมายก่อนเวลานัดเกือบครึ่งชั่วโมง ด้วยความที่ไม่รู้จะทำอะไรฆ่าเวลาดี เขาเลยเดินเข้าห้องน้ำสำรวจสภาพตัวเองว่าดูตลกในเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ตัวหลวมหรือไม่ หากต้องตกใจแทนเมื่อเห็นสภาพหัวตัวเองในกระจก
ผมที่แห้งโดยปราศจากการหวีและไดร์ชี้โด่ชี้เด่ไปคนละทิศละทาง เขาพยายามเอาน้ำลูบๆ ตบให้มันเข้าที่แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผลเท่าใด จึงตัดใจ คิดง่ายๆ ว่ายังไงก็ไม่หล่อไปได้มากกว่านี้
ครั้นเดินมาถึงจุดนัดก็เห็นร่างสูงยืนคอยอยู่ก่อนแล้ว พลชนะดูโดดเด่นสะดุดตาแม้แต่งตัวง่ายๆ หากใบหน้านิ่งเฉยนั้นก็ยิ้มกว้างยามหันมาเห็นเขา
“ฟ้า” คนที่ปกติก็หน้าตาดีเป็นทุนเดิม พอยิ่งอารมณ์ดี ยิ้มทั้งปากทั้งตาเลยยิ่งเจิดจ้าจนขอบฟ้าตาพร่า
“พี่พลมานานแล้วเหรอ รอนานหรือเปล่า ผมคิดว่าผมมาก่อนเวลานัดแล้วเสียอีก”
“ก็พี่ตื่นเต้น ออกเดทครั้งแรกกับฟ้าเลยรีบมาก่อน”
“เดทเดิทอะไร ผมเคยกินข้าวด้วยตั้งหลายครั้ง” เขาเถียงเสียงอ่อย ปล่อยให้อีกฝ่ายดึงข้อศอกออกเดิน
“นั่นมันจีบ นี่ต่างหากเดท”
พลชนะพาเขาไปกินข้าวก่อนและจัดแจงสั่งให้เอง โดยถามความเห็นเขาแค่กินนี่ได้ไหม กินนั่นได้ไหมหลังจากสังเกตเห็นว่าขอบฟ้าชอบสั่งแค่ของถูกๆ อย่างสองอย่างเท่านั้น
ระหว่างกินอาหาร มือใหญ่ก็เอื้อมมือมาลูบหัวเขาเล่นซะงั้น “วันนี้ทำผมมาซะเท่เชียว เห็นปกติไม่ค่อยเซ็ตอะไรเลยนี่”
ผมไม่เจอหวีกลายเป็นเท่ไปได้ ขอบฟ้าหัวเราะพลางยกมือลูบ “เปล่าครับ พอดีลืมหวี เพิ่งสระผมด้วย มันเลย...”
คนตั้งใจจะชมเลยเก้อ ตีหน้าไม่ถูกแทน แต่พอสบตา พวกเขาเลยหัวเราะให้กันแทน เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แม้ขอบฟ้าจะยังขัดเขิน วางตัวไม่ถูกอยู่บ้าง แต่ด้วยความสบายๆ ของพลชนะที่ทำตัวเหมือนก่อนหน้าพวกเขาจะตกลงคบกันทุกอย่าง ทำให้ขอบฟ้าผ่อนคลายและหัวเราะสบายใจไปด้วยไม่ยาก ถึงทีแรกจะนึกตะขิดตะขวงใจยามมือใหญ่จับข้อศอกหรือแตะมือเขาในบางครั้งก็ตาม
รถสีขาวจอดห่างจากบ้านของเขาออกมาเกือบสิบเมตรตามที่เขาขอ ยังไม่ทันจะขยับเปิดประตู เขาก็โดนดึงข้อมือไว้ “ฟ้า เดี๋ยว...”
เผลอเกร็งตัวยามนึกว่าพลชนะจะขอจูบลา ข้อหนึ่งเขาไม่ฝรั่งจ๋าขนาดนั้น ข้อสองที่สำคัญคือเขากลัวใครจะมาเห็นเข้า โดยเฉพาะคนในบ้านอย่างทิวหมอกหรือปลายฝน
“ไม่ต้องเครียด พี่แค่จะให้ไอ้นี่” ไอ้นี่คือโทรศัพท์มือถือใหม่เอี่ยมขนาดกะทัดรัด เล็กกว่าฝ่ามือเขาที่ถูกบังคับให้แบรับเสียอีก
“เก็บไว้ใช้โทรหาพี่นะ”
“แต่...แต่ว่า...”
“ไม่มีต่งมีแต่ บายครับ ไว้พี่จะโทรหานะ” พอเห็นเขายังรีๆ รอๆ พลชนะก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ “หรืออยากได้จูบลา...”
“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” รีบตอบแต่ตัวก็ยังขยับขึ้นๆ ลงๆ ไม่รู้จะลงหรือหรือจะขึ้นดี เขาเลยโดนไล่ลงจากรถพร้อมโทรศัพท์เพื่อตัดปัญหา ขอบฟ้าเก็บเข้ากระเป๋าและเดินเข้าบ้านมาเจอปลายฝนที่นอนดูโทรทัศน์ไปพลาง คุยโทรศัพท์มือถือกับเพื่อนไปพลางอยู่ชั้นล่างคนเดียว “ม้าล่ะ”
“ม้าบ่นว่าเหงา พี่หมอกเลยขับรถพาไปเยี่ยมเพื่อนแถวๆ หลังตลาด” พยักหน้ารับรู้และเดินเลยขึ้นห้อง ควักโทรศัพท์ที่คงราคาแพงไม่น้อยออกมาดู ...ยังจำได้ดีเมื่อตอนทิวหมอกซื้อโทรศัพท์มือถือให้ปลายฝนเมื่อปีก่อนด้วยเหตุผลที่ว่า “น้องเป็นผู้หญิง กลับบ้านกลับช่องคนเดียวมันอันตราย ยังไงก็ควรพกโทรศัพท์ติดตัวไว้เผื่อฉุกเฉิน”
ม้าคงกลัวลูกคนกลางน้อยใจจึงรีบพูดสนับสนุนลูกคนโต “แกมันโตแล้ว โทรศัพท์มันของเด็กๆ ใช้กัน แกก็เสียสละให้น้องมันเถอะ”
อันที่จริง เขาไม่อยากได้อยู่แล้วเพราะไม่มีเพื่อนให้โทรหานอกจากป่าน แต่พอฟังเหตุผลของม้าเข้า เขาก็รู้สึกน้อยใจไม่ได้ เพราะก่อนหน้านี้นี่เองที่ม้าช่วยออกเงินดาวน์รถให้ทิวหมอกเป็นหลักแสนแล้วทิวหมอกก็พูดถึงน้องชายขึ้นมาว่า “เดี๋ยวนี้เวลาจะไปเรียนก็เสียค่าเดินทางตั้งเท่าไหร่แล้ว ไหนจะค่ารถเมล์ ค่าวิน แถมเสียเวลาอีก ผมเลยว่าจะดาวน์มอเตอร์ไซค์ให้เจ้าฟ้าสักคัน...”
ทว่าม้ากลับแทรกขึ้นก่อนที่ขอบฟ้าจะทันดีใจด้วยซ้ำ “อย่าหาเรื่อง หาภาระมาเพิ่มเลย ขี่มอเตอร์ไซค์มันอันตราย ม้าเห็นพวกวัยรุ่นมันขี่กันแล้วหัวใจจะวาย น้องมันยังเด็ก ยังไม่มีความรับผิดชอบพอหรอก เอาไว้รอมันโตกว่านี้อีกหน่อยแล้วค่อยคิดอีกที”
ลูกคนกลาง เด็กเกินไปเมื่อเทียบกับพี่ โตเกินไปเมื่อเทียบกับน้อง ขอบฟ้าเลิกหวังไปนานแล้วว่าจะได้อย่างพี่อย่างน้อง แต่มาวันนี้ กลับมีใครคนหนึ่งยื่นสิ่งที่เขาไม่เคยได้มาก่อนในชีวิตให้ ความเอ็นดู การเอาใจใส่ ความห่วงใยในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ รับฟังสิ่งที่เขาเล่าและให้คำตอบที่ไม่ใช่คำตำหนิหรือด่าทอ
เขาคงคิดถูกเรื่องพลชนะ และต่อให้เขาโง่แค่ไหนก็พอดูออกว่าแฟนคนแรกของเขาเพียบพร้อมสมบูรณ์แบบ ด้วยรูปร่าง หน้าตาหรือฐานะ ชายหนุ่มคงเคยมีแฟนมากหน้าหลายตาก่อนหน้าที่จะมาเจอเขา แล้วขอบฟ้าเองก็คงไม่ใช่แฟนคนสุดท้ายที่พลชนะจะคบด้วยตลอดไป มันอาจจะเป็นแค่ระยะสั้นๆ ของความสนใจในสิ่งแปลกใหม่เช่นเขา คนที่คงมีค่าเฉลี่ยทุกด้านต่ำสุดในรายชื่อแฟน แต่ต่อให้ความสัมพันธ์ครั้งนี้จะไม่ยืนยาว อย่างน้อยเขาก็อยากจดจำได้ว่าครั้งหนึ่ง ตนเคยเป็นที่รักของคนอื่น
เป็นที่รักของใครสักคน...
+++++++++
ใครเคยว่าไว้ ชีวิตคนไม่ได้มีแค่ด้านเดียว ชีวิตขอบฟ้าก็เป็นเช่นนั้น
ผิดกันตรงที่ที่ผ่านมา เขาอาจจะมีด้านเลวร้ายมากหน่อยและเพิ่งจะเรื่องของพลชนะซึ่งพอจะนับได้ว่าเป็นเรื่องดีกับเขาได้บ้าง แต่ด้านร้ายก็ยังอยู่กับเขาไม่หลบลี้หนีหายหลงทางไปทิศอื่นอยู่ดี
ช่วงที่เขาเจอชายหนุ่มยังได้ยิ้ม ได้หัวเราะบ้าง ช่วงที่อยู่มหาวิทยาลัยก็ยังแย่เหมือนเดิม พลชนะเคยแนะให้เขาโอนหน่วยกิตไปเรียนที่อื่นหรือสอบเอนทรานซ์ใหม่ แต่ขอบฟ้าส่ายหน้าดิก เขาไม่อยากทำให้ที่บ้านเดือดร้อน ไม่อยากสิ้นเปลืองเงินทอง แถมไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าไปที่อื่นแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น ต่อให้ไม่มีเรื่องฉาวโฉ่ตามไปถึง ทว่าด้วยนิสัยส่วนตัวของเขาที่เข้ากับคนยากเป็นทุนเดิม น่ากลัวว่าการโอนหน่วยกิตย้ายมหาวิทยาลัยจะส่งผลแย่มากกว่า
ถ้าเป็นปีหนึ่งเข้าไปใหม่ๆ ก็คงพอทำเนา แต่นี่กับนักศึกษาย้ายมากลางเทอม ถ้าไม่ได้มั่นใจสุดๆ หรือคิดว่าตัวเองอัธยาศัยดีสุดๆ หาเพื่อนใหม่ได้ไม่ยากคงทำไม่ได้ ซึ่งขอบฟ้าไม่มีทั้งสองอย่างที่ว่ามา นิดเดียวก็ไม่มี
แม้พลชนะจะเพียรหาข้อดีมาชักจูงเกลี้ยกล่อมสักเท่าใด ขอบฟ้าก็มักเอาแต่นิ่งเงียบจนอีกฝ่ายยอมแพ้ หันไปปลอบใจเขาแทน เช่นในวันนี้ที่พวกเขาพูดคุยกันผ่านโทรศัพท์
“ฟ้าต้องเข้มแข็งนะ ในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องจริง เราก็ไม่ต้องสนใจ เราไม่ได้ทำผิด ทำไมต้องกลัว” ชายหนุ่มให้กำลังใจหลังฟังเขาเล่าเรื่องที่โดนน้องปีหนึ่งมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นเมื่อเห็นเขาเดินออกมาจากห้องพักอาจารย์หลังเลิกเรียนเพื่อสอบถามเนื้อหาวิชาส่วนที่ไม่เข้าใจ
“ผมรู้แต่...” กลืนคำพูดที่เหลือลงคอ เขาไม่คิดหรอกว่าจะมีใครสามารถช่วยแก้ปัญหาให้ได้ ที่เล่าให้พลชนะฟังก็เหมือนการเล่าเพื่อระบายเท่านั้น “ดึกแล้ว ผมไม่รบกวนดีกว่า ราตรีสวัสดิ์ครับ”
ได้ยินเสียงพลชนะถอนหายใจมาตามสาย หากท้ายสุด ชายหนุ่มก็ยอมแพ้ “ก็ได้ ฝันดีนะครับ”
ลึกๆ ก็กลัวว่าอาจทำให้อีกฝ่ายเอือมเขามากไปหรือเปล่า หลายครั้งที่เขาวางตัวไม่ถูก ยังไม่เคยชินกับความสัมพันธ์แบบคนรัก ตกลงคบกันมาเกือบเดือน นอกจากจูบในรถตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว เขาก็ไม่เคยจูบกับแฟนคนนี้อีกเลย
แค่มือใหญ่ทำท่าจะโอบ ขอบฟ้ายังตัวแข็งทื่อเป็นไม้บรรทัด โชคดีที่ชายหนุ่มไม่ดึงดันและมักยอมถอยให้เสียทุกครั้ง ดังนั้น ความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้จึงใสสะอาดบริสุทธิ์สุดๆ นี่ถ้าไม่มีการโทรคุยกันทุกคืนหรือการแอบจับมือบนโต๊ะอาหารและในโรงหนัง ใครอื่นมาเห็นเข้าคงไม่เชื่อว่าเขาสองคนเป็นแฟนกัน
ถึงจะรู้ว่าตัวเองน่าเบื่อ ขอบฟ้าก็ได้แต่หวังว่าพลชนะจะเข้าใจว่าเขายังไม่พร้อมจริงๆ แฟนคนแรก...แถมเป็นผู้ชายเหมือนกันอีก อย่างน้อยก็ขอเวลาทำใจอีกหน่อย สักปีครึ่งปี...เขาคงชินกับมันได้เอง
+++++++++
เลิกเรียนวันต่อมา พลชนะก็โทรหาเขา “ฮัลโหล”
“ฟ้าเหรอ วันนี้มีธุระต้องไปทำที่ไหนหรือเปล่า”
“ว่าจะกลับบ้านไปอ่านหนังสือน่ะครับ ช่วงนี้ใกล้สอบแล้ว” หมู่นี้เขาค่อนข้างเพลีย เพราะการแบ่งเวลาให้พลชนะกับหนังสือ ช่วงเวลาที่แบ่งให้แฟนคนแรกเอามาจากเวลานอน ไม่ใช่ตัดจากเวลาอ่านหนังสือทบทวน จึงเป็นเหตุให้เขานอนน้อยกว่าปกติ ในห้องเรียนบางครั้งตาแทบปิด จากที่ฟังอาจารย์ไม่ค่อยจะทันอยู่แล้วยิ่งไม่ทันเข้าไปใหญ่ ไม่ยักรู้ว่าการมีแฟนจะทำให้ลำบากขนาดนี้
“อืม แวะมาหาพี่แป๊บนึงได้ไหม นี่พี่อยู่ข้างล่างแล้ว”
“ล่างไหน” เลิ่กลั่กยามชายหนุ่มหัวเราะหึมาตามสาย
“เอาน่า ลงมาจากตึกเดี๋ยวก็เจอเอง”
ไม่จริงน่า... เขาวิ่งแซงพวกที่เดินอยู่ด้านหน้าลงจากตึกเรียนอย่างรวดเร็ว จนมาถึงชั้นล่างก็รีบมองหา แต่คนที่สะดุดตาจนเขาอ้าปากค้างหาใช่คนที่โทรหาเมื่อครู่ หากเป็น... “ป่าน! มาได้...”
ขอบฟ้าหยุดเดินกะทันหันเมื่อเพิ่งสังเกตเห็นชายหนุ่มอีกสองคนที่ยืนอยู่ด้วยกัน “พะ พี่พล” ส่วนอีกคน ตนไม่สนิทสนมพอจะเรียกชื่อได้จึงหุบปาก กลั้นหายใจหันไปมองพลชนะ “นี่...”
จริงอยู่ว่าขอบฟ้าไม่เคยเอ่ยปากตรงๆ ว่าไม่ให้บอกใคร แต่ก็ไม่คิดว่าพลชนะจะเอาเรื่องพวกเขาไปบอกคนอื่น เขาไม่ใช่แฟนที่น่าจะเอาไปอวดใครต่อใครและไม่เคยอยากป่าวประกาศให้คนอื่นรู้ว่าพลชนะเป็นแฟน ต่อให้ชายหนุ่มจะหล่อจะเท่ขนาดไหนก็เถอะ แต่จากภาพตรงหน้า สายตาป่านที่มองมาก็แทบจะให้ขอบฟ้าหน้ามืด อยากจะอาเจียนเสียแล้ว
“ฟ้าเป็นอะไร ไม่ดีใจที่เจอป่านเหรอ” หญิงสาวเริ่มเป็นห่วงเพื่อนซึ่งทำหน้าผะอืดผะอมจนต้องเข้าไปจับแขนไว้ “ไม่สบายหรือเปล่า”
“ฟ้าไม่สบายเหรอ หน้าซีดมากเลยนะ” พลชนะคว้าแขนเขาอีกข้าง ออกแรงกระตุกเข้าหาตัวนิดๆ ซึ่งก็ได้ผล ป่านรีบปล่อยมือออกโดยแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
เขายังหายใจพะงาบๆ ใกล้ตาย แต่แล้วเมื่อผู้ชายอีกคนที่ยืนเงียบมานานโพล่งขึ้นมาประโยคแรก ขอบฟ้าก็นึกอยากให้ตนเองโดนธรณีสูบหายไปจากที่ตรงนี้ได้เลยยังจะดีเสียกว่า
“โธ่เอ๊ย สงสัยอยู่ตั้งนานว่าเด็กที่ไอ้พลมันกำลังหลงนักหลงหนาเป็นใคร ที่แท้ก็ไอ้หน้าจืดนี่เอง”
“ไอ้กร!”
“พี่กร!”
สองคนข้างตัวเรียกเสียงดัง ในขณะที่กรเพียงยักไหล่และเดินลงจากตึก “เออๆ ไม่แตะก็ได้วะ กูไปรอที่รถก่อนแล้วรีบๆ ตามไปล่ะ กูหิวแล้ว”
ขอบฟ้าโดนด่าจนเริ่มมีสติ ดึงแขนออกจากมือคนรักและหันไปมองป่าน “คือ...ป่าน ผม...”
“ใจเย็นๆ ฟ้า ป่านว่าเราย้ายที่กันก่อนที่เราจะดังกันไปมากกว่านี้ดีกว่านะ” ประโยคดังกล่าวทำให้ขอบฟ้าเพิ่งเหลียวสังเกตรอบตัว สายตาของนักศึกษาหลายสิบคู่จ้องมองมาที่พวกเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น เมื่อเห็นเขาไม่ยอมขยับเสียที หญิงสาวจึงเริ่มดึงเขาให้ออกเดินโดยไม่พูดอะไรอีก
+++++++++
ทั้งสามคนเดินมาถึงที่จอดรถ เจอกรกำลังสูบบุหรี่อย่างไม่อนาทรร้อนใจ พอหันมาเห็นพวกเขาก็เดินขึ้นรถและสตาร์ทเครื่องยนต์รอ
“ฟ้า ไปรถพี่” พลชนะดึงแขนเขาที่ตั้งท่าจะเดินตามป่านไปขึ้นรถสีดำตรงหน้า และดึงแรงขึ้นเมื่อเขาขืนตัวโดยอัตโนมัติ เรียกเสียงหนัก “ฟ้า”
แรงบีบจากมือใหญ่ทำเอาหน้าเบ้ด้วยความเจ็บ ฝ่ายพลชนะพอเห็นเขาหดตัวหงอลงก็ผ่อนแรง ดึงให้เดินตามเท่านั้น
หากขึ้นรถกันมาได้ แทนที่จะออกรถตามรถอีกคันไป ชายหนุ่มกลับนั่งนิ่งจนเขานึกกลัวเป็นครั้งแรก เวลาผ่านไปพักใหญ่กว่าเสียงเครียดจะเอ่ย “พี่เข้าใจนะว่าป่านเป็นเพื่อนเรา ฟ้าคงไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าคบกับผู้ชาย ไม่อยากโดนมองว่าเป็นเกย์...”
“ปะ เปล่านะ ผมไม่ได้...”
“อย่าพูดออกมาถ้าฟ้าไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ” เสียงเรียบส่งผลให้เขาสะดุ้ง นั่งบีบมือแน่นบนตัก ...เขาไม่อยากให้ใครรู้ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน ครอบครัวและโดยเฉพาะป่าน
“ผมขอโทษ” เขาไม่อยากร้องไห้ แต่กับน้ำตาที่คลอหน่วยอยู่นี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงกับมัน จะยกเช็ดก็ไม่กล้า ได้แต่ปล่อยให้มันหยดลงบนตัก นึกเกลียดความไม่เอาไหนของตัวเอง เขาเป็นคนเรียกร้องให้ใครสักคนมารัก หากพอถึงเวลา กลับไม่กล้าแสดงออกให้คนอื่นรับรู้ถึงตัวตนของพลชนะ
“อย่าร้อง” สองหูได้ยินคำสั่งชัดเจน ขอบฟ้าจึงพยายามกลั้นสะอื้น ยกมือปาดน้ำตาให้วุ่นวายในขณะที่พลชนะหยิบโทรศัพท์รุ่นเดียวสีเดียวกับที่ซื้อให้เขาออกมาโทรหากร บอกว่าพวกเขาคงไม่ตามไปที่ร้านแล้ว ก่อนจะขับรถออกจากมหาวิทยาลัยเงียบๆ และมาส่งเขาที่บ้าน แต่กลับหันมาดึงข้อมือไว้ไม่ให้ลงจากรถ
“พี่ขอโทษ” คนพูดกล่าวพลางถอนหายใจหนักหน่วง ปล่อยมือข้างที่ยึดไว้ละไปลูบหัวแทน “พี่ผิดเองที่ไม่ถามเราก่อน เพราะพี่ไม่เคยปกปิดเรื่องที่ตัวเองชอบผู้ชายพอๆ กับที่ชอบผู้หญิง เลยไม่ทันนึกถึงว่าเราอาจไม่อยากให้คนอื่นรู้ พี่แค่อยากอวดเราให้เพื่อนๆ รู้จักบ้าง... พี่ขอโทษ ฟ้ายกโทษให้พี่นะ”
รีบพยักหน้าแรงแต่ยังอดตัวเกร็งไม่ได้ยามชายหนุ่มชะโงกมากดจูบลงบนเส้นผม “บายครับ ไว้เจอกัน”
คืนนั้นเอง ป่านก็โทรศัพท์มาหาเขา “ดูสิ เมื่อเย็นอยู่ๆ พี่พลก็เบี้ยว เลยอดกินข้าวด้วยกันเลย”
“อย่าไปว่าพี่เขาเลย พอดี...เรารู้สึกไม่ค่อยสบายเองล่ะ” ตอบแล้วกลั้นหายใจรอสิ่งที่กำลังมาถึง แต่ขอบฟ้ากลับต้องแปลกใจแทนเมื่อปลายสายถามขึ้นว่า
“ฟ้าจ๋า เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้ว” ฟังคำตอบเขาเสร็จ ป่านก็หัวเราะร่วน “เก้าปี เก้าปีมันไม่ใช่น้อยๆ นะ แล้วทำไมฟ้าถึงยังไม่รู้อีกว่าป่านไม่เคยนึกโกรธหรือเกลียดฟ้าได้สักครั้ง ไม่ว่าเรื่องอะไร ขอแค่ฟ้ามีความสุข ป่านก็ยินดีด้วย พี่พลน่ะ...ถึงเขาจะมีข่าวเจ้าชู้เยอะไปบ้าง แต่เท่าที่รู้จักกันมา เขาก็เป็นผู้ชายที่ดีมากคนหนึ่ง”
“ป่าน...” แม้ใจหนึ่งจะนึกดีใจที่หญิงสาวไม่ได้รังเกียจ หากอีกด้าน เขากลับทำใจไม่ได้ว่าป่านคงไม่เคยคิดอะไรกับเขามากเกินกว่าคำว่าเพื่อน “ขอบใจนะที่ไม่รังเกียจเรา”
“พูดบ้าๆ ก็ป่านรักฟ้ามากที่สุดในโลกเลยนี่นา” ขอบฟ้ายิ้มทั้งน้ำตา ถ้าอยู่ฐานะเพื่อนแล้วป่านรักเขามากที่สุด แค่นั้นก็ดีมากแล้ว “ทีแรกป่านก็งงที่พี่พลมาถามเรื่องฟ้าบ่อยๆ แต่ไม่กล้าถามอะไรพี่เขามาก จนมาตอนหลังพี่พลดูแฮปปี้มากๆ จนป่านกับพี่กรยังแซวกันอยู่เลย แล้วดูสิ จู่ๆ พี่พลบอกว่าจะพาแฟนใหม่ไปกินข้าวด้วยแล้วก็ขับรถมาที่มหาลัยฟ้า ป่านยังคิดในใจเลยว่างานนี้ชัวร์”
เขาอ้ำอึ้ง จะหัวเราะก็ไม่ออก จะร้องไห้ก็ไม่ได้ สุดท้ายจึงแค่รับคำ “อืม ก็...นะ”
“ไม่ต้องห่วงนะฟ้า พี่พลน่ะเจ้าชู้ก็จริง แต่ป่านจะคอยดูให้เอง รับรองว่าถ้าพี่พลออกนอกลู่นอกทางเมื่อไหร่ ฟ้าต้องรู้เป็นคนแรก...” หลังจากนั้น ป่านก็ชวนคุยเรื่องอื่นไปเรื่อยๆ จนสังเกตว่าขอบฟ้าเริ่มเงียบเพราะง่วง หญิงสาวจึงค่อยวางหูไปโดยไม่ลืมย้ำว่าโอกาสหน้าจะต้องไปกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันให้ได้
“ครับ ราตรีสวัสดิ์” วางหูแล้วยกมือขยี้ตา ง่วงจนตาแทบปิดแต่ยังไม่ได้อ่านหนังสือสักตัว ขอบฟ้าฝืนตัวเองไปนั่งหน้าหนังสือได้เกือบสิบนาทีก่อนหัวจะพับโงก นั่งหลับอยู่บนเก้าอี้นั่นเอง
+++++++++
-
ขอบคุณสำหรับตอนที่ ๔ ค่ะ
อ่านแล้วบางทีก็นึกสงสัยว่า ทุกคนจะมองคนๆ หนึ่งเพราะคนส่วนใหญ่มองเขาว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งที่ตัวเองไม่เคยรู้จักกับใครคนนั้นจริงๆ แม้แต่น้อย นี่เป็นสิ่งที่น่ากลัว การถูกพิพากษาโดยสังคมทำให้ชีวิตคนหลายคนเขวมาแล้วนักต่อนัก น่าสงสารน้องฟ้า และน่ายกย่องที่น้องก็ผ่านช่วงเวลาเลวร้ายเช่นนั้นมาได้
พี่พลเป็นคนที่อบอุ่นจริงๆ นะ การคบกันของขอบฟ้ากับพลชนะอาจเร็วไปหน่อย แต่คิดว่าความรักที่พลชนะมีให้ขอบฟ้าก็น่าจะเป็นรักที่นุ่มนวลและหวังดีจริงๆ นั่นแหละ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
น่าติดตามมากยค่าาาา
-
น้องฟ้านี่น่าสงสารและน่าเอ็นดูในเวลาเดียวกันเลยค่ะ ขอให้น้องมีความสุขมากๆเร็วๆนะคะ
-
:o12:
-
พี่พลดูใจดี เข้าใจฟ้ามาก เรื่องจะพลิกตอนไหน ลุ้นๆๆๆ
-
Rough and Tender 5
“ฮัล...ฮัดเช้ย!” แทนที่จะได้พูดรับสาย ขอบฟ้ากลับจามชิ้วใส่โทรศัพท์ก่อนพูดเสียงอู้อี้ “ขอโทษครับ”
“พี่ว่าพักอ่านหนังสือแล้วไปกินยา นอนพักผ่อนให้หายหวัดดีกว่า” พลชนะแนะหลังฟังเสียงจามมาหลายครั้งระหว่างคุยโทรศัพท์กับขอบฟ้าตั้งแต่สองสามวันก่อนหน้า “แล้วนี่ไปหาหมอหรือยัง”
เขาโดนเซ้าซี้เรื่องนี้มานับครั้งไม่ถ้วน และได้แต่โยกโย้โยเยเบี่ยงไปเรื่อย “เดี๋ยวว่าจะไปหา”
“เดี๋ยวมากี่ครั้งแล้ว เรานี่น้าทำไมถึง...” ประโยคบ่นพึมพำยาวพรืดแทบไม่ทะลุผ่านหัวสมองซึ่งยังเบลอด้วยพิษไข้ ขอบฟ้าฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ขานรับเป็นระยะ “ครับเคริบอะไร พี่ถามว่าวันสุดท้ายสอบกี่โมง พี่จะไปรับ”
รีบควักตารางสอบมาดูและอ่านส่วนของวันสุดท้ายให้ฟัง “อืม ดี ไว้พี่จะไปรับเรามาฉลอง”
“ฉลองทำไม นี่สอบมิดเทอมเอง” เขาค้านตามประสาคนไม่แก่ปาร์ตี้
“วันนั้นวันเกิดพี่ ปกติทุกปีจะจัดปาร์ตี้เล็กๆ กับเพื่อนไม่กี่คน ปีนี้ก็ว่าจะกินข้าว...” พลชนะยังวางแผนไม่จบ ก็โดนอีกฝ่ายที่หายจากอาการตกตะลึงโพล่งแทรก
“ฮะ...แฮปปี้เบิร์ธเดย์ครับ!”
“เอ่อ วันเกิดพี่อาทิตย์หน้าน่ะ ไว้อวยพรพี่ตอนนั้นดีกว่าไหม” เย้าอย่างอารมณ์ดีแล้วพลชนะก็กล่าวช้าๆ “รักษาสุขภาพด้วยนะ พี่ห่วงเพราะฟ้าชอบฝืนตัวเอง คืนนี้พี่ให้เราอ่านหนังสืออีกชั่วโมงเดียว ห้าทุ่มเมื่อไหร่แล้วรีบเข้านอนซะ รู้ไหม”
หลังวางสาย ขอบฟ้านั่งอ่านหนังสือต่ออีกชั่วโมงเดียวแล้วคลานขึ้นเตียงอย่างเชื่อฟัง เพื่อวันต่อมาซึ่งเป็นวันหยุดจะได้รีบตื่นแต่เช้ามาอ่านหนังสือจนถึงเวลาใกล้เที่ยง ตนจึงล้วงเอาธนบัตรที่พับเก็บไว้ในกล่องเหล็กใบเล็กยัดใส่กระเป๋าสตางค์และเดินออกจากบ้าน
เขาตรงไปยังแผนกสุภาพบุรุษในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ไล่ดูแต่ละร้าน มองหาของที่เหมาะสม เจอบางชิ้นสวยถูกใจแต่ราคาแพงเกินงบก็รีบวาง เดินวนอยู่สามรอบจนชักเมื่อยขาและเริ่มรู้ถึงอาการไข้กลับ จึงเดินไปหยุดตรงแบรนด์ที่เห็นพลชนะชอบใส่บ่อยๆ ทว่าขนาดเครื่องหนังชิ้นเล็กสุดอย่างพวงกุญแจก็ยังปาเข้าไปเป็นเลขสี่หลักอยู่ดี
“ไม่ทราบมองหาอะไรอยู่เป็นพิเศษอยู่หรือเปล่าคะ” พนักงานขายถามอย่างสุภาพ ตรงข้ามกับกิริยาตวัดตามองการแต่งตัวปอนๆ ของเขา “สอบถามราคาก่อนได้นะคะ”
วาจาเหน็บแนมส่งผลให้ขอบฟ้ายิ่งเก้กัง ตัดสินใจรีบหยิบสินค้าที่เขาหมายตาแล้วว่าพอซื้อไหว เอ่ยด้วยใบหน้าร้อนผ่าว “ผมซื้อผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ครับ แล้วก็...ช่วยห่อของขวัญให้ด้วยได้ไหมครับ”
“ห่อของขวัญ” พนักงานสาวรับผ้าเช็ดหน้าสีน้ำตาลมาและถาม...ด้วยจุดประสงค์ที่คนฟังก็ไม่แน่ใจนัก “ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวนะคะ”
รีบพยักหน้า ควักเงินจ่ายแล้วรีบจนแทบจะวิ่งออกจากร้านเมื่อรับถุงใบเล็กมา แม้จะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นก็ตาม แต่ขอบฟ้าก็ยังยิ้มยามก้มลงมองกล่องเล็กๆ ห่อกระดาษสีสดแปะโบว์ทำจากสติกเกอร์ ในระหว่างที่ยังก้มหน้าก้มตาชื่นชมของในมือนั่นเอง เขาก็ได้ยินเสียงแหลมตะโกนดังมาจากในร้านกาแฟที่กำลังเดินผ่าน
“คนเฮงซวย!! คนอย่างพี่มันเลวที่สุด!” หลายคนในบริเวณนั้นรวมถึงเขามองผ่านกระจกใสเข้าไปเห็นเจ้าของเสียงสาดน้ำในแก้วใส่หน้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม คนลงมือซึ่งเป็นสาวสวยมีสีหน้าโกรธจัด เดินฉับๆ ออกจากร้านโดยไม่เหลือบแลกลับไปด้านหลังอีกเลย
ฝ่ายชายหนุ่มที่บัดนี้กลายเป็นเป้าสายตาหลายสิบคู่กลับยังใจเย็น ยกมือลูบใบหน้าและเสยผมเปียกๆ คล้ายกับเจ้าตัวไม่เดือดร้อนสักนิด ซึ่งการกระทำดังกล่าวก็ทำให้ขอบฟ้าจดจำชายคนดังกล่าวได้ทันที
หยุดลังเลชั่วครู่ ครั้นเห็นว่ายังไม่มีใครสักคนแม้แต่พนักงานเสิร์ฟคิดจะเข้าไปเสนอความช่วยเหลือ ขอบฟ้าจึงตัดสินใจเดินเข้าไปเอ่ยเรียก “พี่กร”
ใบหน้าขาวที่แม้จะเปียกโชกก็ยังดูดีไม่เปลี่ยนหันขวับมามอง คิ้วเข้มขมวดก่อนจะค่อยคลายยามจำหน้าคนเรียกได้ “คิดว่าใคร ที่แท้ก็เด็กไอ้พลนี่เอง ...ว่าไง มีอะไร”
“ผมชื่อขอบฟ้าครับ” รีบแก้สรรพนามฝ่ายตรงข้ามและหยิบกล่องของขวัญออกมาแกะ หยุดมองของขวัญวันเกิดของพลชนะนิดหนึ่งแล้วรีบส่งให้ “...ถ้าพี่กรไม่รังเกียจ”
คนนิ่งมองกิริยาของเขามาตลอดตั้งแต่ตอนที่ล้วงกล่องกระดาษมาแกะกุกกัก ทอดตามองผ้าเช็ดหน้าแล้วเหลือบตาขึ้นมองเขา หรุบตามองผ้าเช็ดหน้าอีกครั้งก่อนจะยื่นมือมารับ “ขอบใจ”
“ไม่เป็นไรครับ” ตอบพลาง ขยับพับถุงเบาโหวงไปพลาง รอจนอีกฝ่ายเช็ดหน้าเช็ดตาเสร็จแล้วค่อยกล่าว “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวสิ” กรขยับลุกเต็มส่วนสูง สูงจนขอบฟ้าต้องเงยหน้าเพื่อมองตาคนพูด “ฉันไม่ทนใส่เสื้อเหนียวๆ จนถึงบ้านหรอก จะไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ ไปด้วยกันหน่อย”
ยกนิ้วชี้อกตัวเอง ถามย้ำ “พี่พูดกับผมเหรอ”
“เออ ไม่ได้พูดกับนายแล้วจะพูดกับลูกหมาที่ไหน” ตอบอย่างหงุดหงิดเสร็จ กรก็วางเงินค่าเครื่องดื่มและค่าเสียหายบนโต๊ะ เดินเร็วๆ ออกจากร้านโดยไม่สนใจว่าเขาจะตามไปหรือไม่ ขอบฟ้าผงกหัวแทนคำขอโทษที่ทำเสียงดังกับคนในร้านเสร็จก็รีบวิ่งตามร่างสูงที่เดินลิ่วไปโน่นแล้ว
กว่าจะตามทัน กรก็เดินเลี้ยวเข้าไปในร้านที่เขาเพิ่งซื้อผ้าเช็ดหน้าไปเมื่อครู่ จะทักก็ไม่ทันแต่จะให้ห้ามก็ไม่มีเหตุผล เขาจึงได้แต่เดินตัวเกร็งตามไปอย่างไม่มีทางเลือก
พนักงานคนเดิมชะงักยามเห็นสภาพผมลู่เสื้อเปียกของกรแล้วเหลียวมองเขาอย่างจำได้ รีบเดินไปหยุดหน้าชายหนุ่มที่พลิกเสื้อดูลวกๆ “ไม่ทราบว่ากำลังหาอะไรอยู่คะ”
ดวงตาคมเหลือบมองผู้เสนอความช่วยเหลือแล้วไม่ตอบอันใด นอกจากเดินดูต่อ ข้างฝ่ายคนถูกเมินจึงชักเสียงแข็งนิดๆ ขณะไปหยุดยืนขวางราวแขวนกางเกง “หาอะไรบอกได้นะคะ เพราะว่าถ้าสินค้าเสียหายระหว่างที่คุณเลือก...”
หนนี้ถึงคราวกรชะงักบ้าง ตาคมกริบไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าพนักงานขายแล้วถามกลับเสียงเย็น
“คุณชื่ออะไร”
คนโดนซักยืนเงียบกริบ หน้าเริ่มซีด หากร่างสูงก็ยังถามย้ำ รอยยิ้มเหยียดราวกับเจอเรื่องสนุก “ทำไม หรือเกิดความจำเสื่อมลืมชื่อตัวเองกะทันหัน ...ไม่เป็นไร เพราะถึงจะเสื่อมหรือจะเรื้อนก็โดนไล่ออกได้เหมือนกัน”
ขอบฟ้าสุดจะทน ถึงยังไงฝ่ายนั้นก็เป็นผู้หญิง เขาทนเห็นกรสับพนักงานหญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งต่อหน้าต่อตาไม่ไหว
“เอ่อ พี่กรครับ” เรียกพลางกระตุกชายเสื้อเบาแสนเบา พออีกฝ่ายยอมหันมา เขาจึงรีบชวน “ยี่ห้อข้างๆ นี่ก็สวยนะ ถ้าไงเราลองไปดู...”
กำลังกลัวว่ากรจะหันมาสับเขาแทนหรือไม่ ร่างสูงกลับหันไปมองพนักงานดวงกุดอีกรอบเป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะหันมาคว้ามือเขาเดินไปเคาน์เตอร์ยี่ห้อดังไม่แพ้กันซึ่งอยู่ติดกันแทน กวาดเสื้อเกือบหมดราวแขวน หยิบกางเกงเลือกไซส์แล้วส่งให้เขาหอบเต็มอ้อมแขน ควักกระเป๋าตังค์ หยิบเครดิตการ์ดส่งให้พนักงานขายซึ่งยังยืนอ้าปากค้าง “เอาหมดนี่”
สรุปว่า ขอบฟ้าไปยืนเกาะเคาน์เตอร์ ช่วยคุณคนขายแยกและพับเสื้อกับกางเกงมือเป็นระวิง คนขายมองเขาด้วยสายตาคำถาม ขอบฟ้าส่ายหน้าอย่างงงงวยพอกัน เสื้อผ้าเยอะขนาดนี้ เป็นเขาใส่สิบปียังไม่หมด อีกอย่าง ขืนเขาซื้อหมดนี่ ชาตินี้คงไม่ต้องซื้ออะไรอีกแล้ว...
“แล้วนั่นจะไปยืนเกะกะเขาทำไม เลือกมาให้ชุดนึงซิ จะเปลี่ยนเลย” เสียงห้าวประกาศิต เขาเลือกไม่ถูกหรอก โชคดีที่คนขายรีบเลือกและจัดการตัดป้ายออกให้เรียบร้อย หายเข้าห้องลองเสื้อไม่กี่นาทีก็กลับออกมา...หล่อเหมือนเดิม
เซ็นต์สลิปบัตรเครดิตเสร็จ คุณผู้ชายก็เดินตัวปลิวออกจากร้านโดยมีคนรับใช้หิ้วถุงพะรุงพะรังกะเล่อกะล่าตามหลังเกือบชนร่างสูงที่หยุดกึกเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก ครั้นขอบฟ้าหันไปมองตามก็เข้าใจ
เป็นเขา เขาก็คงหลบเหมือนกัน อย่าว่าแต่ทำทีก้มหน้าจัดของแบบที่พนักงานสาวในร้านแรกทำเลย ขอบฟ้าคงขุดหลุมมุดลงรูไปแล้ว รีบร้อนเอื้อมไปดึงข้อศอกร่างสูง “พอเถอะครับ เรารีบไปกันเถอะ”
กรยอมละสายตาหาเรื่องมาก้มมองตรงที่เขาดึงแทน ขอบฟ้ารีบปล่อยมือ ชักเข้าใจสัญญาณจากสายตาคนตรงหน้า คนอะไรไม่ยอมพูด ชอบจ้องเอาๆ อยู่นั่น “ผมขอตัวดีกว่า ของพวกนี้...”
“นายกำลังจะบอกว่าให้ฉันถือเอง...” ชายหนุ่มเอ่ย น้ำเสียงติดจะประหลาดใจกึ่งๆ ขบขัน “...อย่างงั้นเหรอ”
อีกสิบนาทีต่อมา ขอบฟ้าก็นั่งจุมปุ๊กเป็นตุ๊กตาหน้ารถ ยังหอบสมบัติบ้าที่ไม่ใช่ของเขาสักชิ้นเต็มอ้อมแขน ไม่กล้าบอกทางเพราะยังไม่ได้ยินประโยคคำถาม สุดท้ายจึงได้แต่ตัดใจ คิดเสียว่าค่อยหาทางกลับบ้านเอาเองทีหลังก็ได้ ระหว่างทางนั่งรถหรูก็เจอกับแอร์เย็นๆ เป่าหน้าจนจามติดๆ กันอีก ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าคงโดนเหลือบหางตามองอีกแหงๆ
“ขอโทษ” ขอบฟ้าสูดจมูกพูดงึมงำ หดร่างกายที่เริ่มร้อนผ่าวด้วยพิษไข้ซุกลงกับเบาะหนังแล้วหลับตาพัก คิดว่าจะพักสายตาสักแป๊บ หากหลับวูบไปด้วยความเพลีย เขาฝันว่าตัวเองสอบได้เกรดเอรวด ได้รับรางวัลกิจกรรมดีเด่น มารดากับทิวหมอกชมเขาไม่ขาดปาก ปลายฝนเกาะแขนเขาอย่างภาคภูมิใจ และคนสุดท้ายที่เข้ามาแสดงความยินดีกับเขาคือหญิงสาวที่เฝ้าชื่นชมมาเกินครึ่งชีวิต
“อืม...” ใบหน้ายิ้มแย้มสดใสยิ้มเอียงอายให้เขา ขอบฟ้ายิ้มตอบตาปรือ “ชอบครับ...”
สัมผัสจากบางอย่างแนบประกบริมฝีปากที่ยังครางอืออาไม่เป็นศัพท์ ความอุ่นร้อนแตะแต้มอยู่อย่างหยอกเย้าอีกสักพักก่อนจะรุกรานแทรกเข้ามาภายใน จากสัมผัสฉาบฉวยในตอนแรกเริ่มทวีความเร่าร้อนและดูดดื่ม เรียกร้องหนักจนเขาหายใจไม่ออก ต้องรีบเบือนหน้าหนีไปหอบหายใจ
สิ่งลึกลับถือโอกาสผละไปซุกไซร้ข้างลำคอที่เปิดโล่งแทน พอจะขยับหนีก็โดนกดทับไว้ทั้งตัวจนกระดิกกระเดี้ยไม่ได้ ขอบฟ้าครางด้วยความอึดอัด พยายามหดตัวหนีจากอะไรก็ตามที่กำลังล้วงเข้าใต้เสื้อ ลูบไล้ไปตามร่างกายอย่างจาบจ้วงถือสิทธิ์
“อยู่นิ่งๆ สิจะดิ้นหนีไปไหนเล่า” เสียงห้วนบ่งบอกความหงุดหงิดเป็นเสมือนระฆังที่ทุ่มใส่หัวเขาให้ลืมตาโพลง จ้องชายหนุ่มในระยะประชิด “เล่นตัวนิดหน่อยมันก็โอเคหรอก แต่อย่าสะดีดสะดิ้งให้เหมือนพวกผู้หญิงหน่อยเลย มันน่ารำคาญ”
ยังนิ่งค้างตกตะลึงจนโดนจูบอีกทีนั่นล่ะ ขอบฟ้าถึงได้ดิ้นรนขัดขืน ปาดป่ายสองมือทุบคนที่ทับเขาไว้ทั้งตัวและได้รับผลตอบแทนเป็นการกัดย้ำที่ริมฝีปากของตนเองจนได้กลิ่นคาวเลือดในโพรงปากทันที
“จะดิ้นหาหอกอะไรอีกวะ! กูเห็นมึงจ้องกูมาตั้งแต่แรกแล้ว! ที่ยอมตามต้อยๆ มาถึงบ้านก็เพื่อทำแบบนี้ไม่ใช่เหรอไง” กรลุกขึ้นนั่งคร่อมทับไว้ตรงเอว ริมฝีปากได้รูปบิดเบ้ราวนึกดูถูก “ปกติกูไม่ชอบใช้ของร่วมกับเพื่อนหรอกเพราะมันยุ่งยาก แต่เห็นแก่ที่มึงยอมลงทุนเลยจะสนองให้อย่างที่ต้องการ ...ให้ถึงใจเลย”
กรไม่ถึงขนาดทุบตี แต่แค่ออกแรงกดเขาไว้ รอให้ดิ้นจนหมดแรงไปตามเวลาและพิษไข้แล้วชายหนุ่มก็ดึงเสื้อเขาขึ้นพร้อมกระตุกกางเกงท่อนล่างทั้งชั้นในชั้นนอกลงพร้อมกันไปกองตรงข้อเท้าก่อนจะขยับตัวแทรกเข้ามากลางหว่างขา นิ้วเปียกลื่นสอดเข้ามาในร่างกายอย่างกะทันหันและเอาแต่ใจจนเขากระตุกขึ้นทั้งตัว
“ไม่...มะ ไม่เอา ผมขอร้องล่ะ อย่า...” ระหว่างที่อ้อนวอนเสียงแหบแห้ง นิ้วเบื้องล่างก็ถอนออกไป หากยังไม่ทันถอนหายใจ ขอบฟ้าก็ร้องลั่น รู้สึกเหมือนร่างกายถูกฉีกยามสิ่งใหญ่โตแข็งขึงเบียดแทรกเข้ามาแทนที่นิ้วเมื่อครู่ คราวนี้เขาทั้งดิ้นทั้งร้อง พยายามพลิกตะแคงตะเกียกตะกายจะคลานหนีหากไร้ค่าเมื่อมือแข็งกระชากเขากลับไป ดึงดันสอดแทรกลึกเข้ามาจนสุด หยุดนิ่ง ขยับถอนและกระแทกกลับเข้ามาใหม่
ความเจ็บปวดที่ราวกับจะฉีกกระชากร่างกายทำให้เขาไม่มีแรงดิ้นรนขัดขืนหรือร้องขอความเมตตา ได้แต่นอนนิ่งให้อีกฝ่ายกระทำตามใจชอบ เจ็บจนชา มึนงงจนแทบไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ขอบฟ้าเบือนหน้าหลับตาหวังให้พ้นจากภาพตรงหน้า แต่ยากจะปิดกั้นไม่ให้ได้ยินเสียงหอบหายใจหนักและเสียงร่างกายกระทบกันที่ดังเป็นจังหวะอีกด้วย
ไม่รู้ตัวกระทั่งยามโดนพลิกตัวนอนคว่ำ ก่อนที่มือใหญ่จะลากเอวเขาให้ยกสูง แทรกตัวเข้ามาตรงกลางและสอดใส่ความปรารถนาเข้ามาอีกครั้ง กระแทกหนักหน่วงจนตัวโยน กระชั้นถี่ขึ้นทุกขณะ
ขอบฟ้าซบหน้าลงกับหมอน อยากให้ตัวเองหยุดหายใจไปซะตั้งแต่ตอนนี้ อยากหายไปจากตรงนี้ หายไปจากโลกนี้ให้สิ้นเรื่องสิ้นราว ให้หมดทุกข์หมดโศก ถ้าไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องปวดอีกต่อไปได้ก็คงจะดี...
“อา...” ร่างเบื้องหลังครางลึกในลำคอ บดเบียดฝังกายเข้าเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนิ่งค้างภายในตรงส่วนที่ลึกที่สุด แม้สติจะลางเลือน กระนั้นเขายังอุตส่าห์รับรู้ถึงความร้อนที่ไหลทะลักเข้าสู่ร่างกาย ยิ่งบังคับให้ตนกดใบหน้าลงกับหมอน ขณะที่อึดอัดเหมือนหัวจะระเบิด เส้นผมด้านหลังก็โดนขยุ้มกระตุกขึ้นโดยแรง
“มึงคิดจะฆ่าตัวตายหรือไง!” ชายหนุ่มถอนกายออก ผลักให้เขานอนหงาย ก่อนจะกระตุกกางเกงที่ร่นลงไปจากกิจกรรมเมื่อครู่ขึ้นแล้วค่อยขยับลงจากเตียง หยุดชะงักนิดหนึ่งและหันมาขมวดคิ้วถาม “นี่ไอ้พลมันยังไม่เคยนอนกับมึงเหรอ”
หากร่างบนเตียงไม่สนใจจะตอบคำถามนั้น ฝ่ายกรเองก็ไม่ได้เซ้าซี้อีก ทิ้งให้ขอบฟ้านอนมองเพดานด้วยสายตาว่างเปล่า หัวสมองคิดถึงเรื่องวิชาที่จะสอบ เรื่องของขวัญวันเกิดของพลชนะที่ตั้งใจไปซื้อ คิดเรื่องโน้นเรื่องนี้ยกเว้นเรื่องที่เพิ่งจบลงไปและเขาก็ผล็อยหลับลงอย่างง่ายดาย
+++++++++
-
เกลียดไอ้พี่กรตอนนี้จริงๆเลย
น้องฟ้าสู้ๆ
-
ฮือๆ สงสารน้องฟ้า :sad4:
-
ง่าาาาา. สงสารฟ้าอะ เฮ้อออ. ชีวิตน่าสงสารมากๆเลย :o12: :o12: :o12:
-
ฮืออออออ สงสารน้องฟ้าเหลือเกินลูก T_T
-
กรีดร้องงงงไอ้พี่กรเลวร้ายมากน้องฟ้าฮืออออ
-
อิพี่กรคนเลวววว ทำน้องฟ้าได้
จำได้ว่าเคยอ่านเรื่องนี้เมื่อนานมาแล้ว แต่จำเนื้อเรื่องไม่ค่อยได้ ขอตามอ่านทวนอีกรอบ อิอิ
-
อยากอ่านต่อออออ
ขอตอนต่อไปเลยค่าาาาา
โอ๊ย คิดไว้แล้ว พี่พลเป็นtender ส่วนพี่กรก็ต้องเป็น rough
-
ไอ้พี่กรต้องการอะไรเนี่ย :ling3:
-
อ่านกี่ครั้งก็สงสารน้องฟ้า และกุมขมับกับกร :z3:
ขอบคุณสำหรับตอนนี้นะคะ :mew1:
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ ตอนนี้สงสารน้องฟ้ามาก โอ้ย พี่กรช่างทำกันได้ลง
ไม่เคยอ่านเรื่องนี้มาก่อน ตัวละครขอบฟ้าน่าสนใจค่ะ น้องซื่อเกินไป 555 เราชอบตัวละครที่ดูธรรมดาๆ แต่ดูมีอะไรอ่ะ
ขอลงชื่อติดตามด้วยคนค่ะ อ่านแล้วน่าติดตาม
-
นี่สินะพระเอก แต่พระเอกเลวว่ะ ทำงี้กับน้องได้ไง
รู้ทั้งรู้ว่าแฟนเพื่อน แล้วจะต้องมาเสียใจทีหลัง
-
พี่กรนิสัย... :z6:
-
มารอตอนใหม่ค่ะ
-
พี่กรนี่ก็หาเรื่องพัวพันกับเขาเองก็ยอมรับมาเหอะ
แล้วน้องฟ้าจะกินยายังไงน้อ
-
Rough and Tender 6
ขอบฟ้าสะดุ้งตื่นอีกครั้งเมื่อนอกหน้าต่างเริ่มกลายเป็นแสงสลัวของอาทิตย์ยามเย็น
เขาลุกพรวดขึ้นและรับผลที่ตามมาคือความเจ็บปวดระบมทั่วร่างกายเหมือนโดนใครเอาไม้มาทุบ มองสถานที่แปลกตารอบตัว สักพักจึงนึกออกว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่และความเจ็บปวดนั้นมาจากไหน
แม้ว่าจะต้องอาศัยเวลานาน แต่ในที่สุดเขาก็คลานลงจากเตียงสำเร็จ ไม่ใส่ใจกับคราบเลือดและคราบแห้งกรังตรงซอกขา พยายามแต่งตัวให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพิ่งลุกสะโหลสะเหลลากขาไปได้สองสามก้าว ประตูห้องก็เปิดปัง
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ” กรถามด้วยอาการปกติขณะเดินเข้ามาหา “จะกลับหรือยัง จะขับรถไปส่ง”
หลังสิ่งที่เกิดขึ้น เขาสมควรจะโกรธหรือเกลียดชายตรงหน้าสุดชีวิต หากสิ่งเดียวที่ขอบฟ้ารู้สึกว่ามันเอ่อล้นแทบทะลักคอหอยคือความกลัว ตัวเขาสั่นพั่บยามมือใหญ่เอื้อมมาจับแขน รู้สึกได้เลยว่าเลือดหายไปจากสีหน้า แม้แต่ปลายนิ้วยังเย็นเยียบ
“กลัวอะไร ทำไมต้องตัวสั่นขนาดนี้” เสียงห้าวทุ้มทอดนุ่ม มืออีกข้างเชยคางให้เขาเงยสบตาดำจัดไร้ก้นบึ้งกับรอยยิ้มราวเทพบุตร “กลัวไอ้พลมันรู้เหรอ ไม่ต้องกลัวหรอก กูไม่คิดจะบอกใครตราบใดที่มึงยังทำตัวว่าง่าย”
อากาศที่สูดเข้าไปเหมือนกับจะติดอยู่แค่ที่คอ ขอบฟ้าคิดว่าสมองกับหัวใจเขาเย็นเฉียบพอๆ กับปลายนิ้วแล้วในเวลานี้ยามได้ยินคำพูดประโยคถัดไป “โดยเฉพาะป่าน มึงคงไม่อยากให้ป่านรู้ว่าเรานอนด้วยกันแล้วใช่ไหม”
ไม่ต้องตอบ อาศัยแค่ดูสีหน้าเขา กรคงได้รับคำตอบเรียบร้อย ชายหนุ่มยิ้มให้อีกครั้งและเอ่ยชักชวน “มาเถอะ ทางนี้”
อย่าว่าแต่สั่งให้หันซ้ายหรือหันขวาเลย ตอนนี้ถ้ากรสั่งให้ขอบฟ้าคลาน เขาก็คงต้องทำตาม ขาที่กะปลกกะเปลี้ยเหมือนไม่มีกระดูกออกเดินโผเผตามร่างสูง ขณะเพิ่งสังเกตว่าที่นี่หาใช่ห้องในคอนโดที่เคยไปมาอย่างที่เข้าใจ แต่เป็นบ้านหลังใหญ่...ใหญ่มาก ขอบฟ้าเกาะราวบันไดลงมาชั้นล่างทีละขั้นๆ ด้วยความเชื่องช้า นึกอยากให้กรนึกรำคาญจนเปลี่ยนใจเรื่องไปส่งที่บ้าน แต่ต้องผิดหวังเมื่อเจอชายหนุ่มยืนสูบบุหรี่รอข้างรถ
...เขาควรขัดขืนเสียตั้งแต่ตอนนี้ เพราะถ้าเลยจากจุดนี้ไปแล้วเรื่องทุกอย่างคงยากจะหวนคืน ไม่มีใครช่วยเขาได้และไม่เคยมีใครคิดช่วย แม้จะกลัว แม้จะสั่นขนาดไหน แต่จะปล่อยไปไม่ได้ “ไม่!”
คำสั้นๆ ดังเท่าที่เสียงเขาจะอำนวย ขอบฟ้าหวังว่าการตะโกนจะช่วยกลบเกลื่อนปลายเสียงสั่นพร่าได้ไม่มากก็น้อย เขายืนจ้องตาตอบคนที่เหลียวกลับมาเลิกคิ้วมอง “ผมไม่มีทางยอมให้พี่มาแบล็คเมล์กันง่ายๆ หรอก! ถ้าพี่บอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับคนอื่น ไม่ใช่แค่ผมที่จะเดือดร้อนแต่ตัวพี่เองนั่นล่ะที่จะ...”
“มึงคิดเหรอว่ากูจะสน ทุกวันนี้คนอื่นก็พูดถึงกูกันสารพัดเรื่อง ทั้งเรื่องมั่วเซ็กส์ เล่นยา กูชินกับข่าวลือแล้ว” คนเดินล้วงกระเป๋าสบายๆ มาหยุดตรงหน้าเขาแสยะยิ้ม “กูเคยได้ยินมาว่ามึงเคยเป็นข่าวกับอาจารย์ผู้ชายมาทีแล้วนี่ ไงล่ะ ข่าวเก่ามันชักซาไปแล้วสิท่าเลยอยากได้ข่าวใหม่ไปกระพือชื่อเสียงตัวเอง”
กรทิ้งบุหรี่ลงบนพื้นและใช้ส้นเท้าบดขยี้ ชีวิตทั้งชีวิตของเขาก็คงไม่ผิดกันที่คิดจะกระทืบทิ้งเมื่อไหร่ก็ทำได้ “แต่ผมเป็นแฟนพี่พลนะ พี่พลเองก็เป็นเพื่อนพี่กร...แล้วทำไม...”
“นี่มึงแกล้งโง่หรือโง่จริงๆ วะ คิดเหรอว่าไอ้พลมันจะมีแค่มึงคนเดียว มันไปเที่ยวกับกูกี่คืนๆ กูไม่เคยเห็นมันหิ้วเด็กซ้ำหน้าสักครั้ง เลิกหลงตัวเองว่าสำคัญนักหนาเสียทีเหอะ มันน่าสมเพช รู้ตัวบ้างไหม” มือแข็งราวกับคีมเหล็กกระชากเขาที่ยังยืนตัวแข็งยัดใส่เบาะหน้ารถอย่างนึกรำคาญเต็มแก่ บาดแผลที่หว่างขาตอนกระแทกกับเบาะปวดร้าวก็จริง แต่หัวใจกลับเจ็บหน่วงหนักกว่าหลายเท่า
น่าสมเพช...คือสิ่งที่เขากลัวที่สุดแต่กลับเป็นมาตลอดชีวิต เขาหวังอยากให้ใครสักคนมารัก แต่ไม่เคยย้อนดูตัวว่าไม่สมควรได้รับ เหมือนพลชนะ...ที่สุดท้ายแม้ไม่ได้รักแต่ก็คงเป็นอย่างที่กรว่า... พลชนะอาจจะสมเพชหรือสงสารเขาก็แล้วแต่ ทว่าท้ายสุด ความใจดีนั้นก็ช่วยให้เขามีความสุข มีความหวังขึ้นมาบ้างไม่ใช่เหรอ
“บ้านอยู่ไหน” กรต้องถามย้ำรอบสองด้วยเสียงตวาด ขอบฟ้าจึงค่อยบอกเบาๆ และนิ่งฟังคนขับชำเลืองมองมาพลางยิ้มเยาะ “หรือว่าหลังจากนี้จะไปบอกเลิกไอ้พล ก็ดีนะ...จะได้ไม่ต้องปิดบังให้มันยุ่งยาก”
“ไม่” ดูท่าเขาคงชินกับการพูดสั้นๆ เสียแล้ว แต่ความหมายที่ต้องการสื่อก็อยู่ในนั้นครบถ้วนดี “ผมไม่เลิก”
อาศัยจังหวะที่รถติดไฟแดง กรหันมามองเขาทั้งตัวก่อนจะหัวเราะ “กล้าดีนี่ อย่างนี้ค่อยน่าสนุก”
ขอบฟ้าไม่ตอบโต้ด้วยอีก นอกจากมองข้างทางตลอดเวลาที่เหลือและบอกทางอีกนานๆ ครั้ง จนเมื่อรถจอดลงใกล้บ้าน เขาก็โดนดึงแขนไว้ “เอานี่ไปไว้ให้เป็นของขวัญวันเกิดไอ้พลมัน”
ถุงกระดาษโดนยัดใส่มือ คาดว่าชายหนุ่มคงซื้อจากร้านที่ระห่ำซื้อแหลกนั่นล่ะ อาจเป็นตอนเขายุ่งๆ เลยไม่ทันสังเกตว่ามันมีไอ้กล่องนี่มาด้วย “ไม่เอา ผมซื้อให้พี่พลเองได้”
“ซื้ออะไร ซื้อผ้าเช็ดหน้าอย่างวันนี้น่ะเหรอ” กรขำพรืด “ซื้อของขวัญวันเกิดให้แฟนทั้งที มึงมีปัญญาซื้อแค่ผ้าเช็ดหน้าเนี่ยนะ”
ใบหน้าคนฟังร้อนวาบ มือเขาโยนถุงในมือทิ้งโดยอัตโนมัติ แทบจะโยนใส่หน้าคนซื้อให้ด้วยซ้ำ “ของขวัญไม่ได้มีค่าที่ราคา แต่มันอยู่ที่ความจริงใจต่างหาก ขอแค่ให้ด้วยใจ... คนรับก็มีความสุขแล้ว”
ดูจากอาการกัดฟันกรอด คาดว่าถ้าตอนนี้ยืนประจันหน้ากันอยู่ กรคงชกเขาฟันร่วงไปแล้ว “เออ แล้วจะคอยดู”
มองตามไฟท้ายรถแดงโร่จนหายลับตาไปแล้ว ขอบฟ้าจึงค่อยถอนหายใจ ขมวดคิ้วยามข้างในหัวปวดตุบๆ แทบระเบิด เดินลากขาข้ามถนนมาถึงหน้าบ้านแต่แค่เงยหน้ามาก็สะดุ้ง “ฝน! มายืนอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่”
ปลายฝนเลิกคิ้วมอง “ฝนเพิ่งมานี่ล่ะ พี่ฟ้ามีอะไร ทำไมต้องตกใจขนาดนี้ด้วย”
“ปะ เปล่า พี่แค่ตกใจ...” แก้ตัวแล้วรีบเดินด้วยท่าทางปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ผ่านไปขึ้นบันได
“แล้วพี่ฟ้าจะกินข้าวเลยไหม ฝนจะได้เจียวไข่เผื่อ”
“พี่ไม่หิว” เมื่อเข้าห้องมาได้ ขอบฟ้ารีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีและเริ่มต้นอาเจียนจนตัวงอ กระทั่งคิดว่าคงไม่มีอะไรเหลือออกมาอีกนอกจากกระเพาะ จึงค่อยๆ ทรุดตัวลงซบหน้าลงกับเข่า กำกำปั้นทุบหัวกับลำตัวซ้ำๆ ราวกับต้องการปลุกตัวเองให้ตื่นจากฝันร้ายเสียที
...เมื่อไหร่จะตื่นจากฝันร้ายเสียที
+++++++++
เป็นการทำข้อสอบที่แย่ที่สุดในชีวิต
กระดาษข้อสอบเขาว่างเปล่าเกินครึ่ง เพราะสุดจะเค้นปัญญาเอามาตอบ ขอบฟ้านั่งคอตกผิดกับนักศึกษาส่วนใหญ่ซึ่งมีท่าทางสบายอกสบายใจหลังสอบเสร็จ ต่างหัวเราะเฮฮาระหว่างปรึกษาว่าจะไปเที่ยวที่ไหนต่อจากนี้ดี
โทรศัพท์สั่นในกระเป๋าเรียกร้องความสนใจของเขา จึงรีบกดรับ “ฟ้าสอบเสร็จแล้วใช่ไหม พี่รออยู่ตรงที่เดิม...”
“พี่พล” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้คุยกับพลชนะหลังวันเกิดเรื่อง แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขากลัวการพบหน้าอีกครั้ง “ผม...”
“หืม เป็นอะไร ข้อสอบยากมากเลยเหรอ” คำถามดังกล่าวทำให้เขายิ้มได้โดยไม่มีสาเหตุ
“อื้ม ยากมากๆ ผมทำไม่ได้ตั้งเยอะ เกรดเทอมนี้คงแย่น่าดู” ขอบฟ้าหัวเราะเสียงสั่น นึกไม่อยากเผชิญหน้ากับพลชนะขึ้นมาทันควัน วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของฝ่ายนั้นแท้ๆ เขาไม่ควรเอาเรื่องแย่ๆ กับตัวเขาเองที่แย่ยิ่งกว่าไปหาพลชนะอีก “ผมขอโทษนะครับ แต่เรื่องงานวันเกิดของพี่ ผมคง...”
“ฟ้าไม่อยากไปเหรอ” เพราะพลชนะไม่ได้ใช้น้ำเสียงหงุดหงิดใส่ นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดเข้าไปใหญ่
“พี่ไปฉลองกับเพื่อนๆ คงสนุกกว่ามีผมไปด้วย” เพื่อนๆ ที่มางานในวันนี้ ต้องมีกรอยู่ด้วยแน่นอน ขอบฟ้าแน่ใจเสียยิ่งกว่าแน่ “แต่ผมเตรียมของขวัญวันเกิดมาให้พี่พลด้วยนะ เดี๋ยวผมจะเอาไปให้ที่รถ...”
“ฟ้า” เสียงเรียกนั้นไม่ได้ดังมาจากโทรศัพท์ที่แนบหู หากดังมาจากตรงหน้า ร่างสูงทรุดลงคุกเข่าหน้าเขาที่ยังถือโทรศัพท์ค้าง เอื้อมมือมาถอดแว่นที่เขาใส่ตอนทำข้อสอบออกให้ “ถ้าเราไม่สบายใจเรื่องสอบจนไม่อยากไปปาร์ตี้ พี่ก็ไม่ว่าหรอก แต่เดี๋ยวขอพี่โทรยกเลิกกับเพื่อนก่อนนะ แล้วเราค่อยไปฉลองเงียบๆ กันแค่สองคน แบบนั้นฟ้าคงสบายใจกว่าเนอะ”
กว่าจะหายจากอาการตกตะลึง พลชนะก็กดโทรออกแล้ว “พี่พลๆ ไม่ต้องครับ ไม่ต้อง ผมไป ผมไปได้”
ไม่รู้ทำไมต้องพูดซ้ำซาก แต่ก็ได้ผลเมื่อพลชนะเลิกคิ้ว “แน่ใจ”
มองเขาพยักหน้าหงึกหงักหนักแน่น จึงค่อยพูดกับปลายสาย “เออ ไม่มีอะไรแล้วแค่จะโทรมาคอนเฟิร์มเย็นนี้”
นิ่งฟังสักพัก พลชนะก็หัวเราะ “ไม่ต้องเตือนกูหรอก มารับแล้ว... กำลังนั่งหน้าเศร้าตาโศกอยู่นี่ไง”
สังหรณ์ขั้นรุนแรงว่าไม่ใช่ใครอื่นหรอกที่พลชนะคุยด้วยอยู่ นอกเสียจาก... “ไอ้กร อย่ามาปากหมา เดี๋ยวเจอหน้ากูจะเตะให้ แค่นี้นะ”
พลชนะลุกยืนพร้อมดึงเขาขึ้นด้วย “ไปกันเถอะ พวกเพื่อนๆ พี่เริ่มทยอยไปที่ร้านกันแล้ว”
ลากขาหนักอึ้งราวแท่งตะกั่วไปขึ้นรถ พลชนะคงคิดว่าที่เขาทำหน้าเหมือนใกล้อ้วกเป็นเพราะกลุ้มใจเรื่องสอบจึงไม่เซ้าซี้ชวนคุยอะไรมากนัก จนมาถึงจุดหมายซึ่งเป็นร้านอาหารบรรยากาศดี ชายหนุ่มก็ยิ้มให้กำลังใจ “ทำหน้าร่าเริงหน่อยสิ ตอนเรายิ้มน่ารักจะตาย วันนี้วันเกิดพี่นะ ยิ้มให้พี่ดูหน่อยเร็ว”
ยิ้มหรือยิงฟันไม่รู้ หากพลชนะก็หัวเราะแล้วโอบบ่าเขาเข้าร้าน แค่เดินเลี้ยวเข้าไปยังไม่ทันได้กวาดตามองหา พวกเขาก็ได้ยินเสียงเรียก “ไอ้พล ทางนี้”
ปาร์ตี้เล็กๆ... ขอบฟ้านึกทวน ...ปาร์ตี้ที่มีคนเกือบสิบนั่งอยู่รอบโต๊ะที่เอามาต่อกันจนยาวกินที่ทั้งแถบนั้นไม่เล็กๆ ไม่เล็กสักนิดเดียว “พี่เหมาด้านนอกนี้ไว้หมดแล้ว เพราะเดี๋ยวอาจมีทยอยตามมาเรื่อยๆ ฟ้าไม่ต้องเกร็งหรอก เพื่อนๆ พี่ คนกันเองทั้งนั้น”
เล็กตรงไหน “พี่พลครับ ผมว่า...”
“ฟ้า มานี่ๆ” เสียงใสดังจากสตรีผมยาวสลวยในชุดแส็คสีสดใส เธอวิ่งรี่จากโต๊ะมาคว้าแขนขอบฟ้าไว้แล้วเขย่าอย่างตื่นเต้น “มานี่เลย ป่านมีเรื่องจะคุยด้วยตั้งเยอะ ว่าจะโทรหาฟ้าตั้งหลายรอบ แต่ได้ยินพี่พลบอกว่าช่วงนี้ฟ้าติดสอบเลยไม่อยากโทรไปกวน มหาลัยป่านน่ะสอบเสร็จไปตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว เกรดก็ออกแล้วด้วยซ้ำ ที่มหาลัยฟ้าสอบกันช้าจัง แล้วนี่เพิ่งสอบเสร็จมาใช่ไหม ทำได้หรือเปล่า อะ ไม่สิ กลับจากสนามสอบแบบนี้ต้องหิวแน่ๆ พี่พลหาอะไรมาให้กินรองท้องบ้างหรือยัง ถ้ายัง...”
“ป่าน ใจเย็น ป่านยืนพูดคนเดียวมาตั้งสิบนาทีแล้ว ฟ้ายังไม่ได้พูดอะไรสักคำ” พลชนะเอ่ยกระเซ้าและได้รับสายตาค้อนควักตอบแทน
“พี่พลพูดซะป่านเสียเลย ไม่เอาละ เราไปหาอะไรกินกันเถอะ” มือเล็กขาวจับจูงเขาไปทางเก้าอี้ หากขอบฟ้ากลับหยุดเท้าโดยอัตโนมัติยามเห็นคนที่นั่งอยู่ก่อนหน้า “มาสิ ฟ้า จะรีรออะไร เดี๋ยวพี่พลเขาก็ตามมาเองล่ะ”
ป่านทรุดตัวลงนั่งติดกับคนด้านในก่อนและดึงมือเขาให้นั่งตาม ขอบฟ้ามองแต่ด้านหน้า ไม่ยอมหันไปมองหน้าป่านอีก “หิวเหรอฟ้า ก้มหน้าก้มตากินใหญ่เลย กินยำไหม พี่กรคะ ช่วยส่งจานยำทะเลมาให้ที”
สักพัก จานอาหารก็ถูกเลื่อนส่งมาให้ตรงหน้าพร้อมเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยกลั้วหัวเราะ “ทานเยอะๆ นะครับ น้องฟ้า อยากกินอะไรอีกบอกได้นะ พี่จะช่วยบริการ...แฟนของเจ้าพลเต็มที่”
เขาต้องบ้าแน่ๆ ที่ตกปากรับคำยอมมางานวันนี้ แค่ได้ยินเสียง...มือไม้เขาก็เย็นยะเยียบ ทำได้แต่นิ่งรอให้ฝ่ายนั้นเล่นงาน ทว่ากรกลับไม่ได้เอ่ยอันใดต่อและขอบฟ้าก็หมดความอยากอาหารในบัดดล นอกจากชวนป่านคุยเรื่อยๆ ผ่านไปสักพัก พลชนะก็สอดตัวเข้ามานั่งข้างเขา “พี่ไปสั่งให้เขาเตรียมอาหารอีกสองสามชุด เลือกแต่อาหารหวานๆ ที่ฟ้าชอบกินทั้งนั้น รอแป๊บนะครับ ของที่พวกนี้สั่งคงมีแต่พวกรสจัด อย่ากินดีกว่า”
หันไปพยักหน้ารับอยู่ดีๆ ก็มีเสียงลอยมา “เด็กมึงนี่เรื่องมากว่ะ ปกติคนมีเงินเขาถึงจะเลือกกินไม่ใช่เหรอ นี่อะไรวะ จนกรอบแล้วยังจะเสือก...”
“ไอ้กร” พลชนะลุกขึ้นและเรียกเพื่อนเสียงเข้ม “มึงเป็นเหี้ยอะไร พูดจาหาเรื่องกูตั้งแต่เย็นแล้ว บอกมาตรงๆ ดีกว่าว่ามึงจะเอาไง”
รอบโต๊ะเงียบกริบทันควัน บรรยากาศเฮฮาหายวับไปในพริบตา เพื่อนคนหนึ่งซึ่งใจกล้าหน่อยพยายามไกล่เกลี่ย “เฮ้ย ไรวะ พวกมึง ยังไม่ได้แดกเหล้าสักหยดดันจะต่อยกันเสียแล้ว ไอ้กรมึงก็เลิก...”
ทว่ากรกลับเตะส่งกรรมการที่พยายามไกล่เกลี่ยแยกพวกเขาออกจากกัน “มึงแน่ใจนะว่าอยากให้กูพูดตรงๆ”
ขอบฟ้าตะปบแขนพลชนะก่อนที่ชายหนุ่มจะผลักเก้าอี้ไปด้านหลังได้ทันท่วงที พูดระล่ำระลัก “ใจเย็นๆ ครับ อย่ามีเรื่องกันเลย ผมขอร้อง” อันที่จริง เขาไม่ได้อยากห้ามปรามการทะเลาะกันมากไปกว่ากลัวว่าการมีปากเสียงจะลุกลามบานปลายจนเรื่องนั้นแดงขึ้นมา “วันนี้เป็นวันเกิดพี่ พี่ควรจะมีความสุขมากๆ อย่าโกรธพี่กรเลย เพราะผมเป็นแบบที่เขาว่าจริงๆ”
จบประโยคทื่อๆ พลชนะก็มีทีท่าอ่อนลงทันตาและทรุดตัวลง ดึงมือเขาไปวางบนตักเงียบๆ พอเห็นว่าสถานการณ์คลี่คลายด้วยดี พวกที่เหลือจึงกลับมาพูดคุยเฮฮากันเหมือนเดิม ป่านเองก็พยายามชวนกรคุยเพื่อกันไม่ให้มาหาเรื่องขอบฟ้าอีก เขาจึงหันไปมองคนที่ลูบมือเขาเล่นอยู่และยิ้มให้
หากพลชนะกลับยิ้มตอบเศร้าๆ ชะโงกหน้ามากระซิบ “ออกไปเดินเล่นกับพี่หน่อยสิ”
เขาเดินตามคนจูงไปโดยไม่ได้คิดอะไรหรือแม้แต่จะคิดสงสัยว่าใครอีกคนที่มองตามพวกเขาจะบิดเบ้รอยยิ้มซึ่งบ่งบอกแววดูถูกเช่นไร
+++++++++
ร้านอาหารแห่งนี้แม้จะตั้งอยู่ริมถนนแต่ด้วยความความที่รอบข้างยังมีแต่พื้นที่โล่งเป็นส่วนใหญ่ ลมเย็นๆ จึงพัดอู้ ตีผมจนกระเจิดกระเจิง ขอบฟ้าเอามือลูบผมไว้แล้วซุกปลายนิ้วที่เริ่มเย็นไว้กับซอกคอ เงยหน้าดูท้องฟ้าซึ่งเริ่มมองเห็นพระจันทร์ลางๆ
“พี่พล พระจันทร์ขึ้นแล้ว” เขาชี้ชวนให้อีกฝ่ายดู พลชนะเงยหน้ามองสักพักแล้วหันมาถอดเสื้อคลุมออก บังคับให้เขาใส่และถึงกับช่วยใส่ยามเขาบอกว่าไม่ต้อง “ถอดให้ผมใส่แล้วพี่พลก็หนาวสิ”
“ลมพัดแค่นี้พี่ไม่หนาวหรอก ไม่เหมือนฟ้า...ยิ่งขี้หนาวอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ” พลชนะดึงมือเขาไปกุมไว้จนปลายนิ้วเริ่มอบอุ่น หากขอบฟ้าก็เริ่มกระสับกระส่ายเพราะกลัวคนเห็น แม้ตรงที่พวกเขาหยุดยืนอยู่นี้จะเป็นบริเวณสวนหย่อมเล็กๆ ด้านหลังร้าน แต่ก็ยังมีพนักงานเดินผ่านไปมาเป็นระยะ
“เรากลับกันดีกว่าไหม พี่เป็นเจ้าภาพงานนี่นา มาหลบอยู่นี่จะดีเหรอ” ในเมื่อไม่กล้าปฏิเสธตรงๆ เขาก็ทำได้แค่อ้อมๆ และต้องเริ่มใจไม่ดีเมื่อร่างสูงเอาแต่จ้องเขาเงียบๆ “พี่พลมีอะไรหรือเปล่า จ้องหน้าผมทำไม”
“บางครั้งพี่ก็รู้สึกว่าตัวเองดีไม่พอสำหรับฟ้ายังไงก็ไม่รู้” พลชนะลูบหน้าเขาด้วยปลายนิ้ว ยิ้มนิดๆ “พี่อยากให้เราจำไว้ว่าฟ้าคือคนสำคัญสำหรับพี่ ...ฟ้ามีหัวใจที่สวยงามมากนะ สวยแบบที่คนหล่อ คนสวย คนเรียนเก่งทั้งหลายไม่มี และจุดนั้นเองที่ทำให้พี่รักเรา”
แม้จะคบกันมาได้หลายเดือน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มพูดคำว่ารักออกมาชัดๆ ขณะที่ขอบฟ้าเบิกตานิ่งอึ้ง ไม่รู้จะตอบรับยังไง พลชนะกลับกุมมือเขาไว้แน่น “ยังไม่ต้องรีบตอบอะไรทั้งนั้น พี่ไม่อยากบังคับให้เราตอบทั้งที่ไม่ได้คิดอย่างที่พูดจริงๆ มันอาจจะฟังดูแปลกนิดหน่อยในเมื่อเราก็เป็นแฟนกันอยู่แล้ว แต่พี่อยากบอกว่าพี่จะรอนะ จะรอจนกว่าฟ้าพร้อมจะพูดคำนั้นให้พี่ฟังด้วยหัวใจ”
“อื้ม” เขารับคำไว้ก่อน เพราะยังตามเรื่องที่พลชนะพูดไม่ค่อยทัน หากก่อนที่พวกเขาจะเดินย้อนกลับไป ขอบฟ้าก็นึกขึ้นได้และรีบควักของขวัญในกระเป๋าออกมาส่งให้ “สุขสันต์วันเกิดครับ ผมลืมให้”
แหงล่ะ หลังจากมองของขวัญราคาแพงทั้งหลายที่พลชนะได้รับ ขอบฟ้าก็เกิดอาการลืมของขวัญของตัวเองโดยกะทันหัน ดูแต่ตอนนี้ที่ยืนใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ขณะชายหนุ่มยกตุ๊กตาไม้ทำเองตัวเล็กๆ ห้อยพวงกุญแจขึ้นจ้องติดลูกตา รีบหาคำพูดมาบรรยายสรรพคุณประกอบทันที “ผมลองทำตามแบบที่เคยเห็นเขาวางขายมาน่ะครับ พวกนั้นมันดูหยาบๆ แถมแพงด้วย ผมเลยคิดว่าทำเองน่าจะดีกว่า แต่...จริงๆ มันก็ไม่ดีเท่าไหร่ แต่มันก็เป็นอันที่ดีที่สุดที่ผมทำไว้ บางอันผมเจาะรูใหญ่เกิน บางอันหัวก็เบี้ยว... อะ อันนี้ก็เบี้ยวนิดหน่อยแต่มัน...”
จู่ๆ คนตรงหน้าก็รวบตัวเขาไปกอดและรัดแน่นๆ ไม่สนใจว่าเขาจะดิ้นรนขลุกขลักขนาดไหน ก่อนที่พลชนะจะดึงตัวเขาออกเอง ยิ้มกว้างสว่างสดใส “ขอบคุณครับ มันเป็นของขวัญวันเกิดที่มีค่าที่สุดสำหรับพี่เลย”
ราวกับจะยืนยันคำพูด พลชนะควักกุญแจรถมาดึงพวงกุญแจหนังสีสวยอันเก่าออกและจัดการคล้องเจ้าตุ๊กตาเสียกบาลห้อยด๊อกแด๊กแทน แล้วแกว่งโชว์ให้ดู “เป็นไงบ้าง เข้ากันดีเนอะ”
มองจากสายตาเขาที่นั่งงมแกะเองทั้งคืน ยังบอกได้แค่ว่าพอไปวัดไปวา แต่เห็นจากกิริยาดีใจออกนอกหน้า เขาก็อดที่จะยิ้มขัดเขินไม่ได้ หากแค่เดินกลับมาถึงโต๊ะก็ต้องยิ้มสลายเมื่อสายตาปะทะเข้ากับดวงตาลึกดำที่หรี่ตามองพวกเขาทุกฝีก้าว เขาแกล้งทำเป็นไม่แคร์และคุยอยู่แต่กับพลชนะและเพื่อนของชายหนุ่มที่นั่งตรงกันข้ามจนเกือบจะลืมไปเสียสนิทว่ายังมีใครอีกคนที่ไม่อยากเจอหน้านั่งอยู่ใกล้ๆ
กระทั่งพลชนะต้องลุกไปพูดคุยกับเพื่อนที่ตะโกนเรียกเจ้าภาพจากอีกด้านบ้าง ขอบฟ้าจึงแอบก้มหน้าถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ นึกสันนิษฐานเข้าข้างตัวเองว่ากรคงเลิกสนใจเรื่องของเขาแล้ว เพราะเขาไม่เห็นฝ่ายนั้นจะแสดงปฏิกิริยาใดๆ ให้เห็น หลงกลุ้มใจอยู่ตั้งนาน ที่แท้ชายหนุ่มอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ หากยังคิดไม่ทันจบก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆ มีมือสอดผ่านเสื้อคลุมและลูบแผ่นหลังเขาผ่านเนื้อผ้าบางของเสื้อนักศึกษา
หันขวับกลับมามองก็ต้องผงะเมื่อพบคนที่ป่านสลับที่ให้เข้ามานั่งข้างเขาแทนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็สุดจะคาด “พะ พี่กร”
เจ้าตัวกลับแค่ปรือตามองตอบสั้นๆ “ไง”
ก่อนจะทันลุกหนี ป่านก็ชะโงกมาพูดกับเขา “ป่านขอเปลี่ยนที่มานั่งคุยกับเพื่อนแป๊บนะจ๊ะฟ้า ฝากพี่กรด้วย”
ขณะที่หญิงสาวพูด ผู้ชายตรงหน้าจะรีบร้อนชักมือกลับก็หาไม่ นอกจากวางแตะไว้บนเอวเขาเฉยๆ และทันทีที่ป่านหันกลับไป มือนั้นก็ลูบต่ออย่างใจเย็น ตรงกันข้ามกับเขาที่ใจร้อนเหมือนไฟ เพราะต่อให้ภายในร้านมืดสลัวจนมองจากด้านหน้าไม่เห็น แต่ถ้าหากมีใครสักคนที่ยืนอยู่หันมาสังเกตก็ต้องเห็นความผิดปกตินี้แน่ๆ
“ถ้ามึงหนี กูไม่รับรองความปลอดภัย” เสียงพูดลอยๆ ดังราวกับล่วงรู้ความคิดในหัว ขอบฟ้านั่งหน้าซีด กำแก้วในมือแน่นในขณะที่กรขยับตัวนิดๆ หามุมถนัดแล้วเริ่มสอดปลายนิ้วเข้าใต้ร่มผ้าเพื่อสัมผัสส่วนเอวด้านหลังของเขาโดยตรง คนลูบลูบเล่นเรื่อยๆ เหมือนไม่มีอะไรอย่างอื่นให้ทำ แต่คนโดนลูบนั่งหน้าซีดจนเขียวและทำหน้าใกล้ร้องไห้ยามปลายนิ้วสากเริ่มลัดเลาะขอบกางเกงลงลึกขึ้น ทว่ากลับมีเสียงดังขึ้นเสียก่อน
“ฟ้า!” พร้อมกับที่พลชนะเดินเข้ามาใกล้ “เหงาหรือเปล่า อ้าว ไอ้กร มึงแกล้งอะไรน้องกูอีกหรือเปล่า มานี่มา”
ผละลุกพรวดถลาหัวปักโผไปหาชายหนุ่มที่ลูบหัวเขาอย่างปลอบใจ “โทษทีที่ปล่อยให้อยู่คนเดียว มัวแต่เอาของขวัญที่ฟ้าให้ไปอวดพวกนั้นอยู่”
“เห สุดที่รักมึงให้อะไรวะ ไม่เห็นเอามาอวดกูมั่ง” จากตอนแรกที่ไม่อาย ขอบฟ้าเริ่มนึกอับอายจนพยายามดึงไม้ดึงมือพลชนะที่ชูอวดพวงกุญแจตุ๊กตาไม้ให้กรดู
“แฮนด์เมดนะมึง เกิดมากูเพิ่งเคยได้ของแฮนด์เมดก็ครั้งนี้ล่ะ” พลชนะไม่สนใจเขาที่ตามแทะสีข้างแถมยังเหนี่ยวคอกันไม่ให้ขอบฟ้าตามไปแย่งคืนมาอีกด้วย “เป็นไง อิจฉาสิมึง”
ขอบฟ้ากลั้นหายใจรอฟังเสียงหัวเราะเยาะจากผู้ชายที่พลิกหน้าหลังดูของในมือ หากต้องประหลาดใจเมื่อกรส่งคืนและพยักหน้าให้ “ก็ดี”
“ใช่มะ” พลชนะหันมาตบรางวัลให้เขาด้วยการกดจูบแรงๆ ลงข้างแก้ม “ขอบคุณอีกรอบครับ”
นั่งหน้าตาแตกตื่นจนจบงาน รอให้พลชนะพาไปส่งบ้านตามเคย ตอบปฏิเสธต่อคำถามของอีกฝ่ายที่ว่าเขาลงเรียนซัมเมอร์หรือเปล่า จริงๆ ตามหลักเขาก็ควรลงสักตัวสองตัวอยู่หรอก แต่พอมาคิดถึงเรื่องค่าเดินทาง ค่ากินค่าใช้จ่ายถ้าต้องไปเรียนซัมเมอร์แล้วก็เปลี่ยนใจและมีเหตุผลอีกอย่าง
“ผมว่าจะไม่ลง ช่วงปิดเทอมนี้ม้าว่าจะทำขนมขาย แต่ถ้าม้าทำคนเดียวจะไม่ไหวเลยต้องรอพวกผมปิดเทอมกันก่อน พี่หมอกก็ว่าดีกว่าอยู่ว่างๆ”
“เหรอ ขนมอะไรล่ะ แล้วต้องทำขายทุกวันเลยเหรอ” พลชนะถามอย่างสนใจ
“แค่ขนมพื้นบ้านทั่วๆ ไปล่ะครับ ที่เขาทำขายเป็นหม้อใหญ่ๆ ขายแถวบ้านตอนเย็น”
ทำเสียงรับรู้ในคอแล้วพลชนะก็เปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น จนมาถึงบ้าน ชายหนุ่มจึงหันมาขอดื้อๆ “ขอจูบหน่อยได้ไหม”
ขอบฟ้าเริ่มพิจารณาองค์ประกอบ หนึ่ง เวลานี้ก็ดึกมากแล้ว รอบด้านนอกจากแสงไฟถนนและแสงไฟสลัวจากหน้าบ้านแถวนั้นก็มืดสลัวพอดู สอง วันนี้วันเกิดของพลชนะ ของขวัญวันเกิดที่มอบให้ ถึงคนรับจะทำท่าดีอกดีใจนักหนา แต่เขาก็ยังรู้สึกว่ามันน้อยนิดเกินไปอยู่ดี สาม ทำไมถึงจะยอมให้แฟนจูบไม่ได้ ในเมื่อทีคนอื่นยัง...
“ก็ได้ครับ มา” เอ่ยมุ่งมั่น ตั้งท่าเตรียมพร้อม แต่พลชนะกลัวหัวเราะเบาและเอื้อมมือมาลูบคอเขา
“พี่ไม่ได้ขอท้าชกนะ ไม่ต้องจริงจังนักก็ได้” มือใหญ่เลื่อนมาลูบใบหน้าขณะเจ้าตัวค่อยๆ ชะโงกเข้ามาหา “ปล่อยตัวตามสบาย ไม่ต้องซีเรียส”
สัมผัสนุ่มแตะลงที่หน้าผากและค่อยละเรื่อยลงมาตามข้างแก้ม แตะแต้มบนริมฝีปากเขาแค่แผ่วๆ สองสามครั้งจนขอบฟ้าคุ้นเคย ก่อนที่เจ้าตัวจะกระซิบ “เปิดปากหน่อยสิครับ”
ทันทีที่เผยอปากตามคำสั่ง ปลายลิ้นร้อนอ่อนนุ่มก็แทรกเข้ามาในโพรงปากเขา ซอกซอนไปตามไรฟัน รุกไล่กับปลายลิ้นเขาคล้ายกับจะหยอกล้อสักพัก แล้วค่อยเพิ่มความดูดดื่มเรียกร้องหนักขึ้น มากขึ้นจนใกล้เคียงกับที่เคยโดนใครอีกคนจูบ
ขอบฟ้าชักเริ่มถอยหนี หากกลับโดนร่างสูงขยับตามจนหมดทางหนี หลังติดประตูจนมุมอยู่ตรงนั้นนั่งเอง “พะ พี่พล พอ...”
ร้องห้ามตะกุกตะกักได้แค่ไม่กี่คำก็โดนบดจูบหนักหน่วงอีกรอบ มือที่ยึดบ่ากว้างไว้เริ่มต้นทุบขัดขืนเมื่อมือหยาบใหญ่เริ่มเลื่อนลงไปลูบไล้บริเวณแผ่นอกและหน้าท้อง “อีกนิดเดียวนะ เด็กดีของพี่”
ทนฝืนอยู่นิ่งๆ ได้อีกแป๊บเดียว เขาก็ทนไม่ไหวเมื่อมือข้างนั้นเริ่มลูบลงต่ำไปป้วนเปี้ยนแถวกลางลำตัว “ปล่อยนะ! ไม่เอาแล้ว พี่พล ปล่อย...!”
หลับหูหลับตาดิ้นขลุกขลัก กำลังคิดว่าถ้าพลชนะเป็นแบบกรจะทำยังไง หากก็ต้องโล่งอกเมื่อชายหนุ่มยอมผละออกหากยังซุกซบใบหน้าลงหอบหายใจกับซอกคอเขาอยู่
ผงะนิดหนึ่งยามอีกฝ่ายเงยหน้าในที่สุดมาจ้องเขาในระยะประชิด พลชนะแตะหน้าผากลงกับหน้าผากเขาขณะพยายามสะกดลมหายใจ เอ่ยปลอบ “ไม่ต้องกลัว พี่ไม่ฝืนใจเราหรอก ฟ้าสำคัญสำหรับพี่มากนะ”
รอจนเขาพยักหน้ารับแล้วพลชนะจึงค่อยให้เขารีบไปอาบน้ำนอน ขอบฟ้ายืนรอจนไฟท้ายรถลับหายไปจึงตั้งท่าจะหมุนตัวเข้าบ้านหากต้องตกใจจนทำกุญแจบ้านตกยามเสียงทุ้มดังเอื่อยๆ จากด้านหลัง
“ร่ำลากันนานจริงนะ”
+++++++++
-
ตามมาโบกพู่เชียร์น้องฟ้า ไม่ว่าจะอ่านกี่รอบก็อินทุกรอบ สู้ๆนะลูก TvT
-
กรี้ดดดดด ตัด ฉับ!!!!
ค้างค่าาาาาา
-
หมั่นไส้พี่กรอ่ะ ทำกับขอบฟ้าได้ไง สงสารพี่พลจังหาคู่ให้ด้วยน่ะ พี่กรเล่นคลุกวงไหนเลย อย่าบอกน่ะจะพาน่องไปไหนต่อ ลุ้นๆๆๆๆ
-
ตัดได้แบบฮืออออออ :ling1:
-
ฝันร้ายของฟ้า
-
พี่พลชนะรักน้องฟ้าจริงๆใช่ไหมมม
-
อีพี่กร มันร้ายมากคระ หัวหน้าาาาา 5555555 สงสารพี่พล แต่สงสารฟ้าสุดหัวใจ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
กรเลวมากอะ สงสารพี่พล. รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
รู้สึกเหมือนว่าเรื่องทั้งหมดมันมีเงี่ยนงำ...
อ่าน ๆ ไปก็มโนไปว่าหรือพี่พลเองก็ไม่ใช่คนดี?
ส่วนอีพี่กรนั้น... ร้ายมากค่ะ
ป้านี่รอเลย รอให้ฟ้าสู้คนจนเอาคืนไอ้คนชั่วได้!
(หืม... อารมณ์ล้างแค้นจัดเต็มไปไหมป้า?)
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^ :pig4:
-
อมยิ้มกับพี่พลตอนได้ของแฮนด์เมดจากน้องฟ้า เฮียแกดูปลาบปลื้มมากจริงๆ นะคะ แต่หมั่นไส้นายกรจริงๆ เชียว เฮ้อ :mew1: อยากได้แฮนด์เมดกับเขาบ้างล่ะซี้
-
Rough and Tender 7
ขอบฟ้าตาเหลือกแทบถลนออกนอกเบ้าจ้องร่างสูงที่เดินสูบบุหรี่มาหยุดตรงหน้า คนที่เขาแน่ใจว่าเพิ่งเห็นว่าแยกไปคนละทางตอนออกจากร้านอาหาร ปฏิกิริยาแรกของเขาคือรีบก้มเก็บกุญแจและรีบไขประตูบ้านมือไม้สั่น หากต้องสะดุ้งเฮือกสุดตัวคำรบสองเมื่อกรทุบกำปั้นลงบนบานประตูอย่างแรง
“คิดหรือว่าจะหนีพ้น” ลมหายใจอวลกลิ่นบุหรี่กระซิบติดริมหู “คิดหรือว่าแม่ พี่ชายกับน้องสาวจะช่วยมึงได้ เสียใจด้วยนะ เพราะกูต้องขอบอกว่าไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก”
ทั้งร่างโดนกระชากให้หันกลับไปแล้วใบหน้าถมึงทึงก็ฉกวูบลงมากดริมฝีปากเขาอย่างแรงจนลิ้มรสปร่าของคาวเลือดทันที หากความเจ็บนั้นยังน้อยนักเมื่อเทียบกับความตื่นตระหนกกับความจริงที่ว่าพวกเขายืนอยู่หน้าบ้าน ที่ซึ่งใครอาจโผล่หน้ามาเห็นในวินาทีใดวินาทีหนึ่งก็ได้ทั้งนั้น
เขาทั้งร้องทั้งดิ้นรนสุดแรงเพื่อหวังให้หลุดเป็นอิสระ หากกรกลับผละออกนิดหนึ่งเพื่อยิ้มร้ายกาจ “กูเอามึงตรงนี้แน่ถ้ายังดิ้นไม่เลิก”
จบประโยค ร่างที่ขัดขืนสุดชีวิตกลับแข็งทื่อเป็นก้อนหิน ปล่อยให้อีกฝ่ายกอดจูบลูบคลำตามใจชอบจนผ่านไปสักพัก กรจึงดึงต้นแขนเขาให้ออกเดินหัวซุน “จะ...จะไปไหน”
หากไม่มีคำตอบใดๆ นอกจากเสียงเปิดล็อครถสีดำทะมึนซึ่งจอดนิ่งสงบอยู่ลึกเข้าไปในซอย กรกระชากประตูที่นั่งข้างคนขับเปิดออกและยัดเขาใส่เข้าไป ส่วนตัวเองก็เดินอ้อมไปขึ้นตรงตำแหน่งคนขับ ขอบฟ้ารีบร้องโวยวายก่อนจะหมดโอกาส “พี่จะทำอะไร จะพาผมไปไหน ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น!”
“มึงนี่เรื่องมากว่ะ” กรหันมาด่าพร้อมทำหน้าเบื่อหน่าย “จำที่กูเคยบอกไม่ได้เหรอ ว่าถ้ามึงขัดขืนงี่เง่าจะโดนอะไรบ้าง”
“จำน่ะจำได้ แต่ใครมันจะบ้ายอมตามไปอีกเล่า ขืนตามไปมีหวังโดน...อีกแน่ๆ” เขาเถียงหน้าดำหน้าแดงและยิ่งหายใจลำบากหลังได้ยินคำตอบ
“ก็รู้นี่หว่าว่าจะโดนปล้ำอีกรอบ รู้อยู่แล้วจะถามทำไม” กรคว้าแขนที่เงื้อฟาดใส่หน้าไว้ได้ทัน หากยังไม่ทันจับให้ถนัดดี ขอบฟ้าก็หวดซ้ายป่ายขวาสู้ตายแบบจนตรอก ขณะที่ปากก็ร้องด่า
“ไอ้บ้า! ไอ้ชั่ว! ยังเป็นคนอยู่บ้างหรือเปล่า! ไอ้ทุเรศ! ไอ้สารเลว...!”
“โอ๊ย! บ้าไปแล้วหรือไง ไอ้...อย่าข่วนสิวะ!” สองคนในพื้นที่จำกัด คนหนึ่งสู้อย่างจนตรอก อีกคนพยายามจับให้อยู่นิ่งๆ ปลุกปล้ำกันจนหอบท่ามกลางเสียงก่นด่าไม่ได้ศัพท์ก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขัดจังหวะของทั้งคู่
กรรวบร่างที่หอบจนตัวโยนล็อคไว้ด้วยแขนข้างเดียวและหยิบโทรศัพท์มากดรับแบบไม่ดูว่าใครเป็นคนโทรด้วยอาการหัวเสีย “อะไร!”
หากพอได้ยินเสียงจากปลายสาย รอยยิ้มจึงค่อยปรากฏบนใบหน้าชายหนุ่มขณะพูดช้าๆ ชัดๆ “อ้าว ป่านเองเหรอ”
กลายเป็นขอบฟ้าที่เงียบกริบจนแทบไม่กล้าหายใจแทน “โทษที พอดีกำลังทะเลาะกับลูกแมวน่ะ มันข่วนพี่เสียเลือดซิบเลย หืม... ก็เพิ่งเก็บได้จากข้างถนน คนที่บ้านช่วยดูให้ ...ใช่ มันเป็นแมวจรจัดเลยยังไม่เชื่องเท่าไหร่ อยากเห็นเหรอ อย่าเลย มันไม่ค่อยน่ารักหรอก พี่แค่อยากลองเลี้ยงเล่นแก้เบื่อดูสักพัก”
กรหัวเราะในลำคอพลางจูบไซร้ไปตามขมับและไรผมชื้นเหงื่อของร่างที่ดูจะกลายเป็นใบ้ไปเสียแล้ว “พรุ่งนี้เหรอ ไม่รู้สิ ตอนนี้ยังไม่แน่ใจ ไว้ถ้าว่างจะโทรไปหาแล้วกัน ...ครับ กู๊ดไนท์”
“ไอ้บ้า...” สุดจะหาคำด่า ขอบฟ้ายึดแขนที่ล็อครอบคอไว้ กล่าวอย่างสุดกลั้น “ทำไมต้องเป็นผมด้วย มี...มีคนอยากนอนกับพี่ตั้งเยอะแยะ แล้วทำไมต้อง...”
“เพราะอะไรงั้นเหรอ” ฟันคมกัดผิวอ่อนบริเวณซอกคอจนขอบฟ้าร้องโอ๊ย เจ็บจนน้ำตารื้น “เพราะ...เบื่อล่ะมั้ง คนพวกนั้นน่าเบื่อ จะพูดจะทำอะไรก็เหมือนกันไปหมด ไม่อยากได้เซ็กส์ก็อยากได้เงิน ง่าย...เหมือนกันไปหมด”
พูดพลาง มือหยาบก็ลูบโลมไปทั่วผิวใต้ร่มผ้า ผิวบริเวณแผ่นอก หน้าท้องโดนลูบคลำซ้ำไปมาขณะปลายจมูกโด่งยังคงไล่สัมผัสผิวเนื้ออ่อนตรงซอกคอและลาดไหล่
“ถ้าเบื่อแล้วจะเลิกเหรอ” ขอบฟ้ากลั้นใจถาม รู้สึกแย่กับมือที่ลูบอยู่บนร่างกายตัวเองอย่างถือสิทธิ์ “ถ้าเบื่อ...แล้วจะเลิกยุ่งกับผมใช่ไหม”
“อืม” นิ่งคิดก่อนจะตอบง่าย “ก็คงงั้น”
กลืนน้ำลายเอื้อก นึกอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ขอบฟ้าได้แต่ยึดมือฝ่ายนั้นไว้ กระซิบลอดไรฟัน “ไปให้พ้นจากตรงนี้ก่อน...ได้ไหมครับ”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” กรกดจูบลงบนริมฝีปากเขาเร็วๆ แล้วยังช่วยจัดที่ให้เขานั่งลงบนเบาะอีกด้วย “ไปที่บ้านแล้วกันนะ มันใกล้กว่าคอนโด”
จะไปลงนรกขุมไหนก็ไปเถอะ “ตามใจ”
“ว่าง่ายๆ แบบนี้...” กรพูดค้างไว้แล้วหันไปสตาร์ทรถ รอจนคนฟังคำครึ่งๆ กลางๆ หันมามองอย่างทนไม่ได้และค่อยต่อประโยคจนจบ “น่ารักกว่าเยอะเลย”
กรหัวเราะลั่นกับสีหน้าประมาณว่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยได้แต่อมอ้วกไว้ในปากของคนนั่งข้างๆ
+++++++++
กรใช้เวลาในการขับรถมาถึงจุดหมายไม่นานเพราะถนนยามดึกโล่งจนแทบไม่มีรถ บ้านที่พูดถึงคือที่ที่เขาเคยมาครั้งก่อนนั่นเอง บ้านหลังใหญ่ สวยงามด้วยการตกแต่งดูแลอย่างดี ใหญ่โตจนสมควรจะมีครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ไม่ใช่เงียบเป็นป่าช้าแบบนี้
“อาบน้ำสิ นั่งโอ้เอ้อยู่ได้” เจ้าของบ้านสั่งหลังเดินนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ ร่างสูงเหลียวไปมองคนนั่งนิ่งไม่กระดุกกระดิกบนเตียงแล้วขมวดคิ้ว “หูหนวกหรือไง บอกให้ไปอาบน้ำ”
ขอบฟ้าเดินอ้อมตีวงกว้างให้ห่างจากเจ้าคนท่าทางบ้าเลือดเพื่อเดินเข้าห้องน้ำ เมื่อครู่ตอนอยู่คนเดียวในห้อง เขาก็คิดอยากลองเผ่นหนีอยู่หรอก แต่พอคิดได้ว่าจะหนีไปไหนได้ และจะยิ่งแย่กว่าถ้ากรตามไปลากคอเขาตอนอยู่กับคนอื่น หมอนั่นทำแน่ๆ
คิดจะขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ แต่กลับพบว่า...ไม่มีกลอนที่บานประตู บ้านช่องออกจะใหญ่โต ช่างดันลืมใส่กลอนเนี่ยนะ
และเขาอยากให้กรเบื่อเร็วที่สุดด้วย ความสนุกสนานในการไล่ตามของกรคงลดน้อยลง ถ้าเขาทำตัวยอมแพ้แต่โดยดี เหยื่อที่ไม่ร้องไม่ดิ้นไม่ขัดขืน...น่าจะคล้ายๆ กับพวกที่ฝ่ายนั้นว่า เขาต้องทำตัวให้น่าเบื่อ ต้องง่าย... คงทำได้ไม่ยากนักหรอก แค่เป็นตัวของตัวเอง แค่เป็นขอบฟ้าธรรมดาๆ ก็น่าเบื่อได้แบบไม่ต้องเสแสร้ง
อาบน้ำแบบลวกๆ แล้วย่องออกมา ทีแรกเขามองไม่เห็นฝ่ายตรงข้ามในห้องที่มีเพียงแสงสลัวเช่นนี้ หากต้องร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ ร่างทั้งร่างก็โดนช้อนอุ้มลอยหวือไปโยนโครมลงกลางเตียง กระเด้งกระดอนตะปบผ้าขนหนูรอบเอวแทบไม่ทัน
“จะทำ...!” เกือบหลุดร้องจ๊ากออกมาแล้วเมื่อผู้ชายตรงหน้าแสดงความหน้าด้านหน้าทนเหนือมนุษย์ด้วยการสะบัดผ้าที่พันเกาะเอวสอบแบบหมิ่นๆ ไว้แล้วโถมเข้ามาทับเขาไว้ทั้งตัว “เดี๋ยวก่อน เดี๋ยว ช้า... ช้าๆ”
หากอีกฝ่ายจะยอมฟังก็หาไม่ ปากร้อนกดแนบลงกับซอกคอ ดูดดุนตรงรอยแผลที่ตัวเองทำไว้ก่อนหน้าขณะมือใหญ่พยายามกระตุกผ้าขนหนูที่ยังกั้นกลางพวกเขาไว้อยู่ ขอบฟ้าตะครุบปมไว้แน่น ร้องบอกซ้ำๆ อย่างไร้ผลด้วยประโยคพูดง่ายแต่ทำยาก
“มะ...ไม่ต้องรีบ ไม่หนี...”
“ไม่หนีแล้วจะถอยไปไหนเล่า มานี่” กรดึงร่างคนที่กระถดกายถอยจนแทบตกเตียงไว้และได้ผลตอบแทนคือเท้าที่ยกถีบปังเกือบเข้ากลางแสกหน้า “เฮ้ย! ไอ้ห...”
แต่ขอบฟ้าก็ไม่ได้อยู่ฟังเพราะกลิ้งโคโร่ตกลงไปหงายท้องอยู่ข้างเตียง ความโกรธที่โดนอีกฝ่ายยกเท้าถีบใส่เมื่อครู่หายวับ กรขยับมานั่งตรงขอบเตียง มอง...แต่ไม่ยื่นมือช่วย “เห็นว่าจะตกเตียงหรอกนะ ถึงจะช่วยดึงไว้ สมน้ำหน้า”
ฝ่ายคนกลิ้งตกโคโร่แบบหมดมาดแม้จะขัดยอกไม่น้อย แต่ไม่กล้าออกปากว่าเจ็บให้เสียหน้า ขอบฟ้าตะกายลุกขึ้นนั่ง มองกรแต่พอนึกขึ้นได้ว่าไม่อยากมองเลยเลื่อนสายตาไปทางอื่นต่อ
“หึ น่ารัก...ว่าง่าย” ปลายนิ้วกรเขี่ยผมยุ่งเหยิงให้พ้นจากใบหน้าขาวไม่โดดเด่น ไม่น่าสนใจเท่าดวงตาโศกคู่นั้น “ทำให้สมราคาคุยหน่อยไม่ดีกว่าเหรอ”
มือข้างเดิมจับปลายคางขอบฟ้า บังคับให้หันหน้ากลับมาพร้อมกับที่ชายหนุ่มขยับเข้าใกล้เพื่อหาตำแหน่งที่เหมาะสม “เร็วสิ รีบทำตัวว่าง่าย จะได้น่าเบื่อ พอฉันเบื่อแล้วก็เลิกยุ่งกับนายเองล่ะ อ้าปากเร็ว”
พอรู้ถึงจุดประสงค์ของคำสั่งแล้ว เขาก็ได้แต่บอกตัวเองว่าไม่เป็นไร ฝันร้ายจะจบลงเร็วขึ้นถ้าเขาเป็นเด็กดีขึ้นอีกแม้จะแค่นิดเดียวก็ตาม
มือใหญ่กุมกระชับท้ายทอยด้านหลังและกดใบหน้าที่มีดวงตาคู่นั้นหลับปี๋ปิดสนิทลงเข้ากับความปรารถนาของตนเอง
+++++++++
นาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะข้างเตียงบอกเวลาเกือบสี่นาฬิกาในเช้าวันใหม่
ขอบฟ้าสะดุ้งตื่นหลังไม่แน่ใจว่าเผลอผล็อยหลับหรือหมดสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้ ร่างซึ่งมีรอยจูบและรอยช้ำประปรายทั่วตัวกำลังยักแย่ยักยันจะลงจากเตียงให้ได้ท่าเดียว
เขากำลังยืนแต่งตัวในห้องมืดๆ ตอนได้ยินเสียงงัวเงียจากคนบนเตียง “จะไปไหน กลับมานี่”
“ผมจะกลับบ้าน” ตอบสั้นขณะกลัดกระดุมเม็ดสุดท้าย
“กี่โมงแล้ววะนี่” ฟังคำตอบเสร็จ กรก็ยิ่งเสียงดัง “ตีสี่! ไม่แหกขี้ตาไปส่งหรอกนะ กลับมานอนดีกว่า มา”
มองกิริยาตบที่นอนปุๆ แล้วเขาจึงตอบปฏิเสธ “ไม่ล่ะ พี่นอนไปเถอะ ผมกลับเองได้”
รีบเดินไปที่ประตูหลังได้ยินเสียงด่าไล่หลังไม่ได้ศัพท์ เนื่องจากมีไฟทางเดินเปิดไว้เป็นระยะเขาจึงพอคลำหาทางออกได้แม้จะช้าเพราะยังงงๆ อยู่บ้าง แต่พอเดินโซซัดโซเซออกทางประตูหน้าได้ เขาก็ได้ยินเสียงเปิดประตูปึงปังตามหลัง กรที่เพิ่งใส่แค่กางเกงยีนส์ตัวเดียวเดินตรงมาด้วยใบหน้าบึ้งจัด
“มึงอย่าโง่นักเลย! ตอนเข้ามาไม่เห็นเหรอว่าซอยนี้มันลึก แล้วป่านนี้ก็ไม่มีรถวิ่งเข้าออกรับส่งมึงหรอก”
“งั้นผมจะ...”
“จะเดินงั้นเหรอ คงเดินถึงปากซอยตอนสว่างนั่นล่ะ! เลี้ยวมากี่เลี้ยวมึงจำได้งั้นสิ” เห็นอาการขึงตาปากแข็งแล้วกรก็ซ้ำไม่รอช้า “โง่ไม่พอ แม่งยังดื้ออีก”
รอบตัวทั้งสองคนยังมืดสนิท มีเพียงแสงไฟจากหน้าบ้านส่องให้เห็นสีหน้าว่าคนหนึ่งทั้งหงุดหงิดทั้งหัวเสีย ส่วนอีกคนแค่หน้าเสียอย่างเดียว
“ถ้ายังอยากเดินก็ตามใจ แต่ถ้ามึงจะกรุณา...” กรเน้นเสียงคำว่ากรุณาลากยาว “กลับไปนอนต่อ รอให้เช้าแล้วกูจะขับรถไปส่งก็เลือกเอาเองแล้วกัน”
พูดจบ กรไม่รอฟังคำตอบ นอกจากเดินกลับทางเดิม ขึ้นไปนอนต่อได้สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องเบาๆ อย่างเกรงใจ
หากหลังจากรอเกือบห้านาทีก็ไม่รู้สึกว่ามีใครสักคนที่ดื้อชิบหายนั่นยอมคลานกลับขึ้นมานอนข้างๆ ชายหนุ่มจึงได้แต่นึกเข่นเขี้ยวว่าคู่นอนที่ผ่านมาทุกคนมีแต่คอยออเซาะ จะนั่งหรือจะนอนก็ต้องคอยเบียดอยู่ใกล้ๆ จนน่ารำคาญ แล้วไอ้เด็กนี่มันนึกว่ามันเป็นใคร สำคัญหรือก็ไม่ นิสัยทื่อๆ บื้อๆ แบบนั้นจะเรียกหยิ่งจองหองหรือก็เปล่า หรือว่าเขามันน่ารังเกียจจนไม่อยากอยู่ใกล้...
พอกันที! มันเรื่องอะไรที่ต้องไปสนใจหาสาเหตุว่าทำไมไอ้เด็กบ้านั่นถึงไม่กลับมานอนบนเตียง มันจะนอนบนพื้นหรือจะนั่งตรงส่วนไหนของโลกก็เรื่องของมัน! เขาจะนอนแล้ว!!
+++++++++
ระหว่างที่กรนอนหลับพร้อมกัดฟันด้วยความแค้น ฝ่ายอีกคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็นั่งกอดเข่าจุมปุ๊กอยู่บนโซฟาในห้องเดียวกันนั่นเอง
ขอบฟ้านั่งถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า ขยับร่างกายที่ยังปวดยอกหาท่าสบายที่สุดเท่าที่โซฟาจะอำนวย ขณะมองคนนอนหลับท่าทางสบายบนเตียงกว้าง นึกสับสนจนอยากบ้าให้รู้แล้วรู้รอด
ยอมรับว่าเขาเคยคิดว่ามันจะเลวร้ายกว่านี้ แต่กรกลับทำให้เขาแปลกใจ ชายหนุ่มอาจจะยังบังคับแต่ก็ไม่ได้ดึงดันเอาแต่ใจเช่นครั้งแรก ถึงจะยังเจ็บอยู่ยามฝ่ายนั้นเข้ามา แต่ก็ไม่ถึงขนาดเลือดตกยางออก แต่ก็อย่างว่านะ...มันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมานั่งขอบใจหรือถือเป็นบุญคุณเสียหน่อย
พลชนะจะรู้หรือเคยนึกระแวงเพื่อนของตัวเองบ้างไหม หรือว่าต่อให้รู้ก็ไม่ว่าอะไร กรถึงได้มีท่าทีไม่สนใจว่าความลับจะแตกหรือไม่ ตรงกันข้าม กรมักจะยกมาข่มขู่ด้วยท่าทางเหนือกว่าเสมอ มีแต่เขานี่ล่ะที่เป็นฝ่ายกลัวโน่นกลัวนี่ ไหนจะพลชนะ ไหนจะป่าน ไหนจะเรื่องที่มหาวิทยาลัย
นึกถึงมหาวิทยาลัยแล้วพาลนึกไปถึงข้อสอบที่ทำไป เขาจะไม่แปลกใจเลยถ้าจะติดเอฟ และถ้าได้เอฟจริงๆ ทิวหมอกคงนั่งด่าเขาอีกเป็นเดือนๆ แน่นอน
ทำยังไงถึงจะฉลาดกับเขาขึ้นมาบ้าง ขนาดกรที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานยังด่าเขาว่าโง่มาตั้งไม่รู้กี่ครั้ง เรียนหนังสือก็โง่ ชีวิตส่วนตัวก็ยังโง่ไม่แพ้กัน แม้พลชนะจะบอกว่าเขามีหัวใจที่สวยงาม หากขอบฟ้าไม่อยากมีหัวใจที่สวยงาม เขาแค่อยากฉลาดเหมือนคนอื่นบ้างเท่านั้น อยากเรียนหนังสือเก่งๆ อยากมีวิธีรับมือกับการข่มขู่แบล็คเมล์ อยากใช้ชีวิตได้โดยไม่ต้องทนฟังคำดูถูกและไม่ต้องอับอายใคร
เขาเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ทั้งเกลียด ทั้งสมเพช เกลียดแต่ทำอะไรไม่ได้ อยากได้ อยากเป็นแต่ไม่เคยสมหวังสักอย่าง ดูแต่หัวใจที่สวยงามอย่างที่พลชนะว่าเพราะไม่รู้ว่าตัวตนจริงๆ ของเขาเป็นยังไงต่างหาก และยิ่งถ้ารู้ว่าเขามีอะไรกับเพื่อนสนิทของพลชนะอีกล่ะก็...
หัวใจของเขาไม่สวยงาม แต่มันแค่ขี้ขลาด...ก็เท่านั้นเอง
+++++++++
ตุบ...
ตุบอะไร...ขอบฟ้านึกไม่ออกแต่ไม่ยอมลืมตา ปวดเมื่อยไปทั้งตัวจนไม่คิดอยากตื่น แต่เหม็นกลิ่นบุหรี่แสบจมูกจนต้องไอออกมา
“ตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” ตัวการผลิตสารก่อมะเร็งนั่งอยู่ตรงที่วางแขนของโซฟาตัวที่เขานอนซุกอยู่ “ไม่หิวบ้างหรือไง ตื่นไปกินข้าวกันเร็ว”
ขยับร่างกายที่ระบม ยกหัวปวดตุบๆ ขึ้นมองคนแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วกลืนน้ำลาย อ้าปากอยากปฏิเสธ “ผมไม่ค่อยหิว พี่...”
“แต่กูหิว รีบลุกมาอาบน้ำแต่งตัว เสื้อผ้าหยิบจากในตู้ได้เลย ให้เวลาสิบนาที เร็วๆ”
ฟังแล้ว ขอบฟ้าจึงได้แต่งัดตัวเองออกจากเตียง เดินแบบวูบๆ ติดจะโหวงๆ โซเซเข้าห้องน้ำเพื่อให้ทันเวลาสิบนาที ใช้เวลาห้านาทีในการอาบน้ำแต่กลับยืนอึ้งหน้าตู้เสื้อผ้าวอล์คอินจนกรเดินเข้ามาตาม “ชักช้า! คนหิวนะโว้ย จะโอ้เอ้อีกนานไหมเนี่ย”
“ก็...” เสื้อผ้าแต่ละตัวท่าทางจะแพงระยับจับไม่ติด กำลังคิดจะขอใส่ชุดเก่า “ถ้ายังไงผมใส่ชุดเดิมก็ได้...”
“กูโยนทิ้งไปแล้ว” พอเห็นหน้าคนฟังเริ่มเหยเก กรจึงค่อยกล่าวเสริมพร้อมรอยยิ้มขบขัน “แต่แม่บ้านเขาคงเก็บไปซักให้”
ร่างสูงยืนกอดอกทนมองเขาหยิบเสื้อผ้าด้วยปลายนิ้วอย่างระมัดระวังได้ไม่ถึงนาทีก็เดินแทรกเข้ามาดันหัวเขาให้หลบไปด้านข้าง
“มันจะใหญ่จะหลวมไปบ้างก็ใส่ไปก่อนน่า ทนๆ หน่อย เดี๋ยวกูซื้อชุดใหม่ให้” กรหยิบเสื้อผ้าโยนใส่คนหน้าเบ้แบบไม่สนใจ “แต่งตัวเข้าสิ หรืออยากให้ช่วย”
“ไม่ต้อง” เดินถือเสื้อผ้ากลับเข้าห้องน้ำ ค่อยๆ ใส่เสื้อและกางเกงด้วยความตั้งใจ ออกมาเจอคนหน้าขาวยืนหน้าบึ้ง ขอบฟ้าถึงเพิ่งสังเกตว่าขอบตาฝ่ายนั้นดูจะคล้ำนิดๆ จึงทักออกไปแบบไม่ได้คิดอะไร “นอนไม่ค่อยหลับเหรอพี่กร”
แค่คำถามธรรมดา ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเพิ่งเดินเข้าไปกระตุกหนวดเสือเล่น อาจจะเพราะดวงตาดำจัดที่หันขวับมาจ้องเขาอย่างกินเลือดกินเนื้อนั่นก็เป็นได้ “ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบสิ ผมแค่...”
“เมื่อคืนทำไมถึงไม่ไปนอนบนเตียง” คนถามเสียงกรรโชกคว้าแขนเขาให้เดินเร็วๆ จนขอบฟ้าต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งให้ทัน กระเทือนท่อนล่างจนอยากประท้วงว่าเจ็บก้นแต่อายเกินกว่าจะบอก
“ไม่รู้เหมือนกัน” ขอบฟ้าหยุดใส่รองเท้า ใช้ช่วงทดเวลาบาดเจ็บก้มลงผูกเชือกช้าๆ โดยพยายามไม่สนใจกรที่ยืนกระดิกเท้าเร่งยิกๆ ตรงหน้า “นั่งคิดโน่นคิดนี่เพลินๆ แล้วเผลอหลับไปมั้ง”
ตอบผิดตรงไหนไม่รู้ รู้แต่ผู้ชายอารมณ์ไม่ดีตลอดศกยิ่งทำตาขวางเหมือนหมาบ้า แต่ช่างเถอะ เพราะตั้งแต่เห็นหน้ามา ใช่ว่าเขาเคยเห็นกรอารมณ์ดีเสียเมื่อไหร่ ดีไม่ดีนี่อาจเป็นหน้าตาตามปกติของหมอนี่เสียมากกว่า
+++++++++
ทีแรก ขอบฟ้าคิดว่ากรจะพาเขาไปกินข้าวแถวบ้าน แต่รถคันหรูกลับแล่นเข้าลานจอดรถห้างสรรพสินค้าชื่อดัง จอดรถเสร็จ กรก็หันมาเร่ง “ลงมาเร็วเข้า จะล็อครถ”
ลงมายืนเก้งก้างข้างรถ ขอบฟ้าก็ตัดสินใจเดินตามร่างสูงซึ่งเดินลิ่วๆ ไปโน่นพลางพยายามร้องบอก “พี่กร ผมขอตัวกลับเลยแล้วกัน”
กรหยุดเดินเพียงเพื่อหันมาพูดสั้น ง่าย รวบรัด “จะเดินไปดีๆ หรือจะให้ลาก”
ผลคือขอบฟ้าเดินตามกรต้อยๆ เข้าร้านอาหาร รับเมนูจากพนักงานมาแล้วก็นั่งงมดูรายการอาหารกับราคาอยู่เป็นนานสองนาน พอตัดสินใจเลือกได้เงยหน้าจะสั่งบ้าง ก็พบว่ากรสั่งเสร็จเรียบร้อยและพนักงานก็เดินจากไปแล้วด้วย เขาจึงวางเมนูคืน มองโน่นมองนี่รอบร้านสักพัก แน่ใจว่าไม่เห็นคนรู้จักแล้วจึงหันมามองคนตรงหน้าบ้าง
ถ้าให้พูดตรงๆ เขายอมรับว่ากรเป็นผู้ชายที่ดูดีมากด้วยเครื่องหน้าทุกชิ้นที่รับกันเหมาะเจาะ ลำพังแค่คิ้วเข้มๆ กับตาคมๆ ก็ถือว่าสะดุดตามากแล้ว แถมยังตัวสูงบ่ากว้างและที่สำคัญคือมีมาดประจำตัวที่ใครก็เลียนแบบยาก ชายหนุ่มไม่สนใจใคร ต่อให้มีคนมองด้วยความสนใจขนาดไหน ดูแต่ขนาดผู้หญิงโต๊ะข้างๆ มองจ้องแบบออกนอกหน้าขนาดนั้น กรยังไม่แม้แต่จะปรายตามอง
ตรงกันข้าม พอหันมาเห็นว่าเขาจ้องอยู่ กรกลับจ้องตอบ และเช่นเคย ขอบฟ้าไม่หลบตา หากนั่งพิจารณาดวงตาคู่ที่เคยจ้อง ยังดำสนิทเหมือนเดิม แต่คล้ายจะฉายอารมณ์บางอย่างที่พอจะจับได้ลางเลือนในนั้น ผิดกับครั้งแรกที่เคยจ้องนิดหน่อย เพราะตอนนั้นดวงตาคู่นี้นิ่งสนิท ไม่บ่งบอกอะไรทั้งสิ้น
พวกเขานั่งจ้องตากันโดยไม่มีใครเอ่ยอะไร รอบข้างมีเสียงพูดคุยจ้อกแจ้กและผู้คนนับสิบ แต่โลกส่วนตัวของพวกเขาก็หาได้โดนทำลายลงจนกระทั่งพนักงานทยอยเสิร์ฟอาหารหน้าตาน่ากินบนโต๊ะ
“ไม่จ้องต่อล่ะ” กรขัดจังหวะตอนขอบฟ้าหยิบตะเกียบขึ้นมาเตรียมพร้อม
“ไม่แล้วครับ” ตัดปัญหาโดยการก้มหน้ามองแต่อาหารบนโต๊ะ ลังเลสักพักก่อนตัดสินใจขออนุญาต “ผมกินนี่ได้ไหม”
“เออ” ตอบเรียบแต่พอเห็นเขาคีบกินแต่ผักกับเครื่องเคียง กรก็ขมวดคิ้ว เริ่มเหวี่ยง “แดกปลาบ้างสิวะ มึงจะได้ฉลาดๆ ขึ้นบ้าง หรืออยากให้กูป้อน”
ก้มหน้าก้มตากินเงียบๆ ตามคำสั่งแต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขารีบรับอย่างตื่นเต้น “ฮัลโหล”
รอยยิ้มเริ่มปรากฏบนหน้าเป็นครั้งแรกของวันก็ว่าได้ “ครับ ตื่นแล้วครับ กินข้าวอยู่ แล้วพี่พลล่ะ อื้ม ได้ครับ ดะ...”
อยู่ดีๆ กรก็ทุบโต๊ะสะเทือนจนจานชามสั่นกราว ใช่มีแต่เขาที่จ้อง คนในร้านที่ได้ยินก็หันมาจ้องเป็นตาเดียว ทว่ากรกลับเอ่ยแค่ “พ่อแม่ไม่เคยสอนหรือไงว่าห้ามคุยโทรศัพท์ตอนกินข้าว”
ปลายสายยังเรียกยังพูดอะไรมาแว่วๆ แต่หูของขอบฟ้าดูจะดับไปแล้ว ได้แต่ตอบเสียงสั่น “เปล่า เปล่าครับ แค่โดนดุไม่ให้คุยโทรศัพท์ตอนกินข้าว เอ่อ แค่นี้ก่อนนะครับ แล้วค่อยคุยกัน”
วางสายแล้วขอบฟ้าก็พยายามเร่งสปีดกินข้าวให้ทันคนสปีดเทพตรงหน้า กรทั้งกินเก่งและกินเร็ว เร็วขนาดกว่าจะหมดมื้อก็เล่นเอาขอบฟ้าเหนื่อย ...ไม่ไหวแล้ว ขืนให้เดินตามหรือกินตามสปีดของชายหนุ่มอีก เขาต้องหมดลานก่อนเวลาอันควรเป็นแน่ คิดดังนั้น เขาก็เตรียมแยกตัว “ขอบคุณครับที่เลี้ยง ผมไปก่อนนะ”
“เฮ้ย” ปฏิกิริยาแรกของเขาเมื่อได้ยินคือวิ่ง หากสาวเท้าไปได้แค่สองก้าวก็เปลี่ยนใจ ด้วยนึกกลัวว่าถ้ากรไล่ทัน เขาต้องโดนกระทืบแน่ และดูจากความน่าจะเป็นแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะวิ่งหนีพ้น
“พี่กรจะเอาอะไร” ขอบฟ้าเสียงอ่อย กลั้นหายใจยามร่างสูงเดินมาหยุดข้างๆ มองมือใหญ่ที่ยื่นแบออกมาแล้วเสียววาบ “จะเอาเงินค่าอาหารส่วนของผมเหรอ เอ่อ ตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่ามีพอไหม...”
“มึงอย่าปัญญาอ่อน” กรด่าเอือมๆ ขณะมองท่าทางลุกลี้ลุกลนควักกระเป๋าสตางค์หน้าตาแตกตื่น “เอาโทรศัพท์มา”
ส่งให้โดยไม่มีข้อแม้ กรรับไปกดๆ รอจนโทรศัพท์ของตัวเองดังแล้วโยนคืนให้ขอบฟ้าไล่ตะครุบ สั่งสั้นง่ายได้ใจความก่อนเดินจากไป
“โทรไปรับด้วย”
+++++++++
-
:m15: ขอบฟ้า น่าสงสารจริงๆนั้นแหละ
ตามที่คิดนั้นแหละ ว่าตัวเองอยากจะฉลาดๆ
รับมือกับการกระทำของหมาบ้า
แต่ก็ทำได้แค่ยอม
พี่พลน่ารักจัง
กร :z6:
-
ทำไมกรน่าตบงี้ละลูก555555555555 สงสารฟ้ามากเลย แต่คนแบบกรถ้าไม่ปล่อยให้บ้าก็หนีให้สุดมีแค่นั้นแหละ
-
พี่กรโคตรเอาแต่ใจ ฮือออ
สงสารขอบฟ้า
แล้วขอบฟ้าก็แบบ... โอเค เดี๋ยวเขาก็เบื่อ
จะรู้ไหมว่าพี่กรไม่มีวันเบื่อออ
โอยๆๆๆ กดาเฟวหสดฟยำพาเยฟำสพาเ
เป็นกำลังใจให้ขอบฟ้านะะะ
-
โธ่ๆๆๆ น้องฟ้าดาวพระศุกร์ของเจ้ ชีวิตต้องสู้เหลือเกิน
อ่านกี่รอบก็ยังอยากกระโดดขาคู่ใส่ไอ้พี่กรทุกครั้งไป
-
อิพี่กรนี่มันซึนได้น่าตบจริงๆ หึหึ
-
จะไปเบื่อน้องเมื่อไหร่ละเนี่ย55555
-
หาย! หายไปไหน?? ทำไมไม่มาต่ออ่ะ มันค้างงงงงงงงง :katai1:
สงสารพี่พล คนดีอย่างเราคงเป็นได้แค่พระรองอ่ะพี่ อิพี่กรมันคาบน้องฟ้าไปแดร๊กแล้วนั่น ฮืออออออ :z3:
รอวันที่อิพี่กรมันจะเลิกซึนสักที ถึงวันนั้นน้องฟ้าเอาคืนแบบเจ็บๆเลยนะครับ
-
คือ อิกร อิเด็กเรียกร้องความสนใจ! บางทีน้องฟ้าเองก็มีโมเม้นต์แอบด่าในใจเหมือนกันนะ ฮ่าๆ ถึงแม้ภายนอกจะดูยอมรับ แต่บางครั้งถ้ากรทำไม่ดีด้วย หรือเอาแต่ใจมากๆ น้องฟ้าก็มีเหวี่ยงมีมะโหบ้าง (ถึงจะเป็นแค่ในใจก็เถอะ) น้องฟ้าน่ารักตรงนี้แหละ
่ส่วนพลชนะ แววพระรองของพี่ฉายสว่างจ้ามากนะคะ อยากบอก :mew5:
-
กรเอาไงเนี่ย
ทำงี้กับเพื่อนตัวเองได้ไง
อย่าไปยอมกรดิขัดใจจริงๆๆ
-
ชอบน้องฟ้า กอด
-
โอยยย สงสารน้องฟ้าา พี่พลเอะใจอะไรหน่อยเร้วว อีตากรนี่ก็ชอบเขาละยังไม่รู้ตัวอีก
-
คือนายเอกหัวใจงดงามเกินจะอยู่บนโลกที่โสมมใบนี้ได้อ่ะ ไม่อยากจะเดาว่าต่อไปพอรู้ความจริง พลเสียใจ คนอ่านสงสารพล (แต่ก็แอบฟินเพราะคนอ่านชอบพระเอกหล่อโฉดในโลกแห่งการ fantasize something) เพื่อนแตกกัน คนมารุมนินทาด่านายเอก ครอบครัวด่านายเอก
อะไรก็ไม่เท่าอยากให้นายเอกมีพัฒนาการบ้าง คำว่าแสนดีกับอ่อนแอน่าจะแยกจากกันได้นะ ตอนนี้เธอเป็นเหมือนผ้าขี้ริ้วที่โดนคนนู้นคนนั้นเหยียบย่ำไปเรื่อย ก็ถ้าเราสู้สุดชีวิตไม่ยอมนอนให้ใครเหยียบเราก็ยืนเชิดหน้าอยู่ได้นะ fight back บ้างสิขอบฟ้า
-
โอ๊ยย จะยังไงต่อ
พี่กรเลวเลยอะ ของเพื่อนก็ไม่เว้น :katai1:
-
กรตลก
-
สงสารพี่พล T^T
เกลียดอิพี่กร
-
Rough and Tender 8
เกือบอาทิตย์ต่อมา ในเวลาเช้าตรู่ อากาศยังเย็นเยือก ขอบฟ้าเดินหาวพลางหิ้วข้าวของพะรุงพะรังตามหลังมารดาอยู่ในบริเวณตลาด เนื่องจากวันนี้มารดาเขาตัดสินใจจะทำขนมขายเพื่อช่วยลบตัวแดงในบัญชีรายรับรายจ่ายของช่วงปลายเดือน ปรือตามองคนอื่นกำลังจับจ่ายอาหารสด อาหารแห้งกันอย่างคึกคัก จนซื้อของครบ ทั้งคู่จึงพากันไปยืนรอรถเมล์ที่ป้าย
แม้จะแบ่งของส่วนใหญ่มาถือไว้ แต่แม่ของเขาก็ยังหิ้วของอีกหลายอย่าง ขอบฟ้าจึงเอ่ยอีกครั้งหลังจากเอ่ยมาแล้วรอบหนึ่งเมื่อครู่ “เรียกรถตุ๊กตุ๊กไปส่งดีกว่าไหม ของเยอะม้าหิ้วขึ้นลงไหวเหรอ”
“ฮื้อ แกก็เซ้าซี้ ม้าบอกว่าไหวก็ไหวสิ แกคงอยากสบายมากกว่าสิท่า” มารดาหันมาตำหนิเสียงขุ่น ขอบฟ้าจึงพึมพำตอบหน้าเสีย
“ผมห่วงม้าต่างหาก”
“แกน่ะไม่ต้องมาพูดดี ทำเป็นพูดว่าห่วงอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ไม่เคยคิดจะดูแลม้าแบบที่เจ้าหมอกทำ วันก่อนก็หายหัวไปทั้งวันทั้งคืน ถ้าม้าไม่สบายเป็นลมหัวฟาด แกก็กลับมาเจอศพม้าพอดีนั่นล่ะ” มารดายังบ่นไม่เลิกกับเรื่องที่เขาหายไปทั้งคืนในวันสอบเสร็จโดยไม่บอกกล่าว
“ผมไม่รู้นี่ว่ายัยฝนจะไปค้างบ้านเพื่อน” คืนนั้น ปลายฝนก็ดันไปค้างข้างนอกพอดี ทิวหมอกที่กลับจากต่างจังหวัดมาในตอนเช้าจึงเจอมารดาเฝ้าบ้านตามลำพัง เมื่อขอบฟ้ากลับถึงบ้าน เขาจึงโดนด่ายับและไม่มีเหตุผลหรือข้ออ้างจะแก้ตัวอีกด้วย
“ฝนมันขอม้าไว้แล้ว อีกอย่างน้องมันเครียดเรื่องเรียนเรื่องสอบ ม้าก็อยากให้มันสนุกกับเพื่อนบ้าง” แก้ตัวแทนลูกสาวคนเดียวโดยอัตโนมัติแล้วก็วกกลับมาบ่นเรื่องเกรดของเขาอีกรอบ “แล้วแกล่ะ ว่าไง เจ้าหมอกมันเห็นคะแนนแกแล้วถึงกับนั่งกุมขมับเลยไม่ใช่เหรอ เฮ้อ ม้าก็ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมแกถึงโง่ผิดกับพี่ชายแกนัก แค่เรียนยังเอาตัวแทบไม่รอดแล้วอย่างนี้ เรียนจบมาจะหางานการดีๆ ทำได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ม้าก็เคยบอกแล้วว่าให้เลิกเรียนซะยังดีกว่า เจ้าหมอกมันก็บอกว่าแกเรียนไหวๆ ม้าฟังแล้วก็...”
ตลอดทางกลับบ้าน เขาได้ฟังมารดาเทศนาเรื่องเดิมวนเวียนไปมาจนเริ่มมึน ดังนั้นเมื่อถึงบ้าน ขอบฟ้าจึงเริ่มชาชินกับการเตรียมของทำขนมไปพร้อมๆ กับรับคำมารดาเป็นพักๆ พอดีกับที่โทรศัพท์สั่นในกระเป๋าดึงสติที่จมอยู่กับคำสั่งสอนของมารดาให้กลับออกมาเจอโลกภายนอก ขอบฟ้าจึงรีบขอเวลานอก “เดี๋ยวผมมา”
พอถึงบันได เขาถึงค่อยหยิบออกมาดูแต่ยังไม่กล้ารับ นอกจากรีบวิ่งเข้าห้อง “ฮัลโหล”
“รับช้าจัง ทำอะไรอยู่เหรอครับ” ฟังเขาตอบจนจบ พลชนะจึงหัวเราะ “อ้าว งั้นพี่ก็โทรมากวนสิ”
“ก็...แต่ถ้าคุยแป๊บเดียวก็ไม่เป็นไรครับ พี่พลกลับมากรุงเทพฯ แล้วเหรอ ที่เชียงใหม่เป็นไงบ้าง สนุกไหม” พลชนะไปเชียงใหม่ตั้งแต่หลังงานวันเกิด เจ้าตัวบอกว่ามีญาติอยู่ที่นั่นและมักจะบินไปเยี่ยมบ่อยๆ ซึ่งขอบฟ้ากลับถูกย้อนถามว่า
“ไว้พี่จะเล่ารายละเอียดให้ฟัง ว่าแต่ฟ้าจะเอาออกไปขายที่ไหนนะ เริ่มขายกี่โมง” หลังพลชนะได้รับคำตอบ ชายหนุ่มจึงตบท้ายว่า “แล้วจะไปอุดหนุนนะ”
วางสายไปแบบยังงุนงง จะมาอุดหนุนเนี่ยนะ ขนมเขาถึงจะอร่อยแต่ก็ไม่ได้เลิศหรูระดับขึ้นห้างเสียหน่อย
“พี่ฟ้ามีมือถือใช้ตั้งแต่เมื่อไหร่” จู่ๆ ปลายฝนก็ผลักประตูที่แง้มอยู่เดินเข้ามาในห้องหน้าตาเฉย คว้าโทรศัพท์ในมือเขาไปดูแล้วร้องวี้ดว้าย “โห สวยชะมัด พี่หมอกซื้อให้เหรอ ทำไมฝนไม่เห็นรู้เลยล่ะ ไม่ยุติธรรมนี่ ของฝนเก่าจะแย่อยู่แล้วพี่หมอกยังไม่ยอมซื้อเครื่องใหม่ให้ แต่มาซื้อเครื่องใหม่เอี่ยมให้พี่ฟ้าเนี่ยนะ ไม่ได้ละ เดี๋ยวฝนต้องไปขอบ้าง...”
“ไม่! นี่ไม่ใช่...” อย่าว่าแต่คำแก้ตัว เขายังนึกหาคำอธิบายไม่ออกนอกจากบอกตามตรง “อย่าไปพูดกับพี่หมอกเชียว เพราะพี่หมอกไม่ได้เป็นคนซื้อให้ คือ...พอดีว่าเพื่อนพี่...แบบมีอยู่สองเครื่องเลยให้ยืมใช้ชั่วคราว”
“ให้ยืมมือถือท่าทางแพงหูดับเนี่ยนะ” ปลายฝนร้องอย่างไม่อยากเชื่อ “ให้ยืมเฉยๆ เลยเหรอ”
“อืม ให้ยืมเฉยๆ ไม่มีอะไร” ถึงจะโงนเงนง่อนแง่น แต่ขอบฟ้ายังขอเป็นกระต่ายขาเดียวยืนยักแย่ยักยันมันต่อไป “ฝนไปช่วยม้าในครัวก่อน หายกันมาทั้งคู่เดี๋ยวก็โดนดุจนได้”
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งเฉไฉ” เด็กสาวเคาะโทรศัพท์ในมือ ยิ้มกริ่ม “ถ้าพี่ฟ้าอยากให้ฝนเชื่ออย่างที่บอก ฝนจะเชื่อก็ได้แล้วถ้าบังเอิญม้าหรือพี่หมอกรู้ ฝนก็จะช่วยยืนยันให้ว่าเพื่อนพี่ฟ้าให้ยืมเฉยๆ จริงๆ”
ไอ้คำเฉยๆ จากปากปลายฝนมันฟังดูไม่เฉยอย่างที่มันควรจะเป็น
“อืม รู้แล้วก็รีบลงไปช่วยม้ากันดีกว่า” ยืนขาเดียวนานๆ เขาก็ชักเมื่อยเหมือนกัน จึงรีบดันหลังน้องสาวออกจากห้องเพื่อไปเป็นลูกมือมารดาในครัวเพื่อทำขนมต่อเสียที
+++++++++
ตกบ่าย ขอบฟ้าก็เริ่มจัดข้าวของวางบนรถเข็นคันเก่าที่ใช้มาร่วมสิบปี หม้อบรรจุขนมหนักอึ้งถูกยกมาวางเรียงด้วยความระมัดระวังขณะที่ปลายฝนกระเตงถาดใส่ขนมห่อมาสมทบ จนเรียบร้อยดีแล้วเขาจึงค่อยบอกให้น้องสาวขี่จักรยานพามารดาซ้อนท้ายไปรอที่ตลาดล่วงหน้าเหมือนปกติ
“รีบๆ หน่อยนะ เจ้าฟ้า ครั้งก่อนกว่าแกจะออกไปถึง ม้าคิดว่าแกโดนรถชนล้มระเนระนาดไปหมดแล้ว” มารดาสำทับหลังจากเมื่อวานกว่าเขาจะเข็นรถไปถึงที่หมายก็ปาเข้าไปเกือบครึ่งชั่วโมงเพราะรถในซอยค่อนข้างเยอะ
มาวันนี้ ขอบฟ้าเลยตั้งใจทำเวลา ใช้เวลาน้อยกว่าเมื่อวานเกือบครึ่งก็สามารถเข็นไปถึงบริเวณที่มารดานั่งรออยู่ได้ ขณะเตรียมจะนั่งลงพักเช็ดเหงื่อที่ไหลโซม มารดาก็เรียกเสียงดัง “เอ้า เจ้าฟ้า มาถึงแล้วก็รีบกางร่ม ยัยฝนกับแม่กางสองคนไหวที่ไหน อย่ามัวยืดยาด”
ปลายฝนส่งฐานเสียบร่มต่อให้แล้วช่วยมารดาจัดของแทน เขาเลยจัดการต่อคนเดียวหากแค่ยันไว้กับบ่า ยังไม่ทันใส่ฐานตั้ง ร่มคันใหญ่ก็เอียงกะเท่เร่เสียศูนย์ทำท่าจะล้มฟาดใส่หัวตัวเอง ขอบฟ้าหลับตาปี๋เตรียมตัวหัวแตกเต็มที่ ทว่าจู่ๆ น้ำหนักของร่มคันโตกลับหายวูบเบาโหวงจนตั้งตัวไม่ทัน
ลืมตามาเจอชายหนุ่มกำลังจับขาร่มยัดใส่ฐานบนพื้นและกางออกด้วยท่าทางไม่กินแรง เขายืนมองตาปริบ ขณะที่มารดาหันมามองท่าทางแปลกใจ ส่วนปลายฝนร้องทักอย่างจำได้ “พี่พลมาได้ไงคะนี่”
“สวัสดีครับ คุณน้า” พลชนะยกมือไหว้มารดาที่รับไหว้อย่างงงๆ แล้วค่อยยิ้มตอบเด็กสาว “เผอิญได้ยินมาว่ามีขนมอร่อยขายอยู่ที่นี่เลยจะมาขอพิสูจน์เสียหน่อย”
ปลายฝนหัวเราะคิก เล่นเอามารดาหันไปค้อนขวับใส่ลูกสาวหนึ่งที ก่อนจะหันมาถามชายหนุ่ม “อ้อ เป็นคนรู้จักยัยฝนมันหรอกเหรอ”
“คือ...ที่จริงผม...” พลชนะลังเลเล็กน้อยเพื่อเลือกหาคำตอบที่เหมาะสม “ผมเป็นเพื่อนกับป่านที่เป็นเพื่อนของฟ้าอีกทีน่ะครับ เราเคยเจอกันในงานวันเกิดของป่าน พอดีคุยกันถูกคอเลยคบกันต่อมาเรื่อยๆ”
ฟังจบปุ๊บ ปลายฝนก็ทำท่าเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแจ่มแจ้ง มองสลับระหว่างพลชนะกับพี่ชาย “อ๋อ ที่แท้ก็...”
ไม่เข้าใจเลยว่าปลายฝนจะหาเรื่องใส่ตัวทำไม เพราะยิ่งแสดงพิรุธอะไรมาก เรื่องที่โดนลากมาตีแผ่ต้องมีเรื่องวันที่เรียกเขาออกไปรับจนโดนอัดน่วมกลับมาด้วยแท้ๆ หากขอบฟ้าไม่ต้องคิดนานเมื่อน้องสาวเจ้าปัญหายิ้มแย้มชักชวน “พี่พลจะกินอะไรดีล่ะคะ อร่อยๆ ทั้งนั้นเพราะฝนกับพี่ฟ้าช่วยม้าทำเองกับมือ ถ้าอันสวยๆ ฝนห่อ ถ้าเบี้ยวๆ บูดๆ ฝีมือพี่ฟ้า เอาแบบไหนดีคะ”
“เก็บสวยๆ ไว้ขายเถอะ พี่ขอลองฝีมือคนนี้เขาหน่อยดีกว่า”
ส่งขนมให้พลชนะแล้วออกปากให้พี่ชายพาพลชนะไปนั่งเล่นก่อน พวกเขาจึงพากันไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ใต้ต้นไม้ใกล้ๆ กันนั่นเอง มองดูชายหนุ่มแกะห่อขนมกินอย่างเอร็ดอร่อยแล้วเขาก็อดยิ้มไม่ได้ “เอาอีกไหมครับ เดี๋ยวผมเอาอย่างอื่นมาให้”
“เดี๋ยวก่อนก็ได้ เกรงใจแม่ฟ้า ขืนรอพี่อิ่ม หมดถาดก็ไม่พอ ไว้พี่ค่อยซื้อกลับไปกินเยอะๆ ที่บ้านดีกว่า” กล่าวพลางควักผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อบนหน้าขอบฟ้า “เหงื่อโทรมเชียว ร้อนเหรอ ทำไมไม่หาหมวกใส่กันแดด”
“ร้อนเพราะเพิ่งเข็นรถออกมาถึงต่างหาก” เขารีบใช้แขนเสื้อตัวเองเช็ดหน้า กลัวจะทำให้ผ้าเช็ดหน้าหอมสะอาดเปื้อนแต่กลับโดนพลชนะกระเซ้า
“เอ้า ดูทำเข้า มานี่” มือของเขาโดนยึดไว้เพื่อพลชนะจะได้เช็ดหน้าให้อย่างสะดวก ขอบฟ้าเลยต้องอยู่นิ่งๆ และมองเห็นรอยเปื้อนบนเสื้อคนตรงหน้า
“เสื้อพี่เปื้อน... สงสัยจะเพราะช่วยผมกางร่มเมื่อกี๊แน่ๆ” เขาวิตก พยายามหาผ้าสะอาดๆ มาเช็ดให้แต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งเปื้อนจนเริ่มหน้าเสีย หากชายหนุ่มกลับยิ้มกว้าง คว้ามือเขาไปจับไว้แทน
“ช่างมันเถอะ เสื้อแค่ตัวเดียว ดีกว่าเห็นเราโดนร่มฟาดหงายหลังตั้งเยอะ”
หลังจากนั้น พวกเขาก็นั่งคุยกันสักพักจนคนเริ่มเดินมาจับจ่ายของในตลาดหนาตา ขอบฟ้าจึงขอตัวลุกไปช่วย ซึ่งพลชนะก็ลุกตามทำตัวเป็นลูกมือเต็มที่ ทีแรกคิดว่าชายหนุ่มท่าทางคุณหนูจะหยิบจับขายของไม่ถนัด ทว่าพลชนะกลับคล่องแคล่วกว่าเขา มิหนำซ้ำ อาศัยใบหน้าหล่อๆ ยิ่งทำให้ร้านเขาขายดีกว่าที่เคย ชนิดที่ว่าฟ้ายังไม่ทันมืดก็เหลือขนมสำหรับขายอีกนิดหน่อยเท่านั้น
“แหม ดูสิม้า พอมีพี่พลมาช่วยขายก็มีทั้งสาวน้อยสาวใหญ่เรียงหน้ากันเข้ามาซื้อขนมไม่ขาดสาย วันหลังอย่าลืมมาช่วยอีกนะคะ ฝนจะได้กลับบ้านเร็วขึ้น” ปลายฝนสัพยอกร่าเริง ไม่สนใจมารดาที่จุปากห้าม
“อย่าพูดอะไรซี้ซั้วสิ ยัยฝน จู่ๆ จะไปรบกวนเขาได้ยังไง”
“ไม่รบกวนหรอกครับ และถ้าคุณน้าไม่คิดว่าผมทำตัวเกะกะแล้วล่ะก็ วันหลังผมก็อยากมาช่วยอีก” เอ่ยอย่างนอบน้อมและยิ้มจริงใจเสียจนมารดาของขอบฟ้ารีบโบกไม้โบกมือพัลวัน
“โอ๊ย พ่อคุณ ฉันต่างหากที่ไม่อยากรบกวน เอาเถอะๆ ถ้าอยากมาก็มา ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก” จากที่เคยไม่สนิทใจเท่าใด แต่เจอกิริยานอบน้อมของพลชนะเข้าไป ผู้เป็นแม่จึงเริ่มพูดคุยไต่ถามเรื่องทั่วไปบ้าง
“ที่แท้ก็เรียนมหาลัยเดียวกับหนูป่านนี่เอง น้าเองก็ไม่เจอหน้าแกมานานหลายปี ได้ยินข่าวคราวแค่จากทางเจ้าฟ้า ตอนนี้คงโตเป็นสาวสวยแล้วมั้ง”
“ป่านเขาสวยครับ เป็นถึงดาวมหาลัยเลยทีเดียว” ขอบฟ้าตะแคงตัวเงี่ยหูฟังคำตอบจากพลชนะแล้วชักเริ่มสังหรณ์ไม่ดี พอจะแทรกเข้าไปเปลี่ยนเรื่องก็ติดว่ามีลูกค้าเข้ามาซื้อขนมเสียก่อน
“อืม น้าจำได้ หนูป่านเขาหน้าสวยคมมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว หนุ่มๆ คงมารุมชอบกันเยอะแยะ น้ายังคิดเลยว่าลูกฉันนี่มันก็เหมือนหมาแหงนหน้ามองเครื่องบิน...” นอกจากคนพูดแล้ว คนที่เหลืออีกสามชีวิต อันได้แก่พลชนะ ขอบฟ้าและปลายฝนล้วนชะงักงัน สองพี่น้องสบตากันโดยพร้อมเพรียงก่อนที่ปลายฝนจะรับอาสาแทรกเข้าไปทลายวง
“ม้า ขนมเหลืออีกนิดเดียว ฝนว่าเราทิ้งให้พี่ฟ้าขายคนดียวก็คงได้มั้ง ม้าจะได้ไปอาบน้ำนอนพักสบายๆ ไง”
“นั่นสิ ม้าเข้าบ้านกับฝนไปก่อนดีกว่า ขนมแค่นี้ขายอีกแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หมด” ขอบฟ้าสนับสนุน
“คุณน้าไปเถอะครับ ผมอยู่เป็นเพื่อนฟ้าเอง”ชายหนุ่มยังคงยิ้มสุภาพ หากพอลับหลังพวกผู้หญิงปุ๊บ รอยยิ้มก็สลายหายราวกับไอหมอก ไม่ชำเลืองมาทางอีกคนที่นั่งกระสับกระส่ายใกล้ๆ
“พี่พลหิวไหม” เงียบ ไม่มีเสียงตอบ ขอบฟ้าพยายามใหม่ “พี่พลเป็นอะไร ร้อนไหม ผมพัดให้นะ”
พัดกระดาษเก่าๆ โบกพะเยิบพะยาบสักพัก คนพัดก็เอ่ยเสียงอ่อย หน้าเสียหนัก “ถ้าพี่เหนื่อยก็กลับบ้านเถอะ ผมอยู่คนเดียวได้”
“หนู มีอะไรเหลือบ้าง” ลูกค้าซึ่งเป็นสตรีวัยกลางคนกระเตงลูกน้อยไว้ข้างเอวเข้ามาหยุดถามหน้ารถเข็น เขาจึงรีบลุกไปขายของ พอรับเงินมาเสร็จก็หยิบพัดกระดาษพัดให้คนนั่งนิ่งไม่กระดุกกระดิกต่อ ลุกไปขายสลับกับนั่งพัดให้ไม่นาน ขนมก็หมดเกลี้ยง
“พี่กลับบ้านเถอะ ผมจะเข็นรถกลับแล้ว”
หากยังไม่ทันเริ่มเก็บข้าวของ ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นมาช่วยเก็บด้วยความรวดเร็ว บอกเสียงเรียบว่า “พี่เข็นให้เอง”
“ไม่ ไม่ต้อง ผมเข็นเอง” จะด้วยความน้อยอก ความน้อยใจหรือความท้อแท้ก็ตาม ขอบฟ้าปฏิเสธความหวังดีแล้วตั้งท่าเข็นลูกเดียว ฝ่ายที่โดนกีดกันจากสมบัติหากินก็ไม่ได้เซ้าซี้ในทีแรก แต่กลับต้องร้องบอกยามเห็นเขาเข็นรถลงถนนแบบไม่ดูทาง
“ระวังรถ!” เสียงบีบแตรแหลมยาวดังพร้อมเสียงร้องเตือน รถกระบะคันหนึ่งก็แล่นเฉี่ยวรถกับตัวขอบฟ้าไปอย่างน่าหวาดเสียว พลชนะเดินหน้าตึงมาดันเขาออกจากตำแหน่ง “มันอันตรายนะ ทำอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือ เกือบโดนรถชนเข้าแล้ว เห็นไหม”
เพราะรู้ตัวว่าผิด ขอบฟ้าเลยไม่เถียง แต่พลชนะกลับยังไม่หยุดด่า ไม่เหลือรอยยิ้มขณะบ่นเสียงหงุดหงิดโดยไม่มองหน้าเขา “โตๆ กันแล้วยังทำตัวเหมือนเด็กไม่มีผิด ...ซุ่มซ่าม นี่ถ้าเมื่อกี๊หลบไม่ทันจะเป็นยังไง”
ขอบฟ้าหยุดเดิน เท้าเหมือนมีรากงอกยึดไว้กับถนน ส่วนร่างสูงที่เดินนำหน้าพอรู้ว่าเขาหยุดเดินก็หันมาดุใส่ “มัวทำอะไรอยู่! ฟ้า อย่ามายืนเหม่อกลางถนนนะ เดี๋ยวก็โดนรถชนจนได้!”
“...ฮึก” หลุดเสียงสะอื้นไปแล้วเขาก็รีบกัดปาก ก้มหน้าเดินมาแย่งรถคืน “ผมเข็นเอง พี่พลกลับบ้านไปเถอะ”
พลชนะไม่ตอบและไม่ปลอบ นอกจากถอนหายใจ ไม่แย่งรถคืนหากช่วยเข็นแทน พอขอบฟ้าเบียดให้หลบให้พ้นทาง คนตัวใหญ่กว่าก็เบียดกลับไม่ยอมแพ้ ยิ่งตอนหลังเขาออกอาการฮึดฮัดงอแงมากเข้า พลชนะจึงวางมือทับซ้อนบนมือเขาหน้าตาเฉย ขู่ริมหู “ถ้ายังงอแงอีก พี่จะกอดเรากลางถนนนี่ล่ะ”
หยุดทั้งอาการฮึดฮัดฟืดฟาดและอาการสะบัดหัวสะบัดหาง ใช้เวลาไม่นาน สองคนก็ถึงบ้านโดยมีปลายฝนวิ่งออกมารับ “มากันแล้วหรือคะ ม้าให้มาถามพี่พลว่าจะอยู่กินข้าวด้วยกันไหม ...อ้าว พี่ฟ้าจะรีบไปไหน”
ตะแคงหลบพี่ชายที่ตั้งท่าจะเดินดุ่มเข้าบ้าน หากปลายฝนก็ต้องกระพริบตาปริบเมื่อชายหนุ่มอีกคนคว้าแขนขอบฟ้าไว้แน่น “วันนี้พี่คงไม่รบกวนล่ะ เรียนคุณน้าว่าขอเป็นโอกาสหน้าแล้วกัน พี่ขอยืมตัวพี่ชายเราไปข้างนอกนะ เดี๋ยวจะเอามาคืน”
ขอยืมเหมือนขอยืมหม้อยืมไห ทว่าปลายฝนกลับพยักหน้าอนุญาตง่ายๆ “ตามสบายค่ะ เดี๋ยวฝนบอกม้าให้เอง”
“พี่จอดรถไว้ใกล้ๆ นี่เอง เดินไปไหวนะ” โดยรูปประโยคมันน่าจะเป็นประโยคคำถามหรือบอกเล่า แต่คนพูดกลับแสดงทีท่าว่ามันเป็นประโยคคำสั่งมากกว่า ช่างเถอะ เขามันเป็นประเภทใครลากไปไหนก็ไปมาแต่ไหนแต่ไร จะขัดขืนหรือปฏิเสธก็ไม่มีใครฟัง พูดไปก็ป่วยการ
“ไปหาอะไรกินแถวนี้นะ” อีกแล้ว ประโยคบอกเล่าออกแนวสั่ง ขอบฟ้าพยักหน้าหงึกหงักรับรู้ ไม่พูดอะไรจนมาถึงร้านอาหาร หน้าที่ก็มีแค่นั่งและเปิดเมนู ไม่ต้องสั่ง ฟังอย่างเดียว
“แค่นี้ก่อนครับ” ส่งเมนูคืนพนักงานตามพลชนะ จะกับใคร ที่ไหนก็ไม่ต่างกัน กับกรนั่นก็ไม่เคยถามเขา “ฟ้าเงียบจัง โกรธอะไรพี่เหรอ”
คำถามสั้นๆ เล่นเอาเขาเงยหน้าขวับ “ผมว่าคนที่ควรพูดแบบนั้นน่าจะเป็นผมมากกว่า”
“ฟ้า...” พลชนะยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ นิ่งคิดก่อนพูดว่า “พี่รู้อยู่แล้วว่าฟ้าคิดยังไงกับป่าน”
ขอบฟ้าสูดหายใจลึก หันรีหันขวางหาทางออก “ผมกับป่านไม่ได้... เราไม่ได้...”
“ใจเย็นๆ พี่ไม่ได้บอกว่าฟ้ากับป่านเป็นอะไรกันสักหน่อย” รอยยิ้มจางๆ ทำเขาใจชื้นขึ้นอักโข แต่อยู่ได้แป๊บเดียวก็ต้องห่อเหี่ยวลงยิ่งกว่าเดิมยามฟังเสียงนุ่มเอ่ยต่อ “แล้วพี่ก็รู้ด้วยว่าป่านคิดยังไงกับฟ้า”
อาหารกินเล่นเริ่มทยอยมาเสิร์ฟ พลชนะตักใส่จานให้เขาซึ่งตักกินอย่างว่าง่าย “ป่านเล่าให้พี่ฟังว่าฟ้ากับป่านเป็นเพื่อนกันมานาน รู้จักกันมาหลายปี ฟ้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่ง ทีแรกป่านก็ทำท่าไม่ค่อยสบายใจหรอกตอนที่รู้ว่าพี่คบกับเรา แต่หลังๆ มานี่ก็ดีขึ้นเยอะ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะไอ้กรด้วย...”
“แค่กๆๆ” สำลักจนน้ำตาเล็ด คว้าแก้วน้ำมายกซดและบอกกับพลชนะที่ตั้งท่าจะลุกมาหา “ผมไม่เป็นไร แค่สำลัก”
“ไม่ต้องรีบกินก็ได้ ค่อยๆ เคี้ยวสิ” พลชนะเปลี่ยนมาตักของกินเล่นรสอ่อนให้แทน พูดต่ออย่างไม่คิดอะไร “ไอ้กรอุตส่าห์ช่วยพูดแทนพี่ตั้งหลายครั้งจนป่านยอมอ่อนลง ปกติมันก็ไม่เคยช่วยพี่เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้หรอก นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ สงสัยมันคงคิดว่าฟ้าเหมาะกับพี่...”
หลังจากนั้น ไม่ว่าพลชนะจะพูดอะไรอีก ขอบฟ้าก็แทบไม่เข้าใจความหมาย แค่พยักหน้ารับ ยิ้มตอบจนหมดมื้อ ระหว่างที่เขานั่งละเลียดเค้กนุ่มหวาน ชายหนุ่มซึ่งนั่งจิบกาแฟล้างปากก็เอ่ยอธิบายถึงท่าทีของตนเมื่อตอนเย็น
“บอกตรงๆ ว่าไม่ค่อยพอใจ แต่ใครๆ ก็คงเป็นแบบพี่ทั้งนั้นที่คนรักของตัวเองทั้งคนจะมีปฏิกิริยากับชื่อคนอื่นขนาดนั้น ยิ่งเป็นชื่อของคนที่...เคยรักด้วยแล้ว อาจจะฟังดูใจร้ายถ้าพี่จะขอให้เราลืมเรื่องของป่านซะ แต่พี่ก็อยากให้เราปล่อยป่านไป เลิกยึดติดกับเธอแล้วหันมามองคนที่อยู่ข้างๆ หันมามองคนที่รอฟ้าอยู่แบบพี่ ...ฟ้าว่าพี่ขอเรามากไปหรือเปล่า”
เนื้อเค้กนุ่มเหมือนติดอยู่กลางคอ ต้องกล้ำกลืนอย่างยากลำบากเพื่อตอบเบา “ไม่มาก”
“แล้วฟ้าจะทำให้พี่ได้ไหม” คำถามรุกไล่ตามติด ดวงตาจับจ้องเขา ความรู้สึกมากมายในแววตาทำให้เขาละอายใจ
“ผม...จะพยายาม” เป็นคำตอบที่ไม่ดีเท่าไหร่ในความคิดของเขา แต่ก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุดเท่าที่จะคิดออก เหลือบดูพลชนะแล้วต้องแปลกใจเมื่อชายหนุ่มเพียงแค่ยิ้ม คล้ายจะพอใจกับคำตอบของเขาในที่สุด
++++++++++
ก่อนนอนคืนนั้น เวลาใกล้ห้าทุ่ม ขอบฟ้าก็นั่งรอหน้าโทรศัพท์หน้าเครียดเหมือนทุกวัน พอมีสายเข้าปุ๊บ ก็หยิบรับทันที “ครับ”
“รับเร็วดีนี่” แหงแซะ ก็ใครกันที่เคยขู่จะมาทุบประตูหน้าบ้านหลังจากเขาบังอาจรับสายไม่ทันเพราะเข้าห้องน้ำอยู่ “ว่าไง วันนี้ทำอะไรบ้าง”
“ก็เหมือนเดิมครับ ตื่นนอนไปตลาดตั้งแต่เช้า กลับมาช่วยม้าเตรียมของ ทำขนม...” รายงานตามยถากรรม ตั้งแต่วันที่กดเบอร์เขาไป กรก็โทรมาเช็คเป็นระยะ บางครั้งโทรมาแค่เช็คว่าเขาอยู่บ้านแล้วก็วางหูไปเลย ตามไม่ทันจริงๆ ไม่รู้จะรีบไปไหน “ตอนเย็นพี่พลมาหา มาช่วยขายขนมจนหมดแล้วก็ออกไปกินข้าวด้วยกัน กินเสร็จก็มาส่งที่บ้าน... แค่นี้ล่ะครับ”
แค่เรื่องธรรมดา กิจวัตรประจำวันของเขาที่ซ้ำซากเหมือนเดิม ไม่รู้กรจะอยากรู้ไปเพื่ออะไร แต่ใช่ว่าขอบฟ้าจะไม่อยากเล่า เขาอยากเล่า เพื่อที่ว่ากรจะได้เบื่อเร็วๆ
“เห ไอ้พลกลับจากเชียงใหม่แล้วเหรอ” เสียงหัวเราะฟังดูมีลับลมคมในอย่างน่าแปลก ไม่ต้องเดา เขาก็รู้เลยว่าคนหัวเราะต้องกำลังยิ้มร้ายๆ อยู่เป็นแน่ “ก่อนจะแยกกัน มันทำอะไรบ้าง แค่จูบหรือว่า...”
“แค่...แค่จูบครับ” มันเรื่องบ้าอะไรที่เขาต้องมานั่งรายงานเรื่องส่วนตัวให้คนอื่นฟังด้วยก็ไม่รู้ “พี่พลเขาไม่เคยบังคับผมมากไปกว่านั้น”
“แหงล่ะ คงเต็มคราบมาจากเชียงใหม่แล้ว มันถึงไม่กวนมึงไง” หัวเราะร้ายกาจก่อนกรจะเอ่ยเสียงทุ้ม “ผิดหวังเหรอ ที่ไอ้พลมันไม่ใช่เทพบุตรแสนดีอย่างที่คิด จะบอกให้เอาบุญนะว่าเด็กที่มันควงไปน่ะเป็นคู่ขาเก่ามันเอง รู้จักกันมาเกือบปีแล้ว ฝ่ายนั้นเขาก็เป็นเด็กผู้ชาย ...น่ารัก ไม่เรื่องมาก ที่สำคัญใจถึงเสียด้วย ไอ้พลก็ถูกใจแวะไปหาบ่อยๆ นานๆ ทีก็จะควงกันไปเที่ยวค้างคืนแบบนี้ล่ะ”
“พี่พลไปเยี่ยมญาติที่เชียงใหม่” ขอบฟ้าเบ้หน้าเถียง พยายามสู้ทั้งที่รู้ว่าสู้ไม่ได้ เป็นดังคาด กรหัวเราะก๊ากราวขบขันเสียเต็มประดา
“แล้วมึงก็เชื่อมันสนิทใจเลยงั้นสิ โอ๊ย กูไม่อยากจะเชื่อ” ขำต่ออีกชุดใหญ่กว่าที่กรจะค่อยๆ พูดปนขำ “ไอ้พลมีญาติอยู่เชียงใหม่ก็จริง แต่น้ำหน้าอย่างมันเนี่ยนะจะไปขลุกอยู่บ้านญาติเกือบสัปดาห์ อย่างดี มันก็คงแวะเข้าไปกินมื้อเย็นด้วยกันสักมื้อแล้วเวลาที่เหลือก็คงนอนกกกับคู่ขามันอยู่ในโรงแรมนั่นล่ะ”
ครั้นไม่ได้ยินขอบฟ้าพูดหรือตะโกนเถียงสักคำ กรจึงกล่าวอย่างอารมณ์ดี
“ถ้าคิดว่ากูโกหกก็ตามใจ แต่ถ้าจะลองจับโกหกมันก็ไม่ยาก ลองถามรายละเอียดเรื่องไปเที่ยวมันดูสิ มันคงตอบได้แค่คร่าวๆ วกไปวนมาเหมือนพายเรือในอ่าง อ้างว่าไปมาหลายที่จำไม่ได้”
“ช่างเถอะ” วงจรความคิดเขาไม่ซับซ้อนจึงตัดสินใจได้ง่าย นึกถึงใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อเย็น “ถ้าพี่พลมีความสุขก็ดีแล้ว”
“มึงนี่...” นิ่งคิดหาคำด่าจนท้ายสุด กรก็ไม่รู้จะด่าว่าอะไรดี นอกจาก... “โง่ชิบหาย”
ด่าเสร็จก็วางหูไม่มีคำล่ำลา ขอบฟ้าส่ายหน้า เดินไปปิดไฟกลางห้องแล้วล้มตัวนอน คิดเรื่องที่ได้ยินมาเมื่อครู่ ...เขาไม่โกรธ ยืนยันหนักแน่นเลยว่าเขาไม่นึกโกรธพลชนะเลยถ้าชายหนุ่มจะไปทำอะไรอย่างทีกรว่ามาจริงๆ ตรงกันข้าม กลับนึกเห็นใจฝ่ายนั้นนิดๆ ด้วยซ้ำ เพราะเขาเองที่ไม่ยอม เพราะเขาทำให้พลชนะต้องโกหกและปิดบังเรื่องจริงเอาไว้ ถ้าพลชนะไม่อยากให้เขารู้ เขาก็ไม่คิดถาม
เพราะเรื่องบางเรื่อง...ไม่รู้ยังดีเสียกว่า
เรื่องบางเรื่อง... ไม่บอกให้อีกฝ่ายรู้ยังดีเสียกว่า
ขอบฟ้าผล็อยหลับไปพร้อมกับความคิดดังกล่าว
+++++++++
-
มาแค่นี้หรอคะะะะะะะะะะะะ :hao5:
--------------------
เฮ้อ ทำไมฟ้าน่าสงสารจัง
บอกตรงๆเราไม่เชียร์ใครทั้งนั้น ทั้งพี่พลทั้งอิพี่กร ไม่ได้ดีไปกว่ากันซักเท่าไรในความคิดเรา
คือ ฟ้าแบบ ทำอะไรตามที่ใจคิดไม่ได้เลย น่าสงสารนะ ไม่ว่าจะเพราะตัวเองไม่แสดงความต้องการออกไป หรืออะไรก็ตาม ยังไงก็น่าสงสารอยู่ดี
คนแบบฟ้ามักจะถูกเอาเปรียบและทำให้เสียใจเสมอแหละ ยิ่งหัวอ่อนแบบนี้ด้วยแล้ว
ทั้งพี่ น้อง แม่ ไม่มีใครดูแลฟ้าซักคนนนนน
โกรธธธธธ เราโกรธแทนนนนนนน
อยากให้ฟ้ามีความสุขแล้ว
ฮืออออออ ฟ้าที่น่าสงสารของเรา
รีบมาต่ออีกนะคะ ลุ้นมากกกกกกก
-
//เข้ามากอดน้องฟ้า
ป้ารักหนูนะลูกกกกกกก ;_;
-
ใครไม่รัก แต่พี่รักและสงสารฟ้าที่สุดเลยนะ
-
โอ้ยยย สงสารฟ้าจัง
-
ฟ้าเอ๊ยยย ไม่รู้จะสงสารยังไงแล้ววววว :o12: :o12: :o12: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เพิ่งตามมาอ่านค่ะ
ถ้าหากว่าพลทำจริงตามที่กรว่าเราว่าเผลอๆเลวกว่ากรอีกนะ
เพราะอย่างน้อยกรก็แสดงความเลวออกมาตรงๆ ไม่ได้แอ๊บ
สงสารน้องฟ้ามากๆเลย ต้องมาอยู่ระหว่างสองคนนี้
เรารับพ่อแม่แบบม๊าของฟ้าไม่ค่อยได้เลย
นางไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าที่ตัวนางกำลังทำคือการกดลูกตัวเองให้จมดิน
รักลูกไม่เท่ากันนี่เข้าใจ
แต่การแสดงจนออกนอกหน้านี่สิที่ทำให้เราเสียความรู้สึก
นี่แค่ตอนที่ 8 เรางี้อินจนอยากจะเข้าไปกัดหัวกรกับพล
-
น้องฟ้า :mew6:
-
ตาบวมเพราะสงสารฟ้า เมื่อไรฟ้าจะสดใสสักที
-
น้องฟ้าชีวิตเศร้าจัง
-
อ่านแล้วมันตื้ออยู่ในใจ สงสารฟ้ามาก :katai4: :ling1:
-
อ่านแล้วเครียดเบาๆ
-
อ่านแล้วอึดอัดแทนฟ้า
จะชีวิตในบ้าน ที่มหาวิทยาลัย เรื่องคนรักอีก ไม่มีดีซักอย่าง
เดี๋ยวพอเรื่องแดงขึ้นมา ไม่รู้ฟ้าจะทนกระแสกดดันจากรอบข้างได้ไหม
รอดูวันฟ้าจนมุม จะสู้ หรือโดนเหยียบย่ำเรื่อยไปจนตาย
-
เฮ้อ...ชีวิตของขอบฟ้า.... :mew6:
-
ทีมฟ้า ไม่ค่อยเข้าใจบ้านฟ้า
-
โอยเครียดกับครอบครัวฟ้า
ฟ้าเคยคิดอยากวิ่งหนีไหมลูก :ling2:
-
สงสัยอิพี่กร แกแอบชอบฟ้าแล้วใช่ไม๊ พยายามเสี่ยมให้แตกกับพี่พลตลอด
-
กรี๊ดดดสามล้านรอบบบ ดีใจที่เห็นเรื่องนี้อีกครั้งค่ะ
หวังว่าจะเป็นสัญญาณดีที่จะได้เห็นผลงานคุณDDอีกครั้ง งง
เข้ามาเชียร์ และรักสุดหัวใจจ จ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
คิดถึงคุณDDมากก
-
จะเอาอีกๆๆๆ กำลังเข็มข้นขึ้น รอๆๆๆ
-
พี่พลน่ารักนะ :mew1: แต่แอบร้ายอ่ะ :mew5:
-
ตั้งแต่อ่าน ก็คิดว่าฝนเป็นเด็กฉลาด แล้วก็น่ารัก
คือรักพี่ แต่ก็เอาแต่ใจอ่ะ
พี่กร ช่วยพูดกะน้องดีดีจะตายมั้ย
คอนเซ็ปท์พระเอกอ่ะ มีบ้างอะไรบ้าง ฮึ่มมมม
แล้วนี่ใส่ร้ายพี่พล หรือพูดจริง อยากรู้มากกก
-
พี่กรนี่โคตรจะ rough เลยจริงๆ
-
ตามอ่านตั้งแต่เมื่อคืน สนุกมากเลยค่ะะะ มาต่อไวๆน้าาา
:call: :call: :call:
-
ฟ้าน่าสงสารมาก
ทำอะไรผิดอ่ะ
ทำไมต้องเป็นอย่างนี้
-
มารอค่ะ :hao5:
-
เห็นชื่อคุณ DD มือสั่นรีบกดเข้ามาอ่านเลยค่ะ ฟ้าน่าสงสารจัง
-
อยากจะร้องไห้แทนฟ้าจัง
-
Rough and Tender 9
หลังจากนั้น พลชนะก็โผล่หน้ามาให้ที่บ้านเห็นเป็นประจำ ซึ่งถ้าบังเอิญตรงกับวันที่ม้าทำขนมขาย ชายหนุ่มก็จะขันอาสาติดตามไปช่วยนั่งขายด้วย ระยะแรกแม่เขาเอ่ยทัดทานอย่างเกรงใจ หากนานเข้าก็เริ่มเคยชินกับการมีผู้ชายตัวโตอีกคนมาช่วยและถึงขั้นวางใจให้เขาอยู่ขายของกับพลชนะแค่สองคน ส่วนวันไหนที่ว่าง พลชนะมักจะชวนเขาไปกินข้าวหรือดูหนัง
วันนี้ก็เช่นกัน หลังจากออกไปกินข้าวเย็นด้วยกันและฟังเขาเล่าเรื่องตลกๆ ปลายฝนจนจบ พลชนะก็เงียบไปสักพักจึงค่อยเอ่ยอีกครั้ง
“ฟ้า ตั้งแต่วันพรุ่งนี้พี่ต้องบินไปหาญาติที่ฮ่องกงอีกแล้วล่ะ คุณอาพี่เขามีครอบครัวอยู่ที่นั่นแล้วเปิดบริษัทด้วย ทุกซัมเมอร์ พ่อของพี่ก็มักส่งให้พี่ไปเรียนงานกับทางบริษัททางโน้น ตอนแรกพี่คิดว่าปีนี้ไม่ต้องไปแล้วเลยไม่ได้บอกเราก่อน แต่คุณอาเพิ่งโทรมาหาเมื่อวาน ท่านอยากให้พี่ไปช่วย...แค่ช่วงปิดภาคเรียนก็ยังดี”
“...เหรอครับ” ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่บางเสี้ยวในหัวใจกลับกระหวัดนึกถึงคำพูดของกรขึ้นมา “ไปคนเดียวหรือครับ”
“คนเดียวสิ” ตอบกลั้วหัวเราะก่อนจะทำหน้านิ่ง “ถามแบบนี้มีอะไรหรือเปล่า ใคร...มาพูดอะไรให้ฟัง”
ส่ายหน้าแทนคำปฏิเสธแล้วรีบชวนพลชนะคุยเรื่องอื่นต่อ จะไม่ใช่เรื่องจริงก็ดี จะเป็นความจริงก็ช่าง ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะไม่รับรู้ เขาก็จะไม่เซ้าซี้ไต่ถามเรื่องนี้อีก
“พรุ่งนี้พี่คงไม่มีเวลาแวะมา แต่เดี๋ยวจะโทรหาก่อนเครื่องออกนะ” พลชนะดึงเขาไปจูบอำลาอ่อนหวาน “ราตรีสวัสดิ์ครับ”
ขอบฟ้าเดินเข้าบ้าน อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย กำลังเตรียมตัวเข้านอนตอนโทรศัพท์ดังขึ้น แค่เห็นชื่อคนโทรก็เริ่มปวดมวนในกระเพาะเสียแล้ว
“ครับ... อะไรนะ” เขาหน้าเสียขณะเดินไปแหวกม่านดูแต่ก็มองภายนอกไม่ค่อยเห็น “เปล่า ผมยังไม่ได้พูดอะไร ...ก็ได้ ขอเวลาแต่งตัวห้านาที”
ห้านาทีต่อมา เขาออกมายืนหน้าบ้านอีกรอบ กระจกติดฟิล์มดำปิ๊ดปี๋ของรถสีดำที่จอดอยู่หน้าบ้านอย่างเย้ยฟ้าท้าดินเลื่อนลงพร้อมกับเสียงห้าวห้วนดังจากภายใน “ขึ้นมา”
หวนนึกถึงรายการโทรทัศน์ที่เคยดู ภาพของวัวนัยน์ตาเศร้าที่โดนต้อนขึ้นรถเพื่อส่งไปโรงฆ่าสัตว์ บางตัวรู้และพยายามขัดขืน แต่อีกหลายๆ ตัวกลับเดินก้มหน้าก้มตาขึ้นไปเบียดเสียดบนรถบรรทุกแต่โดยดี บางตัวร้องไห้ราวกับล่วงรู้ชะตากรรมที่ไม่มีทางเลี่ยง ราวกับล่วงรู้ว่ามันเกิดมาเพื่อตาย ชีวิตมันมีค่าเป็นเพียงอาหารสำหรับมนุษย์ เขาเคยพิศวงว่าทำไมมันถึงไม่ดิ้นรนต่อสู้ ทำไมถึงยอมเดินไปหาที่ตายง่ายดายแบบนั้น
เขาคิดว่าตนรู้คำตอบแล้วตอนที่ก้าวขึ้นไปบนรถหรูโดยไม่ปริปากเถียงสักคำ
+++++++++
เสียงหอบหายใจหนักกับเสียงผิวกายเสียดสีดังก้องสะท้อนในห้อง ร่างกายสูงใหญ่ขยับกระแทกกระทั้นเป็นจังหวะ ยึดเอวร่างข้างใต้ไว้แล้วบดเบียดเข้าลึกขึ้น รุนแรงขึ้นจนถึงขีดสุดของอารมณ์ ปลดปล่อยสั่นเทาในร่างที่รองรับ ก่อนจะถอนกายออก พลิกร่างอีกฝ่ายขึ้นมา แวะเวียนจูบไล้ไปตามข้างแก้มและซอกคอราวกับยังอาลัยอารมณ์หวามไหวเมื่อครู่
หากพอสังเกตสายตาทอดมองเหม่อของนัยน์ตาคู่โศกเข้า กรก็ตวัดเสียงขุ่นทันที “ใจลอยไปถึงไหน! คิดถึงไอ้พลมันอยู่ใช่ไหม กล้าดียังไง นอนอยู่กับกูแต่ดันคิดถึงผู้ชายอื่น...”
“ง่วงนอน” ขอบฟ้าเอ่ยขัดงัวเงีย ง่วงเสียจนไม่สนใจร่างกายที่ปวดระบม เขาอ้าปากหาวหวอด “ง่วงจัง เหนื่อยด้วย”
น่าแปลกที่หัวใจคนฟังอ่อนยวบลงทันตา กรถึงกับยอมลดเสียงตัวเองลง “อ้าว ง่วงหรอกเหรอ อืม นี่มันตีสองกว่าแล้วด้วย ปกติมึงเข้านอนตั้งแต่ห้าทุ่มนี่นะ”
มือใหญ่ดึงผ้าห่มขึ้นห่มให้จรดคางร่างที่ขดซุกตัวกลม เอื้อมมือไปปิดไฟข้างหัวเตียงแต่ยังไม่วายบ่นพึมตอนขยับตัวลงนอน “ยังอยากทำต่ออยู่เลย มึงนี่ก็เหลือเกิน จะอนามัยไปถึงไหนวะ ทำเอากูพลอยอดไปด้วย เซ็งชิบ...”
บ่นพลาง มือก็ดึงคนที่นอนหันหลังแก้ตัวงึมงำให้เข้ามาซุกในอ้อมแขนจนได้ที่ดี กรจึงแตะริมฝีปากลงบนใบหูขอบฟ้า “จุ๊ๆ นอนได้แล้ว นอนซะ”
ขอบฟ้าเคลิ้มหลับลงแทบจะทันที เขาเคยชินกับการรับคำสั่งและยิ่งไม่คิดขัดเมื่อคำสั่งนั้นเป็นใจขนาดนี้ ก่อนที่สติจะดำดิ่งสู่นิทรา เขาก็เพิ่งรู้ว่าไออุ่นและคำสั่งง่ายๆ ให้เข้านอนจากคนข้างกายมันช่วยให้หลับง่ายเพียงใด
ในขณะเดียวกัน กรที่นอนฟังเสียงลมหายใจทอดยาวจนเริ่มง่วงบ้างก็เพิ่งตระหนักว่า เขาไม่เคยนอนฟังเสียงลมหายใจของคนร่วมเตียงและยิ่งไม่เคยนอนกอดใครสักคนเพียงเพื่อให้หยุดบ่น
แม้จะนึกแปลกใจ แต่กรก็ไม่ได้คิดจะปล่อยร่างอบอุ่นหลับสนิทในอ้อมกอด ก็แค่...มันนุ่ม มันหอมดี...เท่านั้นล่ะ
+++++++++
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านที่เปิดกว้างเข้ามาแยงลูกนัยน์ตาของคนนอนไม่ใส่เสื้อผ้าสักชิ้นบนเตียง กรคำรามอย่างหงุดหงิด พลิกตัวหนีแสงแดดและควานหาร่างข้างกาย หากมีเพียงที่นอนเย็นชืดชวนให้หงุดหงิดหนักขึ้นจนต้องจำใจลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
เสยผมยุ่งเหยิงมองไปรอบห้อง ไม่มีสาวใช้คนไหนหรอกที่กล้าเข้ามาในห้องเขาตอนเช้าแล้วเปิดม่านเสียโจ่งแจ้งแบบนี้ ไม่มีใครเสียหรอกนอกจากเจ้าตัวการที่หายหัวไปไหนตั้งแต่เช้าก็ไม่รู้
จำใจอาบน้ำแต่เช้า แต่งตัวเสร็จก็รีบลงมามองหาไปทั่ว แต่หาไม่เจอจนต้องเรียกแม่บ้านมาถามนั่นล่ะ “เห็นเด็กที่มาเมื่อคืนไหม”
“อ๋อ คุณฟ้าเหรอคะ โน่นค่ะ ลงไปช่วยเจ้าเก่งพรวนดินแต่เช้า ป้าห้ามบอกว่าเดี๋ยวเสื้อผ้าเลอะก็ไม่ฟัง” กรเดินดิ่งตัดตรงออกสวนก่อนที่จะฟังแม่บ้านบรรยายจบ เดินย่ำผืนหญ้าที่ยังชุ่มฉ่ำจากการรดน้ำไปตามทางที่ได้ยินเสียงลอยมาตามลมแว่วๆ
“จับตรงที่จับมันกับตรงโคนนี่สิ ไม่ใช่ตรงนั้น...” เสียงของเก่ง ลูกหลานคนงเด็กรับใช้ในบ้านที่คอยดูแลสวนและรับใช้งานจิปาถะกำลังสั่งสอนอย่างตั้งอกตั้งใจตอนที่กรสังเกตเห็นคนทั้งคู่ แม้เก่งจะอายุน้อยกว่าหลายปีแต่ตัวกลับเท่าๆ กัน มิหนำซ้ำเจ้าคนจับเสียมอันย่อมท่าทางเก้งก้างนั่นยังผอมกว่าด้วยซ้ำ หากคิ้วเข้มเริ่มขมวดเมื่อมือเลอะเทอะของเก่งจับมือขอบฟ้าให้กำลงตรงตำแหน่งที่ถูกต้องบนเสียม “ต้องจับตรงนี้ ฟ้าจะได้มีแรงงัดพลิกขึ้นมาได้”
อารมณ์เสียจากไหนไม่รู้ประดังใส่จนต้องตวาดเสียงห้วน “พวกนายทำบ้าอะไรกันอยู่!”
คนสอนสะดุ้งโหยง ในขณะที่อีกคนทำหน้าแบบที่ชอบทำเป็นประจำคือหน้าเหรอหราไม่รู้เรื่อง “คะ...คุณกร”
“ฉันถามว่านายใช้เขาทำอะไร”
เสียงตวาดซ้ำทำเอาเด็กหนุ่มหน้าเสีย ตอบอึกอักในลำคอ “ผมขอโทษครับ ผมไม่รู้...”
“พี่กร ผมขอช่วยเอง ผมไม่รู้ว่าพี่หวงสวนของพี่ขนาดนี้” ขอบฟ้ารีบส่งเสียมคืนหน้าตาตื่น “นั่งรอเฉยๆ แล้วผมเบื่อ พอดีเห็นเขาทำสวนอยู่ก็เลย...”
รีบหุบปากฉับเมื่อสายตาคมกริบของคนหวงสวนตวัดกลับมาจ้อง ขอบฟ้าเริ่มเกะกะมือไม้ตัวเองจนไม่รู้จะพักจะวางไว้ตรงไหน แต่กรก็ช่วยหาที่ให้เมื่อกระชากข้อมือลากเขาหัวทิ่มจนแทบหน้าคะมำ
“ซุ่มซ่าม” ชายหนุ่มดุขณะคว้าบ่าไว้ไม่ให้ขอบฟ้าล้มลงแทบเท้า
“ขอโทษครับ” ตอบโดยอัตโนมัติเช่นกันโดยไม่หวนนึกสักนิดว่าคนดุนั่นล่ะที่กระชากให้เสียหลัก
กรตั้งท่าจะร่ายต่อ หากไม่มีแม่บ้านเดินแทรกเข้ามาถามอย่างนอบน้อม “คุณกรกับคุณฟ้าจะทานอาหารเช้าเลยไหมคะ ป้าจะให้เด็กรีบเตรียมให้”
ตั้งท่าจะตอบปฏิเสธ หากเหลือบเห็นคนข้างกายยืนตัวผอมโกรก ยกมือแตะท้องด้วยท่าทางคล้ายกับจะไม่รู้ตัว กรจึงพยักเพยิดหน้าแทน “จัดที่ศาลาก็ได้”
แม่บ้านอาวุโสรับคำแล้วรีบตุ้บตั้บไปเตรียมตามคำสั่ง ร่างสูงล้วงกระเป๋าเดินนำหน้าอ้อมไปทางด้านหลัง ซึ่งมีศาลาไม้สีขาวโปร่ง แวดล้อมด้วยต้นสนและซุ้มไม้ทรงเตี้ยตัดแต่งสวยงาม สวยเหมือนภาพจากหนังสือแต่งภาพ หากในขณะเดียวกันก็ดูไร้ชีวิตชีวาเหมือนไม่เคยถูกใช้งานด้วยเหมือนกัน
“มึงรอนี่ก็ได้ เดี๋ยวเด็กคงทยอยยกมาให้” กรว่าแล้วเดินต่อไปยังโรงรถแบบเปิดกว้างใกล้กัน ขอบฟ้านั่งเด๋อด๋าในศาลาได้แค่แป๊บเดียวก็ต้องลุกเดินตามไปด้อมๆ มองๆ หาเจ้าบ้าน รถสีดำคันที่เคยนั่งบ่อยๆ จอดนิ่งสงบอยู่ด้านใน มันดูสวยสง่าแม้อยู่เฉยๆ และคล้ายกับจะเป็นลูกชายวัยคะนองของรถเก๋งขนาดใหญ่สีเขียวเข้มที่จอดอยู่ติดกัน แม้จะไม่รู้จักว่าเป็นรถอะไรแต่ที่รู้ได้แน่คือต้องแพงระยับจับไม่ติด มัวแต่กลืนน้ำลายเอื้อก ขอบฟ้าจึงไม่ทันตั้งตัวตอนได้ยินเสียงของกร
“มาตามเหรอ ไม่เป็นไร มึงกินไปก่อนเลย” เขาเจอร่างสูงกำลังเลื่อนตัวเองเข้าไปใต้รถหน้าตาโบราณที่แม้แต่เขายังรู้จัก ด้วยความสงสัยว่ากรมุดเข้าไปทำอะไรก๊อกๆ แก๊กๆ ใต้นั้นจึงพยายามตะแคงหน้าแนบพื้นดูบ้าง ผลคือโดนเอ็ดเสียงเขียว “หลบ! มาก้มๆ เงยๆ งุ่มง่ามแบบนี้มันเกะกะขวางทาง”
รีบถอยกรูดเพื่อหลีกทางให้กรเลื่อนตัวออกมามองหาของที่ต้องการจนเจอก็หายเข้าไปใต้ท้องรถโบราณอีกรอบ
ถึงจะไม่เคยสนใจรถหรือเครื่องยนต์มาก่อน แต่ด้วยสัญชาตญาณของเด็กผู้ชาย ขอบฟ้าก็อดที่จะเมียงมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ อยากดูก็อยาก กลัวโดนดุก็กลัว ขอบฟ้าเลยเปลี่ยนมุมไปด้านหน้ารถแล้วก้มหน้าตะแคงตัวดูต่อ
สักพัก กรก็ถอนหายใจ เอี้ยวหน้ามาจนสบตาเขา บอกอย่างเหนื่อยหน่ายแต่ไม่มีแววโกรธเกรี้ยว “หลบไปด้านอื่น มึงอยู่ตรงนั้นมันบังแสง”
พยักหน้าหงึกหงักแล้วขอบฟ้าก็จัดแจงย้ายตัวเองไปอีกด้าน แต่ด้านนี้ติดกับผนังโรงรถ ไม่มีที่ให้เอนตัว เขาเลยหมุนต่อไปยังทิศสุดท้ายที่เหลือ หากด้านนี้มันย้อนแสงจากด้านหน้าโรงรถ สายตายิ่งไม่ค่อยดี ต่อให้เพ่งก็ยังมองเห็นเป็นแค่เงาตะคุ่ม ขอบฟ้าเลยวิ่งพล่านอยู่รอบรถเหมือนหนูที่โดนจับทดสอบไอคิวในเขาวงกต
ท้ายสุด หนูทดลองก็พาตัวเองกลับไปนั่งยองๆ อยู่ด้านแรก
“หึ หึ” จู่ๆ คนมุดอยู่ใต้ท้องรถก็หัวเราะออกมา ยื่นเท้ามาสะกิดให้หนูตัวใหญ่หลบให้พ้นทาง เพื่อเลื่อนตัวออกมา “อยากดูขนาดนี้เชียว ดูรู้เหรอ”
“ก็พอรู้” ตอบตามความสัตย์จริง ขยายความให้เมื่อเห็นสีหน้าไม่เชื่อถือ “รู้ว่านี่รถเต่า”
ขำพรืด ก่อนที่กรจะหัวเราะดังจนก้องไปทั้งโรงรถ ขอบฟ้าขี้เกียจจะมานั่งทำความเข้าใจว่าขำอะไรนักหนา นอกจากพยายามพาตัวเองเข้าไปใต้นั้นบ้าง “เฮ้ย รอก่อน เข้าไปข้างใต้ทั้งแบบนั้นเดี๋ยวเสื้อก็เปื้อนหรอก”
จากคำพูดดังกล่าว เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มสวมบางอย่างที่ดูคล้ายผ้ากันเปื้อนสีกะดำกะด่างอยู่ หากยังไม่ทันที่จะทำอันใดต่อ คุณแม่บ้านก็เดินมาเรียกพวกเขา “คุณกรมาอยู่ที่นี่เอง ป้าให้เด็กตั้งโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้วนะคะ”
กรพยักหน้ารับรู้ เอ่ยไล่อีกฝ่ายที่ทำท่าหายหิวดื้อๆ “เมื่อกี๊ทำหน้าหิวจะตายไม่ใช่เหรอ ไปกินข้าวก่อนไป๊ เดี๋ยวค่อยมาดู”
“งั้นเดี๋ยวค่อยกิน ขอดูนิดเดียว” น่าแปลก คนซึ่งเวลาซื้อกับข้าวยังไม่เคยกล้าต่อราคา มาตอนนี้ เขากลับกล้าต่อรองกับผู้ร้ายตัวเอ้ตรงหน้าได้
ทว่าต่อให้กล้าเอ่ยปาก ก็ใช่ว่าจะสมหวัง “อย่ามาเซ้าซี้ บอกให้ไปกินข้าว”
ไม่ว่าเปล่า กรถอดผ้ากันเปื้อนออก เดินไปล้างมือที่อ่างใกล้ๆ กันแล้วคว้าแขนเขาลากกลับทางเดิม จับให้นั่งลงไม่พอ ยังสั่งให้กินอีก “เอ้า เมื่อกี๊เห็นทำหน้าหิวซะเต็มประดา รีบกินเข้าสิ มึงยิ่งกินช้าอยู่ด้วย”
อาหารหน้าตาน่ากินแต่เพื่อนร่วมโต๊ะหน้าตาไม่ชวนเจริญอาหาร ขอบฟ้านั่งกินขณะลอบมองอีกฝ่ายจัดการอาหารหลากหลายตรงหน้าด้วยความเร็วปานพายุ ที่ร้ายคือกินเสร็จแล้วยังมีหน้ามาเร่งอีกต่างหาก “เสร็จหรือยัง ช้าว่ะ”
ขอบฟ้ากลืนอาหารที่เคี้ยวเสร็จดีลงคอแล้วพูดอย่างเกรงใจ “พี่กรไปก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมว่ากินเสร็จจะกลับบ้านเลย ไม่รบกวน...”
“กลัวบ้านวิ่งหนีหรือไง จะรีบกลับไปไหน” ย้อนหน้าตาก่อกวนต่อมอดทนเสร็จ กรจึงสั่งต่อ “วันนี้มึงไม่ต้องขายของ กูจำได้”
“แต่...” แค่คำเดียว กรก็จ้องหน้าเขากลับจนขอบฟ้าต้องกลืนคำพูดที่เหลือลงคอ คิดเสียว่าก็ดี จะได้ดูเวลากรซ่อมรถหน้าตาคลาสสิคคันนั้น แต่เขาน่าจะรู้ดีกว่านั้น เพราะหลังจากกลับมายังโรงรถได้ไม่กี่นาทีดี พวกเขาก็ลงมานอนคลุกกันบนเบาะหลังรถเสียแล้ว
“พี่...พี่กร ผมว่า...ไม่เหมาะมั้ง” คนพูดหอบฮั่กหน้าตาร้อนใจขณะพยายามเหลียวมองรอบกาย ผิดกับอีกคนที่นอนอยู่ข้างล่าง กำลังดึงเสื้อยืดเขาให้พ้นทางเพื่อฝังใบหน้าลงกับแผ่นอกขาวเรียบ “เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า... อึ๊ก เจ็บ”
เขาตัวงอลงยามโดนฟันคมแกล้งงับลงบนยอดอกแรงๆ คิดจะผละออกกลับโดนยึดเอวไว้แน่น “พี่กร ไม่เอา”
“นี่เป็นการลงโทษที่เมื่อคืนมึงดันหลับปุ๋ยก่อนที่กูจะเต็มอิ่ม” เสียงอู้อี้พูดเรื่อยโดยไม่สนใจอาการขัดขืน แถมยังดูสนุกสนานยามเห็นอาการร้อนอกร้อนใจของเขา จนหน้าเหยเกสุดกำลังนั่นล่ะ กรจึงถอนหายใจ ผลักหัวเขาให้พ้นทาง “มึงนี่เอาแต่ใจตัวเองชะมัด เฮ้อ ไม่ทำก็ไม่ทำวะ แค่นี้ทำหน้าอย่างกับจะโดนข่มขืนไปได้”
ฟังแล้วให้หนักใจ สรุปว่าเขาผิดที่เอาแต่ใจ สรุปว่าเขาไม่เคยโดนคนตรงหน้าใช้กำลังข่มขืนเอางั้นเหรอ พอคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ขอบฟ้าก็ชักท้อแท้หนัก เขาผิดเองที่เอาแต่กลัวหงอและยอมให้อีกฝ่ายแบล็คเมล์ แต่ครั้นจะให้ลุกขึ้นปฏิวัติตัวเองก็ไม่กล้า ทำได้แค่เฝ้ารอให้กรเบื่อ เบื่อจนยอมเลิกบังคับเขาให้หมุนตัวขยับตามแต่ต้องการสักที
เขาขยับถอยมานั่งหลบด้านหนึ่ง มองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินไปที่อ่างล้างหน้าเพื่อเปิดน้ำลูบหน้าตาด้วยท่าทางเซ็กซี่แบบที่เจ้าตัวก็คงไม่ตั้งใจ
...เอาเถอะ คงอีกไม่นานนี้ล่ะ ก็ขนาดเขาเคยนั่งนิ่งๆ ยังโดนยัยฝนว่าเลยว่าน่าเบื่อ
ก่อนจะคิดย้อนไปไกลกว่านั้น โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าก็สั่นดึงความสนใจ “ฮัลโหล”
“พี่โทรมาบอกว่าตอนนี้อยู่สนามบินแล้วนะ ฟ้าล่ะอยู่ไหน อยู่บ้านเหรอ”
“เอ้อ...ครับ อยู่บ้าน” เพียงแต่ไม่ใช่บ้านเขาเท่านั้นเอง “เครื่องจะออกเมื่อไหร่ครับ”
“กว่าเกทจะเปิดก็อีกประมาณชั่วโมงได้ มีเวลาคุยเหลือเฟือ” พลชนะว่า “อยากได้ของฝากอะไรเป็นพิเศษไหม นาฬิกาสักเรือน รองเท้าหรือว่า...”
“ไม่เอาครับ ไม่ต้อง ผมไม่อยากได้” เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองติดคำคำนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เอา ไม่อยากได้...อาจจะเป็นตอนช่วงที่เรียนรู้ว่าถ้าไม่อยากได้ อยากเป็น เขาก็จะไม่ต้องผิดหวังล่ะมั้ง “แค่อยากให้พี่พลเดินทางปลอดภัยก็พอ”
“อืม พูดจาน่ารักจัง แฟนใครเนี่ย” ปลายสายส่งเสียงกรุ้มกริ่มที่เล่นเอาเขาหน้าแดง ใจเต้นเร็วอยู่คนเดียว “พี่อยากจูบเราตอนนี้มากๆ ฟ้าว่าพี่จะทำไงดี”
“ผม... ผมว่า...โอ๊ย!” คำหลังเขาร้องออกมาเพราะจู่ๆ ก็โดนทุบหัวจากด้านหลัง หันมาเจอกรยืนเท้าเอว กระดิกเท้า ใช้สายตาแทนคำพูด
“ร้องทำไม ฟ้าเป็นอะไร ฟ้า...” เสียงเรียกดังแว่วออกมาจากโทรศัพท์ ขอบฟ้ากุมหัว กระถดตัวหนีโดยอัตโนมัติ
“เปล่าครับ พอดีโดน...” กลืนน้ำลายเอื้อก นึกไม่ออกว่าอยู่ดีไม่ว่าดี ไปเผลอเหยียบเท้ากรตอนไหนเข้า ดูจากสีหน้าบึ้งตึงขนาดหนัก คงไม่ใช่แค่เหยียบ น่าจะกระทืบแล้วขยี้ซ้ำด้วยมั้ง “เขาตีว่าให้วางหู”
“อ๋อ คนที่บ้านเหรอ แย่จริง ฟ้าคงทำธุระอยู่ล่ะสิแล้วก็ไม่บอกพี่ งั้นวางหูก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปถึงแล้วจะโทรมาหาใหม่นะ บายครับ”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาคุยโทรศัพท์กับพลชนะแล้วโดนกรเหวี่ยงใส่ เพียงแต่ครั้งที่แล้ว กรแค่ทุบโต๊ะ ไม่ได้ทุบหัวเขาแบบนี้ อีกอย่าง พวกเขาก็ไม่ได้กินข้าวอยู่ด้วย กรจะมาตีเขาด้วยเหตุผลเดิมไม่ได้
“ตีผมทำไม” ขอบฟ้าโพล่งทั้งน้ำตาที่รื้นขึ้นมาจากการโดนทุบโครมเมื่อครู่
“บุญแค่ไหนที่กูไม่ใช้ประแจแทนมือเปล่า” มองประแจอันโตในมือซ้ายคนพูดแล้วขอบฟ้าก็ถอยหนีอีกหลายคืบ กรมองท่าถอยลงรู ยิ้มเหี้ยม “อย่าทำอะไรข้ามหัวกูให้มันมากนัก อุตส่าห์นึกเอ็นดูว่าที่ผ่านมาทำตัวว่าง่ายมาตลอดหรอกนะถึงได้ไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร อย่างว่า...ใครรู้เข้าคงขำกันกลิ้ง เพื่อนสองคนมีเมียคนเดียวกัน สะดวกตายชัก”
มองดูท่าคอแข็งของเขาด้วยความพอใจก่อนที่กรจะหันกลับไปทางเดิม ขอบฟ้าจึงค่อยผ่อนลมหายใจที่กลั้นไว้ออก นั่งกำมือบนตักหน้าซีดเผือด นึกถึงวิบากกรรมที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต ที่เคยคิดว่าเลวร้ายที่สุดกลับยังต้องมีเลวร้ายยิ่งกว่าไปเสียทุกครั้ง ที่เคยอดทนมาได้โดยตลอดเพราะนึกปลอบใจตัวเองว่าสักวันคงมีโอกาสมีความสุขกับเขาบ้าง มาบัดนี้กลับมีแต่ความทุกข์กดทับจนแทบจะเป็นบ้า
ก้มลงมองดูตัวเอง นึกประหลาดใจอยู่เหมือนกันที่ยังเห็นเป็นคนอยู่ ไม่ได้กลายเป็นหมา เป็นแมวหรือตัวอะไรก็ไม่รู้อย่างที่คนอื่นปฏิบัติต่อเขา
ในความคิดของเขา โลกนี้มีคนอยู่แค่สองประเภท หนึ่งคือพวกที่อยู่เหนือคนอื่นโดยธรรมชาติ มีความสามารถ เก่งกาจ หน้าตาดี กับอีกพวกคือพวกที่อยู่ต่ำกว่า ต้องคอยหาทางดิ้นรนกระเสือกกระสนให้ตัวเองมีที่ให้เหยียบยืน ถึงไม่มีโอกาสเงยหน้ามองฟ้า แต่ขอแค่ได้ก้มหน้าแล้วยังเจอพื้นดินให้ยืนก็ยังดี ตัวเขาเองนั้นไม่ต้องขบคิดก็รู้ว่าอยู่ในประเภทหลัง แถมติดจะรั้งท้ายจนจวนเจียนจะตกขอบ หาข้อดีของตัวเองไม่เคยเจอ
ก่อนหน้าจะเจอกับพลชนะ ขอบฟ้าเคยคิดว่าในอนาคต เขาอาจได้เจอผู้หญิงสักคนที่พอจะยอมรับในตัวเขาได้ ไม่ต้องดีเลิศเลอแบบป่าน ขอแค่เข้าใจเขาบ้างก็พอ เขาเคยคิด...จะสร้างครอบครัวเล็กๆ ที่สงบสุข จะตั้งใจทำงาน จะใช้เวลาอยู่กับครอบครัว ถ้ามีลูก เขาจะสอนลูก...ไม่ใช่ให้เป็นคนเข้มแข็งหรืออดทน แต่จะสอนให้เป็นคนดี
หากดูเหมือนว่าบัดนี้ ความฝันเหล่านั้นจะยิ่งห่างไกลและลางเลือนขึ้นทุกที ไม่ใช่แค่ว่าเขายังต้องตกเป็นเบี้ยล่างคนอื่น แต่จะมีผู้หญิงคนไหนยอมรับได้กับสิ่งที่เขาเคยเจอ ครั้นจะให้ปิดบังกันไปตลอดชีวิต ก็ไม่ผิดอะไรกับแผลเน่าร้ายที่รอคอยวันลุกลามเกินเยียวยา
เห็นที อนาคตของเขา คงต้องจบลงด้วยการอยู่ตามลำพังอย่างเงียบเหงาไปจนชั่วชีวิตกระมัง
+++++++++
เย็นวันนั้น ขอบฟ้ากินข้าวเร็วกว่าปกตินิดหน่อยและเร่งเวลาอ่านหนังสือให้เร็วขึ้นเพื่อหวังจะได้เข้านอนแต่หัวค่ำ หากต้องหมดหวังเมื่อกรโทรมาหาตอนเขาอาบน้ำเสร็จ จะแค่โทรมาเช็คหรือโทรมาเรียกให้ออกไปก็ไม่อยากรับสายทั้งนั้น
จะแกล้งหลับดีไหมนะ ถ้าแกล้งทำเสียงงัวเงียบอกว่าเข้านอนเร็ว กรจะยอมเชื่อง่ายๆ หรือเปล่า เขาไม่รู้คำตอบแต่รู้ดีอยู่อย่างว่าเขาเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวอยากนอนเต็มทีแล้ว “ฮัลโหล”
ปลายสายฟังเสียงเสแสร้งงัวเงียก่อนถาม “อะไร เพิ่งจะสองทุ่มเอง นอนแล้วเหรอ”
“อือ วันนี้ง่วง มีอะไรหรือเปล่า ผมจะนอนต่อแล้ว” คนไม่เคยโกหกถามรัวๆ หวังว่าอีกฝ่ายคงจับไม่ได้หากต้องขนลุกเกรียวยามได้ยินเสียงกลั้วหัวเราะโหดๆ
“เดี๋ยวนี้ริอ่านโกหกเหรอ ห้องนายยังเปิดไฟสว่างโร่อยู่ไม่ใช่เหรอไง”
“พะ พะ พี่รู้ได้ไง” เสียงสั่นพั่บ ขนหัวลุกขณะพรวดพราดไปยืนจ้องผ่านหน้าต่าง แต่มองไม่เห็นอะไรนอกจากแสงสว่างรางๆ จากไฟถนน “พี่อยู่ตรงไหน”
“อยู่คอนโด” ตอบสั้นก่อนไขความกระจ่างให้รู้ว่าเขาเสียค่าโง่ขนาดไหน “สรุปว่าโกหกจริงๆ สินะ ทีแรกก็ว่าจะโทรมาถามเฉยๆ หรอก แต่เปลี่ยนใจแล้วว่ะ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันหน้าคลับที่ป่านเคยจัดงานวันเกิดนะ อ้อ ถ้ามึงกล้าเบี้ยวหรือมาสายล่ะก็ กูจะเอาคืนให้หนักขึ้นเรื่อยๆ”
ขอบฟ้ารีบเปลี่ยนเสื้อผ้ามือไม้สั่นทั้งใบหน้าเปื้อนน้ำตา นึกเกลียดชื่อกรขึ้นมาจับขั้วหัวใจ ไม่รู้ชาติก่อนเขาทำบาปทำกรรมอะไรเอาไว้ ชาตินี้ถึงต้องมาเจอคนพรรค์นี้
หลังจากกระหืดกระหอบมาถึงที่นัด ยกดูนาฬิกาข้อมือดูก็พบว่าเลยมาทันเวลาฉิวเฉียด เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อเย็นๆ ทิ้งทั้งที่หัวใจร้อนเป็นไฟ กวาดสายตามองหาร่างคุ้นตาแต่มองเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ จึงพยายามสูดหายใจลึกเพื่อสงบสติอารมณ์และเดินไปยืนคอยตรงมุมหนึ่งเงียบๆ
หากกระทั่งเข็มสั้นกระดิกไปเกือบแตะเลขสี่ คนที่ออกคำสั่งก็ยังไม่โผล่หน้ามาให้เห็น เขาเลยจำต้องเป็นฝ่ายติดต่อไปหาเป็นครั้งแรก
“ว่าไง” น้ำเสียงเรียบๆ ทำให้เขาหงุดหงิดเล็กน้อย เจ้าตัวดูจะไม่เร่งรีบอะไรสักนิด ทั้งที่ให้เวลาเขาแค่ครึ่งชั่วโมง
“พี่กรอยู่ไหนแล้ว ผมรออยู่หน้าร้านมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ” พยายามขึ้นเสียงหงุดหงิดให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ หากฟังจากเสียงหัวเราะเอื่อยปลายสาย คนฟังคงคิดว่าไม่มีความน่ากลัวเลยสักนิดด้วยซ้ำ
“กลับบ้านไปได้แล้ว วันนี้กูจะยอมยกโทษให้ แล้วอย่าริอ่านคิดโกหกกูอีก ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่” ขู่จบก็ตัดสาย ทิ้งให้เขายืนงงอยู่ที่เดิมนานสองนานกว่าจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร
ผู้ชายคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ ที่เรียกเขาออกมานี่แค่ต้องการสั่งสอนค่าที่กล้าโกหกว่านอนแล้วแค่นั้น
ระหว่างนั่งรถเมล์กลับบ้าน ขอบฟ้าก็ไม่รู้จะด่าว่ากรเลวหรือเขาโง่กันแน่ ลงท้ายจึงได้แต่ถอนหายใจ สรุปว่าคงเป็นทั้งสองอย่าง
เนื่องจากเป็นเวลาค่อนข้างดึกแล้ว ทางที่เดินกลับบ้านจึงค่อนข้างเปลี่ยว เขารีบเดินเร็วๆ และหวังว่าจะไม่มีใครรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้อง โดยเฉพาะทิวหมอก ถ้าพี่ชายรู้เข้าคงไม่แคล้วโดนด่าจนหูชาอีกแน่
กระทั่งใกล้ถึงบ้าน เขาจึงสังเกตเห็นรถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่ริมทางและคงไม่ได้สนใจกับมันมากนัก ถ้าไม่ใช่เพราะทิวหมอกยืนอยู่ด้านข้างประตูคนขับและกำลังพูดอะไรบางอย่างอยู่ด้วยท่าทางฉุนเฉียว
ขอบฟ้าตกใจจนสะดุ้งโหยง ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ในใจคิดแค่ว่าซวยแล้ว หากขณะที่กำลังตื่นตระหนกกับชะตาชีวิตตัวเองอยู่นั้น ก็ต้องตกใจอีกรอบเมื่อผู้เป็นพี่ชายโดนคนขับที่เขายังมองไม่เห็นหน้ากระชากแขนโดยแรงจนทิวหมอกถลาหัวปักพร้อมกับโดนมืออีกข้างกดท้ายทอยลงประกบริมฝีปากแบบไม่ทันตั้งตัว
“ปล่อยนะ! อื๊อ!” เสียงร้องประท้วงด้วยความหัวเสียดังขึ้นวูบหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงครางด้วยความเจ็บเมื่อมือตรงท้ายทอยขยุ้มผมเพื่อปรามอาการขัดขืน “อึ้ก... พอ...ได้แล้ว”
คำห้ามไม่มีผลเมื่อฝ่ายบังคับยังคงไม่ยอมปล่อยมือ กระทั่งทิวหมอกยอมหยุดนิ่งนั่นล่ะจึงได้รับอิสระ
ขอบฟ้ายืนทื่อมองมือแข็งแรงเอื้อมมาลูบแก้มพี่ชายเขา พูดอะไรบางอย่างก่อนจะขับรถจากไป ทิ้งให้ทิวหมอกยืนมองตามและยกมือเช็ดริมฝีปากแรงๆ ด้วยสีหน้ารังเกียจก่อนจะเปลี่ยนเป็นความตระหนกเมื่อสังเกตเห็นเขายืนเซ่อมองค้างอยู่
“ฟ้า!” เป็นครั้งแรกที่ขอบฟ้าเห็นพี่ชายตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ทิวหมอกยืนอ้ำอึ้ง ใบหน้าซีดเผือด ปากอ้าแล้วหุบอยู่หลายรอบ “นาย... นาย...”
“ใครน่ะ พี่หมอก” หลุดปากถามงงๆ แล้วขอบฟ้าก็นึกเสียใจ เขาน่าจะทำเป็นไม่เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่มากกว่า เพราะสีหน้าของทิวหมอกกำลังเปลี่ยนจากสีขาวกลายเป็นสีเขียว “เอ่อ ไม่ต้องบอกผมก็ได้ ผมแค่...”
“คุณรามิล...เจ้านายพี่เอง” ทิวหมอกตอบตามตรงแล้วหยุดตั้งสติพักใหญ่ ก่อนจะเงยหน้าพูดอีกครั้งเหมือนเพิ่งตั้งตัวติด “อย่ารู้เลย มันไม่ใช่แบบที่นายคิดหรอก”
ไม่รู้หรอกว่าแบบที่เขาคิดคืออะไรกันแน่ แต่ขอบฟ้าไม่คิดจะเซ้าซี้ต่อ จึงพยักหน้ารับแต่โดยดีและกลายเป็นฝ่ายยืนเกร็งอีกรอบเมื่อโดนถามนิ่งๆ “ว่าแต่นายไปไหนมา ทำไมถึงเพิ่งกลับ”
“ผม...” เขาโกหกไม่เก่ง ดูจากเมื่อสามชั่วโมงก่อนก็รู้แล้ว “ผมไป...”
ทว่าดูเหมือนคืนนี้ ทิวหมอกจะเหน็ดเหนื่อยเกินกว่าจะสั่งสอนยาวๆ จึงทำแค่ถอนหายใจ กล่าวเรียบ “พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปลงทะเบียนไม่ใช่หรือไง เงินค่าหน่วยกิตกับค่าหนังสือเรียนพี่เอาใส่ซองวางไว้ให้นายแล้ว ตอนเช้าอย่าลืมหยิบไปด้วยแล้วเก็บให้ดีๆ อย่าทำหายล่ะ รู้ไหม”
คำสอนเหมือนเห็นเขาเป็นเด็กๆ ไม่ได้ทำให้ขอบฟ้าโกรธ ตรงกันข้าม สีหน้าแววตาอ่อนล้าของพี่ชายกลับทำให้เขายิ่งรู้สึกผิด ก้มหน้างุดขณะเอ่ยว่า “ขอโทษครับ แล้วก็ขอบคุณด้วย”
“อืม” ทิวหมอกลูบหัวเขาขณะพากันเดินเข้าบ้าน “เดี๋ยวนี้รู้จักขอบคุณพี่ด้วย เมื่อก่อนเอาแต่ขอโทษลูกเดียว เป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้วนะเรา”
พลชนะเป็นคนสอนให้เขาขอบคุณแทนที่จะขอโทษ เขาอดนึกถึงใครบางคนที่อยู่ไกลไม่ได้ มันไม่ใช่ความคิดห่วงหาอาลัย เป็นแค่ความรู้สึกบางอย่างที่อุ่นอวลอยู่ในอก นึกภาพออกเลยว่าถ้าเล่าเรื่องนี้ให้ฝ่ายนั้นฟัง พลชนะคงลูบหัวเขาเหมือนที่ทิวหมอกลูบแล้วบอกว่า เห็นไหมล่ะ พี่บอกแล้ว พูดขอบคุณน่ะดีจะตายไป
สิ่งสุดท้ายที่คิดได้ก่อนจะผล็อยหลับไปในคืนนั้นคือ การพูดขอบคุณน่ะดีจะตายและการโกหกก็แย่ที่สุดเลยด้วย
+++++++++++
-
อึมๆ
-
แย่ๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆ
-
ฟ้าเอ๋อมากลูก เอ๋อจนกรหลง
-
พี่กรนี่น่าถูกทุบหัวบ้างจริงๆ ฮึ่มมมมมมม
-
อิพี่กรรร แกมันแย่ที่สุดดด เกลียดด :katai1:
-
พี่พลนี่เหมือนพี่ชายเท่ห์ๆ เลย (เฮ้อ) ออร่าความเป็นพระเอกไม่มีเหลือเลยค่ะ ส่วนกร...หลงน้องฟ้าเหรอจ๊ะ หึหึ
-
อีกรชั่วเหมือนเดิม
-
เข้ามาติดตาม เรื่องนี้ดีงามมาก /เอาทิชชูซับน้ำตา
-
อยากให้ฟ้าหนีไปไกล ๆ จากคนพวกนี้ หาที่ดีจริงใจกับฟ้ายากเหลือเกิน
-
อิพี่กรนี่มันซึนจริงๆ :ruready
-
อ่านแล้วกรอกตามองบน ป้าชอบจริตหนูกร. มันน่าตบกระโหลก
-
อ่านทีไร ก็อยากจะกอดปลอบน้องฟ้า
และขอเปลี่ยนพระเอกวันละหลายหน อิพี่กร เชอะๆๆๆ เริ่มหลงน้องแล้วละซิ
-
Like
-
:pig4:
-
อ่านแล้วหลงรักขอบฟ้า
น่ารักมุ้งมิ้ง
:heaven :heaven
-
มันดีงามมากค่ะ เรื่องนี้ ชอบมาก
เอาจริงๆ ถึงกรจะกรอกหูอยู่ตลอดเวลาว่าพี่พล มีคนอื่น แต่แมร่งไม่โกธรจริงๆอะแหละ พี่พลเหมือนพี่ชายที่แสนดีมากกว่า แต่เรื่องมันจะคาราคาซังแบบนี้จริงๆหรอ รอลุ้นค่ะ
-
สงสารฟ้า :o12:
-
รอๆๆๆๆๆ ตอนต่อไป
-
สงสารฟ้า แอบกลัวว่าพลพอรู้ความจริงก็คงจะหาเรื่อง เพราะตัวเองก็มีชนักติดหลัง
-
อะไรของกรวะ โอ้ย อยากตบหน้าซักที
มันเสียเวลาน้องไหม
เห็นน้อวเป็นของเล่นหรอ
-
กรจะหลงฟ้าโดยไม่รู้ตัวแน่ๆๆ รอวันที่กรขาดฟ้าไม่ได้ พี่พลต้องหาคู่ใหม่แล้ว มีคู่พี่ชายด้วยอ่ะ
ตามลุ้นต่อๆๆ
-
พี่กรนี่ เอี้ยเสมอต้นเสมอปลาย
สงสารฟ้า นั่งรถไปเฉยๆแล้วต้องนั่งกลับ แง่มมมม
แต่คุณรามิลอะไรนี่... ยังไง
พี่หมอกกก ดดนเหมือนน้องเหรอออ ฮือออ
-
รอติดตามจ้าๆๆ <3 <3
-
เข้ามารายงานตัว
-
น่าสงสารจังเลย
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
จุด ๆ นี้ขออย่างเดียวเลย
ไม่ว่าฟ้าจะเจอคนทำร้ายมาหนักหนาสาหัสขนาดไหน
ขอให้สุดท้ายแล้ว ฟ้าจะมีชีวิตที่ดีและสดใสไม่แพ้คนอื่น ๆ
เพราะไหนจะเรื่องที่บ้าน เรื่องเรียน
ไหนจะเรื่องแฟนที่ทำตัวแสนดีบังหน้า
ไหนจะเรื่องไอ้พี่กรที่บ้าบอเดาอารมณ์ไม่ถูกอีก...
เฮ่อ! ป้าล่ะเหนื่อยใจแทน
แต่ฟ้าไม่ต้องกลัวไปนะจ๊ะ เพราะป้าจะเดินควงแขนหนูผ่านเรื่องเลวร้ายทั้งหมดไปจนสุดทางเลยจ๊ะ
ป้าสัญญา... เพราะคนสวยมักจะไม่โกหก (เดี๋ยว... อวยตัวเองนี่อะไร?!!)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^ :mew1:
-
น้องฟ้าของเจ้ หนูนี่น่ารักน่าฟัดจัง ความใสซื่อนี่มันอะไรกัน
ทำเจ้หลงทางหาทางออกไม่เจอ
เดี๋ยวเจ้จะตบกรให้นะ บังอาจมาทำหนู
ว่าแต่เรื่องของคุณรามิลกับพี่ทิวหมอกนี่ยังไงคะ :hao6:
-
รอตอนต่อไปจ้าา
-
เข้ามาติดตามเรื่องนี้ของคุณ DD
ด้วยคนค่ะ อิพี่กร หวงน้องก็บอกชิชิ
ขอบคุณคนโพสต์นะคะ
-
Rough and Tender 10
วันต่อมาเขาตื่นแต่เช้า รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปลงทะเบียนเทอมใหม่และเนื่องจากวันนี้ ไม่ต้องขายขนมตอนเย็น มารดาจึงไม่ได้ตื่นแต่เช้าและทำอาหารไว้ให้ ขอบฟ้าจึงต้องอาศัยไปหาข้าวเช้ากินที่มหาวิทยาลัยแทน
ระหว่างที่นั่งกินข้าวโดยวางกระเป๋าสะพายไว้บนเก้าอี้ข้างตัว เขาก็หยิบโทรศัพท์ที่ได้รับมาจากพลชนะออกมากดดู พยายามศึกษาคุณสมบัติมากมายของมันและถึงกับพยายามพิมพ์ข้อความส่งให้พลชนะ แม้จะพิมพ์ได้ช้ามากๆ แต่ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ
เมื่อส่งข้อความเสร็จ ขอบฟ้าจึงหันกลับมากินข้าวต่อและรีบวิ่งไปยังอาคารที่หมายเพราะเห็นว่าได้เวลาแล้ว ส่วนใหญ่พวกวิชาหลักไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่ จะมีก็แต่วิชาเลือกบางตัวที่มีคนลงค่อนข้างเยอะ ถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากได้คลาสที่ไม่เลิกเย็นจนเกินไปนัก
หลังจากเช็คเซคชั่นและกรอกรายละเอียดเสร็จ ขอบฟ้าจึงเข้าไปยื่นเอกสารที่โต๊ะ โชคดีที่มาแต่เช้า เซคชั่นที่เลือกไว้จึงยังไม่เต็ม เขายังยิ้มอยู่ขณะเช็ครายละเอียดในใบแจ้งผลลงทะเบียนแต่กลับต้องใจหายวูบเมื่อควานหากระเป๋าเงินไม่เจอ
ขอบฟ้าแหวกกระเป๋าออกจนสุด ค้นทุกซอกทุกมุม ถึงกับตบตามกระเป๋าเสื้อ กระเป๋ากางเกงตัวเองด้วย แต่พอหาไม่เจอจริงๆ จากที่ตกใจอยู่แล้วก็ยิ่งตกใจหนัก พยายามคิดเร็วจี๋ว่าครั้งสุดท้ายที่หยิบเงินคือที่ไหน พอนึกออก จึงรีบวิ่งหน้าตาตื่นกลับไปโรงอาหาร ตรงดิ่งไปยังโต๊ะที่นั่งเมื่อครู่ กวาดตามองทั้งใต้โต๊ะ บนโต๊ะก็ยังหาไม่เจอ เขาเลยลองไปดูตามทางเดินแถวร้านข้าว เอ่ยถามแม่ค้าเผื่อว่าจะเก็บไว้ให้แต่ต้องผิดหวังเมื่อได้รับคำตอบว่าไม่เห็น
ขอบฟ้าที่ตอนนี้เริ่มเหงื่อตกวิ่งกลับไปตามหาแถวโต๊ะอาหารอีกรอบ สอบถามนักศึกษาที่นั่งกินข้าวอยู่แถวนั้นแต่ก็ยังได้รับคำตอบแบบเดียวกันคือไม่เห็น เขาวิ่งวนกลับไปกลับมาตามทางเดินโดยที่หน้าเสียขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งสุดท้ายต้องยอมรับว่าเขาเพิ่งทำกระเป๋าเงินหาย ลำพังแค่กระเป๋าเขาไม่เสียดายแต่สิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือเงินค่าลงทะเบียนที่ทิวหมอกเพิ่งให้มาก็หายไปหมดแล้วด้วย
ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่ง พยายามคิดหาทางออกทั้งๆ ที่หัวใจหดลีบเหลือดวงนิดเดียว ลำพังเงินเก็บส่วนตัวของเขามีไม่พอแน่ ทว่าถึงต่อให้มีเงินเบี้ยเลี้ยงของเดือนใหม่ก็ไม่พออยู่ดี สิ่งที่สมองซึ่งยังมึนชาไม่หายคิดได้คือบอกทิวหมอกไปตามตรง
ต่อให้ต้องโดนด่าชุดใหญ่ก็คงดีกว่าอดเรียน... ตัดสินใจได้แล้วแต่ขอบฟ้ายังมองหาความสบายใจไม่เจอ เมื่อคืนนี้เองแท้ๆ ที่ทิวหมอกเพิ่งกำชับให้เก็บเงินให้ดีแล้วก็เพิ่งเมื่อคืนนี้เอง...ที่ทิวหมอกเพิ่งชมเขา
ขอบฟ้าไม่ค่อยกลัวกับการโดนด่า แต่เขาไม่อยากทำให้พี่ชายผิดหวัง
เพื่อนที่พอจะให้หยิบยืมเงินก็ไม่มี เขาคิดถึงพลชนะ ค่อนข้างแน่ใจว่าถ้าเอ่ยปาก ฝ่ายนั้นคงควักกระเป๋าให้ยืมทันทีแบบไม่ต้องหยุดคิด ปัญหาคือพลชนะยังไม่กลับกรุงเทพฯ
ตัวเลือกอีกทางและอาจเป็นตัวเลือกสุดท้ายทำให้เขาเครียด ลำพังแค่สถานการณ์ตอนนี้ระหว่างพวกเขาก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก สลัดไม่หลุดหนีไม่พ้นอยู่แล้ว ถ้าเพิ่มเรื่องเงินเข้าไปอีกมีหวัง...
กรจะให้เขายืมเงินหรือเปล่าก็ไม่รู้ จริงอยู่ว่าฝ่ายนั้นฐานะดีมาก แต่อะไรอย่างอื่นนี่ไม่มีดีสักอย่าง มีแต่ขั้นเลวร้ายจนถึงเลวร้ายที่สุด คงไม่แคล้วคิดว่าเขาเห็นแก่เงิน... คิดถึงตรงนี้ขอบฟ้าก็ต้องเริ่มทบทวน ...เขาไม่มีเหตุผลต้องห่วงภาพลักษณ์ตัวเองในสายตาฝ่ายนั้นสักนิด ดีเสียอีก เขาอยากให้กรมองว่าตนเป็นพวกเห็นแก่เงิน เขาควรจะขอนั่นขอนี่เยอะๆ จนกรทนไม่ไหว ตราหน้าว่าเขาเป็นหน้าเงินแล้วเลิกยุ่งด้วยในที่สุด
ถึงจะตัดสินใจได้ แต่การทำอย่างที่คิดไม่ใช่เรื่องง่าย ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยขอเงินใครนอกจากมารดากับทิวหมอก ขอบฟ้ารู้สึกว่าหัวใจเต้นรัวจนแทบจะกระดอนออกมานอกอกขณะรอสาย
“มีอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามงัวเงียติดจะหงุดหงิดฟังเหมือนเพิ่งตื่นนอน นี่มันจะสิบโมงแล้วนะ ทำไมยังไม่ตื่นอีกเนี่ย “กูถามว่ามีอะไร”
“พี่กร...ยังไม่ตื่นเหรอ” ปลายนิ้วเขาเริ่มเย็น เสียงก็ติดๆ ขัดๆ
“กูละเมอพูดอยู่มั้ง โทรมาปลุกกูแต่เช้าแล้วยังถามอะไรปัญญาอ่อนอีก” ได้ยินเสียงจุดไฟแช็ค ตื่นนอนมาก็ดูดบุหรี่ เดี๋ยวมะเร็งปอดก็ถามหาจนได้ “ว่าไง”
“สูบบุหรี่แต่เช้ามันไม่ดีนะ ถึงนี่มันจะไม่ค่อยเช้าแล้วก็เถอะ อีกสิบห้านาทีจะสิบโมง...” เขาพล่ามขณะถูฝ่ามือชื้นเหงื่อกับกางเกง พยายามมองหาวิธีวกเข้าประเด็น
“ถ้ามึงนึกออกว่าจะพูดอะไรกับกู ค่อยโทรมาใหม่แล้วกัน กูจะนอน...”
“ผมขอยืมเงินหน่อยได้ไหมครับ” รีบโพล่งพรวดก่อนอีกฝ่ายจะตัดบทวางสาย ความเงียบทำให้ไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นได้ยินชัดหรือไม่ แต่คิดว่าคงได้ยินล่ะ “ผมมาลงทะเบียนที่มหาลัยแต่...แต่ทำกระเป๋าเงินหาย ความจริงถ้าบอกพี่หมอกก็คงได้ แต่ไม่อยากโดนด่า พี่พลก็ไม่อยู่ ผมก็เลย...”
การขอเงินคนอื่นนี่มันยากจริงๆ นะ ต่อให้เป็นการขอยืมก็เถอะ เขาตัดสินใจล้มเลิกแผนการบ้าบอเพื่อขอหลุดจากสถานการณ์น่าขายหน้า รู้แบบนี้ ยอมให้ทิวหมอกด่าข้ามวันข้ามคืนยังดีเสียกว่า “ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะครับ ผมแค่ลองถามดูเฉยๆ พี่กรไปนอนต่อเถอะ ขอโทษนะครับที่โทรมาปลุก”
“มึงรอกูอยู่ที่นั่นล่ะ” พูดสั้นๆ แล้วกรก็วางสายไป
ขอบฟ้านั่งอยู่กับที่เพราะไม่รู้จะไปไหนอยู่แล้ว ระหว่างที่นั่งคอยอย่างกระวนกระวายก็นึกอยู่หลายรอบว่าดีแน่แล้วเหรอที่จะขอยืมเงินคนอื่นแบบนี้ เงินไม่ใช่แค่น้อยๆ แค่ร้อยสองร้อย ต่อให้อยากสร้างภาพแค่ไหนแต่เรื่องเงินเรื่องทองนี่มันไม่เข้าใครออกใคร ถ้าได้เงินมาจากกรแล้วจะกลายเป็นว่าเขาไม่ได้โดนข่มขู่บังคับ แต่กำลังเอาตัวเข้าแลกกับเงินหรือเปล่า คิดถึงตรงนี้ ขอบฟ้าก็ยิ่งใจเสียหนัก
จนโทรศัพท์ดังอีกครั้ง คราวนี้กรถามว่าเขาอยู่ตรงไหน อีกห้านาทีถัดมา ร่างสูงก็เดินหน้าบึ้งตึงมาทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม มือใหญ่เสยผมจนยุ่งเหยิงแล้วควักกระเป๋าเงินขึ้นมา
“เท่าไหร่” ฟังเขาพึมพำจำนวนเงินแล้วกรก็ควักส่งให้ “รีบกลับมาล่ะ หิวข้าวชิบหาย เมื่อคืนแม่งแดกแต่เหล้า แถมอ้วกออกมาหมด พยาธิในท้องจะไม่มีอะไรแดกอยู่แล้ว”
พอเห็นเขาไม่ยื่นมือไปรับเสียที หน้าที่บึ้งอยู่แล้วก็ยิ่งบึ้งหนัก “เป็นเหี้ยอะไรอีก”
“ผมไม่เอาแล้วดีกว่า” ขอบฟ้าก้มหน้า ขยุ้มกางเกงแน่น “ผมว่าผมไปบอกพี่หมอกตรงๆ เขาคงด่านิดหน่อย แต่ก็...ไม่เป็นไรแล้ว ผมไม่ยืมเงินพี่กรแล้ว”
เสียงตบโต๊ะดังปังทำให้คนใจเสียสะดุ้งโหยงสุดตัว เงยหน้ามาเจอสีหน้าโหดๆ เหมือนอยากหักคอเขาอีกต่างหาก “กูสั่ง...ให้มึงเอาเงินนี่ เดินไปจ่ายค่าลงทะเบียนให้เสร็จภายในห้านาที ไม่งั้นมึงได้เป็นข่าวดังประจำมหาลัยแน่”
ไม่รู้หรอกว่ากรจะมีวิธีทำให้เขาเป็นคนดังได้ยังไงในชั่วข้ามคืน แต่ขอบฟ้าไม่อยากรู้และไม่อยากลองของด้วย เขาพึมพำรับคำแล้วยกมือไหว้ก่อนจะรับเงินมา รีบวิ่งไปยังโต๊ะชำระเงิน จนกระทั่งเสร็จสิ้นก็รีบคว้าใบเสร็จวิ่งเหงื่อแตกกลับมาเจอเจ้าหนี้นอนฟุบหน้าหลับคาโต๊ะไปเสียแล้ว
ใจหนึ่งก็อยากปลุก แต่อีกใจก็บอกว่าเดี๋ยวโดนด่า เมื่อครู่ก็โดนไปแล้วรอบหนึ่ง คิดได้ดังนั้น ขอบฟ้าเลยลงนั่งรอให้อีกฝ่ายตื่นเอง แต่ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงจนแสงแดดเริ่มไล่ที่ กรก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เขาจึงค่อยๆ เรียกแบบกล้าๆ กลัวๆ
“พี่กร ตื่นเถอะ” คำตอบรับคือความเงียบ ขอบฟ้ายื่นมือไปดึงแขนเสื้อค่อยแสนค่อย “พี่กร นอนตรงนี้แดดส่อง”
กรส่งเสียงครางพลางโงหัวขึ้น ดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือแล้วสบถงึมงำ “แม่ง ไม่ปลุกกูพรุ่งนี้เลยล่ะ”
ถึงปกติกรจะหยาบคายและไร้มารยาทอยู่แล้ว แต่วันนี้เขารู้สึกเหมือนความหยาบคายที่ว่าจะมากกว่าระดับปกติยังไงก็ไม่รู้
อย่างไรก็ดี เขาไม่คิดจะต่อล้อต่อเถียงกับเจ้าหนี้แน่ๆ จึงยอมรับผิดแต่โดยดี “ขอโทษครับ”
หางตาคมๆ แต่ตอนนี้ติดจะแดงก่ำตวัดมองก่อนแค่นเสียง “ขอโทษอยู่ได้ น่ารำคาญว่ะ”
ขอโทษแล้วโดนด่า ขอบคุณก็ไม่เข้าท่า ขอบฟ้าเลือกทางเงียบ คิดเข้าข้างตัวเองว่าตอนนี้น่ารำคาญแล้ว อีกไม่นานน่าจะกลายเป็นน่าเบื่อ ถึงตอนนั้นเขาคงเป็นอิสระ ได้ข้อสรุปแล้วจึงพยักหน้ารับหงึกหงัก ชวนเปลี่ยนเรื่องแทน “บ่นหิวไม่ใช่เหรอครับ ถ้าไงไปกินที่โรงอาหารไหม อร่อยนะ ถูกแถมให้เยอะอีกต่างหาก”
เขาสังเกตมาหลายครั้งแล้วว่ากรไม่ค่อยจะเรื่องมากกับอาหารการกินมากนัก ว่าต้องกินร้านหรูร้านแพง จะเป็นร้านข้างถนนหรือแบกับดินก็ได้ทั้งนั้น เรียกว่ากินง่ายผิดคาดเพียงแต่กินเก่งมากๆ และไม่ผิดจากคาดเมื่อมองอาการพยักหน้ารับส่งๆ แล้วพวกเขาจึงพากันเดินไปยังโรงอาหาร กรควักธนบัตรสีแดงส่งให้ โบกมือสั่ง “มึงไปซื้อมา อะไรก็ได้ อย่าเอาของมันๆ พอ”
เลือกซื้อข้าวราดแกงกับน้ำเปล่าอีกขวดมาส่งให้พร้อมเงินทอน กรเหลือบดูธนบัตรกับเศษเหรียญนิดเดียวแล้วถาม “ของมึงล่ะ”
“ผมกินแล้วเมื่อเช้า”
คาดว่าคำตอบคงไม่เป็นที่สนใจนักเพราะชายหนุ่มดันเงินทอนคืน พูดด้วยประโยคบอกเล่าออกแนวสั่ง “ไปซื้อข้าวเที่ยงกินซะ ผอมหัวโตแล้วมึงอ่ะ กอดแต่ละทีกระดูกจะทิ่มกูตาย”
คำพูดลุ่นๆ ส่งผลให้ใบหน้าคนฟังร้อนเห่อ รีบร้อนลุกพรวดพราดจนแทบจะสะดุดเก้าอี้หกล้ม วิ่งเตลิดไม่เหลียวหลัง ไม่ใช่วิ่งหนีแต่ไปหาข้าวกินตามคำสั่งก่อนจะได้ยินอะไรแสลงหูไปมากกว่านี้ เมื่อเดินกลับมาอีกรอบ เขาก็เห็นกรกำลังนั่งตะแคง เอี้ยวตัวไปด้านหลังซึ่งมีกลุ่มเด็กวัยรุ่นนั่งอยู่ไม่ไกล
ทีแรกคิดว่าอาจเป็นคนรู้จักแต่คิดอีกที กรอาจจะถูกใจเด็กคนใดคนหนึ่งในนั้นก็ได้ ขอบฟ้าเพิ่งตักข้าวเข้าปากคำแรก กรก็พยักเพยิดหน้าไปทางดังกล่าว “นั่นใช่กระเป๋าตังค์มึงป่ะ”
ขอบฟ้ารีบเงยหน้าขวับ หรี่ตายิบหยีแต่ยังเห็นไม่ชัดเลยรีบควักแว่นตาขึ้นมาใส่ “ไม่รู้สิ ...ผมเห็นไม่ชัด ไม่ค่อยแน่ใจ”
“เหรอ กูได้ยินมันหัวเราะกันบอกว่าวันนี้ดวงดี ได้ตังค์ใช้ฟรีว่ะ” ชายหนุ่มยักไหล่ “ไม่ใช่ กูยอมให้ถีบเลยเอ้า”
ถึงใจหนึ่งจะอยากถีบคนท้าแต่อีกใจก็อยากให้กรพูดถูกมากกว่า เขาลุกเก้ๆ กังๆ ย่องๆ ไปหาเด็กกลุ่มดังกล่าว หัวยังเกรียนกันยกกลุ่ม คงไม่แคล้วเด็กเข้ามาเรียนพิเศษตอนปิดเทอมหรือไม่งั้นก็แวะมาหาข้าวราคาถูกกินแหงๆ
“เอ่อ น้องครับ” สายตาหลายคู่มองมาพร้อมกันทำให้ขอบฟ้าเริ่มประหม่า ยกมือขยับแว่น “พี่คิดว่านั่นมันกระเป๋าตังค์พี่นะครับ น้องเก็บได้จากไหน พี่ทำตกแถวๆ โรงอาหารนี้เมื่อเช้า”
ไม่มีคำตอบรับหรือปฏิเสธ ขอบฟ้าอ้าปากอีกรอบเตรียมขอคืน หากเด็กชายหัวเกรียนที่ถือของกลางอยู่ในมือกลับเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน “พวกผมเก็บได้จากที่อื่นต่างหาก แล้วพี่มีอะไรมายืนยันไหมว่ามันเป็นของพี่ โมเมหรือเปล่าเนี่ย”
เด็กสมัยนี้...เขาว่าเขาโง่แล้วนะ ดันเจอโง่กว่าได้อีก “ในกระเป๋ามีทั้งบัตรประชาชน บัตรนักศึกษา น้องลองหาดูสิ”
คนถามนิ่งอึ้งไปนิดแล้วทำเสียงจิ๊จ๊ะ แหวกกระเป๋าแล้วหยิบบัตรออกมา
“นั่นไง ทีนี้พี่ขอคืนด้วยครับ”
ขอบฟ้าเกือบรับกระเป๋าที่ถูกโยนคืนมาแทบไม่ทัน พอรีบเปิดเช็คดูด้านใน เขากลับพบว่าเงินหายไปทั้งหมด “เงินในนี้...”
“ตอนพวกผมเจอ มันก็ไม่มีอยู่แล้ว สงสัยคนเก็บได้ก่อนหน้าคงเอาไปหมดแล้วมั้ง อย่ามากล่าวหาซี้ซั้ว ผมอุตส่าห์เก็บได้แล้วเอามาคืนพี่แท้ๆ”
“ใช่ๆ อะไรวะ หาว่ามึงขโมยเงินพี่แกเฉยเลย ทำคุณบูชาโทษว่ะ”
หลายประโยคเซ็งแซ่เสียจนขอบฟ้าคิดว่าตัวเองเข้าใจผิดจริงๆ “เอ้อ พี่ขอโทษ พี่ผิดเองล่ะที่สงสัยพวกน้องๆ เอาเป็นว่าขอบคุณแล้วกันนะที่อุตส่าห์เก็บกระเป๋า เก็บบัตรไว้ให้ อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนไปทำใหม่”
ทั้งขอโทษทั้งขอบคุณเรียบร้อยครบถ้วน ขอบฟ้าก็เดินถือกระเป๋าเบาหวิวกลับมานั่งลงที่เดิมภายใต้การจับตามองของคนนั่งฝั่งตรงข้าม คิ้วเข้มเลิกสูงเป็นเชิงถาม
“น้องเขาบอกว่าตอนเจอก็ไม่เหลือเงินแล้ว คงมีใครเก็บได้ก่อนหน้าน่ะ ช่างมันเถอะครับ ได้แค่ตัวกระเป๋ากับบัตรคืนมาก็ถือว่าโชคดีแล้ว” หัวเราะแห้งแล้วหยิบช้อนส้อมมาถือไว้ แต่ปากคอกลับตีบตันบอกไม่ถูก
กรมองเขานั่งเขี่ยข้าวแล้วส่ายหน้า ทำเสียงเฮอะขึ้นจมูกก่อนจะกินข้าวต่อโดยไม่พูดอะไรปลอบใจสักคำ กระทั่งหมดจาน ร่างสูงจึงลุกขึ้นบิดตัว สั่งสั้นๆ “รอนี่”
ขอบฟ้ามองท่าเดินอาดๆ ตรงดิ่งไปทางเด็กกลุ่มเดิมแล้วใจหายวาบ ทำอะไรไม่ถูกขณะทำได้แค่มองกรพูดอะไรบางอย่างกับเด็กทั้งกลุ่ม พูดอีท่าไหนไม่รู้ แต่เด็กหัวเกรียนเริ่มตีหน้าบึ้ง เถียงกันไปเถียงกันมาสักพัก หนึ่งในนั้นก็กระโจนลุก ชี้หน้าชายหนุ่มพร้อมด่าดังลั่น
“ไอ้เหี้ย!”
กรก็ปฏิกิริยาตอบรับไวเกินคาด จากมือที่เมื่อวินาทีก่อนยังล้วงกระเป๋าตามสบายมาตอนนี้ดันกลายเป็นหมัด สวนโครมเข้าเต็มหน้าครึ่งปากครึ่งจมูกเด็กเกรียนปากหมาเจ้าของเหี้ยตัวเมื่อครู่แบบไม่มีหมัดแย๊บอารัมภบทให้เสียเวลา
อีกฝ่ายหงายหลังตึงในขณะที่เด็กเกรียนที่เหลือลุกฮือตรงเข้าใส่ชายหนุ่มพร้อมกัน ขอบฟ้ายังอ้าปากค้าง จนกระทั่งมีคนอื่นวิ่งเข้าไปห้ามยุดยื้อมะรุมมะตุ้มกันนั่นล่ะ เขาถึงเพิ่งได้สติ วิ่งหน้าตาตื่นแทรกวงเข้าไปคว้าแขนกรได้ก็ออกแรงทั้งฉุดทั้งลากจนแทบจะยกแบกขึ้นหลัง ถูลู่ถูกังหลุดออกมาด้วยสภาพดูไม่จืด
หน้าหล่อๆ ตอนนี้กลายเป็นหน้าโดนต่อย มุมปากแตก เสื้อผ้ายับยู่ยี่เหมือนไปฟัดกับหมามาสักฝูง ถึงจะตัวสูงใหญ่กว่าอีกฝ่ายแต่จากจำนวนห้าต่อหนึ่ง เจ็บตัวแค่นี้ยังถือว่าน้อยมาก “พี่เป็นบ้าอะไรเนี่ย! คิดยังไงถึงได้เข้าไปหาเรื่องเด็กพวกนั้น! มันมีกันตั้งห้าคนยังบ้าไปชกกับมันได้ คิดว่าตัวเองเป็นยอดมนุษย์หรือไง”
เขาตกใจจนเผลอตะโกนใส่หน้าผู้ชายตัวร้ายและคงไม่น่าแปลกใจหากจะมีหมัดทิ่มใส่หน้าเขาบ้าง หากกรแค่ยักไหล่ ยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเลือดตรงมุมปาก เดินตัวเซๆ กลับไปยังรถที่จอดทิ้งไว้ ทำเหมือนเสียงดุของอีกคนเป็นแค่เสียงนกเสียงกา
ขอบฟ้ายิ่งโกรธมากขึ้นจึงรีบเดินตามไปพูดกรอกหู “เคยคิดบ้างไหมว่าถ้าเมื่อกี๊หนีไม่ทัน พี่จะทำยังไง ทะเลาะวิวาทในมหาวิทยาลัยน่ะ โดนโทษหนักแน่ๆ อย่างน้อยก็ต้องโดนแจ้งเรื่องไปทางผู้ปกครอง อย่างหนักคงไม่พ้นพักการเรียน...”
“มึงนี่ตกใจแล้วพูดมากว่ะ น่ารำคาญ” กรเปิดประตูรถแต่ยังไม่เข้าไปนั่ง นอกจากไม่สำนึกแล้วยังมีหน้ายักคิ้วใส่ท่าทางกวนอารมณ์ “จะบอกให้ว่ากูไม่กลัว เพราะกูไม่ใช่นักศึกษาที่นี่ ไม่เหมือนมึง ระวังตัวเหอะ ไม่รอดแน่”
ยืนอึ้งๆ มองซ้ายขวาสักพักแล้วขอบฟ้าก็รีบวิ่งไปเปิดประตูรถด้านข้างคนขับ โดดขึ้นรถก่อนได้รับเชิญ “ผมไม่ได้เป็นคนก่อเรื่องสักหน่อย ทำไมต้องกลัวด้วย”
คนนั่งบ่นจากในรถไม่มีโอกาสเห็นกิริยาที่ร่างสูงกลอกตาก่อนขยับตัวขึ้นรถบ้าง เมื่อเห็นว่าไม่มีเจ้าหน้าที่หรือตำรวจกระโดดมาขวางหน้ารถ ขอบฟ้าจึงค่อยกล้าพูดต่อเมื่อพวกเขาจากพ้นบริเวณมหาวิทยาลัย “ตัวเองเป็นผู้ใหญ่กว่าแท้ๆ ยังไปมีเรื่องกับเด็กเสียนี่ ฝ่ายโน้นยังเป็นแค่เด็กม.ปลายเองมั้ง ไปชกเขาได้ไงก็ไม่รู้”
“พวกมันใช่เด็กที่ไหน พวกมันเป็นเกรียนต่างหาก” เจ้าของรถที่ทนฟังคำตำหนิฝ่ายเดียวไม่ไหวเริ่มเถียงกลับด้วยความฉุน
“เกรียนไม่มีแบ่งแยกเพศ อายุหรือการศึกษา เกรียนก็คือเกรียน กูชกเกรียน แค่นั้นจบ มึงเลิกเซ้าซี้ได้แล้ว ไม่งั้นกูถีบตกรถ”
ไม่แน่ใจหรอกว่าเป็นเพราะกลัวคำขู่หรือเห็นว่าสอนไปก็เหมือนสีซอให้ควายฟัง แต่ขอบฟ้าก็นั่งหน้าตึง ปิดปากเงียบไปจนถึงคอนโด หากพอตั้งท่าจะกลับบ้าน กรดันหันมาสั่ง “ไปซื้อยาแก้อักเสบให้กูก่อน”
พอเห็นท่าอิดออด กรก็ขู่ทับ “ถ้ากูตายห่าเพราะไม่มียาแดกคืนนี้ กูจะเป็นผีมาหลอกมึงคนแรก”
ปล่อยให้ขอบฟ้าเดินลิ่วหน้าคว่ำไปซื้อยาจนเกือบลับตา เจ้าวายร้ายตัวพ่อถึงเพิ่งตะโกนไล่หลัง “ไม่เอาตังค์หรือไง เดี๋ยวก็ได้เดินตัวเปล่ากลับมาอีกรอบ เร็วดิวะ ชักช้าท่ามาก เดี๋ยวกูตาย อย่ามาร้องไห้นะมึง”
+++++++++++
-
โอยยหนูฟ้าของเจ๊
ไม่ทันคนเลยลูก
อิเด็กเกรียนพวกนั้นมันเอาตังไปแล้วยังจะไปขอโทษเขาอีก
ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าอิพี่กรดี โดนเด็กต่อย
ขอบคุณคนโพสต์นะคะ
-
หลังจากอ่านมาถึงตรงนี้ รู้สึกว่านิสัยฟ้านี่มีหลายๆอย่างที่น่าหงุดหงิดมาก
อย่างแรก คือดูเข้ากับใครได้ยากมากกก ไม่รู้เป็นเพราะไม่ค่อยพูดหรือมองโลกในแง่ร้ายกันแน่
ทั้งเรื่องครอบครัวที่คิดไปว่าแม่กับพี่ไม่ค่อยรักไม่ค่อยสนใจ จริงๆสัมผัสได้ว่าเขาห่วงฟ้ามากอ่ะ สังเกตได้จากเรื่องซื้อมอไซค์
คำพูดที่แม่ฟ้าพูดมันคือความเป็นห่วงที่ซ่อนอยู่ทั้งนั้นอ่ะ
ตอนที่พี่พลเปิดตัวฟ้ากับป่านแล้วก็กร คือฟ้าดูคิดในแง่ร้ายเกินไปมากว่าป่านจะไม่พอใจ
คือบางเรื่องฟ้าคิดมากจนน่ารำคาญ
แต่เอาเหอะ อ่านไปก็ชอบนางอยู่ดี จริงๆแล้วชอบทุกตัวละครอ่ะ ดูไม่นิยายเกิน ทั้งน้องสาว ทั้งป่าน ทั้งพี่หมอก หรือพี่พล คือไม่ใช่เลวหรือดีจนเกินคน มีความบกพร่องในนิสัยบ้างเงี้ย
แต่ยกเว้นอิพี่กรนะ555 อินี่เลวอย่างเดียว ตั้งแต่อ่านมายังหาความดีไม่เจอ ดีอยู่อย่างคือเริ่มจะใจอ่อนกะฟ้าละ ดีงาม
อีกเรื่องที่อยากพูดถึงคือเรื่องความสัมพันธ์ของฟ้ากับพี่พล เออ สรุปแล้วก็คือ นังน้องฟ้ามันไม่ได้รักพี่พลแบบชู้สาวอ่ะเนอะ(คิดเอาเอง)
5555 จากที่สัมผัสมาน้องฟ้ามันรักแบบพี่ชายที่คอยดูแลงี้ ส่วนพี่กร เรียกว่าไม่มีความรู้สึกที่ดีให้เลยดีกว่า แถมเกลียดขี้หน้าด้วย5555
-
ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าอีกรดี 555555 สมน้ำหน้าดีกว่าาาา อิอิ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฟ้านี่โลกสวยเกินจนน่าสงสาร
-
พี่กรก็เกรียนใช่ย่อยนะค้าาาาาา 5555555
-
เรากลับมองว่าที่ฟ้าโลกสวยหรือมองโลกในแง่ดีก็คือการทดแทนอย่างหนึ่งให้ตัวเองเหมือนกัน ฟ้าเข้ากับคนไม่เก่ง มีชีวิตที่ตัวเองก็รู้สึกว่าด้อยกว่าคนอื่นเขา แม่ไม่รักเท่าคนอื่น ในบางเรื่องแม่อาจจะห่วงจริง แต่บางอย่างเช่นเรื่องการเรียนถ้าหากว่าแม่รักจริง แม่จะพูดมากเรื่องให้ออกมาช่วยทำงานทำไม? ฟ้าอาจจะไม่ฉลาดเท่าพี่น้อง แต่ไม่ได้หมายความว่าฟ้าไม่จำเป็นต้องได่โอกาสเท่าเทียมคนอื่น สำหรับเรานั้นคิดตรงกันข้ามเลยทีเดียว ยิ่งหัวไม่เก่งก็ยิ่งจำเป็นต้องเคี่ยวเข็ญให้อย่างน้อยได้ปริญญาเพื่อที่จะสามารถหางานทำเอาตัวรอดได้ ยกเว้นว่าฟ้ามีความสามารถด้านอื่นพิเศษ เช่นถ้าหากว่าฟ้าเชี่ยวชาญและรักงานด้านทำขนมค้าขาย เราก็เข้าใจว่าแม่จะส่งเสริม แต่ไม่ถ้าหากว่าแค่เพราะฟ้าไม่ฉลาดเท่าคนอื่น จึงควรยกโอกาสให้คนอื่นไปเสียงั้นหรือ? อดคิดไม่ได้ว่าเพราะว่าแม่เป็นแบบนี้ ให้ท้ายน้องสาว กดดันต่อว่าฟ้า ข้ามฟ้าเลยเป็นแบบนี้ ต้องแหงนมองพี่ชายตลอด
ในเรื่องของพวกเด็กเกรียนกับกระเป๋าเงิน จะให้ฟ้าทำยังไง? เอาหลักฐานที่ไหนมากดดันให้พวกนั้นคืนเงินให้? สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือไปขอกระเป๋าตังค์คืนเพื่อเอาเอกสารสำคัญ พวกนั้นจะคิดว่าฟ้าเป็นไงไม่สำคัญหรอก มันพลาดไปแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว หรือจะให้แก้ไขปัญหาแบบกร?
การมองโลกในแง่ดีของฟ้าเป็นคุณลักษณะที่ดีของฟ้านะ ไม้งั้นที่เจอๆมาฟ้าก็คงเป็นบ้าไปแล้ว แถมยังต้องมาเจอหมาบ้าแบบกรด้วย
-
ฟ้าไม่น่ามาเจอพี่กรเลย
-
ซวยได้อีก
-
อิพี่กรนี่จริงๆก็เป็นคนดีนะ คือดีกับคนที่ตัวเองรักในแบบของมันอ่ะ แต่ทำซึนรักษาฟอร์มไปอย่างนั้นแหละ :katai3:
-
คิดถึงพี่พล :z3:
-
เสียดายเงินมากๆ
-
ซวยได้ซวยดี
-
นิยายคุณ DDสนุกทุกเรื่องเลยจริงๆ เรื่องนี้พึ่งเคยอ่าน
ความสัมพันธ์ดูอุรุงตุงนังมาก มีแต่คนสงสารฟ้า
แต่เราว่ากรเองก็น่าสงสาร ดูเป็นเด็กมีปม มีแค่เงินแต่ซื้อความสุขไม่ได้ ฟ้ายังโชคดีที่ยังมีพี่ยังมีครอบครัวเอาใจใส่บ้าง แต่กรคงโดนเลี้ยงมาด้วยเงิน พ่อแม่มัวแต่หาเงิน เลยกลายเป็นว่าคนขาดๆเกินสองคนมาเจอกัน ก็เหมาะกันดี
-
ติดตามต่อไปนะคะ รอมาต่อนะคะ
เอาตรงๆตอนนี้เราหงุดหงิดกรมาก
-
จริงๆก็ชอบเขาแต่ซึนนั่นแหละ
โอ้ย พ่อคุณ คงรู้แล้วงานนี้ว่าน้องฟ้าของเราใสซื่อจริงๆ ซื่อมาก
ชอบที่พี่กรพูดว่า ผอมแห้ง กอดทีกระดูกทิ่มนี่แหละ :hao6: :hao6:
สู้ๆค่ะคนเขียน ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่อัพเรื่อยๆนะคะ
-
กรเป็นคนมีปมด้อยเรื่องความว้าเหว่ อาจเพราะความที่พ่อแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้ ชีวิตมีเงินมากมายแต่ไม่ได้รับความอบอุ่นจากผู้เป็นพ่อแม่ เขาจึงต้องการอะไรที่ 'ธรรมดา' อย่างของขวัญทำมือที่พลชนะได้จากฟ้า กรเองก็คงเห็นแล้วเกิดอิจฉา อยากได้บ้าง แต่คนไม่เคย 'ใกล้ชิด' ไง ก็เลยไม่รู้ว่าจะแสดงออกอย่างไร
ความจริงครั้งที่อ่านตอนนี้นั้น สงสารฟ้ามาก นอกจากจะเงินหายแล้ว ยังต้องมาถูกผูกมัดด้วยการเป็นหนี้กับกรอีก เรียกว่าเคราะห์ซ้ำกรรมซัด ในชีวิตจริงดิฉันก็เคยเห็นคนอย่างฟ้านะคะ เคยเห็นแม่อย่างม้าของฟ้าด้วย จึงค่อนข้างจะเข้าใจว่า บางทีพ่อแม่ก็รักลูกไม่เท่ากันจริงๆ ไม่ปฏิเสธหรอกว่าม้าของฟ้ารักฟ้า แต่จะรักเท่าลูกสาวหรือไม่นั้นไม่แน่ใจ แต่ก็อย่างที่มีผู้อ่านวิจารณ์ว่า การที่ม้าเจ้ากี้เจ้าการกับฟ้ามากกว่าลูกคนอื่น ก็คงเพราะลักษณะนิสัยของฟ้าเองอย่างหนึ่ง และความห่วงฟ้ามากกว่าคนอื่นอีกอย่างหนึ่ง สรุปว่าเรื่องนี้มีแต่คนที่แสดงความรักไม่เป็นไรสินะ
ขอบคุณมากค่ะสำหรับตอนนี้ อ่านทวนความจำไปเรื่อยๆ ยิ่งเรื่องเดินก็ยิ่งสนุกค่ะ :mew1:
-
นิสัยเหมาะแล้วที่ชีวิตจะป่วงงงงง.... อยากรู้เรื่องหมอก กะบอสด้วยอ่ะ
-
แอบอมยิ้มนิดๆๆอ่ะ
เอาอีกๆๆๆ
-
อึดอัด ชีวิตจริงมีคนแบบนี้นะ อายุคงไม่ยืนแน่นอน
-
ขอกริ้ดก่อนเลย ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้อีก เป็นเรื่องสุดโปรดของเราเลย ฮือออออออออออออ :m15:
พี่กรกับน้องฟ้า รักที่สุดเลยค่ะ :mew1:
-
เครียดอะ อ่านไม่ไหวอะ ใครช่วย pm มาบอกปมหน่อยนะถ้ามีตอนที่ แฮปปี้แล้ว :katai1:
-
ว่าแล้วว่าต้องเป็นอีพี่กร!!! แต่แบบโคตรสวส่รน้องเลย :sad4: :hao5:
-
อีพี่กรแม่งซึนได้ใจจริงๆ พี่พลนะสุภาพบุรุษนะ แต่เราว่าร้ายหลบในแน่ๆ อีพี่กรถึงมันจะดูป่าเถื่อนแต่แบบว่าเราชอบจัง #ผู้ชายร้ายๆแต่รักจริง นุ้งฟ้ากูเป็นเบี้ยล่างตล๊อดตลอด
-
Rough and Tender 11
ใจหนึ่งก็อยากให้ตายๆ ไปซะ แต่อีกใจก็กลัวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าเขามีเอี่ยวในการตายของหมอนี่และยิ่งไม่อยากเจอกรเวอร์ชันวิญญาณด้วย แค่ตอนเป็นคน เขาก็หงอหัวหด ไม่ต้องนึกเลยว่าถ้ากลายเป็นผี คงเป็นผีที่เฮี้ยนที่สุดในสามโลก
มือถือถุงยาแก้อักเสบ อีกมือกดกริ่ง แต่รอจนเมื่อยก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้ เขาเลยลองเปิดประตูและพบว่ามันไม่ได้ล็อค
ตามไปเจอชายหนุ่มนอนแผ่กลางเตียงด้วยเสื้อผ้ายับย่นสกปรกชุดเดิม ข้างเตียงมียาแก้ปวด ลดไข้วางอยู่ก่อนแล้ว มองอยู่นาน คิดอยู่นาน ครั้งแรกปลุกโดนด่า ครั้งที่สองไม่ปลุกโดนด่า ครั้งที่สามนี่ขอให้เป็นปลุกไม่โดนด่าแล้วกัน
“ผมซื้อยามาให้แล้ว ลุกมากินก่อนสิ” ขอบฟ้าสะกิดพร้อมส่งเสียง เซ้าซี้เรียกจนคนที่ตอนนี้หน้าเริ่มแดงๆ บวมๆ ลุกโงนเงนขึ้นมาได้
“อือ” กรครางเสียงพร่า รับยาโยนใส่ปากแล้วกระดกน้ำตามจนหมดแก้ว ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนต่อ “มึงกลับไปได้แล้ว”
เขาปิดประตูห้องนอนออกมานั่งใช้ความคิดต่อด้านนอก อันที่จริงถ้ากลับตอนนี้ก็น่าจะดีที่สุด กรก็หมดแรง สลบไสลไปแล้ว ธุระเขาก็เสร็จแล้ว แต่พอลุกไปใส่รองเท้า เอื้อมมือจับลูกบิดประตู เขากลับยังลังเล
แค่ดูอาการนิดหน่อย ถ้ายังอยู่ดี มีลมหายใจ ค่อยกลับบ้าน... ตัดสินใจแบบปลงตกได้ ขอบฟ้าก็เดินจรดปลายเท้าเข้าไปในห้องนอนอีกรอบ ร่างที่นอนเหยียดยาวดูท่าจะไม่รู้สึกตัวกับการกลับมาของเขา จึงค่อยๆ ใช้หลังมือแตะลงบนหน้าผากชื้นเหงื่อบางๆ และแทบสะดุ้งกับความร้อนที่สัมผัสโดน
โดนต่อยจนไข้ขึ้น
อยากคิดแบบนั้นอยู่เหมือนกัน แต่พอลองนึกย้อนดูสักหน่อย กรก็ดูอาการไม่ดีตั้งแต่เช้าแล้ว ...คงมีไข้ตั้งแต่ตอนเขาโทรไปหากระมัง
ทำไมไม่กลับบ้านกลับช่องก็ไม่รู้ อย่างน้อยถ้ากลับบ้านก็คงมีคนรับใช้ดูแล ดันผ่ากลับมานอนเน่าคนเดียวคาคอนโด ใจหนึ่งก็อยากทิ้งให้ตายคาเตียงอยู่หรอก แต่อีกใจก็ทำไม่ลง ขอบฟ้าถอนหายใจเฮือกยาว ค่อยๆ ลุกไปหาอ่างน้ำกับผ้าเช็ดตัวด้วยความงุ่มง่าม ซึ่งหาให้ตายก็หาไม่เจอ คนอะไรใช้ชีวิตอยู่ได้โดยไม่มีกาละมังสักใบในห้อง ลงท้ายจึงคว้าชามโคมใบใหญ่ที่ใส่ผลไม้สวยๆ บนโต๊ะมารองน้ำเตรียมเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คนป่วยแทน
หอบชามใบยักษ์บรรจุน้ำมาตั้งตรงโต๊ะข้างเตียง ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กที่คุ้ยเจอชุบน้ำและบิดพอหมาด เริ่มต้นเช็ดลงบนใบหน้ายับเยินของชายหนุ่มเบาๆ
กรหรี่ดวงตาปรือขึ้นมองเขา “ทำอะไร”
“เช็ดตัว พี่กรตัวร้อน ไข้ขึ้น” เขาตอบตะกุกตะกัก กลัวโดนด่าเมื่ออีกฝ่ายไม่พูดอะไรต่อ จึงยื่นผ้าขนหนูในมือส่งให้ “เช็ดเองไหม”
“ไม่มีแรง มึงนั่นล่ะเช็ดต่อ” กรสั่งก่อนหลับตาลง ขอบฟ้าจึงทำงานต่อโดยไม่ปริปากคำใด พอเช็ดไปโดนแผลแตกตรงมุมปาก คนนอนแบ็บก็สะดุ้ง สบถลั่น “แม่ง!”
ขอบฟ้ากระโดดถอยหลังไปยืนรอไกลๆ “ขอโทษ”
“เช็ดเบาๆ หน่อยสิวะ กูคนป่วยนะโว้ย”
สมาธิทั้งหมดถูกใช้ไปกับการตั้งใจเช็ดตัวให้คนป่วย กว่าจะเสร็จ ขอบฟ้าก็ลุ้นเหงื่อแตก ขณะถอยออกมา คิดว่างานนี้คงรอดแล้ว คำสั่งที่สองก็ตามมา “เปลี่ยนเสื้อให้กูด้วย ไม่เคยดูแลคนป่วยหรือไงวะ ต้องให้สอน”
“ครับๆ” รับคำงกๆ แล้วรีบวิ่งหาเสื้อผ้า หยิบมาส่งให้คุณคนป่วย แต่พอกรลุกขึ้นมาถอดเสื้อแล้วกลับยังไม่ยอมใส่ทันที
“เช็ดตัวให้หน่อย เหนียวตัวชะมัด”
ผ้าผืนเดิมถูกใช้งานอีกรอบเมื่อเช็ดไปตามผิวอุ่นจัด ขอบฟ้าเพิ่งได้สังเกตร่างกายของอีกฝ่ายเป็นครั้งแรกยามลูบผ้าไปตามร่างกายตึงแน่นว่ากรก็ผิวขาว อาจจะน้อยกว่าตนนิดหน่อยโดยเฉพาะช่วงที่โผล่พ้นร่มผ้าที่ออกเป็นผิวสองสีชัดเจน ตัวใหญ่ บ่ากว้าง แต่นิสัยไม่ดี
คิดเพลินๆ ก็เงยหน้าขึ้นเจออีกคนกำลังจ้องเขาอยู่พอดี สายตากรก็ยังเป็นเหมือนครั้งแรกที่เห็นคือมืดดำ ไร้ก้นบึ้งและไม่บ่งบอกสิ่งใด ใบหน้าพวกเขาใกล้กันมาจนขอบฟ้าสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าว อุณหภูมิจากร่างกายสูงใหญ่
น่าแปลก ขอบฟ้าคิดสงสัย... พวกเขาอยู่ใกล้กันถึงขนาดนี้แต่กลับรู้สึกว่าห่างไกลเกินจะสัมผัสถึงหรือไขว่คว้าเอาไว้ได้
เขาละสายตากลับมาแบบไม่คิดอะไร วางผ้าขนหนูลงและหยิบเสื้อที่เตรียมไว้ขึ้นมา “เช็ดตัวเสร็จแล้วก็รีบใส่เสื้อเถอะ โดนลมมากๆ มันไม่ดี”
ชายหนุ่มยอมใส่เสื้ออย่างว่าง่ายเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ เสร็จแล้วจึงทิ้งตัวลงนอน ทิ้งให้ขอบฟ้ายืนละล้าละลังตรงประตู “งั้นผมกลับบ้านก่อนนะ”
นิ่งเงียบไปนานจนคิดว่ากรคงหลับไปแล้ว ทว่าท้ายสุดกลับมีเสียงตอบเบาๆ แค่ “เออ”
ขอบฟ้าจึงหมุนตัวกลับออกจากห้องนอน
++++++++++++
กว่าเขาจะกลับมาถึงอีกครั้งก็เป็นเวลาค่ำแล้ว ช่วงเย็นวันศุกร์แบบนี้รถติดจนน่าเวียนหัว แถมคนบนรถเมล์ก็เบียดเสียดจนแทบไม่มีอากาศหายใจ ข้าวของก็พะรุงพะรังจนนึกเกรงใจคนที่ยืนข้างๆ ไม่น้อย
ขอบฟ้าวางข้าวของที่หอบหิ้วมาลงบนโต๊ะ ลงนั่งพักขาที่ยืนมาตลอดทางจนเมื่อยล้าไปหมด ร่างกายที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องเริ่มออกอาการประท้วงส่งเสียงเรียกให้ระงม แต่เขายังเหนื่อยเกินกว่าจะลุกขึ้นไปจัดการอะไรตอนนี้นี่นา
ขณะกำลังเตรียมตัดใจลุกยืน ประตูห้องนอนก็เปิดผาง คนหน้ามึนยืนหัวยุ่งเหยิง มองมาแบบงงๆ “มาได้ไง คิดว่ากลับไปแล้วเสียอีก”
ถึงเสียงแหบๆ จะไม่มีเจตนาร้าย แต่ขอบฟ้าก็อดเก้อกระดากไม่ได้ จึงรีบแก้ตัวชุดใหญ่ “ผมแค่กลับบ้านไปเอาเสื้อผ้า แล้วก็บอกม้าด้วยว่าเพื่อนไม่สบาย ขอมาเฝ้าไข้ ม้าบ่นๆ นิดหน่อยแต่ก็ยังทำข้าวต้มมาให้พี่ด้วยนะ นี่ไง ม้าเอาใส่ถุงแยกน้ำมาให้ด้วย ข้าวต้มม้าผมอร่อยนะ อร่อยกว่าตามร้านที่เขาทำขายอีก พี่กรหิวหรือยัง ผมจะได้อุ่นให้”
“กูไม่หิว”
คำตอบสั้นทำเอาเขายิ่งเก้อหนัก “อ้าว เหรอ งั้น...”
“แต่ลองดูนิดหน่อยก็ได้ กินรองท้องจะได้กินยา” โดยไม่ต้องรอให้คะยั้นคะยอ กรเดินมาทิ้งตัวลงบนโซฟาดังตุ้บ ท่าทางยังมึนๆ อึนๆ “เร็วสิ”
ขอบฟ้าใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในการมะงุมมะงาหราหาหม้อ หาวิธีจุดเตาไฟฟ้าหน้าตาทันสมัย ค่อยๆ บรรจงเทข้ามต้มร้อนหอมฉุยใส่ชาม เตรียมช้อน ประคองใส่ถาดและยกออกมาวางไว้ตรงหน้าคนป่วย
นั่งใจตุ้มๆ ต่อมๆ ขณะมองกรตักข้ามต้มเข้าปากคำแรก ต่อให้รู้ว่าชายหนุ่มลิ้นจระเข้แค่ไหนก็เถอะ คนไม่สบายมักปากจืดคอจืดกันทั้งนั้น กินอะไรก็คงไม่... “อร่อยดี”
“หือ” ทำเสียงสูงและเริ่มยิ้มเขินๆ ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าจะเขินไปหาอะไร “ผมบอกแล้วว่าม้าผมทำอร่อย กินเยอะๆ นะพี่กร เสร็จแล้วเดี๋ยวค่อยกินยาหลังอาหาร”
เห็นคนป่วยกินข้าวตุ้ยๆ แล้วเขาจึงหันกลับมากินชามของตัวเองบ้าง ต่างคนต่างนั่งกินเงียบๆ จนกระทั่งหมด กรก็ผลักชามเปล่าให้เขาแล้วเดินโซซัดโซเซเข้าห้องน้ำหายเงียบไป ทว่าตอนที่ขอบฟ้ายืนล้างจานอยู่ก็ได้ยินเสียงโครมครามจากห้องน้ำ เล่นเอาตกใจจนเผลอทำชามหลุดมือกระแทกอ่าง ตกแตกเรียบร้อยโรงเรียนขอบฟ้า
“พี่กรๆ เป็นอะไร เปิดประตูหน่อย” ยืนทุบประตูห้องน้ำโครมคราม “ไม่เปิดผมพังเข้าไปนะ”
ถึงไม่มั่นใจว่าเขากับประตูห้องน้ำอะไรจะพังก่อนกัน แต่ขอบฟ้าก็เตรียมตัวพุ่งเข้าชน โชคดีที่เป้าหมายเปิดออกเองเสียก่อน กรนิ่วหน้า “โวยวายอะไร กูแค่ลื่นเสียหลักนิดหน่อย”
ยืนยันด้วยอาการเขยกลากขาออกมา ตายแน่ ขืนปล่อยให้อยู่คนเดียว พรุ่งนี้เจ้าหนี้เขามีหวังเหลือแต่ศพ ต้องเผากงเต็กตามไปใช้หนี้แน่ๆ “ขอผมค้างที่นี่ได้ไหม”
คนนั่งหน้าขมวดเป็นปมบนเตียงเหลียวมามองเขาชัดๆ เลิกคิ้วสูงเสียจนเขาร้อนตัว “เฝ้าไข้เฉยๆ แต่ห้ามทำอะไรผมนะ ไม่งั้นผมจะปล่อยให้เน่าตายกลายเป็นศพอยู่คนเดียว”
“ชิ” ทำเสียงน่าตบแล้วกรก็ทิ้งตัวลงนอน ยิ้มเหยียด “อย่างกับตัวเองน่าปล้ำตายล่ะ ผอมเก้งก้างก็เท่านั้น หน้าตาจืดชืด เสน่ห์ติดลบ ไม่เร้าใจสักนิด นี่ถ้ามึงไม่ใช่แฟนไอ้พล กูคงมองไม่เห็นหัวมึงหรอก”
ไม่ต้องรอให้กรหรือใครมาชี้บอก ขอบฟ้าก็รู้ตัวดีมาตลอดว่าเขาไม่มีอะไรดี ดังนั้นเขาจึงไม่โกรธและไม่คิดแก้ตัวให้เสียเวลา “ผมรู้”
กรตะแคงหน้ามองหาวี่แววประชดประชันแต่สิ่งที่เห็นคือสีหน้าปกติจึงพูดอย่างหงุดหงิด “มึงนี่น่ารำคาญว่ะ”
น่ารำคาญ น่ารำคาญ กรก็เอาแต่พูดคำนี้ เมื่อไหร่ถึงจะพูดว่าน่าเบื่อสักที ไม่รู้พูดยากตรงไหน สั้นกว่าหนึ่งพยางค์ด้วยซ้ำ พูดออกมาเสียทีว่าน่าเบื่อ เขาจะได้เป็นอิสระ ไม่ต้องมาคอยรับใช้ รองรับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เป็นรถไฟเหาะของเจ้าตัว
เดินมานั่งด้านนอกเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนป่วยอารมณ์บูด หยิบหนังสือเรียนที่หยิบติดมาขึ้นมาอ่านสลับกับลุกไปดูคนป่วยในห้องเป็นระยะ ซึ่งนาทีนี้ ชายหนุ่มหมดสภาพไปโดยสิ้นเชิง เรียกว่าเขาไปเช็ดเหงื่อให้อะไรให้ กรก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองแล้ว ได้แต่ครางอืออาไปตามเรื่อง
พอเที่ยงคืน ก็ครบสี่ชั่วโมงจากที่กินยาไปเมื่อตอนหัวค่ำ ขอบฟ้าจึงไปปลุกให้ตื่นมากินยา มีเสียงคำรามหัวเสียดังลอดลำคอคนป่วยแต่ด้วยความที่มันฟังดูแหบแห้ง เลยลดความน่าเกรงขามลงไปเยอะ
“ลุกมากินยาก่อน แป๊บเดียว เดี๋ยวค่อยนอนต่อ” หากเป็นเวลาปกติ เซ้าซี้มากๆ แบบนี้คงไม่แคล้วหลังมือ แต่บอกแล้วว่าตอนนี้หมดสภาพ กรจึงได้แต่จำยอมลุกโงนเงนง่อกแง่กขึ้นมากินยาแต่โดยดี “นั่นล่ะ เก่งมาก ทีนี้นอนต่อได้แล้ว”
“อื้อ” ราวกับทำธุระอันยิ่งใหญ่เสร็จ กรทิ้งตัวดังตุ้บและตวัดแขนโอบเอวขอบฟ้าที่กำลังจะลุกไว้ ทำเอาคนไม่ทันระวังล้มหงายลงไปแทบจะทับคนป่วยตาย
“เล่นอะไรเนี่ย เกือบทับแบนแล้วเห็นไหม” ตำหนิงึมงำแล้วขอบฟ้าก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงแหบพร่ากล่าว
“นอนด้วยกันนะ” กำลังสงสัยว่ากรอาจไข้ขึ้นจนเพ้อ เจ้าของอ้อมแขนแข็งๆ รอบเอวก็ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงระโหย “บอกให้นอนนี่ไง อย่าเพิ่งเล่นตัวตอนนี้ได้ไหม คนยิ่งปวดหัวอยู่”
ฮื้อ เขาไม่ได้เล่นตัวนะ แต่ก็ใช่ว่าอยากเสนอตัว ขอบฟ้าคิดไปคิดมา ดูท่านอนหมดแรงแล้วกรคงไม่มีปัญญาลุกขึ้นมาทำอะไรเขาหรอก ก็นะ...เสน่ห์ดึงดูดก็ไม่มี ที่โดนทำโดนปล้ำมาทั้งหมดก็แค่แก้เบื่อแก้เซ็ง
พลิกตัวลงนอนแบบเกร็งๆ บ่นอุบอิบ “ถ้าผมติดหวัดจะทำไง”
“อืม...” คนป่วยครางขณะยกแขนหนักๆ ร้อนผ่าวๆ ขึ้นโอบเอวหมอนข้างมีชีวิตไว้ ถอนหายใจยาวราวกับพึงพอใจเหลือแสน “ไม่ต้องห่วง คนโง่ไม่เป็นหวัดหรอก”
เออ จริงด้วย เขานี่กลัวอะไรไม่เข้าท่า แต่กระนั้นก็ยังไม่ลืมหยิบนาฬิกาปลุกตรงหัวเตียงมาตั้งเวลาตอนตีสี่เพื่อปลุกกรให้ลุกมากินยาเหมือนสมัยเด็กๆ เวลาเขาไม่สบาย ม้าจะต้องมาคอยปลุกเขากินยาทุกๆ สี่ชั่วโมง รู้สึกเหมือนเพิ่งเคลิ้มหลับไปได้ไม่นาน นาฬิกาปลุกก็ทำงาน เขาลุกมาแบบครึ่งหลับครึ่งตื่น หยิบยามาแล้วหันไปดึงคนป่วยให้ลุกมากิน
“อื้อ ไม่เอา กูง่วง มึงแดกเองป่ะ” ตอบงัวเงียแล้วแผ่นหลังกว้างก็พลิกหันหลังให้เสียดื้อๆ
ว่ากันว่าคนง่วงมักตอบอะไรไม่ค่อยเป็นเรื่องเป็นราว ฉะนั้นอย่ามาถามหาเหตุผลหรือที่มาของความกล้าของเขาในเวลานี้ ขอบฟ้าทั้งฉุดทั้งลากชายหนุ่มขึ้นมาได้ก็บังคับจับอ้าปาก ยัดยาลงคอหอย แทบจะกรอกน้ำตามจนกรสำลักกระอักกระไอจนน่าสงสาร เขาเลยลูบบ่าให้อีกสองสามครั้งแล้วค่อยนอนต่ออย่างสบายใจ
++++++++++
เช้าวันใหม่มาถึง ขอบฟ้าขยี้ตา บิดขี้เกียจแล้วนึกอยากนอนต่ออีกนิด แต่ต้องสะดุ้งเมื่อมีเสียงห้วนดังลั่นที่ข้างหู “ตื่น! ไม่ตื่นกูปล้ำแน่”
รีบลุกพรวดมายืนตัวตรงที่ข้างเตียง มองคนท่าทางฟื้นไข้ทำหน้าบึ้งใส่แต่เช้าแทนคำทักทาย “หายแล้วเหรอ อืม ดีจังๆ งั้นผมกลับบ้าน...”
“หิวข้าว ไปทำอะไรให้กินหน่อย” ปลุกคนอื่นให้ลุกมาทำงานเสร็จ กรก็ไถลตัวลงนอนอีกรอบ “ข้าวต้มก็ได้ ของในตู้เย็นพอมี คุ้ยๆ หาเอาละกัน”
“หา ไปซื้อไม่ดีกว่าเหรอ ให้ผมไปซื้อน่ะทำได้แต่ผมทำกับข้าวไม่เป็นนะ” เขารีบบอกคนหลับตาพริ้ม ไม่แน่ใจว่าแกล้งป่วยหรือแกล้งตาย
“แค่ข้าวต้มง่ายๆ ลองทำไม่ตายหรอกมึง ตอนนี้ปากกูจืดมาก ฉะนั้นรสชาติเลวร้ายยังไงกูรับได้” กรลืมตามาจ้องอีกรอบ “ห้ามไปซื้อมาให้กูแดกนะ เลือกเอาเองแล้วกัน ถ้าไม่ทำข้าวต้มก็มาให้กูปล้ำซะดีๆ”
เหมือนคำตอบถูกทุกข้อกับผิดทุกข้อ ขอบฟ้าหมุนตัวเร็วๆ วิ่งเข้าครัว พยายามคิดหาวิธีทำข้าวต้มสุดชีวิต เคยเป็นแค่ลูกมือมารดาทำขนม แต่เอาน่า ข้าวต้มมันคงคล้ายๆ มาม่านั่นล่ะ ต้มให้เดือดเป็นอันพอ
ปรุงรสเท่าที่สามารถ มีอะไรเข้าเค้า เขาก็เทลงไปในหม้อ ผลสุดท้ายข้าวต้มหม้อแรกในชีวิตก็สำเร็จ หน้าตาพอไปวัดไปวา อืดๆ นิดหน่อย แต่รสชาตินี่สิ...
สุดจะบรรยาย
ขณะกำลังละล้าละลังว่าจะทำใหม่ดีหรือเปล่า เสียงเร่งก็ดังมาตัดสินให้แทน “มึงไปต้มข้าวถึงดาวอังคารหรือไงวะ! กูหิวแล้วนะ”
เอาน่า กรบอกว่าปากจืด อาจไม่ทันรู้สึกก็ได้ อีกอย่าง อุตส่าห์บอกแล้วว่าจะไปซื้อให้ก็ไม่เอา เขายกชามข้าวต้มมาแบบไม่มีทางเลือก นั่งมองใจตุ้มๆ ต่อมๆขณะชายหนุ่มซัดโฮกเข้าไปเต็มคำ ไม่มีลองชิมลองเชิงกันเลย
คำแรกที่คนลิ้นจระเข้บวกกับอาการปากจืดพูดหลังจากนั้นคือ “ห่วยแตก”
“ก็บอกแล้ว” พ่อครัวจำเป็นรีบลุก กลัวว่าจะโดนชามข้าวคว่ำใส่หัวอยู่แบบลึกๆ “บอกว่าจะไปซื้อมาให้ก็ไม่เชื่อ”
“ก่อนยกมา มึงชิมบ้างหรือเปล่า” มองอาการพยักหน้ารับแรงๆ แล้วกรก็แค่นหัวเราะ “แล้วไป กูแค่สงสัยว่ามึงตั้งใจวางยาพิษกูเสียอีก”
ผู้ชายอะไร ปากไม่ดี รู้แบบนี้น่าจะทิ้งให้นอนเน่าตายคนเดียว “ผมกลับแล้วนะ”
คนตักข้าวต้มเข้าปากเหลือบตามองนิดหนึ่ง “กลัวบ้านวิ่งหนีหรือไงวะ เอะอะเดี๋ยวก็ร้องจะกลับบ้านๆ เออ ไม่ต้องมาทำหน้าบูดใส่ จะกลับก็กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวกูก็จะออกไปข้างนอกเหมือนกัน กูเบี้ยวนัดป่านไว้ตั้งแต่เมื่อวานละ”
เท้าที่กำลังจะก้าวชะงักกึกเหมือนมีรากงอก ขอบฟ้าหันขวับกลับมาจ้อง รอให้กรบอกว่าพูดเล่น แต่ก็ต้องรอหายเมื่อฝ่ายนั้นเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มรสห่วยแตกจนกระทั่งหมดชาม จึงค่อยเงยหน้ามาเจอเขายืนตัวแข็งทื่ออยู่ “อ้าว ทำไมยังไม่ไปอีก”
“พี่กร พี่...คบกับป่านอยู่เหรอ” เค้นเสียงถามติดๆ ขัดๆ ถึงจะพอรู้เคยรับฟังมาจากปากพลชนะอยู่บ้าง หากพอมาได้ยินจากกรตรงๆ เขาก็อดจะอึ้งๆ ไม่ได้ “ป่านเขา...เอ่อ พี่ชอบป่านใช่ไหม”
“ถามอะไรเป็นเด็กอนุบาลเชียวนะมึง” กรเบ้ปาก สีหน้ายังดูขบขันยามกล่าว “คบกันบ้างล่ะ ชอบบ้างล่ะ ฟังแล้วอยากจะหัวเราะ กูแค่ถูกใจ เพราะเธอไม่เรื่องมาก ไม่งี่เง่าก็เท่านั้นเอง”
ถึงกรจะพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ ธรรมดาเหลือแสน แต่เขาไม่แน่ใจว่าป่านจะคิดง่ายๆ แบบนี้ด้วยหรือเปล่า ดูแต่เขา...ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ กรทำเพื่อแก้เบื่อ เป็นการกระทำทางร่างกายเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับเรื่องละเอียดอ่อนหรือพวกความรู้สึกใดๆ แต่กับป่าน เขาค่อนข้างแน่ใจเลยว่าเธอรู้สึกพิเศษกับผู้ชายนิสัยเลวร้ายแบบกรขนาดไหน
เขาควรจะเตือนป่าน...
“ที่กูพูด มึงจะคาบเอาไปบอกป่านก็ได้นะ กูไม่ห้ามแล้วก็ไม่ถือด้วย แต่อย่าลืมคิดหาคำแก้ตัวเหมาะๆ ไว้ด้วยล่ะ ว่าไปไงมาไง มึงถึงมาสนิทสนมกับกูได้ แต่งเรื่องให้แนบเนียนหน่อยแล้วกัน เพราะถ้าป่านยังสงสัยแล้วมาถามกูแทน บอกไว้ก่อนว่ากูไม่ชอบพูดโกหก”
นี่คือสิ่งตอบแทน เขาไม่เคยคิดหรอกว่าการโดนขู่เข็ญบังคับ การถูกข่มขืน การแบล็คเมล์ การหยิบยืมเงิน การเฝ้าไข้จะสามารถนำมาบวกลบคูณหาร หักล้างกันได้ ผู้ชายตรงหน้าก็คงคิดเหมือนกัน จึงไม่เคยเอาเรื่องต่างๆ มาติดค้างหนี้บุญคุณกันให้วุ่นวาย เขายังโดนปั่นหัวเล่น กรก็ยังคงสนุกสนานกับการเห็นเขาหมดทางไป ยังหัวเราะเขาที่โดนต้อนจนมุม ยังมีความสุขเมื่อได้เหยียบย่ำซ้ำเติมเขาที่หดหัวซุกหมอบอยู่แล้วแทบเท้า กรก็แค่สนุก...
บางทีถ้าเขายอมให้กรเหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้า ฉีกกระชากให้เป็นชิ้นๆ จนหมดลมหายใจ บางที ชายหนุ่มอาจจะเบื่อก็ได้
“...ผมกลับบ้านก่อนนะ”
ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรที่ดีกว่านี้ คอเขาตีบตันไปหมด รู้สึกหัวหนักแต่ตัวโหวงๆ ระหว่างโดยสารบนรถเมล์ ก้มหน้าก้มตาเดินงุดๆ เดินเข้าบ้านและเพิ่งได้ยินเสียงปลายฝนเรียก
“พี่ฟ้ากลับมาแล้ว” เด็กสาววิ่งมาเกาะแขนหมับ กิริยาเอาอกเอาใจแบบที่ไม่เคยได้รับทำให้ขอบฟ้างุนงง “หายไปไหนมา รู้ไหมว่าเราสองคนรอพี่ฟ้าตั้งนานแน่ะ พอจะโทรไปหา มือถือก็ดันดังอยู่ในห้อง เฮ้อ แบบนี้แล้วจะมีไว้ทำไมก็ไม่รู้”
“มีอะไรด่วนเหรอ ม้าไม่สบาย...” เขาวิตกได้ไม่นาน ปลายฝนก็ส่ายหน้าขณะที่ร่างสูงของใครบางคนซึ่งเพิ่งลุกจากเก้าอี้ด้านในเอ่ยเรียก
“ฟ้า”
+++++++++
-
ตอนนี้ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆเรื่องที่ฟ้ามองโลกในแง่ร้ายไปเองว่าม้าไม่รัก แต่ก็โทษฟ้าคนเดียวไม่ได้
เพราะถึงม้าจะพูดอีกอย่างการกระทำอีกอย่าง มันก็บั่นทอนจิตใจคนฟังได้อยู่ดี
เหมือนกับตัวพระเอกนี่แหล่ะ ปากร้ายดีนัก แต่ถ้าเทียบกับพี่พลแล้วไม่รู้ใครจะแย่กว่ากัน
เพราะฝั่งนั้นคารมหวานจ๋อย แต่พฤติกรรมดันน่าสงสัยเสียนี่
ถึงยังไงเราก็ #ทีมฟ้า ค่ะ
-
พี่กรใจร้าย
น้องฟ้าสู้ๆ กอด :กอด1:
-
พี่กรปากร้าย แต่ใจดี
ส่วนพลอย่าให้เป็นปากหวานก้นเปรี้ยวแล้วกัน
-
รู้สึกว่าสั้นจัง อ่านเท่าไรๆก็ไม่เต็มอิ่มเลย :katai1:
-
เย้ ตอนใหม่มาแล้วววว
:hao7: :hao7: :hao7:
-
หลบหน่อยพระเอกมา
แค่ได้ยินเสียงเรียกชื่อฟ้าก็อยากจะร้องเพลงนี้ออกมาดังๆ แล้วค่ะ แต่...แต่ก็เป็นได้แค่มโนของดิฉันคนเดียว โธ่ พี่พลของน้อง ถึงจะเป็นแฟนกันกับฟ้า แต่ก็ได้แค่กอดกับหอมกับจูบ ส่วนอีกคนมันเขมือบน้องฟ้าไปทั้งตัวแล้วนะคะ พี่พลอย่าช้าอยู่อย่างนี้สิ
หมั่นไส้กร ป่วยแล้วชอบอ้อนน้องฟ้านัก :mew2:
-
ถึงลึกๆจะใจดี ก็อย่าปากร้ายนักเลย ถ้าฟ้าเป็นเด็กสดใสร่าเริงก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่นี่ยิ่งพูดยิ่งตอกย้ำให้น้องมันรู้สึกต่ำต้อยด้อยค่า ศรัทธาในตัวเองติดลบลงไปเรื่อยๆ
ปล. อยากให้พลรวบหัวรวบหางฟ้าซักที อิพี่กรมันกินน้องไปไหนถึงไหนแลัว
-
ใคร???
-
พลกลับมาแล้วหรือ
-
ทำไมอิหนูฟ้า ถึงดวงเน่างี้
จะแก้ตัวไงล่ะเนี่ย
แต่ก็คิดแบบหลายความเห็นนะคะ ว่าฟ้ามองโลกในแง่ร้ายว่าอาม้าไม่รัก ถ้าไม่รักจะทำข้าวต้มให้หรือ เฮ้อ
-
แฮ แป๊บๆจบตอนอีกแล้ว ไม่สั้น แต่เราไม่พอ
ที่น้องฟ้าทำคือหวังให้กรเบื่อเร็วๆ แต่สงสัยว่ายิ่งใกล้อิพี่กรจะยิ่งหลงนะ ซวยจริงๆเลยฟ้าเอ้ย
-
พลแน่ๆเลย ชิมิ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ฟ้ากับแม่นั้นไม่ใช่ว่าแม่ไม่รัก แต่แม่รักน้อยกว่าพี่กว่าน้อง ลูกทุกคนนิสัยไม่เหมือนกัน มีความต้องการความจำเป็นที่ต่างกันออกไป น้องสาวฟ้านั้นได้มากเกินจนพยศ ทิวหมอกนั้นได้รับเพราะเป็นฝ่ายให้ กับฟ้านั้นจึงขาดๆเกินๆ สิ่งที่ฟ้าเป็นอยู่นั้นก็คือความรู้สึกที่ว่า unappreciated เราไม่รู้พื้นเพที่ฟ้าเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะแม่เคยว่าไว้มากๆหรือเปล่าฟ้าเลยเป็นแบบนั้น (self-fulfilling prophecy) ถ้าให้กำลังใจเด็ก ชมเด็ก ไม่ดุไม่ด่า ทำผิดก็ให้กำลังใจเด็กลุกขึ้นมาแก้ไข เด็กก็จะมีกำลังใจปรับปรุง ดีขึ้น แต่ถ้าทำตรงกันข้าม ดุด่า ว่ากล่าว ทำดีก็เสมอตัว ทำไม่ดีก็โดนด่าจนหูชา ด่าซ้ำๆว่าโง่ซื่อบื้อ ทำอะไรไม่ได้ดีสักอย่าง เด็กก็จะฝังใจอยุ่กับสิ่งนั้น โดยเฉพาะถ้าหากว่ามีตัวเปรียบเทียบ แม่ฟ้าเป็นแค่ชาวบ้านทั่วไป ไม่ได้มีความรู้ในเรื่องจิตวิทยา อีกทั้งน่าจะไม่มีใครมาทักท้วง แต่อย่างไรก็ตามเรา คหสต เราไม่คิดที่จะโทษฟ้าว่าที่ฟ้าเป็นแบบนี้เป็นเพราะตัวฟ้าเอง ถ้าเลือกได้ฟ้าก็คงไม่อยากเป็นแบบนี้ ที่ฟ้าบอกว่าเพื่อนไม่สบาย เราว่าแม่ฟ้าก็น่าจะดีใจที่ฟ้ามีเพื่อน อันเป็นที่มาของข้าวต้มถุงนั้น
ส่วนพี่กรหมาบ้านั้นยังไม่อยากด่ามันมากเกินไปนัก เรารออีกสักหน่อยก็แล้วกัน
พี่พลนั้นดีเกินฝันที่เป็นจริงค่ะ จนกลัวว่าพี่พลจะมีด้านมืดอยู่ หมาบ้ากรก็ไม่น่าที่จะโกหก แต่ถ้าหากว่าพี่พลเจ้าชู้และมีคนอื่นจริงๆ ฟ้าก็อาจจะแค่ยิ้มขื่นๆแล้วบอกตัวเองว่า นั่นสินะ คนดีพร้อมจะมาสนตัวเองได้ยังไง
กอดน้องฟ้าแรงๆ ให้กำลังใจ
เรายังไม่เคยอ่านเรื่องนี้ค่ะ แต่ชอบมากๆ อยากเห็นน้องฟ้าในวันที่จะสามารถเดินหน้าออกจากเปลือกดักแด้ ขอบคุณค่ะ
-
คือติดเรื่องนี้มากๆๆ ถ้ามี stock ขอวันละ 2 ตอนได้ไหมคะ อยากอ่านอีตากร มันหลงน้องฟ้าหัวปักหัวปำ มันจะมีไหมเนี่ย บอกตรงๆๆ ไม่ไว้ใจพล อยากอ่านตอนกรเยอะๆๆๆ :katai2-1:
-
รออ่านตอนต่อไปค่ะ อยากรู้ว่าใครกันที่มาเรียกฟ้า แต่ถ้าให้เดานี่น่าจะเป็นพลชนะใช่ไหมน้า
-
ชอบเรื่องนี้ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
คนเราเก็ยอะไรไว้มากๆวันที่มันระเบิด
ไม่อยากจะคิดเลย
ฟ้าสู้ๆ
-
เราเป็นคนเดียวหรือป่าวที่ไม่ใช่ทีมพี่พล
คือจากที่ดูๆพี่แกก็ยังเลิกนิสัยเจ้าชู้ของตัวเองไม่ได้
ยิ่งไปฮ่องกง(?)นี่ยิ่งแล้วใหญ่ ไปเที่ยวกับกิ๊กแน่นอน
สรุปเรื่องนี้ขอทีมฟ้าแล้วกัน5555555555
-
ฟ้ากับแม่นั้นไม่ใช่ว่าแม่ไม่รัก แต่แม่รักน้อยกว่าพี่กว่าน้อง ลูกทุกคนนิสัยไม่เหมือนกัน มีความต้องการความจำเป็นที่ต่างกันออกไป น้องสาวฟ้านั้นได้มากเกินจนพยศ ทิวหมอกนั้นได้รับเพราะเป็นฝ่ายให้ กับฟ้านั้นจึงขาดๆเกินๆ สิ่งที่ฟ้าเป็นอยู่นั้นก็คือความรู้สึกที่ว่า unappreciated เราไม่รู้พื้นเพที่ฟ้าเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะแม่เคยว่าไว้มากๆหรือเปล่าฟ้าเลยเป็นแบบนั้น (self-fulfilling prophecy) ถ้าให้กำลังใจเด็ก ชมเด็ก ไม่ดุไม่ด่า ทำผิดก็ให้กำลังใจเด็กลุกขึ้นมาแก้ไข เด็กก็จะมีกำลังใจปรับปรุง ดีขึ้น แต่ถ้าทำตรงกันข้าม ดุด่า ว่ากล่าว ทำดีก็เสมอตัว ทำไม่ดีก็โดนด่าจนหูชา ด่าซ้ำๆว่าโง่ซื่อบื้อ ทำอะไรไม่ได้ดีสักอย่าง เด็กก็จะฝังใจอยุ่กับสิ่งนั้น โดยเฉพาะถ้าหากว่ามีตัวเปรียบเทียบ แม่ฟ้าเป็นแค่ชาวบ้านทั่วไป ไม่ได้มีความรู้ในเรื่องจิตวิทยา อีกทั้งน่าจะไม่มีใครมาทักท้วง แต่อย่างไรก็ตามเรา คหสต เราไม่คิดที่จะโทษฟ้าว่าที่ฟ้าเป็นแบบนี้เป็นเพราะตัวฟ้าเอง ถ้าเลือกได้ฟ้าก็คงไม่อยากเป็นแบบนี้ ที่ฟ้าบอกว่าเพื่อนไม่สบาย เราว่าแม่ฟ้าก็น่าจะดีใจที่ฟ้ามีเพื่อน อันเป็นที่มาของข้าวต้มถุงนั้น
ส่วนพี่กรหมาบ้านั้นยังไม่อยากด่ามันมากเกินไปนัก เรารออีกสักหน่อยก็แล้วกัน
พี่พลนั้นดีเกินฝันที่เป็นจริงค่ะ จนกลัวว่าพี่พลจะมีด้านมืดอยู่ หมาบ้ากรก็ไม่น่าที่จะโกหก แต่ถ้าหากว่าพี่พลเจ้าชู้และมีคนอื่นจริงๆ ฟ้าก็อาจจะแค่ยิ้มขื่นๆแล้วบอกตัวเองว่า นั่นสินะ คนดีพร้อมจะมาสนตัวเองได้ยังไง
กอดน้องฟ้าแรงๆ ให้กำลังใจ
เรายังไม่เคยอ่านเรื่องนี้ค่ะ แต่ชอบมากๆ อยากเห็นน้องฟ้าในวันที่จะสามารถเดินหน้าออกจากเปลือกดักแด้ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณคอมเม้นต์นี้มากๆค่ะ อยากเขียนให้ได้อย่างนี้จัง ตรงกับใจที่สุดเลยค่ะ
-
กรยังไม่ได้รักฟ้านิ ก็แค่ยังสนุก รอๆๆๆกรรักฟ้า ฮ่าๆๆ
พี่พลแอบซุกกิ๊กไว้ชัวร์ พี่พลกลับมาแล้วด้วย
ลุ้นต่อ
-
พี่พลกลับมาแล้วสินะ เป็นกำลังใจให้น้องฟ้า
-
พี่พลดีก็จริง
แต่ดูยังไงก็ไม่ใช่ฟีลพระเอก 5555
เราขอเป็น ทีมกร แล้วกัน กร๊ากก
ถึงตอนนี้จะยังไม่เข้าตากรรมการ แต่หวังว่าจะดีขึ้นนะจ๊ะ
ขอบคุณคนโพสต์นะคะ
-
ฟ้าเนี่ยไม่สู้คนจริงๆ เราไม่เคยรู้สึกว่าใครเป็นไอ้ขี้แพ้ได้เท่าฟ้ามาก่อน
แต่ก็เป็นไอ้ขี้แพ้ที่น่าสงสารที่สุด และอยากให้ไอ้ขี้แพ้แบบฟ้ามีความสุขในตอนสุดท้าย
กลายเป็นคนเข้มแข็งขึ้นในวันนึง
ยังยืนยันคำเดิมว่าเกลียดทั้งพี่พลและพี่กร
ไม่ทราบว่ามีตัวเลือกอื่นอีกมั้ย :katai1:
มาต่อด่วนๆค่าา :katai4:
-
เอือมกับกร
-
คือฟ้ารักใครกันแน่
คือกับพลนี่ดูเหมือนว่ารักเพราะพลให้ความสำคัญกับฟ้า ทำให้ฟ้าดูมีคุณค่า อย่างที่ไม่เคยได้รับจากใคร
กับกรนี่ดูคล้ายถูกบังคับแต่ก็คล้ายๆจะเต็มใจเหมือนกัน เพราะดูห่วงใย
เข้าใจว่าเป็นคนดี แต่ถ้าไม่รักอย่าทำดีด้วยดีกว่านะ มันจะกลายเป็นให้ความหวัง
ขอแบบชัดเจนได้ไม๊ เธอรักใครกันแน่ เลือกสักคนเต๊อะ :katai1:
-
เลวไงเลวงั้นเลยอิพี่กร เย็นชา ใจร้าย ใช้ร่างกายเพื่อความพึงพอใจของตนเอง จบ ดวกมาก
-
น้องฟ้าไม่สู้คนเลย ยอมพี่กรไปเรื่อยๆไม่ถูกมั้ง
-
คุ้น ๆ ว่าเคยอ่านแล้วครั้งหนึ่ง แต่จำอะไรไม่ค่อยได้แล้วเหมือนกัน
... ชอบภาษาของคนแต่งคนนี้มากค่ะ ตั้งแต่เรื่องก่อน ๆ แล้ว
และเรื่องนี้ก็ชอบมาก เพราะสายดราม่า จัดเต็มนี่แหละ
-
เค้ามารอ :katai2-1:
-
Rough and Tender 12
ขอบฟ้า...ชื่อของเขาหมายถึงสิ่งที่กว้างใหญ่สุดสายตา แต่ก็นั่นล่ะ อย่างที่ใครๆ ก็รู้ว่าขอบฟ้าไม่มีอยู่จริง บางครั้งเขาก็นึกสงสัยว่าถ้ามารดาตั้งชื่อเขาว่าภูผามหาสมุทรหรืออะไรพวกนั้น ชีวิตของเขาน่าจะดีกว่าที่เป็นอยู่สักนิดบ้างไหม
เขาเคยชินกับการได้ยินคนอื่นเรียกชื่อด้วยความหงุดหงิด หัวเสีย ระอา แต่ไม่ค่อยจะได้ยินใครเรียกชื่อเขาด้วยความรู้สึกแบบที่ได้ยินนี้เท่าไหร่นัก
“ฟ้า”
ไม่ว่าจะเป็นเพราะน้ำเสียงอบอุ่นกับรอยยิ้มอ่อนโยนของฝ่ายนั้นก็ดี แต่มันก็ทำให้ขอบฟ้าเดินทื่อเข้าไปหาพร้อมกางแขนกอดเอวไว้ทันทีโดยไม่นึกว่าจะมีใครเห็นบ้างหรือไม่ ทีแรกพลชนะก็งงบวกแปลกใจนิดหน่อยกับการต้อนรับกลับบ้านของเขาแต่อาศัยเวลาไม่นาน วงแขนก็โอบรอบตัวเขาตอบ พร้อมกับเสียงกระซิบเบาๆ
“กลับมาแล้วครับ”
กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากบริเวณอกเสื้อที่เขาซุกหน้าหายใจอยู่ให้ความรู้สึกดี รู้ตัวอีกทีเขาก็เกลือกใบหน้าลงกับอกกว้างจนชายหนุ่มหัวเราะ “ทำอะไรเนี่ย เลิกซุกแล้วมาให้พี่หอมก่อนเร็ว”
พลชนะจับหน้าเขาช้อนขึ้นแล้วหอมแรงๆ ที่แก้มทั้งสองข้างซึ่งขอบฟ้าเริ่มหน้าแดงกับการแสดงออกของทั้งตัวเองและอีกฝ่าย ยิ่งได้ยินเสียงเอ่ยแซวจากน้องสาว เขายิ่งลนลานหนัก พยายามเบี่ยงตัวหนีออกจากอ้อมกอดแน่นหนา
“ไม่เอาแล้ว ปล่อยก่อน พี่พล ปล่อย” ขอบฟ้าดิ้นรนขลุกขลักแต่ยิ่งโดนรัดแน่นเข้าคล้ายกับจะแกล้ง จนกระทั่งเขาเริ่มหน้าเสียนั่นล่ะ พลชนะถึงได้รีบปล่อยตัว
“ฟ้า พี่ขอโทษ ไม่เอาน่า อย่าเพิ่งโกรธสิ” ถึงปากจะแก้ตัว แต่สีหน้าแววตาไม่ได้บ่งบอกว่าเจ้าตัวรู้สึกผิดสักนิด “ก็ฟ้าทำตัวน่ารักก่อนทำไมล่ะ เล่นวิ่งเข้ามากอด มาอ้อนแบบนี้ ใครจะไปทนได้”
ขอบฟ้ากำลังทำหน้าปั้นยากเมื่อคิดว่าตนเผลอทำอะไรรุ่มร่ามต่อหน้าปลายฝน เล่นกอดกันต่อหน้าต่อตาแบบนี้ ปลายฝนจะนึกสงสัยไหมว่าพวกเขาเป็นอะไรกัน หากยังไม่ทันหาข้อแก้ตัว ปลายฝนก็รีบยื่นหน้าเข้ามา
“พี่พลซื้อน้ำหอมมาฝากฝนด้วย แถมยังมีโสมกับใบชามาฝากม้ากับพี่หมอกอีกต่างหาก ดูสิๆ” ปลายฝนลากแขนเขาไปดูถุงของฝากบนโต๊ะ ชี้ชวนให้ดูนั่นดูนี่วุ่นวาย
“เอ่อ ดีแล้วๆ อืม แล้วขอบคุณพี่เขาหรือยัง” ขอบฟ้าเริ่มตาลายกับท่าทีวิ่งวุ่นรอบตัวของน้องสาวจนเหมือนมีปลายฝนหลายคน
“โอ๊ย ขอบคุณไปตั้งเป็นกระบุงแล้วค่า คุณพี่ อ๊ะ จริงสิ พี่พลบอกว่าจะพาพี่ฟ้าไปหาอะไรกินข้างนอกนี่ ฝนว่าพี่ฟ้ารีบไปก่อนม้าจะลงมาดีกว่า เดี๋ยวก็ได้นั่งพุ้ยข้าวต้มอยู่กับบ้านแทนหรอก” จัดแจงลากแขนพี่ชายถูลู่ถูกังขึ้นไปยังชั้นสองโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาตอบรับหรือปฏิเสธ “พี่พลนั่งรอแป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวฝนขอแต่งหล่อให้พี่ฟ้าก่อน”
ยัดตัวเขาเข้าห้องได้ รอยยิ้มร่าเริงบนใบหน้าเด็กสาวก็หายวับกลายเป็นเหน็ดเหนื่อยมากมายแทน ก่อนที่น้องสาวแสนดีจะเริ่มเปิดฉากเทศนา “โอ๊ย พี่ฟ้า นึกยังไงถึงได้เดินทื่อเข้ามาแบบนั้น ฝนล่ะหัวใจจะวาย นี่พี่พลยังไม่รู้เรื่องที่พี่ฟ้าไม่ได้กลับบ้านเมื่อคืนนะ เพราะฝนบอกแค่ว่าพี่ฟ้าออกไปทำธุระให้ม้าตั้งแต่เช้าหรอก ไม่งั้นไม่ได้กอดได้หอมต้อนรับกันแบบเมื่อกี๊แน่”
บอกตรงๆ ว่าเขาไม่ทันคิดถึงเรื่องนั้น พลชนะจะไม่พอใจงั้นเหรอถ้ารู้ว่าเขาไม่ได้กลับบ้านเพราะไปเฝ้าไข้...เอ่อ กร “แต่...พี่ไปเฝ้าไข้เพื่อนจริงๆ นะ เขาไม่สบายมาก นี่ค่อยทุเลาแล้ว พี่ถึงได้...”
“เพื่อนคนไหน” คำถามเดียวจากปลายฝนไม่ผิดอะไรกับหมัดเสยเข้าปลายคางยังไงยังงั้น ขอบฟ้าเริ่มอึกอักเหมือนน้ำท่วมปาก
“เพื่อน...เพื่อนที่...”
“ไม่ต้องพยายามแต่งเรื่องโกหกฝนก็ได้ พี่ฟ้ามีเพื่อนกับเขาที่ไหน นอกจากพี่ป่านคนสวยแล้ว ฝนไม่เคยได้ยินพี่ฟ้าพูดถึงเพื่อนคนอื่นสักครั้ง” ปลายฝนแบมือส่ายหน้า เดินไปนั่งแกว่งขาเล่นบนเตียง “ตอนได้ยินม้าบอกเมื่อวาน ฝนยังแทบไม่เชื่อ แต่ก็นะ...ใครจะไปคิดล่ะว่าเห็นหงิมๆ แบบนี้ พี่ฟ้าจะ...อ้า แอบไปมีกิ๊กซุกไว้ข้างนอก”
“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น มันไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิด” เอาล่ะสิ เขาพูดเหมือนกับทิวหมอกตอนพยายามอธิบายฉากจูบกับเจ้านายไม่มีผิด หรือว่าทิวหมอกจะโดนแบล็กเมล์เหมือนเขา “เขา...เขาไม่ใช่... พี่ไม่ได้...”
“เอาเถอะ พี่ฟ้า ฝนก็ไม่อยากยุ่งจุ้นจ้านอะไรกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของพี่หรอก แต่แค่อยากเตือนไว้หน่อย” เด็กสาวกระเด้งตัวลุกจากเตียง เปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเลือกเสื้อผ้าชุดใหม่มาส่งให้เขา “พี่พลน่ะเห็นหน้ายิ้มๆ แบบนั้น ฝนว่า...เขาน่ากลัวกว่าที่คิดนะ ผู้ชายที่ไม่ได้ร้ายออกนอกหน้าแต่อันตรายลึกๆ แบบพี่พล เวลาโกรธขึ้นมา พี่ฟ้าคงรอดยาก”
“ขอบใจนะที่เตือน” กลืนน้ำลายเอื้อกแล้วขอบฟ้าก็เริ่มขมวดคิ้ว ถามไม่เต็มเสียง “ว่าแต่เธอรู้ได้ยังไงว่าพี่กับพี่พล...เอ่อ...”
ถึงที่ผ่านมา พลชนะจะไม่เคยปิดบังท่าทีแต่เขาก็ใช่ว่าจะเปิดเผย จริงอยู่ว่าฝ่ายนั้นมักโผล่หน้ามากินข้าวหรือช่วยขายขนมบ่อยๆ มันน่าสงสัยก็จริงแต่... “มันเห็นชัดขนาดนี้เลยเหรอ”
ปลายฝนทำหน้าเซ็งและเดินฉับๆ ออกไปโดยไม่ตอบคำถาม ทิ้งให้ขอบฟ้าเริ่มวิตกว่าถ้าน้องสาวยังรู้ แล้วมารดาจะสงสัยบ้างไหม ถึงตรงนี้แล้วค่อยนึกได้ว่ามีปัญหาเฉพาะหน้าอยู่ จึงรีบเปลี่ยนเสื้อและเผ่นลงมาลากพลชนะออกจากบ้านก่อนมารดาจะลงมาเจอแล้วเริ่มบทสนทนาที่อาจนำเขาไปสู่จุดจบได้แบบไม่ยากเย็น
พลชนะพาเขาไปที่ร้านอาหารริมแม่น้ำบรรยากาศดีแห่งหนึ่ง สายลมเย็นจากแม่น้ำช่วยลดความร้อนของอากาศยามเที่ยงวันได้เป็นอย่างดี ขอบฟ้าเพิ่งรู้ว่าตัวเองหิวข้าวมากตอนที่พนักงานเสิร์ฟเดินมาตักข้าวให้เขาเป็นครั้งที่สาม
“ไปหิวมาจากไหนเนี่ย หืม ดูสิ แซงหน้าพี่ไปแล้ว” ฟังเสียงแล้วเหมือนเป็นการหยอกเล่นไม่คิดอะไร ทีแรกขอบฟ้าก็ไม่คิดอะไรหากพลชนะจะไม่ถามย้ำ “ว่าไงครับ เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวเหรอ ไปไหนมาแต่เช้า”
เพิ่งตระหนักว่าการกินข้าวเยอะกว่าปกติก็พาซวยได้เช่นกัน “ไปทำธุระให้ม้า ยัยฝนไม่ได้บอกพี่เหรอ”
คิ้วเข้มเลิกสูง ก่อนเจ้าตัวจะเอื้อมมือมาตักกับข้าวให้เขา “บอกแล้ว แต่พี่คิดว่าแถวนั้นก็น่าจะมีอะไรขายนี่นา”
“แถวนั้น...” แถวไหนอ้ะ “ใช่ครับ ก็พอมี แต่ผมรีบ กลับมากินที่บ้านประหยัดกว่าด้วย”
เขาทนกับการดำน้ำบุ๋งๆ ไม่ได้แล้วจึงรีบโผล่ขึ้นมาหาอากาศหายใจบ้าง “แล้วที่ฮ่องกงเป็นไงบ้างครับ ฝึกงานหนักมากไหม แล้วที่สำคัญ...จะกลับมาทำไมไม่บอกผมก่อนล่ะ”
พลชนะจ้องเขาสักพักก่อนจะคลี่ยิ้ม “ที่พูดนี่ เพราะฟ้าคิดถึงพี่ขนาดจะไปรับหรือว่าแค่จะได้เตรียมตัวล่วงหน้าถูก”
นั่งกระพริบตางงๆ พยายามตีความคำพูดกำกวม “ทำไมล่ะ มันเป็นเรื่องเดียวกันไม่ใช่เหรอ เพราะถ้าผมรู้ ผมจะได้เตรียมตัวไปรับที่สนามบินไง”
ถ้าไม่เพราะเขาทำหน้าว่างเปล่าก็คงจะเป็นเพราะพลชนะนึกสงสารหัวสมองช้าๆ ของคนรัก ชายหนุ่มจึงเลิกซักไซ้และหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงแทน “เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ดูนี่ดีกว่า พี่ซื้อมาฝาก ไม่รู้จะถูกใจเราหรือเปล่า”
สิ่งที่อยู่ในมือผู้พูดคือนาฬิกาข้อมือเรือนหนึ่ง ซึ่งแม้จะเป็นแบบผู้ชายแต่ก็ไม่ใหญ่เทอะทะ หน้าปัดสีทองคลาสสิค มีตัวเลขเล็กจิ๋วที่ไม่รู้ว่าเอาไว้บอกอะไร ดูสวยแบบเรียบๆ “พี่เลือกให้ฟ้าตั้งนาน ทีแรกคนขายแนะนำแบบอื่นให้แต่พี่ว่ามันไม่เหมาะกับบุคลิกฟ้าเท่าไหร่ จนเจอเรือนนี้พี่ถึงคิดว่าเหมาะกับฟ้า ไม่ฉูดฉาดสะดุดตาแต่มองได้ไม่เบื่อ”
นึกขอบคุณที่พลชนะไม่พูดตรงๆ ว่าหน้าจืด ขอบฟ้ารับมาพลิกดู ถึงจะไม่มีความรู้ในด้านนี้แต่ในความคิดเขา ยี่ห้อนาฬิกายิ่งยาวมักยิ่งแพง เรือนในมือนี่ชื่อสั้นก็จริง หากดูมีรัศมีจับอย่างบอกไม่ถูก แถมด้านหลังยังเปิดเปลือยให้เห็นกลไกซับซ้อนด้านในแบบไม่เจ๋งจริง ไม่โชว์เนี่ย น่าจะแพงหูตูบเอาการ “...แพงหรือเปล่า เท่าไหร่เหรอ”
รอยยิ้มบนหน้าหล่อเหลาหุบฉับ พลชนะตีหน้าหงิกทันควัน “แทนที่จะบอกว่าชอบไม่ชอบ กลับถามว่าแพงหรือเปล่า คนซื้อมาฝากน้อยใจนะ”
ว่าแล้วคนขี้น้อยใจก็วางช้อนทิ้งส้อม เมินหน้าหนีไปมองแม่น้ำแทน เล่นเอาขอบฟ้าลนลานรีบข้ามฝั่งตามไปนั่งข้างๆ “มันสวยมากๆ เลยครับ สวยจนผมไม่กล้ารับเพราะ...เอ่อ มันต้องแพงมากแน่ๆ ผมดีใจนะที่พี่อุตส่าห์เลือกให้ แต่วันหลังไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากผมก็ได้ แค่พี่พลกลับมา ผมก็ดีใจมากแล้ว”
คนนั่งหันหลังให้ยอมหันกลับมาแบบครึ่งๆ แสดงว่ายังโกรธอยู่นิดหน่อย “วันหลังขอแค่โปสการ์ดสักใบก็พอ ผมไม่อยากได้ของฝากแพงๆ แค่ของเล็กๆ น้อยๆ ให้เห็นว่าพี่คิดถึงผมบ้าง ผมก็ดีใจเหมือนกันล่ะ ผมไม่อยากให้ใครๆ คิดว่ามาเกาะพี่กิน”
“ใครๆ ที่พูดน่ะมันใคร” พลชนะซึ่งหันกลับมาเผชิญหน้าทั้งตัวถามเสียงรวน
“ก็ไม่ได้เจาะจง พูดถึงทั่วๆ ไป” แก้ตัวงึมงำ “ผมอยากให้เราคบกันแบบเท่าเทียมกัน ไม่ใช่มีแต่ฝ่ายให้กับฝ่ายรับ ผมแค่...”
พูดไป เสียงยิ่งเบาลงๆ ในขณะที่มืออุ่นเอื้อมมาบีบมือเขาพร้อมถอนหายใจ
“พี่เข้าใจว่าฟ้าเป็นคนยังไง รู้ว่าฟ้าไม่เคยสนใจเรื่องเงินทองของนอกกาย พี่ถึงได้ชอบฟ้ามากๆ ในจุดนี้” ฟังคำชมของพลชนะ ในใจก็เริ่มหวั่นไหวเพราะเขาเพิ่งคิดจะหยิบยืมเงินฝ่ายนั้นไปหมาดๆ “แต่ฟ้าก็ควรเข้าใจพี่ด้วย พี่ไม่ได้คิดซื้อเพราะราคาของมัน แต่พี่เลือกมาเพราะคิดว่ามันเหมาะกับฟ้า ตอนซื้อนี่ไม่ได้ดูราคาเลยด้วยซ้ำ ทีนี้เข้าใจหรือยังว่าพี่คิดยังไง”
พยักหน้ารับเงื่องหงอย ทำไมเขาถึงทำให้มื้อนี้กร่อยได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ แต่พลชนะคงเข้าใจว่าเขายังไม่สบายใจจึงเอ่ยยิ้มๆ “จะถูกจะแพงมันก็ใช้ดูเวลาเหมือนกันนั่นล่ะ มาๆ พี่ใส่ให้”
คว้าทั้งข้อมือทั้งนาฬิกาเจ้าปัญหามาจัดการครู่หนึ่ง นาฬิกาเรือนหรูก็ย้ายมาบอกเวลาบนแขนเขาอย่างเต็มภาคภูมิ “อืมๆ เหมาะจัง ฟ้าผิวขาวอยู่แล้ว ใส่สีนี้ยิ่งสวย”
“สวยก็จริงแต่ผมไม่สบายใจเลย” ขอบฟ้านึกสภาพที่ต้องคอยระแวดระวังแขนซ้ายอยู่ตลอดเวลาแล้วกลืนน้ำลาย “ผมเก็บไว้ใส่แต่ตอนโอกาสสำคัญๆ ดีกว่า”
“ไม่เอาน่า อย่าดื้อกับพี่นักสิ ต้องให้เราทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ อีกนานแค่ไหนถึงจะยอมเลิกรา” พลชนะติงเสียงจริงจังจนคนฟังรีบหุบปาก ก้มหน้ามองของขวัญเงียบๆ ต่างคนต่างเงียบกันไปพักใหญ่ ชายหนุ่มก็เอ่ยว่า “จริงสิ มหาลัยฟ้าใกล้จะเปิดแล้วนี่ ถ้าไงช่วงสุดสัปดาห์นี้เราไปเที่ยวทะเลกันดีไหม”
ขอบฟ้ากระพริบตาปริบ ในขณะที่คนถามยังจ้องตรงมา “ว่าไง”
“ไม่รู้สิ คือ...ผมก็อยากไปนะ แต่ไม่แน่ใจว่าม้าจะให้ไปหรือเปล่า” จะว่าไง เขาก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนไกลๆ ตั้งนานแล้ว ครั้งล่าสุดที่ได้ไปทะเลรู้สึกว่าจะเป็นช่วงขึ้นมัธยมปลาย ตอนทิวหมอกมีงานที่พัทยาและได้หยุดต่อจึงถือโอกาสชวนทั้งครอบครัวไปพักผ่อนด้วย ซึ่งก็ไม่ได้มีกิจกรรมอะไรมากมายเป็นพิเศษ นอกจากไปกินอาหารทะเล นั่งเล่นริมชายหาดและนอนพักที่โรงแรมราคาย่อมเยาว์ใกล้ๆ กันอีกหนึ่งคืน
“ลองขอดูสิ หรือจะให้พี่ไปช่วยพูดให้” ฟังข้อเสนอแล้วขอบฟ้าส่ายหน้าแรง
“ผมพูดเองดีกว่า กลัวว่าม้าจะว่าผมทิ้งยัยฝนไว้น่ะสิ อ๊ะ จริงด้วย” เขายิ้มร่าเมื่อฉุกคิดได้ “ผมพาฝนไปด้วยได้ไหม ฝนคงดีใจเหมือนกันเพราะเราไม่ได้ไปเที่ยวไหนกันนานแล้ว อีกอย่าง ถ้าได้ฝนช่วยพูด ม้าคงใจอ่อนบ้าง”
พลชนะทำหน้าหล่อๆ ให้กลายเป็นหน้าปั้นยาก “เอ่อ จะเอาน้องไปด้วยเหรอ...”
“อื้อ แค่ยัยฝน เพราะม้าเมารถ นั่งรถไกลๆ แล้วป่วยทุกที เลยไม่ค่อยชอบไปไหนมาไหน ส่วนพี่หมอกก็คงติดงาน” ชักเอะใจกับสีหน้าเหมือนโดนบังคับให้กลืนกระบองเพชรลงไปทั้งต้นของอีกฝ่าย “หรือว่า...พี่พลไม่สะดวก”
“เปล่า” ปฏิเสธเสียงดังก่อนพลชนะจะปั้นรอยยิ้มใหม่ “จะไม่สะดวกได้ยังไง น้องสาวฟ้าทั้งคน”
“จริงนะ” ในขณะที่เขาชักไม่ค่อยแน่ใจ ชายหนุ่มกลับรีบยืนยัน
“จริงสิ” พลชนะบีบมือเขาเบาๆ “ถึงจะไปกันหลายคนหน่อย แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ไปเลยแล้วกัน”
เขาชักตื่นเต้นจนอยากรีบกลับบ้านไปขออนุญาตมารดาเสียเดี๋ยวนี้ จินตนาการไปไกลถึงว่าควรจะเตรียมเสื้อผ้าอะไรไปบ้างเลยทีเดียว พลชนะคงดูอาการลุกลี้ลุกลนของเขาออกจึงไม่ได้ชวนแวะที่ไหนอีกนอกจากขับรถไปส่งเขาถึงบ้านหลังอาหารมื้อนั้นจบลง
++++++++++
“บ้าหรือเปล่า พี่ฟ้า จะชวนฝนไปด้วยเนี่ยนะ”
นั่นคือประโยคแรกที่ปลายฝนพูดใส่หน้าหลังฟังคำชักชวนของพี่ชาย
ขอบฟ้าเลิ่กลั่กทันที “อ้าว พี่ก็หลงคิดว่าเธอคงอยากไปด้วยเสียอีก”
“อยากน่ะมันอยาก” เด็กสาวมองสีหน้าสับสนของผู้เป็นพี่แล้วเบะปาก “แต่ให้ไปเป็นก้างขวางคอเนี่ยมันก็อีกเรื่อง”
เธอวางหวีลงบนโต๊ะแล้วกระโดดมานั่งเบียดบนโซฟาตัวเดียวกัน
“พี่พลเขาออกปากชวนฝนเองแต่แรกหรือว่าพี่ฟ้าบอกจะพาฝนไปด้วย” ฟังคำตอบเสร็จ ปลายฝนก็หัวเราะ “ว่าแล้วว่าพี่ฟ้าบื้อเอง ไม่คิดบ้างเหรอว่าพี่พลเขาอยากไปกับพี่แค่สองต่อสองมากกว่า คิดดู ทะเลสวย ฟ้าใส บรรยากาศโรแมนติก ตกกลางคืนก็มีแค่เราสองคนใต้แสงดวงดาว รับรองเสร็จทุกราย”
ชัดเจนขนาดนี้แม้แต่คนหัวช้าแบบขอบฟ้ายังเข้าใจแจ่มแจ้งเสียจนตั้งตัวไม่ติด พยายามปฏิเสธ “ไม่...ไม่มั้ง พี่พลเขาไม่ได้พูดสักคำ เราไม่ได้...”
“แหม เรื่องพรรค์นี้ใครเขาจะพูดกันตรงๆ บ้างล่ะว่ามามีเซ็กส์กันเถอะ” พูดจบ เธอก็ทำหน้าสงสัย “ว่าแต่พี่ฟ้ายังไม่เคยมีอะไรกับพี่พลเลยเหรอ แปลกนะ ดูท่าทางเจ้าชู้มือไวแบบนั้นยอมปล่อยพี่ฟ้าลอยนวลอยู่ได้ไง”
“ยัยฝน!” ขอบฟ้าที่ยังรับไม่ได้ทำเสียงดุ “เป็นเด็กผู้หญิงแท้ๆ กล้าพูดเรื่องแบบนี้หน้าตาเฉยใช้ได้ที่ไหน นี่ถ้าม้าหรือพี่หมอกได้ยินเข้า มีหวังคว้าแปรงมาขัดปากเธอแน่”
“กลัวแล้วค่า” แกล้งรับคำเสียงยานเสร็จ เธอก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ “แต่ไหนๆ แล้ว ถ้าพี่ฟ้ายังอยากชวนฝนไป ฝนก็ไม่ขัดศรัทธานะ หรือว่า...”
“แน่นอนสิ เธอต้องไปด้วยอยู่แล้ว” จากคำชักชวนเริ่มกลายเป็นการบังคับ ปลายฝนหัวเราะคิกคักเมื่อฟังคำหนักแน่น
“กลัวขนาดนั้นเลย แหม ฝนว่าอย่างพี่พลคงมีความเป็นไปได้สองทาง หนึ่งคือถ้าพี่ฟ้าบอกว่าไม่พร้อม ก็คงไม่คิดจะฝืนใจ กับทางที่สอง...” ทิ้งช่วงยาวโดยไม่สนใจอาการถลึงตาของพี่ชายสักนิด “ต่อให้มีฝนไปนั่งเป็นก้างขวางคอ ก็หยุดพี่พลไม่ได้อีกแล้ว”
ยังไม่ทันได้อ้าปากสั่งสอนน้องสาวอีกรอบ ปลายฝนก็เดินฮัมเพลงจากไปเสียแล้ว ทิ้งให้เขานั่งเครียดอยู่ตามลำพัง
พวกเขาสองคนเป็นแฟนกัน สักวันก็ต้องมีเรื่องอย่างนั้นอยู่แล้ว พลชนะก็ยอมตามใจ ไม่บังคับเมื่อเขาปฏิเสธในครั้งก่อนๆ นี่ก็ถึงเวลาอันควรแล้วใช่ไหม เขาเป็นผู้ชาย ท้องก็ไม่ได้ ไม่มีอะไรต้องเสีย เพียงแต่...เขารู้สึกแย่มากในการจะต้องมีสัมพันธ์กับกรและพลชนะในเวลาเดียวกัน
อันที่จริง ทางออกก็พอมี ขอบฟ้าคิดมาได้สักพักแล้วว่าหากเขาเลิกกับพลชนะ กรก็อาจจะเลิกสนใจเขาไปเอง แต่ใจจริง เขาไม่อยากเลิก ถึงจะไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่มีต่อชายหนุ่มซึ่งได้ชื่อว่าเป็นคนรักคืออะไร ทว่าที่แน่ๆ มันคือความรู้สึกดีๆ ที่มีคนคอยห่วงใยและเห็นเขาในสายตา คนที่ไม่ได้มองผ่านเขาเหมือนไม่มีตัวตน ไม่ได้ทำสีหน้ารังเกียจหรือแม้กระทั่งซุบซิบถึงเรื่องในอดีตของเขา
ขอบฟ้าเกลียดความเห็นแก่ตัวของตนเอง เขาอาจจะเป็นไอ้ขี้แพ้มาตลอดชีวิตแต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะนึกเกลียดตัวเองได้เท่ากับในเวลานี้จริงๆ
+++++++++++
“สำเร็จ!” ปลายฝนร้องดีใจยกใหญ่เมื่อมารดาออกปากอนุญาตเรื่องไปเที่ยว ไม่เสียแรงที่เธอเฝ้าออดอ้อน นวดไหล่ให้มารดาอยู่ร่วมชั่วโมงโดยมีขอบฟ้านั่งตัวเกร็ง หุบปากเงียบกริบเสียเป็นส่วนใหญ่ แถมเวลาอ้าปากแต่ละทีนี่เล่นเอาเธออยากจะหาอะไรไปยัดปากพี่ชาย
อย่างเวลามารดารำพึงว่า “จะดีเหรอ ทะเลมันอันตราย”
ขอบฟ้าจะพยักหน้าเออออตามทันที “อื้ม อันตราย งั้นไม่เป็นไร...”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ม้า ฝนสัญญาว่าถ้าคลื่นแรงจะไม่แตะน้ำทะเลเลย จะนั่งเล่นก่อกองทรายอย่างเดียว นะม้านะ ให้ไปเถอะ”
หรือยามมารดานึกเกรงใจพลชนะ “ให้เขาต้องมาคอยดูแลนี่มันจะดีเหรอ พวกแกสองคนยิ่งไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเขา คนหนึ่งก็กะเปิ๊บกะป๊าบ อีกคนก็งุ่มๆ ง่ามๆ แม่กลัวเขาจะนึกรำคาญ”
คนงุ่มๆ ง่ามๆ ทำเสียงอืออา “นั่นสิ พี่พลคงรำคาญ...”
“ฝนจะทำตัวน่ารักเรียบร้อยเป็นผ้าพับไว้เลยค่ะ และจะดูแลพี่ฟ้าไม่ให้ไปหลงทางหรือเกะกะชาวบ้านเขาด้วย”
มารดาลูบศีรษะลูกสาวคนเดียวและยิ้มเอ็นดู “เอาเถอะ จากที่เห็นตาพล ม้าก็ว่าเขาไม่ได้เลวเกวอะไร ออกจะคุณชายผิดจากบ้านเราลิบลับเสียอีก อยากไปกับพี่เขาก็เอา แกจะได้ไปเปิดหูเปิดตาแบบเด็กคนอื่นเขาบ้าง ไม่ต้องมานั่งหลังขดหลังแข็งขายขนมอย่างเดียว”
ปลายฝนยิ้มหน้าบานและรีบวิ่งไปเตรียมเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋า แต่ยังไม่ลืมชะโงกหน้ามาถามขอบฟ้าว่า “เราจะไปกันกี่วัน ฝนจะได้จัดเสื้อผ้าถูก”
“พี่ก็ไม่รู้ ไว้จะโทรถามให้นะ” เขายิ้มฝืด หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นจากลิ้นชัก รวบรวมกำลังใจก่อนกดโทรออก
“ครับ ว่าไง” เสียงพลชนะดังไม่ชัดเจนเหมือนอยู่ในที่ที่มีเสียงรบกวนมาก
“พี่จะไปเที่ยวทะเลกี่วันครับ” เขาต้องตะโกนซ้ำเป็นรอบที่สองเมื่อปลายสายไม่ได้ยิน “ไปทะเลกี่วัน”
“สักสามวันสองคืนก็ได้ ว่าแต่นี่ตกลงฟ้าไปได้แน่แล้วใช่ไหม พี่จะได้หาที่พัก” แม้จะไม่เห็นหน้า แต่กระแสดีใจในน้ำเสียงคนพูดก็ยังแสดงออกอย่างชัดเจน “พี่ดีใจมากๆ เลย แล้วสรุปน้องฝนไปด้วย...ใช่ไหม”
“แน่นอนครับ” ไม่แน่ใจว่าทำไมต้องร้อนตัว แต่ขอบฟ้าก็รีบบอกเร็วปรื๋อ “ถ้าไม่ได้ยัยฝนช่วยพูด ผมก็คงอดไปแล้ว ที่ม้าอนุญาตก็เพราะอยากให้ยัยฝนไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาแบบเพื่อนๆ”
เงียบไปพักหนึ่ง พลชนะจึงค่อยรับคำ “นั่นสินะ”
พวกเขาคุยต่ออีกสองสามประโยค ก่อนชายหนุ่มจะบอกว่าไว้จะโทรศัพท์หาเขาอีกครั้งทีหลัง ขอบฟ้าเดินไปบอกจำนวนวันที่ห้องปลายฝนและต้องตกใจเมื่อเห็นเสื้อผ้ากับข้าวของกระจุกกระจิกกองอยู่ทุกตารางนิ้วในห้องดังกล่าว
“อย่าบอกนะว่าจะขนไปหมดนี่”
เด็กสาวค้อนขวับ “พี่ฟ้าเป็นผู้ชายจะไปรู้อะไร เวลาผู้หญิงจะไปไหนมาไหนทีลำบากจะตาย ไหนจะเสื้อผ้า ผ้าขนหนูเช็ดหน้า สบู่ แชมพู ครีมนวด ครีมทาหน้า ครีมทาตัว ครีมกันแดด...”
พยักหน้ารับสารพัดครีมไปตามเรื่องก่อนเตรียมหมุนตัวกลับ ทว่าปลายฝนกลับยังไม่วายหยอกเขาเล่นทิ้งทวน “พี่ฟ้าก็อย่าลืมเตรียมชุดเผด็จศึกไปด้วยล่ะ เดี๋ยวจะหาว่าน้องไม่เตือน”
ขอบฟ้ากลับมานั่งมองของฝากราคาแพงที่ห้อง มองแล้วถอนหายใจ เก็บลงลิ้นชักได้สักพัก ก็หยิบขึ้นมาดูใหม่ ไม่ใช่ด้วยความเห่อ แต่ด้วยความหนักใจอย่างยิ่ง คิดได้แค่ว่าถ้าสักวันต้องเลิกกัน ถึงวันนั้นเขาต้องคืนของฝากชิ้นนี้ให้พลชนะด้วย
ถ้าถึงวันนั้น... ซึ่งบางทีอาจจะใกล้เต็มทีแล้วก็ว่าได้
เขากำลังจะเตรียมตัวนอนตอนที่โทรศัพท์ดังขึ้น แค่เห็นเบอร์ก็ปวดหัวแล้ว
“ครับ”
“ว่าไง”
ว่าไงอะไร โทรเข้ามาเองแท้ๆ “ก็ไม่ว่าไง พี่มีธุระอะไรหรือเปล่า ผมกำลังจะนอนแล้ว”
“แล้วมึงจะคืนเงินกูเมื่อไหร่”
“อะ เอ่อ คือเรื่องนี้...พี่กร ผมคิดว่า...ผมขอผ่อนคืนได้ไหม” ความง่วงเหงาหาวนอนปลิวหายวับ ขอบฟ้านั่งตัวเกร็ง กำมือบนเข่าแน่น “ผมจะผ่อนให้พี่เดือนละพัน คือ...ถ้าพี่ไม่ว่าอะไรล่ะก็นะ”
“ผ่อนงั้นเหรอ อืม ไม่เอาว่ะ มันน่ารำคาญแถมตลก เหมือนกูไปแย่งค่าขนมเด็กมาไงไม่รู้” ปลายสายหัวเราะกึกกักแล้วเอ่ยต่อ “เอางี้ดีกว่า มึงไปเที่ยวกับกูอาทิตย์หน้า แล้วไม่ต้องคืนเงินให้กูสักบาท”
“ไม่เอา ผมคืนเป็นเงินดีกว่า ขอบคุณครับ” ตอบอย่างใจคิดและเริ่มใจไม่ดีเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป ขณะกำลังลุ้นว่าอาจเพิ่งแตะโดนของสูง กรกลับตอบง่ายดาย
“ก็ได้” ก่อนจะวางสาย ยังทิ้งทวนด้วยประโยคอันน่าสับสน “กูอุตส่าห์เสนอทางรอดให้มึง แต่ในเมื่อยังกล้าลองดีกับกูแบบนี้ก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้ด้วยแล้วกัน”
ยังนั่งสับสนว่ากรพูดถึงอะไร คำตอบก็ตามมาติดๆ เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
“ฟ้านอนหรือยัง”
“ยังครับ แต่กำลังจะนอน”
“งั้นฟ้าช่วยชะโงกหน้ามองมานอกหน้าต่างหน่อยสิ”
เขารีบแหวกม่านดูและเห็นพลชนะยืนพิงรถโบกมือจากอีกฟากของถนน เสียเวลายืนประหลาดใจอีกนิดหน่อยก่อนขอบฟ้าจะรีบย่องลงมาแง้มประตูลอดออกไป วิ่งเหยาะๆ ตรงดิ่งไปยังร่างสูงที่ยืนยิ้มรออยู่
“มาได้ไงครับ” เมื่อเข้าใกล้จึงได้กลิ่นแอลกฮอล์ลอยมาหึ่ง เขาขมวดคิ้วทันที “พี่พลกินเหล้าแล้วขับรถทำไม มันอันตรายนะ แถมดีไม่ดีจะเจอด่านตรวจอีก”
“หึหึ งั้นคืนนี้ขอพี่นอนค้างด้วยคนสิ” พลชนะยึดมือเขาไว้แล้วยกขึ้นจูบเมื่อเห็นอาการลังเล “ล้อเล่นน่า พี่ดื่มไปนิดเดียวเอง กลิ่นพวกนี้คงติดมาจากที่ร้านมากกว่า”
ชายหนุ่มดึงให้เขาขึ้นไปนั่งบนรถแล้วค่อยก้มลงจูบ ลิ้นอุ่นๆ อบอวลด้วยกลิ่นแอลกฮอล์จนแทนสำลัก ขอบฟ้าดันบ่ากว้างออกซึ่งพลชนะก็ยอมถอยไปแต่โดยดี
“ฟ้า เรื่องไปเที่ยวน่ะ” สีหน้าคนพูดดูเหยเกยังไงไม่ทราบ ขอบฟ้าพลอยนึกลุ้นให้อีกฝ่ายติดธุระกะทันหัน “ขอโทษนะ เพราะดูเหมือนทริปเราจะใหญ่ขึ้นไปทุกทีแล้วสิ”
ไม่ปล่อยให้เขางงนาน คำอธิยายก็พรั่งพรูจากปากชายหนุ่มที่ยกมือเกาท้ายทอยแก้เก้อ “ตอนที่ฟ้าโทรหาพี่ตอนหัวค่ำ พี่กำลังอยู่กับเพื่อนๆ พอคุยเสร็จ พวกมันก็ถามกันว่าพี่จะไปไหน กับใคร พี่กำลังดีใจอยู่เลยเล่าฟุ้งใหญ่เลยว่าจะพาฟ้าไปเที่ยวทะเล แล้วทีนี้ไม่รู้เป็นไงมาไง ไอ้พวกนั้นมันก็บอกว่าจะไปด้วย พี่ห้ามมันก็แล้ว ด่ามันก็แล้ว แต่...”
“ถ้าเพื่อนพี่อยากไปก็ดีสิครับ ไปกันเยอะๆ สนุกออก” หวังว่าน้ำเสียงจะไม่ลิงโลดจนน่าเกลียด ขอบฟ้าจึงรีบเอ่ยต่อ “ผมอยากไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เป็นกลุ่มใหญ่ๆ แบบนี้มานานแล้ว คงครึกครื้นน่าดู เอาแบบนั่งล้อมวงเล่นไพ่ ย่างปลาหมึก เล่นเกมพระราชาอะไรพวกนั้น พี่ว่าพวกเพื่อนๆ พี่เขาจะยอมเล่นกันไหม”
“ถ้าฟ้าอยากทำทั้งหมดที่ว่าก็ต้องได้ทำอยู่แล้ว” พลชนะโอบศีรษะเขาเข้าไปซุกในซอกอก “ฟ้ามีอะไรที่อยากทำอีก บอกพี่มาให้หมดเลยนะ ไม่ว่าจะขึ้นเขาลงห้วย เฮฮาบ้าบอสุดฤทธิ์สุดเหวี่ยง เอาให้ลืมโลกเลยยังได้ พี่จะทำให้ฟ้าทุกอย่างเลย”
กำลังจะบอกว่าไม่ต้องทำทั้งหมดที่ว่ามา ก็พอดีกับที่พลชนะพูดต่อ “อย่างไอ้กรไม่ต้องบอก แม่งก็เมาหัวทิ่มอยู่แล้ว แต่ยังดีที่ครั้งนี้ป่านไปด้วย มันคงไม่บ้าเลยเถิดเหมือนคราวก่อนๆ หรอกมั้ง”
เหมือนถูกผลักตกเหวแบบกะทันหัน ยังดีที่ภายในรถไม่สว่างพอ ไม่อย่างงั้นพลชนะต้องรู้ว่าเขากำลังจะใกล้อ้วกด้วยความเครียดเป็นแน่ “พี่กรกับป่านไปด้วยเหรอ”
“อืม” พลชนะเขี่ยเส้นผมบนหน้าผากเขาเล่นเบาๆ “ลำบากใจหรือเปล่า”
ไม่ถึงกับลำบากหรอก แต่อาจจะแค่ปางตาย ขอบฟ้ากลืนน้ำลายเอื้อก กลายเป็นคนติดอ่างกะทันหัน “ลำบากใจ... เปล่านี่ ผมก็แค่...”
“พี่รู้ว่าฟ้าคงยังทำใจเรื่องป่านไม่ได้ แต่ว่าพี่ก็อยากให้ฟ้าตัดใจเร็วที่สุด จริงอยู่ว่าพี่รอได้ แต่การที่รอได้ มันไม่ได้หมายความว่าพี่ไม่ทรมานหรอกนะ บอกตรงๆ ว่าที่พี่ยอมให้พวกนั้นไปด้วยก็เพราะอยากให้ฟ้าได้เห็นชัดๆ ว่าตอนนี้หัวใจป่านเป็นของใครและป่านรักไอ้กรมากแค่ไหน ถ้าฟ้าเห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกัน อาจจะทำใจยอมรับได้ง่ายขึ้น”
แว่บหนึ่งที่เขาเขม้นมองหน้าพลชนะ และสงสัยว่าทำไมคนที่ปกติอ่อนโยนกับเขามากมายกลับโหดร้ายได้ถึงขนาดนี้ ปลายฝนเคยบอกว่าพลชนะน่ากลัว ในเวลานั้นเขารับฟังแค่ผ่านๆ ใครจะรู้ว่าวินาทีที่สำนึกว่าปลายฝนพูดถูก จะมาเยือนอย่างไม่ทันตั้งตัว
“โกรธพี่เหรอ คงคิดว่าพี่เห็นแก่ตัวมากสินะ ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ว่าเพราะพี่ก็ผิดจริง” ชายหนุ่มโอบอ้อมแขนรั้งคนที่ยื้อตัวไว้ พร้อมใช้มืออีกข้างบีบต้นแขนข้างที่ขอบฟ้ายันแผ่นอกไว้แน่น “ฟ้าจะโกรธพี่ก็ได้ แต่ยังไงฟ้าก็ไปจากพี่ไม่ได้หรอก”
แขนข้างที่โดนจับไว้เริ่มเจ็บจนชา เขาก้มหน้ากล่าวอู้อี้ “ปล่อยเถอะ พี่พล ปล่อย”
คำตอบคือแรงบีบที่มากขึ้นจนเขากลั้นเสียงครางไม่ไหว “ผมเจ็บ ขอร้องล่ะ ปล่อยก่อนเถอะครับ”
พลชนะก้มหน้าลงแนบริมฝีปากบนหน้าผากชื้นเหงื่อบางๆ แตะจุมพิตบริเวณหัวคิ้วขมวดย่นด้วยความเจ็บ ก่อนจะคลายมือออกช้าๆ แล้วลูบปลายนิ้วลงบนแถบปื้นแดงบนแขนคล้ายกับจะนวด
“เจ็บมากไหมครับ ขอโทษนะ แขนฟ้าแดงไปหมดเลย” ชายหนุ่มก้มหน้าลงจูบบนผิวแดงเป็นปื้น “ถ้าฟ้าไม่ดื้อ พี่ก็คงไม่ทำให้เราเจ็บหรอก”
พลชนะยอมปล่อยให้เขาตะเกียกตะกายลงจากรถโดยไม่ห้ามปราม นอกจากกล่าวทิ้งท้ายก่อนออกรถ “สักวันฟ้าจะเข้าใจว่าพี่ทำเพื่อเรา”
ทริปนี้ไม่เหลือความน่าสนุกสนานให้ขอบฟ้าคาดหวังได้อีก กรบอกว่าให้เขาเตรียมตัวเตรียมใจ พลชนะบอกให้เขาทำใจ ขนาดยังไม่ทันไปยังเจ็บตัว เสียใจได้ขนาดนี้ ดูท่า...ทริปนี้ อาจเป็นทริปครั้งสุดท้ายสำหรับหลายๆ คนก็เป็นได้
++++++++++
-
ง่าาา. ทริปนี้ ฟ้าจะโดนไรอีกเนี่ยะ
-
นั้นไงธาตุแท้เริ่มเปิดเผย คนเป็นเพื่อนสนิทกัน มันต้องมีนิสัยคล้ายๆกันหรือความชอบเหมือนๆกัน ไม่งั้นมันคงอยู่ด้วยกันไม่ได้ กรเป็นแบบไหนพลชนะก็คงคล้ายคลึงกัน สงสารฟ้าเพิ่มอีกสิบระดับ :เฮ้อ:
-
คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ :เฮ้อ:
-
ฟ้าต้องเจอคนแบบพี่พล และพี่กร
โอยยยย รับมืออย่างไร
ฮือออ คือบางมุมเราเข้าใจฟ้านะ
คนที่แบบเออออไม่กล้าขัดใจใคร คนที่ต้องการความเอาใจใส่
ต่อให้มันนิดนึงมันก็รู้สึกได้อ่ะ
เราเป็นประเภทใครมาทำดีด้วยก็ไว้ใจเลย ไม่เผื่อใจด้วย
เพราะงั้นเวลาฟ้าเจ็บ เราว่าอาจจะเจ็บมากก็ได้นะ
-
จะรอดหรือจะล่มงานนี้
-
อึดอัดมากกก คนเขียนสร้าง dilemma ได้เก่งมากๆ :katai1:
ไม่รู้สึกเอาใจช่วยฟ้าเลย นางเหมือนกระต่ายน้อยๆที่ชะตาชีวิตขึ้นอยู่กับผู้ล่า ไม่ได้กำหนดเองด้วยซ้ำ
พี่พลก้ร้าย พี่กรก็ร้าย แต่สิ่งเดียวที่ยังไม่หมดหวังคือ พี่กรคือพระเอก เสี้ยวหนึ่ง มุมหนึ่งเล็กๆที่แว้บเข้ามาสักตอนก่อนหน้า บ่งบอกว่าลึกๆแล้วพี่กรก็เมตตาฟ้าเหมือนกันนะ
ในขณะที่พี่พล เหมือนจะเป็นเทพบุตร แต่ใครจะรู้ว่านั่นอาจจะเป็นแค่เปลือกก็ได้
-
ไปๆมาๆเหมือนกรจะดีกว่าพล :hao3:
-
"แต่ยังไงฟ้าก็ไปจากพี่ไม่ได้หรอก”
หรอ
จะรอดู 5555
-
:เฮ้อ:ฟ้าต้องสู้นะ
-
ก็ยังอยากให้พลจับฟ้ากินซักที เรื่องจะได้ไปให้มันสุดๆ
ตัวผู้เรื่องนี้หาดีไม่ได้ซักตน พระเอกนี่ก็ข่มขู่จังแกล้งเด็กจนมุมนี่มันไม่เท่หรอกนะ
พลก็คงหว่านพืชหวังผลอยู่แล้วสร้างภาพผู้ชายแสนดีให้ตายใจ
-
ยังไงพลก็เพื่อนกรเนอะ จะดีต่างกันแค่ไหนเชียว
โถ่ น้องฟ้าของพี่
-
อยากให้ความลับแตกแล้วฟ้าตัดใจเลือกสักทาง มัวแต่พะวงแบบนี้ฟ้าจะบ้าก่อนรักกับอิพี่กรไม๊
-
ร้ายกาจ
-
โอ๊ยย ฟ้าาาาาาาาา :z3:
ทำไมชีวิตเจอแต่คนแบบนี้ มีความสุขก้มีไม่สุด
ได้แค่หวังความอบอุ่นเสี้ยวนึงมาชโลมใจ แล้วก็ต้องทุกข์อีก
รีบมาอัพอีกนะคะ อินมากก รอทุกวันน :katai4:
-
หวังว่าฟ้าจะไม่ถูกพลขย้ำหรอกนะ
เพราะทำใจไม่ได้จริงๆ กลัวความงามในใจ
ของฟ้าจะหดหายไปในสักวัน
-
พลดูร้ายลึกนะ ชักหวั่นใจ
-
ลายออกจนได้ คนเราจะพยายามยังไง ก็ปกปิดความเป็นตัวของตัวเองไม่ได้หรอก พลชนะ อย่าทำร้ายน้องฟ้านะ :mew3:
-
ฟ้านี่ต้องเป็นแม่เหล็กดูดหนุ่มร้าย ๆ แน่ ๆ เลยลูก
กรนี่น่ากลัวออกหน้าออกตาเหมือนหมาบ้าที่แค่เอาน้ำฉีดก็วิ่งหนี
แต่พลนี่สิ... เฮ่อ! ป้าขอยาหอมด่วน! ท่าทางพ่อคุณจะไม่ได้มาเล่น ๆ
ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าพ่อคุณถอดหน้ากากเทวดาทิ้ง ร่างที่แท้จริงจะเป็นอะไรกันแน่?
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^ :L2:
-
พลนี่เริ่มดูน่ากลัวแปลกๆแล้วอะ
น้องฟ้าสู้ๆ
ขอบคุณคนโพสต์นะคะ
-
ก็บอกแล้วไงว่าอิพี่พลน่ะร้ายลึก หึหึ ฟ้าเอ๊ย หนีอิพี่กรปะอิพี่พล จะหันซ้ายหรือหันขวาก็ตายลูกเดียว :katai3:
-
ทำไมไม่รู้เราว่าฟ้าอ่อนแอเอง ไม่เลิกกับพี่พลถ้าเค้ารู้ทีหลังไม่อยากคิด
ถึงจะไม่ชัวร์เรื่องมั่วกับคนอื่นแต่ถือว่าคบแล้วนะ ทริปนี้ความแตกแน่ๆ
เดาว่าผชเรื่องนี้สายดาร์ค
-
กรคือคนเลวที่แสดงว่าเลว
ส่วนพลคือคนเลวที่แสร้งดีเป็นหน้ากากฉาบหน้าตัวเอง คนแบบนี้น่ากลัวนะถ้าเป็นศัตรู แต่จุดหนึ่งที่เหมือนกันของสองคนนี้คือเป็นคนหวงของเหมือนกัน
-
เริ่มเห็นตัวตนของพลแล้ว
กรต้องรู้แล้ว เลยมาชวนไปเที่ยว เพื่อเอาชนะพล ให้ทริปเที่ยวล่มแน่ๆ
งานนี้ฟ้าเจอศึกหนักแน่ๆๆเลย
-
นาทีนี้ ทริปที่ว่าจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนะเนี่ย
-
ไม่ลงเอยกัยใครเลยจะดีกว่ามั้ยเนี้ย น่ากลัวพอกันทั้งกรทั้งพล
-
เวรกรรม ดูจิตกว่ากรอีกอ่ะ
-
คิดถึงน้องฟ้าแล้วค่ะแง อยากอ่านต่อแล้ว ㅠ ㅠ
-
Rough and Tender 13
ขอบฟ้าโดนปลายฝนวิ่งมาปลุกตั้งแต่หกโมงเช้า
“พี่พลบอกว่าจะมารับตอนแปดโมงไม่ใช่เหรอ เธอจะรีบไปไหนกัน” ขอบฟ้าตอบงัวเงีย
“ฮื้อ ก็ตื่นมาเตรียมตัวสิ กว่าพี่ฟ้าจะอาบน้ำแต่งตัวกินข้าว ช่วยฝนจัดกระเป๋าเสร็จก็แปดโมงพอดี ไม่รู้ล่ะ ห้ามนอนต่อนะ”
สรุปว่าเขาก็ต้องลุกตามคำสั่ง อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มาช่วยปลายฝนพับเสื้อผ้าลงกระเป๋าให้ เหตุที่น้องสาวไม่ยอมเก็บให้เสร็จตั้งแต่แรกเพราะกลัวเสื้อผ้าจะยับ เขาไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลนี้นักหรอก เพราะตัวเขาเองโยนๆ เสื้อผ้ากับข้าวของเครื่องใช้จุกจิกอีกไม่กี่ชิ้นลงกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยภายในเวลาสิบห้านาที
ยังดีอยู่อย่าง ตั้งแต่เขานั่งพับเสื้อมา ยังไม่เจอสายเดี่ยว เกาะอกหรือขาสั้นจุ๊ดจู๋ ส่วนใหญ่ปลายฝนจะเลือกเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเตรียมไว้ แต่ขอบฟ้าก็สังเกตเห็นอีกอย่างเช่นกันว่าเสื้อผ้าของเขากับปลายฝนคล้ายกันอยู่บ้างก็ตรงที่แม้จะยังอยู่ในสภาพดีหากก็ค่อนข้างเก่าซีด
เขาเป็นผู้ชาย ไม่ค่อยสนใจเรื่องพรรค์นี้อยู่แล้ว แต่เขาสงสารน้องสาวมากกว่า เข้าใจว่าเด็กผู้หญิงวัยนี้กำลังรักสวยรักงาม แต่ปลายฝนก็ไม่เคยขอเงินมารดาหรือทิวหมอกเพื่อไปซื้อของพวกนี้เลย
รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อยที่เขาไม่ได้นึกขี้ขลาดแกล้งป่วยแกล้งตายเพื่อเอาตัวรอดจากทริปอันตรายนี้อย่างที่นึกอยากทำหลายรอบ เพราะถ้าเขาถอนตัวจริง ปลายฝนคงต้องอดไปด้วย
“ฝน ถ้าเราคิดจะกินอะไรรองท้องต้องรีบหน่อยแล้วล่ะ อีกสิบนาทีจะแปดโมงแล้วนะ” เขาเตือนขณะหยิบแปรงสีฟันของน้องสาวมาใส่กระเป๋าเป็นอย่างสุดท้าย
“เสร็จแล้วค่ะ เสร็จแล้วๆ” เด็กสาวตะโกนตอบจากด้านนอกขณะวิ่งวุ่นเข้าๆ ออกๆ ขอบฟ้าจึงหิ้วกระเป๋าของปลายฝนแล้วสะพายเป้สัมภาระของตนลงมาชั้นล่างก่อน และต้องเบิกตาโตเมื่อเห็นพลชนะกำลังนั่งคอยอยู่แล้ว
“พี่พล! มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่เรียกผมล่ะ”
ชายหนุ่มที่ปกติก็หล่ออยู่แล้ว มาวันนี้ยิ่งเจิดจ้าสดใสเป็นสามเท่า เจ้าตัวรีบลุกมารับกระเป๋าจากมือเขาไปถือไว้เอง “มาถึงได้สักพัก พี่ขอคุณแม่ฟ้าไว้เองว่าไม่ต้องเร่ง พี่รอได้”
บทจะดีก็แสนดีเสียจนชวนให้สงสัยว่าคืนนั้นเขาแค่ฝันไปหรือเปล่า
“มาแล้วค่ะ พี่ฟ้า ฝนว่าเรา...อุ๊ย” ปลายฝนอุทานเบาๆ แล้วหัวเราะแหะๆ “รอนานหรือยังคะ พี่พล”
“ไม่นานหรอกจ๊ะ พี่มาถึงก่อนเวลานัดเองล่ะ” พลชนะยิ้มพลางแบกกระเป๋าไปใส่ท้ายรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน สองพี่น้องจึงเลิกคิดเรื่องหาอะไรรองท้องไปโดยปริยาย
“ม้า ผมไปแล้วนะ” เขาเข้าไปบอกมารดาที่กำลังจับโน่นทำนี่ในครัว
“เออๆ ไปดีมาดี แล้วดูน้องด้วยนะ”
“แล้วฝนจะซื้อขนมมาฝากนะคะ” ปลายฝนเข้าไปกอดเอวมารดาแล้วหัวเราะร่าวิ่งไปรอที่รถ ขณะพลชนะเข้าไปไหว้ลาเป็นคนสุดท้าย
“ผมไปก่อนนะครับ แล้วผมจะคอยดูแลทั้งคู่เองครับ ไม่ต้องห่วง”
“อืม ฉันก็เชื่อใจเพราะเห็นหน้ากันมาพักใหญ่ แต่ยังไงๆ ยัยฝนก็ยังเด็กนัก หวังว่าคุณจะเข้าใจ”
พลชนะชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะยิ้มสุภาพ “แน่นอนครับ ผมเข้าใจสิ่งที่คุณน้าต้องการบอกดีและสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรรุ่มร่ามกับเขาครับ”
สองคนเดินออกมาขึ้นรถที่ปลายฝนขึ้นไปนั่งรอบนเบาะหลังอยู่ล่วงหน้า
“แล้วคนอื่นล่ะครับ”
“ที่เหลือเขาไปรถไอ้กรกันน่ะ นัดเจอกันไว้ที่ปั๊มน้ำมัน”
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็เลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง ปลายฝนลากมือเขาวิ่งเข้าร้านสะดวกซื้อเพื่อหาขนมรองท้อง ส่วนพลชนะเดินแยกไปซื้อกาแฟอีกด้าน ขณะที่เขากำลังยืนเลือกขนมอยู่ เสียงทุ้มเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นใกล้เสียจนสะดุ้งโหยง
“คิดถึงจัง”
หันขวับกลับมาเจอหน้าตัวปัญหาประจำทริปลอยอยู่ใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมหลังโกนหนวด
“คิดว่ามึงจะหนีหางจุกตูดในนาทีสุดท้ายเสียอีก ดีแล้วล่ะ ไม่งั้นกูคงหมดสนุกแย่”
ยืนเม้มปาก เขม้นมองหน้าอีกฝ่ายแล้วพยายามพูดเสียงนิ่งที่สุด “ผมไม่จำเป็นต้องหนีอะไรหรือใครสักหน่อย ขอทางด้วยครับ”
รวบถุงขนมสองสามห่อในมือและรีบเดินไปหาปลายฝนที่ยังยืนอยู่หน้าตู้เครื่องดื่ม ร่างสูงกลับเดินล้วงกระเป๋าตามมาติดๆ “แดกแต่ขนมหลอกเด็กนะมึง”
ทริปนี้ต้องวายป่วงแน่ๆ “...น้องฝากถือ”
“พี่ฟ้าจะเอาน้ำอะไร... อ้าว สวัสดีค่ะ พี่กร” ปลายฝนยิ้มกว้างเมื่อสังเกตเห็นคนที่เดินตามหลังพี่ชายมา “มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่คะ แล้วคนอื่นๆ ล่ะ เจอพี่พลหรือยัง เห็นบอกว่าจะไปซื้อกาแฟ”
“พี่เพิ่งมาถึงนี่เอง คนอื่นก็ไปซื้อกาแฟ แต่พี่อยากกินน้ำอัดลมมากกว่า” คนพูดเปิดตู้แช่หยิบขวดน้ำอัดลมมาส่งให้ขอบฟ้าถือ “น้องฝนกินข้าวเช้ามาหรือยัง คงอีกสักพักถึงจะแวะกินข้าว ทนหิวได้ไหม”
“สบายมากค่ะ เดี๋ยวกินขนมรองท้องนิดหน่อยก็พอ”
“เดี๋ยวพี่ไปจ่ายเงินก่อนนะ” ขอบฟ้าพึมพำแล้วเดินเลี่ยงคนสองหน้าลิ้นสองแฉกไปหาแคชเชียร์ แต่ยังหนีไม่พ้นเมื่อมีมือยาวๆ หยิบขนมมาวางเพิ่มรวมกับเขา
“คิดรวมหรือแยกครับ”
“รวมเลยครับ” คนที่ด่าว่าเขากินขนมหลอกเด็กแต่ตัวเองก็กินด้วยตอบพลางหยิบกระเป๋าเงินออกมา
“ไปเที่ยวเหรอครับ”
ขอบฟ้าอดเหลียวมองซ้ายขวาไม่ได้ พอแน่ใจว่าคุณพนักงานถามเขาจึงยิ้มตอบ “ครับ”
“แล้ว...” ยังไม่ทันรู้ว่าคุณพนักงานจะนำเสนอขนมจีบหรือซาลาเปาทานเพิ่ม มืออันหยาบคายก็วางเงินดังปังบนเคาน์เตอร์พร้อมกับดันหัวเขาให้หลบไปห่างๆ
“เร็วๆ หิวแล้ว”
ยังไม่ทันจะหายตกตะลึงในความไร้มารยาทชอบแซงคิวของชายหนุ่ม คุณพนักงานก็จัดการเสร็จเรียบร้อยด้วยอาการลนลาน คาดว่าคงไม่เคยเจอลูกค้ามารยาทติดลบแบบนี้เป็นแน่ ทั้งตบเคาน์เตอร์ ทั้งแซงคิว ใช้ไม่ได้เลยสักอย่าง ขอบฟ้านึกตำหนิในใจขณะมองตามปลายฝนคุยติดลมกับกรเดินนำหน้าเขาไปทางร้านกาแฟ ซึ่งสมาชิกส่วนใหญ่จับจองโต๊ะนั่งจิบกาแฟกันอยู่ก่อนแล้ว
“ฟ้า น้องฝน เป็นยังไงบ้าง” ป่านร้องทักอย่างร่าเริง “ตายจริง ไม่เจอกันไม่กี่ปี น้องฝนโตเป็นสาวสวยขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย”
ปลายฝนยกมือไหว้ทุกคนในที่นั้นและยังกล้ายิ้มรับเสียงเอ่ยแซวจากปากเพื่อนๆ พลชนะ ซึ่งไม่ต้องรอนานเมื่อพลชนะเริ่มทำหน้าที่พี่ชายเต็มตัว
“ดูแต่ตามืออย่าต้องนะพวกมึง ไม่งั้นกูจะเจี๋ยนให้ฉลามแดกให้หมด”
“อู๊ยยย หวงออกนอกหน้าไปไหม กะเป็นพระยาเทครัวหรือไง” หนึ่งในสองที่ขอบฟ้าจำหน้าได้เพราะเจอทุกงาน ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อวศินเอ่ยแซวและได้รับคำตอบเป็นการยกขาถีบเก้าอี้ที่นั่งอยู่จนเกือบหงายหลัง
“ระวังปากหมาๆ ของมึงจะแตกแบบไม่รู้ตัว” พลชนะเตือน ขยับมือโอบบ่าขอบฟ้าที่ยังยืนทื่อมะลื่อ “กูรักของกู คนนี้คนเดียว”
สายตาทุกคู่มองตรงมายังเขาแบบไม่ได้นัดหมายจนตีหน้าทำอะไรไม่ถูก ได้แต่พยายามเบี่ยงตัวออกห่าง “ปล่อย พี่พล”
“เออ มึงปล่อยน้องมันก่อน แม่ง หื่นออกนอกหน้า ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะ เดี๋ยวน้องฟ้าสุดเลิฟของมึงก็เปลี่ยนใจหนีกลับบ้านหรอก” คราวนี้ เพื่อนพลชนะอีกคนที่ชื่อศรุตเป็นผู้ปราม
ในขณะที่หลายคนยังแซวคนบิดตัวเป็นกิ้งกืออย่างขอบฟ้า กรกลับจุดบุหรี่สูบเงียบๆ แบบผิดวิสัย มองคนรอบตัวแซวกันโดยไม่พูดอะไรสักคำ จนหญิงสาวข้างกายเอ่ยทัก “พี่กรเงียบจัง หิวหรือเปล่า กาแฟร้อนๆ สักแก้วดีกว่าไหม เดี๋ยวป่านไปซื้อให้”
ขอบฟ้าที่ยืนอยู่ใกล้พอจะได้ยินประโยคอ่อนหวานเอาอกเอาใจหยุดชะงัก เหลือบมองเจ้าผู้ชายวางมาดยิ่งใหญ่เหลือหลายส่ายหน้าเนือย หากพอบังเอิญสบตากับเขาเข้ากลับเอ่ยเรียก “ฟ้า”
นี่...อาจจะเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่กรเรียกเขาด้วยชื่อ ไม่ได้เรียกมึง เรียกนาย เรียกไอ้หน้าจืดหรือเรียกเด็กไอ้พล หากแต่เป็นครั้งแรกที่ไม่ถูกที่ ถูกเวลาเอาเสียเลย เพราะคำเรียกสั้นๆ คำเดียวเล่นเอาเงียบกริบกันไปหมดทุกคน
ขอบฟ้าที่ไม่รู้ว่าตอนนี้หัวใจตัวเองหยุดเต้นไปกี่วินาทีแล้วยืนตัวแข็งทื่อรอฟังคำพูดต่อไปที่อาจจะเป็นตัวตัดสินวิธีตายของเขาก็เป็นได้
ชายหนุ่มซึ่งกลายเป็นจุดเด่นแบบไม่รู้จะเด่นยังไงเพียงตีหน้าเรียบ ใช้มือที่คีบบุหรี่ชี้มาทางเขา “ขอโค้กที่ซื้อเมื่อกี๊”
ไม่รู้หรอกว่ามีใครลอบถอนหายใจบ้าง แต่ขอบฟ้าคนหนึ่งล่ะที่หัวใจเต้นต่อได้เสียที เขารีบยกถุงในมือขึ้นมาคุ้ยหาของที่ต้องการอย่างรีบร้อนท่ามกลางห่อขนมของปลายฝน
“ฟ้าถือไว้ พี่หยิบให้เอง” พลชนะบอกและล้วงมือลงไปแป๊บเดียวก็หยิบขวดน้ำอัดลมติดขึ้นมาส่งให้เพื่อน “แล้วนี่ขนมฟ้าหมดเลยเหรอ”
“อ๋อ เอ่อ ของฝนด้วยน่ะค่ะ” จำเลยสารภาพพร้อมยิ้มแห้งๆ ซึ่งพลชนะก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ
“รีบไปกันเถอะ กว่าจะถึงที่พักกินข้าว เดี๋ยวเขาจะหิวจนเป็นลมกัน” พูดจบ พลชนะก็จูงมือเขาให้กลับไปขึ้นรถโดยมีปลายฝนวิ่งตามมาติดๆ ทว่าเมื่อมานั่งประจำบนรถกันแล้ว ปรากฏว่ากลับมีใครอีกคนตามมาขึ้นรถด้วย
พลชนะเหลียวมามองแขกไม่ได้รับเชิญแล้วขมวดคิ้ว “มึงจะมานั่งรถกูทำไม ไอ้สิน”
ฝ่ายโดนไล่ด้วยสายตาเพียงยักไหล่ “บรรยากาศบนรถไอ้กรมันไม่ค่อยสดชื่น กูไม่ชอบบรรยากาศแบบนั้นเท่าไหร่”
“พูดอะไรของมึง” ถึงจะบ่น แต่พลชนะก็ขับรถออกจากปั๊มน้ำมันแล้ว
“ไอ้กรแม่งเป็นห่าอะไรไม่รู้ อารมณ์เสียแต่เช้า เหวี่ยงตลอด ขนาดมีป่านคอยเอาใจอยู่ข้างๆ แม่งยังทำหน้าหมาไม่แดก นี่กูกับไอ้รุตเป่ายิ้งฉุบกัน กูชนะ มันเลยต้องทนนั่งรถไอ้กรต่อ” ตอบแล้วชายหนุ่มจึงยิ้มกว้าง เอนตัวพิงเบาะอย่างอารมณ์ดี “อีกอย่าง คันนี้มีผู้โดยสารน่ามองแถมยังไม่มีเจ้าของอยู่ด้วย กูค่อยชุ่มชื่นหัวใจหน่อย”
ขอบฟ้าโล่งใจที่น้องสาวแค่หัวเราะกับคำเอ่ยแซวแต่ก็ไม่ได้มีท่าทางสะเทิ้นอายอะไร และต้องนึกขอบคุณวศินที่ช่วยทำให้บรรยากาศในรถครื้นเครงขึ้นตลอดระยะทางจนถึงที่พักกินข้าว
ฝ่ายกรนั่งรออยู่ในร้านเรียบร้อยแล้วตอนที่พวกพลชนะตามมาสมทบ หลังจากสั่งอาหารเสร็จ ป่านจึงค่อยเอ่ยว่า “เห็นพี่พลมาถึงช้า กำลังห่วงอยู่เลยว่าขับเลยร้านไปเสียแล้วก็ไม่รู้”
“อ๋อ” พลชนะเบือนหน้ามามองคนรักที่ยังนั่งหน้าซีดๆ “ฟ้าเขาเมารถนิดหน่อยน่ะ พี่เลยแวะพักอีกครั้ง แต่เห็นว่าแป๊บเดียวเลยไม่ได้โทรบอก”
“แย่จริง แล้วนี่ดีขึ้นหรือยัง ฟ้า เดี๋ยวต้องนั่งรถอีกไกลเสียด้วย จะไหวหรือเปล่า” ป่านถามด้วยความเป็นห่วงแล้วตั้งข้อสังเกต “ไม่เห็นเคยได้ยินเลยว่าฟ้าเมารถ”
“พี่ผิดเองล่ะ” พลชนะยอมรับเสียงอ่อย “ฟ้าเขาคงเมากลิ่นกาแฟ เจ้าตัวเองก็บอกว่าเพิ่งเคยเป็นเหมือนกัน”
คนเมากลิ่นกาแฟตีหน้าปูเลี่ยนๆ รู้สึกตัวเองงี่เง่าขึ้นมาครามครัน “ไม่ใช่ความผิดพี่พลหรอก ผมยังไม่รู้มาก่อนแล้วพี่จะรู้ได้ยังไง”
พออาหารทยอยมาเสิร์ฟ ขอบฟ้ากินได้ไม่มากนักเพราะยังพะอืดพะอมไม่หาย แต่ก็ยังพยายามกินเพื่อไม่ให้คนอื่นเป็นห่วง พลชนะหาซื้อยาแก้เมารถมาให้กินและสั่งให้เพื่อนขับรถต่อแทน หลังจากนั้นจึงดึงขอบฟ้าให้ไปนอนหนุนตักบนเบาะหลัง
รู้สึกตัวขึ้นมาเป็นบางครั้งระหว่างทางแต่มักจะโดนพลชนะบอกให้นอนพักต่อ จนมาตื่นเต็มตาอีกครั้งก็ตอนที่มาถึงจุดหมายปลายทาง พยายามเดินมาช่วยขนของขนกระเป๋าแต่ก็โดนผลักไสออกมา ปลายฝนจึงชวนเขาไปเตร่แถวเคาน์เตอร์เช็คอินแทน
เขากับน้องสาวมัวแต่เดินดูบรรยากาศสวยๆ ของชายทะเลติดโรงแรม พอกลับมาอีกครั้งก็พบว่ามีคนกำลังยืนเถียงกันอยู่
“พี่สิน มีปัญหาอะไรเหรอคะ” ปลายฝนสะกิดถามคนที่นั่งปลีกตัวมองกลุ่มเพื่อนถกเถียงกันอย่างไม่คิดจะมีส่วนร่วม
“เรื่องแบ่งห้องน่ะ” คนตอบยิ้ม “ไอ้กรจะขอนอนห้องเดียวกับป่าน ป่านเองก็ดูลังเล ไอ้พลเลยว้ากเพ้ยอยู่นี่ไง”
ในขณะที่ขอบฟ้าอึ้ง ปลายฝนก็ถามต่อ “แล้วทำไมพี่พลต้องเดือดร้อนด้วย”
“ก็ถ้าป่านไม่ได้นอนกับน้องฝน น้องฟ้าก็ต้องนอนกับน้องฝนไงจ๊ะ” วศินหัวเราะเมื่อเห็นหน้าตื่นๆ ของสองพี่น้อง “แล้วทีนี้ไอ้พลก็ต้องนอนหนาววว~~~ ฮ่าๆ สมน้ำหน้าว่ะ”
สรุปแล้วขอบฟ้า ปลายฝนและพวกไม่มีปากมีเสียงอีกสองชีวิตจึงได้แต่นั่งกระพริบตาปริบๆ มองการทุ่มเถียงดำเนินอีกพักใหญ่ จนในที่สุด ป่านก็เป็นผู้ยุติข้อโต้แย้ง
“พอได้แล้วค่ะ พอได้แล้ว ป่านว่ามันงี่เง่ามากเลยที่ต้องมาเถียงเรื่องไร้สาระกันแบบนี้ พวกเราอุตส่าห์มาเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจกันทั้งที ทำไมต้องมาอารมณ์เสียในเรื่องไม่เป็นเรื่องด้วยก็ไม่รู้” บทจะเด็ดขาด หญิงสาวก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้คนที่ตั้งท่าจะเถียงต่อ “ฟังป่านก่อนค่ะ พี่พล ป่านว่าพวกเราเปิดห้องวิลลาใหญ่พักรวมกันทั้งหมดดีกว่าไหมคะ ได้พักรวมกับทุกคนน่าสนุกดีกว่าด้วย ว่าแต่...น้องฝนสะดวกใจหรือเปล่าจ๊ะ”
“ฝนไม่มีปัญหาหรอกค่ะ ยังไงก็ได้” ปลายฝนรีบทำตัวว่าง่ายทันทีเมื่อทุกสายตาหันมาจับจ้องโดยพร้อมเพรียง
ฝ่ายมนุษย์เจ้าปัญหาอย่างกรกลับยักไหล่ง่าย “เออ เอาไงก็เอา ตอนนี้กูอยากนอนพักแล้ว”
เหลือแต่พลชนะที่ยังตีหน้าบึ้ง เอ่ยอย่างหงุดหงิด “อะไรวะ โตๆ กันแล้วยังมานอนรวมกันเป็นเด็กประถมไปได้”
“ถ้ามึงอยากเสียขนาดนั้นก็ลากไปเอาแม่งในห้องน้ำเสียเลยสิ” ประโยคสร้างความร้าวฉานแบบนี้จะเป็นใครอื่นพูดไปเสียไม่ได้ นอกจากกร “เด็กมึงคงไม่ขัดหรอก อุตส่าห์เตรียมพร้อมมาซะดิบดี”
“ไอ้กร! มึงจะปากหมามากไปแล้วนะ” พลชนะตวาดด้วยความโมโห “มึงหาว่ากูคิดถึงแต่เรื่องใต้สะดือเป็นอย่างเดียวหรือไง”
“อ้าว ก็เห็นยืนยันเสียงแข็งซะขนาดนั้น กูก็อดคิดไม่ได้ว่ามึงคงอดอยากปากแห้งเต็มทน แต่ถ้ามึงไม่ได้เป็นอย่างที่กูพูด ก็เลิกยืนกรานกระต่ายขาเดียวเสียทีสิวะ กูขับรถมาตั้งไกล เหนื่อยแล้วนะมึง”
ขอบฟ้าที่เงียบมานานจนปากแห้งเริ่มคิดว่าเขาควรพูดอะไรสักทีก่อนจะมีการวางมวยเกิดขึ้น จึงเดินย่องๆ ไปดึงแขนเสื้อพลชนะที่ยังยืนจังก้าอยู่
พอหันมาเห็นว่าเป็นเขา พลชนะก็ถามเสียงเบา “มีอะไร”
“นอนรวมด้วยกันน่าสนุกออก ผมอยากให้เรานอนรวมกันห้องเดียว” เขาพยายามลดเสียงลงอีกเมื่อเห็นคนอื่นตะแคงหูฟัง รู้สึกขัดเขินเมื่อต้องอธิบายสิ่งที่ต้องการ “จะได้ล้อมวงเล่นไพ่กันไง เผื่อจะได้โต้รุ่งด้วย หรือพวกพี่ๆ อาจจะกินเหล้ากันไปด้วยก็ยังได้”
พลชนะนิ่งอึ้งไป จ้องหน้าเขาต่ออีกครู่แล้วค่อยฝืนยิ้มเจื่อนๆ “อืม พี่ก็ลืมไปว่ารับปากเราไว้แล้ว เอาสิครับ นอนรวมกันก็ดี ฟ้าคงสนุกมากกว่าสินะ”
เมื่อได้ข้อตกลงแล้ว ป่านจึงจัดการเลือกห้องที่มีขนาดใหญ่พอสำหรับพวกเขาทุกคน เป็นวิลล่าที่มีสระว่ายน้ำส่วนตัวติดบริเวณชายทะเลซึ่งขอบฟ้าไม่กล้าจินตนาการเลยว่าค่าห้องจะแพงขนาดไหน
เพราะไม่คิดว่าการเอาแต่ใจตัวเองของเขาจะสร้างรายจ่ายมากขนาดนี้และเริ่มกลัวว่าต่อให้หารค่าห้องพักออกเป็นเจ็ดส่วน เขากับน้องสาวก็ไม่มีปัญญาจ่ายอยู่ดี หลังจากเหลียวซ้ายแลขวา ยืนตัวลีบสำรวจความหรูหราของที่พักด้วยหน้าตาแตกตื่นแล้วขอบฟ้าจึงแอบเข้าไปกระซิบบอกป่านระหว่างที่คนอื่นยังเดินเข้าเดินออกดูห้องนั้นห้องนี้กัน
“ป่าน ผมว่าห้องนี้มันจะหรูเกินไปไหม ผมว่า...ถ้าไงเราเลือกห้องที่มันเล็กกว่านี้ ถูกกว่านี้...”
“กลัวอะไร ฟ้า เรามากับบรรดาพ่อบุญทุ่มตั้งหลายราย ถึงอยากช่วยจ่ายแต่รับรองได้ว่าพวกนั้นไม่ยอมให้เราออกสักสลึง สบายใจเถอะ”
มือบางตบต้นแขนเขาแล้วเดินตามปลายฝนออกไปดูห้องน้ำกลางแจ้ง ขอบฟ้าได้ยินเสียงวี้ดว้ายถูกใจลอยออกมาแล้วจึงพยายามยิ้มบ้าง ...ในเมื่อทุกคนมาสนุกกัน เขาก็ไม่น่าจะทำตัวมีปัญหาให้มากนัก
ระหว่างที่ยกกระเป๋าของปลายฝนที่กองรวมกันอยู่ข้างนอกไปไว้ในห้องด้านใน ก็สะดุ้งโหยงตัวลอยเมื่อมีคนสอดแขนเข้ามากอดเขาไว้ทั้งตัวจากด้านหลัง
ตกใจจนขนแทบร่วง แว่บแรกที่คิดเลยคือผี อีกแว่บต่อมาที่น่ากลัวไม่แพ้ผีก็คือกร ดังนั้นพอหันขวับมาเจอหน้าพลชนะในระยะประชิด เขาจึงร้องบอกเสียงตื่น “ตกใจหมดเลย พี่พลน่ะเอง”
“หืม ตกใจทำไม” คนหัวเราะกรุ้มกริ่มก้มลงจูบแถวๆ ขมับอีกฝ่าย “นอกจากพี่แล้ว ฟ้าคิดว่าจะมีใครอื่นกล้ากอดฟ้าแบบนี้อีกเหรอ”
เขาเลิกคิดไปนานแล้วว่าพลชนะถามเล่นๆ จึงได้แต่กล่าวเสียงอุบอิบ “คิดว่าผีซะอีก”
ฟังเสียงหัวเราะอารมณ์ดีสักพัก ขอบฟ้าก็ต้องเอาศอกกระทุ้ง “เลิกหัวเราะผมได้แล้ว”
“ไม่หัวเราะก็ได้ แต่ขอจูบแทนได้ไหม” ขอก็จริงแต่ไม่คิดจะรอคำอนุญาต ชายหนุ่มกดริมฝีปากแนบลงกับข้างแก้ม ละไล่มาจนถึงมุมปาก ก่อนแตะลงบนปากเขาอย่างนุ่มนวล
“ยังมึนหัวอยู่ไหม” เสียงถามแผ่วๆ ดังจากปากได้รูปที่ยังคลอเคลียอยู่กับปากของเขา “ฟ้าตัวเย็นๆ นะ ไม่สบายหรือเปล่า”
ว่าแล้วพลชนะก็สอดมือเข้าใต้ชายเสื้อยืดเพื่อสัมผัสตัวเขา มือใหญ่ลูบลงแถวๆ เอวและหน้าท้อง ขอบฟ้าเกร็งตัว เหงื่อเริ่มแตก อยากห้ามแต่ก็กลัวโดนโกรธอีก ที่สำคัญคือเขาไม่เหลือเหตุผลอะไรจะห้ามพลชนะได้อีกแล้วด้วย
“กูรู้ว่าพวกมึงคงไม่หิว แต่คนอื่นเขาตั้งใจจะไปหาข้าวกินกัน จะไปหรือจะนอนกกกันอยู่นี่ล่ะ”
เสียงเย็นๆ ทำเอาขอบฟ้าสะดุ้งโหยง ขืนตัวออกห่างจากคนนั่งซ้อนทางด้านหลังทันที มองเจ้าของเสียงแล้วยิ่งกลัวจนขนหัวลุก ต้องรีบก้มหน้าบีบมือแน่นแทน
“จะออกไปหาอะไรกินกันเหรอ เออๆ ไปก็ไป” พลชนะทำหน้าเฉยๆ แล้วลุกขึ้นโดยดึงขอบฟ้าติดมือขึ้นไปด้วย “เดี๋ยวพี่เข้าห้องน้ำแป๊บนึง รอก่อนนะ”
ใจจริงอยากขอเข้าไปด้วย แต่กลัวว่าจะผิดสังเกต เขาเลยยืนตัวแข็งมองตามพลชนะเดินเข้าห้องน้ำด้านใน หันมามองคนที่ยืนกอดอกพิงกรอบประตูแล้วไม่รู้จะเอามือไม้วางตรงไหนดี
“ป่านล่ะ” ถามส่งๆ เพื่อหวังให้กรมีคำพูดอะไรก็ได้หรือทำอะไรอย่างอื่นนอกจากยืนมองเขานิ่งๆ แบบนี้เสียที หากพอรู้ว่าร่างสูงไม่คิดจะตอบคำถาม เขาจึงเอ่ยต่อ “ผมไปหายัยฝนก่อน”
เดินเร็วๆ หวังจะแทรกตัวผ่านด่านอรหันต์หากต้นแขนกลับโดนมือแข็งยึดไว้แล้วบีบแน่นจนขอบฟ้าหน้าเบ้ ก่อนที่กรจะก้มลงกระซิบตรงริมหูด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“อย่าทำอะไรข้ามหัวกูให้มันมากนัก ไม่งั้นมึงจะเสียใจ”
กล่าวจบ กรก็สะบัดแขนเขาทิ้งและหมุนตัวจากไป ทิ้งให้ขอบฟ้ายืนตัวสั่นอยู่ที่เดิม ถามว่าเขากล้าทำให้กรโกรธไหม เขาไม่กล้า แต่ถ้าจะถามว่ากล้าขัดใจพลชนะอีกไหม เขาก็ไม่กล้าเช่นกัน
เขารู้สึกเป็นเหมือนหุ่นกระบอก ให้คนอื่นเชิดไปทางนั้นทีทางนี้ที ความสุขของเขากลายเป็นความหวาดระแวงตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้แต่ต้องคอยกลัวว่ากรจะทำอะไร พลชนะจะรู้ความจริงเมื่อไหร่และเขาจะกล้าบอกเลิกไหมก็เท่านั้น
++++++++++
-
กรมีสิทธิอะไรมาพูดแบบนี้ โกรธมาก :m16:
-
:katai1: :katai1: :katai1: สงสารฟ้า
-
รู้สึกเหมือนจะจิตตามไปด้วย55555
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจากการแนะนำของคุณ iforgive ค่ะ นางแนะนำแซ่บทุกเรื่อง ^^
เห็นเค้ามาม่าน้ำตาแตกมาเลือนลางล่ะ ว่าจะโดนทั้งป่านและพี่พลทิ้ง รวมถึงทุกคนรอบข้างที่เข้าใจผิดและโทษฟ้า โดยที่อิพี่กรเสพสมบ่มีสมอยู่แต่เพียงผู้เดียว ตามสเต็ปพล็อตการแบล็คเมล์ ซึ่งมันคงเลี่ยงซีนนี้ยากงะ (แต่ก็แอบหวังนะ ว่าจิเป็นอื่น เพราะฟ้าก็เคยมีประสบการณ์โดนสังคมเข้าใจผิดจนไม่เหลือใครมารอบแล้ว น่าจะมีการเปลี่ยนบทบ้าง ซวยซ้ำๆแบบเดียวกันหลายรอบมันก็ไงๆอยู่)
เอาเป็นว่าก็รอช่วงสมทบทุนเอาคืน ให้อิพี่กรมันได้เจ็บตับล้มไตวายอยากตายไม่มีใครแย ละกันนะ
สรุปว่า + ค่ะ :a9:
-
ไอ้พี่กร อย่ามัวซึน หลงรักน้องฟ้าแล้วแน่ๆ แอบหึงแอบหวงตลอด
แสดงออกแบบดีๆบ้างนะ อย่ามัวแต่เก็ก
-
สงสารฟ้า
-
อ่านแล้วเครียดมากๆ พี่กรต้องการอะไรฮืออออ
พี่กรทำแบบนี้ทำมายยยยยยย :sad4:
สงสารน้องฟ้า ;________;
ยังไงก็ช่าง นี่แอบเชียร์ให้พี่พลกินน้องซักที ._.
-
เฮ้ออออ เครียดแทนฟ้า
-
อิพี่กรก็ตามตลอดทุกฝีก้าว
-
กลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ :katai1:
-
ชอบกรอ่ะ ร้ายๆแรงๆไม่แอ๊บ
พลชนะดูน่ากลัวยังไงไม่รู้
ท่าทางจิตๆเก็บกดเหมือนมีสองบุคลิกเทวดากับซาตาน
-
:katai1: กลัวแทน
-
ความลับเอย....จงแตกซะเถอะ 555+ :hao7:
-
สงสารฟ้า :hao5: สติแตกฆ่าหมกป่าให้หมดเลยลูก :hao7: :hao7:
-
บางทีก็สงสารพลชนะ เป็นแฟนแต่เหมือนไม่ได้เป็นแฟน สังเกตดูดีๆ แล้วเหมือนฟ้าจะเอนเอียงไปข้างกรมากกว่า แต่ตอนนี้ลุ้นแทบตายกลัวว่าพลชนะจะระแคะระคายอะไรหรือไม่ ยังโล่งอกได้อยู่จ้ะ นอนห้องรวมกันแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อยนะ
ชอบขอบฟ้ากับปลายฝนมาก เป็นพี่น้องที่ดูรักกันดี ชอบปลายฝนที่แม้จะเป็นวัยรุ่นแต่ก็เข้าใจสถานภาพทางการเงินของครอบครัวตัวเองดี เด็กอย่างนี้น่าชื่นชมนะ
ขอบคุณมากๆ ค่ะ :mew1:
-
กรเป็นพระเอกที่ น่าส่งเข้าชิง ผู้ร้ายแห่งปี :beat: แต่ กร ทำให้เราอยากเชียร์กรหว่ะ ชอบบบบบบบ o13
น้องฟ้าโคตรใสซื่อเลย ไม่แอ๊บ ถึงจะน่าสงสารมากมายก็เถอะ แต่คนแบบนี้โคตรน่ารังแกเลย :hao6:
เวลาร้องไห้ โอ๊ยเพราะแบบนี้ พี่กรเลยไม่เคยเบื่อ :mew3:
พี่กรคงคิดงี้ #ร้ายก็รักนะเกเรยังไงก็รักนะ พี่กรอาจจะกล่าวในใจ :mew1:
-
พี่กรนี่เจ้าเล่ห์จริงๆ อยากขัดขวางไม่ให้น้องฟ้านอนห้องเดียวกับพี่พลก็บอกมาเถอะ ชิชิ
-
สงสารฟ้ามาก รู้สึกอึดอัดแทนอ่ะ พี่พลแม่งก็ดูร้ายลึก น่ากลัวกว่ากรอีก เป็นฟ้าเราคงอกแตกตาย
-
กดดันแทนฟ้าจริงๆ กรทำอะไรให้มันชัดเจนหน่อยซี่
ชั้นทีมแกนะ
-
แปะๆ
สนุกมาก อ่านแล้วเครียดตาม
สงสารน้องฟ้า
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
คือรู้แหละว่าพลชนะไม่ใช่คนดี
แต่กรค่ะยังไงเขาก็เป็นแฟนกันนะ
ไอ้ที่ทำอะไรข้ามหัวคุณแล้วฟ้าต้องเสียใจนี่คือ
อุตสาอยู่ทีมกร
น่าเจ็บใจนัก
-
รู้ๆกันไปเลย
-
กรนี่ยังไงวะห้ะ สงสารฟ้ามากๆ เลย
แล้วตัวจริงของพลชนะจะเป็นยังไงกันแน่ ลุ้นๆๆๆๆ
-
คือ กรถือสิทธิ์ว่าเป็นผัว ก็เลยปรามขอบฟ้าได้สินะ
แต่คือคุณมึงข่มขืนเขามานะ แบล็กเมลเขาด้วย
ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นแฟนเพื่อนมึงน่ะ จังไรนะคับ
.... พลไม่รู้ว่า จะถือศีลอดได้นานขนาดไหน กลัวใจมาก
เพราะคิดว่า ระดับความชั่วคงไม่ต่างจากกร ไม่งั้นคงคบกันได้ไม่นาน
เฮ้อ จะมีใครซวยซ้ำซวยซ้อนเหมือนขอบฟ้าได้ไหมนะ
-
กร มีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฟ้าอย่างนั้น
คนที่มันมีสิทธิ์น่ะ มันไม่กินลับหลังแอบๆทำอย่างนี้หรอก ไม่ชัดเจนคลุมเครือดีแต่ข่มขู่ ยังจะอ้างสิทธิ์อีก ทุเรศ
-
คือกร นี่นิสัยแย่มากนะ ทั้งแย่งแฟนเพื่อน ทั้งเจ้าชู้ และมีบังขับขืนใจฟ้า แต่มองกรน่าจะจริงใจกับคนที่เขาจะรักในอนาคตมากกว่าพล คือพล นิสัยน่ากลัว เป็นคนมี 2 บุคลิก เป็นคนดีหรือไม่ดี ไม่อาจทราบได้ เลยหลอน ๆๆ กลัวตัวจริงจะร้ายกว่ากรแล้วฟ้าจะลำบาก เราไม่อยากให้ฟ้าได้เสียกับพลเลย รอวันทีที่กร หลงรักฟ้าคนยอมเปิดเผยความจริง กับทุกคน คงไม่ใช่ตอนจบของเรื่องใช่ไหม รอคอยตอนต่อไปคะ
-
ทำไมเจ้ากรโหดร้ายอย่างนี้
:katai1: :katai1: :katai1:
-
กรชอบเค้า หึงเค้า หวงเค้า แต่ตัวก็ยังไม่ชัดเจน ก็ยังคบกับผู้หญิง ถ้าความแตก ป่านกับฟ้าคงมองหน้ากันไม่ติด พลเองก็มีลับลมคมใน ไม่รู้ใครจะร้ายกว่ากัน คนนึงร้ายเปิดเผย อีกคนก็ร้ายหลบใน
ฟ้าควรจะหาเมีย เผื่อจะปวดหัวน้อยลง ฮ่าๆๆๆ
-
พูดมาได้นะว่าข้ามหน้าข้ามตาไอ้พี่กรทั้งๆ ที่ตัวเองแท้ๆ ที่เป็นคนทำข้ามหน้าข้ามตา
สารเลวจริงๆ ไม่ดูเรื่องที่ตัวเองทำบ้างล่ะว่ามีอะไรบ้าง ข่มขืน ข่มขู่ แบล็คเมล์ ทำร้ายร่างกายและจิตใจ สารพัดที่จะทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวด
สรุปคือพี่ไม่ผิดเลย ไม่ผิดเลยจริงๆ
น้องฟ้าเค้าจะทำอะไรก็เรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับพี่ พี่พลเขาเป็นแฟนฟ้า เป็นจูบแรกของฟ้า แล้วพี่เป็นใคร เป็นแค่คู่นอนคั่นเวลาเท่านั้นแหละคะ รอพี่พลแกเอาจริงเถอะ อย่างพี่คงไม่ได้แตะแม้แต่ปลายเล็บน้อง
เหอะ! มาทำเป็นพูดดี :pigangry2:
-
ฝากตบนังกรด้วยนะคะ 3 ที
-
Rough and Tender 14
ด้วยข้อเสนอแกมบีบบังคับจากพลชนะว่าพวกเขาควรจะซื้อของมาทำบาร์บีคิวกินเองที่บ้านพัก ตกเย็นภายในห้องครัวจึงมีเสียงดังออกมาตลอด ผู้หญิงสองคนในทริปเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงหลักในการเตรียมของสดที่ซื้อมาจากตลาดสด โดยมีลูกมือคอยช่วยอีกสองคน
ขอบฟ้าเหลียวมองไปทางครัวเป็นพักๆ เมื่อบางครั้งบางคราวจะมีเสียงโวยวายดังลั่น “ใครมันเสนอให้ซื้อมาทำเองวะเนี่ย”
“โอ๊ย กูร้อน ทำไมแม่งไม่ติดแอร์ในครัวด้วยวะ”
“สัด เหงื่อไหลเข้าตากู แสบชิบหาย”
เมื่อไปกระจุกกันอยู่ในห้องครัวเล็กๆ กันสี่คน อีกสามคนที่เหลือก็มานั่งตากลมยามเย็น แช่ขาในสระว่ายน้ำไปพลาง มองดูคลื่นซัดซาดเข้าหาชายฝั่งไปพลางอย่างบรมสุข เหตุที่ทั้งสามไม่ต้องเข้าไปผจญภัยในครัวเป็นเพราะพลชนะบอกเพื่อนของตนว่า
“กูเสนอไอเดียแล้วและเป็นหัวหน้าทริป ไส้ติ่งอย่างพวกมึงอยากมาก็ลงแรงซะ”
และเหตุผลของกรคือ “กูขับรถมาหลายชั่วโมง เมื่อยมือมาก”
ส่วนขอบฟ้า เพราะไปยืนเกะกะในครัวแคบๆ เลยโดนเตะส่งออกมา
“พี่พลๆ” หันไปสะกิดคนที่นอนแผ่หราเหมือนจะเคลิ้มหลับ “เราไม่ไปช่วยเขาจะดีเหรอ”
“หืม” พลชนะครางรับ หากไม่ยอมเปิดเปลือกตา “ไม่เป็นไรหรอก สี่คนเหลือเฟือ”
ขอบฟ้าจึงได้แต่นั่งฟังเสียงล้งเล้งจากครัวอีกพักใหญ่ จนกระทั่งหนึ่งในลูกมือเดินตึงๆ เหงื่อท่วมออกมา “ป่านบอกว่าให้เตรียมจุดเตาได้แล้ว”
พลชนะนอนหลับตาใส่ ส่วนกรดีกว่านิดหน่อยเพราะยอมเงยหน้าจากกระป๋องเบียร์ บอกหน้าตาเฉย “มึงก็ไปจุดดิวะ ไอ้สิน”
ก่อนที่เพื่อนกันจะฆ่ากันตาย ขอบฟ้าจึงรีบตะกายลุกขึ้นเสนอตัว “ผมจุดให้ๆ”
ขันอาสาแล้วเขาก็รีบวิ่งไปลากเตาที่เช่ามาจากรีสอร์ทออกไปริมหาดหน้าบ้านพัก ลากกลับไปกลับมาหาทำเลเหมาะๆ อยู่พักใหญ่ด้วยความทุลักทุเลเพราะเป็นพื้นทรายจนกระทั่งได้มุมทะเลสวยที่สุดในสายตาเขา
“ถ่านล่ะถ่าน” วิ่งวกกลับไปหาถุงถ่านที่ซื้อหามาพร้อมกันและเริ่มพิธีจุดไฟด้วยอาการตื่นเต้น หลังพยายามเอาหนังสือพิมพ์มาขยำเป็นเชื้อเพลิงแล้วแต่เพราะลมพัดแรงมาก จึงจุดไม่ติดสักที เขาจึงคิดหาเชื้อเพลิงใหม่
ขณะที่เขาหอบขวดน้ำมันเดินผ่าน ชายหนุ่มสองคนที่นั่งอืดมานานก็อดมองตามไม่ได้ นึกตะหงิดๆ แล้วพลชนะจึงส่งเสียงเรียก “ฟ้าจะเอาน้ำมันไปทำอะไร”
“ผมจะเอาไปจุดเตา ลมมันแรง จุดเท่าไหร่ก็ไม่ติดสักที” ยิ้มตอบแล้วรีบเดินกลับไปหาเตาย่าง ในขณะที่เตรียมตัวราดน้ำมันลงไปบนกระดาษ มือแข็งๆ ก็คว้าหมับ
“ไสหัวไปห่างๆ เลยมึง พวกกูยังไม่อยากโดนข้อหาวางเพลิง” เป็นกรที่ดันหัวเขาออกจากหน้าเตาพร้อมกับที่พลชนะดึงเขาถอยห่างออกมาอีก
“ฟ้านั่งดูเฉยๆ ดีกว่า มันอันตราย” จับเขาลงนั่งกับเก้าอี้ผ้าใบได้ พลชนะก็เดินไปช่วยเพื่อนจุดเตา เถียงกันนิด ด่ากันอีกหน่อย ไม่นาน เตาย่างก็พร้อมให้บริการ เป็นเวลาเดียวกับที่พวกคนในครัวทยอยลำเลียงของสดออกมา
“ยอมย้ายตูดมาช่วยงานแล้วเหรอมึง” วศินที่ประคองถาดมามองผลงานกับคนขันอาสาซึ่งรีบวิ่งไปช่วยผู้หญิงถือของให้วุ่น กล่าวลอยๆ โดยไม่ชี้ชัดว่าบอกใคร “รู้งี้ กูใช้น้องฟ้าตั้งนานแล้ว”
ขอบฟ้าชะงัก แต่ยังไม่ทันได้ชำเลืองมองหน้าอีกฝ่าย ปลายฝนก็วิ่งเข้ามาคล้องแขนเขาไว้ “มาเถอะ พี่ฟ้า ฝนจะย่างไม้แรกประเดิมให้ก่อนเลย”
หลังจากนั้น เขาก็มัวแต่ง่วนกับการย่างบาร์บีคิวอยู่หน้าเตา ถึงจะยุ่งแต่ก็สนุก ผนวกกับเสียงโวยวายมาเป็นพักๆ ทำให้ต้องย่างไปยิ้มไป กระทั่งรอบหาดเริ่มมืด ลมทะเลเย็นขึ้นและดีกรีแอลกฮอลล์ในตัวพวกหนุ่มๆ เริ่มพลุ่งพล่าน อาการบ้าก็เริ่มถามหากันทันที
ในชั่วพริบตา ความสนุกก็ข้ามขั้นไปถึงจุดอันตรายก่อนที่ใครจะทันรู้สึกตัว
มันเริ่มต้นจากวศินที่วิ่งลงทะเล ตามด้วยศรุต และต่อด้วยปลายฝนซึ่งเริ่มกรึ่มๆ จากเบียร์ ลามมาถึงขอบฟ้าที่วิ่งลงไปหวังลากน้องสาวขึ้นจากน้ำ พลอยทำให้พลชนะต้องทิ้งกระป๋องเบียร์ ลุยน้ำกระโจนตามลงมาด้วย ห้าชีวิตมะรุมมะตุ้มกันอยู่กลางคลื่นกับน้ำทะเลซึ่งเริ่มขึ้นสูงขึ้นทุกขณะ
“ฝน... ฝน! พอได้แล้ว ขึ้นฝั่งเดี๋ยวนี้” ขอบฟ้าคว้าได้ชายเสื้อน้องสาวก็พยายามออกแรงลากกลับเข้าฝั่ง แต่คลื่นแรงที่ซัดเข้ามาก็เป็นเหตุให้เขาทำน้องหลุดมือ “บ้าชะมัด ฝน!”
“แค่กๆ พะ...พี่ฟ้า ช่วยด้วย” เขาได้ยินเสียงเรียกดังแว่วแทรกเสียงคลื่น แต่การมองหาคนในทะเลตอนมืดนั้นเหมือนคนตาบอดไม่มีผิดขณะที่เริ่มทำอะไรไม่ถูก พลชนะก็มาถึงตัวเขา
“ฟ้ากลับขึ้นไปก่อน เดี๋ยวพี่พาน้องฝนไปเอง” พอเห็นท่าทางละล้าละลัง ชายหนุ่มก็ตะคอก “พี่บอกให้ขึ้นไป!”
คลื่นซัดมาอีกตูม ซัดเขาลอยกลับเข้าฝั่งแค่ชั่วอึดใจก่อนกระแสน้ำจะลากกลับออกไปยังท้องทะเลกว้างที่ลึกกว่าเดิม ขอบฟ้าเริ่มเห็นว่าทะเลตอนกลางคืนน่ากลัวขนาดไหน
เขาว่ายน้ำกลับเข้าฝั่งจนกระทั่งรู้สึกว่าพื้นที่เหยียบนั้นมั่นคงถึงเพิ่งสังเกตเห็นป่านที่ยืนป้องปากตะโกนอยู่ไม่ไกลพร้อมกวักมือเรียกเขาหยอยๆ
ครั้นลุยน้ำขึ้นไปจนถึงระดับเอว จึงเห็นศรุตนอนแผ่หราอยู่บนหาดและได้ยินสิ่งที่ป่านร้องบอกด้วยท่าทางร้อนใจ “พี่กรลงไปช่วยพี่สินอยู่! ฟ้ารีบขึ้นมาเถอะ”
“ฝนล่ะ...” พอไม่เห็นว่าน้องสาวอยู่ในที่ปลอดภัย ขอบฟ้าก็ไม่ได้คิดซ้ำสอง หากหมุนตัวกลับลงไปหาอีกรอบ ความร้อนใจมีมากกว่าความกลัวจนไม่สนใจอะไรอื่นอีก ยังไม่ทันตั้งตัว เขาก็เจอคลื่นลูกโตกระแทกใส่หน้าจนผงะหงาย น้ำเค็มทะลักเข้าปากเข้าจมูกจนหายใจไม่ออก ยิ่งพอพยายามตั้งหลัก กลับต้องใจหายวาบเมื่อเหยียบพื้นไม่ถึง หันไปทิศไหนก็เจอแต่คลื่นลูกแล้วลูกเล่าซัดเข้าหาแสบตาแสบจมูกไปหมด นี่เป็นครั้งแรกที่ขอบฟ้าคิดว่าตนอาจไม่รอดก็เป็นได้
เขาสำลักน้ำไปหลายอึก ตะเกียกตะกายหาฝั่งอยู่พักใหญ่จนเริ่มหมดแรง ลืมตาไม่ขึ้น หายใจไม่ออก คิดว่าต้องตายแน่ๆ
ในสติที่เริ่มเลือนลาง มีมือใหญ่จิกผมเขาเต็มแรง กระชากให้เงยหน้าขึ้นจนพ้นน้ำและลากเขาเข้าฝั่งด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล คำเดียวที่นึกออกคือเขารอดแล้วก่อนสติจะวูบหาย
มารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่กระอักกระไอสำลักน้ำบนชายหาด แสบตาจนลืมตาไม่ขึ้น พยามยามสูดอากาศหายใจเข้าปอดทั้งที่ยังสำลักไม่หาย ได้ยินเสียงร้องเรียกสับสนและรู้ว่าคงมีใครสักคนอุ้มเขาขึ้น
มีผ้าเช็ดตัวโอบลงรอบตัวในขณะที่ขอบฟ้าเริ่มสังเกตรอบข้างได้ สิ่งแรกที่ทำคือนับว่าทุกคนยังอยู่ครบหรือเปล่า พอเห็นว่าครบเจ็ดคนจึงถอนหายใจเฮือก
“ดีจังที่ทุกคนปลอดภัย”
และรู้ว่าคิดผิดที่พูด เมื่อมีเสียงหนึ่งตวาดลั่นด้วยความเดือดจัด
“มึงคนเดียวนั่นล่ะที่เกือบจมน้ำตายห่าในทะเล! คนอื่นกูยังพอเข้าใจว่าแม่งเมาหัวทิ่ม แต่มึงน่ะจมน้ำด้วยความโง่! ว่ายน้ำไม่แข็งยังเสือกตะกายลงไปหาที่ตาย นอกจากจะช่วยใครเขาไม่ได้ยังดีแต่เป็นตัวถ่วง โง่บัดซบอย่างมึงแม่งน่าจะปล่อยให้ตายโหงเป็นผีเฝ้าทะเลไปซะก็ดี!!”
อารมณ์ของกรพุ่งสูงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ที่เคยพบเจอ นอกจากสีหน้าถมึงทึงอย่างหนัก เจ้าตัวยังทำท่าเหมือนอยากจะฆ่าเขาให้ตายคามือจริงๆ ท่าทีดังกล่าวทำให้ขอบฟ้ายิ่งกลัวหัวหด หน้าซีดตัวสั่น งกเงิ่นขึ้นมาทันควันและกำลังจะอ้าปากเอ่ยขอโทษ หากพลชนะที่นั่งประคองเขาอยู่กลับหันไปตวาดใส่เพื่อน
“มึงพอได้แล้ว ไอ้กร ไม่เห็นเหรอว่าแค่นี้ฟ้าเขาก็แย่พอแล้ว มึงจะด่ากันให้ได้อะไรอีกวะ!”
“กูจะด่าจนกว่าแม่งจะสำนึกในความงี่เง่าของตัวเองและขอโทษที่ทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนกันไปหมด มึงแม่งก็ดีแต่โอ๋กันเข้าไป โอ๋จนแม่งเอ๋อแดก กลวงจะตายห่าอยู่แล้ว ไม่เห็นหรือไง”
“ไอ้กร!” พลชนะตั้งท่าจะลุกไปชกปากเพื่อนอยู่แล้ว โชคดีที่คนอื่นๆ รีบขยับเข้าห้ามทัพ ป่านดึงแขนกรไว้ บอกให้ใจเย็นๆ พร้อมกับลากไปอีกทาง ปลายฝนเองก็รีบเข้ามาขวางพลชนะไว้แล้วบอกให้รีบพาเขาไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเป็นหวัด
กระนั้น ขอบฟ้าที่ถูกพลชนะโอบบ่าพาไปทางหนึ่งยังอดเหลียวมองกลับไปอีกครั้งไม่ได้ แม้จะยังสับสน แม้จะมีคนอื่นเดินกันให้ขวักไขว่ แต่สายตาของกรก็ยังจ้องตรงมาที่เขา ในดวงตาดำมืดคู่นั้น สะท้อนแต่ภาพเงาของคนเพียงคนเดียว
+++++++++++
ขอบฟ้านอนเอนหลังบนเตียงทั้งที่อยากนั่งมากกว่า แต่เพราะทุกคนทำเหมือนเขาเป็นคนป่วยอาการสาหัสจึงสั่งให้นอนท่าเดียว
ข้างกายคือปลายฝนที่อาบน้ำสระผมเรียบร้อย ส่วนพลชนะเพิ่งปลีกตัวไปอาบน้ำเมื่อครู่ เด็กสาวสร่างเมาไปเรียบร้อยและกำลังมองเขาพร้อมถอนหายใจไปด้วย
“เป็นอะไร เหนื่อยก็ไปนอนสิ ไม่ต้องเฝ้าพี่หรอก พี่ไม่เป็นไรแล้ว” คิดว่าปลายฝนคงเกรงใจที่พลชนะฝากฝังให้อยู่กับเขาระหว่างที่เจ้าตัวไปอาบน้ำราวกับกลัวว่าถ้าปล่อยให้อยู่คนเดียว เขาอาจจมน้ำอีกรอบก็เป็นได้
“ฝนล่ะเป็นห่วงพี่ฟ้าจริงๆ” เด็กสาวเหลียวมองไปทางประตูที่ปิดอยู่ด้วยทีท่ากังวลไม่หาย “ในหลายๆ ด้านนะ อย่างแรกเลยคือห่วงว่าพี่ฟ้าจะจมน้ำตายเสียแล้ว ตอนพี่พลลากฝนขึ้นมาบนฝั่งได้ พี่ป่านบอกว่าพี่ฟ้าลงไปหาฝนในทะเล แว่บแรกฝนก็คิดนะว่าพี่ฟ้านี่โง่จริงๆ...”
“อืม พี่ก็ว่างั้นล่ะ” คนยอมรับผิดคอตกเอ่ยไม่เต็มเสียง
“ฝนภาวนาขอให้พี่ฟ้าไม่เป็นอะไร ขอให้พี่ฟ้าปลอดภัย แล้วฝนสัญญาว่าจะเป็นน้องสาวที่ดี จะไม่ดื้อกับพี่ฟ้าอีกเลย”
“เหรอ จริงนะ” เขายิ้มดีใจได้ไม่กี่วินาทีก็ต้องหุบยิ้มเมื่อโดนค้อนขวับ
“ยังจะดีใจอีก รู้ตัวหรือเปล่าว่าเกือบตายไปแล้วน่ะ” ทำเสียงหึอีกที ปลายฝนจึงค่อยเอ่ยต่อ “ห่วงอย่างที่สองคือ... เอางี้ ฝนถามก่อน พี่ฟ้ารู้ไหมว่าใครเป็นคนช่วยขึ้นมาจากทะเล”
“ทีแรกคิดว่าเป็นพี่พล...” คิดถึงแรงกระชากหนังหัวแทบหลุดแล้วสันนิษฐาน “แต่น่าจะเป็นพี่กรมากกว่า”
“ฉลาดนี่” คำชมแรกของวันมาจากน้องสาวที่พยักหน้าหงึก “เป็นพี่กรจริงๆ พี่ศรุตน่ะตะกายขึ้นมาจากทะเลได้เอง พี่กรลากพี่สินตามขึ้นมาไล่ๆ กับที่พี่พลช่วยฝน พอฟังว่าพี่ฟ้าลงไปหาฝน พวกเขาก็เลยต้องกระโจนลงทะเลอีกรอบ ...ท่าทางตกใจกันมากๆ ...ทั้งคู่เลย”
เขาเริ่มตะหงิด ฟังแล้วเหมือนจะคิดอะไรออก ความรู้สึกดูคล้ายจะแปลกๆ แต่บอกไม่ถูกว่าเป็นยังไง
“ทะเลมันมืด ไหนจะทั้งลมแรง ทั้งคลื่นอีก น้ำก็ขึ้นเร็วมากๆ ฝนมองอะไรแทบไม่เห็นเลยยืนร้องไห้กับพี่ป่าน จนกระทั่งเห็นพี่กรลากพี่ฟ้าขึ้นมาได้ คิดว่ารอดแล้ว แต่พี่ฟ้าแทบไม่หายใจ พี่กรเลยช่วยผายปอดให้ ความจริงพี่พลก็อยู่ตรงนั้นด้วยนะ แต่ทุกอย่างมันสับสนไปหมด เลยไม่มีใครคิดอะไร...มั้ง แต่ฝนก็แอบอึ้งๆ ไปนิดนึงนะ ส่วนเหตุการณ์หลังจากนั้น พี่ฟ้าคงพอจำได้”
ขอบฟ้าหน้าเริ่มขาวจนเขียวเหมือนจมน้ำอีกรอบ สายตาของปลายฝนมองเขาอย่างไม่มั่นใจ กระซิบเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“คนที่พี่ฟ้าเคยไปนอนเฝ้าไข้คือพี่กรใช่ไหม”
ตอนนี้ไม่มีน้ำทะเล แต่เขารู้สึกเหมือนกำลังสำลัก “ไม่... ไม่ใช่”
ปลายฝนไม่สนใจคำตอบของเขา เพราะความจริงมันปรากฏชัดเจนแผ่หราบนใบหน้าพี่ชายที่โกหกไม่ได้เรื่องตั้งแต่เล็กยันโต “ฝนเคยบอกให้พี่ฟ้าระวังพี่พล แต่ตอนนี้ฝนต้องบอกว่าพี่กรน่ากลัวกว่าพี่พลอีกนะ แฟนเพื่อนสนิทแท้ๆ เขายังกล้า ไหนจะพี่ป่านอีก เขาคิดอะไรอยู่กันแน่”
ริมฝีปากที่ถูกกัดแน่นเผยอออก ขอบฟ้าพึมพำแหบแห้ง “เพราะเบื่อไง เขาบอกว่าเบื่อ เขาแค่อยากหา...อะไรทำแก้เซ็ง”
เขาไม่รู้ตัวว่าร้องไห้จนปลายฝนหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดใบหน้าให้ ท่อนแขนบอบบางโอบรอบบ่าเขาในขณะที่เด็กสาวซบหน้าลงกับไหล่ “หยุดเถอะ พี่ฟ้า อย่าถลำลึกไปมากกว่านี้เลย ถอนตัวออกมาซะตั้งแต่ตอนนี้ เพราะถ้าเขาคนนั้นเกิดฝังใจกับพี่ฟ้าขึ้นมา เขาคงไม่มีวันหยุดจนกว่าสิ่งที่ต้องการจะแหลกคามือแน่ๆ”
เพิ่งหยุดน้ำตาได้ ประตูห้องก็ถูกเคาะก่อนเปิดผางโดยไม่รอคำอนุญาต บุคคลในหัวข้อสนทนาเดินเข้ามา เอ่ยเรียบ “ขอคุยกับพี่ชายแป๊บนึง”
ปลายฝนพยักหน้าแต่ไม่มีทีท่าว่าจะลุก กรจึงเสริมเสียงแข็ง “ตามลำพัง”
ต่อให้ก่อนหน้า ปลายฝนจะไม่สามารถคาดเดาออก แต่คงไม่ต้องกังวลเพราะอีกฝ่ายไม่มีความพยายามจะปิดบังหรือแอบแฝงสักนิด
“เดี๋ยวพี่พลก็มาแล้ว” เด็กสาวกัดฟันขู่กลับ แต่ร่างสูงเพียงแค่เหยียดยิ้ม ย้อนถาม
“แล้วไง”
มาถึงจุดนี้ ขอบฟ้าก็เลยเริ่มหมดอาลัย “ฝนไปนอนเถอะ วันนี้คงเหนื่อยมากแล้ว พี่ไม่เป็นไรหรอก”
ปลายฝนจึงลุกขึ้นอย่างอิดออด แถมจังหวะที่เดินสวนกับชายหนุ่มยังไม่วายทำหน้าขู่ใส่ทั้งที่สูงแค่แถวๆ อกฝ่ายนั้น ซึ่งกรไม่เพียงไม่โกรธ ซ้ำยังเอ่ย “น้องมึงตลกดีว่ะ”
คำชมแบบนี้ ขอบฟ้าไม่อยากได้ “พี่กรมีธุระอะไร”
เงยหน้ามองผู้ชายที่มายืนกอดอก มองเขาผ่านปลายจมูกเพราะท่ายืนเชิดหน้าของเจ้าตัว นึกเตรียมทั้งคำขอขมาและคำสำนึกบุญคุณไว้ในใจ
“ป่านบอกให้กูมาขอโทษมึง” ประโยคดังกล่าวทำให้เขาแปลกใจแต่วินาทีต่อมาก็กลับเป็นปกติเมื่อฟังกรพูดต่อ “แต่กูไม่ขอโทษหรอกนะ เพราะกูไม่ผิด สิ่งที่พูดออกไป กูหมายความตามนั้นทั้งหมด กูไม่ได้ด่ามึงแค่เพราะโมโหจนขาดสติหรือเป็นห่วงจนแทบจะเป็นบ้า กูขอยืนยันคำเดิมว่าที่มึงเกือบตาย ล้วนมาจากความโง่งี่เง่าของมึงตัวเดียวเท่านั้น ไม่ได้มีคนอื่นเข้าไปเกี่ยวข้องหรือเป็นข้ออ้างในการพาตัวเองลงไปจมน้ำของมึงทั้งสิ้น”
ถึงจะต่างแพทเทิร์น แต่ความหมายยังคงอยู่ครบถ้วน ขอบฟ้าก้มหน้ายอมรับความผิดแต่โดยดี
“อืม ผมรู้ ผมขอโทษที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน”
อาจจะเพราะยอมรับผิดโดยไม่เถียงสักคำ กรจึงพยักหน้าพอใจ เอื้อมมือข้างหนึ่งออกมาลูบหัวคนก้มหน้างุดด้วยซ้ำ ขอบฟ้าจึงนึกออกอีกเรื่อง เงยหน้าขวับจนมือใหญ่ชะงัก
“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยชีวิตผมไว้ ฝนเล่าให้ฟังแล้วว่าพี่กรเป็นคนช่วยผมขึ้นมา หนังหัวผมไม่เป็นไรหรอกครับ ยังเจ็บๆ อยู่นิดหน่อย แต่เดี๋ยวก็หาย”
“เหรอ อื้ม ก็ดีแล้วนี่” กรชักมือกลับไปกอดอกไว้เหมือนเดิม “ทีนี้เรื่อง...”
“อ้าว ไอ้กร” พลชนะซึ่งผมยังเปียกลู่เดินเข้ามาขัดจังหวะคำพูดที่เหลือ สายตาบอกวี่แววหวาดระแวงชัดเจน “มึงมาพูดอะไรอีก”
ขณะที่ขอบฟ้าคิดเอ่ยแก้ตัวแทน ร่างสูงกลับยักไหล่ พูดหน้าตาเฉย “กูมาขอโทษเด็กมึงที่พูดแรงไป”
อย่าว่าแต่พลชนะที่ทำท่าไม่แน่ใจเลย ตัวขอบฟ้าเองก็ยังไม่แน่ใจว่าเขาเผลอวูบเลยพลาดช่วงที่กรขอโทษไปหรือเปล่า
แต่พลชนะก็ไม่ซักไซ้ต่อ นอกจากเดินมานั่งลงข้างๆ “ทำไมยังไม่นอนล่ะ หรือไม่สบายตัวตรงไหน พี่บอกแล้วว่าให้กินยากันไว้ ฟ้าก็ดื้อ”
จะมีก็แต่เรื่องนี้ล่ะที่ยอมความไม่ได้ “ไม่เอาหรอก มันขม”
“มึงไม่ออกไปกินเหล้ากับพวกมันล่ะ” พลชนะหันไปเอ่ยกับเพื่อน ออกคำสั่งเชิงไล่ “เดี๋ยวกูตามไป”
ร่างสูงพยักหน้าส่งๆ แล้วจึงเดินออกไปสมทบกับวงเหล้าทางด้านนอกที่ตั้งต้นมาได้สักพัก ด้วยเหตุผลว่าต้องเลี้ยงฉลองที่รอดตายมาหมาดๆ
“ทำไมไม่มานั่งกินในห้องล่ะ เกรงใจผมเหรอ ข้างนอกมันยุงเยอะจะตาย มานั่งข้างในดีกว่า” ขอบฟ้าเริ่มกระสับกระส่าย เพราะวงเหล้าออกไปตั้งด้านนอกห้องพักแทนที่จะมานั่งกินเย็นๆ สบายๆ ด้านใน
“พี่ไล่พวกมันออกไปเอง ฟ้าไม่ต้องคิดมาก ลมแรงแบบนี้ไม่ค่อยมียุง อีกอย่าง พอมันเริ่มเมาก็ไม่สนใจยุงเยิงหรอก”
ตัดสินใจแทนเพื่อนเสร็จ พลชนะก็ทิ้งหัวลงบนตักเขา หลับตาเหมือนตั้งท่าจะนอน
“พี่พลผมเปียก ทำไมไม่ไปเป่าผมให้แห้ง เดี๋ยวก็เป็นหวัดจนได้” ตักเตือนพลางลูบปอยผมเปียกเล่น “แล้วเมื่อกี๊ไหนว่าจะออกไปกินเหล้า ง่วงแล้วเหรอครับ”
“อืม ไม่ได้ง่วง” ตอบเสียงอู้อี้แล้วพลิกตัวขึ้นโอบเอวเขาไว้ทั้งที่ยังนอนอยู่ “แต่ยังไม่หายตกใจต่างหาก ฟ้ารู้ไหมว่าพี่กลัวมากแค่ไหนตอนลงไปควานหาเราในทะเลนั่น กลัวจนหัวใจเกือบหยุดเต้น”
“ผมขอโทษ ผม...งี่เง่าเองล่ะ” อุบอิบตอบอีกรอบ หากแรงรัดรอบเอวกลับแน่นขึ้น
“พี่ไม่ได้ว่าฟ้างี่เง่า แล้วก็ไม่ได้อยากฟังคำขอโทษด้วย” ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบแก้มเขาแล้วยิ้มเศร้า “ถ้าฟ้าเป็นอะไรไป พี่จะไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองเลย”
พลชนะยันตัวขึ้น ไล้ปลายนิ้วผ่านริมฝีปากสีอ่อนแล้วจึงค่อยแทนที่ด้วยริมฝีปากของตน สัมผัสนั้นเรียกร้องอ่อนหวาน เรียกเสียงครางหลุดจากปากขอบฟ้าและนั่นราวกับจะเป็นตัวกระตุ้นให้มือใหญ่สอดเข้าใต้เสื้อเพื่อลูบผิวเนื้อโดยตรง
ขอบฟ้ายอมรับว่ารู้สึกดีแต่ไม่ได้ถึงกับเคลิบเคลิ้มจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ตรงกันข้าม เขาค่อนข้างจะสติแตกกับเรื่องนี้มานานพอสมควร เตรียมใจถูกทิ้งมาก็แล้ว แต่...
“พี่พล ผมว่า...”
พูดยังไม่ทันจบประโยค ขอบฟ้าก็ถูกผลักลงกับที่นอนแล้วโดนทับไว้ทั้งตัว ข้อมือสองข้างถูกกดไว้ด้วยมือใหญ่ในขณะที่ใบหน้าของพลชนะเริ่มเคร่งเครียด
“ทำไมถึงยังไม่ได้ล่ะ ฟ้ารู้ไหมว่าพี่ทรมานมากแค่ไหนกับการต้องอยู่ใกล้กับคนที่เราต้องการแต่กลับแตะต้องไม่ได้ ยิ่งวันนี้...ตอนพี่คิดว่าเกือบจะต้องเสียเราไปแล้ว พี่ยิ่งเอาแต่คิดโทษตัวเองว่าทำไมไม่กอดไว้ให้แน่นกว่านี้ ทำไม” สายตาของพลชนะมีทั้งความกราดเกรี้ยวและหวาดกลัว “ถ้าพี่ยืนยันว่า คืนนี้พี่จะไม่ปล่อย ฟ้าจะว่ายังไง”
เขาจะว่ายังไงได้ จะห้ามใครได้ ในเมื่อตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครฟังเขาสักคน ไม่เคยมีใครสนใจว่าเขาจะต้องการอะไร เสียใจแค่ไหน เจ็บหรือเปล่า ร้องไห้เป็นไหม หัวเราะเป็นหรือเปล่า ทุกคนเอาแต่สั่งให้เขาทำตัวยังไง หรือไม่ก็ด่าว่าโง่แค่ไหน ก็มีอยู่แค่นั้นเอง
ถ้าพลชนะเอาจริง เขารู้ตัวว่าคงไม่มีปัญญาห้าม แต่หลังจากนั้น เขาก็ไม่สามารถทนนิ่งเฉย ตีหน้าตายทำตัวเป็นคนรักที่ดีต่อไปได้เหมือนกัน
ถ้านี่เป็นสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการจริงๆ เขาก็ควรจะตอบแทนที่ฝ่ายนั้นสู้อุตส่าห์อดทนมาตลอดด้วยไม่ใช่หรือ
ร่างสูงไม่ได้ออมแรงให้เขาดังเช่นทุกที ตรงกันข้าม มือหยาบที่เริ่มลูบตะโบมไปทั่วก็รุนแรงเสียจนน้ำตาซึม
“อึ้ก พอ... หยุดก่อน พี่พล ผมเจ็บ” นอกจากจะไม่หยุดแล้ว เขายังร้องโอ๊ยออกมาเมื่อฟันคมกัดเข้าที่ซอกคอจนเจ็บตุบๆ “ผม... ผมรู้แล้ว ผมยอมแล้ว แต่ขอเวลา...แป๊บเดียว”
ไม่รู้เพราะได้ยินคำยินยอมของเขาหรือเพราะเริ่มได้สติ ร่างที่ทาบทับอยู่จึงยอมหยุดการกระทำและปล่อยให้เขาตะเกียกตะกายถอยออกห่าง
“ผมรู้แล้ว ทำก็ทำ พี่จะทำก็ได้” พูดพลางปาดน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาไปด้วย “ผมไม่ดีเอง ไม่น่ายื้อไว้จนตอนนี้ ผมผิดเอง ฮึก...”
พยายามถอดเสื้อออกทางหัวด้วยความขลุกขลักทุลักทุเล ซึ่งกว่าจะหลุดออกมาได้ หน้าตาก็แดงก่ำ น้ำหูน้ำตาเลอะไปทั้งหน้า ถ้าพลชนะไม่แคร์ เขาก็ไม่ถือเหมือนกัน
ทว่านอกจากจะไม่กระโจนเข้าใส่ ชายหนุ่มยังเอาแต่จ้องตรงมา ก่อนจะค่อยๆ เอ่ยอย่างระมัดระวัง “ฟ้า ถ้าพี่...”
“ผมจะไม่ห้าม ไม่ขัดขืนแล้ว ผมสัญญา” ยืนยันให้แน่ใจและนิ่งรอ ในขณะที่หัวใจเขาเริ่มเต้นช้าลงๆ
“ถ้าพี่มีอะไรกับเราในคืนนี้ แล้วหลังจากนี้...เรื่องระหว่างเราจะเป็นยังไง”
ขอบฟ้าชะงักนิดหนึ่ง มองคนที่รอคอยคำตอบเขาอย่างจริงจังแล้วเอ่ยเบาๆ “เราสองคนคง...”
“พอแล้ว ไม่ต้องพูดต่อแล้ว!” เสียงตวาดที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นทำเอาเขาสะดุ้งโหยง มองพลชนะที่ลุกพรวดพราด มองหน้าเขาแบบคนไม่รู้ว่าจะจูบหรือเตะก้านคอดี “สำหรับฟ้า พี่คงเป็นแค่คนที่คิดจะสลัดทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้งั้นสิ! มีแต่พี่ใช่ไหมที่คิดจริงจัง ฟ้าเคยคิดจะเหนี่ยวรั้งพี่ไว้บ้างไหม เคยอยากเป็นเจ้าของพี่แค่คนเดียวบ้างหรือเปล่า คงไม่เคยสินะ เพราะคนที่ไม่เคยรักกระทั่งตัวเองแบบฟ้า คงไม่มีหัวใจที่จะรักคนอื่นได้หรอก”
พูดอะไรเข้าใจยากก่อนร่างสูงจะเดินตึงตัง ปิดประตูดังโครมจากไป
ทิ้งให้คนข้างหลังนั่งคิดถึงสิ่งที่ได้ยินด้วยใบหน้าเปรอะเปื้อนแดงก่ำยับเยิน แต่คิดยังไงก็ไม่เข้าใจ ลงท้ายจึงหยิบเสื้อกลับมาใส่อย่างเงื่องหงอยแล้วล้มตัวลงนอน ขดตัวซุกในที่นอนตามลำพัง
+++++++++++
-
ตอนนี้ฟ้าทำตัวไม่น่ารักเลย
พี่พลก็พลาดอีกตามเคย
อัพอีกค่ะ รอตอนต่อไป
แต่ละตอนมันสั้นจริงๆ :ling1:
-
:ling3:
-
อิฟ้า อิโง่ หึหึหึ หัวเราะแบบนางมารร้ายด้วย
-
เราเม้นไปยาวมากแต่ไม่ติดอ่ะฮืออออออ เสียใจจจ
สงสารน้องฟ้าาาาา พี่พลดูรักฟ้ามากนะ แต่เราก็เข้าใจฟ้าที่ให้ไม่ได้เพราะพี่กรได้ไปแล้ว
ไม่อยากเป็นแฟนที่ไม่ดีของพี่พล แต่ในสายตาพี่พลมันคงเหมือนการประชดที่แบบ เอาเลย ทำเลย งี้
เห็นในทั้งสองคนมากๆ ในขณะที่เรามองแทบไม่ออกว่าจริงๆแล้วพี่กรต้องการอะไร
ทำแบบนี้กับแฟนเพื่อนทำไม บางทีเหมือนรู้สึกอะไรกับฟ้า แต่บางทีคำพูดคำจาการกระทำก็แรงเหลือเกิน
ทีแรกเราคิดว่าพี่พลอ่ะมีบางอย่าง ถ้าร้ายคงน่ากลัวน่าดู ในขณะที่พี่กรร้ายแบบตรงๆ แต่เพราะเราไม่รู้ว่า
พี่กรคิดอะไรอยู่เนี่ยแหละ เราถึงสงสารฟ้ากับพี่พลมากกว่า
ติดเรื่องนี้หนักมากแง ㅠ ㅠ
-
ในฐานะคนคบกัน
มันก็น่าเห็นใจพลนะ
แต่แบบ...อ่านไประแวงไป
-
อ่านตอนนี้แล้ว สงสารพี่พลมากจริงๆ ไม่ได้สงสารเรื่องที่มีพี่กรเข้ามา
แต่สะดุดประโยคที่ว่า ฟ้ายังไม่เคยรักตัวเองแล้วจะรักคนอื่นยังไงTT
จริงๆมากเลยค่ะ เคยเจอคนแบบนี้ ฮ่าๆ อ่านๆมาแล้วไม่เคยเห็นว่าฟ้าจะหวั่นไหว
กับพี่กรบ้างเลย กับพี่พลก็แค่คนที่คอยอยู่ข้างๆและทำให้รู้สึกดีก็แค่นั้น ..
-
หืมมมมมมมมมม
พลโวยงี้ก็ไม่ถูกนะ พลมาระเบิดอารมณ์ใส่ฟ้าเพราะตัวเองไม่ได้เป็นคนช่วยน้องได้ มันไม่โอนะยูววว์ เราเชื่อว่าเทอว์นอยด์แดกเพราะฉากเพื่อนขโมยซีนพระเอกทั้งช่วยทั้งผายปอด ฟันธง แล้ว expect ให้ฟ้าทำไงหรอ หลังจากพูดกดดันขอเอาหลังจากเหตุการณ์ระทึกขวัญ งี้ แล้วไม่ได้มากันสองคน กะจะเอาโชว์เพื่อนทั้งกลุ่มเลยหรอ แล้วแทนที่จะอ่อนโยนแนวปลอบเสือกจะมารุนแรงใส่อารมณ์สไตล์กุจะเอาอีก แล้วที่พูดทิ้งท้ายคือไรคะ ไม่หวงไม่อยากเป็นเจ้าของพี่คนเดียว คือเป็นการยืนยันนั่งยันและนอนยัน ว่าที่กรพูดว่ามีคนอื่น ยังเอาคนอื่นอยู่ คือความจริงชิมิคะ
//ตอนแรกเราก็โอกะเทอนะพล แต่เราก็ไม่ได้ไรมาก เพราะเทอนำพามาทั้งดีทั้งซวยอ่ะ แต่เราไม่ชอบเทอแล้ว เทอดีแตกตอนจบ มาม่ามากระวังเพื่อนคาบไปแดก (แบบเปิดเผย) นะคะ
ส่วนอิพี่กร... ช่างมันเถอะ มันเลว ทำไรก็ผิดในสายตาสาวกทีมสงสารฟ้า จบนะ
ตอนนี้แอบเอ็นดูน้องฝนเบาๆ
สงสารฟ้า #ทีมขอบฟ้า ก็+กันไป
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เมื่อไหร พลจะได้กินฟ้า
-
ติดตาม
-
:mew2:ก็น่าสงสารพี่พลนะ รอมาตั้งนานฟ้าก็ยังไม่ยอมซักที แต่ก็เข้าใจฟ้าว่าก็เพราะกลัว กรทำกับฟ้าไว้เยอะ เห้อยังไงก็มาต่อไวๆนะคะคนอ่านจะลงแดงแล้ว :mew3:
-
ฟ้าทิ้งให้หมดเลยย หนีไปบวชเลยลูก :katai1:
-
ยาก
-
ถ้าเรื่องที่กรเคยพูดว่าพล
แอบพาคนโน้นคนนี้ไปเที่ยว
ถ้ามันเป็นเรื่องจริง พลก็ไม่ต่างกับคน
ที่ตั้งใจเห็นแก่ตัวกับฟ้าเลยนะ
-
รอฟ้าพัฒนาไปเรื่อยๆๆ
กรจะพูดอะไร
พลจะเมากลับมาหรือเปล่า
รอลุ้นเรื่องราวต่อ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ฟ้าคงรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
คืออะไรยังไง
ไม่เข้าใจอะไรเลย
รู้อย่างเดี่ยว
ทำอะไรก็ผิด เป็นคนงี่เง่าโง่
เหนื่อยใจแทน
-
โถ.....น้องฟ้าลูกแม่ ดาวพระศุกร์มาเจอก็ต้องหลีกให้กับความน่าสงสารของหนูเลยลูก #ทีมน้องฟ้าตลอดกาล
-
พลนี่ก็ธรรมดาผู้ชายอ่ะ ยิ่งชอบ ยิ่งหวง ยิ่งอยากได้มาเป็นของตัวเองเร็วๆ แต่รักจริงควรจะต้องรอได้นะ
แต่ก็ดีกว่ากรอ่ะ ปล้ำก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง :hao6:
-
กร ชอบฟ้าไปแล้ว ขี้หวงด้วย ระหว่างกรกับพล ชอบกร ไม่ชอบผู้ชายแบบพล พลดูเหมือนดี ไม่ชอบผู้ชายปากหวาน บอกทนได้แต่จริงๆคิดจะกินฟ้าตลอดเวลา ไม่ชอบกรแค่ตอนปล้ำฟ้าตอนแรก กับ ยอมให้พลจูบฟ้า กรปากเสีย จริงๆก็ห่วงและหวง สงสารฟ้า คิดว่าฟ้าก็มีใจให้กรแล้วเหมือนกัน เชียร์กร
-
#ทีมพี่กร ค่ะ พี่พลนางดูร้ายลึก มีความร้ายอยู่ภายใต้หน้าตาอ่อนโยน555 กรเปิดเผยดี มีอะไรด่าเลยตรงๆแล้วจบแค่นั้น
พอใจก็แสดงออก โมโหก็รู้เลย คิดว่าเหมาะกะฟ้ามากกว่า ด้วยความที่นุ้งฟ้านางอึนๆมึนๆอ่ะ เจอแบบพี่กรจะได้ไม่ต้องคิดไรซับซ้อนให้สมองทำงานหนัก
สาบานสิว่าไม่ได้ด่าฟ้า5555555
-
บอกแล้วว่ายังไงบทของพลชนะก็ได้แค่พี่ชายที่คอยดูแล เป็นอะไรไม่ได้มากกว่านั้นหรอก คนอย่างฟ้าต้องเหมาะกับกรมากกว่าค่ะ ตอนนี้ค่อนข้างไม่ชอบความอยากได้ของพลชนะจริงๆ คนเป็นแฟนกันก็ไม่จำเป็นว่าต้องมีอะไรกันเสมอไปนี่ รอคอยโอกาสเหมาะสมดีกว่าจะบังคับขู่เข็ญเอาแบบนี้นะ
-
อ่านรวดเดียวถึงตอนนี้สงสารน้องฟ้าจัง :hao5:
-
เห็นด้วยกับคำด่าของพี่พล
ฟ้าแม่งไม่คิดจะทำความเข้าใจกับอะไรสักอย่าง ไม่คิดหาความหมายของสิ่งต่างๆ ที่ใครๆ พูดสักคน เอาแต่ไม่ใส่ใจให้ลืมๆ ไป
-
น้องฟ้าาาาาาาาาาา ทำไรก็ผิดเนอะ สงสาร
-
โอ้ววววเรื่องนี้สนุกมากครบรสจริงๆ
ขอติดตามนะคะ
น้ำตาไหลตอนที่ฟ้าเอาพวงกุญแจแกะสลักให้พี่พล บทพูดมันโดนใจมากเห็นถึงความตั้งใจและไม่มันใจของฟ้า
และดีใจมากที่พี่พลเห็นคุณค่าน้อง มองความงามจากข้างในของน้อง
แต่ตอนล่าสุดพี่พลทำเอาคะแนนตกจนจะติดลบเลย พูดมาได้ไงว่าน้องไม่รักตัวเองและไม่มีทางรักคนอื่น
สำหรับเราฟ้าเป็นคนที่แคร์คนอื่นมากคาดหวังความรักจากคนรอบข้าง
มีความมุ่มมั่นพยายาม เสียสละ แต่หลายครั้งสิ่งที่ได้รับกลับมาคือสิ่งที่ทำให้ฟ้ากลายเป็นแบบนี้
เชื่อว่าฟ้าก็คงพยายามลองหาวิธีที่ดีที่สุดในแบบของตนแล้ว เอาใจช่วยน้องฟ้าให้เติบโตแข็งแรง
เพื่อมีพลังมากพอที่จะโอบอุ้มทุกอย่างไว้ แต่หัวใจที่สวยงามต้องรักษาไว้ดีๆนะ
อ้อนแม่บ้างกล้าๆหน่อย เราเข้าใจที่ฟ้าน้อยใจแม่ในหลายๆครั้ง แม่ก็คนอะเนอะมีลำเอียงบ้างหละ
อยากให้ฟ้ามีหัวใจที่เข้มแข็งและกว้างขึ้นอีกเพื่อให้อภัยตัวเอง ให้อภัยคนอื่นๆ เป็นกำลังใจให้ฟ้านะ
#อินสุดๆ
ส่วนอีพี่กร เราทั้งชอบทั้งเกลียดมันจริงๆ เดาว่าตอนแรกที่ปล้ำแฟนเพื่อนคิดให้เข้าข้างมันสุดๆคือมันคงนึกว่าฟ้าอ่อยแล้วก็ได้กับพลแล้ว
กลุ่มนี้อาจเคยมีการเวียนสาวๆกันมาก่อนก็ได้ ฉากที่มาส่งแล้วน้องไม่รับถุงของขวัญแต่ไปแกะสลักไม้ให้พลตอนนั้นอีพี่กรคงรู้สึกอิจฉาสุดๆ
ยิ่งเหตุการณ์ต่างๆพาไปโดยเฉพาะช่วงที่มาดูแลเช็ดตัวให้เดาว่าพี่กรผู้มีปัญหาครอบครัวคงรู้สึกอบอุ่นกับการกระทำของน้องมาก
แหมะมันเข้มข้นดีจริงๆเรื่องนี้
เป็นกำลังใจให้คุณDDนะคะ
-
อยากอ่านต่อจัง หมั่นไส้พลชนะ ตะหงิดๆ o18 ลีลาท่ามากผู้ชายแสนดีซะเหลือเกิน หมั่นๆๆๆๆ :katai1:
-
Rough and Tender 15
เช้าวันต่อมา พลชนะยังหลบหน้าเขาอยู่ซึ่งขอบฟ้าก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง คนรอบข้างก็ดูจะผิดสังเกตกับอาการของทั้งคู่เช่นกันแต่ไม่เอ่ยปาก นอกจากทำตัวตามปกติ กิน นอน เที่ยวเล่นกันตลอดระยะเวลาที่เหลือ จะมีก็แต่กรที่สวนทางเพราะดูท่าชายหนุ่มจะอารมณ์ดีขึ้นมากเมื่อเทียบกับตอนเริ่มออกเดินทาง
จนกระทั่งถึงวันกลับ ทีแรกขอบฟ้าก็ค่อนข้างไม่สบายใจ นึกสภาพต้องอยู่ในรถแคบๆ กันแค่สามชีวิต หายใจเข้าก็ความเครียด หายใจออกก็คิดไม่ตก ร่ำๆ อยากจะชวนน้องสาวโบกรถกลับกรุงเทพฯ เองให้รู้แล้วรู้รอด เคราะห์ดีที่วศินกระโดดขึ้นรถพลชนะโดยไม่รอคำเชิญ เขาจึงค่อยสบายใจขึ้นนิดหน่อยที่อย่างน้อยก็มีคนคุยเก่งติดรถเพิ่มมาอีกคน
ช่วงที่แวะพักให้พวกผู้หญิงไปซื้อของฝากกัน พลชนะก็ดึงตัวเขาไว้ให้คุยกันในรถ
“พี่อยากคุยให้เราเข้าใจตรงกัน” เริ่มต้นเสียงเครียดเสียจนขอบฟ้านึกอยากตามลงไปซื้อของฝากกับปลายฝนมากกว่า “สิ่งที่เกิดขึ้น พี่ยอมรับว่าส่วนหนึ่งเป็นความผิดของพี่เอง แต่อีกส่วนหนึ่ง พี่โกรธฟ้ามากๆ ตอนนี้ก็ยังโกรธอยู่ บอกตรงๆ ว่าบางครั้งพี่ก็ไม่เข้าใจฟ้าเอาเลย พี่เริ่มไม่แน่ใจว่าความจริงใจของพี่ส่งไปถึงฟ้าบ้างไหม หรือเอาแค่ว่าฟ้าคิดยังไงกับพี่กันแน่ นาทีหนึ่งฟ้าทำเหมือนรักพี่มาก แต่อีกนาทีต่อมาฟ้ากลับทำเหมือนไม่ได้คิดอะไรกับพี่เลยสักนิด”
ชายหนุ่มเสยผมด้วยความกลัดกลุ้ม สายตาที่เคยมองมาด้วยความอ่อนโยนยังคงเบือนหลบไม่ยอมสบตา พลชนะยังคงเอาแต่มองไปข้างนอก ทำเหมือนข้าวหลามหรือปลาเค็มหน้าร้านขายของฝากล้วนน่ามองกว่าหน้าเขาทั้งนั้น
“พี่เร่งรัดเราเกินไปงั้นเหรอ พี่คงใจร้อนมากไปใช่ไหม แล้วฟ้า...คิดจะทำยังไงกับพี่ต่อไป จะคบต่อหรือจะ...” เสียงของพลชนะเบาลงจนกลืนหายไปในลำคอ แต่ขอบฟ้าก็ยังคงพูดอะไรไม่ออก เขาไม่รู้ว่าควรจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดอย่างไร ถ้าเขาพูดออกไป ทุกอย่างจะดีขึ้นไหม หรือจะแย่ลงกว่าเดิม
“พี่ไม่อยากจะพูดแบบนี้เลย แต่...เราสองคนลองห่างกันสักพักดีไหม ถ้าเราห่างกันบ้าง พี่อาจจะใจเย็นลง มองเห็นอะไรต่อมิอะไรได้ชัดมากขึ้น และฟ้าจะได้มีเวลาทบทวนว่าสำหรับฟ้า...พี่มีความหมายมากแค่ไหน อยู่ในฐานะอะไรกันแน่” รอยยิ้มขื่นดูบิดเบ้บนใบหน้าคนพูด “มันแย่นะที่ต้องสารภาพว่าตลอดสองวันที่ผ่านมา พี่คิดถึงแต่เรื่องพวกนี้เสียจนคิดว่าอาจจะบ้าตายก็ได้ถ้าต้องทนอยู่แบบนี้ต่อไป แต่เห็นฟ้ายังปกติดี พี่ก็สบายใจ”
เสียงหัวเราะแหบแห้งที่ไม่มีความขันสอดแทรกแม้แต่นิดเดียวทำให้ดวงตาขอบฟ้าร้อนขึ้นมาทันควัน เขาควรจะบอกพลชนะทั้งหมด ในเมื่อไม่ว่ายังไงก็คงจบเหมือนกัน เขาควร...
“พี่...”
ก๊อกๆ... เสียงเคาะกระจกเรียกด้านข้างที่ขัดจังหวะกลางคันทำให้พลชนะแง้มกระจกลง
“ไอ้พล เอากาแฟไหม กูกินแล้วร้านนี้พอกินได้ว่ะ” วศินซึ่งไม่รู้อีโหน่อีเหน่ชักชวนด้วยความกระตือรือร้น ครั้นพอมองเลยมาเห็นหน้าเสียๆ ของเขาค่อยชะงัก “เอ่อ กูมารบกวนเหรอ โทษที...”
“ไม่เป็นไรหรอก คุยจบแล้วน่ะ” พลชนะตอบเสียงเรียบแล้วเปิดประตูลงไปยืนด้านนอก “ถ้าจะลงจากรถก็ล็อกรถให้ด้วยนะ”
เขาไม่ได้ลงจากรถ ไม่ได้ขยับเขยื้อนตัวเลยด้วยซ้ำนอกจากนั่งกำมือบนตักจนแน่น กระทั่งปลายฝนหอบถุงสองสามใบกลับมา “พี่ฟ้านั่งอยู่ในรถไม่ร้อนเหรอ ฝนซื้อปลาแห้งมาฝากม้าด้วย ทีแรกเห็นปลาหมึกแห้งตัวโต๊โต คิดว่าจะซื้อไปฝากม้าสักหน่อย แต่ไม่ไหว แพงชะมัด”
บ่นต่อเรื่องราคาอีกสักพัก ปลายฝนจึงค่อยสังเกตความเงียบผิดปกติ “พี่ฟ้าเป็นอะไร ดูหน้าซีดๆ”
“หืม” เมื่อยกมือลูบหน้าก็สัมผัสกับเหงื่อเย็นๆ ขอบฟ้ารีบยิ้มตอบกลบเกลื่อน “ไม่มีอะไรหรอก แค่เพลียนิดหน่อย ไหน เมื่อกี๊บอกว่าซื้อปลาแห้งฝากม้าเหรอ เขาผูกถุงแน่นหรือเปล่า เดี๋ยวมันจะเหม็นรถพี่เขาหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ฝนบอกให้คนขายเขาแพ็คใส่ถุงให้อย่างดี รับรองว่าไม่เหม็นแน่” ปลายฝนตอบแล้วแต่ก็ยังอดกังวลตามไม่ได้ “ฝนจับยัดในกระเป๋าเราแล้วกอดไว้บนตักดีกว่า ฟังพี่ฟ้าพูด ฝนก็ชักกลัว”
สุดท้าย เขาก็ต้องแบ่งมาบางส่วน ทีแรกว่าจะเอาไปยัดท้ายรถแต่จำได้ว่ามีกระเป๋ายัดอยู่เต็มท้ายรถแคบๆ แล้ว แถมดีไม่ดีจะไปทำให้กระเป๋าคนอื่นติดกลิ่นอีก ความเกรงใจแบบสุดๆ คือลักษณะนิสัยส่วนตัวของพวกเขาพี่น้องเลยทีเดียว
ระหว่างทางที่เหลืออีกไม่มากก่อนถึงบ้าน ตัวปรับบรรยากาศแบบวศินก็หลับไปแล้ว เช่นเดียวกับปลายฝนที่นั่งกอดกระเป๋าใส่ปลาแห้งหลับอยู่คู่กัน
เขาใช้ความเงียบให้เป็นประโยชน์ พยายามเรียบเรียงคำพูดในใจ เพื่อที่ว่าพอถึงบ้านเมื่อไหร่ จะได้ขอเวลาพลชนะสักครู่ รวบรวมความกล้าบอกไปให้หมด ต่อให้ผลลัพธ์จะออกมายังไง ถึงพลชนะจะโกรธจัดหรือไม่ยกโทษให้ หรือต่อให้กรจะเอาเรื่องเขาไปโพนทะนาตามที่เคยขู่ไว้ ข่าวลือครั้งนี้จะทำให้เขาโดนพักการเรียนอีกไหม แล้วคนที่บ้านจะเชื่อเขามากกว่าข่าวลือหรือเปล่า ขอบฟ้าไม่รู้คำตอบสักอย่างแต่อย่างน้อยก็พอจะกล่าวได้ว่าเขาได้พยายามแล้ว
นี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาพยายามไขว่คว้าความสุขไว้เอง ถ้าเขาจะเรียกร้องบ้างคงไม่มีใครว่าอะไรใช่ไหม ก็พลชนะบอกว่าเขามีสิทธิ์ทำได้นี่ พลชนะบอกให้เขาเหนี่ยวรั้ง บอกให้เขาไขว่คว้าด้วยมือตัวเองดูบ้าง อย่าเอาแต่นั่งมองดู ปล่อยให้สิ่งที่ต้องการลอยผ่านหน้าไปเฉยๆ เขาเองก็มีสิทธิ์เรียกร้องได้เหมือนๆ คนอื่น
พลชนะแวะไปส่งวศินก่อนแล้วค่อยวนไปส่งเขากับน้องสาว ซึ่งกว่าจะแหวกการจราจรมาถึงได้ ท้องฟ้าก็มืดเสียแล้ว เมื่อขนกระเป๋าลงมาจนหมด เขายังยืนรีรอยึกยักผิดสังเกตจนปลายฝนต้องรีบทิ้งให้พวกเขาอยู่กันตามลำพัง
คำพูดที่ตระเตรียมไว้ติดแน่นอยู่ในลำคอ เขานึกอยากยกมือตะกุยให้มันหลุดออกมาได้เอง ร่างสูงที่อดทนยืนมองท่าทีอึกอักของเขาอยู่นานจึงเอ่ยว่า
“ขอโทษนะ อุตส่าห์พาไปเที่ยวทั้งที ทำให้หมดสนุกกันเลย” มองท่าทีบีบมือแน่นเหมือนอึดอัดใจเต็มประดาของขอบฟ้าแล้วพลชนะก็ถอนหายใจ “พี่ไปล่ะ”
“เดี๋ยว!” มือเย็นๆ ติดจะสั่นๆ ยื่นออกไปดึงแขนชายหนุ่มไว้ก่อนความคิด ขอบฟ้าอยากให้ตัวเองกล้ามากกว่านี้อีกนิด ขี้ขลาดน้อยกว่านี้อีกหน่อย เขาต้องบอกเรื่องกร ต้องเล่าความจริงให้ฟังทั้งหมด ต้องบอกตั้งแต่ตอนได้พบกรโดยบังเอิญ ต้องบอกว่าเขาโดนฝ่ายนั้นข่มขู่ไว้ขนาดไหน ต้องบอกว่าพวกเขามีความสัมพันธ์กันเพราะโดนแบล็คเมล์ สิ่งที่เขาต้องทำก็แค่บอกพลชนะออกไปให้หมดเท่านั้นเอง
“ผม...” ความมุ่งมั่นของเขาโดนสั่นคลอนยามสบตากับดวงตาที่จ้องตอบ แน่ใจแล้วเหรอว่าพลชนะจะยอมเข้าใจ ความมั่นใจมีมากแค่ไหน ไม่มีเลยสักนิด “ผม...”
หากมือของเขาที่ยึดแขนอีกฝ่ายไว้กลับโดนปลดออกอย่างเชื่องช้า พลชนะมองใบหน้าที่ซีดเผือดไร้สีเลือดและเอ่ยช้าๆ
“พอเถอะ ฟ้า พี่เหนื่อยแล้ว”
ประโยคสั้นๆ นั้นส่งผลให้หัวใจคนฟังราวกับจะเยือกแข็งในชั่วพริบตา มือเขาหยุดสั่นและขอบฟ้าก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเพราะพูดไม่ได้ ทำได้แค่ยืนมองร่างสูงขึ้นรถและขับออกไปเงียบๆ
ความว่างเปล่าแผ่ขยายในจิตใจ รู้สึกเหมือนจะไร้ตัวตนยิ่งกว่าที่เคย ไร้ค่ายิ่งกว่าที่คิด เขาคงสำคัญตัวผิดมากไป หวังมากไป อันที่จริงเขาเคยเจียมตัวมาตลอด เรียนรู้ที่จะผิดหวังมาชั่วชีวิต จำกัดที่ทางตนเองไว้เสมอๆ เพื่อจะได้ไม่ต้องคาดหวังให้ผิดหวังมากนัก หากการได้พบเจอพลชนะ คงทำให้เขาหลงลืมไปชั่วครู่ หลงคิดไปว่ามีความสำคัญ หลงคิดว่าอาจจะมีคนต้องการเขาจริงๆ
เขาเดินเข้าบ้านและพบว่าปลายฝนกำลังเอาของฝากให้มารดาดู
“ความจริงแกไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากม้าก็ได้ น่าจะเก็บเงินไว้เที่ยวให้สนุกมากกว่า” ถึงปากจะว่า หากมารดาก็มีท่าทางดีใจ จนกระทั่งเงยหน้าเห็นเขา “เอ้า ดูสิ ไปเที่ยวเล่นกลับมาทั้งที ยังทำหน้าเหมือนจะเป็นจะตายอีก รู้ไหมว่าตอนแกไม่อยู่ ม้าเหนื่อยแทบตาย หมอกเขายังต้องพาม้าไปหาหมอเองด้วย”
“ม้าเป็นอะไร” ปลายฝนถามด้วยความตกใจ ปราดเข้าไปเกาะแขนเหี่ยวย่นด้วยความเป็นห่วง
“ม้าไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่ปวดหลังปวดข้อ คนแก่ก็งี้ล่ะ” เห็นอาการยืนทื่อของลูกคนกลางแล้วมารดาก็เอ่ยไล่ “จะไปไหนก็ไปไป๊ เห็นหน้าแกแล้วอารมณ์เสีย”
คำพูดที่แต่ก่อนเขาคงเฉยๆ กับมัน แต่สำหรับนาทีนี้ รู้สึกไม่ผิดอะไรกับเกลือที่ทาลงบนแผลสด ขอบฟ้ากลับขึ้นห้อง นั่งมองข้าวของรอบกายพักหนึ่งก่อนลงมือรื้อเสื้อผ้าใช้แล้วออกจากกระเป๋าและจัดเสื้อผ้าชุดใหม่ลงไปแทนแบบส่งๆ คว้าตัวไหนได้ก็ยัดใส่กระเป๋าชั่วครู่ก็เสร็จ
นั่งมองกระเป๋าแล้วจึงค่อยผละมาเขียนโน๊ตสั้นๆ ว่าจะไปค้างบ้านเพื่อนสักพัก เท่านี้เขาก็พร้อมหนีออกจากบ้านแล้ว
ยังเหลือเวลา เพราะคงต้องรอให้มารดาเข้านอนก่อน ซึ่งในระหว่างที่รอ ใจเขาเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่คิดฝันมาก่อนว่าจะต้องหนีออกจากบ้านจริงๆ ส่วนเหตุผลที่เกิดความคิดนี้ ขอบฟ้าก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ แต่มีอย่างหนึ่งที่เขาแอบคิด คือถ้าเขาหายหรือตายไป จะมีใครห่วงเขาบ้างไหม
“หึ...” แต่ก็ต้องหลุดเสียงหัวเราะออกมา นี่เขาเผลอคิดเข้าข้างตัวเองไปอีกแล้ว สุดท้ายเลยพยายามเลิกคิด เลิกหาเหตุผล คิดแค่ว่าถ้าได้เป็นอิสระบ้างก็คงไม่เลว
เมื่อเวลาผ่านไปและคิดว่าคนในบ้านคงหลับกันหมดแล้ว เขาจึงหยิบกระเป๋าขึ้นมาด้วยอุ้งมือชื้นเหงื่อ จรดปลายเท้าแทบไม่กล้าหายใจจนกระทั่งออกมายืนนอกบ้าน ถึงค่อยสูดหายใจเข้าลึก
คิดไว้แล้วว่าเขาอาจจะหาซื้อตั๋วรถไฟสักใบ ไปที่ไหนสักแห่ง หางานพาร์ทไทม์ เช่าห้องถูกๆ อยู่สักอาทิตย์ ถึงตอนนั้นถ้าเขาหายเป็นปกติแล้วค่อยกลับบ้าน
เมื่อตัดสินใจแล้ว มีแต่ต้องเดินต่อเท่านั้น เขากำสายกระเป๋าแน่นขึ้นแล้วรีบเดินจ้ำ หากเพิ่งหนีออกจากบ้านได้ไม่ถึงสิบก้าวดี ก็ได้ยินเสียงเรียกที่เล่นเอาสะดุ้งโหยงทั้งตัว
“เฮ้ย!”
เขาหันขวับไปเห็นเจ้าของเสียงกำลังตั้งท่าจะเดินมาหาเขาจากอีกฟาก เห็นแค่นั้นก็เสียวสันหลังวาบ ขอบฟ้าออกวิ่งทันทีโดยไม่ต้องหยุดคิด
ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยวิ่งเร็วขนาดนี้มาก่อน ยิ่งได้ยินเสียงฝีเท้าไล่ตามหลังมาติดๆ ท่าวิ่งยิ่งกระเจิดกระเจิง ไม่มีเสียงเรียกให้หยุดนอกจากเสียงวิ่งไล่หลังจี้ติดเข้ามาทุกขณะ หัวใจเขาเต้นรัวหนักจนแทบกระดอนออกมานอกอกด้วยความเหนื่อยและความกลัว
อิสระหมดลงในวินาทีที่อุ้งมือใหญ่คว้าชายเสื้อเขาไว้ได้แล้วกระชากทีเดียว ขอบฟ้าก็ลงไปกองอยู่กับพื้น
จากแสงไฟข้างทางดวงที่ใกล้ที่สุด ส่องให้เห็นใบหน้าเกรี้ยวกราดของร่างสูงที่ยังยืนหอบกระชั้น สายตาแรงกล้าซึ่งราวกับจะพ่นไฟออกมาได้กวาดตามองสภาพของคนที่กองอยู่บนถนนและพอเห็นกระเป๋าที่หล่นอยู่แทบเท้า สายตาคู่นั้นก็คล้ายจะเผาเขาให้กลายเป็นกองเถ้าถ่าน
กรกระชากแขนคนที่ยังลุกไม่ขึ้นพร้อมคว้ากระเป๋าไว้ด้วยมืออีกข้าง ลากให้ออกเดินโดยไม่สนใจอาการหกล้มหกลุกของอีกฝ่ายและไม่ปริปากพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
กระทั่งเดินย้อนมาถึงรถที่จอดไว้ไม่ไกลจากหน้าบ้านเขานัก ขอบฟ้าก็โดนจับยัดเข้ารถอย่างรุนแรงคล้ายต้องการให้เจ็บตัวก่อนที่คนขับจะตามขึ้นมาสตาร์ทเครื่องยนต์และออกรถกระชากเสียจนล้อบดถนนเสียงลั่น
ระหว่างทาง ถนนที่ค่อนข้างโล่งทำให้ขอบฟ้าซึ่งเพิ่งเริ่มคิดจะหาทางเอาชีวิตรอด เสียงเหี้ยมก็เอ่ยว่า “ถ้ามึงรอดจากการกระโดดลงไปบนถนน กูจะตามลงไปฆ่ามึงเอง”
ขอบฟ้าหดมือลงจากที่เปิดประตูมากอดกระเป๋าไว้แน่น หากไม่กี่นาทีต่อมาเมื่อมาถึงคอนโดที่เขาเคยมาก็โดนกระชากถูลู่ถูกังไปตลอดทางจนถึงห้อง กรเขวี้ยงเขาลงไปกองบนโซฟาแล้วกอดอกยืนจังก้า
“มึงคิดจะไปหาไอ้พลใช่ไหม” เสียงต่ำๆ เอ่ยจากลำคอจนฟังดูคล้ายเสียงคำรามเสียมากกว่า “มิน่าล่ะ กูโทรหากี่ทีๆ ก็ไม่เปิดเครื่อง ที่แท้ก็คิดจะหอบผ้าหอบผ่อนไปประเคนให้มันถึงที่สิท่า”
“...เปล่า” พูดสั้นๆ ออกไปได้แค่คำเดียว เขาก็ต้องร้องอุทานด้วยความเจ็บเมื่อมือใหญ่คว้าคางเขาบีบไว้แน่นเพียงเพื่อให้เงยหน้าขึ้น
“เปล่า! แล้วที่มึงหอบกระเป๋าย่องออกนอกบ้าน แถมยังกล้าวิ่งหนีกูนี่มันคืออะไรวะ!” กรตวาดพร้อมเพิ่มแรงบีบในมือ “ถ้าไม่ได้คิดจะไปหาไอ้พลหรือมึงจะบอกว่ามึงหนีออกจากบ้าน หา!”
ขอบฟ้ายกมือขึ้นปัดแขนอีกฝ่ายจนเป็นอิสระแล้วรีบกระถดตัวถอยหนีไปซุกอยู่ตรงมุมโซฟา “ถ้าใช่แล้วไง ถะ...ถ้าผมจะหนีออกจากบ้านมันแปลกนักหรือไง”
มองท่ากลัวหัวหดแต่ยังกล้าอ้าปากเถียงปากคอสั่นแล้วกรก็เอียงคอ ความโกรธเกรี้ยวลดลงจนเหลือแค่ระดับสงสัย ดวงตาคมหรี่ลงขณะเอ่ยถาม “มึงพูดจริงเหรอ”
ขอบฟ้าเม้มปาก ไม่ตอบคำถาม ทำไมล่ะ น้ำหน้าอย่างเขานี่มันจะไม่กล้าแม้แต่หนีออกจากบ้านหรือไง “โกหกมั้ง”
“กูถามดีๆ อย่ากวนตีน” ขู่เสียงเข้มแล้วกรค่อยพยักหน้าอย่างพอใจเมื่อเห็นกิริยาตอบรับรวดเร็ว
“ก็จริงน่ะสิ”
“บอกตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง” โยนความผิดให้เขาเสร็จ กรก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวเดียวกัน เหยียดขายาวๆ กินที่เกือบหมด ยันคนนั่งก่อนหน้าไปจนสุดขอบ ค่อยๆ ควักบุหรี่ออกมาจุดก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้งหลังเงียบไปพักใหญ่ “ไปเที่ยวหนนี้ มันทำให้กูเข้าใจและไม่เข้าใจอะไรหลายๆ อย่างว่ะ”
ขอบฟ้าที่นั่งหมิ่นเหม่อยู่สุดปลายโซฟากอดกระเป๋าแน่นเข้า ไม่แน่ใจว่ากรจะมาไม้ไหนอีก
“มึงจะไม่ถามกูหน่อยเหรอว่ามันมีอะไรบ้างน่ะ”
อยากเล่าก็เล่าสิ ทำไมต้องให้เขามานั่งป้อนคำถามนำด้วยก็ไม่รู้ แต่มองสีหน้าร้ายๆ กับปลายบุหรี่แดงวาบๆ ในมือของอีกฝ่าย เขาก็กลัวว่ากรอาจสับสนระหว่างหน้าเขากับที่เขี่ยบุหรี่ จึงจำต้องถามแบบเสียไม่ได้ “อืม แล้วมันมีอะไรบ้างล่ะครับ”
“กูเข้าใจแล้วว่าไอ้พลมันก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนจากที่ไหน ...กูเข้าใจว่ายังไงๆ พวกมึงสองคนก็คงไปกันไม่รอด คนนิสัยหน้าอย่างหลังอย่างแบบมันกับไอ้คนไม่เคยคิดอะไรแบบมึง ต่อให้ไม่เลิกกันวันนี้ วันหน้าก็เลิก ชัวร์” ว่าแล้วก็เอานิ้วโป้งจิ้มอกตัวเอง “แต่กูนี่ ปากตรงกับใจ คิดยังไง พูดอย่างงั้นกับคนพูดอะไรไม่ค่อยคิดแบบมึง เคมีมันเข้ากันได้มากกว่าเยอะ”
ถึงจะไม่เข้าใจเหตุผลหรือตรรกะสักข้อในประโยคดังกล่าว แต่ขอบฟ้าก็ไม่หาเรื่องใส่ตัวด้วยการโต้แย้งหรือตั้งคำถาม นอกจากปรายตามองคนพูดอย่างระแวดระวัง กรจะมาไม้ไหนกันแน่
“ส่วนเรื่องที่กูยังไม่เข้าใจ...” พอเปลี่ยนหัวข้อ อารมณ์ชายหนุ่มก็เปลี่ยนตาม จากสีหน้าสบายๆ กลายเป็นเคร่งเครียด “กูไม่เข้าใจว่าทำไมมึงถึงโง่ขนาดนั้น รู้ว่าตัวเองว่ายน้ำไม่แข็งแล้วทำไมถึงยังต้องไปช่วยคนอื่น มึงบอกเหตุผลมาสิ ต่อให้คนที่จมน้ำคือน้องสาวมึงก็เหอะ”
“ก็ยัยฝนเป็นน้องผม” อันนี้ล่ะที่เขาไม่เข้าใจกรจริงๆ บ้างแล้ว การช่วยชีวิตคนอื่นมันแปลกตรงไหน “หรือต่อให้ไม่ใช่ฝน ผมก็ต้องช่วย ใครๆ เขาก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้นล่ะ พี่กรก็ลงไปช่วยเพื่อน ช่วยผมไม่ใช่เหรอ”
“แต่ถ้ากูรู้ว่าไม่ไหว กูก็ไม่ตะกายลงไปหาหอกหรอก!” ชายหนุ่มย้อนด้วยความหงุดหงิด ความโกรธอันคล้ายคลึงกับตอนที่กรด่าเขาหลังรอดตายจากการจมน้ำไม่มีผิด
ใช่ เขารู้ว่าทำให้ใครต่อใครเดือดร้อน แต่กรก็มีทางเลือกที่จะไม่ช่วยเขานี่นา
“แล้วพี่จะโกรธผมทำไม” ใช่ พลชนะยังไม่โกรธเขาเลย แถมไม่ด่าสักคำ
“ยังมีหน้ามาถามอีก มึงไม่รู้เหรอว่าทำให้คนอื่นเขากลัวแค่ไหนตอนป่านบอกว่ามึงจมทะเลหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
“แล้วทำไมต้องกลัวด้วยล่ะ ผมต่างหากที่ควรจะกลัว” เขายังจำความรู้สึกตอนโดนคลื่นดูดลงทะเลไปได้ไม่ลืม ตอนเท้าเหยียบไม่ถึงพื้นแล้วน้ำเค็มก็ไหลทะลักเข้าปาก เข้าจมูกนั่นล่ะที่เขากลัว
ความเงียบผิดปกติทำให้ขอบฟ้าเพิ่งนึกได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาเถียงแล้วไม่โดนด่าหรือโดนตะคอกกลับ จึงเหลือบมองคนทำหน้าอึ้งๆ อยู่อีกฟากของโซฟา แต่พอสบตากันปุ๊บ กรกลับถลึงตาใส่ ร้อนถึงเขาต้องขยับห่างออกมาอีกนิด หามุมปลอดภัยโดยอัตโนมัติ ถึงจะหายากเต็มทีก็เถอะ
มองนาฬิกาแล้วพบว่าเป็นเวลาเกือบล่วงเข้าวันใหม่ เขาจึงเริ่มขยับตัวกระสับกระส่าย เพราะใช่ว่าอยากไปเดินย่ำต๊อกริมถนนเอาตอนเที่ยงคืน แต่จะให้เอ่ยปากขอค้างสักคืนก็นึกกระดาก แถมยังกลัวว่าจะโดนทำอะไรอีกด้วย ถ้าเขาขอนอนสักคืนในห้องน้ำจะโดนด่าหรือเปล่าก็ไม่รู้
“เอ่อ พี่กร...”
“ถ้าเป็นกูที่จมน้ำ มึงจะลงไปช่วยกูไหม” คำถามเรียบๆ ทำขอบฟ้าชะงัก คิดนิดหนึ่งก่อนตอบเสียงอ่อย
“พี่กรว่ายน้ำแข็งกว่าผมตั้งเยอะ”
“ทำไมต้องเถียงด้วยวะ แค่ตอบน่ะเป็นไหม”
“ถ้าจมน้ำเหรอ ขนาดพี่กรยังจม...” อย่างเขาคงลงไปนอนเล่นอยู่ก้นทะเลแล้วล่ะตอนนั้น หากพอเห็นสายตาคาดหวังของคนรอคำตอบ ขอบฟ้าจึงตัดสินใจว่าอย่างน้อยก็ตอบให้ตัวเขารอดตายตอนนี้ดีกว่า “ช่วยสิ ผมต้องช่วยพี่อยู่แล้ว”
ไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายถือเป็นจริงเป็นจังแค่ไหน แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าที่ดูใกล้เคียงกับคำว่าอ่อนโยนของกรแล้ว ก็ต้องตกใจจนหัวใจเต้นเร็วขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว
หากวินาทีต่อมา สีหน้าของชายหนุ่มกลับดูเศร้าลงอย่างน่าใจหาย ซึ่งทำให้หัวใจเขาตกวูบตามไปด้วย
“ถึงจะเป็นแค่เรื่องสมมติ ถึงจะเป็นแค่การตอบแบบเอาตัวรอด ...แต่ก็ขอบใจมาก” ร่างสูงขยับตัวเอนลง ตั้งท่าจะนอนบนตักเขา แต่ติดตรงที่เขายังกอดกระเป๋าแน่น “จะกอดไว้อีกนานไหมวะ ถุงสมบัติเหรอไง กูไม่ขโมยของมึงหรอกน่า”
ว่าแล้วก็คว้าโยนลงไปด้านหลังและทิ้งศีรษะลงนอนบนตักเขาโดยไม่คิดจะขออนุญาต อย่าบอกนะว่าจะนอนมันตรงนี้น่ะ
“ทำไมไม่ไปนอนในห้อง” ขอบฟ้าขมวดคิ้ว โตๆ กันแล้วยังมานอนหนุนตักเป็นเด็กไปได้ “นอนตรงนี้เดี๋ยวยุงกัด”
คลับคล้ายคลับคลาเหมือนจะเห็นมุมปากได้รูปยกยิ้มคล้ายจะอิ่มใจ แต่คงตาฝาด เพราะคำพูดที่พ่นออกมามันเป็นคนละเรื่อง “ห้องกูตั้งกี่ล้าน จะมียุงกระจอกๆ ได้ยังไง”
ถึงจะไม่รู้ว่าโลกนี้มันมียุงกระจอกกับยุงไฮโซหรือเปล่า แต่ก็คงจริง เพราะสูงขนาดนี้ ยุงคงบินขึ้นมาไม่ถึงหรอกมั้ง
“พี่กร” ได้ยินเสียงครางรับหนักๆ ในคอแล้วค่อยพูดต่อ “ผม...ขอค้างที่นี่คืนนึงนะ”
“...ก็เอาสิ” คนตอบขยับศีรษะเล็กน้อยเหมือนหามุมสบาย มันจะสบายได้ยังไง ตักคนนะ ไม่ใช่หมอนขนเป็ด ขณะเตรียมจะบอกข้อเท็จจริงดังกล่าว กรก็พูดต่อ “จะอยู่กี่วันก็ได้ จะอยู่ตลอดไปก็ได้”
เขาไม่มีความคิดจะหนีออกจากบ้านตลอดชีวิตเสียด้วย จึงจำต้องปฏิเสธความหวังดีดังกล่าว “ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมคงหาทางไปได้”
“ทำไม กลัวกูปล้ำนักหรือไง” นั่นไง พอไม่ได้ดั่งใจ กรก็เริ่มชักสีหน้า “เร้าอารมณ์มากเลยนะมึงน่ะ รับรองได้ว่ากูไม่ปล้ำมึงคืนนี้แน่”
ขอบฟ้าได้แต่รับคำไปตามเรื่องเพราะเริ่มเพลีย อยากนอนเต็มที่ แต่พอเห็นว่ากรไม่มีทีท่าจะลุกไปไหน เขาเลยขยับตัวเอนหลังเตรียมตัวพักผ่อน และผล็อยหลับไปในเวลารวดเร็ว มารู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนที่นอนนุ่มๆ เพราะยังง่วงงุนอยู่ไม่หาย เขาจึงนอนซุกต่ออีกพักใหญ่จนคิดว่าควรจะลุกขึ้นได้แล้ว จึงค่อยเหยียดร่างกายให้คลายเมื่อยขบ หากต้องชะงักกึก
เคร้ง... เสียงโลหะกระทบกันทำให้ต้องขมวดคิ้ว พอค่อยๆ ขยับตัวอีกที ...เคร้ง
พอแน่ใจว่าต้นเสียงมาจากมือเขาที่เหยียดไปด้านบน ขอบฟ้าจึงไล่สายตาตามไปแล้วต้องตกใจจนผงะเมื่อพบว่ามีกุญแจมืออยู่บนข้อมือตัวเอง โดยที่อีกด้านหนึ่งล็อคอยู่กับเสาหัวเตียง
“เฮ้ย!” ทั้งเขย่า ทั้งกระชากก็ไม่หลุด เขาหน้าเหวอ ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นั่งดึงข้อมือกึงๆ จนกระทั่งประตูห้องน้ำเปิดออก
“ตื่นแล้วเหรอ” ร่างสูงที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวอยู่แบบหมิ่นๆ เดินออกมาทั้งผมเปียกลู่ น้ำเกาะพราว เจ้าตัวผิวปากขณะยืนเลือกเสื้อผ้าอย่างใจเย็น
“พะ...พี่กร” ขอบฟ้าเรียกเสียงหลง เขย่าข้อมือประกอบ “นี่มันอะไร”
ชายหนุ่มเพียงเอี้ยวตัวมามองก่อนตอบ “กุญแจมือไง”
“ผมรู้ว่ามันเรียกว่าอะไร แต่ทำไมต้องใส่กุญแจมือผมด้วย” เขาจำไม่ได้ว่าเคยโกรธใครมากๆ มาก่อนในชีวิต แต่อารมณ์ตอนนี้ก็คงใกล้เคียงอยู่ “กุญแจอยู่ที่ไหน อยู่ที่พี่ใช่ไหม เอามา...”
กุญแจดอกเล็กๆ ถูกยกโชว์ ขอบฟ้ารีบยื่นมือแบรับแต่คนมองก็เอาแต่ยิ้ม
“อยากได้เหรอ” มองอาการพยักหน้ารับแรงๆ แล้วกรก็เดินมาใกล้อีกนิด “งั้นจะยอมอยู่ที่นี่กับกูไหม”
เกือบเผลอพยักหน้ารับไปแล้ว ดีที่ยังยั้งไว้ทัน ขอบฟ้าหดมือกลับมา “ไม่ล่ะ ขอบคุณ”
สีหน้ากรบึ้งตึงทันตาเห็นขณะกระชากเสียง “ไม่อยากได้กุญแจใช่ไหม”
“อยากได้กุญแจ แต่ไม่อยากอยู่ที่นี่” อธิบายแยกแยะให้ละเอียดแล้วขอบฟ้าจึงแบมืออีกรอบ
“งั้นก็อยู่ตรงนั้นไปแล้วกัน” กรตอบไม่ไยดีและแต่งตัวจนเสร็จโดยไม่สนใจเสียงเรียก นอกจากหันมาบอกง่ายๆ “เดี๋ยวกูจะออกไปข้างนอก สองสามชั่วโมงคงกลับ เป็นเด็กดีเฝ้าบ้านนะ”
ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ ซึ่งขอบฟ้าคิดว่ากรจะเข้ามาไขกุญแจให้ ทว่ากรกลับก้มลงหอมแก้มดังฟอดแล้วหมุนตัวจากไปโดยไม่ลืมหยิบลูกกุญแจดอกเล็กหย่อนลงกระเป๋าเสื้อแบบให้เห็นต่อหน้าต่อตา
ทิ้งให้ขอบฟ้านั่งอึ้ง จะโดนล็อคติดตายแหงแก๋กับเตียงก็ดี จะโดนกรหอมแก้มเป็นครั้งแรกก็ช่าง แต่ตอนนี้เขาเริ่มอยากเข้าห้องน้ำแล้ว
“พี่กร!!”
++++++++++
-
เพราะเป็นคนไม่คิดอะไร ถึงไม่เข้าใจที่พี่กรพูดซะทีซินะฟ้า เฮ้ออ~~
-
o22
-
สงสารฟ้า แต่ก็ไม่เข้าใจฟ้าอยู่ดี คิดซักหน่อยเถอะลูกก
พี่กรก็โหดแท้ คิดอะไรทำไมไม่พูดไปตรงๆละ บังคับเค้าทำไมม
ฟ้ามันยิ่งคิดน้อยอยู่ด้วย มันจะเข้าใจมั้ยอะ
-
ในสมองฟ้ามีอะไรบ้างเนี่ยะ.... =_='
-
นี่หรูฟ้ามันโง่ถึงขนาดต้องจับขังเลยหรอกร~~ :hao7: :hao7:
-
ง่าาาา. อีพี่กรเริ่มรู้ใจตัวเองแล้วอะดิ คริคริ
-
พี่กรมีวิธีการในการขอให้ฟ้าอยู่ด้วยแบบประหลาดมากกกกกกก (แต่เราแอบขำ 5555)
-
พี่กรเหมือนจะพูดตรง ๆ แต่ก็ไม่
แล้วคนที่ไม่คิดแง่บวกกับตัวเองอย่างฟ้าจะเข้าใจได้อย่างไร
พี่พลเป็นอย่างไรกันแน่ ตกลงชอบฟ้าจริง ๆ ไหม
ใคร ๆ ก็ทำร้ายฟ้า ไม่มีใครพยายามเข้าใจฟ้าเลย เท่าที่เห็นก็มีฝนนี่แหละ
-
:o12: อ่านแล้วเศร้า อิน รู้สึกว่าฟ้าไม่ได้โง่ แต่น้องซื่อและเป็นคนดี ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ถ้าคนเราไม่รู้สึกว่าไร้ตัวตนไร้ความสำคัญในครอบครัว คงไม่เป็นคนแบบนี้ ไม่แสดงออกกับคนอื่นแบบนี้ ไม่เจียมตัว ตีค่าตัวเองต่ำขนาดนี้ ตอนเด็กเราก็เคยคิดนะ ว่าถ้ามีเราแล้วแม่ดูเหนื่อย ดูโกรธเราตลอดเวลา ทำอะไรก็จะมีแต่คำติเตียน ไม่ทำอะไรก็ว่าโง่ ว่าขี้เกียจ งั้นถ้าเราหายไปเค้าจะดีใจไหม แต่ตอนนี้เป็นแม่คนแล้ว รู้ดีว่าไม่มีใครรักเราเท่าแม่หรอก เพียงแต่แม่แค่ไม่แสดงออกมาเท่านั้น สู้ๆนะน้องฟ้า ใครไม่รักก็ต้องรักตัวเอง รักน้องฟ้า รักคนเขียน :mew1:
-
น้องฟ้าฟังพี่นะ ถอดความที่พี่กรพูดง่ายๆ คือ "เลิกกับไอ้พลเถอะ แล้วมาคบกูแทน"
คือเราไม่เคยเห็นอีกด้านของพี่พล จะตัดสินทุกอย่างจากที่พั้กรบอก มันก็ยังเร็วเกินไป
เรื่องนี้ต้องรอดูต่อไปค่ะ
ตอนนี้เห็นความขาดของพี่กร ตอนอยู่กับฟ้าคงรู้สึกเติมเต็มได้ไม่น้อยเลย
มีการอ้อนให้อยู่ด้วยกันอีกนะ (แม้จะลงท้ายด้วยการใส่กุญแจมือ แต่สุดท้ายเราก็ขอลงความว่าตอนนี้พี่กรน่ารักดี)
คิดว่าพี่กรคงเริ่มรู้สึกดีๆกับฟ้าแล้ว พอถึงตรงนี้ปัญหาเรื่องความสัมพันธ์คงตามมาอีกเป็นพรวน
ยังไงก็รอติดตามเหมือนเดิมค่ะ สนุกมากกกกกกกกกกก
เป็นกำลังใจให้ขอบฟ้า แอบเชียร์พี่กร(นิสสสสสสสสนึง) o18
-
แอร๊ยย อิพี่กร บทจะรุกก็เล่นแรงเชียวนะ อยากอยู่กับน้องถึงขนาดล่ามโซ่เนี่ย ถ้าไม่ติดว่าชอบแบบนี้เหมือนกันจะด่าว่าโรคจิตละ555555
-
โดนขังซะงั้น
พี่กรจะเอาไง
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
รักก็บอกว่ารักครับกร อย่าซึน!! :angry2:
-
:เฮ้อ:
-
ฮื้ออออออออ เป็นเรื่องที่ดีต่อใจมากๆ อยากจะให้เรื่องนี้มาต่อทุกวันเลย ฮื้ออออ แต่ละคำที่กรพูดมามันคือการอ้อยน้องฟ้าอ้อมๆทั้งนั้น ดีต่อใจ ฮื้อๆๆๆ
-
พี่กรจะซึนไปไหน ชอบก็บอกชอบดิ๊
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
พี่ก๊อนพี่กร ช่างเป็นการแสดงความรักความห่วงใย แบบซึนที่ซู๊ดดดด
-
แหม... นี่คือวิธีจีบน้องใช่ไหมพี่กร... ไอ้คำพูดแปลกๆอย่างอยู่ตลอดไปก็ได้เนี่ย...
ไหนจะหอมแก้มอีก... พี่กรเริ่มชอบน้องหนักแล้วนะ มันรู้ตัวใช่ไหม... ที่แน่ๆขอบฟ้าลูกแม่ไม่รู้อะไรแน่นอน ==
แต่ยังค้างอยู่อีกประเด็นคือนั่นล่ะ พี่กรเข้ามาในชีวิตฟ้าทำไม ㅠ ㅠ
ตอนนี้เริ่มชัดเจนแล้วว่าพี่พลไม่ใช่พระเอก ความรู้ของเราเองก็เริ่มแบ่งแล้ว
ถ้าได้รู้เหตุผลของพี่กรทั้งหมดคงโอเคกว่านี้
เรากลัวพี่พลร้ายจริงจังมากๆเลยอ่ะ ฮื่อ แต่คือยังไงพี่กรก็จะเป็นโล่ให้ฟ้า... ใช่ไหม...
-
พี่กรเอาแต่ใจจริงๆๆ แล้วฟ้าจะเข้าห้องน้ำยังไงงงงงห๊าอีพี่กร พี่กรน่ารักแบบโหดๆ อยากให้เขาอยู่ด้วยแต่เอาแต่ใจเกิน ขอให้หลงฟ้าจนโงหัวไม่ขึ้นทีเถอะ ถ้ามีคนอื่ยมาจีบฟ้าอีพี่กรคลั่งายแน่ๆ 55ไม่ชอบพลชนะ ไม่อยากให้ฟ้าอยู่ใกล้ เลิกไปเถอะ
-
ขนาดพี่กรพูดตรงขนาดนี้
ฟ้ายังไม่เอาไปคิดอะไรเลย
แล้วอย่างพลชนะจะเข้าไกล้
หัวใจรักของฟ้าได้ยังไงล่ะเนอะ
-
เลิกกับพลนี่ ถือเป็นเรื่องดีนะ จะได้ไม่อึดอัด อารมณ์เด็กขาดความสนใจแล้วมีคนมาดีด้วย ดีจริงป่าวก็ไม่รู้
แต่ฟ้าน่าจะรู้สึกดีระดับพี่ชาย แต่กรนี่หาข้ออ้างมาผูกมัดตลอด พี่กรรักจริง แต่ไม่รู้วิธีรัก เด็กมีปัญหาชัดๆ
แล้วกับเพื่อนฟ้าอีก เมื่อไหร่จะเลิกกันนนนนน แล้วมาคบกับฟ้าคนเดียวซะที ถ้าไม่อยากปล่อยไปขนาดนั้นอ่ะ
-
:mew5:
-
ทำไมอิพี่กรมันดูน่าตบแบบน่าเอ็นดูๆนะ :z3:
-
กรเหมือนจะรู้ตัวแต่ไม่อยากรู้ตัวว่าคิดยังไงกับฟ้า ไม่ค่อยอยากจะยอมรับ
ส่วนหนึ่งคงเพราะความซื่อของฟ้าด้วย ... อยากให้ฟ้ารู้ แต่ไม่บอกตรง ๆ
ชาติหน้าเถอะ ถ้างั้น ... กรก็น่าขำไปอีกแบบ
... ส่วนพล เลิกแล้วต่อกันไปเลยก็ดีนะ คาดหวังสูงมากกับฟ้า
ซึ่งเหมือนจะรู้จักฟ้าดีว่า ฟ้าซื่อ บื้อนิด ๆ เหมือนรอได้แต่ก็ไม่อยากรอ
... งานนี้ สงสารฟ้าที่สุด หนีเสือปะเสือ พึ่งพาใครไม่ได้เลย
-
กรนั้นแหละที่พูดอ้อมโลก
-
พี่กรคิดมากกล้วหนี
แต่คิดไหมคนต้องเข้าห้องน้ำนะ
-
เฮ่อ! ป้าล่ะเพลียกับพ่อกรมาก อยากทำดีกับเขาก็ไม่เว้ากันซื่อ ๆ แล้วชาตินี้น้องมันจะรู้ไหมลูก?
แล้วฟ้าเอ๋ย... หนูคงโดนมาหนักมากใช่ไหม ถึงได้คิดจะหนีทุก ๆ อย่างไปให้รู้แล้วรู้รอด เฮ่อ! สงสารหนูจริง ๆ
ส่วนอีพี่พล... จนกระทั่งตอนนี้ ป้าก็ยังไม่ไว้ใจพ่อเลยสักนิด รู้สึกเหมือนพ่อทำแบบนี้เพราะมี agenda อะไรบางอย่าง แล้วจะกลับมาสร้างปัญหาให้กับฟ้าอีกครั้งในวันที่ฟ้ากำลังจะเริ่มต้นใหม่และไปได้ดีกับชีวิตที่ไม่มีพล
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^ :pig4:
-
พี่พลกับกรถอยกันมาคงล่ะก้าว แต่ ยังไม่เลิกกันนิ พี่พลจะมาแบบไหนต่อ ชอบที่กรพูดถึงนิสัยตัวเอง พล ฟ้า ใช่เลย แล้วตอนนี้กรจะเอาฟ้ามาไว้ใกล้ตัวแบบนี้ก็ฮ่าจิ อิอิ แต่ที่แน่ๆๆฟ้าจะฉี่แตกแล้ว เอาไงๆๆ จะอยู่ ไม่อยู่ คิกๆๆๆ ชอบๆๆๆให้กรบุกฟ้า
-
นี่คือการบอกชอบอ้อมๆของพี่กรเลยนะหนูฟ้า ใส่กุญเเจข้อมือด้วยน่ารักไม่หยอก
-
เราชอบอ่านิยายแนวนี้นะ บางเรื่องอ่านไปหงุดหงิดไป แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราอ่านแล้วไม่รู้สึกหงุดหงิดกับนิสัยของนายเอกที่เป็นแบบนี้เลย คุณ DD เขียนเก่ง ทำให้เราเข้าใจนิสัยของตัวละครอย่างแท้จริง คือบางคนบอกทำไมฟ้าไม่สู้ ทำไมฟ้าต้องยอม แล้วฟ้ามีทางเลือกเหรอ ฟ้าเป็นคนไม่มีเพื่อน และด้วยนิสัยฟ้าที่เป็นแบบนี้ จึงเป็นเรื่องยากที่ฟ้าจะขัดขืนกรได้
ปล. เชียร์พี่กรเต็มที่ ร้ายคือร้ายเลย ไม่มีมุมสองมุมสาม จริงใจดี #แท็กทีมพระเอกสายซึน
-
ฟ้า น่าสงสารอ่ะ อ่านรวดเดียว ร้องไห้เลย
-
ฟ้าเป็นเด็กที่น่าเป็นห่วงมากกกกกกก โอ้ยยยยยยย สู้ๆ นะลูก ปล.พลชนะนี่ไม่ชอบตั้งแต่แรกละ ไม่ถูกชะตาไงไม่รู้
-
:sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12: มาต่อไวๆๆน่ะ ติดตามอย่างแรง
-
กลุ้มใจแทนขอบฟ้านี่ถ้าไปคบกับกรก็คงมีเรื่องกับป่านแน่ๆ สงสารป่านเพราะเธอเป็นเพื่อนที่ดีมาก ตอนแรกก็เชียร์พลชนะอยู่หรอก ถึงจะรู้ว่านายเอกก็มักจะเลือกคนเลวมากกว่าก็ตาม เหมือนกับนิยายหลายเรื่องที่ผ่านมา เฮ้ออ มีทางลงสวยๆให้ฟ้าไหมนี่ :katai1:
-
เห้ออออ เชียร์พี่กร 555555555
-
บีบคั้น :m15:
-
Rough and Tender 16
ผ่านไปอีกกี่ชั่วโมง ขอบฟ้าก็ไม่แน่ใจ แต่เมื่อประตูเปิดออกอีกครั้ง เขากำลังนั่งทรุดตัวงออยู่บนพื้นข้างเตียง ครั้นเงยหน้าเจอร่างสูงยืนกอดอกมองมาจากประตูจึงร้องเรียกละล่ำละลัก
“พี่กร! ไขกุญแจให้หน่อย ผม...ผมอยากเข้าห้องน้ำ”
“หืม ได้สิ” กรยิ้ม “ตกลงจะยอมอยู่ที่นี่แล้วใช่ไหม”
“ปล่อยผมก่อนแล้วเราค่อยมาพูดกัน”
“ไม่เอา” ส่ายหน้าแล้วกรก็พยักเพยิด “ปวดมากนักก็ปล่อยมันตรงนั้นก็ได้ เดี๋ยวกูเรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดเอง อ้อ แต่มึงต้องอธิบายให้เขาฟังล่ะนะว่าทำไมโตป่านนี้แล้วยังฉี่รดที่นอนอยู่”
คนอยากเข้าห้องน้ำจนตัวสั่นมองฝ่ายที่ให้คำแนะนำอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไม่รู้ว่ากรจะอะไรกันนักกันหนากับเรื่องให้เขาอยู่ที่นี่ “ใครมันจะบ้าปล่อยเรี่ยราดกันเล่า พี่กร ผมขอร้องล่ะ ปล่อยผมเถอะ”
“ถ้ากูปล่อย มึงก็ไปสิ”
แค่จะไม่ให้ไปเข้าห้องน้ำ ถึงกับต้องใส่กุญแจมือไว้เลยเหรอไง ขอบฟ้าปวดท้องน้อยจนต้องกำหมัดทุบพื้นป้าบๆ “พี่กร!”
“แค่รับปากง่ายๆ ว่าจะอยู่ที่นี่กับกูมันยากมากหรือไง หา มึงกลัวอะไร กลัวกูปล้ำเหรอไง มึงคิดว่าตัวเองมีเสน่ห์เหลือหลายจนกูหน้ามืด ต้องกระโจนเข้าใส่ทุกครั้งหรือไง” ชายหนุ่มใส่เป็นชุด ยืนค้ำหัวคนนั่งคุดคู้ตรงข้างเตียง “รังเกียจอะไรกูนักหนา! กูไม่ดีตรงไหน! มึงรู้ไหมว่ามีคนอื่นเขาเสนอตัวให้กูฟรีๆ ตั้งเท่าไหร่ ไม่มีใครจะกล้าเล่นตัวท่ามากแบบมึงสักคน หรือมึงอยากได้อะไร กูสัญญาว่าจะซื้อให้ทุกอย่าง ว่าไง ถึงขนาดนี้แล้ว มึงจะยอมตกลงได้หรือยัง”
อาจเพราะเขาปวดฉี่มากจนคิดอะไรไม่ออกหรือจำเพาะกรต้องมาพูดอะไรยาวๆ ยากๆ เข้าพอดีก็ไม่รู้ ขอบฟ้าเลยเงยหน้ามองคนที่ยืนจังก้าค้ำหัวด้วยสีหน้าเดือดๆ ก่อนเอ่ยเสียงแห้ง
“จะให้ทุกอย่าง...จริงเหรอ” เขาเริ่มเห็นหน้ากรเหมือนโถปัสสาวะเข้าไปทุกที
นิ่งคิดไปครู่ กรก็พยักหน้ารับ “ใช่...ทุกอย่าง ขอแค่มึงยอมพยักหน้า ตอนนี้...เดี๋ยวนี้”
อารมณ์ปวดกระเพาะปัสสาวะพุ่งถึงขีดสุดจนไม่รับรู้อะไรแล้ว รู้สึกเหมือนฉี่มันจะไหลขึ้นไปถึงสมองแล้วด้วยซ้ำ “ก็ได้”
ความเครียดหายไปจากสีหน้ากรและแทนที่ด้วยความยินดีอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งในระดับเดียวกับเขาแล้วดึงเข้าไปกอด “อืม น่ารักมาก”
กรก้มลงกดจูบลงบนซอกคอและอารมณ์ดีถึงขนาดไม่กัดหัวเขาตอนโดนผลักออก
“ไขกุญแจ เข้าห้องน้ำ” พูดได้แบบไม่เป็นประโยคแล้วนาทีนี้
“ได้สิ” ทันทีที่เป็นอิสระ ขอบฟ้าก็ถลาเข้าห้องน้ำ เริ่มต้นจัดการธุระส่วนตัวพร้อมถอนหายใจโล่งอก รู้สึกราวกับเพิ่งรอดตายมาแบบฉิวเฉียด ในขณะที่ล้างหน้าล้างตาอยู่ก็ได้ยินเสียงร้องบอกจากด้านนอก
“มึงอาบน้ำเลยก็ได้ มีผ้าเช็ดตัวกับแปรงสีฟันอยู่ในตู้ด้านบน หาเจอไหม” ขอบฟ้าค้นกุกกักครู่หนึ่งก็เจอ “รีบๆ อาบล่ะ จะรอกินข้าว”
อาบน้ำไป ขอบฟ้าก็นิ่วหน้าไป รู้สึกเหมือนกรจะไม่ใช่กรยังไงก็ไม่รู้ ถามว่าดูอ่อนโยนขึ้นไหมก็คงไม่ใช่ แต่ถามว่าน่ากลัวขึ้นหรือเปล่า เขาตอบได้เลยว่าเท่าเดิม แล้วอะไรล่ะที่มันแปลก
“อาบเสร็จยังวะ กูหิวแล้วนะ” เสียงตะโกนด้วยความหงุดหงิดทำให้เขาไม่มีเวลาคิดหาเหตุผลอันใดต่อ นอกจากรีบแต่งตัวและเดินออกมาเจอเจ้าของห้องกำลังนั่งหน้าบูดรออยู่ บนโต๊ะมีอาหารคาวหวานอยู่ห้าหกจานแต่ดูก็รู้ว่ากรไม่ได้เฮี้ยนถึงขนาดลุกขึ้นมาทำเอง
“มานั่งเร็วๆ หิวแล้ว” คนบ่นหิวแต่ไม่ยักยอมกินก่อน ต้องรอจนเขานั่งลง หยิบช้อนส้อมขึ้นมาถือนั่นล่ะ กรถึงเริ่มลงมือจัดการอาหารตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
เขาไม่ใช่เจ้าของที่สั่งให้คอยสักหน่อย ไม่รู้จะนั่งรอน้ำลายยืดตรงหน้าจานข้าวทำไม
“กินผักเข้าไปเยอะๆ จะได้โตกับเขามั่ง” ผักใบเขียวถูกตักใส่จาน ขอบฟ้าก้มหน้าก้มตากินไปสักพัก
“ปลาช่วยบำรุงสมอง เผื่อมึงจะฉลาดขึ้นมาบ้าง” เนื้อปลาโปะลงบนข้าว ทำให้เขาต้องรีบจัดการโดยด่วน “เขี่ยต้นหอมออกทำซากอะไร แดกเข้าไปเลย”
“ทีพี่กรยังไม่ยอมกินหัวหอม แล้วเรื่องอะไรมาบังคับผม” เถียงอย่างไม่พอใจนิดๆ เพราะเห็นในจานอีกคนมีกองหัวหอมเล็กๆ อยู่
“มึงจะรู้อะไร” ถลึงตา ทำเสียงดุเข้าข่มแล้วกรก็พูดว่า “กูแพ้หัวหอม แดกไม่ได้”
ไม่ใช่หมาสักหน่อยถึงจะกินหัวหอมไม่ได้ ฟังคำแก้ตัวน้ำขุ่นๆ แถไปแบบหน้าด้านๆ แล้วเขาก็ขี้เกียจจะเถียงให้มากความ ได้แต่นั่งขมวดคิ้วกินข้าวตามยถากรรมจนอิ่ม จึงจัดแจงลำเลียงจานชามไปล้าง เหลือบดูนาฬิกาแล้วก็เริ่มกระสับกระส่าย ไม่รู้ป่านนี้ที่บ้านจะวุ่นวายแค่ไหนถ้ารู้ว่าเขาหายไปจากบ้าน
หลังจากเรียงจานใบสุดท้ายลงบนที่พัก ขอบฟ้าก็หันไปเอ่ยกับคนที่นั่งเอกเขนกดูโทรทัศน์สลับกับเหลียวมามองเขาเป็นพักๆ เหมือนกำลังดูเขาตีเทนนิสกับคนในจอยังไงยังงั้น “ขอโทรศัพท์หน่อยได้ไหมครับ”
เห็นสายตาที่หันมาจ้องเขาแบบเต็มตัวแล้วก็ต้องรีบอธิบาย “ผมไม่ได้เอาโทรศัพท์มือถือมาด้วย แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมลงไปโทรจากตู้ข้างล่างก็ได้”
ชั่วขณะที่หันไปล้วงหาเศษเหรียญในกระเป๋าเงิน หันกลับมาอีกทีก็เจอแผ่นอกกว้างอยู่ในระยะประชิดจนแทบจะชนจมูก ขอบฟ้าสะดุ้งถอยหลังกรูดๆ ไปหลายก้าวจนชนเข้ากับโต๊ะเตี้ยและคงหงายท้องตีลังกาไปแล้วถ้าไม่โดนคว้าต้นแขนไว้
“จะโทรไปไหน โทรหาไอ้พลเหรอ มึงบอกกูไว้ว่าไง ไหนบอกว่าจะอยู่ที่นี่!” ก่อนจะโดนสายตาคู่นั้นเผาเหลือแต่ขี้เถ้า เขาจึงรีบพูดละล่ำละลัก
“เปล่า ผะ...ผมจะโทรกลับบ้าน” หลงคิดไปว่าเริ่มเป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้าง ที่แท้กรยังคงเป็นเวอร์ชั่นเก่าที่พร้อมจะขย้ำหัวเขาได้ทุกเวลาเหมือนเดิม “ผมกลัวที่บ้านเป็นห่วง”
“โทรกลับบ้าน” กรนิ่วหน้าทวนคำ “กูคิดว่ามึงหนีออกจากบ้านอยู่เสียอีก นี่สรุปว่ามึงแค่อยากมาอยู่ที่นี่กับกูแค่นั้น”
เขาจำไม่ได้...ว่าเคยอยากมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ถ้าเป็นโดนลาก โดนกระชากถูลู่ถูกังแทบจะกลิ้งมากับพื้นถนนนั่นล่ะก็พอจะจำได้ หรืออันที่จริง เขาจะไม่ได้หนีออกจากบ้าน แต่โดนลักพาตัวมาเสียมากกว่า
“ผมแค่...”
“ได้ ถ้ามึงอยากโทรนัก กูจะให้ยืมโทรศัพท์” ควักโทรศัพท์มือถือเครื่องบางเฉียบยื่นส่งให้แต่พอปลายนิ้วเขากำลังจะแตะโดน กรกลับเอ่ยต่อ “คิดค่าโทรครั้งละห้าพัน”
หดมือกลับมาแทบไม่ทัน ค่าโทรครั้งละห้าพัน เขาไม่ได้จะโทรไปดาวอังคารสักหน่อย!
“ถือเสียว่าเป็นการใช้หนี้ไปด้วยในตัว กูใจดีมากเลยนะเนี่ย ให้มึงผ่อนได้ครั้งละห้าพัน แถมไม่คิดดอก ว่าไง เอาเงินให้กูห้าพันแล้วมึงจะโทรทั้งวันเลยก็ได้”
ขอบฟ้ารู้แน่ชัดนาทีนี้แล้วว่าเขาไม่ได้หนีออกจากบ้านจริงๆ นั่นล่ะ แต่โดนลักพาตัวเรียกค่าไถ่ต่างหาก
“ผม... ตอนนี้ ผมมีแค่ห้าร้อย” รีบควักเงินในกระเป๋าออกมาดู แต่ยิ่งต้องลนลานหนัก “อ๊ะ มีไม่ถึงนี่นา เหลือแค่สี่ร้อย เอ่อ พี่กรลดหน่อยได้ไหม”
คนต่อราคาจากห้าพันเหลือสี่ร้อยยืนหูตกกำเงินแน่นไว้ในมือชื้นเหงื่อ ซึ่งกรเพียงแค่เหลือบตามองดูหน้าตาตื่นๆ แล้วปฏิเสธเลือดเย็น
“เสียใจ ไม่มีเงินก็ห้ามโทร” ปากว่าพร้อมฉวยมืออีกฝ่ายมางัดเอาเงินออก จัดการริบไปจนหมด “เอากระเป๋าเงินมึงมาฝากไว้ที่กู อยู่นี่มึงไม่ต้องใช้เงินสักบาท อยากได้อะไรเดี๋ยวกูซื้อให้เอง”
ขณะที่มัวแต่ยืนงง กระเป๋าเงินก็โดนคว้าไปแล้ว คิดจะโผไปคว้ากลับมา กรก็แกล้งยกชูสุดมือ ทำให้เขาต้องเขย่งตะเกียกตะกายวนอยู่รอบๆ จนท้อใจ ...เออ อยากได้นักก็เอาไปเลย ถือว่าใช้หนี้บางส่วนก็ได้
ขอบฟ้าขมวดคิ้วมองใบหน้ายิ้มกริ่มที่คงเห็นว่าการกระทำของเขาเป็นแค่เรื่องตลกแล้วชักหงุดหงิด จึงหันหลังกลับไปนั่งคิดอะไรเงียบๆ ที่มุมโซฟาแทน
“หึ หึ” สงบสุขได้ไม่เกินห้านาที ยังประมวลความคิดไปได้ไม่ถึงไหน เสียงทุ้มๆ ก็ตามมากระซิบที่ข้างหู “งอนเหรอมึง ไม่เอาน่า อุดอู้อยู่ในนี้นานๆ คงเบื่อสินะ เราออกไปข้างนอกกันดีกว่า”
ความรู้สึกที่ได้ยินคำว่าเราจากปากกรเป็นครั้งแรกนี่มันพูดไม่ออก บอกไม่ถูกจริงๆ เหมือนกำลังฝันอยู่ แล้วไม่สามารถจำแนกได้ว่าเป็นฝันดีหรือฝันร้ายกันแน่ รู้แค่ตกใจมากๆ เท่านั้น
ในขณะที่มัวแต่ยืนตะลึง อีกฝ่ายที่ไม่คิดจะรอคำตอบรับหรือปฏิเสธก็ลากเขาหลุนๆ ออกจากห้องโดยไม่ทันตั้งตัว เรียกว่ากว่าจะรู้ตัวขอบฟ้าก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่ในรถแล้ว ในสภาพเสื้อยืดเก่า กางเกงยีนเปื่อยๆ กับรองเท้าแตะใส่สบายอีกคู่
เฮ้อ เอาเถอะ มีรองเท้าติดมาได้ก็นับว่าบุญโขแล้ว... คิดในแง่ดีแล้วเขาก็คร้านจะใส่ใจกับการนึกหาเหตุผลในการกระทำของชายหนุ่ม เพราะต่อให้คิดจนหัวแตก ก็ไม่ได้เข้าใจอะไรมากขึ้นเลยสักนิดเดียว
พวกเขามาถึงห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุงในช่วงเวลาเลิกงานพอดี ผู้คนจำนวนมากกำลังจับจ่ายใช้สอยของกินของใช้กันอยู่อย่างหนาตา ร่างสูงเดินนำหน้าลิ่วตัวปลิวในขณะที่คนตามหลังเดินชนคนจนล้าหลัง เงยหน้าดูอีกที กรก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
จนใจที่ไม่มีเงินสักบาทติดตัว เขาไม่รู้หรอกว่าควรจะทำยังไง จึงหาที่นั่งลงนั่งพัก พยายามตั้งต้นใช้ความคิด นั่งไปสักพักก็เริ่มหิว พอกระเพาะเรียกร้อง สมองเลยยิ่งไม่ค่อยเดินเข้าไปใหญ่
นั่งมองคนเดินผ่านไปมา ล้วนมีท่าทางเร่งรีบและไม่มีใครสนใจใคร เป็นครั้งแรกที่ขอบฟ้าคิดว่าตัวตนของเขาไม่มีความหมายใดเป็นพิเศษเหมือนกับคนอื่นๆ นั่นล่ะ ทุกคนเป็นเหมือนกับมดงานที่ต่างก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตัวเองให้ผ่านพ้นลุล่วง เพียงเพื่อวันรุ่งขึ้นจะเริ่มต้นใหม่อีกรอบ
ขณะมองภาพตรงหน้าเพลินๆ เขาก็ได้ความคิดสุดวิเศษว่าทำไมเขาไม่กลับไปรอกรที่รถนะ ต่อให้กรจะไปกิน ไปซื้อของอะไรจนพอใจ สุดท้ายก็ต้องกลับไปที่รถอยู่ดี
คิดได้แล้วขอบฟ้าจึงรีบลุกขึ้นยืน แต่เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงักกึก
~~เรียนท่านผู้มีอุปการะคุณ ใครพบเห็นเด็กชายขอบฟ้า อายุประมาณสิบขวบ สวมเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีน กรุณานำตัวส่งผู้ปกครองที่ประชาสัมพันธ์ชั้นหนึ่งด้วยค่ะ~~
วิ่งหน้าตั้งไปยังประชาสัมพันธ์ก่อนจะยั้งตัวหยุดมองอยู่ไกลๆ เห็นร่างสูงยืนกอดอกหน้าบึ้งแล้วชะงัก กำลังจะกลับหันหลังหนีไปตั้งหลัก ก็พอดีว่าฝ่ายนั้นเหลียวมาเห็นเข้า จึงสาวเท้ายาวๆ เดินดุ่มมาคว้าแขนเขาหมับ
“หายไปไหนมา! กูเดินหาตั้งนาน” ภายในห้างสรรพสินค้าติดแอร์เย็นฉ่ำ บนหน้าผากชายหนุ่มกลับชื้นเหงื่อ “ละสายตาไม่ได้เลยใช่ไหม หา ถ้าอยากโดนล่ามโซ่ใส่กุญแจมากนักก็ได้ กูจะ...”
“พี่กรเดินเร็ว ผมตามไม่ทัน” เขาพยายามกระตุกแขนออกแต่แรงบีบกลับมากขึ้นจึงขมวดคิ้วแสดงความไม่พอใจ แต่อีกฝ่ายนอกจากไม่สะทกสะท้านแล้วยังเหลือบมองขาของเขาก่อนวิจารณ์
“หึ ขาสั้น”
อยู่กับกรนอกจากปวดหัวแล้วยังลามปวดไปถึงตับ ม้าม ไต เครื่องในทุกอย่าง
“เดินตามหามึงทำให้กูหิว” กำลังคิดว่ากรคงชวนไปหาข้าวกินที่ร้านไหนสักแห่ง จึงตั้งตัวแทบไม่ทันเมื่อได้ยิน “รีบไปซื้อของเอากลับไปทำเองที่บ้านดิวะ”
ว่าแล้วท่านผู้นำก็ลากเขาหลุนๆ ตรงดิ่งไปทางแผนกซุปเปอร์มาร์เกตโดยไม่คิดจะไถ่ถามขอความเห็น ทำไมนะ กรถึงไม่คิดถึงเรื่องสำคัญที่สุดก่อนจะไปซื้อของสด
“ใครจะทำน่ะ พี่กรทำกับข้าวเป็นเหรอ”
กรหยุดเดินเพื่อหันมาทำหน้าแบบ ‘ถามอะไรโง่ๆ’ ใส่เขา “ก็มึงไง”
หา ถึงแม่ของเขาจะทำกับข้าวเก่งก็จริงแต่เรื่องแบบนี้มันไม่ได้ถ่ายทอดทางพันธุกรรมนะ ข้าวต้มสุดสยองคราวก่อนนั่นยังใช้เป็นหลักฐานไม่พอหรือไง “แต่ผมทำไม่เป็น”
“กูรู้แล้ว กูจำข้าวต้มนรกแตกของมึงได้” ว่าพลางใช้นิ้วชี้จิ้มใส่หน้าผากเขาแรงๆ จนหน้าหงาย “หัดใช้ตรงนี้บ้างสิวะ ทำไม่เป็นก็หัดทำ เดี๋ยวกูซื้อตำราทำอาหารให้มึงสิบเล่มเลย”
สั่งสอนเสร็จ กรก็ลากเขาต่อจนถึงที่หมาย คว้ารถเข็นได้ก็ตรงดิ่งไปเลือกของสดทันที เห็นชายหนุ่มคว้าเอาๆ แบบไม่คิดมาก เหลือแต่ขอบฟ้าที่ยืนขมวดคิ้วเกาะรถเข็น
“เดี๋ยวผมทำไม่อร่อยก็ด่าอีก”
“ถึงด่าแต่กูก็กินแล้วกัน” นี่อีก วิธีแก้ปัญหาแบบไม่ตรงจุดของกร “รีบเลือกเข้า อยากกินอะไรก็เอามา”
แต่ดูจากของในรถเข็นคงพอกินไปอีกเดือน ขอบฟ้าเลยไม่หยิบอะไรเพิ่มนอกจากเข็นรถตามเงียบๆ จนกระทั่งถึงแผนกขายของใช้จิปาถะ กรจึงหันมาบอก “ไม่อยากซื้ออะไรเพิ่มเหรอ ของในกระเป๋ามีครบหรือไง แชมพู สบู่...”
“ผมใช้ของพี่กรได้ ...ถ้าพี่ไม่ว่าอะไรที่ผมไปขอใช้ด้วยน่ะนะ” รีบเสริมประโยคหลังเมื่อสายตาคมเหลียวมาจ้องหน้า
“ตามใจ ทำอย่างกับกูเคยว่าอะไรมึง”
...นี่ถ้าไม่กลัวตาย เขาคงหัวร่อฟันหักไปแล้ว
++++++++++++
เขาเคยสังเกตมานานแล้วว่าเชฟชื่อดังส่วนใหญ่มักจะเป็นผู้ชาย ดังนั้นจึงพอจะคาดหวังไว้ว่าถ้าตั้งใจจริง ผู้ชายคนไหนก็คงทำอาหารได้
แต่หลังจากโดนมีดบาดเลือดไหลจ๊อกๆ ตอนหั่นหมู เขาก็โดนกรไสหัวออกจากหน้าเขียง เรียกว่ายังไม่ทันได้ลงมือพิสูจน์ความตั้งใจจริงก็โดนด่าแล้ว
ทว่ากลิ่นหอมๆ ที่ลอยโชยมาก็ทำให้ขอบฟ้านั่งสูดจมูกฟุดฟิด กระเพาะเริ่มร้องโครกคราก นั่งมองชายหนุ่มซึ่งกางตำราทำอาหารได้แค่แป๊บเดียวก่อนโยนทิ้ง แถมบ่นอีก “แม่ง สั่งอะไรกูนักหนาวะ ให้หั่นหนาครึ่งนิ้ว ควายเหอะ ใครจะมานั่งวัดให้มึง”
ว่าแล้วกรก็ลงมือมั่วเอง ถ้าไม่ได้นั่งดูอยู่ข้างๆ ตลอด เขาคงคิดว่ากรใช้เวทมนตร์เสกออกมา เพราะอาหารที่ทำออกมาแม้จะหน้าตาไม่สวยงาม แต่เรื่องรสชาตินั้นไม่แพ้อาหารที่เสิร์ฟตามร้านเลย
“พี่กรน่าจะไปเป็นเชฟนะ” เขาเอ่ยชมอย่างจริงใจขณะมองดูจานเปล่าๆ เรียงรายตรงหน้า โดยอาหารทั้งหมดลงไปอยู่ในกระเพาะพวกเขาทั้งคู่เรียบร้อย
“เรื่องอะไรกูต้องลดตัวลงไปทำกับข้าวให้คนแปลกหน้ากินด้วย” กรสามารถเปลี่ยนให้เชฟกลายเป็นคนน่าสงสารได้ในคำพูดประโยคเดียว “คนที่มีบุญได้กินกับข้าวฝีมือกู นอกจากตัวกูเองแล้วก็มีแค่มึงนี่ล่ะ จงสำนึกในความโชคดีของมึงซะ”
บางครั้ง... ก็แค่บางครั้งอ่ะนะ เขาก็รู้สึกว่ากรตลกดี ขอบฟ้าอดยิ้มไม่ได้ขณะเริ่มลงมือทยอยเก็บจานชาม
“พี่กรจะเอากาแฟ...” เงยหน้าขึ้นถามแล้วต้องชะงักเมื่อเห็นดวงตาคมจ้องเขาเขม็งแบบไม่ให้คลาดสายตา จ้องแบบงูพร้อมจะกระเดือกกบชะตาขาด “เอ่อ มีอะไรเหรอ”
เขาคงไม่แปลกใจถ้าอยู่ๆ กรจะลุกขึ้นคว่ำโต๊ะโดยไม่มีเหตุผล เพราะนั่นดูสมกับนิสัยของชายหนุ่ม แต่ขอบฟ้าแปลกใจจนถึงขั้นประหลาดใจเมื่ออีกฝ่ายกระแอมไอและเบือนหน้าหนีแทนที่จะถลึงตา ย้อนด้วยคำพูดเจ็บๆ
ถึงจะไม่เข้าใจ แต่เขาไม่เก็บเรื่องเล็กๆ น้อยๆ มาคิดนาน ตอนนี้เขาอยากโทรศัพท์กลับบ้านมากกว่า หลังขอบฟ้าอาบน้ำ ทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วจึงเริ่มเจรจา “ค่าโทรศัพท์ครั้งละห้าพันที่ว่า ขอผมผ่อนได้ไหม”
“นี่มึงยังไม่เลิกคิดอีกหรือไง” ถามดุๆ แล้วกรก็วางหนังสือลงบนโต๊ะข้างเตียง “เลิกคิดเรื่องไร้สาระแล้วคิดถึงแต่เรื่องกูได้แล้ว มานี่”
“มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระนะ ผมแค่อยากโทรกลับบ้าน” เขายืนนิ่งเหมือนมีรากงอก “ไม่ได้บอกว่าจะกลับสักหน่อย”
“กูบอกให้มานี่” ครั้นเห็นเขายังยืนตัวแข็งทื่อ ชายหนุ่มก็ชักหงุดหงิดจนเริ่มขึ้นเสียง “เรียกดีๆ ไม่มา เดี๋ยวกูจับปล้ำซะเลยดีไหม”
พอขอบฟ้าก้าวเกร็งๆ มาในระยะเอื้อมถึง มือแข็งก็คว้าแขน ลากคนยืนทื่อขึ้นเตียงไปนอนกอดไว้ทั้งตัว พอร่างในอ้อมแขนเริ่มดิ้น กรก็เพิ่มแรงกอดรัดมากขึ้นจนได้ยินเสียงครางด้วยความเจ็บปวดจึงค่อยคลายอ้อมแขนเล็กน้อย ซึ่งพอถึงตอนนี้ขอบฟ้าก็ยอมแพ้ ยอมนอนนิ่งๆ ให้กอดเพราะไม่อยากเจ็บตัวอีก
“อยู่ที่นี่ไม่มีความสุขเหรอ”
เสียงทุ้มที่จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้ตอนแรกขอบฟ้านึกว่าหูฝาด
“บอกแล้วไงว่าอยากได้อะไรจะให้ แล้วทำไมยังดื้อ ทำไมจ้องแต่จะไปท่าเดียว” ปลายนิ้วคนถามเกลี่ยข้างแก้มอีกฝ่ายเล่นและลูบเรื่อยลงมาถึงซอกคอ “ถ้าไม่คอยจับเอาไว้ก็จะหนีไปสินะ”
ร่างกายที่อุ่นจัดบดเบียดเสียจนร่างคนที่โดนกอดแทบจะจมหายไปในอ้อมอก แนบชิดเสียจนได้เสียงหัวใจเต้นหนักหน่วง
ขอบฟ้าถอนหายใจด้วยความอึดอัด แต่ไม่อยากจะดิ้นรนขัดขืนเพราะกลัวว่าจะทำให้อะไรๆ แย่ขึ้นไปกว่านี้ เขานอนนิ่งอย่างว่าง่าย นึกทดท้อรอแล้วรอเล่า ทั้งที่เขาก็เชื่องถึงขนาดนี้แล้วแท้ๆ ทำไมกรถึงยังไม่ยอมเลิก
เขาไม่อยากคุ้นเคย ไม่อยากจดจำไออุ่นหรือสัมผัสที่แนบชิด ไม่อยากให้เหลือความทรงจำว่าเคยมีคนนอนกอดเขาไว้แนบอก ไม่อยากรู้ว่าครั้งหนึ่ง ตัวตนเขาเคยจำเป็นต่อใครบางคน
ใครบางคนที่กอดเขาไว้เพราะกลัวว่าเขาจะหนีหายไป
ใครบางคนที่ไม่เคยเห็นใครหน้าไหนในสายตา
ใครบางคนที่ไม่ควรเข้าไปผูกพันด้วยแม้แต่น้อย
ไม่แน่ใจหรอกว่าการที่กรมานอนกอดเขาไว้ คอยจ้องแบบไม่คลาดสายตาจะสามารถเรียกว่าโชคดีได้หรือไม่ ยิ่งในเมื่อความสัมพันธ์ของพวกเขาเกิดขึ้นในลักษณะข่มขู่แบบไม่เหมือนชาวบ้าน
นอนคิดนิ่งๆ พักใหญ่แล้วขอบฟ้าก็กระถดตัวออกมานิดหนึ่งเพราะทั้งเมื่อย ทั้งอึดอัด ผลลัพธ์คือเสียงคำรามต่ำจากคนที่คิดว่าหลับไปแล้วพร้อมโดนจับพลิกตัวหันกลับไปและกดหัวเขาลงไว้กับอก อึดอัดกว่าเดิมเป็นสองเท่า
สรุปแล้วเขาโชคร้ายจริงๆ นั่นล่ะ
+++++++++++
-
คนปากแข็งเอ๊ย ชอบเขาแล้วล่ะสิ ชอบเขา รักเขา ก็บอกตามนั้น ไม่เห็นต้องทำเนียนบังคับให้อยู่ด้วยเลย น้องก็มีหัวจิตหัวใจนะ
บางทีก็เห็นด้วยกับน้องฟ้าค่ะ ว่ากรเป็นคนตลก พิลึกดี :a5:
-
เออ ขอบฟ้าโชคร้ายจริงๆ
โชคร้ายเพราะคนซึนๆมันมาหลงมารักอะ :impress2:
-
อีพี่กร ทำตัว น่ารักขึ้นนะเนี่ยะ
-
เด็กชายขอบฟ้า อายุ 10 ขวบ ฮ่าๆๆ ช่างทำไปได้นะ กรนี่มันนิสัยเด็กจริงๆ
นั่นคงดีใจจนเนื้อเต้นที่เอาน้องมาอยู่ด้วยได้
คนนึงซื่อบื้อ คนนึงแสดงออกไม่เป็น นิยมความรุนแรง คู่นี้มันขาดๆเกินๆ แต่ก็เหมาะกันดี
-
โอ้ยชอบบบบ งืออออ พี่กรน้องฟ้า :heaven
-
พี่กรช่างน่ารัก รักพี่กร อิอิ :hao7:
-
#พี่กรเป็นคนตลก
-
สงสารขอบฟ้า และคงจะน่างสานมากขึ้นถ้าตัดไปที่บ้านแล้วนอกจากจะไม่เป็นห่วง อิแม่ยังด่า...
อิพี่กร แหม่ะ คิดว่าที่ทำอยู่นี่น่ารักสินะ //เบ้ปาก กรอกตา มองบน
อิพี่พล ตาย5 ไปแล้วรึ ไม่โผล่มาเลย หรือว่าไปเอาเด็กปลอบใจตัวเองอยู่
เอาจริง อิพี่กรมันคงไม่เลวร้ายขนาดนี้ในความรู้สึกเรา ถ้ามันไม่ได้คบกะป่านอยู่ มันน่างสานมาก ถ้าฟ้าจะต้องถูกเพื่อนที่เหมือนมีอยู่คนเดียวเข้าใจผิดและเกลียด (จากสถิติยังไม่เคยมีเรื่องไหน ที่ชะนีจะคิดและเข้าใจได้ ว่าปั๋วมันอ่ะเลว เพื่อนเป็นเหยื่อ นอกจากไม่ควรโกรธแล้วควรช่วย) และถ้าคนอื่นรู้เรื่อง พาลโกรธเกลียด โทษฟ้ากันหมด ซึ่งดูจากคาแรคเตอร์แต่ละคน ก็น่าจิเป็นเช่นนั่นแล อิพี่กรคือจะสลัดผักมากค่ะ
แต่เอาจริง ในใจก็หวัง อยากให้มีซักเรื่อง ที่คนรอบข้างจะคิดได้ ว่าน้องมันแหยขนาดนี้ จะเอาอะไรไปร้าย ขณะที่อิพระเอกมันโฉดเสมอต้นเสมอปลาย (และทุกเรื่องเสือกไม่มีใครโทษมัน) ทุกอย่างก็ต้องเกิดจากความเลวของมันอยู่แล้ว
ก็นะ... อยากให้ฟ้าเจออะไรดีๆบ้าง #ทีมขอบฟ้า
-
ถ้าไม่มีพลกันป่าน คงจะฟินได้มากกว่านี้แน่ๆเรา
-
โคตรจะซึนสุดๆพี่กร แต่ก็นะ น้องฟ้าสุดแสนมึน รักกันได้นี่ปฏิหารชัดๆ!
-
ไม่เข้าใจที่บ้านเลย
ขอบฟ้าก็ลูกนะ
ลำเอียงเห็นๆ ทำอย่างกะน้องเป็นลูกชู้ สงสารน้องมาก
ว่าแต่โชคดีหรือซวยไม่รู้ที่หนีออกมาดันเจอพี่กร ฮามาก 55555555555
-
แวะมาอ่านรอบที่ล้านแปดดดด ชอบพี่กรมุมนี้มากกกกกกก
รักพี่กรที่สุด เอ็นดูน้องฟ้ามากกก
คือเข้ามาเม้นแบบวีดวายมากกกกก. แงงงงงงชอบจริงๆนะ55555
ชอบตอนที่จิ้มหัวน้องฟ้า
ชอบตอนที่พี่กรโหดๆ
โอ๊ยยยยยยยยยสุดที่รักของน้อง พ่อพระเอกในดวงใจ
นี่รอจนถึงตอนปัจจุบันทุกเมื่อเชื่อวัน55555
ถึงจะบอกว่าอ่านบ่อยแต่สารภาพว่าไม่กล้าอ่านตอนแรกๆกะตอนคบพี่พลบ่อยๆเลย. รับไม่ค่อยได้5555
เดี๋ยวตอนหลังๆของภาคอีกที่เจอพี่พลก็ไม่ค่อยอ่าน55555555
ปล.คิดถึงคุณDDเสมอออ
-
พี่กรก็มึนซะะ ปากแข็งไปไหม น้องฟ้านี่ก็ซื่อเกิ๊นน แต่ก็นะ กลัวความเคยชิน สงสารน้องฟ้ามาก
-
โอยยย ทำไม ทำไม ทำไมต้องชอบกร
ช่วยหยุดข้าพเจ้าที
หลงมันไปแล้ว
มันทำอะไรก็มองว่าน่ารักหมดเลย :ling2:
-
ชอบพี่กรช่วงนี้จริงๆ อารมณ์ไม่อยากแบ่งน้องฟ้าให้ใคร อยากจะเก็บไว้ดูแลแต่เพียงผู้เดียว
คนหนึ่งก็ไม่รู้วิธีรักคนอื่น อีกคนก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองมีดีเหมือนคนอื่น
ช่วงนี้จะเป็นช่วงดีอ่ะ หวานๆอึนๆมึนๆ จิกหมอนไป 5555
ทำไมรู้สึกว่าพี่กรน่าร๊ากกกกขึ้น ไม่ได้เป็นแต่ไอ้เสี่ยขาโหดอย่างเดียว
แม่บ้านแม่เรือนพี่ก็ทำได้นะ เพื่อน้องฟ้าาาาาาา
ปล.ขอดูแลปลอบใจพี่พลเอง
-
ถึงพี้กรจะเอาแต่ใจ พี่กรก็รักฟ้านะ...
-
พี่กร ปากแข็งมากกก ขอกระแทกปากด้วยปากที อ๊าย หยาบ!
รอมาต่อนะคะ :pig4:
-
พี่กรปากร้าย ปากแข็ง แต่น่ารัก ขอบฟ้าเหมาะกับพี่กร ที่สุดอย่างที่พี่กรบอกนั่นแหละ พี่กรเจ้าเล่ห์กับขอบฟ้าที่ไม่คิดอะไรซับซ้อน
-
อ่านทันละ
ตอนนี้อิพี่กรตีมึนมากชอบฟ้าแล้วสิ ยื้อไว้ทุกทาง ส่วนฟ้าไม่รู้อะไรเลยเป็นคนซื่อๆ ไม่คิดซับซ้อน
-
:pig4:
-
พี่กรน่ารัก :L2: :pig4:
-
โถวววว~~~ อีกคนก็ซึนสัส อีกคนก็บื้อสัสๆ :hao7:
-
ฟ้านี่ดูไม่คิดอะไรกับพี่กรนะ แต่อิพี่กรนี่หลงฟ้าน่าดู ชักสนุกแล้วซิ
-
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ
-
อีกคนก็ปากแข็ง อีกคนก็ซื่อบื้อ โอย ปวดตับ แต่ก็น่ารักไปอีกแบบดูเคมีเข้ากัน 555555
-
ซึนกับมึน
โอ้ยยยยยยย น่ารัก
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ตกลงฟ้าซื่อ ซึน หรือมึน
แต่โดยนิสัยฟ้าคงต้องพูดตรงๆ
มากกว่าการทำตรงๆ ล่่ะมั้งนะ
แต่กรก็ไม่เคยโวยวายในสิ่งที่ฟ้าไม่รับรู้
ซึ่งต่างกับพลที่โวยวายแล้วหายไปเลยนะ
-
โด๊ยยยย พี่กรรรคะะะะ จะบ้าตรัยยยย ดีงามสามตลบอะไรขนาดนั้นอ่ะ หืมมม
นะระชิหัยยย
-
กรตลกอะ เหมือนเด็กหวงของ อยากได้จะเอาๆๆๆ ในขณะที่พล เปลี่ยนไปแบบรุนแรง บทจะไม่สนใจก็ไปเลย คือระ?
-
กรออกแนวปากแข็งไม่รู้ใจตัวเองแต่ไม่ปล่อยให้ไปไหน กรเด็กน้อย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ฟ้าน่ารัก อิอิ
-
อิพี่กรนี้ดน้องฟ้าซะแล้ว ซึนสุดๆอ่ะ ยอมน้องฟ้าขนาดนี้ก็บอกรักไปเลยเหอะครับ :katai3:
-
#บางทีกรก็เป็นคนตลก
-
น่าร้ากกกกกกก อิพี่กรเห็นน้องฟ้ายิ้มละอึ้งล่ะสิ อิอิ
-
ขอบผู้ชายแบบพี่กร ถึงปากร้ายแต่ใจโคตรน่ารักอะ อ่านๆจากเกลียดกรกลายเป็นชอบมากกกก แต่ยังรำความเอ๋อของฟ้าเหมือนเดิม กรต้องใจเย็นขนาดไหนที่จะไม่เผลอตบหัวฟ้า555 #ขอบคุณคนเขียนนะคะมันหนุกมาก :mew1:
-
กร ... รักไม่เป็น
ขอบฟ้า .... ไม่เคยถูกรัก
คนน่าสงสารมาเจอกัน
-
มารอ และดัน
-
รอต่อไปไม่ไหวแล้วววววววววววว o9 o9 o9
-
คืนนี้จะมาไหมน่ะ กรฟ้าๆๆๆๆๆๆ
-
เกลีดตัวเองที่ยิ่งอ่านยิ่งชอบพี่กรมากขนาดนี้ :beat:
ตลกตอนที่นางถามน้องฟ้าว่าอย่างกับเเคยด่าอะไรน้อง ตลกกก แกด่ามาทั้งเรื่องนั่นแหละไอ้ซึนนน
-
Rough and Tender 17
สองสามวันต่อมา ขอบฟ้าก็เริ่มร้อนใจหนัก เขาอยากโทรศัพท์จะแย่แล้ว ถึงกับนอนฝันว่าได้โทรศัพท์กลับบ้านด้วยซ้ำ แต่กรกลับยิ่งแสดงอาการหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ พักหลังนี้ เพราะไม่รู้ว่ากลัวเขาจะขโมยใช้โทรศัพท์เสียก็ไม่รู้ เจ้าตัวถึงกับเอามือถือไปซ่อนไว้ ยอมไม่ใช้ไปด้วยเลยทีเดียว
จะให้เก็บเสื้อผ้าแอบหนีก็ติดที่ว่าโดนขู่ฆ่าอย่างน้อยวันละสองรอบ ซึ่งถ้าไม่นับเรื่องโดนขู่จะฆ่า จะปล้ำ จะบีบคอ จะผ่ากะโหลกแคะสมองออกมาจูนให้ใหม่ เขาก็ถือได้ว่าอยู่อย่างสบายพอสมควร กรไม่ได้สั่งให้เขาทำงานงกๆ แต่ก็ไม่ได้ห้ามตอนเขากวาดบ้าน ทำความสะอาดเล็กๆ น้อยๆ ถึงจะบังคับให้เขาเข้าครัวทำกับข้าว ทว่าหากออกมาไม่อร่อย กลับไม่ได้ด่าอะไรมากมาย
รู้สึกเหมือน...กลายเป็นเด็กรับใช้ยังไงก็ไม่รู้
“ถอนหายใจอีกแล้ว อายุสั้นไปกี่สิบปีแล้วมึง” เจ้านายซึ่งแทนที่จะดูโทรทัศน์ตรงหน้ากลับเอาเวลามานั่งจับผิดยื่นนิ้วมาจิ้มๆ แก้มเขาเล่น “กลุ้มใจอะไรนักหนา ลองพูดมา กูจะรับฟังให้ก็ได้”
พอเบือนหน้าหนี จากนิ้วก็กลายเป็นทั้งมือบิดหน้าเขาให้หันกลับไป “เวลากูพูดมึง มึงต้องมองหน้ากู แล้วว่าไง ถามไม่ตอบ เบื่อเหรอ งั้นเดี๋ยวกูพาไปเที่ยว”
เขาไม่คิดหรอกว่ากรจะพาเขาไปเที่ยวทะเลตอนสามทุ่ม ฉะนั้นไปเที่ยวของกรก็ไม่แคล้วเที่ยวกลางคืน “ไม่เอา”
“แต่กูจะไป”
“ก็ไปสิ ผมจะนอน” เหล้าเขาก็ไม่กิน เต้นก็ไม่เป็น จะให้ไปนั่งบื้อให้เหนื่อยทำไม
“มึงจะได้หนีกลับบ้าน” ใส่ร้ายให้เสร็จสรรพ
“ไม่กลับหรอก กลัวนักก็ล็อคกุญแจไว้สิ” เสนอทางออกให้แต่กรกลับทำหน้าบึ้ง
“นี่สรุปว่ามึงจะไม่รับผิดชอบเลยใช่ไหม”
บางครั้ง ขอบฟ้าก็ไม่แน่ใจว่าเขากับกรพูดภาษาเดียวกันอยู่หรือเปล่า เขาตีหน้างุนงง คำถามก็สับสนพอกัน “รับผิดชอบ...เรื่องอะไร”
“รับผิดชอบกูไง” คนตอบตีหน้ายักษ์ “ไม่สนใจเลยใช่ไหมว่ากูจะไปมีกิ๊กหรือเปล่า ไม่ห่วงว่ากูจะเมาจนขับรถกลับไหวไหม มากินนอนอยู่บ้านกูแท้ๆ ไม่คิดจะเป็นห่วงกันเลยว่างั้น”
สรุปแล้วค่าตอบแทนที่ต้องจ่ายกรคือความเป็นห่วง ขอบฟ้าเพิ่งรู้จึงตอบอ้อมแอ้ม “งั้นผมไปด้วยก็ได้”
และเพราะไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนมากนัก เขาเลยตัดสินใจเปลี่ยนแค่จากกางเกงผ้าเป็นกางเกงยีนส์ นั่งรอสักพัก เจ้าของห้องก็แต่งหล่อออกมา เห็นภาพสะท้อนบนกระจกภายในลิฟต์แล้วยิ่งละม้ายท่านชายกับบ่าวจริงๆ นะ
พอถึงจุดหมาย เดินเลิ่กลั่กเหลียวซ้ายแลขวา เห็นผับท่าทางหรูหรากับผู้คนที่แต่งตัวอย่างหรูแล้วยิ่งอยากบอกว่าขอรอข้างนอกแต่แค่หยุดชะงักละล้าละลัง กรก็หันมาคว้าข้อมือเขาลากลิ่วๆ เข้าไปด้านใน
แสงไฟวูบวาบทำเขาตาลาย ไหนจะเสียงเพลงดังสนั่น ผ่านไปไม่ถึงห้านาที ขอบฟ้าก็เวียนหัวแล้ว ขณะที่เตรียมจะขอตัวกลับก่อน ก็มีใครคนหนึ่งแหวกคลื่นคนเข้ามาทักกร
“ว่าไง ไอ้เสือ ไม่เห็นหน้าเห็นตาตั้งนาน หายหัวไปเลยนะมึง”
“ช่วงนี้เด็กมันติดแจเลยไม่ค่อยได้ไปไหนว่ะ”
ถึงเสียงรอบข้างจะดัง แต่ขอบฟ้าค่อนข้างแน่ใจว่าได้ยินไม่ผิด เขายืนขมวดคิ้วนิ่วหน้าด้วยความไม่เข้าใจ กรพูดถึงเด็กที่ไหน หมายถึงเขาเหรอ แล้วเขาไปติดฝ่ายนั้นแจตั้งแต่เมื่อไหร่ ระหว่างที่กำลังใช้ความคิดอย่างหนัก เพื่อนของชายหนุ่มก็เหลียวหน้ามามอง
“เปลี่ยนแนวเหรอมึง”
แล้วสองคนก็หัวเราะกันเอง ก่อนจะพาพวกเขาไปนั่งร่วมโต๊ะซึ่งมีคนนั่งอยู่แล้วด้วย
กวาดตามองเพ่งแล้วค่อยโล่งอกที่เขาไม่คุ้นหน้าใครสักคน กรดึงให้เขานั่งลงข้างตัว ยัดแก้วใส่มือให้และหันไปคุยกับเพื่อนๆ ดูเหมือนจะลืมเขาไปชั่วคราว
ขอบฟ้านั่งมองไปรอบๆ และสังเกตว่ามีโทรศัพท์มือถือลอยวนเวียนอยู่เท่าที่ตาเห็นก็น่าจะมากกว่าสิบเครื่องเข้าไปแล้ว บางทีเขาน่าจะลองขอยืมโทรศัพท์จากเพื่อนของกรสักคนระหว่างที่ยังไม่เป็นจุดสนใจ
“เอ่อ ขอโทษนะครับ...” เขาเขยิบเอียงตัวไปหาคนที่อยู่ทางด้านขวา แต่ด้วยความที่ไม่กล้าใช้เสียงดังมาก อีกฝ่ายที่นั่งตะแคงข้างอยู่จึงไม่ได้ยิน ขอบฟ้าไม่ละความพยายาม ยื่นมือไปสะกิดจนฝ่ายนั้นรู้สึกตัว “พี่ครับ...”
“มึงจะทำอะไร” ผู้คุมทางด้านซ้ายถามเสียงเข้มพร้อมกระชากมือเขากลับไป “กูถามว่ามึงจะทำอะไร!”
“ผม...” ภายใต้สายตากินเลือดกินเนื้อของกร สมองเขาไม่ค่อยจะยอมทำงานเสียด้วย “ผมแค่จะถามว่าห้องน้ำอยู่ทางไหน”
คิดว่าตอบได้พอเข้าทีแล้วนะ ยังมาเล่นเกมจ้องตาจับผิดกันอีก สักวันเขาต้องเป็นโรคกระเพาะปัสสาวะอักเสบเพราะผู้ชายคนนี้แน่ๆ
“กูนั่งหัวโด่อยู่นี่ทำไมไม่ถาม” ตวัดเสียงขุ่นแล้วกรก็คว้าแขนเขาให้ลุกขึ้น “กูพาไปเอง”
“เอ่อ พี่กรปวดฉี่เหรอ” แต่เขาชักไม่ปวดแล้วนี่สิ
“กูจะปวดหรือไม่ปวด หนักหัวมึงเหรอ”
“นี่พวกมึงจะทะเลาะงี่เง่ากันอีกนานไหมวะ ไม่เยี่ยวรดหัวกูเสียเลยล่ะ” คนซวยทางด้านขวาซึ่งได้ยินมาตลอดส่ายหน้า ลุกขึ้นยืนบ้าง “กูปวดฉี่ กูพาไปเอง ไอ้กร มึงรอนี่ล่ะ”
ทว่าก่อนจะยอมปล่อยมือ ชายหนุ่มยังโน้มตัวมาพูดตรงข้างหู
“อย่าให้กูจับได้นะว่ามึงกล้าเล่นหูเล่นตากับผู้ชายคนไหน มึงตายแน่”
ห้องน้ำอยู่ไม่ไกลนักแต่กว่าจะเบียดคนมาถึงก็พักใหญ่ ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปากขอยืมโทรศัพท์ อีกฝ่ายก็ดันยกโทรศัพท์ขึ้นมาคุยเสียก่อนแล้วบุ้ยปากไปทางประตูห้องน้ำ ทำนองว่าให้เขาไปก่อนเลย
เดินเซ็งๆ เข้าไปอย่างเสียไม่ได้ แต่ดีอยู่อย่างเพราะข้างในนี้เงียบสงบกว่าด้านนอกเยอะ ขณะยืนล้างมือที่อ่าง เขาก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนหันหลังคุยโทรศัพท์อยู่ตรงด้านในและในระหว่างที่ยังลังเล ผู้ชายคนดังกล่าวก็วางสายและยืนกดโทรศัพท์ให้ง่วนต่อ
แค่ขอโทรตรงนี้ เดี๋ยวนี้ โทรกลับบ้านแค่นาทีเดียว เขาคงไม่โดนฆ่าตายหรอกมั้ง
“เอ่อ คุณครับ...”
ชายคนดังกล่าวเหลียวมามองพร้อมรับคำ “ครับ”
ขอบฟ้ายืนตัวชาเมื่อเห็นใบหน้าอีกฝ่ายชัดๆ หัวใจแทบจะหยุดเต้นไปชั่วขณะก่อนจะเต้นถี่รัวบ้าคลั่ง ขาก้าวผงะถอยหลัง หน้าซีดยิ่งกว่าเดิมเมื่อฝ่ายนั้นมีทีท่าชัดเจนว่าจดจำเขาได้เช่นกัน
“ขอบฟ้า...” น้ำเสียงงุนงงเอ่ยพร้อมกับที่ก้าวเข้าหา “ใช่เธอจริงๆ ด้วย”
เพราะรีบร้อนเอาแต่จะถอยหลังจึงทำให้เขาเกือบจะหงายหลังหัวฟาดพื้น มือใหญ่เอื้อมมาคว้าแขนพยุงไว้ได้ทันแบบเฉียดฉิว “เกือบไปแล้ว ...ยังซุ่มซ่ามเหมือนเดิมเลยนะ”
ครั้นเห็นเขาเอาแต่จ้องตาถลน อ้าปากเหมือนจะพูดแต่กลับไม่มีเสียงใดหลุดออกมาจึงทำให้ฝ่ายนั้นยกยิ้ม “ทำไมล่ะ จำฉันไม่ได้แล้วเหรอ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเอาแต่เรียกอาจารย์ๆ อยู่ตลอดแท้ๆ”
ใบหน้าคมคายที่วันนี้ดูเหมือนจะภูมิฐานขึ้นอีกจากอดีต ทว่าก็ยังไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากมาย จะเป็นใครได้อีกนอกจากอาจารย์นภดล
“ตัวสั่นแล้วนะ กลัวฉันมากเหรอ ตกใจมากเหรอที่เจอฉัน” มือใหญ่ที่กำแน่นรอบต้นแขนสัมผัสถึงแรงสั่นสะท้านจากร่างที่ยังคงเอาแต่จ้องมองฝันร้ายจากอดีต “ไม่ต้องกลัวไปหรอก ถึงตอนนั้นฉันจะต้องออกจากมหาวิทยาลัยเพราะเธอเป็นต้นเหตุ แต่ฉันก็ไม่ได้คิดแค้นอะไรเธอเลยนะ”
ในหูเหมือนจะได้ยินเสียงแว่วดังมา เสียงมารดาตวาดด่าทอว่าเขาทำเรื่องงามหน้า เสียงคณบดีที่บอกให้เขาสารภาพและยอมรับว่ากระทำผิดจริง เสียงพี่ชายดุด่าว่าไม่รักดี เสียงหัวเราะเยาะลับหลังยามเขาเดินสวนกับคนในคณะ แม้แต่ในความฝัน เสียงเหล่านั้นก็ยังตามเข้าไปหลอกหลอน กว่าที่เวลาจะทำให้ทุกอย่างเบาบางลง แต่มาตอนนี้ ทำไมเขายังต้องกลับมาเจอฝันร้ายนี้อีก
“มะ...ไม่เอาแล้ว ผมไม่ใช่...ไม่ใช่” ถ้อยคำละล่ำละลักหลุดจากปากโดยที่เจ้าตัวแทบไม่เข้าใจความหมาย “อย่าเข้ามา”
“จุ๊ๆ” เสียงปลุกปลอบดังชิดติดข้างหูเมื่อคนพูดโน้มตัวเข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเดิม “ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันแค่อยากคุยด้วยเอง ไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย หรือ...ต่อให้ทำก็ไม่ต้องกลัวใครจะว่าอะไรได้อีก เพราะตอนนี้เราไม่ใช่อาจารย์กับลูกศิษย์กันแล้ว”
ใบหน้าที่ในอดีตขอบฟ้าเคยคิดว่าอ่อนโยนกลับดูน่ากลัวขึ้นจนบอกไม่ถูก เขากลัวจนก้าวขาไม่ออก พูดไม่ได้ ทำได้แค่จ้องมองใบหน้าดังกล่าวที่เลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที รู้สึกว่าเลือดในร่างกายจับตัวแข็งไปหมด...
“เฮ้ย!” เสียงตวาดดังลั่นขึ้นและในวินาทีต่อมา มือแข็งก็กระชากบ่าเขาจนหมุนคว้าง หัวเกือบทิ่มลงโถฉี่ “มึงคิดจะทำอะไร!!”
คำถามนั้นกรไม่ได้ถามเขาแต่กำลังกล่าวกับคนที่โดนกระชากคอเสื้อจนตัวแทบลอย “กูถามว่ามึงมายุ่งอะไรกับแฟนกู!!”
คนฟังชะงัก ยืนอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะคลี่ยิ้ม “ใจเย็นสิครับน้อง”
“กูไม่ใช่น้องมึง!”
“ครับ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่” ชายหนุ่มไม่โต้แย้ง หากเลือกที่จะพยักหน้ารับ “น้องคนนั้นเขาหน้ามืด ผมก็แค่เข้าไปช่วยพยุง ดูอาการให้ ไม่เห็นเหรอครับว่าน้องเขายังหน้าซีดอยู่เลย”
สายตาขุ่นขวางของกรตวัดมาจ้องหน้าเขาซึ่งขอบฟ้าไม่รู้หรอกว่าตอนนี้หน้าเขาเป็นยังไง แต่ท่าทีของกรก็ดูอ่อนลง เสียงที่ถามเขาก็ไม่ได้กระโชกโฮกฮาก “จริงหรือเปล่า”
ถ้าส่ายหน้า... เขายังมองหาจุดจบของเรื่องนี้ไม่เจอ มันอาจไปลงเอยที่โรงพยาบาล โรงพัก ห้องขังหรือสถานที่ที่ไม่มีใครนึกอยากเข้าใกล้สักแห่ง
อีกอย่าง เขาไม่นึกอยากเห็นหน้าอีกฝ่ายต่ออีกแม้แต่นาทีเดียวด้วย
มองอาการพยักหน้ารับแล้วกรจึงค่อยคลายมือจากคอเสื้อฝ่ายตรงข้าม พอเป็นอิสระ ร่างนั้นก็ทำทีเป็นปัดรอยยับบนเสื้อ ก่อนจะยักไหล่ พูดยิ้มๆ “หน้าตาแบบผมไม่จำเป็นต้องฝืนบังคับคนที่เขาไม่เต็มใจหรอกนะ อีกอย่าง ข้างนอกนั่นก็มีตั้งหลายคนที่ดูดีกว่า...โอ๊ะ!”
อดีตอาจารย์ซึ่งโดนชกหน้าแบบไม่ทันตั้งตัวเซไปกระแทกประตูห้องน้ำจนเสียหลักล้มลงเงยหน้ามองร่างสูงด้วยสีหน้าแตกตื่น
“มึงคิดว่ากูโง่นักหรือไง” กรเดินตามจนแทบจะเหยียบขึ้นไปบนหน้าฝ่ายนั้น “หน้าหม้อใส่เมียกูแล้วยังเสือกปากหมาอีก กูจะเล่นให้ฟันร่วงหมดปากเลยมึง”
ว่าแล้วก็กระชากคอเสื้อขึ้นมาต่อยใส่หน้าติดๆ กันอีกสี่ห้าหมัดกว่าขอบฟ้าจะหายตะลึง วิ่งไปกอดเอวกรไว้ พยายามทั้งดึงทั้งลากอย่างไร้ผล “พี่กร! อย่า! หยุดเถอะครับ ผมขอร้อง”
ไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะใบหน้าเปรอะเปื้อนเลือดของคนโดนชกหรือเพราะแรงยื้อยุดเหมือนลูกลิงติดแม่ของเขา แต่กรก็จับหัวอีกฝ่ายกระแทกกับโถส้วมทิ้งท้ายแล้วถอยออกมา “อย่าโผล่หน้ามาให้กูเห็นอีก ไม่งั้นมึงตายแน่”
ขนาดขอบฟ้าทั้งยื้อทั้งยุดฉุดกระชากกอดเอวไว้ไม่ปล่อย แต่กรก็ยังสามารถยื่นตีนไปเตะเป็นการทิ้งทวนครั้งสุดท้ายก่อนที่จะยอมรามือเมื่อมีคนซึ่งเพิ่งเข้ามาเห็นโวยวายขึ้น
“เรารีบกลับกันเถอะ เร็วเข้า” เขาจับมือกรไว้ไม่ยอมปล่อยแล้วแหวกคลื่นฝูงชนอย่างเร่งรีบจนกระทั่งพวกเขากลับมาถึงรถ ขอบฟ้าแทบเต้นเมื่อกรทำท่าจะควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ “มาสูบอะไรตอนนี้! เดี๋ยวตำรวจก็มาลากคอจนได้หรอก”
“เฮอะ” แค่นเสียงไม่ทุกข์ร้อนแล้วกรก็จุดไฟแช็คจ่อเข้ากับบุหรี่ที่คาบอยู่ในปาก อัดควันเข้าปอดสองสามครั้งก่อนจะยอมโยนลงพื้น ขยี้ด้วยปลายเท้าเมื่อเห็นอีกคนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “เออๆ กลับก็กลับ ขึ้นรถไป”
ค่อยใจชื้นขึ้นยามกรขับรถออกจากสถานที่แห่งนั้น ทว่าท่าทางหวาดระแวงของเขาคงไปเตะตากรเข้า จู่ๆ ชายหนุ่มจึงถามขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย “มึงรู้จักไอ้หน้าหม้อนั่นมาก่อนหรือเปล่า”
สะดุ้งโหยงขนตั้งกับสิ่งที่โดนถาม ขอบฟ้าอ้าปาก ยังไม่ทันแต่งนิทานสักเรื่องก็โดนดักคอ “ถ้าโกหก มึงโดนชุดใหญ่”
ไม่นึกอยากรู้ว่าใหญ่ไหน ใหญ่เท่าไหร่ น้องจัมโบ้หรือเปล่า
“ผม...เคยรู้จัก” กลืนน้ำลายเหนียวหนืด หลับหูหลับตาใส่รูปอดีตไปให้หมด จะถูกจะผิดช่างหัวมัน “เขาเคยเป็น...อา...อาจารย์ที่มหาลัย...”
เอี๊ยดดดด!!!
กรเหยียบเบรกกะทันหันจนขอบฟ้าหัวพุ่งไปกระแทกคอนโซลหน้ารถ โชคดีที่คาดเข็มขัดนิรภัยถูกกฏจราจร ไม่เช่นนั้นคงได้พุ่งหลาวออกไปนอกรถแล้วเป็นแน่แท้
และโชคดีสองต่อที่ถนนยาวค่ำคืนไม่มีรถมากนัก จึงไม่มีรถคันใดพุ่งมาเสยท้ายจากการเบรกลืมตายเมื่อครู่
ขอบฟ้าครางอู้ ยกมือคลำรอยกระแทกที่หน้าผาก ยังตั้งตัวไม่ถูกแต่สะดุ้งได้โดยอัตโนมัติเมื่อกรคำรามเสียงลั่น “ไอ้เหี้ยนั่น!!”
ครับ ไอ้เหี้ยตัวไหนมันสมควรตายนักที่บังอาจคลานมาขวางหน้ารถพี่กรได้ “นะ...ไหนครับ”
“อย่ามาตีหน้าโง่! มึงอยากปกป้องมันนักหรือไง! ทำไมไม่บอกกูตั้งแต่ตอนนั้นว่ามันคือไอ้อาจารย์ชีกอที่เคยปล้ำมึง กูจะได้กระทืบให้มันจมคอห่านตายห่าไปซะ!” ด่าพลาง กรก็กระทืบเท้าบนคันเร่งไปพลาง “กับมึงเดี๋ยวค่อยคิดบัญชีทีหลัง ตอนนี้ขอกูย้อนไปอัดมันอีกรอบ...”
“ไม่ได้นะ พี่กรจะย้อนไปทำไม ผมไม่ได้โกรธอะไรเขาแล้ว” ขอบฟ้าไม่ได้โกหก ไม่มีความโกรธหลงเหลืออยู่ในตัวเขานานแล้ว นอกจากความกลัว กลัวที่มหาวิทยาลัยจะรู้เรื่อง กลัวที่บ้านจะรุมด่าเขาอีก “ไม่เอา อย่ากลับไปเลยนะครับ ผมขอร้อง ผมไหว้ล่ะ พี่กร อย่ากลับไปนะ”
ต่อให้กลัวแค่ไหน เขาก็ไม่กล้ายื้อยุดฉุดกระชาก นอกจากเอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อชายหนุ่มไว้และกระตุกเบาๆ ขอร้องเสียงสั่น “ผมไม่อยากให้เป็นเรื่องขึ้นมา...แบบครั้งก่อน ไม่เอาแล้ว...”
กรปักหัวรถจอดเข้าข้างทาง หันมาตวาดใส่เขาด้วยความเดือดจัด “มึงจะกลัวอะไรนักหนา! มันทำมึงไว้ขนาดไหนแล้วลอยนวลหนีไปดื้อๆ รอบหนึ่งแล้ว มาตอนนี้ยังกล้ามาตอแยกับมึงอีก ถ้าไม่จัดการให้เด็ดขาด มันคงตามรังควานไปทั้งชีวิต อยากให้เป็นแบบนั้นนักหรือไง”
“ไม่... ไม่ใช่ ผมไม่ได้อยาก...” เสียงตอบตะกุกตะกักขาดเป็นห้วงๆ ขณะเขาเผลอยึดเสื้ออีกฝ่ายไว้แน่น “ขอร้องล่ะครับ จะให้ผมทำอะไรก็ได้ พี่กร ผมขอร้อง”
แอร์ในรถคงหนาวมากเกินไปแน่ๆ มือของเขาถึงได้สั่นเอาๆ แบบนี้
หลังจากหรุบตามองเสื้อที่โดนเขาขยุ้มเอาไว้แน่นอยู่พักใหญ่ กรก็แกะมือเขาที่เกร็งจนแทบจะเป็นตะคริวออกโดยไม่พูดอะไร ขอบฟ้านึกอยากจะร้องไห้
“...ก็ได้” กรดึงมือที่เกร็งจัดมาบีบไว้แทน “ถ้ามึงยอมทำตามที่กูพูด กูจะไม่กลับไปกระทืบมัน รับปากซะ แล้วกูถึงจะยอมกลับ”
ทุกวันนี้เขายังไม่ได้ทำตามที่กรพูดอีกเหรอ ยังมีอะไรที่กรต้องการแล้วยังไม่ได้อีก ทว่านาทีนี้ ขอบฟ้าก็ได้แต่เก็บข้อข้องใจไว้ “ได้ครับ ผมสัญญา”
เขาดีใจมากจนไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะยิ้มออกได้ และไม่ได้ขัดขืนตอนกรดึงเข้าไปจูบ หนำซ้ำยังเต็มใจกระทั่งจูบตอบไปอย่างว่าง่าย ด้วยความร่วมมือนี้เอง จุมพิตจึงยาวนานกว่าปกติและหวาน...กว่าที่เคย
เมื่อกรผละออกเพื่อแตะริมฝีปากลงซ้ำๆ เหมือนอาลัยอาวรณ์ เสียงที่เคยห้าว ห้วน เอาแต่ตวาดจึงแหบพร่า ฟังคล้ายนุ่มนวลกว่าเดิม
“กลับห้องกันนะ”
++++++++++++
-
พี่กรแมนเฟร่อ. อีอาจารย์นั่นสมควรโดน
-
คนอย่างพี่กรนี่นะะะะ
มันน่านักเชียววว
คนปากแข็งงงงง
รักพี่กรตรงนี้เลย
นางแสดงความรู้สึกไม่เก่ง
นางปากร้าย
แต่ใจดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปล.เกือบลืมอาจารย์คนนี้ไปแล้วนะเนี่ย
-
นับวันยิ่งแลดูง้องแง้ง (แบบรุนแรง) หนักขึ้นทุกวันนะคะอิพี่กร
ไม่อยากจะรับรู้ถึงอีกฟากฝั่งของเรื่องราวเล้ยยยย ว่าที่บ้านและคนอื่นๆจะเป็นไง สิ่งที่กรทำ ก็อยากให้ซวยตกอยู่กะกรอ่ะ สงสารฟ้า
จะง้องแง้งมุ้งมิ้งแค่ไหน เทอว์ยังเลวในสายตาเราเสมอค่ะ นังกรพิน //เชิดใส่ :a14:
//ทีมขอบฟ้าน่างสาน
-
พี่กรดีงามขึ้นเรื่อยๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่กรพูดมาได้ไงว่า เด็กมันติด ไม่ใช่ตัวเองหรอกเหรอที่ติดเด็กน่ะ 5555
กอดน้องฟ้า :กอด1:
-
นายเอก อึน เกิ๊นนน
-
ก็รู้นะว่ากรเป็นอย่างนี้ แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่ดิฉันจะรู้สึกเริ่มชอบเขาขึ้นเรื่อยๆ แม้น้องฟ้าจะยังไม่มีปฏิกิริยาก็ตาม (เฮ้อ) ตอนนี้ในที่สุดกรก็หลุดปากออกมาแล้วว่า คิดกับฟ้ายังไง อุตส่าห์ไปสมอ้างกับอาจารย์คนนั้นว่า ฟ้าเป็น "แฟนกู"
:mew1:
-
ออร่าพระเอกเริ่มจับพี่กรขึ้นเรื่อยๆแล้วสินะ 5555555
-
พี่กรขี้ตู่ ฟ้าไปเป็นแฟนพี่ตอนไหนน :hao7:
-
เสียดาย น่าจะดึงดันกลับไปซ้ำอีกหน่อย
-
ขอให้ฉายาอิพี่กรในตอนนี้ว่า
#พี่กรคนหลงเมีย
ฟ้าลูก ขอให้รักษาระดับความซื่อนี่ไว้ เอาให้อิพี่กรมันอกแตกตายเลยลูกนะ
-
โถววว~~ พี่กรไปทวงความรับผิดชอบอะไรจากหนูฟ้าาาา~~~ ชาตินี้จะมีวันที่หนูฟ้ามองเห็นคสามรักของพี่กรที่ซ่อนอยู่ในความซึนมั้ยนะ :hao7:
-
กลัวอิพี่พลโผล่มาตลอดเวลา 555
-
เข้าใจอารมณ์อิพี่กรตอนรู้ว่าไอ้เวรนั่นคืออิอาจารย์เลวนั่นเลย
แบบอยากกระทืบให้จมดิน :z6:
-
พี่กรอาจจะไม่กลับไปกระทืบ แต่สั่งเพื่อนจัดการมันแม่งเลย :z6:
-
แหมๆๆๆ เด็กมันติดเนอะ
-
ขอบฟ้าของฉัน ขอให้เข้มแข็งขึ้นสักทีเนอะ
อีพี่กร! จะโหดไปไหน! ห่วง หวง แบบรุนแรงตลอด
-
พี่กร กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด เท่ห์อ่ะ ได้ใจจริงๆ :katai2-1: o13
-
ป่านนี้ที่บ้านขอบฟ้าระเบิดลงไปแล้วมั้งเนี่ย เฮ้ออ
ขอบคุณคนโพสต์และคนเขียนนะคะ
-
โอ๊ยพี่กรดีมากกกกกกก ฮือ 5555
แหมเนาะ ฟ้าเป็นแฟนแกเมื่อไหร่อ่ะเอาดีๆ
-
:pig4:
-
พี่กรน้องฟ้ายอมแล้ว
เสร็จแน่
-
พี่กรรู้ทุกเรื่องของขอบฟ้าจริงๆ
ตอนนี้ถึงจะมีเลือด แต่ก็ฟินอยู่นะ
ฉากจูบปิดท้ายหวานเนอะ
-
พี่กรเท่ห์สุดๆๆๆๆๆๆๆๆ อดีตอาจารย์เลวจมตีนไปเลย สะใจอ่ะ
ตอนแรกนึกว่าน้องฟ้าจะเจอกับพลที่ห้องน้ำซะอีก ลุ้นเลย
น้องฟ้าแอบฮ่าอ่ะ ไอ้เหี้ยไหขวางรถ จะฮ่าไปไหนลูก อิอิ
จูบนี้หวานมากซะด้วย กลับถึงห้องจัดเลยน่ะพี่กร ฮ่าๆๆ
เอาอีกๆๆๆๆ มาไวไวๆๆๆน่ะ
-
:katai5:
-
หายจากเล้าไปนาน
กลับมา ได้มาอ่านเรื่องนี้
สนุกดีค่ะ น้องฟ้าน่ารักแบบมนุษย์ถั่วงอกดี หัวโตๆแต่กลวงๆ
-
คืนนี้กรฟ้าจะมาไหมน่ะ
-
ฟ้า อยู่กับพี่กรอ่ะดีแล้ว บ้านแบบนั้น ไม่ต้องกลับไปหรอก
-
อิคนชอบบังคับ อิเอาแต่ใจ อิคนนิยมความรุนแรง อิตัวร้าย อิกรรร
ต่อหน้าน้องกระทืบไม่ได้ ก็ไปกระทืบลับหลังน้องก็ด้ายยย
-
พี่กรหวานกับน้องอีกหน่อยสิ อย่าด่าให้มากเลย :hao6:
-
แลดูน่ารักมุ้งมิ้งนะเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
โอยยยยยยย น่าให้พี่กรกลับไปกระทืบ
คนที่ชอบเอาชั่วใส่คนอื่นนี่แม่ง ฟกดาเส่ใทวกงเส
ขอบฟ้าฝังใจเลยอ่ะ เป็นคนแบบนี้เพราะอาจารย์เลย
ฮอลลลล พี่กรต้องอย่าทำร้ายจิตใจน้องนะ
-
รักพี่กรก็ตรงนี้แหละ แบดได้ใจ 555555555
ว่าแต่กรทราบได้ไงเรื่องจารย์ชีกอปล้ำน้อง
ท่าทางจะทราบแบบเอกคลูซีฟด้วย
ถ้าจำไม่ผิด น้องเปิดอกเล่าให้พลชนะฟังไม่ใช่หรอ ( เราเบลอ ย้อนอ่านใหม่ดีกว่า )
#ทีมพี่กร อิอิ
-
อ่านถึงตอนล่าสุดแล้วสุดแล้วสงสารน้องซึนฟ้า
-
ใครติดใครกันแน่ถามใจดูนะพี่กร 5555555555
น้องฟ้าไปรับคำอย่างนั้นเสร็จอีพี่แน่เลย เข้าทางเขาเลย o18
วันนี้จะมามั้ยน้อ มารอ
-
น่าจะกลับไปกระทืบอิอาจารย์นั่นอีกหลายๆที
-
มารอให้กำลังน้องฟ้า และซ้ำเติมไอ้พี่กร :katai2-1: :katai2-1:
-
Rough and Tender 18
นั่งโล่งอกไปได้ไม่นานก็ต้องเหงื่อแตกอีกรอบ เพราะเมื่อถึงห้อง กรก็ไม่พูดอะไรอีก นอกจากหันมาถอดเสื้อยืดเขาออก “พี่กรจะทำอะไรน่ะ...อ๊ะ”
แทนคำตอบ ริมฝีปากเขาก็โดนบดขยี้ทันที ปลายลิ้นร้อนอ่อนนุ่มแทรกเข้ามาอย่างดึงดัน กวาดไล้ไปทั่วโพรงปากและบังคับให้ตอบสนองจนจุมพิตดูดดื่มขึ้นในระยะเวลาสั้นๆ
จังหวะลมหายใจเริ่มถี่กระชั้น มือใหญ่เริ่มลูบคลำไปทั่วแผ่นหลังเปลือยเปล่าและลัดเลาะลงต่ำ ปรามอาการขัดขืนด้วยเรี่ยวแรงที่เหนือกว่าและจุมพิตที่ดุดันมากขึ้น เรียกร้องยิ่งกว่าเดิม
ขอบฟ้าเบือนหน้าหนีริมฝีปากที่ตามรุกไล่ เกร็งตัวเมื่อรู้สึกว่ากำลังโดนกดให้นอนลงกับโซฟา
อาจเป็นเพราะหลายวันที่ผ่านมา กรไม่เคยแสดงออกด้านความต้องการทางร่างกาย จนขอบฟ้านึกว่ากรคงเริ่มเบื่อแล้วก็เป็นได้ แต่จากสัมผัสหยาบกระด้างเรียกร้องล้วนบ่งบอกว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นมันผิด
“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน” ด้วยความตื่นตระหนก เขาพยายามยกมือดันบ่ากว้างเพื่อหวังเป็นอิสระ หากข้อมือกลับถูกยึดไว้และโดนก้มลงกัดตรงบ่าโดยแรง “โอ๊ย!”
“อย่าดื้อสิ” คนสั่งเสียงพร่าเลียลงตรงรอยกัด กดจูบหนักๆ ลงบนต้นคอ “ยอมอดทนมาตั้งหลายวันแล้วนะ วันนี้ขอเถอะ”
การเล้าโลมกินเวลาไม่นาน คงเพราะชายหนุ่มรีบร้อนแต่จะเข้ามาภายในตัวเขา หลังจากเตรียมพร้อมด้วยการชักนิ้วซึ่งเคลือบเจลหล่อลื่นไว้เข้าออกไม่กี่ครั้งก็ถูกแทนที่ด้วยแก่นกายซึ่งขยายตัวเต็มที่ ขอบฟ้าครางฮือด้วยความเจ็บเมื่อถูกสอดใส่เข้ามาทั้งที่ยังไม่พร้อม
“อย่าเกร็ง” กรลูบใบหน้าชื้นเหงื่อด้วยฝ่ามือหยาบกระด้าง “มึงเจ็บ กูก็เจ็บเหมือนกันล่ะน่า”
ขอบฟ้าขมวดคิ้ว ดวงตาพร่ามัวเห็นสายตาอีกคู่ซึ่งกำลังจับจ้องบ่งบอกอารมณ์คุกรุ่น คิดว่ายังไงเสียกรก็คงไม่หยุด จึงหลับตาลงรอรับความเจ็บปวดที่จะตามมา ทว่าริมฝีปากที่แนบลงมานั้นกลับอ่อนหวานเสียจนไม่น่าเชื่อ มือใหญ่ที่ฉุดกระชากเอาแต่ใจตัวเมื่อครู่ยังลูบไปทั่วร่างกายสั่นเทาอย่างปลอบประโลม พาลให้รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย เพียงพอจะให้ร่างที่ทาบทับด้านบนเริ่มขยับ
“อืม...” ปลายนิ้วขาวซีดจิกยึดกล้ามเนื้อต้นแขนที่เกร็งเป็นมัดด้วยอาการออกแรงขยับโยก “อื้อ...ช้าหน่อยครับ”
ร่างสูงลดจังหวะลงตามคำขอเป็นระยะเวลาสั้นๆ ก่อนกระทำตามใจอยาก กระแทกกระทั้นความต้องการอย่างเร่งร้อน ทั้งกอดทั้งจูบจนแทบจะกลืนกินลงไปทั้งตัว กระทั่งถึงจุดสุดยอดของอารมณ์ ร่างชื้นเหงื่อจึงสะท้านเยือก ครางเสียงแหบพร่าด้วยความอิ่มเอมแล้วทิ้งตัวลงหอบหายใจกับซอกคอร่างข้างใต้ซึ่งแทบจะหลอมละลายจากแรงอารมณ์เช่นกัน
ริมฝีปากสวยได้รูปพรมจูบไปตามขมับใบหน้าแดงก่ำและเลยไปกระซิบตรงริมหู “พรุ่งนี้...ไปบอกเลิกกับไอ้พลเสีย”
คนหลับตาแน่นตั้งแต่หลังถึงจุดสุดยอดติดๆ กันถึงกับลืมตาโพลง “ว่า...ว่าไงนะ”
“กูเบื่อ...” กรพลิกตัวออก นอนหงายมองเพดาน ไม่ได้สังเกตอาการตัวแข็งทื่อของอีกฝ่าย “ทำไมกูต้องแบ่ง ในเมื่อมึงเป็นของๆ กูแท้ๆ”
“ผมไม่ใช่...”
“ไม่ใช่อะไร ไม่ใช่เมียกูงั้นเหรอ มึงกล้าพูดเหรอ” หัวเราะเสียงหยันขณะป่ายมือมาลูบคลำร่างกายคนนอนตัวแข็งอย่างสบายอารมณ์ “กูจะบอกให้นะ ถ้ามันรู้ว่ามึงนอนกับกูไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแบบนี้ คงโกรธตาลายที่มึงกล้าสวมเขาให้มันตั้งนานสองนานแล้วรับรองว่า ทันทีที่ตั้งตัวได้ ไอ้พลมันคงสะบัดมึงทิ้งเหมือนรองเท้าแตะเก่าๆ แน่”
กรหัวเราะราวกับขบขันสิ่งที่คาดเดาล่วงหน้า ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกาย ขอบฟ้านอนฟังเสียงน้ำอยู่ครู่หนึ่งแล้วค่อยลุกจากเตียง หามุมสงบและนั่งใช้ความคิดเงียบๆ
ความเห็นแก่ตัวของเขาที่ไม่อยากปล่อยพลชนะไป กลายเป็นการทำให้ฝ่ายนั้นดูเหมือนคนโง่อย่างนั้นเหรอ นี่ยังไม่นับจากครั้งล่าสุดที่เขาทำให้อีกฝ่ายเหนื่อยหน่ายอีกต่างหาก พลชนะเป็นดนดี ดีเกินกว่าจะบอกเลิก ดีเกินกว่าจะทิ้งขว้างเขาได้ เขาสิที่เห็นแก่ตัว ทั้งๆ ที่รู้มาตลอดว่าตนไม่มีค่าอะไรไปคู่ควร ก็ยังเอาแต่บอกว่าเดี๋ยวก่อนๆ
เสียงประตูเปิดออก กรในสภาพมีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวเดินผิวปากมาเปิดตู้เย็น เอ่ยถามขณะก้มๆ เงยๆ มองของด้านใน “หิวหรือเปล่า ทำอะไรให้กินเอาไหม”
“...ผมจะเลิก” พูดไปแล้ว เขาก็ใจหายเสียเอง “ผมควรจะทำแบบนี้มาตั้งนานแล้ว พี่พลเป็นคนดี เขาคงหาแฟนใหม่ได้ไม่ยาก”
ร่างสูงที่เดินมาประชิดตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้คว้าต้นแขนเขาบีบแน่นจนขอบฟ้าหน้านิ่ว คิดจะอ้าปากถามว่าโมโหอะไรอีก กรก็เขย่าตัวเขาพร้อมถามร้อนรน “จริงนะ มึงพูดจริงแน่นะที่บอกว่าจะเลิก”
“อะ...ก็ใช่มั้ง” มองอาการมุมปากกระตุกแล้วเขาจึงรีบเสริม “ผมคงต้องโทรนัดก่อน เผื่อพี่พลอาจจะไม่ว่าง”
“มึงควรจะทำแบบนี้ตั้งนานแล้ว หัวช้าได้ตลอด” สั่งสอนเสร็จ กรก็คลี่ยิ้ม “แล้วนี่ไม่อาบน้ำไม่เหนียวตัวหรือไง เมื่อกี๊กูเสร็จข้างในด้วย มา กูพาไปอาบน้ำ จะล้างให้”
ไม่ต้องบอกว่าขอบฟ้ายื้อตัวแข็งแค่ไหน แม้ว่าตอนหลังเขาจะลงเอยด้วยการโดนแบกเข้าห้องน้ำก็ตาม อย่างน้อยก็ถือว่าเขาได้พยายามลองขัดขืนแล้วบ้างละกัน
++++++++++
เนื่องจากเมื่อคืนโดนกวนจนกว่าจะได้เข้านอนจริงๆ ก็ล่วงเข้าเช้าวันใหม่ไปแล้ว ขอบฟ้าที่เริ่มรู้สึกตัวสะลึมสลือขึ้นจึงตั้งใจจะหลับต่อแต่เพราะนึกรำคาญอะไรที่มันขยุกขยิกอยู่แถวๆ ท้องจึงยกมือปัด
ขอบฟ้าลืมตาโพลง หายง่วงในชั่วพริบตาเมื่อรู้สึกว่าสิ่งที่ปัดไปโดนคือหัวคน
ผีหลอก แต่ก่อนที่จะนึกออกว่าเจอผีเขาให้ทำยังไง เสียงงึมงำคุ้นหูก็ดังขึ้นเสียก่อน “ขี้เซานะมึง กูปลุกมาตั้งนานแล้ว”
“พะ พะ พะ...” เขาติดอ่างขณะจ้องตาเหลือก “พี่กรทำอะไร”
ร่างสูงชะงัก เงยหน้าขึ้นจากบริเวณหน้าท้องของเขาเพื่อสบตา “ทำกับข้าวมั้ง”
หน้าตื่นกับคำตอบนิดหนึ่งก่อนจะรู้ว่าโดนประชด ขอบฟ้าขมวดคิ้ว เอ็ดเบาๆ “ไม่ตลกนะ”
“หึหึ ไม่ตลกก็ไม่ตลก” ตอบตามน้ำง่ายๆ แล้วเจ้าตัวก็ดึงขอบกางเกงนอนเขาลงต่ำ เอ็ดเมื่อโดนยึดยื้อไว้ “ฮื้อ ปล่อยมือสิวะ”
“ไม่เอา ไม่ต้อง” เพราะพอจะคาดได้ว่ากรคิดจะทำอะไร ขอบฟ้าซึ่งตอนนี้หน้าแดงก่ำจึงรีบปฏิเสธพัลวัน “อย่า มันสกปรก อ๊ะ...”
คำสุดท้ายคือเสียงอุทานเมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะฟังคำพูดของเขาสักนิด ทีแรกเขาตื่นตระหนกจนทำอะไรแทบไม่ถูก แต่ไม่นาน อารมณ์ก็เริ่มปั่นป่วน รู้สึกไม่ผิดอะไรกับถูกโยนขึ้นที่สูงไปเรื่อยๆ ร้อนผ่าวไปทั้งตัวเหมือนจะจับไข้
ยิ่งเมื่ออีกฝ่ายเริ่มสอดนิ้วเข้าสู่ร่างกายเขา เสียงครางแปลกๆ ยิ่งหลุดรอดจากปากอย่างห้ามไม่อยู่ ราวกับตัวเขาไม่ใช่ตัวเขาอีก แม้กระทั่งมือที่เคยผลักไสก็กลายเป็นจิกขยุ้มเส้นผมบนศีรษะของชายหนุ่มที่ยังคงฝังใบหน้าอยู่บริเวณหว่างขาเพื่อมอบความสุขสมให้ และไม่ด่าว่าหรือหยุดชะงักด้วยซ้ำเมื่อเขาเผลอกดศีรษะนั้นลงยามลืมตัว ตรงกันข้าม กลับยิ่งเพิ่มแรงดูดกลืนหนักหน่วงคล้ายกับจะรู้ว่าเขากำลังจะไปถึงจุดหมายปลายทางแห่งอารมณ์เต็มทน พร้อมกับที่จำนวนนิ้วที่เพิ่มมากขึ้นและขยับเข้าออกกระชั้นถี่ตามไปด้วย
แม้จะเคยปลดปล่อยความต้องการมากี่ครั้ง แต่ไม่เคยสักครั้งที่ขอบฟ้าจะถึงจุดสุดยอดจนสั่นเยือกไปทั้งตัว ราวกับจะเห็นดวงดาวเต้นยิบอยู่ใต้เปลือกตา ทั่วร่างยังชาดิกจนพูดไม่ออก ได้แต่นอนหอบหายใจหนักหน่วง เหม่อมองชายหนุ่มจัดการไล้เลียสิ่งที่เขาปลดปล่อยออกมาโดยไม่มีทีท่ารังเกียจแม้แต่น้อย
เมื่อร่างสูงขยับขึ้นมาทาบทับไว้ทั้งร่าง ขอบฟ้าจึงได้ยินเสียงลมหายใจหอบถี่ของอีกฝ่ายแสดงถึงอารมณ์ที่พุ่งสูงไม่แพ้กันและสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นก็ล้วนแสดงว่าคิดไม่ผิดจริงๆ
ทว่าก่อนที่เขาจะผล็อยหลับด้วยความเพลียไปอีกรอบ กลับโดนลากลงจากเตียงเข้าห้องน้ำ พอเห็นท่าทางมึนๆ ของเขามากเข้า กรก็จัดแจงอาบน้ำให้โดยไม่ได้ร้องขอด้วยความรวดเร็ว เรียกว่าเสร็จก่อนที่จะทันรู้สึกกระดากอายเสียอีก
“ชักช้าว่ะมึง ไม่อยากโทรศัพท์แล้วหรือไง”
ตาสว่างขึ้นทันใด ขอบฟ้าเอ่ยอย่างดีใจ “พี่จะให้ผมใช้โทรศัพท์จริงเหรอ”
“จริงดิวะ” ไม่รู้ทำไม พอเห็นมุมปากกรกระดกยิ้มอย่างร้ายๆ ขอบฟ้าก็เริ่มสังหรณ์ไม่ดีและนึกอยากให้ตัวเองเดาผิดเมื่อฟังคำพูดที่เหลือ “กูจะให้มึงโทรเรียกไอ้พลออกมาบอกเลิกให้เรื่องมันจบๆ สักที”
++++++++++
สิ่งที่ต้องการมาตลอดอยู่ในกำมือแล้ว แต่เขายังทำได้แต่จ้องมันเฉยๆ
“จ้องหาหวยหรือไงวะ เอามานี่ กูกดให้”
“ไม่ ไม่ ไม่ได้ ผมกดเอง” ขอบฟ้ารีบซุกหูโทรศัพท์หลบทันที ไม่ยอมให้กรคว้าไปได้ ผลคือโดนตบหัวแบบไม่เบาไม่แรง คิดว่าคงออมมือให้แล้ว
“ก็โทรเสียทีสิ ถ้าไม่กล้าพูด กูพูดให้ยังได้” กรที่ทู่ซี้มายืนเบียดเขาในตู้โทรศัพท์แคบๆ หน้าคอนโดเอ่ยเร่งแบบไม่ได้ช่วยให้อะไรๆ ดีขึ้นเลยสักนิด “เร็ว กูร้อน”
เพราะเขายืนยันไม่ยอมใช้โทรศัพท์ของกร เนื่องจากกลัวว่าถ้าชื่อของกรไปโชว์หราบนโทรศัพท์ของพลชนะทั้งที่เขาเป็นคนพูดสายคงดูไม่ค่อยดีนัก
“มึงมีเวลาอีกสิบวินาที ถ้ายังไม่โทร กูจัดเอง”
ด้วยความรีบ ดังนั้นเมื่อพลชนะรับสาย เขาจึงลืมคำพูดที่เตรียมเอาไว้ “ออกมาเจอกันหน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย”
ปลายสายเงียบกริบไปอึดใจใหญ่ๆ ก่อนที่พลชนะจะเอ่ยคล้ายไม่แน่ใจ “...ฟ้าเหรอ”
“อะ เอ่อ ใช่ครับ ผมเอง” รู้สึกเก้อเขินนิดหน่อยที่อีกฝ่ายจำไม่ได้ “พี่พลพอจะมีเวลา...”
“ตอนนี้อยู่ที่ไหน! ห้าหกวันที่ผ่านมานี่ฟ้าหายไปไหนมา! รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงแทบบ้า! ไหนจะคนที่บ้านเรา...”
ด้วยความตกใจ รู้สึกตัวอีกที ขอบฟ้าก็พบว่าตนกระแทกหูวางไปเสียแล้ว หันหน้าตาตื่นมาปะเข้ากับสายตาดุๆ ที่จ้องอยู่
“วางหูทำไมวะ มึงนัดกันแล้วเหรอ กูไม่เห็นได้ยิน”
“ยังไม่ได้นัด ผมตกใจ ฟังดูเหมือนพี่พลจะโกรธ...”
“อะไรวะ มึงนี่ไม่ได้เรื่อง มันโกรธแล้วโผล่หัวมากัดมึงได้ไหม ยืดยาดนักก็หลีกทาง กูโทรเอง” ดันหัวเขาหลบไปด้านข้าง แล้วกรก็แสดงน้ำใจในเวลาที่ไม่มีใครต้องการด้วยการกดต่อสายให้แบบไม่รอคำอนุญาต กระทั่งขอบฟ้าตะกุยตะกายจนแทบจะปีนขึ้นไปขี่คอนั่นล่ะ กรจึงยอมส่งหูโทรศัพท์ให้ด้วยความรำคาญ
“ฮัลโหล พี่พลครับ” เขาทักด้วยความสุภาพเพื่อหวังชดเชยความไร้มารยาทเมื่อครู่ “ได้ยินผมไหมครับ”
“ใจเย็นๆ พี่ไม่ดุเราแล้ว อย่าวางหูนะ” สุ้มเสียงพลชนะเหมือนกล่อมคนเมายาบ้ามากกว่ากำลังคุยกับเขา “ฟ้าบอกว่าอยากเจอพี่ใช่ไหม ได้สิ จะให้พี่ไปหาฟ้าที่ไหน”
เขาบอกเวลากับสถานที่ไปแล้วเอ่ยขอ “อย่าเพิ่งบอกที่บ้านผมนะครับ ผมอยากคุยกับพี่พลให้เรียบร้อยก่อน”
“ถ้าฟ้าต้องการอย่างนั้น พี่ก็ไม่ว่า” และเอ่ยต่อก่อนที่ขอบฟ้าจะตัดบทวางสาย “ฟ้า...ปลอดภัยดีใช่ไหม ไม่ได้บาดเจ็บอะไรใช่ไหม”
“อื้ม ผมสบายดี” แต่ถ้ายังคุยต่อ อาจจะไม่ค่อยสบาย เขาคิดขณะลอบชำเลืองกรที่ยืนเหงื่อหยดติ๋งๆ หน้าบูดหนักขึ้นทุกๆ วินาทีที่ผ่านไป “ไว้ค่อยคุยกันนะครับ”
“ฟ้า พี่...” ไม่รู้ว่าพลชนะจะพูดอะไรต่อเพราะเขาสะดุ้งโหยงเมื่อกรเตะตู้โทรศัพท์ดังโครม สีหน้าแววตาพร้อมจะปล่อยแสงแปลงร่างได้ทุกเมื่อ
“ผมต้องไปแล้ว ไว้เจอกันนะครับ” รีบวางหูโดยไม่รอคำตอบ นึกปลงว่าอยู่กับคนแบบกร เขาเลยชักกลายเป็นคนมารยาททรามขึ้นทุกวันๆ ไปด้วย
เขาอิดออด ทำอะไรเชื่องช้ากว่าที่เคย จนกรแทบจะหมดความอดทน แต่สุดท้าย ขอบฟ้าก็มาถึงสถานที่นัดหมายตรงเวลาจนได้
“พี่กรห้ามเข้าไปจริงๆ นะ” ขอบฟ้าหันมาย้ำกับคนขับ “ผมจัดการเอง ขืนพี่เข้าไปคงกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ”
“พูดมากว่ะมึง” กรเอ็ดขึ้นบ้างหลังจากอดทนฟังคำพูดซ้ำๆ เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้โดยที่ตบะยังไม่แตกได้อย่างน่าประหลาด
“รีบไปจัดการให้เสร็จๆ ซะ เดี๋ยวกูจะพาไปฉลอง เร็ว กูชักจะหิวแล้ว”
จะฉลองทำไม นี่มันไม่ใช่เรื่องน่าฉลองนะ... ขอบฟ้านึกโต้เถียงอยู่แค่ในใจขณะผละจากร่างสูงและรีบเดินไปยังร้านกาแฟ ภายในร้านมีคนนั่งอยู่ไม่กี่โต๊ะ รวมถึงโต๊ะซึ่งพลชนะกำลังนั่งรออยู่อย่างกระวนกระวายด้วย
“ฟ้า! พี่คิดว่าฟ้าจะไม่มาซะแล้ว” กล่าวพลางรีบลุกมาหาทันที พลชนะกรากเข้ามาจับบ่าเขาไว้แน่นโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง “ฟ้าหายไปไหนมา รู้ไหมว่า...”
“เบาหน่อยครับ” ขอบฟ้ายิ้มแหย ชำเลืองมองบางโต๊ะที่เริ่มหันมา “เราไปคุยที่โต๊ะดีกว่าครับ”
พลชนะลากเขาไปที่โต๊ะ รอจนพนักงานรับออเดอร์เสร็จแล้วเดินจากไปจึงค่อยพูด “เกิดอะไรขึ้น ฟ้า ทำไมอยู่ๆ ถึงหายไปจากบ้าน ที่บ้านฟ้าเขาวุ่นวายกันแค่ไหนรู้บ้างหรือเปล่า ฝนเล่าให้พี่ฟังว่าแม่ของฟ้าอยากไปแจ้งตำรวจแต่พี่ชายของฟ้าห้ามเอาไว้ เพราะเห็นว่าฟ้าเก็บกระเป๋าไปด้วย น่าจะไปหาเพื่อนหรือแอบไปเที่ยวมากกว่า”
ฟังจากที่พลชนะเล่า เขาน่าจะดีใจที่คนที่บ้านเป็นห่วง แต่ตอนนี้เขากลับคิดว่าความคิดหนีออกจากบ้านเป็นความคิดที่งี่เง่าจริงๆ ทำให้คนอื่นเป็นห่วงแล้วไม่รู้สึกดีสักนิด มีแต่ความรู้สึกผิดเกิดขึ้นในใจ
“มันเกิดอะไรขึ้น ฟังที่น้องฝนเล่า ดูเหมือนฟ้าจะหายไปตั้งแต่คืนที่เรากลับจากไปเที่ยว” มือที่กำๆ คลายๆ ของพลชนะดูคล้ายอาการร้อนรน เขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนี้มาก่อน “เพราะพี่หรือเปล่า เป็นเพราะที่พี่พูดกับเราใช่ไหม”
ขอบฟ้ามองสบตาผู้พูด กล่าวเสียงเบา “ไม่ใช่หรอกครับ มันไม่ใช่แค่นั้น”
พอดีกับที่พนักงานนำเครื่องดื่มมาวาง เขาพึมพำขอบคุณ นึกอยากกลับบ้าน
“ฟ้าไม่โทษพี่หรอก คนอย่างฟ้าไม่เคยคิดจะโทษคนอื่น พี่รู้” หัวเราะเสียงแห้งพร้อมกับที่มือใหญ่เอื้อมมากุมมือเขาที่จับแก้วกาแฟอยู่ “พี่รู้สึกแย่มากหลังจากที่พูดออกไป เอาแต่ด่าตัวเองซ้ำๆ ว่าทำไมถึงพูดกับฟ้าแบบนั้น พี่ขอโทษ... ฟ้าจะยกโทษให้พี่ได้ไหม”
“ไม่... ผม...คือ...” นึกไม่ออกว่าทำไมการสนทนามาถึงจุดนี้ได้ หรือเป็นเพราะเขายังไม่ได้พูดแบบเต็มๆ ประโยคสักที “พี่พล ผมอยาก...”
สายตาตื่นๆ ของขอบฟ้าจ้องค้างไปยังร่างที่เดินดุ่มๆ ตรงเข้ามา เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกเหมือนเลือดในตัวจะเย็นเยียบเยือกแข็งในพริบตา เขาสูดหายใจลึก กลัวจนไม่กล้าขยับทั้งที่อยากแทรกแผ่นดินหนีหายไปจากตรงนี้เมื่อกรมาหยุดยืนข้างโต๊ะ
“ปล่อยมือเมียกูได้แล้ว ไอ้พล”
++++++++++++
-
มาม่าชามโตมาละ ขอทำใจล่วงหน้าแป้บบบบบบ ฮืออออ #ทีมขอบฟ้า
-
เอาจริงทีแรกก็ทีมพี่กรนะ เพราะชอบผู้ชายเถื่อนๆ 555555 มาทีม rough แบบเต็มตัว (ไม่แน่ใจตอนหลังจะมีกลับหรือป่าว แบบพี่พลกลายเป็นเป็น rough แทนหลังรู้ความจริง ? 55555 #จินตการล้ำลึกมาก)
คือแต่แอบไม่ชอบพี่กรตรงที่เอาตัวน้องมาขังไว้เนี่ยแหละ อะไรก็ทำทู่ซี้ให้ฟ้าออกตัวตลอด ให้โทรไปพี่พลอย่างนู้นอย่างนี้ นี่ตอนนี้ก็เกือบคิดว่านางจะให้ฟ้าบอกเลิกเองเสร็จสรรพแล้วนะ ยังดี?ที่ออกมาตอนจบ เราคิดว่าเรื่องนี้ฝ่ายผิดอย่างพี่กรควรออกมาเป็นคนออกตัวอะ เริ่มสงสารพี่พลละ (ถ้ายังไม่นับรวมประเด็นที่พี่กรพูดถึงพี่พลว่า เจ้าชู้งั้นงี้ อันนี้ไม่รู้ว่าพูดจริงป่าวนะ) แบบดูเค้าห่วงฟ้าแบบจริงจังอะ :hao5: เลยแอบปันใจให้ผู้ชายอ่อนโยน? อย่างพี่พลแล้วนิดๆ(ทั้งที่ปกติชอบแนวพี่กร) 55555
สุดท้ายอยากจะบอกว่าแต่งดีมากค่ะ เราอินมากๆเลย 5555 สู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้ :L2:
และตอนนี้ค้างๆมากด้วย อยากรู้ reaction ของพี่พล ><
-
:katai1::katai1: :katai1:
-
วี้ดดดดดด ไงล่ะที่นี้ จะเป็นไงต่อ อร๊ายยย
โอย ลุ้น ลุ้นนนนนน
-
พีคจริงๆเรื่องนี้ ตบมือให้คนเขียน รอๆ :katai2-1:
-
:L2: :pig4:
-
กรี๊ดดดดด จะเกิดระเบิดกลางร้านไหมเนี่ย รอตอนต่อไปค่ะลุ้นๆๆๆๆ :katai1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3:
ทำไมตัดจบได้ทำร้ายจิตใจคนอ่านขนาดนี้ :serius2:
ฮืออออออ พี่กรออกตัวแรงมาก
แล้วมันจะเกิดอะไรกันต่อไปล่ะเนี่ยยยยยยย
คืนนี้มาอีกซักตอนได้มั้ยย จะขาดใจจ :heaven
-
งานนี้สงสัยจมีเฮนะ เง้อออ
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
กรมาพร้อมกับระเบิด ฟ้าจะเป็นยังไงเนี่ ค้างอย่างแรง ต่อเลยได้ไหม
เมียเต็มปากเต็มคำเลยน่ะกร ว่าจะแซวตั้งแต่ตอนที่แล้ว ดันลืม ฮ่าๆๆๆ กรดูแลฟ้าด้วยจิ
-
หวังว่า กรจะไม่โยนความผิดมาที่ขอบฟ้าคนเดียวหรอกนะ
แอบกลัวใจพล... พลจะสงสัยไหมว่า ...ขอบฟ้าไม่ได้เต็มใจ
ขอบฟ้ายังเป็นเด็กดี คนเดิม ... โฮ้ยยยย อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ
สงสารขอบฟ้าชะมัด
-
สงสารฟ้าว่ะ อิพี่กร รักน้องนะแต่เอาแต่ใจ ใจร้อน ขี้หึงอีก กลัวพลชนะไม่ยอมปล่อยฟ้า งานนี้มีทวงบุญคุณรึเปล่านะ สนุกนะคะรอตอนต่อไปค่ะ
-
ดูก็รู้แหละว่าอิพี่น่ะรักน้อง แต่ที่ทำนี่ไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมาเล้ย ตัวเองก็ดูๆอยู่กับป่านเพื่อนน้องไม่ใช่เรอะ นี่น้องก็ยังไม่ทันบอกเลยพี่พลเลย ก็มาแสดงตัวซะละ ฮือ ก็ได้แต่หวังว่าจะไม่มาม่ามากนะคะ
-
ทีมกรค่ะ # ถึงร้ายก็รัก
-
เชี่ยยยยย!!!!!! ใจหายวูบ มันมาแล้วววว เจ้ากรรมนายเวรของนุ๋งฟ้า. พี่ก๊อนนนนน~~!!! ใจเย๊นนนนน!! :hao7: :hao7: :hao7:
-
อิพี่กรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร รอหน่อยไม่ได้ไง ฮ่วยยยยย
จะเป็นอย่างไรล่ะทีนี้ โอ๊ยยยย มาต่อเลยได้มั้ย ค้างอย่างรุนแรง ฮื่อออ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอนะคะ :L1:
-
ตัดกันแบบทำร้ายคนอ่านมากๆๆ ฮืออ
ที่บ้านฟ้านี่ยังไง หลังจากนี้จะคิดอะไรขึ้นมาได้บ้างมั้ย
ฟ้าไม่มีวันบอกเลิกใครได้สำเร็จ ถ้าอิพี่กรไม่ออกมาแบบนี้ก็ไม่มีทางได้เลิก
ไม่ชินกับแนวดราม่าหนักหน่วง นายเอกหน่อมแน้มของคุณDD เลย แบบว่าเจอแต่ซอฟๆ ฟีลกู๊ดมาตลอด เรื่องนี้มันหนักหน่วงเหลือเกิน มนุษย์แบบน้องฟ้าไม่น่ามีชีวิตอยู่ได้นานในชีวิตจริง :hao5:
-
.
.
.
.
#ร้องเหี้ยหนักมาก
ออกตัวแรงอย่างนี้ จะพูดว่าไง จะบอกเพื่อนว่าไร จะโทษฟ้าไปอีกงี้อ่อ แล้วป่านอีกล่ะ ถ้าสถานการณ์เป็นเหมือนตอนอิอาจารย์ ที่ทุกคนพากันรุมฟ้าให้เหลือตัวคนเดียวนี่ มีปาด... ปาดคอมรึงอ่ะค่ะอิพี่กร คือจะเลว จะเห้ งี่เง่า อะไรก็ได้ แต่กับสังคมต้องยอมรับว่าเห้เอง ไม่ใช่จะเอาฟ้าแต่ปัดสวะความเลวใส่ฟ้าหมดให้คนรังเกียจ อันนั้นคือไปให้อิอาจารย์ปล้ำยังเสียของน้อยกว่าได้กะมรึงนะคะ
ตอนนี้เอาจริงนะ อิพี่พลก็ไม่เอาค่ะ นางแบบ รักนะ แต่กุรักตัวเองมากกว่าง่ะ อินี่ทำให้หวาดระแวงในความเป็นอิแอบ นางมีบุคลิกสายเคะ นี่พูดเลอ
ส่วนอิพี่กร นางเลว นางผิด จะมุ้งมิ้งครุ้งคริ้งกิ๊งก๊อง เช่นไร ตรูก็ไม่เข้าข้าง จบนะ
แย่งกันนัก อยากส่งตาอยู่มาคว้าพุงปลาจริมๆ จิสะใจมาก มานิ่มๆ หล่อรวยสุภาพแต่ร้ายยยยยลึก มาทำให้อิพี่กรคลุ้มคลั่ง //มโนไปไกลอีกหลายตอนล่วงหน้า ถถถถ
แต่ตอนนี้...
#ทีมขอบฟ้า
รัก
-
สะอึกแทนฟ้าอ่ะ
เข้ามาทำไมพี่กรรรรรรรรรรรรรรรรรร
-
กรไม่เอา
อย่าขี้เสือกดิ 55555
-
ถ้าฟ้าหยาบอีกนิดนะ คำๆ นี้คงลอยเข้ามาในหัว ...ฉิบหาย :katai1:
-
ใจร้อนจริงๆอิตากร
-
เหมือนโดนข่มตลอดเวลา
แต่ถ้ารักเมื่อไหร่จะเปลี่ยนใจไป #ทีมกร
-
:hao3:ไม่มีไรมาก แค่อยากมาบอกว่า #ทีมกร เฉยๆอะค่ะ เค้าชอบผู้ชายปากร้ายใจดี(?)แบบกรง่ะ :z2: :hao3:
-
เอาแล้วๆๆๆๆ กรกะพลจะต๋อยกันไหมเนี่ยะ เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด
-
กรใจร้อนไปไหน ไม่เชื่อใจน้องเล้ย
-
:กอด1: มาขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่มีให้อ่าน ชอบเรื่องนี้มาก ค่ะ ต่อไวๆนะรออ่าน ขอให้เฮงๆ รวยๆ ในวันตรุษจีนด้วยค่ะ :mew1:
-
อีกรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
-
สู้ๆนะน้องฟ้า :กอด1:
-
ปัก
ฟ้าไม่ได้ซื่อนะ แต่ฟ้าโง่ :o10: :undecided: o6
-
โอ้ยย พี่กรร ใจร้อนนไปพี่
รอแป้บบเค้าก็จะเลิกกันแล้วววว
โผล่มาแบบนี้เท่ากับฟ้ามีชู้อ่าดิ
T_____________T
-
เอาละเว้ยเฮ้ย!!!! :a5:
น้องฟ้าแย่แน่ๆ สงสารน้องฟ้า :sad4:
-
กรใจร้อนเป็นไฟเลย
-
คืออ่านแล้วลุ้นที่สุด คือกรคงชอบฟ้าแหละ แต่คงยังไม่ถึงรัก น้องฟ้า คนรักกันต้องคิดถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายมาก ๆๆ หวังว่ากรคงจะยอมรับว่าตัวเองผิดบ้างไม่ใช่โยนความผิดให้น้องฟ้าคนเดียวที่จะต้องมาแก้ตัว กับครอบครัว ป่าน แถมกับพลที่ฟ้าเข้าใจว่าดีกับตัวเองมาตลอด ห่วงน้องฟ้าของฉันจริง ๆๆๆ จะมีแฟนกับเขาสักคนทำไมต้องได้ผู้ชาย ฮาร์ดคอแบบกรด้วย (ที่จริงอยู่ทีมอีนังกรมันนะเนี่ย
-
เพลีย !! กะอีนังกร นางแรงมากกก ใจร้อนไปไหนค๊าาาา รู้ค๊าาา ว่ารักมาก หวงมาก :hao7:
-
อร๊ายยยยยย จิบร้าตาย
-
ฮื้อ ต่อเลยได้ไหมมมม สงสารน้อง ฮื้อออออออออ กรอย่าทำแบบนี้เลยนะ ฮื้อ
หวังว่าพี่พลจะไม่เกลียดน้อง และขอให้พี่พลแย่งน้องคืนมาให้ได้น้า
#ทีมพลชนะ
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
มานั่งรอทั่ท่าน้ำ รอฟ้ากร มาเตอะๆๆๆๆๆๆ
-
โอ้ยยยยยย พี่กรจะใจร้อนไปไหน :katai1: :ling1:
-
กร ไม่เอา ไม่เสือกดิกร
หลังอ่านจบบรรทัดสุดท้ายนี้ #ร้องเหี้ยหนักมาก แอบๆคิดนะว่ากรอาจจะเข้ามาแทรก แต่ไม่คิดว่ามันจะแทรกแบบนี้!!
สงสารฟ้า ณ จุดๆนี้บอกเลย กรเหี้ยมาก ตัวเองเป็นคนเริ่มเองทุกอย่าง เราไม่อยากคิดถึงตอนที่จะถึงจุดเปลี่ยนของฟ้าเลย เพราะด้วยคาแรกเตอร์ของฟ้า กว่าจะออกจากพี่กรได้นี่จะต้องเจออิพี่กรเหี้ยใส่แบบครบสูตรอ่ะ
-
กรเดินเข้ามาแล้ว.
ไหนจะป่านอีก
น่าสงสารจริงๆเลยฟ้า
-
พี่กรเข้ามาจะเรียกว่าถูกเวลาหรือผิดเวลาดี แต่ที่รู้ๆงานนี้น้องฟ้าซวยแน่
ส่วนเรื่องครอบครัวน้องฟ้าเป็นอะไรที่ไม่โอเคเลย เราผิดหวังกับการที่เขาคิดว่าน้องแอบหนีเที่ยวมาก ทำเหมือนไม่รู้จักนิสัยน้องกัน เห็นน้องเป็นคนแบบนั้นเหรอ
แต่ก็อย่างว่าขนาดกรณีอาจารย์คนที่ควรจะเชื่อน้องมากที่สุดควรเป็นครอบครัวน้องแต่ไม่ใช่ ครอบครัวน้องกลับทำร้ายน้องมากที่สุด ก็ยังดีที่ขอบฟ้ายังมีน้องฝนที่ยังเข้าใจกัน
ปมครอบครัวนี่เป็นอะไรที่สะเทือนใจมาก หลายคนอาจคิดว่าน้องฟ้าคิดในแง่ลบเกินไป แตถ้าคนที่ไม่เจอการบอยคอตการไม่ได้รับกำลังใจจากครอบครัว และการเป็นลูกคนกลางที่ไม่เคยได้รับอะไรจากครอบครัวเลยจะไม่เข้าใจถึงความรู้สึก เพราะปัญหานั้นมันทำให้เราไม่กล้าทำอะไรและไม่มีความมั่นใจเลย เพราะกลัวทำไปแล้วจะทำให้เราถูกต่อว่ามากกว่าเดิมอีกรึเปล่า
-
อ่านจบแล้วถึงกับยกมือขึ้นทาบอกแล้วบ่นกับตัวเองว่า
'นั่นไง... ว่าแล้ว! ไอ้พี่กรมันต้องไม่ได้มาเล่น ๆ !! '
จุด ๆ นี้สงสารฟ้ามาก ไม่รู้ว่าจะโดนอะไร
กับอีพี่กรน่ะไม่เท่าไร แต่ไอ้พี่พลนี่ดิ โคตรของโคตรน่ากลัวเลยฮ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^ :L1:
-
พี่กรครับ ยอมรับว่าเป็นเมียแล้วเหรอพี่
-
รอๆๆๆๆ
-
Rough and Tender 19
ตั้งแต่เล็กจนโต ขอบฟ้าเคยมีเรื่องทะเลาะกับคนอื่นไม่กี่ครั้ง สมัยประถมเขามีเพื่อนอยู่ไม่กี่คนซึ่งมีนิสัยคล้ายๆ กันคือไม่กล้าแสดงออก ตื่นเต้นง่าย ขี้กลัว เกลียดการออกไปพูดหน้าชั้นสุดใจขาดดิ้น กระหายอยากได้คำชมของครูบ้าง
โตขึ้นมาอีกหน่อย สมัยมัธยมต้น เนื่องจากเขาสอบเข้าโรงเรียนที่แทบจะไม่มีเด็กจากประถมเดียวกันเลย ทำให้เขาหาเพื่อนไม่ค่อยได้ ขอบฟ้าเริ่มมีนิสัยเก็บตัว ไม่ชอบเข้าร่วมกิจกรรมและมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่ตอนพักซุกตัวอยู่ในห้องสมุด อ่านหนังสือคนเดียวเงียบๆ มากกว่า
ครั้นขึ้นมัธยมปลาย โรคเก็บตัวของเขาเหมือนจะยิ่งแย่หนัก การสื่อสารกับเพื่อนร่วมห้องย่ำแย่ติดดิน เพื่อนบางคนจำชื่อเขาไม่ได้ด้วยซ้ำเมื่อถึงวันเรียนจบ ใช่ว่าจะชอบแต่เขาไม่รู้วิธีคบหากับคนอื่น จำได้ว่าตนเคยแอบชื่นชอบ แอบมองหัวหน้าห้องที่เป็นนักเรียนดีเด่น เก่งทั้งเรียน เก่งทั้งกีฬา คนที่ใครๆ ก็รัก คนที่ใครๆ ก็ชื่นชม
เขารู้ว่าคนอื่นมักทำหน้าเบ้ตอนจำเป็นต้องพูดกับเขา แต่ขอบฟ้ามักจะทำเป็นไม่รู้ มักจะทำเป็นยิ้มรับ เพื่อนๆ จึงต่างคิดว่าเขาโง่เกินกว่าจะรู้ว่าตนโดนรังเกียจ เขาไม่ได้โดนแกล้งแต่โดนรังเกียจโดยที่ไม่เคยเข้าใจเหตุผล
ถึงจะเคยนึกท้อจนไม่อยากไปเรียน ทว่าทิวหมอกไม่เคยยอมให้เขาขาดเรียนยกเว้นจากป่วยหนักจนลุกไม่ขึ้นเท่านั้น
ตอนเข้ามหาวิทยาลัย ขอบฟ้านึกตั้งใจจะเปลี่ยนตัวเองเสียใหม่ เขาอยากกลายเป็นขอบฟ้าคนใหม่ คนที่สามารถมีเพื่อนได้ตามปกติ มีเพื่อนให้โทรศัพท์หา มีคนให้ปรึกษา มีใครต่อใครชวนไปกินข้าว ไปเที่ยวเล่นโดยไม่นึกรังเกียจความเชื่องช้าเงอะงะของเขา
แต่มันยากเหลือเกิน ต่อให้เขาพยายามพูด มันก็มักจะผิดที่ ผิดเวลาไปหมด พอพยายามเงียบแทน ก็ถูกลืมไปเสียเฉยๆ จนกระทั่งเกิดเรื่องอาจารย์นภดล ทุกอย่างก็ยิ่งเลวร้ายถึงขีดสุด...
มันเลวร้ายเสียจนคิดว่าคงไม่สามารถมีอะไรเลวร้ายไปกว่านั้นได้อีกแล้ว จนกระทั่งวินาทีนี้ที่กรพูดออกมา
“ปล่อยมือเมียกูได้แล้ว ไอ้พล”
ทุกคำไม่ผิดอะไรกับมีดแหลมที่แทงลงมาบนร่างกาย ขอบฟ้าครางเหมือนสัตว์บาดเจ็บ ในขณะที่พลชนะถามเสียงต่ำ “มึงเรียกใครว่าเมีย”
“หึ ก็แฟนแสนดีของมึงคนนี้ไงที่เป็นเมียกู” กรเหยียดยิ้ม ทำท่าเหมือนสิ่งที่พูดเป็นเรื่องตลกซะเต็มประดา “กูได้มันมาตั้งนานแล้ว ครั้งแรกที่ห้องกู มันแล่นตามกูไปถึงที่นั่น หลังจากนั้นก็...”
“มึงโกหก!” พลชนะกระชากคอเสื้อเพื่อนโดยแรง “ฟ้าไม่มีทาง...”
“ก่อนมึงจะหาว่ากูโกหก ทำไมไม่ถามมันดูล่ะว่ากูพูดจริงหรือเปล่า”
ขอบฟ้าซึ่งเวลานี้แทบจะขดลงไปซุกอยู่ใต้โต๊ะสะดุ้งเฮือกเมื่อสายตาของพลชนะหันมาจ้องเขา ในดวงตาคู่นั้นมีทั้งความคาดหวังและหวาดกลัวกับสิ่งที่เขาจะตอบ
แต่จะให้เขาตอบอะไร เขาจะตอบอะไรได้อีก สิ่งที่ต้องการพูดมันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว “ผมขอโทษ... ผมขอโทษ พี่พล”
มือที่ขยุ้มคอเสื้อกรไว้ดูราวกับจะหมดแรงลงกะทันหัน ใบหน้าของพลชนะซีดขาวไร้สีเลือดยามพึมพำ “ทำไม...ฟ้า...”
กรจัดคอเสื้อให้เข้าที่แล้วปัดมือของพลชนะออกพ้นตัว พูดพร้อมยิ้มนิดๆ “มึงบอกมันไปสิว่าได้เงินจากกูไปเท่าไหร่”
ขอบฟ้าทำเสียงเหมือนไม่อยากจะเชื่อ เขางอตัวลง อยากหายไปจากโลกนี้จับใจ ขณะเดียวกันพลชนะดูเหมือนจะพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไปเมื่อเห็นท่าทางของเขา ไม่มีคำปฏิเสธใดๆ หลุดจากปาก
โดยไม่คาดคิด กำปั้นขวาของพลชนะก็ซัดเข้าเต็มหน้าของกรจนล้มไปชนโต๊ะดังโครม เสียงแก้วแตกผสมปนเปกับเสียงกรีดร้องสับสนวุ่นวายและก่อนที่ใครจะตั้งตัวติด พลชนะก็กระชากแขนเขาลากลิ่วออกจากที่แห่งนั้น
“มึงจะไปไหน!”
หูขอบฟ้าได้ยินเสียงเอะอะไล่หลังจากกร เหลียวข้ามไหล่ไปเห็นชายหนุ่มพยายามยันตัวลุกและปัดมือของคนรอบข้างออก หากพอหันกลับมาเห็นสีหน้าของพลชนะ เขาก็ไม่กลัวจนไม่กล้าพูดอะไร
กรตามพวกเขาทันแถวลานจอดรถ “หยุดนะ! ไอ้พล”
ขอบฟ้าถลาหัวซุนยามโดนกระชากไปหยุดบริเวณริมอาคารและร้องอึกอักยามโดนมือใหญ่บีบลำคอไว้
“มึงหยุดอยู่ตรงนั้น ไอ้กร ไม่อย่างนั้นกูจะผลักฟ้าลงไปข้างล่าง”
ร่างสูงที่เดินดิ่งเข้ามาชะงักเท้าทันควัน หยุดมองพวกเขาแค่ห่างๆ ก่อนเอ่ยเครียด “มึงไม่ทำจริงๆ หรอก”
“มึงคิดว่ากูไม่กล้าหรือกูทำไม่ลงเหรอ ไม่ว่ะ กร ถึงจะไม่อยากแต่กูทำได้” พลชนะยึดร่างที่ดิ้นรนในมือแน่นขึ้นพร้อมกับเพิ่มแรงบีบรอบลำคอฝ่ายนั้น “คนที่กูเฝ้ารัก เฝ้าทะนุถนอม กลับกลายเป็นแค่อีตัวแพศยา กล้าสวมเขาให้กูหน้าด้านๆ กูแค้นมากจนอยากฆ่าให้ตายคามือซะเดี๋ยวนี้ด้วยซ้ำ”
พูดแล้วพลชนะก็ถอนหายใจ ก้มหน้ามองใบหน้าที่เริ่มแดงก่ำจากการขาดอากาศหายใจ มองน้ำตาที่ไหลเงียบๆ อยู่อึดใจ ชายหนุ่มก้มลงจูบหน้าผากชื้นเหงื่อทั้งที่มือยังไม่ผ่อนแรงลงแม้แต่น้อย
“กูรักของกูมากจริงๆ นั่นล่ะ รักจนอยากฆ่าให้ตายด้วยมือของกูเองมากกว่าจะยกให้คนอย่างมึง”
“มึงต้องการอะไร” กรถามอย่างระมัดระวัง
“โยนกุญแจรถของมึงมา” พลชนะรับสิ่งที่โยนมาได้แบบไม่ยากเย็น และขว้างทิ้งลงไปด้านล่างทันที เอ่ยสำทับยามกรตั้งท่าจะขยับ “ถ้าก้าวเข้ามาอีก กูจะไม่โยนแค่กุญแจรถลงไป”
“มึงอยากมีเรื่องก็มามีกับกูนี่ แต่ปล่อยฟ้าไปได้แล้ว”
“หุบปาก อย่าทำให้กูโมโหไปมากกว่านี้!” พร้อมกับพูด อุ้งมือใหญ่ออกแรงเค้นหนักจนขอบฟ้าดิ้นทุรน “ห่วงกันมากเหลือเกินใช่ไหม เห็นแล้วกูอยากจะอ้วก...”
“ก็ได้ กูจะยอมถอยไปก่อนก็ได้” กรพูดเร่งร้อน “มึงอยากไปไหนก็ไป กูจะไม่ตามแน่นอน”
“ไปให้พ้นหน้ากูเดี๋ยวนี้” พลชนะเอ่ยเสียงเรียบ จับตามองกระทั่งแน่ใจว่ากรจะไม่ตามมาแล้วจริงๆ ค่อยคลายมือออกจากรอบลำคอ ลากคนที่ยังสูดลมหายใจเฮือกโตสลับกับสำลักกระอักกระไอไปอีกด้านหนึ่งโดยเร็ว
เมื่อพลชนะออกรถ ขอบฟ้าได้แต่นั่งตัวเกร็งไม่กล้าถามหรือพูดอะไรออกไปแม้แต่คำเดียว กระทั่งรถเลี้ยวปราดเข้าโรงแรมแห่งแรกที่เจอ ขอบฟ้าก็ยังไม่กล้าเอ่ยปาก ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินตามแรงฉุดกระชาก ไม่ยอมเงยหน้ามองดูใครหรืออะไรทั้งนั้นจนพวกเขามาหยุดยืนในห้องพัก
ทันทีที่อยู่กันตามลำพัง พลชนะจึงปล่อยมือจากแขนเขาด้วยอาการคล้ายกับสะบัดทิ้งและเดินวนไปวนมาพักใหญ่ในขณะที่เขายืนนิ่งไม่กระดุกกระดิก ในที่สุด ความเงียบก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงเครียด
“มีอะไรอยากบอกพี่บ้างไหม”
พลชนะต้องการคำตอบในเวลาที่เขาไม่เหลือความกล้าสักเสี้ยวกระผีก รอบคอยังเจ็บระบมแต่เขาพยายามกล่าวออกไป “ผมขอโทษ”
“ขอโทษพี่เรื่องอะไร เรื่องที่เล่นตัวกับพี่ท่านั้นท่านี้! หรือขอโทษที่โกหกว่ายังไม่พร้อมแต่กลับแล่นไปนอนกับไอ้กรงั้นเหรอ!” ร่างสูงสืบเท้าพรวดจนเข้าประชิดตัวแล้วจับบ่าเขากระแทกกับผนังด้านหลังแรงๆ “จะขอโทษให้มันได้อะไรขึ้นมา หา!”
“พี่พลเข้าใจผิด ผมไม่ได้...”
แรงตบทำให้คำพูดที่เหลือติดอยู่แค่ในลำคอ ถ้าไม่ใช่เพราะมีมือยึดเอาไว้ เขาคงล้มลงไปกองแล้ว
“เลิกพูดโกหกสักที! แค่นี้พี่ก็โง่บัดซบจนไม่รู้จะโง่ยังไงแล้ว คนหนึ่งก็เพื่อน คนหนึ่งก็แฟนที่คิดว่าซื่อเสียเหลือเกิน พี่ไม่คิดเลย... ไม่เคยคิดสงสัยฟ้าเลยจริงๆ” พลชนะมองรอยตบแดงเถือกจากน้ำมือตนแล้วทำหน้าเหมือนเป็นคนโดนตบเสียเอง “ฟ้ารับเงินไอ้กรมาจริงเหรอ”
เขาพยายามอธิบายแต่พบว่ามันเจ็บร้าวไปหมดจนแทบอ้าปากไม่ขึ้น “ผม...”
“ไม่ต้องพูด แค่พยักหน้าหรือส่ายหน้าว่าจริงหรือเปล่าที่ฟ้าเอาเงินไอ้กรมา”
ขอบฟ้าอยากส่ายหน้า อยากปฏิเสธว่าไม่ได้รับ แต่เขายังจำได้ถึงวินาทีที่กรส่งเงินมาให้ ยังจำได้ว่าเขากำเงินจำนวนนั้นด้วยมือชื้นเหงื่อแน่นแค่ไหน และที่สำคัญ ตอนนี้เขายังไม่มีปัญญาคืนให้กรสักบาทเลยด้วยซ้ำ
แม้จะเป็นการเคลื่อนไหวที่แทบมองไม่เห็น หากพลชนะก็มองอาการพยักหน้ารับคล้ายกับไม่อยากเชื่อสายตา ก่อนจะเอ่ยเสียงแห้ง “...ถ้าฟ้าอยากได้เงิน ทำไมไม่บอกพี่”
ตอนนี้เขาไม่หวังอะไรแล้ว ไม่หวังให้พลชนะยกโทษให้ ไม่หวังให้ใครมาช่วย ไม่หวังให้คนอื่นเข้าใจเหตุผล การคาดหวังมักตอบแทนเขาอย่างเจ็บปวดเสมอ
“โอ๊ย!” ขอบฟ้าโดนผลักกระเด็น แม้จะล้มลงบนเตียงแต่ก็ยังเจ็บจนกลั้นเสียงอุทานไม่อยู่ ทว่านอกจากจะไม่สนใจเขาแล้ว พลชนะยังควักกระเป๋าเงินออกมาด้วยสีหน้าราบเรียบเย็นชาเหมือนมีน้ำแข็งฉาบอยู่บางๆ
“ถ้าพี่อยากนอนกับฟ้า พี่ต้องจ่ายเงินเท่าไหร่”
ครั้นเห็นสีหน้าตกตะลึงของร่างบนเตียง คนถามจึงแค่นยิ้ม “พี่อยากรู้จริงๆ ว่าพี่ต้องจ่ายเท่าไหร่ ไอ้กรมันจ่ายให้เท่าไหร่ล่ะ หรือฟ้าจะลดราคาให้พี่ในฐานะของมือสองใช้งานแล้ว”
มือซีดขาวที่กำผ้าห่มจนยับย่นสั่นไหวยามเจ้าตัวเอ่ยสะอึกสะอื้น “มะ... ไม่เอา... ผมไม่เอา...”
“ไม่เอาน่า พี่ไม่ได้จะขอเราฟรีๆ ในฐานะคนรักสักหน่อยแล้วยังจะเล่นตัวอีกทำไม” ธนบัตรจำนวนหนึ่งถูกโยนใส่หน้า “น่าจะพอนะ เพราะขนาดกะหรี่ชั้นสูงที่พี่เคยนอนด้วยยังค่าตัวน้อยกว่านี้เลย”
มือใหญ่กระชากคอเสื้อเขาจนกระดุมหลุด วินาทีต่อมา ร่างสูงก็โถมทับลงบนตัวแล้วไซร้ใบหน้าเข้ากับซอกคออย่างรุนแรงในขณะที่มือก็ลูบตะโบมแบบไม่ออมแรง ชายหนุ่มที่กำลังโกรธจนหูอื้อตาลายต้องการแค่ให้ร่างกายนี้เจ็บปวดมากที่สุด เจ็บให้เท่ากับที่ตนเจ็บ กอดเอาไว้ทั้งๆ ที่เกลียด แต่จะให้ผละจากไปก็ทำไม่ได้เพราะยังรัก
ส่วนขอบฟ้า แม้จะไม่สามารถรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไร แต่ด้วยความกดดันและความหวาดกลัวถึงขีดสุดทั้งทางร่างกายและจิตใจ ก็ได้ส่งผลให้สติเขาเลือนลางลงทุกขณะก่อนจะสิ้นสติไปในที่สุด
++++++++++
แว่บแรกที่เผยอเปลือกตาขึ้น ขอบฟ้าคิดไม่ออกว่าที่นี่ที่ไหน พอพยายามเอี้ยวใบหน้ามองก็ปวดไปหมดทั้งตัวจนต้องนอนนิ่งๆ ต่อพักใหญ่ ระหว่างนั้นเอง ความทรงจำก็ค่อยๆ หวนคืนมา
ความหวาดกลัวพลุ่งขึ้นมากะทันหันจนร่างกายสะท้านเฮือก ความทรมานทางกายนั้นไม่สามารถเทียบได้กับคำพูดของพลชนะซึ่งส่งผลไม่ผิดอะไรกับเข็มแหลมที่ปักแทงลงในหัวใจ
เขาฝืนพยุงกายขึ้นนั่ง มองไปรอบห้องซึ่งไม่มีใครอื่นจึงค่อยถอนหายใจ เดินโซซัดโซเซเกาะผนังเข้าห้องน้ำและชำระร่างกายแบบลวกๆ แทบไม่สนใจกับร่องรอยเขียวช้ำบนตัวและบริเวณรอบลำคอที่ช้ำหนักจนเป็นปื้นแลดูน่ากลัว หากขอบฟ้ากลับนิ่วหน้าเมื่อเห็นสภาพเสื้อผ้าที่หลงเหลืออยู่ พูดง่ายๆ คือเขาให้ความสำคัญกับความเสียหายของเสื้อผ้ามากกว่าร่างกายตนเองด้วยซ้ำ
จากสภาพเสื้อที่แทบจะไม่เหลือกระดุมสักเม็ด อาศัยชุดเย็บผ้าเล็กๆ บนโต๊ะ เขาก็ซ่อมแซมจนพอจะสวมใส่ได้ หยิบธนบัตรที่ตกอยู่ข้างเตียงมาหนึ่งใบเพื่อเป็นค่ารถกลับบ้านและรีบออกจากห้องเมื่อเห็นว่าท้องฟ้ามืดลงแล้ว
จำเป็นต้องยอมสิ้นเปลืองเรียกรถแท็กซี่ เพราะรู้ว่าสภาพตอนนี้เขาขึ้นรถเมล์ไม่ไหวจริงๆ และจากสายตาที่มองมาของคนเดินสวนกัน เขาก็คิดว่าดีแล้วที่เลือกขึ้นแท็กซี่ พอรถจอดเทียบหน้าบ้านเขาจึงส่งเงินให้คนขับโดยไม่รอรับเงินทอน ค่าตัวของเขาความจริงให้แค่ค่ารถก็น่าจะเกินพอแล้ว
ปลายฝนซึ่งนั่งดูโทรทัศน์อยู่ตามลำพังกระโดดผลุงลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งมาหา กล่าวละล่ำละลัก “พี่ฟ้า! พี่หายไปไหนมาตั้งหลายวัน รู้ไหมว่าพี่หมอกกับม้าเป็นห่วงพี่แทบตาย แล้วนี่...”
เมื่อเห็นสภาพอันยับเยินของผู้เป็นพี่ชายชัดๆ แล้วเด็กสาวก็หน้าซีด “เกิดอะไรขึ้น! ใครทำพี่...”
“ม้าเข้านอนแล้วเหรอ”
“หา... เอ่อ ใช่ สองสามวันมานี้ม้าไม่ค่อยสบาย วันนี้พอกินข้าวกินยาเสร็จ ฝนเลยพาม้าเข้านอนเร็ว” ปลายฝนสับสนเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพเรียบเฉยของพี่ชาย ถึงจะรู้ว่าปกติขอบฟ้าจะอึนๆ มึนๆ อยู่แล้วก็เถอะ แต่นี่มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ “นี่สรุปว่ายังไงกัน พี่ฟ้ายังไม่ได้ตอบฝนเลย”
“ขอพี่ไปดูม้าก่อนนะ” ขอบฟ้าลากสังขารที่แทบจะหมดแรงเดินไปหยุดตรงข้างเตียงมารดาโดยไม่กล้าเปิดไฟในห้องรบกวน อาจเป็นเพราะไม่เห็นมาสักพัก ร่างเล็กผ่ายผอมจึงดูราวกับจะซูบลงยิ่งกว่าที่จำได้ เขาขยับผ้าห่มห่มให้มารดาใหม่ จังหวะเดียวกันนั้น ดวงตาบนใบหน้าเหี่ยวย่นก็เปิดปรือขึ้น
“เจ้าฟ้า...กลับมาแล้วเหรอ”
“ผมกลับมาแล้วครับ ผมขอโทษนะม้า” ขอบฟ้าจับมือซีดเซียวของมารดาบีบเบาๆ “ผมมันโง่จริงๆ ที่ทำให้ม้าเป็นห่วง ม้าจะด่าผมยังไงก็ได้ จะโกรธ จะทุบตียังไงผมก็ไม่ว่าแต่อย่าเกลียดผมเลยนะ”
“แค่แกกลับบ้าน ม้าก็หายโกรธแล้ว” มารดาขยับทำท่าเหมือนจะลุก “แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง กับข้าวเมื่อเย็นยังเหลือ เดี๋ยวม้าลงไปอุ่นให้”
“ไม่ต้องหรอกม้า ผมกินข้าวมาแล้ว” แม้จะจำแทบไม่ได้แล้วว่าตนกินอาหารมื้อสุดท้ายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ขอบฟ้าก็รีบเอ่ย “ม้านอนพักเถอะ นี่ก็ดึกมาแล้วด้วย ไว้พรุ่งนี้เช้าเราค่อยคุยกันต่อก็ได้”
ด้วยฤทธิ์ยา มารดาที่สะลึมสะลืออยู่แล้วจึงพยักหน้ารับและหลับต่ออย่างง่ายดาย ขอบฟ้างับประตูห้องลง หันมาเจอปลายฝนยืนถือแก้วน้ำกับกระปุกยารออยู่
“ถ้าพี่ฟ้ายอมกินยาแต่โดยดี ฝนจะไม่เซ้าซี้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ” ยัดแก้วน้ำใส่มือพี่ชายและยืนจ้องเขม็งจนแน่ใจว่าขอบฟ้าไม่ได้ถุยยาทิ้ง ปลายฝนจึงค่อยดันหลังเขาเข้าห้องน้ำ “ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเดี๋ยวฝนจะได้ทายาให้”
ตอนอาบน้ำในโรงแรม เขาไม่ได้สนใจจะมองกระจกเงาด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ยามเห็นภาพสะท้อนตรงหน้า ขอบฟ้าก็อดหนักใจไม่ได้ ร่องรอยบนลำตัวยังพอว่า แต่รอยแดงช้ำรอบคอนี่ดูท่าต่อให้ใส่เสื้อติดกระดุมถึงคอก็คงรอดยาก
เขาใช้เวลาในห้องน้ำนานกว่าที่คิด แต่กระนั้นก็ยังพบปลายฝนนั่งรออย่างอดทน ระหว่างที่ทายาให้นั้น เด็กสาวก็เอ่ยว่า “ฝนโทรไปบอกพี่หมอกให้แล้วนะ ถึงจะยังเก๊กดุแต่ฟังเสียงดูก็รู้ว่าโล่งอก พี่หมอกบอกว่าคงกลับดึก ถ้าพี่ฟ้าง่วงก็นอนไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยอธิบาย”
พอปลายฝนทารอยช้ำบนคอเสร็จก็ถามว่ามีที่ไหนอีก เขาไม่กล้าถอดเสื้อโชว์รอยอื่นๆ จึงตอบว่าไม่มีแล้ว น้องสาวเขาไม่เซ้าซี้ต่อตามที่สัญญาแต่ส่งหลอดยาให้ “เก็บไว้ทาเองแล้วกัน”
เขารับยามาถือไว้ใจลอยและกลับเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาว่า “พี่เลิกกับพี่พลแล้ว”
พอเห็นอีกฝ่ายแค่เลิกคิ้วแต่ไม่มีทีท่าแปลกใจ ขอบฟ้าจึงค่อยกล้าพูดต่อ “พี่ผิดเองล่ะที่ปล่อยให้เรื่องคาราคาซังมาตั้งนาน ดีแล้วที่จบลงได้เสียที”
“ถ้าแผลพวกนี้เป็นฝีมือพี่พล ฝนก็ต้องบอกว่าดีเหมือนกันที่เลิกได้” เด็กสาวเดินไปริมหน้าต่าง แง้มม่านมองอยู่สักพักและกวักมือเรียกเขา “แล้วคนนี้ล่ะ เลิกหรือยัง”
จากแสงไฟถนน เขามองเห็นรถไม่ชัดเจนนักหรอกแต่ก็จำได้แทบจะทันที “ไม่ได้เลิก จะเลิกได้ยังไงเพราะเราไม่ได้คบกัน”
“ขอให้ฝ่ายนั้นคิดเหมือนกับพี่ฟ้าเถอะ” ปลายฝนกล่าวอย่างไม่ค่อยจะศรัทธา
“แต่แปลก...ทำไมพี่กรถึงยอมรอในรถเฉยๆ” เขาคงไม่แปลกใจเท่านี้หากกรจะบุกเข้ามาถึงในห้อง ไอ้การจะมานั่งเงียบๆ เรียบร้อยนี่สิแปลก
“อ๋อ ฝนห้ามเข้ามาเองล่ะ พี่กรโทรหาฝนตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว เอาแต่ถามว่าพี่ฟ้ากลับบ้านหรือยัง จนเมื่อกี๊ตอนพี่ฟ้าอาบน้ำก็โทรมาอีก ฝนสงสารเลยบอกว่ากลับมาแล้วแต่ห้ามบุกเข้ามาหานะ ไม่งั้นพี่หมอกคงฟาดพี่ฟ้าตายคามือแน่”
พยักหน้ารับรู้แล้วเขาก็เดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียง สั่งน้องสาวเสียงอู้อี้ “ถ้าออกไปปิดไฟให้ด้วย พี่จะนอนแล้ว”
“ไม่ลงไปหาเหรอ”
“ไม่ล่ะ เหนื่อยแล้ว ง่วงนอนด้วย”
“ดีเหมือนกัน ปล่อยให้ตานั่นโดนยุงหามไปได้เสียก็ดี สมน้ำหน้า” ปลายฝนทิ้งท้ายก่อนเดินไปปิดไฟและปล่อยให้พี่ชายนอนพักผ่อนตามสบาย
++++++++++
-
สงสารขอบฟ้าเป็นที่สุด :sad4:
-
หนึ่งในคนเขียนที่เกลียดชังนายเอกที่สุดในจักรวาล พูดไม่ออก
.....
ฉายา ขอบฟ้า ผ้าขี้ริ้วสินะ เกิดมาเพื่อให้คนเหยียบย่ำ
-
เฮ้ออออออ
ชีวิตฟ้านี่นะ...
แต่กรนี่แบบ พระเอกเริ่มมาแล้ว
-
ขอบฟ้า ความหมายคือ ไปไม่ถึงใช่ไหมครับ ไปก็ไม่ถึง จับต้องก็ไม่ได้ ช่างเดียวดายนัก
-
พูดได้คำเดียว เลวมากทั้งสองคน น้ำตาไหลพรากสงสารฟ้า คือโดนแบบนี้คือเจ็บมาก กรและพลไม่ควรได้รับการให้อภัยเลยจริงๆๆ สงสารฟ้ามากทำกัลฟ้าอย่างนี้ได้อย่างไร :hao5: :o12: :sad4:
-
สงสารฟ้า ยังไม่ทันได้พูดอะไรสักอย่าง พลชนะแม่งคิดจะฟังฟ้าสักนิดไหม ไม่เคยมีใครที่จะยอมฟังฟ้าพูดสักคน ทุกคนพูดเอง คิดเอง เออเองตลอด ไม่ว่าใครก็ตาม สุดท้ายก็ว่ากล่าวโทษแต่ฟ้าอย่างเดียว เฮ้อ... :m15:
-
ฟ้าทิ้งทั้งกรทั้งพลชนะไปเถอะ ตอนนี้ ไม่เห็นดีสักคน สงสารฟ้าทำไมต้องมารับอารมณ์คนพวกนี้ด้วย ห้าไม่ได้หรอกลวงเงินทองอะไรเลย ต้องทำร้ายกันขนาดนี้เหรอ ฟ้าอย่าไปเอา
-
ไร้เรี่ยวแรง ขอไปทำใจก่อน
-
สงสารฟ้าอ่ะ อยากรู้แล้วฟ้าโดนพลรังแกไหม แบบว่ายังไม่ชัด รอฟ้าพูด
พลร้ายมาก
กรรีบมาดูแลฟ้าให้ดีๆๆเลย
ต่อเลยได้ไหม
-
เกลียดกร ทำไมทำแบบนี้ แล้วสุดท้ายก็เป็นฟ้าที่รับกรรม ถ้ากรไม่ได้รับผลเลยนี่จะโมโหมาก แอนตี้อะไรแบบนี้ รู้สึกตอนนี้ตัวละครค่อนข้างหลุดนะ ทำอะไรไร้เหตุผล รึจะเป็นเพราะมันขาดตอนก็ไม่รู้ รอตอนหน้า
-
รักแต่ทำร้าย คืออะไรวะ ทั้งคู่เลย ไม่เห็นใครมีแววพระเอกสักคน ฟ้าควรรักตัวเองและอยู่โสดๆไปดีที่สุด
คุณDD โหดร้ายกับน้องฟ้าจริงๆ ฟ้าจะได้มีชีวิตสดใสแบบนายเอกเรื่องอื่นของคุณDD บ้างมั้ยเนี่ย
-
:sad4: :o12:
-
สงสาร เรื่องนี้มีพระเอกไหม
-
:a5: :a5: :a5:
...ถ่อยสลัดสันดานหมาทั้งคู่เลยนะคะ... ให้ทั้งอิกรอิพลมันโดนเอาไปรุมโทรมแล้วถ่ายคลิปประจานทีเหอะ คำว่าเหี้ยยังน้อยไปสำหรับคนจังไรเช่นนี้
อินเนอร์มาเต็มค่ะ อยากให้ไอ้เห้สองตัวนี่โดนอะไรแรงๆ ที่ไม่ใช่แค่เจ็บจากฟ้า แต่โดนทำร้ายอย่างที่ฟ้าโดนแล้วหนักกว่า
ส่วนบทพระเอก หาใหม่ตามเซเว่นยังได้ประเสริฐกว่านี้ค่ะ เห้ทั้งพระเอกและพระรอง
#ทีมขอบฟ้า
//ขออภัยหากไม่สุภาพพอดีมือลื่นค่ะ
-
อ่านต่อไม่ไหว :sad11:
-
เบื่อพล เบื่อกร เบื่อฟ้า
-
น้ำตาไหลแทนฟ้ากับคำที่พลชนะด่า
สุดท้ายคนที่ฟ้าเห็นว่าอบอุ่น
ก็เย็นชาเป็นที่สุดเหมือนกัน
ไม่ใช่แค่ไม่ยอมฟัง
แต่ไม่ให้พูดเลยต่างหาก
ว่าแต่พี่กรจะเลี้ยงยุงถึงกี่โมง
-
โหดร้ายกับฟ้ามากค่ะ
เดิมที่หมั่นไส้นายเอกของเรื่อง เพราะความที่นางเป็นแบบนี้
แต่พอนางโดนพี่พลกระทำซ้ำเติมความผิดมันน่าสงสารนะ
แต่ก็เข้าใจพี่พลที่โกรธ แต่ก็รุนแรงไป ฮือออออ
เอนี่เวย์ หนูทีมพี่กรนะคะ เลวชัดเจนมาแต่ต้น แต่พี่ไม่คิดจะทำร้ายฟ้าจริงๆใช่มั้ยละ พี่กรสู้ค่ะ
รอตอนหน้าค่า
-
เข้ามาตามอ่านจนถึงตอนล่าสุด
สรุป19ตอนแล้วพระเอกยังไม่โผล่มาอีก....
-
:pig4: :pig4:
-
ตกใจพี่พลอะ รู้ว่าโกรธแต่ต้องทำถึงจนาดนี้เลยหรอ น้องฟ้าาาาา ไปให้พี่กรปลอบเร็ววว. พี่กรดูเป็นคนดีขึ้นมาเลย//มันเเย่งของเขามานะนั่น :hao3: :hao4:
-
ไม่มีอะไรจะพูดสงสารฟ้ามากมาย
-
เกลียดจริงๆผู้ชายแบบนี้ ฟังคนเขาพูดบ้าง :katai4:
ขอตอนต่อไปด่วนๆนะ
-
กรชั่วมากที่พูดโยนความผิดไปแบบนั้น ขอบฟ้ารับเงินเพราะอะไร
นอนกับกรเพราะอะไร. แล่นไปหาถึงที่งั้นเหรอ ไอ้ประสาทเสื่อม
มึงล่อลวงเขาไปข่มขืนนะ แถมยังโดนแบล็กเมลอีก
เงินนั่นเขาก้อยืม ทำไมพูดให้ฟ้าเสียหายได้ขนาดนั้น
...สงสารฟ้ามาก สงสารพลชนะด้วย เข้าใจเลยว่าทำไมองค์ลงขนาดนั้น
ไม่หวังจะให้พลชนะกลับมารักอะไรหรอก แค่รู้ความจริงและเข้าใจฟ้าบ้างก็พอ
ส่วนกร... ไปตายให้หนอนไชซะ ดวกส์
-
ข่มขืนก็คือ ข่มขืน
อย่าเอาความรักมาอ้าง มันแค่การระบายอารมณ์ดิบ เถื่อน กดขี่
กรหรือพล ก็ไม่ต่างกัน
-
มันเป็นแบบนี้เพราะว่าฟ้าไม่คิดจะพูดหรืออธิบายให้คนอื่นฟังว่าจริงๆแล้วเรื่องเป็นยัง ถ้าบอกว่ากรข่มขืนไปตั้งแต่แรกก็จบ เชื่อว่าพลรับฟังเพราะพลเองก็ถามถึงเหตุผลถึงแม้จะโกรธ แต่ฟ้าเลือกที่จะอ้ำๆอึ้งๆ ก็คงไม่แปลกที่พลจะคิดไปเอง ทั้งๆที่มีโอกาสอธิบายแต่ไม่คว้ามันไว้ ฟ้าทำตัวเองจริงๆ คนอื่นเหมือนแค่ชนวนในความรู้สึกส่วนตัวอะนะ แบบ มีอะไรก็บอก แฟนกันป่ะวะ ถึงมันจะเพื่อนกันแต่มันก็ต้องรู้สันดานและความเป็นไปได้แหละ เบื่อฟ้าว่ะ
:katai1: :katai1: :m16:
-
สงสารจอบฟ้าเป็นที่สุด
-
พักผ่อนเยอะๆนะฟ้า
-
เป็นนายเอกที่รันทดที่สุดคนนึงเท่าที่เคยอ่านนิยายมาเลยแฮะ
สงสารฟ้า เหมือนเกิดมาเพื่อแค่ถูกลืมและถูกร้าย
ปล.ยังไม่มีวี่แววว่าใครจะเป็นพระเอกที่ดีได้เลยแฮะ พี่กรนี่ปากพาฟ้าซวยจริง พี่พลก็ใช้กำลังเก่งเหลือเกิน แย่ทั้งคู่
-
ตอนนี้รู้สึกว่าเป็นตอนที่น้องฟ้าเจอบทโหดที่สุดเท่าที่เคยเจอมา พลชนะที่โทสะกลบเหตุผลจนข่มขืน ทั้งกรที่แม้จะทำท่าดูดีแต่ก็ไม่ต่างกันเท่าไร ทั้งสองคนต่างแสดงธาตุแท้ของตนออกมา น้องฟ้าต้องผ่านไปให้ได้ เมื่อเจอสิ่งเหล่านี้ไปแล้ว ขอให้ลุกขึ้นมาเพื่อจะเข้มแข็งกว่าเดิม :mew1:
-
เฮ้อ. ทำไมชีวิตฟ้าแย่แบบนี้อะ จะมีวันไหนที่ฟ้ามีความสุขบ้างไหม คนเขียนอะ สงสารฟ้าบ้างเหอะ
-
บางทีฟ้าก็บื้อเกินไป น่าจะกลั้นใจพูดอะไรๆ ออกมาให้มันจบ
-
มาต่อตอนต่อไปนะ รออ่านอยู่
-
เราคงคาดหวังกับผู้ชายเลวๆพวกนี้มากไปสินะ
สุดท้ายขอบฟ้า ก็ยังคงเป็นขอบฟ้า ที่ไม่ได้มีค่าอะไรขึ้นมา
เจอเรื่องร้ายๆ ก็ทุกข์ใจและรับกรรมอยู่คนเดียว
เฮ้อ
ไม่อะไรทั้งนั้น ทั้งพี่กร ผู้ชายที่เห็นแก่ตัวโคตรพ่อ
ทั้งพี่พล ผู้ชายแสนเลวบัดซบ
พอ จบ มันหมดสิ้นความหวังแล้วล่ะ
-
สงสารฟ้าจัง คนดีมีแต่โดนลงเนอะ เพราะฉะนั้น ดีบ้างเลวบ้าง ดีกว่า
-
มาต่อเรวๆนะ จะเปนยังไงต่อเนี่ย
-
ไร้เรี่ยวแรง ขอไปทำใจก่อน
ไปด้วย
-
:pig4:
-
เหนื่อยใจมากกก ชีวิตคึนเราดาม่าตลอดชีวิตเลย
-
คืออะไรเหรอ คนเรามันโง่พอจะเงียบ ให้คนอื่นเหยียบ ข่มขืน ด่าว่า ขนาดนี้เลยเหรอ ไม่ไหวอ่ะ ขยะแขยงนายเอกจริงๆ เรื่องนี้ผิดหวังที่สุดเลย ไม่เหมือนหมา ที่ปากพูดไม่ได้ แต่มันยังแยกเขี้ยวขู่คนที่จะมาทำร้ายได้ นี่อะไร หุบปาก อ้าขาอย่างเดียวเลย
-
เพลียกับชะตาชีวิตของฟ้าจริงๆ :m15:
อีพี่กรนี่นะ จะทำตัวน่าประทับใจไปถึงไหน ต้องให้ฟ้าตายก่อนมะ? :angry2:
-
ฟ้ายังต้องเจออะไรหนักๆ อีก
กว่าาจะเคลียร์กันได้ทุกฝ่าย ฟ้าอ่วมแน่
สงสารฟ้า #ทีมฟ้า
-
ทรมานจิตใจมาก
สรุปตอนนี้สามีฟ้ามีกี่คน T T
-
ขอบฟ้าน่าสงสารเเรงมาก
น่าจะชื่อดอกโศกไรงี้
-
อยากให้ฟ้าลุกขึ้นมาสู้
-
เพราะฟ้ารู้สึกว่าไม่ว่าทำอะไรก็แย่ จะพูดก็พูดไม่ออก คนมันเคยมีปมอ่ะ เข้าใจเลย
พระเอกแบบกร อะไรก็เริ่มจะดีหรอก แต่ พูดดูถูกฟ้าแสดงความเป็นเจ้าของฟ้าด้วยวิธีแย่ๆ
ทำร้ายฟ้าไม่รู้ตัวนี่ ปรับปรุงตัวได้มั๊ยคะกร?? รู้สึกเลยว่ากรรักฟ้านะ รักในความไม่เหมือนใครของฟ้า
จากนี้ไปดูแลฟ้าหน่อยเถอะ ส่วนพล ได้แต่ภาวนาให้พอเห็นฟ้าสลบแล้วทำอะไรต่อไม่ลงเมตตาฟ้าทีเถอะ
-
เหนสภาพฟ้าแล้วแบบ...หายใจไม่ออก
เฮ้อ ทิ้งไปทั้งคู่แหละ ทั้งกรทั้งพล หาคนใหม่ๆ
-
ดีแล้วล่ะที่เลิก ฝนพูดถูก :ling2:
-
ขอตอนหน้าด่วน :sad4: :sad4:
-
เรี่ยวแรงยังไม่มาแต่ก็ยังอยากอ่านต่อแล้ว
-
มารอ :sad4:
-
มารอด้วย^^
-
Rough and Tender 20
วันต่อมากว่าเขาจะตื่นนอน ทิวหมอกก็ออกไปทำงานแล้ว รอยบนลำคอดูน่ากลัวอยู่บ้างแต่เขาก็แก้ปัญหาโดยการรูปซิปเสื้อคลุมปิดถึงคอ ถึงจะดูผิดฤดูไปบ้างแต่ก็ไม่ถึงกับขัดตาอะไรมากมาย
อาการป่วยของมารดาทุเลาลงมากจนอยากลุกมาทำขนมขายหลังจากหยุดไปหลายวัน หากพวกเขาขอร้องให้พักต่อจนหายดีก่อน มารดาจึงยอมนอนพักอยู่กับบ้านเฉยๆ ต่ออีกวัน
ทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้น ยกเว้นอยู่เรื่องเดียวคือรถของกรยังจอดอยู่ที่เดิม ท่าเดิมเหมือนเมื่อวานเป๊ะ จนขอบฟ้ากลัวว่าขืนปล่อยทิ้งไว้อาจพบศพในรถแทนก็เป็นได้
ปลายฝนยืนเกาะประตูบ้าน ยังพยายามคัดค้านเขา “จะดีเหรอ พี่ฟ้า ฝนว่าปล่อยไว้แบบนั้นก็ดีแล้ว ในเมื่อเจ้าตัวเขาอยากนั่งจนเน่าตายในรถก็ช่างเขาเถอะ”
“ไม่ดีหรอก พี่ยังไม่อยากให้เขาตาย” ขอบฟ้านิ่วหน้า “ขืนมาตายอยู่ตรงนี้ เฮี้ยนแย่เลย”
เขาจดๆ จ้องๆ ย่องๆ ไปเคาะกระจกด้านคนขับ รอจนกระจกลดลงจึงค่อยเห็นคนหน้าบูดแถมบวมจากแผลโดนต่อยตวัดตามอง ถามเสียงเขียว “มีธุระอะไร”
เอ่อ หรือที่กรมาจอดรถนอนอยู่หน้าบ้านเขาจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ แบบขับๆ รถมาแล้วเกิดง่วงนอน เลยง่วงไม่ขับ จอดรถนอนดีกว่า “ก็...ไม่มีธุระอะไรเป็นพิเศษหรอกครับ”
“เออ ดี แต่กูมี” กรเปิดประตูพรวด กระโดดลงจากรถมาคว้าข้อมือเขาไว้ขณะที่เขามัวแต่ยืนเซ่อ “มึงจะกลับบ้านเมื่อไหร่”
“บ้านผมอยู่ที่นี่” คนอธิบายหน้าตื่น
“อย่ามาตีหน้าโง่! กูหมายถึงบ้านกู ห้องกู ห้องผัวมึงอ่ะ จะกลับเมื่อไหร่” ชายหนุ่มออกอาการพื้นเสียหงุดหงิดด้วยคำพูดรุนแรงจนขอบฟ้าผงะ หน้าซีดเผือดทันตา
“ไม่กลับ ผมจะไม่กลับไปที่นั่นอีกแล้ว” ใครมันจะบ้ากลับไปให้โดนล่ามโซ่อีก ไม่มีทาง
“กล้าเถียงกูฉอดๆ แบบนี้แสดงว่าไม่กลัวเจ็บตัวใช่ไหม” กรบีบข้อมือเขาแรงขึ้น แต่อาจจะเพราะชินแล้วจากเมื่อวาน ขอบฟ้าจึงแค่เม้มปาก รวบรวมความกล้าและเอ่ยเรียบๆ
“ถึงพี่จะตีผมให้ตาย ผมก็ไม่กลับ”
เขาได้ยินกรสูดหายใจเลยเตรียมรอรับแรงฟาดที่อาจมีมาได้ทุกเมื่อ หากหลังจากหลับตาเกร็งอยู่พักใหญ่ กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอสบตากัน กรก็สะบัดข้อมือเขาทิ้ง ตวาดด้วยท่าทางโกรธจัด
“มึงเป็นเหี้ยอะไร! เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วยังคิดว่าไอ้พลจะกลับมาหามึงอีกเหรอ” ชายหนุ่มใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากเขาแรงๆ “มีหัวก็หัดคิดบ้างสิวะ! กูล่ะอยากจะเปิดกะโหลกมึงออกมาดูนักว่าข้างในแม่งมีแต่ขี้เลื่อยหรือปล่อย ทิ้งไว้กลวงๆ ถึงได้ทู่ซี้ยึดติดอะไรไม่เข้าท่า...”
“ผมไม่ได้รอพี่พล เราเลิกกันแล้ว เขาจะกลับมาหาผมอีกทำไม” ขอบฟ้าคร้านจะฟังคำด่ายาวๆ เลยตัดบทขึ้น ซึ่งก็ได้ผลดีเพราะอีกฝ่ายชะงักคำพูดที่เหลือหายไปหมด “อยากรู้แค่นี้ใช่ไหม พี่กรรู้แล้วก็กลับบ้านไปเถอะ”
เป็นอีกครั้งที่คำพูดประสงค์ดีของเขาโดนเข้าใจผิด ร่างสูงซึ่งหายจากอาการแปลกใจจึงขึงตาใส่ “ถนนนี้พ่อมึงสร้างหรือไง ถ้ากูอยากอยู่ กูก็จะอยู่ มึงจะทำไม”
ถอนหายใจยาวเหยียด มองคนฟาดหัวฟาดหางไม่เลิก ทั้งๆ ที่ฟาดเท่าไหร่ก็โดนตัวเอง คนอะไรชอบหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ “ก็ไม่ทำไมหรอก แต่พี่กรอยู่แต่ในรถแล้วไม่เมื่อยเหรอ แล้วนี่ได้กินข้าวบ้างไหม ...อาบน้ำบ้างหรือเปล่า”
ประโยคหลังเขาถามเพราะชักได้กลิ่นไม่ค่อยพึงประสงค์ แต่คนจะเหวี่ยง ยังไงก็เหวี่ยงไม่เลิก
“เรื่องของกู”
“ครับๆ มันเรื่องของพี่” ขอบฟ้าพยักหน้าเออออ “ถ้ายังไงเข้าไปหาอะไรกินในบ้านผมก่อนไหม หรืออยากอาบน้ำด้วยก็ตามใจ”
กรชายตามองหน้าหาแววประชดประชันแต่พอเห็นแค่กิริยายืนนิ่งรอคำตอบ ชายหนุ่มจึงค่อยเอ่ย “...ก็ได้”
เขาเดินนำกรกลับไปทั้งที่ชักไม่ค่อยแน่ใจ เห็นปลายฝนทำตาโตเท่าไข่ห่านแล้วต้องพึมพำขอโทษ หากน้องสาวตัวดีก็ยังรี่เข้ามาดึงแขนเขาลากไปคุยด้านหนึ่ง
“พี่ฟ้า! ฝนคิดว่าพี่ฟ้าจะออกไปไล่หมอนั่นกลับบ้านเสียอีก แล้วนี่ทำไมชวนเขาเข้าบ้านเฉยเลย!”
“พี่บอกเขาแล้วแต่เขาไม่ยอมกลับนี่ จะให้พี่ทำยังไง” ขอบฟ้าตอบอุบอิบ ติดจะเกรงๆ “อีกอย่าง ขืนทิ้งไว้ตรงนั้น เกิดอดตายขึ้นมา พี่คงบาปแย่”
ระหว่างที่มัวแต่ยืนแก้ตัวอยู่ มารดาซึ่งลุกมาเข้าห้องน้ำก็กำลังรับไหว้ชายหนุ่มแปลกหน้า “ไหว้พระเถอะ พ่อหนุ่ม เป็นเพื่อนเจ้าฟ้ามันเหรอ แล้ว...หน้านั่นไปโดนอะไรมา”
“พอดีผมชอบเข้ายิมชกมวยเป็นงานอดิเรกน่ะครับ บางครั้งก็มีลูกหลงมาแบบนี้” ตอบคล่องแคล่วจริงจังจนนี่ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน ขอบฟ้าก็คงเชื่อ แต่จะว่าโกหกทั้งหมดก็คงไม่ได้ เพราะยิมซ้อมมวยของคนพูดมักอยู่กลางแจ้งเสมอ
กว่าทั้งขอบฟ้าและปลายฝนจะหันไปเห็น มารดาพวกเขาก็พยักเพยิดหน้าให้ “หนุ่มๆ เดี๋ยวนี้ตัวทั้งสูงทั้งใหญ่กันจริง แล้วนี่กินข้าวกินปลากันมาหรือยัง รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวม้าจะทำอะไรเพิ่มให้ ที่มีอยู่เราคงกินไม่อิ่มหรอก ปกติบ้านนี้เขากินกันแค่นิดๆ หน่อยๆ เลยไม่อยากทำเยอะ เหลือแล้วมันเสียดายของน่ะ”
“ขอบคุณมากครับ คุณป้า”
ลับหลังมารดาเท่านั้น กรก็หันมายักคิ้วอย่างคนชนะ ปลายฝนยืนกลอกตา สะบัดหน้ากลับไปนั่งดูโทรทัศน์ต่ออย่างฉุนๆ ส่วนเขาก็ตามไปชะโงกหน้าบอกในครัว ที่ซึ่งมารดากำลังเปิดตู้เย็นหาวัตถุดิบให้ง่วน “ม้า ผมพาพี่กรไปอาบน้ำก่อนนะ”
“เออๆ อาบน้ำอาบท่าเสร็จแล้วลงมาน่าจะเสร็จพอดี อ้อ แล้วอย่าลืมหาหยูกหายาทาให้พี่เขาด้วยล่ะ”
การเห็นกรมายืนตัวโตคับห้องให้ความรู้สึกประหลาด แม้แต่พลชนะ เขายังไม่เคยชักชวนให้ขึ้นมาถึงห้องสักครั้ง หรือเขาจะการ์ดต่ำไปจริงๆ นะ
“ห้องมึงเล็กกว่าห้องน้ำบ้านกูอีก” คำวิจารณ์มาจากปากร่างสูงที่เพิ่งทิ้งตัวลงบนเตียง “เตียงสั้นไปเปล่าวะ”
“เตียงผมปกติ เตียงบ้านพี่ต่างหากที่ใหญ่เกิน” ขอบฟ้ารีบคุ้ยหาผ้าเช็ดตัว คว้าเสื้อผ้ามาส่งๆ “ลุกเร็วเข้า รีบไปอาบน้ำ”
กว่าจะฉุดลาก ดันหลังเข้าห้องน้ำได้เล่นเอาเหงื่อแตก ขอบฟ้ารีบกลับมาเก็บห้องแบบลวกๆ อะไรไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นหรือวิจารณ์ก็รีบยัดเข้าลิ้นชักให้หมดจนแทบปิดไม่ลง
ตอนกรเปิดประตูผางออกมา เขาเพิ่งยัดรายงานเทอมก่อนที่ได้เกรดซีลบเข้าตู้เสื้อผ้า “เสร็จแล้วใช่...”
หากพอเหลียวไปมองก็พบว่าร่างสูงไม่ได้แต่งตัวออกมาให้เรียบร้อย ตรงกันข้าม กรพันแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวรอบเอวแล้วปาเสื้อผ้าใส่หน้าเขา “เสื้อแบบนี้กูไม่ใส่ หามาใหม่”
พอเห็นเขามัวแต่งกๆ เงิ่นๆ กรก็เดินมาดันหัวเขาออกให้พ้นจากบริเวณหน้าตู้เสื้อผ้า “หลีก กูหาเอง”
ครั้นเปิดตู้ สิ่งแรกที่กรหยิบออกมาคือรายงานซีลบ ดูเหมือนชายหนุ่มจะสนใจพอควร เพราะเลิกสนใจจะแต่งตัวให้เรียบร้อยและถอยไปนั่งบนเตียงพร้อมพลิกดูรายงานในมือไปด้วย “อ่อนว่ะมึง”
พยายามจะเข้าไปคว้าคืน กรก็ยันหัวเขาไว้ “อาจารย์มึงยังปรานีนะ นี่ถ้าเป็นกู กูให้ด๊อกไปแล้ว อ้าว มีสะกดผิดอีก มึงนี่ฮาว่ะ”
ว่าแล้วกรก็หัวเราะเอาๆ ซึ่งเขาไม่เห็นว่ามันจะน่าขำตรงไหน ก็เพราะเขาไม่มีคอมพิวเตอร์ไว้คอยตรวจคอยแก้นี่นา เวลาจะพิมพ์รายงานแต่ละครั้ง ถ้าไม่ได้ใช้ศูนย์คอมพิวเตอร์ที่มหาวิทยาลัย ก็ต้องไปตามพวกร้านคอมพิวเตอร์ละแวกนี้เอา ถึงทิวหมอกจะเคยเปรยมาหลายครั้งว่าจะดูๆ ให้ แต่เอาเข้าจริงก็มักจะมีเรื่องด่วนให้ต้องใช้เงินก่อนอยู่ร่ำไป เขาเองก็ไม่ได้คิดว่าเป็นการยากลำบากอะไรนักจนกระทั่งถึงตอนนี้
“เอาคืนมาแล้วรีบๆ ไปแต่งตัว ป่านนี้แม่ผมคงทำกับข้าวเสร็จแล้ว” เขารับรายงานที่ถูกชำแหละจนหมดความสนใจแล้ว มองตามกรที่กำลังเดินอาดๆ ไปเลือกเสื้อผ้าจากในตู้ “จะรื้อแค่ไหนมันก็ไม่มีแบบแพงๆ หรอก ไม่หิวหรือไง”
“กูหิวจนจะแดกควายได้ทั้งตัวอยู่แล้ว” ไม่รู้ทำไมตอนพูดประโยคดังกล่าว กรต้องหันมาจ้องเขาด้วย เขาไม่ใช่ควายนะ “เออ ตัวนี้พอดูได้ เดี๋ยวกูใส่กางเกงตัวเดิมดีกว่า ของมึงแม่งท่าจะสั้นเกิน”
กรสวมเสื้อยืดสีดำเรียบๆ กับกางเกงตัวเก่า แต่เพราะผ่านการอาบน้ำมาแล้ว ชายหนุ่มจึงดูสดชื่นและสะอาดสะอ้านดี
“ผมทายาให้” ขอบฟ้าเรียกอีกฝ่ายไว้และหันไปคว้าหลอดยาตรงหัวนอน ป้ายยาให้ร่างสูงที่นั่งรอบนเตียงเงียบๆ ซึ่งอาการเงียบเป็นเด็กดีไม่ชินตาทำให้เขาพูดออกไปทื่อๆ หลังทายาบนรอยบวมๆ สีเขียวอมม่วง “แบบนี้เขาเรียกว่าหน้ามีสี”
ตาคมๆ ตวัดมองหน้าคนพูด “นี่กูต้องขำไหม”
ขอบฟ้าส่ายหน้าและออกปากเร่งให้รีบลงไปกินข้าวแทน เมื่อพวกเขาลงมาชั้นล่างก็เห็นมารดากับปลายฝนเตรียมตัวออกจากบ้าน
“ม้าอยากไปซื้อของมาเตรียมทำขนมพรุ่งนี้ ฟ้ากับเพื่อนอยากได้อะไรที่ตลาดไหม”
“งั้นเดี๋ยวผมขับรถไปส่ง” กรเสนอตัวก่อนที่ขอบฟ้าจะพูดว่าเขาไปเอง ซึ่งมารดาก็รีบโบกไม้โบกมือพัลวัน
“ไม่ต้องหรอก พ่อหนุ่ม ใกล้ๆ แค่นี้เอง” ปฏิเสธพลางรีบชี้อาหารบนโต๊ะซึ่งยังขึ้นควันกรุ่น “ม้าทำไว้ให้เพิ่งเสร็จ รีบกินตอนร้อนๆ ดีกว่า ม้าไปแล้ว”
ว่าแล้วก็ผลุนผลันจากไป ทิ้งให้พวกเขายืนมองหน้ากันเอง ขอบฟ้าจึงหยิบจานไปตักข้าวให้และชวนให้กรนั่งลง ระหว่างที่เขากินแบบเลาะเล็มเพราะยังไม่หิว กรก็ฟาดทุกอย่างเหมือนพายุลง ...ดูท่าจะหิวมากอย่างที่บอก
“จะเปิดเทอมแล้วใช่ไหม”
ขอบฟ้าเงยหน้าจากการนับเมล็ดข้าวในช้อน สบตาผู้ถาม “ก็...เปิดจันทร์ที่จะถึง”
“แล้วซื้อหนังสือครบหรือยัง”
“เกือบครบ... พอดีมีเทกซ์บางเรื่องที่ต้องรอหนังสือ” ถึงความจริงคือเขาเจียดเบี้ยเลี้ยงเดือนนี้ไปซื้อหนังสือเรียนเล่มที่จำเป็นก่อนจนหมดแล้วและต้องรอเบี้ยเลี้ยงเดือนหน้าออกก่อนก็เถอะ แต่เขาคิดว่าจะไปยืมหนังสือจากห้องสมุดมาใช้ก็น่าจะไม่มีปัญหา
“เรื่องอะไร”
บอกชื่อไป กรก็พยักหน้า “เล่มนั้นกูมี เดี๋ยวพรุ่งนี้เอามาให้”
หา พรุ่งนี้ก็จะมาอีกเหรอ ไม่ไหวมั้ง “เอ่อ ไม่ต้องก็ได้ คือ...ผมหมายถึงไว้วันหลังดีกว่าไหม หรือจะให้ผมแวะไปเอา หรือพี่จะส่งไปรษณีย์...”
“ไม่อยากให้กูมาขนาดนั้น” จากน้ำเสียงรวนๆ เขาไม่อยากรนหาที่เสียด้วย
“เปล่า แต่พรุ่งนี้ผมคงต้องช่วยม้าทำขนม ตอนเย็นก็ต้องไปช่วยขาย ไม่ว่างคอยดูแลพี่หรอก”
“ถ้ากูต้องรอให้คนอย่างมึงมาดูแลก็คงอาการโคม่าแล้วล่ะ”
เพราะพื้นฐานนิสัยไม่ใช่คนชอบลำเลิก ขอบฟ้าจึงไม่พูดถึงตอนเขาเฝ้าไข้กรเมื่อครั้งก่อนขึ้นมา ถึงจะไม่ใช่โคม่า แต่ทิ้งไว้ก็อาจตายไปนานแล้วก็ได้ใครจะรู้
“สรุปว่าพรุ่งนี้กูเอาหนังสือมาให้ เลิกเถียงได้แล้ว”
หลังอาหาร กรยืนกอดอกมองเขาล้างจานโดยไม่คิดจะเสนอตัวช่วยซึ่งเขาก็ไม่คิดจะร้องขอ เห็นชายหนุ่มยืนทำหน้าง่วงๆ อ้าปากหาว บิดขี้เกียจก่อนกล่าวว่า “กูกลับก่อนดีกว่าว่ะ ง่วงชิบหาย”
เขาเช็ดมือเปียกๆ กับเสื้อพลางพยักหน้ารับ ทั้งๆ ที่แอบตะโกนโห่ร้องยินดีในใจ แต่ต้องเกือบสะดุ้งเมื่อจู่ๆ กรก็คว้าตัวไว้และค่อยๆ รูดซิปเสื้อคลุมของเขาลง ขณะที่ขอบฟ้ายืนตัวแข็งทื่อ กลัวว่าอีกฝ่ายคิดจะฉวยโอกาสทำอะไรนั้น กรกลับแหวกคอเสื้อออก ดูรอยช้ำบนลำคอพร้อมกับใช้ปลายนิ้วลูบเบาๆ
“เจ็บมากไหม” เสียงต่ำพึมพำถาม เขาส่ายหน้าตอบเสียงเบาพอกัน
“ไม่เจ็บเท่าไหร่แล้ว”
“แล้ว...มันทำอะไรอื่นด้วยหรือเปล่า”
ขอบฟ้าชะงัก แว่บแรกเขาเผยอปากคล้ายจะตอบแต่กลับเปลี่ยนใจ ย้อนถามแทน “มันสำคัญกับพี่ไหม”
พวกเขาสองคนยืนสบตากันเงียบๆ โดยไม่มีใครเอ่ยคำใดและขอบฟ้าก็ต้องเป็นฝ่ายที่ตกใจเกินคาดหมายเมื่อคำตอบกลับกลายเป็นการที่ชายหนุ่มอ้าแขนโอบกอดเขาไว้ทั้งตัวด้วยกิริยาทะนุถนอมเหมือนกลัวว่าเขาจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนริมฝีปากร้อนจะกดแนบลงกับผิวเนื้ออ่อนๆ ข้างลำคอ ขอบฟ้าได้ยินเสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบอู้อี้
“ขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย”
ถึงจะยังตกใจอยู่ แต่ความรู้สึกบางอย่างก็อุ่นอวลขึ้นจนอดพูดไม่ได้ว่า “...ผมไม่เป็นไรหรอก”
ริมฝีปากกับลมหายใจอุ่นๆ เลื่อนลงมาบริเวณใบหน้า เขาไม่กล้าขยับเขยื้อนเพราะรู้ว่าถ้าขัดขืนคงเรื่องยาว โชคดีที่กรไม่คิดจะเรียกร้องมากกว่านั้น เมื่อชายหนุ่มกดจูบลงบนศีรษะและปล่อยเขาเป็นอิสระในที่สุด
“ไว้เจอกันพรุ่งนี้” กล่าวทิ้งท้ายไว้แล้วกรก็ขยี้หัวเขาอีกทีก่อนกลับ ขอบฟ้ายืนกุมหัวตัวเอง รู้สึกเหมือนสัมผัสเมื่อครู่ยังตกค้างอยู่และต้องถอนหายใจ
ในเมื่อเขาเลิกกับพลชนะแล้ว เลยนึกไม่ออกจริงๆ ว่ากรจะมีเหตุผลอันใดอีกที่ยังเข้ามาพัวพันในชีวิต บางที...คำว่า ‘อยู่ที่นี่’ ของกรคงมีความหมายลึกซึ้งกว่าที่เขาเข้าใจเสียแล้ว
ไม่รู้ว่าเขาทำให้กรเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า เขาไม่พร้อมจะเริ่ม... ไม่คิดจะสานสัมพันธ์กับใครในตอนนี้ โดยเฉพาะถ้าใครคนนั้นคือต้นเหตุของความวุ่นวายทั้งหมดอย่างกรด้วยแล้ว... มันเป็นไปไม่ได้
ถ้าบอกไปตามตรง กรจะยอมรับฟังไหม หรือจะลากไปขังเขาไว้อีกหรือเปล่า ตอนนี้เขาไม่อยากก่อปัญหาอะไรให้ที่บ้านมากไปกว่านี้อีก แต่ถ้าปล่อยทิ้งเอาไว้ มันจะนำพาเขาไปสู่อนาคตหรือจุดจบแบบไหน ขอบฟ้าเองก็ได้นึกหวังว่าขออย่าให้มันเลวร้ายมากนักก็พอใจแล้ว
+++++++++
วันต่อมา ช่วงที่เขากับปลายฝนกำลังยุ่งวุ่นวายกับการเป็นลูกมือมารดาทำขนม แขกที่เชิญตัวเองมาอย่างกรก็โผล่หน้ามาหาพร้อมของฝากเป็นตะกร้าผลไม้ ดูหน้าตาแล้วคงราคาสูงเอาการ
“ซื้อมาทำไมเนี่ย ผลไม้หน้าตาแปลกๆ ทั้งนั้น บ้านผมกินกันไม่เป็นหรอก” ทั้งตะกร้า ขอบฟ้ารู้จักแค่แอปเปิ้ลกับองุ่น “พี่กรเอากลับไปเถอะ”
คนอุตส่าห์หอบหิ้วมาฝากเงื้อมือเตรียมเอาตะกร้าฟาดหัวเขาอยู่แล้ว แต่เกิดชะงักเพราะนึกได้ว่ายังมีผู้อาวุโสเมียงๆ มองๆ อยู่ไม่ไกล จึงจำต้องลดมือลงมาบีบบ่าอีกฝ่ายแทน “อย่าปฏิเสธแบบนี้สิ ฟ้า ผลไม้พวกนี้ทั้งอร่อย ทั้งมีประโยชน์มากนะ ลองให้คุณป้ากินดูก่อน อาจจะถูกปากมากกว่าที่คิดก็ได้”
ถึงปากกรจะยิ้ม แต่คนอยู่ใกล้แบบเขาก็เห็นดวงตาคมดุที่จ้องตรงมาซึ่งถ้าพูดได้ มันคงบอกว่า ‘หรือมึงจะเอา’ อะไรประมาณนั้น
“ขอบใจมากนะ แต่วันหลังไม่ต้องลำบากเอามาฝากหรอก” มารดาเขาชะโงกหน้าจากในครัวมาบอกยิ้มๆ “แล้วนี่กินข้าวกินปลามาหรือยัง หิวไหม เดี๋ยวม้าทำอะไรให้กิน”
“เรียบร้อยมาแล้วครับ ขอบคุณมาก”
“งั้นฟ้าแกก็นั่งปั้นเม็ดบัวลอยอยู่ข้างนอกนั่นล่ะ จะได้นั่งคุยกันสะดวกหน่อย” สั่งเพียงแค่นั้น มารดาก็ผลุบหายกลับไปด้านใน ทิ้งให้เขาหิ้วกาละมังใส่แป้งมานั่งบนเตียงไม้ขนาดใหญ่ เตรียมลงมือปั้นแป้งเป็นเม็ดกลมๆ ตามคำสั่ง แต่แล้วก็ต้องครางอู้เมื่อโดนกรเอาสันหนังสือเคาะหัว
“นี่ของมึง”
“ขอบคุณ” ลูบหัวป้อยๆ ขณะรับหนังสือในถุงพลาสติกมาเปิดดู และพบข้อผิดสังเกตมากๆ “ทำไมมันใหม่จัง นี่หนังสือเก่าของพี่ไม่ใช่เหรอ”
“กูหาเล่มเก่าไม่เจอ เลยซื้อให้ใหม่ ทำไม...มันหนักหัวมึงหรือไง”
ไม่หนัก แต่เจ็บเอาการ... “ความจริงหาไม่เจอก็ไม่เป็นไรหรอก ไว้ผมไปซื้อเองก็ได้”
“วันนี้มึงเป็นอะไร หาเรื่องให้กูหงุดหงิดมาสองรอบแล้วนะ ของซื้อมาแล้วถ้านึกรังเกียจมากนักก็โยนทิ้งไป”
มองคนเหวี่ยงสลับกับมองหนังสือในมือ สีหน้ากรบอกชัดว่าถ้าเขาโยนทิ้งจริงมีหวังโดนโบกติดผนังแน่ๆ และที่สำคัญ หนังสือภาษาอังกฤษเล่มนี้ก็ไม่ใช่ถูกๆ ไว้เขาจะรวมยอดเข้าไปในยอดค้างเก่าแล้วกัน “พี่กรอุตส่าห์ซื้อมา ผมจะกล้าทิ้งได้ยังไง ขอบคุณมากครับ”
“ดีมาก ต่อมาก็นี่” นี่ของกรคือโทรศัพท์เครื่องบาง สวย ทันสมัย แต่ขอบฟ้าเห็นแล้วหน้าเสียกะทันหัน “เครื่องก่อนไอ้พลให้มึงใช่ไหม เอาไปปาหัวหมาได้เลย กูอนุญาต”
“ผมไม่...” พอดีเหลือบเห็นสีหน้าคนให้ก่อน ประโยคปฏิเสธจึงลดลงเหลือแค่ประโยคคำถาม “ผมไม่รับไว้...ได้ไหมครับ”
“ไม่ได้หรอก เพราะนี่ไม่ใช่โทรศัพท์ธรรมดา แต่เป็นเครื่องติดตามตัวระยะไกล” หา แบบในหนังสายลับน่ะเหรอ “ไม่ว่ามึงจะไปขดหัวซ่อนหางอยู่ตรงไหนของมุมโลก กูเช็คได้หมด ไม่ว่ามึงจะอยู่คนเดียวหรือมีกิ๊กยืนอยู่ข้างๆ กูรู้หมด ฉะนั้น อย่าหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัว รู้ไหม”
เขาไม่ค่อยรู้เรื่องเทคโนโลยีทันสมัยอะไรมากนักนอกจากข่าวทั่วๆ ไปที่เห็นตามโทรทัศน์หรือหน้าหนังสือพิมพ์ซึ่งพักหลัง เขาก็ไม่มีเวลาว่างมานั่งดูนั่งอ่านมากนัก ไม่แน่ว่ามันอาจไปถึงขั้นที่กรบอกแล้วก็เป็นได้ แต่แล้วไงล่ะ เพราะต่อให้ไม่เชื่อ ไอ้ประโยคสุดท้ายที่ได้ยินก็บ่งบอกชัดเจนว่าถ้าเขาทำตัวมีปัญหาตั้งแต่การปฏิเสธ วันนี้อาจจบลงแบบไม่สวยนักก็เป็นได้
“ครับ”
กรค่อยยิ้มออกและเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุคที่ถือติดมาแล้วเลิกสนใจเขา ขอบฟ้าจึงนั่งปั้นเม็ดบัวลอยไปเงียบๆ โดยไม่คิดจะรบกวนหรือชวนคุย จนกระทั่งคนนั่งพิมพ์งานเอ่ยขึ้น
“วันจันทร์กับวันพุธกูเลิกเรียนช้ากว่ามึง คงไปรับไม่ได้”
เขาพยักหน้ารับ ลังเล “...ครับ”
“แต่วันอังคารกับพฤหัสกูไปได้ แล้วทุกวันศุกร์ มึงเตรียมของมาค้างห้องกูด้วยแล้วกัน”
บัวลอยในมือเม็ดเล็กลงเรื่อยๆ เหมือนใจเขา “ทำไมต้องไปค้างด้วย ขืนไปทุกอาทิตย์ ม้าด่าผมหูชาแน่”
ดวงตาคมเหลือบมองมาเหนือขอบจอโน้ตบุคก่อนเจ้าตัวจะถามห้วน “หรือมึงจะให้กูมาค้าง เลือกเอา”
“ไม่...ไม่เอา” ส่ายหน้าพรืด “ผมไปค้างดีกว่า”
“แล้วบอกแม่มึงว่ากูติวหนังสือให้ล่ะ” พูดพลางหันกลับไปสนใจหน้าจอ ทว่าปากยังไม่วายบ่นพึม “เห็นเกรดมึงแล้วแม่งอ่อนซะกูปวดตับ”
ให้กรติว...ก็น่าจะดีเหมือนกัน เพราะปกติเวลาเขาไม่เข้าใจเนื้อหาการเรียน นอกจากถามอาจารย์ช่วงท้ายชั่วโมงแล้วก็ไม่รู้จะถามใครได้อีก ทิวหมอกก็งานยุ่งเสียจนเจอหน้ากันยังยาก เพื่อนจะให้โทรถามก็ไม่มี
ขอบฟ้าพยักหน้ากับตัวเองแล้วตั้งใจปั้นเม็ดบัวลอยต่อ บัวลอยเม็ดใหญ่ขึ้นเหมือนใจที่เริ่มชื้น จนกระทั่งเสร็จ เขาจึงลุกไปช่วยในครัวต่อจนใกล้เสร็จ เตรียมขนย้ายหม้อขนมไปขาย กรถึงค่อยปิดโน้ตบุค บอกสั้นๆ ง่ายๆ แต่เล่นเอาเขาที่เตรียมเอ่ยคำลาถึงกับช็อคตาตั้ง
“กูไปด้วย”
นั่นล่ะ สิ่งที่กรคิด สิ่งที่กรตัดสินใจแล้ว เทวดาหน้าไหนก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้ ประโยค ‘กูไปด้วย’ จึงไม่ใช่แม้แต่ประโยคบอกเล่า หากแต่เป็นประโยคคำสั่ง ดังนั้นในตลาดขนาดย่อมซึ่งมักจะมีชาวบ้านที่อาศัยอยู่แถวนี้มาเดินกันให้คึกคักจึงได้มีโอกาสต้อนรับชายหนุ่มตัวสูง หน้าตาที่แม้จะบูดบึ้งไปนิดแต่ก็ยังพูดได้ว่าหล่อระเบิดมานั่งเป็นประธานที่รถเข็นขายขนมหวาน
ตอนที่พลชนะมา ยังไม่ดูขัดตาเท่านี้เลย เพราะอย่างน้อยรายนั้นก็พยายามทำตัวกลมกลืน ผิดกับรายนี้...นั่งหน้าบึ้งไม่รับแขกหน้าไหน แต่จะโทษก็ไม่ได้ อากาศร้อนอบอ้าวขนาดนี้ คนเคยชินแบบพวกเขายังเหงื่อตก คนเคยอยู่แต่ห้องแอร์มาตอนนี้มีแค่กระดาษแข็งแผ่นเดียวพัดให้ความเย็นจะหงุดหงิดไปบ้างก็ไม่แปลก
ปลายฝนกลับบ้านไปได้พักใหญ่แล้ว ตอนนี้หน้าร้านมีแต่คนเดินผ่านกับคนแอบชำเลืองมอง ขอบฟ้าก็ยืนนิ่งๆ ติดจะเกร็งๆ รู้สึกได้ว่าเส้นความอดทนของกรกำลังบางลงๆๆ...
“เฮ้ย”
เสียงเรียกสั้นห้วนทำเอาเขาสะดุ้งโหยง หันขวับมารีบพูด “ผมไม่ว่างพัดให้พี่หรอกนะ ต้องขายของ!”
มือใหญ่ที่กำลังโบกกระดาษพัดเข้าหาตัวอย่างเอาเป็นเอาตายชะงักกึก กรหรี่ตาลง ท่าทางอันตรายกว่าเดิม
“...หมู่นี้กวนตีนนะมึง” พูดเน้นๆ ทีละคำก่อนลุกพรวดเต็มความสูง ค้ำหัวขอบฟ้าที่พลันรู้สึกเหมือนเตี้ยลงแบบฉับพลัน
“กูจะกลับบ้านก่อน แม่งร้อนไม่ไหวแล้ว” กรยื่นมือมาหา ขอบฟ้าไม่คิดว่าอีกฝ่ายอยากได้ทัพพีตักขนม เขาจึงรีบเช็ดมือกับเสื้อตัวเองก่อนวางแปะลงไป ชายหนุ่มมองกิริยาเชื่องๆ แล้วยิ้มพลางกระชับมือแน่น “ไว้จะมาหานะ แล้วนั่งขายขนมอย่างเดียวล่ะ ห้ามคุยเล่นกับลูกค้า ไม่งั้นกูจะถือว่ามึงมีกี๊ก เข้าใจไหม”
รอจนเขาพยักหน้ารับแบบมึนๆ กรจึงค่อยหันหลังจากไป ขอบฟ้านั่งเหม่อมองมือพร้อมคิดอะไรในใจด้วยความว้าวุ่น จนกระทั่งมีคนเดินมาซื้อขนมนั่นล่ะ เขาถึงได้สติและรีบปัดเรื่องยุ่งเหยิงในหัวทิ้งไป กลับมาสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าและเรื่องเปิดเทอมในวันรุ่งขึ้นแทนได้ในที่สุด
++++++++++
-
เขาชอบอันนี้55555
ชอบพี่กรที่เรียก เฮ้ย
ละน้องฟ้านางแว้ดๆใส่55555555
ไม่รู้ทำไมแต่ชอบโมเม้นแบบนี้
กรี๊ดดดดดดใกล้ความจริงแล้ววววววววววววงววววว
-
อิพี่กรนี่มันซึนจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
อร๊ายยย. อีพี่กรน่ารักขึ้นทุกวัน
-
พี่กรคะ หวงยิ่งกว่าจงอางหวงไข่อีก :hao7:
-
ถึงจะเศร้าใจที่กรกับฟ้าเริ่มจากการข่มขืน แต่ผ่านมาแล้วก็ต้องไปผ่านไป อยากให้กรเป็นกันชนทุกพยันตรายให้ขอบฟ้านับจากนี้ไปเพื่อแก้ตัว ฟ้ามืดมานานแล้ว ขอพระอาทิตย์สดใสให้ฟ้ามั่งสิคะ :mew2:
-
กรชอบขอบฟ้าจริงๆหรือมีแผนอะไรนะ
ระหว่างกรกับพลดูเหมือนจะีเงื่อนงำอยู่
-
ฟ้าน่ารักว่ะ ฮ่าๆ :hao7:
-
พี่กรแม่งจะจีบแบบนุ่มๆ ก็ไม่ได้ ฟ้าจะน่วมอยู่แล้ว
คืออัลไล?? จะไปรับส่งมหาลัย แถมยังจะไปค้างห้องอีก เอาแต่บังคับ แต่ไม่ยอมระบุความสัมพันธ์ ชิ๊ๆๆ
-
กรแอบฮานะ พระเอกฮาบ้างก็ได้ อย่าโหดอย่างเดียว
มาม่ายังมีอีกเยอะมั้ย หรือว่ามีให้กินทั้งเรื่องจนกว่าจะจบ
โอยย กลัวขาดสารอาหารตายก่อน
สงสารฟ้าอะ ชีวิตโคตรเศร้า จะน้ำเน่าไปไหน
แต่ทำไมกรไม่ตามไปช่วยฟ้าจากพลอะ งงมาก
-
ไมมม่ เราไม่ประทับใจอะไรในตัวอิพี่กรทั้งนั้น
ไร้ความรับผิดชอบที่สุด
ที่ทำไปทั้งหมด ได้คิดอะไรบ้างมั้ย ดีได้แค่นี้ อย่าหวังว่าเราจะยกโทษให้
ฟ้าเหมือนกัน สู้สิลูกก เอาแต่ยอมแบบนี้ ชีวิตจะมีอะไรดีขึ้นมั้ย
โอ๊ยย อินจัดดด ต่ออีกเถอะ ไม่ไหวแล้วว
-
:o8:ทำไมเราเขิลไอ้กรวะ :z3:
-
เง้ออออ อิพี่กรมันรู้สึกรู้สา รู้สึกผิด คิดได้อะไรแบบนี้บ้างมั้ย = =
ส่วนฟ้าก็ เห้ออออออออออออ :z3:
-
กรไปเคลียกับแฟนผู้หญิงยังนิ ห้ามเมียมีกิ๊กแต่ตัวเองยังคบคนอื่นอยู่
ตอนนี้เป็นวิธีทำคะแนนแบบกรสินะ น่าสงสารคนโดนจีบจริงๆ
-
ดูดิ ฟ้าระแวงทุกขณะจิต
ต้องพาไปตรวจมั้ยเนี่ย เฮ้อ
-
ทั้งพลชนะทั้งกร ทำกับฟ้าเหมือนไม่ใช่คน เกลียดพลชนะที่ทำร้ายฟ้าแค่ตัวเองมีเงินมีสิทธิ์ข่มขืนใครก็ได้งั้นเหรอ ไม่อยากให้เจอะเจออีก เกลียดอิพี่กรเพราะไม่มีปัญญาปกป้องเมีย ไม่รู้ว่ากรจัดการยังไงกับพลชนะ นอกจากเรื่องที่ปกป้องฟ้าจากพลชนะไม่ได้เรื่องอื่นเอาใจช่วยกร ชอบที่กรมันปากร้ายแต่เป็นห่วงฟ้า รอตอนต่อไปค่ะ
-
ตอนนี้กรน่ารักจังค่ะ :hao5:
-
อืม!!! ตอนที่แล้วเกิดอะไรขึ้น สายลมพัดผ่านรึ
-
โฮยยยยยยยยยย :ling2:
กว่าจะลงเอย
ใจหายใจคว่ำไปหลายตลบ :katai1:
-
ไม่ไหวมั้ยทั้งกรทั้งฟ้า...
อิ5กร ทำเลวขนาดนั้นแต่ไม่เห็นจะสำนึกถึงความเลวร้ายของการกระทำตัวเอง ถามว่าตอนนี้คือไม่รู้ป่ะว่าจริงๆฟ้าโดนซ้อมโดนข่มขืนอะไรมามั่ง แค่ขอโทษนะช่วยไม่ได้ ไม่ได้รู้สึกถึงความเหี้ยที่ผ่านมาของตัวเองเลย แล้วก็กลับมาวางอำนาจใส่เหมือนกุไม่เคยทำเรื่องโคตรเห้มาก่อน งี้?? นี่ยังไม่รู้เลยนะ ว่าไปเรียนแล้วจะเป็นไง อิพลเอาไปพ่นต่อมั้ย มันต้องมีไปเมาแล้วพล่ามหมดบ้างป่ะ จะโดนอะไรอีก คนอื่นจะอะไรใส่อีก แล้วป่านอีก คือเห้นี่ไม่คิด5ไรเผื่อฟ้าเลย ก็ไม่แปลกเนอะ มันกะทำให้ฟ้าเป็นอิตัวในสายตาคนอื่นอยู่แล้วนิ
ส่วนฟ้าตอนนี้.... อาการหนักมาก เอาจริง คือตอนนี้นางดูป่วยจิตนะ ไม่หือไม่อือ ไม่โกรธ ไม่เกลียด คิดอยากแต่จะหนีปัญหา หรือปล่อยมันไปเรื่อยๆ ไม่กล้าแม้แต่จะแค้นใคร เอาจริง โดนขนาดนี้ แล้วเป็นแบบนี้ คือไม่ปกติอย่างแรง เหมือนพวกโดนจับไปขังไว้อ่ะ แล้วคือคิดแค่เอาตัวรอดไปวันๆ ไม่โกรธไม่ไร คือกุกลัวอย่างเดียว คอยสังเกตรอบข้าง แล้วหลบปัญหา ไม่มีศักดิ์ศรี ไม่แค้น ไม่มีอะไรทั้งนั้นไม่อะไรเลย หนีปัญหาอย่างเดียว นี่นางควรไปหาจิตแพทย์นะ เอาจริง นางไม่ปกติมาก ไม่รักตัวเองก็เหมือนไม่แคร์ครอบครัวคนที่รักตัวเองเหมือนกันป่ะ คือแทนที่จะคิดแก้ปัญหากับการที่โดนทำร้าย มีแต่จะหลบ และยังปฏิบัติกับกรเหมือนปกติ
ทั้งกรทั้งพล ทำกับฟ้าเหมือนไม่ใช่คน ส่วนตัวฟ้าเอง ก็ทรีทตัวเองเหมือนไม่ใช่คนเหมือนกัน ไม่รักตัวเองเลย
//อนาถกะทุกคนจนทีมใครก็ไม่ไหวทั้งนั้น #ตะเตือนไต :o12:
-
การแสดงออกของกรติดลบมาก
ทำให้มันตรงกับใจคงเทพบุตรอ่ะ
-
ฟ้าไม่สตรองเลย สู้บ้างสิโว้ยยยยย :m31:
-
ชอบพระเอกแนวบังคับๆ แบบกร
แต่นายเอกยอมไปไหมอ่ะ
แต่ก็ชอบๆ เรื่องนี้ คะ มาต่ออีกนะคะ
-
กรดีขึ้นมานิด ฮ่าๆๆๆๆ
ตอนที่แล้วถึงแม้จะไม่ได้ออกมาเป็นคำพูดที่โดน หรือ ไม่โดน
แต่ฟ้าก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไร แล้วกรก็ยอมรับว่าช่วยอะไรไม่ได้
โดยรับผิดชอบฟ้าเป็นสิ่งที่ดีที่สุด จะโดนหรือไม่โดน ถ้ารู้สึกดีกับฟ้า
ก็ต้องไม่สนใจใช่มะกร
รอพัฒนาการของฟ้ากร มาต่อไวไวน่ะ
-
:hao3: :pig4:
-
กรก้อดีขึ้นมาหน่อยนึง
-
สนุกมาดชอบบบบ
-
พี่กรขาโหด ผู้แสดงความรู้สึกรักไม่เป็น ทำให้สงสัยว่าเขาโตมาแบบไหนกัน??? :เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4:
-
เราว่าพลชนะยังดีกว่ากรอะ เพราะกรนั่นแหละทำให้พลมองน้องไม่ดี คือน้องฟ้าไม่ได้เสนอตัวให้กรมันกกเล่น และใส่ความซะมานอนขายตัวเอาเงิน และฟ้าก็ไม่ปฏิเสธพยักหน้าอย่างเดียว คือทำไมไม่พูดออกไปเลย หาโอกาสแก้ตัว ไม่ชอบให้พลมองน้องไม่ดีอะ
แต่เราชอบกรนะถ้าไม่มีเรื่องพลมาเกี่ยวข้อง ถ้าไม่แย่งแฟนเพื่อนมาเราจะชอบมากกว่านี้
-
พระเอกมีปม การแสดงออกมักมีโทสะในทุกเรื่องทุกครั้ง
ถนัดการข่มเหง กดขี่ เพื่อชดเชยสิ่งที่ขาดในตัวเอง
แต่ก็ไม่ใช่ข้ออ้างหรือเหตุผลที่จะทำชั่วกับคนอื่นได้ สรุปคือ มึงผิด!!!
...
ส่วนพลชนะ เป็นเพื่อนกับกร ยังจะหวังว่านิสัยจะต่างกันอีกเหรอค้าบบบบ
แต่ส่วนที่ดีของพลชนะ คือ ความพยายามที่จะเข้าใจขอบฟ้า
และดูแลขอบฟ้าเป็นอย่งดี ยกเว้น .... ยกเว้น ในครั้งล่าสุด
... ซึ่งก็ต้องเข้าใจอย่างหนึ่งว่า ภาวะแบบนั้น ความยั้งคิดหรืออะไรมันต่ำเตี้ยเรี่ยดินไปแล้ว
และความโกรธ ความโมโห ความใจร้อน อารมณ์ร้ายมันมาหมด
ความอดทนที่จะรอฟังเหตุผลจากขอบฟ้า ... ไม่มีแล้ว
... ในขณะที่ขอบฟ้าตกใจ ช็อค เงอะ ๆ งะ ๆ ทำอะไรไม่ถูก ความโง่มาเยือน
และนิสัยที่พร้อมจะกล่าวโทษตัวเองของขอบฟ้า ก็ทำให้เหตุการณ์เป็นอย่างนั้นนั่นแหละ
....
แล้วต้องอะไร ยังไงเหรอ ...
ก็ไม่ยังไงหรอก แค่อยากเห็นพลชนะรู้ความจริงหรือใจเย็นมากพอที่จะหาความจริง
และยกโทษให้กับขอบฟ้า .. น่าสงสารที่ว่า แท้จริงแล้วขอบฟ้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลยด้วยซ้ำ
แต่กลับโดนกระทำ โดนลงโทษอยู่คนเดียว คนเชี้ย ๆ อย่างกรดันหนังหนาไม่รู้สึกอะไร
ไม่ได้อยากให้พลชนะมารักกับขอบฟ้าหรืออะไร
เพราะแท้ที่จริงแล้ว ขอบฟ้าไม่เหมาะกับทั้งพลชนะ และอย่างยิ่ง คือ กร
-
มารอตบตีอิพี่กรค่ะ
-
แล้วยังไง?
ข่มขืน ข่มขู่ มาลูบหลังปลอบโยน?
อีกคนก็เข้ามาแบบอ่อนโยน ลับหลังทำอะไรก็ไม่รู้ ลงท้ายด้วยการข่มขืน แล้วก็หายหัวไปเมื่อสะใจแล้ว?
สารเลวทั้งคู่
-
มาจิ้มไว้ก่อน! กำลังเริ่มอ่านค่ะ
เห็นในกระทู้แนะนำนิยาย มีคนแนะนำเรื่องนี้เยอะเลย
พอมาอ่านแล้วชอบมากค่ะ
:mew1:
ชอบนิสัยฟ้า น่ารักน่าทะนุถนอม แล้วยังเอ๋อๆด้วย
:-[ :impress2:
-
อ่านถึงตอนล่าสุดแล้วววววว :katai2-1:
พี่กรเริ่มน่ารักแล้ว ถึงจะยังพูดจาเถื่อนเหมือนเดิมก็เหอะ
น้องฟ้าหวั่นไหวกับพี่กรบ้างรึยังเนี่ยยยยยย?
ส่วนพล หายต๋อมเลย
หวังว่าพลจะรู้สึกผิดบ้างนะ ที่ทำร้ายน้องฟ้า
มาต่อไวๆนะคะ รอยู้ววววว :mew1: :L2:
-
อ่านรวดเดียว 20 ตอน
ชอบมากๆเลยค่ะ
สงสารน้องฟ้าแล้วก็แล้วทึ่งว่าน้องฟ้านางงงได้อีก55++
พี่กรนี่ก็บังคับจริง เฮ้อออออ
รออ่านนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
:katai5:
-
:katai5:
-
:katai5:
-
รอตั้งหลายวันแล้วทำไมไม่มาต่อเสียที อยากอ่านแล้วคะ :mew2:
-
Rough and Tender 21
บรรยากาศในวันแรกของการเปิดภาคเรียนเต็มไปด้วยเสียงเอะอะของเหล่านักศึกษาที่ได้กลับมาพบปะเพื่อนฝูงอีกครั้ง สำหรับวิชาเรียนส่วนใหญ่ อาจารย์ก็มักจะใช้คาบแรกอธิบายเรื่องเนื้อหาคร่าวๆ กับการเก็บคะแนนมากกว่าจะเริ่มต้นสอนเนื้อหาจริงจัง แต่ละคาบอาจารย์จึงมักจะปล่อยให้นักศึกษาอ่านหนังสือกันเองหรือไม่ก็ปล่อยก่อนเวลา
ถ้าเป็นกรณีแรก ขอบฟ้าจะนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ อยู่ที่โต๊ะตามลำพังจนหมดคาบ หากเป็นกรณีหลัง เขามักจะเดินไปห้องสมุดของคณะ พักกลางวันเขาก็นั่งกินข้าวคนเดียวตามปกติ
ความสงบเงียบในเวลานี้ดูราวกับจะเป็นเรื่องโกหกเลยทีเดียวเมื่อเทียบกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาในช่วงหลังๆ เขารู้สึกเหมือนตัวเองติดอยู่ในเครื่องซักผ้าพลังสูง ถูกปั่นไปทุกทิศทุกทาง สาดซัดไปทางโน้นทีทางนี้ทีจนเยิน ช่วงเวลานี้น่าจะถึงตอนที่เขาถูกสะบัดตากบนราวได้แล้วกระมัง
ถึงจะมีสีจากเสื้อตัวอื่นตกใส่จนเป็นด่างเป็นดวง แต่ขอบฟ้าคิดในแง่ดี คืออย่างน้อยในชีวิตเขาก็มีสีสันขึ้นมาบ้างแล้วกัน
นึกถึงสีสันที่มีชื่อว่าพลชนะแล้ว ขอบฟ้าก็ได้แต่ถอนหายใจ เขาเก็บรวบรวมข้าวของที่เคยได้รับจากฝ่ายนั้น ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์ นาฬิกาและของเล็กๆ น้อยๆ ที่พลชนะซื้อให้ระหว่างที่คบกันล้วนถูกเก็บลงถุงพร้อมส่งมอบคืนแก่เจ้าของ แต่เขาไม่รู้ว่าจะคืนให้ด้วยวิธีไหนดี
อันที่จริงวิธีที่ง่ายที่สุดน่าจะเป็นการฝากผ่านกร แต่มันดูไม่เหมาะสมมากๆ ในความคิดของเขา เพราะกรคงไม่ได้เอาไปยื่นคืนพร้อมคำขอโทษหรืออะไรๆ ที่เพราะหู แล้วเขาก็คิดว่าของทุกชิ้นที่ได้รับมาจากมือก็ควรถูกส่งมอบคืนให้ด้วยมือเช่นกัน ดังนั้นวิธีที่สองอย่างการส่งไปรษณีย์จึงถูกข้ามไปด้วย
เหลือทางเลือกเดียวคือไปคืนให้พลชนะที่มหาวิทยาลัย ซึ่งบอกตรงๆ เลยว่าเขายังไม่มีความกล้าพอในตอนนี้
หลังหมดคาบสุดท้าย เขาจึงเดินลงจากตึกพร้อมกับคนอื่นๆ ระหว่างที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตามองทางก็พบว่าโดนคว้าแขนไว้โดยแรง พอเงยหน้าขึ้นมองยังไม่ทันจะเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดๆ ก็มีฝ่ามือเหวี่ยงตบเข้าใส่เต็มหน้าดังฉาดสนั่น
เจ้าของฝ่ามือซึ่งตอนนี้ยืนหอบหายใจใบหน้าซีดเผือดคือคนที่เขารู้จักดี
“...ป่าน”
หญิงสาวไม่พูดอะไรสักคำนอกจากหมุนตัวกลับไปทันที เสียงฮือฮารอบด้านเริ่มดังเข้าหูเขาบ้างแล้วหลังจากเมื่อครู่แทบจะไม่ได้ยินอะไรเลย ขอบฟ้ารีบออกวิ่งตามแผ่นหลังที่ยังเห็นอยู่ไวๆ ซึ่งกว่าจะไล่ทัน ป่านก็กระโดดขึ้นรถที่จอดไว้ไม่ไกลและตั้งท่าจะออกรถเสียแล้ว
เขารีบวิ่งกระหืดกระหอบตามไปตบกระจกด้านคนขับ ร้องเรียกหญิงสาว “ป่าน อย่าเพิ่งไป ป่าน ฟังผมก่อน”
เขาไม่สนใจว่าใครจะมอง ไม่สนใจว่าใครจะคิดยังไง สิ่งเดียวที่เขาเห็นในตอนนี้คือคนที่ตนรู้สึกดีด้วยมาตลอดกำลังเสียใจ
“ผมขอร้องล่ะ ผมขอร้อง...”
กระจกเลื่อนลงเล็กน้อย ก่อนเสียงแห้งจะเอ่ย “ขึ้นมาก่อนเถอะ”
ขอบฟ้ากระโจนขึ้นไปนั่งโดยไม่หยุดคิด ป่านออกรถช้าๆ โดยไม่ได้พูดอะไรอีก ซึ่งเขาก็เลือกที่จะเงียบเช่นกันจนกระทั่งรถจอดสนิทลงริมถนน
“ป่าน ผม...”
“กับพี่กร ตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงหญิงสาวสั่นสะท้านขณะเจ้าตัวมองตรงไปด้านหน้า
“ตั้งแต่...ก่อนวันเกิดพี่พลไม่นาน” ใช่ ไม่นาน ทั้งที่มันเพิ่งจะไม่นานมานี้เอง แต่ทำไมในความรู้สึกของเขามันกลับยาวนานราวชั่วนาตาปีก็ไม่ปาน
“นานขนาดนั้นเลยเหรอ” ป่านหัวเราะหากฟังแล้วกลับเหมือนเสียงสะอื้นเสียมากกว่า “ป่านโง่มานานขนาดนั้นเลยเหรอ คนหนึ่งก็แฟน อีกคนก็เพื่อนสนิท”
ขอบฟ้ารู้สึกราวกับว่าโดนคำพูดทุกคำกรีดเป็นแผลที่มองไม่เห็น หน้าเขาซีด มือก็เย็นเยียบ
“พี่กรไม่เหมือนคนอื่น เขาเฟลิตกับคนไปทั่ว ข้อนี้ใช่ว่าป่านจะไม่รู้ แต่ป่านก็ทน คิดว่าสักวันพี่กรจะสำนึกได้เองว่ามีแต่ป่านเท่านั้นที่เหมาะสมกับพี่เขา แต่ทำไมถึงต้องเป็นฟ้า ทำไมต้องแย่งพี่กรไปด้วย...”
พูดถึงตรงนี้ หญิงสาวก็สะอื้นฮัก “ทำไมฟ้าถึงทำกับป่านได้ลงคอ รู้ทั้งรู้ว่าป่านรักของป่านมากแท้ๆ”
ให้ป่านตบเขา ยังดีกว่าทนมองเธอร้องไห้สะอึกสะอื้นนัก เขาไม่มีคำแก้ตัวใดๆ และไม่คิดจะโทษว่าเป็นความผิดของกรด้วย เพราะเขาเองนั่นล่ะที่ทำให้เรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้ เพราะความขี้ขลาดของเขาทำให้คนสองคนต้องผิดหวัง ต้องเสียใจ
“ไปให้พ้นหน้าป่านเถอะ ฟ้า ป่านยังทำใจมองหน้าฟ้าตอนนี้ไม่ได้จริงๆ”
ในดวงตาโศกเศร้า ขอบฟ้าได้แต่มองส่งรถของเพื่อนคนเดียวของเขาลับหายไปจากสายตา ...คนที่เคยเรียกเขาว่าเพื่อนเพียงคนเดียวไม่ต้องการเห็นหน้าเขาอีกต่อไปแล้ว
+++++++++++
เมื่อกรมารับเขาบริเวณคณะหลังเลิกเรียน สิ่งแรกที่เขาทำคือจ้องใบหน้าชายหนุ่ม จ้องราวกับจะค้นหาว่าในใจของกรคิดอะไรอยู่ คิดจะทำลายชีวิตของเขาให้ป่นปี้เป็นผุยผง คิดจะขยี้ให้แหลกคาเท้าก่อนหรือ ถึงจะยอมปล่อยให้เขาเป็นอิสระได้
“คิดถึงกูมากหรือไง” กรซึ่งเห็นท่าทางจ้องอย่างเอาเป็นเอาตายของเขาเอ่ยสัพยอกขึ้นพลางเอื้อมมือมาหา ทว่าขอบฟ้าถอยหลบ
“ป่านรู้เรื่องแล้ว” เขากล่าวนิ่ง “ทำไมพี่ต้องบอกเธอด้วย”
รอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าหล่อเหลาหายวับ ใบหน้าอารมณ์ดีซึ่งยังแย้มยิ้มจนถึงเมื่อครู่กลายเป็นเหยียดหยันเย็นชา “แล้วทำไมกูจะบอกไม่ได้”
“ทำไมน่ะเหรอ!” ขอบฟ้าไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายตรงหน้ากล้าถามคำถามดังกล่าวออกมาได้อย่างไร “ก็เพราะป่านรักพี่ เพราะป่านเป็นแฟนพี่ ทำไมถึงทำร้ายเธอได้ลงคอ ถ้าพี่อยากทำร้ายใครสักคน ทำไมไม่ทำผม ถ้าพี่อยากจะทิ้งใครสักคน พี่ก็ทิ้งผมสิ แต่พี่จะทิ้งป่านไม่ได้!”
เสียงของเขายังไม่ทันจางหาย มือใหญ่ข้างหนึ่งก็คว้าลำคอเขาไว้และบีบแน่น กรสูดหายใจลึกคล้ายกับพยายามจะอดกลั้น พูดช้าๆ ใส่หน้าขอบฟ้าที่ออกแรงดิ้นรนจนใบหน้าแดงก่ำ
“กูจะทิ้งใคร มันเป็นสิทธิ์ของกู กูจะรักใคร มันก็เป็นสิทธิ์ของกู” ชายหนุ่มกัดฟัน ดวงตาดำมืดลึกล้ำราวกับห้วงพายุจ้องมองในดวงตาอีกคู่ ค้นหาความหมายที่ไม่เคยค้นพบสักครั้งในแววตา “ถึงกูจะใจร้าย แต่ก็ยังดีกว่าคนไม่มีหัวใจอย่างมึง”
ขอบฟ้าออกแรงดิ้นด้วยความโมโหอีกครั้ง ซึ่งมือที่ฟาดปาดป่ายมั่วซั่วไปทั่วก็ฟาดเข้าใบหน้าชายหนุ่มโดยแรง “ไอ้บ้า! พี่มันบ้าแท้ๆ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วยังกล้าโทษผมอีก! ผมไปทำอะไรให้พี่กันแน่ถึงได้จองเวรกับผมไม่เลิก! เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับผมสักที เมื่อไหร่จะปล่อยผมไปสักที...”
อาละวาดจนหมดแรงแล้วเขาก็งอตัวคุดคู้เป็นลูกบอล รู้สึกว่ามีมือเอื้อมมาดึงตัวเขาเข้าไปกอดพร้อมกับมีเสียงกระซิบข้างหู
“อยากเป็นอิสระเหรอ”
เขาซบใบหน้าเปรอะเปื้อนลงกับอกกว้าง พยักหน้ารับโดยไม่ยอมพูด
“ก็ได้” คำพูดสั้นๆ ส่งผลให้ขอบฟ้าเงยหน้าขวับขึ้นจ้องอีกฝ่ายเขม็ง ทว่าเมื่อได้ยินประโยคถัดมา เขาก็ต้องชะงักนิ่งค้าง “อยากพูดแบบนั้นอยู่หรอก แต่คงทำไม่ได้ เพราะกูจะไม่ยอมปล่อย จนกว่ามึงจะตาย”
กรยังยิ้มให้ กระทั่งในนัยน์ตาก็ยังดูอ่อนโยนผิดจากเวลาปกติ แววตาของชายหนุ่มอ่อนโยนยิ่งนัก ราวกับต้องการบอกว่าทุกคำพูดล้วนพูดอย่างมีสติ ไม่ได้พูดเพราะโกรธหรือโมโหเลยแม้แต่น้อย
“ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะความสัมพันธ์ของพวกเรามันแน่นหนามาก... อาจจะมากกว่าที่มึงจินตนาการได้ด้วยซ้ำ กูจะจับมึงเอาไว้ จะประคองไว้ในมือ จะบีบให้แหลกเป็นผุยผงแล้วค่อยบรรจงเก็บขึ้นมาปั้นใหม่ ดังนั้นไม่ต้องห่วงหรอกว่าใครจะกล้ายื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องของเราได้อีก ไม่ต้องกลัว”
คนให้คำสัญญาหนักแน่นก้มลงจูบเขาราวกับต้องการตอกย้ำคำพูด ความเจ็บแปลบที่ริมฝีปากทำให้ต้องร้องอุทานอู้อี้ กรไล้เลียรอยแผลที่ตัวเองเป็นผู้ทำให้ด้วยปลายลิ้นและบังคับให้เขาชิมรสเลือดหวานเฝื่อน หัวเราะในคอยามเขาดิ้นรนหวังให้เป็นอิสระ มือใหญ่เพียงแค่ยึดเอาไว้จนเขาหอบหายใจหนักหมดแรงไปเอง
“หืม นิ่งทำไมล่ะ เหนื่อยแล้วหรือไง” กรใช้แขนเสื้อตัวเองเช็ดหน้าเช็ดตาแดงก่ำเลอะเทอะด้วยน้ำตาและหยดเหงื่อให้แรงๆ คล้ายกับจะแกล้ง “งั้นกลับบ้านกันเถอะ”
คืนนั้น ยามที่ร่างเบื้องบนทาบทับเขาไว้ทั้งตัวและขยับกระแทกกระทั้นอย่างเร่าร้อนเอาแต่ใจ ขอบฟ้าได้แต่คิดถึงคำพูดที่ได้ยินท่ามกลางความสุขสมที่แล่นริ้วราวกับระลอกคลื่น
จะไม่ยอมปล่อย จนกว่าจะตาย...
เขาตัวสั่นยามจังหวะรุกรานกระชั้นถี่ ลมหายใจร้อนผ่าวของพวกเขาผสมผสานปนเป กลิ่นของการร่วมรักลอยคลุ้งในอากาศ หนักหน่วงจนแทบจะเห็นได้ด้วยตาเปล่า ในชั่ววูบที่ถึงขีดสุดของอารมณ์ พาลให้คิดไปได้ว่าเขาอาจจะตายเพราะต้องกินยาพิษที่หอมหวานเช่นนี้มานานโดยไม่รู้ตัวก็เป็นได้
++++++++++
ขอบฟ้าเลิกคิดไปนานแล้วว่ากรจะเบื่อเขาเมื่อไหร่ เหมือนกับที่เขาเลิกตั้งคำถามกับมารดาว่าผีมีจริงไหมเมื่อสมัยเด็กๆ นั่นล่ะ
เพราะของบางอย่างมันไม่สามารถจำแนกแยะแยะได้ชัดเจน เขายังไม่เข้าใจว่ากรจะเก็บเขาไว้อีกทำไมหรือมันน่าสนุกตรงไหนกับการขลุกอยู่กับเขา เขาไม่รู้จักนักร้องดังๆ จำหน้าดาราใหม่ๆ ไม่ได้ งานอดิเรกอะไรก็ไม่เอาสักอย่าง หัวก็ไม่ดี หน้าตาก็ธรรมดาหาได้ทั่วไป กรคิดอะไรหรือเห็นอะไรที่แม้แต่ตัวเขาก็ไม่รู้ว่ามันอยู่งั้นเหรอ
“เหม่อ” นิตยสารที่ถูกม้วนเป็นกระบองตีลงกลางหัวขอบฟ้าที่นั่งเท้าคางมองโจทย์เลขจนสะดุ้ง “เหม่อได้อีก คิดว่ากูไม่เห็นหรือไง”
คนพูดลดนิตยสารรถยนต์ที่อ่านอยู่ในอีกมือลงเพื่อมองส่วนที่เขาติดแหง็กมานานแล้ว หากแทนที่จะอธิบายดีๆ กรกลับตีเขาอีกรอบด้วยกระบองอันเดิม “ตรงนี้กูอธิบายไปแล้ว ทำไมทำไม่ได้ ฟังแล้วหัดคิดตามบ้างสิวะ นี่อะไร เข้าหูซ้ายปุ๊บไหลออกหูขวาปั๊บ สมองมึงมีไว้กั้นหูอย่างเดียวหรือไง”
ขอบฟ้าเริ่มลนลาน ก้มหน้าก้มตาแก้โจทย์ต่อด้วยความรีบร้อน แต่กรที่ยิ่งสอนยิ่งดุเดือดก็ถึงกับวางมือจากอย่างอื่นมานั่งจ้องจับผิด
“ใช้สูตรตัวนี้ได้ที่ไหน” ป้าบ!
“เหี้ย! กราฟกลับหัวแล้ว” ป้าบ! ป้าบ!
“มึงคูณเลขผิด!” ป้าบ! ป้าบ! ป้าบ!
หลังจากกระหน่ำตีจนกระบองจำเป็นยับยู่ยี่ ขอบฟ้าที่หน้าตื่นอย่างหนักก็ทำเสร็จจนได้ ส่วนกรก็กำลังมองเขาแบบไม่อยากจะเชื่อ “กูเพิ่งเคยเห็นคนทำโจทย์แคลคูลัสข้อเดียวเกือบครึ่งชั่วโมง แล้วนี่ตอนสอบมึงทำข้อสอบทันได้ยังไง”
“ผมก็ทำเรื่อยๆ” ตอบพลางลูบหัวที่โดนตีเอาๆ เมื่อครู่ ถึงจะไม่เจ็บแต่ก็เล่นเอามึนเหมือนกันนะ “ทันบ้าง ไม่ทันบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะทำไม่ได้เสียมากกว่าไม่ได้ทำน่ะครับ”
กรยกมือห้ามเป็นเชิงให้หยุดพูด ขอบฟ้าเลยปิดปากเงียบ นั่งมองคนกุมขมับแบบไม่กล้ารบกวน เปิดเทอมมาได้พักหนึ่งแล้ว คืนวันศุกร์เขาก็มักจะขนหนังสือมาอ่านที่ห้องของชายหนุ่มบ่อยๆ ที่ผ่านมาเป็นวิชาท่องจำก็ไม่ค่อยมีปัญหา กรปล่อยเขาอ่านหนังสือเงียบๆ และลากให้ขึ้นเตียงเข้านอนพร้อมกัน แต่มาอาทิตย์นี้พอดีถึงคิววิชาคำนวณ ก็แจ๊กพ็อตแตกจนได้
นั่งมองชายหนุ่มอัดบุหรี่เข้าปอดหนักๆ ทำท่าหนักใจเหมือนมนุษย์เงินเดือนหาเช้ากินได้ไม่ถึงค่ำแล้วเขาก็เอ่ยปากถาม “เดี๋ยวนี้ป่านกับพี่พลเป็นยังไงบ้าง”
อีกฝ่ายหยุดอัดมะเร็งเข้าปอดเพื่อหันมามองหน้าเขาด้วยแววตาหาเรื่อง “ถามไปทำไม”
“ผมอยากรู้แต่ไม่กล้าโทรไป” ตอบตามตรงแล้วย้ำถาม “ว่าไงครับ พวกเขายังสบายดีไหม”
“หึ แหงสิ มึงอย่าประเมินตัวเองสูงเกินไปหน่อยเลย” กล่าวพลางขยี้บุหรี่ลงกับจานรอง เพียงเพื่อจะจุดตัวใหม่ต่อแทบจะทันที “กับป่าน กูไม่ค่อยเจอหน้าแล้ว คงมีแฟนใหม่ไปแล้วมั้งป่านนี้ ส่วนไอ้พล...”
มองกิริยากลั้นหายใจรอคำตอบของเขาก่อนจะหัวเราะเยาะ “มันออกเที่ยวหิ้วเด็กไม่ซ้ำหน้าสักคน ก็ท่าทางอยู่ดีมีสุข ไม่เห็นมันจะเดือดร้อนหรือลงไปชักดิ้นชักงออย่างที่มึงอยากเห็นนักหนาหรอก”
โดยไม่ใส่ใจกับคำกระแนะกระแหน ขอบฟ้ายิ้มจาง โล่งอก “ก็ดีแล้ว”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น กรยกขึ้นกดรับและเลิกสนใจท่าทีเขา
ขอบฟ้าถือเป็นโอกาสพักจึงถอดแว่นที่ใส่มานานจนเริ่มปวดตา เดินเลี่ยงออกมาบริเวณระเบียงกว้างขนานตามแนวห้อง สูดหายใจรับอากาศยามค่ำคืนขณะเฝ้ามองทิวทัศน์เมืองใหญ่ในยามราตรี แสงไฟระยิบระยับบนพื้นดินสว่างไสวเสียจนกลบแสงดาวริบหรี่บนท้องฟ้า
อดยิ้มออกมาไม่ได้ กรคิดว่าเขาจะเสียใจที่ป่านกับพลชนะไม่ได้จะเป็นจะตายเพราะเขา ไม่จริงสักหน่อย ขอบฟ้าไม่ได้หวัง อันที่จริง เขาเลิกหวังอะไรต่อมิอะไรมาตั้งนานแล้วและเพิ่งจะถึงขั้นปล่อยไปตามยถากรรมได้พักใหญ่ ไม่ต้องคิดอะไรมากมายให้ปวดหัว ไม่คาดหวังให้ต้องผิดหวัง ถ้ากรยังไม่ยอมปล่อยมือก็ไม่เห็นจะเป็นไร ในเมื่อจิตใจเขาเป็นอิสระไปแล้ว
เขายืดตัวขึ้น มือปล่อยจากราวระเบียงและชะโงกตัวไปด้านหน้า พื้นดินอยู่ห่างลงไปเป็นความสูงหลายสิบชั้น
“ฟ้า” ไม่บ่อยนักหรอกที่กรจะเรียกชื่อเขา ขอบฟ้าเหลียวไปตามเสียงเรียก เห็นร่างสูงยืนนิ่งอยู่ “ทำอะไร”
เขากระพริบตาปริบๆ ไม่ได้พูดอะไร
กรเดินมาข้างหน้าอีกก้าว เอ่ยด้วยเสียงที่ฟังดูราบเรียบผิดวิสัย เรียกว่าสงบเกินไปด้วยซ้ำ “เข้ามานี่มา”
มือใหญ่ยื่นมาให้ เขามองมือแข็งแรงนั้น หยุดคิดสักพักก่อนจะขยับลงจากราวระเบียง จับมือที่รออยู่ ซึ่งมันก็แปลกนิดหน่อย ถ้าไม่ได้เข้าใจผิด เขาก็อยากจะคิดว่ามือของกรเย็นกว่าปกติ
และตอนนี้ อ้อมกอดกระด้างก็รัดเขาเข้าไปแนบร่างกายที่อุณหภูมิสูงจัด “ออกไปทำบ้าอะไรบนนั้น หา!”
“...เห็นข้างล่างมันสวยดี เลยอยากชะโงกมองให้ชัดๆ” นิ่วหน้ากับเรี่ยวแรงของอีกฝ่าย “ผมถอดแว่นวางไว้บนโต๊ะ”
หลังจากยืนนิ่งคิด ขอบฟ้าจึงค่อยหัวเราะออกมาเบาๆ ทำให้ชายหนุ่มถึงกับชะงักและจับบ่าเขาไว้พลางจ้องหน้า
“พี่กรคิดว่าผมจะฆ่าตัวตายเหรอ ผมไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก” อาจจะเพราะสายตาหวาดระแวงหรือหน้าคว่ำๆ เป็นม้าหมากรุกของคนตรงหน้า ขอบฟ้าจึงกล้าที่จะยกมือขึ้นลูบเส้นผมตรงท้ายทอยร่างสูงเล่น “ผมอาจจะโง่ แต่ไม่ได้โง่ถึงขั้นจะคิดฆ่าตัวตายหรอกนะ และผมไม่คิดว่าความตายจะเป็นทางออกให้ใครได้ อีกอย่างความอดทนผมสูงจะตาย ถึงจะเคยท้อบ้าง อะไรบ้าง แต่ผมก็ทนจนผ่านมันมาได้”
ดังนั้น แค่ทนต่ออีกนิด เขาก็คงทนได้เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ขอบฟ้าคิดโดยไม่ได้พูด
“พูดถึงแต่เรื่องตายอยู่ได้ ไม่น่ารักเลย” แม้ปากจะว่า หากกรกลับโอบบ่าเขาไว้ไม่ยอมปล่อยขณะพากลับเข้าด้านใน “เรื่องติวหนังสือให้มึงน่ะ กูคิดออกแล้วว่ามีเพื่อนที่รับสอนพิเศษเด็กเตรียมเอนทรานส์อยู่ กูจะให้มันมาสอนมึง เพราะเท่าที่ดูนี่มึงอ่อนตั้งแต่ราก คงต้องให้พวกมีประสบการณ์มาดูให้น่าจะดีกว่า”
“ไม่เอาหรอก ผม...”
ดูท่ากรจะรู้ถึงเหตุผลที่เขาปฏิเสธก่อนจะทันได้พูดด้วยซ้ำ “ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินบ้างสักวันมึงจะตายไหม กูหาคนมาสอนมึงฉะนั้นกูจะเป็นคนจ่ายเอง”
“แค่ที่ยืมเงินพี่มา ผมยังใช้คืนไปได้ไม่เท่าไหร่ แล้วนี่...” ขอบฟ้าท้วง นึกสภาพตามใช้หนี้จนแก่แล้วหดหู่นักหนา
“เงินน่ะกูมีเยอะ มึงไม่ต้องเอาค่าขนมหยุมหยิมมาคืนกูหรอก เพราะกูมีเรื่องใหญ่กว่านั้นให้ต้องห่วง...” อยู่ๆ คนพูดก็ทำหน้าเครียดเสียจนเขาเกร็ง เรื่องใหญ่ของกรต้องใหญ่มากๆ แน่ ขนาดคนไม่ยี่หระอะไรยังหน้านิ่วคิ้วขมวดนี่อาจเป็นปัญหาระดับชาติ... “ถ้าเมียกูโง่จนติดเอฟ เรียนไม่จบนี่กูคงลำบากน่าดู”
นิ่งอึ้งไปอึดใจกว่าจะรู้ว่าหมายถึงตนเอง กรเริ่มหัวเราะเอาๆ และไม่ได้เงื้อมือสวนตอนขอบฟ้าทุบโครมด้วยความโมโหด้วยซ้ำ เขาสะบัดจนหลุด ก่นด่างุบงิบอย่างหงุดหงิดขณะกลับไปเปิดหนังสือเรียนต่อ
“ประสาท”
“มึงว่าใคร” กรเขกมะเหงกลงกลางหัวก่อนจะทรุดตัวลงพร้อมกระดาษโน๊ตกับปากกา “มึงอ่อนวิชาอะไรบ้าง”
จดตามที่เขาบอกไปได้สักพัก ชายหนุ่มก็ฉีกทิ้ง สั่งใหม่ “เอางี้ดีกว่า มึงพอจะเก่งวิชาไหนบ้าง”
จดไปได้สองวิชาแล้วกรก็ขมวดคิ้ว “ภาษาอังกฤษก็แย่เหรอเนี่ย แย่มากไหม ถ้าเป็นแค่พูดกับฟังล่ะ พอไหวหรือเปล่า”
มองขอบฟ้าส่ายหัวดิก กรยิ่งขมวดคิ้ว “ถ้าภาษาไม่ได้ เวลาไปเมืองนอกจะลำบาก”
“ไม่เป็นไรหรอก เพราะผมไม่ไปเมืองนอก” ตอบตามความสัตย์จริง แต่กลับโดนทำหน้าเอือมใส่
“เดี๋ยวอีกไม่กี่เดือนกูก็จะจบแล้ว ต้องไปต่อโทที่อังกฤษ” ขอบฟ้ากระพริบตาปริบๆ “...มึงต้องไปด้วย”
รู้สึกเหมือนขนทั้งตัวลุกตั้งประหนึ่งเจอผีหลอกแบบไม่ทันตั้งตัว เขาอ้าปากค้าง เกิดอาการติดอ่างกะทันหัน
“ไม่...ผมมะ...ไม่ไปหรอก ผะ...ผะ...ผมจะไปได้ยังไง ไหนจะมหาลัย นะ...ไหนจะที่บ้าน ผมไม่ไปหรอกนะ”
“ไปได้สิ ถ้ากูสั่งให้ไป” ตอบสั้นตรงประเด็น คิ้วเข้มเริ่มขมวด “มึงจะอาวรณ์อะไรที่นี่นักหนา เพื่อนก็ไม่คบ สู้ไปเริ่มใหม่ที่โน่นยังง่ายกว่า อีกอย่าง...มึงคิดจะให้กูใช้มือขวาตลอดสองปีเลยหรือไง ไม่กลัวกูมีกิ๊กเลยใช่ไหม หา”
แว่บแรกคิดจะตอบว่าไม่ต้องมีกิ๊ก แต่ให้หาใหม่เลยก็ได้ แต่อะไรบางอย่างก็ติดขัดในอกจนคิดว่าคงให้พูดออกไปไม่ได้ ขอบฟ้าจึงรีบคิดใหม่เร็วจี๋ พยายามคลี่ยิ้ม หวังว่าคงไม่ดูเหยเกจนเกินไปนัก
“ผมเชื่อใจพี่กรนะ ชะ...เชื่อว่าถึงเราจะห่างกัน พี่ต้องไม่มีใครใหม่แน่” เขาปั้นยิ้ม ทำสีหน้าจริงใจ “ละ...แล้วพี่กรไม่เชื่อใจผมบ้างเหรอ”
โอเค เขาโง่เองล่ะที่คิดจะหาความรู้สึกผิดจากกรซึ่งว้ากสวนทันที
“เออ! กูไม่เชื่อใจมึง มึงน่ะเป็นประเภทไหลไปตามน้ำ ใครลากไปไหนก็ไปกับเขาหมด” ถลึงตาดุใส่ราวกับว่าเขาไหลไปแล้วก็ไม่ปาน “อีกอย่าง น้ำหน้าแบบมึงปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ที่ไหน หาเรื่องตลอด ไม่รู้ก่อนเจอกู มึงเอาชีวิตรอดมาได้ยังไง”
“พูดเกินไปแล้ว ผมก็ไม่ได้...” กรเคยช่วยชีวิตเขาเหรอ จะกี่ครั้งกันเชียว ครั้งแรกตอนโดนรุมกระทืบหน้าผับ ครั้งที่สองงมขึ้นมาจากทะเล ครั้งที่สาม... “มันก็ไม่ได้มากมายขนาดนั้นสักหน่อย”
“มึงมีทางเลือกแค่สองทาง หนึ่ง ไปกับกูดีๆ” คนเอ่ยยิ้ม “หรือสอง จะไปกับกูทั้งน้ำตา”
ขอบฟ้าเริ่มมึนหนักเสียจนขอพักเรื่องนี้เก็บใส่กล่องชั่วคราว กรพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ แต่สำหรับเขา มันใหญ่เสียจนไม่รู้จะใหญ่ยังไง เขายังไม่พร้อมจะสู้รบปรบมือตอนนี้เสียด้วยในเมื่อยังมีการสอบย่อยรออยู่อีกไม่กี่วันข้างหน้า
พอจะตั้งสมาธิทบทวน กรกลับตามมาฉุดแขนเขา “พอได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยอ่านต่อ ตอนนี้ถึงเวลาเข้านอน”
โดนยกหิ้วเข้าห้องนอนและต้องนิ่วหน้าขณะก้มมองมือใหญ่ที่เริ่มปลดกระดุมชุดนอนให้เขาอย่างใจเย็น กรเริ่มทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาก็จริง แต่ดูเหมือนเขาจะเริ่มเฉื่อยชาเกินไปเสียแล้ว
“ไหนบอกว่าจะนอน”
“อะไรวะ อย่าบอกนะว่าจะงอแงอีกแล้ว” คนโดนขัดคอเริ่มโวย หน้าเริ่มบึ้ง “กูอุตส่าห์นั่งหลังขดหลังแข็งสอนมึงตั้งนานสองนาน ตีหัวมึงจนกูเมื่อยมือไปหมดแล้ว แต่มึงจะไม่ตอบแทนน้ำใจกูหน่อยเลยใช่ไหม ไอ้เด็กเนรคุณ”
เด็กเนรคุณจึงถอนหายใจ “ก็ได้ งั้นผมจะตอบแทนให้ พี่กรขึ้นไปนอนบนเตียงสิ”
เป็นครั้งแรกที่เห็นกรกุลีกุจอทำตามที่สั่ง ขอบฟ้าจึงค่อยๆ คลานต้วมเตี้ยมขึ้นไปนั่งข้างๆ และเริ่มลงมือแบบเก้ๆ กังๆ เพราะไม่เคย
“มึงทำอะไร” ผ่านไปแค่ไม่ถึงสิบวินาที กรก็ถามเสียงต่ำ
เขาชะงักก่อนตอบ “นวดมือให้ไง ไหนพี่กรบ่นว่าเมื่อย”
“นี่มึงประชดกูเหรอ” คนพูดลุกผางขึ้นมา ตะคอกใส่หน้าเหรอหรา
“ใครประชด พี่พูดอะไรเนี่ย ถ้าผมนวดแย่มาก ผมไม่นวดแล้วก็ได้”
มองสบตาคมๆ ที่จ้องเขม็งแบบไม่หลบสายตาและเห็นกรบ่นพึมพำจับความไม่ได้ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนคว่ำ “เออ นวดก็นวดวะ นวดดีๆ ล่ะมึง”
ขอบฟ้าตั้งอกตั้งใจนวดไปทั่วแนวบ่าและแผ่นหลังกว้าง กล้ามเนื้อภายใต้ฝ่ามือแน่นตึงสมบูรณ์แข็งแรง ดูเหมือนจะไม่มีไขมันส่วนเกินตรงไหน เขาจึงอดก้มมองตัวเองบ้างไม่ได้ ลองหยิกพุงดูก็พบว่ามันนิ่มๆ ไม่ได้ดูมีเสน่ห์สักนิด
“พี่กร”
“...อะไร” เสียงตอบยานคางง่วงงุน
“ออกกำลังกายบ่อยเหรอ”
“ถ้าว่างนะ” เว้นช่วงไปนิดหนึ่งก่อนเสริม “แต่กูชอบออกกำลังกายบนเตียงมากกว่า”
พูดเรื่องอะไรๆ ก็ชวนลงไปแต่แถวใต้สะดือ ขอบฟ้าเลยเลิกพูดและตั้งใจนวดต่อจนเริ่มเหนื่อย พอจะขอหยุดจึงค่อยพบว่าร่างสูงหลับไปแล้วเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ปล่อยให้เขานวดอยู่ได้ตั้งนาน
หลังจากปิดไฟในห้อง เตรียมเข้านอน ขอบฟ้าก็เดินมะงุมมะงาหราเตะขอบเตียงไปที ก่อนจะปีนขึ้นเตียงกว้างได้ เขาขยับผ้าห่มห่มให้อีกคนแล้วค่อยซุกตัวลงใต้ผ้าผืนเดียวกัน
++++++++++
-
คำพูดที่พูดได้ทุกครั้งที่อ่านเรื่องนี้จบก็คือ ...ฟ้าเอ๊ย ด้วยน้ำเสียงแกมระอาใจนิดๆ
ไม่รู้ว่าโชคดีหรือร้ายกันแน่ดันมาเจอพี่กรได้ ก็สมน้ำสมเนื้อกันดีนะคะ อิอิ
+1 ค่ะ
-
ขอให้ความรักคงอยู่กันอย่างนี้ตลอดไป
-
กรจะพาขอบฟ้าไปต่างประเทศหรอ
ดูเรื่องมันง่ายไปนะครับ
ขอดราม่าอีกนิดนะ
-
ฟ้าเอ้ย หนูเฉื่อยมากเลยลูกก
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
น่ารักขึ้นจม...?
-
กรมันเลว เอาแต่ใจ บังคับคนอื่น
แต่นางก็ได้รับผลของการกระทำอยู่นะ ลึกๆคงเคว้งคว้างที่ไม่สามารถไปถึงตรงกลางใจขอบฟ้าได้ซักที คนเพอร์เฟคทุกอย่างอย่างกรคงเสียเซลฟ์ไม่น้อยที่ไม่สามารถคว้าใจของขอบฟ้ามาครองได้ ก็สมน้ำหน้า he อยู่นะ เป็นผลของการกระทำheเอง ฟ้าแคร์ทุกคน ทั้งป่าน และพล เเต่กรมันตัวร้ายที่ไม่ว่ายังไงฟ้าก็ไม่มีทางเก็ทว่ากรกำลังรักฟ้าอยู่เต็มเปา ปล่อยมันไขว่คว้าขอบฟ้าต่อไป ลึกๆhe คงเสียใจแหละ จากประโยคที่บอกว่าฟ้าไม่มีหัวใจน่ะ
ฟ้ามีหัวใจนะ แต่ไม่มีหัวใจให้กร เปิดเพลงไกลแค่ไหนคือใกล้ให้กร
-
ฟ้าช่างเหมาะสมกับพี่กร ถ้าไม่ได้เจอพี่กร ฟ้าจะเป็นไงลูก ดีแล้้วที่พี่กรไม่ปล่อยฟ้าอยู่คนเดียว เห็นด้วยกับพี่กร ฟ้าไหลไปกับคนที่เข้ามาหาเพราะไม่ได้คิดระแวงใคร ถ้าเจอคนไม่ดีฟ้าคงต้องเสียใจไม่หยุด ขอให้พี่กรรักฟ้าตลอดไป อย่าให้พลชนะเข้ามาทำร้ายได้อีก เอาใจช่วยพี่กร ขอให้เอาฟ้าไปเมืองนอกด้วยได้สำเร็จ ฟ้ารักพี่กรหรือยังนะ พี่กรรักน้องก็อย่ารุนแรงนักซิพูดประชดประชันน้องมันไม่เข้าใจหรอกนะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
พี่่กรท่าจะรัก จะหลงฟ้า น่าดู
ฟ้าก็มึนได้ตลอดๆ เหอๆ
-
อืมมมมมม หนูฟ้าลูก ช่างน่าเป็นห่วงเหลือเกิน อย่างที่พี่กรพูด หนูมีชีวิตรอดจนมาถึงตอนนี้ได้ไง สาบานว่าหนูอยูมหาลัย นี่คิดว่าหนูเป็นเด็กม.ต้นอยู่เลยนะ แต่เอาเถอะพี่กรก็อย่ารุนแรงกะน้องมากนะ ดูพี่จะเริ่มเข้าใจฟ้ามากขึ้นแล้ว แต่ก็นะพี่กรก็เอาแต่ใจสุดๆ เหมือนกัน คงสมน้ำสมเนื้อล่ะมั้งแบบนี้
รอตอนต่อไปนะคะ :)
-
ชัดเจนดีอิพี่กร เลิกกับป่านแล้วก็ดี
ฮาตรงกลัวเมียติดเอฟ แล้วก็ช่วยนวด
พ่อคุณใจร้อนมาก ไม่คิดจะบอกกล่าวครอบครัวเมียก่อนหรอ
เอาไปด้วยแล้วก็ต้องดูแลดีๆ น้องมันยิ่งมึนๆอยู่
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตอนนี้แอบฮาอะ คลายเครียดได้เล็กน้อย มาม่ายังมีอีกมั้ย
ชีวิตฟ้าน่าสงสารมากพอแล้วนะ ให้น้องมันมีความสุขบ้างงง
แต่สงสัยกร ทำไมอยู่ดีๆถึงมาสนใจฟ้า มันต้องมีเบื้องหลังแน่เลย
หรือว่าถูกใจฟ้าตอนนั้น งงไปหมด เดาไม่ถูกแล้ว กรไม่น่าจะสนใจฟ้าอะ
ถ้าตามที่บรรยายแบบนั้น คือบอกว่าฟ้าไม่น่าสนใจ แต่ทำไมกรสน
แล้วถ้าแค่เล่นสนุกๆมันไม่น่าจะจริงจังขนาดนี้อะ
-
ไม่รู้ว่าใครจะซึนกว่ากันระหว่างคุณชายกรที่เดี๋ยวว๊ากๆแต่ไม่ยอมปล่อยเด็ดขาดจนกว่าจะตาย กับน้องฟ้าผู้ไม่รู้ ไม่คิด ไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรกับใครเขาเลย เฮ้อ !
แต่เราก็ช้อบชอบ อิอิอิ
-
“มึงมีทางเลือกแค่สองทาง หนึ่ง ไปกับกูดีๆ” คนเอ่ยยิ้ม “หรือสอง จะไปกับกูทั้งน้ำตา”
อันนี้คือให้เลือก??????????????
-
จะบอกว่าอ่านฉากบนเตียง
ที่ทั้งคู่เถียงกันแล้วหลุดขำเลย
จะว่าไปเวลาขอบฟ้าอยู่กับกร
เหมือนกรจะบังคับฟ้าทุกอย่าง
แต่ดูดีๆ ฟ้าก็เถียงเกือบทุกอย่าง
(ถึงจะเถียงแพ้เกือบทุกครั้งก็ตาม)
ทำให้เห็นว่าเมื่อฟ้าอยู่กับกร
ฟ้าก็ไม่จืดชืดนะ น่ารักด้วย
-
เบื่อผู้หญิง!!
ทำไมเวลาโดนผู้ชายทิ้งต้องคิดว่ามีคนอื่นมาแย่ง
ทำไมไม่คิดว่าผู้ชายมันเอรี้ยหลายใจ นอกใจ เองอ่ะ :เฮ้อ:
กรนี่ก็เข้าโหมดรักโหมดหลงโหมดหวงโหมดหางฟ้าเต็มที่
แต่ไม่รู้จะซึนไปไหน :katai3:
-
ป่านไม่รู้จักนิสัยเพื่อนตัวเองเลยรึไง หน้าอย่างฟ้ามันจะไปแย่งใครเขาได้ เฮ้อออออออออออออออออออออออ
พี่กร หลงเขาแรงมากกก เหอะๆ ส่วนฟ้าก็ เฮ้ออออออออออออ
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
บางทีก็คิดว่าถ้าพี่กรมันสิงร่างฟ้าได้มันคงสิงไปนานแล้ววว~ ฮา :hao7: :hao7:
-
ชอบความอึนของขอบฟ้า
-
ฟ้า....เธออายุสมอง 7 ขวบหรือเปล่า?
มันไม่ใช่ใส ๆ แต่เรียกได้ว่า ซื่อบื้อแล้ว!
โอย...อ่านแล้วต้องกุมขมับแบบพี่กรจริง ๆ
คนหนึ่งก็ซื่อบื้อ อีกคนก็ทักษะด้านมนุษยสัมพันธ์แย่
เข้าใจแล้วว่า rough and tender ไม่ใช่คนอื่น แต่พี่กรเป็นทั้งสองอย่าง
แล้วฟ้ามันจะรู้ไหมว่า พี่กรรักตัวเอง? คาดว่า ฟ้าไม่รู้ไปอีกนาน
มองในมุมของกรแล้วเจ็บแทน ฟ้าไม่รู้ (เพราะแกไม่บอกตรง ๆ ไง!) ฟ้าไม่เคยสนใจ ไม่เคยอยากรู้ว่า กรเป็นใคร มาจากไหน ครอบครัวเป็นอย่างไร มีเพื่อนคนอื่นนอกจากพลชนะไหม ไม่เคยคิดอยากจะทำความรู้จักกรด้วยซ้ำ ไม่คิดว่าความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่คืออะไร เป็นคนแปลกหน้าที่ชีวิตพัวพันกันเฉย ๆ อย่างสมบูรณ์แบบ
คนอ่านเองก็รู้จักกร เท่าที่ฟ้ารู้และเห็น ในขณะที่กรพาตัวเองมารู้จักฟ้าและครอบครัว (ถึงจะมาแบบงง ๆ และบังคับก็เถอะ)
ที่สำคัญที่สุด ฟ้าไม่รักพี่กร ....ณ ตอนนี้นะ ไม่รัก ไม่รู้ว่ากรรัก ไม่คิดอะไร (คิดขึ้นมานิด ๆ ว่า กำลังกินยาพิษมานานแบบไม่รู้ตัว แต่เธอก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่า ยาพิษนี้คือ ความรักในแบบของพี่กร)
เฮ้อ....สงสารกรมากกว่าฟ้านะตอนนี้ แต่กรก็ต้องรับผลของการกระทำ วิธีการเข้าหามันบัดซบมาก ก็จงเจ็บปวดต่อไปแล้วกัน
-
ทุกคนก็ยังเข้าใจผิดขอบฟ้า โดยที่ขอบฟ้าไม่ได้คิดจะบอก
แต่จะให้บอกว่าอะไรล่ะ นี่ ๆ ชั้นโดนข่มขืนตั้งแต่วันนั้น แบบนั้นงั้นเหรอ ก็คงไม่ใช่อีก
ไม่ใช่เรื่องที่น่าบอก ... ที่สำคัญ ขอบฟ้าคงคิดว่า ก็มันเป็นเรื่องจริง
ถึงแม้ว่า จะไม่ได้เต็มใจให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้น แต่เหตุการณ์มันเกิดขึ้นแล้วและเกิดขึ้นจริง
เหมือนนิสัยของขอบฟ้า จะให้เวลามันช่วยเยียวยาทุกสิ่งทุกอย่งเอง
เก็บทุกอย่างไว้ที่ตัวเอง รอให้เหตุการณ์มันสงบและผ่านไป
ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง แล้วก็อยู่กับมัน ....
เหมือนขอบฟ้าจะทำแบบนี้กับตัวเองมาตั้งแต่เกิดเลยทีเดียว
เยียวยาตัวเองจากความบอบช้ำทางใจ และให้มันผ่านไป
เดี๋ยวทุกคนก็เลิกสนใจ เดี๋ยวก็อยู่ได้ด้วยตัวเอง ... ช่างน่าสงสาร
....
ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ตาม ยังอยากให้พลชนะและป่านได้รู้ความจริงในแง่ที่ว่า
ขอบฟ้าถูกกระทำโดยไม่เต็มใจอยู่ดี
-
คิดว่าฟ้าก็ไม่ได้ดูธรรมดาอะไรขนาดนั้นนะ เห็นมีคนมาเกี่ยวพันตั้งหลายคน ทั้งอาจารย์ที่มหาลัย พลชนะก็มาจีบ แล้วไหนจะอิพี่กรหมาบ้า ในความคิดของฟ้าตัวเองดูธรรมดาไม่น่าสนใจ เบๆมาก แต่คนอื่นเค้าอาจจะมองว่าฟ้าน่ารักก็ได้นะ และคิดว่าฟ้าคงจะซึนอีกนาน --" คือเหมือนคนที่แบบไม่เห็นความสำคัญของตัวเอง ยอมคนมากกกกก เราก็เพิ่งเจอนายเอกที่เป็นถึงขนาดนี้ คือฟ้าโตมายังงายยยย ยอมคนขนาดนี้ได้ยังงายยยT^T คืออออึดอัดกับน้องฟ้ามากกก ส่วนอิพี่กรมันคงรักฟ้ามากหวงมากสินะ ก็เชียร์มันอยู่ แต่ความดีมันก็มียังไม่เท่าไหร่ ยังไม่พอที่จะให้น้องฟ้ามาสนใจหร้อกกก เชอะ T^T
-
เหมือนทุกคนจะมีความจิตเป็นของตัวเอง5555
เป็นคู่ที่เหมาะกันมาก
แต่ถ้าฟ้ายังมึนต่อไปแบบนี้ พี่กรก็น่าสงสารนะคะ
:z13: :z13: :z13:
-
ความอดทนเป็นเลิศจริงๆ ถ้าเป็นเบน อาจจะตีหัวแบะ แล้ววิ่งไปมอบตัวกับตำรวจละ :katai1:
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
:ling2ชอบจังเลยเรื่องแบบนี้อะ มาต่อเลยนะ
-
ถ้าบอกรักยังโอเคกว่าไหม
-
กรว่าจะแตะถึงใจน้องฟ้าได้ คงเจ็บอีกหลายดอกเลย
สมน้ำหน้า!!! :z6:
-
สนุกมาก เข้าใจตอนบอกเลยที่กรมันเป็นคนพูดใส่ร้ายฟ้า
มันไม่ต้องการให้ใครมายุ่งกะฟ้าแล้วไง เลยโยนบาปให้ฟ้าหมด
พลจะได้เกลียดฟ้ามากและไม่มายุ่งกะของของมันอีกไง
ปล ยิ่งอ่านมากขึ้นๆพัฒนาการของกรโคตรน่ารักอ่ะ บอกเลย
-
ฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
หนูเป็นอะไรเนี่ย
-
+ 1 ให้คนเขียนเลยสำหรับตอนนี้
เป็นรางวัลให้พี่กรที่ทำตัวน่ารัก ( ?? ) 555555555
ชอบฉากติวหนังสือ ขำก๊ากเลย
ลุ้นฉากที่ระเบียงด้วย
พี่กรติดน้องแล้วล่ะสิ๊ กลัวน้องฟ้าตายใช่มั้ยล่า
พี่กรต้องรู้จักฟ้ามาก่อนแน่ๆอยากรู้ ดิ้นๆ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
อ่านช่วงแรกของตอนนี้ เราไม่รู้จะรู้สึกยังไง
คือ ความเสียใจของป่าน ความที่ฟ้าไม่สามารถอธิบายอะไรให้คนอื่นฟังได้ ความเห็นแก่ตัวเอาแต่ใจและความหวังของพี่กร
ทั้งหมดนี้ เราไม่รู้จะรู้สึกยังไงจริงๆ มันผสมกันไปหมด ทั้งสงสาร สมเพช เบื่อหน่าย สะท้อนใจหลายๆอย่าง
กลางเรื่องบรรยากาศเริ่มคลาย
เข้าใจอย่างดีในตอนนี้เองว่า ตอนคงต้องการฟ้ามากจริงๆ
คงช็อคมากตอนเห็นฟ้ายืนอยู่ตรงระเบียง
พออ่านจบ เริ่มนึกสงสารพี่กร ที่ดันเผลอใจให้คนไม่มีหัวใจอย่างฟ้า
เพราะพี่กรพยายามฉุดยื้อทุกอย่าง แต่ฟ้ากลับนิ่งเฉย ไม่ยินดียินร้ายอะไรเลย
ตอนนี้ไม่อยู่ทีมใครทั้งนั้นค่ะ รอติดตามเรื่อยๆ
ยอมรับว่าติดเรื่องนี้งอมแงม (แม้จะปวดหัวตอนอ่านก็ตาม)
มาต่ออีกเร็วๆนะคะ
-
ดราม่าเรื่องป่านจะไม่มีแล้วใช่มั้ย ขอให้จบแค่นี้เถอะ สงสารน้องฟ้า :serius2:
ส่วนพี่พลนี่ ไม่รู้สึกผิดกับบ้างรึงายยยยย :m16:
พี่กรนี่ซึนรึเปล่า รักก็บอกว่ารักเส้ :hao3:
น้องฟ้ายังน่ารักเหมือนเคย ชอบนิสัยแบบนี้อ้ะ :-[
ตอนใกล้จบตอน มีฉากหวานๆด้วย คึคึ
นวดอย่างเดียวเองหรอ~ ไม่มีนาบหรอ 55555 :z1:
อยากให้น้องฟ้าไปเมืองนอกกับพี่กรนะ น้องจะได้เปิดโลกกว้าง จะได้รู้จักมีเพื่อนบ้าง
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เฮ่อ... พอกันเลยทั้งคู่ ฟ้าก็เป็นแบบนี้ มาเจอกับกรที่เป็นแบบนี้ (คือมันจุกจนไม่รู้จะบรรยายอะไรอ่ะค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า)
เอาเป็นว่า ก็อยู่กันไปให้ดี ๆ ก็แล้วกันนะ ตอนนี้โลกมันมีแค่สองคนยังพอจัดการอะไรได้อยู่
ไว้ให้โลกขยายแล้วมีคนอื่น ๆ จากสังคมใหม่ ๆ เข้ามาก่อนเถอะ ค่อยมาว่ากันอีกทีว่าพี่กรจะยังเป็นเจ้าชีวิตของเด็กเฉื่อยได้เหมือนเดิมหรือเปล่า
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^ :กอด1:
-
นวดมือ น่ารักไปอีกน้องฟ้า พี่กร เราชอบเธอหว่ะ แมร่งแมนจริงๆ รักแบบอึนๆ55555
-
มาต่อเร็วๆนะ :katai2-1: :katai2-1:
-
ในเมื่อจิตใจเขาเป็นอิสระไปแล้ว >>> ใครก้อทำอะไรไม่ได้จริงๆ :hao3:
-
ฟ้าต้องคู่กร ฟ้ารอดมาได้ไง ฮ่าๆๆๆๆ
กลัวเมียติดเอฟ ดูแลดีๆๆน่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
...ยังดีนะ ที่ป่านไม่ใช่ชะนีร้าย แค่ตบแล้วจบ ไม่ได้ถึงกับจะตามแก้แค้น ถึงแม้ใจจริงอยากจะให้ป่านฉลาดกว่านี้ รู้จักฟ้ามาขนาดนี้ รู้จักความเชรี่ยของกรมาตลอด น่าจะคิดได้ ว่าฟ้าต้องเป็นฝ่ายโดนกระทำอยู่แล้ว เอาจริงนางก็ไม่ได้คิดว่าฟ้าแย่งจริงๆหรอก ถ้านางเห็นว่าฟ้าเลวฟ้าแย่ง นางคงไม่ทำแค่นี้ นางก็คิดแหล่ะ ว่าอิกรมันเห้ แต่จะไม่โกรธฟ้าเลยก็ใช่ที่อ่ะนะ กรณีนี้เราไม่ด่านางนะ ดีแล้วที่นางไม่ได้ร้ายแบบชะนีในนิยายวายทั่วไป
...อิพี่พลง่าวกว่านางเยอะ ป่านยังไม่รู้ด้าวชั่วของอิกรทั้งหมด แต่อิพี่พลรู้ และมันก็เลือกจะเชื่อเพื่อนมันมากกว่าฟังฟ้า คนที่มันก็รู้ว่าไม่มีปากเสียงจนไม่มีเพื่อนมาแล้ว...
แต่ที่เห้คือกร ทั้งนี้ทั้งนั้น จะรักจะหลงหรือจะเห้5 อัลไล ก็เปลี่ยนความจริงที่ กรเอาฟ้ามาด้วยการโยนขรี้ให้ฟ้า ให้ฟ้าเป็นคนเลว บีบให้ไม่เหลือใคร แล้วตัวเองก็ทางสะดวก เอาจริงนะ จนถึงตอนนี้ แล้วกรก็ยังไม่รู้ไม่ใช่หรอ ว่าวันนั้นฟ้าโดนพลข่มขืนด้วยรึเปล่า ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ ถ้าจะเป็นสาเหตุให้ฟ้าโดนพลข่มขืน หรือข่างมันเถอะ แล้วที่ฟ้าไม่เหลือใคร ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคมเพราะตัวเอง ก็ไม่รู้สึกอีกแหล่ะ อย่ามางี่เง่ารู้สึกอะไรเลย ที่ฟ้าไม่มีหัวใจ ก็แกไม่ใช่หรอ ที่ทำให้เด็กนี่ตายซากขนาดนี้ ตัวกรเอง ยังไม่คิดถึงความรู้สึกของฟ้า ทำร้ายฟ้าสารพัด ใส่ความว่าฟ้าขายตัวกับพลอีก ถ้ามีข่าวลือออกไป ว่าฟ้าขายตัว แล้วโดนพวกเลวๆมาฉุด แกก็คงไม่สำนึกอยู่ดีสินะ (อาจจะเว่อ แต่มันก็เกิดขึ้นได้ และเกิดขึ้นในนิยายวายหลายๆเรื่อง กรณีนายเอกโดนลือว่าขายตัวไม่ใช่รึ)
แล้วคือไม่ได้อยู่กันสองคน ทุกคนคือมีสังคม ข้อมูลที่พลได้รับ เพื่อนพลก็ต้องได้ ป่านเข้าใจว่าไง เพื่อนป่านก็รับรู้ว่างั้น ไม่คิดบ้างว่าสุดท้ายแล้ว อิกรนี่แม่มจะทำลายชีวิตฟ้าซะยิ่งกว่าอิอาจารย์อีก ตอนนั้นยังแค่ลือว่ากิ๊กกะอาจารย์ยังไม่มีใครคบขนาดนี้ แล้วนี่ถ้าลือว่าขายตัวให้กร มันจะขนาดไหน
//ขออภัยหากเป็นเม้นท์เบรคบรรยากาศมุ้งมิ้ง แต่เราคิดว่า ทุกการกระทำมันต้องมีผลตามมา ละก็ไม่เชียร์คนเลวให้ได้ดีมีความสุขโดยไร้อุปสรรค ความเข้าใจผิดเรื่องฟ้าควรได้รับการแก้ ทั้งเรื่องเก่าและใหม่ ไม่งั้นเด็กนี่ก็จะเป็นเด็กอึนๆซึนๆ เรื่อยๆไร้ความกล้าแม้แต่จะรู้สึกอะไรไปเรื่อยๆอ่ะ
:เฮ้อ:
-
กรไปเมืองนอกเรียนโท 2 ปีจบ แล้วลากฟ้าไปด้วย 2 ปีฟ้าจะทันเรียนจบหรอ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว วันนี้ช่วยลงอีกตอนได้ไหมคะ Please :call: :call: :call:
-
ฟ้าเอ้ยยยย ซื่อไปไหมลูก อิพี่กรคนซึนนี่นะ ทำร้ายน้องตลอด พูดตรงๆดีๆบ้างก็ได้ น้องฟ้าคนซื่อแปลสารที่พี่สื่อไม่ออกหรอก ถ้าไม่พูดตรงๆ
-
อิพี่กรเริ่มน่ารักขึ้นมาหน่อยนึงแลว ขอหวานกว่านี้อีกหน่อยได้ไหม
หนูฟ้ายื่งอึนๆอยู่
-
อิพี่กรก็ถนอมน้องหน่อย อย่ารุนแรงมากเกินไป
-
ถ้าจะบอกว่าเรื่องทั้งหมดมันบานปลายเพราะความโง่และซื่อบื้อของฟ้าก็ตรงไป
แต่อ่านแล้วสมน้ำหน้า คนที่ชอบหนีปัญหาแล้วเอาตัวรอดไปวันๆแบบนี่ไม่ใช่คนซื่อหรือคนดี
มันก็แค่คนที่ใช้ชีวิตไม่เป็น อยู่กับคนอื่นไม่เป็น แก้ปัญหาต่างๆไม่เป็น
ไม่งั้นตอนเรื่องอาจารย์ที่มหาลัยฯคงไม่โดนคนอื่นเข้าใจผิดหรอก ดูจากการวางตัวก่อนเถอะ
ตัวละครนิยายเรื่องนี้ความคิดดูบกพร่องอ่ะ โดยเฉพาะฟ้า ก็แค่คนเซ่อๆที่คอยหนีปัญหา
ไม่แปลกถ้าจะมีคนคอยเอาเปรียบ ตัวฟ้าก็ดูไม่อะไรนะ ดูยอมรับได้
ส่วนเรื่องกร ตอนที่ฟ้าไปกลับพลแล้วตัวเองมาเจอฟ้าก็ดูเฉยๆ ไม่ตกใจ เหมือนก็ธรรมดาที่ฟ้าต้องโดนพลทำแบบนั้น
อย่างที่บอกความคิดตัวละครดูประหลาด พฤติกรรมก็ย้อนแย้ง
-
ชอบมากอ่านรวดเดียวเลย o13
-
ลงตัวนะ คนนึงก็บ้าพลัง คนนึงก็ทนทาน
-
แรกๆ ก็เกลียดอีพี่กรมาก แต่ตอนนี้ถ้าชอบก็จีบดีๆสิพี่
เล่นข่มขืนก่อนแบบนี้ แต่ก็ดีที่ฟ้าเลิกไปกับพลได้ แม้จะจบไปแบบไม่ดีก็ตาม
หวังว่าพี่กรจะพาเมียไปอยู่ด้วยได้น่ะ 555+
-
อีกคนก็ซื่อ อีกคนก็ซึน
ว่าแต่พี่พลชนะจะยอมหยุดง่ายๆแค่นี้หรอ?
ตามอ่านนานแล้ว เพิ่งมีโอกาสได้เม้น T_T
-
Rough and Tender 22
ครูสอนพิเศษของเขาชื่อเอกลักษณ์ แต่เจ้าตัวบอกให้เรียกพี่ฟี่ ดูเป็นคนอารมณ์ดี คุยสนุก เพราะแค่เจอหน้ากันไม่กี่ครั้ง ขอบฟ้าก็ออกอาการติดเป็นที่เรียบร้อย
ส่วนใหญ่ พวกเขาจะมาติวกันที่คอนโดของกรทุกวันหยุด ครั้งละสองถึงสามชั่วโมงแล้วแต่ความอดทนของเจ้าของห้อง
“อืม ดีมาก ทำการบ้านถูกหมดเลย แอบให้ใครตรวจก่อนหรือเปล่าเนี่ย” เอกลักษณ์ชมหลังจากตรวจการบ้านที่ให้ไว้เมื่ออาทิตย์ก่อนหมดพร้อมชำเลืองหางตาไปยังอีกคนที่นั่งเล่นเกมอยู่หน้าจอโทรทัศน์ “เก่งแบบนี้ พี่ฟี่มีรางวัลให้”
ขอบฟ้ายิ้มอย่างตื่นเต้นแต่ยังไม่ทันรู้ว่ารางวัลที่ว่าคืออะไร หมอนใบโตก็ลอยจากหน้าโทรทัศน์เข้าใส่หน้าครูสอนพิเศษดังตุ้บ
“ห้ามแตะนะ ไอ้ฟี่”
“แหม กูล่ะเบื่อคนรู้ทัน ขอโทษนะ น้องฟ้า พี่ฟี่คงให้ไม่ได้แล้วล่ะ หมามันหวงน่ะ” เอกลักษณ์พูดยิ้มๆ
“ควาย!”
“น้องฟ้าเขาเก่งขึ้นตั้งเยอะ มึงด่าน้องเขาแบบนี้ เดี๋ยวน้องก็น้อยใจตายห่าหรอก”
เมื่อหมดความอดทน กรก็ผละจากหน้าโทรทัศน์ ก้าวตึงๆ มายืนตาขวาง ชี้นิ้วไปทางประตู “วันนี้พอได้แล้ว มึงกลับไปเลยไอ้ฟี่”
“อะไรว้า กูเพิ่งสอนไปได้ชั่วโมงเดียวเอง ไม่ได้หรอก เพราะเดี๋ยวน้องฟ้าเขาจะมีเทสต์ย่อยอาทิตย์หน้าแล้วด้วย กูต้องติวให้แน่น วันนี้อย่างต่ำต้องสามชั่วโมง” เหลียวดูนาฬิกาแล้วเอกลักษณ์ก็สั่ง “กูชักหิวแล้ว ถ้ามึงจะกรุณาช่วยรีบไปซื้อข้าวให้กูแดกจะดีมาก วันนี้กูขอปลาดิบชุดใหญ่นะ”
“ฝันไปเหอะ จะสั่งเท่าไหร่กูไม่ว่าแต่โทรสั่งให้มาส่งที่นี่”
ขอบฟ้าที่อดได้รางวัลกลับมาทำหน้ามึนเหมือนเดิม นั่งฟังสองคนเถียงกันแล้วเริ่มง่วงนอนจนต้องปิดปากหาว
“ละสายตาไปแค่ไม่ถึงชั่วโมงรับรองว่าไม่หายหรอกน่า มึงนี่แม่งโอเวอร์ขึ้นทุกวัน ถ้ากูไม่เห็นกับตา แล้วใครมาเล่าให้กูฟังคงหัวเราะฟันหัก” ส่ายหน้าดิกแล้วเริ่มผลักไสไล่ส่งเพื่อนอีกรอบ “มึงไปซื้อนั่นล่ะดีแล้ว ปลาดิบเดลิเวอรี่แดกลงเสียที่ไหน น้องเขาก็บ่นอยากกินเหมือนกัน เอามาสองชุดเลย”
“อ้าว” ชายหนุ่มมีท่าทีอ่อนลงกะทันหันแต่กระนั้นก็ยังไม่วายดุใส่คนนั่งหน้าง่วงแทน “อยากกินทำไมไม่บอกวะ มึงนี่มัน... เออๆ กูไปซื้อให้ก็ได้ แล้วมึงอย่ารุ่มร่าม ไม่งั้นกูจะเอาปลาดิบทั้งตัวยัดลงคอหอยมึง”
กล่าวฝากฝังเสร็จ เจ้าของห้องก็หยิบกุญแจรถออกไปอย่างว่าง่าย ทิ้งให้ขอบฟ้าเอ่ยไล่หลัง “เอ่อ ผมจำไม่ได้ว่าบ่นอยากกินปลา...”
ประตูกระแทกดังปัง กว่าที่เขาจะพูดจบ “อ้าว ไปซะแล้ว”
“ดีแล้ว เพราะขืนบอกทัน พี่ก็อดกินสิ” เอกลักษณ์พลิกหนังสือเปิด หน้าตากลับมาจริงจัง “เดี๋ยวเรามาดูส่วนนี้กันต่อดีกว่า”
ระหว่างที่เขาก้มหน้าก้มตาทำแบบฝึกหัด เอกลักษณ์ก็พูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“น้องฟ้าไม่ได้คุยกับเจ้าพลอีกเลยเหรอ”
ไส้ดินสอหักเป๊าะคามือ หางรูทยาวไปถึงขอบกระดาษ ขอบฟ้าอ้าปากต้องการพูดแต่กลับนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี
“ใจเย็นๆ พี่ไม่ได้จะทำอะไรเราสักหน่อย ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้” เอกลักษณ์ยิ้มแต่ดูจะเป็นยิ้มที่ไม่ได้สดชื่นเอาเสียเลย “แฟนพี่เป็นเพื่อนของป่านเขาน่ะ พี่เลยได้ฟังมาบ้าง ไม่ได้รู้จากปากเจ้าพวกนั้นเองหรอก”
มองกิริยาจับดินสอกดแน่นแล้วครูสอนพิเศษก็ถอนหายใจ
“จะไอ้กรหรือไอ้พลก็ดี มันก็เป็นเพื่อนทั้งคู่ บอกตรงๆ ว่าพี่ไม่อยากเห็นมันต้องจบลงแบบไม่สวยอย่างนี้เลย มันสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง หัวหกก้นขวิดกันมาตั้งเท่าไหร่ ใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้น พี่ไม่อยากโทษว่าใครเป็นคนผิด เพราะถ้าน้องฟ้ากับไอ้กรรักกันจริงๆ ไอ้พลมันก็เป็นแค่ส่วนเกินอยู่ดี...”
“ผม...ไม่ได้...รักกับพี่กร” เขาพูดช้าๆ เน้นทีละคำ เหงื่อเริ่มออกจนมือชื้น “เราไม่ได้รักกัน”
“อืม” เอกลักษณ์ลากเสียงยาวและยิ้มแหย “แต่เท่าที่พี่เห็น มันจะไม่ใช่แบบนั้นนะ อย่างน้อย...พี่ก็ไม่เคยเห็นไอ้กรเป็นแบบนี้แล้วกัน”
“เป็นแบบนี้...” บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงแต่ขอบฟ้าแน่ใจว่ามันห่างไกลกับคำว่ายินดีแน่ๆ เสียงของเขาฟังดูถึงขั้นเหยเกด้วยซ้ำ “แบบไหน”
“แบบ...จริงจังล่ะมัง” อีกฝ่ายเลิกยิ้มไปแล้ว “กรมันจริงจังกับความรักครั้งนี้มากนะ”
ขอบฟ้าเริ่มมึน จริงจังงั้นเหรอ ความรักงั้นเหรอ ไม่รู้หรอกว่าเอกลักษณ์ใช้เกณฑ์อะไรมาตัดสิน แต่เขาไม่เชื่อหรอกว่าเรื่องระหว่างเขากับกรจะเป็นอะไรที่สวยงามได้ขนาดนั้น
“แต่สิ่งที่พี่อยากบอกฟ้า อยากบอกถึงขนาดต้องหาวิธีไล่ไอ้กรออกไปก่อนน่ะคือเรื่องของเจ้าพลต่างหาก” คนพูดมีสีหน้าลำบากใจขณะกล่าวต่อ “ไอ้กรเล่าให้ฟังบ้างไหมว่าตอนนี้พลกับป่านเป็นยังไงบ้าง”
เขาหวนนึกถึงบทสนทนาครั้งนั้นและพยายามนึกให้ออกว่ากรบอกอะไรบ้าง “พี่กรบอกว่าไม่ค่อยได้เจอป่าน คงมีแฟนใหม่ไปแล้ว ส่วนพี่พลก็มีความสุขดี ...ควงเด็กไม่ซ้ำหน้า เขาบอกว่าพี่พลมีความสุข”
เมื่อเห็นสีหน้าคนฟัง ขอบฟ้าก็เริ่มสังหรณ์แล้วว่าคงมีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้นแล้วเป็นแน่
“...ไม่ใช่เหรอ”
“เรื่องป่านก็ถือว่าใกล้เคียงในส่วนที่บอกว่าไม่ค่อยได้เจอ ส่วนมีแฟนใหม่ไปแล้วนี่พี่ก็ไม่แน่ใจ แต่คิดว่าป่านคงไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่ผิดหวังจากคนหนึ่งแล้วจะรีบหาใครก็ได้มารักษาแผลใจหรอก ผู้หญิงดีๆ แบบนั้นมารักไอ้กรนี่ก็น่าสงสาร” หยุดมองปฏิกิริยาเขาสักพักก่อนจะเอ่ยต่อ “ส่วนไอ้พล มันไม่ค่อยโผล่หน้ามาเรียน โชคดีที่เป็นเทอมสุดท้ายแล้ว อาจารย์เลยไม่ค่อยซีเรียส คงเห็นว่าเกรดมันดีอยู่แล้วด้วยล่ะมั้ง แต่เจอหน้าแต่ละที จะว่าไงดีล่ะ...พี่เรียกไม่ค่อยถูกแต่คงเรียกว่ามีความสุขไม่ได้แน่ๆ”
ถึงใจหนึ่งจะอยากยกมือปิดหูไม่ยอมรับฟัง แต่อีกใจ เขากลับต้องการรู้ความจริงมากกว่า
“มันดูแย่ ได้ยินบางคนบอกว่ามันออกเที่ยวทุกคืน ร้านไม่ปิดมันไม่กลับ ดื่มหนัก ที่สำคัญ...ได้ยินว่ามันเริ่มเล่นยาด้วย”
ขอบฟ้านิ่งอึ้งไปทันทีหลังจากได้ยิน เขาไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างพลชนะจะสิ้นคิดถึงขั้นหันไปหายาเสพติดได้ แต่คนที่เล่าก็เป็นเพื่อนของชายหนุ่มเองซึ่งคงรู้เรื่องราวมาไม่น้อย ดังนั้นจึงไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องโกหกเลย
“พี่พลติดยาเหรอ” เขาเค้นเสียงถามแหบแห้งออกไป ไม่ว่าเรื่องราวระหว่างเขากับพลชนะจะจบลงแบบไหน เขาก็ไม่พร้อมจะรับฟังว่าขณะนี้พลชนะตกต่ำลงถึงขั้นนี้
เอกลักษณ์พยักหน้า “ฟังดูไม่น่าเชื่อแต่พี่คิดว่าคงจะจริง เพราะคนอย่างไอ้พล ต่อให้เที่ยวหัวราน้ำขนาดไหนก็ไม่น่าจะโทรมลงได้เร็วขนาดนั้นถ้าไม่ได้เล่นยาด้วย”
มองสีหน้าซีดเผือดของลูกศิษย์แล้วเอกลักษณ์ให้ยิ่งรู้สึกผิด
“พี่รู้ว่าพี่ขอฟ้ามากเกินไป แต่ถ้าฟ้ายังเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีตบ้าง พี่ก็อยากให้ฟ้าห้ามมันได้ไหม บอกตรงๆ ว่าพี่ไม่เห็นว่าจะมีใครห้ามมันได้อีกนอกจากเรา”
บอกตรงๆ ว่าเขานึกอะไรไม่ออกแล้ว แต่สิ่งที่เด่นชัดที่สุดในตอนนี้ก็คือเขาปล่อยให้พลชนะตกต่ำลงแบบนั้นไม่ได้ ถึงเรื่องระหว่างพวกเขาจะจบลงแบบไม่สวยงาม หากเมื่อนึกถึงสิ่งต่างๆ ที่เขาเคยได้รับมาจากฝ่ายนั้น ไม่ว่าจะเป็นการดูแลเอาใจใส่ รอยยิ้มที่อ่อนโยน ความรู้สึกที่พลชนะมอบให้ เทียบกับสิ่งที่เขาตอบแทนให้แล้ว เรียกว่าต่อให้ต้องใช้เวลาทั้งชีวิตชดใช้ให้ก็อาจจะยังไม่เพียงพอด้วยซ้ำ
“ได้ครับ ผมจะไปหาพี่พล” ตาเขาร้อนผ่าวตอนพูด ไม่ใช่ด้วยความสงสารหรือแค่เห็นใจ แต่เขาติดหนี้พลชนะมากมายเกินไปจริงๆ “ต่อให้พี่กรห้าม ผมก็จะไป”
“เอ้อ อย่าว่าอะไรเลยนะ แต่พี่ว่าถ้าไอ้กรรู้ มีหวังมันล่ามฟ้าติดไว้กับเสาแน่” คำทำนายของเอกลักษณ์ไม่ได้ฟังเกินจริงแม้แต่น้อย แค่นึกถึงตอนที่โดนใส่กุญแจมือติดกับหัวเตียง เขาก็หน้าซีดแล้ว “ถ้าฟ้าไม่รังเกียจ ให้พี่ไปเป็นเพื่อนแทนยังดีเสียกว่า ขืนไอ้กรรู้ นอกจากฟ้าจะแย่แล้วพี่อาจจะตายด้วย”
ขอบฟ้าพยักหน้ารับ อุ่นใจขึ้นนิดหน่อยที่รู้ว่าเอกลัษณ์จะไปเป็นเพื่อนด้วย แต่ต่อให้ต้องไปคนเดียว เขาก็จะไปอยู่ดี
“อย่าร้องไห้นะ ขืนฟ้าร้องไห้ ไอ้กรต้องมัดพี่ติดกับเก้าอี้แล้วถีบลงจากระเบียงแหงๆ ...พี่พูดจริง ไม่ได้โม้ ตอนปีสองมันเคยทำแบบนั้นกับรุ่นพี่ที่ด่าว่ามันเป็นหมาขี้ขโมย จ้องจะแดกแต่เมียชาวบ้าน คือแฟนของรุ่นพี่คนนั้นมาวิ่งไล่ตามไอ้กรเองแท้ๆ อ้อ แต่มันไม่ได้ถีบลงจากระเบียงหรอก แค่ถีบลงสระว่ายน้ำเอง กว่าพวกพี่จะลงไปงมรุ่นพี่ปากหมาขึ้นมาพร้อมเก้าอี้ได้แทบตาย หายซ่าไปเลย”
ถึงความจริงจะไม่ใช่เรื่องตลกแต่ด้วยท่าทางการเล่าก็ทำให้ขอบฟ้าหัวเราะออกมาได้ พอดีกับที่ประตูเปิดผลั๊วะเข้ามา กรซึ่งถือถุงพะรุงพะรังเข้ามาชะงักไปนิดหนึ่งก่อนเอ่ยเสียงขุ่น
“ไอ้ฟี่ กูไปซื้อมาให้แดกแล้วยังไม่มาช่วยรับอีก สันดานเสียนะมึง”
“คร้าบผม ไอ้ฟี่มาแล้วขอรับ คุณชาย” นอกจากจะไม่ถือสาแล้วเอกลักษณ์ยังถลาเข้าไปรับข้าวของมาด้วยหน้าตาชื่นบาน “โอ้โห นี่มึงไปเหมาปลาดิบเขามาหมดร้านเลยหรือไงวะ ไม่ต้องห่วงนะเพื่อน ไอ้ฟี่จะรับผิดชอบให้เอง”
ระหว่างที่เอกลักษณ์วิ่งไปตระเตรียมอาหารบนโต๊ะด้านใน กรก็เดินมานั่งลงข้างๆ เขาซึ่งกำลังจะขยับลุกไปช่วย แถมไม่นั่งเปล่า มือใหญ่ยังรั้งให้เขานั่งลงเบียดเสียแทบจะเกยขึ้นไปบนตักอยู่แล้ว
ด้วยความที่ไม่เคยนั่งตักใครมาตั้งแต่เลิกเป็นเด็ก แถมนี่มันก็ตักผู้ชายอีกด้วย ขอบฟ้าจึงตีหน้ากระอักกระอ่วน “มีอะไรเหรอครับ”
“เมื่อกี๊คุยอะไรกับไอ้ฟี่”
ไม่รู้ว่าเพราะโชคช่วยหรือเขาเกิดนึกขึ้นได้แต่เรื่องหลังสุดที่ได้ฟัง ขอบฟ้าจึงยิ้มกว้าง “พี่ฟี่เล่าเรื่องที่พี่กรเคยมัดรุ่นพี่กับเก้าอี้แล้วถีบตกน้ำ ที่จริงผมก็ว่ามันไม่ใช่เรื่องขำหรอกนะ แต่พี่ฟี่เขาเล่าตลกก็เลยขำ”
“อ๋อ เรื่องเมื่อตอนนั้น” กรพยักหน้า คิ้วที่เริ่มขมวดคลายออก “แม่ง เสือกปัญญาอ่อนหาว่ากูตามจีบแฟนมัน หน้าอย่างกับไข่เจียวลืมใส่น้ำปลา ใครจะแดกลง”
สรุปว่าถ้าสวยก็คงเล่นด้วย ว่างั้นเถอะ
“แรกๆ พี่กรก็ชอบเรียกผมว่าไอ้หน้าจืดนะ” สาบานได้ว่าเขาไม่ได้มีเจตนาไม่ดี ไม่ได้พูดด้วยความน้อยใจ แค่นึกออกเลยพูด “ผมจำได้เพราะมันตลกดี”
กรจับหน้าเขาไว้แล้วไล่มองทีละส่วนๆ ขอบฟ้ากำลังจะอ้าปากถามว่าหาอะไร ชายหนุ่มก็พูดขึ้นมาเสียก่อน “ไม่ต้องดีใจไปหรอกเพราะตอนนี้มึงก็ยังเป็นไอ้หน้าจืดอยู่ แต่ถึงจะจืด กูก็...”
“ไอ้กร! นี่มันอะไรวะ!” เอกลักษณ์ถือกระดาษแผ่นหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นมา แทบไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าอีกสองคนอยู่ในอิริยาบทอย่างไรเพราะความตกใจที่มีมากกว่า “มึงเอามาจากไหน!”
สิ่งที่อีกฝ่ายถือคือกระดาษสีแดงมีตัวหนังสือพิมพ์อยู่สั้นๆ แค่ไม่กี่คำ แต่เป็นไม่กี่คำที่ทำเอาขอบฟ้าตะลึง
กู-ไม่-ปล่อย-พวก-มึง-สอง-คน-แน่
“ไม่มีอะไรหรอก แค่จดหมายพวกโรคจิต ไม่ก็ไอ้เวรสักคนอยากล้อเล่นล่ะมั้ง” กรตอบแบบไม่ใส่ใจ “นี่ก็ไม่ใช่ฉบับแรกด้วย ฉบับก่อนๆ กูขยำทิ้งไปหมดแล้ว”
“นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะ นี่มันจดหมายขู่ มึงช่วยทำท่าตกใจให้มากกว่านี้หน่อยสิวะ!” กลายเป็นเอกลักษณ์ที่เต้นผาง โบกกระดาษไปมาราวกับมันเป็นคำสั่งตัดสินโทษประหารชีวิต “กูว่ามึงต้องรีบไปแจ้งตำรวจ ให้หน่วยพิสูจน์หลักฐานตรวจสอบหาลายนิ้วมือ...”
“มึงจะตื่นตูมไปถึงไหน ไอ้ฟี่ ถ้าจะให้กูคอยนั่งเครียดกับจดหมายประเภทนี้ทุกฉบับ ก็คงเครียดตายห่าไปแล้ว อีกอย่าง ไอ้เรื่องข่มขู่พรรค์นี้กูเจอแรงกว่านี้ตั้งกี่เท่า แค่นี้ยังเด็กๆ” กรยักไหล่ หันมาดึงมือคนที่นั่งนิ่งด้วยความตื่นตระหนก “ไปกินข้าวได้แล้ว หือ ทำไมมือเย็น เป็นอะไรวะ ถามไม่ตอบ”
“พี่กร ผมว่าเชื่อพี่ฟี่ดูสักครั้งดีไหม มันอันตราย” ขอบฟ้าดึงเสื้อชายหนุ่มกระตุกแรงๆ “ถ้าครั้งนี้มันไม่ใช่แค่การล้อเล่นล่ะ ถ้ามันเป็นการขู่จริงๆ...”
“มึงนี่ก็ตื่นเต้นตามไอ้ฟี่ไปอีกคน เห็นมึงประสาทแดกแบบนี้ ไอ้คนส่งคงหัวเราะฟันหัก” กรยิ้มเหยียด “กูไม่ยอมให้ไอ้โม่งหน้าไหนมาคอยบงการชีวิตกูหรอกนะ แต่ถ้ามึงอยากเต้นตามมันก็ตามใจ”
กล่าวจบ กรก็เดินเข้าครัวไปทิ้งให้พวกเขาอีกสองคนที่เหลือยืนมองหน้ากันเอง เอกลักษณ์ตัดสินใจพับกระดาษเจ้าปัญหาเก็บใส่กระเป๋าตนเอง ตบบ่าลูกศิษย์ปลอบใจ
“รอดูท่าทีก่อนก็ได้ มันอาจจะเป็นแบบที่ไอ้กรว่า ฝีมือพวกโรคจิตว่างงาน” พูดไปแล้ว คนพูดกลับทำหน้าเครียดเสียเอง “แต่ประโยค...พวกมึงสองคนเนี่ยมัน... ทำไมมันต้องขู่ฟ้าด้วย แสดงว่ามันรู้เรื่องฟ้ากับไอ้กรงั้นสิ ใครกันที่จะแค้นถึงขนาด...”
จู่ๆ เอกลักษณ์ก็ชะงักเช่นเดียวกับขอบฟ้า ถ้าจะมีใครเกลียดกรก็คงไม่แปลก แต่ถ้ามันลามมาถึงเขาได้ก็แสดงว่าน่าจะรู้จักเขาเช่นกัน ใครบางคนที่เพิ่งพูดถึงไปเมื่อครู่ผ่านแว่บเข้ามาในความคิด
“หรือว่าจะเป็นไอ้พล”
“ไม่มีทาง” ขอบฟ้าสวนทันควัน พูดอย่างเชื่อมั่น “พี่พลไม่มีทางทำแบบนี้เด็ดขาด”
ครั้งนี้ไม่เหมือนกับตอนที่เอกลักษณ์บอกว่าพลชนะติดยา เพราะมันไม่ใช่แค่ไม่น่าเชื่อแต่มันเป็นไปไม่ได้เลยต่างหาก เอกลักษณ์ยังมีท่าทางไม่แน่ใจหากท้ายสุดก็ยอมพยักหน้ารับ
“พี่ก็ไม่อยากเชื่อ เอาเป็นว่าถ้าหลังจากนี้ยังมีจดหมายข่มขู่ส่งมาอีก ฟ้ามาบอกพี่ก็แล้วกัน เก็บจดหมายไว้ด้วย อย่าให้ไอ้กรขยำทิ้งอีก ขอดูอีกสักระยะ พี่พอจะรู้จักคนของบ้านมัน บางที...” เสียงพูดเบาลงจนกลายเป็นแค่งึมงำในลำคอ
ขอบฟ้าตั้งท่าจะพูดอะไรต่อทว่ามีเสียงตะโกนดังมาเสียก่อน “พวกมึงสองคนจะจู๋จี๋กันอีกนานไหม! ไอ้ฟี่ เลิกขู่เมียกูได้แล้ว เดี๋ยวคืนนี้ถ้าแม่งนอนเยี่ยวราดรดกู กูจะกระทืบมึงให้ไส้แตก”
เขาเลยเปลี่ยนเป็นถอนหายใจ พยักหน้าให้ครูที่ยืนคอย่นแทนพร้อมตอบ “มาแล้วครับ พี่กร พี่มีปัญหาอะไรกับกระเพาะปัสสาวะผมนักหนาเนี่ย หลายรอบแล้วนะ”
บ่นพึมพำขณะเดินเข้าครัวไปหาคนเจ้าปัญหา ปลาดิบที่ถูกยื่นมาให้ถึงปากทำเอาผงะนิดหน่อยแต่ก็ยอมอ้าปากรับแต่โดยดี อันที่จริงเขากินไม่ค่อยเป็นหรอกนะ ไอ้ของดิบๆ พรรค์นี้ จึงเบือนหน้าหนีเมื่อคำต่อไปถูกยื่นจ่อชิดริมปาก
“ไม่เอา ผมไม่ค่อยชอบหรอก”
กรชะงักอีกรอบ ก่อนตะโกนดังลั่นเสียจนแก้วหูเขาสะเทือน
“ไอ้เหี้ยฟี่!!!”
++++++++++
-
น่าสงสัยว่าจะเป็นฝีมือพล
-
ง่ะ น่ากลัวอะ
จดหมายขู่แบบนี้น่ากลัวจริงๆ
หวังว่าจะไม่ใช่พลนะ
ยิ่งเล่นยาแล้วด้วย
ขาดสติขึ้นมาจะทำไงเนี่ย เง้อออ
ขอบคุณคนโพสต์และคนเขียนนะคะ
-
ได้กลิ่นลางร้าย..
ฟ้าคงซวยอีกตามเคย
พี่กรเอ๊ยย เคยห่วงอะไรบ้างมั้ย
หรือต้องรอให้ฟ้าเป็นอะไรก่อนถึงจะคิดได้
ปล.ความละมุนเพียงน้อยนิดในตอนนี้ ไม่สามารถกลบกลิ่นดราม่าได้
-
กลัวฟ้าเป็นอันตรายจัง T________T
-
พลแน่เลย ไม่รู้จะสงสารพลดีมั้ย. แต่ที่รู้ๆอะ สงสารกรก่อนเลย โถถถถ~~น้องฟ้า//ทำหน้าระเหี่ยใจ :hao4: :hao3: :katai1:
-
อยากให้พลรู้ความจริง จะได้แฟๆ
-
กลัวใจแต่ละคนมากเลยอะ ทางคงไม่สวยหรูแน่ๆทั้งคู่
-
หมั่นไส้ พอบอกเมียอยากกินวิ่งแจ้นไปซื้อเลยนะ
ไอ้พี่ฟี่ท่าทางจะนำความซวยมาให้น้องฟ้าอีกและ
อิพี่พลมันจะเป็นไงก็เรื่องของมันเซ่ อิน้องฟ้าก็จะติดบุญคุณอะไรขนาดน้านนน มันไม่ได้มากมายเลยนะ อิพลมันทำดีหวังผลอีหนูเอ้ยย ปวดหัวกับวิธีคิดของนาง แล้วเนี่ยโดนโรคจิตขู่ขนาดนั้น ถ้ายังไปหาอิพลอีกก็ควรโดนด่าว่าอีโง่แล้วนะ
อารมณ์มาเต็มบอกเลย :katai4: :katai3:
-
5555 ต้องบอกว่าน้องฟ้าอยากกินสินะ กรนี่ไวเชียว น่ารักกกกก
-
หวังว่ากรจะปกป้องฟ้าให้ได้น่ะ
ถ้าเป็นพล ก็คงเสียใจแทนฟ้าแย่เลย
-
มีลางว่าเอกลักษณ์นี่อาจจะไม่หวังดี! ยังไงดีล่ะเนี่ย อีพี่กรดูแลน้องดีๆนะเมิง
-
นี่มันนิยายสยองขวัญหรือเปล่านี่ :ling3:
-
:pig4: :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี คือนิยายของคนเขียนดีนะในแง่การบรรยายน่าติดตามดี เเต่เป็นนิยายแนว feel badน่ะ อ่านไปหวาดหวั่นไป 555
-
ไม่แน่ใจว่าฝีมือพี่พล หรืออาจจะพลิกเป็นฝีมือป่าน คือจริงๆแล้วเรื่องนี้คนผิดคือกรกับฟ้านะเราว่า สงสารพลอยู่เหมือนกันถ้าถูกพลิกไปเป็นตัวร้ายโดยที่ตัวเองก็เป็นฝ่ายถูกกระทำก่อน
ไม่แน่ใจว่าคนเขียนจะมีทฤษฏีsupport จุดนี้มั้ย (เช่นเบื้องหลังของกร-พล ที่มีต่อฟ้า อาจจะมีไรมากกว่านั้น) เพราะหลายๆครั้ง คำพูดพี่กรนางตีมึนมากๆ ทั้งตอนที่พูดถึงพลหิ้วเด็กใหม่ หรือป่านมีแฟนใหม่ไปแล้ว แต่พอฟี่พูดมันก็คนละเรื่อง หรือตอนที่บอกว่าฟ้ารับเงินทั้งๆที่ตัวเองปล้ำฟ้า เหมือนแบบกูจะเอา ไม่สนว่าใครจะเจ็บ ใครจะดูแย่ ฟ้าก็ไม่ทำตัวชัดเจน คิดไปเองแทนพล จริงๆนี่ก็คะแนนติดลบกรไปหลายเรื่องแล้วนะ เป็นพระเอกที่ตีมึน?จริงๆ :ling3:
-
โอยยยใครมันทำฟระ รึว่าป่าน พลชนะจะเป็นไปได้หรอ?? อิพี่กรโหดคนเดียวไม่พอ มีเรื่องสยองขวัญอีก ต้องรออีกสองวันเลยหรอเนี่ย :katai1: อยากรู้อะมาต่ออีกตอนได้มั้ยคะ :o12:
-
ตอนแรกเห็นใจฟ้ามากที่ต้องมาเจอคนอย่างกร แต่ตอนนี้เริ่มเหนื่อยใจกับน้องแล้ว
นี่ซื่อหรือเซ่ออะเอาให้ดี ยอมให้คนอื่นเอาเปรียบโดยที่ไม่รู้สึกอะไรขนาดนี้ได้ไง
พอพลรู้เรื่องก็มีหลายจังหวะให้อธิบายความจริงกับพลไป ก็มัวแต่อ้ำๆ อึ้งๆ จนพลไม่ยอมฟังอีก
แต่ปัญหาคือยังยอมกรอยู่อีกได้ไงอะ ไม่โกรธไม่แค้นกรเลยเหรอที่ทำให้ทุกอย่างมันเลวร้ายขนาดนี้
เป็นใครพอมาถึงจดนี้มันต้องแตกหักกันแล้วปะ จะบอกว่าโดนบังคับมันก็ใช่ แต่น้องก็ไม่มีทีท่าจะต่อต้านเลย
อย่างนี้ใครเค้าจะเชื่อง่าจริงๆ แล้วไม่ได้รักกรเลย โอ้ย เครียดกับตัวตนของน้องฟ้ามาก
ส่วนกร นี่ก็หมาบ้า ความจริงชอบพระเอกสไตล์ขี้หวงเวอร์แบบนี้มากนะ แต่ไม่ชอบกรเลยให้ตายเถอะ
สุดยอดความเห็นแก่ตัว และเลวร้ายมากๆ คิดอยู่ว่านางอาจจะมีปมอะไรหรือเปล่า แต่ก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่จะทำกับคนอื่นแบบนี้อะ
เริ่มกับน้องฟ้าไม่สวย ก็ขอให้ตอนจบซัฟเฟอร์นานๆ นะ รักไม่ลงเชียร์ไม่ลงจริงๆ
ส่วนพลชนะก็น่าสงสาร เสียศูนย์ไปเลย แต่ก็ไม่แน่ใจว่าพลรักฟ้าขริง หรือแค่เจ็บที่ถูกเพื่อนรักแย่งกันแน่
-
ดาร์กกกกกกก :ling3:
-
ตอนนี้สั้นจังเลยย ทิ้งระเบิดแล้วก็จากไป คนที่ขู่พลหรอหรือว่าป่าน
แต่ป่านไม่น่าจะร้ายขนาดนั้น แต่ถ้าฟี่บอกว่าพลติดยา อาจจะเป็นพลก็ได้
สงสารฟ้าอะ มาม่าชามใหญ่อีกแล้ว
-
...ทุกคนก็ดูจะไม่หยุดยั้งที่จะหาขรี้มาให้ไอ้เด็กอึนนี่ตลอด...
ฟี่อะไรนี่ คิดแล้วใช่มั้ยถึงจะให้ฟ้าไปพูดกับพล เพื่ออะไรหรอ มันจะทำให้ชีวิตใครดีขึ้นวะ มันก็เห็นๆตามความเข้าใจทุกคนคือ กรแย่งแฟนเพื่อน ฟ้าทิ้งแฟนมาหาเพื่อนแฟน แล้วให้ไปพูดอะไรวะ ให้ฟ้าไปโดนพลระบายอารมณ์ใส่ หรือให้ฟ้าโดนกรกระทืบซ้ำ รู้จักเพื่อนตัวดีทั้งคู่ เอาส้นทรีนอะไรคิดว่าให้ไปพูดแล้วจะช่วย ไม่ใช่เห้กว่าเดิม คิดว่าพลจะฟังแฟนเก่าที่ทรยศขายตัวให้เพื่อนงี้อ่อ โลกสวยไปมั้ย ทำไมใครๆก็อยากจะใช้ให้เด็กนี่ไปซวยกันจัง ซวยซ้ำซวยซากจนน่าเบื่อ
แล้วเด็กนี่ก็นะ ไม่คิดไม่แคร์ไม่ห่วงครอบครัวคนที่รักตัวเองบ้างเลยหรอ ถึงไม่คิดห่วงตัวเอง โดนอะไรก็ไม่รู้สึกรู้สา จากที่โดนพลซ้อมเอาคราวที่แล้วนี่ คือลืมแล้ว จะไปพูดอะไรอีกวะ คิดว่าแฟนเก่าที่ถูกเข้าใจว่าขายตัวให้เพื่อนเนี่ย ยังสามารถพูดอะไรกะเค้าได้อีกหรอ คือต้องโดนอะไร ถึงจะทำให้นางมีสติเหมือนคนปกติบ้าง ตอนนี้นางดูยิ่งป่วยเข้าไปเรื่อยๆละเนี่ย
อย่าให้เป็นวงเวียนซ้ำซากเหมือนหนังซ้ำถี่ๆนักเลย ให้มีใครคิดได้และเรียนรู้จากประสบการณ์ซะบ้างเถอะ ไม่ใช่หาเรื่องใส่ตัว ไม่รู้ตัว โดนเข้าใจผิด โดนใส่ร้าย โดนซ้อม โดนข่มขืน โดนๆๆๆๆๆ ซ้ำไปซ้ำมา ละนางก็ได้แต่ซึมกระทือ...
//น้ำตาจิไหล :a6:
-
คิดว่าไม่ใช่พลกับป่านอ่ะ
ถ้าเป็นพลคงลงมือไปนานแล้ว
และพลก็ได้ทำฟ้าไปทีนึงแล้ว
ถ้าพี่ฟี่พูดจริง พลน่าสงสารมาก
สงสารเรื่องที่ถูกกระทำทั้งจากเพื่อนและแฟน
ถึงฟ้าจะไม่ได้ตั้งใจแต่ก็ปิดบัง ส่วนกรนี่ตั้งใจร้ายนะ
ตอนนั้นที่ทำอาจคิดว่าพลไม่รักฟ้าจริง คงไม่จริงจัง
แต่ตอนนี้ก็น่าจะรู้แล้วว่าพลจริงจังกับฟ้าแค่ไหน
น่าจะเห็นแก่ความเป็นเพื่อน ช่วยพลให้หลุดพ้น
อ่านไปปมเรื่องพลกับกรยิ่งเยอะ
ไม่รู้ว่าไหนจริงไหนไหนปลอมกันแล้ว
-
คงไม่ใช่พลชนะหรอกมั้ง หวังว่านะ
แต่พี่กรนี่เร็วดีนะแค่บอกฟ้าอยากกินก็ได้กินอย่างเร็วเลย :laugh: แต่พี่ฟี่คะพี่จะโดนมัดติดกับเก้าอี้แทนไหมคะเนี่ยโทษฐานหลอกพี่กรอะ
-
ง่า ฝีมือครายยยย
พี่พลหรอ? คุยกัยดีๆสิอย่าเล่นงี้
ขอให้ทั้งพี่กรและน้องฟ้าปลอดภัยน้า
:ling1: :katai1:
-
:katai1:อาจเป็นป่าน
-
บางที อาจเป็นอาจารย์ที่กรไปกระทีบไหม นางอาจแค้นฝังหุ่น ฟ้านิสัยอย่างนี้อันตรายถ้าปล่อยให้อยู่ตามลำำพังอย่างกรว่า อยากรู้ความจริงเร็วๆๆ คะ
-
5555555555555555555555555555
ฟี่แม่มฮา
-
น่ากลัว
ไม่ห่วงกร แต่ห่วงฟ้า
-
สงสารพี่พลจังเลย อยากให้ใครก็ได้บอกพี่พลทุกเรื่องที่ผ่านมาว่าฟ้าไม่ได้ตั้งใจทำผิด :katai4: o22
-
ตั้งแต่ขอบฟ้ามารู้จักคนพวกนี้ มีแต่จะซวยทั้งขึ้นทั้งล่องนะ
คิดว่า กรคงหาทางรับมือคนขู่แล้วล่ะ ดีไม่ดีอาจรู้แล้วว่าเป็นใคร
... เฮ้ออออ ตอนต่อ ๆ ไป จะต้องซดมาม่าอีกแล้วใช่ไหมเนี่ยะ
-
เฮ้อ
-
เพิ่งอ่านทัน ขอด่าย้อนหลังหน่อยเถอะ
อิกร...รู้อ่ะว่าเป็นพระเอก(จากพี่ๆหน้าแรกๆสปอยด์มา) มันจำเป็นไหมที่ต้องพูดให้ฟ้าเสียหาย เสียใจขนาดนั้น พูดเหมือนฟ้าเป็นอีตัวเห็นแก่เงิน โกรธ โกรธแทนฟ้ามาก :katai1: แกเป็นพระเอกเอี้ยติด Top Ten ฉันแล้ว พูดเลย
ทิ้งแม่มมให้หมดเลยฟ้า อย่าไปกลัว ใครมันจะขู่จะประจานยังไงอย่าไปแคร์ ถ้ามันจะเลวทำจริง ก็คิดสะว่าโดนอีกทีเดียวแล้วเป็นไทชีวิตจะดีขึ้น คุณแม่ขอร้องงง
เกิดเป็นขอบฟ้านี่ ชีวิตมันอยู่ยากจริงๆ :เฮ้อ:
-
น้องฟ้าอย่าพึ่งไปหา พลเลย รอจับคนขู่ก่อนดีมั๊ย???
-
ความจริงมีสิ่งเดียวเท่านั้นคือ ...............
(รอนักเขียนเฉลย อิอิ) ป่านและกร ผู้ต้องสงสัย
พอเมียอยากกินพี่กรรีบไปซื้อเลยน่ะ
ฟ้าเถียงกรขึ้นเยอะเลย เก่งๆๆๆ
กรรักฟ้าไปเต็มๆๆๆแล้ว แต่ฟ้ายังเลย งานนี้กรจะเอาอะไรมาให้ถึงใจฟ้าหน่อ
ชอบๆๆๆ รอลุ้นเรื่อยๆๆๆน่ะ
-
:z3: :z3:
พลดูเป็นผู้ร้ายขึ้นมาเลยอ่ะ หลังจากพี่ฟี่เปิดประเด็นพี่พลเล่นยา
รอตอนหน้าค่า
-
จากพระเอกที่แสนดี จะกลายเป็นตัวร้ายแล้วหรอ???
-
คนร้ายจะออกมาแล้ว
-
ใครกันหนอ?
-
สงสารพล แต่...................ยังไงก็เชียร์กรนะค่ะ ตอนหน้าดราม่าแน่ รออยู่ :z1:
-
Rough and Tender 23
เช้าวันจันทร์ กรมาส่งเขาที่มหาวิทยาลัยตอนเช้าด้วยหน้าตาง่วงนอนเพราะตื่นสายกันทั้งคู่ กว่าขอบฟ้าจะข่มตาหลับได้ก็ดึกมาก กว่าจะตื่นก็ปล่อยให้นาฬิกาปลุกจนเลิกปลุก ส่วนกรที่ติดนิสัยถ้าเขาไม่ปลุกก็ไม่ยอมตื่นเองมาตั้งนานแล้ว
“แค่คาบเดียว โดดไปก็ไม่ตายหรอกมึง”
วิธีแก้ปัญหาของกรไม่เคยถูกประเด็น เขาเลยยืนขมวดคิ้วแต่พอเห็นว่ากรกลับแค่ทำหน้าง่วงใส่ จึงบอกแบบติดจะหงุดหงิด “ถ้าพี่ขี้เกียจ ผมนั่งรถเมล์ไปเองก็ได้”
“งอนอีก นี่กูก็แต่งตัวแล้วไง ไปๆ ไม่ต้องถลึงตาใส่กู” มือใหญ่ดันเขาหัวซุนเข้าลิฟต์และหาวหวอดมาตลอดทาง เมื่อจอดรถส่งแถวหน้าตึกแล้วขอบฟ้าก็รีบวิ่งขึ้นตึกเรียนอย่างรีบร้อนเพราะสายไปร่วมสิบนาที
เขาแง้มประตูห้องเรียน ยกมือไหว้อาจารย์ที่ยังสอนอยู่หน้าห้องแล้วรีบแทรกตัวหาที่นั่งที่ใกล้ที่สุด ตั้งอกตั้งใจจดเลคเชอร์ไปได้สักพัก จึงเริ่มรับรู้ถึงบรรยากาศแปลกๆ รู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่ลอบชำเลืองมาที่เขา เสียงพูดคุยซุบซิบพึมพำจับใจความไม่ได้ มันเป็นบรรยากาศที่เขาเคยรู้จักดีและมันก็เริ่มทำให้มือเย็นเฉียบ
เมื่อหมดคาบ ขอบฟ้ารีบจ้ำออกจากห้อง เดินเร็วๆ หวังหลบให้พ้นสายตาคนอื่น แต่เขากลับได้ยินเสียงพูดดังขึ้นตอนที่เดินผ่านนักศึกษากลุ่มหนึ่ง
“คนนั้นไง...รูปบนบอร์ด”
ปกติบนบอร์ดคณะจะมีประกาศต่างๆ แปะไว้เต็มไปหมดแต่ไม่ค่อยจะมีคนสนใจอ่าน ขอบฟ้าวิ่งถลามาแทบจะชนกับหญิงสาวสองสามคนที่ยืนดูอยู่ก่อนหน้า กวาดสายตาดูเร็วๆ และต้องผงะเมื่อพบภาพของตัวเองบนนั้น
ในรูปเป็นภาพเขากับกร รูปหนึ่งแค่ยืนชิดกันมากๆ อีกรูปเขาโดนคว้าแขนไว้ ส่วนรูปสุดท้ายเป็นภาพเบลอๆ ถ่ายเข้าไปในรถ ใครอื่นอาจจะมองไม่ออก แต่เขาดูออก...ว่าเป็นตอนที่กรชะโงกหน้ามาจูบเขาซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ กัน
ขอบฟ้าเอื้อมมือไปกระชากมันออกมา ขยำเป็นก้อนกลมแล้วเดินจากมาแบบเตลิดเปิดเปิง ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี ความจริงเวลาแบบนี้ถ้ามีเพื่อนสักคนให้ปรึกษา เขาคงไม่ต้องมานั่งมึนมองรูปยับยู่ยี่ในมือคนเดียว
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เบอร์โทรศัพท์ในเครื่องมีอยู่น้อยนิดจนน่าสงสาร บ้าน ทิวหมอก ปลายฝน กรและเอกลักษณ์
ข้ามสามเบอร์แรกแบบไม่หยุดคิด ชะงักนิดหนึ่งตรงชื่อกร แต่พอคิดว่าขืนเล่าให้ฟัง ฝ่ายนั้นคงเห็นเป็นแค่เรื่องขี้ปะติ๋ว หาว่าเขาคิดมากอีกแน่ ขอบฟ้าจึงตัดสินใจโทรหาครูสอนพิเศษแทน
“คิดถึงพี่ฟี่เหรอจ๊ะ” คำทักทายแรกที่ถามถึงทำเอาขอบฟ้าต้องทำหน้าเลิ่กลั่ก ก่อนตอบอย่างสุภาพ
“เอ่อ ขอโทษครับ นี่ผมขอบฟ้านะครับ”
“อืม พี่รู้ ว่าไง คิดถึงพี่ฟี่มากเหรอ” เอกลักษณ์ยังหยอดเสียงหยดย้อย ขำคิกคัก “หรือรอจนถึงวันหยุดไม่ไหว อยากเจอหน้าพี่...”
“มีคนเอารูปผมกับพี่กรมาติดที่บอร์ดมหาลัย” เอ่ยแทรกอย่างไร้มารยาท แต่เขาก็ร้อนใจเกินกว่าจะทนไหว “จะเป็นคนเดียวกับที่ส่งจดหมายมาหรือเปล่า พี่ฟี่ ผม...ชักจะกลัวมากขึ้นทุกทีแล้ว”
เงียบไปพักหนึ่งก่อนเอกลักษณ์จะเอ่ยเครียด ไม่เหลือร่องรอยล้อเล่นแบบตอนแรก “รูปไอ้กรกับน้องฟ้า...ติดที่มหาลัยเนี่ยนะ อย่าว่าแต่ฟ้าเลย พี่เองก็ว่ามันดูแย่ขึ้นทุกทีๆ แล้วล่ะ ฟ้าเก็บรูปนั้นไว้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะลองหาทางดู”
“ได้ครับ” รีบพับหลักฐานเก็บยัดในเป้แล้วเอ่ยถาม “พี่พลเป็นยังไงบ้าง วันนี้เขาไปเรียนหรือเปล่า”
“ไม่ได้มา” ได้ยินเสียงเอกลักษณ์ถอนหายใจ “ฟ้า เรื่องที่พี่ขอไว้น่ะ คือ...ถ้าฟ้าลำบากใจหรือไม่อยากไปหามันแล้ว พี่ก็เข้าใจนะ เพราะพี่ก็เริ่มไม่อยากให้ฟ้าเสี่ยงแล้วสิ ถ้าฟ้าเป็นอะไรไป พี่ตายแน่”
เอกลักษณ์พูดประโยคหลังนี้บ่อยจนเขาชักชินเสียแล้ว “อยากไปสิ ทำไมผมจะต้องไม่อยากไปเจอพี่พลด้วย”
“ไม่รู้สิ แต่ฟ้ายังแน่ใจเหรอว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับไอ้พลจริงๆ”
“แน่ใจ”
“ก็ได้ งั้นขอเวลาอีกสองสามวันนะ ถ้าไอ้พลยังไม่โผล่หัวมา พี่ก็ว่าปล่อยมันไปแบบนี้ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”
เอกลักษณ์พูดต่ออีกสองสามประโยคก่อนวางสายไป เมื่อรู้สึกตัวว่าเพิ่งโดดเรียนคาบที่สองไปเสียแล้ว เขาจึงไม่รีบร้อนไปไหนนอกจากนั่งเหม่ออยู่ตรงที่เดิม สักพักก็ค่อยๆ ควักแว่นออกมาใส่จ้องภาพแอบถ่ายดูอีกรอบชัดๆ และสังเกตเห็นความผิดปกติของหนึ่งในรูปพวกนั้น
ตัวเขาในรูปแอบถ่ายกำลังยิ้มตอนกรตะแคงหน้าลงมากระซิบอะไรบางอย่างตรงข้างหู
กรเองก็ยิ้ม คาดว่าคงกำลังนินทาใครหรืออะไรที่พวกเขาเห็นในตอนนั้น แต่ทำไมตัวเขาเองถึงทำท่าเหมือนกับชะโงกหน้าไปฟังด้วยก็ไม่รู้
สมควรจะให้คนเห็นเข้าใจผิด เพราะถ้าคนในรูปไม่ใช่ตัวเอง ขอบฟ้าก็คงบรรยายกิริยาดังกล่าวได้ว่าคนในรูปกำลังจู๋จี๋กัน
เอ่อ แต่เขากับกรไม่ได้จู๋จี๋กันนะ
เพ่งมองจนเริ่มปวดตาก่อนจะรีบเก็บลงกระเป๋า นี่มันไม่ใช่เวลามานั่งจับผิดตัวเองในภาพสักหน่อย ตอนนี้สิ่งที่สำคัญกว่าคือใครเป็นคนถ่ายภาพนี้และต้องการอะไรกันแน่ หากคนร้ายต้องการแบล็คเมล์ก็น่าจะติดต่อมาแล้วไม่ใช่ส่งแค่จดหมายสนเท่ห์ ดังนั้นเป็นไปได้มากกว่าว่าคนร้ายทำเพราะต้องการแก้แค้น ไม่เขาก็กร ไม่งั้นก็ทั้งคู่ จริงอยู่ว่าเขาไม่ค่อยมีมิตรแต่ก็ไม่ได้สร้างศัตรูไว้มากมาย
ส่วนคนมีศัตรูเยอะก็ดันไม่สนใจเอาเสียเลย
ในท้องปวดมวนด้วยความเครียดจนขอบฟ้านิ่วหน้า นั่งตัวเกร็ง สูดลมหายใจลึกๆ อยู่นานกว่าอาการปวดจะค่อยบรรเทาลงบ้างและถอนหายใจยามเตรียมตัวเข้าเรียนวิชาต่อไป คิดเสียว่ายังไงก็ไม่เคยมีคนมองเขาในแง่ดีอยู่แล้ว โดนมองแปลกๆ มากอีกหน่อยจะเป็นอะไรไป
เฮ้อ แต่เขาจำไม่ได้ว่าเคยจู๋จี๋กับกรจริงๆ นะ
+++++++++
กว่าเอกลักษณ์จะติดต่อหาเขาอีกครั้งก็เป็นอีกหลายวันถัดมา เป็นช่วงที่เลวร้ายรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ของเขากับการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยแบบโดนซุบซิบลับหลัง จะว่าชินแล้วก็คงใช่ ที่ตลกร้ายคือมีนักศึกษาท่าทางตุ้งติ้งเดินมาตบบ่าเขาแล้วเริ่มพูดคุยอย่างสนิทสนมราวกับรู้จักกันมานาน
“ฉันเห็นรูปเมื่อวันนั้นแล้ว หล่อลากเลยนี่นา ไปหาจากไหนเหรอ แนะนำฉันบ้างสิหรือจะให้ดีก็มาร่วมวงกันไหม สนุกกว่าเล่นกันแค่สองคนเป็นไหนๆ ฉันรับประกัน”
ขอบฟ้าผงะ ก่อนวิ่งหนีไม่เหลียวหลัง ถึงจะอยากมีเพื่อน แต่ถ้าเป็นเพื่อนแบบนี้ เขาก็ไม่เอาเหมือนกัน
โทรศัพท์ดังขึ้นตอนที่เขากำลังเตรียมตัวจะเข้านอน
“ฟ้า ถ้าพี่เข้าไปรับเราตอนนี้จะสะดวกไหม” ปลายสายตะเบ็งเสียงมาท่ามกลางเสียงอื้ออึง “พี่เพิ่งเจอไอ้พลเมื่อกี๊”
“พี่ฟี่ไม่ต้องมารับหรอก เดี๋ยวผมไปหาเอง อยู่ที่ไหนครับ” รับฟังสถานที่มาแล้ว ขอบฟ้าก็รับปาก “เดี๋ยวผมจะรีบไป ไว้เจอกันนะครับ”
รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและย่องออกจากบ้านทันที โดยไม่อยากจะยอมรับว่าดูเหมือนเขาจะเริ่มเชี่ยวชาญในการทำเรื่องแบบนี้เสียแล้ว
เมื่อไปถึงบริเวณนัดเจอ ขอบฟ้าก็โทรศัพท์หาเอกลักษณ์ซึ่งรีบเดินมาหาทันที “พี่ขอโทษนะที่ทำให้ต้องเดือดร้อน แล้วนี่ที่บ้านรู้ไหมว่าฟ้าออกมา”
ส่ายหน้าแล้วเขาจึงรีบบอก “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเองก็ไม่อยากให้พี่พลเป็นแบบที่ว่า เรารีบไปหาพี่พลกันเถอะ”
เอกลักษณ์จูงมือเขาเดินเข้าร้าน ลัดเลาะผู้คนไปตามทาง ขึ้นบันไดแคบๆ จนกระทั่งมาถึงมุมด้านบนที่ค่อนข้างแยกเป็นเอกเทศจากความสับสนทางด้านล่าง มีเงาตะคุ่มบ้างก็นั่ง บ้างก็นอนกองกันอยู่ตามโซฟา เมื่อมองดูค่อยเห็นว่าส่วนใหญ่ถ้าไม่ได้นอนยิ้มก็จะตาลอยกันอยู่ทั้งนั้น
เอกลักษณ์ปล่อยมือเขาและเดินเข้าไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งเหยียดขาอยู่มุมด้านในสุด ขอบฟ้าเพ่งสายตามองตามแล้วต้องกลั้นหายใจ เขาแทบจำพลชนะไม่ได้เลยเมื่อมองดูใบหน้าซูบซีดนั้น เอกลักษณ์ชี้มาทางเขาซึ่งกำลังเดินเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าของชายหนุ่มดูคล้ายจะตะลึงอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงขนาดหนัก
“พามันมาทำไม!” เสียงเกรี้ยวกราดตะคอกใส่ก่อนที่เจ้าตัวจะผลักไสผู้เป็นเพื่อนจนเซ “มึงคิดว่าพามันมาแล้วกูจะซาบซึ้งบุญคุณพวกมึงนักหรือไง! ไสหัวไปให้พ้น ไอ้ฟี่ เอามันไปให้พ้นหน้ากูเดี๋ยวนี้เลย”
ขอบฟ้าตัวชา หน้าชา แทบไม่ได้ยินอีกแล้วว่าเอกลักษณ์เกลี้ยกล่อมพลชนะต่อยังไง มารู้ตัวอีกที เอกลักษณ์ก็เดินส่ายหน้ากลับมาหา “วันนี้คงไม่ได้เรื่องแล้วล่ะ ขอโทษนะที่อุตส่าห์มาทั้งที ไว้ครั้งหน้า เราลองไปหามันที่อื่นที่ไม่ใช่ที่ผับกันดีกว่า”
ว่าแล้วก็เอื้อมมือมาดึงเขาให้ออกเดินแต่ขอบฟ้าไม่กระดุกกระดิกจากจุดเดิม เขาเงยหน้าบอกเอกลักษณ์ทั้งที่ตัวเองก็ไม่มั่นใจแม้แต่น้อย
“พี่ฟี่กลับไปก่อนเถอะครับ ผมจะอยู่ต่ออีกนิด” เห็นอีกฝ่ายตั้งท่าจะปฏิเสธ จึงรีบย้ำ “ให้ผมลองดูเถอะ ผมปล่อยพี่พลให้เป็นแบบนี้ไม่ได้หรอก”
ครูสอนพิเศษชั่วคราวตีหน้ายุ่ง หันซ้ายหันขวาอยู่สักพักก่อนจะทำข้อตกลง “พี่จะรออยู่แถวนี้แล้วกัน ถ้ามีอะไรรีบโทรหานะ แล้วก็...อย่าอยู่กับมันแค่สองคนตามลำพังเด็ดขาด เฮ้อ คิดถูกคิดผิดวะเนี่ย ถ้าฟ้าเป็นอะไรขึ้นมา ไอ้กรเอาพี่ตายแน่”
พูดสโลแกนประจำตัวจบ เอกลักษณ์ก็ยอมเดินจากไปแต่ยังไม่วายเหลียวมามองเป็นระยะๆ จนกระทั่งลับตาไปแล้วนั่นล่ะ ความมั่นใจที่พยายามแสดงให้ฝ่ายนั้นเห็นก็หายวับ ขอบฟ้าเริ่มประหม่าและไม่รู้จะทำอะไรต่อทันที
เขายืนทื่อ เหลียวมองพลชนะที่ไม่ได้สนใจมองเขาอีกแล้วสลับกับมองทางที่เอกลักษณ์เดินหายไป ยืนเก้กังสักพักก็ตัดสินใจเดินย่องๆ มาทิ้งตัวลงนั่งที่มุมโซฟาฝั่งเยื้องๆ กับตัวที่พลชนะนั่งอยู่
นั่งหายใจทิ้ง คิดสับสนอยู่พักใหญ่จนกระทั่งพวกที่นั่งโซฟาตัวเดียวกับพลชนะลุก เขาก็รีบกระเถิบตัวมาแทนที่โดยไม่ได้วางแผนล่วงหน้า ย้ายมาแล้วถึงเพิ่งหันไปเห็นพลชนะจ้องเขม็งอยู่ ขอบฟ้าถึงกับสะดุ้ง นึกกลัวว่าจะโดนถีบกระเด็นก็คราวนี้
ทว่านั่งตัวเกร็งอยู่นานก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอเหลียวมองดูด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ ก็พบว่าพลชนะหันไปนั่งซบอกหญิงสาวอีกด้านหนึ่งไปเสียแล้ว ชายหนุ่มฝังใบหน้าลงกับหน้าอกหน้าใจล้นหลามที่เสนอตัวอย่างยินดี ส่วนมือจะอยู่ตรงตำแหน่งใด ขอบฟ้าไม่กล้ามองหานอกจากสะบัดหน้าร้อนเห่อกลับมา นั่งคอแข็งจ้องตรงไปด้านหน้าอย่างเดียว
จนมือกำเกร็งชื้นเหงื่อ ชั่วขณะที่คิดว่าตนมานั่งทำบ้าอะไรที่นี่ จู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่งเดินมานั่งติดกับเขา
“ไม่เคยเห็นหน้าเลย เพิ่งเคยมาเหรอ” ผู้มาใหม่ทักทายพร้อมรอยยิ้ม ขอบฟ้าคิดว่าคงเป็นการเสียมารยาทถ้าจะไม่ตอบ
“เอ่อ...ครับ”
“แล้วนี่มาคนเดียว”
“คนที่มาด้วย...ไปเข้าห้องน้ำ” อะไรบางอย่างบอกว่าไม่ควรพูดความจริง
“เหรอ แต่เห็นนั่งคนเดียวมาตั้งนานแล้วนี่”
ถึงจะโดนจับโกหกได้แต่ขอบฟ้าก็นิ่งเงียบ ไม่พูดต่อ นอกจากชะเง้อมองพลชนะที่ยังง่วนอยู่อีกด้าน
“คนพูดด้วยจะมองไปที่อื่นทำไม” แขกไม่ได้รับเชิญยังไม่ยอมไปไหนและยกมือขึ้นโอบบ่าเขาเสียดื้อๆ “เห็นท่าทางตื่นๆ หรอกนะถึงอุตส่าห์มาชวนคุย ชื่ออะไรล่ะเรา”
ขอบฟ้าพยายามขืนตัวออกแต่อุ้งมือบนบ่ากลับเพิ่มแรงยื้อไว้
“มียาใหม่เพิ่งมาถึง อยากลองไหม เผื่อวันหลังติดใจจะได้มาอีก” คาดว่าคงตีสีหน้าตกตะลึงของเขาเป็นสีหน้าสนอกสนใจ ฝ่ายนั้นจึงรีบขยายความ “รับรองว่าใช้แล้วขึ้นสวรรค์ ไม่มีผลข้างเคียง ใครลองครั้งแรกก็ติดใจกันทั้งนั้น”
เขานึกสงสัยนักว่าพลชนะเห็นของพวกนี้ดีตรงไหน บางทีเขาควรจะลองศึกษาดูเพื่อหาวิธีแก้ไขให้พลชนะได้อย่างถูกวิธี
“มัน...แพงไหม” เขาไม่เคยมีเงินพกติดตัวมาก “ถ้าแพงมาก ผมไม่มีเงิน...”
“เห็นว่าเป็นครั้งแรกหรอกนะจะให้ทดลอง...” คนพูดพูดไม่จบประโยคดีเพราะโดนกระชากตัวลอย ผลักกระเด็นลงไปกองกับพื้น “โอ๊ย! มึงทำเหี้ย...”
“กูฆ่ามึงแน่ถ้ายังเสนอหน้าอยู่ตรงนี้!” น้ำเสียงขู่อาฆาตเอาจริงจนฝ่ายนั้นต้องรีบตะเกียกตะกายลุกหนีไปโดยไม่วายด่าไล่หลังให้ลั่น
ขอบฟ้ายืนอึ้งๆ มองแผ่นหลังกว้างที่บังอยู่ด้านหน้าครู่หนึ่งก่อนได้สติ เรียกระล่ำละลักพร้อมรอยยิ้ม “พี่พล...”
“ปัญญาอ่อนหรือไง หา! นั่งซื่อบื้อฟังมันพูดอยู่ได้ตั้งนานสองนาน” พลชนะหันมาตะคอกใส่ไม่ยั้ง “กลับบ้านกลับช่องไปได้แล้ว!”
ถึงจะกลัวหัวหดกับอารมณ์ร้ายๆ แต่ขอบฟ้าก็ประหลาดใจตัวเองเหมือนกันที่ยังกล้าปฏิเสธเสียงสั่น “ผะ...ผมไม่กลับ นะ...นอกจากพี่พลจะกลับ”
“หึ” จากความโกรธ พลชนะกลับเปลี่ยนอารมณ์เป็นสีหน้าแววตาดูถูกได้ทันควัน “ไอ้กรมันไม่ถึงใจพอหรือไง ถึงได้ยังอดอยากปากแห้ง หรือว่า...โดนเขี่ยทิ้งแล้ว บอกไว้ก่อนนะว่าของเหลือเดน กูแดกไม่ลง”
รู้สึกว่าใบหน้าชาวาบเหมือนโดนตบ ขอบฟ้าทำได้แค่ยืนตัวแข็ง จ้องมองผู้พูดตาไม่กระพริบ
“กูไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากได้ยินเสียง แค่นี้กูยังน่าสมเพชไม่พอหรือไง ต้องให้ลงคลานเป็นหมาตามก้นมึงเลยไหม มึงถึงจะพอใจ” พลชนะกัดฟันกรอด “อยากเห็นกูคุกเข่าลงอ้อนวอน ขอร้องให้มึงกลับมางั้นเหรอ ไม่มีทาง มึงไม่ได้มีค่าขนาดนั้น”
“ผมขอ...ขอโทษ” เอ่ยตะกุกตะกักและหน้าซีดหนักเมื่อพลชนะสบถลั่น ก้าวเร็วๆ เดินหนีไป ขอบฟ้าไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงรีบวิ่งแหวกคนตามหลังไปจนพ้นออกนอกร้าน หยุดลังเลนิดหนึ่งว่าควรโทรศัพท์หาเอกลักษณ์ดีหรือไม่ แต่เห็นแผ่นหลังกว้างเดินลิ่วๆ กำลังจะลับตาไป เขาก็เลิกลังเลและวิ่งตามต่อทันทีโดยทิ้งระยะห่างพอสมควร
โชคดีที่พลชนะไม่ได้คิดจะเข้าร้านอื่นต่อ ชายหนุ่มแค่เดินไปเรื่อยๆ เหมือนคนไม่มีจุดหมาย ขอบฟ้าไม่รู้ว่าพวกเขาเดินมาไกลแค่ไหน รู้แค่ว่ารอบตัวไม่มีแสงสีเสียงอึกทึกอีกแล้ว นอกจากรถบนถนนที่แล่นผ่านมาเป็นระยะกับแสงสว่างจากไฟถนนเท่านั้น
เขาเริ่มเหนื่อยจนหอบ สะดุดขอบทางเท้าเกือบหน้าคะมำก็หลายหน และเริ่มใจชื้นขึ้นเมื่อพลชนะลงนั่งพักในที่สุด
ใกล้กันคือร้านสะดวกซื้อที่มีคนเดินเข้าออกบ้างนานๆ ครั้ง แม้จะหิวน้ำจนคอแห้งแทบเป็นผง แต่ขอบฟ้าก็ไม่ยอมคลาดสายตาจากคนที่วิ่งไล่มาตลอด จึงพยายามรักษาระยะห่างไว้และลงนั่งพักเอาแรงบ้าง เช็ดเหงื่อกับแขนเสื้อแล้วแทบสะดุ้งเมื่อมีเสียงเอ่ยลอยๆ
“เหนื่อยก็กลับไปเถอะ”
เพราะผู้พูดไม่ได้มองหน้าเขา นอกจากควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ ขอบฟ้าจึงไม่ค่อยแน่ใจนักว่าพลชนะเอ่ยกับเขาหรือเปล่า แต่ก็ตอบไปว่า “ไม่เหนื่อยหรอกครับ ที่สะดุดเพราะมันมืด”
“กลับไปก่อนเถอะ ถ้าพี่เหนื่อยเมื่อไหร่ก็กลับเองล่ะ” สรรพนามที่กลับมาแทนตัวด้วยคำว่าพี่เหมือนเมื่อก่อนทำให้ขอบฟ้าเริ่มตื้อในอก คิดถึงวันเก่าๆ ที่เขาเคยคบกับคนตรงหน้า
“พี่พล...” เขาเอ่ยเรียก หากยังไม่ทันหลุดประโยคที่เหลือ เสียงโทรศัพท์ที่จู่ๆ ก็ดังลั่นขึ้นกลับขัดจังหวะเสียก่อน ขอบฟ้ารีบล้วงโทรศัพท์ออกมา มองชื่อคนเรียกเข้าแล้วอึ้งนิดๆ ไม่รู้จะทำยังไงดี
“รับสิ จะปล่อยให้ดังทำไม” พลชนะแนะเสียงเรียบ แต่คนฟังฟังแล้วรู้สึกเหมือนกำลังโดนสั่งมากกว่า
เมื่อโดนบีบบังคับทั้งสองทาง ขอบฟ้าจึงกดรับ กรอกเสียงลงไปเบาๆ อยากให้ฟังดูเหมือนเขาเข้านอนไปแล้ว “ครับ”
“นอนแล้วเหรอ” ประโยคห้วนห้าวถามมาคำแรกก็เล่นเอาเขาหายใจไม่ทั่วท้องเสียแล้ว
“เอ่อ พี่มีธุระอะไรเหรอ” เพราะรู้ว่าโกหกไม่เก่ง เขาจึงพยายามบ่ายเบี่ยง ย้อนถามแทน แต่ไม่รู้ทำไม กรกลับนิ่งไปนิด ก่อนย้ำคำถามเดิม
“นี่มึงเข้านอนแล้วใช่ไหม”
จะอะไรกันนักกันหนานะ ช่วยละเว้นเขาสักครั้งจะได้ไหม ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวได้โปรดเชื่อคำโกหกของเขาเถอะ ขอบฟ้าเริ่มนึกอยากร้องไห้ “อืม ก็...”
“ตอนนี้มึงอยู่ที่ไหนกันแน่ ไม่ได้อยู่บ้านใช่ไหม อยู่กับใคร! ตอบกูมาให้ชัดๆ ถ้ากล้าโกหก เจอหน้า กูจะตีให้ตาย”
ขอบฟ้าหน้าเสีย ยิ่งเหลือบมองเห็นว่าพลชนะจ้องตรงมาพร้อมรอยยิ้มขื่นทั้งๆ ที่หน้าเศร้าจนน่าใจหาย เขาก็ตัดสินใจทำสิ่งที่กล้าหาญที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต “พี่กรไม่ต้องห่วงนะ ผมมาทำธุระกับพี่ฟี่ เดี๋ยวก็กลับแต่ตอนนี้ผมไม่สะดวก ไว้ผมจะโทรหานะครับ”
กดตัดสายแล้วยัดคืนที่เดิมทันควันทั้งที่อยากโยนทิ้งไปไกลๆ มากกว่า นึกทบทวนว่าก่อนโทรศัพท์จะดัง เขาพูดกับพลชนะไปถึงไหนแล้ว
อืม รู้สึกเหมือนจะยังไม่ได้เริ่ม “พี่พล...สบายดีไหม”
คำตอบคือความเงียบ เขาเริ่มสำนึกได้ว่าคำถามนี้ดูจะไม่มีความสำคัญ จึงเริ่มใหม่ “พี่ดูผอมไปนะ สูบบุหรี่จัดไปหรือเปล่า กินเหล้า...น้อยลงหน่อยดีกว่าไหม”
“ไอ้ฟี่ไปเล่าให้ฟังหรือไงว่าพี่ติดยา” อาจจะเพราะขี้เกียจฟังเขาพูดจาอ้อมโลก พลชนะจึงเอ่ยตรงประเด็น “ไร้สาระ พี่ไม่มีปัญหาอะไรให้ถึงกับต้องหันไปใช้ยาสักหน่อย”
เขาโล่งอกจนยิ้มออกมา “อืม ผมก็บอกพี่ฟี่แล้วว่าพี่พลไม่มีทางใช้ยาหรอก”
“แต่ถึงพี่จะใช้จริง ฟ้าก็ไม่มีสิทธิ์อะไรมาเตือนพี่”
ประโยคดังกล่าวทำเขาหน้าชา เกิดอาการวางไม้วางมือไม่ถูกอีกรอบ พอโทรศัพท์ดังเขาจึงรีบกดรับ “ครับ”
“ฟ้าอยู่ที่ไหน!” เอกลักษณ์แทบจะกรีดร้องมาตามสาย “ไอ้กรมันโทรหาพี่เมื่อกี๊ เสียงมันฟังเหมือนโกรธจนใกล้จะระเบิดอยู่แล้ว! มันกำลังจะมาฆ่าพี่! มันบอกให้พี่เตรียมตัวตายด้วย ฟ้าว่ามันจะกล้าทำจริงๆ หรือเปล่า พี่ฟี่ยังไม่อยากตายยยย...”
“พี่ฟี่ใจเย็นๆ พยายามอยู่ในที่ที่มีคนเยอะๆ ก่อนนะ พี่กรคงไม่กล้าลงมือ...” ปากบอกให้เอกลักษณ์ใจเย็น แต่ตัวเขาเองดันนึกภาพกรเด็ดหัวฝ่ายนั้นออกชัดแจ๋ว “ผมยังคุยกับพี่พลไม่...อ๊ะ”
เขาอุทานเมื่อโดนแย่งโทรศัพท์ในมือไป พลชนะกรอกเสียงบอกสถานที่ที่พวกเขาอยู่ไปเรียบๆ แล้วสั่ง “รีบๆ มารับฟ้าไปได้แล้ว มาช้ากูไม่รับปากนะว่าจะปลอดภัย”
กดตัดสายทันทีที่พูดจบแล้วหันมามองเขาที่ยังกระพริบตาปริบ “ฟ้าควรจะกลัวนะเพราะพี่ไม่ได้พูดเล่น”
“พี่พลไม่เคยทำร้ายผม แล้วทำไมผมต้องกลัวด้วย” ขอบฟ้าเอ่ยและย้ำคำเดิม “พี่พลเป็นคนดี พี่ไม่มีทางทำร้ายตัวเอง ทำร้ายผมหรือใครๆ ได้หรอก”
“ใช่สิ เพราะมัวแต่เป็นคนดีแบบนี้ไง ถึงปล่อยให้โดนคนเลวๆ คาบเอาคนรักไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้” หัวเราะแบบไม่นึกขำแล้วพลชนะก็ขยี้บุหรี่ดับด้วยปลายเท้า “ไหนๆ ก็มีเวลากว่าไอ้ฟี่จะมา เรามานั่งคุยฆ่าเวลาก่อนก็ได้ ว่าไงล่ะ คบกับคนเลวแบบไอ้กรมีความสุขกว่าตอนอยู่กับพี่มากไหม ลองเล่าให้พี่ฟังหน่อย”
ขอบฟ้ากัดปากจนเจ็บ บอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ “พี่พลด่าผมเลยดีกว่า จะตบตี จะด่าว่ายังไงก็ได้ แต่พี่ต้องกลับบ้าน แล้วอย่าทำตัวแบบนี้อีก ผมขอร้อง”
“ใครจะไปตีเรา หา พี่แค่อยากฟังให้ชัดๆ ว่าฟ้ารักไอ้กรมากแค่ไหน วันๆ ทำอะไรกันบ้าง บอกมาได้เลยว่าอยู่กับมันอย่างมีความสุข แล้วว่างๆ ได้หัวเราะขำเรื่องของไอ้หน้าโง่แบบพี่กันบ้างไหม บอกมาให้หมด เอาให้พี่กระอักออกมาเป็นเลือดเลยยิ่งดี เล่ามาสิ บอกให้เล่าก็เล่าสิวะ!”
ถึงจะบอก จะห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้ แต่ขอบฟ้าก็กลั้นเสียงสะอื้นไม่ไหว
“ผมไม่... มันไม่ใช่แบบที่พี่พลคิด”
“ไม่ว่าตอนแรก เรื่องระหว่างฟ้ากับมันจะเริ่มต้นยังไง แต่สิ่งที่พี่เห็นตอนนี้คือคำตอบ ฟ้าเลือกมัน เหมือนคนอื่นๆ นั่นล่ะ ถึงจะรู้ว่าไอ้กรมันเลวแค่ไหนก็ยังรัก” คนพูดมองหน้าเขา ยิ้มเหยียด “หรือที่ยังอยู่กับมันทุกวันนี้คือการฝืนใจงั้นเหรอ พี่คิดว่าไม่นะ”
“พี่พลจะให้ผมทำยังไงถึงจะยอมยกโทษให้ ต้องทำยังไงพี่ถึงจะยอมเลิกทำร้ายตัวเองแบบนี้”
“พี่...อยากให้ฟ้ากลับมาหาพี่”
ขอบฟ้ายืดตัวตรง ไม่แน่ใจว่าตัวเองยังหายใจอยู่หรือเปล่า หันขวับไปมองพลชนะและอ้าปากทำท่าจะตอบแต่กลับนึกไม่ออกว่าตนจะตอบอะไร
พลชนะซึ่งเห็นปฏิกิริยาของเขาชัดเจนค่อยๆ หัวเราะเสียงแห้ง “อยากได้ยินอะไรน้ำเน่าแบบนั้นเหรอ ไม่ล่ะ ความรู้สึกดีๆ ที่เสียไปน่ะ ทำยังไงมันก็กลับมาเหมือนเดิมไม่ได้หรอก พี่คงไม่สามารถมองหน้าฟ้าด้วยความรู้สึกเก่าๆ ได้อีกต่อไปแล้ว”
ร่างสูงลุกขึ้นยืนตรงหน้าเขาที่ได้แต่แหงนมองอย่างคนจนตรอกและไร้ทางสู้
“แต่จะให้ปล่อยไปเฉยๆ ก็คงไม่ได้ สิ่งที่พี่ต้องการจากฟ้ามีแค่เรื่องเดียวเท่านั้นคืออยากเห็นฟ้าทิ้งไอ้กร...ง่ายๆ แค่นี้ล่ะ ถ้าฟ้าบอกเลิกมันวันไหน พี่ก็จะยกโทษให้วันนั้น” ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าผู้พูด ไม่มีร่องรอยเหยียดหยาดหรือเยาะเย้ย ไม่มีความเศร้าหรือเสียใจ มีเพียงความว่างเปล่าอยู่ที่นั่น “ป่านยังทำใจเรื่องไอ้กรไม่ได้อยู่เลย ได้ยินว่าเธอพยายามมาขอคืนดีกับมัน แต่โดนมันเมินใส่ต่อหน้าคนเกือบทั้งคณะ... น่าเสียดายนะ ผู้หญิงที่เพียบพร้อมแบบนั้นกลับสิ้นคิดเพราะดันมาหลงรักผู้ชายเลวๆ แบบไอ้กรซะได้ น่าสมเพชจริงๆ”
ความรู้สึกในเวลานี้ไม่ผิดอะไรกับโดนชายหนุ่มต่อยแล้วกระทืบซ้ำ ขอบฟ้าอ้าปากแต่ไม่มีคำพูดใดหลุดจากปาก เขากำลังช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน อยากคิดว่าพลชนะพูดโกหกหรือพูดอะไรก็ได้ที่บ่งบอกว่าเรื่องเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องจริง
“ฟ้า!” เสียงเรียกชื่อดังลั่นทำให้เจ้าของชื่อหันไปมองแบบงงๆ เห็นกรวิ่งตรงมาโดยมีเอกลักษณ์วิ่งไล่หลังมาติดๆ เมื่อเข้าใกล้ อุ้งมือแข็งราวคีมเหล็กก็คว้าแขนเขาหมับแล้วกระชากเข้าหาตัว หรี่ตาจ้องพลชนะก่อนถามทั้งๆ ที่ยังยึดเขาไว้แน่น “มึงต้องการอะไร”
พลชนะมองหน้าคนที่เคยเรียกว่าเพื่อน มองกิริยาที่กอดคนในอ้อมแขนไว้เหมือนกลัวตนจะแย่งไป มองแล้วก็ได้แต่เหยียดยิ้มขื่น “ต้องการให้พวกมึงตายๆ ไปมั้ง จะได้เลิกทำให้คนอื่นเขาเสียใจกันสักที”
กรจ้องคนพูด กำหมัดแน่น ดูจากนิสัยแล้วการที่เจ้าตัวยังอดทนไม่โต้ตอบอะไรนั้นนับว่าแปลกประหลาดมาก เอกลักษณ์ที่ยืนกระวนกระวายหอบแฮ่กอยู่ข้างๆ ยังไม่วายแปลกใจในความอดทนของเพื่อน
“เอ่อ ใจเย็นๆ นะมึงทั้งสองคน กู...กูว่าเราค่อยๆ กลับไปคุยกัน ทำความเข้าใจกันดีกว่า” เอกลักษณ์ที่ปกติพูดเก่งยังไปแทบไม่เป็นในสถานการณ์แบบนี้ “ตรงนี้มีใครผ่านไปผ่านมา มันคงไม่ค่อยดี...”
“ไม่ค่อยดีงั้นเหรอ” ทวนเสียงขบขันแล้วพลชนะก็หัวเราะ “มึงนี่ห่วงอะไรไม่เข้าท่า คิดหรือว่ามันสองคนจะอาย สิ่งที่พวกมันทำลงไปน่าอายกว่านี้เป็นสิบเป็นร้อยเท่า มันยังไม่รู้สึกรู้สาเลย”
“ไอ้พล!” กรตวาดดัง ตั้งท่าจะถลันเข้าหาคนพูด แต่โดนขยุ้มอกเสื้อไว้แน่นโดยคนในอ้อมแขน ใบหน้าซีดเผือดเหยเกและส่งสายตาขอร้องเงียบๆ ร่างสูงกัดฟันแน่น กระชับบ่าขอบฟ้าพร้อมหันหลัง “กลับบ้านเรากันเถอะ”
กลับกลายเป็นพลชนะที่ทนไม่ได้เมื่อเห็นกิริยาดังกล่าวกับประโยคบาดหู ชายหนุ่มตะโกนขึ้น “ไอ้กร แล้วอย่าลืมหาปลอกคอมาล่ามเมียมึงไว้ด้วยล่ะ ไม่งั้นเผลอแป๊บเดียว มันคงวิ่งไปอ้าขาให้ใครต่อใคร...”
เหมือนฟางเส้นสุดท้าย กรกระโจนเข้าหาอีกฝ่ายจนทั้งคู่ลงไปชกต่อยกันต่อบนพื้นถนนอย่างต้องการจะฆ่าอีกคนให้ตายคามือ เมื่อไม่มีใครยอมใครจึงมีแต่เสียงโวยวายของคนเห็นเหตุการณ์กับเสียงคำรามลั่นของชายหนุ่มทั้งสองคน
เอกลักษณ์ที่พยายามเข้าไปแยกโดนลูกหลงหรือไม่รู้ว่าจงใจจนหน้าหงายต้องคลานกลับออกมานอกวง เช่นเดียวกับขอบฟ้าที่พยายามเอาตัวเข้าไปขวางแต่ก็โดนผลักกระเด็น เสียหลักจนเกือบหงายหลังฟาดพื้น โชคดีที่เอกลักษณ์ดึงไว้ทันเสียก่อน
“พี่ฟี่! ทำอะไรสักอย่างสิ!”
“พี่ก็อยากทำอะไรนะแต่ว่า...” เอกลักษณ์นวดกรามที่แทบโย้ไปข้างจากหมัดหลงเมื่อครู่ มันน่าสงสัยน้อยอยู่เสียเมื่อไหร่ เพราะพอกรมองเห็นว่าเป็นตนที่เข้าไปห้ามถึงได้เลี้ยวหมัดมาหาเสียอย่างนั้น “เดี๋ยวมันหมดแรงก็หยุดเองล่ะ”
เวลานี้มีคนไม่น้อยที่หยุดมองเหตุการณ์ตะลุมบอนของทั้งคู่แต่ไม่มีใครคิดจะเข้าไปขวางนอกจากมองห่างๆ ขอบฟ้าเหลียวมองไปรอบข้างด้วยความร้อนใจ ขณะที่คิดว่าจะลองดูอีกครั้ง เขาก็เหลือบเห็นสิ่งผิดปกติเข้าเสียก่อน
เพราะถนนค่อนข้างโล่ง นานๆ ทีถึงจะมีรถแล่นมาสักคัน หากรถคันหนึ่งกลับจอดอยู่ไม่ห่างจากจุดที่พวกเขายืนกลุ้มรุมอยู่ อีกสองคนที่มัวแต่ต่อยกันก็ดันไม่คิดจะหาสถานที่ปลอดภัยกว่าพื้นถนนเป็นสังเวียนเสียด้วย
ขณะที่คิดจะหันไปบอกเอกลักษณ์ รถคันดังกล่าวกลับพุ่งสวนเข้ามาในเวลาที่กรกำลังโซซัดโซเซลุกขึ้นยืนหันหลังให้กับถนนพอดี
เขาโผเข้าไปก่อนจะได้คิดทบทวนเสียอีกว่าทำอะไรอยู่ จะเรียกว่าเป็นการเคลื่อนไหวที่เร็วที่สุดในชีวิตของเขาก็คงไม่ผิด รู้แต่ว่าวินาทีหนึ่งเขายังยืนอยู่ข้างเอกลักษณ์ แต่ในอีกวินาทีต่อมากลับถลาเข้าไปผลักร่างสูงสุดแรงให้พ้นทางพร้อมๆ กับที่รถพุ่งมาถึงตัว
แรงปะทะกับความเจ็บแปลบถาโถมเข้าใส่แทบจะพร้อมกัน ก่อนเรี่ยวแรงจะเหือดหายเพราะความหนึบชา ขอบฟ้าพยายามมองว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หูก็เหมือนจะอื้ออึงไปหมด ความหนาวเย็นที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ลืมตาไม่ขึ้น เขาอยากลืมตามองทุกอย่างให้ชัดๆ อยากรู้ว่ากรปลอดภัยดีหรือเปล่า แต่พบว่ามันยากเย็นยิ่งนัก
เสียงสุดท้ายที่ได้ยินแว่วๆ ก่อนความมืดดำจะเข้าครอบคลุมรอบด้านคือเสียงกรเรียกชื่อเขา อยากจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ขอบฟ้าก็ไม่มีโอกาสนั้น
++++++++++
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
ไม่นะขอบฟ้าาาาาาาา ฮือ จะอ่านอีก จะอ่านอีก ชอบมากค่ะ สู้ๆนะคะ
-
สุดยอดนายเอก.....อมพะนำมากๆ
ปล. ไม่ว่าจะยังไง พลกับป่านก็คือเหยือ ฟ้าก็คือเหยื่อ (แต่น่าสงสารน้อยกว่าสองคนแรก) ส่วนกรเลวที่สุด ดันรอดตลอด เวรกกรม
-
น้องฟ้าาาา :sad4: :sad4: :sad4:
-
:katai1::katai1: :katai1:
-
ฟ้าอย่าเป็นอะไรนะ :hao5:
-
ขอบฟ้าทำบุญเยอะๆนะลูก
-
ฟ้าอย่าเป็นอะไรไปนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กอดพี่พล T T
ขอบคุณค่ะ
-
สรุปตอนนี้คือใครกันแน่ที่น่าสงสาร
ในใจคือสงสารพลที่สุด
ป่านกับกรนี่คือแฟนจริง
หรือเป็นแค่คู่ควงแล้วมโน
แต่ถ้าแฟนจริงๆเหมือนพลกับฟ้า
ป่านก็น่าสงสารพอๆกับพลชนะนั่นแหล่ะ
ขอบฟ้าก็น่าสงสาร แต่อาจเป็นเพราะนิสัยแบบฟ้า
เหมือนจะเป็นคนไม่ค่อยรู้สึกอะไร ก็เลยดูเหมือน
จะไม่ค่อยน่าสงสารเท่าไร ซึ่งถ้าไม่ใช่ฟ้าแบบนี้
คนที่น่าสงสารที่สุดก็คงไม่พ้นฟ้าหรอก
เพราะต้องเผชิญกับทุกด้านกับทุกคน
-
:pig4: :pig4:
-
ฟ้าจะเป็นไรป่าวเนี่ยะ
-
ถ้าพลรู้ความจริง จะให้อภัยฟ้าได้มั้ยนะ :เฮ้อ:
แล้วฟ้า เมื่อไรจะปกป้องตัวเองได้ซักที แค่พูด แค่อธิบาย มันอาจจะมีอะไรดีขึ้นอะ
กรก็ผิดมาตั้งแต่แรก
มันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานมั้ย :z3:
-
ฮืออออออออออออ ตัดจบได้โหดมากกกกกก
ใจจะขาดสงสารน้องฟ้าาาาาาา พี่กรคงใจแทบสลายอ่ะต่อหน้าต่อตา แถมฟ้าโดนรถชนเพราะว่าช่วยตัวเองอีก
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ขอบฟ้า ยังสติดีอยู่ใช่ไหมลูก :katai1: :katai1: :katai1:
-
ฟ้าเอ๋ย เจ็บอีกแล้ว
ไม่ว่าใครทำอะไร ฟ้าก็เป็นคนรับผลทุกที
พี่กรก็ไม่คิดจะพูดอะไรเลย ตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้ฟ้าลำบากชัด ๆ
เอ..หรือพี่กรมันจะไม่รู้ตัวหว่า
:hao4:
-
พี่กร หนูรู้นะว่าหลังๆมาพี่จะทำตัวดีขึ้นนนนนนนมากกกกกกก เป็นคนรักที่ดีด้วย เพราะงั้นดูแลขอบฟ้าดีๆหน่อยน้าาา เอาใจน้องเขามากๆ เลิกปากหนักได้แล้ว ซึนพอประมาณก็พอ หนูเชียร์พี่น้า เพราะพี่เป็นพระเอก
-
เวรกรรม หนูฟ้าโดนรถชนอีก !!! หวังว่าจะไม่ความจำเสื่อมนะ :katai1: :katai1: :z3:
-
สงสารทุกคนอะ เฮ้อ...ฟ้าเอ้ย เจ็บตัวอีกแล้ว
-
อย่าเป็นอะไรเลยนะฟ้า
หรือว่าคนที่ติดป้ายเป็นป่าน
-
เอ่อ....ฟ้า
ที่พลมันข่มขืนนี่ไม่เรียกว่าตบตีอีกเหรอวะ
-
ทำไมหรอ ข่มขืนแล้ว เป็นพระเอกหรอ
คือ กร เลวสุด แต่สุดท้ายก็ได้เป็นพระเอก
เพราะอะไรอ่ะ เราสงสารพลมากจริงๆ
โดนคนที่รักหักหลัง มันเจ็บนะ
ถึงฟ้าจะเป็นเหยื่อของกร แต่การที่ฟ้าเลือกจะไม่พูดอะไร
มันเหมือนเป็นการสมยอม และร่วมกันหักหลังพลอยู่แล้ว
แค่พูดคำเดียว แค่เล่าให้พลฟัง มันยากมากสินะ
คนที่เป็นคู่รักกัน มีอะไรควรปรึกษากันสิ
แต่ฟ้าเลือกจะไม่ปรึกษาพล แต่เป็นกร มาแต่ไหนแต่ไร
อย่างตอนนี้ ฟ้าเลือกจะช่วยกร มันชัดเจนตั้งแต่ตอนแรกๆแล้วด้วยซ้ำ
ว่าฟ้าเลือกกรตั้งแต่แรก ฟ้าไม่ยอมรับ แต่ก็ ไม่ปฏิเสธ
กี่ครั้งที่กรมาทำอะไร ฟ้าก็เปิดโอกาสให้โอกาสตลอด
ต่างกับพลชนะ คือสงสารพลมากอ่ะ ไม่รักแล้วมาหลอกกันทำไม
ถ้ารัก แล้วทำไมถึงทำกันได้ลงคอ
ฟ้าเลือดเย็นมากอะ จริงๆ
-
#ทีมพี่พล
ตั้งแต่แชป1-23 เราก็ทีมพี่พลมาตลอดนะคะ :ling1:
แต่พี่กรก็น่ารักกกก ฮือออ ดีกับใจ(แต่เราชอบพี่พลมากกว่า) นี่ฟ้าชอบใครบ้างมั้ยค่ะ รู้สึกว่านางไม่ได้ชอบใครเลย หรือว่าเรื่องนี้ กรพล 555555
พี่พลไม่ใช่คนที่ขู่แน่ๆ เพราะมันเดาง่ายไป ป่านรึปล่าว 555555 (นี่ก็โบ้ยไปใส่ ผญ)
ฮืออออออ หนูฟ้าไม่เป็นอะไรนะคะ ขอให้หนูปลอดภัยยย :katai5:
-
อ๊ายยยยย ตัดตอนได้พีคมากกกกกก
ขอบฟ้าน่ารัก
ขอให้น้องปลอดภัย
ปล. ขอบฟ้าเป็นเด็กดี อย่าว่าน้อง : (
-
ไม่รู้สินะ เราไม่เชื่อว่าพลเป็นคนดี แล้วก็ไม่เชื่อว่ากรจะเป็นคนเลวขนาดนั้น ทุกอย่างต้องมีที่มาที่ไปมากกว่านี้อะ พอดีเราอยู่ #ทีมกร อ่ะ 555 เราเห็นความtenderในตัวกรที่คนอื่นมองว่าRough :katai3:
-
ฟ้า เมื่อไหร่จะกล้าพูด กลัวดอกพิกุลร่วงเป็นสร้อยทองเรอะ
แล้วใครมันขี่รถชนกรกัน หวังว่าคงไม่ใช่ป่านหรอกน่ะ
-
ไม่รู้จะสงสารใครก่อนดี แต่ตอนนี้ฟ้าน่าสงสารที่สุดแล้ว
ปกติซื่อบื้อทำไมตอนนี้ถึงไม่ซื่อแล้ว รักพี่กรแล้วหรอ ถึงทำขนาดนั้น
สุดท้ายกรก็ทำให้ฟ้าเจ็บที่สุด อ่านแล้วสงสารอะ นางเอกน่าสงสารมาก
เอาใจช่วยให้ไม่เป็นอะไร เดี๋ยวเรื่องนี้ไม่มีนางเอกนะ
-
ไม่นะฟ้าาาา ม่ายยยยยยยยย ทำไมต้องเป็นฟ้า :katai1:
ตัดจบอย่างนี้ไม่ด้ายยยยยยยยยย มาต่อเลยได้มั้ย ฮือออกอดขาอ้อนวอน :katai1: :katai1: :katai1:
แล้วตกลงอะไรยังไง ฟ้าดูเหมือนจะรักพลมั้ย ดูแคร์ ฟ้าจะกล้าบอกเลิกกรมั้ย แต่อยากเห็นซีนนี้นะอยากทรมานอิพี่กรน่ะ ถึงแม้จะทีมกร :hao7: แล้วตัวละครลึกลับนั่นอีกต้องเป็นศัตรูกรแน่ๆ ปากเสียไว้เยอะ แล้วน้องฟ้าห็มาซวยอีกโอ้ยย ขออย่าให้เป็นอะไรมากนะ แค่นอนโรงบาล2-3วันก็หายปกตินะ แงง
-
หนูฟ้า อย่าเป็นอะไรหนักเลยนะลูกกกก :serius2:
-
ฟ้าเอ้ย อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปล่ะ
-
...บางทีก็อนาถและน่ามคานเกินนะ สำหรับฟ้า ที่เอาแต่อ้ำๆอึ้งๆ ไม่พูดเห้5อะไร ไม่เคลียร์ไม่ชัดเจน ไม่ทำอัลไล แล้วหนีปัญหาไปวันๆ ขนาดนี้แล้ว กับพลก็ไม่เล่าให้ฟัง แต่ก็มาตามพล่ามความห่วงใย ทั้งที่น่าจะคิดได้ว่าไม่ช่วยแล้วยังแย่กว่าเดิม อย่างที่บอก ถ้าไม่คิดจะอธิบาย ก็ไสหัวไปไกลๆพลก็ได้นะ คือคิดว่าสำหรับพลแล้ว การที่แฟนเก่าที่ขายตัวแล้วไปคบเพื่อนสนิท มาห่วงนี่คือดี?? นี่เอาเล็บขบคิดรึ
เอาจริง นี่ดูงี่เง่ามาก นอกจากไม่ช่วยพล แล้วก็หาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเองอีก กรตามติดเป็นเห็บหมาขนาดนั้น คิดว่าไปไหนแล้วมันจะไม่รู้ อิพี่ฟี่ก็เหมือนกัน คิดน้อยไปนะ อะไรที่ทำให้คิดว่าฟ้าจะช่วยพลได้ เอาคนที่ทรยศหักหลังมาเตือนสติ งี้อ่อ แล้วยอมทิ้งฟ้าไว้กับพลอีก ถ้าพลมันเลวกว่านี้อีกหน่อย ปล่อยให้ฟ้าโดนคนที่ผับมอมแล้วข่มขืน เป็นการแก้แค้นทั้งฟ้าและกร แล้วอิพี่ฟี่จะรับผิดชอบได้มั้ย คนมันเมาอยู่อ่ะ อะไรก็เกิดขึ้นได้ป่ะ ทำอะไรใช้สมองคิดบ้างก็ดีนะ
ส่วนอิกร โกรธอะไรหรอ สิ่งที่พลพูดก็คือสิ่งที่มรึงบอกพลไม่ใช่หรอ ว่าฟ้าร่านแรดขายตัวให้กร โมโหทำไม ก็ทั้งหมดนั่นมรึงบอกเองอ่ะ
แล้วสุดท้ายฟ้าวิ่งไปช่วยกร ถถถถถถถถถถถถถ แม่นางเอก
ทุกอย่างดูซ้ำซากวนเวียน แล้วจบที่เด็กฟ้าซวย (เหมือนทุกครั้ง)
...เพลียค่ะ
-
:sad4: น้องฟ้าาาาาาาาาาาาา เริ่มรักพี่กรแบบไม่รู้ตัวแล้วใช่มั้ย? :z3: ต้องปลอดภัยนะ :katai1:
-
น้องฟ้าาาาาาาา :katai1: :o12: :sad4: :ling1: :hao5:
ขอให้ปลอดภัย
-
อยากให้ฟ้ามีความคิดที่จะเปลี่ยนตัวเอง จะเพราะความอะไรก็ไม่รู้บอกไม่ถูกเลยจริงๆ ขลาดกลัวไม่มีความมั่นใจ ชอบอะไรไม่ชอบอะไรก็ไม่พูด เก็บทุกอย่างไว้กับตัวเอง พฤติกรรมแบบนี้คงเริ่มเพราะครอบครัวก็คงไม่ผิด แม่ที่ไม่เคยให้กำลังใจออกจะเมินซะด้วยซ้ำ พยายามทืี่จะเป็นเด็กดีว่าง่าย จนทำให้กลายเป็นคนแบบนี้ก็ส่วนหนึ่ง แต่อยากให้น้องเริ่มปฏิวัติตัวเองบ้าง
ตอนแรกก็เกลียดอิพี่กร ระแวงอิพี่พลกลัวจะห่มหนังเสือ จนไม่รู้จะเชียร์ใคร หลังๆเริ่มมาเชียร์กรมันหน่อย(บทมันเยอะกว่าพี่พลที่เดี๋ยวไปเชียงใหม่เดี๋ยวไปฮ่องกง) ถึงพี่มันจะโคตรปากร้ายแบบสุดๆ ก็ยังมีมุมที่เป็นห่วงตลอด แต่ขอโป้งการกระทำช่วงแรกหน่อย ทำเหมือนน้องเป็นของเล่นแก้เบื่อ(แล้วไง สุดท้ายก็ขาดเขาไม่ได้ต้องใช้บทขู่ตลอด ระวังเถอะ!) อิพี่พลที่มันใจดี แต่โมโหทีก็ขาดสติ ขนาดบีบคอขู่จะโยนลงตึกนี่ก็น่ากลัว รักแรงเกลียดแรง (ถ้าดาร์คหนักคงมีฆ่าแน่ๆ 55 จบเลยบทพระเอก)
เฮ้ออออ ตอนนี้กดดันจัง เพราะความเงียบของน้องนี่ล่ะ ทำทุกอย่างถึงคาราคาซังแบบนี้ แล้วยังจะโดนรถชนเข้าไปอีก (ไม่รู้จะเกี่ยวกับเรื่องข่มขู่ด้วยรึเปล่า)
ถ้าที่บ้านนอกจากน้องฝนรู้เรื่องนี้และเข้าใจฟ้าเอาใจใส่ฟ้ามากกว่านี้ ปัญหาพวกนี้คงไม่เกิด คุณแม่น้องฟ้าคะ สนใจลูกคนกลางบ้างนะคะ
ปล. ไม่เคยพิมพ์ยาวขนาดนี้เลย ฮ่าๆ ถือว่ารวบยอดตั้งแต่ตอน 1 เลยแล้วกัน(จริงๆยิ่งกว่านี้)
ปล.2 ชอบบบบเรื่องนี้ ติดตามหนักมากรีเฟรชตอนใหม่ตลอด 55
ปล.3 ขอให้น้องฟ้ารักตัวเอง ใส่ใจกับตัวเองมากกว่านี้ ให้ค่ากับตัวเองได้แล้ว น้องฟ้าหนูก็มีหัวใจนะลูก
-
เพราะฟ้าเป็นแบบนี้ เรื่องถึงดำเนินมาถึงตอนนี้ 5555
พอจะสู้กับกร หรือตั้งใจจะทำ ก็โดนตัดกำลัง ตักกำลังใจตลอด
รักฟ้าที่สุด
กร พล นี้ต้องโครจรรอบฟ้าไปอีกนานน ฮ่าๆๆ
-
ตายแล้ววววววว
ใครทามมมมมมมมมมมมมมมม
-
เอกลักษณ์ มาเพื่ออะไร?
-
กรพลเลยดีไหม
-
ก้อบอกพลไปสิว่าโดนข่มขืน ไม่ได้รัก ปากอมhere อะไรยุ ขึ้นเลยขึ้นเรย
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ฟ้าต้องรอดน่ะ รถคันนั้นตั้งใจชนกรนิ
กรผิดก็ต้องได้รับผลแต่สุดท้ายก็อยากให้กรคู่กับฟ้าเพราะฟ้าเหมาะกับกรที่สุด ฟ้าเริ่มพัฒนามาแล้ว มีเถียง มีงอน มีดื้อ กรเท่านั้นที่ดูแลฟ้าได้
อยากให้พลมีเส้นทางใหม่ที่ดีขึ้น
แล้วใครแปะรูปล่ะ
มาไวๆๆๆน่ะ ลุ้นๆๆๆ
-
โอ๊ยยยย ตายตาย ชีวิตหนูทำไมมันบัดซบแบบนี้ลูก เจอแต่คนเลว เจ็บตัวเจ็บใจไม่เว้นแต่ละวัน หนีไปบวชเถอะขอบฟ้า!
-
เห้ยยยย ไม่นะฟ้า
อย่าเป็นอะไรไปนะ ,_____,)
-
รอคะๆๆๆ
ชอบมากๆเลยคะ พี่กร น้องฟ้าาาาาา ❤❤❤❤❤❤ :ling1: :ling1:
-
ฟ้าช่างเป็นนายเอกที่ซวยซ้ำซาก ซวยซ้ำซ้อนจริงๆ :ling2:
-
:ling3: :ling3:
-
พี่อยากบอกน้องฟ้าว่า..เลิกสับสนได้แล้วค่ะ
นี่โดดเอาตัวเองไปช่วยกร ถ้าไม่รักนี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วนะหนู
รอตอนหน้าค่า ตอนนี้ดราม่าเหลือเกิน :sad4:
-
:a5:
นี่มันนิยายหลังข่าวใช่มั้ยคะเนี่ยย นายเอกจะชีวิตรันทดไปไหนนน
อิฟี่ คุณมึงน่าสงสัยนะ มีเอี่ยวด้วยหรือปล่าวเธอ
-
ฟ้าควรจะอธิบายออกไปให้ชัดเจนนะ ให้เข้าใจกันไปเลย
เจ็บทุกคน เมื่อไหร่ปัญหาจะจบไปซักที :o12:
รู้สึกว่าch21ฟ้าเหมือนคิดจะฆ่าตัวตายตรงระเบียง จิตใจล่องลอย ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
อ่านๆไปแล้วดูเหมือนฟ้าจะมีปัญหาเกี่ยวกับทางจิตหน่อยๆด้วยรึเปล่า เพราะปัญหาที่รุมเร้าเข้ามาในชีวิต
รวมถึงสังคมที่อยู่ด้วย เพื่อนที่คอยปรึกษาก็ไม่ค่อยมี พูดไม่เก่งเก็บตัวเงียบ เราเข้าใจเลยล่ะ
อยากให้ฟ้ามองโลกให้สดใสขึ้นบ้าง คิดบวกกว่าที่เคย หากิจกรรมอื่นทำให้ผ่อนคลายหรือมีความสุขหน่อย
ส่วนคนที่คิดร้ายนี่จะเป็นอิอาจารย์เปล่าเนี่ย คงเจ็บใจมากสินะยังไม่ได้แอ้มฟ้าก็โดนอิพี่กรต่อยซะยับ
ขอให้ฟ้าอย่าเป็นอะไรเลย และอิพี่กรช่วยทำตัวดีๆกับฟ้าให้มากขึ้นด้วย ถ้าฟ้าหายไปอย่าเสียใจแล้วกัน
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ สู้ๆ :กอด1:
-
:m15: สงสารขอบฟ้า ...
-
:hao5: :hao5:
-
:sad4: ฮือ สงสาร แง
-
เป็นป่านไหมที่ทำ เพราะความรักทำให้คนตาบอดไปได้นะ แต่กรคู่กรณีอาจเยอะ
สงสารฟ้า แก้ตัวอะไรไม่เคยทันสักเรื่อง แต่นางผิดอะไร อ่านมาตลอดคือผู้ถูกกระทำ
คนดีเกินไปก็โดนรังแกเสมอ แต่ยังไม่ชอบกรกับพลอยู่หลายเรื่อง หลายครั้งที่พูดแบบนี่เหรอพระเอก ใช่เหรอ
ที่ฟ้าเดือดร้อนทุกวันนี้ก็เพราะใคร ปล่อยขอบฟ้าอยู่แบบเรียบง่ายกับครอบครัวเขาดีไหม
กรเจอแบบนี้คงยิ่งรักฟ้า แต่การทำให้ฟ้ารักนี่สิยาก
ขอบคุณค่ะ
-
อยากอ่านต่อง่ะ :serius2: ปกติไร้ทไม่ลงวันเสาร์อาทิตย์หรอ เห็นลงสองวันครั้ง :ling1: อยากอ่านมากกกกอินนนนขั้นสุดเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ สงสารข้าเถอะ :katai5:
-
สงสารฟ้า รอลุ้นใจจะขาด :mew6:
-
โอ้ย สงสัย สงสัย และสงสัย
ติดตามตลอดนะคะ บางทีก็ไม่ได้เม้นท์ #หลบๆ
สู้ๆค่ะ ฮึ่ยยย สงสัย สงสัย ...
-
หลังจากอ่านไป 8 ตอน อยากเอามีดมาแงะสมองฟ้าจริงๆ ว่ามันมีอะไรอยู่บ้าง มัวเพ้อพกอะไรอยู่ได้ -.- น้อยเนื้อต่ำใจก็เปลี่ยนตัวเองซะสิ แม้มันจะเปลี่ยนยากแต่มันก็คงดีกว่าชีวิตที่เป็นอยู่ไม่ใช่รึไง และไปนอนกับคนอื่น ขำแปป คือไม่ขยะแขยงตัวเองบ้างเหรอที่นอนกับกรทั้งๆที่ตัวเองมีแฟนอยู่แล้ว ก็แค่คนที่ไม่สนอะไรมากกว่าล่ะมั้ง คือไม่รู้สึกผิดบ้างเหรอที่หักหลังคนอื่น ไม่คิดบ้างเหรอถ้าเขารู้ว่าความจริงขึ้น แฟนกับเพื่อน ลับหลัง เหอะ ไม่สงสารเลยซักนิด สมเพชด้วยกันทั้งหมด //- - วาจาร้ายกาจไปขออภัย อินจัด
-
มาเตอะๆๆค้างอ่ะ
-
คิดถึงฟ้าจัง มาต่อได้แล้ว คิดถึงมากๆ
รออยู่นะคะ :katai5:
-
จะมายัง? :katai5:
-
ใจจะขาดดดดดดดดดดดดดดดด :katai4:
-
Rough and Tender 24
เขาฝัน
สาเหตุที่รู้ว่าเป็นความฝันเพราะสถานที่ที่เขายืนอยู่สวยงามเกินกว่าจะเป็นโลกจริงได้ สายลมสดชื่นพัดไล้ใบหน้าเขาอย่างนุ่มนวล โลกสีขาวสะอาดตากว้างไกล กลิ่นหอมสะอาดสดชื่นชวนให้หลับตาลงนอนพักนานๆ หรือบางทีอาจจะเป็นตลอดไป
หากเหมือนลืมอะไรบางอย่าง หรือจำใครบางคนไม่ได้ ความคิดเล็กๆ นั้นทำให้เขาหงุดหงิดพอสมควร ความข้องใจติดในหัวจนนอนไม่สบาย จนท้ายสุดต้องยอมแพ้เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ เพื่อหาคำตอบ
ทั้งๆ ที่คิดว่าตื่นแล้วแท้ๆ แต่เขาคงจะยังฝันอยู่ไม่เลิก เพราะร่างกายเขาขยับเขยื้อนไม่ได้สักส่วน พอพยายามจะขยับมือก็หนักอึ้ง คิดจะอ้าปากพูด ลำคอกลับแห้งผากเสียจนไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมา
เสียงกุกกักที่ดังขึ้นทำให้ขอบฟ้าเหลือบตาไปมอง ปลายฝนที่เดินถืออะไรบางอย่างในมือสบตากับเขาโดยบังเอิญและทำของหลุดมือดังโครม
“พี่ฟ้า!” กรีดเสียงดังลั่นแล้วน้องสาวเขาก็วิ่งเตลิดหายไปเหมือนเห็นผี
หรือว่าเขาจะกลายเป็นผีไปแล้ว...
คำตอบของเขาได้รับคำเฉลยในนาทีต่อมาเมื่อแพทย์และพยาบาลกรูกันเข้ามารุมล้อมรอบเตียง เอาสายนั้นวัดโน่น เอาหูฟังวัดนี่ ส่องไฟฉาย ส่ายนิ้ว พยักหน้ากันหงึกหงัก
จนกระทั่งมีพยาบาลคนหนึ่งใจดีนำแก้วน้ำพร้อมหลอดมาจ่อให้ตรงปาก เขาที่ตั้งท่าจะกินให้หายอยากต้องชะงักเมื่อน้ำนั้นมีรสปร่าแปร่งแต่ก็ยังช่วยให้ลำคอหายแห้งผากไปได้บ้าง ทว่าหลังดูดไปได้อีกนิดหน่อย พยาบาลก็ดึงแก้วกลับไป “ยังดื่มมากไม่ได้นะคะ”
พอหมอถอยออกไป กลุ่มคนอีกพวกที่ยืนรออยู่รอบนอกก็กรูมาเกาะขอบเตียง ปลายฝนยืนน้ำตาคลอหน่วงอยู่ติดกับมารดาที่น้ำตาไหลนองหน้า
“เกือบไปแล้วนะ แกรู้ตัวไหมว่าแกเกือบตายไปแล้ว เจ้าฟ้า ฮือออ...แกจะทำให้ม้าตกใจจนอายุสั้นไปถึงไหน”
“ม้า...” เสียงแหบแห้งราวกับไม่ใช่เสียงตนเองทำให้เขาตกใจนิดหน่อย “ม้า...อย่าร้อง”
“นั่นสิๆ แกก็ปลอดภัยดี ร้องไห้แล้วมันเป็นลาง ยัยฝน แกก็เลิกร้องได้แล้ว” มารดาหันไปดุลูกสาวแทนแต่ปลายฝนก็เถียง
“ม้านั่นล่ะ ร้องห่มร้องไห้มาตลอดแท้ๆ ฝนน่ะร้องบ้างหยุดบ้างยังไม่เคยห้ามม้าเลย”
เถียงกันสักพัก ปลายฝนก็หันมาสนใจเขา “วันนี้วันที่สามตั้งแต่ออกจากห้องผ่าตัด หมายความว่ามันผ่านเกือบสี่วันแล้วที่พี่ฟ้าโดนรถชนมานานแบ็บอยู่บนเตียงนี่ นอนไม่กระดุกกระดิกเสียจนหมอก็ไม่รู้ว่าทำไมพี่ฟ้ายังไม่รู้สึกตัวเสียที”
“รถชน...” เขาทวนคำ เสียงยังแหบเป็นเป็ดเหมือนเดิม
“ใช่ รถชน รถชนแบบตัวกระเด็นลอยละลิ่วตกลงบนพื้นถนนนั่นล่ะ ไอ้อาจารย์เฮงซวยนั่นโดนข้อหาพยายามฆ่าด้วย สมน้ำหน้ามัน” ปลายฝนทำหน้าสะใจก่อนจะเพิ่งนึกออก “อ๊ะ ฝนลืมเล่าไป ก็ไอ้คนที่มันขับรถชนพี่ฟ้าไง คืออาจารย์คนที่เคยมีเรื่องกับพี่ฟ้าที่ชื่อนภดลนั่นไง มันแก้ตัวว่าเป็นอุบัติเหตุ ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าใคร เพราะเห็นว่าเคยมีเรื่องทะเลาะกันมาก่อนในผับใช่ไหม แถมมีจดหมายขู่ทั้งพี่กรกับพี่ฟ้า เห็นได้ชัดว่าจงใจวางแผนมาก่อน เจตนาฆ่าชัดๆ ได้ติดคุกจนแก่ตายแน่”
พูดไปแล้ว เด็กสาวก็ยิ้ม “แต่มันอาจจะชอบก็ได้เพราะขืนหลุดออกมาก็คงโดนฆ่าตายเปล่าๆ ท่าทางพี่กรจะอยากให้เป็นแบบนั้นเสียด้วย”
ถึงจะอยากถามต่อ แต่ปลายฝนก็โดนมารดาตีแขน ดุว่าพูดจาเหลวไหล “ฝนมันพูดเพ้อเจ้อ แกก็อย่าไปฟังมันมาก แล้วนี่ยังเจ็บยังปวดตรงไหนอยู่หรือเปล่า บอกหมอเขาให้หมดนะ แกน่ะมันดื้อเงียบ จะเจ็บจะปวดอะไรก็ไม่ค่อยยอมอ้าปากพูด กลัวยามากกว่ากลัวตาย”
ฝ่ายทีมแพทย์พอได้ยินคำบรรยายก็กรูกันเข้ามาหาอีกรอบ ทั้งซักถาม ทั้งวัดโน่น จับนี่ให้วุ่นจนเป็นที่พอใจ คุณหมอจึงเอ่ยขอตัว “ผมต้องรีบไปรายงาน ถ้ายังไง อย่าเพิ่งกวนคนเจ็บมากนะครับ ให้เขาพักผ่อนเยอะๆ เดี๋ยวหมอจะกลับมาใหม่”
ขอบฟ้านึกติดใจคำพูดคุณหมอนิดหน่อยแต่ความเพลียมีมากกว่า เขาจึงหลับตาพัก มารดาคิดว่าเขาหลับไปอีกรอบจึงบอกว่าจะไปโทรศัพท์หาทิวหมอกและให้ปลายฝนเฝ้าเขาไว้
ลับหลังมารดา ขอบฟ้าก็ลืมตาปริบๆ กระดิกปลายนิ้วเรียกน้องสาวที่รีบวิ่งเข้ามาเกาะขอบเตียงทันทีแล้วรีบรายงานโดยไม่ต้องร้องขอ
“เห็นห้องที่พี่ฟ้านอนไหมล่ะ รู้ไหมว่าที่นี่ที่ไหน” เอ่ยชื่อโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังออกมาแล้วปลายฝนก็ทำเสียงตื่นเต้น “เห็นว่าคุณพ่อพี่กรสนิทกับผอ. และพอรู้ว่าพี่ฟ้าโดนรถชนเพราะช่วยลูกชายเขาไว้เลยยิ่งทุ่มไม่อั้น”
“พี่กร...” เขาพึมพำ ถึงจะรู้สึกผิดหวังอยู่บ้างที่ไม่ได้เห็นเจ้าตัว แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา “เขาปลอดภัยไหม”
“ปลอดภัยแต่...” ลากเสียงน่าสงสัยจนขอบฟ้านึกอยากลุกเดินออกไปดูเองให้แน่ใจว่ากรไม่ได้นอนอยู่ห้องข้างๆ “ดูแปลกๆ จ๋อยๆ ผิดปกติยังไงก็ไม่รู้ พี่พลก็เหมือนกัน โดนพี่หมอกว่าไปซะยกใหญ่แล้วยังห้ามเข้ามาในห้องด้วยถ้าไม่ได้รับอนุญาต ไม่งั้นจะพาพี่ฟ้าไปรักษาโรงพยาบาลอื่น”
ฟังแล้วขอบฟ้าก็ยิ้ม ทิวหมอกยังสมกับเป็นทิวหมอก พี่ชายสุดเฮี๊ยบของเขาคนเดิม
ปลายฝนยังพูดต่อจ๋อยๆ แต่เขาเริ่มง่วงขึ้นมาอีกรอบทั้งๆ ที่เพิ่งได้สติไม่นาน รู้สึกเหมือนจะได้ยินปลายฝนถามอะไรแว่วๆ ว่าอนุญาตหรือเปล่า ตอนนั้นเขาฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่จึงได้แต่พยักหน้าตอบไปก่อนจะหลับลึกลงอีกรอบ
หลับไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ตื่นมาอีกทีก็ได้ยินเสียงพูด ถึงจะไม่ดังมากนักแต่ฟังจากอารมณ์และน้ำเสียงคล้ายกับจะทะเลาะกันอยู่
“อื้อ” เขาขยับตัวพร้อมครางอย่างนึกรำคาญเล็กน้อย เสียงรอบด้านเงียบกริบลงทันทีจนอดไม่ได้ที่จะต้องเผยอเปลือกตาดู “พี่หมอก...พี่กร”
กรแบบตัวเป็นๆ จริงๆ นั่นล่ะ ชายหนุ่มยืนจังก้าอยู่กลางห้อง ท่าทางคล้ายกำลังเผชิญหน้าอยู่กับทิวหมอก พอเห็นเขาลืมตาก็เดินมาหยุดชิดเตียง ก้มลงจ้องเสียชิด
“ทะเลาะอะไรกันอยู่” เขาถามอย่างเป็นห่วง รู้สภาพว่าคงไม่มีปัญญาลุกมาห้ามมวยได้ในตอนนี้ ปลายฝนกับมารดาก็ไม่อยู่ในห้องเสียด้วย
“ในเมื่อเห็นว่าเจ้าฟ้ามันตื่นแล้ว ปลอดภัยแล้ว นายก็ออกไปได้แล้ว” ทิวหมอกสามแล้ว ทำท่าจะเข้ามาดึงกรออกไปจากห้องแต่กรก็เบี่ยงตัวหลบ
“พี่หมอก” ขอบฟ้าเรียกพี่ชายให้หันมาสนใจเขาแทนการไล่เตะกร ซึ่งก็ได้ผล ทิวหมอกยอมหันมามองเขาแทนในที่สุด
“แกทำให้ฉันเป็นห่วง” เอ่ยเสียงขรึมพร้อมยกมือดันกรอบแว่นขึ้นบนดั้งจมูก “ตอนได้ยินว่าแกช่วยคนอื่นจนตัวเองโดนรถชนเองนี่ฉันด่าออกมาเลยว่าแกมันบ้า...”
“เฮ้ย จะพูดจะจาอะไรหัดคิด...” กรที่ตั้งท่าจะกระโจนข้ามคนป่วยไปบีบคอทิวหมอกชะงักเมื่อขอบฟ้ายกมือที่ยังห้อยร่องแร่งขึ้นจับมือใหญ่ไว้ แรงยึดน้อยนิดกลับหยุดความบ้าของชายหนุ่มได้ กรเลิกสนใจทิวหมอกและบีบมือเขาไว้แทนโดยอัตโนมัติ
หลังเพ่งมองกิริยาสนิทสนมดังกล่าว ผู้เป็นพี่ชายก็เม้มปาก ขยับแว่นอีกรอบ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง “แต่พอสักพัก ฉันกลับคิดว่าไม่น่าแปลกใจสักนิด เพราะแกก็เป็นของแกแบบนี้อยู่แล้ว”
พอเห็นรอยยิ้มของเขา ทิวหมอกกลับทำหน้าดุขึ้นมาแทน “ฉันไม่ได้กำลังชมแกนะ”
ขณะที่คิดจะอ้าปากสั่งสอนน้องชายต่อนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นและถูกเปิดออกโดยคนแปลกหน้า
“เข้ามาทำไม” ทิวหมอกพูดอย่างตกใจ แต่ชายคนดังกล่าวเพียงยิ้มขณะอ่ย
“เห็นบอกว่าจะเข้ามาเยี่ยมน้องแค่แป๊บเดียวไม่ใช่เหรอ นี่เล่นหายมาตั้งนานสองนาน ฉันก็ต้องมาตามสิ” ชายหนุ่มร่างสูงท่าทางเป็นผู้ใหญ่หันมาทางคนบนเตียงและแนะนำตัว “ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันเป็นเจ้านายของพี่เธอ ตอนได้ยินว่าเธอประสบอุบัติเหตุ เขาตกใจมากแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลยล่ะ”
เห็นท่าทางยืนคอแข็งคล้ายกับจะพูดไม่เป็นกะทันหันของทิวหมอก คนเป็นเจ้านายยิ่งยิ้มกว้าง พูดเหมือนจะหยอก “เป็นพี่ชายที่รักน้องมากจังเลยนะ...น่าอิจฉา”
“ฟ้า พี่ต้องกลับไปทำงานต่อแล้ว” จู่ๆ ทิวหมอกก็ถลันเข้ามายืนแทรกระหว่างเจ้านายตนกับเตียงผู้ป่วย ไล่สายตาสำรวจสภาพน้องชายอีกครั้งและเลยขึ้นจ้องเจ้าผู้ชายหน้าตาอวดดีที่แม้แต่ตอนนี้ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือขอบฟ้า “พี่จะให้ยัยฝนมาเฝ้า...”
“ผมเฝ้าเอง” กรเอ่ยขัด “คุณพี่ชายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ รีบกลับไปทำงานทำการได้แล้ว”
“จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง! ฉันไม่อนุญาตให้นายนอนที่นี่! แล้วนายเรียกใครพี่ ฉันมีน้องแค่สองคน...” ทิวหมอกยังว้ากไม่จบกลับโดนเจ้านายดึงให้ไปทางประตู
“ก็ดีแล้วนี่นา นายยังห่วงอยู่เลยไม่ใช่เหรอว่าแม่ต้องอยู่บ้านคนเดียว มีคนอาสาดูแลให้ยังจะเรื่องมากอีก” ทำเสียงดุใส่ทิวหมอกที่ตั้งท่าจะเถียงแล้วไม่สนใจรอฟังคำตอบนอกจากหันมาเอ่ยลา “ขอให้หายเร็วๆ นะ”
เมื่อกลับมาเหลือแค่สองคนในห้อง ขอบฟ้าก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก เขาปล่อยมือที่ยึดอีกฝ่ายไว้ได้พักใหญ่ รู้สึกอึดอัดกับความเงียบที่เกิดขึ้น นึกคิดหาเรื่องชวนคุยสักเรื่อง ทว่ายังไม่ทันเอ่ยปาก กรกลับโน้มตัวมาหา เท้าแขนคร่อมตัวเขาไว้และแนบใบหน้าซุกลงกับซอกคอ
เนื่องจากไม่เคยเจอกรในลักษณะเช่นนี้มาก่อน เลยตกใจจนทำอะไรไม่ถูก หากพอผ่านไปสักพัก เขาก็ยกมือที่เริ่มมีแรงขึ้นมาแบบเก้ๆ กังๆ ลูบบริเวณท้ายทอยเบาๆ นึกถึงคำที่ไม่ได้พูดหลังโดนรถชน
“ไม่เป็นไรนะ” หวั่นๆ ว่าชายหนุ่มจะโกรธหรือเปล่าที่โดนเขาปลอบเป็นเด็กๆ แบบนี้ แต่กรกลับยอมให้เขาลูบหัวต่อแต่โดยดี “ไม่ต้องกลัว...ไม่เป็นไรแล้ว”
นานจนขอบฟ้าคิดว่ากรเผลอหลับไปแล้ว อีกฝ่ายก็ผงกศีรษะขึ้น ขึงตาตวัดเสียงเขียว “มึงคิดว่ามึงทำบ้าอะไร หา!”
“เอ่อ ก็...คิดว่าพี่กรร้องไห้เลย...” แก้ตัวลนลานยังไม่เสร็จก็โดนสวนว้ากเข้าให้
“ใครร้องไห้! อย่าคิดว่าเป็นคนเจ็บแล้วกูจะไม่ทำอะไรนะ” คนเปลี่ยนท่าทีไวยิ่งกว่ากิ้งก่าเปลี่ยนสีสลัดท่าทางหงอยๆ จ๋อยๆ กลายเป็นอารมณ์ร้ายๆ ที่คุ้นเคย “ที่กูพูดถึงคือเรื่องที่มึงทำตัวเป็นฮีโร่เข้ามาช่วยกูต่างหาก มึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร! เป็นยอดมนุษย์หยุดรถด้วยมือเปล่าได้หรือไง! หรือคิดว่าตัวเองทำมาจากเหล็กโดนรถพุ่งชนก็ไม่เป็นไร! กูเคยคิดว่ามึงน่ะมันโง่ แต่กูเพิ่งรู้ว่าคิดผิด เพราะมึงทั้งโง่ทั้งบ้าจนเกินเยียวยา...”
ขอบฟ้ากำลังจะขอเวลานอกพักยกก็พอดีกับที่กรหยุดตะโกนด่าแบบกะทันหันและเอ่ยเสียงระโหยแทน
“...กูคิดว่ามึงจะทิ้งกูไปแล้ว”
“พี่กร” เขาเริ่มรำคาญตัวเองเหมือนกันที่ยังขยับตัวไม่ได้ ทำได้แค่ยกมือซ้าย กระดิกนิ้วขวา เอียงหน้าได้ข้างซ้ายนิด ข้างขวาอีกหน่อย ไอ้เรื่องจะลุกขึ้นเดินนี่ลืมไปได้เลย เพราะแค่จะยกขาขึ้นยังไม่มีแรง “มานี่มา”
ได้มือมาข้างหนึ่ง ขอบฟ้าจึงจับไว้ “พี่กรเคยถามผม...ว่าถ้าพี่จมน้ำ ผมจะช่วยหรือเปล่า ตอนนั้นผมตอบว่ายังไง”
“มึงบอกว่าว่ายน้ำไม่เป็น” คำตอบลุ่นๆ เล่นเอาเขาหงุดหงิด
“ฮื้อ ไม่ใช่ เอาตอนหลังสิ ตอนนั้นผมตอบพี่ว่ายังไง”
“มึงบอกว่ามึงจะช่วย” กรพึมพำ นิ่งไปนิดก่อนขมวดคิ้ว “แต่กูเป็นคนบังคับให้มึงตอบแบบนั้น”
“ก็ผมว่ายน้ำไม่เป็นนี่ แล้วนั่นมันก็แค่เรื่องสมมติ แต่สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ...” นึกหาคำจำกัดความเพราะตัวเขาเองคงอธิบายได้ไม่ดีนัก “ผมดีใจนะที่พี่กรไม่ได้จมน้ำ ไม่อย่างนั้นพอผมลงไปช่วย เราคงจมน้ำตายทั้งคู่ แต่นี่ผมช่วยพี่ได้ แล้วก็ไม่มีใครตายด้วย แบบนี้พี่ว่าไม่ดีหรอกเหรอ”
“ดีห่าเหวอะไรของมึง! มึงเกือบนอนไม่ฟื้นแล้วมันจะเรียกว่าดีได้ยังไงวะ” ด่าเหยียดๆ แล้วหน้าหล่อๆ ก็ยิ่งบึ้งตึง “รู้ไหมว่ากระดูกมึงหักไปกี่ซี่ เนื้อตัวมึงนี่ยิ่งดูไม่ได้ แรกๆ นี่ยิ่งเหวอะหวะไปทั้งตัว ตอนนี้ยิ่งฟกช้ำดำเขียว หน้าตาดูแทบไม่ได้”
ถึงจะรู้แต่แรกว่าหน้าตาไม่ดี แต่ตอนนี้กลับต้องลดเกรดลงไปถึงขั้นดูไม่ได้เชียวเหรอ
“ถ้ากูเป็นคนที่ช่วยมึง แล้วกูต้องโดนชนหน้าแหกแบบนี้ มึงไม่รอดแน่ กูจะด่ามึงเจ็ดวันเจ็ดคืนไม่ให้ซ้ำคำเดิมเลย” ถลึงตาคมๆ ใส่จนขอบฟ้าคิดว่าเพิ่มอีกแผลเสียแล้ว “มึงเข้าใจที่กูพูดไหม”
“อื้อ” รีบพยักหน้ารับหงึกหงัก “เข้าใจ”
“ดี งั้นก็เอาสิ”
ขอบฟ้าเริ่มมึน จากเข้าใจจะกลายเป็นสับสนเอาได้ง่ายๆ เขาหัวช้าหรือกรจะสมองกระทบกระเทือนแบบไม่รู้ตัวกันแน่ “เอาอะไรเหรอ”
“ถ้ามึงอยาก...ต่อว่าหรือด่าอะไร กูสัญญาว่าจะฟังอย่างเดียว ไม่มีหลังมือ” คนรอรับโทษยกมือกอดอก ท่าทางหยิ่งผยองคงเดิม “เป็นครั้งแรกเลยนะที่กูยอมให้ด่า ปกติพ่อกูด่า กูยังไม่ฟังเลย มึงจงสำนึกบุญคุณอันนี้ไว้ด้วยก็แล้วกัน”
สรุปว่ากรกำลังรอให้เขาด่า รอให้เขาต่อว่าหรือตำหนิ ขอบฟ้าเคยคิดมานานแล้วว่ากรเป็นคนซับซ้อน เข้าใจยากแต่มาวินาทีนี้ เขากลับเหมือนจะเข้าใจกรได้อย่างไม่น่าเชื่อ บางที...อาจจะเพราะแค่ไม่เคยมีใครสอนชายหนุ่มมาก่อนก็ได้ แค่นั้นเอง
“ผมไม่อยากด่าพี่กรหรอก แต่อยากได้บางคำจากพี่มากกว่า”
“มึงจะบอกให้กูขอโทษ” จากกิริยากัดฟัน เขาไม่แน่ว่าจะสอนได้จนจบหรือเปล่า “ถึงกูจะไม่ค่อยเข้าใจว่ากูผิดตรงไหน แต่ถ้ามึง...”
“ไม่ใช่ขอโทษ” ขอบฟ้ารีบขัด “แต่ขอบคุณต่างหาก”
บทเรียนที่พลชนะสอนเขา เขาที่เคยเอาแต่เอ่ยคำขอโทษ ขอโทษและขอโทษ ได้เริ่มเอ่ยคำว่าขอบคุณก็หลังจากนั้น ส่วนกร เขาคิดว่าสอนให้พูดคำว่าขอบคุณน่าจะง่ายกว่ากันเยอะเลย
กรฟังแล้วทำหน้าอึ้งๆ เดินหันหลังไปกอดอกยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง ส่วนขอบฟ้าที่หลังจากรออยู่นานสองนานก็อ้าปากหาว เอ่ยงัวเงีย “ถ้าพี่ยังไม่พร้อมจะพูด ผมนอนก่อนแล้วกันนะครับ เริ่มง่วงแล้ว”
“อย่าเพิ่งนอน” สั่งด้วยหน้าตาถมึงทึงแล้วเม้มปากแน่น ทำหน้าเหมือนโดนเขาไล่ให้ไปตายซะ “กู... พูดคำอื่นแทนได้ไหม เอาที่คล้ายๆ กัน ความหมายพอจะแทนกันได้”
“หือ” เขาพยายามลืมตามอง แต่เจ้าตัวง่วงงุนก็เข้าแถวเรียงหน้าเดินดุ่ยใส่ไม่ยอมหยุด “ได้สิ ได้ๆ”
“ไม่ใช่ว่ากูไม่กล้าพูดหรอกนะ แต่คำบางคำ กูว่าถ้าเจ้าตัวไม่เต็มใจพูดเองมันก็ไม่มีประโยชน์ มึงเข้าใจไหม คำพูดเพราะๆ ที่พูดออกมาเปล่าๆ แต่ไม่มีคุณค่าอะไร กับคำพูดห้วนๆ แต่จริงใจเนี่ย เป็นใคร ใครก็ต้องอยากฟังแบบหลังมากกว่าทั้งนั้น”
ชายหนุ่มอารัมภบทยืดยาว หน้าเครียด
“กูรู้ตัวว่าไม่ใช่คนดีอะไร เป็นแค่ผู้ชายเลวๆ ที่ใช้ชีวิตตามใจตัวเองมาตลอด ไม่เคยสนใจว่าใครจะคิดยังไงกับกู จะรัก จะชอบหรือจะเกลียด กูก็ไม่เคยเก็บเอามาสนใจ กูคิดว่ามันเป็นความรู้สึกที่น่ารำคาญเอามากๆ ทำไมวะ กับอีแค่นอนด้วยกันแล้วจะต้องเท่ากับผูกพันกันด้วย มันเป็นแค่ปฏิกิริยาทางเคมี มันเป็นเรื่องของร่างกายล้วนๆ เซ็กส์ไม่เกี่ยวข้องกับหัวใจ ฉะนั้น...มึงเข้าใจที่กูพูดไหม เซ็กส์มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างกูกับมึง มันไม่ใช่เรื่องทางร่างกาย แต่มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ...อารมณ์”
อากาศภายในห้องก็เย็นสบายดี แต่บนหน้าผากคนพูดไม่หยุดกลับเริ่มมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดซึม
“ให้ตายสิวะ! โรงพยาบาลนี้แม่งงกแอร์ชิบหาย เอาล่ะ กูพูดถึงไหนแล้ว เออใช่...เรื่องอารมณ์ การเปลี่ยนแปลงของอารมณ์มักจะขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อม ที่ผ่านมา กูเคยถูกรายล้อมด้วยคนหลายประเภท ส่วนใหญ่จะเป็นประเภทที่ต้องการอะไรจากกูนี่ล่ะ บางคนอยากให้สนใจ บางคนขอเป็นกระเป๋าแบรนด์เนม เสื้อผ้า รองเท้าสารพัด ถ้ายังนอนด้วย ก็ให้ตัดรำคาญ บางคนอยากได้แค่เซ็กส์ แต่บางคนก็ต้องการอะไรมากกว่านั้นซึ่งกูให้ไม่ได้ เลยต้องเลิกคบให้จบเรื่อง แต่กับคนที่ไม่ต้องการอะไรนี่กูรับมือไม่ถูก”
กระแอมไอให้คอโล่งแล้วถอนหายใจ
“เงินที่มึงขอไปก็เสือกเอาไปลงทะเบียน ไม่เคยมีคนขอเงินกูไปเป็นทุนการศึกษาสักคน ตัวมึงก็ผอมแห้งนิดเดียวแต่เสือกอยากช่วยคนอื่นไปทั่ว จนบางครั้งกูนึกสงสัยว่ามึงเคยคิดอะไรร้ายๆ กับใครเขาบ้างหรือเปล่า นอกจากด่ากูแล้วมึงเคยด่าใครอีกไหม ...ไม่รู้สิ บางทีการมองโลกในแง่ดีของมึงก็ทำกูโมโหจนแทบบ้า แต่หลังจากนั้นก็จะรู้สึกว่ามึงสำคัญมากจนต้องโมโหขนาดนั้นเลยเหรอวะ กูพยายามคิดแล้วคิดอีก แต่คำตอบแม่งก็ยังออกมาเหมือนเดิม กูค่อนข้างจะแน่ใจนะว่ากูอาจจะ... มันอาจจะเป็นความรักก็ได้”
ประโยคชวนสับสนแบบสมควรได้ศูนย์คะแนนทำเอาคนพูดหงุดหงิดตัวเองไม่น้อย
“แต่มึงยิ่งโง่ๆ อยู่ จะสรุปให้ฟังใหม่ก็ได้...”
หันขวับกลับมา กรต้องชะงักเมื่อเห็นขอบฟ้านอนหลับสนิท เสียงหายใจทอดลึกสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงนอนหลับไปได้สักพักแล้ว
ยืนเซ่ออยู่ที่เดิมพักใหญ่กว่าจะรู้สึกตัว ร่างสูงสบถหยาบคาย ง้างเท้าตั้งท่าจะเตะถังขยะใกล้ๆ แต่ก็ชะงักกึกเมื่อคิดถึงเสียงโครมครามที่อาจจะปลุกคนเจ็บให้สะดุ้งตื่น
เดินงุ่นง่านกลับไปกลับมาจนกระทั่งท้ายสุด กรจึงทิ้งตัวลงนั่งและสบถพึมพำต่อไปตามลำพัง
++++++++++
-
แอร๊ยยย ดีใจที่ปลอดภัย เฮ้อ
-
55555555
พึ่กรนี่มันมีปัญหาด้านการสื่อสารและความสัมพันธ์จริง ๆ
-
พี่กรคนซึน
-
มาสั้นจัง ตัดจบซะงั้น แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ดีใจที่ปลอดภัย แอบขำกร จะบอกรักทั้งที คนฟังหลับไปก่อนซะงั้น 5555
-
...จ้ะ
ทำอะไรไป คิดถึงแม่ พี่ น้อง ซะมั่งนะ เอาจริง ครอบครัวฟ้านี่คือไม่ค่อยใส่ใจกับอะไรเลยนะ คือไงอ่ะ ปฏิกริยาที่มีต่อสิ่งที่เกิดขึ้นคือน้อยอ่ะ นี่ฟ้าเพิ่งผ่านการเฉียดตายเพราะพยายามฆ่ามานะ ถึงจะผิดคนก็เถอะ แต่เอาจริง จะบอกว่ามันอยากฆ่าทั้งคู่ก็เป็นได้รึเปล่า แต่สิ่งที่ฝนบ่น คือดีกรีความจริงจัง เหมือนพูดถึงคนที่มาดักตบแล้วโดนจับได้งั้นแหล่ะ แม่ร้องไห้ ใช่ แต่ก็ดูแบบ เออ ฟื้นแล้วเนอะ เป็นห่วงนะ แค่นี้
คือลองคิดดู ว่าถ้าสิ่งที่เกิดขึ้นกับฟ้า มาเกิดขึ้นกับตัวเรา ทุกอย่างมันคงซีเรียสกว่านี้เยอะมากกกกกกกกกกกก
แต่เรื่องนี้ ทุกคนดู take everything lightly อ่ะ อิกรยังดูไม่ซีเรียสกะการเฉียดตายของฟ้าเท่าไหร่เลย ปฏิกริยาประหนึ่งฟ้าโดนตีหัวแตก แค่นั้น แต่ก็นะ สิ่งที่มันทำ มันยังไม่สำนึกเลย
ส่วนฟ้า ดูไม่รักตัวเองมาก นางดูไม่แคร์เวิร์ลว่าตัวเองจะเป็นตายร้ายดียังไง หรือใครทำร้ายเท่าไหร่ นางดูรีแอคกับสิ่งที่เกิดขึ้นไปวันๆ นางดูขี้ขลาดแม้กระทั่งจะแค้นใคร และนางดูทำทุกอย่างตามที่นางคิดว่า "ควรจะ" ทำ หรือควรจะเป็น นางดูไม่มีความรักหรือรู้สึกอะไรให้ใครเลย นี่เอาจริง นางเป็นห่วงแม่ แต่นางก็ไม่ได้เจ็บที่แม่เสียใจ จะว่าไงอ่ะ ส่วนตัวรู้สึกว่าคาแรคเตอร์ฟ้าไม่ปกตินะ
ต่อให้อิกรจะทำตัวน่ารักแค่ไหน มันก็ไม่เปลี่ยนสันดานเลวๆของมันได้ป่ะ สันดานเลวอ่ะ เปลี่ยนได้ด้วยสำนึก ไม่ใช่รัก เพราะรัก+เลว มีมากมาย ตราบใดที่ยังไม่ "สำนึก" ก็เลวถ่อยและพร้อมจะถ่อยต่อไปเรื่อยๆตามสถานการณ์แหล่ะ
..และ... เราสนับสนุนให้คนเลวได้รับกรรมที่สาสม ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งค่ะ
//เป็นคนจริงจังอ่ะ ละก็อินด้วย ถถถถถถ
-
ดีใจที่ฟ้าไม่เป็นอะไร :กอด1: กรก็ลองพูดอะไรที่ตรงๆเข้าใจง่ายๆกับฟ้าบ้างสิ
-
อดฟังเลยระขอบฟ้า. ไม่เป็นไรก็ดีแล้วครับ
-
เป็นอีอาจารย์บ้านี่เอง วุ้ว อีบ้า พี่กรถ้าจะพูดยาวขนาดนั้น ใครจะไปรอฟังไหว นอนเถอะฟ้า
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
อิพี่กรนี่มันก็รัฟสมเชื่อเรื่องจริงๆนะ คนอัลไลลลปากหรอน่ะ ด่าฟ้าอยู่ได้ อยากยุให้ฟ้ามีผัวใหม่ละ แต่อ่านตอนนี้เหมือนฟ้าก็ต้องชอบกรบ้างแหละ ไม่งั้นลืมตามาจะคิดอยากเจอกรหรอ แล้วฟ้าไม่คิดจะโกรธด่าว่ากรมันอะไรสักนิดรึไง จะทนทุกอย่างแล้วอย่างงี้คนอ่านจะได้เห็นอิกรได้รับบทเรียนบ้างมั้ย
-
พี่กรน่าร้ากกกกกกก
นึกหน้าพี่แกตอนหันมาละเจอน้องหลับฟรี้ๆไปแล้วฮามากกก
ตอนนี้เปิดตัวแฟนเอ้ยยบอสพี่หมอกอย่างแกรนโอเพ่นนิ่งมาก ขำ 555555555
อยากอ่านอีกกก รอๆๆๆๆ
-
อิพี่กรคนซึน 5555555
-
5555555 พี่กร
ดีใจที่ฟ้าปลอดภัย
-
ว้ายยพี่กรอุตส่าห์รวบรวมความกล้าอ่ะฟ้าาา55555555
ขำพี่กรทีหลังอย่าอรัมภบทนานนะคะ55555
-
พี่กรนางก็มีมุมน่าร้ากนะ :katai2-1: ดีแล้วที่ฟ้าไม่เป็นอะไร แต่ยังติดใจเรื่องพี่พล
-
คนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้นะน้องฟ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โถ่พี่กร ว่าจะสารภาพรักซะหน่อย ฟ้าก็ไม่อยู่ฟังเลย เอ๊ะ หรือว่าแกล้งหลับเปล่า?
-
อุตส่าห์แต่งเรียงความ โถๆๆ
-
คิดแล้วเชียวว่าฟ้าต้องหลับ 5555555 โธ่ พี่กรจะพูดซะยืดยาว ถึงฟ้าไม่หลับก็คงเข้าใจได้ยากอ่ะ คุยกับต้องพูดตรงๆ ไปเลยยยย
-
กรเรียนคณะไรอะ ทำข้อสอบบรรยายต้องเขียนเต็มหน้าแน่เลย อธิบายยาวมาก555555555
แอบฮาตรงงกแอร์ ครั้งแรกที่พี่แกทำอะไรแบบนี้อะ ดูไม่เป็นกรเลย ฮาดี
เรื่องนี้สรุปว่าอาจารย์นั่นเป็นคนทำทั้งหมดหรอ โรคจิตมั้ยอะ เดาผิดเลย
มาม่ามีอีกมั้ย ไม่อยากให้มีมาม่าแล้ว ถ้ามีครั้งหน้านางเอกอาจไม่รอด
ครั้งนี้ก็เกือบตายละ อย่าให้พี่กรแกอยู่คนเดียวเลย :ruready
ขอคู่ของพี่หมอกกับเจ้านายด้วยได้มั้ย เกริ่นมาขนาดนี้แล้ว อิอิ
-
ชอบที่น้องฟ้าบอกดีที่กรไม่ได้จมน้ำ มันอุ่นๆในใจ
น้องฟ้าชอบพี่กรแล้วแน่ๆ ชอบมาสักพักแล้วด้วย แต่ไม่เคยรู้ใจตัวเองเลย
ปลอดภัยแล้วก็ดีนะลูก หวังว่าจะหมดเคราะห์หมดโศกสักที
ช่วงท้ายนี่ตลกพี่กรมาก คนมันไม่เคย ดูก็รู้ว่าประหม่าแค่ไหน 55555
-
ตกลงหนูได้ยินไหมลูก
-
พี่กร น่าสงสารว่ะ จะบอกรักฟ้าก็อธิบายจนฟ้าหลับก่อน
-
ตามอ่านมาตั้งนานแล้วแต่ไม่ได้เมนท์เป็นเรื่องเป็นราว เพราะยังไม่รู้ว่าจะเมนท์ยังไงดี
มองแบบเป็นกลางนะ ที่ฟ้าเป็นฟ้าก็เพราะครอบครัวและนิสัย แล้วที่ฟ้ายังอยู่ได้ตามปกติก็เป็นที่นิสัยอีกนั่นแหละ มันเป็นการทดแทนสิ่งที่ขาดไปแบบหนึ่งเพื่อให้อยู่ได้โดยไม่ต้องทรมาณนัก เราไม่เอาตัวเราเองมาตัดสินว่าฟ้าควรทำแบบนั้นแบบนี้ หรือ ทำไมไม่ทำ ไม่เปลี่ยนตัวเอง เพราะว่าคนเราถ้าไม่เป็นตัวเราๆก็ไม่รู้หรอกว่าในขณะเรารู้สึกแบบไหน ทำไมถึงทำในแบบที่ทำไป มานั่งๆคิดดูทำไมฟ้าจะไม่อยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง? แต่บางทีก็อาจจะไม่รู้จะเริ่มตรงไหน? มีเยอะนะคนที่มองไม่เห็นข้อผิดพลาดของตัวเอง แต่คนที่มองจากภายนอกสามารถมองเห็นได้ในทันที
การทดแทนชดเชยให้ตัวเองของฟ้าก็เช่นตอนที่ทิวหมอกตำหนิฟ้าเรื่องนิสัยที่ชอบช่วยคนอื่น แต่ฟ้ารับเอาเป็นคำชมแทน นี่คือรูปแบบที่ฟ้าเลือกที่จะรับสิ่งต่างๆจากคนอื่น ฟ้าอาจจะไม่คิดมากหรือคิดช้า คิดนานจนเกินไป นิสัยของฟ้าถ้าหากว่าไม่อคติจะดูว่าน่าเอ็นดู เราว่าอัตตลักษณ์อันนี้คือสิ่งที่ทำให้กรกับพลรักฟ้า อิมเมจภายนอกอันนี้ทำให้ทั้งกรและพลตั้งค่าตัวตนของฟ้าไว้ พลผิดหวังที่ฟ้าไม่เป็นไปในแบบที่คิดคือแย่กว่า ในขณะที่กรคิดอยู่แล้วว่าฟ้าด้อยค่าก็มาแปลกใจที่ฟ้าดีกว่าที่คิด ทั้งๆที่ฟ้าก็คือตัวฟ้า ใจจริงฟ้าก็คงไม่คิดที่จะทำให้ใครเสียใจ แค่อยากรู้สึกดีๆบ้างถึงเก็บพลเอาไว้
เรื่องกรหมาบ้าขอเก็บไว้ก่อน พลนี่น่าสนใจมากกว่าเพราะดูมีด้านมืดมากพอๆกับด้านสว่าง ดีก็ดีใจหายให้ร้ายก็ได้สุดขั้ว แต่สำหรับฟ้าความดีของพลมีมากกว่าด้านมืด ความรู้สึกผิดที่คิดว่าตัวเองติดค้างทำให้ฟ้าอยากทำอยากช่วยอยากฉุดพลให้ขั้นมาจากจุดนั้นๆ คนทั่วไปอาจจะไม่คิดที่จะทำ แต่ก็เพราะนี่คือฟ้าไงคะถึงได้ทำแบบนี้
เราเคยเมนท์เรื่องครอบครัวเรื่องแม่ฟ้าไปแล้ว ไม่แปลกใจที่แม่หรือทุกคนคิดแบบนี้ เหมือนที่บอกไว้เพราะครอบครัวเป็นแบบนี้ฟ้าถึงนิสัยแบบนี้หรือเพราะฟ้ามีนิสัยแบบนี้ครอบครัวถึงได้ปฏิบัติต่อฟ้าแบบนี้ มันวนเกี่ยวพันกันเป็นงูกินหางไปแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าอะไรมาก่อนเกิดก่อนกัน พอฟื้นปุ๊บฟ้าก็ปลอบแม่ก่อนปลอบตัวเอง
เราว่าฟ้าก็มีพัฒนาการกระดืบนิดๆแล้วนะ พูดออกมามากขึ้น คิดว่าจบภาคหนึ่งฟ้าก็น่าจะมีการเปลี่ยนแปลงมากกว่านี้อีก
-
5555 อีพี่กร อุตส่าพูดยาวๆ อารัมภบทซะนาน น้องหลับไปแล้ว
-
พี่กรพูดอะไรได้ยืดยาวจริงๆ ฟ้าง่วงจนจะหลับตั้งกะตอนแรกอยู่แล้ว เจออรัมภบทของพี่เข้าไปกลายเป็นบทสวดก่อนนอนแทนแล้ว :katai2-1:
-
มาบอกเอาตอนเค้าหลับ โธ่น่ารักจริงๆๆ
-
เตรียมสรุปต่อให้น้องเค้าฟังตอนตื่นด้วยล่ะ
จะพูดเยอะไปไหนคะพ่อคุ้น...
ขอสามคำค่ะ :mew1:
-
ตอนแรกที่กรบอกว่ากับฟ้าเซ็กส์กับฟ้ามันไม่ใช่แค่เรื่องร่ายกาย แต่มันเป็นเรื่องของ ..อารมณ์ด้วย แอร๊ยยยย เขาก็ว่ามันฟินเบาๆแล้วนะ มาตอนหลังๆนี่ พูดเลอ มันน่าจะเป็น..ความรัก โอ่...คุณพระคุณเจ้า ขอบฟ้า ถ้าหนูไม่ปางตาย อิกรมันจะหายซึนไหม? แล้วนี่ยังไง? หลับ? ไม่ทันได้ยินใช่ไหม? รอไปเถอะฟ้า แก! อีก 3 ชาติอ่ะ กว่าจะง้างปากอิกรให้มันพูดใหม่ได้ เซ็ง!
-
พี่กรพูดจนน้องฟ้าหลับ...
ควรพิจารณาตัวเองน้า
ไปเรียนมาใหม่ ทีหลังหัดพูดตรงๆ
จะอ้อมโลกทำม้ายยยยยย
:ling1:
-
โถวววว~~ พี่กรผู้น่าสงสารรรร~~~ :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: ไม่ใช่พี่พลและป่านอย่างที่คิดจริงๆ อ.นภดลนี่จับเข้าคุกไปเลยดีๆๆ
ดีใจน้องป่านปลอดภับ ส่วนอิพี่กร ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ขอขำนำค่ะ
อยากจะส่งพี่แกไปเรียนภาษาไทย101ใหม่เลยค่ะ
เทคคอร์สพิเศษ ไทยสื่อสารให้พี่แกด้วย ฮ่าๆๆๆ
รอตอนหน้าค่ะ
-
ฟ้่พลาดแล้วละคะ พี่กรโมโม้นนี้อาจจะไม่มีอีกแล้วก็ได้
-
พี่กรไม่พอใจตอนพี่หมอกว่าฟ้า แต่สุดท้ายตัวเองมาด่าแทนซะงั้น
แตะไม่ได้เลยนะ อารมณ์ คนอื่นห้าม ตัวเองทำได้คนเดียว o18
พี่กรยอมรับตัวเองได้เร็วกว่าที่คิด
ถึงจะไม่ค่อยแสดงออก แต่เราว่าพี่กรคงเสียขวัญพอควรที่ฟ้าหลับไปหลายวันแบบนั้น
ต่อไปคงจะมีพัฒนาการมากกว่านี้
ปมเรื่องจดหมายขู่ไปแล้ว แล้วเรื่องรูป?
อันนี้ยังไม่เจอคนร้ายเลย แต่ให้เดา อาจจะเป็นป่านก้ได้นะคะ
รอตอนต่อไป
ปล. ชอบคอมเม้นนี้มากค่ะ เพราะเราไม่ใช่คนอื่น เราเลยไม่รู้หรอกว่า จริงๆแล้วมันเป็นยังไง :กอด1:
ตามอ่านมาตั้งนานแล้วแต่ไม่ได้เมนท์เป็นเรื่องเป็นราว เพราะยังไม่รู้ว่าจะเมนท์ยังไงดี
มองแบบเป็นกลางนะ ที่ฟ้าเป็นฟ้าก็เพราะครอบครัวและนิสัย แล้วที่ฟ้ายังอยู่ได้ตามปกติก็เป็นที่นิสัยอีกนั่นแหละ มันเป็นการทดแทนสิ่งที่ขาดไปแบบหนึ่งเพื่อให้อยู่ได้โดยไม่ต้องทรมาณนัก เราไม่เอาตัวเราเองมาตัดสินว่าฟ้าควรทำแบบนั้นแบบนี้ หรือ ทำไมไม่ทำ ไม่เปลี่ยนตัวเอง เพราะว่าคนเราถ้าไม่เป็นตัวเราๆก็ไม่รู้หรอกว่าในขณะเรารู้สึกแบบไหน ทำไมถึงทำในแบบที่ทำไป มานั่งๆคิดดูทำไมฟ้าจะไม่อยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง? แต่บางทีก็อาจจะไม่รู้จะเริ่มตรงไหน? มีเยอะนะคนที่มองไม่เห็นข้อผิดพลาดของตัวเอง แต่คนที่มองจากภายนอกสามารถมองเห็นได้ในทันที
การทดแทนชดเชยให้ตัวเองของฟ้าก็เช่นตอนที่ทิวหมอกตำหนิฟ้าเรื่องนิสัยที่ชอบช่วยคนอื่น แต่ฟ้ารับเอาเป็นคำชมแทน นี่คือรูปแบบที่ฟ้าเลือกที่จะรับสิ่งต่างๆจากคนอื่น ฟ้าอาจจะไม่คิดมากหรือคิดช้า คิดนานจนเกินไป นิสัยของฟ้าถ้าหากว่าไม่อคติจะดูว่าน่าเอ็นดู เราว่าอัตตลักษณ์อันนี้คือสิ่งที่ทำให้กรกับพลรักฟ้า อิมเมจภายนอกอันนี้ทำให้ทั้งกรและพลตั้งค่าตัวตนของฟ้าไว้ พลผิดหวังที่ฟ้าไม่เป็นไปในแบบที่คิดคือแย่กว่า ในขณะที่กรคิดอยู่แล้วว่าฟ้าด้อยค่าก็มาแปลกใจที่ฟ้าดีกว่าที่คิด ทั้งๆที่ฟ้าก็คือตัวฟ้า ใจจริงฟ้าก็คงไม่คิดที่จะทำให้ใครเสียใจ แค่อยากรู้สึกดีๆบ้างถึงเก็บพลเอาไว้
เรื่องกรหมาบ้าขอเก็บไว้ก่อน พลนี่น่าสนใจมากกว่าเพราะดูมีด้านมืดมากพอๆกับด้านสว่าง ดีก็ดีใจหายให้ร้ายก็ได้สุดขั้ว แต่สำหรับฟ้าความดีของพลมีมากกว่าด้านมืด ความรู้สึกผิดที่คิดว่าตัวเองติดค้างทำให้ฟ้าอยากทำอยากช่วยอยากฉุดพลให้ขั้นมาจากจุดนั้นๆ คนทั่วไปอาจจะไม่คิดที่จะทำ แต่ก็เพราะนี่คือฟ้าไงคะถึงได้ทำแบบนี้
เราเคยเมนท์เรื่องครอบครัวเรื่องแม่ฟ้าไปแล้ว ไม่แปลกใจที่แม่หรือทุกคนคิดแบบนี้ เหมือนที่บอกไว้เพราะครอบครัวเป็นแบบนี้ฟ้าถึงนิสัยแบบนี้หรือเพราะฟ้ามีนิสัยแบบนี้ครอบครัวถึงได้ปฏิบัติต่อฟ้าแบบนี้ มันวนเกี่ยวพันกันเป็นงูกินหางไปแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าอะไรมาก่อนเกิดก่อนกัน พอฟื้นปุ๊บฟ้าก็ปลอบแม่ก่อนปลอบตัวเอง
เราว่าฟ้าก็มีพัฒนาการกระดืบนิดๆแล้วนะ พูดออกมามากขึ้น คิดว่าจบภาคหนึ่งฟ้าก็น่าจะมีการเปลี่ยนแปลงมากกว่านี้อีก
-
กร คนเห็นแก่ตัว ตกลงจะโยนความผิดไปให้ฟ้าโดยไม่คิดจะบอกความจริงกับใครเลยใช่ไหม
พล เหมือนคนที่โดนกระทำ แต่ทำไมเรารู้สึกว่าไม่ค่อยน่าสงสารแล้วฟระ
โฮ้ยยยย เหนื่อยใจจริง ๆ ว่ะ แต่ละคนแต่ละท่าน
-
ขอให้พลเข้มแข็งและไม่ติดยา
ขอให้ฟ้าหายเร็วๆ และขอให้กรมีฟ้าคอยดูแลชีวิตจะได้ดีขึ้น 555+
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ
-
ชื่นใจละ ที่กรรู้ความรู้สึกตัวเองแล้ว แถมบอกน้องแล้วถึงจะยืดยาวจนน้องหลับทั้งที่ยังฟังไม่ถึงด้วย :laugh: (น่าสงสาร)
แต่น้องฟ้านี่สิ หนักใจเลย รักหรือไม่รักก็ยังไม่รู้ หรือว่ารักแต่ยังไม่รู้ตัวว่านี่เรียกว่าความรัก อืมมมมมม
กรลดๆความปากร้ายลงหน่อยนะ เพราะน้องไม่กลัวแล้ว 5555
-
กรเอ้ย ถ้าพูดว่ารักตั้งแต่ต้นประโยค
คิดว่าขอบฟ้าควได้ยินไปนานแล้ว
ทีนี้ทำไง ต้องรวบรวมความกล้าอีกแล้วซิ
-
ไอ่กร ไอ่บร๊า :jul3:
-
เกือบจะดีแล้วพี่กร โถ่ๆๆ
-
ให้พี่กรไปเขียนเรียงความแต่งให้ฟ้าแทนนะคะ พูดอ้อมโลกเลย 555
-
"มาจะกล่าวบทไปถึงระเด่น รันได ตะนาวสี....."
กรเอ้ย....จะร่ายยาวไปไหน ไม่ยกโคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน มาร่ายเลยละ
บทจะไม่พูดก็ห้วนสั้นเหลือคนา
บทจะพรรณนาก็ลากซะ เฮ้อ.... ขอถอนหายใจให้นาย 1 จบ
ส่วนหนูฟ้า ลูกแม่...(เอ๊ะ! แม่ฟ้าชื่ออะไรนะ ลืม...) หนูก็ตีมึนไปเรื่อยเลยคนนี้
น่ารักน่าเอ็นดูก็จริง แต่เจ๊แอบหมั่นเขี้ยวเล็กๆใช่หยอก
เฮ้อ....เคราะห์ซ้ำ กรรมซัด ชัดๆเลยน้อ...
ทำตัวเป็นเรือลำน้อย โอนไปเอนมา ไม่ยอมกางใบ แล้วเมื่อไหร่จะมั่นคงละคะ
พายุก็ส่อเค้าว่าจะมาอีกระลอกๆ เมื่อไรน้อ...หนูจะได้พัก คิดแล้วก็น่าน้อยใจยิ่งนัก :mew6:
-
ฟ้ารอดแล้ว ดีใจอ่ะ
แต่ฮ่า พี่กร พูดไปพูดมา จนฟ้าลับไปแล้ว
-
หลับสบายเลย อิอิ
-
กเอ๊ยยยยย ขอบฟ้า มีปัญหากะระบบสมองป่ะเนี่ย ดูเอ๋อ เอ๋อเกินไป
-
เมื่อไหร่กรจะบอกพลว่าตัวเองข่มขืนฟ้า อิกร อิdok
-
:t3: ฟ้า
ฮ่าๆๆ อิพี่กรอ้อมโลกอยู่นั่นแหล่ะ..รักก็บอกไปคำแรกเลยดิ เฮ้ออ
-
แวะมาแจ้งข่าวค่ะ
ตอนนี้ คุณ Sakurazaka คนโพสต์ไม่สบายมาก ขอลาป่วยสักพัก (ขอให้หายไวไวนะคะ)
แฟนๆของน้องฟ้าและพี่กร รบกวนรอนิดนึง อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหน
(http://i1142.photobucket.com/albums/n611/aorpp/dd_resize_zps0kbwlgnr.jpg)
-
:L2: ขอให้หายป่วยไวไวนะฮะ
รักษาสุขภาพมากๆ อากาศเปลี่ยนแปลงมากมาย
-
หายไวๆน้า :กอด1:
-
มันอาจจะเป็นความรัก...
แต่อีกคนก็ยังไม่ได้ยินอยู่ดี
ฮืออ พี่กรโคตรจะแสดงออกไม่เป็นอ่ะ
อยากให้ทุกคนได้รับความรัก แบบที่ตัวเองอยากได้
พี่กรจะดูแลขอบฟ้าได้ เราเชื่อ
ฟ้าปลอดภัยก็ดีมากแล้ว
-
ขอให้หายไวๆๆน่ะ
-
หายไวๆ นะคะ :L2:
-
หายไวๆ นะคะ รอติดตาม ฟ้า และ กร ต่อ คะ
-
รวดเดียวตามทันแล้วค่ะ สงสารพี่พลตลอดทั้งเรื่องเลย สงสารมากสุดแล้ว
ฮือออ
รอให้พี่พลกับทุกคนปรับความเข้าใจกันได้นะคะ
-
ดิฉันอ่านกี่ครั้งแม้จะชอบใจตอนกรเขา "หวาน" กับฟ้า แต่จะอย่างไรเสีย...ก็ยังรู้สึกว่าพี่พลนั้นเหมาะจะเป็นพระเอกมากกว่า (เว้นแต่ตอนจะจับฟ้าโยนลงตึกน่ะนะ) หากว่าปรับปรุงนิสัยความวู่วามประเภทคลื่นใต้น้ำนะ
ขอให้คุณคนโพสต์หายดีในเร็ววันนะคะ เอาใจช่วยค่ะ
-
ไอ้พี่กรนี่มันฟอร์มเยอะจริงๆเลย
-
ขอให้หายป่วยไวๆ นะคะ
-
ฮาพี่กรอุตสาห์สารภาพรัก
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
หายเร็วๆนะคะ
-
อ่านรัวๆ ติดมากกกกดก
-
คิดถึงง :hao5:
-
อ่านตั้งแต่ต้นยันตอนล่าสุดรวดเดียวเลยค่ะ ฮาาาา ชอบมากๆๆๆๆ :z2:
คือแบบแรกๆนี่พูดเลยว่าพี่พลพระเอกชัวร์ๆ แต่พอสักพัก เอ้ะ ทำไมต้องพูดถึงเพื่อนพี่พลเยอะขนาดนี้ด้วย
คือถ้าเป็นแค่เพื่อนพระเอกก็จะแบบไม่อะไรมากใช่ไหมล่ะคะ พออ่านไปเรื่อยๆ โอ้โหพี่พล พี่นี่พระรองชัดๆ 5555555
บทพระเอกของพี่กรนี่ลอยมาตั้งแต่ตอนแรกๆเลยเชียว ชอบตอนประมานกลางๆเรื่อง พี่กรน่ารักมากๆ คือถึงปากจะด่าจะว่ายังไง
แต่แกก็รักของแกอ่ะ แต่ช่วงแรกๆค่อนข้างไม่ชอบพี่กรเลย จู่ๆมาอะไร ข่มขืนแฟนเพื่อน ใช่เรื่องไหม
สำหรับพี่พลนี่พระรองแสนดี(ช่วงแรก) รู้สึกเอะใจนิสัยพี่แกตั้งแต่บอกฟ้าละว่า จะไม่ยอมปล่อยให้ฟ้าไปไหนจากพี่
แล้วบีบแขนน้องอีก โคตรน่ากลัวเลยพี่ 555555555 ส่วนฟ้านี่มีบางจุดที่เราหงุดหงิด แต่โดยรวมคือชอบ น่ารักมึนๆ5555555555
นี่นึกตอนจบไม่ออกเลยค่ะ ดูฟ้ายังตัดพี่พลไม่ขาด แต่ก็ดีกับพี่กร สุดท้ายอยากให้คู่พี่กรค่ะ 555555
ติดตามค่ะะะ รอตอนต่อไปอยู่น้าาาา :mew1:
-
อ่านรวดเลย #ทีมพี่พล ทำไมเราอ่านแล้วรู้สึกว่า ถ้าพี่กรเป็นพระเอก ก็เป็นพระเอกหนังไทยที่เลวมาก แล้วสุดท้ายก็ได้กับนางเอก
แล้วพี่พลเป็นพระรองเกาหลีที่แสนดี๊แสนดี แต่ถ้ามาพลิกอีกว่าฟ้าทิ้งกรกลับไปหาพี่พล นางก็เลวละ
ความรู้สึกเราคือสงสารพี่พล หรือพี่แกมีปมอะไรอีก โอ้ยยยย 3Pไปเลยค่ะ = 3=
ปกติอ่านนิยายจะไม่คิดอะไรเลย แต่เรื่องนี้ทำให้คิดเยอะจริงๆ
-
คนโพสต์หายหรือยังคะ ขอความกรุณามาโพสต์ต่อหน่อยนะคะ กำลังสนุกเลย รอหลายวันแล้วคะ :mew2:
-
รออออออออออออออออออออออ :z13: :z2:
-
หายไวๆ ถ้ายังไม่หายก็พักผ่อนเยอะๆ ค่ะ :L2:
ถ้าจะมาโพสแล้ว ขอ 2 ตอน เลยนะคะ ย้อนหลัง อิอิ :pig4: :pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
คือแบบหลงรักพี่กรอ่ะ
หาแบบนี้ได้จากที่ไหน?
-
เพิ่งตามมาอ่าน ถึงตอนที่ 3 เอง น้องฟ้าน่าสงสารจัง ;___;
-
เป็นไงบ้าง คิดถึงๆๆๆ
-
คนเขียนสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
-
มากางเต๊นท์รอ มันทรมานเหลือเกิน :hao5:
-
หายป่วยหรือยังหนอคนเขียน
-
ติดเรื่องนี้มากค่า ตามอ่านวันเดียวจนถึงตอนล่าสุด ฮือออออออออออออออออออออออออออออออ
พี่กรควรจะไปขอโทษพี่พลนะคะ เอาแฟนเค้ามากินแล้วจะแย่งแฟนเค้าด้วย
คือพี่ไม่ควรโยนความผิดให้น้องฟ้านะ
สงสารน้องฟ้า อ่านไปก็ร้องไห้หลายรอบแล้วค่ะ
ยิ่งมาโดนพี่พลพูดจาร้ายๆแบบนี้อีก โอ้ยยย เจ็บแปลบ
ไม่พอ นี่ก็ยังสงสารพี่พลมากๆ รักมาก หวงมากๆ อุตส่าห์ไม่ทำอะไร ดันมาโดนเพื่อนหักหลังซะนี่
เรื่องมันเกิดจากพี่กรเลยนะคะ พ่อตัวดีมาแก้ปัญหาเดี๋ยวนี้เลย!!
รอตอนต่อไปค่ะ อยากให้มาเร็วๆ
-
มาคอยส่องทุกวันเลย
หายป่วยยังคะ กลับมาไวๆน้า
:katai5:
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนถึงตอนปัจจุบัน
ไม่ได้ชอบนิสัยใครเป็นพิเศษเลย ทั้งพี่กร ฟ้า หรือพี่พล ตอนแรกระแวงพี่พลมาก ความอ่อนโยนของพี่พลมันทำให้ตายใจ และก็น่ากลัว ยิ่งตอนโกรธยิ่งรู้เลยว่าพี่พลโมโหร้าย แต่ว่านะอิพี่กรมันก็เลวจริงๆน่ะแหละ เรื่องนี้ตัวละครมีปมทำให้เนื้อเรื่องออกมาบิดๆเบี้ยวๆ พี่กรชอบน้องหรือสนใจฟ้าก่อนหน้านี้ไหม?
ไอ้ฉากแรกที่จ้องตากันนั้นอะคือฟ้าก็จ้องตอบพี่กรอาจจะตีความหมายว่าท้าทายไปในตัว แบบไม่คิดหลบหรือแสดงอะไรเลย จ้องกันนานด้วยไง มันดูซัมติงตั้งแต่ตรงนั้น ส่วนเรื่องที่พี่พลคบกับฟ้า คือพี่แกเข้ามาเร็วมาก เหมือนจะมานิ่มๆแต่ก็มัดมือชกฟ้าขอเป็นแฟน แล้วด้วยนิสัยฟ้าหลายๆอย่างมันเลยไม่กล้าปฏิเสธ มันเป็นปัญหาของลูกคนกลาง นี่เป็นปมใหญ่ของฟ้าหรืออีกหลายๆคน ที่แบบอยู่ในครอบครัวที่คาดหวังพี่คนโต โอ๋น้องคนเล็ก ส่วนคนกลางยังไงก็ได้ เปรียบเทียบกับพี่แต่ต้องคอยตามใจน้องเล็ก มันเหมือนฟ้าขาดความรักแต่สามารถเผื่อแพร่ความรักให้คนอื่นได้
ทั้งพี่กรกับพี่พลรู้เรื่องนี้ดีด้วยซ้ำว่าฟ้าอาจจะไม่รักใครเลย แต่พี่พลใช้ความอ่อนโยนอ่อนหวานให้ฟ้าโอนอ่อน
ขณะที่พี่กรอิบ้านี่นอกจากบ้าก็ทำไรไม่ค่อยได้ เป็นหมากัด หมาหวงก้างไปวันๆ พี่กรดูแสดงออกไม่ค่อยเก่งเรื่องความรัก แต่ก็เป็นคนตรงๆ หลายครั้งที่รู้สึกว่าพี่กรคือคนที่ดึงตัวตนฟ้าออกมาได้มากกว่าใครเพื่อน มากกว่าคนในครอบครัวด้วยซ้ำ
ฟ้ากล้าเถียงพี่กรทั้งๆที่กลัว ไม่ใช่การเถียงเพื่อชนะหรืออารมณ์อะ แต่เป็นเถียงเพื่อบอกให้พี่กรเข้าใจ แล้วทุกครั้งที่ฟ้าอธิบายจบพี่กรจะเย็นลง เข้าใจ แล้วก็เปลี่ยนไป คือดูเป็นคนโมโหง่ายแต่ไม่คิดเล็กคิดน้อยเลย ขณะที่ฟ้าไม่กล้าเถียงกับคนอื่นมากนัก
เพราะปมที่คิดว่าตัวเองจะน่ารำคาญบ้าง ไม่เป็นที่รักบ้าง อย่างกับพี่พลให้อารมณ์พี่ชายมากกว่า แต่ฟ้าก็ไม่ได้ไว้ใจขนาดเล่าทุกอย่างที่รู้สึก คือถ้าไม่ถามก็ไม่บอก ฉะนั้นอิที่พี่กรมันมโนของมันว่าเคมีเข้ากว่าอะไรนั่นก็น่าจะจริง
เป็นพระเอกที่น่าโดนตบที่สุดในสามโลก 55555 พูดจาหยาบคายตลอดเวลา จะมีหลุดน่ารักมาบ้างแต่ก็ยังวางอำนาจปะสาคนไม่มีใครรักอยู่ดี
ป.ล. อิพี่กรจะบอกรักละ แต่ฟ้าดันหนีหลับไปซะก่อน แล้วมันจะได้รักกันม๊ายยยยย
อิพี่คงไม่เคยบอกรักใครมันถึงได้เกริ่นคำนำมาสามหน้าเอสี่ โถ่ เหนื่อยไหมพี่จ้ะ
สุดท้าย อาจจะไม่ได้เข้าข้างฟ้า แต่อยากทำความเข้าใจฟ้าให้มากกว่านี้ ฟ้าไม่ใช่คนซื่อหรอก แต่คนที่ไม่เคยเกิดมาแล้วต้องเจออะไรแบบนี้ก็ไม่ได้คิดว่าจะมีคนเลวๆแอบบอิพี่กรอยู่ ฮ่าๆๆๆ
-
Rough and Tender 25
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ขอบฟ้ารู้สึกราวกับตื่นมาพบว่าเรื่องราวต่างๆ ในโลกได้หมุนไปถึงไหนต่อไหนแล้วระหว่างที่เขาเอาแต่นอนนิ่งๆ อาการเขาดีขึ้นจนลงจากเตียงได้แล้ว และจะเริ่มมีนัดทำกายภาพบำบัดในวันพรุ่งนี้
ทิวหมอกแวะมาดูเขาทุกครั้งที่พอหาเวลามาได้ ส่วนปลายฝนกับมารดาจะมาในวันหยุดหรือหลังเลิกเรียน เขาเป็นคนบอกมารดาเองว่าถ้าวันไหนต้องทำขนมก็ไม่ต้องมาเฝ้าเขาให้เหนื่อยอีก ทีแรกมารดาก็ทำท่าลังเล หากพอทิวหมอกสนับสนุนอีกเสียง มารดาเขาก็เชื่อทันที
ส่วนกร รายนี้แวะเวียนมาหาเขาทุกวันหลังเลิกเรียน และหากเป็นวันหยุดก็จะอยู่ยาวไม่ไปไหน วันดีคืนดีก็หอบหนังสือกับเอกสารเรียนต่อต่างประเทศมาด้วย
“กูกำลังทำเรื่องอยู่ ...มึงต้องรีบๆ หายล่ะ เดี๋ยวตกเครื่องกูไม่รู้ด้วยนะ”
เขาหนักใจทุกครั้งที่ได้ยินกรพูดถึงเรื่องนี้ จากที่เคยคิดว่ากรคงแค่พูดเล่น แต่ดูท่า...เขาจะคิดผิด
“ขมวดคิ้วอีกแล้ว กูไม่ได้บังคับมึงไปขายตัวสักหน่อย เพราะน้ำหน้าอย่างมึงใช่ว่าจะขายได้” กรเดินอาดๆ มานั่งบนเท้าแขนเก้าอี้ข้างหน้าต่างที่เขานั่งรับลมยามเย็นอยู่ ก้มหน้าลงลูบหว่างคิ้วขมวดมุ่นก่อนฝังจมูกลงกับแก้มเขาแรงๆ เหมือนกับจะแกล้ง “ทำเป็นเล่นตัว กูบอกแล้วไงว่าไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน มึงเดินขึ้นเครื่องตัวเปล่ายังได้ ไหนๆ ตอนนี้มึงก็ต้องดร็อปเรียนอยู่แล้ว ก็ลาออกแม่งเลย กูจะหามหาลัยดีๆ ที่โน่นให้หรือถ้าอยากเรียนภาษาดูก่อนก็ตามใจ”
“ตามใจผม” ทวนคำแล้วพอเห็นกรพยักหน้า ขอบฟ้าก็รีบขอ “งั้นผมไม่ไป”
“เอ๊ะ ไอ้นี่พูดจาไม่รู้เรื่อง” กรขึ้นเสียงอย่างฉุนเฉียว “ตามใจเข้าหน่อยแล้วยิ่งเสียนิสัยใหญ่นะมึง คุยเรื่องนี้กับมึงทีไรกูได้หงุดหงิดทุกครั้ง”
พูดจบ กรก็เดินออกไปนอกห้อง คงไปหาที่สูบบุหรี่ตามเคย เพราะเมื่อใดที่พวกเขาทะเลาะกันเรื่องนี้ กรมักจะหายตัวไปพักใหญ่ก่อนกลับมาพร้อมกลิ่นบุหรี่ตลบอบอวลตามเสื้อผ้า ไม่รู้ว่าหายไปสูบบุหรี่หรือเผาบุหรี่เล่นกันแน่
เขานั่งเหม่ออยู่พักหนึ่ง มารู้สึกตัวตอนได้ยินเสียงเคาะประตู
ขอบฟ้ารีบหันไปมองผู้มาเยือนและต้องนิ่งงันเมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตาเดินเข้ามา
พลชนะ
ไม่รู้ว่านั่งอ้าปากค้างอยู่นานแค่ไหน หากหลังหายจากอาการตกตะลึง ขอบฟ้าก็รีบคว้าไม้ค้ำข้างตัวยักแย่ยักยันพยายามลุกขึ้นยืน แต่เพราะอารามรีบร้อน เขาจึงเสียหลักและคงลงไปนอนวัดพื้นแล้วหากจะไม่มีมือใหญ่แข็งแรงรับไว้ได้ทัน
“ระวังหน่อยสิ ซุ่มซ่ามเหมือนเดิมนะเรา” จับเขาตั้งแล้วพลชนะก็ปล่อยมือ “ขอโทษนะที่ไม่ได้มาเยี่ยมเลย ฟ้าโกรธพี่หรือเปล่า”
“ไม่ ไม่โกรธ” ขอบฟ้ายังยืนจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา “พี่พลไม่โกรธผมแล้ว...ใช่ไหม”
สองคำสุดท้ายหลุดมาเพราะไม่แน่ใจ พยายามค้นหาว่าพลชนะรู้สึกแย่หรือไม่ ทว่าร่างสูงมีเพียงรอยยิ้มจาง มองเขาด้วยสายตาอ่านไม่ออกเท่านั้น
“นั่งลงก่อนเถอะ” พลชนะไม่ตอบคำถามนอกจากบอกให้เขานั่งลงตามเดิม “จริงๆ พี่เคยมาหาฟ้านะ แต่พี่ชายฟ้าไม่ยอมให้พี่เข้าไป แล้วหลังจากนั้นก็...บอกตรงๆ นะ พี่คิดว่าตัวเองไม่กล้าด้วย คิดว่าไม่มีหน้ามาเจอเราอีกแล้ว”
รอยยิ้มของพลชนะดูเศร้าเสียจนคนมองใจหาย “ทำไมล่ะ พี่พลไม่ได้ทำอะไรผมเสียหน่อย ผมคิดว่าพี่คงไม่อยากเห็นหน้าผมอีกแล้วต่างหาก”
“ไม่ได้ทำอะไรงั้นเหรอ ฟ้าเกือบตายแล้วนะ รู้ตัวบ้างไหม” ทำไมใครต่อใครถึงชอบแจกแจงเรื่องนี้ให้เขาฟังกันนักนะ เขารู้ว่ารอดมาหวุดหวิด แต่สรุปก็รอดแล้วนี่นา “สภาพฟ้าตอนนั้นมันยังติดตาพี่จนถึงวันนี้อยู่เลย ฟ้านอนเลือดท่วมตัว ไม่ลืมตา ไม่ขยับ แทบจะไม่หายใจแล้ว ไอ้ฟี่มันก็นั่งร้องไห้บอกว่าเป็นเพราะมันๆ นี่มันก็กลัวไม่กล้ามาเหมือนกัน กลัวไอ้กรจะฆ่ามัน แล้วก็กลัวฟ้าจะเกลียดมันแล้วด้วย มันฝากพี่มาถามด้วยว่าฟ้าอยากเห็นมันคุกเข่าขอขมาเมื่อไหร่ให้บอกได้เลย มันจะรีบมา”
“พูดอะไรบ้าๆ ทำไมใครต่อใครถึงคิดว่าผมโดนรถชนเพราะพวกเขากัน ผมกระโดดไปขวางของผมเองแท้ๆ ไม่ได้มีใครมาผลักสักหน่อย” ขอบฟ้าขมวดคิ้วแต่ก็รีบยิ้ม “แต่ตอนนี้ผมดีขึ้นมาแล้ว นี่ไง พรุ่งนี้จะเริ่มทำกายภาพบำบัดแล้วด้วย คุณหมอนัดไว้ตอนเก้าโมงเช้า เห็นบอกว่าต้องเริ่มตั้งแต่เช้าเพราะต้องรอประเมินอะไรๆ อีก ผมตั้งใจว่าจะไปรอตั้งแต่แปดโมง เผื่อเขาจะให้อบอุ่นร่างกายก่อน”
“พยายามเข้านะ คนเก่ง” พลชนะยิ้มพร้อมลูบศีรษะเขาครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น “จริงสิ พี่เอานี่มาด้วย”
นาฬิกาเรือนสวยที่เขาเคยฝากเอกลักษณ์คืนให้คนซื้อถูกหยิบออกมา ขอบฟ้ามองมันสลับกับใบหน้าของชายหนุ่ม ไม่รู้จะพูดอย่างไร
“นาฬิกาเรือนนี้เป็นของฝากที่พี่ตั้งใจเลือกมาให้ฟ้า ถ้าฟ้าไม่ยอมรับไว้ มันก็คงไม่มีค่าอะไรอีกแล้ว” ขอบฟ้าปล่อยให้อีกฝ่ายใส่นาฬิกาให้ด้วยความรู้สึกผิด แม้พลชนะจะยังยิ้มให้ แต่เขาก็จำได้ว่ามันแตกต่างจากรอยยิ้มสดใสยามที่เขารับของขวัญชิ้นนี้มาอยู่ดี “พี่เคยพูดว่าจะยกโทษให้ก็ต่อเมื่อฟ้าเลิกกับไอ้กร...”
ขอบฟ้าเงยหน้าขวับ สบตากับพลชนะที่จ้องมองมาอยู่ก่อนแล้วและพบว่าถึงคนเราจะยังยิ้มออก แต่ความเศร้าก็ยังฉายชัดออกมาทางดวงตาได้อยู่ดี
“มันไม่จำเป็นแล้ว สำหรับพี่...มันไม่สำคัญอีกแล้ว” ชายหนุ่มกุมมือที่เย็นเฉียบของเขาไว้ราวกับต้องการถ่ายทอดไออุ่นพลางหัวเราะเบาๆ “แค่เห็นฟ้ายังมีชีวิตอยู่ ขอแค่ได้เห็นเรามีความสุข เห็นฟ้ายังยิ้มได้ ต่อให้คนที่อยู่ข้างๆ จะไม่ใช่พี่ก็ไม่เป็นไร”
ครั้นพอขอบฟ้าตั้งท่าจะปล่อยโฮก็ต้องโดนห้ามเสียงขรึม “ห้ามร้องไห้ พี่บอกแล้วไงว่าอยากเห็นเรายิ้มมากกว่า ไม่เอาน่า เรื่องของพวกเราจบลงด้วยดีแบบนี้จะนึกเสียใจอีกทำไม”
หลังจากนั้น พวกเขาจึงพยายามหยิบยกเรื่องโน้นเรื่องนี้มาพูดคุยจนเริ่มยิ้มออกบ้าง และถึงกับหัวเราะออกมาได้เป็นบางครั้ง จนกระทั่งถึงขณะที่กำลังคุยถึงเรื่องอาหารโรงพยาบาลอันจืดชืดกัน ประตูห้องก็เปิดผางออกโดยไม่มีการเคาะ
กรถึงกับชะงักเมื่อเห็นว่ามีใครอื่นอยู่ในห้อง และพอหายจากอาการชะงักแล้ว สีหน้าก็เลวร้ายขึ้นทันตา
“มึงเข้ามาในนี้ได้ยังไง”
พลชนะไม่ใส่ใจความไร้มารยาท นอกจากตอบแต่โดยดี “ก็เคาะประตูแล้วเดินเข้ามา ห้องไม่ได้ล็อค โรงพยาบาลนี้ก็ไม่ใช่ของมึง ทำไมกูจะเข้ามาไม่ได้”
คนฟังหน้าบึ้งจัดก่อนเดินดุ่มๆ มาแทรกกลางระหว่างเขากับพลชนะอย่างไร้มารยาทเป็นที่สุด มิหนำซ้ำพอเขาจ้องมากเข้า ยังมีหน้าหันมาถลึงตาใส่
“ทำไม ก็กูอยากนั่งตรงนี้ มึงมีปัญหา” ลงท้ายเสียงสูงแบบท้าตีท้าต่อยเต็มที่ ขอบฟ้าจึงได้แต่ส่ายหน้า คร้านจะพูด แต่คนนั่งตาขวางก็ดันสังเกตเห็นนาฬิกาบนข้อมือเขาจนได้ “นั่นอะไร! ถอดออกเดี๋ยวนี้เลยมึง”
พร้อมกับที่กรพุ่งเข้ามาหา ขอบฟ้าก็ยกแขนหนีและรีบเอาซุกไว้ด้านหลังด้วยท่าทางพร้อมปกป้องด้วยชีวิต แล้วก่อนที่จะต้องถึงขั้นหอบนาฬิกาคลานหนีพร้อมกับเฝือกอีกอัน เสียงพูดเข้มๆ ก็หยุดไว้
“มึงนี่ไม่เคยเรียนรู้เลยสักนิด” กลายเป็นพลชนะที่เอ่ยขึ้น จ้องกรเขม็ง “ไม่เคยจำ ไม่เคยใส่ใจ เอาแต่ตัวเองเป็นที่ตั้ง ฟ้าต้องมาอยู่กับคนแบบมึงคงอายุสั้นไปอีกหลายปี”
“มึงพูดอะไร”
“ทีแรกกูก็ไม่อยากพูดหรือฟื้นฝอยหรอกถ้ามึงจะหัดเข้าใจอะไรๆ ได้เองบ้าง แต่เห็นอยู่ว่ามึงไม่เคยเข้าใจอะไรเลยสักนิด” พลชนะเริ่มขึ้นเสียงด้วยความโกรธ “ที่ฟ้าโดนรถชน มึงเคยคิดบ้างไหมว่าเป็นเพราะใคร”
“จะมีใคร ก็ไอ้เหี้ยที่มันขับรถเสยเข้ามาไง ทั้งจดหมายขู่ ทั้งรูปภาพที่มันส่งมา ตำรวจเขาก็พิสูจน์ได้หมดแล้ว”
“ไม่ใช่เลย! ไอ้กร มึงไม่เข้าใจเหรอว่าที่ฟ้าต้องเป็นแบบนี้ มันเป็นเพราะมึง เพราะกู เพราะไอ้เหี้ยฟี่ด้วย มันเป็นความผิดของทุกๆ คน ถ้ากูไม่ทำตัวเหี้ยจนไอ้ฟี่มันไปลากฟ้าออกมา ฟ้าก็คงไม่ต้องไปยืนอยู่ตรงนั้น ถ้ากูไม่ได้หาเรื่องมึง เราสองคนคงไม่มัวแต่ลงไปต่อยกันเหมือนหมาจนไม่ทันสังเกตรถคันนั้น! ถ้ามึงจะแค่เอาใจใส่กับจดหมายขู่นั่นสักนิด ไอ้เวรนั่นคงไม่มีโอกาสทำเรื่องแบบนี้ตั้งแต่แรก!” พลชนะหยุดตะคอก หอบหายใจลึกๆ และเอ่ยต่อ “มึงเคยคิดบ้างไหมว่าฟ้าอาจไม่โชคดี รอดตายมานั่งกับพวกเราได้แบบนี้ทุกครั้งก็ได้”
ไม่มีใครกล้าทำลายความเงียบที่ตกตะกอนนิ่งค้างอยู่ระหว่างพวกเขาสามคน ขอบฟ้าไม่แน่ใจว่าเขาหยุดอยู่กับที่ไปนานแค่ไหนกว่าที่พลชนะจะหันมามองเขาด้วยสายตาเศร้าสร้อย
“มึงไม่เคยเปลี่ยน ตราบใดที่ยังมีฟ้าอยู่ มึงก็ไม่เคยสนใจหรอกว่าฟ้าจะเป็นยังไงหรือจะต้องเจออะไรบ้างกับความยึดติดโง่ๆ ของมึง ...จำได้ไหม ตอนที่มึงเข้ามาทำลายทุกอย่างด้วยการบอกว่าฟ้ารับเงินจากมึงเพียงเพื่อต้องการให้เข้าใจผิด เพื่อกันไม่ให้กูกลับไปหาฟ้า ถูกล่ะว่ามึงทำสำเร็จ เพราะถ้าเข้าใจสาเหตุสักนิดว่าทำไมฟ้าต้องรับเงินมา กูคงไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่ๆ และกว่าจะเข้าใจว่าทำไม ทุกอย่างมันก็สายไปเสียแล้ว”
คนพูดสูดหายใจลึก เดินตรงไปยังประตูโดยทิ้งท้ายไว้เพียงแค่
“ฟ้าไม่มีวันจะมีความสุขได้หรอกถ้าต้องอยู่กับคนเห็นแก่ตัวแบบมัน”
พลชนะกลับไปนานแล้ว แต่กรยังนั่งอยู่ที่เดิม ขอบฟ้าก็อึดอัดกับบรรยากาศเครียดๆ เขาไม่ใช่นักคุยที่ดีอยู่แล้ว ตอนนี้จึงยังนึกหาเรื่องมาพูดไม่ออก
“พี่กร” เมื่อนึกไม่ออกเลยได้แต่ถามตรงๆ “เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายเหรอ”
“มึงคิดยังไงกับกูกันแน่”
ขอบฟ้าผงะเมื่อเจอคำถามลุ่นๆ ยิงใส่หน้าแบบไม่ทันตั้งตัว “คิด...ยังไง”
“ใช่ ทุกวันนี้ที่มึงมองเห็นกูอยู่ทุกวัน มึงนึกรำคาญบ้างไหม หรือถ้าวันไหนกูไม่ได้มา มึงรู้สึกยังไง เหงา ดีใจ เสียใจ โล่งอกหรือว่า...ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย” กรเอ่ยประโยคสุดท้ายออกมาด้วยสีหน้าที่ขอบฟ้าไม่เคยเห็นมาก่อนและไม่นึกอยากเห็นด้วย สู้ให้กรทำหน้ายียวน หัวเราะเยาะใส่ยังดีเสียกว่าสีหน้าแบบ...ขาดความมั่นใจ เขารู้สึกเหมือนเห็นอีกฝ่ายกลายเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ ที่กำลังรอการลงโทษอยู่มากกว่า
นึกทบทวนคำถามเมื่อครู่ หากกรไม่มาให้เห็นน่ะเหรอ เขาคงรู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องโดนด่า ไม่ต้องโดนขู่บังคับ เคี่ยวเข็นให้ทำโน่นทำนี่ อย่างต้องกินข้าวให้หมด โดนบังคับให้กินยาที่เกลียดแสนเกลียด โดนขู่ว่าจะโปะยาสลบลากขึ้นเครื่องบิน ชีวิตเขาที่ไม่มีกรคงกลับไปสงบสุขและเรียบง่ายเหมือนเดิมแน่นอน
“ผม...”
หากแค่อ้าปากเอ่ยคำแรก กรกลับลุกพรวด “อย่าเพิ่งตอบ มึงไม่จำเป็นต้องรีบตอบ คำตอบนี้มันสำคัญมาก กูอยากให้มึงค่อยๆ คิด ค่อยๆ ใช้เวลาทบทวนดู”
ทีปกติชอบว่าเขาชักช้า มาตอนนี้กลับบอกให้ค่อยๆ คิด “อืม”
“วันนี้มึงรีบเข้านอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องรีบตื่นไปทำกายภาพไม่ใช่หรือไง”
คืนเดียวกันนั้น ภาพสีหน้าของกรยังติดตาจนตามเข้าไปหลอกหลอนถึงในความฝัน เขาอยากปลอบให้อีกฝ่ายสบายใจว่าไม่ต้องคิดมาก เพราะถึงกรจะชอบตวาด ชอบตะคอก แต่เขาก็ชินแล้ว หรือถึงกรจะติดธุระจนมาเยี่ยมไม่ได้ เขาก็อยู่ได้ ไม่เหงามากมายอะไร เขาเคยชินเสียแล้วกับการรอหรือถูกลืม ฉะนั้นถ้ากรจะไปที่อื่นบ้าง เขาก็จะไม่คัดค้านสักคำ
++++++++++
การทำกายภาพใช้แรงมากกว่าที่คิด เหนื่อยกว่าที่คาดไว้ เพราะกว่าจะเสร็จ ขอบฟ้าก็เหงื่อแตก เหนื่อยจนอยากนอนพัก ติดที่ว่าคุณหมอเรียกเขาไปพบเสียก่อน
เมื่อโผล่หน้าเข้าไปในห้องเล็กๆ นั้น ขอบฟ้าก็ต้องประหลาดใจเพราะนอกจากจะมีคุณหมอเจ้าของไข้กับคุณหมอที่รับผิดชอบเรื่องกายภาพโดยเฉพาะกำลังนั่งรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ทิวหมอกก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน พอนั่งลงได้แล้วขอบฟ้ารีบยกมือไหว้ทั้งคู่และหันมากระซิบกระซาบถามพี่ชายเสียงตื่น
“พี่หมอกมาได้ยังไง ไม่ต้องทำงานเหรอ”
“คุณหมอโทรไปหาพี่ บอกว่ามีเรื่องต้องคุยน่ะ” ทิวหมอกหันมาตอบพร้อมรอยยิ้มฝืดเฝื่อน “นายไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องงานพี่หรอก เพราะเรื่องนี้มัน...สำคัญ”
พอเห็นสีหน้าพี่ชายชัดๆ ขอบฟ้าก็ชักใจไม่ดีตาม ในโลกนี้มีไม่กี่เรื่องหรอกที่จะทำให้พี่ชายของเขาหนักใจได้ และดูเหมือนหนึ่งในนั้นจะเป็นเรื่องที่เขากำลังจะได้รับฟังเสียด้วย
“ที่หมอต้องเรียกญาติคนเจ็บมาด้วยเพราะผลประเมินเบื้องต้นออกมาแล้ว ซึ่งคงต้องบอกว่า...ไม่ดีเท่าไหร่”
หัวใจเขาเต้นตึกตักๆ คิดไปล่วงหน้าถึงสิ่งเลวร้ายต่างๆ จำพวกแผลติดเชื้อร้ายแรงต้องตัดขาทิ้งหรือเพิ่งตรวจพบเลือดคั่งในสมองต้องผ่าตัด...
ทิวหมอกเอื้อมมือมาบีบมือเขาที่บัดนี้เริ่มเย็นขณะเอ่ยกับคุณหมอ “มันไม่ดียังไงเหรอครับ ไหนทีแรกบอกว่าการฟื้นตัวเป็นไปได้ด้วยดี ทำกายภาพแล้วก็น่าจะดีขึ้นเป็นลำดับ”
“ใช่ครับ สำหรับสภาพโดยทั่วไป หมอบอกได้เลยว่าคนเจ็บฟื้นตัวได้ดีในระดับหนึ่งเลยทีเดียว แต่ปัญหาตอนนี้อยู่ที่การฝึกเดิน” ในส่วนนี้ คุณหมอผู้เชี่ยวชาญทางด้านฟื้นฟูสมรรถภาพร่างกายเป็นผู้อธิบายเอง “เท่าที่ดูอาการเบื้องต้น หมอต้องบอกว่าคงไม่กลับไปเป็นแบบเดิมร้อยเปอร์เซ็นต์ บาดแผลในตอนแรกที่สาหัสที่สุดคือกระดูกเชิงกรานหักก็จริงอยู่ แต่เพราะมีอาการแทรกซ้อนเกิดขึ้นจากบริเวณเส้นเอ็นที่ฉีกขาด ทำให้มีเส้นประสาทบางส่วนถูกทำลายไป การทำกายภาพบำบัดหลังจากนี้จะช่วยรักษา...”
คุณหมอพูดอีกยาวมากจนขอบฟ้าเริ่มมึน ฉะนั้นพออธิบายจบ เขาก็รีบหันไปขอความช่วยเหลือจากทิวหมอก “พี่หมอก คุณหมอหมายความว่ายังไง”
ทว่าทิวหมอกไม่สนใจความซื่อบื้อของน้องชายเพราะกำลังขมวดคิ้วหน้าเครียด “สรุปแล้วคุณหมอกำลังบอกว่าขาเขาจะเสียเหรอครับ”
“ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก หมอแค่บอกว่าคงไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิม เขาจะสามารถใช้ชีวิตประจำวันได้ตามปกติ แต่ถ้าวิ่งหรือเดินเยอะๆ ก็อาจมีอาการปวดบวมอักเสบ และหมอขอแนะนำให้หลีกเลี่ยงการใช้บันได...”
ยิ่งฟัง หน้าทิวหมอกก็ยิ่งเครียดขึ้นทุกที ในขณะที่ตัวคนเจ็บเองกลับกระพริบตาปริบ ตั้งอกตั้งใจฟังแนวทางการใช้ชีวิตหลังจากนี้ พอคุณหมอพูดจบ ขอบฟ้าก็พยักหน้าหงึกหงัก
“ผมพอจะเข้าใจแล้ว ขอแค่ไม่ใช้งานขามากเกินไปก็คงไม่มีปัญหาอะไร”
“มันจะไม่มีปัญหาได้ยังไง! ฟ้า นี่แกเข้าใจบ้างไหมว่าขาแกมันเสียไปแล้ว ต่อให้ทำกายภาพหนักแค่ไหน แกก็จะไม่สามารถวิ่งหรือเดินได้เหมือนคนทั่วไปอีก!”
เพราะไม่โดนพี่ชายว้ากใส่มาพักใหญ่ ขอบฟ้าจึงอึ้งๆ ไปและพยายามประคับประคองสถานการณ์ “เอ่อ พี่หมอก ใจเย็นๆ นะ”
“ฉันใจเย็นอยู่แล้ว แต่แกนั่นล่ะจะเย็นไปถึงไหน! หัดเป็นเดือดเป็นร้อนกับเขาเสียบ้าง นี่มันชีวิตแกทั้งชีวิตนะ แกจะไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง!”
“ก็ผมยังเดินได้นี่ ขอแค่ไม่ต้องพิการนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต ผมก็ว่าโชคดีมากแล้ว” ขอบฟ้าตอบหงอๆ นึกกลัวพี่ชายจะคว้าไม้ค้ำขึ้นมาฟาดเขาพิการจริงๆ “ต่อให้วิ่งไม่ได้แต่ผมก็ยังเดินได้ พึ่งตัวเองได้โดยไม่ต้องเป็นภาระให้ใคร อาจจะช้านิดหน่อย แต่ปกติผมก็ไม่เคยทำอะไรเร็วอยู่แล้ว ผมถึงคิดว่าไม่เป็นไรไง”
อาจจะเพราะคำพูดของเขามันโง่งมหรือตรงเกินไป ทิวหมอกถึงเพียงแค่ส่ายหน้า หันมามองหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็เปลี่ยนใจเงียบแทน ฝ่ายคุณหมอทั้งสองท่านที่นั่งรอเงียบๆ มาตลอดจึงค่อยได้โอกาส เอ่ยเสริมขึ้นมาบ้าง
“ใช่ครับ ทางที่ดีควรคิดให้ได้แบบน้องชายคุณ แทนที่จะมานั่งเสียใจกับสิ่งที่เสียไปแล้ว สู้เอาเวลามาใส่ใจกับสิ่งที่ยังเหลืออยู่ดีกว่า หมอคงแนะนำได้เท่านี้”
ก่อนพวกเขาจะกลับออกมา ขอบฟ้านิ่งคิดนิดหนึ่งแล้วจึงหันไปบอกคุณหมอ “เรื่องขาของผม คุณหมอไม่จำเป็นต้องไปรายงานใครต่อใช่ไหมครับ”
คุณหมอถอดแว่นตาออกและเงยหน้ายิ้ม “แน่นอนครับ นี่เป็นความลับส่วนตัวของคนไข้ หมอไม่มีสิทธิ์ไปบอกใครอื่นอีก”
“ขอบคุณครับ”
ขอบฟ้าเขยกขาตามหลังทิวหมอกออกมาได้สักระยะ พี่ชายถึงค่อยเอ่ยขึ้น “จะนั่งรถเข็นไหม”
“ไม่ล่ะ” ส่ายหน้าตอบแล้วยิ้มกว้าง “ผมเดินไหว เขาบอกให้ผมหัดเดินเยอะๆ จะได้หายเร็วๆ”
ทว่าพอเดินไปได้สักพัก ขอบฟ้าก็เริ่มเหนื่อยอีกรอบและดูเหมือนทิวหมอกจะสังเกตเห็นจึงชวนลงนั่งพักกันชั่วครู่
“ฉันน่ะเป็นห่วงแกมากกว่ายัยฝนเสียอีก” จู่ๆ ทิวหมอกก็เริ่มแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย “เพราะแกมันมองโลกในแง่ดีเกินไป ไม่สู้คน ใครจะผิดจะถูกแกก็ขอโทษเขาไปหมด หัวอ่อน ยอมเขาไปทั่ว ฉันเป็นห่วงว่าแกจะอยู่ในสังคมแบบทุกวันนี้ได้ยังไงไหว”
ถึงจะรู้ตัวว่าเป็นแบบที่พูด แต่เขาก็อดก้มหน้าไม่ได้
“แต่คงเพราะเป็นแบบนี้ แกถึงได้เป็นคนดี ไม่ใช่คนเก่งแบบใครๆ เขา ฉันเคยหวังว่าสักวันแกจะเก่งขึ้น กล้าขึ้น เอาตัวรอดได้โดยไม่ต้องอาศัยความช่วยเหลือจากใคร แต่ฉันเพิ่งรู้ว่ามันไม่จำเป็นสำหรับแกเลยสักนิด แกมีความสุขได้ในสิ่งที่ตัวเองเป็น ไม่ว่าจะมากหรือจะน้อย แกก็พอใจกับมัน”
รอจนแน่ใจว่าทิวหมอกคงไม่พูดอะไรต่ออีก ขอบฟ้าจึงเอ่ยว่า
“พี่กรเขาชวนผมไปเรียนต่อเมืองนอก” ถึงความจริงจะห่างจากคำว่าชวนอยู่มากโข แต่พูดแบบนี้คงดีกว่า “ทีแรกผมคิดว่าเขาพูดเล่น แต่หลังๆ มานี่ พี่เขาพูดบ่อยขึ้น แถมดูเหมือนจะเอาจริงด้วย ผมเห็นเขาเช็คกับโรงพยาบาลทางโน้นแล้วว่าถ้าผมต้องไปรักษาตัวต่อ ผมต้องทำยังไงบ้าง”
“หึ” น่าแปลกที่ทิวหมอกไม่ได้เอ็ดตะโร นอกจากส่งเสียงแค่นในลำคอ “ฉันรู้แล้ว”
ไม่ต้องรอให้งงนาน พี่ชายเขาหันมาจ้องดุๆ “มันเป็นคนบอกฉันเอง ไอ้เด็กอวดดีเหลือร้ายนั่นมาบอกฉันว่าแกอยากไปเมืองนอกกับมัน มันพูดจริงหรือเปล่า”
มองน้องชายส่ายหน้าพรืดแรงแบบหัวแทบหลุดแล้วทิวหมอกค่อยแค่นหัวเราะ “ฉันก็ว่างั้น ฉันว่าจะถามแกมาตั้งนานแล้วว่าไปเก็บไอ้ตัวเลวร้ายขนาดนั้นมาจากไหน ทั้งผยอง อวดดี ไอ้พวกลูกคุณหนู ทำอะไรตามใจตัวเองเข้าว่า แกทนคบกับมันเข้าไปได้ยังไง หา”
“...ผมไม่ได้เก็บมาแล้วก็ไม่ได้คบกับพี่กรสักหน่อย” เกาเฝือกที่ขาพลางแก้ตัวอุบอิบ “เขาไม่เคยขอคบด้วย ผมก็ไม่เคยบอกว่าชอบ ผมก็แค่...ไม่รู้สิ”
“ฉันเข้าใจว่าแกรู้สึกยังไง” ทิวหมอกลูบศีรษะน้องชาย “คนบางคนมันไม่เคยสนใจว่าใครอื่นจะคิดยังไงหรอก ขอแค่ตัวมันพอใจก็พอ ซื่อๆ แบบแกคงตามมันไม่ทัน”
“แต่บางทีพี่กรเขาก็ดีกับผมนะ เคยสอนผมทำการบ้าน ทำอาหารให้ผมกิน ขนาดไม่เคยทำยังอร่อยมากๆ” เขาหัวเราะแห้งๆ อดยิ้มไม่ได้เมื่อย้อนนึกถึงคนในความคิด “ถึงส่วนใหญ่ เขาจะชอบดุ ชอบตะคอก แต่เวลาที่พี่กรอ่อนโยน เขาก็น่ารักมากๆ เลยล่ะ คนอะไรตัวก็เบ้อเร่อเบ้อร่า แต่นิสัยกลับเหมือนเด็กๆ ไม่มีผิด”
“ฟ้า แก...” เอ่ยเรียกชื่อเขาแล้วทิวหมอกก็ถอนหายใจยืดยาว “ถ้าแกอยากจะไปกับเขาจริง ฉันก็ไม่ว่าแกหรอก แต่ฉันขอให้แกคิดให้ดีว่าแกอยากไปเพราะตัวแกเอง ไม่ใช่เพื่อคนอื่น ความรู้สึกคนเรามันเปลี่ยนแปลงกันได้ ฉันถึงไม่อยากให้แกยึดมั่นถือมั่นอะไรจนเกินไป ส่วนเรื่องเงิน...ฉันไม่เคยคิดจะให้น้องแบมือขอเงินจากใคร ดังนั้นถึงมันจะลำบากมากสักหน่อย แต่ถ้าแกไปแล้วได้ดี ฉันก็จะสนับสนุน”
...............
........................
..................................
ทิวหมอกกลับไปทำงานแล้วแต่เขายังนั่งอยู่ที่เดิม
ขอบฟ้านึกขอบคุณที่ตนได้เกิดมาในครอบครัวนี้ เขารักครอบครัวของเขาทุกคน รักมารดาที่มักจะดุเวลาเขาทำอะไรงกๆ เงิ่นๆ รักทิวหมอก พี่ชายผู้มีแต่การให้และรักปลายฝน น้องสาวตัวแสบที่กระโดดมาปกป้องเขาในเวลาคับขันทุกครั้ง
กระทั่งเห็นว่าได้เวลากลับห้อง ขอบฟ้าจึงค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นยืน อาการเสียวแปลบแล่นริ้วมาเป็นระลอก เขารอจนค่อยทุเลาแล้วจึงค่อยออกเดินอีกครั้งไปเบื้องหน้า...อย่างช้าๆ และมั่นคง
+++++++++++
กว่ากรจะโผล่หน้ามาให้เห็นก็เป็นเวลาหลังอาหารเย็น ชายหนุ่มโผเผมาทางโซฟาตัวยาวที่เขาอาศัยนั่งดูโทรทัศน์แก้เหงาอยู่ก่อนหน้า แล้วใช้ปลายเท้าเขี่ยให้เขาขยับ รอจนขอบฟ้าหลบไปซุกมุมโซฟาตัวลีบดีแล้ว กรจึงค่อยทิ้งตัวลงนอนโดยเอาหัวหนุนลงกับตักเขา ก่อนจะหลับตา ทำท่าเหมือนจะนอนหลับไปในทันที
ทีแรก เขาคิดว่ากรจะแค่พักสายตาสักห้านาที สิบนาที ทว่ารอจนละครจบ กรก็ยังนอนแน่นิ่งเป็นปลาตาย น้ำก็ยังไม่ได้อาบเสียด้วยสิ
“พี่กร” ขอบฟ้าเรียกเบาๆ ยกมือปัดผมที่ปรกหน้าปรกตาให้ “ตื่นเถอะ สี่ทุ่มครึ่งแล้วนะ ลุกมาอาบน้ำ ล้างหน้าล้างตาก่อนก็ยังดี”
“ฮื้อ” ครางหนักๆ พร้อมกับขมวดคิ้วแล้วเจ้าตัวก็เบือนหน้าหนี
“จะมาฮื้ออะไร ผมบอกให้ลุกไปอาบน้ำ” อดหัวเราะกับกิริยาเด็กๆ ของชายหนุ่มไม่ได้ อีกฝ่ายยอมลืมตาขึ้นจ้องหน้าเขาแล้วตวัดขาลง เดินเข้าห้องน้ำไปแบบมึนๆ ขอบฟ้าจึงเตรียมตัวเข้านอนบ้าง ขณะกำลังจะปีนขึ้นที่นอนด้วยความทุลักทุเลก็มีวงแขนแข็งแรงตวัดอุ้มแล้ววางลงบนเตียง
“ขะ...ขอบคุณ” อดกล่าวแบบเก้อกระดากไม่ได้ มันน่าแปลกน้อยอยู่เสียเมื่อไหร่ นอกจากมารดากับพี่ชายที่เคยอุ้มสมัยเด็กๆ ซึ่งนานจนเขาจำแทบไม่ได้แล้วนั้น ขอบฟ้าก็ไม่เคยคิดว่าจะมาโดนอุ้มทั้งตัวแบบนี้อีก
“วันนี้ทำกายภาพ หมอว่าไงบ้าง” กรถามขึ้นโดยที่ยังยืนชิดติดขอบเตียง ใกล้จนได้กลิ่นสบู่หอมๆ ลอยมาเข้าจมูกเลยทีเดียว
“ก็ดี” ตั้งใจจะตอบแค่นี้ แต่สีหน้าแววตาคาดคั้นทำให้ต้องรีบขยายความ “เขาให้ผมทดลองเดินกับราวช่วยพยุง แล้วก็ไปนั่งบนเครื่องอะไรไม่รู้ ให้ยกขาขึ้นๆ ลงๆ ตั้งนาน เหนื่อยแทบตาย”
รับคำในคอแล้วกรก็ยกมือลูบแก้มเขา “แล้วคิดหรือยัง”
“คิดอะไร” เพราะตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ค่อยออกแล้ว กรขยับเข้ามาใกล้มากๆ ใกล้จนนอกจากกลิ่นสบู่แล้ว ยังแทบสัมผัสได้ถึงลมหายใจเลยด้วยซ้ำ
“ก็ที่ถามเมื่อวานไง”
“อ๋อ คือ...” เขามองลึกเข้าไปในดวงตาดำจัดตรงหน้า นึกพิศวงขึ้นมาครามครันว่านับจากครั้งแรกที่เห็นดวงตาคู่นี้ จวบจนมาถึงวินาทีนี้ ทุกอย่างรอบกายมันเปลี่ยนแปลงไปมากมายขนาดไหนแล้วกันแน่ “ผมอธิบายไม่ค่อยเก่ง”
“พูดมาเหอะ เดี๋ยวกูแปลเอง”
“พี่กรจำตอนที่เราเจอกันครั้งแรกได้ไหม” มองอีกฝ่ายพยักหน้ารับแล้วขอบฟ้าค่อยเอ่ยต่อ “ตอนนั้นผมคิดว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาออกจะดี แต่นิสัยคงร้ายกาจน่าดู ป่านดูเหมือนจะชอบพี่มากๆ จนผมอิจฉานิดหน่อย”
หญิงสาวที่เคยเป็นเหมือนภาพฝันแสนสวยงาม ไกลเกินเอื้อมของเขาตลอดมา ป่านที่ไม่รู้ว่าตอนนี้มีสภาพเป็นยังไงบ้าง
“มึงจะอิจฉาทำไม สำหรับกู คนพวกนั้นเหมือนกันไปหมดนั่นล่ะ” กรเบ้ปากและร้องโวยยามโดนทุบป้าบ “ตีทำไมวะ ก็กูพูดความจริง”
“ก็พี่กรชอบเป็นแบบนี้” เขาส่ายหน้า ขมวดคิ้ว “ใครๆ ถึงได้เข้าใจผิด ผมเองตอนแรกๆ ก็ไม่ชอบเพราะพี่ปากเสียนี่ล่ะ”
“ตอนแรกๆ ไม่ชอบแสดงว่าตอนนี้ก็ไม่ใช่แล้วสิ” สรุปเข้าข้างตัวเองแล้วกรก็ก้มลงจุ๊บปากเขาเร็วๆ “ดีใจจัง แต่ถ้าจะให้ดีก็พูดให้มันชัดๆ ไปเลยได้ไหม”
“ผมยอมรับว่าเห็นพี่กรเป็นคนสำคัญ”
สีหน้าของกรในเวลาต่อจากนี้จะกลายเป็นสิ่งที่ติดในความทรงจำไปอีกนานหลายปี ทว่านี่เป็นสิ่งที่เขายังไม่รู้
“แต่ไม่ใช่คนสำคัญที่สุด”
++++++++++
-
ขอบคุณสำหรับความห่วงใย+กำลังใจจากทุกท่านนะคะ ตอนนี้คนโพสต์อาการดีขึ้นแล้วค่ะ เลยรีบมาลงตอนต่อให้
ตอนต่อไปจะไปตอนสุดท้ายของภาคแรกแล้วค่ะ คาดว่าจะมาลงให้ในวันจันทร์นะคะ แล้วขอเปลี่ยนสปีดในการลงภาค2 เป็นทุกวันจันทร์นะคะ
ปล. ขอบคุณแม่ยกเบอร์หนึ่ง คุณAorpp ที่ช่วยส่งข่าวด้วยนะคะ /^ ^/
-
:ling3:
-
กรี๊ดดดดดด เอามือขูดกำแพง :z3:
-
:heaven :heaven :katai1: :katai1:ค้างไปอีกกกกรอนะคะ สู้ๆค่ะ หายป่วยไวๆนะคะ
-
เราคงจะเป็นคนคิดมากเกินไป ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าทุกคนช่างชิลเหลือเกิน
ตอนนี้พลเลิกกินหญ้า และหันกลับมาแดกข้าวเหมือนเดิมแล้ว แม้จะไม่ได้ส่งเอฟเฟ็คอะไรกะฟ้าเท่าไหร่ แต่มีใครคิดอะไรได้บ้าง น้ำตาก็จิไหลล่ะ
ส่วนอิกร เลวเสมอต้นเสมอปลาย ช่างหัวมันละกัน
ตอนนี้แอบแปลกใจกับหมอก ตอนที่คุยกะหมออ่ะ นางเป็นคนปกติ ที่ไม่สามารถโลกสวยได้อย่างฟ้า อันนั้นเข้าใจได้ เพราะเรื่องคราวนี้ มันไม่ใช่อุบัติเหตุแบบ ซวยไม่มีที่มาที่ไป แบบอยู่ๆโดนรถเบรคแตกมาชน แต่มันเป็นอุบัติเหตุแบบมีสาเหตุที่ชัดเจน คือในความรู้สึกของหมอก สิ่งที่เกิดขึ้นคือฟ้าถูกทำร้าย จากทุกๆคนอย่างที่พลพูดน่ะแหล่ะ แต่มีฟ้าซวยคนเดียว และหนึ่งในคนที่ร้ายมากที่สุด ยังไม่สำนึกเลยด้วยซ้ำ...
แต่ที่คุยกะฟ้าเรื่องไปนอก อันนี้ตะหากที่ดูคิดน้อย เอาจริงนะ ในสายตาหมอก อิกรย่อมเป็นเด็กเห้ ที่เลวทุกอย่าง แต่มาติดใจน้องชายเลยตื้อไม่เลิก ไปเมืองนอกไม่ใช่พัทยา เกิดอิกรมันเบื่อขึ้นมาทิ้งขว้าง อย่างฟ้าไม่มีปัญญาเอาตัวรอดแน่นอน ทุกอย่างต้องใช้เงิน และสกิลในการเอาตัวรอดซึ่งฟ้าไม่มีทั้งสองอย่าง หมอกทำงานแล้ว ควรคิดได้ ไม่ใช่ออกสไตล์ปลงๆ ทั้งๆที่รู้ว่าฟ้าไม่ได้อยากไป เหมือนยอมให้น้องชายไปเป็นของเล่นให้เด็กเห้รวยๆคนนึงมั้ย
ในส่วนของฟ้า... นางคิดน้อยเสมอต้นเสมอปลายเหมือนกัน ก็เอาเถอะ แล้วอย่างนี้ไม่ได้เรียกว่าเป็นคนดี คนดีพยายามแก้ไข ฟ้าไม่พยายามอะไรเลย น่างสานทั้งครอบครัวและคนที่รักนาง ไม่มีใครตามปกป้องใครได้ตลอดถ้าเจ้าตัวไม่รักตัวเอง มันน่าเศร้าที่คนที่เรารักและพยายามปกป้องดูแล ไม่เห็นค่าในสิ่งที่เรารัก และปล่อยใครทุกคนมาทำร้ายทำลายสิ่งที่เรารักโดยไม่ทำอะไร... ถ้าเราเป็นหมอก เราคงเจ็บจนเพลีย น้องเรา เรารัก เราเสียสละ พยายามดูแล ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ แต่ตัวมันเองกลับไม่ดูแลรักษาตัวเองเลย ปล่อยให้ตัวมันซึ่งเป็นคนที่เรารักโดนคนอื่นทำร้ายได้ตามสบาย แล้วที่เราทุ่มเทให้มันเพื่ออะไร
ยาวอีกล่ะ พอดีเป็นคนคิดเยอะ ถถถถถ
ยังคงรออิกรเจ็บจนอยากตายให้พ้นๆไปอยู่นะ ...แต่เอาจริงคิดอีกทีคือเพื่อไร ตัวฟ้าเองโดนกระทำยังไม่รู้สึกรู้สาเบย เรายังโกรธอิกรมากกว่าฟ้าอีกง่ะ ถถถถถถถถ
-
แข็งแรงไวๆ น้า
ปล. ฟ้าทำท่าจะชอบกร?
แต่กรนั้นแหละ ไปชอบฟ้าตอนไหน?
หรือเห็นว่าแปลกใหม่ เลยเก็บเอาไว้ข้างตัว
-
เราคงต้องจากกันเพื่อจะได้พบกันอีกครั้ง อย่างใจถวิลหา
โอ๊ะ โอ๊ะ. มโนไปไกลถึงตอนหน้ายันภาคสอง
เจอกันวันจันทร์จ้าาาาา
:haun5: :haun5: :haun5: :haun5:
-
ชอบๆ จะตามอ่านไปเรื่อยๆ รู้ไหมเราเข้ามาดูทุกวันว่านักเขียนมาอัพหรือยัง 555 เป็นเอามาก
-
วันจันทร์จะมีความสุขมากกกกก
ของคุณเรื่องนี้ เมื่อก่อนจะมีความสุขทุกวันเสาร์5555
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ถึงการกระทำจะชัดเจน แต่ควรทำให้ชัดเจนทั้งคำพูดทั้งการกระทำนะพี่กร
-
สงสารและก็รักฟ้ามากๆ ฟ้าก็ยังเป็นเด็กคิดบวกอยู่เสมอ
ขนาดขาตัวเองกึ่งๆจะพิการ ยังมองในแง่ดีได้เลย
หนักใจกับพี่กร ผู้ไม่รู้จะแสดงความรักยังไง :เฮ้อ:
โดนให้เป็นคนสำคัญระดับรอง พี่กรจะอาละวาดพังห้องไหมหนอ
ในฐานะแม่ยกน้องฟ้า ฟ้าทำอะไรก็ไม่ผิด 5555
พี่พลกลับมาเป็นพระเอกแล้ววววว บางทีก็อยากจะจับฟ้าใส่พานถวายให้พี่พล
ปล 1. คุณ Sakurazaka พักผ่อนเยอะๆนะคะ จะได้แข็งแรงไวไว
ปล 2. ภาค 2 จะลงอาทิตย์ละตอนเฉพาะวันจันทร์เหรอคะ T_T ขออาทิตย์ละสองวันได้ไหมคะ พลีสสสสส :hao5:
-
กลัวใจทุกคนเลย
-
รอๆๆๆนะคะ
งือออ ลุ้นมาก อยากสะใจตอนเห็นอิพี่กรมันเจ็บ
สมน้ำหน้า อยากได้เค้าโดยใช้วิธีผิดๆดีนัก โดนซะบ้าง
ขอให้น้องบอกว่าน้องไม่รัก แบร่ๆๆๆ
ขอให้น้องบอกว่าสำคัญน้อยกว่าพี่พลและที่บ้าน แบร่ๆๆๆ :hao7:
-
พี่กรน่ารัก ขำพี่กร พักหลังนี่พี่แกหลุดบ่อย ชอบๆๆ 555555555555
น้องฟ้าก็น่ารัก
คนธรรมดา ซื่อๆ ให้ความรู้สึกต้วมเตี้ยมเตาะแตะ แต่จิตใจเข้มแข็งมากกก
ที่สำคัญน้องมองโลกในแง่ดีมากเลย
เป็นคู่ที่ rough and tender จริงๆด้วย ^^
-
รบกวนขอสัปดาห์ละ 2ตอนได้ไหมคะ คือติดเรื่องนี้มากๆๆคะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว ขอบคุณคะ
-
อ่านตอนนี้ น้ำตาไหลอีกแล้ว
-
อ๋ออยยย ยังไม่หายคิดถึงเลยจบตอนแล้ว น้องฟ้าาาาา หนูโลกสวยมากเลยลูก แต่มันก็ดีมันทำให้หนูใช้ชีวิตแบบไม่ทรมานหัวใจ ปล่อยความหน่วง ความเครียด ความเกลียดชังและสาปแช่งนังกร! นั้นให้เป็นหน้าที่ของขุ่นแม่และแม่ยกทั้งหลายของหนูเถอะลูก #แม่พร้อม :hao5:
ดีใจที่คุณDDหายป่วยและได้ยินว่าจันทร์หน้าจะเป็นตอนจบภาคหนึ่งและจะมาต่อเรื่อยๆ o13 ดีใจมากอยากอ่านเรื่องนี้ไปอีกนานๆ อยากให้น้องฟ้าค่อยๆรับความรู้สึกจากกร ไม่อยากให้ใจอ่อนแค่จากความใกล้ชิด #อิแม่ยังแค้นฝังหุ่น #อิกรชอบพูดให้น้องฟ้าเสียใจ :m16:
-
อึมครึมยังไงไม่รุ้...
น้องฟ้ามองโลกในแง่ดีมากกกกกก
ซื่อๆดี ชอบอ้ะ ว่าแต่ ขาน้องจะไม่หายจริงๆหรอ
อยากให้น้องกลับไปเดินได้เป็นปกติ
ขอให้พี่กรรู้เรื่องนี้ เผื่อจะช่วยอะไรน้องได้บ้าง
:ling2:
-
อิพี่กรสำนึกบ้างมั้ยคะ :z6:
ส่วนน้องฟ้า ชอบความมึนของนาง :hao7:
อาจจะช้านิดหน่อย แต่ปกติผมก็ไม่เคยทำอะไรเร็วอยู่แล้ว ผมถึงคิดว่าไม่เป็นไรไง
โอ๊ยยย เอ็นดู
-
ท่าทางกรจะได้ไปเมืองนอกคนเดียว เฮ้อออ สงสารพลชนะจัง
อุตส่าห์รัก ทนุถนอม สุดท้ายชวดฉลูขาลเถาะ
... ภาคสองจะเป็นยังไงน๊า
-
ภาคหนึ่ง จบแบบแยกกันไปแบบไม่รู้ใจตัวเอง
ภาคสอง ตามรักคืนใจ บอสกะพนักงานบริษัท
(มโนไปไกลแล้วคะ 5555)
จะมาต่ออาทิตย์ละวัน คนรออ่านแทบขาดใจคะ :sad4:
-
ลุ้้นว่าพี่กรจะแปลคำพูดของฟ้าออกมาอย่างไร
-
ชอบคำตอบฟ้านะ ฟ้าเหมือนเป็นพวกยืดติด อาจจะเพราะไม่มีเพื่อน ป่านก็ไม่อยู่แล้วด้วย ถึงจะอยู่ก็ไม่ได้ตัวติดกันพอดีขะปรึกษาปัญหาชีวิตได้ เป็นพวกเก็บไว้คิดคนเดียว มองโลกในแง่ดีแบบเว่อร์ๆ พอมีคนเข้ามาหา เข้ามาดีด้วย เข้ามาทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกันก็ติด ฟ้าคงยังไม่รู้ตัวหรอกว่าชอบกรไหม ถ้ากรไม่ดุไม่ด่าไม่ทำร้าย ฟ้าก็อยากอยู่ด้วย ก็เหมือนพลแหละ รู้สึกผิดกับเค้าไปหมดเพราะเค้าดีด้วยไง พอเค้าร้ายมาบ้าง ก็มองข้ามไป โทษตัวเองว่าผิดตลอดเวลา เอาเวลาที่คิดว่าตัวเองผิด ไปโทษกรบ้าง เรื่องบ้าทั้งหมดที่เกิดขึ้นส่วนนึงก็มาจากกรนี่แหละ อยากได้ของของคนอื่นจนแย่งชิง ผิดที่ผิดทางไปหมด
เอากลับมาเข้าเรื่องง ฟ้าคงไม่อยากเสียกรและคนใกล้ตัวไป ไม่ว่าจะกรณีไหนทั้งนั้น ให้เวลาเหอะ ทั้งคู่อะแหละ กรก็ด้วย ค่อยๆทบทวนว่าสิ่งที่กำลังทำตอนนี้มันโอเคแล้วหรอ กรเอาแต่ใจน้อยลงบ้าง ฟ้าเริ่มเอาแต่ใจบ้าง กรฟังน้องบ้างง ฟ้าพูดเยอะขึ้นบ้าง อะไรๆมันอาจจะดีขึ้นก็ได้
-
ไม่เปนไรไม่ต้องรีบ รักษาตัวเองไปก่อน ส่วนจิตนาการของคุณ ผมรอได้
-
มาแปะรอไว้คะ
-
พี่กรหน้าหงายไปยังคะ :hao7:
-
อืม สรุปฟ้าก็เริ่มมีใจให้กรบ้างแล้วสิน่ะ
-
ยังไงอะไร ต่อๆๆๆๆ
-
โอ้ยยยยสนุกมากกกก ทุกวันจันที์ก็รอได้
-
คนที่บาดเจ็บที่สุดก็คือ กร คนที่ฟ้าไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย
ขอให้คนโพสต์กลับมาแข็งแรงไว ๆ นะคะ
-
ฟ้าเริ่มโต้ตอบมั่งแล้ว พี่กรก็ยังเอาแต่ใจเหมือนเดิม สงสารพี่พลจัง :ling1:
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :katai4:
-
สำคัญ แต่ไม่สำคัญที่สุด
สะอึกแทนกร สมน้ำหน้าไม่ลงเลยทีเดียว
สงสารฟ้าด้วย ต้องเดินกะเผลกไปตลอดชีวิตเหรอเนี่ยยยยย
-
หนูฟ้าาาาาา~~~!!!! พี่กรหงอยแดกค่ะ!:hao7:
-
ตัดฉับเลย
รอครับ
-
อย่าลืมบอกเรื่องขากับพี่กรด้วยนะฟ้า พี่พลมาคือดีงาม คนดีมักไม่ได้เนอะ กรก็ดีนะพอรักแล้วแต่เอาแต่ใจ
เอาตัวเองเป็นที่ตั้งแบบที่พลบอกแหละ พี่ทิวหมอกน่ารักจังเป็นพี่ชายที่ดีมากๆ มุมมองของฟ้าดีอ่ะ
แค่เดินได้ พึ่งพาตัวเองได้ก็พอใจแล้วมีความสุขกับสิ่งที่เป็น
ขอบคุณค่ะ
-
กรรม
อะไรยังไงต่อ คือฟ้าจะไปกับพี่กรใช่ไหม
พี่กรรักฟ้าแน่ๆ แต่ฟ้าละ ... เดาว่าที่บอกสำคัญกว่าน่าจะหมายถึงครอบครัว
ที่พี่กรพูดตอนก่อนถูกอยู่อย่าง ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ของฟ้าดีกว่า
แต่ตอนนี้ฟ้ามีปัญหาเรื่องขาแล้ว TwT
ชีวิตฟ้ามีอะไรดีบ้าง นี่เริ่มสงสัย โอ๊ยย ดราม่าไปไหมมมม เห่นโหล่ววว
พี่หมอกยังดูเจ็บปวดยิ่งกว่าฟ้าอีก
เห้อออ ถ้าไปกับพี่กรจริงขอให้พี่กรรักและดูแลฟ้า
แต่ดูท่าเหมือนพี่กรจะโง่ไม่รู้เรื่องขาของฟ้าเพราะน้องไม่ยอมบอกตามระเบียบ
เห้ออ :เฮ้อ:
จะยกตำแหน่งพระเอกให้ทั้งทีขอให้พระเอกเราได้โชว์ว่ารักและห่วงใยฟ้าแค่ไหนทีเถอะ พลีสสสส
-
เอาจริงๆถ้าเราเป็นพี่หมอก เราจะขวางพี่กรทุกทางไม่ให้ยุ่งกับฟ้า
ฮ่าๆๆๆๆ คือจริงๆตอนพี่กรแกซึนก็เอ็นดูนาง แต่ความเอาแต่ใจของพี่กร
มันไม่ได้อยู่ในระดับปกติแล้วพี่แกก็ยังไม่เปลี่ยนตัวเอง ถึงจะซอฟลงบ้างแล้วก็เถอะ
แต่เรื่องที่พี่แกซึนใส่ฟ้าไม่เลิกก็ยังเป็นจุดที่เอ็นดูนางอยู่ดี
รอตอนหน้าค่า
-
มารอ
-
ใจจะขาดรอนๆๆ
-
รอตอนต่อไป :กอด1:
-
คนเขียนใจร้ายอ่ะ ทิ้งค้างแบบนี้ :ling1:
สรุปว่ารักอิพี่กรมั้ยน้องฟ้า แต่ยังไงดูท่าทางว่าจะไม่ไปเมืองนอกด้วยแน่นอน :katai3:
-
มารอ รีบๆมาต่อนะ :hao3: :hao3:
-
ดีใจที่หายแล้วนะฮะ รักษาสุขภาพด้วย :L2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียว ไม่รู้ไปอยู่ไหนมา55555 อยากจะบอกว่าชอบมากๆเลยค่ะ เป็นแนวที่ชอบมากเลย แต่ก็ไม่ชอบดราม่าเยอะนะคะ5555 เรื่องนี้มันอึนๆ จะสุขก็สุขไม่สุด จะทุกข์ก็ทุกข์ไม่สุดเพราะการมองโลกของฟ้า เอาใจช่วยน้องฟ้า ยอมรับการตัดสินใจของน้องค่ะ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :pig4: :3123:
-
มาต่อเร็วๆน๊าาาาาา
-
กรต้องปนับตัวน่ะ เชียร์อยู่
-
ฟ้านี่เป็นพวกชอบกดตัวเองให้ต่ำ ชอบคิดลบ มีอะไรไม่พูดออกมาตรงๆ น่าหงุดหงิดชิบหาย
-
รอ รอ รอ :katai5: :katai5: :katai5:
-
อุกกก เจ็บเหมือนมีใครเอามีดมากรีดหัวใจช้าๆไหมล่ะพี่กร
มีความรู้สึกเหมือนสองคนนี้ต้องแยกกัน แล้วค่อยกลับมารู้จักกันใหม่ในภาคต่อไป :hao4:
ต้องการแบบนั้นใช่ไหมฟ้า ให้พี่กรสำนึกในความเลวใช่หรือไม่
หวังว่าภาคต่อไปแกจะปรับปรุงตัวแล้วให้ฟ้ารู้สึกกับแกดีกว่านี้นะพี่กรรรร :m16:
-
รออยู่นะ...
เดาว่าภาคแรกจบแบบไม่สมหวังแน่เลย
:mew5:
-
บอกจะมาทุกวันจันทร์แต่ไม่ระบุเวลา แฟนคลับน้องฟ้ารอต่อไป :katai5:
-
ปูเสื่อ :katai3:
-
รออยู่นะคะ :katai5: :mew2:
-
Rough and Tender 26
ตอนที่ได้รู้จักกับกรตอนแรกๆ เขารู้สึกยังไงบ้างนะ
ชายหนุ่มที่ดูจะสมบูรณ์พร้อมในหลายๆ ด้าน นั่นไม่ได้ทำให้เขาสนใจได้เท่ากับความไม่ยี่หระใส่ใจผู้อื่น เขาเคยนึกอิจฉาความเข้มแข็งแบบนั้น กรไม่เคยสนใจใคร ไม่เคยต้องเอาใจใครและไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา
กรเป็นคนที่สมควรจะมองและเดินไปข้างหน้าอย่างเดียวเท่านั้น เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะโดนยึดยื้อไว้ด้วยสิ่งใดทั้งสิ้น
“สำหรับผม ครอบครัวมาเป็นอันดับแรก ผมจะไม่มีวันทำอะไรก็ตามที่ทำให้ครอบครัวไม่สบายใจ และคนอื่นๆ ที่สำคัญไม่แพ้พี่กรก็มีทั้งป่าน มีทั้งพี่พล ทุกคนสำคัญสำหรับผม” ตลอดเวลาที่ฟังเขาพูด กรไม่ได้พูดแทรก ไม่ได้หลบตา นอกจากจ้องเขม็ง “ถ้าการอยู่กับพี่จะทำให้คนสำคัญคนอื่นต้องเสียใจหรือลำบาก ผมก็ทำไม่ได้หรอก”
แววตาของกรดูสับสน ชายหนุ่มคล้ายกับจะโกรธแต่ก็กลัว เหมือนอยากจะอาละวาดพร้อมๆ กับวิ่งหนีไปให้พ้นๆ จนกระทั่งท้ายสุดจึงค่อยกัดฟันเอ่ยออกมาด้วยความคับแค้น
“คนอื่น... มึงก็เอาแต่พูดถึงคนอื่น แล้วตัวมึงเองล่ะ อยากอยู่กับกูบ้างไหม เคยรัก...บ้างหรือเปล่า กูไม่สนใจหรอกว่าคนอื่นของมึงจะเป็นจะตายกันยังไงบ้าง กูสนใจแค่ว่ามึงคิดยังไงแค่นั้น!”
“ในสายตาพี่กร คนอื่นก็คงเป็นแค่คนอื่น พี่เคยสนใจอะไรบ้างไหมนอกจากตัวเอง เคยห่วงใครบ้างหรือเปล่า แม้แต่ผมก็ยังโดนพี่บังคับบงการอยู่ตลอด พี่เคยคิดจะทำเพื่อผมจริงๆ บ้างสักครั้งไหม หรืออย่างครั้งนี้ที่พี่ต้องการให้ผมไปด้วยก็เป็นเพราะพี่ไม่ไว้ใจผม เคยคิดบ้างไหมว่าผมจะไปอยู่ที่โน่นได้ยังไง ภาษาผมก็ไม่เก่ง ฐานะทางบ้านผมก็ไม่ดี ไอ้เรื่องจะให้แบมือขอเงินจากพี่ไปตลอดผมก็ทำไม่ได้ แล้วถ้าวันไหน เราเกิดเลิกกันขึ้นมา ผมจะไปอยู่ตรงไหน”
ฟังความในใจยาวเหยียดของเขาจนจบ กรกลับขมวดคิ้ว
“มึงไม่เข้าใจ ทำไมถึงต้องพูดถึงเรื่องอื่น นี่มันเป็นเรื่องของเราสองคน แล้วทำไมถึงต้องพูดถึงสิ่งที่มันยังไม่เกิดขึ้น ในเมื่อวันนี้เรายังอยู่ด้วยกัน”
ขอบฟ้าชักเข้าใจข้อแตกต่างที่ชัดเจนระหว่างพวกเขาแล้วว่าในขณะที่ตัวเขาหมุนตามโลก กรกลับบังคับให้โลกทั้งใบหมุนตามตัวเอง
ตกลงแล้วเป็นตัวเขาหรือกรกันแน่ที่เข้าใจความเป็นไปในโลกนี้ หรือว่าต่างคนก็ต่างยังเยาว์นัก เขาเยาว์วัยเกินกว่าจะทิ้งทุกอย่างไปเพื่อผู้ชายตรงหน้า และกรก็ยังไม่เข้าใจว่าพวกเขาต่างยังไม่พร้อมสำหรับสิ่งๆ นี้
“เราจะยังอยู่ด้วยกัน...” กรย้ำคำเดิมหากน้ำเสียงเริ่มลังเลอย่างชัดเจน “ใช่ไหม”
ดวงตาขอบฟ้าแห้งผาก ไม่ว่าจะด้วยเหตุหรือผล ไม่ว่าขาของเขาจะหายดีหรือไม่ ไม่ว่าจะด้วยความรับผิดชอบหรืออะไรก็ตาม เขาก็เหลือคำตอบเดียวให้กับอีกฝ่าย
“ผมไม่ไป ผมจะไม่ไปกับพี่อีกแล้ว ปล่อยผมไปเสียทีเถอะ ผมเหนื่อย” คำพูดสุดท้ายสั่นเครือ ขอบฟ้าส่ายหน้า “ถ้าพี่คิดจะทำเพื่อผมสักครั้งจริงๆ ล่ะก็ ปล่อยผมไปเถอะ ผมขอร้อง”
ใบหน้าชายหนุ่มซีดเผือดในขณะที่ดวงตาคมจ้องเขาเหมือนจะให้ทะลุ กรยืนจ้องเขาโดยไม่ยอมขยับและไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว นานจนขอบฟ้าคิดว่าพวกเขาอาจต้องอยู่แบบนี้ทั้งคืน ทว่าในที่สุด กรกลับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเหลือเชื่อ
“มึงขอร้องให้กูปล่อยมึง แล้วถ้ากูขอ...ไม่ให้มึงไปบ้างล่ะ” ร่างสูงใหญ่ของกรยังดูยืนหยัด มั่นคงและโดดเดี่ยวดังเช่นทุกครั้งที่เขาเห็น “ถ้ากูไม่ได้บังคับแต่ขอร้อง มึงจะว่ายังไง”
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถ้ากรจะพูดคำนี้ออกมาได้ตั้งนานแล้ว เขาอาจเหลือทางเลือกให้กับตัวเองและคนตรงหน้าได้มากกว่าในเวลานี้ หากไม่ใช่ในนาทีนี้...ที่ดูเหมือนจะเหลือคำตอบอยู่เพียงคำเดียว
“ไม่”
ขอบฟ้าดีใจที่เสียงเขานิ่งมากตอนเอ่ยคำสั้นๆ ดังกล่าว เขายืนรอปฏิกิริยาจากอีกฝ่าย รอเสียงตะโกนด่าทอ รอเสียงหัวเราะเยาะที่บอกว่าเขาไม่ได้สำคัญถึงขนาดนั้น แต่รอแล้ว รอเล่า ภาพที่เห็นกลับยังเป็นภาพเดิมๆ ร่างสูงยังยืนห่างจากเขาในระยะเท่าเดิม ดวงตาดำลึกของกรยังคงจ้องมองตรงมาที่เขา ราวกับว่าชายหนุ่มกำลังรอ...รอให้เขาเปลี่ยนใจหรือไม่ก็รอให้คำตอบสั้นๆ ของเขาซึมลึกให้ถึงที่สุดและเจ็บปวดกับมันให้มากที่สุด เพื่อที่ว่าท้ายสุดจะสามารถตอบคำ
“ตามใจมึง” กรพูดคำนี้ได้ด้วยเสียงที่นิ่งพอกันก่อนจะกลับหันหลัง เดินออกไปอย่างง่ายดาย
เหลือเพียงเขาเพียงคนเดียวในห้องกับอิสระที่ได้มาโดยแทบไม่รู้เนื้อรู้ตัว อิสระที่ทำให้เขาทั้งตื่นเต้นและอ้างว้างได้ในเวลาเดียวกัน
จากนี้ไป เขาจะไม่ได้เจอกับกรอีกแล้ว...
น่าแปลกที่ความคิดนี้ไม่ได้ทำให้เขายิ้มได้ นอกจากรู้สึกหน่วงหนัก พวกเขาจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วจริงๆ น่ะเหรอ แค่คำพูดง่ายๆ ที่จบลง ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาทั้งหมดก็จะกลับไปเป็นศูนย์ หลงเหลืออยู่แค่ความทรงจำใช่ไหม
ขาเขาขยับไปก่อนใจคิด หากความเสียวปลาบที่แล่นริ้วขึ้นมาทำให้เสียหลักล้มโครม แม้จะเอาศอกยันกันหน้ากระแทกไว้ได้ทันแต่ก็ยังเจ็บจนน้ำตาคลอ ความเจ็บปวดนี้ช่วยย้ำเตือนว่าเขาต้องใช้ชีวิตอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง ไม่ใช่ในโลกแห่งความฝันอีกต่อไป
ดีแล้ว ปล่อยให้กรไปก็ดีแล้ว ต่อให้ตลอดชีวิตของเขาจะเป็นแค่คนไร้ประโยชน์ แต่เขาจะไม่ขอเป็นตัวภาระให้ใครเด็ดขาด
เพียงแต่ว่าตอนนี้มันเจ็บมากๆ เจ็บจนลุกไม่ขึ้น น้ำตาก็ยังไม่ยอมหยุดไหล ฉะนั้นขอเวลาให้เขาอีกสักนิด ขอเวลาให้ความเจ็บ ความปวดเหล่านี้มันบรรเทาเบาบางลง แล้วเขาจะลุกขึ้นยืนให้ได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องอาศัยใครมาช่วยอย่างแน่นอน
+++++++++++
การทำกายภาพเป็นไปได้ด้วยดี เขาเชื่อฟังและให้ความร่วมมือทุกอย่างจนในที่สุดก็สามารถเดินได้โดยไม่ต้องใช้ไม้ค้ำ
ท่าเดินของเขาแม้ดูในกระจกจะดูปัดเป๋นิดๆ แต่เมื่อเทียบกับตอนแรกๆ ขอบฟ้าก็นึกดีใจมากแล้วที่ยังทำได้ถึงขนาดนี้
นักกายภาพส่งตารางการออกกำลังกายด้วยตัวเองให้เขาหลังจากแจ้งข่าวดีว่าเขาไม่จำเป็นต้องมาทำกายภาพที่โรงพยาบาลอีกแล้ว แต่ต้องพยายามบริหารกล้ามเนื้อและฝึกเรื่องท่าเดินต่อด้วยตนเอง ห้ามปล่อยปละละเลยอย่างเด็ดขาด
หลังจากลงจากรถเมล์ ขอบฟ้าก็เดินช้าๆ จนถึงบ้านพร้อมเหงื่อที่ออกเต็มหน้าแม้จะใส่หมวกแล้วก็ตาม เพราะถึงแดดจะร้อน แต่ก็เดินเร็วๆ ไม่ได้ เมื่อเดินปาดเหงื่อเข้ามาในเงาร่มของตัวบ้านแล้วจึงพบว่ามารดากำลังนั่งคุยกับใครบางคนอยู่
“อ้าว มานั่นแล้ว” มารดาทักและพยักเพยิดมาทางเขา พร้อมขยับลุกไปเทน้ำเทท่าให้ “ร้อนล่ะสิ ม้าบอกแล้วให้กางร่มก็ไม่เชื่อ ดันกลัวโดนมองเหมือนผู้หญิงไปได้ ไม่รู้คิดอะไรอยู่ แทนที่จะห่วงตัวเอง กลับห่วงสายตาคนอื่น”
“ฟ้าเขาก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่คะ” เธอคนนั้นหันหน้ามายิ้มให้เขาบางๆ “เป็นไงบ้างจ๊ะ ขอโทษนะที่ไม่ได้มาเยี่ยมเลย”
หลังยัดแก้วน้ำใส่มือเขา มารดาก็ปลีกตัวไป ทิ้งให้เขากับป่านนั่งเผชิญหน้ากันแค่สองคน
“ฟ้าสบายดีไหม” หญิงสาวเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นก่อนด้วยประโยคคำถามง่ายๆ และยิ้มออกมานิดหนึ่งเมื่อเห็นกิริยาพยักหน้ารับตื่นๆ “ทำไมฟ้าไม่พูดกับป่านเลยล่ะ ...ยังโกรธป่านอยู่เหรอ”
“ไม่ใช่ ผมไม่ได้โกรธ ผมไม่เคยโกรธป่านเลย...จริงๆ นะ” เมื่อได้เริ่มพูดแล้ว คำพูดที่เหลือก็หลั่งไหลเหมือนทำนบแตก “ผมกลัวต่างหาก กลัวว่าป่านจะไม่อยากได้ยินเสียง กลัวว่าป่านจะไม่ยอมยกโทษให้ กลัวว่าป่านจะไม่คิดว่าผมเป็นเพื่อนป่านอีกแล้ว ผมขอโทษ ป่าน ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้...”
“ป่านรู้” หญิงสาวเอ่ยขัด หลบตาเขายามเอ่ยต่อ “ป่านรู้ดีมาตลอดล่ะว่าคนที่เริ่มไม่มีทางเป็นฟ้าไปได้หรอก นิสัยคนแบบฟ้ากับคนแบบพี่กร เรื่องมันเกิดเพราะใคร ไม่ต้องเดา ป่านก็รู้”
ป่านหัวเราะแบบไม่นึกขำ เสยผมยาวสลวยไปทางด้านหลัง กระพริบตาถี่ๆ “แต่ถึงจะรู้ ก็ไม่ใช่ว่าจะยอมรับได้ง่ายๆ หรอกนะ ป่านอยากเป็นคนสำคัญของพี่กรและหลงคิดว่าตัวเองได้เป็นจริงๆ อยู่ช่วงหนึ่ง พอมาโดนให้รับรู้ความเป็นจริงซึ่งๆ หน้า มันก็รับแทบไม่ไหวเหมือนกัน ป่านโกรธทุกคนที่ทำเหมือนป่านเป็นคนโง่ หลอกให้เรามีความหวัง ทำเหมือนกับว่ารักเรา ทั้งที่ความจริง...มันไม่ใช่เลย”
ขอบฟ้าก้มหน้ารับฟังทุกอย่างโดยไม่เอ่ยคำใดเพราะเขาพร้อมจะรับฟังและทำตามทุกอย่างอยู่แล้ว
“พอได้ยินว่าฟ้าโดนรถชนเพราะช่วยพี่กร วินาทีนั้นป่านถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าทำตัวไม่มีเหตุผลเลยที่พาลไปโกรธฟ้า ทั้งๆ ที่ฟ้าเป็นเหยื่อมาโดยตลอด ป่านคิดว่าฟ้ายังเป็นเพื่อน แต่จะให้ทำใจมองหน้าฟ้าเหมือนที่ผ่านๆ มามันก็ยังยากเหลือเกิน ยากจนไม่รู้จะทำยังไงดี ป่านคิดว่าคงดีกว่าถ้าชาตินี้เราจะไม่ต้องเจอหน้ากันอีก”
หลังประโยคดังกล่าวคือความเงียบ ความตึงเครียดทิ้งตัวอยู่ระหว่างพวกเขาสองคนที่วันนี้ยังคง...เป็นเพื่อนกัน
“ป่านถามอะไรฟ้าอย่างหนึ่งได้ไหม” พอเห็นอาการพยักหน้ารับ หญิงสาวจึงถามเสียงนิ่งเรียบ “ฟ้ารักพี่กรหรือเปล่า”
คำถามดังกล่าวสั้นและง่าย แต่ขอบฟ้ากลับสับสน รักหรือเปล่างั้นเหรอ เขาสามารถรักคนที่ข่มขืนตัวเองได้งั้นเหรอ สามารถรักจอมบงการเอาแต่ใจตนเองสุดเหวี่ยงแบบกรได้งั้นเหรอ เหตุผลในการไม่รักกรมีมากมายนับไม่ถ้วน แต่ที่น่าขำคือความรักนั้นกลับไม่เคยต้องการเหตุผลแม้แต่ข้อเดียว
“รักหรือไม่รักแล้วมันต่างกันตรงไหน” เขาถอนหายใจพร้อมกับก้มลงมองมือตัวเองโดยไม่กล้าสบตากับอีกฝ่าย “ยังไงเราก็ไปกันไม่รอดอยู่ดี”
ฟังคำตอบเขาแล้วป่านก็เอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปสักพัก
“ฟ้านี่เลือดเย็นกว่าที่คิดนะ” ริมฝีปากเคลือบสีสวยแย้มยิ้มนิดๆ “คบกันมาตั้งเป็นสิบปี ป่านเพิ่งรู้สึกวันนี้นี่เอง”
คนฟังกระพริบตาปริบ ...คราวก่อนก็เคยโดนกรตวาดใส่หน้ามาแล้วหนหนึ่งว่าเขาไม่มีหัวใจ มาคราวนี้โดนป่านบอกอีกรอบว่าเลือดเย็น เล่นเอาขอบฟ้าเริ่มไม่แน่ใจ เพราะตลอดมาที่คิดว่าตนเองจืดชืดชินชา มันจะกลายเป็นความเลือดเย็นในสายตาคนอื่นไปได้อย่างไร
“พี่กรจะไปแล้วนะ” อยู่ๆ ป่านก็กล่าวขึ้นอีกครั้งพลางล้วงบางอย่างออกจากระเป๋าถือบนตัก “นี่เป็นตั๋วเครื่องบิน ไฟลท์เดียวกับของพี่กร ที่นั่งติดกัน วันเวย์”
มือบางวางตั๋วเครื่องบินในซองยาวประทับตราสายการบินราคาแพงลงบนโต๊ะไม้เก่าคร่ำครา สีถลอกปอกเปิกจากการใช้งานมานานแรมปี
“คงไม่ได้คิดหรอกนะว่าป่านเป็นคนดีขนาดเตรียมไว้ให้แฟนเก่ากับเพื่อนสนิทบินไปใช้ชีวิตใหม่กันสองคน แต่เป็นเพราะพี่กรขอมาต่างหาก ร้ายมากเลยใช่ไหมล่ะ ทำกับป่านถึงขนาดนี้แท้ๆ ยังมีหน้ามาขอให้ช่วยอีก คงคิดว่าไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้วมั้งที่จะทำให้ฟ้าเปลี่ยนใจได้ แต่เอาเถอะ กล้าขอ ป่านก็กล้าเอามาให้ แต่แค่เอามาให้ ป่านไม่คิดจะพูดแทนหรือยกเหตุผลดีๆ สักข้อให้ฟ้าไปกับพี่กรหรอก ฟ้าตัดสินใจเอาเองก็แล้วกัน”
หญิงสาวขอตัวกลับไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงซองยาวบนโต๊ะ ขอบฟ้าหรุบตามองมันเนิ่นนาน คำตอบในใจเขามั่นคงไม่คลอนแคลน เขาอาจจะโง่หรือสมองช้าไปบ้าง แต่ก็พอจะรู้ว่าถ้าเขาใจอ่อนตอนนี้ รังแต่จะทำให้ตัวเองกับกรไปจนถึงสุดขอบเหวเท่านั้น
เขาไม่ได้ทิ้งตั๋วใบนั้น นอกจากเก็บลงในลิ้นชักที่ลึกที่สุด ที่ที่จะไม่มีใครพบเจอ จะไม่มีใครมาแตะต้อง ดั่งเช่นความทรงจำอันมีค่าที่สุดในช่วงหนึ่งที่เขาเคยมีกร
++++++++++
หลังจากวันนั้น นอกจากพยายามอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสำหรับการเริ่มเรียนปีเดิมอีกครั้งในเทอมหน้า เขาก็ยังมีเวลาพอจะช่วยมารดาหารายได้เข้าบ้านได้มากกว่าเดิม ช่วงที่ยุ่งๆ ทำให้เขาพอจะหลงลืมเรื่องราวต่างๆ ไปได้บ้าง แม้ว่าเวลาอยู่คนเดียวอาจจะทำให้เผลอคิดฟุ้งซ่านบ่อยๆ ก็ตาม
พลชนะยังโทรศัพท์มาไถ่ถามทุกข์สุขเขาอยู่บ้างเป็นพักๆ โดยไม่เคยพูดถึงใครอีกคนและขอบฟ้ายังได้มีโอกาสเจอกับเอกลักษณ์ด้วย เมื่อฝ่ายนั้นบุกมาหาถึงบ้าน แม้แรกๆ เอกลักษณ์จะมีอาการเกร็งอยู่บ้าง แต่พอเห็นว่าเขายังพูดคุยด้วยเหมือนเดิม จึงค่อยใจชื้นขึ้นและออกปากว่าถ้ามีเรื่องอยากให้ช่วยเหลือ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนหรือเรื่องอะไรก็ตาม ให้บอกได้ทุกเมื่อ
“ขอบคุณมากครับ แต่แค่เห็นพี่มาเยี่ยม ผมก็ดีใจมากแล้วล่ะ”
“พี่ไม่กล้าไปเยี่ยมเราตอนอยู่โรงพยาบาลน่ะ รู้สึกผิดก็ด้วยแล้วไอ้กรมันก็คาดโทษตายพี่ไว้ด้วย เอ่อ...ก็เลย...” เอกลักษณ์หัวเราะแหะๆ หันรีหันขวางอยู่พักหนึ่งก่อนเอ่ยด้วยความลังเล “นี่ฟ้าไม่ได้...กับไอ้กรแล้วเหรอ”
“ไม่ได้อะไรล่ะ พี่ฟี่ อีกอย่างนะ มันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายถึงขนาดนั้นสักหน่อย ไม่ต้องกังวลหรอกครับ” ขอบฟ้ายิ้มกับท่าทางดังกล่าว “ส่วนที่พี่ถาม ผมไม่ได้เจอกับพี่กรตั้งนานแล้ว”
“เหรอ” รับคำสั้นๆ ท่าทางหงอยๆ เห็นเอกลักษณ์กลับไปนั่งคอตกเหมือนตอนแรกๆ ที่มาถึง ขอบฟ้าจึงอดถามขึ้นไม่ได้
“เป็นอะไร พี่ฟี่ อยู่ๆ ก็เงียบไปเลย”
“เปล่าหรอก พี่ก็แค่...” อึกอักทำท่าเหมือนอยากพูดแต่ไม่กล้า สุดท้ายเอกลักษณ์ก็ถอนหายใจ “พี่แค่รู้สึกเสียดาย เสียดายความสัมพันธ์ของทั้งคู่ เสียดายว่ามันไม่น่าจบลงเร็วแบบนี้ ฟ้าไม่รู้หรอกว่าตอนไอ้กรตอนอยู่กับฟ้า มันเป็นผู้เป็นคนขนาดไหน พี่เห็นมันมาสี่ปีเพิ่งเคยเห็นมันทำตัวตลกๆ แบบนั้น ไม่สิ ไม่ใช่แค่ตลก ไอ้กรมันน่าเอ็นดูมากเลยด้วยซ้ำ”
เห็นท่าทีรับฟังเฉยๆ ของเขาแล้วเอกลักษณ์ก็ตัดสินใจเลิกพูดถึงเรื่องนี้และเอ่ยถามเรื่องอื่นแทน จนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง อีกฝ่ายจึงค่อยขอตัวกลับ
ขอบฟ้ารีบลุกขึ้นยืน ตั้งใจจะเดินไปส่ง ฝ่ายเอกลักษณ์พอหันมาเห็นลักษณะท่าเดินขัดๆ ของเขาเข้าก็ถามว่า “ฟ้ายังต้องไปทำกายภาพบำบัดอยู่อีกเหรอ”
“คุณหมอยังสั่งให้ทำต่อเนื่องไปเรื่อยๆ ห้ามทิ้ง” รีบเสริมเมื่อเห็นเอกลักษณ์ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนไม่แน่ใจ “แต่ไม่เป็นไรแล้ว คุณหมอบอกว่าแรกๆ อาจจะยังเดินไม่ถนัดอยู่บ้าง ให้ขยันทำกายภาพตามตารางไปอีกสักพักก็เข้าที่เอง”
“เหรอ อืม ขอให้หายไวๆ นะ” เอกลักษณ์โบกมือ “ไว้เจอกัน”
อย่างที่เขาเคยบอกกับทิวหมอกนั่นล่ะ ต่อให้วิ่งไม่ได้ แต่เขาคิดว่าตนโชคดีมากแล้วที่ยังสามารถยืนและเดินได้ด้วยขาทั้งสองข้าง สำหรับขอบฟ้า มันไม่ใช่เรื่องหนักหนาหรือน่ากลัว เพียงแต่เขาไม่แน่ใจว่าในสายตาคนอื่นจะมองเป็นแบบไหน ดูแค่ทิวหมอกยังเหมือนจะยังทำใจยอมรับไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
ขอบฟ้าหวังว่าสักวันหนึ่ง...ต่อให้ไม่มีวันเหมือนเดิม แต่ขาของเขาจะหายดีในที่สุด
เช่นเดียวกับหัวใจ...เวลาคงจะเยียวยาให้ดีขึ้นเอง ต่อให้มันจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้วก็ตาม
++++++++++
กาลเวลาทั้งทำร้ายและเยียวยาทุกสิ่งทุกอย่าง ขอบฟ้าตระหนักในเรื่องนี้เมื่อได้กลับไปเรียนหนังสืออีกครั้งในเทอมต่อมา แม้ว่าจะเสียเวลาไปหนึ่งปีเต็มๆ แต่เขาก็ยังเริ่มต้นได้ในปีต่อมากับรุ่นน้องซึ่งแม้จะไม่ได้สนิทสนมกันมากนัก หากด้วยความเกรงใจก็ทำให้ไม่มีใครแสดงท่าทีอะไรกับเขาเป็นพิเศษเช่นกัน
ขอบฟ้ายังใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ตามลำพัง ผิดกันตรงที่ว่าเขาไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยวหรือแปลกแยกอีกแล้วและไม่ได้นึกโกรธตัวเองที่เป็นแบบนี้ รวมถึงไม่นึกโทษว่าเป็นความผิดใคร
มารดาของเขาเสียชีวิตลงอย่างกะทันหันก่อนที่เขาจะเรียนจบไม่กี่เดือน วันนั้นหลังจากขายของเสร็จ มารดาก็บ่นว่าอยากนอนพักและขึ้นไปนอนตั้งแต่หัวค่ำโดยที่ไม่มีใครไปรบกวน จนกระทั่งตอนเช้าพวกเขาถึงได้รู้ว่าผู้เป็นแม่ได้จากไปอย่างสงบเสียแล้ว
ในงานศพที่ตั้งสวดแค่สามวัน มีคนมาร่วมฟังสวดบางตาโดยส่วนใหญ่จะเป็นคนรู้จักแถวบ้าน เพื่อนของปลายฝนกับเพื่อนที่ทำงานของทิวหมอกอีกนิดหน่อย ป่านแวะมาในคืนแรก ส่วนพลชนะมานั่งเป็นเพื่อนเขาตลอดสามวัน
ทิวหมอกไม่มีน้ำตาสักหยด นอกจากใบหน้าที่ซีดขาวกว่าปกติ ขอบฟ้าพยายามอดกลั้นไม่ร้องไห้จนกระทั่งเมื่อถึงเวลาขึ้นเมรุ พลชนะก็ต้องดึงเขาเข้าไปให้ยืมบ่าซุกใบหน้าเปื้อนน้ำตาไว้จนได้ ในขณะที่ปลายฝนร้องไห้จนตาบวมเป่ง ร้องหนักจนพวกเขากลัวว่าน้องสาวจะล้มป่วยตามไป หากท้ายที่สุด พวกเขาก็ผ่านพ้นมันมาได้
ปลายฝนกำลังจะเริ่มต้นชีวิตในมหาวิทยาลัยและดูมีความสุขกับการได้กลายเป็นนักศึกษาใหม่ ในช่วงเวลาเดียวกัน ขอบฟ้าก็อยู่ในระหว่างการหางาน ถึงเกรดของเขาจะไม่ดีนักแต่เขาก็ไม่เคยละความพยายาม แม้ทิวหมอกจะเคยเสนอว่าจะช่วยดูๆ ตำแหน่งงานว่างในบริษัทที่ตนทำงานอยู่ให้หลังจากเห็นเขาตระเวนสมัครงานมาหลายเดือนแล้ว แต่ขอบฟ้าก็ปฏิเสธไปเพราะยังหวังว่าจะสามารถหางานได้ด้วยตนเองโดยไม่ต้องพึ่งพาใครอีก
กับป่าน เขายังได้คุยกันบ้างนานๆ ครั้ง ตอนนี้หญิงสาวกำลังเรียนต่อในระดับปริญญาโทพร้อมกับเริ่มทำงานไปด้วย ป่านดูสวยขึ้น มีความมั่นใจมากขึ้นแต่กระนั้นพวกเขากลับไม่เคยหวนกลับไปพูดถึงเรื่องในอดีตกันเท่าไหร่นัก เพราะถึงความเจ็บปวดจะจางหายไปแล้ว หากบาดแผลก็ยังคงอยู่ตรงที่เดิมไม่ได้ลบเลือนหายไป
เทียบกันแล้ว เขาได้พบพลชนะบ่อยกว่าเยอะ ฝ่ายนั้นมักจะนัดเขาออกไปกินข้าวเสมอโดยคงความสัมพันธ์ไว้เพียงเท่านั้น ชายหนุ่มดูมีความสุขดีกับความสัมพันธ์ในระดับนี้และพอใจกับการทำตัวเป็นเสมือนพี่ชายอีกคนที่คอยเป็นห่วงเป็นใยน้องชายมากกว่า
ดังเช่นในวันนี้ หลังจากตระเวนไปกรอกใบสมัครจนถึงตอนเย็น พลชนะก็ชวนเขาไปกินข้าวในบริเวณที่เขาเดินย่ำมาตลอดวัน
ขอบฟ้ามาถึงก่อนเวลานัดเพราะอยู่แถวนี้อยู่แล้ว ส่วนพลชนะกว่าจะแหวกการจราจรมาถึงก็สายไปเกือบชั่วโมง มาถึงก็รีบขอโทษขอโพยทันที
“ขอโทษจริงๆ นะ นี่ขนาดเผื่อเวลาออกมาก่อนเวลาเลิกงานแล้วแท้ๆ ต้องให้ฟ้ารอจนได้” พลชนะรับเมนูจากพนักงานมาและสั่งอาหารรวดเร็ว พอพนักงานหันหลังไปก็รีบเอ่ยต่อ “พี่นี่แย่ชะมัด ไว้คราวหน้าพี่สัญญาว่าจะรีบมาก่อนเวลาให้ได้เลย”
“ใจเย็นๆ ครับ พี่พล ผมยังไม่ทันว่าอะไรพี่สักคำ” ขอบฟ้าหัวเราะเสียงใส “ผมบอกพี่แล้วว่าไม่ต้องนัดแถวนี้ก็ได้ พี่ก็ไม่เชื่อ บอกว่ามาได้ๆ”
“ก็มาได้ อยากมารับเราด้วย คิดว่าคงเหนื่อยแล้ว จะได้ไม่ต้องนั่งรถเมล์กลับบ้านเองไง”
เจ้าตัวตอบพลางคลายเนคไทให้หลวมลง ร่างสูงกับท่าทางปล่อยตัวสบายๆ ทำให้คนมองอดยิ้มไม่ได้ ชายหนุ่มดูดีมากทีเดียวในชุดสูท ท่าทางสมกับเป็นนักธุรกิจที่ต้องบินไปบินมาระหว่างกรุงเทพฯ กับฮ่องกงเป็นว่าเล่น เพราะต้องรับผิดชอบสาขาทางนั้นโดยตรงจึงทำให้พลชนะยุ่งมากทีเดียว แต่ถึงอย่างนั้น อีกฝ่ายก็ยังเจียดเวลามาพบเขาได้ทุกเดือน
“ผมไม่ได้เหนื่อยมากหรอก แค่มากรอกใบสมัครทิ้งไว้เองนี่นา” ตอบยิ้มๆ ทั้งที่ความจริง ขาของคนพูดเริ่มปวดตุบๆ ถึงจะเกรงใจ แต่ขอบฟ้าก็นึกดีใจที่ไม่ต้องไปยืนเบียดบนรถเมล์อีกเหมือนเมื่อวันก่อน ซึ่งกว่าจะถึงบ้าน เขาต้องลงไปนั่งเหงื่อแตกพลั่กตรงป้ายรถประจำทางพักใหญ่ๆ กว่าอาการปวดจะบรรเทาลงจนพอเดินกระเผลกกลับบ้านได้
เขาคิดว่าหากได้งานทำจริง อาจจะต้องหาหอพักเช่าอยู่ใกล้ๆ เสียแล้ว มิฉะนั้นคงไม่แคล้วขาหลุดออกมากลางทางเข้าสักวัน แต่นั่นก็คงต้องรอให้เขาได้งานทำเสียก่อน
“แล้วเป็นยังไงบ้าง ยังไม่คิดเปลี่ยนใจมาเป็นเลขาพี่อีกเหรอ” นี่ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ชอบเทียวไปเทียวมาถามคำถามเดิมๆ แบบทีเล่นทีจริง “พี่รอจนเบื่อแล้วนะ”
“ขอบคุณที่ชวนนะครับ แต่คงไม่ดีกว่า” ทุกครั้งเขาก็ตอบไปแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเล่นตัวหรืออะไร แต่เขาคิดว่ายังไม่พร้อมสำหรับตำแหน่งที่ได้รับเสนอ ประสบการณ์เขาก็ยังไม่มี ขืนรับปากไปคงไม่แคล้วต้องให้เจ้านายมาทำงานแทนลูกน้องอีกจนได้ “ผมอยากลองหางานเองดูก่อนมากกว่า ไว้ถ้าเก่งๆ เมื่อไหร่ ผมจะไปสมัครดูนะครับ”
พลชนะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มองมาที่เขาพร้อมทำหน้าตาเจ้าเล่ห์เล็กน้อย “อย่าลืมที่พูดก็แล้วกัน”
เมื่ออาหารมื้อนั้นจบลง พลชนะก็ชวนเขาไปนั่งดื่มต่อกับเพื่อนๆ ที่นัดกันไว้แต่ขอบฟ้าก็ปฏิเสธไป ชายหนุ่มก็ไม่ได้เซ้าซี้นอกจากขับรถมาส่งถึงบ้านและรับปากว่าถ้าเมาจะไม่ฝืนขับรถเด็ดขาด
ภายในบ้านเงียบกริบและไม่มีแสงไฟแม้แต่ดวงเดียว ตั้งแต่ปลายฝนย้ายไปอยู่หอพักในมหาวิทยาลัย ทิวหมอกก็ดูเหมือนจะกลับบ้านน้อยลง ถ้าเขาย้ายออกไปอีกคน บรรยากาศคงจะยิ่งเงียบเหงาลงไปอีกเมื่อไม่มีสมาชิกในบ้านกลับมาแม้แต่คนเดียว
หลังจากนั่งดูโทรทัศน์แก้เหงาระหว่างประคบขาด้วยถุงน้ำร้อนจนอาการปวดเบาบางลง ขอบฟ้าก็ปิดโทรทัศน์และเดินขึ้นห้องนอน
เมื่อปิดไฟและทุกอย่างตกอยู่ในความมืด ขอบฟ้าก็คิดถึงใครคนหนึ่งดังเช่นทุกคืน เป็นตัวตนที่เขาไม่เคยลืมและไม่คิดจะลืม แต่ไม่มีวันที่เขาจะพูดถึงหรือยอมรับยามที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น
เป็นความอ่อนแอที่เขาจะยอมให้เกิดขึ้นเมื่ออยู่ตามลำพังและเมื่อชีวิตเขาอยู่ในความมืดมนอย่างที่สุดเท่านั้น
“พี่กร” เขาอดเรียกชื่อนั้นออกมาไม่ได้ ราวกับนั่นจะเป็นคำแทนบอกให้ตนหลับฝันดี ขอบฟ้ายิ้มออกมาแล้วจึงค่อยหลับตาลงนอนอย่างมีความสุขในที่สุด
+++++++ End Part 1+++++++
-
ขอเศร้าแปป ปวดจิตจังเลยยยยย
-
นี่เป็นความเจ็บปวดที่เกือบทุกคนน่าจะรอคอย นาทีที่ชายหนุ่มที่สุดแสนจะเพอร์เฟคผู้ไม่เคยผิดหวัง คิดจะทำอะไรก็ทำตามอำเภอใจ โดยตบหน้าฉาดใหญ่ด้วยความผิดหวัง จากไปอย่างร้าวราน ไหล่ห่อ หมดท่า หมดสภาพ ไปตั้งหลักที่ต่างประเทศตามประสาพระเอก
เป็นตอนจบที่ดีนะ เพราะรักที่ดีควรตั้งอยู่บนการเติบโต ผ่านบทเรียนและความผิดพลาด เนื้อเรื่องจึงจะมีมิติ
รออ่าน part 2 และรอติดตามต่อๆไป
-
:hao5:
-
เห้อ ไม่รู้จะสงสารใครดี ฟ้าจะทรมานใจตัวเองไปทำไม รอพี่กรกลับมาค่ะ
-
ไม่ว่าจะอ่านตอนนี้สักกี่ครั้ง ก็ยังคงน้ำตาซึมทุกครั้งไป
ปวดใจจริงๆ สงสารฟ้ามากกกก สงสารพี่กรนิดหน่อย :hao5: :hao5: :hao5:
สงสารตัวเองด้วย ต้องรออีกเจ็ดวัน :katai1:
ว่างแล้ว สะดวกแล้ว มาโพสต์ตอนต่อไปก่อนวันจันทร์ก็ได้น้าค้าาาา คุณ Sakurazaka ออดอ้อน
-
น้ำตาไหลก่อนนอนกันเลย
สงสัยว่าความสุขจริงๆของฟ้า
เป็นอะไร อยู่ที่ไหน อยู่กับใคร
ตอนนี้เจอแล้วหรือยังไม่เจอเลย
4 ปีผ่านไป ฟ้าก็ยังคงเป็นฟ้า
-
ก็นะ ความรักของกรกับฟ้า มันคงจะง่ายไปถ้ามีแค่ภาคเดียว
ถึงอย่างนั้น เราหวังจริงๆว่าพอโตเป็นผู้ใหญ่ อะไรๆมันจะชัดเจนกว่านี้ ทั้งกร ทั้งฟ้า
เคยบอกว่า ฟ้าเป็นไอ้ขี้แพ้ แต่ก็ยังยืนยันว่า อยากให้ไอ้ขี้แพ้แบบฟ้าเจอกับความสุขจริงๆซักที
รอตอนต่อๆไปเช่นเคย แม้จะอัพน้อยลงก็ตาม :sad4:
-
เศร้าตรงที่พี่ยังต้องเจ็บขาไปตลอดชีวิต น้ำตาไหล พี่กรกลับมารับผิดชอบเลย ห้ามแกล้งน้องด้วย
แม่เสียแล้ว บ้านก็เงียบ เหงาเนอะ รักเขาแหละแต่ไม่อยากผูกเขาไว้ ยังไม่โตกันด้วย
เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นเองเนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบตอนจบแบบนี้จังครับ
ดูไม่น่าเบื่อ และน่าติดตามพาร์ทต่อไปมาก ๆ
เพราะทุกคนได้เรียนรู้ และเมื่อต้องเจอกันอีกครั้ง ตัวละครจะได้มีสีสันขึ้น
ขอบคุณมากครับ
-
:z3: :z3:
จุก...เหมือนจบพาร์ทเด็ก และพาร์ทหน้าเป็นพาร์ทผู้ใหญ่เต็มตัว ขอให้เรื่องราวต่างๆมันเป็นบทเรียนเนาะ
พี่กรไปอยู่นู้นไม่รู้เป็นไงบ้าง แต่ตั๋วเครื่องบินก็คล้ายๆจะบอกว่าไม่ยอมตัดใจ
ขอให้พี่กรมั่นคงและกลับมาหาฟ้าไม่เลิกรักหรือน้อยใจไปก่อนนะ
ไม่ใช่ว่ากลับมาควงแฟนแล้ว
คือไม่อยากให้ฟ้าเจ็บอีกแล้ว ถึงจะบอกว่าฟ้ารับได้ ฟ้าโอเคแต่ก็นะ
เห้ออ ให้ชีวิตแกมีความสุขสักทีเหอะ นี่มันเกินป๊ายยย
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆเลย นึกไม่ออกว่าจะกลับมาเจอกันได้ยังไง
พี่พลเขาดีจริง แต่แบบนี้เท่ากับตัดใจจากฟ้าและยอมรับสถานะได้แล้วสินะ
-
เฮ้ออออ
-
สงสารพี่กรจริงๆ แต่เพราะพี่เป็นคนแบบนี้ไง บทเรียนครั้งนี้จะทำให้พี่กรเปลี่ยนตัวเองได้ไหมนะ
กลับมาพี่ต้องเป็นคนใหม่นะ อย่าเป็นคนที่ยึดตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางแบบนี้อีก
น้องมีใจให้พี่นะ ไม่รู้ล่ะสิ ถ้าไม่รู้ก็รู้ไว้ซะ อย่าทำให้น้องเสียใจเหมือนอย่างที่เคยทำ
คนนะพี่ มีหัวจิตหัวใจ ถึงจะดูด้านชาและเลือดเย็นไปบ้างก็เถอะ ทำให้น้องรู้ว่าตัวเองมีค่ากับพี่นะ
กลับมาดูแลน้องด้วย ผ่านมาหลายปี ขาน้องก็ยังไม่โอเค ดูแลเพื่อชดใช้เลยยย
พาร์ท2 ขอให้น้องฟ้าได้รับสิ่งดีๆ เข้ามาเยอะๆ น้า :L2:
-
รออ่านพาร์ทต่อไปนะคะ อิอิ
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์ค่ะ
-
เดาว่า part 2 น่าจะเป็นฝั่งอิพี่กรบ้าง
ฝั่งฟ้าแลดูเรื่อยเฉื่อยเหลือเกิน เอาจริง นี่คือพิการไปเลยนะ เป๋ไปเป็นปีๆ นางช่างเป็นคนมองโลกในแง่ดี คิดน้อยเหลือเกิน ละก็ตามสเต็ป... รักเมื่อไหร่ไม่รู้ตัวเบยยยยย
ที่ฟ้าโดนนี่ชั่วยิ่งกว่าอิโททำกะนโมอีกนะ (ขอพาดพิงเรื่องอื่นนิดนุงค่ะ) นอกจากไม่แค้นแล้วยังรักแล้วด้วยยยยย อิโทยังพยายามช่วยเหลือ นี่อิกรไม่เห็นทำ 5 อัลไลเลย นอกจากมุ้งมิ้งสไตล์ซึนๆ แต่ยังไม่เคยทำดีไรให้เลยยยยข่าาา แต่ฟ้าก็... หน่วงในอก คิดถึงแล้ววววจ้าาา
เอาจริง จะบอกว่าได้แล้วที่รอคอย ก็ไม่ใช่นะ อิกรก็ไม่โดนไร ก็จากไป คงเจ็บ แต่ไม่สำนึกได้เท่าไหร่มั้ง สันดานคนมันเอาไม่ขึ้นได้ง่ายๆหรอก ส่วนฟ้าก็ใช้ชีวิตไปตามยถากรรมอ่ะ
ไม่รู้นะ แต่ถึงฟ้าจะไม่ไปด้วย กรก็ควรจะให้ความช่วยเหลือด้านการรักษา ส่งหมอเมืองนอกหรือไร ให้มันดีกว่านี้ อย่างน้อยในเรื่องความรับผิดชอบต่อคนที่ช่วยชีวิตตัวเองไว้น่าจะมีมากกว่านี้อ่ะ //คหสต นะ
อิกรมันจะเป็นไงก็ช่างหัวมันเหอะ ถึงตอนนี้ไม่ได้หวังจะเห็นมันเจ็บปวดหรือไรหรอก
แต่ฟ้าควรจะได้มีวันดีๆกะเค้าบ้าง ดีแบบ เห้ย เรื่องดีๆเข้ามาอ่ะ เจอคนดีๆ หรืออะไรดีๆแบบส้มหล่น หรือไรก็ว่าไป นางซวยมาเยอะแล้ว อยากให้นางได้อะไรดีๆบ้าง ถึงนางจะดูไม่รู้สึกรู้สา แต่สุดท้ายสำหรับเรา นางก็น่างสานอยู่ดี...
TT^TT
-
จบได้ดี
-
:ling2:ปวดใจจังงงงงงง :mew5:
-
พอมาอ่านตอนนี้สงสารพี่กรขึ้นมาอีกแล้วค่ะ
จริงๆก็สงสารทั้งคู่ แต่ในมุมพี่กรเหมือนคนยังไม่อยากยอมแพ้แต่ต้องยอม
รอตอนหน้าค่ะ พี่กรกลับมาหาฟ้ามั้ยหนออออ หรือฟ้าไปหาพี่กรหนอออออ
-
โอ๊ะ. จบหน่วงๆ. น้ำตาซึมๆ
รอPart2 วันที่กรจะกลับมาด้วยรักอย่างแท้จริง
:กอด1: :L2: :กอด1: :L2: :n1:
โอ้ยยยย สงสารขอบฟ้า
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
...
-
อ่านไปพักไป โอ่ยย :ling2:
-
จิตตก
-
:L1: :pig4: o13
-
ฟ้าเหมือนคนอ่อนแอ แท้จริงเป็นคนเข้มแข็งมาก
พี่กร หลายปีที่ผ่านไปหวังว่าคงโตมากขึ้น เรียนรู้ว่าชีวิตไม่ได้มีแค่ตัวเอง
รอภาค 2นะคะ :pig4:
-
เจ็บปวด ยิ่งเห็นฟ้ามองโลกในแง่ดีขนาดนั้นก็ยิ่งเจ็บ :sad4:
กว่าจะถึงวันจันทร์ลงแดงแน่เรา :pig4: :L2:
-
ยังอยากให้กลับมารักกัน
-
ต่างคนต่างเจ็บปวด รอพาร์ทต่อไปอยู่น้่ :katai4:
-
จุก
รอรอรอ
-
สงสารฟ้า...หวังว่าภาค 2 กรจะกลับมา ทำให้ฟ้ามีความสุข เสียที
-
:hao5:
พูดไม่ออกเลย ...
สงสารน้องฟ้า ทำไมไม่มีความสุขเสียที
-
เศร้า :mew4:
-
โถ่ ฟ้า :hao4:
-
ก่อนหน้านี่เราสาปแช่งพี่กรไว้เยอะมาก
อ่านไปเรื่อยๆเริ่มเข้าใจนิสัยเถื่อนๆเถรตรงของพี่กร
อ่านไปอีกได้เห็นพัฒนาการของพี่กร
ได้อมยิ้มเวลาพี่กรอ้อน
ได้แอบขำเวลาพี่กรน็อตหลุด
ได้จิกหมอนเวลาพี่กรทำตัวน่าเอ็นดู
พี่กรดีขึ้นนะ ดีขึ้นเรื่อยๆ จากคนเย็นชากลายเป็นอบอุ่น
แต่ทำไมฟ้ากลับดิ่งลง ฮื่ออ จากอบอุ่นกลายเป็นเย็นชาขึ้นทุกที
ไม่ได้การละ สองคนนี้มันหยินหยางต้องจับมาอยู่ด้วยกันนะ จะได้สมดุล
T_________________T
-
บาดใจสุดๆไปเลยค่ะ
อยากร้องไห้ให้ฟ้าถล่มไปเลย
ทำไมฟ้าต้องฝืนใจด้วย แต่ก็เข้าใจไม่กล้าเจอหน้าเค้าเพราะกลัวเค้าเกลียดใช่มั้ย
แล้วพี่กรป่านนี้ยังเป็นผู้เป็นคนอยู่รึป่าว หรือคนทำเหลวแหลกไปแล้วว
-
เฮ้อออ ว่าแล้วเชียว เจ็บอยู่เหมือนกันแต่ก็พอสู้ไหว :เฮ้อ:
คือฟ้าก็รักพี่กรนั่นแหละน้าา แต่ ณ จุดนั้นคงช่วยไม่ได้จริงๆ พี่กรแกก็ทำตัวเองแหละ
หวังว่าพี่กรกลับมาทุกอย่างยังเหมือนเดิมนะ รอพาร์ท 2 ค่าาาา o13
-
คิดถึงฟ้าตอนอยู่กลับอิพี่กร กลับมานะ :monkeysad:
-
ฟ้าสู้ๆนะ รอพี่กรกลับมาหานะ
-
สำหรับเราไม่สงสารฟ้านะเพราะได้เลือกเอง แต่ก็จะรอดูพัฒนาการของทั้งสองคนต่อไป
-
ปวดหัวใจจริงๆ
-
เจ็บปวด หน่วง ปวดหนึบ จุก เสียดแทงหัวใจ ตั้งแต่ตับยันสมอง ตอนแรกยันตอนจบ Part 1 :เฮ้อ:
ขอบฟ้า เพราะเป็นคนที่แคร์แต่คนรอบข้างเสมอมา จนลืมให้ความสำคัญกับตัวเอง
กร เพราะเป็นคนที่แคร์แต่ความรู้สึกตัวเอง ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ
เวลา..จะทำหน้าที่ของมัน ทั้งย่ำยีและเยียวยาความรู้สึกในใจของทั้ง 2 คน ให้เจอจุดกึ่งกลาง ที่ลงตัวของหัวใจ 2 ดวง ที่จะต้องกลับมาเจอกัน และเริ่มต้นเรียนรู้ "ที่จะรัก" กันใหม่ อีกคร้ัง ใน Part 2 .... TBC
ติดตามกันต่อไป เอาให้มันหน่วงหนักขึ้นไปอีก #สตรอง
-
พี่กรจะกลับมาไหม หรือแค่คนที่เคยผ่านเข้ามาแล้วผ่านไป
-
ดีใจที่พลชนะกลับมาเป็นพี่ที่ดี
รอ part 2 ฮะ
หวังว่าชีวิตของฟ้าจะดีขึ้น มีความสุขขึ้น เอาใจช่วย ^_^
-
โอ้ว เด๋วจะมาต่อภาค2ใช่มั้ยคะ เรารอมานานมาก และยังรออยู่จากที่ค้างไว้
-
ยังคงบาดเจ็บเรื้อรัง
บทเรียนราคาแพงคงทำให้เติบโตกันทุกคน
-
ปวดใจเลย
ห่างกันซะแล้ว รอให้เริ่มต้นใหม่ด้วยความรัก
ลุ้นๆๆๆๆ
-
ยังคงบาดเจ็บเรื้อรัง
บทเรียนราคาแพงที่ทุกฝ่ายได้รับคงทำให้เติบโตกันทุกคน
-
:pig4: :pig4:
-
ปวดตับ เศร้าจริงๆ
-
ฟ้าเลือดเย็นอย่างที่บอก แต่ใครจะรู้อนาคตล่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบ หลากหลายอารมณ์มาก
น่าสงสารที่สุดคือขอบฟ้า ชีวิตเคราะห์ซ้ำกรรมซัดได้อีก
กรนี่อยู่ทางนั้นจะเป็นยังไงบ้าง
รอพาร์ทต่อนะคะ
-
อ่านไป บางตอนร้องให้ไปด้วย อินจัด สงสารขอบฟ้า
ตอนทำงานกลุ่มในห้องนี่เข้าใจความรู้สึกเลย
รอภาคต่อนะครับ
-
มาถึงตอนนี้ก็รอพี่กรกลับมาค่ะ แล้วก็หวังว่า กลับมาคราวนี้คงจะไม่ทำร้ายฟ้าอีกนะ
-
รอติดตามพาร์ทสองค่ะ พี่กรกลับมาทำตัวดีๆกับน้องนะ
-
แหง่ะ เราหลงเข้ามา แล้วก็ออกไปไม่ได้อ่ะ…
ตอนแรกๆเราว่ามันก็หน่วงจิตหน่วงใจมากแล้วนะ
แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย มันเทียบไม่ได้เลยกับสองตอนสุดท้าย
ช่วงแรก มันเป็นความหน่วงแบบอึดอัด
อ่านไปแต่ละบรรทัดก็มีแต่สีเทา หม่นๆมัวๆไม่สดไปหมด เหมือนชีวิตของฟ้า
เป็นเด็กที่ตรงข้ามกับนิสัยของเราสิ้นเชิง
จนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเราต้องเจอสถานการณ์แบบฟ้า เราจะเลือกรับมือกับเหตุการณ์นั้นๆยังไงนะ
จะว่าไปฟ้าก็เป็นคนที่เข้มแข็งมากเลยๆนะสำหรับเรา
แต่ละเรื่องที่ฟ้าเจอมันทั้งหนักทั้งเครียดทั้งชวนสิ้นหวัง
เหมือนฟ้าไม่เคยสัมผัสความสุขของตัวเองเลยจริงๆสักครั้ง
แต่ชีวิตฟ้ากับเหตการณ์แรกๆ มันดูเบาๆโคตรจิ๊บจ๊อยไปเลยพอเทียบกับท้ายเรื่อง
ปัญหานู่นนี่นั่นดูจะรักฟ้าเนอะ ประเดประดังเข้ามากันขนาดนี้
ที่เจ็บจี๊ดที่สุดสำหรับเราคือตอนที่25 ทั้งตอน ยิงยาวจริงๆ
หน่วงจนน้ำตาคลอแต่มันก็ไม่ไหลออกมา(เพราะเราฮึบอยู่ อิอิ)
มันเหมือนเศร้าไม่สุดเพราะเหตุผลของการกระทำของฟ้ามันตรงใจเรา
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เรามั่นใจว่าถ้าเจอสถานการณ์นี้ เราก็จะทำแบบฟ้าแน่นอน
เพราะแบบนี้เราเลยแค่น้ำตาคลอมั้ง เพราะใจก็เห็นด้วยกับฟ้า
สิ่งที่เราเลือกแล้ว เราต้องมั่นใจกับมันและจะไม่กลับไปร้องไห้ให้มันอีก
ชีวิตเรามันต้องเดินต่อไปเนอะฟ้าเนอะ อนาคตค่อยว่ากันแล้วกัน5555
จบพาร์ทหนึ่งแล้วเพิ่งมาเม้น ขอโทษผู้แต่งด้วยนะคะ
แล้วก็ขอบคุณสำหรับนิยายสีเทานี้ด้วยนะคะ อึมครึมทั้งเรื่องจีจี
รอพาร์ทที่สองน้า เอาใจช่วยทั้งฟ้าทั้งพี่กร ทั้งสองคนคงจะเจออะไรดีๆในชีวิตมากขึ้น (:
-
พึ่งจะเข้ามาอ่าน สงสารฟ้ามากๆ เจออะไรมาเยอะเหลือเกิน :sad4: รอติดตามภาค2นะคะ :L2:
-
Fallen and Destined 1
“เลิกงานแล้วไปหาอะไรกินกันดีกว่า ฉลองเงินเดือนออกกัน”
เสียงนั้นดังมาจากผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเอ่ยชวนเพื่อนๆ โดยไม่ได้เจาะจงและมีเสียงตอบรับหลากหลาย
“เออๆ ไปด้วย ไปร้านเดิมนะ เขาเปิดเพลงเพราะดี”
“ว่าจะเริ่มเก็บเงินสักหน่อย แต่ไปก็ได้วะ เดี๋ยวค่อยเริ่มเก็บใหม่เดือนหน้า”
“จะไปกินกันกี่โมง เดี๋ยวต้องไปรับแฟนก่อนแล้วจะรีบตามไปนะโว้ย”
แม้จะยังไม่ถึงเวลาเลิกงานแต่บรรยากาศก็ครึกครื้นขึ้นทันตา และทันทีที่นาฬิกาบอกเวลาเลิกงานปุ๊บ แทบทุกคนก็รีบเก็บงานที่ทำเสร็จบ้าง ยังไม่เสร็จบ้างเข้าแฟ้มเพื่อมาทำต่อในอาทิตย์หน้า มีเพียงสี่ห้าคนที่ไม่ได้มีทีท่ารีบร้อนเพราะไม่ได้คิดจะไปฉลองเงินเดือนออกแต่คิดจะตรงกลับบ้านไปหาครอบครัว
ทว่าในจำนวนคนน้อยนิดนั้นก็มีใครคนหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ในกรณีดังกล่าว
หญิงสาวคนหนึ่งที่เดินย้อนกลับมาหยิบของที่ลืมทิ้งไว้บนโต๊ะเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นว่ายังมีใครอีกคนยังก้มหน้าก้มตาทำงานไม่เลิก
“อ้าว ทำไมยังนั่งอยู่อีก งานเร่งเหรอ” เธอพยายามนึกหาเรื่องชวนคุยกับพนักงานร่วมแผนกที่ไม่ค่อยสนิทสนมกันนักคนนี้
ฝ่ายนั้นดูจะไม่ทันตั้งตัวนิดหน่อย คงไม่คิดว่าจะมีใครเอ่ยทัก “ก็ไม่เร่งเท่าไหร่หรอก แต่เราอยากทำให้เสร็จน่ะ”
“อืม ขยันจัง” รับคำแล้วเธอจึงเอ่ยชวนตามมารยาท “ถ้าทำเสร็จแล้วก็ตามไปที่ร้านสิ”
แม้จะพยักหน้ารับ แต่ต่างฝ่ายก็ต่างรู้ว่าเขาไม่มีทางตามไปที่ร้านแน่ หญิงสาวจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากยิ้มให้อีกครั้งและรีบวิ่งตามเพื่อนๆ ที่ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
จนหญิงสาวลับตาไป ขอบฟ้าจึงค่อยถอนหายใจ งานเลี้ยงย่อยๆ แบบนี้ใช่ว่าเขาไม่เคยพยายามมีส่วนร่วม แต่เขาเคยไปแล้ววางตัวไม่ค่อยถูก ในขณะที่ทุกคนดื่มกินพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เขากลับไม่ดื่มเหล้าและยังติดนิสัยชอบฟังมากกว่า ที่สำคัญ เขาไม่ชอบสถานที่หนวกหูแบบนั้นเท่าไหร่ด้วย
หลังเลิกงาน ขอแค่หนังสือสักเล่มกับอาหารเย็นอร่อยๆ สักอย่างสำหรับกินในห้องพักเงียบๆ ขอบฟ้าก็มีความสุขพอแล้ว เมื่อรู้ตัวดังนั้น เขาจึงไม่พยายามฝืนตัวเองให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบมากนัก
ก้มลงจัดการเอกสารบนโต๊ะต่อได้สักพักก็มีเสียงเรียกดังขึ้น “ฟ้า ยังนั่งทำงานอยู่อีก ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง ทำไปเขาก็ไม่มีโอทีให้หรอก”
ขอบฟ้าเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้เจ้าของเสียง บนใบหน้านั้นมีรอยยิ้มกว้างสดใสและยังดูน่ารักแม้เจ้าตัวจะพยายามเปลี่ยนให้ดูมู่ทู่ก็ตาม “ยังจะยิ้มอีก นี่เรากำลังโมโหอยู่นะ”
“ก็โอ้น่ารักนี่ ถึงจะโกรธจนแก้มป่องก็เถอะ” ตอบพลางเพ่งพินิจดูใบหน้าขาวใสของเพื่อนร่วมงานต่างแผนกอย่างอักษร แม้จะเป็นผู้ชาย แต่ก็เป็นผู้ชายที่น่ารักมากๆ ด้วยดวงตากลม ปากสีชมพูที่ชอบพูดจ๋อยๆ จนเป็นที่เอ็นดูของหลายๆ คน นอกจากนี้อักษรยังเป็นคนอัธยาศัยดีมากและยึดเอาเขาที่เข้าทำงานพร้อมกันเป็นเพื่อนไปด้วยโดยปริยาย
“ไม่ต้องมายอเลย เสียเวลาเปล่า รีบๆ เก็บของได้แล้ว” ไม่พูดเปล่า อักษรยังชะโงกหน้ามารวบงานบนโต๊ะเก็บเข้าแฟ้มแบบไม่ยอมฟังคำคัดค้าน “เราต้องไปซื้อของให้พี่ เราอยากให้ฟ้าไปเป็นเพื่อน ไปนะ แล้วเดี๋ยวจะเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทนให้ด้วย”
เมื่อเห็นว่าไม่มีทางปฏิเสธ เขาจึงยอมเก็บของแต่โดยดี “ไปน่ะไปได้อยู่แล้ว ไม่ต้องเลี้ยงข้าวหรอก เกรงใจ”
“ฟ้าเนี่ยขี้เกรงใจจังน้า” อีกฝ่ายกล่าวพลางหัวเราะ “รีบไปกันเถอะ เย็นๆ อย่างนี้รถคงติดน่าดู”
เป็นจริงอย่างที่คาดเดาเพราะกว่าที่ทั้งสองจะมาถึงจุดหมายก็กินเวลาเกือบชั่วโมง โชคดีที่อักษรจัดการซื้อของได้เร็ว ทั้งคู่จึงได้เข้าไปนั่งพักกินข้าวกินน้ำหลังจากนั้นไม่นาน
“เฮ้อ เหนื่อยชะมัด วันศุกร์สิ้นเดือนแบบนี้คนเยอะจริงๆ” อักษรบ่นงึมงำและเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นอีกคนเงียบๆ “ฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่า เห็นเงียบไปตั้งแต่เมื่อกี๊”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่มึนหัวนิดหน่อย คนเยอะจนตาลายน่ะ” รีบตอบพร้อมยิ้ม “แต่ก็ดีนะที่ซื้อได้แล้ว”
“อื้ม พี่อายนั่นล่ะ ไม่รู้จะบ้าอ่านการ์ตูนไปถึงไหน โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้วแท้ๆ แถมเจ้าตัวก็ไม่ค่อยว่างมาซื้อเอง ชอบใช้เราอยู่เรื่อย...” อักษรยังบ่นต่อยาวเหยียดจนกระทั่งได้จานข้าวมาถือไว้นั่นล่ะถึงค่อยเลิกบ่นและรีบจัดการอาหารตรงหน้าแทน
ส่วนขอบฟ้าที่อาศัยเสียงพูดแจ้วๆ ของเพื่อนช่วยดึงความสนใจไปจากอาการปวดหนึบที่ขาก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว พวกเขาสองคนกำลังนั่งกินข้าวอยู่ในบริเวณศูนย์อาหาร เนื่องจากอักษรยืนยันว่าจะเลี้ยง เขาจึงบอกว่างั้นขอกินที่ศูนย์อาหารแทนร้านอาหารหรูๆ ตามที่อีกฝ่ายเสนอ
ความจริงด้วยฐานะทางบ้านของอักษร เจ้าตัวไม่มีความจำเป็นจะต้องมาทำงานเป็นลูกจ้างเงินเดือนต่ำแบบนี้แม้แต่น้อย แต่เนื่องจากเด็กหนุ่มไม่ต้องการถูกโอ๋จากพ่อและพี่ๆ อีก เขาจึงตัดสินใจเริ่มทำงานในตำแหน่งผู้น้อยแบบคนทั่วไปแทน
จนกระทั่งเมื่อพวกเขาเตรียมตัวจะกลับบ้านนั้นเอง ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก “สวัสดีครับ”
ทั้งสองเงยหน้ามองผู้มาใหม่แบบงงๆ ไม่ได้เอ่ยอะไรตอบ
“คือเห็นน้องน่ารักเลยอยากขอเบอร์หน่อยได้ไหมครับ” สายตาที่พุ่งตรงไปที่อักษรทำให้เจ้าตัวเริ่มหน้าเบี้ยว
“ผมเป็นผู้ชาย”
“ผมรู้ แต่น้องน่ารักมากๆ ยังไงถ้าไม่รังเกียจ...” ก่อนจะทันเอ่ยต่อจนจบ อักษรก็ลุกพรวด ลากมือขอบฟ้าเดินลิ่วๆ ออกจากบริเวณนั้น และพูดอย่างมีน้ำโห
“อะไรของหมอนั่น! เดี๋ยวนี้ผู้ชายเขาเดินเข้ามาขอเบอร์ผู้ชายเหมือนกันดื้อๆ เลยเหรอ จะด่าว่าตาถั่วก็ดันรู้อยู่แล้ว งั้นต้องด่าว่าหม้อไม่เลือก”
“ก็โอ้น่ารักนี่ ทำไงได้” หากพอเห็นเพื่อนตวัดตามองมาแบบฉุนๆ ขอบฟ้าก็รีบพูด “ไหนเคยเล่าว่าสมัยเรียนเจอบ่อย ทำไมถึงได้ยังโกรธอยู่อีกล่ะ”
“นั่นมันสมัยเรียน เราก็ยังเด็กๆ อยู่เลยไม่อยากจะคิดมาก” อักษรทำท่าสั่งสอน “แต่นี่เราก็แต่งตัวแบบคนทำงานกันแล้ว ไม่ได้มีตรงไหนจะดูน่ารักหน่อมแน้มอีก ทำไมยังพวกบ้าๆ พรรค์นี้ยังไม่เลิกตอแยอีกก็ไม่รู้”
“อืม ใจเย็นเถอะ อย่าไปหัวเสียกับพวกนั้นเลย เขาคงไม่รู้น่ะ” พยายามพูดให้อีกฝ่ายสบายใจโดยไม่ได้คิดอะไรแต่ขอบฟ้ากลับต้องสะอึกเมื่ออักษรทำปากยื่น
“แหงสิ ฟ้าก็ใจเย็นได้นี่นา คนไม่เคยโดนตามจีบไม่รู้หรอก” ครั้นพอเห็นสีหน้าอึ้งๆ ของเพื่อน อักษรจึงรีบแก้คำพูด “เราไม่ได้ว่าฟ้านะ ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น คือ...เราหมายถึงโดนผู้ชายจีบทั้งๆ ที่ตัวเองก็เป็นผู้ชายต่างหาก”
รีบตีสีหน้าให้เป็นปกติ ปัดความทรงจำเก่าๆ ในหัวทิ้งแล้วขอบฟ้าจึงค่อยหัวเราะเสียงแห้ง “นั่นสินะ ของแบบนี้ไม่โดนกับตัวคงไม่รู้”
หลังจากนั้น อักษรก็ชวนคุยเรื่องอื่นจนกระทั่งกินข้าวเสร็จ พวกเขาจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน เมื่อเปิดประตูไขเข้าห้องพักได้ ขอบฟ้าก็เดินไปนั่งพักที่เก้าอี้ก่อนเป็นอย่างแรก แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่เขาชักกลายเป็นพวกติดเก้าอี้ไปเสียแล้ว เห็นเป็นไม่ได้ ต้องโผเข้าหาทุกที
ภายในห้องพักขนาดเล็กมีข้าวของเฉพาะที่จำเป็น เช่น เตียง ตู้เสื้อผ้า ตู้เย็นเครื่องเล็ก สิ่งฟุ่มเฟือยเพียงอย่างเดียวคือโทรทัศน์ที่มุมห้องซึ่งทิวหมอกซื้อให้หลังจากมาเยี่ยมเขาที่ห้องในครั้งแรกและเห็นความมัธยัสถ์ของเขา
ในตอนแรก เขาคิดจะปฏิเสธไม่รับไว้ด้วยซ้ำ “มันเปลืองค่าไฟ ผมไม่ค่อยชอบดูหนังดูละครอยู่แล้วด้วย”
“เปิดแค่วันละไม่กี่ชั่วโมง ค่าไฟไม่เท่าไหร่หรอก” ทิวหมอกไม่ยอมรับของขวัญกลับมาและกล่าวเสริมเมื่อเห็นท่าทีลังเลของน้องชาย “ห้องแกเงียบเหมือนป่าช้า อย่าให้มันวังเวงนักจะได้ไหม”
หลังจากยอมรับมา ขอบฟ้าก็พบว่ามันช่วยคลายความเงียบเหงาไปได้เยอะทีเดียวกับการที่ต้องกลับมาอยู่ในห้องคนเดียว เสียงจากโทรทัศน์ช่วยให้เขาเพลินและไม่ฟุ้งซ่านมากนัก
อย่างเช่นในคืนนี้ เขาก็นั่งดูรายการทอล์คโชว์จนเริ่มง่วง จึงค่อยปิดโทรทัศน์และกลับมาล้มตัวนอนแล้วจบหนึ่งวันอันเรียบง่ายไปในที่สุด
++++++++++
“ขอบฟ้า คุณเข้ามาพบผมหน่อย”
เสียงเรียกจากหัวหน้าแผนกทำให้เขาที่นั่งทำงานเอกสารมาตั้งแต่เช้าเงยหน้าขึ้น สบตากับหัวหน้าที่ยืนมองมาจากที่ไม่ไกลนักแล้วรีบลุกขึ้นเดินไปหา
เมื่อเข้าไปยืนหน้าโต๊ะที่มีการกั้นบริเวณไว้เป็นสัดส่วน ขอบฟ้าก็อดประหม่าไม่ได้ “หัวหน้ามีอะไรเหรอครับ”
“ไม่ต้องเครียด นั่งลงก่อนสิ” รอจนเขานั่งลง หัวหน้าแผนกซึ่งเป็นชายวัยปลายสี่สิบ ลงพุงนิดๆ ชอบขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลาและชอบให้ลูกน้องประจบประแจงก็เอ่ยขึ้น “งานที่ทำตอนนี้มีปัญหาอะไรบ้างไหม”
“ไม่มีครับ ผมไม่มีปัญหาอะไร” ตอบพลางนึกกังวลว่าตัวเองจะเผลอไปทำอะไรผิดเข้าโดยไม่รู้ตัวหรือเปล่า
“งั้นเหรอ” พยักหน้ารับแล้วคิ้วที่ขมวดอยู่ก่อนก็ขมวดมุ่นหนักขึ้น “อย่างที่รู้นะว่าตอนนี้ทางบริษัทกำลังจะควบรวมกับบริษัทแม่ แล้วจะดำเนินการแผนปรับโครงสร้างภายในแผนกต่างๆ หลักๆ ก็เป็นการโยกย้ายสับเปลี่ยนทรัพยากรบุคคลกับอีกอย่าง คือการลดจำนวนพนักงานของบริษัทเพราะเขาถือทางโน้นเป็นหลัก”
ขอบฟ้ากลืนน้ำลาย เริ่มเกร็งมากขึ้น
“ทางแผนกเราก็โดนเหมือนกัน เบื้องบนเขาให้อำนาจผมเป็นคนพิจารณา ซึ่งผมก็ดูมาพักใหญ่แล้ว คุณอยู่ในตัวเลือกหนึ่งของผม” ไม่รู้เขาทำหน้ายังไงออกไป แต่หัวหน้าก็รีบโบกมือ “อย่าเพิ่งตกใจไป ผมพิจารณาคุณในส่วนของการย้ายแผนกต่างหาก”
เขานิ่งฟังรายละเอียดการโยกย้ายหลังจากนั้น มันไม่ใช่การบังคับแต่คือการสมัครใจ หัวหน้าให้เวลาเขาไปคิดดูหนึ่งเดือน อันที่จริง ขอบฟ้าก็ไม่ได้นึกยึดติดกับตำแหน่งหรือแผนกที่ทำอยู่สักเท่าไหร่ การจะขอความร่วมมือให้ย้ายก็ไม่ใช่เรื่องยากนัก เพียงแต่ว่า...
แผนกใหม่ที่ว่าไม่ได้ประจำการอยู่ที่สำนักงานใหญ่ แต่เป็นการเดินสายออกต่างจังหวัด เงินเดือนเพิ่มขึ้นนิดหน่อยแต่ไม่คุ้มค่าเหนื่อยทำให้พนักงานมักจะอยู่ได้ไม่นาน
แม้ปากจะบอกว่าแล้วแต่สมัครใจ แต่ขอบฟ้าก็รู้ว่าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ เขากลัดกลุ้มมากจนนอนไม่หลับและมักจะเก็บเรื่องนี้มาครุ่นคิดแทบจะตลอดเวลา เมื่ออักษรเอ่ยปากทักเรื่องใจลอยบ่อยๆ เขาก็มักจะยิ้มกลบเกลื่อน พึมพำว่าไม่มีอะไร
หัวหน้าแผนกให้เวลาเขาตัดสินใจหนึ่งเดือนก่อนย้าย เขาจึงคิดจะใช้เวลาหนึ่งเดือนที่ว่าทำใจแทน
“แย่ชะมัด ที่แผนกเรามีคนโดนเลย์ออฟตั้งหลายคนแน่ะ โชคดีนะที่เขาเลือกแต่พวกมีปัญหา ชอบอู้งานไม่ก็โดดร่มแกล้งป่วยบ่อยๆ” อักษรพูดขึ้นตอนที่พวกเขานั่งกินข้าวกลางวันด้วยกันที่ห้องอาหารสวัสดิการ “แล้วที่แผนกฟ้าล่ะ เป็นไงบ้าง เขาบอกอะไรบ้างหรือเปล่า”
“อืม ก็...” แค่คิดถึง ลำคอก็ตีบตันจนต้องวางช้อน พยายามคิดว่ามันเป็นโอกาสที่ดีและดีกว่าการโดนเลย์ออฟอย่างที่อักษรพูดเยอะ เมื่อปลอบใจตัวเองได้ดังนั้น ขอบฟ้าจึงยิ้ม “เราโดนขอให้ย้ายแผนกน่ะ”
“หา! จริงดิ แล้วย้ายไปแผนกอะไร” ตาโตๆ ของอักษรเบิ่งกว้างและยิ่งกว้างจนคิ้วเลิกสูงลิ่วเมื่อฟังคำตอบ “ต่างจังหวัด! ได้ไง! คนที่ไม่เคยลาป่วย ไม่เคยมาทำงานสายแบบฟ้าทำไมต้องโดนย้ายด้วย ไม่ยุติธรรมเลย!”
คำถามนั้นเขาก็เคยสงสัย แต่การคาดเดาคำตอบกลับยิ่งทำให้รู้สึกแย่จนไม่อยากนึกถึง
“ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อย เราก็ว่าดีกว่าโดนเลย์ออฟเยอะ” การหยิบยกข้อดีขึ้นมาพูดถึงทำให้เขารู้สึกดีขึ้นครู่หนึ่ง แต่ก็แค่แป๊บเดียวจริงๆ
“แล้วฟ้าจะไหวเหรอ” นั่นล่ะ เขาก็สงสัย “แล้วคนพูดไม่เก่งแบบฟ้าจะหาเพื่อนได้เหรอ แล้วเราล่ะ แย่ที่สุดเลย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย”
ตอนแรกเขาเคยคิดจะเอาเรื่องไปปรึกษาทิวหมอก แต่พอโทรไปแล้วได้ยินเสียงเหนื่อยๆ คุยไป ไอค่อกแค่กไปของพี่ชาย เขาเลยพูดไม่ออกและวางหูไปหลังจากบอกให้อีกฝ่ายหายป่วยเร็วๆ
เห็นทีเย็นนี้ เขาคงต้องเริ่มวางแผนเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเสียแล้ว
++++++++++++
-
พี่กรกำลังจะมาใช่รึป่าวคะ
-
แปะๆ รอจบ
-
ขอบฟ้าก็ยังไม่ต่างจากเดิมมากนัก
อยากให้เจอพี่กรเร็วๆ
คนอ่านจะลงแดงค่ะ ต้องการเสพเรื่องนี้หนักมากจริงๆ :sad4:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
ฟ้าทำไมยอมคนเหมือนเดิมเลย เฮ้อ
พี่กรจะกลับมาตอนไหนน่ะ รออยู่น่ะ อิอิ
-
ขอบฟ้าคงพยายามเปลี่ยนตัวเองแล้วแหละ555
เข้าใจนะตอนที่ไปสังสรรค์ เพราะอยากเจอบรรยากาศใหม่ๆ อยากเปลี่ยนตัวเอง
แต่เอาเข้าจริง มันไม่ใช่ตัวเราเลย อึดอัดกว่าเดิมอี้ก
พยายามเข้านะฟ้า แต่ก็อย่าให้พี่กรมาอยู่เหนืออีกล่ะถ้าเจอน่ะ
-
ฟ้า สู้ๆ นะ สู้คนบ้าง ไม่อยากให้โดนรังแก สงสารฟ้า เมื่อไหร่พี่กรจะกลับมานะ
-
จะออกหัวออกก้อยอีกคราวนี้
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ส่งกำลังใจให้น้องฟ้าและคนโพสค่ะ
-
เตรียมตัวต้อนรับพี่กรกลับบ้าน เย้ๆ
จะโหดจะเหี้ยมก็กลับมาเห๊อะ
เชิญคุณลงทัณฑ์บัญชาาาาา จนสมอุราสาแก่ใจ ~
-
เป็นกำลังใจให้ฟ้านะ
-
โอ่ยยย เห็นแล้วเหนื่อยแทนฟ้า ทรงเหมือนจะอยู่ลำบากอีกแล้ว อีพี่กรกลับมาก็ไม่รู้จะดีกับฟ้ารึเปล่า
-
ภาคสองที่รอคอยมาแล้ว กริ้ดดดดด :hao5:
-
พี่กรคือเจ้านายจากบริษัทแม่ใช่ไม๊?? อยากให้มาต่อไวๆ รอจันทร์จะลงแดงตาย
-
คนดีๆมีน้ำใจอย่างฟ้า
ทำไมเหมือนโดนโชคชะตากลั่นแกล้งตลอดเลย
-
มาแล้ววววววว :katai2-1:
-
เดี๋ยวได้เจอกรแหงๆ :hao7:
-
คนชื่อโอ อักษรไรนั่น นางต้องมีบทบาทในภาคนี้แน่เลย ไม่ใช่ว่ามาชอบกับกรล่ะ หน้าตาดีหนิ เฮ้อออแค่คิดก็ปวดใจ มาโพสสามวันต่อสัปดาห์แบบเดิมไม่ได้หรอคะ หรอไม่ก็เปิดจองเลย5555
-
พี่กรกําลังมาใช่ไหมเนี่ย...คิดถึงเฮียนะ
-
ดีใจที่พาร์ทสองมาแล้ว 5555+ เข้ามาดูทุกวันเลย
อยากอ่านมากๆ รอลุ้นหนูฟ้า และรอพ่อกรกลับมาตามหาหนูน้อย อิอิ
มาอัพบ่อยๆนะฮะ พลีสสสสสส
-
โพสต์ อาทิตย์ละตอนคือมันนานไปคะ อยากให้เห็นใจตนที่ติดนิยายงอมแงม ด้วยคะ คือตอนนี้อ่านแล้วมันชิวไป พระเอกก็ไม่ออก แล้วต้องอีก7วัน :sad4:
-
อยากให้พี่กรกลับม่หาน้องฟ้าไวไวจังเลย
-
มาเป็นกำลังใจให้น้องฟ้าสู้ๆ อิพี่กรรีบกลับมาหาน้องนะ
-
กลัวพี่กรจะกลับมาพร้อมใครอีกคนจังอ่ะ :serius2:
ชีวิตหนูฟ้าช่างน่าสงสาร :กอด1:
-
อ๊ากกกกกกกกกก รออออออ
-
มาต่อด่วนนนนน
-
เอ๋ เรื่องราวจะเป็นไปยังไงต่อนะ
-
จะไหวไหมเนี่ยะขอบฟ้าเรา. อีกรจะคิดถึงฟ้าบ้างรึป่าวนะ เฮ้ออออ
-
:pig4: :pig4:
-
จะพบกันอีกรอบใช่มั้ย รอๆๆๆ
-
รอติดตามตอนต่อไปค่า
-
รีพายเดียเองหรอแง่ค้างๆๆๆ
-
เพิ่งตามอ่านทัน แบบชอบบบบบ
อ่านทีเดียวจบไม่หลับไม่นอน 555555
แต่เอาจริงๆ ใช่นะ ขอบฟ้าเป็นคนไม่มีหัวใจ
คือคิดถึงแต่คนอื่น ไม่ค่อยคิดถึงตัวเอง
อย่างที่พี่พลบอกเลยว่า ไม่รักตัวเองแล้วจะรักคนอื่นได้ไง
แต่การไม่รักตัวเอง ไม่ใช่การโดดเข้าไปช่วยพี่กรนะ
อันนี้เราว่า เขารักพี่กร เลยช่วย ตอนแรกคิดว่าฟ้าจะโดดตึกตายแล้ว
แต่ผิดคาด เออ กลายเป็นว่าเป็นคนคิดได้ตั้งนานแล้ว แกร่งจะตาย
แต่ชอบดูถูกตัวเองมากไปหน่อย เลยเป็นคนเก็บกดแบบนั้น
เราชอบทุกตัวละครเลยอ่ะ คาดหวังมากว่าถ้าฟ้ากับพี่กรเจอกัน
พี่กรจะเปลี่ยนไปไหม ถ้าเปลี่ยนก็คงดี แต่กลับมาเจอกันคงไม่สวย
เพราะจากกันด้วยไม่ดี ตอนอารมณ์ยังแย่ ละฟ้ายังไม่ยอมไปอังกฤษอีก
พี่พลเองเหมือนพระรองที่เป็นคนดี กึ่งๆเลว 55555555
เสียดาย ที่ว่าถ้าพี่กรไม่มาข่มขืนนะ คงรักกับพี่พลไปนานเท่านานละ
ติดตามนะคะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ขึ้น :m3:
-
รออ่านต่อค่ะ ชอบมาก
-
...ยังเป็นคนที่เป็นเหยื่อของสังคมได้เสมอต้นเสมอปลายจริมๆ...
จนจบเรื่องชั้นจะได้เห็นสิ่งดีๆเกิดขึ้นในชีวิตเทอมั้งม้ายยยยยย ...ไม่นับรวมว่าจะได้มีความสุขกะอิพี่กรพระเอกอ่ะนะ... แบบอะไรดีๆในชีวิตอ่ะ
ขอบฟ้า...หดหู่มากชีวิตเทอว์ :เฮ้อ:
-
:mew2:
-
จะมีใครรักฟ้าเท่า "ปัญหา" อีกไหม?
-
ใช้อำนาจบังคับน้องอีกแล้ว
-
ภาคสองมาแค่ตอนเดียว กลิ่นมาม่าก็เริ่มโชยยยยยยยยมาอีกแล้ว
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน รวดเดียวจบเลยยยย อยากอ่านตอนต่อไปแล้วน้าาาา
-
อ่านพาท์สุดท้ายของภาคแรกจบแล้วน้ำตาไหลสงสารฟ้าไม่อยากเป็นภาระให้กรใช่ไหมละฮื่อๆ
-
ค้างอะไรพี่กรกลับมาดูแลน้องฟ้าเร็วๆนะ
-
รออยู่จ้าาาา พี่กรเมื่อไหร่จะกลับมาดูแลน้อง
-
พี่กรต้องกลับมาดูแลฟ้าดิ
เลิกทำตัวใจร้ายด้วย ฮืออ
ห้ามว่าน้อง ห้ามร้ายยยยย
นี่อ่านแล้วอ่านอีก ส่วนตัวชอบภาคสองมาก
-
รอค่ะๆๆๆๆ หวังว่าพี่กรจะกลับมาแบบควบคุมอารมณ์ได้ ไม่ทำรุนแรงกับฟ้านะคะ
-
หน่วง
-
ตามอ่านวันนี้เพิ่งจบ ติดมากกกกกก ดีที่พรุ่งนี้วันเสาร์
ภาคแรก
ถึงจะขัดใจตัวละครแบบฟ้าอยู่บ้างแต่ก็เป็นความต้องการของคนแต่ง เลยขอรอลุ้นต่อไปว่าฟ้าจะเป็นยังไง
ภาคสอง
เปิดตัวได้ค้างคา ลุ้นการกลับมาของกร และหวังว่าภาคนี้ฟ้าจะไม่ทรหดเหมือนภาคที่แล้ว สงสารฟ้า อยากให้มีความสุขกับเขาบ้าง
สุดท้าย สู้ๆ นะคะ :mew3: :katai4:
-
ตั้งตารอตอนต่อไปเลย
-
อยากอ่านต่อแล้ว มาอัพไวๆนะค๊าาาา
:katai5:
:ling1:
-
ย่องมารอเบาๆ
-
แวะมาคิดถึงพี่กรคนดีแต่ปากหนัก ปากไม่ตรงกับใจ :z6:
-
เข้ามารอค่ะ^^ คิดถึงน้องขอบฟ้าา :hao7: :hao7:
-
Fallen and Destined 2
หลังจากนั้น มีพวกในแผนกซึ่งพอรู้ข่าวการโยกย้ายของเขาก็เริ่มเข้ามาไถ่ถามและบ้างก็แสดงความเห็นใจ จนบางครั้งขอบฟ้าชักไม่แน่ใจแล้วว่ามันเป็นเรื่องเลวร้ายถึงขั้นน่าสงสารเลยงั้นหรือ
จู่ๆ เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากอักษรระหว่างที่กำลังนั่งทำงานอยู่
“ฟ้ามาหาเราหน่อยสิ เดี๋ยวนี้เลย”
“เรื่องด่วนเหรอ เราทำงานค้างอยู่ ไว้ตอนเที่ยงค่อย...” ยังขอผัดผ่อนไม่เสร็จ ปลายสายก็ว้ากสวน
“ไม่ได้ ต้องเดี๋ยวนี้ เรื่องด่วนมาก ด่วนสุดๆ”
ได้ยินแบบนั้น ขอบฟ้าจึงจำต้องเดินไปหาเพื่อนยังสถานที่นัดหมาย นอกจากอักษรที่ยืนชะเง้อชะแง้มาทางเขาแล้วข้างๆ ยังมีร่างสูงของผู้ชายอีกคนยืนอยู่ด้วย
“ฟ้า มีทางรอดแล้วๆ ได้ยินไหม” เสียงใสๆ กล่าวซ้ำๆ อย่างตื่นเต้นดีใจ “ทำไมฟ้าไม่ดีใจเลย รู้ไหมว่าเราอุตส่าห์ลงทุนไปขอร้องพี่อายเพื่อฟ้าโดยเฉพาะเลยนะ เนอะพี่อาย”
“เออๆ” พี่อายของอักษรรับไหว้เขาแล้วพยักหน้ารับส่งๆ “ฉันเห็นแกเรียกฟ้าอย่างนั้นฟ้าอย่างนี้แล้วคิดว่าเพื่อนแกเป็นผู้หญิงเสียอีก ตกลงว่าเป็นผู้ชายหรอกเหรอ”
“เออสิ ผมไม่เคยบอกว่าเพื่อนผู้หญิงสักหน่อย อ๋อ มิน่า เลยขอมาดูหน้าล่ะสิ ไอ้คนเจ้าชู้ คอยดูเถอะ ผมจะฟ้องพ่อ”
ท่าขู่นอกจากจะไม่น่ากลัวแล้วยังออกแนวน่าเอ็นดูไม่ได้ทำให้ร่างสูงสนใจ “อ้าว ก็ฉันเห็นแกไปนั่งโอดครวญว่าฟ้าไปทำงานต่างจังหวัดไม่ไหว ฉันก็ต้องคิดว่าผู้หญิงสิ แล้วนี่อะไร เป็นผู้ชายแท้ๆ หนักไม่เอา เบาไม่สู้แบบนี้จะไหวเหรอ ถึงจะเป็นเพื่อนแกแต่บริษัทฉันรับแต่คนมีคุณภาพนะ”
กล่าวเป็นชุดโดยแทบไม่ชายตามองเพื่อนของญาติผู้น้องที่ยืนอึ้งอยู่ข้างๆ ด้วยซ้ำ “เห็นแก่ที่แกขอร้อง ฉันจะรับไว้ก่อนก็ได้ แล้วแกอย่าลืมเบอร์น้องดาวสุดสวยตามสัญญา”
“รู้แล้วน่า”
นิ่งฟังบทสนทนามานานจนเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ในที่สุดขอบฟ้าจึงมีโอกาสเอ่ยเป็นครั้งแรก “ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์จะช่วย แต่ผมคงรับไว้ไม่ได้ ขอบใจโอ้ด้วยที่หวังดี แต่เราคงไปทำงานที่บริษัทพี่นายไม่ได้หรอก”
สองพี่น้องเงียบกันไปทั้งคู่ก่อนอักษรจะได้สติและรีบคว้าแขนขอบฟ้า ลากออกมาด้านหนึ่ง “ทำไมถึงไม่เอา ถึงบริษัทพี่อายจะไม่ใหญ่โตเท่าที่นี่แต่ก็มั่นคงนะ พี่อายกับเพื่อนๆ เขาตั้งบริษัทขึ้นมาตั้งแต่ตอนเรียนจบ ค่อยๆ ขยับขยายกันมาจนตอนนี้มีพนักงานเป็นร้อย พี่เราอาจจะปากไม่ค่อยดีแต่รับรองว่าเรื่องงานนี่เก่งมาก ฟ้าไปทำด้วยรับรองได้เลยว่าอย่างน้อยก็ต้องได้ประสบการณ์เยอะกว่าทำที่นี่แน่”
มองหน้าเพื่อนที่ออกอาการลุ้นเต็มกำลังแล้วขอบฟ้าก็อดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้
“เพราะแบบนี้ล่ะ เราถึงไม่อยากให้พี่ชายโอ้ลำบากใจ มันจะกลายเป็นว่ามีแต่เราที่ได้รับประโยชน์ในขณะที่พี่เขาไม่ได้อะไรเลย อีกอย่าง เราก็ไม่ชอบคำว่าเด็กเส้นด้วย เราคุยไม่เก่ง หาเพื่อนไม่ค่อยได้ ถ้าต้องกลายเป็นเด็กเส้นอีกอย่างคงโดนเขม่นหนักขึ้น” เขายิ้มเมื่อเห็นหน้าสีหน้าอักษรหงิกงอขึ้นทุกที “ไม่เอาน่า แค่ออกต่างจังหวัดเอง อย่างน้อยคงได้กลับมากรุงเทพฯ เดือนละครั้ง ไว้เราจะแวะมาหาโอ้นะ สัญญาว่าจะหาของฝากมาให้ด้วย”
“ฟ้าก็เป็นเสียแบบนี้” อักษรพูดปลงๆ “มองโลกในแง่ดีตลอด เพราะฟ้าเป็นคนดีขนาดนี้ถึงได้ชอบโดนคนอื่นเอาเปรียบตลอด รู้ไหม”
“ขอโทษนะที่ทำให้ต้องเป็นห่วงเรื่อย แต่เราไม่เป็นไรหรอก”
เมื่อเดินกลับมาสมทบคนที่ยืนคอยอยู่ ฝ่ายนั้นก็รีบแบมือ “เบอร์น้องดาว ต่อให้เพื่อนแกปฏิเสธแต่ข้อตกลงก็คือข้อตกลง”
“ไม่ให้!” หากเป็นเรื่องของธุรกิจ อักษรอาจโดนฟ้องก็เป็นได้ค่าที่ผิดสัญญาหน้าด้านๆ “เพราะพี่อายพูดจาไม่ดี ฟ้าเลยกลัวจะต้องไปทำงานกับเจ้านายปากจัด เป็นความผิดของพี่อาย ฉะนั้นอด”
“เฮ้ย! อะไรวะ” เสียงโวยวายดังลั่นก็ไม่ได้ทำให้ญาติผู้น้องนึกกลัวเช่นกัน หน้าขาวของอักษรจึงลอยหน้าลอยตาใส่อย่างไม่เกรง
“ทำไม ผมไม่ให้แล้วพี่จะทำอะไรมิทราบ”
ฟังการต่อล้อต่อเถียงแล้วขอบฟ้าก็อมยิ้ม นี่ถ้าเขากับทิวหมอกจะสนิทสนมกันจนถึงขั้นหยอกล้อแบบนี้ได้ก็คงจะดีไม่น้อยทีเดียว
+++++++++
ไหนๆ ก็ตัดสินใจและทำใจแล้ว ขอบฟ้าจึงเดินเข้าไปบอกหัวหน้าก่อนกำหนดขีดเส้นตาย อีกฝ่ายก็ดูจะไม่ได้แปลกใจนักกับการตอบรับของเขา นอกจากสั่งให้เขาจัดการงานที่ค้างอยู่ให้หมด รวมถึงส่งต่องานบางชิ้นให้กับเพื่อนร่วมแผนกทำต่อแทน
นี่คือกลไกของบริษัท ฟันเฟืองตัวเล็กๆ แบบเขาก็ได้แต่หมุนตามด้วยความจำเป็น แม้นโยบายของบริษัทจะสวยหรูให้เกียรติพนักงานทุกคนว่าล้วนเป็นคนสำคัญ แต่ในเมื่อทุกคนล้วนสำคัญ ตัวตนของเขาที่สำคัญน้อยหน่อยจึงเป็นส่วนที่สามารถตัดทิ้งได้ทุกเมื่อ
หลังจากค่อยๆ ทยอยส่งต่องานให้เพื่อนร่วมแผนก กำหนดวันย้ายของเขาก็ออกมาล่วงหน้าเพื่อให้เวลาเตรียมตัว อีกเกือบๆ สองอาทิตย์ ซึ่งน่าจะเกินพอสำหรับการบอกกล่าวคนรู้จักที่มีอยู่น้อยนิด
แต่ถึงจะน้อยนิด ต่างล้วนสร้างความหนักใจให้มากพอดู
คนแรกที่ได้มีโอกาสรับรู้คือน้องสาวที่บังเอิญโทรศัพท์มาหา เมื่อเขาบอกกล่าวง่ายๆ เหมือนเป็นเรื่องทั่วๆ ไปว่าต้องย้ายสายงานออกต่างจังหวัด ปลายฝนก็เงียบอึ้งไปพักใหญ่
“พี่ฟ้าเนี่ยนะจะต้องทำงานเดินสายออกต่างจังหวัด” พอรับฟังคำยืนยัน เสียงแหลมก็แทงทะลุหูจนคนฟังต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างๆ “คิดยังไงเนี่ย! แค่ทำอยู่ในกรุงเทพฯ ก็แทบจะเอาตัวไม่รอด แล้วนี่ปีกกล้าขาแข็งจะบินเดี่ยว ระวังเถอะ ฝนว่าพี่ฟ้าต้องปีกหักเป็นสองท่อนแน่”
“เธอพูดเกินไปแล้ว ยังไงพี่ก็เป็นผู้ชายนะ กับเรื่องแค่นี้...”
“แล้วขาพี่ฟ้าจะไหวเหรอ” น้องสาวที่รู้เรื่องอาการบาดเจ็บเรื้อรังจากอุบัติเหตุถามดัก “พี่หมอกรู้หรือเปล่า”
“ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยว่าง” อ้อมแอ้มตอบและแทบสะอึกเมื่อปลายฝนตีตรงจุด
“อย่าบอกนะว่ากะจะรอให้ไปก่อนแล้วค่อยบอกทีหลัง เตรียมตัวหูชาได้เลย พี่ฟ้า เพราะฝนจะโทรไปบอกพี่หมอกเดี๋ยวนี้ล่ะ”
ปลายสายวางหูไปทันที ไม่ว่าขอบฟ้าจะพยายามโทรกลับไปหากี่รอบๆ ก็กลายเป็นสายไม่ว่าง เขาเริ่มออกอาการสติแตก เดินวนไปเวียนมาในห้องแคบๆ และกำลังคิดจะปิดโทรศัพท์หนีก็เป็นจังหวะเดียวกับที่มันดันดังขึ้นเสียก่อน เขาตกใจจนผงะเมื่อเห็นชื่อทิวหมอกโชว์หรา
ในเมื่อไม่ว่าจะช้าจะเร็วก็ต้องคุย สู้คุยให้จบๆ ไปเสียตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่า
“ครับ พี่หมอก” กรอกเสียงกล้าๆ กลัวๆ ลงไปด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ
“ว่าไง” สองคำสั้นๆ แต่ทำเอาคนฟังขนลุก
“ไม่ว่าไงครับ ผมต้องย้ายสายงานเพราะบริษัทกำลังปรับโครงสร้าง งานนี้มีทั้งคนโดนเลย์ออฟ ทั้งย้ายสาขา ย้ายแผนก ผมก็ด้วย” ตอบตามจริงและรอฟังพี่ชายเทศนาจนเครียด แต่รอแล้วรอเล่า เขากลับได้ยินเพียงแค่เสียงถอนหายใจ
“ฉันพอเข้าใจระบบงานนะ จะถือว่าเป็นการเลื่อนขั้นเล็กๆ ก็คงได้ เพียงแต่ไม่ค่อยจะมีใครเขาอยากได้กัน ถ้าสภาพแกปกติดีร้อยเปอร์เซ็นต์ ฉันก็คงเห็นด้วย แต่บอกตามตรง ฉันไม่คิดว่าร่างกายแกจะทนไหว” ก็ทิวหมอกนี่ล่ะที่เคยแบกเขาไปโรงพยาบาลเมื่อครั้งที่ขอบฟ้ากลับจากการเดินสายสัมภาษณ์งาน ในตอนดึกคืนนั้น เขาปวดขาจนแม้แต่ยาแก้ปวดก็เอาไม่อยู่ นอนกัดฟันจนตัวสั่น เหงื่อแตกพลั่กๆ จนต้องคลานไปโทรศัพท์หาพี่ชายกลางดึก
หมอฉีดยาระงับปวดให้เขาและสั่งห้ามเดินไปอีกวันเต็มๆ หลังจากนั้น ขอบฟ้าก็เข็ดหลาบไม่กล้าฝืนร่างกายอีก
“ถ้าผมไม่ย้าย ก็คงโดนให้ออกอยู่ดี” ขอบฟ้ากล่าว “ผมลำบากแทบตายกว่าจะได้งานนี้ ผมไม่อยากโดนไล่ออก”
“ฉันรู้” รับคำเสียงขรึมแล้วทิวหมอกจึงค่อยๆ เอ่ยว่า “จะลองมาทำที่นี่ไหมล่ะ”
ที่นี่ของทิวหมอกคือบริษัทยักษ์ใหญ่ด้านส่งออกอุปกรณ์อีเล็คโทรนิกส์ เมื่อครั้งที่เริ่มหางาน ทิวหมอกเคยมานั่งจับเข่าคุยกับเขามาแล้วว่าไม่อยากให้น้องชายทำงานที่เดียวกัน โดยเจ้าตัวบอกเหตุผลว่าสักวันหนึ่งถ้าตนเกิดทำความผิดร้ายแรงขึ้นมา คนที่เป็นญาติอย่างเขาจะพลอยติดร่างแหไปด้วย ขอบฟ้าไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลดังกล่าวนัก หากพอเอ่ยถามว่าความผิดร้ายแรงนั้นคืออะไร คนเป็นพี่ชายกลับมีสีหน้าเศร้าหมองและไม่ตอบอะไรอีก
คงเป็นเรื่องลำบากใจเกินกว่าจะบอกคนอื่นได้ ไม่ว่าเมื่อก่อนหรือตอนนี้ เขาไม่เคยคิดจะหักหาญเค้นเอาคำตอบในเรื่องที่พี่ชายไม่อยากพูดถึง แต่มานาทีนี้ ทิวหมอกกลับเป็นฝ่ายเอ่ยปากเอง
“พี่เคยไม่อยากให้ผมไปทำที่นั่นนี่นา”
“ใช่ จนถึงตอนนี้ก็ไม่อยาก แต่ถ้าเป็นเรื่องจำเป็นสำหรับแก ฉันก็จะทนต่อไปจนกว่าแกจะหาทางอื่นได้”
นี่คือทิวหมอกที่คิดถึงน้องๆ มากกว่าความต้องการของตัวเอง ขอบฟ้าไม่คิดจะสร้างความลำบากใจให้พี่ชายจึงปฏิเสธ “ไม่ล่ะครับ ผมว่าลองดูก่อนก็คงไม่เสียหาย ถ้าไม่ไหวจริงๆ ค่อยลาออกก็คงไม่สาย”
“จะเอาแบบนั้นก็ได้” ทิวหมอกถอนหายใจ กล่าวเสริม “ไม่ใช่ว่าไม่อยากช่วย เพียงแต่ถ้าเกิดฉันพลาดขึ้นมา แกจะพลอยลำบากไปด้วย”
คนฟังแปลกใจนิดหน่อย เพราะผู้เป็นพี่ไม่ได้พูดว่าถ้าน้องชายทำงานพลาด ทิวหมอกที่เป็นคนฝากงานให้จะลำบาก ขอบฟ้าคิดว่าพี่ชายอาจจะพูดผิด แต่ก็ตัดสินใจปล่อยผ่านไปเงียบๆ
ในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ พวกเขาสองคนจึงคุยต่ออีกสักพักก่อนวางสายไป เขาผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อสามารถผ่านปัญหาไปได้เปลาะหนึ่ง ส่วนอีกเปลาะ...ยังอยู่ต่างประเทศ ไม่รู้ว่ากว่าจะกลับมาอาจไม่ทันเจอเขาแล้วก็ได้
+++++++++++
ขอบฟ้าเริ่มสังเกตเห็นอาการแปลกๆ ของอักษรในวันหนึ่ง เพื่อนของเขาคุยโทรศัพท์บ่อยขึ้นและอารมณ์ดีผิดปกติ แม้จะยังบ่นๆ เรื่องกำหนดย้ายงานของเขาอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ออกอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงอะไร อย่างวันนี้ก็เช่นกัน ระหว่างที่กินข้าวกลางวัน โทรศัพท์มือถือของอักษรก็ดังขึ้น
“ครับ” รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าผู้เป็นเพื่อนทำให้ขอบฟ้ามองอย่างสนใจ “อื้อ กินข้าวอยู่ ครับ ไม่ต้องห่วง เย็นนี้เหรอ ก็ได้มั้ง”
บทสนทนาดำเนินต่ออีกสักพักก่อนอักษรจะวางสายพร้อมรอยยิ้มกริ่ม ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูจนขอบฟ้าอดทักไม่ได้
“อารมณ์ดีจัง คุยกับแฟนเหรอ”
“ฮื้อ ฟงแฟนอะไร ไม่มี!” ปฏิเสธเสียงสูง ก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปากอีกสองสามคำแล้วอักษรก็เอ่ยอ้อมแอ้ม “เพื่อนพี่อายน่ะ แต่แค่คุยกันเฉยๆ จริงๆ นะ ไม่ได้มีอะไรพิเศษ แค่คนรู้จัก”
ยิ้มรับท่าทางแก้ตัวร้อนรนแล้วขอบฟ้าก็ไม่เซ้าซี้ต่อ ทว่าก่อนจะแยกย้ายกลับแผนก อักษรก็เอ่ยชวนขึ้น
“ฟ้า เย็นนี้ไปเป็นเพื่อนเราหน่อยได้ไหม” หน้าคนพูดแดงพร้อมหรุบตามองพื้น “พี่เขาชวนเราไปกินข้าวกับเพื่อนๆ เขาบอกให้เราพาเพื่อนไปด้วยก็ได้ เราไม่อยากไปนั่งเก้อคนเดียว ฟ้าไปเป็นเพื่อนเราหน่อยนะ”
“อ้าว แล้วพี่อายของโอ้ล่ะ ไม่ได้ไปด้วยเหรอ”
“พี่อายไม่รู้หรอกว่าเรา...เอ้อ คุยๆ กับเพื่อนเขาอยู่ ขืนรู้เข้าคงด่าเรายกใหญ่ พี่อายน่ะชอบบอกว่าเพื่อนเขาเจ้าชู้ทุกคน ห้ามเราไปวอแวด้วยเด็ดขาด ทีตัวเองหน้าหม้อพอกันล่ะไม่เห็นพูดถึง ชิ” เมื่อฟังขอบฟ้าตอบรับคำชวน อักษรก็กลืนน้ำลายอีกเอื้อก เหมือนยังมีเรื่องพูดต่อ “เราไม่ได้คบพี่บอสจริงๆ นะ แค่โทรคุยกันบ้าง แต่ก็อย่างที่เห็นพี่เขาเป็น...เป็นผู้ชาย ฟ้าลำบากใจหรือเปล่า รังเกียจเราไหม”
กระพริบตาปริบตีความหมายก่อนจะคลี่ยิ้ม “อ๋อ เราเข้าใจแล้วก็ไม่ได้ลำบากใจหรอก โอ้เป็นเพื่อนเรานะ เราจะรังเกียจได้ยังไง”
“จริงนะ! เรารักฟ้าที่สุดเลย!” ร่างเล็กของเพื่อนโผเข้ากอดจนขอบฟ้าเกือบเสียหลักหงายหลัง “โอ๊ะ! โทษที เราดีใจมากไปหน่อย ไว้เย็นนี้เจอกัน ห้ามเบี้ยวนะ”
ตกเย็น อักษรก็วิ่งหน้าแป้นมารับเขา ระหว่างทางก็พูดจ๋อยๆ ตลอด จนกระทั่งถึงจุดหมายซึ่งเป็นร้านอาหารฝรั่งเศส ขอบฟ้าก็เริ่มเกร็ง ไม่เห็นเพื่อนบอกก่อนเลยว่าจะพามาร้านหรูขนาดนี้ ตัวเขาก็ไม่รู้มารยาทการกินอาหารฝรั่งเศสเสียด้วย
“เอ่อ โอ้นัดพี่เขาที่นี่เหรอ” เขาตะครุบแขนเพื่อนไว้ก่อนเดินเข้าร้าน พอเห็นอาการพยักหน้ารับจึงเอ่ยตะกุกตะกัก “เรากินอาหารหรูๆ แบบนี้ไม่เป็นนะแล้วถ้า...”
“โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอก พี่เขาเป็นคนง่ายๆ แต่ติดจะรสนิยมหรูไปบ้างเท่านั้น เขาไม่ถือสาหรอก” อักษรรีบหว่านล้อมเมื่อเห็นเพื่อนทำท่าจะถอย “ไม่มีอะไรมากหรอก ง่ายจะตาย ฟ้าคอยดูเราหรือคอยดูคนอื่นบนโต๊ะก็ได้ มาถึงแล้วทั้งที อย่าบอกนะว่ากลัวจนไม่กล้าเข้าไปน่ะ”
สะอึกนิดหน่อยก่อนจะโดนลากเข้าไปในร้านหรู บริกรนำทางพวกเขาไปยังโต๊ะที่มีคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“มานานหรือยังครับ พี่บอส” อักษรรีบขอโทษขอโพยชายหนุ่มคนหนึ่งทันที “พอดีรถติดมาก ผมยังกลัวพวกพี่ๆ จะต้องคอยนาน”
“ไม่หรอก โอ้ พวกพี่เองก็เพิ่งมาถึง” พี่บอสของอักษรเอ่ยอย่างไม่ถือสาและเลิกคิ้วนิดหน่อยเมื่อหันมาเห็นใครอีกคนที่ยืนเก้กังอยู่ใกล้ๆ “แล้วนี่...”
“ฟ้าเป็นเพื่อนผมเองครับ มานี่สิ ฟ้า” คนถูกเรียกเดินตัวลีบเข้าไปหาตามคำบอก “พี่บอสที่เล่าให้ฟังไง ส่วนที่เหลือก็เป็นเพื่อนๆ พี่เขา...”
จบมหกรรมแนะนำตัว ขอบฟ้าก็นั่งตัวเกร็ง ดูท่าอักษรจะไม่มีปัญหากับการเข้ากลุ่มอย่างที่เจ้าตัวกังวลแต่กลับกลายเป็นเขาต่างหากที่รู้สึกว่าอยู่ผิดที่ผิดทางจริงๆ
อักษรหันมาคุยกับเขาเป็นพักๆ พี่บอสนั่นก็ถามเขานานๆ ครั้งว่าอาหารรสชาติเป็นยังไง ถูกปากไหม ส่วนเพื่อนร่วมโต๊ะคนอื่นดูจะไม่ใส่ใจกับการลำบากหาหัวข้อชวนคุยกับเขาให้เสียเวลาด้วยซ้ำในเมื่อมีหัวข้อสนทนาอื่นที่น่าสนใจมากกว่าให้ต้องถกเถียงกันอยู่ก่อนแล้ว
“มันจะได้จังหวะพอดีเกินไปหน่อยมั้ง พอบริษัทแม่มีปัญหากับโรงงานปุ๊บ พ่อก็โผล่มาอย่างกับพระเอกขี่ม้าขาว”
“เขาลือกันให้แซ่ดว่าเจ้าตัวจัดการชงมาเองตั้งแต่ที่ตลาดหุ้น ตีกันไปหลายยก กวาดกำไรไปอื้อซ่า”
“คงหวังจะได้ฐานการผลิตโดยไม่ต้องเสียเวลาสร้างใหม่มั้ง ลงแต่เงินไม่ต้องลงแรงให้เหนื่อย หว่านเงินเซ็นสัญญากับโรงงานผู้ผลิตรายใหญ่ๆ จนหมด เพราะโดนบีบเรื่องสายส่ง ไม่งั้นก็ไม่มีทางไป”
“ดีไม่ดีพอหมดสัญญาปุ๊บ พวกผู้บริหารจะโดนบีบให้ออกปั๊บสิไม่ว่า เล่นเอาเงินเขามาหมุนแบบนี้ ร้อยทั้งร้อยเสร็จเจ้าหนี้ทุกราย”
“ให้ยืนทุนไปสร้างแบรนด์ ฟังดูดีจะตาย ใครหลงฮุบเหยื่อเข้าไป ไอ้ที่คิดว่าหมูสนามมันจะกลายเป็นหมูให้นายทุนเคี้ยวเล่นแทนซะล่ะมั้ง”
บทสนทนาเหล่านั้นผ่านเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาในขณะที่ขอบฟ้ากำลังนั่งกำมีดกับส้อม มองหาวิธีกินแบบถูกวิธีจากคนอื่นบนโต๊ะ เสียแต่ว่าส่วนใหญ่พวกนั้นจะสนใจกับการคุยมากกว่าจะลงมือรับประทานอาหารแบบจริงจัง เขาจึงลองผิดลองถูกไปจนกระทั่งจบมื้อ ซึ่งพอมาถึงจุดนี้ก็ต้องถอนหายใจเฮือกโตเลยทีเดียว
“เราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ขอบฟ้ากระซิบบอกเพื่อนแล้วลุกขึ้นยืน ทว่าด้วยความซุ่มซ่ามของเขาจึงสะดุดขาเก้าอี้ถลาหัวปักไปชนเข้ากับบริกรนายหนึ่งที่เพิ่งเก็บจานชามเดินสวนมาเข้าพอดี
เสียงจานชามตกแตกดังลั่นเรียกสายตาทุกคู่และหยุดทุกการกระทำ ขอบฟ้ากับพนักงานเคราะห์ร้ายลงไปกองอยู่กับพื้น รอบตัวเต็มไปด้วยเศษจานกระเบื้องแตกกระจายและเศษอาหารเลอะเทอะเปรอะเปื้อน
“ฟ้าเป็นไงบ้าง” อักษรปราดลุกมาช่วยพยุงเขาในขณะที่เพื่อนชายของฝ่ายนั้นหันไปต่อว่าบริกรทันที
“เดินภาษาอะไร! คุณทำเสื้อผ้าเพื่อนผมสกปรกหมดแล้ว ไปเรียกผู้จัดการมาซิ!”
บริกรหน้าซีดเมื่อได้ยินเสียงโวยวายจะเอาเรื่อง หากขอบฟ้ารีบเอ่ยแก้ “ผมเป็นคนผิดเองครับ ผมเสียหลักล้มไปชนเขาเอง ต้องขอโทษด้วย”
เขากุลีกุจอเข้าไปหมายจะช่วยเก็บเศษจานชามโดยไม่สนใจเสียงห้ามปราม โชคดีว่าทางร้านไม่คิดค่าเสียหายเพิ่มเติม ขอบฟ้าจึงเอ่ยขอโทษอีกครั้งแล้วรีบขอตัวจากมาเพราะกลัวว่าเพื่อนจะคอยนาน
หากพอกำลังจะเอ่ยเรียกอักษรที่ยืนอยู่หน้าร้าน เขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นพี่บอสกำลังคุยอะไรบางอย่างอยู่ด้วยหน้าตาเคร่งเครียด ขณะคิดจะก้าวหลบไปก่อนก็บังเอิญได้ยินชื่อเขาอยู่ในนั้นจนเท้าชะงักกึก
“...ฟ้าเขาดูไม่ค่อยรู้เรื่อง พี่ก็ว่าดีแล้วที่อายมันไม่รับเข้ามา ถึงโอ้จะขอร้องพี่ แต่พี่ก็ไม่คิดว่าจะช่วยเรื่องนี้ได้หรอกนะ” เสียงเอ่ยนั้นจริงจังขณะคนพูดส่ายหน้า “บุคลิกไม่ดี เมื่อกี๊พี่ว่าพี่เห็นเขาขาเป๋ด้วย ปกติก็คงมองไม่ค่อยออก แต่พอหกล้มแล้วลุกขึ้นมาอีกครั้งนี่เห็นชัดมาก งานของพวกพี่ต้องใช้แต่คนบุคลิกดีน่าเชื่อถือ อัธยาศัยต้องดี นี่อะไร นั่งเงียบๆ หน้าเศร้า แค่เห็นก็ชวนหม่นหมองแล้ว บริษัทพี่เป็นที่รวมของคนสมัยใหม่ มั่นใจในตัวเองสูง ถึงพี่จะสงสาร รับฟ้าเข้ามาก็คงอยู่ไม่รอดในเมื่อแตกต่างจากเพื่อนร่วมงานมากเกินไป”
มันเป็นความจริง แต่เป็นความจริงที่ทำให้เจ็บปวดได้ทุกครั้งที่ได้ยิน ขอบฟ้าเดินเลี่ยงไปอีกด้านและส่งข้อความสั้นๆ ไปหาเพื่อนว่าขอตัวกลับก่อน อักษรพยายามโทรมาหาแต่เขาก็ไม่ได้รับสาย เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี จะแกล้งทำเป็นไม่รับรู้ได้ยังไงในเมื่อในสมองเขายังอัดแน่นด้วยคำพูดที่แอบได้ยินมา
เขาจัดเก็บเสื้อผ้าข้าวของลงกระเป๋าต่อวันละนิดละหน่อย แต่วันนี้กลับคืบหน้าไปได้ค่อนข้างมาก อาจเพราะเป็นครั้งแรกที่เขาอยากให้กำหนดการมาถึงเร็วๆ ก็เป็นได้
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในช่วงที่จิตใจเขากำลังห่อเหี่ยวได้ที่ ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอช่วยเรียกรอยยิ้มขึ้นมาได้เป็นครั้งแรกนับแต่เกิดเรื่อง
“ฮัลโหล”
++++++++++++
-
ฮัลโหลกับใคร พี่พลแน่เลย
อ่านตอนที่โอ้มีคนคุยด้วย
อ่านไปลุ้นไปกลัวจะเป็นกร 555
คือกรจะมีใครก็ได้ ขออย่างเดียว
อย่าเป็นคนไกล้ชิดหรือคนที่ฟ้ารู้จักเลย
ฟ้าก็ยังเป็นฟ้า อยู่ได้แค่ตรงขอบๆ
รอวันที่จะร่วงลงไปเท่านั้น
เมื่อไรจะได้อยู่ตรงกลาง
หรืออยู่ขอบที่มั่นคงแข็งแรงสักที
-
ตัดดังฉับ
สู้เขาขอบฟ้าน้อย
:a1: :a9: :a2: o8
-
ไม่มีอะไรคืบหน้าเลยตอนนี้ คือรู้ว่าฟ้าชีวิตหดหู่ไม่ต้องย้ำมากก็ได้เฮ้อ :katai1:
-
สงสารฟ้าชีวิตรันทดมาก
ถ้าอิพี่กลับมาจะเจอแกล้งอะไรมั้ยเนี่ย
ขายิ่งไม่ดีอยู่สงสารร
-
คือมันสั้น และตัดค้างอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
นี่เรารอมาอาทิตย์นึงเลยนะ :z3: :z3:
-
ใครโทรมาอ่ะ,,,
-
เฮ้อออ
ฟ้าน่าสงสารจังเลย
อิพี่กรจะออกมาเมื่อไหร่หนออออออออ
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
รันทดได้อีก โฮ
สงสารน้องฟ้า
แล้วยังสงสารตัวเองด้วย
โดนตัดฉับ!!!!! ค้างมาก โฮ
-
สงสารฟ้า :ling2:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
ไม่มีตอนไหนที่อ่านแล้วจะไม่รู้สึกสงสารฟ้าเลย มากบ้าง น้อยบ้าง
สู้ต่อไป
-
จะอนาถไปอีกนานมั้ย ชีวิตฟ้า... ไม่รู้สึกถึงนิยายรักนะ รู้สึกว่าอ่านชีวิตคนน่าสงสาร ที่ซวยซ้ำซวยซ้อนแล้วยังหดหู่สิ้นหวัง ตอนเรื่องกรก็เหมือนเป็นหนึ่งในความซวยอ่ะ เอาจริง ชีวิตอนาถๆแบบนี้ ชวนให้รู้สึกเศร้ายิ่งกว่ามีดราม่าอีก มันเศร้าจนดูน่าสมเพช ฟ้าแลดูอนาถจนไม่น่าสงสาร รู้สึกว่าทำไมไม่พยายามปรับตัวบ้าง การเข้าสังคมเป็นสกิลที่ต้องมีในการเอาตัวรอดนะ คนที่ไม่พยายามตรงจุดนี้ แล้วคิดแต่ว่าเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ เพราะเป็นคนแบบนี้ เราคิดว่าไม่ต่างจากคนที่ทำงานไม่ได้เรื่องแล้วไม่คิดปรับปรุงตัวหรอก มันเป็นสิ่งที่ต้องมีและต้องทำในชีวิตเหมือนกัน ไม่ต้องถึงกับเปลี่ยนข้างใน แต่การเข้าสังคมในระดับนึงคือต้องมีป่ะคะ
แล้วคนแบบโอ้คือ ไม่ชอบ ทำอะไรโดยพลการไม่ปรึกษาเจ้าตัวเนี่ยแหล่ะ คือพวกตัวซวย มีแต่นำพาความเดือดร้อนมาให้ อะไรคือขอพี่ชายก่อนปรึกษาฟ้า อะไรคือพาฟ้าไปเจอคนต่างสังคม ที่ถ้าไม่มัวแต่หมกมุ่นผู้ชาย คงคิดได้ว่าพาเพื่อนไปอึดอัด โดยเฉพาะเพื่อนรักที่ไม่เคยปรับตัวไรเลย
ง๊องแง๊งรักเพื่อนไม่ได้น่ารักเสมอไปจ้ะโอ้ โอเคนะ
...ปาดน้ำตา... :o12:
-
ไอ้พี่บอสปากปีจอ ไอ้คนใจแคบ ไอ้ไร้มารยาท
พูดกับโอ้ทีหลังก็ได้ ทางโทรศัพท์ก็ได้ นี่เจ้าตัวเขาก็ยังอยู่แถว ๆ นั้น โอกาสที่เขาจะมาได้ยินย่อมสูงอยู่แล้ว
นี่ถ้าเป็นความตั้งใจให้ฟ้าได้ยิน ยิ่งนิสัยทรามเกินจะคบหา
ถ้าเป็นตัวเองบ้างจะรู้สึกอย่างไร
ถึงสิ่งที่พูดจะเป็นเรื่องจริง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาทำอะไรหยาบคายแบบนี้
นี่ไม่ใช่ว่าฉันรักฟ้าจนใคร ๆ ก็แตะไม่ได้นะ แต่มารยาททรามแบบนี้มันเกินจะทน
-
ถ้าโอ้ยังคบกับบอสต่อ ก็ดีแล้วที่ฟ้าจะอยู่ห่างออกมาค่ะ เข้าใจค่ะว่าบางงานบุคลิคสำคัญมาก แต่การใช้คำพูดแบบนี้นอกจากจะดูถูกคนอื่นมากๆแล้ว ยังยกหางตัวเองด้วย อย่างนี้นิสัยไม่ดีเลย
-
ขอทายว่า 'พ่อ' ที่ว่านี่ พี่กรใช่มั้ย
คลื่นลูกใหญ่กำลังมา ..
คนอ่านสัมผัสได้ หึหึ
มาแล้วช่วยถล่มพวกคนที่ว่าน้องฟ้าด้วยจะดีมาก ล้างบางไปเลย
ขาไม่ดีเพราะมีน้ำใจ ขาไม่ดีเพราะช่วยคนที่รักมันผิดตรงไหน !!
เกลียดที่สุดเลยคนที่ชอบดูถูกความพยายามของคนอื่น
-
โหตัดจบงี้เลยหรอ ใจร้ายจัง ฟ้าก็โดนด่าขาเป๋อีกไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้ละ หดหู่สุดๆ
-
ดูอีพี่พลจะมีอิทธิพลมากกว่า
ฟ้าไปทำงานกับพี่แกดีกว่าน่ะ
-
จะอนาถไปอีกนานมั้ย ชีวิตฟ้า... ไม่รู้สึกถึงนิยายรักนะ รู้สึกว่าอ่านชีวิตคนน่าสงสาร ที่ซวยซ้ำซวยซ้อนแล้วยังหดหู่สิ้นหวัง ตอนเรื่องกรก็เหมือนเป็นหนึ่งในความซวยอ่ะ เอาจริง ชีวิตอนาถๆแบบนี้ ชวนให้รู้สึกเศร้ายิ่งกว่ามีดราม่าอีก มันเศร้าจนดูน่าสมเพช ฟ้าแลดูอนาถจนไม่น่าสงสาร รู้สึกว่าทำไมไม่พยายามปรับตัวบ้าง การเข้าสังคมเป็นสกิลที่ต้องมีในการเอาตัวรอดนะ คนที่ไม่พยายามตรงจุดนี้ แล้วคิดแต่ว่าเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ เพราะเป็นคนแบบนี้ เราคิดว่าไม่ต่างจากคนที่ทำงานไม่ได้เรื่องแล้วไม่คิดปรับปรุงตัวหรอก มันเป็นสิ่งที่ต้องมีและต้องทำในชีวิตเหมือนกัน ไม่ต้องถึงกับเปลี่ยนข้างใน แต่การเข้าสังคมในระดับนึงคือต้องมีป่ะคะ
แล้วคนแบบโอ้คือ ไม่ชอบ ทำอะไรโดยพลการไม่ปรึกษาเจ้าตัวเนี่ยแหล่ะ คือพวกตัวซวย มีแต่นำพาความเดือดร้อนมาให้ อะไรคือขอพี่ชายก่อนปรึกษาฟ้า อะไรคือพาฟ้าไปเจอคนต่างสังคม ที่ถ้าไม่มัวแต่หมกมุ่นผู้ชาย คงคิดได้ว่าพาเพื่อนไปอึดอัด โดยเฉพาะเพื่อนรักที่ไม่เคยปรับตัวไรเลย
ง๊องแง๊งรักเพื่อนไม่ได้น่ารักเสมอไปจ้ะโอ้ โอเคนะ
...ปาดน้ำตา... :o12:
เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะ o13 :ling1:
-
อยากจะรู้จริงๆ ว่าชีวิตนี้ของฟ้า จะไม่มีดีแล้วหรอ?
ถึงได้มาแต่เรื่องแย่ๆ คนแย่ๆ ซวยแล้วซวยอีก
คิดว่า บางทีเมื่อฟ้าโตขึ้น อยู่ในสังคมคนทำงาน
มันก็น่าจะทำให้ฟ้าเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เข้าสังคมได้ดีขึ้น
แต่ทำไม อะไร อะไร ก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย
บางทีก็อยากให้ฟ้ามีชีวิตที่ดีขึ้นกว่านี้นะ
แต่ทำไมยิ่งอ่าน ฟ้ายิ่งจมลงตรม มันก็ไม่ต่างจากตอนมหาลัยเลย
มิหนำซ้ำยังหนักกว่าอีก
ถึงอิพวกปากบอล!!!!! ถ้าพวกแกรู้ว่าทำไมฟ้าเป็นแบบนี้ พวกแกจะไม่พูดแบบนี้เลย เพราะคนอย่างพวกแกคงทำไม่ได้แบบฟ้าหรอก
-
โอ้ยยย ค้างงงงงงงงงงงงง :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
สงสาร
-
บรรยากาศดอกไม้เบ่งบานคงไม่มีในชีวิตฟ้าทั้งชีวิต
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เอิ่มตัดไปป่ะ =..=
-
ฟ้า ต้องพยายาม ต้องอดทนอีกเท่าไหร่นะถึงจะยิ้มได้และมีความสุข
-
:เฮ้อ:
-
คนที่ทำให้ฟ้าเป็นแบบนี้ตอนไหนจะกลับมารับผิดชอบ
สงสารฟ้า :ling1: :ling1: :katai4: :katai4:
ถ้าไม่รีบกลับ จะเอาฟ้าถวายให้พี่พลนะ :katai4:
-
จะมีใครร้ายกับคนอื่น เพื่อฟ้าบ้างไหม...รอพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยฟ้า ถึงแม้จะร้าย แต่ก็รักฟ้า ดีกว่าพวกต่อหน้าดี ลับหลังร้ายยย
-
กรี๊ดดดดด ใครโทรม้าาา
พี่พลแน่เลย...
จะว่าไปมันเป็นเรื่องแปลกมากๆที่คนที่ตั้งใจทำงานแบบฟ้าโดนย้าย
มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรไหมหนอออ :katai5:
-
ขอบฟ้าน่าสงสารชีวิตรันทดจริงๆเมื่อไรกรจะกลับมานะ
-
:pig4: :pig4:
-
ต้องรอวันจันทร์อีกใช่มั้ยเนี้ยยยย
-
ไม่ชอบแบบโอ้เลยที่มาจัดแจงนู่นนี่ รู้ว่าหวังดีแต่ช่วยเข้าใจนิสัยฟ้าด้วยว่าเป็นยังไง เจ็บปวดทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องขาภาพความทรงจำเก่าๆก็จะผุดขึ้นมา
-
โอ้ยยยยหดหู่สุด
-
ขอบคุณค่ะ ไม่ว่าจะเจออะไร ขอบฟ้าก็ยังยืนหยัดอยู่ได้ :mew1:
-
น้องฟ้าของพี่ สู้ๆนะคนดี :hao5: :hao5:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ฟ้าคงได้ดีซักวัน แต่กว่าจะถึงวันนั้นฟ้าน่าจะเจออีกหลายๆเรื่อง
-
พี่กรจะโผล่มาแล้วใช่ไหม
-
เฮ้อ ไม่รู้จะพูดอะไร ภาวนาขอให้ฟ้าจงมีความสุข.......สักวัน :hao5:
-
พี่กร ถ้ายังไม่โผล่หน้ามา ตรูจะหาผัวใหม่ละนะ :katai1:
-
ป่านน่าจะโทรมา
คนเราเนอะมองแต่ภายนอกคนขาไม่ดีก็ว่าเขาขาเป๋
อยากให้พี่กรกลับมาเทคโอเวอร์เลยจริงๆ
ทิวหมอกจะทำอะไรน่ะ คุณเจ้านายจะปล่อยให้ทำได้เหรอ
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
อยากอ่านจัง อยากให้อัพบ่อยๆง่ะ
-
หดหู่เกินไปแล้ว หดหู่มันทั้งเรื่อง แต่ก็อ่าน :ling1:
-
ยกให้เป็นนิยายหดหู่แห่งปีเลย ต่อให้ยังไม่จบปีก็เถอะ 555
แต่เราก็ยังติดตามนะ ไม่หนีกันไปไหน ยังมีประกายความหวังเล็กๆในใจว่าจะเห็นวันที่ฟ้ามีชีวิตที่ดีขึ้นบ้าง หรือพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้าง ไม่ต้องเริ่ดหรูแบบเจ้าญิงหรอก เอาแค่โผล่พ้นน้ำมาเป็นคนปกติกะเขาบ้าง :katai1:
-
อ่านจบภาคแรก รู้สึกเกลียดอ่ะ เกลียดครอบครัวฟ้า ครอบครัวที่ไม่ให้ความสำคัญฟ้า
ฟ้าไม่ได้รับความรักมา ฟ้าเลยไม่มีความรักที่ส่งต่อไปให้ใคร
กลายเป็นคนโมโนโครม เย็นชา มีอาการที่บอกได้ชัดเลยว่า
ฟ้ามีโรคใจ และควรไปพบแพทย์สักน่อย
มีโปร 3p มั้ยคะ คนเขียน
-
ขอบฟ้ายังพี่กรอยู่นี่เอง ถึงยังไม่มีใคร
-
เมื่อไหร่หล่อนจะลุกขึ้นมากร้านโลก นังขอบฟ้า
-
ฟ้านี่จะเป็นแนวชีวิตรันทดนะ
แบบไปไหน ทำอะไรก็โดนเอาเปรียบ
ไม่ก็โดนดูถูก เฮ้อออออ สงสารอ่ะ
ขาเป๋เพราะช่วยคนอื่นด้วยซ้ำ
แต่ชีวิตหลังจากนั้นคือก็แย่เลยอ่ะ
คนที่ถูกช่วยก็หายไปเลย กลับมาได้แล้วมั้ง
-
รอนะๆ วันนี้จะมาใช่มั้ย(?) มาเถอะพลีสสสสส
:katai1:
-
มารอค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai5:
-
:katai5:
-
Fallen and Destined 3
“ทำอะไรอยู่”
เสียงทุ้มนุ่มดังมาตามสาย ขอบฟ้ามองดูกระเป๋าเสื้อผ้าเปิดอ้าซ่าแล้วตอบงึมงำ “เก็บของนิดหน่อย ว่าแต่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“เพิ่งมาถึงเมื่อเช้า ไปทำธุระให้ที่บ้านจนเสร็จแล้วเพิ่งว่างนี่ล่ะ” นิ่งไปนิดก่อนจะเอ่ยต่อ “ฟ้าเหนื่อยหรือเปล่า ไปหาอะไรกินกับพี่ไหวไหม อยากเจอ...ไม่ได้เห็นหน้าเราตั้งหลายเดือน”
“ผมไม่เป็นไรหรอก แต่พี่พลเถอะ เพิ่งกลับมา วิ่งรอกทำธุระแล้วไม่เหนื่อยเหรอ”
พลชนะรีบเอ่ยด้วยความกระตือรือร้น “สบายมาก งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับที่ห้องนะครับ”
วางสายปุ๊บ ขอบฟ้าก็รีบลากกระเป๋าวิ่งหาที่ซ่อน ทีแรกกะจะเอาเข้าไปไว้ในห้องน้ำ แต่ถ้าเกิดพลชนะขอเข้าห้องน้ำคงเห็นมันเป็นอย่างแรก พอคิดจะเอายัดเข้าตู้เสื้อผ้า มันก็รกและเล็กจนไม่มีที่ไว้ พยายามยัดเข้าใต้เตียง เตียงก็เตี้ยเกิน สุดท้ายเขาจึงหมดหนทาง ได้แต่วางไว้บนเตียงโดยเอาหมอนเอาผ้าห่มสุมทับไปตามเรื่อง
เพิ่งสะบัดผ้าคลุมเตียง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “ครับ มาแล้วครับ”
หันไปเช็คสภาพในห้องอีกรอบเมื่อเห็นว่าสะอาดเรียบร้อยดีแล้วเขาค่อยเปิดประตูรับ “พี่พล”
พลชนะที่ยังอยู่ในชุดทำงานเกือบเต็มยศ เพียงแต่คลายปมเนคไทลงและไม่มีเสื้อสูทตัวนอกยืนยิ้มกว้าง มองหน้าเขาครู่หนึ่งก่อนจะอ้าแขนกอดเขาไว้ “คิดถึงจัง ผอมลงหรือเปล่า ช่วงนี้งานหนักเหรอ”
ขนาดวิ่งวุ่นทั้งวัน ตัวพลชนะก็ยังมีกลิ่นน้ำหอมจางๆ ผสมกับกลิ่นเหงื่อนิดๆ ซึ่งเขาก็คิดว่าหอมแบบมีเสน่ห์ดี
“งานไม่ได้ยุ่งมาก ผมไม่ได้ผอมลงสักหน่อยแล้วก็...คิดถึงเหมือนกัน”
อ้อมกอดรัดแน่นขึ้นอีกเมื่อได้ยินคำตอบอู้อี้ นานจนขอบฟ้าเริ่มอึดอัดจึงเริ่มดิ้นยุกยิก “ฮื้อ จะกอดไปถึงไหน ปล่อยได้แล้ว”
ท่อนแขนแข็งแรงยอมปล่อยแบบอ้อยอิ่ง ชายหนุ่มยังคงดูดีเหมือนเดิมหรือต้องเรียกว่าดีขึ้นด้วยซ้ำเมื่อได้ความภูมิฐานจากอายุที่เพิ่มขึ้นช่วยส่งเสริมบุคลิกให้ดูเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ไม่เหลือคราบของเด็กหนุ่มอีกต่อไป
พอขอบฟ้าตั้งใจจะเอ่ยชวนให้ออกจากห้อง พลชนะกลับกวาดตามองสภาพภายในห้องของเขาแล้วขมวดคิ้ว เล่นเอาคนมีชนักเริ่มร้อนตัว เขาว่าเขาเก็บของดีแล้วนะ มันเหลือหลักฐานน่าสงสัยอะไรอยู่อีกหรือไง
“ทำไม...” พลชนะผละจากเขาไปยืนกลางห้อง คิ้วเข้มเริ่มขมวดหนัก “ของในห้องฟ้ามันดูโล่งๆ เตรียมเก็บของจะไปไหน ฟ้าจะย้ายห้องงั้นเหรอ”
เวรกรรม กลายเป็นว่าเก็บดีเกิน ที่แย่คือเขาเป็นคนประเภทพอโดนดักคอปุ๊บจะไปไม่เป็นทันที ความจริงจึงค่อยๆ รั่วไหลออกทางสีหน้าท่าทาง
พลชนะกอดอก ไม่เหลือร่องรอยอารมณ์ดีก่อนหน้า “ว่าไงครับ ฟ้าคิดจะไปไหน ทำไมต้องทำเหมือนปิดบังด้วย มันจะน่าสงสัยเกินไปหน่อยแล้ว”
“พี่พลไม่หิวเหรอ” เขากระเสือกกระสนหาทางรอด แม้จะค่อนข้างริบหรี่ก็ตาม และอีกอย่าง เผื่อว่าพลชนะอิ่มแล้วอาจจะไม่กัดหัวเขาขาดด้วย “เรากินข้าวไปคุยไปดีกว่ามั้ง”
“จะเอางั้นก็ได้” ตอบเสียงเข้ม รอยยิ้มมุมปากดูไม่เข้ากับนัยน์ตา “ถึงยังไงก่อนจะหมดวันนี้ ฟ้าก็ต้องตอบทุกเรื่องที่พี่อยากรู้อยู่ดี”
พวกเขาเลือกร้านอาหารใกล้ๆ ที่คนไม่พลุกพล่านจนเกินไปนัก ทว่าต่อให้มีอาหารมาวางกองตรงหน้า พลชนะก็ไม่ยอมลงมือกินเสียที สิ่งที่ชายหนุ่มทำหลังจากฟังคำอธิบายของเขาคือไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว เงียบเสียจนขอบฟ้าไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่พอใจมากหรือไม่รู้สึกอะไรเลยกันแน่
“ฟ้า” เสียงเรียกชื่อทำเอาเขาที่นั่งใจตุ้มๆ ต่อมๆ อยู่เกือบสะดุ้ง
“ครับ”
“พี่ไม่อยากให้ฟ้าไปเลย” ไม่ได้ผิดความหมายเท่าไหร่แต่ก็ยังไม่ใช่เรื่องง่ายอยู่ดี “พี่อยากให้ฟ้ามาทำงานกับพี่...หรือถ้าไม่ได้ อย่างน้อยก็ขอให้เป็นงานที่เป็นหลักเป็นแหล่ง พี่มีบริษัทคนรู้จักกำลังรับสมัครพนักงานอยู่ ฟ้าลองไปสมัครดูก่อนได้ไหม พี่รับปากว่าจะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายแน่นอน”
เป็นการเสนอทางออกที่ดีเกินคาด ขอบฟ้านิ่งคิดนิดหนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ “ถ้าพี่รับปากแบบนั้น”
“ดีแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะเอารายละเอียดเกี่ยวกับบริษัทมาให้ แล้วฟ้าว่างวันไหนก็เข้าไปกรอกใบสมัคร สัมภาษณ์งานดู ถ้าเป็นภายในเดือนนี้ก็ยิ่งดี เพราะพี่ยังอยู่นี่ จะได้ขับรถพาไปส่งได้ รับรองว่าแค่ไปส่ง ดีไหม”
สุดท้าย พวกเขาจึงได้ลงมือจัดการอาหารมื้อนั้นกันอย่างมีความสุขและปลอดโปร่งทั้งคู่
+++++++++++
เมื่อเช้าวันทำงานเวียนมาถึง สิ่งแรกที่ขอบฟ้าเจอวินาทีที่เหยียบถึงบริษัทคืออักษรซึ่งวิ่งหน้าตื่นตรงมาหา
“ทำไมเมื่อวันศุกร์จู่ๆ ถึงแอบกลับไปก่อนคนเดียว แล้วโทรไปทำไมไม่รับ เรากดโทรศัพท์หาฟ้าจนมือแทบหงิกตลอดวันหยุดเลยนะ ทำไมถึงชอบทำให้เราเป็นห่วงอยู่เรื่อย ฟ้าไม่เห็นว่าเราเป็นเพื่อนแล้วเหรอ”
“ขอโทษนะ พอดีมีคนรู้จักมาหาเลยมัวแต่ยุ่งๆ” ยกเอาพลชนะมาเป็นข้ออ้าง แต่จะว่าอ้างก็ไม่ใช่เสียทีเดียว เพราะชายหนุ่มก็มาเกี่ยวเขาไปโน่นมานี่ด้วยตลอดช่วงวันหยุดจริงๆ “ว่าแต่มีธุระอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าถึงได้พยายามติดต่อมาขนาดนั้น”
“เปล่าสักหน่อย เราก็แค่...” ปฏิเสธเสียงพัลวันแล้วอักษรก็ลอบมองหน้าเขา มองหาวี่แววพิรุธ “เราไม่แน่ใจว่าฟ้าอาจจะไปได้ยิน...ไปฟังอะไรผิดๆ มาหรือเปล่า”
“โอ้พูดถึงเรื่องอะไร” เพราะรู้ว่าเพื่อนจะลำบากใจ ขอบฟ้าจึงยินดีทำเป็นไม่รับรู้เสียดีกว่า
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก แหะๆ ดีแล้วล่ะ ดีแล้ว” อักษรรีบเปลี่ยนเรื่องคุยจนกระทั่งถึงเวลาเริ่มงานนั่นล่ะ ถึงจะยอมวิ่งกลับไปที่แผนกตัวเอง
++++++++++
ขอบฟ้าขออนุญาตลางานในช่วงบ่ายวันถัดมาเมื่อเห็นว่าตอนนี้งานก็แทบไม่มีเหลือแล้ว ซึ่งหัวหน้าก็เอ่ยปากอนุญาตโดยไม่ถามอะไรมากมาย
เอกสารสมัครงานเตรียมพร้อมอยู่ในซองเอกสารแล้วตั้งแต่แรก ทว่าก็ยังโดนเขาดึงออกมาสำรวจตรวจนับอีกรอบระหว่างนั่งแท็กซี่ไปยังที่หมาย โดยเหตุที่เขายอมสิ้นเปลืองนั่งแท็กซี่ไปเช่นนี้เป็นเพราะว่านึกกังวลว่าหากอาการของขาข้างที่ไม่ดีเกิดไปกำเริบที่นั่นคงเป็นภาพที่ไม่น่าดูนัก และอาจจะกลายเป็นเรื่องของบุคลิกภาพไม่ดีไปอีก
ส่วนพลชนะ เขาไม่อยากรบกวนฝ่ายนั้นมากนักจึงตั้งใจว่าไว้จัดการธุระเสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยโทรศัพท์ไปบอก
มีคนมากรอกใบสมัครเหมือนเขาอีกสามสี่คน ซึ่งนับว่ามากพอดู อาจจะเป็นเพราะมีการประกาศรับสมัครในจำนวนค่อนข้างเยอะและล้วนแต่เป็นการตำแหน่งที่ต้องการเร่งด่วนจึงทำให้ขั้นตอนค่อนข้างรวบรัดเอาการ หลังกรอกใบสมัคร เขาก็ได้รับการเรียกสัมภาษณ์ขั้นต้นโดยแผนกบุคคลทันที
เรียกว่ายังไม่ทันเครียดหรือเกร็งก็เสร็จแล้ว เขาโทรศัพท์หาพลชนะหลังออกมาจากบริษัทแบบงงๆ
“หา ไปมาแล้วเหรอ แล้วทำไมฟ้าไม่บอกพี่ พี่จะได้ไปรับ” ปลายสายโวยวายเมื่อรู้ว่าเขาไปจัดการมาแล้ว “น้อยใจนะเนี่ย บอกแล้วแท้ๆ ว่าให้เรียก”
“แค่ใกล้ๆ เองนี่ครับ ผมมาเองได้”
“ไม่รู้ล่ะ ฟ้าต้องไปกินข้าวเย็นกับพี่เป็นการไถ่โทษ ไม่งั้นพี่โกรธจริงๆ ด้วย”
เมื่อรับปาก นัดแนะสถานที่และเวลาซึ่งอีกฝ่ายจะเสร็จงานตามมาเรียบร้อยก่อนวางสายไป โทรศัพท์ของเขาก็ดังต่อ “ว่าไง โอ้”
“เรามาหาฟ้าที่แผนกถึงเพิ่งรู้ว่าฟ้าลางานตอนบ่าย ไปทำอะไรน่ะแล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน” เสียงแจ้วๆ ดังมาเป็นชุด ครั้นพอฟังธุระของเขา อักษรก็ร้องอย่างดีใจ “เอ๋ จริงน่ะ ไม่เห็นบอกเราก่อนเลย ไม่ได้การ อย่างนี้ต้องฉลอง”
“เดี๋ยวสิ เราเพิ่งสัมภาษณ์กับแผนกบุคคลเองนะ ยังไม่รู้ผลหรอก” ความกระตือรือร้นและท่าทีเปี่ยมชีวิตชีวาของเพื่อนทำให้ขอบฟ้าพลอยอดคึกคักไปด้วยไม่ได้
“แหม เรารู้ว่าต้องได้แน่ๆ ไม่ต้องห่วง แล้วว่าไงล่ะ ไปหาอะไรกินกันที่ไหนดี”
“เย็นนี้เรามีนัดแล้วน่ะ ไปกับพี่ที่เขาแนะนำให้มาสมัครงานที่นี่นั่นล่ะ” ฟังเสียงผิดหวังของอักษรแล้วเขาจึงรีบหาทางออก “ถ้าไง โอ้ไปกับเราไหม เพราะเราก็นัดพี่เขากินข้าวเย็น”
“จะดีเหรอ”
“ดีสิ พี่พลเขาใจดีจะตาย แล้วเราก็อยากให้เขารู้ว่าเรามีเพื่อนน่ารักๆ แบบโอ้ด้วย” ขอบฟ้าตื่นเต้นนิดๆ ที่จะได้พาอักษรไปอวดให้พลชนะดูตามที่กล่าวจริงๆ ชายหนุ่มจะได้เลิกเป็นห่วงว่าเขาจะไม่มีเพื่อนคบเสียที
“ถ้าฟ้าพูดแบบนั้น...”
ดังนั้น เขากับอักษรจึงไปนั่งรอที่ร้านอาหารและด้วยอารมณ์อยากเซอร์ไพรส์ เขาจึงไม่ได้บอกพลชนะก่อนว่าจะพาเพื่อนมาด้วย ขอบฟ้าพูดถึงพลชนะคร่าวๆ ว่ารู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย หากไม่เอ่ยถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา แค่พูดในเชิงเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันเท่านั้น
“ฟ้าชมเสียขนาดนี้ เราว่าพี่เขาต้องเป็นคนดีมากจริงๆ ล่ะ ขนาดคอยช่วยเรื่องงานทั้งที่เป็นแค่รุ่นพี่ คงใจดีกว่าพี่อายเยอะ” อักษรคล้อยตามคำชมที่ได้ยินจนเริ่มเชื่อฝังจิตฝังใจ “นี่ถ้าพี่บอสอ่อนโยนอย่างรุ่นพี่ฟ้าก็คงดี พี่บอสเนี่ยหน้าตาก็ดี อะไรๆ ก็ดีอยู่หรอก เสียอย่างเดียวว่าบางครั้งก็ใจดำ ช่างตำหนิ เขาเป็นคนประเภทชอบความสมบูรณ์แบบน่ะ อะไรที่ไม่ได้มาตรฐานนี่รับไม่ได้เลย”
แค่ได้ยินชื่อ ขอบฟ้าก็เกิดอาการขมๆ ในปาก กระตุกยิ้มรับคำเพื่อนโดยไม่พูดตอบรับหรือปฏิเสธ ดูนาฬิกาแล้วก็เริ่มชะเง้อชะแง้มองหาคนที่นัดไว้ ปกติถ้าพลชนะมาสายมักจะโทรศัพท์มาบอกเขาก่อน แต่วันนี้สายไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว กลับยังไม่มีสายเรียกเข้าสักครั้ง
“ฟ้า” เหมือนเดินออกมาจากความคิด ร่างสูงที่เพิ่งนึกห่วงว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่ากำลังเดินตรงมาทางนี้พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลานั่นจนกระทั่งเดินมาถึงโต๊ะแล้ว เจ้าตัวถึงเพิ่งสังเกตเห็นคนแปลกหน้าอีกคนอยู่ด้วย รอยยิ้มกว้างนั้นจางลงพร้อมสายตาที่มองประเมินอีกฝ่ายรวดเร็ว
“พี่พลครับ โอ้เป็นเพื่อนที่ทำงานของผม ผมชวนเขามากินข้าวเย็นด้วย ...พี่พลไม่ว่าอะไรใช่ไหม” ประโยคสุดท้าย ขอบฟ้าเอ่ยคล้ายไม่มั่นใจ เพราะในเวลานี้ สีหน้าของพลชนะนิ่งเฉยจนติดจะเย็นชาด้วยซ้ำ ซึ่งเขาไม่คุ้ยเคยกับท่าทีแบบนี้ของชายหนุ่มสักเท่าไหร่
“หืม อะไรกัน พี่จะว่าอะไรได้ แค่ตกใจที่ฟ้ามีเพื่อนน่ารักขนาดนี้ด้วยต่างหาก” รอยยิ้มอบอุ่นกลับมาเหมือนมีคนสับสวิตช์ พลชนะทรุดตัวลงนั่งด้านข้างเขาแล้วแนะนำตัว “โอ้คงอายุเท่าๆ กับฟ้าสินะ ถ้าไม่รังเกียจก็เรียกพี่ว่าพี่พลเหมือนฟ้าก็ได้”
“ขอบคุณครับ พี่พล” อักษรเองก็เพิ่งจะเรียกรอยยิ้มกลับมาได้เช่นกันหลังจากที่หน้าเจื่อนไปชั่วครู่จากสายตามองประเมินในตอนแรกเจอของทั้งคู่
“แล้วนี่สั่งอะไรกันหรือยัง พี่ชักหิวแล้วสิ”
ขอบฟ้ากับอักษรกุลีกุจอโบกมือเรียกพนักงานและรีบสั่งอาหารเพิ่มเติม หลังจากพนักงานรับรายการผละไปแล้ว พลชนะจึงค่อยๆ หยิบกล่องกำมะหยี่ใบยาวขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงและยื่นให้คนข้างๆ
“วันนี้มาช้าไปหน่อยเพราะมัวแต่แวะไปเอาเจ้านี่ ของฝากน่ะ ฟ้าลองเปิดดูสิ”
บอกตรงๆ ว่าแค่เห็นกล่องก็เกิดอาการเกร็งแล้ว หากด้วยสายตาคาดหวังของพลชนะ ขอบฟ้าจึงไม่อยากปฏิเสธตั้งแต่แรกเริ่มและเปิดกล่องออกมาดู พบว่าเป็นสร้อยเงินเส้นบางที่ดูสวยงามแบบเรียบหรูเหมาะกับผู้ชาย
“เอ่อ...” นึกหาคำพูดที่จะไม่แสดงความผิดปกติให้เพื่อนเห็น แต่ขณะที่มัวแต่นึก พลชนะก็หยิบสร้อยเส้นนั้นติดมือขึ้นมาแล้ว
“พี่ใส่ให้นะ” คนพูดแกะตะขอสายสร้อยและโน้มตัวเข้ามาใกล้ บรรจงทาบทับสร้อยลงรอบคอแล้วก้มหน้าลงจนใบหน้าพวกเขาแทบจะติดกันเพื่อเกี่ยวตะขอให้เข้าที่
ขอบฟ้าเริ่มอึกอักเพราะความใกล้ชิดเกินจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย เร่งภาวนาขอให้ชายหนุ่มใส่สร้อยให้เสร็จเสียที
“ฟ้าอยู่นิ่งๆ สิครับ ขยับยุกยิก พี่ยิ่งมองไม่เห็นนะ” เสียงดุเบาๆ ทำให้เขานั่งนิ่งเป็นก้อนหิน แทบไม่กล้าหายใจด้วยซ้ำ
กว่าจะเสร็จสิ้นกระบวนการ ขอบฟ้าก็คิดว่าจะขาดอากาศหายใจตายเสียแล้ว พลชนะถอยห่างออกไปแต่ยังไม่วายเอื้อมมือมาแตะสร้อยเส้นเล็กเย็นเฉียบที่ทาบอยู่บนผิวอุ่นบริเวณลำคอ
“ห้ามถอดล่ะ”
.............
...................
ก่อนที่ใครจะเอ่ยอะไรขึ้นมาอีก โทรศัพท์ของพลชนะก็ดังขึ้น ชายหนุ่มก้มดูหน้าจอและเอ่ยกับพวกเขา
“ขอพี่คุยธุระแป๊บนึง ถ้าอาหารมาก็กินกันไปได้เลยนะ ไม่ต้องรอ” แล้วจึงผละไป ทิ้งพวกเขาสองคนนั่งกันอยู่ที่โต๊ะ
ขอบฟ้าไม่รู้หรอกว่าตัวเองมีสีหน้ายังไง แต่ที่รู้ๆ คือถ้าเขามีสีหน้าเหมือนอักษรในเวลานี้คงไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่
+++++++++++
หวังจะเอาอักษรมาเปิดตัว ดันกลายเป็นงานเปิดตัวพลชนะแทน เรียกว่าจัดงานแกรนด์โอเพนนิ่งกันแบบไม่ทันตั้งตัวเลยทีเดียว
พวกเขามองหน้ากันไปมองหน้ากันมา ขอบฟ้าเป็นฝ่ายเอ่ยเกร็งๆ ได้ก่อน “โอ้หน้าแดงมากเลยนะ”
คนถูกทักว่าหน้าแดงอึ้งนิดๆ และโต้กลับเสียงนิ่ง “แต่เราว่าหน้าฟ้าคงแดงกว่าหน้าเราเยอะ เรามั่นใจ”
ทั้งสองนั่งเงียบไม่เอ่ยคำใดอีกจนกระทั่งอาหารทยอยมาเสิร์ฟ อักษรจึงทำลายความเงียบด้วยคำถาม “เขาเป็นอะไรกับฟ้า”
ชะงักไปนิดก่อนที่ขอบฟ้าจะตอบโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย “รุ่นพี่”
“เหรอ รุ่นพี่นะ” รับคำอืออาแล้วต่างคนก็ต่างกินข้าวไปเงียบๆ จนกระทั่งพลชนะกลับมา
“โทษที พอดีลูกค้ามีปัญหานิดหน่อย” นั่งลงได้ปุ๊บ ชายหนุ่มก็ตักกับข้าวใส่จานคนนั่งข้างๆ ปั๊บ “กินเยอะๆ นะ ฟ้าผอมลงทุกครั้งที่พี่เจอเลย”
“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้ผอมลง” แก้ตัวอุบอิบขณะนึกตะขิดตะขวงอย่างหนัก เพราะแม้จะเป็นการกระทำแบบเดิมแต่เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าบุคคลที่สาม ขอบฟ้าก็อดหวาดระแวงไม่ได้เหมือนคนมีชนักติดหลัง “พี่พลกินไปเถอะ ผมตักเองได้”
แต่พลชนะไม่สนใจและยังเพียรตักอาหารด้วยกิริยาเอาใจใส่...ที่ดูยังไงก็มากกว่าปกติ ยังดีอยู่นิดตรงที่นานๆ ครั้งก็จะหันไปบริการอักษรด้วย ทว่าหลักๆ ก็ยังไม่พ้นเขาอยู่ดี
เมื่ออาหารมื้อนั้นจบลง ขอบฟ้าก็แทบจะยกมือกราบขอบพระคุณ พลชนะอาสาไปส่งอักษรถึงที่พักโดยไม่ยอมแวะไปส่งเขาที่ห้องก่อนทั้งที่เป็นทางผ่าน จากทั้งหมดที่ว่ามา จะพลิกตะแคงดูอีท่าไหน...มันก็ผิดปกติชัดๆ
ทว่าถึงจะรู้สึกถึงความผิดปกติ ขอบฟ้าก็ไม่ได้ฉลาดพอจะรู้ว่าสาเหตุคืออะไร กระทั่งตอนจะแยกจากกันในคืนนั้น พลชนะก็ไม่ยอมบอกสาเหตุออกมาทั้งที่เห็นหน้าตาสงสัยสุดขีดของเขา ปล่อยให้ขอบฟ้าเข้านอนในคืนนั้นไปแบบงงๆ
กว่าเขาจะได้ฟังคำสันนิษฐานจากปากของอักษรก็เป็นในวันถัดมา
“พี่พลต้องชอบฟ้าแน่ๆ” อักษรพูดเป็นอย่างแรกในตอนที่เจอหน้ามึนๆ ของเพื่อน “ต่อให้ไม่ชอบก็ต้องหวง คงกลัวว่าเราจะคิดไม่ซื่อมั้งเลยแสดงออกชัดเจนซะขนาดคนมองเฉยๆ แบบเรายังอายแทน น่าอิจฉาจังน้า เราก็อยากมีคนดีๆ แบบพี่เขามาชอบบ้างจัง”
สำหรับคนฟัง นั่นไม่ใช่เรื่องดี มันคือปัญหา คือความกระอักกระอ่วน จนป่านนี้แล้ว พลชนะยังจะคิดกับเขาในทำนองนั้นได้อีกเหรอ
จนป่านนี้แล้ว เขาก็ยังรอใครบางคนอยู่ ถึงจะเป็นการรอแบบไม่มีความหวังก็ตามที
“ไม่มีทางหรอก มันไม่มีทาง...เป็นไปได้หรอก” จำได้ว่าเขาตอบต่อข้อสันนิษฐานของอักษรและบอกกับตัวเองถึงเรื่องความหวังในเรื่องที่ไม่ควรหวังเลยสักนิด
หลังจากนั้นไม่ว่าอักษรจะเซ้าซี้ต่ออย่างไร ขอบฟ้าก็ไม่ยอมตอบอีก จนเพื่อนสนิทยอมเลิกราไปเอง
“ขอบฟ้า คุณอย่าลืมไปยื่นเอกสารอนุมัติการย้ายสาขาที่แผนกบุคคลด้วยล่ะ จัดการไว้แต่เนิ่นๆ จะดีกว่า” หัวหน้าแผนกแวะมาบอกเขาพร้อมยื่นแบบฟอร์มที่มีลายเซ็นประทับตราเรียบร้อยส่งให้
เขารับมาไว้ในมือและเริ่มเดินไปยังแผนกบุคคล ยื่นเอกสารให้พนักงานทางด้านหน้าซึ่งบอกให้เขารอสักครู่ ระหว่างที่ยืนรอนั้นเอง ผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็เดินสวนพรวดพราดออกไป นั่นยังไม่ได้ทำให้เขาคิดอะไรมากเท่ากับตอนได้ยินพนักงานสาวๆ เริ่มคุยกันเอง
“เห็นว่านายใหญ่จะแวะมากะทันหัน คงมาดูความพร้อมก่อนเซ็นสัญญาล่ะมั้ง”
“ก็จะเปลี่ยนชื่อส่งมอบกันต้นเดือนที่จะถึงอยู่นี่แล้ว ความจริงมันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้วนี่นา”
“แหงสิ ลดสัดส่วนพนักงานทางเราลงไปตั้งขนาดนั้นแล้ว”
“ความจริง กิจการบริษัทก่อนหน้าก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย ทำไมถึงต้องบีบกันแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้”
เขาไม่ค่อยมีความรู้เรื่องแบบนี้เท่าไหร่ แต่ฟังแล้วก็ให้ความรู้สึกไม่ค่อยดีนัก บางทีเขาน่าจะลองเก็บไปถามพลชนะดู
“นี่ค่ะ ขอโทษที่ให้รอ” พนักงานสาวยื่นเอกสารส่งให้ บอกคร่าวๆ ว่าเป็นสัญญาว่าจ้างฉบับใหม่แทนฉบับเก่าที่ยกเลิกไป ขอบฟ้าขอบคุณและเดินถือกลับมายืนรอลิฟต์
เสียงฝีเท้าหลายคู่ที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้เขาเหลียวหลังไปมองและพบว่าเป็นคณะกรรมการบริหารกับเหล่าผู้ติดตามกำลังเดินมาเป็นกลุ่มใหญ่ ห้อมล้อมใครคนหนึ่งที่เดินลิ่วๆ เป็นไข่แดงอยู่ตรงกลาง
ก่อนจะคิดอะไรออก ขอบฟ้าก็หันหลังกลับเดินเร็วที่สุดเท่าที่จะสามารถไปอีกทาง บอกตัวเองไม่ให้หันไปมอง บอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ร่างกายกลับขยับไปเองโดยไม่ยอมฟังคำสั่งจากสมอง
ร่างนั้นสูงกว่าทุกคนที่ยืนล้อมรอบอยู่ ผมที่เคยยุ่งเหยิงค่อนข้างยาวถูกตัดให้สั้นลงและจัดแต่งอย่างเป็นระเบียบ ไหล่กว้างภายใต้ชุดสูทดูจะใหญ่ขึ้น หน้าตา...แม้ไม่บูดบึ้งแต่ก็ไม่ได้ยิ้มแย้ม เขารู้ว่าเจ้าตัวคงกำลังไม่สบอารมณ์อะไรสักอย่าง ฝ่ายนั้นยังคงเป็นชายหนุ่มที่ดูดี หล่อเหลาแม้ไรเคราเขียวๆ จะทำให้ใบหน้าดูดุกว่าเดิม หากโดยรวมกลับดูภูมิฐาน ดูมีสง่าราศี ดูหงุดหงิด ดูคุ้นตาจนอยากจะร้องไห้
ประตูลิฟต์ปิดไปแล้ว แต่เขายังยืนอยู่ที่เดิม
วินาทีนั้นเอง ขอบฟ้าจึงรับรู้ความจริงในที่สุดว่าเขายังคงเป็นคนเก่าอย่างที่เคยเป็น ยังยืนอยู่ที่เดิมมาตลอด ในขณะที่อีกฝ่ายเปลี่ยนไปและก้าวเดินไปข้างหน้ามาเนิ่นนานแล้ว
++++++++++
-
อ่านแล้วอึดอัดในอก
เมื้อไหร่ฟ้าจะหมดเคราะห์กรรมน้อออ
-
พี่พล ยังเหมือนเดิม สม่ำเสมอจริงๆ บางทีก็อยากให้ฟ้ารับรักพี่พลนะ
แล้วนั่นๆ เชอะ มาแล้วอิพี่กร
-
ฮือออเจอกันเเล้วววว
-
กรี๊ดดดดด พี่กรมาแว้วววว สงสัยค่าตัวนางจะแพงงง ถึงได้ออกช้าเหลือเกิน
-
พี่กร ก้าวไปข้างหน้าได้จริงๆเหรอ ถ้าพี่กรรู้อาการหลังอุบัติเหตุของฟ้าจะว่ายังไง
-
:katai1: :z3:
-
พี่กรมาแล้ว แต่ฟ้ากำลังจะย้ายออกไป
ฟ้าเจอพี่กรแล้ว แต่พี่กรยังไม่เจอฟ้า?
พี่กรกลับมาแล้ว จะเหมือนเดิมไหม ลืมฟ้าไปแล้วหรือยัง
อ่านตอนนี้น้ำตาไหลพรากกก
สงสารฟ้า...ถ้ารักพี่พลได้ คงพ้นทุกข์ไปแล้ว
แต่...เพราะฟ้ายังรัก ยังรอพี่กร เดาว่าคงทุกข์ใจอีกนาน ภาวนาให้กรดีกับฟ้าบ้าง สักนิดก็ยังดี ฟ้าเจอแต่เรื่องร้ายๆ อยากให้มีเรื่องดีๆบ้าง
-
:katai1: พี่กรมาแบบเท่ๆ ฉากในหนังลอยมาทีเดียว
-
เฮ้ออออ กลับมาสักทีนะกร
แต่การที่ฟ้าเป็นคนเห็นกรก่อนนี่
มันจะมีอะไรแตกต่างกับไม่เห็นบ้างนะ
ตอนแรกน่ะลุ้นมากว่ากรจะมาในแบบไหน
จะเป็นคนที่เดิมที่ฟ้าอยู่ หรือจะเป็นคนที่ใหม่
ที่ฟ้าไปสมัคร แต่ถึงจะอยู่ที่เดิม จะมีผลอะไร
เปลี่ยนแปลงมั้ยนะ เพราะฟ้าได้ทำสัญญา
ฉบับใหม่ไปแล้วด้วยน่ะซิ
ไม่อยากรู้ว่ากรเปลี่ยนไปแค่ไหน
ไอ้ความรู้สึกที่มีต่อฟ้าน่ะ
แต่อยากรู้ว่าหลังจากที่ฟ้า
เลือกวางกรเสมือนไม่สำคัญ
กรได้รับรู้เรื่องฟ้าบ้างหรือเปล่านะ
มาต่ออีกนะ มันค้างอ่ะ
-
ได้เจอกันแล้ววววว :hao7:
อยากให้นักเขียนมาต่อเร็วจัง :hao5: :hao5: :hao5:
-
พระเอกค่าตัวแพงเหลือเกิน
-
ตอนนี้สำหรับเราก็ยังไม่มีอะไร
นอกจากชีวิตน่าสมเพชของฟ้า
เหมือนเดิม ยิ่งตอนฟ้าปิดเรื่องย้ายงานกับพี่พล ยิ่งรู้สึกได้ :katai1:
-
โดนก้อนหินหล่นทับ หนักอึ้งเลย
-
อ่านตอนนี้ทีไร ก็ยังรู้สึกว่า กรกับฟ้าช่างเหมือนอยู่กันคนละโลกจริงๆ เฮ้อ
-
กว่าจะถึงวันจันทร์หน้า โอ้ยยยย อยากอ่านต่อแล้วว :katai1: :katai1:
กลับมาคราวนี้จะเป็นยังไงอีกน้อ :hao4: :hao4:
-
รึว่า....... กรี๊ดดด จะได้เจอกะนแล้วเหรอ
-
มาแล้ววว พี่กรมาแล้ววว
แล้วจะปล่อยฟ้าย้ายสาขาจริงๆหรอเนี๊ยะ??
-
โอยยย. ลุ้น ลุ้นมากข่าาาาา
ขอตอนต่แไปเลยได้มั้ยยฮือออ
ขอบคุณคนโพสต์และคนเขียนนะคะ
-
มาแล้ว เขาคนนั้นกลับมาแล้ว
:ling2: :ling1: :ling2: :ling2:
...
-
คนเขียนสู้ๆนะคะ
สารภาพเลยว่า อารมณ์มันไม่ต่อเนื่องเลย อ่านๆไปเลยไม่รู้สึกอะไรแล้วนอกจากหงุดหงิดฟ้า :katai1:
-
:pig4: :pig4:
-
เจอกันก็จบตอนแล้วกรี๊ดดดดดค้างมากกกก รอวีนจันทร์หน้าไม่ไหวแล้ว
-
เจอกรแล้วววววว ลุ้นๆๆ
-
กร แม่งทำอะไรชักช้า กว่าจะมา! จะยกน้องฟ้าให้พี่พลแล้วนะ
ฟ้ายังน่าสงสารเหมือนเดิม -_- พี่กรมองไม่เห็นน้องจริงๆหรอ หรือแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น
เดาว่าโอ้ต้องคู่กับพี่พลแน่เลย มั้ง(?)
รอติดตามต่อไปค่า
-
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :katai4:
-
กลับไปหาพี่พลเหมือนเดิมดีไหมฟ้า?
พี่กรมันไม่เห็นฟ้าเหรอไง? โอ๊ย ขัดใจจริงๆ ไม่รู้จะเชียร์ใครดี
-
ขอบฟ้ายังเหมือนเดิม พลชนะยังเหมือนเดิม แล้วกรณ์ล่ะยังเหมือนเดิมหรือเปล่า
ที่จริงแล้วขอบฟ้าเป็นคนยึดติดมากพอควรเลยนะ นึกว่าจะปล่อยเวลาไปเฉย ๆ
ที่จริงแล้ว คือ รอกรณ์อยู่ตลอดเวลานั่นเอง ถึงไม่ให้โอกาสกับพลชนะเสียที
....
อยากอ่านต่อไปเร็ว ๆ จังค่ะ
-
โอ้ยยย สงสารฟ้าา ค้างงง แงงงงง
รู้สึกสัปดาห์ละครั้งมันโคตรไม่พอ
ที่จริงอยากจะดองไว้ให้เยอะๆแล้วอ่านเหมือนกันนะ
แต่พอเห็นแจ้งเตือนว่าอัพแล้ว นิ้วมันอดไม่ได้ที่จะจิ้มเข้ามาอ่าน จริงๆ :katai1:
รอนะคะรอสัปดาห์หน้า :z10:
-
โอ้ยยย สงสารฟ้าา ค้างงง แงงงงง
รู้สึกสัปดาห์ละครั้งมันโคตรไม่พอ
ที่จริงอยากจะดองไว้ให้เยอะๆแล้วอ่านเหมือนกันนะ
แต่พอเห็นแจ้งเตือนว่าอัพแล้ว นิ้วมันอดไม่ได้ที่จะจิ้มเข้ามาอ่าน จริงๆ :katai1:
รอนะคะรอสัปดาห์หน้า :z10:
เห็นด้วยค่ะ ตรงกับเรามากๆ 555
:hao7:
-
พี่กรห้ามลืมน้องฟ้านะ
น้องฟ้ายังเหมือนเดิม
ยังรอมาพี่กรทุกวันอยุ่ที่ท่าน้ำ เอ้ย ที่บริษัท 5555555555
ปล. เชียร์พลชนะอักษร
-
อ่านรวดเดียวยาวเลย สงสารน้องฟ้า
อิพี่กรก็นะ ร้ายจริงๆ แต่ตอนหลังๆ
ก็น่ารักดีนะ หวงเมียเวอร์....
กลับมาแล้วจะเป็นยังไงต่อเนี้ย
-
ไม่รู้ว่าตอบไรดี นอกจากอยากอ่านตอนต่อไปหนักมาก :katai1:
-
ฟ้าเป็นคนที่แบบน่าสงสารไปอีกอะพูดเลย ทำไมเป็นคนดีได้ขนาดนี้เนี่ย
-
สงสารน้องฟ้า รอตอนต่อไปแทบไม่ไหว อยากอ่านต่ออ :hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านแล้วหน่วงๆอะ ชอบบ
-
กร มาเทคโอเวอร์?
เจ้ว่า ฟ้าไม่ย้ายบริษัท แน่ๆ เบย
-
พึ่งมาตามอ่าน เราพลาดเรื่องนี้ไปได้เยี่ยงไรรร :o12: o13
-
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง ฟ้าอย่าหวั่นไหวนะ ใหห้อีกฝ่ายดิ้นอยู่ฝ่ายเดียวนะ เราเจ็บมาเยอะ สู้ๆ ต่อไปนะฟ้า ส่วนพี่พล อย่าร้ายนะ จะดีก็ขอให้ดีตลอด สงสารฟ้า ส่วนคนแต่ง ไม่ทำให้ผิดหวังเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆ :mew6: :mew6:
-
สงสารฟ้า
อยากให้เจออะไรดีๆบ้าง
-
บอกตรงๆนะไม่อยากให้ฟ้าได้กับกรเลย อยากให้คู่กับพลมากกว่า
พลเป็นกำลังใจให้ฟ้าตลอด พึ่งได้ แต่กรซะอีกมีแต่จะเอาจากฟ้าอย่างเดียว
-
อ่านแล้วเศร้าหดหู่ สงสารฟ้า :sad11:
-
ยังเป็นคนเก่า ยังอยูที่เดิม ยังรักคน ๆ นั้น
-
จะมาม่าสิบลังมั้ยคะ. หวังว่าพี่กรจะไม่ประชดประชันเอาคือฟ้านะ :katai1:
-
โอ้ยน้ำตาไหล สงสารฟ้าอะ กรกลับมาแล้วซินะ
-
น้องฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
น้องฟ้าเจอพี่กรแล้วใช่มั้ยลูกกกกกกกกกกกก
ฮืออ ขอให้พี่กรดีกับฟ้าเถอะนะ อย่ามาร้ายๆแบบเมื่อก่อนเลยค่ะ สาธุ
-
;ว๊าววว ตื่นเต้น กว่าน้องฟ้าอีกนะนี่
-
ฟ้าน่าสงสาร พี่กรมาแล้วใช่มะ เทคโอเวอร์บริษัทกันเลยจ้า
พี่พลแกก็ยังแสนดีเหมือนเดิม ไม่ค่อยชอบโอ้ รู้สึกแปลกๆ
อยากอ่านต่อ ขอบคุณนะคะ
-
ตอนหน้าคงเป็นตอนของพี่กรกับน้องฟ้าแล้วสินะ เศร้าจังเรื่องนี้หน่วงมาก ถ้าฟ้าได้รักกับพี่กร พี่กรกลับมาดูแลฟ้าอย่างดีวันนั้นคงจะเป็นวันที่ดีที่สุดในชีวิตฟ้า พี่กรกลับมาแล้วก็อย่ามาใจร้ายกับน้องนะ ฮรึก
-
:sad4: :sad4: น้องฟ้า.............
-
อ่านรวดเดียวเล้ยยยย
ฟ้า คือคนที่มองโลกแง่ดี สุด ๆ
-
พี่กรกลับมาแล้วใช่มั้ยยยยยยยยยย
กลับมาช่วยฟ้าสักทีสิ ฟ้ายังรักพี่กรอยู่นะ
แต่พี่กรจะลืมฟ้าไปแล้วหรือยัง
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาด้ยวความคิดถึง อย่างแรงนิ
-
:sad4: กรมาแล้วว
-
อยากอ่านต่อ ฟ้าสู้ๆ
-
เข้ามาเม้นบอกว่า รอนะ ก่อนสงกรานตอน สงกรานหลายๆตอน (จิไม่สงสารคนแต่ง 555)
รอ ร๊อ รอ...
-
เค้ามารออออออ นะ นะ นะ
:L2: :L2: :L2:
-
รอตอนต่อไปนะคะ. พี่กรกลับมาแล้ววว
-
กร จะเจอฟ้าไหม :o12: :o12:
-
:katai5: รอมาหลายวันแล้ว
-
วันนี้วันจันทร์! จะได้อ่านแล้ว รอ~
:call:
-
พี่กร หรือเปล่า คิดถึงพี่กร
-
Fallen and Destined 4
ตลอดบ่าย เขาเหม่อลอยจนมีคนสังเกตเห็น จึงโดนหัวหน้าเรียกไปตักเตือนว่าถึงใกล้จะย้ายแต่ก็ไม่ควรเอาเปรียบเพื่อนร่วมงานนัก เขาไม่มีคำแก้ตัวจึงได้แต่ก้มศีรษะขอโทษรับผิดแต่โดยดี
ไม่ว่าอักษรจะชวนคุยอะไร ขอบฟ้าก็พยักหน้ารับจนอีกฝ่ายเลิกคุยไปเองและปลอบว่าไม่ต้องคิดมากเรื่องผลการสัมภาษณ์ เพราะยังไงๆ ก็แน่ใจว่าต้องได้แน่ๆ
เมื่อได้ยินคำปลอบใจดังกล่าว ขอบฟ้าถึงเพิ่งนึกออกเพราะเกือบจะลืมเรื่องหางานใหม่ไปถนัด
ความกระตือรือร้นไม่หลงเหลืออยู่ ภายในใจมีแค่ความสับสน ทำไมเขาถึงต้องเห็น อีกแค่ไม่กี่วันแล้วแท้ๆ เส้นทางของพวกเขาก็คงไม่วนเวียนมาพบเจอกันอีก
ทั้งที่เรียนไม่เก่ง ความจำก็ไม่ดี ทำไมแค่เห็นหน้า เรื่องเก่าๆ ในอดีตถึงได้หวนกลับมาแบบไม่ขาดสาย
เขารอ หวังมาตลอดว่าสักวันอาจจะได้พบกรอีกสักครั้ง แค่อยากเจอ อยากเห็นหน้า อยากรู้ว่าอีกฝ่ายใช้ชีวิตที่ดี อยู่อย่างมีความสุข
ทว่าลึกๆ ในใจ มันเป็นความหวังที่เขาไม่เคยคิดอยากให้สมหวัง เพราะกลัวว่าถ้าได้พบกันแล้ว เมื่อได้รู้ว่าต่างคนต่างมีความสุขกับชีวิตในตอนนี้ เมื่อนั้น ระหว่างพวกเขาสองคนก็คงไม่เหลือเรื่องค้างคาใจกันอีกต่อไป
ทั้งอยากเจอและไม่อยากเจอ อยากได้ยินเสียงแต่ก็หวาดกลัวการเผชิญหน้า ขอบฟ้ารู้สึกขัดแย้งจนกลายเป็นสองซีก ซีกหนึ่งคือสมอง...ส่วนที่กระทำด้วยเหตุผล อีกซีกคือหัวใจ...ส่วนที่เอาแต่ใจและไร้เหตุผลเป็นที่สุด
เขาหมกมุ่นครุ่นคิดกับเรื่องพวกนี้เอามากๆ มากจนกระทั่งพลชนะสังเกตเห็นจนได้
“...ฟ้า ขอบฟ้า!” เสียงเรียกดังจนใกล้จะเป็นการตะโกนที่ข้างหูทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงสุดตัว เหลียวขวับไปทางต้นเสียงแล้วต้องผงะเมื่อเจอหน้าคนเรียกในระยะประชิด โชคดีที่พลชนะคว้าแขนเขาไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นคงได้หัวทิ่มลงกาละมังซักผ้าเป็นแน่ “เป็นอะไรไป ฟ้านั่งซักไอ้กางเกงตัวนี้มาสิบนาทีแล้วนะ ใจลอยไปถึงไหน”
“ไม่...ไม่มีอะไร” หัวใจเขายังเต้นตึกตักด้วยความตกใจ “ไม่ได้ใจลอย แค่กำลังคิดเรื่องสัมภาษณ์งาน”
“นั่นล่ะ เขาเรียกใจลอย” พลชนะเอ่ยกลั้วหัวเราะ “แล้วเป็นยังไงบ้าง สัมภาษณ์ยากไหม”
ร่างสูงถอยไปนั่งลงบนเก้าอี้ข้างประตู นั่งมองเขาซักผ้าตรงระเบียงแคบๆ ไปพลาง จิ้มโน่นดูนี่ทางโทรศัพท์ในมือไปพลาง ท่าทางคุณชายทุกกระเบียดนิ้ว แม้จะขัดกับฉากหลังอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ขัดตาเท่ากับครั้งแรกที่มานอนเล่นในห้องเขา ส่วนสาเหตุที่พลชนะต้องมานั่งเก้าอี้แข็งๆ ทำงานผ่านมือถือเช่นนี้เพราะเขาปฏิเสธจะออกไปข้างนอก โดยให้เหตุผลว่าต้องซักผ้า ทำความสะอาดห้องเสียทีเพราะมัวแต่โดนเจ้าตัวลากไปโน่นมานี่ตลอดวันหยุดทุกที
“เห็นบอกว่าต้องรอสัมภาษณ์ครั้งสุดท้ายอีกครั้ง อาจจะเป็นอาทิตย์หน้า” พูดแล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้ว “พี่พลว่าถ้าเราขอเร่งเขาจะยอมไหม เร็วขึ้นอีกแค่วันสองวันก็ได้ ผมไม่อยากไปทำงานที่บริษัทนี้แล้ว”
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ อย่าบอกว่าไม่มีอะไร ปกติฟ้าไม่ใช่คนไร้เหตุผล จะบอกพี่เองหรือให้พี่ไปถามเอาจากน้องโอ้”
“โอ้ไม่รู้เรื่องนี้หรอก...” หลุดปากไปแล้วก็นิ่งขึง พลชนะยิ่งคาดคั้นหนัก
“นั่น...ฟ้ากำลังปิดบังพี่อยู่จริงๆ ด้วย” พอรู้ว่ามาถูกทางก็ถึงกับลุกมานั่งขัดสมาธิตรงขอบระเบียงอย่างไม่กลัวกางเกงจะสกปรกและไม่ยอมให้เขาวิ่งไปหาผ้ามาเช็ดพื้นก่อนด้วย “เปื้อนก็ช่างมัน ฟ้าบอกพี่มาดีกว่าว่ากำลังกลุ้มเรื่องอะไร”
เขานิ่งไป ไม่แน่ใจว่าควรพูดออกมาดีหรือเปล่า แต่เมื่อมองเห็นความห่วงใยที่ฉายชัดก็คิดว่าต่อให้ไม่รู้วันนี้ วันหน้าพลชนะก็ต้องรู้อยู่ดี อีกอย่าง เขาเข็ดหลาบแล้วกับเรื่องปิดบังความลับ สู้บอกไปเสียตั้งแต่แรก บอกเสียตั้งแต่แต่ตอนนี้เลยดีกว่า
“ผมเจอพี่กร” เริ่มต้นแบบตรงประเด็น แม้บรรยากาศระหว่างซักผ้าไม่ค่อยเหมาะกับการพูดคุยแบบจริงจังเท่าใดนักก็ตาม แต่คิดในแง่ดี มันคงช่วยให้การสนทนานี้ไม่ตึงเครียดเกินไปก็เป็นได้ “เมื่อวันก่อน ผมเจอพี่กรที่บริษัทแต่เขายังไม่เห็นผมหรอกนะ”
สีหน้าคนฟังคล้ำเครียดขึ้นทันตาเมื่อได้ยินชื่อแสลงหู หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง พลชนะจึงเอ่ยเสียงลอดไรฟัน “มันไปทำอะไรที่นั่น”
“ผมยังไม่แน่ใจแต่ถ้าจะให้เดา...” ใช่ หลังจากเห็นกร เขาไม่ได้วิ่งเตลิดเปิดเปิงไปตามล่าหาความจริงหรอกว่าฝ่ายนั้นโผล่มาที่บริษัทได้ยังไง เขาทำแค่หดหัวซุกหางอยู่ในมุมเหมือนตัวขี้ขลาด “พี่พลจำที่ผมเล่าให้ฟังได้ไหม สาเหตุที่ผมโดนย้ายงานเพราะบริษัทกำลังจะถูกควบรวมน่ะ... มันเป็นเรื่องบังเอิญที่แย่ที่สุดเลย”
“ใช่ เป็นเรื่องบังเอิญที่ไม่น่าเชื่อ” กัดฟันกรอดแล้วชายหนุ่มก็ลุกพรวด “วันจันทร์นี้รีบไปลาออกจากบริษัท แล้วย้ายออกจากห้องนี้ไปอยู่กับพี่พลางๆ ก่อน”
ยังนั่งอ้าปากค้าง พลชนะก็ทำท่าฉุกคิด
“ไม่ดี พี่ว่าฟ้าไม่ต้องกลับไปบริษัทอีก ส่งแค่จดหมายลาออกไปก็พอ ส่วนเรื่องห้อง...กระเป๋าเสื้อผ้าเก็บหมดแล้วใช่ไหม งั้นไม่ต้องรอแล้ว ย้ายมันวันนี้เลย”
ขอบฟ้ายึดขอบกาละมังแน่นเมื่อมือแข็งเอื้อมมาคว้าต้นแขน
“ผมยังซักผ้าไม่เสร็จ” มันไม่ใช่เหตุผลที่ดีที่สุดหรอกแต่เป็นแค่เหตุผลเดียวที่นึกออก เขาจะไม่แปลกใจเลยถ้าพลชนะจะหัวเราะเยาะเหตุผลมั่วซั่วนั่น หากตรงกันข้าม นอกจากจะไม่ขำแล้วชายหนุ่มกลับมีอาการฉุนเฉียวขึ้นทันตา
“งั้นก็ทิ้งมันไปทั้งหมดนั่นล่ะแล้วรีบลุกขึ้นเดี๋ยวนี้” เพราะออกแรงกระชากแบบกะทันหัน ขอบฟ้าก็ไม่ยอมปล่อยมือที่ยึดไว้ ผลคือเขาล้มลงก้นกระแทกพร้อมกับทำกาละมังพลิกคว่ำ ครึ่งล่างเปียกปอนไปทันที
“อ๊ะ พี่ขอโทษ ฟ้าเจ็บหรือเปล่า” พลชนะพูดด้วยความตกใจและรีบเข้ามาพยุงคนนั่งหน้าเบี้ยวแต่กลับโดนปัดมือทิ้ง
“ไม่ต้องช่วย” เขากลั้นน้ำตา ความเจ็บร้าวจากสะโพกแผ่กระจายลุกลามจนต่อให้อยากลุกก็ลุกไม่ขึ้น เงยหน้าบอกพลชนะ หวังให้ฝ่ายนั้นเข้าใจว่าเขาโมโหแล้วจริงๆ “พี่พลกลับไปได้แล้ว ยังไงๆ ผมก็ไม่ย้ายและจะยังไม่ลาออกด้วย”
เป็นครั้งแรกที่ขอบฟ้าออกปากไล่และพลชนะก็อึ้งไปพักใหญ่กว่าจะพูดอีกครั้ง “ถึงขนาดนี้แล้ว...ฟ้ายังหวังจะกลับไปหามันได้อีกเหรอไง โง่ชัดๆ!”
ตวาดคำสุดท้ายใส่หน้าก่อนจะยอมผละถอยไป คว้าเสื้อนอกได้ พลชนะก็กระแทกประตูปิดดังปัง ทิ้งให้เขานั่งคุดคู้อยู่บนระเบียงเปียกๆ นึกปฏิเสธทั้งตัวเองและพลชนะว่าเขาไม่ได้หวังจะกลับไปหากรอีก ไม่ได้หวัง ไม่เคยหวังและรู้ว่าต่อให้หวังก็มีแต่จะต้องผิดหวังเท่านั้น
ทั้งๆ ที่คิดได้ ทั้งๆ ที่บอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่กระนั้นก็ยังอดปวดหน่วงหนักในอกไม่ได้อยู่ดี
++++++++++
สุดท้าย ขอบฟ้าก็ไม่ได้ยื่นใบลาออก เขากลับไปทำงานตามปกติ หากมีสิ่งเดียวที่ไม่ปกติคือดูเหมือนเขาจะเริ่มได้ยินชื่อกรบ่อยขึ้นจากคนรอบข้าง
“เห็นว่าเมื่ออาทิตย์ก่อน คนของทางโน้นมาที่บริษัทแค่แป๊บเดียวแต่เล่นเอาสาวๆ ตื่นเต้นกันทั้งตึก” อักษรพูดแจ้วๆ กลางโต๊ะอาหาร “เห็นเรียกกันคุณกรๆ เราอยากเห็นบ้างจัง อยากรู้ว่าหล่อมากเลยเหรอ จะหล่อสู้พี่บอสหรือพี่พลของฟ้าได้ไหม”
คนฟังตักข้าวเข้าปากเงียบๆ ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ในใจยังครุ่นคิดถึงแต่เรื่องย้ายงานกับเรื่องสัมภาษณ์งานใหม่ ตอนนี้จะเป็นอย่างไหนก็ได้ นึกอยากเร่งวันเร่งคืนให้มาถึงเร็วๆ
“สงสัยงานเลี้ยงฉลองประจำปีของบริษัทคงมีแขกพิเศษมาเปิดตัวด้วยแหงๆ ถ้าเป็นคุณกรที่ว่าก็ดีสิเนอะ จะได้เห็นหน้าใกล้ๆ แต่กลัวว่าจะเป็นแค่ข่าวลือมากกว่า ใครจะหล่อกว่าพี่พลได้อีก...”
เพิ่งจะรู้สึกสะกิดหูเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว ขอบฟ้ามองหน้ายิ้มระรื่นของเพื่อนแล้วกระซิบเบาๆ “ชอบพี่พลเหรอ”
“เฮ้ย! เปล่าสักหน่อย” อักษรรีบร้อนปฏิเสธ โบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน ใบหน้าหวานๆ นั้นแดงก่ำ “เราแค่เห็นพี่เขาหล่อดี นิสัยก็อบอุ่น ดูพึ่งพาได้ แถมท่าทางจะเทคแคร์คนเก่งด้วย แค่...แค่อยากมีพี่ชายแบบนี้บ้าง”
“แน่ใจ” ขอบฟ้าเริ่มนึกสนุก ถามคาดคั้นพลางมองเห็นพิรุธเต็มตัว
“แน่...” ตอบอุบอิบแล้วเหลือบตามองเขาเป็นพักๆ ก่อนอักษรจะถอนหายใจ ยอมสารภาพ “โอเค เรายอมรับก็ได้ว่าแอบปลื้มๆ อยู่บ้าง แต่ก็แค่นั้น เรารู้ว่าพี่พลน่ะของฟ้า...”
“โอ้เข้าใจผิดแล้ว” บอกตามตรงว่าเขาก็เห็นอักษรเป็นคนที่เหมาะกับพลชนะไม่น้อย ท่าทางร่าเริงแจ่มใสที่ช่วยให้คนใกล้ชิดสบายใจ ถ้าเขาจะต้องเห็นพลชนะคบกับใครสักคนขึ้นมาล่ะก็ หากเป็นไปได้เขาก็อยากให้เป็นอักษร “เรากับพี่พลเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันจริงๆ ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น”
“แค่รุ่นพี่รุ่นน้อง...ขนาดเราเชื่อว่าฟ้าไม่ใช่คนโกหก แต่เรายังไม่เชื่อเลย” บอกหน้าซื่อตาแป๋วเสียจนขอบฟ้าสะอึก
“ใช่สิ สำหรับในเวลานี้น่ะ” พยายามหาทางออกพร้อมคำยืนยันแต่เหมือนจะยิ่งย่ำแย่เสียมากกว่าเมื่ออักษรเริ่มซักไซ้
“แสดงว่าเมื่อก่อนหรือในอนาคตก็ไม่ใช่สิ มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ ฟ้าเล่าให้เราฟังได้ไหม” หากเป็นคนอื่นอาจไม่กล้าถามตรงๆ แต่อักษรก็มีลักษณะพิเศษคือสามารถทำให้มันดูเหมือนเรื่องธรรมดาสามัญไปได้ เจ้าตัวทำเหมือนถามว่าเมื่อเช้าเขากินข้าวกับอะไรประมาณนั้น
“เรา...เคยคบกัน” เวลานี้ขอบฟ้าเริ่มคอตีบจนต้องวางช้อนส้อม ยกแก้วน้ำขึ้นจิบแล้ววาง คิดว่าอธิบายเพียงพอแล้ว
“เหรอ แล้วไงต่อ คบกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเหรอ แล้วเลิกกันได้ยังไง พี่พลไปเรียนต่อเหรอ แล้วคงคิดว่ารักแท้แพ้ระยะทางเลยจำต้องเลิกกันก่อนจะกลับมาเจอกันอีกรอบใช่ไหม โรแมนติกจัง...” คิดเองเออเองเสร็จ อักษรก็ทำหน้าปลื้มๆ ในขณะที่คนฟังเริ่มกลืนน้ำไม่ลงคอ
“ไม่ใช่หรอก เราเลิกกันก่อนหน้านั้น อันที่จริง เราคบกันได้แค่ไม่กี่เดือนหรอก” นิ่วหน้าตอบพลางคิดทบทวน ใช่ แค่ไม่กี่เดือน สิ่งต่างๆ เกิดขึ้นในชีวิตเขา ในช่วงเวลาแค่ไม่กี่เดือน ทุกอย่างเกิดขึ้น เปลี่ยนแปลงและล้วนจากไป หลงเหลือไว้แค่ความทรงจำ “มันมีอะไรหลายอย่าง...ที่เราไม่อยากพูดถึง แต่มีอย่างหนึ่งที่เราบอกได้ คือพี่พลไม่ใช่คนผิดหรอก”
“พี่พลไม่ผิด งั้นก็หมายความว่า...” อักษรพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบไป ไม่ได้เซ้าซี้หรือคาดเดาต่อออกมาเป็นคำพูด ส่วนขอบฟ้าก็ไม่นึกโทษเพื่อนหากคำตอบในใจกำลังกล่าวโทษเขาอยู่
เพราะมันอาจจะจริงก็ได้ ...ไม่ใช่คนที่ทำผิด แต่คนที่ทำผิดพลาดมากที่สุดคงเป็นตัวเขาเองนั่นล่ะ เป็นตัวเขาเองที่ทำให้ใครต่อใครเสียใจ ไม่ว่าจะเป็นป่าน พลชนะ กรหรือแม้แต่ตัวเขาเอง จนกระทั่งทุกวันนี้ แววตาของกรในครั้งสุดท้ายยามที่ยอมเอ่ยปากขอร้องเขายังติดอยู่ในความทรงจำ ชนิดที่ว่าต่อให้อยากลืม...ก็ลืมไม่ลง
++++++++++
เขาได้รับโทรศัพท์จากแผนกบุคคลเรื่องนัดสัมภาษณ์งานใหม่อย่างกะทันหันตอนเริ่มงานช่วงบ่ายได้ไม่เท่าไหร่ ทางนั้นให้เหตุผลว่ามีผู้สมัครงานคนหนึ่งถอนตัวกะทันหันแต่ทางผู้ใหญ่อุตส่าห์มีคิวว่าง ซึ่งหากผ่านผู้ใหญ่ท่านนี้ได้ก็เท่ากับได้งานทันที แต่เนื่องจากเป็นการนัดแบบกะทันหัน ทางนั้นจึงจะไม่ว่าอะไรหากเขาไม่สามารถไปได้ โดยบอกว่าให้เขารอการโทรศัพท์นัดหมายครั้งต่อไปอีกสักระยะตามขั้นตอนปกติ
แม้จะรู้ว่าไม่ค่อยดี แต่ด้วยอารามอยากไปจากที่นี่ใจจะขาด เขาจึงลองขออนุญาตหัวหน้าแผนกดู แม้จะไม่ได้บอกตรงๆ ว่าขอไปสัมภาษณ์งาน หากดูเหมือนฝ่ายนั้นจะรู้และพยักเพยิดหน้าอนุญาต ราวกับจะไม่ถือสาเพราะเห็นว่ายังไงเสีย ขอบฟ้าก็คงอยู่ที่แผนกนี้อีกไม่นาน
รีบโทรศัพท์กลับไปแจ้งและรับปากว่าจะรีบไปให้ถึงเร็วที่สุด เขารีบร้อนหยิบเอกสารที่เตรียมพร้อมไว้ตลอดหอบหิ้ววิ่งสวนคนส่วนใหญ่ที่กำลังเริ่มงานตอนบ่ายอย่างง่วงเหงาตรงไปยังลิฟต์เพื่อไปให้ทันนัดหมาย
เมื่อลงมาถึงบริเวณทางออก ขอบฟ้าก็มัวแต่รีบจนไม่ทันได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติกระทั่งเขากำลังจะก้าวออกจากบริษัทนั่นล่ะถึงได้มองเห็นรถคันหนึ่งจอดเทียบลงตรงหน้า จึงได้รีบก้าวหลบให้พ้นทางและต้องแตกตื่นหนักเมื่อมีพนักงานระดับสูงวิ่งกรูกันไปรอรับคนที่กำลังลงจากรถ
แว่บแรกเขาคิดจะหาทางหลบ แต่คิดอีกที มันคงน่าสงสัยยิ่งกว่า จึงได้แต่ยืนตัวแข็งมองร่างสูงที่ก้าวพรวดลงจากรถโดยไม่รอให้ใครวิ่งมาเปิดให้ ดวงตาคมกวาดตามองบรรดาคนที่มารายล้อมรอบตัวอย่างติดจะเบื่อหน่ายและเพียงแค่พยักหน้ารับส่งๆ เมื่อผู้อำนวยการกล่าวต้อนรับรวมถึงขอโทษที่ไม่ได้เตรียมการรอรับล่วงหน้า
“ช่างมันเถอะ ผมมาแบบกะทันหันเอง” เสียงทุ้มกว่าในความทรงจำเอ่ยเรียบ ถึงจะพูดจาไม่มีหางเสียงเหมือนแต่ก่อน ทว่าอย่างน้อยก็ไม่ได้ฟังห้วนห้าวท้าตีท้าต่อยอีกแล้ว
เจ้าตัวเอียงหน้าลงฟังใครบางคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พูดบางอย่างแล้วพยักหน้ารับ กรกวาดตามองรอบด้านรวมถึงจุดที่เขายืนอยู่ด้วย
แว่บเดียว เพียงแค่แว่บเดียวเท่านั้นที่ขอบฟ้าคิดว่าเขาสบตากับกร แว่บเดียวที่หัวใจเต้นรัวแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก และเพียงแค่ชั่ววินาทีต่อมา ชายหนุ่มก็แลเลยไปแล้วเดินแหวกขบวนต้อนรับตรงลิ่วเข้าบริษัท เดือดร้อนก็แต่บรรดาพนักงานอาวุโสที่ต้องวิ่งตามให้ทันทั้งที่แต่ละคนถ้าไม่ลงพุงก็สูงอายุกันทั้งนั้น
กรคงไม่ทันเห็นเขา ชายหนุ่มจะมองเห็นได้ยังไงในเมื่อมีผู้คนรายล้อมมากหน้าหลายตา จะมองเห็นเขาได้ยังไงในเมื่อเขาก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร กรคงจะมองไม่เห็นเขา...ขอบฟ้าเลือกที่จะบอกตัวเองเช่นนั้นซ้ำๆ
แม้จะรอดพ้นจากการเผชิญหน้ามาได้แบบหวุดหวิด แต่ก็เริ่มตระหนักถึงความจริงบางอย่างว่าต่อให้เขาไม่วิ่งแจ้นหนีหน้าอีกฝ่าย หากก็ใช่ว่าพวกเขาจะได้พบเจอกันโดยง่าย ดูแต่หนนี้ ขนาดอยู่ใกล้เสียจนสามารถได้ยินเสียงของกร แต่เขาก็ยังไม่ได้อยู่ในสายตาคู่นั้นอยู่ดี
+++++++++
เวลาที่กระชั้นเข้ามาทำให้ขอบฟ้าเริ่มรู้สึกเหมือนกำลังถูกบีบให้จนตรอกเข้าไปทุกขณะ อันที่จริงถึงตอนนี้แล้ว เขาก็ไม่คิดเกี่ยงงอนกับการย้ายออกต่างจังหวัดหรือจะให้ได้งานใหม่ก็จะยิ่งดีที่สุด
ยังมีเรื่องของพลชนะอีก ชายหนุ่มไม่ได้ติดต่อมาอีกตั้งแต่ทะเลาะกันคราวก่อน แม้ขอบฟ้าจะพยายามเป็นฝ่ายโทรศัพท์ไปหา แต่ดูเหมือนพลชนะจะยังไม่หายโกรธถึงได้ไม่ยอมรับสายเลยสักครั้ง
คิดจะไปหาถึงที่ เขาก็ไม่รู้อยู่ดีว่าตอนนี้พลชนะกลับไปต่างประเทศแล้วหรือยัง จึงทำได้เพียงโทรศัพท์ไปฝากข้อความทิ้งไว้เป็นระยะเท่านั้น
“พี่พล พี่ยังอยู่ที่กรุงเทพฯ หรือเปล่า ผมติดต่อพี่ไม่ได้เลยคิดว่าพี่อาจจะไปฮ่องกงแล้ว” การพูดคนเดียวนี่ค่อนข้างสร้างความสับสนให้เขาพอควร “ครั้งก่อนผมขอโทษนะครับที่ไล่พี่ ผมเสียใจจริงๆ แล้วก็...ผมไปสัมภาษณ์มาแล้วนะ แต่เขายังไม่ติดต่อกลับมาสักที ผมเลยเก็บกระเป๋าต่อคิดว่าเพราะคงจะต้องไปภายในอาทิตย์หน้า ยังไงก็อยากเจอพี่ก่อนสักครั้ง ถ้าพี่หายโกรธแล้วโทรกลับมาหาผมด้วยนะครับ ผมจะรอ”
เขาฝากข้อความทางโทรศัพท์เสร็จแล้วจึงค่อยเดินเข้าแผนกเพื่อเริ่มงานภาคบ่ายอันแสนจะง่วงเหงา หากวันนี้กลับไม่มีบรรยากาศดังกล่าวเมื่อพนักงานส่วนใหญ่เริ่มเก็บกวาดโต๊ะทำความสะอาดให้เป็นระเบียบ ในขณะที่พนักงานสาวๆ ส่วนใหญ่หมกมุ่นกับการตรวจสอบทรงผมและเติมแต่งเครื่องสำอางบนใบหน้ากันให้วุ่น
ขอบฟ้าเดินงงๆ ขณะกำลังสงสัยว่าเป็นการทำความสะอาดประจำปีหรือเปล่า จึงคิดจะเริ่มทำความสะอาดโต๊ะบ้าง เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งก็หันมาให้ความกระจ่างแก่เขา
“ผู้จัดการจะพาผู้ถือหุ้นคนใหม่มาเดินทำความรู้จักแผนกต่างๆ ของบริษัท ถึงนายใกล้จะย้าย แต่เตรียมตัวไว้บ้างก็ดีนะ”
พยักหน้ารับและเริ่มลงมือเก็บเอกสารบนโต๊ะบ้าง หากไม่นานก็เสร็จเพราะบนโต๊ะเขาแทบไม่เหลืองานอะไรให้ทำมากแล้ว ถือโอกาสทำความสะอาดเลยก็คงดีเหมือนกัน คนที่ต้องมาใช้โต๊ะตัวนี้ต่อจากเขาจะได้ไม่ต้องเช็ดถูให้เสียเวลา
หลังจากใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดจนสะอาด ขอบฟ้าก็เริ่มตงิดๆ กับเสียงพูดคุยจ้อกแจ้กของบรรดาสาวๆ เขาหันไปถามเพื่อนอีกครั้ง “ผู้ถือหุ้นคนใหม่เนี่ยใช่คนที่...”
“คุณกรที่พวกผู้หญิงชอบพูดถึงไง” ไม่รอให้เขาถามจนจบ คำตอบที่มาแบบกะทันหันทำเอาคนฟังอึ้ง “ไม่ต้องห่วงหรอก คงเดินดูผ่านๆ พอเป็นพิธี เพื่อนฉันที่แผนกประชาสัมพันธ์เพิ่งบอกว่าแค่ยืนมองอยู่ด้านนอกด้วยซ้ำ ขืนให้เดินแนะนำตัวกันทุกแผนกคงเดินกันขาลาก ทั้งวันก็ไม่เสร็จ”
ขณะที่คนอื่นเตรียมตัวแสดงความตั้งใจในการทำงาน ขอบฟ้ากลับเริ่มหันรีหันขวางเลิ่กลั่ก คิดจะลุกไปเข้าห้องน้ำและหลบอยู่ในนั้นสักพัก ผู้จัดการก็เดินตัดหน้าไปขวางทางออกไว้เสียก่อนและประกาศกับลูกน้อง
“ทุกคนไม่ต้องตื่นเต้นเพราะนี่ถือเป็นการเยี่ยมชมกันแบบสบายๆ แต่ก็ห้ามแสดงอะไรน่าเกลียดกันออกไปล่ะ เอ้า พวกสาวๆ เลิกแต่งหน้ากันได้แล้ว กลับไปนั่งทำงานกันให้เรียบร้อย คิดว่าน่าจะใกล้มาถึงกันแล้ว” ถึงปากจะบอกว่าไม่ต้องตื่นเต้น แต่ตัวคนพูดเองกลับเดินไล่เช็คความเรียบร้อยบนโต๊ะทำงาน ขยับจัดโน่นจับนี่จนกระทั่งมาถึงโต๊ะของลูกน้องที่กำลังจะย้าย “อ้าว หางานอะไรสักอย่างขึ้นมาทำสิ เอาแฟ้มอะไรมาเปิดไว้ก็ได้ ถึงคุณจะกำลังย้ายงานแต่จะมานั่งว่างๆ แบบนี้ไม่ได้หรอก มันดูไม่ดี เดี๋ยวคนอื่นจะคิดว่าคุณเอาเปรียบเพื่อนร่วมงาน”
ขอบฟ้าเริ่มสติกระเจิดกระเจิง หยิบเอาแฟ้มมาเปิดส่งๆ แล้วก้มหน้างุด เหงื่อเริ่มแตกเมื่อได้ยินเสียงจ้อกแจ้กดังมาจากด้านหน้า
“...เป็นแผนกเล็กๆ มีพนักงานไม่ถึงยี่สิบคน หัวหน้าแผนกที่รับผิดชอบคือคุณวีรวุธ เขาดูแลแผนกนี้มาเกือบสิบปีแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรให้ต้องปรับปรุงแก้ไข ท่านจะผ่านไปเลยไหมครับ”
เสียงอธิบายดังแว่วๆ มา ขอบฟ้าก้มหลบอยู่หลังจอคอมพิวเตอร์ แทบจะไม่กล้ากระดุกกระดิก
“ขอผมเดินดูหน่อย”
คราวนี้เสียงชัดขึ้นเพราะคนพูดก้าวผ่านประตูเข้ามาแล้ว
เสียงฝีเท้าหลายคู่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ขอบฟ้าคิดจะมุดลงไปใต้โต๊ะ ติดที่ตัวมันไม่ยอมขยับ
“ถ้ารวมบริษัทเมื่อไหร่ แผนกนี้อาจยุบรวมเข้ากับแผนกอื่น เพราะพนักงานก็น้อยอยู่แล้ว”
“อืม” เสียงทุ้มหนักๆ รับคำแบบไม่สนใจ ร่างสูงหยุดยืนห่างจากโต๊ะเขาไปไม่ถึงห้าก้าวและทำท่าจะเดินเข้ามาใกล้กว่านั้น
ขอบฟ้าเหงื่อแตกพลั่กๆ มือเริ่มเย็นเฉียบ
“อย่างที่ทราบว่าพนักงานส่วนหนึ่งกำลังจะย้ายไปทำงานในส่วนของสาขาย่อยแทน แผนกนี้ก็มีใช่ไหม คุณวีรวุธ” ประโยคหลังผู้นำชมสถานที่เอ่ยถามกับผู้จัดการแผนกซึ่งเดินตามมา
“ครับ ผมก็คัดเลือกให้คนที่หน่วยก้านดี ประวัติการทำงานดีได้มีโอกาสก้าวหน้าเพื่อให้เกิดผลประโยชน์สูงสุดกับทางบริษัทอยู่แล้วล่ะครับ” ผู้จัดการแผนกตอบด้วยความนอบน้อม “เจ้าตัวเขาก็อยู่นั่นไงครับ ขอบฟ้า คุณก็ลุกมาหน่อยสิ”
เจ้าของชื่อสะดุ้งก่อนจะลุกขึ้นยืนช้าๆ แบบติดจะงุ่มง่าม ในสายตาเขามองเห็นแต่ร่างสูงที่ยืนเอามือไพล่อยู่ด้านหลัง ทอดสายตาดำจัด ลึกล้ำเสียจนไม่เห็นก้นบึ้ง นิ่งเสียจนไม่รู้ว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่ จะตื่นเต้นหรือตกใจเท่าเขาสักนิดหรือไม่ และยังจำ...เรื่องราวในอดีตได้บ้างหรือเปล่า
หากความคิดสับสนก็หยุดชะงักลงเมื่อเสียงห้าวพูดเอื่อยๆ “ลำบากคุณหน่อยนะ”
คนฟังแทบไม่เข้าใจความหมายของคำพูดดังกล่าว เขาเห็นแค่เพียงแผ่นหลังกว้างที่เดินจากไปพร้อมกับผู้คนรายล้อมรอบตัว บรรยากาศตึงเครียดกับความเงียบแบบแปลกๆ จบลงเมื่อกลุ่มผู้เยี่ยมชมลับตาไป ภายในแผนกตอนนี้มีเพียงเสียงพูดคุยถึงชายหนุ่มที่ถูกกล่าวขวัญมานาน
แต่ภายในใจของขอบฟ้ากลับด้านชา ทำได้เพียงแค่รับรู้ถึงบางสิ่งภายในซอกมุมหนึ่งของหัวใจซึ่งกำลังแตกสลายลงอย่างช้าๆ และเงียบงัน
++++++++++
การจราจรที่ติดสาหัสเป็นพิเศษเนื่องจากฝนตกหนักช่วงเลิกงานทำให้ขอบฟ้ากลับถึงห้องพักช้ากว่าเคยเกือบชั่วโมง เขาเหนื่อยจนไม่อยากเดินต่ออีกแม้แต่ก้าวเดียว ปวดหัวจนอยากจะล้มตัวลงนอนแล้วหลับสนิทให้นานๆ หลับไปจนกว่าโลกจะแตกเลยได้ยิ่งดี
ถึงจะเลยเวลาอาหารเย็นมาแล้วแต่เขาก็ไม่นึกอยากอาหาร ในใจนึกอยากนอนพักอย่างเดียวจนไม่คิดจะหาซื้อข้าวเย็น ได้แต่เดินลากขาช้าๆ ตรงกลับห้องพักด้วยความเมื่อยล้า
ลิฟต์เพียงตัวเดียวของอพาร์ตเมนท์ที่เขาอาศัยอยู่มักจะเสียเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ขอบฟ้าที่พักอยู่ชั้นสองไม่ค่อยได้สนใจมันมากนัก เพียงแต่เวลานี้เขาอยากให้มันทำงานได้อย่างที่สุด คาดหวังถึงขนาดลองกดปุ่มสีขาวขุ่น แต่ความนิ่งสนิทของมันกลับทำให้เขานึกอยากร้องไห้
อาศัยราวบันไดลากขาขึ้นทีละขั้นๆ บอกตัวเองว่าอีกนิดเดียว จนกระทั่งขาทั้งสองข้างมาหยุดยืนอยู่บนพื้นชั้นสองได้ เขาก็ถึงกับถอนหายใจพรู ยกมือลูบเหงื่อเย็นๆ แล้วล้วงหากุญแจห้องในกระเป๋า
เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตานับก้าว เขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นคนที่ยืนรออยู่หน้าห้อง จนมีเสียงเรียกชื่อดังขึ้นนั่นล่ะถึงได้ตกใจจนทำกุญแจตก
“ฟ้า” พลชนะก้มลงเก็บพวงกุญแจขึ้นมาส่งให้ “พี่ขอคุยด้วยหน่อย”
เขามองหน้าฝ่ายนั้นก่อนรับกุญแจกลับมา ฝืนเกร็งตัว ยืดขาเดินไปไขห้อง “เข้ามาก่อนสิครับ”
วางกระเป๋าลงบนโต๊ะใกล้ประตูแล้วค่อยเดินไปเปิดตู้เย็น รินน้ำเทใส่แก้วและยื่นให้ชายหนุ่มที่เดินตามหลังมาเงียบๆ “พี่พลมารอผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่โทรมาก่อนล่ะ ข้างนอกนั่นยุงเยอะจะตาย”
ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร นอกจากรับแก้วน้ำเขาไปจิบนิดหนึ่งแล้ววาง
ขอบฟ้าเดินไปทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียง แม้ภายนอกจะไม่แสดงทีท่าอะไร แต่ในใจเขากลับแทบจะจุดพลุฉลองกันเลยทีเดียว
เขารอให้อีกฝ่ายเริ่มพูด หากจนแล้วจนรอด พลชนะกลับเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ามืดสลัวกับฝนที่ขาดเม็ดไปแล้วทำให้บรรยากาศยิ่งอึมครึม หนักหน่วงจนหายใจแทบไม่ออก เพราะความเงียบนี้เอง ขอบฟ้าจึงเริ่มกระสับกระส่าย
“เป็นอะไรไปครับ พี่พลยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ ผมขอโทษที่พูดจาไม่ดีใส่พี่” คำขอโทษรอบที่ล้านของเขาถูกเพิกเฉยคล้ายคนฟังจะไม่ได้ยิน พลชนะยังมีสีหน้าเคร่งเครียดจนเขาต้องเอ่ยต่อ “ไหนบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับผม ทำไมพี่พลทำตัวแปลกๆ ไม่สบายหรือเปล่าครับ”
ตั้งใจจะยันตัวลุกขึ้นไปแตะหน้าผากฝ่ายนั้นดูว่าตัวร้อนหรือเปล่า ก็พอดีกับที่ชายหนุ่มหันกลับมาจ้องหน้าเขาและถามเสียงแห้ง
“...ขาเป็นแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่”
++++++++++
-
กรี้ดดดดดด นึกว่าตาฝาด อัพเร็วนะวันนี้
ไปอ่านแปป.....
:hao7:
โฮ ค้างอีกแล้ว :z3:
ทำไมทำกันอย่างนี้ กว่าจะได้อ่านต่ออีกตั้งนาน
สงสารฟ้าจัง เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าพี่พลไม่รู้เรื่องขาของฟ้า
พี่กรทำไมเย็นชาแบบนั้นง่ะ เดาไม่ออกเลยจริงๆว่ามีเหตุผลอะไรถึงเมินฟ้า
โอ้คู่กับพี่พลแน่ๆ จริงๆไม่ค่อยชอบอ้ะ โอ้พูดมาก5555
-
ฮืออออ
อยากอ่านต่อจังเลยค่ะ
เรื่องมันกำลังเข้มข้นมากเลยย
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
กำลังมันส์เลย อยากอ่านตอนหน้าเร็วๆ :serius2:
-
ไม่ชอบโอ้ รำคาญ พูดมาก จ้ออยู่นั่น
ไม่รู้ว่าพี่กรคิดอะไรอยู่
ฟ้า ยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนสักนิด
บางทีเราก็คิดว่าเราไม่น่าหลงเข้ามาอ่านเรื่องนี้เลย กว่าจะถึงวันจันทร์ ใจจะขาด เข้ามาส่องวันละหลายรอบเพื่ออ555 คนเขียนอัพอาทิตย์ละสองครั้งไม่ได้หรอคะ :heaven :monkeysad:
-
สงสารฟ้าอะ เฮ้อออ
-
:katai1::katai1: :katai1:
-
ถึงจะชอบตัดจบแบบให้ลุ้นต่อ แต่ก้อยังชอบอยู่ดี(?) จะเป็นไงต่อเน้อออ
-
เรื่องขาของฟ้า พี่พลก็ไม่รู้เหรอ แล้วพี่กรล่ะจะรู้มั้ย
แล้วถ้ารู้จะเป็นยังไง
-
ค้างอีกแล้ว :katai1: :katai1: :katai1:
-
เคยเริ่มอ่านนิยายในเล้ามาตั้งแต่เริ่มเรียน ป โท ประมาณปี พ.ศ. 51 ทุกวันนี้ เหลือนิยายน้อยลงที่ติดตามแล้ว เพราะรสนิยมอาจจะเปลี่ยน เพราะว่ามุมมอง นิสัยใจคออาจจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลาที่เพิ่มขึ้น นิยายของนักเขียนรุ่นต่อๆมาเลยไม่ถูกใจ
นี่คือนิยายเพียงเรื่องเดียวที่เป็นตัวแทนของนิยายเป็นสิบๆ เรื่องได้เลย ที่เราตั้งตารอ สนุกและทำอะดรีนาลีนเราหลั่ง รักษาเนื้อรักษาตัวด้วยนะคนเขียน จะรอทุกวันจันทร์ อยากรู้ชะตากรรมของนายเอกจะเป็นไง นางน้อยวาสนาและสุดแสนจะเจียมตัวจนอดเอาใจช่วยไม่ได้จริงๆ
-
ฮือออออ สงสารน้องฟ้าสุดใจเลย
-
ค้าง. ทำไมกรไม่ดูตกใจที่เจอฟ้า. ฟ้าชีวิตช่างรันทด. เฮ้อจะมีอะไรดีๆเข้ามาบ้างไหมนะฟ้า
-
ทำไมตัดจบแบบนี้ล่าาาาา อยากอ่านง่าาา
สงสารฟ้าที่แบบ เหมือนจะหลอกตัวเองอยู่เลย
พี่กรเองก็คงอยากจะกลับมาแก้แค้นละ
เขาเป็นคนถูกทิ้ง คงมีความรู้สึกเจ็บ
แต่ฟ้าดิ ขาก็ไม่หายขาดเลย สงสารอ่ะ
ฟ้าเองตอนแรกก็เย็นชามากๆ แต่ทางเลือกตอนนั้น
ถ้าเป็นเรา เราก็ไม่ไปนะ พี่กรกลับมาคงมีไรเปลี่ยนแปลง
แต่งงที่ทำไมพลชนะเพิ่งรู้อ่ะ ควรรู้นานแล้วนะเรื่องขา
-
ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป สงสัยว่าเราคงได้สรรเสริญอวยชัยให้พรพี่กรไปแบบเอารถสิบล้อมาขนไม่หวาดไม่ไหว
น้องฟ้าของเจ้ อดทน สู้ๆน้า
-
เคยเริ่มอ่านนิยายในเล้ามาตั้งแต่เริ่มเรียน ป โท ประมาณปี พ.ศ. 51 ทุกวันนี้ เหลือนิยายน้อยลงที่ติดตามแล้ว เพราะรสนิยมอาจจะเปลี่ยน เพราะว่ามุมมอง นิสัยใจคออาจจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลาที่เพิ่มขึ้น นิยายของนักเขียนรุ่นต่อๆมาเลยไม่ถูกใจ
นี่คือนิยายเพียงเรื่องเดียวที่เป็นตัวแทนของนิยายเป็นสิบๆ เรื่องได้เลย ที่เราตั้งตารอ สนุกและทำอะดรีนาลีนเราหลั่ง รักษาเนื้อรักษาตัวด้วยนะคนเขียน จะรอทุกวันจันทร์ อยากรู้ชะตากรรมของนายเอกจะเป็นไง นางน้อยวาสนาและสุดแสนจะเจียมตัวจนอดเอาใจช่วยไม่ได้จริงๆ
แปะมือ เราต้องเป็นเพื่อนร่วมรุ่นบอร์ดลัสเขียนแน่ๆเลย
-
ค้างอีกแล้ว รอเอาใจช่วยน่ะ ลุ้นต่อๆๆ
-
ฟ้าเอ๊ยย จะโทษใครไม่ได้เพราะทำตัวเอง
-
มาเร็วแต่ค้างอีกแระ :ling1: :ling1:
-
ฟ้าจะอะไรกับพลนักหนา เหมือนมีใจให้พลเลยอะ ไม่ชอบเลย ต่อให้บอกว่าไม่คิดอะไรแต่การกระทำมันไม่ใช่ ทำไมต้องพบพลก่อนไปตจว. พลสำคัญขนาดนั้น มันก็เหมาะแล้วที่กรจะเมินฟ้า #อินจัด555 #เราทีมกรนะไม่เคยเปลี่ยนใจ ^^ #หาแฟนใหม่ให่กรเลยค่ะ #รำฟ้ามาก #รักก็บอกว่ารักมัวแต่เยอะอย่างแล้วจะมาโทษกรได้ไง #ยังอินไม่จบ :ling1: :ling3:
-
:katai1: :ling1: ไม่เอากรเป็นพระเอกได้ไหม
สงสารฟ้ามากเลย
กรน่าจะรู้แล้วว่าฟ้าอยู่ที่นี่เลยตั้งใจเข้ามาพูดให้ฟ้าเสียใจและบอกว่าเขาไม่แคร์ฟ้าแน่ๆ
-
อิกรคนชั่ว กลับมาทำไม พี่พลก็เหมือนกัน ไม่รู้ว่ารักฟ้าหรืออะไรกันแน่ ทำตัวเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย สุดท้ายคนรับกรรมเป็นฟ้าอีกตามเคย ถ้าเรื่องนี้จบแบบในตอนอาจจะเรียกน้ำตาเราได้เลยนะ แต่นี้จบค้าง แบบน้ำตาไหลกลับทันควัน ทิ้งอารมณ์ครึมๆ อยู่ในอก อยากรู้เหลือเกินสุดท้ายฟ้าจะเป็นยังไง เฝ้าดูการเติบโตที่ค่อนข้างเชื่องช้าของฟ้า ก็ยังดีที่รู้จักบอกความต้องการ หรือความไม่ชอบ รู้จักปฏิเสธคนอื่นเขาบ้าง ก็สู้กันต่อไป
เพิ่งรู้ว่าคนเขียนอัพทุกวันจันทร์(รึเปล่าหว่า) ดีใจที่ไม่ต้องรอแบบไร้จุดหมาย เพราะติดเรื่องนี้มากกก เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยเนอะ :L2:
-
กรี๊ดดดดดด ค้างงงง //วางหมอนรอตอนต่อไป :ling3:
-
อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆ
รีบมาต่อไวๆนะคะ
อยากรู้ว่ากรจะรู้มั้ยว่าทำให้ฟ้าเป็นแบบนี้
โอ้ยยยยย
จะลงแดง
-
โอ้ยยย พี่กร~~ เข้าใจว่าพี่โกรธแต่ทำไมพี่ต้องทำห่างเหินขนาดนี้ เจ็บแปลบไปถึงใจ :ling3:
ขาฟ้าไม่โอเค พี่กรดูแลน้องด้วย อย่าทำแบบเน้~~~
ต่างคนต่างมีเยื้อใยให้กัน วางทิฐิเถอะพี่กร :ling1:
แล้วที่พี่พลไม่รู้เรื่องขาแสดงว่า ขาเริ่มไม่ดีขึ้นช่วงที่พี่พลไปต่างประเทศสินะ
หรือเพราะช่วงที่เจอกันไม่ได้เจอช่วงที่ฟ้าใช้ขาเยอะ
ขอบคุณสำหรับตอน 4 นะคะ :mew1:
-
ขอบฟ้าน่าสงสารที่สุด อ่านทีก็เศร้าที ฮือออ เกลียดอีผู้จัดการจัง อีเลว
ขอบคุณค่ะ
-
เข้าใจนะเรื่องขา ฟ้าตั้งใจปิดอยู่แล้ว
แล้วก็ทำใจไว้แล้วว่าเรื่องพี่กร มันคงเป็นอีหรอบนี้
:hao5:
-
มาแล้วววววววววววววววว
-
ขอบฟ้าทั้งหน่วงใจและเหนืีอยกาย
อ่านตอนนี้แล้วปวดใจจัง
-
โอ้ดูสดใสนะ น่ารัก
ต่างกับฟ้า เมื่อไหร่จยิ้มได้สักที
-
แล้วฟ้าก็ต้องเก็บกู้ซากปรักหักพังคนเดียว
ใจที่พังกับร่างที่ไม่สมประกอบ
ทำไมนายเอกฉันรันทดขนาดนี้นะ
ปล. พี่พลยังคงเป็นคนที่อารมณ์แรงหลบในเหมือนเคย
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลพรากก สงสารฟ้า เมื่อไหร่ฟ้าจะยิ้มได้เสียที กรกลับมาแล้วจะช่วยฟ้าให้ดีขึ้น หรือช่วยซ้ำให้แย่กว่าเดิม แต่ขนาดมาตรวจแผนก จะคิดเข้าข้างฟ้าได้ไหมนะ
คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพลจะไม่รู้เรื่องขาของฟ้า ไม่น่าเชื่อจริงๆ
ไม่อยากให้พลได้กับอักษรอ่ะ จริงๆ นะ
-
ยิ่งอยากอ่านต่อเร็วๆขึ้นไปอีก
ขอบคุณนะคะ
-
ขาฟ้าเป็นอะไร
สงสารฟ้า
โคตรหน่วงเลย
-
ขา! ขาเป็นอะไร?!!! ค้างงง!!! :katai1:
-
หวังว่าพี่กรกลับมาคราวนี้จะโตเป็นผู้ใหญ่ซักที
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
กรจะเมินฟ้าจริงๆหรือออ :m15:
-
เคยเริ่มอ่านนิยายในเล้ามาตั้งแต่เริ่มเรียน ป โท ประมาณปี พ.ศ. 51 ทุกวันนี้ เหลือนิยายน้อยลงที่ติดตามแล้ว เพราะรสนิยมอาจจะเปลี่ยน เพราะว่ามุมมอง นิสัยใจคออาจจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลาที่เพิ่มขึ้น นิยายของนักเขียนรุ่นต่อๆมาเลยไม่ถูกใจ
นี่คือนิยายเพียงเรื่องเดียวที่เป็นตัวแทนของนิยายเป็นสิบๆ เรื่องได้เลย ที่เราตั้งตารอ สนุกและทำอะดรีนาลีนเราหลั่ง รักษาเนื้อรักษาตัวด้วยนะคนเขียน จะรอทุกวันจันทร์ อยากรู้ชะตากรรมของนายเอกจะเป็นไง นางน้อยวาสนาและสุดแสนจะเจียมตัวจนอดเอาใจช่วยไม่ได้จริงๆ
แปะมือ เราต้องเป็นเพื่อนร่วมรุ่นบอร์ดลัสเขียนแน่ๆเลย
แปะมือด้วยคน อ่านภาคสองค้างมานานหลายปีแล้ว กำลังลุ้นอ่านตอนต่อจากตอนล่าสุดอยู่เลยค่ะคุณ aorpp
-
พี่กรสติลใจร้ายอ่า ฮืออ
สงสารขอบฟ้า
แต่ตอนขอบฟ้าใจร้ายก็ใช่ย่อย
อดทนนะะ ทุกคนนน
-
ใช่ว่าจะรอให้มาอัพใจจะขาด ไม่เห็นใจกันบ้างเลย
-
อยากบอกว่าสงสารฟ้ามาก ทำไมชีวิตรันทดแบบนี้
เป็นคนที่น่าสงสารมาก ตั้งแต่พาร์ทแรกแล้วคือแบบบบบบบบ
ส่วนพี่กรก็เย็นชาได้อีกกกก รู้ข้างไหมว่าฟ้าต้องลำบากขนาดไหน
ใช้ชีวิตยังไง โดนดูถูก โดนมองข้ามขนาดไหน
จากคนที่เคยเป็นปกติแต่ต้องกลับกลายมาเป็นคนที่แทบจะแรกได้ว่าพิการ
อีพี่กรนี่เคยคิดจะสืบเรื่องของฟ้าบ้างไหมเนี่ย
ถ้าพี่มันรู้เหตุผลว่าทำไมฟ้าถึงตัดใจไม่ไปด้วยจะเป็นยังไงนะ
-
เคยเริ่มอ่านนิยายในเล้ามาตั้งแต่เริ่มเรียน ป โท ประมาณปี พ.ศ. 51 ทุกวันนี้ เหลือนิยายน้อยลงที่ติดตามแล้ว เพราะรสนิยมอาจจะเปลี่ยน เพราะว่ามุมมอง นิสัยใจคออาจจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลาที่เพิ่มขึ้น นิยายของนักเขียนรุ่นต่อๆมาเลยไม่ถูกใจ
นี่คือนิยายเพียงเรื่องเดียวที่เป็นตัวแทนของนิยายเป็นสิบๆ เรื่องได้เลย ที่เราตั้งตารอ สนุกและทำอะดรีนาลีนเราหลั่ง รักษาเนื้อรักษาตัวด้วยนะคนเขียน จะรอทุกวันจันทร์ อยากรู้ชะตากรรมของนายเอกจะเป็นไง นางน้อยวาสนาและสุดแสนจะเจียมตัวจนอดเอาใจช่วยไม่ได้จริงๆ
แปะมือ เราต้องเป็นเพื่อนร่วมรุ่นบอร์ดลัสเขียนแน่ๆเลย
แปะมือด้วยคน อ่านภาคสองค้างมานานหลายปีแล้ว กำลังลุ้นอ่านตอนต่อจากตอนล่าสุดอยู่เลยค่ะคุณ aorpp
ขอแปะมือด้วยคนเรื่องนี้เติมเต็มทุกอารมณ์ความรู้สึก รักมากกก และรอคอยเสมอ
-
โอ้ ขอบอกเลยว่าดีใจมากที่คนเขียนเข้ามาต่อซักที ติดงอมแงมเลย พออ่านไปเรื่อยในใจก็ภาวนาว่าอย่าพึ่งจบนะ อย่าพึ่งจบ เพราะยังอ่านไม่จุใจเลย ลุ้นจนตัวโก่ง ยังไงก็จะรอนะคะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อิกรเล่นละครเก่ง
-
สงสารทุกคนเลย แต่สงสารฟ้ามากที่สุด
ทำไมฟ้าต้องแคร์พลชนะมากเหรอ ก็ฟ้ามีใครบ้างล่ะตอนนี้
นอกจากพี่ชายที่ทำงานยุ่งตลอด น้องสาวที่ยังเรียนอยู่
โอ้ที่เป็นเพื่อนร่วมงาน ก็มีแค่พลชนะนี่แหละที่เป็นเหมือนพี่ชายที่หวังดีกับฟ้า
กรจะเย็นชากับฟ้า คงไม่แแปลก เพราะไม่รู้ข้อเท็จจริงอะไรเลย
แต่ถ้าจะมากลั่นแกล้งกันโดยไม่เห็นความดีที่ผ่านมาเลย
ก็ขอให้มีเหตุต้องห่างกันไปโดยไม่ต้องเจอกันอีกแล้วกัน
ฟ้าทุกข์มามากพอแล้ว ... อยากให้ฟ้าเปิดใจกับพลชนะบ้างจัง
แต่คงไม่ยุติธรรมกับพลชนะอีกนั่นแหละ เฮ้อ
-
พี่กรจะเมินฟ้าจริงๆเหรอ โอ้ยยยย สงสารฟ้า
-
อยากรู้ใจพี่กรจัง คิดอะไรอยู่
ส่วนฟ้านี่น่าสงสารขึ้นทุกวัน
เหมือนทุกคนกำลังเล่นกับความรู้สึกฟ้าอยู่เลย
-
ภาคที่แล้วเป็นเอฟซีน้องฟ้า แต่ภาคนี้ขอเป็นเอฟซีพี่กร
-
อยากให้ฟ้าเปิดใจกับพลบ้าง โอ้ยยย ค้างงงงงงง ไม่เอาทุกวันจันทร์ได้ไหม อยากเข้ามาอ่านทุกวันเลย อิอิ :ling1: :ling1:
-
อิพี่กรรรรรรรรรรรรร
ย๊ากกกกกกกกก
ภาคที่แล้วกว่าพี่จะโผล่มามีบทจริงๆจังๆก็หลายตอนอยู่ นี่ก็ยังคงคอนเซปต์เดิมนะคะแหม่
เชื่อว่าอิพี่กรจำฟ้าได้ชัวร์ แต่อาจจะรู้สึกอะไรบางอย่าง อย่าลืมว่าตอนที่พี่กรไปก็พยายามให้ฟ้าไปด้วยแต่ฟ้าไม่ยอมไป เหมือนๆกับว่าไม่เลือกพี่กร เราพอจะเข้าใจพี่กรนะถ้าจะทำกับฟ้าเหมือนคนไม่รู้จักแบบนี้
แต่ไม่รู้ว่าพี่กรมันรู้มาก่อนหน้าเปล่าว่าจะเจอกับฟ้าในสถานการณ์แบบนี้
ยังคงสงสารฟ้าเสมอต้นเสมอปลาย คนเรามันก็เลือกอะไรได้ไม่มากนักหรอก การที่ฟ้าไม่เลือกพี่พลที่ดีทุกอย่างไม่ได้แปลว่าฟ้าโง่หรืออะไร บางคนก็เหมาะในฐานะพี่ชาย เพื่อนสนิท แต่ไม่ใช่คนรัก อย่างพี่พลฟ้าก็เคยคบ ต่อให้ไม่มีพ่กรฟ้าก็ไม่ได้รักพี่พลแบบนั้น แต่นั่นมันปัญหาที่พี่พลละ ไม่ยอมตัดใจจากฟ้าซึ่งเราไม่รู้ว่าจริงๆแล้วพี่พลยังรักฟ้าอยู่เปล่า แต่ถามว่าห่วงไหมเราว่ามากกกกกกที่สุดในเรื่องแล้วล่ะ
รอเรื่องนี้ใจจะขาด อัพอาทิตย์ละตอนมันน้อยไปง่าาา T^T อยากอ่านต่อไวๆ แต่เราก็เข้าใจนะ
ยังคมทีมพี่กร ถึงจะทำตัวน่าหมั่นไส้แค่ไหนก็ตามมมมมม
รอรอรอรอรอรอรอ
-
อ้าวว พี่พลไม่รู้หรอกหรอ คิดว่ารู้มาตลอดซะอีก เลยคิดว่าฟ้าไม่น่าทำงานไหว
-
พี่พลนี่พ่อพระมาก แต่เข้าใจว่าทำไมฟ้าไม่รัก คนไม่ใช่ก็คือไม่ใช่อ่ะ
อีพี่กร แกวางแผนอะไรในใจรึเปล่านะ
-
:mew4:...สงสารฟ้า ชีวิตมีแต่ความรันทด ไม่ค่อยได้รับความอบอุ่น มีคนรัก ก็ดันมีวิบากกรรม จนต้องเลิกกัน
อยากจะเชียร์กรนะ แต่ดูเหมือนกรใจร้ายกับฟ้ามากเกินไป ไม่คิดถามหาเหตุผลบ้างหรือไร ที่กลับมานี่ เพื่อจะแก้แค้นฟ้าหรือเปล่า :katai1:
รอตอนต่อไปนะคะ ติดเรื่องนี้มากๆ อ่านแล้วหน่วงมากกกก แต่ก็ชอบ :m15:
-
อึดอัด
-
โหยยย พี่พลรู้แล้ว พี่พลคงไม่ปล่อยให้ฟ้าไปหาพี่กรอีกแน่ๆ
อิพี่กรถ้าจะยังไม่รู้ว่าฟ้าขาไม่ดี
ฮือออ มาอีกบ่อยๆได้มั้ยคะ ใจจะขาดดด :sad4:
-
ที่ผ่านมาคือพลก็ไม่รู้เรื่องขาของฟ้าเหรอ
ถ้ารู้อย่างนี้แล้วพลก็จะยิ่งไม่ปล่อยฟ้าไปน่ะซิ
แล้วกรล่ะรู้เรื่องฟ้าแค่ไหนกัน ยินดีให้ฟ้าไปจริงเหรอ
-
เรื่องนี้มาต่อทุกวันจันทร์?
ขอบฟ้าช่างเป็นคนที่ราบเรียบดีแท้...แบบว่า สู้คนซักนิดก็ดีนะ..
แล้วแบบนี้จะสู้พี่กรไหวมั้ย ยังไม่รู้เลยจะมาไม้ไหน
ปล. เรื่องนี้ยิ่งอ่านภาษายิ่งไหลลื่น บรรยายฉากของฟ้าได้หดหู่เกือบทุกฉาก เฝ้ารอวันที่ขอบฟ้าจะกลายเป็นฟ้าหลังฝน สว่างสดใส แต่อบอุ่น นี่ถึงกับบุ๊กมาร์คเอาไว้เลยนะ
ขอบคุณคนเขียนที่ถ่ายทอดผลงานดีๆออกมาให้อ่าน และรอคอยด้วยความทรมาน55
-
อยากให้ถึงตอนต่อไปโดยเร็ว
-
โอ้ย ยิ่งอ่านยิ่งสงสารขอบฟ้า รอติดตามนะคะ
-
บีบอารมณ์ มากกก รออ่านต่อไปเน่อออ
-
อ้าว
พลไม่รู้เรื่องที่ฟ้าโดนรถชนหรอ?
-
ลุ้นอะ แต่ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายแบบกร จะมาเป็นผู้ถือหุ้นส่วนบริษัท จริงๆ ฟ้าก็ยังแอบหวังใช่ไหมหละ ถึงได้ผิดหวังอย่างแรงขนาดนี้ คบกับพี่พลเถอะ ผู้ชายที่ดีขนาดนี้หาจากไหน
-
ขอตอบแทนน้องว่า ... เป็นตั้งแต่ช่วยอิพี่กรไง T ________ T
คนใจร้ายยย คนอ่านฮอลลลลพี่กร
-
เรื่องขาสรุปไม่มีคนรู้เลยจริงดิ .... เฮ้อ กรเย็นชาได้ตลอดเหอะ เดี๋ยวก็ไม่พ้นจับฟ้ามาขังอีก
-
กรอย่ารังแกอะไรฟ้าอีกเลย สงสารฟ้าหน่อย ส่วนพลอย่าทิ้งฟ้าเลย สงสารฟ้าแต่ก็ไม่เข้าใจฟ้าอยู่ดี ฮ่าๆๆๆๆ
:ling3:
-
มาแต่ละตอนก็สั้นแถมยังตัดจบแบบนี้อีก กรีดร้องงงง แถมยังต้องรอวันจันทร์หน้าโอ้ยยยยยยยเศร้าสงสารฟ้า แต่ยังไงก็รออยู่นะคะ
-
อ่านนิยายคุณ DD หลายเรื่องมาก
พอเรื่องนี้แล้ว เหยยย แอบเครียด แอบลุ้น แอบเชียร์ สารพัด มาลุ้นตอนต่อไปค่ะ
-
ภาคที่แล้วเป็นfc น้องฟ้าคะ ภาคนี้กร ฮรือออ เราสงสารฟ้านะ แต่กรละจะรู้สึกแย่แค่ไหน เค้าไม่เลือก ยอมทุกอย่าง แต่พอความจริงเปิดเผยกรอาจจะโทษตัวเองก็ได้ที่ฟ้าเป็นแบบนี้
-
ชีวิตฟ้า ยิ่งกว่าดาวพระศุกร์ อ่ะ
-
ไม่ได้นับว่ากี่ครั้งที่เราพิมพ์คำว่าสงสารฟ้า
และตอนนี้ก็ยังคงสงสารฟ้าอยู่เหมือนเดิม
เฮ้อออออ
-
น้องฟ้า....เฮ้ออ เป็นเรื่องเเรกที่อ่านเเล้วไม่อยากให้จบตอน มันลุ้นมากจริงๆ
-
รู้สึกเหมือนจะรอไม่ไหวแล้ว อยากอ่านใจจะขาดเเล้วววววว :mew2: :mew2: :mew2:
-
รอออออออออ ~
-
:katai1: :katai1:
-
เป็นเรื่องเดียว ที่รออออ.....เหมือนใจจะขาดดดด ด ด..
อยากจะรู้ว่า....พี่กรจะรู้สึกยังไง ที่เพราะว่า ฟ้าช่วยชีวิตไว้ ทำให้...ขาฟ้า แทบพิการ
-
ตามจนทันไม่ยอมหลับยอมนอน :z3:
เหนื่อยแทนฟ้ามาคะตอนนี้....สู้ต่อไปลูก
-
รอ.... :katai2-1:
-
ถึงรู้ว่าจะมาดึกๆ แต่ก็อดใจไม่ไหว มารอค่ะ
-
:call:
-
รอ ๆ ๆ ขอยาว ๆ เลยน๊าาาา
-
Fallen and Destined 5
ขอบฟ้านั่งอึ้ง สมองคิดตีความหมายของคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่ ...ขาแบบนั้นของพลชนะหมายถึงอะไร ท่าเดินเขามันออกอาการปัดเป๋ขนาดเห็นปุ๊บรู้ปั๊บเลยงั้นหรือ พลชนะสังเกตเห็นจริงๆ หรือว่าแค่ถามลองเชิง
ความคิดวุ่นวายเขาหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำพูดต่อมา “พี่เคยสงสัยมานานแล้ว แต่ทุกครั้งก็บอกตัวเองว่าคงคิดมากไป เรื่องใหญ่ขนาดนี้ฟ้าคงไม่ปิดบังพี่ พี่เองก็ไม่กล้าเอ่ยปากถาม ส่วนหนึ่งก็เพราะความกลัว ...กลัวสิ่งที่คิดจะเป็นความจริง แต่พอต้องมาเห็นกับตาเมื่อกี๊ตอนฟ้าเดินขึ้นบันได พี่ก็ได้แต่ด่าว่าตัวเองมันงี่เง่าสิ้นดี ต่อให้ทำเป็นมองไม่เห็นแค่ไหน คนที่เจ็บก็ยังเป็นฟ้าอยู่ดี”
ร่างที่เคยสูงใหญ่ของพลชนะดูเล็กลงเมื่อไหล่กว้างตกลู่
“พี่มันขี้ขลาด ทั้งที่มองเห็น ทั้งที่สงสัยมาตลอด แต่กลับไม่กล้ายอมรับ คิดแค่ว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนในแบบที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้มันดีแค่ไหนแล้ว พี่ยังได้เจอหน้าฟ้า ได้พูดคุย ได้เห็นเรายิ้ม เห็นเราหัวเราะ พี่ก็ไม่ต้องการอะไรอีก” ชายหนุ่มเดินมาคุกเข่าลงตรงหน้า จับมือเขาไปกุมไว้หลวมๆ เงยหน้าให้เห็นรอยยิ้มที่ดูแห้งแล้งเสียเหลือเกิน “แค่ได้ยินว่าฟ้าเจอไอ้กร ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม พี่ก็รู้แล้วว่าช่วงเวลาที่พี่เฝ้าทะนุถนอมมาตลอดกำลังจะจบลงอีกครั้ง ...ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว มันก็คงกลับเข้ามาในชีวิต กลับเข้ามาอยู่ในหัวใจฟ้าได้อยู่ดี”
แม้จะอยากแก้ความเข้าใจผิด แต่คำพูดกลับติดอยู่ในลำคอ เขาไม่กล้าบอกพลชนะว่าสิ่งที่คิดนั้นมันผิดพลาดมากเพียงใด
“มันเจอฟ้าแล้วหรือยัง”
ไม่มีความจำเป็นต้องโกหก ทว่าขอบฟ้ากลับตอบว่า “ไม่... เขายังไม่...”
นั่นอาจเป็นสิ่งที่เขาปรารถนาลึกๆ หวังให้มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด หวังว่าเขาสองคนแคล้วคลาดไม่ได้เจอหน้ากันไปจนชั่วชีวิต หวังให้มันเป็นปมติดค้างในใจตลอดไป ไม่ใช่แค่เรื่องราวเล็กน้อยในอดีตที่จดจำแทบจะไม่ได้แล้ว
พลชนะหลงเชื่อคำโกหกดังกล่าว พยักหน้ารับเงียบๆ และทำท่าครุ่นคิดสักพักก่อนเอ่ย
“ก็ดีแล้ว แต่พี่คงปล่อยให้ฟ้าฝืนตัวเองต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ คราวนี้หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ยอม ผลสัมภาษณ์ที่มันออกมาช้าน่ะ ไม่มีปัญหาหรอก เพราะคนตัดสินใจมันไม่อยู่น่ะสิ พี่เองก็เพิ่งรู้ว่าเพื่อนพี่มันติดธุระด่วน เรื่องแจ้งผลเลยพลอยช้าตามไปด้วย ถ้ายังไง ฟ้าลาออกจากที่บริษัทเก่าล่วงหน้าไว้เลยก็ได้ พี่มั่นใจว่ายังไงฟ้าก็ต้องได้งานนี้”
ความมั่นใจของพลชนะทำให้เขาใจชื้น แต่ในความชื้นนั้นก็มีความระแวงปนอยู่นิดๆ
“พี่ไม่ได้...บังคับให้เขารับผมใช่ไหม”
“พี่เคยสัญญาแล้วว่าจะไม่ยุ่ง นี่ไม่เชื่อใจกันเลยเหรอ” พลชนะร้องโวยวายปนน้อยใจซึ่งเรียกรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเรียบๆ จนดวงตาที่เคยติดจะเศร้าตลอดเวลากลับดูอ่อนโยนสดใส ตาเศร้าจึงกลายเป็นหวานแทบหยดในสายตาคนมองที่กล่าวเพ้อๆ
“ในที่สุดก็ยอมยิ้มจนได้ ยิ้มบ่อยๆ สิ พี่ชอบเวลาฟ้ายิ้มมากที่สุดเลย”
ฝ่ายโดนบังคับให้ยิ้มกลับตีหน้าเจื่อน บ่นอุบ “ก็ไม่ได้มีเรื่องให้ต้องดีใจบ่อยๆ สักหน่อย ผมน่ะโดนนินทาว่าทำบรรยากาศหม่นหมองลับหลังด้วยนะ”
“หา ใครมันกล้าพูดแบบนั้น! คนที่ทำงานเหรอ” เห็นท่าเตรียมเต้นแร้งเต้นกาเดือดร้อนแทนของชายหนุ่ม ขอบฟ้าก็ถึงกับหัวเราะออก
“ไม่ใช่หรอก แต่สงสัยจะจริง กับคนไม่สนิทด้วย ผมคุยไม่เก่ง พี่พลก็รู้” นึกย้อนไปถึงสมัยพบกันครั้งแรกในงานวันเกิดป่านแล้วก็ได้แต่นึกขำตัวเอง “ตอนเราเจอกันครั้งแรก พี่ชวนผมคุยแทบแย่ แต่ผมกลับตอบได้แค่สั้นๆ ขนาดพี่พลคุยเก่งๆ ยังไปต่อไม่ไหว จำไม่ได้เหรอครับ”
ฝ่ายโดนจับเปลี่ยนเรื่องดื้อๆ ถึงจะรู้ทันแต่จำต้องโคลงหัว มองหน้าคนหัวเราะจนห้องเล็กๆ แห่งนั้นสดใสขึ้นทันตา “จำได้สิ เด็กอะไรตอบคำถามแต่ละครั้งขาดตอนได้อีก ถามว่ารู้จักป่านเมื่อไหร่ ฟ้าตอบพี่แค่ว่าหกปี ถามว่าป่านตอนเด็กๆ เป็นยังไง ฟ้าตอบว่าเหมือนตอนนี้ เล่นเอาไปไม่เป็นเลยทีเดียว”
คำตอบธรรมดาๆ นั้นกลับทำให้ขอบฟ้าตื้นตัน บทสนทนาเมื่อตอนแรกเจอ เขายังแค่จำได้คร่าวๆ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะจดจำได้ดีเกือบทุกคำพูดเลยทีเดียว
การได้คุยกับพลชนะช่วยให้เขาลืมความปวดหัวไปได้บ้าง และแม้จะยังไม่หิว แต่สุดท้าย เขาก็โดนบังคับให้กินข้าวจนได้ เพราะรู้ว่าขอบฟ้าลุกไปไหนไม่ไหวแล้ว พลชนะจึงอาสาออกไปหาซื้อข้าวกลับมานั่งกินด้วยกันภายในห้อง อันที่จริงคนกินข้าวน่ะเขา ส่วนชายหนุ่มอีกคนนั่งกระดกเบียร์ไปหลายกระป๋องแล้ว เตือนก็ไม่ฟัง
“เดี๋ยวก็เมาจนขับรถไม่ไหวหรอก” บ่นงึมงำขณะเก็บกระป๋องเปล่ากระป๋องแล้วกระป๋องเล่าใส่ถุงขยะ “จอดรถทิ้งไว้เลยนะแล้วนั่งแท็กซี่กลับ”
“พี่ขอค้างที่นี่ได้ไหม” พลชนะที่ตอนนี้รีบเบือนหน้าแดงๆ หันไปมองที่ว่างข้างตัว “พี่นอนพื้นได้ ขอแค่ผ้าห่มสักผืน ไม่สิ ไม่ต้องมีผ้าห่มก็ได้ ขอแค่ที่นอนก็พอ”
ขอบฟ้าลุกมานั่งคุกเข่าจ้องหน้าซับสีเลือดใกล้ๆ ได้กลิ่นแอลกฮอล์ฟุ้ง “เมาแล้วสิท่า”
“ไม่ได้เมา แค่มึนๆ” แก้ตัวอุบอิบแล้วค่อยเกาท้ายทอยแก้เก้อ “ถ้าไม่ไว้ใจกันนัก พี่ไปนอนที่ระเบียงก็ได้”
คนฟังยิ้ม ค่อยๆ ลุกไปเตรียมหาผ้าห่ม ผ้าเช็ดตัวให้ “ใครจะใจร้ายไล่ไปนอนระเบียงได้ลงคอ งั้นพี่พลไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวเหนียวตัวแย่ แล้วเสื้อนอนพี่ใส่ของผมได้ไหม เก่าหน่อยแต่ก็นิ่มนะ”
พยายามขุดคุ้ยหาเสื้อยืดตัวที่เก่าน้อยที่สุดพร้อมกางเกงขาสั้นอยู่พักใหญ่กว่าจะได้ของที่ต้องการ จึงค่อยหันกลับมาพร้อมรอยยิ้ม “นี่ครับ อ๊ะ...”
ต้องอุทานตกใจเมื่อเจอเข้ากับคนที่ลุกมายืนก้มหน้ามองเขาใกล้จนแทบจะแนบติดแผ่นหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พลชนะมองเขานิ่งๆ โดยไม่เอ่ยอะไรสักคำ แต่แค่มองดูนัยน์ตาคู่นั้น ขอบฟ้าก็พอจะเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังคิด
“ถอยไปหน่อยได้ไหมครับ พี่พล” เอ่ยขอด้วยอาการนิ่งสงบเสียจนตัวเองยังแปลกใจ ขอบฟ้าไม่ได้ผลักไสแต่ร่างสูงกลับยืนจ้องเขาในระยะประชิด ใกล้เสียจนได้กลิ่นแอลกฮอล์ฉุนกึก
สายตาร้อนแรงละจากดวงตาที่จ้องสบ ไล่เลื่อนต่ำลงไปก่อนจะหรุบนิ่ง มือใหญ่ขยับมาลูบแก้มเขาก่อนจะเลยลงไปบริเวณลำคอ เสียงแหบพร่าเอ่ยถาม “สร้อยที่พี่ให้ล่ะ พี่สั่งว่าห้ามถอดไม่ใช่เหรอ”
“ผมกลัวทำหายก็เลย...” เห็นสายตาที่ราวกับจะตัดพ้อ ขอบฟ้าจึงรีบเดินไปเปิดลิ้นชัก หยิบสร้อยเส้นบางมาส่งให้ “ใส่ให้ผมใหม่นะ ผมสัญญาว่าจะไม่ถอด ถ้าพี่ไม่อนุญาต”
รอยยิ้มดีใจเหมือนเด็กๆ ทำให้ขอบฟ้ายิ่งรู้สึกผิด เขาขยับหันหลังให้อีกฝ่ายติดตะขอจนเสร็จก็ต้องเงยหน้างงๆ เมื่อได้ยินพลชนะกล่าวว่า “ต้องถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานด้วย”
แต่แทนที่จะถ่ายดีๆ พลชนะกลับจับกล้องมือถือถ่ายภาพคู่ของพวกเขา ที่น่าตกใจคือจังหวะที่เขากำลังยิ้มเกร็งๆ ใส่กล้อง ริมฝีปากร้อนก็กดวูบลงข้างแก้มพร้อมแสงแฟลชวาบ
“พี่พลทำอะไร!” ชีวิตนี้ เขาไม่ค่อยได้โกรธใคร แต่เนื่องจากตกใจด้วยจึงทำให้เสียงที่พูดไปฟังดูหัวเสียมากพอสมควร “เมาแล้วใช่ไหมเนี่ย พอเลยนะ ห้ามกินต่อแล้ว ไม่งั้นก็กลับบ้านไปเลย”
ฝ่ายที่โดนดุถอยกรูดไปจนติดผนัง ตีหน้าเจื่อนจ๋อย
“ขอโทษ พี่ขอโทษ” มือใหญ่ยกมือเสยผมจนยุ่งเหยิง เอ่ยอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ “ฟ้าอยากให้พี่กลับมากกว่าไหม”
“ผมว่าพี่พลไปอาบน้ำให้หัวเย็นลงหน่อยก็พอ” กล่าวพลางถอนหายใจแล้วเขาก็เดินตามไปส่งเสื้อนอนกับผ้าเช็ดตัวให้ฝ่ายนั้น “ปล่อยกลับไปตอนนี้ คงไม่แคล้วไปนั่งกินเหล้าต่อจนเช้า นอนพักที่ห้องผมนี่ล่ะ เช้าแล้วค่อยขับรถกลับ”
คนมึนพยักหน้ารับหงึกหงักว่าง่าย อาบน้ำเสร็จออกมา หน้าตาค่อยดูสดชื่นขึ้น พอขอบฟ้าอาบน้ำเสร็จก็พบว่าพลชนะนอนนิ่งไปแล้ว เขาจึงปิดไฟ คลานขึ้นเตียง ตั้งใจจะเข้านอนบ้าง
“พรุ่งนี้เช้าพี่จะขับรถไปส่ง” เสียงงัวเงียดังมาจากคนที่เขาคิดว่าเมาหลับไปแล้ว
“หืม ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองได้” เพราะไม่อยากจะฟังเสียงบ่นยืดยาว เขาจึงยืนกรานหนักแน่น “เพราะแบบนี้ล่ะ ผมถึงไม่อยากให้ใครรู้ ผมไม่ได้พิการนะ พี่พล”
นึกว่าจะต้องทะเลาะกันอีกยกเสียแล้ว โชคดีที่พลชนะเป็นฝ่ายยอมถอย “โอเค เลิกพูดเรื่องนี้ แต่ตอนเย็นพี่ไปรับนะ จะพาไปฉลองคนว่างงาน อ้อ ฟ้าชวนเพื่อนเราคนนั้นไปด้วยก็ได้นะ ตามใจ”
“พูดแบบนี้แสดงว่าอยากเจอโอ้ล่ะสิ เพื่อนผมน่ารักใช่ไหมล่ะ” รีบเอ่ยอย่างกระตือรือร้น อารมณ์อยากเป็นพ่อสื่อลอยมาลิบๆ หากต้องวกกลับไปที่ที่มันเพิ่งจากมาเมื่อฟังคนนอนเค้เก้บนพื้นตอบเสียงยาน ฟังดูเหมือนใกล้หลับเต็มที
“อ๋อ ก็ดี พี่รู้สึกว่าพอเขาอยู่ด้วย ฟ้าจะคุยมากขึ้น ยิ้มเก่งขึ้น พี่ชอบ...”
เอ่อ แบบนั้นพี่ไม่ต้องชอบก็ได้
+++++++++
วันรุ่งขึ้น ขอบฟ้าเตรียมตัวเตรียมใจมาเรียบร้อย รอหาจังหวะเหมาะๆ เข้าไปพบผู้จัดการ ก็พอดีที่ฝ่ายนั้นกลับเป็นฝ่ายกวักมือเรียกเขาแทนก่อน
“หัวหน้าครับ ผมมีเรื่องอยากแจ้งให้ทราบ...”
“ผมต่างหากที่มีเรื่องต้องแจ้งคุณ ฟังผมก่อนแล้วกัน” ผู้จัดการขยับสูท ท่าทางอึดอัด “คุณไม่จำเป็นต้องย้ายงานแล้ว ยินดีด้วย ตั้งแต่วันนี้ก็กลับไปทำงานตามปกติได้เลย”
จะว่าเขาก็ไม่ถูก ขอบฟ้านึกสับสนจนพูดอะไรไม่ออก คำชี้แจงในการขอลาออกของเขาที่เตรียมมาทั้งคืนกลายเป็นของไม่จำเป็น “ทำไมล่ะครับ เกิดอะไรขึ้น”
“จะสงสัยไปทำไมในเมื่อคุณก็มีแต่ได้” ผู้จัดการแผนกเริ่มเอ็ดคล้ายไม่สบอารมณ์ “กลับไปทำงานของคุณได้แล้ว โดยเฉพาะในส่วนที่คุณหยุดไปก่อนหน้า”
“แต่หัวหน้าครับ วันนี้ผมตั้งใจจะมาขอลาออก” โพล่งออกไปแล้วขอบฟ้าก็โล่งใจ แต่ฝ่ายตรงข้ามกลับขมวดคิ้ว
“คุณได้งานใหม่แล้วหรือ”
“ก็ยังไม่แน่หรอกครับแต่...” คำอธิบายถูกขัดจังหวะจากการโบกมือ
“งั้นก็ทำไปก่อนสิ จะรีบออกไปทำไม ไม่รู้หรือว่าช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งแค่ไหน ยิ่งมาชนกับช่วงควบรวมยิ่งต้องการคนมากเข้าไปใหญ่ ผมไม่คิดว่าการลาออกในเวลานี้เป็นความคิดที่ดีสักเท่าไหร่”
เขากลับมานั่งที่โต๊ะ เรียกหางานที่ส่งต่อให้เพื่อนกลับมานั่งทำแบบงงๆ จนกระทั่งถึงเวลาพักจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้อักษรฟัง
“จริงนะ เย้! ดีใจที่สุดเลย ดีใจด้วยนะฟ้า ทำไมไม่ยอมโทรมาบอกเราตั้งแต่ตอนที่รู้ข่าวล่ะ” อักษรใส่เป็นชุด หน้าตายิ้มแย้มท่าทางยินดียิ่งกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ “เห็นไหมล่ะ ในที่สุดคนทำดีก็ต้องได้ดี ไว้เราไปฉลองกันนะ เดี๋ยวเราเป็นเจ้ามือเอง”
เพราะคนรอบตัวแก่ฉลองกัน คนไม่ค่อยชอบเฮฮาปาร์ตี้แบบขอบฟ้าจึงไม่ค่อยมีทางเลือก ตอนแรกเขาคิดจะโทรศัพท์ไปบอกพลชนะ แต่คิดอีกที เขาอยากเล่าให้ฟังต่อหน้ามากกว่า และตั้งใจจะบอกให้พลชนะมั่นใจด้วยว่าหากเขาได้งานที่ใหม่จริงๆ เขาก็จะลาออกจากบริษัทแห่งนี้ทันที
“แต่โอ้ไม่คิดว่ามันแปลกๆ เหรอ จะย้ายอยู่อีกไม่กี่วันนี้แล้วแท้ๆ กลับมาเปลี่ยนใจเอาเสียดื้อๆ ที่แผนกโอ้ไม่มีคนที่โดนแบบเราบ้างเหรอ” ทว่าขอบฟ้ายังอดสงสัยไม่ได้จริงๆ จึงเอ่ยออกไปก่อนที่พวกเขาจะแยกย้ายกัน
“คิดมากน่า ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย เราว่าฟ้าโชคดีต่างหาก” อักษรตบบ่าปุๆ อย่างต้องการเสริมความมั่นใจ “แล้วอย่าลืมเรื่องฉลองล่ะ อยากกินอะไรบอกมาได้เลย”
“พี่พลบอกว่าจะมารับเย็นนี้แล้วพี่เขาก็ชวนโอ้ด้วย ถ้าไงเราไปฉลองด้วยกันสามคนนะ” เขาชอบความมีชีวิตชีวาของเพื่อนคนนี้ ความสดใสของอักษรทำให้คนรอบข้างมีความสุขและเขาอยากให้พลชนะมีความสุขบ้าง
“จริงเหรอ พี่พลเขาถามถึงเราหรือฟ้าพูดเองเนี่ย” เห็นท่าทางคล้ายอยากจะดีใจแต่ก็ดีใจไม่สุดทำให้เขาหัวเราะ
“พูดจริงสิ” ขอบฟ้ายกมือลูบหัวผู้เป็นเพื่อนอย่างเอ็นดู “ตกลงว่าไปนะ”
มองกิริยาพยักหน้ารับแรงๆ แล้วเขาก็ยิ้มกว้าง นัดแนะว่าไว้ถึงเวลาเลิกงานจะโทรหาอีกทีแล้วแยกย้ายกันกลับแผนกของตน หากไม่รู้ว่าเพราะด้วยความที่ทิ้งงานมานานหรือเปล่า เอกสารในความรับผิดชอบของเขาจึงกองสูงเป็นตั้ง ซ้ำร้ายยังมีงานเร่งที่ถูกโยกมาเพิ่มอีก ตลอดบ่ายเขาจึงนั่งงมอยู่กับที่แทบไม่ได้ขยับลุกจากเก้าอี้ด้วยซ้ำ
เมื่อถึงเวลาเลิกงาน อักษรวิ่งมาหาเขาถึงที่และเริ่มบ่นว่าเขากลับมาโหมดบ้างานอีกแล้ว
“คงเป็นเพราะช่วงก่อนหน้านี้ เราแทบไม่ได้ทำอะไรด้วยล่ะ เอาเปรียบคนอื่นเขามานานก็ต้องทำชดเชยแบบนี้ไง" เขาดูเวลาแล้วตัดสินใจบอกเพื่อนว่า “โอ้ไปกับพี่พลก่อนได้ไหมล่ะ เราเสร็จแล้วจะรีบตามไป”
“จะดีเหรอ”
“อื้ม ดีสิ” กล่าวพลางหยิบโทรศัพท์เพื่อกดหาพลชนะ หากทันทีที่กดโทรออก ภาพตอนโดนพลชนะหอมแก้มเขาเมื่อคืนถึงได้เด้งดึ๋งขึ้นมา ขอบฟ้าผงะและรีบยกหลบให้พ้นสายตาเพื่อน ก่อนยกขึ้นแนบหูด้วยท่าทางที่พยายามให้ปกติที่สุด
“ผมคงจะช้าหน่อย มีเรื่องอยากเล่าให้ฟังด้วย ถ้าไงผมจะให้โอ้ไปหาพี่ที่ร้านก่อน หา ทำไมมาเร็วจัง วันนี้ไม่ได้ทำงานเหรอ ...เอ่อ ไหนๆ ก็มาแล้วถ้างั้นพี่พลพาโอ้ไปก่อนได้ไหม ฮื้อ ไม่เอา ไม่ต้องรอ ถ้าจะรองั้นผมเลื่อนเป็นวันอื่นเลยแล้วกัน”
เขารีบหันมาบอกอักษรที่ยืนรออยู่โดยยังไม่ยอมวางสาย “โอ้ พี่พลรออยู่ข้างล่าง โอ้ไปกับพี่เขาก่อนนะ เราทำเสร็จแล้วจะรีบตามไป”
“ฟ้า เราว่า...” อักษรยังอ้ำอึ้ง แต่ขอบฟ้าหันไปกรอกเสียงลงสายต่อ
“โอ้กำลังลงไปครับ พี่พลพาโอ้ไปเดินเล่นที่ไหนก่อนก็ได้ ผมจะพยายามไม่ให้เกินหนึ่งทุ่ม อื้อ ขอโทษนะครับที่โทรบอกช้า ไว้เจอกันครับ”
ค่อยยิ้มออกยามวางโทรศัพท์ลง งานเขาจำเป็นต้องทำก็จริง แต่เขาก็อยากหาโอกาสให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันตามลำพังแต่แรกอยู่แล้ว อย่าหาว่าเขาลำเอียงเลยนะ แต่ในความคิดเขา พลชนะภาษีดีกว่าพี่บอสอะไรนั่นหลายขุม ถ้าอักษรยังไม่ได้เป็นแฟนกับพี่บอสจริงก็ยิ่งดีใหญ่ ทั้งสองคนที่เขารักมากจะได้มีความสุขด้วยกันทั้งคู่
“ทำไมฟ้าทำแบบนี้” อักษรมีสีหน้าไม่สบายใจอย่างแรง หน้าน่ารักๆ ติดจะเหยเก “ให้เราไปเจอพี่พลก่อน แล้วเราจะคุยอะไร”
“คุยเรื่องอะไรก็ได้ อ้อ แต่ยกเว้นเรื่องงานเรานะ เราอยากเซอร์ไพรส์พี่พลเอง” ถึงจะผิดวัตถุประสงค์จริงไปนิด แต่ก็พอถูไถไปได้
“ไม่ต้องห่วงหรอก พี่พลเขาคุยเก่ง เทคแคร์เก่ง ใครอยู่ด้วยก็สบายใจ โอ้ยังแอบปลื้มพี่เขาเลยไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่สักหน่อย เราไม่ได้...” คนหน้าแดงรีบปฏิเสธพัลวัน
“เอาน่า รีบไปเถอะ พี่เขามารออยู่แล้ว” ขอบฟ้ารุนหลังเพื่อนให้ออกเดินและรับปากว่าจะตามไปทีหลังก่อนจะกลับมานั่งทำงานต่อ
แวบหนึ่ง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูภาพพลชนะที่เห็นเมื่อครู่ ไอ้เรื่องประเภทนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นฝีมือใคร เพราะตัวเขาเองไม่เคยคิดเรื่องยุ่งยากอย่างใส่รูปเจ้าของเบอร์ลงไปด้วยแน่ๆ หากพอคิดจะกดลบ ภาพพลชนะยิ้มเป็นเด็กๆ ตอนได้ยินว่าเขาจะไม่ถอดสร้อยอีกก็ทำให้หยุดชะงัก ลังเลอยู่สักพัก ท้ายสุดขอบฟ้าจึงปล่อยมันทิ้งไว้อย่างนั้น ใช่ว่าจะมีใครนอกจากพลชนะคิดอยากเช็คโทรศัพท์เขาอย่างนั้นล่ะ ยิ่งถ้าฝ่ายนั้นเห็นว่าเขาลบรูปทิ้ง ก็คงงอนอีก
เพื่อนร่วมแผนกคนสุดท้ายเดินออกจากห้องไปหลังจากนั้นพักใหญ่ เท่ากับว่าในเวลานี้ขอบฟ้านั่งทำงานคนเดียวอยู่ในแผนก แม้จะรู้สึกวังเวงนิดหน่อย แต่เขาก็พยายามไม่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยและรีบจัดการเอกสารตรงหน้าต่อกระทั่งลืมเวลาไปเลยทีเดียว
มารู้สึกตัวอีกครั้งตอนได้ยินเสียงกุกกักดังจากด้านหน้าประตู เขาเงยหน้าขึ้นเพ่งมองแต่ก็ไม่เห็นสิ่งผิดปกติอันใด จึงค่อยถอนหายใจ ยืดตัวคลายอาการเมื่อยขบจากการก้มหน้านานๆ เมื่อมองนาฬิกาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าปาเข้าไปเกือบจะสองทุ่มอยู่แล้ว ขณะที่กำลังลังเลว่าจะโทรศัพท์ไปบอกพลชนะว่าเขาคงไปไม่ได้แล้วดีหรือจะเก็บงานที่เหลือไว้ทำต่อพรุ่งนี้ดี เสียงจากประตูก็ดึงความสนใจจากเขาไปอีกครั้ง
คราวนี้ ขอบฟ้าไม่ได้หูแว่วแต่อยากนึกให้ตัวเองตาฝาดเสียมากกว่า ร่างสูงของใครบางคนที่ยังอยู่ในชุดสูทกำลังเดินเอื่อยๆ ตรงเข้ามา เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นดังกึกๆ ชัดเจนท่ามกลางความเงียบกริบรอบด้าน ร่างนั้นเดินล้วงกระเป๋าท่าทางสบายๆ จนกระทั่งมาหยุดยืนตรงหน้า
“ว่าไง ดึกป่านนี้แล้วยังนั่งทำงานอยู่อีก” เสียงทุ้มหนักแน่นเอ่ยเรียบ ฟังคล้ายเจ้านายเอ่ยถามลูกน้องตามปกติ เพียงแต่ขอบฟ้ารู้ว่ามันไม่ปกติเท่านั้นเอง
“...ครับ” เขาควานหาเสียงตัวเองตอบไปได้สั้นๆ ยังไม่กล้าขยับ ให้เงยหน้ามองฝ่ายนั้นเต็มตายังไม่กล้าด้วยซ้ำ
กรทรุดตัวลงนั่งหมิ่นๆ บนขอบโต๊ะทำงาน มือเรียวยาวแข็งแรงเอื้อมมาหยิบเอกสารไปพลิกดูและวางคืน ท่าทางรู้ดีว่ากำลังทำอะไรในขณะที่ขอบฟ้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“สบายดีเหรอ” คำถามนี้ดึงสายตาขอบฟ้าให้ต้องเงยหน้ามองผู้พูดจนได้ “ไม่คิดว่าจะบังเอิญมาเจอกันที่นี่”
สีหน้าแววตาเขาคงแสดงอาการออกไปชัดเจน กรจึงขยับยิ้ม
“ทำหน้าตกใจทำไม คิดว่าฉันจำนายไม่ได้หรือไง” ริมฝีปากได้รูปบิดเบ้คล้ายกับจะยิ้มเยาะ “โทษทีที่ไม่ได้ทัก แต่มันจะดูไม่ดี ถ้ามีใครเห็นว่าฉัน...เคยรู้จักพนักงานระดับล่างแบบนายมาก่อน”
เคยรู้จัก...นั่นคือคำจำกัดความของเรื่องราวระหว่างพวกเขาสองคนในอดีตสำหรับกร ขอบฟ้าหน้าชา รู้สึกเหมือนโดนทุบหัวแรงๆ ร่างกายเขาวูบโหวงหากหัวใจกลับปวดหนักหน่วงราวกับโดนมือที่มองไม่เห็นบีบเค้นอย่างหวังให้แหลกลงไปทั้งดวง
“หวังว่านายคงจะเข้าใจ” ไม่ว่าในตอนนี้กรจะมีสีหน้ายังไง เขาก็มองไม่เห็นอีกแล้ว เพราะสายตาเขาหรุบต่ำทอดมองแต่ปลายเท้าฝ่ายนั้น ไม่กล้าแม้แต่จะมองให้เต็มด้วยสองตาอีกต่อไป
“ครับ” เสียงแหบแห้งเอ่ยรับงกเงิ่น “ผม...เข้าใจครับ ต้องขอโทษด้วยที่...”
“ก็ดี สิ่งที่ฉันต้องการบอกก็มีเท่านี้ล่ะ” กล่าวจบ ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะกลับหันหลังจากไปทิ้งให้ขอบฟ้านั่งกำมือชื้นเหงื่อบนตัก เขานั่งอยู่ตรงนั้นพักใหญ่กว่าจะค่อยๆ ขยับตัวเก็บเอกสารบนโต๊ะเข้าที่และตั้งใจจะกลับบ้านเสียที
++++++++++
เขาแทบจำไม่ได้ว่าตัวเองกลับมาถึงห้องพักได้ยังไง แต่ทันทีที่เข้าห้องได้ สิ่งแรกที่ทำคือล้มตัวลงนอนบนเตียง เขานอนนิ่งอยู่ในท่านั้นนานแค่ไหนก็ไม่แน่ใจ แต่มารู้ตัวก็ตอนได้ยินเสียงเรียกชื่อเบาๆ
“ฟ้า”
หน้าตาของพลชนะดูร้อนรนผิดกับท่าทีแตะตัวเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ขอบฟ้าครางอือตอบ พยายามลุกขึ้นนั่ง ยกมือขยี้ตา “พี่พลมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“พี่โทรหาเราตั้งนานแต่ไม่มีคนรับสาย ขับรถตามไปดูที่บริษัท ยามก็บอกว่าไม่มีพนักงานเหลืออยู่แล้ว เลยรีบขับรถมาดูเราที่นี่” พลชนะเอ็ดเสียงเบาด้วยคิ้วขมวดมุ่น “นี่พี่เข้ามาห้องก็ไม่ได้ล็อค เห็นเรานอนนิ่งยังคิดไปว่าฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่า ถ้าเป็นโจร เราคงโดนรัดคอตายไปแล้ว ทำอะไรไม่ระวังตัวเลย แล้วบอกมาสิว่าทำไมไม่รับสายพี่”
ไม่มีทั้งคำขอโทษหรือคำพูดใดจากปากคนนั่งนิ่งเสียจนพลชนะเริ่มใจไม่ดีอีกรอบ ปลายนิ้วเย็นของชายหนุ่มแตะลงบนแก้มซีดเผือด “ฟ้าเป็นอะไร รู้ตัวไหมว่าหน้าซีดมากเลย”
ขอบฟ้าส่ายหน้า พยายามเค้นเสียงจากลำคอแห้งผาก “ผมไม่เป็นไร”
พลชนะมองอาการแล้วจึงเอ่ยอย่างระมัดระวัง “ไอ้กรเจอฟ้าแล้วเหรอ”
เป็นอีกครั้งที่เขาลังเลว่าควรโกหกต่อหรือไม่ แต่เขาไม่เหลือเรี่ยวแรงจะปั้นแต่งเรื่องได้อีกต่อไปแล้วจริงๆ
“ครับ อันที่จริง...พี่กรเห็นผมตั้งแต่คราวก่อนแล้วแต่ก็แค่นั้น ครั้งนี้เขาเข้ามาคุยกับผมด้วย” เขาพยายามฝืนยิ้มแต่พบว่ามันยากเย็นเต็มที “พี่พลไม่ต้องกลัวหรอก เพราะมันไม่มีอะไรน่ากลัวเกิดขึ้นเลยสักนิด เขาแค่เข้ามาถามว่าผมสบายดีไหม แล้วก็...แล้วก็บอกว่าที่ไม่ได้ทักต่อหน้าคนอื่น เพราะมันจะดูไม่เหมาะสม”
ยกมือลูบหน้าแต่ขอบฟ้ากลับพบว่ามือตนสั่นเทาอย่างไม่อาจควบคุม
“เขาว่ามันจะดูไม่ดีถ้ามีใครรู้ว่าคนแบบเขาเคยรู้จักพนักงาน...”
“พอเถอะ ไม่ต้องเล่าแล้ว” อ้อมแขนอบอุ่นมั่นคงโอบรอบคนที่สั่นไปทั้งตัว พลชนะกัดฟันขณะยกมือลูบศีรษะที่ซบลงกับบ่าตน “พอได้แล้ว ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร”
นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ตอนมารดาเสียที่ขอบฟ้าร้องไห้ ทั้งที่ผ่านมาเขาคิดว่าตนเข้มแข็งขึ้นมากแล้ว ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไร เขาก็ไม่เคยร้องไห้ แม้แต่เวลาที่เจ็บขาเพราะฝืนมากเกินไป แม้จะต้องนอนงอก่องอขิงอยู่ตัวคนเดียวในห้องเล็กๆ เขาก็ไม่เคยที่จะต้องเสียน้ำตา แต่ครานี้ กับคำพูดไม่กี่คำของคนคนนั้นกลับไม่ผิดอะไรกับคมมีดกรีดลงกลางหัวใจ
“ฮึก พี่...พี่กร...” เขาหยุดน้ำตาตัวเองไม่ได้ ห้ามไม่ให้เรียกชื่อคนใจร้ายคนนั้นก็ไม่ได้ ทำได้แค่ซบหน้าลงกับบ่ากว้างร้องไห้สะอึกสะอื้น เสียใจอย่างหนักเสียจนแทบไม่เข้าใจตัวเอง
ตลอดเวลานั้น พลชนะเพียงแค่ลูบศีรษะ ลูบหลัง พร้อมเอ่ยว่าไม่เป็นไรซ้ำๆ
สำหรับเขา ความทรงจำเกี่ยวกับกรอาจจะไม่ใช่ความทรงจำที่มีความสุขทั้งหมด หากมันคละเคล้าด้วยอารมณ์อันหลากหลาย ทั้งสุข ทั้งเศร้า ทั้งน่าจดจำและน่าลืมเลือน แต่กระนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นความทรงจำอันล้ำค่าสำหรับเขา
ทว่าสำหรับกรแล้ว ไม่ใช่เพียงแต่จะเป็นอดีตอันน่าจดจำ ตรงกันข้าม มันกลับไร้ค่า ไร้ความหมายเสียจนชายหนุ่มไม่คิดว่ามีค่าเพียงพอให้หวนระลึกถึง เป็นเพียงเหตุการณ์ในอดีตที่สมควรถูกลบกลบฝังไปตามกาลเวลา อาจจะไม่ถึงกับหลงลืม เพราะกรยังคงจำได้ เพียงแต่...มันไม่มีความหมายอันใดเป็นพิเศษเท่านั้นเอง
เช่นเดียวกับตัวเขาในเวลานี้ที่แทบจะไร้ตัวตนในดวงตาคู่นั้น
ไม่มีอีกแล้ว คนที่หัวเราะเวลาที่เขาซุ่มซ่าม
ไม่มีเสียงห้วนห้าวดุว่าเวลาเขาหาเรื่องใส่ตัว
จะเหลืออยู่ก็แค่คนเคยรู้จักที่มีสีหน้าเย็นชากับดวงตาที่แม้จะมองดูเขา แต่ก็ไม่มีความหมายใดราวกับไร้ตัวตน
++++++++++
-
โถ พี่กร
นึกว่าโตแล้วจะเปลี่ยนไปบ้าง ปากหนักปากเสียเหมือนเดิมเลย
ขอยุแรงๆให้เสียน้องฟ้าไปให้คนอื่นสักทีเท้ออออ ตอนนั้นคงสะใจน่าดู
-
รอมาทั้งอาทิตย์ สั้นจังเลยง่า :z3:
-
อิพี่กร ทำไมทำกับฟ้าแบบนี้ เจอกันแล้วเป็นแบบนี้ สู้ไม่เจอดีกว่า :m31: :m31:
-
คนอย่างพี่กร ถ้าไม่รู้สึกอะไร จะไม่มาพูดมาคุยด้วยหรอก เพราะอย่างนั้นที่เข้ามาคุยด้วยเพราะคิดถึงอยู่แน่ๆ ก็ได้แต่หวังว่า จะไม่ทำให้ฟ้าต้องเสียใจหรอกนะ
-
ฟ้า ไม่เป็นไรนะฟ้า เข้มแข็งเข้าไว้ :mew6:
-
เฮ้อออ. อีกรนี้ใจร้ายจริงๆ. สงสารฟ้า :hao5: :hao5: :hao5:
-
มั่นใจเลยค่ะว่าที่ขอบฟ้าไม่เด้งไปอยู่ที่อื่น เพราะอิพี่กรแน่ๆ
แต่ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมแกต้องทำตัวแบบนี้ ถ้ายังมีความรู้สึกดีๆทำไมต้องเย็นชาใส่กัน
คนที่เสียใจก็คือฟ้า (อีกแล้ว!)
ทีหลังก็อย่ามาเข้าใกล้ขอบฟ้าแล้วกัน หายไปจากชีวิตได้เลยก็ดี
สำหรับฟ้า เราไม่เชียร์ให้คู่กับใครอะ กับพี่พล ฟ้าก็คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้ ไม่รู้จะเชียร์ให้เสียแรงทำไม
ถ้ารักใครไม่ได้แล้ว ก็รักตัวเองเถอะ :z3:
-
:m15: สงสารฟ้า
-
เจ็บจนร้องไม่ออกจริงๆ
พี่กร คิดอะไรอยู่ทำไมถึงทำแบบนี้ น้อยใจหรือว่าเจ็บขนาดไหน ในตอนนั้น ถึงได้ทำกับฟ้าแบบนี้
ถ้าเราเป็นฟ้าจะขอลาออกตั้งแต่พรุ่งนี้เลย อยู่ไม่ไหว แบบนี้ ช้ำ :mew6:
ตอนนี้ขอให้คะแนนพี่พลก่อน สงสารจังรักเขาแต่เขาไม่ได้รัก แล้วยังตัดใจไม่ได้อีก อยู่ใกล้แต่ทำอะไรไม่ได้ :mew2:
-
:ling1:
-
เธอจะปากไม่ตรงกับใจทำไมกร เธอจะแก้แค้นทำไม ใจร้าย :ling3:
-
สงสารฟ้า :o12:
-
เอางี้ใช่ไหมพี่กร งั้นภาคนี้เราเชียร์พี่พลนะ :m16:
-
มันไม่พออ้ะ
:katai1:
อยากอ่านอีกเยอะๆๆๆๆๆๆๆ
ย้านทีมละนะ #ทีมพี่พล ดีกว่า
เชอะ หมั่นไส้กร
-
อยากตบอีพี่กร :katai1:
-
ฟ้าจะต้องทุกข์ทรมานอีกนานแค่ไหนเนี้ย มีแต่คนจะเอาๆ จากตัวฟ้าฝ่ายเดียว อารมณ์อะไรก็สาดใส่ให้ฟ้ารับ ไม่เห็นจะมีใครให้อะไรอย่างจริงใจกับฟ้าเลย ใจนึงก็เชียร์ให้ฟ้าเปิดใจให้พล เพราะคิดว่ากับอิพี่กร มันต้องวนลูปเป็นจำเลยรักแน่นอน ถึงมันจะโตขึ้น แต่นิสัยขี้หึง ใจร้อนไม่มีทางหาย ถ้าทำฟ้าของฉันเจ็บช้ำนะ แก โดนแน่ :z6:
-
สงสาร ทั้ง 3 คนเลยอ้ะ
-
ฟ้าหยุดงานลาออกไปเลย เดี๋ยวมีคนร้อนรนแน่
หมั่นไส้กร
-
จากนิสัยของพี่กร คงอยากจิเอาคืนฟ้าแน่นอน
เล๊วเลว เลวเล่วเล้วเล๊วเล๋วววว ผันวรรณยุกต์ครบให้ไปเลย
ขอปลดจากตำแหน่งพระเอกชั่วคราว จนกว่าจะประพฤติตัวดีขึ้น
เชื่อว่าพี่กรต้องให้คนสืบเรื่องฟ้ามาแล้วแน่นอน
ไม่งั้นจะแจ๊คพอตมาแกรนโอเพนนิ่งที่บริษัทได้ไง
อารมณ์หมาบ้าประทุ
เพราะฟ้าไม่ใจอ่อนยอมไปเรียนต่อด้วย
แถมอยู่เมืองไทยฟ้ายังหนิดหนมกับพี่พลเหมือนเดิม
ทำเอาพี่กรหึงโหด ไอ้บร้าาาา แล้วแกทำไมไม่ติดต่อกลับมาหาฟ้าบ้างงงง
เงียบหายตายจากไปทำไมว่ะะะะะะะะ
นีกถึงวันที่น้องฟ้าต้องนอนกัดฟันปวดขาอยู่ห้องแคบๆคนเดียว แล้วอยากร้องไห้
เจอหน้ากันก็มาพูดให้เสียใจอีก
คนที่ซวย คนที่เจ็บ คนที่ช้ำใจ ก็ยังคงเป็นน้องฟ้าของเจ้ตามเคยยยยย
จับใส่พานยกให้พี่พลดีกว่า ห้วย
-
พระเอกคือพี่พลใช่ไหมจงบอก ขอบฟ้าลาออกเหอะ อย่าไปอยู่ขวางหูขวางตาคนที่คอยพูดทิ่มแทงทำร้ายใจแบบกรเลย
ทำเป็นไม่เห็นคุณค่าในตัวฟ้า. ถ้าเขาไม่อยุ่ใกล้ๆแล้วจะรู้สึก ฟ้าไปเถอะอยู่ที่นี่ก็มีแต่เจ็บช้ำ
-
พี่กรคะ แล้วอยากกลับมาแย่งพี่พลนะ :katai1:
-
ตอนนี้ขอเชียร์พี่พลค่ะ
รอตอนต่อไป :pig4: :pig4: :L2:
-
อยู่ดีๆก็ไม่โดนย้ายนี่รู้เลยฝีมือใคร
อยากให้เขาอยู่เพราะอะไรอะกรรรร
รีบลาออกเลยฟ้า สงสารอ่า
กลัวฟ้าโดนแกล้งอะไรอีก
แค่นี้โชคชะตาก็เล่นตลกกับฟ้ามากพอแล้ว :sad4:
-
:pig4: :pig4:
-
บางทีอาจจะมีจุดพีคตรงที่ว่าฟ้าคู่กับพี่พลก็ได้555 เราอินมาก เราต้องใช้สติทุกครั้งเวลาอ่านเรื่องเรื่องนี้ ไม่รู้สิ เวลาฟ้าอยู่กับพี่พลเรารู้สึกอบอุ่นดี มันเป็นโมเมนต์เล็กๆๆที่ทำให้เราและน้องฟ้ายิ้มได้ ถึงภาคเเรกจุดๆนั้นจะเป็นของพี่กรก็เถอะ แต่ตอนนี้เราเชียร์พี่พลนะ ถึงน้องฟ้าจะยังไม่เปิดใจคิดกับพี่พลไปมากกว่าพี่น้องๆเท่าไหร่ เเต่เราก็ยังแอบหวังว่าคงจะมีวันนั้นจริงๆๆ เเล้วเรื่องที่น้องฟ้าจะย้ายออกจากเเผนกอ่ะ อิพี่กรเปล่าเเหม มาบอกว่าดูไม่ดี อ่อจร้าๆ รู้นะว่าตอนนั้นเจ็บเเต่คงไม่รู้นะสิว่าน้องฟ้าอ่ะทรมาณแค่ไหน พูดแล้วสงสารสารน้องฟ้า พี่พลยังมีโอกาสใช่ไหมบอกเราที555 #อินมากกก รออาทิตย์หน้าอีกแล้วว ฮืออ... :hao5:
-
สงสารฟ้า :hao5:
-
แหม นี่อยากจะรู้ว่าอิพี่กรถ้าเห็นฟ้าสวีทอยู่กับพี่พีพลจะนังทนนิ่งอยู่ได้มั่ยย
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
น้ำตาไหลพรากๆเลย :m15:
-
เกลียดมันว่ะ ไอพี่กรอะ พนักงานระดับล่างงั้นหรอมันดูไม่เหมาะสมงั้นใช่มั้ย เป็นอย่างนี้ก็ไม่น่ากบับมาเลย ปากมันนี่คงเส้นคงวาดีจัง ถ้าไอ่พี่กรมันไม่กลับใจนะก็ไม่ต้องเป็นหรอกพระองพระเอกเป็นคนเลวไปเถอะ เหมาะสม ไม่เห็นจะมีอะไรดี หึ จะคอยดูนะว่าไอ่พี่กรมันจะมีความดีอะไรบ้างมั้ยในเรื่องนี้ นี่มันเป็นเรื่องยังไงหรอ ดราม่าสุดๆของดราม่าออกแนวรันทดงี้ถูกมะ!!!!!
-
หนีเลย สนับสนุน
-
:katai1อิตาพี่กรวจร้ายมาก
-
เอากรไปเก็บที :m16:
-
พี่กรยังคงขี้ประชดเหมือนเดิมเลยนะคะเนี่ย
-
อยากด่าหยาบๆ คนไรมันจะเลวขนาดนี้ ที่ผ่านมาใช่จะเคยทำดีกับน้องนะ
กลับมายังมาเลวใส่อีก น่องก็ยิ่งเครียดๆ ร่างกายก็ไม่เหมือนเดิม เออ ไปตายไกลๆ เลยอีกร
โตไม่เป็นก็ไปตาย พระเอกเรื่องนี้ชื่อพลชนะ วุ้ว พี่พลน่ารักมากอ่ะ ยังมั่นคงกับน้องมาก
ฟ้าจ๋ารักพี่พลเถอะนะ คนอ่านกราบ บางทีคนเลวก็ต้องได้รับบทเรียนบ้างป่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เชิดใส่ เลยขอบฟ้า ให้รู้ซะบ้าง ว่าฟ้ายังมีพี่พลเป็นพี่ที่แสนดีอยู่เคียงข้าง
-
อ่อนแอเพราะรักเธอมากกว่า อ่อนแอออออออ ออออ อออออออ
You go home ค่ะ you go home เรยฟ้า อ่อนแอ น่าสมเพช
เมื่อไหร่จะเข้มเเข็ง ลุกขึ้นมาตะบันหน้าอิกร สักทีสองทีจะเปนพระคุณ
-
:mew2:
-
ร้องไห้ให้ฟ้าอีกตอนแล้วละ สงสารฟ้ามากกก
เดาเลยว่าการควบบริษัท การที่ฟ้าไม่ได้ย้าย ฝีมืออิกรแน่ๆ
แต่ทำไมเจอฟ้าแล้ว ต้องพูดจาทำร้ายใจฟ้าด้วย
อายุที่เพิ่มและเวลาที่ห่างกัน ไม่ได้ช่วยให้กรนิสัยดีขึ้นเลย
เข้าใจว่าอาจจะโกรธที่ไม่ไปเรียนต่อ โมโหหึงที่พลอยู่ข้างฟ้าตลอด แต่ทำไมไม่เริ่มใหม่ คุยกับฟ้าดีๆ บ้าง ไม่เข้าใจอิกร
อีกใจก็....อยากเปลี่ยนพระเอกเป็นพล ดีขนาดนี้ รักและหวังดีขนาดนี้ ฟ้าเอ้ยยย เลิกหลงผิดจากอิกร มารักพลเถ้อะะะ
ปล.ยังยืนยันคำเดิม ไม่อยากให้โอ้ได้พลไป ถ้าพลไม่ได้ฟ้าจริงๆ ขอให้โสด หรือ มีแฟนใหม่ ที่ไม่ใช่โอ้ ... นะนะ คะ
-
ฟ้าไม่น่าให้อิพี่พลมายุ่มย่ามใกล้ๆแบบนี้อะ มันดูเหมือนเปิดโอกาสให้พลเลย ไม่ชอบก็พูดไปแบบจริงจัง หรือถ้าชอบก็บอกอิพลไป เราเป็นกรเราก็ไม่ไหวนะ ฟ้าบอกเลิกฟ้าตัดกรออกจากชีวิตเอง เราไม่เข้าข้างฟ้าอะต่อให้น่าสงสารแต่ฟ้าต้องชัดเจนกว่านี้ ไม่งั้นมีคนต้องเจ็บปวดถึง4คนนะ #ทีมพี่กร :hao6: :katai1:
-
ย้ายทีมด่วน ทีมพระรอง ทีมพี่พล
-
เราสงสารขอบฟ้านะ ที่ขอบฟ้าเป็นอย่างนี้ก็เพราะการตัดสินใจที่ผิดพลาดเสมอๆ
พนันได้ไเลยว่าฟ้าจะไม่ลาออกเพราะกร แล้วพลก็จะได้เป็นแค่พระรองที่แสนดีแต่ขอบฟ้าก็ไม่เลือก :m31:
-
สั้นกว่าเดิมมั้ย555555เสียใจอ่าสงสารฟ้ามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ยยยยอิพี่กร ทำไททำงี้ทอยากให้ฟ้าทำอะไรก็ได้ให้พี่มันหึงจนบ้าไปเลย
-
พี่กรทำไมมม :z3: :z3:
-
อ่านตอนพี่กรพูดกับฟ้าแล้วจุกมาก
พอถึงตอนน้องร้องไห้ คนอ่านนี่น้ำตาหยดแหมะๆ
เค้าอินมาก อิพี่กร อิคนใจร้าย T _________ T
-
ร้องไห้ให้พอเลยนะฟ้่า
ฮือออออ
พี่กรใจร้ายมาก แต่เราก็ไม่คิดจะเชียร์พี่พลเลย
ขอให้พี่กรดีไวๆ
-
ก็สะใจดีนะ 5555
ตอนนั้นทิ้งเค้านิ่ อิอิ
-
คุณ DD หยอดมาแต่ละที คนอ่านดิ้นตายเป็นแถว เสียน้ำตาอีกแล้วฉัน ว่าแล้วก็ย้อนกลับไปอ่านภาค1 รอตอนต่อไปพลางๆ
-
อิกร กลับมาทำไม
-
โอ๊ยยยย สงสารฟ้า เมื่อไหร่จะสดใสซะที ยิ่งอ่านก็ยิ่งปวดตับ ส่วนพี่พลเนี่ยโคตรพระเอกได้อีกแม้จะแอบมีด้านมืดที่ดูต่างจากอิพี่กรอยู่บ้างก็เหอะ ไงก็ขอให้ฟ้าหันมามอง มาใส่ใจบ้างนะสาธุ~ ถ้าไม่ใช่ฟ้า ก็ขอนายเอกคนอื่นให้พี่พลที่ไม่ใช่โอ้นะคะ จุ๊บๆ ไม่รู้สิ แต่รู้สึกว่าโอ้แปลกๆ คือแบบเป็นเพื่อนกับฟ้าก็ดีนะ ดูรักเพื่อนดี แต่ถ้าจำไม่ผิดโอ้เนี่ยเหมือนจะคบๆดูใจกันอยู่กับพี่บอสใช่ม่ะ แต่ก็ยังพูดปลื้มพี่พลเกินพอดีจนฟ้าที่ปกติหัวช้า ไม่ชอบยุ่งเรื่องของใครเกิดสะกิดใจได้เนี่ยไม่ธรรมดาเลย หึ (ถึงฟ้าจะบอกว่าโอ้น่ารัก ร่าเริงสดใส มีน้ำใจ แต่ทำไมถึงไม่รู้สึกรักตัวละครนี้ก็ไม่รู้ :z2: )
-
มันก็ปกตินะ มันก็หลายปีแล้ว
พอจะเข้าใจพี่กร ถ้าเป็นเรา...เราก็เลือกที่จะลืม ฮืออออ //ร้องไห้ทำไม!!
-
กลับมาก็ประชดฟ้าเลยน่ะอีพี่กร
เด๋วก็เชียร์พี่พลมาดามใจฟ้าจนเปลี่ยนใจซะหรอก
-
สงสารทั้งสามคน
-
ถ้าจะวาจาเชือดเฉือนกันขนาดนี้
เปลี่ยนตัวพระเอกเถอะค่ะ(หมั่นใส้พี่กร!!)
เอาพี่พลมาเป็นพระเอกแทน.. ชิชิ
-
จริงๆฟ้าน่าจะเปิดใจบ้าง คนดีๆอยู่ข้างตัวทำไมไม่เห็น..
เฮ้อ ถ้ากรเอาแต่อารมณ์เป็นหลักแบบเมื่อก่อน ยังไงก็ต้องถึงวันที่เลิกอยู่ดี
เข้าใจว่าฟ้ารัก แต่ผ่านมานานน่าจะทำใจได้มั่งแล้ว
ความดีของพลไม่ได้ทำให้ฟ้ารู้สึกดีบ้างเลยหรือไง - -
-
ตอนแรกๆ หม่นๆ หน่วงๆ แต่พอตอนท้ายๆตอน น้ำตาจะร่วงพร้อมฟ้าเลย
เฮ้ออออออ กว่าคู่นี้จะมีความสุขนี่อีกนานไหม
-
ปวดใจ
พลที่ยังรักฟ้าเสมอ
ฟ้าที่ยังคิดถึงกรเสมอ
กรที่ไม่ยอมปล่อยมือจากฟ้า
อยากเห็นฟ้ามีความสุข
-
ฟ้า...เฮ้ออออ
-
สงสารน้อง เมื่อไหร่จะตัดใจได้ลูก
เขาไม่รัก ไม่แคร์ก็ปล่อยเขาไปเถอะนะ
เข้มแข็งเข้าไว้ ก็เข้าใจแหละว่ารัก แต่สงสารหัวใจตัวเองบ้าง
แล้วก็อีพี่พล ถอยห่างเลยนะ อย่ามาแหยมกับน้องฟ้า ขอให้โอ้เข้ามาเปลี่ยนแปลง
อะไรบ้างอย่างให้ดีขึ้นด้วยเถอะ เพี้ยงๆ :hao5:
-
ทั้งสงสาร ขอบฟ้า แล้วก็พี่พลด้วย ทำมัยพีกร เป็นแบบนี้ #ทีมพี่พล
-
หูยย
อิพี่กรก็ยังปากแข็งไม่เลิก
นี่มาเนียนๆ เพราะคิดถึงน้องใช่มะ
ปากแข็งปากร้ายยังไงสุดท้ายใจนางก็คงอ่อนอยู่ดี(หรา)
ส่วนขอบฟ้าสู้ๆ นะลูก
อย่ายึดติดกับความคิดในอดีตมากนัก
เราต้องเกร่ง ต้องเปิดใจนะ
:call:
:call:
:call:
-
พึ่งมาตามอ่านฃาคสองทัน ทำไมพี่กรเย็นชาจังเลยอ่ะ
-
สงสารขอบฟ้า :ruready
เวลาหลายปีที่ผ่านมา เหมือนอีกคนได้เดินต่อไปเพื่อใช้ชีวิตแล้ว
แต่อีกคนยังยืนรออยู่ที่เดิมกับความทรงจำเดิมๆ ที่ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงอีกหรือเปล่า
ขอบคุณ คุณDDนะครับ o13
-
ฟ้าขยันทำเราร้องไห้เหลือเกิน
ขอโดดถีบไอ้พี่กรทีเถอะ
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง ใกล้จะได้อ่านต่อแล้ว ขอยาววววววววๆ
:mew2:
-
เอาจริงๆพี่กร ก็อยากคุยด้วยแหละ ไม่งั้นทำเป็นไม่เห็นเลยจะดีกว่า เรื่องไม่ได้ย้ายงานด้วย น่าจะเกี่ยวข้อง
-
เรามารอแล้วนะ.........
:ling2:
-
Fallen and Destined 6
ขอบฟ้ากลับมาทำงานพร้อมความรู้สึกแย่ๆ แม้การร้องไห้เหมือนคนบ้าจะทำให้เขาต้องมานึกอับอายทีหลัง แต่โชคดีที่พลชนะไม่ได้พูดถึงหรือต่อว่ากับความอ่อนแออันงี่เง่า อันที่จริงต้องบอกว่าพลชนะเลือกที่จะไม่พูดถึงเรื่องกรอีกเลยด้วยซ้ำ ไม่บอกให้เขาลาออก ไม่บอกให้เขาทำอย่างนั้นอย่างนี้ ราวกับชายหนุ่มจะปล่อยให้เขาตัดสินใจเองว่าจะเอาอย่างไรต่อไป
ในความโชคร้ายหลายๆ อย่าง สิ่งดีที่เกิดขึ้นเพียงอย่างเดียวคือพลชนะต้องบินไปต่างประเทศเรื่องงานอีกแล้ว ฟังจากน้ำเสียงหงุดหงิดที่เจ้าตัวโทรศัพท์มาบอกแล้วคิดว่าคงเลี่ยงไม่ได้จริงๆ แต่ขอบฟ้ากลับคิดว่าดีแล้ว ช่วงนี้เขาอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ มากกว่า สภาพจิตใจยังไม่พร้อมจะรับความสงสารและไม่อยากได้คำปลอบใจใดๆ มาเพิ่ม เขาอยากให้หัวใจพักอยู่นิ่งๆ ตรงที่เดิม อย่าให้มันอ่อนไหวเอนเอียง อย่าให้ต้องตื่นเต้นลิงโลดยามพบหน้า อย่าเพิ่งให้มันไร้ค่าโดนเหยียบย่ำไปมากกว่านี้เลย
ความเงียบของเขาเป็นเรื่องปกติ แต่มันกลับเป็นสิ่งผิดปกติเมื่อเกิดกับอักษร เพื่อนของเขาไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้พูดจ๋อยๆ นอกจากนั่งเขี่ยข้าวและถอนหายใจเป็นเพื่อน
ขอบฟ้ารู้สึกผิดเล็กน้อยที่มัวแต่ซึมเศร้าจนไม่ทันสังเกตอาการผิดปกติที่ว่าตั้งแต่แรก “โอ้เป็นอะไร ทำไมวันนี้ดูหงอยๆ”
“เปล่า เราไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” อักษรกระตุกขึ้นมาเฮือกหนึ่ง ฉีกยิ้มให้ดูแต่พอเห็นว่าเขาไม่เชื่อ จึงค่อยกล่าวอ้อมแอ้ม “มันไม่ใช่เรื่องของเราหรอก เราไม่ควรจะเก็บมันมาคิดด้วยซ้ำ”
“แล้วมันเรื่องของใครล่ะ” เขาซักต่ออย่างใจเย็น
“มันเป็นเรื่องของ...พี่พลล่ะมั้ง” รีบกล่าวต่อเมื่อเห็นความแปลกใจในดวงตาคนถาม “ฟ้าอย่าเข้าใจผิด เราไม่ได้... จริงๆ นะ เพียงแต่เราสงสารพี่เขายังไงก็ไม่รู้ เรารู้ว่าฟ้าไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับพี่เขาหรอก แต่พี่พลก็เห็นฟ้าสำคัญมากๆ มากจนเราสงสาร ตอนที่พี่พลติดต่อฟ้าไม่ได้ เขาร้อนใจจนไม่เหลือมาดนิ่ง ห่วงว่าฟ้าจะเป็นอะไรหรือเปล่าถึงไม่มาตามนัด ห่วงว่าจะเกิดอุบัติเหตุ ห่วง...ยิ่งกว่าที่พี่บอสห่วงเราด้วยซ้ำ”
“โอ้...” เขาเริ่มจะเข้าใจสิ่งที่อักษรต้องการบอก รวมถึงเข้าใจสิ่งที่อักษรกำลังรู้สึกแม้ว่าเจ้าตัวเองจะยังไม่ยอมรับก็ตาม
“เรารู้ว่าเรากำลังขอในสิ่งงี่เง่า แต่...ฟ้า เราขอให้ฟ้ารักพี่พลได้ไหม” ดวงตาผู้พูดเริ่มแดงก่ำ “เราแค่ไม่อยากเห็นเขาเสียใจ แต่เราไม่ได้คิดอะไร...ฟ้าช่วยรักพี่พลทีเถอะ เราขอร้อง”
โชคดีที่ตอนนี้พนักงานส่วนใหญ่ยังไม่กลับจากการพักกลางวัน บริเวณที่พวกเขายืนอยู่จึงค่อนข้างเป็นส่วนตัว ขอบฟ้ายกมือลูบเส้นผมนิ่มของคนที่เริ่มป้ายน้ำตาบนแก้มแรงๆ
“เรารักพี่พลนะ โอ้” สีหน้าของอักษรยามได้ยินก้ำกึ่งระหว่างความดีใจกับความผิดหวังจนแยกไม่ออก “เรารักพี่พลแบบพี่ชายเหมือนที่เรารักพี่หมอก ขอโทษนะที่เราทำตามที่โอ้ขอร้องไม่ได้”
น้ำตาของอักษรทะลักทันทีที่เขาพูดจบ ขอบฟ้าดึงเพื่อนเข้ามาปลอบ แม้จะเคยนึกอยากจับคู่ให้อักษรกับพลชนะ แต่เขาคงคิดน้อยเกินไป และราคาที่เขาต้องจ่ายก็คือความเสียใจของเพื่อนสนิท นึกทดท้อว่าเหตุใดความรักถึงได้เกิดขึ้นง่ายดายนักแต่เวลาจะให้เลิกรักหรือตัดใจจากใครสักคนนี่ดูราวกับจะเป็นเรื่องยากเย็นเข็ญใจ
แม้จะจิตตกแค่ไหน หากโทรศัพท์ในตอนบ่ายก็สร้างความยินดีให้เขาได้ในเมื่อมันเป็นสายที่รอคอยมาตลอด
“คุณผ่านการสัมภาษณ์แล้วนะคะ ไม่ทราบว่าจะสามารถเริ่มต้นทำงานได้เร็วที่สุดเมื่อไหร่”
อยากบอกว่าเริ่มพรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ขอบฟ้าก็ต้องระงับความตื่นเต้นและขอเวลาเป็นหนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้แทน คราวนี้เขางัดเอาจดหมายลาออกที่เป็นหมันเมื่อครั้งก่อนขึ้นมาใช้แบบทันใจ หัวหน้าแผนกดูจะงุนงงเล็กน้อยกับการตัดสินใจของเขา ถึงกับเอ่ยให้เขาไปคิดทบทวนให้ดีอีกครั้งด้วยซ้ำ แต่ขอบฟ้าไม่เหลือเหตุผลใดให้ต้องลังเล เมื่อยืนยันความตั้งใจแล้ว เขาก็ลงไปแผนกบุคคลต่อเพื่อยื่นจดหมายลาออกทันที
ฝ่ายทรัพยากรบุคคลรับจดหมายไว้แต่ยังไม่ได้ให้เขาเซ็นเอกสารอะไร ขอบฟ้าพอเข้าใจว่าขั้นตอนต้องใช้เวลาอีกอย่างน้อยสองสามวันนั่นล่ะ การลาออกของเขาถึงจะถือว่าเสร็จสมบูรณ์
เป็นวันแรกในรอบหลายเดือนเลยก็ว่าได้ที่เขากลับบ้านด้วยอารมณ์สดชื่น แม้บางวูบอาจจะเผลอหวนคิดถึงกรขึ้นมา เขาก็รีบสลัดความคิดนั้นทิ้งไป บอกกับตัวเองว่าให้มันจบลงแค่นี้เถอะ เขาไม่คิดว่าตนจะเข้มแข็งพอที่จะเผชิญหน้ากับคนคนนั้นได้อีก
ลืมเรื่องราวในอดีตไปเสีย ลืมให้หมดใจเหมือนกับที่คนคนนั้นทำ นี่คงเป็นทางเดียวที่จะทำให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปได้
ล้วงกุญแจมาหวังไขประตูห้อง กลับต้องพบว่ามันไม่ได้ล็อค หรือเขาจะลืมล็อคตั้งแต่เช้า
ขอบฟ้ายังขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเปิดประตูเข้าไป แสงไฟกลางห้องสร้างความแปลกใจซ้ำสองให้ แต่เมื่อเหลือบเห็นแผ่นหลังกว้างของคนที่นั่งมองออกไปทางระเบียงก็ทำให้เขาถอนหายใจโล่งอก จริงอยู่ว่าเขาเคยให้กุญแจห้องพลชนะไปตั้งนานแล้ว แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่ชายหนุ่มจะถือวิสาสะไขเข้ามาเอง คาดว่าครั้งนี้พลชนะคงมารอเขาเพื่อแสดงความยินดีกับงานใหม่แน่ๆ
“พี่พล ไหนบอกว่าจะกลับมากรุงเทพฯ อีกทีเดือนหน้าไม่ใช่เหรอ ผมเลยไม่ได้...” ขอบฟ้าชะงักเมื่อสังเกตเห็นความผิดปกติ เขม้นมองแผ่นหลังจากด้านหลัง แม้จะคล้ายแต่ก็ไม่ใช่...
“จะได้อะไร จะได้รีบกลับมาบริการมันหรือไง”
พร้อมกับคำพูดนั้น ร่างสูงก็ผุดลุกขึ้นหันมาเผชิญหน้ากันแบบเต็มตา ขอบฟ้าถึงกับผงะ หน้าซีดหนักเมื่ออีกฝ่ายสาวเท้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และสิ่งแรกที่เขาทำเมื่อขยับตัวได้คือกลับหันหลัง พุ่งหัวไปที่ประตูเพื่อหวังหาทางรอด
แต่ทันทีที่คว้าลูกบิด มือใหญ่จากด้านหลังก็กระแทกบานประตูดังโครม ปิดทางหนีเพียงทางเดียวเอาไว้โดยสิ้นเชิง ในเวลานี้ ร่างสูงยืนอยู่ใกล้จนขอบฟ้ารู้สึกได้ถึงอุณหภูมิทางด้านหลังเลยก็ว่าได้
เมื่อหมดทางหนี เขาก็มีแต่ต้องเผชิญหน้าแบบไม่มีทางเลือก ขอบฟ้าหันขวับมาจ้องหน้าผู้บุกรุก เอาหลังพิงประตูแทนหลัก “... คุณต้องการอะไร”
แทนที่จะตอบแต่โดยดี ชายหนุ่มกลับเหยียดยิ้ม “ลองเดาดูสิ”
“ผมเข้าใจสิ่งที่คุณบอกดีและ...และไม่คิดจะเข้าไปเกะกะอีก จะไม่...แสดงท่าทีว่าเคยรู้จักให้ใครเห็นด้วย ผม...โอ๊ย!” คำหลังเขาอุทานออกมาเมื่อมือแข็งเหมือนคีมเหล็กคว้าคอเขาพร้อมออกแรงบีบ “ปะ...ปล่อย”
“ไม่ได้เจอกันไม่กี่ปี กล้าขึ้นนะ” ใบหน้าคุ้นตาโน้มลงมาใกล้ “แต่กล้าได้ไม่ถูกเวล่ำเวลาเลย”
พร้อมกับที่คำชมแปร่งๆ นั้นจบลง ร่างทั้งร่างก็ถูกโยนโครมลงบนเตียง ขอบฟ้าร้องด้วยความเจ็บขณะพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น หากต้องตกตะลึงเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังปลดกระดุมเสื้ออย่างใจเย็น
“คุณจะ...จะทำอะไร” ขอบฟ้าไม่คิดหรอกว่ากรจะนึกอยากอาบน้ำขึ้นมาแบบกะทันหันแต่ก็ยังอดถามโง่ๆ ออกไปไม่ได้
“จริงอยู่ว่ามึงไม่มีสิทธิ์พูดคุยหรือแสดงทีท่าว่ารู้จักกับกูที่บริษัท” มือใหญ่กระชากคอเสื้อเขาไว้ “แต่กูมีสิทธิ์ทำอะไรกับมึงก็ได้”
ด้วยแรงกระตุกทีเดียว กระดุมเสื้อเขาก็หลุดกระเด็นไปหลายเม็ด ขอบฟ้าที่หายตะลึงพยายามทั้งร้องห้าม ทั้งดิ้นรนหวังจะให้หลุดพ้นจากการคุกคาม นึกกลัวว่าเหตุการณ์เก่าๆ กำลังจะหวนกลับมาอีกรอบ หากตอนนั้นเองที่สัมผัสจากมือใหญ่และริมฝีปากรุมร้อนกลับค่อยๆ ลูบไล้ เล้าโลมจนเขาตัวสั่นเยือกอย่างยากจะห้าม ร่างกายเขาราวกับจะจดจำผู้ชายคนนี้ได้ แม้ปากจะยังพยายามร้องห้ามแต่ร่างกายกลับไม่ยอมเชื่อฟังแม้แต่น้อย
ใบหน้าคุ้นเคยก้มลงมาจนแทบจะแนบชิดกับใบหน้าเขา ใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจร้อนผ่าว ใกล้จนเห็นดวงตาสีดำสนิท ใกล้เสียจนคิดว่ามองเห็นก้นบึ้งของความมืดดำ ใกล้เสียจนหลงคิดว่าได้เห็นถึงหัวใจของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ
ปลายจมูกโด่งเคล้าเคลียกับผิวแก้มชั่วครู่ก่อนที่ริมฝีปากจะประกบแนบสนิทตามมา การเล้าโลมกินเวลาไม่นานเพราะดูท่าชายหนุ่มจะไม่มีความอดทนพอ ขอบฟ้าสะดุ้งก่อนจะหลับตาแน่นเมื่อรับรู้ถึงความแข็งขึงที่รุกล้ำร่างกายเข้ามาทางด้านหลัง ความเจ็บแปลบที่แล่นมาเป็นริ้วทำให้เหงื่อเขาแตกพลั่ก ขณะที่กัดฟันกลั้นเสียงร้องอยู่นั้น ริมฝีปากรุมร้อนก็จูบไซร้ลงบริเวณต้นคอ พร้อมเสียงกระซิบปลอบโยน
“ไม่ต้องเกร็งนะ” เสียงทุ้มพร่าฟังอ่อนโยนเสียจนคนฟังอยากจะร้องไห้ “สูดหายใจลึกๆ เคยทำได้นี่นา”
อาจจะเพราะต้องการเอาใจเสียงดังกล่าวมากกว่าจะสนใจความต้องการของตัวเอง ขอบฟ้าพยายามสูดหายใจ ผ่อนคลายอาการเกร็งเครียด กระนั้นเขาก็ยังกัดปากจนลิ้มรสเลือดอยู่ดี
แม้จะไม่ได้รับความสุขสมจากการร่วมรัก แต่ขอบฟ้ากลับรู้สึกดีที่สามารถมอบความสุขให้อีกฝ่ายได้ เมื่อทุกอย่างจบลง อย่าว่าแต่ให้ลุกขึ้นมานั่งค้นหาความจริง แค่จะลุก เขายังลุกไม่ขึ้น แม้จะยังข้องใจในท่าทีที่ได้รับก่อนหน้า แม้ร่างกายจะทั้งปวดทั้งล้าจนลืมตาไม่ไหว แต่ในใจกลับรู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด
รับรู้เลือนลางถึงมือที่ลูบผมและใบหน้า ขอบฟ้านึกอยากให้ตัวเองมีแรงลืมตาและยิ้มให้คนตรงหน้า แต่นาทีนี้ดูเหมือนร่างกายจะไม่ยอมฟังคำสั่งแล้วเขาก็หลับไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
+++++++++
เมื่อตื่นขึ้นอีกครั้ง ขอบฟ้าพบว่าตนนอนอยู่เพียงลำพัง แวบแรกอดคิดไปไม่ได้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นอาจเป็นแค่ความฝัน แต่แค่คิดจะขยับ เขาก็รู้แน่ว่ามันเป็นความจริง เพราะตอนนี้เขาปวดไปหมดทั้งตัว ต้องใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะลุกนั่งได้
หยิบนาฬิกามาดูและพบว่ายังไม่หกโมงเช้าดี วันนี้เขายังต้องไปทำงาน แม้จะอยากนอนพักอยู่บนเตียงทั้งวันมากกว่า
งัดตัวเองขึ้นมาจากเตียงได้ทั้งขาอ่อนเปลี้ย จนได้อาบน้ำเย็นๆ แล้วถึงค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง ร่องรอยประปรายบนซอกคอและแผ่นอกที่สะท้อนให้เห็นในกระจกทำให้ขอบฟ้าต้องยกมือลูบมันอย่างใจลอย ตื่นจากภาพฝันแล้วเขาก็เริ่มหนักใจ ด้วยไม่รู้ว่าต่อจากนี้ชีวิตเขาจะเป็นยังไงต่อไปกันแน่
สมัยก่อน เขาไม่เคยเข้าใจกร ไม่เข้าใจสิ่งที่ชายหนุ่มคิดหรือแสดงออก จนมาถึงวันนี้ เขาก็ยังคงเป็นเหมือนตัวโง่งมอยู่วันยังค่ำ
ถอนหายใจยาวและละสายตาจากดวงตาเศร้าสร้อยของคนในกระจก ฝืนกินข้าวเช้าแม้จะไม่นึกอยากอาหารแม้แต่น้อยแล้วขอบฟ้าจึงเดินทางไปทำงานด้วยสภาพร่างกายที่ไม่ปกตินัก ยิ่งมาเจอไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศในที่ทำงานแล้วยิ่งครั่นเนื้อครั่นตัว หน้าเขาคงออกอาการมากจนอักษรเอ่ยทักทันทีที่เจอหน้าตอนพักเที่ยง
“ฟ้าดูเหมือนจะเป็นไข้เลย” กล่าวพลางยกมือขึ้นแตะหน้าผากเขา “ดูสิ แล้วจะฝืนมาทำงานอีก ทำไมไม่ลาป่วยนอนพักอยู่กับบ้าน”
“แค่ปวดหัวนิดหน่อยเอง ไม่เป็นไรหรอก” ขอบฟ้าพยายามบอกให้เพื่อนสบายใจ หากไม่วายโดนดุต่ออีกชุดใหญ่ จนสุดท้ายอักษรที่บ่นยืดยาวจึงค่อยถาม
“แล้วนี่กินยาหรือยัง เดี๋ยวเราไปขอจากห้องพยาบาลให้ ฟ้ารออยู่นี่แล้วกัน” กล่าวจบ อักษรก็วิ่งตื๋อไป ทิ้งให้ขอบฟ้านั่งพักสายตาอยู่ตามลำพัง
เขาเกือบจะเผลอหลับไปแล้วด้วยซ้ำตอนที่จู่ๆ ข้อมือก็ถูกกระตุก ลืมตาด้วยความตกใจมาเจอคนยืนหน้าบึ้งออกคำสั่งเสียงดุ “ตามมา”
โดยไม่รอให้ตอบรับหรือปฏิเสธ กรก็ลากเขาหัวซุกหัวซุนจนแทบจะเสียหลักล้มเพราะก้าวตามขายาวๆ ของอีกฝ่ายไม่ทัน โชคดีที่กรลากเขาไปถึงแค่ลิฟต์ใกล้ๆ ก่อนประตูลิฟต์จะปิดลงขังพวกเขาสองคนไว้ในกล่องเหล็กเนื้อที่จำกัด
ขอบฟ้าไม่กล้าพูดอะไรเพราะรู้สึกว่าอารมณ์ของชายหนุ่มดูจะไม่ปกตินัก กระทั่งประตูลิฟต์เปิดออก กรก็ยังลากเขาเข้าไปในห้องประชุมที่ในเวลานี้ไม่มีใครอยู่ ก่อนจะปล่อยมือให้เป็นอิสระ
“มี...มีอะไรเหรอครับ” เอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ เมื่อเห็นสีหน้าเหมือนโกรธขึ้งใครมาสักร้อยปี แต่แค่วินาทีถัดมา ร่างสูงกลับมีสีหน้าเรียบเฉย...เฉยเมยเสียจนเกือบจะเย็นชา
“ไม่มีอะไรสักหน่อย” กรเอ่ยง่ายๆ ทำเอาเขาคิดว่าตนคงคิดมากไปเอง “แค่คิดว่าเราควรพูดกันให้ชัดเจนเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน”
ดวงตาที่มองตรงมาทำให้เขาเริ่มวางตัวไม่ถูก ขยับตัวเก้กัง “เรื่องเมื่อวาน...”
“ใช่ ต้องขอโทษด้วยที่...” เสียงทุ้มต่ำหยุดชะงักชั่วครู่ก่อนที่เจ้าตัวจะเอ่ยต่อพร้อมยักไหล่ “อาจจะทำให้มึงเข้าใจอะไรๆ ผิด ประเภท...คิดว่ากูจะกลับไปหาอีกพรรค์นั้น”
ไม่รู้ว่าตนทำหน้ายังไงออกไปคนที่มองอยู่จึงแค่นหัวเราะ “ก็แค่กำลังมีเรื่องหงุดหงิดนิดหน่อยแล้วยังมาได้ข่าวว่ามึงเขียนใบลาออกอีก เลยแวะไปหา ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะนอนด้วยแต่สถานการณ์มันพาไป แล้วมึงก็ดูจะให้ความร่วมมือดี ถ้าลองขัดขืนจริงๆ จังๆ กูก็คงไม่เล่นด้วยหรอก”
ขอบฟ้ารู้สึกว่าใบหน้าชาวาบพร้อมๆ กับที่หัวใจเหมือนกับจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ ก่อนที่ความเจ็บปวดจะเริ่มกัดกิน มันเจ็บลามจากหัวใจและค่อยๆ แผ่ลุกลามไปทั่วร่างราวกับโรคร้าย
“ผม...”
“อันที่จริงมึงก็เป็นคู่นอนที่พอใช้ได้นะถ้าดูจากการให้ความร่วมมือเมื่อวาน ว่าไงล่ะ สนใจไหม แน่นอนว่างานนี้ไม่ได้ขอกันฟรีๆ ดูจากห้องพักแคบๆ กับข้าวของเครื่องใช้เก่าๆ ของมึงแล้วคิดว่ามึงคงจนเหมือนเดิม แต่ถ้าเป็นคู่นอนกู อย่างน้อยก็ไม่ขัดสนแน่ๆ”
ร่างสูงเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าและใช้ปลายนิ้วแตะปลายคางเขา บังคับให้เงยหน้าขึ้นสบตา “ต่างคนต่างได้ ไม่คิดว่าเป็นข้อเสนอที่ดีมากหรือไง”
ดวงตาเขาแห้งผากยามมองลงไปในดวงตาลึกมืดดำไม่มีหัวใจของอีกฝ่าย แม้จะพยายามแต่เสียงที่พูดออกไปก็ยังสั่น “ผมไม่ต้องการ...เงินของคุณ”
สีหน้าร่างสูงนิ่งขึงก่อนจะเริ่มบึ้งตึง
“ไม่จำเป็นต้องเล่นตัวโก่งราคาก็ได้ รับรองว่าคู่นอนของกูทุกคน ต่อให้อยู่ในระดับแค่พอแก้ขัดก็ได้ไม่น้อยอยู่หรอก นอกเสียจากว่า...” ริมฝีปากได้รูปบิดเบ้ยามกวาดตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “มึงคิดจะบริการฟรี มิน่าเล่า เมื่อคืนถึงได้เห็นเต็มอกเต็มใจเสียเหลือเกิน”
ขอบฟ้ายกแขนปัดสัมผัสจากอีกฝ่ายทิ้งพลางถอยหลังอย่างเงอะงะ
“ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ผมแค่...อยากไปให้พ้นจากที่นี่” เพราะที่แห่งนี้กับคนตรงหน้าไม่ได้มอบความหวังใดๆ ให้เขาอีกแล้วนอกจากความเจ็บปวด “ผมจะรีบไป ...สัญญาว่าจะไม่โผล่หน้ามาให้เห็นอีก ขอตัว...”
อย่างช้าๆ กรลดมือลงพร้อมก้าวถอยหลัง มองมาที่เขาก่อนจะเอ่ย “...ก็ตามใจ”
คำสั้นๆ หากทำให้ขอบฟ้าชะงัก ...ตามใจ ก็คำเดียวกันนี้ไม่ใช่เหรอที่กรเอ่ยกับเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะแยกจากกันเมื่อหลายปีก่อน เขาไม่ได้หวังให้กรเหนี่ยวรั้ง แต่กับคำเดิมในเวลานี้ บอกตรงๆ ว่าเขาไม่ค่อยไว้ใจ...
“ทำไม ทำหน้าเหมือนนึกเสียดาย อยากเปลี่ยนใจหรือไง” มองหน้าซีดเผือดของเขาแล้วกรค่อยโบกมือไล่ส่งพร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู เอ่ยสั่งปลายสายแค่สั้นๆ “ปั้น โทรไปบอกทางนั้นว่าให้เริ่มงานได้เลย”
ขอบฟ้าชะงักกับคำพูดเรื่อยๆ ที่ได้ยิน ท่าทางงกเงิ่นของเขาคงเป็นที่รำคาญตาของคนมอง ชายหนุ่มจึงออกปากไล่อย่างไม่อ้อมค้อม
“หมดธุระก็ออกไปได้แล้ว”
ถึงใจจะยังพะวักพะวง แต่ในเมื่อโดนเอ่ยปากไล่แล้วขอบฟ้าก็ได้แต่เดินออกจากห้อง เดินมึนๆ กลับไปแผนกโดยไม่คิดจะหามื้อเที่ยงกิน นั่งทำงานภาคบ่ายต่อทั้งที่แทบไม่มีอะไรเข้าสมอง แม้แต่เสียงของอักษรที่โทรศัพท์มาต่อว่าที่เขาหายตัวไปดื้อๆ ขอบฟ้าก็ยังได้แต่พึมพำขอโทษแล้ววางสายไป
จนกระทั่งกลับมาถึงห้องพักในตอนเย็น หลังจากวางกระเป๋าลง เขาก็ค่อยๆ เดินสะโหลสะเหลไปนอนขดตัวบนเตียง ร่างกายร้อนผ่าวไม่แย่เท่ากับหัวที่ปวดตุบๆ เขาปวดหัวจนไม่อยากขยับตัว นอกจากนอนนิ่งๆ อยู่กับที่ ปล่อยให้เหงื่อไหลชุ่ม แต่อยู่ๆ คำพูดกับพฤติกรรมของกรที่เจอมาในวันนี้ก็ทำให้เขาต้องควานหาโทรศัพท์ขึ้นมา
รอสัญญาณจากปลายสายอยู่ครู่หนึ่ง เสียงสดใสก็ดังขึ้น “ว่าไง พี่ฟ้า”
“ฝนเหรอ เอ่อ...หมู่นี้เป็นไงบ้าง” ถามพลางยกมือขึ้นเสยผมที่ปรกใบหน้าชื้นเหงื่อออก “เรียนหนักไหม”
“ก็เรื่อยๆ เพิ่งสอบกลางภาคเสร็จ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาก” ปลายฝนพูดต่อจ๋อยๆ และลงท้ายก็บ่นเรื่องหอพักอีก “แต่ว่ารูมเมทฝนเอาอีกแล้ว ชอบพาคนนอกเข้ามาค้าง บ่นไปมากเข้าก็ทะเลาะกันอีก ฝนอยากออกไปหาหอนอกอยู่แล้ว พี่ฟ้า”
“แล้วพี่หมอกว่าไงล่ะ” เขาต้องถามถึงความเห็นจากพี่คนโตก่อนเช่นเคย
“จะว่าไง ก็บอกว่าให้ฝนอดทนไปน่ะสิ พอเซ้าซี้ขอมากๆ พี่หมอกเลยบอกว่าถ้าฝนออกค่าเช่าหอนอกเองได้ก็ตามใจ” ฟังถึงตรงนี้ ขอบฟ้าก็เริ่มรู้ตัวกำลังเจอปัญหา “พี่ฟ้าช่วยฝนหน่อยนะ ฝนสัญญาว่าจะหาหอที่ราคาไม่แพงมาก ฝนขอแค่ส่วนต่างกับค่าหอเก่านี่ก็พอ”
“ความจริง พี่ก็...” พูดไปแล้วขอบฟ้าก็เปลี่ยนใจ ตั้งแต่เริ่มทำงานมา ความภาคภูมิใจที่มีอยู่น้อยนิดในชีวิตคือไม่ต้องเป็นภาระให้กับทิวหมอก และอีกอย่างคือเขาอยากให้อะไรกับน้องสาวบ้าง “งั้นฝนลองหาดูก่อนแล้วกัน ได้เรื่องยังไงค่อยมาบอกพี่”
วางสายจากปลายฝน ขอบฟ้าก็ไม่ได้โทรหาทิวหมอกอย่างที่ตั้งใจไว้ คงเป็นเพราะคิดมากไปจริงๆ นั่นล่ะ และเวลานี้เขาก็ไม่อยากคิดอะไรอีกต่อไปแล้วด้วย นอกจากนอนหลับและลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปให้หมดใจ
+++++++++++
-
:pig4: :pig4:
-
พี่กรวางแผนจะทำอะไร? อยากรู้แล้วๆๆๆๆ นี่ต้องรอถึงจันทร์หน้าเชียวหรอ?
เบื่ออีพี่กร เก่งจริงๆพูดจาถากถางฟ้าเนี่ย พูดดีๆเป็นมั้ยห๊ะ
ฟ้ารีบออกมาจากบริษัทนั้นไวๆเลย
เดาว่าสุดท้ายฟ้าก็ต้องยอมไปเป็นคู่นอนแน่เลย :เฮ้อ:
-
ฟ้า :o12:
อิพี่กร :z6:
-
อิพี่กรจะเอายังไง ฟอร์มแยะจริงๆ :hao4: :hao4: :hao4:
-
ขอกระโดดราวน์คิก พี่กร ได้ม้ายยยยยยยยยยยย :beat:
-
อิตากรนี่มันไม่ได้เรียนรู้อะไรบ้างเลยหรือไง?
:z3: :z3: :z3:
สงสารน้องฟ้า เฮ้ออออ
แต่จะบอกให้ตัดใจ เลิกคิดถึง เริ่มชีวิตใหม่ไปยังไง
...คนอย่างน้องฟ้าก็คงลืมอดีตไม่เป็นอยู่ดี
:hao5:
ชีวิตมันเศร้า
-
:katai1: ฟ้าบอกสิ่งที่อยู่ในใจสิไหนๆก็จะไปแล้ว
-
จะอีหรอบเดิมอีกแล้วเหรอ....
ว่าแต่กรไม่สังเกตุ ต
ตอนขอบฟ้าเดินเหรอ
แบบ ขาเป็นแบบนั้น ยังไงก็คงดูออกมั้ง...
-
อิพี่กร นี่กำลังหาทางเอาฟ้ามาเป็นของตัวเองชัดๆ
:z6:
-
อยากอ่านความในใจของกรบ้าง อยากรู้ว่าตลอดเวลากรเคยรับรู้เรื่องของฟ้าบ้างไหม เคยห่วงกันบ้างหรือเปล่า :sad4:
-
ก้อนหินกดทับไปทั้งใจ
-
ฮืออ มันค้างได้ทุกตอนเลยค่ะ
อยากอ่านอีก อิพีกรนี่ก็จริงๆเลย
ขยันทำร้ายจิตใจ รอพี่พลกลับมาก่อนเถอะ หึ
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
ปล่อยฟ้าไปเถอะกร อย่าทั้งรักทั้งแค้นฟ้าเลย
สงสารฟ้าาาา
-
อีกรใจร้ายมากๆ
-
เมื่อไหร่จะถึงจุดฮือออชีวิตฟ้าดูไม่เคยได้พบกับความสุขซักที
-
อือหือ มันน่าจับถ่วงน้ำจริงๆ อิกรนี่ ฟ้าก็เลิกยอมมันสักที ไปก็ไปจริงอย่างปากพูด ยอมๆพี่พลไปเหอะ เขาก็ดีจนไม่รู้จะดียังไงแล้ว หรือจะไปบวช ละทิ้งทางโลกซะ จนปัญญา อัดอั้น อึมครึม กะพวกนี้จริงๆ
-
เซ็งพี่กร ปากหนอปาก
แต่เซ็งฝนมากกว่า ปากหนักเกิน
-
ขอถีบปากอีพี่กรได้ไหม
พูดอะไรออกมาแต่ละอย่างโคตรหมาาาาาเลย
เฮ้อ เห็นแก่ตัวไม่หาย
สงสารฟ้าจริงๆที่ต้องมาเจอคนแบบนี้
เมื่อไหร่ฟ้าจะโชคดีมีความสุขกับเค้าบ้างนะ :o12:
-
อ่านแล้วเหนื่อยใจทุกตอน ฟ้าน่าสงสารได้ตลอด เห้อ ลงอาทิตย์ละ 2 ตอนไม่ได้หรอ :hao5: :pig4:
-
แม้พูดอย่างทำอย่างน่ะอิพี่กร
-
ชอบขอบฟ้านะ ชอบในความเข้มแข็ง ใจที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา ไม่งอมืองอเท้า ถึงร่างกายจะอ่อนแอ ไม่ได้เก่งเป็นที่หนึ่งอะไร แต่จิตใจสะอาดมาก สู้สู้นะขอบฟ้า ให้พี่กรมันเต้นไปเถอะ เจอปัญหาอะไรก็แก้ไขไป คงไม่มีอะไรเลวร้ายกว่าที่ผ่านมาแล้วแหละ
-
:mew6: :mew6: ไปไกลๆเลยนะฟ้า อย่ากลับมาหากรเลย คนไม่คู่ควร :z6:
-
อยากจะแหกอกพี่กรดูจริงๆ ว่าในนั้นใช้อะไรสร้างขึ้นมา
ก้อนเนื้อหรือว่าก้อนหิน ถึงได้ใจร้ายขนาดนี้
บริษัทใหม่ก็เป็นของคนรู้จักพี่กรอีกเหรอเนี่ย ฟ้าหนีไม่พ้นจริงๆ :ling3:
ต้องเจ็บ ต้องช้ำ ทำร้ายจิตใจขนาดไหน พี่กรถึงจะพอ :mew4:
ทำไมพี่รักแรงเกลียดแรงขนาดนี้คะ :katai1:
-
:katai1:เกลียดกร สงสารฟ้าาาาา
-
:angry2:แด่พี่กร
-
เป็นคนที่เฮียมากจริงๆ จี๊ดมาจี๊ดดดด ต้องให้ตายไปต่อหน้าไหมถึงจะสะใจ โมโห
ฟ้าก็ดีเกิน
ขอบคุณค่ะ
-
พูดดีๆ มันจะตายรึไงอิพี่กร
-
วิบากกรรมของฟ้า มันช่างไม่จบไม่สิ้นจริงๆ เกลียดอีพี่กรอ่ะ ขยันหาเรื่องทำร้ายจิตใจนายเอกของชั้น ตอนนี้ ขนาดเพื่อนสนิทอย่างพี่พล ยังแตกคอกันเลย :katai1:
-
อยากกระโดถีบพีกร เข้าใจว่าพี่กรต้องมีเอี่ยวกับงานที่ใหม่ของฟ้าแหง
-
พิการขา พิการใจยังไม่พอ
ต้องให้น้องตายๆไปเลยมั้ย ถึงจะสาแก่ใจพี่กร
:hao5: :hao5: :hao5:
-
กร คำพูดกับการกระทำ มันตรงกันข้ามนะ :katai1:
ถ้าไม่คิดอะไรกับฟ้า แล้วยุ่งกับฟ้าทำไม กร ปากแข็งใช่ไหม :fire:
ฟ้า รีบห่างๆ คนที่ชอบทำร้ายจิตใจ :z6:
ไม่ชอบกร :m16:
รอตอนใหม่ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่กรจะเอายังไง ทำอย่างนี้ไม่ใช่แค่ฟ้าจะเจ็บ ตัวเองก็เจ็บไม่ใช่เหรอ
-
พูดไม่ออกเลย
ขอบฟ้า...สู้ๆนะ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
กรทำอย่างนี้มันจะวนลูปรึเปล่า ตอนนี้ปลงกับอิกรแล้วมันอยากจะพูดไรพูดไป ท่าทางในใจคงดิ้นพล่านเลยสินะตอนที่รู้ว่าฟ้าลาออก
-
อย่าบอกว่าปล่อยให้ฟ้าตกงานนะ
สงสารฟ้า
-
อะไรทำให้คิดว่าต้องใจร้ายกับคนรัก งงมาก
ฮืออออ รักกันทำไมพูดกันดีดีไม่ได้
พี่กรใจร้าย
-
อีะพี่กรรรรรรรรรร~!!!!??? ซึนแล้วทำร้ายฟ้าตลอด :angry2:
-
นังกรรรรรรรร :m16: :m16:
ที่ผ่านมานี่ไม่ได้เรียนรู้อะไรบ้างเลยใช่มั้ย
จะกลับไปใช้วิธีเดิมๆอีกรึไง
โถ่วววว :katai1:
ให้ฟ้าหนีๆๆๆ ไปให้พ้นๆ ไม่ให้ตามหาเจอเลยดีมั้ย
เอาให้ลงแดงตายอ่ะ
ไม่ใช่ว่าที่กลับมาอะไรๆกับน้องเพราะคิดถึงรึไง
ทำมาปากดี รำไย!!
:z6:
มาต่อไวๆ นะคะ
:call: :call: :call: :call:
-
ตอนนี้รู้สึกคันปาก อยากด่าอีพี่กรมากก อ๋อยย มาเถอะฟ้า ไม่อยากให้กลับไปอยู่วังวนเดิมๆแล้ว
แง จันทร์หน้าอีกแล้ววว สงสารน้องๆ้ามาก :hao5: :hao7:
-
กลัวฟ้าจะตกงานจัง
แล้วไหนจะเรื่องค่าใช้จ่ายฝน
ที่ฟ้ารับปากไว้อีกล่ะ โอ้ยเครียดแทน
พี่กรก็คงจะเข้าใจฟ้าผิดอีกตามเคย
ก็นะ เข้าห้องมาฟ้าก็เรียกพี่พลซะแล้ว
มีคนที่น่าสงสารเพิ่มมาอีกคน โอ้ไงล่ะ
-
แล้วอิกร เข้าห้องฟ้ามาได้ไง สงสัยนิดนึง??? มีคนสงสารโอ้ด้วยแต่ทำไมเราไม่ชอบขี้หน้าโอ้ตั้งแต่แรกๆละ
-
นึกว่าจะโตขึ้น กรเหมือนเดิมเลยยย
-
พี่กรยังคงเหมือนเดิมสินะ
แววตาอ่อนโยน สัมผัสทนุถนอม ที่มีแต่ฟ้าได้สัมผัส
และ...สารเลวเหมือนเดิม!
โอ๊ยยยยยย! เกลียด!
-
ฟ้าหน้าจะเดินแปลกๆแน่วันนี้ ไม่น่าจะไหว กรรู้ไหม แล้วจะเลิกพูดใจร้ายเมื่อไหร่ ฮะ เมื่อไหร่
-
:sad4: น้องฟ้าช่างเป็นนายเอกสุดโศกแห่งปี อีพี่กรก็เป็นพระเอกสุดเฮียแห่งปี เฮ้อ ปากหรือนั่น ช่างบรรจุแต่คำพูดที่จะทำให้น้องฟ้าเสียใจ แต่เราก็สายดราม่านะ จะปากแข็งปากเสียยังไง สุดท้ายก็ขอให้ลงเลยกับน้องฟ้าคนเดียวนะคะ รอวันพี่กรปากตรงกับใจค่ะ
-
โอ้ยไม่น่ามารีบอ่านเลยค้างแรงๆแต่อดใจไม่ไหว
-
ทำไมกรถึงไม่เปลี่ยนไปเลย ไปอยู่เมืองนอกมาก็นานนะ นึกว่าจะนิสัยดีขึ้นมาบ้างซะอีก
สงสารฟ้าจริงๆ เลย ไม่น่าจะต้องมารักคนอย่างนี้จริงๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คงไม่ลักพาตัวไปขังไว้เหมือนเดิมอีกแล้ว นั่้นมันเด็ก ๆ เกินไป
ตอนนี้โตแล้ว คงใช้วิธีการบีบให้ฟ้าหมดทางเลือกในช่วงที่พลไม่อยู๋
และให้ฟ้าได้อยู่ในที่ ๆ จัดไว้ แบบที่ตัวเองควบคุมได้ทุกอย่าง
.....
ต้องใจร้ายขนาดไหนกันนะ ถึงเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลได้ขนาดนี้
-
หน่วงงงงงง :m15: :monkeysad:
-
สงสารฟ้า เมื่อไหร่จะมีความสุขกับเขาสักที :o12: :sad4:
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้ากรจะกลับมาหาฟ้าแล้วทำแบบนี้ก็ปล่อยฟ้ามันไปเหอะ
สงสารฟ้า ทุกอย่างกำลังเข้าที่เข้าทาง กลับต้องไปเริ่มใหม่อีก
นี่ว่าคนอย่างกรต้องไม่ปล่อยฟ้าเป็นแน่ เรื่องลาออกลืมไปได้เลย
คงจะบีบฟ้าทุกทางให้ไปอยู่ด้วยแน่ๆ
ยิ่งตอนนี้พี่พลไม่อยู่ ไม่มีคนคอยช่วยฟ้า
ทางสะดวกอิพี่กรเลยยย
:z3:
-
ขอบคุณนะคะ
-
เห็นไหม กะแล้ว พอฟ้าจะหนี ก็แบบนี้ สันดานเสีย!!
-
ถ้าพี่กรจะอย่างนี้อีกนะ
สงสารฟ้าแล้วว จะไปก็ไม่ได้ไปดีๆแน่
แล้วรู้ได้ไงว่าจะลาออก สงสัยจดหมายขึ้นไปถึงแน่เลย
เวลาอย่างนี้แล้วพี่พลก็ดันมามีงานเข้านะ
ทีนี้ล่ะ เสร็จพี่กรเขาเลย ฮือออออ
ฟ้าจะโดนแกล้งอะไรอีกบ้างนะะะ
-
ฟ้าหนอฟ้า ไปรักอิพี่กรทำไม คนดีๆอย่างพี่พลมีไม่รัก :o12:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย พี่กรรรรรรร :ling1: :z6: :z3:
-
เบื่อพี่ว่ะพี่กร ท่าเยอะปากหนัก บอกเลยถ้าฟ้าไปรักคนอื่นจะจุดพลุฉลอง เลี้ยง3วัน3คืนเลย ท่ามากดีนัก
ถ้าไม่อยากเห็นหน้าก็อย่ารั้งตัวน้องไว้สิ ให้น้องไปทำงานที่ตจว.ก็จบ ปากมีแต่ไม่พูด ดีจริงๆ
เมื่อไหร่ที่น้องทนพี่ไม่ได้จริงๆนะพี่กร นี่รอสมนํ้าหน้าพี่อยู่ เลิกท่ามากปากหนักเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน
ขออภัยค่ะแต่อดบ่นอิพี่กรไม่ได้จริงๆ ฮึ่ยยยยย :katai1:
-
ปากเหรอนั้น...... อิพี่กร พูดจา หึ้ยยยยยยย!!!!
โหดร้ายกับน้องเกินไปแล้ว ขอให้น้องทนไม่ไหว
หนีไปไกลๆเลย
-
หน่วงนี้ติดอยู่ในใจ :katai1:
-
:o12: :o12: :o12:
น้องฟ้าของมี๊ ถูกทำรุนแรงตลอด
-
พี่กรนี่... เป็นพระเอกเหรอคะ?
อยากจะบอกว่าโคตรอินมากค่ะ อินจนอยากจะลากตัวละครคาแร็คเตอร์นี้ขึ้นมาตบให้หน้าหันกลางสี่แยกไฟแดง
เราแทบไม่อยากจะเรียบเรียงประโยคความคิดเห็นให้ออกมาสวยหรูเลยค่ะ เวลาอ่านเจอฉากอิพี่กรออกมาทำตัวเป็นกุ๊ยในคราบชุดสูท พูดจาไม่สมกับวัยวุฒิที่เพิ่มขึ้น อีคิวทางสมองก็ดูไม่พัฒนา ภาคแรกเราว่าอีตานี่งี่เง่าสุดแล้ว ภาคต่อมานี่มันเวอร์ชั่นคนบ้าในมาดผู้บริหารแล้วล่ะ สิงสาราสัตว์ออกมาจากปากเราเต็มไปหมดเลยค่ะเวลาเจออ่านเจอฉากอิพี่กรออกที จะด่าอีตานี่แบบผู้ดีก็สงสารสระกับพยัญชนะภาษาไทย เป็นพระเอก(รึเปล่า?)ที่น่าตบขมับเรียกสติมาก อาจจะเพราะคนเขียนไม่ได้ปูทางเรื่องพื้นเพทางบ้านและลักษณะสังคม สิ่งแวดล้อมที่หล่อหลอมตัวตนของอีตานี่ให้เกิดขึ้นมา อยู่ดีๆก็เจอเวอร์ชั่นเ...หี้ย กระทันหันเข้าให้เลยตั้งแต่บทแรกๆ เราเลยแม่งโคตรรรรรรร เกลียดตัวละครตัวนี้มาก เอาจริงๆคืออ่านไปบรรทัดนึงจบแล้วสบถคำหยาบสี่สิบแปดคำอ่ะ อย่างนายเอกแบบขอบฟ้า มันยังทีดีเทลภูมิหลัง เห็นมุมมองกับที่มาที่ไปจนกลายเป็นนิสัยติดตัวจนถึงปัจจุบันแบบชัดเจนมาก ก็เพราะครอบครัวเป็นแบบนี้ เลี้ยงนางมาอีท่านี้ บ่มเพาะปลูกฝังมาแนวๆนี้ มันก็ไม่แปลกกับบุคลิกเอื่อยเฉี่อย ใสซื่อแบบหน้าตาย
แต่อีพี่กรนี่แม่ง...
โอ้ยเกลียด คำว่าเป็นคนพูดตรงๆ พูดแรงๆ ไม่ชอบตอแหลใคร มันก็ต้องแยกด้วยนะ แต่นี่มันไม่ใช่อ่ะ มันเข้าขั้นหยาบคายแบบสถุนจริงๆ ปากปลาร้ายิ่งกว่าแม่ค้าโกงตราชั่งอีก จริงอยู่ที่ว่ามนุษย์ทุกคนบนโลกโนบอดี้อิสเพอร์เฟ็คท์ แต่แกจะระยำกับนายเอกหัวราน้ำแบบนี้ไม่ได้จริงๆค่าาาาาาาาา
เราเชียร์พี่พล คาแร็คเตอร์ของพระรองเรื่องนี้ทำให้เรานึกถึงอาณะพระเอกจากเรื่องซินของคุณนิกิริซูชิ มันอาจไม่ใช่ แต่ส่วนพื้นฐานการดำเนินชีวิตและบุคคลิกส่วนตัวก็คล้ายๆกันมาก ส่วนอีตากรก็คือภัทร ลูกชายที่ข่มขืนแม่เลี้ยงอย่างแยม และแน่นอน น้องขอบฟ้านี่ก็มีส่วนคล้ายๆแยมเหมือนกัน แต่แยมนี่ไม่อึนมึนทึ่มขนาดนี้
แล้วแม่งโคตรเฟลอ่ะ คือถ้าเราเป็นนายเอก ไม่รู้ต้องอัดยาระงับประสาทกี่ห่อถึงจะอยู่ด้วยกับอีตาพี่กรอย่างสันติได้ เรารอดูภาคนี้นะ ถ้ามันจะไม่มีอะไรดีเลยนอกจากพ่นคำด่าเสียดสีนายเอกออกจากปากเน่าๆกับขืนใจเอาเขาไปวันๆเนี่ย มันจะมีน้ำหน้าทำอะไรได้ดีกว่านี้ไหม
ขออภัยทุกท่านที่อ่านเจอสิ่งนี้แล้วแสลงตานะคะ เราอินจัดจริงๆ
-
:o12: เพิ่งอ่านเรื่องนี้แบบนันสตอปไปเมื่อคืนตาปูดตาบวมตาคล้ำเป็นหมีแพนด้า อินมากอยากเข้าไปตึ๊บอิพี่กร :angry2: :z6: ช่างเลวได้เสมต้นเสมอปลาย เรื่องนี้พระรองไม่ทีพลิกรักจริงไม่ติงนัง ทำไมน้องฟ้าทำร้ายตัวเองด้วยการรักอิพี่กร แล้วเลือกพี่พลเป็ยแค่พี่ชายคนที่อยู่ด้วยแล้วปลอดภัยมัยคือพี่พลรึเปล่า น้องฟ้าชีวิตรันทดมาตลอดทำไมถึงไม่สู้เพื่อตัวเองเลยคะ :sad4:
-
หมั่นไส้ทั้งคู่
เอาใจยากจริง 55555
-
พี่กรก็ยังแย่เหมือนเดิม
รักพี่พลแทนเถอะ
-
ก่อนอื่นอยากด่าตัวเองก่อนเลยค่ะ T _ T ทำไมเพิ่งมาเจอเรื่องนี้หืม
เสียดายที่ไม่ได้ตามเม้นท์ตั้งแต่แรก แต่หลังจากนี้จะเม้นท์ทุกตอนเลย ฮือ
เปิดภาคสองมาเนี้ย ฉากที่สะเทือนใจเราที่สุดที่สุดแบบไม่มีฮีลลิ่งอะไรมาช่วยเราได้
คือฉากอิบอสพูดถึงน้องฟ้าของเรา.. ทำไมหรอ ตั้งแต่อ่านมาเราไม่เคยหงุดหงิดฟ้าเลย
เราเข้าใจฟ้าอะ ทุกๆเรื่องเลย สถานการณ์มันบีบน้องเสมอๆ ยิ่งเป็นคนพูดน้อย เถียงใครไม่เป็น
เห็นพัฒนาการของน้องนะที่พยายามจะเข้ากับคนอื่นให้ได้ แต่สุดท้ายสิ่งที่มันไม่ใช่ตัวน้อง
น้องฝืนไปคิดว่ามันจะดีขึ้น แต่กลับมาได้ยินคำพูดแย่ๆ ซึ่งก็รับรู้มาตั้งแต่มหาลัยยันชีวิตการทำงาน
มันไม่น่าสงสารไปใช่มั้ย.. (; - ; ) เฮ่อ สะเทือนใจอันดับสองคือตอนเปิดตัวพี่กร แบบเพลงมาเล้ย
/ยังจำกันได้ไหมไม่เจอตั้งนาน ข่าวคราวเงียบหายไม่เคยได้ฟัง เธอลืมหน้าฉันคนนี้แล้วหรือยัง~
มาแบบเท่เล้ย แต่ในใจก็คิดอยู่แล้วว่าอิพี่มันต้องมาแนวนี้ ผีตามเคย แล้วคัมแบคมาพร้อมกับปากหมาๆ
การศึกษาโตแต่วุฒิภาวะดีฟเหมือนเมื่อก่อนเป๊ะ! อยากให้ถึงตอนอิพี่รับรู้ถึงชีวิตน้องหลังจากนางไปมาก
ยิ่งอาการขาของน้อง คิดว่าssนี้น่าจะมีปมเรื่องขาน้องด้วยมั้ย รู้สึกว่าหลังๆยิ่งแสดงอาการปวดบ่อย
แต่ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี ขอให้เป็นฟ้าหลังฝนนะลูก ลุ้นอยู่ทุกตอนว่าน้องจะรอดมั้ยนะ จะอยู่ได้มั้ยนะ ฮือ
แงง ติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณ DD. นะคะ ชอบผลงานมากๆเลย คงติดบ่วงเรื่องนี้แบบจริงจังแย้ว
-
นิสัยของตัวละครตั้งแต่ภาคแรกจนถึงตอนนี้ไม่เปลี่ยนเลย เป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น โดยเฉพาะกร
ตัวละครที่มีแต่คนด่า คนเกลียด เราไม่รู้ว่าโดยพื้นเพครอบครัวถูกเลี้ยงมายังไง แต่ถ้าให้เดา คงเลี้ยงแบบถูกตามใจ อยากได้อะไรก็มีคนหามาประเคนให้ หรืออาจได้รับอิทธิพลทางอารมณ์จากพ่อแม่ที่มีอารมณ์รุนแรงแล้วซึมซับเป็นนิสัยเฉพาะตัวของกร
เราว่าเราเข้าใจกรนะ ทุกคำพูดของกรถึงมันจะปิดบังหรือบิดเบือนความจริงไปบ้าง แต่มันก็ออกมาจากใจของเขาว่านั่นคือสิ่งที่เขาต้องการมัน
ในภาค 2 คำพูดของกรอาจฟังดูแล้วไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม แต่เราคิดว่าวิธีการในการครอบครองฟ้าอาจมีความซับซ้อนขึ้นจากในอดีต กรอาจใช้คำพูดเป็นตัวกระตุ้นให้ฟ้าได้เป็นคนคิดเองโดยไม่ใช้คำพูดแบบบีบบังคับที่มากเกินไป และในขณะเดียวกันก็อาจสร้างสถานะการณ์บางอย่างให้ฟ้าเดินเข้าคอกเอง วิธีการณ์อาจยุ่งยากหน่อยแต่ฟ้าก็เป็นฝ่ายตัดสินใจเดินเข้าหากรเองโดยที่เขาไม่ต้องใช้แรงบีบบังคับจนเกิดการแตกหักเหมือนครั้งก่อน
-
:hao5:
-
กรจะใจร้ายเกินไปแล้วน้ะ :katai1:
-
เค้าเข้ามารอคนเขียนอัพทุกวันเลย
:katai5: :katai5: :katai5:
-
รอค่ะ ใจจะขาดดด
-
คิดถึงเขาก็ทำกับเขาดีๆหน่อย อย่าเก๊กมากเดี๋ยวส่งฟ้าให้กับพล อย่ามาเสียใจ เฮ้อ
-
ค้างมากมาย รอต่อไป ขอบคุณนะคะ สนุกมากเลย อ่านรวดเดียววันเดียวเลย :)
o13
-
หนูฟ้าไม่เจ็บขาหรอ
อีพี่กรนี้ก็ทำตัวให้คิดวุ่นวาย
-
ทำให้กรเจ็บเหมือนที่ฟ้าเจ็บ
ฟ้าเจ็บมาเยอะแล้ว เจ็บทั้งกาย ทั้งใจ
จะให้รักเหมือนเดิมคงไม่ไหว แต่ก็นะ ฟ้าก็รักของฟ้า
แม้ว่าพี่กรจะเลวแค่ไหนก็ตาม
ปล.แอบขัดใจเล็กน้อย อยากให้ฟ้าเข้มแข็งขึ้นซักนึดก็ยังดี
ทำให้กรเจ็บบ้างเถอะ (นี่อยากจะเข้าไปตบๆๆๆๆๆๆๆๆ อีพี่กรจะแย่ :angry2: :angry2:)
-
พี่กร ถ้าพี่ไม่ปรับปรุงตัว ย้ายข้างจริงๆนะ
-
:katai5:
-
มารอแต่เช้า.... :z2:
-
วันนี้แล้วสินะ .....................................
ไม่รู้ทำไม อ่านแล้วนึกหน้าน้องฟ้าเป็นภาพนี้ทุกทีเลย
ตัวเล็ก น่ารัก ตาเศร้า ๆ ดูหน้าซื่อ ๆ ....
(http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2011/12/C11445920/C11445920-40.jpg)
-
^
^
^
^
วี้ดดดดดด น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ นี่ละอิมเมจของน้องฟ้าในหัวของดิฉัน น่ารัก น่าทะนุถนอม ไม่สู้คน สายตาเศร้าเพราะข้างในหัวใจมันเศร้า ขอบคุณสำหรับภาพที่ระเบิดจิ้นนะคะ
รออ่านตอนต่อไป :hao7:
-
วันนี้แล้วสินะ .....................................
ไม่รู้ทำไม อ่านแล้วนึกหน้าน้องฟ้าเป็นภาพนี้ทุกทีเลย
ตัวเล็ก น่ารัก ตาเศร้า ๆ ดูหน้าซื่อ ๆ ....
(http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2011/12/C11445920/C11445920-40.jpg)
น่ารัลๆๆ น้องฟ้าของเจ้ แบบนี้เลย
-
เก๊าามารอ ~
-
กรคงแอบส่องฟ้าตลอด :katai1:
-
มารอน้องฟ้าค่าาาา
ชีวิตน้องจะเป็นยังไงต่อไป
ลุ้นๆ
:hao5:
-
Fallen and Destined 7
วันต่อมาขอบฟ้ารู้สึกดีขึ้นจากการได้นอนพักเต็มอิ่ม จึงรีบลุกมาอาบน้ำแต่งตัวและหาอาหารเช้ากินก่อนไปทำงาน ก้มหน้าก้มตาทำงานที่โต๊ะโดยแทบไม่เงยหน้ามองคนอื่น กระทั่งถึงตอนพักเที่ยง จึงค่อยเหลียวมองรอบตัวและเพิ่งนึกถึงสิ่งผิดปกติขึ้นมาได้ นั่นคือตั้งแต่เช้า เขายังไม่ได้ยินเสียงของอักษรเลย
ปกติ ถ้าฝ่ายนั้นไม่ได้แวะเวียนมาทักทายเขาตอนเช้าก็มักจะโทรศัพท์มานัดออกไปพักเที่ยงด้วยกัน บางครั้งเขาก็เป็นฝ่ายไปหาที่แผนก บางครั้งอักษรก็ล่วงหน้าไปรอที่ห้องอาหารพนักงาน แต่วันนี้ เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องอื่นทำให้เขาลืมนึกถึงอักษรไปเสียสนิท
ระหว่างรอสัญญาณโทรศัพท์ ขอบฟ้าก็เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีและยิ่งใจแป้วหนักเมื่อปลายสายที่เอ่ยรับไม่ใช่เสียงเพื่อนสนิท “ครับ”
“เอ่อ...ขอสายโอ้ครับ”
“เดี๋ยวคุณช่วยถือสายรอสักครู่นะ” มีเสียงเคลื่อนไหวลอดออกมาจากโทรศัพท์ สักพัก เสียงพูดก็ดังขึ้นอีก “โทษที พอดีโอ้หลับอยู่ ตอนนี้เขานอนอยู่โรงพยาบาลน่ะ”
“หา โอ้เป็นอะไรครับ ทำไมถึงต้องเข้าโรงพยาบาล” ขอบฟ้าตกใจจนลุกพรวด โชคดีที่เวลานี้ในแผนกเหลือเขาอยู่คนเดียวจึงไม่ตกเป็นเป้าสายตาใคร
“เมื่อเช้ามันซุ่มซ่าม ตกบันไดที่สถานีรถไฟฟ้าแล้วสลบไป เจ้าหน้าที่เขาเลยเอาตัวส่งโรงพยาบาลมาตรวจเช็คดู แต่ไม่เป็นไรมากหรอก นี่เดี๋ยวตอนเย็นก็คงกลับได้แล้ว ไม่ต้องห่วง” ฟังแล้ว ขอบฟ้าก็ยังนึกห่วงอยู่ดี “โทษทีนะ แต่นั่นใช่เพื่อนเจ้าโอ้ที่ชื่อขอบฟ้าหรือเปล่า”
“ใช่ครับ ผมเอง”
“ไอ้โอ้แม่งเสือกเมมชื่อไว้ว่าฟ้าเลิฟเลิฟ คิดว่าแฟนมันเสียอีก เออ นี่พี่อายนะ พี่ไอ้โอ้มัน ว่าไง หางานใหม่ได้หรือยัง”
“หาได้แล้วครับ” ตอบแล้วขอบฟ้าก็เพิ่งนึกออกว่ายังไม่ได้ตามเรื่องใบลาออกจากแผนกบุคคลเลย “กำลังทำเรื่องส่งใบลาออกอยู่ ขอบคุณมากนะครับที่ยังอุตส่าห์เป็นห่วง”
“อืม ก็ดีแล้ว เห็นโอ้มันบ่นห่วงๆ อยู่นั่น บ่นแล้วชอบย้อนมาด่ากูอีก”
“พี่อายครับ ว่าแต่...โอ้เขาตกบันไดได้ยังไงครับ” อย่าหาว่าเขาตั้งคำถามโง่ๆ เลยนะ แต่ขอบฟ้าอดหวาดระแวงไม่ได้จริงๆ
“ตกยังไงเหรอ มันก็แปลกๆ อยู่นะ เพราะโอ้บอกว่ามันโดนคนผลัก แต่พี่ว่ามันซุ่มซ่ามเองมากกว่า ใครที่ไหนเขาจะอยากทำร้ายมันกัน” คนพูดถอนหายใจ “ใช่ไหมล่ะ พอถามว่ามันไปสร้างศัตรูไว้ที่ไหนหรือเปล่า เจ้าตัวยังตอบไม่ได้ แล้วจะไม่ให้บอกว่าคิดมากไปเองได้ยังไง”
วางสายไปแล้ว เขาก็นั่งตัวแข็งเป็นหินอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะลุกพรวดพราด แต่เดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าวก็นึกไม่ออกว่าจะไปหากรได้จากที่ไหน
ตลอดบ่ายเขาทำงานแบบใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ จนใกล้เวลาเลิกงาน จึงกดโทรศัพท์ไปหาอักษรอีกครั้ง
“ว่าไง” คำแรกที่ปลายสายเอ่ยรับทำให้ขอบฟ้าอดยิ้มไม่ได้
“จะว่าไง เราต่างหากที่ควรจะถามโอ้ว่าเป็นไงบ้าง แล้วนี่ออกจากโรงพยาบาลหรือยัง”
“อยู่บนรถ กำลังจะกลับบ้าน เจ็บชะมัดเลยอ่ะ ฟ้า เรากลิ้งขลุกๆ ลงมาสลบกับพื้นเลยนะเนี่ย” อักษรเล่าจ๋อยๆ แบบติดจะตื่นเต้น “เราบอกพี่อายว่าโดนผลักๆ ก็ดันไม่ยอมเชื่อ หาว่าเราซุ่มซ่ามเอง นี่ถ้าเราเกิดเลือดคั่งในสมองช็อคตายขึ้นมานะจับกลับมาหลอกให้พี่อายหัวโกร๋นเลย คอยดู”
“เราไปเยี่ยมโอ้ที่บ้านได้ไหม” เอ่ยถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “แล้วโอ้อยากกินอะไร เราจะซื้อเข้าไปให้”
“จริงเหรอ เอาสิๆ”
จดรายการอาหารคาว ขนมหวานลงกระดาษแล้วขอบฟ้าก็รับปากว่าจะรีบไปให้เร็วที่สุด จุดประสงค์ของเขานอกจากเยี่ยมไข้แล้วก็คืออยากซักถามให้แน่ใจว่าสิ่งที่ตนกำลังสงสัยเป็นจริงหรือไม่
พอเลิกงาน เขาตรงไปหาซื้อของกินตามที่อักษรสั่งไว้จนครบ ขณะที่หิ้วถุงพะรุงพะรังตั้งใจจะเดินย้อนกลับไปป้ายรถเมล์นั้นเอง จู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่งยืนขวางทางจนเขาที่มัวแต่เดินก้มหน้าก้มตาเกือบจะชนเอา
“อ๊ะ ขอโทษ...” ขอบฟ้าเอ่ยพลางถอยหลัง เงยหน้าขึ้นมองแล้วต้องถึงกับผงะ “คุณ...คุณ...”
“เออ กูเอง” คนแต่งตัวหรูเนี๊ยบเรียบกริบที่ดูยังไงก็ไม่เหมาะกับการมาเดินท่อมๆ ข้างถนนเหลือบตามองข้าวของรุงรังในมือเขาแบบเหยียดๆ “รวยนักเหรอไง ขนซื้ออะไรเยอะแยะ”
เมื่อทำอะไรไม่ถูก ขอบฟ้าจึงได้แต่เอ่ยตอบตามตรง “ของฝากโอ้”
ไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายจะรู้จักอักษรหรือเปล่า แต่ที่รู้อย่างหนึ่งคือเขาไม่น่าพูดออกไปเลย เพราะปฏิกิริยาที่คนฟังได้ยินคือรอยยิ้มเหยียดๆ หายวับก่อนจะกระชากถุงทั้งหมดจากมือเขาแล้วเขวี้ยงทิ้งลงกับพื้น เป็นเหตุให้อาหารบางส่วนหกหล่นกระจายลงแทบเท้า
หากเป็นคนอื่นอาจเลือกที่จะต่อว่า แต่หลังจากหายตกตะลึงแล้วขอบฟ้ากลับรีบทรุดตัวลงนั่งยองๆ เตรียมเก็บของกินด้วยความเสียดาย หากแค่เอื้อมไปจับถุง เสียงห้วนก็ดังจากเหนือศีรษะ
“ห้ามเก็บ”
ขอบฟ้าชะงักนิดหนึ่งแล้วเริ่มเก็บของกินบางส่วนที่ยังปลอดภัยอยู่ในถุงพลาสติก
“กูสั่งว่าห้ามเก็บ! ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงวะ!” มือใหญ่กระชากต้นแขนจนปลิวตามไปทั้งตัว เขาร้องด้วยความตระหนกที่จู่ๆ ก็โดนจับยัดเข้ารถยนต์คันหรู พยายามเกาะขอบประตูรถไว้อย่างคนจนตรอก
“จะเข้าไปดีๆ หรือจะให้ใช้กำลัง” คนขู่เหี้ยมก้มหน้ามาอยู่ในระดับสายตา นัยน์ตาสีดำคุกรุ่นราวกับมีเปลวไฟเต้นริก “ได้ จะเอาแบบนี้ก็ได้”
ขอบฟ้าหลับตาปี๋ เตรียมตัวโดนชกแต่กลับโดนกระชากผมตรงท้ายทอยให้เงยหน้าขึ้นพร้อมกับที่สัมผัสถึงแรงกดบนริมฝีปาก
ลืมตาโพลง ร้องอู้อี้ไม่เป็นคำ แต่สิ่งที่ได้รับคือการขยุ้มเส้นผมแรงขึ้นพร้อมกับโดนกดจูบหนักๆ เจ็บจนน้ำตาเล็ด มือไม้ที่เคยปัดป่ายขัดขืนก็ได้แต่ยันไว้กับบ่ากว้าง ปลายคางที่โดนบีบยึดไว้ทำให้ต้องเผยอริมฝีปาก เปิดทางให้ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาบดเบียดจูบให้หนักขึ้นเรื่อยๆ
กว่าชายหนุ่มจะยอมผละออก เขาก็สั่นไปทั้งตัวโดยไม่สามารถจำแนกได้ว่าเป็นเพราะความเจ็บ ความกลัวหรือความหวั่นไหวกันแน่
เสียงประตูรถกระแทกปิดใส่หน้าทำให้ขอบฟ้ากระพริบตา ครั้นขยับตัวอีกที คนขับก็บิดกุญแจสตาร์ทเครื่องยนต์ พอจะอ้าปากเท่านั้น รถก็กระชากออกตัวจนเขาเผลอคว้าเข็มขัดนิรภัยมากอดไว้ นั่งอกสั่นขวัญแขวนกับการปาดซ้ายแซงขวา ฉวัดเฉวียนจนเขาเริ่มเมารถได้ยินเสียงบีบแตรด่าไล่หลังจนหลอกหลอน
ตราบจนรถเลี้ยวเข้าคอนโดมิเนียมสุดหรู ขอบฟ้าก็หน้าซีดจนนั่งไม่ติดที่ รู้สึกไม่ดีขนาดหนัก กระทั่งรถจอดนิ่งสนิทในอาคารจอดรถ เขาก็เริ่มอยากอาเจียนอย่างจริงจัง กระทั่งเมื่อโดนกระชากออกจากรถจึงพยายามยกมือปิดปาก ร้องอู้อี้
“ปล่อย... ผม...ผมจะอ้วก”
ร่างสูงชะงักนิดเดียวแล้วออกแรงลากเขาต่อ “ไปอ้วกที่ห้อง”
ดูเหมือนกรจะไม่เข้าใจว่าการอ้วกไม่ใช่อะไรที่สามารถเก็บไว้ทำทีหลังได้ ขอบฟ้าคุกเข่าลงอาเจียนมันตรงนั้นแต่เนื่องจากอาหารคงย่อยไปหมดแล้ว จึงมีแค่น้ำขมๆ ออกมา กระนั้นมันก็ทั้งเวียนหัว ทั้งรู้สึกแย่จนน้ำตาไหลพราก
มือใหญ่ไม่ได้ช่วยลูบหลังเพราะยังคว้ากุมแขนเขาไว้แบบไม่ยอมปล่อย หากยังปรานี รอจนกระทั่งเขาหยุดคายของเก่าจึงค่อยออกแรงดึงไปยังลิฟต์ อาการพะอืดพะอมบวกสับสนทำให้เขาได้แต่ถลาหัวซุนเซแซ่ดๆ ตามไปแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้ ที่แย่คือเวลาที่เขาชะลอขาหรือขืนตัว แรงบีบที่ต้นแขนจะมากขึ้นทุกครั้ง จนพาลให้นึกสงสัยว่าถ้าเขานอนพังพาบมันลงไปทั้งแบบนี้ กรยังจะทู่ซี้ลากเขาต่อเหมือนลากถุงขยะหรือเปล่า
ไม่ต้องสงสัยนาน ขอบฟ้าพบว่าไอ้ขาเจ้ากรรมเริ่มเจ็บแปลบลามขึ้นมาจากหัวเข่า เพราะรู้อาการดีว่าถ้าปล่อยไป คงไม่แคล้วต้องลงไปนอนงอก่องอขิงกับพื้น จึงทิ้งตัวลงเอาดื้อๆ “ไม่...ไม่ไหวแล้วครับ”
สิ้นคำ ร่างทั้งร่างก็ลอยหวือพาดบนบ่าแข็งแรง เขาครางเสียงแหบแห้งอยู่กับแผ่นหลังกว้าง โลกที่เห็นกระเด้งกระดอนเสียจนต้องหลับตาครางฮือ ไม่ได้สนใจอีกแล้วว่ากรจะไปที่ไหน ขอแค่ไปให้ถึงสักทีเป็นพอ
ตัวของเขาถูกปล่อยลงนั่งบนพื้น ก่อนที่น้ำเย็นๆ จะถูกนำมาลูบหน้าลูบตาให้ ขอบฟ้าลืมตามองและเห็นร่างสูงกำลังเดินไปเปิดน้ำอุ่นลงอ่างอาบน้ำ
“อาบน้ำเองไหวไหม” คนถามเดินกลับมานั่งยองๆ ถามห้วนๆ “หรือจะให้ช่วย”
ก่อนคิดว่าจะอาบ ไม่อาบหรือจะอาบไปเพื่อ ขอบฟ้ารีบตอบ “อาบเองได้ครับ”
“เร็วๆ ล่ะ” สั่งพร้อมปิดประตูบานเลื่อนดังปังสนั่น ทิ้งให้เขามองไปรอบๆ ห้องน้ำที่ตกแต่งอย่างสวยงาม กว้างเท่าห้องพักเขาแต่หรูหรากว่าสักร้อยเท่า หายใจทิ้งอีกหลายเฮือกก่อนจะกระโผลกกระเผลกเดินไปปิดน้ำในอ่าง
แรกทีเดียว ขอบฟ้าแค่อยากอาบน้ำฝักบัวแต่พอมองเห็นไอน้ำลอยกรุ่นแล้วเกิดนึกอยากลองนอนแช่น้ำดูบ้าง ความรู้สึกของการได้นอนแช่น้ำอุ่นนั้นนอกจากขาที่ปวดอยู่จนถึงเมื่อครู่จะอาการดีขึ้น มันยังสบายจนแทบจะทำให้เขาลืมปัญหาเฉพาะหน้าต่างๆ ไปเลยทีเดียว
เขาไม่รู้ถึงจุดประสงค์ของกร เพราะตั้งแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยเข้าใจการกระทำของฝ่ายนั้น รู้แค่ว่าชายหนุ่มกำลังหงุดหงิด อารมณ์เสียกับอะไรสักอย่างหรือใครสักคน ...ไม่อยากคิดสักเท่าไหร่ว่าใครสักคนที่ว่าคงไม่พ้นตนเอง แล้วแบบนี้ จะยังมีทางรอดสำหรับเขาอีกไหม
“ชักช้า มัวแต่ทำอะไรอยู่” ขณะกำลังคิดฟุ้งซ่าน โจทก์ก็เปิดประตูห้องน้ำพร้อมร้องถามเสียงหงุดหงิด ขอบฟ้าตกใจจนลื่นพรืด ตัวไถลจมลงมิดน้ำ ตะเกียกตะกายขึ้นมาได้ก็สำลักค่อกแค่กให้เป็นที่น่าอนาถตัวเองนัก ยิ่งเห็นสายตาเอือมระอากึ่งขบขันแล้วยิ่งรู้สึกขายหน้า
“เข้ามาทำไม” ถามอุบอิบและพยายามนั่งห่อเนื้อห่อตัวใต้น้ำใสแจ๋ว เริ่มกระสับกระส่ายเมื่อแทนที่จะรีบออกไป ร่างสูงกลับเอามือล้วงกระเป๋า พิงกรอบประตูมองมาแบบสบายใจ “ช่วยออกไปก่อนได้ไหม ผมจะรีบแต่งตัว”
“ไม่ต้องเกรงใจ อยากขึ้นก็ขึ้นมาได้เลย” พอเห็นเขายังนั่งแช่น้ำนิ่ง ไม่ยอมขยับตัว หน้าของกรที่ติดจะยิ้มๆ จึงเริ่มบึ้งตึง ก่อนจะเหยียดยิ้มร้ายกาจ “ไม่ต้องทำตัวเป็นสาวบริสุทธิ์ขนาดนั้นก็ได้ ฉันนอนกับนายมากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ของมันเคยๆ กันอยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องอาย”
ขอบฟ้าใช้ความเงียบเป็นคำตอบ ฝ่ายกรเองหลังจากยืนดูสักพักและแน่ใจในความตั้งใจของเขา เจ้าตัวก็เดินกระแทกบานประตูดังปังสนั่นยิ่งกว่าคราแรกกลับออกไป
น้ำอุ่นที่เริ่มกลายเป็นน้ำเย็นทำให้เขาหนาว หนาวจนคิดว่าน่าจะปล่อยให้ตัวเองแข็งตายให้สิ้นเรื่องสิ้นราว แต่ขอบฟ้าก็ลุกขึ้นในที่สุด หลังจากแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชุดเดิม เขาก็ก้าวออกมาจากห้องน้ำ
ร่างสูงที่ยืนกอดอกอยู่ข้างหน้าต่างเหลียวมามองเขา ดวงตาคมหรี่มองก่อนทำท่าเหมือนจะพูดอะไร ขอบฟ้าจึงรีบพูดเสียก่อนที่ตนจะหมดความกล้า
“คุณจะนอนกับผมใช่ไหม งั้นก็เอาสิ” พยายามหวนนึกถึงคำพูดที่ได้รับจากคนตรงหน้าว่าเขาไม่จำเป็นต้องเล่นตัวหรือทำตัวเป็นสาวบริสุทธิ์ เพราะเขาก็เป็นแค่ของเคยมือที่บังเอิญวางอยู่ข้างตัว เพราะเขาไม่มีความสำคัญหรืออะไรจะให้ต่อรองได้ “รีบๆ ทำจะได้เสร็จ ผมอยากรีบกลับบ้าน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก”
แม้จะพยายามทำตัวให้กล้าหาญ แต่ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆ กรก็เดินไปปัดของบนโต๊ะตกแตกกระจายเกลื่อน ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งราวกับต้องการจะเผาเขาให้เป็นจุณ ก่อนเจ้าตัวจะก้าวข้ามเศษกระเบื้องบนพื้นมากระชากคอเสื้อเขาจนปลิว
“จะรีบกลับบ้านหรือจะรีบไปหาใครกันแน่ ไอ้กิ๊กหน้าอ่อนแผนกบัญชีหรือคู่ขาเก่าอย่างไอ้พล” ใบหน้าถมึงทึงขู่เสียงเหี้ยม “หมอนั่นชื่อ...อักษรใช่ไหม แล้วที่ตกบันไดนี่เป็นอะไรมากหรือเปล่า น่าเสียดาย มันน่าจะคอหักตายมากกว่า”
ใบหน้าที่ซีดอยู่แล้ว ยิ่งซีดลงไปอีกจนแทบไม่มีสีเลือด “คุณรู้ได้ยังไง อย่าบอกนะว่า...”
คำพูดของพี่อายย้อนกลับมาในหัว ‘…มันก็แปลกๆ อยู่นะ เพราะโอ้บอกว่ามันโดนคนผลัก แต่พี่ว่ามันซุ่มซ่ามเองมากกว่า ใครที่ไหนเขาจะอยากทำร้ายมันกัน’
“นิสัยกูเป็นยังไง มึงก็น่าจะรู้ดี” เมื่อเดือดจัด กรก็กลับไปใช้คำพูดแบบเก่า วิธีการแบบเดิม “จะว่าไป หน้าตามันก็ใช้ได้ ถึงดูจะไม่ค่อยเชื่องมือคนนัก แต่ลองหัดดูก็น่าสนุกดี ที่สำคัญ...น่าจะยังไม่เคยมีผัวแน่ๆ”
เหมือนอยู่ๆ ชายหนุ่มก็นึกเรื่องสนุกออก มือใหญ่ปล่อยคอเสื้อเขากะทันหันจนแทบหงายหลัง
“พูดไปแล้วกูก็เพิ่งนึกได้ ทำไมกูต้องย้อนมาเก็บของเก่าแบบมึงกินด้วยในเมื่อมีเด็กใหม่ หน้าตาดีกว่า นิสัยก็คงไม่ซื่อบื้อน่าเบื่อ ท่าทางจะไม่ได้โง่หรือหัวช้าแบบมึงด้วย”
กรยิ่งพูด ขอบฟ้ายิ่งรู้สึกเหมือนมีหนามแหลมแทงเข้ามาในหัวใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกลมหายใจรังแต่จะทำให้เจ็บ ทำให้ปวดมากขึ้นทุกขณะ ต่อให้รู้ตัวมานานว่าตนเองเป็นอย่างที่พูด ต่อให้ได้ยินมาแล้วหลายหน แต่ครั้งนี้ เขากลับไม่สามารถทำใจให้ชินชาได้
“อยากกลับก็กลับไปเลย กูหมดธุระกับมึงแล้ว” พูดจบ ร่างสูงก็โบกมือไล่ ขอบฟ้ายืนมองด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งงุนงง ทั้งไม่แน่ใจ
“ประตูอยู่ทางนั้น ไม่ไปส่งนะ และหวังว่า...จากนี้คงไม่ต้องเจอกันอีก” แผ่นหลังกว้างทำท่าจะเดินจากไปแล้วแต่เขายังนิ่งอยู่ตรงจุดเดิม
ไม่ต้องเจอกัน ใช่ ถ้าเขาก้าวเท้าออกจากห้องไป เส้นทางชีวิตของเขากับกรคงกลายเป็นเส้นขนานไปตลอดกาล คงไม่มีวันได้พบได้เจอกันอีก
“อะไร” เสียงห้าวเอ่ยถามพร้อมกับที่เจ้าตัวตวัดตามองมือขาวซีดจนเห็นเส้นเลือดที่ดึงชายเสื้อตนไว้ “ต้องการอะไรอีก”
“ผม...” ขอบฟ้าอึกอัก เขม้นมองมือของเขาที่คว้าชายเสื้อของกรไว้แน่นราวกับนั่นไม่ใช่มือของตนเอง “ผมแค่...”
สีหน้าชายหนุ่มดูหงุดหงิด รอยยิ้มเหยียดทำให้เขาตื่นตระหนก ถ้าเขาไม่ทำอะไรสักอย่าง กรคงปัดมือเขาทิ้งและไล่เขาออกจากห้อง ออกจากชีวิตไปตลอดกาล
ขอบฟ้าเขย่งตัว แตะริมฝีปากเย็นชืดเข้ากับริมฝีปากได้รูปตรงหน้า ขณะที่วางมืออีกข้างไว้บนบ่ากว้าง ข่มความอับอายลงไปขณะพูดตะกุกตะกัก “...จะเป็นแค่คู่นอนหรือให้เป็นอะไรก็ได้ครับ”
ร่างสูงนิ่งเสียจนใจเสีย นึกอยากร้องไห้ออกมาครามครัน เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าชาตินี้จะต้องเชิญชวนหรือให้ท่าใคร แล้วคนตรงหน้าที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเชี่ยวขนาดไหนจะมองการให้ท่าของเขาว่าน่าอนาถแค่ไหนก็ไม่รู้
“...นะครับ” แตะมือวางบนข้างแก้มที่มีรอยตอหนวดเขียวๆ ทำให้สากระคายนิดๆ ซบหน้าลงกับซอกคอ ถูไถแก้มเข้ากับบ่ากว้างภายใต้เสื้อเชิ้ตเนื้อดี เพื่อหวังซ่อนใบหน้าแดงก่ำ “เป็นผมไม่ได้เหรอ”
ปฏิกิริยานิ่งสนิทของอีกฝ่ายทำให้ขอบฟ้ายิ่งใจเสียหนัก เขาทำสุดชีวิตแล้วและคิดว่าคงทำต่อไม่ไหว ให้พยายามต่อมากกว่านี้ก็คงไม่ผิดอะไรกับการกลายเป็นตัวตลก จึงคิดจะรีบไปให้พ้นก่อนโดนขับไล่อีกครั้ง หากยังไม่ทันที่จะก้าวถอยหลัง กลับโดนดันตัวไปติดผนังด้านหลัง ยังไม่ทันตั้งตัวทัน ริมฝีปากก็โดนช่วงชิงลมหายใจไปจากจุมพิตดุดันที่กดแนบลงมาโดยแรง
ร่างสูงกดจูบด้วยความเอาแต่ใจครั้งแล้วครั้งเล่า ลิ้นร้อนควานหาและไล่ชิมรสชาติที่ได้รับคล้ายกระหายหิวเต็มทน ขอบฟ้าขมวดคิ้วมุ่นด้วยความเจ็บและใกล้จะหายใจไม่ออก โชคดีที่กรผละไปซุกไซร้ตรงลำคอแทน แต่พอฟันคมๆ กัดหมับลงบนผิวอ่อนๆ ขอบฟ้าก็เกือบร้องจ๊าก ตั้งท่าจะดันบ่ากว้างออกโดยอัตโนมัติ หากเสียงคำรามต่ำๆ จากชายหนุ่มดังขึ้นคล้ายคำเตือนว่าถ้าขัดขืน มีหวังเนื้อคงขาดติดฟันไปจริงๆ
มือข้างหนึ่งกำลังป้วนเปี้ยนอยู่แถวเข็มขัดและพยายามถอดมันออกอย่างเร่งรีบ ขอบฟ้าหรุบตาลงมองจังหวะเดียวกับที่กางเกงหลุดลงไปกองที่พื้น พอพยายามเอื้อมมือไปดึงขึ้น กระดุมเสื้อกลับโดนปลดแทนจนแผ่นอกเปลือยเปล่าเปิดโล่ง มือหยาบที่ลูบโลมไปทั่วด้วยอาการร้อนรนทำให้ขอบฟ้าทั้งสั่นไหวและหวาดหวั่นในเวลาเดียวกัน
“อ๊ะ” อุทานพร้อมสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ ชายหนุ่มก็สอดนิ้วเข้ามาทางช่องทางด้านหลัง เขากัดฟัน เหงื่อซึมเนื่องจากความฝืดและความเกร็ง ขณะตั้งใจจะขยับตัวคลายความอึดอัด บ่ากลับโดนยึดไว้โดยแรง
“มาถึงขั้นนี้แล้ว คงไม่คิดว่าจะรอดไปได้ง่ายๆ หรอกนะ” เสียงคนพูดแหบต่ำราวกับเค้นออกมาจากคอ กรหัวเราะเสียงเหี้ยม “ไม่มีวัน”
“เปล่า” แก้ตัวเสียงอู้อี้ แต่การแก้ตัวเวลามีนิ้วสอดเข้าออกทางเบื้องล่างนี่มันทำได้ยากจริงๆ “แค่...”
หากดูเหมือนกรจะไม่สนใจรับฟังเหตุหรือผลใดๆ ริมฝีปากที่บดเบียดลงมาทำให้ขอบฟ้ากลืนคำพูดที่เหลือลงคอ เขาหลับตาขมวดคิ้วนิ่วหน้าได้อีกสักพักก็ต้องลืมตาโพลงเมื่อต้นขาโดนช้อนขึ้นพร้อมกับที่ความร้อนจัดแข็งขึงสอดแทรกเข้ามา
ความเจ็บปวดเหมือนจะแผ่ลุกลามจากส่วนที่ถูกรุกรานไปยังต้นขาจนปวดแปลบ “เจ็บ ผมเจ็บ ปล่อย”
แขนขาเริ่มปัดป่ายขัดขืนแต่สิ่งที่ได้รับคือการกระแทกกายหนักหน่วงขึ้น ร่างสูงใหญ่บดเบียดแนบชิดยิ่งขึ้นจนหายใจแทบไม่ออก
อย่างช้าๆ เขาเริ่มเรียนรู้ว่าถ้าให้ความร่วมมือ อีกฝ่ายจะยอมผ่อนแรงลง มือที่ปัดป้องจึงเปลี่ยนเป็นเอื้อมโอบรอบบ่ากว้างแทน
ความสุขสมที่แทรกมาในความเจ็บปวดทำให้เขาผ่อนลมหายใจสั่นๆ ได้บ้าง หลับตาลงเพื่อหวังซึมซาบความรู้สึกที่ดีกว่า โอบกอดทั้งความสุขและความเจ็บปวดไว้อย่างอ่อนแรง
+++++++++
-
คิดถึงเรื่องนี้จนต้องเข้ามาอ่านซ้ำตอน6 กันเลย
ขอบฟ้าในรีบบนๆน่ารักอ่ะ
-
โอ้ยยย สงสารขอบฟ้า :o12: :o12: :o12: :m15:
-
:o12: ทำไมน้องฟ้าต้องมาเจอคนบ้ายังอิพี่กรอีก เข้าขั้นจิตแล้วนะนี่อิพี่กร
-
ฟ้าาาาาาาาาา :hao5:
-
แล้วทำไมฟ้าต้องยอมอิพี่กรอีกเนี่ย
-
สงสารฟ้าาาาา..ทำไมไม่หมดเวรกรรมกับอิพี่กรแบบไม่ต้องพบเจอกันอีก
-
ขณะที่ไปอ่านตอนเก่า ตอนใหม่ก็มา
มาพร้อมกับความหน่วง ฟ้าเลือกอะไรไม่ได้เลย
สงสารโอ้ขึ้นมาเลย แถมไปสงสารพลตุนไว้อีก
พี่กรไม่ถามฟ้าไปตรงๆเลย ไอ้ความรู้สึกทั้งหลายน่ะ
-
อีพี่กรยังเหี้ ยเหมือนเดิม
บีบบังคับฟ้าอีกแล้ว ชอบขู่นักใช่มั้ย!!!! :angry2:
-
พี่กรน่าจะรู้ได้แล้วนะ ว่าฟ้าเลือกใครรักใคร แก้แค้นฟ้าพอแล้วม้างงง
คิดถึงพี่กรฉบับมหาลัย ปากร้ายใจร้ายยังไง ก็ยังมีความใจดีแอบอยู่ในการกระทำ
แต่แอบขำที่พี่กรหึงหวงฟ้าจนไปผลักโอ้ แต่อันนี้สงสารโอ้แทน ไม่รู้เรื่องอะไรโดนซะงั้น :z3:
ขอบคุณสำหรับตอน 7 ค่า~
-
:hao5: จะวนลูปเดิมหรือเปล่า
-
อิพี่กรอิคนซึน
นี่อยากจะให้ฟ้าตัดสินใจเดินออกไปเอง
แบบว่าขี้คร้านจะวิ่งไปดักไว้ไม่ทัน หึ
ขอบคุณคนโพสต์และคนเขียนนะคะ
-
ขอบฟุ้า ลูกกกกกก หนูคิดอะไรอยู่คะ
พี่นี่ขัดใจเลย :katai1:
จะต้องทำลาย ทำร้ายกันแค่ไหนถึงจะพอใจ
จะบอกว่ารัก แต่ต้องทำถึงขนาดนี้ ไม่ไหวมั้ย
หรือว่าขอบฟ้าจะเป็นมาโซ :katai3:
-
โอ้ยยยยยยย. ฟ้า! แล้วจะจะอ้อนวอนมันทำไม?! ไหนว่าจะลืม? สุดท้ายก็ตกม้าตายอย่างไม่มีเหตุผล รำคาญฟ้านะเนี่ย
//หงุดหงิดๆๆ :m16:
-
เดี๋ยว นี่ชั้นกำลังอ่านอะไรอยู่ เห่นโหลวววววว :m31:
เฮ้ยยย คืออะไรอะ งงมาก งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มันเกิดอะไรขึ้นอะ ทำไมอยู่ๆเหมือนเรื่องมันกลับตาลปัตร
กลายเป็นว่าฟ้าต้องมาง้อกร ทั้งๆที่ตัวเองบอกว่าอยากออกไปจากที่นี่เนี่ยนะ?? :z3:
มันไม่ใช่แล้วมั้ยอะ ฟ้าเป็นบ้าอะไรเนี่ย
ถึงตอนนี้คงพูดได้คำเดียวอะ ฟ้า แกมันโง่จริงๆ
หรือเราโง่เอง ทำไมอ่านแล้วมันไม่เกิดความเข้าใจในการกระทำนี้เลย
โว้ยยยยยยยยยยย ขัดใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
หึงโอ้เนี่ยนะ โอ้ยย อักษรเนี่ยนะพี่
พี่กรใช้ส้งติงคิดหรอว่าน้องจะตีฉิ่ง 55555555
ขอบคุณความกล้าของขอบฟ้าในตอนนี้
อย่างน้อยทั้งสองคนก็ได้ใกล้กันมากขึ้น
ปล. ภาวนาทุกตอนที่อ่านขอให้น้องหายเจ็บขาไวๆ T T
-
ฟ้าาาาาา~~~!! โถ่ ลูกเมื่อไหร่จะหลุดซักที
อีพี่กร!!!!! เป็นพระเอกจำเลยเร๊าะ!!! รุนแรงไปแล้ว เบาๆหน่อย ฟ้าพังหมด :angry2:
-
ฟ้ากับกรนี่เป็นคู่เวรคู่กรรมกันแท้ ๆ
ไม่มีทางหลุดพ้นกันไปได้เลย
โอ้มันซวยแท้ ๆ
-
สงสารฟ้าจัง งื้อ ใครก็ได้มาช่วยน้องฟ้าที :katai1:
-
ไม่ใช่แค่ฟ้านะที่โดนเหยียบย่ำ
พลกลับมารู้ หัวใจคงโดนเหยียบย่ำไม่มีชิ้นดี
แล้วโอ้ก็ใจแตกสลายเพราะรักพลข้างเดียวและเศร้ามากถ้าพลเศร้า
ทั้งเรื่องมีกรคนเลวคนเดียวที่ยืนอยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร
-
เจ็บซ้ำๆๆๆ แต่หัวใจไม่จำนะน้องฟ้า :o12:
-
ฟ้าาาาาาา
-
:m31: :m31: :m31:
-
ขอบฟ้า สู้สู้นะลูก หัวใจฟ้าเข็มแข็งไม่อ่อนแอ อิพี่กรมันเอาชนะไม่ได้หรอก อย่าไปยอมมันลูกถ้าใจไม่รัก ปล่อยให้อิพี่มันหึงตายไปเลย เก๊กดีนัก
-
อีพี่กรรรรรรรร :katai1:
-
ไม่ค่อยเข้าใจฟ้าเลยทำไมไม่ทำให้กรนึกเสียดายตัวเองแต่กลับทำให้ตัวเองไร้ค่าอะ
-
ยังหวงยังหึงก็คือรักเขาน่ะแหละ แต่เลือกจะทำแบบนี้ อาจเป็นเพราะกรรู้สึกฟ้าดีเกินไป
รู้ว่าคนดีแบบฟ้าคงไม่ยอมให้เพื่อนมาเดือดร้อนด้วยแน่ๆ เป็นตัวเองดีกว่า ฟ้าก็ยังรักกร
แกไม่รู้ตัวเลยรึอีพี่กร ว่าน้องรัก ว่าแต่เขาโง่แกอ่ะโคตรจะโง่ เกลียดจัง
ขอบคุณค่ะ
-
โอ๊ยยยย พระเอกงี่เง่า
-
ภาค2 อ่านแล้วอึดอัดใจ
-
ยิ่งอ้านยิ่ง งง สรุป จะไม่ออกและอยู่กะกรแล้วชิมิ ยอมเขาขนาดนี้
-
ฟ้าคงไม่อยากจากกรไปอีกแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ด้วยในฐานะไหนก็ตาม ชื่นชมฟ้านะที่พยายามทำเพื่อตัวเองซะที
-
แม้อิพี่กร หึงได้หน้าตบมาก
อ่อนหวานบ้างก็ได้ ฟ้ามันจะกลัวเพราะนิสัยพี่นี่แหล่ะ
-
กร หึงโหดไม่เปลี่ยนเลย
เอ๊ะ หรือว่าจะโหดกว่าเดิม
-
ไม่รู้จะด่าอะไรอิพี่กร ฟ้ายังขัดใจเหมือนเดิม
ขอให้คนเขียนสู้ๆ ทำให้ฟ้าเอาชนะอิพี่กรให้หน่อย
-
รู้สึกดีที่ฟ้ามันยังเรียกร้องอะไรบ้าง แม้จะแค่นี้ก็เหอะ ออย่างน้อยก็ทำตามใจตัวเอง
-
ดูแล้วทั้งคู่ก็ยังรักกัน แล้วกรจะรู้อาการบาดเจ็บของฟ้าเมื่อไหร่ จะได้สำนึกแล้วก็อ่อนโยนกับฟ้าให้มากกว่านี้
-
:katai1: :katai1:
-
มันคืออะไร!!!ไม่เข้าใจอะ ฟ้าทำแบบนี้มันใช่หรอออ แล้วมันจะยังไงต่อไปงง คืออี้งอยู่
-
:pig4: :pig4:
-
เมื่อไหร่ขอบฟ้าจจะมีความสุขซะที
-
นางคงอยากเอาตัวเข้าแลก เพื่อไม่ให้กรไปทำร้ายอักษรมั้ง
ขอบฟ้าก็ยังคงเป็นขอบฟ้า
ไม่มีทางเป็นกลางฟ้าไปได้
-
ขอบฟ้าก็ยังคงเป็นขอบฟ้า
ไม่มีทางเป็นกลางฟ้าไปได้
เดี๋ยวนะ มุกนี้คืออะไร
ถูกใจน้องมาก 555555
:m4: :m4: :m4:
-
นางคงอยากเอาตัวเข้าแลก เพื่อไม่ให้กรไปทำร้ายอักษรมั้ง
ขอบฟ้าก็ยังคงเป็นขอบฟ้า
ไม่มีทางเป็นกลางฟ้าไปได้
เป๊ะเลยค่ะ อยากจะบอกว่าน่าจะทั้งห่วงเพื่อนกับความรู้สึกเก่าๆที่มีให้กรยังเหลืออยู่
ถึงจะนานมาแล้ว ถึงคิดว่าจะตัดใจก็ใช่ว่าจะทำได้ง่ายๆ กรเองก็รู้นิสัยฟ้าดีที่พลาดไปก็คือคราวก่อนไปเรียนต่อที่คิดว่าฟ้าจะทำตามที่ตัวเองหวังไว้ แต่น้องดันไม่ทำ
ที่เราห่วงก็คือทางอักษรกับพี่ชายมากกว่าว่าจะมีอะไรเข้าใจผิดไหม เกรงว่าจะลามจากประเด็นเข้าใจผิดไปหาอะไรที่หนักหนาสาหัสนี่แหละ
-
พี่กรทำไมต้องหึงแรงขนาดนี้
กะโอ้ก็ดูไม่น่ากิ๊กกันป้าววว
ฮอลลล โอ้ซวยเลย แต่ฟ้าซวยกว่า อย่าใจร้ายกะน้องให้มาก จะเตือนนน
-
โธ่...ขอบฟ้าลูก นี่หนูลืมโอ้ไปแล้วใช่มั้ย :sad4:
-
พี่กรไปหาจิตแพทย์บ้างไหมนะ?
-
กรรู้นิสัยฟ้าดี ฟ้าไม่ยอมให้กรทำร้ายคนใกล้ตัวหรอก
ขอบฟ้าจึงเสียเปรียบมาตลอด
-
ฟ้า รักกร ก็บอกไปสิ หมาบ้าผสมหมาป่าจะได้กลายร่าง
ที่ผ่านมา ฟ้าก็นิ่ง จนกรไม่รู้ความรู้สึกถึงความรักที่ฟ้ามีต่อกร
กลุ้ม มีปากก็ไม่พูด ทั้งคู่ :เฮ้อ:
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ดูจากคอมเม้นแล้วนี่ก็ต้องรออ่านต่อไป นี่ข้ามมาหลายตอนละ อ่านแล้วหงุดหงิดนี่ก็จะไม่อ่าน ยังรอตอนที่ดีต่อสุขภาพจิตอยู่นะคะ 55555555555
-
โอ้ยยยยย มันหน่วงๆในใจจจจ :ling1:
-
เรื่องนี้อ่านแล้วกดดันมาก ๆ แต่ก็อ่านมันทุกวันไม่รู้เป็นอะไร
ขอบคุณมากนะคะ แล้วก็รอติดตามอยู่นะ สงสารฟ้ามาก :z3:
-
ชอบอะ มันหน่วงดี
-
แหม่...ฟ้ายอมขนาดเน้ อิพี่กรก็ยังจะซึนขึ้นไปอีกใช่มะ คู่นี้มันเอสเอ็มขนานแท้ 555
-
อิพี่กร ทำน้องอีกแล้ว ทนุทนอมน้องหน่อยซิย่ะ ยังงี้มันตื้บนัก
-
ขอบฟ้าเหมือนอ้อนกรโดยไม่รู้ตัว กรเองถ้ายั้งปากไว้บ้างก็คงจะดีกว่านี้
ได้แต่หวังว่า กรจะเพลา ๆ เรื่องการจิก กัด ลงบ้างนะ ....
แต่อ่านตอนนี้ แล้วแปลกที่เรารู้สึกดีขึ้นนะ
เหมือนกรเองจะแสดงออกชัดขึ้นว่า ยังรัก ยังหวง แต่ปากหมานี่แหละ แก้ไมได้สักที
และขอบฟ้าเองเหมือนจะเรียกร้อง ทำเพื่อตัวเองบ้าง แค่ได้อยู่ข้าง ๆ ไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ยอม
เชื่อว่าที่กรนิ่งไป ในใจคงจะร้อง YES!!!! สำเร็จแล้ว แบบนี้เลยล่ะ 5555
-
ปากแกนี้....มันจริงๆเลยนะพี่กร
ปากร้ายตลอด น้องอ้อนขนาดนี้แล้ว
ถ้าแกยังจะใจร้ายกับฟ้าอีกนี่.........
ปลดพระเอกไปเป็นตัวร้ายเถอะค่ะ
-
เมื่อคืนตกใจเม้นอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่พอกลับมาวันนี้ตั้งสติได้แระ โอเคถ้าฟ้าจะรักและยอมพี่กรทุกอย่างแล้วฟ้าจะีความสุขหรือนี่เป็นหนทางเดียวที่จะรักกันได้ คือฟ้าต้องยอมง้อพี่กรเอง...
ก็โอเคนะจะพยายามเข้าใจในตัวน้องฟ้า แต่น้องฟ้าก็คงไม่น่าอิจฉาหรอกนะถ้ามีแฟนแบบอิพี่กร ที่นิสัยแบบนี้อยู่
-
ฟ้าเอ้ยยยย ทำตัวเองแท้ๆ
นี่ถ้าเดินออกไปนะ ตานี่ก็ไปจับกลับมาอยู่ดี
เสียเหลี่ยมพี่กรหมด เฮ้ออออออฃ
ละไง โรคหึงเรี่ยราดกำเริบละ
โอ้เนี่ยนะะกิ๊กใหม่ เหอะๆๆๆๆ
พี่กรต้องไปปรับสติตัวเองด่วนอ่ะ จะบ้า :katai1:
-
เหมือนจะมีแต่คนหงุดหงิดฟ้านะ 555555
โถ่ววววว อิพี่กรร อิคนขี้หวงง
ปากบอกจะไม่ยุ่งกับฟ้าแล้วแต่พอฟ้าทำท่าจะไปหาคนอื่นก็รีบแจ้นมาหาเลยนะ
การกระทำพี่กรนี่น่าโดนทุบมากๆ ท่าเยอะท่ามาก แล้วโอ้นี่คือซวย โคตรซวย โดนหมายหัวทั้งที่ไม่ได้ทำอะไร อิพี่กรดันไปพาลใส่เฉย โอ้รู้ความจริงคงเงิบอ่ะ
แต่เราว่าเหตุผลที่ฟ้ายอมพี่กรอีกครั้งก็เพราะยังรู้สึกน่ะแหละ
ขอให้พี่กรนึกถึงจิตใจฟ้าบ้าง อย่าทำตามใจตัวเองนักเลย
ฟ้าอาจจะเป็นคนไม่มีหัวใจในตอนก่อน แต่ตอนนี้ฟ้ามีแล้วนะ
พี่กรก็ควรเริ่มรักให้เป็นได้แล้ว ขอแค่ดูแลฟ้าให้ดี ใส่ใจฟ้าบ้าง
ป.ล. เมื่อไรอิพี่กรมันจะสำนึกรักเมียมันบ้างง!
-
หวังว่าที่ฟ้า ทำลงไปจะเป็นเพียงเพื่อป้องกัน โอ้ เพื่อนคนเดียวที่มีนะ
-
อ่ะนะ
จะมาอีกตอนไหนอ่ะ
-
ค่ะ.....55555 ชั้นอยากให้น้องฟ้าอ้อนจนอิพี่กรหลงเเบบหัวปักหัวปำ แบบไปไหนไม่ได้ เป็นลูกลูกไก่ในกำมือไรงี้ 555 จากนั้นก็ค่อยๆฆ่าอิพี่กรอย่างเลือดเย็น ฮา นี้น้องฟ้าค่ะ ทำไม่ได้5555 อ้อนตอนนี้รู้สึกตกใจ ไม่นึกว่าจะมีวันที่น้องฟ้าทำแบบนี้
เเต่ก็นะ หมั่นไส้พี่กรแรงมากก :mew1:
-
วันนี้แล้วสินะ .....................................
ไม่รู้ทำไม อ่านแล้วนึกหน้าน้องฟ้าเป็นภาพนี้ทุกทีเลย
ตัวเล็ก น่ารัก ตาเศร้า ๆ ดูหน้าซื่อ ๆ ....
(http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2011/12/C11445920/C11445920-40.jpg)
ตอนแรกก็เฉยๆ กะฟ้า
พอดูรูปเท่านั้น
ร้องไห้เลย โถ ขอบฟ้าของป้า
อิกรใจร้าย
-
พี่กรนะ...รักเค้าก็ไม่บอกพูดจาแรงๆใส่น้องฟ้าตลอด พอเค้าจะไปก็ทนไม่ได้ใช่ไหมล่ะ. พี่กรก็ลูกไก่ในกํามือน้องฟ้าน่ะแหล่ะ (รอวันพี่กรปากตรงกับใจซักที)
-
รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงล่ะ ฟ้าสู้ๆ
อีพี่กรปากแข็งเข้าไปเหอะ เชียรพี่พลล่ะ หมั่นไส้
-
สุดท้ายฟ้าก็ต้องเป็นฝ่ายยอมง้ออยู่ดีใช่ไหม
-
คิดถึงแล้ว
-
ฟ้าคิดอะไรอยู่ อยากจะหนีแล้วไม่ใช่หรอ หรือปกป้องโอ้ และทำตามหัวใจตัวเองด้วย ว่าจริงๆแล้วก็ไม่ได้อยากไปไหน
-
ขอบฟ้า อยากได้คนเลี้ยงดู ตามที่กร เสนอใช่ไหมจะได้เอาไปให้น้องสาว
-
มาต่อเร็วๆนะ
-
ฟ้า ลูกเอ๊ยยย หนูยังคงเหมือนเดิม
อ่านแล้วอึดอัดไปหมดดดด :serius2:
-
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ
-
เรื่องนี้เคยอ่านภาคแรกเมื่อนานมา
เห็นภาคสองนึกว่าไม่ใช่เรื่องเดิม
แต่พอเข้ามาอ่าน โอ้ยยย ขอบฟ้าาา
คิดถึง เสียน้ำตาไปเยอะพอควรกับเรื่องนี้
ความใสซื่อของฟ้าทำไมถึงได้ดูน่ารักนักนะ :-[
-
คิดถึงขอบฟ้า มารอๆ
:mew1:
-
คิดถึงจัง เข้ามาอ่านตอนล่าสุดอีกรอบรอ อยากให้มาแล้ว อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
-
Fallen and Destined 8
เขารู้สึกตัวตื่นอีกครั้ง หากแค่ขยับก็ต้องร้องครางเมื่อกล้ามเนื้อทั่วร่างปวดระบมเหมือนโดนทุบจนน่วมมาก็ไม่ปาน
หลังจากหลับตานิ่งๆ สักพักให้ร่างกายพอปรับตัวได้ ขอบฟ้าจึงค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้น แสงแดดที่ส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาทำให้เห็นว่าเขามานอนอยู่ในห้องของใครก็ไม่รู้
ทว่าพอสังเกตเห็นเวลาบนนาฬิกาข้างหัวเตียงแล้ว ความง่วงงุนก็หายวับ เพราะเลยเวลาเริ่มงานมาเกือบชั่วโมง ทุลักทุเลกึ่งเดินกึ่งคลาน กึ่งนุ่งกึ่งลากผ้าห่มลงจากเตียง มองหาเสื้อผ้าตัวเองแต่ไม่เจอสักชิ้น จึงเดินกะย่องกะแย่งเดินวนไปรอบห้อง ไม่กล้าแตะเสื้อผ้าในตู้ จนไปเจอชุดคลุมอาบน้ำตัวใหญ่ให้ใส่ชั่วคราวก็ยังดี
เปิดประตูห้องนอนและค่อยๆ โผล่หน้าออกมาดูสถานการณ์ พอแน่ใจว่าในห้องเงียบกริบ ไม่มีวี่แววบุคคลอื่น ขอบฟ้าจึงค่อยคลายใจ เดินเตาะแตะหาเสื้อผ้าตัวเองตามใต้โต๊ะ เก้าอี้ หากแม้กระทั่งเปิดถังขยะดูแล้ว เขาก็ยังหาไม่เจอ
ขมวดคิ้วครุ่นคิดก่อนเขาจะตัดสินใจหยิบยืมเสื้อผ้าในตู้ใส่ไปพลางๆ แต่กลับต้องขมวดคิ้วหนัก หน้ายุ่งเมื่อประตูตู้เสื้อผ้ามันไม่ยอมเปิด หลังจากยืนทั้งงัด ผลัก เลื่อน เขย่า กระทั่งคลำหาปุ่มกดเพื่อหวังให้มันแง้มออกสักนิดหากไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง ขอบฟ้าก็ชักเหงื่อตก เดินมะงุมมะงาหราหาทางเลือกต่อไปแบบมึนๆ
ขณะเดินหาโทรศัพท์เพื่อติดต่ออักษรนั้นเอง ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับใครบางคนที่เดินเข้ามาเห็นตอนเขากำลังเดินวนไปวนมาเป็นไก่ตาบอด
“เอ่อ... คือผม...” ขอบฟ้ายืดตัวตรง ตื่นตระหนกจนหน้าเริ่มซีด “ผมไม่ใช่คนร้ายนะครับ แต่หาเสื้อผ้าไม่เจอ ตู้ก็บังเอิญเปิดไม่ออกเลย...”
“คุณอาบน้ำหรือยัง ผมซื้ออาหารเช้ามาให้แล้ว จะกินเลยไหม” ผู้มาใหม่ไม่สนใจคำแก้ตัวของเขาและวางถุงในมือลงบนโต๊ะ
“ยัง...ไม่หิว น้ำก็ยังไม่ได้อาบ...ครับ” ขอบฟ้าตอบคำถามตะกุกตะกัก
“ถ้าจะอาบน้ำ มีแปรงสีฟัน ผ้าขนหนูชุดใหม่อยู่ในตู้กระจกในห้องน้ำ หยิบใช้ได้เลย”
กลับเข้าห้องน้ำแบบงงๆ ระหว่างที่ชำระล้างร่างกายอยู่นั้น เขาก็นึกคุ้นหน้าอีกฝ่ายเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน ท่าทางเหมือนอมยิ้มนิดๆ อยู่ตลอดเวลา คุ้นตาว่าเหมือนเคยเห็นยืนอยู่กับ...กร
ใช่ เขาเคยเห็นคนคนนี้ยืนอยู่ข้างๆ ร่างสูงมาสองสามครั้งแล้ว
มือเอื้อมไปปิดน้ำโดยอัตโนมัติ กลับมาหยุดยืนมองเงาสะท้อนในกระจก ใบหน้าซีดเซียว ไม่มีสิ่งใดโดดเด่น นอกจากดวงตาที่พอจะเรียกว่าดูดีหน่อย รอยจ้ำแดงกระจายทั่วแผงอกและลำคอเสียจนเหมือนเป็นโรคติดต่อ โดยรวมแล้ว ไม่มีส่วนไหนเอาไปเทียบเคียงกับคนด้านนอกได้เลยด้วยซ้ำ
ใส่ชุดคลุมตัวเดิมออกมาพบอาหารอุ่นร้อนๆ จัดเรียงใส่จานวางรออยู่แล้ว ชายหนุ่มผายมือให้เขานั่งลงและทรุดตัวลงนั่งตาม ตั้งท่าจะกินข้าวโดยไม่มีคำอธิบายอื่นใด ขอบฟ้าหยิบช้อนส้อมขึ้นมาอย่างว่าง่าย เหลือบมองคนร่วมโต๊ะนิดหนึ่งแล้วเอ่ยถามเสียงเบา
“คุณเป็นอะไรกับคุณกรเหรอครับ”
สาบานได้ว่าเขาไม่ได้คิดละลาบละล้วงหรือคิดอิจฉาอะไรทั้งนั้น ก็แค่อยากรู้ให้แน่ใจเฉยๆ
อีกฝ่ายชะงักนิดหนึ่ง ก่อนเงยหน้าส่งยิ้มอ่อนหวานให้ “ผมชื่อปวิน เป็นเลขาและ...ควบตำแหน่งคนพิเศษนิดหน่อย ก็แล้วแต่จะคิดน่ะครับ”
หน้าชากับคำตอบที่ได้รับ ขอบฟ้ารีบลุกยืน “ผมต้องไปทำงาน นี่สายมากแล้วด้วย เสื้อผ้า...”
“ใจเย็นๆ แล้วนั่งลงก่อนเถอะครับ ผมจัดการลาป่วยให้คุณเรียบร้อย ไม่ต้องห่วง”
ไม่รู้เป็นเพราะเขามึนมากเกินไปหรือเพราะรอยยิ้มของปวินดูจริงใจเกินไป สุดท้าย เขาก็ยอมนั่งลงอีกครั้ง หากคราวนี้ กลับกินอะไรไม่ลง
อีกฝ่ายไม่ได้เซ้าซี้ให้เขากินต่อ นอกจากจัดการอาหารบนโต๊ะเงียบๆ จนเรียบร้อย ขอบฟ้ามองปวินรวบช้อนส้อน ดื่มน้ำจนหมดแก้วแล้วค่อยพูด
“ผมกลับได้หรือยัง”
“ยังครับ” คำตอบใจร้ายทำเอาคนฟังอึ้งเล็กน้อย “ผมเอาเอกสารมาคืน”
ใบลาออกซึ่งควรจะอยู่ที่แผนกบุคคลถูกยื่นมาให้ตรงหน้าในสภาพยับยู่ยี่เหมือนไปควักขึ้นมาจากถังขยะก็ไม่ปาน ปวินพูดโดยไม่ได้มองสีหน้าเขา
“ผมเกรงว่าคุณจะยังไม่สามารถลาออกได้ตราบใดที่ยังไม่ได้รับอนุมัติ และเรื่องของห้องพัก คุณกรสั่งให้คุณรีบย้ายออกจากที่เก่าภายในสามวัน ถ้าคุณจัดกระเป๋าแพ็คข้าวของเสร็จเมื่อไหร่ให้โทรบอกผมได้ทันที ผมจะจัดการเรื่องขนย้ายสมบัติของคุณมาที่นี่ให้เอง”
ขอบฟ้าทำคอแข็ง เริ่มรู้สึกถึงความไม่พอใจขึ้นมา “นี่มันหมายความว่ายังไง”
“หมายความว่านับจากนี้การใช้ชีวิต ความเป็นอยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างของคุณขึ้นอยู่กับคุณกร ถ้าคุณกรอนุญาต คุณถึงสามารถทำได้” ปวินตอบหน้าตาเฉย “ในทางกลับกัน คุณจะสบายมากขึ้น ข้าวของเครื่องใช้ไม่ว่าจำเป็นหรือฟุ่มเฟือย หากคุณต้องการก็แค่เอ่ยปาก คุณกรใจกว้างมากกับเรื่องพวกนี้”
ทุกคำพูดแทบไม่ต่างกับการตบหน้าให้ชาหน่วง ท่าทีคล่องแคล่วราวกับเป็นเรื่องปกติที่ทำอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันของปวิน สิ่งที่รอมาตลอดหลายปี ความหวังที่ซุกซ่อนไว้ในใจของเขาจบลงด้วยสิ่งที่ไม่ต่างกับการขายตัว
ก้มมองบัตรเครดิต คีย์การ์ดแล้วขอบฟ้าก็นึกอยากหัวเราะ กรจะจ่ายให้เขามากมายทำไม ในเมื่อบีบเขาจนหมดทางเลือกไปแล้ว
“ถ้าผมยอมรับแล้วจะกลับเลยได้ไหม” เอ่ยถามเสียงเรียบ มองหน้าปวินโดยไร้อารมณ์จะโต้เถียง
“ได้ครับ ผมเอาเสื้อผ้าบางส่วนมาให้คุณแล้ว แต่คงต้องขอเตือนไว้ก่อนว่าอย่าคิดหนีเด็ดขาด เพราะคุณไม่มีวันหนีพ้นและไม่มีใครสามารถช่วยคุณได้”
คำเตือนนั้นสั้นและเรียบง่ายจนไม่ต้องคิดตีความให้ยุ่งยาก ขอบฟ้ารับเสื้อผ้ามาและยอมรับน้ำใจในการเสนอตัวไปส่งที่ห้องพักของอีกฝ่าย หลังจากได้อยู่ตามลำพังในสภาพแวดล้อมอันคุ้นเคย เขาจึงขดตัวนอนบนเตียง ตัดสินใจไม่ถูกว่าระหว่างอาการปวดตุบๆ ในหัวกับอาการเหมือนอะไรบางอย่างในอกกำลังแตกร้าว อันไหนมันทรมานมากกว่ากัน
นอนเหงื่อซึมเต็มหน้าผากและแผ่นหลังจนทนไม่ไหว ขอบฟ้าก็ลุกโงนเงน เปิดลิ้นชักควานหายาแก้ปวดที่ปกติจะกินเวลาปวดขามากๆ เท่านั้นขึ้นมา เทยาออกมาบนฝ่ามือหนึ่งเม็ด ก่อนจะเพิ่มเป็นสองเม็ด สามเม็ด สี่เม็ด...ท้ายสุดเขาก็เลิกสนใจนับ
ก้มมองยาเต็มกำมือ ถ้ากินเยอะขนาดนี้ อย่าว่าแต่ความเจ็บความปวด แม้แต่ความทรมานก็คงไม่เหลือกระมัง
เสียงโทรศํพท์มือถือดังขึ้นทำให้ตกใจจนสะดุ้ง เขารีบใช้มือข้างว่างกดปุ่มรับโดยไม่ทันดูชื่อด้วยซ้ำ
“พี่ฟ้า ว่างไหม ฝนโทรมากวนเวลาพักหรือเปล่า” น้ำเสียงสดใสทำให้นึกรอยยิ้มบนใบหน้าของปลายฝนออกได้ทันที
“พี่คุยได้ ว่าไง มีอะไรเหรอ” สะกดลมหายใจสั่นๆ เค้นเสียงตอบออกไปโดยพยายามให้เหมือนปกติมากที่สุด
“พอดีฝนไปเจอหอพักที่น่าสนใจมากๆ เลยจะโทรมาบอกรายละเอียด พี่ฟ้าจำหนิงเพื่อนฝนได้ใช่ไหม นั่นล่ะ พอหนิงเขารู้ว่าฝนกำลังหาหอใหม่เลยชวนฝนไปเป็นรูมเมท” ปลายฝนเล่าแจ้วๆ “เป็นหอพักหญิงอยู่ในซอยไม่ไกลจากมหาลัยมากเท่าไหร่ มีห้องน้ำในตัว ราคาก็ไม่แพงมากด้วย จริงๆ แล้วรูมเมทคนก่อนของหนิงเพิ่งย้ายออกไปอยู่กับแฟน ตอนแรกหนิงบอกว่าอยู่คนเดียวก็ได้ แต่พอได้ยินเรื่องฝน หนิงเขาก็เลยออกปากชวน เดี๋ยวเย็นนี้ ฝนว่าจะไปดูห้องสักหน่อย”
“อืม” หัวสมองมึนตื้อเสียจนต้องใช้เวลานึกกว่าจะหาคำพูดกล่าวออกไปได้ “ก็ลองไปดูสิ”
“ฝนลองถามราคาดูแล้ว หักลบจากราคาหอเดิมก็คงต้องบวกเพิ่มเดือนละประมาณสองพัน ยังไม่รวมค่าน้ำค่าไฟ” พูดถึงตรงนี้ เด็กสาวก็เงียบไปนิดหนึ่งก่อนจะเอ่ยอ้อมแอ้มไม่แน่ใจ “มันแพงมากไปหรือเปล่าคะ ถ้าพี่ฟ้าว่ามันแพงไป งั้นฝนว่าฝนอยู่ที่เดิมก็ได้”
หัวใจของขอบฟ้าพลันนิ่งสงบลงอย่างน่าประหลาด เขาหัวเราะแผ่วๆ “ไม่หรอก พี่จ่ายไหว ฝนลองไปดูแล้วกัน ถ้าชอบก็จัดการย้ายซะ พี่จะโอนเงินไปให้เราทุกเดือนเอง ไม่ต้องห่วง”
“เย้! พี่ฟ้าน่ารักที่สุดเลย งั้นเดี๋ยวเย็นนี้ฝนไปดูห้องแล้วจะโทรหาอีกที เอาล่ะ ฝนไม่กวนพี่ฟ้าแล้ว แค่นี้นะ”
เสียงจากปลายสายเงียบไปแล้ว หัวเขายังปวดไม่หาย แต่รู้สึกดีขึ้นเยอะ ขอบฟ้าเทยาในมือคืนลงขวดและกินเข้าไปแค่เม็ดเดียวก่อนจะล้มตัวลงนอนพัก
เขาจะหนีไม่ได้ ตราบใดที่ยังมีสิ่งสำคัญ คนสำคัญที่ไม่ต้องการทำให้เสียใจอยู่
เขาจะยืนอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าสถานการณ์จะรุนแรงแค่ไหน เขาไม่เชื่อว่าพายุนั้นจะไม่มีวันสงบ ต่อให้ท้ายที่สุดแล้วเรื่องราวจะลงเอยแบบไหนก็ตาม แต่เขาคงจะได้พบสถานที่พักอันสงบสุขอย่างแท้จริงสักที
+++++++++
ด้วยใจที่สงบลง ขอบฟ้ามองทุกสิ่งรอบตัวได้อย่างนิ่งนอนใจมากขึ้น เขาสามารถอาบน้ำแต่งตัว เดินทางไปทำงาน ทักทายกับเพื่อนร่วมแผนกได้ด้วยความปกติ และราวกับจะตอบรับความพยายาม เขาไม่ถูกรบกวนจากกรเลยแม้แต่นิดเดียว
ส่วนเรื่องงานใหม่ที่กลายเป็นหมัน เขาจัดการโทรศัพท์ไปขอโทษกับทางนั้นเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวาน ความรู้สึกในนาทีที่เอ่ยปากขอยกเลิกการเข้าทำงานที่กว่าจะหาได้นั้นย่ำแย่เสียจนอยากจะหัวเราะออกมา แม้จะโดนฝ่ายนั้นตำหนินิดหน่อยตามคาดแต่ก็ถือว่าจบลงด้วยดีพอๆ กับอนาคตอันบู้บี้ของเขา
รอจนถึงเวลาพัก ขอบฟ้าค่อยหยิบโทรศัพท์ตั้งใจจะโทรไปหาอักษร ตั้งใจว่าจะขอโทษเรื่องผิดนัดเมื่อวันก่อน แต่กดหาเบอร์อยู่นานก็ยังหาไม่เจอ เขาไม่คิดว่าตัวเองจะเซ่อซ่าถึงขนาดลบเบอร์เพื่อนทิ้งไปโดยไม่รู้ตัวนะ
ส่ายหน้ากับเรื่องพิลึกแล้วจึงหยิบโทรศัพท์ภายในต่อไปยังแผนกของอักษรแทน พอได้ยินว่าวันนี้ฝ่ายนั้นยังลาป่วยอยู่ เขาก็เริ่มวิตกนิดๆ ว่าอาการบาดเจ็บของเพื่อนอาจมากกว่าที่คิด บางทีเขาน่าจะแวะไปเยี่ยมหลังเลิกงาน
เปรียบเทียบกับตอนที่มีอักษรนั่งพูดจ๋อยๆ ให้ฟัง การนั่งกินข้าวคนเดียวอาจเหงาไปบ้างแต่ไม่ถึงกับทนไม่ได้ เพราะในห้องอาหารพนักงานขณะนี้กำลังอยู่ในช่วงจอแจสุดขีด เสียงพูดคุยจากรอบข้างที่ดังเข้าหูตลอดจึงเหมือนมีเพื่อนร่วมโต๊ะโดยปริยาย และเหตุที่คนเยอะ บางทีก็มีคนต่างแผนกมาขอนั่งร่วมโต๊ะด้วยบ่อยๆ ดังนั้นเมื่ออยู่ๆ เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโดนดึงเลื่อน เขาจึงแค่เงยหน้าขึ้นมองนิดเดียว
มองนิดเดียวแต่เกือบสำลักข้าวที่เคี้ยวอยู่ในปาก
“ตรงนี้ว่างไหม” เจ้าของคำถามไม่รอคำตอบ ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งต่อหน้าเขาที่ยังกลืนข้าวที่ติดอยู่ในคอไม่ลง “ตามสบายนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
ขอบฟ้ารีบยกแก้วน้ำขึ้นกระดกไล่ข้าวให้คอโล่ง หากพอกำลังจะอ้าปากก็ต้องชะงัก เพราะสังเกตได้ว่าสายตาแทบทุกคู่ในห้องอาหารเวลานี้กำลังจับจ้องมาที่โต๊ะเขา เสียงพูดคุยที่ยังอึกทึกจอแจจนถึงเมื่อครู่ก็เบาลงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบได้ ความสงสัยใคร่รู้แทบจะมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
กลืนคำพูดลงคอแล้วเขาก็นั่งตัวแข็ง นึกแช่งชักคนนั่งปล่อยตัวตามสบายตรงหน้าซึ่งทำทีเหลียวมองรอบตัวอย่างสนอกสนใจและพยักหน้ายิ้มให้เขาน้อยๆ
“นี่ครับ คุณกร” ปวินวางจานข้าวลงบริการให้เจ้านายแล้วนั่งลงข้างๆ “ขอนั่งด้วยนะครับ กลางวันแบบนี้คนเยอะจริงๆ คุณกรก็นะ พอนึกอยากลองกินอาหารที่นี่ปุ๊บ ก็เดินดุ่มๆ มาปั๊บ ไม่อย่างนั้นพวกคณะกรรมการท่านอื่นๆ คงอยากมาลองกันบ้าง เอ๊ะ หรือว่าปกติจะมากินกันที่นี่อยู่แล้วก็ไม่รู้ ว่าไงครับ”
ประโยคหลัง ปวินหันมาถามคนที่นั่งนิ่งแทบไม่กล้าขยับมาพักใหญ่
“เอ่อ...” ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ ขอบฟ้าจึงตอบอ้อมแอ้ม “ไม่ทราบสิครับ ผมไม่เคยสังเกต”
“คนพวกนั้นน่ะเหรอจะยอมมานั่งกินก๋วยเตี๋ยว ข้าวราดแกงปะปนกับพนักงาน ฝันไปเถอะ” กรลากจานเข้าหาตัวพลางแค่นเสียงหัวเราะ “แค่อาหารว่างระหว่างประชุมยังต้องสั่งจากโรงแรม สงสัยกลัวแก่ตายก่อนได้ใช้เงิน...”
“คุณกรครับ” ปวินพูดแทรกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “อาหารที่นี่รสดีกว่าที่คิดเสียอีก ปริมาณก็เยอะ นับว่าเป็นหนึ่งในสวัสดิการพนักงานที่ใช้ได้ทีเดียว”
หนึ่งเจ้านายหนึ่งลูกน้องนั่งคุยเรื่อยเปื่อยอีกพักหนึ่ง ก่อนที่กรจะปรายตามองคนที่นั่งนิ่งตัวเกร็งไม่ยอมหยิบช้อนส้อมกินต่อ "ทำไมไม่กิน"
“...ผมกินไม่ค่อยลงครับ” ขอบฟ้าตอบโดยไม่มองหน้า ตั้งท่าจะคว้าจานลุกหนีอย่างหมดความอดทนต่อสายตารอบด้าน ก็พอดีได้ยินเสียงชายหนุ่มเอ่ยสั่งเลขา
“ปั้น เดี๋ยวขึ้นไปนี่นายจัดการโละร้านอาหารในนี้ทิ้งให้หมด หาร้านใหม่มาลง อย่าลืมเลือกร้านที่ทำอาหารอร่อยๆ หน่อยล่ะ”
ขอบฟ้าตาโต เงยหน้าจ้องคนพูดที่ยังกินข้าวต่อด้วยท่าทางเป็นปกติ
ฝ่ายปวินเองก็กระแอม “จะดีเหรอครับ เราคงต้องเสียค่าบอกเลิกสัญญากะทันหัน แถมจะให้บอกเหตุผลว่าอะไร”
“ก็บอกไปว่าอาหารไม่อร่อย มีคนกินไม่ลง”
คราวนี้ ปวินเอ่ยถามเจ้านายอีกครั้งทั้งๆ ที่สบตาเขาอยู่ “แน่ใจนะครับ จู่ๆ ต้องมาถูกยกเลิกสัญญาเช่าที่แบบนี้คงเดือดร้อนกันน่าดู”
ขอบฟ้าหยิบช้อนส้อมตักข้าวเข้าปากโดยแทบไม่รู้รส แต่เพราะมีสายตาจับจ้อง มองการเคลื่อนไหวทุกจังหวะของเขาก่อนเจ้าตัวจะเอ่ยปากช้าๆ
“...ไม่ต้องแล้วก็ได้”
แม้ลำคอจะตีบตื้อปฏิเสธ แต่เขายังคงกล้ำกลืนยัดข้าวคำแล้วคำเล่า จนไม่หลงเหลือข้าวแม้แต่เม็ดเดียวในจานแล้วนั่นล่ะ ขอบฟ้าจึงลุกขึ้นพร้อมเอ่ยเสียงเบา “ขอตัวก่อนครับ”
เมื่อเดินกลับขึ้นไปยังแผนก ยังไม่ทันจะเลี้ยวเข้าไปนั่งที่โต๊ะ เขาก็รู้สึกพะอืดพะอมจนต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ โก่งคออาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุง อาการพะอืดพะอมกับกลิ่นเหม็นเปรี้ยวในลำคอทำให้น้ำตาเขาไหลพราก
รอกระทั่งพอมีเรี่ยวแรง ขอบฟ้าจึงค่อยพยุงตัวมาล้างหน้าล้างปากที่อ่างน้ำ สภาพคนในกระจกที่มองตอบดูย่ำแย่ขนาดหนักเสียจนไม่อยากมอง พลางนึกสงสัยว่าในสายตาของกรที่ข้างตัวมีคนหน้าตาดีมากอย่างเลขาคนพิเศษแบบนั้น จะเห็นเขาเป็นแบบไหนกัน
ตลอดชีวิต เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนหน้าตาดี แต่ก็ไม่เคยอิจฉาคนที่หน้าตาดีกว่า แต่มีครั้งนี้ เวลานี้เท่านั้น ที่เขาหวังว่าตนน่าจะ...ดูดีกว่านี้สักนิด
ส่ายหน้าอย่างนึกระอาใจแล้วขอบฟ้าก็กลับออกมาที่โต๊ะทำงาน แค่ไม่นานก็ได้ยินเสียงคนเอ่ยทัก
“นี่ เมื่อกี๊เห็นนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกับคุณกรใช่ไหม”
“ครับ” ตอบอย่างสุภาพเพราะเป็นรุ่นพี่อยู่หลายปีแม้จะคนละแผนกแต่ก็อยู่ชั้นเดียวกัน เรียกว่าเห็นหน้ากันมานานแต่เพิ่งจะเคยได้คุยกันเป็นครั้งแรกก็คงไม่ผิด “โต๊ะอื่นไม่ว่าง คุณกรเลยมานั่งด้วย”
“ฉันก็ว่างั้นล่ะ คนระดับนั้นมานั่งโต๊ะเดียวกับนายได้นี่ถือว่าเป็นบุญครั้งหนึ่งในชีวิตเลยสิ” คนพูดกลั้วหัวเราะคล้ายกับนึกขบขับ “แล้วเขาคุยอะไรกันบ้างล่ะ”
“แค่เรื่องทั่วๆ ไปน่ะครับ ผมไม่กล้าฟังมาก”
“โธ่เอ๊ย แทนที่จะชวนคุย เผื่อจะตีซี้ได้ นี่ถ้าเป็นผมนะ รับรองว่าพูดคุยกันสนุกสนานไปแล้ว” ว่าพลางหันไปคุยกับพนักงานสาวที่นั่งอยู่โต๊ะไม่ไกล “เสียดายโอกาสแย่ แต่อย่างว่า คนระดับนั้นคงระวังตัวไม่กล้านั่งโต๊ะเดียวกับสาวสวยอย่างน้องจ๋า กลัวตกเป็นข่าว”
“บ้า พี่ตี๋พูดอะไรก็ไม่รู้” ฝ่ายโดนแซวหัวเราะคิกคัก แต่ไม่ปฏิเสธคำชม “แต่ก็นะ จ๋าคงประหม่าแย่เลย”
“เป็นพี่ ถ้าต้องนั่งมองหน้าน้องจ๋า พี่ก็ประหม่าจ้ะ” พี่ตี๋ยิ้มหวานให้หญิงสาวขณะชายตามองคนที่นั่งก้มหน้าก้มตากับโต๊ะทำงาน
“เพราะงั้นถึงต้องเลือกนั่งกับคนจืดๆ ล่ะมั้งถึงจะไม่ตื่นเต้น”
แม้จะไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่ขอบฟ้าไม่นึกสงสัยสักนิดว่าคนจืดๆ ที่ได้ยินน่ะหมายถึงใคร หากบอกตามตรงว่าสำหรับเขา คำว่าจืดไม่ถือเป็นคำดูถูกดูแคลนอะไร น่าจะเรียกว่าเป็นคำนิยามเสียมากกว่า ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกเจ็บปวดและเอ่ยขอตัวรับโทรศัพท์ที่ดังขัดจังหวะได้ถูกที่ถูกเวลา
“ครับ”
“เก็บของเสร็จหรือยัง” เสียงห้วนห้าวตามสายทำให้ขอบฟ้าเกร็งตัวโดยอัตโนมัติ “ให้ปั้นไปช่วยเก็บไหม”
“รอแป๊บนึงนะครับ” รีบลุกเดินออกนอกห้อง หาที่เงียบๆ ได้แล้วเขาจึงค่อยกล้าตอบ “ไม่ต้องรบกวนคุณปวินหรอกครับ ผม...เอ่อ...ยังไม่ได้เริ่มเก็บเลย”
“อะไรของมึงเนี่ย!” เสียงห้วนเริ่มกลายเป็นเสียงตะโกนด้วยความหัวเสีย “ชักช้าเป็นลูกเต่าเหมือนเดิมไม่มีผิด! งุ่มง่ามตลอด พอเลย มึงไม่ต้องเก็บหม้อชามไหอะไรของมึงมาทั้งนั้น เอาแต่เสื้อผ้ามากระเป๋าเดียว เดี๋ยวกูพาไปซื้อใหม่”
“อะไรของคุณ” อาจจะเป็นเพราะไอ้ความปล่อยวางหรือเขาเพิ่งอ้วกตัวขี้ขลาดออกไปส่วนหนึ่งก็ไม่ทราบ ขอบฟ้าพบว่าเขาชักเสียงใส่ปลายสายนิดๆ ถึงจะแค่นิดเดียวก็ตาม “ถึงเป็นแค่หม้อชามไห ผมก็จะเก็บ ถึงมันจะเป็นแค่ขยะในสายตาคุณก็เถอะ แต่ของที่ผมซื้อมาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเองน่ะ ผมทิ้งไม่ลงหรอก”
ปลายสายเงียบไป ความกล้าหาญอันน้อยนิดเริ่มหดเล็ก ขอบฟ้าก็ชักสงสัยว่าอีกฝ่ายจะยื่นมือออกจากโทรศัพท์มาหักคอเขาได้หรือเปล่า หากเสียงที่ได้ยินอีกครั้งกลับไม่ใช่ถ้อยคำหยาบคาย ถึงจะไม่มากแต่ก็ถือว่าอ่อนลงเล็กน้อย
“กูไม่ได้บอกให้ทิ้ง แค่บอกว่าไม่ต้องเก็บมาหมดก็ได้” ชะรอย กรจะสัมผัสถึงการอ่อนข้อของตัวเอง ประโยคต่อมาจึงกลายเป็นคำสั่งเหมือนปกติ “เย็นนี้ไม่ต้องกลับไปเก็บ ไว้วันหยุดค่อยจัดการ เลิกงานแล้วกูจะแวะไปรับ รอหน่อยแล้วกัน พอดีว่าตอนนี้ออกมาที่อื่น...”
“ผมกลับเองได้” รีบบอกก่อนจะฟังคำอธิบายที่เหลือจบ “ไม่ต้องมารับนะ”
ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงสุดท้าย ปลายสายก็ว้ากสวนให้ลั่น
“นี่จะหาเรื่องทะเลาะให้ได้ใช่ไหม! พูดกันดีๆ ไม่ได้ ต้องให้กูโมโหก่อนถึงจะพอใจ! มึงคิดจะทดสอบความอดทนของกูอยู่หรือไง หา! พอใจดีด้วยหน่อยก็เอาใหญ่ ได้คืบจะเอาศอก...”
เสียงกราดเกรี้ยวถึงขนาดดังออกมานอกลำโพงจนขอบฟ้าต้องยกโทรศัพท์ออกห่างๆ รอให้เสียงฝั่งโน้นเบาลงถึงค่อยเอากลับมาแนบหู
“ผมสัญญาว่าเสร็จธุระแล้วจะกลับไป” เขาเม้มปากคิดนิดหนึ่งและเอ่ยต่อ “ไม่เชื่อใจผมเหรอ”
น่าแปลก พูดไปแล้ว ขอบฟ้าหวนนึกถึงครั้งหนึ่งที่ตนเคยถามคำถามเดียวกันนี้กับกร รู้สึกว่าจะเป็นเมื่อครั้งที่กรสั่งให้เขาเตรียมตัวไปเรียนเมืองนอกพร้อมกัน ตอนนั้นด้วยความตกใจ จำได้ว่าเขาถามกร หากต้องแยกกัน เขาเชื่อว่าอีกฝ่ายจะไม่มีใครอื่น แล้วกรล่ะ ไม่เชื่อใจเขาบ้างเหรอ
ถ้าจำไม่ผิด ชายหนุ่มสวนทันทีว่าไม่เชื่อ
มาตอนนี้ กรยังจะตอบเขาเหมือนเดิมหรือเปล่า
++++++++++
-
จิ้มๆก่อน
เดี๋ยวมาอ่าน
-
อิพี่กรมึงมีคนอื่นนี่นา :angry2: :angry2: :angry2:
แล้วมึงยังเจ้ากี้เจ้าการไม่เลิกนะ :serius2: :serius2: :serius2:
เห้อออออ สงสารฟ้าว่ะ เวรกรรมไม่จบไม่ใม่สิ้น
-
:hao5: หมาบ้าจริงๆ สงสารน้องมากๆเลย กลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ทั้งๆที่ฟ้าพยายามมากๆเลยที่จะทำอะไรด้วยตัวเอง สร้างชีวิตตัวเอง เพราะถ้าหากว่าทำได้ฟ้าเองก็อาจจะรู้สึกว่าตัวเองมีค่ามากกว่านี้ก็ได้นะ แต่นี่มาถึงปุ๊บก็กวาดทุกอย่างให้ราบไปในทีเดียว ยิ่งตอนที่กรบังคับน้องกลายๆให้กินข้าวนี่ เลขาเราก็ไม่ปลื้มด้วยเช่นกัน
ถ้าหากว่ากรเจอคนที่ฉลาดๆสามารถจัดการรับมือกับอารมณ์อันแปรปรวนของเจ้าตัวได้นี่มีอันหือไม่ขึ้นเลยนะ แต่เผอิญเพราะเป็นฟ้าน้องก็เลยยังอยู่ติดขอบตามเดิม
ขอบคุณมากค่ะ
-
พี่กรก็ยังคงขี้โมโหเป็นหมาบ้าอยู่ :m16: เราก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมฟ้าถึงยังกลับไปหาพี่กรอีก :katai1:
-
กรจะตอบว่าไรว้าาา
-
สั้นจัง :sad4:
-
คนที่ชื่อปวิณเป็นอะไรกับอิพี่กร!!!! ตอบมาคำเดียวแค่นั้น :katai1:
-
หมาหวงก้าง ทีตัวมีคนอื่น ทำไมฟ้าจะมีไม่ได้
-
ที่ฟ้ากลับไปหากรก็เพราะเหตุผลเดียว คือยังรัก
เราไม่คิดว่ามีเหตุผลเกี่ยวกับเป็นห่วงโอ้ใดๆทั้งสิ้น เพราะมันไม่มีอะไรที่แสดงว่าเป็นอย่างนั้นเลย
แต่สุดท้าย ถึงจะเลือกแบบนี้ ฟ้าก็ยังทำตัวน่าอึดอัด
กลืนไม่เข้า คายไม่ออกเหมือนเดิม ไม่เห็นว่าฟ้าจะมีความสุขขึ้นเลย
ที่เลือกทิ้งศักดิ์ศรีตัวเองมาแบบนี้
ปล.ตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้ามาก
ต้องรอไปอีกอาทิตย์นึงหรอ :katai1:
-
เหมือนพายเรือในอ่างน้ำ ชีวิตวนอยู่ที่เดิม กำลังจะพ้นขอบอ่างก็มีมารเอาไม้มาผลักให้กลับเอาไป น่าสงสารฟ้า แต่ทำไงได้ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่ฟ้าเลือกเอง
ปล.ตอนนี้มันก็ไม่สั้นมากนะ แค่มันอ่านไม่อิ่มสมกับที่รอมา 7 วัน :ling1:
-
ฟ้าพยายามเข้านะ สู้อิกรให้ได้ อย่ายอมง่ายๆ
อะไร...คือ เลขา ควบ ตำแหน่งพิเศษคะ อิปวิน
ม่ายเอานะคะ อย่ามโนเองนะ (คนอ่านมโนไปไกลแล้วคะ)
-
โธ่ ฟ้า
ความจริงฟ้าเป็นคนกล้าหาญและเข้มแข็งมากนะ
ถ้าใช้อย่างถูกจังหวะ น่าจะได้ผลชะงัดแน่ๆ
สู้ต่อไปน้าาา
-
โง้ววววว~ อีพี่กรรรรรรร~~!!!!!! :katai1: คุณพี่ต้องไปหาจิตแพทย์บ้างนะ ชักไม่ปกติแล้ว ซึนก็ไปสิ แต่ให้พอดีหน่อย แง่ง! :angry2: โถ~ ฟ้า หนูน่าเอาหม้อชามฟาดๆๆอีพี่กรให้ สมองกลับมาเป็นปกติ ฮึ่ม! -"-+++ :m16:
-
ดูแล้ว พี่กรยังรักอยู่นะคะ :mew1:
-
ตัวละครใหม่เพิ่มเข้ามาแล้ววว
ถ้าฟ้าไปหาโอ้วันนี้ ละกรรู้นะ
โหยย ไม่อยากจะคิด บ้านแตกแน่ๆ
แค่ฟ้าพูดอะไรไม่เข้าหูหน่อยเดียว
คือพี่กรจะขึ้นแบบมากกก อะไรขนาดนั้นอ่ะ
ความอดทนเป็นศูนย์ตลอดเลยนะพี่กร ฟ้าทนได้ก็บ้าละ
คิดถึงเรื่องนี้ทุกวันอ่า อยากติดตามชีวิต 55555
ชอบที่ฟ้าเผลอขึ้นเสียงและพี่กรดูหงอลง โถ เกลียมัวชัดๆนะคะ :laugh:
-
หวังว่าพลชนะกลับมาคงจะไม่กล่าวโทษขอบฟ้าโดยไม่หาข้อเท็จจริงอีกนะ
ชีวิตขอบฟ้ามีคนห่วงใยน้อยเหลือเกิน. .. อย่าซ้ำเติมให้ย่ำแย่ไปกว่านี้อีก
กับวิธีการที่กรทำอยู่ คงเอาความสะใจนำหน้าอย่างอื่นค่อยว่ากันสินะ
ส่วนขอบฟ้า...เหมือนว่าถ้าไม่ต้องห่วงปลายฝนแล้ว ขอบฟ้าพร้อมที่จะจากไปเลย
กรใจร้ายมาก .... สักวันเถอะจะเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ
-
นะรอมา 7 วันอยากขอเพิ่มอีกนิด หรืออัพสัก 2ครั้งต่อสัปดาห์ก็ได้ ขอบคุณครับ
-
ฉันมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลย แต่พี่น่าจะมาให้บ่อยกว่านี้ ฉันค้างเหลือเกิน สำหรับนิยายก็ความรู้สึกเดิม อิกรคือตัวโกง พี่พลคือพระรอง แต่ฟ้าเกิดมาเพื่อโดนเอาเปรียบและตายไปในที่สุด เอวังง :ruready
-
อย่างน้อยก็อ่อนลงนิดนึง
เจ้ก็พอใจ แร้วววววววววววววววววววววววววววววว
-
นึกถึงที่พลเคยบอกว่า กรจะทำลายฟ้าจนแหลกคามือ แล้วถึงจะตระหนักว่ารักฟ้า
ขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย
-
จะมีตอนไหนที่ไม่หน่วงบ้างมั้ยคะ เฮ้อ นี่มันรักภาษาอะไรของไอพี่กร น้องฟ้าจะตายซะก่อนได้สมหวังในรักรึป่าวอ่ะ คือ ชีวิตนางทุกลักทุเลมากกกกก ถ้าจะเจอพี่กรแล้วต้องอึดอัดช้ำใจไม่เว้นในแต่ละวัน ไหนจะเรื่องการตอกย้ำความต่ำต้อยนั่นอีก บอกตรงๆ สงสารน้องฟ้าแต่ก ้อยากให้จบแบบแฮปปี้ ขอให้ตอนหลังๆเป็นคราวอิพี่กรกระอักเลือดบ้างไรบ้าง ชดเชยช่วงทุกข์ระทมที่ฟ้าต้องทนมาตลอดละกัน
-
โอยยยยคืออยากอ่านต่อมากกก ไม่ไหวแล้วจีจี 7วันเลยเหรอออ
-
อ่านเรื่องนี้ทีไรไม่เคยพอเลยอะ งือออ
อยาอ่านเยอะๆ
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
กี่ครั้ง กี่ครั้ง ขอบฟ้าก็น่าสงสารเหมือนเดิม
-
ถ้าฟ้าไปจากกร
กรจะเป็นอย่างไรน๊าาาาาาา
-
สั้นมาก
-
น้ำตาคนอ่านร่วงแหมะๆ
ว่าแต่ปวินนี่แค่เป็นตัวเร่งตามแผน
หรือตัวเร่งจริงๆกันนะ ชักกลัวใจ
แล้วถ้าพี่พลกลับมา เฮ้อออออ
อักษรหายเร็วๆนะ คู่กรเถอะนะ
อีกคนชอบเอาใจใส่ดูแลคนสำคัญ
อีกคนก็ชอบให้เอาใจใส่ดูแลอย่างสำคัญ
-
มีความเป็นไปได้ว่า ปวินเคยเป็นคู่ขา/คู่นอน/คู่รัก ของกรเมื่อครั้งร่ำเรียนในต่างแดน หรืออาจบางทีเป็นแผนของกรให้ปวินมาพูดจาใส่ไคล้เพื่อลองใจขอบฟ้าว่าจะมีปฏิกิริยาอะไรหรือไม่ ซึ่งหากเป็นกรณีหลังก็นับว่าประสบความสำเร็จ แต่ก็ยังปักใจฟันธงลงไปไม่ได้ว่าเป็นอย่างไหนกันแน่ ใจนึงดิฉันก็ยังอยากให้นายกรอะไรนี่ซื่อสัตย์ทางใจกับขอบฟ้าในระหว่างที่ห่างไกลกัน
ดิฉันว่าถ้าถึงขนาดคิดจะกินยาลาโลกแล้วล่ะก็ นับว่าขอบฟ้ามาถึงจุดตันของชีวิตแล้วล่ะ เขามิใช่คนไร้ความรู้สึกแต่เป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งต่างหาก คนแบบนี้น่ากลัว ยังดีที่ปลายฝนโทรมาก่อน มิเช่นนั้นเรื่องนี้คงหานายเอกไม่ได้.
ปล. พลชนะยอดยาหยีจ๋า มาปลอบใจน้องหน่อยเร้ว
-
กวินคืออะไรกันแน่ลูก
-
ยิ่งอ่านยิ่งไม่เข้าใจฟ้า ตกลงฟ้ารักกรจริงๆ เหรอ รักที่กรเป็นแบบนี้ รักทั้งๆ ที่กรยังทำแบบนี้กับตัวเองเหรอ ยอมคนแบบนี้ไปได้ยังไง ตัวเองก็เป็นของตัวเองปล่อยให้คนอื่นมามีสิทธิ์สั่งอะไรทำอะไรก็ได้ขนาดนี้ได้ไง ไม่ไหวอะ พี่กรนี่ก็อะไร เรื่องครั้งเก่าไม่ได้ให้บทเรียนอะไรเลยเหรอ กลับมาก็มาบีบฟ้าให้ทุรนทุราย กะให้ตายคามือไปไหนไม่รอด สรุปนี่รักหรือไม่รัก ถ้ารักนี่ทำกับคนที่รักได้เลวขนาดนี้เลยนะ แต่ถ้าไม่รักต่างคนต่างอยู่ไปก็จบไหม เรื่องมันก็นานมาแล้ว อ่านแล้วอึดอัดสงสารฟ้า ชีวิตเหมือนจะมีความสุขแล้วแต่ก็ถูกฉุดลงนรกอยู่ดี แต่ก็อย่างที่พูดตอนต้นว่าสุดท้ายก็ไม่เข้าใจฟ้าอยู่ดีแหละว่าคิดอะไรอยู่กันแน่ ตอนนี้คิดถึงพี่พลผู้แสนดีสุดๆ เอาพี่พลเป็นพระเอกแทนได้ไหมคะคนเขียน ? 555 เชียร์พี่พลผู้แสนดีสุดๆ นี่ไม่รู้เลยว่าจะทำใจกลับมาชอบกรได้ยังไง เราไม่ได้ไม่ชอบพระเอกแบดๆ นะแต่กับกรอ่านแล้วมันหงุดหงิดที่ตัวละครเลวยังไงก็ยังเลวอย่างนั้น มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายก็ไม่ได้เรียนรู้และไม่ได้มีการพัฒนาเลย มันน่าหงุดหงิดจริงๆ ดูอย่างพี่พลยังมีความสำนึกอะ เฮ้อ เมนต์ยาวมากอย่าถือสานี่คืออินจริงๆ 555
-
เซ็งเป็ดอวอดปีหน้า เราจะโหวตพี่กรเป็นตัวร้ายยอดเยี่ยม!!!
พี่กรช่างเป็นคนที่ไม่มีคุณสมบัติในการเป็นพระเอกเลย! ฟ้า ถ้าฟ้าเป็นลูกเป็นหลานเราหรือเป็นเพื่อนสนิทนะ เราจะบ้องหูฟ้าก่อนเลยอันดับแรก แกรรร ก็เข้าใจนะว่ารัก แต่ช่วยเอาสมองกับหัวใจมาทำงานร่วมกันหน่อย อิพี่กรมันทำเลวสารพัดสารพีใส่ ก็ได้แค่เก็บไปร้องไห้ และช้ำใจอยู่คนเดียว เซ็งเป็ดอวอดงวดหน้าน่าจะมีรางวัล ตัวละครน่าอนาถแห่งปีนะ นี่จะดันน้องฟ้าเข้าประกวดชิงมงเลย ยอมรับว่าคาดหวังในภาคสองจะเจอพี่กรเวอร์ชันดีกว่านี้ และน้องฟ้าผู้พัฒนาตนเป็นคนใหม่เพราะสังคมและอดีตที่เจอ ให้ทันคนกว่านี้สักนิ้ดดดด แต่ภาคสองที่เจอนี้เหมือนกับเป็นว่าฟ้าต้องมาเจอกรทรมารทรกรรมเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเป็นเจ้านายและมีเลขาหนุ่ม ที่ดูจะเป็นคู่ขายาม... สงสารน้องฟ้าที่จะต้องทนเห็นและเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคุณเลขานั่น
-
เหมือนเดิมตลอด :เฮ้อ:
-
กร สรุปคือแกต้องเลวให้ได้ใช่ม๊าย :katai1:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วปวดใจหนึบๆตลอดเวลาจริงๆ :hao5:
-
ไม่รู้จะพูดกับพี่กรยังไงดีแล้ว มันพูดไม่ออก จุก คือแบบว่าที่ทำนี่เรียกว่ารักหรือจะแก้แค้นเอาคืนที่โดนทิ้งให้ไปอเมริกาคนเดียว เลือกเอาสักอย่าง สงสารฟ้า แล้วปวินอยู่ในฐานะอะไร เอาให้เคลียร์นะ :angry2:
-
ขอบฟ้า น่าสงสาร เพราะความรัก ขอบฟ้ารักและเอาใจใส่ทุกคนรอบตัว ทั้งครอบครัวและเพื่อน เก็บความเสัยใจไว้กับตัวคนเดียว ถ้าฟ้าเลือกแบบนี้ ขอให้ฟ้าเข็มแข็ง รอให้ถึงวันที่พายุสงบ รักขอบฟ้านะ
-
น้องฟ้าของเจ๊นี่ก็นะ มีแต่คนมารุมแกล้ง นี่ก็ได้นายปั้นเพิ่มมาอีกหนึ่งหน่วย
พี่กรๆๆๆ แอบเนียนมากินข้าวกลางวันกับฟ้าด้วย
พี่จะรู้ไหมว่าเกือบจะเสียน้องฟ้าไปแล้ว ถ้าน้องฝนไม่มาช่วยเอาไว้อ่ะ
เดี๋ยวเรียกพี่หมอกมาจัดการซะเลย
-
สนับสนุนให้อิพี่กรเป็นตัวร้ายยอดเยี่ยม อีกคนหนึ่ง
-
สั้นไปค่ะ ขอต่ออีกได้ไหมมมมมมมม
:hao7: :hao7: :hao7:
น้องยังเหมือนเดิมทุกอย่างเลย
อีคนพี่นี่จะยังเหมือนเดิมไหม
เอาแต่ใจนี่ยังเหมือนเดิมแน่ๆ แต่ขอให้ยอมน้องหน่อย
น้องเคยช่วยชีวิตแกนะเว้ย
นี่ งง ว่าจำไม่ได้ คิดไม่ได้ หรือนางทำเมิน
:m16:
แล้วเลขาคนพิเศษนี่ยังไง
ขออย่ามาม่าหนักเลยนะสงสารน้อง
ให้น้องได้มีความสุขบ้าง
ปล.รออีกอาทิตย์กลัวว่าจิลงแดงค่ะคนเขียน
มาไวไวหรือมาม่าได้ไหมง่ะ :mew3:
ขอบใจจ้า
:call: :call: :call:
:call: :call:
:call:
-
ร่างกายฟ้าน่าเป็นห่วงมาก ถ้ากรมันรู้ว่าเป็นแบบนี้นี่ จะเป็นยังไงนะ
เฮ้ออออ อยากอ่านอีกจัง :mew2:
-
กรทำไมชอบบังคับ
-
สั้นไปปปปป ฮือออ :katai1: :katai1: :katai1:
-
อุปสรรคเยอะเหลือเกินคู่นี้
-
กรมันก็อิหรอบเดิมนะ....โดนฟ้าปั่นหัวเหมือนเครื่องปั่นเลยเนี่ย 5555
-
โอ๊ยยย ชอบเรื่องนี้ อยากให้มาวันละ 10 ตอนไปเลย งือออออ
-
โอ้ย อีบ้า รักเขาก็บอก ถ้าจะหวงขนาดนี้ กลางวันต้องกินข้าวด้วยกัน
เย็นก็จะมารับอีก สงสารน้องอ่ะ มีแต่อะไรที่บั่นทอนจิตใจ
ปสินนั่นใคร น่ารำคาญ
ขอบคุณค่ะ
-
รอใจจะขาดดแต่ละตอนนนน TT
-
ขอบฟ้าเอ้ย นังกรมันเป็นตัวดูดชีวิตแกนาาา ขืนยังอยู่ไกล้ๆคงป่วยแห้งตายแน่ๆๆ
-
อึดอัดใจสุดๆ :katai4:
-
เราว่า พี่กรก็กลัวใจฟ้าเหมือนกันล่ะ
ถึงใช้วิธีข่มขู่ให้ฟ้าทำตามที่ต้องการ เพราะไม่มั่นใจ กลัวฟ้าตัดสินใจไม่อยู่กับตัวเองเลยขู่แล้วขู่อีก ทั้งๆที่ก็รักหวังดีกับฟ้า
แต่คำพูดพี่กรต้องปรับปรุงมากๆเลยล่ะ แค่อยากให้กินข้าวก็ต้องขู่ แต่ไม่เคยสังเกตอาการฟ้าเลย ที่จะให้มาอยู่ด้วยก็คงกลัวฟ้าตัดสินใจไปกับคนอื่น คงเพราะเริ่มความสัมพันธ์ด้วยการบังคับ เลยไม่รู้จะทำตัวยังไงแน่ๆ
ยังไงก็ตามถ้าอ่อนโยนกับฟ้ามากกว่านี้ฟ้าคงไม่อยากหนี แต่บังคับมากๆฟ้ามั่นใจว่า คนสำคัญของตัวเองปลอดภัย ฟ้าคงไปแน่
-
ฟ้า สู้ๆนะลูก อิพี่กรนี่มันยังไงของมัน ชั้นจะฝากฝังลูกฟ้าได้ไหม ชั้นล่ะเพลียใจกับแก :hao4: :hao4: :hao4:
-
ถ้าเราเป็นเพื่อนฟ้า จะด่าว่าโง่มาก คนอะไรไม่รู้ ไม่รู้จักเจ็บ เป็นมาโซ หรือยังไง เธอไม่ใช่นางทาสนะ ทำไมยอมถูกกดขี่ขนาดนั้น
-
:ling2:
-
ฟ้าเอ้ยยยยยยยยยยยยย :mew6:
-
อึดอัดใจมาก
ยังไงก็ไม่ชอบกรเหมือนเดิม
-
เรื่องนี้ทำเราร้องไห้ตลอดเลย เศร้าโคตรๆ
-
อ๊าคคค! ใช้กรรมไม่หมดไม่สิ้นซักทีน้องขอบฟ้า หมันไส้ตากรจริงๆ อยากจะพุ่งเข้าไปเขกกะโหลกไอ้พระเอกให้หายซ่าซะทีสงสารน้องขอบฟ้าของเขา :katai1:
-
พี่กรโคตรเหมือนเด็กเลยค่ะ
จริงๆอยากอยู่กับเค้า อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม
แต่ก็ชอบพูดจาทำร้ายเค้า เดี๋ยวรอพี่พลกลับมาก่อนค่ะ
สนุกแน่ๆ ฟ้าน่าสงสารตลอดเลยยยยย เป็นกำลังใจให้ฟ้านะ สู้ต่อไปนะฟ้าา
-
อีพี่กรนี้มันไปทำอะไรมา
จะอารมณ์เสียใส่น้องทำไมมม :m31:
-
ตอบดีๆนะพี่กร ฮึฮึ
-
แวะมาคิดถึงน้องฟ้า รอๆๆๆคืนวันจันทร์ :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด หลงรักความแบดพี่กร
เราทีมพี่กรเสมอ 5555555555
-
วันนี้หรือเปล่านะ
-
รอจ้ารอ :katai5:
-
วันนี้จะมามั้ยนะ หมั่นเขี้ยวพี่กร ที่แกล้งน้อง แต่ก็รอ นะคะ
-
เข้ามารอค่ะ :katai5: :katai5:
-
Fallen and Destined 9
กว่าจะมาถึงบ้านอักษร ฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ขอบฟ้าขยับถุงของฝากกรอบแกรบขณะยื่นมือไปกดกริ่ง ยืนรอสักพักจึงมีเด็กสาวคนหนึ่งวิ่งมา
“สวัสดีครับ ผมเป็นเพื่อนของโอ้ เห็นเขาหยุดงานมาหลายวันเลยแวะมาเยี่ยม”
“เพื่อนคุณโอ้นี่เอง เชิญค่ะ”
ระหว่างเดินตามคนนำทาง เขาก็อดเหลียวมองสวนสวยที่คงได้รับการดูแลอย่างดี มองขนาดของตัวบ้านที่แม้จะไม่ได้ถึงขั้นเรียกว่าคฤหาสน์ แต่ก็ใหญ่โตหรูหราพอสมควร
“นั่งรอสักครู่นะคะ”
ทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้รับแขกแบบเกร็งๆ ถึงอักษรจะเคยบอกว่าบ้านพอมีกินมีใช้ แต่แบบนี้ เขาคิดว่ามันเกินระดับคำนั้นมามากพอสมควร
“ฟ้า” เจ้าของเสียงเดินลงมาจากบันได มองมาที่เขาแบบผิดคาด “มาได้ยังไง”
“เราเห็นว่าโอ้หยุดงานไปหลายวัน” เห็นท่าทางฝ่ายตรงข้ามที่ผิดจากคาด อักษรไม่ได้เจ็บหนัก ไม่ได้ตื่นเต้นดีใจกับการเห็นหน้าเขา ขอบฟ้าจึงเริ่มประหม่า “เมื่อวานซืนขอโทษนะที่ผิดนัด เรามีธุระด่วนนิดหน่อยแล้ว...ทำเบอร์โอ้หายด้วยเลย...”
“อ้อ” อักษรทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อีกตัว พยักหน้ารับคำแก้ตัว “มิน่าล่ะ หายเงียบไปเลย นี่ถ้าเราตายไป ฟ้าก็คงไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
“เอ่อ...ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ ที่ตกบันไดนั่นมันมีอาการแทรกซ้อนอะไรเหรอ เห็นพี่อายบอกว่าออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อวันก่อนแล้วนี่”
“ใช่ ก็เราไม่ชอบอยู่โรงพยาบาล” ตอบสั้นๆ เสร็จ อักษรก็พยักเพยิดหน้ามายังถุงขนมของฝากบนโต๊ะ “อะไรน่ะ”
“ขนมที่โอ้สั่งวันก่อนไง ขอโทษนะที่ช้าไปหน่อย” เขาชักอึดอัดกับสายตา ท่าทางของเพื่อนที่แปลกไปอย่างเห็นได้ชัด แต่พยายามคิดว่าอักษรคงงอนที่เขาหายเงียบไปเหมือนไม่เป็นห่วงอาการบาดเจ็บ จึงกุลีกุจอหยิบถุงมาขยับจะแกะ “กินเลยไหม”
“ไม่ล่ะ เราอยากกินวันก่อน ไม่ใช่วันนี้”
คนฟังหน้าม้าน ชักมือกลับมาวางบนตัก ขยับตัวเก้กังก่อนเอ่ย “งั้นเรากลับก่อนดีกว่า โอ้จะได้พักผ่อน”
อักษรเหลือบมองเขา ทำท่าอยากเอ่ยอะไรบางอย่างแต่เปลี่ยนใจเงียบเสีย แค่พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
“จะกลับไปทำงานวันไหน โอ้โทรบอกเราแล้วกัน รักษาสุขภาพมากๆ นะ”
แยกจากกับอักษรมาแล้ว ขอบฟ้าก็เดินไปยังป้ายรถเมล์ หากแทนที่จะคอยมองดูรถเมล์อย่างคนอื่น เขากลับทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้พลาสติกสีซีดสำหรับนั่งรอ คิดถึงท่าทางแปลกไปของคนเป็นเพื่อนด้วยความหดหู่
หรืออักษรจะน้อยใจที่เขาหายเงียบไปเหมือนไม่เป็นห่วง
หรือเขาเผลอพูด เผลอทำอะไรให้เพื่อนโกรธโดยไม่รู้ตัว
หรือจะคิดว่าเขายุ่มย่ามมากไปที่จู่ๆ ก็มารบกวนถึงบ้าน
ไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุใด แต่เหมือนมีก้อนหินหนักๆ ถ่วงอยู่ในใจ ก้อนหินที่เขาต้องแบกไปด้วยตอนยืนบนรถเมล์ ตอนเดินช้าๆ ไปตามทางเท้าจนถึงที่พักชั่วคราว...คอนโดมิเนียมหรูหราริมแม่น้ำ ไม่ต้องคิดจินตนาการหรือกดเครื่องคิดเลขให้เมื่อยเลยว่าเขาต้องทำงานอีกกี่ชาติถึงจะสามารถเก็บเงินซื้อห้องพักแบบนี้ได้
ปวินมอบคีย์การ์ดมาให้เขาตั้งแต่ครั้งก่อน รู้สึกว่าจะเก็บเอาไว้ในกระเป๋า...
ขอบฟ้ากำลังขมวดคิ้วล้วงหาคีย์การ์ด นี่ถ้าทำหาย มีหวังต้องโดนด่าไม่ซ้ำคำ แล้วถ้าต้องจ่ายเงินเพื่อขอใบใหม่ คงแพงมากแหงๆ งั้นถ้าเขาบอกว่าไม่เอาก็ได้ล่ะ ก็คงไม่แคล้วโดนด่าอีก
หากพอเงยหน้ายุ่งๆ ขึ้นก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตากำลังยืนสูบบุหรี่อยู่บริเวณหน้าบันไดทางขึ้น
เพราะสายตาไม่ค่อยดีมาแต่ไหนแต่ไร ขอบฟ้าจึงยืนเพ่งอยู่นานและได้เห็นท่าทางเดินวนไปวนมา ยกบุหรี่ขึ้นสูบบ้าง ยกมือขึ้นขยี้ผมบ้าง ดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือบ้าง บางคราก็ควักโทรศัพท์ออกมาถือไว้แต่กลับเปลี่ยนใจเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง ใบหน้าคมที่เห็นรางๆ ดูเหมือนทั้งเคร่งเครียด ทั้งบูดบึ้ง ถ้าให้จำกัดความก็คงใกล้เคียงกับคำว่าร้อนรน กระวนกระวายกระมัง
ไม่รู้ว่าเผลอยืนมองอยู่นานแค่ไหน แต่เมื่อฝ่ายนั้นเผอิญหันมาเห็นเขาเข้าก็ชะงักนิ่งไป
คงเพราะสายตาไม่ค่อยดี ขอบฟ้าจึงเห็นสิ่งที่เหมือนกับความโล่งอกปรากฏอยู่บนใบหน้าฝ่ายนั้น
แน่ล่ะว่าคงตาฝาด เพราะเมื่อกรขยับตัวอีกครั้ง เจ้าตัวก็หันหลังกลับ ก้าวยาวๆ มุ่งหน้าเดินขึ้นบันไดหินแกรนิตสีดำแบบไม่เหลียวหลัง
ขาเขาให้วิ่งตามคงไม่ทัน ขอบฟ้าก้มหน้าลงพยายามหาคีย์การ์ดต่อ ทว่า...
“ฟ้า!!!” คนที่เมื่อครู่เห็นว่าเดินหายไปแล้วหวนกลับมายืนเท้าเอวมองอยู่ไม่ไกล คิ้วเข้มที่ขมวดนิดๆ ทำให้สีหน้าเจ้าตัวยังดูหงุดหงิด “มัวแต่ทำอะไรอยู่”
เขายิ้มยามแหงนมองใบหน้าหงุดหงิดนั้น
นี่อาจเป็นครั้งแรก ที่ขอบฟ้ารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ากรเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
ระหว่างที่ยืนรอลิฟต์ โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น ขอบฟ้ากดรับทันทีเมื่อเห็นชื่อปลายฝน
“ว่าไง”
“พี่ฟ้า ฝนมาดูห้องใหม่แล้ว น่าอยู่มากๆ เลย หนิงบอกว่าจะย้ายมาเมื่อไหร่ก็ได้ ฝนเลยว่าจะย้ายวันอาทิตย์นี้”
เสียงร่าเริงของน้องสาวทำเอาเขาอดยิ้มตามไม่ได้
“ก็เอาสิ อ๊ะ รอเดี๋ยวนะ” ลิฟต์ที่กดเรียกไว้เปิดออก ขอบฟ้าจึงรีบบอกกับชายหนุ่มที่ยืนตะแคงหน้าฟังบทสนทนาของเขาอยู่อย่างเปิดเผย “ไปก่อนเลยครับ”
“ไม่ไป” ผู้ชายขวางแกนโลกปฏิเสธสวนทันควัน ซักต่อพร้อมส่งสายตาคุกรุ่น “คุยกับใคร ชู้หรือไง”
อึ้งจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ขอบฟ้าก้าวถอยหลัง รีบตอบรับเสียงเรียกของปลายฝน “ฝนว่าไงนะ”
“พี่ฟ้าอยู่ที่ไหน เมื่อกี๊พูดกับใคร เสียงคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยิน...”
“เพื่อนพี่เองน่ะ เพื่อนพี่ เอ่อ แล้วตกลงว่าฝนจะย้ายหออาทิตย์นี้เลยใช่ไหม งั้นเดี๋ยวพี่ไปช่วยขนของ” พยายามไม่มองไปทางคนยืนจังก้ากอดอก ทำหน้าเหมือนภูเขาไฟก่อนระเบิด
“จริงๆ ของฝนก็ไม่ค่อยเยอะนะ แต่ถ้าได้พี่ฟ้ามาช่วยก็ดี ว่าแต่...ถ้าเดินขึ้นลงบันไดมากๆ ขาจะไหวเหรอ”
ขอบฟ้าเบี่ยงออกมาอีกสามสี่ก้าว ตอบเสียงเบา “ไม่เป็นไร สรุปว่าวันอาทิตย์นะ พี่จะไปหาเราที่หอประมาณสิบโมงเช้าแล้วกัน”
“ดีค่ะ ฝนจะได้เตรียมแพ็คของให้เรียบร้อย อ๊ะ ว่าแต่พี่พลจะว่างไหมน้า พี่ฟ้าลองโทรไปถามพี่พลก่อนสิ เผื่อเราจะได้ไม่ต้องลำบากเรียกรถแท็กซี่...”
ชื่อที่ได้ยินทำให้เขาเดินผละจากจุดเดิมอีกเกือบสิบก้าว “ไม่ได้ๆ พี่เขาไม่อยู่ ไม่ว่าง เราอย่าไปรบกวนเขา เอาไว้...”
ต้นแขนที่ถูกคว้าหมับทำให้คำพูดชะงัก ขอบฟ้าสูดหายใจเฮือกยามร่างสูงที่มาหยุดยืนอยู่ข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้จ้องเขม็งพร้อมออกแรงบีบที่แขนจนต้องนิ่วหน้า
“ใคร” ดวงตาคมหรี่ลง เสียงดุต่ำจนเหมือนเสียงคำรามในความรู้สึกคนฟัง “กำลังพูดถึงใคร”
“เรา...เอ่อ...พี่หมอกยุ่งมากๆ” เป็นชื่อแรกที่ผุดขึ้นมาในสมองตื้อๆ เขารีบตัดบทก่อนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะทันทักท้วง “สรุปว่าวันอาทิตย์นะ แล้วเจอกัน”
กรยืนนิ่งท่าเดิม ทำไมไม่รู้ แต่ขอบฟ้าคิดว่าอีกฝ่ายคงกำลังรอคำอธิบาย
“ฝนจะย้ายหอ”
ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ คงไม่ใช่ส่วนที่อยากฟัง
“ผมว่าจะไปช่วยน้อง”
เริ่มมาถูกทางเพราะกรถามห้วน “คนเดียว”
“ครับ” ให้ตายสิ อย่าบอกนะว่า...
“กูไปด้วย”
ขอบฟ้าครางเจ็บปวด กลืนน้ำลายเอื้อกเรียกหาความกล้า “คุณจะไปทำไม”
“ก็แล้วทำไมจะไปไม่ได้”
บทสนทนาของพวกเขาเหมือนพวกเด็กประถมหาเรื่องตีกันไม่มีผิด
“ถ้าคุณไป น้องผมก็ต้องรู้ ถ้าฝนรู้ พี่หมอกก็ต้องรู้ด้วย”
อธิบายอย่างเป็นขั้นเป็นตอนและเป็นเหตุเป็นผล ทว่าคนไม่สนใจว่าโลกมนุษย์ยังหมุนรอบดวงอาทิตย์หรือเปล่าแบบกรกลับหัวเราะ
“รู้ก็รู้ไปสิ กูไม่ว่าอะไรหรอก”
เริ่มรู้สึกว่าพูดกันคนละเรื่อง พอดีจังหวะมีคนออกมาจากลิฟต์ ขอบฟ้าจึงเดินเข้าไป นึกอยากหามุมเงียบๆ นั่งใช้ความคิดคนเดียวแต่คนที่เดินตามเข้ามาไม่ปล่อยให้ทำได้อย่างต้องการ
“จริงๆ นะ กูไม่มีปัญหาอะไรกับการเปิดตัวสักนิด น้องสาวมึง กูก็รู้จัก พี่มึง กูก็เคยคุยด้วย คนกันเองทั้งนั้น”
กรยังคงพูดต่อไป ซึ่งแต่ละประโยคทำให้เขาหวนนึกถึงเหตุการณ์ไม่สู้ดีทั้งหลายแหล่ ประเภทอันนี้ว่าแย่แล้ว แต่อันนั้นดันแย่กว่า...ประมาณนั้น แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะคิดต่างออกไป เพราะชายหนุ่มยังคงพูดต่อด้วยท่าทางสบายๆ จนกระทั่ง...
“หรือต่อให้คนทั้งบริษัทรู้ก็ไม่เห็นเป็นไร ดีเสียอีก...”
“คุณเคยบอกผมว่ามันจะดูไม่ดีถ้ามีใครรู้ว่าคุณเคยรู้จักพนักงานระดับล่างแบบผม”
ไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ แต่เผอิญว่ามันฝังติดแน่นในหัวมาตั้งแต่วันที่ได้ยิน กระทั่งทุกวันนี้ เขาก็ยังจำสายตา น้ำเสียงคนพูด ยังจำความเจ็บกับน้ำตาตัวเองได้อยู่เลย
ประตูลิฟต์เปิด ขอบฟ้าก้าวออกมาแล้วแต่เห็นร่างสูงกลับยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาจึงรีบยกมือดันประตูไว้และส่งเสียงเรียก “ถึงแล้วนะครับ”
“หา เอ่อ อื้อ” กรพยักหน้ากระตุกๆ ก้าวพรวดๆ ผ่านหน้าเขาเข้าห้องไปก่อน ขอบฟ้าโคลงศีรษะแล้วนั่งพักที่โซฟา
“แล้วกินข้าวมาหรือยัง”
เสียงเอ่ยถามใกล้ตัวดึงเขาออกจากภวังค์
“ยัง แต่ไม่ค่อยหิว”
“ไม่ได้ ไม่หิวก็ต้องกิน” ร่างสูงถลกแขนเสื้อขึ้นพลางสั่ง “ไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวกับข้าวคงเสร็จพอดี”
ถึงจะยังไม่อยากลุก แต่เขาก็ยอมละจากโซฟา เดินเข้าห้องอาบน้ำ จัดการชำระคราบเหงื่อจนสบายตัว ออกมาเจอกับข้าวร้อนๆ กับใครอีกคนที่นั่งกอดอกรอเงียบๆ
“ยังไม่ได้กินเหรอครับ วันหลังคุณไม่ต้องรอผมก็ได้” เอ่ยขณะทรุดตัวลงนั่งพร้อมกวาดตามองกับข้าวบนโต๊ะ ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่ากรทำกับข้าวได้น่ากินเหมือนเดิม ไม่สิ มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไร” คนตอบงึมงำคว้าช้อนตักกับข้าวให้เขาและพูดออกตัว “ไม่ค่อยมีเวลาทำ แต่คิดว่ารสชาติน่าจะพอกินได้นะ”
“อร่อยออกครับ” หลังกลืนคำแรกจนหมด เขาก็รีบบอกคนที่ยังนั่งขมวดคิ้วรอคำวิจารณ์ “คุณทำอาหารอร่อยจะตาย ผมจำได้”
พ่อครัวค่อยยิ้มออกนิดหนึ่งและเริ่มตักอาหารกินบ้าง หลังจากนั้นพวกเขานั่งกินข้าวโดยไม่มีใครเอ่ยอะไรอีก จนใกล้อิ่มแล้วนั่นล่ะ จู่ๆ กรก็เอ่ยขึ้น
“โกรธหรือเปล่า” พอเห็นสีหน้างุนงงของเขา ชายหนุ่มค่อยขยายความ “เรื่องที่พูด...ว่ามันจะดูไม่ดีอะไรนั่น”
คนฟังเม้มปาก นึกทบทวนความรู้สึกในใจทั้งหมดแล้วขอบฟ้าจึงค้นพบคำตอบที่ใช่มากที่สุด
“ไม่ได้โกรธครับ...แค่เสียใจ”
ทว่าปฏิกิริยาของกรฟังคำตอบแบบตรงไปตรงมาของเขาคือปล่อยช้อนส้อมกระทบจานดังแคร้ง ทำเหมือนโดนเขากระโดดถีบแสกหน้าก็ไม่ปาน ขอบฟ้านั่งมองดูสักพักจนพอใจแล้วค่อยเอ่ยต่อ
“แต่พอมาคิดๆ ดูหลังจากนั้น ผมก็พอจะเข้าใจ” เขาพยักหน้าหงึกหงักให้ตัวเอง “อย่าว่าแต่คุณกับผมเลย ต่อให้เป็นพนักงานทั่วไปถ้ามีข่าวว่าคบหาหรือมีอะไรกับหัวหน้าก็คงฟังดูไม่ดีทั้งนั้น ยิ่งถ้าทั้งคู่เกิดพูดคุยกันแบบสนิทสนมหรือจู๋จี๋กัน ในสายตาของเพื่อนร่วมงานคงอดคิดไม่ได้ว่าไม่เหมาะสม ต่อให้ไม่กล้าพูดต่อหน้าแต่ลับหลังคงโดนตำหนิแน่ๆ ผมเลยคิดว่าคุณคิดถูกแล้วที่ระวังตัว ยิ่งคุณกรเป็นถึงระดับฝ่ายบริหาร ยิ่งไม่สมควรที่จะพูดคุยกับผมเป็นการส่วนตัวเลยด้วยซ้ำ”
กรนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ก่อนจะคำราม
“นี่มึงโกรธกูอยู่ใช่ไหมเนี่ย! ก็ได้ กูยอมรับก็ได้ว่าพูดแรงไป แต่อย่าลืมนะว่ามึงทำกูไว้แสบมาก รู้ไหมว่ากู...”
อยู่ๆ กรก็ชะงัก ขอบฟ้าแน่ใจว่าตนนั่งอยู่เฉยๆ มือไม่ได้เผลอไปกดโดนปุ่มหยุดเลยนั่งรอฟังต่อ ทว่าเจ้าตัวกลับกระแอม หน้าตึงขึ้นกะทันหัน
“เรื่องของเราสองคน...ในเมื่อกูไม่ได้คิดจะปิด แต่ถ้ามึงไม่คิดจะเปิดงั้นก็ปล่อยไปแบบนี้แล้วกัน กินข้าวต่อได้แล้ว อย่ามาเนียนอิ่มดื้อๆ เลยมึง”
นี่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาสัมผัสถึงความเป็นผู้ใหญ่ขึ้นของอีกฝ่ายได้ ไอ้การต่อปากต่อคำพรรค์นี้นี่ถ้าเป็นสมัยก่อน รับรองได้ว่ากรจะต้องหัวเสียเหวี่ยงใส่จนกว่าเขาจะกระเด็นไปติดข้างฝานั่นล่ะถึงจะยอมเลิกรา
“ยิ้มอะไร” คนถามเสียงรวนมองมาอย่างระแวงนิดๆ “หน้ากูเหมือนตลกหรือไง”
คราวนี้ขอบฟ้าถึงกับขำพรืด “ไม่เหมือน พี่...เอ๊ย คุณกรหล่อกว่าเยอะ”
“แหงอยู่แล้ว” คนโดนชมถึงกับยิ้มกว้างและค่อยๆ เอ่ย “ถ้าชินปาก จะเรียกพี่เหมือนเดิมก็ได้นะ กูไม่ถือ”
คร้านจะวกกลับไปเข้าประเด็นเดิม เขาจึงไม่พูดอะไรนอกจากพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ แต่ยังไม่ทันกลืนข้าวคำสุดท้ายลงคอดี คนที่คิดว่าโตเป็นผู้ใหญ่เสียทีก็เอ่ยขึ้นอย่างวางมาด
“แต่วันอาทิตย์นี้ ยังไงกูก็จะไปด้วย”
...บ้าเอ๊ย คิดว่าลืมไปแล้วแท้ๆ
+++++++++
-
วันนี้อิพี่กรมาดี(นิดๆ) ขอไม่ด่าวันนึงละกัน ถือว่าปรับปรุงตัว
โอ้โกรธฟ้าเรื่องไรอ้ะ??? หมั่นไส้โอ้ว่ะ ฟ้าไม่ต้องไปแคร์โอ้แล้ว อยู่คนเดียวก็อยู่ได้
รอตอนต่อไป ขอให้อิพี่กรไม่ผีเข้าผีออกอีกนะ55555
-
ค่อยยังชั่ว ค่อยน่ารักขึ้นมาหน่อยนะอิพี่กร :hao3: :hao3:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
อยู่กับพี่กร น้องฟ้าก็ยังยิ้มได้นะ :mew1:
-
ตอนนี้กรน่ารัก (กว่าที่ผ่านมา) ทำอาหารให้ฟ้ากิน แล้วยังไม่ห่วงถ้าจะเปิดตัวด้วย เป็นตอนแรกที่ไม่หน่วงนะเนี่ย :hao3:
อ่านแล้วรู้สึกสั้นจัง ต้องรอจันทร์อีกแล้ว :katai1:
-
:katai1: แม้จะดีขึ้น แต่ก็หมั่นไส้ อยากกลับมาหาทำไมต้องร้ายล่ะ ชิชิ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฮือออ อยากอ่านอีกจังเลยค่ะ
รู้สึกไม่พอ 5555
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
ขอบฟ้าที่โกรธใครไม่เป็น และมองโลกในแง่ดีได้อย่างน่าเหลือเชื่อ (แน่นอนว่านี่ไม่ใช่คำชม)
เฮ้อ
คำตอบของพี่กรจากตอนที่แล้ว ตอนนี้ชัดเจนมาก
นี่กำลังสงสัยว่านางกำลังมโนไปคนเดัยวว่าคบกับขอบฟ้าหรือเปล่า
พูดไปถึงขั้นเปิดตัวอะไรกัน... ตัวเองพูดอะไรไว้บ้าง
ไม่ได้สำนึกเลยใช่ไหม
จะบอกขัดใจกับนิสัยขอบฟ้า แต่ลึกๆมันก็ชินแล้ว
เฮ้อ (อีกรอบ)
รอพี่พลกลับมา รอพี่หมอกรู้เรื่อง รออีก 1 อาทิตย์ :katai5:
-
อีหรอบนี้ กรรักฝังใจสินะ .....
ลดอาการซึนหน่อยจะดีมากๆเลย
-
อะไรเข้าสิงกร มาแนวดีอบอุ่นแต่สั้นจังอ่าาาาาา
-
ตอนนี้กรใจเย็นลงมาก น่ารักมากขึ้น แต่เรายังคงสงสารฟ้าเหมือนเดิม :katai4:
-
ตอนนี้ อิพี่กรผีออก อารมณ์ดี
-
รอบนี้ดู soft soft เนอะ ยังงัย แรงก็ว่า soft ก็ว่า
-
เพิ่งรู้ว่าจะมาอัพทุกวันจันทร์ งืออออ
เค้ามารอเรื่องนี้ทุกวันเลยนะะะ :hao5:
แต่ตอนนี้พี่กรน่ารักมากกก พอไม่หึงแล้ว
เหมือนพยายามทำตัวให้ดีขึ้น ให้ฟ้ารัก :mew1:
แต่โอ้ถ้าไม่คิดไรกับฟ้า คงโกรธฟ้าน่าดูอ่ะ
วันนั้นคงรอนานจนเลิกรอไปเลยมั้งถังโกรธขนาดนี้
ว่าก็ว่าเถอะ ในเรื่องบอกฟ้าเป็นคนจืดๆ
แต่ที่เห็นนี่ ใครๆก็รักฟ้านะ งงเลย :mew1:
-
หวายยยยยพี่กร ตอนนี้น่ารัก :mew1:
ในความโมโห มีความเป็นห่วงตลอด
กลับช้าก็กระวนกระวายนั่งไม่ติด
แต่ไอ้อาการปากหนักนี่สงสัยจะแก้ไม่ได้
//ขอบคุณสำหรับตอน 9 ค่า~
-
คนนึงก็เก็กเกินลิมิต
อีกคนก็ซื่อไม่เปลี่ยน
-
มาดีแฮะ ไม่ร้ายกลบเกลือน :katai5:
-
เหมือนอิพี่กรจะเริ่มสำนึกนิดๆ
-
มันอยู่ที่พี่กรเลยนะ
ถ้าพี่เค้าอารมณ์ดี บรรยากาศระหว่างสองคนมันก็จะดีขึ้นด้วย
ขอให้พี่อารมณ์ดีไปนานๆ นะ
-
วันนี้พี่กร น่ารัก เป็นห่วงน้องและขี้หึงเหมือนเดิม ชอบให้พี่กรเป็นแบบวันนี้ บางอารมณ์เหมือนเด็กเอาแต่ใจ รอให้น้องเอาใจ
โอ้แปลกๆ เหมือนใครทำให้โอ้ไม่พอใจฟ้า กับโอ้ไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าโอ้รักฟ้าห่วงฟ้าเหมือนที่ฟ้าคิด โอ้ไปอยู่กับพี่พลเลยยกให้ นิสัยไม่ดี โอ้ดูเหมือนห่วงฟ้าแต่ดูเหมือนเอาฟ้าไว้เป็นเบ้เลย สู้ต่อไปนะขอบฟ้า ขอให้พี่กรรักพี่กรหลง 555
-
พี่กรเปลี่ยนไป!!!!!! ถึงแม้มันจะน้อยนิดก็เถอะ สวรรค์ทรงโปรด :call:
-
อิพี่กรมันร้ายค่ะ
หึงก็บอกหึงสิค่ะ ชอบก็บอกชอบ
นี่ยังกั๊กยังเก็ก
แต่อย่างว่านะ เราว่าภาคนี้มันดราม่าตรงที่กรกับฟ้าเขาไม่ได้สังคมแคบเหมือนแต่ก่อนแล้ว
มันมีหน้าที่การงาน หน้าตาทางสังคมควบมาด้วย
เราไม่รู้ว่าคุณคนเขียนจะเอาประเด็นนี้มาเล่นไหม
แต่ที่ฟ้าพูดถึงกรในพาร์ทนี้เราก็เห็นด้วยนะ
ตลกพี่กรมาก ถ้าเป็นแต่ก่อนจะเหวี่ยงให้ชนข้างฝาไปข้าง
นี่พี่เขาเริ่มจะมุมิแล้วใช่มั๊ย
กรเองก็คงเจ็บและฝังใจกับฟ้ามาก
อารมณ์อยากเกลียด แต่จริงๆรักและเป็นห่วง
เห้อออ~ ตอนนี้สั้นจังเลยค่ะ
แล้วเพื่อนโอ้งอนอะไร รู้อะไรมา เดาว่าอิพี่กรมันสะกัดดาวรุ่งชัวร์
-
รึว่าโอ้จะ.......กะ พี่ พ. (ชื่อย่อ)
ไปดีฟ่า :z2: :z10: รอตอนหน้าใจจดจ่อ
-
โอ้ไปเจออะไรมา กรมาพูดอะไรให้เข้าใจผิดอีกป่ะ มีความไม่ไว้ใจ แต่ส่วนตัวคิดว่าอะไรที่ทำให้เป็นทุกข์
อยากให้ฟ้าปล่อยไป เช่น ถ้าโอ้ไม่ดีด้วยแล้วก็เลิกสนใจเถอะ ยอมคนมาจนมากมายแล้ว คนอ่านรักฟ้ามาก
กรก็รักฟ้ามาก มายืนรอแหมๆๆ ทำเป็นเดินหนีสุดท้ายก็ต้องมาตาม บางทีถึงรักความช้าของฟ้าตรงนี้ 555 ขำ
ฟ้าตอนนี้น่ารักดีนะ พูดตรงดี ยิ้มมากขึ้น ดูผ่อนคลาย เอาให้อีพี่กรมันรักให้ตาย รู้สึกผิดให้ตายกันไปข้างเลย
ประโยคพนักงานระดับล่างไรนั่น คิดแล้วก็ยังเจ็บจี๊ด แก้ตัวพัลวันเลยอีพี่กร เสียใจล่ะสิที่ทำให้น้องเสียใจ
อยากสมน้ำหน้าโคตรๆ
สนุกมากค่ะ อารมณ์คนอ่านขึ้นลงตามพฤติกรรมพระเอก มันดีเราก็อารมณ์ดี พอมันร้ายก็อยากฆ่ามันทิ้ง
มีความ.อินมาก ขอบคุณนะคะ
-
รู้สึกตอนนี้พี่กรน่ารักขึ้นนิดหน่อย :katai2-1: :pig4:
-
พี่กรเปลี่ยนไป มีสติมีความคิดมากขึ้น คงมีแต่ฟ้าที่แทบจะไม่เปลี่ยนไปเลย
-
ตั้งแต่เริ่มภาค 2 มา มีตอนนี้ที่ได้ยิ้ม อยากให้อิกรเป็นแบบนี้ทุกตอนอะ เป็นผู้ใหญ่ อดทน หึงหวง ฟังฟ้าบ้าง และเอาแต่ใจแบบเด็กๆ แบบ...ก็รักฟ้าไง เลยเป็นแบบเนี่ยย ^^
เรารู้สึกแปลกๆ กะโอ้มานานละ เดาว่าโอ้ไม่ได้จริงใจกับฟ้าหรอก หลายๆเหตุการณ์ละ อย่าให้โอ้ได้พี่พลเลย เสียดายพี่พล บอกตรง
ปล.รู้สึกตอนนี้สั้นไปนะคะ แฮ่ !!
-
“ไม่ได้โกรธครับ...แค่เสียใจ”
โหหหหห คำตอบนี้ น้ำตาคลอเลย
คนอื่นพูดก็ไม่เท่าไหร่นะ
แต่พอเป็นฟ้าแล้วแบบว่าเศร้าขึ้นเป็นสิบเท่าเลยอ่ะ :m15:
-
เมื่อไรพี่กรจะรู้วิธีแสดงความรักสักที
ไม่ต้องหวานหรอก(มันไม่เข้ากัน)
แต่ขอแค่อย่าทำร้ายความรู้สึกกันก็พอ
-
เมื่อกี้เม้นท์ยาวมากแต่โพสไม่ติดเห้ออ :sad4:
เอาเป็นว่าตอนนี้ชอบมาก อยากให้กรดีแบบนี้ไปอิกสักสิบตอน จะกลับมาทีมกรเหมือนเดิม
สำหรับตอนนี้ 1.ชอบมากๆกรพูดดีกับฟ้า ถามฟ้าด้วยว่าโกรธรึป่าวด้วย และเรียกชื่อฟ้า ตรงนี้ชอบมาก อิพี่กรเพิ่งเรียกชื่อฟ้าเป็นครั้งที่สองเองมั้ง :katai2-1: และถามยังจะเปิดตัวฟ้ากับทุกคน น่ารักมาก ก็ทำให้รู้แล้วนะว่ากรรักฟ้ามาก ตอนไปตปท เกิดอะไรขึ้นกับกร จะรออ่านในตอนต่อๆไปนะคะ แล้วก็ต้องเคลียร์เรื่องของคนชื่อปั้นไรนั่นด้วย ถ้าเกิดว่าเคยมีอะไรกับกรนะ จะกลับมาสาปแช่งกรเหมือนเดิม :katai1:
2.พี่พลคนดีก็ไม่รู้จะยังไง รอกลับมา แต่ถ้าอิพี่กรดีกับฟ้าขึ้นเรื่อยๆ ก็ขอน้องฟ้าคืนสู่อิพี่กรนะคะพี่
3.ส่วนโอ้ช่างมัน ไม่ชอบตั้งแต่ตอนแรกที่หลงตัวเอง ไม่อยากสนใจและไม่ออยากให้คู่กับพี่พลด้วย
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสมากค่ะ เราชอบอินเรื่องนี้มากๆๆๆจริงๆ :hao5:
-
ถึงกับช้อนร่วงเลยทีเดียว ฟ้าฮุกเข้าเป้าสินะ ตลกอะ#พี่กรผู้ที่ขี้ซึนที่สุดในโลกล่านภาลัย~~
-
ใจดี ก่อยพายุจะเข้ารึป่าวนะ???
-
รู้สึกไม่ชอบโอ้ยังไง มาตอนนี้ก็ยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่ อย่าให้คู่กับพี่พลเลยนะคะ ส่วนอิพี่กรอาการดีขึ้น ไม่เตะฟ้ากระเด็นข้างฝา :katai2-1: อยากให้ฟ้ายิ้มบ่อยๆ นานๆ
-
อย่าร้ายกับน้องฟ้าเลย ทำตัวดีๆ ฟ้าก็ไปไหนไม่รอดแล้ว
-
พูดอะไรไม่ออก
-
กรมาแปลก รอบนี้55
-
เฮ่อ! พี่กรขา... กว่าพี่กรจะทำอะไรตรงตามความรู้สึกได้นี่ ต้องมีใครเสียอะไรไปอีกเท่าไรคะ?
ยาสลายมโนก็มีแล้ว เมื่อไรจะมียาสลายซึนขายคะ... ป้าจะซื้อให้พี่กรกินก่อนอาหารสามมื้อและก่อนนอนมันเสียเลย!
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียนและคนโพสต์เลยนะคะ ^^
-
ตอนนี้ปลื้มมาก ๆ กรทำดีกับฟ้าจนได้ จะดีกันได้ตลอดไหมเนี่ย o18 o18
-
พี่กรรรรรร น่ารักกกกกกกก
หลงเสน่ห์เข้าเต็มเปา หลังจากที่หลงอยู่แล้ว><
-
กรผีออกแล้ว?
-
ที่ผ่านมาคือเอาคืนฟ้าใช่ใหมอ่ะ จริงๆก็ยังรักฟ้าเหมือนเดิมใช่ม๊าาาาาาา :-[
-
กร คงทำให้โอ้รู้แน่ๆ
กรยิ่งขี้หึง ขี้หวง โหดหื่น ซะด้วย
รอ ขอเยอะๆ นะ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กรเหมือนสบายใจขึ้นที่ได้ขอบฟ้ามาอยู่ในความครอบครอง
ความบ้าลดลงไปเป็นครึ่ง ส่วนขอบฟ้าเหมือนจะปลงมากขึ้นหรือเปล่านะ
... ที่ไม่เข้าใจ คือ โอ้ เป็นเพื่อนกัน แต่มีอะไรไม่ถาม เหมือนไม่รู้จักนิสัยกัน
ไม่ว่าจะเจออะไรมา นี่คือ เชื่อและเข้าใจอย่างนั้นโดยไม่ถามเลย นี่คือเพื่อน???
... ปวิน น่าจะเหมาะกับพลมากกว่าโอ้นะ
-
ก็ยังคงเป็นกรที่โดนฟ้าปั่นหัวไปมา 555
-
ก่อนพายุจะมา ท้องฟ้าจะสงบ ไม่หรอก ไม่ม้างงงงงงง
-
ขอบฟ้า เอ๊ย ที่ลงทุนซมซานมาอยู่ด้วย คงจะคุ้มอยู่นะ
-
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายนะพี่กร
-
พี่กรน่ารักนะตอนนี้
-
กรก็ยังไม่สามารถบอกความคิด ความรู้สึกได้อย่างตรงไปตรงมาเหมือนเคย
ขอบฟ้าดูมีชีวิตชีวาเวลาอยู่กับกร
นี่คือ destined ?
สงสัยว่าโอ้โกรธอะไร ?
-
กรไปทำอะไรอีก โอ้เลยตึงๆ ใส่ฟ้า
-
โบกธงเต็มตัวเชียร์พี่กรล่ะ น่ารักนะเนี้ยตอนนี้
-
ดีขึ้นมานิดเดียวแหละว่ะพี่กร ยังไงก็ยังไม่หายโกรธที่ทำฟ้าเสียใจนะเว้ย หึ :angry2: :m16:
-
เข้ามารอทู๊กกวันนน มาต่ออีกน้าาา
-
พี่กรน่ารักขึ้นมานิดนึง แล้วอะไรน่ะ พี่กรไม่ขนายต่อซะงั้น อยากรู้อ่ะ
-
กร มาเรื่อย ๆ สำหรับตอนนี้
-
โอเค หน่วงน้อยลงกว่าเดิมหน่อยนึง
-
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียว มันสนุกมากกกก อินมาก คนเขียนเขียนแบบมุมขอบฟ้าได้ดีมาก พอเข้าใจความอัดอั้นตันใจของคนแบบฟ้า พี่กรก็มีเสน่ห์ ถึงจะโผงผาง เอาแต่ใจ ออกแนวเลวหลายรอบ แต่ก็อยากให้สมหวังกับฟ้าอยู่ดี
ตอนนี้อดใจอยากอ่านต่อแทบไม่ไหว คนเขียนมาต่อไวๆนะคะ
-
พี่กรนี้เหมือนเดิมสุดๆ
-
น้องฟ้าก็ยังชอบคิดเองเออเอง แต่ก็ทำให้ขอบฟ้ายังไงก็น่ารักอยู่เสมอ
ส่วนกร ก็นะ ปากแข็งจริงๆ จะขอโทษที่พูดไม่ดีกับฟ้าก็ไม่ยอม
-
พี่กรน่ารัก
เป็นห่วงเป็นใยน้องมาก
เอ็นดูวววว
แต่ตอนขอบฟ้าบอกว่าไม่โกรธ แต่เสียใจนี่ จุกเลยนะ
ฮือออออ เลิกใจร้ายกับน้องได้มั้ยเล่าาา
-
รอพี่กร
-
ขัดใจกะอีพี่กรจริงจริ๊งงงงง ให้ตายเหอะ
-
Fallen and Destined 10
หลังจากนั้น เขาก็ยังเพียรพยายามหาทางคุยกับอักษรบ่อยๆ หากฝ่ายนั้นยังคงวางท่าห่างเหิน ขอบฟ้าจึงตัดสินใจเอ่ยถามตรงๆ ออกไป
“เราเผลอทำอะไรให้โอ้ไม่พอใจหรือเปล่า ถ้าใช่ก็ขอโทษด้วย” เขาอึดอัดกับสภาพที่เป็นอยู่จนทนไม่ได้ อักษรที่เอาแต่เมินหน้าหนีกับเขาที่ได้แต่นั่งสงสัยคาดการณ์ไปต่างๆ นานา หากการเอ่ยขอโทษไปก่อนทั้งที่ไม่แน่ใจว่าทำอะไรผิด จะทำให้เรื่องจบลงได้ เขาก็ยินดี “ใครๆ ก็ว่าเราความรู้สึกช้า เลยทำให้คนอื่นรำคาญเอาบ่อยๆ แต่...”
“พอเถอะ ฟ้า” อักษรหันกลับมามองเขาด้วยแววตาผิดหวัง “ฟ้าทำอะไรลงไปน่าจะรู้อยู่แก่ใจ เรามองฟ้าผิดไปจริงๆ”
พูดแค่นั้น อักษรก็หมุนตัวจากไป ทิ้งให้ขอบฟ้ามองตามด้วยความสับสนหนักยิ่งกว่าเดิม สุดท้ายจึงได้แต่นึกปลงและหวังว่าสักวันพวกเขาจะกลับมาเป็นเพื่อนกันได้แบบเดิม
เมื่ออักษรปฏิเสธ ขอบฟ้าก็กลับมาสู่วังวนเดิมๆ ของการทำอะไรต่อมิอะไรคนเดียวตอนอยู่ที่ทำงาน แต่จะไม่คนเดียวก็ตอนกลับไปเจอหน้ากร จึงอดให้ความรู้สึกดีขึ้นมาบ้างไม่ได้ เพราะถึงจะทะเลาะกันบ้าง ดีกันบ้าง แต่อย่างน้อยก็มีคนให้เขาพูดคุยด้วยก็แล้วกัน
และแม้จะไม่อยากให้มาถึงแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ถึงวันอาทิตย์จนได้ หลังจากเมื่อวานเพิ่งไปนั่งกำกับเขาถึงห้องพัก บังคับให้เก็บเสื้อผ้ากับข้าวของบางส่วน นอกจากนั่งสั่งการ กรก็เอาแต่บ่นเรื่องห้องพักของเขา หาว่าแคบเท่าแมวดิ้นตายบ้าง เล็กเหมือนนั่งอยู่ในกล่องบ้าง เก่าบ้าง ร้อนบ้าง ไม่ปลอดภัยบ้าง ขอบฟ้าปล่อยให้กรบ่นไปตามเรื่องระหว่างที่เก็บของลงกระเป๋า ฟังไปเพลินๆ ส่งเสียงตอบบ้างไปเป็นพักๆ หันมาอีกทีจึงค่อยพบว่าอีกฝ่ายหลับเค้เก้คาเตียงไปเสียแล้ว
หันไปปรับพัดลมตั้งโต๊ะให้หันไปทางคนนอนหลับแล้วเขาจึงค่อยทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง มองใบหน้าที่แม้แต่ในยามหลับยังดูหงุดหงิดไม่หาย สงสัยว่าจะตามไปบ่นต่อในความฝัน
นั่งมองต่ออีกพักใหญ่แล้วเขาจึงค่อยลุกมาจัดการเก็บของต่อ กว่ากรจะตื่น เขาก็รูดซิปกระเป๋าพอดี ซึ่งพอลุกขึ้นมานั่งโงนเงนได้ กรก็บ่นต่อทันที
“มึนหัวว่ะ ห้องมึงร้อนจนกูปวดหัว”
ดังนั้น ขอบฟ้าจึงชักแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อมเรื่องวันอาทิตย์ว่าอากาศคงจะร้อนยิ่งกว่า แต่โดนผู้ชายตัวร้ายจ้องกลับด้วยสายตาส่อแววสงสัย
“ห้ามขนาดนี้มีอะไรหรือเปล่า หรือมึง...” เขาบริสุทธิ์ใจนะ ให้ตาย แต่พอยืนต่อหน้า กลับเริ่มรู้สึกเหมือนแบกชนักอันเบ้อเริ่มไว้บนหลังก็ไม่ปาน “มีกิ๊กเป็นนักศึกษาซุกไว้”
“จะบ้าเหรอ เอาอะไรมาคิด” ต่อว่าด้วยความฉุนนิดๆ
“ถ้าไม่มีอะไรให้ต้องปิดบังก็เลิกพูด นี่ไม่เห็นกูแต่งตัวเตรียมพร้อมหรือไง”
เจ้าตัวกางแขนให้ดูชัดๆ กับเสื้อเชิ้ตทับเสื้อกล้าม กางเกงยีนส์สีซีดเปื่อยๆ แค่ชุดเซอร์ๆ แต่คนใส่ยังดูดีอยู่ได้ด้วยรูปร่างที่ทั้งสูงทั้งใหญ่ และแม้หลุดจากลุคปกติไปหลายเท่าตัว หากในสายตาคนมองกลับรู้สึกเหมือนได้เห็นกรในวัยนักศึกษาอีกครั้งมากกว่า
“มัวแต่ทะเลาะกัน น้องมึงนั่งรอรากงอกกันพอดี ตกลงจะไปไม่ไปวะเนี่ย”
ขอบฟ้ายังไม่ค่อยเห็นด้วยอยู่ดีกระทั่งเดินไปยังลานจอดรถและเห็นกรเดินไปยังรถกระบะสี่ประตูที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“รถใครครับ”
“ยืมเพื่อนมา”
กรตอบแบบไม่สนใจนัก หากคนฟังกลับเริ่มรู้สึกผิด ชายหนุ่มอุตส่าห์ไปขอยืมรถมาเพื่อช่วยน้องเขาขนของแท้ๆ ดังนั้นตลอดทางไปยังหอพัก พวกเขาจึงพูดคุยกันได้ตามปกติโดยไม่ทะเลาะกันอีก
แต่ว่า... ให้มาถึงที่แล้ว ถึงไม่อยากโทษฟ้า โทษดินหรือโทษใคร แต่ขอบฟ้าก็เริ่มประหม่า “ฝนเหรอ พี่...พี่มาถึงแล้วนะ รออยู่ข้างล่าง อืม ไม่ต้องรีบก็ได้”
เขามองประตูหอสลับกับร่างสูงที่ยืนกอดอกพิงรถด้วยท่าทางไม่เดือดเนื้อร้อนใจ จนเห็นน้องสาวที่วันนี้มัดผมเป็นหางม้าน่ารักวิ่งหน้าระรื่นมาหาพร้อมร้องทักนั่นล่ะ กระเพาะเขาก็เริ่มปวดแปล๊บ
“พี่ฟ้า...”
เห็นกับตาว่ารอยยิ้มกว้างหุบฉับทันทีเมื่อปลายฝนมองเลยไปเห็นผู้ชายด้านหลัง แทบไม่ต้องอาศัยเวลาในการนึกทบทวนความทรงจำเลยด้วยซ้ำ เด็กสาวก็ชี้นิ้ว ร้องลั่น “นาย...!”
“ไม่เคยมีใครสั่งใครสอนให้เคารพผู้ใหญ่หรือไง” กรยันตัวขึ้นยืนตรงพร้อมส่งยิ้มยียวน “หืม คุณน้องเมีย...เอ๊ย น้องฝน”
แค่แรกเจอ ขอบฟ้าก็อยากควักยาดมแล้ว หากจำต้องรีบฝืนตัวเอง ตะครุบปากน้องสาวที่ตั้งท่าจะกรี๊ดออกมาไว้ก่อน
“ห้ามมีเรื่องกันเด็ดขาดนะ ยัยฝน! ไม่งั้นพี่ไม่อนุญาตให้เราย้ายหอแล้ว”
รอจนแน่ใจว่าปลายฝนจะไม่กรีดร้องแล้ว ขอบฟ้าจึงค่อยยอมลดมือลง กล่าวสำทับ “อีกอย่าง วันนี้พี่กรอุตส่าห์จะมาช่วยฝนย้ายหอนะ ไม่เห็นแก่หน้าเขา ฝนก็ควรจะเห็นแก่หน้าพี่บ้าง”
ส่งเสียงฮึดฮัดนิดหน่อยก่อนเด็กสาวจะยอมยกมือไหว้ชนิดที่เรียกว่าไปเร็วมาเร็ว คือยกมือขึ้นมาประกบกันดังแปะแล้วลดมือลงทันที “สวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันหลายปี ยังนิสัย...เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลยนะคะ”
“หึหึ” กรหัวเราะกึกกักยามฟังการทักทายแบบให้เติมคำที่เหมาะสมลงในช่องว่าง “สำหรับพี่ น้องฝนก็ยังตลกเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนค่ะ”
ปลายฝนทำท่าขนลุก สะบัดร้อนสะบัดหนาว ร้อนถึงคนกลางอย่างเขาที่ต้องรีบเอ่ย “พอได้แล้วทั้งคู่ ฝนรีบไปติดต่อเจ้าหน้าที่ให้พวกพี่เข้าไปก่อน จะได้เริ่มเก็บของกันเสียที”
สิบนาทีต่อมา พวกเขาสามคนก็มาหยุดยืนมองกองข้าวของที่ยังเก็บไม่เรียบร้อยเท่าไรนัก ขอบฟ้าขมวดคิ้ว หันไปมองหน้าน้องสาวซึ่งรีบแก้ตัว
“ช่วงนี้ฝนต้องทำรายงานส่งอาจารย์ตั้งสองวิชาเลยไม่ค่อยมีเวลาเก็บ แต่นี่เหลืออีกนิดหน่อยเอง พี่ฟ้าช่วยฝนเก็บต่อทีนะ” โดยไม่รอให้ตอบ ปลายฝนก็หันไปคว้าเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ถอดจากไม้แขวนมาส่งให้ “วันนี้เมทฝนบอกว่าจะกลับมาอีกทีเย็นๆ ถ้าเป็นไปได้ เราก็รีบเผ่นกันก่อนยัยนั่นจะมาดีกว่า”
เหลียวซ้ายแลขวามองความวุ่นวายรอบตัวแล้วคนที่ประกาศปาวๆ ว่าจะมาช่วยก็เดินเลี่ยงออกไปทางระเบียงเล็กๆ ควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ขอบฟ้าไม่ค่อยแปลกใจ เพราะเมื่อวานกรก็ทำแบบนี้ คือไม่ช่วยอะไร ดีเสียอีกที่ไม่นั่งบ่นให้ฟัง
“เอามาทำไมเนี่ย” เด็กสาวบุ้ยปากไปทางระเบียง
“อย่างน้อยเราก็มีรถขนของแล้วกัน”
ต่างคนต่างนั่งเก็บของไปพลาง สองพี่น้องก็พูดคุยเรื่องสัพเพเหระไปพลาง จนกระทั่งผ่านไปพักใหญ่ แน่ใจแล้วว่าคนด้านนอกนั่นไม่สนใจพวกเขาสักเท่าไหร่ เด็กสาวจึงค่อยๆ เอ่ยถามขึ้น
“แล้วนี่เจอกันได้ยังไง”
“...บังเอิญน่ะ”
“บังเอิญแบบไหน”
“แบบ...บังเอิญว่าเขามาเทคโอเวอร์บริษัทไง” ตอบแบบไม่เต็มเสียงทำเอาคนฟังขยับเข้ามาใกล้ขึ้น จ้องหน้าจับผิดเต็มที่
“บังเอิญแน่นะ”
“สำหรับพี่ มันคือความบังเอิญ” เขาอยากจบเรื่องบังเอิญเต็มแก่แล้วนะ
“งั้น...พี่พลรู้หรือยัง” ปลายฝนลดเสียงลงจนเหลือแค่กระซิบกระซาบ ขอบฟ้าเองก็ชำเลืองมองแผ่นหลังกว้างที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักก่อนตอบในระดับเสียงเดียวกัน
“พี่พลไม่อยู่กรุงเทพฯ” เม้มปากนิ่งคิดนิดหนึ่งแล้วเขาจึงบอกว่า “ไว้พี่บอกเอง เธออย่ายุ่งเรื่องนี้เลย”
“ถึงไม่ห้าม ฝนก็ไม่คิดจะวิ่งโร่ไปฟ้องหรอก” น้องสาวกระแทกเสียงตอบ “น่าสงสาร ทั้งที่คอยอยู่ข้างๆ มาตลอดแท้ๆ แต่กลับมาเจอไอ้เรื่องบังเอิญบ้าบอคอแตก...”
“เฮ้ย” ไม่รู้ว่ากรมายืนเท้าแขนกับกรอบประตูตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่สายตาที่จ้องมองมาทำเอาสองพี่น้องสะดุ้ง “มัวแต่คุยเล่นกันแล้วเมื่อไหร่จะเสร็จวะ”
กล่าวจบ ร่างสูงก็ก้าวตึงๆ มาคว้ากล่องเปล่าได้ก็โยนหนังสือทั้งกองลงไป คว้าอีกกล่องมาโกยของใช้กระจุกกระจิกลงโครมเดียวจบ พอเด็กสาวลุกขึ้นตั้งท่าจะอาละวาดกลับโดนยัดกล่องใส่มือแทน
“อืดอาดพอกันทั้งพี่ทั้งน้อง มัวแต่เก็บทีละชิ้นทำถึงพรุ่งนี้ก็ไม่เสร็จ” ดุด้วยเสียงหนักๆ ก่อนออกคำสั่ง “ขนลงไปก่อนเลย รถกระบะสีน้ำเงินที่จอดอยู่ด้านหน้านั่นล่ะ”
“งั้นเดี๋ยวพี่...” ขอบฟ้าตั้งท่าจะลุกตามแต่โดนกดหัวไว้ให้นั่งลงตามเดิม
“ถ้าไม่อยากให้กูโกยเสื้อผ้าน้องมึงใส่กระเป๋า ก็เก็บต่อเงียบๆ ไปเลย”
ชั่วระยะที่ปลายฝนลงไปแล้วกลับขึ้นมาอีกครั้ง กรที่ตอนนี้ท่อนบนสวมแค่เสื้อกล้ามชื้นเหงื่อก็ทำเรื่องมหัศจรรย์เมื่อสามารถเก็บ กวาดและโกยข้าวของรกๆ ลงใส่ถุงบ้าง ลังบ้างจนหมด ทีแรกเจ้าตัวตั้งท่าจะช่วยเขาจัดการในส่วนของเสื้อผ้าต่อ แต่ขอบฟ้ารีบคว้าไว้ทันที ไม่ได้หรอก เสื้อผ้าของน้องสาวจะปล่อยให้ผ่านมือผู้ชายคนอื่นง่ายๆ ได้ยังไง
“ทำอะไรกันอยู่น่ะ” ปลายฝนถามเมื่อเปิดประตูมาเจอสองคนยืนยื้อกระเป๋าเสื้อผ้าอยู่
“พี่มึงกวนตีน!” ตวาดพลางปล่อยสายกระเป๋าของกลางทิ้งแบบกะทันหันจนขอบฟ้าเซแซ่ดๆ ถอยหลังด้วยท่าทางน่าอนาถ ก่อนกรจะหันไปคว้ากล่องที่เต็มไปด้วยหนังสือยกขึ้นด้วยท่าทางไม่หนักแรงเดินออกจากห้องแบบไม่เหลียวหลัง
“พี่แค่... ก็แค่คิดว่าให้คนอื่นมาช่วยจัดเสื้อผ้าของน้องสาวมันคงไม่ค่อยดี” เขาพยายามแก้ตัวเสียงอ่อยยามโดนจ้องด้วยสายตาสงสัยเต็มประดา ซึ่งคิดว่าไม่น่าพูดเลยเพราะปลายฝนด่าซ้ำ
“ปัญญาอ่อน” คนพูดก้มมองลังที่เต็มไปด้วยของที่โดนอัดลงไปในสภาพเละเทะ “ทั้งคู่เลย”
ขอบฟ้าตีหน้าไม่ถูก จะให้เถียงหรือแก้ตัวก็ไร้สาระเกิน ได้แต่ดุเบาๆ “อย่าให้พี่กรได้ยินล่ะ พี่ไม่รับรองความปลอดภัยนะ”
“รู้น่า” ปลายฝนตอบกลั้วหัวเราะ หันมาสะกิดบ่าพี่ชาย “จริงสิ แล้ว...”
“อ้าว ฝน ยังเก็บของไม่เสร็จอีกเหรอ” เสียงผู้มาใหม่ดึงสองพี่น้องให้หันไปมองโดยพร้อมเพรียง ขอบฟ้ากระพริบตาปริบมองเด็กสาวในชุดเสื้อยืด กางเกงยีนส์สั้นจุ๊ดจู๋เปิดเรียวขาสวย ถือเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดีคนหนึ่ง น่าเสียดายแค่ดูเหมือนจะแต่งหน้าเกินวัยไปบ้างก็เท่านั้น
“ไหนหน่าบอกจะกลับเย็นๆ” ปลายฝนตีหน้ายุ่งเมื่อเห็นเด็กสาวที่น่าจะเป็นรูมเมทเดินยิ้มเข้ามาในห้อง
“แวะมาเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ เดี๋ยวรุ่นพี่มารับ” กล่าวพลางทิ้งตัวลงนั่งใกล้ๆ ขอบฟ้า “พี่ชายฝนเหรอคะ น้อยหน่าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“ครับ เรียกฟ้าก็ได้ครับ” เพราะไม่ค่อยได้สนทนากับเพศตรงข้ามมากเท่าไหร่ เขาจึงอดรู้สึกเกร็งนิดๆ ไม่ได้ “ขอโทษที่ทำห้องรกนะ แต่เดี๋ยวก็เสร็จแล้วล่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พูดจากเกรงใจไปได้ คนกันเองแท้ๆ” ปลายนิ้วเรียวที่ทาเล็บสีสันสดใสแตะลงบนต้นแขนเขาเบาๆ ให้พอต้องขมวดคิ้ว “เห็นฝนพูดถึงพี่ฟ้าบ่อยๆ ไม่เห็นบอกเลยว่าน่ารักขนาดนี้”
เอ่อ ถึงตั้งแต่เกิดมาจะไม่เคยมีใครชมว่าหล่อเหลาดูดีอะไรก็เถอะ แต่ไอ้คำว่าน่ารักนี่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาปลาบปลื้มสักนิด ขอบฟ้ายิ้มเจื่อนขณะที่ปลายฝนกระแอมไอโขลก
“พี่ฟ้าเขาเป็นคนขี้อายน่ะ หน่าอย่าไปแหย่ดีกว่า”
“ขี้อายจริงเหรอ ขอหน่าทดสอบหน่อยนะคะ” ก่อนที่คนเชื่องช้าอย่างขอบฟ้าจะเข้าใจความหมายนั้นก็โดนสองมือนุ่มจับใบหน้าเอาไว้ พร้อมกับที่เด็กสาวยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “ว้าว เป็นผู้ชายที่ตาสวยจังนะคะ ผิวก็ดี๊ดี”
“หน่า พอได้แล้ว!” ปลายฝนลุกขึ้นตวาดคล้ายเหลืออด ในขณะที่ผู้เป็นพี่ชายผงะ รีบคว้าข้อมือเด็กสาวทันที
“ปล่อยเถอะครับ น้องเป็นผู้หญิงนะ ไม่ควรล้อเล่นแบบนี้เลย ถึงพี่จะเป็นพี่ชายเพื่อนก็เถอะ” ให้ตายเถอะ เด็กสาวๆ สมัยนี้ใจกล้ามากไปแล้ว ในฐานะพี่ชาย ขอบฟ้ารู้สึกว่าน้องสาวตัวเองถูกเลี้ยงมาได้เหมาะสมกว่าเป็นไหนๆ
“พอก็ได้...” ฝ่ายโดนดุตีหน้าสลดนิดหนึ่ง แต่จู่ๆ กลับยื่นหน้ามาแตะริมฝีปากลงบนข้างแก้มเขา “แต่นิดเดียวคงไม่เป็นไรนะคะ”
สองพี่น้องหน้าเหวอ อ้าปากค้าง ต่างคนต่างตั้งตัวไม่ถูกและยิ่งรับมือไม่ทันเมื่อร่างสูงที่ไม่รู้ว่ากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กำลังยืนมองเหตุการณ์ในห้องเล็กๆ ด้วยสีหน้าคล้ายอยากฆ่าใครสักคนเต็มแก่
...ถ้าจะให้ลองเดาจากสามคนในห้อง คาดว่าอันดับหนึ่งน่าจะเป็นเขานี่ล่ะ
ไม่ต้องรอ ไม่ต้องลุ้นให้เสียเวลา กรกระแทกเท้ามาคว้าคอเสื้อเขากระชากจนตัวปลิว
“มึงคิดว่ากำลังทำเหี้ยอะไรอยู่!” ตะคอกพร้อมเขย่าคอเสื้อเขาเสียหัวสั่นหัวคลอน “ห่างตาเข้าหน่อยไม่ได้ มึงคิดจะให้กูโมโหตายจริงๆ ใช่ไหม!”
“พี่กร ใจเย็นๆ” ถึงจะตกใจ แต่ขอบฟ้าก็พยายามคุมสติเรียกอีกฝ่าย “มันไม่มีอะไรสักหน่อย น้องแค่ล้อเล่น ปล่อยผมก่อน...นะครับ”
เขาจ้องตา พูดเสียงไม่เบาไม่ดัง ทำท่าทีไม่ตื่นตระหนกทั้งที่หัวใจลงไปกองแถวตาตุ่ม คิดว่าคงได้ผลอยู่บ้างเมื่อมือแข็งแม้ไม่ปล่อยแต่ก็ค่อยๆ คลายคอเสื้อที่รั้งคอเขาลง สีหน้ากราดเกรี้ยวดูสงบลงเล็กน้อย
หากยังไม่ทันหายใจโล่งอก เด็กสาวต้นเรื่องกลับแตะมือลงบนต้นแขนกร
“นี่มันอะไรคะ แค่จูบทำไมต้องโวยวายขนาดนี้ด้วย” สายตาที่เคยส่อแววเชิญชวนกลายเป็นออกแนวสงสัยพลางมองพวกเขาสลับกัน “พี่สุดหล่อคนนี้ แหม อย่าบอกนะคะว่าเป็น...”
เด็กสาวทำหน้ารู้เท่าทันพร้อมแค่นเสียงหัวเราะ
“ถ้าได้ทั้งสองขั้ว ไม่สนใจหน่าบ้างเหรอคะ แค่สนุกๆ ไม่ต้องผูกมัดก็ได้ เผื่อจะเบื่ออะไรจืดชืด”
บอกตรงๆ ว่าไม่ได้รู้สึกโดนดูถูก แต่ขอบฟ้ายอบรับว่างงๆ นิดหน่อยที่เด็กสาวๆ สมัยนี้กล้าจนไม่รู้จะพูดยังไง โชคดีที่ปลายฝนเติบโตมาได้อย่างน่ารักสมวัย คนเป็นพี่ชายรู้สึกปลาบปลื้มจริงๆ
“ยัยหน่า!” ก่อนที่ปลายฝนจะลากอดีตเพื่อนร่วมห้องหลบไป กรกลับยกมือห้าม ปรายตามาแทนคำพูดว่าอย่ายุ่ง
ขอบฟ้าพอจะรู้ถึงแค่เจอหน้ากันไม่กี่นาทีว่าน้องน้อยหน่าคงร้ายไม่หยอก ทว่าในขณะเดียวกัน เขาก็จำได้ขึ้นใจว่า...กรก็แรงไม่แพ้ใครหน้าไหนเหมือนกัน
ต่อหน้าต่อตา กรเริ่มยิ้มให้น้องหน่า หากเป็นรอยยิ้มชนิดที่ขอบฟ้าเห็นแล้วอยากวิ่งหนีไปให้ไกลสุดขอบโลก
“พี่กร น้องเป็นผู้หญิงนะ อย่า...อื้อ” หวังดีจะเอ่ยปากห้ามแต่กลับต้องช็อคตาเหลือกเมื่อชายหนุ่มหันมาขยี้ริมฝีปากลงบนกลีบปากโดยแรง ยิ่งเขาร้องอุทธรณ์อู้อี้ ยิ่งโดนลิ้นร้อนรุกรานจาบจ้วง ยิ่งพยายามขัดขืน ยิ่งโดนกดปากแรงขึ้นจนเจ็บ
แต่กระนั้น พอหยุดนิ่งๆ แบบยอมแพ้ กรก็ไม่ได้หยุด หากเพิ่มความอ่อนหวานจนหัวหมุน ลมหายใจอุ่นๆ กับกลิ่นกายแนบชิดชวนให้ตาลาย เรี่ยวแรงราวกับจะถูกสูบออกไปพร้อมสติรับรู้ ท้ายสุดกว่าอีกฝ่ายจะยอมละริมฝีปากไปอย่างอ้อยอิ่ง ขอบฟ้าก็เข่าอ่อนแทบทรุด เผลอยึดต้นแขนกรไว้แน่น
ขณะยังหอบหายใจเหมือนเพิ่งไปวิ่งมา เขาเห็นสองสาวในห้องมองมาแบบอึ้งๆ ขณะที่กรหันไปกล่าวเสียงดังฟังชัด
“กับผู้หญิงแบบเธอ ฉันจัดไว้ในประเภทขอให้คลำไม่เจอหางเป็นใช้ได้ ตอนนี้ไม่ได้อดอยากถึงขั้นนั้น อีกอย่าง...กับหมอนี่ แค่เห็นหน้า ของก็ขึ้นแล้ว” แล้วกรจึงค่อยสั่งปลายฝนที่ยังพูดไม่ออกสักคำ “เก็บกระเป๋ามา เราจะไปกันแล้ว”
ร่างสูงก้มลงคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กกว่ายัดใส่มือเขา ส่วนใบใหญ่ก็เอาไปสะพายไว้เอง แขนข้างหนึ่งหนีบกล่อง ใช้มืออีกข้างที่ว่างจูงมือเขา สภาพเหมือนพ่อจูงลูกไปโรงเรียน
พอก้าวออกมาที่ทางเดินและสวนทางกับคนที่เดินผ่าน ขอบฟ้าก็ชักหน้าแดง พยายามดึงมือออก เขาไม่นึกโทษคนมองหรอก เพราะถ้าเห็นผู้ชายสองคนเดินจูงมือหอบกระเป๋าเสื้อผ้าเหมือนกำลังหนีตามกัน เขาก็คงมองเหมือนกัน
“พี่กร ปล่อยก่อนได้ไหม คนมอง...”
“จะให้กูจับมือ” กรหยุดเดิน ตวัดเสียงหงุดหงิด “หรือจะให้กูจับมึงปล้ำตรงนี้”
ไม่คิดหรอกว่าผู้ชายตรงหน้าจะล้อกันเล่น “จับมือก็ได้”
เดินจูงมืออวดกันให้คนในหอดูเกือบสิบคนนั่นล่ะกว่าพวกเขาจะลงมาถึงรถ ขอบฟ้าพยายามคิดในแง่ดีว่าไม่เป็นไรหรอก เพราะเขาคงไม่มีวันกลับมาที่นี่อีกแล้ว
ปลายฝนที่วิ่งตามลงมาสมทบรีบเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งรอ ผู้โดยสารสองคนร้อนใจทำท่าอยากรีบออกเดินทางเต็มแก่ ทว่าคนขับดันไม่ยอมขึ้นรถ กลับควักบุหรี่ออกมาจุดสูบซะงั้น
เหมือนเดจาวู ใช่ ทุกครั้งที่เขาอยากรีบไปให้พ้นที่เกิดเหตุ กรต้องควักไอ้บุหรี่บ้านั่นขึ้นมาสูบ ...ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว ขอย้ำว่าทุกครั้ง!
“พี่กร เดี๋ยวค่อยสูบได้ไหม” ขอบฟ้าคิดว่าตัวเองน่าจะหัดไปเรียนขับรถสักที เวลาจำเป็นเขาจะได้อาสาขับให้ “ทำไมเราไม่รีบไป...”
“ความผิดมึงยังไม่ได้ชำระ อย่าหาเรื่องให้กูหงุดหงิดเพิ่ม” พูดจบก็ทุบฝากระโปรงหน้ารถที่ยืมเพื่อนมาดังโครม ขอบฟ้าไม่นึกอยากให้กรหันมาทุบหัวเขาแทนจึงไม่ได้เซ้าซี้ต่อ ปลายฝนก็ทำท่าปลงอนิจจัง นั่งกอดกระเป๋าเสื้อผ้า ทำหน้าประมาณจะเกิดอะไรก็ช่างหัวมัน
สรุปว่าเพิ่งจบยกแรกสินะ
มีคนกล่าวไว้ว่าสงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร งานนี้จะมีกี่ศพไม่รู้ แต่ขอบฟ้าคิดว่าเขาน่าจะเป็นศพแรกกระมัง
+++++++++++
-
เฝ้ากระทู้ตลอดเลยนะดิฉันน่ะ ขอตัวไปอ่านก่อนนะคะ :mew1:
+++
ปากกรนี่มันเหลือรับจริงๆ ไม่ว่าผู้หญิงผู้ชาย ลงว่าฮีไม่ชอบแล้วก็อย่าหวังว่าฮีจะพูดดีด้วย แต่บทนี้ชอบปลายฝนมากๆ นับว่าเป็นไม้เบื่อไม้เมากับกรมานาน เพราะยังไงสำหรับปลายฝน กรคือคนที่ทำให้พี่ชายตัวเองต้องเจ็บ ชอบน้องมากๆ เลยค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
ปล. รู้สึกไม่โอเคกับอักษรค่ะ ฟ้าเขาไปทำอะไรให้แกจ๊ะ?
-
อิพี่กรขี้หวง น่าร๊ากกกก
หมั่นไส้อิโอ้ ให้ >>>> :z6:
-
สงสัยว่าอักษรโกรธอะไรฟ้า หรือว่ารู้เรื่องกรแล้วโกรธแทนพล
-
เฝ้ากระทู้เช่นกัน
พี่กรมันน่ารักในมุมกักขฬะของมันนะ
#กัดฟันชม
ยังคงสงสัยว่า โอ้โกรธอะไร? หรือกรไปทำอะไรให้โอ้เข้าใจฟ้าผิด ๆ กัน
หน่าทำตัวไม่ดีเลย ทำไมทำตัวเสื่อมคุณค่าอย่างนั้น ฝนย้ายออกไปน่ะดีแล้ว
รอเก็บซากฟ้าต่อไป
-
อิพี่กรขี้หวงๆเว่อๆ
แล้วตอนแรกมาทำเป็นหยิ่งนะ ชิ
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
:katai2-1: อิพี่กรตรบ!!! ขี้หวงแบบไร้สติตลอด แต่ตอนนี้นางสาวน้อยหน่าทำตัวได้สมควรโดนอิพี่กรด่าจริมๆ
-
พี่กรหึงแรงจริง ถ้าพี่พลกลับมาจะรู้สึกยังไง
สงสารพี่พลจัง ฟ้าสู้ๆ :katai4:
-
อักษร นายไปรู้อะไรมาย่ะ
แต่เอาจริงๆ นะ คนที่เป็นเพื่อนกัน แม้ว่าจะมีเรื่องอะไรปิดบัง
ถ้าเพื่อนย่อมอ่อนข้อ แสดงความจริงใจขนาดแล้ว
ก็ยังเป็นเพื่อนก็ต้องรับฟังป่ะว่ะ......หรือนายคิดอะไรไม่ซื่อรึป่าว
-
กรหึงโหดตลอด หักทะนุถนอมฟ้าบ้างก็ได้
ไม่ใช่เอะอะ ก็ลงไม่ลงมือ ฟ้าช้ำไปหมดเเล้ว
อ่านมาพึ่งมีคนชมว่าขอบฟ้าน่ารัก แต่ตาสวยนี่ได้ยินบ่อยๆ
ฟ้าของเรา(กรมองเเรง)ก็มีดีบ้างสินะ ไม่งั้นผู้ชายจะแย่งกันหรอ :hao7:
-
ยกแรกจบเร็วจริง อิอิ
เจ้เข้ามาส่องกระทุ้เกือบทุกวันเลย
-
หึงโหดตลอดดด
-
พี่กรขี้หึงเหมือนเดิม :hao3: :hao3: :hao3:
-
พี่กรช่วงสองตอนมานี้ทำตัวน่ารักเอิ๊กๆ
-
ขี้หึงเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่กร ช่างเสมอต้นเสมอปลาย จริงๆ
-
พี่กร....แร๊งงงงงง!!!!!
-
ความแรงของพี่กรทำเอาอิน้องหน่าเงิบ
ขี้หึงยังไงก็ยังคงเป็นยังงั้น
-
โอยพี่กร
-
เอออออิพี่กรนี่มันบ้าดีเดือดดีจริงๆ :katai2-1: ไม่มีอะไรจะพูดอะ ส่วนโอ้นี่น่ารำคาญ :laugh:
-
ขอเม้นอิกอัน ตอนนี้ทำให้รู้ว่าฟ้าเป็นคนตาสวย ผิวดี น่ารัก เพราะฉะนั้นฟ้าอย่างทำซึนว่าตัวเองเป็นคนที่น่าเยื่อหน้าจืดที่สุดในโลก ไม่งั้นพระเอกพระรองไม่ต่อยกันตายขนาดนี้ ไหนจะอาจารย์ไรนั่นอีกที่มาชอบฟ้าตอนแรก เอ..แวอิพี่กรมันชอบสูบบุหรี่เวลามีเรื่องละจำไม่ได้ละ
-
อ่านตอนนี้รู้สึกพี่กรน่ารักว่ะ. รู้สึกเบาสบายไม่หน่วง
-
ต้องแบบอีพี่กร คนนิสัยร้ายถึงจะปกป้องฟ้าได้ 55555+ เป็นคนเสมอต้นเสมอปลายเสมอ
ส่วนโอ้ ตัดทิ้งเถอะฟ้า ดูไม่จริงใจตั้งแต่พยายามพาฟ้าไปฝากงานเพื่อนพี่แหล่ะ แถมโดนนินทาลับหลังอีก
-
พี่กรคะ อะไรจะขนาดนั้นที่เห็นแล้วของขึ้น นี่อารมณ์หรือป่าว #พี่กรขี้หึงที่สุดในจักรวาล จับฟ้าแดกลงท้องเลยมั้ยคะ? :hao7:
-
พี่ก๊รรรรรร แกหวงฟ้าเบอร์อะไรนั่น
เอะอะจูบ เอะอะพ่นวาจาร้ายกาจ
แต่ชอบนะที่พี่กรพูดตรงๆโผงผางแบบนี้ เพราะฟ้าขี้เกรงใจเกินไป
ให้กรเป็นแบบนี้แหละ บาลานส์กันดี :katai2-1:
สมน้ำหน้ายัยน้อยหน่า เป็นไงล้ะ โดนด่าซ้าาาาาา :laugh:
ตลกเวลาฝนกับกรกัดกัน55555 กรกวนตีนโคตรๆ
เพิ่งรู้ว่าฟ้าตาสวย ผิวสวย น่ารัก
หึหึ ถึงว่าพี่กรทั้งรัก ทั้งหลง ทั้งหวงขนาดนี้ :o8:
รอตอนต่อไป ... :mew1:
-
ขอบฟ้าเลิกยุ่งกับโอ้อ่ะดีแล้ว ส่วนอีพี่กรหึงได้แบบ..
สรุปสนุกค่ะ ตอนหน้าอยากได้ยาวๆ :katai1:
-
โอ้เป็นไร :z3:
-
เฉลยหน่อยเถอะว่าโอ้โกรธฟ้าเรื่องอะไร
-
ขี้หึงได้คงเส้นคงวา อิอิ ฟ้าน่ารักจริงๆๆ อินโนเซนสุดๆ555 :mew1:
-
นางหึงไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่อง
หึงแล้วกระชากคอเสื้อ !? :a5:
-
พี่กรทำตัวดีมาก ถูกใจ ชอบมากเวลาพี่กรแกหวงน้องฟ้า หึงทุกคนที่เข้าใกล้ ทุกสิ่งอย่าง อิพี่แกขาดความรักขั้นรุนแรง อยากได้ความรักจากฟ้าทั้งหมด ไม่ให้ฟ้ามองใคร ต้องเห็นอิพี่กรสำคัญที่สุดในชีวิต พี่แกถึงจะแฮปปี้ โลกนี้อยากมีแต่ ตัวเองกับน้อง จะอยู่กันสองคน
ชอบที่พี่กรมาเฝ้าน้องน่ารักไปแล้วพี่โหด ฟ้าพี่กรทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้มีอะไรก็พูดกันนะอย่าเงียบแล้วทำให้อิพี่มันนอยด์ เอาใจมันนิดหน่อยก็ตีปีกแล้ว 555
เกรงว่าคนจุดฉนวนสงครามคนต่อไปจะเป็นพี่พล
นับวันรอให้ถึงวันจันทร์ ส่องทั้ง FB และที่นี่ตั้งแต่เย็นวันอาทิตย์ เห็นใน FB อัพ มีความสุขเหมือนวันนี้ถูกหวย ขอบคุณนะคะ รอติดตามอยู่ทุกวันค่ะ
-
เหมือนเดิมจริงๆ กร๊ากกกกกกก เวอร์ชั่นโตแล้ว ปากตรงกะใจ ใครจะทำไมกุไม่แร์
-
พี่กร เริ่มกลับมาเป็นแบบเดิมล่ะ ที่สุดแล้วก็ยังรักฟ้าอยู่นั่นหล่ะ กลับมาพอเห็นฟ้าไม่มีใครและยอมมาอยู่ใกล้ๆ ก็บังคับให้มาอยู่ใกล้ตาแถมขี้หึงเหมือนเดิม
-
เด็กนั่นก็แก่นกระโหลกจริง ถ้าเป็นผู้ชายนี่มีโดนต่อย ขี้หึงเหมือนเดิม
ขอแค่ไม่ทำฟ้าเสียใจเราโอเค
ขอบคุณค่ะ
-
กรนี่มันกรจริงๆ เหลืออย่างเดียวอย่าปากแข็ง ที่เหลือผ่าน ฮ่าๆๆๆๆๆ สุดท้ายพี่พลอย่าทิ้งฟ้านะ
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วสบายใจมากๆ
-
โอ้เป็นอะไรอ่ะ
ยัยน้อยหน่านี่สมควรโดน
-
ชอบความตรงแบบร้ายๆของกรก็คราวนี้แหล่ะ
ว่าจะฝากฝังให้ฟ้ามีเพื่อนสนิทดีๆสักคน
แต่โอ้เริ่มทำให้ไม่อยากฝากฟ้าไว้ซะแล้วซิ
รู้อะไรมา ทำไมปักใจเชื่อ ไม่ถามฟ้าตรงๆไปเลย
มานั่งประชดประชันทำไม ฟ้าไม่ทันหรอกนะโอ้
-
น้องฝนว่าแรงยังต้านพี่กรไม่อยู่
-
:hao6:พี่กรแร๊งงงงงงงงงงง ชอบบบบบ ฟ้าจ๋า เข้าข้างตัวเองบ้างผัวหลงขนาดนี้
-
โอ้ยยย ตลกอะะ
ชอบความพี่กร อิพี่มันหมาบ้า
ขี้หวงสุด กรี๊ดดด
ไม่อยากนึกภาพเลยว่าใครมาเกาะแกะฟ้าชะตาชีวิตจะเป็นยังไง
เห้อออ
ชอบปลายฝนขึ้นมาเพราะเจอเพื่อนด้านๆแบบนี้ แบบโอโหแม่คุณ
ช่างกล้าาา คือพูดต่อหน้าด้วยไง
น่ากลัวมากอะ
พี่กรคนจริงค่ะ คนจริงมากๆ ชอบๆๆ
-
หึงโหดจริงๆนะครับ
-
พี่กรนี่นิสัยเด็กเกเร เด็ดด้วย เกเรด้วย :mew5:
-
อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆ
-
จากตอนนี้ เพ่กรเริ่มมาตามเก็บคะแนนได้บ้างแล้ว
-
เรื่องเทคโอเวอร์นี่น่าจะไม่บังเอิญละ
ตอนแรกก็คิดว่าบังเอิญนะ แต่คิดไปคิดมา
ไม่หรอก อยู่ดีๆจะมาเทคโอเวอร์ได้งายยยย
ละแบบน้องฟ้าคือเป็นคนที่ชอบโดนหว่านเสน่ห์
ละคนซวยก็คือฟ้าเองนั่นแหละ ทั้งๆที่อยู่เฉยๆ
แต่อิพี่กรมันบ้า บ้าหึงเวอร์วังมาก
นี่เชื่อว่าพี่กรอยากจับฟ้าล่ามไว้อยู่กับบ้าน ดูคนเดียว
โคตรจะขี้หึง ขี้หวง นี่ขนาดยังไม่กลับมาคบกันแบบ officially นะ
ถ้าพี่พลกลับมาสนุกแน่ เหอะๆๆๆ
-
อิพี่กรแรงงงงง ขี้หึงเหมือนเดิม ดีๆชอบ แต่เดี๋ยวนะ ไอ้ประโยค 'ตอนนี้ไม่ได้อดอยากถึงขั้นนั้น' นี่มันคืออะไรคะ เอาให้เคลียร์ :m16:
โอ้ เป็นไรมากป่ะ ถ้าเป็นเพื่อนกันจริง ควรพูดกันไปเลยมั้ย อย่างน้อยฟ้าจะได้รู้ว่าถ้าตัวเองทำผิดอะไร ฟ้าจะได้อธิบาย ไม่ใช่รู้อะไรผิดๆ ตัดสินผิดๆ แล้วมองฟ้าแบบผิดหวังแบบนั้น หรือความหลงพี่พลมันบังตาจนขาดสติ (ได้ข่าวว่าเพิ่งเจอพี่พลครั้งสองครั้งเองนะ) เห็นเพื่อนที่เข้าทำงานพร้อมกันกลายเป็นตัวอะไรไปแล้ว
-
ต้องรอเก็บซากฟ้าไหม
หรือรอฉากลงโทษฟินๆ
:hao6: :hao6:
นังกรนี่หวงน้องได้กับทุกคนทุกเพศทุกวัยอ่ะ
ขี้หวงขี้หึงสุดๆ
เอาเป็นว่าขอให้ฟ้าอยู่รอดปลอดภัยละกันเนอะ
:call: :call: :call:
:call: :call:
:call:
-
อิพี่กร น่ารักนะเนี่ย อย่าเลวตอนหน้าละกาน
โอ้แกเป็นอะไร อมพะนำอยู่ได้ เก็บกดอะไรอยู่อ่ะแก ไม๊ไม่ถามฟ้าดีๆ อยู่ดีๆมาเหวี่ยงฟ้าอิสไม่โอเคมาก
-
พี่กรคนเดิมกลับมาแล้ว
หึงแรง หวงแรงเหมือนเดิม คนอ่านชอบ o13
-
มุม หึง หวง ห่วง กรบังเกิดแล้ว ชอบอ่ะ จูบละลายไปเลย อย่ารุนแรงฟ้าไปน่ะ
-
นางหึงได้ทุกเพศทุกวัยจิง ๆ
-
พี่กรชอบฟ้ามาก แต่เก็บอารมณ์เก็บอาการไม่ค่อยอยู่ หึงทุกสิ่ง ทุกเรื่อง รักแล้วรักเลยมาก ไม่ต้องกลัวนอกใจเลยเนี่ย กลัวโดนกระทืบอย่างเดียวพอ ควรจะดีใจไหมเนี่ย :katai4:
-
พี่กรนี่ขี้หึงสุดๆจริงๆ จะสงสารหรือตื่นเต้นแทนขอบฟ้าดี จู่ๆก็ตบด้วยจูบๆ ชอบมากคะคนเขียน มาไวๆนะคะ
-
เป็นตอนแรก ที่อ่านแล้วรู้สึกสบายๆ
-
เออ อักษร โกรธเรื่องไรหว่าาา
หรือเรื่องที่พี่กรกลับมา ฟ้าไม่สนใจพี่พล
-
อ่านแล้วเหมือนจะเครียด แต่ทำไมอมยิ้มตลอดเลยไม่รู้ อิอิ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อเลยฮะ
-
นี่แค่ฟ้าโดนชะนีน้อยจุ๊บแก้ม ยังโดนอิพี่กรแสดงอิทธิฤทธิ์ขนาดนี้
นึกสภาพตอนพี่พลกลับมาเจอจะขนาดไหน
โอยยยยยยยย
ไว้อาลัยขอบฟ้าล่วงหน้าเลย
สู้ๆนะลูกกกกก
:hao5:
-
ลำไยโอ้
-
โอ่ยยยยยยยยยยยยยยย พี่กร โอ่ยยยยยยยยยยย
มันไม่ได้รักธรรมดาแล้วว้อย อย่างงี้มันทั้งรักทั้งหลงแล้ววววววว ฮืออ :o8:
เฝ้ารอที่เพจทุกวันเลยค่ะ ว่าตอนต่อไปเมื่อไหร่ ง่อวววว :z1:
รอต่อนะคะ
-
นิสัยคงเส้นคงวาจริงๆนะกร
-
ถ้าจะร้ายแบบนี้ แบบที่ไม่ได้ทำให้ฟ้าเสียใจ ไม่ทำให้ดิฉันอ่านไปกุมหัวใจไป ทำไปเถอะกร มึงจะด่าผู้หญิง ด่าคนแก่ ด่าเด็ก เตะหมา หรือทุบรถพังเป็นคัน ก็เชิญคุณมึงทำเลย เอาที่มึงสบายใจ ขอแค่อย่าทำให้ลูกฟ้าของดิฉันเจ็บ เสียใจอีก เป็นพอ .. :hao5:
ปล.มึงจะเลวมุ้งมิ้งแบบนี้ได้สักกี่ตอนวะอิกร กูละหวั่นใจกับมึงจริงๆ
-
"...กับหมอนี่ แค่เห็นหน้า ของก็ขึ้นแล้ว"
สำหรับประโยคนี้ ขอกรี้ดดดดแรงๆ ให้เลยค่ะ :impress2:
-
กรี๊ดดดด ทีมพี่กร ตรงแรงดีจริง ฮิฮิ
-
กรก็คือกรวันยังค่ำ!!! :m16:
-
เป็นตอนที่ชอบอีกตอนนนนนท.
มานับถอยหลังอีกหนึ่งเดือนนนนน. เราจะสุขมากกกกกกกกก
รอนะคะะะ. รออออ. รออออออ>.<
อ่านตอนเดิมวนไปค่ะ
-
ความขี้หวงผสมปากหมาของกรนี่มันพัฒนาขึ้นไม่เคยลงเลย
ฟ้านี่มีมารผจญประเภทแอ๊บใสโคตรเยอะเลย
อักษรนี่แบบ โถ่ คนดี.... ส่งไปให้กรด่าซักรอบ
-
หวงทุกเพศทุกวัยจริงๆกร. แต่ก็ยังปากแข็ง ซึนเหมือนเดิม ตู่เขาเป็นเมีย ไม่ขอเขาดี
-
เกลียดอิพี่กรจัง
-
อ่านแล้วอ่านอึกค่ะ นิยายนี้เป็นส่วนนึงที่ทำให้รักวันจันทร์ขึ้นมา
ยิ่งอ่านยิ่งรักฟ้า :กอด1: :กอด1: และหมั่นใส้อิพี่กร :hao3:
-
พี่กรเป็นพระเอกที่เวลาหึงหวงแล้วตลก น่ารัก (สำหรับคนอ่าน 5555)
-
สนุกมาก เชียร์ข้างพี่กรเต็มตัว อย่าทำให้ผิดหวังนะ
-
โอ้ไร้เหตุผลว่ะ โกรธเรื่องอะไรก็ไม่บอก แย่มากกกก
สวนพี่กรืตอนนี้นางน่ารัก ชอบว่าน้องฟ้าหน้าจืดๆ ตอนนี้รับสารภาพแล้วว่า แค่เห็นหน้าก็ของขึ้นแล้ว แอร๊ยยยยยยยยย.ขอให้มุ้งมิ้งกันนานๆนะ อย่าเพิ่งดราม่า แล้วปั้นนี่ยังไง คนพิเศษอะไรของหล่อน มโนรึเปล่า เกลียดดดดด อย่ามาทำร้ายฟ้าอีกคนนะยะ อ่านตั้งแต่ภาคแรกจนถึงภาคนี้ ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ^^
-
ตอนล่าสุดนี่พูดเต็มปากเต็มคำได้เลยว่าไม่ชอบอักษร
ตั้งแต่โผล่มาในภาคสองก็ไม่มีสักตอนที่ชอบอักษร
ปากพูดว่าเห็นฟ้าเป็นเพื่อนสนิทอย่างนู้นอย่างนี้
แต่ทุกครั้งที่ฟ้าต้องอยู่ในสถานการณ์แย่ๆ ชวนกระอักกระอ่วนใจ สาเหตุก็มาจากอักษรทั้งนั้น
ที่เราเกลียดที่สุดคือฉากที่ขอร้องให้คนนู้นคนนี้รับฟ้าเข้าทำงาน
แต่สุดท้ายฟ้ากลับโดนพูดถึงเสียๆหายๆลับหลังตลอด
อักษรเองแทนที่จะแก้ต่างให้ฟ้าดูดีขึ้น กลับพูดจาทำให้ฟ้าดูด้อยค่าลงไปอีก
พอมาตอนล่าสุดที่โกรธฟ้าด้วยเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ยังมีหน้ามาพูดว่ามองฟ้าผิดไปอีกด้วย
จากที่ไม่ชอบขี้หน้ามาตั้งแต่แรก ตอนนี้ก็เกลียดแล้วล่ะค่ะ
คนเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ความรู้สึกตัวเองแบบอักษรมันน่ารังเกียจจริงๆ
ต่อจากนี้ไปคิดว่าคงสร้างปัญหาให้ฟ้ากับกรอีกด้วยล่ะสินะคะ เฮ่อ
เอาเถอะ อิพี่กรคนเดิมเพิ่มเติมคือความขี้หวงชนิดไคจูระดับสิบสามกลับมาแล้ว
คงวางใจได้บ้างว่าตอนนี้ฟ้าจะไม่โดนคนอื่นนอกจากพี่กรรังแกได้แล้วแน่นอน
สู้ๆนะขอบฟ้า ถึงนายจะงี่เง่าไปบ้าง แต่เราจะเอาใจช่วยนายนะ
ปล. อิพี่พลไม่ต้องกลับมาเลยได้มั้ยคะ ถถถ -_-
-
มาอ่านอีกรอบ
อีพี่กร หวงน้องมากอ่ะ ดีใจด้วยนะฟ้า
แต่อิพี่กร แกต้องไปทำอะไรอักษรแน่ๆเลยนะ อักษรถึงโกรธฟ้าขนาดนั้นอ่ะ
-
รักฟ้าก็ดีกับฟ้าให้มากๆสิ
-
เพิ่งมาตามอ่าน วันเดียวจบ อ่านหน่วงบ้าง ตลกบ้าง ฟิคเรื่องเดียวแต่มีหลายอารมณ์ 555555
พี่กรต่อให้ไปอยู่เมืองนอก พอกลับมาอยู่กับขอบฟ้าก็ยังนิสัยเหมือนเดิมเลย
ยังมีแค่พลที่ไม่รู้จะมาตอนไหน อารมณ์ไหน ลุ้นๆ
-
ตอนแรกเข้ามาอ่านจากนิยายแนะนำเพราะนึกว่าจบแล้ว มันโศกเศร้าเหลือเกินเจ้าค่ะฮืออออออออออ อยากจะอ่านตอนต่อไปขาดใจรอนๆ ทำยังไงดี :o12:
-
สนุกมากค่ะ อึดอัดขอบฟ้าปากเหว กะพี่กรกะเลวกะราดนิดหน่อย #ทีมพี่พล คึๆๆ
-
มารอๆ
-
Fallen and Destined 11
ฝ่ายขอบฟ้าพอนั่งว่างๆ รอฤกษ์ระเบิดศึกยกสองจึงค่อยมีเวลามานั่งสับสนตีกับความคิดฟุ้งซ่านในหัว ทำไมกรถึงชอบทำอาการที่คนทั่วๆ ไปคงเรียกว่า หวง กับเขานัก ในเมื่อก็ไม่ได้ต้องการตัวเขาจริงๆ สักหน่อย
ใช่แล้ว เพราะตั้งแต่ย้ายเข้าไปอยู่คอนโดหรู กรก็ไม่เคยบังคับให้เขาเป็นคู่นอนอีกเลย
แปลกไหม ตอบได้เลยว่าแปลกมาก ถ้าไม่นับจูบโชว์ชาวบ้านเมื่อครู่ นับแต่เซ็กส์แบบยัดเยียดทั้งสองครั้ง กรก็ไม่แตะต้องเขาในทำนองนั้นอีก
โอเค เขารู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนมีเสน่ห์ล้นเหลือ ใครเห็นเป็นต้องน้ำลายหก กระโจนเข้าใส่ทุกครั้ง แต่...กรต้องการอะไรจากเขากันแน่ อยากให้เขามาเป็นคนทำอาหารให้งั้นเหรอ ฝีมือทำครัวเขาก็ยังไม่ได้เรื่องคงเส้นคงวา ส่วนใหญ่กรจะซื้อกลับมา ไม่อย่างนั้นก็เข้าครัวทำเอง ซึ่งขอบอกว่าอร่อยมากๆ
จะให้เป็นความสะอาดบ้านงั้นเหรอ เขาเคยถามหาไม้กวาดกับไม้ถูพื้นกลับโดนย้อนถามว่าเอาไปทำไม พอฟังคำตอบ กรกลับบอกว่าจ้างแม่บ้านมาทำทุกอาทิตย์อยู่แล้ว อย่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง สุดท้ายเลยได้แต่เช็ดถูก๊อกๆ แก๊กๆ ไปตามมีตามเกิด
ครั้นหวังดีจะซักผ้าให้ ที่ห้องก็ดันไม่มีกาละมังสักใบ ครั้นหวังดีหอบหิ้วไป พอเห็นเข้า กรกลับทำท่าเหมือนอยากทุ่มกาละมังใส่หัวเขาพร้อมออกคำสั่งว่าห้ามซักผ้าในห้องเด็ดขาด นอกจากชั้นในและกรณีจำเป็นจริงๆ พอเขาถามเหตุผล ชายหนุ่มก็บอกว่าไม่มีที่ตาก ตรงระเบียงเป็นที่สำหรับนอนจิบเบียร์ ห้ามตากผ้า เสื้อทั้งหมดต้องส่งซักเท่านั้น จบ
ถ้าไม่นับการกอดบ้าง โอบบ้างตอนนอนร่วมเตียง แล้วเขาก็ไม่มีประโยชน์สักนิด กรจะตระหนักถึงความไร้ประโยชน์ของเขาได้เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
คิดว้าวุ่นฟุ้งซ่านจนกระทั่งเสียงเครื่องยนต์กระหึ่มจากรถแต่งโหลดเตี้ยเสียแทบติดพื้นถนนมาหยุดใกล้ๆ ยิ่งปลายฝนมองหน้าคนที่ลงจากรถแล้วตกใจ ขอบฟ้าก็รู้ว่าถึงเวลาที่รอคอย
ได้เวลาปาร์ตี้แล้วครับทุกคน
“เพิ่งมาถึงจ้ะ หน่าลงมาได้เลย” จากเท่าที่เขาสังเกตเห็น เด็กหนุ่มคนพูดย้อมผมแดงทำทรงหนามแหลมๆ เจาะหูจนพรุนไปหมด ตัวไม่สูงมากแต่หนาเหมือนนักกีฬา พิจารณาเสร็จก็หันกลับมามองกรที่ยังพิงรถสูบบุหรี่ท่าทางไม่สนโลกแล้วได้แต่ถอนหายใจเฮือก
ไม่ถึงนาที สาวน้อยในชุดเสื้อสายเดี่ยวกับกระโปรงสั้นเสียจนน่าหวาดเสียวก็ก้าวฉับๆ ออกมา น้อยหน่าชะงักนิดหนึ่งที่เห็นพวกเขายังอยู่ที่นี่ แต่วินาทีต่อมาก็เริ่มยิ้มเดินเข้าไปเกาะแขนเพื่อนชายพร้อมกระซิบกระซาบบางอย่าง
ถึงเขาจะค่อนข้างแน่ใจว่ากรโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว และต่อให้ต้องมีเรื่องวิวาท ชายหนุ่มก็คงเอาตัวรอดได้ แต่ถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากให้เรื่องจบลงด้วยดีมากกว่าจึงพยายามเรียกเป็นครั้งสุดท้าย
“พี่กร เราไปกันเถอะ”
คำตอบของกรคือยกมือกอดอก มองท่าเดินอาดๆ เข้ามาหาของอีกฝ่ายด้วยสีหน้าคล้ายเบื่อหน่าย
“หน่าบอกว่ามึงคอยดักรออยู่ ทำไมวะ ผู้หญิงไม่เล่นด้วยแล้วตื๊อไม่เลิกหรือไง”
คาดว่าอีกฝ่ายคงสังเกตแล้วว่ากรก็ตัวสูงใหญ่ไม่ใช่น้อยจึงไม่ได้เอะอะก็ปรี่เข้ามาหาเรื่องอย่างที่นึกกลัว ขอบฟ้าเริ่มใจชื้น อีหรอบนี้ถ้าแค่อธิบายดีๆ ก็คงต่างคนต่างไปได้ไม่ยาก
ทว่าผู้ชายที่ชื่อกรไม่เคยชอบเรื่องง่ายๆ เลยสักครั้งนี่สิ เพราะเจ้าตัวดีดบุหรี่ทิ้ง กล่าวกลั้วหัวเราะ
“ก็แค่อยากเห็นแฟนหน้าจืดชืดจนน้องหน่าบ่นว่าเบื่อแค่นั้นเอง”
ขอบฟ้ายกมือกุมขมับในขณะที่ปลายฝนอ้าปากค้างเหมือนคนเพิ่งรู้อิทธิฤทธิ์ของพ่อเจ้าประคุณ
“ว่าไงนะ” นายหัวแดงเริ่มตะโกน “กูไม่เชื่อหรอกว่าหน่าจะพูดแบบนั้น!”
“แล้วกัน งั้นลองถามเจ้าตัวดูเองสิ ไม่งั้นก็ถามน้องฝนก็ได้ว่าเมื่อกี๊เราได้ยินกันเต็มสองรูหู แต่ดูไป นายก็ไม่เห็นจะหน้าจืด คงหมายถึงแฟนรายอื่นมั้ง” เหลียวมาส่งยิ้มหวานให้ปลายฝน “น้องฝนว่างั้นไหมจ๊ะ”
เขาสะดุ้งเฮือก มันเรื่องอะไรกรถึงจะลากน้องสาวเขาไปเกี่ยวด้วย อารามร้อนใจจึงประท้วงเสียงลั่น “น้องเขาพูดถึงผมต่างหาก อย่าไปซี้ซั้วว่าคนอื่น เพราะต่อให้หมายถึงแฟนน้องหน่าหน้าจืดคนนี้ เราจะไปพูดถึงก็ไม่สมควร...”
ทั้งที่พยายามดับไฟ หากดูเหมือนสิ่งที่เขาสาดลงไปจะเป็นน้ำมันยังไงไม่รู้ ขณะที่คิดหาคำพูดเหมาะสมไม่ออก ฝ่ายตรงข้ามก็เดินอาดๆ เบนเป้ามาหาเขาแทน
“นี่มึงกล้าด่ากูเหรอ! หา มึงสิไอ้หน้าจืด...”
กำปั้นไม่มีรูซัดเข้าครึ่งปากครึ่งจมูกคนพูดแทบจะทันที กรหมุนข้อมือเหมือนคนร้างเวทีไปนาน
“พวกกูใช่เพื่อนเล่นมึงเหรอ อย่ามาซี้ซั้วเรียก”
เอ่อ ตัวคนพูดนั่นล่ะที่ชอบเรียกเขาแบบนั้น เรียกบ่อยด้วย
“มึง...!” ฝ่ายโดนชกเช็ดเลือดกำเดาที่ไหลเปรอะเปื้อนแล้วชี้หน้า ฝ่ายกรซึ่งทำท่าจะเดินเข้าไปหาอีกรอบก็โดนขอบฟ้ากับปลายฝนกระโจนคว้าแขนไว้คนละข้าง
“พี่กร พอได้แล้ว ผมไหว้ล่ะ” หมด หมดกัน ไอ้ที่คิดๆ ว่าโตๆ กันแล้วนี่มันคนละส่วนใช่ไหม ต่อมวิวาทและหาเรื่องยังทำงานคล่องเหมือนเดิมเปี๊ยบ
โชคดีที่คู่กรณีหันไปให้ความสนใจกับทางอื่นแทน น้องน้อยหน่าที่ยืนหน้าซีดร้องอุทานด้วยความเจ็บเมื่อโดนฝ่ายชายคว้าแขนลากไปพร้อมเสียงคำราม “ไปคุยกันให้รู้เรื่อง!”
“เดี๋ยว” ขอบฟ้ารีบปล่อยแขน ตั้งท่าจะวิ่งตามทั้งคู่ไปแต่กลับโดนมือแข็งคว้าไว้แน่น “ปล่อยก่อน พี่กร”
“ไม่ปล่อย” นอกจากไม่ปล่อย ยังลากเขากลับไปยัดใส่ที่เดิม “ไปกันได้แล้ว”
“ไม่ไป” พยายามดันประตูเปิด แต่ร่างสูงด้านนอกยันไว้ ตีหน้ายักษ์ใส่ ชะงักนิดหนึ่งแต่ย้ำหนักแน่น เราต้องไม่กลัวๆ “พูดให้คนเข้าใจผิดกันแบบนั้นแล้วถ้าเกิดเขาทะเลาะลงไม้ลงมือกันจะทำยังไง”
“ช่างหัวมันสิ เสือกมาแตะของของกูดีนัก” เจ้าผู้ชายหัวใจฆาตกรพูดหน้าตาเฉย “แค่สั่งสอนเด็กนิดหน่อย จะโวยวายทำไมวะ”
หมด จบกันแล้วจริงๆ ตรรกะยังหลุดจากแกนโลกเหมือนเดิม อยากรู้ว่าใครเขาสอนกันด้วยกำปั้นแบบนี้บ้าง ถึงจะตูมเดียวก็เถอะ
แถมไอ้นิสัยหวงของเหมือนเด็กนี่อีก ต่อให้เจ้าตัวไม่ยอมแตะแล้วก็ตาม เขาเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นเสื้อผ้าเก่าๆ ที่เจ้าของไม่คิดจะใส่อีกหากจะทิ้งก็ยังเสียดาย ยังไม่ทันที่จะหาคำพูดไปต่อได้ ปลายฝนก็แตะบ่าจากด้านหลัง
“อย่าไปยุ่งกับหน่าเลย พี่ฟ้า มันมีวิธีเอาตัวรอดอยู่แล้วล่ะ ห่วงแต่คนอื่น คิดหาทางรอดให้ตัวเองก่อนดีกว่าไหม”
...ยัยฝน ชักจะไม่น่ารักเท่าไหร่แล้วนะ พี่ชายเริ่มไม่ปลื้มอย่างแรง
++++++++++
กว่าพวกเขาจะจัดการขนย้ายสัมภาระทั้งหมดเข้าหอใหม่ได้ ท้องฟ้าก็เริ่มมืดเสียแล้ว
หอที่ปลายฝนย้ายเข้ามาอยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยไม่มาก สภาพห้องพักค่อนข้างใหม่เลยทีเดียว โดยเฉพาะหนิง รูมเมทคนใหม่ของน้องสาวที่ขอบฟ้าให้คะแนนเต็มร้อยหลังจากเผชิญรูมเมทเก่าแบบน้องระเบิดน้อยหน่ามาแล้ว
ที่สำคัญ หอนี้มีสิ่งอำนวยความสะดวกอย่างลิฟต์อีกด้วย ถึงจะมีแค่ตัวเดียวและเล็กเหมือนกล่องขนาดยืนสี่คนเต็มก็ตามที
“อืม ดีจัง สะดวกดีเนอะ มีลิฟต์ด้วย” ขอบฟ้าพยักเพยิดหน้าอย่างชอบใจ
“แคบ” ใครพูดคงไม่ต้องบอก มิหนำซ้ำยังปรายตามาทางเขา “เตี้ยก็เตี้ย แต่คงพอดีกับมึง”
“ผมไม่ได้เตี้ยนะ แต่พี่กรต่างหากที่สูงมากเกินไป” ตอบโดยมองอีกฝ่ายผ่านเงาสะท้อนบนบานประตูลิฟต์ตรงหน้า อืม เขาสูงกว่าปลายฝนราวช่วงศีรษะ แต่กรก็สูงกว่าเขาขึ้นไปอีกหนึ่งช่วงศีรษะ เหมือนหัวกรเกือบจะชนเพดานลิฟต์จริงๆ นั่นล่ะ
แต่ต่อให้คับแคบและเตี้ยแค่ไหน มันก็ช่วยให้พวกเขาสามารถขนย้ายข้าวของได้โดยไม่ลำบากมากนัก เพราะแค่เข้าช่วงพลบค่ำก็เสร็จเรียบร้อย
“หิวแล้ว” ชายหนุ่มที่เพิ่งยัดขนมปังหมดไปทั้งถุงร้านสะดวกซื้อเมื่อชั่วโมงที่แล้วประกาศหลังวางกล่องกระดาษใบสุดท้ายลงบนพื้นห้องได้ “ไปหาข้าวกินกัน”
ใจจริง เขาอยากอยู่ช่วยน้องสาวจัดโน่นจัดนี่ต่ออีกหน่อย แต่พอเห็นหน้ากรก็เปลี่ยนใจ “ก็ได้ งั้นเราไปหาอะไรกินกันก่อน ฝน น้องหนิงก็ไปด้วยกันนะ”
หนิง เด็กสาวที่ไม่ได้สวยจัด แต่น่ารักแบบใสๆ ตั้งท่าจะปฏิเสธ หากปลายฝนรีบขัด “ไปด้วยกันเถอะ หนิง อุตส่าห์มีเจ้ามือมาเลี้ยงถึงที่ทั้งที”
“แถวนี้มีอะไรกินบ้าง เอาที่ใกล้ๆ เร็วๆ” ร่างสูงพูดระหว่างที่ยกแขนเสื้อป้ายเหงื่อบนหน้าผาก “หิวแล้ว”
“ตรงหน้าปากซอยมีร้านหมูกะทะค่ะ ของสดใช้ได้ พวกนักศึกษากินกันเยอะ” เจ้าถิ่นเสนอซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย
ทว่าเห็นสภาพเหงื่อโทรมของคนตรงหน้า ขอบฟ้าจึงเอ่ยแนะ “พี่กรไปล้างหน้าล้างตาหน่อยไหม หรือถ้าไงขอใช้ห้องน้ำอาบน้ำเลยดีกว่าจะได้สดชื่น...”
“ไม่เอา หิวแล้ว”
ขอบฟ้าส่ายหน้า อมยิ้มกับกรเวอร์ชั่นหิวแล้ว แต่ก็ยังเดินไปดันบ่าเข้าห้องน้ำเล็กๆ ตรงมุมห้อง “งั้นแค่ล้างหน้าก็ได้”
“มึงนี่จู้จี้ว่ะ” บ่นพึมแต่เจ้าตัวก็ยอมเดินเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้ขอบฟ้าซึ่งยังยิ้มกับกิริยาแบบเด็กๆ หันมาเจอสองสาวกำลังยืนจ้องตาแป๋วอยู่
“หืม มีอะไรหรือเปล่า ฝน พี่ขอยืมผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆ ให้พี่กรหน่อย”
ปลายฝนคุ้ยได้ผ้าขนหนูผืนเล็กมาส่งให้พร้อมถอนหายใจเฮือกๆ โดยไม่ยอมอธิบายอะไรเพิ่มนอกจากหันไปหวีผม ประแป้งเตรียมออกไปหามื้อเย็นกิน
สิบนาทีต่อมา สี่ชีวิตก็มาถึงร้านหมูกะทะเป้าหมาย ลูกค้าดูเหมือนจะเป็นนักศึกษาวัยเรียนเป็นส่วนใหญ่ หลังได้โต๊ะบริเวณริมทางเดิน ร่างสูงก็เดินตรงดิ่งไปตักอาหารที่วางเรียงรายเป็นแถวทันที
สองสาวเลือกสั่งน้ำเปล่า ในขณะที่ขอบฟ้าสั่งน้ำอัดลมให้กรกับตัวเอง พอพนักงานเดินไป เขาก็หันไปบอก “ฝนกับหนิงไปตักเถอะ เดี๋ยวพี่เฝ้าของให้”
ไม่ถึงอึดใจ กรก็เดินถือจานใส่ของสดพูนจานกลับมา ขอบฟ้ามองภูเขาเนื้อสดแล้วรีบรับมาถือไว้
“พี่กรไปตักของกินเล่นมากินก่อนสิ เดี๋ยวผมย่างพวกนี้ให้” โบกมือสั่งแล้วเขาก็กุลีกุจอวางเนื้อลงบนกะทะ เนื้อชุดแรกยังไม่ทันสุก ชายหนุ่มก็กลับมาพร้อมข้าวผัดจานโต
“สุกหรือยัง” ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ได้ กรก็เอ่ยเร่ง ขอบฟ้านิ่งไปนิด รอฟังคำต่อไปอย่างค่อนข้างแน่ใจ “หิวแล้ว”
คราวนี้ เขาอดไม่ไหว ถึงกับขำพรืด เอ่ยกลั้วหัวเราะ “ครับๆ รอแป๊บนะ เดี๋ยวก็สุก กินได้แล้ว”
“หัวเราะอะไรวะ เมาโค้กหรือไง” คนชำเลืองมองขวางๆ เอาตะเกียบจิ้มหัวเขาอย่างไม่มีมารยาท แต่ขอบฟ้าก็ยังเอาแต่หัวเราะ ยิ่งเห็นเขายิ้มกว้างขึ้น กรยิ่งเพ่งสายตา ถามจริงจัง “เฮ้ย ถามจริง ขำอะไร”
“หืม ไม่มีอะไรหรอกครับ กินเถอะ ชิ้นนี้สุกแล้ว” คีบเนื้อชิ้นแรกประเดิมใส่จานอีกฝ่าย
“ไม่มีอะไรได้ไง ก็มึงขำกู” กรพลิกเนื้อบนกะทะ เลือกชิ้นที่สุกแล้วคีบใส่จานตัวเองอย่างคนเปี่ยมน้ำใจพลางกล่าวว่า “วันหลังกูจะได้พูดอีก เผื่อมึงจะหัวเราะอีกไง”
ขอบฟ้าชะงัก หันขวับไปมองฝ่ายที่กำลังจ้องหมูกะทะราวกับเป็นสิ่งที่น่าสนใจที่สุดในโลก ขณะที่เขาคิดจะเอ่ยปากพูดนั่นเอง สองสาวก็เดินกลับมาเสียก่อน เขาจึงหันไปง่วนกับการย่างเนื้อเหมือนเก่า
บอกไม่ถูกว่าเขามีความสุขหรือเปล่าและเขาทำผิดหรือไม่กับการยอมรับสภาพความสัมพันธ์เช่นนี้ แต่อย่างหนึ่งที่แน่ใจคือสิ่งที่คาดหวังมักมอบความผิดหวังให้กับเขามาตลอดชีวิต วินาทีนี้เขากับกรอาจนั่งหัวเราะด้วยกัน แต่ใครจะรู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น วันนี้มันอาจเป็นความรู้สึกดีๆ แล้วพรุ่งนี้กรจะรักเขาบ้างหรือยัง
บางครั้ง เขาก็อดคาดหวังอะไรเกินตัวไม่ได้อยู่ดี
“พี่ฟ้า มัวแต่นั่งเหม่อ เดี๋ยวเนื้อก็ไหม้หมดหรอก” เสียงของน้องสาวเรียกเขาหลุดจากภวังค์ ขอบฟ้ารีบเอื้อมมือไปกลับเนื้อตรงหน้า แต่ด้วยความรีบร้อนทำให้นิ้วพลาดไปโดนขอบกะทะร้อนๆ จนได้
“โอ๊ย!” สะบัดมือด้วยความตกใจ แต่กรก็รีบคว้ามือเขาไปพลิกดู
“น้องฝน เทน้ำแข็งใส่ผ้าเปียกให้หน่อย เร็ว” กรยึดมือเขาไว้แน่น ไม่ยอมให้เขายกสะบัดหรือเอานิ้วมาเป่าตามความเชื่อว่าจะช่วยให้หายเจ็บ พอรับผ้าเย็นเฉียบมาได้ก็เอามาประคบนิ้วบวมแดงทันที “โดนไม่เยอะเท่าไหร่ กลับไปแล้วเดี๋ยวค่อยหายาทา”
“อื้อ” น่าแปลก น้ำแข็งเย็น ปลายนิ้วก็เย็น แต่มือกรอุ่น เช่นเดียวกับหัวใจเขา
“ซุ่มซ่าม เซ่อตลอด มึงอ่ะ”
“อื้อ”
“กูหิวก็จริง แต่ไม่ได้อยากกินนิ้วย่าง”
ขอบฟ้าขมวดคิ้ว ขยับจะดึงนิ้วออก เอ่ยอย่างเริ่มหงุดหงิดเล็กๆ “อื้อ รู้แล้ว”
แต่กรกลับโยนผ้าเย็นลง รวบปลายนิ้วเย็นเฉียบรวมทั้งมือเขาไปกุมไว้
“รู้แล้วก็ทำอะไรระวังๆ หน่อย กูเป็นห่วง”
ก่อนจะยอมปล่อยมือและหันกลับไปสนใจหมูกะทะต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขอบฟ้าชำเลืองมองสองสาว เห็นว่ากำลังก้มหน้าก้มตา พยายามไม่มองข้ามกะทะกลางโต๊ะมาทางพวกเขาเท่าไหร่
ไม่ได้การ เขาเป็นพี่ชายนะ มีศักดิ์ศรีค้ำคออยู่ มาทำตัวจู๋จี๋ต่อหน้าน้องสาวกับเพื่อนใช้ได้ที่ไหน เขาต้องวางตัวให้เหมาะสม ต้องทำตัวเป็นผู้ใหญ่ใจเย็น...
“หมูหมดแล้ว” กรเงยหน้า เอาตะเกียบจิ้มเขา มันเสียมารยาทนะ ไม่รู้หรือไง “เฮ้ย กูบอกว่าหมูหมดแล้ว”
“รู้แล้ว” เขากำลังทำตัวเป็นผู้ใหญ่อยู่ ฉะนั้นจะไม่โกรธกับแค่โดนตะเกียบจิ้มเร่งยิกๆ อยู่นั่น “ผมย่างให้อยู่ไง”
ยอมหันไปคีบผักกินอยู่แป๊บเดียว เจ้าสัตว์กินเนื้อก็กลับมาจิ้มแขนเขาต่อด้วยตะเกียบเจ้ากรรมคู่เดิม “เฮ้...”
“บอกว่ารู้แล้ว แล้วก็เลิกเอาตะเกียบจิ้มผมสักที มันเสียมารยาทนะ พี่กร” เขาหันไปทำเสียงดุเท่าที่ความสามารถจะอำนวย
“อะไรวะ แค่นี้ต้องทำเป็นโมโห” ใช่สิ ถ้าลองเป็นเขาที่เอาตะเกียบจิ้มบ้าง คงไม่แคล้วโดนหลังแหวน
หากบ่นพึมพำแล้วกรก็ลุกไป เปิดโอกาสให้เขาย่างเนื้อโดยไม่มีคนคอยเร่งและกวนใจ
ปลายฝนคีบหมูส่งให้เขากินเองเสียบ้างหลังจากเห็นเขาคีบชิ้นที่สุกแล้วลงจานข้างๆ หมด “พี่ฟ้า ฝนไม่เคยชอบนิสัยเหวี่ยงๆ แบบพี่กรเลยนะ ไม่ชอบมาตั้งแต่สมัยก่อนจนมาเดี๋ยวนี้ก็ยังไม่ชอบ”
เอ่อ ฉลาดมาก ปลายฝนที่รู้จักพูดตอนเจ้าตัวไม่อยู่ที่โต๊ะ
“ฝนเคยสงสัยว่าระหว่างพี่พลกับพี่กร ทำไมพี่ฟ้าถึงทิ้งพี่พล มาหลงผิดกับผู้ชายนิสัยติดลบแบบนี้ เพราะถึงพี่พลจะไม่ได้ดีเว่อร์แต่ยังไงก็ดีกว่าตานี่แน่ๆ”
“ฝน พี่ว่า...ไว้เราค่อยคุยกันทีหลังดีไหม” ลอบชำเลืองมองน้องหนิง หากผู้เป็นน้องสาวกลับไม่สนใจจะฟัง
“ไม่ คุยกันตอนนี้ดีแล้ว” ปลายฝนย้ำ มองไปที่ร่างสูงเด่นที่ตักโน่นตักนี่แบบไม่สนใจสายตาชาวบ้าน โดยเฉพาะสาวๆ ที่บ้างก็ลอบมอง บ้างก็มองอย่างออกหน้าออกตา “กับคนเงียบๆ จืดๆ ไม่หือ ไม่อือ ไม่เถียงใครแบบพี่ฟ้า ฝนไม่เข้าใจว่าจะอยู่กันรอดได้ยังไง แต่ตอนนี้ ฝนชักเริ่มเข้าใจ”
“เข้าใจอะไรของเธอ” ย้อนถามพลางเพ่งตามองกรที่ยังง่วนอยู่กับการตักอาหารไม่เลิก กินไม่หมด เขาปรับเงินนะพี่กร
“เข้าใจว่าพี่ฟ้าก็หัวเราะ ก็โกรธเป็นกับเขาด้วยไง แถมยังกล้าดุคนแบบหมอนั่นอีก เอ แต่เรียกว่าดุหรือสอนก็ไม่รู้ แล้วเห็นหมอนั่นก็ดูห่วงใยเทคแคร์ดี แถมยังตลกด้วย งั้นก็ช่างเถอะ เอาเป็นว่าฝนจะยังไม่บอกพี่หมอกแล้วกัน” สรุปแล้วน้องสาวยังทิ้งคำเตือนสุดท้ายไว้ “อย่าลืมพี่พลล่ะ เขากลับมา พี่ฟ้าต้องเจอปัญหาใหญ่มากแน่”
เขาเข้าใจดีว่าปลายฝนหมายถึงอะไร ต่อให้เขากับพลชนะจะไม่ได้คบหากันในฐานะพิเศษ ถึงพลชนะจะชอบหยอดนิดหยอดหน่อยแล้วก็ทำเป็นเรื่องขำขัน แต่อีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไรที่กลับมาเจอสภาพของพวกเขาในยามนี้ สภาพความสัมพันธ์แบบไม่รู้จะนิยามว่าอะไรดี คนสองคนที่อาศัยอยู่ในห้องเดียวกันดูจะใกล้เคียงที่สุด แต่ต่อให้ไม่มีเรื่องอย่างว่าเข้ามาข้องเกี่ยว แค่คราวก่อนตอนรู้ว่าเขาบังเอิญเจอกร พลชนะยังมีท่าทีฉุนเฉียวจนถึงขั้นมีปากมีเสียงกันอยู่เลย
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาอาจคิดหาทางออกง่ายๆ ด้วยการแยกตัวออกมาจากกรอีกครั้ง แม้ตอนแรกเขาจะนึกกลัวคำขู่อยู่บ้างก็ตาม หากหลังจากคิดใคร่ครวญดีๆ แล้ว ชายหนุ่มไม่ใช่คนที่จะทำอันตรายครอบครัวหรือเพื่อนเขาได้ กรอ่อนโยนกว่าที่คิด เหมือนกับที่พลชนะก็น่ากลัวกว่าที่คาด
และหลังจากคิดทบทวนหาคำตอบให้การกระทำของตนเองที่ยังทู่ซี้อยู่ตรงนี้ ขอบฟ้าได้แต่ยอมรับตรงๆ ว่าเขาอยู่เพราะอยากอยู่...ก็แค่นั้นเอง
ส่วนมันจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าความรักหรือเปล่า เขาก็ยังไม่แน่ใจ สิ่งเดียวที่แน่ใจคือการอยู่กับกรไม่ใช่เรื่องง่าย มันไม่เคยเป็นเรื่องง่ายดายเลยสักครั้ง
“พี่กร ตักอะไรมาตั้งเยอะตั้งแยะ พี่กรกินไม่หมด ฝนกับหนิงไม่ช่วยนะ” ปลายฝนตาเหลือกมองภูเขาเนื้อกับผักที่ถูกวางลงบนโต๊ะ “ถ้าโดนปรับจนเงินไม่พอจ่าย เอาพี่ฟ้าไปช่วยล้างจานแล้วกัน”
“พูดบ้าๆ” เจ้าตัวเอ่ยกลั้วหัวเราะ “พี่มึงงุ่มง่ามจะตาย ให้มันนั่งมองกูล้างอย่างเดียวก็พอ”
มันไม่เคยเป็นเรื่องง่าย แต่การจะให้แยกจากไปคือเรื่องที่ยากเย็นยิ่งกว่าทุกครั้ง
เขาไม่เคยร้องขอความเห็นใจ ไม่เคยคิดอยากเรียกร้องความเมตตาจากฟ้า แต่ตอนนี้ ทั้งหมดที่เขาต้องการคืออยากให้วันเวลาดีๆ แบบนี้คงอยู่ตลอดไป
+++++++++++
-
พี่กรเหมือนเดิมเด๊ะ แต่เพิ่มเติมคือความเป็นห่วง
พอจะลดโทษให้กึ่งหนึ่งนะ
-
มาแล้วววว
พี่กรมันน่ารักนะ อยากให้ช่วงเวลาดีๆแบบนี้อยู่กับฟ้าไปนานๆ
พี่พลอย่าเพิ่งกลับมาเลย ถ้าพี่พลกลับมาคงมีปัญหาอีกรอบแน่
จริงอย่างที่ฟ้าคิด ที่ว่าพี่พลก็ร้ายเหมือนกัน ไม่อยากให้มาทำร้ายฟ้าอีก
ตอนนี้ฟ้ากล้าดุกล้าเตือนพี่กรแล้ว อิอิ เมื่อไหร่อิพี่จะเชื่อง 55555
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เราสงสัยนะ เรื่องนี้จะมีตอนหวานๆมั้ย อ่านจบภาคหนึ่งยันมาถึงภาคสอง ก็เพิ่งเห็นฉากสวีทที่สุดก็ตอนนี้แหล่ะ
-
ชอบตอนที่พี่กร เห็นฟ้าหัวเราะ แล้วอยากรู้ว่าเพราะอะไร จะได้ทำอีก เพื่อเอาใจน้องฟ้าอ่ะ
นั่นสิเนาะ ฟ้ายอมอยู่กับกร เพราะแค่อยากอยู่ด้วย แต่ถึงไม่ กรก็มีวิธีทำให้ฟ้ายอมอยู่ด้วยอีกนั่นหล่ะ
รอตอนพี่พล อกหักอีกรอบนี่สิ จะเป็นยังไงบ้างหนอ
-
ค่ะ ความน่ารักค่อยๆ บังเกิด :katai2-1:
ถ้าพี่พลกลับมานี่จะเป็นยังไงกันล่ะที่นี้ ลุ้นจริงๆ
กลัวจะพาเราล่วงตุ๊บ โดยไม่ทันตั้งตัวจริงๆ เลย :katai1:
-
เหมือนพายุกำลังจะมา
-
นิสัยยังไงก็นิสัยอย่างนั้น โถวววว อิพี่กรเอ้ยยย
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
มีความมุ้งมิ้งนิสนึงงง 55555 :katai2-1:
-
ชอบตอนนี้อ่ะ กรฟ้า เป็นอะไรที่ดีมาก
-
:katai2-1: น้องฟ้านี่สวยใส มองโลกในแง่ดีสุดๆ
-
อิพี่กรน่ารักมาก ช่วงนี้คะแนนบวกเยอะเลย อย่ามีดราม่าอีกเลยนะ อยากให้ฟ้ามีความสุขสักที :hao5:
-
ไม่อยากให้พี่พลกลับมาเลย
-
พี่กรน่ารัก .. ฟ้าก็ชัดเจนพูดมากขึ้นรึปล่าว
-
ชอบพี่กรเวอร์ชั่นนี้อ่ะ เหมือนคนคิดได้แล้ว
แบบว่า คิดยังไงก็รู้สึก พูดออกไป
แต่ก่อนนะ ปากแข็งอย่างกะอะไรดี
ชอบก็ไม่พูด รักก็ไม่พูด เป็นห่วงก็ด่า
ตอนนี้เหมือนเย็นลงมาก สองปีที่ผ่านมาคงสอนได้เยอะ
ระเบิดเวลาเหมือนกำลังนับถอยหลังเวลาที่พลชนะกลับมา
ไม่เคยชอบพี่พลนะ เหมือนคนร้ายลึกจริงๆ
เพราะงั้น ภาพตอนนี้ถึงยังดูดีแต่ฟ้าก็รู้แล้วว่าพี่พลก็ไม่ได้ดีจนเกินไป
-
พี่กรทำดีมาสองตอนละ ดีให้ตลอด ทำไรก็นึกถึงฟ้าไว้มากๆ
คิดถึงตอนจ๊ะกับพี่พลนี่สยองมาก ฟ้าคงจะแหลกอยู่ตรงกลาง
ยังไงก็เห็นแก่น้องฟ้านะสองพี่ พี่กรเวอร์ชั่นติดดิน ร้องแต่หิวๆๆ นี่น่ารักมาก
กับตอนเอามือน้องไปกุมบอกอย่าทำให้ห่วง กับที่บอกว่าน้องหัวเราะอะไรจะจำไว้งี้ โอ้ย น่ารักๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
เริ่มมองเห็นความน่ารักของอิกร...!!!
-
กรตลกอย่างที่ฝนว่าจริงๆ ด้วย
“พูดบ้าๆ” เจ้าตัวเอ่ยกลั้วหัวเราะ “พี่มึงงุ่มง่ามจะตาย ให้มันนั่งมองกูล้างอย่างเดียวก็พอ”
คือนึกว่า กรจะบอกว่า "กูรวยจะตาย แค่ค่าปรับจิ๊บๆ มีปัญญาจ่ายหรอก" อะไรประมาณนี้
นึกสภาพกรล้างจานใช้หนี้ค่าปรับหมูกระทะไม่ออก :laugh:
-
เราเห็นใจพระรองเสมอตั้งแต่ภาคแรกแล้ว แต่ความรักเป็นเรื่องประหลาด ให้ดีแสนดีแค่ไหน ถ้าใจไม่ได้คิดอย่างนั้นมันก็ไม่คิด
เราอยากให้ฟ้ายืนหยัดชัดเจนเพื่อตัวเองบ้าง ไม่ว่าฟ้าจะสงสัยว่ากรรักตัวเองหรือไม่ (จริงๆมันชัดมาก แต่ฟ้าเจียมตัวจนไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง) แต่ความเป็นจริงคือ ฟ้ารักกร ฟ้าต้องยืนยันสิ่งนี้กับพล เราว่าพลต้องเจ็บปวดมาก เเต่เกมความรักก็เป็นแบบนี้ ไม่มีส่วนเกินหรอก มีแค่สองคนเท่านั้น ถ้าพลรักฟ้ามากๆจริงๆ พลต้องปล่อยฟ้าไป
-
:pig4:
ขอบคุณนะคะ
-
ก็มีแค่กรที่ทำให้ขอบฟ้ามีอารมณ์หลากหลาย
นอกเหนือจากอารมณ์ขี้เกรงใจอะไรก็ได้
ว่าแต่มุมนี้ของพี่กรก็น่าเอ็นดูอยู่นะ
-
เราล่ะกลัวใจพี่พลจริง พี่กรหนูฟ้ามันชอบคิดมากนะ. บอกไม่หวังๆ แต่คือมาหวัง. เดี๋ยวนางเตลิดนา :hao4:
-
"เธอทั้งนั้นที่ทำ...ให้ชีวิตฉันน่าจดจำ ตั้งแต่ได้เจอเธอ..."
-
พี่กรน่ารักขึ้นเยอะเลย มีแสดงออกส่ารักฟ้าห่วงฟ้าดีจังคะ
-
กรนี่นิสัยเด็กมากๆ
สงสารพลอ่ะ ให้โอ้มาดูแลละกัน ลงตัวดี
-
พี่กรน่ารักขึ้นเยอะเลย
เหมือนความเป็นผู้ใหญ่ทำให้ใจร้อนกับฟ้าน้อยลงป่ะ
ขอให้พี่กรน่ารักแบบนี้ไปอีกหลายๆตอนนะคะ
-
พี่กรจ๋าาา ขอให้ดีแบบนี้ไปอีกนานๆเถอะจ่ะ 5555555
-
วรรคสุดท้ายนี่เป็นความรู้สึกของฝั่งพี่กรหรอเนี้ย แปลกใจแต่ก็อยากฟังความรู้สึกของทางอิพี่กรมานานแล้ว อิพี่กรทำไมมันน่ารักขึ้นทุกวัน หรือพี่พลความจริงร้ายมากแบบที่ฟ้าพูด รอตอนต่อไปค่า :mew1:
-
ตอนนี้เหมือนคู่รักทั่วๆไปมากๆ ชอบๆ
ถามตัวเองทุกครั้งว่าอิกรมันหายไปไหนหว่า
มันคล้ายเดิม แต่ไม่ใช่คนเดิมนะ :hao7:
-
พี่กรน่ารักตลอดเลย ยกเว้นเวลาปากเสีย 55
พอโตขึ้น เหมือนจะเป็นห่วงฟ้ามากกว่าเดิมอีกนะเนี่ย
ไม่อยากให้พี่พลกลับมาเลย
กลัวพายุ คนนิ่ง ๆ เขาว่าอารมณ์รุนแรง :ling3: อย่าโมโหจนบีบคอฟ้าอีกก็แล้วกัน
ขอบคุณสำหรับ ตอน 11 ค่า :pig4:
-
พี่กรก็มีมุมน่ารักในแบบเขาล่ะน้อ
-
พี่กรน่ารัก ในแบบพี่กร ใจดีอ่อนโยนกว่าที่คิด เห็นด้วยกับฟ้า ระหว่างพี่กรกับพี่พล เชียร์พี่กร พี่พลอย่ามาทำให้เขาสองคนทะเลาะกันเลย ขอให้สองคนมีความสุขไปอีกสักนิดเถอะ สงสารฟ้า
รอตอนต่อไปนะคะ
-
“ถ้าโดนปรับจนเงินไม่พอจ่าย เอาพี่ฟ้าไปช่วยล้างจานแล้วกัน”
“พูดบ้าๆ” เจ้าตัวเอ่ยกลั้วหัวเราะ “พี่มึงงุ่มง่ามจะตาย ให้มันนั่งมองกูล้างอย่างเดียวก็พอ”
ชอบประโยคนี้ของพี่กรอ่ะ แสดงให้เห็นว่า เป็นห่วงและดูแลฟ้าดีขนาดไหน ถึงบางครั้งคำพูดจะไม่น่าฟังเท่าไหร่ล่ะนะ
-
พี่กรเริ่มโรแมนติกมานิดๆ
ใช้ความเถื่อนปกปิดความเขินอายไว้ใช่ไหมพี่ 5555+
-
เข้ามานับถอยหลังงงงง
ดีใจมากกกกก. ใกล้แล้วว
ชอบตอนนี้ที่สุดอีกตอน
ชอบพี่กรแบบนี้
คิดถึงโมเม้นแบบนี้มากๆๆๆๆๆ
พี่กรรรรรร ทูนหัวของน้องงง
-
มาแล้ววววว พี่กร ฟ้าาาาาาาาา :hao5: :hao5:
-
โอ้ยยยย อิพี่กรน่ารักเว่อร์อะ อยากให้เป็นแบบนี้นานๆ อั
อยากให้ฟ้ามีความสุขแบบนี้ไปเรื่อยๆ ^^
-
หวานได้หน่อยเดียวเอง แบบซึนๆด้วย
เหมือนรอพายุเข้า
-
กรแสบไม่เปลี่ยน
แต่ที่แน่ๆคือ ฟ้ายังซื่อออออออออออเหมือนเดิม
-
ถ้าพลมา พายุเกิดแน่ๆ
-
ไม่ต้องห่วงหรอกฟ้า เรื่องความรักของพี่กรที่มีต่อฟ้าในตอนนี้อ่ะ
ถ้าตอนนี้ฟ้าถูกรถชน (เหตุการณ์สมมุติ) ถึงพี่กรจะไม่เอาตัวเข้าไปรับแทน
แต่เขาจะต้องเป็นคนที่เสียใจมากจนเป็นบ้าแน่ๆ
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านถึงตอนที่ 23 มันสนุกมากกกกก คนเขียนแต่งเก่ง o13
อ่านมาถีงตอนนี้กลับรู้สึกสงสารพลที่สุด
คือนางรักของนางทะนุถนอมของนางมาอย่างดี
ทั้งๆที่จริงแล้วนางเป็นคนเจ้าชู้แต่นางก็ก็รอจนโดนเพื่อนสนิทคาบไปกิน
จริงๆแล้วชอบพระเอกเลวๆแบบกรนะ
แต่ตัวพลก็รู้สึกว่านางมีมิติที่เลวได้มากกว่ากรซะอีก
นี่ถ้านางทนไม่ไหว หรือแค้นเกินรัก เราว่าฟ้าตายคามือไปละ
เพราะเทียบกับตัวเองถ้าเราโดนเพื่อนสนิทกับแฟนหักหลังนิ
คงจะแย่มากก เรื่องใหญ่อ่ะ
อยากหาคู่ให้พลเพราะอ่านไปแล้วรักนางอ่ะค่ะ
ไม่รู้ว่าตอนต่อจากนี้ไปนางจะเป็นตัวโกงไปเลยหรือเปล่า
แต่ก็จะรักนางต่อไปค่ะ
-
พี่กรเหมือนเดิมเด๊ะ แต่เพิ่มเติมคือความเป็นห่วง
พอจะลดโทษให้กึ่งหนึ่งนะ
เห็นด้วยๆ ลดโทษให้กึ่งหนึ่ง
-
ทำตัวน่ารักๆ แบบนี้ก็เป็น
เอาจริงๆ คู่นี้คือเคมีเข้ากันอ่ะ
หมายถึงนิสัยตอนอยู่ด้วยกัน
ฟ้าคนที่เงียบๆกลับกล้าพูดถ้าดุอิคนพี่
ส่วนอิพี่ที่เฉยๆ โหดๆ กลับดูอ่อนโยนเวลาอยู่กับน้อง
ฮือออ ตอนนี้มันดีกับใจมากๆ เลย
อยากให้ฟ้ามีความสุขแบบนี้ไปนานๆ
อิพี่พลอย่าเพิ่งกลับมานะ
ถ้ากลับมากรได้ระเบิดลงแน่ๆ
ไม่อยากให้ฟ้าเจ็บตัวหรือเจ็บหัวใจอีก
:hao5:
-
ถ้ามองข้ามความกักขฬะของกรไป เขาก็มีมุมน่ารักๆ อยู่นะ อย่างตอนนี้ก็ดูแลเอาใจใส่ขอบฟ้าดีจะตาย แสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้งเลยทีเดียวแหละว่าห่วง เสียแต่ว่าขอบฟ้ายังไม่รู้ตัวเท่านั้นเองว่าความรู้สึกของทั้งตนเองและกรนั้นไปในทิศทางเดียวกัน
ดังนั้น...
พลชนะอย่าเพิ่งมา
โฮะๆๆ
-
พักหายเหนื่อยได้ 2 ตอนแระ
-
คลื่นลมสงบก่อนพายุจะมา หรือเปล่า?
-
พี้กรของน้องฟ้าน่ารักขึ้นนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ยังไงก็รู้สึกว่าพี่กรมันมีเสน่ห์ เชียร์พี่กร
-
เชียร์พี่พลกับโอ้
-
ตอนนี้กรมุ้งมิ้งดี อ่านแล้วมีความสุขไปกับฟ้า
แม้ว่าตอนต่อไปอาจจะมีน้ำตา
-
ค่อยทำตัวสมเป็นพระเอกขึ้นมาหน่อย ที่จริงกรเหมาะกับฟ้าที่สุดแล้วนั่นแหละ
-
พี่กรโหมดหิว นี้น่ารักนะ
-
บทจะน่ารักก็น่ารักได้นิ อิกร ไม่เห็นต้องตีซึน โวยวาย พูดจาแดกดัน เอะอะใช้กำลังทำร้ายตลอด ทำตัวชิวๆแบบนี้ก็เป็นนี่ หรือเป็นเพราะกลับมารอบนี้โตขึ้นแล้ว ใจเย็นขึ้นแล้ว(?) ไม่ผิดที่ขอบฟ้าจะยอมทุกอย่างเพื่อยืดเวลานี้ออกไป เจออิกรเวอร์ชั่นเด็กโข่งเข้าไป หึหึ
ตั้งรับพายุหลังฟ้าสีคราม #คนอ่านอย่างเดี๊ยนก็เริ่มจิตละ เขามุ้งมิ้งกันอยู่ดีๆก็คิดว่าเด่วต้องเกิดเรื่อง #เขาระแวงง่ะ
-
พี่กรน่ารักกว่าเดิมเยอะเลย :hao7: :katai4:
-
อิพี่กร เอาคะแนนไปสิบบบบบ
-
เอาจริงๆ ถ้าไม่นับต้นเรื่อง เราชอบพี่กรนะ ภาวะผู้นำพี่เค้าแข็งแกร่งมากกกกกก
-
ขำหนักมาก ที่ฟ้าพยายามฮึดจะงัดกับพี่กรเพื่อหวังกู้หน้าให้ตัวเอง
พี่กรมันกำลังหิวหรอกน่า .... ยืนยันคำพูดตัวเองที่เคยบอกว่า กรเป็นพระเอกที่กวนตีนที่สุดในโลก
...
ตอนหน้าพี่พลจะกลับมาแล้วใช่ไหม อย่าดราม่าแรงน๊า
ขอให้พลเป็นผู้ใหญ่ได้คิด ขอให้กรยั้งอารมณ์บ้าของตัวเอง
และขอให้ฟ้าพูดความรู้สึกไปตรง ๆ เชื่อว่าน่าจะเอาอยู่นะ
อยากอ่านหวาน ๆ บ้าง ดราม่ามาตลอดเรื่องละ
-
พี่กรเวลาพี่กรรักใครจริงๆแล้วพี่กรโคตรห่วงใยดูแลเลยอะ :katai2-1:
ฮือออ ฟ้าาา ฟ้าาจะรู้บ้างมั้ยมีหมาบ้าทำตัวดีขึ้นกว่าแต่ก่อนอีกนะ :hao3:
พี่พลอย่าเพิ่งกลับมานะ ขอร้องงง :katai4:
-
เริ่มจะหลงรัก อิพี่กรแหละ เวอร์ชั่นนี้ก็ดีนะชอบ :o8:
-
กลัวพายุที่ซ่อนอยู่ยามพลกลับมา
-
พอทำดีเข้าหน่อย เราก็ลืมที่เคยร้าย ฮือออ
พี่กรรักขอบฟ้า แต่คงงอนที่ฟ้าทำเมื่อครั้งนู้นนน
แสดงออกว่ารักกันเยอะๆหน่อยยยย
แต่นี่ไงก็ไม่ชอบพี่พล ดูมีอะไร
-
“พี่มึงงุ่มง่ามจะตาย ให้มันนั่งมองกูล้างอย่างเดียวก็พอ”
อิพี่กรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร! แกเอ๊ยยยยยยยยย! ปลื่มมากค่ะ!
-
พี่กรใจเย็นลงหน่อย จะน่ารักมากๆๆๆๆ
-
บางทีพี่พลก็ควรจะตัดใจซักที
พี่กรกลับมาก็ดีแล้ว
-
น่ารักน่ะอิพี่กร
-
พี่กรตอนนี้ทำดีค่ะ
แต่เหมือนฟ้าจะไม่รู้ตัวนะว่าพี่กรก็รักตัวเองมากอยู่เหมือนกัน
ขอให้ดีแบบนี้ไปตลอดนะจ้ะ o13
-
พี่กรจะทำคะแนนเหรอออ จะเชียร์ดีมั้ย โอยยย จิตใจสับสน 5555555555555555555
-
กรดูง่ายๆ พลชนะสิยากกว่า
-
ถือว่าหวานได้ไหมตอนนี้
-
ตอนนี้กรค่อยพูดจาน่าฟังขึ้นมาหน่อย
-
ดีกันนานๆนะ อย่ามาม่า นะไม่อยากต้มน้ำรอ คงไม่แบบหักหลังฟ้า พี่กร เอาหวาน คนอื้นสร้างมาม่าให้นายเอกได้แต่ต้องไม่ใช้พี่กรนะ คนแต่ง ลงจบแล้วลงขายในอีบุกนะเราอยากซื้ออะ
-
อยากรู้จริงๆว่าคู่นี้จะลงเอยยังไง
-
อีตาพี่กรร เอาไป 10+ 10+ 10 พูดดีเป็นผู้เป็นคนหน่อยย อย่าทำร้ายน้องมันมาก :angry2:
-
อยากให้พี่กร น่ารักแบบนี้ไปตลอด เพราะรู้ใจตัวเองอยู่แล้ว อย่าทำให้ฟ้าเสียใจแล้วเนอะ
-
จะว่าฟ้าโง่ก็ได้ แต่เรื่องคามรัก มันเป็นอะไรที่บังคับไม่ได้จริงๆ
-
เฮ้อ คิดถึงฟ้า
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
มารอๆ :katai5:
-
กรี๊ดดดดดดด แพ้ความอบอุ่นของผู้ชายคนนี้ ปม้มันจะมีน้อยนิดก็ตาม 5555555555
-
รอน้า วันนี้จะได้อ่านตอนใหม่แล้ว :katai2-1:
-
Fallen and Destined 12
กว่าพวกเขาจะกลับถึงที่พักก็ดึกมากแล้ว ขอบฟ้าไม่นึกอยากทำอะไรอีกนอกจากทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับสักสิบชั่วโมงรวด
“ผมอาบน้ำก่อนนะ” เพลียขนาดขอใช้ห้องน้ำก่อนและหวังรีบอาบให้เสร็จจะได้เข้านอนทันที
“อาบพร้อมกันเลยดีกว่า วันนี้ขี้เกียจว่ะ สระผมให้หน่อย”
ขอกันง่ายๆ แบบนั้นเลย ระหว่างที่ยังลังเลอยู่ กรก็หันมาบอกเสียงเพลีย “กูเหนื่อย อย่าหาเรื่องให้กูของขึ้น แล้วมึงจะเหนื่อยแทน”
อีกสองสามนาทีต่อมา ขอบฟ้าก็นุ่งผ้าเช็ดตัวถือขวดแชมพูเตรียมออกศึก ทีแรกนึกว่ากรจะหาเก้าอี้มานั่งให้เขาสระผมให้แบบง่ายๆ แต่กรกลับทำให้มันยากด้วยการสั่งให้เขานั่งบนขอบอ่างแล้วเจ้าตัวค่อยนั่งลงในอ่าง ตำแหน่งมันก็พอดีอยู่หรอกนะ แต่รู้สึกว่าไม่ค่อยปลอดภัย
ถึงเคยข้องใจเรื่องไม่แตะต้องเขา แต่นาทีนี้ก็ไม่ค่อยนึกอยากหายข้องใจเท่าไหร่แล้ว
ยิ่งเห็นชายหนุ่มเดินตัวเปล่าๆ แบบไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น เขายิ่งเพ่งมองแต่บริเวณส่วนศีรษะ เห็นกรขยับมือนวดต้นคอท่าทางจะเหนื่อยอย่างที่พูดจริงๆ
หรือเขาจะกลายเป็นคนลามกไปแล้ว ดูแต่กรทำท่าเฉยๆ มีเขานี่ล่ะที่คิดนู่นคิดนี่ไปไกลอยู่คนเดียว จึงพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่านอีก
ล้างผมให้จนเปียกดีแล้วจึงเทแชมพูลง เริ่มนวดให้เกิดฟองก่อนล้างออกด้วยน้ำอุ่น
“สระอีกรอบนะ จะได้สะอาด” เขาพูดเบาๆ ฟังเสียงครางตอบแล้วถือว่าเป็นคำอนุญาต
พอเห็นกล้ามเนื้อบนไหล่กว้างคลายความตึงเครียดลง ขอบฟ้าจึงตั้งใจนวดหวังให้กรสบายตัวที่สุด หากเริ่มชะงักเมื่ออีกฝ่ายทิ้งศีรษะลงซบขาเขาหน้าตาเฉย
พอออกแรงดันให้นั่งตรงๆ กรก็แกล้งทิ้งตัวลงซบลงมายิ่งกว่าเดิม จึงได้แต่ถอนหายใจนิดหน่อยแล้วล้างน้ำให้ทั้งๆ แบบนั้น
“สบายจัง” คนเอ่ยแทบตักครางเสียงนุ่ม แต่คนฟังไม่นึกเซ็กซี่ตามไปด้วยเพราะมันลำบาก ผ้าขนหนูก็เปียก แชมพูก็เลอะไปทั้งขา “เพื่อเป็นการตอบแทน เดี๋ยวกูอาบน้ำให้นะ”
ขอบฟ้าอึ้งไปชั่วอึดใจก่อนส่ายหน้าพรืด “ไม่ต้อง! ผมอาบเองได้”
“ไม่ได้ เพราะกูไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใคร”
เรื่องแค่นี้ เขาไม่นับเป็นหนี้บุญคุณ แม้พยายามปฏิเสธแต่สุดท้ายกรก็ฉุดแขนให้ลุกขึ้นยืนในอ่างอาบน้ำพร้อมกระตุกผ้าเช็ดตัวที่พันเอวเขาอยู่ออกโยนทิ้งไปอีกทาง
ถึงพวกเขาสองคนจะมีอะไรกัน แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของกันและกัน แต่... เอ่อ เอาเป็นว่ามันไม่เหมือนกับการยืนแก้ผ้าอาบน้ำตัวล่อนจ้อนแบบนี้แน่ๆ
“ผมว่าพอเถอะ” เขาเริ่มแย้งเสียงอ่อยเมื่อกรทำเหมือนมีเวลาทั้งชาติให้อาบน้ำ “รีบอาบน้ำ จะได้รีบเข้านอน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานนะ”
“มึงทำตัวเหมือนสามีบ้างาน ขี้เกียจทำการบ้านมาก” ร่างสูงที่ยืนซ้อนด้านหลังหัวเราะเบาขณะลูบฟองไปตามแผ่นอกผอมๆ “กูไม่ชอบคนผอมแห้ง หัดกินอะไรบำรุงเยอะๆ บ้าง เมื่อกี๊ที่ร้าน มึงก็กินนิดเดียว”
“ใครกันแน่ที่...” หยุดชะงัก เม้มปากไม่ยอมพูดต่อ ไม่งั้นจะกลายเป็นว่าเขากำลังทวงการบ้านจากสามีแทน “ก็มัวแต่ย่างหมูให้ใครอยู่ก็ไม่รู้”
มือใหญ่ฟองฟอดตบหัวเขาดังแปะ ฟองติดหัว “เกินไปมึง”
มัวแต่ยกมือป้ายฟองที่กำลังจะไหลเข้าตา ขอบฟ้าจึงไม่รู้ตัวจนกระทั่งรู้สึกถึงมือที่ลูบอยู่แถวต้นขา เหลียวขวับกลับไปเจออีกฝ่ายลงไปนั่งยองๆ “เฮ้ย พี่กรทำอะไร”
พอขยับจะเบี่ยงหนี ชายหนุ่มก็ส่งเสียงห้าม “อย่าเพิ่งขยับ ขอกูดูชัดๆ”
ปลายนิ้วกรลูบลงบนรอยแผลเป็นขรุขระ ดวงตาเข้มจัดจ้องร่องรอยหลงเหลือจากอุบัติเหตุซึ่งเป็นรอยแผลนูนแดงยาวพาดจากต้นขาด้านหน้าไปจนเลยด้านหลังเข่า
เขาเป็นผู้ชาย ดังนั้นจึงไม่เคยคิดห่วงความสวยงามหรือเรื่องแผลเป็น แต่ในนาทีนี้ยามโดนจ้องมันตรงๆ กลับอดรู้สึกอายขึ้นมาไม่ได้ จ้องไปมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอก เลิกจ้องได้แล้วมั้ง
“ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า” คนจ้องเงียบๆ จนคิดว่าเผลอหลับถามขึ้นในที่สุด ขอบฟ้าลอบถอนหายใจ
“ไม่เจ็บหรอก ตั้งหลายปีแล้ว”
“ช่วงที่ทำกายภาพล่ะ เจ็บหรือเปล่า ทำนานแค่ไหน ทุกวันนี้ยังต้องไปให้หมอตรวจอยู่ไหม”
“ช่วงทำกายภาพก็มีนิดหน่อย แต่นักกายภาพเขาเก่ง ผมเองก็ตั้งใจฝึกด้วยล่ะ ขนาดคุณหมอยังชมเลย” เรื่องคำชม ขอบฟ้าจำแม่นเสมอ ถึงมันจะดูไร้สาระไปหน่อยก็เถอะ “ทำกับโรงพยาบาลไม่กี่เดือนแล้วก็กลับมาทำต่อเอง นี่ พี่กร ผมไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ ลุกขึ้นมาเถอะ จะจ้องทำไมนานๆ น่าเกลียดจะตาย...”
ขอบฟ้าสะดุ้งเฮือก เกือบจะเตะขากระตุกออกไปแล้วเมื่อจู่ๆ กรก็ก้มลงจูบบนรอยแผล ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่แตะจูบลงซ้ำๆ จนเลือดในตัวเขาใกล้ถึงจุดเดือดแล้ว
“พี่กร พอเถอะ มัน...” มันอะไรสักอย่างเขานึกไม่ออก แต่อยากให้กรเลิกทำแบบนี้สักที หัวใจเขาจะกระดอนออกมานอกอกอยู่รอมร่อ กรแค่ดูแผลแต่ร่างกายเขาชักคิดเขวไปเรื่องอื่น อวัยวะบางส่วนก็ชักออกอาการจนน่าขายหน้า “ผมชักหนาวแล้ว”
ชายหนุ่มเหลือบตาขึ้นมองเขาแว่บหนึ่ง ถอนหายใจ จูบเป็นครั้งสุดท้ายแล้วลุกขึ้นช้าๆ “ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วเข้านอนได้แล้ว”
“...” ฟังคำพูดเรียบๆ นั้นแล้ว ขอบฟ้าอดรู้สึกโล่งใจและเสียใจไม่ได้ โล่งใจที่พอจะควบคุมระดับอารมณ์ซึ่งเริ่มพลุ่งพล่านได้ เสียใจที่เขาคิดไม่ผิดจริงๆ ว่ากรกำลังหลบเลี่ยงเขาในความหมายอีกนัยหนึ่งอยู่
หากต้องชะงักเมื่อกรเขี่ยสร้อยรอบคอเขาเล่น “กูสงสัยมานานแล้ว แต่ก่อนไม่เห็นมึงชอบใส่สร้อยพวกนี้นี่ ทำไมใส่เส้นนี้ติดตลอด”
นั่นล่ะ มันคือสร้อยที่พลชนะใส่ให้ เส้นเดิม เส้นเดียวในโลก ขอบฟ้ายกมือแตะสายสร้อยเย็นเฉียบรอบคอ ย้อนถามเสียงพร่า “ไม่เหมาะเหรอ”
กรสอดนิ้วแทรกระหว่างสร้อยเส้นบางกับลำคอที่ชีพจรเต้นตุบๆ เพราะกลัวโดนกระชากสร้อยรัดคอขาดตายคาอ่างแบบไม่รู้ตัว “...เซ็กซี่ดี”
อยู่มาเกินยี่สิบปี ไม่เคยเฉียดกรายเข้าใกล้คำว่าหน้าตาดีหล่อเหลา มาวันนี้ถูกมองว่าเซ็กซี่ ความรู้สึกขอบฟ้าอยู่ห่างไกลจากคำว่าดีใจ ตรงกันข้าม เขาดันไพล่นึกไปถึงคนให้ รวมถึงสีหน้าและคำพูดของพลชนะตอนใส่สร้อยเส้นนี้ให้
เขาไม่ได้เจอพลชนะมานานแค่ไหนแล้วนะ ป่านนี้จะกลับจากฮ่องกงมาหรือยัง ทำไมถึงไม่โทรศัพท์มาหาเลยก็ไม่รู้ ทำงานหนักหรือไม่สบาย อยู่ตัวคนเดียวแบบนั้นจะมีใครคอยดูแล...
“เฮ้ย!” เสียงตะโกนใส่หน้าทำเอาขอบฟ้าที่กำลังใจลอยสะดุ้ง กรกำลังเม้มปากแน่น สีหน้าถมึงทึง “กูเรียกมึงตั้งนานแล้ว ใจลอยคิดเรื่องอะไรอยู่ หา”
มองหน้านิ่งๆ นิดหนึ่งแล้วเขาก็ถอนหายใจ ตอบตามตรง “คิดเรื่องพี่พล”
กรทำเหมือนโดนเขาชกหน้า เงื้อมือขึ้นก่อนจะลดลงกำหมัดแน่น สบถลั่นแล้วสะบัดหน้า เดินหนีออกไป กว่าเขาจะแต่งตัวเสร็จตามออกมาก็พบว่ากรนอนหันหลังอยู่บนเตียงแล้ว ทรุดตัวลงนั่งริมเตียงอีกด้าน
“ผมแค่เป็นห่วงพี่พลนิดหน่อย เห็นบอกว่าจะรีบไปรีบกลับ แต่นี่เงียบหายไปเสียเฉยๆ” กล่าวอ้อมแอ้ม เพราะเขาแค่นึกเป็นห่วงฝ่ายนั้นจริงๆ ทั้งที่ตลอดมา พลชนะคอยดูแลแวะมาถามไถ่ทุกข์สุขตลอด แต่ในทางกลับกัน ตั้งแต่กลับมาอยู่กับกร ขอบฟ้าไม่เคยนึกอยากติดต่อกลับไปหาพลชนะสักครั้ง “ถึงบางทีต้องอยู่ที่ฮ่องกงเป็นเดือน แต่อย่างน้อย...”
“หุบปากได้แล้ว!” กรลุกพรวดขึ้นมาตวาด “มึงก็เป็นแบบนี้ตลอด ไม่เคยจะหันมามองคนที่อยู่ตรงหน้า หัวใจมึงมีหรือเปล่า ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมามึงเคยเห็นหัวกูบ้างไหม ถามจริงๆ ว่าเคยเห็นกูบ้างไหม!”
ตั้งแต่เด็ก ขอบฟ้ารู้ตัว่าเป็นคนถ่ายทอดความรู้สึกตัวเองไม่เก่ง เขามักจะเก็บปากเก็บคำ ชินกับการปฏิบัติตามคำสั่งของมารดาและพี่ชายเพราะไม่อยากโดนด่าว่าโง่ หรือต่อให้บางครั้งจะรวบรวมความกล้าพูดออกไปได้ก็มักจะไม่ค่อยมีคนฟังหรือฟังแค่ผ่านๆ
และกับคำถามแสนสำคัญแบบนี้ เขาจะตอบกรยังไงว่าพลชนะมีความสำคัญในระดับใด จะให้เอามาเปรียบเทียบกันได้ยังไงในเมื่อมันไม่เหมือนกัน ผู้ชายสองคนนี้สำคัญสำหรับเขาทั้งคู่ เพียงแต่สำคัญกันคนละแบบ
ระหว่างที่ยืนอ้ำอึ้ง กรกลับโบกมือพร้อมกล่าวเสียงห้วน “ไม่ต้องตอบดีกว่า กูไม่... ให้ตายสิวะ เอาเป็นว่ากูไม่อยากรู้แล้ว มึงจะคิดยังไงก็เรื่องของมึง กูไม่สนใจ”
คำพูดของกร ไม่ได้กระโชกโฮกฮาก ไม่ได้ประชดประชันเยาะเย้ย รวมถึงไม่ได้สร้างความเจ็บปวดเจียนตายหรือเศร้าเสียใจจนน้ำตาตก แต่คนฟังกลับยืนตัวแข็ง เหมือนโดนทุบหัวมากกว่า มันรู้สึกชาๆ หน่วงๆ บอกไม่ถูก
เมื่อกี๊กรถามว่าเขามีหัวใจหรือเปล่า ขอบฟ้าคิดว่าตนน่าจะมีหัวใจนะ เพราะมันหน่วงแถวๆ อกด้านซ้าย
ทว่าในเมื่อคนถามไม่สนใจอีก เขาก็ไม่รู้จะตอบให้ใครฟัง คิดอย่างเซื่องซึมแล้วจึงล้มตัวลงนอนชิดริมเตียงอีกด้าน
ตั้งแต่กลับมาพบกันอีกรอบ นี่เป็นคืนแรกที่พวกเขานอนหันหลังให้กัน
++++++++++
เช้าวันต่อมา ตอนที่เขาตื่นนอนก็ไม่เจอกรในห้องแล้ว
น่าตลก เจ้าของห้องต้องเป็นฝ่ายหลบหน้าคนมาขออาศัย
พวกเขาไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่ได้มีปากเสียงหรือลงมือทำร้าย ทำลายข้าวของ พวกเขาแค่ไม่คุยกันเท่านั้น
ขอบฟ้ายึดราวโหนรถเมล์แน่นขึ้น เริ่มครุ่นคิดถึงเรื่องใหญ่อีกเรื่องในชีวิต หลังจากคำนวณคร่าวๆ แล้วช่วงนี้คงต้องประหยัดค่าใช้จ่ายกว่าเดิมเพราะเมื่อวานเขาเพิ่งให้เงินปลายฝนก่อนกลับสำหรับจ่ายค่าหอพักแห่งใหม่รวมถึงค่าขนมเล็กๆ น้อยๆ
แม้จำนวนจะไม่ได้เยอะจนจ่ายไม่ไหว แต่ก็ไม่ได้น้อยจนไม่กระเทือนเงินเดือนพนักงานแบบเขา บางครั้งเขาก็นึกสงสัยว่าคนอื่นๆ มีเงินพอเที่ยว พอกินเหล้ากันได้ยังไง ในเมื่อเขาเองเหล้าก็ไม่กิน บุหรี่ก็ไม่สูบ ลำพังจ่ายค่าห้อง ค่ากิน ค่าโทรศัพท์ ค่าเดินทาง ค่าหยูกยา แล้วยังแทบไม่เหลือตอนสิ้นเดือน
ตอนนี้ปลายฝนเรียนปีสองแล้ว อีกสองปีกว่านี้เขาจะต้องช่วยน้องจ่ายค่าหอ นับเป็นส่วนผสมระหว่างความภูมิใจในฐานะพี่ชายกับความอัตคัดของมนุษย์เงินเดือนจริงๆ
นั่งทำงานก๊อกแก๊กไปจนถึงพักเที่ยงแบบไม่ทันรู้ตัว เดินตามพนักงานส่วนใหญ่ที่แห่มากินข้าวพร้อมๆ กัน สั่งข้าวได้แล้วค่อยมองหาเก้าอี้ว่างนั่งกินข้าวเงียบๆ ท่ามกลางเสียงเจี๊ยวจ๊าวโดยรอบ สังเกตเห็นอักษรที่เดินผ่านหน้าไปกับเพื่อนๆ ในแผนก ท่าทางเหมือนกำลังมองหาที่นั่งอยู่
ลังเลแป๊บเดียว เขาก็ร้องเรียก “โอ้”
เจ้าของชื่อเหลียวมาตามเสียงเรียก รอยยิ้มบนใบหน้าเจื่อนลงเมื่อเห็นเขา แต่ขอบฟ้าก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเสีย
“นั่งด้วยกันสิ”
ขณะอักษรยังยืนนิ่ง เพื่อนอีกสองคนกลับเป็นฝ่ายรับคำเชิญแทน หนึ่งในสองซึ่งมีรูปร่างท้วมเอ่ยอย่างคนอารมณ์ดี “ช่วงพักเที่ยงนี่คนเยอะจริงๆ แค่แวะเข้าห้องน้ำก่อนเกือบจะไม่มีโต๊ะนั่งเสียแล้ว”
“ได้ข่าวว่าเพราะมึงแว่บออกไปซื้อลูกชิ้นปิ้งข้างบริษัทเหอะ ไอ้หมูตอน” ชายอีกคนซึ่งมีรูปร่างผอมสูงเอ่ยแย้งกลั้วหัวเราะ “อ้าว โอ้ นั่งสิ มัวยืนอยู่ทำไม”
อักษรยิ้มฝืด ทรุดตัวลงนั่งข้างขอบฟ้าแบบเสียไม่ได้ แล้วต้องชะงักอีกรอบเมื่อเพื่อนเอ่ยถาม
“ทำไมไม่แนะนำเพื่อนล่ะ เออๆ ไม่เป็นไร เราแนะนำเองก็ได้ ชื่อหมูตอนครับ พอดีแม่เห็นแววแต่เด็กเลยตั้งชื่อไว้ล่วงหน้า” คนหัวเราะจนตาหยีเรียกรอยยิ้มคนฟังก่อนเจ้าตัวจะหันไปตบบ่าเพื่อนด้านข้าง “นี่ไอ้ถั่วงอก ชื่อเล่นจริงๆ มันชื่ออะไรไม่รู้ จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน เห็นมันผอมหัวโตเรียกมันถั่วงอกง่ายดี”
ถั่วงอกดันแว่นขึ้นพลางพูดแบบปลงๆ “ถั่วงอกก็ถั่วงอกดิวะ อร่อยดีมีประโยชน์เว้ย”
“ขอบฟ้าครับ เรียกฟ้าก็ได้” แนะนำตัวเองสั้นๆ แล้วเขาก็ไม่รู้จะคุยอะไรต่อ ลอบชำเลืองมองอักษรพบว่าฝ่ายนั้นเอาแต่เขี่ยข้าวไปมา มองไปแต่ด้านหน้า ทำท่าตั้งอกตั้งใจฟังเพื่อนอีกสองคนคุยกัน
พวกเขาโตๆ กันแล้ว การทะเลาะผิดใจจนไม่ยอมพูดด้วยหรือมองหน้าจึงดูเหมือนการกระทำของเด็กประถม แต่ในทางตรงกันข้าม สำหรับพวกผู้ใหญ่กลับกลายเป็นสิ่งที่ยากมากที่จะกลับมาคืนดีกันได้ โดยเฉพาะในจุดนี้ที่ขอบฟ้ายังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าตนเผลอไปทำหรือพูดอะไรให้เพื่อนโกรธ
เขาเริ่มเบื่อและรู้สึกแย่กับการโดนคนนั้นคนนี้หลบหน้า อักษรคงอึดอัด ตัวเขาก็กินข้าวไม่ลง จึงรวบช้อนส้อม ดื่มน้ำและขยับลุก “ขอตัวก่อนนะครับ”
“อ้าว กินน้อยจัง” หมูตอนร้องทักเมื่อเห็นข้าวในจานเขาพร่องไปไม่ถึงครึ่ง “กินข้าวไม่หมด ไม่สงสารชาวนาเหรอ”
“หา เอ่อ...” ทรุดตัวลงนั่งอย่างตั้งตัวไม่ถูก ตีหน้าเก้อ “ผมไม่ได้...”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ฟ้าทำหน้าตลกจัง” หมูตอนหัวเราะร่า แต่โดนคนด้านข้างตบหัวแทบคะมำลงชามก๋วยเตี๋ยว
“หัวเราะอร่อยเกินไปแล้ว ไอ้อ้วน” ถั่วงอกคนดีหันมาส่งยิ้มให้เขา “อย่าไปถือสามันเลย มันแค่ล้อเล่น”
จำต้องหัวเราะแก้เก้อตาม หากต้องหน้าเจื่อนเมื่อหมูตอนเริ่มตั้งตัวเป็นโคนัน “โอ้เป็นเพื่อนฟ้าไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่เห็นคุยกันเลยล่ะ ทะเลาะกันอยู่หรือไง”
ขอบฟ้าอยากตอบว่าเปล่า หากก็ตอบได้ไม่เต็มปาก จังหวะนั้นเอง อักษรกลับเงยหน้ายิ้ม “เปล่าสักหน่อย เนอะ ฟ้า”
“อื้ม ใช่แล้วล่ะ” เขารีบพูด ฉีกยิ้มกว้าง “เราคุยไม่เก่งน่ะเลยชอบนั่งเงียบๆ”
“คุยไม่เก่ง...แต่เรื่องเสแสร้งนี่เก่งมากเลย”
ในขณะที่หมูตอนทำตะเกียบหลุดมือ ถั่วงอกนั่งตาปริบๆ ขอบฟ้าได้แต่ผงะ หน้าซีด คิดว่าตัวเองหยุดหายใจไปแล้วด้วยซ้ำตอนที่อักษรหัวเราะกลบเกลื่อน
“ล้อเล่นน่า ฟ้าเป็นคนดีขนาดนี้จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง จริงไหม”
แทบจำไม่ได้ว่าตนเอ่ยขอตัวและกลับมาถึงโต๊ะทำงานได้ยังไง นั่งทำงานแบบช็อคเงียบๆ ไปตลอดบ่าย จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน เขาก็มีปัญหาอีกอย่างคือไม่อยากกลับไปคอนโดกร
กรหลบหน้า ไม่อยากเห็นหน้าเขา อันนี้ขอบฟ้าพอเข้าใจ แต่กรกลับไม่เอ่ยปากไล่ อันนี้เขานึกเห็นใจแทน จึงคิดจะกลับไปนอนที่บ้านแทน แม้จะไกล แต่ก็ไม่มีที่อื่นให้กลับแล้ว เนื่องจากห้องเช่าเดิมแทบไม่มีข้าวของเครื่องใช้เหลือติดห้อง
เดินออกจากตึกพร้อมก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ถึงชายหนุ่ม หากมันกลับตัดเข้าระบบฝากข้อความแทน เนื่องจากไม่รู้จะพูดอะไรดี เขาจึงเอ่ยติดๆ ขัดๆ
“พี่กร ผมว่าคืนนี้จะกลับไปนอนบ้าน อืม ก็...ไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้ล่ะครับ”
เก็บโทรศัพท์ เดินต่อไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ แขนก็โดนคว้าไว้ พร้อมเสียงเรียกอันแสนคุ้นเคย
“ฟ้า”
+++++++++++
-
เกลียดดด เกลียดตัวเองที่รีบวิ่งเข้ามาอ่าน
แต่แล้วสุดท้ายก็บู้มมมม ค้างง :z6:
โอ้ ไปรู้อะไรมาหน่ออ ถึงได้ว่านุ้งฟ้าแบบนั้น :o12:
-
บางทีฟ้าก็น่าสงสารแบบงงๆ :hao4:
-
:katai1: ค้างมากกกกกกกกก
พี่พลมาแล้วสินะ แล้วที่โอ้โกธรฟ้าเพราะเรื่องพี่กรแน่ๆ สงสารน้องฟ้ามาก
-
โอ้เรียกเปล่า?
-
โอ้นายต้องการอะไรจากฟ้าหรอ
-
เมื่อไหร่ฟ้าจะมีความสุขนะ :hao5:
-
ต่อให้ความจริงเปิดเผย ถ้าเรื่องมันไม่เป็นอย่างที่คิด
ก็เลิกคบโอ้และควรอยู่ห่างคนประเภทนี้ไว้ เพื่อนไม่ทำกันแบบนี้
-
พี่พลมาแล้วใช่มัย :hao5:
-
ค้างเลยเฮ้อใครเรียกฟ้าตอนจบกันนะอักษรทำไมต้องว่าแดกฟ้าด้วยไ่มาน่ารักเลยนะโอ้นเ
-
อยากจะรู้จริงๆ เรื่องอะไรที่ทำให้โอ้ว่าฟ้าว่า 'เสแสร้ง' ได้ เกี่ยวกับพี่พลรึเปล่า :m28:
เหตุผลต้องฟังไม่ขึ้นแน่เลย ที่เป็นเพื่อนกันไม่ชอบใจแล้วมาว่าแบบนี้ใส่
พี่พลมาแบบนี้ พายุต้องมาเร็วๆ นี้แน่เลย :ling3: :ling3:
-
!!!!!
มาให้อยากแล้วจากไป อ๊ากกกก
โอ้เป็นไรมากมั้ย ใครไปเป่าหูไรอีกละ
-
น่ารักเนอะ อาบน้ำให้กัน ตอนใกล้จบคือไรเห้อออออ
-
รู้สึกว่าสั้นมาก และจบแบบ cliffhanging อีกตะหาก (จบแบบค้างคา ไม่รู้ชะตากรรม และรู้สึกไม่ดีตอนท้าย)
คิดว่านิยายเรื่องนี้มีศักยภาพมากพอที่จะทำให้คนติดตามอยู่แล้วโดยไม่ต้องตัดจบแบบค้างคา คุณคนเขียนจะกรุณาพิจารณาเขียนให้ยาวขึ้นนิดหน่อยและจบความในตอนจะได้ไหมคะ สัปดาห์ละครั้งเป็นอะไรที่ไม่บ่อย รู้สึกเหมือนโดนแขวนอยู่ปลายหน้าผาไปอีกหกวันอ่ะค่ะ
ปล. โอ้ ลำไยมากค่ะ พอๆกันกับนายเอก ลำไยเช่นกัน ... :z3:
-
รักสามเส้าเราสามคนอีกแล้วจ้า พี่พลหายไปนานๆ นี่นางไปพบเจอเนื้อคู่บ้างไหม ยื่งคืนนี้ฟ้าไม่กลับ
โอ้ย อีพี่กรคิดว่าไปกับพี่พล ส่วนพี่พลก็คงอยากไปห้องฟ้า แค่คิดก็ปวดหัวแล้วจ้า
พี่กรเอาแต่คิดว่าฟ้าไม่รัก หารู้ไม่ว่าตัวเองได้มากกว่าคนอื่นเยอะแยะ รู้ตัวบ้างดิ ตั้งแต่สมัยไหนมาละ
ตอนแกจูบแผลนี่ลึกซึ้งนะ ถ้ารู้ว่าฟ้าเดินได้ไม่เหมือนเดิมแกน่าจะดูแลดีขึ้นนะ เพราะดูรักฟ้ามาก
ที่ไม่มีแะไรก็เพราะอาจอยากให้คิดว่าไม่ได้จะหวังแต่เรื่องนั้น เอ๊ะ ทำไมมีความเข้าข้าง แค่เขาดีไม่กี่ตอน
ก็ใจอ่อนแล้วหรือ 5555 ปล เบื่อโอ้มาก คือไม่มีความดีให้ชอบแต่แรก ช่วงนี้ดันมีนิสัยแย่ๆ เข้ามาอีก โหวตออกค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
คิดว่าเรื่องพลชนะกับเรื่องของกรนะที่โอ้ว่าฟ้าเสแสร้ง ไม่รู้ว่้าจะเป็นแบบที่เราคิดหรือเปล่าคือเหมือนกับโอ้คิดว่าฟ้าน่าสงสารโอ้ถึงอยากช่วย ยัดเยียดความช่วยเหลือต่างๆนาๆให้ฟ้าโดยไม่ได้มองจริงๆว่าฟ้าต้องการหรือเปล่า? แล้วมาทีหลังฟ้าไม่ทำตามที่ตัวเองแนะนำ โอ้มาเจอพลที่ช่วยฟ้า พี่โอ้หรือเปล่าที่มาเจอฟ้ากับกรก็กลายเป้นฟ้เาเลว ฟ้าไม่ดี ฟ้าแอ๊บ เพราะฟ้าไม่เป็นไปตามที่ตัวเองคิด นี่คือการเขียนด้วยมือแล้วลบด้วยเท้าค่ะ ฟ้าไม่ได้ขอให้โอ้ช่วย ฟ้าไหลตามเพราะความเกรงใจ เราไม่รู้นะว่าโอ้คิดช่วยฟ้าจริงๆหรือว่าเพราะการช่วยฟ้าทำให้โอ้รู้สึกดี
-
ใจเหมือนโดนกระชากลงตาตุมอีกแล้ว :serius2:
-
ทำไมชีวิตของฟ้ามันหดหู่ขนาดนี้วะ เกิดมาโตขนาดนี้เคยมีความสุขบ้างมั้ย
-
โอ้ยยย อะไรว่ะโอ้ โดนใครเป่าหูมาล่ะ หูเบาจริงเชียว :katai1:
คิดไว้ก่อนเลยว่าอีพี่กรแน่ๆ แล้วจะเสียใจนะโอ้ที่ทำตัวแบบนี้ใส่ฟ้า
เพื่อนกันยังไง ถึงไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเพื่อนนิสัยยังไง สงสารฟ้าที่มีเพื่อนแบบนี้วุ้ย /อินจัด ขออภัยค่ะ5555555
-
ตอนนี้เราสงสารกร
แล้วก็ อะไรของนังโอ้เนี่ยยย
-
กัดฟันรอจันทร์หน้า ดราม่ามาอีกแน่
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
.....
-
ที่เรียกนี่พี่พลใช่มั้ย
แล้วที่โอ้ทำเมินฟ้าอยู่เพราะเข้าใจว่าฟ้านอกใจพลไผกับกรใช่รึป่าว แต่ที่เป็นอย่างนั้นเพราะโอ้ชอบพลเลยไปพาลกับฟ้ารึป่าว ถ้าเป็นเพื่อนที่หวังดีทำไมไม่ถามว่า ที่ฟ้าไปกับกรเพราะอะไร ไม่น่าจะเมินเฉยกับฟ้าอย่างนี้
สุดท้ายนี้อยากให้ทุกคนได้เจอกันแล้วก็ฟังฟ้าบ้างไม่ใช่เอาแต่พูดเอาแต่ใจกันขนาดนี้ แล้วก็ฟ้าต้องกล้าพูดมากกว่านี้นะ โวยวายไปเลยแล้วทุกคนจะได้รู้ว่าฟ้าคิดยังไง
-
ฟ้านี่ชงอยู่หลายปีนะ มีปีปกติกะเขาบ้างไหมเนี่ย
-
ใครๆมาเรียกฟ้า .พลหรือโอ้ :serius2: :serius2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ทำไมน่าสงสารแบบนี้ล่ะฟ้าา
-
พี่พลใช่ไหมที่เรียก
สุดท้ายโอ้ก็เหมือนคนอื่นเฉยเลย เฮ้ออ
-
พลชนะ แน่ๆเลย
-
พี่พลมาแล้ว น่าจะมาพร้อมกับพายุด้วย
จะเจอพายุ 2ลูกพร้อมกันไหมอ่ะ
โอ้นี่เราว่าตอนแรกนางคิดว่าฟ้าน่าสงสารนี่นั่น
เลยคอยช่วย คอยเป็นเพื่อน
พอมาตอนหลังที่กรกลับมา
นางคงไปรู้มาแหละว่าฟ้ารู้จักกับกร อาจถึงขั้นสนิทไรงี้
นางเลยคิดไปว่าฟ้าเสแสร้งแกล้งทำตัวน่าสงสาร??
เฮ้อออออออ เนือยไปอีก
ตัดจบได้แบบ :katai4: :katai4: มากค่ะ
ืคือมายาวๆก็ได้น้า ไม่ต้องตัดจบแบบก็ได้
อีกตั้งอาทิตย์นึงแหนะ กว่าจะได้อ่านอีกที
:ling3:
-
ไม่ชอบโอ้ที่เอาแต่ประชดประชันฟ้า
ถ้าไม่พอใจอะไรก็พูดกันตรงๆดิ รำคาญแทนฟ้าอ่ะ
และฟ้าก็ชอบแบบเห็นใจคนอื่นไปทั่วนะ
ใครไม่อยากอยู่ใกล้หน่อยก็ห่าง ลืมไปเหรอว่าพี่กรยังไง
นี่ยังกลับมาเจอพี่พลอีกใช่ไหม ซึ่งคดีเก่ายังไม่หาย
คดีใหม่เข้ามาเพิ่ม วันนี้ไม่กลับบ้าน (พี่กร)
ระวังจะหนักนะจ๊ะฟ้า
-
หน่วงมาอีก
เริ่มเกลียดโอ้แล้วนะ มีอะไรนักหนาไม่ยอมพูด เอาแต่แขวะอยู่ได้ ไหนว่านิสัยดีไง ตอนนี้ดูแย่สุดๆไปเลย ถ้ามีเพื่อนแบบนี้นะ บอกเลย เลิกคบค่ะ
-
ใครเรียกหนูฟ้าหืออ
กดเข้ามาอ่านทีนี่เป็นเรื่องเดียวที่ลุ้นมาก
กลัวใจคนเเต่งสุดๆค่ะพูดเลย
-
>> เบื่อโอ้ :z6: ไปฟัง ไปเห็นอะไรมา แต่ไม่คุยกับฟ้าตรงๆ เจอกันกลับประชดซะงั้น
>>สงสารฟ้าาาา เกิดมามีกรรมเหลือเกิน สู้ต่อไป หน่องฟ้า :hao5:
>>พี่พลใช่มั้ยที่เรียกฟ้า คิดถึงพี่พลมาก แต่ก็กลัวใจพี่แกด้วย แฮะๆ
ปล.ขอย้ำอีกครั้ง อย่าให้โอ้คู่กับพี่พลเลยนะ ถึงพี่แกจะดูน่ากลัวกว่าอิพี่กร แต่ให้คู่กับโอ้นี่ทำใจไม่ได้อย่างแรงข่ะ
-
โอ้เป็นเพื่อนที่เหมือนแค่คนรู้จักกัน
ไม่ยอมพูดในสิ่งที่สงสัยหรือโกรธ
แต่คอยประชดประชันเมื่ิอมีโอกาส
ตอนจบนี้พี่พลใช่มั้ยยย
-
โอ้ โกรธไรฟ้า นี้งงไปด้วยนะ
-
นี้ติดใจเรื่องโอ้ทำไมถึงไม่คุยกับฟ้าไปเลย
-
เดาว่าพี่กรกลับมาหนนี้ อาจจะอยากเริ่มใหม่กับฟ้าแบบสเต็ปของคนปกติทั่วไปที่คบกัน คุยกัน อยู่ด้วยกัน ทำโน่นนี่ด้วยกัน โดยลดเรื่องเซ็กส์ลงเพราะอาจจะกลัวว่าฟ้าจะกลับไปนึกถึงบรรยากาศแบบเดิมๆ เลยออกมาในรูป "ละเลยกิจกรรม". จนฟ้ารู้สึกได้
อิกรนี่ก็เป็นประเภทพูดสื่อความรู้สึกตัวเองไม่เป็น บางครั้งเมื่อหลุดพูดออกไปจึงรีบตัดบท แถมยังติดขี้เก๊ก ยังท่ามาก กลัวขอบฟ้ารู้ว่าแคร์ ทำให้รวมๆ ฟ้าเข้าใจผิดไปอีกทาง คิดว่ากรรำคาญ ไม่ใส่ใจ ตามประสาคนที่ไม่เคยให้ราคากับตัวเอง เฮ้ออออออ :เฮ้อ: กำลังจะดีแล้วแท้ๆ
โอ้นี่ นอกจากเป็นคนเดียวที่เข้ามาชวนฟ้าคุยก่อนแล้ว ที่เหลือนี่ยังไม่เห็นอะไรดีเลยนะ เหมือนจะดีแต่ไม่อ่ะ ไหนจะเรื่องที่ยัดเยียดฟ้าให้ไปทำงานกับพี่ตัวเองโดยไม่ถามฟ้า? ไหนจะชอบพลแล้วมาขอเอาดื้อๆ ทั้งที่ดูออกว่าพลชอบฟ้า? ไหนจะเรื่องงี่เง่าตอนนี้ที่ไม่รู้เรื่องอะไรแต่พาลกัดจิก เหวี่ยงฟ้าไปหมด ให้เดา คงเป็นเรื่องที่กรสั่งให้ฟ้าอยู่ต่อไม่ต้องออก ไม่ต้องย้ายนั่นแหละ คงอิจฉาไปตามเรื่องของนาง เจ่ว่า เลิกให้ราคานางเถอะฟ้า ถ้ามีเพื่อนแล้วเป็นแบบนี้ อย่ามีเลย กลับไปอยู่คนเดียวดีกว่านะ #ตบโอ้กัน
-
โอ้....มันเป็นอะไรเยอะป่ะ
-
ไม่ชอบโอ้จริง ไม่ชอบนิสัยโอ้เลย
พี่พลมาเรียกแน่ เห้อ สงสารฟ้า หน่วงจริงๆ :katai4:
-
ลุ้นต่อเลยน่ะเนี่ย กรฟ้า
-
ค้าาาางงเหมือนขี้ไม่สุดดอะ 55555
แม่นางโอ้เป็นอะไรของนางงน่าตบจิงๆ
-
โอ้ยยยยยยย มันจะค้างแบบนี้ไปอีกนานมั้ยคะ โฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่พลแน่นอนเลยอะ โอ้ยยยยยยยยยยยยย :katai1:
-
ใครเรียกฟ้า
ทำไมโอ้พูดแบบนั้น ไปรับรู้อะไรมา
-
ค้างตลอดดด!!
พี่กรพูดความในใจออกไปก็จบแล้ว มัวแต่ท่าเยอะอยู่นั่น
เด๋วจะมีศึกชิงนายหน้าออฟฟิศไม๊ เดาว่าคนที่ดึงฟ้าต้องเป็นพี่พล แล้วเด๋วพี่กรต้องมาเห็นแน่ๆ
-
พี่พลกลับมาแล้วแน่ๆ
แต่โอ้น่ะเป็นอะไร ฮึ ฟ้ามันก็ไม่ค่อยจะทันใครอยู่แล้ว
น่าจะถามตรงๆ
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
ใครอะ
-
พี่พลรึเปล่า คิดถึงพี่พล ;-;
-
โอ้เป็นเพื่อนที่ไม่ดีจริง
เหมือนจะดี แต่ก็ไม่
ไม่เชื่อในตัวฟ้า ไม่ถามฟ้าก่อนว่าเรื่องราวเป็นยังไง
มาพูดจากระทบกระทั่ง กระแนะกระแหน
เอาเข้าจริงก็แค่อยากได้พลมาเป็นของตัวเอง
-
รำคาญโอ้จังรำคาญตั้งแต่เปิดมาใหม่ๆล่ะ คือนางเป็นอะไรต้องการมิทราบ :m16: :m31:
คบกับฟ้ามาก็น่าจะรู้รึป่าวว่าฟ้าเป็นคนยังไง นิสัยจู้จี้ งี่เง่า เราไม่ชอบเลย อย่าบอกนะนางจะได้คู่กับพี่พล ขอเถอะ นิสัยเด็กอย่างงี้ จิกกัดอยู่ได้
อินหนักมาก ฟ้าสู้ๆ ปวดหัวมากกับฟ้านิ :ruready
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสมากๆ เราชอบมากๆเลยค่ะ รอทุกอาทิตย์เลย :L2: :pig4:
-
พี่พลอ่ะเปล่าท่าทางเรียกแบบนี้ ส่วนพี่กรถ้าแกยังงอนอยู่แกพลาดแน่ๆ
-
นิยายเรื่องนี้จริง ๆ ชื่อ ตัดจบและหน่วงอารมณ์
กรยังคงน่ารักต่อเนื่อง โอ้เหวี่ยงวีนฟ้าเพราะอะไรยังคงเป็นปริศนา
แล้วเสียงสุดท้ายเป็นใคร
:katai1:
-
คนนึงก็ไม่ยอมฟัง อีกคนก็พูดไม่เก่ง11 :serius2: :serius2:
-
เมื่อไหร่ฟ้าจะมีชีวิตดีๆเหมือนคนอื่นสักทีเนี่ย :sad11:
-
อึดอัด กะนิสัยฟ้าจริงๆ
-
เลิกคบไปเถอะเพื่อนแบบนี้ ถึงจะมารู้ความจริงทีหลังก็ไม่น่ามาทำกันแบบนี้ คนแบบนี้ไม่ไหว แต่เชื่อว่าฟ้าคงทำหน้างงๆ แล้วกลับมาคบใหม่ถ้าโอ้มันรู้ความจริง เจ็บแล้วไม่จำทุกที หน่วง แดกดันอยู่นั่นแหละ
-
โอ้....? :mew1: ค้าง แงๆๆ
-
พี่พลกลับมาแล้วแน่ๆเลย :katai5:
-
โอ้ยยยใครรรรร ใครมาเรียกฟ้าคะะ พูดดดดด
นี่คิดว่าอักษรน่าจะได้ยินตอนที่ฟ้าบอกกับกรว่าเป็นแค่คู่นอนก็ได้แน่เลยอ่ะ
/เชื่อว่าอิพี่กรทำได้อยู่ละ555555
ตอนนี้อักษรนางก็เลยเข้าใจผิดคิดว่าฟ้านางเป็นคนทอแล แน่ๆ
ตายยยยยยค่ะ น้องนางฟ้า--- ขอบฟ้านางซื่อเบอร์แรงขนาดนี้จะไปทอแลลงได้ไง555555
ปล.นี่ต้องรอจนถึงวันจันทร์เชียวรึ อกอิแป้นจะขาด :z3:
-
รำคาญโอ้ :katai1:
-
โอ้ มันเป็นไรมากป่ะ เมื่อไหร่ฟ้าจะมีความสุข :hao5:
-
เสียงพี่พลใช่มั้ย ค้างมาก
-
ปักไวัก่อน ทยอยอ่านอยุ่ค่ะ แค่สองตอนแรกก้อปวดใจหนึบๆล่ะ เง้ออ.
-
อิพี่กร น่าร้ากก
-
รักและขอเอาใจช่วยน้องฟ้านะคะ
พี่กรทำตัวดีขึ้นมากค่ะ
หวั่นใจกับการปรากฏกายของพี่พล :ling3:
-
อักษรทำตัวไม่น่ารักเลย คนเป็นเพื่อนกันก็ควรที่จะถามก่อนไม่ใช่หรือ ตัวเองเป็นเพื่อนไม่รู้เหรอว่าฟ้าเป็นคนยังไง คำที่ใช้เรียกฟ้านั้นมันแรงไปนิดนะ ไม่ออกในทำนองหยอกล้อด้วย
ส่วนอีพี่กรก็ดูจะน่ารักขึ้นอยู่นะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ
-
บางทีก้อรำคาญโอ้นะ เพลียยยยย
พี่พลกลับมาแล้วเหรอ ใครเรียกฟ้าอ่ะ
-
รออยู่เน้อ
-
Fallen and Destined 13
เจ้าของอุ้งมือที่คว้าต้นแขนเขาไว้ดูเหมือนทั้งโล่งใจและกังวลในเวลาเดียวกัน ร่างสูงกวาดตามองเขาตั้งแต่หัวถึงเท้าแล้วเรียกชื่อเขาอีกครั้ง
“ฟ้า”
ทั้งที่รอบตัวมีผู้คนเดินกันขวักไขว่ หากบรรยากาศระหว่างพวกเขาสองคนกลับคล้ายหยุดนิ่ง ถึงอีกฝ่ายจะเรียกแค่ชื่อเขา แต่ในดวงตาที่มองตรงมาราวกับจะแทนคำพูดมากมาย
ขอบฟ้าเบือนสายตาหลบ รีบเอ่ยถาม “พี่พลกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“กลับมาสามวันแล้ว โทรหาฟ้าไม่ติด ไปหาที่ห้อง รอจนมืดก็ไม่กลับ วันนี้พี่เลยมานั่งรอเราเลิกงาน ...คิดว่าจะไม่เจอเสียแล้ว”
“พี่พล ผม...” นึกหาคำพูดที่เหมาะสมเพื่ออธิบายเหตุผล ทว่าต่อหน้าสายตาที่จ้องมองมา คำพูดใดๆ ก็ล้วนติดอยู่ที่คอ
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” มือที่กำต้นแขนเขาไว้กระชับแน่นเข้าราวกับเจ้าตัวกำลังกลัวว่าเขาจะวิ่งหนี
คนทำอะไรไม่ถูกเหลียวซ้ายขวาและเห็นว่าเริ่มมีคนอื่นมองมาด้วยความสงสัย นิสัยแคร์สายตาชาวบ้านหวนกลับมาในพริบตา ขอบฟ้ายื้อตัวออกห่าง กล่าวละล่ำละลัก “พี่พล ปล่อยผมก่อน”
พลชนะซึ่งรับรู้ถึงอาการขัดขืนแทนที่จะยอมปล่อยมือ ตรงกันข้าม ร่างสูงกลับออกแรงดึงกลับจนขอบฟ้าแทบจะถลำเข้าไปซุกอยู่ในอกคนตรงหน้า
ไม่ ไม่ดีแน่ แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ “ได้ๆ ผมจะอธิบายให้ฟังหมดเลย แต่ขอเปลี่ยนที่ก่อน ไปหาที่เงียบๆ คุยกันนะครับ”
“งั้นไปบ้านพี่นะ”
คนเสนอไม่ได้อยากได้ที่เงียบถึงขนาดนั้นจึงออกอาการลังเล “ผมว่า...เอ่อ เราคุยกันที่ร้านอาหาร ร้านกาแฟสักร้านดีกว่าไหม”
พลชนะดาร์คโหมดที่ไม่ได้เห็นมานานเม้มปากก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบแทบจะติดใบหน้าซีด ใกล้เสียจนรับรู้ถึงลมหายใจ “งั้นเราคุยกันตรงนี้ให้รู้เรื่องเลยดีกว่า”
ด้วยไม่พร้อมจะแสดงบทละครน้ำเน่ายื้อยุดฉุดกระชากหรือฉากตบจูบกันริมถนนหน้าที่ทำงาน นาทีนี้ขอบฟ้ายินดีทำทุกอย่าง ขอแค่ให้หลุดพ้นจากสถานการณ์แบบที่เป็นอยู่ได้ก็พอ ดังนั้นอย่าว่าแต่บ้าน ชวนไปดาวอังคาร เขาก็ไม่ขัด
“ได้ๆ บ้านพี่ก็บ้านพี่”
พลชนะยอมปล่อยแขนเขาเพื่อเปลี่ยนมาเป็นจูงมือแทน เพื่ออะไร “พี่พล ผมเดินเองได้”
“พี่รู้ว่าฟ้าเดินเองได้” คนตอบเหลือบมองเขา ยกยิ้มมุมปาก ไม่ได้ยิ้มแบบอบอุ่น แต่ยิ้มแบบนั้นน่ะ แบบนั้นไง “แต่พี่กลัวฟ้าหายไปอีกนี่นา”
“แต่คนมอง ผมยังต้องทำงานที่นี่อีกนานนะ” คนพูดร้อนใจ แทบจะอ้อนวอน “ปล่อยก่อนได้ไหม”
อีกฝ่ายหยุดเดิน หยุดยิ้ม ยอมปล่อยมือ ตั้งท่าจะโอบเอวเขาไว้แทน
“ได้ๆ จูงมือก็จูงมือ” ไม่น่าไปหัวเราะ ‘หิวแล้ว’ ของกรไว้มากเลย ขอบฟ้าชักรำคาญไอ้ ‘ได้ๆ’ ของตัวเองเต็มทน “พี่พลจอดรถไว้ที่ไหน รีบไปเถอะ เร็วๆ”
“พี่จอดรถไว้ด้านโน้น” เจ้าตัวบุ้ยหน้าไปยังที่จอดรถผู้มาติดต่อ ก้มมองเขาที่เป็นฝ่ายสอดมือเข้าจับเองแล้วยิ้ม “เดินเร็วๆ ไม่ได้หรอก เดี๋ยวฟ้าเดินตามไม่ทัน พี่ว่าเราค่อยๆ เดินไปก็ได้ พี่ไม่รีบ”
อาจเป็นเพราะพลชนะตั้งใจเดินช้าหรือขอบฟ้าดวงซวยมาก ขณะที่อีกไม่กี่ก้าว พวกเขาก็จะถึงรถที่จอดอยู่กลับเจอคนซึ่งไม่น่าเจออย่างอักษร
แว่บแรกบนใบหน้าอ่อนใสเหมือนเด็กดูจะยินดีอย่างเห็นได้ชัดยามเห็นพลชนะ หากวินาทีต่อมา ราวกับเพิ่งสังเกตเห็นคนที่เดินตามมาจึงชะงักกึก ก่อนใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นขาวซีดเมื่อเห็นมือของทั้งสองที่จับจูงกันอยู่
“ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะครับ พี่พล” อักษรที่พอจะตั้งหลักได้เอ่ยทัก
“พี่ไปทำงานน่ะ เพิ่งกลับมา ไว้วันหลังค่อยไปกินข้าวด้วยกันนะ วันนี้พี่ขอตัวก่อน” ตอบรวบรัดตัดความแล้วตั้งท่าจะเดินผ่านหน้าไปเฉยๆ หากต้องหยุดกึกเมื่ออักษรพูดขึ้นอีกครั้ง
“แล้วอีกคนรู้หรือยัง”
“อีกคน...” ขอบฟ้างงจัด เพราะไม่เข้าใจว่าเพื่อนกำลังพูดถึงใคร “โอ้พูดถึงอะไร”
“ถึงขนาดนี้แล้ว ฟ้าเลิกเสแสร้งแกล้งทำหน้าซื่อเสียทีเถอะ” ใบหน้าคนพูดเริ่มบิดเบี้ยวราวกับขยะแขยงสิ่งที่พูดเต็มทน “ตั้งแต่วันที่ฟ้าบอกว่าจะไปเยี่ยมเราที่บ้านแต่กลับหายไปเสียเฉยๆ ตอนนั้นเราห่วงว่าฟ้ามีปัญหาอะไรหรือเปล่าถึงโทรไปหา แต่กลับมีเสียงผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้รับโทรศัพท์ เขาบอกว่าฟ้าเหนื่อยจนหลับไปแล้ว พอเราถามว่าเขาเป็นใคร เขาบอกว่าเขาเป็นผะ...ผัว แล้วบอกให้เราเลิกยุ่งกับเมียเขาเสียทีไง”
มือใหญ่ที่จับมือเขาอยู่กำแน่นขึ้นราวกับต้องการจะบีบให้แหลก ขอบฟ้าหน้าซีด รู้สึกเหมือนกำลังหายใจไม่ออกในขณะที่หูยังได้ยินเสียงของคนที่เขาเรียกว่าเพื่อนยังคงด่าว่าไม่หยุด
“พี่พลก็เหมือนเรานั่นล่ะ โดนหลอกมาตลอด ฟ้าเขาหลอกพี่มาตลอดเวลา โกหกว่ายังไม่มีใครทั้งๆ ที่...”
“หุบปากได้แล้ว” พลชนะคำรามเสียงต่ำ “ฟ้าไม่ได้โกหก”
อักษรที่ตอนนี้น็อตหลุดไปแล้วถลันเข้ามาถึงตัว ยกนิ้วชี้หน้าคนหน้าขาวเป็นกระดาษพร้อมตะคอก “โกหกสิ! ทำไมจะไม่ได้โกหก! มันน่ะมีผัว...”
ก่อนที่ใครจะทันเคลื่อนไหว ฝ่ามือหนาของพลชนะก็ตบอักษรจนคว่ำและยังดึงขอบฟ้าไว้เมื่อเขาตั้งใจจะไปดูเพื่อน จากนั้นก็ลากตัวยัดเข้าไปในรถ พูดเรียบๆ เมื่อเห็นอาการพร้อมจะพุ่งออกนอกรถของเขา
“ถ้าดื้อจะไปดูมันอีกรอบ พี่จะกลับไปตบอีกรอบด้วย”
จากที่มองเห็น มีคนเข้าไปดูอักษรซึ่งยังนั่งอยู่ที่เดิมแล้ว ขอบฟ้าก็แทบไม่อยากมองอะไรอีกโดยเฉพาะหน้าคนขับ
“เขาไม่เห็นฟ้าเป็นเพื่อนแล้วยังจะไปห่วงอีกทำไม” หลังจากนั่งเงียบกันมานาน พลชนะได้เอ่ยขึ้น “เมื่อกี๊พี่โมโหมากไปหน่อย ฟ้าเจ็บตอนโดนพี่ดึงหรือเปล่า แล้วขาไม่เป็นไรใช่ไหม”
สองด้านที่แตกต่างกันแบบสุดกู่ของพลชนะบางครั้งก็ทำให้เขาอดถอนหายใจไม่ได้
“โอ้ไม่ได้โกหกหรอก” ขอบฟ้ายังคงมองนิ่งไปข้างหน้า “นี่คือสิ่งที่ผมอยากอธิบายให้พี่ฟัง ผมย้ายออกจากห้องเช่าไปอยู่กับพี่กรสักพักแล้ว งานใหม่ที่พี่อุตส่าห์ช่วยแนะนำก็ปฏิเสธไปแล้วด้วย”
พูดแค่นั้น เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก ปล่อยให้ความเงียบกลับมาคั่นกลางระหว่างพวกเขาจนกระทั่งถึงจุดหมายคือคอนโดริมแม่น้ำแถบชานเมือง
แม้จะไม่เคยมาบ้านพลชนะ แต่เขาจำได้ว่าชายหนุ่มเคยออกปากชวนเขามาเที่ยวอยู่หลายหนตั้งแต่สมัยก่อน เมื่อได้มาเห็นจริงๆ จึงอดเหลียวซ้ายแลขวาไม่ได้
“แถวนี้อากาศดีนะ ตกกลางคืนบรรยากาศยิ่งดีใหญ่” คนเดินอ้อมรถมาดึงข้อศอกเขาให้ออกเดิน น้ำเสียงที่พูดยังเต็มไปด้วยความห่วงใย “หิวหรือเปล่า บนห้องพี่ไม่ค่อยมีของกินซื้อเก็บไว้ แต่ร้านอาหารตามสั่งที่นี่ก็พอกินได้อยู่”
“ผมไม่ค่อยหิว” อันที่จริงน่าจะใกล้เคียงกับคำว่ากินไม่ลงมากกว่า
“ถึงไม่หิวก็น่าจะกินอะไรรองท้องบ้าง” กล่าวพลางดึงให้เข้าไปในร้านอาหารตามสั่งที่ว่า หากด้วยความหรูหราแล้วเขาอยากเรียกว่าภัตตาคารตามสั่งมากกว่า
กลิ่นอาหารและกาแฟหอมๆ สร้างความอยากอาหารได้ดีพอสมควร เมื่อทนแรงคะยั้นคะยอไม่ไหว สุดท้ายพวกเขาสองคนก็นั่งกินข้าวเย็นกันเงียบๆ ระหว่างนั้น ขอบฟ้าเหลียวมองรอบๆ เห็นว่าภายในร้านมีลูกค้าแค่สามสี่โต๊ะ เงียบแต่ไม่เปลี่ยว มีคนอื่นแต่เป็นส่วนตัว จึงคิดว่าถึงเวลาเหมาะสมในการพูดคุยเสียที
“พี่พลตบโอ้” เปิดฉากด้วยสิ่งที่ไม่พอใจก่อนอื่น “โอ้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นถึงโกรธแทนพี่ เขาทำเพื่อพี่พลนะ มันไม่ยุติธรรมกับเขาเลย”
พลชนะเหลือบตามองเขา ยกผ้าเช็ดปากขึ้นแตะก่อนจิบน้ำอย่างใจเย็น ก่อนเอ่ยคำพูดที่เลือดเย็นยิ่งกว่า
“พี่โกรธแทนฟ้า โอ้เป็นเพื่อนฟ้าแท้ๆ จะมาทำเพื่อพี่ไปให้ได้อะไร มันไม่จำเป็น พี่ไม่ต้องการ”
“โอ้ชอบพี่พล” หลุดปากไปแล้ว ขอบฟ้าถึงเริ่มนึกได้ว่าไม่สมควรพูดออกไป แต่ไหนๆ ก็พูดไปแล้ว ขอพูดให้ถึงที่สุดเลยแล้วกัน “โอ้เป็นคนดี น่ารัก ถ้าพี่พลรู้จักเขาให้มากกว่านี้ ผมรับรองได้ว่า...”
“อย่าบอกให้พี่ไปรักคนอื่นได้ไหม” คนฝั่งตรงข้ามหยุดคำพูดที่เหลือด้วยสีหน้าเศร้าหมอง หัวเราะทั้งที่ทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ “ฟ้าเลือดเย็น อันนี้พี่รู้ แต่ขอแค่เรื่องนี้ได้ไหม เห็นใจพี่บ้าง ...อย่าบอกให้พี่ไปรักคนอื่นเลย ขอร้อง”
ขอบฟ้าถึงแก่นิ่งอึ้ง ทั้งเลือดเย็น ทั้งไม่มีหัวใจ นี่เขาโดนต่อว่าใส่หน้ามาติดกันสองวันแล้วนะ โดนบรรดาตัวพ่อด่าว่าเลือดเย็นนี่เขาควรพิจารณาตัวเองอย่างด่วนหรือเปล่า
“ฟ้าไม่ต้องเล่ารายละเอียดให้พี่ฟังก็ได้ ตั้งแต่วันที่ไอ้กรมันกลับมา พี่ก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าสักวันต้องกลายเป็นแบบนี้ ไม่ว่ามันจะเคยทำอะไรไว้ ฟ้าก็คงกลับไปหามันอยู่ดี แต่ขอได้ไหม แค่วันนี้ก็ได้ ทำเหมือนฟ้ารักพี่ ย้อนกลับไปเหมือนวันเก่าๆ ตอนที่เราคบกัน แล้วค่อยกลับไปหา...”
คำสุดท้ายจางหายไปในลำคอผู้พูด ขอบฟ้ารู้ดีว่าเขาควรปฏิเสธ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลมากมายแค่ไหนก็ตาม เขากลับทำไม่ลง ไม่ใช่ผู้ชายคนนี้หรอกหรือที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอด คอยให้กำลังใจในวันที่เขาท้อแท้ ไม่เคยเรียกร้องอะไรให้ลำบากใจ
เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นขัดจังหวะการใช้ความคิด เบอร์คนโทรเข้าทำให้ขมวดคิ้ว นึกถึงสิ่งที่อักษรบอกว่าโทรหาเขาแต่มีเสียงผู้ชายรับ แถมพูดเรื่องผัวๆ เมียๆ...
งานนี้ไม่ต้องเดาให้เมื่อยว่าความร้าวฉานของเขากับเพื่อนมันมีที่มาจากใคร จะมีใครหน้าด้านเหมือนเจ้าของชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์ในเวลานี้ได้อีก
นึกหงุดหงิดขึ้นมาแบบกะทันหัน ขอบฟ้ากดตัดสายแล้วปิดเครื่อง ถึงจะเลี่ยงผลลัพธ์จากการกบฎเล็กๆ นี้ไม่พ้น หากคงไม่ถึงขั้นศพไม่สวยกระมัง
ท้องฟ้าด้านนอกมืดไปตั้งแต่เมื่อไหร่เขาก็ไม่ทันสังเกต เมื่อหันกลับมามองคนร่วมโต๊ะที่ยังนั่งหลังงอ บ่าลู่รอคอยคำตอบอย่างอดทน ขอบฟ้าจึงค่อยเอ่ย
“ฟ้ามืดแล้ว” คำธรรมดาๆ กลับทำให้พลชนะก้มหน้าต่ำยิ่งกว่าเดิม เขากลืนน้ำลายก่อนหลับหูหลับตาพูด “คืนนี้ขอผมค้างด้วยนะ”
พลชนะเงยหน้าขวับ จ้องเขาแบบตกตะลึงให้พอกระอักกระอ่วนเล่น หากวินาทีต่อมาดวงตาทั้งคู่ที่หงอยเหงาจนถึงเมื่อครู่กลับวาววับพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“แค่นอนเฉยๆ นะ ห้าม...” ขอบฟ้ารีบบอกกติกา แต่ไม่อยากเอ่ยถึงตรงๆ จึงกำมือทุบโต๊ะเบาๆ เพื่อสร้างความหนักแน่นให้กับคำพูด “ถ้าพี่ไม่รับปาก ผมกลับบ้าน”
แม้จะทำหน้าเสียดมเสียดายที่โดนรู้ทัน หากโดยรวม ใบหน้าชายหนุ่มก็ยังเกลื่อนรอยยิ้ม “นอนเฉยๆ จะไปสนุกอะไร”
“งั้นผมกลับ...” ต้องทำท่าจะลุกนั่นล่ะ พลชนะถึงรีบสัญญา
“ก็ได้ นอนเฉยๆ ก็ได้ หึๆ นอนเฉยๆ นะ”
ฟังเสียงหัวเราะลงคอแบบเจ้าเล่ห์แล้วเขาชักรับรู้ความใจอ่อนของตัวเอง เลือดเย็นบ้าบออะไร ก็พ่อเล่นเจ้าเล่ห์เสียขนาดนี้ อีกรายนั่นก็ว่าไม่มีหัวใจ ทีเจ้าตัวไม่มีหัวใจรักเขาเสียที เขายังไม่เคยว่าอะไรเลยสักคำ
++++++++++
สิ่งที่คิดเป็นอย่างแรกยามเห็นสภาพห้องคือโล่ง
ห้องของพลชนะไม่กว้างมากแต่กลับโล่งได้อย่างน่าประหลาด อาจเพราะเท่าที่มองเห็น มีแค่ชุดโซฟาหน้าโทรทัศน์ ตู้เก็บเอกสารวางชิดโต๊ะทำงานอยู่ด้านหนึ่ง พื้นที่ที่น่าจะเป็นครัวว่างเปล่า มีแค่ไมโครเวฟวางบนเคาน์เตอร์กับตู้เย็นอีกเครื่อง
เขารู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ในห้องตัวอย่างมากกว่าห้องที่มีคนพักอาศัยอยู่จริงๆ และพูดออกไปตามนั้น
เจ้าของห้องหัวเราะหลังฟังจบ “พี่ไม่ค่อยอยู่เท่าไหร่ จะมีของเยอะไปทำไม หรือฟ้าอยากมาอยู่ไหมล่ะ พี่ให้งบแต่งห้องได้ตามสบาย”
ทำหน้าตอบไม่ถูกแล้วขอบฟ้าค่อยเดินเลี่ยงไปดูวิวริมระเบียง อากาศเย็นริมฝั่งแม่น้ำยามค่ำคืนสร้างความสดชื่นให้จนต้องสูดลมหายใจลึก มองเพลินๆ สักพักจนอีกคนตามมายืนข้างๆ ส่งน้ำอัดลมกระป๋องให้เขาในขณะที่อีกมือมีกระป๋องเบียร์สำหรับตัวเอง
“งานตอนนี้หนักไหม”
“ก็เรื่อยๆ ครับ ระบบเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว มีงานสัมมนานอกสถานที่เดือนหน้า” ถึงจะไม่มีเพื่อนสนิท แต่เห็นหลายคนในแผนกตื่นเต้นกับงานสังสรรค์คราวนี้ ขอบฟ้าก็อดคึกคักตามไปด้วยไม่ได้ “เห็นว่าจะไปหัวหินกัน ฟังดูน่าสนุกเนอะ”
“หัวหินเหรอ ดีจัง พี่ไม่ได้ไปเที่ยวทะเลตั้งนานแล้ว” คนพูดทำเสียงเหมือนละเมอ
“พี่พลก็ไปต่างประเทศออกจะบ่อย ทำพูดเหมือนคนไม่ค่อยได้ไปไหนงั้นล่ะ ผมต่างหากที่วันๆ วนเวียนอยู่แค่บ้านกับที่ทำงาน ล่าสุดที่ไปก็ตั้งแต่...” นึกย้อนไปแล้วก็สะดุด ครั้งสุดท้ายที่เขาได้ไปเที่ยวคือสมัยยังเป็นแฟนพลชนะโน่น แถมทริปนั้นก็ไม่ได้เป็นความทรงจำที่ดีสักเท่าไหร่ เท่าที่จำได้แม่นๆ ก็...
“ครั้งที่เราไปเที่ยวกัน ฟ้าก็เกือบจมน้ำตายนี่นะ” พลชนะคงจำเรื่องนี้ได้แม่นพอๆ กับเขาจึงได้เอ่ยขึ้นมา นับได้ว่าเป็นประสบการณ์ท่องเที่ยวที่ลืมไม่ลงแท้ๆ “พี่จำได้ มันเป็นการไปเที่ยวที่ตอนเริ่มต้น พี่มีความสุขมาก ถ้าตอนนั้นไม่ได้ทะเลาะกันเสียก่อน ก็ตั้งใจจะมีอะไรกับฟ้าจริงๆ นั่นล่ะ”
ถึงจะเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว แต่มาพูดให้ฟังกันต่อหน้า ขอบฟ้าก็อดสะดุ้งไม่ได้
“ถ้าเราไม่ได้ทะเลาะกันก็คงจะดี พี่โมโหจนไม่ยอมคิดจะหยุดฟังสิ่งที่ฟ้าต้องการจะบอก ตอนนั้นฟ้าตั้งใจจะบอกอะไรกับพี่กันแน่ พี่กลัวว่าฟ้าจะบอกเลิกใจแทบขาดเลยคิดว่าควรรีบออกปาก แค่ห่างกัน...ก็น่าจะพอ” ยกเบียร์ขึ้นจิบ เงียบไปชั่วอึดใจก่อนชายหนุ่มจะหันมาจ้องแบบจริงจัง “ตอนนั้นฟ้าตั้งใจจะบอกอะไรกับพี่”
ขอบฟ้าจำได้ดี จำได้ว่าคิดจะสารภาพความจริงทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่โดนกรข่มขืน เรื่องที่โดนแบล็คเมล์ เรื่องกลัวโดนพลชนะรังเกียจ เรื่องความรัก เรื่องที่คนสองคนจะอยู่เคียงข้างกันจนวันตาย...
เขาไม่มีโอกาสรู้เลยว่าหากพลชนะได้รับฟังสิ่งที่เขาต้องการบอกตอนนั้น ณ เวลานั้น ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสามคนในวันนี้จะเป็นเช่นไร
เขาไม่มีวันรู้ได้เลยจริงๆ
“ผมจำไม่ได้แล้ว”
แววตาที่จ้องเขาไม่คลาด ท่าทีแทบกลั้นหายใจรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อของพลชนะทำให้ขอบฟ้าตัดสินใจเอ่ยต่อ “เรื่องมันผ่านมานานแล้ว เราอย่าพูดถึงมันอีกเลย”
“จริงด้วย มันผ่านมานานแล้ว มัน...ไม่มีทางย้อนกลับมาได้อีกแล้ว” เอ่ยพึมพำแล้วพลชนะก็ยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด “ฟ้าไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่หาชุดนอนเตรียมไว้ให้”
เดินเข้าห้องน้ำอย่างเชื่อฟังและพบว่ามีแปรงสีฟันอันใหม่กับผ้าขนหนูวางเตรียมไว้ให้เรียบร้อย ชุดนอนที่วางเตรียมไว้ให้เป็นชุดนอนจริงๆ คือเสื้อกับกางเกงขายาวผ้าฝ้ายเนื้อนุ่ม น่ารักดี ไม่รู้ว่าพลชนะใส่ชุดนอนแบบนี้ด้วย เพราะเขาเองก็ใส่แค่เสื้อยืดกางเกงเก่าๆ ผ้านิ่มๆ ส่วนกรนั่นใส่บอกเซอร์สักตัวก็ถือว่าบุญหนักหนา...
“มีแต่ไซส์พี่ ชุดคงใหญ่ไปหน่อย” เจ้าของห้องเหลียวมองเขาที่เดินขากางเกงย่นออกมาแล้วยิ้ม “ฟ้านอนบนเตียงได้เลยนะ เดี๋ยวพี่อาบน้ำก่อน”
พออยู่ตามลำพัง เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เริ่มลังเลว่าตนทำตัวเหมือนเด็กเกินไปหรือเปล่า ชอบว่าแต่กร ทีตัวเอง...
ไม่ ไม่ ไม่ แต่งานนี้เขาไม่ผิดนะ เรื่องกรโกรธเขานั่นมันเรื่องหนึ่ง แต่ที่เขาปิดโทรศัพท์นี่เพราะไม่พอใจที่กรถือวิสาสะรับโทรศัพท์เขาไม่พอ ยังไปพูดบ้าๆ จนอักษรโกรธต่างหาก
ให้คุยกันตอนนี้คงไม่แคล้วต่างคนต่างโมโหใส่กัน ทางเขาคงไม่เท่าไหร่ ทางนั้นสิอาจถึงขั้นแปลงร่าง ยิ่งถ้ารู้ว่าเขาใจอ่อนมานอนห้องพลชนะอีกล่ะก็ อาจไม่ใช่แค่ศพไม่สวย อย่างดีก็อาจเจอเศษเนื้อสักสองสามชิ้นหรือเส้นผมสักสองสามเส้น แต่ถ้าแย่มาก อาจจะถึงขั้นหาศพไม่เจอด้วยซ้ำ
หมกมุ่นกับสภาพศพตัวเองจนร่างสูงเดินมาทรุดตัวลงนั่งบนพื้นข้างเตียงพร้อมออกคำสั่ง
“เช็ดผมให้หน่อย”
ขยับตัวเงอะงะอยู่ครู่หนึ่ง ขอบฟ้าก็วางโทรศัพท์ หันมาหยิบผ้าขนหนูขยี้ไปบนเส้นผมเปียกเบาๆ ไม่รู้ทำไมรอบตัวเขามีแต่คนขี้เกียจทำอะไรกับหัวตัวเองกันนัก กรก็ใช้ให้เขาสระผมให้ พลชนะยังมาใช้ให้เช็ดผมอีก มันสบายนักหรือไง
“พี่พล”
“หืม” ชายหนุ่มครางตอบในลำคอเหมือนคนง่วงนอน
“เรื่องโอ้น่ะ” เกริ่นนำแล้วเงียบรอดูปฏิกิริยา กะว่าถ้ามีเสียงคำรามจะได้เปลี่ยนเรื่อง หากพลชนะกลับย้อนถาม
“ทำไมเหรอ”
“ตลอดชีวิตผม นอกจากป่านแล้วก็มีโอ้นี่ล่ะที่ผมสามารถเรียกว่าเพื่อนได้เต็มปาก”
ดวงเรื่องเพื่อนของเขามันแย่มาก เพื่อนที่มีอยู่แค่สองคน คนหนึ่งห่างเหินกับเขาตั้งแต่เรื่องกร อีกคนหนึ่งคุยกับกรแค่ประโยคเดียว เกลียดขี้หน้าเขาไปเลย เจริญแท้ๆ
“เราเริ่มงานที่บริษัทนี้พร้อมกัน เข้าอบรมพนักงานใหม่พร้อมกัน ถึงจะอยู่กันคนละแผนก แต่เขาก็ชอบแวะมาหาผม ชวนไปกินข้าวกลางวัน เวลามีปัญหาก็วิ่งมาปรึกษา ชอบใจหรือเบื่อเรื่องอะไรก็เล่าให้ฟังตลอด นอกจากจะกระตือรือร้น ขยัน ใจดี หน้าตาดีแล้วยังนิสัยดีมาก”
“อือฮึ”
พูดไปตั้งมาก ตอบแค่เนี้ย ถึงปฏิกิริยาตอบรับจะไม่น่าพอใจแต่เขายังไม่ยอมแพ้
“เห็นแบบนั้นแต่โอ้ก็กลัวลูกแมว บอกว่ามันตัวนิ่มๆ เหลวๆ เคยมีลูกแมวมาเดินพันขา โอ้ตกใจร้องลั่น บอกให้ผมอุ้มลูกแมวไปให้พ้น ผมหัวเราะท้องแข็งเลย”
จู่ๆ พลชนะก็หมุนตัวกลับมาเอาคางเกยกับตักเขา เงยหน้ามองยิ้มๆ จนขอบฟ้าเริ่มประหม่าว่าเผลอทำอะไรขายขี้หน้าออกไปหรือเปล่า “มี...มีอะไรเหรอครับ”
“อยากเห็นตอนฟ้าหัวเราะดังๆ บ้าง” พูดพลางทำคิ้วย่น “ตั้งแต่รู้จักกัน พี่เคยเห็นฟ้าหัวเราะกี่ครั้งกันนะ ส่วนใหญ่จะแค่ยิ้มๆ เอง”
คนฟังชะงัก ก็เมื่อวานนี้เองที่เขาเพิ่งหัวเราะกรที่ร้านหมูกะทะ “ผมก็หัวเราะบ่อยออก พี่พลไม่เห็นเองต่างหาก”
“งั้นฟ้าก็มาอยู่กับพี่ให้นานกว่านี้หน่อยสิ”
คำพูดทีเล่นทีจริงทำขอบฟ้าชะงัก “พี่พล”
“...แค่พูดเล่นน่ะ ไม่ต้องคิดมากหรอก” เบือนหน้ามองเมินไปทางอื่นแล้วพลชนะก็หัวเราะแหบแห้ง “ง่วงหรือยัง ถ้ายังไม่ง่วง จะดูหนังก็ได้นะ พี่ซื้อพวกแผ่นหนังไว้เยอะแยะแต่ไม่ค่อยมีเวลาดู”
ถึงจะไม่นึกอยากดูเท่าไหร่ แต่เนื่องจากอยากหลุดไปจากสถานการณ์กระอักกระอ่วนตรงนี้ เขาจึงพยักหน้ารับหงึกหงัก สิบนาทีต่อมา ทั้งคู่ก็มานั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน ดูหนังเรื่องเดียวกัน ใจลอยไปเรื่องอื่นเหมือนกัน
ไม่รู้ป่านนี้กรจะอาละวาดไปถึงไหน ถ้าไม่ลุกมาโยนข้าวของเสื้อผ้าเขาเขวี้ยงลงถังขยะก็คงดี จะโกรธเขามากหรือเปล่า จะรู้ไหมว่าความจริงเขาไม่ได้กลับไปนอนบ้านอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก
หรือจะไม่รู้สึกอะไรเลย
จิตเขาเริ่มตก ซอมบี้ในจอก็เริ่มกินหัวคนไปพร้อมๆ กัน
ตัวเอกวิ่งหนี ซอมบี้ก็เดินเตาะแตะไล่ตาม ตัวเอกวิ่งหนีขึ้นรถโดยไม่รู้ว่าบนเบาะหลังกำลังมีอะไรบางอย่างขยับอยู่ช้าๆ...
“พี่พล” กล่าวพลางกระเถิบเข้าหาอีกฝ่าย “หนังไม่สนุกเลย”
“ตื่นเต้นดีออก ฟ้าว่าไอ้ข้างหลังนั่นอะไร”
“...ตาฝาดมั้ง” เขาเขยิบไปด้านซ้ายอีกนิด โน้มตัวไปข้างหน้าอีกหน่อย
“ตาฝาดหรือตาขาว” พลชนะหัวเราะหึเมื่อโดนทุบใส่ดังอั้ก
“สรุปเป็นตัวอะไร” ขอบฟ้าหันมาจ้องหน้าพลชนะแทนแล้วในเวลานี้
“ฟ้าก็หันไปดูเองสิ” ตอบโดยไม่ยอมมองหน้าเขาแล้วชายหนุ่มก็อุทานเบาๆ “อ๊ะ”
“อะไร”
“เฮ้ย”
ด้วยความอยากรู้ ขอบฟ้าเลยยอมหันไปดูเองให้รู้แล้วรู้รอดแต่ยังไม่เห็นสถานการณ์ล่าสุดดี มือใหญ่ก็ล็อคเข้าเอวแล้วลากเขาเข้าไป
“พี่พล ทำอะไรน่ะ ปล่อย!”
“ก็พี่กลัวนี่นา แต่อยากดูต่อ ฟ้ามานั่งดูใกล้ๆ พี่หน่อยนะ” คนพูดเสียงอ่อยยอมปล่อยมือโดยไม่เซ้าซี้ “นะครับ”
ถึงจะไม่ค่อยชอบหน้าตานักแสดงในเรื่องแต่ไอ้จะบอกให้เปลี่ยนเรื่องเพราะผู้ชายสองคนดันกลัวผีทั้งคู่นี่ รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น ขอบฟ้าหรี่ตามองอีกฝ่ายแบบจับผิดแต่หน้าหงอยๆ ก็ทำให้เริ่มใจอ่อน
“ดูเป็นเพื่อนก็ได้ แต่ห้ามโอบ ห้ามกอด ห้ามทุกอย่าง” อย่างน้อยก็ขอกันตัวเองไว้ระดับหนึ่งล่ะ
“โอเค งั้นมาเร็ว รถพระเอกตกแม่น้ำไปแล้วนะ” พูดแล้วพลชนะก็หันไปสนอกสนใจโทรทัศน์ต่อโดยไม่เหลือบแลมาอีก
มองดูทีท่าด้วยความระแวดระวังอยู่พักใหญ่ ขอบฟ้าจึงค่อยคลายใจและหันไปดูซอมบี้วิ่งไล่กินตับคนบ้าง หนังไม่สนุกแต่น่าตื่นเต้น ซอมบี้สปีดปานกลางไม่ช้าไม่เร็ว แต่ทำไมพระเอกมันชอบมุดเข้าไปตามบ้านร้าง เดินไปตามทางแคบๆ มืดๆ นักก็ไม่รู้ เคยเห็นเด็กๆ ชอบเล่นเกมไล่ยิงซอมบี้กัน ส่วนตัวเขาเองไม่ชอบสักนิด ไม่เคยเข้าใจสักครั้งว่ามันสนุกตรงไหน มันเสียว
“รู้ว่ายิงปืนแล้วตัวอื่นมันจะตามมา ยังจะยิงอยู่นั่น ทำไมไม่หาอะไรทุบหัว” เขาบ่นหงุดหงิด เป็นเขาถ้าไม่วิ่งหนีก็คงหามีดสักเล่มติดมือไว้คู่กันดีกว่า “หนังสมัยนี้ไม่มีเหตุผลเลย”
นั่งบ่นเป็นระยะๆ พร้อมเนื้อเรื่องที่เริ่มขมึงเกลียวขึ้นทุกขณะ บรรยากาศชวนอึดอัดเสียวสันหลัง กดดันเสียจนบางทีถ้าเขาเป็นพระเอก เขาคงยอมให้มันกินง่ายๆ เลยดีกว่าให้สิ้นเรื่องสิ้นราว
เขาขยับตัวบ่อยจนเหมือนกระสับกระส่าย นั่งยุกยิกจนคนนั่งนิ่งดูหนังมานานเอ่ยถาม “กลัวเหรอ”
“เปล่า ผมเมื่อยต่างหาก” โตป่านนี้แล้วใครจะมานั่งกลัวซอมบี้กันเป็นเด็กๆ อีก ว่าแต่เมื่อไหร่หนังจะจบเนี่ย จนมุมหวุดหวิดจวนเจียนมาหลายรอบแล้วนะ ยอมให้มันกินๆ ไปเสียทีเหอะ เรื่องจะได้จบๆ
“งั้นฟ้าไปนอนก่อนไป” พลชนะไม่แม้แต่จะชายตามามอง ถามจริงว่าหน้าตาซอมบี้มันน่ามองกว่าหน้าเขาขนาดนั้นเลยเหรอ
นึกถึงห้องแปลกหน้ามืดๆ แล้วตัดสินใจตอบเลี่ยง “ผมบอกแล้วว่าจะดูเป็นเพื่อนก็ต้องดูให้จบ”
พูดจบ ขอบฟ้าก็เริ่มหลับตา อย่างน้อยนั่งหลับเป็นเพื่อนก็ยังดี สักพักก็เริ่มเคลิ้มและหลับไปแบบไม่รู้ตัว มางัวเงียอีกทีก็ตอนที่โดนจับลงนอนสบายๆ เขาถามเสียงง่วงๆ โดยไม่ยอมลืมตา “หนังจบหรือยัง”
“ยังเลย ฟ้านอนไปก่อนนะครับ” มือใหญ่ลูบหัวด้วยกิริยาอ่อนโยนและเขาก็หลับต่อแทบจะทันที
อาจจะเป็นเพราะคืนก่อนหน้านอนไม่ค่อยหลับ คืนนี้ขอบฟ้าจึงหลับลึกและหลับยาวรวดเดียวจนมาตื่นอีกทีก็เป็นเวลาที่ฟ้าสางแล้ว
แว่บแรกเขายังงงๆ ว่าตัวเองนอนอยู่ที่ไหน หมอนก็ไม่นิ่มสบายเหมือนเคย หากพอพลิกตัวขึ้นก็ตกใจจนตัวแข็งหายงัวเงียเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นว่าหมอนที่หนุนมาตลอดคืนกลายเป็นตักของพลชนะเสียนี่ เขาเบิ่งตาโตจ้องชายหนุ่มที่นอนกอดอกพิงโซฟาอย่างไม่น่าสบายเท่าไหร่นัก ใบหน้าหรุบลงเล็กน้อย ดวงตาปิดสนิทแต่คิ้วขมวด ลมหายใจยังเป็นจังหวะลึกสม่ำเสมอ
อย่าบอกนะว่านอนให้เขาหนุนตักมาทั้งคืน ทำไมไม่ปลุกล่ะ ทำไมถึงไม่เรียก เขาไม่ยอมตื่นเหรอ ไม่นะ เขาเป็นคนตื่นง่ายจะตาย หรือเมื่อคืนจะง่วงมาก แล้วทำไมไม่ปล่อยเขานอนคนเดียวล่ะ เขานอนคนเดียวได้นะ
คิดสับสนล้านแปดและไม่กล้าขยับเขยื้อน กลอกตามองซ้ายขวาแล้วค่อยๆ เอื้อมมือยันตัวขึ้นอย่างระมัดระวัง ลุกมายืนห่างๆ ได้ก็รีบหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนแบบไม่กล้าอาบน้ำด้วยซ้ำก่อนจะรีบย่องออกจากห้องมาแบบกระเจิดกระเจิง
เมื่อมายืนใจตุ้มๆ ต่อมๆ ในลิฟต์ตามลำพัง ขอบฟ้าก็ให้นึกสงสัยว่ากลัวอะไรนักหนา ให้ตอบก็ตอบไม่ถูก แต่เขาคงตีหน้าไม่ถูกถ้าต้องเผชิญหน้ากับพลชนะในเวลานี้นี่นา
เนื่องจากเป็นเวลาเช้ามาก เขาจึงตัดสินใจกลับห้องกรไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ถึงจะเสียเวลาอ้อมไปอ้อมมาบ้างแต่เมื่อไม่มีทางเลือกก็ต้องทำ
กลับมาถึงจุดหมายตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงเช้าดี เห็นเวลาแล้วเขาค่อยสบายใจว่าถ้ารีบอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าก็น่าจะไปทำงานทัน
เขาน่าจะไปทำงานทันจริงๆ นั่นล่ะถ้าเจ้าของห้องไม่ได้นั่งรออยู่ตอนเขาเปิดประตูเข้าไป
+++++++++
-
:o12: ค้างแรงงงงงง อิพี่กรจะกินหัวน้องฟ้ามั้ยนี่ กรณีนี้ไม่เข้าข้างน้องฟ้านะ เห้ออออออ
-
โอ้ย....ขอบฟ้าอ่ะ.
จะเกิดอะไรนะ มีเวลาทำใจ1สัปดาห์
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
...
-
เอาละสิๆๆๆๆๆๆ ชะตาของขอบฟ้าจะเป็นเช่นไรๆๆๆๆๆๆ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เอ้อ สงสารขอบฟ้าซะจริงๆ พี่กรคุยกันดีๆฟังเรื่องราวบ้างนะ เชื่อใจฟ้า เข้าใจกันบ้าง
-
มันไม่ค้างไปหน่อยเหรอคะ?
ตัดจบได้แบบ...
รอวันจันทร์หน้านะคะ
-
ยังไงต่อๆๆ
-
ระเบิดลงตู้มใหญ่แน่ๆ
เราว่าพี่กรอ่ะชัดเจนนะ แต่ฟ้าเองนี่แหละที่ไม่ชัดเจน
-
เอาจริงๆนะ ความยุ่งเหยิงทั้งหมดเริ่มต้นมาจากความโลเล ไม่เด็ดขาดของขอบฟ้าทั้งหมด
ถ้าเรื่องนี้จะจบแบบว่าสุดท้ายขอบฟ้าถูกทุกคนทิ้งเราจะไม่แปลกใจเลย
-
ใจหายแว้บเลยตอนโดนตัดจบ มันดีทุกอย่างแหละน่าแต่มันได้อ่านแค่อาทิตย์ละวันนี่ดิ รวมเล่มก้อต้องเดือนก.ค แง้ๆๆๆๆไม่เข้าใจวัยรุ่นเลย :katai1:
-
ยืนไว้อาลัยให้หนูฟ้า ตายแน่เลยค่ะ. พี่กรเอาตายแน่ :katai1:
-
กลับไปแล้วกระดูกจะเหลือไหม น้องฟ้า?
-
:pig4: :pig4:
-
ป๊าดดดดด ตัดจบแบบนี้ ฆ่ากันเลยดีกว่ามะ :angry2: :serius2:
-
งานนี้น้องฟ้าโดนแน่ๆ
-
ไม่อยากคิดเลยว่ากรจะคลุ้มคลั่งขนาดไหน
กร คงรู้เรื่องที่พลชนะไปหาฟ้าแล้วล่ะ
ฟ้า ถึงจะโกรธที่กรพูดเรื่องผัวๆเมียๆ(ความจริง) กับอักษร
แต่ก็ควรมาพูดคุยกับกรให้รู้เรื่องกัน ไม่ใช่ไม่รับโทรศัพท์
แล้วไม่กลับห้อง ไปค้างที่อื่นเฉยเลย แถมยังค้างห้องพลชนะซะด้วย
ฟ้าก็ทำเกินไปนะ
-
อยากวาล์ปไปวันจันทร์หน้าเลยยยย :ling1: :ling1:
อิพี่กรต้องอาละวาด ทำรุนแรงกับฟ้าอีกแน่เลย :ling3:
ปล. พี่พลน่ากลัวเหมือนเดิม
-
ห้องพังไปยังวะนั่น ป่านนี้อีพี่กรมันจะบ้าไปแล้วไหม พี่พลน่ารักเนอะ น่าสงสารด้วย คนอ่านขอพี่พลละกันค่ะ
พี่กรก็ให้ฟ้าไป รู้เหตุผลของโอ้ละ เกลียดหนัก คนอย่างนี้ไม่ใช่เพื่อน ฟ้าก็หัดเกลียดใครบ้างลูก
ถ้าเป็นเพื่อนเจอคนพูดแบบนี้ต้อง เอ๊ะ ห่วงเพื่อนบ้างไรบ้าง หรือถ้าเขาจะมีจริงๆ ก็เรื่องเขาไหม ผัวน่ะ
พี่กรใจเยนนนนนน โตแล้วน้าไม่รุนแรงนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
ฟ้านะฟ้า บางทีฟ้าน่าจะรู้ตัวนะว่าตัวเองมีแต้มต่อขนาดไหน ลองถ้าอ้อนไปบ้าง คิดเลยว่า คงไม่มีใครไปไหนรอดแน่ๆ
-
ฟ้าซวยแน่
แต่ละคน ทะมึนกันทั้งนั้น
-
ถ้าอ่านแล้วไม่ค้าง ไม่ใช่เรื่องนี้ค่ะ!!! o18 o18 o18
-
อาลัยให้ฟ้า ห้าวิ โดนอิพี่กรยำแน่ :katai4:
-
เละ
-
บรรทัดสุดท้ายคือเห็นชะตาชีวิตฟ้าละ
เล่นไม่รับโทรศัพท์ ไม่กลับบ้าน
พี่กรยิ่งหึง ยิ่งหวงผิดมนุษย์อยู่ด้วย
ฟ้าเอ้ยย ไม่ได้ไปทำงานแล้วละวันนี้อ่ะ เฮ้อ
สงสารพี่พลเหมือนกันนะ ที่โดนฟ้าเท
แต่สมัยก่อนเองพี่พลก็ไม่ได้จะดีอ่ะ เอาจริงๆ
ถ้าสิ่งที่พี่กรมาเล่าให้ฟ้าฟังเป็นความจริงนะ จะแบบ สมน้ำหน้าอ่ะ
คือรักเขาแหละ แต่มีเขาอยู่ไม่ดูแลให้ดีจริงๆไง เลยโดนคาบไปแดก
เอาแต่ใจจนเสียเขาไปจริงๆ ทีนี้จะคว้ากลับมาก็ไม่ได้แล้ว
ฟ้าไม่ได้รักพี่พลแล้ว รักพี่กร แต่อิพี่กรก็ไม่ได้รับรู้ความรู้สึกอะไรเลย
อยากให้ถึงวันจันทร์เร็วๆง่า มาอัพเพิ่มอาทิตย์ละสองวันได้ม้ายยย ใจจะขาดแล้ววว
-
เอาจริงๆ นะ อ่านตอนนี่แล้วสงสารพล คือแบบ...ฮีร้ายนะ กับคนอื่น ตบโอ้ อาจจะดูไม่แมน แต่ทำเพราะเลือกปกป้องฟ้าคนที่เขารัก เราชอบอะ ยอมเจ็บปวดตั้งหลายปี อยู่เคียงข้างฟ้าตลอด เฮ้อ....3P เลยดีไหมอะ ยังไง กรกะพลก็เพื่อนกัน จบแบบ 3P เรารับได้นะ ถ้าพลจะแสนดีขนาดนี้ อิพี่กรจริงๆ ดูร้ายกะฟ้ามากกว่าพลอีก แต่ติดสกิลพระเอกไง ทำไรนิดๆ หน่อย ติ่งอย่างเราก็ฟินกันจ๊างงง เนี่ยฟ้ากลับมาเจอแบบนี้ โดนฆ่าชัวร์ เฮ้อออ รอจันทร์หน้าคะ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
งี่เง่ากันทั้งนั้น เพลียยยยย
-
อาละวาดแน่ๆ กรอ่ะ. รอทั้งคืน,,,
-
บางทีเราก็ไม่เข้าใจระบบความคิดของน้องฟ้า
เหมือนพี่กรจะเปลี่ยนนิสัยตัวเองให้ดูน่าคบขึ้น
แต่น้องฟ้ากลับไม่เคยเปลี่ยนแปลงอะไรตัวเองเลย
จนบางทีอาจทำให้ทั้งตัวเองและหลายคนที่เกี่ยวข้อง
ต้องมาเจ็บปวดและยุ่งเหยิงไปด้วย
-
จะทันกับที่เคยลงไว้แล้วใช่มั้ย
แล้วก็จะได้อ่านแบบยาวๆแล้วใช่มั้ย ฮืออ
ดีใจอ่าา อยากอ่านเรื่องนี้ต่อมากๆ
ขอบฟ้าเลือดเย็น ใครๆก็พูด ฮืออ พอมุมพี่พลเราก็ว่าจริง
นี่บอกให้ไปรักคนอื่น ทำไมทำได้
แต่ว่าขอให้พี่กรไม่อาละวาด แอบอยากให้พาฟ้าไปเปิดตัวในงานสัมมนาที่ตจว.
ฮึกกก ลุ้นนน
-
พี่กรรรรรรร อย่าทำอะไรฟ้ารุนแรงนะ
และเห็นด้วยกับพี่พลที่บอกว่าฟ้าเลือดเย็น ฮือ
ส่วนโอ้ ไม่มีอะไรจะพูด เดือดร้อนแทนขนาดนี้แสดงว่าชอบพี่พลแล้วสินะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :กอด1:
-
รอมา 1 อาทิตย์แล้วก็จบด้วยอารมณ์ค้างงงง เปลี่ยนจากอาทิตละครั้งเป้น 2 ครั้งได้มั้ยคะ จะตายแล้ววว อยากอ่านติดงอมแงม
-
เฮ้อออ ความใจอ่อนของฟ้า
ทั้งสร้างความดีใจและความเจ็บปวดให้กับหลายคน
จะรอฟ้าเปลี่ยนก็คงไม่ได้ ฉะนั้นคนรอบข้างทำใจแล้วกันนะ
-
อีพี่กรคลั่งไปแล้วแน่ๆ ยิ่งถ้ารู้ว่าที่ฟ้าหายไปเพราะไปค้างกับพี่พลมานะ
อื้อหืออออ ไม่อยากจะคิดเล้ยยย งานนี้ฟ้ามีแย่มากๆแน่นอน ใจเย็นๆค่อยๆคุยกันได้ไหมพี่กร
ขอล่ะ สงสารฟ้า โดนทั้งเพื่อนด่ามาก็เจ็บอยู่แล้ว ฮื้อ :hao5:
-
:เฮ้อ: คือจะบอกว่าฟ้าหาเรื่องก็คงไม่ได้ ถูกแล้วที่เมื่อพลกลับมาต้องคุยต้องเคลียร์คัทกับพลให้จบ แล้วเราก็เห็นด้วยที่ฟ้าตัดสายปิดเครื่องใส่กร ไม่งั้นอิกรคงเป็นหมาบ้าแล้วตามมามีเรื่องกับพลใหญ่โตอีกแน่ๆ และก็เห็นด้วยที่ฟ้าค้างกับพล เพราะกรยังเดือดอยู่กลับไปก็มีแต่ตายกับตายแน่ๆ เบ็ดเสร็จรอบนี้เราว่าฟ้าทำถูกทุกเรื่อง
:เฮ้อ: แต่ เอาเป็นว่า เป็นคราวซวยของฟ้า (อีกแล้ววว) แล้วกันเนอะ ที่มาเจอโอ้ระหว่างทาง จนโดนตบ (สะใจมากก) เสียงฮือฮาอาจดังจนถึงหูกร แทนที่กรจะรู้จากปากฟ้าเองว่าไปเคลียร์กับพล เลยอาจจะได้ยินจากคนอื่นก่อน คงของขึ้นอ่ะ
:เฮ้อ: หวังว่าหมาบ้ากร จะยังพอมีสติฟังขอบฟ้าสักนิดนะ ไอ้ที่ขอบฟ้าเครียดๆไปว่ากรไม่มีอะไรด้วย คงไม่รอดแน่คราวนี้ ต้องมาลุ้นต่อว่าฟ้าจะปางตายไหม รอบนี้?
-
:hao7: กรอย่ารุนแรงกะฟ้าน้าาาา
:ling1:ค้างงงงงง มาต่อไวๆนะ :katai5:
-
ได้โปรดมาต่อไวๆด้วยคะคนเขียน จะลงแดงตายแล้วววว
-
สงสารพี่พลยังงัยไม่รุ้ เฮ้อออ
พี่กรเบาๆมือหน่อยนะ อย่าเอาให้ถึงกับหาศพฟ้าไม่เจอเแบบนั้นเลย
บวก1บวกเป็ดค่ะ
-
โดนกินหัวแน่ๆๆ
-
เป็นคนหนึ่งที่อยากให้ฟ้าปิดประตูเข้าไปเจอกรนั่งรอจังเลย อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แค่อยากให้ กรฟ้า ยิ่งรักและดูแลกันมากขึ้น พี่พลมีทางที่เดินไปได้ต่ออีกทางที่ไม่มีฟ้า นะพี่พลทำใจเเล้วเดินต่อไปน่ะ พี่พลแอบน่ากลัวอีกแล้ว
ลุ้นต่อล่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
.......งานเข้าละจ้า
รอติดตามตอนต่อไป ขอบคุณคนแต่งและคนลงนิยายนะคะ
-
ฟ้าาาา หาเรื่องใส่ตัวแล้วไง
พี่กรมันต้องอาละวาดแน่ๆเลย ปล่อยให้รอทั้งคืนเลยคงเป็นห่วงมากแน่ๆ
ถ้ามันไม่อาละวาดมันก็ต้องทำให้ฟ้าร้องไห้เจ็บปวดแน่ๆ
พี่กรมันเป็นหมาบ้าฟ้าก็รู้นี่ :mew1:
ทำไมไม่บอกกันไปตรงๆเลยว่ารักกันวะคะ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
คราวที่แล้วคือจบแบบค้าง
คราวนี้ค้างโคตรโคตร
สงสารพล สงสารกร
สงสารฟ้าที่สุดที่ไม่มีใครคิดจะฟังฟ้า และเข้าใจความเป็นฟ้าเลย
-
อะหูยย
โดนแน่ๆ อิพี่กรยิ่งขาโหดอยู่ด้วย
-
ฟ้าคงโดนซอมบี้(กร)กินหัวแน่ๆ
ผีกินหัว 55555
-
สะใจโอ้มากกก พี่พลนี่ก็โหดสัสรัสเซีย แต่คิดว่าโอ้ไม่ดีตั้งแต่แรกละ เพื่อนแบบนี้นะฟ้าอย่าไปมีมันเลย ฟ้าคงไม่ทันเค้าหรอก เห็นหลายคนว่าฟ้า แต่ก็ทีมน้องฟ้าอยู่นะเพราะอิพี่กรมันร้ายมากจริง และน้องฟ้าก็คงเป็นคนซื่อถ้าพี่กรไม่พูดออกมาว่ารักก็คงไม่รู้หรอก
-
จะเจอพี่กรมาดโหดอีกรอบรึเปล่าเนี่ย
-
คือแบบค้างงงงงงมากก ค้างจนนอนไม่หลับ
อ่านไปเมื่อคืน เช้ามายังตื่นมาค้างต่อ
ปล. พี่พลน่ากลัว ตบโอ้ฟ่ำเลยยยยอะ
ฟ้านี่ เป็นคนที่คิดน้อยยย คิดเองเออเองเสมอต้นเสมอปลายดีมากกกกกก
-
อึดอัดอะบอกเลย แต่ละคนนิสัยดิบๆออกมาให้เห็นเต็มไปหมด
โอ้เหมือนจะดี ดูเข้าอกเข้าใจกันดี แต่พอมีตัวแปรเป็นพี่พลขึ้นมา หึงหน้ามึด ถึงกะเกลียดเพื่อนตัวเองไปเลย ตลกรับประทาน ฟ้าก็บอกอยู่ไม่ได้เป็นอะไรกัน เคยเป็นแฟนเก่า ตอนนี้เป็นพี่น้องกันเฉยๆ ถึงพลจะแสดงออกมากกว่านั้น แต่ฟ้าก็ยังถือว่าชัดเจนอยู่ จะมีผัวใหม่สักร้อยคนฟ้าก็ไม่ได้ผิดอะไร ทำไมต้องแขวะด้วย ทำไมอะ คนนิ่งๆใสๆ จะมีผัวไม่ได้ ? ต้องตอแหล เลยหรอ นี่ขึ้นมาก เหตุผลหัวขวดจริงๆ
พี่พลเหมือนเดิมเลย นิสัยดีก็ดีอยู่ แต่ถ้าเข้าหมวดดรากเมื่อไหร เดินหนีเหอะ ดูโรคจิตอะ รักมั่นคงมากกก กับคนอื่นกูไม่สน แต่ถ้าคนที่รักถึงไหนถึงกัน
พี่กร เหมือนจะดีขึ้น ซึนบ้าง โวยวายบ้าง เอาแต่ใจมากๆ แต่ถือว่า ใจเย็นขึ้นเยอะ
ฟ้า เฮ้อออออ บทจะใจอ่อน ก็ยอมไปหมด บทจะใจแข็งก็ไม่วนอะไรเลยยย
อึดอัดแต่ชอบเรื่องนี้มากก ติดตามต่อไปค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
:hao7: ไม่รู้สินะ รู้สึกชอบบทนี้มากเลย พลชนะดาร์คโหมดตบโอ้ซะกระจาย แต่ไม่รู้สึกสงสารโอ้นะ เพราะถ้าเป็นเพื่อนกันจริง ควรจะคุยกันตัวๆมั้ย ไม่ใช่พูดที่โรงอาหารที่เพื่อนโอ้ได้ยินบ้างล่ะ พูดเหมือนประจานฟ้าต่อหน้าคนที่ตัวเองชอบบ้างล่ะ มันไม่จริงใจอ่ะ รักชอบพี่พลก็ไม่ควรใช้ความอิจฉามาทำร้ายฟ้าป่ะ
:hao7: ส่วนฟ้านี่ใจดีกับเพื่อนตลอด ยอมจนเกินไป อาจเป็นสาเหตุนี้หรือเปล่าที่ฟ้าซวยเรื่องเพื่อนตลอด เหมือนจะให้ใจกับเพื่อน แต่ก็ห่างเหินไม่เข้าหาเพื่อนเช่นกัน แต่ตอนนี้ฟ้าดูโอเคตรงที่ตัดสินใจกับตัวเองว่าจะเคลียร์กับพี่พลนะ แอบเห็นด้วยที่บอกว่าฟ้าเลือดเย็น
:hao7: หันมาที่พี่พลชนะดาร์คโหมด รู้สึกปลื้มนะแบบว่ามั่นใจมากว่าฟ้าไม่ใช่คนแบบที่โอ้กล่าวหา อาจเพราะได้บทเรียนจากคราวก่อนรึเปล่าเลยรอฟังจากปากฟ้าเองแบบนี้ แล้วยังเจ้าเล่ห์ปนอ่อนโยน แอบหงอยๆอีกล่ะ อยากจะกรี๊ดดดด ชอบฉากดูหนังซอมบี้กันมาก ฟ้าแอบบ่นพระเอก ส่วนพี่พลก็แอ๊บนิ่งซะ จนตอนนี้แม่ยกเผลอตัวจิ้น 3P ซะเลย วินๆ แม้ว่าเป็นไปไม่ได้ก็เหอะ ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง~
:hao7: สุดท้าย ค้างงงงงงค่ะ อิพี่กรจะทำอะไรฟ้าหรือเปล่า จะมีอะไรหักมุมมั้ย แบบเอาเลขาคนนั้นหรือโอ้มาเป็นตัวแปรอีกรึเปล่า? โอ๊ย นับถอยหลัง 1 อาทิตย์ ข่ะ!! :z3:
-
ตอนนี้คือแบบทีมกร ฟ้าไม่ควรไปนอนบ้านพล อะ ราเป็นกรก็โกรธ ฟ้ารู้ว่าพลรู้สึกยังไง ตัดไม่ขาด และโลเลจริงๆ
-
ตอนนี้ คงต้องบอกว่า ... สาแก่ใจข้านัก 5555555
โอ้นี่แบบ ... มันมีผัว ... โห เพื่อนแท้สัด ๆ นี่ฟ้ายังมองโอ้ในแง่ดีอยู่เลยนะ
เป็นเราน่ะเหรอ ตัดแม่งทิ้งจากชีวิตแบบไม่ต้องคิดอะไรแล้ว
พี่พลตอนนี้ได้ใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ
...
และจะสาแก่ใจกว่านี้ หากกรจัดการโอ้ซ้ำอีกสักรอบ แม่ม .. เพื่อนห่าอะไร เห็นผู้ชายดีกว่า
....
อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้ว คงไม่เอาแต่ใจจนไม่ฟังกันเลยหรอกเนาะ เนาะ ๆ ๆ
ตอนสุดท้ายจะได้อ่านอะไรหวาน ๆ บ้าง มีโมเมนท์ของน้องฝนเข้ามาอีกก็ดี ชอบมากอ่ะ
...
-
เดาไม่ออก และ ก็งงกับเพื่อนฟ้าคือนางเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนว่างั้น เหอะๆ
ชอบตรงตัวพ่ออ่ะ สรุปฟ้านี่โคตรพ่อใช่ม่ะ ตัวพ่อสองตัวยังสู้ไม่ได้
สุดท้าย นับถือที่พลมากแกอดทนไม่กดฟ้าได้ไงเนี้ย
-
หัวหายแน่ะๆๆฟ้าเอ้ยยย!!!!
-
3P มั้ย... คือ นางเนื้อหอมขนาดเน้ ผู้เปย์ขนาดนี้ กินรวยเล้ยยยยยย
-
พี่กรใจเย็นๆนะ ค่อยๆคุยกัน :call: :call: :call:
-
งานนี้หมากรอาละวาดเละแน่ๆ :serius2:
-
ฟ้านี้แย่แบบโคตรแย่
ขอให้สักวันไม่มีคนเอา
มีแฟนแล้วแท้ๆทั้ง2รอบ แต่โลเล ใจง่าย
ตอนคบพี่พลก็ไปกะพี่กร พอคบพี่กรก็ไปกะพี่พล
นิสัยเสียไม่เคยเปลี่ยน
สงสารโอ้ที่สุดมีเพื่อนแบบนี้
-
ตายตายตายทำไมหนูฟ้า หนูทำแบบนี้ แอบสงสารพี่พล แต่หนูฟ้าเขามีเจ้าของหัวใจแล้ว
พี่พลถึงจะน่ากลัวแต่ก็น่าสงสารมากกว่า ถ้าไม่ทำพี่พลเสียใจพี่พลก็ไม่ร้ายหรอก
-
เราไม่เชียร์พลตั้งแต่แรกและยังคงเชียร์ไม่ขึ้น
ตอนนี้น้องฟ้าหาเรื่องใส่ตัวนะลูก
กลับไปคิดว่าจะได้ทำงานเหรอ
โดนแน่ๆๆๆๆ
พี่กรโมโหแน่ๆ
ถ้าอธิบายกรจะฟังไหมเนี้ย
อิพี่พลก็คนสนิทเก่า คอยดูแลตอนอิพี่กรไปนอก
ส่วนอีกคนก็รัก.. ความสัมพันธ์แบบตัดไม่ลงทั้งคู่
:katai1: :katai1:
-
ตายแน่ๆฟ้าเอ้ย... โจทย์นั่งรอเชือดซะขนาดนั้น นี่ก็ไม่รู้ถ่างตารอทั้งคืนหรือเปล่า หึๆๆๆ
-
ถ้ากรยังหัดควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้สักที ก็จะไม่มีเวลาไปศึกษา 'ความเป็นฟ้า' ในด้านอื่นๆ และความรักก็จะไม่ราบรื่น จะมีการใช้อารมณ์อย่างนี้เรื่อยไป ความสัมพันธ์ของคนสองคนคือการเรียนรู้กันและกัน ดังนั้นถ้าไม่เริ่มเรียนรู้ก็จะไม่เคลื่อนไปข้างหน้าได้
ขอบคุณคุณดีดีนะคะ
-
ตื่นเต้นแทนฟ้า
-
หู้ยยย ครั้งนี้กรจะทำอะไรเนี่ย
-
:katai5: มารอตอนใหม่
-
รอนะ
:katai5:
-
เมื่อไหร่จะมา :katai4:
-
Fallen and Destined 14
“อ้าว พี่กร” ขอบฟ้าเอ่ยทักอย่างประดักประเดิด อีกฝ่ายจะหายโกรธหรือยังก็ไม่รู้ “ยังไม่ไปทำงานอีกเหรอครับ อ๊ะ จริงสิ นี่ยังไม่เจ็ดโมงเลย”
ภาพแรกที่เขาโผล่หน้ามาเห็นตอนเดินผ่านประตูห้องเข้ามาคือร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟา ดวงตาคู่นั้นจ้องตรงมานิ่งๆ จนกระทั่งเขาพูดคนเดียวจบ กรก็ยังไม่ยอมขยับ นอกจากจ้องตามด้วยสายตาอ่านไม่ออก ขอบฟ้าจึงชักรู้สึกเก้อหนัก
“ผมขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า” เอ่ยพลางเลี่ยงไปอีกทาง หากแขนกลับโดนคว้าไว้โดยแรงจนแทบหงายหลัง
ตั้งหลักได้แล้วเขาก็เหลียวขวับมาจ้องอีกฝ่าย หากสีหน้าทะมึนกลับทำให้คำพูดถูกกลืนหายลงไปในลำคอ มาจ้องใกล้ๆ แบบนี้ ขอบฟ้าถึงเพิ่งสังเกตว่าทั้งขอบตาคล้ำและดวงตาของกรแดงก่ำดูคล้ายคนอดนอน ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนถูกเจ้าตัวยกเสย ดึงทึ้งมาเป็นร้อยๆ รอบ พูดง่ายๆ ว่าไม่เหลือคราบผู้ชายรูปหล่อหรูเนี๊ยบที่ทำเอาสาวๆ แอบกรี๊ดกันทั้งบริษัท
สายตาตรงหน้าเพ่งมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าจนน่ากลัวว่าจะเห็นไปถึงเครื่องใน จบการสแกนแล้วกรก็ลากเขาดุ่มๆ เข้าห้องน้ำ อ๋อ จะพาเขามาอาบน้ำนี่เอง... เฮ้ย...!
“ผมอาบเองได้” พยายามใช้มืออีกข้างสะกิดเรียกยิกๆ จนถึงขั้นตีเรียกรัวๆ “พี่กร ปล่อย”
แทนคำตอบ มือใหญ่หันมาแกะกระดุมเสื้อเขา พอไม่ทันใจก็กระชากดึงทึ้งจนกระดุมหลุดผึง “เฮ้ย พี่กร ทำอะไรเนี่ย”
พอเห็นอาการขัดขืนหนักขึ้นของเขา ร่างสูงค่อยละมือจากสาบเสื้อเพื่อมากำรอบคอเขาไว้แทน งานนี้เล่นเอาขอบฟ้าหยุดชะงักไปทันที ยิ่งรับรู้ถึงแรงกดที่เพิ่มขึ้นทีละนิด เขายิ่งตัวแข็งทื่อ ใจหนึ่งนึกอยากดิ้นรนแต่กลัวผลลัพธ์จะยิ่งเลวร้าย สุดท้ายจึงตัดสินใจยืนเฉยและเรียกชื่อเบาๆ
“พี่กรครับ” จะว่าเขาเป็นคนรักชีวิตก็ได้ เพราะตอนนี้เขากำลังพยายามกล่อมคนตรงหน้าเพื่อหวังเรียกสติกลับมาก่อนจะไม่มีโอกาสพูด “ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง แต่ผมโทรมาบอกว่าจะไปค้างข้างนอกแล้วนี่นา”
แรงบีบรอบลำคออ่อนลง ขอบฟ้าเริ่มใจชื้นขึ้นนิดหน่อย ...แค่นิดเดียวจริงๆ “นั่งรอผมทั้งคืนเลยใช่ไหม ผมขอโทษที่ปิดโทรศัพท์ ก็ตอนนั้นผมกำลังโมโหพี่อยู่นี่”
กรเอียงคอนิดๆ คล้ายไม่เข้าใจว่าทำอะไรผิด คือมันจะดูน่ารักมากๆ เลยนะ ถ้าเจ้าตัวไม่ได้บีบลูกกระเดือกเขาอยู่ในกำมือแบบนี้
“พี่กรไปพูดอะไรให้โอ้เข้าใจผิด เขาถึงได้โกรธผมจนแทบจะตัดเพื่อนอยู่แล้ว”
กรยังเอียงคอ แถมคิ้วขมวดเพิ่มราวกับไล่ประมวลผลอยู่ว่า...โอ้ไหนวะ
“ก็อักษรเพื่อนผมไง เขาบอกว่ามีเสียงคนอื่นรับโทรศัพท์ผมแล้วพูดว่า...เอ่อ พูดเรื่องผัว...เอิ่ม นั่นล่ะ” พยายามวางท่าให้ขึงขังแม้จะยากเย็นนักเมื่อถูกจับคอหอยไว้เป็นตัวประกัน “พี่คิดยังไง หา พูดแบบนั้น คนฟังจะเข้าใจผิดก็ไม่แปลกแล้ว”
“อ๋อ~~~” นั่นล่ะ คำแรกที่หลุดมาจากตัวพ่อคนที่สอง ลากยาว ฟังชิลๆ ขัดกับการกระทำชัดๆ “ไอ้กิ๊กหน้าอ่อนแผนกบัญชี”
อยากตั้งโต๊ะแล้วถกกันจริงๆ ว่าระหว่าง ‘โอ้’ คำเดียวสั้นๆ มันจำยากกว่า ‘ไอ้กิ๊กหน้าอ่อนแผนกบัญชี’ ตรงไหน แถมยังไม่พอ กรยังย้อน
“เรื่องกูกับมึง เรื่องผัวๆ เมียๆ กูพูดผิดตรงไหน”
มันน่าจับสบู่ล้างปากนัก แต่ยังไม่ทันฮึดฮัดฟึดฟัด มือใหญ่อีกข้างก็แหวกชายเสื้อออกแล้วลูบช้าๆ พร้อมกับที่สายตาดำจัดเพ่งพินิจอย่างละเอียดเสียจนคนถูกมองหวังว่าคงไม่มีแมลงบ้าตัวไหนทะลึ่งมากัดทิ้งไว้นะ ไม่งั้นเขาโดนตบติดกำแพงแน่ๆ
กรยังลูบเลยขึ้นมาพลิกใบหน้าเขาไปทางซ้ายที ขวาที เหมือนพยายามจะหาตำหนิให้เจอให้ได้ ครั้นพอหาข้างบนไม่เจอก็เริ่มเบนลงต่ำ ขอบฟ้าชักจะทนไม่ไหวเมื่อมือข้างนั้นเริ่มสอดเข้าขอบกางเกงด้านหลัง
“พี่กรๆ”
“อยู่นิ่งๆ”
ไม่แน่ใจว่าเพราะเสียงต่ำๆ จนเหมือนคำรามหรือเพราะนิ้วมือที่ลูบลงไปถึงช่องทางด้านหลังที่ทำให้เขาเริ่มตัวสั่น สัมผัสแนบชิดที่ล่วงล้ำเข้ามาสร้างความติดขัดให้ลมหายใจ ขอบฟ้าเกร็งจนเผลอจิกมือเข้ากับบ่าที่ซบใบหน้าเหยเกซุกอยู่ ทั้งความเจ็บ ความอายและความรู้สึกอื่นที่พลุ่งขึ้นมาเรียกเหงื่อให้ผุดพรายขึ้นพร้อมกับเสียงร้อง
“พอเถอะ ผมไม่ได้...” คำพูดหยุดชะงักเมื่อกรสอดปลายนิ้วที่ปราศจากการหล่อลื่นกดแทรกเข้ามา “อื้อ พี่กร มัน...เจ็บ ผมเจ็บ”
“เมื่อคืนกูคิดว่าเช้านี้กูจะจัดการมึงยังไง ฆ่าทิ้งเลยจะดีกว่าไหม...” ร่างสูงเอ่ยด้วยสุ้มเสียงธรรมดาเหมือนถามว่าเช้านี้เขาอยากกินอะไร ก้มมองหน้าเขาครู่หนึ่งก่อนจะยอมผละออกและก้าวถอยหลังเมื่อเห็นเขารูดตัวลงไปนั่งกองกับพื้นห้องน้ำเย็นๆ
“แต่อย่าเพิ่งไปถึงขั้นนั้นเลย ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป ไม่ต้องรีบร้อน” กรทรุดตัวตามลงมานั่งยองๆ เพื่อลูบหน้าเขาพลางยิ้ม “ของบางอย่างควรถูกบ่มเพาะให้สุกงอมแล้วค่อยเด็ดกิน ต้องทำให้ไว้วางใจกันเสียก่อนแล้วค่อย...”
การคุ้นชินนั้นอันตรายไม่ผิดอะไรกับยาพิษอ่อนๆ ที่ค่อยๆ แทรกซึมเข้าสู่กระแสเลือด ร้ายแรงพอกับยาเสพติด พาลให้สงสัยว่าจะมีชีวิตต่อไปได้ยังไง ถ้าวันหนึ่งต้องสูญเสียสิ่งที่เคยมีไป
เขาร้องขอความรักของกรอยู่เงียบๆ โดยแทบไม่เคยระมัดระวังตัวเลยว่าเริ่มเคยชินกับการอยู่ตรงนี้มากเกินไปเสียแล้ว ทั้งไว้วางใจ ทั้งมีความหวังในแบบที่ไม่เคยกล้าคาดหวังมาก่อน เขาเปลี่ยนไปจากคนเจียมเนื้อเจียมตนคนเก่า เริ่มตะเกียกตะกายร้องหาความรักและมันเริ่มทำให้เขากลัวเสียแล้ว
ราวกับเห็นท่าเขาก้มหงอคุดคู้ด้วยความกลัวจนพอใจ ชายหนุ่มถึงค่อยลูบหัวปลอบ “ไปอาบน้ำได้แล้ว”
เมื่อได้กลับมาอยู่ตามลำพังอีกรอบ ขอบฟ้าจึงพรูลมหายใจออกมาหมดปอด นั่งสงบสติอารมณ์พร้อมรวบรวมเรี่ยวแรงก่อนจะลุกไปอาบน้ำชำระร่างกายจนสะอาดดีแล้วจึงค่อยๆ โผล่หน้าออกจากห้องน้ำด้วยความระมัดระวัง บรรยากาศในห้องดูวังเวงและเงียบกริบ
ถ้ากรไม่ได้เริ่มหลบหน้าเขาต่ออีกรอบก็คงกำลังไปลากเครื่องประหารมาอยู่มั้ง
กำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตด้วยหัวใจหดหู่ ประตูห้องก็ถูกเปิดผาง เขาสะดุ้งโหยง หัวใจแทบกระดอนออกมานอกอก “อะ อ้าว ผมคิดว่าพี่ออกไปแล้วเสียอีก”
ราวกับไม่รู้ว่าตัวเองทำเขาเกือบหัวใจวาย กรแค่ขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงขุ่น “อาหารเช้าเสร็จแล้ว รีบแต่งตัวเร็วเข้า”
“หา” ถึงปกติ กรจะชอบลุกมาทำอาหารเช้า แต่ก็แค่ทำส่วนของเขาทิ้งไว้ให้ จะกินเมื่อไหร่ไม่เคยมายุ่ง เพราะยังไงก็ต่างคนต่างไปทำงานอยู่ดี “อื้อ รู้แล้ว พี่กรกินไปก่อนเลย”
ยืนเลือกเนคไทจากที่มีทั้งหมดสี่เส้น ไล่จากสีดำมาถึงสีน้ำตาลอ่อน ไม่เหมือนของเจ้าของห้อง รายนั้นเนคไทเรียงเป็นตับมีทุกเฉดสีเลยมั้ง
พอแต่งตัวเสร็จ กรก็มาเดินเข้ามาในสภาพผ้าขนหนูพันเอวตัวเดียว กลิ่นสบู่หอมๆ บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวอาบน้ำมาเรียบร้อย คงไปอาบที่ห้องน้ำด้านนอก แต่จะอาบเร็วไปไหม ชั่วระยะเขาแต่งตัวเองเนี่ยนะ
“ทำไมไม่เข้ามาอาบข้างในล่ะ” จริงอยู่ว่ามีห้องน้ำด้านนอก แต่ส่วนใหญ่ถ้าพวกเขาไม่รีบใช้ห้องน้ำพร้อมกัน ก็มักจะใช้แต่ห้องด้านใน
“เห็นมึงโป๊ เดี๋ยวกูทนไม่ไหว” ตอบโดยไม่หันมามอง น้ำเสียงเรียบๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญ หากทำเอาขอบฟ้าหันขวับไปมองเพื่อหาแววล้อเล่น ล้อเลียนหรือแม้แต่ประชด หากสิ่งที่ได้คือการมองแบบเหยียดๆ “มึงแต่งตัวช้ามาก แถมชอบนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เสื้อกางเกงมีไม่กี่ตัวยังเสือกเลือกช้า เออ นี่กูถามจริงเหอะ บัตรเครดิตตั้งแต่ให้ไปนี่ไม่คิดอยากใช้บ้างเลยเหรอ จะซื้ออะไรก็ได้ กูไม่ว่าหรอก”
ครึ่งหลังหันมาถามเขาอย่างหงุดหงิดเล็กๆ กลิ่นสบู่จากแผ่นอกกว้างลอยเข้าจมูกจนต้องเบือนหน้าหนี ไม่ไหวแฮะ ใจมันสั่นๆ สงสัยจะไม่ถูกโรคกับสบู่กลิ่นนี้เท่าไหร่
“ไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษ เงินของพี่ ผมก็ไม่เคยอยากได้” เขารู้ตัวมานานว่าไม่ใช่พวกวัตถุนิยม แต่อย่างเดียวที่อยากได้ตอนนี้ก็ใช้เงินซื้อไม่ได้เสียด้วย เขาแค่อยากให้กรรักเขาบ้างก็แค่นั้นเอง
จู่ๆ กรกลับกระแทกบานเลื่อนตู้เสื้อผ้าดังโครมเล่นเอาขอบฟ้าสะดุ้งเฮือก ใจหายวาบว่าเผลอไปกดโดนปุ่มอะไรอีกแล้วแน่ๆ “พี่กรเป็นอะไร”
“มึงไม่ต้องไปทำงานแล้ว”
แว่บแรกที่ได้ยิน คำว่าไล่ออกลอยมาเต็มสมองที่ขาวโพลน กรจะไล่เขาออกเหรอ เพราะบอกว่าไม่อยากได้เลยจะไล่เขาออกใช่ไหม ขอบฟ้าเริ่มตื่นตระหนกขณะพยายามไม่ให้ปากคอสั่นตามไปด้วย
“ทะ...ที่บอกว่าไม่อยากได้น่ะไม่ได้หมายถึงงาน” ถ้าโดนไล่ออกแล้วจะเอาอะไรกิน จะเอาเงินที่ไหนช่วยปลายฝนจ่ายค่าห้อง ไหนจะ... “พี่จะไล่ผมออกด้วยความผิดเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้จริงๆ น่ะเหรอ”
“...ไล่ออก” ชายหนุ่มทวนคำต่อหน้าคนที่แทบจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ “เป็นความคิดที่ไม่เลว คราวนี้จะได้จับล่ามโซ่ขังไว้ในห้อง ไม่ต้องไปเจอหน้าใคร ไม่ต้องให้ใครมอง...”
“พี่กร” เป็นมุขที่นอกจากจะไม่ขำแล้วยังน่ากลัวมากกว่า
“ไม่ได้จะไล่ออกหรอก ...แค่วันนี้จะพาไปซื้อเสื้อผ้า กูก็ยุ่งอยู่แต่กับงาน ไม่ได้ไปซื้อของนานแล้ว ไปด้วยกันนะ” เห็นเขาลังเล กรก็บีบมือเขากระชับพร้อมขู่เสียงขำๆ “ถ้าไม่ไป ไล่ออก”
ขอบฟ้าขำพรืด แล้วจะให้เขาทำยังไง จะให้ใจแข็งกับรอยยิ้มของผู้ชายคนนี้ จะให้ต้านทานความอ่อนหวานที่ได้รับแบบไม่ทันตั้งเนื้อตั้งตัวแบบนี้ได้ยังไง
ต่อให้ในท้ายที่สุด เขาอาจจะต้องผิดหวัง อาจจะต้องเจ็บปวดเสียใจ แต่มีอย่างหนึ่งที่เขามั่นใจตลอดมาและบางทีอาจจะตลอดไปว่าเขาไม่เคยนึกเสียใจที่ได้พบกับกร
+++++++++++
กรพาเขาไปซื้อของตามที่บอก เป็นการเลือกและตัดสินใจโดยคนคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นแบบเสื้อ สีหรือลายเนคไท ลามปามไปถึงถุงเท้ารวมทั้งชั้นใน ทีแรกขอบฟ้าส่ายหน้าดิกแต่พอโดนจ้องหนักเข้า แค่กรสาวเท้าเข้ามาใกล้อีกก้าว เขาก็ยอมพยักหน้ารับอย่างคนขี้แพ้แล้ว
คำพูดส่วนใหญ่ของกรมักเป็น ชอบอันไหน เอาหมดเลย
คำพูดส่วนใหญ่ของขอบฟ้าคือ ไม่เอา พอแล้ว อะไรก็ได้
โทรศัพท์กรดังหลายรอบจนขี้เกียจจะนับ แรกๆ ชายหนุ่มก็ยอมรับดีอยู่ แต่พูดห้วนๆ แค่ “กูลาป่วย” แล้ววางสาย หลังๆ กรตัดสายทิ้งเฉยเลย
ส่วนเขาน่ะเหรอ หลังทำใจโทรศัพท์ไปขอลาป่วยกับหัวหน้าแล้วก็นั่งถอนหายใจเฮือกๆ ป่วยการเมืองครั้งแรกในชีวิตทำงานนี่ให้ความรู้สึกแย่จริงๆ
พอกรตั้งท่าจะเดินซื้อต่อทั้งที่พวกเขาก็หอบถุงเต็มไม้เต็มมือ ขอบฟ้าที่ทั้งเริ่มปวดขา ทั้งเสียดายเงินจนทนไม่ไหวก็ขัดขึ้น “เลิกซื้อได้แล้ว พี่กร”
“อะไรวะ กูจะพาไปดูเสื้อลำลองอยู่นี่ไง เสื้อยืดมึงแต่ละตัวเก่าเหมือนผ้าขี้ริ้ว กูไม่ชอบ” ยังคงคอนเซปพูดตรงเสียจนน่าต่อยปาก
“ที่ผมยอมตอนพี่ซื้อเสื้อทำงานให้เพราะพี่กรบอกว่ามันเป็นเหมือนชุดยูนิฟอร์มที่หัวหน้าจะซื้อให้ลูกน้อง แต่งตัวให้ดูดีมีระดับสมภาพลักษณ์ของบริษัท แต่นี่มันไม่ใช่เรื่องบริษัทแล้ว ดังนั้นผมไม่เอาแล้ว” อาการปวดขาทำให้เขาเริ่มหงุดหงิดจนกล้าที่จะเถียงกรยาวๆ ได้ “ถ้าพี่จะซื้อต่อก็ตามใจ แต่ผมจะกลับล่ะ”
พูดพร้อมหันหลัง แต่ยังไม่ทันก้าวเดิน บ่าก็ถูกคว้าหมับ
“นี่พามาซื้อของนะ แทนที่จะอารมณ์ดี นี่อะไร งอนกูอีกละ” คนบ่นหน้าบึ้งพูดเสียงขุ่น “ไม่น่ารักเลย”
“ผมไม่ได้งอน รู้ตัวว่าไม่น่ารักแล้วก็ไม่ได้อยากน่ารักด้วย แค่อยากนั่งพัก เหนื่อย เมื่อยแล้วด้วย” เขาเบี่ยงตัวหลบมือใหญ่ ถึงกรจะไม่สนสายตาชาวบ้านแต่เขาสน แล้วมันน่าดูน้อยอยู่เสียเมื่อไหร่ ผู้ชายหน้าตาดีมายืนโวยวายใส่คนจืดๆ แบบเขาเนี่ย
“เมื่อยแล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก มายืนหน้ามุ่ยใส่กูอยู่ได้” กรแย่งถุงในมือเขาไปถือให้โดยไม่ฟังเสียงค้าน แตะข้อศอกเขาให้ออกเดิน “หาร้านกาแฟนั่งพักกันก่อนนะ”
“อื้อ” พอได้ยินว่าจะได้นั่ง ขอบฟ้าก็เริ่มเย็นลงบ้าง “ผมหิวน้ำ”
“ครับๆ” กรรับคำขำๆ แต่นาทีนี้เขาขี้เกียจจะสนใจแล้ว อยากนั่งเต็มแก่ ยิ่งเมื่อได้นั่งลงบนเบาะนุ่มๆ แล้วยิ่งผ่อนคลาย ถึงกับหันไปพยักหน้ายิ้มๆ ให้คนนั่งฝั่งตรงข้ามด้วยซ้ำ
“จะกินอะไร”
ขอบฟ้าเอื้อมมือไปดึงเมนูอาหารมาดู กวาดตามองราคาก่อนอื่นตามความเคยชิน เขาเคยสงสัยมานานแล้วว่าชาแก้วละร้อยมันต่างกับชาชงรถเข็นได้มากขนาดนี้เชียวเหรอ
“ขอน้ำเปล่า” เงยหน้าสั่งพนักงานสาวที่ยืนทิ้งหางตาให้กรอย่างออกนอกหน้า แต่เจ้าตัวไม่ได้แม้แต่ชายตาแล ตรงกันข้าม ตาดุๆ คู่นั้นเอาแต่จ้องเขา
“สั่งอะไรมากินเล่นหน่อยสิ เมื่อกี๊ก็กินไม่หมดนี่”
กวาดตามองราคาอาหารสูงเว่อร์ แซนด์วิชคู่ละสองร้อยแล้วส่ายหน้าดิก “ผมไม่หิว”
“มึงนี่มันน่า...” พึมพำหงุดหงิดพร้อมหรี่ตาจ้อง อะไรบางอย่างบอกเขาว่านี่ถ้าอยู่กันตามลำพังคงโดนบ้องหัวไปแล้ว “เอาอาหารแนะนำมาอย่างละที่”
ฟังแล้วถึงกับผงะ รายการอาหารแนะนำมันไม่ใช่น้อยๆ นะพี่กร ร่วมสิบรายการได้มั้ง “เดี๋ยวๆ พี่กรหิวมากเหรอ”
“เปล่า แต่สั่งมาให้มึงกิน”
“งั้นผมขอแค่สลัด พี่กรล่ะ” หันไปมองหน้าบึ้งๆ ที่ตั้งท่าจะอาละวาดแล้วขอบฟ้ารีบดักคอ “ขืนดื้อสั่งมาหมดแล้วกินเหลือ ผมจะห่อกลับบ้านให้พี่กินเป็นมื้อเย็น”
หน้าบึ้งยิ่งบึ้งหนัก ไอ้กลัวจะโดนล้มโต๊ะก็กลัวอยู่ แต่จะให้ทนเห็นกรใช้เงินทิ้งๆ ขว้างๆ ก็ไม่ไหว สรุปว่าเขางกจนกล้าเสี่ยงตายแท้ๆ “ไม่ตอบ งั้นผมเลือกให้”
หลับหูหลับตาจิ้มส่งๆ ไปเมนูหนึ่งแล้วปล่อยให้บริกรสาวลอบชำเลืองกรแบบหวาดๆ อีกรอบก่อนเผ่นกระโปรงปลิวไปแทบไม่ทัน ฝ่ายขอบฟ้าก็เบือนหน้ามองไปนอกร้านได้สักพัก แต่ด้วยความร้อนแรงของสายตาจึงต้องย้อนกลับมามองกรพร้อมถอนหายใจ
“กูไม่ยักรู้ว่ามึงกล้ามากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงคำรามแทบจะลอดไรฟันดังมาจากปากชายหนุ่มที่ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ ตาคมๆ หรี่มองให้อารมณ์ประมาณป้ายอันตราย ห้ามเอานิ้วแหย่เข้าไปในกรง “เถียงคำไม่ตกฟาก กล้าพูดกล้าเถียง ไปกินดีหมีหัวใจเสือจากไหนมาหรือไง”
“ผมแค่เสียดายถ้าของมันเหลือ วันนี้วันเดียวพี่กรใช้เงินไปมากกว่าที่ผมทำงานเกือบทั้งปีอีกนะ” เหลือบมองสารพัดถุงที่วางอยู่แล้วสบตากรกลับตรงๆ “ถ้าผมยุ่งมากเกินไปก็ขอโทษแล้วกัน พี่กรอยากกินอะไรก็สั่งเถอะ”
หากแทนที่จะสั่งอาหาร กรกลับเอนตัวกลับไปนั่งเหยียดขาจนยืดยาวเหมือนแมวบิดขี้เกียจ มิหนำซ้ำยังบิดขี้เกียจจนชนขาเขาใต้โต๊ะอีก
“รู้แล้วน่าว่าขายาว นั่งดีๆ สิพี่กร” คำตอบของไอ้หนุ่มขายาวคือการเขี่ยขาของเขาในลักษณะแหย่เล่นแบบกวนตีนซะงั้น “พี่กร”
“หึหึ” คนอารมณ์แปรปรวนนั่งหัวเราะเหมือนครึ้มอกครึ้มใจ น่าระแวงเสียจนขอบฟ้าอดเหล่ตามองไม่ได้
“ขำอะไร”
“กูขำ...” กรยกมือขึ้นมาเท้าคาง ถ้าไม่ได้กำลังระแวงสุดขีด เขาคงคิดว่าเท่ห์ดีอยู่หรอก “ในที่สุดมึงก็ทำตัวเหมือนเมียกูสักทีไง”
นั่งช็อคจนกระทั่งพนักงานยกของที่สั่งไว้มาเสิร์ฟนั่นล่ะ เขาจึงค่อยขยับตัวหยิบแก้วน้ำมากินเรียกสติสตัง โทรศัพท์กรดังอีกรอบ เจ้าตัวบ่นพึมพำแต่ยอมกดรับ
“อะไรนักหนาวะ ปั้น จะไม่ให้ลาป่วย ลาตายเลยหรือไง” ด่าก่อนจะหยุดฟังปลายสายพักใหญ่ กรเหลือบตามองเขาก่อนขยับลุก “เออ ฟังอยู่ รอเดี๋ยว”
ขอบฟ้าเงยหน้ามองตามร่างสูงที่ตั้งท่าจะเดินออกไป แต่กรกลับยกมือดันหัวเขาหนึ่งทีแล้วเดินออกไปนอกร้าน
แปลว่าอะไรน่ะ ดันหัวหนึ่งที
รอเดี๋ยว
ไม่ต้องยุ่ง
ให้เขาจ่าย
กดปุ่ม
หรือแค่นึกอยากโยกหัวเขาเล่นๆ นั่งขบคิดพลางกินไปได้สักพัก ก็มีเงาคนมาหยุดยืนข้างโต๊ะ
“คุยเสร็จแล้ว...” ขอบฟ้าเงยหน้าขึ้น หากต้องเงยค้างเมื่อไม่ใช่คนที่คิด “พี่อาย”
“เห็นแว้บแรกคิดว่าไม่ใช่ ก็นะ นี่มันบ่ายวันทำงานนี่นา” ผู้เป็นพี่ชายของอักษรเอ่ยทักท่าทางสบายๆ ทำเหมือนไม่เห็นความอ้ำอึ้งของคนฟัง แต่กลับพยักเพยิดหน้าไปทางกองถุงเสื้อผ้าที่พื้น “บริษัทนี้ใจดีจังนะ อนุญาตให้พนักงานมาชอปปิงในเวลาทำงานได้ด้วย”
ขอบฟ้าอายจนหน้าเห่อร้อน รู้สึกมือไม้เก้งก้างเหลือทนจนต้องดึงมากำชายเสื้อไว้แน่น “วันนี้ผมลาหยุด...”
ฟังคำตอบอ้อมแอ้มแล้วร่างสูงก็ยักไหล่คล้ายไม่ใส่ใจ แต่กลับทรุดตัวลงนั่งโดยไม่รอคำเชื้อเชิญ “รู้ไหมว่าโอ้มีเรื่องกับใครที่บริษัท”
“โอ้มีเรื่อง...” ทวนคำแล้วนั่งกัดปาก ไม่ยอมพูดอะไรต่ออีก
“ใช่ เมื่อวานแม่โทรมาบอกฉันว่าโอ้ท่าทางแปลกๆ หน้าก็เหมือนโดนใครตบมา ตอนแรกฉันก็คิดว่ามันโดนสาวที่ไหนตบมาเสียอีก แต่พอเห็นหน้าบวมๆ แล้ว คิดว่าแรงผู้หญิงคงไม่ทำให้หน้าบวมได้ขนาดนั้น ถามก็ไม่ยอมตอบ เอาแต่ร้องไห้”
“ผม...” ไม่รู้ว่าควรตอบไหมว่าตนอยู่ในเหตุการณ์ด้วยซ้ำ แล้วถ้าพี่อายรู้ว่าเป็นฝีมือพลชนะ จะเกิดอะไรขึ้น ขอบฟ้าไม่คิดจะหาเรื่องเดือดร้อนให้ฝ่ายนั้นเด็ดขาดต่อให้ต้องโกหกคนตรงหน้าก็ตาม “ผมไม่รู้ ขอโทษด้วยครับ”
นั่งมองจับพิรุธซึ่งคงปรากฏให้เพียบบนหน้าเขาครู่หนึ่งก่อนชายหนุ่มจะขยับลุก “ช่างเถอะ โตๆ กันแล้วนี่นา เจ้าตัวก็บอกแล้วว่าไม่ต้องยุ่ง ถือว่าฉันไม่เคยถามนายก็แล้วกัน ขอตัวก่อนล่ะ พอดีต้องรีบกลับบริษัท”
ฝ่ายนั้นเดินจากไปแล้วแต่ขอบฟ้ายังนั่งนิ่งไม่กระดุกกระดิก ใจหนึ่งคิดถึงเพื่อน อีกใจคิดถึงพลชนะ ความคิดในหัวตีกันจนสับสนยุ่งเหยิง แทบไม่รู้สึกถึงตอนที่กรกลับมาด้วยซ้ำ
“เป็นอะไร หน้าซีดๆ” เอ่ยถามพร้อมยื่นมือใหญ่มาลูบหน้า เสยผมให้เขาด้วยอาการสนิทสนม “เหนื่อยเหรอ งั้นกลับบ้านกันเลยไหม”
พยักหน้ารับ หากต้องชะงัก “แต่พี่กรยังไม่ได้กินอะไรเลย”
“รู้แล้วน่า ไม่ทิ้งเสียของหรอก ขี้เกียจฟังมึงบ่นอีก” กวักมือเรียกพนักงานสั่งห่อกลับบ้านแล้วกรค่อยยิ้มให้เขาเหมือนนึกขำ “กูเอากลับไปกินเป็นมื้อเย็นก็ได้”
ถึงจะยังหนักใจ แต่ขอบฟ้าก็ยิ้มออก ยิ้มพร้อมกับรับรู้ถึงความอุ่นร้อนในดวงตา ส่งตรงลงไปถึงหัวใจ
เมื่อพวกเขาเดินออกจากร้าน สายตาของขอบฟ้าก็หันไปปะทะกับสายตาที่จ้องมาอยู่ก่อนแล้วของพี่อาย ไม่ต้องนึกสงสัยหรือหาข้อแก้ตัวใดๆ อีกแล้ว เพราะดูท่าฝ่ายนั้นจะตั้งใจยืนรออยู่ชัดๆ ส่วนเขาที่ปิดบังไม่ยอมบอกว่าเกิดอะไรกับอักษรกลับมาเดินซื้อของในวันกลางสัปดาห์กับผู้ชาย ...ขอบอกว่ามากเกินบรรยาย
“หยุดเดินทำไม เป็นอะไรไป” กรแย่งของทั้งหมดไปถือไว้เองในมือหนึ่งขณะใช้อีกมือแตะหน้าผากเขา “มาเถอะ รีบกลับบ้านไปกินยา นอนพักหน่อยดีกว่า กูชักไม่ไว้ใจอาการมึงแล้ว”
++++++++++
-
พี่กรน่ารักขึ้นเยอะเลย
ปล.แอบกลัวว่าจะมีดราม่าหลังจากตอนนี้นี่ซิ :katai1:
-
อิพี่กรนิสัยน่ารักขึ้นป่ะเนี่ยยย เอ้ะ!! หรือเราคิดไปเองหว่า :-[
เบื่อ...ที่เอ่ยถึงโอ้ เมื่อไหร่โอ้จะออกไปจากชีวิตฟ้าซะที
-
ที่เรากลัวว่าจะ escalate ขึ้นไปเป็นเรื่องร้ายก็ตรงนี้แหละ พี่ชายของโอ้ มาตอนนี้มาเห็นแบบนี้ก็จะมาเข้าใจว่ากรเป็นคนทำ ฟ้าเป็นคนไม่ดีมาหลอกน้องตัวเองที่ช่วยเหลือมาตลอด ค่อยๆบิวท์ขึ้นไปจนเป็นเรื่องเป็นราว ยังขาดโอ้กับพลชนะนะ ยัดตรงไหนดีนี่?
ขอบคุณมากค่ะ
-
พี่กรน่ารักคะ. ใกล้จบแล้วซินะคะ
-
ไม่เข้าใจทำไมต้องแคร์โอ้
เราว่ามันก็เรื่องส่วนตัวป่ะ ที่ฟ้าจะเลือกใคร ทำไมต้องทำตัวเดือดร้อนแทนขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ก็ไม่รู้เรื่องราวตั้งแต่แรก
-
กรเหมือนจะน่ารักขึ้น
ดีใจที่ฟ้ากล้าพูดกล้าเถียงแล้ว :katai2-1:
-
แทบอดใจรอตอนหน้าไม่ไหว :monkeysad:
-
เหมือนพี่กรกำลังปั่นหัวฟ้ายังไงไม่รู้แฮะ
รออาทิดหน้าค่า
-
โอ้ ก็คนธรรมดา มีรักมีอิจฉาเนอะ แต่ก็นะ พี่พลเค้ารักน้องฟ้ามาตั้งนานเฝ้ามาตั้้งนาน
ส่วนพี่กร ตอนนี้ก็น่ารักแปลกๆเนอะ พาฟ้าไปช้อปปิ้งด้วยอะไรด้วย
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อแล้วค่ะ
-
กรให้ปั้นสืบเรื่องฟ้ารึป่าว?? ขอให้โทรมาเรื่องงานนะ พลีสส :katai1:
โอ้ควรทำใจนะ บัยยส์ :bye2:
เรากลัวอ่ะ กลัวมากว่ากรจะทำดีกับฟ้าให้ฟ้าตายใจอ่ะ อินมาก ระแวงมาก5555 :katai1: :ling3:
-
ทำไมแอบสงสารโอ้อ่ะ
สงสารทั้งฟ้าทั้งโอ้เลย
-
ตอนแรกก็คิดว่าโอ้น่ารักนิสัยดี แต่หลังๆ กลับเห็นแก่ผู้ชายยังไงไม่รู้อะ ไม่ชอบ 55555555555
คือเพิ่งรู้จักพี่พลได้ไม่กี่วันก็เข้าข้างเขาแล้ว ละฟ้าล่ะ? เป็นเพื่อนโอ้ไม่ใช่หรอ ทำไมถึงได้โทษฟ้า ทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวกะโอ้เลย และฟ้าก็เคยบอกไปแล้วว่าไม่ได้เป็นไรกะพี่พลนี่นา -.-
ตอนล่าสุดนี้พี่กรน่ารักมากกกกกกกกๆๆๆๆๆ เลย ฮืออออออ เขินค่ะะะะ ทำตัวเป็นพระเอก(ซาดิสต์)สักที 555555555
อยากให้พี่กรกะฟ้ามีความสุขเร็วๆจัง เป็นกลจ. ให้พี่กร ฟ้า และพี่พลนะครัชชชชช
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
พายุกำลังมาแหงๆ พี่กรน่ารัก :hao7: :hao7:
-
งงเลย ผิดคาด พี่กรซอฟท์จังวันนี้ ฟ้าหายไปทั้งคืนขนาดนี้ยังทำตัวน่ารัก :o8: รำคาญอิพี่ชายโอ้จะมาทำไรฟ้าอิก โอ้นี่มันมากเรื่องจริงๆไม่เข้าใจคนที่เข้าข้างโอ้ ไม่ชอบนังโอ้ไม่ชอบตั้งแต่แรกขอให้พี่พลไม่แล ตอนนี้รู้สึกชอบพี่พลอยากให้ได้กับฟ้าเหมือนกันอะ รึจะ3p ฟินเลยยย แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกโดนอิพี่กรฆ่าตายแน่ แล้วฟ้าก็รักกรไม่ได้รักพี่พลอิกเห้ออ รอๆๆจันทร์หน้าสำคัญมากเป็นตอนที่ต่อจากเมื่อหลายปีที่แล้วเนอะ ตื่นเต้นๆๆ
-
:katai2-1:น้องฟ้าเลิกซึนลูก พี่กรเหมือนดีขึ้นนะ
-
พี่กรน่ารัก อยากให้น่ารักแบบนี้ไปจนจบ น่ารักขึ้นเรื่อยๆ
แต่ในความน่ารักก็ยังมีความน่ากลัวมากอยู่ดี :ling3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เรามองเห็นความรักของกรที่มีให้ฟ้า แต่เราไม่เห็นความรักของฟ้ามีให้กรเลยสักนิดเดียว
-
:pig4: :pig4:
-
พี่กรกลับมาคราวนี้มีพัฒนาการกับขอบฟ้าดีขึ้นนะ ดูเป็นห่วงเป็นใยดูแลดีมากขึ้น ถึงจะขี้หึงขี้หวงแล้วชอบทำตามใจตัวเองเหมือนเดิม แต่ใส่ใจฟ้ามากขึ้นนะ ให้คะแนน 7 เต็ม 10 เลยล่ะ
ฟ้าเองก็มีพัฒนาการ กล้าพูดกล้าทำตามที่ต้องการมากขึ้น
แล้วก็เวลา 2 คนอยู่ด้วยกัน เหมือนเข้าใจกันโดยไม่ต้องพูดมากเลยนะ
-
นึกถึงคำพูดน้องฝนเลย อยู่กับพี่กร ขอบฟ้า มีชีวิตจิตใจ
ค่อยชื่นใจหน่อยตอนนี้ แต่เมื่อไหร่ จะเคลียร์กันเรื่องพี่พล
-
ตอนฟ้าพูดยาวๆ นี่น่ารักมาก จำไม่ได้ว่าน้องเคยบอกกรว่ารักหรือยัง บอกไปเถอะก่อนจะสายเกินไป
ความดราม่าต้องมีแน่นอน เฮ้อ เป็นคู่ที่ลุ้นมาก เดาใจกรไม่ถูก ไม่เห็นจะถามว่าน้องไปไหนมา
เบื่อครอบครัวโอ้อายนี่เหลือเกืน รำๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
หวั่นใจทุกทีที่อ่านเรื่องนี้ ว่ามันจะเกิดระเบิดขึ้นตอนไหน
-
อิกร ดีให้มันได้หลายๆ ตอนนะ
-
นี่กะว่าตอนนี้ระเบิดลงแน่ๆ แต่ ..... พลิกล็อกมากๆ
สงสัยในห้องน้ำพี่แกเช็คจนพอใจแล้วว่าไร้รอยขีดข่วน ( ซึ๊น ซึน 5555 )
เราชอบบบตอนนี้อ่ะ พี่กรน่ารักขึ้นทุกวัน
บรรยากาศมันมุ้งมิ้งเป็นกันเอง กัดกันพอให้รู้ว่ารัก(เอ๊ะ ยังไง 555 )
ละฉากพี่ปั้นจิกบอสไปทำงานนี่ขำพรืดเลย
'กูลาป่วย' ลาไม่ได้ต้อง'ลาตาย' มั้ย นี่ลั่นเลย 5555555555
-
กรใจดีเกินไปไหม เหมือนรอวันปะทุ
ให้ฟ้าตายใจก่อน
-
พี่กรโตขึ้น รู้จักใช้เหตุผล,,,
-
ทำไมคนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเยอะจัง
-
พี่กรน่ารักขึ้นนะ แต่กลัวใจฮีจัง อย่างที่เกริ่นๆกับฟ้าในห้องน้ำไว้ 'ยังเร็วไปที่จะฆ่า ค่อยๆเป็นค่อยๆไป' กลัวว่าพี่กรแกจะหลอก หยอดให้ฟ้าไว้ใจมากๆเข้าจนอยู่ไม่ได้ แล้วทิ้งไป อย่างที่ฟ้า(ที่พี่กรคิดว่า)เคยทำ ที่พี่แกเคยให้ฟ้าเลือกระหว่างตัวเองและครอบครัวของฟ้าไง หวังว่าคงคิดไปเองนะ อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย
ปล.นอกจากโอ้แล้วยังมีพี่อายอีก จะเอาอะไรกับฟ้านักหนา :serius2:
-
พี่กร น่ารัก ขึ้น นะ
ส่วนฟ้าใจพะวงถึงโอ้ตลอด
-
กลัวพี่กรจะหลอกให้ฟ้าตายใจ ฟ้าทำดีขึ้นมานิดเดียวจริงๆ เรื่องที่พูดกับกรมากขึ้น นอกนั้นเหมือนเดิม
-
เอิ่ม... เหมือนจะดี แต่มันคงเป็นลมสงบก่อนพายุจะมา :katai1:
-
อะไรกันบ้าน โอ้เนี่ย
-
ฟ้าไม่เคยตีความอะไรเข้าข้างตัวเองเหมือนเดิม
กรมีความน่ารักในความน่าถีบเหมือนเดิม
ถ้ากรไม่พูดกับฟ้าตรง ๆ ว่ารักฟ้า ชาตินี้ฟ้าก็คงไม่มีวันเข้าใจหรือรู้ขึ้นมาเองได้หรอก
แล้วไอ้ "...ค่อย ๆ ฆ่า...." คืออะไร? กรจะทำให้ฟ้ารักแล้วค่อยทิ้งไปเหรอ
เรื่องโอ้ ดูเหมือนกรจะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับที่โอ้ตกบันไดตั้งแต่แรกหรือเปล่า? แต่ก็งงว่าใครจะทำ
หรือมันเดินเซ่อตกมาเองแล้วทุกอย่างประจวบเหมาะ?
โอ้จะโกรธฟ้ามากมายเพราะอะไร? ชอบพลชนะงั้นเหรอ
แล้วพี่อายนี่อะไร? ฟ้ามันซวยซ้ำซ้อนได้อีกเนอะ ทุกเรื่องคนอื่นทำ แล้วมันหนักหนาเพราะความเป็นฟ้าบวกกับสภาพสถานการณ์แท้ ๆ เลย เฮ้อ :เฮ้อ:
แล้วทำไมกรไม่โกรธที่ฟ้าหายไป หรือไม่รู้ว่าไปกับพล?
โอย.....รอไปอีก
-
อ้าว คดีพลิก นึกว่าฟ้ากลับบ้านแล้วจะโดนกรยำเละแน่ :เฮ้อ: ไม่เดาละ อ่านตามเงียบๆดีกว่า
-
บรรยากาศมุ้งมิ้งเกินไป
ให้ความรู้สึกว่าจะมีพายุใหญ่อันใกล้นี้
-
อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ สนุกจนอยากอ่านตอนต่อไปและต่อๆไป :impress2:
-
ดูแลภรรเมียดีจริงๆ นะพี่
-
พี่กรดูมีพัฒนาการในทางที่ดีขึ้นนะ
ถึงจะขี้หึง และเกือบใช้ความรุนแรง
แต่ยังนับว่าอยู่ในเกณฑ์ดีค่ะ
และยังไง มีคลื่นลูกใหม่มาอีกแล้ว โอ้อาย
เฮ้อออ เขาไม่รักก็ไม่ต้องไปเดือดร้อนแทนเขาเนาะ
หาเรื่องให้ฟ้าไม่หยุดหย่อน
ขนาดวันจะพักผ่อนเฉยๆยังมาหลอกหลอน
-
อิพี่กรดีให้มันตลอดไปนะ
-
พี่กรน่ารักขึ้นเรื่อยๆๆๆ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้พี่กรเคียงคู้กับฟ้าตลอดไป อินมากกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
...ต่อให้ในท้ายที่สุด เขาอาจจะต้องผิดหวัง อาจจะต้องเจ็บปวดเสียใจ แต่มีอย่างหนึ่งที่เขามั่นใจตลอดมาและบางทีอาจจะตลอดไปว่าเขาไม่เคยนึกเสียใจที่ได้พบกับกร...
คือยังไงอ่ะ มันเป็นเบาะแสอะไรรึเปล่า หรือ เป็นกลลวง หรือข้าพเจ้าคิดมากไป..
หวังว่าท้ายสุดแล้วคนเขียนจะปราณีคนอ่านบ้าง โดนอัดมาตลอดเรื่อง มันรู้สึกไม่มั่นคงไงไม่รู้
-
จะมีเรื่องยุ่งยากอีกนานมั้ยคะ ฮืออออ
ถ้าพี่กรแม่งรู้ทุกอย่างจะทำยังไง
ไหนจะโอ้ละนี่เพิ่มอายมาอีก โอ้ยยยยยยยยย
โหยหวนค่าาา :katai1: :z3:
-
เรื่องนี้มันต้องมีเงื่อนงำ โอ้ยย
มันหน่วงๆยังไงก็ไม่รู้เนาะ
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์ค่ะ
-
ทำไมขอบฟ้าต้องตกเป็นผู้ที่ถูกรังแก และรังควานไปซะทุกอย่างนะ
ไม่เข้าใจเลย
-
จะได้อ่านตอนต่อไปแล้วสินะ
หลังจากค้างตอนนี้มาเป็นแรมปี ดีใจ
-
ดราม่าเข้มข้นขึ้นเรือยๆ
-
ไม่ชอบพี่ชายโอ้เลย ไม่ชอบโอ้ด้วย :katai4:
-
อาย พี่ชายโอ้ ก่อนหน้านี้ตอนที่โอ้พาไปหาเพื่อหางานทำ
ก็พูดถึงฟ้าแง่ลบ ไม่รับเข้าทำงานเพราะ ขาเสีย รูปลักษณ์ไม่ดี ทำให้บริษัทดูไม่ดี
แค่เห็นอยู่กับกร อาจคิดเรื่องเลวกับฟ้าแน่ๆ
โอ้ อาย เป็นคนรู้จักที่มีผลไม่ดีกับฟ้า
แล้วอย่ามาวุ่นวายกับฟ้าอีกละกัน
-
ตอนนี้ขอไม่สนใจอะไรใครทั้งนั้น
สนแต่ว่าพี่กรน่ารักอ่ะ
อยากให้ฟ้าแสดงความเป็นเจ้าของก็บอกกันดีๆ อิอิ
-
ตกลง กรจะใช้วิธี ขุนให้อ้วนแล้วเชือดหรอ
สงสารฟ้าหน้าโง่จุง
โถ ฟ้าของเจ้ มีความสุขมากๆ นะตอนนี้ พอถึงตอนนู้นเราค่อยมาร้องไห้ด้วยกันนะลูก
-
โอ้ย อิพี่กรน่ารักอ่ะ ขอแบบนี้ไปตลอดนะ
-
ถ้าอิพี่กรน่ารักอย่างนี้และมากขึ้นก็จะดีมาก แต่ถ้าน่ารักอย่างนี้และลดลงในตอนต่อไปก็อาจไม่ดีเท่าไหร่สำหรับฟ้า. แต่นี่สงสัยเรื่องโอ้นิดหน่อยว่าทำไมฮีถึงแสดงออกขนาดนั้นตอนอยู่ต่อหน้าพี่พล ไม่ใช่ว่ามีอะไรในกอไผ่หรอกนะ ก็ได้แต่หวังว่าพี่กรจะดีอย่างนี้ตลอดไปนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ (หลังจากที่ค้างอยู่ที่ตอน 14 มาหลายปีแล้ว ก็จะได้อ่านตอนต่อเสียที) ขอบคุณผู้โพสต์และคุณดีดีผู้เขียนมากๆ เลยค่ะ ^______^
-
อ่านตอนก่อนที่มีพี่พล ใจนึงก็อยากให้ 3P รู้แล้วรู้รอดไป แต่พออ่านตอนนี้ 3P ไม่ได้หรอก เราชอบกรมากกว่า พี่กรน่ารักที่ซู๊ดดด
-
อีโอ้นี่แหละที่ต้องทำเรื่องแน่ๆ
-
บีบคอน้องทำไมมมม :fire:
อีกรนี้จะดีก็ดีใจหายจะร้ายนี้แทบฆ่า
-
ไม่ชอบอักษรเลย ไม่เคยถามอะไรฟ้า เก็บไปคิดคนเดียว ไม่ใช่ความผิดฟ้าซักหน่อย
-
พี่กรน่ารัก :mew1:
-
พี่กรน่ารักขึ้น
-
ส่อแววเครียดอีกแระ... /ยังกะมันไม่เคยเครียด ฮ่าๆๆๆ
-
เบื่อโอ้ เบื่อพี่มันด้วย ต่อให้ฟ้าทำร้ายโอ้ด้วยตัวเอง แล้วยังไง ฮะ
พี่กรน่ารักกก
คนอะไรชอบให้เมียบ่น 555555
-
รอลุ้น
-
:katai4: เขินนนนนนนนน ขอบฟ้าทำตัวเหมือนเมีย ดีแล้ว กรเค้าชอบ55555 ฟินนนนนนนนน
มารอๆ ลุ้นนนน :katai5:
-
กรกลับมาครั้งนี้ มาก้อเพราะรักขอบฟ้าแน่นอน แต่ก้อมีสิ่งอื่นที่แอบแฝงมาด้วย
ยังจำคำพูดสุดท้ายของขอบฟ้าได้ " พี่กรสำคัญ แต่ไม่ใช่คนที่สำคัญที่สุด"
กรกลับมาเพื่อเป็นคนที่สำคัญที่สุด นั่นคือสิ่งที่กรกำลังทำอยู่
อ่านแล้วก้อลุ้นๆๆๆๆ กลัวๆๆๆ ตลอด เฮ้ออออออออออออออ
-
กรนี่....มีแผนร้ายสินะ.... ส่วนนอกนั้นดูกันต่อไป
-
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ...รอพี่กรกับน้องฟ้าอยากให้เขาหวานกันซักที
ป.ล.ดีใจมากที่มีโอกาสอ่านเรื่องนี้อีก รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
ขอ 3P เถอะ สงสารพี่พล เเล้วไอ้กรก็เ-ี้ยเกิ้น
มันไม่สมควรที่จะมีความสุขสมหวังได้ใจฟ้าไปคนเดียว
-
เรื่องโอ้นี่น่าเบื่อ ฟ้ารักใครชอบใครแล้วเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ
อีกอย่างฟ้าจะไปทำงานหรือหยุดหรือมาช้อปกับใคร
เกี่ยวอะไรกันพี่อาย เรื่องส่วนตัวป่ะ
-
นายเอกเรื่องนี้ทำตัวน่าหงุดหงิด เหนือจริง ไม่มีอยู่บนโลกอย่างถึงที่สุด ซีนที่พระเอกบอกจะไปเอาเพื่อน แล้วหน้าด้านให้เขามาเอาตัวเองอ่ะ โคตรน่ารังเกียจ น่าขยะแขยง น่าสมเพส น่าจะตายๆไปสะ ตัวละครโคตรรกหูรกตา รังเกียจ!!!!
-
คนที่ไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง ไม่รักตัวเอง ก็ตายๆไปสะ น่ารังเกียจ คนเขียนเขียนตัวเอกของคุณได้น่ารังเกียจมากค่ะ ไม่จรรโลงโลกใดๆทั้งสิ้น
-
มารอกรฟ้า
-
มารอ :katai3:
-
วันนี้มาให้กำลังใจคนแต่ง ซึ่งอาจกำลังเหนื่อยกาย เหนื่อยใจ แต่แฟนๆที่รอนิยายของคนแต่ง เป็นกำลังใจให้น่ะครับ บางทีมันอาจจะเหนื่อยใจกับหลายๆอย่าง แต่ขอให้เชื่อเถอะว่า กำลังใจมีให้เพียบ และแฟนๆที่รอนิยายของคุณก็มีอีกเพียบ ขอให้เป็นตัวของตัวเอง เชื่อมั่นในตัวละครทุกตัวของคุณ แฟนๆก็จะรักตัวละครของคุณเช่นกัน สู้ๆ
-
มารอค่ะ คิดถึงมากๆๆ
-
Fallen and Destined 15
กลับถึงห้องปุ๊บ กรก็ไล่เขาไปนอนพัก ส่วนเจ้าตัวเดินหาน้ำหายาให้วุ่น ไม่ยอมฟังที่เขาบอกว่าไม่เป็นไรสักนิด
“แค่กินยาแก้ปวดไม่ตายหรอก อ้าปากแล้วกลืนลงไป” กรยืนทำหน้าดุ เสียงดุใส่คนส่ายหน้าดิก “เฮ้ย อย่าทำตัวงอแงงี่เง่า เดี๋ยวจะโดน”
“ไม่กิน ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไร” ปัดมือที่เอื้อมมาบีบคางเขาไว้แล้วซุกหน้าลงกับหมอน “ผมจะนอนแล้ว”
“โอ๊ย มึงนี่มัน...” กระแทกตัวลงนั่งข้างๆ แล้วกรก็นั่งบ่นปนด่าเขาต่อ ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัว “กินหน่อยเหอะ เดี๋ยวกูต้องไปบริษัท ปั้นมันจะมารับแล้ว”
“งั้นก็รีบไปเถอะครับ เดี๋ยวคุณปั้นคอย” เหลือบดูนาฬิกาข้างเตียงแล้วรีบบอก “นี่เกือบบ่ายสองแล้วนะ”
แทนที่จะรีบ กรกลับจ้องหน้าเขาแล้วเอ่ยห้วน “ปวิน”
“หือ”
“ปั้นชื่อจริงปวิน เรียกปวินสิ จะไปเรียกปั้นทำไม”
“แล้วทำไมพี่กรเรียกได้ แต่ผมเรียกไม่ได้”
“ก็กูสนิทกันมากเลยเรียกได้ มึงสนิทเหรอไง ไปสนิทกันตั้งแต่ตอนไหน หา คิดจะสวมเขาให้กูเหรอ”
ฟังเสียงรวนหาเรื่องแล้วขอบฟ้าก็นิ่งอึ้ง จริงสินะ เขาเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว คงเป็นเพราะได้อยู่กับกรมากๆ เลยพาลลืมความจริงบางอย่างที่เห็นตำตาไปได้ง่ายๆ
ปวินเคยบอกว่าตนเองเป็นคนพิเศษของกร ทั้งคู่สนิทสนมกันมาก เขามัวแต่นึกสงสัยว่าทำไมกรถึงไม่สนใจจะมีสัมพันธ์ทางกายกับเขาอีกในเมื่อพูดไว้ชัดเจนตั้งแต่แรกแล้วว่าจะให้เขาเป็นคู่นอน
ความจริงเห็นอยู่ทนโท่ มีแต่เขาที่โง่มานาน ทำไมกรจะต้องนึกสนใจเขาอีกในเมื่อชายหนุ่มมีคู่นอนคนอื่นที่เต็มใจอยู่แล้ว ใครคนอื่นที่รู้ใจมากกว่า สนิทสนมมากกว่า หน้าตาดีกว่าเขาอย่างปวิน
จากที่เคยคิดว่าไม่เป็นไร เขาเหมือนคนหมดแรงกะทันหัน ทิ้งตัวหลับตาไม่ยอมมองหน้ากร “พี่กรรีบไปเถอะ เดี๋ยวผมลุกมากินเอง”
“กูไม่เชื่อ” พูดพลางทำท่าจะงัดเขาขึ้นมากรอกยาใส่ปาก หากมือแข็งก็ชะงักเมื่อขอบฟ้าเอ่ยเนือย
“ไม่เชื่อใจผมหรือไง”
น้ำหนักตัวของกรหายไปจากเตียงพร้อมกับเสียงสบถที่ดังขึ้น “อย่าให้รู้ว่ากล้าโกหกนะ แม่ง ดื้อชิบหาย กูล่ะเบื่อ”
ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดลำลองมาเป็นชุดสูท ปวินก็มารับตามที่พูด เจ้าตัวเคาะประตูห้องนอนแล้วเอ่ยเร่ง “คุณกรเสร็จหรือยังครับ”
“เออ ไปแล้วๆ” พอโดนเร่งมากเข้า กรก็คว้าเนคไทแล้วรีบเดินออกจากห้อง ตัวขอบฟ้านอนคิดนิดหนึ่งแล้วรีบลุกพรวดตามออกไปด้านนอก
หากภาพที่เห็นทำให้ต้องนิ่งขึงเป็นก้อนหิน ปวินกำลังยืนผูกเนคไทให้กรอยู่ ใบหน้าสะสวยเกินชายยิ้มแย้มขณะเอ่ยบางอย่างกับคนที่ก้มหน้าลงไปหา อะไรไม่ร้ายเท่ากรที่ยิ้มตอบด้วยสีหน้าแววตาอ่อนโยน ภาพของคนทั้งคู่ดูสนิทสนมและสวยงามน่ามอง เป็นภาพที่ไม่ควรมีใครเข้าไปแทรกหรือทำลายลงทั้งนั้น
ปวินตบเนคไทเล็กน้อยให้เข้าที่ เอียงคอมองสำรวจแล้วจึงเหลือบมาเห็นเขา ฝ่ายนั้นพยักหน้าทักทายพร้อมเผยรอยยิ้มสดใส “สวัสดีครับ”
ขอบฟ้าที่ตอนนี้อยู่ในสภาพเยินๆ เนื่องจากเสื้อผ้ายับยู่ยี่ ผมเผ้าก็คงยุ่งเหยิงรีบก้มศีรษะตอบเงอะงะ เป็นจังหวะเดียวกับที่กรหันกลับมามองแล้วดุด้วยใบหน้าเครียด
“ออกมาทำไม” กรขมวดคิ้วมองแล้วโบกมือไล่ส่ง “หน้าตาดูไม่ได้เลย กลับเข้าห้องไป๊”
ยังไม่ทันตอบอะไร ร่างสูงก็สะบัดหน้าไปอีกด้านเหมือนไม่อยากมอง มือใหญ่ยกโอบคนข้างตัวพร้อมพึมพำราวกับหงุดหงิด “ไปเถอะ”
หลังจากประตูห้องกระแทกปิดดังปังแล้วทุกอย่างก็กลับมาอยู่ในความเงียบสงบ เขายืนอยู่ที่เดิมตามลำพังพักใหญ่ก่อนจะเดินไปหยิบยาที่กรอุตส่าห์วางไว้ให้ หลับหูหลับตากลั้นใจโยนเข้าปากทั้งที่แน่ใจว่าร่างกายไม่ได้ป่วยไข้อะไร
แม้จะกรอกน้ำตามจนหมดแก้ว แต่เม็ดยาใหญ่ยังทิ้งรสขมไว้ในปาก ผะอืดผะอมเหมือนมันยังติดอยู่ในลำคอจนต้องไอโขลก รสยาขมเฝื่อนทำให้ไอจนปวดไปทั้งช่องอก ลามไปถึงหัวใจที่เต้นหน่วงๆ อยู่ด้านใน
++++++++++
กลางดึกขอบฟ้าสะดุ้งตื่นเมื่อรู้สึกถึงมือที่ลูบหัวอยู่
“พี่กร” เรียกแบบตื่นๆ หัวใจยังเต้นตึกตัก ความเสียใจและใจเสียเลือนหายไป มีแต่ความดีใจที่เห็นกรกลับมา “กลับมาแล้วเหรอ ยืนทำอะไรมืดๆ น่ะ”
ยันตัวเองลุกขึ้นพลางเพ่งมองเงาคนในความมืด แต่ฝ่ายนั้นกลับไม่ยอมตอบคำถามเขาจนเริ่มเก้อ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก” พูดพลางทรุดตัวลงนั่งข้างๆ “กินข้าว กินยาหรือยัง”
“กินแล้ว” เขาลูบไหล่กว้างที่ตกลู่กว่าปกติ “เหนื่อยเหรอครับ”
“หืม” กรเงยหน้า กล้ามเนื้อไหล่ใต้ฝ่ามือดูจะเกร็งขึ้น “นิดหน่อย มีเรื่องยุ่งๆ น่ะ แต่ไม่เป็นไร”
ต่างคนต่างเงียบไปพักใหญ่ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยเรียก “ฟ้า”
“ครับ” ไม่บ่อยนักหรอกที่อีกฝ่ายจะเรียกชื่อเขาแบบนี้ “มีอะไรครับ”
“ถ้าวันหนึ่งมีคนรู้เรื่องสมัยก่อน มึงจะ...”
เรื่องสมัยก่อน ฟังแค่นี้ ไม่รู้ทำไมเขานึกไพล่ไปถึงเรื่องอื้อฉาวระหว่างเขากับอาจารย์ทันที ทั้งๆ ที่กรอาจจะพูดถึงเรื่องอื่นอยู่ก็ได้ อาจเพราะมันเป็นเรื่องที่แย่ที่สุดในชีวิตกระมัง ความทรงจำของการถูกบอยคอต ถูกเมินเฉยราวกับไม่มีตัวตน วันทั้งวันได้แต่ก้มหน้าก้มตาเรียนโดยแทบไม่ได้พูดอะไรกับใคร
แม้ตอนนี้เขาจะไม่มีเพื่อนสนิทเช่นเดิม แต่อย่างน้อยก็ไม่มีสายตาดูถูก คำพูดลับหลังที่จงใจให้เขาได้ยิน เสียงซุบซิบนินทาที่ทำให้แทบเป็นบ้า กับความผิดที่ไม่ได้ก่อ คำแก้ตัวที่ไม่มีใครอยากฟัง กว่าจะใช้ชีวิตผ่านไปได้แต่ละวันดูเป็นเรื่องยากเย็นเหลือใจ...
ถึงจะอายุมากขึ้น แต่มีแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่แค่นึกถึง ขอบฟ้าก็ยังอดสูดหายใจลึกไม่ได้
“มีใครรู้เรื่องผมกับอาจารย์เหรอ หรือว่า...” ขอบฟ้ารู้ว่าเสียงเขาแหบแห้งจนน่าสมเพช “อาจารย์กลับมา...”
“ไม่ใช่ ป่านนี้แม่งยังนอนแดกข้าวแดงในคุกและจะอยู่อีกนานด้วย หรือต่อให้มันหลุดออกมาก็ไม่มีทางย้อนมาหามึงแน่ ไม่ต้องห่วง” กรพูดเสียงหนัก กุมมือเขาไว้ บีบแน่น “ไม่ต้องกลัว แค่ลองถามดู”
เขาถอนหายใจดังเฮือก ยิ้มฝืด “วันหลังอย่าล้อเล่นแบบนี้นะ ไม่ตลกเลย”
“อืม ขอโทษนะ” เอ่ยเบาแล้วมือใหญ่ค่อยดันหัวเขาแบบที่เจ้าตัวชอบทำนักหนาไม่ว่าจะโดยรู้ตัวหรือไม่ก็เถอะ ผิดกันตรงที่ครั้งนี้ค่อนข้างออมแรง คือดันหัวเขาแบบอ่อนโยนน่ะ “นอนต่อเถอะ”
เงาร่างสูงผละไป ขอบฟ้าทิ้งตัวลงนอนอย่างว่าง่ายและผล็อยหลับไปไม่นานหลังจากนั้น
ก่อนจะตื่นขึ้นในตอนเช้าและพบว่ามีเพียงตัวเขาที่นอนอยู่บนเตียง ที่นอนอีกฝั่งเย็นชืดและเรียบกริบบ่งบอกว่าเมื่อคืนกรไม่ได้นอนค้างที่นี่
โชคดีที่เขาเริ่มทำใจได้เรื่องคู่นอนคนอื่นๆ ของกร การได้นั่งคิดอะไรเงียบๆ คนเดียวเมื่อวานช่วยให้ขอบฟ้าคิดได้ในที่สุด ได้แต่บอกตัวเองซ้ำซากด้วยถ้อยคำเดิมในหัวว่า...
มันไม่สำคัญอีกแล้วว่ากรจะรักเขาหรือเปล่า แค่ยังมีที่ให้เขาอยู่ข้างกรได้ก็ดีเท่าไหร่
แค่ได้เห็น ได้พูดคุย ได้ฟังเสียงหัวเราะ
แค่ได้เฝ้ามอง แค่ได้อยู่ในสายตา
แค่ได้รักก็เกินพอแล้ว
++++++++++
กว่าขอบฟ้าจะมาถึงที่ทำงานก็เกือบเป็นเวลาเข้างานแล้ว ยอมรับว่าสายกว่าที่เคยและสายด้วยสาเหตุไม่เป็นเรื่องคือเขานั่งรอกรกับเผลอไปนั่งลูบคลำเสื้อผ้าชุดใหม่ๆ ที่ยังอยู่ในถุง
ถึงจะแพงและคิดว่าเป็นสิ่งฟุ่มเฟือย แต่เขาก็อดหยิบมาดูแล้วใช้มือลูบไปตามเนื้อผ้าเรียบลื่นไม่ได้ เขาไม่เคยมีเสื้อสวยๆ แบบนี้ใส่มาก่อน จึงรู้สึกตื่นเต้นนิดๆ ที่จะได้สวมเสื้อผ้าคุณภาพดีขนาดนี้ แต่จะให้มานั่งชื่นชมตอนกรอยู่ก็คงไม่ได้อีก ไม่อย่างนั้นกรคงพาเขาไปถลุงอีกชุดใหญ่แน่ๆ
เพราะมัวแต่แอบนั่งลูบคลำชุดใหม่เหมือนคนโรคจิต เขาจึงออกจากคอนโดสายกว่าปกติ เป็นผลให้ต้องรีบกระหืดกระหอบเดินเร็วๆ เท่าที่สภาพขาจะอำนวยเข้าบริษัท แต่ถึงจะรีบที่สุดก็ยังไม่แคล้วโดนคนอื่นที่รีบเหมือนกันวิ่งแซงไปคนแล้วคนเล่า กว่าจะรูดบัตรพนักงานก็เลยเวลาเข้างานไปห้านาทีแล้ว
ถึงทางบริษัทจะอนุญาตให้มีสิทธิ์รูดบัตรเลยเวลาเข้างานได้ไม่เกินครึ่งชั่วโมงภายในหนึ่งเดือนแล้วจะไม่ถือว่าสาย แต่สำหรับขอบฟ้าที่ไม่เคยมาสายมาก่อนจึงอดระแวงไม่ได้ และตั้งใจว่าภายในเดือนนี้ที่เหลือ เขาจะเพิ่มยอดทบเข้าไปอีกเด็ดขาด
เมื่อเดินเข้าแผนก มีสายตาหลายคู่เหลือบมองเขา ขอบฟ้าจึงยิ้มจืดๆ ให้ คงเพราะไม่เคยมาสายและแทบไม่เคยลาป่วย คนอื่นเลยนึกแปลกใจกัน
แม้จะนึกเป็นห่วงอักษร แต่เขาก็เลือกที่จะเริ่มทำงานก่อน ไว้ตอนพักเที่ยง ค่อยหาโอกาสลองคุยกับฝ่ายนั้นดู แน่นอนว่าถ้าอักษรยังยอมพูดกับเขาล่ะก็นะ
นั่งลงทำงานไปสักพัก เขาก็ได้ยินเสียงซุบซิบดังขึ้นจากมุมนั้นที มุมนี้ที จากแรกๆ ไม่ได้สนใจ แต่พอเริ่มถี่มากเข้า จึงอดหันไปถามเพื่อนร่วมแผนกที่นั่งใกล้ๆ กันอย่างอดไม่ได้
“น้าครับ วันนี้สาวๆ เขามีอะไรกันเหรอครับ”
ฝ่ายที่อายุมากกว่าค่อนข้างมากและไม่ค่อยสนิทกันแม้จะนั่งใกล้กันมานานเงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์ ขยับแว่นที่สวมอยู่ก่อนตอบเรียบ “แค่เรื่องส่วนตัวของคุณกรน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
นิ่งอึ้งไปพักใหญ่ กว่าจะถามต่ออย่างไม่ให้ฟังดูอยากรู้อยากเห็นมากจนเกินไป “เรื่องอะไรของคุณกรเหรอครับ”
คราวนี้ ฝ่ายอาวุโสเขม้นมองเขาลอดผ่านแว่นคล้ายนึกรำคาญ หากยอมตอบคำถาม “คุณกรเตรียมจัดงานประกาศหมั้น ข่าวลงในหนังสือพิมพ์เมื่อเช้า เห็นไหมล่ะว่ามันก็แค่เรื่องส่วนตัวของเจ้านาย พนักงานอย่างเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องด้วยสักหน่อย แต่พวกผู้หญิงก็เอาแต่ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดกันตั้งแต่เช้า...”
อีกฝ่ายยังกล่าวต่ออีก แต่ขอบฟ้าไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว หูเขาอื้อจนแม้แต่เสียงพูดคุยซุบซิบที่ได้ยินเซ็งแซ่มาตั้งแต่เช้าก็พาลไม่ได้ยินไปด้วย มือขยับทำงานโดยอัตโนมัติ แต่จะผิดจะถูกก็ไม่แน่ใจ จนถึงเวลาพักเที่ยง คนในแผนกต่างทยอยออกไปกินข้าวกัน เขาก็ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แต่กลับไม่กล้ากด สุดท้ายจึงทำแค่ลุกไปหาหนังสือพิมพ์ที่ชั้นมาพลิกหาหน้าข่าวสังคมอ่านเอา
กวาดสายตาผ่านคอลัมน์ที่ปกติเคยอ่านแค่ผ่านตา หากวันนี้กลับจ้องหาอย่างตั้งใจ กระทั่งเจอคอลัมน์ซุบซิบในกรอบ แม้ไม่มีรูป แต่ข้อความที่เอ่ยถึงกร นักธุรกิจหนุ่มเนื้อหอมกับสาวน้อยลูกครึ่งนามสกุลดังเตรียมจัดพิธีหมั้นอย่างเป็นทางการนั้นชัดเจนเกินพอ มีข่าวแซวต่อท้ายว่าทั้งคู่รู้จักคบหากันลึกซึ้งมาตั้งแต่สมัยเรียนเมืองนอกด้วยกันและฝ่ายชายก็ยินดีรอจนหญิงสาวเรียนจบถึงค่อยเปิดตัวจัดงานหมั้นหลังซุ่มเงียบมานาน
ขอบฟ้าพับหนังสือพิมพ์กลับตามเดิมเงียบๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาจนเปียกชุ่มไปเกือบทั้งศีรษะ
มองคนในกระจกราวกำลังมองคนแปลกหน้า คนที่มีดวงตาคู่โศกแดงก่ำจากน้ำที่กระเด็นเข้าตา คนที่ซีดเผือดจนน่ากลัว คนที่เขานึกสมเพชเวทนาเหลือเกิน
จากที่เคยคิดว่าขอแค่ได้รัก ดูท่า...ขอแค่รักก็คงจะทำไม่ได้เสียแล้ว
++++++++++
-
มาทิ้งระเบิดแล้วก็จากไป น้ำตาซึมสงสารฟ้าาา :sad4:
-
มันเป็นอะไรที่รอมานานมาก.
รอวันนี้ด้วยหัวใจที่จดจ่อ.
รอด้วยความรู้สึกตื่นเต้น. ดีใจ. ประหม่า
ตอนนี้ไม่ทีอะไรจะพูดนอกจากคิดถึง
คิดถึงน้องฟ้าและพี่กรมาก
แม้จะอ่านตอนเก่าวนไปสามสี่รอบ. หรือสิบรอบ
ความคิดถึงก็ไม่บรรเทาเท่าตอนที่อ่านตอนนี้
ความรู้สึกเดืมๆกลับมาอีกครั้ง.
พี่กรไม่รู้ว่าไปเจออะไรมา. ไม่รู้ว่าที่ทำต้องการปกป้องใคร
ไม่รู้ว่าที่ทำเพราะอะไร. แต่เชื่อในหัวใจรักของพี่กรเสมอ
น้องผ้าต้องสตรองนะ. เข้มแข็งนะ ไม่ช้านานเรื่องร้ายๆจะผ่านไป
ที่ฟ้าคิดถึงตอนอาจารย์ว่าเลวร้ายที่สุด. คงเพราะตอนกับพี่กรและพี่พล
คือความทรงจำที่แสนหวานเสมอ
ชอบพี่กรหึงเมีย. และชอบเมียคนอึนที่ไม่รู้ว่าสามีหึง. 555
-
:o12: ทำไมน้องฟ้าต้องมาโดนแบบนี้ เมื่อไหร่จะมีความสุขกับเค้าสักที
-
ฮือออออออ กรต้องมีคำอธิบายดีๆแน่ ฟ้าใจเย็นๆนะ :sad4: :sad4:
-
อีพี่กรก่อเรื่องอีกแล้วนะ สงสารน้องฟ้าจะให้เจ็บไปถึงไหน :m31: :fire:
โมโหเจรงๆๆ เชียร์พี่พลเข้าวินซะให้สะใจ! เห้ออ อยากให้น้องฟ้าหนีไปไกลๆ นี่เห็นต้องยอมพี่กรมาตลอดตั้งแต่ต้นเรื่อง เห้ออ
เจ็บแทนจริงๆ เหมือนไม่มีสิทธิ์ออกเสียงอะไรเลย แม้ไม่รู้ว่าการแต่งงานอาจจะมีเบื้องหลังอะไรยังไงแต่ก็สงสารฟ้าอยู่ดี
สู้ๆนะลูกกฟ้า :monkeysad:
-
อ๊ากกกกกกกก
:ling1:
-
พี่กร~~~~~
ไม่จริงใช่ไหมมมมมม :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
แล้วอะไรคือ เรื่องสมัยก่อน สมัยก่อนที่ว่ามันสมัยไหนนน :ling1: :ling1:
เมื่อไหร่ฟ้าจะมีความสุขสักที :hao5:
-
เฮ้ยสงสารฟ้าอ่านไปน้ำตาซึมไป ฮือไม่นะกรทำไมทำกับฟ้าแบบนี้
-
2% ของเรื่องนี้คือความสุข
ที่เหลือคือความโศกและความเศร้าล้วนๆใช่ไหม :monkeysad:
-
หมัานเพื่อปกป้องฟ้าหรือเปล่า?
หรือว่าโดนที่บ้านคลุงถุงชน?
ฟ้าเคยทำให้ใครหลลายๆคนเจ็บ อดคิดไม่ได้ว่านี่คือเวรกรรมของฟ้า
-
เรื่องนี้อ่านแล้ว เป็นเรื่องที่กระชากจิตเราตลอดระยะเวลาที่อ่าน
การดำเนินเรื่องของตัวละคร ไม่เคยมีใครไหนที่สัมผัสกับความสุขเลย
ทุกๆครั้งที่อ่าน เราจะรู้สึกถึงความกังวล หวาดระแวงตลอดเวลาที่อ่าน
ตัวละครแต่ละตัว ยิ่งอ่านเท่าไหร่ ยิางพาดำดิ่งไปสู่ความมืดมิด
กรเป็นตัวละครตัวแรกและตัวเดียว ที่เราอยากให้หายไปจากเรื่องนี้
ขอบฟ้าเป็นตัวละครอีกตัวที่เราอยากเห็นความด้าวหน้าแต่ไม่ได้เห็น
ขอบฟ้าเป็นตัวละครที่จมปลักอยู่กับที่ตลอดเวลา ไม่มีความเปลี่ยนแปลง แม้จะเจอเหตุการณ์หลายๆอย่างเกิดขึ้นกับตัวเอง
แม้ตะต้องทุกข์ทน ทรมานกับเรื่องเดิมๆซ้ำๆ แต่ก็ไม่เคยรู้สึกเจ็บ รู้สึกจำ เรารู้สึกผิดหวังกับฟ้ามากๆ ทำไมถึงไม่ลองเปิดโอกาสให้พลชนะดูบ้างนะ เพราะดูจากที่อยู่กับกรแล้ว ก็มีแต่เรื่องเดิมๆ ถึงจะรักมาก ก็หัดรักตัวเองมั้งเหอะฟ้า หัดมองคนรอบข้างที่เค้าคอยดูแลเอาใจใส่มั้งเหอะ
เกลียดอิกร ตั้งแค่ชาติปางก่อน จนถึงปัจจุบัน
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
พี่กรกำลังทำอะไรคะ :katai1:. แค่นี้ฟ้ามันก็คิดว่าพี่ไม่รักจะแย่แล้ว หรือไม่รัก? :hao4:
-
:hao5: :hao5: น้องฟ้า
-
มาม่าอืดเต็มชามเลย :mew6: :mew6: :mew6:
-
ตอนนี้สั้นเกินไป อ่านแล้วกดดันมากเรื่องจะเป็นยังไงต่อเนี่ย :ling1:
-
โอย น้ำตาจะไหล น้องฟ้าของพี่ เจอเรื่องแล้วเรื่องเล่าหนอ
เกิดเป็นขอบฟ้าจะต้องสตรองมากแค่ไหนถึงจะพอ
พี่กรจะเป็นโชคดีที่ปัดเป่าเรื่องร้ายๆจากชีวิตน้องฟ้าได้มากแค่ไหน
-
รู้สึกนับวันเนื้อเรื่องมันจิสั้งลงทุกเลยน้าาาาาาาาาา :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: น้ำตาจิไหล อิพี่กรนี้น่ะชอบทำร้ายจิตใจฟ้าจังเลยยยยยยยตั้งแต่สมัยนู้นแล้วน่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ติดตามต่อไปปปปปปปปปปปปปปปปป o18 :m15: :monkeysad: :sad4: :impress2: o22 :hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านจบ แม่ยกน้ำตาซึมอ่ะ
โถ่ ฟ้าของเจ้
ช่วงเวลาความสุขของฟ้าช่างสั้นจริงๆ
อิพี่กร มีอะไรทำไมไม่บอกฟ้าบ้างงงงงงง
-
ควรเปลี่ยนชื่อเรื่องนะ "ขอบฟ้า..คนมีกรรม!" น่าจะเหมาะสมกว่า 5555
-
ถ้าไม่รู้ว่าอิพี่กรขี้หึงและมันรักเมียมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คงเลิกอ่านเรื่องนี้ไปนานแล้ว คนเขียน เขียนดีเกิน อินไปกับความทุกข์ของฟ้า แค่คิดว่าพี่กรไม่รักฟ้าก็ทุกข์จะแย่ แล้วพี่กรมีคู่หมั้นอีก ฟ้าจะเป้นยังไง จะรับไหวมั๊ย
ปลไม่ยกฟ้าให้พี่พลหรอกนะ ฟ้ารอพี่กรเคลียร์ตัวเองนะลูก
-
โอ้ยยย ไม่มีความชัดเจนอะไรสักอย่าง
จะไหวมั้ยเนี่ย ฟ้า
-
สงสัยเรื่องที่กรพูดถึงเรื่องในอดีตจะเป็นเรื่องที่พ่อของกรรู้ว่า กรรักฟ้า เลยบังคับให้กรหมั้นกับผู้หญิงแน่ๆ แต่ครั้งนี้ถ้าฟ้าทนไม่ได้จนหนีหายไปอีก จะเป็นยังไง
-
ต้องเข้าร้านยาอีกแล้วสินะหลังจากจบตอนนี้ เจ็บปวดเหลือเกิน
-
:ling1:ขอบฟ้า เหนื่อยมัยนะ ตอนหน้าจะเป็นไง ไม่มาม่าหรอกนะ o22
-
:m16:เพิ่งจะหวาน ก็ต้องมานั่งต้มมาม่ากินเป็นเพื่อนน้องฟ้าอีกแล้ว ชีวิตฟ้าช่วงภาคสองก็ไม่ได้รันทดมากนะ ถ้าอิพี่กรมันแค่จะอ้าปากอธิบายความรู้สึกให้น้องฟ้าผู้ความรู้สึกช้าฟังสักหน่อย หวงก็บอกว่าหวงอย่าบอกว่าสภาพดูไม่ได้ อิน้องฟ้ามันไม่เข้าใจหรอก ไม่อยากให้สนิทกับคนอื่นไม่ได้หวงปั้นนะแต่พี่กรมันหวงฟ้าเข้าขั้นโรคจิต แค่ชื่อเล่นคนอื่นก็เรียกไม่ได้ แต่น้องฟ้าชั้นไม่เข้าใจอย่างนั้นหย่ะ กรุณาอธิบายด้วย หนูฟ้าน้ำคาตกในไปแปดลิตรละ
-
ฟ้าาาเมื่อไหร่จะมีความสุขน้อออ
-
ใจตรงกัน รักกันก็บอกกันไปให้รู้ซักที กรก็ปากร้ายเสมอต้นเสมอปลาย หวงก็บอก ไล่เอาๆ ฟ้าจะไปรู้ได้ไง ส่วนโอ้ อยากให้ดีกันนะ เข้าใจผิดอะไรก็เคลียร์ซะ ยังเชื่อว่าไม่น่าจะเลวร้ายอะไร แต่เจอฤทธิ์ปากของพี่กรไปท่าไหนไม่รู้
รอติดตามค่า
-
กลับไปหาพลดีกว่า.....
หรือว่าที่ถามไปเนี่ยมันมีเบื้องหลัง
-
เป็นเรื่องที่เรานั้งรอให้มาอัพตลอดเลย บอกตรงตอนแรกไม่ชอบฟ้าเลย ในภาคแรกอะนะ ดูบอมคนไปหมด แต่ภาคนี้ ฟ้าเอาแต่ใจนะ รู้สึกดีอ่ะ 55555 มีงี้ด้วย ไม่รู้ดิ เราคาอยๆเห็นดารพัฒนาของตัวละครตัวนี้ และอีกหลายคาแรคเตอร์ที่แมร่งไม่ได้มีด้านเดียว คนที่เหมือนจะดีก็ไม่ทั้งหมด คนที่ดูร้าย กลับมีมุมอ่อนโยน เราอยากจะดองไว้อ่านยาวๆจัง แต่ก็ต้องกดเข้ามาอ่านทุกที
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
มาม่าอีกแล้ววววว แงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3:
รอค่าาาาาาาาาาาาา
-
กรรักฟ้า เป็นแบบนี้ก็คงไม่สบายใจหรอก ฮรือ แต่ฟ้าลูกแม่~~~ ทางนี้รักฟ้ามากค่ะ สงสารมาก น้ำตาจะไหล
ขอแค่ได้รักก็ไม่ได้แล้ว ทำไมลำบาก แล้วกรก็คงไม่ปล่อยฟ้าไป ฟ้าก็ต้องอยู่แบบทรมานอ่ะ สงสาร
หน่วงมาก นี่ต้องไปถึงอีกจันทร์เลยเหรอคะ
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก
-
อิพี่กรงานเข้าอีกละะะะะะ โอ้ยย สงสารฟ้าก็สงสาร
คิดว่าอิพี่กรไม่รักอีก ทั้งๆที่มันโคตรรักกกก
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววว ฮืออ
ขิบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
ที่กรมาถาม คงโดนแบล็คเมย์มาอีกทีนึง
ใครสักคนรู้เรื่องอดีตของฟ้า จะแฉแลกกับการหมั้น
กรที่รักฟ้า อยากปกป้องฟ้าก็ยอม
แต่ไม่รู้เหรอว่ามันเป็นการทำร้ายฟ้าอย่างนึง
สงสารฟ้ามากเลยอ่ะ ชะตาชีวิตจะโหดร้ายอะไรขนาดนั้น
ให้ฟ้าได้โชคดีสักครั้งเถอะ :hao5:
-
เม้นก่อนอ่าน. กับตอน15. ที่รอมาเป็นปี.
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
น้องงงฟ้า สามีนอกใจรึป่าวหว่า??แต่พี่เชื่อว่าอีคุณกรรักน้องฟ้าจริงๆมันต้องมีเหตุ?
-
ดราม่ามาเต็ม สฃสารขอบฟ้าๆๆ
-
แม้ตอนนี้จะเหมือนมีค้อนปอนด์ฟาดหัวเข้าปังใหญ่ แต่คิดว่าตอนหน้าหรือตอนต่อๆ ไปคงฟ้าใส กรเองก็คงลำบากใจไม่น้อยกว่ากัน สังเกตได้จากอาการไหล่ลู่ไหล่ตกในยามค่ำคืนนั่นไง คิดว่าไม่มีใครอยากให้เรื่องเป็นแบบนี้ โดยเฉพาะกร ปวินหรือปั้นเป็นตัวละครที่ดิฉันสงสัยว่ามีอะไรพิเศษลึกซึ้งกับกรจริงๆ ไหม? แล้วน้องลูกครึ่งที่ลงข่าวจะหมั้นกับกรนี้อีก? คุณดีดีทิ้งระเบิดไว้จนระเบ้อเลยค่ะ อยากอ่านตอนต่อไปมากๆ
-
มาอัพแต่ละที
รู้สึกเหมือนโดนระเบิดลงแล้วทุกสิ่งอย่างก็หายไป
ฮือออออออ
คราวนี้ก็ยังอึนๆมึนๆเหมือนเดิม
บางทีก็นึกสงสารกร แต่บางคราวก็สงสารฟ้า
มันคนละแง่คนละมุมอ่ะเนอะ
ขอให้เป็นแค่ข่าวซุบซิบเถอะ
ตอนกรไปเรียนนอกเราก็ไม่รู้เป็นยังไง
ขอให้กรไม่หลอกน้อง
ขอให้ฟ้าได้มีความสุขสักที
:call:
-
เรื่องปวินก็ไม่เคลียร์ มางานหมั้นนี่ก็ไม่เคลียร์
ฟ้าทนได้งัย นี่อกจะแตกตายอยู่แล้ว ฮือออ
ร้องไห้หนักมากอ่าาา
สงสารฟ้า ถ้าฟ้าไปเลยพี่กรก็จะเจ็บ
ทำไงดี พี่กรรรรร
-
พี่กรรรรร ทำไมทำกับคนอ่านและฟ้าแบบนี้
หลอกให้คนอ่านสบายใจได้ตอนเดียว
เจอกันตอนนี้รู้สึกหน่วงแทบขาดใจ T_____T
-
ต้องรอไปอีกหนึ่งอาทิตย์สินะคะ ถึงจะได้อ่านต่อ ...สงสารใจตัวเองและเพื่อนร่วมชะตากรรมจริงๆ กระซิกๆ T^T
ตอนหน้าขอให้ได้เคลียร์กันไปซักเรื่องเถิด ไหนจะเรื่องไม่ทำการบ้าน ปวิน คู่หมั้น ข่าวลือเก่า เรื่องอีโอ้+ญาติโกอีก ประเดประดังสุดๆ
-
โอ๊ยชีวิตฟ้าาาาาา นี่ภาคสอง แระน้าาาาา ><
-
คือบั่บว่าไงอะ มันค้างเกินไปนะ :hao5: สงสารน้องฟ้า เมื่อไหร่จะหนีจากอิพี่กรไปซะที เชียร์ให้หนีไปเลยลูก กลับไปหาพลชนะเลยยิ่งดี เบื่ออิพี่กรมันทำแต่เรื่องเจ็บช้ำใจให้น้องฟ้า ถึงจะรู้ว่ามันรักฟ้ามากก็เถอะ แต่ปากมันนี่นะ :katai1: อยากเห็นกรเจ็บเจียนตายบ้างตอนฟ้าไม่อยู่ด้วย จริงๆนะแค้นอิพี่กรยังไม่หาย มันยังไม่ได้รับบทเรียนไรเลย :m15:
ปล. คิดถึงพี่พลชนะ ทีมพี่พลละ
-
เคราะห์ซ้ำกรรมซัดอีกรอบ
-
ยังไงต่อละทีนี้พี่กร...มาเคลียร์เลย!!!!
-
เหนื่อย
-
กรเค้าคงมีเหตุผล
แต่เหตุผลของกร ชอบทำลายขอบฟ้าไงไม่รู้
ขอบคุณค่ะ
-
เอาเข้าไป เรื่องปวินยังไม่เคลียร์ เรื่องหมั้นมาอีกละ ถ้าชีวิตนี้ลองเลือกออกไปจากชีวิตกรแบบจริงจังสักที มันจะดีขึ้นไหมฟ้า? ที่ผ่านมายังเจ็บไม่พอหรือไง?
-
กร ไปจัดการคัวเองเดียวนี้นะ
จะมาทำขอบฟ้าเศร้าไม่ได้
-
ยังไง มันยังไงดันพี่กร
-
มีแต่เรื่องเข้ามา ฟ้าโดนตลอด สงสารฟ้ามั่งสิ :katai4:
-
เห้อสงสารฟ้ามาก
-
ดีไม่ทันไร ว่าละต้องดราม่อีก มาค่ะ จัดมา!
-
ทิ้งท้ายได้แบบ
อยากให้ถึงจันทร์หน้าเร็วๆเลยอะ
:hao5: :hao5:
-
อิพี่กร มึงแม่งงงง
เชียร์พี่กรมาตลอดจนมาเจอตอนนี้ เทอิพี่กรค่ะ
ไปเลยฟ้า ไปหาพี่พล ที่รักฟ้ามากมายขนาดนั้น ไป ไป ไปเลยค่ะ อย่าช้า
-
ทั้งเรื่อคู่นอนคนอื่น(ปั้น)
ทั้งเรื่องคู่หมั้นตัวจริง
ใจฟ้าจะหดหู่ขนาดไหน
แล้วที่กรถามเรื่องอดีต
มันเรื่องอะไรกันล่ะ
มีแต่เรื่องไม่หยุดๆ
-
:ling3:
-
นี่ฟ้าโดนพี่กรเริ่มเชือดแลัวเหรอ เจ็บดีแท้
เอาไงดีฟ้า เดินออกมาจากกรงไหม
-
ฟ้าจะไหวมั้ย
เจ็บครั้งนี้น่าจะหนักกว่าครั้งก่อนนะเนี่ย
-
พี่กรก็ดูเหมือนจะรักฟ้ามากนะ แต่พอเห็นมีข่าวก็กับคนนู้นทีคนนี้ทีแล้วรู้สึกขัดใจ
สิ่งที่มั่นใจได้อย่างเดียวเลยคือไม่ว่าจะกับใครกรก็หึงฟ้าได้ตลอด
แม้แต่ปั้นก็น่าจะหึงด้วยนะ
โดนภาพรวมแล้วพี่กรน่ารักขึ้นเยอะมาก
แค่ฟ้าเลิกคิดเรื่องหยุมหยิมบ้างก็คงจะดี
-
กร ดูว่ารัก หวงโหด แต่หื่นหาย ไม่เข้าใจ :katai1:
แล้วกรไประบายกับใคร ดูกรหื่นนี่นา ไม่น่าจะใช่ปั้น
ข่าวหมั้น มีมาจากอดีตของกรหรือเปล่า o13
พ่อแม่เคยตกปากหมั้นกับตระกูลที่มีเรื่องการเงินธุรกิจมาเกี่ยวข้อง?
ไร้ท ทำให้ค้างมากๆ รอเฉลยหลายปมเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ๊ะ! ไหงออกเบอร์นี้
-
กร ทำไมทำงี้ :ling1:
-
กรดีขึ้นเรื่ยๆๆน่ะ ฟ้าก็รักกรมากขึ้นเรื่อย
แล้วนี้อะไร ยังไงๆๆๆ
ลุ้นต่อล่ะ
-
ตอนใหม่ล่าสุดที่รอคอยมานาน ในที่สุดก็ได้อ่านแล้ว :m15:
พี่กรต้องทำให้น้องฟ้ามั่นใจในตัวพี่มากกว่านี้นะคะ
สงสารน้องฟ้า อยากให้น้องมีความสุข อ่านเรื่องนี้มานานหลายปี มันผูกพันธ์ ฮืออออออ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสารฟ้าอย่างต่อเนื่อง
-
อยากเห็นฟ้ามีความสุข
-
สั้นไปไหม ค้างมากๆ เลย มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี้ย
-
เห้อ!!........อ่านแล้วน้ำตาแตกไม่รู้จะรอบ จนถึงตอนสุดท้ายก้อยังมิวาย
ทรมานไปมั้ยขอบฟ้า ชีวิตมันดีกว่านี้ได้มั้ยใช่หรา
ตามอ่านต่อ อ่านรวดเดียวจนจบ ยอมใจตัวเองทั้งวันไม่ต้องทำอะไรละ
-
ออกตัวว่าไม่ชอบเรื่องรักสามเศร้าเท่าไหร่ แต่พออ่านไปเรื่อยๆ รู้ทั้งรู้ว่าสามเศร้าเคล้าน้ำตาดราม่ากระจายแน่ๆ แต่กลับหยุดอ่านไม่ได้เลย :hao5:
ชอบนิยายที่มากกว่านิยาย ดาร์คนิด จิตวิทยาหน่อยๆ ใส่ความรู้สึกของคาแรกเตอร์แต่ละตัวเข้าไปเต็มๆ แต่ละตัวมีเหตุผลความเป็นมาที่ลึ้งซึ้ง(เมื่ออ่านคอมเม้นที่ตีประเด็นตามไปด้วยทำให้เข้าใจตัวละครมากขึ้น) ชอบที่ได้รู้วิธีแก้ปัญหาของแต่ละคน(อยากรู้ว่าค.คิดคนเขียนด้วยแหละ) ว่าจะจัดการยังไง พาร์ทแรกนี่ลุ้นมาก อยากรู้ว่าฟ้าจะจัดการเรื่องกรยังไง แอบเชียร์ให้ตายมั้ยแก มันจะได้เลิกสนใจซักที เกลียดคนจอมบงการ แต่ฟ้าก็มาบอกว่าจะไม่มีทางตายเพื่อหนีปัญหา เราก็อ้าววว ฟ้าจะจัดการยังไงละทีนี้ จุดจบคืออะไร หวังว่าคนเขียนจะนำพาไปแบบไหนกัน คงไม่ธรรมดาแน่นอน
แอบคิดว่ากรแอบชอบพลด้วยแหละ เพราะไม่เข้าใจว่ากรทำร้ายฟ้าเพื่ออะไร :hao7:
15ตอนรวดในหนึ่งวัน เต็มอิ่มมากๆ แต่มาขาดตอนเอาจนได้ :katai1:
ไม่เข้าใจว่าฟ้าชอบอิกรได้ยังไง มีตรงไหนน่าหลงรักหรอ กรทำกับฟ้าได้เจ็บแสบมากแท้ๆ กับพี่พลมาตามคาราคาซังฟ้าอยู่ทำไมนักก็ไม่รู้ ทั้งๆที่ทำกับฟ้าไปขนาดนั้นไม่ต่างจากกรเลย ไม่อายบ้างหรอ ฟ้าก็แปลกบอกว่าแคร์สายตาคนอื่น แต่การกระทำกับตรงข้าม นี่งงไปหมด
ส่วนตัวชอบพาร์ทแรกมากกว่าอ้ะ พอขึ้นพาร์ทสองนึกว่าฟ้าจะได้เจอกับคนใหม่ๆ นี่อึ้งตั้งแต่พี่พลยังวนเวียนอยู่ แล้วโคจรมาเจอกรแบบงงๆ ฟ้าไม่เข็ดไม่หลาบทำตัวน่ารำคาญมากอ้ะ
สามพีมั้ยหรือยังไง จะได้จบ อึดอัดแทนทุกคน
อยากอ่านฝั่งกรบ้าง นางคิดอะไรอยู่กันแน่ แล้วก็รู้เรื่องครอบครัวกรกะพลด้วย อดีตสมัยปีหนึ่งของทั้งสองคนก็น่าสนนะ จริงๆแล้วมันแอบชอบกันหรือเปล่านะ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่องี้ จริงๆคืออยากเห็นโมเม้น กรพล :hao7: :hao6:
ทั้งนี้ทั้งนั้นชอบภาษาที่ใช้เขียนมากๆค่ะ หาอ่านยากมากเลยแบบนี้ ขอบคุณที่เขียนมาแบ่งปันกันนะคะ :mew1:
-
เพิ่งเจอเรื่องนี้ :katai1: พลาดไปได้ไงเนี่ย
ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มา เราเข้าความรู้สึกของฟ้า เพราะเคยรู้จักกับคนที่พร้อมจะยอมแพ้กับทุกเรื่องเหมือนกัน สู้ๆค่ะ ทั้งคนแต่งทั้งฟ้าเลยนะ
ปอลอ หมั่นไส้พ่อพระเอก ปากแข็งไม่สารภาพรักสักทีระวังจะสายเกินไปนะพ่อ
-
คิดถึงฟ้ามาก
-
Fallen and Destined 16
เมื่อกลับถึงห้องของกรในตอนเย็น ขอบฟ้าคาดหวังว่าชายหนุ่มจะรออยู่ในห้อง แม้ไม่ได้หวังถึงขั้นจะได้รับอธิบาย แต่เขาอยากแค่เห็นว่ากรยังไม่ลืม กรยังเห็นเขาในสายตา
หากห้องเงียบกริบทำให้ต้องผิดหวัง เขานั่งลงครู่หนึ่ง รู้สึกว่าควรต้องกินอาหารสักที เมื่อเช้ามัวแต่รีบเลยดื่มแค่นม ตอนกลางวันก็ไม่ได้กินข้าว ดื่มแต่น้ำไปนิดหน่อย ที่ยังมีแรงเดินกลับถึงบ้านได้นี่นับว่าโชคดีมาก
คุ้ยหาขนมปังที่แวะซื้อติดมาแกะ บังคับตัวเองให้กินแม้จะไม่มีความอยากอาหารแม้แต่น้อย ผลคือขนมปังยังไม่ทันหมดก้อนดี เขาก็วิ่งไปอาเจียนแล้ว
สุดท้ายจึงตัดใจ พยายามดื่มน้ำหวานๆ เข้าไปแทนแล้วอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นและกลับออกมานั่งรอกร
เขาอยากได้ยินสิ่งที่กรจะพูด ต่อให้ไม่ใช่คำอธิบาย เขาก็อยากได้ยินบางอย่างจากปากเจ้าตัว ไม่ใช่การอ่านข่าวเอาจากหนังสือพิมพ์
ดึกมากแล้วเมื่อขอบฟ้าได้ยินเสียงเปิดประตู ร่างสูงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ หากต้องชะงักเมื่อเห็นเขายังนั่งอยู่ที่โซฟาทั้งที่ปกติคงเข้านอนไปแล้ว
“ทำไมยังไม่นอน” กรพาดเสื้อสูทตัวนอกไว้กับเก้าอี้และเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบเบียร์กระป๋องออกมา “เหนื่อยเป็นบ้า”
จับตามองกรที่ยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มรวดเดียวก่อนเดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอีกตัวด้วยอากัปกิริยาเหมือนปกติทุกประการ
กิจวัตรประจำวันธรรมดาๆ เสียจนขอบฟ้าคิดว่าข่าวในหนังสือพิมพ์ผิดพลาดหรือเปล่าด้วยซ้ำ คิดในแง่ดีไม่ถึงนาที ชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้น
“กูกำลังจะหมั้น” คนพูดเหลียวมามองหน้าเขา “ลินเป็นคนน่ารัก นิสัยดี ไว้ว่างๆ จะพาไปรู้จัก”
พยายามทำความเข้าใจกับคำพูดที่ได้ยิน แต่สมองของเขาก็ประมวลผลได้ช้าเหลือเกิน “ทำไมต้องรู้จัก”
“เธอเป็นคนใจกว้าง คงรับเรื่องของมึงได้” กรเคาะนิ้วกับโซฟาพลางพูดเอื่อยๆ “คอนโดห้องนี้กูจะใส่ชื่อมึงเป็นเจ้าของ ส่วนเรื่องงาน...จะลาออกจากบริษัทก็ได้นะแต่ไม่ต้องห่วง จะใส่เงินไว้ให้ในบัญชีทุกเดือน”
คนฟังสูดหายใจ มองกรคล้ายกับไม่เข้าใจสักนิดเดียว
“คิดๆ ดู กูว่าลาออกให้หมดเรื่องเสียก็ดี งานที่มึงทำอยู่ก็ดูท่าจะไม่ได้รักได้ชอบอะไร บริษัทนี้ผลประกอบการก็ไม่ค่อยดี บางทีปีหน้าอาจจะแยกออกมาเป็นส่วนๆ แล้วทยอยขายหุ้น...”
เขาไม่ค่อยรู้เรื่องการทำธุรกิจเท่าไหร่หรอก แต่ก็อดแทรกขึ้นไม่ได้ “แล้วพวกพนักงานล่ะ พวกเขาจะไม่ได้รับผลกระทบอะไรใช่ไหม”
“พวกที่ยังใช้งานได้คงต้องให้ลาออกแล้วโอนเข้าบริษัทตั้งใหม่ในเครือ ส่วนที่เหลือ...” ชายหนุ่มชะงัก ตวัดตามองเหมือนไม่พอใจ “เลิกห่วงเรื่องชาวบ้านได้แล้ว กูถามจริงเหอะ มึงห่วงคนอื่นแต่พวกมันเคยแคร์มึงบ้างไหม ในบริษัทมีใครที่คบเป็นเพื่อนมึงอย่างจริงใจสักคนหรือเปล่า”
“มีสิ อย่างน้อยผมก็มีโอ้ มีหมูตอน มี...” ถึงจะเพิ่งเคยคุยกันแค่ครั้งเดียวแต่ขอบฟ้าก็นับรวมไปด้วย หากร่างสูงกลับลุกพรวด ตะคอกใส่หน้า
“นี่มึงยังนับไอ้กิ๊กหน้าอ่อนนั่นเป็นเพื่อนอีกเหรอ! นี่โง่หรือซื่อบื้อวะ! บอกไว้เลยนะว่าถ้ากูเห็นมึงยังกล้าไปหามันอีก กูจะไล่มันออกจากบริษัทวันนั้นเลย แล้วจะขึ้นแบล็คลิสต์เป็นของแถมให้อีกอย่าง” ตวาดตาขวางก่อนร่างสูงจะลุกมายืนค้ำหัว “สงสัยอะไรอีกไหม”
มีอีกหลายเรื่องที่อยากรู้ ขอบฟ้าอยากรู้ว่าทำไมกรถึงใจร้ายขนาดนี้ ทำไมยังสั่งให้อยู่ตรงนี้ในเมื่อชายหนุ่มมีคนที่ต้องการมากกว่าเขา ทำไมถึงไม่ไล่เขาไปให้พ้น ทำไมไม่ยอมปล่อยมือ ทำไมกรถึงไม่รักเขา
“...ไม่มีแล้วครับ”
พวกเขาสบตากันโดยไม่มีใครพูดคำใด ท้ายสุด กรเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี
“เข้าใจแล้วก็ดี คืนนี้กูจะไปค้างที่อื่น”
ขอบฟ้ารีบลุกตาม ใจหายเมื่อคิดว่ากรจะไปแล้ว แม้จะไม่รู้เหตุผล แต่ก็อยากรั้งกรเอาไว้ พยายามเค้นสมองคิดหาหนทางที่จะไม่ให้กรเดินหันหลังจากไปจากห้องนี้และจากชีวิตของเขา
หากก่อนที่ปลายนิ้วจะทันแตะแผ่นหลังกว้าง เสียงพูดทุ้มแหบพร่ากลับหยุดเขาไว้เพียงเสี้ยววินาที
“บางครั้งกูก็เคยคิดนะ ว่าถ้าเราไม่ได้กลับมาเจอกัน... ถ้าเราไม่เคยพบเจอกันเสียตั้งแต่แรก... อะไรๆ มันอาจจะง่ายกว่านี้ก็ได้”
ทั้งที่เคยคิด...ว่าไม่ว่ายังไง เขาก็ไม่เสียใจที่ชีวิตนี้ได้พบกับกร หากดูเหมือนว่ากรจะคิดไม่เหมือนกัน
มือที่เอื้อมออกไปชะงักค้าง เขาทำได้เพียงแค่ปล่อยกรไปและเดินกลับมาหยิบกระเป๋าเสื้อผ้า พยายามเลือกหาเสื้อผ้าของตนเอง ที่ซื้อด้วยตัวเอง เหลือบไปเห็นถุงกระดาษข้างๆ จึงลากเข้ามาดูและพบชุดใหม่ๆ ที่เมื่อเช้าเขายังแอบนั่งลูบคลำ
น่าเสียดาย แต่คงไม่มีโอกาสใส่เสียแล้ว
เพราะสัมภาระที่ขนมามีไม่เยอะ ขอบฟ้าจึงใช้เวลาไม่นานก็สามารถเก็บข้าวของส่วนตัวได้หมด ตัวเขากับกระเป๋าหนึ่งใบมาถึงป้ายรถเมล์ก่อนหยุดพัก
เนื่องจากคืนห้องเช่าไปแล้วจึงตั้งใจจะกลับบ้าน แต่พอนั่งรอไปสักพักถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าดึกป่านนี้คงไม่มีรถเมล์วิ่งแล้ว ขอบฟ้าที่นั่งรอพักใหญ่เลยตัดสินใจออกเดิน ไม่คิดหรอกว่าจะเดินไปจนถึงบ้านไหว เพียงแต่ตอนนี้เขาแค่อยากกลับบ้านมากๆ เท่านั้น
ไม่รู้ว่าเดินมานานแค่ไหน แต่ขาที่เริ่มแสดงอาการปวดตุบก็เริ่มล้า เขาลงนั่งพักอีกครั้ง นานกว่าครั้งแรก แม้จะไม่หายปวดแต่ก็ดีขึ้น จึงเลิกคิดสั้นพยายามหาแท็กซี่สักคันแทน หากแถวที่เดินมานี่ไม่ค่อยมีแทกซี่วิ่ง จึงกระโผลกกระเผลกขึ้นเดินต่อเพื่อหวังไปถึงบริเวณลานเบียร์ที่เคยนั่งรถผ่านอยู่หลายครั้ง แต่ไม่เคยคิดจะแวะกิน คิดว่าถ้าไปถึงแถวนั้นน่าจะหารถแทกซี่ได้ง่ายกว่า
“เฮ้ย มึงดูนั่น” หากแค่เฉียดเข้าใกล้บริเวณที่เปิดไฟสว่างไสวของจุดหมาย ตามองเห็นแทกซี่จอดเรียงอยู่ไกลๆ หูเขาก็ดันได้ยินสิ่งที่ไม่อยากได้ยินเสียแล้ว “คนขาเป๋ว่ะ”
ฟังจากเสียงอ้อแอ้ เขาก็เดาได้ว่าคนพูดคงเมาเลยตั้งใจเดินต่อไปข้างหน้าเงียบๆ
“เฮ้ย น้องๆ” แม้จะไม่แน่ใจ แต่ก็อดเหลียวไปตามเสียงเรียกไม่ได้ “เอ้า นี่”
ขอบฟ้าหน้าชาเมื่อเห็นคนที่ส่งเสียงเรียกยื่นเงินยี่สิบบาทให้ ไม่ว่าจะด้วยความไม่รู้หรือเจตนา หากเขารีบเดินให้เร็วขึ้นเพื่อหวังไปให้พ้นจากจุดนั้นโดยไม่ใส่ความเจ็บปวดหรือท่าทางว่าจะยิ่งตุปัดตุเป๋มากแค่ไหน
ยิ่งเห็นโต๊ะอื่นที่ไม่ได้เมามองมาอย่างนึกเห็นใจ เขายิ่งอยากร้องไห้
ทันใดนั้น กลับมีมือข้างหนึ่งคว้าบ่าเขาไว้ เหลียวขวับไปด้วยอาการตกใจแต่พอเห็นใบหน้าคุ้นเคยจึงเอ่ยตะกุกตะกัก “พะ...พี่อาย”
“เออ พี่เอง” พี่ชายของอักษรพยักเพยิดหน้าทักทายตอบพลางขมวดคิ้ว “เห็นแว่บแรกคิดว่าไม่ใช่ ดึกป่านนี้มาทำอะไรแถวนี้”
“จะไปเรียกแทกซี่กลับบ้าน” อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงบริเวณที่แทกซี่จอดรอผู้โดยสารอยู่แล้ว “ขอตัวก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวไปส่ง รอตรงนี้แป๊บนึง” คนบอกง่ายเดินไปได้สองก้าวแล้วเปลี่ยนใจ ย้อนมาคว้าแขนเขา “เดินไปด้วยกันดีกว่า รถจอดอยู่ข้างหลังนี่เอง”
เพราะไม่ได้เอ่ยถามความสมัครใจ ขอบฟ้าจึงเดินไปในลักษณะถูกลาก กระนั้น ร่างสูงก็ไม่ได้เดินเร็ว กลับทอดขายาวๆ ในจังหวะเนิบช้าให้ขอบฟ้าเดินตามทัน ไม่นาน พวกเขาก็นั่งคู่กันอยู่ในรถที่กำลังขับไปตามถนนช่วงค่ำคืนแบบไม่รีบร้อน
บอกทางด้วยความเกรงใจขณะนิ่วหน้า แอบบีบนวดขาตัวเองไปด้วยหวังให้คลายอาการปวดเกร็งลงบ้าง คนขับชำเลืองมองเขาเป็นพักๆ แต่ไม่เอ่ยถามอะไรให้อึดอัดใจ จนกระทั่งถึงที่หมาย ขอบฟ้าจึงยกมือไหว้ขอบคุณและเดินไปหน้าตึกแถวคูหาที่มืดสนิทเนื่องจากไม่มีคนอยู่บ้าน
หากสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้เลวร้ายมากแล้ว การพบว่ากุญแจบ้านหายไปคงเลวร้ายมากยิ่งกว่า เขายืนล้วงหากุญแจอยู่นานจนเหงื่อตก ก่อนจะยอมรับด้วยความสิ้นหวังว่าทำกุญแจบ้านหายไปไหนก็ไม่รู้
“นี่ ถ้าไงไปนอนห้องฉันก่อนก็ได้” พี่อายซึ่งเดินตามมายืนข้างๆ เสนอแนะ “มาเถอะ ดึกมากแล้วนะ”
บางที เขาก็เหนื่อยเกินกว่าจะมานั่งนึกเกรงใจหรือหาเหตุผลอะไรอีก จึงเดินตามร่างสูงกลับไปที่รถต้อยๆ ระหว่างทาง พี่อายก็พยักเพยิดหน้าถาม
“จะแวะหาหมอไหม ขาเจ็บไม่ใช่เหรอ”
ขอบฟ้าขมวดคิ้วก่อนส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอกครับ ผมมียาแก้ปวดอยู่ เดี๋ยวกินยาสักพักก็ดีขึ้นเอง”
คนขับจับพวงมาลัยรถด้วยมือข้างเดียวและใช้มืออีกข้างควานหาของข้างประตูรถมาส่งให้ “งั้นก็กินเลยสิ”
รับขวดน้ำมาถือไว้ก่อนควานหากระปุกยา โชคดีที่ไม่ได้ซุ่มซ่ามทำหายแบบกุญแจบ้าน กลืนน้ำตามจนหมดขวดแล้วเขาก็หลับตาพัก จนกระทั่งได้ยินเสียงเรียก
“เอ้า ถึงแล้ว ลงมา” เหลียวมองรอบตัวก่อนเดินตามอย่างว่าง่าย ได้ยินเสียงอธิบายขณะเจ้าตัวพยายามไขกุญแจ “ที่นี่เป็นออฟฟิศของบริษัท แต่มีห้องพักไว้เวลาใครทำงานดึกมากๆ แล้วขี้เกียจกลับ”
คนเดินนำเข้าลิฟต์กดชั้นบนสุดของอาคารสูงห้าชั้นแล้วเหลียวมาบอก “ที่ไม่ได้พาไปบ้านเพราะคิดว่านายคงยังไม่อยากเจอเจ้าโอ้ ...ฉันคิดถูกหรือเปล่า”
ลังเลนิดหน่อยก่อนเขาจะตอบ “โอ้คงยังโกรธผมอยู่...”
“ถึงน้องชายฉันจะอายุขนาดนี้แล้ว แต่มันก็ยังมีนิสัยเหมือนเด็กอยู่หลายอย่าง โอ้เป็นลูกคนเล็ก เป็นน้องคนสุดท้องของบ้าน ทุกคนก็รุมตามใจมันตั้งแต่เด็ก สมัยก่อน เวลาอยากได้อะไรก็ร้องงอแงจะเอาให้ได้จนคนรอบข้างต้องยอม เวลาทำผิดพลาดก็มีคนคอยช่วย คอยตามแก้ไขให้ทุกอย่าง เพราะโดนสปอยล์มากขนาดนี้ เลยทำให้บางครั้งมันก็เหมือนคนเอาแต่ใจตัวเองไปบ้าง ฉันก็มีส่วนให้มันติดนิสัยเสียแบบนี้ อย่าไปถือสามันมากเลย”
“อื้อ ผมไม่ได้โกรธโอ้หรอก แค่...คิดว่ายังไม่เจอหน้าช่วงนี้น่าจะดีกว่า”
เรื่องราวค้างคาระหว่างเขากับอักษรดูเหมือนจะเพิ่มพูนขึ้นทุกวันจนขอบฟ้านึกวิธีสะสางไม่ออกเสียแล้ว
ห้องพักตรงมุมสุดทางเดินมีแค่เตียง โต๊ะวางของกับตู้เสื้อผ้า แต่ดูสะอาดสะอ้านเหมือนมีคนทำความสะอาดเป็นประจำ
“ห้องน้ำใช้ห้องด้านนอกนี่ได้ มีฝักบัวอาบน้ำพร้อม ในตู้มีผ้าขนหนู แปรงสีฟันสำรองอยู่ นายหยิบใช้ได้ตามสบาย” พี่อายเปิดไฟ เปิดเครื่องปรับอากาศให้เสร็จสรรพ “จะพักกี่วันก็ได้ เดี๋ยวฉันบอกเพื่อนไว้ให้ ไม่มีใครว่าอะไรหรอก ส่วนของออฟฟิศก็ไม่เกี่ยวกับชั้นนี้ ไม่ต้องห่วงว่าจะมีใครมาวุ่นวาย”
ขอบฟ้ารับกุญแจมาและยกมือไหว้ “ขอบคุณครับ แต่ผมคงรบกวนแค่คืนนี้ ไว้พรุ่งนี้คงจัดการเรื่องกุญแจบ้านได้ ส่วนกุญแจของที่นี่ ไว้ผมจะแวะไปคืนให้นะครับ”
“เออ เก็บไว้เหอะ ไม่ต้องรีบคืน” ร่างสูงถอยไปมองเขาขยับเก้งก้าง วางกระเป๋าเสื้อผ้าลงกับพื้นและนั่งนวดขาที่ยังปวดตุบๆ แล้วจู่ๆ ก็ถามขึ้น “เจ็บมากไหม”
เขาชะงักก่อนตอบไปตามใจคิด “เจ็บมากๆ มันปวดเหมือนขาจะหลุดเลย”
“บอกแล้วว่าจะพาไปหาหมอ ดื้อว่ะ” บ่นพลางเดินมาหยุดตรงหน้า มือใหญ่ยกลูบหัวเขาเบาๆ ขอบฟ้านึกถึงทิวหมอก พี่เขาก็เป็นแบบนี้ ดุ เข้มงวด แต่ในบางครั้งก็แสดงความเป็นห่วงน้องชายไม่ได้เรื่องอย่างเขา เป็นพี่ชายที่ภาคภูมิใจเสมอ “อ้าว เฮ้ย! เป็นอะไร เจ็บจนร้องไห้เลยเหรอวะ ไม่ได้การแล้ว รีบไปหาหมอ...”
“ไม่ ไม่ได้ร้องเพราะเจ็บขา” ขอบฟ้าแก้ตัวเป็นพัลวัน ยกมือปาดน้ำตาที่ไหลตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ “ช่างมันเถอะครับ ขาผมไม่เป็นไรแล้วจริงๆ”
“ขาไม่เป็นไรแล้วร้องไห้ทำไม” พี่อายย่อตัวลงนั่งยองๆ ใช้สองมือประคองหน้าเขาไว้ “ยังเจ็บตรงไหน ลองบอกพี่อายซิ”
แทนที่จะได้หยุดร้อง น้ำตากลับยิ่งหยดเอาๆ จนขอบฟ้าเริ่มสะอื้นอย่างควบคุมไม่ได้
“ฮึก เจ็บ...เจ็บตรงนี้ครับ” เขาทุบหน้าอก ตบลงตรงตำแหน่งหัวใจ “มันเจ็บมากๆ ...เจ็บจนเหมือนกำลังจะตายเลย”
“เฮ้อ เด็กหนอเด็ก” ทรุดตัวลงนั่งด้านข้างพร้อมโยกหัวเขาเข้าไปให้ซบลง “เอาเถอะ อยากร้องก็ร้องไป อยากพูดอะไรก็พูดออกมาให้หมด เผื่อจะรู้สึกดีขึ้น ต่อให้ฉันจะช่วยอะไรไม่ได้แต่อย่างน้อยก็ช่วยรับฟังได้นะ”
อีกฝ่ายคงเห็นเขายังมีท่าทีอ้ำอึ้งไม่แน่ใจจึงเอ่ยนำแบบกึ่งคาดเดา
“เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า คนที่เคยเห็นอยู่กับนายที่ร้านกาแฟน่ะ”
จริงสิ พี่อายเองก็เคยเห็นกรมาแล้ว ตอนนั้นเขายังนึกกลัวว่าจะกลายเป็นเรื่องด้วยซ้ำ เมื่อนึกได้ว่าไหนๆ พี่อายก็รู้อยู่แล้วจึงพยักหน้ารับหงึก
“ครับ เขานั่นล่ะ เราทะเลาะกันนิดหน่อย”
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ขอบฟ้าได้แต่เก็บสิ่งที่คิดไว้ในใจเสมอ ด้วยเพราะไม่มีใครคิดจะรับฟัง ดังนั้นเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว เขาจึงอดพูดเสียงกระท่อนกระแท่นด้วยแรงสะอื้นไม่ได้
“เขาบอกว่าผมไม่มีหัวใจ แต่ผมมีนะ ผมรักได้และเจ็บกับความรักนั้นมากๆ ด้วย จนบางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่า มันจะดีกว่าไหม...ถ้าผมไม่มีหัวใจจริงๆ”
คนข้างๆ ถอนหายใจ ลูบหัวเขาพร้อมกล่าวเสียงเรียบ
“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคนเราจะมีหัวใจไว้เพื่อเจ็บปวดเท่านั้น เพราะนายมีหัวใจ นายเจ็บแต่ก็ได้รักใครสักคนไม่ใช่เหรอ ดูอย่างเจ้าหุ่นกระป๋องในเรื่องพ่อมดแห่งออซสิ มันยังบากบั่นออกเดินทางผจญภัยเพื่อขอให้ตัวเองมีหัวใจเลย ฉะนั้นนายอุตส่าห์มีหัวใจดีๆ อยู่กับตัวแล้ว จะทิ้งมันไปทำไมกัน หืม”
ขอบฟ้าหยุดคิดนิดหนึ่ง กลืนน้ำลายก่อนเอ่ยด้วยเสียงที่คลายเสียงสะอื้นลงไปมาก “ที่จริง ผมคงเป็นหุ่นไล่กาหน้าโง่ที่อยากได้สมองมากกว่า”
“หึ หึ” หัวเราะแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำ บิดพอหมาดมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ “ฉันว่านายน่าจะเป็นเจ้าสิงโตขี้ขลาดตัวนั้นนะ เจ้าตัวที่มันอยากกล้าหาญน่ะ เพราะเท่าที่เห็น นายแค่ดูเงียบๆ หงอๆ แต่ไม่ได้ดูโง่อะไรนี่นา”
ไม่รู้เพราะโดนแกล้งถูหน้าแรงๆ จนแสบหรือเปล่า เขาจึงหยุดร้องไห้ไปโดยปริยาย ก้มหน้าลงมองตักตัวเอง “คงงั้นมั้งครับ ผมมันคนโลภมาก ขาดตั้งหลายอย่างเองล่ะ”
“แล้วนายจำได้หรือเปล่าว่าสุดท้าย หุ่นกระป๋อง หุ่นไล่กากับเจ้าสิงโตนั่นได้เจอสิ่งที่ตามหาไหม”
ขมวดคิ้วมุ่นก่อนตอบอ้อมแอ้ม “จำไม่ได้ มันเลือนๆ อ่านตั้งแต่สมัยประถม แต่คิดว่าคงเจอมั้ง”
“ตอนจบ พวกมันได้เรียนรู้ว่าสิ่งที่ตามหาล้วนค้นพบได้ที่ตัวของมันเอง ขอเพียงแค่รู้จักมองเห็นคุณค่าในตัวเองก็พอ” พี่อายส่งยิ้มอบอุ่นให้เขาที่เงยหน้าขึ้นจากตักเพื่อสบตา “อะไรมันหนักนักก็โยนทิ้งไปเสียบ้าง นายไม่จำเป็นต้องแบกทุกอย่างเอาไว้กับตัวหรอก ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวทุกอย่างก็จะดีขึ้นเองล่ะ ไม่เป็นไร”
คำปลอบโยนนั้นไม่ได้มีที่มาจากการรู้ตื้นลึกบางหนาใดๆ หากมันกลับช่วยประคับประคองอะไรในอกที่มันปวดเจียนตาย พาลให้คิดตามไปว่าสักวันหนึ่งข้างหน้า วันที่เรื่องราวทั้งหมดจบลงในที่สุด เขาคงไม่เป็นไรอย่างที่พี่อายบอกจริงๆ
++++++++++
-
จิ้มก่อนอ่าน
ถึงกับพูดไม่ออกเลย :เฮ้อ: บางครั้งก็คิดนะว่า ให้ใครสักคน ตายๆไปเลยซะดีกว่ามานั่งจมกับปัญหาเดิมๆ เจอแต่ความโชคร้ายในชีวิตไม่จบไม่สิ้น มันจะอะไรกันนักหนา ท่าจะไม่ปากกันเลยสักคนถึงพูดคุยกันไม่ได้
-
:pig4: :pig4:
-
ห๊าาาา รอตั้ง 1 อาทิตย์ มาแบบสั้นๆ แค่นี้้ โอ้ยยยยย จาลงแดงตายค๊าาาาาา ม่ายจริงช่ายยยย ม๊ายยยย
-
พรากซิคะ น้ำตาไหลไม่หยุด
เฮ้อ สงสารฟ้าจัง
จะนับหนึ่งถึงเจ็ดรอตอนหน้านะคะ
-
เดี๋ยวๆๆ จบตอนแล้วเหรอ หรือว่ายังลงไม่หมด มันดูเหมือนยังไม่จบตอนอ่ะ
แต่ตอนนี้เราสงสารฟ้านะ คิดว่ากรคงคิดว่าฟ้าไม่ได้รักอะไรกรมากมาย ไม่หือ ไม่อือ ไม่โวยวาย แต่กรรักกับฟ้ามาตั้งนาน ทำไมไม่อธิบายให้มันเคลียร์ๆว่าอะไร เป็นอะไร ฟ้าหน่ะ ไม่เข้าใจหรอก เสียใจมากๆด้วย
-
ฮือออพี่กรถ้าไม่เอาน้องฟ้าแล้วยกให้หนูเถอะะะะ
-
เฮ้ออ. ฟ้าเป็นนายเอกที่รันทดที่สุดแระ. สงสารและเห็นใจเป็นรอบที่ร้อยละ. และเกลียดอีกรเป็นรอบที่ล้านด้วย.
-
พี่อายน่ารักจัง เปลี่ยนพระเอกทันไหมคะ :hao3: :hao3:
-
ฮืออออออออ อิพี่กร!!!! ถามน้องมาได้ ว่าคนในบริษัทเคยแคร์บ้างไหม
แล้วพี่กรล่ะ!! เคยแคร์ฟ้าบ้างไหม! :z3:
ให้พี่อายเป็นพระเอกดีกว่า ช่างหัวอิพี่กรไปสิ เจ็บก็เจ็บไป เอาให้เจ็บเจียนตายไปเลย! :mew4:
สงสารฟ้าาาา :hao5:
-
อ่านแล้วเป็นหนึบๆหน่วงๆ เราเป็นคนจำพวกกลัวความดราม่ากลัวความไม่สมหวังของตัวละครในนิยาย แต่แบบอ่าน ๒ รอบ น้ำตาคลอ
ยังเผลอแอบคิดว่าในสังคมบ้านเรา คงมีผู้ชายแบบกรอยู่อีกเยอะแน่ๆ
// ขอบคุณนะคะ
-
ยิงพี่กรทิ้งไปเลย มาพูดอย่างนี้กับฟ้าได้ยังไง คิดว่าฟ้าจะไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง พูดเหมือนจะเลี้ยงฟ้าให้เป็นเมียเก็บซะอย่างนั้น งานนี้ถ้ากลับมาที่ห้องแล้วไม่เจอฟ้า อยากรู้จริงว่าพี่กรจะทำยังไง
มาถึงตอนนี้อยากให้ฟ้ารักพี่พลได้จัง คงมีความสุขดีกว่านี้ และถ้าพี่พลเข้าใจฟ้าได้อย่างพี่อาย ฟ้าคงเป็นคนโชคดีมากๆ
-
ขอบฟ้าาา ชีวิตจะมีความสุขกับเค้าบ้างมั้ยยยยย
-
พี่อาย พ่อพระของน้อง
-
เจ็บแสบในทรวง ทุกอย่างจะจบ ถ้าฟ้าพูดออกมาบ้าง
แต่อยากรู้จริงๆว่ากรมันรู้สึกยังไง ถึงได้พูดคำนั้นออกมา
พี่อายเป็นพี่ชายที่น่ารักนะ แค่เรายังพูดเต็มปากไม่ได้ว่าดี
เรื่องนี้ที่น่าสงสารที่สุดก็คงเป็นฟ้านี่แหละ ที่ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบเดิมซ้ำๆซากๆ เเล้วพลชนะหายไปไหน ทำไมไม่เจอแล้ว
การรอหนึ่งอาทิตย์ มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยอ่ะ บางทีเหมือนคนลงนิยายกั๊กไว้มากเกินไป จนคนอ่านเริ่มเสียความรู้สึก เราไม่ได้โกรธที่มันสั้น แค่แค่รู้สึกยังอ่านไม่รู้เรื่อง แต่อยู่ดีๆก็ตัดจบตอน เลยรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย(มั้ง)
-
เกลียดอิกร! ไม่น่าไปหลงคิดว่ามันดีขึ้นแล้วเลย :ling3: เลวจริงๆ แกเคยรู้สึกว่ารักขอบฟ้าในความหมายที่คนปกติเขาเข้าใจกันอ่ะ แกเคยไหมกร? โตจนเป็นควาย ไปเรียนจบจนเมืองนอกเมืองนามา มันไม่ได้ช่วยสอนให้แกฉลาดและเข้าใจ เห็นใจความรู้สึกของคนอื่นบ้างเลยเหรอห๊ะ? ง่ายๆ รักก็เก็บไว้ ดูแลให้ดี ไม่รักก็ปล่อยไป แค่นั้น! คนทั้งคนนะเว้ย ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง ให้ข้าว ให้ที่พัก เท่านั้นจบ บ้าป่าวนี่มึง! ขึ้นเลยกูขึ้นเลย :z6:
-
พี่อาย ดูอบอุ่น และหวังว่าจะเห็นฟ้าเป็นน้อง เรื่องของฟ้าจะหดหู่ แต่รักฟ้านะ รักที่ฟ้า เข็มแข็งนะ รักพี่กรมาก แต่ไม่อยู่เป็นของตาย ทนทุกข์ไปทกอย่าง อย่างน้อยตอนนี้ฟ้า ก็ออกมาจากคอนโด พี่กรแล้ว แต่จะต้องกลับไปอีกหน ก็ปล่อยไป พี่กรอยากทำอะไรก็ทำเถอะ เอาที่พอใจนั้นแหละ
ปล รักขอบฟ้านะ
-
ฟ้า ความสุขของหนูจะมาเมื่อไหร่ลูก :hao5:
-
พี่กรเป็นบ้าไรเนี่ยย โว้ะะะะ
พูดแบบนี้ เท่ากับจะให้ฟ้าเป็นเมียน้อย
คือแบบ ฟ้าไม่ควรมาเสียเวลาเป็นรองใคร
ถ้าฟ้ายอมเป็นนะ ชีวิตฟ้าก็โดนตราหน้าไปตลอดชีวิตอยู่ดี
คือชีวิตก็ยังอยู่ในวงเวียนของการโดนดูถูกอยู่ดี
ยิ่งตอนฟ้าหนีและขาเป๋ โคตรน่าสงสารเลย
พี่อายตัวละครใหม่เข้ามานี่ต้องมาทำให้อะไรเปลี่ยนแปลงอ่ะ
พี่กรคะ ถ้าไม่เอาฟ้าก็ปล่อยไปเถอะ คนอยากได้ฟ้าเยอะแยะ
หรือจริงๆแล้วฟ้าก็ควรอยู่คนเดียวไปเลย
-
เหมือนฟ้าและไม่เคยเลือกทางเดินที่ถูกเลยสักที ทั้งสองทำผิดซ้ำซากอย่างไม่น่าให้อภัย
น่าจะเรียนรู้ความเจ็บปวดจะเรื่องราวครั้งก่อนๆได้แล้ว
-
ถามจริงๆ พี่กรต้องการอะไรจากฟ้าวะ ไม่เข้าใจเลยอะ กลับมาไม่เจอฟ้าจะบ้านแตกอีกไหม ละฟ้าก็ไม่ต้องกลับไปทำงานละนะ
พอกันทีกับผชแบบพี่กรอะ เบื่อออ ส่วนพี่อายนี่ีจัง คนดีของน้องงง
-
อยากจะแหวกอกอิพี่กร ถล่มให้หนักก โอ้ยย ทำไมทำแบบนี้ :ling1:
-
กรใจร้ายมากๆอะ อยากให้เปลี่ยนพระเอกมาก
#ทีมพี่อาย
-
เอิ่มเรื่องนี้ไม่มีพระเอกซินะคะ อีกร อยากกระโดถีบกรขาคู่ ฟ้าไม่ต้องกลับไปหามันเลยนะ
-
ตอนนี้นั้นแสนสั้นนนนน
อยากรู้นะ อยากรู้จริงๆถ้าพี่กรกลับมาแล้วน้องหายไปจะเป็นไง
ทำไมถึงบอกว่าจะพาไปรู้จักลินหรอ อบากถามเหมือนกันว่ารู้จักทำไม
พี่กรรีบๆเคลียปัญหาแล้วมาหาน้องนะ
น้องไม่ฉลาดในเรื่องแบบนี้ มาบอกให้น้องรู้นะว่ารักมากแค่ไหน
มานะ. มานะ
ตอนแรกคิดว่าน้องฟ้าจะไปเจอพีพลซะแล้ว
แต่เจอพี่อายดีกว่า เพราะอย่างน้อยรู้สึกวางใจพี่อายมากกว่าพี่พล5555
แต่ถ้าพีีอายร้ายนะ.นี่จะไม่ทน
จะลุกขึ้นสู้เพื่อนเองฟ้า
ตอนนี้เสียน้ำตาเยอะเลย.
หนึ่ง.., เพราะสงสารน้องฟ้า
สอง...เพราะเห็นใจพี่กร
สาม..,เพราะคิดถึงเรื่องนี้แลใกล้จบลงแล้ว ขอตอนพิเศษหวานๆสักร้อยตอนนะคะ5555
-
ใช่ บางทีมันคงจะดีกว่าถ้าไม่ได้เจอกัน กรคงปฏิเสธทางนั้นไม่ได้แน่ แต่ในเวลาเดียวกันคงไม่ปล่อยมือฟ้าแน่ๆด้วยเช่นกัน :เฮ้อ:
คอยตอนต่อไปฟ้าจะเลือกเดินออกมาหรือยังไง อยากให้ฟ้ามีความสุขสักทีนะ
บางทีเราก็คิดว่ามันมาถึงทางตันแล้วรึป่าวความรักของสองคนนี้ คนที่ต่างกันมากๆ ส่วนใหญ่มักจะไปไม่รอด :hao4:
-
อยากเอารองเท้าฟาดหัวอีพี่กรค่ะ //////หมั่นไส้พระเอก
-
เรื่องนี้ น่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น "ปากหนัก"
-
อิพี่กรรู้มั๊ยว่าจริงๆแล้วถ้าชีวิตฟ้าไม่ต้องมาเจอแก ฟ้าคงมีชีวิตที่ดีกว่านี้แน่นอน พอเถอะปล่อยให้ฟ้าไปมีความสุขซักทีเถอะขอร้องล่ะ
-
สรุปก็อย่าเจอกันอีกเลยดีกว่า
-
เรื่องนี้ไม่มีพระเอกสินะ เป็นเรื่องราวชีวิตรันทดของขอบฟ้าเพียวๆเลย เกลียดอิกร อิใจยักษ์ใจมาร :katai1:
-
กรเลววววว :katai4: :z6:
-
ดูเหมือนสั้นไปนิดนะ 555
-
มันจะเป็นไงต่อไปอ่ะ
เห้อออ เหนื่อยแทนทั้งคู่
เหมือนจะดี แต่ก็นะ
พี่อายจะมาฟอลเล่นน้องแทนมะ
:ling1:
-
เคยคิดว่า จุมฟ้า ของพี่วุฒิเรื่องบุพเพวายร้าย เป็นนายเอกที่น่าสงสารสุดละนะ พอมาเจอเรื่องนี้คือแบบ
จุมชีวิตดีไปเลยค๊าาาาา รู้สึกพอกับทุกอย่างเลย ทั้งกรทั้งพล มึงเอาเวลาไปรักแต่ตัวเองเหอะแล้วตัดขาดกับฟ้าไปจริงๆจังๆเลย เหนื่อยแทนฟ้า สงสารจ้า รวมๆมันก็เพราะฟ้าทำตัวเองด้วยที่ไม่ชัดเจนไม่หนักแน่น รักตัวเองน้อยเกินไป อยากให้ฟ้ารักตัวเองมากกว่านี้ ฆ่าได้ฆ่า ตบได้ตบไปเลย
-
เปลี่ยนพระเอกทันไหม :z3:
-
อ่านแล้วปวดใจเหมือนน้องฟ้า ฟ้าหน้าสงสารมากเมื่อไหร่จะสมหวัง :ling3:
-
น้ำตาร่วง กรก็ไม่พูดให้ชัดเจน มีคนอื่นแบบนี้ฟ้าจะทนได้ป่ะ ถึงจะไม่ได้รักเขาก็เหอะ ที่กรเข้ามาเทคบริษัทก็เพราะขอบฟ้าอยู่แล้ว ความหมายกรคือเราต้องเหมือนเดิม อยู่ห้องด้วยกันเหมือนเดิม แต่นางดูท้อแท้ไรนักหนา ฟ้าก็รักมากขนาดนี้ นางไปรู้ไปเห็นไรมาไหม ฟ้าเองปกติก็เจียมตัวตัวเล็ก ยิ่งเล็กๆๆ เข้าไปใหญ่ สงสารน้องมาก ใครเรียกว่าขาเป๋จะไปถีบปาก
มาสั้น คิดถึงนะคะ รอตลอด ขอบคุณค่ะ
-
ไม่ไหวแล้วมันทรมานเกินไป จะไม่มาอ่านแล้ว คงรอจบทีเดียว
ทรมานที่ลงจบตอนแบบนี้อ่ะ ทำไมตอนน้อยอย่างนี้อะ รอมาเจ็ดวัน รู้สึกเจ็บปวด
-
อึดอัดเนอะ สงสารฟ้า ไม่เข้าใจอิพี่กร อะไรของมันอิ๊กกกกก
สามวันดี สี่วันร้าย ชีวิตขอบฟ้านี่มันดาวพระศุกร์จริงๆ
-
คนบางคนอย่างฟ้าถ้าไม่มีใครสักคนยื่นมือมาช่วย มันเป็นเรื่องค่อนข้างยากที่จะก้าวให้พ้นหรือหลุดรอดจากเรื่องราวพวกนั้นมาได้ด้วยตัวเอง ฟ้าไม่ได้งอมืองอเท้ารอวาสนา ฟ้าสู้ด้วยตัวของฟ้าในแบบของฟ้า ยากเย็นเข็ญใจขนาดไหนก็อดทนเพื่อให้ตนเองผ่านมันมาได้ ไม่คิดร้องขอความช่วยเหลือจากใคร ภาคแรกตอนจบที่ฟ้าไม่ยอมรับข้อเสนอของกรเพราะฟ้าไม่อยากตกอยู่ในสถานะที่เป็นเหมือนเมียเก็บอย่างนี้มันก็ถูกแล้ว และดูเหมือนว่าไม่ช้าก็เร็วกรก็พยามยัดเยียดตำแหน่งอันทรงเกียรตินี้ให้เพราะตำแหน่งหน้าที่การงานหรือสังคมของกรมันไม่สามารถเอาฟ้าออกหน้าออกตาได้ มันก็แค่ความเห็นแก่ตัวของผู้ชายเลวๆเท่านั้น ต่อให้ตอนต่อไปจะบอกว่าลินของกรน่ารักเธอรับได้หรือจะมีเหตุผลดีๆอย่างพวกเขารู้จักมักจี่กันแล้วยอมหมั้นยอมแต่งกันในนามก็ตาม แต่เหตุผลเหล่านั้นมันไม่สามารถเยียวยาจิตใจของคนที่ถูกบอกอย่างสบายๆว่ากูกำลังจะให้มึงเป็นเมียเก็บกู ได้หรอก
-
กี่ครั่งแล้ว ที่กรทำให้เสียใจ,,,
-
:mew6: น้ำตาคลออะ เจ็บไปกับฟ้า พี่กรจะเอาไง พี่ยังรักฟ้าอยู่ไม่ใช่หรอ? หรือยังไง? :katai1:
-
ปล่อยโฮสิคะ รอไร ทรมานไปมั้ย ความรักแมร่งไม่เข้าใจเลยจิงๆ
-
โอ้ย ๆ ๆ อยากกระโดดถีบหน้าพี่กร :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
กี่ครั้งกี่หนแล้วที่ฟ้าเสียใจ
เมื่อไหร่ฟ้าจะมีความสุขซะที น้ำตาจะไหล :m15:
-
คดีพลิก พี่อายขี่ม้าขาวมาอ่ะ
ฮืออออ สงสารฟ้า แต่ก็แบบอยากให้พูดอยากให้ถามมากกว่านี้ ถ้าพูดกันเยอะกว่านี้ จะดีกว่านี้มั้ย
เราสงสัยมากจริงๆ
ยังไม่เจอพี่พลเลยนะเนี่ยยย
พี่พลจะว่างัยยย
-
ยังรู้สึกว่า ถ้าทั้งสองคนเข้าใจว่าต่างฝ่ายต่างรักกัน เรื่องคงแฮปปี้ ไม่มีดราม่า แต่เพราะทั้งสองคนเป็นตัวของตัวเองแบบนี้อะเนอะ เราเลยติดงอมแงมขนาดนี้
รอตอนต่อไป ดูว่าพี่กรจะอาละวาดบ้านบึ้มมั้ย
-
:m15: พี่อายคือพระเอกคนใหม่ใช่มั้ยยยยยยยย
ชีวิตน้องฟ้ารันทดสุดๆทำไมๆๆ ไม่สู้เพื่อตัวเองบ้าง อิพี่กรนี่โง่เสมอต้นเสมอปลายจริมๆ
-
พูดไม่ถูกเลย :mew6: :mew6: :mew6:
ทำไมพี่กร ถึงคิดว่าคนแบบข้ามฟ้า จะยอมอยู่อย่างที่จัดการให้
-
“กูกำลังจะหมั้น” คนพูดเหลียวมามองหน้าเขา
“ลินเป็นคนน่ารัก นิสัยดี ไว้ว่างๆ จะพาไปรู้จัก”
พยายามทำความเข้าใจกับคำพูดที่ได้ยิน แต่สมองของเขาก็ประมวลผลได้ช้าเหลือเกิน “ทำไมต้องรู้จัก”
“เธอเป็นคนใจกว้าง คงรับเรื่องของมึงได้ ......."
ทำไมพี่กรมีนิสัยเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้
จิตใจทำด้วยอะไร
ถ้าเราเป็นน้อง รักก็รักเถอะ คนเรามันมีขีดจำกัด
เจอคนที่ตัวเองรักทำแบบนี้ จะหนีไปให้ไกลสุดขอบฟ้าเลย
-
ฟ้าก็คือฟ้า ฟ้าคนซื่อ ฟ้าที่ไม่ซับซ้อน ฟ้าที่ยังคงไม่ได้บอกกรว่ารัก ฟ้าที่เชื่อเสมอว่าสักวันตัวเองจะมีความสุขกับเขาบ้าง และเป็นฟ้าที่ใจสลายซ้ำ ๆ เพราะผิดหวัง เป็น ฟ้าที่กอบกู้ซากหัวใจและร่างกายบอบช้ำด้วยตัวคนเดียวเสมอ
รักฟ้านะ
กรก็ยังเป็นกร เป็นกรที่รักฟ้าและขยี้ฟ้าทั้งกายใจจนแหลกราญไปพร้อม ๆ กันเหมือนเดิม เป็นกรที่ยังคงไม่บอกฟ้าว่ารัก เป็นกรที่ยังคงไม่เคยพยายามรู้จักตัวตนของฟ้าจริง ๆ เหมือนเดิม เป็นกรที่เห็นแก่ตัว เป็นกรที่น่าอนาถใจเช่นเดิม
ฉันสมเพชกรนะ
-
:pig4: :pig4:
-
ความจริงอยากให้ฟ้าลองพูดความรู้สึกจริงๆ ของตัวเองออกมาสักหน่อย แต่ก็คงยากเพราะฟ้าก็เป็นของฟ้าอย่างนี้อยู่แล้ว กระนั้นการไม่พูดของฟ้าก็ทำให้กรซึ่งเอาอารมณ์เป็นที่ตั้งมักจะเข้าใจผิดไปอีกทาง และก็คงยังไม่รู้ว่าตอนนี้ฟ้าเองก็รักกรมากมายเช่นกัน รักมากไม่มากก็เห็นได้จากการร้องไห้ต่อหน้าพี่อายนั่นล่ะ กรเองก็พูดออกมาอย่างนั้น ลินเขาจะเข้าใจ? ใครมันจะอยู่ในสถานะคาราคาซังอย่างนั้นได้คะ? เฮ้อ ขอให้สองคนผ่าน ordeal นี้ไปให้ได้นะคะ
ส่วนพี่อาย สอนให้รู้ว่าเรามองคนแค่ด้านเดียวไม่ได้จริงๆ ตอนก่อนหน้ารู้สึกไม่ชอบนายคนนี้ แต่มาตอนนี้มีบทพระเอกเต็มๆ เลยค่ะ ยังคิดอยู่ว่าพลชนะจะโผล่มาหรือเปล่า แต่ไพ่พลิกเป็นพี่อายซะงั้น เขาอบอุ่นนะคะ ชอบ
ขอบคุณผู้โพสต์และคุณดีดีค่ะ
-
:a5:
ฮึ!! ถึงกลับต้องเลื่อนลงดูว่ายังมีอยู่อีกมั้ย
อ๊ากกก มันช่างบาดจิตอะไรเยี่ยงนี้ อีพี่กร!!
-
อิพี่กรรรร
เป็นอะไรอีกเนี่ยยย
เดี๋ยวรู้ว่สฟ้าหนีมาก็มาโกรธอีก เง้อออ
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
กรก็ว่าแต่ฟ้าไม่มีหัวใจ
แล้วลืมไปหรือเปล่า
ว่าฟ้าไม่มีญาณทิพย์ด้วยนะ
-
กรเนี่ย self center ไม่เปลี่ยนจริงๆ
ฟ้าหายไปเดี๋ยวได้อาละวาดใหญ่โตแน่
-
ก็ยังคงจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ความเป็นตัวเองทั้งคู่
ถ้าฟ้าพูดทุกอย่างที่ใจคิดกับกรเรื่องก็คงง่ายกว่านี้
หรือกรถ้าหากจะลองมองและใส่ใจฟ้าจริงๆจังๆ
ไม่ยึดติด ไม่อคติ ไม่เอาแต่ใจ พยายามพูดคุยทุกอย่างคงดีกว่านี้
รอตัวแปรที่จะช่วยเปลี่ยนทั้งคู่นะ
ตอนนี้ฟ้าน่าสงสารอีกแล้ว
พยายามคิดว่ากรจะทำให้น้องหึง
ลิน.. อาจเป็นแค่เพื่อนตอนไปเรียนนอกไหมหรือยังไง
อาจจะยกมาเพื่อครอบครัว เพื่อหน้าที่การงาน หรืออะไรสักอย่าง...
ไม่อยากให้เป็นความจริงที่กรจะหมั้น
เพราะถ้าเราเป็นฟ้าเรารับไม่ได้แน่ๆ
อย่างที่ฟ้าคิดแต่ไม่ยอมพูดออกไป
ถ้าเลือกจะหมั้น ทำไมไม่ไล่ ทำไมไม่บอกให้ไปไกลๆ จะเก็บไว้ทำไม
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
คงต้องห่างกันซักพัก
ดูว่าใครจะทุรนทุรายกว่ากัน
-
พวกเอ็ง ช่วยพูดกันมากกว่านี้ได้มั้ย
ฟ้า โดยเฉพาะเอ็ง ไม่สังเกตหรอ ว่าที่รั้งอะไรไม่ค่อยได้ เพราะอะไร?
เพราะเอ็งไม่พูดไง ถึงต้องเสียอะไรๆไป แบบนี้
-
ไปอยู่ที่อื่นไหมฟ้า...
-
เมนท์เราแรงหน่อยนะ
ลายังไงก็เป็นลาอยู่วันยังค่ำ ต่อให้เอาลาไปเมืองนอกมันก็ยังเป็นลาอยู่นั่นเอง
ธรรมชาติของกรก็คือคนที่ไม่เคยมองมากไปกว่าสิ่งที่ตัวเองเห็น สิ่งที่ตัวเองเข้าใจ สิ่งที่ตัวเองต้องการ กรไม่ใช่คนที่มี perception ที่สูงมากนักโดยเฉพาะในเรื่องของคนอื่น การกระทำของกรจึงเป็นการตัดสินใจทำแล้วจึง*บอก*ให้คนอื่นทำตามในสิ่งที่ตัวเองสั่ง เหมือนที่มีคหข้างบนบอกว่า กรนี่ self center มากๆ
ถ้าลาไม่เปลี่ยนธรรมชาติ เต่าหรือหอยทากอย่างฟ้าก็คงตามๆกันมา ฟ้าเป็นคนไม่พูด เผลอๆคิดไม่เก่งอีกต่างหาก ออกจะเอ๋อๆด้วยซ้ำ บางทีเจ็บก็พูดไม่ออกเพราะไม่เข้าใจจริงๆว่าตัวเองเจ็บ ยิ่งอะไรที่เกี่ยวกับกรฟ้าก็ยิ่งเอ๋อ กรเองไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่ต้องการจากฟ้า ฟ้าไม่ได้แสดงท่าทางกระตือรือล้นมากมาย ไม่ได้คอนเฟิร์มหรือตอบรับความรู้สึกของกร เท่าที่ทำได้เหมือนที่ผ่านๆมาก็คือขู่ - สั่ง - บังคับ แล้วฟ้าจะตอบสนอง
เราไม่ได้รู้สึกเลยนะว่าตัวเราเองมีความนึกคิดที่ nagative ขนาดไหนจนมาอ่านตอนหลังๆของเรื่องนี้ เราคิดเสมอว่าจะมีเรื่องร้ายๆมาจากพี่อาย มาจากโอ้ แต่กลับมาเจอเซอร์ไพรส์ที่น่ายินดีมากๆ หักมุมไปเลยที่พี่อายเป็นคนดี ให้ความช่วยเหลือฟ้า อีกอย่างก็คือกลุ่มคนเมาที่ยื่นเงินให้ฟ้า มันอาจจะหัวเราะไม่ออกถ้าคิดในแง่ของฟ้า แต่เรารู้สึกว่าความเมตตายังมีอยู่แม้ว่าจะมาจากคนเมาก็ตาม ทำให้รู้สึกดีมากๆมากเลยค่ะ ฟีลกู๊ดมากมาย
ฟ้าทำดีแล้วค่ะ เดินออกมา ย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด หางานใหม่ก็ดี ฟ้ายังไม่เจองานที่เหมาะสมกับตัวเอง ยังไม่เจอที่ทางที่ตัวเองสามารถอยุ่ได้อย่างสบายใจต่างหาก ลองได้อยู่แบบไม่ต้องกดดันตัวเองสิ ชีวิตของฟ้าจะมีทั้งสุขและความหมายมากกว่านี้อีกเยอะเลย กรเองห่างออกมาแล้วเผื่อลาอย่างกรจะได้สำเหนียกรู้สักทีว่าที่ทำไป ถ้าไม่ใช่ฟ้าแล้วใครจะทนได้ถ้าไม่รัก
-
อ่านตอนนี้แล้ว ทำให้นึกถึงภาคแรกที่ฟ้าร้องขอให้กรปล่อยเขาไป
กรบอกว่า ... จะไม่ยอมปล่อย จนกว่าจะตาย
ที่จริงมันคือคำสารภาพรักของคนปากแข็งแล้วนะ
แต่อย่างว่า กับคนปกติก็ยังไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง
กับฟ้า ยิ่งไม่มีทางเข้าใจ...
...
ตอนนี้ ฟ้าออกจากที่พักกรมา คงไม่ได้คิดหนี แต่คงแค่อยากออกจากชีวิตกรมากกว่า
ฟ้าประเมินกรต่ำไปนิดหรือไม่คงลืมที่ปั้นเคยบอกว่า .. อย่าคิดหนี พยายามจะหนี เพราะไม่มีทางหนีพ้น
เดาว่าปั้นน่าจะเป็นญาติกร และรู้นิสัยกรเป็นอย่างดีมากกว่าจะเป็นอย่างอื่น
...
ฟ้าคิดง่าย ๆ แค่ว่า เมื่อกรมีคนอื่นที่จริงจังด้วยแล้ว ฟ้าก็ไม่จำเป็นต้องอยู่กับกรอีกแล้ว
ช่างประเมินกรต่ำมากไปจริง ๆ กรยึดติดขนาดนั้น ไม่มีทางปล่อยฟ้าไปง่าย ๆ แน่
...
ตอนนี้ พี่อายหล่อมากค่ะ คิดเหมือนกันว่า ถ้าพลชนะนิสัยเหมือนอาย
เรื่องคงง่ายกว่านี้ ฟ้าคงมีความสุขไปแล้ว ... ภาคสองแล้ว คงไม่ต้องให้ฟ้าเอาชีวิตเข้าแลกอีกแล้วนะ
...
-
เดือนหน้าก็จะจบแล้ว
พี่กรยังทำตัวให้น่าเตะอยู่เลยค่ะ หมดคำพูด
ไม่มีอะไรจะพูดดด หนีไปอยู่กับพี่พลเถอะ
นี่พี่อายก็เข้ามาพัวพันไปอีกก โอ้ยยย :o12: :sad4:
-
อ่านตอนนี้ทำเอาน้ำตาแทบร่วง :monkeysad:
-
เป็นกำลังใจให้ฟ้าค่ะ คนแบบพี่กรรักมากไปก็เท่านั้น
-
พี่กรจะพูดแบบนั้นให้มันได้พระแสงอะไรขึ้นมา แค่นี้ฟ้ายังหดหู่ไม่พอหรอ
เป็นเบนก้คงเดินออกมาเหมือนกัน
พี่อายใจดีอ่ะ อย่าทำร้ายฟ้าอีกคนนะ เอาเรื่องจริงๆด้วย แค่นี้ก็มีเรื่องให้คิดมากพอแล้ว
อยากวิ่งเข้าไปกอดพี่พล แล้วบ่นๆๆๆ แต่ก็ไม่กล้า พี่พลยิ่งผีเข้าผีออกเรื่องพี่กรอยู่
ฝากพี่อายสักพักนะ โอ้ก็ด้วย เพื่อนกันไม่ใช่หรอ คุยกันสิอย่าให้เรื่องของคนอื่นมาทำให้ทะเลาพกับคนของเรา
เฮ้ออ กอดฟ้าแรงๆๆๆๆ
-
:hao5: อึมครึม หน่วงจิต ซับซ้อน มาเต็ม
และค้างค่ะ 55
-
สุดท้ายกรก็ทิ้งน้องไป
-
เอ้า เมียหายแล้ว เฮ้!!
คนอ่านเตรียมดูกรทุรนทุราย จะได้เห็น (อ่าน) มั้ยนะ
-
ในที่สุดก็สมัครสมาชิกที่นี่จนได้ ส่วนหนึ่งเพราะติดตามเรื่องนี้เลย
ก่อนอื่นเลยขอขอบคุณผู้เขียนเรื่องนี้ และผู้โพสต์ นิยายเรื่องนี้ดีจริง ๆ ทั้งการดำเนินเรื่อง คาแรคเตอร์ ความสม่ำเสมอ ภาษา ถูกใจไปหมดเลยค่ะ แม้จะรู้สึกว่า กร จะโหดไปสักนิด
สำหรับตอนล่าสุดนี้ ตอนนี้คิดว่า
1. กรกำลังลองใจขอบฟ้า (ที่คิดอย่างนี้สืบเนื่องจากตามไปอ่านตอนพิเศษที่เฟซบุ๊ค) สำหรับกร ความรู้สึกของขอบฟ้าคงเป็นสิ่งที่คาใจเขามานาน กรคงไม่อยากรู้สึกว่า เขาจะได้ขอบฟ้ามาเฉพาะแต่ร่างกาย ส่วนใจนั้นหมดหวัง เขาจึงพยายามทำหลาย ๆ อย่างเพื่อที่จะให้ฟ้าแสดงปฏิกิริยาอะไรออกมาบ้าง ไม่ว่าจะใช้ปวิน คราวนี้ก็อาจจะเอาเรื่องหมั้นหมายมาลอง หากเป็นกรณีนี้ ก็จัดว่าเฮียแกลงทุน เพราะอาจจะมีเรื่องชื่อเสียงของทางบ้าน และของทางฝ่ายโน้นมาพัวพัน
2. ดูจากคำถามที่ กร ถาม ขอบฟ้า ในตอนที่แล้ว ที่ถามถึงเรื่องในอดีตของขอบฟ้า กรคงประเมินว่า ฟ้าไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ เพราะสำหรับกรแล้ว กรเคยบอกเองว่า ถึงคนทั้งบริษัทรู้ ก็ไม่เป็นไร ดีเสียอีก... (ยังไม่ทันจะได้ฟังว่า ดียังไง จริง ๆ ก็อยากรู้เหมือนกัน) พูดได้ว่าเฮียไม่แคร์อยู่แล้ว (แถมอาจจะอยากตีพิมพ์ ออกสื่อให้รู้ไปเลยว่า --ฟ้าข้า ใครอย่าแตะ!) เรียกได้ว่า ไม่แคร์ใครได้คงเส้นคงวา ตั้งแต่ Rough and Tender แล้ว ตอนนั้น เขาก็ขู่ฟ้าเพื่อให้ฟ้ายู่กับเขาว่า จะเปิดเผยเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขา เขาไม่สน เพราะเขาโดนคนพูดเสีย ๆ หาย ๆ จนชิน (เออ ให้มันได้อย่างนี้สิ พ่อเจ้าประคุณ) พอกรเห็นฟ้าอยากอยู่อย่างสงบ เฮียคงต้องหาอะไรมากลบ ๆ ให้ ใครจะรู้ได้ ว่าที่คู่หมั้นของแกนี่ รักแก หรือ แค่หมั้น ๆ ไปเพราะทางบ้านสนับสนุน ช่วยค้ำยันธุรกิจกัน
โดยส่วนตัวชอบคาแรคเตอร์ขอบฟ้ามากนะคะ ไม่ใช่ชอบคนแบบขอบฟ้านะคะ จริง ๆ เธอก็น่ารัก แต่เธอคิดอะไร เธอไม่ค่อยกล้าพูด กว่าจะง้างพูดแต่ละที เรื่องก็ไปไกลแล้ว ทำให้คบหาลำบาก และเธอก็มีโชคในทางพูดแล้วไม่มีคนรอฟัง ช่างน่าเห็นใจ ที่ชอบคาแรคเตอร์นี้ เพราะคนเขียนเลยค่ะ เขียนได้ดีมาก ๆ นะคะ หากใครเคยได้พบเจอกับคนที่อาจจะไม่ค่อยกล้าพูด คิดอะไรได้มากมาย รู้อะไรเยอะแยะ แต่ไม่พูด คุณจะเข้าใจค่ะ บางคนในกลุ่มนี้ได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจตั้งแต่เด็ก ทำให้การแสดงออก การสื่อสาร จะออกมาในลักษณะนี้เลย
ตากรนี่ ขอร้องเลย เฮียแกโดยคาแรคเตอร์แล้ว นี่ถ้าไม่ได้ชอบพอกันเป็นการส่วนตัวคงต้องขอเรียกว่า "ตัวร้าย" เลยแหละ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าเฮียแกรักขอบฟ้าตั้งแต่ตอนไหน คือดูแกจะรู้ลึก รู้จริง และตามเก็บตามล้างเรื่องของฟ้าแบบจริงจังมาก คือ มันทุ่มเทแบบไม่บอกใคร (แต่มันจะโหดไปไหนเนี่ย)
อ้อ เราไม่ควรลืมพี่พล เฮียเป็นคนดีนะคะ และโหดด้วย น่ากลัวเวลาขาดสติ เสียใจกับเฮียด้วยที่น่าจะผิดหวังในครั้งนี้ เพราะฟ้าแกเห็นเป็นพี่ชาย สำหรับคู่นี้ ดูแลกันไปแบบ พี่-น้อง จะดีมาก ๆ (อ้าว! กร! ยังไม่พอใจอะไรอีก ให้ฟ้ามีเพื่อน มีพี่บ้างดิ มีแต่แก ขอบฟ้าก็แย่ดิ)
ดูจากแนวโน้ม คงจบดีนะคะ (เดาเอาจากตอนพิเศษ) ยังไงก็อยากเห็นฟ้า มีความสุข ยิ้มสวยบ้างค่ะ
-
ต้องหน้าหนาขนาดกรสินะถึงได้มาบอกให้อยู่ร่วมกันได้ โอ้โหหห อ่านจบแล้วก็พูดไม่ออกมีแต่น้ำตาำหลพรากๆ
-
แค่นี้เองหรอแง่ สงสารฟ้า จบแบบbad end ก็ดีนะไม่หวังความhappy แล้วจบเลยได้ยิ่งดีไม่อยากเห็นฟ้าเจ็บหรือเสียใจ
-
ถึงพี่อายจะดูเป็นคนดีก็เถอะ
แต่ ณ ตอนนี้ไม่อยากให้ฟ้าข้องแวะกับผู้ชายคนไหนทั้งสิ้นยกเว้นพี่หมอกอ่ะ
ส่วนกร นายกำลังคิดอะไรอยู่ พูดเรื่องหมั้นออกมาได้ง่ายๆ เลย
ขอที จะทางไหนก็ขอให้คุยกันดีๆ เถอะ คิดเองเออเองกันไปคนละทางแบบนี้
แล้วเมื่อไหร่จะมีความสุขกันเสียที :hao5:
-
พี่อายสมเป็นพี่ชายเลย
ปวดตับกรฟ้ามากกกก ขอลุ้นๆๆๆๆ
-
มันอัดอั้นจริงๆ //ขอซับน้ำตาก่อน
-
บ้างที่ก็อยากให้พระรองกลายมาเป็นพระเอก
-
สงสารฟ้าาา นี่พี่กรเป็นพระเอกจริงๆหรอ
-
ทุกๆตัวละครในเรื่องนี้นี่มีความน่าเบื่อแบบคงเส้นคงวามากอ่ะ
คือทุกๆตัวนี่เป็นประเภทไร้ซึ่งพัฒนาการของสมองหรอคะ?
มันขัดใจจริงๆนะ คือผ่านไปหลายปีก็ยังทำตัวกันเหมือนเดิมอยู่
ขอบฟ้าก็ยังเป็นแค่คนไร้ค่าที่ไม่คิดจะปรับปรุงตัวเอง
พี่กรก็ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนิดนึง มีความพูดจาดีขึ้นนิดหน่อย
แต่สันดารก็ยังแย่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
พี่พลนี่ก็เหมือนกัน แทนที่เวลาจะช่วยให้จิตใจสงบ ปลง ละ เลิก
แม่งก็ยังเป็นคนที่ดูดีแค่ภายนอก ข้างในก็มีความเลวเหนือชั้นเหมือนเดิม
คือคนนอกอย่างโอ้และคนอ่านหลายๆคนมองแล้วก็จะรู้สึกว่า
พลเป็นพระรองผู้แสนดีและน่าสงสารอย่างกับในซีรี่ย์เกาหลี
ใจคอจะไม่มีใครเอะใจบ้างเลยหรอว่าเวลาพี่แกเม้งแตกนี่หนักกว่ากรอีกนะ?
-
อ่านตอนที่ฟ้าร้องไห้แล้วน้ำตาไหลตามเลย เรื่องขาของฟ้าเป็นอะไรที่หดหู่ที่สุดละ :mew4: :mew4:
-
พี่อาย นี้คนดีแน่ใช่ไหม
-
อะไรเนี่ย หนีอีกแล้ววว :katai1:
ฟ้าเป็นคนในหนึ่งประเภทที่น่ารำคาญง่ะ
แอบคิดว่าแผนอิกรหรือเปล่าที่ออกไปข้างนอก แต่จริงๆคือแอบตามฟ้าอยู่ตลอดว่าหลังจากที่ออกไปแล้ว ฟ้าจะทำอะไร ออกไปไหน กับใครหรือเปล่างี้
ไม่ใช่หรอกม้างงงงง :katai1:
-
โอียยยย จะร้องไห้ แต่เพราะอ่านในที่สาธารณะ
ต้องกลั้นน้ำตา แสบคอไปหมด
ไม่รู้ว่าใช้คำว่า "สงสาร" กับฟ้าไปกี่รอบแล้ว
แทบทุกตอนตั้งแต่ภาคแรก ถึงจะรู้ว่ากรหมั้นเพราะเรื่องธรุกิจ
แต่การไม่อธิบายใดๆ ให้ฟ้ารู้ก็ใจร้ายมากๆ อยู่ดี
-
น้ำตาไหล!!!!....ไม่รู้ตัวเลย!!!
ต่างคนต่างเหตุผล..ต่างคนต่างมุมมอง!!!
-
สะเทือนใจหนักมาก คิดว่ากรปรับปรุงตัวแล้วสุดท้ายเหมือนเดิมเลย ไม่แคร์ไม่ใส่ใจขอบฟ้าเหมือนเดิม งงว่าตกลงกรรักขอบฟ้ารึป่าว แค่ปากแข็งไม่ว่าแต่นี่การกระทำมันบ่งชี้มากว่ากรไม่แคร์เลย สงสารขอบฟ้าทั้งชีวิตดูแย่มาก เป็นคนดีไม่มีที่ยืนในสังคมอีก :z3:
-
ค่ะคุณกร
-
แล้วมันจะผ่านไป
-
อ่านมาทั้งหมด สรุปเป็นวิบากกกรรมของฟ้าทั้งเรื่อง ตั้งแต่เกิดมา
ไม่เคยมีความสุขสมหวังซักอย่าง ทั้งๆที่อยู่เฉยๆของตัวเอง คนอื่น
เอาเรื่องมาให้ทั้งนั้น เหมือนคนแต่งตั้งใจวางเรื่องให้ตัวเอกโดนซ้ำ
เติมโดนกระทำตลอด คนอ่านอ่านไปโดยไม่ได้มีการลุ้นเลยว่าตัวเอกจะสมหวัง
ไหม ยิ่งอ่าน ยิ่งเหนื่อยกับการเห็นเคราะห์กรรมซ้ำๆซัดๆฟ้าไปเรื่อยๆ
สงสารนะ เหนื่อยกับการที่ต้องลุ้นโดยไม่มีจุดหมาย จุดจบที่ต้องพบเจอสิ่งดีๆ
เหนื่อยกับการดราม่าทั้งเรื่อง อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้
ไม่ซักตอนที่ฟ้าจะดูมีความสุขกับเขาบ้างเลย สุดท้ายเราไม่ได้อยากให้ฟ้าสมหวังกับใครทั้งนั้น
อยากให้ฟ้ากลับไปอยู่กับครอบครัวเถอะ กลับไปอยู่กะพี่หมอก ฝน
ทำงานอะไรซักอย่างที่ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับคนในโลกให้มากนัก ยิ่งเจอคน
ฟ้ายิ่งโดนคนเหล่านั้นถีบซ้ำๆไม่รู้จบ พอทีเหอะ จะเลิกอ่านก็คิดว่า
เราเองก็ลุ้นกับฟ้ามาตั้งนาน แต่อยากให้จุดจบของฟ้าได้สงบเสียที
บางทีเราคิดนะว่า โลกใบนี้ไม่เหมาะกับฟ้าได้อยู่หายใจเลย
เราขอพักเรื่องนี้จนกว่าผู้แต่งจะแต่งจนจบละกัน จะรอดูว่าสุดท้ายแล้ว
ฟ้าจะมีจุดจบยังไง รักฟ้ามากๆนะ
-
น้ำตาไหลจนทิษชู่จะหมดม้วนแล้ว ฟ้า เฮ้อมีใครเจ็บมากกว่านี้อีกไหม
:ling3: :katai1: :hao5: :o12: :o12:
-
ขอบฟ้าผู้ดึงดูดผู้ชายร้ายลึก พี่อายจะมีผลอะไรกับหนูฟ้ากับกรมั๊ยเนี่ย
-
Fallen and Destined 17
เพราะร้องไห้จนเหนื่อย กว่าเขาจะตื่นก็เป็นเวลาเกือบสิบโมงเช้าของวันรุ่งขึ้น ลุกขึ้นมานั่งงงๆ ตรงริมเตียง คิดถึงที่ทำงานก่อนอื่น แต่ป่านนี้แล้ว...ช่างมันสักครั้งในชีวิตก็แล้วกัน
หลังจากอาบน้ำจนค่อยรู้สึกตัวตื่นเต็มที่ ขอบฟ้าเพิ่งสังเกตเห็นโพสอิทสีสดแปะอยู่ที่ตู้เสื้อผ้า
“บนโต๊ะมีของกินอยู่ กินให้หมดด้วย” อ่านลายมือหวัดๆ แล้วมองไปที่โต๊ะ จึงเห็นถุงร้านสะดวกซื้อวางอยู่ ภายในถุงมีขนมปัง ชอคโกแล็ต นมกล่องกับน้ำเปล่า
ท้องร้องดังจ๊อก เขาแกะชอคโกแล็ตกินก่อนอื่นเพราะอยากได้ของหวานๆ พอหมดชิ้นแล้วค่อยหยิบขนมปังกับนมมากินตามหลัง พอท้องอิ่ม ขอบฟ้าค่อยเริ่มมีเรี่ยวแรงสำหรับสิ่งที่ต้องทำ เขาเสียเวลาไปมากพอแล้ว
จัดการเก็บที่นอน หยิบกระเป๋าเสื้อผ้า สำรวจความเรียบร้อยของห้องเป็นครั้งสุดท้ายก่อนงับประตูปิด
ภายในห้องแทบไม่มีสิ่งเปลี่ยนแปลงอันใด นอกเสียจากโพสอิทแผ่นเล็กที่แปะอยู่ที่เดิมกับข้อความต่อท้าย
.......
บนโต๊ะมีของกินอยู่ กินให้หมดด้วย
ขอบคุณครับ ผมไม่เป็นไรแล้วล่ะ
.......
++++++++++
จากตอนแรกที่ตั้งใจจะกลับบ้าน ขอบฟ้าเปลี่ยนใจกลับไปห้องของกรแทน
ไม่มีวี่แววของเจ้าของห้อง คิดว่าเมื่อคืนกรคงไม่ได้ย้อนกลับมา
เขาเปลี่ยนเสื้อผ้า เลือกชุดที่ดีที่สุด ยิ้มให้กำลังใจคนในกระจก ร้องหาความกล้าหาญสักครั้งในชีวิต
ถ้าไหนๆ จะต้องจากกันแล้ว เขาก็อยากให้กรจดจำส่วนดีๆ ไว้ อยากบอกให้รู้ถึงความในใจ ไม่ว่าผลสุดท้ายจะเป็นยังไง แต่อย่างน้อยที่สุด เขาคงได้บอกกรตรงๆ สักทีว่าชายหนุ่มมีความหมายกับเขามากแค่ไหน
กระนั้นถึงจะพอมีกำลังใจแล้ว แต่ขอบฟ้าไม่รู้ว่าตอนนี้กรอยู่ที่ไหน โทรศัพท์ฝ่ายนั้นก็ให้เอาแต่ฝากข้อความ ลังเลนิดหน่อยก่อนตัดสินใจโทรหาปวินแทน
ฟังเสียงรอสายได้ไม่กี่วินาที อีกฝ่ายก็กดรับ “ครับ คุณฟ้า”
“ขอโทษที่รบกวนนะครับ คุณปั้นยุ่งอยู่หรือเปล่า”
“นิดหน่อยแต่คุยได้ครับ ไม่ทราบว่ามีเรื่องด่วนอะไรครับ มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นหรือ...”
“ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ แค่อยากรู้ว่าตอนนี้พี่กรอยู่ไหน” กลืนน้ำลายเอื้อกและเอ่ยอย่างลังเล “พอจะบอกได้ไหมครับ”
“เอ่อ... คุณกรเหรอครับ” เงียบไปชั่วครู่กว่าปวินจะค่อยๆ กล่าว “คุณกรติดธุระอยู่นิดหน่อย ถ้ามีเรื่องด่วน บอกผมไว้ก่อนก็ได้นะครับ”
“ผมแค่...” จะให้ฝากบอกว่ารักนะงั้นเหรอ มันคงดูตลกพิลึก “เผื่อหลังจากนี้ผมอาจไม่อยู่ เลยแค่อยาก...”
“คุณฟ้าจะไม่อยู่ คุณคิดจะไปไหน แล้วบอกคุณกรหรือยัง” ปวินถามรวดเดียวเร็วปรื๋อ “ข้อความแบบนี้ผมไม่รับฝากนะ บอกไว้ก่อน”
ต่างคนต่างเงียบไปอึดใจ ก่อนปวินจะถอนหายใจเฮือกยาว
“ตอนนี้ผมกับคุณกรอยู่สนามบิน พอดีแวะมารับคนแล้วคงต้องแวะเข้าไปที่บริษัทแป๊บนึง ไว้เสร็จธุระเมื่อไหร่ ผมจะติดต่อกลับไปนะครับ”
ปลายสายวางไปแล้วแต่ในหัวขอบฟ้ายังได้ยินประโยคที่ว่ากรไปรับคนที่สนามบินวนเวียนอยู่
ไม่รู้สิ เขาไม่เคยยุ่งเรื่องงานหรือแม้แต่เรื่องส่วนตัวของกรมาก่อน ดังนั้นคนที่ไปรับนี้อาจจะเป็นได้ทั้งญาติ ทั้งลูกค้า ทั้งเพื่อนในแวดวงธุรกิจก็ได้ทั้งนั้น
แต่ทำไมเขากลับคิดว่ากรคงไปรับว่าที่คู่หมั้นคนสวยมากกว่า
ทั้งที่อยู่ใกล้กันมานาน กลับไม่ยอมบอกออกไป ทำไมถึงต้องรอจนให้ถึงนาทีสุดท้าย เขาถึงเพิ่งคิดจะบอก
ความในใจของเขายังเป็นเรื่องจำเป็นอยู่อีกหรือ ในเมื่อข้างกายฝ่ายนั้นมีคนสำคัญอยู่แล้ว
แม้จะยังไม่ได้คำตอบ ขอบฟ้าก็ยังเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวไปพบกับฝ่ายนั้นเป็นครั้งสุดท้าย
++++++++++
คงเป็นเพราะเมื่อวานนอนน้อยแถมใช้งานขามากกว่าปกติ กว่าจะถึงบริษัท ขอบฟ้าจึงแทบทรุด ยาที่กินก่อนออกจากห้องแทบไม่ได้ช่วยอะไร ถึงแม้จะไม่อยากยอมรับ แต่คิดว่าหลังจากนี้คงต้องแวะไปโรงพยาบาลจริงๆ เสียที
เขานิ่วหน้าเมื่อทุกย่างก้าวกลายเป็นเรื่องยากเย็นและเจ็บปวด เกือบชั่วโมงแล้วจากที่ออกจากห้องมาแต่ยังไม่มีการติดต่อจากปวิน ขอบฟ้าจึงคิดจะขึ้นไปพบหัวหน้าเพื่อขอลาออกให้จบเรื่องจบราว
ส่วนหลังจากนี้ แม้จะยังไม่รู้อนาคต แต่เขาเหนื่อยเกินกว่าจะคิดถึง แม้อาจดูเหมือนเป็นการไปตายเอาดาบหน้า ทว่าเขาแค่อยากไปให้ไกล ไปให้พ้นจากเรื่องในอดีตก็พอ
หากความว่างเปล่าในแผนกทำให้เขายืนงง ครั้นเดินไปถามแม่บ้านประจำชั้น ถึงได้คำตอบว่าวันนี้เป็นวันจัดงานเลี้ยงสังสรรค์พนักงานประจำปี ดังนั้นพนักงานส่วนใหญ่จึงไปรวมตัวกันอยู่ในห้องประชุมใหญ่ที่ใช้จัดงานนั่นเอง
อาจเพราะวันๆ เอาแต่ทำงานโดยไม่ได้สนใจเรื่องอื่น ขอบฟ้าจึงคุ้นๆ แค่ว่าเคยได้ยินใครสักคนในแผนกพูด เพิ่งมารู้ว่าวันจัดงานเป็นวันนี้
ยืนลังเลก่อนตัดสินใจกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นจัดงาน เสียงพูดคุยครึกครื้นรวมถึงเสียงเพลงดังแว่วจากห้องประชุมขนาดใหญ่ชัดเจน ภายนอกมีผู้คนยืนอยู่ประปราย สีหน้าแววตาล้วนแล้วแต่เปี่ยมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะซึ่งล้วนแล้วแต่ยิ่งทำให้ขอบฟ้ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสิ่งแปลกปลอมขึ้นทุกขณะ
บานประตูเปิดกว้างให้เห็นสภาพห้องประชุมที่ถูกปรับเปลี่ยนให้เป็นสถานที่จัดงาน เขาเดินเข้าไปช้าๆ พร้อมเหลียวซ้ายแลขวาพยายามมองหาใครสักคนที่พอรู้จัก แต่คนเยอะจัดจนตาลาย ขณะคิดจะถอยไปหามุมเงียบๆ เพื่อตั้งตัว เสียงฮือฮาจากด้านหน้าก็เรียกความสนใจจากเขาไปเสียก่อน
แม้จะมองเห็นไม่ชัด แต่เขากลับจดจำร่างสูงในชุดสูทภูมิฐานนั่นได้ในทันที คนที่ห้อมล้อมหน้าหลังไม่เด่ชัดสะดุดตาเท่าร่างเพรียวระหงในชุดสีแดงสดที่เกี่ยวแขนควงคู่กันอยู่ ในสายตาพร่ามัว ทั้งคู่ยังดูเหมาะสมกันยิ่งนัก เป็นภาพที่สวยงามเสียจนไม่น่าเชื่อ
ยิ่งยามที่ร่างสูงโอบเอวหญิงสาวเข้าใกล้แล้วก้มหน้าลงกระซิบบางอย่างข้างหูก่อนหัวเราะกันเบาๆ แค่สองคน ขอบฟ้ายิ่งรู้สึกว่าพื้นที่ยืนอยู่ยุบหายกลายเป็นหุบเหวลึกที่พร้อมจะดูดเขาลงไปทุกเมื่อ
“นับว่าเป็นเกียรติมากนะคะที่คุณกรควงว่าที่คู่หมั้นคนสวยมาเปิดตัวให้เราดูกันเป็นขวัญตา ขอบอกว่าสมกันมากถึงมากที่สุดค่ะคุณขา” เสียงพิธีกรดังจากลำโพงก้องในหูราวกับคนพูดกำลังตะโกนใส่หน้า “สาวๆ ซับน้ำตากันหน่อยจ๊ะ บิดผ้าเช็ดหน้าแล้วซับต่อด่วน ส่วนพวกหนุ่มๆ ทั้งหลายกรุณาหุบปากที่อ้าอยู่ด้วย เดี๋ยวเผลอทำน้ำลายหก นอกจากขายขี้หน้าแล้วจะโดนเจ้านายหมายหัวไม่รู้ตัวนะจ๊ะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน”
เขายืนมอง รับฟังสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนคนโง่ สูดหายใจลึก เสียใจแต่ไม่ยักมีน้ำตาสักหยด ถึงจะเตรียมใจมาก่อนแต่พอมาเห็นความจริงตรงหน้าก็อดรู้สึกช็อคไม่ได้อยู่ดี
โทรศัพท์ดังและถูกยกรับโดยอัตโนมัติ “คุณฟ้ายังอยู่ที่ห้องใช่ไหมครับ ผมกับคุณกรใกล้เสร็จธุระแล้ว ถ้ายังไง...”
“ผมอยู่ในห้องจัดงาน”
ปลายสายเงียบไปแบบอึ้งๆ ก่อนถามซ้ำ “อยู่ไหนนะครับ ผมฟังไม่ค่อยถนัดเลย ตรงนี้เสียงดังมาก”
เสียงดัง ก็คงใช่ เพราะเขาคิดว่าตนกับปวินคงอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่หรอก “ผมมาถึงบริษัทแล้ว อยู่ในห้องประชุมที่จัดงานกันอยู่”
“อยู่ตรงไหนครับ” คราวนี้ ปวินไม่ถามซ้ำอีกนอกจากเอ่ยเสียงรีบร้อน “ผมกำลังเดินไปหา คุณฟ้ายืนอยู่ตรงไหน”
ทีแรกคิดว่าไม่เป็นไรแล้ว ธุระของเขาคงไม่จำเป็นอีกแต่พอโดนเร่งเร้าจากปลายสายเขาก็บอกไปว่ายืนอยู่ใกล้ประตูด้านข้าง อึดใจต่อมา ปวินก็เดินแทรกมาถึงตัวด้วยหน้าตื่นๆ
“คุณฟ้ามาได้ยังไง มานานหรือยัง แล้วคุณกรรู้หรือเปล่า...”
“ไม่เป็นไรหรอก คุณปั้น เพราะผมจะไปแล้ว ฝากบอกคุณกรด้วยแล้วกันนะครับว่า...” ความอาลัยรังแต่จะทำให้ยิ่งรู้สึกแย่ จู่ๆ เขาก็อยากไปจากที่นี่จนแทบทนไม่ได้ “ช่างมันเถอะครับ ขอโทษที่รบกวนตอนยุ่งๆ”
แค่หันหลัง ต้นแขนเขาก็โดนปวินคว้าหมับ “เดี๋ยวๆ แล้วนี่จะไปไหนครับ จะกลับห้องเหรอ งั้นผมไปส่ง”
“คุณปั้นยังมีงานอยู่นี่ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกลับเองได้” ตั้งท่าจะเดินต่อ แต่ฝ่ายที่ร้อนใจออกแรงดึงจนเขาเสียหลัก ขาปัดเป๋ หน้าเสียด้วยความเจ็บ
หากดูท่าปวินจะช็อคกว่าเพราะรีบปล่อยมือแทบไม่ทัน “คุณฟ้า ผมขอโทษ โอ๊ย ให้ตาย ผมขอโทษจริงๆ”
“ไม่เป็นไร ขอตัวก่อนดีกว่า ผม...” เสียงรื่นเริงรอบด้าน ใบหน้าทุกคนมีแต่รอยยิ้ม แต่หัวใจเขาแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ “แต่ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ”
ราวกับจะรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ปวินไม่ขัดขวางอีกแต่เลือกจะเดินประคองเขาตรงไปยังทางออก “ผมจะลงไปส่ง”
พวกเขาเพิ่งเดินออกมาพ้นห้องจัดเลี้ยงได้ไม่กี่ก้าวกลับได้ยินเสียงตวาดห้วนดังลั่น
“พวกนายกำลังจะไปไหน!”
หันขวับกลับไปเจอร่างสูงที่ยืนอยู่บนเวทีจนถึงเมื่อครู่กำลังยืนจังก้าอยู่ด้วยสีหน้ากระด้างจัด โดยไม่ต้องรู้จักหรือสนิทสนมกัน ใครเห็นต่างก็รู้ว่ากรกำลังโกรธ ชั่วขณะที่ขอบฟ้ากำลังจะอ้าปากพูด กลับเห็นหญิงสาวในชุดแดงเดินเร็วๆ มาหยุดอยู่ข้างชายหนุ่มตรงหน้า
ไม่เพียงเท่านั้น ทางด้านหลังมีกลุ่มคนที่ล้วนต่างมองมาทางพวกเขา ซึ่งคงกำลังสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
ปวินเห็นท่าไม่ดีจึงพยายามเอ่ยตอบเจ้านายด้วยน้ำเสียงปกติ “เพื่อนผมเขาไม่ค่อยสบายครับเลยจะพากลับบ้าน ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณกรไม่ต้องเป็นห่วง...”
“ปล่อยมือ” คนสั่งเสียงต่ำไม่เจาะจงว่าสั่งใคร หากปวินก็ปล่อยมือตามคำสั่งและก้าวถอยไปสองสามก้าว
เมื่อต้องยืนโดดเดี่ยวตามลำพัง ขอบฟ้าก็เริ่มเงอะงะ ประหม่ากับสายตาใคร่รู้รอบข้างถึงกับวางมือวางไม้ไม่ถูก
“นายคิดจะทำอะไรกันแน่” กรโกรธ เขารู้ แต่ไม่รู้โกรธเรื่องอะไร เขาต่างหากที่น่าจะเป็นคนโกรธ โกรธคนตรงหน้าที่แย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่างไปแม้แต่หัวใจ ทว่าเขากลับโกรธไม่ลง ที่สำคัญคือขอบฟ้าเริ่มกลัวว่าความโกรธของกรกำลังจะทำให้ชายหนุ่มขาดสติและโพล่งเรื่องที่ไม่ควรพูดออกมาต่อหน้าทุกคน
“คุณกร เอ่อ ผมขอตัว...” ขณะคิดจะตัดบทเดินหนีเอาตัวรอด เสียงตะโกนไล่หลังกลับไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ
“นายก็ดีแต่หนีตลอด พูดออกมาสิว่าต้องการอะไร พูดออกมาสิ!”
ยิ่งกว่าการแสดงจำอวด เขาจำต้องหันกลับมาจ้องหน้าอีกฝ่ายทั้งที่อยากวิ่งหนีไปให้ไกล พูดเหรอ กรอยากให้พูดอะไร จะให้พนักงานต๊อกต๋อยสั่งเจ้าของบริษัทว่า อย่าแต่งงานต่อหน้าคนเป็นร้อยเนี่ยนะ กรต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“ผม...” ขาก็ปวด หัวก็แทบจะระเบิด เหงื่อเขาแตกพลั่กๆ อย่างกับเปิดก๊อก สายตาเริ่มมองไม่เห็นว่าใครเป็นใครนอกจากกร รู้สึกหมิ่นเหม่เหมือนยืนอยู่ขอบเหว ขอบฟ้ากัดฟันมองผู้ชายตัวสูงที่ยืนจ้องเขาตาเขม็ง สูดหายใจลึกก่อนพูดออกไป “ผมรักคุณ”
เขารู้สึกราวกับเพิ่งทิ้งตัวจากขอบผาลงสู่มหาสมุทรเย็นฉ่ำ
++++++++++
เจ้าสิงโตปอดแหก บทจะกล้าขึ้นมาก็กล้าได้ไม่ดูตาม้าตาเรือเอาเสียเลย
สารภาพกันตรงๆ เลยว่าประมาณแปดสิบเปอร์เซนต์ ขอบฟ้าคิดว่ากรคงแกล้งทำเป็นไม่รู้จักไอ้บ้าที่กล้าบอกรักผู้ชายด้วยกันต่อหน้าคนมากมายแน่ๆ
อีกสิบห้าเปอร์เซนต์ กรอาจบอกให้ไปคุยที่อื่น ต่อเนื่องมาที่สี่เปอร์เซนต์คือลากเขาออกไปจากตรงนั้น แต่กรกลับทำตามความน่าจะเป็นในอีกหนึ่งเปอร์เซนต์เล็กๆ ที่เหลือ คือเดินเข้ามากอดเขาดื้อๆ
กอดแบบกอดจริงๆ คือรวบตัวเขาเข้าไปซุกในอกแล้วโอบรัดไว้ทั้งตัว รัดแน่นมากด้วย แน่นเสียจนยอมให้กอดได้ไม่นานก็ต้องร้องประท้วง “เจ็บ พี่กร ผมเจ็บ”
แทนที่จะปล่อย กรกลับพูดอู้อี้อยู่เหนือศีรษะ “พูดให้ฟังอีกทีได้ไหม นะ...นะครับ”
เสียงอ้อนๆ ทำให้เขินจนทำอะไรไม่ถูก หากยังไม่ทันได้ทำตามคำขอ เสียงกระแอมไอดังๆ เหมือนมีควายติดคอก็ดังขึ้นจนเขานึกออกว่ายืนอยู่ตรงไหน
ดันร่างสูงมือพัลวันโดยไม่สนด้วยว่าอีกฝ่ายจะเริ่มขมวดคิ้วหงุดหงิดกับท่าทีของเขา ขอบฟ้าเหลือบเห็นปวินที่คงเป็นคนกระแอมเตือนเมื่อครู่ใกล้ๆ แล้วรีบส่งสายตาขอความช่วยเหลือ
“คุณฟ้าเจ็บขาอยู่นี่ครับ” ปวินโพล่งขึ้น เรียกสายตาพวกเขาให้หันไปมองได้พร้อมกัน
“เอ่อ...ใช่ๆ เจ็บขา” เพราะมัวแต่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนทำให้เขาแทบลืมความเจ็บปวดที่ขา พอพูดถึงตอนนี้ก็เริ่มปวดตุบๆ จนเผลอเกร็งตัว จิกมือลงกับต้นแขนชายหนุ่ม
กรเพ่งมองหน้าเขาที่ออกอาการเจ็บจริง ไม่ได้เล่นละครแล้วจึงสูดหายใจลึก ความเครียด ความโกรธฉายชัดบนใบหน้าแม้เจ้าตัวจะยังพยายามเก็บอาการ หันไปสั่งเลขาเสียงเรียบ “ไปเตรียมรถ”
“ได้ครับ” เลขาหนุ่มรีบรับคำและหันไปบอกคนรอบๆ “ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวเราจะพาคนเจ็บไปหาหมอเอง มาเถอะ คุณลิน ทางนี้ให้เขาจัดการกันต่อเองได้”
แม้จะไม่ได้หันไปมองหน้าหญิงสาว แต่ขอบฟ้ากลับเผลอยึดเสื้อสูทกรไว้แน่น แน่นกว่าตอนที่เขาบอกว่าเจ็บเมื่อครู่เสียอีก หากพอกรเหลียวกลับมาจ้องตรงที่โดนเขาขยำจนสูทยับ ขอบฟ้าก็รีบปล่อยทันที นึกหาคำพูดดีๆ สักประโยค
“ไม่มีอะไร ไม่ต้องห่วง” กลายเป็นกรที่เอ่ยพร้อมย่อตัวทำท่าจะช้อนเขาขึ้นอุ้ม พอขอบฟ้าขืนตัวโย้ก็ชักสีหน้าใส่ “เจ็บขาไม่ใช่เหรอ ไม่ให้อุ้มแล้วจะคลานไปหรือไง”
สุดท้ายปวินก็ต้องย้อนกลับมาหย่าศึกให้ ประคองหิ้วปีกกันมาคนละด้านโดยมีกรคอยออกคำสั่งกำกับเป็นระยะซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องไร้สาระ
“ปั้น จับแขน ไม่ต้องจับเอว”
“ชิดเกินไปแล้ว ถอยหน่อย ห่างๆ”
“จะทิ้งตัวก็ทิ้งมาทางนี้สิวะ อะไรนะ เจ็บขาด้านนั้น เฮ้ย ปั้นๆ เปลี่ยนข้างกัน...”
“คุณกร!”
“พี่กร!”
สองเสียงหลังนั่น ขอบฟ้ากับปวินแหวขึ้นอย่างเหลืออดพร้อมกัน ชายหนุ่มทำหน้าบึ้งแต่ก็ยอมเงียบไป มีแค่หญิงสาวที่ยังหัวเราะคิกทำเอาขอบฟ้าตีหน้ากระอักกระอ่วน ยิ่งพอมาถึงรถ ว่าที่คู่หมั้นคนสวยกลับเอ่ยง่ายดาย
“ลินกลับแท็กซี่เองได้ค่ะ สบายมาก” เว้นช่วงไปนิดก่อนกล่าวต่อ “กรพาคุณเขาไปหาหมอเถอะ ให้ปั้นขับรถให้นะคะ สภาพกรไม่พร้อมจะขับรถเองหรอก ลินเป็นห่วง”
แสนดี นี่คือคำนิยามที่ขอบฟ้ามีให้กับสาวลินดาคนสวย ทำไมถึงไม่ร้าย ไม่เหวี่ยง ไม่วีนเขาเลยล่ะ อย่างน้อยเขาจะได้หาข้ออ้างบ้างว่าช่วยให้กรไม่ต้องแต่งงานกับผู้หญิงขี้วีน แต่แสนดีแบบนี้เขาจะมีเหตุผลอะไรให้อ้างได้อีก นอกจากความจริงล้วนๆ ว่าทนไม่ได้หากต้องเห็นกรไปมีคนอื่น
ตลอดทางไปโรงพยาบาล ขอบฟ้าไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว เช่นเดียวกับกรที่ไม่ได้ปล่อยมือจากเขา กระทั่งพอถึงจุดหมาย บุรุษพยาบาลเอารถเข็นมาจ่อรอ ปัญหาก็เกิดขึ้นเมื่อกรยังไม่ยอมปล่อยมือ
“คุณกรครับ วางได้แล้วครับ” ปวินเป็นหน่วยกล้าตายชี้ไปยังรถเข็น “คุณกร ได้ยินไหมครับ”
ร่างสูงอุ้มคนในอ้อมแขนติดมือทำหน้าเครียดแล้วส่ายหัว “ไม่ล่ะ ไม่ต้อง อุ้มไปแบบนี้ก็ได้”
ปวินขึงตาใส่เจ้านาย พูดเน้นหนัก “วางคุณฟ้าลงบนรถเข็นครับ คุณกร คิดจะอุ้มเขาไปหาหมอทั้งแบบนี้หรือไง ถึงคุณจะหน้าด้านไม่แคร์สายตาคนอื่นแต่...”
“ปั้น! อย่าให้มันล้ำเส้นมากไปนัก” เห็นท่ากรพร้อมจะเหวี่ยงใส่เลขาทั้งที่ยังกระเตงเขาติดอยู่ ขอบฟ้าก็รีบตบบ่ากว้าง
“วางผมลงก่อน พี่กร” ชายหนุ่มชะงักแต่ยังไม่ยอมทำตาม เขาเลยตบบ่าปุๆ “ได้ยินที่ผมบอกหรือเปล่า วางก่อน”
ตาขวางๆ สะบัดกลับมาจ้องเขาแทน แต่ขอบฟ้าก็จ้องตอบ เรียกชื่อชัดๆ ทีละคำ “พี่-กร”
แม้จะหน้าบูดสุดขีด หากยังวางเขาลงบนเก้าอี้อย่างเบามือ ก่อนกรจะหันไปแย่งงานบุรุษพยาบาลโดยเบียดฝ่ายนั้นเสียกระเด็นพร้อมกล่าวห้วนๆ “นำทางไปก็พอ ผมเข็นเอง”
ระหว่างที่รอพบหมอ กรยังทำท่าร้อนใจตลอดเวลา หวิดจะลุกไปโวยก็หลายหนแต่ขอบฟ้าก็คว้าไว้ได้ทัน สุดท้ายเขาเลยต้องคอยยึดแขนฝ่ายนั้นไว้ตลอดเวลา
เมื่อได้พบหน้าหมอและตรวจดูอาการ เขาก็ได้รับการฉีดยาแก้ปวดหนึ่งเข็ม ทว่าพอเริ่มซักประวัติอาการบาดเจ็บ เขาก็เริ่มอ้ำอึ้ง “ปกติก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ ยกเว้นเวลาที่เดินเยอะไปหน่อยหรือยืนนานไปนิด มันก็จะปวดบ้างเป็นบางครั้ง”
“เคสของคุณเป็นอาการบาดเจ็บเรื้อรัง ฉะนั้นต้องระวังให้มากๆ เพราะนับจากเวลาที่เกิดอุบัติเหตุผ่านมาหลายปี แสดงว่าสภาพร่างกายคุณฟื้นตัวเท่าที่จะสามารถทำได้แล้วและจะไม่ดีขึ้นไปกว่านี้ มีแต่ทรงตัวกับแย่ลงเท่านั้น” คุณหมออธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง “อย่านิ่งนอนใจว่านิดหน่อยคงไม่เป็นไร กินยาก็หาย เพราะลองถ้ามันเสียไปหรือกำเริบหนักกว่าเดิม อาจต้องทำการผ่าตัดซ้ำ ถ้าโชคดีก็อาจกลับมาเดินได้ในระดับตอนนี้แต่ถ้าโชคร้าย...”
หยุดถอนหายใจใส่คนไข้แล้วเอ่ยสรุป
“คุณยังอายุน้อย คงไม่อยากต้องใช้ไม้เท้าช่วยเดินไปตลอดชีวิตที่เหลือหรอกนะ”
แม้ไม่ได้หันไปมองร่างสูงที่ยืนกอดอกคุมเชิงอยู่ทางด้านหลัง ขอบฟ้าก็ยังได้ยินเสียงสูดหายใจเฮือก “ไม่อยากหรอกครับ ผมจะระวังให้มากกว่านี้”
“สองวันนี้ งดใช้งานขาหนักๆ ก่อนนะครับ ถ้าหยุดงานได้ก็จะดี”
เขายกมือไหว้คุณหมอแล้วนั่งแช่เฉยๆ รอปวินที่เพิ่งจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายเสร็จวนรถมารับด้านหน้า เหตุที่ปวินต้องวิ่งไปมาอยู่คนเดียวเพราะกรยืนยันที่จะเกาะรถเข็นเขาแน่นแบบไม่ยอมปล่อย ทำอย่างกับกลัวว่าเขาจะแอบไถรถเข็นกลับบ้านเองอย่างงั้นล่ะ
“เราต้องคุยกันเรื่องนี้” จู่ๆ กรก็เอ่ยขึ้นขณะที่เขากำลังนั่งพลิกดูซองยาบนตัก ร่างสูงก้มลงสบตาเขาที่เอี้ยวตัวไปมอง บนใบหน้าไม่มีรอยยิ้มนอกจากความเครียดล้วนๆ “คุยกันยาวๆ เลยล่ะ”
เขาเชื่อว่ายาวๆ ของกรคงถึงขั้นนั่งจับเข่าคุยกันข้ามวันข้ามคืนแน่ ดังนั้นขอบฟ้าจึงอาศัยช่วงเวลานี้เตรียมตัวรวมถึงคิดหาคำพูดไว้ล่วงหน้าในใจ
เรื่องอาการบาดเจ็บเรื้อรัง เขาไม่เคยคิดจะบอกกรหลังอุบัติเหตุเพราะคิดว่าถ้าบอกไป ปัญหาคงตามมาอีกเยอะ ส่วนหนึ่งเขาก็คิดว่าทำตัวเองด้วย กรขอร้องให้เขาวิ่งเข้าไปช่วยเหรอ ก็เปล่า…
เขาไม่ได้พิการ แค่ขาไม่ดีนิดหน่อยเท่านั้นเอง แถมเป็นแค่ข้างซ้ายข้างเดียวด้วย โชคดีที่เขาเป็นคนถนัดขวา...
อีกอย่าง ที่อาการดันกำเริบหนัก เพราะเมื่อคืนดันซ่าออกไปเดินเหม่อเฮิร์ตเป็นกิโลๆ ต่างหาก
คิดเรื่อยเปื่อยแล้วต้องถอนหายใจ เขาไม่อยาก...เป็นตัวภาระ ยอมรับว่าสมัยนั้นเขามองหาคุณค่าในตัวเองไม่ค่อยเจอ อาจเพราะโดนมารดาบอก โดนทิวหมอกย้ำใส่หัวมาตลอดว่าให้หัดทำตัวมีประโยชน์ อย่าสร้างปัญหา กลไกในหัวจึงตีความออกมาโดยอัตโนมัติว่าขาเสียเท่ากับภาระ
ที่สำคัญ เขาไม่ได้อยากให้กรต้องมารับภาระทั้งที่ไม่ได้คิดอะไรด้วยเป็นพิเศษ
หวังว่ากรจะเข้าใจจุดนี้บ้างนะ เขาเป็นคนขาดความมั่นใจมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถึงปัจจุบันจะดีขึ้น แต่มันก็ไม่ได้มากมาย ยิ่งในเรื่องของความรู้สึก ความรัก ถึงจะค่อนข้างแน่ใจว่ากรคงคิดอะไรกับเขาบ้างไม่มากก็น้อยในเวลานี้ก็ตาม
หลังจากถกเถียงกันเล็กน้อยเรื่องกรสั่งให้ปวินแวะซื้อรถเข็นคนป่วย ขอบฟ้าเป็นฝ่ายชนะด้วยการเน้นคำพูดช้าๆ ทีละคำ
“ผม-ไม่-ได้-พิ-การ” ในใจคนพูดเดือดปุดๆ ความจริงอยากหาอะไรมาทุบหัวชายหนุ่มระหว่างเน้นเสียงทีละคำด้วยซ้ำ “ถ้า-ผม-เห็น-เก้า-อี้-นั่น-ที่-บ้าน ผมจะ...”
“เออ ไม่เอาก็ไม่เอาสิวะ แค่นี้ก็ต้องขู่” กรสะบัดเสียงสูงใส่ “เอะอะโมโหใส่กูตลอดนะมึงอ่ะ กินของหวานเยอะไปเปล่าวะหมู่นี้”
เขาว่าเขาชินกับปากคอผู้ชายคนนี้แล้วนะ แต่บางครั้งมันก็ยังทำให้ฉุนได้อยู่ดี “ใครกันแน่ มีแต่พี่กรนั่นล่ะที่ชอบดุ ชอบตะคอก...”
รู้สึกเหมือนยิ่งเถียง ยิ่งเสียพลังงาน ขอบฟ้าปิดปาก ทิ้งตัวลงพิงเบาะรถ ตัดสินใจกลับไปใช้ความคิดเตรียมตัวรับมือสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นดีกว่า
ขบคิดพลางลอบชำเลืองมองคนข้างๆ ไปพลาง ดูท่าฝ่ายนั้นก็คงกำลังใช้ความคิดหนักไม่แพ้เขา เพราะเดี๋ยวก็ขมวดคิ้วมุ่น เดี๋ยวก็เม้มปากแน่น แต่ที่แปลกคือมุมปากกรยกยิ้มเป็นระยะ เมื่อกลับมาถึงที่พัก กรก็หิ้วปีกเขาลงมาและขอบฟ้าพบว่ายาแก้ปวดออกฤทธิ์ดีมากจนพอให้เขาเขยกเดินเองได้ด้วยซ้ำ ปวินจึงรีบขอตัวชิ่งไปทันที ทิ้งให้พวกเขาไปคุยกันยาวๆ แบบตัวใครตัวมัน
ถึงห้องปุ๊บ กรสามารถทำกิริยาที่เรียกว่ากึ่งประคอง กึ่งสะบัดทิ้งตัวเขาลงบนโซฟาได้อย่างน่าอัศจรรย์ หันไปลากเก้าอี้มานั่งประจัญหน้าแบบจะๆ ไม่เว้นระยะห่างให้คลายเครียดสักนิด
“พูดมา” กรกอดอกสั่งเสียงเย็น ตวัดขาขึ้นไขว่ห้างแบบกะว่าถ้าตอบไม่ถูกใจก็คงยกเสยคางเขาได้ทันทีนั่นล่ะ
เงยหน้าสบตาคมๆ แบบตรงๆ แล้วขอบฟ้าก็ตอบอย่างที่คิดมาตลอด ติดจะหงุดหงิดด้วยซ้ำ “ผมพูดของผมไปแล้ว พี่นั่นล่ะที่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
“หืม พูดไปแล้ว อ๋อ ใช่ที่มึงรักกูมากจนทนเก็บไว้ในใจคนเดียวไม่ได้ เลยต้องประกาศความรักล้นอกออกมาต่อหน้าผู้คนใช่ไหม” พยักหน้าหงึกหงักคล้ายเข้าอกเข้าใจแล้วกรก็ยิ้มกว้าง “มึงทำกูประหลาดใจเลยนะนั่น บอกตรงๆ กูคิดว่ามึงจะไล่ให้กูไปตายซะอีก”
ฟังแล้วเขาก็อดหัวเราะไม่ได้ “เออ นั่นสิ ทำไมตอนนั้นนึกไม่ออกก็ไม่รู้”
หลังจากน้น พวกเขาก็มองหน้ากันนิ่งๆ พักใหญ่ก่อนกรจะถอนหายใจยาว
“เอาล่ะ ถึงตากูใช่ไหม”
++++++++++
-
กรี๊ดบ้านแตก ตอนหน้าคงจะเคลียร์ซะที happy ending ใช่ไหม :laugh:
-
:hao7: ตะกุยฝาบ้านด้วยความค้าง
คือจริงๆแล้วอิพี่กรต้องการคำว่ารัก ความต้องการ คำเรียกร้องจากปากน้องฟ้าใช่มั้ยยยยยยยยบ
-
พรุ่งนี้เป็นวันจันทร์อีกรอบได้มั้ย
โอม.......จงทำให้ปฏิทิน นาฬิกา ทุกอย่างของคนลงนิยาย
จงเป็นวันจันทร์........เพี้ยง!!!!!!
น้องค้างมากบอกเลย ลงต่ออีกตอนเถอนะ :hao5:
-
ฟ้าจะโชคดี ที่พี่กร บอกรัก ???
ทุกข์ๆสุขๆ กันไปเนอะ :katai2-1:
-
ไม่เคยต้องการวันจันทรฺมากขนาดนี้มาก่อน
ฮืออออ
พี่กรจะบอกว่ายังไงบ้าง รอฟังมากอ่าาา
แล้วพี่พลล่ะ เื่องพี่อายอีก ถ้ารู้จะงอแงมั้ย
แล้วเรื่องที่งาน แล้ว โอ๊ยยย
เยอะแยะไปหมด อยากรู้แทนฟ้า แงงงง
รออยู่นะคะ
-
:-[ ชอบพี่กร ที่เป็นแบบนี้จัง
-
เออ...ถึงตาพี่แล้วที่จะพูดออกมาทั้งหมด
-
อ่านจบใจพองฟูมากกกกก กรี๊ดดดด ดีใจ
-
แววสุขเริ่มมาแล้ว...ยิ้มแก้มปริ แบบว่ารอมาน้านน นาน
-
ขอให้เข้าใจกันเถอะ เพี้ยงงง
-
ตัวจะแตกค่ะ งานนี้ ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้เลย
ชอบเวลาพี่กรอ้อนจริงๆ
คนที่แข็งกระด้าง หยาบคาย ปากไม่ดี กิริยาแย่ๆ
แต่พอทำดี พูดดี อ้อนขึ้นมาทำไมถึงดูน่ารักอะไรขนาดนี้ "นะ ...นะครับ" ประโยคนี่ ฟินมากกกกกกก :o8:
-
เริ่มคลี่คลายแล้ว ค้างเลยฟังจะฟังกรพูดในมุมของการเมื่อไรจะถึงวันจันทร์น้าาาา
-
นี่คือการลองใจสินะ ด่าพี่กรสะเสียหมาเลย ขอโทษน๊า
-
กรี้ดดด บ้านแตกคะ ฟ้าบอกรักกร กรี้ดดดดด ก่อนถึงจันทร์หน้า ลงแดงตายแน่ๆๆๆๆ กรี้ดดดด
-
ในที่สุดฟ้าก็กล้าพูดมันออกไปแล้ว
เหลือพี่กรแล้วล่ะ จะยังไง
ต้องพูดให้ดีให้เคลีนร์ด้วย ไม่งั้นคราวนี้ฟ้าหนีไปจริงๆแน่
-
โอ้ย อยากจะร้องไห้ น้องฟ้าของพี่ :กอด1:
พี่กร พูดมาดี ๆ นะ จะเอายังไงก็ว่ามา :z3:
-
อร๊าย พ่อพระเอกของฉันนน
-
พออิพี่กรพูดว่า นะ...นะครับ เขวี้ยงโทสับลงเตียงเลย รายยยยอะอิพี่ ผีเข้าหรออ :laugh:
-
เดี๋ยวนะ.... มันไม่พอค่าาาาาา รอมาเป็นอาทิตย์ๆ ฮื้อออออออ
-
:hao7:ต่ออีกนิดดิ~~~~ รอ!!!
-
:pig4: :pig4:
-
พี่กรมันรักฟ้ามากจนหน่อมแน้มไปเลยเนอะ
-
อิพี่กร คิดเองทำเอง ไม่คิดจะบอกทั้งที่ปากกล้าขาแข็งขนาดนี้
ดีนะที่ ขอบฟ้า คิดได้และกลับมาเผชิญหน้า เพื่อจะบอกลาอีกที
ว่าน้องขี้ขลาดหนีตลอด แกรเองก็ไม่เบา ใครขี้ขลาดกันแน่
-
ยาใจของน้องงงงงงงง
พี่กรรรรร
พี่กรของน้องงง
ไม่รู้จะพูดอะไรดีค่ะ. ไม่รู้จริงๆ
ตอนหน้านี่คงเป็นใบ้ด้วยความฟิน
มันเหมือนสิ่งที่ปลดล็อคเรามาตลอดสามสี่ปีอ่ะ
เข้าใจเราไหมมมม เข้าใจไหมมมม55555
รักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนแรกคิดว่าน้องจะหนีไปแล้ว คิดว่าน้องจะไปจริงๆ
ตอนบอกรักไม่คิดนะ
แต่เราดีใจแทนพี่กรอ่ะ
เขารอคำนี้มาตลอดสามสี่ปี
พอๆกับที่เรารอมาตลอดเช่นกัน
ดีใจใช่ไหมเฮีย
ดีใช่ไหมละ
ตอนหน้ามาพาน้องไปสวรรค์นะ
วาปไปจันทร์หน้าได้ไหมมม
-
เซอร์ไพรส์กับตอนนี้มาก!!!!!!
-
ตอนนี้ดีค่ะ คิดว่าจะเอาระเบิดไปปาบ้านพระเอกซะแล้ว เอาเป็นว่าเก็บไว้ก่อน
คำว่ารักของฟ้ามีค่ามากสำหรับกร ส่วนกรก็พูดความรู้สึกมาตรงๆ เลยนะ คนอ่านกราบบบ
ให้ฟ้ามีความสุขในชีวิตบ้าง ดูแลฟ้าไปให้ตลอดเลยด้วย ชอบตอนฮีหวง วอแวมากมาย ห้ามจับห้ามโน่นนี่ น่ารักดี
ขอบคุณค่ะ
-
ตั้งแต่อ่านมา มีความสุขที่สุดตอนนี้เลยอะ
-
โอ๊ยยย กำลังอินได้ทีาเลยค่ะ งือออ
เค้าจะเอาอีกตอนนนนน
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
กรเอ้ยยยยยย
-
ีทีงี้ละง่ายเชียว มันหรอกกกก
อย่าลืม ยังมีคนอื่นอีกเยอะที่เขาเจ็บ
รู้สึกว่ามันจะดีนะ ถ้าสองคนรู้ใจกันและกัน
พี่กรเองก็ได้รู้ด้วยว่าฟ้าก็ไม่โอเคกับขา
สงสารอ่ะ อยากให้ฟ้าได้ดีบ้าง
แต่ตอนหน้าหวานมา อีกตอนมาม่าแน่นอน :katai1:
-
อ๊ากกกกกกก :ling1: ทำไมตัดฉับตอนพี่กรจะสารภาพล่ะ
-
กราบบบบบขอประทานอภัยที่ด่าพี่กรไว้สะเยอะเลย5555555
ฟ้าสารภาพแล้วพี่กรห้ามน้อยหน้านะ
-
ไม่น่าจะจบเร็วๆ นี้ใช่ไหมคะ
-
วาปไปจันทร์หน้าเลยได้ม๊ายยย
อยากรู้ความจริงจากปากพี่กรจริงๆๆ
-
ไม่เคยอ่านนิยายอะไร ที่ทำให้อารมณ์ แปรปรวนเท่าเรื่องนี้เลย นอยด์สุด ฟินสุด ตอนก่อนนอยด์จะเป็นจะตาย ตอนนี้ฟินแก้มแตก อิพี่กร มันทำให้ทั้งรักทั้งเกลียดจริงๆ ตอนนี้ก็ทำให้หลงรักเหมือนฟ้าแล้ว ไม่รู้ตอนหน้าจะทำให้รู้สึกแบบไหน
รอให้ถึงวันจันทร์
-
รู้สึกว่า ลินจะรู้จักฟ้านะ ที่พี่กรเคยพูดว่า คู่หมั้นใจกว้างมากพอ น่าจะเพราะทั้งคู่ต้องหมั้นกันเพราะครอบครัว แต่ไม่ได้รักกันรึป่าวนะ แล้วก็ตอนนี้พี่กรรู้แล้วว่า อาการขาของฟ้าค่อนข้างรุนแรง จะทำไงต่อไป
หวังว่า จะจบอย่างที่ทุกคนยอมรับได้ด้วยนะ รวมถึงพี่พลด้วย
-
ยังมิวางใจอันใดทั้งสิ้น
-
รู้สึกค้าง ยิ่งกว่าตอนโดนตัดฉับ nc อีก
-
ค้างแรงงงงงงง
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ยอมรับว่าอึ้งเหมือนกันที่ฟ้าพูดคำนั้นออกมา ไม่ใช่พูดต่อหน้ากร แต่พูดต่อหน้าคนเป็นหมู่คณะ ซึ่งสำหรับฟ้าแล้วมันเป็นสิ่งที่เรียกว่าแทบจะ impossible แต่อาจารย์อูเกวได้กล่าวไว้ว่า Nothing is impossible. ดังนั้นก็เข้าใจได้ว่า เพราะความตึงเครียดและกดดันของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ทั้งเรื่องคู่หมั้นสาว และการที่กรเก็บงำทุกอย่างไว้ไม่เคลียร์ ซ้ำฟ้ายังได้มาเห็นภาพ "กิ่งทองใบหยก" ของกรกับลินอีก จึงเข้าใจได้ว่า ทำไมฟ้าจึงกล้าบอกว่า "ผมรักคุณ"
แม้ต่อจากนั้นจะเป็นความหวานปนเปรี้ยวบ้าง แต่ก็ยังถือว่าดีกว่าตอนก่อนๆ มา กระนั้นก็ตาม...ดิฉันอยากพอสเรื่องราวไว้แค่ตรงที่ฟ้าเอ่ยว่า "ผมรักคุณ" เพราะประโยคนี้ประโยคเดียว ทำให้ดิฉันรู้สึกโกรธกรมากๆ แบบโกรธจริงๆ โกรธจนอยากจะเชียร์ให้ฟ้าไปหาพี่พลแล้วพากันหนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว เข้าใจล่ะว่าอาจเป็นการหมั้นหมายกับลินเพราะเหตุผลอะไรบางอย่างของครอบครัวหรือธุรกิจหรืออะไรอื่น แต่การจะพูดอธิบายให้ชัดๆ ออกมาบ้างมันยากเย็นนักหรือ เฮ้อ...เมื่อก่อนกรจะทำอะไร ดิฉันไม่เคยโกรธอย่างนี้เลยนะ คือ...แม้แต่ตอนนั่งพิมพ์อยู่นี่ก็ยังไม่เข้าใจอารมณ์ตัวเองว่าทำไมไม่กรี๊ดดีใจว่าเออ ในที่สุดหลังจากนี้ก็คงอาจจบแฮปปี้ได้ นี่กลับมานั่งเป็นฟืนเป็นไฟไม่อยากให้กรเป็นพระเอกซะงั้น ฮือ...ไม่รู้จะพูดยังไง ขอไปนอนทำใจก่อนนะคะ เดี๋ยวจะกลับมาอีกรอบ คิดว่าถ้าอ่านอีกรอบหนึ่งคงจะรู้สึกหวานไปกับเนื้อหาได้อยู่บ้าง
คุณ DD. ก็ช่างกระไร บรรยายความรู้สึกตอนไปที่งานเลี้ยงบริษัทเสียจนดิฉันรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ (inferior) ไปกับฟ้าเลยค่ะ จินตนาการไปว่ากรคงจะแต่งกับลินดาจริงๆ เพราะการหมั้น (กำมะลอ?) นี้เสียแล้ว ให้ตาย...ไม่ว่าจะอ่านมากี่เรื่องๆ การที่พระเอกมันก้มหน้าลงไปกระซิบอะไรซักอย่างกับผู้หญิงสวยๆ หรือผู้ชายหล่อๆ หรือใครก็ตามที่นายเอกมันเห็นว่าเหมาะสม แล้วหัวเราะต่อกระซิกกันราวกับมีความสุขหนักหนา ก็จะทำให้ดิฉันเป็นฟืนเป็นไฟได้ทุกทีสิน่า เผลอเตลิดคิดไปว่า เอ็งเป็นพระเอก เอ็งหัวเราะกับคนอื่นได้ แต่เอ็งไม่เคยหัวเราะไปพร้อมกับนายเอกเลย! เฮ้อ...ถอนหายใจให้กับความมโนของตัวเอง
ป.ล. แอบสะกิดใจลินดา ว่าจะเป็นตัวประสานรัก หากเป็นเช่นนั้นจริง ดิฉันจะชอบนางมากๆ เพราะตอนนี้ก็เอ็นดูนางอยู่นะ คิดว่าคำพูดคำจานางน่ารักดี ไม่หมั่นไส้นางเลย หมั่นไส้นังกรมากกว่า มาทำเป็นยิ้มกว้างแค่ฟ้าบอกว่ารักแค่เนี้ย เหอะ!
ขอบคุณคุณดีดีและผู้โพสต์ค่า ^________^
-
อ้ายยยยตอนหน้ามาเร็วๆนะคะ
รอนังกร
-
สักทีเถอะ สักทีกรฟ้า
-
:ling1:
แอร่กกกกก ค้างหนักมากกกกกกกก
-
โอเค รอฟังกรบอกรัก
อย่าปากแข็งอีกล่ะ
-
ที่เล้าลงทีหลัง เราไปอ่านที่เด็กดีมาแล้วก็สกรีมค่ะ
รัชดาลัยมากๆสำหรับฟ้า เมื่อถึงจุดที่หนักที่สุดแล้ว หลังชนฝาก็ยังกัดฟันสู้ได้
ฟ้าถึงจุดสุดท้ายแล้วจริงๆทั้งร่างกายและจิตใจจนไม่ไหวแล้วถึงได้แสดงความรู้สึกที่แท้จริง สัญชาตญาณเป็นตัวปล่อยคำที่อยากบอกกรที่สุดออกมา หลังจากที่กรตอบโต้ได้รัชดาลัยไม่แพ้คำบอกรักของฟ้า ความรู้สึกของสองคนนี้กระเตื้องขึ้นมาหน่อยนะเราว่า ฟ้าเริ่มบ่น ต่อว่า มีอาการฉุนเฉียว ปรามกรได้ เริ่มรู้สึกถึงคุณค่าตัวเองขึ้นมานิดหนึ่ง นอกจากไม่บอกเรื่องขากับกรเพราะเกรงจะเป็นภาระแล้ว ฟ้าเองก็คงไม่อยากให้กรมาอยู่กับตัวเองแค่เพราะรับผิดชอบเรื่องขาเท่าไหร่
เราชอบฟ้านะ คุณสมบัติที่ดีของฟ้าก็คือฟ้าไม่เคยโทษคนอื่นเลยสักครั้ง เป็นคนที่ดีค่ะ ส่วนกรก็เริ่มเป็นผุ้เป็นคนขึ้นมาหน่อย พูดดีขึ้นสองสามคำ ฟังที่ฟ้าปรามขึ้นมาอีกนิด เห็นท่าทางกรที่โรงพยาบาลแล้วดูออกเลยค่ะว่าในอนาคตนางเกรงใจเมียแน่ๆ
ขอรอตอนกรเปิดเผยบ้างแล้วกันค่ะ เรื่องลินนี่กรวางแผนอะไรไว้หรือเปล่า? ลองใจฟ้า? เราดูนิสัยกรแล้วไม่น่าไปทางเกรงใจผู้ใหญ่เลยนะเรื่องคลุมถุงชนนี่ ไม่รักจริงไม่หวงฟ้าขนาดนี้หรอก รออ่านตอนหน้าค่ะ
ป.ล เหลืออีกหลายตอนนี่น่าจะเป็นช่วงตามเก็บ เรื่องอื่นๆสินะ พล โอ้ แต่เราก้ยังระแวงอยุ่ลึกๆว่าจะเกิดอะไรเป็นจุดพลิกผันของเรื่องอีก กลัวใจพลค่ะ กรนี่ไม่กลัวนะแต่พลนี่สิ
-
กริ๊ดดดดดดดดดด ความรู้สึกแบบว่า :katai1:
-
รุมด่ากร ซะมิมี ที่ไหนได้พลิกล็อคซะงั้น :ling1:
ไร้ท ฮืออออ...... ทำคนอ่านกลับลำไม่ทันเลย
ก็ว่าอยู่นะ กรทั้งรัก ทั้งหึง โหด หลังๆ ก็หวานใส่
จะทำร้ายจิตใจขอบฟ้าคนรักตัวเอง ทำเป็นเฉยเมย ห่างเหินการแสดงความรัก
แสดงว่าลินคู่หมั้น รู้เรื่องขอบฟ้าจริงๆ แต่หมั้นเพื่อให้พ่อกรสบายใจ?
คอยฟังปากคำของกร อย่างใจจดใจจ่อ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L1:น่ารักกกกกกกกกกกก
-
โอ๊ยยยย พาร์ทต้นกับพาร์ทหลังทำไมมันเหมือนนิยายคนละเรื่อง เหนื่อยมากอ่านนินายเรื่องนี้ ทั้งเครียดตาม ทั้งสงสารฟ้า ด่าอิกรแม่มทุกตอน สุดท้าย..... อิกร แกรัชดาลัยมาก แกแค่จะบิ้วฟ้าให้แสดงความรู้สึกออกมาใช่ไหม? ทำไมฉันถึงอยากให้ฟ้าหนีสำเร็จนะโมเม้นท์นี้ เอาให้อิกรมันหาไม่เจอ ให้เป็นหมาบ้าตายไปเลย สร้างเรื่องดีนัก ชิ!
-
พี่กรจัดฉากหรอ? :hao4:
-
นักเขียนเก่งนะเนี่ย
เราเดาทางว่าต่อไปเรื่องคงดาร์ค
แต่อ่านตอนนี้กลับกลายเป็นดี
ซึ่งเราชอบมาก :man1:
รออ่านตอนพี่กรสารภาพบ้างค่ะ
-
555+ ในที่สุดฟ้าก็ต้องพ่ายแพ้ต่อความเจ้าเล่ห์ของอีตาพี่กร
แอบใช้แผนลองใจใช่ไหมเนี่ย
-
เตรียมง้างด่าอิพี่กรมาแต่ไกล แต่น้องฟ้ามาตัดอารมณ์กันแบบนี้ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ในส่วนของพี่กรนั้น พ่อบ้านใจกล้าชัดๆ :hao3: :laugh:
-
เรื่องเริ่มคลี่คลายแล้ว ดีใจจจจ
-
ตอนนี้รักอีพี่กรมากกก :mew1:
-
กรวางแผนไว้หรือเปล่า
พยายามยั่วฟ้าให้หึง ให้แสดงออก
ทั้งเรื่องปวินทั้งเรื่องลินดา
แต่ตัวเองน่ะ ออกอาการหึงหวงแรงกว่าใครทั้งนั้น
-
คุณ DD เป็นนักเขียนที่เก่งจริง ๆ ค่ะ ตอนอ่าน "ด้วยรักจากสวรรค์" นี่ให้ความรู้สึกแบบหนึ่ง คือ จะติดเศร้า ๆ หน่อย แต่ก็ฮาเยอะ แต่พมาเรื่องนี้ คือ อีกอารมณ์ไปเลย ชอบทั้งสองเรื่องเลยค่ะ การดำเนินเรื่อง และการเขียน ไม่ธรรมดาจริง ๆ
ตอนที่ 17 นี้เป็นอีกตอนที่ชอบมาก ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ สำหรับเรื่องราวดี ๆ เช่นนี้ จากตอนนี้ คงต้องบอกว่า ตากร ลองใจ ฟ้า จริง ๆ
-
อร๊ากกกกก กรีดร้องงง อย่างรุนแรง ช่วงอ่านครึ่งแรกกับครึ่งหลังคนละอารมณ์เลย ตอนแรกเรามาเต็มมาก กะด่าจิกหัวพี่กรเต็มที่
อยากแปรงร่างเป็นฟ้าขั่วคราววว มุงจะให้กูพูดอะไรวะ
แต่พอครึ่งหลังเท่านั้นแหละ เปลี่ยนข้าง เลียขาพี่กรแพร่บๆเลย 55555
ใจอ่อนกับคนซึนทุกที
-
ในที่สุดก็มีวันนี้ รออะไรปรบมือออออ :o12: :o12:
-
พี่กร ตอนหน้าพูดดีๆนะว้อย :angry2:
ฟ้ากล้าพูดขนาดนี้แล้ว o13
ให้ฟ้าลาออกไปเลย โอ้เอ้อก็ด้วย หัดเข้าใจพี่กรบ้าง
พี่พลหายไปเลย อย่างงี้จะว่ายังไง พี่พลหันไปจีบโอ้ป่าวคะ :hao7:
-
นี่จะร้องตามขอบฟ้าละตอนแรก ทำไมทำงี้อิพี่กรรรร
คุยกันให้เข้าใจแล้วอย่าทำให้ขอบฟ้าเสียใจอีกนะ ยังเคืองๆอิพี่กรอยู่ แม่ยกขอบฟ้าค่ะ 5555555
อ่านมากำลังลุ้นๆ เห็นเครื่องหมายบวกจบตอนนี่แทบดิ้นแด่วๆลงแดง :katai1: ฮื๊ออออออออ อยากรู้ไวๆแล้วอ่า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่กรรรรรรรรรรรรรรรร หึงน่ารักอีกแล้วว
น้องฟ้าลูกพูดออกไปแล้วขอให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้นด้วยเถอะ
-
ชอบตอนนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
วนอ่านหลายรอบเลย ฟ้าไม่ใช่คนปากแข็งใจแข็งอะไร
ก็แค่คนไม่มั่นใจในตัวเองและไม่กล้าเท่านั้นเอง
ส่วนกรเป็นคนปากแข็งใจแข็งโดยสันดาน เอ้ย นิสัย
ที่จริงถ้าสองคนเปิดอกเปิดใจคุยกัน เรื่องคงไม่ต้องดราม่ายาวนานขนาดนี้เลยนะ
แต่สำหรับคนอ่านอย่างเรา บอกได้คำเดียวอินและฟินมากอ่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ฟ้ายอมพูดแล้วๆๆๆๆ แต่ไมรู้สึกเหมือนจะดราม่าแว้ๆๆๆๆๆๆ
รอจันทร์หน้าอีกละ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
-
เวลาคุณกรหวงฟ้า นี่นางดูน่าเอ็นดู(ลืมความร้ายกาจนางไปชั่วคราว) ห้าจับเอว ห้ามเข้าใกล้ หมั่นไส้มากกกกกกกกก
มีความสุขกันได้แล้ว อยากเห็นตอนหวานๆเลี่ยนๆ :call: :call: :call:
-
กว่าจะหวานได้ ลุ้นไปบิดไป
ขอให้เข้าใจกันเถอะ ไม่อยากได้มาม่า เพิ่มแล้วว :katai2-1:
-
หมั่นไส้พี่กรอะ :beat:
ถึงจะฟินตอนอ้อน "นะ...นะครับ" ก็เถอะ!!!
-
กรี๊ดดด ในที่สุด ฟ้าก็สามารถพูดความรู้สึกตรงๆกับเค้าได้สักที
อิพี่กรก็น่ารัก โลกเป็นสีชมพูเลย ชอบมาก อ่านวนรอตอนหน้านะคะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รู้สึกเหมือนอยากจะกรี๊ด ไม่รู้ทำไม
แต่โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
มันฟินนนนนน์
-
ตอนนี้มันดีอ่ะ อ่านไปยิ้มไปอ่ะ
ฟ้ารักษาสุขภาพด้วยจิ
ฟ้าบอกรักกรแล้วน่ะ กรล่ะว่าไง ให้ไวเลยน่ะ
-
ฟ้าเป็นตัวละครที่เราชอบมากจริงๆ
ตั้งแต่ภาคแรก ฟ้าหัวอ่อน ฟ้ายอมคน ฟ้าอดทน
แล้วฟ้าก็เข้มแข็งมากๆ เช่นกัน
ยิ่งเรื่องขาที่บาดเจ็บ ฟ้ามีมุมมองทางบวก
ไม่โทษใครเลย ทั้งๆ ที่เจ็บหนักมีแต่ทรงกับทรุด
อยากให้ผ่าตัดแล้วอาการดีขึ้นจัง ถึงจะวิ่งไม่ได้
แต่ก็เดินเหินได้ปกติกว่านี้ ไม่ปวด ไม่เจ็บง่าย
คุณ DD. ช่วยเรื่องขาฟ้าด้วยน้าาา
อย่าให้ฟ้าเจ็บปวดทรมานกับขามากเลย
ขอร้องคนเขียนจากใจ
-
ดีใจที่ฟ้ากล้าขึ้น สู้ๆ นะ ทั้งฟ้าและคนเขียน
-
อิกร...มันลีลา!!!
-
รีบมาต่อนะ โดนตบ :z6:
ดีแล้วที่เนื่องไปทางนี้ อย่าดราม่ามาดเลยนึกว่าจะแก้แค้นกันสะอีก เอาแบบพระเอกฉลาดรักนางเอกจบแบบ อย่าเกิดดรามา กันเอง คนอื่นสน้างให้พอเรา แต่อย่าแก้แค้นเลย นายเอก ทรมา
-
ลุ้นๆ จะบอกความในใจแบบจริงๆไม่ประชดกันนะ รอๆๆ
-
o13 o13 o13 สนุกมาก ๆ ๆ ๆ เลยค่ะ
-
แหม พี่กรค่ะ5555 :katai2-1: ปลื้มปริ่มกับตอนนี้มาก
-
เมื่อใดจะถึงวันจันทร์ :katai4: :katai4:
-
ยอมแล้วค่ะ
ตอนนี้ยกให้พี่กรวินๆไปเลยค่ะ
แพ้ผู้ชายพูดเพราะๆ อ้อนๆ ฮืออ ให้ตายสิ
ดูท่าจะจบด้วยดีใช่ไหม
อิพี่กรนี่แค่อ้างคู่หมั้นมาลองใจน้องงี้
จริงๆ ก็อยากให้น้องแสดงออกมั่ง อยากได้ความรักจากน้องมากๆ
หูยยยยย เอาซะลุ้นกันเลย
รอจ้าา
:call:
-
สนุกมากกกกกกกในที่สุดฟ้าก็กล้าสักทีพี่กรก็รุกอีกนิดนะเดี๋ยวก็ดีเอง :mc4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด กะว่าจะรอจนจบแล้วค่อยอ่าน รอไม่ไหวมาอ่านจนได้
ด่าอีกรมาตลอด มารักอิกรตอนนี้จริงๆ
-
กว่าจะบอกรักกันได้นะ
-
:ling1:
-
ไม่ค่อยไว้ใจเลย ตัดแบบนี้ ตอนหน้าอิพี่กรจะผีเข้าอีกใช่มั้ย
-
อยากให้กรเจ็บเจียนตายอ่ะ ทำไมคนเขียนถึงให้ขอบฟ้าเจ็บตลอดเลย บีบหัวใจคนอ่านมาก :hao5:
-
:mew1:
-
ลุ้นมากกกก ลุ้นให้ฟ้าบอกรักตั้งแต่เลิกกับพี่พลตั้งแต่ภาคแรกล้ะ 5555555555555
อยากให้ฟ้าพูดอะไรในใจทั้งหมดออกมา พอเก็บเอาไว้คนเดียวก็คิดมากไปหมด
ยิ่งอีตาพี่กรนิสัยอะไรแบบนี้ด้วยแล้ว น่าฟาดจริงๆ
แต่เราก็เชียร์พี่กรมาตั้งแต่ต้นนะ แบบฟ้านี่ต้องเจอพี่กรจริง มันน่าฟาดดดทั้งคู่
แอบหวังว่าพี่กรจะพูดจาเข้าหูนะตอนหน้า อิอิ
-
มารอคร่ะพรี่ๆๆๆๆ
-
มารอจ้าาา
ต้องเตรียมทิชชู่มั้ย จะดราม่าอีกมั้ย
คงไม่นะ เพราะกรกำลังจะสารภาพรักหนิ (หวังว่าจะเป็นงั้นนะ)
-
มารอ
-
วันนี้วันจันทร์ มารอฟังคำพูดพี่กร ว่าสามารถฟังขึ้นไหม
-
Fallen and Destined 18
“งั้นฟังนะ ตั้งใจฟังให้ดี ห้ามขัด ห้ามแทรก ...อ้อ ห้ามมึงหลับด้วย” ชี้หน้าคาดโทษให้เขานึกสงสัยว่าเขาเคยหลับใส่อีกฝ่ายตั้งแต่เมื่อไหร่ “ถ้าแต่ก่อนมีใครสักคนมาบอกว่าวันหนึ่ง กูจะรักคนคนหนึ่งสุดหัวใจ กูคงหัวเราะฟันร่วง อ้อ แล้วยิ่งถ้าบอกว่าคนคนนั้นเป็นผู้ชาย กูคงต่อยไอ้คนพูดฟันหัก”
ขอบฟ้าเหลือบมองหน้าคนพูดแล้วเอนตัวหนีนิดหน่อย “อ้อ”
“กูรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนดีเด่อะไร แต่กูรวย แล้วถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองไป กูก็ว่ากูหล่อ” คนนิยามตัวเองเสร็จสรรพกระแอมไอ “ก็นั่นล่ะ มันทำให้มีคนเข้าหากูเยอะมาก แต่ละคนเข้ามาแบบมีเป้าหมาย ถ้าไม่เรื่องเงินก็เรื่องเซ็กส์ มันก็สนุกดีอยู่หรอกแต่พอนานๆ ไป กูก็เริ่มเบื่อ เบื่อรูปแบบเดิมๆ เบื่อวงจรชีวิตเดิมๆ แล้วตอนนั้นมึงก็เข้ามา กูก็คิดว่า...แค่แก้เบื่อ”
พูดแล้วกรก็ลอบมองสีหน้าเขา ถ้าไม่ติดว่าโดนสั่งห้ามขัด ห้ามแทรก ขอบฟ้าก็อยากจะบอกว่าไม่ต้องคิดมาก มันไม่ใช่ความลับ เรื่องพวกนี้กรเป็นคนพูดกรอกหูตั้งแต่สมัยนั้นแล้ว ไม่ต้องกลัวเขาลุกขึ้นมาหาอะไรแพ่นกบาลขนาดนี้ก็ได้
“เรื่องระหว่างเรามันก็เริ่มต้นได้แย่มากๆ แย่เสียจนกูคิดว่าชาตินี้ทั้งชาติ มึงคงไม่มีวันยอมยกโทษให้ เรื่องต่อๆ มาแม่งก็แย่ แย่ไปหมดทุกเรื่อง ทั้งข่มขืน ทั้งแบล็คเมล์ หน่วงเหนี่ยวกักขัง ...กูนี่มันเหี้ยได้ใจจริงๆ”
ถึงอยากจะพยักหน้ารับเห็นพ้องต้องกัน แต่ขอบฟ้าก็อดกลั้นนั่งนิ่งแทน ไม่รู้สิ ด่าตัวเองกรคงด่าได้ แต่ไอ้เรื่องจะให้คนอื่นมานั่งผสมโรงด่าด้วยนี่คงไม่ใช่
“ครั้งก่อนเราแยกกันแบบไม่ค่อยดีนัก ทิ้งมึงในสภาพแบบนั้นไว้คนเดียว กลับมาเจอกันอีกครั้งก็ยังมีแต่เรื่องแย่ๆ เออ กูรู้ กูจำได้ กูเป็นคนทำเอง นิสัยกูมันก็เหี้ยแบบนี้ล่ะ ทำไงได้”
เมื่อไหร่กรจะพูดถึงเรื่องรักๆ ใคร่ๆ เสียที เขาชักเริ่มเบื่อเรื่องแย่ๆ กับตัวเหี้ยๆ ของกรแล้วนะ
“ทำไมไม่ยอมบอกเรื่องขา” เบี่ยงจากเรื่องแย่ๆ กรก็เริ่มเรื่องที่เขาไม่ค่อยอยากพูดถึงต่ออีก “คิดว่าตัวเองเป็นนางเอก ไม่อยากทำตัวเป็นภาระ หรือแค่อยากให้กูพ้นไปจากชีวิตแค่นั้นเป็นพอ แค่เสียขาข้างเดียวแลกกับการไม่ต้องเจอหน้ากูอีก คงคิดแบบนั้นสิ”
“พี่กร” แม้คำพูดจะประชดประชัน แต่สีหน้าคนพูดที่ดูเหมือนกับจะร้องไห้ทำให้เขาไม่รู้จะพูดอะไร “มันไม่ใช่แบบนั้น”
“ไม่ใช่แบบนั้นแล้วมันเป็นแบบไหน รู้ทั้งรู้ว่าชีวิตจะไม่เหมือนเดิม แต่ยังทำตัวเป็นพ่อพระ ไม่เรียกร้องอะไร ปล่อยให้กูทำตัวโง่ๆ อยู่สบายๆ ไม่ต้องเดือดร้อนห่าเหวกับการทำให้มึงแทบจะกลายเป็นคนพิการ คงรู้สึกดีมากสินะ”
ขอบฟ้าทำอะไรไม่ถูกกับหยดน้ำใสๆ ที่เขาไม่อยากยอมรับว่ามันเป็นหยดน้ำตาของคนตรงหน้า ที่สำคัญ ดูท่าว่ากรจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เขาจึงเลือกที่จะเอื้อมมือไล้หน้าอีกฝ่ายเบาๆ “พี่ไม่ได้เป็นคนทำ แต่ผมเลือกที่จะทำเองต่างหาก สองอย่างนี้มันแตกต่างกันมากนะ”
“มึงก็ดีแต่ยกโทษให้ ด่ากูบ้าง โกรธกูบ้างก็ได้” ฝ่ามือกระด้างลูบไปตามท่อนขาใต้กางเกง ไม่ใช่ด้วยอารมณ์พิศวาส หากเป็นอะไรบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่านั้น “ถ้ากลับกัน ถ้ากูเป็นคนที่ต้องเป็นแบบนี้ กูจะล่ามมึงผูกติดกับตัวไว้ชั่วชีวิต ...ให้รับผิดชอบไปชั่วชีวิต”
แม้จะเป็นการสมมติ แต่ขอบฟ้าคิดว่าหากเป็นเช่นนั้น กรคงทำจริงๆ นั่นล่ะ
“ที่กูโตมาเป็นคนแบบนี้ กูไม่คิดโทษครอบครัวหรือใครหรอกนะ ถึงตัวอย่างรอบๆ ตัวจะถนัดก่อแต่เรื่องฉาวโฉ่ก็เถอะ แต่มึงรู้ไหม...ว่ามึงเป็นสิ่งดีงามเพียงอย่างเดียวในชีวิต เป็นความถูกต้อง เป็นเรื่องดีชนิดไม่น่าเชื่อ ถ้าจะถามว่าตั้งแต่เกิดมา มีอะไรที่ทำให้กูมีความสุขได้บ้าง กูก็คงตอบว่า...” อยู่ๆ กรก็ทำหน้าจริงจัง ขยับเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจ จ้องลึกลงไปในตา นิ่งเสียจนคิดว่ากรมองลึกไปถึงหัวใจ “การที่กูได้รักมึงไง ไอ้หน้าจืด”
สรรพนามคำสุดท้ายถูกกระซิบออกมาชิดติดริมฝีปากเขา ก่อนกรจะแตะจูบลงเบาๆ ติดๆ กันหลายครั้ง ผละออกนิดหน่อย ใช้ปลายจมูกเกลี่ยปลายจมูกเขา ใช้ลมหายใจเดียวกัน
“พี่รักฟ้านะ”
....
เมื่อกรเงยหน้าขึ้น เขาก็ได้เห็นรอยยิ้มที่งดงามที่สุดในโลก
+++++++++++
ภาพในจอโทรทัศน์ดับวูบลงเมื่อเขากดรีโมทปิด ความเงียบที่เกิดขึ้นทำให้ขอบฟ้าค่อยมีสมาธิคิดอะไรต่อมิอะไรได้บ้าง
วันนี้เขาลาป่วย ใช่ ลาป่วยอีกแล้ว ตั้งแต่เจอกรเขากลายเป็นคนเสียประวัติไปหลายรอบ จากที่แทบไม่เคยลาหยุดหรือลาป่วยเลย แต่เป็นคำสั่งหมอบวกกับคำสั่งเจ้านาย เจ้านายแบบเจ้านายจริงๆ ที่อยู่เหนือพนักงานต๊อกต๋อยขึ้นไปหลายสิบขั้นนั่นล่ะ กรบอกให้เขาโทรไปลาป่วย
แม้การลาป่วยล่วงหน้าจะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่กลับไม่ยากอย่างที่คิด หัวหน้าฟังเหตุผลเขาแล้วเอ่ยอนุญาตโดยไม่ซักไซ้ไล่เลียง ตอนแรกเขาก็นึกโล่งอก มาตอนนี้พออยู่คนเดียวเงียบๆ ขอบฟ้าค่อยนึกได้ว่ามันแปลกๆ หัวหน้าที่เคยตำหนิเรื่องราวใหญ่ๆ ไปจนถึงเรื่องจุกจิก ไม่น่าที่จะออกปากรับคำเขาง่ายๆ โดยไม่ไต่ถาม
แล้วเมื่อวานที่เกิดเรื่องมากมาย หลังจากได้ยินคำบอกรักของกรแบบชัดๆ ขอบฟ้าก็จำไม่ค่อยได้ว่าตนพูดหรือแสดงท่าทีอะไรออกไปบ้าง รู้สึกแค่เหมือนหินก้อนใหญ่ที่เคยถ่วงหนักมาตลอดหลุดหายไปพร้อมคำพูดดังกล่าว ต่อให้เขาโตจนเข้าใจว่าความรักไม่ใช่ทุกสิ่งและใช่ว่าความรักจะแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง แต่อย่างน้อยในความรู้สึกเขา คำบอกรักของกรก็มากเกินพอแล้ว ส่วนหลังจากนี้ พวกเขาคงค่อยๆ คลี่คลายไปได้ ช่วยปรึกษาคิดหาทางออก ให้คำแนะนำ เสนอทางเลือกหรืออะไรก็แล้วแต่ แค่ได้รู้ว่ามีคนอยู่เคียงข้าง พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับอุปสรรค มันก็เป็นกำลังใจที่ดีมากพอแล้ว
เมื่อวานเขาไม่ได้เอ่ยถึงพลชนะ กรก็ไม่ได้พูดถึงว่าที่คู่หมั้นคนสวย พวกเขาแค่นั่งคุย หัวเราะ ใช้เวลาร่วมกันโดยไม่ทะเลาะเบาะแว้ง ทำอะไรเท่าที่คู่รักธรรมดาๆ คู่หนึ่งจะทำได้เมื่ออยู่ในโลกส่วนตัวที่มีกันอยู่แค่สองคน
แต่พอก้าวเท้าออกมาสู่โลกภายนอก ขอบฟ้าก็ตระหนักว่าเรื่องไม่ง่ายแน่ๆ
เขาบอกรักกรต่อหน้าคนเป็นร้อย เอ่อ...อาจไม่ถึงร้อย แต่ก็มากพอดูล่ะ บอกเสร็จ กรก็เดินมากอดเขา ตอนนั้นเขาไม่ทันสังเกตปฏิกิริยาคนรอบข้างสักเท่าไหร่เพราะมัวแต่ตะลึง ตกใจ ดีใจ ความรู้สึกปนกันให้ยุ่ง
ถึงปวินจะประกาศว่าเขาไม่สบาย กรถึงเดินเข้ามากอด เพราะเขาต้องไปโรงพยาบาล พวกเขาเลยยืนแนบชิดพัวพันกันแบบนั้น ไม่น่ามีอะไรให้ต้องเป็นห่วง
แต่...ให้ตายเถอะ เป็นเขา เขาก็ไม่เชื่อ
เรื่องกร ถึงจะยังไม่จบเรื่องดี แต่ก็เริ่มคลี่คลาย มาตอนนี้ เรื่องสำคัญที่คงต้องคิดหาทางออกน่าจะเป็นเรื่องงานเขาเองนี่ล่ะ
เสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้น ขอบฟ้ารีบเดินกระเผลกๆ ไปรับ ผู้โทรมาคือพนักงานของคอนโดมิเนียม แจ้งว่ามีคนมาพบ หลังฟังว่าเป็นใคร เขาก็ยืนอึ้ง
เห็นทีงานนี้คงต้องอาศัยทั้งหัวใจ สมองและความกล้าหาญแบบเต็มเหนี่ยว
“ครับ” สูดหายใจลึกแล้วเอ่ยตอบ “ให้ขึ้นมาได้เลย”
++++++++++
เย็นนั้น เมื่อกรกลับมาถึงห้อง ขอบฟ้าก็ชะโงกหน้าออกจากครัวไปยิ้มต้อนรับ
“กลับมาแล้วเหรอครับ” เดินเตาะแตะลากขาเข้าไปใกล้ชายหนุ่มที่ยืนมองมานิ่งๆ “วันนี้กลับเร็วจัง พี่กรหิวหรือเปล่า ผมยังเตรียมอาหารเย็นไม่เสร็จเลย”
กรยังเอาแต่ยืนมอง จนเขาเริ่มนึกเก้อ แต่จู่ๆ เจ้าตัวก็ทิ้งกระเป๋า เดินมาเข้ามากอดไว้ทั้งตัว แถมยังเอาหน้ามาถู มาซุกแบบมันเขี้ยว
“พี่กร เล่นอะไรเนี่ย” ยิ่งร้อง ตอหนวดเขียวๆ ตรงคางคนตรงหน้ายิ่งซุกไซร้หนักจนทั้งเจ็บ ทั้งจั๊กจี้ “ปล่อยก่อน เล่นเป็นเด็กๆ ไปได้”
“รู้ว่าไม่ดีหรอกนะ แต่ท่าเดินมึงน่ารักเหมือนเป็ดเลย” ก้มหน้ามาจูบปากเขาที่ยังงงว่าโดนด่าเป็นเป็ดเร็วๆ แล้วดึงเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงต่ออีกยก “ทำไงดี อยากกลืนเข้าไปทั้งตัวเลย ขอกินเลยได้ไหม หืม”
ชักเริ่มไม่คล้อยตาม ขอบฟ้าพยายามดันหน้าหล่อๆ ออกไปให้พ้นรัศมี “ไม่เล่นแล้ว พี่กร เรามีแขก...”
“อะแฮ่มๆ” เสียงกระแอมที่ดังแทรกดึงกรให้เงยหน้าขวับ นิ่งอึ้งไปอึดใจก่อนเอ่ยเสียงกระชาก “เธอมานี่ได้ยังไง”
“แหม แวะมาดูหน้าศัตรูหัวใจนี่ผิดด้วยเหรอคะ” หญิงสาวสวยจัดที่ยืนกอดอกอยู่ตรงประตูครัวเผยรอยยิ้มมีเสน่ห์ “ไม่คิดเลยนะว่าลินจะต้องมาแข่งเรื่องความรักกับผู้ชายแบบนี้”
“หุบปากได้แล้ว! อย่ามาพูดมั่วๆ” ตวาดใส่หญิงสาวแล้วกรก็รีบหันมาจับบ่าเขาแน่น “เรื่องนี้กูอธิบายได้นะ มันไม่ใช่...”
“ผมเข้าใจเรื่องทุกอย่างหมดแล้ว ไม่เป็นไรหรอกครับ” ตอบด้วยความเข้าอกเข้าใจแต่ร่างสูงกลับยังเอาแต่ส่ายหน้ารัว
“ไม่ๆ มึงยังไม่เข้าใจ ที่กูทำไปเพราะมีเหตุผล” กรรีบร้อนพูดจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง “ลินไม่ใช่... เราไม่ได้... ที่เห็นวันนั้น ข่าวในหนังสือ...”
“พี่กร ผมเข้าใจ พี่ไม่ต้อง...”
“ไม่! กูยังไม่อยากไปตายที่ไหน แล้วมึงก็ห้ามไปไหนทั้งนั้นด้วย!”
ดูท่ากรจะฝังจิตฝังใจกลัวเขาไล่ให้ไปตายจริงๆ ขอบฟ้ารีบกุมมือใหญ่ไว้ คลี่ยิ้ม “ครับๆ ผมไม่ไป พี่ก็ไม่ต้องไป เราสองคนจะไม่ไปไหน ตกลงไหม”
กรหยุดพูดและจ้องเขาอยู่นานราวกับรอให้คำพูดดังกล่าวตกตะกอนแล้วซึมลึกเข้าสู่ทั้งสมองและหัวใจ จึงค่อยพยักหน้า รับคำในคอ “อืม”
“ที่ผมบอกว่าเข้าใจคือเข้าใจเหตุผลแล้วจริงๆ วันนี้คุณลินมาหาผมตั้งแต่บ่าย เราได้คุยกันหลายเรื่องเลย”
เขาดึงร่างสูงที่ยังยืนทื่อเป็นตอไม้ให้ไปนั่งสงบจิตสงบใจทางโซฟา ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ แล้วหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา
หญิงสาวสวยจัดหน้าตาลูกครึ่งจ๋าที่ยืนกอดอกอยู่หน้าประตูเหยียดยิ้มเมื่อเห็นหน้าเขาชัดๆ เจ้าตัวเดินแทรกเข้ามาภายในห้องโดยไม่รอคำเชิญ มาถึงก็สะบัดผม ทิ้งตัวลงนั่งด้วยมาดนางพญา
“เมื่อวานเจอกันยังไม่มีเวลาแนะนำตัว ฉันชื่อลินดา ลูกครึ่งไทย แคนาดา ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ครับ เอ่อ...ผมขอบฟ้า พ่อมีเชื้อจีนนิดหน่อย ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ” เขาตอบสุภาพ มองอีกฝ่ายใกล้ๆ แล้วยิ่งสวย น่าจะสวยกว่าป่านด้วยซ้ำ “ไม่ทราบคุณมีธุระอะไรครับ”
“ฉันไม่ชอบอ้อมค้อม ขอบอกนายไว้เลยว่าคุณกรน่ะ ฉันขอแล้วกัน” ถึงจะพอคาดเดาได้ลางๆ หากพอฟังกับหูแล้วเขาก็อดใจหายไม่ได้ แต่ก็แค่ใจหายล่ะนะ “กรกับฉัน...เราสองคนสนิทกันมากตั้งแต่สมัยเรียนเมืองนอกด้วยกัน ตอนนั้นเราต่างคนยังไม่พร้อม ฉันก็ยินดีรอ พวกผู้ใหญ่ก็รับรู้เรื่องของพวกเราดี”
รอจนแน่ใจว่าหญิงสาวพูดจบ ขอบฟ้าค่อยกระแอม เอ่ยขึ้นบ้าง
“พี่กรกับผม รู้จักกันมาหลายปีแต่ที่เจอหน้าพูดคุยกันจริงๆ ก็ไม่ถึงปีดี อันที่จริงเราไม่ได้คบกันเป็นเป็นราวด้วยซ้ำ คนรอบข้างก็ไม่มีใครเห็นด้วยสักคน”
“พูดง่ายๆ แบบนี้ก็ดี ตกลงนายจะเก็บของไปจากที่นี่ได้เมื่อไหร่” รอยยิ้มบนเรียวปากทาสีแดงสดยิ้มกว้างเบิกบาน หากต้องหุบฉับเมื่อเขาตอบเสียงดังฟังชัด
“ผมไม่คิดจะไปจากที่นี่” สิงโตๆ ตานายแล้ว “และจะไม่หลีกทางให้คุณด้วย!”
“หมายความว่ายังไง ฉันพูดยังไม่ชัดอีกเหรอว่าฉันกับกร เรารักกัน นายไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาอีก” มือบางบนตักกำหูกระเป๋าแน่น หรี่ตาจ้องเขาอย่างโกรธแค้น
“ผมได้ยินคุณพูดอยู่ฝ่ายเดียวว่ารักกัน ตราบใดที่ไม่ได้ยินจากปากพี่กรโดยตรง ผมก็ไม่เชื่อคุณหรอก” ขอบฟ้าสูดหายใจลึก พูดด้วยความใจเย็น “ส่วนเรื่องสิทธิ์ในตัวเขา ดูจากว่าที่ผ่านมาผมอาศัยอยู่ในห้องนี้ รวมถึงเป็นคนอนุญาตให้คุณผ่านลอบบี้ขึ้นมาพบได้ ดังนั้นผมคิดว่าผมนี่ล่ะที่มีสิทธิ์ ทั้งห้องนี้ ทั้งตัวพี่กรด้วย”
นายทำได้ดีมาก เจ้าหุ่นไล่กา เพราะเขายังไม่คิดจะลงไม้ลงมือตบตีกับผู้หญิงเพื่อแย่งผู้ชายหรอกนะ
ฝ่ายตรงข้ามอึ้งไปก่อนแค่นเสียง ร่างระหงผุดลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีเหนือกว่า
“อย่าลืมสิว่านายเป็นผู้ชาย ส่วนกรเป็นคนมีหน้ามีตาเป็นที่นับถือมากแค่ไหน ถ้าใครเกิดรู้ว่าเขามีคนรักเป็นผู้ชาย...เป็นเกย์ นายจะทำยังไง จะรับผิดชอบ จะรับผลที่ตามมาไหวเหรอ ฉันแนะนำให้รีบถอนตัวเสียดีกว่า เผื่อว่านายยังไม่รู้ ฤทธิ์ของปากคนมันร้ายแรงมากนะ ฉันขอเตือน”
ฟังแล้วเขาอดหวนนึกถึงเรื่องราวสมัยมหาวิทยาลัยไม่ได้ ตอนนั้นเขาประสบพบเจอแบบจัดเต็มทีเดียว รู้ว่าการถูกจับจ้องกล่าวหา การถูกโดดเดี่ยว ไม่มีเพื่อนสักคนให้หันไปหามันรู้สึกยังไง รสชาติมันยังขมฝาดในความทรงจำ ยังประทับแน่น เขาคิดว่าคงไม่มีวันลืมช่วงเวลาเหล่านั้นไปได้ตลอดชีวิต
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณเคยอยู่ที่ไหน เคยพบเห็นอะไรมาบ้าง แต่ผมคิดว่าโลกเราทุกวันนี้มันเปิดกว้างขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะ สังคมของเกย์ก็ถูกยอมรับในระดับหนึ่งแล้ว แต่ต่อให้ต้องโดนเพ่งเล็งเพราะเรื่องนี้ ผมก็ไม่คิดว่าสิ่งที่ผมทำหรือผมเป็นมันผิด การที่ผมรักเขาไม่ได้ทำให้ผมกลายเป็นอาชญากรสักหน่อย” เขาไม่มีวันลืมช่วงเวลาที่เลวร้ายแต่สิ่งสำคัญคือ เขาอยู่กับมันได้ ไม่มีปัญหา
“ต่อให้โชคร้าย โดนดูถูกเหยียดหยามว่าวิปริตผิดเพศ ผมก็จะอยู่เคียงข้างเขา เราจะผ่านมันไปด้วยกันให้ได้ ตราบใดที่พี่กรยังไม่ปล่อยมือผม ผมก็จะไม่มีวันทิ้งเขาหนีไปคนเดียวเด็ดขาด”
หัวใจเขาสงบอย่างน่าประหลาด บางทีเขาอาจรอให้ใครสักคนมาเค้นคอให้พูดสิ่งเหล่านี้มาตลอดก็ได้ เหมือนกับหุ่นกระป๋องก๋องแก๋งผู้ค้นพบว่ามันมีหัวใจมาตั้งนานแล้วนั่นล่ะ
“ผมพูดจบแล้ว คุณยังมีข้อข้องใจอะไรอีกไหม”
ขอบฟ้ารอและรอ จนกระทั่งหญิงสาวนั่งลงตามเดิม พยักหน้าหงึก “แปดสิบคะแนน ฉันให้ผ่าน”
“อะไรนะครับ แปดสิบ...” เพราะโดนเปลี่ยนเรื่องกะทันหันเหมือนมือกดโดนรีโมทโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาจึงต้องถามซ้ำ “เมื่อกี๊ได้ยินเหมือนคุณบอกให้ผ่าน”
“ใช่ แปดสิบคะแนนนี่ถือว่าเป็นคะแนนที่ดีที่สุดที่ฉันเคยให้พวกวิ่งไล่ตามกรเชียวนะ” จู่ๆ หญิงสาวก็เปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือ รอยยิ้มกว้างดูจริงใจขณะเอ่ยกลั้วหัวเราะ “รู้ไหมว่าตอนอยู่เมืองนอก หมอนั่นโดนทั้งผู้หญิง ผู้ชายไล่ตอมอย่างกับแมลงวันตอม... เยอะมาก ไม่หวาดไม่ไหวจะเคลียร์ บางรายตื๊อหนักจนถึงขั้นสตอล์คเกอร์ด้วยซ้ำ พี่ปั้นเลยขอให้ฉันช่วย แต่ก็ไม่ได้ช่วยฟรีๆ หรอกนะ ขึ้นอยู่กับความยากง่ายของคู่กรณีด้วย หึๆ งานนั้นเล่นเอาฉันรวยไม่รู้เรื่องเลยทีเดียว”
เขายังกระพริบตาปริบ ระแวงว่าจะมีคนถือกล้องออกมาตะโกนว่าล้อกันเล่นด้วยซ้ำ
“ครั้งนี้กรขอให้ฉันแสดงเป็นคู่ควง ทำทีเหมือนจะมีงานหมั้น แต่ห้ามยุ่ง ห้ามให้สัมภาษณ์ ห้ามตั้งคำถามอะไรทั้งนั้น ทีแรกก็ไม่คิดจะยุ่งกับนายหรอก แต่พอเห็นท่าทีเมื่อวานแล้วมันอดไม่ได้ กะว่าถ้านายปอดแหกหนีไปจริง ฉันจะไปเก็บค่าจ้างเป็นสองเท่า ค่าที่ช่วยไม่ให้หลงงมงายอยู่กับคนที่ดีแต่วิ่งหนีอีก”
.........
.........
เขาพยายามเล่าให้กรฟังเท่าที่จำได้ อาศัยลินดาตะโกนช่วยเป็นพักๆ จากในครัว ในที่สุด เขาก็เล่าจนจบโดยไม่ได้เสริมว่าหลังจากนั้น พวกเขาก็นั่งกินข้าวโพดคั่วดูหนังด้วยกันไปสามเรื่อง จนเขาลุกมาเตรียมหุงหาอาหารเย็น
“แต่มีอย่างนึงนะที่ผมยังไม่ค่อยเข้าใจ” เอ่ยพลางลูบหัวลูบหางปลอบขวัญผู้ชายตัวโตเที่ซุกหน้าอยู่กับอกเขาเหมือนลูกหมียักษ์ “ทำไมพี่ต้องจงใจพูดเรื่องหมั้น เรื่องจะยกห้องให้แถมเงินเดือนทุกเดือนเหมือนเสี่ยเลี้ยงเด็กด้วยล่ะ”
“กูแค่...” จากที่โดนกอดอยู่แล้ว ยิ่งเหมือนโดนกอดแน่นเข้า กรทำเหมือนอยากจะฝังตัวเองเข้ามาในอกเขาให้ได้ยังไงยังงั้น ...ตัวพี่โตกว่าผมตั้งเยอะ เข้ามาได้ ผมก็ระเบิดแล้ว ขอบฟ้านึกโอดครวญขณะพยายามฟังคำตอบ “แค่อยากให้หึงบ้างอะไรบ้าง ถ้ามึงยอมรับว่าหึงซะตั้งแต่ตอนนั้น กูก็ตั้งใจจะสารภาพทุกอย่างอยู่แล้ว แต่มึงปากแข็ง กูก็ใจเสียดิ หลบไปทำใจที่ห้องปั้นทั้งคืน แถมโดนด่าซ้ำจนหูชา”
ได้ยินชื่อนี้ปุ๊บ ขอบฟ้าก็ตัดสินใจเคลียร์มันให้จบทีเดียว “เรื่องคุณปั้น ผมถามพี่กรตรงๆ เลยนะว่าเคยคิดอะไรกับคุณปั้นเป็นพิเศษหรือเปล่า เคยมีอะไรกันไหม ผมก็ไม่อยากถามหรอกแต่มันคาใจ”
หนนี้ กรกลับชะงัก เงยหน้าขึ้นจ้องตาเขาในระยะประชิด ตาคมๆ หรี่ลง
“คิดอะไร มีอะไรของมึงนี่มันหมายความว่ายังไง อธิบายให้ชัดๆ”
“ก็...คิดว่าปั้นน่ารักจัง หรือเคย...เมาแล้วเผลอไปจูบอะไรทำนองนี้” ขอบฟ้าลดข้อสงสัยกับข้อสันนิษฐานลงชนิดฮวบฮาบเพราะรู้สึกถึงสัญญาณอันตรายในละแวกไม่เกินหนึ่งเมตร “ผมก็แค่คิดเล่นๆ พี่กรไม่ต้องตอบก็ได้”
“ในหัวนี่มีอะไรบ้างวะ มีหัวไว้กั้นหูอย่างเดียวหรือไง ตาสั้นแล้วยังตาถั่วอีก มึงไปตัดแว่นใหม่ได้แล้ว” เจ้าลูกหมียักษ์เริ่มทำตัวไม่น่ารักอย่างแรงเมื่อเริ่มออกล่าเหยื่อตามสัญชาตญาณ “ปั้นมันญาติกู เลิกคิดเพ้อเจ้อตั้งแต่วินาทีนี้เลย ไม่งั้นกูจับมึงจูนสมองใหม่แน่”
ชายหนุ่มผละไปเพื่อจะได้ใช้มือใหญ่ดันหัวเขาจนหน้าหงาย คนเก่าอาจยอมแต่ขอบฟ้าคนใหม่จะไม่ทน
“โอ๊ย! นี่ก็อีกอย่าง ทำไมพี่ชอบดันหัวผมนักวะ ถึงจะเงียบแต่ผมก็โกรธนะ ไม่ใช่ไม่โกรธ” เขาพูดฉุนๆ ไม่ต้องมามอง ไม่กอดแล้ว
“หึ อยากรู้จริงๆ เหรอ”
เจ้าผู้ชายปากร้ายแค่นยิ้มร้ายกาจระหว่างที่ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที ขอบฟ้าหวนนึกถึงการพบกันครั้งแรกของพวกเขา ในดวงตาคู่ที่เคยดำมืดไม่เห็นก้นบึ้ง วิธีมองดูคนราวกับไม่เคยเห็นใครในสายตา มาบัดนี้พราวระยับอย่างมีความสุขขณะทอดสายตามองเขาด้วยความอ่อนโยน
“อยู่กับกูไปอีกสักห้าสิบ หกสิบปี กูอาจจะใจดียอมบอกมึงสักวัน”
ริมฝีปากที่ยังยกยิ้มกดแนบลงบนริมฝีปากเขาอย่างนุ่มนวล ถ่ายทอดความอบอุ่น ให้ความรู้สึกเหมือนพวกเขาได้มาถึงจุดหมายปลายทางสักที
ขอบฟ้าอมยิ้มเมื่อจู่ๆ ก็นึกถึงตอนจบของนิทานออกจนได้
เช่นเดียวกับโดโรธี ผู้ค้นพบหนทางกลับบ้านของตนในที่สุด...
+++++++++++
-
นี่มันนิยายอะไรกันนนนนน
สิงโตนายทำได้คืออะไรรรร
เจ้าหุ่นไล่กาอะไร55555555
โอ๊ยยยคือมันมีความกวนตีนนนน
ฮาตั้งแต่ที่พี่กรสั่งห้ามหลับ และจบด้วยการด่าตัวเอง
ถ้าจะแนะนำเรื่องนี้สั้นๆ ก็ตามประโยคพี่กรเลยค่ะ ข่มขืน แบล็กเมล์ หน่วงเหนี่ยว และพระเอกเหี้ย
เรารักตอนนี้มากกกกกก
คำว่ารัก "กูรักมึง" "พี่รักฟ้า"
มันเหมือนปลดเราออกมาได้จริงๆอย่างแท้จริง
"รู้สึกแค่เหมือนหินก้อนใหญ่ที่เคยถ่วงหนักมาตลอดหลุดหายไปพร้อมคำพูดดังกล่าว"
ไม่มีอะไรจะบอกความรู้สึกได้ตรงเท่ากับประโยคนี้ ไม่ใช่แค่น้องฟ้าที่เฝ้าฝัน เราก็เฝ้ารอ
สาม...สี่ปีที่เฝ้ารอ รอแสนรอ วันนี้ได้ฟังคำที่หวานซึ้งสุดหัวใจของผู้ชายที่ชื่อกรแล้ว
มันมีความรู้สึกว่าละมุนละไม โอ๊ยยยยยยรักกกกก
รักพี่กรรรรรรรรตรรรร จอโหวตค่ะ
ฉากที่ชอบในตอนนี้คงเป็นฉากซุกฟ้าในอก
ซุกแบบจมอกเลย รู้สึกพี่กรนางมีมุมอ้อนนะ
ส่วนน้องฟ้า ตอนนี้พี่ให้เกินร้อยค่ะ
นิวขอบฟ้าทำดีมาก
หรือเรื่องพี่พลอีกประเด็นซินะ. สู้ๆนะคะทั้งคู่ รวมพี่พลด้วย
แมเราจะเหม็นขี้หน้าพี่พลตามประสาคนไม่ชอบพระรอง
แต่ก็นั่นแหละพี่พลแทบไม่ผิดอะไรเลย นอกจากคนไม่ใช่
ฝากถึงคุณDD. ขอตอนพิเศษสักร้อยตอนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
:impress2: กรี๊ดดดดดดดดดดดด ตั้งแต่อ่านมาตอนนี้สวีท หวานสุดแล้วอิพี่กร น้องฟ้าก็เข้มสู้คนทันใดเลย :katai2-1:
-
คงเพราะกำลังจะจบแล้ว ตอนนี้ถึงได้ทำให้เรายิ้มมมมมมมมมากกว่าตอนไหนๆ
ทำไมพี่กรน่ารักแบบนี้ :ling1:
พี่กรลูกไก่ในกำมือของฟ้า :katai2-1:
-
:mc4: :o8: พี่กรบอกรักได้ซี้งมากเลย
-
อืมมม....พูดได้ดีอิพี่กร
-
โฮกกกกกกกกก เหมือนฟ้ามันค่อยๆสดใสไม่มืดมน งืฮอออออออ ดีต่อใจ
-
อ๋อยยยยย เหมือนอ่านนิยายคนละเรื่องเลย หมั่นใส้อิกรแรงมากกกก แหม แหม แหมมมมม มาทำตัวมุ้งมิ้งก้มมุดกอดซุกอกฟ้า ขอบฟ้าเองก็เหอะ บทจะสตรองเป็นสาวมั่นขึ้นมาก็ปุบปับสับสวิตช์กันเลยทีเดียว ทำมายไม่เป็นแบบนี้ตั้งนานแล้วห๊าาาา ปล่อยอิกรมันสับโขกอยู่ได้ เฮ้อออออ เอาเถอะ ดีกันก็ดีแล้ว เหลือแผลสุดท้ายเอาให้รอดนะฟ้า "พลชนะ"
-
อ่าคลี่คลายแล้วเรื่องก็เป็นเยี่ยงนี้นี่เอง ทีนี้ก็เหลือเรื่องของพี่พลละนะ
-
โห ตอนนี้ค่อนข้างเคลียร์เลยนะคะเนี่ย ลินดานี่แอบน่ารักนะ นี่รับจ้างเป็นไม้กันหมาให้กรตั้งแต่สมัยเรียนเลยเรอะ
ชอบคำพูดของฟ้ามากๆ ฟ้าเวอร์ชันใหม่นี่สตรองมากกว่าเวอร์ชั่นเก่ามากๆ มีต่อปากต่อคำ และเอาสิทธิของตัวเองมาเป็นจุดยืน มันต้องอย่างนี้สิลูก อย่าไปยอมใครเขาง่ายๆ เราต้องสู้ก่อนเนาะจึงจะได้สิ่งที่เราคาดหวัง
คราวนี้ก็ยังเหลือกรณีพี่พลที่อาจต้องมีการเคลียร์เล็กน้อยทางด้านความรู้สึก เพราะถึงไม่ใช่แฟนกันแต่หลายปีมานี้ระหว่างกรไม่อยู่ พลชนะก็คอยดูแลฟ้าอยู่ตลอด อ้อ...แล้วก็เรื่องของโอ้ด้วย หลังๆ นี้หายหัวไปเลย ไม่มีเวลาสกรีนไทม์เลยนะตัวเธอ
ขอบคุณคุณดีดีมากๆ นะคะ ชอบตอนนี้จริงๆ
ป.ล. คำพูดประโยคนี้ของกร ยอมรับว่าหมั่นไส้มากกกกกก “กูรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนดีเด่อะไร แต่กูรวย แล้วถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองไป กูก็ว่ากูหล่อ” :laugh:
-
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขที่สุด กว่าจะสารภาพรักนะอิพี่กร
-
ตอนนี้ดีงามมากกค่ะ :กอด1:
-
ชื่นใจเหลือเกิน ที่ทรมานมาตลอดเบาบางลงด้วยคำว่าพี่รักฟ้านะของอีพี่กร
แก๊ ที่ถูกด่ามาหลายตอนนี่นางทำเพื่อทดสอบน้อง ซึ่งนางกล้ามาก ดีนะฟ้าไม่ไปแล้วไปลับ
น้องยังมีความฉันหวงฉันมาทวงของฉันคืนอยู่ ไม่งั้นล่ะเก้อ ขำกันกรามค้าง
ตอนที่แกทิ้งกระเป๋าพุ่งมากอดน้องน่ารักเนอะ ความสุขอยู่ง่ายๆ แค่นี้เอง แฮปปี้อ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ตายๆๆๆ ยิ้มแก้มปริแบบไม่ห่วงตีนกากันเลยเชียว พี่กรหมาบ้าน่ารักกกกกจริงไรจริง 5555
อ๊ายยย ดีใจน้ำตาไหล เหมือนได้ส่งลูกสาวเข้าหอเป็นฝั่งเป็นฝา
:-[ :-[ :-[
-
โลกสว่างไสวแล้ว ตอนนี้รักพี่กรมาก
น่ารักจัง :hao7: :katai4:
สนุกมากๆ ขอบคุณค่า
-
ตอนนี้มันสุขใจอ่ะ พี่กรน้องฟ้า พาฟินต่อเตอะคืนนี้ อิอิ
แบบว่าไม่อยากคิดแต่ก็ต้องพูดถึง พี่พล
-
อยู่กับเรื่องนี้มานาน พอได้อ่านตอนนี้รู้สึกเหมือนลูกสาวผู้อาภัพได้เข้าพิธีแต่งงานกับชายหนุ่มผู้แสนดียังไงไม่รู้ ปลื้มใจที่ลูกจะมีความสุขกับเขาซักที
-
:pig4: :pig4:
-
ฮือออ ตอนนี้น่ารักอะะะะ
อิพี่กรหมียักษ์ขี้อ้อน กับน้องฟ้าเป็ดน้อยยย งืออ
ดูเหมือนเรื่องจะเริ่มคลี่คลายแล้ว
ว่าแต่...เหมือนเราจะลืมพี่พลกันไปนะ 555
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
คำบอกรักของพี่กรที่รอคอยมานาน ทั้งน้องฟ้า ทั้งคนอ่านเอง
มันคุ้มค่ามาก อ่านแล้วจะร้องไห้ รอมานานจริง ๆ ฉากนี้ #น้ำตาจะไหล :m15:
รักเรื่องนี้มาก ๆ อ่านมานาน มันฝังอยู่ในหัวตลอดเลย ว่าจะเป็นไงต่อ หลังจากตอนที่ 14
ในที่สุดก็ได้อ่าน คุ้มค่าแก่การรอคอยมาก จนไม่อยากให้จบเลย :ling1:
-
น่ารักค่ะกร..
-
ขอให้เคลียร์ปัญหากะอดีตเพื่อนสนิทกรที่เคยเปนแฟนเก่าฟ้าไแ้สำเร็จรางรื่นด้วยเถอะ
-
อ่านถึงตอนนี้ ต้องร้องว่า "นิยายอะไรว้า......" อ่านแล้วเหมือนนั่งรถไฟเหาะ หน่วงขึ้นสุด ฟินก็สุดสุด ยิ้มได้คนเดียว นอนหลับฝันดี เป็นนิยายที่ตึดหนึบ ช่วงหน่วง อ่านไปด่าไป แต่ก็เฝ้ารอ 5555
ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายสนุกมากๆ มาให้ได้อ่านกัน
รักพี่กรกับฟ้านะ ขอให้มีความสุข ความน่ารักแบบนี้ไปนานๆ
-
นี่มันดีและแฮปปี้ที่สุดเท่าที่อ่านมาเลย
เขินพี่กรรรรรร
:กอด1:
-
ลุ้นมาเท่าไรแล้วกว่าจะถึงตอนนี้
ไม่ใช่แค่กรที่ห้ามโน่นนี่นั่นฟ้านะ
คนอ่านก็ห้ามตัวเองไม่ให้กระพริบตาตอนอ่าน 555
-
อ่านตอนนี้แล้วจะร้องให้ ฮืออออออออออ :hao5:
ครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนานจริงๆที่พี่กรบอกรักฟ้า
ไม่ใช่แค่ฟ้าหรอกมี่โล่ง คนอ่านก็ด้วย
ตอนนี้นี่มันดีกับใจจริงๆ ฮือออออออออออออออ
ฟ้าหลังฝนสุดๆ นิวขอบฟ้าก็กล้าพูดความรู้สึกตัวเองแล้ว
นิวพี่กรก็อ้อนจริงอ้อนจัง มันดีกับใจ
ว่าแต่ แบบนี้ก็ใกล้จบแล้วสินะคะ โอ๊ย อยากอ่านตอนน้องฟ้าพี่กรเขารักกันหวานๆมากอะ
ชอบเห็นพี่กรอ้อนฟ้า มันแบบ เง้ออออออออออออออออ
รอคอยตอนต่อไปค่ะ อยากให้จันทร์หน้ามาเร็วๆจุงงงงงงง
-
ที่ผ่านมาคืออิพี่กรมันรักฟ้ามากกกกรักมากกกกก ตั้งแต่เจอฟ้าก็ก้อร้ากกกเมียหลงเมีย ถึงขึ้นยอมลงทุนให้เมียหึงลงหน้านสพ. ไปอิพี่กรเป็นคนกลัวเมียเด๋ว อยากเห็นตอนพี่กรกลัว
เมียเยอะๆ :laugh:
ปล.คำที่ว่า พี่รักฟ้านะ จากปากกร ไม่คิดเลยว่าจะมีในเรื่องนี้ ถึงขั้นไปมโนเรื่องต่อเอาเองว่ากรบอก พอได้ยินจากปากกรเอง เรายิ้มกว้างออกมาเหมือนฟ้าในบรรทัดต่อไปเลย
ทีนี้ก็หมดทุกข์หมดโศกซะทีนะนู๋ฟ้า :hao5:
-
มีความสุขที่สุดเลยตอนนี้ :-[
-
น้ำตาไหล กว่าพี่กร จะพูดออกมาครบ
-
กรเหมือนเด็กน้อยเมื่ออยู่กับหนูฟ้า เหลือปมพลชนะกับโอ้ รอรอ
-
ดีงามต่อจิตใจยิ่งนัก :L1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านถึงหน้า 39 ยังไม่จบ แต่เราเป็นกรเราก็เมินนะ เพระาฟ้าทำแบบนั้นก่อน อุตส่าฝากตั๋วเครื่องบินมาแต่ไม่ไป เมื่อไม่ไปก็แปลว่าไม่ต้องสนใจอีกต่อไป ให้มันจบๆไปและกรถึงแม้ไม่ดีหลายอย่าง เอาแต่ใจ ไม่สนใจใครแต่ก็รักฟ้าจริง จะให้ไปด้วยจะอะไรต่อไรให้หลายอย่าง ฟ้าอาจมีโอกาสชีวิตดีกว่านี้ก็ได้ถ้าได้ไปกับกร ชีวิตไม่ง่ายหรอก แม้ไปจะเจอไรต่างๆนาๆ ต้องดิ้นรนหรืออาจจะดี แจต่มันคือโอกาสชีวิต เขียนจริงจังไปไหม คือไปกับกร อนาคตไม่แน่นอน เพราะไม่ได้เป็นฐาติพี่น้อง เรื่องส่งเสียก็ลำบากใจ เลิกกันอาจโดนปล่อยทิ้งกลางทาง แต่ถ้าไม่กลัว ชีวิตมีทางไปเสมอ อย่างน้อยก็ได้ภาษาบ้าง ทำให้ตัวเองเจ็บปวดเปล่าๆ
-
รอคำบอกรักของทั้งพี่กรและฟ้ามาทั้งเรื่อง
พอได้ยินรู้สึกเลยว่า ต่อไปนี้ไม่ว่าทั้งสองคนจะเจอกับอะไรอีก ก็จะผ่านมันไปได้แน่ๆ
-
คือมันลงตัวมากเลยค่ะ การสารภาพตามแบบกรหมาบ้า จากคำบอกเล่าของกรที่ฟังแล้วน่าหมั่นไส้แต่มันก็เป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ กรนิสัยไม่ดี หาความดียาก แต่ข้อดีของกรก็คือรวยและหล่อ เราว่าอีกข้อก้คือชอบอะไรก็มั่นคงกับสิ่งนั้นนะ
แต่ประโยคที่ทำให้เราซึ้งกับกรมากที่สุดก็คือคำว่าฟ้าคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นกับกร
เทใจให้ไปเลย
ส่วนฟ้านั้น เราชอบฟ้านะคะ ชอบมากๆถึงจะเอ๋อในบางครั้ง ทำอะไรไม่เข้าท่า ช้าแต่เต่าน้อยของเรานี่ก็มีจิตใจที่ดีงาม ไม่เคยโทษใคร มองโลกด้วยอาการปลงในแง่ดี ชอบมากๆที่หาความกล้ากับหัวใจของตัวเองจนเจอแล้วปักหลักสุ้ด้วยความกล้าหาญ เต่าน้อยโตแล้ว
เราชอบลินดานะคะ เป็นตัวละครชะนีในนิยายวายที่ออกมาได้เป็นผู้เป็นคนดี ไม่ได้เลวร้ายตามขนบวาย
ขอบคุณมากค่ะที่มาอัพ เราเลี้ยงไตรอซื้อหนังสืออยุ่ค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
มีความอิจ ล้านเปอร์เซนต์
-
พี่กรกลายเป็นหวานแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่คะ
ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้เปิดอกคุยกันเสียที
ตอนนี้ดูมีสติและตั้งใจจูนหากันจริงจัง
พอปมต่างๆคลี่คลายพี่กรยิ่งอ้อนขึ้นอีก
โหยยยย ควรอ้อนแบบนึ้พูดแบบนี้นานแล้วค่ะ ฮ่าๆๆ
เหลือเรื่องพี่พลอีกประเด็นเนอะ
หวังว่าจะผ่านไปได้แบบไม่ต้องสูญเสียอะไรกันอีกแล้ว
-
กว่าจะบอกรักขอบฟ้าได้ ชั้นแทบจะฆ่าแกตายแหน่ะนังกร :z6:
-
ชอบทั้งสองตอนเลย ฟ้าที่เข้มแข็งขึ้น
ส่วนกรที่ลนลานแอบกลัวฟ้า....หนีหาย ไล่ส่ง ก็น่าเอ็นดูนะ :z2:
-
:heaven ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีโมเม้นต์แบบนี้
-
จากที่อ่านด้วยความอึดอัดมาตั้งแต่ต้น
ตอนนี้รู้สึกโล่งใจมาก
น่ารักทั้งคู่ :กอด1:
-
อ่านถึงหน้า 58 รำคาญฟ้า เราไม่ไรพลกับกรนะ ไม่ว่าใครนิสัยไง ไม่ดี หรือดี แต่ฟ้าไม่ทำไรให้เด้ดขาด มีกรแล้ว พลมาจูงมือ จะไปคุยที่บ้านก็ไป ไม่หือ ไม่อือ รำคายแทน ยอมไปกับกรที่เมืองนอกแต่แรก เรื่องคงไม่ยืดมาถึงตอนนี้ จบแต่ตอนนั้นแล้ว ไม่ได้ไม่ชอบหรือไรเรื่องนี้นะ เพระาอ่านอยู่ แต่รำคาญฟ้า ไม่เด็ดขาดไม่ไรเรื่องเลยไม่จบ แทนจะเข้าใจลงตัวกัน
-
อ่านหน้า 60 ถ้าเราเป็นโอ้เราก็เข้าใจฟ้าจับปลาสองมือนะ เดี๋ยวไปกับคนนั้นเดี๋ยวกลับมาหาคนนี้ ดูไม่มีหัวใจ ปั่นหัวผู้ชายเล่นจริงๆ
-
โอยยยยยย
คือดีมากกกกก ดีแบบสงสัยว่าตอนไปเจอพี่พลจะเป็นยังไง
พี่พลทำใจหรือยัง ฮือออ เขารักกันมากอ่ะ
เขาบอกรักกันแล้วด้วยอ่ะ แงงงงง
ขอบฟ้าจะได้มีความสุขซะที นี่รอมาหลายปีแล้ว
ตื้นตันใจง่ะ พอบทจะอ้าปากก็รัวถามไม่หยุดเลย
งื้ออออ
-
ในที่สุดก็เข้าใจกัน Happy สุดๆๆ
สนุกมากครับ,,,
-
อย่างหวานอะ :hao7:
-
ตกลงจบยัง ไม่รู้555555 แต่ชอบนะ ในที่สุดก็บอกรักกันได้ คุณลินก็น่ารัก ฟ้าน่าคบเป็นเพื่อนกับลินได้นะ นึกว่ามีไรดราม่าแล้ว เจ็บปวดใจตาม
-
โอ้ยยย
เป็นตอนที่อ่านแล้วยิ้มไปเขินไป
ฮือออออ ในที่สุดความมุ้งมิ้งก็บังเกิด
อิพี่กรมันก็เด็กจริงๆแหละ
แค่อยากให้น้องหึง นี่ต้องลงทุนมากน่ะ
อ่านจบรู้สึกได้ยกภูเขาออกจากออก โล่งยังไงไม่รู้
แต่เมื่อโล่งก็คือจะจบแล้วใช่ไหม ไม่อยากเลยยย
ต้องคิดถึงน้องฟ้าทุกวันจันทร์มากแน่ๆ อ่ะ
:mew4: :mew4:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
:call: :call:
-
มันดีนะ อย่ามีอะไรมาขวางอีกเลย
-
น้ำตาไหลตอนพี่กรบอกรัก
อ่านสองรอบ อ่านรอบที่สองยังไหลอ่ะ
คือเรารอเรื่องนี้อาทิตย์ละตอน
และแต่ละตอนกว่าจะเฉลยอะไรบางอย่างใช้เวลาจริงๆ
ถึงจะมีปมเรื่องอื่นอยู่แต่เราว่ามันสมบูรณ์ละ
กว่ากรกับฟ้าจะยอมลดทิฐิของตัวเองลง
คนอ่านลุ้นแทบจะหายใจไม่ออกจริงๆอ่ะ
โคตรรักกรเลยตอนนี้ ทำดีสุดก็ตอนนี้แหละ ชอบบบ
นิวฟ้าก็ดี แบบว่าเริศอ่ะ แบบนี้ไปต่อกรกับใครก็ได้
อยากให้ฟ้าลาออกละอยู่ให้พี่กรเลี้ยงจริงๆนะ
สังคมข้างนอกมันน่ากลัวและน่าขยะแขยง เบื่อที่ฟ้าต้องมาเจออะไรเดิมๆ
-
กรี๊ดดดด พี่กร มุมใหม่น่ารักมาก ลนลานกลัวฟ้าจะไป
กลัวจะสั่งให้ตัวเองไปตาย
แถมมีการซุกตัวเองกับอกของฟ้า :เฮ้อ: ขนาดตัวมันต่างกันนะ
ยอมรับความเลว ความเหี้ยของตัวเองด้วย :katai2-1:
อยากให้ขอบฟ้าหึง พอไม่หึง ก็เสียเซลฟ์
แล้วโดนปั้นด่าอีก ก๊ากกกก ชอบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เคลียร์ไปหนึ่งเรื่อง รอตอนใหม่ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คนหนึ่งก็ไม่ถามอีกคนก็ไม่พูดกว่าจะเข้าใจกันได้ลุ้นจนเหนื่อย
-
อ๊ายยยยยยยยยย :mc4:
บอกความในใจกันได้สักทีนะ. ก็ลุ้นอยู่ว่าไรฟ้าจะเลิกเป็นนางเอกผู้เสียสละสักที
เรานี้ไม่เคยโทษกรเลย. เพราะนายเอกไม่เคยที่จะกล้าบอก กล้าพูดอะไรซักที
ในที่สุดก็ได้เคลียร์กันแล้ว. เรื่องอื่นก็ค่อยช่วยกันแก้ปัญหากันไป.
สนุกจังเรื่องนี้. ตามอ่านมาตลอด เพิ่งจะมาเม้นท์. คนเขียนอย่าว่านะค่ะ. ชอบมว้ากกกกก. เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ไม่ทราบว่าใกล้จบแล้วหลอค่ะเรื่องนี้. :mew2:
รักกร รักกร รักกร
-
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ต่อไปจะมีแต่ความหวานชื่นแล้วใช่ไหม ไม่ม่าแล้วเนอะๆ
-
อ่านตั้งแต่แรกๆที่ยังไม่ได้เอามาลงบอร์ดนี้ ก็เพื่อตอนนี้นี่เอง น้ำตาไหลด้วยความดีใจ
-
เคยเห็นนานแล้วแต่ไม่ได้เข้ามา ชื่อเรื่องคล้ายๆมังงะแปลอิ้งเรื่องนึง
พอเข้ามาแล้ว อื้อหืออออ ปวดตับปวดไต แต่ใจแข็งอ่านมาจนตอนล่าสุด โล่งฮะ
สนุกมากๆ :)
-
ปากแข็งเกิน ดีนะฟ้าไม่ไปซะก่อน
-
น่าฮักกก. รอๆ
-
เฝ้ารอขอบฟ้าผู้กล้าหาญมานาน ในที่สุดฝันก็เป็นจริง
ฮาน้องฟ้าตอนแนะนำตัวว่ามีเชื้อจีนนิดหน่อย :m20:
พี่กรอ้อน หู้ยยยย น่ารักอะไรจะขนาดนั้น :-[
-
หลงด่ากรมาตั้งนาน :z1:
-
:mew1:
-
ตามอ่านทันแล้ว สนุกมากๆค่ะ แต่ละตอนนี่คาดเดาไม่ถูกเลยว่าจะออกมาทิศทางไหน
อ่านไปลุ้นไป แต่งเก่งมากๆค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
น้ำตาจะไหลกับคำว่า "พี่รักฟ้านะ" ของพี่กร ทั้งดีใจกับฟ้าและก็ตื้นตัน คนที่ไม่ค่อยหวานพอเค้าหวานมันชวนฟินมากกก
-
พี่กรโคตรน่ารักก ดีแล้วเลิกปากแข็งซึนซะที พอกันเลยทั้ง 2 คน
แก้ตัวซะมาด เลย ไม่ใช่ๆๆๆนะ มึงเข้าใจผิด หน้าตาคงเหล่อหล่า กลัวฟ้าหนีไปอีกอะสิ
โอ๊ยยยยย งานดี ยิ้มละมุนมากกก
-
เมื่อไหร่กรจะพูดถึงเรื่องรักๆ ใคร่ๆ เสียที เขาชักเริ่มเบื่อเรื่องแย่ๆ กับตัวเหี้ยๆ ของกรแล้วนะ
:laugh: :laugh: :laugh:
ฟ้าลูกกกกกกกกกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิพี่กร มึงพูดซะทีนะ โอ้ยยย ไม่ต้องรอจนแก่แล้ว
ที่เหลือก็เรื่องพี่พลกับโอ้ โอ้ยยยย ฟ้าน่ารักมากก มีปากเสียงเยอะนะฟ้า
-
หวานมากกกกก ในที่สุด :mew1: :mew1: :mew1:
-
Follow the Yellow Brick Road ขอบฟ้า!!!
ในที่สุดก็ได้พบหนทางกลับสู่บ้าน (ของหัวใจ) ซักที
รอคอยตอนต่อมาหลายปี
เพื่อจะได้อ่านตอนฟ้ายิ้มได้จากใจแบบนี้
หมดทุกข์หมดโศกซะทีนะฟ้านะ
แต่พล....เออ เราควรจะลืมเขาไปดีไหมนะ?
-
ขอหวานๆสักตอน
-
ปมขี้คลาย ทุกอย่างเคลียร์
เหลือพี่พลคนเดียว
-
พี่กรน่ารักมากๆๆๆ ทำดีมากๆค่ะ
แม้จะเพิ่งมาทำตัวเป็นพระเอกก็เถอะ
แต่เชื่อว่าการกระทำเลวร้ายที่ผ่านมาดันให้พี่กรเป็นยิ่งกว่าพระเอกอีก
น้องฟ้าคนใหม่ก็ดีงามมมมมมม
-
กร=พระเอกเหี้ย!!!
คำสารภาพรักมันสยิวกิ้ววววจริงๆ
แต่ก็ดีใจ
-
เหมือนเจอของสำคัญที่หล่นหาย เหมือนร้ายนั้นกลายเป็นดีมาก
เหมือนที่ฉันนั้นได้มาพบกับเธอ ชีวิตฉันจึงได้เจอ
.
.
โอ้เธอ ทำให้ฉันรู้จัก ความรัก ที่ไม่มีเหมือนใครใด
ได้มา มีเธอนั้นเป็นคนให้ หัวใจอยากให้เธอรู้
"พี่รักฟ้านะ"
เครดิต เนื้อเพลง "รัก" บอย โกสิยพงษ์ fea. ปุ๊ อัญชลี จงคดีกิจ
-
ค่อยคลายๆไปทีละปมแล้ว :katai2-1:
รอฉากหวานๆ :-[
-
นิวฟ้าคือดีงาม รักเลย มีความมั่นใจขึ้น รู้จักพูด รู้ถึงคุณค่าของตัวเองแล้ว
-
เข้ามารอ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ทำตัวดีๆก้อได้ได้นี่ แล้วทำไมชอบร้ายยย
-
มารอๆ
-
:sad11: โบกมือลาน้องฟ้าคนเก่า :mc4:ต้อนรับน้องฟ้าคนใหม่จ้า
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากเลยค่ะ :impress2:
-
้เข้ามารอน้องฟ้ากับพี่กรค่ะ :hao3:
-
พรุ่งนี้วันอาสาฬหบูชา อยากให้น้องฟ้า พาพี่กรไปเข้าวัดทำบุญซะบ้าง พี่กรจะได้ใจเย็นลงเยอะๆ มาตามลุ้นพี่กรน้องฟ้าครับ
-
วันนี้น้องฟ้ามาดึกจังงงงงง
มารอตั้งแต่หกโมงเย็น
-
อาบน้ำ. ปะแป้งมารอพี่กรรร
-
เข้ามารอออออ งือออ
-
Fallen and Destined 19
แม้จะพร้อมเผชิญหน้ากับอะไรต่อมิอะไรตามที่ประกาศไป แต่ขอบฟ้าก็อดอึ้งไม่ได้เมื่อได้ยินกรสารภาพความจริงอีกอย่างให้ฟัง
มีคนเอาเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับกรส่งทางอีเมล์ไปยังทุกแผนกในบริษัท
“ปั้นโทรมาบอกวันที่เราไปซื้อของด้วยกัน กูยังไม่อยากให้มึงตกใจเลยยังไม่บอก” กรนั่งประจันหน้า จับจ้องอาการตอบสนองของเขาทุกขณะ “เรื่องลิน ส่วนหนึ่งคือกูอยากเห็นมึงหึงบ้างก็จริง แต่หลักๆ เลยคือตั้งใจปล่อยข่าวกลบเกลื่อนระหว่างรอปั้นสืบหาต้นตออีเมล์”
ให้ตาย ทำไมดวงเขาถึงผูกกับเรื่องถูกแฉประจานต่อสาธารณชนนักนะ ครั้งแรกกับอาจารย์ ครั้งที่สองกับกรโดยอาจารย์ ครั้งที่สามก็ยังเกิดกับคนเดิมโดยใครก็ไม่รู้ หรือเขาจะเป็นคนพื้นดวงมีชื่อเสียง มีชะตาจะต้องโด่งดังในทางชู้สาวไปชั่วชีวิต แต่เขาไม่ใช่เซเลปหรือดาราสักหน่อย แบบนี้มันไม่มีประโยชน์เลยสักนิด
ระหว่างที่นั่งใจลอยไปถึงไหนต่อไหน กรกลับเป็นฝ่ายร้อนรนและเขย่ามือเขาที่บีบไว้แน่น ในดวงตาคมฉายแวววิตกกังวลไม่น้อย
“พูดอะไรบ้างสิ มึงเงียบแบบนี้กูใจไม่ดีนะ มึงบอกแล้วนะว่าจะไม่หนีไปคนเดียว บอกว่าเราจะผ่านมันไปด้วยกัน” ชายหนุ่มเงียบไปนิดก่อนจะเอ่ยเสียงแห้ง “มึงยังคิดแบบนั้นอยู่ใช่ไหม”
ไม่รู้หรอกว่าแบบนั้นของกรคือแบบไหน หากสีหน้าจืดๆ กับแววตาเจื่อนๆ ของร่างสูงก็ทำให้สติสตังขอบฟ้ากลับมาเริ่มทำงาน
“ใจเย็นๆ สิ ผมยังไม่ทันพูดอะไรเลย” ถอนหายใจแล้วเป็นฝ่ายพลิกมือใหญ่ขึ้นมาบีบให้กำลังใจ “ผมไม่อยากบอกว่าเริ่มชินกับเรื่องพรรค์นี้หรอก แต่นี่มันหนที่สามแล้ว หรือปีเกิดพวกเราจะชงกันก็ไม่รู้ พี่กร”
กรจ้องเขาที่ฝืนหัวเราะออกมาได้แล้วเอียงคออย่างไม่ค่อยแน่ใจ “แค่นี้เหรอ กูคิดว่ามึงจะช็อคตาตั้งเสียอีก”
“ช็อคน่ะช็อคอยู่ แต่ไม่มากเท่าครั้งก่อนๆ แค่กลุ้มใจว่าหลังจากนี้จะทำยังไงดีต่างหาก” ขอบฟ้ายิ้มแห้งๆ “แค่หัวหน้ามีเรื่องเชิงชู้สาวกับลูกน้องในแผนกก็แย่แล้ว นี่เป็นพี่กร แถมอีกฝ่ายยังเป็นผมอีก ตัวเองน่ะไม่เท่าไหร่หรอก ผมห่วงพี่มากกว่า”
ขอบฟ้าตกใจนิดหน่อยตอนจู่ๆ กรก็ชะโงกหน้ามาจูบ แต่ก็จูบตอบไป รอจนชายหนุ่มผละออกไปค่อยมองด้วยสายตาคำถาม
“ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง แต่ไม่เป็นไรหรอก ใครหน้าไหนมันจะกล้า”
อืม นั่นสิ สรุปว่าเขาควรเอาตัวเองให้รอดก่อนก็พอใช่ไหม
“เออ แล้วสรุปคุณปั้นหาตัวคนส่งอีเมล์เจอไหมครับ”
รอยยิ้มกรุ้มกริ่มหายไปจากหน้ากร เหลือบมองเขาแบบไม่ยอมสบตาด้วย หากพอโดนคาดคั้นถามซ้ำจึงค่อยเฉลยพร้อมทำหน้าตึง
“รู้แล้ว ไล่ออกไปแล้วด้วย บอกไว้ก่อนนะว่าไม่ได้ทำเกินไป มันเป็นความผิดร้ายแรง ไม่ว่าใครเป็นคนทำก็ต้องโดนไล่ออกทั้งนั้น”
“ใคร” ถึงจะเริ่มเดาได้แต่เขาก็อยากได้ยินให้แน่ใจ และก็ยังอดสูดหายใจลึกไม่ได้เมื่อได้ยินกรตอบ
“อักษร ไอ้กิ๊กหน้าอ่อนแผนกบัญชีนั่นไง” ใครไม่รู้คงนึกว่าโอ้นามสกุลนี้แน่ๆ พ่อเล่นจำเสียขึ้นใจ แต่ดันจำผิดๆ นี่สิ
“โอ้ไม่ใช่กิ๊ก เขาเป็น...” แม้จะพยายามแก้แต่นาทีนี้ ขอบฟ้าก็เริ่มพูดได้ไม่เต็มปาก “โอ้เป็นเพื่อน”
“เฮอะ!” แค่นเสียงทางจมูกอย่างดูถูกแล้วกรก็ตีหน้าเหยียดหยาม “เพื่อนเหี้ยอะไร เพื่อนเหี้ยที่ไหนจะขี้อิจฉาจนทำแบบนี้วะ เออ ไม่ต้องมาจ้องหน้า กูรู้หมดแล้วเรื่องไอ้โอ้เอ้ กิ๊กหน้าอ่อนแผนกบัญชีกับไอ้พล เห็นไหม เพราะมึงไม่เลิกไปยุ่งกับมันจนพาลซวยไปด้วยแท้ๆ ได้ยินว่าโดนไอ้พลหลังมือใส่ไปที นี่คงทั้งอิจฉา ทั้งแค้นมึงจนหน้ามืดเสียสติไปหมดแล้ว ขนาดรู้ว่ากูเป็นผัวมึง แม่งยังกล้า”
ถึงจะยังมืดแปดด้าน หากมือไม้เขาก็ยังทุบโครมใส่คนพูดคำหยาบคายหูได้ตามปกติ ปล่อยกรโวยวายไป ส่วนเขายังนั่งนึกหาทางคลี่คลายสถานการณ์เงียบๆ
“นี่ พี่กร” เหลียวหาคนที่ยังนั่งบ่นพึมพำไม่เลิก รอจนตาคมๆ มองกลับมาแบบขวางๆ แล้วค่อยถาม “ผมไปสมัครงานบริษัทอื่นได้ไหม”
“ไม่ได้!” อีกฝ่ายตอบแบบไม่เสียเวลาคิด เอาเถอะ ขอบฟ้าก็คิดอยู่แล้วว่าคงได้ยินแบบนี้
“งั้นถ้า...” เขาโคลงหัว ไม่แน่ใจนักว่าจะพูดออกไปดีหรือไม่ ความเพ้อฝันเล็กๆ ที่เคยคิดไว้ ไม่รู้พูดออกไปจะโดนกรหัวเราะหรือเปล่า “ห้ามหัวเราะผมนะ”
นั่นล่ะ กรไม่ยอมสัญญา แถมยังเซ้าซี้จนเขาค่อยๆ ยอมคายออกมาทีละนิดด้วยความอดทน แต่กรก็ไม่ได้หัวเราะ นอกจากจะขมวดคิ้วครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนออกปาก
“อืม แล้วเคยคิดคร่าวๆ มาหรือยังว่าอยากทำแบบไหน ยังไง”
พวกเขาสองคนนั่งสุมหัวคุยกันนานจนเกือบลืมกินข้าว กระทั่งกรเห็นเวลาแล้วถึงได้รีบลากเขาขึ้นรถ
“ไปหาอะไรกินกันก่อน กูหิว แล้วเดี๋ยวเราลองดูร้านอื่นๆ กัน เผื่อได้ไอเดียดีๆ ปกติกูก็ไม่ค่อยได้สังเกตหรอก”
ระหว่างที่รถติดไฟแดง คนขับเคาะนิ้วกับพวงมาลัยด้วยความหิว คิ้วก็ขมวด ตาเอาแต่จ้องเลขวินาทีไฟแดงที่ถอยหลังอย่างตั้งอกตั้งใจ ขอบฟ้ามองแล้วกลับยิ้มออกมา
กรอาจไม่ทันคิด แต่เขานึกชอบสิ่งที่พวกเขาทำกันอยู่ในตอนนี้มาก มันอาจดูเป็นแค่การพูดคุย ทว่าสำหรับเขา มันเป็นความรู้สึกพิเศษที่อุ่นอวลอยู่ในอกเสียจนแทบจะลืมปัญหาเรื่องอื่นๆ ไปได้เลย
++++++++++
“แล้วสรุปว่า...” คนพูดเป็นสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม ในมือถือแก้วกาแฟเย็น นั่งเท้าคางมองคนที่วิ่งง่วนอยู่ “ลาออกมาขายขนมเนี่ยนะ อื้ม พี่ฟ้า อันนี้อร่อยกว่า ฝนไม่ค่อยชอบกาแฟขมๆ”
“มันก็ขมเท่ากันแต่แก้วนี้เพิ่มน้ำเชื่อม” ขอบฟ้ากางสมุดจดออกมากาง ก้มหน้าเขียนยุกยิก “สรุปว่าขมได้แต่ต้องหวานมันด้วย เอาแซนด์วิชอีกไหมหรือจะลองเป็นพวกคุกกี้”
“ฝนเป็นหนูทดลองให้พี่ฟ้าจนน้ำหนักขึ้นมาตั้งสองกิโลแล้วเหอะ” ปากว่าแต่มือก็เลื่อนจานเปล่า “เอาเป็นไส้เห็ดก็ได้ ใส่เห็ดเยอะๆ นะ อร่อยดี”
ระหว่างที่วิ่งวุ่นทำจานต่อไปเพื่อน้องสาวที่อุตส่าห์เสียสละเวลามาช่วยชิมฝีมือเขาในวันหยุด ปลายฝนก็พูดแจ้วๆ “ทีแรกฝนยังคิดว่าพี่ฟ้าพูดเล่นเสียอีกเรื่องลาออกจากงานมาเปิดร้านอะไรนี่ อย่างพี่ฟ้าที่ไม่มีหัวการค้า ไม่มีฝีมือทำอาหารแท้ๆ แต่อย่างว่านะ เราไม่มีอะไรก็ช่าง แต่มีแฟนรวยก็พอ”
“ฝน” ว่าจะไม่บ่นแล้วนะ แต่พออ้าปาก ขอบฟ้าก็ถอนหายใจ “พี่แค่ขอยืม ไม่สิ ขอกู้ พี่กรก็เลยเสนอออกทุน พี่ลงแรง มันไม่ใช่...”
“แหม พูดโง้นงี้แต่ก็สบายดีใช่ไหมล่ะ” หัวเราะคิกคักขณะมองท่าทีที่เริ่มคล่องแคล่วของพี่ชาย “ไม่น่าเชื่อว่าพี่ฟ้าจะยอมตกลงเรื่องออกทุนนี่ง่ายๆ”
“พี่ไม่อยากทะเลาะกับพี่กรด้วยเรื่องพวกนี้ พี่กรก็ขอไว้เลยว่าอะไรที่เขามี เขาให้พี่...” พูดถึงตรงนี้ ขอบฟ้าก็กระแอมไอ “มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่ทีแรกเหมือนจะตกลงกันไม่ลงตัว พี่กรเวลางอนขึ้นมายิ่งไม่ค่อยเหมือนชาวบ้าน เธอต้องไม่เชื่อแน่ว่าพี่ทนฟังคำว่า ‘ใช่ซี้’ ของพี่กรอยู่สามวันเต็มๆ เลยนะ หลอนไปถึงในฝัน”
นึกถึงสามวันนั้นแล้วยังหลอน กว่าจะยอมสงบศึกกันได้ เขาแทบตาย
“แต่พอตกลงกันได้ พี่กรก็ดีใจมากเลย พี่เลยโล่งอกไปด้วย ทีนี้เจ้าตัวเลยบอกให้พี่เริ่มเรียนชงกาแฟ หัดทำขนมง่ายๆ ค่อยๆ หัดทำไประหว่างร้านยังทำไม่เสร็จ ว่างๆ ก็ออกไปดูร้าน ไปเลือกซื้อของ อันที่จริงพี่กรเขาก็ไม่ค่อยว่างหรอก พี่บอกแล้วว่าไปเองได้ แต่เจ้าตัวเขาไม่ยอม นี่เดี๋ยวรอเคลียร์งานเสร็จ เขาว่าจะพาไปเลือกต้นไม้เอง ถ้าฝนไม่มีธุระอะไรที่ไหนอีก จะไปกับพี่ไหม เด็กผู้หญิงน่าจะเลือกพวกต้นไม้ ดอกไม้ดีกว่า”
นั่งเท้าคางมองรอยยิ้ม สีหน้า ท่าทางของพี่ชายที่ราวกับจะเปล่งประกายแห่งความสุขและความมีชีวิตชีวาออกมาแล้วปลายฝนก็อดพูดออกมาไม่ได้
“เห็นพี่กรกี่ครั้งๆ ก็เป็นแบบนั้น” ในความทรงจำเด็กสาว คนรักของพี่ชายคนนี้มีดีแค่เงินกับหน้าตาจริงๆ เพราะทั้งยียวนกวนประสาท เป็นขาเหวี่ยง จอมวีน นิสัยเลวร้ายติดลบมหาศาลเสียจนยากจะนึกคล้อยตามพี่ชายไปได้ “ฝนนึกภาพพี่เขาพูดจาแบบอ่อนโยนเหมือนที่พี่ฟ้าพูดไม่ค่อยออกแฮะ ถามจริง พี่ฟ้าพูดโอเวอร์ไปหรือเปล่า ไม่ต้องพยายามสร้างภาพให้พี่กรขนาดนั้นก็ได้ ฝนไม่ถือสาหรอก”
ขอบฟ้าเงยหน้าขึ้นจากการจัดแต่งอาหารในจาน ขมวดคิ้วมองน้องสาว
“พี่กรเขาก็อ่อนโยนนะ เพียงแต่มันอยู่ลึก...ลึกกกมากเท่านั้นเอง” เห็นแววตาไม่เชื่อถือของปลายฝนแล้วขอบฟ้ายิ่งฮึดสู้ “พี่กรอ่อนโยนจริงๆ นะ ถึงฝนจะมองไม่เห็น แต่พี่ก็รู้ว่ามันมีอยู่จริงก็แล้วกัน”
ทันใดนั้น เสียงห้าวก็ดังเอื่อยๆ จากด้านหลัง
“เห นี่ความอ่อนโยนของกูมันเหมือนผีขนาดนั้นเชียว” กรยิ้มเย็นแบบไปไม่ถึงตาให้สองพี่น้องที่สะดุ้งสุดตัวขณะสองมือล้วงกระเป๋า สองเท้าก้าวเอื่อยๆ เข้ามา “ถ้าน้องฝนอยากเห็นพี่อ่อนโยนมากขนาดนี้ก็ช่วยไม่ได้ ฟ้ากับน้องฝนหิวข้าวหรือยังคะ พี่เผลอทำงานนานไปหน่อยเลยพลอยทำให้หิวกันจนนั่งนินทา...เอ๊ะ ไม่ใช่สิ นั่งวิเคราะห์เรื่องนิสัยของพี่กันสนุกเชียว ขอพี่คุยด้วยคนได้ไหมคะ น้องฝนยังข้องใจอะไรตรงไหนถามพี่ได้ทุกเรื่องนะ”
เห็นปลายฝนทำท่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทั้งที่คงอยากอ้วกกับคำคะขาของกรมากกว่า ถึงเขาจะมองว่ามันน่ารักดีออก เห็นไหม บอกแล้วว่ากรน่ะอ่อนโยน ส่วนที่เผลอสะดุ้งตอนแรกน่ะแค่ตกใจ
“พี่กรอย่าแกล้งน้อง ว่าแต่นี่ทำงานเสร็จแล้วเหรอครับ ผมคิดว่าจะนานกว่านี้เสียอีก” เอ่ยถามคนที่เดินไปคว้าแซนด์วิชที่ปลายฝนยังไม่ทันหยิบเข้าปาก คำเดียวเกือบหมดอัน
“นั่นพี่ฟ้าทำให้ฝน” ประท้วงหน้ามุ่ยแล้วปลายฝนก็แทบลุกขึ้นมากรี๊ดเมื่อชายหนุ่มปรายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนเอ่ยอย่างเฉื่อยชา
“อ้วนขึ้นนะเรา แก้มออกเป็นลูกเลย เลิกกินได้แล้ว”
“พี่ฟ้า!!!” เพราะถึงจะโกรธยังไง เด็กสาวก็ยังไม่กล้าทำอะไรอีกฝ่ายอยู่ดี ทางเดียวที่ทำได้คือหันมาฟ้องพี่ชายเสียงแหลมปรี๊ด “ได้ยินหรือเปล่า พี่กรว่าฝนอ้วน ว่าแก้มฝนออกเป็น...เป็นลูก! พี่ฟ้าทำอะไรสักอย่างสิ”
เสียงกรีดแหลมที่ไม่ได้ยินมานานทำเอาหูลั่นกริ่ง ขอบฟ้าหันซ้าย หันขวาเงอะงะสักพักแล้วจึงค่อยตัดสินใจ
“เอาน่า เด็กผู้หญิงมีแก้มนิดๆ หน่อยๆ น่ารักดีออก” ไม่อยากบอกน้องสาวว่ายิ่งทำหน้างอน แก้มยิ่งป่องกว่าเดิม เขาเลยหันไปหาตัวต้นเหตุที่กินไปพลาง นอนหัวเราะหึๆ ไปพลาง “พี่กร ทำไมชอบหาเรื่องให้ฝนโมโหนัก โตกว่าน้องตั้งเยอะ ตีกันเป็นเด็กๆ ไปได้”
“ก็แหย่น้องมึงสนุกดี” ตอบแล้วชายหนุ่มกลับชวนปลายฝนง่ายๆ “เดี๋ยวช่วยไปเลือกต้นไม้ให้พี่เราด้วย กูไม่รู้จักไม้ดอก ไม้ประดับอะไรพวกนี้เท่าไหร่”
ถึงจะทำแก้มป่องไม่เลิก หากปลายฝนกลับยอมพยักหน้ารับ “ไปด้วยก็ได้ พอดีว่างอยู่หรอกนะเนี่ย อ้อ แล้วต้องเลี้ยงมื้อใหญ่ด้วยล่ะ”
รอจนปลายฝนวิ่งไปเข้าห้องน้ำ กรถึงค่อยลุกขึ้นยืนเต็มความสูง บิดขี้เกียจ “เพิ่งบอกไปแหม็บๆ ว่าแก้มกลม ยังจะให้เลี้ยงข้าวอีก น้องมึงนี่ไม่เข็ด”
ขอบฟ้าเก็บข้าวของไปพลาง อมยิ้มไปพลาง อย่างน้อยกรก็เรียนรู้ที่จะพูดขึ้นตอนปลายฝนไม่อยู่ล่ะนะ “แล้วจะไปกันเลยไหม เผื่อเลือกนาน ผมอยากได้ต้นไม้ที่ไม่ต้องดูแลมากฝากให้พี่อายสักกระถางด้วย”
อิสรากลายมาเป็นคนที่เขานับถือเต็มหัวจิตหัวใจตั้งแต่คืนที่ได้เจอกันโดยบังเอิญครานั้น เขาเคยเล่าเรื่องพี่ชายของอักษรคนนี้ให้กรฟังอย่างละเอียด พร่ำพรรณนาว่าฝ่ายนั้นเป็นคนดีมีน้ำใจแค่ไหน ให้คำปรึกษาที่ดีเพียงไร เล่าจนคอแห้ง กรกลับนิยามสั้นๆ ให้สองอย่างคือ ไอ้ขี้หลีกับตีท้ายครัว เล่นเอาเขาหน้าตึง เลิกคุยด้วยทันทีและไม่สนใจคำสั่งห้ามพบ ห้ามคุย ห้ามนั่น ห้ามนี่อีกด้วย ระยะหลังๆ นี้พวกเขาจึงยังไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกันเป็นระยะ บางครั้งอิสราก็หิ้วน้ำหิ้วขนมมาฝากด้วยซ้ำ
“เฮอะ กูแนะนำให้ก็ได้ ต้นงิ้วไงหรือกระบองเพชรก็ได้นะ ว่างๆ ก็ยกทุ่มหัวคนได้” ขอบฟ้าตวัดตามองคนปากไม่ดี หากแค่อ้าปาก กรกลับรีบลุก “เออๆ ไม่พูดแล้ว ขี้เกียจทะเลาะด้วย แล้วนี่จะไปเดินดูต้นไม้ เตรียมยา เตรียมน้ำไปครบหรือยัง”
แค่มองสีหน้า กรก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายคิดเรื่องอะไร
“ไม่ต้องมาตีหน้ามึน ครั้งที่แล้วมึงก็อ้างว่าลืมหยิบ อย่าคิดนะว่ากูไม่รู้ว่ามึงแอบหยิบออกจากกระเป๋าเอง”
ปลายฝนกลับออกมา ขอบฟ้าก็ขี้เกียจจะต่อปากต่อคำให้หงุดหงิดเสียอารมณ์เปล่าๆ จึงเดินไปเข้าห้องน้ำบ้างโดยไม่ยอมตอบคำถามกรและไม่รู้เลยว่าโดนทั้งสองคนมองตามมา
“ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ” คนนี้ก็ถามแบบไม่ดูตาม้าตาเรือแถมไม่คิดรอคำตอบเมื่อเสียงไลน์เด้งขึ้น เด็กสาวรีบคุ้ยกระเป๋าโดยไม่สนใจผู้ชายอีกคนที่เริ่มบ่นกะปอดกะแปด
“พี่มึงดื้อจะตายห่า ดื้อจนบางทีกูอยากจับมันทุ่มใส่กำแพงให้รู้แล้วรู้รอดว่ามันยังจะกล้าดื้ออีกไหม” กรเริ่มบ่นให้ปลายฝนซึ่งนั่งกดโทรศัพท์เล่นฟัง “ใครเคยบอกว่ามันหัวอ่อนวะ แม่งจะให้แดกยาแต่ละที กูแทบจะต้องก้มกราบ...”
“พี่ฟ้าเขาดื้อแค่กับคนที่ยอมอ่อนให้เท่านั้นล่ะ” คนกดโทรศัพท์ยิกๆ ตอบโดยไม่เงยหน้า “แค่อย่าอ่อน ยอมพี่ฟ้าก็พอ”
“ฮะ คนอย่างกูเนี่ยนะอ่อน มีตรงไหนของกูที่มันดูอ่อนวะ” ยิ่งไม่ได้รับคำตอบทันที กรยิ่งหงุดหงิด “เฮ้ย เลิกเล่นโทรศัพท์ เงยหน้าตอบก่อน น้ำหน้าอย่างกูเนี่ยนะจะยอมให้มันข่มได้”
“ไม่ได้ข่มแบบนั้น” ทำเสียงเบื่อหน่ายแต่ปลายฝนก็ยอมลดโทรศัพท์ในมือลง “พี่กรน่ะฟาดหัวฟาดหางไปทั่วก็จริง แต่ใจอ่อนกับพี่ฟ้ามากๆ เลยนะ ไม่รู้ตัวเลยเหรอไง แล้วพอพี่ฟ้ารู้ว่าพี่กรไม่กล้าบังคับจริงจัง พี่ฟ้าก็ดื้อสิ”
ขณะที่ร่างสูงยังนั่งกอดอกขมวดคิ้วหน้าเครียด ขอบฟ้าก็กลับออกมา “ไปกันเถอะ”
ปลายฝนวิ่งดุ๊กๆ ไปใส่รองเท้าแล้วแต่กรยังเอาแต่นิ่วหน้ามองเขา
“พี่กรเป็นอะไร ผมหยิบยามาแล้วน่า นี่ไง” ควักซองยาเล็กๆ ออกมาให้ดู “เลิกทำคิ้วขมวดได้แล้ว มา”
เพราะชายหนุ่มเอาแต่นั่งทื่อ เขาเลยเอื้อมมือไปดึงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นเพื่อออกไปหาซื้อต้นไม้ตามที่ตั้งใจ
เขาตั้งใจจะเปิดร้านอาหารเล็กๆ ขายพวกเครื่องดื่มกับอาหารง่ายๆ ตอนสารภาพความฝันในวัยเด็กให้กรฟังว่าเคยอยากเปิดร้านอาหารให้มารดาทำขายเป็นเรื่องเป็นราว เขาคิดว่ากรจะหัวเราะด้วยซ้ำ ดังนั้นเมื่อชายหนุ่มกระพริบตาปริบ พยักเพยิดหน้าถามต่ออย่างจริงจัง ขอบฟ้าเลยค่อยๆ เล่าว่าอยากได้ร้านแบบไหน ยังไง
ความฝันของเขาไม่ยิ่งใหญ่ อาจเพราะเห็นมารดาต้องเข็นรถเข็นบรรทุกขนมไปขายที่ตลาดด้วยความลำบากกระมัง จึงมีความฝันว่าสักวันถ้าทำงานเก็บเงินได้สักก้อน จะเปิดร้านอาหารให้มารดา
“แต่พอโตขึ้น ผมก็รู้นะว่ามันไม่ง่าย ยิ่งตอนนี้ม้าก็ไม่อยู่แล้ว แถมผมก็ทำอาหารไม่ค่อยเป็น” จำได้ว่าพูดออกไปแล้วกรกลับบอกว่าของพรรค์นี้มันฝึกฝนกันได้ และต่อให้ทำไม่เป็นจริงๆ ก็สามารถจ้างแม่ครัวอะไรมาก็ว่ากันไป แถมกรยังกล่าวปิดท้ายเพื่อสรุปวิธีแก้ปัญหาคือ
“ไม่ต้องห่วง เพราะกูรวยมาก อย่าว่าแต่ร้านอาหาร ให้กูเปิดภัตตาคารยังได้” ขอบฟ้านึกไปถึงนกยูงตัวผู้ที่มันสะบัดหางอวดรำแพนเลยทำสีหน้าพิลึกออกไป กรจึงรีบอธิบาย “ฟังก่อน มันเป็นการร่วมหุ้นประเภทหนึ่ง กูลงเงิน มึงลงแรง ใครๆ เขาก็ทำกันแบบนี้ทั้งนั้น”
เพราะยังไม่ค่อยแน่ใจ เขาเลยขอนัดเจอทิวหมอกเกี่ยวกับเรื่องกรและเรื่องนี้ทีเดียวให้หมดเรื่องหมดราว ทีแรกกรตั้งท่าจะขอไปด้วย แต่เจอเขาปฏิเสธแบบหัวเด็ดตีนขาดก็สะบัดหน้างอนใส่ไปทั้งอาทิตย์ พูดด้วยก็เหวี่ยง จับนิดหน่อยก็สะบัด น่าเอ็นดูเสียจนเขาเผลอหัวเราะออกมาดังๆ เลยทีเดียว
กับพี่ชายที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาพักใหญ่ ขอบฟ้ารู้สึกเกร็งๆ นิดหน่อยแต่พอคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ตนเลือกและตัดสินใจมาแล้วก็ค่อยๆ ตั้งใจอธิบายให้พี่ชายฟังว่าเขากับกรกลับมาคบกันแล้วและเขาตั้งใจจะลาออกจากงานเพื่อเปิดร้านอาหารโดยอาศัยเงินลงทุนจากคนรัก
ทิวหมอกรับฟังพร้อมขมวดคิ้วเป็นพักๆ เอ่ยถามเขาในตอนจบสั้นๆ ว่า “แกคิดดีแล้วใช่ไหม”
เขายิ้ม พยักหน้าตอบรับกับคำถามดังกล่าว เขาไม่ใช่เด็กๆ แล้วที่จะเชื่อในคำว่าตลอดไปหรือชั่วนิรันดร์ เพียงแต่ขอบฟ้าได้ตัดสินใจแล้วว่าเขาอยากมีกร
อยากยืนอยู่ข้างผู้ชายคนนี้ แม้บางครั้งกรจะเหวี่ยงซ้าย ป่ายขวาใส่ ซึ่งเขาก็หลบพ้นบ้าง ไม่พ้นบ้าง
จับมือใหญ่แข็งแรงคู่นั้น แม้บางครั้งเจ้าตัวจะชอบใช้กำลังฉุดกระชากลากถูไปบ้างก็ตาม
อยากฟังเสียงห้าวๆ ที่มักจะพูดจาห้วนๆ แต่ทุกคำล้วนมีความห่วงใย
จากแรกพบ ผู้ชายคนที่ไม่เห็นใครในสายตา มาตอนนี้ ในดวงตาคู่นั้นกลับทอประกายอบอุ่นยามจับจ้องมาที่เขา
ขอบฟ้าค้นพบว่าตัวเองมีความสุขมากจริงๆ
หลังจากนั้น ทิวหมอกก็รับฟังเรื่องร้านอาหาร รวมถึงให้คำแนะนำดีๆ กับเขาเยอะแยะ โดยไม่วายตบท้ายก่อนจะแยกกัน “ถ้าวันไหนทนหมอนั่นไม่ได้ก็ไม่ต้องทนล่ะ แกน่ะมันพวกขี้เกรงใจ ฉันล่ะเป็นห่วง กลัวแกจะตามหมอนั่นไม่ทัน”
มันทำให้เขายิ้มออก รับรู้ว่าทิวหมอกก็ยังคงเป็นทิวหมอกอยู่วันยังค่ำและพี่ชายคนนี้ก็จะคงเป็นครอบครัวคนสำคัญไปตลอดชีวิต
ส่วนพลชนะ เขากลับไม่ได้เจอหน้าอีกเลยตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ไปค้างที่ห้องฝ่ายนั้น ชายหนุ่มเพียงโทรศัพท์มาหาเขาแค่ครั้งเดียวก่อนจะบินไปฮ่องกง พลชนะถามเรื่องทั่วไปสั้นๆ ก่อนจะเงียบไปพักใหญ่ เงียบไปเสียจนเขาคิดว่าอีกฝ่ายวางสายไปแล้วด้วยซ้ำ
“พี่พล ทำไมเงียบไปล่ะ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
คล้ายได้ยินเสียงสูดลมหายใจก่อนเสียงแหบพร่าจะดังขึ้น “...ฟ้าสัญญากับพี่นะว่าฟ้าจะต้องมีความสุข ความสุข...แบบที่พี่ให้เราไม่ได้”
เขาไม่อยากคิด ไม่อยากรู้เลยว่าคนพูดจะทำหน้ายังไงหรือรู้สึกแบบใดยามเอ่ยประโยคนั้นออกมา รู้เพียงเขารับคำเสียงเครือ “อื้อ ขอบคุณนะ พี่พล ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่าง”
ปลายสายตัดไปพร้อมกับที่น้ำตาเขาร่วงหล่น เป็นอีกครั้งที่เขาทำให้คนที่ดีกับเขามากเหลือเกินต้องเสียใจ
ได้แต่หวังว่าจะมีสักวัน จะมีใครสักคนที่สามารถทำให้พลชนะมีความสุขจากความรักอย่างแท้จริงได้เสียที
++++++++++
ตกกลางคืน ขณะที่เขานั่งนวดคลำขาตัวเองและกรออกมาเจอ
“ปวดเหรอ”
“อื้อ นิดหน่อย”
“กินยาหรือยัง”
“ไม่ต้องกินก็ได้ แค่นวดนิดหน่อยก็คงหาย”
“อะไรคือไม่ต้องกินก็ได้ กินยาเข้าไปเลยมึง เดี๋ยวกูหยิบให้” ว่าแล้วก็เดินไปหยิบยากับแก้วน้ำมาส่งให้ พอโดนปฏิเสธ กรก็เริ่มบังคับ “กินเข้าไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นกูจะจับมึงง้างปาก ยัดลงไปให้”
เห็นไหม เขาเข้มงวดจะตาย ดุก็ดุ อ่อนตรงไหนวะ คนออกจะโคตรแข็ง แมนสัด
“ผมไม่อยากกินนี่นา ไม่ได้ปวดมากมายสักหน่อย ครั้งก่อนพี่บังคับให้กิน ผมก็อ้วกออกมา มันทรมานมากๆ เลย”
“...มึงก็ค่อยๆ กินสิ จะได้ไม่อ้วก”
“กินยาทั้งที่ปวดไม่มาก วันหลังผมจะดื้อยานะ”
กรพยักหน้ารับรู้ เดินหายกลับไปในห้องนอน ขอบฟ้านั่งดูโทรทัศน์เพลินๆ สักพัก ร่างสูงก็ย้อนกลับมาพร้อมหลอดยา กรทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหน้าเขา คว้าขาไปวางบนหน้าตักแล้วบีบยาใส่มือเพื่อลงมือนวด
“พี่กร” ขอบฟ้าที่เพิ่งหายอึ้งเอ่ยเรียก พยายามกระตุกขากลับ “ไม่ต้องหรอก ผมนวดเองก็ได้”
“นั่งเฉยๆ ดูโทรทัศน์ไปเงียบๆ เลยมึง” สั่งโดยไม่เงยหน้าแล้วกรก็ชโลมยานวดกับน้ำหนักมือไปตามต้นขาและปลีน่องที่เมื่อยล้า สบายจริงอยู่แต่มัน...ยังไงไม่รู้
เสียงจากโทรทัศน์ยังดังเข้าหูก็จริงแต่ขอบฟ้าก็ดูไม่ค่อยรู้เรื่องแล้ว เพราะมัวแต่ชำเลืองมองชายหนุ่มซึ่งกำลังตั้งอกตั้งใจกับสิ่งที่ทำอยู่ กระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
“ว่าไง” กรกรอกเสียงห้วนๆ ทักปลายสาย “อยู่ห้องดิวะ หา อะไรนะ กูไม่ว่าง นวดขาให้เมียอยู่”
ขอบฟ้าแทบจะกระตุกขาเสยคางคนพูดขวานผ่าซาก แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยังไม่รู้ตัวเพราะยังขมวดคิ้วกับสิ่งที่ปลายสายพูด
“เออ แล้วไง ทำไมกูต้องอาย ของใครใครก็รัก ว่าแต่มึงเคยนวดขาให้เมียบ้างหรือเปล่า มาหัวเราะเยาะกูเนี่ย” แค่นเสียงใส่เหมือนคนเหนือกว่าพร้อมหนีบโทรศัพท์ไว้กับซอกคอ ใช้สองมือนวดบริเวณต้นขาที่ยังหลงเหลือร่องรอยแผลเป็น “เขาเรียกใช้งานอย่างทะนุถนอมโว้ย ขามันไม่ค่อยดี ปวดมากแล้วเดี๋ยวเล่นท่ายากไม่ได้”
คราวนี้เท้ากระตุกแบบไม่ต้องแกล้ง ทว่ากรที่รู้ทันรีบออกแรงตะครุบไว้พร้อมเงยหน้ายิ้มให้
“ก็เมียกูทั้งคนนี่หว่า ทำไมต้องให้คนอื่นนวด กูแค่อยากดูแลคนที่กูรัก” เงียบฟังปลายสายสักพัก กรค่อยหัวเราะเบาๆ ปากตอบเพื่อนแต่ตามองหน้าขอบฟ้านิ่งๆ “มึงไม่รู้หรอกว่ากว่ากูจะเจอ กว่าจะมีมันได้อย่างทุกวันนี้ กูต้องรอมานานแค่ไหน ต้องรักมากขนาดไหน กว่ามันจะใจอ่อนยอมยกโทษให้ ไอ้เรื่องจะให้ทิ้งมันนั่งปวดขา ออกไปนั่งกินเหล้านี่ขอเหอะ”
ไม่รู้หรอกว่าทำหน้าแบบไหนออกไป แต่เขาก็ยอมนั่งนิ่งๆ รอจนกรวางสายและหันกลับมานวดเท้าต่อให้เงียบๆ กระทั่งเวลาผ่านไปพักใหญ่ จึงค่อยเอ่ยว่า
“ผมไม่เคยโกรธพี่กรหรอกนะ ถึงพี่จะชอบทำตัวน่าโมโห ชอบตะคอก ชอบหาเรื่อง ชอบพาล ...ถึงบางครั้งผมจะนึกโมโห นึกหงุดหงิด แต่ผมไม่เคยโกรธพี่กรเลยนะ” กรเหลือบตาขึ้นมองเขาแล้วก้มหน้ากลับไปทำหน้าที่ต่อโดยไม่ตอบโต้ซึ่งนับว่าค่อนข้างผิดปกติมาก หากขอบฟ้าก็เหมือนจะเข้าใจได้ เลยตัดสินใจเอ่ยต่อ “เรื่องที่ช่วยพี่ ผมก็ไม่เคยนึกเสียใจด้วย”
หลังจากชะงักไปครู่ใหญ่ กรก็ปล่อยมือออกจากเท้าเขาในที่สุด เพียงเพื่อจะสามารถขยับมากอดเอวและกดใบหน้าเข้าซุกกับหน้าท้อง กอดเขาไว้นิ่งๆ แบบนั้น ปล่อยให้เขาลูบผมบริเวณท้ายทอยเล่น แม้จะนึกกลัวอยู่บ้างว่ากรอาจเงยหน้ามาแยกเขี้ยวใส่
ทว่าท้ายสุด ชายหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาสักคำ แต่ปล่อยให้ลูบจนเมื่อยและหยุดมือไปเอง
++++++++++
-
อยากจะบอกคำนี้เหลือเกิน
"พี่รู้ไหม. ชั้นมารอพี่ที่ท่าน้ำตอนสามทุ่ม"
กดเข้ามารอตั้งแต่สามทุ่ม. และคิดว่าวันนี้ไม่สบายหรือเปล่าน้าา
กำลังจะอัพทวิตว่า. วันนี้ไม่มีความสุขเลย (นี่พูดจริง)
แต่แล้วก็อัพค่าาาา
ตอนนี้เข้าใจเลยว่าความสุขคืออะไรรรร
เรามีความสุขมาก. เราละเมียดละไมอ่านมาก
ค่อยๆซึมซับความรู้สึก นี่มาจิ้มคนแรกแต่กว่าจะอ่านจบเขาเม้นกันเป็นสิบแล้ว
พี่กรตอนนี้ทำให้เราแสนรักกกก.
ไม่มีอะไรจะบอกนอกจากโหวตค่ะะะะะ. น้องจะโหวตพี่กร
เราชอบอันนี้. “พี่กรเขาก็อ่อนโยนนะ เพียงแต่มันอยู่ลึก...ลึกกกมากเท่านั้นเอง” เห็นแววตาไม่เชื่อถือของปลายฝนแล้วขอบฟ้ายิ่งฮึดสู้ “พี่กรอ่อนโยนจริงๆ นะ ถึงฝนจะมองไม่เห็น แต่พี่ก็รู้ว่ามันมีอยู่จริงก็แล้วกัน”
มันใช่เลยยย เอาจริงๆตลอดเวลาทุกคนที่เราสครีมเรื่องนี้ให้ฟังด่าพี่กรเยอะมาก
รวมถึงหลายๆคนทั้งบอร์ดเก่าบอร์ดใหม่. แต่ก็มีคนทีมเฮียเยอะนะ5555
คือเราก็ไม่เห็นนะว่าพี่เขาอ่อนโยนอย่างไร. เขาดีอย่างไร
แต่ไม่รู้ซิ. มันรับรู้ได้. หลายๆครั้งเลยนะที่พี่กรยอมฟ้า
จริงๆพี่เขายอมน้องมานานมากแล้ว. น้องฝนพูดถูกใจพี่มากจริงๆ5555
อยากได้ยินพี่กรพูดใช่ซิ๊อ่าาาาา~~~~
ประเด็นพี่พลไม่รู้พี่กรมาแอบเคลียไปแล้วหรือยัง
แต่อยากบอกพี่พลนะว่าขอบคุณค่ะ ที่เข้ามาเป็นส่วนที่ทำให้ทั้งคู่ได้พบ. ได้เจอ. ได้รักกัน
สุดท้ายที่น้องฝนบอกไม่มีอะไร. แต่มีแฟนรวยพอ. พี่เห็นด้วยค่าาาา555555555
ท้ายสุด. ถ้ามันจะจบเราคงน้ำตาไหลแน่. งื้ออออขอตอนพิเศษหว่นๆให้ชื่นใจนะะะ
-
จากคนที่เคยปากเสีย นิสัยเพลีย บทจะหวานขึ้นมา เบาหวานขึ้นตาคนอ่านเป็รแถบเลยอ่ะ พี่กรขาาาา น่ารักอะไรเบอร์นั้นคะ ดีใจกับฟ้าด้วย มีความสุขแบบไม่ต้องพยายามสักกะที เย้ แม่ยกกรฟ้่าชื่นใจ ใกล้แฮปปี้เอนดิ้งแล้วใช่มั้ยคะ
-
อิจฉาฟ้าาาาา :hao7: :hao7: :hao7:
พี่กรคนน่ารัก คนแมน คนอ่อนโยนในซอกหลืบลึกของจิตใจให้ฟ้าคนเดียวววววว :katai2-1:
ตอนหน้าก็จบแล้ว ฮือออออ :ling3:
//ขอบคุณสำหรับตอน 19 ค่า~
-
บร้าๆๆๆ ยิ้มแก้มแตกหน้าคอม โอ๊ยเขิล
หวานมากกกก ดีกับหัวใจเหลือเกิน ฟินไปดาวอังคาร
ตอนหน้าคงไม่มีหักมุมอะไรนะคะ
-
ชอบนิวฟ้ามาก
นิวฟ้าที่กล้าพูด กล้าแย้ง กล้าทำอะไร
พี่กรคนใหม่ คนที่มีความรักก็น่ารักมากๆ
พี่กรรักฟ้ามากแบบไม่ต้องพูดอะไรเยอะ
กว่าฟ้าจะได้มาเป็นที่รักก็ลำบาก
สงสารที่ชะตาชีวิตชอบโดนคนอิจฉาอยู่เรื่อย
เรื่องไล่ออกนี่ก็เหอะ สมควร แต่ไม่รู้ว่าโอ้จะคิดได้ไหม
ที่พี่อายยังดีกับฟ้า ก็ไม่รู้ว่าจะรู้เรื่องนี้ด้วยไหม ถ้ารู้ก็ควรจะรู้ว่า
ฟ้ามีความสุขแล้ว อย่าได้มาทำให้ฟ้าเสียใจอีกเลย
-
โอ้ยยยย!! ทำไมอ่านแระมีความสุขเบาๆ
-
กรก็โรแมนติกอยู่นะครับ,,,
5555
-
มีความสุขไปกับฟ้าจริงๆ
อิโอ้....ร้ายกับฟ้าจนนาทีสุดท้าย
ดีแล้วที่ไม่ได้คู่กับพลชนะ
ขอให้พี่พลทำใจได้เร็วๆ และมีความสุข
-
เห้อ พอรู้ว่าฟ้ารักอะ
พี่กรก็ยอมแทบทุกอย่างเลยอะ
ใจบางเลยเรา โกรธนางไม่ลง
พอฟ้าอ่อนให้ กรก็เผยหมดเปลือกว่ารักแค่ไหน
โห เราอ่านไปถอนใจไป
ผช.แข็งๆแต่หวงแต่ห่วงขนาดนี้ รักขนาดนี้
จะไปหาได้ที่ไหนบ้างวะ555555
แต่กว่าจะมาถึงตอนนี้ได้
กว่าจะมีความสุขกันก็เสียน้ำตาไปปลายปี๊ปละเนอะ
ทั้งหนูฟ้า ทั้งคนอ่าน
เพราะงั้นประคับประคองรักครั้งนี้ไว้นะทั้งสองคน
แสดงว่าใกล้จะจบแล้วใช่ไหมคะ
เห้อออ เรายังอยากอ่านความหวานของสองคนนี้เยอะๆ
หลังจากที่ดราม่ามานาน อย่าเพิ่งรีบจบเลยนะคะ555
-
ฟ้าและกรได้เจอที่ที่เป็นของตัวเองในที่สุด
มีความสุขจริง ๆ สักที
โอ้ไม่น่ารักขึ้นเรื่อย ๆ ในทุก ๆ ตอน แล้วก็ทำร้ายตัวเองเพราะความอิจฉาจนได้
สงสารพี่พลที่สุด น้ำตาร่วงเลยตอนพี่พลพูดกับฟ้า
ขอให้พี่พลได้พบกับคนที่รักพี่พลจริง ๆ นะ
ชอบตอนพี่กรปะทะปลายฝน เหมือนเด็กตีกันจริง ๆ
-
ฟินตัวแตก
-
ตั้งแต่อ่านมาชอบตอนนี้ที่สุด
ตัวละครดูมีมิติและพัฒนาการมากขึ้น
ขำพี่กรคนโหด
โหดมากกก โหดที่สุด .... ใช่สิ๊ 555555555555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่กรคนแมน บอกรักเมียได้คล่องปาก
ยกนิ้วให้ o13 เราแอบเขินแทนฟ้าเลย
-
นี่แหละค่ะ เพราะความรัก ใครๆ ก็เปลี่ยนได้ กรเองก็ไม่ได้ต่างจากคนอื่น เพราะเมื่อก่อนกรเหมือนต้นไม้ขาดน้ำ พอเจอขอบฟ้าที่มาเติมเต็มความชุ่มชื้นให้ หัวใจที่เคยแห้งแล้งก็กลับอุดมสมบูรณ์ คำหวานที่ไม่เคยพูด...ก็ได้ยินบ่อยขึ้น กิริยาที่เคยกักขฬะ...ก็ดีขึ้นมามากๆ อย่างนวดขาให้เมียนี่ ไม่เคยคิดเลยว่ากรจะทำ แต่ฮีก็ทำและทุ่มเทขนาดนี้ ลองขอบฟ้าไม่รักก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว
ดีใจที่ขอบฟ้าได้ลุกขึ้นมาทำอะไรตามใจตัวเองเสียที น้องมีพัฒนาการมากๆ เลยค่ะ ตั้งแต่ถูกสถานการณ์บีบบังคับให้สารภาพรักต่อหน้าประชาชี เรียกว่าความกล้ามาเต็มและอยู่นาน คาดว่าต่อๆ ไปขอบฟ้ากับกรจะเป็นคู่ที่หวานมากๆ สมกับที่ถูกเขียนขึ้นโดยเจ้าแม่โรแมนติกคอมเมดี้อย่างคุณดีดีแน่นอนค่ะ
ป.ล. คนที่ได้ออกฉากแค่เสียงจากโทรศัพท์อย่างพลชนะก็น่าสงสาร เห็นใจฮีจนอยากให้คุณดีดีเขียน spin-off เป็นเรื่องของฮีอีกเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว...ถ้าเป็นไปได้นะคะ ^_____^ สรุปว่าในคนๆ หนึ่งย่อมไม่มีเพียง rough หรือ tender หรอก มันต้องมีทั้งสองเพราะมนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตหลายมิติ หลายมุม ดังนั้น...ต้องหาคนมาจัดการกำราบพลชนะให้อยู่หมัดค่ะ แม้ว่าเขาจะ fallen แต่อย่างน้อยอยากให้เขาได้เจอคนที่ถูก destined ให้คู่กับเขาบ้าง (นี่พูดจากใจติ่งพลชนะโดยแท้ โฮะๆๆ)
ขอบคุณค่ะ
-
น้ำตาไหล..แบบไม่รู้ตัวเลยอ่ะ :mew6: :mew4:
-
ชีวิตน้องฟ้าดีขึ้นและมุ้งมิ้งขึ้นเยอะ~~ :hao7:
-
โอ้ยย
อิพีากรคะแนนขึ้นพรวดๆเลยตอนนี้
555 น่ารักกกกก
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ
-
อ่าาาาาาาาาาา หัวใจมันพองโต :hao7: :hao7: :hao7:
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ :katai2-1:
-
สุดท้ายพี่กรก็พยายามปรับตัวเองเข้าหาฟ้า แต่ก็คงเพราะรักมากถึงเปลี่ยนตัวเองได้มากขนาดนี้ ฟ้าเองก็เหมือนกันปรับตัวเข้าหาพี่กรจนลงตัวในที่สุด
พี่พลก็รักฟ้าในแบบของพี่พล ที่สุดแล้วก็รักฟ้าโดยหวังให้ฟ้ามีความสุข ถึงตัวเองต้องเสียใจก็ตาม พระรองเกาหลีจริงๆ หวังฟ้าพี่พลจะเจอคนที่รักและหวังดีกับพี่พลจริงๆซักทีนะคะ
-
เออแล้วไงทำไมกูต้องอาย ของใครใครก็รักว่าแต่มึงเคยนวดขาให้เมียบ้างหรือเปล่ามาหัวเราะเยาะกูเนี่ย!!! ฟิน^^
-
คู่นี้อยุ่ด้วยกันแล้วมันลงตัวอะ ฟ้ากฃ้าที่จะเป็นตัวเองกับพี่กร ส่วนพี่กรก็ยอมให้ฟ้าเพราะรัก คือมันใช่!
-
หลังๆกรดี๊ดี รู้ว่ารักแล้วก็มั่นคงมากๆ ขอแบบนี้ซักคนสิ :man1:
-
พี่กรดีขึ้นเยอะ
-
พี่กรคนแมน โคตรรักเมีย ดูแลเมีย น่ารักอ่ะ
น้องฝนน่าจะได้เห็นนะนี่แหละความอ่อนโยนของพี่กร
-
พี่กร เว่อร์ชั่นหลงเมียเต็มตัว
-
โอ้ยยย พี่กร น่ารักเกินจนลืมช่วงเวลาที่เคยร้ายเลย :-[
ดีใจกับน้องฟ้าด้วยนะที่ในที่สุดก็มีความสุขสักที
-
เลี้ยวกลับมาทีมพี่กรรัวๆๆๆ
ทำไมน่ารักขนาดนี้ล่ะคุณ
คือจริงๆความอ่อนโยนที่พี่กรมีให้ฟ้านี่มันก็มีมาตั้งตั้งนานแล้วอะเนาะ
เสียดาย โอ้นี่จบง่ายไป ไปๆมาๆพี่อายที่คิดว่าไม่ชอบฟ้าแต่แรกก็กลายเป็นคนดีเฉย
อิพี่กรก็หึงไก้น่ารักมาก มีการสะบัดสะบิ้งไท่ให้จับตัว เป็นเด็กหรอ 55555
สงสารพี่พลเหมือนกันนะ เฮ้อ หวังว่าพี่เขาจะเจอคนดีๆนะ
พี่พลรักฟ้ามาได้จนถึงทุกวันนี้ ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้อะไรเลย
เป็นคนที่รักมั่นคงมากจริงๆ ใครได้ไปคงโชคดี
รีบๆหาคนโชคดีคนนั้นให้เจอนะคะ
-
:mew1:
-
:hao3: อิพั่กรเทกระจาดความหวานแล้วนะ รักมาก หวงมาก ก็ทำได้ทุกอย่างแหละ อิอิ
-
ชอบตรงนวดขาให้เมีย 555
-
อิพี่กรคนมุ้งมิ้ง #หรือชื่อเดิมเอี้ยกร มันคนเดียวกับภาคแรกใช่ม้ายยย แกเป็นมนุษย์ 2 บุคลิกเหรอ? เฮ้อออออ ด่าอิกรมาตลอดทั้งเรื่องเลย 2 ตอนหลังมานี่ เงิบบบ ด่าไม่ออกเลย ไปไม่เป็น 55555
-
เฏ็นด้วยกับฟ้านะว่ากรเปนคนอบอุ่น และอ่อนโยน:mew1:
-
โคตรจะรักพี่กรกับน้องฟ้าเลย ฮืออออ หวานมาก ไม่เคยเจออะไรหวานขนาดนี้จากพี่กรเลย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อิพี่กรน่ารักมาก รักเมียหลงเมียที่สุด :laugh: :laugh:
-
น้องฟ้ามีความสุขซะทีนะ ส่วนพี่กรก็ปากแข็งตลอดรักเมียแต่ไม่ยอมบอกทีตัวเองยังอยากรู้เลยว่าเมียรักและหึงตัว
เองมั๊ย โคตรเอาแต่ใจเลยแต่ยอมให้อภัยก็ได้เพราะเห็นว่ารักฟ้าจริงและมั่นคงหรอกนะ
-
ขำพี่กร มีงอนเมีย พูดประชด "ใช่ซี้.........." สามวัน? (ปกติด่า ตะคอก)
"พี่กรเขาก็อ่อนโยนนะ เพียงแต่มันอยู่ลึก...ลึกกกมากเท่านั้นเอง" (แทบต้องขุดดูเเลย)
มีอีก "กูไม่ว่าง นวดขาให้เมียอยู่” :hao7:
“ ทำไมกูต้องอาย ของใครใครก็รัก ว่าแต่มึงเคยนวดขาให้เมียบ้างหรือเปล่า มาหัวเราะเยาะกูเนี่ย” แค่นเสียงใส่เหมือนคนเหนือกว่า (ฮา..... มีทะนงตัวว่า ดูแลเมีย เหนือกว่าเพื่อนซะด้วย)
“เขาเรียกใช้งานอย่างทะนุถนอมโว้ย ขามันไม่ค่อยดี ปวดมากแล้วเดี๋ยวเล่นท่ายากไม่ได้” :ling1: :ling1: :ling1:
ถึงตอนนี้ อะไรเนี่ย ฮา กร๊ากกกก เลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แถมหึงโหด เรียกพี่โอ้ ไอ้ขี้หลีกับตีท้ายครัว
มีอีก สะบัดหน้างอนใส่ไปทั้งอาทิตย์ พูดด้วยก็เหวี่ยง จับนิดหน่อยก็สะบัด น่าเอ็นดูพี่กรจริงๆ
ชอบบบ พี่กร โหมดเอาใจ งอนเมีย
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai3:กรเป็นพวกไม่มีความอายอยู่ในดีเอ็นเอ
แถมหลงฟ้าไม่ลืมหูลืมตา ใครใกล้ฟ้าก็หาว่าชอบฟ้าไปหมด
-
ฟ้ากับพี่กร เริ่มเรียนรู้แล้วว่า
การพูดแบะแสดงออกมาให้ตรงกับใจ
มันวิเศษกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ขนาดไหน
น้ำตาซึมกับการแสดงความรักของพี่กรที่มีต่อฟ้า
น้ำตาซึมกับความรักที่ไม่สมหวังของพี่พล
-
ฟ้าหลังฝนมันดีอย่างนี้เอง^^
-
โอ้นี่แย่มาก แหวะ ดีแล้วฟ้าลาออกมาทำอะไรเล็กๆ พอมีพอเพียง แม้ซะมีจะรวยจนอยากเปิดภัตตาคาร 555
พี่กรน่ารักเนอะ น่ารักมากขึ้นทุกวันๆ ปากตรงกับใจแล้วชีวิตดี๊ดี ชอบตอนนวดให้ฟ้าอย่างภาคภูมิใจ
กว่าจะได้มีกันได้รักกันไม่ใช่ง่ายๆ จะทิ้งเมียไปกินเหล้า ไม่ดีๆ อร้ายยยย ผัวดีเด่นค่ะ
ไม่ต้องพูดเพราะ ภาษาพี่กร ฟ้าเข้าใจ
ขอบคุณค่ะ
-
ที่ได้มามันคุ้มค่าความอดทนกับการรอคอยจริงๆเลย ขอบฟ้าเอ๋ย
-
หลังจากรอคอยมานานก็มีวันนี้...วันที่เขาเปิดใจกัน พี่กรน่ารักมากๆพี่หล่อพี่รวยที่สําคัญรักน้องฟ้าคนเดียว
ปล. รอหนังสือนะคะ :L2:
-
ถ้าตัดจบตอนหน้า แล้วขึ้นพาร์ทพี่พล หรือ ทิวหมอกเลยก็เหมาะนะ
คือ จัดว่าจบได้บริบูรณ์แล้ว.
-
คนเเต่ง เเต่งดีมากๆจริงๆค่ะ เรารับรู้ความรู้สึกของตัวละครจริงๆอ่ะ ชอบตอนสุดท้ายที่ฟ้าบอกกับกร แล้วกรก็หันมากอด
น้ำตาไหลเลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แอร๊ย ฟรุ้งฟริ้ง
โอ้ไม่น่นทำแบบนั้นเลยนะ
ส่วนพล ก็ขอให้นายเจอคนดีๆที่รักนายซักทีนะ
สงสารนายมาก
จะให้ดีขอตอนพิเศษของพลด้วยได้ไหมอ่ะ
-
ปฏิเสธคำชวนกินเหล้าจากเพื่อนเพราะกำลังนวดขาให้เมีย
โอยยยยยยยยยยย ตายๆๆ คุณกรน่ารักเกินไปแล้ว!
-
อีพี่กรมันก็หวานในแบบของมันอะเนอะ :hao6:
-
พี่กรทำไมทำแบบนี้ สร้างความสุขซะจะละลายแล้ววว
ชอบจนไม่รู้จะพูดยังไงแระ ครบทุกรสชาติ เห็นว่าใกล้จบ จริงอ่ะ ยังไงขอเยอะๆๆน่ะ ตอนพิเศษถี่ๆๆ แบบว่าโลภมาก คิกๆๆๆ พี่กรน้องฟ้าน่ารักที่สุด
แบบว่าภาพที่หลุดออกมาตอนนั้นอายเห็นนิ เราพลาดอ่ะไรป่าวนิไป
-
ความสุขที่ปนกับความ hardcore นิดๆ ก็เหมาะกับคู่พี่กรดี
เห็นด้วยกับฟ้าที่จะมาเปิดร้านเล็กๆ
-
เสียดายพลชนะ หนูโอ๋ทำเพื่ออะไรเนี่ยยยย
-
นวดขาให้เมียอยู่ :-[ :-[ :-[
เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าจะทำตัวน่ารักมุ่งมิ้ง แบบมึนๆ ขึ้นเยอะนะพี่กร
-
:mew1:รักพี่กร น้องฟ้า
-
แค่น้องฟ้ากับพี่กรมีความสุข คนอ่านก็ดีใจแล้ว อิอิ
-
น่ารักที่สุดด ละมุนละไม :mew1:
-
กลับบ้านที่ต่างจังหวัด เน็ตก็ไม่มี _จะทำยังไงดีว่ะ แต่โชคดี(เว้ยเฮ้ย) น้องมันกลับมาบ้านด้วยเหมือนกันเพราะใช้ต้างเครือข่ายกันแถมสัญญาณดันมี โชคดีสุดๆ *** กว่าจะมีความสุขกันได้ :heaven ขอยาวๆหลายๆตอนเลยนะคะ อย่าเพิ่งจบเร็วเลย
-
อิกรมุ๊งมิ๊งมากกกกกก
รักเมียเบอร์แรง อูยยยยยย
คนอ่านแอบขนลุกเบาๆ
นั่งนวดขาให้นี่ไม่เท่าไหร่
แต่ที่พูดกับเพื่อนไปด้วยนี่
เข้าขั้นหลงเมียสุดๆ
ส่วนโอ้.....นางร้ายสไตล์ละครหลังข่าวมากๆ
กรด่าได้ตรงใจทุกคำจริงๆ เยี่ยม!
-
ทำไมรู้สึกเศร้ากับพลชนะ เศร้าแบบเศร้ามากๆ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
:serius2: :ling1: :z3: :katai1:
-
อ่านตอนนี้แล้วรักพี่กรมากๆเลย :mew1:
-
น่ารักนะคะพี่กร~~~
-
พ่อบ้านใจกล้าที่แท้จริง :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ่าา ในที่สุดเรื่องนี้ก็เริ่มลงล็อก มีความสุขกับเขาสักทีนะฟ้า ฮือออออ
ขอให้ไม่มีมาม่าอะไรอีกนะคะ หรือไม่แน่เรื่องอักษรอาจจะยังไม่จบ..... :ruready
-
ชอบพี่กรมาก ชอบมากจริงๆ เหมือนพี่กรหยุดแล้ว หยุดจริงๆ แบบนึกไม่ออกเลยว่าอนาคตจะทิ้งฟ้าไปได้ยังไง เหมือนมันเต็ม มันเอ่อ มันอิ่ม มันลงตัวไปหมด คือดีใจอ่ะ เหมือนสองคนนี้หมดทุกข์ไม่โศกสักที
เรารอเรื่องนี้ทุกวันเลยยยยย ชอบมากกก กอไก่ล้านตัว
ขอบคุณค่ะ
-
โอยยยยยย
ดีอ่ะ พี่กรมีความอ่อนโยนละมุนละม่อม ที่ให้แค่ขอบฟ้าอ่ะ
คือดี เราเอ็นดูในความน่ารักของพี่กรมาก
แล้วก็งงโอ้มาก ว่าอะไรจะขนาดนั้น... ฮืออ
ความเป็นเพื่อน ทำไมไม่ช่วยอะไรเลย
หลงผู้ชายแล้วมาอิจฉางี้เหรอ ทำไมสั่นคลอนง่าย
พี่กรพาออกไปอ่ะดีแล้ว แต่สงสัยว่าพี่อายไม่อะไรเลยเหรอ?
อะไรในที่นี้คือ โกรธขอบฟ้ามั้ย หรือเข้าใจเรื่องน้อง?
แต่ก็แบบนะ...
แล้วนี่น้องฝนไอดอลมาก อย่างว่า แฟนรวยก็พอ 555
ประทับใจ รอรวมเล่มเลยอ่ะ ><
-
ชอบพี่กรมากขึ้นเรื่อยๆ พี่กรพัฒนาความเป็นผู้ชายดีๆ ขึ้นจากคนที่เลวร้ายค่อยปรับตัวจนกลายเป็นผู้ชายที่รักและเอาใจใส่ฟ้า แต่ก่อนไม่เคยถาม บังคับๆ แต่มาตอนนี้ตามใจและช่วยเหลือพร้อมเดินไปด้วยกัน ชอบ
-
โธ่ พี่กรผู้เข้มงวด ดุ๊ดุ แม๊นแมน ยอมงดเหล้านั่่งนวดขาให้เมีย น่าร๊ากอ่ะ :กอด1:
-
จริงๆแล้วคนแบบอิกรนี่หายากนะ ปากร้ายแต่ใจดี คนแบบนี้รักใครรักจริง
เรื่องปากร้ายนี่คงต้องทำใจแล้วแหละฟ้าเอ๋ย ถือว่าเป็นความโชคดีของ
ฟ้าที่เจอคนแบบนี้ ถึงแรกๆอาจจะต้องเจ็บปวดทั้งกายและใจก็เถอะ
แต่ถือว่าคุ้มกับการรอคนคนนี้ คนอย่างอิกร รักฟ้าเสมอเลยจ๊ะ
คนแต่งแต่งได้ดีมากๆ ชอบมากจริงๆ
-
เปิดจองหนังสือเลยเถอะ มีนิยายหลายเรื่องที่ชอบ แต่มีไม่กี่เรื่องที่ชอบมากกกกกกกก ถึงขั้นที่อยากเก็บไว้เป็นหนังสือ เรื่องนี้อิพี่กรมันน่ารักมาก ชอบที่พี่มันรักฟ้า ขี้หวงสุดๆ และขอบฟ้าของพี่กร ก็เข็มแข็ง ไม่ตีอกชกหัว เอะอะร้องไห้ทั้งที่เจอเรื่องร้ายๆมาเยอะ มาก
ตั้งตารอหนังสือแล้วค่ะ
-
ชอบฟ้าคนนี้มากกกก กล้าพูดแล้ว :hao5: o13
ผ่านเรื่องแย่ๆมามากมายให้ฟ้าเจอเรื่องดีๆบ้างนะพี่กร :call:
-
โหยยย
อิพี่กรรรรรร หล่อขึ้นมากเลยฮะ
น้องใจบ่ดี :-[ :impress2:
เอาจริงๆ พี่กรก็ยอมอ่อนให้กับคนที่รักนั่นแหละ
มีความอ่อนโยนมุ้งมิ้งเหมือนกันนะเนี้ย
โมเม้นต์นั่งนวดขาให้เมียนี่ทำเอาทึ้ง นึกไม่ถึงเหมือนกัน
แต่ว่าก็ว่า เพราะรักมากนั่นแหละ
อยากฟังฝั่งพี่กรมั่งว่าหลังจากเหตุการณ์นั้นและไปเรียนต่อแล้วเป็นยังไงบ้าง
เป็นบ้าเพราะคิดถึงคนฝั่งนี้บ้างรึเปล่า
:heaven :heaven
ขอบใจจ้า
-
เฮ้ยยยยย อ่านมาถึงตอนนี้ ได้แต่บอกตัวเองว่า
เรามาถึงจุดนี้ได้ยังไงงงงงงงงง
ความเครียดล่ะ? ความหน่วงจิตตะหงิดหัวใจล่ะ?
มันหายไปไหนนนนนนนนน
ตอนนี้มันเหลือแต่ความอ่อนนุ่มละมุนนี
อ่านแล้วมีแต่รอยยิ้ม และขำในความห่ามของพี่กร
นี่ก็คิดนะว่า ระดับคุณหนูคุณชายเป็นถึงผู้บริหารระดับสูงขนาดนั้น
นางยังห่ามได้เสมือนเด็กช่างกลเสมอต้นเสมอปลายเน๊าะ
เอออออ คือไม่ใช่ไร คือชอบบบ 5566 :impress2:
-
พึ่งตามอ่านทันนาจา ขอให้ฟ้ามีความสุขจริงๆสักที รักๆ
ขอบคุณคนโพส คนเขียน
-
"นวดขาให้เมียอยู่" ว้ายๆๆๆๆ อีพี่กร แกก็มีมุมนี้กับเค้าด้วยเร๊อะ.....
-
แม้ ความอ่อนโยนอยู่ลึกจริงๆ พี่กร
แต่ฟ้ามันก็ยังสัมผัสได้น่ะ 555++
-
นี่สมน้ำหน้าโอ้ สมควรแล้วโดนตบ :m16:
คือตัวเองเป็นเพื่อนฟ้า
ได้ยินอะไรมาก็ควรจะถามเพื่อนให้แน่ใจก่อนว่าเรื่องเป็นไง
คือโอ้จะโกรธฟ้าขนาดนี้มั้ยถ้ามันไม่เกี่ยวกับพล คือเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน
-
มาแจ้งข่าวค่ะ จากเพจของคุณ DD.
ตามกำหนดการวันจันทร์ที่ 25 ก.ค. นี้
ทางเราต้องลงFallen and Destined ตอนที่ 20
แต่มีปัญหาขัดข้องเล็กน้อย จึงขอเลื่อนการลงนิยายออกไปก่อน
ทั้งเล้าเป็ด เด็กดี ธัญวลัย และบอร์ดลัสเซียสนะคะ
ทางเราจะรีบแก้ปัญหาแล้วมาลงนิยายต่อให้เร็วที่สุด
ด้วยปัญหาดังกล่าว ทางเราจึงขอนำเสนอภาพร่างSD 3 ภาพ ฝีมือคุณ PE
ที่จะนำมาทำเป็นBookletสำหรับผู้ที่สั่งจองหนังสือให้ยลโฉมกันก่อน
https://www.facebook.com/DD.Novel/photos/?tab=album&album_id=1559915094314624
ขออภัยและขอบคุณทุกท่านที่ติดตามและให้กำลังใจมาโดยตลอด
ปล. ทางเรากำลังพยายามจะเปิดจองให้ได้ภายในเดือนส.ค.นะคะ
(http://i1142.photobucket.com/albums/n611/aorpp/temp_zpskdrqjyvw.jpg)
ปล.มาต่อไวไวนะคะ
-
พอพี่กรทำตัวเป็นเสียอยากเตะพี่กรมากแต่พออ่านบทถัดไป พี่กรค่ะ ทำไปได้
อิจฉาฟ้าจริงๆเลย
-
พี่กร ในที่สุดความอ่อนโยนของพี่ก็เป็นที่ประจักษ์ของทุกคน
-
อ่านแล้วฟินมากอ่า พี่กรโหมดหวานนี่มันน่ารักสุดๆ
นั่งขำตรงคนแมนแต่พอเจอฟ้าดื้อหนักๆเข้า ทำไรไม่ได้
เลยไปเอายามานั่งนวดให้เองซะเลย 5555 แกแมนมากเลยอิพี่กร
นึกถึงตอนพี่อายเคยบอกโอ้เมมชื่อในโทรศัพท์ว่าฟ้าเลิฟเลิฟ ก็ดูรักฟ้ามากเลยนี่นา
ทำไมถึงเป็นได้ขนาดนี้เนี่ย เสียใจแทนฟ้า สงสัยดวงเกี่ยวกับเพื่อนนี่ฟ้าคงติดลบสุดๆ ไม่มีใครจริงใจกะฟ้าสักคน
แต่ไม่เป็นไรหรอก มีพี่กรที่รักฟ้าก็เพียงพอแล้วเนอะ
-
น้องฟ้าดูมีความสุขนะ o13
-
เป็นเรื่องราวที่ช่วยปลอบโยนหัวใจที่หยาบกร้าน ไม่เคยได้รับความรักของคนอ่านแบบผมได้ดีมากเลยครับ ตอนแรกถึงจะเศร้าหรือชวนหดหู่ไปบ้าง แต่พอเรื่องราวมาเป็นแบบนี้ก็เปี่ยมสุขมากจริงๆ ทำให้คนไม่เคยได้รับความรักมีกำลังใจขึ้นมากทีเดียว ขอบคุณมากนะครับคุณคนเขียนที่ช่วยเติมแต่ง วาดฝันให้คนอ่านมีความสุข พักผ่อนจากชีวิตจริง มีกำลังใจขึ้นเยอะเลย
-
มาแจ้งข่าวค่ะ จากเพจของคุณ DD.
ตามกำหนดการวันจันทร์ที่ 25 ก.ค. นี้
ทางเราต้องลงFallen and Destined ตอนที่ 20
แต่มีปัญหาขัดข้องเล็กน้อย จึงขอเลื่อนการลงนิยายออกไปก่อน
ทั้งเล้าเป็ด เด็กดี ธัญวลัย และบอร์ดลัสเซียสนะคะ
ทางเราจะรีบแก้ปัญหาแล้วมาลงนิยายต่อให้เร็วที่สุด
ด้วยปัญหาดังกล่าว ทางเราจึงขอนำเสนอภาพร่างSD 3 ภาพ ฝีมือคุณ PE
ที่จะนำมาทำเป็นBookletสำหรับผู้ที่สั่งจองหนังสือให้ยลโฉมกันก่อน
https://www.facebook.com/DD.Novel/photos/?tab=album&album_id=1559915094314624
ขออภัยและขอบคุณทุกท่านที่ติดตามและให้กำลังใจมาโดยตลอด
ปล. ทางเรากำลังพยายามจะเปิดจองให้ได้ภายในเดือนส.ค.นะคะ
(http://i1142.photobucket.com/albums/n611/aorpp/temp_zpskdrqjyvw.jpg)
ปล.มาต่อไวไวนะคะ
ขอบคุณที่แจ้งข่าวให้ทราบค่ะ ไม่งั้นวันนี้คงรอไปเรื่อยๆ เศร้าจังค่ะ :sad11:
-
รับแซ่บ
รอๆ น้องฟ้ากับพี่กร
อยากให้มีเรื่องของโอ้ไม่ก็พี่พลจัง
-
มีปัญหาอะไรหรอไฟล์หายรึว่ายังไง มาเก้ออีกละ มาถึงตอนใกล้จบนี้นะไปๆมาๆชอบด้วยรักแห่งสวรรค์มากกว่า เรื่องนี้ถ้าจิตไม่แข็งอย่าอ่านหรือว่ารอให้จบทีเดียวดีกว่านะ
-
ด้วยรักจากสวรรค์เป็นนิยายของคุณ DD ที่อยากให้ทุกท่านที่ไม่เคยอ่าน หาอ่านค่ะ ชอบมาก ส่วนเรื่องนี้ พี่กร-ฟ้า ก็ชอบแต่มันหน่วงกว่าในช่วงแรก ๆ ค่ะ อาจเป็นเพราะเรื่องยาวกว่า แต่ช่วงนี้ก็คุ้มกันที่รอคอยเพราะหวานจนยังไม่กล้ากลับไปอ่านช่วงแรก ๆ เลยค่ะ
-
รอจ้า
-
ยินดีรอค่ะ
-
ของดีรอได้คร่ะพี่ๆๆๆ
-
นังโอ้นี่ร้ายเอาเรื่อง เกือบทำครอบครัวเค้าแตกแยก
-
ขัดข้องหลายวันจังค่ะ อยากเห็นขอบฟ้ามีความสุขอีกนิดหนึ่ง
-
วันนี้วันสุข ( ศุกร์ ) มาติดตามสถานการณ์ของพี่กรกับน้องฟ้าครับ
-
Fallen and Destined 20 (end)
ขอบฟ้าเคยคิดมาตลอดชีวิตว่าชีวิตของเขาเป็นสิ่งเรียบง่าย อาจจะมีอุปสรรคให้ท้อแท้และฝ่าฟันบ้างเป็นระยะ บางครั้งก็หัวเราะ บางครั้งอาจร้องไห้ หากมาถึงวันนี้ เมื่อมองย้อนกลับไป เขาก็พบว่าชีวิตเขาก็พอจะมีสีสันกับเขาบ้างเหมือนกัน เหมือนมีคลื่นลมมรสุมอยู่รอบๆ ตัวเขาที่เรียบง่าย หลังพายุพ้นผ่าน ความเรียบง่ายก็เริ่มมีรอยยับทิ้งไว้บ้างเป็นที่ระลึกของประสบการณ์
“คิดอะไรอยู่ถึงได้อมยิ้ม”
เขามองหน้าคนถามก่อนก้มลงเช็ดแก้วในมือด้วยผ้าสะอาดต่อ “ผมกำลังอารมณ์ดี จะยิ้มไม่ได้หรือไง”
“ไม่ได้ว่าอะไร ก็เห็นว่าน่ารักดี” กล่าวพลางยกมือเท้าคางมองคนอารมณ์ดีตรงหน้า “ขอกาแฟอีกแก้วสิ ไม่ต้องหวานมากนะ เพราะแค่มองตาคนทำก็หวานพอแล้ว”
แม้จะนึกขำสำบัดสำนวนของลูกค้าคนพิเศษ แต่ด้วยอากาศดีๆ บรรยากาศสงบๆ แดดร่มลมตกกำลังเหมาะ บวกกับรอยยิ้มของคนตรงหน้า ขอบฟ้าจึงส่งยิ้มให้แทนคำตอบ
“ถ้ามึงจะว่างถึงขนาดมานั่งจีบเมียกูกลางวันแสกๆ ได้ล่ะก็ บริษัทมึงคงใกล้เจ๊งเต็มทีแล้วใช่ไหม”
เสียงเขียวๆ ลอยมาจากมุมโซฟาหนานุ่มที่เจ้าตัวลงทุนไปเลือกเฟ้นมาเองและจัดหาตำแหน่งวางเสร็จสรรพ กรกระแทกโน้ตบุคปิดขณะผุดลุกเต็มส่วนสูงมายืนค้ำหัวชายหนุ่มอีกคนที่นั่งจ้องหน้าเขาอยู่ตรงที่นั่งหน้าเคาน์เตอร์
“ว่าแต่กู แล้วมึงเป็นประธานประสาเหี้ยอะไรถึงมานั่งแดกข้าว กระดิกตีนจิบกาแฟยันบ่ายสองแบบนี้วะ” พลชนะโต้กลับแบบไม่มีคำว่าสำนึกหรือเกรงใจ
“กูมาทำงาน อยู่ในห้องแล้วหัวกูไม่แล่น แถมมีลางสังหรณ์ว่าจะมีไอ้หน้าหมาบางคนแวะเวียนมาแถวๆ นี้เลยต้องลงมาเฝ้าดูสักหน่อยแล้วก็ไม่ผิดจากที่คิดจริงๆ” หัวเราะแบบไปไม่ถึงตาแล้วทั้งคู่ก็มองตาแบบมีกระแสไฟเปรี๊ยะๆ
“อ้อ ที่แท้จนป่านนี้มึงก็ยังไม่ไว้ใจฟ้า น่าสงสารนะ เลือกผู้ชายขี้ระแวงแบบนี้ระวังจะปวดหัวตายสักวัน”
“กูไว้ใจเมียกู แต่กูไม่ไว้ใจมึงต่างหาก!” ชี้หน้าเพื่อนที่กลับมาคุยกันได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่แน่ใจ โชคดีที่ตอนนี้เป็นเวลางาน ภายในร้านจึงมีแค่พวกเขากับลูกน้องอีกคนที่รู้เรื่องดีอยู่แล้ว ขอบฟ้าปล่อยให้ชายหนุ่มทั้งคู่พูดคุยกันตามประสาเพื่อนเก่าโดยไม่ใส่ใจนัก ชะโงกหน้าไปถามเด็กสาวลูกมือที่กำลังนั่งยองๆ จดอะไรยิกๆ อยู่ในครัวด้านหลัง
“แป๋ว ทำอะไรอยู่ จดรายการของเสร็จหรือยัง ดูให้ครบนะ เดี๋ยวพี่ไม่อยู่อีกตั้งสามวัน ของขาดเดี๋ยวเรานั่นล่ะจะยุ่ง” เด็กสาวยื่นกระดาษจดรายการต้องซื้อให้โดยไม่ยอมเงยหน้า มืออีกข้างก็ยังไม่ยอมหยุดเขียน ทำเอาขอบฟ้าสงสัยจนอดชะโงกไปดูไม่ได้ ด้วยสายตาสั้นๆ ทำให้ต้องหยีตามอง “อะไรน่ะ ...มือใหญ่ฉุดกระชากแขนคนพูดจนถลาเข้ามาชนแผงอกกำยำ...”
“พี่ฟ้า! ห้ามแอบอ่านผลงานชิ้นโบว์แดงของแป๋วนะ” ราวกับเพิ่งรู้ตัว เด็กแป๋วตะปบสมุดปิดดังป้าบ หัวเราะแหะๆ “อย่าบอกสองคนนั้นด้วยนะ เดี๋ยวพี่ฟ้าจะไม่มีน้องแป๋วน่ารักๆ ไว้ใช้งานนะคะ แป๋วกลัวตาย”
แม้จะยังงงๆ ปนสงสัยผลงานชิ้นโบว์แดงที่ว่า หากขอบฟ้าก็รับปากไป “พี่รู้แล้ว ว่าแต่เราแน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวไหว”
“โอ๊ย สบายมากค่ะ พี่ฟ้าเลิกถามแป๋วได้แล้ว แป๋วอยู่ได้ ทำไหวแน่ แค่สามวันเอง จริงๆ พี่ฟ้าจะไปฮันนีมูนนานกว่านี้ก็ได้นะ ทำไมไปแค่สามวัน” สาวน้อยผู้ช่วยและลูกจ้างผู้รับหน้าที่ทุกอย่างภายในร้านกาแฟเล็กๆ แห่งนี้เอ่ยถามขณะกอดสมุดปริศนานั่นไว้
ขอบฟ้าซึ่งยังละสายตาจากมันไม่ได้ ขมวดคิ้วนิดๆ ขณะอ้าปากตอบ “แค่ไปพักผ่อน ไม่ใช่ฮันนีมูน แล้วตั้งสามวันนี่ก็มากแล้ว พี่ห่วงร้าน ห่วงแป๋ว อีกอย่างพี่กรก็หยุดนานๆ ไม่ได้หรอก”
“อือ ที่พูดมาก็พอมีเหตุผล แต่แป๋วไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมพี่ฟ้าถึงชวนพี่พล ชวนคนอื่นไปด้วยเยอะแยะ พี่กรยอมได้ไงเนี่ย ก้างเยอะแยะยั้วเยี้ยขนาดนี้”
“พี่แค่อยากไปเที่ยวกันเยอะๆ มันสนุกดี แล้วพวกนั้นก็ไม่ใช่คนอื่นด้วย แค่พี่พล ยายฝนกับพวกเพื่อนๆ อีกสองคนเอง” ตอบพลางหวนนึกถึงใบหน้าของกรยามเขาบอกว่าจะชวนใครไปบ้างจนอดยิ้มออกมาไม่ได้ “พี่กรก็อาละวาดโวยวายนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ โตๆ กันแล้ว”
ใช่ เพราะโตแล้ว กรเลยทำหน้าช็อคตอนเขาบอกจะชวนคนนั้นคนนี้ไปด้วย อึ้งไปสิบวินาทีเต็มๆ เจ้าตัวค่อยตั้งหลักได้ ถามด้วยรอยยิ้มเกร็งๆ ว่าจะชวนคนอื่นไปทำไม ทำไมไม่ไปกันสองคน คนอื่นเขาไม่สะดวกใจไปหรอก อย่าชวนเลย
เขาเลยแย้งว่าก็เพราะไปทะเลนี่ล่ะ เขาถึงอยากไปกันเยอะๆ ครั้งก่อนที่อุตส่าห์เตรียมตัวเที่ยวทะเลให้สนุกก็จบลงแบบเลวร้าย ไม่มีความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับทะเลสักเรื่อง ดังนั้นต้องแก้มือ ชวนทุกคนไปใหม่อีกรอบ ทีแรกก็กังวลอยู่บ้างว่าพลชนะอาจไม่ยอมรับปาก แต่ผิดคาดเมื่อฝ่ายนั้นคิดแค่แป๊บเดียวก่อนตอบตกลง โดยให้เหตุผลว่าไม่ได้ไปเที่ยวทะเลนานแล้ว
ส่วนปลายฝนยิ่งไม่มีปัญหา ตอบตกลงแทบจะทันทีที่เขาเอ่ยถามจบ ยิ่งพอบอกให้ชวนเพื่อนๆ ไปด้วย น้องสาวตัวดียิ่งกรี๊ดลั่น ตะโกนซ้ำๆ ว่าไปด้วยๆ จนเขาวางสายไป หลังจากนั้นก็หันมาส่งยิ้มกว้างบอกชายหนุ่มที่นั่งรอคำตอบ ลุ้นตัวเกร็งอยู่ข้างๆ ว่าทุกคนตอบตกลงกันหมดเลย ดีจัง
กรมองหน้าเขา จ้องพักใหญ่แล้วครางอย่างเจ็บปวดและพึมพำคล้ายคนอ่อนแรง กระนั้นก็ยังไม่วายฟังดูหงุดหงิดหน่อยๆ “เออๆ ตามใจ ให้ตายสิวะ อุตส่าห์หาวันหยุดได้ทั้งที จากฮันนีมูนกลายเป็นทัศนศึกษาเฉยเลย น้องมึงยังพอว่า แต่ไอ้พลนี่มันอะไรวะ”
ดูอาการเหวี่ยงแบบห่อเหี่ยว คล้ายไร้เรี่ยวแรงจะวีน ขอบฟ้าเลยนั่งลง อิงหัวลงซบบ่า แขนก็โอบรอบเอวอีกฝ่าย “ขอบคุณนะครับ พี่กร ผมมีความสุขมากๆ เลย”
เสียงบ่นพึมพำหายไป กรเหลียวมองดูเขาด้วยหางตา พอสบตากับเขาที่ยังเงยหน้ายิ้มให้ เจ้าตัวจึงค่อยยิ้มออกมาบ้าง ยกมือขยี้หัวเขาพร้อมเอ่ย “ก็ดีแล้ว”
หมดจากกรผู้อ่อนโยนในความทรงจำ ตัวจริงก็เดินตึงๆ กระแทกเท้าเข้ามาหา “กูยกเลิก ไม่ไปท่งไปเที่ยวแม่งแล้ว ไอ้พลแม่ง...”
“อ้าว” ขอบฟ้าอ้าปากเหวอ มัวแต่คุยกับแป๋วจนลืมด้านนอกไปสนิท สงสัยพลชนะจะแหย่แรงจนถึงขั้นแตกหัก พ่อคุณถึงได้ประกาศกร้าวเสียงแข็งต่อโดยไม่รอให้เขาประท้วง
“มึงเลือก ถ้าเลือกกู ต้องไม่มีไอ้พล หรือถ้ายืนยันจะชวนมันไปด้วยให้ได้ กูก็ไม่ไปแล้ว หงุดหงิด อารมณ์เสียตั้งแต่ยังไม่ไปไหนแบบนี้ ขืนไปด้วยกันจริงคงฆ่ากันตายแน่”
“พี่พลแค่พูดเล่น พี่กรจะหงุดหงิดไปทำไมล่ะ” ถึงจะไม่รู้ว่าพลชนะพูดอะไร แต่เขาก็ปลอบมั่วๆ “ไหนพี่บอกว่าตามใจผมไง”
“ก็ตามใจมึงอยู่นี่ไง เลือกมาเลยตามใจมึง กูหรือไอ้พล”
เขานิ่วหน้า ชะโงกมองพลชนะที่ส่งยิ้มแบบช่วยไม่ได้มาให้แล้วนึกคาดโทษ รู้อยู่หรอกว่าชอบหาเรื่อง แต่ทำไมต้องมาหากันตอนก่อนไปเที่ยวด้วยนะ รอให้ไปก่อนก็ไม่ได้
“ผม...” ยังไม่ทันเริ่มเรื่อง เสียงกระดิ่งสดใสจากประตูหน้าก็เรียกสายตาขอบฟ้าไปเสียก่อน เมื่อเห็นหน้าลูกค้าที่เพิ่งก้าวเข้ามา เขาก็ลืมเรื่องอื่น รีบเดินเข้าไปรับพร้อมถามด้วยความดีใจ “พี่อาย มาได้ยังไง ผมโทรหาก็เข้าระบบฝากข้อความตลอด ไม่เห็นหน้าตั้งนาน หายไปไหนมาครับ”
“ไปดูไซต์งานที่พม่ามาสองอาทิตย์ นี่เพิ่งกลับมากรุงเทพฯ เมื่อวาน วันนี้เลยแวะเอาของฝากมาให้” อิสรายื่นถุงของฝากยัดใส่มือให้เขากอดไว้แล้วยกปกเสื้อชื้นเหงื่อโบกคลายร้อน “ข้างนอกร้อนว่ะ หาอะไรเย็นๆ ให้กินแก้วดิ เอาแบบคราวก่อนก็ได้”
“ได้ๆ พี่อายนั่งรอแป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวผมรีบทำให้” เขากุลีกุจอหาที่ทางตำแหน่งที่คิดว่าเย็นและนั่งสบายที่สุดในร้านให้คนที่เขานับถือเหมือนพี่ชายคนนี้ “นั่งเลยครับ เดี๋ยวผมเก็บของให้”
กวาดเอกสารเกะกะของกรที่วางทิ้งไว้เพี่อรีบเก็บโต๊ะ ส่งต่อให้เจ้าตัวที่เดินตามมาและรับไปแบบงงๆ กับการโดนไล่ที่กะทันหัน
ฝ่ายพลชนะที่ยังนั่งยึดเก้าอี้อย่างปลอดภัยอีกด้านก็ขมวดคิ้ว “ฟ้า กาแฟพี่ล่ะ”
“เออ ผมลืมไปเลย แต่ไหนๆ ก็รอมาแล้วงั้นพี่พลรออีกหน่อยแล้วกัน หรือเรียกแป๋วมาทำให้ก็ได้ ผมจะรีบทำให้พี่อายก่อน พี่อายร้อน” เขารีบร้อนตอบแบบไม่มองหน้าใคร ลงมือทำกาแฟแก้วโตอย่างตั้งใจ “พี่อายเหนื่อยๆ มา เอาหวานหน่อยไหมครับ จะได้สดชื่นมีแรง”
“เออๆ เอามาเหอะ แต่ไม่ต้องหวานมากนะ เพราะ...”
“มุขแม่งกาก” จู่ๆ ก็มีเสียงประสานดังโดยไม่ได้นัดหมาย หนึ่งในสองเสียงอย่างกรที่ยังหอบแฟ้มงานกับโน้ตบุคเหลือบตามองพลชนะที่นิ่วหน้าอยู่เช่นกัน
“เมื่อกี๊พวกพี่ว่าใคร” ขอบฟ้าเงยหน้าขวับ เพ่งมองผู้ชายสองคนสลับไปมา
“เปล่า” กรตอบพลางวางข้าวของลงบนโต๊ะอีกตัว ทำท่าเหมือนจะเริ่มต้นทำงาน
“เปล่านี่” พลชนะควักโทรศัพท์ออกมากด ท่าทางคล้ายไม่สนใจ
ในเมื่อมีแต่พวกผู้ร้ายปากแข็ง เขาก็ขี้เกียจจะมานั่งจับผิด บีบวิปครีมโปะหน้ากาแฟเย็นแก้วโตแล้วรีบเดินออกไปวางให้ อิสราที่ยังนั่งยิ้มไม่ยี่หระรีบคว้าหลอดมาดูดก่อนใช้ช้อนตักวิปครีมขาวฟูเข้าปาก
“อร่อยไหม ผมจำได้ว่าพี่อายชอบวิปครีมเลยใส่ให้เยอะเลย” เขาทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามขณะมองชายหนุ่มตัวโตกินของโปรดด้วยความเอร็ดอร่อยจนเปื้อนมุมปาก “เปื้อนปากแล้ว พี่อาย”
“แค่กๆๆๆ” จู่ๆ ผู้ชายอีกสองคนก็ไอเหมือนอะไรติดคอขนาดหนัก พอเหลียวไปมอง ทั้งคู่ก็ยังก้มหน้าง่วนอยู่กับงานตัวเอง ขณะกำลังจะถามว่ามีใครอยากได้ยาแก้หวัด แก้ไอบ้างไหม อิสราก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน
“ช่วงนี้เหนื่อยเป็นบ้า อยากไปเที่ยวทะเลชะมัด”
เล่นเอาเขาหันขวับกลับมาคอแทบหัก ฉีกยิ้มกว้างจนแทบถึงหู “พี่อาย พอดีเลย เราไปเที่ยวทะเลด้วยกันนะ ไปพรุ่งนี้ สามวันสองคืน พี่อายไปกับผมนะ”
กรกับพลชนะสำลักน้ำชากาแฟที่นั่งจิบ ไอโขลกกันทั้งคู่ แป๋วรีบส่งกระดาษเช็ดปากให้พลชนะแต่ไม่กล้ายื่นให้กรที่กำลังของขึ้นจนหน้าทะมึน “มันจะเกินไปแล้วนะ ขนาดกูนั่งหัวโด่อยู่นี่แท้ๆ มึงยังกล้า...ยังกล้า...”
ประสบการณ์และอายุที่เพิ่มขึ้นเป็นสิ่งที่ช่วยให้ชายหนุ่มไม่หลุดปากไปอย่างที่ใจคิด คำพูดเป็นสิ่งที่เรียกคืนกลับมาไม่ได้ คนจำเรื่องนี้จนขึ้นใจจึงเบนเป้าหมายไปทางเพื่อนที่นั่งรอลุ้นอยู่ไม่ไกล
“ไม่ต้องทำหน้าดีใจล่วงหน้าขนาดนั้นก็ได้ ไอ้พล” ขึงตาใส่ไอ้ท่าถอนหายใจคล้ายเสียดมเสียดายของพลชนะแล้วค่อยเอ่ยปรึกษา “มึงว่าจัดการยังไงดีวะ”
“ตบสั่งสอนสักสองสามป้าบ เอาให้จำใส่กะโหลก ถ้ายังไม่หลาบจำก็จับมัด ขึงพืดแล้วค่อย...”
“ตัวสร้างความร้าวฉานนะมึง” กรชี้หน้าเจ้าของคำแนะนำ กระแทกตัวลงนั่งฉุนเฉียว “พึ่งไม่ได้สักคน แตะไม่ได้อีกต่างหาก กูว่าสักวันกูคงไม่แคล้วโดนเมียลุกขึ้นมาขี่คอแน่ๆ”
“เฮ้ย กูล้อเล่น เอางี้ดิวะ ใส่หน้ากากเป็นคนดี หลอกให้มันตายใจ ดึกๆ ค่อยจับมอมเหล้า”
“ที่มึงแนะนำนี่ให้ทำกับใครกันแน่วะ กูชักงง”
“เดี๋ยวนี้โง่นะมึง ไอ้กร มันใช้ได้ทั้งคู่นั่นล่ะ ถ้าเป็นเมีย มึงก็ลากเข้าห้อง แต่ถ้าเป็นไอ้หน้าหมา มึงก็จับกดน้ำตายห่าซะก็สิ้นเรื่อง”
คนอื่นๆ นอกวงสนทนาชักเริ่มมีสีหน้าพิกลขึ้นทุกขณะ ขอบฟ้าจากหน้าแดงกลายเป็นหน้าเขียว แป๋วยืนอ้าปากค้าง มีก็แต่อิสราที่เริ่มยิ้มอย่างเห็นเป็นเรื่องสนุก ซึ่งในฐานะเจ้าของสถานที่ที่ดี ขอบฟ้าจึงรีบลุกไปหาผู้ชายสองคนที่ยังนั่งสุมหัววางแผนไม่เลิกรา
“เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว ทั้งคู่นั่นล่ะ กลับไปทำงานทำการกันซะที”
“พี่ยังกินกาแฟไม่หมดแก้วเลย” ทว่าพลชนะที่ยังแก้ตัวไม่จบดีก็ถูกเสียงโทรศัพท์มือถือดังขัดจังหวะ “ฮัลโหล ก็บอกว่าออกมากินข้าวเที่ยง... สามชั่วโมงแล้วไง ก็ร้านมันไกล... เออๆ รู้แล้ว เลิกบ่น จะกลับไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
แม้จะยังไม่อยากไป แต่พลชนะก็ยอมตัดใจ ฝืนยิ้ม “งั้นพี่กลับก่อนดีกว่า”
“อื้ม รีบกลับไปทำงานให้เสร็จเถอะแล้วจะได้ไปเที่ยวให้สบายใจนะครับ” เหมือนหว่านล้อมหลอกล่อให้เด็กทำการบ้าน ขอบฟ้ารีบหยิบกล่องแซนวิชที่เตรียมไว้ส่งให้ “เอาไปด้วยเผื่อหิว อย่านอนดึกมากนะ พี่พล เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว เจ็ดโมงนะ ห้ามสาย”
“คร้าบผม” พลชนะลากเสียงรับยิ้มๆ ยักคิ้วกวนๆ ส่งให้เพื่อนที่มองมาหน้าบึ้งอีกด้วย “เจอกันพรุ่งนี้”
สถานการณ์เหมือนจะเริ่มคลี่คลาย ขอบฟ้ากำลังนึกหาทางส่งชายหนุ่มอีกคนให้กลับไปโต๊ะทำงานจริงๆ เสียทีก็พอดีกับที่ประตูหน้าร้านถูกเปิดออกด้วยคนคุ้นเคย
“มาหลบอยู่นี่อีกแล้ว คุณกร” เลขาฆ่าไม่ตายเดินตรงดิ่งไปลากตัวเจ้านายทันควัน “ไหนบอกว่าจะแวะมาแป๊บเดียว นี่ถ้าไม่เกรงใจคุณฟ้า ผมจะยกโต๊ะทำงานลงมาไว้ในร้านให้จริงๆ นะ ลุกเลยครับ อีกสิบนาทีจะเริ่มประชุมแล้ว”
“อยู่แค่ตรงนี้เอง เดินห้านาทีก็ถึง” ยอกย้อนแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ หากต้องชะงักเมื่อปวินคลี่ยิ้มร้ายกาจ
“ลิฟต์เสียครับ” แล้วเจ้าตัวก็ถอนหายใจคล้ายกลัดกลุ้มเหลือประมาณ “ช่างซ่อมบำรุงบอกว่าคงต้องใช้เวลาซ่อมอีกเกือบสองชั่วโมง รวนทั้งระบบเลยล่ะ อันที่จริงเค้าก็รอจนถึงช่วงเวลาที่จะมีคนใช้ลิฟต์น้อยที่สุดถึงค่อยซ่อมแซม ผมก็พยายามโทรตามคุณก่อนช่างจะตัดระบบ เฮ้อ แย่จริงๆ นะครับเนี่ย ห้องประชุมก็อยู่ตั้งชั้นยี่สิบเจ็ด...”
รอจนแน่ใจว่าเลขาไม่ได้ล้อเล่น กรก็ตีหน้าขึง ตีหน้าเครียด หันขวับมาหาขอบฟ้า เล่นเอาเจ้าตัวรีบปฏิเสธล่วงหน้า
“ไม่ได้นะ ร้านเล็กแค่นี้ พี่จะลากมาประชุมกันหมดได้ที่ไหน แล้วกรรมการคนอื่นที่อายุมากๆ ก็มีตั้งเยอะ มันไม่ใช่เรื่องเลยที่จะบังคับให้เขาเดินลงบันไดมาหาพี่ถึงที่นี่ คนขาไม่ดีขึ้นลงบันไดเยอะๆ มันทรมานมากนะ อีกอย่าง ในเมื่อมันเป็นความผิดของพี่กร พี่ก็ต้องรับผิดชอบ ขึ้นไปหาพวกเขาเอง” ร่ายยาวเป็นชุด ขอบฟ้าเหลียวดดูนาฬิกาแล้วเร่งยิก “รีบไปได้แล้วครับ กว่าพี่จะไต่บันไดขึ้นไปถึงอีก เข้าประชุมสายขึ้นมาจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี”
“แต่...” ทำท่าอิดเอื้อนหากไม่มีคนเห็นใจ ก่อนที่กรซึ่งโดนลากไปถึงประตูจะเริ่มชักสีหน้าเตรียมหาเรื่องเหวี่ยงออก ขอบฟ้าก็ยกมือแตะแก้มชายหนุ่ม
“สู้ๆ นะครับ เดี๋ยวถ้าคืนนี้ปวดขา ผมจะนวดให้นะ” เอ่ยพร้อมรอยยิ้มทำให้กรมองนิ่งๆ แล้วก้มลงหอมแรงๆ แบบไม่สนสายตาชาวบ้าน
“ยี่สิบเจ็ดชั้นแล้วไงวะ ให้วิ่งรวดเดียวยังได้ ไป! ปั้น” กรเดินนำเลขาไปแล้ว ทิ้งให้ปวินส่ายหน้าขณะรีบเดินตาม ขอบฟ้ายืนหน้าแดง อิสรานั่งหัวเราะกึกกักกับแก้วกาแฟ เด็กแป๋ววิ่งกรี๊ดหลบไปหลังร้านโดยไม่ลืมคว้าปากกากับสมุดจดไปด้วย...
“งั้นพี่ก็ไปบ้างดีกว่า ขอกลับไปเก็บกระเป๋าเที่ยวก่อน” อิสราลุกขึ้นบิดขี้เกียจ แวะลูบหัวเจ้าของร้านที่ยังยืนยิ้มเฝื่อน “เจอกันพรุ่งนี้ เจ็ดโมงเช้าใช่ไหม แล้วอย่าลืมจองห้องเผื่อด้วยนะ”
ได้ยินแล้ว คนหน้าเจื่อนก็ยิ้มกว้างทันที ผงกหัวรับคำหงึกหงัก “แล้วเจอกันที่บ้านผมเลยนะ พี่อาย จำได้ใช่ไหมครับ”
ร่างสูงยกนิ้วท่าโอเคตอบกลับมาก่อนเดินถือแก้วกาแฟ เดินจากไปแบบเท่ๆ
กลับมาเหลือพวกเขาแค่สองคน ขอบฟ้าจึงเริ่มหันมาทำความสะอาดโต๊ะบ้าง ส่วนเด็กแป๋วยืนกอดสมุดบันทึกอันลึกลับพร้อมบ่น “ยอมแยกย้ายกลับไปทำงานกันแล้วก็ดีอยู่หรอก แต่พี่ฟ้าลืมไปหรือเปล่าว่าพวกนั้นดันไม่ยอมจ่ายค่ากาแฟกันสักคนนี่สิ”
ขอบฟ้าอึ้งไปเล็กน้อยก่อนหัวเราะออกมา ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงปล่อยผ่านแต่ตอนนี้... “ของพี่พลรวมลงบัญชีพี่กรไปเลย พวกนั้นเขาเพื่อนกัน ส่วนของพี่อาย แป๋วเอาลงบัญชีพี่”
“เขี้ยว” แป๋วว่าแต่ทำหน้ากรุ้มกริ่ม ขอบฟ้าเลยเดินไปเคาะหน้าผากอีกฝ่ายด้วยนิ้วเบาะๆ
“เขี้ยวแต่พี่ก็หาหนุ่มหล่อๆ มาให้แป๋วดู มาให้หาข้อมูลได้ถึงที่ใช่ไหมล่ะ เก็บสมุดไว้ให้ดีๆ นะ อย่าให้พี่กรเห็นเชียว ไม่งั้นได้เห็นคนแปลงร่างเป็นเฮียกร พ่อทุกสถาบันแน่”
“อ๊ายยย” สาวพันธุ์แปลกหลิ่วตา ทำท่ากัดปากมันเขี้ยวใส่เขาทีนึง “พี่ฟ้าน่ารักอะ”
เมื่อร้านกลับมาสงบเงียบอีกครั้ง ขอบฟ้าก็อมยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ พลชนะยังคงทำตัวเป็นพี่ชายที่ถึงจะงานยุ่งก็ยังเทียวไปเทียวมาให้เห็นหน้าบ่อยๆ และแม้จะไม่พบเจออักษรอีกเลย แต่เขาก็ดีใจยามได้ยินข่าวคราวฝ่ายนั้นจากปากผู้เป็นพี่ชายอย่างอิสราว่าอักษรกำลังเตรียมตัวเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ เจ้าตัวฝากคำขอโทษมาถึงเขา ถึงจะไม่แน่ใจนักว่ามาจากปากใครกันแน่ ทว่าขอบฟ้าก็ยิ้มรับคำดังกล่าวอย่างเต็มใจ
นี่ล่ะ อย่างที่บอก ชีวิตของเขาก็ยังคงเรียบง่าย ไม่หวือหวา มรสุมที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปช่วยทำให้เขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แม้จะทิ้งร่องรอยบอบช้ำไว้บ้างแต่เขาก็ยินดีที่ทุกอย่างจบลงได้ด้วยดี
แม้หนทางข้างหน้าอาจจะมีอุปสรรคหรือปัญหาเกิดขึ้นอีก แต่เขาก็พร้อมจะเผชิญกับมัน เพราะเขามีคนที่แสนสำคัญอยู่เคียงข้าง คนสำคัญที่เขาเคยสัญญาแล้วว่าจะไม่ยอมปล่อยมือ จะไม่ทอดทิ้ง ไม่หนีหายไปเด็ดขาด
เสียงข้อความดังจากโทรศัพท์ เมื่อหยิบมาดูก็พบว่ามาจากคนที่เพิ่งออกจากร้านไปเมื่อครู่
‘ถึงห้องประชุมแล้ว เจ๋งปะล่ะ ไว้เลิกงานแล้วจะรีบไปหา ตั้งใจทำงาน อย่านอกใจกูล่ะ คิดถึงและรักมาก’
ข้อความชวนให้กดลบทิ้ง แต่ขอบฟ้าก็ไม่เคยลบลง นอกจากบ่นพึมพำพร้อมรอยยิ้ม
“...รักเหมือนกันครับ”
++++++ จบ ++++++
-
ID: TBL-835-184
(http://www.mx7.com/t/b7b/TVgaFI.jpg) (http://www.mx7.com/view2/zguQYWfMXgJKDD8Q) (http://www.mx7.com/t/a3c/IbpZit.jpg) (http://www.mx7.com/view2/zguUdAdNs3WtcaKk) (http://www.mx7.com/t/e27/kNLEn2.jpg) (http://www.mx7.com/view2/zguVOui4z9Sa7lr8)
เปิดจองPre-orderนิยาย Rough and Tender และ Fallen and Destined (ขนาด A5 เข้าเล่มไสกาว)
Story: DD.
Cover: Waenaglariel
Artwork: Jirito De Las Espadas
กำหนดการปิดจอง (ปิดการชำระเงิน) คือ วันจันทร์ที่ 15 กันยายน 2559 เวลา 24.00น.
Rough and Tender (Boxset) สำหรับ Pre-order ราคา 860 บาท (ไม่รวมค่าส่ง) ประกอบด้วย
1. หนังสือ Rough and Tender (272 หน้า) และ Fallen and Destined (352 หน้า รวมตอนพิเศษในเล่ม 19 ตอน)
2. Box จั่วปัง
3. แถมฟรีที่คั่น2ใบ+โปสการ์ด1ใบ
4. แถมฟรีเรื่องสั้น "กาลครั้งหนึ่ง" ขนาด A5 จำนวน 16 หน้า
Rough and Tender (Set) สำหรับ Pre-order ราคา 640 บาท (ไม่รวมค่าส่ง) ประกอบด้วย
1. หนังสือ Rough and Tender (272 หน้า) และ Fallen and Destined (352 หน้า รวมตอนพิเศษในเล่ม 19 ตอน)
2. แถมฟรีที่คั่น2ใบ+โปสการ์ด1ใบ
3. แถมฟรีเรื่องสั้น "กาลครั้งหนึ่ง" ขนาด A5 จำนวน 16 หน้า
สิทธิพิเศษสำหรับผู้ Pre-order นิยาย Rough and Tender และ Fallen and Destined
1. สามารถซื้อเรื่องสั้น "Under the Same Blue Sky" ได้ในราคา 70 บาท + ฟรีค่าส่ง เมื่อ Pre-order พร้อม Rough and Tender
2. สามารถซื้อโปสการ์ดเพิ่มได้ในราคา 20 บาท+ฟรีค่าส่ง เมื่อ Pre-order พร้อม Rough and Tender
ภายหลังรอบจอง
1. ทางเราขาย Rough and Tender (Boxset) ราคา 860 บาทต่อชุด (ไม่รวมค่าส่ง) Rough and Tender (Set) ราคา 640 บาท (ไม่รวมค่าส่ง)***ราคาเดิมแต่ไม่มีเรื่องสั้น "กาลครั้งหนึ่ง"
2. ในส่วนของร้านค้าอื่นราคาต่อชุดจะปรับขึ้นเป็น 890 บาทต่อชุด (ไม่รวมค่าส่ง) และ Rough and Tender (Set) ราคา 670 บาท (ไม่รวมค่าส่ง)***ไม่มีเรื่องสั้น"กาลครั้งหนึ่ง"
สามารถเข้าไปดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ DD.Shop (http://ddnovel.lnwshop.com)
-
รอเล่มค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษม้ากกดก
-
กดตั้งแต่ยังไม่ขึ้นว่าตอน 20 อ่า
แปลกใจมากที่มาอัพ ดีใจ กรี๊ดดดดดดดด :กอด1:
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะคะ. คนอัพด้วย
พี่กรคือน่ารัก เวอร์ชั่นกรโตแล้วนี่หมั่นเขี้ยวจริง
ฟ้าเองก็รับมือกับชายหนุ่มที่เข้ามาพัวพันอย่างง่ายๆเลย
คิดว่าคนอ่านคงเป็นแป๋วกันทุกคนแน่ๆ 5555555
เรื่องนี้คือรอทุกวันจันทร์เลย เป็นอะไรที่ทั้งกดดัน คาดหวัง ลุ้น
ในที่สุดก็มาถึงตอนจบ ที่ทุกอย่างแฮปปี้
ขอบคุณวันเวลาที่ทำให้ได้รู้จักการเติบโตของตัวละครแต่ละตัว
ประทับใจค่ะ
-
จบแบบเรียบง่ายย ฟ้ามีความสุขซะที
ขอบคุณนักเขียน และ คนโพส นะคะ ที่นำเรื่องดีๆ มาให้อ่านค่ะ ^^
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คิดถึงๆ
-
Sweet ending มากกว่าที่คาดอีกนะนี่
คนละฟิวกับตอนต้นเรื่องเลย แต่ก็ถือว่าสรุปได้นุ่มนวลนะคะ
-
จบด้วยดี :katai2-1: :pig4:
รอหนังสือค่ะ
-
ทุกคนโตขึ้น รู้จักกควบคุม แก้ปัญหา ผลที่ออกมาเลยน่ารักแบบนี้
ใจหายเหมือนกันที่เรื่องนี้จบ เป็นเรื่องที่รออย่างใจจดใจจ่อ ถ้าในช่วงนี้ยกให้เป็นนิยายที่ชอบอันดับต้นๆเลยค่ะ :mew1:
ขอบคุณคนแต่ง ขอบคุณคนโพสต์นะคะ
-
งือออ น่ารักอะ ขอบคุณพี่ดีดีและคนโพสต์มากนะคะ
รักเรื่องนี้มากอะ รักฟ้า รักกร
อยากอ่านตอนพิเศษจังเลยค่ะ
-
ไม่อยากให้จบเลยยยย
-
คือสำหรับเราเรื่องนี้ได้สร้างจุดหมายและระยะทางทางที่ทั้งเจ็บปวดกับการรอและมีค่ากับที่ได้อ่าน. รักมากบอกได้เลย. ความรู้สึกต่างๆมันช่างสวยงามเสมอมา
-
หลงรักกรเลย
ยังคงน่ารักแบบหมาบ้าเสมอต้นเสมอปลาย
ดีใจที่สุดที่ฟ้ามีความสุข ได้พี่พลกลับมา ได้พี่อายมาอีกคน
ขอบคุณที่ทำให้เราได้มีความสุข
-
งวดนี้ฟ้าแสบซ่อนใน น่าจะรู้ว่ากรอยากไปสองต่อสอง
แต่ฟ้าอยากมีความทรงจำดีๆกันใหม่
แถมยังแอบดึงอายมาปิดประเด็นเลือกพี่หรือพลอีกตะหาก
ขอบคุณกับเรื่องสนุกๆๆๆๆ สุดประทับใจจ
-
จบแล้ว มีความสุขสักทีเนอะฟ้า มีแฟนน่ารักอยู่ในโอวาท ติดเมียมากด้วย
แถมยังมีพี่ชายที่น่ารักอีกตั้งสองคน ดีจัง คนอ่านมีความสุขกับน้อง
พี่กรหวานมาก มีหอมเมียแรง ฮึดมากได้กำลังใจจากเมีย หวานจริงๆ บอกรักตลอด
ขอบคุณค่ะสำหรับนิยายดีๆ
-
โอ้ยย กรน่ารักอะ เขินมาก
หลงขอบฟ้ามาก รักมาก โอ้ยยยยย จิกหมอน
ดีใจกับขอบฟ้ามากๆที่ชีวิตตอนนี้มีความสุขดี
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆนะคะ
เราชอบเรื่องนี้มากเบย
จะติดตามผลงานของคุณ DD ต่อไปเรื่อยๆนะคะ
หวังว่าจะมีออกมาให้ติดตามเร็วๆนี้นะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่าา
-
จบหวาน แต่ก็ยังปวดหัวกับอิพี่กรตลอดๆ :ling2:
ข้องใจเรื่องพี่เมฆจัง รายนั้นก็ดราม่า :hao6:
-
:katai2-1: :pig4:
-
ในที่สุดก็มีวันนี้ วันที่เรื่องนี้จบ
ฮืออออ น้ำตาจะไหล
รักพี่กรกับน้องฟ้าที่สุดเลย
:กอด1:
ปล. เราสั่งจองหนังสือแล้วนะ o18
-
จบแล้วแบบซึ้งๆและเหงานิดนึง
อยากได้ตอนพิเศษ
อยากให้กรกับกับฟ้ามีความสุข
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
หวานๆๆ
มีตอนพิเศษมาให้ด้วยนะครับ
ชอบๆๆๆ
-
พี่กร มีสติมากขึ้นนะคะ แล้วก็หวานมากขึ้นด้วย อิอิ
-
จบ?
-
จบแบบมีความสุข
หนุ่มๆล้อมรอบเชียวนะฟ้า ไม่ฟินงานนี้จะฟินงานไหน o13
-
ดีใจกับฟ้า อต่ยังอยากอ่านฉากหวานๆอีกอ่า
-
จบแล้วอ่า.... แอบใจหาย ที่จะไม่ต้องรอเรื่องนี้อัพทุกอาทิตย์อีกแล้ว... :mew4: แต่ก็รู้สึกโล่งใจ
ที่จบแบบฟ้ามีความสุข มีความสุขกันทุกฝ่าย พี่กรก็ติดเมียมากหลงเมียสุดๆ 555555555
โคตรน่ารักเลย แถมเชื่องมากๆค่ะ ฟ้าพูดอะไร อ้อนนิดๆหน่อยๆ ก็ตามใจซะหมด
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ เดี๋ยวไปจองหนังสือแปปป อิ :hao7:
-
แฮปปี้เอนดิ้งสุดๆ ทั้งหวาน ทั้งฮา
o13 :impress2:
อิจฉาแป๋ว ได้เห็นฉากฟินๆฮาๆบ่อยๆแน่นอนเลย
เพราะมีแต่คนหล่อๆ เทียวไปเทียวมาที่ร้าน คึคึ
:laugh:
ชอบพระเอกแบบพี่กรอ้ะ โหดและกวนกับคนอื่น แต่น่ารักเวลาอยู่กับฟ้า
:กอด1:
อยากให้พี่พลมีแฟนซะที 5555
แต่ๆๆๆๆๆ .... พลกับอายก็น่าจิ้นอยู่นะ กรี๊ดๆ ขอชงคู่นี้
:o8:
สุดท้ายขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพส
รอติดตามเรื่องอื่นๆต่อไปนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้อ...จบแบบ happy ลุ้นอิพี่กรแทบตาย...ปากร้ายแต่รักจริงนะเออ..
-
อ่านมาต้ังแต่ต้นจนจบ จำไม่ได้ด่าอิกรไปเยอะแค่ไหน? คร่าวๆว่าด่าเกือบทุกตอน ยกเว้น 2-3 ตอนหลังๆช่วงท้ายนี่แหละ อารมณ์ประมาณ มันใช่อิกรคนเดิมไหม? แฝดหรือเปล่า? เรื่องนี้ เนื้อเรื่องสนุกพอๆกับคอมเม้นท์คนอ่าน ดุเดือดสูสีกันมาก 5555 เป็นอีกเรื่องที่ได้อรรธรส มันส์ ไม่เหมือนใคร ชอบค่ะ ขอบคุณคนแต่ง ขอบคุณคนโพสนะคะ จะติดตามไปตลอดทุกๆเรื่องค่ะ :กอด1: :L2: :pig4:
-
รอหวานต่อในเล่มก็ได้ แบบยังบริโภคน้ำตาลไม่พอกับน้ำตาที่เสียไปยาวนานเลย ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้มากค่ะ
-
ฟ้า นั้นฮันนีมูนนะ ทำไมชวนเยอะจังละ
เริ่มสงสารพี่กร
-
มันจบแล้ว ทีนี้จะหาพระเอกที่น่าด่าทุกตอนจากที่ไหนอีก ถึงหลังๆ จะทีมกรก็ตาม มีความสุขซะทีนะฟ้า เจอมรสุมตั้งแต่ต้นเรื่อง เรื่องนี้สนุกมากค่ะ ขอบบคุณคนแต่งนะคะที่แต่งเรื่องสนุกๆ แบบนี้ :mew1:
-
ชอบอ่ะ
-
ตอนจบนี่ทิ้งให้คิดตามมากๆ เลยค่ะ ในแง่ที่ว่า พลชนะอาจจะกำลังเจอคู่ปรับในตัวอาย และอาจจะได้พัฒนาเป็นคู่รัก ว้าย...ดิฉันชิบพลชนะกับอายมากๆ เลยค่ะ ถ้าทั้งสองคนนี้เจอกัน ไม่รู้ใครจะหมู่หรือจ่า แต่อ่านไปก็คิดอย่างนี้จริงๆ นะคะ ยิ่งตอนพลชนะบอกว่าให้จับขึงพืดแล้วก็... นั่นน่ะ แอบจินตนาการว่ากระทำกับอายเลยนะ โฮะๆๆๆ พี่อายนี่เป็นผู้ชายที่น่ารักจริงๆ นะคะ ยิ่งตอนเข้ามาทำให้ทั้งกรและพลชนะกลับมาสามัคคีกันต่อหน้าศัตรูคนเดียวกันแล้วยิ่งชอบ ดูเขาสิ...เข้ามาซื้อกาแฟกิน แล้วก็จากไปอย่างเท่ๆ (ถึงแม้จะไม่ได้จ่ายตังค่ากาแฟก็ตาม) นี่ถ้าไม่มีกร ดิฉันก็อยากเชียร์ให้ได้คู่กับขอบฟ้าอยู่หรอก
ขอบคุณสำหรับการเขียนนิยายเรื่องยาวเรื่องนี้มาแบ่งปันกันอ่านนะคะ ติดตามมานานตั้งแต่ภาคมัธยม กระทั่งมาถึงตอนนี้ ได้เห็นพัฒนาการของทั้งขอบฟ้าและกร ได้เห็นว่าความรักทำให้ทั้งสองเปลี่ยนไปยังไง แม้ว่าใครบางคนอาจยังมีนิสัยเหมือนเดิม แต่ก็ยังพยายามเปลี่ยนเพื่อคนที่ตนรัก เรื่องนี้ชอบมากๆ แม้อารมณ์จะไม่เหมือนนิยายแนวรอมคอมเรื่องอื่นของคุณดีดี. แต่ก็สนุกมากๆ เลยค่ะ
ยังไงจะรออ่านเรื่องใหม่ต่อไปนะคะ อ้อ...เข้าไปกดสั่งซื้อหนังสือแล้วค่ะ อยากได้มาถือในมือเร็วๆ จังเลย
^_______^
ปล. น้องแป๋วนี่ยังไง นางจิ้นแล้วก็เขียนนิยายวายหรือคะ? เขียนเกี่ยวกับใคร? อย่าบอกนะว่าเขียนกรกับพลชนะ ฮ่าๆ เห็นฟ้าบอกว่า "อย่าให้สองคนนั้นรู้นะ" ฮ่าๆ
-
รักพี่กรมากกกกจากตอนแรกด่านางกระจัดกระจาย
จบภาค 1 คือฉากหวานแทบไม่มี แล้วความคิดของฟ้าก็วกวนมากจนแอบรำคาญ
ส่วนพี่กรก็เลวตามประสานาง แต่ก็รู้สึกว่านางยอมให้ฟ้า
พอมาภาค 2 ขำพี่กรมากตอนหวานๆ
เลยรู้สึกว่าพัฒนาการของตัวละครโตตามวัย
โดยเฉพาะพี่กรกัยฟ้า
สนุกมากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
-
จบแล้วววว ไม่อยากให้จบจริงๆ :mew2:
ชอบเรื่องนี้มากกก ขอบคุณ ไร้ท :pig4: :pig4: :pig4:
อยากให้มีตอนหวานๆ ของพี่กร ขอบฟ้า :ling1: :ling1: :ling1:
ที่ผ่านมามีกระจึ๋งเดียว น้อยยยย :mew6:
ขอตอนพิเศษ นะ :z3: :z3: :z3:
ให้คนอ่าน จินตนาการต่อ ตอนไปทะเล หรอ ไร้ท ใจร้ายไปนะ o22
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบได้หวานละมุนละไมมาก
เรื่องนี้ฟ้าเป็นคนที่ซื่อบื้อ เอ๋อ มึน ซึน มาก
กรก็โคตรจะเชรี้ยยยยเลย
แบบว่าเรื่องนี้อ่านแล้วน้ำตานองเกือบทั้งเรื่องเพราะแอบสงสารสารฟ้ากับพี่พล :hao5: :hao5:
พี่พลเป็นผู้ชายที่แสนดีมากๆอ่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ สนุกมากๆ น่ารักอย่างบอกไม่ถูก
-
จบแล้วอ่ะ ดีใจกับฟ้ากร น่ารักที่สุดดด
จะมีตอนพิเศษไหมน่ะ
-
กว่าจะรักกันได้ คือกรอ่ะ เข้าใจนะเพราะเป็นพระเอกสไตล์ดราม่ามีเกลื่อนกลาด แต่นางเอก ขอบฟ้า เพิ่งเคยเห็นแนวนี้ แต่ก็สนุกนะแต่ความคิดพระเอกเห็นชัดเข้าใจง่ายแม้ไม่ต้องมีพาร์ทพิเศษ รักกันนานๆเน้อออ
-
รักพี่พลมาก คนดีของฉัน ดราม่าแรงนึกว่จะจบแบบตายจากกันเลยทีเดียว น่าสงสารทุกคนเลยยนน ปวดใจ
-
ปวดตับ
หน่วงจิต
แต่ก็ละมุน
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
อย่าถามว่าอ่านไปกี่รอบ
อย่าถามเลยบยยย~~~
ความสุข. ความอิ่มเอมคืออะไร
คำตอบมันคือพี่กร. เฮ้ยยยยเรื่องนี้
ขอบคุณนะะะ. ขอบคุณความสุขข
รอเล่มนะคะะะะ
-
o13 o13 o13 ชอบอ่ะ อ่านรวดเดียวจบ
ภาษาดีมากเลย ชอบพล็อต ชอบตัวละคร ทุกอย่างมีเหตุมีผล
ยกนิ้วให้เลย o13
-
สนุกมากเลยค่ะ...ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆๆเรื่องนี้นะค่ะ
ตอนแรกอ่านๆไปสงสารฟ้ามากแต่ก็เป็นเเรื่องที่ครบรสดีค่ะ
ส่วนตัวนะยังไม่ออยากให้เรื่องของน้องฟ้าจบเลยยังอยากเห็นน้องมีความสุขต่อไปแต่จบแบบรู้ว่าน้องจะมีความสุขกับคนที่รักก็ดีใจมากช่างเป็นตัวละครที่ทำให้รู้สึกอยากปกป้องดูแลจริงๆๆนะ :pig4: :pig4:
-
นึกภาพพี่กรหน้านิ่งๆและหอมแก้มฟ้าแรงๆโอยยย เขินตัวแตกเขินแทนฟ้า 55
อิพี่กรโหมดหวานนี่มันน่ารักมากมายเลย ดีใจกับฟ้ามีความสุขสักที
ชอบเรื่องนี้มากมาย เดี๋ยวจะวิ่งไปจองหนังสือ อยากได้เก็บไว้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ภาษาสวยอ่าาาา อ่านได้ลื่นนนมากค่ะ รวดเดียวจบ 555 ยังคิดอยุ่ว่สถ้ามารอเป้นตอนเหมือนคนอื่นนี่คงลงแดงแน่ ๆ :laugh: // ส่วนตัวชอบตอนที่ กรคิดว่า ฟ้าจะโดดตึกมาก มันอินมากจริง ๆ "มานี่มา" คำอด๋วคือใจสั่นอ่ะ // ตั้งชื่อตัวละครครีเอตมากก ทิวหมอก ขอบฟ้า ปลายฝน :katai2-1:
-
เป็นเรื่องที่น่าอ่านมากๆคร่ะ ติดงอมแงมมาตลอด
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านกันนะคร๊ะ
-
หน่วงบีบหัวใจทั้งเรื่องแต่จบแบบสวยงามมีความสุขมาก มีความสุขสักทีนะฟ้านะ อ่านๆไปละก็ชอบกรนะแม้มันจะชั่วไปบ้างแต่มันก็รักของมัน ฮืออออ อยากอ่านตอนพิเศษ
-
เป็นนิยายคุมโทนหม่นที่อ่านแล้วอดอัดหัวใจมากค่ะ เราว่าฟ้านี่ไม่ได้น่าสงสารนะ คนอื่นๆต่างหากที่โดนความเลือดเย็นของฟ้าเล่นงาน
-
อ่านมาสามวันถึงจบ.ดีใจจังที่ได้อ่านแล้วได้อ่านตอนเขียนจบแล้ว นิยายสนุกมากเขียนดีมากเลย ความจริงแอบงงๆฟ้านะทำไมถึงได้รักกรได้เริ่มต้นก็มาจากเรื่องแย่ๆ แต่กับพลซึ้งไม่ได้ทำผิดอะไรเลยทำไมฟ้าถถึงไม่รัก แต่อย่างว่าเรื่องของหัวใจตอบยาก อยากบอกว่าอ่านแล้วอึดอัดมากๆดราม่าสุดอ่สนไปน้ำตาร่วงไป แต่กับวางไม่ลงปกติไม่ได้ชอบเรื่องอึดอัดนักมันบีบหัวใจแล้วจะเลิกอ่านแต่เรื่องนี้สนุกมากวางไม่ลงดีใจที่อ่านจนจบตอนหลังๆหวานมากชองทั้งกรพลแลับก็อายตอนจบเลยน่ารักมากๆ อ่ออยากบอกว่าประทับใจกรตอนที่บถามฟ้าว่าหัวเรากรทำไม ช่วยบอกเขาทีเขาอยากทำให้ฟ้าหัวเราะอีก เป็นอะไรที่อบอุ่นหัวใจมากๆเลย^^ สุดท้ายแล้วขอบคุณนักเขียนนักเขียนนะคะที่เขียนนิยายดีดีมาแบ่งปันใอ่าน มีความสุขมาากๆที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบน่ารักดี 555555
ฟ้าผ่านอะไรมาเยอะ มีความสุขจริงๆซักที
-
เป็นแฟนนิยายของคุณดีดีค่ะ ชอบสไตล์การแต่งและการวางพล็อตมาก เรื่องนี้ก็ติดตามอ่านมาเนิ่นนาน จนพอลงตอนจบ เราต้องย้อนกลับไปอ่าน Fallen and Destined ตั้งแต่ต้นจนจบอีกรอบ เพื่อความต่อเนื่อง... จบได้หวานมาก ชอบค่ะ แต่มีข้อสงสัยที่ค้างคาใจหลายเรื่อง ถ้าเคลียร์ได้ก็คงจะดี แต่กำลังจะจัดพิมพ์แล้ว คงเป็นไปไม่ได้ อย่างเช่น กรกลับมาเป็นผู้บริหารใหญ่ในบริษัทที่ฟ้าทำงานอยู่ เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆหรือเปล่า , กรรู้ได้อย่างไรว่าฟ้ามีอาการเจ็บขาเรื้อรัง แค่เห็นรอยแผลก็เดาได้เลยหรือ , ' น้องโอ้ ' ดูเหมือนหายไปจากเนื้อเรื่องซะเฉยๆ ทั้งที่พี่อาย ก้าวเข้ามาเป็นพี่สนิทของฟ้าในช่วงหลังๆน่าจะกล่าวถึงเรื่องราวระหว่างพี่อายกับน้องโอ้ซักนิด , น้องโอ้รู้เรื่องกรกับฟ้าได้อย่างไร ทั้งที่ตอนโทรหาฟ้า กรไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นคนรับสาย , พี่พลตัดใจจากฟ้าได้ง่ายเกินกว่าความคาดหมายจริงๆ และพี่พลกลับมาเป็นเพื่อนกับพี่กรได้อย่างไร น่าจะกล่าวถึงซักนิดนึง
รู้สึกเนื้อเรื่องช่วงหลังรวบรัดตัดความมากค่ะ ไม่ค่อยเคลียร์เท่าไหร่ แต่ถึงอย่างไร ก็ยังชื่นชอบงานเขียนของคุณดีดีเสมอ เป็นนักเขียนไม่กี่คนที่ทำให้เราอ่านแล้ว น้ำตาปริ่มเพราะความหน่วงของเนื้อเรื่องได้
-
ขอบคุณ คนโพส
ขอบคุณ คนเขียน
รักฟ้ารักกร
-
รวมทุกข์รวมสุขกับฟ้ามาผ่านไปได้ก็รู้สึกดีใจและใจหายที่จะไม่ได้อ่านอีกแล้ว :L2:
-
หลงเสน่ห์ฟ้าแล้วสิกรเอ้ย รีบๆรู้ใจตัวเองแล้วทำให้มันถูกต้องซะยังไงชั้นก็ทีมแก :hao3:
-
ดีจริงๆอ่ะชอบ ชอบมาก มากจริงๆ 555
รักตัวละครทุกตัว มีตัวตน มีความสำคัญ
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก โคตรรัก โคตรชอบเลย
หือออ อยากอ่านอีก
-
สุดท้ายเราก็อดทนอ่านจนจบจนได้จากตอนแรกๆว่าจะอ่านแค่ภาคแรกก็พอแล้วดีนะที่กัดฟันช้ำเลือดช้ำหนองกับความอึนมึนเฉื่อยของฟ้าและความซึนของกรพออ่านจบมันทำให้เราตบเข่าฉาด ว่า บร๊ะ มาถูกทางแล้วที่ไม่ทิ้งเรื่องนี้ไว้กลางทาง :hao3:เพราะบทสรุปเรื่องทั้งคู่เป็นอะไรที่ดีงามมากเหมือนเราเห็นความเจริญเติบโตของเด็ก2คนตั้งแต่แรกเริ่มเป็นเด็กมหาลัยยันทั้งคู่เติบโตพอที่จะใช้คำว่าคุ่ชีวิต รู้สึกเหมือนพ่อแม่ที่ส่งตัวลูกเข้าหอไงงั้น :mew4: เหนือสิ่งอื่นใดดีใจที่กรมีความอ่อนโยนที่มันอยู่ลึ๊กลึกของกรที่ เอิ่มม ฟ้ามองเห็นคนเดียวอ่ะนะ :ruready แต่ฟ้าก็รักของเค้าล่ะนะ มิเสียแรงที่เป็นทีมกรตั้งแต่ตอนกรมันชั่วๆ :katai3: ส่วนพลคนดีที่ไม่มีที่ยืนในเรื่องนี้ คนเขียนได้โปรดจัดเรื่องหน้าให้พลได้เป็นพระเอกทีเถ๊อะ บอกพลทีว่าชั้นชอบเค้า :impress2: :กอด1:
-
รักฟ้า อ่ะทำไมฟ้าเป็นคนมองโลกในแง่ดีอย่างนี้ ตอนนแรกแอบเคืองพี่กรนะ ปากแข็งไปไหน โหดไปนะ พอมาหลังเริ่มเข้าใจพี่กร นะ เพราะฟ้าซึนๆพี่กรเลยไม่มั่นใจ ส่วนพี่พล เป็นพระรองที่ดีที่สุดในโลก ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างฟ้าตลอดเวลา รักเหมือนกันนะคะ
ขอบคุณทั้งคนเขียนและคนโพสที่นำนิยายดีมาให้อ่าน ... :กอด1:ไปกดจองนิยายอย่างว่อง
-
ในชีวิตจริง คนอย่างขอบฟ้านี่รับมือยาก เหมือนไผ่ลู่ลม
เสียดายพี่พล เป็นหนุ่มแสนดีที่มีด้านดาร์ค เหมาะกับการเป็นพระเอกอย่างยิ่ง 555 อย่างพี่กรนี่มันมีแต่ดาร์ค ผันไปเป็นตัวร้ายน่าจะรุ่ง :hao7:
ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ :pig4:
-
จบแล้ว...ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่มีครบทุกรสครับ
-
ภาค2นึกว่าดราม่าอึดแต่พี่กรน่ารักกว่าที่คิด
จบแฮปปี้แบบนี้ฟ้าเข็มแข็งขึ้นจริงๆ
รอซื้อเล่มอยากอ่านตอนพิเศษมากมาย
-
ขอบคุณครับ เป็นเรื่องที่อ่านได้เรื่อย ๆ
จริง ๆ แล้ว เหมือนจะสั้นไปหน่อย สามารถใส่รายละเอียดเพิ่มได้มากกว่านี้เยอะเลยครับ
-
ชอบมากกกกกชอบขั้นสุดดดดถึงขั้นไม่หลับไม่นอนน555555555555
ปล.อยากอ่านตอนพิเศษจัง :mew6:
-
อ่านเรื่องนี้ชอบ พี่กร ฟ้า พี่พล น้องฝน มากเลยค่ะ ไม่ชอบโอ้อย่างแรงดีใจมากที่พลไม่ได้คู่กับโอ้ อยากให้พพลคูกับน้องฝนมากเลยค่ะน้องฝนน่ารัก
-
อ่านมาตั้งแต่ต้น ถ้าไม่บอกนี่คงไม่รู้ว่ากรเป็นพระเอก
คิดอยู่ว่าจะหักมุมภาค 2 ประมาณว่ากรไปเรียน แล้วพลก็กลับมาคบกับฟ้า
แต่นี่มันคืออะไร พระเอกถูกวางตัว(ชั่วๆ)ไว้ตั้งแต่ต้น ขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้นะกร
ฟ้านี่ก็แปลก ทั้งโดนขู่ โดนทำไม่ดีใส่ตั้งเยอะ ยังไปรักกรได้ แถมไม่โกรธอีกต่างหาก พ่อพระเหล่อเกินพ่อคุ๊ณ
นี่คือร้องไห้สงสารฟ้ามาก มีภาคต่ออีกมั้ยคะ แบบตอนพิเศษหลาย ๆ ตอน ให้ฟ้าได้เอาคืนกรแบบแสบ ๆ บ้าง
:katai4: :ling1:
-
เหนื่อยแทนฟ้าเหลือเกินลูกเอ้ยยย
ชีวิตหนูนี้หนอ เศร้าแท้
ส่วนอิพี่กรนี่ก็เหลือเกินเนาะ
เด็กผู้ชาย ยิ่งรักยิ่งแกล้งงี้หรอ เอ๊อออ
:pig4:
-
:L2: โอ้ยยยยย หวานจนมดขึ้นคอม หมั่นใส้พี่กร
เรื่องนร้กสนุกมากค่ะ อ่านแล้วครบรสชาติ
อ่านไปยิ้มไป ร้องไห้ไป ด่าพระเอกไป ด่านายเอกไป ด่าพระรองไป
โอ้ยยยยย ม่วนขน๊าด
ขอบคุณนิยายดีๆนะคะ เป็นกำลังใจให้คร้า
-
ขอตอนพิเศษหน่อยน่า
-
ก่อนอื่นต้องขอบคุณคุณDDมากๆ ทำให้เราได้อ่านเรื่องดีๆอย่างนี้
ครั้งแรกที่เข้ามาอ่านกลางๆเรื่องคิดว่าจะอ่านจบไม๊ชีวิตฟ้ารันทดเหลือเกินเราพยายามทำความเข้าใจกับฟ้าในการตัดสินใจทำหลายๆอย่าง
จนมาถึงภาค2 ก็สรุปได้ว่าชีวิตจริงๆคนเรามันคิดได้ไม่เหมือนกันหรอกตัวแปรหลายๆอย่างไม่เหมือนกันกลับกันถ้าเป็นเราคงไม่สตรองได้ขนาดนั้น
ฟ้าคือนายเอกที่สตรองมากกก. แม่ก็คือแม่จริงๆนับถือนาง
ส่วนตัวพี่พลเราว่าพี่พลไม่ได้มีแค่ฟ้าหรอกหนุ่มรวยเหมือนกับกรอย่างนั้นแต่พี่พลแสดงให้ฟ้าเห็นในส่วนนี้
แต่ความที่กรนั้นมันบ้าอำนาจมากไปทำให้เราคิดอยากให้ฟ้าหนีไปไกลๆหล่ยครั่งแต่ติดที่ฟ้ารักกรนี้ซิ
อ่านจบแล้วอินมากคงต้องอ่านอีกรอบ ให้สาใจ
555 ชอบเรื่องนี้มากๆ
-
ฟ้าเป็นคนที่น่ารำคาญที่สุดในโลก
-
เาอ่านถาค2ตอน4 แล้วแบบ ฟ้าน่ารำคาญมาก อยากเป็นคนสำคัญของใครพอได้เป็นก็ไม่เอาเขาข้ออ้างสาระพัดแล้วตอนนี้มาร้องไห้คือเพื่อ? เอากับพี่พลไปสิ คือแบบ ไม่รักก็ยังให้คว่มหวังเขาสรุปคนที่ร้ายที่สุดคือฟ้า คนที่น่าสงสารสุดคือพลอะ ดีให้ตายก็ได้แต่หวังลมๆแล้งๆแค่นั้น อ่านต่อค่ะ แค่ระบาย555
-
สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบ
กว่าจะ happy
ต้องเสียน้ำตาไปเยอะเลย
:กอด1: :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
ดีใจที่กรกับพลกลับมาคุยกันได้
-
ขอบคุณ คุณดีดี ที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่าน
ขอบคุณ คนโพส์ ที่ทำให้เราได้อ่านเรื่องดีๆ
ขอบคุณ ตัวเราเองที่คลิ๊กมาอ่านเรื่องดีๆ เรื่องนี้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แรกๆๆ อ่าน นึกหงุดหงิดนายเอกเล็กๆๆ ที่แบบอ่อนแอซะจนรำคาญ เฮ้อออออ
แต่ก็อะนะ ทุกอย่างทุกการกระทำทุกความคิดล้วนมีที่มาและที่ไป พออ่านไปเรื่อยๆๆ ก็เข้าใจ
สนุกมากเลยค่ะ เป็น 1 ในไม่กี่เรื่องที่ต้องอ่านต่อเนื่องกันจนเลยเวลานอนเลย
ขอบคุณมากนะคะ
-
ติดตามอ่านมา2วัน เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ตี 3 ตื่นไปทำงานจนเพื่อนทักว่า ทำไมทำหน้าฟินๆ
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขมาก เหมือนเป็นแนวที่ตามหามานาน เป็นแบบที่ชอบขอบฟ้าก็ยังคงนิสัยของตัวเอง กรก็ยังคงนิสัยของตัวเอง แต่ต่างคนต่างปรับตัวเข้าหากันได้.....มันดีมากจริงๆ ฟิน
ขอชมการเขียนของคนแต่งที่เรียบเรียงได้ดี และสามารถจินตนาการตามได้อย่างดี
เรื่องนี้ทำให้เราประทับใจหลายเรื่องอยู่มาก ทั้งคำพูดของตัวละคร ไม่เข้าใจว่าบางที่มันก็แค่คำพูด แต่ทำไมเราถึงอินจัง
นับถือฝุดๆ ยิ่งเวลากรเรียกขอบฟ้าว่า "ฟ้า" รู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนเลยจริงๆ ไม่เรียกบ่อย แต่เรียกทีฟิน!!!
ตอนที่ขอบฟ้าบอกรักกรว่า "ผมรักคุณ" ทำไมเราถึงรู้สึกว่ามันมีความหมายมาก จนเชื่อว่าที่กรเดินมากอดเพราะดีใจ ว่าในที่สุดก็ได้ยินคำว่ารักจากคนที่ตัวเองรัก ฟินไปอีก!!!!
ไม่รู้คนแต่งจะได้อ่านคอมเม้นนี้มั้ย แต่อยากบอกแค่ว่า เรื่องนี้เราประทับใจมาก อุดหนุนซื้อเก็บแน่นอน และอยากให้ออกผลงานดีๆออกมาอีกนะคะ จะติดตาม
-
จบแล้วววว ทิ้งไปพักนึงในที่สุดก็ได้กลับมาอ่านตอนจบ :กอด1:
อาาา.... เขาหวานกันมุ๊งมิ๊งดีจัง ดีใจกับฟ้าที่ปล่อยวางเรื่องในอดีตได้ ดีใจกับกรกับพลที่สามารถกลับมาคุยกันได้อีก
ใจจริงอยากอ่านตอนพิเศษจังเลย จะมีหวังไหมน้า :hao5:
-
เนื้อเรื่องสนุกน่าติดตามค่ะ ชอบที่ตัวละครทุกตัวมีทั้งด้านดีและด้านมืด มีข้อเสียข้อผิดพลาดของแต่ละคน
ช่วงแรกโทนเรื่องออกหม่น แต่ช่วงหลังสดใสมีแอบฮา เพราะพี่กรมีล่อยมุกเล็กๆส่วนน้องฟ้าก็มั่นขึ้นกล้าต่อกรสามีเป็นครั้งคราว น่ารักดี
สงสารก็แต่พี่พล เจ็บซ้ำแล้วซ้ำอีก ไปเที่ยวคราวนี้ลองพิจารณาพี่อายดูนะจ๊ะ อิอิ
-
ตามอ่านรวดเดียวเลย ขอบคุณคนโพสต์และคนเขียนค่ะ :pig4:
-
:pig4:
-
o13
-
สนุกมากครับ ชอบมากถึงจะรำคาญนายเอกไปบ้างในช่วงแรกนิสัยแบบโอ๊ยตายๆๆๆๆ ทำไมยอมไปซะทุกอย่าง
อยากให้เรื่องนี้มีตอนพิเศษคู่อื่นบ้าง เช่นพี่หมอกกับเจ้านาย หรือไม่ก็พี่พลกับพี่อาย :haun4:
-
One Fine Day
เมื่อออกจากลิฟต์ สิ่งแรกที่รู้สึกคือความเงียบ ถึงปกติชั้นนี้จะทำงานกันเงียบๆ อยู่แล้ว แต่อย่างน้อยก็ยังมีเสียงเคาะคีย์บอร์ด เสียงพูดคุยเบาๆ บ้าง ไม่ใช่เงียบกริบเป็นป่าช้าแบบนี้
ยิ่งเดินผ่านฉากกั้นทำงาน เห็นพนักงานนั่งก้มๆ ไม่เงยหน้ามองอะไรนอกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ เขายิ่งรู้สึกผิดสังเกต เพราะปกติจะมีพนักงานสองสามคนที่ชอบพยักหน้าทักทายส่งยิ้มให้เขาอยู่บ้าง
เดินมาถึงโต๊ะของปวิน เห็นฝ่ายนั้นนั่งหน้ายุ่ง ขยับปากขมุบขมิบโดยไม่มีเสียงลอดออกมา เขายิ่งลังเลหนัก คิดตำหนิตัวเองในใจว่าเลือกมาไม่ถูกวันเสียเลย
“อ้าว คุณฟ้า” ปวินเงยหน้าทักเขาอย่างดีอกดีใจ อากัปกิริยาพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือทั้งที่เขาเริ่มเกรงใจ
“สวัสดีครับ คุณปั้น” ยิ้มเขินตอบ ขยับถุงในมือกรอบแกรบ เกริ่นนำอ้อมแอ้ม “ฝากนี่ให้พี่กรได้ไหมครับ”
“อะไรเหรอครับ” นอกจากไม่ยอมรับไปจากมือเขา ปวินยังกรากมาคว้าแขนเขาไว้เหมือนกลัวขอบฟ้าจะเปลี่ยนใจวิ่งหนีเตลิดกลับบ้าน
“ผมทำแซนด์วิชแบบใหม่ดู รสชาติพอกินได้ คือ...เพราะใช้แต่วัตถุดิบดีๆ น่ะครับก็เลย...” หัวเราะแหะๆ แล้วพยายามยัดถุงใส่มือปวินอีกข้าง “หน้าตาบูดเบี้ยวไปหน่อยแต่ผมตั้งใจทำมากเลย ถ้าลองจัดใส่จานสวยๆ ก็พอดูได้ เก็บไว้ให้พี่กรกินตอนบ่ายน่าจะไม่ถึงขั้นเขวี้ยงทิ้ง”
“แม่พระมาโปรด...” เสียงพึมพำดังไม่ชัดจากปากปวินทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว ถามอย่างไม่แน่ใจ
“คุณปั้นว่าอะไรนะครับ ผมไม่ค่อยได้ยิน”
“ผมบอกว่าคุณฟ้ามาถูกเวลามาก คุณกรยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย แซนด์วิชแห่งความรักนี่คงเป็นอาหารกลางวันที่ดีที่สุดแน่”
“เอ๊ะ แต่นี่มันเกือบบ่ายสอง...”
ปวินตีหน้าเศร้าราวกับถูกแฟนทิ้ง “มันแย่มากครับ เช้านี้มีรายงานเรื่องไม่สู้ดีนักตอนประชุม คุณกรเลยด่า...เอ๊ย อบรมไปชุดใหญ่ บริษัทที่คิดว่ากำลังจะถูกฟ้องล้มละลายก็ดันมีคนมาช้อนซื้อหุ้นตัดหน้า คุณกรเลยโมโหหนัก แถมท้ายสุด แม่สาวเสิร์ฟดันทำน้ำหกใส่ตอนเตรียมมื้อกลางวันเพราะพยายามยื่นนมให้ดู พ่อเลยแปลงร่างอาละวาด...เอ๊ย หมดอารมณ์กิน กลับมาเหวี่ยงใส่ทุกคนตั้งแต่ยามหน้าบริษัทจนถึงเลขาตัวน้อยๆ แต่แสนซวยอย่างผมนี่ไง”
กระพริบตาปริบแล้วขอบฟ้าก็เตรียมหันหลัง “งั้นผมไปก่อนดีกว่า”
“อย่าเพิ่งเลยครับ” แม้คำพูดจะนุ่มนวล หากอุ้งมือปวินบนแขนกระชับเหนียวแน่น “คุณกรคงหิวมาก คุณฟ้าช่วยเอาแซนด์วิชแห่งความรักนี้ไปให้คุณกรแล้วใส่บทพูดน่ารักๆ แบบที่พูดกับผมเมื่อกี๊ลงไปด้วย รับรองว่า...”
“ผมโดนเหวี่ยงกระเด็นก่อนพูดจบแน่” ต่อให้เสร็จแบบไม่คิดเข้าข้างตัวเองสักนิด
“ไม่มีทาง ผมกล้าเอาหัวรับประกันเลยว่าคุณกรต้องอารมณ์ดีขึ้นแน่ถ้าเห็นคุณฟ้าเอาแซนด์วิชแห่งความรักนี้มาให้ถึงที่นี่” กล่าวพลางออกแรงลากเขาไปทางประตูห้องแห่งความลับ ขอบฟ้าขืนตัวแต่ไม่เป็นผล
“แต่...” ปวินเคาะประตูห้องแล้ว เขาเลยขอหันมาสั่งเสียครั้งสุดท้าย “ถ้าครึ่งชั่วโมงแล้วผมยังไม่ออกมา ช่วยเข้าไปดูด้วยนะ”
“ครึ่งชั่วโมง สัญญาครับ” ปวินขยิบตา โยนเขาเข้าดงกับระเบิดเรดโซนแบบไม่มีแม้แต่เสื้อกันกระสุนสักตัวแล้วปิดประตู
บนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ไม่มีเงาเจ้าของห้อง ขอบฟ้าเหลียวไปอีกด้านและเห็นร่างสูงนอนเหยียดยาวพาดอยู่บนโซฟา จึงค่อยๆ ก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง
พอเริ่มแน่ใจว่ากรหลับอยู่ เขาจึงจรดปลายเท้าไปนั่งยองๆ ตรงด้านข้าง ตอนหลับก็ดูหล่อเหลา น่ารัก ไม่มีความชั่วร้ายหรือไอมารเลยแท้ๆ แต่ทำไมพอตื่นถึงได้ร้ายกาจปานนั้นก็ไม่รู้
ตัดสินใจไม่ปลุกคนหลับแล้วทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาอีกตัว รอเงียบๆ ให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาเอง จนกระทั่งผ่านไปสักพัก ชายหนุ่มก็เริ่มขยับ ลุกขึ้นมานั่งด้วยหน้าตายังไม่ตื่นดี หาวหวอดไร้มาดท่านประธาน พอหันมาเจอเขาก็เพ่งมองแล้วขมวดคิ้ว ยกมือขยี้ตาเหมือนเด็ก
ขอบฟ้ายิ้มให้และนั่งมองจนกรกระดิกนิ้วเรียก ถึงได้ลุกไปหาใกล้ๆ โดนดึงให้ก้มหน้าลงแล้วริมฝีปากได้รูปก็จูบลงบนหน้าผาก กดลงบนสองแก้ม แตะที่ปากและจบด้วยการดึงไปกอดแน่นๆ
“พี่กร” ถ้าไม่ได้ยินปวินไซโคมาก่อนหน้า เขายังอยากจะคิดว่ากรอ่อนโยนกว่าปกติด้วยซ้ำ
“หืม” รับคำโดยไม่ได้คลายอ้อมกอด
“หิวหรือเปล่า ผมทำแซนด์วิชแห่งความรัก...เอ๊ย ทำแซนด์วิชมาฝาก” เพราะฟังปวินพูดกรอกหูซ้ำไปซ้ำมาแท้ๆ เลยเผลอติดมาด้วย หวังว่ากรคงไม่ทันได้ยินนะ “คุณปั้นบอกว่าพี่กรยังไม่ได้กินข้าว งั้นกินแซนด์วิชแทนนะครับ”
“อื้ม กินสิ” ตอบแต่ไม่ยอมปล่อย จนเขาต้องเขย่ากล่องในมือกุกกักเป็นเชิงประท้วง กรถึงค่อยคลายอ้อมแขนแบบเสียไม่ได้ แล้วเอาแต่นั่งมองเขาแกะถุง เปิดฝากล่องให้วุ่นวาย พอยื่นส่งให้ ดันอ้าปากรอซะงั้น
เอาน่า แค่ป้อนคนอารมณ์ไม่ดีจะเป็นไรนักเชียว ขอบฟ้าขยับป้อนให้ถึงปากอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง คำแล้วคำเล่าจนหมดเรียบ เขาถึงรีบกุลีกุจอวิ่งไปรินน้ำมาประเคนส่งถึงปาก พออิ่ม กรก็กวักมือเรียกเขาอีกรอบพร้อมตบโซฟาข้างๆ เป็นเชิงสั่งให้นั่ง
หากพอนั่งปุ๊บ ชายหนุ่มก็ทิ้งตัวลงนอนหนุนตักปั๊บ ตั้งท่าเหมือนจะนอนต่อดื้อๆ
“กินเสร็จแล้วนอน เดี๋ยวก็กลายเป็นหมูหรอก” เขาดุไม่จริงจังนัก แต่กรกลับหัวเราะหึๆ ลืมตามอง ไม่ยอมลุกอยู่ดี
“ดีจริงๆ นะที่มีมึงอยู่ข้างๆ” คนเอ่ยพลิกตัวเกยขึ้นมานอนกอดเอวพร้อมซุกหน้าลงกับท้องเขา “พวกผู้หญิง...น่าเบื่อ น่ารำคาญ บ้าผู้ชาย...”
“อย่าพูดถึงผู้หญิงแบบนั้น พี่กร ยังไงเขาก็เป็นเพศแม่ ผู้หญิงดีๆ มีอยู่เยอะแยะ แบบยัยฝน น้องผมไง น่ารักจะตาย”
“น้องสาวมึง...” เว้นช่วงไปให้ขอบฟ้าเตรียมทะเลาะเต็มที่ มือก็เงื้อแล้วด้วย กะว่าถ้าไม่เข้าหูต้องขอสักป้าบในชีวิต ตายเป็นตาย “พูดมาก”
“ก็เด็กผู้หญิงนี่นา น้องพูดเก่งเพราะผมไม่ค่อยชอบพูด น้องเลยช่วยพูดแทนส่วนของผมต่างหาก”
หัวเราะกับพุงเขาแล้วอยู่ๆ กรก็เอ่ยขึ้น “วันหลังทำอะไรมาให้กินอีกนะ ไม่ต้องเป็นแซนด์วิชแห่งความรักก็ได้ เปลี่ยนเป็นข้าวกล่องแห่งความรัก ก๋วยเตี๋ยวแห่งความรักหรืออย่างอื่นก็ได้ แต่ต้องใส่ความรักมาด้วยนะ”
ขอบฟ้ารู้สึกได้เลยว่าเลือดในตัวกำลังสูบฉีดขึ้นไปกองอยู่บนหน้า ทั้งอายที่กรได้ยิน ทั้งนึกเขินจัดจนพูดไม่ออก ฝ่ายที่ซุกหน้าอยู่ก็ดันทะลึ่งเงยขึ้นมามองตาแป๋วอย่างล้อเลียนอีก
“หึหึ หน้าแดงเชียว เขินหรือไง” กรจิ้มแก้มเขาที่ยังร้อนผ่าวๆ เล่น “แก้มนิ่มเหมือนซาลาเปาเลย ไหน ขอกัดทีดิ”
“ฮื้อ ไม่เอา ไม่เล่น” ปัดป้องคนบ้าจี้ที่ยื่นหน้ามาทำท่าจะกัดแก้มเขาจริงๆ “ไปทำงานได้แล้วไป๊”
“เบื่อ ไม่อยากทำ เซ็ง อยากกลับบ้าน อาบน้ำนอน” บทจะงอแงนี่เอาโล่เลยทีเดียว ทีแรกขอบฟ้าคิดจะเทศนาเรื่องความขยันขันแข็ง แต่พอมองสีหน้าเหนื่อยๆ กับรอยคล้ำใต้ตา เขาก็เปลี่ยนใจ
“งั้นเราไปขออนุญาตคุณปั้นให้พี่กรลางานครึ่งวันกันดีกว่า” เขายังลูบผมอีกฝ่ายเล่นเมื่อปวินทำตามสัญญา ชะโงกเข้ามาดูว่าเขายังมีชีวิตอยู่ “คุณปั้นมาพอดี บ่ายนี้ผมขอตัวพี่กรกลับบ้านได้ไหม”
ปวินยังกระพริบตางงๆ จนเขาชักไม่แน่ใจ “หรือว่ามีงานอะไรที่ต้องอยู่ต่อ ถ้าเป็นแบบนั้นก็...”
“ไม่มีงานด่วนหรอกครับ อันที่จริง คุณฟ้าช่วยเอาตัวกลับไปก็ดี พวกพนักงานจะได้หายใจหายคอโล่งกันบ้าง ช่วยห่อกลับบ้านเอาใส่ถุงไปเลยครับ จะเป็นพระคุณอย่างสูง”
“ปั้น...” แค่เสียงเรียกต่ำๆ ฟังคล้ายๆ คำรามจากกรก็ทำให้ขอบฟ้าต้องรีบดึงแขนฝ่ายนั้นไปทางประตู แม้จะยังมีทีท่าฮึดฮัดขัดใจแต่กรก็ยอมเดินตามแรงดึงเขาโดยไม่ขัดขืน ตลอดทางถ้าเดินผ่านพนักงานที่ก้มหน้าก้มตาจะต้องมีสายตาแอบชำเลืองมาพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ตามหลังที่เห็นเขาหอบทอร์นาโดลูกโตกลับบ้านเสียที
อืม ท่าจะอาการหนักเอาการ
“เฮ้อ” เผลอถอนหายใจอย่างโล่งอกตามไปด้วยเมื่อเข้ามานั่งในรถและเกือบสะดุ้งเมื่อหันไปเจอทอร์นาโดกำลังตั้งเค้าคุกรุ่นเตรียมแตะงวงพายุลงพื้นเพื่อทำลายล้าง “โชคดีจังที่วันนี้ได้เลิกงานเร็ว พี่กรอยากไปไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า”
ถามไปพร้อมรอยยิ้มด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ ลุ่มๆ ดอนๆ ทำใจดีสู้เสือสุดฤทธิ์
“ถ้าพี่นึกไม่ออก งั้นเราไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันดีไหม ผมกลัวพี่กินข้าวมาก่อนแล้วเลยทำแซนด์วิชมากะแค่พอให้กินเป็นอาหารว่าง พี่กรต้องไม่อิ่มแน่ๆ เลย ถ้ากินอิ่มแล้วหาหนังสนุกๆ ดูสักเรื่องก็ดีนะครับ” พยายามเกลี้ยกล่อมพร้อมหาเหตุผลประกอบ ไม่แน่ว่าที่เจ้าตัวอารมณ์เสียสุดเหวี่ยงแบบนี้อาจเป็นเพราะโมโหหิวก็เป็นได้
ฝ่ายไอ้เสือโหยนิ่วหน้ามองเขาสักพัก ครุ่นคิดอะไรอีกหน่อยจึงค่อยสตาร์ทรถ “ยังไม่ค่อยอิ่มหรอก เดี๋ยวแวะซื้ออะไรเข้าไปกิน หาหนังออกใหม่สักเรื่องไปนั่งดูที่บ้านดีกว่า ตอนนี้ไม่อยากอยู่ในห้างนานๆ เบื่อมนุษย์โลก”
ออกอาการอยากกลับดาวแม่ขนาดนี้คงหนักหนาจริงๆ เสียด้วย นาทีนี้ขอบฟ้าไหลตามน้ำอยู่แล้ว พวกเขาแวะห้างสรรพสินค้าบนทางผ่านเพื่อซื้อของกินกลับไป ก่อนจะแวะร้านขายแผ่นหนังต่อ กรคว้าแผ่นหนังออกใหม่มาสี่ห้าเรื่องโดยไม่ต้องห่วงว่าจะเคยดูแล้วหรือไม่ เพราะพวกเขาไม่ค่อยดูหนังในโรงกันเท่าไหร่
เมฆดำที่มืดครึ้มนานานในที่สุดก็พรำฝนลงมาจนได้ โชคดีที่กลับถึงบ้านพอดี ไม่อย่างนั้นคงเจอรถติดอีกยาว
กรนั่งกินของที่ซื้อมาอย่างตั้งอกตั้งใจ ส่วนขอบฟ้าก็กินเป็นเพื่อนบ้างเล็กๆ น้อยๆ เพราะยังไม่หิวเท่าไหร่ หลังจากกวาดอาหารจนเกลี้ยง กรที่ดูอารมณ์ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจึงจัดการเลื้อยลงมานอนหนุนตักเขาพลางดูหนังต่ออย่างแสนสบาย และเป็นไปตามคาด ผ่านไปไม่นาน กรก็หลับสนิทคาตักเขานั่นล่ะ
สุดท้าย ขอบฟ้าจึงลดเสียงโทรทัศน์ลงและนั่งดูหนังคนเดียวสลับกับก้มลงมองคนหลับปุ๋ยเป็นพักๆ ท่ามกลางเสียงฝนพรำและบรรยากาศอันสงบสุข
แม้จะอยู่ในสถานที่เดิมๆ ไม่ได้เปลี่ยนบรรยากาศหาความแปลกใหม่ หากความสุขแบบง่ายๆ ที่ขอแค่มีคนที่ใช่อยู่ข้างๆ นั้นก็มากเกินพอ
+++++ จบ +++++
ตอนนี้เป็นตอนพิเศษที่อยู่ท้ายเล่ม Fallen and Destined ค่ะ หากสนใจอ่านตอนอื่นๆ ยังไงเข้าไปดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ http://ddnovel.lnwshop.com/ นะคะ ทางเรากำหนดปิดจอง Pre-orderวันที่ 15 ก.ย. นี้แล้วค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วก็ว้านหวานกับพี่กรน้องฟ้านะคะ น้องดูเป็นแม่บ้านแม่เรือนมากๆ ในตอนนี้ นี่แหละเขาว่า เอาน้ำเย็นเข้าลูบ คนหนึ่งร้อน อีกคนก็ต้องเย็น สัมพันธ์นั้นจึงจะสำเร็จผลได้อย่างดี
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่า ^_____^
-
ฟ้าดูเป็นฮีโร่สำหรับเหล่าพนักงานมากๆ5555
-
หวานกันซะขนาดนี้,,,
-
แม่พระขอบฟ้า มาโปรด
มีแซนวิชแห่งความรักมาให้พี่กรด้วย
แล้วพาพายุทอร์นาโด ออกไปจากที่ทำงาน :katai3:
พี่กร อยู่กับฟ้า แล้ว น่าร้ากกก :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เขินกรจัง น่ารักกกกก ขี้อ้อนขึ้นป้ะเนี่ย :o8:
-
:ling1:
-
พี่กรน่ารักเวลาอยู่กับฟ้านะ
แต่พอนึกออกเลยว่าเหมือนเจ้านายน่ากลัวๆ
นี่ขนาดผู้หญิงอ่อยยังหนักแน่นอ่า
โห คนอะไร เริ่ดจริงๆ
ตั้งแต่มีฟ้าก็เข้าร่องเข้ารอย ยกเว้นอารมณ์ 5555555
-
ตอนพิเศษน่าฮัก วันธรรมดาๆ ง่ายๆแต่น่าร๊ากก
-
ใครจะเยียวยาพี่กรได้ดีเท่าฟ้าเนอะ เห็นแล้วชื่นใจหายเหนื่อย
แค่อยู่ด้วยกันวันก็สุขใจแล้ว
ขอบคุณค่า
-
ดีใจที่ได้อ่าน
-
นั้นไงธาตุแท้เริ่มเปิดเผย คนเป็นเพื่อนสนิทกัน มันต้องมีนิสัยคล้ายๆกันหรือความชอบเหมือนๆกัน ไม่งั้นมันคงอยู่ด้วยกันไม่ได้ กรเป็นแบบไหนพลชนะก็คงคล้ายคลึงกัน สงสารฟ้าเพิ่มอีกสิบระดับ :เฮ้อ:
เห็นด้วยที่สุดค่ะ เพื่อนสนิทต้องมีสักอย่างที่เข้ากันได้
-
กำลังนึกถึงคู่นี้พอดี ขอบคุณนะฮะที่มาลงให้อ่านพอหายคิดถึง :L2:
-
คู่นี้มาสร้างความน่ารักให้ฟินเบาๆๆแล้ว
-
จิกหมอนเลย ถ้าน้ำตาเป็นไข่มุกได้ คาดว่าจะร่วงเกลื่อนจอคอมเป็นแน่ ทั้งๆที่รู้ตัวว่าตัวเองไม่ชอบแนวมาม่า แต่ก็ติดใจในแนวเขียนการบรรยายเรื่องราวของนักเขียน รับรู้ถึงเสน่ห์ของตัวละครในแต่ละตัว รู้ตัวอีกที ก็มาถึงตอนสุดท้ายแล้ว ขอบคุณที่นำเสนอเรื่องราวให้ได้อ่านกัน
-
ก่อนอื่นขอขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้ด้วยนะครับ
ถึงแม้ตอนแรกจะไม่ค่อยชอบพล๊อตขืนใจและข่มเหงนายเอกแรกๆสักเท่าไหร่ 5555
แต่ก็ถือว่าเนื้อเรื่องสนุก ภาษาสวย มีการวางคาแรคเตอร์ดึ และลำดับเนื้อเรื่องดี
ขอบคุณอีกครั้งนะครับ :)
-
:-[ :-[
เรื่องนี้มันดีงาม!!!!
-
พระเอกเรื่องนี้เปนอะไรที่เราไม่ค่อยเชียร์เลย ความทับใจแรกนี่ติดลบเลยก็ว่าได้
แล้วยิ่งตอนกลับมาจากเมืองนอกใหม่แล้วทำกับฟ้าแบบนั้นนี่ก้คะแนนติดลบไปอีก
มีบ้างที่แอบคิดตกลงว่าพี่กรหรือพี่พลคนไหนเปนพระเอกกันแน่
จนตอนหลังมานี่พี่มาเจอพี่กรโหมดอ่อนโยนแอทแทคเข้านี่ความประทับก้ตีตื้นขึ้นมาเลยทีเดียว
คือแบบเปนคนปากร้ายใจดี รักนะแต่ไม่แสดงออกมีมาดเยอะ แต่ก็รักฟ้าที่สุด
เรื่องนี้สงสารฟ้ามาก ทุกสิ่งทุกอย่างหล่อหลอมให้ฟ้ากลายเปนคนแบบนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็โดนเอาเปรียบตลอด
มีหลายครั้งที่ขัดใจฟ้ามาก แบบทำไมต้องยอมตลอด ทำไมไม่สุ้เพื่อตัวเอง อะไรที่ไม่พอใจพูดไปบ้างก้ได้
ทั้งปมในใจเอย ขาเอย รันทดสุด บอกตามตรงกลัวจะเปนแซดเอนมาก
แต่แอบดีใจที่ท้ายสุดฟ้าทำตามหัวใจสะที ทั้งบอกรักพี่กรหรืตอนพูดกับลิน ต่อไปนีก้จะได้ยิ้มกว้างๆไม่ยิ้มหม่นไอีกต่อไปแล้ว
ส่วนพี่พลนี่แอบเสียดายอ่ะ ดีแสนดีแต่สุดท้ายก้เปนได้แค่พี่ชาย ถึงตอนคบกฝฟ้าอยากพี่พลจะทำหลับหลังแบบบที่กรว่ารึป่าวก้ไม่รุ้ แต่ยังงัยก็อยากให้พี่พลมีความสุขอยุ่ดี ตอนแรกนึกว่าจะคู่กับโอ้แต่โอ้มาลงอีรอบนี้ก้แบบตกใจไม่คิดว่าโอ้จะทำแบบนี้
อยากอ่านเรื่องแยกของพี่พล อยากให้พลเจอคนที่ใช่สักที อยากให้นางมีความสุข แต่เราแอบจิ้นพี่พลกับพี่อาย XD
อยากให้สองคนนี้คุ่กันจริงๆ พี่อายน่ารักอ่ะ พี่อายเปนตัวละครที่ชอบมากสุดละเอาจริง มีความรุ้สึกว่าใครอยุ่ด้วยแล้วก้สบายใจ
ถึงบทจะออกมาทีหลังและน้อย แต่ก้ได้ใจเราไปเตม ชอบๆ
สุดท้ายดีใจค่ะที่เรื่องราว จบลงด้วยดี ถ้ามีใครในเรื่องนี้จะแต่งเป็นเรื่องแยกไปอักก็จะตามไปอ่านค่ะ ^^
-
:-[ ทั้งรักทั้งหลงพี่กร
แม้ตอนแรกๆ จะเกลียดมากก็ตาม :laugh: :laugh: :laugh:
-
กลับมาอ่านตอนพิเศษ โอ้วววว ฟ้านี่พระแม่มาโปรดจริงแหละ 555 นางเก่ง นางควบคุมทอร์นาโด นามว่า กร ได้ 555 :ling1:
-
น้องฟ้าจะรู้ตัวมั้ย ว่าช่วยเพิ่มอากาศให้คนในออฟฟิศเยอะเลย 5555
-
ชอบมาก อ่านสองวันจบหมดเลย
ขอบคุณคนโพส และ คนเขียนมากค่ะ. สนุกมากๆๆ
:o8: :o8: :-[
-
สนุกมากเลยค่ะ :กอด1:
ขอบคุณนะคะ
-
สายสตอฯ ย่อมาจากอะไร
'พี่กร ผมได้อ่านเรื่องของพี่แล้ว' ขอบฟ้าพูดด้วยใบหน้าจริงจัง
'ห๊ะ!?'
'ผมขอโทษ ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพี่คิดยังไง ไม่เคยรู้ว่าทำให้พี่เสียใจขนาดไหน' พูดไป น้ำตาขอบฟ้าก็เริ่มรื้นขณะมองชายหนุ่มที่ยังทำหน้างงๆ
'นี่มึง...!'
'มากอดทีครับมาโอ๋ๆ ไม่เป็นไรน้า ไม่เป็นไร' ขอบฟ้าชูสองแขนขึ้นโอบรอบบ่ากว้างราวกับอีกฝ่ายเป็นแค่เด็กชายตัวเล็กๆ คนหนึ่ง
.........
ภายในใจ จอมปีศาจสายเหวี่ยงกำลังตบตีกับนางฟ้าตัวน้อยสายสตอฯ อย่างบ้าคลั่ง
จอมปีศาจสายเหวี่ยง - 'ยอมไม่ได้! อย่างนี้มันต้องซัดสักป้าบ กล้ามาล่วงรู้ความในใจกู รู้ถึงไหน อายถึงนั่น!'
นางฟ้าตัวน้อยสายสตอฯ - 'จะโมโหไปให้ได้อะไร สู้เอาเวลามาอ้อนเมียดีกว่า'
จอมปีศาจสายเหวี่ยง - 'มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี! นางฟ้าแต๋วแตกแบบมึงไม่เข้าใจหรอกว่ามันเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ของศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย!'
นางฟ้าตัวน้อยสายสตอฯ - 'ของนามธรรมแบบนั้นงี่เง่าชะมัด สู้เอาเวลามาอ้อนเมียดีกว่า'
จอมปีศาจสายเหวี่ยง - 'ไม่ได้! กูไม่ยอม! กูต้องก๊าว! กูต้องแมน! กูจะ...'
นางฟ้าตัวน้อยสายสตอฯ - 'สู้เอาเวลามาอ้อนเมียดีกว่า ลัลล้า~~'
.........
'อืม ตอนนั้นกูเสียใจมากเลย ใครๆ ก็ด่า ใครๆ ก็ไล่ให้ไปตาย นั่นสินะ ก็กูมันเลวมาตั้งแต่แรกนี่' คนพูดก้มหน้าทำคอตก
'ไม่จริง! ผมไม่เคยคิดว่าพี่กรเลวเลยนะ แค่อาจจะเคยคิดว่าเหี้... เอิ่ม ไม่สิ คิดว่าชั่วร้ายอยู่บ้าง ใจร้อนเป็นไฟไปบ้าง แต่ถึงยังไง พี่ก็เป็นคนเข้มแข็ง เจิดจ้า...'
ขอบฟ้าพูดอุบอิบ ไม่ทันรู้ตัวว่าเมื่อครู่ร้อนใจจนเผลอมานั่งตักอีกฝ่ายตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่อ้อมแขนที่รัดแน่นราวกับโหยหาความอบอุ่นของคนที่ยังนั่งบ่าลู่ คอตกก็ทำให้เขาฝืนความอับอายของตัวเองและพูดต่อ
'เป็นคนที่เจิดจ้า งดงามเหมือนเปลวเพลิง จนบางครั้งก็ทำให้คนที่อยู่ในมุมมืดมาตลอดชีวิตอย่างผมตาพร่าเวลามองดูพี่เลยทีเดียว'
'อืม...'
'อย่าด่าว่าตัวเองอีกนะครับ ผมไม่ชอบเวลาเห็นพี่หงอยแบบนี้เลย'
'อื้อ...'
ขอบฟ้ายังง่วนกับการกอดจูบลูบหลังผู้ชายตัวโตที่ยังซุกหน้าเข้ากับซอกคอเขาอย่างเซื่องซึม
........
จอมปีศาจสายเหวี่ยง - 'จบสิ้นแล้ว~~~ หนทางในการครองโลกจบสิ้นแล้ว...'
นางฟ้าตัวน้อยสายสตอฯ - 'จะครองโลกไปทั้งใบทำไมให้เสียเวลา สู้เอาเวลามาอ้อนเมียดีกว่า หลั่นล้า~~'
..........
มาเตือนแฟนๆ ทุกคนด้วยบันทึกตอนใหม่ "สายสตอฯ ย่อมาจากอะไร" (ปล. ตอนนี้ไม่มีในเล่มนะคะ)
***ทางเรากำหนดปิดจอง/ รับชำระเงิน เวลา 24.00น. ของคืนวันไหว้พระจันทร์ วันพฤหัสที่ 15 ก.ย. (วันพรุ่งนี้) แล้ว หากลูกค้าท่านใดที่โอนเงินมาหลังเวลาดังกล่าว ทางเราขอสงวนสิทธิ์ไม่แถมเรื่องสั้น "Once upon a time" ให้ค่ะ***
ขณะเดียวกัน ทางร้านจะปิดทำรายการต่างๆ โดยจะขึ้นว่าสินค้าหมด และเปิดจำหน่ายอีกครั้งเมื่อทางเราได้รับหนังสือจากโรงพิมพ์แล้ว
ส่วนเรื่องกำหนดการนัดรับ+การจัดส่งไปรษณีย์ทางเราจะขอประกาศอีกครั้ง เมื่อได้รับหนังสือจากโรงพิมพ์แล้วค่ะ
สอบถามเพิ่มเติมได้ที่ https://www.facebook.com/DD.Novel/ เลยค่ะ
-
จองแล้วจ่ายแล้ว
รอหนังสือเลยค่า อิอิ
:hao6:
-
พี่กรสายสตอฯ ตลก5555
-
คือ...ฟ้าก็ยังเป็นเบี้ยล่างอยู่ดีนะลูก หนูอย่าไปหลงกลสายสตอฯ นะ!
ป.ล. แต๊งกิ้วมากๆ ค่า
-
ฟ้าอย่าใจอ่อน กำลังจะเสร็จโจรแล้วไม่รู้ตัวเลย
กรแม่งเจ้าเล่ห์ 5555 :m20: :m20:
-
โอ๊ย นังกรสายสตอ บทจะกิงก่องแก้วก็นะ ส่วนฟ้าก็ยังเป็นฟ้าตามกรไม่เคยทัน 5555+
-
แอบขำ จอมปีศาจกับนางฟ้าในตัวพี่กรจัง ฮ่าๆๆๆ
-
:pig4: :pig4:
-
สายสตอ
พี่กร,,,
-
เกลียดสายสตอ อ้อนเมีย55555
อยากอ่านแล้วววววววววววจะทำไงดี
-
"~~~ หนทางในการครองโลกจบสิ้นแล้ว..."
เอิ่มมมม......พี่กร พี่ก๊อนนนนนน
นี่พี่ร้ายกาจกับขอบฟ้าไม่พอ
พี่ยังคิดไปถึงขั้นครองโลกเลยด้วย
โอ้.......พะ...พระเจ้ากร
โลกนี้คงถึงกาลวิบัติแล้วววววว
คิดถึง ไร้ท มากมาย :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงพี่กรกับฟ้านะคะ
o13 :mew1:
-
:กอด1: :กอด1:
รักกันๆ สนุกมากกกกกค่า
:mew1: :mew1:
-
ยอมใจกับนางฟ้าสายสตอ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อยากเลิกอ่านกลางคันมากเรื่องนี้แต่สุดท้ายก็อ่านจนจบ เพราะหลงรักความซึนของพี่กร อยากรู้ว่าจะได้ใจน้องฟ้าไปได้ยังง้ายยย ตอนท้ายๆที่ปรับความเข้าใจกันแล้วนี่ชอบมากกก หวานเว่อ แต่อยากเห็นพี่กรง้อเมียนานๆหน่อยค่ะสมกับที่น้องฟ้าเสียน้ำตาไปเป็นถัง ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ เข้มข้นแบบนี้มาให้อ่านนะคะ วันเดียวจบ ประทับใจมาก อยากให้แต่งตอนรักกันให้ยาวกว่านี้อีกสักนิด อิอิ :hao5:
-
อ่านวันนี้รวดเดียวจบเลย ชอบครับ
-
มีคนบอกพระเอกเรื่องนี้ร้าย เลว แต่คนอ่านคนนี้คิดว่ายังน้อยนะ
กรมีความผิดสถานเดียว ข่มขืน นอกนั้น น้องฟ้าเองทั้งนั้นที่ยอม
เพราะจะว่าไปกรเป็นคนที่แคร์ฟ้าสุดๆ แล้ว ตามใจด้วย ฟ้าไม่รู้ตัวเอวง ฟ้าจะหงอกับคนอื่น แต่จะแว้ดๆ กะพี่กร เริ่มด้วยเถียงในใจ สุดท้าย แข็งข้อแบบที่กรก็ยอม ใครๆ เค้าก็เห็น
-
ตามอ่านรวดเดียว บอกได้เลยว่าดีงามมากๆ พี่กรนี่แบบป็นผู้ชายปากร้าย แต่ใจดูตะมุ้งมิ้งมากตอนอยู่กับฟ้า ฟ้านี่ก็แบบโธ่ กระตือมสกกว่านี้หน่อย แต่พออ่านตอนท้ายเค้าเกิดมาคู่กันค่าาาาาาาา :mew1: :hao7:
-
สนุกมาก
-
อ่านจบแล้ววว น่ารักมากเลยค่ะ
-
ชอบมากกกก :mew1:
-
ดีทีกรกับพลยังกลับมาคุยกันได้ มุมมองเรียบเรื่อยของขอบฟ้าแบบ แอบสงสารพล ที่สุดท้ายก็ไม่เคยรู้เลยว่าครั้งหนึ่งขอบฟ้าเคยเลือกตัวเอง แต่ถ้ารู้ก็อาจเสียใจอีก กรเหมือนจอมมารจริงๆ
-
สนุก ชอบมากๆเลยคะ ขอบคุณนะค่ะ ^^
-
โอ๊ยชอบบบ มีความฟินในทุกอนู ชอบพี่กรมากแต่เหนือสิ่งอื่นใดก็ชอบพี่พลมากกว่าอยู่ดี
รู้สึกดีใจที่นักเขียนไม่ได้เขียนคู่ให้พี่พล(หรือเขียนในเล่มก็ไม่รุ้ 555) ขอพี่พลมาซบอกชะนีน้อยบ้าง
แรกๆยอมรับว่าเกลียด พี่กรมาก เป็นคนที่แบบผู้ชายพเนจรมาก! เวรี่แบดกายค้าา แต่พอหลังจาก
ที่ทำตัวซึนและอ่อนโยนขึ้น เป็นอะไรที่พีคมากบอกเลย ถ้าเป็นขอบฟ้าได้ จะจับตึงแล้วขึ้นขย่มเลยจริง
ส่วนพี่พล คนนี้ขอไม่พูดมาก เพราะว่าคนนี้คนดีที่1 ร้ายบ้างดีบ้าง ให้ชีวิตกระชุ่มกระชวย
วันไหนเบื่อๆก็บีบคอไซร้ไรบ้างแบบนี้ฟินดีอีกแบบ 555 เป็นเรื่องแรกที่เม้นได้ยาวขนาดนี้
ขอบคุณนักเขียนที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆนะคะ ขอบคุณมากๆเลยค่าา
-
คิดถึงพี่กรกับขอบฟ้า :hao7:
-
สงสารฟ้าเล็กน้อยจากเหตุการณ์เรื่องอาจารย์ ที่เหลือ รำคาญ ทั้งกิริยาท่าทาง บุคลิก นิสัยส่วนตัว น่าหงุดหงิดอ่ะ จะบอกว่าสมควรแล้วที่ไม่มีใครคบก็ดูจะรุนแรงไป แต่มันน่ารำคาญจริงๆ นะ ฮือออออออ
-
อ่านจบแล้ววววว ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ แอบอยากได้เรื่องสั้นกาลครั้งหนึ่งไม่ทราบว่าพอจะมีขายแยกมั้ยคะ เรามาช้าไปจริงๆ ฮือออออออ
-
โอยยยย ยอมรับว่าหงุดหงิดพี่กรมากตอนแรก
คนอะไรโคตรชั่วเลยยย 555555
แต่พี่พลนี่ก็น่ากลัวลึกๆจริงๆอย่างที่น้องฝนบอกเลย
สุดท้ายก็จบลงด้วยดี ขอบคุณมากนะคะะ ><
-
คิดถึง
-
เอาเวลามาอ้อนเมียดีกว่า อิอิ
-
จบเเบบเรียบง่ายสบายๆ ฟ้ามีความสุขสักที ฮื่อออ พี่กรน่ารัก เปลี่ยนไป๊เยอะเลย 5555 :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1: บางครั้งพี่กรก็ มีมุมมองที่น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย .. :L1: :L1: :L1:
-
เกลียดสายสตอมากกกกก เอาแต่จะให้หลั่นล้าอ้อนเมีย 55555
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านจบภายในสองวัน พร้อมกับน้ำตาคลอไปตลอดเรื่อง กว่าจะแฮปปี้เอนดิ้งได้ เล่นเอาซะตาบวมเลยจ้า
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1:
-
เพิ่งได้อ่านสนุกมากครับ^^
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ตอนแรกไม่ชอบอิพี่กรเลย โคตรเลวโคตรชั่วอ่ะ อยากกระโดดถีบพระเอกมาก แล้วก็สงสารฟ้ามากที่ต้องมาเจอผู้ชายแบบนี้ ชีวิตฟ้าน่าสงสารมาก เผชิญกับเรื่องร้ายๆตลอดเลย
พออ่านไปเรื่อยๆ เฮ้ย!! พี่กรแกก็น่ารักว่ะ ถึงปากจะร้ายแต่ก็ห่วงก็รักฟ้าอ่ะ แถมมีความงอแง มีองมีอ้อนเมียด้วย ยิ่งตอนกลับมาคืนดีกับพี่พลแล้วมาเขม่นกันในร้านเนี่ยยิ่งน่ารักเลย 55555
ถึงช่วงพาร์ทแรกจะเศร้าเคล้าน้ำตา อ่านแล้วจะร้องไห้ แต่ก็ประทับใจมากเช่นกันค่ะ ทั้งภาษาที่ใช้เขียน แล้วก็การสื่ออารมณ์ของตัวละครทำให้เราอินกับเนื้อเรื่องมากเลย ขอบคุณไรเตอร์มากๆเลยนะคะ :กอด1:
-
สนุกมากค่า ตอนแรกไม่ชอบนิสัยฟ้าเลย ยอมคนไปหมด ให้อภัยไปทั่ว แต่หลังค่อยยังชั่วหน่อย
-
เพิ่งเคยอ่านครั้งแรก พอดีเห็นในกระทู้แนะนำนิยาย
ต้องขอบคุณคนที่แนะนำด้วยนะครับ คือเรื่องนี้ตรงกับแนวที่ชอบเลย
ในส่วนพาร์ทแรกช่วงแรกๆ หน่วงมาก ชีวิตฟ้านี่แบบ..ทำไมแย่แบบนี้
ทั้งหลายๆ อย่าง เรื่องเรียน เพื่อน ครอบครัว แล้วพอมาเจอเรื่องพี่พล พี่กรอีกยิ่งทำให้ฟ้าไปไม่ถูกเลย
เอาจริงๆ เรื่องทั้งหมดถามว่าความผิดใครก็ผิดกันหมด โดยเฉพาะตัวต้นเหตุอย่างพี่กร
พี่พลก็มีส่วน ทั้งที่พี่พลน่าจะรู้จักนิสัยฟ้าดีที่สุด ว่าฟ้าเป็นยังไง แต่ก็ใจร้อน อารมณ์ร้ายเกินกว่าจะคิดอะไรได้
และสุดท้ายก็ฟ้า ส่วนหนึ่งคงมาจากความขลาดของฟ้าด้วยแหละ แต่ก็นะ สิ่งแวดล้อมต่างๆ มันทำให้ฟ้าเป็นคนแบบนั้น
บางทีลองคิดดูนะ ถ้าฟ้ากล้าสารภาพกับพี่พลในวันนั้น ทุกอย่างอาจจะกลายเป็นอีกแบบเนอะ
พอมาพาร์ทสองตอนแรกคิดว่าฟ้าคงเรียนรู้จากอดีต
แต่พออ่านไป หืออ..ฟ้ายังเหมือมเดิมคือแบบ wtf!! 555+
เมื่อพี่กรปรากฎนี่ลุ้นมาก ว่าเฮียแกจะมาไม้ไหนอีก แอบสงสารฟ้านะตอนช่วงที่พี่กรมันดูเมินๆฟ้า
ตอนที่พี่กรมันเสนอให้ฟ้าเป็นเด็กพี่กร แล้วฟ้าไม่ยอม
จนถึงต้องขู่ทั้งเรื่องที่จะเอาโอ้ หรือแม้แต่เรื่องร้านค้าในโรงอาหารบริษัท
นี่เข้าใจเลย คือตอนนี้อ่านแล้วแอบยิ้มเลย พี่กรยังมีใจให้ฟ้าแน่ๆ เพราะพี่กรมองฟ้าได้ทะลุมาก
ถ้าใครจำได้มันจะเชื่อมกับพาร์ทแรก ที่เคยบอกนิสัยฟ้า ว่าชอบช่วยเหลือคนอื่นไปหมด ฮ่าๆ
จนสุดท้ายต้องขอบคุณพี่อายที่ให้สติน้อง มีความกล้าในการบอกความในใจถึงแม้อีกฝ่ายกำลังจะหมั้น
บทสุดท้ายขำมาก มาทั้งพี่กรพี่พล พี่อายเลย 555+
สรุป happyy~ ^^
-
มาอ่านช้าหน่อย แต่มีเรื่องจะพูดเยอะเลย
ตามอ่านมาตั้งแต่ rough and tender คือการวางตัวละครดีมากอ่ะ แบบตอนแรกเค้าอ่อนแอ แต่พอเราอ่านไปเรื่อยๆก็ได้รุ้ว่าขอบฟ้าได้โตขึ้นด้วยแรงของตัวเอง โดยมีสิ่งที่เรียกว่าความรักเป็นตัวผลักดัน ส่วนพี่กรก็อ่อนโยนขึ้นมาก เพราะว่าทั้งสองได้เรียนรู้จากอดีต และในขณะเดียวกันเค้าได้โตขึ้น ได้เรียนรุ้อะไรมากขึ้น
พี่กรและขอบฟ้าจะเป็นตัวละครที่เราจะจดจำตลอดไป ไม่มีวันลืม
-
:กอด1:
-
เข้ามาจิ้มพี่กรน้องฟ้าอีกรอบ อยากได้ตอนพิเศษๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
คือ.....ว่า........
พอจะมีใคร จะกรุณา ช่วยบอกป้าหน่อยได้มั้ยคะ
(คือคิดมาก จิตตก อยู่เรื่องเดียว )
ตกลงว่า ฟ้า ถูก พลข่มขืนมั้ยมั้ย
...
...
...
ช่วยตอบหน่อยเถอะค่ะ
:call: :call:
-
เข้าใจว่าน่าจะเป็นประเด็นที่คนอ่านหลายคนสงสัยเช่นกันว่า พี่พลข่มขืนฟ้าหรือไม่? ทางแอดมินสอบถามไปทางพี่ DD. แล้วนะคะ ได้รับคำตอบกลับมาว่า "พี่พลเป็นพระรองเกาหลี ดีแสนดี แต่ไม่ได้นายเอกไปครอง ส่วนพี่กร เป็นพระเอกไทย"
หวังว่าจะทำให้คนอ่านหลายคนสบายใจมากขึ้นนะคะ
ปล. บางทีแอดมินไม่ได้เข้าไปดูกระทู้ในนี้เท่าไหร่นัก ยังไงเข้าไปพูดคุยผ่านทาง https://www.facebook.com/DD.Novel (https://www.facebook.com/DD.Novel) ได้เลยนะคะ ในเฟสจะมีโน้ตตอนพิเศษเล็กๆ น้อยๆ ด้วยค่ะ
-
ขอบคุณ Sakurazaka มากๆค่ะ. แค่นี้ก็โล่งแล้วค่ะ ไม่หม่นๆมัวๆเหมือนก่อนนี้ ความสุขพุ่งปรี๊ด
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
-
น่าร
-
ฟ้า นี่น่ารักขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย กล้าพูดมากขึ้นด้วย :pig4:
-
ฟ้าสู้ๆ :ped149: :ped149:
-
สนุกมากกกกกกก คนเขียนแต่งเก่งมากกก
ภาคแรกนี่หน่วงน้ำตาจะไหล อ่านไปเจ็บไป
ภาคสองแรกๆยังหน่วงอยู่ แต่พอเริ่มสวีทนี่เบาหวานแทบขึ้น5555555
พระเอกแบบกรจริงๆเป็นอะไรที่เราไม่ชอบเลย ปกติถ้าเรื่องไหนพระเอกแบบขืนใจกักขังหน่วงเหนี่ยวแบบกรนี่เราเลิกอ่านตลอด55555 แต่พอกรเริ่มรักฟ้า ก็ได้รู้ว่าความรักนี่เปลี่ยนคนได้จริงๆ
ที่อ่านเรื่องนี้ต่อก็คงเป็นเพราะชอบมุมอื่นๆของกร ทั้งน่ารักทั้งตลก เหมือนจะเป็นคนเอาแต่ใจชอบบังคับ แต่จริงๆใจอ่อนกับฟ้าตลอดเหมือนที่ฝนบอกจริงๆ
ฟ้าน่าสงสารหลายเรื่องๆ เป็นคนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดมากๆ55555 เราว่าฟ้าเข้มแข็งนะที่ผ่านทุกอย่างมาได้ตลอด อย่างชีวิตตอนอยู่มหาลัยงี้ จะมีซักกี่คนที่ทนสายตาคนรอบข้างทนไม่มีเพื่อนมาตลอดแบบนั้นได้
ส่วนพี่พล... จริงๆตั้งแต่ตอนที่ทำร้ายฟ้าก็เลิกสงสารไปแล้ว แต่ตอนโทรมาบอกให้ฟ้ามีความสุขก่อนไปฮ่องกงนี่อื้อหืออออออ อยากวิ่งเข้าไปปลอบเลยทีเดียว เป็นพระรองมันเจ็บแบบนี้ ฮือออออออ สงสารพี่พลจริงๆเน้อ อยู่ข้างๆมาตลอดแต่สุดท้ายก็เป็นมากกว่านั้นไม่ได้ สตรองมากที่ยังกลับมาเป็นพี่ชายให้น้องฟ้าได้อีก
เม้นยาวที่สุดที่เคยเม้น555555 จริงๆแอบอยากให้คนเขียนเขียนเรื่องปมลูกคนกลางมากกว่านี้ เหมือนอยู่ดีๆปมนี้ก็หายไปเฉยๆเลยย
ยังไงก็ตาม สรุปก็คือชอบมากๆ ว่าจะยอมไปเสียตังซื้อเล่มมาอ่านตอนพิเศษ55555 ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ :L1: :pig4:
-
เป็นคนไม่ค่อยชอบนิยาย ประเภทพระเอกอารมณ์รุนแรงเท่าไหร่ ยิ่งบางช่วงออก sm นิดๆด้วยนะ
แต่ก็ต้องยอมรับว่า ภาษาของเรื่องนี้เขียนได้ดีจริงๆ โดยเฉพาะการบรรยายความรู้สึกของตัวละคร
อารมณ์รวมๆมันช่างหม่นหมองอ่านแล้วเหนื่อยใจ ราวกับชีวิตที่แห้งเหี่ยว กำลังรอเม็ดฝนในหน้าแล้ง
บางทีก็แอบคิดว่าทำไมนายเอกไม่ตายๆไปซะจะได้สิ้นเวรสิ้นกรรม แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้คิดอย่างนั้น
หวานอมขมกลืน สู้กันมาเรื่อยๆ จนไม่คิดว่าตอนจบ จะจบได้หวานหยดเพียงนี้
อันที่จริงเราว่าจบหวานไปนิด จนรู้สึกผิดคอนเซ็ปไปเลยเหมือนกัน แต่ยังไงก็ดีกว่าจบดราม่าเนอะ
-
เหมือนอ่านนิยายLogicป่วยๆ เนื้อเรื่องงงๆ กรนี่แบบใส่ร้ายฟ้าตอนที่ฟ้าไปบอกเลิกพลแล้วพอฟ้าโดนพลทำร้าวก็มาเสียใจ เฮ้ยคือคนก่อเรื่องทั้งหมดคือกร และฟ้าก็เหมือนคนไม่มีสติอ่ะ เกลียดเค้าแต่ชวนเข้าบ้าน มันดูไม่เรียลกับความเป็นจริงเลยอ่ะถึงจะเป็นนิยายแต่ความเหมาะสมในการกระทำเหตุและผลมันไม่มีและไม่เชื่อมโยงกันเลยอ่ะ เราอ่านมาถึงตอนที่ฟ้าให้กรมากินข้าวอาบน้ำที่บ้านเพราะกรมาเฝ้าที่หน้าบ้านและเราไม่อ่านต่อแล้วอ่ะมันดูตลกๆอ่ะ มันมีคนแบบนี้จริงๆหรอ เราอยากให้ลองพัฒนาเรื่องเหตุและผลของตัวละครกว่านี้หน่อยแล้วมันจะทำให้งานเขียนดูมีมิติความสมเหตุสมผลขึ้นเยอะเลย ขอโทษด้วยถ้าบางคำจะแรงไปแต่เราทนอ่านต่อไม่ไหวจริงๆ :katai4: :mew2: :z3:
-
เรื่องนี้สุดจริง
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จากตอนแรกจนมาถึงตอนสุดท้าย นายมาไกลมากจริงๆฟ้า o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao5: :hao5:
-
เป็นเรื่องที่ปวดตับมาก นายเอกอะไรจะหัวอ่อน และไม่สู้คนขนาดนี้
แต่...มันดันอินอะ อินมาก มันแบบบีบคั้นหัวใจ แต่สนุกมากกกก ติดมากเลยละ
ดีที่จบแบบแฮปปี้นะ กว่าจะผ่านอะไรมาถึงจุดนี้ได้ อยากจะให้ฆ่าตัวตายตั้งหลายรอบละ ชีวิตมันบัดซบนัก
ขอบคุณผู้แต่งมากๆครับ เป็นเรื่องที่ดีมากๆทั้งสำนวนและเนื้อเรื่อง ขอบคุณครับ
-
พี่กรเป็นพระเอกแบบที่เราอ่านไปก็ด่าไป ใจร้ายกับฟ้าที่สุด หาจุดดีก็ยังไม่ค่อยได้(ยกเว้นเรื่องรวยแล้วเลี้ยงดูฟ้าได้ไม่ลำบาก555555)
ส่วนฟ้าก็เป็นนายเอกที่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆเลยลูกเอ้ยย อะไรมันจะขนาดนี้ บางตอนก็สงสารจนแทบจะเอื้อมมือเข้าไปในเรื่องแล้วกอดฟ้าไว้ ฟ้าแทบไม่ค่อยได้เจอคนดีดีที่เป็นหลักที่พึ่งได้เลย ตอนฟ้าเจอพี่อาย เหมือนพี่เอยเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วย เรานี่แทบอยากจะให้เปลี่ยนพระเอกไปซะ แต่สุดท้ายพี่กรเค้าก็ปรับตัว โอ้ยยยยย จะไม่ขอโทษเรื่องที่ด่าไปซะเยอะ เพราะพี่กรสมควรโดนจริงๆ5555
-
เกิดเป็นฟ้าไม่ง่ายเลย สงสารสุดใจค่ะ
แต่ในที่สุดก็สมหวัง
ขอบคุณมากนะคะ
-
อ่านจบแล้ว
ไม่คิดเลยว่าพี่กรจะมาเป็นลูกหมีตัวโตในตอนจบแบบนี้ได้ เห็นมุมร้ายของพี่ก็คิดว่ามุมหล่อจะมาแบบหล่อๆ อ่อนโยนแบบพระเอกๆ นี่มาสายเด็กเลย พี่เล่นพลิกคาร์แรคเตอร์มาก 55555 จากตอนแรกหมั่นไส้ๆ ก็ยอมละ ขำความมั่นหน้าของพี่ กูหล่อ กูรวย 555555555
สนุกมากเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ ^^
-
สนุกมากเลยค่ะ ประทับใจในความเป็นขอบฟ้า. ความรู้สึกเหมือนจริงมาก และความรู้สึกของคนรอบตัวขอบฟ้าก็สมจริงเวลาที่ถูทำให้เสียใจหรือทำให้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่ คนเราก็จะโกรธไม่พอใจและอยากจะหนีจากความรู้สึกนี้ แม้จะต้องทำให้คนอื่นเจ็บปวดก็ตาม และจะไม่ค่อยให้อภัยกัน คงมีแต่คนแบบขอบฟ้าเท่านั้นที่ทำใจยอมรับเรื่องแบบนี้ได้โดยไม่คิดที่จะโทษคนอื่น :กอด1: เป็นคนดีที่น่าเห็นใจ แต่โชคดีที่พี่กรมองเห็นสิ่งเหล่านี้ด้วยใจ ทำให้ชีวิตได้มีความสุขและมีคุณค่าในตัวเองสักที
รอตอนพิเศษนะคะ
:katai3:
-
หน่วง แต่ก็อ่านจนจบ สงสารฟ้าจัง ดราม่าน้ำตาไหลเลย
-
มันหน่วงมากกกกกกกกก แทบจะถอดใจแทนฟ้าเลย ด่าพี่กรมาตลอดทาง เพราะพี่มันร้ายมาก พอเข้าใจกันได้ก็เออ มีความสุขสักทีนะ ความรักหลังจากผ่านอุปสรรคมาจนสมหวังมันก็คือความสุข แต่ถ้าผิดหวัง(แบบพี่พล)แล้วความรักมันยัง(เสือก)มั่นคงอยู่ตรงนี้ มันก็เจ็บบัดซบ ก็คงได้แต่หวังว่าสักวันนะ สักวัน........................
-
เรื่องนี้ครบทุกรส ชอบมาก
ตอนแรกอ่านแล้วหดหู่ เศร้า ขัดใจที่ฟ้าไม่พยายามให้ชีวิตดีขึ้
แต่พออ่านไปก็เข้าใจในนิสัย ความคิดของฟ้า เพราะเป็นคนอย่างนี้ คิดดี ทำดีเสมอต้นเสมอปลาย
คนได้รู้จักจริง ๆ จึงรักและหวังดี คอยช่วยเหลือกันตลอดไป
ขอบคุณคนแต่งมาก ๆ
:L2:
-
โอ๊ยยยย อ่านรวดเดียวสองวันจบ
ไม่เป็นอันทำอะไร ฟินมากกกห
-
กรนี่ชั่วได้โล่จริงๆ แต่ทำอย่างไรหล่ะ รักไปแล้ว
-
ใช้ชีวิตมาได้ไงวะ สรุปโดนพลมันข่มขืนไหมล่ะตอนนั้นที่ทะเลาะกัน วุ้ย เดาไปเดามามันสองจิตสองใจ โลกสวยแบบโดนแค่พระเอกพอมั้ง ฉากฉุดไปนี่แบบ เฮ้ย มันใช่เปล่าหว่า โดนรึยังไม่แน่ใจ วอนผู้กระจ่างบอกที หรือพลมันแค่ซ้อมเฉยๆ
-
รอบที่สองแล้วที่กลับมาอ่านพี่กร
เราว่าขอบฟ้าไม่ได้ทนนิสัยพี่กรหรอก
ขอบฟ้ารักพี่กร เลยเข้าใจใจความพี่กร แม้พี่กรจะเหวี่ยง ขี้โมโห โวยวาย แต่เพราะรัก และเลือกจะแสดงออกแบบนั้น
เรารักความเป็นพี่กรนะ
-
อิพี่กรก็แค่ผู้ชายปากแข็งท่ามากกวนตีนก็แค่นั้น5555
-
น้องฟ้าคนน่ารัก กับพี่กรสายโหดที่รักเมีย หลงเมีย และยอมอ่อนให้เมียคนเดียว :-[
-
สนุกมาก เราทีมพี่กรนะบอกเลย
-
ขอบคุณมากครับ
-
ขอบคุณมากนะค่ะ สนุกมากเลย ไม่อยากให้จบเลย หลงรักนิยายเรื่องนี้ไปซะเเล้ว :ling1:
ขอบคุณมากๆค่ะ :L2: :pig4:
-
จำได้อ่านเรื่องนี้ไปครึ่งทาง ไม่อ่านต่อ เพราะคนร้ายกาจคือฟ้า แต่คนเลวคือกร กลับมาอ่านจนจบ เขาเหมาะสมกับแล้วคนร้ายกาจกับคนเลวร้าย
สงสารพล ดีให้ตายสุดท้ายก็ไม่มีค่า ฟ้านี่ร้ายจริง ๆ นะ คนแบบฟ้าน่ากลัวมากถ้าเจอในชีวิตจริง น่ากลัวจริง ๆ ตีหน้าซื่อเนียน ๆ แล้วบอกโดนกระทำ ทั้งที่ใจเอนเอียงไปกับเขาแล้ว
-
:sad4:
พึ่งได้อ่านเมื่อวาน ตั้งแต่ต้นจนจบ โห บอกเลยว่าพีคมากในหลายๆ จุด
สงสารฟ้ามากกกก จนน้ำตาซึมเลย ตั้งแต่เจอกร แล้วก็ความไม่มีเพื่อนนี่สงสารมาก เอาจริง ถ้าเป็นชีวิตจริงเราว่าชีวิตน่าเศร้ามากนะ ;-;
สงสารพี่พลอีก แง กรทำไม่ถูกเลย ใจร้าย เอาแต่ใจ แต่หลัง ๆมาคือดีขึ้น555
ชอบบ อ่านจบแล้ว ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆค่า
-
ช่วงแรกรันทดเกือบตาย ช่วงหลังก็หวานเป็นน้ำเชื่อม สมเป็นนิยายคุณDD :กอด1:
-
สนุกมาก ตามอ่านรวดเดียวเลย
ครบรส หน่วงนำ หวานตาม ดีทีเดียว
-
เราฮาคำว่า เบื่อมนุษย์โลก :m20: :m20: :m20:
-
:mew1: ชอบมาก อ่านไป ร้องไห้ไป หัวเราะไป 5555 ขอบคุณน้า อยากได้หนังสือจัง แต่หนูจนเหลือเกินนน เก็บไว้กินหมุกะทั ฮือิอ
-
ขอบคุณนิยายดีๆน่ะครับ อ่านช่วงแรกอึดอัดมาก พี่กรนีเโหดมาก นิสัยไม่ดีเลย เชียร์พี่พลมาก พี่พลนี้น่ารัก อบอุ่นแต่ดิบเถื่อนมาก
อ่านไปสงสารขอบฟ้ามาก แต่ก็สนุกดี ขอบคุณที่สละเวลามาเขียนนิยายดีๆให้พวกเราได้อ่านกันน่ะครับ
-
ขอบคุณมากๆค่ะ กลับมาอ่่านอีกครั้ง
ถึงจะเลวยังไงพี่แกก็รักของแก
ฟ้านี่คือตัวแทนของความดี ผู้ถูกกระทำ
:pig4:
-
แรกๆหัวร้อนกะพี่กรมากอะไรจะเชี่ยได้ขนาดนี้ แต่หลังหวานกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ขี้อ้อนไปอีก เชื่อฟังไปอีกกก :ling1:
-
เห็นด้วยกะหลายๆ คห เรื่อง logic แปลกๆ ของฟ้า ออกตัวเลยว่าไม่ชอบคนประเภทนายเอก โลเลอ่อนแอ ไม่ชัดเจน ลากให้พี่พลของเรามาเจ็บปวดเพราะเรื่องตัวเอง และทำไมถึงใจอ่อนอยู่นั่นแหละกะพระเอก
มาคิดได้ว่า เพราะความรักไง ฟ้ามันรักพระเอกไปตั้งนานแล้วมึงได้เป็นแบบนี้ ถ้ามองว่าความรักไม่ผิด ก็จะไม่แปลกใจกะ logic แปลกๆ ของเรื่องเลย
ข้ามเรื่องความรักของตัวเองไป
ประเด็นคือ พี่พลล!!! พระรองผู้น่าสงสารของเรื่อง ควรมีคนมาดามใจอย่างใหญ่หลวง และคนๆ นั้นคือ!!!!! ผ่ามพ้ามม พี่อายของเรานั่นเอง เราขอเถอะ คนดีๆ ควรจะได้เจอกะสิ่งที่ดี เราว่าคนเขียนน่าจะเล็งตรงส่วนนี้อยู่นะ เชียร์ๆๆๆ ให้เขียน จะตามเป็นทาสนิยายแต่นี้เป็นต้นไป
อีกคู่ๆๆๆๆ พี่หมอกกะเจ้านายของเขา เลาลู้นะๆๆๆ มีความเขียนแห่ยๆ เอาไว้ จงออกนิยายอีกเรื่องมาโดยเร็ว
ปล ชมคนเขียน ทำให้คนอ่านอินกันมากมาย ตอนแรกก้อด่ากรซะยับ ซักพักก้อลืมกัน 5555
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
วนกลับมาอ่านอีกรอบถึงนายเอกจะขัดใจบ้างนิดหน่อยแต่มันก็ทำให้เห็นมุมมองอีกมุมของคนมีความรักแต่ไม่คิดจะสู้ พอสุดท้ายก็ต้องยอมสู้เพื่อความรัก บอกรักพระเอกกลางงาน o13 o13
-
วนกลับมาอ่านเรื่อย ๆ ก็ยังชอบเหมือนเดิมม :กอด1:
ภาคแรก : ปวดใจที่สุด
ภาคสอง : ปวดตับที่สุด - เนื่องจากใจพังไปแล้วเลยย้ายมาที่ตับ 555
ที่สุดแห่งฉาก :ยังยกให้ฉากที่กรคิดว่าฟ้าจะฆ่าตัวตายเหมือนเดิมมม โอ้ยย สั่นไปทั้งใจ
ที่สุดแห่งความฮา : กรพยายามบอกให้ฟ้าเข้าใจเรื่องลิน - กูยังไม่อยากไปตาย 555
-
ความอ้อนเมียแรงเว้อออออ
-
:pig4: :pig4:
-
คิดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว อิอิ
-
เป็นนิยายที่รักอีกเรื่อง คิดถึงเมื่อไรก็กลับมาอ่านตลอด
-
สวัสดีค่ะกดเข้ามาอ่านแบบไม่ตั้งใจแถมพออ่านไปเรื่อยๆยังเหนื่อยใจกับนิสัยของขอบฟ้าอีก แถมเจอกรเข้าไปอีกนี่แบบว่า เฮ้ย!!แกเป็นพระเอกเหรอเกือบๆจะเลิกอ่านกลางเรื่องอยู่แล้ว แต่เพราะอ่านคอมเม้นท์ของเพื่อนนักอ่านคนอื่นๆด้วยก็เลยเอาน่าทนๆเอายิ่งอ่านก็ยิ่งอึดอัดแถมเริ่มอินแบบไม่รู้ตัว อ่านไปก็แบบว่าอะไรเนี่ยๆซ้ำๆอยู่แบบนั้นจะดราม่าหนักหน่วงปวดตับไปนะเนี่ย. แต่หยุดไม่ได้ค่ะอยากรู้มันจะไปจบตรงไหนลุ้นสุดๆ. แถมพอขึ้นภาค2โอ้ย!!คุณเอ๋ยทำไมต้องขนาดนี้ชีวิตนายเอกอย่างขอบฟ้ามันจะเศร้าอะไรเบอร์นี้อ่านไปก็น้ำตาเริ่มมา พอถึงตอนพี่กรกลับมาบทพูดแรกที่เค้าพูดกันเท่านั้นแหละค่ะน้ำตาไหลพรากเลยอินสุดๆมากๆ. แล้วก็พอจะดีขึ้นมาหน่อยก็เอาอีกแล้วทรมานคนอ่านอีกแล้ว สุดท้ายพอถึงฉากสารภาพรักค่อยถอนหายใจเฮ้อ...ได้ซักทีเป็นนิยายที่เราใช้พลังงานในการอ่านเยอะมาก แล้วพี่กรก็เป็นพระเอกที่โดนด่าเยอะมากเท่าที่อ่านๆมา แล้วขอบฟ้าก็เป็นนายเอกที่ทำให้เราถอนหายใจตอนอ่านเยอะที่สุดจริงๆ เป็นเรื่องที่สนุกมากเลยค่ะพอมีตอนหวานๆให้ชื่นใจได้แค่ช่วงตอนจะจบนี่เอง แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะสนุกมากๆเลยค่ะ :mew1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ขอบอกว่าสนุกมากๆ ชอบมากๆเลย ฮืออ
-
Good. o13
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
เป็นนิยายที่โครตดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมชั้นถึงเพิ่งเค้ามาอ่าน ทำไมไม่อ่านให้เร็วกว่านี้ :katai1:
:hao7: :hao7: อยากอ่านอีก
-
ขอบคุณมากค่ะ สนุกมาก แต่ก็สงสารฟ้ามากเช่นกัน :hao5:
-
สนุกมากจ้า. ไม่รู้ว่าเราพลาดไปได้ไง
-
อ่านไม่รู้กี่รอบแล้ว 108รอบแล้วมั้ง 5555555 คิดถึงเสมอ และจะอ่านตลอดไป 55555 ขอบคุณที่ทำให้มีความสุขนะค้าบบบ รักเรื่องนี้มาก :กอด1:
-
โอยยย...เรื่องดีเว่อร์...
-
เย่! ภาค2ทำเอาเขินมาก ๆ เลยนะคะกับความอ่อนโยนของพี่กรและความรักของทั้ง2คน :heaven
ส่วนภาค1นี่ไม่ต้องถามถึงนะคะ5555ทำไมมันสีเทาหม่นแบบนั้น :hao5: ตอนอ่านช่วงแรก ๆ เครียดจนม้วนท้องเลยสงสารฟ้ามาก ๆ :sad4: แต่สุดท้ายขอบฟ้าของเราก็มีความสุขเป็นของตัวเองเหมือนคนอื่น ๆ สักที ดีใจจริง ๆ ค่ะ :o12:
-
ขอบคุณมากๆนะคะ สำหรับนิยายดีๆ
-
กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังชอบมากครับ
-
ดราม่ามาเลย สงสารน้องฟ้ามาก :o12: :o12: :o12: :o12:
-
โอโหหห อีพี่กรหลอนยิ่งกว่าหนังผีรวมกัน 10 เรื่องอีกค่ะ ตามมาถึงบ้านน้อง
-
ถ้าเป็นการต่อยมวยนี่ฟ้าน่วมสุดเลยนะ โดนอัดจากทุกทิศทาง ฉันจะบ้า :z6: :z6:
-
อีพี่กรแม่งงงง อยากจะตบซักที นิสัยยย
-
ถึงพี่กรมันจะปากเสียใช้อารมณ์แต่ๆๆๆๆๆพี่มันก็อยู่ช่วยฟ้าอะ เออๆๆ หยวนๆก็ได้
-
อึดอัดใจแทนฟ้า ฟ้าไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำทำไมต้องมารองรับอารมณ์ใครหลายๆคนด้วย
-
อย่าเอาฟ้ามาเป็นสนามอารมณ์ได้ปดดดดดดดด
-
อีพี่กรคือจะพังทุกอย่างให้เละเป็นหน้ากองค่ะ พี่มันไม่สนอะไรทั้งสิ้น
-
ฉันไร้เรี่ยวแรงมาก ทำไมฟ้าถึงต้องกลายเป็นคนที่ดดนกระทำตลอด :ling1:
-
รู้สึกยังมีอะไรที่มันตะขิดตะขวงใจ แบบอีพี่กรมันรวบรัดมาตั้งแต่แรกอยากให้ทำอะไรที่มันถูกกิจลักษณะ เรียกเมียๆเนี่ยเคยขอน้องเป็นแฟนยัง
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ร้องไห้เลย :hao5: :o12: :sad4:
-
ไม่ว่าผ่านมากี่ปีๆฟ้าก็ยังเป็นคนที่ซวยที่สุด จะร้องไห้
-
ร้องไห้จนปลงอะคิดดู
-
ขึ้นพาร์ท มาคือร้องไห้ไม่หยุด.........
-
เพราะค่าหอของฝนกับเพื่อนเหรอฟ้า..........................
-
นี่ถ้าเป็นฟ้านี่กรอกยาใส่ปากละลาโลกไปแล้ว ขอยอมแพ้
-
ก็คือมันคุ้มแล้วที่กดเข้ามาอ่านหลังจากที่น้ำตาไหลพรากๆกับชีวิตน้องขอบฟ้ามานาน
ตอนนี้น้องฟ้าของพี่มีความสุขแล้วพี่ก็ดีใจ มีพี่กรคนปากหมาเป็นแฟนที่น่ารัก
มีพี่ชายอย่างพี่พลชนะกับพี่อายที่มาแวะเวียน มีปลายฝนน้องสาวแสนซน
มีพี่ทิวหมอกที่คอยตักเตือนให้คำปรึกษา ทุกอย่างมันโอเคมาก
เพราะน้องขอบฟ้าของพี่มีความสุขแล้วววว :กอด1: :pig4: :กอด1: :heaven :heaven :heaven
-
กว่าจะมาถึงตอนจบได้ เสียน้ำตากันไปกี่ลิตรแล้ว 55555
-
อ่านรวดเดียวจบ อ่านไปก็ลุ้นกับฟ้าเหลือเกิน :katai1:
น้องฟ้ารู้กก สะบักสะบอมกว่าจะได้มีความสุขกับเค้าบ้าง :hao5:
นิสัยอ้ำอึ้งแบบฟ้าจะว่ามีหงุดหงิดมั้ย ก็แอบมีคิดบ้างเหมือนกัน แต่พอพยายามทำความเข้าใจ
ลักษณะสังคมที่ฟ้าโตมาก็เข้าใจอะไรๆมากขึ้น ยิ่งมาชัดสุดตอนที่ฟ้าขาเจ็บ
ผลออกมาว่าขาจะไม่มีทางกลับไปเหมือนเดิมอีกแล้ว แต่แง่มุมที่ฟ้าเลือกมองทำให้คนอ่านแบบนี่
เข้าใจความเป็นขอบฟ้าอย่างถ่องแท้ :hao5: ยิ่งรู้สึกเอ็นดูน้องมากขึ้น
แอบเข้าใจฟีลที่พี่พลเอ็นดูน้องมันเลย ยังไงๆไม่ได้ครอบครองก็ขอให้ได้ดูแลเด็กคนนี้
จะว่าไปก็อยากให้คนแบบพี่พลมีคู่กับเค้าบ้างนะคะ ในตอนพิเศษตั้ง 19 ตอนนี่จะมีคู่ให้พี่พลมั้ยนะ :hao7:
-
:L1:ชอบเรื่องนี้มากคะ บรรยายตัวละครได้ดีมากคะชอบการเขียนแบบนี่มากอ่านและอินไปกับในเรื่องเลยซึ้งเข้าถึงความรู้สึกมากคะ จะติมตามผลงานต่อไปหน้า รักเรื่องนี้ที่สุดคะมีทุกอารมณ์ :mew1:
-
:haun4: :pighaun:
สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
กลับมาอ่าน รอบทีท3 ที่4 แล้ว
อิพี่กรก็น่าหมั่นไส้ได้ตลอด น้องฟ้านี่ก้อึนๆ มึนๆ แต่ก็เป็นความดีงานในชีวิตพี่มันเลยนะ คนดีๆแบบน้อง ใครอยู่ด้วยก็รักก็เอ็นดูทั้งนั้นแหละ
พี่พลนี่ก็แสนดี น่าเอ็นดู
เราชอบความสัมพันธ์ของสามพี่น้องนะ เหมือนไม่สนิท แต่จริงๆก็สนิท คุ้นเคย ห่วงใยกันตลอดเลย
กลับมาอ่านซ้ำๆนอกจากบรรยายดี ลำดับเรื่องราว พล็อตไม่น่าเบื่อ แล้วภาษาก็ดี อ่านลื่นเลย
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กลับมาอ่านเป็นรอบที่ร้อยแปดแล้ววว ชอบมากกกกกกก และได้ยิ้นข่าวว่าจะรีปริ้น ดีใจมากค่ะ ในที่สุดก็ใจได้เก็บเล่มไว้เป็นของตัวเองบ้างแล้ว จากที่ไม่ทันรอบแรก ขอบคุณนิยายดีๆนะคะ เป็นกำลังใจให้เรื่องต่อๆไปค่ะ
ปล. ขออนุญาตสอบถาม รีปริ้นจะทันงานหนังสือไหมคะ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านซ้ำจนอีกหน่อยจะเล่นบทเป็นอากาศในเรื่องในเรื่องได้แล้วอ่ะจุดนี้ 555555555
-
:o8:
-
กลับมาอ่านอีกรอบบ
-
จะกี่รอบก็จะกลับมาอ่านค่ะ :hao5:
3 ปี ผ่านไป เรายังคงยกเรื่องนี้ให้เป็น the best ของเราเสมออ :-[
-
สนุก ครบรส ถึงจะช่วงแรกๆจะหงุดหงิดพระเอกไปบ้าง อยากจะตบกระโหลกนายเอกนิดหน่อย แต่โดยรวมสนุกมากๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เรื่องนี้คือความดีงาม
:L2:
-
ใครจะสุดจัด เท่าพี่กรไม่มีอีกแล้ว มีความละมุน เคมีเข้ากั๊นเข้ากันสุดๆ ขอบคุณนิยายดีๆแบบนี้มากเลยค่ะ ❤❤
-
อที่สามแล้วมันก็ยังคงความสนุกไว้เหมือนเดิมอ่านครั้งแรกยังไง ก็ยังเป็นอย่างงี้น ทหมายถึงจะตบอิพี่กร5555555 :laugh: ย้อนกลับมาอ่านเพราะคิดถึง
-
กว่าจะอ่านจนจบได้ อยากเลิกกลางคันมาก หน่วงไปกับขอบฟ้า กว่าจะได้รักกัน ลุ้นแทบตาย แต่ก็สนุกมากเช่นกัน
ขอบคุณที่แต่งนิยายให้ได้อ่านนะคะ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คือดืออะแกร๊
-
ประทับใจ ขอบคุณมากเลยค่ะ รักฟ้ารักพี่กรรักพี่พล รักจังนิยายเรื่องนี้
-
เป็นนิยายที่ขึ้นหิ้งสำหรับเราไปแล้ว กลับมาอ่านกี่ครั้งก็ยังประทับใจ
มีครบรสทุกอารมณ์ เนื้อเรื่องลงตัว และจบได้อย่างสวยงาม
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
รักพี่กรน้องฟ้า และนิยายเรื่องนี้ที่สุด :L1:
-
:pig4:
-
สนุก อ่านเถอะ ไม่เสียดายเวลา
ถ้าชอบแนว ผู้ชายร้าย กับคนโลกสวย
เช่นเรื่อง เพราะรักจึงเปลี่ยน
สวรรค์เบี่ยง จินตนาการภาพพระเอกคือพี่แซม
เรื่องนี้เข้าเป้า ตรงประเด็น
-
แว๊บกลับมาอ่านในรอบหลายปี คิดถึงเรื่องนี้