ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
ประกาศที่สำคัญ
ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432
รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0
...
สวัสดีค่าาา >< ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ให้อ้อมกอดของทุกคนด้วยน๊า ^^
BY vampire rose
สำหรับใครที่เคยอ่าน | พี่ครับ...คบหมอมัน(ส์)ดีนะ | เเล้ว ที่เอาลงไว้ให้เล้าก็จะคุ้นๆ กับไรท์สักหน่อย :กอด1:
“อัลฟาคือผู้นำ เบตาคือผู้ตาม โอเมก้าคือทาส!”
ระบบหมู่ที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
ความขมขื่นกับการที่ถูกกดขี่ ราวกับไม่ใช่มนุษย์เหมือนคนชั้นสูง
ช่างโหดร้าย
โอเมก้าอย่างผมไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้เลย
ชีวิตที่ถูกทุกคนผลักไส กลับได้รับการช่วยเหลือ
ราวกับพรหมลิขิต หรืออาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของความทรมาน
เมื่อผม “ลูดี้” เด็กหนุ่มวัย 20 ปีบริบูรณ์ ที่จู่ ๆ ก็ได้เป็น
“คู่แห่งโชคชะตา”
ของทายาทผู้นำอัลฟา สูงสุดของตระกูลเก่าแก่อย่างตระกูลเฮอร์คิว
“วูฟ”
หนุ่มหล่อคมคาย แววตาดุคม มีอำนาจ อายุ 24 ปี
อัลฟา หนึ่งเดียวที่มีลักษณะพิเศษที่สามารถควบคุมสัญชาตญาณที่ถูกกระตุ้นโดยโอเมก้าได้
ทำให้เขาตกเป็นเป้าหมาย เพราะเขาถือว่าเป็นผู้ที่อันตรายและมีความแข็งแกร่งที่สุดในหมู่อัลฟา
ทว่า วูฟ กลับไม่สามารถห้ามสัญชาตญาณของตัวเองได้ เมื่อเจอกับเด็กหนุ่มอย่าง “ลูดี้”
ผิวขาวเนียนใสเย้ายวน กลิ่นหอมของฟีโรโมนของโอเมก้าที่ร่างสูงไม่เคยรู้สึกอะไร
แต่พอมาเจอร่างบางตรงหน้า
สัญชาติญาณก็สั่งให้เขา “ขย้ำ”
เท่านั้น
วูฟ ไม่เคยคิดว่ารักแท้หรือคู่แห่งโชคชะตามีอยู่จริง เขาไม่เชื่อ
ลูดี้ เชื่อมั่นในรักแท้และเรื่องคู่แห่งโชคชะตา เขาเชื่อและรอวันที่จะได้เจอ
วูฟ : หล่อคมเข้ม สูง 189 ซม. นิสัยสุขุม มีความรับผิดชอบ
ลูดี้ : หน้าสวย ร่างบาง ขาว สูง 172 ซม. เป็นคนขยัน มองโลกในเเง่ดี จิตใจดี
ยินดีต้องรับสู่โลกของ Omegaverse สไตล์ไรท์ค่ะ
มาปลดปล่อยสัณชาตญาณดิบไปด้วยกันนะคะ ^^
ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมกอดด้วยน๊า
อ้อนทำตาวิ้ง ๆ
นิยายของไรท์เป็นนิยายฟีลกู้ดน๊า ไม่เน้นดราม่า จุ๊บ
มากรี๊ดด้วยกันเร็วววว ><
............................................................................................ :กอด1: :pig4: :pig4:
ตอนที่ 1
[/b]
“อัลฟาคือผู้นำ เบตาคือผู้ตาม โอเมก้าคือทาส!”
ระบบหมู่ที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
ชีวิตของโอเมก้า ไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้เลย
แต่ผมก็ยังเชื่อว่า...เมื่อใดที่ผมเจอคู่ของผม ผมก็คงจะได้อยู่กับเขาตลอดไป
ไม่ต้องดิ้นรนวิ่งหนี...สัญชาตญาณที่น่ากลัวแบบนี้
อยู่อย่างมีความสุขตลอดไป
[พาร์ตของลูดี้]
เคร้ง...เสียงจานถูกวางลงข้างผมที่กำลังนั่งล้างจานอยู่ ทำให้ผมเงยหน้ามองป้าแท้ ๆ ของผม แต่เธอทำราวกับว่าผมไม่ใช่คนที่เธอรู้จัก
“เอ้า!! ล้างจานเข้าไปซะ รีบล้างซะด้วยนะ อย่ามัวแต่ทำตัวไร้ประโยชน์อยู่” เธอว่าและเดินจากไป ผมมองตามด้วยความรู้สึกแอบน้อยใจเล็กน้อย...ก็แค่เล็กน้อย เพราะผมเริ่มชินแล้วล่ะครับ
ชินกับคำที่ว่าต่าง ๆ นานา เพียงเพราะผมเกิดมาเป็นโอเมก้า...ผม “ลูดี้” อายุ 20 ปีแล้ว เมื่อไม่นานนี้เอง ผมไม่ได้เรียนหนังสือเหมือนคนอื่นเขาหรอกครับ อาศัยอ่านหนังสือศึกษาเองตามห้องสมุด อย่างที่รู้กันดีว่าโอเมก้าก็เหมือนกับชนชั้นที่ต่ำสุดของห่วงโซ่อาหาร ไม่มีบทบาทอะไรอยู่ในสังคม แถมยังเป็นเหมือนเครื่องระบายอารมณ์ของ...อัลฟา อีกอาชีพที่พวกเราโอเมก้าทำได้ ก็จะมีอะไรไปมากกว่า...การถูกพวกอัลฟาตระกูลดังซื้อตัวไปเพื่อผลิตทายาท ช่างน่าสมเพชใช่ไหมครับ
ผมไม่ได้ทำงานอะไรแบบนั้น แต่เลือกที่จะมาทำงานเป็นลูกจ้างอยู่ที่ร้านของป้าแท้ ๆ ที่เป็นเบตา ที่รังเกียจกดขี่ผมมาก แต่จะทำยังไงได้ ผมต้องหาเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ นี่ไปซื้อยาป้องกันการเกิดอาการฮีทมาทานนี่ (มันเป็นยาที่ช่วยให้ฟีโรโมนเบาบางลงครับ) ทำให้ผมยอมให้เธอว่ากล่าวอยู่อย่างนี้ บางทีก็แอบน้อยใจโชคชะตานะครับ ทำไมถึงให้ผมเกิดมาเป็นโอเมก้า ทั้ง ๆ ที่พ่อกับแม่ของผมก็เป็นเบตากันหมด ด้วยความที่เกิดมาแตกต่าง ผมจึงไม่มีแม้แต่เพื่อน พ่อกับแม่เองก็ไม่ได้รักผมมาก...เพราะผมเป็นโอเมกา ไม่ใช่เบตาเหมือนพวกเขา เห็นไหมครับ...ความยุติธรรมอยู่ตรงไหนกัน
เฮ้อ...ผมถอนหายใจก่อนจะสะดุ้งออกจากความคิดของตัวเอง เมื่อน้ำเย็นเฉียบถูกสาดมาที่ผม
ซ่า....ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของป้า ผมมองเธอที่ถือถังน้ำอยู่
“นี่ ถ้าจะเหม่ออย่างนี้ฉันจะตัดเงินค่าจ้างนะย่ะ!!” เธอแกล้งพูด ทั้ง ๆ ที่จงใจแกล้งผมชัด ผมจำเป็นต้องใช้เงินวันนี้ครับ เพราะว่ายาของผมก็หมดแล้ว ถ้าไม่กินดักไว้มีหวังแย่แน่ ๆ
“ครับ ขอโทษนะครับ ผมจะรีบทำ” ผมก้มหน้าล้างจานอย่างขะมักเขม้นต่อ ส่วนป้าก็หัวเราะพอใจเดินกลับออกไปข้างนอก
ผมล้างจานจนเสร็จประมาณ 20:30 น. ก็รับเงินค่าจ้างอันน้อยนิดที่พอซื้อยาได้หนึ่งชุดมา ผมเดินออกมาตามถนนในสภาพชุดที่ยังเปียกอยู่หน่อย ๆ ผมกำเงินในมือเข้าไปร้านยาของโอเมก้า เจ้าของร้านยิ้มทักทายผมอย่างเป็นกันเอง อย่างน้อยก็ไม่ได้มีแต่คนที่ใจร้ายกับผมไปหมดทุกคน ก็ยังมีคนที่เขาใจดีกับผมอยู่ น่าดีใจจังนะครับ
“อ้าว ลูดี้ มาแล้วเหรอจ๊ะ วันนี้เลิกงานไวเหรอ” ป้าหวาน เป็นเจ้าของร้านยาที่ผมมาอุดหนุนเป็นประจำ และป้าก็พูดจาดีกับผมมาก ๆ เลยล่ะ ผมยิ้ม
“ครับ วันนี้เลิกไว ผมเอายาคุมฮีท 1 ชุดครับ”
“เอาชุดเดียวพอเหรอจ๊ะ...” ป้าหวานถามอย่างห่วง ๆ ฮีทในแต่ละเดือนจะเกิดประมาณ 2-3 ครั้งครับ แล้วแต่ว่ามันจะมาตอนไหน อาจมาตรงกัน หรืออาจไม่ตรงกันก็ได้ ผมมองเงินในมือของตัวเอง
“ครับ ชุดเดียวก็พอ ผมยังมีเงินแค่นี้เอง ไว้ได้รายได้อีก ผมจะแวะมาซื้อใหม่นะครับ” ผมบอก ป้าหวานเลยแถมให้ผมอีกชุด ผมรีบปฏิเสธ
“เอาไปเถอะจ๊ะ ป้ารู้ว่าเราทำงานหนักมาทั้งวัน แถมโอเมก้าอย่างหนูทำงานหนักไม่ได้เยอะ แต่ก็ยังฝืนทำ ร่างกายจะทรุดเอาได้นะ หนูรู้รึเปล่า...”
“ขอบคุณนะครับที่เตือนผม ผมเองก็ไม่ได้ทำงานหนักมากหรอกครับ...” ผมรับถุงยามา ก่อนจะเหลือบไปเห็นข่าวในโทรทัศน์ตรงหน้ากำลังออกข่าว ลูกชายคนเดียวของตระกูลเฮอร์คิว ทายาทผู้นำอัลฟาที่อยู่สูงที่สุด
แววตาคมดุ ผมที่ดำขลับน้ำตาลเข้มแซมนิด ๆ ยาวละต้นคอ ทำให้ผมเหมือนโดนจ้อง...แม้เขาคนนั้นจะอยู่ในโทรทัศน์ รู้สึกว่าเขาจะชื่อ “วูฟ” ครับ แถมยังมีข่าวอีกว่า เขาเป็นอัลฟาคนเดียวที่สามารถคุมสัญชาตญาณของตัวเองได้ อันนี้ผมเคยอ่านเจอในหนังสือพิมพ์ น่าทึ่งมากเลยล่ะ เพราะโดยปกติแล้วไม่ค่อยมีอัลฟาที่ไหนทนกับฟีโรโมนของโอเมก้าได้มากนัก เมื่อเจอกันตรง ๆ
“นี่เงินทอนจ๊ะ หนูลูดี้” ป้าหวานทำให้ผมละสายตาจากข่าวตรงหน้าแล้วไปรับเงินทอนมาแทน
“ขอบคุณนะครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับ” ผมบอกก่อนจะเดินออกไปจากร้าน
ถนนที่มีผู้คนเดินพลุกพล่าน เราแทบไม่รู้เลยว่าคนไหนคือ อัลฟา เบตา หรือโอเมก้า บางทีก็สงสัยนะครับว่า ทำไมโลกเราใบนี้ถึงต้องมาแบ่งชนชั้นอะไรแบบนี้ด้วย จริง ๆ ผมเองก็อยากจะหางานใหม่ทำนะครับ แต่งานสำหรับคนอย่างผมที่จะทำได้ก็มีไม่มากนัก ก็อย่างที่รู้ ๆ กันว่า โอเมก้าทำงานหนักมากไม่ได้ ร่างกายของผมไม่ได้แข็งแรงขนาดที่จะยกของหนัก ๆ ได้
ระหว่างที่ผมกำลังเดินเหม่ออยู่นั้น เสียงฝีเท้าที่วิ่งมาจากด้านหลังก็ชนผมเต็ม ๆ ผมที่เดินอยู่ก็ล้มลงไปกับพื้น
ตุบ!
“โอ๊ย..” ดีที่ไม่ได้ล้มแรงมากแต่ก็เจ็บเหมือนกันนะ
“ขวางทางจริง” เสียงเข้มดังขึ้น เอ๊ะ!...เขามาชนผมเองนี่! ผมเงยหน้าจะโวยก็ชะงัก กับใบหน้าหล่อคมเข้มราวกับเทพบุตร เขาคือผู้ชายที่ใบหน้าเหมือนกันกับคนที่ผมเพิ่งเห็นในโทรทัศน์เมื่อกี้!! แม้จะใส่แว่นดำอยู่ ผมก็จำใบหน้าของเขาได้ ....วูฟ...
“คุณวูฟ...” ผมเผลอเรียก ทำให้ร่างสูงเลิกคิ้วมองก่อนเขาจะหันไปเห็นพวกลูกน้องที่วิ่งตามเขามา
“นายรู้ชื่อฉัน?...มานี่!” ผมสะดุ้งกับแรงดึงที่แรงมาก เรียกว่ากระชากเลยจะดีกว่า วูฟกระชากผมให้วิ่งไปหลบตรงซอกตึกกับเขา ผมก็อยู่ในอาการงงสุด ๆ
“คุณ...” ผมจะถาม ก็หยุดกึกเมื่อโดนดันเข้ากำแพงโดยมีเขากั้นไว้ ใบหน้าคมกำลังเหลือบมองลูกน้องที่พากันวิ่งผ่านตรงที่เราซ่อนอยู่ไป รอยยิ้มมุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เขาปล่อยผมออกและเหลือบมองถุงยาในมือของผมราวกับรู้ว่ามันคือยาอะไร (ก็ชื่อร้านยามันก็บอกอยู่แล้ว)
“นายเป็นโอเมก้าเหรอ?” เสียงเข้มถาม ภายใต้แว่นดำผมรู้ว่าแววตาคู่คมกำลังจ้องมองมาที่ผม นี่ผมกำลังยืนอยู่กับทายาทที่อยู่ห่วงโซ่อาหารใหญ่ที่สุดงั้นเหรอเนี่ย
“ฉันถาม...” เสียงเข้มเน้นย้ำ ผมที่มองหน้าเขาอยู่ก็เลยรีบตอบ
“ครับ ผมเป็นโอเมก้า...” ก่อนผมจะแอบสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเขาเอามือมากั้นตรงกำแพง
“แล้วทำไมมาเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้ กลางค่ำกลางคืน มันอันตรายสำหรับพวกโอเมก้าอย่างนายไม่ใช่รึไง!”
“ผมเพิ่งกลับมาจากทำงานล้างจานที่ร้านอาหารครับ...” ผมตอบ ร่างสูงตรงหน้าของผมมองผมแวบหนึ่งและถอยห่างจากผม เขาเหลือบมองดูซ้ายขวาเหมือนระแวง ผมว่าเขาต้องแอบหนีลูกน้องมาแหง ๆ
“นายคงไม่ได้ทำงานกลางคืนหรอกใช่ไหม?...พอดีฉันเห็นข่าวพวกนี้บ่อยน่ะ” ก็จริงอย่างที่เขาพูดแหละครับ พวกเราโอเมก้า เป็นเพียงทาส งานที่พวกเราทำได้ก็เช่น...ขายตัว ผมถึงบอกไงครับว่าผมยอมโดนป้าด่าอยู่ที่ร้านอาหารดีกว่าจะมาทำงานพวกนี้...จะว่าไปวูฟดูกันเองดีจังครับ เพิ่งได้เจอตัวจริงของเขาใกล้ ๆ แอบคิดว่าเขาเป็นคนโหด ๆ (ดูจากในโทรทัศน์อ่ะครับ)
“ผมไม่ได้ทำครับ”
“นายกลับบ้านไปได้แล้วไป อย่ามาเดินอยู่คนเดียวกลางค่ำกลางคืนแบบนี้” เขาไล่ผม แต่ยังไม่ทันที่ผมกับเขาจะเดินออกมาจากซอกตึก ลูกน้องของวูฟก็โผล่มาล้อมพวกผมสองคนไว้ เฮือก...ตกใจหมด มีประมาณ 5-6 แหนะ
“นายน้อยวูฟครับ อย่าทำให้พวกเราเสี่ยงโดนกระทืบสิครับ” ลูกน้องพลางหน้าซีดหน้าเซียวกันไปตาม ๆ กัน วูฟ กระตุกยิ้มเล็กน้อย
“ทำไมฉันจะต้องมาโดนตามติดชีวิตขนาดนี้ด้วย...นายก็กลับบ้านไปได้แล้ว” เขาหันมาไล่ผมอีกครั้งเมื่อลูกน้องของเขาเริ่มมองมาที่ผม ประมาณว่า นี่ใคร? ผมก็เลยรู้ตัวว่าผมไม่ควรจะมายืนเสนอหน้าอยู่ตรงนี้ ผมโค้งให้เขาก่อนจะวิ่งออกไปจากตรงนี้ โดยที่ไม่ได้มองหันกลับไปก็เลยไม่รู้ว่ามีสายตาเข้มมองตามผมแวบหนึ่ง
ผมกลับมาบ้านก็เจอกับบรรยากาศอึมครึม พ่อกับแม่นั่งอยู่ในห้องรับแขกเหมือนกับว่าพวกท่านรอผมกลับมา และมันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ
“ลูดี้ กลับมาแล้วเหรอ มานี่หน่อยสิ...” แม่ของผมเรียกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ผมบอกแล้วไงครับว่า ผมเริ่มจะชินกับท่าทีเฉยชาแบบนี้แล้ว ผมเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับพ่อแม่ที่นั่งอยู่อีกฝั่ง
“มีอะไรเหรอครับ” ผมถามและมองเอกสารที่ถูกยื่นมาให้ผม ตัวอักษรที่เขียนอยู่ทำให้ผมถึงกับตัวชาวาบ
‘เอกสารการเรียกโอเมก้าเข้าไปคัดเลือกเพื่อผลิตทายาท’ มันเป็นเรื่องที่เคยพูดมาตั้งแต่ข้างต้นแล้วว่า โอเมก้าเป็นเพียงสิ่งของที่ถูกซื้อตัวไปเพื่อผลิตทายาท นี่พ่อกับแม่กำลังล้อผมเล่นใช่ไหม
“บ้านเราเองก็ไม่ค่อยจะมีรายได้แล้ว ลูกเองก็โตเข้าวัยนี้แล้ว ควรจะไปทำประโยชน์ซะบ้างนะ” แม่ของผมพูด บางทีพวกท่านก็ทำราวกับว่าผมไม่ใช่ลูก...ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
“แม่หมายความว่ายังไงครับ จะให้ผมเข้าไปรับการคัดเลือกงั้นเหรอ” ผมถามและได้รับคำตอบที่ชัดเจนกลับมาว่า
“ใช่...เผลอ ๆ ได้เป็นเมียทายาทของอัลฟาด้วย ลูกควรจะไปทำประโยชน์บ้าง นี่ค่าเช่าบ้านเราก็จะไม่มีอยู่แล้ว” แม่ของผมพูดให้ผมกระจ่าง...เป็นเมียของอัลฟามันดีตรงไหนกัน
“ผมไม่อยากไป ผมไม่ไปได้ไหมครับ” ผมร้องขอ เพราะผมไม่ได้อยากเอาตัวเองไปขายแบบนี้ แต่ผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อแม่ของตวาดขึ้น
“ต้องไป! เพราะพวกฉันรับเงินมาแล้ว นี่ก็จะเอาไปจ่ายค่าบ้าน ลูกต้องไป พรุ่งนี้ลูกจะต้องเข้าไปตระกูลเฮอร์คิว ไปดูตัว แต่งชุดที่ดีที่สุดไปแข่งกับพวกโอเมก้าอีกหลายคน ให้ลูกได้ถูกเลือก! เข้าใจไหม ดูหน้าตาสวย ๆ แบบลูก ท่าทางจะเป็นที่ถูกอกถูกใจของอัลฟา ขึ้นไปนอนได้แล้ว” แม่ของผมสั่งรัวและไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พูดสักนิดเดียว
“เดี๋ยวสิครับ แม่...พ่อ ผมไม่อยากไป...”
พวกเขาลุกเดินหนีผมไปเฉยเลยครับ ทิ้งให้ผมจมอยู่กับความคิดคนเดียว ไม่รู้ว่าน้ำตาที่มันไหลออกมา มันเป็นเพราะสาเหตุอะไรกัน เพราะผมเหนื่อยมาก หรือท้อแท้กับโชคชะตาของตัวเองกันแน่...แต่ผมเชื่อว่าผมแค่เหนื่อยเท่านั้นครับ ไม่มีอะไรทำให้ผมท้อแท้หรอก!...
ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ ก็คงไม่มีทางเลือก ถ้าผมทำประโยชน์ให้พ่อกับแม่สบายใจมากกว่านี้ ถ้าการไปดูตัวครั้งนี้มันทำให้พวกท่านมีชีวิตที่ดีขึ้น ผมก็ยอม...แต่ว่าผมก็มีเรื่องหวั่นใจอยู่อย่างหนึ่งเมื่อได้ยินชื่อของตระกูลที่ผมกำลังจะเข้าไป ตระกูลเฮอร์คิว...
|ตระกูลเฮอร์คิว|
ผมมายืนต่อแถวอยู่หน้าประตูเพื่อรอเข้าไปภายในห้องโถงใหญ่ พวกเราโอเมก้าทุกคนมารวมตัวอยู่ที่นี่ บางคนก็ฝืนใจมาเหมือนผม แต่บางพวกก็มาเพราะความสมัครใจ เป็นที่รู้กันดีครับ หากได้ถูกเลือกก็จะมีคนเลี้ยงดูอย่างสุขสบาย แต่ผมกลับคิดว่า มันไม่ได้น่าสบายสักนิด การขายตัวเองเพื่อผลิตทายาท...ผมได้ปลอกคอสีดำสำหรับใส่ไว้ตรงคอ เพื่อกันการโดนกัด แถมทุกคนยังได้เข็มฉีดยาป้องกันใครที่มาเกิดฮีทกระทันหันด้วย ดูเหมือนทุกอย่างจะถูกจัดการรัดกุมอย่างดี เลยยิ่งทำให้ผมกลัวเข้าไปใหญ่ที่จะต้องเข้าไปในตระกูลนี้จริง ๆ
“ถอยไป ยืนเกะกะอยู่ได้” ผมโดนผู้ชายที่ท่าทางแรง ๆ คนหนึ่งชนเข้าจัง ๆ ถ้าผมจำไม่ผิดเหมือนผมเคยเห็นเขาทำงานอยู่ที่บาร์ ผมไม่ได้โต้ตอบอะไร ผมล่ะไม่เข้าใจว่าเป็นพวกโอเมก้าเหมือนกันแล้วยังจะมาทำท่าทางฟึดฟัดใส่อีกทำไม น่าจะดีต่อกันไว้เนอะครับ...บางทีผมก็อาจจะมองโลกในแง่ดีเกินไปก็ได้ แต่นั่นมันก็คือผมยังไงล่ะ
ภายในห้องโถงใหญ่ (ใหญ่มากจริง ๆ) นี่เหรอที่เขาเรียกว่าคฤหาสน์ของตระกูลดัง เสียงดังซุบซิบดังขึ้นเป็นระยะ ก่อนทุกอย่างจะเงียบกริบลงเมื่อประตูใหญ่ถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างสูงใบหน้าคมคาย ทายาทคนเดียวของตระกูลเฮอร์คิว ...วูฟ... คราวนี้สายตาของเขาไม่ได้สวมแว่นตาดำ นัยน์ตาเข้มปะทะสายตากับผู้พบเห็น ผมสังเกตได้เลยว่าทุกคนมองเขาด้วยสายตาหลงเสน่ห์ อ้อ...การเข้ารับคัดเลือกครั้งนี้มีทั้งผู้หญิงและผู้ชายที่เข้ามานะครับ โดยจะนั่งปะปนกันไป
แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญเท่ากับตอนนี้ที่ วูฟหยุดเดินและจ้องหน้าผมนิ่ง...เขาดูแปลกใจและแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าเฉยชา...เฮือก ผมว่าเขาอาจจะเข้าใจผมผิด ก็เพราะเมื่อวานผมเพิ่งบอกไปหยก ๆ ว่าผมไม่ได้ขายตัว แต่ตอนนี้ผมกลับมานั่งเสนอหน้าอยู่กับพวกที่ถูกซื้อตัวเข้ามาในตระกูลซะงั้น...
“หึ..” เสียงหัวเราะในลำคอของวูฟทำให้เหล่าท่านทูตผู้ติดตามที่เดินตามหลังมา มองที่ผมด้วย
“สนใจคนนี้เหรอครับ นายน้อยวูฟ” เมื่อได้ยินคำถามนี้ สายตาจิกของเหล่าบรรดาคนที่นั่งรอบข้างผม ก็จิกแรงมาทางผม เออ...เขาแค่มองผม ไม่ได้บอกว่าเขาสนใจผมซะหน่อย จะมาจิกผมกันทำไมล่ะเนี่ย...
“เปล่า...” คำตอบเสียงเข้มเย็นชาและเดินไปที่นั่งของเขาที่จัดเตรียมไว้ เสียงของเขาทำให้ผมนึกย้อนไปเมื่อวาน น้ำเสียงช่างต่างกันลิบลับ
“เลือกเอาสักคนที่นายถูกใจ หรืออยากจะเลือกเยอะ ๆ ก็ได้...” เสียงเข้มของผู้เป็นผู้นำของตระกูล ณ ตอนนี้ พ่อของวูฟครับ เขาดูเป็นคนที่มีอิทธิพลสมกับที่เป็นผู้นำมาก พ่อของวูฟเดินออกมาจากห้องอีกทาง เขาเดินมาบอกแค่นั้นและเดินออกไปจากห้องนี้ เห็นได้ชัดว่าวูฟไม่ได้มีกะจิตกะใจจะมาเลือกโอเมก้าอย่างพวกผม...ดูก็รู้ว่าเขาคงไม่ชอบเรื่องอะไรแบบนี้ ให้ผมเดานะ
และมันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ เมื่อในห้องโถงนี้เหลือเพียงแค่เขา คือ ผู้นำใหญ่สุด
“ฉันไม่เลือกสักคน” เสียงเข้มพูดออกมาในที่สุด คนที่นั่งเรียงรายกันอยู่ก็ทำหน้าเสียดาย อย่างที่รู้ ๆ กันแหละครับว่า วูฟเป็นถึงทายาทอัลฟา แถมเขายังมีความเพอร์เฟคในตัวเองอีก ใครล่ะจะไม่อยากได้เขาเป็นคู่...
“ถ้าพวกเราพลาด นายน้อยของตระกูลไป เราจะไปอยู่ไหนล่ะ...” เสียงจอกแจกดังขึ้นจนผมได้ยินชัดเจน
“แหม พวกเราก็คงถูกส่งตัวกระจายกันไปให้พวกท่านทูตที่ชอบใช้ความรุนแรงยังไงล่ะ” หา...ไม่เอานะครับ ผมอยากกลับบ้านต่างหาก...คำพูดพวกนี้เองก็ได้ยินไปถึงผู้ชายที่นั่งอยู่จุดศูนย์กลาง ลูกน้องทุกคนของวูฟเองก็ทำหน้าหนักใจกับใบหน้านิ่ง ๆ ของร่างสูงที่นั่งเข้มอยู่ เมื่อวานตอนเขายิ้มดูผ่อนคลายกว่านี้อีกแฮะ...
“นายน้อยเลือกสักคนเถอะครับ ไม่งั้นนายท่านคงจะไม่พอใจแน่”
“หึ จะให้ฉันเลือก? เลือกจากคนพวกนี้รึไง...อ้อ ลืมไปว่าฉันมันไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรเลย” วูฟพูดแกมประชด ก่อนจะลุกชึ้นมองดูทุกคนในห้องโถง สายตาคมกริบประดุจดั่งเหยี่ยวกำลังไล่สายตาไปทีละคน และผมก็รับรู้ว่าสายตาของเขามาหยุดที่ผม ผมเงยหน้าสบตากับเขา
“โกหก” คำสั้น ๆ จากวูฟ ทำให้คนอื่นที่อยู่ในห้องโถงงงกันไปหมด แต่ผมรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ก็เมื่อวานที่เขาถามผมไงครับ ผมบอกเขาเองว่าผมไม่เคยเอาตัวเองมาขายแบบนี้...หากจะแก้ตัวไปเขาก็ไม่เชื่ออยู่
“ผม...”
“มีอะไรรึเปล่าครับ นายน้อย เขาคนนี้ทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่า” ลูกน้องที่ดูแลวูฟอยู่ก็เข้ามาดู
“เปล่า ฉันก็แค่พูดลอย ๆ ขึ้นมาก็เท่านั้น” เขากำลังจะเดินไปจากผม “คนที่ไม่ถูกฉันเลือกจะไปไหน” วูฟที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก ถามคนดูแลจัดการเรื่องโอเมก้า
“ก็จะถูกโอนให้ท่านทูตที่สนใจซื้อครับ...” ถ้าผมจะกลับบ้าน ผมไม่อยากถูกซื้อ จะมีโอกาสหนีไหมนะ ระหว่างที่ผมคิดอยู่ ทุกคนก็เริ่มซุบซิบอีกครั้ง คราวนี้ซุบซิบเรื่องของผมว่า ‘รู้จักกับวูฟด้วยเหรอ’
ผมเห็นร่างสูงตรงหน้าเหลือบมามองผมอีกครั้ง ก่อนที่ทุกคนจะตาโตกันเป็นแถบ เมื่อจู่ ๆ วูฟก็ดึงคอเสื้อของผมขึ้นด้วยมือเดียว แค่นั้นก็ทำให้ผมตัวแทบปลิว แรงของเขาเยอะมาก
พรึบ!! แววตาคมเข้มจ้องประสานกับแววตาตกใจของผม...จู่ ๆ มากระชากใครจะไม่ตกใจบ้างล่ะครับ ร่างกายของผมถูกวางลงตรงทางเดินตรงกลางระหว่างโอเมก้าที่นั่งอยู่ เสียงประกาศทำให้เรียกเสียงฮือฮาได้ทันที
“ฉันเลือกคนนี้ก็แล้วกัน ช่วยจัดการพาไปล้างตัว อาบน้ำใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยกว่านี้ แล้วไปเจอฉันที่บ้านของฉัน” เสียงสั่งเรียบกับแววตาที่เย็นเฉียบ เขาทำราวกับว่าผมเป็นสิ่งของ
เขาแตกต่างจากเมื่อวานมาก...ด้านไหนของเขาคือด้านที่แท้จริงของเขากันนะ
ท่ามกลางความมึนงงของทุกคนที่ทำหน้าเสียดายบ้าง ทำหน้าหมั่นไส้ผมบ้าง ที่จู่ ๆ ผมก็ได้รับคัดเลือกโดยวูฟ ซึ่งผมไม่เห็นว่ามันจะน่าดีใจตรงไหน ถูกเขาซื้อ...แบบนี้มันดีงั้นเหรอ หลังจากที่ถูกเลือกผมก็เดินตามลูกน้องของวูฟมาตามทางเดินใหญ่ที่ปูด้วยพรมสีน้ำเงินกำมะหยี่ ตามกำแพงประดับประดาด้วยโคมไฟสีทอง
“ตามประวัติของคุณที่ส่งเข้ามา คุณชื่อลูดี้สินะครับ..” เขาพูดอย่างสุภาพ ผมเลยพยักหน้า
“ครับ ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณก็ได้นะครับ เรียกลูดี้เฉย ๆ ก็ได้”
“ไม่ได้หรอกครับ ตอนนี้คุณเป็นคนที่ถูกเลือกโดยนายน้อยแล้ว เรียกแบบนี้ถือเป็นการให้เกียรตินายน้อยด้วยครับ” เขาว่า
“คือว่า ผมต้องทำอะไรบ้างในหน้าที่นี้...” ผมถามออกไป ลูกน้องของวูฟหยุดเดิน เป็นจังหวะที่เรามาถึงห้องที่มีสาวใช้ที่มีอายุยืนอยู่หนึ่งคน เธอดูใจดีมาก
“ตอนนี้สถานะคุณยังไม่แน่นอนครับ เพราะคุณต้องได้รับการสอบสวนความเหมาะสมจากผู้นำของตระกูลก่อน แต่ตอนนี้นายน้อยเลือกคุณมาแล้ว ถือว่ามีโอกาสสูงที่คุณจะได้มีชีวิตที่สุขสบาย” สุขสบายอย่างที่เขาบอก...มันมีจริงเหรอครับ “เดี๋ยวเราจะให้ป้านม ช่วยจัดการเปลี่ยนชุดให้คุณใหม่ เราจะได้พาคุณไปที่บ้านของนายน้อย ฝากด้วยนะครับป้านม” ลูกน้องของวูฟพูดแค่นั้นและเดินจากไป ทิ้งให้ผมอยู่กับป้านมที่เพิ่งรู้จักกันเป็นครั้งแรก
“สวัสดีจ๊ะ ลูดี้ มาเถอะ ไปอาบน้ำล้างตัวกัน ปล่อยให้นายน้อยรอนานมันจะไม่ดี” ป้านมยิ้มพร้อมกับจูงมือของผมเข้าไปในห้องอาบน้ำ บอกเลยครับว่า...ผมไม่รู้เหตุผลว่าทำไมเขาถึงเลือกผม ผมว่าไม่ใช่เพราะเขาพิศวาสอะไรผมหรอก ก็ดูจากสายตาเย็นชาแล้ว ทำให้ผมอดกลัวไม่ได้...เรื่องชนชั้นที่ผมเป็นอยู่มันทำให้ผมกลัว ผมไม่มีทางจะต่อรองอะไรกับผู้นำที่อยู่ข้างบนห่วงโซ่อาหารอย่างอัลฟาได้เลย แต่ถ้าการที่ผมได้ถูกเลือกมันทำให้ผมทำตัวมีประโยชน์ขึ้นมาได้ ก็น่าดีใจไม่ใช่เหรอ...เปล่าเลยครับ น่าร้องไห้มากกว่า ผมไม่ได้เต็มใจจะมาที่นี่สักหน่อย
ป้านมอาบน้ำและเปลี่ยนชุดให้ผมเป็นชุดเสื้อตัวยาวแบบที่เขาใส่กันทั่วไปในคฤหาสน์นี้ ที่มีพิเศษมาหน่อยก็คือ ปลอกคอกำมะหยี่สีแดงที่ถูกสวมไว้ที่คอของผม ป้าบอกว่า ‘มันคือสีประจำตัวของวูฟ’ บ่งบอกชัดเจนและย้ำว่า เขาเลือกผมมาแล้ว จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมเขาเลือกผม หรือเขาอาจจะเห็นใจผม...ผมว่าไม่น่าจะใช่หรอก เราไม่รู้จักกันด้วยซ้ำนี่นา
ผมเดินมาตามทางเดินที่เชื่อมไปยังโซนบ้านหลังใหญ่อีกหลัง ที่ถูกใช้ผ้าม่านกำมะหยี่เป็นสีแดงทั้งหมด ที่นี่คือ บ้านของวูฟครับ ผมเชื่อแล้วว่าเขาคือทายาทผู้นำคนต่อไปจริง ๆ ขนาดบ้านยังต้องแยกออกมาอยู่คนเดียว ผมเข้ามาภายในตัวบ้านก็มีลูกน้องเดินนำผมไปหาวูฟที่อยู่ตรงระเบียงตากอากาศที่ยื่นออกไป
“นายน้อยรอคุณอยู่ครับ” เขาพูดแค่นั้นและทิ้งให้ผมยืนเผชิญหน้ากับวูฟที่นั่งอยู่ตรงริมระเบียง ใบหน้าคมจ้องมองอย่างไร้จุดหมาย กางเกงสีดำตัวเดียวกับท่อนบนที่ใส่เสื้อแต่ไม่ติดกระดุมสักเม็ด เผยให้เห็นซิกแพคเป็นลอนเรียกชนิดได้ว่า...เพอร์เฟคมาก วูฟหันมาสบตากับผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“นี่เหรอ คนที่บอกว่าไม่ได้ทำงานกลางคืน หึ...” คำพูดประชดประชันถูกเอ่ยทักทายขึ้นมา เขายังคงติดใจเรื่องนี้อยู่งั้นเหรอ ผมไม่ได้โกหกเขาซะหน่อย
“ผมไม่ได้ทำจริง ๆ ครับ ผมไม่ได้โกหก..”
“แล้วนายมาที่นี่ทำไม!! มาคัดเลือกโอเมก้าทำไม” ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงเข้มที่ดังลั่น เขามาตวาดผมทำไมเล่า!
“ผมจำเป็นต้องใช้เงินครับ บ้านของผมไม่มีเงินเหลือแล้ว ผมไม่มีทางเลือก...” ผมยอมรับ แม้จะถูกอยู่ครึ่งเดียว ที่ถูกคือผมไม่มีเงิน แต่ที่ผิดคือ ผมไม่ได้เต็มใจจะมา ถูกบังคับมาต่างหาก
วูฟยืนขึ้นจนผมต้องถอยห่างจากเขาด้วยความรู้สึกกลัว กลัวความเย็นเฉียบที่แผ่ออกมาจากเขา...รอยยิ้มมุมปากของเขาไม่ได้ให้ความรู้สึกผ่อนคลายเลยสักนิด
“สุดท้ายทุกคนก็เห็นเงินสำคัญกันทั้งนั้นสินะ!...” มันก็สำคัญครับ...มันซื้อของเพื่อความอยู่รอดได้นี่
“ครับ มันสำคัญมาก” ผมตอบตามความจริง ก่อนจะหันหน้าหนีก้อนเงินปึกใหญ่ที่วางอยู่ข้างตัวของวูฟ เขาโยนมันลงกับพื้นตรงหน้าผมเหมือนจงใจ แบงค์พันเป็นปึกลอยกระจายเต็มระเบียงไปหมด
“เห็นนายลงในประวัติว่า ขาดแคลนเงินมากนัก ก็เอาไปซะสิ!!” ในประวัติที่ผมไม่ได้เป็นคนสมัครเอง ผมไม่รู้เลยครับว่าพวกเขาเขียนอะไรลงไปบ้าง...เหอะ แต่ผมจะไปแก้ตัวอะไรกับเขาได้ล่ะ
“ยินดีต้อนรับสู่ตระกูลเฮอร์คิว...ชีวิตที่ไร้อิสระของนายกำลังจะเริ่มต้นขึ้น” เขาชี้ตรงปลอกคอของผมอย่างย้ำเตือน เขาพูดแค่นั้นก็เดินหายเข้าไปในห้องของเขา ทิ้งให้ผมมองตามงง ๆ เขาเข้าใจผิดผมไปซะแล้ว แต่ผมก็ทำอย่างที่เขาว่าจริง ๆ ผมมาที่นี่ก็เพราะเงินจริง ๆ ...เฮ้อ ชีวิตที่ไร้อิสระงั้นเหรอ หึ ที่ผ่านมาผมเองก็ไม่ได้อยู่อย่างอิสระอยู่แล้ว จะแตกต่างกันสักเท่าไหร่เชียว กับการมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
ผมนั่งยอง ๆ ลงเพื่อเก็บเงินที่ปลิวอยู่ตามระเบียงมาเรียงทีละใบ ผมเก็บแต่ละใบก็พลางคิดว่า ต่อจากนี้ชีวิตของผมจะเป็นยังไงต่อไปนะ...ผมนั่งเก็บอยู่สักพักจนหมดโดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตาคมเข้มมองดูผมอยู่ตั้งแต่ตอนแรกที่เก็บแล้ว
“เก็บเสร็จแล้วก็เข้ามาในห้อง! พ่อของฉันเรียกฉันกับนายไปพบ....” ผมแอบสะดุ้งอีกรอบเพราะมัวแต่คิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ ผมหันไปมองวูฟที่ติดกระดุมเสื้อเรียบร้อยแล้ว เขาทำหน้าตาไม่สบอารมณ์กอดอกยืนอยู่ตรงประตู สายตากดดันทำให้ผมรีบกำเงินก้อนที่เขาโปรยมาวิ่งตามหลังร่างสูงที่เดินลิ่ว ๆ ไปทางห้องโถงของบ้านใหญ่...
ก็พอจะรู้อยู่ครับว่าเขาไม่ชอบหน้าผมซะแล้ว....
..........................................................................................
ยินดีต้อนรับเข้าสู่โลกนิยายของไรท์น๊าาา ฝากลูกชายของไรท์ไว้ในอ้อมกอดของคนอ่านที่น่ารักด้วย
มาปลดปล่อยสัญชาตญาณความดิบเถื่อนไปด้วยกันนะคะ 5555 >___< โค้งงาม ๆ :กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4: