พิมพ์หน้านี้ - [เรื่องสั้น] คุณเจ้าของโปสการ์ด {จบแล้ว}
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: white shark ที่ 28-02-2015 21:23:59
-
โปสการ์ดหลากภาพหลายสีสันวางเรียงกันอย่างสวยงาม แต่ละภาพแม้จะถ่ายในสถานที่เดิมหากแต่แสง มุมมอง และอารมณ์ของมันต่างกันไป ไม่มีโปสการ์ดใบไหนที่ซ้ำซากจำเจในความรู้สึก
ผมระมือไล่ตามภาพเหล่านั้นจนกระทั่งโปสการ์ดใบสุดท้าย...
สะพานมอญตั้งโดดเด่นอยู่เดียวดายก่อนแสงอาทิตย์จะลับขอบฟ้า
ภาพที่เห็นยามเย็นตลอดการพักอยู่ในสังขละบุรีหนึ่งสัปดาห์ ภาพที่ผมพยายามยกกล้องถ่ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ไม่เคยได้ดั่งใจ เป็นโปสการ์ดเพียงใบเดียวที่ผมรับรู้ได้ถึงความเหงาของคนอยู่เบื้องหลังเลนส์
...ผมและเขาเหงาเหมือนกัน...
“โปสการ์ดใบละสิบห้าบาทครับ” เสียงทุ้มเอ่ยจากด้านข้างดึงรั้งสติสัมปชัญญะทั้งหมดของผมกลับมา ผมเงยหน้ามองคนพูด เขาเป็นชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ในเสื้อเชิ้ตสีดำตัดกับสีผิวขาวละเอียด ใบหน้าคมสันอย่างคนไทย
“คุณถ่ายเองรึเปล่า”
“ใช่ครับ” เขาตอบพร้อมส่งยิ้มอ่อนโยน
ผมละสายตาจากรอยยิ้มนั้นเพราะความรู้สึกวูบไหวในอก
อยากจะถ่าย...อยากจะถ่ายรูปให้ได้ดั่งใจนึกเหมือนเขา
“คุณถ่ายรูปสวยนะครับ ผมพยายามเท่าไหร่ก็ไม่ได้รูปที่พอใจสักที”
“คนเราย่อมมีความพอใจต่างกัน คุณอาจจะถ่ายมันสวยกว่าผมก็ได้แค่ผมพึงพอใจในรูปนี้” เขาขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม ผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเขา ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมประดับราคาแพง เป็นกลิ่นของธรรมชาติ
กลิ่นที่ผมนึกชอบมาตั้งแต่เด็ก
“คุณดูชอบรูปนี้มากเลยนะ” เขาว่าแล้วหยิบโปสการ์ดใบนั้นขึ้นมา “ทั้งที่ใครต่อใครก็ถ่ายรูปนี้ทั้งนั้น”
“รูปของคุณไม่เหมือนคนอื่น” ผมกระซิบแผ่วเบา แต่ด้วยความใกล้ชิดมีหรือที่เขาจะไม่ได้ยิน
ความเงียบงันคล้ายสิ่งกระตุ้นให้ผมพรั่งพรูความในใจ
“ภาพอื่นดูอบอุ่นแต่ภาพนี้ของคุณมันแสดงถึงความเหงา ไม่ใช่บรรยากาศ...แต่เป็นตัวคุณ”
“ฮะฮะ ไม่คิดว่าจะเจอคนพูดแบบนี้” ฝ่ามือใหญ่ของเขาคว้าเข้าที่ข้อมือผมแล้วยกมันขึ้นมาก่อนวางโปสการ์ดใบนั้นสู่มือผม “ผมชอบคุณนะ เอาเป็นว่าใบนี้ผมให้คุณฟรีเลยแล้วกัน”
สายลมเย็นเยือกของฤดูหนาวพัดผ่าน หากผมรับรู้ได้เพียงความอบอุ่น
...ความอบอุ่นของฝ่ามือแข็งแรงของเขา...
...ความอบอุ่นของประโยคของเขา...
รอยยิ้มของเขาดึงดูดผม นัยน์ตาดำขลับคู่นั้นเหมือนฉุดรั้งผมขึ้นมาจากความมืดมน
“คุณชื่ออะไร”
“ผมชื่อต้น แล้วคุณหล่ะ”
“ไม่บอก” ผมแอบเห็นเขาทำหน้าอึ้ง “ขอโปสการ์ดทุกใบแล้วก็ใบนี้ครับ”
“คุณชอบเขียนโปสการ์ดขนาดนั้นเลยหรอ” เขากล่าวกลั้วหัวเราะ
“คุณต้นมีปากกาไหม”
“จะเขียนเลยหรอ”
“อือ อยากส่งไปรษณีย์กลับบ้านตัวเอง” เขาส่งปากกาหมึกดำมาให้ ผมรับมาแล้วก้มตัวเขียนขยุกขยิกระหว่างที่เขานับโปสการ์ด
“ทั้งหมดห้าร้อยยี่สิบห้าบาทครับ แต่สำหรับคุณไม่บอกผมลดให้เหลือห้าร้อยพอ”
แบงค์สีม่วงหยิบยื่นให้ “นี่ครับ”
เขายิ้ม...ยิ้มทั้งตายิ้มทั้งปาก
และเขาทำให้ผมยิ้ม...
ยิ้มทั้งใจ
“เดี๋ยวครับคุณไม่บอก” ขณะที่ผมกำลังหมุนตัวเดินออกจากร้านฝ่ามืออบอุ่นของเขาก็รวบเข้าที่ข้อมือผมอีกหน “จะมาสังขละอีกมั้ย”
“จะมาเรื่อยๆ จนกว่าจะถ่ายภาพให้ได้ดั่งใจล่ะครับ”
เขายิ้มกว้าง “แล้วผมจะรอนะ”
.
.
.
.
.
ผมมองโปสการ์ดรูปสะพานมอญที่ถ่ายเองกับมือใบนั้นมาช่วงนึงแล้ว ไม่ได้มองหาข้อตำหนิ ข้อบกพร่อง หรือความงามของภาพ ผมมองเพราะมันมีลายมือโย้เย้อยู่อีกหน้าต่างหาก
To. คุณเจ้าของโปสการ์ด
กรุณาส่ง อาทิตย์ ไตรวิวัฒน์ 35/23 แขวง..... เขต..... จังหวัดกรุงเทพฯ 121xx
ผมน่ะชอบโปสการ์ดที่สุดเลย
เรื่องสั้นเรื่องแรกในชีวิตค่ะ เกิดจากเราเป็นคนชอบโปสการ์ดมาก
และบังเอิญคิดได้ตอนนั่งรถเมล์กลับบ้าน ฝากไว้ด้วยนะฮับ
:z2: :z2: :z2:
-
ขอบคุณนะ :L2:
-
อย่าลืมแปะกฎด้วยนะครับ
อยากให้มาเป็นเนื้อเรื่องยาวๆนะครับ ดูแล้วน่าจะสนุก
-
:pig4:
-
น่ารักดี
-
ขอพูดตรงๆว่าไม่รู้เรื่องการดำเนินเรื่องซะอย่างใครๆ ก็แต่งได้แบบนี้อ่ะ
-
ชอบนะคะ ชอบภาษาที่ใช้ แต่น่าเอาไปแต่งเป็นเรื่องยาวจัง คงจะสนุกดี
-
น่ารักดีอะ
ชอบภาษาแบบนี้จัง
อยากให้มีซัก3ตอนก้ยังดี :กอด1:
-
อ่านแล้วรู้สึกเหงาๆแบบอบอุ่นๆ(?)
แต่งต่อไหมคะ ถ้าเป็นเรื่องยาวคงจะสนุกน่าดู
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ><
-
อ่ะเรื่องสั้น สั้นจริง ๆ แต่น่ารักดีครับ
-
สั้นมากค่ะ อยากได้โปสการ์ดบ้างจัง :mew2: