-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-----------------------------------------
เรื่องสั้นตามอารมณ์ ,,, นึกคึกอะไรไม่รู้หันมาจับเรื่องสั้นอีกแล้ววว
ขอให้ทุกคนสนุก กับ เรื่องสั้นเรื่องนี้ด้วยนะครับ
มีอะไรติชมบอกได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ
,,, นายซิน ,,,
----------------------------------------
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
พาร์ท ๑
ผมเอนฟุบอยู่บนโซฟาในร้านกึ่งผับทั้งชุดนักศึกษา ขวดเหล้าที่พร่องไปกว่าครึ่งกับแก้วใบใสวางตั้งอยู่ใกล้ๆ
เหม่อมองเข็มนาฬิกาประดับผนังของร้าน
อีกไม่กี่ชั่วโมง.....ชีวิตผมก็จะผ่านไปอีกหนึ่งวัน.....
....อย่างว่างเปล่าและเดียวดาย.....
ผมหลับตาลงอย่างคนไม่รู้จะทำอะไรและไม่มีอะไรจะทำ
ถ้าต้องกลับบ้านที่ไม่มีใครคอย สู้อยู่ให้เสียงดนตรีเป็นเพื่อนคงจะดีกว่า
เบาะนั่งด้านข้างยุบยวบลงจนรู้สึกได้....แต่ผมไม่ได้สนใจจนกระทั่งสัมผัสอุ่นร้อนแตะทาบตรงข้อศอก
ผมเบี่ยงแขนหนีก่อนจะชักสายตาตำหนิใส่
แขกไม่รับเชิญไร้มารยาทคนนั้นเป็นผู้ชายผิวขาวจัด.....ปากสีแดงบนใบหน้าหล่อเหลาพึมพำคำขอโทษพร้อมรอยยิ้มสุภาพ
“ผมอัคนี อัครสิริ หรือเรียกว่า สายฟ้า ก็ได้ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
อ้อ นายคนดังนี่เอง
ชื่อที่ผมเพิ่งได้ฟังคือชื่อเดียวกับที่ฟุ้งอยู่ทั่วมหาวิทยาลัยขนาดลอยเข้าหูพวกไม่ใส่ใจโลกอย่างผมได้
คนดังประจำมหาลัยแนะนำตัวเองว่าอยู่คณะสถาปัตยกรรม เห็นชุดนักศึกษาของผมเลยอยากจะทำความรู้จักในฐานะเพื่อนร่วมสถาบัน ไม่น่าเชื่อนักหรอก จุดประสงค์มันออกจะใสสะอาดผิดฉายาราชาคาสโนว่าเกินไปหน่อย
ผมคงไล่ตะเพิดหรือไม่ก็ลุกหนีซึ่งๆหน้าไปแล้ว...
ถ้าเขาจะไม่เข้ามาในจังหวะที่ผมอ่อนไหวไปกับอารมณ์บ้าบอคอแตกอย่างตอนนี้
เขาคุยเก่งและมีรอยยิ้มน่ามองจนผมเริ่มผ่อนคลาย บทสนทนาแกล้มเสียงหัวเราะดำเนินไปจนกระทั่งเขากระซิบถามผมข้างใบหู
“ไปหาที่สงบๆคุยกันสองคนดีไหม”
ผมเข้าใจความหมายของประโยคคำถามนี้ดี
แต่ก็ยังยื่นมือออกไป
ไม่ใช่ความมึนเมาจากเมรัยรสหวานหรือความร้อนแรงที่ผู้ชายคนนี้ปรนเปรอ
สิ่งที่ผมต้องการ....
ก็แค่ใครสักคนที่จะทะนุถนอมผมเหมือนสมบัติล้ำค่า
จะหลอกลวงก็ช่าง
ผมอยากได้อ้อมแขนที่จะช่วยผมจากความหนาวเหน็บที่เรียกว่า
ความเหงา
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดพร่าไปทั้งหัวจนต้องพยุงตัวลุกนั่งช้าช้า ไม่แปลกใจนักเมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในห้องกว้างนี้เพียงลำพัง.....ผมไม่ได้อ่อนเดียงสาขนาดไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ที่สายฟ้าหยิบยื่นจะยืนยาวเพียงข้ามคืนเท่านั้น
ถึงอย่างนั้นก็ยังเหลือบสำรวจไปทั่วห้องโดยที่ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังหวังอะไรอยู่.....
สายตาผมสะดุดเข้าตรงปึกธนบัตรที่วางทับกระดาษแผ่นเล็กบนโต๊ะข้างเตียง ลายมือไม่คุ้นตาแต่คาดเดาตัวคนเขียนได้นั้น
ส่งให้ผมยอมฝืนสังขารร่างกาย รีบเอื้อมหยิบเพื่อจะอ่านข้อความบนนั้น
ค่าโรงแรมผมวางไว้ให้แล้ว ส่วนที่เหลือถือซะว่าเป็นค่าเสียเวลาของคุณ
อาจจะเสียมารยาท
แต่ขอให้คุณลืมเรื่องเมื่อคืนนี้ซะ
สายฟ้า
หน้าผมชาเหมือนถูกฟาดด้วยตัวอักษรสั้นๆพวกนั้นจนไม่คิดจะอ่านทวนซ้ำ แผ่นโน๊ตถูกขยำแล้วปาทิ้ง
ไม่ได้โกรธ...ในเมื่อผมเองทำตัวเหมือนเด็กใจแตก ยอมตามผู้ชายที่เพิ่งคุยกันครั้งแรกมาง่ายๆ
ผมแค่นยิ้มทั้งที่ไม่มีอารมณ์จะขำ
ถือซะว่าเป็นค่าเสียเวลางั้นหรือ....
ราคาถูกจังนะ,,,เรน
ผมโซซัดโซเซเข้าห้องน้ำ ไม่คิดจะแตะต้องหรือแม้แต่ย้อนมองค่าเสียเวลาที่สายฟ้าทิ้งไว้ดูต่างหน้า
ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังคั่งค้างทำให้ร่างกายหนักล้าไปหมด กระทั่งการปลดกระดุมยังยากลำบากเหลือเกิน
เอะ...
มือที่กำลังจัดการเสื้อเชิ้ตต้องชะงักเมื่อสำเหนียกถึงสิ่งผิดปกติ ผมพบว่าตัวเองยังสวมใส่เครื่องแบบนักศึกษาเต็มยศ
แม้แต่เนคไทหรือเข็มขัดก็ไม่มีร่องรอยว่าถูกหย่อนคลายสักนิด
หมายความว่ายังไงกัน ? ,,,
ความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลือนรางจนแทบจะเป็นศูนย์
เศษเสี้ยวเดียวที่ประทับแน่น...ฝังจำในความรู้สึก
คืออ้อมกอดอุ่นหวาน
ที่ทำให้ใจเต้นแรงได้ เพียงแค่นึกถึง
อยากได้...
ผมอยากได้ไออุ่นจากมือคู่นั้นอีกสักครั้ง
.......................................................
อยากพบ...
ความรู้สึกนั้นมากพอจะพาให้เด็กอักษรศาสตร์หนึ่งคนมายืนตุหรัดตุเหร่อยู่กลางคณะสถาปัตย์
เมื่อวาน หลังจากปล่อยให้สายน้ำเย็นฉ่ำสาดชะโลมล้างอาการมึนงงทั้งหลาย
สมองก็ปลอดโปร่งพอจะประมวลผลได้ว่าสายฟ้าไม่ได้ล้ำเกินไปกว่าการกอดหรือ....อาจจะจูบ
ซากมวนจำนวนมากในที่เขี่ยบุหรี่ ยืนยันให้รู้ว่าเก้าอี้บุนวมข้างหน้าต่างถูกใช้งานเป็นระยะเวลานานพอดู
ผมหย่อนธนบัตรทั้งหมดลงในตู้รับบริจาค ตัดสินใจจะกลับบ้านไปพักและ “ลืม” อย่างที่ใครคนนั้นร้องขอ
แต่ผมทำไม่ได้
ตัวผมที่เคยเมินเฉยได้กับทุกสิ่ง กลับต้องร้อนรนอึดอัดเพราะผู้ชายที่ครอบงำความคิดคำนึงของผมไว้จนสลัดไม่หลุด
ลองถามตัวเองว่ามันยากนักหรือกับการเลิกนึกถึงคนคนหนึ่ง....
ใช่ ... มันสมควรจะง่ายดายเหมือนใช้ยางลบลบรอยดินสอที่เขียนผิดพลาด
แล้วทำไมกัน....ทำไมสมองผมยังไม่ยอมลบภาพเขาออกไปเสียที
ผมพยายามคิดข้อเฉลยของอาการแปลกๆนี้หัวแทบแตก
เพียงเพื่อจะรู้สึกตัวในสิ่งที่ไม่สมควรเลยสักนิด
ผมไม่ควรชอบเขาเลย
ความอดทนสำแดงผลเมื่อคนที่รอคอยปรากฏตัวขึ้นในที่สุด ร่างสูงเดินตรงมาโดยไม่มีที่ท่าว่าจะมองเห็นผมเลยแม้แต่น้อย
ใบหน้าหล่อจัดนั้นกำลังให้ความสนใจกับบทสนทนาระหว่างเพื่อนในกลุ่ม
ผมตัวเกร็ง หายใจติดขัดด้วยความตื่นเต้นในขณะที่ขาเรียวยาวนั้นก้าวผ่านไป กลิ่นน้ำหอมคุ้นจมูกพาให้สติกระเจิดกระเจิงจนลืมคิดถึงความเหมาะสม ผมคว้าแขนแข็งแรงนั้นไว้ก่อนจะทันรู้ตัว
เขาชะงักหันมามองงงๆ แต่แล้วแววสงสัยในหน่วยตาคมก็พลันเข้มขึ้นอย่างขัดเคือง
ผมควรดีใจหรือเปล่าที่อย่างน้อยสายฟ้าก็ยังจำผมได้
“จะมาเรียกร้องให้รับผิดชอบหรือไง”
ริมฝีปากสีแดงยิ้มหยันเสริมเติมให้ถ้อยคำเชือดเฉือนนั้นบาดลึกยิ่งขึ้น ผิดกับน้ำเสียงแผ่วหวานเมื่อวานราวคนละคน ผมสูดหายใจเรียกขวัญตัวเอง
“คุณไม่ได้ทำอะไรที่ต้องรับผิดชอบนี่ครับ”
********************
,,,,โปรดติดตามตอนต่อไป
-
เนื้อหาดูหนักๆดีจังครับ อ่านเเล้วเเอบสงสารนายเอก คนเราอ่อนไหวเเบบนี้... เศร้าอะ :เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจให้น้องชายของเฮีย
:กอด1:
รอตอนต่้อไป เพราะมันสั้น อิอิ
:fire:
-
ถูกใจนายเอกเป็นอันมาก
เหงาแต่ไม่ง่าย ไม่งี่เง่าแบบนี้ต้องถนอมค่ะ
เจิมและบวกหนึ่ง
-
มารอเป็นกำลังใจแล้วนะครับ
-
ชั้นแวะมาดัน เด๋วมาอ่านนะ 555
-
มาอ่านแล้วว
เดี๋ยวมาดิทเพิ่มพึ่งตื่น
ยังอึนๆๆ
-
ต่อจากพาร์ท ๑
เกือบปีแล้วที่ผมด้านหน้าดึงดันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของนายอัคนี อัครสิริ....และเกือบปีเช่นกันที่สายฟ้ากันเรนไว้ ในฐานะตัวละครที่แสนจะน่ารำคาญ
ผมมายืนรอที่คณะสถาปัตย์บ่อยเสียจนกลุ่มเพื่อนสายฟ้าจำหน้าได้ นานวันเข้าก็ทักทายเล่นหัวถึงขั้นชวนร่วมโต๊ะโดยไม่สนเสียงคัดค้านของคนตัวโตสักนิด
สองคนที่ผมเจอเป็นประจำคือปฐพี หรือ หินที่เรียนภาคออกแบบอุตสาหกรรมเหมือนสายฟ้า และก้อนเมฆ หรือเมฆ คนรักของหินที่อยู่สถาปัตย์ภาคอินเตอร์ ทั้งคู่สนิทสนมกับสายฟ้ามาตั้งแต่สมัยมัธยมปลายเพราะใฝ่ฝันถึงคณะเดียวกัน
ด้วยความที่คุยถูกคอ ผมจึงเรียกชื่อเล่นของคนทั้งสองได้ชินปากในเวลาไม่นานนัก
และไม่นานเช่นกันที่ผมบังเอิญสังเกตเห็นสายตาที่สายฟ้ามีให้เมฆ
แม้จะหลุดรอดออกมาน้อยนิดในยามที่สายฟ้าเผลอไผล แต่ช่างตีความได้ง่ายเหลือเกินสำหรับคนที่มองสายฟ้าด้วยสายตาแบบเดียวกันนั้นอยู่ตลอดเวลาอย่างผม
"สายฟ้ารักนายก้อนเมฆ"
ภายใต้ฉากหน้าเสเพล
สายฟ้าเก็บซ่อนคำตอบที่ไม่อาจครอบครองไว้อย่างมิดชิดแล้วสวมบทบาทเพื่อนที่ดีเสมอมา
โต๊ะหินอ่อนหน้าคณะวิศวะคือสถานที่ที่ผมจะมาพบคนทั้งสามตอนพักกลางวัน อันที่จริงผมไม่ได้ชื่นชอบช่วงเวลานี้มากนัก
ความทรมานเสียดแปลบขึ้นมาทุกครั้งที่สายฟ้าปฏิบัติราวกับผมเป็นฝุ่นธาตุที่ไม่อยากจะหายใจให้ระคายจมูก
แต่สองขาผมยังพามาหยุดที่นี่และทรมานตัวเองทุกวัน
ด้วยเหตุผลเดิมๆ
ผมอยากเจอนายสายฟ้า
“หิน! ฟังอยู่รึเปล่าเนี่ย”
เสียงโพล่งติดจะหงุดหงิดของเมฆดังแทรกภวังค์ฟุ้งซ่านทำเอาผมเผลอสะดุ้ง ผิดกับคนโดนเรียกที่แค่เหลือบตาจากนิตยสารรถยนต์แล้วเลิกคิ้วขึ้นนิดเดียว
“หิน...อ๊ะ!...”
เมฆวีนต่อได้ค่อนคำก็ต้องเซเพราะแรงฉุดของคนรัก หินตวัดทีเดียวจอมโวยวายก็สิ้นฤทธิ์อยู่ในวงแขนเรียบร้อย
“ถ้านายหยุดดิ้น ชั้นจะพาไปร้านเค้กที่นายพูดเย็นนี้เลยดีไหม”
แค่นั้นหน้างอง้ำของเมฆก็แย้มร่าสดใสทันที ยอมซบอกกว้างนิ่งๆให้หินได้อ่านหนังสือต่ออย่างสบายอารมณ์
ซีนหวานชื่นมื่นนั้นทำให้ผมอดจะเหลือบมองผู้ชายตัวโตอีกคนหนึ่งไม่ได้
สายฟ้ากำลังขะมักเขม้นกับแมกกาซีนรถยนต์จนเหมือนจะลืมใส่ใจเรื่องราวรอบตัว
แต่มือที่เกร็งแข็งจนข้อนิ้วซีดขาวนั่น....จะให้ผมเชื่องั้นหรือว่าสายฟ้าไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร
แล้วจู่ๆ.....โครงหน้าคมจัดก็เงยขึ้นมาประสานตาให้ผมสะดุ้งเป็นคำรบสอง
“เรน เย็นนี้ว่างไปดูหนังกันมั้ย”
ผมนิ่ง....ความเคลือบแคลงสั่งให้ผมคิดหาข้ออ้างปฏิเสธ แต่น้ำเสียงออดอ้อนที่เขาใช้ไล่ให้ผมจนแต้ม ยอมพยักหน้าเบาๆไปจนได้
แวบหนึ่งที่มุมปากแดงอิ่มกระตุกขึ้น
ผมก็ชักจะคาดเดาจุดประสงค์ของสายฟ้าได้ลางเลา
.
.
.
.
.
.
.
หนึ่งชั่วโมง....
สองชั่วโมง....
ผมรอมานานเท่าไหร่แล้วนะ?
คำถามเดิมเดิมผุดขึ้นในหัวขณะที่ยืนแหงนมองท้องฟ้าสีเทาครึ้มเพราะกลุ่มเมฆฝน....
ผมคงจะยังรอต่อไปเรื่อยๆถ้าหยดน้ำเย็นๆไม่หล่นลงกระทบปลายจมูก
พื้นคอนกรีตปรากฏรอยเปียกเป็นจุดดวง อึดใจเดียวถนนคนเดินก็เกลื่อนไปด้วยร่มหลากสีสัน
ผมวิ่งหลบไปอาศัยชายคาของอาคารร้านค้าแถวนั้นเป็นเครื่องกำบัง ตัดสินใจกดโทรศัพท์หาสายเผื่อว่าจะคลาดกันเพราะสายฝน
ฟังเพลงรอสายอยู่สักพักอีกฝ่ายจึงกดรับ แต่เพราะไม่มีเสียงคนพูดทำให้ผมไม่แน่ใจนักว่าเครือข่ายสัญญาณรวนเพราะสภาพอากาศหรือเปล่า
ผมกดหูแนบกับโทรศัพท์เพื่อจะฟังให้ชัดขึ้น....แล้วผมก็ได้ยิน
เสียงของสายฟ้าพูดคุยหยอกล้อกับใครบางคน
เสียงทุ้มแหบกลั้วหัวเราะ น่าฟังอย่างที่ผมไม่เคยได้รับ
ผมพับมือถือปิด....แค่นี้ก็เพียงพอจะช่วยยืนยันในสิ่งที่ผมเองรู้ดี แต่ยังรั้นยืนรอด้วยความหวังลมๆแล้งๆ
ก็เหมือนทุกครั้ง....ที่สายฟ้าแค่แกล้งสร้างนัดหลอกๆแล้วปล่อยให้ผมคอยเก้อเพื่อระบายความหงุดหงิดเรื่องหินกับเมฆ เหมือนเด็กที่โกรธแต่ไม่มีกำลังพอจะตอบโต้จึงลงโทสะเอากับข้าวของใกล้มือ
และผมคือของใกล้มือสายฟ้า
ไม่มีค่า ไม่สำคัญ ไม่ต้องถนอมรักษา
จะแตกหักยับพังตรงไหนก็ไม่น่าใส่ใจ
สายฟ้าถึงทำร้ายได้โดยไม่ลังเล
ผมสาวเท้ามุ่งไปยังโรงภาพยนตร์ ทำตัวไร้เหตุผลด้วยการซื้อตั๋วสองใบแล้วเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกว้าง สถานที่สำหรับคู่รัก
ในที่ที่ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครจ้องมอง
ภายใต้ความมืดที่ผู้คนสนใจเรื่องราวบนจอภาพ
ผมปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาเงียบๆ
น้ำตาจากของไร้ค่าที่มีหัวใจ
.................................................................
“เป็นหวัดเหรอสายฟ้า”
เมฆถามขึ้นหลังจากที่ได้ยินผู้ชายตัวใหญ่จามติดๆกันสามครั้ง ผมไม่สนใจหรอก จะเป็นหวัดมันก็สาสมแล้วกับที่ปล่อยให้ผมยืนรออย่างนั้น....สายฟ้าใช้หลังมือถูจมูกพลางพยักหน้า
“นิดหน่อยน่ะ เมื่อวานโดนฝนตอนไปส่งน้ำใส”
แล้วผมก็ได้รู้คำตอบพร้อมกันถึงสองข้อ หนึ่งคือสายฟ้าไม่สบาย และสอง คือชื่อเจ้าของเสียงหวานๆที่ผมได้ยินผ่านโทรศัพท์....
ความจริงที่เปรียบเสมือนค้อนแข็งหนัก ตอกซ้ำย้ำซัดให้สำนึกความโง่เง่าเขลาขลาดของตัวเอง
“เดี๋ยวสิ เมื่อวานนายนัดดูหนังกับเรนจังไม่ใช่เหรอ”
“อา...แย่ล่ะ ขอโทษทีนะเรน ชั้นลืมสนิทเลย”
ผมเข้าใจ....เหมือนที่สายฟ้าต้องการให้เข้าใจ
ไม่มีอะไรในแววตาของสายฟ้า นอกเหนือไปจากความสะใจ....สาแก่ใจในชัยชนะ
คำขอโทษที่ไม่ได้หมายความมากเกินกว่าคำสมน้ำหน้า เยาะหยันถากถางลูกไก่โง่ๆที่ไม่เคยคิดหาทางหนีจากมือสายฟ้า
แค่สายฟ้าออกแรงบีบก็ขาดอากาศตายง่ายดาย.....เพียงแต่สายฟ้าเลือกที่จะคลายมือในวินาทีสุดท้าย
และหัวเราะขบขันสภาพน่าสังเวชนั้น
“ไม่เป็นไร”
ยิ่งแสดงออก...สายฟ้าก็ยิ่งเพิ่มแรงเค้น
ผมจึงเลือกจะซ่อนความเจ็บปวดไว้ภายใต้สีหน้าและน้ำเสียงเรียบเฉยอย่างที่ทำได้ดีเสมอมา
เมฆทำเสียงฟึดฟัดไม่เห็นด้วยที่ผมยอมยกธงง่ายๆ แต่ในเมื่อเจ้าทุกข์ไม่ถือสา เมฆก็มีมารยาทพอจะไม่หาความต่อ
อาการกลางวันมื้อนั้นกร่อยไปถนัดตาและจบลงด้วยการขอตัวแยกกลับคณะภาคของหินกับสายฟ้า ผมว่างคาบบ่ายเลยเสนอตัวเดินไปส่งเมฆถึงห้องเลคเชอร์
“ให้ตายสิ เพื่อนชั้นมันกลายเป็นผู้ชายใจร้ายใจดำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
เสียงบ่นพึมพำจากปากของเมฆ ฟังดูก็รู้ว่าหนักใจเพราะห่วงเพื่อนมากกว่าจะกล่าวหาว่าร้าย ผมยิ้มให้ความใจดีนั้นโดยไม่ได้พูดตอบโต้อะไร จนเราสองคนมาหยุดตรงหน้าห้องเรียนขนาดใหญ่ผมจึงดึงแขนรั้งตัวเมฆไว้
“สายฟ้าแค่มีทางมากมายให้เลือก....แล้วตัวสายฟ้าเองก็มีสิทธิ์จะเลือกคำตอบ....มันก็แค่นั้น”
คนรักของหินขมวดคิ้วมุ่นคิดตามคำพูดที่ได้ฟัง ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก
“เฮ้อ ภาวนาให้เป็นอย่างนั้นเถอะ....อยากรู้นักว่าคำตอบของหมอนั่นจะเป็นใคร”
ผมจุดยิ้ม รุนไหล่ให้อีกฝ่ายเข้าไปจับจองที่นั่ง ก่อนจะหันหลังก้าวเท้ากลับในเส้นทางเดิม....
รอยยิ้มปั้นแต่งที่สร้างขึ้นมากลบเกลื่อนอารมณ์สั่นไหวยังฉาบเต็มริมฝีปาก
อย่ารู้เลย...ก้อนเมฆ....
คำตอบที่สายฟ้ายอมทนเก็บซ่อน เพียงเพราะไม่อยากเห็นคุณเสียใจ
รักของนายสายฟ้าไม่ได้มีเพื่อทำร้ายนายก้อนเมฆ
และมันก็เป็นเหตุผลเดียวกันกับที่ผมจะปิดปากอยู่อย่างนี้
เพราะรักของผมไม่ได้มีไว้เพื่อทำร้ายนายสายฟ้าเช่นกัน
..........................................................
,,, จบพาร์ท ๑
-
เข้ามาให้กำลังใจก่อน
เด๋วค่อยย่องไปอ่าน
-
:serius2: สงสารเรนอ่ะ
เกลียดนายสายฟ้าแล้ว
คอยดูน่ะถ้าเรนไม่สนใจจะสมน้ำหน้า :angry2:
-
:z13: :z13: :z13:
ตามมาอ่านแล้วนะ
-
:กอด1:
เศร้าๆ
-
รักของนายสายฟ้าไม่ได้มีเพื่อทำร้ายนายก้อนเมฆ
และมันก็เป็นเหตุผลเดียวกันกับที่ผมจะปิดปากอยู่อย่างนี้
เพราะรักของผมไม่ได้มีไว้เพื่อทำร้ายนายสายฟ้าเช่นกัน
It's true............ :กอด1:
-
:mc4: เรื่องสั้นอีกแล้ว พักนี้มีแต่เรื่องสั้นมาให้อ่าน
เรื่องเปิดเรื่องโอเคทีเดียว โดยรวมค่อนข้างดีจ้า
เนื้อเรื่องชวนในติดตามว่าแล้วอะไรคือบทสรุปของเรื่องนี้ อะไรคือคำตอบ
แม้ว่าบางคนอาจคิดว่านั่นล่ะคำตอบสุดท้ายแล้วของเค้า
แต่บางทีมันก็ไม่มีอะไรแน่นอนหรอก เพราะเรื่องของหัวใจมันเปลี่ยนได้ตลอดเวลา
แล้วจะรออ่านต่อน๊า
-
โอย...
เจ็บปวด
นายทนได้ยังไงนะเรน
-
เศร้าจังเลยค่ะ ทนอยู่ได้ยังไง
เป็นเค้าหนีไปนานเเล้ว
เอาใจช่วยห่างๆนะคะ
-
ห้ามเศร้านะตัว :monkeysad:
-
:serius2:
-
โอ้ อ่านแล้วเจ็บปวดดีแท้ ให้กำลังใจค่า
-
เนื้อเรื่องเขียนดีมากเลย o13
:monkeysad:เจ็บปวดนิดๆๆ
เศร้าแต่ก็ชอบเรื่องแนวนี้
:กอด1:
+1เป็นกำลังใจให้จร้า
-
พาร์ท ๒
เครื่องมือสื่อสารสั่นสะเทือนกระทบโต๊ะไม้ดังครืดคราด หน้าจอเปล่งแสงวิบวับเป็นสัญญาณเตือนว่ามีข้อความเข้า ผมคว้ามือถือตัวจ้อยแล้วล้มแผ่ลงบนเตียงนุ่ม การแช่น้ำอุ่นช่วยให้สบายตัวจนต้องฮัมเพลงเบาๆในลำคอขณะเปิดดูข้อความ
“มาหาชั้นหน่อยสิ
ร้านที่เราเจอกันครั้งแรก”
สายฟ้า
ผมกำโทรศัพท์ค้าง
รู้สึกไม่ต่างจากเชือกไหมพรมที่ถูกดึงเล่นจนพันกันยุ่งเหยิงสักเท่าไหร่
สับสน
ผมอิงศีรษะกับผนังห้อง หลับตาลงอย่างอ่อนแรง
ไป หรือไม่ไป
ผมถอนหายใจแรงขณะดึงโค้ทกันลมออกจากไม้แขวน ผมก็ยังเป็นผม
ที่โง่งมกับสายฟ้าได้ทุกเรื่อง
ครึ่งชั่วโมงต่อมาผมก็มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูกระจกติดฟิล์มสีมืด ป้ายไฟสีฉูดฉาดบอกให้แน่ใจว่ามาถูกร้าน...ผมสูดหายใจลึกก่อนจะผลักบานกระจกหนาเข้าไปในแสงสลัวนั้น
นีออนสีชมพูสว่างพอจะมองหาคนได้ไม่ลำบากนัก เสียเวลาไม่นานก็พบเจ้าของข้อความที่เรียกผมมาถึงที่นี่
สายฟ้าก็ยังเป็นนายสายฟ้าที่โดดเด่นและมีผู้หญิงมากมายรุมล้อมเอาอกเอาใจเหมือนทุกครั้ง....ตัวเลือกของสายฟ้ามีอยู่ล้นเหลือเสมอ วูบหนึ่งที่ผมอยากจะหันหลังกลับ แต่คิดอีกทีมันก็คือเรื่องปกติที่ผมควรจะชินชาได้แล้ว
ผมเดินเข้าไปใกล้ และหินที่นั่งทำหน้าเบื่ออยู่ในกลุ่มเป็นคนแรกที่เห็นผม หินสั่นหน้าทำท่าอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่เพราะอาการนั้นทำให้คนอื่นพากันจ้องผมเป็นตาเดียว
“เชื่องอย่างที่คุยมั้ยล่ะ สั่งให้มาก็มา”
หนึ่งคนที่ไม่แม้แต่จะปรายตามามอง คือสายฟ้าที่เจตนาพูดเสียงดังให้แน่ใจว่าผมจะได้ยิน
และผมก็ได้ยินมันอย่างที่เขาหวัง
เจ็บ อย่างที่สายฟ้าหวัง
“คงคิดว่ามาแล้วนายจะสงสารบ้างล่ะม้าง ฮ่าฮ่าฮ่า”
เพื่อนที่ดูจะเมาได้ที่คนหนึ่งโพล่งออกมาดังลั่นจนคนอื่นต้องรีบยัดแก้วเหล้าเข้าปาก
ผมบังคับตัวเองให้นิ่งสงบ....เลือกจะมาทั้งที่รู้...จะโดนหัวเราะเยาะมันก็ช่วยไม่ได้
ผมยิ้มอย่างผู้แพ้ก่อนจะตอบเบาๆ
“ครับ...ถ้าผมจะมีดีในสายตาเขาขึ้นมาบ้าง ต่อให้ต้องคลานมาผมก็จะทำ”
ทุกถ้อยทุกคำ....ไม่ได้เคลือบแฝงการประชดประชันเสียดสีหรือตัดพ้อต่อว่า....
ผมพูดตามความคิดโง่ๆของตัวเอง.....ความคิดที่สายฟ้าช่วยพิสูจน์ด้วยรอยยิ้มเย็นชาแล้วว่า
มันไม่มีค่า
ผมยิ้มให้สายฟ้าแล้วถอยห่างออกมา
จบหน้าที่ของ “ ตัวตลก ” แล้ว
สองขาฝืนก้าวมาได้แค่บันไดหน้าร้านก็ต้องทรุดตัวลงอย่างคนเสียศูนย์ เสียงประตูเปิดด้านหลังบอกให้รู้ว่าควรจะลุกขึ้นสักที ตรงนี้พลุกพล่านเกินกว่าจะมานั่งแสดงความอ่อนแอให้ใครมอง...ยังอายไม่พออีกหรือเรน
ผมเตรียมจะหยัดกายยืน คนมาใหม่ก็ดันไหล่ให้นั่งลงตามเดิมแล้วยองตัวลงมายื่นแก้วบรรจุน้ำสีใสให้ผม
เป็นหินนั่นเอง ใบหน้าคมขรึมไม่มีรอยยิ้ม แต่กริยาเอกเขนกตามอารมณ์นั้นสร้างบรรยากาศสบายๆได้อย่างประหลาด ผมขอบคุณน้ำใจของหินแล้วรับแก้วมาจิบตามมารยาท กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆกับรสอุ่นที่ล่วงผ่านลำคอแห้งผากช่วยให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่สิ่งที่ช่วยเยียวยาจริงๆคงเป็นมือใหญ่ที่ลูบหัวผมเบาๆโดยไร้คำปลอบโยนกระมัง
“เลิกซะไม่ดีกว่าหรือ”
ความห่วงใยในน้ำเสียงช่วยยืนยันว่าหินเป็นคนใจดีกว่าที่แสดงออก
ผมตอบหินได้ทันที...เพราะมันเป็นคำถามเดียวกันกับที่ผมถามตัวเองซ้ำซากอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
“ผมรออยู่น่ะฮะ”
หินเลิกคิ้วเป็นเชิงสั่งให้ผมขยายความ ผมเสยกแก้วขึ้นจิบอีกครั้งเพื่อเรียบเรียงคำอธิบาย
ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับคนที่เงียบเก่งกว่าพูดอย่างผม
“ผมเชื่อว่าคนเรามีขีดจำกัด....แล้วผมก็แค่รอให้ถึงขีดจำกัดนั่น....เผื่อว่าถ้าเจ็บจนทนไม่ได้ขึ้นมาเมื่อไหร่ ผมอาจจะกล้าตัดใจจากคนคนนั้นเสียที”
ตาผมจรดอยู่ที่หัวเข่า ไม่กล้ามองหน้าหินตรงๆ
ผมกลัวจะได้รับแววตาสงสารมาให้รู้สึกสมเพชตัวเองอีกครั้ง
ถึงจะอยากหัวเราะแล้วบอกว่า ไม่ต้องห่วง ผมชินจนชา
แต่ผมทำได้แค่บอกลาหินด้วยรอยยิ้มหมองเศร้า
แค่บังคับน้ำตาไม่ให้ไหล ผมก็เต็มกลืนแล้ว
ยังไม่ทันก้าวขาออกเดิน ประตูบานเดิมก็เหวี่ยงเปิดพร้อมเสียงเรียกชื่อหินดังลั่น ผมคงถือโอกาสนี้ปลีกตัวกลับเงียบๆถ้าเพียงแต่ประโยคต่อมาจะไม่มีชื่อสายฟ้าอยู่ในนั้น
“หิน! ไอ้สายฟ้าล้มไปแล้ว!”
ผมกับหินช่วยกันพยุงสายฟ้าให้นอนพักบนเตียงอย่างทุลักทุเล
ตัวนายสายฟ้าร้อนเหมือนไฟ....คงเพราะเป็นหวัดอยู่แล้วยังจะเอาร่างกายไปแช่อากาศหนาวๆแถมดื่มเครื่องมึนเมา ตัวใหญ่แค่ไหนก็ทรุดได้ล่ะ
“ไอ้บ้าเอ้ย ไม่สบายยังสะเหร่อไปเที่ยวให้เพื่อนเดือดร้อนอีก”
หินบ่นปนสมน้ำหน้า ใช้ปลายเท้ากระทุ้งขาเพื่อนแรงๆอย่างหมั่นไส้ก่อนจะหายตัวเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ผมยืนเกร็งอยู่ในห้องส่วนตัวสายฟ้าที่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีโอกาสมาเหยียบ
ผมคุกเข่าลงข้างเตียงที่คนทั้งป่วยทั้งเมานอนอยู่ เอื้อมมือไปทาบสัมผัสบนหน้าผากขาวนั้นแผ่วเบา
ครู่เดียว หินก็กลับมาพร้อมผ้ากับถังน้ำอุ่นซึ่งถูกยัดใส่มือผมทันทีโดยไม่ไถ่ถามความสมัครใจใดใดทั้งสิ้น
“ชั้นต้องรีบกลับ ฝากไอ้สายฟ้าไว้กับนายได้หรือเปล่า”
ผมพยักหน้ารับงงๆหินจึงอธิบายตำแหน่งที่วางของใช้จำเป็นทั้งหลายให้ฟังคร่าวๆ ก่อนจะเอ่ยลาแล้วคว้าเสื้อโค๊ทเดินฉับออกไปรวดเร็วจนแทบจับต้นชนปลายไม่ถูก
เสียงปิดประตูช่วยกระแทกให้ประสาทผมหายเบลอและสำนึกได้ในเวลาเดียวกัน
ผมอยู่กับสายฟ้า....สองต่อสอง
เกือบหลุดขำตัวเองที่เพิ่งมาใจเต้นแรงเอาป่านนี้ สะบัดหัวเรียกสติสตังให้กลับร่าง
สายฟ้าป่วยอยู่เห็นหรือเปล่า ไม่ใช่เวลามาดีใจนะนายเรน สั่งตัวเองแบบนั้นแต่ผมก็หุบยิ้มไม่ลงอยู่ดี
เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อให้คนตัวใหญ่เสร็จก็มานั่งพาดแขนวางปลายคางเกยบนขอบเตียง....
ที่นี่....ตอนนี้...มันคือช่วงเวลาที่มีความหมายสำหรับผมมากมายนัก
ได้มองสายฟ้าเท่าที่อยากมอง....ได้รักสายฟ้าเท่าที่อยากรัก....
ผมไล้แตะข้างแก้มขาวเพื่อวัดอุณหภูมิ แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อมืออุ่นจัดกำรอบข้อแขนของผม สายฟ้าขยับพลิกตัวให้ผมต้องกลั้นหายใจลุ้นก่อนจะนิ่งไปทั้งที่ยังพันธนาการมือผมไว้ไม่ยอมปล่อย
ผมหันรีหันขวางกระวนกระวาย แรงเกาะกุมไม่แน่นหนานักแต่ผมไม่กล้าจะสะบัดหนี ตลกแย่แน่ถ้าสายฟ้าตื่นมาเห็นผมอยู่ในห้องตัวเองแบบนี้ พยายามบิดมือออกเบาๆเขาก็ดันกระชับแน่นเข้าเสียอีก
รอยยิ้มเปื้อนแก้มที่ก่ำแดงเพราะพิษไข้เหมือนชอบใจมือผมนักหนานั้นทำเอาผมใจอ่อน ล้มเลิกความคิดจะดึงแขนกลับ นายสายฟ้าที่ไร้กำแพงน้ำแข็งห่อหุ้ม...แทบไม่น่าเชื่อเลยว่าเป็นคนคนเดียวกับที่ทำร้ายผมสาหัสสากรรจ์ได้หน้าตาเฉย
ผมเกือบจะหลุดขำท่าทางที่สายฟ้าดึงมือผมไปกอดแนบกับตัว ถ้าเพียงแต่สายฟ้าจะไม่พูดออกมาแค่คำเดียว
“เมฆ”
คำเดียวที่ฆ่านายเรนคนนี้ทั้งเป็น
ผมกัดปากตัวเองกลั้นเสียงสะอื้นฮัก พยายามแหงนเงยหน้า....แต่น้ำสีใสก็ยังไหลลงอาบเปรอะเต็มทั้งสองข้างแก้ม
“ก้อนเมฆ”
ถึงจะยกมือขึ้นปิด ซุกหน้าลงกับหัวเข่ายังไงก็ยังได้ยิน
เสียงเรียกชื่อใครอีกคนที่ผมต้องรับฟัง
เจ็บ....เจ็บ....เจ็บ....
เจ็บเหลือเกิน
“เมฆ”
ผมชื่อเรน
“เมฆ”
ผมชื่อเรน
“อยู่กับชั้นนะ เมฆ”
ผมชื่อเรน
“อืม...หลับเถอะ...ชั้นจะ....อยู่ข้างๆนายนะ”
ผมกระชับมือตอบ กระซิบข้างหูเขาด้วยน้ำเสียงสั่นระริกพลางซับเม็ดเหงื่อที่ผุดตามไรผมและแนวคางให้คนป่วยนอนสบายตัวขึ้น สายฟ้ายิ้มกว้างก่อนจะเงียบเสียงลง ลมหายใจหนักหน่วงค่อยผ่อนจนสม่ำเสมอ
ผมเบือนหน้าหนี
นี่ไงล่ะเรน....
รอยยิ้มของเขา....น้ำเสียงของเขา...ไออุ่นของเขา....
ทั้งหมดทั้งมวลที่นายเรียกร้องต้องการมาตลอด
สะใจดีไหมที่ได้มันมาทั้งหมด
แต่ไม่มีอะไรเป็นของนายเลย
สักอย่างเดียว
ผมร้องไห้ให้กับความสมหวังอันแสนโหดร้ายเงียบๆ
สัมผัสอ่อนโยนจากฝ่ามือใหญ่ที่เฝ้าใฝ่ฝัน เกาะเกี่ยวกุมมือผมไว้อย่างทะนุถนอม....ความละมุนละม่อมที่นายสายฟ้ามีเพื่อนายก้อนเมฆ....กำลังซัดกระหน่ำให้ผมเจ็บร้าวไปทั้งใจ
พระเจ้า....ท่านโกรธเกลียดผมนักหรืออย่างไร....
ถึงแกล้งประทานสิ่งที่ผมโหยหามาวางตรงหน้า แต่ไม่อนุญาตให้ครอบครองเช่นนี้
หรือท่านต้องการจะย้ำให้เจ็บ ซ้ำให้จำ
ต่อให้ดิ้นรนสักเท่าไหร่....ผมก็ไม่เคยมีตัวตนสำหรับนายสายฟ้าคนนี้เลยสักนิดเดียว
....................................................................
-
เจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที อกหักใช่ไหมแบบนี้ (เหมือนบ่งบอกอายุคนเม้น =*=)
ตัดใจเถอะเรน คนไม่เห็นค่าของเราอ่ะ
ตอนนี้สายฟ้ามันเจ็บปวดเ้พราะรักคนที่ไม่สมควรรัก ปล่อยให้มันเจ็บไปคนเดียวเถอะ
ถอยออกมาซะ ...รักห้ามใจไม่ได้ แต่เราห้ามไม่ให้ตัวเราไปใกล้กับเขาได้นี้
-
เจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที อกหักใช่ไหมแบบนี้ (เหมือนบ่งบอกอายุคนเม้น =*=)
ตัดใจเถอะเรน คนไม่เห็นค่าของเราอ่ะ
ตอนนี้สายฟ้ามันเจ็บปวดเ้พราะรักคนที่ไม่สมควรรัก ปล่อยให้มันเจ็บไปคนเดียวเถอะ
ถอยออกมาซะ ...รักห้ามใจไม่ได้ แต่เราห้ามไม่ให้ตัวเราไปใกล้กับเขาได้นี้
ขอบคุณเหยื่อรายแรก เอ้ย คนเม้นนแรกคร๊าบบ
คิคิ
ดูกันต่อไป อีกไม่กี่ตอนก็จบล่ะ
คิคิ
-
อย่าไปรอเลยครับ คนที่ไม่มีค่ายังไงก็ไม่มีค่า
คนๆหนึ่งหากเขาต้องเลือกที่จะทำร้ายคนใดคนหนึ่ง ระหว่างคนที่เขารัก กับคนรักเขา
คนยอมที่จะทำร้ายคนที่รักเขา เพราะไม่ว่าอย่างไร คนที่รักเขาก็ไม่มีทางจะทิ้งเขาไปง่ายๆหรอก
-
+1 ให้เลยสำหรับตอนนี้ ภาษาดีกว่าตอนที่แล้วอย่างเห็นได้ชัด อิอิ
ดีกรีความเศร้าทำให้นึกไว้ถ้า ซินเขียนจะต้องดรามาทิกแน่เลย แล้วจะรออ่านต่อ
-
:sad11:
สงสารเรนอะ
แต่ก็เลิกเถอะ ตัดใจจากสายฟ้าเถอะ
ยิ่งเราวิ่งตาม เค้าก็ยิ่งวิ่งหนีเรา
:L2:เป็นกำลังใจให้จร้า
-
:o12:
ไม่น่าเชื่อว่าแค่คืนเดียว
ทำให้คนคนนึงเป็นไปได้ถึงขนาดนี้
-
ฮืออออ
ร้องไห้เลยอ่ะ
สายฟ้าบ้า
นิสัยอ่ะ
ล้อเล่นกะหัวใจคนแบบนี้ได้ไงอ่ะ
เรน ถึงขีดจำกัดซักทีเหอะ
เจ็บแล้วจำ
แล้วเลิกยุ่งกะคนแบบนี้ซักที
มันจะเจ็บไม่เลิกนะเว่ย
ถ้าเค้าไม่เห็นค่าเรา
เราก้อเลิกเห็นค่าของเค้าซักที
สงสารเรนโว้ยยยยยย
-
อ่านแล้วเจ็บแทนเรน :m15:
หวังว่าเรนจะถึงขีดจำกัดเร็วๆ จะได้ตัดใจได้ซะที
อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้วเหรอ ไม่เอานะ สายฟ้ายังไม่เจ็บเหมือนที่เรนเจ็บเลย :sad4:
-
จะจบแบบแฮปปี้ไหมเนี่ย :o12:
-
เรน ตัดใจเหอะๆ
-
:3123: :3123:
ขอบคุณผู้่อ่านทุกคนเลยนะคร๊าบบบ
-
สงสารเรนอ่ะ
:m15: :m15:
-
พาร์ท ๓
เมื่อไอระอุร้อนเพราะฤทธิ์ไข้ลดลงจนเหลือแค่อาการตัวรุมๆ ผมจึงอพยพตัวเองออกจากห้องพักของสายฟ้าตอนฟ้าสาง ก่อนเจ้าของห้องจะตื่นมาตวาดไล่ ทิ้งโน้ตสั้นๆกำชับกำชาให้ทานยา โดยลงชื่อ “ ก้อนเมฆ ” ไว้ข้างท้ายข้อความ.....ชื่อที่นายสายฟ้าคงจะยินดีทำตามอย่างไร้ข้อแม้
โทรนัดแนะ ขอร้องแกมบังคับแฟนหินให้ช่วยรับสมอ้างแล้วรีบวางสายโดยไม่ฟังคำประท้วงใดใดของอีกฝ่าย
พอถึงบ้านก็กะปลกกะเปลี้ยขึ้นห้องนอน ล้มตัวลงบนเตียงฟูกอย่างเหนื่อยล้า
แต่จนแล้วจนรอดก็ยังหลับไม่ลงเสียทีทั้งที่ร่างกายอยากพักจะแย่...
ผมนวดคลึงหัวตาที่บวมช้ำเบาๆ...
รอยยิ้มน่ามองยังติดตา เสียงทุ้มน่าฟังยังติดหู ความรู้สึกเมื่อคืนวานยังแจ่มชัดเหมือนสายฟ้ากำลังแย้มยิ้มเรียกชื่อเมฆอย่างอ่อนหวานอยู่ตรงหน้า
เหอะ ร้องไห้แทบเป็นแทบตาย สุดท้ายก็เจ็บไม่คลายอยู่ดี
ในเมื่อข่มตาหลับไม่สำเร็จผมเลยเปลี่ยนใจไม่โดดร่มวิชาช่วงบ่าย อย่างน้อย การไปมหาวิทยาลัยคงดีกว่าจะนั่งจ่อมจมอยู่กับตัวเองคนเดียวแบบนี้
ยังพอมีเวลาก่อนจะเข้าเรียนนิดหน่อย ผมจึงเลือกไปหาเมฆเพื่อย้ำเตือนถึงเรื่องสายฟ้าอีกครั้ง
แต่ดูท่าโชคชะตาจะยังตลกไม่สะใจ คนที่ผมเจอแทนเมฆเลยกลายเป็นผู้ชายที่เพิ่งจะฟื้นไข้ไปซะได้
ผมอึ้งระคนขัดเคือง ลากสังขารมานั่งหลับตากลมฤดูฝนแบบนี้ อยากจะป่วยซ้ำป่วยซากหรือไงวะ?
ลอบบ่นก่นด่าจนพอใจก่อนจะสละเสื้อตัวนอกออกมาคลุมกันลมให้ร่างหนา ไม่รู้ว่าผีพรายตนไหนมันกระซิบปลุกหรือเพราะเจ้าชายนิทราไม่ได้หลับจริงมาตั้งแต่แรกกันแน่ หน่วยตาคมจัดถึงกระพริบเปิดขึ้นมากะทันหัน ทำเอาใจผมแกว่งหล่นร่วงไปกองติดตาตุ่มเรียบร้อย
คนตัวสูงขยับลุกนั่ง มือใหญ่ขยับจับชายเสื้อ ผมคาดเดาเอาว่าเขาคงจะกระชากมันทิ้งพร้อมกับวาจาหยามเหยียดเสียดสีตามปกติ
แต่ไม่ใช่
สายฟ้าแค่จับค้างไว้อย่างนั้น
“เป็นคนดีจังนะ กับคนที่แกล้งสารพัดยังจะใจดีด้วย”
“ผมไม่ใช่คนดี...”
ผมแย้งเสียงเรียบก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ เพื่อให้แน่ใจว่าสายฟ้าจะได้ยิน
เหตุผลที่คนคนหนึ่งจะลงให้ได้ทุกอย่าง
“แต่เพราะเป็นคุณ คุณเท่านั้นที่ต่อให้ต้องเสียน้ำตามากมายแค่ไหน ผมก็จะยอมร้องไห้อยู่แบบนี้”
“เร....”
“เรน!”
เสียงตะโกนของเมฆดังแทรกชื่อผมที่สายฟ้ากำลังจะเรียก นาทีต่อมาผมก็ถูกล๊อคแขน ฉุดลากออกห่างจากโต๊ะโดยไม่มีโอกาสได้ทักทายหินสักคำ
ผมเดินตามแรงดึงอย่างว่าง่ายเพราะค่อนข้างมั่นใจว่าธุระของนายก้อนเมฆคืออะไร และทันทีที่มั่นใจว่ามาไกลพอแล้ว เมฆก็เปิดฉากสังคายนาเรื่องคำขอร้องของผมกัณฑ์ใหญ่ ผมยืนแกว่งขาเล่น ยิ้มกับคัทเอาท์โฆษณากิจกรรมใกล้ตัวไปพลางระหว่างรอให้เมฆหมดแรงบ่น แต่เอ....เชือกผูกยึดคัทมันแปลกๆรึเปล่านะ...
เหมือนจะ....
เหมือนจะ...หลุด
เฮ่ย
“ระวัง!!”
โครม!!!
สรรพเสียงรอบด้านชะงักงันไปชั่วขณะก่อนจะอื้ออึงอลหม่านถึงเรื่องอุบัติเหตุเมื่อครู่ ผมนั่งหอบกองอยู่กับพื้นซีเมนต์แข็ง เศษซากป้ายไม้ขนาดยักษ์หักพังอยู่ตรงปลายรองเท้า....รอดหวุดหวิดแค่เส้นยาแดง
เสียงเรียกชื่อเมฆแว่วเข้าหู ผมจึงหันมองโดยไม่ทันได้คิด
ว่าผมจะต้องเจ็บกับภาพที่เห็นขนาดไหน
หินที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามาประคองร่างเมฆไว้ทั้งสองแขน ถามไถ่หาบาดแผลด้วยน้ำเสียงกังวลวุ่นวาย
กับสายฟ้าที่มาช้ากว่าและทำได้เพียงแค่หยุดมองหินกับเมฆอยู่เงียบๆ
ไม่ต่างกันเลย
กับตัวผมที่ทำได้แค่มองสายฟ้าอยู่ตรงนี้
ต่อให้อยู่ใกล้แค่ลมหายใจกั้น....ก็ไม่มีสิทธิ์เอื้อมคว้ามาครอบครอง
สายฟ้าเม้มปากแน่นแล้วคลายออก ก่อนจะเบี่ยงหันมาทางผม
“ไม่เป็นไรใช่ไหม”
เสียงแหบทุ้มหยิบยื่นความห่วงใย....
ที่ไม่ใช่สำหรับผม
ความรู้สึกที่ไม่อาจส่งถึงเมฆ....สายฟ้าเลือกจะมอบมันให้ใครสักคน
และผม
คือทางเลือกที่ใกล้ตัวที่สุด
ชั่วขณะนั้นเองที่ผมได้ตระหนักชัดถึงสถานะของตัวเอง
ตัวเลือกที่สายฟ้าไม่มีวันตอบ
คือสิ่งเดียวที่ผมจะได้เป็น
พอเสียที
ไม่เอาอีกแล้ว
ไออุ่นที่ผมหลงรัก...
ถ้ามันจะโอบกอดผมเพียงเพื่อทดแทนใครอีกคน
ไออุ่นของสายฟ้าก็ไม่ต่างอะไรจากน้ำแข็งแหลมคมสักนิดเดียว
................................................................
,,,โปรดติดตามตอนต่อไป
,,,ใกล้ถึงบทสรุปของเรื่องแล้วนะครับ
-
:monkeysad:
ทำใจเถอะเรน
เค้าไม่รักเรา
ทำงัยเค้าก็ไม่รักเราอยู่ดี
+1 เป็นกำลังใจให้จร้า
:L2:
-
เรน
เดินออกมา
ออกมาให้ห่างจากผู้ชายชื่อสายฟ้า
พอสักที
อย่าเจ็บปวดอีกเลย
-
อ่านแล้วแบบ แอบอึ้งอะกับความรู้สึกช่วงท้าย
แต่เป็นการตัดสินใจเดินเรื่องที่ดี
แล้วจะรออ่านต่อ
-
อยากอ่าน มาต่อเร็วๆ นะ
-
หวังว่าเรนจะตัดใจได้จริงๆ
ต้องมาทนเจ็บซ้ำๆซากๆในฐานะตัวแทน มันทรมานนะรู้มั้ย :monkeysad:
-
อ่านแล้วก็ปวดใจ สงสารเรนจัง T^T
-
ดีมากเรน น้องรัก
ตีตัวออกห่างซะ
ลุ้นตอนจบ อิอิ
-
รอติดตามๆค่ะ
-
พาร์ท ๔
................................................................
ห้องเลคเชอร์ที่เคยเงียบสงบพลันเซ็งแซ่ขึ้นทันทีที่อาจารย์บอกเลิกคาบ นักศึกษาพากันจับกลุ่มทยอยออกไปจนห้องเรียนขนาดใหญ่ดูโล่งโหรงเหรงไปถนัดตา ผมบรรจงเก็บข้าวของอย่างเอื่อยเนือย ยังคิดไม่ตกว่าจะใช้เวลาช่วงพักกลางวันไปกับอะไรดี
ถ้าเป็นเมื่อเจ็ดวันก่อน ผมคงกำลังก้าวเร็วๆเพื่อจะได้พบคนคนหนึ่ง
คนที่ผมอยากเจอเหลือเกิน
เพียงแต่ไม่กล้าพอจะเผชิญหน้าในตอนนี้
ผมไม่ได้ย่างกรายเข้าใกล้คณะสถาปัตย์มาตั้งแต่อุบัติเหตุเมื่อหลายวันก่อน รวมทั้งยกเรื่องรายงานเข้าอ้างกับเมฆที่อุตส่าห์โทรศัพท์ตามคนนอกกลุ่มอย่างผมอยู่ทุกวี่ทุกวัน ผมเอนฟุบลงบนโต๊ะอย่างอ่อนล้า ปวดตุบที่ขมับเพราะโรคพักผ่อนไม่เพียงพอ
“เรน ไปหาอะไรกินกัน”
เสียงเรียกระเริงของไทม์เพื่อนร่วมคณะและสมาชิกรายงานกลุ่มเดียวกันกับผมปลุกให้ต้องลืมตาขึ้นมายิ้มอ่อนๆ
“นายไปเหอะ ชั้นไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ เดี๋ยวนั่งย่อบทความไปพลางๆดีกว่า”
ผมยกตำราอ้างอิงหนาหนักที่นักศึกษาพากันลงความเห็นว่าเปลืองทรัพยากรต้นไม้ชะมัดขึ้นมาเปิด แต่แล้วก็โดนมือไทม์จัดการปิดฉับทันที
“ไม่หิวก็ต้องหิว นายผอมจนเหลือแต่กระดูกแบบนี้เดี๋ยวชั้นจะโดนครหาว่าเลี้ยงเพื่อนไม่ดีเอา”
ว่างั้นแล้วก็บังคับลากผมออกจากเก้าอี้ จับข้อมือจูงเหมือนเพื่อนเป็นนักเรียนอนุบาลที่เอาแต่เล่นซนจนไม่ยอมกินข้าวอย่างนั้น ไทม์มันถนัดนักล่ะเรื่องหาเหตุผลไม่เป็นสัปปะรดมาอ้าง เถียงไปมันก็ไถต่อจนต้องยกธงขาวเพราะรำคาญมันอยู่บ่อยครั้ง ผมเองขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงให้มากความ เลยได้แต่เดินตามคุณชายท่านไปอย่างว่าง่าย
จนมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย
ที่มีผู้ชายตัวขาวจัดยืนอยู่
ผมชะงักหยุดกะทันหันไทม์ที่หวิดจะหัวทิ่มพื้นเลยหันมาแหวเอากับผมยกใหญ่
และนั่นก็เรียกให้คนตรงปลายบันไดเหลือบมองขึ้นมา
คนที่ผมทั้งอยากเจอและไม่อยากเจอที่สุด
ชั่ววินาทีที่สบกับนัยน์ตาสีดำสนิท
แข้งขาก็อ่อนแรงจนแทบจะทรงตัวไว้ไม่อยู่....
ฝ่ามือชื้นเหงื่อของผมเกร็งบีบมือไทม์แน่นเหมือนจะหาที่ยึดเหนี่ยว
..สายฟ้า..
ผมหลุดครางแผ่วพร่าในลำคออย่างห้ามไม่อยู่ กำแพงใดๆที่เพียรสร้างตลอดช่วงเวลาที่ไม่ได้พบกันพังพาบยับเยินไร้ชิ้นดี.....ผมสะดุ้งอย่างไร้เหตุผลเพียงแค่สายฟ้าขยับกายเคลื่อนมายืนประจันหน้า ความกดดันรุนแรงบีบให้ผมนึกอยากจะละลายหายไปให้พ้นๆ
สายฟ้ากวาดเลื่อนมองมือของผมที่เกี่ยวกระชับมือยไทม์แน่นขึง ก่อนจะวกขึ้นมาจ้องผมนิ่งๆ
“หาคนใหม่ได้ไวดีนี่ ไอ้ลมปากพล่อยๆของนายมันเปลี่ยนง่ายจนชั้นตกใจเลยนะ”
ริมฝีปากอิ่มแดงเหยียดยิ้มหยามหยันไม่ต่างจากเนื้อคำ....ผมรั้งไหล่ไทม์ไม่ให้ถลาเข้าไปเอาเรื่องแทนเพื่อน
อยากร้องไห้ อยากตะโกนใส่เขาดังๆว่าถ้ามันง่ายดายอย่างคำเขาพูด....
ผมคงไม่เจ็บจนเหมือนจะตายแบบนี้
แต่ ในเมื่อตัดสินใจจะเป็นตัวเลือกทั้งที่รู้ผลลัพธ์ดีอยู่แล้ว ผมก็ไม่มีสิทธิ์อ่อนแอให้ใครสงสาร
สิ่งที่ผมทำก็แค่สูดหายใจลึก....เรี่ยวแรงที่ยังหลงเหลือ
ผมจะใช้มันไปกับบทที่ยากที่สุดในชีวิต
ตอนจบของนายสายฝน กับนายสายฟ้า
“ก็ง่ายกว่าที่คิดไว้เยอะเลยครับ”
ผมยิ้ม...สวนทางกับความรู้สึกที่ดำดิ่งลงเรื่อยๆ
“ขอโทษที่สร้างความรำคาญมานาน”
น้ำเสียงเฉยเมยทั้งที่ข้างในมันสั่นจนแทบยืนไม่ไหว
ลิ้นขมเฝื่อนกับรสชาติของคำโกหกที่กลั่นออกจากลำคอ
“แต่สบายใจได้...ผมจะไม่ไปรบกวนคุณอัคนีอีกแล้ว”
ท่าทีสงบนิ่ง....หวังแค่สายฟ้าจะไม่รู้
ว่าแท้จริงแล้วหัวใจผมมันแหลกละเอียดไม่เหลือชิ้นดี
ผมเลือกจะโค้งสุดตัว....แทนคำสุดท้ายที่หนักหนาสาหัสเกินกว่าจะพูด
กัดฟันฝืนก้าวเท้าพาตัวเองออกห่าง
ทั้งจากตัวสายฟ้า....และชีวิตของสายฟ้า
..............................................................
“เร ... เรน ... นายเรน!!”
ผมสะดุ้งกุมหูที่ปวดตึ้บเพราะเสียงแว้ดแปดหลอดของเพื่อนตาโต ขมวดคิ้วใส่หวังให้มันสำนึกผิด ไอ้คุณชายไทม์ก็ดันฟาดมือตบหน้าผากผมเต็มแรงซะงั้น
“จะเหม่อชิงเกียรตินิยมรึไงไอ้แห้ง มัวแต่นั่งกิ๊กหน้าปกหนังสืออยู่อย่างงั้นรายงานมันจะเสร็จทันส่งมั้ยวะ”
มันเหน็บได้สมเหตุสมผลจนผมเถียงไม่ออก ผมถอนหายใจยาวก่อนจะหยิบคู่มือทัศนศิลป์ขึ้นมากางเปิด
แต่ยังไม่ทันจะรวบรวมสมาธิได้ สติผมก็กระเจิงไปกับเสียงเรียกคุ้นหูเสียแล้ว
ผมเกร็งวูบเมื่อหินวางมือลงแตะหัวไหล่พร้อมประโยคคำถามที่ฟังแล้วค่อนไปทางสั่งซะมากกว่า
“ขอเวลาสักเดี๋ยวได้หรือเปล่า”
.
.
ไม่แน่ชัดนักว่าคำขอร้องหรืออิทธิพลมืดของหินกันแน่ที่ทำให้ไทม์ยอมอัปเปหิตัวเองไปไกลๆ และความจริงที่ต้องเผชิญก็คือ หินกำลังนั่งหน้านิ่งสนิทอยู่ฝั่งตรงกันข้าม....มันน่าโมโหที่ผมยังคอยจะเผลอมองหาใครบางคนเสียเรื่อย หินเองก็เหมือนจะรู้ทัน ถึงได้ยกมุมปากกระเซ้าแบบนี้
“ถ้าจะถามถึงคนอื่นล่ะก็ เมฆติดเรียนวิชาบังคับภาค ส่วนไอ้สายฟ้า....ชั้นไม่เจอมันมาสามวันแล้ว”
“ไม่เจองั้นหรือ”
“อืม....มันเก็บตัวอยู่บ้านไม่ยอมพบเจอผู้คน ไปหาก็โดนตวาดไล่จนไม่มีใครกล้าแหย่คอไปรบกวนมันแล้ว”
“แม้แต่เมฆ...กับนายก็ด้วยเหรอ”
“ใช่...แม้แต่เมฆกับชั้น...ถึงตั้งใจจะมาขอร้องให้นายช่วยไปดูไอ้สายฟ้ามันยังไงล่ะ”
ผมเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ
ถ้าขนาดเมฆยังถูกปฏิเสธ ถึงจะร้อนรนแทบบ้าแต่คนอย่างผมจะไปทำอะไรได้
“รู้ไหมว่าทำไมชั้นถึงเลือกมาหานาย เรน”
หินไม่ต้องการคำตอบใดๆจากผม และเสียงทุ้มนั้นก็บอกเล่าเหตุผลโดยที่ผมไม่ต้องเสียเวลาถาม
“วันที่หมอนั่นไปหานายที่คณะ มันกลับมาพูดด้วยสภาพน่าทุเรศว่า สายเกินไป หลังจากนั้นก็ทำตัวเป็นคนโรคประสาทขังตัวเองอยู่ในห้อง เดือดร้อนจนชั้นต้องถ่อมาหานายที่นี่...เพราะชั้นเชื่อว่านายจะได้รับสิทธิ์ที่ชั้นกับเมฆหรือใครๆก็ไม่มีทางได้”
หินยิ้มจางๆให้ผมที่ลำคอตีบตันจนพูดไม่ออก สมองเต็มไปด้วยคำมากมายอยากจะถาม
“บางครั้งคนเรามันก็โง่ดักดาน มารู้คำตอบเอาตอนที่หมดเวลาไปแล้ว....อยู่ที่นายล่ะนะ....ว่าจะยอมเปิดโอกาสให้มันได้ฉลาดสักทีหรือเปล่า”
,,,โปรดติดตามตอนจบในตอนหน้า
-
อยากให้สายฟ้าโดนหนักเลย
-
สงสารเรน :sad11:
แต่สายฟ้าอ่ะเหมือนจะรู้ตัวแล้ว
แต่ดูเหมือนจะสายไปแล้วนะ
เค้าจะตัดใจแล้ว
:L2:
-
ง่ายเกินไปมั้ย
ทำคนอื่นเขาเจ็บมาตั้งนาน แต่พอมารู้ตัวว่าสายเกินไป ก็เก็บตัวเงียบ ไม่ยอมฮึดสู้หรือทำอะไรเลย
แต่เดาว่าเรนก็คงใจอ่อน ไปหาสายฟ้าอีกตามเคย เฮ้ออ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
ตัดใจแล้ว ก็ตัดให้ขาด
-
คนเรา บางที หัวใจ ก็ อ่อน ละล้า รนรานได้เป็นบางเวลา
ให้เถอะ อภัย ให้เถอะโอกาส ก่อนที่มันจะหายไป เลือนไป และสูญไป
จนไม่เหลือแม้แต่คำว่า "เพื่อน"
-
หมดโอกาสแล้ว
สายฟ้าจะเรียกร้องอะไร
-
เรน
อย่าไปใจอ่อน
ปล่อยให้มันทรมาน
ให้มันรู้บ้าง
ว่าที่แกเจ็บอ่ะมันเป็นไง
เอาให้สายฟ้ามันจำให้ขึ้นใจเลย
อย่าไปยอม
อย่าใจอ่อนตอนนี้นะเว่ย
เรน
-
ทนทำไมนะแบบนี้ แต่ถามใจตัวเองดูแล้วกันนะเรน
-
อีป้าแก่ๆ อยากถามบางเรื่องนะค่ะ ว่าอีคนแต่งเพิ่งอกหัก ใจสลายมาหรือค่ะ ถึงได้เอาเรื่อง
แบบนี้มาลง อีป้าแก่ๆ อ่านทันแล้ว และก็น้ำตานองหน้าไปเรียบร้อย กรรมของอีป้าแก่ๆ จริงๆ +1
-
บทสุดท้าย
ประโยคสุดท้ายของหินพาผมมายืนกระสับกระส่ายอยู่หน้าประตูคอนโดของนายสายฟ้า....
ความรู้สึกมากมายประดังประเดถาโถมจนสับสนไปหมด...
ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองนัก แต่ก็หยุดอาการใจเต้นแรงไม่ได้สักที
ผมกลั้นใจกดกริ่ง...สารภาพตามตรงว่ายังกลัว....
กลัวจะผิดหวัง....ถ้าต้องล้มลงไปอีกครั้งคงไม่มีแรงจะพยุงตัวเองลุกขึ้นอีกแล้ว
ผมแทบจะหัวใจวายตายเมื่อประตูเหวี่ยงเปิดฉับพลันทันทีเหมือนรอเสียงกริ่งมาเนิ่นนานแล้ว
สายฟ้ายืนทำหน้าถมึงทึงด้วยสภาพดูไม่จืดเท่าไหร่ แต่แค่ชุดนอนยับๆกับหัวยุ่งๆก็ทำเอาผมใจสั่นพาลจะหันหลังกลับอยู่รอมร่อ
“เชิญ”
สายฟ้าพยักเพยิดก่อนจะเดินนำไปชนิดไม่รักษามารยาทเจ้าบ้านสักนิด ทิ้งให้ผมยืนเอ๋อ ลังเลสักพักก็ตัดสินใจลากขาตามเข้าไปงงๆ....ง่ายๆแบบนี้เนี่ยนะ?...ก็ไหนหินบอกว่าติดต่อยากนักหนา....
....เพราะชั้นเชื่อว่านายจะได้รับสิทธิ์ที่ชั้นกับเมฒหรือใครๆก็ไม่มีทางได้.....
แก้มผมร้อนขึ้น ร้อนขึ้น
คำของหินหมายความว่าอย่างนี้หรือเปล่า...
จะแปลว่าประตูของสายฟ้ายอมเปิดให้ผมคนเดียวได้ไหม
นายสายฟ้ายืนกอดอกพิงสะโพกกับชั้นวางรองเท้าเหมือนรอให้เข้าไปถึงห้องรับแขกไม่ไหว และทันทีที่เห็นว่าผมปิดประตูเรียบร้อยแล้วก็เอ่ยปากทันที
“ถามมาสิ”
หือ?
ผมเลิกคิ้วกับคำพูดชวนสงสัย เห็นแบบนั้นสายฟ้าเลยย้ำให้ผมเอ๋อหนักขึ้นอีกนิด
“คำถามที่มีคำตอบข้อเดียว และชั้นจะตอบให้นายฟังเป็นคนแรก”
เออเว้ย เก็บเนื้อเก็บตัวจนคนเค้าห่วงกันทั่วบ้านทั่วเมืองเพื่อจะซ้อมเล่นปุจฉาวิสัชนาหรือยังไง
แต่เอ...จะว่าไปก็มีนี่นะ....เรื่องที่ผมไม่เข้าใจจนต้องถ่อมาถึงนี่
“ผมอยากรู้....ความหมายของคำว่า สายเกินไป ที่คุณบอกหิน”
คิ้วเข้มขมวดฉับอย่างไม่สบอารมณ์
“ผิด ไม่ใช่ข้อนั้น แต่ถ้านายอยากรู้จริงๆชั้นก็จะตอบ”
สายฟ้าหมุนตัวหายเข้าไปด้านในปล่อยให้ผมยืนเคว้งไม่กล้าอัญเชิญตัวเองไปไกลกว่านี้ สักพักเขาก็กลับมาพร้อมเศษกระดาษพับทบในมือ ผมรับมาเปิดอ่านแล้วเพิ่งระลึกชาติได้ว่ามันคือโน้ตสั้นๆที่ผมอ้างชื่อก้อนเมฒไว้ข้างท้ายวันที่เขาไม่สบาย....
“นายคิดว่าชั้นติงต๊องขนาดจำลายมือเพื่อนสนิทตัวเองไม่ได้หรือไงกัน อีกอย่าง ไอ้หินไม่ยอมปล่อยแฟนมาเฝ้าไข้ใครทั้งคืนหรอก”
ผมเสมองพื้นปาร์เก้ขัดเงาแก้ขวยที่รู้ว่าความแตกมาตั้งแต่แรก
“ทบทวนนิดหน่อยก็เดาได้แล้วว่าฝีมือใคร....ทำเอาชั้นสับสนแทบคลั่ง....เพราะอะไรรู้ไหม”
สายฟ้าเว้นจังหวะเงียบให้เข้าใจว่า ผมจะไม่ได้ฟังคำตอบข้อไหนทั้งนั้นถ้ายังก้มหน้าอยู่แบบนี้
ผมยกปลายคางขึ้นช้าๆ ค่อยเหลือบไล่ไปจนพบหน่วยตาคมที่ทอดมองอยู่ก่อน....ความวูบไหวหนักหน่วงแล่นริ้วขึ้นมาเหมือนทุกครั้งที่ได้สบดวงตาคมคู่นั้น...เพียงแต่วันนี้จะไม่มีร่องรอยของความเย็นชาหลงเหลือ สิ่งที่ผมได้รับคือรอยยิ้มเศร้าๆจากผู้ชายที่กำลังชดใช้ความผิดพลาดของตัวเองเท่านั้น...
“ชั้นตกหลุมรักนางฟ้าในคืนนั้นไปซะแล้ว”
เหมือนโลกหยุดหมุนไปพร้อมกับคำที่สายฟ้าพูด สมองตื้อชาไปหมด....มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ขอบตาร้อนผ่าวจนไม่อาจกลั้น
ผมกำลังร้องไห้
“พอรู้ว่าเสียนายไปให้ใครอีกคน ชั้นก็ทุรนทุรายแทบบ้า...แต่ชั้นความรู้สึกแบบนั้นมันก็ยิ่งตอกย้ำความร้ายกาจของตัวเองที่เคยทำกับนายไว้....ถึงอยากจะยื้อให้นายกลับมาแค่ไหน...มือของชั้นมันก็ขี้ขลาดจนไม่กล้าจะยื่นไปหานายอีกแล้ว”
สองตาผมพร่าเลือน มองเห็นเพียงลางเลาว่าโครงร่างสูงใหญ่ของอีกคนเคลื่อนเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมคุ้นจมูกกับฝ่ามืออุ่นที่ซับแต้มเกลี่ยหยาดน้ำจากปลายตาให้อย่างอ่อนโยนนั้น...ผมหยุดน้ำตาไหวไม่ไหวจริงๆ
“แม้แต่ตอนบอกรักชั้นก็ยังทำร้ายนายสินะ...ขอโทษ...ขอโทษจริงๆ...ชั้นสัญญาว่ามันจะเป็นความเห็นแก่ตัวครั้งสุดท้าย....ชั้นรู้ว่ามันสายเกินไป...แต่ช่วยรับรู้ความรักโง่ๆของชั้นด้วยเถอะนะ”
สัมผัสอุ่นจัดทาบปัดลงบนหน้าผากของผมเบาๆ
“ขอบคุณที่เคยรักผู้ชายไม่ได้เรื่องคนนี้....ขอบคุณมากนะนายสายฝน”
นายสายฟ้าพูดประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงแหบแห้งและอ่อนแผ่วจนแทบจะเป็นเสียงคราง
มือใหญ่ค่อยๆละออกจากไหล่ผมช้าๆ
“ถ้ามันสายเกินไปจริงๆ ใจผมจะเต้นแรงขนาดนี้เชียวหรือครับ”
ไม่กี่วินาทีต่อมา ผมก็ถูกรัดแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก...แต่ถ้าจะบอกให้เขาปล่อยคงจะฝืนความรู้สึกไปหน่อย ผมเลยเลือกจะกอดสายฟ้าให้แน่นพอกันแทน....รับรู้ถึงแรงสั่นเกร็งน้อยๆที่เขาพยายามจะซุกซ่อน
อยากจะบอกสายฟ้าเหลือเกิน....สิ่งที่เขาคิดว่าน่าอายจนต้องปกปิด กำลังทำให้ผมกลายเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก
ผมซุกหน้าลงกับเสื้อเชิ้ตเนื้อนุ่ม...
ได้มาแล้ว
ไออุ่นที่พร้อมจะมอบให้ผมเพียงคนเดียว
ผมจำไม่ได้ว่าถูกสายฟ้าจูบไปกี่ครั้ง
แต่ตอนที่ใช้นิ้วแตะห้ามริมฝีปากจอมละโมบนั่นไว้ผมก็สิ้นเรี่ยวแรงจะทรงตัว
ใบหน้าหล่อยิ้มกว้างอย่างที่รู้ว่าผมจะโกรธไม่ลงแล้วช้อนตัวผมอุ้มเข้าไปพักบนโซฟายาว
“ตกลงนายยังไม่ได้ถามชั้นเลยนี่”
สายฟ้าพูดเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้ในขณะที่เราสองคนนอนเอกเขนกซุกซบกันไปมา ผมเอาคางเกยอกคนตัวโต กลอกตานึกหาคำถามโลกแตกที่ว่า
“ใบ้หน่อยสิ...นะครับ”
ผมลองหยอดเสียงหวาน อ้อนทั้งปากทั้งตา แล้วมันก็ประสบผลเมื่อเขายิ้มกว้างแล้วชะโงกหัวขึ้นมาหอมแก้มผมเบาๆ
“เมฆเคยถามคำถามแปลกๆ ว่าคำตอบของชั้นคือใคร...ชั้นตอบไม่ได้เพราะนายอัคนี ในเวลานั้นก็เหมือนคำถามที่เว้นช่องว่างไว้ พอคำตอบที่คิดว่าใช่ถูกคว้าไปต่อหน้าต่อตา ก็ไม่ใส่ใจจะเหลือบมองหาตัวเลือกอื่นอีก”
สายฟ้าจับปลายนิ้วของผมขึ้นแตะทาบบนริมฝีปากฉ่ำร้อน ทีละนิ้ว ทีละนิ้ว
“แต่แล้วมือเล็กๆของเรนก็เข้ามาเติมช่องว่างนั้นจนเต็ม ความรักของนายสอนชั้นจนเข้าใจในที่สุด...ทีนี้นึกคำถามออกหรือยัง”
ผมยิ้ม...ยิ้มด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี...ยิ้มให้กับสิ่งที่ตัวเองจะถาม และยิ้มให้กับคำที่สายฟ้าจะตอบ
“ผมอยากรู้ว่าคุณรักใคร”
เขาจูบให้รางวัล
และกระซิบคำตอบข้างหูด้วยเสียงที่หวานซ่านที่สุด
คำตอบสั้นๆที่ผมอยากจะฟังไปชั่วชีวิต
“นายไงล่ะ นายอัคนีรักนายสายฝน”
บางครั้ง ตัวเลือกอาจมีได้นับร้อยนับพัน
แต่คำตอบแท้จริงจะมีเพียงหนึ่ง
ตัวเลือกมากมายอยากจะกลายเป็นคำตอบ
แต่คำตอบแท้จริงอาจไม่ใช่สิ่งแรกที่คิดเลือก
,,,จบ
------------------------------------
จบไปแล้วนะครับสำหรับเรื่องสั้น ซินมีโครงการจะแต่งเรื่องยาวต่อ
คือใครมีข้อสงสัยอะไรสอบถามมาได้นะคร๊าบบ
จะตอบทุกคำถามเลยยย
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันครับ
:L2: :L2: :L2:
-
เย้ๆ จบแล้วอย่างมีความสุขด้วย
หลังจากที่รันทดกันมานาน
แต่งมาให้อ่านอีกนะคะ
ชอบอ่ะ สั้นๆแต่ได้ใจความ ^^
-
เลิศ +1 ให้เลย อ่านไปร้องไห้ไปตั้งแต่ที่สายฟ้าตอบคำถาม ชอบคำเรียกอะ
นางฟ้า และสายฝน แล้วจะรออ่านต่อน๊าน้องที่น่ารัก อิอิ
-
ชอบด้วยค่ะ
เเต่ไม่รู้เมื่อไรเราจะได้เป็นคำตอบสักที
รอคน คิดไม่ออก กามั่วมาโดนดีกว่า สาธุ
-
ตอนจบก็ยังซึ้ง
จบได้น่ารักมากเลย
ชอบเรื่องนี้ซะแล้ว
o13
+1ไปเลย
:กอด1:
-
พอเข้ามาอ่าน ก็จบเลย :laugh:
จบแบบมีความสุขซะด้วย คนอ่านก็เลยมีความสุขไปด้วย คิคิ :-[
แต่น่าจะทรมานอิตาสายฟ้าอีกหน่อยนะ ยังไม่ทันสะใจเลย :fire:
+1 ขอบคุณค่ะ
-
เศร้า ซึ้ง ตรึงใจ ครับผม :L2:
-
ซึ้งงงงงงงงงงงงงงงง โฮววววววววววววววววววว
เป้นเอนดิ้งที่สุขระคนซึ้งจ้ะซินน้อย พี่นุ่นยินดีด้วยกะสายฝนนะ
แต่ๆๆเรื่องแบบนี้มันอุดมคติเนอะ ความเป็นจริงมันย้ากกกกยาก
ปล.แอบเห็นที่พาร์ทก่อนจบ มีชื่อเก่าของนายไทม์ตอนยังไม่ได้แปลงสัญชาติหลุดมาด้วยล่ะ ^o^
-
จบอย่างแฮปปี้
มีความสุขจังเลย ในที่สุดพี่เรนก็สมหวัง เย้ๆ
-
ยังกดบวกให้ไม่ได้อ่ะ
ไม่งั้นเจีจะกดให้
ฮือๆ
ยินดีกะหนูเรน
ในที่สุด ความรักที่นายพยายามมา
ก็ประสบความสำเร็จ
ปล ยังไม่สะใจนายสายฟ้าเลย
เชอะ
แต่ยอมให้ก็ได้
นู๋เรนรักนายมากขนาดนั้น
ถ้าทำให้เรนเสียใจนะ
แก
ตายย
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ เลยค่ะ บีบอารมณ์คนอ่านดีจริงๆ
อ่านไปอ่านมาสงสารเรน แต่จบแบบนี้ก็ดีใจกับเรนอยู่นะ
เห็นด้วยค่ะว่าน่าจะให้สายฟ้าทุรนทุรายกว่านี้อีกซักนิดง่ะ เทียบกับที่ใจร้ายกับเรนแล้วมัน ....ยังไม่สาสม
แต่ตอนแรกแอบคิดว่าคงจะจบแบบไม่สมหวังแน่ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นคงเศร้า
-
จบได้ซึ้งจริงๆ :m15:
จากนี้ไปก็หวังว่าเรนจะมีความสุขมากๆ อย่าให้ต้องเสียใจเพราะสายฟ้าอีกเลยนะ
ขอบคุณคนแต่งมากค่า ที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน :กอด1:
-
อึ้ง...เจ็บปวดใจในตอนแรก ๆๆ แต่ในที่สุด ก็สมหวัง....
แต่สิ่งที่เห็นคือความเหงาที่อยู่ในใจ...
หวังว่าคงได้เจอทางออกที่สมหวังแบบนั้นบ้างนะ....:
ถ้าเรนไม่สมหวัง...ยังมีอ้อมกอดอบอุ่นของเราอ้าแขนรอรับอยู่ตลอดนะ...
:กอด1: รักนะ เรน... :L1:
-
เศร้ามาก
ดีนะจบแบบแฮปอ่า
-
อ่านจบแว้ว ว
สนุกก จบแฮ๊บปี๊ด้วย ^ ^
น่ารักกกจัง ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่านกันค่า
ขอให้นายสายฟ้ารักเรนตลอดไป :m13:
-
หวานจับใจในที่สุดสายฟ้าก็หันมาใส่ใจสายฝนเสียที
ขอบคุณมากครับ
-
แรกๆ มาแบบเศร้า .. เจ็บปวดใจ
จนตอนจบยังนึกไม่ออกเลย ว่าเรน จะสมหวังไหม..
แต่ ความรัก ที่เรนมีให้ ก็สอนให้ สายฟ้า ได้ รุ็จัก ความรัก รู้จัก รัก ..ซะที ก่อนที่มันจะสายเกินไป
สุดท้ายก็จบแบบมีความสุขสมหวัง อบอุ่น เรียกรอยยิ้ม ...
บางครั้ง ตัวเลือกอาจมีได้นับร้อยนับพัน
แต่คำตอบแท้จริงจะมีเพียงหนึ่ง
ตัวเลือกมากมายอยากจะกลายเป็นคำตอบ
แต่คำตอบแท้จริงอาจไม่ใช่สิ่งแรกที่คิดเลือก --- เจ๋ง มาก ชอบ o13
:กอด1: พี่ซิน +1 ให้นะค้าบ
-
โหยยยยยยยยยยยย
อ่านจบแล้วมีความสุขจังเลย
เมื่อไหร่น้อเราจะมีความสุขแบบนี้บ้าง
-
ในที่สุดเรนก็สมหวังจนได้ :impress2:
-
โอ้ย...เทพมากน้องเฮีย
อินสุดตรีน...
กร๊าก
ปล. แก้คำผิดด้วยนะจ๊ะน้องชาย
-
ซึ้งงงจังเลยครับบบบ
แต่จะมีไคเป็นแบบนายเรนบ้างเน้ 555+
เป็นผมจะรักตัวเองให้มากที่สุดดด
ขอบคุณมากนะครับ
-
มีความสุขแฮะที่ได้อ่าน
ปล.จะติดตามผลงานของ writer นะคะ แต่ตอนนี้นิยายมันหายไปเรื่องนึงอะคะ แต่จะรอให้มันกลับมาคะ
:pig4: writer คะ
-
เฮ้ออ ชอบจังค่ะ
อ่านไปก็เจ็บไปแต่ดันหยุดอ่านไม่ได้ โฮววว รู้สึกเหมือนเป็นมาโซ TT
*ปาดน้ำตา*
ทำไมคนเราชอบมารู้สึกตัวเอาตอนที่อะไรๆมันเกือบจะสาย / สายไปแล้ว ตลอดเลยน้าา
ชอบมารู้สึกว่าทำร้ายหัวใจตัวเองก็เอาตอนที่คนที่เจ็บมาตลอดเค้าคิดจะปล่อยมือเนี่ย
ดีนะที่เรนยังไม่ตัดใจไปซะก่อน...สุดท้ายเรื่องถึงได้จบอย่างแฮปปี้
+1 ค่ะ ติดใจซะแล้ว...เด๋วต้องไปหาเรื่องอื่นๆอ่านแน่ๆ
ขอบคุณคุณซินมากนะคะ :L2:
-
:m15:
อึ้ง ทึ่ง ซึ้ง เป็นเรื่องสั้นที่กินใจมากมายทีเดียว
อบอวลไปด้วยอารมณ์และความรู้สึกมากมาย :กอด1:
-
อ่านแล้วโดนมาก ชอบ ^^
-
"ขอบคุณครับ ที่รักกัน"
-
ถ้าอ่านที่บ้านนะ ป่านนี้น้ำตาเราไหลแหมะ ๆ ไปแล้ว
ชอบมาจริงๆ สุดยอดเลย แต่งเก่งมาก ๆ เลยค่ะ
ขอบคุณมากนะคะสำหรับเรื่องดี ๆ
-
แบบว่าซึ้งค่ะ เล่นทำเอาไอน้ำตาซึม o7
:L2:
-
o13 สุดยอดดดดดดดดดดดดดด
เรื่องสั้น แต่อ่าน ชั่วโมงครึ่ง :z3:
เพราะอ่านไปก็ร้องให้ไป โอย สุดๆ ยิ่งฟังเพลง ไม้ขีดไฟกับดอกทานตะวันไปด้วยนะ
โอ้โห ยิ่งร้อง สงสารเรน :m15:
ขอบคุณนะคะ ชอบมากๆๆๆๆๆ :กอด1:
อยากให้มีตอนพิเศษจัง(ถึงจะเป็นเรื่องสั้นก็เถอะ เหอๆ)
-
ชอบจัง o13
อดทนกับความรักโดยที่มันไม่สูญเปล่า...แล้วความรักก็กลับมาหาเรา
แล้วเอาผลงานดีดีมาให้อ่านอีกนะ :m1:
-
อร้ากกกกกก
กรีดร้องดัง ๆ ชอบมากมายยยยยยยย
ตอนแรกนายสายฟ้านะนายสายฟ้า ทำเขาไว้เยอะ
เป็นไงล่ะ พอเขาจะไปดันเพิ่งจะรู้สึก ดีนะที่เรนยังพอใจอ่อน
ถึงเวลาเอาคืนแล้วล่ะเรน กร้ากกกกกกกก
เอาให้หนีไปไหนไม่รอดเลยได้ยิ่งดี อิอิฃ
ขอบคุณสำหรับนิยายค่า
-
อ่านตอนแรกสงสารนายเอกมากๆเลย แต่ดีที่จบแบบแฮปปี้ :กอด1:
-
น้องซินเขียนเรื่องได้ดีจัง ชอบการใช้ภาษาของน้องซิน
ถ้อยคำภาษาสื่ออารมณ์ความรู้สึกได้ชัดเจน เข้าถึงอารมณ์ความรู้สึกของตัวละคร
:pig4:
ขอบคุณในสิ่งดีๆที่นำมาแบ่งปันจ้ะ
-
เศร้ามากกกอะ อ่านแล้วเจ็บหัวใจสุด ๆ
เเล้วเหมือนไรเราจะกลายเป็นคำตอบในตัวเลือกนั้นบ้าง TT
-
o13 ชอบมาก เขียนได้อารมณ์ จะติดตามเรื่องอื่นๆต่อไปครับ
-
เรื่องนี้น่ารักจังคะ...^ ^
ดีใจกับเรนด้วยน้า.......
อ่านตอนแรกแล้วสงสารเรนจัง....
แต่ยังไงตอนจบเรนก็เป็นคำตอบสุดท้ายเนอะ... :กอด1:
-
:call:
-
มันแปลกที่ใครหลายคนเลือกทำร้ายตัวเองทั้งที่เลี่ยงได้
แต่สุดท้าย..ไม่เห็นมีใครทนได้ตลอดไปสักคน
ความอดทนมีจำกัดเสมอ แค่รอให้มันหมดเท่านั้นเอง
-
ดีใจจังที่จบมีความสุข หลังจากที่เศร้ามาทั้งเรื่อง :เฮ้อ:
แต่นับถือเรนเลยนะเนี่ย มีความอดทนสูงสุดๆ
เหอๆๆถ้าเป็นเรานะคงไม่ทนนานขนาดนั้นหรอก
ก็รักตัวเองมากว่าที่จะยอมให้ตัวเองเจ็บขนาดนั้น :z1:
-
ชอบเรื่องนี้มากคับ ซึ้งกินใจ
แต่ตอนแรกเศร้าสุดๆ อ่านไปจะร้องไห้ไป
สงสารสายฝนมากๆ แต่ตอนหลังก็แฮปปี้กับนายสายฟ้าจนได้
จบแบบมีความสุข คนอ่านก็ดีใจไปด้วยคับ
จะเป็นกำลังใจให้เสมอนะคับ สู้ๆๆ
-
บอกได้คำเดียวว่า
.
.
.
.
...ประทับใจมากๆค่ะ^^
-
ประทับใจเรื่องมากเรื่องนึงเลย o13 o13 o13
ตอนแรกสงสารเรนมากๆเลย :m15: :m15:
เกลียดสายฟ้าสุดๆเลย :m31: :fire: :angry2: :beat: :z6:
แต่จบแบบนี้ชอบมากเลย มันน่าจะให้สำนึกมากกว่านี้หน่อย
ทำเค้าเสียใจมามากโดนแค่นั้นถือว่าเล็กน้อย :m16: :m16:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้ :pig4: :pig4: :pig4:
:bye2: :bye2: :bye2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เป็นเรื่องเศร้าที่อ่านไปก็อยากภาวนาให้จบอย่างมีความสุข พล็อพอาจจะคุ้นๆ ตาโดยทั่วไป แต่ว่าเรื่องแบบนี้นะกินใจนักแล เกือบ นำตาซึมแนะ ดีจังที่อ่านจบแล้วพบกับความรู้สึกเป็นสุข ภาษาอ่านคล่อง และง่ายจ๊ะ รู้สึกเศร้าไปตามอารมณ์ของตัวละครด้วย ขอบคุณจ๊ะ
-
เกือบจะแย่แล้วสิเนี่ย
-
ชอบแนวนี้อ่ะ
เจ็บ บีบ ดี ฮ่า (ที่เราโรคจิตป่ะว้า)
คำพูดโดนใจมากคะ เขียนเรื่องยาวคะ เชียร์ ๆๆๆๆๆ
“ผมเชื่อว่าคนเรามีขีดจำกัด....แล้วผมก็แค่รอให้ถึงขีดจำกัดนั่น....เผื่อ ว่าถ้าเจ็บจนทนไม่ได้ขึ้นมาเมื่อไหร่ ผมอาจจะกล้าตัดใจจากคนคนนั้นเสียที”
โดน !!! จบมั้ย
-
ชอบมากเลยครับ
เรื่องสั้นๆ แต่เรียกน้ำตาได้ขนาดนี้
ขอบคุณมากเลยครับ =]]
-
TT TT
ซึ้งอะ ฮืออออ อ อ อ
นายสายฝนน่ารักที่สุด !!
นายสายฟ้านี่ทั้งเลว บ้า โง่ !
แต่เพราะเรนรัก เลยให้อภัย ฮิฮิ
และแล้วก็ แฮปปี้ เอนดิ้ง > <
-
ชีวิตสุดจะรันทด ล้อเล่นค่ะ
สายฝนนี่รอสายฟ้าได้นานมาก ทีเขาจะไปเพิ่งรู้สึกตัว แต่ก็ยังดีที่กลับมาดีกันได้
-
ประทับใจอ่ะ !!!
-
บีบอารมณ์คนอ่านจริงๆ
อ่านไปอ่านมาสงสารเรน แต่จบแบบนี้ก็ดีใจกับเรนอยู่นะ
แต่ว่าน่าจะให้สายฟ้าทุรนทุรายกว่านี้อีกซักนิดง่ะ เทียบกับที่ใจร้ายกับเรนแล้วมัน ....ยังไม่สาสม หุหุหุ
แต่จบแบบนี้ ดีที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ชอบครับ
-
กลับมาอ่านอีกทีก็ประทับใจ คนเราจะรู้เมื่อสายว่าได้สูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไปแล้ว
แต่สายฟ้ายังดีที่ยังทัน
-
ตอนแรกๆสงสารเรนมากกกกกกก
เป็นอะไรที่เศร้ามากจริงๆ แต่ก็เข้าใจนะที่อดทนอยู่แบบนั้น
ตอนจบน่ารักมากๆ ดีใจแทน ฮี่ๆๆ น่ารักจริงๆนะ
อ่านแล้วประทับใจมากๆเลยค่ะ ^^
-
อ่านเเล้วได้อารมณ์สงสารเรนมาก เศร้าน้ำตาไหลเลย o13 o13
-
:impress2: สายฟ้ามักมาพร้อมกับสายฝนอยู่แล้วล่ะเนอะ :-[
:pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วเจ็บปวดหัวใจกับรักข้าวเดียวจริงๆ
ยังดีที่นายสายฟ้ายังรู้ตัวนะ :z6:
-
:monkeysad: อ่านไปเศร้าไป
แต่ตอนสุดท้ายก็ Happpy :o8:
เรื่องนี้โดนมากมายเลยจร้า
-
อ่านกี่รอบกี่รอบก็สนุกกระชากใส้
:o8:
-
นิยายจบ แต่รู้สึกอารมณ์คนอ่านยังมะจบนะคะ รู้สึกว่าขาดหวานไปหน่อยค่ะ คนอื่นจะเป็นรึป่าวนะ ^__^
-
เดี๋ยวนี้เป้นไรไม่รู้
ชอบอ่านแนวประมาณนี้ละ
อ่านแล้ววึ้งอะ น้ำตาซึม :monkeysad:
-
ซึ้งเหอะ ในที่สุดก็
จับอัคนีได้สักทีเนอะ เรน
-
ชอบจริงๆๆ เยี่ยมไปเลยเรื่องนี้
เข้าถึงอารมณ์สุดๆๆ o13 o13
-
:กอด1: ขอกอดผู้แต่งนะคะ เยี่ยมมาก ฝีไม้ลายมือเทพไปเลย ทำเอาเราเศร้า หดหู่ บอกหนึ่งให้แล้วนะคะ ชอบมาก ^_^
แต่...ท้ายที่สุดแล้ว ความเจ็บปวดและอยุติธรรมที่สายฝนเคยได้รับก็เหมือนจะถูกลบหายไปเพียงเพราะคำพูดกลวงๆของผู้ชายคนหนึ่ง (empty words) คำว่ารักของสายฟ้าเป็นอะไรที่เดี๊ยนพบว่า ไม่ convincing ที่สุด ถ้าจะให้ดีขอให้ผู้แต่งทรมานนายสายฟ้ากว่านี้ไหมคะ แบบเดี๊ยนเป็นคนตาต่อตาฟันต่อฟัน ซาดิสท์ด้วยอะค่ะ ได้โปรด (ดูมัน เห็นพระเอกโดนแกล้งแล้วมีความสุขอีก) ที่ขอเนี่ยเพราะว่าอินกับความลำบากของสายฝนมากเลยค่ะ จนเห็นว่าอีตาสายฟ้ามันได้รับการให้อภัยง่ายเกินไปมั้ย ให้หิน เมฆและเรน สามพีกันเลยดีไหมคะ ประมาณว่ามัดนายสายฟ้าไว้กับกำแพงแล้วปล่อยให้เค้าเล่นบทอย่างว่ากันต่อหน้า กรี๊ดดดดดดดดดดดด ออกแนวหื่น :laugh: (อีป้า เก็บอาการจ้ะ เดี๋ยวน้องคนแต่งเค้ารู้ว่าจริงๆหล่อนต้องการอะไร)
นี่เป็นเรื่องแรกที่อ่านของผู้แต่งเลยนะคะ ไม่ทราบว่ามีนิยายหรือเรื่องสั้นเรื่องอื่นอีกหรือเปล่าจะได้ "ไล่ล่า" หาอ่านให้เจ็บใจเล่นอีก (ถ้าเกิดพระเอกเป็นอย่างนี้)
ปล. นุ้งเรนอ่ะ ขัดใจเจ้มากเลยลูก :monkeysad:
-
กินใจจริงๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆอ่ะ :o8:
ตามมาดัน
ฮิ้ว~~~
-
ชอบอ่ะ
แต่งได้ดีเลยค่ะ
กด + ให้โดยไม่ลังเลเลย :L2:
-
มาเม้นรอบที่ 3 แล้ว :-[
อยากกด+ให้ไรท์เตอร์จิงๆเลย
:กอด1: :กอด1:
-
ขอบอกว่าขัดใจตรงที่เรนยอมง่ายไปนิด
เราละอยากจะให้อีตาสายฟ้ามันตามหาเรนแทบคลั่งจริงๆเลย
ทำร้ายเค้ามาเป็นปีตัวเองทนแค่ 3 วันเองงะ
แต่ก็สนุกมากค่า บีบคั้นใจสุดๆแต่เวลาที่เรนสมหวังเราจะดีใจไปด้วยเลย
^^
-
:o12: ชอบเรื่องนี้มากเลย อ่านแล้วแบบจุกมากๆ โดนสุดๆๆๆ
ถึงแม้เรื่องนี้จะตรงกับเราค่อนข้างมาก แต่สุดท้าย เราก็เป็นตัวเลือกที่เค้าไม่เลือกแฮะ :z3:
55+ แต่เรื่องนี้อยากตะโกนดังๆว่า สายฟ้าทำไว้เจ็บมากกกกกกกก
ถ้าเราเป็นเรน เราคงเลิกรักนายตั้งแต่โดนประจานในผับแล้ว :z6:
แต่สุดท้าย ความรักก็ชนะทุกอย่างจริงๆ ก็ขอให้ความรักนี้อยู่คู่กันไปนานๆ
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ไม่มีคำพูดจะพูดแล้วววววววววววว ><
-
แรก ๆ ขอสักที่สำหรับสายฟ้า :z6: :z6: :z6:
อ่านไปน้ำตาไหลเลยอ่า เศร้ามากมาย แต่จบแบบนี้ก็ :-[ :กอด1:
-
รู้คำตอบแล้ว ว่าเลือกใคร ก็อย่าทำให้คนที่ถูกเลือกต้องเจ็บอีกล่ะ นายสายฟ้า
-
:กอด1: สนุก เศร้า ซึ้ง ประทับใจ
-
บีบจิตจริงๆ สงสารเรนนะ สายฟ้าก็....อยากสกายคิกสักทีสองที
แต่สุดท้ายก็แฮปปี้ๆๆๆ ดีจริงๆที่อดทนรอมานาน
-
ถ้าเป็นคนอื่นน่ะ เค้าคงไม่ทนอยู่ให้ดูถูกเหยียดหยามแบบนี้หรอกกก
-
สนุกมาก เลย ค่ะ อ่านไปก็จะร้องไห้ไป
ดีใจที่ตอนจบเป็นแบบนี้นะคะ
ของคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องงดี ๆ ให้ได้อ่านค่ะ ^^
-
:กอด1:เข้ามาอ่านรอบสอง ก็ยังน้ำตาไหลเหมือนเดิม :-[
-
มี 2 อารมณ์หลังจากอ่านเรื่องนี้จบค่ะ
เศร้า (กับเรนมากตอนแรก)
ประทับใจ (ในที่สุดเรนก็ทำให้สายฟ้ารักจนได้)
ขอบคุณที่จบแบบแฮปปี้สมหวังค่ะ ^^ :กอด1:
-
เศร้านิดๆ แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นไร
-
ตอนแรกสงสารเรนมากเลย เพราะรักจึงยอมทุกอย่าง
แต่ตอนจบหวานถูกใจมากเลย
-
โอ๊ยยย อ่านไปน้ำตาไหลไป TT
ภาษาดีมาเลยค่ะ ไม่ขัดใจเลยเวลาอ่าน
แอบเสียดายอ่ะ เรนใจอ่อนง่ายไปนะ
อยากให้นายสายฟ้าโดนอะไรให้มากกว่านี้หน่อย ทำกะเค้าไว้เยอะ ชิชิ
-
บางทีกว่าจะรู้ตัวว่ารัก
ก็เกือบสายไปแล้วอ่ะเน่อ :เฮ้อ:
สายฟ้าโชคดี :o8:
-
อินมากอ่ะ
อยากอ่านตอนเป็เรื่องยาวจัง
-
นายร้ายกาจมากสายฟ้า แต่ยังดีที่ยังยอมรับความรู้สึกของตัวเอง
หวังว่าการที่เลือกเรนมาแล้วนายจะไม่ทำให้เค้าเสียใจอีกนะ
อยากให้เรื่องนี้เปงเรือ่งยาวจัง เพราะอยากเห็นอีตาสายฟ้าเจ็บกว่านี้อีกหนอ่ยแฮะ
-
:กอด1: ^______________________________________^
-
สนุกจัง ชอบแนวนี้มากๆเลยอะ
-
กว่าจะสมหวัง หมดน้ำตาไปหลายปี๊ปเลยเรา ......
-
ซึ้งอะ !! ร้องไห้เลย
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน...ตาบวมหมดแล้ว... :o12:
ร้องเป็นวรรคเป็นเวรเลยข้าพเจ้า
สงสารเรนมาก ๆ ...ใจข้าพเจ้าน่ะนะ...
อยากให้ทุกคนร่วมด้วยช่วยกันสั่งสอนให้
คุณชายอัคนีรู้สำนึกมากกว่านี้ก่อนค่อยยอมรับรัก
แบบนี้มันยังน้อยไปนะนี่...
แต่ก็นะ..รักแล้วน่านาทำไงได้ใจไม่ร้ายพอ.... :กอด1:
-
สายฟ้าใจร้ายมาก ๆ เลยนะตอนแรก ๆ สงสารสายฝนมาก ๆ แต่ดีจังเลยนะที่เข้าใจกัน
-
อ่านกี่รอบก็น้ำตาคลอได้ทุกทีสิน่า :monkeysad:
-
ชอบนะ
ถึงแม้ว่าเรนจะหายโกธรเร็วไปหน่อย แต่ก็เข้าใจอ่ะ ก็คนมันรักนี่เนอะ
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง แต่ก็ยังสามารถพรากน้ำตาของเราไปได้เยอะเหมือนเดิม T^T
-
o13 o13
-
ตอนแรกสะใจม๊ากมากที่ได้อ่านประโยคนี้...
พอเสียที ไม่เอาอีกแล้ว
แบบว่า สะใจเว้ยเฮ้ย ดีแล้วๆ เรน ปล่อยให้ไอ้คุณสายฟ้ามันบ้าไปคนเดียวเลย สมน้ำหน้า
แต่พอ มาอ่านประโยคนี้
ได้มาแล้ว ไออุ่นที่พร้อมจะมอบให้ผมเพียงคนเดียว
ดันซึ้งตามซะนี่!! กร๊าก ก็นะเรนพยายามเพื่อความรัก เพื่อไออุ่นนี้มาตั้งนาน
เสียด๊าย เสียดายที่สายฟ้ามันทรมานน้อยไปหน่อย ฮาๆ แต่แค่นั้นก็น่าจะเจียนตายแล้วเนอะ
สำนึกแล้วงั้นก็อภัยๆ ให้ไปเถอะ หยวนๆ กร๊ากจะได้มีความสุขกันซักที
เรนมีความสุข คนอ่านก็มีความสุข อิสายฟ้าช่างมัน ฮ่าๆ
ขอบคุณคนแต่งค่ะ สนุกมากเลย บวกหนึ่งๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกก น่ารักมาก!!~
นายฟ้าน่าหมั่นไส้ว่ะ เชอะชิชะ
คิดว่ายังไม่สาสมเลยแฮะ 5555
หนูเรน....รักเธอตอนคิดได้นี่แหละ ว่้าควรหยุด
แต่แปลกที่....อยากให้เรนหยุด แล้วสายฟ้าไล่ตามบ้างนี่แหละ จะสนุก!!
สรุปก็ชอบนะคะ ชอบเรื่องนี้มาก เป็นเรื่องสั้นที่อยากให้ยาวๆ 5555
ชอบการบรรยายแล้วก็พล็อต เดี๋ยวจะลองไปตามหาอ่านเรื่องอื่นด้วยนะ -w-)v!
-
ซึ้งมาก ความพยายามของเรนทำมาตลอดในที่สุดก็รู้ผลแล้วซินะ
-
มันช่างบีบหัวใจซะจริง กว่าจะลงเอยได้
ชอบมากๆ
บวกโหวตจ้า
-
สนุกดีค่า
สงสารสายฟ้าสุดๆ ทรมานเกิ๊น
แต่พอตาพระเอกจะหันมารักก็ง่ายเสียนี่กระไร
ไม่สมกับความพยายามที่นายเอกเคยมีให้เลยอ่ะ
อยากให้พระเอกทรมานกว่านี้ แหะๆ เอาคืนๆ
-
อ่านไปน้ำตาร่วงไปสงสารหนูเรน
รู้สึกว่าเรนจะให้อภัยง่ายไปนะอยากให้รังแกสายฟ้าสักหน่อย 55
ชอบแนวนี้มากๆเลย (ซาดิสซ์?) ขอบคุณมากนะค่ะ
-
สงสารเรน ถึงจะหมันไส้นิดหน่อยตอนที่เรนยกโทษให้ง่ายๆ
แต่จบแบบ happy ending ก็ดีแล้วนี่เนอะ :m18:
-
T_T
-
ซึ้ง
-
อินไปกับตัวละคร แต่งออกมาได้ดีมากเลยค่ะ o13
-
เศร้าอ่ะ :o12:
แต่จบได้ดีนะคะ :L2:
-
เป็นเรื่องสั้นที่ทำเราร้องไห้ได้ คุณเก่งมากคนเขียน
-
บีบหัวใจสุดๆไปเลย
แต่ตอนจบก็แฮปปี้มาก ดีแล้วค่ะ :bye2:
-
อยากขอบคุณที่เป็นเรื่องสั้น เพราะไม่งั้นคงเจ็บปวดกันยาวนานกว่านี้
แต่งได้เจ็บมากๆ น้ำตาจะแตกไปหลายรอบ ชอบๆ o13
-
ได้อ่านกี่ครั้งก็ยังประทับใจ
ชอบอ้ะ >//<
-
ทำไมตอนจบกลายเป็น นายอัคคี รัก สายฝน แทน นายสายฟ้า ละครับ :z3:
-
โอ้วววววววว โม่ะ
น้ำตาซึมทีละฉากทีละซีน
อ๋อยยยยยยย ><' แอบกรีดร้องในใจทำไมสายฟ้าช่างร้ายเหลือ
เรนก็ดีนะทนมาตลอด ... แต่ก็นะเพราะรักไง
อ่านแล้วอินสุดๆๆๆๆ ;)))
-
เป็นเราคงไม่ยอมง่ายขนาดนี้อ่ะ
ก้รักนะ เเต่มันก้ทำไว้เยอะไป
รู้ตัวเมื่อสาย ไม่รุดิ อินมากอ่ะ
โคตรโกรธสายฟ้าเรย
เเฮปปี้ก้ดีเเร้ว :D
-
หน่วงหัวใจจริงๆ แต่ตอนจบก็แฮปปี้มาได้ o13
-
เรื่องนี้ผ่านมานานแล้ว เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน
ประทับใจภาษาที่ใช้ค่ะ และมันก็มีข้อคิดแฝงไว้ชอบคำโปรยท้ายเรื่องมากๆๆ
บอกตรงๆว่าอ่านแล้วบีบหัวใจ ไม่ค่อยชอบสายฟ้าตอนแรกๆ
ไม่เข้าใจการกระทำของเรนแต่สุดท้ายแล้ว ทุกอย่างมีทางของมัน
ขอบคุณมากๆค่า ชอบอ่ะ
-
ดีใจที่ใยที่สุดสิ่งที่เรนทำมาตลอดก็สามารถทำให้สายฟ้าเห็นได้
ยอมเป็นเงาของคนบางคนเพื่อคนที่รักแม้จะเจ็บแค่ไหน
เรื่องนี้มีทั้งสุข เศร้า ซึ้ง ตอนแรกๆอ่านไปบีบหัวใจมากมากค่ะแต่ตอนจบอ่านแล้วรู้สึกอิ่มตัวมากมาก o13
-
สงสารเรนแทบตายมายิ้มออกได้ตอนสุดท้ายตอนเดียว
-
สนุก ซื้ง เศร้า น้ำตาคลอ
ตอนแรกสงสารน้องเรนมากๆ
อยากจะให้เอาคืนสายฟ้าอีกเยอะๆหน่อย
แต่ถ้าทำงั้นน้องเรนก็ต้องเจ็บอีกแน่ๆ
แบบนี้แหละดีแล้วค่า รู้ตัวซะที
น้องเรนจะได้มีความสุข
สายฟ้าห้ามทำน้องเรนเสียใจนะ
-
ชอบจัง ภาษาสวยมากเลย ตั้งใจเขียนมากๆ
อ่านแล้วเศร้าตามนายเรนเลย สุดท้ายก็ลงเอยกัน เ้ย้ๆ
-
กลับมาอ่านอีกครั้งสนุก บีบนิดๆ ชอบๆๆ
**อยากอ่านมาก นั่งดูกระทู้เก่า จำชื่อไม่ได้ หาตั้งนาน**
-
งือๆๆ ยังไม่สะใจเลย นายสายฟ้าได้รับบทเรียนน้อยไป ทำกับเรนไว้เยอะ
-
ชอบตรงบรรยายอะค่ะ เราว่าบรรยายดีมาก
เลยทำให้อิน ให้หน่วงตาม
บางเรื่องพยายามจะปูเรื่องให้หน่วง แต่มาเจอภาษาง๊องแง๊งเลยไม่อิน
ชอบค่ะชอบ จบดีด้วย ขอบคุณมากค่ะ
-
ขอบคุณคนเขียนค่า
-
ภ๊าษาสวยมากอ่ะค่ะ แต่งดี อ่านแล้วหนึบๆ ในใจเลย
-
ชอบอ่ะซึ้งดี
-
ไอ่ฟ้ามันได้ง่ายไป ไม่ยอมๆๆๆๆๆ
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อยากให้มีต่อจัง
ยังดีที่เรนยังรอสายฟ้าเสมอ
-
โอยยยยยยย เรื่องเศร้า สนุกมากค่ะ อ่านจบแล้วยิ้มทั้งน้ำตาเลยค่ะ :mew6:
สารภาพเลยว่า เราเชียร์ให้ เรน ถอยจาก สายฟ้าล่ะ :sad11:
ดีนะที่ คุณอัคนี รู้ใจตัวเองก่อนที่จะสายเกิน คนอ่านก็เลย FIN กันไปตามระเบียบ :heaven
:pig4:
-
เป็นเรื่องสั้นที่อ่านไปบีบจิตตัวเองไป
สงสารน้องเรน แต่ถ้าใครเคยแอบรักคนๆนึงจะรู้ว่ามันรู้สึกยังไง
ขอบคุณมากนะคะสำหรับนิยายดีๆ
ประทับใจมากเลยค่ะ
:hao5: :mew6:
-
ฮื่อๆๆๆๆ ร้องไห้ทั้งเรื่องเลยค่าาาา :mew6:
แต่จบอย่างนี้ดีแย้ววว
ขอบคุณมากเลยค่ะ o13
-
แอบหมั่นไส้เบาๆ ขนาดเสียใจหรือจะบอกรักยังต้องให้เขาถ่อถึงบ้านของตัวเอง
-
จบหวานม้ากกกก นึกว่าจะได้ต้มมาม่ากินยันจบ 555 :hao6:
-
o13 o13
-
ชอบเรื่องนี้นะ o13
เป็นเรื่องสั้น ที่ให้ความรู้สึกว่าเรื่องนี้มีหลายสิบตอนเลย :mew5:
ชอบเมฆกับหิน ที่เหมือนเฝ้าดู เรนกับสายฟ้าอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ o13
ชอบเรนกับความอดทนที่เกินขีดจำกัด [[เป็้ข้านะยิงสายฟ้าทิ้งตั้งแต่สามวันแรกแล้ว :jul3: ]]
ชอบสายฟ้า ที่คิดว่าเรนโง่งมงาย แต่ที่ไหนได้ตัวเองโง่กว่าเค้า 10 เท่า :beat:
-
ถึงจะหมั่นไส้สายฟ้านิดๆ จนอยากให้เจ็บนานๆ หน่อยก็เถอะ
แต่จบแฮปปี้ก็ดีแล้ว o13
-
ชอบเรื่องนี้มากครับ มันอึนๆหน่วงๆจัง ชอบๆ
-
อ่านแล้วจะร้องไห้ เพราะสงสารเรน เศร้าอะ แต่ดีใจนะที่จบอย่างมีความสุข
อีกอย่างนะ จะเห็นค่าความสำคัญ ก็ต่อเมื่อจะสูญเสียสิ่งนั้นไป
-
มาอ่านซ้ำอีกแต่ก็ยังสนุกค่ะ
-
อ่านหลายรอบมาก และก็ก็ร้องไห้ทุกรอบด้วย :hao5:
o13 o13
-
เป็นเรื่องสั้นที่ประทับใจมากๆค่ะ สั้นจริงๆแต่กลับโคตรตราตรึงใจ สุดยอดๆ
-
สงสารน้องสายฝน สายฟ้าก็ช่างเย็นยาเหลือเกิน
-
สายฟ้ายังโชคดีที่ยังมีโอกาส เพราะงันอย่าทำให้โอกาสครั้งนี้หลุดมือไปอีกรอบล่ะ
-
ไม่รู้ว่าเส้นกั้นบางๆที่คอยปิดกั้นหัวใจมันขาดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่กว่าจะรู้ว่ามันหายไปแล้ว
ก็ตอนที่สิ่งที่อยู่อีกฟากของเส้นกั้น มันก็ค่อยๆเลือนหายไป หากสายฟ้ารู้ตัวช้ากว่านี้ หรือหากเรนหมดความอดทน
ไปก่อนหน้านี้ และใจแข็งพอที่จะไม่ยกโทษให้ง่ายๆ เรื่องของทั้งสองก็คงไม่มาจบเช่นนี้.......
อะไรที่ทำให้ทั้งสองมั่นใจ ว่าต้องเป็นคนนี้แหละ ... แต่ไม่ว่าจะยังไง ก็ยังดีที่สายฟ้าซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง
และเลือกคนที่ใช่ของตัวเองได้สักที
ดูๆมาแล้ว เรนก็เป็นคนที่มั่นคงในความรู้สึกแบบสุดๆ แถมยังซื่อสัตย์กับตัวเองซะยิ่งกว่าสายฟ้าเสียอีก
อ่านๆไป อาจจะมีขัดใจ ไม่ชอบ เกลียด(อิสายฟ้า) หมั่นไส้ สมเพช หรือต่างๆนาๆ
แต่นั่นก็คือความรักของเค้า คนนอกที่ไม่ใช่พวกเค้า ไม่อาจรู้ถึงความรู้สึกหรือสิ่งที่พวกเค้าคิดได้ นอกจากตัวพวกเค้าเอง
ชอบเรื่องนี้มากกกๆๆๆ ค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีๆอย่างนี้ขึ้นมานะคะ :pig4: :กอด1:
-
เป็นเรื่องที่แต่งได้กินใจจริงๆ ตัวเลือกสุดท้ายขอหัวใจสินะๆ
-
เจ็บปวดแทนเรน
ทั้งๆ ที่เรนต้องทนในหลายๆ สิ่ง หลายๆ อย่างในการได้ยืนข้างๆ สายฟ้า แต่สายฟ้ากลับไม่ต้องเสียอะไร
จะว่าไม่จำเป็นเพราะสายฟ้าเจ็บมาจากเมฆนั่นไม่ใช่เหตุผลเลย เพราะยังไงคนที่เจ็บที่สุดก็คือเรน
อยากให้สายฟ้าได้รับรู้ความเจ็บปวดมากกว่านี้ นี่ยังไม่ถึงครึ่งที่เรนต้องเจ็บจากสายฟ้าเลยนะ
-
อ้ากกก น่าจะเป็นเรื่องยาวอ่ะ ใจตรงกันแล้วจริง แต่ช่วงเวลาที่คบกัน
ยังอีกยาวไกลเน้อ คาแรคเตอร์สายฟ้าดูจะดึงดูดปัญหาชีวิตคู่ได้เยอะ
ทีเดียว ถึงเจ้าตัวจะจริงจังในความรักมากก็เถอะ น่าแต่งต่อมากๆๆๆ
แม้จะเป็นเรื่องสั้น แม้จะดำเนินเรื่องเร็ว แต่กลับสัมผัสได้ถึงความเจ็บ
ปวดที่สะสม ความอดทนที่มากมาย ของสายฝน นับถือในความหนัก
แน่นเข้มแข็งของเจ้าตัวจริงๆ และต้องชมคนเขียน บรรยายได้ดีมาก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ อยากให้เขียนนิยายแนวแบบนี้อีกเยอะๆ
เลย จะติดตามไปอ่านทุกเรื่องค่ะ อิอิ ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
เป็นเรื่องสั้นที่ประทับใจมากค่ะ :L2:
-
นี่ขนาดเรื่องสั้น ยังซึ้งกินใจขนาดนี้เลยอ่ะ
อยากอ่านเรื่องยาวบ้างไรบ้าง ^_________^
-
:hao3:
แม้จะสั้น แต่ก้อได้ใจความสำคัญ
ขอบคุณนะคับ
:กอด1:
-
แค่เรื่องสั้นยังหน่วงใจได้ขนาดนี้ ถ้าแต่งเป็นเรื่องยาว
เราคงน้ำตาไหลพราก :sad4: :o12: เป็นเรื่องที่ซึ้งกินใจ
จนอยากจะกินหัวอิตาพระเอกถ้ายังไม่รู้ใจตัวเองสักที
-
อ่านกี่ที ก็ไม่เบื่อ
ชอบเรื่องนี้มาก กลับมาอ่านรอบ 2
ขอบคุณผู้แต่งจริงๆครับ สนุก บีบคั้น อึน เศร้า แต่จบได้แฮปปี้ถูกใจจริงๆ
ชอบสไตร์แบบนี้มากครับ
-
o13 o13 o13
-
เพิ่งได้มาอ่านค่ะ ชอบมากเลย หน่วงนิดๆกำลังดี o13
-
:z3: :katai1: ตอนพิเศษ~ !! ><)/ น้าาาา
-
กลัวดราม่า ดีใจจังที่จบแบบแฮปปี้
-
นี่ถ้าลงรายละเอียดเพิ่มสตอรี่แต่งเป็นเรื่องยาวคงได้หน่วงจิตกันเป็นวรรคเป็นเวรแน่ๆ เพราะขนาดเป็นเรื่องสั้นยังหน่วงไม่เบาเลย แต่หน่วงๆดราม่าๆแบบนี้แหละเราชอบ
:katai2-1: :katai2-1:
-
อึนๆ หน่วงๆ บีบคั้นหัวใจ แต่ซึ้งมาก
ชอบมากๆๆๆ
-
นายสายฟ้ากับนายสายฝน. โกรธอีกหน่อยเส่ เชรอะ5555
น่ารักมากอ่ะไรท์ น่ารักอ่าาาาาา :ling1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากค่ะ น้ำตาหยดแมหะ เขียนดีมาก อยากอ่านเรื่องอื่นของคนเขียนจังค่ะ มีมั๊ยคะ หาไม่เจอเลย ต้องไปหาที่ไหนนะ
-
ขอบคุณครับ ลุ้นแทบแย่เหมือนกัน...
-
สนุกมากค่ะ ตอนแรกๆเกลียดสายฟ้ามากเลย
แต่สุดท้ายก็นะ ปลื้มค่าาา :katai2-1:
-
แต่งดีมากกก :ling1: อยากอ่านแนวนี้อีกกก หน่วงๆจบโอเคๆ นายซินมีเรื่องอื่นอีกไหม จะตามไปอ่าน :katai1: :hao4:
-
ชอบเรื่องที่อ่านแล้วให้ความรู้สึกจี๊ดๆ ในใจแบบนี้จังเลยค่ะ
แต่แหม สายฟ้า หลังรู้ว่ายังไม่สายที่หวานหยดเลยเชียวนะ :-[
-
อยากตามอ่านเรื่องอื่นของไรท์เตอร์จังเลยค่ะ หาอ่านได้ที่ไหนค่ะ :katai4:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:แค่ไม่กี่ตอนก็ทำผมเสียน้ำตาได้สุดยอดมากคับ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
มันดีมากกกกกก o13 o13 o13
-
เรนให้อภัยง่ายไป
สายฟ้ายังเจ็บได้ไม่เท่าที่เรนได้รับเลย
:L2: :L2:
-
:pig4:
-
สุดยอดมากค่ะ เยี่ยมจริงๆ บีบหัวใจกันสุดแรง เค้นอารมณ์กันสุดๆ ใจกระตุกหน่วงตามแบบที่ไม่ค่อยได้เจอนักในนิยายประเภทเรื้องสั้น ยกนิ้วให้เลยค่ะ o13
ชักอยากอ่านผลงานเรื่องอื่นๆของนักเขียนท่านนี้แล้ว เดี๋ยวต้องลองไปหาค้นดู ติดใจในฝีมือการเขียนจริงๆค่ะ ชอบมากค่ะ เยี่ยม :katai2-1:
-
นิยายจบ แต่คนอ่านไม่จบเลยค่ะ
น้ำตาไหลเป็นลิตร :hao5:
-
อ่านแล้วอินมาก คนเขียนสุดยอดจริงๆค่ะ o13
-
ต่อเรื่องยาวตรงไหนน เราเข้ามาอ่านหลายรอบมาเลยยย แถมอยากติกตามคนเขียนไปอ่านเรื่องอื่นๆอีกด้วย
ขอช่องทางหน่อยตร้าา :o12:
-
มีความสุขแฮะที่ได้อ่าน
ปล.จะติดตามผลงานของ writer นะคะ แต่ตอนนี้นิยายมันหายไปเรื่องนึงอะคะ แต่จะรอให้มันกลับมาคะ
:pig4: writer คะ
เราอยากอ่านตามผลงานของ writer บ้างจัง มีเรื่องแนะนำไหมค่ะ เราวนอ่านเรื่องนี้มานานแล้วว
-
ยอมง่ายไปนิดนึงอ่ะ รู้สึกว่ามันควรดึงมากกว่านี้
แต่แบบนี้ก็น่ารักดีเค้าโครงเรื่องดี :katai2-1:
-
สนุกมากค่ะ เป็นเรื่องสั้นที่สุดยอดมากเลย
-
Rain did all of these things for Sky but was hurt in return. He better treat him right. o18 :hao5: :sad4: :o12:
-
เรายังอยากเห็นสายฟ้าทรมาณมากกว่านี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ :m31:
-
อื้อหือ อ่านแล้วถูกใจจนต้องล้อคอินมาให้คำชมกันเลยทีเดียว
มันหนัก มันหน่วง มันบีบหัวใจดีจริงๆ ค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
หน่วงมาก เดาไม่ออก น่าติดตามผุดๆ
-
สั้น กระชับ ได้ใจความ น้ำตาไหล
ขอบคุณคะ o13 o13
-
ทำน้องเศร้าก็มาเรียกร้องความสนใจ ชิ ดีนะที่น้องให้โอกาสแก ส่วนคนอ่านก็อยากให้คู่กันเหมือนกันแหละ
แม้จะหมั่นไส้พระเอกมากก็ตามที สนุกจริงๆเรื่องนี้ อินผุดๆ
-
กลับมาอ่านทีไรก็ยังสนุกได้ไม่เบื่อ น่าจะไม่ต่ำกว่า 4-5 รอบแล้วเรื่องนี้
ขอบคุณครับสำหรับเรื่องสนุกๆ
-
จบสวย :heaven :heaven
-
หมั่นใส้อิสายฟ้าแท้ ถ้าช้ากว่านี้ก็ไม่ต้องตามละนะ //คนอื่นคาบไปแดกน่ะ :katai3:
-
สั้นจังค่ะ แงงงงง ไม่อยากให้เป็นเรื่องสั้นเลยยย แต่ชอบมากจริงๆนะคะ ชอบที่คุณสายฟ้าอย่างน้อยก็ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะเอามาแทนเมฆอ่ะค่ะ คือเหมือนคุณสายฟ้าเขาก็บริสุทธิ์ใจในระดับหนึ่งนะคะ ไม่งั้นเจอน้องเรนตอนแรกแกคงได้น้องไปแล้วอ่ะ เราว่าความรู้สึกมันอาจไม่ใช่รักแบบนั้น อันนี้เราก็เดา คุณสายฟ้าดูเหมือนชอบแต่ปนกับอิจฉาเพื่อนที่เห็นเขารักกันมากกว่าอ่ะค่ะ เราเดาเองเอง คิดเองเออเองว่ามันน่าจะเป็นความรู้สึกแบบเพื่อน 3 คนที่สนิทกันมาก แล้ว 2 คนในนั้นดันมาเป็นแฟนกัน คนที่เหลอมันน่าจะมีความรู้สึกบางอย่างอ่ะค่ะ ไม่เชิงอิจฉาแต่ก็คล้ายๆแบบเหมือนถูกกันออกมาทั้งที่เพื่อนก็เหมือนเดิมกับเราแต่เราก็ไม่น่าสนิทใจอ่ะ นานวันเข้ามันเลยกลายเป็นว่าเราชอบที่จะเห็นเขามีความสุขันนะ แต่ก็อยากเป็นคนที่มีความสุขแบบนั้นมาก คุณสายฟ้าเลยเข้าใจว่าตัวเองชอบเมฆ แต่จริงๆไม่ใช่หรอก แกแค่อยากได้ความสุขแบบนั้นบ้าง ว๊าย เรานี่เดาได้เก่งจริงๆ 555555555555 ส่วนน้องเรน น้องน่าจะมีปมเรื่องขาดความอบอุ่นจากครอบครัว แล้วบังเอิ้ญบังเอิญคุณสายฟ้าเข้ามาพอดี เราว่าเขาเหมือนเติมเต็มส่วนที่ขาดให้กันอ่ะค่ะ น้องรนอยากได้ความอบอุ่น คุณสายฟ้าอยากมีความสุขได้แบบเพื่อน ไอ้ที่ใจร้ายกับเขานี่คือหลอกตัวเองแน่ๆค่ะ พอเข้าใจว่าชอบเมฆก็หลอกตัวเองไปวันๆจนตัวเองเชื่อ หึ เรารู้นะว่าตอนป้ายคัตเอาท์หล่นมาคุณสายฟ้าห่วงน้องมากแต่เก๊ก เชอะ เรานี่อยากเห็นแกทุรนทุรายมากกว่านี้จังค่ะ แค่เขจับมือกับเพื่อนแค่นี้ทำมาเป็นหมดอาลัตายอยากในชีวิต โถ พ่อคุณ จะว่าเอ็นดูก็ใช่ แต่สมน้ำหน้ามากกว่านะคะ น่าให้น้องเรนใจแข็งกว่านี้ 5555555 แต่ขอบคุณมากๆจริงๆนะคะสำหรับเรื่องนี้ อยากอ่านแบบยาวมากจริงๆนะคะ อยากรบกวนขอความเมตตาช่วยรับไปพิจราณานิดนึงนะคะ เย่ ขอบคุณมากๆเลยค่าาาาาา
-
เรนเข็มแข็งมาก
-
บวกเป็ดสิจ้ะ รออะไร...แอบหมั่นไส้สายฟ้า โดนเรนเท o13
-
เป็นเรื่องที่ดีมากๆ อยาก :z6: พระเอก หมั่นไส้ สายฝนหนูน่าจะมีใหม่ไปซะเลย ไม่อยากให้ไปหาเหมือนไม่มีความพยายามอยากจะให้สายฝนกลับมา ต้องให้เพื่อนมาพูดให้ แต่เข้าใจนะคนรักก่อนและรักมากมักจะไม่อยากเสียไป :hao3: แอบอยากให้มีตอนพิเศษจังค่ะ แบบสายฟ้าเป็นฝ่ายตามง้อ อะไรสักอย่างนี่แหละที่สายฝนโกรธมากๆอ่ะ :katai3:
-
:pighaun:
-
ไม่รู้ทำไมถึงชอบนิยายแนวนี่ ชอบนิยายที่นายเอกรักและพยายามจนเหนื่อยและหยุดและพระเอกรู้ตัวในวันมี่สายไป ชอบอารมณ์สะใจที่รู้ตัวช้าและเขาเหนื่อยจนไม่อยากกลับมายิ่งนานยิ่งสะใจ ถึงเรื่องนี้ให้อภัยเร็วไปก็เถอะ แต่สนุกมากค่ะ อยากให้มีเรื่องยาว และให้เวลาแก้แค้นพระเอกนานกว่านี้ 5555555
-
เป็นเรื่องสั้นที่กลับมาอ่านบ่อยมากๆๆๆๆ เจ็บปวดนะสำหรับการเป็นตัวเลือกที่เค้าไม่เคยเลือกเนี่ย ถึงสุดท้ายจะจบแฮปปี้ก็เถอะ
คนเขียนแต่งดีมากจนอยากจะให้เป็นเรื่องยาว ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันนะคะ :mew1:
-
:katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากให้ยาววววกว่านี้ ชอบๆเมื่อไม่ไหวก็ถอยแบบสายฝน และก็จบแบบงามๆ :hao3:
-
ชอบเรื่องนี้ อ่านซ้ำวนไป
-
สายฟ้า สายฝน ก้อนหิน ก้อนเมฆ เป็นอะไรที่เหมาะสมกันมาก เนื้อเรื่องสนุกดีคะ ภาษาก็ลื่นไหลอ่านแล้วรู้สึกอินไปกับตัวละคร....ชอบคะ ขอบคุณมากนะคะ
-
กลับมาอ่านวนไปๆ หลายรอบละเนี้ย จำได้ทุกฉาก แต่ก็ยังชอบอ่าน 555