พิมพ์หน้านี้ - [LOVE SICK's Fanfiction] Simply Emotion..ปุณณ์xโน่ (11.01.25 ลงหมด 2 เรื่องแล้วค่ะ ^^")
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: N.T.❁ ที่ 22-01-2011 22:31:20
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ สรุปข้อสำคัญดังนี้ 1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด 3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ 4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม 5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ 6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 หวัดดีค่ะ ที่มาลงในเล้านี่เราทวีตบอกพี่เห็ดเรียบร้อยแล้วนะคะ จะได้ไม่ตกใจกันเพราะตัวเจ้าของบล็อกลงเองเลยค่ะ : ) แจ้งก่อนนะคะ ฟิกปุณณ์-โน่ที่เราขอพี่เห็ดแต่งมีสองเรื่องค่ะ และทั้งสองเรื่องมีสองเวอร์ชั่น (อีกเวอร์นึงจะเป็นต้นฉบับอิมเมจที่เราใช้จิ้นค่ะ) ขอลงทีละเรื่องนะคะ เอาแบบ ไม่ใสไม่แบ๊วไม่หวานเลี่ยนมาก ไปอ่านก่อนละกันเนอะ :laugh:
ว้าว น้องโน่ ปุณณ์ :mc4: :mc4: :mc4:
สวัสดีค่ะ .. วันนี้เราแอบเอาเรื่องเพ้อฝันของตัวเองส่งไปให้พี่เห็ดอ่านอีกรอบแล้ว~ จริง ๆ วัตถุประสงค์ที่แต่งคือ เป็นการระบายสิ่งที่อยู่ในใจของตัวละครแค่นั้นอะค่ะ = =’’ คิดซะว่าเป็นฟิกน้องปุณณ์ – โน่ แนวทดลองให้อ่านกันขำ ๆ แล้วกันนะคะ :] เขียนให้น้องโตขึ้นจากเดิมแล้ว .. ผิดพลาดตรงไหน .. ขออภัยล่วงหน้าด้วยค่าาา ~ (PS. แฟนบล็อกคนไหนที่เคยผ่านตา .. ไม่ต้องสงสัยค่ะ .. ฟิกชั่นเรื่องนี้มันถูกดัดแปลงมาอีกทีจากบทบรรยายไร้ไดอะล็อกในอดีตของเราเอง) ชี้แจงค่ะ : เนื้อเรื่องตอนนี้เราเขียนขึ้นเพื่อเป็นฟิกชั่น ให้กับนิยายบอยส์เลิฟเรื่อง ..‘LOVE SICK: ชุลมุนกางเกงน้ำเงิน’ ซึ่งเนื้อหาในตอนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาหลัก ของเลิฟซิกนะคะ... (http://i142.photobucket.com/albums/r117/lich2601/milphinne/sbn/lovesick-banner300.jpg) Link: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=5669.0 ปล. เราเอามาลงนี่ได้รับการตอบกลับจากพี่เห็ดแล้วนะคะ :] Link another Punn x No Fiction by me >> Simply Emotion* (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21275.msg1292916#msg1292916) @ Page 2 No Words * A LOVE SICK’s FanSide Fiction By Lich2601 (Églantier✿) Credit to LOVE SICK . Original Characters by P’HED (INDRYTIMES) (http://i142.photobucket.com/albums/r117/lich2601/Luthien/392008ww660ffffffffffffffffffffffff.jpg) . . . “...ไหนบอกว่าอาจารย์เรียกพบไงปุณณ์...?” ผมเอ่ยปากถาม...ทันทีที่เจ้าของเรือนกายสูงโปร่งมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า...ปุณณ์ ภูมิพัฒน์ ...ในชุดเครื่องแบบนักศึกษาที่เห็นกันกลาดเกลื่อนอยู่ทั่วไป... หากไม่ว่าจะเดินไปตรงไหนแต่ปุณณ์ก็กลับดูเจิดจ้าขึ้นมาเสียอย่างนั้น... “...ก็อาจารย์เรียกจริง ๆ นี่ครับโน่...” น้ำเสียงทุ้มนุ่มเจือความออดอ้อนที่มักทำให้หัวใจผมอ่อนระทวยทุกคราเอ่ยตอบ... หากแต่มันช่างขัดกับความเป็นจริงที่ผมเพิ่งจะค้นพบ... “...อย่ามาโกหกเหอะ...” “...อย่างี่เง่าน่า...โน่...” มันพูดสวนกลับมา...ทั้งที่น้ำเสียงก็ยังเหมือนเดิม... แต่สำหรับคำบางคำ...มันทำให้ผมรู้สึกเสียด ๆ ในใจยังไงก็ไม่รู้... “...เออ...ใช่...ก็กูมันงี่เง่า ... กูมันงี่เง่า มาก ๆ ที่ยอมทนนั่งให้ฝนมันสาดรอมึงแค่เพราะกลัวว่าจะหากันไม่เจอ... กูมันงี่เง่า อีกแหละ...ที่ไม่กล้าแม้แต่จะโทรถามว่ามึงอยู่ไหนเพราะกลัวว่ามึงจะติดธุระสำคัญอยู่... แต่เมื่อกี้...ที่กูเห็นมันไม่ใช่...แล้วกูก็เพิ่งจะรู้สึกว่าตัวเองโคตรจะงี่เง่า ก็เพราะกูคิดไปเอง ว่ากูยังสำคัญ สำหรับมึง...!” และกว่าผมจะรู้ตัว...ผมก็เผลอขึ้นเสียงใส่ปุณณ์เข้าเสียแล้ว... .. .. .. ผมกำลังมองเหม่อ... ประสาทการมองเห็นคล้ายถูกตัดออกจากสิ่งรอบกายไปชั่วขณะ... แม้ว่าจะลืมตาอยู่...หากแต่ลานสายตาที่ทอดมองกลับไม่สามารถจับจุดสนใจใดใดได้อีก... ผมมองเห็นเพียงแค่แผ่นหลังกว้างของคนที่เดินนำหน้า... ฝ่ามืออุ่นจนเกือบจะร้อนของปุณณ์ยังกอบกุมมือของผมไว้แน่น... ออกแรงกระชับน้อย ๆ เป็นเชิงบังคับให้ผมขยับขาก้าวตาม... ขอบตาของผมผ่าวร้อน...ผมไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไรดี... ผมเพิ่งจะระเบิดอารมณ์ใส่ปุณณ์... ด้วยเหตุผลง่าย ๆ ที่ผมเรียกว่าข้ออ้างธรรมดา ๆ ของคนเป็นแฟนกัน...ผมหึง... ใช่ครับ...ผมหึง...ผมคิดมาก... ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่... ผมไม่ชอบ ให้ปุณณ์โกหก ...แม้ว่ามันจะไม่ได้ตั้งใจ... แต่วันนี้...เพียงแค่ผมเห็นปุณณ์ยิ้มแย้มให้กับใครที่ผมไม่รู้จัก... ก็เหมือนว่าโลกทั้งใบมันหมุนเคว้ง...แล้วสติของผมก็หลุดลอยตามไป... ไม่อาจบังคับอารมณ์ของตัวเองให้นิ่งเฉยได้เลย... ผมห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้...ยิ่งคำพูดยิ่งแล้วใหญ่... มันทำให้ผมรับรู้ว่า... ตั้งแต่ที่ผมรู้ตัวว่ารักปุณณ์...ผมก็กลายเป็นอีกคนหนึ่ง... เป็นคนใหม่...คนที่งี่เง่า และแสนจะอ่อนแอ ... .. .. .. ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าผมขึ้นมานั่งบนรถเคียงข้างปุณณ์ตั้งแต่เมื่อไหร่... ผมเลือกใช้ความเงียบและเสียงของเครื่องปรับอากาศภายในห้องโดยสารสี่เหลี่ยมเป็นเพื่อน... ทว่า...มันก็ไม่สามารถทำได้อย่างใจนึกเท่าใดนัก... เมื่อผมยังรับรู้ได้ถึงความเคลื่อนไหวของใครอีกคนข้างกาย... “...........” ปุณณ์หันมามองผมครู่หนึ่ง...แล้วก็พรูลมหายใจยาวเหยียด... ก่อนที่ร่างสูง ๆ ของมันจะก้าวลงจากรถไป... ได้ยินเสียงประตูรถถูกปิดลงเบา ๆ ... เสียงลมหายใจที่เคยคุ้น...ถูกแทนที่ด้วยความเงียบเหงา... และเสียงเปาะแปะจากสายฝนที่กระหน่ำลงกระทบหลังคารถเป็นจังหวะสม่ำเสมอ... สายตาของผมที่ทอดมองตามปุณณ์ออกไปนอกกระจกก็พร่าเลือน... เห็นเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ สีขาว ๆ รางเลือน...ที่ค่อยเคลื่อนไกลห่างออกไปทุกที... .. .. .. เปลือกตาของผมค่อย ๆ ปิดลง... ความเหนื่อยล้าทางกายที่สะสม... เมื่อผนวกเข้ากับความอ่อนแอทางจิตใจ...คล้ายจะเป็นยานอนหลับชั้นดี... ผมเอนใบหน้าเข้ากับกระจกใส...ที่บัดนี้ปกคลุมไปด้วยหยดน้ำจากท้องฟ้าสีหม่นนั่น... ปล่อยใจให้ไหลวนไปตามภวังค์...แล้วค่อย ๆ จมดิ่งลึกลงสู่ห้วงนิทรา... .. .. .. “...เฮ้ย...!!?” ผมสะดุ้งตื่นด้วยความเย็นจัดที่ปะทะเข้าตรงซอกคอ... เมื่อหันกลับไปมองก็พบกับรอยยิ้มกว้างของคนที่เคยทำหน้าซีดหน้าบูด...กลืนไม่เข้าคายไม่ออก... เจ้าตัวต้นเหตุที่พาเอาความมั่นใจของผมปลิวหาย...กำลังเปล่งเสียงหัวเราะเบา ๆ อยู่ภายในลำคอ... ปุณณ์กลับมาแล้ว... กลับมาทั้งที่เสื้อนักศึกษาสีขาวตัวนั้นเปียกโชกไปด้วยหยาดละอองน้ำฝน... ผมทำปากยื่นเบนความสนใจจากใบหน้าเจ้าเล่ห์นั้นไปที่กาแฟปั่นแก้วโต... ที่บัดนี้มันถูกโอนกรรมสิทธิ์มาอยู่ในมือของผมแทน... จับจ้องอยู่เพียงปลายนิ้วของตัวเองเนิ่นนาน... ปลายนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือกระชับแน่นที่วัตถุยาว ๆ ทรงกระบอกสีขาว... แล้วบังคับให้มันหมุนวนไปตามทิศทางที่ต้องการ... อยู่ ๆ ร่างกายผมก็รู้สึกร้อนวาบ... ทั้งที่อุณหภูมิโดยรอบนั้นเย็นจัด... รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นผ่านทางสายตาของใครอีกคนที่มองตรงมา... หากแต่สมองของผมกลับไม่สามารถสั่งการให้เงยหน้าเผชิญกับแววตาไหวระริกคู่นั้นได้เลย... .. .. .. กาแฟลาเต้ปั่นหอมกลิ่นนม... ถูกผมละลายเล่นเพื่อลดความกระอักกระอ่วนในหัวใจที่เต้นถี่... ทันทีที่ริมฝีปากสัมผัสเข้ากับปลายหลอด... ความหอมหวานจากคาราเมลสีขุ่นเหนือกองวิปครีมขาวข้นก็ค่อย ๆ ซึมลึก... แล้วปลอบประโลมให้ความรุ่มร้อนในอกของผมค่อยสงบลง... .. .. .. ผมกำลังหนาว... ร่างกายผมเริ่มจะสะท้านไหวด้วยไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ... เอื้อมโอบกระชับอ้อมแขนเข้ากับอกของตัวเองแล้วเอนตัวลง... ได้ยินเสียงขบฟันกระทบกันดังกึก ๆ ... ขอบตาของผมเริ่มร้อนผ่าว... อาจเพราะผมกำลังจะเป็นไข้... หรือกำลังน้อยใจผู้ชายชื่อว่าปุณณ์ที่ใช้อากาศหายใจร่วมกันคนนั้นยังคงนั่งนิ่งทำเมินเฉย... แต่ก็เพียงไม่นาน... เพราะรู้สึกได้จากหางตา...ไอ้เจ้าคนที่ว่านั่นกำลังเหลือบตามองมาที่ผม... ฝ่ามือที่ผมจำได้ดีว่ามันอบอุ่นแค่ไหน...เลื่อนมาหยุดอยู่ตรงหน้า... ไม่ได้เบาแอร์ให้... ไม่ต้องมี...คำพูดใด... หากแต่มันกลับทำให้หัวใจของผม...อุ่นซ่านไปทั้งดวง... "...กูขอโทษ... ขอโทษในทุก ๆ เรื่อง... เราดีกันนะโน่...” เพียงเรียวนิ้วเล็กหนึ่งเดียวที่โบกไหวเรียกร้องความสนใจอยู่ตรงหน้า... ก็พาให้ใบหน้าของผม...แนบซุกลงบนเสื้อเชิ้ตที่เปียกโชก... ตรงอกข้างซ้ายของใครคนนั้น... . . . “...กูก็ขอโทษ... ขอให้รู้แค่ที่ทำตัวแย่ ๆ ออกไป... เพราะว่ากูรักและหวงมึงคนนี้ที่สุด...ก็พอ...” ที่ผมรู้ดีที่สุดว่า...มันอบอุ่นยิ่งกว่าสิ่งใด... ENDING.
^ ^ ^ :z13: จิ้มโลดดดดดดด กรี๊ดดดดดด รักปุณณ์ โน่ ที่สุดในโลก เป็นเรื่องที่อ่านซ้ำไปซ้ำมา บ่อยมากที่สุด เป็นเรื่องที่ทำให้สาวใหญ่อย่างพี่ต้องคอยแอบมองหนุ่มน้อยกางเกงน้ำเงิน ยามขึ้นรถไฟฟ้า (เหมือนโรคจิต) กรี๊ดดดดดด อีกทีให้น้องพาร์ คนงาม แต่งมาอีกนะคะ ชอบมากๆๆๆๆๆๆ ค่ะ ทุกอย่างที่เป็นปุณณ์โน่ ชอบหมด o13 บวกจ้า
เย้ ชอบปุณณโน่ ดีใจที่มีฟิกมาให้อ่าน thx na
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ น่ารักกกกกกกกกกกก
อ้ายยยยยยยยยยย เห็นแล้วเลยเข้ามาติดตาม ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยอะ
น่าร๊าก
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 น่ารักเสมอต้นเสมอปลายจิงๆ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
น่ารักมาก ชอบๆ เอาอีก
เอาอีก เอาอีก เอาอีก :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: อาการเดียวกันเลย อยากอ่านปุณน์โน่ ตอนเรียนมหาลัย ตอนทำงานแล้ว ขอแค่มีปุณณ์โน่ ที่ไหน เราจะไปที่นั่น o13 o13 o13
เห็นชื่อเรื่องแล้ว มิรอช้า เปิดเข้ามาอ่านกันเลยทีเดียว ยังน่ารักเหมือนเดิม
:impress2:ปุณณ์ โน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น้องปุณณ์น้องโน่!! น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แค่เห็นชื่อน้องๆอิเจ๊ก็รีบกดเข้ามาแทบไม่ทัน คิดถึงน้องๆใจจะขาด ตอนนี้น่ารักมาก ภาคมหาลัย! อยากได้อีกอ่ะค่ะ อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกกกกกก~~ :-[
โน่ หึงอ่ะ กิ้วๆๆๆๆ จริงๆ แล้วปุณณ์ไปทำอะไรอ่ะ อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆๆ
โน่ ปุณณ์ :impress2: :pig4:
โน่ ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย :-[
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!! คิดถึงปุณณ์โน่ เรื่องนี้น่ารัก แต่งอีกนะคะ ชอบ เป็นแฟนฟิคเรื่องยาวท่าจะดีนะคะ อยากอ่านๆ
โอ๊ยยยยยยยย แรกๆ อ่านมา น้ำตาจะไหล สุดท้าย ตกม้าตายด้วยการเขิน >/////<
อ่านและกระชุมกระชวย ขึ้นมาทันตา 555+
ไม่คิดไม่ฝัน!!!! ว่าจะมีภาคมหาลัย 555+ คิดถึงโอมจังค่า
ปุณณ์โน่ คิดถึงที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อยากให้ทำแฟนฟิคยาวๆจัง อยากอ่านๆ
ชอบมากค่าาา ~ อ่านแล้วกรี๊ดเลย น่ารักเหมือนเดิม อ๊ายยย ~ :-[ :-[
คู่นี้น่ารักเสมอ
ชอบปุณณโน่ ค๊าบ...
จริง ๆ เคยอ่านใน dek-d แล้วแต่อ่านอีกทีก็ สำลักความสุข ร๊ากกกกกกกกกปุณโน่ที่สุดอ่ะ
ชอบจังเลย อิอิ
โอ้ยขอบคุณมากๆนะคับ
ขอบคุณทุกเม้นท์เลยนะคะ +1 ให้แทนคำขอบคุณนะจ๊ะ : ) พอดีเราแต่งไว้นานเป็นปีๆแล้วอะค่ะ ถ้าอ่านแล้วมันขัดๆกับภาษาหรือไม่ได้บรรยากาศเท่าต้นฉบับ(เทพๆของพี่เห็ด) ก็ต้องขออภัยล่วงหน้าด้วยนะค้าา :L2: เด๋วเอาอีกเรื่องมาลงให้นะคะ ออกแนวไม่มีสาระ เน้นสนองนี้ดคนแต่งอย่างเดียว หวานๆเลี่ยนๆ อ่านแล้วมดจะขึ้นตา 555 จัดหน้าแป๊บนึงเน้ออ ><"
น่ารักไม่เปลี่ยนเลย
Simply Emotion * A LOVE SICK’s FanSide Fiction By Lich2601 (Églantier✿) Credit to LOVE SICK . Original Characters by P’HED (INDRYTIMES) . . . กว่าชั่วโมงแล้ว... ที่ผมปล่อยเวลาให้ผ่านไปกับการเฝ้ามองอีกมุมหนึ่งของปุณณ์ ภูมิพัฒน์อย่างเงียบ ๆ ... ใช่แล้วครับ... ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในห้องสภาฯ และกำลังนั่งหง่าวรอคุณชายปุณณ์เคลียร์เอกสารตามที่ไอ้ประธานฟี่ได้มอบหมายไว้ให้... “...ปุณณ์...” ผมส่งเสียงงึมงำเรียกมันอยู่ในลำคอ... เลขาสภาฯ เจ้าของชื่อที่กำลังหัวหมุนกับกองเอกสารบนโต๊ะค่อย ๆ เงยหัวกลม ๆ ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำที่เริ่มจะยาวขึ้นทุกที... ช้อนสายตาขึ้นมามองผมที่นั่งเท้าคางอยู่ตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างสงสัย... “...ว่าไงครับโน่...?” ปุณณ์ถาม... มือก็ยังจับปากกาขีดเขียนบนกระดาษแผ่นบนสุดของตั้งสูง ๆ อยู่อย่างนั้น... ผมทอดสายตามองมันด้วยอารมณ์บอกไม่ถูก... กว่าจะรู้สึกตัวก็เผลอถอนลมหายใจเสียงดังออกมาเสียแล้ว... ผมเห็นปุณณ์นิ่งไปนิดหนึ่ง... ก่อนที่มันจะยืดกายเอนหลังทาบไปกับพนักเก้าอี้แล้วเงยหน้าขึ้นมองจ้องผมอย่างสนใจ... เรียวคิ้วเข้ม ๆ นั้นเลิกขึ้นเป็นเชิงถามว่ามีอะไรหรือเปล่า... “...เหนื่อยปะ...?” ถามมันเสียงเรียบ... ปุณณ์เองก็คงพอจับความรู้สึกบางอย่างที่แฝงอยู่ในนั้นออก...ถึงได้กระตุกยิ้มแบบนี้... ผมเพิ่งจะได้รู้จากปากน้องแม็กเมื่อครู่นี่เองว่าอาทิตย์หน้าจะมีงานสัมมนาวิชาการอะไรสักอย่างที่โรงเรียน... เป็นเหตุให้ทุกคนในสภาฯ รวมถึงปุณณ์...ต้องวิ่งวุ่นเตรียมเอกสารจนหัวปั่นล่วงหน้ากันมาหลายวันแล้ว... และมันก็เป็นสาเหตุทำให้เวลาที่ผมกับมันจะได้อยู่ด้วยกันในแต่ละวันพลอยลดลงไปด้วย... “...เรื่องอะไรล่ะครับ...?” มันไม่ตอบแต่ดันย้อนถามกลับยิ้ม ๆ ... ริมฝีปากบาง ๆ สีอมส้มของมันยังคงวาดโค้งเป็นรอยยิ้มให้เห็นบนใบหน้าได้รูปที่แม้ว่าตอนนี้ออกจะซีดเซียวไปบ้างด้วยเพราะเหนื่อยและเพลียก็ตามที... “...ก็...ทุกเรื่องอะ...” ผมตอบมันเสียงเบา... ในใจก็นึกด่าตัวเองอยู่เหมือนกันหรอก... ที่ผมมันไม่สามารถพอจะช่วยปุณณ์สะสางเจ้าเอกสารกองโตนั่นให้เสร็จ ๆ ไปโดยเร็วได้... “...ถ้าเรื่องงานสภาฯ...มันก็เหนื่อยเป็นธรรมดาแหละโน่...แต่ถ้ากูไม่ทำคนนึง...ไอ้ฟี่ก็จะลำบากใช่ปะ... แล้วจะใช้ให้น้อง ๆ ทำอย่างเดียวมันก็คงจะดูไม่ดีอีก...อีกอย่างมันก็เป็นหน้าที่... แต่จริง ๆ เรื่องแค่นี้กูก็ว่ามันไม่หนักหนาอะไรเท่าไหร่หรอก...” มันตอบซะยาวเหยียด... แต่ไม่รู้ทำไมพอท้าย ๆ ประโยคก็เสือกหรี่ตามามองแปลก ๆ นี่สิ... “...อะไร...” ผมหลุดออกไปเสียงแผ่ว... ได้ยินมันกลั้วหัวเราะอยู่ในลำคอ... ยิ่งตามันหรี่เล็กลงทุกที...ยิ่งดูไม่ค่อยน่าไว้วางใจ... “...ก็...หึ...” อ่าว...เชี่ยนี่มีกวนกูอีก... “...โห...ดูทำหน้า...แค่จะบอกว่าเป็นแฟนโน่งานหนักกว่านี้อีก...ยังไม่เห็นเหนื่อยเลย...” มันพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาแค่นั้นก็หันกลับไปตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไม่เงยหน้าขึ้นมามองอีกเลย... ทิ้งผมให้รู้สึกร้อน ๆ บนผิวหน้ายังไงชอบกล... ทั้งที่แอร์ในห้องสภาฯ มันก็เย็นดี... เอ...หรือว่าผมจะเขินมันวะ...? =////////////= .. .. .. “...ตื่นเหอะโน่...กลับบ้านกัน...” ได้ยินเสียงนุ่ม ๆ ที่คุ้นเคยเอ่ยเรียกอยู่แว่ว ๆ ก็ทำให้ผมรู้ตัวว่าเผลองีบหลับไป... ผมขยี้ตาพลางหาวใส่ไอ้เลขาสภาฯ ที่ดันมายืนจ้องหน้าอมยิ้มแก้มตุ่ยอยู่ได้... แต่ลูกกะตามันที่มองมานี่สิอย่างฮา...ก็เสือกโหลยังกับคนอดนอนมาเป็นอาทิตย์ ๆ ... “...มองเชี่ยไรนักหนา...งานเสร็จแล้วเหรอ...แล้วนี่กี่โมงอะ...?” ด่ามันแก้เขิน... ก่อนจะรีบแถเปลี่ยนเรื่องเมื่อดันชะโงกหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นแต่ความมืดแล้ว... “...ก็เสร็จส่วนของกูแหละ...ส่วนตอนนี้ก็สองทุ่มครึ่งอะ...ดึกแล้ว...ไปค้างบ้านกูละกันนะ...” ผมหันขวับทันทีที่สิ้นเสียงมัน... อ้าปากกำลังจะโวย...แต่ไอ้ตัวดีเสือกยิ้มระรื่นตอบกลับมาเฉย... “...โทรบอกที่บ้านโน่ให้แล้ว...” โหไอ้เชี่ย...ทีเรื่องอย่างนี้ล่ะไวเชียว... ผมแอบด่ามันในใจ... มองไปก็เห็นมันยักคิ้วยกไหล่ทำหน้ากวน... ก่อนจะคว้าสัมภาระทั้งหมดทั้งมวลแล้วฉวยมือของผมติดมา... พร้อมล็อคห้องสภาฯ ที่ร้างผู้คนเสร็จสรรพในเวลาอันรวดเร็ว... “...ไมทำหน้างั้นล่ะ...ไม่ดีเหรอโน่ ?...กูแค่เห็นว่า...พักนี้เราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเลย...” มันทำเสียงอ่อนตาละห้อยใส่เสียจนผมเกือบจะเคลิ้มตามแล้วเชียว...ถ้าไม่ติดว่า... “...กลัวโน่จะน้อยใจอะ...” สาดดดดนี่...ใครบอกกูน้อยใจ...แค่โหวง ๆ แปลก ๆ แค่นั้นเอง... ผมฝากรอยรักไว้แผ่นหลังมันบั้กใหญ่เป็นของตอบแทน... ไม่กล้าตบหัวเพราะแอบกลัวว่ามันจะเอาคืน... (เหอ ๆ) “...เอาน่า...กลับบ้านกันนะ...ทองหล่อครับพี่...” ผมกะพริบตาปริบ... ก็เมื่อกี้ยังยืนเถียงมันอยู่ในใจ... แล้วไหงตอนนี้กูถึงมานั่งอยู่บนแท็กซี่ตามแรงลากของมันได้วะ...? ผมคงเผลอทำหน้าอึน ๆ มึน ๆ ออกไปแหง ๆ เพราะแอบเห็นเชี่ยปุณณ์มันกลั้นขำจนปวดแก้ม... “...รีบกลับไปนอนไงโน่...” เชี่ยนี่...เผด็จการจริง... แต่เอาเหอะ...จะยอมให้สักวัน... ก็นะ...ไหน ๆ พี่แท็กซี่เขาก็ขับออกมาแล้ว... จะทำขัดขืนไปคงใช่ที่... ผมจะทำอะไรได้...นอกจากยอมเออออไปกับมันใช่ไหมล่ะครับ...? .. .. .. “...เฮ้ยปุณณ์...ไปอาบน้ำดิ...” ผมพูดไล่... ใจนึงเพราะห่วงมันแหละ...อยากให้ได้นอนพักแต่หัวค่ำบ้าง... แต่อีกใจก็นึกห่วงสวัสดิภาพของตัวเองด้วย... ก็จะอะไรเสียอีก... อยู่ ๆ ก็เสือกมีมือไอ้เชี่ยที่ไหนไม่รู้ที่มันโผล่เข้ามาอยู่ใต้เสื้อนักเรียนผมทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลง... “...ปุณณ์...ไม่เอา...กูไม่เล่นนะ...” ผมบอกมันเสียงสั่น... เจ้าของชื่อเลื่อนใบหน้าขึ้นสบตากับผมแล้วพูดยิ้ม ๆ … “...กูก็ไม่ได้เล่นนี่...” “...ห่านี่...พรุ่งนี้ต้องไปเรียนนะเว้ย...” ผมแย้ง...แต่มันก็ไม่สะทกเลยสักนิด... ใบหน้าขาว ๆ ของไอ้คนที่ผมเรียกว่าแฟนเลื่อนลงมาซบนิ่งตรงซอกคอแล้วแนบริมฝีปากไล้ไปมาแผ่วเบา... “...ผมคิดถึงโน่...” มันพูดเสียงอ้อน... ดวงตาฉายแววคาดหวังยังกับเด็กน้อยมองแม่เพราะอยากได้ของเล่นยังไงยังงั้น... “...เอ่อ...” “...ไม่ได้เหรอครับโน่...?” ริมฝีปากอุ่น ๆ ไล้มาอยู่แถว ๆ กระดูกไหปลาร้า... ขณะที่มือของมันก็จัดการปลดกระดุมของผมออกจนหมดสิ้น... “...อยากกอดโน่จัง...” ปุณณ์มองสบสายตาของผมด้วยดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความหมาย... มันทาบริมฝีปากลงบนเนินหน้าผาก...อ่อนโยนจนใจผมแทบอ่อนยวบ... ก่อนจะเลื่อนลงแนบสนิทกับปากผมเพื่อปิดกั้นบทสนทนาทั้งหลาย... “...เอาแต่ใจ...” ผมมองหน้า...แล้วว่ามัน... “...นอนกอดกันนะ...” แต่ไม่รู้ทำไม...ผมถึงหุบยิ้มกับความเผด็จการของปุณณ์ไม่ได้สักที... .. .. .. “...โอย...เมื่อยจังวะ...” ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะอยู่ ๆ ก็รู้สึกทั้งเมื่อยทั้งปวดแปลบที่ต้นแขน... พอจะลองยกทดสอบดูก็เสือกเหมือนกับมีอะไรหนัก ๆ มาทับอยู่... ผมกะพริบตาให้พอเคยชินกับความมืด... ก่อนไล่สายตาไปตามรยางค์ของตัวเอง... แล้วก็ไม่แปลกใจเลย... ก็ไอ้ที่มันทำให้ผมทั้งหนัก...ทั้งเมื่อย...ทั้งปวดเพราะเป็นเหน็บชานั่น... มันคือหัวกลม ๆ ของไอ้ปุณณ์นี่เอง... “...นอนดี ๆ ก็ไม่ได้นะไอ้เวรนี่...ทำกูเจ็บไปทั้งตัวแล้วยังต้องลำบากแขนกูเป็นหมอนให้มึงอีก...” ทำอะไรไม่ได้ก็ลงที่มันครับ... ถึงมันจะหลับอยู่แต่ผมก็ถือว่าได้ด่าต่อหน้ามันแล้ว เหอ ๆ ... “...ได้ยินเหอะโน่...เดี๋ยวจะโดน...” อ่าวเหี้ย...ตื่นอยู่ก็ไม่บอกอะ... ผมขมุบขมิบปากจะด่ามันอีกรอบ... ทว่าไอ้ตัวดีกลับยัดนิ้วของมันมาอุดปากผมไว้เต็ม ๆ ทั้งที่ยังคงหลับตา... “...บ่นอะไร...นอนดิ...เดี๋ยวเช้าไม่ตื่นแล้วก็พาลกูอีกอะ...” พูดจบก็ใช้แรงควายรั้งผมจนเซถลาแถด ๆ เข้าไปซุกอยู่กับอกของมัน... “...หนาวเหรอโน่...ขนลุกเลย...หึหึ...” โอ๊ย...ผมล่ะเกลียดเสียงหัวเราะของมันจริง ๆ ... ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดมันเป็นการประท้วง... แต่กลับถูกเจ้าของอ้อมกอดรัดร่างให้แน่นขึ้นอีก... “...โอ๋ ๆ ไม่แกล้งแล้ว...กูหลับแล้วจริง ๆ ...ฝันดีราตรีสวัสดิ์ครับโน่...” มันพูดยิ้ม ๆ ขณะที่ก้มลงแนบปากเข้ากับหัวเหม่ง ๆ ของผม... “...กูดีใจที่ได้กอดมึงไว้แบบนี้นะโน่...” ผมเงียบไป... จนกระทั่งได้ยินเพียงเสียงลมหายใจที่ทอดเป็นจังหวะของคนข้างกาย... ปุณณ์หลับไปแล้ว... แต่ผมยังคงเปิดตาจ้องมองใบหน้ายามสิ้นฤทธิ์ของมันอยู่อย่างนั้น... ลมเย็น ๆ จากเครื่องปรับอากาศพัดลอยมากระทบผิวกายให้สะท้านเยือกจนต้องเบียดร่างซุกตัวหาไออุ่น... หมอนข้างมีชีวิตที่ผมกอดก่ายอยู่เหมือนจะรู้ว่าผมหนาวถึงได้ขยับตัวเข้าหา... เจ้าของอ้อมแขนที่โอบกอดผมแน่นจนแทบหายใจไม่ออก... ค่อยเลื่อนฝ่ามือข้างหนึ่งขึ้นลูบหัวผมแผ่วเบาคล้ายจะกล่อมให้เข้าสู่นิทรา... รอยยิ้มบางเบาค่อย ๆ จุดระบายบนใบหน้าของผม... คืนนี้...ผมคงฝันดี... . . . ไม่รู้เหมือนกันว่าเผลอหลับไปอีกครั้งตอนไหน... แต่จะว่าไป... อากาศคืนนี้...มันก็อุ่นดีเหมือนกันนะครับ :] . . . ENDING. :pig4: :L2: :กอด1:
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อร๊ายยยยย ปุณณ์โน่ ><
อิอิ ป้าจะแปลงร่างเป็นจิ้งจกในห้องนอนของปุณณ์
รักปุณณ์โน่ที่สุดเลย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด~ น่ารักมากค่ะ เลิฟปุณณ์โน่ ยิ้มไม่หุบเลยเรา ชอบบบ แต่งอีกๆ ชอบมากค่ะ
น้องปุณณ์ น้องโน่ น่ารักเท่าโลกกกกกกกกก แต่งมาอีกน้าๆๆๆๆ จะเข้ามาอ่านทุกตอนเลย
ปุณณ์ โน่ น่ารักจริงๆๆๆ :L1: :L1:
แต่งมาลงอีกนะ
น่ารักอ่ะ โน่ขี้อายจริงๆเลย 55 ขอบคุณนะคะ คิดถึงปุณณ์กะโน่อ่ะ มีแค่2ตอนเองเหรอ
ตอนนี้ก็น่ารัก อิอิ
น่ารักอ่ะ โน่ขี้อายจริงๆเลย 55 ขอบคุณนะคะ คิดถึงปุณณ์กะโน่อ่ะ มีแค่2ตอนเองเหรอ ช่ายค่าาา ฟิกน้องปุณณ์น้องโน่ เรามีแต่งไว้แค่นี้อะค่ะ หลังๆไม่ค่อยว่างแต่งอะค่ะ สอบบ่อยเกิ๊นนน TT ถ้าว่างแต่งเรื่องสั้นที่ไม่ใช่ฟิกเมื่อไหร่จะแว้บมากลงอีกนะคะ ><" ขอบคุณคนอ่านทุกคนจ้าา :จุ๊บๆ: ปล. เคยลงเรื่องสั้นอีกเรื่องนึงอยู่ในหมวดนิยายจบแล้ว ลองไปอ่านกันได้นะคะ : ) http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16984.0
แต่งได้น่ารักมากเลย ขอบคุณคร้าบ แล้วจะรออ่านอีกน้า ^^
น่ารักอ่ะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
เป็นเรื่องในดวงใจเลย หยิบมาอ่านบ่อยมากๆ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ น่ารักปุณณ์ โน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
แอร๊ยยยย น้องปุณณ์ น้องโน่ น่ารักกันเชียววว คิดถึงจัง
น่ารักอะ
:-[ :-[ :-[ :-[ :impress2: น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่งเรื่อยๆนะคับคิดถึง
:o8: :o8: :o8: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
น่ารักที่สุดเลยครับ ไม่ไหวจริงๆ สองคนนี้ อิอิ
แม้ว่าจะเคยอ่านมาแล้ว พอมาอ่านอีก ก็คิดถึงปุณณ์โน่ ซะจนไปหยิบมาอ่านอีกรอบเลยทีเดียว 555 อยากบอกว่า รักปุณณ์และโน่ ตลอดไปปปปปปปป !! 555
น่ารักหลายๆชอบคู่นี้ที่สุดเลย ชอบโน : )
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3: น่ารักมากมาย!! ปุณณ์+โน่จ๋า~~~~
เป็นเรื่องแรกที่เคยอ่าน และชอบนิยาย y ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา ปุณณ์โน่จะอยู่ในใจเสมอ
ชอบจัง :m1:
คิดถึงปุณณ์ โน่ เลย :กอด1: พาร์ ให้กำลังใจ
แอบอ่านตอนแรกไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้ :-[มาก ชอบตอนนี้มากๆเลยอะ :m3:
ถึงจะเคยอ่านแล้ว แต่ได้อ่านอีกรอบก็ยังชอบมากกกกกกกกกกกกก :o8: รักปุณณ์กับโน่จริีงจริ๊ง :กอด1: +1 ขอบคุณค่า :pig4:
เคยอ่านชุลมุนตั้งแต่ยังไม่มียูส เป็นเรื่องเด็กขาสั้นที่สนุกและสะท้อนอะไรๆได้ดีมากๆ แต่ยังไม่เคยอ่านแบบฟิค และจริงๆสารภาพเลยว่าเพิ่งอ่านฟิคที่มาจากนิยายเป็นครั้งแรกก็เรื่องนี้เลย ตอนแรกก็งงๆนิดหน่อยว่าคืออะไร ฟิคจากนิยาย พอมาอ่านแล้วก็ อ๋อ เข้าใจแล้ว และฟิคเรื่องนี้ก็สวยงามไปด้วยภาษาเขียน และการดำเนินเรื่อง ปุณณ์โน่ยังคงน่ารักไม่ต่างจากตัวละครในนิยาย ชอบทั้งสองตอนที่ลง แต่แอบเทใจให้ตอนแรกมากกว่าตอนสองนิดนึง เพราะโน่งอนได้น่ารักจนพี่ก็อินตามไปด้วย :laugh:และปุณณ์ก็ง้อได้น่ารักมากๆ*วิ่งไปเอาแก้วน้ำปั่นมาแปะคอตัวเองบ้าง* กร๊ากกกกกกกกกกกก ถูกใจแบบนี้จัด+1ไปเลยค่ะ :กอด1:
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่ารักเนอะ^^
:o8: ดีใจจัง มีแต่คนอ่านแล้วเขินตามเรา กร๊ากกกกกกกกกก~ จัดการ +1 ให้ตามหลังเป็นการขอบคุณแล้วนะจ๊ะ แต่เราจำไม่ได้ว่าเมื่อวานเราจิ้มไปถึงใครแล้วอะ 555 เพราะงั้นถ้าตั้งแต่โนเนะลงมาได้บวกเกินก็เนียนๆไปนะคะ :laugh: พี่รกรมาเม้นท์ให้ด้วยยยย >/////< ดีใจที่อ่านแล้วชอบนะคะ เพราะพาร์ก็ชอบพดด้วง (เกี่ยวมั้ย??? 5555) ความจริงแล้วเรื่องแรกแต่เดิมเขียนไว้ไม่มีชื่อตัวละครและคำพูดอะไรเลยอะค่ะ (based on true story ของคนใกล้ตัว อิอิ) เพราะงั้นใครที่สงสัยว่า เค้างอนกันเรื่องอะไรน่ะ? จริงๆมันก็แค่น้องโน่ดันไปเห็นน้องปุณณ์ยิ้มหวานให้ชาวบ้านก็พาลหึง แล้วพอโดนบ่นว่างี่เง่าอีก .. ทีนี้น้องเลยวีนแตกแค่นั้นเองค่ะ เอิ๊กกกกส์~ ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบด้วยนะคะ : ) :pig4:
:z13: และ . . . กรี๊ดดดดดดดดดดดดๆๆๆๆๆๆๆ ปุณน์ - โน่ เวอร์มหาลัยน่ารักโคตร! คุณ Églantier✿ จิขอเวอร์ทำงานด้วยค่ะ! อยากอ่านมากมาย555+ เตงเขียนได้น่ารักมากเลยค่ะ ไม่สนใจจะพรีเซนต์เรื่องยาวซักเรื่องเหรอคะ? เค้าจะเป็นแฟนฟิคคนแรกเลย(ยืนยันคำเดิม55+) จิ้มบวกเพื่อกดดันให้เตงแต่งเรื่องยาว แอร้ยยยย :กอด1: :pig4: :-[
:z13: คุณจิกลับและบวกคืนค่ะ อิอิ เวอร์ทำงานเหรอคะ? เริ่มจิ้นไม่ออกค่ะ 5555 สงสัยต้องรอพี่เห็ดเขียนให้อ่าน ><" เคยพยายามเขียนเรื่องยาวแล้วแต่ไม่สำเร็จอะค่ะคุณจิ เราไร้ความรับผิดชอบไป(เยอะ)หน่อย :laugh: แต่ถ้ามีเวลาจะพยายามแต่งมาแปะเรื่อยๆนะคะ ขอบคุณมากเลยค่าาา~ ปล. เค้าแปะพี่เรย์ไว้ยังไม่ได้ตามอ่านเลยค่ะ ไม่รู้เจอชายในฝันอ๊ะยัง .. เด๋วขอหลับซักตื่นแล้วจะตามไปอ่านนะคะ ^0^
ปุณน์&โน่จงเจริญ :mc4: อมตะในใจตลอดกาล :L2: :3123: :L1:
:L2: เป็น ปุณณ์-โน่ ที่อยู่ในใจตลอดมา และจะอยู่ในใจตลอดไป ฮิ้ว :mc4: :mc4: :L1: o13 o13 o13
น่ารักมาก ปุณณ์-โน่ :o8: +1 ขอบคุณค่ะ
กอดน้องพาร์เบาๆ :กอด1: กระซิบข้างหูว่า "เอาอีก" คริ คริ :oni1:
น่ารักอะทั้งปุณณ์ทั้งโน่
อยากอ่านต่ออะ น่ารักมากมาย o13
ไม่รู้จักคู่นี้อ่ะ แต่อ่านแล้วน่าัรักดีค่ะ ชอบ ไม่แรง ไม่หวาน น่ารัด อบอุ่น
:กอด1: คิดถึง ปุณณ์ โน่มาก เราก็แต่งแฟนฟิคให้เรื่องนี้ หนึ่งตอนเหมือนกัน เจ๊เห็ดเขาใส่ลิ้งไว้ในนิยาย อยากจะหันไปหอมหนังสือที่อยู่หัวเตียงสักฟอด อิอิ :L1:
โอ้ยย ปุณณ์ X โน่ น่ารักเสมอคู่นี้ :กอด1:
ปุณณ์-โน่ ชอบคู่นี้เหมือนกัน อย่าลืมมาต่อไวๆนะ
ขอบคุณมากคับ แอบลุ้น ตัวละครชื่อเหมือนเรา อิอิ :-[
อยากจะบอกสามคำ น่ารักอ่ะ เขินอ่ะ เอาอีกอ่ะ :-[
love ปุณณ์ โน่ มีอีกมั้ยอ่ะ อยากอ่านอีก
o18 o18 o18 o18 o18 ชอบอ่ะ
น่ารักค่ะ ปุณณ์โน่ น่ารักที่สุด แล้วมาลงให้อ่านอีกนะค่ะ ชอบทั้งสองตอนเลย <3 Love Sick :D
ขอบคุณมากๆ น่ารักมาก กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย
น่าร๊ากกกก :-[ ขอบคุณจ้า :pig4:
ขอบคุณจ้า อ่านแล้วเขิน
เขินนนน :o8: :o8: :o8: :o8:
:o8: :o8: :o8: :o8:
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เขิลลลลลลลลลลลลลลล เอาอีกได้ไหอ๊าาาาาาาาาาาา
น่ารักจังๆ อ่านแล้วคิดถึงพี่เห็ดจังงิ!
ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึง ปุณณ์+โน่ :n1: :pig4:
LOVE SICK : ชุลมุนหนุ่มกางเกงน้ำเงิน ปุณณ์ x โน่ ชอบที่สุดเลยเรื่องนี้...แบบมันเป็นนิยาย วาย (Y) เรื่องแรกที่อ่าน และทำให้นอนตี่สี่ ตั้ง แปดโมงเช้า... และมันทำให้ไม่อยากอ่านนิยาย แนวอื่นอีกเลยนอกจาก (Y) และคนแต่งเก่งมาก....เก่งจิงๆ และขอบคุณสำสำหรับนิยายสวยๆ และภาษาเท่ๆ ของคุณค่ะ :m11:
:o8: :o8: :-[ :-[ :impress2: :impress2: อ่านแล้วคิดถึงจังเลยย น่ารักอ่า ^^~
น่ารักจัง ขอบคุณมากมายครับผม
+1 ค่ะ อิอิ รักน้องปุณณ์น้องโน่ที่สุดดด ปกติเราอ่านฟิคก่อนมาอ่านนิยายอีกนะคะ ฮ่าๆ เดี๋ยวนี้จะติดนิยายมากกว่าฟิคซะและ อิอิ ชอบตอนมหาลัย อยากอ่านเป็นชอทฟิคสักสี่ตอนจบ พอจะจัดให้ได้ไหมคะ ฮ่าๆๆ ตอนที่สองก็ชอบ สรุปรักหมดขอให้เป็นปุณณ์โน่ ขอบคุณมากๆนะคะ จะรออ่านอีกนะจ๊ะ^^
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด~ น่ารักอะ ชอบๆ เลิฟปุณณ์โน่
กรื้ดดดด จะน่ารักไปไหนนนเนี่ยคู่นี้
คิดถึงปุณณ์ คิดถึงโน่ :serius2:
ดีใจเหมือนได้เจออีกครั้ง : )
รักโน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบโมเมนต์คู่นี้สุดๆอ่ะ อยากให้คุณเห็ดเขียนต่อจัง
คิดถึงปุณณ์โน่ :กอด1:
หวานกันดีจัง น่ารักดีๆ
:m1: :m1: :m1:
:heaven :heaven :heaven วี้ดวิ้วววววววว ปุน-โน่ น่ารักจุงเบยยยยยยยย ขอนอนกอดด้วยคนจิ :z1: คิดถึงมากมาย ผู้ชายสองคน :mew1:
แต่งได้น่ารักทุกเรื่องเลยค่ะ >///<
:heaven :heaven :heaven
น่ารักเหมือนเดิมเลยคู่นี้ พ่อแง่แม่(?)งอน 55555 โถๆ น้องโน่หึงน้องปุณณ์เหรอคะ น่ารักจริงๆ เลย ><
:mew1: :jul1:เป็นปุณณ์โน่ อีกโมเม้นท์นึง ที่เหมือนจะโตขึ้น เสื้อนักศึกษาแสดงว่ายุมหาลัยแล้วป่ะ แสดงว่าต่อมหาลัยที่เดียวกัน ที่ไหนหว่า 55 มโนไปเยอะ ถึงโตขึ้น ก้ออยากให้โน่กวนๆ ซ่าๆ ปากแข็ง และมีแต่คนรุมล้อม ทั้งหญิง ชาย และผองเพื่อน เหมือนเดิมอ่ะ^^555 แต่งมาอีกน๊า า Thx.ka
ชอบ :impress2:
:-[ :-[ :-[ :mew1:
หวานกันจนมดขึ้นแล้วมั้ง
ขอบคุณมากค่ะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
o18 แต่งอีกนะคะ ตอนนี้ป้ากะลังฟิน น้ำหมากไหลย้อยหมดแล้ว
สนุกมากเลยติดตามต่
ป้าใจจะขาดดดดด พ่อ 2 หนุ่มสุดที่รักของป้าาาาา
น่ารักที่สุดคู่นี้ ไว้มาลงตอนใหม่ๆอีกนะครับ จะรอติดตาม
น่ารัก :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
:impress2:
รอๆ
น่ารักมากครับ ...... ขอบคุณครับ
:mew1: