-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
เปิดเรื่องใหม่จ้า(มันช่างกล้าเปิดใหม่เนอะ) เรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซีค่ะ ได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่อง Snow White and huntsman ค่ะ อิมเมจพระเอกมาจากเรื่องนี้เลยค่ะ(พระเอกเซ็กซี่ที่สุด) ส่วนตัวโกงคือเพื่อนนางเอกตอนเด็กค่ะ
Enamorado de Ti :: ความงามและตะแลงแกง
Enamorado แปลว่าความลุ่มหลงค่ะ ส่วน Enamorado de Ti หมายถึง In love with you
แต่ถ้าใช้ชื่อนี้ก็กลัวจะคิดว่าเป็นแนวโรแมนซ์ไปหน่อย ไม่ใช่แนวของ teatimes ที่ต้องมี SM บ้าง โฉดบ้าง จิตบ้าง NC กระจายบ้าง เลยตั้งชื่อภาษาไทยว่า ความงาม และ ตะแลงแกง อันหมายถึงความลุ่มหลงอย่างมัวเมาของผู้ชายต่อสาวงาม และความเคียดแค้นอิจฉาของหญิงสาวอีกคนที่ชิงชังสาวงานคนนั้นจนสามารถฆ่าคนได้
ชื่อตัวละครจะมาจากเทพของกรีกซะส่วนใหญ่ อันนี้ต้องขอขอบคุณคุณ zynestras มากๆเลยค่ะที่ทำให้ teatimes เกิดนึกอยากศึกษาเรื่องตำนานกรีกขึ้นมา (จากเรื่อง[Historical Fantasy] Demon Madden เสน่หาอสูรร้าย :; สนุกมาก) คนแต่งพยายามศึกษา(ผ่านๆ) เอาชื่อที่คิดว่าเกี่ยวกับนิสัยของตัวละครมาลงไว้ ดังนั้นถ้ามีคนมาอ่านแล้วคิดว่าไม่ตรงต้องขอโทษด้วยนะคะ
เนื้อหาจะเป็นคล้ายๆยำใหญ่ของเทพนิยายกับหนังแฟนตาซีหลายๆเรื่องค่ะ หลักๆคือเรื่องสโนไวท์
ที่มีแม่มดใจร้ายอิจฉาความงามของนายเอก มีการลงคำสาปแช่ง(จากเรื่องเจ้าหญิงนิทรา แต่นายเอกไม่หลับแต่ต้องตายโดยการถูกเผาแทนแต่ลุงนายเอกลงพรซ้ำให้ใหม่) นายเอกหนีไปอยู่ในหุบเขากับสัตว์ป่าและพระเอกเดินไปเจอที่ซ่อนขณะไปล่าสิงโตหิมะ(แบบในเรื่องราพันเซลกับนาเนีย) แน่นอนเรื่องนี้พระเอกกินนายเอกบ่อยมาก(ตามกระแสนิยม) หลังจากที่แม่มดตายจากการถูกเผาไฟ พี่ชายนายเอกที่รักนายเอกมาตั้งแต่เด็ก(เริ่มน้ำเน่า)ได้ไล่ให้นายเอกออกจากปราสาทเพื่อรอวันที่นายเอกโตเป็นสาวงาม(?) และรอการแก้แค้น แน่นอนว่าพี่ชายต้องไปชิงตัวนายเอกกลับมาแล้วก่อสงคราม(ประมาณชิงนางเฮเลนแห่งทรอย) แล้วทรมานนายเอก(น้ำเน่ามากกก) สุดท้ายพระเอกไปช่วย ส่วนช่วยได้หรือตายไปพร้อมนายเอกต้องดูอีกที(แล้วแต่เสียงเชียร์ของคนอ่าน) จบ
พล๊อตเรื่องมันอาจจะซ้ำไปบ้างต้องขอโทษด้วยนะคะ แต่คนแต่งอยากแต่งสนองนี้ดตนเองและความหื่นในใจ เพราะหลังจากแต่งไปสองเรื่อง เรื่องแรกพระเอกไม่กินนายเอกซักที(ไม่รู้จะอดทนถนอมนายเอกไปไหน) ส่วนเรื่องที่สองสงสัยแต่งไม่มีคนอ่านน้อย(แต่จะแต่งต่อไปเวลาดาร์กและเห็นข่าวทารุณกรรมต่างๆ)
ดังนั้นเรื่องนี้แต่งตามกระแส พระเอกเป็นกษัตริย์เอาแต่ใจ รักนายเอกมากก หื่นมากกก กินกันตั้งแต่ต้นเรื่อง(ประมาณตอนที่สามก็เริ่มกินกันแล้ว) :z1: ส่วนนายเอกก็แสนสวยและมีชะตาชีวิตที่แสนเศร้าแต่ก็มีช่วงที่มีความสุขบ้างก่อนกินมาม่ากันไป
ส่วนเรื่องการอัพนิยายจะมาช้ากว่าเรื่องแรก :: รักนี้... ไม่ปล่อยให้หลุดมือ :: (โฆษณา) เพราะจะแต่งเวลาแอบหื่น แต่จะพยายามแต่งจนจบแน่นอน(แม้ว่าจะมีคนอ่านมากหรือน้อยก็ตาม) :hao5:
ยังไงก็ขอฝากงานชิ้นใหม่ด้วยนะคะ เพราะ teatimes พยายามจะพัฒนาฝีมือการแต่งนิยายอยู่ค่ะ ฝากติชมด้วยนะคะจะได้เอาไปปรับปรุงค่ะ
สุดท้ายขอมอบเครดิตให้คุณ zynestras จริงๆค่ะที่ทำให้เรามีแรงบันดาลใจแต่งนิยายแฟนตาซี (อันนี้ต้องขออนุญาติเจ้าของนามปากกาก่อนรึเปล่าไม่แน่ใจ ถ้าต้องขออนุญาติก่อนต้องขอโทษด้วยนะคะ)
:pig4:
เวิ่นมาพอแล้ว เชิญติดตามอ่านได้เลยค่า~ :mc4: :mc4: :mc4:
นิยายเรื่องอื่นๆจาก Teatimes (มันยังแต่งไม่จบซักเรื่อง :z3: )
[sweety]//~รักนี้...ไม่ปล่อยให้หลุดมือ~ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38323.0;topicseen)
[Romance]// 平安 :: ผิงอัน หนุ่มเอ๋อกับเด็กข้างบ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39492.0)
[เรื่องสั้น]// ถ้าไม่ฮาก็คงเครียดแทน:: คุณเพื่อน คุณแม่ และคุณภรรยา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39243.0) จบแล้ว
-
Enamorado de Ti
ความงาม และ ตะแลงแกง
"ความงามของเจ้าจะเป็นภัยต่อตัวเจ้าเอง แม้จะมีผู้คนมาหลงรักเจ้าแต่เจ้าจะได้รู้ว่าความทรมานจากการลุ่มหลงนั้นเป็นเช่นไร เจ้าจะต้องตายทั้งเป็นไอร่า และเมื่อวันใดที่เจ้าคิดปลิดชีพตนเอง เจ้าจะพบจุดจบในตะแลงแกงเผาไฟเช่นเดียวกับแม่ของเจ้าและของข้า!"
เสียงสาปแช่งของพระมารดาฮีราที่ตะโกนออกมาพร้อมเลือดสีแดงฉานที่สาดกระเซ็นรดตัวเขาดังขึ้น ก่อนที่พระองค์จะกระโดดเข้าเปลวไฟอันเป็นโทษทัณฑ์ที่พระบิดาของพระองค์ได้กำหนดไว้ เสียงร้องโหยหวนของฮีราดังก้องไปทั่วห้องลงทัณฑ์ ท่ามกลางสักขีพยานมากมายรวมถึงพระเชษฐาองค์โตของพระองค์ที่เพิ่งกลับมาจากการออกรบป้องกันเมือง การที่ต้องทนเห็นภาพพระศพของพระมารดาทำให้เสด็จพี่ของเขาตรอมตรมและจ้องมองพระบิดาอย่างโกรธแค้น หลังจากนั้นไม่นานองค์รัชทายาทก็ก่อกฎบถือดาบปลิดชีพพระบิดาตนเองให้ตกตายตามพระมารดา
" ไอร่าน้องรัก เจ้าจงหนีไปซะ จงหนีไปให้ไกลเพราะเมื่อวันใดที่เจ้าถูกจับกลับมาเจ้าจะพบจุดจบไม่ต่างจากพระมารดาข้า จงจำคำข้าไว้ ข้าไอเรส มาร์ส ไซธีรา ผู้ครอบครองบัลลังแห่งไซธีเรียขอสาบานว่า เมื่อวันใดที่ข้าจับเจ้ากลับมาได้เจ้าจะได้รู้ซึ้งถึงคำว่าตายทั้งเป็นก่อนจะได้พบจุดจบบนตะแลงแกง"
ไอร่า ไดแอน ไซธีรา โอรสองค์เล็กแห่งไซธีเรียสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเขามาตลอดสิบปี พี่ชายใจดีที่ไอร่าเคยรักหมดใจ และหวังจะเป็นกำลังสำคัญ เป็นแขนขาในยามที่ไอเรสขึ้นเป็นกษัตริย์แห่งแดนเหนือ ดินแดนแห่งเวทย์มนต์ที่มีหิมะสีขาวปกคลุมตลอดทั้งปี แต่ก็ก็เป็นดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยแร่ธาตุและสัตว์ป่าหายากที่ผู้คนต้องการ ไอร่าย้อนคิดถึงวันที่เขาต้องหนีออกมาจากปราสาทที่อาศัยมาตลอดแปดปีด้วยความเศร้าหมอง
คำขับไล่ของไอเรสเป็นผลให้ไอร่ารวมทั้งเฮสเทียและรีอา พระปิตุลา(ลุง)และพระเชญฐาภคิณี(พี่สะใภ้)ต้องหลบหนีเข้าไปในฝั่งตะวันออกของป่ามนตราโซลซีสท์ ป่าแห่งต้นกำเนิดที่กั้นกลางระหว่างแคว้นทั้งสี่ เฮสเทียเป็นพ่อมดผู้ทรงฤทธิ์แห่งไซธีเรีย ท่านได้ร่ายมนต์ครอบคลุมที่ซ่อนของไอร่าไว้ก่อนที่จะหลั่งเลือดตนเองเพื่อเป็นการล้างคำสาปที่พระนางฮีราได้สาปด้วยชีวิตของตนเองที่ตัวเขา แต่ไม่มีใครแน่ใจได้ว่าการร่ายมนต์ครั้งนี้ประสบผลหรือไม่เพราะแม้ท่านลุงจะสละชีพตนเองแต่ท่านก็สูญเสียพลังเวทย์จากการลงมนตราในป่าแห่งนี้ไปแล้ว
ไอร่าใช้ชีวิตอยู่กับรีอาป้าสะใภ้กลางป่าใหญ่แห่งนี้ตลอดเจ็ดปีก่อนที่ป้าของเขาจะสิ้นลงด้วยอาการป่วยไข้ ไอร่าเติบโตภายใต้การอบรมสั่งสอนของรีอา โดยปกติแล้วรีอาจะเป็นคนที่นำของจากป่าออกไปขายที่เมืองชายป่า แต่เมื่อไอร่าเติบใหญ่ขิึ้นรีอาก็อนุญาติให้ไอร่าออกไปนอกป่าด้วยได้
" เจ้าสามรถออกไปนอกป่าแห่งนี้ได้ แต่จงจำไว้ว่าอย่าค้างแรมนอกป่าและจงปิดบังใบหน้าของเจ้าไว้ เจ้างามขึ้นทุกวันไอร่า ช่างเหมือนกับแม่ของเจ้ายิ่งนัก ไม่ว่าใครที่เห็นหน้าเจ้าคงต้องลุ่มหลง ถ้าไม่อยากให้คำสาปขององค์ราชินีเป็นจริงและทำให้ชีวิตของเฮสเทียต้องเสียเปล่า เจ้าจงอย่าเปิดเผยหน้าให้ใครเห็นเด็ดขาด"
คำสั่งของรีอา ไอร่าจำได้ขึ้นใจ แม้รีอาจะบอกว่าเขาช่างเหมือนเสร็จแม่ที่มีรูปโฉมงดงามจนเป็นที่ต้องตาของบุรุษทั่วแผ่นดิน แต่ไอร่าเองกลับไม่เคยส่องกระจกหรือมองเงาของตนผ่านลำน้ำอีกเลยนับแต่วันที่ได้รับคำสาป พระมารดาของเขาราชินีฮีร่าแห่งไซธีเรียองค์ก่อน เคียดแค้นชิงชังเสด็จแม่มาก ท่านกล่าวว่าเพราะเสด็จแม่ของเขาทำให้องค์ราชาตีตัวออกห่างจากพระองค์ สุดท้ายฮีราได้สร้างอุบายใส่ความป้ายสีว่าแม่เขามีชู้และจับเผาทั้งเป็นที่ลานกลางเมือง เมื่อเสด็จพ่อทราบข่าวก็รีบรุดกลับมาจากการออกทัพกับแดนตะวันออกทิ้งให้องค์รัชทายาทตามกลับมาที่หลัง องค์ราชาสืบสาวราวเรื่องจนพบความจริงที่ว่าสเด็จแม่ของเขาถูกใส่ร้าย ท่านจึงลงโทษองค์ราชินีเฉกเช่นเดียวกัน
" หม่อมฉันกระทำสิ่งใดผิดไปเพคะ ผู้ที่ผิดคือพระองค์ต่างหาก ถ้าพระองค์ไม่เจ้าชู้หลายใจหม่อมฉันคงไม่ต้องทนทุกข์ โดยเฉพาะนางไดโอนี นางเป็นแค่หญิงชาวบ้านที่ท่านพบกลางป่าแดนเหนือเท่านั้น ใยพระองค์จึงเชิดชูนางให้เท่าเทียมหม่อมฉัน"
เสียงร้องร่ำไห้ของพระราชินีฮีร่าดังก้องไปทั้งห้องสอบสวน แต่องค์แอติรอสกลับไม่สนใจคำกล่าวนั้นความโศกเศร้าจากการเสียชายาอันเป็นที่รักทำให้พระองค์คุมขังองค์ราชินีไว้ในคุกหลวงก่อนกำหนดวันสำเร็จโทษในวันเกิดของฮีร่าเอง ยามนั้นไอเรสเองที่เพิ่งได้ทำสัญญาสงบศึกกับแดนตะวันออกก็ได้รีบกลับมาเพื่อขออภัยโทษให้พระมารดา แต่ไอเรสกลับมาไม่ทัน สิ่งที่ไอเรสเห็นคือภาพที่มารดาตนเองปักมีดประจำตัวลงที่หน้าอก เพื่อลงคำสาปแช่งแก่ไอร่าบุตรเพียงคนเดียวของพระนางไดโอนีก่อนทีจะกระโดดลงเปลวเพลิง ไอรอสที่เจ็บแค้นทำการปิตุฆาตบิดาตนเองและเหล่านางสนมชายาทั้งหลาย ยกเว้นแต่ไอร่าเท่านั้นที่ไอเรสยอมปล่อยไปด้วยความรักและความแค้น
คิดถึงตรงนี้ไอร่าก็อดหดหู่ใจไม่ได้ว่า การที่เขามีชีวิตรอดอยู่คนเดียวจะเป็นการดีหรือไม่ การตายไปพร้อมกับคนอื่นเลยจะเป็นการดีกว่าที่ต้องทนอยู่อย่างหวาดกลัวในคำสาปและการแก้แค้นหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่คิดที่จะฆ่าตัวตายเขาใช้ชีวิตกลางป่าแห่งนี้มาคนเดียวตลอดสามปีที่ผ่านมา และหวังว่าเขาคงได้แก่ตายไปอย่างไม่เจ็บปวดมากนักแม้ว่าต้องตายอย่างเดียวดายก็ตาม
โฮ่ง! โฮ่ง!
" เจ้าเคนนิสคงกลับมาจากการล่าสัตว์แล้ว" ไอร่าบิดตัวแล้วลุกออกมาจากเตียง เคนนิสเป็นลูกหมาป่าที่เขารับมาเลี้ยงได้เมื่อสามปีก่อนระหว่างช่วงที่เขากำลังเสียใจจากการจากไปของรีอา แม่ของเจ้าเคนนิสถูกสัตว์ป่าตัวอื่นทำร้ายระหว่างหาอาหาร ไอร่าจึงนำมันมาเลี้ยงแทน ไอร่าเป็นคนธรรมาที่ไร้ซึ่งมนตรา พรสวรรค์เดียวที่เขาได้รับจากมารดาคือการสื่อสารกับสัตว์ต่างๆได้ พวกมันจะเชื่อฟังเขา แม้ไม่สามารถตอบโต้กันได้แต่พวกมันก็เชื่อฟังเขาทุกอย่างและไม่มีสัตว์ตัวใดกล้ามาทำร้ายเขา
" วันนี้ได้ตัวอะไรมาเด็กดี"
ไอร่าลูบหัวสุนัขป่าตัวใหญ่ที่สูงกว่าเอวเขา มันลากกวางตัวผู้เต็มวัยมาอวดเพื่อให้เขาชมเชยก่อนแบ่งส่วนแบ่งให้มัน ไอร่าสั่งให้มันลากกวางไปที่หลังบ้านแล้วเริ่มแล่หนังออกเพื่อเอาไปขาย ใกล้หน้าหนาวแล้วเขาคงต้องเตรียมทำเนื้อแห้งเพิ่ม ส่วนหนังก็เอาไปขายให้ตลาดชายป่า ความจริงการขายกวางทั้งตัวจะได้เงินมากกว่าแต่ไอร่าไม่มีรถลาก เขามีแต่ม้าแคระที่หลงเข้ามาในบ้านเท่านั้นเป็นพาหะนะ และการที่จะให้ม้าแคระลากกวางที่ตัวโตกว่ามันสองเท่าคงเป็นเรื่องที่ทารุณมากไปหน่อย
" ขายหนังผืนนี้กับเนื้อแห้งและสมุนไพรอีกหน่อยก็หาซื้อลูกวัวมาได้แล้ว คราวนี้เราจะได้มีนมกินไม่ต้องออกรอไปซื้อนอกเมือง"
ไอร่าวางแผนที่เขาจะจัดการกับการใช้ชีวิตกลางป่าในอนาคตโดยไม่ต้องออกจากป่ามากนัก มนตราที่ท่านลุงของเขาปกป้องไว้อยู่แค่เพียงผืนป่าฝั่งตะวันออกทั้งหมด ดินแดนแห่งอรุณรุ่งที่มีความอบอุ่นยาวนานและมีช่วงหนาวเย็นช่วงสั้นๆ ไอร่าสามารถออกไปนอกเขตป่าได้ไม่ไกลแต่โชคดีที่มันมีตลาดอยู่ชายป่าเพราะมันมักจะมีคนเดินป่าที่เข้ามาหาของในป่ามนตราแห่งนี้ ของที่ได้จากป่าลึกยิ่งมีค่าแต่มันเต็มไปด้วยสัตว์ร้าย ซึ่งนั่นไม่เป็นปัญหาสำหรับไอร่า เขามักเก็บสมุนไพรหายากได้เป็นประจำ แต่เขาก็ไม่ติดที่จะใช้อำนาจของตนเองในการล่าสัตว์ออกไปขายนอกเหนือจากที่ต้องกินประทังชีวิตเท่านั้น
" งั้นพรุ่งนี้เราเอาของไปขายกันนะเคนนิส"
โฮ่ง! โฮ่ง!
ไอร่าหัวเราะให้สหายเพียวตัวเดียวของตนก่อนนะโยนเนื้อกวางชิ้นใหญ่ไปให้ และล้างมือเพื่อเริ่มลงมือทำอาหารเช้า กิจวัตรของไอร่าเรียง่าย ตื่นเช้ามารอเอาสัตว์ป่าที่เคนนิสล่ามาได้มาทำอาหารกับผักสวนครัวหลังบ้าน หลังมือเช้าเขาก็ลากเจ้าม้าแคระเจ้าไปในป่าเพื่อหาของป่า ถ้าโชคดีเขาอาจเจอไข่ของสัตว์ปีกมาทำอาหารค่ำ ไอร่ามีมีดพกเล่มเล็กและอุปกรณ์ขุดดินสำหรับการหาสมุนไพร รีอาเป็นคนสอนเขาทั้งหมด ท่านป้าเป็นหมอสมุนไพรประจำพระองค์ดังนั้นไอร่าจึงได้รับความรู้ในส่วนนี้มา ร่างเล็กดินเข้าไปในป่าอย่างคุ้นเคยแต่วันนี้เขาคงไปไม่ไกลนักเพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทางไปขายของอีก ไอร่าเก็บสมุนไพรจนคล้อยบ่ายก็กลับเขาบ้าน เจ้าเคนนิสสุนัขป่าวิ่งโร่นำเข้าไปเพื่อสำรวจตัวบ้านก่อนทุกครั้ง และวันนี้มันยังคงสงบสุขอย่างเช่นทุกวัน
ไอร่าถอดผ้าคลุมออกแล้วแขวนไว้ที่ผนังบ้าน เขาสวมเสื้อคลุมทุกครั้งที่ออกจากบ้านเพราะกลัวจะเจอคนที่หาของในป่า แม้ว่ามันจะมีโอกาสน้อยเต็มทีที่จะมีคนเข้ามาลึกขนาดนี้ ตอนนี้ไอร่าง่วนอยู่กับการคัดแยกสมุนไพรออกมาแตกแห้ง และเก็บบางส่วนไปกองรวมกันเพื่อเอาไปขาย หลังจากเสร็จงานที่ต้องเสียเหงื่อ เขาไปล้างตัวที่ริมธาร โชคดีจริงๆที่ท่านลุงของเขาหาสถานที่แห่งนี้พบ มันเป็นช่องว่างในหุบเขาที่มีแดดส่องถึงเห็นฟ้ากว้าง มีน้ำตกสายเล็กไหลลงมาจากภูเขาด้านบน ถ้าช่วงหน้าฝนน้ำจะไหลมาเยอะถ้าโชคดีเขาจะเห็นรุ้งกินน้ำที่หลังบ้านตัวเอง บ้านหลังนี้และคอกม้าด้านข้างท่านลุงใช้เวทย์มนต์สร้างขึ้นจากวัสดุที่หาได้จากในป่า บ้านเขาเดิมมันมีสองห้องนอนแต่เมื่อรีอาเสียไป ไอร่าจึงเปลี่ยนอีกห้องเป็นห้องอาบน้ำที่เปิดโล่งเพื่อสะดวกในการต้มน้ำโดยใช้หินร้อน
แต่เดิมท่านลุงพาม้ามาด้วยสองตัวจากการหลบหนีแต่ท่านก็เอาไปขายเพื่อแลกเงินมาซื้อของใช้ในครัวและสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆตามความเหมาะสม และในวันเกิดของท่านวันที่มนตราทรงพลังที่สุดเมื่อท่านเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยก็ได้ร่ายมนต์คุ้มครองเขาป้องกันตัวเขาจากการตามล่าของพี่ชาย และร่ายพรเพื่อลบล้างคำสาปเดิม แม้คำสาปที่ลงไว้ด้วยชีวิตจะลบเลือนไม่ได้ แต่เราสามารถสร้างเงื่อนไขใหม่ขึ้นมาแทนได้เพื่อเปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นดี
" ยามเมื่อเจ้าต้องขึ้นตะแลงแกง หากมีคนที่รักเจ้าสุดหัวใจจนยอมตายแทนได้ เมื่อนั้นเจ้าจะพ้นจากความเจ็บปวดและสิ่งที่ต้องทนทุกข์"
แต่ท่านลุงก็ได้สิ้นใจโดยที่ท่องมนต์บทสุดท้ายไม่จบ เพราะการร่ายมนต์ในป่าแห่งนี้ทำให้ผู้ร่ายมนต์ต้องสิ้นเปลืองพลังชีวิตมากกว่าปกติและหลังจากที่ท่านทุ่มเทพลังในการร่ายเวทย์คลุมพื้นที่แห่งนี้ท่านก็แทบไม่เหลือพลังชีวิตแล้ว ดังนั้นจึงบอกไม่ได้ว่าการที่ท่านร่ายมนต์ไม่จบจะทำให้พรนั้นสำฤทธิ์ผลหรือไม่ และแม้การที่ได้เจอคนที่รักเขาหมดใจจะช่วยแก้คำสาปได้แต่การที่เขาต้องพบเจอความทุกข์ก่อนจะไปถึงตะแลงแกงคงไม่ใช่เรื่องที่น่าสนุกนัก ดังนั้นไอร่าจึงตัดสินใจที่จะอยู่อย่างเดียวดายในป่านี้แค่มีสัตว์ป่าเป็นเพื่อนเขาก็พอแล้ว
หลังจากล้างตัวไอร่าไปแปรงขนให้เคนนิสก่อนจะไปดูแลม้าแคระแล้วปล่อยให้มันเดินเล่นจนพอใจ ก่อนจะไปรดน้ำผักและเก็บวัชพืชออก ไอร่ามองมือตนเอง แม้ว่าเขาจะทำงานกลางแสงแดดแต่ผิวของเขากลับไม่คล้ำขึ้นเลยแม้แต่น้อย มันยังคงขาวผ่องอย่างคนเหนือและมันช่างดูเหมือนผิวพรรณของแม่ของเขาจนน่าหวั่นใจ และถึงเขาจะทำงานหนักแค่ไหนเนื้อตัวเขาก็ไม่หยาบกร้าน กลับกันมันยิ่งดูนิ่มนวลเหมือนสตรีไปเข้าไปทุกวัน คำสาปของฮีร่าคงทำให้เขาเป็นแบบนี้ เมื่อตะวันใกล้ตกดิน ไอร่าจุดคบไฟทั่วบ้านก่อนลงมือทำอาหารค่ำ เขาทำอาหารเผื่อเจ้าเคนนิสด้วยก่อนจะก่อฟืนอุ่นหินร้อนเพื่อแช่น้ำผสมสมุนไพรเพื่อผ่อนคลายตนเองจากการทำงานมาทั้งวัน หลังเสร็จสิ้นจากทุกสิ่งไอร่าล้มตัวนอนและสั่งให้เคนนิสเฝ้าหน้าห้อง
" พรุ่งนี้ถ้าขายของได้ราคาก็คงดี อยากได้หนังสือเล่มใหม่มาอ่านแก้เบื่อแล้ว"
ร่างเล็กนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนผลอยหลับในที่สุด เขาได้แต่ขอให้คืนนี้ไม่ต้องฝันถึงอดีตที่ผ่านมา
-
ดวงตะวันฉายแสงกระทบยอดปราสาทงาช้างแห่งแฮริออส แสงอรุณสีส้มสาดส่องไปทั่วแผ่นดินอันเป็นสัญลักษณ์ของการเริ่มต้นวันใหม่
โครอส อาเบล ไฮพีเรีย กษัตริย์หนุ่มแห่งแฮริออส ยืนทอดมองประชาชนของตนที่เริ่มต้นวันใหม่ด้วยความคึกคักแจ่มใส หลังจากผ่านศึกกับแดนใต้ที่รบรากันมานานถึงสามปีในที่สุดเขาก็สามารถพิชิตแดนใต้ได้ และถ้าไม่ติดสัญญาสงบศึกกับแดนเหนือเขาก็อยากยกทัพไปตีแดนเหนือซักครั้ง เขาต้องการรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่งเดียว
" ม้าเตรียมพร้อมแล้วฝ่าบาท"
เสียงของอลัน นายทหารที่สาบานตนว่าปกป้องเขาด้วยชีวิตและเป็นสหายสนิทของเขา ดึงเขาออกมาจากห้วงความคิด
" ดี ข้าเบื่องานราชกิจเต็มทนอยากไปหาอะไรทำแก้เบื่อบ้าง"
" ถ้าอยากล่าสัตว์ก็น่าจะไปที่ป่าเฮสเทีย ไม่เห็นต้องเข้าไปในป่ามนตราโซลซีสท์เลยนะพะยะค่ะ"
" ข้าอยากออกล่าสัตว์ป่าที่คนแดนเหนือพูดถึงซักครั้ง ได้ยินมาว่าเป็นสัตว์ศักสิทธิ์ที่จะนำความรุ่งเรืองมาสู่ผู้ที่เป็นเจ้าของ"
" พระองค์ทรงเชื่อคำจากคนแดนเหนือด้วยหรือพะยะค่ะ"
" ข้าย่อมไม่เชื่อคำเพียงลมปาก แต่คิดว่ามันน่าสนุกดีที่จะมองหาเป้าหมายในการออกล่าครั้งนี้ ไม่ว่าจะได้ตัวอะไรมาจากป่าโซลซีสท์ มันก็มีค่าทั้งนั้น"
" แล้วมนตราในป่าละพะยะค่ะ ถึงยังไงที่นั่นก็เป็นป่าโบราณ สัตว์ป่าที่นั่นก็ดุร้ายทั้งยังเต็มไปด้วยเวทย์มนต์ ถ้ายังไงให้กระหม่อมเกณฑ์นายทหารไปด้วยอีกซักสิบนายดีหรือไม่"
" เอาเจ้าพวกนั้นไปก็ดีแต่เป็นตัวถ่วงข้ามากกว่าแทนที่จะช่วยข้า ข้าคงต้องเป็นฝ่ายปกป้องพวกนั้นจากสัตว์ร้าย เลิกเกลี่ยกล่อมข้าได้แล้ว ข้าอยากเข้าป่าก่อนเย็น" โครอสตัดบทคนสนิทที่ทำท่าจะพูดมากไม่เลิก ถ้าไม่ติดว่าอลันเป็นเพื่อนสนิทและนายทหารฝีมือดีเขาคงสั่งตัดหัวตัดความรำคาญไปแล้ว
" พะยะค่ะ ตามแต่พระประสงค์เลยฝ่าพระบาท"
อลันอดที่จะประชดนายเหนือหัวของตนเองไม่ได้ นายของเขาน่ะทั้งหัวรั้นและเอาแต่ใจ ยิ่งรวมกับฝีมือในการปกครองและการศึกยิ่งทำให้ผู้คนเกรงกลัวจนไม่มีใครกล้าแย้งหรือขัดใจ คงจะมีแต่เขาและพระอัยยิกา(ย่า) เท่านั้นที่พอปรามอีกฝ่ายได้ แต่เมื่อพระอัยยิกาสิ้นไปแล้วตอนนี้แม้แต่พระชนนีเองก็ยังปรามไม่อยู่
อลันเป็นลูกของญาติห่างๆของพระชนนี ที่เกิดในเวลาไล่เรี่ยกับการประสูตรของโครอส ดังนั้นตอนที่กษัตริย์องค์ก่อนประกาศหาแม่นม แม่ของเขาจึงได้รับเลือกให้เขาวังมาให้เป็นพระนม(แม่นม) และเขาเองที่เติบโตมาพร้อมกันจึงเหมือนเป็นเพื่อนสนิทที่สามรถต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่ายได้โดยไม่ต้องเสียหัวไปซะก่อน
" ถึงยังไงก็น่าจะเข้าป่าแค่ห้าวันก็พอ ไม่น่าจะต้องไปนานถึงสิบวันแล้วกลับมาใครกันที่ต้องช่วยสะสางงานน่ะ ถ้าไม่ใช่กระหม่อม"
" ถ้าเจ้ายังพูดมาก ข้าจะเข้าป่าคนเดียวแล้วทิ้งให้เจ้าทำงานเอกสารแทนทั้งหมด"
โครอสว่าแล้วกระโดดขึ้นม้าตัวโปรดก่อนควบออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รออลันที่ยังบ่นไม่เลิก ฝ่ายอลันก็ได้แต่กรอกตาเหนื่อยหน่ายกับความเอาแต่ใจของผู้เป็นนายแล้วขึ้นม้าตามฝ่าบาทที่น่าเคารพยิ่งของเขาออกไป ทั้งคู่ควบม้ายาวทีเดียวจนถึงชายป่าด้านตะวันออกของป่าโซลซีสท์ ทั้งที่เป็นชายป่าโบราณแต่มันกลับคึกคักและเต็มไปด้วยผู้คนที่มาจับจ่ายหาของซื้อของขายที่ได้มาจากป่ามนตราแห่งนี้
" สมกับเป็นป่าโบราณจริงๆ แค่อยู่ชายป่าก็รับรู้ได้ถึงอำนาจเก่าแก่ยิ่งกว่ากลางป่าเฮสเทียซะอีก" อลันเปรยขณะบังคับม้าฝ่าฝูงชนที่จับจ่ายใช้สอยอย่างคับคั่งแม้ว่าจะเลยเที่ยงวันไปแล้วก็ตาม
" คุณชายคิดจะเข้าป่าลึกแค่ไหนกันขอรับ"
" ไปทางกลางป่าแถบเหนือแล้วกัน ได้ยินว่าสัตว์ดุร้ายและสัตว์ศักสิทธิ์อยู่แถวนั้น"
โครอสบอกแล้วเริ่มมุ่งหน้าฝ่าฝูงชนเข้าป่า เขามองดูผู้คนสัญจรไปมาตลาดชายป่ามีสินค้าหายากหลายชนิด จึงมีพ่อค้าและเศรฐฐีกระเป๋าหนักมาหาซื้อของเพื่อนำไปใช้หรือไปอวดเบ่งบารมี
" คุณชาย ท่านสนใจแมวแสงจันทร์ตัวนี้ไหม ข้าจับได้ในป่าลึกและยังไม่ได้ลงมนต์ตีตรา มันคงเหมาะกับท่านที่จะเลี้ยงไว้ให้นำความโชคดีมาให้" นักผจญภัยตัวใหญ่เสนอขายลูกแมวสีขาวทั่วตัว ท่าทางเจ้าตัวก็เหมือนคนผจญภัยอยู่หรอกถ้าไม่ติดที่พุงอ้วนๆนั่น
โครอสขี่ม้าผ่านอย่างไม่สนใจ ผิดกับเศรฐฐีหน้าโง่บางคนที่ไม่รู้ตัวว่าถูกหลอกขาย แมวแสงจัทร์เป็นสัตว์ป่าที่มีเวทย์มนต์ในตัวเอง มันขึ้นชื่อเรื่องการนำพาโชคดีมาให้ ตอนเล็กๆมันไม่ต่างอะไรจากลูกแมวบ้าน แต่เมื่อมันโตขึ้นมันจะเรืองแสงสีขาวนวลใต้แสงจันทร์ดวงตาสีเหลืองกระจ่างสามารถมองเห็นได้ในความมืดมิด
" ถ้าลิงซ์มาเห็นคงตะปบตัวอ้วนนั่นที่กล้าเอาสายพันธ์ุของมันมาเทียบกับแมวบ้านแบบนี้" อลันส่ายหัวให้กับเจ้ามิจฉาชีพที่กำลังบรรยายสรรพคุณให้คนที่สนใจฟัง
" ลิงซ์คงไม่มาสนใจเจ้าหมูอ้วนสกปรกแบบนั้นหรอก"
" ก็จริงขอรับ"
ลิงซ์เป็นแมวแสงจันท์ที่นายของเขาจับมาได้กลางป่าตะวันออกมันเป็นแมวแสงจันทร์สีดำหายาก อำนาจมนตราของมันมีมากยิ่งกว่าแมวแสงจันท์ปกติ แมวแสงจันทร์สีขาวนำความโชคดีมาให้ และแมวแสงจันท์สีดำจะมอบอำนาจมนตราที่ทำให้ผู้เป็นเจ้าของพบชัยชนะในการออกศึก ลิงซ์เป็นแมวที่หยิ่งทะนงเพราะนอกจากโครอสแล้ว อลันก็ไม่เห็นว่ามันจะญาติดีกับใครอีกแถมนิสัยก็ช่างเหมือนกับผู้เป็นนาย ทั้งเอาแต่ใจและชอบของสวยงาม เพราะนอกจากสาวงามแล้วเขาก็ไม่เคยเห็นว่ามันจะชายตามองใครแม้แต่เขาที่คอยหาอาหารอย่างดีมาให้มัน
" เราจะมุ่งไปทางป่าทิศเหนือแล้วค่อยพักแรมก่อนเข้าไปกลางป่า" โครอสกล่าวแล้วกระตุ้นม้าให้ไปตามทิศที่ตนกำหนด
อลันตามติดผู้เป็นนายไม่ใช่เขาไม่กังวลกับมนตราในป่า แต่การที่เขาสาบานตนว่าจะมอบชีวิตและวิญญาณให้ผู้เป็ยนายทำให้อำนาจมนต์ของผู้เป็นนายคุ้มครองเขาไว้ด้วย ดังนั้นไม่ว่านายของเขาจะไปที่ไหนเขาสามารถตามติดได้ทุกที่แม้ว่าที่แห่งนั้นจะลงมนตราห้ามเข้า ถ้านายของเขาเข้าไปได้เขาเองก็ตามเข้าไปได้เหมือนกัน
โครอสควบม้าเข้าป่าอย่างไม่กลัวเกรง ตัวเขาเองแม้จะไม่ใช่พ่อมดแต่ก็มีอำนาจมนตราที่แกร่งกล้าไม่แพ้ฝีมือรบ เสด็จย่าของเขาเป็นแม่มดจากป่าเฮสเทีย ท่านเป็นหัวหน้านักบวชที่บูชาเทพไฮพีเรีย เทพแห่งไฟและความอุดมสมบูรณ์ เขาที่เป็นหลานชายคนแรกและคนเดียวจึงได้รับมนตราทั้งหมดมาแทนที่พระบิดาที่ได้พรสวรรค์ทางด้านการรบมาจากเสด็จปู่เท่านั้น เมื่อเข้าใกล้กลางป่าโครอสหยุดพักม้าแล้วให้อลันก่อไฟ แดนเหนือช่างหนาวเย็นแม้จะยังไม่ได้เช้าใกล้อาณาเขตของอีกฝ่ายแต่ลมเย็นที่พัดมาก็ยังพัดพากลิ่นหิมะมาให้ได้กลิ่น
" ฝ่าบาทคิดไว้หรือยังว่าจะล่าอะไรนอกจากสัตว์ที่เขาล่ำลือ" อลันถามพลางส่งมอบผ้าคลุมขนสัตว์สีน้ำเงินเข้มให้ผู้เป็นนาย
" คงเป็นสิงโตหิมะ ข้าอยากได้ให้มันไปอยู่เป็นเพื่อนลิงซ์"
" ไม่ใช่ว่าลิงซ์จะตบไล่หรือไม่ก็งอนจนอดอาหารอีกนะ" อลันบ่น
เขาจำได้ว่าคราวก่อนที่โครอสมัวแต่หลงนกเหนี่ยวทะเลทรายของบรรณาการจากต่างแดน เจ้าลิงซ์ก็งอนโดยการอดอาหารประท้วง สุดท้ายมันคงทนหิวไม่ไหว จึงรอตอนที่โครอสเผลอเข้าไปไล่งับเหยี่ยวตัวนั้นลงท้อง แถมคายขนติดคราบเลือดกองใหญ่ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าอีก ยังดีที่โครอสรักแมวมากกว่านกไม่งั้นเจ้าลิงซ์คงถูกฆ่าไม่ต่างจากทหารยามที่เฝ้านกเหยี่ยวไว้ไม่ได้
" เสือกับสิงห์เป็นคู่ปรับกันอยู่แล้ว และสิงโตหิมะก็คงเป็นคู่ปรับที่ดี ลิงซ์จะได้ไม่เอาแต่นอนขดเป็นแมวหง่าว"
โครอสว่าแล้วตรวจตราดูดาบและธนูให้พร้อมกับการออกล่า ธนูเป็นอาวุธที่โครอสถนัดที่สุดแต่เขาก็ใช้ดาบได้ดีพอกัน และการล่าสัตว์การควรใช้ธนูถึงจะเหมาะกว่า หลังจากตรวจตราอาวุธเสร็จแล้วเขาก็นอนพักโดยให้อลันเฝ้ายามกะแรก แม้เขาจะไม่กลัวมนตราแต่กับสัตว์ป่าเขาก็ไม่ควรประมาท
รุ่งสางหลังมื้อเช้าโครอสก็เริ่มเข้าไปกลางป่าด้านเหนือ เขายิงธนูล่าสัตว์ทุกอย่างที่ขวางหน้าถ้าตัวใดมีมนตราเขาก็ใช้มนตราโต้กลับ ยิ่งเข้าป่าลึกเขายิ่งสนุกเพราะสัตว์ป่ายิ่งดุร้ายมากขึ้น ลำบากอลันที่ต้องคอยเก็บซากสัตว์บางส่วนที่ใช้การได้ไว้ ในขณะที่นายของเขาเอาแต่ลงมือสังหารอย่างไม่เห็นคุณค่าของสิ่งที่ตนปลิดชีวิตไป
" ถ้าฝ่าบาทเป็นนักผจญภัย คงเป็นนักผจญภัยที่จนที่สุดในโลก ทำไมไม่มาช่วยกระหม่อมเก็บชิ้นส่วนพวกนี้บ้าง! นี่ฟังข้าบ้างไหม หยุดลงมือแล้วมาช่วยข้าเก็บเขากวางเผือกได้แล้ว!" อลันตะโกนอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นผู้เป็นนายเอาแต่เดินเข้าป่าไปล่าสัตว์ ทิ้งให้เขาจัดการแยกชิ้นส่วนสัตว์ที่น่าสงสารเหล่านี้เอง นี่ถ้าเขาเอาสัตว์ป่าพวกนี้ไปขายเขาคงรวยเป็นเศรฐฐีไปแล้ว อย่างกวางเผือกตัวนี้ เขาของมันเป็นยาแก้พิษและรักษาบาดแผลได้อย่างดี หนังของมันนำมาทำผืนผ้าสามารถให้ความอบอุ่นได้ยามหนาวหรือให้ความร่มเย็นได้ยามออกแดด
ยังไม่รวมหมีขาว หมาป่า เก้ง กวาง แม้แต่กระต่ายตัวเล็กที่เขามาขวางทางอีก เฮ้อ.. กว่าเขาจะจัดการหมดคงหมดเวลาไปเกือบวัน
" อลันเจ้าอย่าเพิ่งถลกหนังกวางเผือก ข้าจะเอามันไปล่อสิงโตหิมะ" โครอสว่าแล้วนั่งลงข้างกองไฟ
" ถ้าท่านว่างแล้วก็ช่วยข้าแล่เนื้อกระต่ายมาย่างหน่อยละกัน คงไม่เปลืองแรงท่านมากนักหรอกใช่ไหม"
อลันประชดก่อนละจากกวางเผือกที่เขากำลังจะถลกหนังไปที่ขนเจ้าหมีป่าแทน เขาต้องรีบฉวยโอกาสตอนที่โครอสหยุดพักจัดการให้เสร็จไม่งั้นเขาต้องทิ้งสัตว์เหล่านี้ไปอย่างสูญค่า
" เงินเดือนทหารหลวงกับตำแหน่งต้นห้องมันน้อยมากรึไง ข้าให้กองคลังเพิ่มเงินเดือนให้เจ้าดีไหม" โครอสว่าพลางมองดูคนสนิทที่กำลังถลกหนังหมีอย่างชำนาญ
" หรือว่าเจ้าเบื่อที่จะต้องติดตามข้าแล้วอยากไปเป็นคนแล่เนื้อ"
" ถ้าได้เป็นคนแล่เนื้อคงมีความสุขมากกว่านี้ ท่านแล่เจ้ากระต่ายนั่นได้แล้ว ถ้าข้าถลกหนังเจ้าหมีนี่เสร็จข้าจะเอามาทำซุปต่อ"
โครอสหัวเราะขำกับอาการหัวเสียของอลัน การที่เขาเก็บอลันไว้ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายสาบานว่าจะมอบชีวิตให้เท่านั้น แต่เพราะอีกฝ่ายยุง่ายและขี้หงุดหงิด ทำให้เขามีอะไรทำแก่เบื่อยามที่ต้องทนเจอหน้ากับพวกขุนนางน่าเบื่อ
" เจ้าจะใช้กษัตรย์ของตนเองให้แล่เนื้อรึไง"
" ข้าไม่เห็นมีราชาที่ไหนในป่าแห่งนี้ นอกจากตัวทำลายล้างกวนโทสะ"
" ข้าไม่เห็นว่าจะมีตัวที่ว่าซักตัว ถ้ามีข้าคงยิงธนูฆ่ามันไปแล้วที่บังอาจมากวนโมโหเจ้า"
อลันได้เข่นเขียวที่โดนกวนไม่เลิก สุดท้ายเขาได้แต่หัวฟัดหัวเหวี่ยงทำงานต่อ ในขณะที่โครอสเอาแต่ขำที่แกล้งเขาได้ก่อนที่ลงมือจัดการย่างกระต่ายป่า
" พรุ่งนี้เราจะวางกับดักล่าสิงโตหิมะ ข้าจะวางกวางเผือกล่อมันไว้ แล้วจะไปดักรอบนต้นไม้"
" สิงโตหิมะมันออกจะฉลาด คงไม่หลงกลท่านง่ายๆหรอก" อลันประชด
" ถึงฉลาดแค่ไหนก็เป็นแค่สัตว์ป่า ยิ่งเป็นสิงโตที่หยิ่งทะนงมันยิ่งไม่กลัวเกรงสิ่งใด มันต้องมาแน่นอน"
" หยิ่งทะนงเหมือนท่านไง"
" ถึงข้าจะหยิ่งทะนงแต่ไม่ใช่ว่าจะไม่ฟังคำใครซักหน่อย"
" พะยะค่ะ งั้นหัวของเจ้ากรมการปกครองที่โดนตัดไปเพราะแย้งเรื่องการบริหารงานก็เพราะเขาเอาหัวไปขวางทางขวานเองสินะ"
" เพราะเจ้านั่นเอาแต่คิดหาประโยชน์ใส่ตนต่างหาก"
ถึงแม้ว่ามันจะจริงแต่อลันคิดว่าเพราะโครอสหมั่นไส้เป็นการส่วนตัวมากกว่าเพราะเสนากรมการปกครองเอาแต่ยัดเยียดลูกสาวตนเองที่แม้จะรูปงามแต่ก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าหน้าตาให้ขึ้นมาเป็นชายาอันดับหนึ่งที่เป็นรองแค่องค์ราชินี สำหรับโครอสการแต่งตั้งราชินีก็เป็นแค่การหามารดาเพื่อให้กำเนิดองค์รัชทายาทเท่านั้น ปราสาทฝั่งตะวันตกของโครอสไม่ต่างอะไรกับสวนสวรรค์ที่มีหญิงงามมากมาย จนผู้ชายทั่วแดนอิจฉา จะมีก็แต่โครอสนี่แหละที่มองเป็นเพียงหอสราญรมณ์ที่ใช้ระบายความต้องการเพียงอย่างเดียวและไม่คิดจะแต่งตั้งใครให้เป็นที่ปวดหัวเพิ่มเติม
หลังจากมือค่ำ โครอสล้างตัวกลางสายธารเย็นเยือกอย่างสบายใจ เขาแช่น้ำมองดูดวงจัทร์ที่ลอยกลางฟ้าราวกับเป็นมันเป็นน้ำอุ่น โครอสเป็นนักรบที่ไม่อนาทรไปกับเรื่องหยุมหยิมเล็กน้อย เขาสามารถอยู่อย่างสุขสบายได้พอๆกับทนอยู่อย่างลำบากภายใต้ความแล้งแค้นของสงคราม สงคราวของแดนใต้ที่กินเวลานานสามปีทำให้โครอสสามรถทนต่อสภาพอากาศได้ทุกประเภท ตั้งแต่แดดร้อนกลางทะเลทราย หรือพายุลูกเห็บที่มาในหน้าหนาว หรือการอยู่อย่างชื้นแฉะขณะซุ่มซ่อนตัวกลางลำคลอง
แม้โครอสจะไม่รังเกียจอากาศหนาว แต่เขาก็คิดว่าถ้ามีสตรีมากอดข้างกายกลางสายน้ำเย็นคงดีกว่านี้ ได้ยินมาว่าสตรีแดนเหนือนั้นงดงาม มีผิวขาวผ่องราวหิมะ พระบิดาของเขาเอาแต่เฝ้ารำพึงถึงพระชายาแห่งแดนเหนือที่มีคำร่ำลือว่างามยิ่งนัก ถึงขนาดแอบเข้าไปในปราสาทแดนเหนือเพื่อยลโฉม และเมื่อได้พบบิดาของเขาตั้งมั่นที่จะรุกรานแดนเหนือเพื่อช่วงชิงนางมา แต่สุดท้ายกลายเป็นฝ่ายบิดาที่ฝ่ายแพ้ เพราะมนตราที่กล้าแกร่งของแดนเหนือทำให้บิดาเขาที่มีดีเพียงแค่ฝีมือดาบต้องพ่ายไป ศึกครั้งนั้นทำให้แดนตะวันออกต้องยอมลงสนธิสัญญาสงบศึก 100 ปี เพื่อแลกกับชีวิตของบิดาและนายทหารทั้งหลาย รวมทั้งสั่งห้ามชาวตะวันออกเข้าเขตแดนทางตอนเหนืออีก หลังจากศึกสงครามบิดาเข้าที่ตรอมใจจากการพ่ายแพ้เอาแต่พร่ำเพ้อถึงพระนางไดโอนีจนล้มป่วยและสิ้นพระชนไปโดยที่กำสร้อยพระหัตย์ที่ฉกฉวยมาได้จากห้องนอนของพระนางไว้แน่น
แม้จะมีคำสั่งห้ามไม่ให้คนแดนตะวันออกเข้าไปที่แดนเหนือแต่สงครามล้มบัลลังค์เมื่อสิบปีก่อนก็ทำให้คนแดนเหนือย้ายมาที่แดนตะวันออกกันมากขึ้น เนื่องจากทุกคนกลัวเกรงในอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของกษัตริย์ไอเรส ผู้ที่ลงมือสังหารบิดาของตนเองหลังจากที่คลุ้มคลั่งจากการเห็นมารดาตัวเองถูกเผาทั้งเป็น โครอสมองเหล่าขุนนางแดนเหนือที่หนีมาอาศัยยังดินแดนของเขาอย่างใจกว้างเขาคิดว่าอย่างน้อยสร้างมิตรก็ดีกว่าสร้างศัตรูและการมีคนในคงทำให้เขาสามารถรู้ได้ถึงที่ทางของแดนเหนือมากขึ้น ดังนั้นเขาจึงให้โอกาสคนที่มีความสามรถเขามาทำงานในวังและบางคนก็ส่งตัวลูกสาวมาให้ แต่เขาก็ไม่เห็นว่าจะมีสตรีไหนที่ขาวราวหิมะซักคนจะมีก็แต่คนที่ขาวกว่าปกติเท่านั้น
" สตรีที่ท่านพ่อเห็นคงเป็นคนที่ตากหิมะจนตัวขาวซีดมากกว่า บวกกับช่วงหิมะโปรยปรายคงทำให้ท่านเห็นภาพหลอนและคิดไปเองว่าสตรีนั้นงามนัก"
โครอสคิดแล้วพาตัวเองขึ้นจากลำธารแล้วนั่งเฝ้ากองไฟ แทนที่อลันที่ออกไปล้างตัวบ้าง หวังว่าเขาคงไม่ต้องรอเจ้าสิงโตหิมะนานนัก และหวังว่ามันจะแข็งแกร่งและงดงามพอที่จะเป็นสัตว์เลี้ยงข้างกายตัวใหม่ของเขา
>> To Be ConTinue <<
-
ดีจังมีแนวแฟนตาซีเจ้าหญิงเจ้าชายให้อ่านบ้างแล้ว อิอิ
อ่านชื่อเรื่องแล้วต้องแอบไปเปิดหาข้อมูลหารูปดูในกูเกิ้ล ถึงเพิ่งได้รู้ว่าตะแลงแกงนี่มันคืออะไร
เคยได้ยินศัพท์นี้มาผ่านๆ แต่ไม่รู้ว่าแปลว่าอะไร ตอนแรกเรานึกไปถึงตะแกรงย่างกุ้งปูปลาอะไรแบบนั้นผสมตะลิงปลิง
ฮ่าๆๆ แต่ก็คิดว่าแล้วไอ่ตะแกรงย่างมันจะมาเป็นชื่อเรื่องได้ยังไงกันฟระ ขำตัวเอง คิดไปได้นะฉัน
คุณพระเอกแกดูโหดเหี้ยมอารมณ์ร้อนเหมือนกันเนอะ ฆ่าคนโน้นคนนี้เป็นว่าเล่น(หมายถึงฟังเหตุผลแล้วดูไม่น่าจะถึงฆ่าแกง)
แถมยังมีฮาเร็มส่วนตัวเต็มไปด้วยสาวงามอีกประมาณหนึ่งหมู่บ้าน ตายละ แล้วนายเอกฉันจะเป็นยังไงบ้างนี่
ตอนหน้าเค้าจะได้เจอกันแล้วใช่มั้ยคะ ลุ้นๆๆ ไม่ใช่ว่าน้องเคนนิสจะไปติดกับดักโครอสแทนหรอกนะ
-
ชอบจังเลย ชอบอ่านแนวแฟนตาซีอยู่แล้ว
มาเจอเรื่องนี้ รักเลย :m1: :m1:
-
เข้ามาเชียร์ฮะ :L2:
อยากอ่านแนวนี้อยู่พอดีเลยยย :katai4:
ติดตามต่อนะ :katai2-1: :กอด1:
-
มานั่งรอชม
-
มีคนมาเม้นท์แล้วเย้ๆ :mc4:
ขอบคุณมากเลยจ้า กดบวกให้ทุกคนแล้วนะคะ :กอด1:
พออ่านที่คุณ RoseBullet เขียน คนแต่งก็กลุ้มไปเลยสงสัยตัวเองจะแก่ไปหน่อยเลยใช้ศัพท์เก่ากึ้ก แต่ถึงขั้นเป็นตะลิงปลิงเลยเหรอคะ เนื้อเรื่องมันไม่เปรี้ยวแบบน้านน เฮ่อๆ
ขอบคุณคุณ cher7343 คุณ KVH tm คุณ Minreva00 ที่รอตามชมด้วยนะคะ
จะพยายามแต่งให้ดีเลยจ้า
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เนื้อหาน่าติดตาม แถมภาษาสวยเข้าใจง่ายอีกต่างหาก
เก๊าชอบพระเอกแนวนี้ อิอิ
-
CHAPTER 2
ไอร่าต้องเสียเวลาไปหนึ่งวันเต็มๆ เพราะเจ้าเคนนิสดันจับกลิ่นได้ว่ามีคนเดินป่าเพิ่งผ่านไปไม่ไกลจากทางเข้า ไอร่าจึงซ่อนตัวหลบอยู่แต่ในบ้านและให้เจ้าเคนนิสเฝ้าหน้าถ้ำ อย่างที่บอกแม้บ้านของไอร่าจะอยู่ในหุบเขาที่มีเถาวัลย์ป่าปกคลุมไว้ทำให้เหมือนเป็นทางตัน แต่ก็มีบ้างที่สัตว์ตัวเล็กตัวน้อยวิ่งผ่านเข้ามา อย่างเจ้าม้าแคระของเขาไง ไอร่ากลัวว่าถ้ามีสัตว์ป่าวิ่งหนีเข้ามาคนที่ตามล่าสัตว์ป่านั้นก็คงรู้ที่ซ่อนของเขาแน่ ดังนั้นเขาจึงสั่งให้เคนนิสเฝ้าปากทางไว้ห่างๆเพื่อไม่ให้สัตว์ที่ถูกล่าหนีเข้ามาทางนี้
หนึ่งวันที่หมดไปกับการที่ไอร่าจัดการตรวจสอบข้าวของที่จะเอาไปขาย คัดสมุนไพรที่แห้งดีแล้วใส่ตะกร้า ก่อนจะวางเนื้อแห้งและขนสัตว์ไว้ด้านบน การเดินทางไปกลับชายป่าต้องใช้เวลาถึงสี่วันในวันที่อากาศดี และอาจนานถึงห้าวันถ้ามีฝน ไอร่าเริ่มคิดว่าหรือเขาควรซื้อม้าตัวใหญ่ก่อนซื้อวัวดีหรือไม่ เพราะการมีม้าตัวใหญ่หมายถึงการเดินทางที่สะดวกรวดเร็วและบรรทุกของได้มากขึ้น ขนสัตว์เป็นสินค้าที่ขายดีแต่ถึงมันจะเบาแต่ก็กินพื้นที่มาก ไอร่ามีขนสัตว์และหนังสัตว์มากพอที่จะเอาไปขายได้เงินจำนวนมาก แต่ติดที่การขนส่งมากกว่า ถ้าเขาเอาเงินไปซื้อม้าก่อนแล้วค่อยขนหนังสัตว์กับสัตว์ใหญ่ที่เคนนิสล่าได้ไปขายก็คงใช้เวลาไม่นานที่เขาจะมีวัวเป็นของตัวเอง
ไอร่าเริ่มวางแผนใหม่ในขณะที่ผสมดินเหนียวกับยางไม้เพื่อทำที่ทามือ เขาทำผิวหนังปลอมไม่มากเหมือนเมื่อก่อนเพราะเขาออกไปขายของบ่อยจนชาวบ้านรู้แล้วว่าเขาหน้าตาอัปลักษณ์แค่ไหน ตอนที่ออกไปกับรีอาใหม่ๆ ไอร่าต้องทำผิวทั้งตัวให้ดูน่าเกลียดและเมื่อมีคนถามหรือซักไซ้สงสัยมากๆ ไอร่าก็จะถอดถ้าคลุมออกแล้วเผยผิวที่เป็นตะปุ่มตะป่ำราวกับคนเป็นโรคเรื้อน แต่โรคเรื้อนเป็นโรคที่น่ารังเกียจจนไม่มีใครเข้าใกล้ ดังนั้นรีอาจึงโกหกว่าเขาโดนน้ำมันลวกหรือไม่ก็โดนไฟคลอกแทน ไอร่าคิดว่าการบอกว่าเขาโดนไฟไหม้คงเป็นกุศโลบายที่รีอาย้ำให้เขาระวังตัวมากกว่าว่าถ้ามีคนเห็นหน้าที่แท้จริง เขาคงพบจุดจบบนตะแลงแกง
การทำผิวปลอมมีทั้งข้อดีและข้อเสีย ข้อดีคือมันช่วยบำรุงผิว แต่ข้อเสียคือมันหนักและเมื่อมันแห้งก็จะล้างออกยาก ไอร่าเป็นผู้ชายจึงไม่ต้องการบำรุงผิวมากนักข้อดีจึงกลายเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็น เหลือแต่ข้อเสียนี่สิ ดังนั้นเมื่อไม่มีคนถามถึงหน้าตาเขามากเหมือนเมื่อก่อนเขาก็แค่ทำผิวปลอมที่มือทั้งสองข้างยาวไปถึงข้อศอกก็พอ เผื่อไว้สำหรับคนขี้สงสัยเพราะแม้ว่าเขาจะใส่ถุงมือแต่บางครั้งก็มีลูกค้าบางคนที่อยากเห็นคนอัปลักษณ์แห่งตลาดชายป่า ดังนั้นไอร่าจึงตัดปัญหาโดยการขายสินค้าให้กับพ่อค้าคนกลางแทนเพื่อขายของทั้งหมดในทีเดียว แม้จะได้ราคาน้อยกว่าแต่เขาก็ไม่ต้องเสียเวลารอลูกค้าทั้งวันและเดินกลับไปนอนในป่าจนกว่าของจะหมด
โชคดีที่สินค้าของไอร่าเป็นสินค้าหายากและเป็นที่ต้องการเขาจึงไม่ถูกโก่งราคามากนักเพราะจะมีคนแย่งกันซื้อหลายคน ไอร่าเลือกใช้การประมูลให้แก่พ่อค้าที่ให้ราคาของทั้งหมดในราคาสูงสุด โดยมีข้อแม้ว่าจะต้องรับสินค้าทุกอย่างไปรวมถึงสินค้าธรรมดาอย่างเนื้อแห้งด้วย ซึ่งเหล่าพ่อค้าก็คิดว่ามันคุ้มค่าที่จะเอาเนื้อแห้งไปขายให้กับนักผจญภัยกลางป่า และสินค้าบางอย่างเช่นเขาสัตว์บางชนิดก็มีค่ามากพอที่จะเห็นเนื้อแห้งนั้นเป็นของแถม
ไอร่าอดหนักใจในความอยากรู้อยากเห็นของตนเองไม่ได้ ความจริงถ้าเขาอดทนหน่อยเขาคงมีเงินเก็บพอซื้อม้าหรือวัวได้นานแล้ว แต่ทุกครั้งที่ออกไปเขาจะต้องเสียเงินไปกับหนังสือ ถ้าเป็นหนังสือทั่วไปก็ไม่แพงหรอก แต่หนังสือที่เขาต้องการเป็นหนังสือที่สงวนไว้ให้เหล่าขุนนางเท่านั้น ดังนั้นการหาซื้อจึงเป็นเรื่องยากและราคาแพง ไอร่าต้องยอมจ่ายเงินเป็นสองถึงสามเท่าของราคาปกติเพื่อให้ได้หนังสือการปกครองเล่มเล็กๆมาอ่าน และการออกจากป่าครั้งนี้เขาก็คงต้องจ่ายเงินเกินครึ่งของราคาสินค้าเพื่อซื้อหนังสือหลักการบริหารสามเล่มมาอ่านยามว่างแก้เหงา
จะเรียกว่าไอร่าเป็นหนอนหนังสือก็ได้ เพราะตั้งแต่เด็กเขาไม่ค่อยได้ฝึกจับดาบเหมือนพี่ชายคนอื่นๆ ทุกคนโดยเฉพาะพระบิดาและไอเรสจะคอยถนอมเขายิ่งกว่าไข่ในหิน
" มือเจ้าไม่เหมาะกับการจับดาบหรอกน้องรัก เจ้าควรเอาเวลาไปปักผ้าดีกว่า"
" ปักผ้ามันเป็นงานของสตรี ข้าอยากฝึกดาบพอโตขึ้นข้าจะได้ไปออกรบเหมือนอย่างที่เสด็จอาต่อสู่เคียงข้างเสด็จพ่อ"
" ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าไปอยู่ในสนามรบหรอกนะไอร่า"
" แต่ข้าจะไปและจะไม่ยอมให้ท่านห้ามด้วย ถ้าท่านห้ามหรือกักบริเวณข้าอีก ข้าจะปีนหน้าต่างหนีแล้วไปอยู่กับเสด็จอาที่ค่ายทหาร"
" ทำไมเจ้าถึงอยากออกไปรบนัก สงครามเป็นเรื่องน่ากลัวมีแต่การสูญเสีย เจ้าที่เป็นนกน้อยในกรงทองจะทนเห็นภาพโหดร้ายพวกนั้นได้ยังไง"
" ข้าไม่ใช่นกน้อย ไม่ได้เอาแต่ร้องเพลงหรือเป็นเครื่องประดับ แต่ข้าเป็นหมาป่าต่างหาก หมาป่าที่ดุร้ายที่สุดในไซธีเรีย"
" อย่างเจ้าคงเป็นได้แค่ลูกหมาให้คนอื่นแหย่เล่นมากกว่า ถ้าเจ้าอยากออกไปจริงๆก็จงอ่านหนังสือให้มากแทนการฝึกดาบ"
" ข้าเกลียดการอ่านหนังสือ มีแต่พวกขุนนางขี้ขลาดที่เอาแต่อ่านหนังสือหลบตัวอยู่ในปราสาท"
" ไม่เฉพาะคนขี้ขลาดหรอกนะ เจ้าคงไม่รู้แม้แต่เสด็จอาที่เก่งกาจด้านการรบยามว่างก็อ่านตำราเช่นกัน ไอร่าการรบไม่จำเป็นต้องใช้กำลังเพียงอย่างเดียวหรอกนะแต่ต้องใช้สมองด้วย การวางแผนที่ดีก็เหมือนช่วยให้กองทัพมีชัยไปกว่าครึ่งโดยไม่ต้องสูญเสียและผู้ที่เชี่ยวชาญด้านการวางแผนก็มีน้อย อย่างเช่นเสด็จอาไง เพราะงั้นเสด็จพ่อจึงมักให้เสด็จอาติมตามในการออกรบเสมอเพื่อเป็นกำลังสมองไงล่ะ"
" หมายถึงต่อให้ข้าฟันดาบไม่เก่งแต่ถ้าฉลาดก็ออกไปอยู่เคียงข้างท่านในสนามรบได้ใช่ไหม"
" ไม่ใช่เฉพาะในสนามรบหรอกไอร่าน้องรัก ต่อไปเมื่อเจ้าโตขึ้นข้าจะให้เจ้าอยู่เคียงข้างกายข้าตลอดไป"
" งั้นข้าไปอ่านหนังสือก็ได้ แต่ท่านต้องสัญญานะว่าจะให้ข้าอยู่เคียงข้างในทุกที่ไม่เว้นแม้แต่ในสนามรบ"
" แน่นอน ทีนี้ก็ไปเริ่มอ่านหนังสือได้แล้ว เพราะข้าไม่อยากเห็นคนที่จะอยู่ข้างกายในอนาคตเป็นแค่ไม้ประดับที่สวยงามอย่างเดียวหรอกนะ"
หลังจากนั้นเป็นต้นมาเขาก็เอาแต่อ่านหนังสือจนติดเป็นนิสัย มีออกไปซ้อมดาบบ้างเพื่อเป็นการป้องกันตัว ไม่ใช่เพื่อไปประหัตประหารชีวิตผู้อื่น จะว่าไปเขาก็ลงมือฆ่าใครไม่ได้จริงๆนั่นแหละ ขนาดแค่ล่าสัตว์เขายังต้องทำใจแล้วทำใจอีกก่อนลงมือ ดีหน่อยก็ตอนที่มีเคนนิสเพราะมันจัดการให้เสร็จสรรพโดยที่สัตว์เหล่านั้นไม่ต้องทรมานมาก และเขาก็ไม่ต้องทนเห็นมันดิ้นทุรนทุรายก่อนตาย
ไอร่าตั้งดินเหนียวให้อยู่ตัวแล้วคลุมด้วยผ้าชื้นเพื่อป้องกันดินแห้ง แล้วเริ่มลงมือทำอาหารค่ำรวมถึงเสบียงสำหรับพรุ่งนี้เช้าและการค้างคืนกลางป่า มีสิ่งที่ต้องเตรียมมากมายก่อนเดินทาง ร่างเล็กเดินง่วนไปมาในบ้านจนค่ำก่อนที่อาบน้ำและเข้านอน
วันต่อมาไอร่าตื่นตั้งแต่เช้ามืดเพื่อขนของใส่เจ้าม้าแคระ แล้วสั่งให้เคนนิสออกไปดูลาดเลาก่อนออกจากโพรงเขา เมื่อเสร็จสิ้นไอร่าทาดินที่ผสมไว้ที่มือทั้งของข้างรอจนมันแห้งติดผิวก็สวมถุงมือและผ้าคลุม เมื่อเคนนิสกลับมาพร้อมส่งสัญญาณว่าทางสะดวกเขาก็จูงม้าแคระให้ออกเดิน โดยมีเคนนิสคอยวิ่งนำและวิ่งวนรอบๆเพื่อระวังภัยและเตือนเมื่อคิดว่ามีคนเข้ามาใกล้ ไอร่าเดินไปตามทางลัดที่รกทึบและมีสัตว์ร้ายอันเป็นเส้นทางที่ไม่ค่อยมีคนผ่าน แต่ขนาดเป็นทางลัดเขาก็ต้องเสียเวลาจนค่ำเพราะเจ้าม้าแคระเดินได้ช้าและทางมีสิ่งกีดขวางตามธรรมชาติ หลังตะวันตกไอร่านอนพักกลางป่าและทานเสบียงที่เตรียมไว้โดยไม่จุดไฟ เพราะไฟจะเรียกสิ่งมีชีวิตเข้ามารวมถึงมนุษย์ ไอร่าไม่กลัวความหนาว ร่างกายเขาทนต่อความหนาวเย็นได้ดีอย่างคนเหนือทั่วไปออกจะทนได้มากกว่าด้วยซ้ำ ส่วนเจ้าม้าแคระก็ไม่ต้องเป็นห่วงมันไม่เดินไปไหนตัวเดียวในความมืดอยู่แล้ว
ไอร่าตื่นแต่เช้าแล้วเดินทางต่อ เขามักจะทานมื้อเช้าในเมืองเพราะเขาเองก็เบื่อเหมือนกันที่ต้องทานแต่เนื้อและผัก ตลาดชายป่ามีนมอุ่นร้อนทานคู่กับขนมปังอบใหม่ ไอร่าชอบทานขนมปังนุ่มๆที่สุด แม้เขาจะซื้อมาเก็บไว้ได้บ้างแต่มันก็จะแข็งไม่อร่อยเหมือนที่เพิ่งออกจากเตา
" ป้าเอานมกับขนมปังสองก้อน"
" ออกจากป่าได้แล้วเหรอ ไอเรส"
เขาคุ้นเคยกับป้าที่ขายขนมปังเป็นอย่างดีเพราะป้ามักสงสารที่เขาต้องมีรูปร่างอัปลักษณ์ เขาจึงตอบแทนด้วยเนื้อแห้งและสมุนไพรบางส่วนเป็นการตอบแทน ส่วนชื่อเขาใช้ชื่อไอเรสเพราะคิดว่าไอร่ามันเหมือนชื่อผู้หญิงไปหน่อย
" ข้าต้องรีบแลกของก่อนเข้าหน้าหนาว ช่วงนี้ขนสัตว์กำลังได้ราคาข้าต้องรีบเอามาขาย"
ไอร่ากล่าวแล้วรับนมอุ่นกับขนมปังหอมกรุ่นที่เมื่อบิออกก็มีควันอุ่นๆลอยออกมา ไอร่าทานอย่างเอร็ดอร่อย เขารีบทานจนหมดแล้วจ่ายเงินพร้อมกับยื่นถุงมือขนกระต่ายที่ทำเตรียมไว้ให้คนขาย ป้าขายขนมปังรับไว้ด้วยความเคยชินแล้วมอบแซนวิชสำหรับมื้อเที่ยงให้เขารวมถึงขนมปังหลายชิ้นที่ทั้งต้องทานเลยและที่เก็บได้นานเป็นการตอบแทน
เมื่อเข้าไปในตัวตลาด แค่เขาเดินเข้าไปเคนนิสก็ต้องเห่าเสียงดังเพื่อป้องกันเหล่าพ่อค้าที่จะมายื้อแย่งเพื่อขอซื้อสินค้าของเขา ไอร่าต้องเรียกเด็กๆแถวนั้นมาช่วยจัดเรียงสินค้าโดยให้ค่าจ้างเป็นเงินและของเล่นชิ้นเล็กๆที่ทำเวลาว่าง เมื่อเรียงสินค้าหมดการประมูลก็เริ่มต้นอย่างรวดเร็ว แต่มันจบลงช้ามาก
" สองร้อยด๊าซ"
" สองร้อยห้าสิบด๊าซ"
" สามร้อยด๊าซ"
" สี่ร้อยด๊าซ ไอเรส ข้าว่าเจ้าขายให้ข้าคนเดียวดีกว่า แค่เขากวางอย่างเดียวก็สองร้อยด๊าซแล้วไม่รวมขนสัตว์อีก"
" ห้าร้อยด๊าซ"
" แปดร้อย รวมทั้งที่เจ้ายอมพาคนของข้าเดินเข้าป่าและอีกสิบเปอร์เซ็นต์กับของที่หาได้"
" ข้าให้สิบห้า"
" ยี่สิบ!"
" พอแล้ว! แปดร้อยห้าสิบด๊าซให้ฟร็อตโดและข้าไม่พาใครเดินป่า ถ้าพูดมากข้าจะให้เคนนิสกัดของพวกนี้ให้เละไปเลย"
ไอร่าตะโกนแข่งอย่างปวดหัว มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นประจำคนพวกนี้หวังให้เขาพาเดินป่าเพราะคิดว่าเขาเป็นนักเดินป่าที่รู้ที่ทางในป่าดี เพราะเขาสามารถอยู่ในป่าแล้วรอดออกมาขายของได้ทุกครั้ง
" ไอเรส เจ้าไม่สนใจข้อเสนอของข้าหน่อยเหรอ ข้ายินดีจ่ายให้เจ้ายี่สิบเปอร์เซ็นต์เลยนะ แค่พาคนของข้าเขาป่าเองเจ้าไม่ลงแรงอะไรเลยด้วยซ้ำ"
โฮ่ง! โฮ่ง! แฮ่... แฮ่...
" ไอ้เจ้าหมาโง่ ไปกินเนื้อไปชิ่วๆๆ"
แฮ่... โฮ่งๆๆๆๆ
" ฟร็อตโด เอาหนังสือมารึเปล่า" ไอร่าไม่ได้สั่งให้เคนนิสหยุดเห่า แต่ถามหาหนังสือที่สั่งไว้แทน
" ข้าให้เจ้าฟรีก็ได้ แล้วถ้าเจ้าชอบอ่านหนังสือข้าไปขอให้เจ้าเมืองออกหนังสือพิเศษให้เจ้าเข้าไปใช้ห้องสมุดก็ได้ แค่เจ้ายอมพาคนเข้าป่าก็พอ"
" สามร้อยด๊าซสำหรับหนังสือสามเล่ม และช่วยหาม้าพันธ์ุดีเตรียมไว้ให้ด้วยพ้นหน้าหนาวข้าจะมาเอา"
ไอร่ารีบยัดเงินใส่มือพ่อค้าหน้าเงินที่คิดแต่จะฉกฉวยชีวิตสัตว์ป่าอย่างไร้ปราณีเพื่อหาเงินเข้ากระเป๋า ความจริงไอร่าไม่ค่อยชอบฟร็อตโดเท่าไหร่ แต่ฟร็อตโดก็เป็นพ่อค้าที่มีกำลังซื้อและมีเส้นสายมากมาย อย่างหนังสือสามเล่มนี้ไอร่าคิดว่าฟร็อตโดคงได้มาฟรีๆด้วยซ้ำ แต่ไอร่าก็ยอมจ่ายเงินเพื่อตัดรำคาญ แม้การได้เข้าไปในห้องสมุดจะข้อเสนอที่เย้ายวนใจแต่ถ้าต้องไปอยู่ในที่คนเยอะๆเขาก็ขอลาดีกว่า ไอร่าเก็บของแล้วเรียกเคนนิสที่เห่าไล่ฟร๊อตโด ความจริงเคนนิสเป็นหมาป่าธรรมดาเท่านั้นแต่ที่มันล่าสัตว์อันตรายได้เพราะมันมีปลอกคอที่ไอร่าทำให้ ทำให้สัตว์ป่าไม่กล้าทำร้ายถ้ามันต้องสู้จริงๆก็คงแพ้ตั้งแต่ในมุ้ง
" ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องเคนนิส ข้าจะไม่ขายของให้เจ้าอีก!" ไอร่าตะโกนเมื่อเห็นว่าฟร็อตโดเริ่มเรียกคนของตนมาจัดการเคนนิส
ความจริงฟร็อตโดเองก็อยากบังคับให้ไอเรสมาทำงานให้ แต่ติดที่ว่าเขาไม่อยากทนเห็นหน้าที่แสนหน้าเกลียดของไอเรสเท่าไหร่ น่าเสียดายทั้งที่รีอาป้าของไอเรสงดงามยิ่งนักแต่กลับแต่งงานไปแล้ว ฟร็อตโดเคยขอดูหน้าไอเรสแล้วเพราะคิดว่าไอเรสน่าจะเป็นสตรีมากกว่าแต่ที่ต้องปกปิดใบหน้าไว้เพราะกลัวคนตามติด แต่เมื่อเห็นหน้าตาเจ้าตัวเมื่อห้าปีก่อนเขาก็เข็ดขยาดกับหน้าตาน่าเกลียดสุดจะทนนั้น การที่คนหน้าตาน่าเกลียดจะอยู่ในป่าก็สมควรแล้ว แต่ถ้าจะเรียกมาใช้งานนิดๆหน่อยบางครั้งก็ไม่เป็นไร แต่เจ้าตัวกลับเอาแต่เล่นตัวพอให้คนแอบตามเจ้าตัวก็เลือกเดินไปตามทางที่อันตราย จนคนของเขาโดนสัตว์ป่าทำร้ายต้องหนีหัวซุกหัวซุนออกมา
ไอร่าเดินเลือกซื้อของจำเป็นอย่างน้ำมันตะเกียง เกลือสินเธา น้ำตาล ชีส เครื่องเทศและเครื่องปรุงบางอย่างที่หาไม่ได้ในป่า รวมถึงชุดใหม่แทนเสื้อตัวเก่าที่ขาดจนปะไม่ไหว ซื้อเชือกและผ้าพันแผล ด้ายไจใหญ่ เขาต้องซื้ออุปกรณ์ทำแผลไว้เพราะบางทีเขาก็พบสัตว์บาดเจ็บที่รอดมาจากการถูกจับ หรือถูกทำร้ายโดยสัตว์ด้วยกันเอง ไอร่าคิดว่ามันเป็นค่าตอบแทนที่ผืนป่าแห่งโซลซีสท์ได้ปกป้องคุ้มครองไว้ เมื่อได้ของทุกอย่างที่ต้องการ ไอร่าก็รีบกลับเข้าป่าก่อนตะวันตกดิน คืนนี้เขาต้องค้างในป่าอีกคืนก่อนเดินทางกลับบ้าน แล้วอ่านหนังสือเล่มใหม่ที่เพิ่งได้มา
>> ต่อข้างล่างค่ะ <<
-
>> ต่อ <<
โครอสกำลังซุ่มอยู่ที่ต้นไม้ฝั่งใต้ลม เขารอเจ้าสิงโตหิมะมาสองวันแล้วจนเขาเองก็คิดว่าจะไปออกล่าสัตว์อื่นไปพลางๆเพื่อหาเหยื่อชิ้นใหม่ เพราะเจ้ากวางเผือกตัวนี้เริ่มส่งกลิ่นที่ไม่ดีแล้ว สิงโตหิมะเป็นสัตว์ช่างเลือกมันจะไม่กินซากที่เน่าเสีย แม้ว่าอากาศที่เย็นจะช่วยถนอมเนื้อได้แต่มันก็ไม่ได้เย็นมากพอ โครอสรอบนต้นไม้อย่างใจเย็นและในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุดเมื่อถึงเวลาค่ำอันที่เป็นเวลาออกล่าของเหล่านางสิงห์ สิงโตหิมะตัวเมียตัวใหญ่เดินเข้ามาพร้อมลูกน้อยของมัน เจ้าสิงโตดมกลิ่นแล้วปล่อยให้ลูกน้อยกินเนื้อกวางเผือกส่วนตัวมันก็เดินระวังภัยเมื่อเห็นว่าไม่มีสัตว์อื่นใดก็เริ่มกินบ้างแต่ก็ยังคงความระวังตัวไว้
โครอสรอจนกระทั่งสิงโตกินเสร็จและเหลือเนื้อชิ้นใหญ่ก่อนจะลากไปให้ตัวผู้ เขากระโดดลงมาจากต้นไม้แล้วเริ่มลงดาบใส่สิงโตตัวเมีย ด้านอลันเมื่อเห็นโครอสเริ่มลงมือเขาก็พุ่งไปจับลูกสิงโตไว้แล้วลงมนตรากักขังเจ้าสิงโตน้อยไว้และจุดไฟรอบๆเพื่อเพิ่มแสงสว่าง แม่สิงโตพะว้าพะวังห่วงลูกน้อยมันโจมตีโครอสและขู่กรรโชกเสียงดังก้องป่า โครอสหยอกล้อกับสิงโตสาวอย่างสนุกมือ เขาต้องการให้สิงโตตัวนี้เรียกจ่าฝูงของมันมา จนเมื่อสิงโตหิมะเริ่มใช้มนตราเรียกสายลมคมกริบเข้าใส่ เขาก็เองก็เรียกลมออกมาเช่นกัน เสียงลมสองลูกปะทะกันดังก้อง สุดท้ายสิ่งที่เขารอก็มาถึงสิงโตหิมะตัวผู้สีขาวปรอท นัยตาสีฟ้าเข้มเหมือนท้องฟ้า มีแผงคอสีขาวแน่นขนาดใหญ่น่าเกรงขาม สมแล้วที่จะมาเป็นสัตว์เลี้ยงของเขา มันตัวสูงใหญ่พอๆกับเอวเขา รูปร่างสมส่วน ขาหน้าและขาหลังก็กำยำ
โครอสคว้าธนูออกมาแล้วยิงเข้าที่ตาของนางสิงห์และยิงซ้ำเข้าไปในปาก มันแน่นิ่งในการลงธนูเพียงสองครั้ง สิงโตหิมะตัวผู้กระโจนใส่เขาทันทีด้วยความโกรธ เขาเบี่ยงตัวหลบ สิงโตกระโจนกลับด้วยความรวดเร็วมันกางเล็บสีขาวแหลมหวังตะปปเขาให้ฉีกเป็นชิ้นๆ แต่เขาไม่อยากให้ของสวยงามแบบนี้เป็นแผลเท่าไหร่แม้ว่าผิวหนังมันจะหนาจนแทงดาบไม่เข้าก็ตาม เขาเก็บดาบแล้วเริ่มหลบหลีกรอคอยจังหวะพุ่งเข้าหาตัวมัน
อลันกรอกตาอย่างเหนื่อยหน่ายใจกับนิสัยของโครอส นายของเขาชอบสิ่งสวยงามจับใจ โครอสจะไม่ยอมให้สิ่งสวยงามของตนมีตำหนิแม้แต่น้อย ถ้าสิ่งใดที่มีตำหนิแม้มันจะสูงค่าโครอสก็สามารถทำลายทิ้งอย่างไม่ใยดี แต่การคิดจับสิงโตหิมะด้วยมือเปล่ามันออกจะเกินไปรึเปล่า ตอนนี้อลันต้องคอยมองอย่างใกล้ชิดเผื่อว่าถ้านายของเขาพลาดไปเขาจะได้ช่วยได้ แม้ว่ามันจะเป็นไปได้ยากก็เถอะ
สิงโตหิมะพุ่งเข้าใส่โครอสไม่หยุดหย่อน มันที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าแห่งป่าโซลซีสท์ย่อมมีความหยิ่งทะนงในตัวเองเช่นกัน เมื่อมีผู้ใดกล้ามาท้าทาย มันก็ย่อมตอบโต้ให้ผู้ที่กล้าหยามมันให้จบสิ้นที่ดินแดนแห่งนี้ มันกระโจนเข้าใส่ครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อเห็นว่าเหยื่อของมันต่างจากสัตว์ธรรมาดาที่มักกลัวและยอมแพ้มันโดยง่าย มันก็สนุกเช่นกันกับเกมส์แมวหยอกหนูแบบนี้
โครอสมองเจ้าสิงโตหิมะด้วยความพอใจ มันหยิ่งทะนงหวังอยากล้มเขามันคงคิดว่าเขาเป็นเหยื่อที่ล่าง่ายๆ โครอสผ่อนแรงให้ช้าลงเพื่อให้สิงโตคิดว่าเขาอ่อนแรง เขาเดินวนรอบๆเป็นวงกลมวงใหญ่รอเวลาที่มันจะกระโจนเข้ามาอีกครั้ง และเมื่อมันกระโจนเข้าใส่เขาล้มตัวถีบมันกางหน้าท้องและพุ่งตัวไปล็อคคอมันไว้แน่น
" ถ้าเจ้าไม่อยากคอหักตายก็จงยินยอมรับมนต์ตีตราของข้าซะ"
โครอสกอดรัดเจ้าสิงโตใหญ่จากด้านัง สิงโตหิมะขู่คำรามอย่างไม่ยอมแพ้ มันกางเล็บข่วนแขนโครอสจนเลือดออกแม้ว่าเขาจะมีปลอกแขนที่ลงมนต์ไว้แล้วก็ตามที แต่โครอสก็ไม่ยอมปล่อยมือ เขารัดคอมันแน่นขึ้นจนมันแทบจะหมดลมหายใจ
" หรือไม่ข้าก็จะฆ่าลูกน้อยของเจ้าซะ"
โครอสกล่าวเพิ่มเมื่อเห็นว่าเจ้าสิงโตตัวนี้คงยอมตายมากกว่าจะยอมเป็นของเขา สิงโตหิมะเป็นสัตว์ที่มีสติปัญญาแม้มันจะพูดภาษามนุษย์ไม่ได้แต่ก็ฟังเข้าใจ และมันก็เหมือนสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่มักห่วงชีวิตลูกตนเองมากกว่า ในที่สุดสิงโตหิมะก็ยอมจำนนเพราะความห่วงลูกน้อยของมัน มันยอมรับคำตีตราเมื่อเขาท่องมนต์
" ข้าขอตีตราเจ้าสิงโตหิมะ นับแต่นี้เจ้าคือไลนีเมีย สมบัติของข้า โครอส อาเบล ไฮพีเรีย"
ตราลัญจกรรูปเสือดำคำรามฉายแสงและตีตราลงบนไหล่ขวาของสิงโตหิมะ เขาเรียกมันเก็บไว้อัญมณีก่อนลุกขึ้นเพื่อดูแผลที่มือมันลึกมากแต่แผลไม่ฉีกขาดแหวะหวะ อลันเดินมาดูแผลผู้เป็นนายก่อนลงมือทำแผลให้
" ถ้าใช้ดาบก็ล้มมันได้อย่างง่ายดายแท้ๆ ฝ่าบาทไม่น่าจะต้องหาเรื่องเจ็บตัว" อลันอดบ่นไม่ได้
" สิงโตหิมะเป็นสัตว์ที่ไม่มีดาบใดสามรถแทงเข้าไปได้ สิ่งเดียวที่แทงเข้าผิวหนังมันได้คือเขี้ยวของสิงโตหิมะด้วยกันเอง"
โครอสกล่าวแล้วดูแขนที่ลงยาด้วยเขากวางเผือกเพื่อห้ามเลือดและพันผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาลุกไปจับเจ้าลูกสิงโตตัวเล็กให้อ้าปากแล้วบังคับให้มันงับเขี้ยวแม่ของมันจนหักออกมาทั้งสองข้างก่อนปล่อยมันไป โครอสโยนเขี้ยวสัตว์ให้อลันแล่หนังนางสิงห์ด้วยเขี้ยวของมันเอง ส่วนอีกอันเขาพันมันไว้ด้วยเชือกก่อนคล้องที่คอ
" น่าจะจับลูกสิงโตหิมะไปขาย คงได้ราคาทีเดียว" อลันมองตามลูกสิงโตวิ่งหายเข้าไปในป่าบ่นอย่างเสียดาย
" แค่หนังและเล็บของมันก็ได้ราคามากกว่าสัตว์ที่เจ้าแล่ออกมาทั้งหมดแล้ว รีบทำซะข้าจะได้รีบกลับไปเล่นกับสัตว์เลี้ยงตัวใหม่"
โครอสบอกกับอลันที่ทำท่าเสียดายอย่างเหลือแสน สงสัยกลับไปเขาคงต้องขึ้นเงินเดือนให้จริงๆจะได้ลดนิสัยตระหนี่ถี่เหนียวของอีกฝ่ายลงบ้าง โครอสนั่งรอพลางพินิจอัญมณีที่บรรจุสิงโตหิมะไว้อย่างพอใจ เมื่ออลันจัดการเสร็จ ทั้งคู่นอนพักเอาแรงก่อนตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อกลับปราสาท รุ่งเช้าทั้งคู่ควบม้าตัดป่าไปยังทิศตะวันออก ซึ่งเป็นทางลัดไปยังชายป่าตะวันออก จนตกเย็นโครอสหยุดพักม้าที่ริมธารสายเล็กที่ลอดผ่านภูเขาออกมา หน้าผาตรงนี้สูงชันและมีเถาวัลย์ปกคลุมไปทั่ว
โครอสปล่อยให้ม้าพักผ่อนแล้วเดินสำรวจหน้าผาก่อนทิ้งตัวลงนั่งในขณะที่อลันออกไปหาฟืนสำหรับก่อไฟ แล้วเขาก็ต้องแปลกใจที่เห็นกระต่ายป่าผลุบออกมาจากเถาวัลย์พร้อมแครอทสีส้มในปาก ก่อนวิ่งหายไปในโพรงกระต่ายที่อยู่ไม่ไกล โครอสลุกไปสำรวจดูในจุดที่กระต่ายป่าออกมา ก็พบว่าหลังเถาไม้หนาทึบมันเป็นโพรงขนาดใหญ่ไม่มากแต่ก็พอให้คนหรือม้าเทียมเกวียนเล็กๆผ่านไปได้
" ที่ตรงนี้เป็นทางเข้า ที่มองไม่เห็นเพราะเถาต้นไม้บังไว้อยู่สินะ"
โครอสว่าแล้วจูงม้าของตัวเองเข้าไปสำรวจด้านใน เข้าไปไม่ลึกมากก็เจอทางออก เขาอดแปลกใจกับมนตราบางๆที่กางกั้นไม่ได้ มันละเอียดและถี่แน่นจนเหมือนหมอกควัน เขตแดนนี้ป้องกันคนแต่ไม่ป้องกันสัตว์ โครอสลงดาบผ่าค่ายมนต์แล้วเดินผ่าน มันผสานตัวเองทันทีที่เขาเดินผ่านพ้น สิ่งที่เห็นทำให้เขาแปลกใจ บ้านคน... บ้านคนหลังไม่ใหญ่มากตั้งอยู่กลางหุบเขาที่ล้อมรอบ มีน้ำตกสายเล็กไหลลงมาจากเขาสูงเขาเห็นแอ่งน้ำพ้นออกมาจากตัวบ้าน ก่อนที่สายน้ำสายเล็กๆจะทอดสายยาวไปจนถึงภูเจาอีกฝั่งซึ่งคงเป็นสายน้ำเดียวกันกับเส้นเดียวเมื่อครู่ ทุ่งหญ้าสีเขียวสดมีดอกหญ้าสีสันสดใสประปราย ถ้าไม่ติดว่าเขายังตื่นอยู่นี่ก็คงเป็นภาพฝันที่สวยงามทีเดียว โครอสเดินเข้าไปใกล้ตัวบ้านพร้อมชักจูงม้าเข้าไปที่ผูกที่ระเบียงหน้าบ้าน เขาเปิดเข้าไปได้อย่างง่ายดาย มันไม่ได้ลงมนต์ป้องกันอย่างทางเข้าที่เดินผ่านมา
บ้านว่างเปล่า.. แต่ก็รู้ว่ามีคนอาศัยอยู่ ทุกอย่างดูสะอาดสะอ้านเป็นระเบียบ เครื่องใช้อำนวยความสะดวกมีอย่างครบครันจนไม่น่าเชื่อว่าบ้านหลังนี้อยู่กลางป่าทึบ โครอสเดินสำรวจตัวบ้าน มีห้องนอนเพียงหนึ่งห้อง ที่ชั้นวางหนังสือมีหนังสือหลายเล่มซ้อนกันเมื่อเปิดอ่านก็พบว่ามันเป็นหนังสือการปกครองซะส่วนใหญ่ ถัดจากห้องนอนเป็นห้องอาบน้ำที่ดูแปลกตา มันเปิดโล่งให้เห็นน้ำตกใส เมื่อชะโงกหน้าไปดูก็พบฟืนและหินร้อนหลายก้อน..คงไว้ทำน้ำอุ่น โครอสเดินต่อไปที่ห้องครัว มีสมุนไพรกลิ่นแปลกๆแขวนไว้ตามผนัง บางส่วนเป็นแป้ง ข้าวสาร และเครื่องปรุงบางอย่าง โครอสค้นเจอของแห้งที่ถูกเก็บอย่างดี ใครกันที่มาอยู่กลางป่าแบบนี้..
โฮ่ง!! โฮ่ง!! แฮ่... แฮ่..
เสียงสุนัขป่าแว่วมาแต่ไกล.. โครอสวิ่งออกไปที่หน้าบ้านด้วยนึกว่าคงมีสุนัขป่าเข้ามาทำร้ายม้าของตน โครอสถือดาบแล้วพุ่งไปที่ประตูเมื่อออกมาก็พบสุนัขป่าตัวใหญ่กำลังขู่เสียงดังแล้วพุ่งกระโจนเข้าหา เขาก้าวหลบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสวนดาบพุ่งแทงที่หน้าท้องเจ้าหมาป่า แต่กลับมีดาบอีกเล่มเข้ามาขวางไว้จากคนที่เขาเห็นทางหางตาว่าวิ่งเข้ามาจากปากถ้ำ
-
>> ต่อ <<
ไอร่าที่เพิ่งกลับมาจากการขายของเดินลัดเลาะไปตามแนวภูเขา เขามาถึงบ้านเย็นกว่าที่คาดเพราะมัวแต่คอยหลบคนของฟร็อตโดที่พยายามตามมาอีกครั้ง คราวนี้ฟร็อตโดเตรียมคนมาดีกว่าทุกครั้ง กว่าเขาจะสลัดหลุดก็ต้องเดินวนอยู่นานสุดท้ายได้หมาป่าไฟที่เขาเคยช่วยไว้ออกมาขวาง ทำให้กว่าไอร่าหลุดออกมาได้ก็เกือบตะวันตกดินแล้ว ขณะที่เดินถึงปากทางเข้า เคนนิสเห่าเสียงดังเป็นสัญญาณเตือนก่อนวิ่งเข้าไปในโพรง ไอร่ากระชับเสื้อคลุมแล้ววิ่งตามเข้าไปทันที ใครกันที่เข้าไปในที่ซ่อนของเขาและเข้าไปได้ยังไง ในเมื่อมันมีมนตราล้อมรอบอยู่ ปกตินอกจากเขาและรีอาที่มีเหรียญตราของท่านลุงแล้วก็ไม่น่าจะมีใครผ่านเข้าไปได้อีก นอกจากคนผู้นั้นจะมีมนตรากล้าแกร่งกว่าท่านลุงของเขา
เมื่อผ่านพ้นปากถ้ำ ไอร่าเห็นบุรุษร่างสูงใหญ่กำลังวิ่งออกมาจากประตูบ้านและกำลังวิ่งลงไปดูม้าที่ผูกไว้ คนตรงหน้าตัวสูงและล่ำสัน ผิวสีน้ำตาลแทนอย่างบุรุษแห่งแดนอรุณรุ่ง เรือนผมสีน้ำตาลดำ เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าไอร่าเห็นดวงตาสีฟ้าอมเทาดูดุร้าย เคนนิสพุ่งตัวใส่คนแปลกหน้าทันทีที่เข้าใกล้คนแปลกหน้า อีกฝ่ายเบี่ยงตัวหลบไอร่าต้องรีบวิ่งเข้าไปแล้วชักดาบสั้นออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคิดจะฆ่าเคนนิสให้ตาย
แกร๊ง!
เสียงดาบกระทบกันดังลั่น มือของไอร่าสั่น..อีกฝ่ายมือหนักมากทีเดียว
" เจ้าเป็นใคร! เข้ามาทำอะไรในบ้านของข้า!" เสียงเล็กๆกล่าวพลางปัดดาบโครอสทิ้งให้ไกลพ้นสุนัขป่าที่ตอนนี้เดินเข้าไปยืนขวางร่างที่คลุมเสื้อคลุมมิดชิดแม้แต่มือก็ใส่ถุงมือไว้
" ข้าแค่คนเดินป่า ไม่ได้คิดขโมยสิ่งใด"
" ไม่ได้คิดขโมยแล้วเข้าไปในบ้านคนอื่นโดยพลการได้ยังไง!" ไอร่ากล่าวแล้วตวัดมีดสั้นใส่หวังไล่คนแปลกหน้าให้ออกไปจากที่ของตน
ไอร่าตวัดมีดสั้นอย่างรวดเร็วตามที่เคยฝึกซ้อมมา แต่การซ้อมย่อมแตกต่างจากการสู้ของจริงเพียงไม่นานโครอสก็ปัดมีดของอีกฝ่ายให้หลุดออกไปได้ แล้วจ่อปลายดาบไว้ที่คางของไอร่า
" คนป่า ข้าแค่ขอพักซักคืนได้หรือไม่ รุ่งสางข้าจะจากไปแต่โดยดี" โครอสกล่าวพลางพิจารณาร่างเล็กตรงหน้า
ไอร่านิ่งคิด เขาย่อมไม่อยากให้มนุษย์หน้าไหนเข้ามายุ่งย่าม แต่คนตรงหน้ามีฝีมือดีกว่าเขามากการปฏิเสธคงไม่ใช่หนทางเลือกที่ฉลาดนัก
" บ้านข้ามีห้องนอนห้องเดียว ถ้าเจ้าอยากค้างแรมก็จงไปนอนในคอกม้าข้างนอก"
" ข้ามีผู้ติดตามมาด้วย เจ้าควรบอกสุนัขของเจ้าให้อยู่นิ่งๆก่อนที่มันจะกระโจนให้ผู้ติดตามของข้าฆ่าทิ้ง"
" เจ้าคงต้องออกไปรับเขาเอง เจ้าเข้ามาได้ยังไงทั้งที่ที่แห่งนี้วางข่ายมนต์ไว้"
" แค่มนต์กระจอกขวางข้าไม่ได้หรอก และคนของข้าสามารถตามข้ามาไปได้ในทุกๆที่"
ไอร่าขบฟันแน่นกับคำสบประมาทนั้น ถ้ามนต์มันกระจอกจริงท่านลุงของเขาที่เป็นหนึ่งในพ่อมดทั้งห้าของแดนเหนือก็คงเป็นแค่คำคุย แต่แม้อยากจะก่นด่าอีกฝ่ายซักแค่ไหน ในเมื่อตนเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบจึงได้แต่สั่งให้เจ้าหมาป่านั่งรอในบ้านอย่างสงบ ส่วนตนเองก็ออกไปขนย้ายข้าวของที่ไปแลกมาเข้าบ้าน แล้วลากเจ้ามาแคระไปที่คอกม้า ในขณะที่คนแปลกหน้าก็จูงม้าตามมาเช่นกัน
" คอกม้าใหญ่เกินไปสำหรับม้าแคระตัวเดียว เจ้าอาศัยอยู่กับใคร"
" แล้วเจ้าเห็นข้าอยู่กับใครล่ะ ถ้าไม่เห็นก็แปลว่าข้าอยู่คนเดียว" ไอร่าพูดจบก็เม้มปาก เขาไม่น่าหลุดปากออกไป น่าจะโกหกว่ามีคนอื่นอยู่ด้วยมากกว่าอย่างน้อยอีกฝ่ายจะได้ระวังตัวไม่เข้าใกล้เขามาก
" ทำไมเจ้าถึงต้องคลุมตัวเสียมิดชิด ไม่ร้อนรึไง"
" ร้อนก็เรื่องของข้า! เจ้าไม่ต้องมายุ่งคนเดินป่า!"
โครอสมองคนตรงหน้าด้วยความขบขัน แม้จะไม่เห็นหน้าหรือท่าทางแต่เขาก็รู้สึกสนุกที่ได้แกล้งคนตรงหน้าให้หงุดหงิดเล่น มันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังแหย่แมวที่คิดว่าตัวเองเป็นเสือ คนตรงหน้ารูปร่างเล็กอย่างกับผู้หญิงแต่สูงกว่าสตรีทั่วไป เสียงก็หวานไม่ได้ออกทุ้มมากเหมือนอย่างที่เจ้าตัวพยายามกดเสียงต่ำ ถ้าถอดผ้าคลุมนั่นออกเขาจะเห็นสตรีหรือบุรุษกันนะ โครอสมองร่างที่เดินผ่านเขาไปอย่างไม่ใยดี ก่อนจะคว้าผ้าคลุมไว้แล้วกระตุกดึง แต่ไม่คิดว่าถ้าคลุมจะผูกแน่นขนาดนั้น กลายเป็นว่าทั้งคนทั้งผ้าคลุมกลับกระแทกตัวเขาเต็มๆ
กลิ่นกายที่ได้รับทำให้โครอสนิ่วหน้า มันเป็นกลิ่นกายที่หอมเย้ายวนจนชวนให้สูดดมซ้ำ ไม่น่าเชื่อว่าคนกลางป่าจะมีกลิ่นกายเช่นนี้
" เจ้าเป็นสตรีหรืออย่างไรกัน ถึงได้มีกลิ่นกายหอมหวานเช่นนี้"
" ข้าเป็นบุรุษ! ปล่อยข้าได้แล้วเจ้าคนไร้มารยาท!"
ไอร่าพยายามดึงตัวออกแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมปล่อย หนำซ้ำยังโน้มจมูกมาใกล้ๆเพื่อสูดดมกลิ่นที่ต้นคอ อีกมือก็พยายามดึงรั้งหมวกคลุมลงจนไอร่าต้องยึดไว้แน่น
" เดี๋ยวๆๆๆ อย่าดึงนะ!"
" ข้าแค่อยากเห็นหน้าเจ้าว่าจะเป็นอย่างไร จะน่าเชยชมเหมือนกลิ่นกายของเจ้าหรือไม่"
ไอร่าหวั่นใจทันทีกับคำเกี้ยวข้างหู เขาไม่ต้องการให้ใครมาเห็นใบหน้านี้ ใบหน้าที่แม้แต่ตัวเองก็หวาดกลัวจนไม่กล้ามองหน้าตนเองแม้ผ่านลำน้ำก็ตามที
" ได้โปรดปล่อยข้าเถอะ ใบหน้าข้าอัปลักษณ์ ข้าโดนไฟคลอกตั้งแต่เด็กจนทุกคนในหมู่บ้านขับไล่ข้าออกมา ข้าไม่อยากให้ใครมาเห็นใบหน้าและไล่ข้าอีก" ไอร่ารีบกล่าวพยายามเล่าเรื่องที่กุขึ้นอีกครั้ง
" ถ้าท่านไม่เชื่อดูมือข้าก็ได้" ไอร่ากล่าวแล้วรีบสะบัดถุงมือข้างซ้ายทิ้ง เผยให้เห็นผิวเหี่ยวย่นสีน้ำตาลคล้ำตะปุ่มตะป่ำหน้าเกลียด
โครอสที่เห็นมือข้างนั้นยังไม่ทันได้ทักท้วงอะไรก็ได้ยินเสียงฝีเท้าม้าดังขึ้นมาก่อน คงเป็นอลันที่ตามมาจนได้ เขายอมปล่อยร่างข้างหน้าแต่ไม่วายแอบหอมแก้มเบาๆ ใบหน้านั้นให้ความรู้สึกเรียบเนียนไม่เหมือนมือข้างที่เห็นซักนิด
" คุณชาย ท่านไม่น่าเข้ามาคนเดียวเกิดเจอรังโจรป่าเข้าจะทำยังไงขอรับ"
อลันเอ่ยปากกับผู้เป็นนายเมื่อเดินมาถึงคอกม้าตามเสียงที่ได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน ตอนนี้นายของเขากำลังยกยิ้มอย่างกับเจอของถูกใจ คงเป็นคนแปลกที่แต่งตัวมิดชิดตรงหน้า เพราะกว่านายของเขาจะยอมปล่อยอีกฝ่ายแต่โดยดีก็เห็นแกล้งกอดตั้งหลายครั้ง
" อลัน คืนนี้เราจะพักที่โรงม้าข้างนอกนี่ เจ้า.. ชื่ออะไรนะ"
" ไม่จำเป็นต้องรู้ชื่อข้า พรุ่งนี้ถ้าฟ้าสางแล้วก็รีบออกไปซะ!"
" เจ้าไม่คิดที่จะหาอาหารมาเลี้ยงอาคันตุกะหรือไง"
" ข้ามันคนป่าไม่มีการศึกษา ไม่รู้จักคำว่ามารยาท ถ้าอยากได้ของกินก็ก่อไฟเอาเอง ข้าจะใจดีทำทานเอาเนื้อแห้งมาวางให้!"
โครอสมองตามร่างเล็กอย่างขบขัน ถึงแม้เจ้าตัวจะพยายามพูดให้ฟังดูหยาบห้วนยังไง ก็ฟังจากคำพูดจาอีกฝ่ายคงไม่ได้ไร้การศึกษาอย่างที่เจ้าตัวบอก หนำซ้ำยังมีหนังสือที่พบในบ้านของอีกฝ่ายอีก
" เป็นคนป่าที่แปลกดีนะพะยะค่ะ" อลันเอ่ยพลางมองคนที่เดินจากไป ฝีเท้าไม่เหมือนคนป่า แม้จะไม่เหมือนพวกผู้ดีแต่ก็เบาและดูจากรองเท้าเจ้าตัวเท้าเล็กมากทีเดียว
" ก็ดูน่าสนใจดี ถือซะว่าเข้าป่ามาคราวนี้ไม่เสียเที่ยวจริงๆ"
โครอสกล่าวแล้วหยิบถุงมือที่ตกพื้น พอสูดดมมันกลับไม่มีกลิ่นอับแม้แต่น้อย มีแต่กลิ่นหอมจางๆลอยออกมา..น่าสนุกดี เจ้าจะซ่อนหน้าตาแบบไหนภายใต้ผ้าคลุมนั่นนะ โครอสคิดพลางมองไปตามต้นเสียงที่ป่านนี้เจ้าตัวคงกำลังหาของในครัวเอามาให้พวกเขา
" นี่เนื้อแห้งของพวกเจ้า ถ้าหิวน้ำก็ไปตักเอาที่ต้นน้ำตก ถ้าอยากอาบน้ำก็ไปอาบที่ปลายน้ำฝั่งโน้น ตกค่ำที่นี่จะอากาศเย็นถ้าพวกเจ้าหนาวข้ามีหินร้อนกับฟืนวางอยู่หลังบ้าน เผาไฟเอาเอง ข้าไม่อนุญาติให้พวกเจ้าผิงไฟในบ้าน"
คนป่าบอกเสียงห้วนแต่แม้มันจะห้วนยังไงก็รับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่อีกฝ่ายส่งมา คงเป็นนิสัยของเจ้าตัวที่มีน้ำใจเพราะถ้าไม่สนใจจริงใครเขาจะบอกกันว่าน้ำตรงไหนดื่มได้หรือหินร้อนวางที่ไหน เป็นคนอื่นคงปล่อยให้หนาวตายกันไปข้างโดยไม่ให้แม้แต่ฟืนด้วยซ้ำ
" ขอบใจเจ้ามาก"
" ข้าแค่ไม่อยากเห็นคนหนาวตายที่บ้านข้า! รุ่งสางแล้วรีบจากไปซะ!" ไอร่ากล่าวอย่างฉุนเฉียวแล้วเดินเข้าบ้าน
" เหมือนแมวป่านะพะยะค่ะ ดุจริงเชียว" อลันกล่าวด้วยท่าทีขบขันเช่นกัน มิน่านายของเขาถึงถูกใจก็นายของเขาชอบแมวนี่นะ เจอแมวป่าแบบนี้คงถูกใจไม่น้อย
" ดุแค่ไหนก็ทำให้เชื่องได้ อยากเห็นจริงว่าใต้ผืนผ้าจะเป็นแมวป่าที่สวยแค่ไหน" โครอสกล่าวอย่างหมายมั่น เจ้าแมวป่าคงไม่รู้ตัวว่าหลุดคำโกหกคำใหญ่ออกมา แผลเป็นจากการโดนไฟไหม้จะไม่ทิ้งรอยตะปุ่มตะป่ำแบบน้ำมันลวก แต่จะทิ้งรอยสีด่างๆขาวๆดำๆต่างหาก
อลันทำหน้าที่ก่อไฟสำหรับสร้างความอบอุ่นและทำอาหาร ชายหนุ่มตักน้ำใสที่ต้นน้ำมาอุ่น เขาลองชิมน้ำดูแล้วมันสะอาดใสและหอมหวานไม่ผิดจากที่คาด ที่นี่ราวกับภาพฝันจริงๆ งดงามและเรียบง่าย คงไม่แปลกที่คนป่าจะหวงที่แห่งนี้ อลันหยิบหินร้อนก้อนเล็กมาสี่ห้าก้อนเพื่อเผาไฟมอบความอบอุ่นในเสื้อผ้า หูเขาได้ยินเสียงหม้อในครัวกระทบกัน เจ้าของบ้านคงกำลังเตรียมอาหารเย็น
ไอร่าหงุดหงิดแกมกังวลที่มีคนอื่นเข้ามาอยู่ใกล้เช่นนี้ เขาไม่เคยอยู่ร่วมกับใครมาก่อนตลอดสิบปีที่ผ่านมานอกจากรีอา และอีกสามปีสุดท้ายที่อยู่เขาต้องอยู่อย่างเดียวดาย ไอร่าล้างคราบดินออกเพื่อทำอาหาร การไม่อยู่เฉยช่วยให้เขาสงบใจได้บ้าง ไอร่าลงมือทำซุปข้นจากชีสที่ซื้อมา แล้วใส่สมุนไพรคลายหนาวลงไป ไอร่าคิดว่าเขาควรแสดงน้ำใจซักหน่อยเพื่อป้องกันคนข้างนอกเข้ามาวุ่ยวาย จากนั้นก็เลือกของแห้งมาส่วนหนึ่งสำหรับเป็นเสบียงให้คนพวกนั้นรีบๆจากไปในวันพรุ่งนี้
" ฝ่าบาทว่าเขาจะใจดีนำอาหารมาแบ่งให้หรือไม่" อลันถามขณะย่างเนื้อแห้ง กลิ่นหอมของสมุนไพรถนอมอาหารลอยออกมาชวนน้ำลายสอ
โครอสไม่กล่าวอะไรแค่นั่งยิ้มและเขี่ยกองไฟ เขาเชื่อว่าเจ้าแมวป่าต้องเอาอาหารมาให้แน่แต่จะมาด้วยท่าทีแบบไหนนี่สิ รอไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น เจ้าของบ้านเดินเข้ามาใกล้ทำให้ผู้มาเยือนทั้งสองมองตากันแล้วก้มหน้าทานเนื้อแห้งของตนเอง
" นี่ซุปสมุนไพรช่วยคลายหนาว ส่วนนี่เนื้อแห้งสำหรับเป็นเสบียงของในวันพรุ่ง ตะวันขึ้นแล้วก็รีบออกไปอย่าได้มารบกวนปลุกข้าแต่เช้ามืด"
โครอสฟังถอยคำห้วนกระด้างพลางรับหม้อซุปหม้อเล็กมาถือ จริงเสียด้วย.. เจ้าตัวคงลืมตัวไปว่าต้องใส่ถุงมือ ตอนนี้มือของคนป่าดูเรียบเนียนทั้งสองข้าง ไม่มีรอยหยาบเหมือนก่อนหน้าที่เจ้าตัวคงหาอะไรมาทามือป้องกันคนจับผิด
" ขอบใจ"
ไอร่ามองคนพูดด้วยอย่างหมั่นไส้ คนอะไรยิ้มขันได้ตลอดเวลา มารบกวนคนอื่นทำให้เขาลำบากใจแล้วยังไม่รู้จักสำนึกอีก ถ้าไม่ติดที่ว่าอีกฝ่ายจัดการเคนนิสได้เขาคงให้เจ้าหมาป่าขย้ำทั้งสองคนไปแล้ว
" เคนนิส ไปตักน้ำกันเถอะ"
ไอร่าเรียกเจ้าขนฟูไปช่วยตักน้ำ มันคาบถังน้ำอย่างรู้งานและเดินตามเข้าไปที่หลังบ้าน ไอร่าตักน้ำใส่ถังสองถัง ถังหนึ่งให้เคนนิสถืออีกถังหนึ่งเขาถือเอง สองแรงช่วยกันจะได้ตักน้ำได้เร็วขึ้น
" ให้ข้าช่วยเจ้านะ" เสียงทุ้มดังขึ้นแล้วคว้าถังน้ำไปถือไว้ ไอร่ามองอย่างไม่พอใจแต่ก็ไม่ว่าอะไร ก็ดีทำตัวให้เป็นประโยชน์เสียบ้าง ไอร่ากำชับอีกฝ่ายว่าห้ามทำน้ำหกเลอะเทอะ ให้ขณะที่ตัวเองเดินไปเตรียมก่อไฟเพื่ออุ่นหินร้อนสำหรับอาบน้ำ
" ข้าอุ่นหินร้อนให้แล้วเจ้าไปรอในห้องน้ำเถอะ ถ้าได้แล้วข้าจะส่งหินลงไปแช่น้ำให้"
ไอร่ามองสองนายบ่าวสลับกันอย่างอ่อนใจ แม้การที่มีคนช่วยจะเป็นเรื่องดีแต่เขากลับรู้สึกรำคาญมากกว่ากับการที่มีคนอื่นมาวุ่นวายแบบนี้ ร่างบางเดินกลับเข้าบ้านอย่างไม่คิดเอ่ยคำขอบคุณ เขายืมรอจนอีกคนเติมน้ำในอ่างจนเต็ม เมื่อคนด้านนอกส่งหินร้อนมาใส่ในน้ำ ไอร่าก็จุ่มมือวัดอุณหภูมิ เมื่อคิดว่าอุ่นพอเขาก็เอ่ยไล่เสียงห้วน
" ข้าจะอาบน้ำเจ้าออกไปได้แล้ว "
โครอสไม่ถือสากับคำพูดอีกฝ่ายกลับกันเขากลับพอใจมากที่เห็นมือเนียนนั้นชัดเจน แม้มันจะสะท้อนเปลวไฟสีส้มแต่ก็เห็นได้ชัดว่ามืออีกฝ่ายขาวเนียนมาก มากจนเขาอยากที่จะลองสัมผัสแต่คงต้องอดใจไว้ เขาไม่อยากให้แมวป่าตื่นกลัวไปซะก่อน โครอสย้ายร่างของตัวเองออกมา หน้าประตูห้องน้ำมีเจ้าสุนัขป่านั่งจ้องเขาอย่างไม่เป็นมิตร สายตาคอยระวังภัยให้ผู้เป็นนายแม้มันจะเป็นสัตว์ที่ไม่ได้ลงมนตราแต่กลับเชื่อฟังอีกฝ่ายเป็นอย่างดี
" ถ้าไม่ติดว่าอยู่กลางป่ากระหม่อมคงคิดว่าตัวเองอยู่ที่บ้านสาวชาวนา จะมีคนป่ากี่คนกันที่จะอาบน้ำผสมสมุนไพรหอมขนาดนี้"
อลันเอ่ยลอยๆตามกระแสลมที่พัดพากลิ่นหอมหวานลอยออกมาจากให้ห้องอาบน้ำ ความจริงไอร่าเองก็ไม่คิดที่จะแช่น้ำนานแต่ติดที่ว่าหลายวันมานี้เขาต้องเดินทางออกจากป่าเพื่อแลกเปลี่ยนสินค้า การเดินทางทำให้เขาเมื่อยล้าจนอดที่จะผสมสมุนไพรแก้ปวดเมื่อยลงในน้ำไม่ได้ ไอร่ามองผิวของตนเองอย่างกังวลใจ ทำไมผิวของเขาถึงแตกต่างจากคนแปลกหน้าขนาดนี้ ผิวของอีกฝ่ายเป็นสีน้ำตาลอย่างที่บุรุษแดนตะวันออกพึงมี ไอร่าอยากมีสีผิวแบบนั้นบ้างมันคงทำให้เขาดูเป็นบุรุษมากขึ้น ไอร่าถอนหายใจแล้วทิ้งตัวดำน้ำอยู่ในอ่าง ผมสีน้ำตาลเข้มกระจายไปทั่ว ไอร่าดำน้ำซักพักก็ลุกขึ้นจากอ่างซับผมและเนื้อตัวก่อนใส่เสื้อผ้าแล้วสวมผ้าคลุม มือข้างหนึ่งถือตะเกียงเข้าไปในห้องนอน เขาแอบมองคนแปลกหน้าที่อยู่ในคอกม้า อากาศข้างนอกเย็นจัดแต่คนทั้งสองดูไม่สะทกสะท้านเท่าไหร่ ดูจากท่าทางคงเป็นพวกนักรบ ไอร่าคิดอยู่ว่าเขาควรเอาผ้าไปให้อีกฝ่ายดีหรือไม่ แต่เมื่อเห็นคนตัวใหญ่มองสบตามาแล้วยิ้มให้ ไอร่าก็ปิดหน้าต่างหนีแล้วดับไฟ ท่าทางน่าหมั่นไส้แบบนั้นเชิญทนหนาวไปเถอะ
" ถ้าถูกใจนักทำไมฝ่าบาทไม่เข้าไปเสียล่ะ หรือจะให้กระหม่อมไปเฝ้าหน้าถ้ำก็ได้" อลันกล่าวอย่างรู้ใจ
" คืนนี้คงไม่เพราะเจ้าแมวป่าเองก็คงระวังภัยเช่นกัน ไว้รอพรุ่งนี้ดีกว่า ข้าอยากเห็นผิวเจ้าแมวป่าชัดๆว่าจะขาวนวลเพียงใดภายใต้แสงอาทิตย์" โครอสกล่าวแล้วล้มตัวนอนแล้วฟังเสียงรอบด้าน เจ้าของบ้านคงยังไม่หลับ เขาได้ยินเสียงกุกกักกระสับกระส่ายดังมาจากในห้อง ห้องนอนที่เขาคิดว่าพรุ่งนี้คงได้ใช้
ฟ้าสางแล้วไอร่านอนรอเสียงม้าข้างนอกเดินห่างออกไปโดยไม่ลุกออกจากห้อง เมื่อทุกอย่างเงียบสงัดอย่างที่เคยเป็นมา ไอร่าสั่งเคนนิสให้ออกไปดูเชิงว่าคนแปลกหน้าได้ออกไปจริงแล้วหรือยัง รออยู่สองชั่วโมงเคนนิสก็วิ่งกลับมาพร้อมกระต่ายป่าตัวอ้วน มันวางไว้ที่หน้าบ้านแล้วเห่าเรียกเขา
" ดีมาก เด็กดี ข้าจะแบ่งเนื้อส่วนของเจ้าให้นะ คนพวกนั้นไปแล้วใช่ไหม"
โฮ่ง!! โฮ่ง!!
เคนนิสเห่าแล้วเดินวนรอบตัวผู้เป็นนาย ไอร่าหัวเราะร่วนแล้วลูบหัวมันอย่างรักใคร่ แม้คนแปลกหน้าจะไม่อยู่แต่เขาไม่อยากประมาทยังคงสวมเสื้อคลุมไว้แล้วเริ่มกิจวัตรยามเช้าเช่นปกติทุกวันที่ผ่านมา หลังคล้อยบ่ายไอร่าที่ปล่อยม้าแคระให้เดินเล่นในหุบแล้ว ก็กลับเข้าห้องนอน เมื่อคืนเขาต้องฟังเสียงว่ามีใครคิดจะเข้ามาหรือไม่ แม้เคนนิสจะเฝ้าอยู่แต่เขาก็ไม่วางใจ สรุปคือเขาหลับๆตื่นๆตลอดคืนตอนนี้แค่หัวถึงหมอนเขาก็สามารถหลับสนิทได้แล้ว
" ไปเฝ้าหน้าบ้านนะเคนนิส" ไอร่ากล่าวด้วยเสียงง่วงงุน เจ้าขนฟูรับคำสั่งแล้วเดินไปนอนหมอบที่หน้าประตูทำหน้าที่ของมันตามที่ได้รับมอบหมาย
" ฝ่าบาทจะกลับไปอีกทีเมื่อไหร่" อลันถามขณะที่เขากำลังให้อาหารม้าที่ผูกไว้ริมธารใสไกลออกมาจากโพรงถ้ำประมาณหนึ่ง แล้วมองโครอสที่กำลังนั่งพิจราณามีดสั้นในมือ
" คงเป็นช่วงเย็น เพื่อว่าต้องค้างแรมจะได้มีข้ออ้าง" โครอสกล่าวแล้วกวัดแกว่งมีดสั้นที่ฉกฉวยมาได้จากห้องนอนของเจ้าของบ้านตอนที่เจ้าตัวอาบน้ำเมื่อคืน
มีดสั้นเล่มนี้ทำจากแร่หายากจากแดนเหนือ แม้มันจะไม่ได้ลงลายวิจิตรแต่มูลค่ามันก็มหาศาล แร่ชนิดนี้สามารถป้องกันมนตราได้ อีกทั้งเขายังรู้สึกถึงมนตราที่เข้มข้นลอยออกมาจากตัวมีด คนป่านี่เป็นใครกัน การจะมีของแบบนี้ได้ไม่ใช่แค่ต้องรวยเท่านั้นแต่ต้องเป็นขุนนางในตำแหน่งสำคัญที่เดียว ดีไม่ดีคงเป็นเชื้อพระวงศ์ เพราะขนาดเขาที่เป็นกษัตริย์ยังได้ดาบที่ทำจากแร่นี้เป็นของขวัญขึ้นครองราชเท่านั้น โครอสเก็บมีดเข้าฝักที่ดูซอมซ่อไม่สมมูลค่าดาบ ก่อนยืดเส้นยืดสายด้วยการดูแลม้าตัวโปรดและอาบน้ำในลำธาร รอจนตะวันเริ่มคล้อยเขาก็ขึ้นม้าตรงกลับไปยังปากถ้ำที่อาศัยค้างแรมเมื่อคืน ถ้าไม่ติดว่ามีหมาป่าคอยเฝ้าเขาก็อยากไปเห็นแมวป่าตอนหลับซักครั้ง
เสียงเห่าขรมของเคนนิสปลุกไอร่าให้ตื่นขึ้นมา เขารีบคว้าเสื้อคลุมมาสวมไว้ลวกๆก่อนวิ่งไปที่หน้าบ้านเมื่อเจ้าเคนนิสเห่าไม่หยุด
" เจ้ากลับมาอีกทำไม คนแปลกหน้า" ไอร่าถามพลางเดินไปดึงรั้งเจ้าเคนนิสที่ทำท่าจะกระโจนใส่คนแปลกหน้าที่อยู่ลานบ้าน
" ข้าลืมของจะมาเอาคืน"
" ลืมอะไร? เมื่อเช้าข้าเก็บของทุกอย่างแล้วไม่มีสิ่งใดที่เป็นของเจ้าซักอย่าง"
" ข้าลืมแมวไว้น่ะ"
" แมว?" ยังไม่ทันที่ไอร่าจะถามอะไรเพิ่ม เขากลับถูกมือใหญ่กระชากมือทั้งสองข้างแล้วแนบจุมพิตทันที
" จะทำอะไรน่ะ!"
" มือเจ้าขาวเนียนจริง ข้าอยากเห็นว่าใบหน้าของคนที่ถูกไฟไหม้จะขาวเนียนเช่นนี้ด้วยหรือไม่"
ไอร่าไม่ทันได้ดึงมือกลับ อีกฝ่ายก็รวบมือทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียวแล้วถือวิสาสะเปิดหมวกคลุมออก ไอร่าก้มหน้าหลบทันที ปกติเขาจะมัดชายหมวกไว้ที่ปอยผม เพื่อป้องกันการเลื่อนหลุดแต่เมื่อกี้เขารีบวิ่งออกมาทำให้อีกฝ่ายดึงผ้าออกไปได้อย่างง่ายดาย ฝ่ายโครอสที่ถอดเสื้อคลุมออกได้ก็อดชื่นชมในผมสีน้ำตาลทองดุจน้ำผึ้งไม่ได้ เขาก้มลงสูดดม มันส่งกลิ่นหอมหวานเหมือนที่ได้กลิ่นเมื่อวาน เมื่อเขาคิดที่จะเชยคางอีกฝ่ายให้มองหน้า กลับรู้สึกถึงแรงต้านและเสียงตะโกนสั่งดังลั่น
" เคนนิส!" เจ้าหมาป่ากระโจนใส่เขาทันทีจนต้องปล่อยคนตรงหน้า ไอร่าได้โอกาสฉวยผ้าคลุมมาคลุมดังเดิมก่อนวิ่งเข้าบ้านหมายจะไปหยิบมีดมาไล่เจ้าคนที่คิดทำการอุกอาจนี้
" อลัน! " โครอสเองก็เรียกคนสนิทของตนเช่นกัน อลันรีบวิ่งเข้ามาจากปากถ้ำที่เฝ้าอยู่ เมื่อเห็นสุนัขป่ากระโจนใส่ผู้เป็นนายเขาลงดาบทันทีอย่างไม่ลังเล
เอ๋ง!
เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของสัตว์เลี้ยงทำให้ไอร่าหันกลับไปมอง เมื่อเห็นคนที่เป็นบ่าวกำลังลงมือซ้ำหมายจะฆ่าเคนนิสให้ตาย เจ้าตัวก็วิ่งกลับไปแล้วตะโกนห้าม
" อย่า!!!" ไอร่าพยายามจะวิ่งไปแต่กลับถูกใครอีกคนฉุดรั้งไว้ ไอร่าเห็นดาบยาวสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเย็นปักเข้ากลางหัวใจของสุนัขตัวโปรด
" ไม่นะ!!!"
ไอร่าร้องลั่นพยายามดิ้นรนเพื่อไปดูเคนนิสสหายเพียงตัวเดียวของตน โครอสจับแขนเล็กไว้มั่นเขาจัดการปลดเสื้อคลุมของอีกฝ่ายออก แล้วดึงรั้งร่างบางให้สบตา เพียงแค่เห็นก็ดั่งมีมนต์สะกด คนตรงหน้างดงามยิ่งนัก ผิวขาวผ่องราวหิมะ รูปหน้าดูอ่อนหวานคล้ายสตรี นัยตาสีน้ำตาลเข้มราวเปลือกไม้ ริมฝีปากแดงอิ่มไร้การแต่งแต้มช่างดูเย้ายวน คนตรงหน้าเขาไม่มีรอยตำหนิใดๆบนใบหน้าเลยซักนิด
" ถ้าถูกไฟคลอกแล้วมีใบหน้าเช่นเจ้า ข้าคงต้องให้สตรีทั้งเมืองกระโดดเข้ากองไฟ"
ตอนนั้นเองที่ไอร่ารู้ตัวว่าผ้าคลุมหลุดออกไป ร่างบางพยายามก้มหน้าหลบแล้วหันตัวหนี แต่ติดที่สะดุดกองผ้าคลุมที่อยู่ตรงเท้าเสียก่อน โครอสจึงถือโอกาสนี้ดันร่างตรงหน้าให้ล้มลงนอนราบไปกับพื้น
ฝ่ายอลันที่เห็นผู้เป็นนายกำลังสนุกกับเจ้าแมวตัวใหม่ ที่แม้เขาจะไม่เห็นหน้าอีกฝ่ายแต่นายของเขาคงถูกใจมากทีเดียวเพราะเห็นเอาแต่จ้องมองอีกฝ่ายไม่วางตา สงสัยคืนนี้คงได้ค้างแรมอีกคืนจริงๆ อลันลากซากของเจ้าสุนัขป่าไปที่ปากถ้ำ ถ้าเป็นปกติเขาคงจัดการถลกหนังไปแล้วเพราะมันขนสวยและอ่อนนุ่มมาก แต่คงเป็นการทำร้ายใจเจ้าของไปหน่อย..เขาจะขุดหลุมฝังให้แล้วกัน แต่พอได้ยินเสียงก่นด่าของเจ้าแมวป่าก็อดถอนหายใจไม่ได้ ยิ่งพยศนายเขายิ่งอยากแกล้ง ไม่รู้รึไงนะเจ้าแมวป่า
>> To Be ConTinue <<
-
ชื่อเรื่องสะดุดหู
เข้ามาอ่านแล้วสะดุดใจ
สนุกค่ะ น่าติดตาม อ่านแล้วหยุดไม่ได้
พอจบรู้สึกเลยว่า "ทำไมมีแค่นี้อ่า กำลังได้ฟิว"
มาต่อไวๆนะค่ะ อย่าปล่อยค้าให้คอยน่า เดียวมี :z6:
-
แว๊ก เก๊าขอโทษน้าที่ทำคุณคนแต่งแอบกลุ้มไปเลย
จริงๆมันเป็นความติงต๊องของเราเองแหละ เห็นโน่นนี่ก็ชอบเดาไปก่อนตลอด
แถมเดาได้ไกลจากความเป็นจริงสุดกู่ด้วย มั่วมาก ฮ่าาา
แงงงงง เคนนิสสสสสสสสส
น้องเคนนิสเดี้ยงแล้วจริงๆเหรอเนี่ย เสียใจอ่า
ขณะกำลังลุ้นสุดตัวว่าโครอสจะได้เห็นหน้าไอร่าหรือยัง เคนนิสมาตายดับฟินเลย
แบบนี้ไม่ทำไอร่าทั้งโกรธทั้งแค้นเหรอเนี่ย
อุกอาจมาบุกบ้าน ถึงเนื้อถึงตัว แถมยังมาฆ่าน้องหมาเพื่อนรักที่อยู่ด้วยกันมาหลายปีไปอีก
โอ๊ย บอกไม่ถูก แต่รู้สึกอยากเข้าไปขาคู่ใส่โครอสซักที สงสารไอร่าจัง
:mew2:
-
พระเอกไรฟระ เลวยิ่งกว่าโจรป่าอีก
มันน่าสาปให้ค่อยๆ เน่า แต่ไม่ตายยิ่งนัก
ลูกน้องก็รู้ดีเหลือเกิน -*- ไม่คิดจะชักพาไปทางที่ดีบ้างเหรอ
สงสารไอร่า T^T
-
สงสารเคนนิส ทำไมต้องฆ่ามันด้วย อิเจ้าชายบ้าๆ :beat:
ไอร่าอย่าไปยอมเจ้าชายหื่นกามนะ นิสัยไม่ดี ชิๆ :m16:
แต่สนุกจังเลย อยากอ่านต่อจังค่ะ :impress2:
-
TALK:: มาแค่สองตอนพระเอกโดนด่ากระจาย :a5: แต่สะใจคนแต่งมาก :pigha2:
pannixz :: นึกว่าจะไม่มีคนชอบชื่อเรื่องแล้วนะคะเนี่ย :mew2: ตอนต่อไปรอไม่นานนะคะว่าวันแม่พอดี เฮ่อๆ แต่หนังจากนี้คงหายไปซักเกือบวีคอ่ะค่อยมาต่อใหม่
RoseBullet :: ขาคู่ใส่ไปเลยค่ะ ฆ่ามานนนน(ไม่ใช่แล้ว!!) ส่วนเคนนิสบทมาน้อย เพราะไม่รู้จะให้วิ่งตามนายเอกออกนอกป่าได้ไง เค้าขอโทษนะเคนนิส
fuku :: พระเอกมันเลวค่ะ ดิบเถื่อนสุดๆ :z6: แต่อย่าเกลียดอลันเลยนะคะ คนแต่งชอบอลันมากเลยนะ :mew1:
BeeRY :: ไอร่าไม่ยอมง่ายๆหรอกค่ะแต่แค่ไม่รอดมือโครอสแค่นั้นเอง :o12: ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :pig4:
กดบวกเป็ดให้ทุกคนเลยจ้า
เจอกันวันพรุ่งนี้นะคะ
อย่าลืมบอกรักแม่กันด้วยนะคะ :mew1: :L1:
-
สนุกกกกกก ต่อด่วนนนนน :katai5:
-
สนุกมากค่ะ
สงสารไอร่าาา
ติดตามนะคะ
-
เรื่องน่าสนุก น่าติดตามมากค่าา
:z13: :z13: :z13:
-
ปกติไม่อ่านนิยายแนวนี้ นี่ก็จดๆจ้องๆอยู่นานกว่าจะลองอ่าน (ตามมาจากน้องพี) เพราะต้องอ่านเน้น ๆ ทุกประโยคกลัวงง
แต่คนเขียนก็เขียนได้ดีจัง ไม่งง สนุก แล้วก็น่าติดตามมากเลย
แต่ติดแค่จบตอนนี้ แง :monkeysad: ทำไมต้องให้เคนนิสตายด้วย จะให้ตายจริง ๆ เหรอ
แล้วโครอสก็โหดร้ายเกินไปรึเปล่า ฆ่าสัตว์เป็นว่าเล่น สงสารลูกสิงโตที่เสียแม่ด้วย
อย่างตอนนี้โครอสก็แค่หลงกับความงามของไอร่า แล้วก็อยากเอาชนะเห็นไอร่าเป็นแมวป่าที่ต้องปราบพยศ
แล้วในเมื่อฆ่าเคนนิสตายแบบนี้ ไอร่าจะรักคนแบบนี้ได้ยังไงเป็นเราคงเกลียดเลยแหละ
แต่ก็รอติดตามนะคะ อย่าเศร้าไปกว่านี้เลย แค่เรื่องของไอร่าก็คงต้องเศร้าอีกเยอะอยู่แล้ว :hao5: :pig4:
-
อยากให้เคนนิสแปลงร่างเป็นคนได้จัง
แล้วตามมาหักอกอลัน :hao5:
สาวนพ่อรูปงามนั้นอย่ามายุ่งกับไอร่าแล้วนะ
ชิส์ๆๆ ตัวเองแค่หลงรูปอ่ะ
เข้ามาจิ้มๆ ถูๆ
ปล.ชอบจังยาวแท้ มายาวๆทุกตอนนะฮะ
:L2: :กอด1:
-
ฆ่าเคนนิสทำไมมมมมมม
นิสัยไม่ดี
ไอ้บ้าาาโครอส!!
-
ตกลงพระเอกมันเป็นราชา หรือว่าเป็นโจรเนี่ย
-
CHAPTER 3
" ปล่อยข้านะเจ้าคนชั่ว!"
" กลิ่นเจ้าช่างหอมหวานจริง"
โครอสว่าแล้วเกี่ยวพันเส้นผมนุ่มลื่นเข้ากับปลายนิ้วแล้วประทับจูบ เขามองเจ้าแมวป่าแสนสวยที่บัดนี้หน้าแดงก่ำชวนพิศ แววตาจ้องมองอย่างระวังภัย เห็นทีคำกล่าวของเสด็จพ่อจะเป็นความจริง คนตรงหน้าเขาผิวขาวผุดผาดราวหิมะ มันไม่ได้ดูซีดเซียวอย่างคนไม่เคยเจอแดด ผิวของเจ้าแมวป่าขาวจัดและออกชมพูเรื่อเมื่อเจ้าตัวออกแรง เมื่อก้มดูที่หน้าอกเขาถึงรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายเพราะหน้าอกนั้นราบเรียบไม่รอยนูนของเต้านม คนตรงหน้าช่างงดงามยิ่งกว่าหญิงใดๆที่เขาเคยเจอ
โครอสยิ้มให้เจ้าแมวป่าในอ้อมแขนอย่างพอใจ ไม่เสียเที่ยวจริงๆแมวป่าตัวนี้คุ้มค่ากับการเข้าป่ามาในครั้งนี้พอๆกับการจับสิงโตหิมะได้ โครอสมองริมฝีปากแดงที่คอยตะโกนด่าทอให้เขาปล่อยตัว ดูท่าปากดีๆอย่างนี้คงใช้ผิดวัตถุประสงค์ไปหน่อย ร่างสูงกดจูบที่ริมฝีปากอ่ิมที่กำลังด่าทอเขาเป็นการปิดปาก
ช่างหอมหวานไปทั่วร่างกาย...
ปลายลิ้นชื้นพยายามกวาดต้อนเรียวลิ้นที่หลบหลีก คนข้างใต้เขาคงไม่เคยถูกจูบมาก่อนเพราะตอนนี้เจ้าตัวเริ่มหอบหายใจถี่ ไม่ใช่เพราะรสรักแต่เพราะเจ้าตัวพยายามหายใจทางปากที่ถูกปิดไว้
ด้านไอร่าที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่ทุบทีให้คนชั่วปล่อยตัว เขาจะขาดอากาศหายใจอยู่แล้วคนๆนี้จะฆ่าเขาด้วยจูบรึไง ไอร่าคิดพลางหอบหายใจหนัก เพราะปากที่ถูกประกบอ้าทำให้เจ้าตัวลืมหายใจทางจมูกอันเป็นกลไกตามปกติของร่างกาย จนสุดท้ายเขาทนไม่ไหวต้องเกาะไหล่อีกฝ่ายแน่นแล้วขโมยลมหายใจจากอีกฝ่ายเข้าปอด โครอสปล่อยให้คนด้านล่างขโมยลมหายใจอย่างขบขัน เขาหยุดจูบไปแล้วแต่เจ้าตัวคงยังไม่รู้ถึงได้สูดอากาศจากปากเขาไม่เลิก โครอสยอมให้คนด้านล่างสูดอากาสจนพอใจถึงได้ถอนริมฝีปากออก อีกฝ่ายสูดอากาศหายใจเข้าไปอีกเฮือกใหญ่
" จูบแรกรึไง"
เมื่อได้ยินคำกระเซ้าไอร่าปล่อยมือจากไหล่แล้วหวดฝ่ามือเต็มแรงหมายจะฟาดปากเสียๆนั่นให้หุบลงเสียบ้าง แต่ยังไม่ทันถึงใบหน้าคมเข้มนั่น เขาก็ถูกกดข้อมือตรึงไว้ที่เหนือหัวแทน
" ปล่อยนะ!" ไอร่าขู่ฟ่อแล้วยกอีกมือขึ้นแต่กลายเป็นว่าเขาถูกตรึงข้อมือไว้ทั้งสองข้างด้วยมือเพียงข้างเดียว ไอร่าเริ่มใจไม่ดี คนตรงหน้าจับจ้องใบหน้าเขาไม่วางตาจนเขานึกกลัว คำสาปที่เสด็จแม่มอบไว้ดังก้องอยู่ในหู
" ความงามของเจ้าจะเป็นภัยต่อตัวเจ้าเอง แม้จะมีผู้คนมาหลงรักเจ้าแต่เจ้าจะได้รู้ว่าความทรมานจากการลุ่มหลงนั้นเป็นเช่นไร เจ้าจะต้องตายทั้งเป็นไอร่า และเมื่อวันใดที่เจ้าคิดปลิดชีพตนเอง เจ้าจะพบจุดจบในตะแลงแกงเผาไฟเช่นเดียวกับแม่ของเจ้าและของข้า!"
ความหวาดหวั่นเริ่มฉายออกมาทางดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ไอร่าพยายามเบือนหน้าหนี แต่อีกคนกลับไม่ยอมมือหยาบจับคางเขาไว้แล้วสูดดมที่แก้วนวลสองข้างก่อนจะย้ายไปที่ลำคอ ไอร่าตัวสั่น เขากลัวกับความหลงไหลที่คนชั่วนี้แสดงออกมา
" ปล่อย.. ปล่อยข้าเถอะนะ ถ้าเจ้าอยากได้อะไรก็เอาไป ข้ามีเงินเก็บอยู่ในบ้านไม่มากแต่ถ้าเจ้าอยากได้้เงินก็เอาของไปขาย ข้ามีเนื้อแห้งกับขนสัตว์ ข้าจะไปหยิบมาให้"
" เงินทองไม่ใช่เป้าหมายของข้า" โครอสว่าแล้วจูบปากอิ่มอีกครั้ง แต่อีกคนกลับสะบัดหน้าหลบ
" รึเจ้าอยากให้ข้าขอโทษที่่ให้เจ้านอนหนาว ข้าขอโทษเจ้าก็ได้" ไอร่าเอ่ยอีก แต่ดูท่าทางข้อเสนอนี้จะเรียกรอยยิ้มของอีกฝ่ายแทน
" ข้าไม่อยากได้คำขอโทษแต่ขอเป็นอย่างอื่นได้หรือไม่"
" เจ้าจะเอาอะไร" ไอร่าถามอย่างมีหวัง
" เป็นตัวเจ้าที่ให้ข้ากอดคลายหนาวในคืนนี้ได้หรือไม่"
ไอร่ามองคนด้านบนอย่างไม่เชื่อหูตนเองแต่คนตรงหน้ากลับทิ้งตัวมากกกอดเขาไว้แน่นอย่างแสดงเจตจำนง นิ้วหยาบเริ่มลูบไล้ไปบนผืนผ้าเมื่อมันเจอยอดอกก็เขี่ยไปมาราวอย่างหยอกเย้า ใบหน้าคมที่มีหนวดเคราก้มลงซุดไซร้ไปทั่วใบหน้าเขา จมูกโด่งก็เอาแต่สูดกลิ่นผิวกายเขาเข้าไปราวกับมันเป็นอากาศสำหรับการหายใจ
" อย่านะ! เจ้าตาบอดรึไง ข้าเป็นบุรุษเช่นเดียวกับเจ้านะ!"
" ถ้าเป็นบุรุษที่งามยิ่งกว่าสตรีข้าก็ไม่ถือหรอกนะ"
" หยุดนะ! ถ้าเจ้าต้องการอะไรข้าจะให้ทุกอย่าง"
" ข้าบอกแล้วว่าสิ่งที่ข้าต้องการคือเจ้า"
" เจ้ามันขี้ขลาดที่รังแกคนที่อ่อนแอกว่าแบบนี้!"
คราวนี้โครอสยอมละจากร่างบาง แล้วมองคนที่กล้าตราหน้าหาว่าเขาขี้ขลาด ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงตัดลิ้นมันแล้วเอาไปโยนทิ้ง แต่กับแมวป่าตรงหน้า เขากลับคิดว่ามันเป็นเสียงชวนฟังมากกว่า ตอนนี้เขาปล่อยมือที่กดอีกฝ่ายแล้ว แม้เขาจะออกแรงไม่มากแต่มันก็แดงช้ำเป็นรอยนิ้ว คนตรงหน้าอยู่คนเดียวมาได้ยังไงกลางป่าแบบนี้โดยที่เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน ผิวกายนุ่มนิ่มไม่ต่างจากสตรีที่ประทินผิวมาอย่างดี เมื่อไอร่าเห็นอีกฝ่ายยอมปล่อยตัวก็ชันตัวลุกพลางดูข้อมือตนเองที่แดงไปหมด แต่ยังไม่ทันได้ลุกก็ถูกทาบทับลงมาอีก
" ไหนว่าจะปล่อยข้าไป" ไอร่ากล่าวเสียงขุ่น
" ข้ายังไม่ได้พูกซักคำ" โครอสว่าแล้วดึงคอเสื้ออีกฝ่ายจนมันแยกออกจากกัน เผยให้เห็นไหล่มนนวลเนียนตา แต่ยังไม่ทันได้ก้มลงชิมรสก็ถูกมือนุ่มนิ่มดันหน้าออกห่าง
" ได้โปรด ถ้าท่านเป็นบุรุษจริงก็จงอย่าข่มแหงคนที่อ่อนแอกว่า" ไอร่าขอร้อง คนตรงหน้าต้องการอะไรทำไมเขาจะไม่รู้ เขาเองก็เป็นผู้ชายเช่นเดียวกัน แม้จะไม่เคยผ่านการเสพสังวาสแต่ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้จัก เขาเคยเดินผ่านหอนางโลมมาแล้วและมันเป็นสัญชาติญาณที่เขารับรู้ได้ว่าต้องทำยังไง มันให้ความรู้สึกเหมือนสิ่งที่คนตรงหน้าเขากำลังจะกระทำกับเขา คนตรงหน้ามองเขาอย่างลุ่มหลงพิจารณาเขาไปทั่วตัวก่อนก้มลงกระซิบถอยคำที่ข้างหู
" ถ้าข้าปล่อยเจ้าไป ผู้คนคงตราหน้าว่าข้าไม่ใช่บุรุษ"
" อย่า.. ได้โปรดเถอะ ปล่อยข้าไป ขอร้อง..."
โครอสหัวเราะในลำคอมองแมวป่าตัวน้อยที่บัดนี้นอนตัวสั่น นัยตาสีน้ำตาลเข้มแวววาวสั่นไหวเอ่อคลอไปด้วยความหวาดหวั่น เจ้าไม่รู้รึไงว่าท่าทีอย่างนี้ยิ่งทำให้บุรุษเกิดความต้องการ เขาอยากทำให้ร่างเล็กๆนี่สั่นคลอนไปตามแรงอารมณ์ของเขา อยากเห็นผิวขาวที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ และอยากได้ยินเสียงครางหวานที่ดังลอดออกมาจากลำคอขาวนี้ เร็วเท่าทันความคิดร่างสูงกดจูบที่ริมฝีปากอิ่มทันที เขาสอดแทรกปลายลิ้นควานหาความหวานและก่อนที่จะได้ย้ายไปที่ลำคอขาวอีกฝ่ายก็ดิ้นหนีขลุกขลักพยายามทุบทีเขาให้ออกห่าง แต่แรงที่ส่งมามันช่างน้อยนิดจนน่าขัน
" ถ้าเจ้าหนีไปได้ข้าจะปล่อยเจ้าไปนะคนงาม แต่ถ้าไม่..ค่ำคืนนี้เจ้าคงไม่ได้นอนทั้งคืน"
เมื่อได้ยินเสียงทุ้มกระซิบเจือความขบขัน ไอร่ายิ่งดิ้นรนหมายหลบหนีจากคนชั่วด้านบนให้ได้ แต่ไม่ว่าจะทุบตีเท่าไหร่คนด้านบนก็ไม่เขยื้อนแม้แต่น้อยและมันกลับยิ่งเรียกเสียงหัวเราะขันให้ดังขึ้น ไอร่าเจ็บแค้นในกำลังของน้อยนิดของตนเอง พอหมายจะตบหน้าคนด้านบนให้หยุดหัวเราะ มือหนากลับยึดมือเขาไว้แล้วประทับจูบกลางฝ่ามือ
" ข้าว่าเราเล่นสนุกกันพอแล้ว เจ้าเก็บแรงไว้รับแรงข้าดีกว่านะ คนงาม"
โครอสฉุดร่างเล็กขึ้นมาพาดบ่าแล้วก้าวเดินไปยังตัวบ้านหันหลังให้กับแสงสุดท้ายที่กำลังลับขอบฟ้า เสียงโวยวายดังลั่นตลอดทาง เมื่อเข้ามาถึงห้องนอนเขาวางร่างบางลงบนที่นอนแล้วตามขึ้นทาบทับ
" ขอดูหน่อยแล้วกันว่าใต้ร่มผ้าเจ้าจะขาวเนียนเหมืิอนมือเจ้าหรือไม่"
พูดจบร่างแกร่งก็กระชากเสื้อที่ขวางตาออกทันที ร่างขาวเนียนปรากฎให้เห็นแกสายตา เขาไม่เคยเห็นบุรุษหรือแม้แต่สตรีใดจะมีเรือนร่างขาวเนียนถึงเพียงนี้ ทั่วร่างดูขาวราวหิมะ เมื่อเลื่อนดูยอดอกสีชมพูอมแดง มันยิ่งทำให้เขากระหายอยากทำรอยแดงให้ทั่วผิวขาวๆนี้ มันจะน่าดูซักเพียงใดนะถ้าเขาประทับรอยแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้
ริมฝีปากหนาก้มลงแนบประทับรอยที่ซอกคอ แค่ขบเม้มเบาๆมันก็ขึ้นสีชมพูอ่อนจาง ถ้าเขาลงแรงมากว่านี้ร่างข้างใต้คงแหลกสลาย เขาถูกใจคนตรงหน้ามาก สัตว์ป่าตามคำร่ำลือคือร่างตรงหน้านี้ใช่หรือไม่ ถ้าเขาได้ครอบครองมันจะนำพาความรุ่งเรืองมายังอาณาจักรของเขาสินะ หรือถ้าไม่ใช่.. อย่างน้อยเขาก็ยังได้ของเล่นชิ้นใหม่มาวางไว้ในห้องนอน ของสวยงามเช่นนี้หากปล่อยไว้โดยไม่แตะต้อง เขาคงกลายเป็นไอ้โง่ที่ปล่อยให้ผู้อื่นมาฉกฉวยไป
" อย่า.. ได้โปรด..เมตตาข้าเถอะ" ร่างบางเอ่ยเสียงสั่น ดวงตาเว้าวอนขอความเห็นใจ
" ข้าจะเมตตาเจ้าแน่นอน..คนงาม" ข้าจะมอบความเมตตาให้เจ้าได้จดจำไปจนชั่วชีวิต ว่าคืนนี้เจ้าเป็นของข้าโครอส อาเบล ไฮพีเรีย กษัตริย์แห่งแฮริออส
ร่างแกร่งปลดอาภรณ์ตนเองเผยร่างกำยำที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี เขาทาบทับร่างบางแล้วบรรจงจูบและลูบโลมร่างตรงหน้าอย่างแผ่วเบานุ่มนวล แต่สำหรับคนที่มือจับดาบและต่อสู้มาตลอดชีวิต ความอ่อนโยนที่ว่ากลับกลายเป็นความรุนแรงของใครอีกคน ไอร่าดิ้นหนีมือหยาบที่ลูบไปทั่วตัวเขาอย่างนึกรังเกียจ น่าขยะแขยง ทั้งที่เป็นบุรุษเหมือนกันแต่คนตรงหน้ากลับกระทำอย่างกับเขาเป็นหญิงงามเมือง ใช้กำลังข่มแหงรังแกเขาอย่างหน้าไม่อาย
" ท่านมันไม่ใช่นักรบ ท่านรังแกคนที่อ่อนแอกว่าได้ยังไง" ไอร่าเริ่มสะอื้นไห้เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่คิดจะปล่อยตนไปจริงๆ
" กับเจ้า..ข้าอาจไม่ใช่นักรบแต่คงเป็นนักรัก"
โครอสคิดว่าเสียงหวานๆอย่างนี้มันน่าจะเปล่งเสียงครางมากกว่าคำพูดกล่าวหาแบบนี้ เขาก้มขบกัดหน้าอกอีกฝ่าย ดูดดึงจนมันแดงช้ำหวังเรียกเสียงครางให้ดังขึ้น แม้มันจะเป็นเสียงครางปนสะอื้นแต่ก็ยังน่าฟัง ริมฝีปากหนาย้ายไปที่หน้าอกอีกข้างดูดดึงและลงปลายลิ้นขยี้แรงๆ จนคนข้างใต้สะดุ้งเฮือก มือเล็กสองข้างพยายามผลักหัวเขาออกอย่างไม่ยอมแพ้ เสียงสะอื้นดังไม่ขาดสาย ปากพร่ำขอร้องให้เขาปล่อยตัว โครอสลากลิ้นยาวไปถึงหน้าท้อง ยิ่งเรียกเสียงกรีดร้องจากอีกฝ่าย..มันช่างหวานลิ้นนัก ไอร่ารู้สึกหวาดกลัวจับใจเมื่อมือหยาบดึงกางเกงเขาออกแล้วจับขาเขาแยกจากกันก่อนจะบดเบียดส่วนล่างลงมาอย่างกระหาย ยิ่งเมื่อรู้สึกถึงปลายนิ้วที่วนเวียนที่ช่องทางด้านหลัง เขายิ่งหวาดกลัว ไม่..
" อย่า.. อย่า.. โอ๊ยย!!!"
ไอร่ากรีดร้องทันทีเมื่อนิ้วกร้านกดเข้าไปที่ช่องทางด้านล่าง นิ้วนั้นหมุนวนไปทั่วช่องทางคับแคบเพื่อขยับขยาย จนเมื่ออีกฝ่ายพอใจก็กดแทรกนิ้วเพิ่ม ปลายนิ้วนั้นขยับเข้าออกช้าเร็วสลับกัน ไอร่าขาสั่นเรี่ยวแรงเหมือนถูกสูบหาย เขาได้แต่นอนนิ่งหวังว่ามันจะจบลงซักที ความหวังของไอร่าเป็นจริงในเวลาไม่นานเมื่ออีกฝ่ายยอมถอนนิ้วออก แล้วยกตัวขึ้นมาจูบเขา
" ผ่อนคลายหน่อยนะคนงาม ข้าไม่อยากให้เจ้าเจ็บตัวมากนัก"
โครอสว่าแล้วกดแทรกกายเข้าไป ร่างเล็กกระตุกด้วยความเจ็บปวดน้ำตาใสไหลรินออกมาไม่หยุด แม้โครอสจะพยายามห้ามใจแล้วว่าจะถนอมคนตรงหน้า แต่ความคับแน่นที่ได้รับทำให้เขาห้ามใจไม่ได้จนต้องกระแทกกายเข้าไปสุดตัว โครอสรู้สึกได้ถึงของเหลวหนืดที่ไหลออกมา อีกฝ่ายคงเลือดออกแต่เขาทนอดใจไม่ไหวแล้ว ความร้อนรุ่มที่ห่อหุ้มเขาไว้กระตุ้นให้เขาขยับตัวเพื่อผลักดันความต้องการตามสัญชาตญาณให้ไปถึงปลายทาง โครอสกระแทกกายเข้าไปอย่างรุนแรงหวังอยากได้รับความลึกล้ำที่มากขึ้น เขาอยากได้อีก.. เขาต้องการมากกว่านี้.. และเขาต้องได้ทุกอย่างที่เขาต้องการ โครอสขยับกายไม่ยั้งพลางขบเม้มสร้างรอยไปทั่วผิวขาวๆโดยไม่สนใจเสียงครวญครางด้วยเจ็บปวดของอีกฝ่าย เขาขยับกายอยู่นานและปลดปล่อยออกมาในที่สุด ช่องทางคับแคบขับดันน้ำขาวขุ่นปนเลือดสีแดงสดออกมา
โครอสถอนกายออกแล้วกดตัวลงไปจนสุดอีกครั้ง ไอร่าสะดุ้งเฮือกทุกครั้งที่อีกฝ่ายขยับตัว ความเจ็บปวดที่ได้รับมันมากมายจนชา เขาไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน แม้แต่ตอนที่โดนขับไล่อย่างโหดร้ายก็ไม่เคยได้แผลอะไรเลย ไอร่ากรีดร้องเสียงหนัก พยายามอ้อนวอนให้คนด้านบนหยุดเสียที แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมหยุด ซ้ำยังพลิกตัวเขาขึ้นด้านบนประคองสะโพกของเขาแน่นไว้แล้วดันมันให้เข้าไปแนบชิดสะโพกอีกฝ่าย ก่อนที่ด้านล่างเองก็สวนกระแทกเข้ามาเช่นกัน
" ดีมากคนงาม เจ้าทำให้ข้าสุขสมใจทีเดียว"
โครอสพูดเสียงพร่าแล้วจูบซับน้ำตาที่ไหลริน คนตรงหน้าช่างมอบความสุขให้เขาได้อย่างคาดไม่ถึง ช่องทางอุ่นแคบรัดรึงรอบเขาไว้แนบแน่น มันตอบรับเขาในทุกสัมผัสที่เขาขยับกาย ยิ่งเขากระแทกกายแรงเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ยิ่งตอดรัดเขาแรงขึ้นเท่านั้น โครอสขยับกายท่านั้นอยู่พักใหญ่ เมื่อใกล้ถึงปลายทางเขาพลิกตัวอีกฝ่ายลงแล้วกดสะโพกแรงๆซ้ำๆ เรียกเสียงครางพร่าด้วยความเจ็บปวดปนเสียวกระสันออกมาจากลำคอขาวได้ โครอสกระแทกกายอย่างรุนแรงอีกไม่นานก็ปลดปล่อยออกมา คนข้างใต้ครางสะอื้นผะแผ่วราวกับใกล้หมดลม เขาถอนตัวออกจับร่างคนงามพลิกคว่ำแล้วกดแนบสะโพกเข้าไปอีกครั้ง แมวป่าของเขาครางพร่าตัวสั่น มือกำผ้าปูเตียงแน่นพลางขยับกายหมายหลบหนี เขากดไหล่ขาวที่บัดนี้มีรอยสีแดงเต็มไปหมดและกักขังคนตรงหน้าให้อยู่ใต้ร่าง เขาถอนสะโพกออกมาจนเกือบหลุด ก่อนกดเข้าไปแรงๆอีกครั้ง
" อ๊าาา!!! ได้โปรด พอทีเถอะ.."
เสียงครางรัญจวนน่าฟังทำให้โครอสอดที่จะขยับกายเข้าไปอีกแรงๆไม่ได้ เขาอยากได้ยินเสียงนี้อีก
" ร้องให้ข้าฟังอีกสิคนงาม ข้าชอบฟังเสียงครวญครางของเจ้า"
โครอสว่าแล้วกระแทกกายเข้าไปอีกครั้ง.. อีกครั้ง.. และอีกครั้ง แม้ว่าร่างข้างใต้จะร้องครางจนเสียงแหบและสลบไปแล้วแต่เขายังต้องการอีกเขาขยับกายไม่หยุดและปลดปล่อยนับครั้งไม่ถ้วน จวบจนใกล้เช้าเขาถึงได้ยอมถอนตัวออกแล้วประคองกอดร่างบางไว้อย่างหวงแหน
" เจ้าเป็นสมบัติของข้าแล้ว เจ้าแมวป่า"
.
.
.
ไอร่าตื่นขึ้นมาอีกทีในตอนสาย แสงยามสายตกกระทบเปลือกตาทำให้เขาต้องฝืนลืมตา ร่างกายปวดร้าวไปหมดแถมรู้สึกร้อนรุ่มราวกับจับไข้ ไอร่าคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เขาอดที่จะหลั่งน้ำตาออกมาไม่ได้และเมื่อกวาดตามองรอบห้องก็ไม่พบผู้ใดอีก ดีแล้ว.. เขาจะคิดว่ามันเป็นฝันร้ายช่วงตื่นหนึ่ง ไอร่าขยับกายหวังจะไปล้างตัว ความเหนียวเหนอะที่ด้านล่างทำให้เขารู้สึกอยากอาเจียน แต่กลับขยับตัวไม่ได้ดั่งใจแค่เขาจะลุกยืนก็ต้องทรุดฮวบลงที่พื้น ปากบางเม้มอย่างอดสูในร่างกายของตนเองพยายามจะลุกขึ้นมาแต่ก็ต้องล้มไปอีก
" ข้ากำลังจะเข้ามาปลุก เราคงต้องรีบเดินทางข้าไม่อยากให้เจ้าค้างกลางป่า"
โครอสเดินเข้ามาอุ้มร่างบางที่นั่งอยู่ที่พื้น เขาอุ้มอีกฝ่ายเข้าไปในห้องอาบน้ำตักวักน้ำรดตัวโดยไม่สนใจเสียงร้องท้วง มือหยาบกวาดล้างคราบต่างๆจนหมดอย่างรวดเร็ว เมื่อเสร็จสิ้นก็อุ้มร่างที่สั่นเทาเข้าห้อง
" เจ้าจะแต่งตัวเองหรือให้ข้าจัดการให้"
" ออกไป.. ไปให้พ้น! เจ้าจะกลับมาทำไม ในเมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็ไปซะ! " ไอร่าสะอื้นฮักตะโกนเสียงแหบ คนผู้นี้จะกลับมาทำไม ในเมื่อได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้วก็ควรไปซะ ทิ้งเขาให้อยู่กับความเจ็บปวดอย่างเดียวดายก็พอ
" ข้าจะทำตามที่เจ้าบอกทุกอย่าง ยกเว้นแต่เพียงการอยู่ห่างจากเจ้าเท่านั้น ข้าจะพาเจ้าไปยังปราสาทของข้าที่นั่นเจ้าจะไม่ลำบากเหมือนอย่างที่นี่"
คำว่าพาออกไป ทำให้ไอร่าหวาดหวั่น ที่เขาต้องหนีมาอยู่ในป่าก็เพื่อหลบหลีกชะตากรรมที่ถูกสาปไว้ ถ้าเขาออกไปความทรมานที่เขาจะได้รับคงมากกว่านี้ร้อยพันเท่า
" ได้โปรด เจ้าจงไปซะแล้วอย่าได้กลับมาอีก ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น"
โครอสมองภาพตรงหน้าอย่างอดสงสัยไม่ได้ เขาจะไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะร่ำไห้ทำไม ในเมื่อเขาสามรถมอบทุกอย่างที่อีกฝ่ายต้องการได้หรืออีกฝ่ายไม่มั่นใจว่าเขาจะมอบทุกอย่างไม่ได้อย่างที่ปากพูด
" ข้าคือโครอส อาเบล ไฮพีเรีย กษัตริย์แห่งแฮริออส ผู้ครอบครองดินแดนทางทิศตะวันออกและทิศใต้ เจ้าไม่ต้องกังวลว่าข้าจะทำอย่างที่พูดไม่ได้"
" ได้โปรด.. อย่าพาข้าออกไปจากที่นี่ ให้ข้าได้อยู่ที่นี่เถอะ ได้โปรดปล่อยให้ข้าอยู่ที่นี่จนตายเถอะนะ" ไอร่าร่ำไห้ปานจะขาดใจไม่สนใจคำพูดของอีกคน เขาหวาดกลัวการออกนอกป่าผืนนี้ ผืนป่าที่ท่านลุงลงมนตราปกป้องคุ้มครองเขาไว้ด้วยชีวิต
" ยกโทษให้ข้าที่ต้องปฏิเสธเจ้านะคนงาม แต่งตัวซะข้าจะไปเตรียมม้า" โครอสตอบแล้วมอบจูบลึกล้ำให้อีกฝ่าย แต่คนตรงหน้ากลับสะบัดหนีทิ้งแล้วเกาะกุมมือเขาอ้อนวอนให้ปล่อยตนไว้กลางป่าด้วยความหวาดกลัวจนเขารู้สึกได้
" ไม่ว่าเจ้าหวาดหวั่นสิ่งใด ข้าสาบานว่าจะปกป้องเจ้า"
" เจ้าไม่เข้าใจ.. ได้โปรดเถอะ ปล่อยข้าทิ้งไว้ที่นี่"
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมไปแต่โดยดี โครอสจึงจัดแจงหยิบฉวยเสื้อผ้าในหีบของเจ้าของห้องอย่างถือวิสาสะแล้วบังคับใส่จนเสร็จจากนั้นจึงปลดผ้าคลุมของตนเองออกมาคลุมร่างบางไว้แล้วอุ้มอีกฝ่ายออกมาจากห้อง ปากสั่งการลูกน้องคนสนิทให้ตระเตรียมม้าและเสบียงอาหารที่หาได้จากในบ้าน ร่างเล็กบนตักเขาดิ้นหนีและทุบตีอยากหนีกลับเข้าบ้านจนเขาอ่อนใจ จนจำเป็นต้องใช้ไม้แข็งกดต้นคออีกฝ่ายให้สลบไป ไม่งั้นแมวป่าของเขาคงได้ร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้งแน่
" กระหม่อมว่าที่เขาไม่อยากออกจากป่าคงมีเหตุผล ท่านน่าจะถามให้กระจ่างก่อนพาเขากลับไป ที่ตรงนี้มีมนตราปกป้องแม้จะทำอะไรท่านไม่ได้แต่มันต้องมีเหตุที่ทำให้เขาจำต้องอยู่ที่นี่เป็นแน่"
" ข้าตัดสินใจแล้วอลัน ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะพาเขาไป ข้าไม่เชื่อว่าจะมีสิ่งใดใดที่ไม่อาจแก้ได้ต่อให้เป็นมนตราที่แข็งแกร่งที่สุดเราก็ยังมีพ่อมดทั้งเจ็ดคอยช่วยเหลือ"
เมื่อได้ยินผู้เป็นนายตัดสินใจแล้ว เขาที่เป็นบ่าวจะขัดอะไรได้ จำต้องเก็บงำความกังวลเอาไว้แล้วรีบทำงานตามที่ได้รับมอบหมายจนเสร็จ แล้วจูงม้ามาให้ผู้เป็นนายขึ้นขี่ นายของเขาคงถูกใจคนผู้นี้มากทีเดียวแม้ตอนขึ้นม้ายังไม่ยอมปล่อยตัวให้เขาช่วยอุ้ม หวังว่าคนผู้นี้คงไม่นำความยุ่งยากมาให้นายเหนือหัวเขาหรอกนะ
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ทั้งคู่ก็ควบม้าออกจากโพรงเขา และต้องแวะพักให้น้ำแก่ม้าบ้าง แต่ต่อให้รีบเร่งเพียงใดก็ไม่สามารถออกจากป่าได้ก่อนพลบค่ำเพราะมีสัตว์ป่ามากมายขวางทางเอาไว้ จนใกล้ค่ำเหล่าสัตว์ป่าจึงยอมล่าถอยออกไปบ้าง ฝ่ายทหารคนสนิทจึงเอ่ยปากแนะนำให้พักข้างริมธารก่อน โครอสเองก็เห็นว่าเย็นมากแล้วจึงตัดสินใจพักก่อนเพราะร่างบางที่เขาอุ้มมายังหลับไม่ฟื้นแม้ว่าเขาจะลงแรงฟาดฟันสัตว์ป่าเสียงดังแค่ไหนก็ตาม คงเพราะเจ้าตัวจับไข้...เขาคงต้องปลุกมาหาอะไรรองท้องหน่อย เมื่ออลันก่อไฟและเตรียมอาหารเสร็จโครอสก็ปลุกร่างบางที่นอนอยู่ ไอร่าลืมตาช้าๆกระพริบตาขับไล่ความง่วงงุน เมื่อเห็นว่าใครอยู่ตรงหน้าก็ดิ้นหนีทันที
" อย่าดิ้นสิ เกิดตกไปจะเจ็บตัวเปล่าๆ"
โครอสว่าแล้วกระชับอ้อมกอดแน่นก่อนจะฉวยโอกาสท่่ีแก้มนวลข้างหนึ่ง เขารอจนอีกฝ่ายดิ้นจนพอใจก็ชักชวนอีกฝ่ายให้ทานอาหาร แต่คนตรงหน้าช่างดื้อดึงเอาแต่เม้มปากแล้วทานเพียงแค่น้ำเปล่าและซุปร้อนนิดหน่อยก็หลับไปอีก เมื่อเห็นอีกฝ่ายหลับไปแล้วโครอสจึงจัดแจงให้อีกฝ่ายนอนดีๆ ส่วนตัวเองก็นอนกอดเคียงข้างกัน
กลางดึกเมื่อดวงจันทร์ลอยสู่กลางฟ้า ไอร่าลืมตาเหลือบมองรอบๆ คนข้างตัวเขาหลับไปแล้ว ส่วนอีกคนไม่รู้ไปไหน ไอร่าขยับตัวช้าๆลุกเดินไปที่ม้าที่ผูกเอาไว้ใกล้ริมน้ำ ไอร่าเดินเสียงเบาปลอบขวัญม้าทั้งสองแล้วปลดเชือกล่ามออกก่อนขึ้นม้ากระตุ้นให้ม้าวิ่งกลับไปทางเดิม ม้าสองตัววิ่งคู่กันไปตามที่ถูกฝึก เมื่อวิ่งไปซักระยะไอร่าทิ้งม้าและเดินไปอีกทางตามทิศตะวันออกเฉียงเหนือดินแดนของอีกฝ่ายและพี่ชายที่ออกตามล่าเขา ไอร่าไม่คิดจะกลับบ้านเพราะอีกฝ่ายรู้จักบ้านเขาแล้ว ถ้าฝ่ายนั้นอยากตามตื้อก็คงกลับไปที่นั่น ไอร่าคงต้องหาถ้ำอยู่ไปก่อนแล้วหาที่ซ่อนตัวใหม่ให้ไกลห่างจากผู้คนและอยู่คนเดียวอีกครั้ง
ร่างบางเดินตามดวงดาวและแสงจันทร์ พยายามเดินเลียบลำธารแต่ไม่ใกล้มากนัก เขาเดินไปทางตะวันออกเฉียงเหนือเรื่อยๆอย่างอ่อนแรงและเหนื่อยล้า ในที่สุดเขาก็ถึงถ้ำเล็กๆจนได้ ไอร่าไม่กลัวสัตว์ป่าหรืองูพิษไม่เคยมีสัตว์ตัวใดทำร้ายเขา สิ่งที่จะทำร้ายเขาได้มีเพียงมนุษย์เท่านั้น ไอร่าซุกตัวกับผนังถ้ำด้วยความอ่อนเพลีย ตื่นมาเขาคงต้องหาที่หลบซ่อนที่ใหม่
.
.
.
ด้านโครอส เขาตื่นมาตั้งแต่ที่คนข้างๆขยับตัวแล้ว แต่อยากรู้ว่าคนๆนี้จะหลบหนีเขาไปอย่างไรมากกว่า น่าแปลกที่ม้าสองตัวของเขากลับเชื่อฟังร่างบางอย่างว่าง่าย มันไม่ส่งเสียงร้องเลยซักนิด แถมยอมให้อีกฝ่ายขึ้นขี่แต่โดยดีก่อนจะเดินไปตามทางเดินเก่าที่จากมา..คงตรงกลับบ้าน โครอสคิด ถ้าอีกฝ่ายคิดง่ายๆแบบนั้นคงน่าเบื่อแย่แต่ก็ดีจะได้จับกลับมาง่ายหน่อย โครอสนั่งรอพลางสุมไฟ ไม่นานอลันก็เดินกลับมาพร้อมม้าทั้งสองตัว
" เขาทิ้งม้าไว้กลางทางเดิมที่กลับบ้าน แล้วเดินเลียบลำธารไปทางตะวันออกเฉียงเหนือแทน"
โครอสรับฟังแล้วยกยิ้มเล็กน้อย ถ้าเป็นคนอื่นคงวิ่งไปทางทิศเหนือไม่ก็ตะวันตกให้ไกลจากอีกฝ่าย แต่คิดจะอยู่ใกล้ถิ่นศัตรูสินะ ที่ๆปลอดภัยที่สุดคือที่ๆอันตรายที่สุด
โครอสหัวเราะอย่างพอใจไม่น่าเชื่อว่าคนที่อยู่กลางป่าจะคิดได้แบบนี้ คนงามของเขาคงต้องมีคนคอยสั่งสอนมาก่อนแน่ และลักษณะเจ้าตัวเองก็รู้ได้ว่าคงไม่ใช่ชาวบ้านทั่วไป อาจเป็นลูกกษัตริย์แดนเหนือที่หลบหนีมาจากสงครามล้มบัลลังค์ครั้งก่อนหรืออาจจะเป็นเชลยข้ามแดนก็ได้ เอาเถอะไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีที่มาอย่างไร แต่ต่อไปนี้แมวป่าของเขาจะอยู่ในฐานะคู่นอนที่จะอยู่บนเตียงรอเขาตลอดไป
โครอสลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขากระตุ้นม้าให้ออกเดินไปตามลำธารทางทิศตะวันออก เขาปล่อยม้าให้เดินไปเรื่อยๆไม่เร่งรีบ จนตะวันใกล้ขึ้นเหนือยอดเขา เขาเจอถ้ำเล็กๆไม่ไกลจากลำธารมาก เห็นแมวป่าของตนขดตัวซุกอยู่กับผ้าคลุมของเขา ผ้าคลุมสีน้ำเงินเข้มดูตัดกับผิวขาวจนยิ่งขับให้ใบหน้าหวานชวนมองยิ่งขึ้น..แต่มันคงน่ามองกว่านี้ถ้าเป็นสีแดง โครอสลงจากม้าอย่างเงียบเชียบ ก่อนเข้าไปกอดแมวป่า เวลานอนช่างไม่ต่างจากแมวน้อย..ช่างว่าง่ายนัก
อลันเห็นคนเป็นนายกอดร่างเล็กก็ถอนหายใจ เจ้านายของเขาคงหลงคนตรงหน้ามากแล้วละมั้ง เล่นกอดไม่ปล่อยขนาดนี้ เขาเลยได้แต่เดินตรวจตรารอบๆป้องกันระวังภัยให้เจ้านายยามพักผ่อนกับแมวป่าตัวโปรดตัวใหม่ กลับเข้าปราสาทคราวนี้เขาคงได้ยินเสียงโวยวายจากปราสาทฝั่งตะวันตกเป็นแน่ คิดแล้วปวดหัวแต่นายของเขาคงจัดการได้ล่ะนะ
-
>> ต่อ <<
ความร้อนจากพิษไข้ทำให้ไอร่ารู้สึกกระสับกระส่ายจนต้องขยับตัวตื่น
" ...อยู่นิ่งๆสิเจ้าแมวป่า" เสียงทุ้มกึ่งง่วงงุงดังขึ้นที่ข้างหู ไอร่ารีบผลักคนที่กอดตนออก แต่ยังไม่ทันได้ร้องบอกให้คนชั่วปล่อยตัว ไอร่าก็ไอเสียงแห้งออกมาก่อน
ตอนนี้คอของไอร่าเจ็บไปหมด มันทั้งเจ็บและแห้งผาก และยิ่งเขาไอมากเท่าไหร่อาการเจ็บคอก็ยิ่งมากขึ้น ร่างบางไอจนตัวโยนทำให้โครอสที่กอดอีกฝ่ายอยู่ต้องยื่นน้ำส่งไปให้ แต่ไอร่ากลับปัดมันทิ้งแล้วไอจนตัวโยนอยู่พักใหญ่กว่าจะหยุดลงได้
" ตัวเจ้าร้อนอย่างกับไฟ ข้าจะพาเจ้ากลับปราสาทแล้วตามแพทย์หลวงมารักษาให้" โครอสกล่าวแล้วทาบฝ่ามือบนใบหน้างาม ที่บัดนี้แดงก่ำด้วยพิษไข้
" ข้า.. ไม่ไป.. "
" อลันเจ้ากลับปราสาทไปก่อน แล้วสั่งให้แพทย์หลวงรอข้าที่ห้องนอนใหญ่" โครอสสั่งการทหารคนสนิทที่พอได้รับคำสั่งก็ขึ้นม้าแล้วตรงกลับปราสาททันที
" ข้าไม่ไป.. เจ้าจะกลับปราสาทก็กลับไปคนเดียว" เสียงของไอร่าแหบแห้ง แค่พูดไม่กี่คำเขาก็เจ็บคอจนไม่อยากพูดอะไรอีก
โครอสไม่สนใจอาการดื้อเพ่งของเจ้าแมวป่า เขาชินแล้วกับนิสัยของสัตว์จำพวกแมวที่หยิ่งทะนงและดื้อรั้น โครอสรวบเอวผอมบางของอีกฝ่ายเข้ามาแล้วประกบจูบ เขาจูบอย่างละเมียดละไมเพื่อลิ้มชิมรส ริมฝีปากหนาขบเม้มริมฝีปากที่แห้งผากทั้งบนและล่างจนชุ่มช่ำ เจ้าแมวป่วยที่บัดนี้แรงน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย พยายามร้องท้วงแต่เสียงที่ออกมามีเพียงเสียงลมเท่านั้น
" ถ้าเจ้ายังดื้อดึง ข้าจะทำให้เจ้าได้เห็นว่าข้าปราบพยศแมวป่าอย่างไร เจ้าคงจำค่ำคืนที่ผ่านมาของเราได้ใช่หรือไม่" โครอสกระซิบข้างหูเมื่อถอนริมฝีปากออก
ไอร่าเม้มปากแน่น ถ้าเขาต้องออกไปอยู่กับคนชั่วผู้นี้ สู้เขาจบชีวิตลงที่ป่าแห่งนี้เสียยังจะดีกว่า มันคงดีกว่าการที่เขาต้องไปเผชิญหน้ากับผู้คนที่อยู่นอกป่าและเสี่ยงต่อการตามล่าของไอเรสที่มันคงนำความทรมานมาให้เขายิ่งกว่า
" ..ข้าอยากกลับไปเอาของที่บ้าน มันเป็นของดูต่างหน้าของมารดาข้า"
" ถ้าเป็นดาบสั้นของเจ้า ข้านำมันมาแล้ว ข้าจะพาเจ้าขึ้นม้านะคนงาม"
โครอสยื่นดาบสั้นหมายจะส่งดาบคืนสู่เจ้าของ แต่ดาบสั้นยังไม่ทันยื่นถึงมือผู้เป็นนาย เขากลับเห็นประกายตาสีน้ำตาลคู่งามสั่นไหวและฉายแววมุ่งมั่นบางอย่าง โครอสเก็บดาบเข้าเอวและบดขยี้จูบจูบอย่างรุนแรงจนไอร่าตั้งตัวไม่ทัน
" อื้อ!!!"
โครอสจูบอย่างหนักหน่วงและรุนแรง จนปากเล็กๆนั้นเลือดออกซิบ เขาจูบอย่างรุนแรงดิบเถื่อน มันไม่ได้เป็นจุมพิตที่เต็มไปด้วยเสน่หาอย่างเมื่อครู่ แต่จูบนี้เป็นการสั่งสอนคนตรงหน้าว่าอย่าได้คิดหนีจากเขาเป็นอันขาด
" เจ้าจงอย่าได้คิดว่าความตายเป็นการแก้ปัญหาของเจ้า หากเจ้าคิดทำสิ่งใดกับร่างกายนี้ ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าการตายทั้งเป็นนั้นทรมานมากเพียงใด"
ดวงตาสีเทาฉายกระกายวาวโรจน์ด้วยความโกรธ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเจ้าแมวป่าคิดอะไร มีสตรีหลายคนที่ถูกบังคับส่งตัวมา บางคนเป็นเจ้าหญิงที่ส่งมาเพื่อเป็นเครื่องมือทางการเมือง บางคนเป็นของบรรณาการที่ถูกส่งมาบำเรอเขา คนที่ทนอยู่อย่างทนทุกข์ไม่ได้ก็จบชีวิตตัวเองลงด้วยการฆ่าตัวตาย ซึ่งโครอสไม่ใส่ใจสตรีเหล่านั้น เขายังมีสตรีอีกมากมายที่เต็มใจรอคอยอยู่ที่ปราสาทฝั่งตะวันตก และมีสตรีอีกมากมายที่พร้อมจะเข้ามาหาเขาเสมอ แต่กับคนตรงหน้าเขาจะไม่ยอมให้ความตายมาพรากอีกฝ่ายไปเด็ดขาด ต่อให้เป็นเจ้าเองก็ไม่มีสิทธิที่จะทำร้ายสมบัติของเขา
โครอสดึงกระชากเสื้อของอีกฝ่ายออก ผิวกายขาวเนียนบัดนี้มีรอยแดงมากมายจากการทำรักเมื่อคืนวานเผยให้เห็นออกมา โครอสขบกัดต้นคอขาวเต็มแรงจนเลือดออก
" ร่างกายนี้เป็นของข้าและมีเพียงข้าเท่านั้นที่จะสามารถทำให้มันเป็นรอยได้" โครอสกระชากเสียงใส่ก่อนจะย้ายไปขบกัดที่อื่นต่อจนผิวขาวบอบบางห้อเลือด
ในที่สุดมือหนาก็ดึงรั้งกางเกงของอีกฝ่ายออกตามด้วยเสื้อผ้าของตนเองก่อนสวนกายเข้าไปในช่องทางคับแคบอย่างรุนแรงโดยไม่มีการเตรียมการทั้งๆที่นั่งอยู่ โครอสพักหลังกับผนังถ้ำแล้วยกสะโพกกลมให้ขยับขึ้นลงตามแรงกระแทกจากตัวเขา ไอร่าเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ปากบางเม้มแน่นอย่างข่มกลั้นเสียงจากความเจ็บปวดที่กำลังได้รับ คนผู้นี้เห็นเขาเป็นอะไรกัน เป็นเพียงสมบัติไร้ชีวิตที่จะใช้กระทำสิ่งใดก็ได้หรืออย่างไร ร่างบางพยายามสะกดกลั้นน้ำตาเขาจะไม่ร่ำไห้ให้กับคนชั่วช้าแบบนี้ แต่ยิ่งเขาอดกลั้นอีกฝ่ายกลับยิ่งรุนแรงจนเขาต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
" จำไว้ให้ดีนะคนงาม ถ้าเจ้าคิดทำร้ายตนเอง ข้าจะทำให้เจ้าเจ็บปวดมากกว่านี้!"
โครอสขู่คำรามแล้วผลักร่างบางให้นอนลงก่อนขยับกายอย่างรุนแรงหมายจะทำให้คนตรงหน้าจดจำความเจ็บปวดนี้ไว้ ร่างแกร่งขยับกายอยู่นานจนเมื่อถึงจุดสิ้นสุด เขาสวนกายอย่างรุนแรงจนร่างบางต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาปิดปากได้รูปนั่นด้วยปากตนเองก่อนปลดปล่อยออกมาในที่สุดท่ามกลางเสียงครางกรีดร้องในลำคอ โครอสถอนกายออกก่อนนำเสื้อของอีกฝ่ายเช็ดคราบขาวขุ่นปนเลือดสดที่ไหลออกมาไม่หยุดอย่างลวกๆ ก่อนจัดแจงสวมสวมผ้าของตนเองแล้วคลุมผ้าให้ร่างบางที่บัดนี้นอนร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีเสียง
โครอสช้อนร่างเจ้าแมวป่าขึ้นม้าแล้วควบม้ากลับปราสาท ด้วยความโมโหที่บังตาทำให้เขาไม่ใส่ใจความเจ็บปวดของอีกฝ่าย ไอร่าที่ตอนนี้เจ็บปวดร่างกายไปทั่วราวกับร่างกายจะแตกสลาย แผลที่คอเขาเลือดหยุดไหลไปแล้วแต่มันก็ยังปวดหนึบ ร่างกายทั่วทั้งตัวร้อนรุ่มด้วยด้วยพิษไข้ หนำซ้ำด้านล่างก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นจากแผลเก่าที่ยังไม่หายดีแต่กลับเป็นแผลฉีกขาดมากขึ้นไปอีก
ไอร่าพยายามฝืนลืมตาตื่นทั้งที่ร่างกายกำลังประท้วงให้สลบไปเพื่อหนีจากความเจ็บปวด แต่ตอนนี้เขาออกมานอกชายป่าแล้ว ทั้งท่านลุงและท่านป้ากำชับหนักหนาว่าอย่าค้างแรมนอกป่า เพราะมนตราของไอเรสจะสูงขึ้นยามอาทิตย์ตกดิน การค้างแรมนอกป่าอาจสุ่มเสี่ยงต่อการถูกตามหาจนพบ ไอร่าพยายามจิกแขนตนเองแต่เขาก็เริ่มล้าจนแทบจะฝืนร่างกายต่อไปไม่ไหว ทำให้ภาพตรงหน้าเริ่มพล่าเลือนสติเขากำลังจะหลุด...
โครอสควบมาออกจากป่าโดยไม่มีการหยุดพักและขี่ผ่าฝูงชนจนแตกกระเจิง บางคนที่เก็บข้าวของหลบไม่ทันก็ได้แต่ทิ้งของไว้แล้วกระโจนหลบเข้าข้างทาง แต่ก็ไม่มีใครกล้าก่นด่าเพราะเพียงแค่เห็นผ้าคลุมสีน้ำเงิมเข้มอันเป็นสัญลักษณ์ของกษัตริย์แดนตะวันออกที่ดุร้ายเอาแต่ใจ แต่ละคนก็หุบปากเงียบ แต่แม้ว่ากษัตริย์ของพวกตนจะเอาแต่ใจไปบ้างแต่การบริหารประเทศก็เป็นไปด้วยดี และถึงแม้พระองค์จะปกครองประชาชนด้วยความเฉียบขาด แต่ก็เป็นองค์กษัตริย์ที่เอาใจใส่ประชาชนมากกว่าจะเห็นแก่เหล่าขุนนางที่เอาแต่ฉ้อราษฎร์บังหลวงไปวันๆ ดังนั้นการที่พระองค์มีนิสัยเยี่ยงนี้ประชาชนก็ยอมที่จะเอาหูไปนาเอาตาไปไร่บ้างก็ย่อมได้
ฝ่ายโครอสที่ควบตะบึงม้าจนมาถึงปราสาทก็ลงจากหลังม้า พร้อมอุ้มคนในอ้อมกอดเดินผ่านสายตาสอดรู้สอดเห็นของเหล่าข้าราชบริพารอย่างไม่สนใจ แม้แต่องค์ราชินีเองที่รอรับเสด็จพระองค์ที่เพิ่งกลับมาจากการประพาสป่ามนตรา
พระนางนิมมาซินี มองพระสวามีพระองค์อุ้มคนในอ้อมพระกรเดินผ่านพระองค์อย่างไม่ใยดีก็ได้แต่ปลอบพระทัยตนเองได้ว่า ฝ่าบาทคงแค่ได้ของเล่นชิ้นใหม่กลับมาเท่านั้น ไม่ว่าอย่างไรสุดท้ายฝ่าบาทก็จะกลับมาหาพระองค์อยู่ดี
" ให้หม่อนฉันไปตามดูดีหรือไม่เพคะว่าฝ่าบาทพาผู้ใดกลับมาด้วย" เสียงนางสนองพระโอษฐ์ผู้ใกล้ชิดเอ่ยทูลถาม
" ไม่ต้อง ฝ่าบาทคงแค่เห่อของเล่นเท่านั้น ไม่ต้องไปใส่ใจ กลับเข้าห้องกันเถอะ"
องค์ราชินีว่าแล้วออกเดินกลับไปยังปราสาทฝั่งตะวันตก ปราสาทฝ่ายในที่เต็มไปด้วยนางกำนันและเหล่านางสนมมากมาย บางคนเป็นลูกขุนนางผู้ใหญ่ บางคนเป็นหญิงชาวบ้าน และบางคนเป็นเชลยต่างแดน ผู้คนในปราสาทฝั่งตะวันตกแบ่งได้เป็นสองพวก คือพวกที่ดิ้นรนที่จะอยู่เหนือพระองค์ และพวกที่อยู่อย่างเจียมตัวคอยหลบตัวเองอยู่อย่างเงียบๆไม่สนใจและไม่ช่วยเหลือในการต่อสู้แย่งชิงอำนาจ
พระองค์เดินผ่านเหล่าพระชายาและพระสนมที่มองพระองค์อย่างสนใจบ้าง และมองด้วยสายตาทิ่มแทงบ้างที่พระองค์กลับมาอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้รับการรับใช้ฝ่าบาทซึ่งเป็นสิ่งที่พระองค์เห็นจนเคยชิน เหล่านางกำนันคนสนิทของบรรดาพระชายาบ้างหัวเราะปิดปากตามนายของตนที่คงกำลังเยาะเย้ยพระองค์อยู่เป็นแน่
" ฝ่าบาทเป็นอย่างไนบ้างเพคะ องค์ราชินี อุ๊ย.. แต่พระองค์คงไม่รู้กระมังเพคะเพราะเห็นว่าไม่ได้เอ่ยปากคุยแม้แต่ซักประโยค" พระนางเนโอบี พระชายาคนงามซึ่งเป็นธิดาของเสนากรมการคลังเอ่ย
พระนางมองพระชายาที่ดีแต่รูปแต่ปากร้ายกาจผู้นี้ด้วยหางตาก่อนเดินผ่าน ไม่จำเป็นที่จะต้องลดตัวไปเสวนาด้วย ไม่ว่าอย่างไรพระองค์ก็เป็นพระมารดาขององค์รัชทายาท ในเมื่ออีกฝ่ายมีแค่บุตรธิดาก็ไม่มีทางที่จะเทียบกับพระองค์ได้เด็ดขาด
" จงหยิ่งยะโสต่อไปเถอะองค์ราชินี วันใดที่ข้าได้ให้กำเนิดพระโอรส วันนั้นตำแหน่งราชินีที่เจ้าถือครองจะเป็นของข้า" พระนางเนโอบีกล่าวตามหลัง
" ไมอา เจ้าจงไปดูสิว่าฝ่าบาททรงได้ตัวอะไรมาจากป่ามนตรา ถ้าเป็นมนุษย์จงรีบมาแจ้งแก่ข้า ข้าจะได้ทำการตัดไฟเสียแต่ต้นลม"
" เพคะ" ไมอากล่าวรับแล้วเดินออกไปยังปราสาทส่วนกลางตามที่ได้รับมอบหมายงาน
พระนางเนโอบีมองนางกำนัลสาวใช้คนสนิทแล้วเดินกลับเขาที่พำนัก พระองค์ต้องเคยกำจัดขวากหนามของพระองค์มาแล้วมากมาย ไม่ว่าจะเป็นคนเก่าที่อยู่มาก่อนหรือคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามา ยิ่งผู้ใดที่มีสิทธิ์ที่จะตั้งครรภ์พระองค์ยิ่งต้องรีบกำจัด เพราะนอกจากพระองค์แล้วยังมีพระชายาและพระสนมที่ให้กำเนิดพระโอรสมาแล้วห้าพระองค์ ไม่นับที่มีพระธิดาอีกแปดพระองค์รวมถึงพระองค์เอง แต่แค่นี้พระองค์ก็ปวดหัวมากพอแล้วที่ต้องแก่งแย่งชิงดีตำแหน่งพระชายาอันดับหนึ่ง ยังดีที่บุตรสาวของเสนากรมการปกครองสงบเสงี่ยมเจียมตัวไปบ้างเพราะบิดาของนางถูกสั่งประหาร และถือเป็นโอกาสดีที่จะกำจัดอีกฝ่ายซะ เพราะนางเพิ่งให้กำเนิดพระโอรสอายุเพียงสี่ชันษาเท่านั้น เมื่อไม่มีคนคอยสนับสนุนทั้งตัวนางและพระโอรสที่ไม่มีคนปกป้องจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะกำจัด พระนางเนโอบีเริ่มวางแผนการในการกำจัดบุตรีของเสนากรมการปกครองและโอรสขององค์กษัตริย์อยู่ภายในห้อง ขณะกำลังรอฟังข่าวจากสาวใช้ที่กำลังไปสืบจากปราสาทกลาง
โครอสอุ้มพาร่างบางไปจนถึงห้องบรรทมใหญ่ ที่ซึ่งอลันและแพทย์หลวงกำลังรออยู่หน้าห้องบรรทม เมื่อเห็นองค์ราชาเสด็จทุกคนต่างก้มถวายความเคารพและรอให้อลันเป็นฝ่ายเปิดประตูห้อง รอจนโครอสวางคนไข้ลงบนที่นอน แพทย์หลวงก็ขยับตัวเข้าใกล้เพื่อทำการตรวจ
" อย่า.. ไม่เอา.."
ไอร่าที่รู้สึกได้ว่ามีผู้คนมากมายมารุมล้อม คว้าผ้าคลุมที่ห่อตัวมาปิดบังใบหน้าของตนไว้ แล้วก้มหน้าลงซ่อนตัวกับโครอสที่นั่งอยู่ข้างๆ
" ข้าแค่จะให้แพทย์หลวงตรวจอาการให้เท่านั้น เจ้าไม่ต้องกลัว" โครอสกล่าวปลอบใจเจ้าแมวป่าที่บัดนี้ดูเหมือนจะว่าง่ายจนยอมขดตัวเข้ามาใกล้ ทำให้ความโกรธเคืองเมื่อครู่บรรเทาลงไปมาก
" ไม่ต้อง.. ข้าไม่อยาก..ให้ใครเห็นใบหน้านี้"
โครอสมองคนที่พูดเสียงแหบแผ่วจนเหมือนเสียงกระซิบ ปกติไม่ว่าสตรีหรือบุรุษใดที่มีใบหน้างดงาม มักอยากอวดโฉมรูปลักษณ์ตนเองให้เป็นที่กล่าวขวัญ แต่คนงามตรงหน้าเอาแต่ปิดบังใบหน้าตนเองจนยอมอยู่แต่ในป่าลึก ทำไมกัน
" ถ้าแค่ยื่นมือออกไปคงไม่เป็นไรกระมัง" โครอสกล่าวแล้วพยายามดึงมือของอีกฝ่ายออกจากผ้าคลุม
" อย่า.. ได้โปรดเถอะ ปล่อยข้าไว้ แบบนี้..ก็ได้.. " ไอร่าพยายามเค้นเสียงบอกแล้วใช้แรงอันน้อยของตนเองดึงมือกลับเข้าใต้ผ้าคลุม ก่อนขดตัวเข้าหาอีกฝ่ายมากขึ้น
" หมอหลวงเจ้ามีอะไรจะถามก็ว่ามา ข้าจะเป็นคนบอกอาการของเขาเอง"
แพทย์หลวงและเหล่าผู้ช่วยลอบมองตากัน ก่อนเป็นแพทย์หลวงที่ต้องจำใจซักคำถามจากพระโอษฐ์ของกษัตริย์หนุ่ม แพทย์หลวงต้องลอบกลืนน้ำลายหลายครั้งเมื่อสุ่มถามอาการซ้ำบางคำถาม มีอย่างที่ไหนให้คนไม่ป่วยเป็นฝ่ายบอกอาการ ส่วนคนที่นอนป่วยก็เอาแต่หันหลังให้คนเป็นหมอ แต่ยังดีที่คราวนี้ฝ่าบาทของเขาดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษจนยอมตอบคำถามซ้ำซากบางข้อ คงเป็นเพราะพระองค์เอาแต่มองและลูบกายคนที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมจนไม่สนใจหมอหลวงเท่าไหร่
" กระหม่อมจะจัดโอสถกับยาทาแผลมาให้พะยะค่ะ ถ้าคนป่วยมีไข้ก็คอยหาผ้ามาซับเช็ดตัวก็พอ" แพทย์หลวงกล่าวต่อโครอส ที่ตอนนี้โบกมือไล่หมอหลวงให้ไปเตรียมยาได้
" อลัน เจ้าไปตามลีเดียและนางกำนันมาคอยดูแลเจ้าแมวป่าตัวนี้ ส่วนเลนีเมียที่อยู่ในอัญมณีก็พาไปเล่นกับลิงซ์ก่อน"
" พาไปเล่นหรือพาไปตบตีกันแน่ กระหม่อมว่าพาเลนีเมียไปพักไว้ที่ห้องสัตว์ทรงเลี้ยงก่อนดีหรือไม่พะยะค่ะ"
" ตามใจเจ้าแล้วกัน" อลันกรอกตาแล้วเดินออกมาจากห้อง นายของเขามัวแต่สนใจแมวป่าจนไม่เป็นอันทำอะไรอีกแล้ว
อลันเดินไปตามลีเดียแม่ของตนหรือก็คือพระนมของฝ่าบาทก่อนแจกแจงรายละเอียดงานให้ฟัง แล้วเดินไปปล่อยเลนีเมียสิงโตหิมะเข้าห้องขังก่อนสั่งให้คนหาอาหารและน้ำมาให้
เมี๊ยว เมี๊ยว
เสียงของลิงซ์ แมวแสงจัทร์สีดำตัวเท่าเสือดังขึ้นจากด้านหลัง มันมองตามเลนีเมียที่อยู่ในกรงด้วยแววตาหยิ่งยะโสก่อนสะบัดหน้าเดินจากไป
" ฝ่าบาททรงประทับกับของเล่นชิ้นใหม่เจ้าอย่าเพิ่งเข้าไปกวนดีกว่า" อลันบอกลิงซ์ที่พอได้ยินว่าเจ้านายของตนมีของเล่นใหม่ก็ขู่ฟ่อใส่เขาก่อนเดินกลับเขาห้องของมัน
" ช่างเอาแต่ใจทั้งนายและสัตว์เลี้ยงจริงๆ" อลันหวังว่าคราวนี้มันคงไม่อดอาหารประท้วงอีกนะ แต่ดูแล้วคงเป็นไปได้ที่มันจะยอมอดข้าวมากกว่า
โครอสที่ตอนนี้ยังคงอยู่กับเจ้าแมวป่าที่ขี้อ้อนมากกว่าปกติ เพราะเจ้าตัวไม่ยอมออกมาจากผ้าคลุมเลยแม้แต่น้อย สิ่งพอมีเสียงคนเข้ามาใกล้ก็ยิ่งเบียดกายเข้าหาตัวเขา ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายป่วยหนักเขาคงห้ามใจตนเองไม่ไหว โครอสรับยามาจากแพทย์หลวงก่อนยื่นส่งต่อไปให้คนที่นอนอยู่ ไอร่าจิบยาอย่างว่าง่ายเมื่อตอนที่อีกฝ่ายประคองเขาขึ้นแล้วจ่อชามยาไว้ที่ริมปาก ไอร่าไม่รู้รสเลยว่าสิ่งที่ตนดื่มอยู่คืออะไรและมีรสชาติอย่างไร คอเขาขมไปหมด จมูกก็เริ่มไม่รับรู้กลิ่นใด ยิ่งรวมกับการฝืนทนตื่นอยู่เขาก็แทบไม่รับรู้สิ่งใดอีก
" จะให้ข้าเรียกเจ้าว่าอะไรดี คนงาม" โครอสกล่าวถามเมื่อเห็นคนที่ตอนนี้ดูง่วงงุนอย่างหนัก แต่ยังพยายามฝืนลืมตาตื่น
" ไอร่า ...ไอร่า ไดแอน.. ไซธีรา..."
ร่างบางเอ่ยพึมพัมก่อนที่ดวงตาคู่งามจะปิดลงในที่สุดด้วยทนฤทธิ์ยาไม่ไหว เขาตอบออกไปอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้สติของเขาล่องลอยจนไม่อาจแบ่งแยกความฝันและความจริงได้อีกต่อไป
ฝ่ายโครอสที่ได้ยินชื่อของอีกฝ่ายก็ยกยิ้มอย่างพอใจ เจ้าตัวเป็นเชื้อพระวงศ์จริงเสียด้วย น่าเสียดายที่พระองค์ติดสัญญาสงบศึกกับแดนเหนือไม่เช่นนั้นเขาคงได้ใช้ประโยชน์จากคนงามในการทำศึก เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียการที่เจ้าชายของกษัตริย์องค์ก่อนต้องหนีหัวซุกหัวซุนเข้าป่าก็ย่อมมีความแค้นต่อกษัตริย์ไอเรสอยู่บ้าง แต่ไม่เป็นไร..เขายังมีเวลาอยู่กับเจ้าแมวป่าอีกนาน ในเมื่อใช้อีกฝ่ายในการทำศึกไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็มาเป็นของเล่นอยู่บนเตียงเขาไปก่อนก็แล้วกัน โครอสมองคนป่าที่เป็นถึงเจ้าชายแห่งแดนเหนืออย่างหมายมั่น ก่อนก้มลงจูบหน้าผากมน
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้โครอสยอมละออกมาก่อนที่จะได้สัมผัสกับริมฝีปากบาง เมื่อเขาอนุญาติให้คนข้างนอกเข้ามาก็พบว่าเป็นลีเดียกับนางกำนัลสามสี่คน โครอสลุกออกมาจากที่นอนแล้วปล่อยให้เหล่านางกำนัลทำความสะอาดร่างกายให้ไอร่า ส่วนตัวเองก็ออกไปชำระกายที่ห้องสรงใหญ่บ้าง วันนี้โครอสชำระกายโดยไม่ร่วมรักกับใครในห้องสรง ก่อนจะนอนข้างไอร่าที่ตอนนี้เนื้อตัวสะอาดส่งกลิ่นหอมจากน้ำอบที่ลีเดียคงใส่มาตอนเช็ดตัว คราวหน้าเขาคงต้องถามเจ้าแมวป่าว่าใช้สมุนไพรชนิดใดตอนอาบน้ำเพราะเขาชอบกลิ่นเดิมของเจ้าตัวมากกว่า โครอสกอดคนที่กำลังหลับสนิทแล้วเริ่มนิทราตามไปบ้าง
-
>> ต่อ <<
ไอร่ากำลังฝันร้าย ความฝันนั้นเหมือนจริงจนชวนให้หดหู่เศร้าหมองใจ เขาฝันเห็นเคนนิสที่สิ้นใจด้วยการลงดาบของอลันบ่าวผู้ใจร้าย ไม่ผิดไปจากความโหดเหี้ยมของคนที่เป็นนายเลยแม้แต่น้อย ไอร่ากอดเคนนิสแล้วร้องไห้ ขอโทษต่อเคนนิสที่ตนเองไม่อาจปกป้องสหายรักไว้ได้ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พาร่างไร้วิญญาณของเคนนิสไปฝัง ร่างของเคนนิสก็เปลี่ยนเป็นสีดำไหม้ รูปร่างจากหมาป่าขนสีน้ำตาลแปรเปลี่ยนเป็นคน ร่างดำไหม้นั้นชี้นิ้วมาทางเขา
" นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้นไอร่า เจ้าจะต้องพบความสูญเสียที่มากกว่านี้ เจ้าต้องเจอกับความทรมานที่สาหัสและเจ้าจะได้รับความเจ็บปวดและต้องอยู่อย่างทนทุกข์ยิ่งกว่าที่ข้าเคยเจอ!"
เสียงของพระราชีนีฮีร่าดังก้องเช่นเดียวกับตอนที่พระนางสาปแช่งพระองค์ ร่างการเปื่อยเน่าสีดำเริ่มมีบางส่วนหลุดลอกออกมาจนเห็นเนื้อด้านในที่เน่าเฟะ ไอร่าหันหลังหนีให้กับร่างของราชินีฮีร่าเข้าบ้าน แต่พอเมื่อเข้าไปเขาก็พบบุรุษที่ข่มแหงทำร้ายร่างกายเขา
" เจ้าหนีอะไรมาคนงาม ไม่ต้องกลัวข้าจะปกป้องเจ้าเอง"
เสียงของผู้ที่บอกว่าตนคือกษัตริย์แห่งไฮพีเรียกล่าวขึ้นแล้วกอดเขาอย่างปลอบขวัญ แต่ไม่นานคนตรงหน้าก็โน้มตัวลงมาจูบเขาอย่างรุนแรงแล้วผลักเขาลงบนที่นอน
" เจ้าเป็นสมบัติของข้า..คนงาม ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องเจ้าและถ้าเจ้าต้องตกเป็นของผู้อื่นข้าจะทรมานเจ้าให้ตายทั้งเป็น!"
สิ้นเสียงขู่คำราม คนตรงหน้าก็สวนกายเข้ามาในตัวเขาอย่างรุนแรง ไอร่ากรีดร้องเสียงดังเมื่อความเจ็บปวดแล่นริ้วขึ้นมา อีกฝ่ายกระแทกกายเข้ามาไม่ยั้ง มือหยาบบีบคอเขาแน่นจนหงายแหงนแทบหายใจไม่ออก เขาต้องพยายามสูดอากาศหายใจ ไม่นานอีกฝ่ายก็ปล่อยมือออกจากลำคอ สัมผัสที่ได้รับเริ่มเปลี่ยนเป็นนุ่มนวลเอาใจเขามากขึ้น ไอร่าก้มมองหมายจะมองหน้าผู้ที่ขยับตัวอยู่ภายในกายเขา แต่เขาก็ต้องตกใจจนหลั่งน้ำตาออกมาเมื่อคนที่อยู่เหนือกายเขาคือ เสด็จพี่ของเขาเอง
" เสด็จพี่ไอเรส..."
ไอร่าเรียกขานชื่อของอีกฝ่ายราวกับว่าเขาคงแค่เรียกคนผิดไปเท่านั้น แต่คนด้านบนกลับส่งรอยยิ้มใจดีอบอุ่นมาให้อย่างที่เคยเป็นมาในอดีต
" ไอร่าน้องรัก ข้ารักเจ้า"
" ไม่!!!" ไม่จริง! นี่เป็นเพียงความฝัน ฝันร้ายที่เหมือนจริงเท่านั้น ไม่มีทางที่เสด็จพี่ของเขาจะคิดแบบนี้กับเขาเด็ดขาด
" ทำไม! เจ้ารับไม่ได้หรือไรที่เป็นข้า จงจำไว้ไอร่าต่อแต่นี้เจ้าจะต้องอยู่ข้างกายข้า อยู่อย่างทุกข์ทรมานตามที่ข้าได้สาบานไว้!" พระพักตร์ของเสด็จพี่ผู้ใจดีบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นบ้าคลั่งเหมือนจิตใจขององค์กษัตริย์ที่บิดเบี้ยว
" และข้าจะทำลายทุกคนที่สัมผัสเจ้า ดูสิไอร่าน้องรัก จงเฝ้าดูคนที่เจ้ารักตายอย่างทรมานในเปลวเพลิง" ไอเรสที่ตอนนี้ถอนตัวออกจากร่างของไอร่าดึงเขาให้ออกไปที่หน้าต่างห้องบรรทมที่เปิดให้เห็นร่างของโครอสที่ถูกทรมานจนแทบจำหน้าตาไม่ได้
" ดูให้ดีไอร่า เพราะนั่นจะเป็นจุดจบของเจ้าเช่นกัน" กษัตริย์ไอเรสเชยหน้าเขาขึ้นและล็อคคางไว้ เพื่อให้ตนมองกษัตริย์แห่งแดนตะวันออกถูกจุดไฟเผาที่ตะแลงแกงหลวง
" ไอร่า คนงาม... ข้ารักเจ้า" เสียงของโครอสแผ่วเบาแต่เขากลับได้ยินชัดเจนก่อนที่เสียงนั้นจะเปลี่ยนเสียงโหยหวนของคนที่โดนไฟเผาให้ตายทั้งเป็น
" ไม่!!!" ไอร่าตะโกนลั่น ไอเรสปล่อยร่างของเขาลงให้ร่ำไห้อยู่ที่แทบเท้า ทั้งที่เขาเกลียดคนผู้นั้นแต่ทำไมถึงต้องร่ำไห้ปานจะขาดใจ
ไอร่าร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดอยู่นานท่ามกลางเสียงร้องโหยหวนของโครอส จนกระทั่งทุกอย่างเงียบสงัดไร้ซึ่งแม้แต่เสียงของเขาเองที่ยังคงหลั่งน้ำตาแม้จะไม่มีเสียงออกมาแล้ว เขาเงยหน้ามองพี่ชายของเขาที่ยิ้มหยัน ความเศร้าแปรเปลี่ยนเป็นความแค้น ไอร่ากำดาบของพระมารดาไว้แน่นแล้วยกมันขึ้นแทงที่หน้าอกของพี่ชายตนเอง กษัตริย์ไอเรสที่มองดูเขาอย่างดูถูกในฝีมือดาบอันอ่อนด้อยยอมปล่อยให้เขาหันปลายดาบใส่อยู่นาน ในที่สุดไอเรสก็คว้ามือของไอร่าแล้วกระซิบที่ข้างหู
" เราไปสนุกกันต่อที่ห้องนอนดีหรือไม่ ไอร่าน้องรัก"
ไอเรสฉุดกระชากเขากลับห้องนอน ถ้าเขาต้องร่วมรักกับพี่ชายตนเองเขาขอยอมตายดีกว่า สิ้นสุดความคิดไอร่าสะบัดมือออกแล้วยกดาบหมายแทงที่หัวใจตนเอง หัวใจที่บัดนี้ปวดร้าวและแตกสลายจากการจากไปของกษัตริย์แดนตะวันออก แต่ไม่ทันที่ดาบจะถึงตัว ไอเรสก็ยึดมือเขาไว้ก่อนลากเขาไปยังตะแลงแกงเผาไฟที่ยังคงมีร่างของคนที่เพิ่งถูกเผาติดอยู่ ไอร่าถูกจับมัดให้หันหน้าเขาหาศพของคนที่เขาร่ำไห้อย่างเจ็บปวด กลิ่นเนื้อไหม้ลอยอวลไปทั่วแต่เขาไม่รังเกียจร่างตรงหน้าแม้แต่น้อย เขาแนบริมฝีปากกับร่างตรงหน้าอย่างโหยหา
...อีกไม่นานเราจะได้อยู่ด้วยกัน
...จบสิ้นความทรมานนี้แล้ว เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป
ไอร่าจะถูกมัดอยู่กับศพของโครอสอยู่สามวันท่ามกลางลมหนาวแห่งแดนเหนือ และเหล่าผู้คนที่ต่างพากันปาหินรวมทั้งสิ่งของต่างๆใส่เขาจนเลือดออก ตัวเขาเองก็พยายามปกป้องร่างกายของอีกฝ่ายไว้แม้คนตรงหน้าจะไร้ซึ่งความรู้สึกไปแล้ว แต่เขาจะไม่ยอมให้ใครมาหยามเกียรติคนตรงหน้าอีก
ในที่สุดวันที่แสนทรมานก็ผ่านพ้นไปกษัตริย์ไอเรสเดินเข้ามาหาและปลดเขาลงจากขื่อแขวน ไอร่าที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงได้แต่ทิ้งตัวลงที่เท้าของไอเรส
" ถ้าเจ้าร้องขอ ข้าอาจปล่อยเจ้าไปนะไอร่าน้องรัก"
ไอร่าไม่ตอบสิ่งใดออกไป เขาไม่เหลือแรงพอที่จะทำอะไรได้อีกแล้ว เขาได้แต่มองหน้าไอเรสด้วยวาวตาว่างเปล่า กษัตริย์ไอเรสก้มลงจุมพิตเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนเดินลงไปสั่งทหารให้ราดน้ำมันจุดไฟเผา
ไอร่ามองเปลวเพลิงที่ค่อยๆลามเลียเข้ามาจนถึงตัวเขา ใช้เวลาไม่นาน..เมื่อลมหนาวพัดมากองไฟก็โหมแรงขึ้น เปลวไฟเริ่มเผาไหม้ร่างกายเขามันแสบร้อนจนเขาต้องกรีดร้องออกมา แม้เสียงที่ออกมาจะมีเพียงเสียงลมแต่ความเจ็บปวดมันกลับทรมาน..ทรมานมากจนเขาแทบรับไม่ไหวแต่เขาก็ยังไม่ตาย เขาได้แต่มองร่างของคนที่ถูกแขวน รอเวลาที่ชีวิตเขาจะจบลงและได้อยู่กับคนที่ตนรักเสียที...
ไอร่าสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ร่างบางเหงื่อโทรมกายเขารู้สึกว่าความเจ็บปวดนั้นสมจริงมากเกินกว่าจะเป็นความฝัน กลิ่นเนื้อไหม้ของตนเองยังคงลอยอยู่ที่ผิวหนังของเขา มันติดจมูกจนเขาต้องรีบก้าวลงจากเตียงแล้วสำรอกอาเจียนออกมา
โครอสที่ตื่นตามคนข้างตัวต้องเข้าไปช่วยลูบหลังในอีกฝ่ายที่อาเจียนออกมาไม่หยุด ปากตะโกนสั่งคนข้างนอกให้ไปตามแพทย์หลวงเข้ามา เขามองร่างคนงามที่ตอนนี้ยังคงอาเจียนอยู่แม้จะไม่มีอะไรออกมาแล้วก็ตามที
" ดื่มน้ำล้างคอหน่อยนะ" โครอสรั้งคนงามของตนเขามากอดปลอบขวัญ ไอร่าที่ตอนนี้ตัวสั่นด้วยความกลัวเริ่มสะอึกสะอื้นกอดคนตรงหน้าไว้แน่น
" เจ้าแค่ฝันร้ายเท่านั้น มันไม่ใช่เรื่องจริง เจ้าไม่ต้องกลัว" โครอสกล่าวแล้วเชยหน้าเจ้าแมวป่าที่ตอนนี้ตาแดงก่ำและมีหยดน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย
" มัน..เหมือนจริงมาก.. มันไม่ใช่ฝันร้าย มันเป็นลางบอกเหตุ" ไอร่าสะอื้นฮัก เขาพูดเสียงแหบแห้ง ความหวาดกลัวจากความฝันทำให้ไอร่าอยากหาที่พึ่งจนต้องกอดคนตรงหน้าไม่ปล่อย
" เจ้าฝันว่าอะไรกัน" โครอสเอ่ยถาม มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนแดนเหนือจะมีพรสวรรค์บางอย่างติดตัว ยิ่งเจ้าตัวเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ย่อมต้องต่างจากผู้คนธรรมดา
" ข้า..."
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะการพูด ไอร่ารีบก้มหน้าแล้วดึงผ้าห่มมามาคลุมไว้ แต่ติดที่อีกฝ่ายนั่งทับอยู่ทำให้ไม่ว่าจะดึงยังไงผ้าห่มก็ไม่ขยับ
" ใจเย็นๆสิ" โครอสบอกต่อคนที่ตอนนี้ลุกลนดึงผ้าห่มขึ้นมา
แต่ไอร่าไม่ฟังเสียงใคร ตอนนี้เขาพยายามดึงผ้าห่มด้วยแรงทั้งหมดจนเมื่อมันหลุดมือเขาถึงกลับหงายหลังเลยทีเดียว
" ใจเย็นหน่อยไอร่า" เสียงทุ้มดังขึ้นหลังจากที่เจ้าของเสียงฉุดตัวเขาไว้ไม่ให้กลิ้งตกเตียง
" เจ้ารู้ชื่อข้าได้ยังไง!" ไอร่าเริ่มจ้องตาอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่องเมื่อถูกกอด ในขณะที่โครอสอดขำกับอาการขึ้นๆลงของอีกฝ่ายไม่ได้
" ข้ารู้ก็แล้วกัน ที่นี้ก็เลิกดิ้นได้แล้ว ข้าจะหยิบผ้าคลุมมาให้" โครอสว่าแล้วหอมแก้มของอีกฝ่ายที่ตอนนี้ไข้เริ่มลดลงแล้ว
" เจ้า..!"
โครอสลุกไปหยิบผ้าคลุมของตนเองที่ข้างเตียงก่อนนำมาคลุมให้อีกฝ่ายที่จ้องเขาด้วยแววตาวาววับเหมือนตาแมวยามขู่ฟ่อ
" ไม่คิดจะขอบคุณกันหรือไงเจ้าแมวป่า"
" ใครเป็นแมวกัน!"
โครอสขำคนที่ขู่ใส่เขา เจ้าตัวคงลืมไปแล้วว่าฝันร้ายแค่ไหน เขาจะอุ้มเจ้าแมวป่าเดินออกไปข้างนอกแล้วเข้าไปยังห้องนอนห้องใหม่ ฝ่ายไอร่าที่ต้องออกมาก็ได้แต่เข่นเขี้ยวเจ้าคนตัวใหญ่เอาแต่ใจ..ทำอะไรไม่บอกกล่าวกันซักคำ ทำให้เขาต้องก้มหน้างุดเพื่อหลบสายตาจากคนข้างนอกที่คงมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็น ในที่สุดอีกฝ่ายก็วางเขาไว้บนที่นอนหลังใหญ่แต่ก็ไม่ยอมปล่อยตัวเขา
" ฝ่าบาทมีอะไรให้กระหม่อมรับใช้หรือพะยะค่ะ" แพทย์หลวงที่ถูกปลุกมากลางดึกเอ่ยถามในที่สุด
" แมวป่าของข้าป่วย มันเพิ่งสำรอกออกมาเจ้าช่วยมาดูอาการหน่อย" โครอสพูดกับหมอหลวงแต่กลับได้รับแรงชกอันน้อยนิดของคนป่วยเข้าที่หน้าท้องแทน
" โอ๊ย!" ไอร่าร้อง คนอะไรตัวแข็งจริงเพราะกลายเป็นเขาเองที่ต้องเจ็บตัว
" ไม่ทราบว่าคนป่วยมีอาการอย่างไรบ้างขอรับ" หมอหลวงถามไอร่าบ้าง
ไอร่าที่ตอนแรกไม่ยอมตอบ แต่ถูกโครอสขู่ว่าถ้าไม่ยอมพูดจะถูกจูบและเอาผ้าคลุมออก ทำให้ไอร่่าต้องยอมบอกอาการหมอหลวงออกไป
" ข้ามีไข้ ปวดหัว เจ็บคอ อยากอาเจียนและไม่อยากเห็นหน้าใครบางคน" ไอร่าตอบเสียงห้วน ทั้งที่เจ้าตัวพยายามพูดเสียงดังแล้วแต่มันก็ฟังดูแผ่วเบาอยู่ดี
ฝ่ายหมอหลวงที่คิดว่าตนเองคงไม่ต้องเสียเวลารักษาคนป่วยแล้ว เพราะคนป่วยคงไม่มีโอกาสได้พูดอีกเป็นแน่แท้ ก็ใครกันล่ะที่จะมีชีวิตอยู่หลังไล่องค์ราชาออกไป แต่เขาก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อได้เสียงสรวญของฝ่าบาทก่อนที่พระองค์จะทรงไล่เขาออกไปจากห้อง
" อาการก็รู้แล้ว เจ้าออกไปเตรียมยาได้แล้ว ข้าจะได้เล่นกับแมวของข้าต่อ"
" อ่า.. พะยะค่ะ แล้วกระหม่อมจะไปเตรียมโอสถมาถวายพะยะค่ะ"
หมอหลวงที่ยังงุนงงกับอาการของโครอสก็เดินออกมาจากห้องบรรทมแล้วออกไปจัดเตรียมยา
" ท่านหมอ ค่ำมืดดึกดื่นแล้วเตรียมยาไปให้ใครกัน ใช่คนเมื่อตอนกลางวันหรือไม่"
" ใช่ คนเดียวกัน" หมอหลวงตอบแล้วชั่งยาสมุนไพร
" แล้วท่านได้เห็นหน้าค่าตาบ้างหรือยัง ได้ยินจากนางกำนัลของฝ่าบาทกล่าวว่าเป็นสตรีที่งามนัก"
" ข้ายังไม่เห็นหรอกไมอา เจ้าตัวเอาแต่คลุมผ้าคลุมมิดชิด ฝ่าบาทเองก็ทรงหลงน่าดู ขนาดตอนตรวจยังไม่ยอมให้ถูกตัวเลย" หมอหลวงบ่นแล้วเตรียมต้มยา
ฝ่ายไมอาที่รอจนหมอหลวงต้มยาเสร็จก็อาสานำยาไปให้ ซึ่งหมอหลวงเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเขาชินแล้วที่มีไมอามาคอยช่วยเหลืองานในห้องยา เจ้าตัวเองก็เป็นบุตรสาวของหมอชาวบ้านเช่นกันจึงมีความรู้เรื่องสมุนไพรอยู่บ้าง ไมอาเดินถือยาเข้าไปยังห้องบรรทมที่มีทหารยามยืนเฝ้า ก่อนให้ทหารยามตรวจอาวุธและทดสอบยาพิษอันเป็นมาตรการปกติของผู้ที่จะเข้าห้องบรรทม เมื่อเข้าไปไมอาได้ยินเสียงพูดคุยของคนสองคน แน่นอนว่าเสียงหนึ่งเป็นเสียงของฝ่าบาท ส่วนอีกเสียง..
" เอามือของเจ้าออกไปซะ!"
" อะไรกันแค่สัมผัสนิดหน่อยเท่านั้น มากกว่านี้ก็เคยมาแล้วนี่"
" เจ้ามันคนชั่วที่คอยฉวยโอกาส! อื้อ!!!"
" ฝ่าบาท หม่อมฉันเอายามาถวายเพคะ" ไมอากล่าวขึ้นหลังจากที่มองดูสองร่างที่กำลังจูบกันอยู่
" เอามาสิ" เสียงโครอสดังห้วนที่ถูกขัดจังหวะ เขารับยามาก่อนยื่นให้ไอร่าที่รีบดึงผ้ามาคลุมหน้า
" ถ้าเจ้าไม่ยอมดื่มข้าจะป้อนให้ดีหรือไม่"
" ข้าดื่มเองได้!" ไอร่าพูดเสียงห้วนแต่พอได้กลิ่นยาก็ชะงักไป
" เป็นอะไรไป ทำไมไม่รีบดื่ม"
" มัน.. มียาที่ทำให้นอนหลับ ข้าไม่อยากนอนหลับ ข้ากลัว..ฝันร้าย"
ไอร่าตอบเสียงเบาแล้วส่งยาคืน ไอร่ายังจำความฝันได้ดี เขาจดจำได้ทุกรายละเอียด ยิ่งความรู้สึกยามถูกเผามันยิ่งเหมือนจริงจนเขาอดมือสั่นไม่ได้
" เจ้าฝันว่าอะไรกัน"
" ไม่ใช่เรื่องของเจ้าก็แล้วกัน!"
โครอสลอบมองคนปากดีที่ตอนนี้มือสั่นเทาจนยาในชามเป็นระลอกคลื่น เขาคิดว่าคนงามของเขาคงมีเรื่องฝังใจบางอย่างจากในอดีต เพราะการที่เจ้าตัวไม่ยอมออกจากป่าและไม่อยากนอนค้างแรมนอกป่ามันคงมีเหตุผลมากกว่าการหลบหนีจากการสงครามล่มบัลลังก์ครั้งก่อน โครอสปลดสร้อยคอประจำพระองค์ออกแล้วสวมใส่ให้คนตรงหน้า
" นี่เป็นเครื่องรางประจำตัวข้า มันจะปกป้องเจ้าจากฝันร้าย"
" ข้าไม่ต้องการของสิ่งใดจากเจ้าทั้งนั้นเจ้าคนชั่ว"
" นั่นไม่ใช่สิ่งที่เจ้าเลือกได้หรอกนะไอร่า ทีีนี้ดื่มยาแล้วนอนซะก่อนที่ข้าจะทำอย่างอื่นจนเจ้าต้องหลับไปแทน"
ไอร่าเม้มปากแล้วดื่มยาจนหมดก่อนจะส่งชามคืน แม้เขาจะไม่อยากยอมรับแต่ก็อดพอใจไม่ได้กับเครื่องรางชิ้นนี้ เพียงแค่สวมใส่สมองเขาก็ปลอดโปร่งมากขึ้น มนตราจากเครื่องรางครอบคลุมเขาไว้อย่างปกป้องคุ้มครองมันกล้าแกร่งดั่งผู้เป็นนาย เมื่อความสบายใจเกิดขึ้นไอร่าก็เริ่มง่วงนอนอีกครั้งแต่เขาก็พยายามฝืนลืมตาอยู่
โครอสมองเจ้าแมวป่าแสนดื้อรั้นที่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ พยายามฝืนความง่วงเอาไว้ไม่ยอมหลับ ทั้งที่แค่เขาเอนตัวอีกฝ่ายลงจนหัวถึงหมอนเจ้าตัวก็หลับทันทีแท้ๆ โครอสยื่นชามไปให้นางกำนัลก่อนนั่งเฝ้าเจ้าแมวป่าแสนสวยที่ตอนนี้หลับสบายก่อนจะล้มตัวนอนอีกคน
ด้านไมอาที่มองเห็นทุกอย่างรีบออกจากห้องบรรทม ต้องรีบไปแจ้งเรื่องทั้งหมดให้พระนางเนโอบีทราบ คราวนี้ฝ่าบาททรงโปรดคนใหม่มากจริงๆ ทั้งที่นางคนนั้น...ไอร่าสินะ ทั้งที่นางไอร่าด่าฝ่าบาทไปตั้งหลายครั้ง ทั้งคำพูดก็ไม่ได้มีความเคารพยำเกรงแต่กลับไม่ถูกตัดลิ้นแถมยังมอบเครื่องรางประจำพระองค์ให้อีก แม้ว่าฝ่าบาทอาจจะแค่เห่อของใหม่แต่จะประมาทไม่ได้ นางต้องรีบไปบอกพระนางเนโอบีให้รีบตัดไฟเสียตั้งแต่ตอนนี้ จะปล่อยให้นางไอร่าอยู่กับฝ่าบาทจนตั้งครรภ์ไม่ได้เด็ดขาด!
>> To Be ConTinue <<
-
โครอส.... เลวได้ใจมาก เกือบไม่ใช่พระเอกแล้วนะเนี่ย
เป็นเรื่องที่เมนท์ยากมากเลยค่ะคนแต่ง
อยากลุ้นอย่างเดียวมากกว่า เพราะเนื้อเรื่องกับภาษาสมบูรณ์เลย
รออ่านนะคะ
กดบวกให้เป็นกำลังใจ ^^
-
โหดร้ายมากเลย ฆ่าหมาของของไอร่าได้ยังไง :m16:
-
โครอสหวานเชียว ไอร่าก็เหมือนแมวจริงๆน่าร้ากกกกกก :man1:
แต่ความฝันน่ากลัวมาก ด่านแรกก็คงเป็นบรรดาเมียๆของคนเจ้าชู้นี่แหละ
ปกป้องไอร่าให้ได้อย่างที่ปากพูดนะยะเจ้าชายหื่นกาม :m16:
-
สนุกค่าาาา เป็นกำลังใจให้แต่งได้ยาวๆแบบนี้ตลอดไป 5555
อย่าดองนะคะ อย่าฆ่านางฟ้าด้วยการดอง :ling3:
-
ใจร้ายอ่ะ ทำไมพระเอกใจ้ายกับไอร่าจังเลย :hao5:
ฮืออออออออออ สงสารไอร่า ความฝันก็น่ากลัวมาก ฮืออออออ
ปัญหาเก่ายังไม่คลี่คลาย มีนางร้ายเข้ามาอีกไอร่าจะเป็นยังไงต่อไป เอาใจช่วยนะตัวเอง :กอด1:
มาต่ออีกนะคนเขียนกำลังสนุกเลย :mew1:
-
โฮยยยยย ไม่อยากให้ถึงเวลานั้นเลยอ่ะะ
ไม่อยากได้ตอนจบแบบโรมิโจูเลียต
-
โครอสหล่อขึ้นอ่ะตอนท้ายๆ อร๊าย
ความฝันไอร่าเศร้ามาก
เห็นโครอสบอกว่ามีพ่อมดอยู่ หวังว่าคงแก้คำสาปไอร่าได้นะ
ถึงใจนึงอยากให้จบเศร้า(มันได้อารมณ์ดี)
แต่อีกใจยังอยากให้แอปปี้นะ
คนเขียนขยันจัง ตอนนึงยาวมากเลย
ยาวแบบนี้ต่อๆไปนะคะอย่าหด มันเต็มอิ่มดี
ขอบคุณมาก สู้ๆค่ะ รออยู่ :impress2:
-
โห่ เห็นด้วยกับความเห็นอื่นๆมาก ทำไมพระเอกเลวเยี่ยงเน้
แต่ชอบนะ 5555 สนุกมาก นึกแปลกใจว่าทำไมเพิ่งเคยเจอนิยายที่คุณเขียน
เขียนสนุกมากค่ะ ตามไปอ่าน รักนี้ ไม่ปล่อยให้หลุดมือมาแล้วด้วย
ชอบรูปแบบการเขียนมาก ฮาดี น่ารักมาก พยายามเขียนต่อไปนะ เรารออยู่
ชอบมากๆๆ รีบมาต่อด้วย จะรอ ^^ :z2:
-
TALK :: นายเอกโดนกินแล้ววว :sad11:น่าสงสารนายเอกจริงๆ เรามารุมด่าพระเอกกันเถอะค่ะ(รู้เลยว่าคนแต่งเข้าข้างใคร)แต่เดี๋ยวพระเอกก็น่ารักมากขึ้นแล้ว(มั้ง) มีคนบอกว่าความฝันของไอร่าน่ากลัว อันนั้นมันเป็นความจิตนิดๆของคนแต่งเองจ้า :z2:
นางฟ้า :: ขอบคุณที่ตามอ่านนะคะ งานนี้ไม่มีดองค่ะแต่จะมาเมื่อไหร่นี่อีกเรื่องนึงเนอะ เพราะต้องรอให้จบตอนก่อนลงทีเดียวน่ะค่ะจะได้อ่านกันยาวๆ
parn11 :: ขอบคุณที่ชมนะคะดีใจจัง :pig4: ไอร่าน่าสงสารจริงๆค่ะ :mew6:
shockoBB :: ติดตามต่อจนจบเลยนะคะ แล้วมาเม้นท์อีกนะคะ :mew1:
Lily teddy :: ขอบคุณที่ตามมาอ่านนะคะ :กอด1: ชอบที่คุณ lily เม้นท์มากเลยค่ะ มายาวๆทุกเม้นท์เลย :pig4: ส่วนเคนนิสบทน้อยน่าสงสารแต่ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวจะแต่งให้ไอร่ามีสัตว์เลี้ยงซักเจ็ดตัว(แทนคนแคระทั้งเจ็ด ถ้าแต่งไหวนะ) เอาให้โครอสเป็นหมาหัวเน่าไปเลยค่ะ
★KVH™★ :: เคนนิสตายแล้วตายลับไม่กลับมาค่ะ :pigha2: ส่วนพ่อรูปหล่อกินไอร่าไปแล้ววว อยากอ่านตอนยาวๆต้องรอแปปนึงนะคะ(ปั่นอยู่ค่ะ)
Jillinv :: โครอสไม่ได้บ้า แต่มันเถื่อนค่ะ คนแต่งก็อยาก :z6:ใส่เหมือนกันค่ะ ส่วนตอนจบไม่แน่ใจว่าจะโรมิโอแอนด์จูเลียตไหม จะพยายามสะกดจิตตัวเองให้มัน happy ending นะคะ :o8:
sang som :: คาดว่าชาติที่แล้วพระเอกเป็นโจรค่ะ :เฮ้อ:
fuku :: ขอบคุณนะคะ :-[ดีใจจังที่ชอบ รอลุ้นไปด้วยกันนะคะ
bun :: มันโหดทั้งเจ้านายและลูกน้องค่ะ หาคนมากดอลันดีไหมคะ :z1:
BeeRY :: ไอร่าเป็นแมวที่น่ารักจริงๆค่ะ :man1: ส่วนบรรดาเมียๆของโครอสนี่ไม่ต้องห่วงนะคะ พระเอกเราปกป้องไอร่าได้แน่นอน(ดันสปอยไปซะงั้น)
cher7343 :: พระเอกมันนิสัยไม่ดีค่ะ ขาคู่ใส่มันเลย(ยุจังเลย) ส่วนตัวร้ายต้องมีไว้เพื่อให้เราได้ด่าพระเอกค่ะ :laugh:
pannixz :: โครอสมันจะหล่อแค่แปปเดียวค่ะ เดี๋ยวก็น่ากระทืบอีก ส่วนคำสาปจะแก้ได้ไหมน้าา รอลุ้นต่อไป~ (ลุ้นว่าตอนมันจะหดด้วยรึเปล่า o18)
beautjang :: มีสมาชิกคนด่าพระเอกเพิ่มอีกคนแล้ว ขอบคุณที่ตามอ่านทั้งสองเรื่องนะคะ :pig4: จะพยายามแต่งต่อให้เนื้อหาไม่หลุดนะคะ
ทำโพลดีไหมเอ่ยว่าจะให้จบแบบไหน :katai5: เพราะคนแต่งก็ยังเลือกไม่ถูกเลยค่ะ
ขอบคุณทุกเม้นท์นะคะกดบวกให้ทุกคนเลยจ้า :heaven
-
สนุกมากค่า ตั้งหน้าตั้งตารอตอนใหม่ค่ะ
-
:monkeysad: สงสารไอร่าอะ ถูกโครอสกระทำทั้งตอนเลย ทำไมโครอสโหดร้าย บ้ากามขนาดนี้
เห็นไอร่าเป็นแค่ของเล่นชิ้นใหม่ ขนาดไอร่าป่วยแทบตายโครอสยังไม่มีสำนึก
จนคิดว่าโครอสนี่พระเอกแน่ป่ะเนี่ย เหล่าเมียก็ท่าจะร้าย ๆทั้งนั้น
คิดจะกำจัดไอร่าตั้งแต่ยังไม่ได้เจอ แล้วถ้ารู้ว่าไอร่าเป็นผู้ชายจะเป็นยังไงเนี่ย
สงสารเคนนิสจังจนตายแล้วไอร่าก็ยังไม่มีโอกาสได้ลาเคนนิสเลย
แต่คิดว่าเดี๋ยวไอร่าก็คงได้ลิงซ์กะเลนีเมียเป็นเพื่อนตัวใหม่ละมั่ง
เฮ้อ แล้วแค่ความฝันของไอร่ายังน่ากลัวขนาดนั้น เรื่องจริงที่รอไอร่าอยู่จะน่ากลัวขนาดไหนเนี่ย
แถมให้ใครเห็นน่าก็ไม่ได้ต้องอยู่อย่างหลบ ๆซ่อน ๆ อีก นี่แหละความสวยเป็นกรรมจริง ๆ เลยอะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า :pig4: :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ ตอนแต่ละตอนก็ยาวจุใจมากกกกก ชอบมากๆเลย เพราะอ่านจุใจ 5555 ขอจบแบบแฮปปี้น้าาาาาา T__T เรื่องน่ารักมากเลย ถึงแม้พระเอกจะเถื่อน แต่ก็กุ๊กกิ๊กน่ารักมาก ไม่อยากให้จบเศร้าเลยอ่าค่ะ นะคะๆๆๆๆๆ :monkeysad:
-
ไม่รู้สึกถึงความเป็นพระเอกของโครอสเลย
มันเป็นพระเอกจริงๆ เหรอ
-
มาตามอ่านด้วยคน :katai1:
ฮึก สนุกน้ำตาไหลเบย อิๆๆ :hao6:
ยาวได้ใจ(อะไรยาว เนื้อเรื่องอ่ะครับ) :hao7:
ต่อเลย รออ่านอยู่คร้าบบ :hao3:
-
มองข้ามเรื่องนี้ไปหลายวันค่ะ ก็งงกับชื่อความงามและตะแลงแกง พอมาอ่านก็ติดหนึบเลย เป็นแนวที่ชอบด้วยเหมือนเรื่อง Demon Madden อ่านแล้วสงสารชะตากรรมไอร่าค่ะ ถ้าเนื้อเรื่องจะต้องเป็นไปตามคำสาปละก็ คงได้เตรียมกระดาษทิชชู่แน่ แต่ยังไม่อยากให้ไอร่ารักพระเอกเร็วไป เพราะบังอาจฆ่าน้องหมา ตอนอ่านตอนที่ 2 สงสารมาก น้องหมาตายต่อหน้ายังโดนไอ้บ้าที่ไหนจับทำเมียอีก ตอนต่อไปพวกเมียๆ ของพระเอกก็คงจะมาแผลงฤทธิ์ใส่แล้วซินะ
-
ตามอ่านทันแล้ว(ตามมาจากน้องพีกะพี่เพ้นท์) แต่ละตอนยาวจุใจมาก พระเอกได้นายเอกเร็วมากอ่ะ แต่เค้าชอบนะ พระเอกหื่นกามมาก ทั้งโหดร้าย ดูสิทำไอร่าทั้งคืนตื่นมายังทำอีก ภัยของไอร่าจะมาอีกแล้ว จากบรรดาเมียๆทั้งหลายของไอ่พระเอกหื่นกาม เราอ่ะอยากเชียร์ให้ไอร่าคู่กับไอเรสนะ คงไม่ต้องขึ้นตะแลงแกงมั๊ง แค่เป็นทาสบนเตียงอย่างเดียว(มั๊ง) ขอบคุณคัฟคนเขียน^^
-
CHAPTER 4
" วันนี้อาการเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ท่านไอร่า"
ไอร่าลืมตาตื่นจากห้วงฝันแล้วหันไปทางต้นเสียง ก่อนจะต้องยกมือปิดตาเมื่อเห็นแสงสีขาวที่สาดส่องเข้ามาผ่านช่องหน้าต่างบานใหญ่ ลีเดีย..แม่นมของโครอส นางเป็นคนคอยดูแลเขาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ลีเดียเป็นคนใจดีอ่อนโยนเหมือนแม่นมของเขาตอนเด็ก แม้เขาจะรู้สึกขัดเขินในตอนแรก แต่เขาก็ยอมให้ลีเดียคอยเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาในระหว่างที่เขานอนซม ปกติแล้วลีเดียจะมาพร้อมเซรีน่า หลานสาวที่เกิดจากน้องสาวคนเล็กของอลัน
" ดีขึ้นมากแล้ว ต้องขอบคุณท่านมากที่ช่วยดูแลข้าจนหายดี"
" เป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้วเจ้าค่ะ เซรีน่า ส่งผ้าชุบน้ำให้ท่านไอร่าเช็ดหน้าสิ"
ไอร่ารับผ้าเนื้อดีจากเด็กสาวมาเช็ดใบหน้า ก่อนจะขอให้ลีเดียช่วยเตรียมน้ำสำหรับอาบน้ำ หลายวันมานี้เขาได้แต่เช็ดตัวเพราะมีไข้ ตอนนี้เขาหายดีจนเกือบเป็นปกติแล้ว จึงอยากชำระล้างร่างกายให้สะอาดบ้าง ลีเดียกับเซรีน่าขอตัวออกไปเตรียมน้ำให้เขา ระหว่างรออาบน้ำไอร่านึกถึงความฝันเมื่อก่อนรุ่งสาง เขาฝันถึงเหตุการณ์ที่ผ่านแล้วเมื่อครั้งวัยเยาว์
" ทำไมเสด็จแม่ถึงทรงชอบมองผืนป่าแห่งโบรเนียนักล่ะพะยะค่ะ"
" เพราะแม่คิดถึงป่าแห่งสายลมหนาว ..แต่คงไม่มีวันได้กลับไปยังผืนป่าแห่งนั้นได้อีก"
" ทำไมหรือพะย่ะค่ะ"
" นั่นเพราะหัวใจแม่ไม่ได้อยู่ที่ป่าแห่งนั้นแล้ว"
" หัวใจ? หัวใจของเสด็จแม่ก็ต้องทรงอยู่ที่เสด็จแม่สิพะยะค่ะ จะอยู่ที่ผืนป่าได้อย่างไร"
" หัวใจของมารดาเจ้าไม่ได้อยู่ผืนป่าอีกแล้วไอร่า แต่อยู่ที่ข้าต่างหาก"
" เสด็จพ่อ! ทรงกลับมาจากการตรวจตราเมืองแล้วหรือพะยะค่ะ"
" ไดโอเนียดวงใจข้า... ข้ากลับมาแล้ว"
สายพระเนตรของพระบิดาที่มองเสด็จแม่ในวันนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจเขา แม้จะมีผู้คนกล่าวหาว่าเสด็จแม่ทรงใช้มนต์ดำทำให้เสด็จพ่อลุ่มหลง แต่เขารู้ดี..สายพระเนตรของเสด็จพ่อไม่เคยเป็นเช่นนั้น ดวงตานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักมากกว่าความลุ่มหลงอย่างที่ถูกกล่าวอ้าง
" ไอร่าลูกรัก ซักวันเจ้าจะพบผู้ที่มอบหัวใจรักให้เช่นกัน"
" ข้ามอบหัวใจให้เสด็จพ่อ เสด็จแม่ และไซธีเรียแล้วพะยะค่ะ"
" เมื่อเจ้าเติบใหญ่ขึ้นเจ้าจะเข้าใจ.. ไอร่าลูกรัก เจ้าจงเลือกผู้ที่จะมอบดวงใจให้ดี หัวใจของเจ้าสำคัญมากนัก ทั้งกับผู้ที่เจ้าจะมอบดวงใจให้และจะสำคัญต่อแดนเหนือเช่นกัน"
แดนเหนือ..ดินแดนแห่งสายลมหนาวแต่ต่อให้มันหนาวเย็นและมีแต่หิมะปกคลุมเพียงใดก็ยังมีวันที่แสงแดดสาดส่องได้เช่นกัน
เขายืนมองฝูงชนกับเสด็จพ่อที่ระเบียงหน้าปราสาท วันนั้นเป็นที่มีแสงแดดอบอุ่นที่หาได้ยากในช่วงปลายฤดูหนาว..
" เสด็จแม่ตรัสว่า ซักวันลูกจะเป็นผู้นำฤดูใบไม้ผลิมาสู่ไซธีเรีย แต่ฤดูใบไม้ผลิจะอยู่ในดินแดนนี้ได้หรือพะยะค่ะเสด็จพ่อ"
" ซักวันมันจะเป็นเช่นนั้นไอร่า หลังสิ้นสุดเหมันตฤดูที่เจ้าได้พบรักแท้ ดินแดนแห่งนี้จะมีฤดูใบไม้ผลิมาเยือนครั้งแรกเหมือนดั่งเช่นใจของเจ้า มันจะเป็นฤดูแห่งการถือกำเนิดครั้งแรกในไซธีเรีย ประชาชนของเราจะได้รับความสุขที่ลูกนำมามอบให้แก่พวกเขา ไอร่า เจ้าต้องรักษาหัวใจของตนไว้ให้ดี หัวใจของลูกจะเป็นตัวตัดสินว่า เจ้าจะนำความรุ่งเรืองมาสู่ดินแดนนี้หรือจะเป็นผู้นำความหนาวเหน็บจากความตายมาสู่ไซธีเรีย"
ตั้งแต่เด็กไอร่าเคยได้ยินคำทำนายนี้มาหลายครั้ง แต่ละครั้งจะแตกต่างกันออกไปตามแต่ละทัศนคติหรือความมุ่งหวังของแต่ละคน และแม้เนื้อความในคำทำนายจะมีมีสองทางคือ ทางหนึ่งเขาจะนำพาความสุขอันแสนรุ่งเรืองมาให้ ส่วนอีกทางคือเขาจะนำพาความทุกข์ที่หนักกว่าการเยือนขุมนรกมาสู่ไซธีเรีย แต่ผู้คนมักเลือกฟังสิ่งที่น่ายินดีเท่านั้น ดังนั้นเส้นทางที่ว่าเขาจะนำความทุกข์มาให้จึงถูกลบเลือนไป
ไอร่าคิดว่าตัวเขาตอนนี้ไม่น่าที่จะนำความสุขไปมอบให้แก่ใครได้ แม้จะไม่ได้มอบความทุกข์แต่ก็ไม่ได้มอบความสุขเช่นกัน เพราะเขายังต้องอยู่อย่างหลบซ่อน ต้องหลบหนีจากการตามล่าที่ไม่รู้ว่าจะจบลงเมื่อไหร่ แต่เขาเชื่อว่าถ้าเขาถูกไอเรสจับได้ เขาคงไม่มีวันได้ทำให้ใครมีความสุขได้อีก เพราะไอเรสคงทรมานเขาให้ตายทั้งเป็นก่อนจะฆ่าเขาให้ตายโดยที่ไม่สามารถสร้างประโยชน์อื่นใดได้อีก นอกจากตอบสนองความสุขให้ไอเรสที่ได้จากการทรมานตัวเขาอย่างทารุณ
ไอร่าคิดอย่างเศร้าหมองใจเมื่อนึกถึงอนาคตอันไม่แน่นอน แต่แล้วความคิดของไอร่าก็ต้องหยุดลง เมื่อมีแมวสีดำตัวใหญ่กระโดดขึ้นมาบนเตียง แมวตัวนั้นจ้องมองเขาอย่างเพ่งพินิจและมันเดินเข้ามาใกล้โดยไม่ละสายตาออกจากใบหน้าเขา
" เจ้ามาได้ยังไง เจ้าแมวน้อย"
ไอร่ายิ้มให้เจ้าแมวน้อยที่มองเขาไม่วางตา ความจริงจะเรียกแมวน้อยก็ไม่ถูกซักเท่าไหร่ เพราะมันเป็นแมวแสงจันทร์สีดำตัวโตเต็มวัย มันตัวใหญ่เท่าเสือแต่ปราดเปรียวมากกว่า
เมี๊ยว เมี๊ยว~
เจ้าแมวใหญ่ทิ้งน้ำหนักลงบนตัวเขาทั้งตัวแล้วไซ้หัวถูใบหน้ากับตัวของไอร่าอย่างออดอ้อน ความจริงแล้วลิงซ์ตั้งใจจะแอบเข้ามาในห้องของไอร่าเพื่อที่จะจัดการกับของเล่นชิ้นใหม่ตามที่คนหาอาหารบอก มันไม่ชอบให้โครอสสนใจสิ่งอื่นหรือคนอื่น โครอสต้องเป็นเจ้านายของมันแต่เพียงผู้เดียว แต่เมื่อมันเข้ามาพบคนที่ถูกเรียกว่าของเล่นชิ้นใหม่ เพียงแค่เห็นหน้า.. มันก็รู้สึกถึงความอบอุ่นจากมนุษย์ผู้นี้ และเมื่อมองสบตากับดวงตาสีน้ำตาลคู่งาม มันก็ตัดสินใจมอบชีวิตให้ทันที คนงามของเจ้านายมีค่าควรแก่การปกป้องเช่นเดียวกับเจ้านายของมัน
" เจ้าช่วยลุกออกไปหน่อยได้ไหม ตัวข้าร้อนจนเหงื่อออกแล้ว"
ไอร่ายิ้มหวานให้เจ้าแมวดำอย่างเอ็นดู มันช่างน่ารักและว่าง่ายเพียงแค่เขาเอ่ยปากมันก็ทำตาม แต่ยังไม่วายนอนลงข้างๆให้เขาลูบคางให้
" เจ้าชื่ออะไรเจ้าแมวน้อย ขอดูที่ปลอกคอของเจ้าหน่อยนะ ลิงซ์...กลุ่มดาวบนฝากฟ้า เป็นชื่อที่เหมาะกับจ้ามาก"
ไอร่ากล่าวแล้วเกาคางให้ลิงซ์ที่ตอนนี้นอนหงายอย่างไม่เหลือศักดิ์ศรีแมวจอมหยิ่งทะนง มันจะหยิ่งทะนงไปทำไมในเมื่อมีคนงามมาคอยเอาใจแบบนี้ ไอร่ายิ้มขำให้กับท่าทางของลิงซ์ที่ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเป็นสัตว์เลี้ยงของคนในปราสาทที่แสนจะใจร้ายนี้
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ไอร่าต้องรีบคว้าผ้าคลุมข้างเตียงมาคลุมไว้ แม้ว่าตอนนี้จะมีเพียงสตรีสูงวัยกับเด็กน้อยเข้ามาแต่เขาก็ไม่อยากประมาท
" ลีเดียเจ้าค่ะ"
ลิงซ์ที่ได้ยินเสียงคนนอก ก็พลิกตัวกลับมานอนหมอบอยู่ข้างไอร่าอย่างไว้ตัว มันเชิดหน้ามองประตูและนอนนิ่งเหมือนเสือที่พร้อมจะกระโจนใส่เหยื่อ
" ลิงซ์! มันทำอะไรท่านไอร่าหรือเปล่าเจ้าคะ!"
ลีเดียร้องอย่างตกใจที่เห็นลิงซ์อยู่บนที่นอน เจ้าแมวตัวแสบนี่คอยตามไล่กัดสัตว์เลี้ยงตัวอื่นของโครอสมานักต่อนักแล้ว คราวนี้ถ้ามันทำให้ท่านไอร่าเป็นรอยแม้แต่เล็กน้อย นางกับหลานสาวคงไม่มีหัวอยู่บนบ่าแน่
" ท่านอย่าตะโกนสิลีเดีย ลิงซ์ตกใจจะแย่แล้ว"
ลีเดียมองคนพูดแล้วมองลิงซ์ที่ทำท่าน้อยใจหันไปออดอ้อนคนที่นั่งอยู่บนเตียง ถ้าไม่กล้วว่าจะเป็นการเสียมารยาทนางก็อยากจะตะโกนร้องแล้วหัวใจวายซักครั้งที่เห็นลิงซ์ทำตัวสมแมวเป็นครั้งแรกแบบนี้ เมื่อลีเดียหายตกใจกับภาพที่หาดูได้ยากของลิงซ์ และมองจนแน่ใจแล้วว่าลิงซ์คงไม่ทำอะไรไอร่าแน่แล้ว นางจึงนำน้ำไปเทใส่อ่างน้ำหลังม่านกั้นเพื่อให้ไอร่าได้ล้างตัว
" พี่สาว ท่านทำยังไงลิงซ์ถึงได้เชื่อฟังเจ้าคะ"
ไอร่ามองเด็กหญิงที่ถามเขาเสียงใส เซรีน่าเป็นเด็กหญิงอายุแค่สิบปีหน้าตาน่ารัก นางจับจ้องเจ้าลิงซ์อย่างสนอกสนใจแต่คงดีกว่านี้ถ้าไม่เรียกเขาว่าพี่สาว
" เซรีน่าเจ้าอย่าเสียมารยาท ต้องเรียกว่าท่านไอร่า ขอประทานโทษด้วยนะเจ้าคะท่านไอร่า"
" ไม่เป็นไรหรอกลีเดีย เซรีน่า ข้าเป็นพี่ชายไม่ใช่พี่สาว ถ้าเจ้าอยากเรียกก็ควรเรียกข้าว่าพี่ชาย"
" ข้าไม่เคยเห็นพี่ชายที่ไหนงามเท่าท่านไอร่ามาก่อนเลยเจ้าค่ะ ขนาดเจ้าหญิงที่ปราสาทฝั่งตะวันตกยังงดงามไม่เท่าท่านเลยนะเจ้าค่ะ"
ไอร่าฟังเด็กน้อยเจื้อยแจ้วแล้วหนักใจ ..เจ้าหญิงปราสาทฝั่งตะวันตกอย่างนั้นเหรอ มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่กษัตริย์แดนตะวันออกจะมีเจ้าหญิงและเหล่าสนมชายามากมาย เพราะเสด็จพ่อของเขาก็มีเช่นกัน แต่การที่เขาต้องเข้ามาอยู่ในปราสาทแห่งนี้ก็ไม่รู้ว่ามันจะพาความเดือนร้อนมาสู่ตัวเขามากแค่ไหน ความริษยาของสตรีเป็นสิ่งที่น่ากลัวพอๆกับความลุ่มหลงของบุรุษ
" ท่านไอร่าอย่าได้ใส่ใจคำพูดของเซรีน่าเลยเจ้าค่ะ นางยังเด็กไม่ประสาดิฉันต้องขออภัยด้วย"
ไอร่ายิ้มบางให้ลีเดีย เขาพยายามปลอบใจตนเองว่าคงไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรงไปมากกว่านี้ เพราะเขาจะรีบหาทางหนีออกไปจากปราสาทแห่งนี้ในโดยเร็ว ไอร่าเดินเข้าไปหลังม่านแล้วทำความสะอาดร่างกายจนเรียบร้อย ก่อนจะเอ่ยปากขอรับอาหารที่ห้องอาหารด้านนอกแทนการทานในห้องนอน เขาควรจะต้องออกจากห้องนี้ได้แล้ว เขาต้องเริ่มหาลู่ทางในการออกจากที่แห่งนี้และทำการหลบหนีกลับเข้าผืนป่ามนตราอีกครั้ง
" เซรีน่า เจ้าจะยินดีแนะนำปราสาทให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม ว่ามีที่ไหนน่าเดินเล่นบ้าง"
ไอร่าเลือกที่จะถามจากเซรีน่าเพราะคิดว่านางยังเด็ก คงสามรถบอกเล่าเรื่องที่ทางต่างๆให้เขาฟังได้โดยไม่สงสัยอะไรมาก
" ถ้าเจ้าอยากรู้จักปราสาทของข้า ก็ควรถามข้าผู้เป็นเจ้าของ แล้วข้าจะยินดีพาเจ้าไปชมปราสาทด้วยตนเอง"
ไอร่าหยุดเดินเมื่อได้ยินคำพูดเชิงรู้ทันของผู้เป็นเจ้าของปราสาท ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาพร้อมผู้ติดตาม อลัน..คนที่ลงมือสังหารสหายของเขา
" ข้าคงไม่รบกวนเวลาของผู้ที่เอาแต่เข่นฆ่าและช่วงชิงอิสระไปจากผู้อื่น ถ้าเจ้าว่างนักก็จงไปสวดภาวนาให้แก่ผู้ที่ต้องจบชีวิตลงด้วยมือของเจ้าเสียบ้าง จะได้ไม่ถูกเคียดแค้นจนมากเกินไปนัก"
" ข้าไม่ใส่ใจชีวิตที่ดับสูญไปแล้วหรอกนะ เพราะข้าจะขอใช้เวลาในการเอาใจสิ่งมีชีวิตที่แสนสวยงามตรงหน้าดีกว่า"
" เจ้ามันคนไร้จิตใจหรือยังไงถึงได้ไม่เห็นคุณค่าของชีวิตผู้อื่นแบบนี้"
โครอสมองแมวป่าที่เริ่มขู่ฟ่ออย่างพอใจ คนงามปากเก่งของเขาคงหายดีแล้วถึงได้เริ่มต่อปากต่อคำอย่างไม่กลัวเกรง แต่พอเขาเดินเข้าไปใกล้ อีกฝ่ายก็เดินถอยห่าง ช่างทำตัวสมเป็นลูกแมวที่เก่งแต่ขู่ฟ่อแต่ไม่กล้าเข้าใกล้ เห็นแล้วชวนให้น่ากลั่นแกล้งเสียจริง
" ข้าย่อมมีจิตใจแน่นอน แต่ถ้าเจ้าจะสอนให้ข้ารู้จักคุณค่าของชีวิต ข้าคงต้องขอความกรุณาจากเจ้าในการสอนสั่งข้าให้เป็นคนดีตามที่เจ้าต้องการ"
" ข้าไม่มีวันมอบความกรุณาและเสียเวลาเปล่าไปกับคนชั่วอย่างเจ้า"
อลันกับลีเดียมองตากันอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ลีเดียคิดว่านางไม่ควรไปแจ้งให้ฝ่าบาททรงทราบเลยว่าท่านไอร่าหายดีแล้วและจะทานอาหารที่ห้องอาหาร ก็ดูสิป่านนี้แล้วทั้งคู่ยังเดินไปได้ไม่ถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ ฝ่ายอลันก็ได้แต่นึกเหนื่อยใจที่พอนายของเขาได้ยินว่าคนที่นอนซมหายดี ก็ทิ้งงานตรงหน้าแล้วรีบเดินมาแหย่เจ้าแมวป่าให้ขนพองเล่น
" พระองค์ควรเสวยพระกระยาหารเช้าได้แล้วพะยะค่ะ ช่วงสายพระองค์ทรงมีประชุมกับคณะเสนาบดีฝ่ายการทหารนะพะยะค่ะ"
" ไปสั่งเปลี่ยนการประชุมเป็นวันพรุ่งนี้ วันนี้ข้าจะใช้เวลาเล่นกับเจ้าแมวป่า"
โครอสกล่าวแล้วสั่งให้อลันหาอาหารให้ลิงซ์ที่คอยเดินตามคนงามของเขาอย่างหวงแหน มันทำท่าไม่ยอมจากไปแต่เมื่อเสียงหวานบอกให้มันไปหาอาหารรองท้องก่อนมาเล่นกันใหม่ ลิงซ์ก็ยอมเดินตามอลันไปแต่โดยดี
" ข้านึกแปลกใจนักที่เมืองของเจ้ายังไม่ล่มสลาย ทั้งที่มีกษัตริย์เอาแต่ละทิ้งราชกิจแบบนี้"
" เมืองของข้าคงไม่ล่มสลายแต่ถ้าเป็นแดนเหนือก็คงไม่แน่"
โครอสพูดกับคนที่เริ่มปากดี การที่อีกฝ่ายเปรยขึ้นมาเหมือนไม่ใส่ใจ ทำให้เขาอย่างแกล้งคนตรงหน้าให้ร้อนรนบ้าง ฝ่ายไอร่าเองก็เริ่มแอะใจ คนผู้นี้จะกล่าวถึงแดนเหนือทำไม หรือจะรู้ว่าเขาเป็นเจ้าชายจากแดนเหนือ ไม่น่าใช่..อีกฝ่ายคงพิจารณาจากรูปลักษณ์ของเขามากกว่า
" ข้าไม่เห็นว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องอะไรกับแดนเหนือ"
" เจ้าคงรู้ดีว่าทำไมข้าถึงได้พูดถึงดินแดนแถบเหนือจริงหรือไม่ องค์ชายไอร่า ไดแอน ไซธีรา"
คราวนี้ไอร่าตัวชาวาบ อีกฝ่ายรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นเจ้าชาย หรือตอนที่เขาไม่ได้สติได้เผลอหลุดปากอะไรออกไป
" ข้าว่าท่านดูเหมือนคนล้มทั้งยืนนะองค์ชายไอร่า อาจเป็นเพราะท่านยังไม่ทานอาหารเช้าให้ข้าช่วยอุ้มไปดีหรือไม่พะยะค่ะ"
" ไม่ต้อง! ข้ามีขาเดินไปเองได้"
ไอร่าบอกเจ้าคนที่ยียวนกวนประสาท ก่อนเรียกลีเดียให้เดินนำไปยังห้องอาหาร แม้จะยังกังวลใจกับคำพูดนั้นแต่เขาต้องใช้เวลาในการไตร่ตรองมากกว่านี้ การทุ่มเถียงโดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายสืบเรื่องของตนเองมามากแค่ไหนคงไม่ฉลาดนัก โครอสมองคนที่เดินหนีไปอย่างนึกขัน ก่อนออกเดินตามอย่างอารมณ์ดี
โครอสนั่งลงบนโต๊ะอาหารฝั่งตรงข้ามกับเจ้าแมวป่าที่ไม่ยอมถอดถ้าคลุมออกแม้ว่าเขาจะไล่คนนอกไปหมดแล้ว คนตรงหน้าระวังเรื่องการเปิดเผยใบหน้ามากและไม่ว่าเขาสอบถามยังไงอีกฝ่ายก็ไม่ยอมบอกเหตุผล และยังขู่ว่าถ้าเขายังไม่หยุดตั้งคำถามจะเอามีดกรีดหน้าตนเองเสีย ถ้ามันจะทำให้เขาหยุดซักถามได้
" ข้าจำได้ว่า ข้าเตือนเจ้าแล้วว่าอย่าได้คิดทำร้ายร่างกายตนเอง"
" ไม่จำเป็นต้องใช้มีดข้าก็มีอีกหลายร้อยวิธีที่จะทำลายร่างกายนี้ให้เสียโฉม ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะยังกล้าเข้าใกล้ข้าอยู่อีกหรือไม่ ถ้าข้าหน้าตาอัปลักษณ์เสียโฉมไปทั้งตัว"
โครอสมองคนที่กล้าข่มขู่เขาด้วยความโกรธขึ้ง ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งเขาขนาดนี้ต่อให้เป็นคนที่ถูกใจ เขาก็ต้องสั่งสอนอีกฝ่ายได้รู้จักความน่ากลัวของเขาบ้าง แต่แล้วความโกรธของโครอสก็ต้องหยุดลงเมื่อเห็นคนตรงหน้าพยายามฝืนกินอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะ มือขาวเริ่มทานช้าลงแต่ก็ยังไม่ยอมหยุดกิน ทั้งที่เขาเองก็วางมือจากอาหารไปได้ซักพักแล้ว
" เจ้าหิวมากรึไง ถึงได้ทานอาหารไม่หยุดมือ"
" ข้าไม่ใช่คนกินทิ้งกินขว้าง"
ไอร่าตอบแล้วพยายามกลืนเนื้อกระต่ายตรงหน้า เขากินจนอิ่มจุกแต่เพราะนิสัยที่ต้องทานอาหารให้หมดทำให้เขาเสียดาย กลางป่าเขาอาหารไม่ใช่สิ่งที่หากันได้โดยง่าย ยิ่งเป็นเนื้อสัตว์เขายิ่งไม่อยากเหลือทิ้ง สัตว์ใหญ่น้อยต้องสิ้นชีวิตลงเพื่อเป็นอาหารให้เขา เขาไม่อยากทำให้ชีวิตเหล่านั้นสูญเปล่า ทั้งแดนเหนือก็หนาวเย็น พืชผลออกดอกผลมาไม่มากอย่างแดนตะวันออก นั่นทำให้เขาต้องทานอาหารอย่างรู้ค่าและไม่ท้ิงเปล่าให้เสียของ
" อาหารบนโต๊ะก็เหมือนเครื่องประดับเจ้าไม่จำเป็นต้องทานจนหมด"
" ถ้ามันเป็นเหมือนเครื่องประดับ คราวหน้าเจ้าก็ควรทานเพชรพลอย ถ้าทานไม่หมดมันจะได้ไม่เน่าเสีย"
" ดินแดนข้ามีอาหารมากพอเลี้ยงผู้คนไปถึงสิบปี ข้าว่าคงไม่ต้องให้เจ้ามากังวลแทนในเรื่องนี้"
" มีได้ก็หมดได้ เจ้าไม่ควรประมาทกับเรื่องเล็กน้อย หากปีใดมีฝนแล้งติดต่อกันหรือมีพายุโหมพัด เจ้าจะไปหาเสบียงที่ไหนไปแจกจ่ายประชาชนในเมื่อเจ้าไม่รู้จักกักตุนเสบียงอาหาร"
โครอสยกยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างพอใจ ความเป็นผู้นำยังคงไหลเวียนอยู่ในสายเลือดสีน้ำเงินอย่างเข้มข้น แม้เจ้าชายองค์นี้จะออกจากไซธีเรียมาแล้ว แต่ความห่วงใยในผู้คนยังคงฉายชัดจากคำพูด แต่คนงามของเขาจะมีดีอีกแค่ไหนเขาคงต้องคอยดู
" เลิกฝืนทานได้แล้ว อาหารที่เหลือข้าจะสั่งคนนำไปเป็นอาหารให้สัตว์เลี้ยง ส่วนผลไม้มันคงไม่เน่าเสียในวันนี้ ข้าจะให้นางกำนัลนำไปเก็บในครัว"
ไอร่ารับฟังแต่ยังไม่ยอมวางมือ เขาพยายามทานผลไม้อีกหน่อยจนโครอสต้องฉุดมือเขาให้เดินออกจากห้องก่อนที่เขาจะฝืนทานไปมากกว่านี้ ไอร่าพยายามบิดข้อมือออกแต่กลับถูกบีบกระชับแรงขึ้น เจ้าคนผู้มีนิสัยยังไงกันทำไมถึงชอบบังคับคนอื่นนัก
" ปล่อยมือข้าเดี๋ยวนี้! "
" ข้ากลัวว่าเจ้าจะหลงทาง ให้ข้าจับมือนำเจ้าไปดีกว่านะ"
" แค่เดินตามคงไม่ต้องใช้สมองมากนัก ปล่อยมือข้าได้แล้วเจ้าคนชั่ว"
" ถ้าเจ้ายังดื้อดึง ข้าจะใช้ปากของข้าปิดปากเจ้าซะ"
" เจ้า!!"
" และเจ้าควรให้เกียรติข้าที่เป็นกษัตริย์ ณ ดินแดนนี้ องค์ชายแห่งไซธีเรียไร้การศึกษาหรืออย่างไรกันถึงได้ไม่รู้จักคำว่ามารยาท"
ไอร่าเม้มปากแน่น ก่อนจะพยายามข่มความโกรธ ถ้าคนตรงหน้าให้ความน่าเคารพเหมือนเสด็จพ่อหรือกษัตริย์องค์อื่น เขาคงให้เกียรติไปแล้ว แต่จะให้อีกฝ่ายดูหมิ่นราชวงศ์ของเขาก็คงยอมไม่ได้ ไอร่าจึงต้องกลั้นใจกล่าวออกไป
" ต้องขออภัยด้วย แต่หากท่านประสงค์การให้เกียรติ ท่านควรมอบมันให้แก่ข้าเช่นกัน"
" ข้าย่อมให้เกียรติท่านแน่นอน คนงาม และจะให้เกียรติมากขึ้นถ้าท่านทำตัวอ่อนหวานว่าง่าย"
การเรียกบุรุษว่าคนงามเป็นการให้เกียรติตรงไหนกัน! ไอร่านึกอย่างเข่นเขี้ยวแต่แล้วเขาก็ต้องยอมเดินตามแต่โดยดี เมื่อเริ่มตกเป็นเป้าสายตาจากการทุ่มเถียงที่ไร้สาระ เจ้าของปราสาทเดินนำเขาไปถึงอุทยานหลวงสวยงามขนาดใหญ่ มันตกแต่งอย่างงดงามสมกับเป็นส่วนหนึ่งของพระราชวัง เมื่อเดินเข้าไปถึงสวนส่วนกลางที่ทีสระน้ำใสและน้ำพุพวยพุงขึ้นมา ในที่สุดเจ้าคนเอาแต่ใจก็ยอมปล่อยมือเขาเสียที
-
>> ต่อ <<
" ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าเป็นเจ้าชาย"
" ข้าใช้วิธีไหนย่อมไม่ใช่เรื่องสำคัญ ขอเพียงแค่ให้ได้คำตอบมาก็เพียงพอแล้ว"
เจ้าคนยอกย้อนเผด็จการ! วิธีไหนก็ไม่สำคัญงั้นรึ จะบอกว่าเพื่อสิ่งที่ต้องการต่อให้ใช้วิธีต่ำช้าก็ไม่ขัดข้องสินะ แต่ก็คงไม่แปลกสำหรับนิสัยเอาแต่ใจอย่างแสนร้ายกาจของคนผู้นี้
ไอร่าเลือกที่เดินชมสวนมากกว่าจะต้องเลือกต่อบทสนทนากวนโมโห ร่างบางเดินไปถึงริมสระน้ำที่มีหงส์ขาวสองคู่แหวกว่ายอยู่กลางสระ เมื่อเขาเดินเข้าไปหาพวกมันก็ลอยเข้ามาแล้วน้อมหัวทักทายให้เขามอบจุมพิต ไอร่ายิ้มหวานก่อนประทับจูบให้เหล่าหงส์ขาวที่เมื่อได้รับการทักทายแล้วก็แหวกว่ายกลับไปอย่างสง่างาม ไอร่าหันไปชื่นชมต้นไม้ใหญ่ที่มีเหล่านกน้อยรวมตัวกันมากขึ้นและพากันส่งเสียงเพลงขับขานต้อนรับเขา ถ้าไม่ติดว่ามีผู้อื่นอยู่ด้วยเขาก็อยากร้องเพลงคลอไปด้วยเช่นกัน
โครอสมองคนที่กำลังเดินเล่นอย่างไม่วางตา ท่ามกลางแสงแดดอีกฝ่ายช่างดูงดงามแม้ยามสวมผ้าคลุม คนผู้นี้ช่างเหมาะกับแสงแดดมากเสียยิ่งกว่าสายลมหนาวและหิมะโปรยปราย มือขาวนวลที่โผล่พ้นออกมานอกเสื้อคลุมช่างดูขาวผ่อง และจากที่เขาเคยได้สัมผัสลิ้มรส มันก็แสนเนียนนุ่มและมีรสชาติละมุนละไม โครรอสเดินเข้าไปใกล้ไอร่าที่มัวแต่สนใจนกที่เกาะบนต้นไม้ ยามเมื่ออีกฝ่ายแหงนหน้ามองกิ่งไม้ เขาเห็นเรียวปากอิ่มแดงได้รูปกำลังคลอเสียงเพลงเบาๆ เสียงหวานใสที่ดังแผ่วเบาช่างหวานซึ้งและชวนเคลิบเคลิ้ม แต่มันก็หยุดลงเมื่อเขายื่นมือไปสัมผัสแก้มของอีกฝ่าย
" ข้าอยากเห็นใบหน้านี้ภายใต้แสงอาทิตย์ เจ้าจะยอมให้ข้าชื่นชมได้หรือไม่"
โครอสมองคนที่เอนตัวหลบแล้วเม้มปาก อีกฝ่ายชอบกัดปากอย่างเป็นนิสัย แล้วเมื่อเรียวปากนั้นคลายออกริมฝีปากคู่งามก็ยิ่งแดงเรื่อจนชวนให้อยากจุมพิต โครอสโน้มตัวลงหมายจูบอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา แต่คนตรงหน้ากลับเบี่ยงหน้าหนีจนเขาสัมผัสเข้าที่พวงแก้มแทน
" เจ้า!!!"
ไอร่าหน้าแดงมองคนที่ชอบฉวยโอกาส แต่ยังไม่ทันจะได้เดินหนีเขาก็ถูกกอดรั้งให้เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนใหญ่เสียแล้ว ซ้ำยังถูกดึงตัวลงให้นั่งบนตักของอีกฝ่ายท่ามกลางสายตาของเหล่าองครักษ์ที่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ
" เจ้าไม่อายหรือไงที่เอาแต่กอดผู้ชายด้วยกันแบบนี้!"
" หากบุรุษใดเห็นเจ้าแล้วไม่กกกอด มันผู้นั้นคงเป็นคนตาบอด"
" งั้นเจ้าก็จงเป็นคนตาบอดไปซะ!"
" ปากเจ้าจะเอ่ยถ้อยคำอ่อนหวานบ้างไม่ได้หรือไง หรือเจ้าอยากให้ข้าสั่งสอนปากดีๆของเจ้า"
ว่าแล้วโครอสก็ทำการปิดปากคนปากดี แม้จะไม่ได้รุกล้ำเหมือนที่ผ่านมาแต่มันก็ยังคงหอมหวาน ถ้าเขาต้องชิมรสมากกว่านี้เขาคงห้ามใจไม่ไหวแน่ เมื่อถอนริมฝีปากออกโครอสก็มองคนที่เคยปากดีที่ตอนนี้หันหน้าหนีทั้งที่ยังอยู่ในอ้อมกอดเขา การได้เห็นเจ้าแมวป่าขู่ฟ่อพองขนแล้วถูกสยบด้วยตัวเขาช่างสร้างความบรรเทิงใจให้เขายิ่งนัก โครอสจับอีกฝ่ายให้หันหน้าออกแล้วเอนหลังพิงต้นไม้ เขาเกี่ยวปลายผมสีน้ำตาลทองออกมา เมื่อต้องแสงแดดมันสะท้อนแสงราวไหมเส้นงาม โครอสยกปอยผมนุ่มลื่นขึ้นจูบ ก่อนที่จะต้องยอมปล่อยไปเมื่อเจ้าของเส้นผมดึงมันกลับเข้าไปใต้ผ้าคลุม
" ข้าอยากอวดโฉมเจ้าให้ผู้คนได้ประจักษ์ว่าข้าได้ครอบครองสิ่งที่สวยงามเพียงใด"
" หากเจ้าสนใจเพียงรูปลักษณ์ภายนอก เจ้าก็เป็นคนที่โง่เง่าเสียยิ่งกว่าลาโง่"
" เจ้าต้องการบอกข้าว่าเจ้ามีดีกว่าที่ข้าเห็น?"
ไอร่าเหนื่อยใจกับคนผู้นี้จริงๆ ทำไมถึงได้ขยันแต่ยียวนกวนโมโหเขาไม่เลิก แถมยังชอบฉวยโอกาสจากเขาทุกครั้งที่มีโอกาส อย่างตอนนี้ก็ยังคงกอดเขาไม่ปล่อย ยิ่งเขาดิ้นอีกฝ่ายยิ่งกระชับอ้อมแขนแน่น จมูกโด่งคอยซุกไซ้ไปทั่ว เขาต้องจับมือของอีกฝ่ายไว้แน่นก่อนที่มันจะปลดผ้าคลุมเขาแล้วเลื้อยเข้าไปใต้ร่มผ้า
" ทำไมเจ้าถึงสนใจข้านัก ทั้งที่มีสตรีมากมายรอเจ้าอยู่ที่ด้านนอก พวกนางล้วนเต็มใจเป็นของเจ้า ทั้งรูปทรัพย์และยศฐาบรรดาศักดิ์ เจ้าที่มีพร้อมทุกอย่างอยู่ในครอบครอง ทำไมต้องคอยกลั่นแกล้งทำร้ายข้า และในเมื่อเจ้าได้สิ่งที่ต้องการแล้วเจ้าก็ควรมีเมตตาปล่อยข้ากลับไปเสียที"
" ข้าว่าเจ้าฉลาดพอที่จะรู้ว่าทำไมข้าถึงไม่ปล่อยเจ้ากลับไป นอกจากความงาม เจ้ายังมีประโยชน์กับข้าอีกมาก"
" ถ้าเจ้าคิดจะหาประโยชน์จากข้าที่เคยเป็นเจ้าชาย เจ้าคงต้องผิดหวัง ข้าถูกขับไล่ออกมาจากไซธีเรียแล้ว ..ไม่มีวันได้หวนกลับไปอีก"
โครอสสดับฟังเสียงที่ฟังคล้ายหงอยเหงาขององค์ชายที่ถูกขับไล่ออกจากบ้านเกิด แม้ในน้ำเสียงจะเรียบเฉยแต่ความเศร้าหมองที่ปิดไม่มิดทำให้เขาอยากเอ่ยคำปลอบโยน
" ถ้าเจ้าบอกข้า ข้ายินดีช่วยเหลือเจ้าให้ได้กลับไปเยี่ยมเยียนดินแดนที่จากมา หากเจ้าต้องการสิทธิอันชอบธรรมในราชบัลลังก์ ข้าจะช่วงชิงคืนมาให้ ไอร่า..คนงามของข้า เจ้าจงอย่าได้เศร้าหมองใจอยู่เพียงผู้เดียว ให้ข้าได้ช่วยเจ้าคลายทุกข์เถอะนะ"
ไอร่าที่ได้ฟังน้ำเสียงปลอบโยนก็อดที่จะใจอ่อนไม่ได้ เขาอยู่คนเดียวมานานจนจำความห่วงใยจากผู้อื่นไม่ได้แล้ว แม้แต่กับสหายของเขา..เคนนิส มันก็นำความห่วงใยมาให้เขาแบบนี้ไม่ได้ แต่เขาจะเชื่อได้อย่างไร ความลุ่มหลงมัวเมาอาจทำให้คนผู้นี้กล่าวออกมาโดยไม่ทันคิด เขาไม่อยากปักใจเชื่อกับคนที่รู้จักเพียงไม่กี่วัน ซ้ำยังเป็นคนที่ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจเขา
" แค่ท่านปล่อยข้ากลับสู่โซลซีสท์ก็พอ ข้าสัญญาว่าเมื่อท่านแวะไปเยี่ยม ข้าจะคอยต้อนรับขับสู้ท่านอย่างดี จะเลี้ยงดูท่านอย่างอบอุ่นเฉกเช่นสหายสนิท"
โครอสจ้องมองนัยน์ตาสีน้ำตาลที่หันมามองเขาอย่างอ้อนวอน ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยการขอความกรุณาจากเขา เขาโน้มหน้าเข้าไปจูบเปลือกตาที่หลับลงอย่างว่าง่าย แม้คนในอ้อมแขนจะนั่งนิ่งอย่างไม่เต็มใจแต่ก็รับรู้ได้ถึงความอ่อนข้อที่อีกฝ่ายยอมลงให้
" ทำไมทางเข้าถึงต้องมีมนตราปกป้อง มันปกป้องเจ้าจากสิ่งใดกัน"
" .... "
" ไอร่า ถ้าเจ้าไม่บอกข้า ข้าคงไม่อาจช่วยเหลือเจ้าได้ ได้โปรดเชื่อใจข้า ให้ข้าได้ปกป้องเจ้าจากสิ่งที่เจ้าหวาดกลัว"
น้ำเสียงเปร่งออกมานั้นช่างมั่นคงและชักชวนให้เชื่อมั่น คนๆนี้อาจไม่ได้เป็นคนมากเล่ห์และเอาแต่ใช้กำลังเสียทีเดียว อาจจะยังมีความดีเหลืออยู่บ้าง ไอร่าลังเล แล้วในที่สุดเขาก็ตัดสินใจบอกออกไป แม้จะไม่ทั้งหมดแต่มันก็อาจทำให้คนตรงหน้ายอมปล่อยเขาออกไป
" ข้า..ถูกตามล่า ท่านคงรู้ว่าเสด็จพี่ข้า..กษัตริย์แห่งไซธีเรียองค์ปัจจุบัน ได้ทำการช่วงชิงบัลลังก์มาจากพระบิดา เสด็จพี่ฆ่าล้างพระชายาและสนมทุกคนรวมถึงบุตรและธิดา ข้าเองก็เช่นกัน นั่นเป็นสาเหตุที่ข้าต้องหลบหนีเข้าสู่ป่า ท่านลุงของข้าลงมนตราปกป้องข้าไว้ ข้าจะปลอดภัยยามอยู่ในป่า จะไม่มีผู้พยากรณ์คนใดหาข้าพบตราบเท่าที่ข้าไม่ค้างแรมข้างนอก"
" ปราสาทของข้ามีมนตราปกป้องเช่นกัน จะไม่มีเวทมนต์ใดสามรถรับรู้ได้ถึงตัวตนของเจ้าหากไม่ถอดเครื่องรางนี้ออก"
" เครื่องรางอาจปกป้องข้าจากการตามหาด้วยเวทมนต์ แต่การที่ต้องอยู่กลางผู้คนคงมีซักวันที่ผู้คนจะได้เห็นหน้าข้า ท่านทราบใช่หรือไม่ว่า เสด็จแม่ของข้ามีความงามต้องตาทุกคนที่พบเห็น ข้าเองก็มีใบหน้าเช่นเดียวกันกับเสด็จแม่ หากมีผู้ใดพบเห็นย่อมต้องมีคนจำได้ และเรื่องคงเข้าไปถึงพระกรรณของเสด็จพี่ในซักวัน"
" หากเขาคิดยกทัพมาเพื่อช่วงชิงทำร้ายเจ้า ข้าก็จะมีสิทธิอันชอบธรรมในการทำสงครามกับแดนเหนือ"
ไอร่านิ่งเงียบ นี่สินะที่เป็นสาเหตุจริงๆที่ทำให้คนผู้นี่ไม่ยอมปล่อยเขาไป สงคราม การต่อสู้เพื่อแย่งชิงดินแดนของผู้อื่น ทั้งที่แดนตะวันออกมีความอุดมสมบูรณ์มากมาย มีป่าเขาอันอุดมสมบูรณ์และมีสินแร่ที่รายล้อม แต่เพราะความบ้าอำนาจทำให้คนผู้นี้คิดจะยึดครองดินแดนของเขา แต่ไม่มีวัน.. ต่อให้เขาไม่ได้เป็นองค์ชายอีกต่อไปแล้ว เขาก็ไม่มีวันยอมให้ใครมาทำลายบ้านเกิดของเขา
" เจ้าจงอย่าได้คิดใช้ข้าเป็นข้ออ้างในการทำสงคราม เพราะจะไม่มีผู้ใดในไซธีเรียยอมทำสงความไร้สาระกับเจ้า และจงอย่าลืมว่าพวกเจ้าไม่สามารถย่างเท้าเข้าสู่แดนเหนือได้ด้วยซ้ำ"
" เจ้าอย่าได้เข้าใจผิด คนงามของข้า ข้าย่อมไม่อยากให้ประชาชนเสียเลือดเนื้อโดยใช่เหตุ เพียงแต่ชี้ให้เห็นว่าข้าสามารถปกป้องเจ้าได้ และจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาช่วงชิงเจ้าไป"
โครอสพูดปลอบคนตรงหน้าที่เริ่มแสดงอาการไม่พอใจยามพูดถึงศึกสงคราม เจ้าตัวช่างหยิ่งทะนงในสายเลือดและรักดินแดนของตนนัก แน่นอนว่าเขาอยากครอบครองแดนเหนือ แต่คนงามของเขายังไม่จำเป็นต้องรับรู้ และถึงไม่ต้องใช้คนตรงหน้าเป็นข้ออ้างในการทำสงคราม เขาอาจได้ครองแดนเหนือโดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อ แต่ตอนนี้เรื่องนี้คงต้องพักไว้ก่อน เขาควรปลอบใจเจ้าแมวป่าที่ยังขุ่นเคืองเขาไม่เลิก
" ไอร่า..คนงามของข้า หากเจ้าอยากอยู่เพียงลำพัง ข้าก็จะให้คนไปเก็บกวาดปราสาทฝั่งตะวันออก ที่นั่นเป็นปราสาทที่เสด็จย่าของข้าเคยพำนักก่อนที่ท่านจะสิ้นอายุไข ปราสาทแห่งนั้นมีมนตราแกร่งกล้าคุ้มครองไม่ต่างจากปราสาทใหญ่ เจ้าอย่าเพิ่งกล่าวทักท้วงสิ่งใดอีก จงไปพักที่นั่นจนกว่าเจ้าจะสบายใจ ข้าจะให้เจ้าอยู่อย่างเป็นส่วนตัวและสะดวกสบาย แต่ถ้าหากเจ้าอยู่ที่ปราสาทแห่งนั้นแล้วยังไม่สบายใจเหมือนอยู่ในป่ามนตรา เราค่อยมาว่ากันอีกที"
ไอร่ากำลังนั่งอ่านหนังสือกลางสวนดอกไม้ของปราสาทฝั่งตะวันออกกับลิงซ์และเซรีน่า ไอร่ามาอยู่ที่ปราสาทแห่งนี้ได้เกือบครบสัปดาห์แล้วนับแต่คนผู้นั้น..โครอส ได้ขอให้เขาลองมาอยู่ที่ปราสาทแห่งนี้ด้วยวิธีขอร้องกึ่งบังคับ แน่นอนว่าไอร่าย่อมสุขสบายกว่าตอนที่อยู่ในป่า เขาไม่ต้องคอยรดน้ำทำสวน ไม่ต้องหุงหาอาหารหรือล่าสัตว์เอง ทุกวันลีเดียจะนำอาหารอุ่นร้อนเข้ามาให้ในช่วงเช้าและมื้อเที่ยง ยามว่างเขาจะมีเซรีน่าคอยอยู่เป็นเพื่อน ขณะที่ลิงซ์เป็นเหมือนองครักษ์ประจำตัวเขามากกว่า มีเพียงช่วงอาหารเย็นเท่านั้นที่โครอสจะมาร่วมโต๊ะและจากไปโดยไม่แตะต้องตัวเขามากมายนัก แม้จะสบายกายแต่ความสบายใจยังไม่มีในทั้งหมด เขายังคงสวมผ้าคลุมยามออกมานั่งในสวน และจะถอดออกยามอยู่ในห้องนอนหรือเวลาทานอาหารกับโครอสเท่านั้น
" อยู่กับข้าสองคน เจ้าควรถอดผ้าคลุมออกมันถือเป็นการให้เกียรติข้า"
ไอร่าอิดออดแต่ก็ยอมถอดผ้าคลุม ถึงจะไม่เต็มใจแต่คำว่าเกียรติทำให้เขาต้องยอมผ่อนปรนบ้างในบางเรื่อง เขาไม่อยากทำตัวเรื่องมากให้เป็นที่ครหา และแม้อีกฝ่ายจะรับรองว่าจะไม่มีใครรู้ถึงฐานะที่แท้จริงของเขาแต่เขาก็ยังไม่วางใจ ความลับไม่มีในโลก ยิ่งมีคนรู้มากเท่าไหร่ โอกาสที่เรื่องจะไปถึงไอเรสย่อมมีมากขึ้นเท่านั้น
ตอนนี้เขาไม่ต่างจากนกน้อยในกรงทอง มีคนคอยดูแลหาอาหารมาให้ มีคนคอยปกป้องเอาใจ แต่ไม่มีอิสระเป็นเพียงของสวยงามให้ผู้อื่นชื่นชม ไอร่าคิดถึงวิถีชีวิตในป่าใหญ่ที่จากมา แม้จะลำบากแต่เขาก็มีความสุข เขามีความสุขแม้กับชีวิตที่อยู่ต้องอยู่อย่างเดียวดาย แต่เขาสามารถหาเพื่อนใหม่ได้ คงมีสัตว์ป่ามากมายยอมเป็นเพื่อนเขาเหมือนอย่างที่เคนนิสเคยเป็น ไอร่าได้แต่ถอนหายใจกับชีวิตของตนเองในยามนี้ เขาคิดถึงผืนป่าแห่งโซลซีสท์มากเหลือเกิน คิดถึงอิสระท่ามกลางป่ามนตราที่เคยปกป้องเขามาเกือบสิบปี
" ท่านไอร่า คำนี้แปลว่าอะไรเจ้าคะ"
" A chroi " อาห์รี " มันแปลว่า ดวงใจของข้า"
" แล้วประโยคนี้แปลว่าอะไรเจ้าคะ"
ไอร่าละจากความคิดตนเองแล้วสอนเซรีน่าให้อ่านและแปลความหมายของบทกลอนที่เขาเลือกมา เขาสอนหนังสือตามที่เซรีน่าร้องขอ ผู้คนในดินแดนนี้ถ้าไม่ใช่บุตรหรือบุตรีของขุนนางหรือคนมีเงินก็จะไม่ได้รับการศึกษา ต่างจากแดนเหนือที่ทุกคนจะได้รับสิทธิในการเรียนรู้ตามที่ตนต้องการ
" ความรู้เป็นสิ่งสำคัญนัก ยิ่งถ้าเจ้าอยากเป็นกษัตริย์เจ้ายิ่งต้องเรียนรู้ในทุกสิ่ง หากเจ้าอยากเป็นนักปราชญ์เจ้าต้องตั้งใจใฝ่ศึกษา หากเป็นพ่อมดเจ้าต้องเจนจบเรื่องมนตรา แม้แต่ตกต่ำเป็นคนแล่เนื้อเจ้ายังต้องเรียนรู้งานด้านพานิช"
เสด็จพ่อของเขาให้ความสำคัญกับการศึกษามาก ท่านกล่าวว่าไม่อยากให้ประชาชนถูกเอาเปรียบจากเหล่าขุนนางหรือพ่อค้าคหบดี การมีความรู้จะช่วยให้ทุกคนมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น แม้ยามเรียนรู้จะไม่ทำให้อิ่มท้องแต่ภายภาคหน้ามันจะทำให้ผู้คนสุขสบาย
ไอร่าเริ่มสอนหนังสือให้เซรีน่าตั้งแต่พื้นฐานอย่างการท่องจำตัวอักษร จดจำคำศัพท์ง่ายๆ การผสมคำและการเรียบเรียงประโยค นางช่างซักถามและจดจำได้ดี แม้ไม่ได้เก่งกาจแต่ก็มีความพยายาม
" ถ้าเจ้าเก่งไปมากกว่านี้ เจ้าจะหาเจ้าบ่าวที่ฉลาดกว่าเจ้าได้ยังไงกัน"
" งั้นข้าก็จะไม่แต่งงานเจ้าค่ะ ถ้าต้องอยู่กับคนโง่ข้าขออยู่คนเดียวจะได้คอยดูแลท่านไอร่าไงเจ้าคะ"
ไอร่าอดที่จะเอ็นดูเด็กน้อยผู้นี้ไม่ได้จริงๆ เซรีน่าเป็นเด็กดีน่ารัก ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากรับเลี้ยงดูแลให้เหมือนลูกหรือน้องสาว แต่กับคนที่เอาแต่เก็บตัวอยู่คนเดียวและต้องคอยหลบหนีจากผู้คน คงน่าสงสารถ้าเซรีน่าจะต้องคอยอยู่กับเขาจนไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างที่เด็กสาวทั่วไปควรเป็น
ก๊อง! ก๊อง! ก๊อง!
" ได้เวลาของว่างแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะไปยกน้ำชายามบ่ายมาให้นะเจ้าคะ"
เซรีน่าบอกแล้วรีบลุกออกไปเมื่อได้ยินเสียงระฆังบอกเวลา นางช่างน่ารักน่าเอ็นดู ยิ่งยามที่นางวิ่งเล่นสมวัย ยิ่งทำให้เขานึกอยากแต่งงานแล้วมีลูกสาวที่น่ารักอย่างนางบ้าง บางทีการแต่งงานอาจเป็นสิ่งที่ดี การมีข้อผูกมัดคงช่วยให้คนอื่นเลิกสนใจเขาได้ แต่เขาจะเห็นแก่ตัวได้อย่างไรกัน เขาจะยอมให้คู่ชีวิตเขาต้องเสี่ยงไปกับเขาได้อย่างไร
เมี๊ยว เมี๊ยว
" ข้าไม่ได้เศร้าใจขนาดนั้นหรอกนะลิงซ์ ถ้าเจ้าอยากให้ข้าอารมณ์ดีเจ้าควรยอมให้เลนีเมียเข้ามาในสวนด้วยมากกว่า เจ้าจะได้มีเพื่อนเล่น และข้าจะได้ไม่เหงา"
ลิงซ์สะบัดหน้าอย่างไม่เห็นด้วย ก่อนจะเหลือบตามามองแล้วล้มตัวให้เขาเกาคาง ไอร่าระอาใจกับเจ้าแมวเอาแต่ใจตัวนี้จริงๆ มันว่าง่ายในทุกเรื่องยกเว้นแต่เรื่องของเลนีเมียกับคนที่มายุ่งกับมันเท่านั้น ลิงซ์ไม่เคยให้ใครแตะต้องตัวนอกจากเขากับโครอส มันขู่ใส่ทุกคนที่เข้าใกล้ แม้แต่อลันที่เดินมาตามมันไปกินอาหารอยู่ทุกวัน
ไอร่าเคยเข้าไปดูที่ห้องสัตว์เลี้ยงของโครอสมาแล้ว อลันบอกว่า เมื่อก่อนมีสัตว์เลี้ยงมากกว่านี้ แต่ถูกลิงซ์ตบไล่หรือไม่ก็ฆ่าตายไปหมด จนเหลือแต่สิงโตหิมะที่เพิ่งมาใหม่พร้อมเขา แม้ไอร่าจะนึกรังเกียจโครอสมากขึ้นที่พรากเลนีเมียมาจากผืนป่า แต่เขาก็สงบใจลงได้เมื่อเลนีเมียไม่ได้แสดงท่าทางทุกข์ร้อนอะไร ทั้งยังออกจะชื่นชมคนที่ล้มมันได้ด้วยซ้ำ เลนีเมียไม่ค่อยได้เข้ามาหาเขาที่สวนมากนัก เพราะมีครั้งหนึ่งที่ลิงซ์กระโจนใส่มัน จนเขาเกือบได้แผลจากการห้ามทั้งสองตัวไม่ให้สู้กัน ลิงซ์ขู่ฟ่อไล่เจ้าสิงโตหิมะออกไปจากถิ่นของมัน และเลนีเมียก็ยอมจากไปแต่โดยดีด้วยความเป็นห่วงในตัวเขาหากเกิดการต่อสู้กันอีก
เมี๊ยว เมี๊ยว~
" ถ้าเจ้าน่ารักได้ซักครึ่งอย่างที่เจ้าทำกับข้า คงมีแต่คนเอาใจเจ้าทั้งวัน"
เมี๊ยว! ฟ่อ!
เสียงขู่ฟ่อของลิงซ์ที่อยู่ๆก็ดังขึ้นทำให้ไอร่าที่กำลังเล่นกับลิงซ์หยุดมือ ลิงซ์จ้องไปที่ทางเข้าสวนอย่างระวังภัย ไม่นานนักก็มีนางกำนัลเข้ามา ไอร่าไม่เคยเห็นหน้า..เขาไม่เคยเห็นหน้าใครนอกจาก โครอส ลีเดีย เซรีน่า และอลันที่จนบัดนี้ก็ยังไม่เคยเห็นใบหน้าเขา อลันจะเข้ามายามจำเป็นเท่านั้น หรือแม้แต่ตอนที่มีคนมาทำความสะอาด ลีเดียจะอยู่กับเขาคอยกันคนอื่นไม่ให้เข้ามาในสวน
" เซรีน่าถูกเรียกตัวให้ไปช่วยท่านลีเดียเจ้าค่ะ ข้าเลยอาสานำของว่างมาให้"
" ขอบใจมาก"
ไอร่าตอบแล้วลูบหัวให้ลิงซ์ที่ยังคงมองอย่างจดจ้อง นางกำนัลวางของว่างเป็นที่มีน้ำชายามบ่ายกับขนมหวานหน้าตาน่าทานหลายอย่าง มันไม่มากไม่น้อยเกินไป เพราะหลังจากมื้อเช้าวันนั้นก็ดูเหมือนว่าโครอสจะสั่งคนให้เตรียมอาหารเท่าที่พอทานหมด ไม่ได้เยอะมากอย่างคราวแรก
" ท่านจะใส่นมในชาด้วยไหมเจ้าคะ"
" ก็ดี แต่ไม่ต้องใส่น้ำตาลมาก ดูท่าของหวานคงหวานพอแล้ว"
ไอร่ามองนางกำนัลที่รินน้ำชาจากกาใบสวยลงในถ้วยชาที่มีลวดลายงดงาม ก่อนใส่น้ำตาลและนมจากนั้นจึงยื่นมาให้เขา ไอร่ากล่าวขอบคุณแต่ก่อนที่เขาจะยกดื่มเขาก็ได้กลิ่นที่เจือปนบางอย่างออกมาจากน้ำชา
" วันนี้เป็นชาอะไรกัน"
" ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ ข้าเองก็ไม่ทราบเช่นกันเพราะตอนที่รับมาทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ"
" งั้นเหรอ.."
ชานี้มีพิษ.. ไอร่าได้กลิ่นเห็ดพิษลอยออกมาจางๆ เห็ดชนิดนี้หาได้ไม่ยากและมันไม่ทำให้ตายในทันที แต่เมื่อรับเข้าไปมากๆมันจะสนสมในร่ายกายจนสุดท้ายมันจะทำให้มีอาการเหมือนผู้ที่อาหารเป็นพิษ ก่อนจะล้มป่วยและตายไปในที่สุด ไอร่ายิ้มขันในโชคชะตา ความทรมานของเขาคงใกล้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ถ้าเขาดื่มชานี้เขาอาจได้ตายในสิบวัน และคงไม่ทรมานมากนักเพราะเขาจะทรุดลงในช่วงสามวันสุดท้ายก่อนสิ้นใจ ระบบร่างกายที่ล้มเหลวจะทำให้เขาหายใจไม่สะดวก เขาจะไม่สามรถส่งเสียงร้องให้ผู้ใดรับรู้ถึงความเจ็บปวด เขาจะค่อยๆหมดลมอย่างทรมานจากความตายที่เริ่มเน่าเสียจากภายใน
ไอร่ากำลังชั่งใจที่จะดื่มชา เขาจะยอมดื่มชานี้เพื่อให้ถึงจุดจบเร็วขึ้น หรือจะรอคอยอยู่อย่างหวาดระแวงว่าจะมีวันใดที่เขาพลาดท่าจนต้องพบกับความทรมานที่มากยิ่งกว่า
" ถ้าไม่รีบดื่มชาจะหายร้อนนะเจ้าคะ"
ไอร่ามองคนที่เฝ้ารออย่างมีความหวัง นางคงได้รับคำสั่งมาจากใครบางคน ใครซักคนที่ไม่ชอบใจในตัวเขาแม้จะไม่เคยได้พบหน้า ความชิงชังริษยาเป็นพิษร้ายที่มักมีอยู่ในชนชั้นสูง มันเป็นพิษร้ายที่คอยเข่นฆ่าผู้คนที่ขวางทาง ไอร่ายกชาขึ้นดื่มจนหมด ชาถ้วยเดียวไม่ส่งผลต่อเขามากนัก ถ้าไม่ได้รับยาพิษเกินสามวันมันจะถูกขับออกจากร่างกายไปเอง
" รับชาเพิ่มอีกไหมเจ้าคะ"
" รบกวนเจ้าด้วย"
ไอร่าตอบและรอชาถ้วยต่อไปพลางชิมขนมหวานดูบ้าง ขนมหวานไม่มีพิษ คงเป็นเพราะมันต้องผ่านความร้อนมากกว่า ความร้อนจะทำให้ยาเสื่อมสภาพ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะรับชาถ้วยที่สอง ลิงซ์ที่ได้กลิ่นเห็ดพิษจากลมที่พัดมาก็กระโจนใส่นางกำนัลจนถ้วยชาตกแตก มันยืนคร่อมตัวนางกำนัลที่ล้มลงแล้ว
" ลิงซ์! หยุดนะ!"
ไอร่าสั่งห้ามลิงซ์ที่ตอนนี้กำลังใช้เท้ากดลำคอของหญิงสาวไว้ มันกดลำคอคนที่นอนอยู่แน่น ก่อนจะกางเล็บที่เท้าอีกข้างเพื่อตะปบลงไปที่ใบหน้า
" กรี๊ด! ช่วยด้วยเจ้าค่ะ!"
" ลิงซ์! หยุด! แล้วถอยออกมาเดี๋ยวนี้!"
ลิงซ์ขู่คำรามในคออย่างขุ่นเคือง มันอยากสังหารผู้ที่คิดจะทำร้ายคนงามของมัน มันอยากทำให้เจ้าคนที่กล้าทำร้ายสิ่งที่มันปกป้องให้ได้พบจุดจบที่น่ากลัวก่อนสิ้นใจ แต่คนงามที่มันปกป้องกลับเข้าข้างผู้อื่น ไอร่าเดินเขามาลูบหัวมันแล้วดึงให้มันถอยออกมาช้าๆ แม้มันไม่เต็มใจแต่ก็ยอมถอยออก ก่อนจะกระโจนกลับเข้าไปอีกครั้งเมื่อเห็นคนที่ไม่เจียมตัวคว้ากริชเล่มเล็กขึ้นมาหมายจะจ้วงแทงคนที่มันปกป้อง
" กรี๊ด! อย่า! ช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ กรี๊ด!!!"
ไอร่าหน้าซีดเผือดกับเสียงโหยหวนและภาพตรงหน้า ไอร่าเห็นเห็นลิงซ์กำลังขย้ำคอนางกำนัลซ้ำหลังจากที่มันกัดข้อมือให้อีกฝ่ายปล่อยกริชลงพื้น เลือดสีแดงไหลพุ่งออกมาจากบาดแผลแหวะหวะ ลิงซ์กัดซ้ำหลายครั้งเมื่อเห็นเหยื่อยังไม่ตาย ไอร่าพยายามดึงลิงซ์ออก แล้วร้องตะโกนเรียกคนให้เข้ามาช่วย
" หยุดนะลิงซ์! ใครก็ได้เข้ามาที!"
ไอร่าร้องตะโกนแต่ไม่มีใครเข้ามา เขาลืมไปว่าที่แห่งนี้ไม่มีใครเข้ามาได้ ไอร่าพยายามดึงลิงซ์ออกมาแต่มันกัดไม่ปล่อย มันกัดและขย้ำจนจมเขี้ยว เหมือนต้องการให้แน่ใจว่าเหยื่อของมันต้องตายสนิทมันถึงจะยอมถอยออกมา ในที่สุดเมื่อคนที่นอนอยู่เริ่มแน่นิ่งไร้เสียงกรีดร้อง ลิงซ์ก็ตะปบซ้ำอีกครั้งก่อนก้าวลงมาจากศพ แล้วเริ่มเลียคราบเลือดเพื่อทำความสะอาดขนตัวเอง
" กรี๊ด!!!"
เสียงกรีดร้องของเซรีน่าและเสียงของหล่นพื้นทำให้ไอร่าตกใจอีกครั้ง เซรีน่าตกใจจนตัวสั่นเมื่อเห็นภาพตรงหน้า มีคนตาย เซรีน่าคิด มีคนตายอยู่ตรงหน้าเธอ
" ชู่ว์ ชู่ว์ ไม่เป็นไร เซรีน่า หลับตาซะ อย่าร้องไห้.."
ไอร่าพูดปลอบเด็กน้อยที่เสียขวัญ ก่อนหันไปมองลีเดียที่เพิ่งเดินเข้ามา ลีเดียเองก็ตกใจเช่นกันกับภาพตรงหน้า แต่นางเคยชินกับเรื่องแบบนี้แล้ว
" ท่านไอร่า ท่านกลับเข้าห้องก่อนเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะให้คนมาจัดการในสวนก่อน"
" ข้าจะพาเซรีน่าไปด้วย นางเสียขวัญมากทีเดียว"
" ขอบพระคุณท่านมากเจ้าค่ะ"
ไอร่าอุ้มเซรีน่าที่ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นกลับเข้าห้องนอน เขาต้องปลอบนางอยู่นานกว่ายอมจะหยุดร้อง แต่พอเซรีน่าเห็นลิงซ์ที่เดินตามเข้ามาแล้วเช็ดคราบเลือดบนที่นอน นางก็ร้องไห้ออกมาอีกรอบ
-
>> ต่อ <<
" ลิงซ์ ขอร้อง.. เจ้าออกไปก่อนได้ไหม เซรีน่าคงไม่อยากเห็นเลือดไปมากกว่านี้"
แต่ยังไม่ทันที่ลิงซ์จะออกไปด้วยความแง่งอน ประตูห้องก็ถูกเปิดออก โครอสเดินเข้ามาด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยวจนน่ากลัว เขาเดินเข้ามาใกล้ไอร่าอย่างรวดเร็ว มือหนาปลดผ้าคลุมออกแล้วจับใบหน้างามให้หันไปมาและสำรวจทั่วร่างกาย เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายปลอดภัยเขาก็ถามด้วยน้ำเสียงกระชากห้วน
" เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมีคนนอกมาตายต่อหน้าเจ้า"
" ท่านอย่าเสียงดังสิ ไม่เห็นหรือไงว่าแค่นี้เซรีน่าก็เสียขวัญจะแย่แล้ว"
" นางจะเสียขวัญมากกว่านี้ถ้าเจ้ายังไม่บอกข้าว่าเกิดอะไรขึ้น นางและลีเดียต้องรับผิดชอบที่ปล่อยให้คนนอกเข้ามาทำร้ายเจ้าได้"
" พวกนางเป็นคนดูแลข้า ไม่ใช่ทหารยาม เจ้าไม่ควรเอาผิดพวกนาง เซรีน่าเจ้าออกไปหาลีเดียก่อน"
ไอร่าพูดกับโครอสเสียงห้วน ก่อนหันไปพูดเสียงอ่อนกับเซรีน่าที่กลัวลนลานกับคำขู่ของโครอส
" เจ้าไม่ควรพูดแบบนั้นกับเด็กที่กำลังเสียขวัญ"
" ถ้าเจ้าไม่รีบบอกข้าว่าเกิดอะไรขึ้น พวกนางจะไม่มีโอกาสได้เสียขวัญอีก"
ไอร่านิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อถูกบีบต้นแขน แต่เขาคิดว่าตนเองไม่ควรราดน้ำมันลงบนกองเพลิงให้มากไปกว่านี้ ไอร่าสูดหายใจแล้วเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างใจเย็น แต่ไม่นับรวมเรื่องที่เขารู้ว่ามียาพิษ คงไม่ดีนักถ้าอีกฝ่ายรู้ว่าเขาสามารถทำอะไรได้บ้าง
" เจ้าไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหม"
" ข้าไม่เป็นอะไร"
โครอสมองคนที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยความโกรธ ทั้งที่เขารีบมาหาด้วยความเป็นห่วงแต่อีกฝ่ายกลับไม่รับรู้ถึงน้ำใจของเขาซักนิด เขาอยากสั่งสอนคนตรงหน้าให้รู้สำนึก แต่เขาต้องข่มใจไว้ก่อน เขามีแผนสำหรับการปราบพยศเจ้าแมวป่าเตรียมไว้แล้ว
" ข้าเป็นห่วงเจ้ามาก แค่ได้ยินว่าเจ้าถูกทำร้ายก็รีบตรงมาหาที่ปราสาทตะวันออกทันที"
โครอสพูดเสียงนุ่มลง เขาต้องทำให้คนตรงหน้าวางใจเขาให้มากกว่านี้ เขาลอบมองอีกฝ่ายที่ดูเหมือนว่าถ้าเขายอมพูดดีด้วยอีกฝ่ายจะไม่ค่อยดื้อดึงมากนัก
" ขอบคุณมากแต่ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว"
ไอร่าตอบตามมารยาท ก่อนลุกไปดูลิงซ์ที่เลียขนตัวอยู่บนเตียงอีกฝั่งโดยไม่สนใจเจ้าของอย่างโครอสอีก โครอสได้แต่ยืนมองนิ่งๆไม่ทำอะไร รอให้เจ้าว่าง่ายกว่านี้ก่อนเถอะ ข้าจะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกเลยทีเดียวที่เจ้าไม่สนใจข้า โครอสมองไอร่ากับลิงซ์แล้วนึกหมั่นไส้แมวของตนเองที่ตอนนี้มันติดคนงามมากกว่าเขาเสียอีก แม้ว่าเขาจะสั่งให้มันคอยจับตาดูไอร่า แต่ดูท่าเจ้าลิงซ์คงเอาแต่อ้อนอีกฝ่ายอย่างเดียวมากกว่า
ก๊อกๆ
" อลันพะยะค่ะ"
เมื่อได้ยินเสียงอลัน ไอร่าก็คว้าผ้าคลุมขึ้นมาแต่ช้ากว่าโครอสที่ตอนนี้จัดแจงสวมเสื้อคลุมให้เขาเรียบร้อยแล้ว โครอสฉุดไอร่าให้นั่งลงบนตักแล้วเรียกอลันให้เข้ามาได้ อลันไม่แปลกใจเลยที่เห็นภาพของเจ้านายที่กอดคนในเสื้อคลุม จะแปลกหน่อยก็ตรงที่ลิงซ์ยอมนั่งนิ่งๆไม่เข้าไปตบตีไล่ที่ท่านไอร่า แต่เขาก็พอรู้มาบ้างจากนายของเขาว่าลิงซ์ดูชอบท่านไอร่ามากทีเดียว
" ขออนุญาติให้ท่านหมอตรวจท่านไอร่าได้หรือไม่พะยะค่ะ หมอหลวงตรวจเจอพิษในน้ำชา ซ้ำยังเจอห่อยาพิษในตัวนางกำนัล แม้จะไม่มีพิษร้ายแรงแต่ก็อยากให้ท่านหมอตรวจอาการท่านไอร่าเสียหน่อยพะยะค่ะ"
ฝ่ายโครอสที่ได้ยินคำว่ายาพิษก็โกรธขุ่นขึ้นมาอีกครั้ง เขากระชับอ้อมแขนแน่นจนคนที่อยู่ในอ้อมกอดส่งเสียงประท้วง ทั้งที่อีกฝ่ายเริ่มนั่งนิ่งเมื่อมีคนนอกเข้ามา
" ไอร่า เจ้าได้ดื่มชาเข้าไปหรือไม่"
ไอร่าพยักหน้า ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องโกหกในเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ โครอสที่ได้ยินก็เรียกหมอหลวงให้รีบเข้ามาดูอาการ ก่อนเอ่ยถามอะไรบางอย่างที่เขาเพิ่งนึกขึ้นได้
" ทำไมเจ้าถึงไม่รู้ว่ามียาพิษ ทั้งที่คราวก่อนแค่มีสมุนไพรที่ทำให้นอนหลับผสมอยู่ในยาเจ้ายังรับรู้ได้"
" ข้าไม่รู้ ข้าไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านยาพิษ และคงเป็นเพราะข้าดื่มชาใส่นมมันเลยทำให้ไม่ได้กลิ่น ปกติกลิ่นสมุนไพรมักจางลงถ้าทานคู่กับนม ถ้ามันไม่ได้มีกลิ่นหรือรสที่แรงมากก็คงไม่มีใครรับรู้ได้"
โครอสมองคนที่พูดอย่างช่ังใจแล้วรอฟังผลตรวจจากหมอหลวง หมอหลวงสอบถามอาการสองสามคำขณะจับชีพจร เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับร่างบาง โครอสก็ให้อลันรายงานต่อ
" กระหม่อมให้แพทย์หลวงตรวจศพนางกำนัลที่เสียชีวิตแล้ว นางเสียชีวิตเพราะถูกสัตว์ร้าย ..ซึ่งน่าจะเป็นลิงซ์ กัดที่คอจนตาย ข้างตัวนางมีกริชเล่มเล็กตกอยู่ ข้อมือมีรอยถูกกัด ภายในเสื้อนางมีห่อยาพิษที่เหลือผงยาอยู่เล็กน้อย ท่านหมอแจ้งว่าเป็นเห็ดพิษ ที่ชื่อว่า อแมนทิน่า สามารถพบได้ในป่าทั่วไป กลิ่นและรสไม่แรงมาก กระหม่อมให้คนไปตรวจสอบแล้วว่าผู้ใดเป็นคนบงการ ถ้าได้ความจะรีบนำเรื่องมาแจ้งพระองค์พะยะค่ะ"
" เจ้าจงรีบไปจัดการหาตัวคนร้ายและสอบสวนทุกคนที่เกี่ยวข้อง ข้าจะเป็นคนออกคำสั่งลงโทษทุกคนที่กล้าลองดีด้วยตัวเอง"
ไอร่าที่ได้ฟังน้ำเสียงเอาเรื่องของโครอสก็อดห่วงลีเดียกับเซรีน่าไม่ได้ โครอสจะลงโทษทั้งสองคนด้วยหรือเปล่า ไหนจะทหารยามอีก ก่อนหน้านี้เคยได้ยินว่าคนผู้นี้แทบจะไม่ฟังเสียงใคร ยิ่งเวลาโมโหคนผู้นี้ทำตัวโหดร้ายได้อย่างน่ากลัว
" ท่านคงไม่ลงโทษลีเดียกับเซรีน่ากระมัง ไม่ใช่ความผิดพวกนาง เรื่องผิดพลาดย่อมเกิดขึ้นได้ หวังว่าท่านคงไม่ใจร้อนด่วนตัดสินโทษกับผู้ที่ไม่ได้ตั้งใจกระทำผิด"
ไอร่าลองเอ่ยปากขอให้อีกฝ่ายไม่เอาเรื่องผู้ที่ดูแลตนเอง เขาไม่มีเพื่อนมากนักและคงไม่ดีถ้ามีผู้บริสุทธ์ิต้องมาตายเพราะเขาเป็นต้นเหตุที่นำความยุ่งยากมาให้
" ถ้าเป็นประสงค์ของเจ้า ข้าจะยอมทำตามก็ได้"
โครอสกล่าวแล้วหอมแก้มนวลเป็นค่าตอบแทน อลันกรอกตาแล้วส่งสัญญาณให้ลิงซ์และหมอหลวงเดินตามออกมา ไม่ต้องสั่งเขาก็รู้ว่านายของเขาจะทำอะไรต่อ หวังว่านายของเขาคงเบามือหน่อยนะคราวนี้ ไม่เช่นนั้นท่านไอร่าคงไข้ขึ้นแล้วทำให้คนดูแลต้องใจหายใจคว่ำเวลารักษาอีกเป็นแน่
" ไปอาบน้ำเลยลิงซ์ ตัวเจ้าเลอะเลือดเต็มไปหมด คราวหน้าอย่าทำเลอะเทอะนัก ลำบากแม่ข้าต้องคอยช่วยเก็บกวาด"
อลันมองลิงซ์ที่เดินสะบัดหน้านำไปอย่างไม่สนใจเขา ดีจริง.. ทั้งนายของเขาและสัตว์เลี้ยง ช่างเอาแต่ใจเหมือนกันหมด
ไอร่าเริ่มรู้สึกอึดอัด เขาจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ถูกกอดแบบนี้ที่กลางป่า เขาต้องเจอกับความโหดร้ายของคนตรงหน้าแค่ไหน ไอร่าพยายามนอนนิ่งไม่แสดงท่าทีหวาดกลัวออกมา แต่คงไม่สำเร็จตัวเขายังคงหวาดกลัวจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น
" ตัวเจ้าเปื้อนเลือด คงติดมาจากลิงซ์ ให้ข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำดีไหม"
" ไม่จำเป็น แค่ให้ลีเดียเข้ามาก็พอ"
" ลีเดียคงไม่ว่างมาดูแลเจ้าเพราะต้องคอยดูความเรียบร้อยในสวน หยุดดิ้นได้แล้วไอร่า ไม่เช่นนั้นข้าจะกอดเจ้าบนเตียงนี้เดี๋ยวนี้เลย"
โครอสอุ้มคนที่ถูกขู่จนยอมอยู่นิ่งๆอย่างว่าง่าย เขาพาไอร่าไปจนถึงสระน้ำขนาดใหญ่ที่มีกลีบดอกไม้ลอยอยู่เต็มสระ
" จัดการตัวเองซะ ก่อนที่ข้าจะเป็นคนที่ช่วยเจ้าอาบน้ำเสียเอง และเจ้าคงเหนื่อยกับการอาบน้ำครั้งนี้มากทีเดียว"
" แล้วท่านจะยืนอยู่ทำไม ออกไปได้แล้ว"
ไอร่ามองคนที่ยอมออกไปแต่โดยดี ค่อยยังชั่ว.. เขานึกว่าอีกฝ่ายจะดึงดันทำร้ายเขาในนี้เสียอีก ไอร่าอดมองมือตัวเองที่สั่นน้อยๆไม่ได้ เขายอมรับว่าเขายังกลัวอยู่ เขาไม่อยากเจอความเจ็บปวดจากการถูกขืนใจแบบนั้นอีก ไอร่าถอดเสื้อผ้าแล้วลงสระ เขาอาบน้ำอย่างรวดเร็ว กลิ่นของสมุนไพรชวนให้คุ้นเคยเหมือนสูตรสมุนไพรที่ลีเดียเคยถามเขา ตอนแรกเขานึกว่าลีเดียจะนำไปใช้เองเพราะมันสามารถแก้อาการปวดเมื่อยได้ แต่เขาไม่คิดว่าลิเดียจะขอตำรับไปเพื่อนำมาให้เขาใช้เองในสระน้ำนี้
ไอร่าแช่ตัวไม่นานก็ขึ้นมาจากสระ เขารีบเช็ดตัวให้แห้งแล้วใส่เสื้อผ้าชุดใหม่และผ้าคลุมที่มีเตรียมไว้ให้พร้อมอยู่เสมอ เมื่อเดินออกมาจากห้องอาบน้ำเขาเห็นเซรีน่ายืนรออยู่ ตาของเซรีน่ายังคงแดงช้ำจากการร้องไห้แต่ก็ดูร่าเริงขึ้นแล้ว
" หายตกใจหรือยัง เซรีน่า"
" หายแล้วเจ้าค่ะท่านไอร่า ฝ่าบาทมีรับสั่งว่าจะรอท่านที่ห้องเสวยเจ้าค่ะ"
" เข้าใจแล้ว"
ไอร่าเดินตามเซรีน่าไปถึงห้องอาหารที่มีโครอสนั่งรออยู่ หลังจากมีคนจัดเตรียมอาหารบนโต๊ะจนเรียบร้อยทุกคนก็ออกจากห้อง ตามคำสั่งที่เคยได้รับจากโครอสว่าห้ามเข้ามารบกวนในระหว่างมื้ออาหาร
" ข้าให้คนตรวจดูแล้ว อาหารพวกนี้ไม่มีพิษ เชิญเจ้าทานได้ตามสบาย"
" ขอบคุณ"
ไอร่ากล่าวแล้วรอให้โครอสลงมือทานอาหาร ไม่ใช่เพราะกลัวยาพิษ แต่เพราะมันเป็นธรรมเนียมของผู้มาอยู่อาศัยที่ต้องรอให้เจ้าของบ้านเริ่มลงมือทานอาหารก่อน ไอร่าทานอาหารมื้อนี้ด้วยความหวาดระแวง เขารู้สึกได้ว่าผู้ร่วมโต๊ะมองเขาแปลกไปกว่าทุกครั้ง เหมือนเจ้าตัวรออะไรอยู่
" รู้สึกเป็นยังไงบ้าง"
ไอร่าขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกยังไงหรือ.. อาหารก็ไม่ได้มีรสชาติอะไรผิดปกติยังคงอร่อยและทานง่าย เครื่องดื่มหรือไวน์หลังอาหารเป็นเช่นเหมือนทุกครั้ง คนผู้นี้หมายถึงอะไรกัน..
" ถ้าเป็นเรื่องที่โดยยาพิษเมื่อช่วงบ่าย ข้าสบายดีแล้วตามที่ท่านหมอบอก ยาพิษไม่ได้มีฤทธิ์แรงมาก ขอบคุณท่านที่มีน้ำใจเป็นห่วง"
โครอสหัวเราะเบาๆแล้วยกไวน์ขึ้นดื่มทั้งที่จ้องมองเขา ไอร่ารู้สึกขนลุกไปตามแนวสันหลัง อันตราย.. สัญชาตญาณร้องเตือนเขาให้รีบลุกหนีออกไปซะ แต่เขาจะลุกไปได้อย่างไรในเมื่ออีกฝ่ายยังไม่ได้ทำอะไร ไอร่าพยายามทานอาหารจนหมด โดยไม่คิดจะหาบทสนทนามาพูดคุยอีก ในขณะที่โครอสเอาแต่ดื่มไวน์ ทั้งที่มื้อก่อนๆโครอสก็ไม่ได้ดื่มเยอะถึงขนาดนี้ ตอนแรกเขาคิดว่าอาจจะมียาบางอย่างอยู่ในไวน์เสียอีก เพราะรสและกลิ่นของไวน์ก็กลบกลิ่นยาได้ดีพอๆกับนม อีกทั้งมียาบางชนิดจะออกฤทธิ์ได้ดีขึ้นเมื่อผสมในเหล้า แต่คนผู้นี้กลับดื่มไม่หยุดมีแผนอะไรกัน
เมื่อเห็นไอร่ารวบช้อนแล้วเช็ดปากอันเป็นสัญญาณในการสิ้นสุดมื้ออาหาร โครอสยกยิ้มแล้วเลื่อนเก้าอี้ออกเพื่อลุกจากโต๊ะอาหาร ไอร่าเองก็ลุกตามเช่นกัน
เคร้ง!
เสียงแก้วหล่นลงพื้น ไอร่าเซเหมือนจะล้มจนต้องใช้สองมือประคองตัวและค้ำมือไว้กับโต๊ะอาหาร ใบหน้าขาวนวลเริ่มซีดลง แม้กระทั่งริมฝีปากก็เริ่มไม่มีสีเลือด แม้เจ้าตัวจะพยายามประคองสติไว้แต่ก็ดูโงนเงนเต็มที
" เป็นอย่างไรบ้าง ไอร่า"
" ปล่อย.. เจ้าใส่อะไร.. ลงไปในอาหาร.."
ไอร่ารู้สึกเหมือนจะเป็นลม มันไม่ใช่ยานอนหลับ ไอร่าพยายามกวาดตามองอาหารที่เหลืออยู่บ้างบนโต๊ะ ก่อนจะหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม.. กระเทียม ฮอร์ธอร์น แอชชิลเลีย เปลือกอาร์จูนา และเครื่องเทศอีกหลายในอาหารมื้อนี้.. พวกมันทำให้ความดันเลือดเขาลดลง ไอร่าเริ่มพยุงตัวไม่ไหวแต่รู้สึกได้ว่ามีมือใหญ่ช่วยประคองไว้ เจ้าคนชั่วช้า..ทำได้ทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการสินะ
สมุนไพรหรือเครื่องเทศแต่ละตัวในอาหารมื้อนี้ แม้แต่ละตัวจะไม่ออกผลรุนแรง แต่ถ้าทานหลายๆอย่างรวมกันมากๆ ก็แทบจะทำให้คนที่ทานแทบจะล้มทั้งยืนได้จากอาการวิงเวียนและความดันต่ำ ไอร่ารู้สึกหน้ามืด เส้นเลือดในตัวเขากำลังขยายออก นี่สินะสาเหตุที่ทำให้โครอสดื่มไวน์อยู่ตลอด ไวน์จะทำให้หลอดเลือดหดตัวและเพิ่มการบีบตัวของหัวใจ ไวน์จะต้านฤทธ์ิยามันทำให้ความดันสูงขึ้น
" ให้ข้าช่วยพาเจ้ากลับห้องนะคนงาม"
โครอสกล่าวแล้วช้อนร่างบางที่ทำท่าจะล้ม ไอร่าพยายามหายใจสูดอากาศเข้าปอดให้สมองหายมึนงง แต่มันแทบไม่ทำให้อะไรดีขึ้น หัวใจเขายังคงเต้นช้าแต่บีบตัวแรง ไอร่ารับรู้ได้ว่าถูกวางลงบนเตียงก่อนจะรับรู้สึกรสขมที่ผ่านลงไปในลำคอ รสขมฝาดเฝื่อนของไวน์แดง
" ดื่มอีกสิ มันจะช่วยให้อาการของเจ้าดีขึ้น"
โครอสจรดปากป้อนไวน์ให้คนที่นอนอย่างหมดท่า แม้เจ้าตัวอยากหลบหน้าหนีแต่คงไม่มีแรงแม้แต่อ้าปากเองด้วยซ้ำ ตอนนี้ไอร่าเหมือนลูกนกที่ต้องรอให้แม่นกป้อนอาหาร แต่มันไม่ใช่อาหาร..มันเป็นไวน์รสแรงที่ทำให้ตัวเขาร้อนขึ้น ไอร่าทรมานกระสับกระส่าย ผลของอาหารและไวน์ตีกันไปหมดในตัวเขา ทั้งที่หัวใจเต้นแรงขึ้นแต่เขายังไร้เรี่ยวแรง เขาไม่วิงเวียนแต่เริ่มมึนเมา ไวน์อึกสุดท้ายมาพร้อมปลายลิ้นที่กวาดไล้ไปทั่วโพรงปาก มันรุกล้ำราวกับมีชีวิตของมันเอง ไอร่ารับรู้ได้ถึงทุกแรงสัมผัสแต่ไม่อาจหลบหนี หูเขาอื้อ แม้จะลืมตาเขาก็เห็นแต่ภาพที่ไม่ชัดเจนเหมือนมีม่านหมอกบังตา
ไอร่าได้แต่นอนนิ่งเมื่อเจ้าคนชั่วคนด้านบนเริ่มทำการอุกอาจล่วงล้ำเขามาในกายเขา ไอร่าเจ็บจนต้องร้องออกมาเมื่อรู้สึกสิ่งที่พยายามฝืนสอดใส่เข้ามา เมื่อมันเข้ามาหมดคนด้านบนก็เริ่มขยับอย่างเชื่องช้าในตัวเขา ไอร่าอยากให้ตัวเองหลับไปซะจะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรอีก แต่ทุกครั้งที่สติใกล้หลุด เขาจะต้องรู้สึกถึงแรงกระแทกที่มากขึ้นจนเขาต้องตื่นขึ้นมาจากภาพพร่าเลือน เขาอยากกลั้นเสียงร้องแต่เขาหยุดตัวเองไม่ได้ แรงกระแทกและการขยับกายที่รุนแรงทำให้เขาต้องส่งเสียงครางออกมา มันไม่ใช่เสียงครางด้วยความรู้สึกดี แต่เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาเจ็บ..เจ็บทั้งกายและใจ
ไอร่าไม่ได้ร้องไห้แต่เขารู้ดีว่าภายในใจกำลังหลั่งน้ำตา ไอร่าได้แต่นอนรับแรงที่โหมเข้ามาไม่หยุดหย่อน เขาไม่รู้ว่าตนเองจะต้องทนไปอีกนานแค่ไหนอีกฝ่ายถึงจะพอใจ คนๆนี้ตักตวงทุกอย่างจากตัวเขาที่ดิ้นรนหนีไปไหนไม่ได้ ริมฝีปากร้อนและมือหยาบลูบไล้ไปทั่วตัวเขา ต่อให้ไม่เห็นแต่เขาก็รู้ได้ว่าเมื่อตื่นขึ้นมาเขาจะเจอรอยแดงช้ำมากมาย หยาดเหงื่อของอีกฝ่ายไหลหยดลงบนตัวเขา ยิ่งอีกฝ่ายทาบทับอย่างแนบชิด เขายิ่งได้กลิ่นเหงื่ออย่างชัดเจน กลิ่นที่เต็มไปด้วยความต้องการ กลิ่นที่เต็มไปด้วยราคะและความหิวกระหาย
ไอร่าจำไม่ได้ว่าตัวเองสลบไปเมื่อไหร่ เขารู้สึกตัวอีกทีเมื่อลีเดียซับเหงื่อจากหน้าผากให้เขา เขามีไข้แม้จะไม่สูงมากอย่างคราวก่อนแต่เขาก็มีไข้ต่ำๆและปวดตัว ไอร่าขอให้ลีเดียช่วยเตรียมน้ำให้ เขาอยากล้างเอาสิ่งที่เหลือค้างในตัวเขาออกไปให้หมด ไอร่ากัดปากแน่น เขาจะไม่ร้องไห้อีก และเขาจะไม่ร้องขอให้คนผู้นี้ปล่อยตัวเขาอีกแล้ว เขาจะหนีออกไป.. ต่อให้ต้องเสี่ยงกับการเจอไอเรส เขาก็จะไม่อยู่ที่นี่ เขาจะไม่ทนอยู่ให้คนๆนี้มารังแกเขาได้อีกแล้ว
>> To Be ConTinue <<
-
ชอบเรื่องแนวนี้มากมากค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :katai2-1:
คือเราชอบอ่านแนววายแฟนตาซีอะค่ะ แต่หายาก เรื่องนี้่แบบใช่เลยยยย การบรรยาย ภาษา ทุกอย่างเป๊ะ
เขินทุกครั้งที่โครอสเรียกไอร่าว่า คนงาม :o8: 55555 จะรอติดตามนะคะ พลอตเรื่องน่าสนใจมาก :3123:
-
ยังเลวได้มั่นคง ทนทานนะโคลอส
เมื่อไหร่จะทำตัวดีๆ ให้ไอร่ามองในแง่ดีบ้างเนี่ย
-
พระเอกแมร่งงงงง หื่นได้อีก
ทำไมตอนนี้ดูสั้นจุงเบย55555จริงๆอยากอ่านอีก สนุกมากๆเลยจ้าา
ตอนแรกนึกว่าพระเอกจะดีแล้วนะ ปล่อยมาตั้งนาน สุดท้ายมีแผนชั่วนี่เองงง :z6:
-
ขอให้จบแบบแฮปปี้นะคะ ทำใจไม่ได้ถ้ามันจะจบแบบเศร้า TT
-
ไอ่โครอส พระเอกหื่น เห็นเจ้าอลันพูดอยู่ว่าเจ้านายของตัวเองจะทำอะไรคนงาม เราก็ว่าเอ๊าให้ไปอาบน้ำเเล้วกินข้าวคงไม่มีไรแล้วล่ะ ที่ไหนได้ ชั่วจริง หื่นมากกก จะหื่นอะไรขนาดนี้คนอื่นเค้าไม่มีอารมณ์ร่วมยังฝืนอยู่ได้ ทำให้เค้าต้องเจ็บ ไอร่าเจ้าหนีไปเลยนะ หนีไปหาไอเรส ไอเรสมันรักเจ้ามันไม่ฆ่าเจ้าหรอก ขอบคุณคัฟคนเขียน รอตอนต่อไปนะ^^
-
โครอสเหมือนจะดีอยู่แล้ว
แต่สุดท้ายก็ยังเห็นแก่ตัวอยู่ดีอ่ะ
โครอสไม่พูดคุยกับไอร่ามากกว่านี้
ตอนคุยๆเหมือนจะใส่ใจเรื่องราวของไอร่านะ
แต่จะเข้าเรื่องจริงๆทีไรชอบถึงเนื้อถึงตัว ดูแล้วกลายเป็นหลงไอร่าเฉยๆ ไปเลย
ชอบความจุใจของคนเขียนนี่แหละ ไม่หดจริงๆด้วย
แนะนำนะค่ะ ให้โดนใจคนอ่านต้องยาวขึ้นๆ ฮ่าๆ ได้คืบจะเอาศอก
ท้ายสุดของตอนนี้ สั้นไปมั้ย แหมมมม :jul1:
-
ขอบคุณค่าสำหรับตอนใหม่
พระเอกยังคงชั่วได้มาตรฐาน ....อย่างนี้ไอร่าจะไปมอบใจให้ได้ง่ายๆ ได้ไง รู้สึกว่าตอนนี้นอกจากความรัก พระเอกเองก็ยังคิดใช้ประโยชน์จากไอร่าด้วย
-
เหมือนจะดีเลยนะโครอส แต่มาดีแตกตอนท้าย ไม่ไหวจริงๆ :beat:
โธ่ ไอร่า หนูอย่ายอมให้ใครมารังแกกันง่ายๆสิคะ สู้เขาลูก แต่จะสู้ยังไงไหว ในเมื่ออีกฝ่ายสุดจะเจ้าเล่ห์ :o8:
จะรอดูว่าหนูไอร่าจะหนีหมาป่าโครอสพ้นไหมนะ :mew3:
-
โครอสทำตัวดี ๆบ้างเซ่~
-
ยาวมากๆ สนุกสุด แอร๊ยยย ชอบเรื่องนี้ // ฉันมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ.... (รอการอัพอย่างใจจดจ่อ5555)
แน่ใจหรอว่าอีตาโครอสเป็นพระเอกง่ะ -0- ถึงขั้นวางยาไอร่า ร้ายกาจมากนะยะ :katai1: (แต่นางฟ้าก็แอบดูอยู่หลังม่าน อิอิ)
รักคนแต่งนะจุ๊บๆ ขอตอนหื่นๆ เอ้ย! ขอยาวๆแบบนี้ตลอดไป<3
-
กรี้ดดดด มาอัพแว้ววว
-
สงสารไอร่าจัง โดนทำเหมือนเป็นสิ่งของ ไม่ใช่มนุษย์ที่มีหัวจิตหัวใจ
ยิ่งฉากที่โดนข่มขืนอ่ะสะเทือนใจเรามาก สงสาร โครอสก็รุนแรงไม่สนใจเลยว่าไอร่าจะทรมานจะเจ็บแค่ไหน
ไอร่าพูดอะไรไปก็เหมือนพูดกับก้อนหิน อีตาโครอสเอาแต่ใจ นางอยากได้อะไรนางต้องได้ ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม
จัดเป็นคนประเภทที่พูดด้วยแล้วเหนื่อยที่สุด อยากยันหน้าแทน ฮ่าาาาาา
ล่าสุดยังก่อคดีใหม่อีก วางยาคนงาม ย๊ากกกกก อยากประเคนฝ่ามือใส่รัวๆ
พอมาที่ปราสาท โอ้โห ตะลึงตึงๆกับบรรดาเหล่ากองทัพเมียๆของนางมาก มเหสีเอกก็มีแล้วนิหว่า
แถมยังมีสนมอีกเท่ากองภูเขา ตอนนี้ขอบอกเลยว่าน่าจะสร้างตำบลๆนึงได้เลยมั้ง ลูกก็ตั้งทีมฟุตบอลได้แล้ว
แต่เท่าที่อ่านมาโครอสแลดูเป็นพวกหื่นกาม ความต้องการทางเพศสูงมากๆๆ ก็คงไม่แปลกล่ะมั้งที่เยอะขนาดนี้
ในบรรดาเมียๆก็ยังมีพวกอิจฉาริษยาอีกต่างหาก เล่นถึงตายเลยด้วย ไม่รู้ว่าถ้ารู้ว่าไอร่าเป็นผู้ชายมีลูกให้ไม่ได้ยังจะปองร้ายอีกไหม
ที่ไอร่ารอดมาได้ส่วนหนึ่งก็เพราะลิงซ์ และเอาจริงๆเจ้าตัวรู้เรื่องพิษเองอยู่แล้วด้วย จะรอดูว่าต่อไปโครอสจะปกป้องคนงามยังไงบ้าง
ส่วนตอนจบจะแฮปปี้หรือแซด เดี๋ยวรอคนเขียนเปิดโหวต ส่วนเราต้องขอติดตามสถานการณ์ไปเรื่อยๆก่อน
ณ จุดนี้ ยังไม่เห็นสิ่งน่าประทับใจจากโครอสเลยแม้แต่ปลายเล็บมือ ลิงซ์ยังน่ารักกว่าอีก เชอะ รอดูต่อไปปปป
:mew1:
-
ฮึก....... :hao5:
อ่านแล้วอยากได้ :hao6:
.
.
.
.
.
อยากได้ไอร่า อ๊ากกกกก อิจฉาโครอสเว้ยยยยยย :katai1:
-
อ๊ากกกกกกกกก
ชั้นเห็นนายทำดีกับไอร่าน้อยของชั้น ชั้นก็เริ่มยอมรับ ว่าจะไม่อะไรด้วยแล้วนะ แต่นายกลับมาทำร้ายที่รักของชั้นได้เยี่ยงไร!!!! :m31: :m31:
-
โห ไอ้โครอสทำไมมันดีได้ไม่นานจริง ๆ แล้วขนาดต้องวางยากันเลยด้วยนี่มัน เป็นพระเอกตรงไหนเนี่ย
ทั้ง ๆ ที่ไอร่าก็ยอมอ่อนลงให้ตั้งเยอะ เพราะได้อยู่อย่างสงบกับลิงช์แล้วก็เซรีน่าจิตใจก็ดีขึ้นแล้วแท้ ๆ
แต่นี่นอกจากจะพึ่งโดนลอบฆ่าจากเหล่าเมีย ๆของโครอสแล้ว ยังต้องมาเจอไอ้โครอสบ้ากามอีก
ทำไมโครอสไม่คิดจะทำให้ไอร่าเห็นถึงความรัก ความจริงใจของตัวเองบ้างนะ
หรือเพราะไอ้โครอสมันยังไม่เคยมีความรัก ความจริงใจให้ไอร่าจริง ๆ เลยอะดิ
เห็นไอร่าเป็นทั้งของเล่นทั้งสัตว์เลี้ยงสวยงามที่พออยากจะทำอะไรก็ทำไม่ต้องคิดถึงว่าไอร่าจะรู้สึกยังไง
แบบนี้ก็สมแล้วล่ะที่ไอร่าจะคิดหนีแล้วยอมไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า
อีกอย่างอลันยังไม่เคยเห็นหน้าตาไอร่าเลย อย่างงี้ถ้าอลันได้เห็นจะมาหลงรักไอร่าอีกคนไหมเนี่ย
ดีจะได้ให้อลันกะโครอสตีกันเองซะเลย เสียดายถ้าสั่งให้ลิงช์ขย้ำโครอสได้ก็คงดีเนอะ 555 แค้นจัด
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ เขียนได้น่าอ่านแล้วก็สนุกมากเลย พระเอกก็ทั้งหื่นทั้งโหดได้โล่ห์ดีจริง ๆ
แต่ถึงจะบ่นพระเอกขนาดนี้ก็ยังอยากให้จบแบบ happy นะค่ะ แบบขัดแย้งในตัวเองอะ :serius2: 555 :pig4: :mew1:
-
TALK :: พระเอกยังคงถูกด่าต่อปายย นอกจากเลวแล้วยังโดนด่าว่าหื่นได้อีก :hao6: พระเอกเลวเนอะหาทางวางแผนปล้ำนายเอกได้อีก ตอนหน้ามีอีกดีไหมน้าาา ฮ่าๆๆๆ แต่ตอนหน้าโครอสก็มีมุมดีๆออกมาบ้างแล้วล่ะค่ะ(มั้งนะ) ตอนหน้ามีตัวละครใหม่มาด้วยล่ะจ้า รอตามอ่านกันด้วยนะจ๊ะ
parn11 :: เม้นท์ #36 กับ #56 ขอบคุณมากนะคะ แล้วจะมาอัพบ่อยๆนะคะ ( ซักเจ็ดวันครั้งอ่ะ :katai3: )
Lily teddy :: เม้นท์ #37 กับ #60 พระเอกเถื่อนก็เลวแบบนี้ล่ะค่ะ มีเมียก็เยอะแล้วไม่ค่อยดูแลเมียด้วย หาใหม่ตลอดๆ แล้วอย่าลืมลูกๆพระเอกด้วยน้าาา :beat: ต่อไปไอร่าก็ได้แต่อยู่กับลิงซ์กับเลนีเมียแหละค่ะ เพราะพระเอกมันเลวววไม่น่าเข้าใกล้ :m16: ตอนนี้พระเอกแค่หลงอ่ะค่ะยังไม่ได้รัก(หรือรักแต่ยังไม่รู้ตัว?) ส่วนอลันจะหลงรักไอร่าแล้วตบตีกับโครอสรึเปล่าต้องรอดูค่ะ แต่ความจริงเราแอบเชียร์โครอสอลันมากว่านะ :hao3: )
polartotty :: จะพยายามรักษาความยาวนะคะ (ถ้าขยัน ) ส่วนจบแบบไหนรอลุ้นนะคะ :mew1:
Little_Devil :: ยินดีต้อนรับสู่สามคมคนด่าโครอสค่ะ :pig2:
chin-ruyze :: เม้นท์ #40 กับ #58 ขอบคุณที่ตามมาอ่านนะคะ ถ้าอยากได้ไอร่าเค้าขอพี่เฟย์มาแลกได้ไหมอ่ะ :z2:
paojijank :: เม้นท์ #41 กับ #52 กร๊ากกก ชื่อเรื่องไม่ดีไม่มีคนสนใจ แต่เปลี่ยนไม่ได้แล้วอ่ะมา4ตอนแล้ว :hao5: ส่วนโครอสยังหวังผลประโยชน์จากไอร่าอีกเยอะค่ะ เตรียมตัวด่ามันต่อไป... :z3:
@Lucifer_Prince@ :: เม้นท์ #42 กับ #50 ขอบคุณที่หลงคำเชื่อโฆษณานะคะ อุตสาห์ตามมาจากเรื่องน้องพีด้วย :pig4: แต่ถ้าเชียร์ไอเรสคงต้องรอหน่อยนะคะ เพราะไม่รู้พี่แกจะได้ออกมาตอนไหน แล้วถ้าเชียร์ไอร่าให้หนีไป แต่หนีไม่รอดสงสัยไอร่าจะยิ่งช้ำนะคะ :hao3:
lalitalx :: ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ จะเอาแรงใจไปแต่งต่อค่ะ :pig4: ความจริงเราก็ชอบคะที่โครอสใช้คำว่าคนงามอ่ะ อยากให้แฟนเราเรียกแบบนี้บ้าง (เกี่ยวไหม?)
fuku :: คงอีกนานอ่ะค่ะกว่านายเอกจะเห็นความดีของโครอส :katai1:
beautjang :: ตอนนี้สั้นเพราะบทไอร่าถูกกินมันน้อยไปใช่ปะ 555 :hao7:
saruttaya :: จบแบบไหนดีน้า :katai2-1:
pannixz :: โครอสมันดีแบบชั่วๆอ่ะค่ะ (งงไหม) แต่คงจิ้มให้ยาวกว่านี้ไม่ไหวแล้วล่ะค่า ipad มันจิ้มยาก แหมๆอยากได้ตอนท้ายแบบยาวๆไม่สงสารไอร่าเหรอจ๊ะ นายเอกเค้าช้ำมือหมด :haun4:
BeeRY :: ตบโครอสเลยค่ะ แก้แค้นแทนไอร่ากัน :beat: ส่วนไอร่านี่หนีแน่นอนแต่ไม่รู้จะพ้นไหมนะคะ
Jillinv :: โครอสมันคงไม่ดีไปกว่านี้แล้วค่ะ
นางฟ้า :: น้องนางฟ้านาคอย่ารอที่ท่าน้ำเลยจ่ะ พี่กลัวผี รอที่เล้าเป็ดก็พอ :a5: ถ้าอยากได้ตอนหื่นยาวๆต้องแอบอยู่ใต้เตียงนะ หลังม่านเสียงมันไม่ดังพอ :katai3:
RoseBullet :: ไอร่าน่าสงสารแต่นี่แค่เบาะๆค่ะ :mew4: ส่วนความริษยานี่ไม่แบ่งเพศค่ะ แค่โครอสอยู่กับใครมากกว่าก็อิจฉาแล้ว ส่วนโครอสจะจัดการเมียๆยังไงก็ต้องตามดูนะคะ เปิดโหวตคงต้องรอหน่อยนะคะเพราะช่วงสุดรันทดมันยังไม่มาค่ะ :hao5:
cher7343 :: โครอสชอบหลอกให้ตายใจค่ะ แล้วค่อยจับกินที่หลังค่ะ :z1:
ขอบคุณทุกเม้นท์นะคะ ตอบและกดบวกให้แล้วค่ะ :heaven :กอด1:
ส่วนหน้าไม่รู้มาตอนไหนอ่า แต่จะรีบจิ้มนะคะ :katai4:
-
พอร่างกายแข็งแรงขึ้นก็เจอโครอสจัดหนักอีกแล้ว
โครอสนี่หื่นจริง ๆ ลงทุนใช้สมุนไพรช่วยซะด้วย
นึ่ขนาดน้องเพิ่งโดนวางยาพิษนะนี่ไม่มีปราณีกันบ้างเลย
-
CHAPTER 5
ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ลอดผ่าน โครอสนอนกอดร่างเปลือยเปล่าที่เพิ่งสลบไสลไปอย่างแนบสนิท เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้อีกฝ่ายสลบไปแบบนี้ แต่เพียงแค่สัมผัสนิดหน่อย ร่างกายเขาก็เกิดความปรารถนา เขาอยากกกกอดและกลืนกินร่างบางให้นอนร้องครางอยู่ใต้ร่าง อยากได้เสียงครางหวานที่ดังออกมาจากลำคอขาว อยากกลืนกินและอยากสั่งสอนให้คนปากดีได้รู้สำนึกว่าต่อไปอย่าได้คิดลองดีหรือดื้อดึงกับเขาอีก
โครอสกระชับกอดคนงามที่นอนกระสับกระส่าย คนงามของเขาคงนอนหลับฝันร้ายอีกแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนที่เขาหวงแหนหลับไม่สนิท ลิเดีย..แม่นมของเขามักมารายงานแก่เขาด้วยความกังวลใจอยู่เสมอเวลาที่แมวป่านอนหลับไม่สนิทแต่ไม่ยอมลืมตาตื่น และในบางครั้งที่ความฝันนั้นน่ากลัวเกิดไปอีกฝ่ายก็จะละเมอออกมา
แน่นอนว่าเครื่องรางที่เขามอบให้อีกฝ่ายสามารถช่วยปกป้องคุ้มครองผู้ที่สวมใส่จากฝันร้ายได้ แต่ถ้าคนที่ตามจองเวรเป็นถึงกษัตริย์แห่งไซธีเรีย ผลของเวทมนต์ย่อมมีมากกว่าผู้ใช้มนตราทั่วไป อีกทั้งความผูกผันทางสายเลือดก็ไม่ใช่สิ่งที่เวทมนต์สามารถขัดขวางได้ เครื่องรางของเขาสามารถปกป้องคนงามจากการตามล่าด้วยเวทมนต์ทุกชนิด แต่มันไม่อาจต้านทานสายสัมพันธ์ทางสายเลือดที่เชื่อมโยงกันระหว่างหมู่พี่น้องได้
เขาไม่เคยได้ยินข่าวว่ากษัตริย์ไอเรสยังคงตามล่าเหล่าเชื้อพระวงศ์ที่หลบหนี เขาเคยได้ยินแต่ข่าวที่ว่ากษัตริย์ไอเรสกำลังตามล่าสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ แน่นอนว่าย่อมเป็นสัตว์ตัวเดียวกันกับที่เขาออกตามล่าจนพบเจ้าแมวป่าตัวนี้ เป็นไปได้หรือไม่ว่าไอร่าจะเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ตัวนั้น สัตว์ที่ผู้คนในดินแดนแถบเหนือเชื่อว่ามันจะนำความรุ่งเรื่องมาสู่ผู้ที่ครอบครอง แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงทำไมกษัตริย์ไอเรสถึงได้ปล่อยไอร่าที่ตอนนั้นน่าจะยังเล็กให้หลุดรอดออกมาได้ เพราะถ้าเป็นเขา เขาจะเลือกกักขังคนที่ต้องการเอาไว้และจะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือ
โครอสเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าของไอร่าออก ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดเข้ามา ใบหน้าหวานยิ่งดูงดงามหวานล้ำ หากมีคนบอกว่าคนที่นอนอยู่นี้เป็นภูตพรายนางไม้หรือเป็นเทพธิดาเขาก็เชื่อ จะมีผู้ใดกันที่มีใบหน้างดงามราวกับเทพธิดาเช่นนี้
" ความงามของเจ้าใครกันที่เป็นผู้สรรสร้าง หรือมารดาของเจ้าจะเป็นภูติหิมะจริงตามคำกล่าวอ้าง"
คำร่ำลื่อถึงความงามของพระนางไดโอนีเป็นที่กล่าวขวัญไปทั่วทุกดินแดน บางคนว่านางเป็นแม่มด บางคนว่านางเป็นธิดาของเทพเซพฟรีรัส เทพแห่งสายลมผู้นำสัญญาณแห่งฤดูใบไม้ผลิมาสู่ดินแดนที่ตนลอยผ่าน แต่ก็มีบางคนที่กล่าวว่านางเป็นภูติหิมะ โครอสคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่ไอร่าจะมีสายเลือดของทวยเทพหรือภูตพรายปะปนมา เหล่าทวยเทพหรือภูตินางไม้มักนิยมลงมาสมสู่กับมนุษย์ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผู้คนถึงมีมนตรา ยิ่งเป็นเหล่าเชื้อพระวงศ์ยิ่งมีมนตรามากกว่าคนธรรมดา เพราะต้นกำเนิดของทั้งสี่ราชวงศ์ล้วนมาจากทวยเทพ ก่อนที่ทั้งสี่ดินแดนจะแตกแยกออกมาตามนิสัยชอบแก่งแย่งชิงดีของมนุษย์
หากไอร่าเป็นลูกหลานที่มีเชื้อสายเทพยดาจริง คงไม่แปลกหากมีคำร่ำลือว่าคนงามของเขาเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่จะนำความรุ่งเรืองมาให้ เพราะเหล่าเทพมักประทานพรแก่ลูกหลานของตน เพื่อเป็นของขวัญที่ไม่อาจเลี้ยงดูบุตรหลานในโลกมนุษย์ได้
โครอสก้มลงสูดกลิ่นกายหอมหวานอีกครั้ง กลิ่นหอมของอีกฝ่ายช่างเหมือนดอกไม้ป่าหลังถูกหยาดฝนในฤดูใบไม้ผลิ นัยน์ตาสีน้ำตาลดูสวยงามราวกับเปลือกไม้กลางป่าใหญ่ เส้นผมสีน้ำผึ้งก็ลื่นละมุนดุจแพรไหม นอกจากผิวขาวราวหิมะนี้แล้ว โครอสก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมีอะไรที่แสดงว่าตนเป็นคนแดนเหนืออีก แม้แต่องค์แอติรอสที่มีนัยน์ตาสีน้ำตาลแต่มันก็เป็นเพียงสีน้ำตาลที่อ่อนจาง ไม่ได้ดูเหมือนตัวแทนของฤดูใบไม้ผลิแบบนี้
" เสด็จพี่ไอเรส.. อย่า.. ได้โปรด.. ฮึก อย่าทรมานข้า"
เสียงละเมอที่มาพร้อมหยดน้ำตาทำให้โครอสต้องเกลี่ยหยาดน้ำตาออก ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าคนที่ตามจองเวรคนงามถึงในความฝันเป็นกษัตริย์แห่งไซธีรา แต่ทำไมกัน เพราะหากอีกฝ่ายอยากจับตัวคนงามของเขากลับไปจริง ทำไมเจ้าแมวป่าต้องร้องละเมอออกมาด้วยความเจ็บปวด ทั้งที่อีกฝ่ายอาจเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์
โครอสกระชับกอดก่อนจะท่องมนต์เพื่อขับไล่ฝันร้ายที่เกาะกิน แสงสีทองอบอุ่นครอบคลุมไปทั่วร่างของร่างบางทันที่โครอสท่องมนต์จบ คนที่ได้รับการปกป้องเริ่มผ่อนคลายลง ทั้งยังขยับกายเข้ามาใกล้คนที่นอนกอดอย่างหาที่พึ่ง แม้เมื่อตื่นขึ้นมาเจ้าจะจำไม่ได้ว่ามีข้าปกป้องเจ้าอยู่ แต่ไม่เป็นไร.. เพราะข้าได้สาบานแล้วว่าจะปกป้องเจ้าจากทุกสิ่งที่เจ้าหวาดกลัว
หลังเสร็จสิ้นมื้อเช้า โครอสนั่งฟังรายงานจากอลันที่ห้องทรงอักษร อลันได้ทำการสืบหาตัวผู้บงการที่วางแผนทำร้ายไอร่าพบแล้ว ช่างรวดเร็วอย่างที่เขาคาดจริงๆ
" นางกำนัลที่เสียชีวิตไปมีชื่อว่า เนนีย่าพะยะค่ะ เป็นนางกำนัลคนสนิทของพระนางกรีชา กระหม่อมให้คนสอบสวนนางกำนัลที่เหลือของพระนางหมดแล้ว พวกนางสารภาพว่าถูกพระนางสั่งให้คนคอยจับตาดูท่านไอร่าไว้ ถ้ามีโอกาสก็ให้ฆ่าได้ทันที อย่าให้ท่านไอร่าได้มีโอกาสตั้งครรภ์พะยะค่ะ"
หลังจากแจ้งรายงานจบ อลันก็อดส่ายหัวไม่ได้ สตรีพวกนี้นี่เป็นอย่างไรกันนะ ทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้าท่านไอร่าก็คิดที่จะฆ่าเสียแล้ว แถมยังคิดว่าท่านไอร่าเป็นผู้หญิงเสียอีก แม้อลันจะยอมรับว่าเจ้าแมวป่าดูผอมเพรียวบอบบาง แต่ก็ดูปราดเปรียวคล่องแคล่ว ไม่ได้ดูอ่อนหวานเรียบร้อยเหมือนผู้หญิงซักนิด แต่ก็อย่างว่าละนะ ปากคนคงยิ่งเสียกว่าปากกา จะเอาอะไรกับคำลือและเสียงเล่าอ้าง ที่ต่อให้ไม่มีมูลก็ยังมีคนโง่ที่หลงเชื่อเข้าไปได้
" สั่งให้ประหารคนของนางกรีชาทั้งหมด ส่วนนางกรีชาให้ไล่ไปอยู่กับไคเธียบุตรชายข้าที่เมืองรองแดนใต้ ให้นางใช้ชีวิตอย่างสามัญชนและสั่งห้ามนางไม่ให้กลับเข้ามายังเฮริออสอีก ส่วนบุตรสาวให้ส่งไปเป็นชายาของเจ้าชายไธโรคลอว์ตามสารขอเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างแดนตะวันออกกับแดนตะวันตก"
" แต่องค์หญิงอายุแค่สิบสองชันษาเท่านั้นนะพะยะค่ะ กระหม่อมคิดว่าน่าจะรออีกซักสองปีค่อยส่งไปดีกว่า หรือไม่ก็ส่งองค์หญิงองค์อื่นไปแทน.."
" ส่งนางไป หรือไม่ก็ให้นางไปลำบากกับแม่ของนาง การที่ข้าไม่ให้นางแต่งงานกับขุนนางขั้นต่ำหรือไล่ออกจากปราสาทก็ถือว่าข้าปราณีมากแล้ว"
" แล้วท่านไกอาล่ะพะยะค่ะ พระองค์ไม่กลัวว่าท่านไกอาจะมาอาละวาดหรือไง ที่บุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนถูกเนรเทศไปแบบนี้"
" หากมันมายุ่งวุ่นวายกวนใจข้า ข้าจะสั่งลดตำแหน่งมันให้เหลือแค่พลทหารราบ ลีเดียเข้ามารายงานเรื่องของไอร่าหรือยัง"
เยี่ยมไปเลย.. นายของเขาจะสั่งลดตำแหน่งรองแม่ทัพของท่านไกอาให้เหลือเพียงตำแหน่งพลทหารราบเนี่ยนะ ถ้าไม่ติดว่าเขายืนอยู่ในห้องทรงอักษร อลันก็อยากวิ่งไปกระโดดลงมาจากยอดปราสาทซักครั้ง
" ท่านแม่มารายงานแล้วพะยะค่ะ ท่านไอร่ามีไข้เล็กน้อย ตามตัวมีรอยแดงช้ำทั่วตัว มีแผลฉีกขาดแต่ไม่มาก ท่านหมอจัดยาให้แล้ว ตอนนี้กำลังนอนพักผ่อน และถ้าพระองค์อยากรู้ ท่านไอร่าไม่ได้ฝากอะไรมาถึงพระองค์พะยะค่ะ ไม่ได้ร่ำไห้หรือด่าทอ แต่ท่านแม่คิดว่าท่านไอร่าอาจคิดหนีออกจากปราสาท เพราะคงทนอยู่ให้ท่านทำร้ายไม่ไหว"
โครอสหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยินคำประชดของอลัน ตั้งแต่ที่เขาย้ายไอร่าไปยังปราสาทฝั่งตะวันออก อลันก็บ่นไม่เลิกถึงเรื่องที่เขาเอาแต่หลงเจ้าแมวป่า ซ้ำยังมีการบ่นอีกว่าไอร่าเป็นบุรุษไม่ใช่สตรีที่เขาต้องมาคอยตามใจดูแลแบบนี้ แน่นอนว่าอลันยังไม่เคยเห็นใบหน้าของไอร่า อลันเคยเปรยถึงมนต์สเน่ห์ที่มักมีติดตัวมาของสตรีแดนเหนือ แต่เขารู้ดีว่าตนเองไม่ได้ถูกมนต์สะกด แม้จะถอดเครื่องรางที่สวมใส่ แต่ตัวเขาก็มีมนตราในตัวเองมากพอที่จะต้านมนต์สเน่ห์เล็กน้อยแบบนั้น
" ข้าทำร้ายเจ้าแมวป่าที่ตรงไหนกัน การที่ข้ามีสัมพันธ์กับสิ่งที่เป็นของข้าไม่ใช่สิ่งผิด หรือเจ้าจะกล่าวโทษข้าที่วางแผนแกล้งคนปากดีให้รู้สึกนึก"
อลันกรอกตา การที่โครอสเป็นคนขี้แกล้งชอบปราบพยศเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยนึกแปลกใจ แต่สิ่งที่เขาแปลกใจคือนายของเขาหวังอะไรจากคนผู้นี้ต่างหาก เพราะถ้าแค่หลงในรูปร่างหน้าตา นายของเขาคงไม่วางแผนทำอะไรไร้สาระอย่างการวางยาบนโต๊ะอาหารหรอก
" ทำไมฝ่าบาทต้องวางแผนทำอะไนยุ่งยากอย่างการวางยาด้วยพะยะค่ะ ท่านไอร่ามีอะไรที่ทำให้พระองค์ติดใจสงสัยหรือพะยะค่ะ"
อลันอดไม่ได้ที่จะถามออกไป แม้เขาจะรู้จักโครอสดี แต่บางครั้งเขาก็ตามความคิดของอีกฝ่ายไม่ทัน ไม่รู้ว่าคราวนี้นายของเขาจะวางแผนอะไรไว้อีก
" เจ้ารู้ข่าวที่กษัตริย์ไอเรสทำการตามล่าหาสัตว์ศักดิ์สิทธิ์หรือไม่อลัน "
" กระหม่อมเคยได้ยินข่าวนี้มาบ้างพะยะค่ะ แต่คิดว่ามันน่าจะเป็นข่าวลวงเสียมากกว่า สิ่งที่กษัตริย์ไอเรสตามหาน่าจะเป็นคนมากว่าสัตว์ป่า เพราะแดนเหนือมีสัตว์ป่าหายากมากมายพออยู่แล้ว ซ้ำยังเป็นดินแดนที่ยังคงมีเหล่าภูติอาศัยอยู่ กษัตริย์ไอเรสไม่น่าจะตามหาอะไรไร้สาระแบบนั้นที่ป่ามนตราโซลซีสท์" นอกเสียจากว่ากษัตริย์องค์นั้นจะเสียสติไปแล้วจริงๆน่ะนะ
" อลัน เจ้าจงไปหาทางติดต่อพวกกบฏที่หนีมาจากแดนเหนือ หาคนที่มีตำแหน่งใหญ่และเคยทำงานในวังไซธีเรีย ไปสืบข่าวมาให้ได้ว่าสิ่งที่กษัตริย์ไอเรสตามหาคือสิ่งใดกันแน่ และตามสืบดูว่ายังมีเชื้อพระวงศ์แห่งไซธีราเหลือรอดอยู่อีกหรือไม่"
ฝ่ายอลันที่ได้รับคำสั่งก็ครุ่นคิดทันที ติดต่อกลุ่มกบฏงั้นหรือ ฝ่าบาทของเขาคิดจะเข้ายึดครองและทำสงครามกับแดนเหนือหรือไง แต่แดนตะวันออกติดพันธสัญญาห้ามย่างกรายเข้าสู่แดนเหนือ สัญญาผูกมัดที่เกิดขึ้นด้วยเวทย์ลงนามของกษัตริย์องค์ก่อนทำให้มันมีผลครอบคลุมถึงประชาชนชาวเฮริออสทั้งหมด แล้วนายของเขาจะยกทัพเข้าไปในเขตแดนของอีกฝ่ายได้อย่างไร
" หรือฝ่าบาทจะให้กระหม่อมตามหาตัวเจ้าชายแห่งไซธีเรียเพื่อทำการใช้สายเลือดลบล้างพันธสัญญา แล้วจึงทำการประกาศสงครามกับแดนเหนือหรือพะยะค่ะ"
โครอสยกยิ้มอย่างพอใจ อลันเป็นคนฉลาดและมักรู้เท่าทันความคิดเขา แต่บางครั้งก็ไม่อาจรู้ได้ทั้งหมด
" ข้าไม่ต้องตามหาเจ้าชายผู้ถูกพลัดพรากจากแดนเกิดให้เสียเวลาแล้วอลัน แม้ข้าจะอยากครอบครองแดนเหนือ แต่ตอนนี้ข้ามีสิ่งที่อยากครอบครองมากกว่า เจ้าจงไปสืบหาต้นตอของข่าวลือเกี่ยวกับสัตว์ศักสิทธิ์ว่าเริ่มต้นมาจากที่ใด ข้าคิดว่ามันน่าจะเป็นคำทำนายที่ออกมาจากผู้พยากรณ์ประจำราชสำนัก เหล่าคนในราชวงศ์ต้องรู้คำทำนายนี้แน่ ส่งคนออกไปตามหาข่าวให้ข้าโดยเร็วที่สุด เพราะไม่แน่ว่าข้าอาจได้ครองแดนเหนือและสิ่งมีค่าที่คนแดนเหนือต้องการ โดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อและกำลังทหารของแดนตะวันออกเลยแม้แต่ซักคนเดียว"
แต่คงให้คนจากแดนเหนือห้ำหั่นกันเองแล้วคอยฉวยโอกาสตอนหลังสินะ อลันคิด
" กระหม่อมจะรีบสืบหาข่าวตามที่พระองค์ต้องการพะยะค่ะ"
เมื่อได้รับมอบหมายงานเสร็จสิ้น อลันขอตัวออกมาเพื่อที่จะได้สั่งงานลูกน้องให้ออกตามหากลุ่มกบฏจากแดนเหนือที่แอบซ่อนตัวอยู่ตามชายแดน เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าซักวันนายของเขาคงได้ใช้ประโยชน์จากคนกลุ่มนี้ เพราะการที่โครอสยอมปล่อยให้คนต่างแดนเข้ามาในประเทศง่ายๆ ทั้งที่ตนเองไม่อาจเข้าแดนข้าศึกได้นั้น ย่อมหมายความว่าซักวันคนกลุ่มนี้ต้องมีประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อย
" อลัน เจ้ากำลังจะไปที่ไหนกัน"
เสียงเรียกที่คุ้นหูทำให้อลันหันไปหาต้นเสียง คนที่เรียกเขาคือสหายสนิทของเขานั่นเอง
" เมลเลนท์ เมรอสเทีย ข้านึกว่าเจ้าจะตายไปแล้วเสียอีก เจ้ารอดมือมาจากองค์หญิงลูซิน่าได้ยังไงกัน"
บุรุษหนุ่มที่ชื่อเมลเลนท์ยกยิ้มก่อนหัวเราะร่วนอย่างถูกใจ เมลเลนท์เป็นบุรุษเจ้าสำราญที่มีใบหน้าคมเข้ม มีผมสีน้ำอ่อนยาวระบ่า เจ้าตัวเป็นคนอารมณ์ดีและมีรอยยิ้มอยู่เสมอ อลันคิดว่าทุกอย่างที่ประกอบเป็นเมลเลนท์ช่างทำให้อีกฝ่ายงดงามราวรูปสลัก แต่อลันคงชมชอบคนผู้นี้มากกว่านี้ถ้าเจ้าตัวไม่มีนิสัยหนึ่งที่น่ารังเกียจ
" ข้าย่อมต้องหาทางเอาตัวรอดมาได้อยู่แล้ว ข้าจะยอมตายได้ยังไงในเมื่อผู้ที่ลงมือฆ่าข้า ไม่ใช่เจ้า..อลันยอดรัก"
อลันแยกเขี้ยวใส่ทันทีที่ได้ยินคำกล่าวจบ เจ้าเมลเลนท์ยังไม่ยอมหยุดเรียกเขาว่ายอดรักเสียที แค่เพราะเขาเผลอไปตอบรับคำขอแต่งงานของอีกฝ่ายเมื่อตอนเด็ก ก็ทำให้เจ้านี่เรียกเขาว่ายอดรักไม่ขาดปาก เขาอยากเอามีดมาตัดลิ้นเจ้าคนพูดนัก
" ถ้าเจ้ายังไม่หยุดเรียกข้าด้วยคำพูดชวนขนลุกแสลงหู ข้าจะไปทูลองค์หญิงลูซิน่าว่าเจ้ามีสตรีซุกซ่อนอยู่ที่ใดบ้าง และถ้าเจ้าคิดจะแหย่ข้าไม่เลิก ข้าจะทูลฟ้องว่าเจ้าเพิ่งได้ลูกสาวคนใหม่จากหญิงสาวที่เจ้าแอบช่วยเหลือไว้ตอนไปทำสงครามกับแดนใต้"
" โธ่.. อลัน ข้าแค่แหย่เจ้านิดเดียว เจ้าถึงกับต้องฆ่าข้าทางอ้อมเลยรึไง ขืนองค์หญิงทรงรู้เข้า ข้าคงถูกสาปให้กลายเป็นลาแล้วต้องวิ่งแจ้นมาให้ท่านพ่อมดถอนคำสาปอีกแน่"
อลันอดขำไปกับคำพูดของเมลเลนท์ไม่ได้ องค์หญิงลูซิน่าเป็นพระเชษฐภคินีของฝ่าบาท พี่สาวแท้ๆของโครอสผู้นี้เป็นแม่มดที่งดงามที่สุดในแดนตะวันออก นางถือเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายเพียงคนเดียวของเมลเลนท์ องค์หญิงลูซิน่าหลงรักเมลเลนท์มาตั้งแต่ยังเด็ก เพราะการที่เขา เมลเลนท์ และโครอส มีท่านอาจารย์คนเดียวกัน ทำให้พวกเขาทั้งสองคนต้องเข้าวังเพื่อไปเรียนรู้และศึกษาวิชากับโครอสบ่อยๆ องค์หญิงทรงรักเมลเลนท์มากถึงขนาดขอให้โครอสพระราชทานงานแต่งงานให้ แน่นอนว่าเมลเลนท์ไม่รังเกียจแม้แต่น้อย ไม่ใช่ว่าเมลเลนท์คิดหาผลประโยชน์ทางการเมือง แต่เป็นเพราะเมลเลนท์เป็นคนเจ้าชู้ การได้องค์หญิงที่แสนงามมาอยู่ข้างกาย ทำให้เมลเลนท์ไม่คิดเล่นตัวหรือปฏิเสธให้เสียเวลา
แต่ด้วยความเจ้าชู้ในกมลสันดานของเมลเลนท์ หลังจากผ่านช่วงน้ำผึ้งหวานไปได้สองปี เมลเลนท์ก็เริ่มซุกซ่อนแอบมีเมียเล็กเมียน้อยอยู่ไปทั่วดินแดน จนเจ้าหญิงลูซิน่าต้องคอยตามอาละวาดระรานสตรีเหล่านั้นให้ต้องหนีหัวซุกหัวซุนออกจากเมือง และในครั้งแรกที่องค์หญิงลูซิน่าจับได้ว่าเมลเลนท์แอบไปมีชู้จนให้กำเนิดบุตรชายขึ้นมา ตอนนั้นองค์หญิงอาละวาดอย่างหนักจนสองแม่ลูกต้องรีบเผ่นหนีออกจากเมืองเพื่อหนีคำสาปแช่งที่ทำให้ถึงตายของพระนาง แต่เมื่อสองแม่ลูกคู่นั้นหนีไปได้ องค์หญิงจึงหันมาลงคำสาปใส่เมลเลนท์ให้กลายเป็นลาแทน แล้วจับขังอยู่ที่คอกม้าของตนเอง กว่าที่เมลเลนท์จะหนีออกมาได้ก็ใช้เวลาถึงสามวันก่อนจะวิ่งมาหาเขา บุ้ยใบ้ให้เขาพาไปหาท่านพ่อมดเพื่อลบล้างคำสาป
" ข้าว่าเจ้าเป็นลาก็น่ารักดี เจ้าจะได้ไม่ต้องคอยส่งเสียงยียวนชวนรำคาญหูให้ข้าเบื่อหน่าย"
" แต่ข้าไม่อยากกินหญ้าแล้วนะ เจ้าไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหนที่ต้องทนกินหญ้าแห้ง แต่ถ้าให้พูดตามความจริงแล้ว กินหญ้าก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ที่แย่คือข้าต้องนอนคนเดียวโดยไม่มีสตรีข้างกาย มันยอดแย่ซะจนข้าอยากจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายเสียตั้งแต่วันแรก"
" เจ้านี่มัน.." อลันไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาด่าเจ้าคนที่ไม่ยอมรู้สำนึกนี่แล้ว ช่างน่าสงสารองค์หญิงเสียจริงที่มีสามีแบบนี้
" ว่าแต่เจ้าจะไปไหนหรืออลัน ข้าว่าจะขอให้เจ้าพาข้าไปยังปราสาทฝั่งตะวันออกเสียหน่อย ได้ยินว่าฝ่าบาทมีคนโปรดคนใหม่ เห็นว่างามนักจนฝ่าบาทหวงห้ามไม่ให้ผู้ใดพบเห็น" เมลเลนท์ว่าแล้วเข้าไปคว้าคอของสหายสนิท เขาได้ข่าวมาว่าคนโปรดคนใหม่ของฝ่าบาทงามนัก แม้จะไม่ค่อยได้มีใครได้พบเห็น แต่คนที่เคยได้ดูแลรับใช้หรืออยู่ดูแลก็ส่งข่าวมาบอกว่าเป็นท่านหญิงที่งามนัก
เมลเลนท์ เมลรอสเทียลากคอสหายสนิทให้เดินไปทางปราสาทฝั่งตะวันออกโดยไม่ฟังเสียงร้องท้วงของอีกฝ่าย จนเมื่อถึงในที่สุดอลันจึงตัดสินใจใช้ไม้ตายที่ทำให้เมลเลนท์สามารถหยุดกึกได้ทันที
" ท่านไอร่าเป็นบุรุษ เช่นนั้นแล้วเจ้ายังจะอยากพบหน้าท่านไอร่าอยู่อีกไหม"
" อะไรนะ!"
ได้ผล.. เมลเลนท์ตะโกนเสียงดังลั่น เขาหยุดเดินในทันทีแล้วมองหน้าสหายสนิทอย่างไม่อยากเชื่อสายตาและเชื่อในรูหู แม้การมีสัมพันธ์กันระหว่างชายกับชายจะเป็นเรื่องปกติในชนชั้นสูง แต่เขาไม่คิดมาก่อนว่าฝ่าบาทจะเป็นไปกับเขาด้วย เพราะแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยเห็นโครอสสนใจผู้ชายเลยซักครั้ง แม้แต่เด็กหนุ่มรูปงามจากแดนใต้ที่ถูกส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการ โครอสยังไม่ชายตาแลเลยซักนิด หนำซ้ำยังยกให้นายทหารที่นิยมเด็กชายไปได้อย่างหน้าตาเฉย
" แล้วทำไมถึงมีข่าวลือว่าท่านไอร่างามนัก เห็นว่างามยิ่งกว่าองค์ราชินีเสียอีก"
เมลเลนท์พูดเสียงโอดก่อนจะพูดเสียงเบาลงในประโยคหลัง ถึงเขาจะสนิทกับฝ่าบาทแค่ไหน แต่ถ้าปากไม่มีหูรูดของตนทำงานไม่ถูกเวลา เขาก็อาจถูกตัดลิ้นได้อยู่ดี
" ข้าเพิ่งรู้ว่าเจ้าเป็นคนโง่ถึงขนาดยอมเชื่อข่าวลือไร้สาระที่มาจากปากนางกำนัล ถ้าท่านอาจารย์รู้เข้า ท่านต้องชีช้ำแน่ที่ลูกศิษย์คนโปรดโง่เง่าได้ขนาดนี้"
อลันว่าแล้วเดินกลับไปทางเดิม เจ้าเพื่อนคนนี้ทำให้เขาเสียเวลามากแล้ว แม้วันนี้นายของเขาจะมีประชุมขุนนางทำให้เขาไม่ต้องติดตามเหมือนทุกครั้ง แต่เขาก็ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ เพราะเกิดนายของเขามีเรื่องสั่งการแล้วเขาไม่อยู่ เขาเกรงว่าคนที่ได้รับคำสั่งแทนเขาจะต้องตายไปซะก่อนโทษฐานทำงานไม่ได้ดั่งใจ
ขณะที่กำลังเร่งฝีเท้า อลันก็นึกขึ้นได้ว่ามีอีกคนหนึ่งที่รู้ใจโครอสไม่ต่างจากเขา
" จริงสิเมลเลนท์ เจ้ามาหาข้าได้แสดงว่าวันนี้เจ้าว่างใช่ไหม"
" หืมม ใช่ ทำไมหรือ"
อลันส่งยิ้มหวานที่ทำให้เมลเลนท์นึกอยากถอนคำพูดของตนเอง ท่าทางแบบนี้คงไม่พ้น..
" ข้าต้องไปทำงานตามที่ฝ่าบาทมอบหมาย ดังนั้นวันนี้เจ้าช่วยตามรับใช้ฝ่าบาทแทนข้าหน่อย ตอนนี้ฝ่าบาทคงกำลังประชุมกับสภาขุนนางอยู่ เจ้ารีบตามไปช่วยเหลืองานฝ่าบาทเดี๋ยวนี้เลย"
" พอดีข้านึกขึ้นได้ว่าองค์หญิงสั่งข้าให้รีบกลับ ข้าคงไม่.."
" เจ้าคงไม่อยากให้องค์หญิงสาปเจ้าเป็นลาอีกหรอกใช่ไหม สหายข้า"
" ..ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย"
" ฝากด้วยนะเมลเลนท์ และข้าขอเตือนเจ้าไว้ก่อนเลยว่า อย่าเข้าใกล้ท่านไอร่า และอย่าแอบดูใบหน้าท่านด้วย เขาว่าคนจากแดนเหนือมักมีเชื้อสายภูตพราย ข้าไม่อยากให้เจ้าหลงมนต์สะกดที่อาจจะมีอยู่บนตัวท่านไอร่า"
อลันกล่าวแล้วมองหน้าเมลเลนท์พยักหน้าอย่างขอไปที เขาหวังว่าตนเองคงไม่ต้องกังวลหรือปวดหัวกับเรื่องนี้มากนัก แต่เขาต้องป้องกันไว้ก่อน เพราะเพียงแค่ฝ่าบาทหลงเจ้าแมวป่าที่เป็นคนมาจากแดนเหนือคนเดียวเขาก็ปวดหัวมากพออยู่แล้ว คงไม่ต้องให้สหายสนิทมาทำเรื่องให้เขาปวดหัวมากขึ้นไปอีก
ฝ่ายเมลเลนท์ที่พยักหน้าอย่างขอไปทีก็ไม่ได้สนคำเตือนสหายสนิทเลยซักนิด เพราะต่อให้อีกฝ่ายงามแค่ไหน เขาก็ไม่คิดว่าตนจะหลงเสห่ห์บุรุษด้วยกันได้อยู่แล้ว
เฮ้อ.. สิ่งที่เขากังวลน่ะก็มีแต่เรื่องที่ต้องไปฟังเรื่องปวดหูจากพวกขุนนางแก่หนังเหี่ยวที่เอาแต่พูดจาไร้สาระจนชวนปวดหัวต่างหาก
-
>> ต่อ <<
ตอนนี้ไอร่ากำลังสาวเท้าเดินไปยังเส้นทางหลังปราสาทตามที่นกบลูเบิร์ลนำทาง โชคดีที่วันนี้เป็นที่โครอสมีประชุมกับเหล่าขุนนางตำแหน่งสำคัญซึ่งคงใช้เวลาทั้งวัน นี่จึงเป็นโอกาสดีที่เขาจะออกจากที่แห่งนี้ ไอร่าเลือกช่วงเวลาอาการกลางวันที่เซเรน่ากับลีเดียต้องไปเตรียมอาหารและยาให้เขาเป็นช่วงเวลาในการหลบหนี ถ้าโชคดีหนีพ้นเขาจะถึงชายป่าก่อนพลบค่ำแล้วอาศัยความมืดพรางตัว ก่อนเดินเข้าไปกลางป่า แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ เขาอาจเลือกอาศัยอยู่ตามชายแดนที่ติดกับพรมแดนไซธีเรีย แม้จะต้องเสี่ยงกับการถูกไอเรสตามเจอ แต่เขาก็เลือกที่จะหนีให้พ้นจากมือของโครอสมากกว่า และถ้าเขาถูกโครอสตามล่าจนพบ เขาสามารถหนีข้ามแดนไปยังฝั่งเหนือได้โดยที่โครอสไม่อาจตามเขากลับไปได้อีก
ไอร่าไม่มีเวลาเตรียมตัวเลยสำหรับการหนีครั้งนี้ ทุกอย่างฉุกละหุกจนเขาไม่มีเวลาสำรวจเส้นทาง แต่เขาไม่มีทางเลือก เขาไม่อยากทนอยู่ในที่แห่งนี้อีกแล้ว ไม่ว่าจะยังไง วันนี้เขาจะหนีออกไปและจะไม่มีวันยอมให้ถูกจับกลับมาอีก
หลังจากที่ไอร่าขอร้องนกบลูเบิร์ดที่มาเกาะอยู่บนต้นไม้ใหญ่ในสวนดอกไม้ นกบลูเบิร์ดตัวน้อยก็อาสาที่จะเป็นผู้นำทางในให้เขาในการหลบหนี ไอร่าเลือกขอร้องนกบลูเบิร์ด เพราะยามกลางวันเจ้านกน้อยสีฟ้าสดใสตัวนี้จะดูกลืนไปกับสีของท้องฟ้า ซึ่งถ้าไม่สังเกตให้ดีก็แทบไม่เห็นเลยว่ามีเจ้านกน้อยบินอยู่
โชคดีที่ลิงซ์ยอมเชื่อที่เขาบอกว่าได้ทำเครื่องรางหาย มันจึงช่วยเขาตามหาเครื่องรางตามที่เขาบอกไปว่าน่าจะหายอยู่ในห้องนอน มันยอมออกตามหาให้แต่โดยดีเพราะมีเลนีเมียมาอยู่เฝ้าเขาแทน ไอร่่ารู้ดีว่าโครอสสั่งให้ลิงซ์และเลนีเมียมาเฝ้าดูและระวังภัยให้เขา แต่เพราะสัตว์ทั้งสองเชื่อฟังเขามากกว่า แม้จะเป็นสัตว์ที่ผ่านการลงมนต์ตีตราไปแล้ว ถ้าไม่ถึงที่สุดหรือได้รับคำสั่งเด็ดขาดพวกมันก็จะเชื่อฟังคำสั่งเขา
เลนีเมียนั้นรู้ดีว่าเขาจะหนีออกไป มันจึงทำเป็นหลับตานอนแล้วปล่อยให้เขาหนีออกมา แม้ลิงซ์จะชอบเขาเช่นเดียวกับเลนีเมีย แต่ลิงซ์กลับเห็นว่าการที่เขาอยู่ในปราสาทแห่งนี้กับเจ้านายของมันจะทำให้เขาปลอดภัยมากกว่า ผิดกับเลนีเมียที่ตามใจและเคารพการตัดสินใจของเขา จนปล่อยให้เขาหลบหนีออกมาในวันนี้
ไอร่าถอดเครื่องรางออกแล้วซ่อนไว้ในแจกันดอกไม้เพื่อกลบกลิ่นที่ติดจากตัวเขาเป็นถ่วงเวลาลิงซ์ เครื่องรางที่โครอสมอบให้นอกจากจะปกป้องคุ้มครองเขาแล้ว มันสามารถเป็นเครื่องตามตัวได้เช่นกัน นั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่โครอสวางใจปล่อยเขาไว้คนเดียวโดยไม่กลัวเขาหลบหนี แม้เขาจะไม่มีมนตราแต่เขามีความรู้ เขารู้ว่าเครื่องรางจะมีเจ้าของเพียงคนเดียว แม้จะสามารถให้หยิบยืมได้ แต่ถ้าไม่ทำพิธีส่งมอบหรือคนที่ได้รับเป็นคู่ชีวิต เครื่องรางจะยังคงเป็นของคนผู้นั้นและสามารถตามแกะรอยจากไอมนต์ได้ ดังนั้นการมีมันไว้กับตัวคงไม่ต่างอะไรกับการจุดคบไฟในความมืด โครอสต้องตามหาเขาเจอแน่ถ้าเขายังคงสวมเครื่องไว้
ไอร่าเดินไปถึงสวนหลังปราสาทที่มีต้นวีปปิ้ง วิลโล่ (Weeping willow) ต้นใหญ่อยู่ติดกับสายน้ำเส้นเล็ก ไอร่าเดินอ้อมต้นวิลโล่ไปที่ต้นแอชเก่าแก่ซึ่งเอนตัวไปด้านหลังจนเกือบชนกำแพงสูงที่มีเถาไอวี่ปกคลุม ไอร่าเดินเข้าไปใกล้ต้นแอชตามการนำทางของนกน้อย จนเมื่อเดินไปถึงใต้ต้นไม้ เขาเห็นกระรอกแดงหางฟูตัวหนึ่งวิ่งไปมาบนกิ่งต้นแอช ไอร่าเห็นนกน้อยบินวนสื่อสารกับกระรอกตัวนั้น ไม่นานเจ้ากระรอกตัวเล็กก็วิ่งลงมาจากตนไม้แล้วนำทางเขาไปยังกำแพงด้านหนึ่งที่มีเถาไอวี่หนาแน่นกว่าที่อื่น ไอร่าเดินเข้าไปใกล้ก่อนเริ่มสำรวจกำแพงที่กระรอกตัวนั้นวิ่งหายออกไปก่อนจะกลับเข้ามาใหม่ เขาค่อยๆแหวกเถาไอวี่ที่พันกันแน่นออกจนเห็นโพรงขนาดไม่ใหญ่มาก แต่ก็ใหญ่พอให้เขาคลานลอดออกไปได้
" มันจะพาข้าไปยังอีกฝั่งของกำแพงใช่ไหม"
จี๊ดๆ
เจ้ากระรอกน้อยตอบรับด้วยเสียงเล็กๆของมัน ไอร่าเริ่มก้มตัวลงและลอดคลานเข้าไปในช่องว่าง ไม่นานเขาก็ออกมาอีกฝั่งได้ เขาขอบคุณกระรอกน้อยโดยการมอบจุมพิตให้ ไอร่าปัดใบไอวี่ที่ติดตามเสื้อคลุมออกแล้วมองหานกบลูเบิร์ดที่กลมกลืนไปกับสีของท้องฟ้า เมื่อหาพบเข้าก็ก้าวเดินอีกครั้ง
" อ๊ะ!!"
ไอร่าที่มัวแต่เดินตามนกบลูเบิร์ดจนไม่ได้สังเกตรอบตัวให้ดี ร้องอย่างตกใจเมื่อชนเข้ากับคนที่อยู่ๆก็โผล่มาจากทางเลี้ยวด้านขวา
" ขอโทษที เจ้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า" เสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ถามไอร่าที่เพิ่งทรงตัวได้
" ข้าไม่เป็นไร ขอโทษท่านด้วยที่ข้าไม่ดูทางให้ดี"
ไอร่ากล่าวขอโทษจบก็เดินเลี่ยงออกมา โชคดีที่อีกฝ่ายไม่ติดใจอะไร แต่ความโชคดีของไอร่ามีไม่มากนัก เมื่ออยู่ๆไอร่าก็เห็นเงาสีดำที่กระโจนลงมาจากกำแพงและขวางทางเขาไว้ ลิงซ์..
" เฮ้ ลิงซ์ เจ้ากระโดดมาจากที่ไหนเนี่ย แล้วทำไมไม่ไปอยู่กับฝ่าบาท"
เมลเลนท์ถามเจ้าลิงซ์ที่กำลังมองจ้องคนที่เดินชนเขา ปกติลิงซ์จะไม่สนใจใครนอกจากโครอส ขนาดอลันที่คอยหาอาหารมาให้มันทุกวัน มันยังไม่เคยสำนึกในบุญคุณ แต่นี่มันกับจ้องอีกฝ่ายไม่วางตา
จะว่าไปก็มีอีกอย่างนะที่ลิงซ์ยอมให้ความสนใจ สัตว์เลี้ยงตัวอื่นของโครอสไง เมลเลนท์มองลิงซ์สลับกับคนที่สวมเสื้อคลุม การที่ลิงซ์ยอมให้ความสนใจคนๆนี้ หรือว่า..
" ท่านไอร่า ท่านหนีออกมาเที่ยวแบบนี้มันไม่ดีนะขอรับ เกิดฝ่าบาทรู้เข้า ท่านต้องแย่แน่"
ไอร่าสะดุ้งทันทีที่มีมือใหญ่กดบ่าเขาไว้ แล้วพูดราวกับรู้ว่าเขาคือคนที่อีกฝ่ายเอ่ยชื่อจริงๆ แต่ก่อนที่ไอร่าจะได้คิดหาข้อแก้ตัวมาแก้ต่าง ลิงซ์ก็กระโจนใส่คนที่วางมือบนบ่าเขาเสียก่อน
" ลิงซ์! เจ้าเป็นบ้าอะไร เจ้าแมวโง่ มากระโจนใส่ข้าทำไม"
เมลเลนท์พูดอย่างหัวเสีย หรือเจ้าแมวโง่ตัวนี้อยากจะจัดการเหยื่อด้วยตัวเองเลยห้ามเขาไว้ แต่ไม่น่าใช่.. เพราะตอนนี้เจ้าลิงซ์กำลังเอาตัวไปดันคนที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นท่านไอร่าอย่างออดอ้อน ก่อนที่มันจะคายบางอย่างที่คาบไว้ในปากใส่มือขาวที่พ้นออกมานอกผ้าคลุม แต่คนในเสื้อคลุมกลับปล่อยมันตกลงพื้น เมลเลนท์ก้มลงไปเก็บแล้วพบว่ามันคือเครื่องราง ตอนนี้เมลเลนต์แน่ใจแล้วอีกฝ่ายเป็นท่านไอร่าจริงๆ เขาเคยได้ยินข่าวแว่วมาจากนางกำนัลว่า ฝ่าบาทหลงคนมาใหม่มากถึงขนาดยอมมอบเครื่องรางประจำตัวให้เลยทีเดียว
" ท่านไอร่า เชิญท่านกลับเข้าปราสาทเถอะขอรับ ท่านหนีมาแบบนี้ ท่านจะทำให้ทหารยามเดือดร้อนได้นะขอรับ"
สิ่งที่เมลเลนท์พูดไม่เกินความจริงแม้แต่น้อย เขารู้จักนิสัยของโครอสดี ถ้าโครอสรู้ว่าคนโปรดของตนเองแอบหนีออกมาแบบนี้ ทั้งท่านไอร่าเองและทหารที่เฝ้ายามต้องเดือดร้อนมากแน่
ไอร่าเม้มปาก เขารู้ดีว่าอาจทำให้ทหารยามเดือดร้อน แต่จะให้เขาทำอย่างไรได้ ในเมื่อเขาไม่อยากอยู่ในที่แห่งนี้
" เข้าใจแล้ว.. ถ้าเช่นนั้นข้าจะให้ลิงซ์นำทางข้ากลับไป"
" ข้าจะเดินไปส่งขอรับ"
เมลเลนท์เดินตามคนที่ยอมเดินกลับอย่างว่าง่าย ทำไมเขาต้องมาหนีเสือปะจระเข้ด้วยนะ ทั้งที่หนีออกมาจากที่ประชุมที่น่าเบื่อได้แล้ว เขาดันมาเจอคนโปรดที่พยายามหลบหนี นี่ถ้าเขาปล่อยท่านไอร่าให้หนีไปได้ เขาคงได้ตายตามทหารยามแน่ ระหว่างที่เมลเลนท์กำลังคิดอะไรไร้สาระ อยู่ๆคนโปรดของฝ่าบาทก็วิ่งหนีเข้าซอยเล็กด้านข้าง มันเล็กมากถึงขนาดที่เขาตามเข้าไปไม่ได้ นี่เจ้าตัวเป็นผู้ชายจริงๆเหรอเนี่ย ทางที่ฝ่ายนั้นหนีเข้าไปมันแคบถึงขนาดที่ว่าให้นางกำนัลตัวเล็กๆเดินผ่านเท่านั้น
เมลเลนท์สบถอย่างหัวเสียที่วิ่งตามเข้าไปไม่ได้ เขาเลือกที่จะวิ่งอ้อมไปดักอีกทาง ไม่นานเขาก็มาถึงทางออกของอีกฝั่ง เขาเห็นไอร่าวิ่งเข้าหาลิงซ์ที่ขวางทางไว้โดยไม่กลัวโดนตะปบ น่าแปลก.. ทำไมลิงซ์ถึงไม่กระโจนใส่เพื่อกักตัว แต่เขาไม่มีเวลามาคิดเรื่องนี้แล้ว เพราะเมื่อได้ระยะเมลเลนท์ก็คว้าชายผ้าคลุมไว้ ก่อนที่จะออกแรงดึงเต็มแรง
" โอ๊ย!!"
เสียงร้องที่เกิดจากการถูกทับดังออกมาจากปากของเมลเลนท์เอง ใครจะไปคิดล่ะว่าผู้ชายที่เขากระชากมาจะตัวเบาขนาดนี้ ทำเอาเขาที่ออกแรงเต็มที่ถึงกับหงายหลังโดยมีเจ้าตัวทับอยู่ด้านบน ไอร่าพยายามขยับตัวลุกหนีแต่คนที่เขาล้มทับกลับพลิกตัวขึ้นมาแล้วกดหน้าเขาลงกับพื้น
" ปล่อยข้า!"
" ขออภัยนะขอรับ แต่ข้าคงต้องแบกท่านขึ้นบ่าแล้วนำกลับไปส่งให้ฝ่าบาท"
เมลเลนท์ว่าแล้วจับไอร่าขึ้นบ่าทันที ไอร่าพยายามทุบหลังคนที่อุ้มเขากลับไปสู่กรงขัง แต่อีกฝ่ายไม่สะทกสะท้านเลยซักนิด ขนาดที่ว่าเขาออกแรงส่งศอกเข้าไปที่หลังคอของอีกฝ่ายเต็มแรงแล้ว เจ้าคนที่อุ้มเขาอยู่กลับแค่ขยับคอเล็กน้อยเหมือนคนปวดเมื่อยเท่านั้น ตอนนี้แม้แต่ลิงซ์เองก็ไม่ยอมช่วยไอร่า ถึงมันจะไม่ค่อยพอใจที่มีมนุษย์คนอื่นแตะต้องคนงามของมัน แต่มันคงต้องยอมซักครั้ง ไม่เช่นนั้นท่านไอร่าคงหนีไปอีกแน่
" หยุดดิ้นได้แล้วขอรับท่านไอร่า ข้าไม่ใช่ฝ่าบาทนะขอรับ ที่จะยอมให้บุรุษด้วยกันทุบตีโดยไม่ตอบโต้ ถ้าท่านยังไม่หยุดทำร้ายข้า ข้าจะจับท่านมัดแล้วลากไป"
เมลเลนท์ขู่เสียงต่ำ เขาปวดหัวชะมัด เจ็บแผลด้วย เพราะนอกจากแรงทุบตีที่พอจะทานทนได้ อีกฝ่ายเล่นใช้มือกับเล็บจิกข่วนจนเขาแสบไปหมด ถ้าไม่ติดว่าคนที่แบกอยู่เป็นผู้ชาย เขาคงคิดว่านี่เป็นหนึ่งในบรรดาคนรักที่ตบตีเขาเพราะจับได้ว่าเขาแอบไปมีเล็กมีน้อยจนไม่มีเวลามาหาพวกนาง
เฮ้อ.. ทางเดินไกลชะมัด เมื่อไหร่จะถึงประตูปราสาทฝั่งตะวันออกนะ เขาไม่อยากหัวหลุดเพียงเพราะเผลอไปทำร้ายสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของโครอสจนเป็นรอยหรอกนะ
ในที่สุดเมลเลนท์ก็เดินมาถึงประตูทางเข้าประสาทฝั่งตะวันออก ลิงซ์เดินนำเข้าไปโดยไม่สนใจทหารยามที่เฝ้าอยู่ ฝ่ายทหารยามที่กำลังเฝ้าประตูเมื่อเห็นเมลเลนท์กับลิงซ์ก็แปลกใจ แต่ไม่ทันได้เอ่ยห้ามเมลเลนท์ที่แบกใครไม่รู้ไว้บนบ่าไม่ให้เข้าไป พวกเขาก็ต้องคุกเข่าด้วยลงด้วยความกลัว เมื่อได้ยินเสียงทรงอำนาจที่ดังขึ้นจากด้านหลังของเมลเลนท์
" ข้านึกว่าเจ้าอยากเลี่ยงการประชุมจนหนีไปแล้วเสียอีก แล้วทำไมข้าถึงเห็นเจ้าอยู่กับแมวของข้าได้"
เมลเลนท์ที่ได้ยินเสียงถามที่คุ้นเคยก็ปล่อยไอร่าที่อยู่ๆก็หยุดดิ้นวางลงที่พื้น ก่อนจะก้มหัวตอบโครอสอย่างอารมณ์ดีตามนิสัย
" ก็ว่าจะหนีกลับอยู่พะยะค่ะ เพียงแต่เห็นแมวของพระองค์กำลังเดินหลงทางอยู่ที่กำแพงด้านหลัง กระหม่อมจึงต้องพากลับมาส่งพะยะค่ะ"
" แมวป่าของข้ามันชอบวิ่งซน ซ้ำยังดื้อไม่ยอมเชื่อฟัง ข้าคงต้องพามันกลับเข้ากรงแล้วสั่งสอนเสียหน่อย ส่วนเจ้าก็ไปทำแผลได้แล้ว เพราะดูแล้วเจ้าได้รอยข่วนแมวไปหลายแผลนี่"
" ก็พอทนได้พะยะค่ะ" เมลเลนท์ตอบอย่างอารมณ์ดี ก่อนก้มหน้าส่งเสด็จฝ่าบาทที่ลากแมวจอมซนเข้าปราสาท
หลังจากส่งเสด็จฝ่าบาทที่เข้าปราสาทไปแล้ว เมลเลนท์ก็หันไปสั่งทหารยามที่เฝ้าอยู่ที่หน้าประตูให้ทำการค้นหาช่องแมวลอดที่น่าจะมีอยู่ที่ไหนซักแห่ง เพราะการที่มีคนในหนีออกไปได้ ย่อมหมายถึงโอกาสที่คนนอกจะเข้ามาได้ด้วยเช่นกัน หลังจากสั่งงานเมลเลนท์ที่กำลังจะเดินทางกลับไปทำแผลก็นึกขึ้นได้ว่า ตนเองยังไม่ได้คืนเครื่องรางให้ฝ่าบาท เขาจึงเดินผ่านทหารยามเข้าไปยังปราสาทเพื่อนำเครื่องรางไปคืน
เมลเลนท์เดินตามเสียงถกเถียงที่ได้ยินแว่วๆว่าน่าจะดังมาจากสวนดอกไม้ข้างหน้า เขาเดินเข้าไปที่ซุ้มทางเข้าจนเห็นสวนสวยที่ตกแต่งอย่างสวยงาม
" ข้าจะลงโทษในความกล้าดีของเจ้าไอร่า ข้าเคยเตือนเจ้าแล้วว่าอย่าได้คิดหนีไปจากข้า"
เมลเลนท์มองไปทางต้นเสียง เขาเห็นโครอสกำลังก้มจูบคนในเสื้อคลุมอย่างสั่งสอน แม้เขาจะชินกับนิสัยของโครอสที่ชอบกกกอดของสวยงาม แต่นี่อีกฝ่ายเป็นผู้ชายแท้ๆ เขาไม่เข้าใจเลยว่าโครอสจูบอีกฝ่ายลงไปได้ยังไง เป็นเขา.. แค่คิดเขาก็ขนลุกจนอยากอาเจียนแล้ว
แต่แล้วความคิดของเมลเลนท์ก็ต้องหยุดลง เมื่อเขาเห็นโครอสที่กำลังไล่จูบไปตามลำคอขาวที่หงายแหงนจนหมวกคลุมตกไปที่ด้านหลัง และเมื่ออีกฝ่ายก้มหน้าลงเพื่อพยายามผลักโครอสออก เมลเลนท์ได้เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวยรื้นคลอไปด้วยหยาดน้ำ ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีแดงเรื่อ ริมฝีปากคู่งามที่ร้องท้วงดูแดงก่ำราวลูกเชอร์รี่ และยิ่งเมื่อได้เห็นลำคอขาวที่รอยแดงช้ำอยู่ประปราย เมลเลนท์ก็ต้องเบือนหน้าหนีด้วยหัวใจที่สั่นรัว ก่อนที่จะหันไปมองอีกครั้งด้วยความห้ามใจไม่ได้
ไอร่า..
เจ้าช่างงดงามสมกับที่ฝ่าบาทหลงใหลและหวงแหนนัก เพียงแค่เห็นเท่านั้น เขาก็อยากไปยืนแทนที่ฝ่าบาท อยากเป็นฝ่ายสัมผัสร่างบางให้เชิดหน้าเงยรับจุมพิตจากเขา อยากแตะต้องและสร้างรอยแดงเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของแบบที่โครอสกำลังทำ เขาอยากแย่งท่านไอร่ามาจากฝ่าบาท อยากทำให้ท่านไอร่ามาเป็นของเขา..
แต่แล้วเสียงขู่คำรามของลิงซ์ที่ดังขึ้นทำให้เมลเลนท์หลุดออกมาจากภวังค์ ลิงซ์แยกเขี้ยวใส่เขาพร้อมเอาขาหน้าตะปบมือเขาให้ปล่อยเครื่องรางที่ถืออยู่จนหล่นพื้น มันขับไล่เขาทางสายตา เมลเลนท์ต้องยอมตัดใจหันหลังกลับ แต่เสียงครางที่ดังออกมาทำให้เขาต้องชะงักและหยุดเดิน เสียงครางของท่านไอร่า.. เมลเลนท์ต้องข่มใจเดินกลับออกไปนอกปราสาท เขาไม่มีวันทรยศฝ่าบาท ต่อให้เป็นสิ่งที่เขาปรารถนาแค่ไหน แต่เขาคงต้องยอมตัดใจ แม้ว่า.. หัวใจของเขาจะถูกขโมยไปแล้วก็ตาม
ตอนนี้ไอร่ากำลังเผชิญหน้ากับการกอดรัดที่เต็มไปด้วยความต้องการที่จะสั่งสอน ดวงตาสีเทาฉายแววขุ่นมัวจากความโกรธที่เริ่มลุกโชน มือหยาบเริ่มดึงทึ้งเสื้อผ้าของเขาออก ไอร่ากำลังกลัว.. ภาพการถูกขืนใจกลางป่ากำลังฉายซ้ำ คนๆนี้กำลังคิดที่จะสั่งสอนเขาแบบคราวก่อน
" อึก!"
เสียงร้องดังขึ้น เมื่ออีกฝ่ายขบกัดยอดอกเขาอย่างรุนแรง มือหนาไล่บีบไปทั่วตัวเขา มันเป็นการเล้าโลมที่ดิบเถื่อน ไอร่าเริ่มตัวสั่นเมื่ออีกฝ่ายดันแผ่นหลังเขาขึ้นเพื่อให้ถูกขบกัดยอดอกอีกข้างได้ง่ายขึ้น
" บอกข้ามา ใครเป็นคนช่วยเจ้าให้หลบหนีออกไป"
เสียงขู่ถามดังขึ้นหลังจากที่อีกฝ่ายละจากยอดอกไปขบกัดตามแนวหน้าท้อง ไอร่าต้องยกตัวขึ้นเพื่อดันอีกฝ่ายออก แต่อีกฝ่ายไม่ขยับเลยซักนิด เอาแต่ลงฟันกัดไปตามผิวของเขาจนขึ้นรอยฟันเต็มไปหมด ไอร่าตัดสินใจฝังเล็บที่ใบหน้าคมนั้นเพื่อให้อีกฝ่ายหยุดมือ เขาตวัดมือออกไปจนหน้าคนที่กำลังก้มอยู่เป็นรอยเล็บและแผลเริ่มมีเลือดออก ใบหน้าคมเข้มเงยหน้าขึ้นมองด้วยอารมณ์ที่กรุ่นโกรธมากขึ้น เมื่อมือหนาข้างหนึ่งเช็ดรอยเลือดออกมาดู ไอร่าก็รู้สึกว่าตนตัดสินใจผิดที่ทำไปแบบนั้น เพราะตอนนี้ดวงตาสีเทาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาจางด้วยความโกรธเคือง มันเย็นชาเสียจนไอร่าตัวสั่น ไอร่าถอยหนีออกไปตามสัญชาตญาณ แต่กลับถูกกดตัวไว้แนบพื้นหญ้าจนขยับไปไหนไม่ได้อีก
" อะ.. โอ๊ย!!!"
ไอร่ากรีดร้องเสียงหนักที่อยู่ๆตัวเขาก็ถูกเสียบแทงที่ด้านล่าง ไอร่าต้องทิ้งตัวลงนอนเพราะตอนนี้เขาเจ็บไปหมด ความเจ็บพุ่งริ้วไปทั่วตัว ขาทั้งสองข้างของเขาสั่นทั้งที่ไร้เรี่ยวแรง เขาเจ็บจนแทบทนไม่ไหว ความเจ็บปวดจากช่วงล่างพุ่งปราดไปตามไขสันหลัง ไอร่าอยากกลั้นเสียงร้องแต่การขยับตัวอย่างโหดร้ายกลับเริ่มต้นขึ้นโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว คนด้านบนเริ่มโถมกายเข้ามาอย่างไร้ความปราณี ไอร่าตัวสั่น ร่างเขาสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกที่โหมเข้ามา เขาไม่มีโอกาสได้ปิดกลั้นเสียง แรงกระแทกหนักที่ส่งเข้ามาทำให้ไอร่าต้องกรีดร้องเพื่อระบายความเจ็บปวด ก่อนที่ความเจ็บปวดนั้นจะยิ่งมากขึ้นจนเขาอยากจะหมดสติ มือหยาบสองข้างยกขาเขาขึ้นพาดไหล่จนสะโพกมนลอยขึ้น ความเจ็บปวดแล่นพล่านขึ้นมาอีกครั้ง เมื่ออีกฝ่ายกดช่วงล่างลงมาอย่างรุนแรงจนเขารู้สึกได้ว่าปากแผลฉีกขาดมากยิ่งขึ้น
" อย่า.. โอ๊ย!!! ฮึก.."
ไอร่าทนกลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาเขาไหลออกมาเป็นสายเมื่อความเจ็บปวดมันมากขึ้นจนยากที่จะทานทน
" ได้โปรด ฮึก พอทีเถอะ... โอ๊ย!!! ไม่!! หยุดเถอะ!!"
ไอร่าตะโกนร้องเสียงสั่น แต่อีกฝ่ายกลับไม่เห็นใจเขาเลยซักนิด ยังเอาแต่โหมแรงสอดใส่โดยไม่ฟังเสียงกรีดร้องของเขา
" เจ้าจงสำนึกถึงความผิดของตนเองให้ดีไอร่า เพราะนอกจากโทษที่หลบหนีออกไปแล้ว เจ้ายังกล้าลงมือกับข้าจนเลือดออก ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้สำนึกว่าต่อไปอย่าได้ดื้อเพ่งกับข้าอีก!"
เสียงกระชากห้วนมาพร้อมความเจ็บปวดที่มากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายถอนตัวออกแล้วกระแทกกลับเข้ามาเต็มแรง ไอร่าหวีดร้องดังลั่น แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้กรีดร้องอีกครั้ง คนโหดร้ายด้านบนก็ก้มหน้าลงมากัดริมฝีปากเขาจนเลือดออก ก่อนจะแลบเลียรอยเลือดแล้วป้อนใส่ปากให้เขาได้ลิ้มรสเลือดของตนเอง
" จำไว้ให้ดีไอร่า ต่อไปอย่าได้ลองดีกับข้าอีก!"
-
>> ต่อ <<
ไอร่าฟื้นขึ้นมาอีกครั้งบนเตียงนอน ความเจ็บปวดที่พุ่งริ้วทำให้ไอร่าต้องนิ่วหน้า แต่ยังไม่ทันที่จะได้ขยับตัวเขาก็รู้สึกถึงการถูกสอดใส่เข้ามาอีกครั้ง
" บอกข้ามา ใครเป็นคนที่ช่วยเจ้าหลบหนี"
เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าดังที่ข้างหู เจ้าคนใจร้ายสอบถามเขาทั้งที่นอนตะแคงและเริ่มการขยับกายหลังสอดใส่เข้ามาจนหมด มันเริ่มขยับเข้าออกช้าๆ ไอร่าน้ำตาไหล เมื่อไหร่คนผู้นี้ถึงจะหยุดเสียที
" ข้า.. หนีออกไปเอง อึก!!"
แรงสวนกระแทกเข้ามาอย่างแรงทำให้ไอร่าต้องหยุดพูด ไอร่าต้องเม้มปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงคราง
" อย่าโกหกข้า ไม่มีทางที่เจ้าจะหนีออกไปได้ด้วยตนเองโดยไม่มีใครช่วยเหลือ เจ้าไม่ได้ออกสำรวจแต่กลับเดินออกไปได้จนเกือบถึงประตูทางออก ใครเป็นคนบอกทางเจ้า"
" ไม่มี.. โอ๊ย!!"
" บอกข้ามา! ไม่เช่นนั้นข้าจะสั่งประหารทหารยามที่ปล่อยให้เจ้าหลบหนีไปได้ให้หมดทุกคน ข้าจะสั่งให้พวกมันปลิดชีวิตตนเองต่อหน้าเจ้าทีละคน จนกว่าเจ้าจะปริปากพูด!"
ไอร่ากำผ้าปูที่นอนแน่นราวกับจะดึงทึ้งให้มันฉีกขาด ตอนนี้เขาอยากให้ตนเองขาดใจตายไปจริงๆ เขาจะได้ไม่ต้องทนรับรู้ความโหดร้ายอะไรอีก คนผู้นี้ช่างใจร้ายนัก ทำร้ายเขาแต่เพียงผู้เดียวยังไม่พอ ยังคิดสั่งประหารผู้อื่นได้ราวกับสั่งฆ่าผักปลา ทำไม.. ทำไมเขาถึงไม่เลือกตายไปซะตั้งแต่หนีออกมาจากแดนเหนือ ทำไมเขาถึงไม่เลือกจบชีวิตลงก่อนที่จะต้องมาเจอคนโหดร้ายแบบนี้
" ข้า.. ฮึก ไม่มีใครช่วยข้า ปราสาทแห่งนี้ไม่ต่างอะไรไปจากปราสาทของข้า มีทางเข้าย่อมต้องมีทางออก ข้าเพียง.. ฮึก ข้าเพียงแค่เดินไปตามเส้นทางเท่านั้น.. อ๊าาา!!! "
โครอสกระแทกกายเข้าไปอีกครั้งเมื่อได้ฟังคำตอบจากคนปากแข็ง อีกฝ่ายครางพร่าทั้งที่พยายามปิดปาก เขาไม่เชื่อว่าคนที่เขากำลังกอดจะหนีออกไปได้ด้วยตัวเอง ต้องมีใครซักคนนำทาง แต่ใครกัน.. หรือมันจะเกี่ยวกับเรื่องที่อีกฝ่ายปิดบัง ความสามารถพิเศษของคนในเชื้อพระวงศ์ที่จะไม่ยอมบอกคนนอกให้รับรู้
" เจ้าคงไม่อยากทำให้ลีเดียกับเซรีน่าต้องถูกทรมานใช่หรือไม่ พวกนางจะโดนลงโทษก่อนเป็นพวกแรกที่ปล่อยให้เจ้าหนีไปได้ เจ้าอยากให้ข้าทำอะไรพวกนาง ตัดขาออกก่อนแล้วค่อยควักดวงตาออกมาดีหรือไม่ ในเมื่อพวกนางเฝ้าเจ้าไม่ได้ ก็คงไม่จำเป็นต้องมีดวงตาไว้มองอีก"
โครอสขู่เสียงเย็น เขารู้จุดอ่อนของคนตรงหน้าดี เจ้าตัวใจอ่อนและห่วงใยผู้อื่น ยิ่งกับคนที่ทำดีด้วยร่างบางยิ่งห่วงใย แน่นอนว่าเขาไม่คิดลงโทษลีเดีย เพราะเป็นลีเดียนั่นเองที่มาแจ้งเขาว่าไอร่าหนีไป และแน่นอนว่าเขารอเวลานี้ รอเวลาที่อีกฝ่ายคิดหาทางหนี เขาจะได้รู้ว่าเจ้าตัวปกปิดความสามารถอะไรเอาไว้บ้าง ฝ่ายไอร่าที่ได้ยินคำขู่ก็เริ่มหลั่งน้ำตามากขึ้น เขาสมเพชตนเอง.. ที่นอกจากจะช่วยเหลือตนเองไม่ได้แล้ว ยังทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนอีก
" ข้าพูดคุยกับสัตว์ป่าได้.. ฮึก พวกมันชื่อฟังคำสั่งข้า แม้พวกมันจะไม่อาจโต้ตอบแต่พวกมันจะเข้าใจที่ข้าพูด"
โครอสที่ได้ฟังคำตอบน่าพอใจแอบลอบยิ้ม ก่อนขยับกายเข้าไปอีกครั้งเพื่อบรรเทาความเสียวกระสันที่ถูกรัดรึง
" บอกข้ามาให้หมด ว่าเจ้ามีอะไรปิดบังข้าอีก บอกมาให้หมดทุกอย่าง"
เสียงต่ำพร่ากระซิบติดใบหู ไอร่ากล้ำกลืนความอัปยศลงคอ ก่อนที่จะพูดถึงความสามารถทุกอย่างออกไป
" ข้าเป็นหมอสมุนไพร ข้าอยู่ในป่ามานานและได้รับความรู้มาจากญาติสนิท ข้า..สามารถรักษาโรคได้ดีพอๆกับการหายาแก้พิษ ฮึก.. บ้างครั้งสัตว์ป่าก็จะเอาสมุนไพรต่างๆไปกินรักษาตัวเอง ข้าแค่จดจำและนำมาปรับปรุงใช้ให้เข้ากับมนุษย์"
ไอร่าที่ตอบทุกอย่างออกไปแล้วได้แต่พยายามกลั้นน้ำตา คนที่ซ้อนตัวอยู่ด้านหลังไม่เคยหยุดขยับกาย โหดร้าย.. ทำไมถึงต้องทำกับเขาถึงขนาดนี้
" แล้วเรื่องคำร่ำลือจากแดนเหนือล่ะ เจ้าเคยได้ยินถึงสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่จะนำความรุ่งเรื่องมาสู่ผู้ที่ครองครองหรือไม่"
เมื่อได้ยินคำถามนี้ไอร่าก็ต้องนิ่งคิด เขาไม่เคยได้ยินข่าวลือนี้ เขารู้แต่เพียงว่ามีช่วงหนึ่งที่ผู้คนเดินทางเข้าป่ามากขึ้นเพื่อหาสัตว์ป่าบางตัว ก่อนที่คนเหล่านั้นจะลดจำนวนลงไปเอง เพราะไม่สามารถต่อสู้กับสัตว์ป่าในป่ามนตราได้
" ข้า..ไม่เคยได้ยินถึงเรื่องนั้น"
เมื่อได้ฟังคำตอบ โครอสถอนกายออกจับคนงามให้นอนหงายแล้วขึ้นคร่อม เขาจ้องมองดวงตาสีน้ำตาลที่ฉายแววสั่นไหวแต่ไม่มีคำโกหกอยู่ในแววตา ก่อนจะเอ่ยถามคำถามสำคัญที่เขาอยากรู้
" องค์ชายไอร่า ท่านคงเคยได้ยินถึงคำพยากรณ์แห่งแดนเหนือใช่หรือไม่ คำพยาการณ์ที่ถ่ายออกมาสู่เหล่าเชื้อพระวงศ์"
โครอสจ้องมองหาคำตอบในดวงตาของคนที่ตกตะลึงในคำถาม แววตาสีน้ำตาลดูวูบไวสั่นคลอน โครอสกดแทรกกายเข้าอีกครั้งจนร่างบางปิดตาตัวสั่น ปากแดงเม้มแน่นอย่างกลั้นเสียงครางเมื่อเขาเริ่มขยับตัว
" เจ้าคือผู้ที่คำพยาการณ์กล่าวถึงใช่หรือไม่ คนงามของข้า"
แน่นอนว่าโครอสยังไม่ได้ทราบความจริงในเรื่องนี้ เพราะเขาเพิ่งสั่งงานอลันให้ไปตามสืบเมื่อช่วงเช้า ตอนนี้เขาเพียงแค่โยนหินถามทางเท่านั้น และแม้อีกฝ่ายจะเอาแต่ปิดปากไม่ยอมตอบ แต่เขาก็รู้คำตอบแล้ว การที่เจ้าตัวหลบตาไม่ตอบคำถาม ไม่ต่างอะไรกับการตอบรับ
โครอสเริ่มขยับกายอีกครั้ง คราวนี้เขาขยับกายอย่างนุ่มนวลเหมือนต้องการถนอมสิ่งมีค่า เขาขยับกายช้าๆท่ามกลางการตอดรัดที่แน่นถี่ แม้เจ้าตัวจะไม่เต็มใจให้เขากอด แต่ช่องทางคับแคบกลับตอดรัดเขาไม่หยุด ยิ่งเขากดตัวช้าๆซ้ำๆ อีกฝ่ายยิ่งบิดเร่าด้วยความทรมานจากความเสียวกระสันที่เพิ่มขึ้น โครอสครางออกมาจากลำคอเมื่อเขากดควงด้านล่างจนโดนจุดที่ทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือกตอดรัดเขาแรงกว่าเดิม โครอสกดกายย้ำที่จุดนั้นซ้ำๆ จนคนใต้ร่างกัดปากแน่น ปากที่เคยแดงเรื่อต้องซีดจางลงเพราะเลือดไม่หมุนเวียน โครอสขยับกายเร็วขึ้นพร้อมส่งปลายนิ้วไล้เข้าไปในโพรงปากเพื่อเปิดอ้าปากที่พยายามกลั้นเสียงร้อง
" อ๊า!! อะ.. อ่ะ.. อ๊าาา!!!"
ทันทีที่ริมฝีปากแดงเย้ายวนอ้าออก เสียงร้องครางด้วยความเสียวซ่านก็ดังขึ้น ไอร่าพยายามปิดปากแต่กลับถูกนิ้วหยาบบังคับให้ฝืนอ้า ไอร่าร้องครางทุกครั้งที่อีกฝ่ายขยับตัว มันไม่ได้เจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว แต่มันกลับสร้างความรัญจวนที่เขาไม่เคยพานพบ การขืนใจเริ่มเปลี่ยนเป็นการร่วมรัก แม้เขาจะไม่เต็มใจตอบสนอง แต่เมื่อได้รับการปรนเปรอ ร่างกายเขากลับเริ่มตอบรับ คนด้านบนขยับกายนุ่มนวลจนเขาเสียววูบไปทั่วช่องท้อง การขยับกายเข้าออกช้าๆทำให้เขาทรมานด้วยความอยากปลดปล่อย แต่อีกฝ่ายกลับยังคงเชื่องช้าเหมือนจงใจแกล้ง ไอร่าพยายามควบคุมการหายใจเพื่อระงับอารมณ์ที่กำลังก่อตัวขึ้น เขาจะไม่ขยับกายให้อีกฝ่ายตราหน้าหาว่าเขาเป็นหญิงนางโลมที่ร่านรัก
โครอสพยายามข่มใจไม่ให้กระแทกกระทั้นกายเข้าไปอย่างรุนแรงเพื่อระบายความต้องการ เขาจะสอนคนตรงหน้าให้รู้ถึงความสุขสม การร่วมรักที่ทำให้มัวเมาจะทำให้อีกฝ่ายเสพติด และเมื่อถึงวันนั้นมาถึงเขาจะได้ครอบครองทุกอย่างของคนที่อยู่ใต้ร่างนี้ และจะได้ครอบครองหัวใจจนอีกฝ่ายหนีไปจากตัวเขาไม่ได้อีก
" ไอร่า คนงามของข้า เจ้าจงอย่าได้ข่มกลั้น ปลดปล่อยมันออกมา ข้าจะทำให้เจ้ารู้สึกถึงความสุขที่เจ้าไม่เคยได้รับ"
น้ำเสียงทุ้มนุ่มชักนำของคนด้านบนทำให้ไอร่าลืมตามองคนพูด ดวงตาสีเทาคล้ายพยายามชักจูงความคิดเขาให้ทำตามคำสั่ง แม้สมองจะร้องท้วงให้ปฎิเสธ แต่เมื่อถูกคำพูดล่อลวงนั้นชักพา ร่างกายเขาก็เริ่มขยับกายตอบรับ
" ดีมาก.. คนงาม ขยับอีกสิ กลืนกินตัวตนของข้าเข้าไป ปลดปล่อยตนเองออกมาจากความรู้สึกนึกคิด"
ไอร่าเหม่อจ้องดวงตาสีเทาแล้วขยับสะโพก ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องมีนิ้วมือมาเปิดปาก เขาก็เริ่มครวญครางออกมาเองอย่างหยุดไม่อยู่ สมองเขาขาวโพลนว่างเปล่าราวกับถูกมนตราบดบังความคิด ความรู้สึกนึกคิดเดียวยามนี้คือการปลดปล่อย เขาขยับกายสอดรับกับสิ่งที่สอดใส่เข้ามา ยกสะโพกเข้าหาทุกครั้งเมื่ออีกฝ่ายกดตัวลงต่ำ ไอร่าตอบรับทุกสัมผัส ยามเมื่อคนด้านบนก้มลงประกบจูบ ไอร่าส่งปลายลิ้นเข้าไปเกี่ยวพันเพื่อบรรเทาความเสียวซ่าน สองแขนเรียวกอดรัดแผ่นหลังเปียกชื้นแล้วแนบกายของตนเองให้เข้าไปแนบชิดยิ่งขึ้น ความร้อนรุ่มของผิวกายที่เสียดสีทำให้ความต้องการของไอร่าพุ่งสูง ช่องทางของเขาตอดรัดถี่รัว เขาต้องการมากกว่านี้ เขาอยากได้รับแรงที่ลึกล้ำมากกว่านี้
" ขึ้นมา คนงามของข้า ขึ้นมาและทำตามใจอย่างที่เจ้าปรารถนา"
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นก่อนที่ผู้พูดจะมาพลิกตัวลงมาอยู่ด้านล่าง ไอร่าที่ถูกกลับตัวให้ขึ้นมาอยู่ด้านบนร้องครางเสียงดังเพราะถูกพลิกตัวขึ้นทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ถอนแก่นกายออก ความเสียวกระสันแล่นพล่านไปทั่วท้องน้อยจนเขาต้องโยกขยับ เมื่อคนด้านล่างกระทุ้งตัวชักนำ ไอร่าเริ่มขยับกายตอบรับอีกครั้ง เขาเริ่มขยับขึ้นลงช้าๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโยกตัวขยับเข้าออก เสียงร้องครางของคนสองคนเริ่มดังขึ้น ไอร่าขยับจนตัวโยน ท้องน้อยของเขาหดเกร็งและตอดรัดแก่นกายที่อยู่ภายในร่างถี่กระชั้น เรียวปากคู่สวยครวญครางเสียงดังไร้ท่วงทำนอง ยิ่งถูกกระแทกกายสวนเข้ามา เขายิ่งขยับกายเร็วขึ้น เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น ไอร่าหวีดร้องเมื่อความต้องการใกล้ถึงขีดสุด
" ปลดปล่อยมันออกมาไอร่า ร้องครางออกมาดังๆอย่างที่เจ้าสุขสม"
ไอร่าร้องเสียงสูงเมื่อถูกแก่นกายที่คับพองมากขึ้นขยับสวนเข้ามาอย่างรวดเร็วรุนแรง
" ค.. โครอส โครอส ข้าจะ.. ข้า.. อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊าาาา!!! "
เสียงหวีดร้องครั้งสุดท้ายดังขึ้นก่อนที่เขาจะปลดปล่อยออกมา ไอร่าตัวกระตุกหอบหายใจเหนื่อยก่อนทิ้งตัวนอนทับบุรุษที่อยู่ข้างใต้ เขาเหนื่อยหอบหัวใจเต้นแรง ลำคอของเขาแห้งผาก และก่อนที่จะได้ตั้งตัว เขาถูกกลับตัวลงข้างล่างอีกครั้ง คนด้านบนเริ่มขยับกายสอดใส่อย่างร้อนแรง ความต้องการของไอร่าลุกโชนอีกครั้ง เสียงครางใสเริ่มแหบแห้ง แต่เขายังคงส่งเสียงครางไม่หยุด จนในที่สุดเขาต้องปลดปล่อยออกมาอีกครั้งพร้อมรับรู้ได้ถึงแรงดันที่ฉีดอัดเข้ามา
" เจ้าเป็นของข้าแล้วคนงาม ต่อไปเจ้าจะไม่ดิ้นรนหลบหนีไปจากข้าอีก"
ความรู้สึกของสายน้ำที่ไหลผ่านลำคอทำให้ไอร่าเผยอปากรับอย่างหิวกระหาย เขากระหายน้ำราวกับผู้ที่หลงทางกลางทะเลทราย เมื่อมันหมดลง ไอร่าอ้อนวอนขอรับสายน้ำเส้นใหม่ให้ส่งผ่านเข้ามาในร่างกาย จนเมื่อเขารู้สึกเต็มอิ่ม ไอร่าจึงลืมตาขึ้นช้าๆ
" เจ้ามีไข้ ลีเดียกำลังตามหมอไปเอายามาให้เจ้า"
เสียงของโครอสที่ดังขึ้นทำให้ไอร่าลืมตาโพลงด้วยความตกใจ ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรกับคนที่อยู่เบื้องหน้า ภาพของเรื่องราวที่เพิ่งผ่านพ้นไปทำให้ไอร่าเริ่มสะอื้น เขาทำอะไรลงไป.. เขาปล่อยตัวปล่อยใจไปขนาดนั้นได้ยังไง กับบุรุษผู้นี้.. ทำไม.. ทำไมเขาถึงได้ทำอะไรที่ไม่ต่างกับหญิงงามเมืองที่ร่านรัก ทำไมเขาถึงได้ยอมให้คนตรงหน้ากกกอดอย่างไร้ศักดิ์ศรี ไอร่าจ้องมองคนตรงหน้าผ่านม่านน้ำตา ดวงตาสีเทาไม่มีร่องรอยกรุ่นโกรธอีกต่อไปแล้ว แต่มันเต็มไปด้วยมนต์สเน่ห์ ไอร่าเห็นแสงสีทองเป็นประกายไหลเวียนอยู่ในดวงตาคู่นั้น เขาตระหนักได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
" เจ้าใช้มนตรา.. เจ้าทำกับข้าแบบนี้ได้ยังไง! เจ้าใช้มนตราชักจูงข้าให้เข้าสู่กามตัณหาของเจ้าได้ยังไง! เจ้าคนชั่ว! ทำไมเจ้าต้องทำกับข้าถึงขนาดนี้!"
ไอร่าร้องตะโกนใส่พลางทุบตีคนชั่วช้าที่บังคับขืนใจเขา แค่ข่มขืนเขายังไม่พอหรือไง ทำไมต้องเหยียบย่ำซ้ำเติมเขาจนหมดศักดิ์ศรี ตอนนี้เขาจะต่างอะไรหญิงงามเมือง ในเมื่อตัวเขาได้ตอบสนองปรนเปรออีกฝ่ายอย่างไร้ยางอาย กระทำตัวร่านรักครวญครางให้อีกฝ่ายสมเพชจนยอมรับแรงขย่มจากเขา
โครอสยอมปล่อยให้คนตรงหน้าทุบตีโดยไม่ตอบโต้ จนเมื่ออีกฝ่ายหมดแรง เสียงด่าทอสะอึกสะอื้นเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงหอบไอ ร่างบางเริ่มไอจนตัวโยน เสียงที่ออกมาจากลำคอมีเพียงเสียงลมหวีดหวิวผะแผ่ว จนในที่สุดร่างบางที่หอบไออย่างหนักก็อาเจียนออกมา มันไม่มีอะไรออกมานอกจากน้ำย่อย แต่โครอสก็ไม่ได้รังเกียจ เขาช่วยลูบหลังจนอีกฝ่ายดีขึ้นและหยุดสำรอก แม้จะยังสะอึกสะอื้นและไอไม่หยุดแต่ฝ่ายคงดีขึ้นแล้ว
" ข้าจะไปหยิบผ้าคลุมให้ แล้วจะช่วยอุ้มเจ้าไปยังห้องนอนห้องใหม่"
สิ้นคำของโครอส ไอร่าจ้องมองคนที่ไม่เคยคิดเห็นใจผู้อื่นด้วยดวงตาวาววับ ไอร่าตบหน้าอีกฝ่ายที่หลบไม่ทันเต็มแรง เสียงเพี๊ยะดังขึ้นทันทีที่มือเล็กกระทบใบหน้าคมเข้ม ไอร่าแสบมือที่ตบอีกฝ่ายจนหน้าหัน ดวงตาสีเทาเริ่มคุโชนด้วยความโกรธ ก่อนที่มันจะหม่นแสงลงแล้วกลับมาเป็นสีเทาตามปกติ
" ข้าจะพาเจ้าไปพัก เจ้าอยากทุบตีข้าก็ตามใจ แต่นั่นคงต้องรอหลังจากที่เจ้าหายดีแล้ว"
ไอร่าอยากตะโกนก่นด่า อยากด่าทอเจ้าคนชั่วช้าสารเลวคนนี้ แต่แค่เขาอ้าปาก.. เขาก็เจ็บคอจนต้องไอออกมา รสชาติของน้ำย่อยช่างเปรี้ยวขมบาดคอ มันกัดลำคอของเขาจนแสบไปหมด ไอร่าถูกอุ้มทั้งที่ยังไอและกุมคอไปตลอดทาง ในที่สุดเขาก็ถึงห้องพักห้องใหม่
ลีเดียเดินตามเข้ามาหลังจากเขาถูกวางบนเตียงได้ไม่นานนัก นางยื่นถ้วยยาให้โครอส ก่อนถอยออกไปยืนที่ด้านข้าง
" ดื่มยาก่อน มันจะช่วยให้เจ้าดีขึ้น"
ไอร่ารับยามาถืออย่างว่าง่าย เขายังไออยู่และเริ่มวิงเวียนปวดหัว และเหมือนทุกครั้งที่ผ่านการขืนใจ เขามักเป็นไข้และเจ็บปวดบาดแผล ไอร่าถือถ้วยยาในมือแน่น ก่อนจะมองหน้าโครอสที่เฝ้ามองอยู่ ดวงตาสีเทาจ้องมองรอให้เขาดื่มยา ไอร่าจ้องตากลับด้วยความเคืองแค้น เขาสาดยาน้ำร้อนจัดใส่หน้าโครอส แล้วเขวี้ยงถ้วยยาใส่หน้าจนคนที่ถูกทำร้ายเลือดออกที่ขมับ เสียงถ้วยยาตกแตกดังขึ้นทันทีที่มันตกกระทบพืน ลีเดียร้องอย่างตกใจก่อนวิ่งเข้าไปดูแผลให้โครอส ในขณะที่ไอร่าก้าวเท้าลงจากเตียงไปหยิบเศษกระเบื้องขึ้นมา เขาจะไม่ลังเลใจอีกแล้ว..
ไอร่ากดเศษกระเบื้องลากยาวตั้งแต่ข้อมือไปถึงข้อศอก เลือดสีแดงเริ่มไหลทะลักออกมาจากบาดแผล แต่ก่อนที่เขาจะได้กรีดซ้ำ เขาก็ถูกกระชากจากด้านหลังจนหลังกระแทกกับขอบเตียง ไอร่าเจ็บหลังราวกับกระดูกจะหักแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเศษกระเบื้อง เขากำเศษกระเบื้องในมือแน่น ลีเดียร้องลั่นอย่างตกใจและตรงเข้ามาเพื่อห้ามเลือดจากบาดแผลที่ไหลออกมาไม่หยุด ในขณะที่โครอสกำข้อมือเขาไว้แน่นและพยายามง้างนิ้วมือเขาออกเพื่อให้ปล่อยเศษกระเบื้อง
" ไอร่า! ปล่อยมือ! ข้าสั่งให้เจ้าปล่อยมือเดี๋ยวนี้!"
โครอสสั่งอย่างร้อนรนตกใจปนขู่กรรโชก ไอร่ากำมือแน่นจนเลือดไหลออกจากฝ่ามือหยดลงพื้น ก่อนจะไหลเร็วขึ้นไปอีกเมื่อเขากำมือแน่นขึ้น
" ไอร่า ไดแอน ไซธีรา ข้าขอสั่งเจ้าให้ปล่อยมือออกเดี๋ยวนี้!"
เสียงคำสั่งที่แฝงไปด้วยเวทมนต์ทำให้ไอร่าเริ่มคลายมือ มนต์สะกดใจ.. แม้เขาจะไม่เต็มใจแต่ก็ต้องยอมทำตาม ไอร่าเริ่มโงนเงนหน้ามืดจากการเสียเลือด เขากรีดแผลลึกพอจนผ่านเส้นเลือดใหญ่ เลือดเขาไหลออกมาไม่หยุดแม้จะถูกพันด้วยผ้าเพื่อห้ามเลือด ดีแล้ว.. ไอร่าคิดก่อนปิดตาลง
ครั้งนี้.. ขอให้เขาได้ตายไปเสียที
" ไอร่า.. ไอร่าน้องรัก ลืมตาเร็วน้องข้า" เสียงเรียกของไอเรส..
" ไอร่าน้องรัก.. เจ้าเป็นอะไร ใครทำอะไรเจ้า"
" เสด็จพี่.."
" เป็นอะไรไปน้องรัก มีใครทำอะไรเจ้าหรือไง"
น้ำเสียงอ่อนโยนใจดีทำให้ไอร่าโผกอดคนที่อยู่ตรงหน้าเขาทันที เสด็จพี่ไอเรส เสด็จพี่ที่ขับไล่เขาออกมาจากบ้านเกิด.. แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจอีกแล้ว เขาต้องการที่พึ่ง เขาอยากให้ใครซักคนมาปลอบโยน อยากให้มีใครซักคนมาช่วยปลุกเขาจากฝันร้าย
" เจ้าร้องไห้เหมือนกับตอนที่เจ้าเดินหลงทางเลยน้องรัก หยุดร้องได้แล้ว ตาเจ้าแดงยิ่งกว่ากระต่ายป่าเสียอีก"
เสียงแหย่กระเซ้าของเสด็จพี่ยังคงนุ่มนวล ไอร่าปิดเปลือกตารับประทับจูบที่อีกฝ่ายก้มลงซับน้ำตา เสด็จพี่.. ท่านพี่ที่แสนใจดีของเขา
" พี่ไอเรส.. ข้าฝันร้าย"
" มันเป็นแค่ความฝันน้องรัก"
" แต่มันเหมือนจริงมาก มีคนทำร้ายข้า ข้ากลัว.. ท่านพี่ ข้ากลัวความฝันนั้นมาก"
" พี่ช่วยเจ้าได้นะไอร่าน้องรัก เพียงแค่เจ้าเปิดใจรับข้า"
" ท่านพี่.. ข้าย่อมเปิด.. อุก!!"
ความรู้สึกเจ็บที่หน้าอกทำให้ไอร่านิ่วหน้า เขาเงยหน้ามองไอเรสที่ยังคงมองเขาอย่างอ่อนโยน ฝ่ามืออบอุ่นคุ้นเคยแนบลงที่ข้างแก้มอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวเขาจะแตกสลาย
" ไอร่าน้องรัก เปิดใจรับพี่เข้าไป แล้วพี่จะช่วยปกป้องเจ้า"
" ท่านพี่ ข้า.. อุก!!"
ไอร่าก้มหน้าเอามือกุมหน้าอก ร้อน.. ทำไมเขาถึงร้อนและเจ็บที่หน้าอกนัก
" ท่านพี่.. ข้าเจ็บ ช่วยข้าที"
" ตอบรับพี่ น้องรัก พูดมาว่าจะรับพี่เขาไป แล้วพี่จะช่วยเหลือเจ้า"
ไอร่ามองดวงตาของไอเรส มันยังคงฉายแววใจดีที่เคยคุ้น แต่ทุกครั้งที่เขาจะอ้าปากตอบรับ เขายิ่งปวดร้อนที่อก มันร้อนรุ่มจนเขาทนไม่ได้ต้องร้องออกมา
" ท่านพี่.. ฮึก.. ช่วยข้าด้วย.. ข้าร้อน โอ๊ย!!"
ไอร่าร้องลั่นแล้วดิ้นทุรนทุราย ความร้อนกลางอกเริ่มมากขึ้นราวกับจะเผาไหม้เขา ไม่ไหว.. เขาทนไม่ไหวแล้ว..
" ไอร่า!!!"
ภาพของไอเรสเริ่มเลือนราง เสด็จพี่พยายามวิ่งเข้ามาหาเขา ไอร่าเอื้อมมือออกไปหา แต่อีกฝ่ายยิ่งห่างออกไป ไม่.. ท่านพี่.. ช่วยข้าด้วย
" เฮือก! "
ไอร่าสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมาจากความฝัน ร่างบางหอบหายใจอยู่พักใหญ่ก่อนจะใช้หลังมือซับเหงื่อที่กำลังไหลเข้าดวงตา
ความฝัน..
เขาฝันอีกแล้ว..
ฮรื่อ.. ฮรื่อ..
" เลนีเมีย.."
ไอร่าลูบหัวเจ้าสิงโตหิมะที่เอาหัวมาถูไถปลอบใจเขา ไอร่ามองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าใสของเจ้าสิงโต ดวงตาคู่นั้นฉายแววห่วงใยออกมา มันไถหัวกับตัวไอร่า ให้เขาล้มตัวนอนอีกครั้ง
" ข้าไม่เป็นไรแล้ว.. ข้าอยากดื่มน้ำ"
ไอร่าบอกกับเจ้าสิงโตที่มองเขาอย่างเป็นห่วง มันยอมลงจากเตียงอย่างว่าง่าย ไอร่าเอื้อมมือไปหยิบเหยือกน้ำ ก่อนที่จะต้องนิ่วหน้าเพราะอาการปวดตึงที่บาดแผล ไอร่าขยับตัวลงจากเตียง เสียงก๊องแก๊งของสายโซ่ที่ล่ามข้อเท้าไว้ดังขึ้น แต่ไอร่าไม่ได้สนใจมันมากนัก เขาเดินไปที่โต๊ะข้างเตียงแล้วจิบน้ำเย็นชืดลงคอ ก่อนจะนั่งลงที่เตียงอีกครั้ง เขาหันหน้าไปมองที่หน้าต่างบานเล็กที่ติดลูกกรงไว้อย่างแน่นหนา
เช้าแล้ว.. แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงไอแดดเลยซักนิด ช่องหน้าต่างนั้นอยู่สูงเกิดไปจนแสงแดดเข้ามาได้เพียงช่วงสั้นๆก่อนจะลับหาย ไอร่าชันเข่าแล้วกอดเข่าตนเอง เลนีเมียกระโดดขึ้นมาบนเตียงและขยับเข้ามาชิดเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับเขา
ไอร่าเริ่มร้องไห้เมื่อคิดถึงความฝัน เขาฝันแบบนี้มาหลายคืนแล้วนับตั้งแต่ถูกขังที่หอคอยสูงนี้ นับตั้งแต่วันที่เขากรีดแขนตนเอง โครอสสั่งขังเขาไว้ที่หอคอยสูงอย่างเดียวดาย ไม่มีใครเข้ามาเยี่ยม แม้แต่นกน้อยก็บินผ่านลูกกรงมาหาเขาไม่ได้ มีแต่เพียงลิงซ์กับเลนีเมียเท่านั้นที่เข้ามาหา ไอร่ารู้ว่าพวกมันถูกสั่งมาให้เฝ้าเขา ความเมตตาเพียงอย่างเดียวที่โครอสมอบให้..
ตอนนี้แม้แต่ลีเดียหรือเซรีน่าก็ไม่ได้มาอยู่เป็นเพื่อนเขา นอกจากช่วงเช้าที่ลีเดียจะนำอาหารมาให้พร้อมขนมปังและน้ำดื่มเพื่อให้เขาประทังชีวิต แค่มื้อเดียว.. ความจริงแล้วไอร่าไม่อยากแตะต้องอาหารด้วยซ้ำ เขาอยากให้ตนเองอดตายไปซะ แต่เพราะมีเลนีเมียเฝ้ามองด้วยความเป็นห่วง ทำให้ไอร่าต้องยอมฝืนกลืนซุปจนหมดและเก็บขนมปังไว้เป็นมื้อเย็น ไอร่าก้มหน้าร้องไห้กับตัวเลนีเมีย แล้วเอ่ยปากขอร้องมันอีกครั้ง
" เจ้าช่วยปลดปล่อยข้าไปจากความทุกข์นี้เถอะนะเลนีเมีย ช่วยกัดข้าให้ตายไปซะ ได้โปรด.. ฆ่าข้าทีเถอะนะ"
เลนีเมียได้แต่ไถหัวและเลียคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อน คนงามผู้นี้ขอร้องมันมาหลายครั้งแล้ว ขอร้องและร่ำไห้ถึงขนาดที่ว่าลิงซ์ทนไม่ได้ยอมหนีไปนอนที่อื่น เลนีเมียฟังเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ได้ซักพัก ท่านไอร่าก็ล้มลงนอนทับมัน ไอร่าอ่อนแอลงมาก ทั้งร่างกายและจิตใจ การเสียเลือดจำนวนมากทำให้ร่างกายท่านไอร่าอ่อนเพลีย ความเศร้าหมองของจิตใจทำให้ร่างกายผอมบางยิ่งอ่อนแอ เลนีเมียช่วยจัดท่าไอร่าให้นอนดีๆก่อนที่จะคาบผ้าห่มมาห่มให้
เมี๊ยว..
เสียงเรียกเบาๆของลิงซ์ดังมาจากหน้าประตู ประตูห้องขังไม่ได้ถูกลั่นกลอน มันและลิงซ์สามารถเปิดเข้าออกและไปไหนมาไหนได้ ในขณะที่ไอร่าสามารถเดินไปเดินมาได้แต่ในห้องเพราะถูกล่ามโซ่ที่ข้อเท้า ลิงซ์เดินตรงเข้ามาหาและมองหน้ามันเล็กน้อยก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง มันจ้องมองคนที่นอนหลับด้วยแววตาเศร้าสร้อย มันนอนหมอบเอาหน้าถูคนที่นอนอยู่เบาๆก่อนปิดตาลง เมื่อมีลิงซ์อยู่กับไอร่า เลนีเมียจึงเดินออกไปเพื่อเฝ้าหน้าห้องแทนลิงซ์ แม้จะไม่มีใครกล้าเข้ามาที่หอคอยนี้นอกจากลีเดีย แต่มันก็ต้องเฝ้าระวังเอาไว้
น่าสงสาร..
ทำไมมนุษย์ถึงได้ทำร้ายพวกเดียวกันได้ถึงขนาดนี้ ทั้งที่รัก ทั้งที่หวงแหน แต่ทำไมนายของมันถึงไม่รู้ตัว เอาแต่ทรมานคนงามผู้น่าสงสารให้ร่ำไห้สะอึกสะอื้นจนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป
>> To Be ConTinue <<
-
TALK:: เรื่องนี้มันไม่ใช่ดราม่า เรื่องนี้มันไม่มีมาม่า มันเป็นเรื่องเอาไว้อ่านเล่น!!! (สะกดจิตตัวเอง :z1: )
อย่าเพิ่งเลิกอ่านเพราะมันค่อนข้างดาร์กเลยนะคะ เหลืออีกไม่กี่ตอนนายเอกก็ได้เอาคืนพระเอกแล้ววว แต่อย่าถามนะว่าเมื่อไหร่ 555 (พยายามปั่นอยู่ค่ะ :z3: )
ตอนนี้มีละครเพิ่มมาแล้ววว แล้วอลันตกลงแกเป็นเคะเรอะ!! เฮ่อๆๆๆ อลันนายโดนกดแน่ :katai3:
พอแต่งๆไปอยากแต่งตอนเกี่ยวกับลิงซ์กับเลนีเมียบ้างอ่ะ ประมาณว่าแมวจอมซึนกับสิงโตใจดีอะไรแบบนี้ :hao3: เอามะๆๆ ไว้เป็นตอนน่ารักๆแก้เครียดเนอะๆๆๆ (มันพูดเองเออเองตลอดอ่ะ // )
แล้วเดี๋ยวค่อยมาตอบเม้นท์พรุ่งนี้นะคะ
ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านจ้าาา :pig4:
-
หนุกหนานๆๆ ไม่อยากกให้ไอเรสทำร้ายไอร่านะ
แค่นี่ไอร่าก็ช้ำพอแล้ว :mew4:
-
ตอนนี้สงสารไอร่าจับใจ
โครอสใจร้ายอ่ะ โหดร้ายมาก จับมันขึ้นตะแลงแกง เผาตอนนี้เลยได้ไหม
โครอสใจร้ายแล้วคนเขียนใจร้ายกว่า ทำเราน้ำตาไหล ชิ :o12:
มาต่อไวๆนะ ติดมากเลยเรื่องนี้ สนุกมาก
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
รัก รุน แรง โคลอสนี้สาย S ใช่ไหมรุนแรงจริงๆ
-
:L2: เรื่องนี้สนุกมากเลย
และหาอ่านยากมาก
พระเอกโหดได้ใจไปเลย
ไอร่า สู้สู้น่ะ
-
ฮึ่ยยย ไอ้โครอสบ้าทำร้ายไอร่านักนะ เออทำร้ายเข้าไป ทำร้านเยอะๆ เมื่อถึงวันที่ไอร่าเอาคืน เอาคืนให้หนักเลยนะไอร่า ว่าแต่อลันจะเคะให้ใครหรอ จะเคะให้สวามีขององค์หญิงหรอ จะดีหรอ องค์หญิงจะไม่อาละวาดแน่นะ คนแต่งเค้าก็อยากอ่านเลนีเมียกับลิงซ์บ้างเอาไว้อ่านเล่น แล้วที่บอกว่าเลิกอ่านอ่ะคงเลิกอยู่หรอกนะ ก็ติดขนาดนี้ มาอัพแต่ละครั้งก็จุใจแล้วติดตามต่อไป^^
-
โถ ไอร่าคนสวย ทำไมต้องมาเจอไอ้เจ้าชายเฮงซวยอย่างโครอสด้วยเนี่ย :katai1:
อยากให้ไอร่าเอาคืนโครอสเร็วๆจัง ฮึ่มมม :m16:
จะรอสมน้ำหน้าอย่างสะใจ :m14:
-
เย้ มาหล่ะ คงอย่างที่คนเขียนว่า ฉากสุดท้ายน้อยไปนี่เอง ถึงรู้สึกว่าสั้น 55555
มาแปะ ไวัก่อนเด๋วมาอ่านอีกที ชอบมากเลยต้องตั้งใจอ่านเป็นพิเศษ
พยายามเข้าคนเขียน ฮึบๆๆ อย่าทิ้งเรื่องนี้ไปกลางคันนะ สู้ๆ เป็นคนเขียนเรื่องราวได้ดีอยู่แล้ว
o13 :bye2:
-
จะบอกว่ามันน่าติดตามเพราะมันดาร์คเนี่ยแหละ เป็นสายเสพติดดาร์ค :katai2-1:
นึกว่าเราคนเดียวที่จิ้นสิงโตกับแมวน้อย :o8: 555555555
เมลเลนท์จะมีบทไรสำคัญมั้ยเนี่ย แบบเป็นตัวแปร พอดีชอบดูศึกชิงนายเอก เหอๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ ติดตามนะ รักเรื่องนี้มากกกก ตรงสเป็ค :กอด1:
-
:hao6: :hao7:ตอนนี้ยาวสาแก่ใจมากค่ะ มาต่ออีกนะค่ะ ชอบมากเลยค่ะ :L2:
-
ขอบคุณตอนใหม่นะคะ
ผ่านมา 5 ตอนแล้ว โครนอสไม่ได้พัฒนาขึ้นเลย โอกาศที่ไอร่าจะกลับไปอยู่ในมือท่านพี่ยังไม่เห็นวี่แวว (นอกจากท่านพี่สามารถมีมนต์วาลป์มาลักพาตัวไปได้)
-
โครอสโรคจิตได้ใจมากค่าาาาาาา :haun4: :haun4:
ติดตามนะคะ
-
โฮยยยยยยย ไอร่าคนงาม ㅠㅠ
เศร้าอ่าาาาาาา
-
โอ้ยยย จะบอกว่าพระเอกเรื่องนี้มันไม่ถนอมคนรักเลยวุ้ย หืื่นแบบจัดเต็ม :haun4:
แต่เค้าก็ชอบแบบดาร์กนะตัวเอก สนองอารมด้านมืด 555 :z1:
ไอร่าของเราน่าสงสารจริง อดทนหน่อยนะจ๊ะ คนอ่านนี่ฟินจริงๆจัง
มาเร็วๆนะตัวเธอวววว์ รอเสมอ^^ :กอด1:
-
โครอสใจร้ายมาก ทั้งที่ชอบแต่ไม่น่าทำกับไอร่าอย่างนี้เลย :z3:
-
พระเอกโฉดมากกกกกกกกกกกก
สงสารนายเอกจุง T T
ยังคงไม่เจอความรัก มีแต่ความใคร่ เดี๋ยวเชียร์ให้ไอร่า ได้กับเลนีเมียซะเลยนี่ ชริชริ
-
แน่ใจว่ามันคือพระเอก :เฮ้อ: หนักกว่าจำเลยรักอีก
-
สงสารไอร่าหง่าาา ปลดโครอสจากตำแหน่งพระเอกเลยดีมั้ย TT^TT
-
อีตาพระเอกนี่ใจร้ายชะมัดเลย แต่ก็ชอบนะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
เข้ามาดันค่า อึ้บบๆ
-
อะไรจะเลวได้คงเส้นคงว่าปานฉะนี้ โครอสเอ้ย :katai1: :katai1:
-
ไอร่ามายเลิฟมาแล้วมาพร้อมกับมาม่าชามโต
สงสารไอร่ามากเลย ทำไมไม่เคยใจดีกับไอร่าบ้างเลยอ่ะห๊ะ!!!
มีแต่ทำร้ายกัน โอ๊ยยยยยย หมั่นไส้ :katai1: :katai1:
ปล.คนเขียนมายาวมากดีใจ อ่านทีน้ำตาจะไหล :mew6: :mew6:
-
โอ๊ยอ่านจบไปด้วยหัวใจที่ร่าเริง โลกเป็นสีชมพู กับความน่ารักของโครอส (สะกดจิตตัวเองด้วยคน)
แง :monkeysad: บีบคั้นหัวใจดีแท้ ทำไมชีวิตไอร่ามืดมนขนาดนี้ ตอนนี้แม้แต่ลิเดียกะเซริน่าก็ยังอยู่กับไอร่าไม่ได้
ถึงลิงช์กะเลนีเมียจะอยู่เฝ้าไอร่า แต่ก็เป็นสัตว์พูดคุยยังไงก็ไม่เหมือนคุยกะมนุษย์ด้วยกัน
แต่อย่างที่สัตว์อย่างเลนีเมียว่า ทำไมมนุษย์ด้วยกันถึงทำร้ายกันได้แบบนี้ ทั้งๆที่รักแท้ ๆ
แต่จริง ๆก็ยังไม่เห็นความรักที่โครอสมีให้ไอร่าจริง ๆนะ นอกจากความใคร่ อยากเอาชนะ
เพราะแม้แต่ลูกเมียคนอื่น ๆ ของตัวเองโครอสก็ยังดูไม่มีความรักให้เลยสักนิด
แล้วก็ช่างเป็นความโชคร้ายของไอร่า เหมือนจะหนีไปได้ไกลแต่สุดท้ายก็ยังโดนจับกลับมาอีกจนได้
คราวนี้เลยเข้าแผนโครอสที่ก็ได้รู้ความลับทุกอย่างของไอร่าแล้วด้วย ต่อไปไอร่าจะถูกใช้เป็นอะไรอีกล่ะ
แล้วแค่โครอสคนเดียวไอร่าก็แทบหนีตายละ นี่ยังเพิ่มเมลเลนท์ที่ได้เห็นไอร่าจนเพ้อไปอีกคน
แล้วเมลเลนท์จะนำความเดือดร้อนอะไรมาซ้ำเติมไอร่ามากกว่านี้รึเปล่าเนี่ย
กลายเป็นอลันชิว ๆ ไปคงไม่ตกบ่วงเสน่ห์ไอร่าอีกคนมั่ง แต่ที่ว่าจะโดนกดนี่ใครกดอะ คงไม่ใช่เมลเลนท์หรอกนะ
ตอนไอร่ากรีดข้อมือตัวเองอ่านแล้วลุ้นมาก แบบไอร่าเด็ดเดี่ยวมากเลย ถึงจะรู้ว่าคงไม่ช่วยอะไร
แต่ก็เป็นการแสดงให้ไอ้โครอสเห็นจริง ๆว่าสิ่งที่ไอร่าเจอมันโหดร้ายแค่ไหนถึงกับยอมตายไปซะดีกว่า
เผื่อมันจะมีสำนึกขึ้นมาบ้าง แต่สุดท้ายก็ไม่ช่วยอะไรจริง ๆ ไอร่าต้องโดดเดี่ยวอยู่กะลิงช์และเลนีเมีย
เมื่อไหร่ไอร่าจะได้เอาคืนไอ้โครอสซักทีน๊า ส่วนในฝันไอเรสก็ดูน่ากลัวไม่แพ้โครอสเลยถึงจะเป็นพี่ชายก็เถอะ
สงสารไอร่าทั้งตอนหลับและตอนตื่นก็หาความสงบสุขไม่ได้เลย :เฮ้อ: พร่ำพรรณาซะยาวเลย เพราะสนุกมากอะคะ อินจัด
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะคะ :pig4: :mew1:
ปล. มีตอนของลิงช์กะเลนีเมียก็ดีนะคะเผื่อจะหายเครียด เอ่อ คงไม่ให้ตีกันจนไอร่าโดนลูกหลงน่าคะ
แบบนายเอกของเรายิ่งชอบเข้าไปพัวพันกะเรื่องร้าย ๆซะด้วย เหมือนโดนคำสาปอะคะ :laugh:
-
ตอบ comment จ้า
bun :: เม้นท์ #62 กับ # 80 โครอสมันเลวและแอบหื่นจริงๆค่ะ เรามากระทืบพระเอกด้วยกันนะคะ :beat:
sakurai :: ไอร่าน่าสาร แต่ถ้าได้เจอไอเรสคาดว่าไอร่าน่าจะช้ำมากกว่าอยู่กับพระเอกนะคะ
pannixz :: จับโครอสเผาได้แต่อย่าจับคนแต่งไปเผาเลยนะคะ คนแต่งไม่ได้ตั้งใจจาทำให้เสียน้ำตาค่ะ :hao4: ส่วนอีกเรื่องที่ไปเม้นท์ไว้ก็ขอบคุณนะคะ แต่คงต้องพักไว้ก่อน รอให้สองเรื่องนี้จบแล้วค่อยแต่งต่อค่ะ :o12: แต่ใบ้ให้ว่าเป็นแนวสืบสวนคดีฆาตกรรมค่ะ พระเอกเป็นตำรวจมาจับพวกพระเอก(สรุปมันไม่มีนายเอก มีแต่พระเอกค่ะ) แต่ไม่ทิ้งแน่นอนจ้าเพราะมีพล็อตหมดแล้ว ต่อให้ไม่มีคนอ่านเราก็จะทู่ซี้เขียนต่อไปค่ะ :laugh:
sang som :: ความจริงโครอสเป็นสาย S แบบนิ่มๆค่ะ เพราะไม่ทำร้ายนายเอก แต่ปล้ำอย่างเดียว
milky way :: ขอบคุณสำหรับคำชมจ้า รอลุ้นนะคะว่าไอร่าจะสู้โครอสไหวไหม
@Lucifer_Prince@ :: ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหน... ไม่รู้เมื่อไหร่ไอร่าจะได้แก้แค้น แต่วันนั้นมาถึงเมื่อไหร่นี่สนุกแน่ค่ะ ส่วนอลันจะเป็นเคะให้ใครน้า เมลเลมท์หรือโครอสดี :hao6: เฮ่อๆๆๆ แต่อลันโดนกดแน่ ฟันธง!!
BeeRY :: ตอนที่ไอร่าได้แก้แค้นไม่รู้จะโหดถูกใจคนอ่านรึเปล่า เพราะดันเป็นการแก้แค้นของนายเอกที่แสนดี แต่โครอสได้ชดใช้ระยะยาวแน่ค่ะ
beautjang :: เม้นท์ #75 กับ # 79 ไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอนจ้า แต่คงต้องขอกำลังใจเป็นคอมเม้นท์เยอะๆนะคะ :กอด1: ชอบดาร์กหรือชอบแนวนายเอกถูกกดจ๊ะ เค้าจะได้จัดให้ถูกจ้า
lalitalx :: มีพวกเป็นสายดาร์กด้วยกันแล้ว :mc4: ศึกชิงนายมีแน่นอนค่ะ แต่จะเป็นเมลเลนท์กับโครอสหรือเป็นคนอื่นอีกต้องรออ่านนะคะ
flureus :: จะพยายามไม่ให้มันหดนะคะ :katai5: ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ เป็นกำลังใจให้ปั่นต่อมากๆ
paojijank :: เดี๋ยวโครอสก็ดีขึ้นค่ะ (มั้ง) ส่วนไอเรสจะมาลากไอร่าด้วยวิธีวาร์ปคงไม่ได้อ่ะ แต่มาฉุดนี่ไม่แน่เน้อ :z1:
parn11 :: เม้นท์ #77 กับ # 85 โครอสทั้งจิตทั้งหื่นเลยค่ะ ขอบคุณที่ชวยดันนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
Jillinv :: เป็นกำลังใจให้ไอร่าด้วยนะคะ :mew4:
sakurai :: พระเอกโฉด เรามาร่วมมือกันปลดพระเอกออกจากตำแห่งดีไหมคะ :katai2-1: เอาเลนีเมียสิงโดตใจดีมาแทนก็โอนะ ความคิดนี้จะรับไว้พิจารณาเป็นพิเศษเลยค่ะ
Little_Devil :: มันเป็นจำเลยรักเวอร์ชั่น teatime ค่ะ แต่ยังดีนะที่นายเอกแค่ถูกขังไม่ต้องใช้แรงงาน (ใช้แต่ร่างกาย :pighaun: )
Verona :: ปลดมันออกเลยค่ะ เสนอชื่อพระเอกใหม่มาได้เลยค่ะ เฮ่อๆๆ
andear :: คนแรกเลยนะคะเนี่ยที่ชอบพระเอก :a5: ปกติมีแต่คนด่าโครอส
someone0243 :: เป็นกษัตริย์ต้องมั่นคงในความชั่วค่ะ :z2:
cher7343 :: ปลายเดือนต้องคู่กับมาม่าค่ะ (เกี่ยวไหมเนี่ย!!!) :z6: คงต้องรออีกพักนะคะกว่าโครอสจะดีกับไอร่า (แต่คงใจดีแบบเถื่อนๆอ่ะ)
Lily teddy :: เราสองคนมาสะกดจิตตัวเองด้วยกันนะคะ :really2: ความจริงที่โครอสเถื่อนๆไม่ค่อยรักใครมันก็พอมีเหตุผลค่ะ (แต่ขออุบไว้ก่อน) เหล่าเมียๆทั้งหลายโครอสก็ไม่ได้รัก แต่จะดีกับลูกๆมากกว่า(นิดนึง) ส่วนเมลเลนท์กับอลันจะมีบทอะไรต่อต้องรอนะคะ รับรองว่าสะเทือนใจไม่แพ้กันค่ะ ยิ่งมีไอเรสอีก.. ความรันทดของไอร่าคงมีอีกเยอะมากกกกกกก ขอบคุณที่เม้นท์ยาวๆนะคะ อ่านแล้วชื่นใจจัง :3123:
มีคนเริ่มเชียร์ลิงซ์กับเลนีเมียแล้ววว :mew1: ขอแต่งตอนหลักก่อนนะคะแล้วเรื่องของทั้งสองตัวจะพยายามแทรกเข้าไปในเนื้อหาค่ะ ก่อนแยกออกมาเป็นตอยพิเศษอีกที
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเม้นท์นะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยค่ะ กดบวกเป็ดให้ทุกคนเลยจ้า :pig4: :L1: :pig4:
ส่วนตอนต่อไปจะมาเมื่อไหร่ดีน้าาาา :ling2: เฮ่อๆๆๆ ปั่นต่อปายยยย :katai4:
-
ได้โปรด มาต่ออีกเถอะ พรีส :mew2:
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ติดเลยอะ :ling3:
-
เมื่อไหร่จะมา :katai1:
-
พระเอกโหดฝุดๆ
-
ไม่เอาตอนจบไอร่าตายนะะะ :mew4:
-
ชอบไอร่าาาาาา เป็นนายเอกที่ใจถึงมาก ไม่งี่เง่า
แบบชัดเจน ยอมตายดีกว่าอยู่กับโครอส
เกลียดมาก พระเอกไรฟระ ติดใจเพราะหน้าตา เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ แล้วยังคิดหาประโยชน์จากไอราอีก :fire:
ฮึ่ยยยยยยย ไม่อยากให้เป็นพระเอกเลย หาใครก็ได้มาแทน :serius2:
แล้วไอรอสในฝันของไอร่าดูไม่ร้ายเท่าไหร่นะ แต่ก็ต้องรอดูตอนไอรอสมีบทบาท
รอติดตามต่อนะ :katai2-1:
ชอบมากแต่ละตอนยาวจุใจ
-
รอต่อปายยย คิดถึงจัง รีบมาต่อนะๆอยากอ่านใจจะขาด :z13: :z13: :z13: :mew2: :mew2: :mew2:
-
คิดถึงน้องไอร่าแล้วววว~ :hao5:
-
CHAPTER 6
" ท่านพี่!!!"
เสียงร้องดังก้องทำให้เลนีเมียที่นอนอยู่ผงกหัวขึ้นดูคนที่นอนละเมอ มันเห็นแสงสีทองส่องสว่างอยู่ที่หน้าอกของคนงามที่มันนอนเฝ้า
" ฮึก ท่านพี่.. ท่านพี่!! ช่วยข้าที!!"
เสียงสะอื้นซ้ำทำให้เลนีเมียขับเข้าไปใกล้ไอร่าให้มากขึ้น เวทมนต์.. มีกลิ่นอายของเวทมนต์ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ เลนีเมียพยายามใช้หัวปลุกคนที่หลับให้ตื่นขึ้น แต่ไอร่ายังคงกรีดร้อง ความร้อนที่แผ่ออกมาจากเครื่องรางทำให้เลนีเมียเป็นกังวล แม้มันจะไม่ได้เผาไหม้ แต่ก็สร้างความทรมานลงลึกเข้าไปในจิตใจ
โฮก!!
เลนีเมียคำรามลั่น มันปล่อยสายลมหนาวออกมาจากปากเพื่อลดความร้อนของเครื่องราง แต่ไม่ได้ผล.. เครื่องรางยังคงร้อนระอุ คนงามของมันกำลังเจ็บปวดดิ้นรนอยู่ในฝันร้าย เลนีเมียตัดสินใจวิ่งออกไปหน้าห้องเพื่อตามตัวลิงซ์เข้ามา เมื่อลิงซ์ได้เห็นภาพตรงหน้ามันก็ขู่ฟ่อ และส่งสายตาให้เลนีเมียคอยเฝ้าดูไอร่าไว้ ในขณะที่มันวิ่งออกจากหอคอยไปอย่างรวดเร็ว มันต้องตามคนมาช่วย และคนๆนั้นคือเจ้านายของมัน
ตอนนี้โครอสกำลังนอนหลับอยู่ในห้องนอนใหญ่ เขานอนกระสับกระส่าย มีบางอย่างแปลกไป ทั้งที่อยู่ในเขตอารักษณ์แต่เขากลับนอนหลับไม่สนิท โครอสลืมตาตื่นขึ้นในที่สุด หลายคืนมานี้เขานอนไม่ค่อยหลับ มีบางอย่างกวนใจเขา เขารวบรวมจิตและใช้มนตราตรวจสอบเขตแดนทั้งหมด ไม่มีรอยรั่วอยู่ที่จุดใด เขตแดนของมนตราปกป้องยังคงแข็งแกร่ง
เมี๊ยว!! เมี๊ยว!!
เสียงร้องของลิงซ์ที่ดังขึ้นทำให้โครอสหันไปมองที่หน้าประตู ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงของอลันดังขึ้น ลิงซ์พยายามพังประตูเข้ามาแต่ถูกอลันห้ามไว้
" ให้ลิงซ์เข้ามา"
สิ้นสุดเสียงสั่ง ลิงซ์กระโจนเข้ามาหาโครอสที่เตียงทันที มันเอาหัวถูไถโครอสแล้วขู่ครางในลำคอเสียงดังลั่น โครอสจ้องลงไปในดวงตาของมัน สิ่งที่เขาเห็นในดวงตาของสัตว์เลี้ยงคือภาพของคนงามที่ถูกเขากักขังกำลังดิ้นรนอย่างเจ็บปวด โครอสลุกออกจากเตียงทันที เขาสวมเสื้อผ้าแล้วรีบเดินออกจากห้อง ลิงซ์วิ่งนำหน้าเขาไปแล้ว เขาสั่งให้อลันที่อยู่หน้าห้องไปตามหัวหน้าพ่อมดมา มีกลิ่นของเวทมนต์ลอยอยู่รอบตัวลิงซ์ แม้จะบางเบาแต่เขาก็รู้สึกได้ เวทมนต์มาจากที่ใดกัน ทำไมเขาถึงตรวจจับไม่ได้ ทั้งที่ข่ายมนต์ก็ยังคงอยู่ดีและกล้าแกร่ง หรือมีใครในปราสาทหลังนี้คิดใช้มนตรากับคนงามของเขาในขณะที่เขายังอยู่ในปราสาท
โครอสเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นเมื่อเดินไปถึงหอคอย เสียงร้องเบาๆที่มากับสายลมทำให้เขาเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่ง เสียงของไอร่า.. เกิดอะไรขึ้นกับคนงามของเขา โครอสวิ่งไปตามบันไดของหอคอยสูงอย่างรวดเร็ว เมื่อเข้าไปถึงห้องขังเขาต้องตกใจกับความร้อนที่กำลังแผดเผาออกมา แสงสีทองสว่างเรืองรองส่องมาจากบนเตียง โครอสสาวเท้าเข้าไปทันทีที่ได้ยินเสียงหวานกรีดร้อง
" ท่านพี่!! เสด็จพี่.. อย่าทิ้งข้าไป.. ฮึก ช่วยด้วย!!"
โครอสขบกรามแน่น กษัตริย์ไอเรส.. โครอสสั่งให้เลนีเมียลงจากเตียงแล้วลงไปนั่งแทนที่ เขาร่ายมนตราปลุกคนที่หลับให้ตื่นขึ้นมาทันที
" ไอร่า ไดแอน ไซธีรา ข้าขอปลุกเจ้าให้ตื่นขึ้นมาจากห้วงฝันเดี๋ยวนี้!"
ประกายมนต์สีทองวิ่งวนไปทั่วตัวของไอร่า มันเรืองรองอย่างอ่อนโยนแต่แข็งแกร่ง มันเลื้อยพันไปทั่วตัวก่อนจะไปหยุดที่ท่อนแขนเรียวยาว โครอสรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น มนตราเรียกหาแห่งสายเลือด.. เขาไม่แปลกใจแล้วทำไมเขาถึงจับไอมนต์ที่ผ่านเข้ามาในตัวปราสาทไม่ได้ กลิ่นอายเวทมนต์ที่เขาได้กลิ่นจากตัวลิงซ์คงมาจากร่างบางที่ยังคงหลับตาอยู่ โครอสถอดสร้อยคอที่มีเขี้ยวของสิงโตหิมะตัวเมียออก เขากดปลายเขี้ยวลงไปที่นิ้วของตนเองก่อนลากปลายนิ้วเปื้อนเลือดยาวไปตามแนวแขนขาวตรงจุดที่เคยมีแผลถูกกรีด โครอสสัมผัสได้ว่าผิวที่บริเวณนั้นเย็นเยือกมากกว่าที่อื่น เขาลากปลายนิ้วซ้ำลงไปอีกครั้งก่อนเอ่ยมนตราที่กล้าแกร่งมากขึ้น
" ข้าขอใช้โลหิตแห่งข้าแทนตรามนต์ป้องกันมนตราแห่งสายเลือด แม้คนผู้นี้จะมีสายเลือดของเจ้า แต่เจ้าจะไม่มีวันได้แตะต้องคนของข้าอีกแม้เพียงห้วงฝัน และนับต่อจากนี้ไป ไอร่า ไดแอน ไซธีรา จะถูกปกป้องโดยมนตราแห่งข้า ในนามของกษัตริย์แห่งแฮริออส ข้า โครอส อาเบล ไฮพีเรีย ขอขับไล่สิ่งที่อยู่ในความฝัน จงออกไปให้พ้นจากคนของข้า!"
สิ้นเสียงแห่งการร่ายมนตรา ดวงตาสีเทาทอประกายแสงสีทองเข้มข้น มนตรากล้าแกร่งของโครอสกำลังปะทุ ประกายเวทย์สีทองหมุนวนไปทั่วรอยเลือด มันกำลังพยายามแทรกตัวเข้าไปในบาดแผล แสงสีขาวเริ่มปรากฎออกมาให้เห็น ประกายเวทย์ของกษัตริย์แดนเหนือ..
โครรอสเพ่งสมาธิไปที่กระแสเวทมนต์ สมกับที่เป็นผู้ทรงมนตราแห่งแดนเหนือ มนตราของกษัตริย์ไอเรสกล้าแกร่งสมคำล่ำลือ แม้จะอยากอยู่ต่อกรด้วยให้มากกว่านี้ แต่โครอสคิดว่าร่างบางคงทนรับกระแสเวทย์สองสายไม่ไหว โครอสกดเขี้ยวสิงโตหิมะลงไปที่นิ้วมืออีกครั้งที่นิ้วนางข้างซ้าย เลือดที่ส่งตรงมาจากหัวใจของโครอสหยดลงที่เครื่องราง แสงสีทองร้อนจัดยิ่งทวีความร้อนระอุ แต่สำหรับผู้ที่สวมใส่เครื่องรางความร้อนนั้นกลับให้ความรู้สึกที่อ่อนโยนปลอบขวัญมากขึ้น ยิ่งได้ยินกระแสเสียงที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน สติของคนที่จมดิ่งอยู่ในห้วงฝันก็เริ่มกลับคืนมา
" ไอร่า.. ตื่นขึ้นมาได้แล้ว" โครอสกล่าวปลุกคนที่หลับตาอยู่อีกครั้ง แสงสีขาวเริ่มเลือนหายไป จนเมื่อแสงสีขาวหายไปจนหมด แสงสีทองที่เกิดจากประกายเวทย์ของโครอสก็ลดลงเช่นกัน จนในที่สุดแสงทั้งหลายก็เลือนหายไป เหลือแต่เพียงประกายแสงสีทองอ้อยอิ่งอยู่ในดวงตาของโครอสเท่านั้น
น้ำเสียงที่เคยคุ้นในความฝันทำให้ไอร่าลืมตาในที่สุด เขาทอดมองดวงตาสีเทาที่ตอนนี้ดูอ่อนโยนมากขึ้นเมื่อมีประกายสีทองวิ่งผ่าน ไอร่าสะอื้นทันทีลืมตาและตื่นเต็มที่ เขาฝันร้าย.. ฝันดีที่จะเปลี่ยนเป็นฝันร้ายยามเมื่อเขาลืมตา
" ไอร่า คนงามของข้า เจ้าจงอย่าได้ร้องไห้"
ยิ่งได้ยินน้ำเสียงอ่อนโยนไอร่ายิ่งสะอื้นหนัก เขาอ่อนแอเกินไป ทั้งที่รู้ว่าคนที่กำลังเอ่ยปลอบเป็นคนใจร้ายแค่ไหน แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะยึดหาใครซักคนมาเป็นที่พึ่ง
" ข้าฝันร้าย.. ในความฝัน เสด็จพี่พยายามล่อลวงข้า เขาอยากให้ข้าเปิดใจตอบรับ ความฝันนั้นเหมือนจริงมาก เสด็จพี่ใจดีเหมือนที่เคยเป็นดังเช่นในอดีต แต่ข้ารู้ดีว่ามันไม่ใช่ ทุกครั้งที่ข้าตื่นมาข้ารู้ดีว่านั่นเป็นแค่คำลวง หากข้าเปิดใจรับ ต่อไปเสด็จพี่ต้องตามหาตัวข้าพบแน่"
ไอร่าเล่าความฝันทั้งน้ำตา เขารู้ดีว่าไม่ควรพูดอะไรออกไปให้บุรุษผู้นี้ฟัง แต่เขาเหนื่อยมากแล้วที่ต้องสู้กับความฝันนี้แต่เพียงคนเดียว ร่างกายที่อ่อนแอทำให้เขาทนทานต่อความฝันได้ยากขึ้น หากไม่มีเครื่องรางที่สวมใส่อยู่ ไอร่าคงตอบตกลงและตกหลุมพลางของไอเรสไปแล้ว
" เจ้าเริ่มฝันตั้งแต่เมื่อไหร่"
โครอสกระชับอ้อมแขนให้คนที่กำลังร้องไห้ขยับเข้ามาใกล้ตัวมากขึ้น เจ้าแมวป่าตอบรับอ้อนแขนเขาเป็นอย่างดี สองแขนเรียวโอบรอบคอเข้าไว้อย่างหาที่พึ่ง คนงามของเขายังคงสะอื้นจนต้องลูบหลังปลอบเบาๆ จนเมื่ออีกฝ่ายเริ่มรู้สึกมั่นคงขึ้นจึงได้ตอบคำถามเขาออกมา
" ตั้งแต่คืนแรกที่เข้ามาในหอคอยสูง ข้ามักตื่นได้เองในช่วงรุ่งสาง แต่นานวันไปความฝันของข้ายิ่งยาวนานขึ้น ข้าตื่นขึ้นมาเองไม่ได้ เลนีเมียต้องคอยปลุกข้าทุกครั้งที่ทนความร้อนในความฝันไม่ไหว ข้าคิดว่าเครื่องรางเป็นตัวฉุดรั้งไม่ให้ข้าตอบรับ ข้าร้อนและทรมานมากขึ้นทุกครั้งที่พยายามเอ่ยปากตกลง จนในคืนนี้ข้า.."
" เจ้าทำไม?"
คราวนี้ไอร่าเม้มปากแน่น คืนนี้ฝันของเขาน่ากลัวกว่าทุกที ไอเรสดึงภาพจากความทรงจำของเขาขึ้นมา ภาพตอนที่เขาถูกขืนใจ ภาพตอนที่เขาถูกบังคับให้ร่วมรัก ไอเรสดึงมันขึ้นมาแล้วหลอกล่อเขาว่าสามารถช่วยเขาให้พ้นไปจากฝันร้ายนี้ได้ แน่นอนว่าในความฝันไอร่าอยากตอบรับคำของไอเรสแทบขาดใจ แต่เครื่องรางก็ฉุดรั้งโดยการแผดเผาเขามากยิ่งขึ้น ปกติแล้วหากเจ็บปวดมากขนาดนั้นเลนีเมียต้องคอยปลุกเขา แต่คราวนี้เขากลับไม่ตื่น เขาต้องนอนกรีดร้องอยู่ในความฝันเมื่อถูกเครื่องรางที่เป็นเครื่องช่วยชีวิตเผาไหม้ ถึงเขาจะไม่ได้ไหม้เกรียม แต่เขาก็รู้สึกเหมือนถูกเผาทั้งเป็น
" ไอร่า.. บอกข้ามา ข้าสาบานไว้แล้วว่าจะปกป้องเจ้า"
ไอร่ายังคงไม่ตอบ จะให้เขาบอกว่าอะไร บอกว่าเขากลัวการถูกขืนใจงั้นหรือ แม้คนผู้นี้สาบานว่าจะปกป้องเขาแต่เจ้าตัวจะรู้ไหมว่าคนที่เขากลัวมากที่สุดก็คือเจ้าตัวยามที่โมโหร้าย
" ฝ่าบาท กระหม่อมตามท่านพ่อมดมาแล้วพะยะค่ะ"
เสียงของอลันทำให้ไอร่าสะดุ้ง เขายังไม่ได้สวมผ้าคลุม แต่เหมือนคนที่กำลังกอดเขาอยู่จะรู้ดี โครอสดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเขาไว้ ก่อนเรียกอลันให้เข้ามา
ความจริงอลันมาถึงหน้าประตูห้องตั้งนานแล้ว เพียงแต่เขาไม่อยากขัดจังหวะเจ้านายที่กำลังตะล่อมถามเจ้าแมวป่าที่กำลังเสียขวัญ เขากับท่านพ่อมดได้ยินทุกอย่างที่ทั้งสองคุยกัน จนเมื่อเจ้าแมวป่านิ่งเงียบไปราวกับกำลังใช้ความคิด อลันจึงขออนุญาติเข้าไปในห้องในที่สุด
" กระหม่อมขออนุญาติจุดเตาผิงนะพะยะค่ะ"
อลันเอ่ยขึ้นพลางถือคบไฟไปที่เตาผิงก่อนจุดไฟ เจ้าแมวป่าทนนอนอย่างหนาวเย็นได้อย่างไรทั้งที่ไม่จุดเตาผิง แต่เมื่อเห็นเลนีเมียที่นอนอยู่ข้างเตียง อลันก็รู้แล้วว่าเลนีเมียทำตัวเป็นเตาผิงให้ท่านไอร่า ส่วนลิงซ์.. ป่านนี้มันคงวิ่งไปปลุกแม่เขาขึ้นมาเพื่อให้เตรียมอาหารสำหรับเจ้าแมวป่าเป็นแน่
" ฝ่าบาทมีอะไรให้กระหม่อมรับใช้หรือพะยะค่ะ" เสียงของพ่อมดชราเอ่ยถามขึ้น
" มีคนใช้มนตราผ่านความฝัน ข้าคิดว่ามันเป็นมนตราที่เกิดผ่านมนตราเรียกหาแห่งสายเลือด เจ้าพอจะมีวิธีแก้ไขหรือไม่"
มนตราเรียกหาแห่งสายเลือด เป็นมนตราที่เกิดจากคนที่มีสายเลือดเดียวกันเรียกหากัน ปกติจะเป็นมนตราที่ใช้ตามหาหมู่พี่น้องที่พลัดพราก แต่ก็มีเหมือนกันที่มนตรานี้จะใช้เป็นตัวถ่ายเทเลือด เพราะถ้ามีคนใดคนหนึ่งเสียเลือดมากจนถึงขั้นใกล้เสียชีวิต มนตราแห่งสายเลือดจะเกิดขึ้นได้เองโดยที่ไม่ต้องร่ายมนต์ มนตราบทนี้มีเพื่อรักษาชีวิตคนในครอบครัวเท่านั้น ไม่มีทางที่คนที่มีสายเลือดเดียวกันจะแยกออกจากกันได้ แต่ถ้าพูดถึงวิธียับยั้งมันก็พอมีอยู่บ้าง
" หากฝ่าบาทเป็นผู้ที่มีมนตรากล้าแกร่งกว่าผู้ที่มีสายเลือดเดียวกัน ฝ่าบาทสามารถมอบเลือดทดแทนเข้าไปตัวท่านหญิงแทนได้.."
" ..ข้าเป็นบุรุษ"
เสียงท้วงติงของไอร่าทำให้ท่านพ่อมดชะงัก ก็จากที่ฟังน้ำเสียงตอนที่เจ้าตัวคุยกับฝ่าบาท น้ำเสียงของอีกฝ่ายเหมือนอิสตรีชัดๆ หรือว่าเขาแก่แล้วจนหูฟังผิดไป
" เอ่อ.. ถ้าฝ่าบาทมอบเลือดทดแทนไปให้ท่านชาย กระหม่อมคิดว่ามนต์เรียกหาจะหยุดทำงานไปเองพะยะค่ะ" ท่านพ่อมดที่ตั้งสติได้รีบเปลี่ยนคำพูด
" มอบเลือดให้? ไม่มีวิธีอื่นหรือไง กว่าจะทำพีธีมอบเลือดได้เสร็จสิ้น คนของข้ามิต้องขาดน้ำขาดอาหารตายหรือไง"
โครอสพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ พิธีมอบเลือดเป็นอะไรที่ยุ่งยาก เพราะนอกจากจะต้องใช้มนตราแล้ว หากผู้ที่ได้รับไม่ใช่คนในครอบครัว จะต้องมีการปรับสภาพของผู้ที่รับเลือดไปอีกสามวันก่อนทำพิธีเพื่อไม่ให้เกิดการต่อต้านระหว่างสายเลือด และในสามวันนี้ผู้ที่รับเลือดก็ต้องอดน้ำและอดอาหาร เรียกได้ว่าผู้ที่รับเลือดน่าจะตายเพราะการขาดน้ำและอาหารมากกว่าการเสียเลือด
" ความจริงแล้วก็มีอีกวิธีพะยะค่ะ แต่.." ท่านพ่อมดอ้ำอึ้ง
" วิธีอะไร?"
ท่านพ่อมดลังเล ถ้าเขากราบทูลไปเขาจะยังมีชีวิตรอดอยู่อีกหรือไม่ เพราะฝ่าบาทของเขาคงไม่ชอบใจวิธีนี้เป็นแน่
" รีบๆพูดมา!"
เสียงตะโกนไม่พอใจดังขึ้นจนทำให้ท่านพ่อมดรีบพูดออกไปทันที เขาแค่เสนอทางเลือกให้ฝ่าบาทเท่านั้น ฝ่าบาทคงไม่นึกกริ้วจนตัดหัวเขาหรอกนะ
" หากฝ่าบาททรงรับท่านชายมาเป็นคนในครอบครัว ก็สามารถส่งผ่านเลือดได้โดยไม่ต้องทำพิธีให้ยุ่งยากพะยะค่ะ แต่วิธีนี้ต้องได้รับการยินยอมจากทั้งสองฝ่าย การผูกพันนอกสายเลือดจะรวมเป็นหนึ่งได้ต้อง.. ต้องผ่านการแต่งงานที่ให้สัตย์สาบานว่าจะดูแลกันไปตลอดชีวิตพะยะค่ะ" ท่านพ่อมดรีบพูด เขาแค่พูดตามความจริงเท่านั้น เขาไม่ได้คิดลบหลู่อยากให้ฝ่าบาทแต่งงานกับบุรุษด้วยกันหรอกนะ
ตอนนี้ทั่วทั้งห้องเงียบกริบเมื่อท่านพ่อมดพูดจบ ไอร่านั้นนิ่งเงียบไม่เห็นด้วยตั้งแต่ที่ท่านพ่อมดเสนอวิธีมอบเลือดแล้ว เขาจะไม่มีวันเอาสายเลือดของผู้อื่นมาปะปนในสายเลือดของราชวงศ์เขาเด็ดขาด
ส่วนอลันเองนั้นได้แต่ยืนอึ้งกับคำบอกของท่านพ่อมด แต่งงานและให้สัตย์สาบานว่าจะดูแลปกป้องไปชั่วชีวิต.. นี่มันเป็นคำสาบานของผู้ที่จะได้ขึ้นเป็นราชินีโดยชอบธรรมไม่ใช่หรือไง
ในขณะที่โครอสกำลังนึกอะไรบางอย่าง สิ่งที่เกิดจากความผูกพันของการแต่งงานมันย่อมมีค่ามากกว่าประโยชน์ที่ใช้เพียงการถ่ายเลือดแน่นอน
" ถ้าข้าแต่งงาน.. ข้าสามารถตามคนรักของข้าไปได้ทุกที่?"
คำเปรยของโครอสยิ่งทำให้ทุกคนนิ่งเงียบ ไอร่าเริ่มขมวดคิ้ว คนผู้นี้ประสาทเสียไปแล้วหรืออย่างไร ทำไมถึงได้พูดเรื่องงานแต่งงานขึ้นมา การแต่งงานมีได้แค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น และถ้าเขาจำไม่ผิด คนผู้นี้เหมือนจะมีราชินีอยู่แล้ว
" ว่าไงท่านพ่อมด"
" พะ.. พะยะค่ะ ถึงการแต่งงานจะไม่เหมือนคำสัตย์สาบานมอบชีวิตและวิญญาณ แต่หาก.. หากคนรักของพระองค์อยู่ในอันตรายพระองค์ก็สามารถตามเข้าไปช่วยเหลือได้แม้จะอยู่ในที่ๆมีมนตราขวางกั้นพะยะค่ะ"
เมื่อได้ยินหัวหน้าพ่อมดพูดเช่นนั้น โครอสก็ยกยิ้มเล็กน้อยก่อนเอ่ยไล่ท่านพ่อมดออกไป
" พวกเจ้าออกไปได้แล้ว อลัน คืนนี้ข้าจะนอนค้างที่นี่ พรุ่งนี้เช้าให้ลิเดียยกอาหารเช้าเข้ามาในห้องนี้ ข้าจะอยู่รับอรุณกับเจ้าแมวป่า"
" กระหม่อมจะจัดเตรียมผ้าห่มและหมอนมาเพิ่มเติมพะยะค่ะ และอีกประเดี๋ยวท่านแม่คงตามขึ้นมาพร้อมอาหารรองท้อง เพราะเมื่อครู่ลิงซ์ทำท่าว่าจะไปหาอาหารมาให้ท่านไอร่า ถ้ายังไงขอฝ่าบาทอย่าเพิ่งเข้าบรรทมเพราะท่านไอร่าเองก็คงจะหิวแล้วที่ต้องตื่นขึ้นมากลางดึก"
ความหมายของอลันที่ต้องการจะสื่อก็คือ อย่าเพิ่งทำอะไรเจ้าแมวป่าที่กำลังป่วย เขาอยากขอปรึกษาเรื่องนี้กับฝ่าบาทเป็นการส่วนตัวก่อน
" ข้าจะอยู่รอบนนี้จนกว่าเจ้าแมวป่าจะหายดี และถ้าเจ้าแมวอวดดีไม่ดื้อดึงมากนัก ข้าจะยอมปล่อยมันให้นอนหลับแต่โดยดี"
คำตอบของโครอสคือการปฏิเสธคำขอของอลัน เขาคิดได้แล้วว่าจะทำสิ่งใดต่อไปและไม่คิดที่จะหารือกับอลันให้เป็นการเสียเวลา
" ..พะยะค่ะ"
อลันจำใจรับคำแล้วเชิญท่านพ่อมดให้เดินออกจากห้อง คราวนี้นายของเขาคงวางแผนอะไรไว้อีกแล้ว นายของเขาคงไม่คิดใช้วิธีของท่านพ่อมดมาดึงรั้งเจ้าแมวป่าไว้หรอกนะ การแต่งงานไม่ใช่เรื่องล้อเล่น พิธีการศักดิ์สิทธิ์ที่ใช้เกี่ยวพันระหว่างคนสองคนไม่ใช่เรื่องเล็กๆที่นึกอยากจะทำก็ทำได้ ความผูกพันแบบนี้เป็นเหมือนพรและคำสาป หากพลาดพลั้งไป..อลันเกรงว่านายของเขาคงได้ตกหลุมที่ตนขุดไว้แน่
-
>> ต่อ <<
" เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่"
ทันทีที่อยู่กันสองคน ไอร่าก็เปิดปากถามโครอส คนผู้นี้คงต้องวางแผนอะไรซักอย่างอยู่แน่ เพราะคำถามที่เอ่ยถามท่านพ่อมดมันมีบางอย่างแอบแฝงอยู่
" ข้าคิดอะไรไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งสำคัญก็คือทำอย่างไรไม่ให้กษัตริย์ไอเรสมาตามตัวเจ้าในความฝันได้อีก"
โครอสพูดเปลี่ยนประเด็น เจ้าแมวป่าไม่ใช่คนโง่ แต่ตอนนี้เขายังไม่อยากให้คนในอ้อมแขนทำตัวฉลาดมากนัก โครอสดึงความสนใจของไอร่าออกจากความคิดด้วยการหอมแก้มนวลเบาๆ เจ้าแมวป่าขู่ใส่เขาทันที ท่าทีหวาดกลัวยามถูกเขาขืนใจลดลงไปแล้ว เจ้าตัวเป็นคนเข้มแข็งกว่าที่เขาคิด ทั้งเข้มแข็งและใจเด็ด การฆ่าตัวตายโดยไม่มีลังเลทำให้โครอสรู้สึกประทับใจ แม้เขาจะโกรธและตกใจที่เห็นคนผู้นี้คิดใช้ความตายหลบหนี แต่เขาก็อดชื่นชมไม่ได้ จะมีซักกี่คนที่สามารถลงมือกรีดทำร้ายตนเองจนเป็นแผลลึกได้ขนาดนั้น ยังดีที่เขามีเขากวางเผือกเก็บไว้ แม้เขากวางจะไม่สามารถเรียกเลือดที่เสียไปแล้วกลับมาได้ แต่มันก็สามารถห้ามเลือดและสมานแผลจนไม่เหลือแม้แต่รอยแผลเป็น
โครอสยอมรับว่าตนเองประมาทไปหน่อยที่ปล่อยให้กษัตริย์ไอเรสเข้ามาในความฝันของร่างบางได้ ตอนที่เขาสั่งกักขังเจ้าแมวป่าและสั่งให้ส่งอาหารแค่วันละมื้อนั้นเป็นเพียงการลงโทษที่อยากให้เจ้าตัวอ่อนแอลงเท่านั้น เพราะความอ่อนแอของร่างกายย่อมมีผลไปถึงจิตใจ หากเจ้าตัวอ่อนแอเขาคงเข้าไปในจิตใจของอีกฝ่ายได้ง่ายขึ้น แต่กลับกลายเป็นว่าความอ่อนแรงนั้นกลับเรียกมนตราแห่งสายเลือดให้เกิดขึ้น ทั้งที่เจ้าตัวไร้ซึ่งมนตราแต่กลับมีมนตราบทนี้ขึ้นมาได้แสดงว่ากษัตริย์ไอเรสยังคงตามหาคนของเขาอยู่แน่นอน
" ทำไมกษัตริย์ไอเรสถึงได้คิดตามตัวเจ้ากลับไปนัก เจ้ามีอะไรปิดบังข้าอีก"
โครอสถามออกไป คนในอ้อมแขนเขาช่างมีความลับมากมายเหลือเกิน ถ้าเขาไม่คิดหาทางง้างปากเจ้าตัวก็ไม่คิดที่จะปริปากบอก เหมือนอย่างตอนนี้ ทั้งที่กำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่เจ้าตัวก็เอาแต่เม้มปากแน่น เขาคงต้องหาวิธีมาง้างปากคนปากแข็งอีกแล้ว
" เจ้าคงรู้ดีใช่หรือไม่ว่าการดื้อเพ่งมีแต่ทำให้เจ้าเจ็บตัว หากเจ้าไม่อยากให้ข้าทำร้ายเจ้า ก็จงตอบคำถามของข้ามา"
โครอสว่าแล้วเริ่มลูบไล้ไปตามลำตัวขาวเนียน เจ้าแมวป่าผอมลงไปมาก แต่ถึงจะผอมแค่ไหนผิวกายก็ยังคงเนียนนุ่มมือ เขาจรดปลายจมูกสูดดมไปที่ลำคอ คนในอ้อมแขนเขาตัวเกร็งทันที แม้จะผ่านการร่วมรักมากี่หนแต่เจ้าตัวก็ไม่เคยชิน ยังคงตัวสั่นและหวาดกลัวราวกับลูกนก เสียงกลั้นสะอื้นเริ่มดังขึ้นเมื่อเขาไล้มือไปใต้ร่มผ้า ยามเขาสะกิดยอดอกร่างบางยิ่งตัวสั่น แม้ร่างกายจะตอบสนองจนยอดอกแข็งเป็นตุ่มไต แต่คนตรงหน้ากลับเริ่มสะอื้นหนักขึ้น
" เจ้าช่างดื้อดึงเสียจริงไอร่า หากเจ้าไม่บอกข้าก็ไม่อาจช่วยเจ้าได้หรอกนะ" โครอสแสร้งถอนหายใจแล้วปล่อยตัวไอร่าให้นอนลงบนเตียง
ไอร่ารู้สึกแปลกใจที่อยู่ๆอีกฝ่ายก็ปล่อยตัวแล้วตำหนิเขาอย่างกับเขาเป็นเด็กน้อยที่กระทำผิด ไอร่ามองสบดวงตาที่เทาที่ตอนนี้ไม่มีประกายสีทองอยู่แล้ว สิ่งที่สะท้อนในดวงตาคมเข้มนั้นคือเงาของเขาเอง
" ..ข้าเหนื่อย ข้าอยากพักผ่อน"
ไอร่ากลั้นใจบอกเสียงเบา เขาไม่รู้ว่าการพูดเช่นนี้จะทำให้คนตรงหน้าใช้กำลังบังคับอีกหรือไม่ แต่เขาไม่อยากบอกเรื่องคำสาปของพระมารดาและคำสาบานของไอเรสที่คิดจะทรมานเขา สองสิ่งนั้นเป็นจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดในตัวเขา หากคนผู้นี้รู้เข้าคงไม่แคล้วใช้จุดอ่อนของเขามาเล่นงานเขาเอง
ฝ่ายโครอสที่ได้ยินคำตอบก็ไม่ได้ดึงดันถามอีก การใช้กำลังบังคับคงไม่ได้ผลกับคนใจแข็งเช่นนี้ เขาคงต้องเปลี่ยนแผนการใหม่ การหลอกล่อให้ตายใจก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่ได้ผลดีไม่ต่างอะไรกับการขู่บังคับ
" อย่าเพิ่งนอน ลิเดียคงกำลังขึ้นมา เจ้าอยู่รอทานอะไรรองท้องก่อน"
ไอร่ามองคนพูดแล้วพยักหน้ารับ แม้จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังวางแผนอะไรแต่การที่คนผู้นี้ไม่คิดสอบถามเพิ่มหรือใช้กำลังบังคับ แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว ไอร่านอนรอไม่นานลิเดียก็เข้ามาพร้อมกับลิงซ์และอลัน ลิงซ์กระโดดขึ้นมาบนเตียงแล้วถูไถเขาอย่างรักใคร่ก่อนลงไปนั่งข้างเตียงแทนที่เลนีเมียที่ต้องยอมลุกไปเฝ้าหน้าต้องแต่โดยดี ไอร่าลุกไปทานซุปใสที่ลิเดียนำมาให้ที่โต๊ะเล็กด้านข้างแทนการทานบนเตียงเพราะอลันกำลังจัดที่นอนใหม่อยู่ เขาดื่มน้ำอุ่นตามอีกเล็กน้อยก็ส่งแก้วคืน เขาไม่อยากนอนหลับไปพร้อมคนผู้นี้ แต่เมื่ออลันจัดที่นอนเรียบร้อย เขาก็ถูกลากให้ไปนอนบนเตียงด้วยกัน เมื่อถูกกอดแน่นเข้าไอร่าก็ได้แต่นอนนิ่งๆ จนเมื่อแน่ใจว่าจะไม่ถูกทำอะไรไอร่าก็ค่อยๆปิดตาลง เขาควรพักผ่อนให้มากแทนการคิดไร้สาระ เขาจำเป็นต้องมีสติที่แจ่มใสพอที่จะรับมือกับคนผู้นี้
เสียงพูดคุยเบาๆจากที่หน้าประตูห้องทำให้ไอร่าตื่นขึ้นมา ไอร่าพลิกตัวแล้วหันไปมองทางต้นเสียง แผ่นหลังกำยำคุ้นตากำลังพูดคุยอะไรบางอย่างกับผู้ที่นอกห้อง คงเป็นอลัน.. ไอร่าชันตัวลุกขึ้นแล้วเอนศีรษะพิงกับหัวเตียง เมื่อคืนเขาหลับสนิทโดยที่ไม่ฝันอะไรอีก แม้จะไม่อยากยอมรับแต่ไอร่าก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าไออุ่นที่ได้รับทำให้เขานอนหลับได้สนิท ไอร่าหันไปมองทางหน้าต่างสูงเขาไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว ดวงอาทิตย์ไม่เคยฉายแสงเข้ามาในห้องขังแห่งนี้หากเลยช่วงเวลาที่ตะวันเพิ่งขึ้น
" เจ้าจะทานอาการก่อน หรืออยากไปอาบน้ำ"
เสียงของโครอสทำให้ไอร่าหันไปมอง เขาเห็นลีเดียยืนรออยู่ที่ด้านหลัง ไอร่าตัดสินใจที่จะไปอาบน้ำก่อน เขาเดินตามลิเดียไปยังห้องอาบน้ำห้องเล็กด้านข้าง สายโซ่ตรวนยาวพอที่จะให้เขาเดินไปถึงห้องอาบน้ำนี้โดยไม่ต้องปลดออก ปกติลิเดียจะเป็นคนมาเตรียมน้ำให้เขาทุกวันอยู่แล้ว แต่น้ำที่อยู่ในอ่างมักเป็นน้ำอุ่นธรรมดาผิดกับวันนี้ที่เป็นน้ำอุ่นผสมสมุนไพรที่มีกลิ่นเคยคุ้นลอยมา ไอร่าไม่ได้ลงแช่น้ำ เขาแค่วักน้ำออกมารดตัว น้ำอุ่นๆภายใต้อากาศหนาวเย็นทำให้ไอร่าขนลุก เขาอาบน้ำอย่างรวดเร็วแล้วหยิบผ้าที่ลิเดียเตรียมไว้มาซับตัวให้แห้ง เมื่อแต่งตัวเสร็จเขาก็เดินออกมาจากฉากกั้น ลิเดียส่งผ้าคลุมมาให้เขา นางบอกกับเขาว่าตอนนี้มีนายทหารกำลังยกโต๊ะเข้ามาเพิ่ม ไอร่าแปลกใจนิดหน่อยแต่ไม่ได้สอบถามอะไรมาก เขาสวมผ้าคลุมแล้วผูกมัดชายหมวกไว้กับปอยผมด้านหน้าก่อนเดินตามลีเดียกลับเข้าไปในห้องขัง
ในห้องขังมีบุรุษร่างสูงใหญ่อยู่สี่คน สองคนเป็นคนที่ไอร่ารู้จัก โครอสกับอลัน อีกคนเป็นคนที่ไอร่าคุ้นตา ในขณะที่ชายร่างสูงเพรียวอีกคนเป็นคนที่ไอร่าไม่เคยเห็นมาก่อน
" ท่านไอร่า สบายดีนะขอรับ"
เสียงทุ้มติดแพรวพราวทำให้ไอร่านึกออกได้ทันทีว่าใครที่เป็นผู้พูด เมลเลนท์.. คนที่จับตัวเขากลับมาสู่กรงขังของโครอส ไอร่าไม่ตอบคำถามของเมลเลนท์ เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวใหม่ที่มาอาหารวางอยู่ ดูจากอาหารตอนนี้คงเป็นเวลาเที่ยงวัน ไอร่านั่งลงฝั่งตรงข้ามกับโครอส ฝั่งเขามีซุปสมุนไพรกึ่งน้ำใสกับขนมปังก้อนกลมสำหรับทานคู่กับซุป ไอร่ารอให้โครอสเป็นฝ่ายเริ่มทานอาหารก่อนที่จะลงมือทานบ้าง นี่ไม่ใช่เวลาจะมานั่งซึมเศร้าประท้วงอดอาหาร เขาควรทานอาการเพื่อให้ร่างกายสร้างเลือดชุดใหม่ เพราะเท่าที่ฟังจากท่านพ่อมด การที่ไอเรสเข้ามาในความฝันของเขาได้คงเกิดจากการที่เขาเสียเลือดไปมาก
ไอร่าตักซุปขึ้นมาก่อน เพียงแค่แตะโดนปลายลิ้นไอร่าก็รู้สึกตัวชาวาบ เขามองหน้าโครอสที่จ้องมองมาอย่างขบขัน ไอร่าหลุบตาลงแล้วกลืนซุปลงคอ เสียงปัดช้อนซุปดังขึ้นทันทีโครอสปัดช้อนออกจากมือเขา โครอสฉุดเขาขึ้นมาก่อนกรอกยาน้ำในขวดแก้วใสลงคอเขา ไอร่าสำลักไอเล็กน้อยก่อนผลักตัวโครอสออก ลีเดียต้องช่วยประคองตัวเขาไปนั่งที่เตียงเมื่อเห็นเขาเริ่งโงนเงน ไอร่าตัวชาเล็กน้อยเขาพยายามตั้งสติแต่ก็โงนเงนจนต้องพิงตัวกับหัวเตียง
" เจ้าไม่รู้หรือไงว่ามันมีพิษ" โครอสสบถอย่างหัวเสีย
ไอร่านั่งนิ่งแล้วหลับตาลง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามันมีพิษ ในซุปมียาพิษร้ายแรงจนอาจทำให้เขาตายได้ในเวลาอันรวดเร็ว ไอร่าคิดว่าโครอสคงแค่อยากทดสอบเขา แต่คงไม่คิดว่าเขาจะกินลงไปจริงๆ ไอร่าปรือตาขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนมาจับชีพจร ชายอีกคนที่ไอร่าไม่รู้จัก
" ชีพจรเต้นแรงขึ้นแล้ว อีกไม่นานคงฟื้นตัวพะยะค่ะ"
เสียงเรียบเนิบนาบดังขึ้นทันทีเจ้าตัวเอามือออก ไอร่าได้กลิ่นสมุนไพรจางๆออกมาจากตัวชายคนนี้ นักฆ่า.. หากไม่ใช่นักฆ่าก็คงเป็นอะไรที่ไม่ต่างกันมากนัก กลิ่นสมุนไพรมีพิษลอยออกมาจากตัวยามที่คนผู้นี้ลุกขึ้นยืน หากไม่ได้เป็นมือสังหารก็คงเป็นหมอที่เชี่ยวชาญด้านยาพิษ แต่ดูจากรูปร่างที่ปราดเปรียวคนผู้นี้น่าจะเป็นมือสังหารมากกว่า
ไอร่าถูกจับให้นั่งพิงตัวกับโครอสที่กำลังเอาผ้ามาซับเหงื่อให้เขา ยาพิษกำลังถูกขับออกมา ไอร่ารู้สึกร้อนจนอยากถอดผ้าคลุมออก แต่เสียงพูดคุยทำให้ไอร่าต้องยั้งใจไว้
" ท่านไอร่าจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า เซอร์คี"
" ไม่มีอะไรต้องห่วง ยาพิษกำลังถูกขับออกแต่ถ้าให้ดีควรถอดผ้าคลุม ไม่เช่นนั้นท่านไอร่าคงหน้ามืดจากความร้อนภายในกาย"
สิ้นสุดเสียงชายที่ชื่อว่าเซอร์คี ไอร่ารู้สึกได้ว่าโครอสกำลังดึงหมวกคลุมออก แต่ติดที่ว่าเขามัดผ้าไว้กับปอยผมหมวกจึงไม่หลุดออกไป
" อย่าได้คิดที่จะถอดผ้าคลุมข้าออก"
ไอร่าเค้นเสียงผ่านไรฟัน เขาร้อนจนหอบแต่ก็ไม่อยากเปิดเผยใบหน้านี้ แต่โครอสไม่สนใจคำขู่ของเขา เขาค่อยๆแก้ปอยผมที่ติดกับปลายหมวกจนหมด จนเมื่อโครอสจะถอดดึงผ้าคลุมลง ไอร่าได้ยินเสียงโครอสสั่งให้คนที่อยู่ในห้องหันหลังไปทางประตู
" แมวของข้าขี้อาย พวกเจ้าออกไปรอหน้าห้อง ถ้าแมวของข้าหายดีแล้วค่อยกลับเข้ามา"
" พะยะค่ะ"
เสียงรับคำของบุรุษชาติทหารดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง ไอร่าขึงตาใส่คนออกคำสั่ง ใครเป็นแมวของเจ้ากัน แต่เมื่อผ้าคลุมถูกถอดออกไอร่าก็รู้สึกสบายตัวขึ้น ไอร้อนกำลังถูกระบายออกไป ไม่นานปริมาณเหงื่อของไอร่าก็เริ่มลดลง โครอสยังคงเช็ดตัวและหน้าให้ไอร่าตลอดเวลา ไอร่าปิดตาลงไม่อยากรับรู้ว่าตัวเองกำลังถูกลวนลามด้วยสายตา ไอร่ากลั้นหายใจเมื่อมือหนาสอดเข้าไปเช็ดเหงื่อที่หลัง ยังดีที่คนผู้นี้ไม่ถอดเสื้อเขาออกไม่เช่นนั้นเขาจะคงทำใจกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้
" เจ้าจะกินซุปไปทำไมกันในเมื่อรู้ว่ามียาพิษ"
ไอร่าลืมตามองคนพูดทันที ก็เจ้าไม่ใช่หรือไงที่คิดวางแผนทดสอบข้า.. ไอร่ามองคนที่ดุเขาอย่างกับว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของเขา
" พอแล้ว ข้าดีขึ้นแล้ว" ไอร่าบอกเสียงห้วนแล้วดันมือคนที่กำลังเช็ดตัวให้ออกไปจากเสื้อ ไอร่าไม่อยากสะดีดสะดี้งหวงตัวราวกับเป็นเด็กสาว แต่การที่ถูกลวนลามอย่างออกนอกหน้าทำให้ไอร่ารู้สึกขยะแขยง
โครอสยอมละมือออกไปแต่โดยดี เขาวางผ้าลงในอ่างน้ำก่อนหยิบผ้าคลุมมาใส่ให้ เขาอุ้มคนที่นอนอยู่ขึ้นอย่างรวดเร็วจนคนที่ถูกอุ้มต้องคว้าคอเขาไว้ตามสัญชาตญาณ ไอร่าหน้าร้อนผ่าวเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ แต่พอจะเอามือออกเขาก็ถูกปล่อยตัวจนต้องคว้าเอาไว้อีก เส้นทางไปที่โต๊ะอาหารยาวแค่ห้าก้าว แต่โครอสกลับทำให้มันยืดยาวขึ้นโดยการกลั่นแกล้งเขา ไอร่าเม้มปากแล้วยอมเกาะอยู่เฉยๆไม่ปล่อยมืออีก เขาอดไม่ได้ที่จะทิ้งน้ำหลักตัวลงไป อยากอุ้มเขานักก็เชิญอุ้มไปจนเมื่อยก็แล้วกัน
โครอสรู้สึกขำกับน้ำหนักตัวที่เพิ่มขึ้นมาจนแทบไม่รู้สึก เจ้าแมวป่าช่างดื้อดึงและไม่ยอมแพ้ ทั้งที่ไร้ทางสู้แต่ก็ยังมีลูกเล่นน่ารักให้เขานึกขัน คราวนี้โครอสพาร่างบางไปนั่งที่เก้าอี้แต่โดยดี ลิเดียวางอาหารชุดใหม่ไว้แล้ว เจ้าแมวป่าลงมือทานอาหารทันทีโดยไม่รอให้เขาเริ่มลงมือทานก่อนตามมารยาท เขาเห็นมือขาวนวลตักซุปทานอย่างรวดเร็วราวกับว่าถ้ามันมียาพิษอีกเจ้าตัวจะได้รีบทานโดยที่เขาห้ามไม่ทัน ความจริงเขาแค่อยากรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นหมอสมุนไพรที่ดีมากแค่ไหน ยาพิษที่เขาสั่งให้เซอร์คีนนำมาใส่เป็นยาพิษใสไร้สีไร้กลิ่น หากไม่ใช่ผู้เชียวชาญจริงก็คงไม่อาจรับรู้ได้ว่ามียาพิษอยู่ในจาน แต่คนงามของเขาแค่แตะโดนปลายลิ้นนิดหน่อยก็รับรู้ได้ ทั้งยังส่งสายตาท้าทายมาให้เขาอีก ยังดีที่ยาพิษชนิดนี้มียาถอนพิษไม่เช่นนั้นการลองใจครั้งนี้คงทำให้เขาเสียเจ้าแมวป่าไปโดยไม่มีทางช่วยเหลือได้ทันอีกแน่
โครอสนั่งรอผู้ร่วมโต๊ะทานอาหารจนหมด เมื่อสิ้นสุดมื้ออาหารเขาสั่งให้อลันกับลีเดียเก็บจานแล้วไปรับยาจากแพทย์หลวงที่รออยู่ใต้หอคอย โครอสเดินไปอุ้มเจ้าแมวป่ามานั่งบนตัก ตอนแรกเจ้าตัวพยายามขัดขืนแต่พอเขาเรียกคนที่อยู่ข้างนอกเข้ามา คนที่ดิ้นอยู่ก็นั่งนิ่ง เป็นการวางตัวที่แปลกดี.. ถึงเจ้าแมวป่าจะไม่ชอบหน้าเขาแต่ถ้ามีคนนอกอยู่ด้วยเจ้าตัวก็จะสงบนิ่งเหมือนแมวป่าระวังภัย
" เจ้าคงรู้จักเมลเลนท์แล้ว คนที่อยู่ข้างเมลเลนท์คือเซอร์คี เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านยาพิษเหมือนเจ้า"
ไอร่าอยากเถียงแทบขาดใจว่าใครเป็นผู้เชียวชาญด้านยาพิษกัน แต่หมอสมุนไพรมักมีพื้นฐานเดียวกันอยู่แล้ว ยาตัวเดียวกันอาจมีได้ทั้งคุณและโทษ ขึ้นอยู่กับส่วนที่ใช้หรือการผสมยา เรียกได้ว่าหากพ่อมดเป็นพวกนักเล่นแร่แปรธาตุ พวกเขาก็เป็นนักเล่นแร่ที่ใช้สมุนไพรเป็นธาตุในการปรุงยา
" ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะขอรับท่านไอร่า"
เสียงทะเล้นของเมลเลนท์ทำให้ไอร่าหยุดความคิดไร้สาระ ไอร่าพยักหน้ารับคำทักทายน้อยๆ เขาไม่อยากเสียมารยาทถึงแม้ว่าจะไม่อยากรู้จักใครเลยก็เถอะ
" เซอร์คี เจ้าอย่าเสียมารยาทสิ" เสียงตำหนิของเมลเลนท์ทำให้เซอร์คีต้องพูดทักทายไอร่าออกมาอย่างเสียไม่ได้
" ยินดีที่ได้พบขอรับ"
น้ำเสียงเนิบนาบปนเหนื่อยใจของเซอร์คีทำให้ไอร่าอยากขำ เซอร์คีเองก็คงรำคาญเมลเลนท์มากพอกัน ก็เจ้าตัวเป็นคนเงียบๆนี่นะ การที่ต้องเจอคนพูดมากอย่างเมลเลนท์เจ้าตัวคงเบื่อหน่ายน่าดู
" ยินดีที่ได้รู้จักท่านเช่นกันท่านหมอ"
เสียงหวานใสเจือความขบขันทำให้เมลเลนท์ถลึงตาใส่เซอร์คี ทั้งที่เจ้าเซอร์คีเป็นคนวางยาพิษท่านไอร่าแต่ทำไมท่านไอร่าถึงได้พูดดีด้วย หรือเพราะท่านไอร่ายังคงโกรธเขาที่จับตัวท่านไปส่งให่ฝ่าบาท
" ท่านไอร่าไม่คิดจะกล่าวอะไรกับข้าบ้างหรือขอรับ"
เสียงแง่งอนน้อยใจของเมลเลนท์ทำให้ไอร่านึกอยากขนลุกมากกว่านึกเอ็นดู การที่บุรุษตัวใหญ่มาทำน้ำเสียงกรุ้มกริ้มใส่เขาเช่นนี้ เขารับไม่ได้หรอกนะ
" ท่านแนะนำพวกเขาให้ข้ารู้จักทำไม" ไอร่าเลือกที่จะเมินเฉยต่อเสียงของเมลเลนท์แล้วถามคนที่กอดเขาแทน
" พวกเขาเป็นคนสนิทของข้า ข้าอยากแนะนำพวกเขาให้เจ้าได้รู้จักเพื่อว่าวันใดเจ้ามีเรื่องเร่งด่วนก็สามารถให้ลีเดียหรือลิงซ์ไปตามตัวพวกเขามาได้"
ตามตัว.. คงไม่พ้นให้คนพวกนี้คอยตามเฝ้าเขามากกว่ากระมัง ไอร่าไม่คิดซักถามอะไรเพิ่มเติมอีก คนพวกนี้เป็นใครเขาไม่ใส่ใจมากนัก สิ่งที่เขาควรคิดคือคนผู้นี้วางแผนอะไรไว้มากกว่า
" ฝ่าบาท ได้เวลาประชุมขุนนางแล้วพะยะค่ะ"
เสียงของอลันดังขึ้นขัดจังหวะการครุ่นคิดของไอร่า โครอสอุ้มเขาขึ้นไปนั่งที่เตียงก่อนจะรับถ้วยยามาจากอลัน และยื่นมันมาป้อนให้เขาถึงปาก
" ยาบำรุงเลือด ไม่ต้องกลัวว่ามันจะร้อน ข้าให้อลันทำให้มันเย็นลงแล้ว และถ้วยยาทำจากเงินเจ้าไม่ต้องกลัวว่ามันจะตกแตก แต่ถ้าเจ้าอยากจะเขวี้ยงถ้วยยาใส่ข้าก็จงดื่มยาให้หมดก่อนแล้วค่อยทำ"
ไอร่าอยากจะกระชากถ้วยยามาแล้วสาดใส่หน้าคนพูดจริงๆ เจ้าคนยียวน ทำมาเป็นพูดล้อเลียนยียวนเขา การที่เขาต้องทำแบบนั้นเป็นเพราะใครกันล่ะที่บังคับให้เขาต้องฆ่าตัวตาย ไอร่าขึงตาใส่โครอสก่อนดื่มยาที่จ่ออยู่จนหมด เขาถอนหายใจออกมาหลังดื่มหมด มียานอนหลับอยู่ในถ้วยยาอีกแล้ว ไอร่ามองคนที่ประคองเขาไว้ด้วยความง่วงงุง ยากล่อมประสาทเริ่มทำให้เขาง่วงนอนและลืมตาไม่ขึ้น ไอร่าได้ยินเสียงอลันบอกว่าจะนำถ้วยยาไปเก็บและจะล่วงหน้าไปที่ประชุมก่อน เขาพลิกตัวออกจากอ้อนแขนเมื่อรู้สึกง่วงจนทนไม่ไหว ไอร่าซุกหน้าลงบนที่นอนแล้วปิดตา อยากทำอะไรก็ทำไป.. แต่อย่าให้เขาแข็งแรงขึ้นมาได้แล้วกัน เขาจะต้องหาทางหนีออกไปอีกแน่นอน
เมื่อเห็นคนที่เพิ่งดื่มยาไปนอนหลับสนิท โครอสก็ปลดผ้าคลุมบนตัวเจ้าแมวป่าออก ใบหน้าขาวนวลเนียนที่เขาหลงไหลปรากฏให้เห็นอีกครั้ง เขาอุ้มร่างบางที่หลับสนิทขึ้นมาแล้วหันใบหน้าเจ้าตัวไปทางลูกน้องทั้งสองคนที่ยืนรออยู่
แววตาตื่นตะลึงฉายออกมาให้เห็นเพียงชั่วครู่ในดวงตาของลูกน้องคนสนิท เขาเห็นเมลเลนท์หน้าขึ้นสีเล็กน้อยก่อนทำตัวเป็นปกติ ในขณะที่เซอร์คีมองแค่แวบเดียวก็เลยผ่านไป
" ไอร่า ไดแอน ไซธีรา โอรสองค์เล็กแห่งราชวงศ์ไซธีรา พวกเจ้าจงไปตามสืบข่าวของคนผู้นี้ สืบมาให้ได้ว่ากษัตริย์ไอเรสต้องการอะไรจากตัวเจ้าชายองค์เล็ก รวมทั้งสืบหาข่าวที่มาของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ อลันคงบอกรายละเอียดกับพวกเจ้าแล้วใช่หรือไม่"
" พะยะค่ะ"
" พวกเจ้าจงไปเก็บของแล้วออกเดินทางให้เร็วที่สุด หากไม่ได้รายละเอียดที่ข้าต้องการพวกเจ้าก็ไม่ต้องกลับมาให้ข้าเห็นหน้า"
" รับทราบพะยะค่ะ" หลังรับคำสั่งเสร็จสิ้นทั้งสองก้มหัวคำนับก่อนเดินออกไปจากห้องขังเพื่อไปเตรียมทำภารกิจที่ได้รับมอบหมาย
โครอสวางร่างบางลงบนเตียงแล้วจัดแจงห่มผ้าให้อย่างดี เขาเรียกลิงซ์กับเลนีเมียที่อยู่หน้าห้องให้เขามา โครอสสั่งให้ลิงซ์อยู่เป็นเพื่อนไอร่าในห้องนอน ส่วนเลนีเมียเขาสั่งให้มันไปเฝ้าอยู่หน้าห้องขัง โครอสมองคนที่หลับสนิทก่อนก้มลงไปจุมพิตเรียวจากที่ตอนนี้มีสีซีดจาง เขากดย้ำซ้ำๆอยู่หลายทีจนริมฝีปากอิ่มเริ่มแดงช้ำ แม้จะอยากชื่นชมมากกว่านี้แต่เขาก็ต้องเข้าประชุม โครอสสั่งกำชับลิงซ์และเลนีเมียอีกครั้งก่อนเดินออกจากห้องไปยังที่ประชุม วันนี้เขาคงต้องรีบสั่งปิดประชุมเร็วหน่อย เพราะเย็นนี้เขามีแผนที่จะจัดการกับคนที่หลับอยู่อีกมากทีเดียว
หลังออกมาจากห้องขัง โครอสเข้าประชุมกับเหล่าขุนนางตามปกติ มีเรื่องต้องจัดการมากมายในช่วงต้นฤดูหนาวแบบนี้ อลันจัดเตรียมหัวข้อการประชุมที่เร่งด่วนเตรียมไว้แล้ว ไม่นานเสียงสนทนาหารือถึงเรื่องปัญหาบ้านเมืองก็ดังขึ้น โครอสนั่งฟังความคิดเห็นของแต่ละฝ่ายอย่างใจเย็น วันนี้เขาอามรณ์ดีมากพอที่จะไม่หัวเสียไปกับการแก้ปัญหาที่เห็นแก่ตัวของขุนนางบางกลุ่ม โครอสรับฟังและตรึกตรองทั้งข้อดีและข้อเสียที่เสนาฯฝ่ายต่างๆกำลังเสนอ ปีนี้ผลผลิตในประเทศของเขายังคงอุดมสมบูรณ์ การค้าขายก็เป็นไปอย่างราบลื่น จนแทบไม่มีปัญหาเรื่องเสบียงอาหารที่จะใช้ในหน้าหนาว และหลังจากที่ยึดแดนใต้ได้ การขนส่งและส่งออกสินค้าไปยังส่วนต่างๆก็เป็นไปอย่างรวดเร็วมากขึ้น ไม่มีการดักปล้นสะดมเหมือนที่ผ่านมา
ปัญหาการปล้นสะดมเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้โครอสต้องทำสงครามกับแดนใต้ ในเมื่อกษัตริย์แดนใต้ไม่เอาไหนและไม่สามารถปกครองดูแลประชาชนได้ เขาก็ขอเข้ายึดไว้แล้วดูแลจัดการเองก็แล้วกัน การทำสงครามใหญ่มาสามปีทำให้โครอสรู้ว่าการมีกษัตริย์ไม่เอาถ่านจะทำให้บ้านเมืองล่มจมได้ขนาดไหน ตอนที่เขาได้ทำการแทรกแซงเข้าไปในตอนแรก พวกขุนนางแดนใต้เรียกได้ว่าเป็นพวกหมูกักขฬะ เอาแต่โกงกินและฉ้อฉล ไม่ต้องพูดถึงตัวกษัตริย์ที่เอาแต่เมามายหลงใหลสตรีจนหน้ามืดตามัว โครอสไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงใช้เวลาแค่สามปีก็ยึดเอาแดนใต้มาไว้ในครอบครองได้ เหล่าทหารที่ไร้กำลังใจรบเพราะขาดผู้นำที่ดี ประชาชนที่ตีตัวออกห่างองค์ราชา และการปล้นสะดมที่ปราบไม่หมดทำให้ประชาชนเกลียดชังขุนนางที่เอาแต่นิ่งดูดาย ยิ่งมีการขูดรีดเก็บภาษียิ่งทำให้ประชาชนคิดอยากก่อกบฎ
กลยุทธ์ทำศึกของโครอสในครั้งนั้นใช้วิธีที่ง่ายดายมาก เขาเพียงแค่ซื้อใจผู้คนโดยการปกป้องประชาชนที่เดือดร้อนและให้ความช่วยเหลือผู้ที่ตกทุกข์ แต่แค่นั้นก็ทำให้ประชาชนเอาใจออกห่างและเกลียดชังของขุนนางของตนเองมากขึ้น จากนั้นเขาก็แค่ส่งคนเข้าไปสอดแนมในหน่วยงานต่างๆ และรวบรวมขุนนางกับเหล่าเสนาฯที่รักชาติบ้านเมือง โดยให้ข้อเสนอที่ว่าจะช่วยสนับสนุนทางการทหาร เสบียงและอาวุธเพื่อก่อกบฎ จากนั้นทุกอย่างก็เรียบร้อย การโจมตีโดยมีคนในเป็นสายทำให้เขาสามารถสิ้นสุดสงครามได้อย่างรวดเร็ว หลังสิ้นสุดสงครามเขาคืนทรัพย์สินส่วนหนึ่งคืนให้ท้องพระคลังของแดนใต้ แล้วให้รัชทายาทองค์โตคอยดูแลและพัฒนาแดนใต้ให้กลับมาเจริญรุ่งเรืองอีกครั้งในฐานะเมืองรองแห่งแฮริออส
แต่การจะทำสงครามกับแดนเหนือคงไม่ง่ายขนาดนั้น แม้กษัตริย์ไอเรสจะดูคุ้มดีคุ้มร้ายแต่ก็เป็นกษัตริย์ที่ดี ยิ่งในรัชสมัยของกษัตริย์แอติรอส ประชาชนต่างอยู่ดีมีสุขกันถ้วนหน้า ความรักและดูแลเอาใจใส่ประชาชนของตนทำให้ผู้คนรักและเทิดทูลกษัตริย์แอติรอสเหมือนเป็นปวงเทพ แม้สงครามล้มบัลลังก์จะทำให้ความเชื่อมั่นในราชวงศ์และตัวกษัตริย์ไอเรสลดลง แต่จากคำบอกเล่าของขุนนางที่หนีเข้ามาในแดนตะวันออก เขาก็รู้ได้ว่าความสามารถของไอเรสไม่ใช่สิ่งที่เขาควรประมาท นอกจากมนตราที่กล้าแกร่ง กษัตริย์ไอเรสยังมีระบบการจัดการบริหารเมืองและการทหารที่ดีไม่เป็นสองรองใคร กษัตริย์ไอเรสสามารถซื้อใจประชาชนและเรียกความมั่นใจของประชาชนให้กลับมาอีกครั้งโดยการหาทางเพิ่มผลผลิตและพัฒนาการค้ากับต่างแดนจนผู้คนแดนเหนืออิ่มท้องมากขึ้น ดังนั้นแม้จะมีบ้างที่กษัตริย์ไอเรสคลุ้มคลั่ง แต่ประชาชนก็ยังคงยอมรับในตัวกษัตริย์องค์นี้
หากเขาจะคิดหาทางยึดครองแดนเหนือเขาคงต้องเริ่มเตรียมตัวให้พร้อมมากกว่านี้ หมากตัวสำคัญเขามีอยู่ในมือแล้ว เหลือแค่เพียงหาหมากตัวอื่นมาวางให้เต็มกระดานเท่านั้น จากนั้นเขาจะเข้ายึดแดนเหนือ ดินแดนที่พระบิดาของเขาพ่ายแพ้อย่างหมดรูปในการศึกครั้งก่อน
" ข้าอนุญาติให้พวกเจ้าทำตามที่เสนอมา แต่อย่าให้ข้ารู้ว่ามีผู้ใดคิดฉวยโอกาสเอารัดเอาเปรียบประชาชนในช่วงที่ผู้คนทุกข์ยากจากภัยหนาว จงแบ่งสรรและแจกจ่ายเครื่องบรรณาการให้ดี หากข้ารู้ว่าผู้ใดคิดยักยอกเอาของหลวงไปเป็นของตนเอง ข้าจะสั่งยึดทรัพย์ทั้งหมดเข้าท้องพระคลัง และสั่งลงโทษทุกคนในตระกูลให้ไปเป็นทาสอยู่ชายแดน"
" พะยะค่ะ"
เสียงรับพระบัญชาดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงเมื่อได้ยินรับสั่ง พวกเขายืนส่งเสด็จองค์ราชาที่เดินออกไปพร้อมคนสนิท หลังจากเสียงประตูใหญ่ปิดลง คณะขุนนางก็พากันถอนหายใจ ยังดีที่วันนี้ฝ่าบาทดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ไม่มีขุนนางหรือเสนาฯคนไหนถูกจับตัวไปประหารอีก ไม่ว่าคนที่อยู่ปราสาทตะวันออกจะเป็นใคร พวกเขาคงต้องหาทางไปขอบคุณเสียหน่อยที่ทำให้ชีวิตน้อยๆของพวกเขารอดจากการประชุมไปได้อีกวัน
ไอร่าตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงเย็นก่อนมื้ออาหาร เขายังคงงัวเงียจากผลของยานอนหลับ แต่เมื่อลีเดียเข้ามาแจ้งว่าโครอสจะขึ้นมาทานอาหารค่ำด้วยเขาก็ตื่นเต็มตา แม้จะไม่อยากเจอหน้าแต่เขาก็คงไม่มีสิทธ์ิที่จะปฎิเสธ ไอร่าลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปอาบน้ำ แม้จะยังเพลียอยู่แต่เขาก็รู้สึกดีขึ้นมาก ยาบำรุงที่ทานเข้าไปออกฤทธิ์ดีทีเดียว ถ้าเขายังคงขยันดื่มยา เลือดของเขาคงถูกสร้างได้เร็วขึ้น และไอเรสคงตามเข้ามาในความฝันของเขาอีกไม่ได้
หลังจากอาบน้ำ ไอร่าเดินกลับไปนั่งรอโครอสที่โต๊ะอาหาร ห้องขังดูคับแคบไปถนัดตาเมื่อที่นอนถูกเปลี่ยนใหม่ ไอร่าถอนหายใจ เห็นแบบนี้คงไม่พ้นที่เขาต้องนอนกับคนใจร้ายอีกแน่ ไอร่าเริ่มคิดหาทางเอาตัวรอด เขาไม่อยากถูกบังคับอีกแล้ว ถ้าต้องถูกขืนใจอีกครั้งเขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะกลับมาเข้มแข็งได้อีกครั้งหรือไม่ ไอร่ารอไม่นานโครอสก็เดินเข้ามา เขาลุกขึ้นยืนเพื่อให้เกียรติเจ้าของบ้าน เมื่อโครอสนั่งลงไอร่าก็นั่งลงตาม อาหารเริ่มถูกลำเลียงเข้ามาแม้จะมีไม่มากแต่ก็ดูเต็มโต๊ะไปหมด
ไอร่าลงมือทานอาหารด้วยความหวาดระแวง แต่เมื่อโครอสบอกว่าไม่คิดที่จะวางยาในมื้ออาหาร ไอร่าก็กลับมาทานตามปกติ.. ออกจะทานเยอะมากกว่าปกติด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้เขาได้รับอาหารน้อยมาก ยิ่งรวมกับการดื่มยาบำรุงเขายิ่งทานได้มากขึ้น หลังมื้ออาหารลิเดียนำยามาให้เขาดื่มอีกครั้ง คราวนี้ไอร่าชั่งใจที่จะดื่มยา ยาบำรุงยังคงมียานอนหลับผสมอยู่ เขาไม่อยากนอนหลับเพราะกลัวฝันร้าย แต่ถ้าเขาไม่หลับก็ไม่รู้ว่าจะถูกทำอะไรอีกบ้าง ไอร่าลังเลใจอยู่นานจนเมื่อถูกขู่ขึ้นมา เขาก็ดื่มยาทันที เอาเถอะ.. ไหนๆคนผู้นี้ก็สาบานไว้แล้วว่าจะปกป้องเขา ถ้าเขานอนฝันร้ายอีก โครอสคงช่วยปลุกเขาขึ้นมาจากความฝันได้
-
>> ต่อ <<
ไอร่าคิดว่าถ้าตัวเองกำลังสู้รบอยู่ในสงครามจิตวิตทยา ตัวเขาคงเป็นผู้ที่กำลังพ่ายแพ้ในสงครามครั้งนี้
สงครามจิตวิทยาของโครอสทำให้ไอร่าหนักใจและเคร่งเครียดขึ้นทุกวัน ไอร่าไม่รู้ว่าระหว่่างการถูกทำร้ายกับการถูกดูแลเอาใจใส่ สิ่งไหนจะน่ากลัวมากกว่ากัน ทุกวันนี้เขาเริ่มติดสัมผัสจากโครอส แม้จะมีเลนีเมียกับลิงซ์มาอยู่เป็นเพื่อน แต่เขาก็เริ่มชินกับการที่มีคนคอยมาพูดคุยหรือมาต่อล้อต่อเถียง ไอร่าเริ่มกลัวใจตัวเองขึ้นทุกวัน ทั้งที่เขายังคงโกรธเคืองและหวาดกลัวกับเรื่องราวในอดีต แต่เมื่อถูกทำดีด้วยนานๆเขาก็เริ่มใจอ่อน ยิ่งได้เห็นดวงตาสีเทาคอยเฝ้ามองอย่างห่วงใยในทุกครั้งที่ตื่นจากฝันร้าย เขายิ่งอดใจไม่ได้ที่จะยอมอยู่นิ่งๆให้อีกฝ่ายปลอบโยน
ไอร่ารู้ดีว่าการทำดีของโครอสเป็นน้ำผึ้งอาบยาพิษเช่นเดียวกับรอยยิ้มของไอเรส การทำดีที่หวังผลตอบแทน.. แม้โครอสไม่คิดจับตัวเขาไปทรมานเหมือนอย่างไอเรส แต่ไอร่าก็ไม่สามารถเปิดใจรับโครอสได้เช่นกัน คนมากเล่ห์เจ้าแผนการคนนี้กำลังต้องการบางอย่าง และเขาคงยอมไม่ได้ถ้าต้องตกไปอยู่เป็นเบี้ยล่าง ทุกวันนี้เขาได้แต่คอยย้ำตัวเองซ้ำๆว่าอย่าได้ตกหลุมพลางโดยเด็ดขาด แต่การที่ต้องอยู่คนเดียวในห้องขังแบบนี้ไม่มีอะไรให้ทำนอกจากนั่งรอ หากเป็นตอนที่อยู่ในป่ามนตรา เขายังมีหลายๆอย่างให้ทำเพื่อเบี่ยงเบนความเหงาและอ้างว้าง แต่ในที่แห่งนี้เขาไม่มีอะไรเลย ไม่มีหนังสือ ไม่ได้เดินเล่น ไอร่ากลัวจริงๆว่าถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ตัวเองจะใจอ่อนและรับโครอสที่ทำดีด้วยเข้ามาในที่สุด แม้จะรู้ดีว่านั่นเป็นคำลวงที่โครอสพยายามหลอกล่อเขาก็ตาม
คืนนี้เป็นอีกคืนที่ไอร่าต้องนั่งรอโครอส ในช่วงฤดูหนาวแบบนี้โครอสมีงานที่ต้องทำมากมายจนไม่อาจเข้ามาทานอาหารค่ำด้วยกันได้ทุกมื้อ แต่ต่อให้ทำงานดึกแค่ไหน โครอสก็จะเข้ามานอนกับเขาเสมอ
" รอข้าอยู่หรือไง"
เสียงกระเซ้าติดขำขันดังขึ้นทำให้ไอร่าขึงตาใส่คนที่กำลังถอดเสื้อคลุมออก โครอสมักอาบน้ำมาเรียบร้อยแล้วทุกครั้งก่อนขึ้นมาบนหอคอย แม้จะทำเป็นแข็งขืนใส่ แต่ไอร่าก็ไม่ปฎิเสธอ้อนแขนที่กำลังฉุดรั้งให้ล้มตัวลงนอน อ้อมกอดของโครอสให้ความรู้สึกอุ่นสบายในช่วงกลางดึกแบบนี้ และการไม่ได้ถูกล่วงเกินมากไปกว่าการกอดทำให้เขาเริ่มกลัวอ้อมแขนนี้น้อยลง ไอร่ากำลังจะหลับ เขารู้ดีว่าตัวเองจะหลับลงได้ถ้ามีวงแขนคู่นี้คอยปกป้องเขาจากฝันร้าย
แต่แล้วไอร่าที่กำลังจะนอนหลับก็ต้องลืมตาขึ้นมาเมื่อได้กลิ่นบางอย่าง กลิ่นของน้ำหอม.. ไอร่านอนนิ่งทันที มีกลิ่นน้ำหอมของสตรีลอยออกมาจากผิวเนื้อ ไอร่าเม้มปาก คนๆนี้เพิ่งไปนอนกอดสตรีอื่นมา แต่กลับขึ้นมานอนกอดเขาได้หน้าตาเฉย ไอร่าพยายามสั่งหัวใจตัวเองให้เต้นช้าลง เขาต้องเข้มแข็งเข้าไว้ คนๆนี้ไม่ได้เป็นคนของเขา พอๆกับที่เขาไม่ได้เป็นของคนผู้นี้
ไอร่าพยายามเตือนย้ำตัวเองอยู่แบบนั้นไปจนหลับ แต่ถ้าเขาไม่คิดโกหกตัวเอง เขาก็รู้แล้วว่าสงครามครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไปแล้ว
" ท่านพี่.."
" ทำไมเจอหน้ากันทีไรเจ้าต้องร้องไห้ทุกทีเลยน้องรัก"
น้ำเสียงอ่อนโยนของไอเรสทำให้ไอร่าอดร้องไห้ออกมาไม่ได้ เขาอ่อนแอเกินไป ทั้งที่คิดว่าตัวเองเข้มแข็งแต่เขาก็ไม่เคยชนะศึกไหนเลยซักครั้ง เพียงแค่มีคนมาทำดีด้วย เขาก็พร้อมที่จะใจอ่อนอยู่ตลอดเวลา
" อยากเล่าให้พี่ฟังไหม"
เสียงปลอบที่มาพร้อมกับมือที่ลูบผมเบาๆทำให้ไอร่าร้องไห้หนักขึ้น เขาไม่กล้าบอกไอเรสว่าตนเองกำลังพ่ายแพ้ พ่ายแพ้อย่างหมดรูปด้วยหัวใจที่กำลังทรยศ ไอร่าร้องไห้อยู่นานแต่เมื่อผ่านไปได้ซักพักก็รู้สึกดีขึ้น เมื่อเสียงของร้องไห้ของเขาเงียบลง ไอเรสก็ถามคำถามใหม่ออกมา
" เจ้าบอกข้าได้ไหมว่าใครเป็นคนทำร้ายเจ้า"
ไอร่าส่ายหน้าให้กับคำถามของไอเรส ไม่เป็นไร.. เขาแค่พ่ายแพ้เพราะความเหงาเท่านั้น พอลืมตาตื่นขึ้นเขาจะกลับไปเข้มแข็งอีกครั้ง
" ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว ปัญหาของข้า ข้าจะจัดการด้วยตนเอง ข้าเป็นหมาป่าแห่งไซธีเรียนะ ไม่ยอมแพ้ง่ายๆกับเรื่องแค่นี้หรอก"
ไอร่ายิ้มออกมา หลายวันมานี้เขาคงเครียดมากไปหน่อย เครียดทั้งจากความความฝัน เครียดทั้งจากการกระทำของโครอส แต่แล้วเขาก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ไอร่ามองหน้าไอเรสที่ยังคงแย้มยิ้มอย่างใจดี แล้วเริ่มเดินถอยหลังออกห่างจากไอเรส นี่เป็นความฝัน.. แต่ทำไมครั้งนี้เขาถึงได้รู้ตัวว่ากำลังฝันอยู่
" เจ้าเข้มแข็งเสมอน้องรัก นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในตัวของเจ้า"
ไอเรสกล่าวชมแล้วฉุดแขนของไอร่าที่กำลังถอยหนีเข้ามาบดจูบ ไอร่าพยายามร้องห้ามแต่ไอเรสยังคงจูบไม่ปล่อย ไม่นานไอเรสก็ผลักร่างบางให้นอนลงแล้วกระชากคอเสื้อออก ผิวขาวนวลปรากฎให้เห็นต่อสายตาไอเรส
" เจ้าถูกแตะต้องไปแล้วสินะน้องรัก คนที่แตะต้องเจ้าเป็นผู้ที่ปกป้องเจ้าอยู่ใช่หรือไม่"
ไอร่าเริ่มรู้สึกกลัวไอเรสขึ้นมาจับใจ ภายใต้ท่าทางใจดีแบบนั้นแต่ไอร่ารู้ดีว่าความทรมานของตนกำลังจะเริ่มขึ้น ไอเรสเอามือปิดปากเขาแล้วลากปลายนิ้วเย็นเยียบลงไปที่หน้าอก
" อื้อ!!!"
ไอร่าดิ้นพล่านเพื่อหลบหนีปลายนิ้วของไอเรส แม้ไอเรสจะไม่ได้ใช้มีดกดลงไปในผิวเนื้อแต่ไอร่าก็เจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดจริงๆ เลือดไม่ได้ไหลออกมา แต่เขากลับรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกควักหัวใจ
" ทั้งที่สัมผัสได้ถึงมนตราที่กล้าแกร่ง แต่มันกลับไม่มีสิ่งใดปรากฎออกมา เจ้ารับมันเข้าไปไว้ในหัวใจแล้วใช่ไหม"
เสียงของไอเรสยังคงใจดี เขาพูดจาราวกับเพียงถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ ไอร่าดิ้นหนีไปมา ทำไมเขาไม่ตื่นจากฝันนี้เสียที
" ดิ้นรนไปก็ไม่มีประโยช์หรอกน้องรัก คราวนี้ข้าจะไม่บังคับให้เจ้ารับข้าเขาไป แต่ข้าจะทำให้เจ้าเอ่ยปากบอกชื่อคนที่ปกป้องเจ้า แล้วข้าจะไปฆ่ามันก่อนที่จะนำตัวเจ้ากลับมา"
เพราะการไม่ได้ใช้มนตราบังคับทำให้เครื่องรางไม่ทำงาน ไอร่าพยายามดันร่างคนที่อยู่ด้านบนออก แต่ไอเรสไม่ขยับตัวเลยซักนิด ซ้ำยังกดมือปิดปากเขาแน่นขึ้น
" เจ้ากลัวการถูกขืนใจสินะ ข้าเห็นภาพความกลัวของเจ้าผ่านความฝัน แต่ข้ากลับมองไม่เห็นหน้ามัน มีมนตราบางอย่างปกป้องมันไว้และตอนนี้มันก็ปกป้องเจ้าเช่นกัน"
ไอเรสพูดจาเนิบนาบราวกับพูดกับตนเอง ไอร่าเริ่มใจไม่ดีเมื่อเห็นไอเรสมองสำรวจไปทั่วตัวเขา ทั้งที่ดวงตาคู่นั้นยังคงใจดี แต่ไอร่ากลับรู้สึกว่ามันน่ากลัวเสียยิ่งกว่าแววตาดุดัน แล้วความกลัวของไอร่าก็ต้องเพิ่มมากขึ้นเมื่อไอเรสกระชากดึงเสื้อผ้าออกจนขาดวิ่น นิ้วเรียวยาวของไอเรสเริ่มกดนวดไปมาที่ช่องทางด้านหลัง ไอร่าเริ่มร้องไห้ ทำไมพี่ชายของเขาถึงคิดใช้เรื่องนี้มาทำร้ายเขา
" มันแตะต้องเจ้าไปกี่ครั้งกัน ข้าจะได้ทรมานมันให้นานเท่ากับจำนวนครั้งที่มันแตะต้องเจ้า"
ไอเรสพูดพร้อมกับกดปลายนิ้วลงไปในช่องทางคับแคบ ไอร่าครางสะอื้น ท่านพี่จะถามทำไมในเมื่อยังคงปิดปากเขาอยู่ ต้องการให้เขาทรมานซักแค่ไหนกันที่ต้องถูกหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด
" อาา ข้าไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงหลงเจ้านัก ดูช่องทางของเจ้าสิ มันรัดแน่นจนข้าแทบอดใจไม่ไหว ให้ข้าใส่ตัวตนของข้าเข้าไปดีไหมน้องรัก ข้าสัญญาว่าจะทำให้เจ้ามีความสุขไม่แพ้มัน"
ใจร้าย.. ท่านพี่โหดร้ายเกิดไปแล้ว ทั้งที่ข้าเป็นน้องของท่านแต่ท่านกลับเลือกวิธีนี้มาทำร้ายข้า ไอร่าคิดพลางพยายามหาทางหนี แต่ในห้วงความฝันที่มีไอเรสเป็นคนกำหนดชะตา เขาจะไปต่อสู้อะไรได้ ไอร่าเริ่มสิ้นหวัง ไอเรสยังคงเอามือปิดปากเขาไว้แล้วพูดจาเนิบนาบต่อไปไม่หยุด ไอร่าเริ่มกลัวมากขึ้นเมื่อเห็นไอเรสปลดกางเกงตนเองออก ไม่.. ไม่เอา.. อย่าทำแบบนี้
" อึก! อื้อ!!!"
ไอร่าร้องในลำคอดังลั่นเมื่อไอเรสกดตัวเข้าไป ไอเรสขยับกายเข้าไปช้าๆราวกับกลัวคนที่อยู่ใต้ร่างจะแตกสลาย ไอเรสค่อยๆขยับอยู่นานจนในที่สุดมันก็เข้าไปหมดโดยที่ไม่มีเลือดออก ไอร่าน้ำตาไหลพราก ทำไมต้องทำกับเขาแบบนี้.. แต่ยังไม่ทันที่ไอร่าจะได้ร้องท้วงอะไรเพิ่ม ไอเรสกลับเอนตัวลงนอนแล้วฉุดดึงให้ไอร่ามาอยู่ด้านบนแทน ตอนนี้ไอเรสไม่ได้เอามือปิดปากแล้ว แต่ไอร่าก็ยังพูดไม่ออก แม้เลือดจะไม่ออกแต่มันก็เจ็บจุกไปหมด เขาไม่กล้าที่จะขยับตัวออก เขากลัว..
" ขยับสิน้องรัก ทำอย่างที่เจ้าทำกับมัน แม้ข้าจะเห็นเพียงแค่ภาพผ่านความฝัน แต่ก็รู้ดีทีเดียวว่าเจ้าเก่งเรื่องนี้มากแค่ไหน"
น้ำเสียงดูถูกเหยียดหยามทำให้ไอร่าทนรับไม่ไหวอีกต่อไป เขายอมแพ้แล้ว.. เขาพ่ายแพ้อีกแล้ว
" คนที่ปกป้องข้า.. คนที่ปกป้องข้าคือ โค.."
ไอร่า ไดแอน ไซธีรา เจ้าจงตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้!
เสียงตะโกนเรียกจากโลกแห่งความเป็นจริงทำให้ไอร่าถูกกระชากออกมาจากในความฝัน เขาได้ยินเสียงไอเรสร้องตะโกนเรียกชื่อเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะจางหายไป
" ไอร่า! เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม"
น้ำเสียงร้อนรนปนขู่กรรโชกของโครอสทำให้ไอร่าที่กำลังหวาดกลัวเริ่มประสาทเสีย ทำไม.. ทำไมใครๆถึงได้จ้องทำร้ายเขานัก เขาทำอะไรผิดไปมากมายหรือไรถึงได้แต่เอาแต่ใช้กำลังบังคับขืนใจกันแบบนี้ ไอร่าเริ่มคิดอะไรไม่ออก เขากำลังกลัว.. ความหวาดกลัวมากมายเริ่มรุมเร้าเข้ามาไม่หยุด มันมากมายจนเขาแทบจะเป็นบ้า ไม่.. เขาทนไม่ไหวแล้ว..
" ไม่!!!"
เสียงตะโกนกรีดร้องอย่างคลุ้มคลั่งทำให้โครอสตกใจ โครอสเห็นร่างบางที่เคยเข้มแข็งบัดนี้กรีดร้องด้วยความคลุ้มคลั่งไม่หยุด เมื่อเขาเข้าไปถูกตัวอีกฝ่ายยิ่งตะโกนร้องออกมา
" ไม่!!! พอที!! อย่าแตะต้องตัวข้า!! หยุดทำร้ายข้าเสียที!!!"
เสียงร้องตะโกนอย่างหวาดกลัวทำให้โครอสไม่กล้าเข้าใกล้อีก เขาเห็นคนงามร่างบอบบางยกมือปิดหูแล้วก้มหน้าซุกลงกับหัวเข่า ก่อนจะกรีดร้องออกมาอีก
" ไปให้พ้น!! อย่าแตะต้องตัวข้า!! เลิกมาทำร้ายข้าเสียที!! ถ้าจะทำร้ายกันแบบนี้.. สู้ฆ่าข้าไปซะยังจะดีกว่า!!"
สิ้นสุดจากเสียงตะโกนก็เปลี่ยนเป็นเสียงร้องสะอื้นเบาแผ่ว คนงามของเขาฝันถึงอะไรนะ ทำไมถึงได้ดูหวาดกลัวขนาดนี้ โครอสขบกรามแน่นเมื่อเห็นคนที่ตนปกป้องหวงแหนสะอื้นอย่างเสียขวัญ กษัตริย์ไอเรส!! เจ้ากล้ามากเกินไปแล้วที่บังอาจทำร้ายคนที่ข้าปกป้อง!
" ไอร่า.. เจ้าใจเย็นๆก่อน อย่าได้ร้องไห้"
แม้จะนึกโกรธเคืองกษัตริย์ไอเรสมากแค่ไหน แต่ตอนนี้เขาต้องปลอบขวัญร่างบางก่อน เขาประมาทพลาดท่าให้กษัตริย์ไอเรสมาสองครั้งแล้ว แต่มันจะไม่มีเป็นครั้งที่สามอีก
" ไอร่าลืมตามองข้า ข้าไม่ใช่คนที่จะทำร้ายเจ้า"
ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่โครอสก็เริ่มรู้สึกผิดเมื่อเห็นคนที่เสียขวัญร้องไห้หนักขึ้น ตัวเขาเองก็บังคับคนผู้นี้มากเกินไป เพราะคิดว่าคนผู้นี้เข้มแข็งเขาถึงได้อยากนึกปราบพยศยามที่เจ้าตัวดื้อเพ่ง แต่เมื่อได้เห็นสภาพเสียขวัญรุนแรงแบบนี้ เขาเริ่มคิดว่าตนเองคิดผิด เขาน่าจะดูแลทะนุถนอมร่างบางให้ดีกว่านี้
" ไอร่า ได้โปรด อย่ากลัวข้า ลืมตามองข้าเถอะนะ ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายเจ้าอีก"
คำพูดของโครอสแทบไม่ผ่านเข้าไปในหูของคนที่กำลังร้องไห้ โครอสค่อยๆเอื้อมมือไปเชยคางร่างบางที่ร้องไห้ตัวสั่นให้เงยขึ้น คนตรงหน้าไม่ได้ขัดขืนหรือดิ้นหนีอีกแล้ว แต่โครอสก็ต้องใจหายเมื่อมองจ้องลงไปในดวงตาสีน้ำตาล และพบแต่เพียงความว่างเปล่า..
โครอสรู้สึกผิดมากขึ้นทันที เขามองไม่เห็นแสงใดๆอีกแล้วในดวงตาคู่งามที่เคยสุกใส ทั้งที่เจ้าตัวเคยผ่านช่วงเวลาเศร้าหมองมามาก แต่เขาไม่เคยเห็นดวงตาคู่นี้ว่างเปล่าเลยซักครั้ง มันมักมีความหวังอยู่ในดวงตาคู่นี้เสมอ แต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว และเขาก็เป็นคนหนึ่งที่ทำร้ายร่างกายนี้ให้ตายลง
โครอสกอดร่างบางไว้ด้วยความรู้สึกผิด ตอนนี้น้ำตาเจ้าตัวยังไหลออกมาไม่หยุด ไม่มีเสียงสะอื้นอีกแล้วเพราะเจ้าตัวไร้ซึ่งชีวิต สิ่งที่ยังคงไหลออกมาจากดวงตาที่เคยงดงามเป็นเพียงความเศร้าตรมของหัวใจที่แตกสลายเท่านั้น
โครอสคิดว่าตัวเองกำลังถูกลงโทษ การเล่นกับความรู้สึกผู้อื่นในครั้งนี้เป็นหอกที่กลับมาทิ่มแทงตัวเขาเอง เขาไม่เคยคิดว่าตนเองจะเจ็บปวดใจได้ขนาดนี้เมื่อต้องทนมองภาพดวงตาที่ว่างเปล่า ไอร่าไม่เคยร้องไห้อีกเลยนับตั้งแต่คืนนั้น ไม่ร้องไห้และไม่นอนหลับ เจ้าตัวไม่พูดคุย ไม่กิน ไม่ทำอะไรทั้งนั้นนอกจากนั่งเหม่อ แม้เขาจะเป็นฝ่ายป้อนข้าวให้กับมือ แต่คนงามก็ไม่เคยเปิดปากรับ ตอนนี้เจ้าตัวเป็นเหมือนตุ๊กตาที่แตกร้าว เป็นตุ๊กตาที่ไร้ชีวิต..
" ไอร่า.. ข้าต้องทำยังไงถึงจะได้เจ้ากลับคืนมา"
โครอสไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมีวันนี้ วันที่เขาหมดสิ้นทุกหนทาง เขาไม่รู้ว่านี่เรียกว่าความรักได้หรือไม่ เขาไม่เคยมีความรักมาก่อน สิ่งที่เขาเคยพบเจอมีเพียงแค่ความหลงไหลเพียงชั่ววูบเท่านั้น แต่ในตอนนี้ที่เขาเห็นคนตรงหน้าเป็นเหมือนตุ๊กตาแก้วที่แตกสลายเขาก็ปวดใจเหลือเกิน หากเป็นเพราะเขาคิดเล่นตลกกับความรัก นี่คงเป็นบทลงโทษที่ทำให้เขารู้จักความรักหลังจากที่ทุกอย่างมันสายเกินไป
" ไอร่า ไดแอน ไซธีรา ข้าขอใช้มนตราเรียกสติเจ้ากลับคืนมา จงกลับมามีชีวิตเถอะนะ.. คนงามของข้า แล้วหากเจ้าปรารถนาสิ่งใด ข้าจะมอบให้เจ้าทุกอย่าง"
กระแสเวทมนต์ลอยออกมาจากคำพูดของโครอส แม้มันจะไม่ได้กล้าแกร่งอย่างที่เคย แต่มันก็เต็มไปด้วยความเศร้าหมองและความสำนึกผิด
หากใช้หัวใจของข้าแทนได้ ข้ายอมเป็นฝ่ายที่จะหัวใจสลายไปเองเสียยังดีกว่า
ไม่ว่าจะเป็นเพราะคำอธิฐานหรือเป็นเพราะมนตรา ในที่สุดคนที่เหม่อลอยก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง แม้ดวงตาจะยังไม่สดใส แต่โครอสก็เห็นว่าดวงตาคู่นั้นเริ่มตอบสนองบ้างแล้ว
" ไอร่า เจ้า.." โครอสพูดอย่างยินดีเมื่อเห็นคนตรงหน้ามองตาตอบ
" ให้ข้ากลับคืนสู่ป่าเถอะนะ อย่าได้ฉุดรั้งทรมานข้าไว้อีกเลย"
เหมือนทุกอย่างพังทลาย คำพูดของไอร่าทำให้โครอสกรุ่นโกรธ เขาไม่ได้โกรธคนตรงหน้าอีกแล้ว แต่เขาโกรธตนเองที่ทำให้ทุกอย่างมันพังลงด้วยมือของตัวเขาเอง
" ข้าจะไปส่ง.. ข้าจะให้อลันส่งเจ้ากลับบ้าน และถ้าเจ้าต้องการข้าจะส่งลิงซ์กับเลนีเมียไปกับเจ้า"
" แค่เลนีเมียก็พอ บ้านของลิงซ์อยู่ที่นี่"
คำพูดของไอร่ายิ่งตอกย้ำความรู้สึกผิดของโครอส เพราะเขาคอยแต่พรากชีวิตและเหยียบย่ำศักดิ์ศรีผู้อื่นสินะ เขาถึงได้ถูกยอกย้อนด้วยคำพูดที่ชวนให้ปวดใจแบบนี้
" ข้าจะให้อลันเตรียมของทุกอย่างให้พร้อม.. ไอร่าเจ้าอดน้ำอดอาหารมาได้สามวันพอดี ถ้ายังไงให้ข้าได้ทำพิธีมอบเลือดให้เจ้าเถอะนะ เจ้าจะได้นอนหลับโดยไม่ต้องฝันร้ายอีก"
ไอร่าไม่ได้ตอบรับอะไร แต่โครอสคิดว่าไม่ว่าเจ้าตัวจะเต็มใจหรือไม่ คราวนี้เขาจะขอบังคับเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเขาจะยอมปล่อยอีกฝ่ายให้จากไปแต่โดยดี
พิธีมอบเลือดถูกจัดขึ้นเป็นการส่วนตัวในวันถัดมา ไอร่าไม่ได้มีผลกระทบอะไรจากการมอบเลือด อาจเป็นเพราะเจ้าตัวไม่ต่อต้าน การมอบเลือดให้จึงผ่านพ้นไปด้วยด้วยดี วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่โครอสจะได้เห็นร่างบาง เพราะหลังจากเสร็จสิ้นพิธี เจ้าตัวก็ขอออกเดินทางทันที
" อย่าตามข้าไปเลยนะ ปล่อยให้ข้าอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตก็พอ"
โครอสคิดว่าคำอธิฐานของตนเป็นจริง เพราะการเรียกสติของไอร่าขึ้นมาคงต้องแลกด้วยหัวใจเขาที่แตกสลายไปแทน โครอสยืนส่งไอร่าที่คอกม้า อลันเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว เลนีเมียยืนอยู่เคียงข้างร่างบางที่ดวงตาไร้แวว เมื่อทุกอย่างถูกขนขึ้นม้าจนหมด โครอสช่วยส่งตัวไอร่าขึ้นม้าก่อนออกคำสั่งกับอลัน
" ไปส่งไอร่าให้ถึงตัวบ้าน ไอร่ายังสวมเครื่องรางของข้าอยู่ เจ้าสามารถเดินทางไปกับเครื่องรางได้ แต่เสร็จแล้วให้รีบออกมา เพราะข้าจะทำพิธีส่งมอบเครื่องรางให้แก่ไอร่าทันทีที่ดวงตะวันขึ้นในวันพรุ่ง"
" พะยะค่ะ"
อลันเอ่ยรับคำ ในที่สุดสิ่งที่เขากลัวก็เป็นจริงจนได้ โครอสตกหลุมรักเจ้าแมวป่าในที่สุด แม้เขาจะเคยเตือนแล้วว่าท่านไอร่าอาจนำความเดือดร้อนมาให้ แต่นายของเขาก็ไม่เคยฟัง การเล่นตลกกับความรู้สึกผู้อื่นครั้งนี้คงทำให้นายของเขาได้รับบทเรียนที่แสนสาหัสแล้ว และในเมื่อทุกอย่างผ่านไปแล้วเขาก็ทำอะไรไม่ได้ เขาได้แต่หวังว่านายของเขาจะแข็งเกร็งพอที่จะผ่านบทเรียนในครั้งนี้ไปให้ได้
" แล้วกระหม่อมจะรีบกลับมาพะยะค่ะ"
อลันกล่าวแล้วขึ้นม้า เขาเลือกม้าฝีเท้าดีเอาไว้แล้ว และเมื่อมีเลนีเมียคอยวิ่งนำ ก็คงไม่มีใครกล้ามาขวางทาง เขาคงไปถึงบ้านในโพรงเขาก่อนเช้าวันใหม่ อลันก้มหัวคำนับโครอสอีกครั้งก่อนกระตุกม้าให้ออกวิ่ง ม้าของไอร่าวิ่งตามออกไปทันทีตามที่ถูกฝึก โครอสมองม้าทั้งสองตัวและเลนีเมียวิ่งออกไปจากปราสาทจนลับตา
เมี๊ยว..
" เจ้าจะตามไปก็ได้นะลิงซ์"
ลิงซ์เอาหัวไถผู้ที่เป็นนายของมัน แม้มันจะห่วงคนงามแต่ตอนนี้นายของมันก็แย่ไม่แพ้กัน คนงามของมันมีเจ้าสิงโตคอยดูแลแล้ว เช่นนั้นหน้าที่ในการดูแลนายของมัน ลิงซ์ตัวนี้จะดูแลเอง คนงามของมันต้องกลับมาแน่ ในฐานะที่เป็นแมวแสงจันทร์มันจะเป็นผู้นำพาความโชคดีมาสู่นายของมันเอง
>> To Be ConTinue <<
-
TALK :: อ๊ายยย มีคนมาทวงนิยายด้วย ไม่รู้จะอายดีหรือจะดีใจดีที่มีคนรออ่าน :-[
ตอนนี้แต่งได้ช้ามากเพราะธุรกิจรัดตัวค่ะ (อันนนี้ไม่ใช่ข้ออ้างจิงจิ๊ง) แต่ก็แต่งจนเสร็จจนได้
ตอนนี้จะมีคนสมน้ำหน้าโครอสไหมน้า (แต่คนแต่งนี่สะใจสุดๆอ่ะ) ส่วนไอร่าก็น่าสงสารได้อีก
ตออนี้มีตัวละครเพิ่มมาใหม่อีกแล้วค่ะ เซอร์คีนั่งเอง :mc4: ตอนนี้ออกมาแค่ทักทายนิดๆ แต่ต่อไป.. จะคู่กับใครก็ต้องรอดูนะคะ ส่วนไอเรสออกมาคราวนี้ก็เลวได้อีก สงสารนายเอกที่สุดอ่ะ
เอาละค่ะ เรามาร่วมกันสะกดจิตตัวเองกันเถอะค่ะ ว่าเรื่องนี้มันเป็นนิยายสนุกๆ ไม่เครียด ไม่ดราม่า ไม่ดาร์ก ฮึบๆๆๆ (สะกดจิตตัวเองต่อปายยย :ling2: )
ส่วน comment จะมาตอบพรุ่งนี้นะคะ
ขอบคุณที่ตามอ่านจ้า กดบวกและบวกเป็ดให้ทุกคนฉลองต้นเดือนจ้า :pig4:
-
สงสารโครอสเหมือนกันนะ แต่เฮียแกทำตัวเอง
-
แงงงง ไม่อยากให้แยกกันเลย สงสารโครอส :hao5:
เราว่าโครอสน่าสงสารตั้งแต่แรกแล้วนะ เหมือนเด็กที่ไม่รู้วิธีแสดงความรัก หรือจะรั้งให้คนๆนั้นอยู่กับเรายังไง คือเราว่าโครอสคงรักไอร่า แต่ไม่รู้จะแสดงความรักยังไง? เหมือนไอร่ายังไงๆก็ไม่อยากเปิดใจรับท่าเดียว เข้าใจเรื่องทำร้ายร่างกาย แต่เราว่าโครอสดูเป็นห่วงไอร่ามากมายเลยนะ ถึงตอนนี้จะเริ่มเปิดใจแล้วแต่พอมีเรื่องอะไรขึ้นมาไอร่าก็ดูจะปัดโครอสออกท่าเดียว :hao5: (ขออภัยถ้าตีความผิดจากที่ผู้เขียนตั้งใจจะสื่อ)
จะบอกว่าชอบตอนนี้มาก ตอนร่ายมนตร์บรรยายอย่างกะดูหนังเป็นฉากๆ นานๆทีจะมีนิยายY แฟนตาซีมาให้อ่าน คือเราชอบแนวนี้มาก แต่เห็นไม่ค่อยมีคนแต่ง :hao5: พอมาเจอเรื่องนี้ฟินเบย 55555555 ติดตามนะคะ :mew1: คนแต่งมาต่อช้า แต่มาทีก็มาอย่างยาว อ่านจนจุใจ เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นและ หวังว่าจะไม่แยกกันยาวนะคะ อยากให้อยู่ด้วยกัน :mew2:
-
รวมเล่มไหมค่ะ เรื่องนี้ จะซื้อ อิอิ ชอบมากกกกก!!
-
โอ๊ะ และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่ไอร่าจะได้ทำให้โครอสรู้สึกพ่ายแพ้ เสียใจ
แต่ที่แน่ ๆ ไอร่าเองก็คงเจ็บปวดที่ต้องแยกกะโครอสเหมือนกัน ก็เริ่มหลงรักโครอสแล้วนี่
ตอนนี้ก็ถือว่าโครอส กลับตัวได้พอสมควร ไม่มีล่วงเกิน ทำร้ายไอร่า
แถมยังคอยช่วยเหลือ ดูแลใกล้ชิดอีก แต่ไอ่ตรงที่ไอร่าได้กลิ่นน้ำหอมจากหญิงอื่นนี่สิ
อย่างงี้มันก็น่าน้อยใจจริง ๆ ไม่งั้นไอร่าคงใจอ่อนกว่านี้ละ
หรือเพราะไอร่าสับสนเพราะโครอส ไอเรสถึงยิ่งเข้ามาทำร้ายไอร่าในฝันได้อีก
แถมครั้งนี้น่ากลัวด้วย เป็นพี่น้องกันแท้ ๆ ทำให้ไอร่าเกือบบอกชื่อโครอสไปซะละ
แล้วเมลเลนท์ กะ เซอร์คี แค่ได้ออกมานิดเดียวก็ได้เห็นหน้าไอร่าเต็ม ๆละ
อลันอยู่ด้วยตั้งนานยังไม่ได้เห็นไอร่าเลยนะนั่น แล้วนั่นสิเซอร์คีจะได้คู่กะใครนะ
ส่วนเมลเลนท์ก็ยังไม่มีท่าทีกะไอร่ามากแต่ก็คงต้องรอดูต่อไป ยังไงก็ไม่น่าไว้ใจซักคน (เป็นโรคหวาดระแวงละ)
แล้วถึงตอนนี้ไอร่าจะได้กลับไปอยู่ป่าแล้วมีเลนีเมียตามไปด้วยแต่ไอเรสจะยังทำร้ายไอร่าได้ไหมน๊า
ถึงจะทำพิธีมอบเลือดแล้วก็เถอะ หรือจะกลายเป็นโครอสที่จะเข้ามาอยู่ในความฝันของไอร่าแทน
ยังไงไอร่าก็ต้องกลับมาหาโครอสแน่ ๆ แต่เพราะอะไรนะหรือเพราะความโชคดีที่ลิงช์จะมอบให้กับโครอสจริง ๆ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมค๊า บวก1 บวกเป็ดให้กับความรักของโครอสที่มีให้ไอร่าจริง ๆซะทีค่ะ :pig4: :mew1:
-
โอเคค่ะ ท่องไว้ นิยายเรื่องนี้มันไม่เครียด ไม่ดราม่า ไม่ดาร์ก ไม่เครียด ไม่ดราม่า ไม่ดาร์ก ไม่เครียด ไม่ดราม่า......ตรงไหนฟระ
:o211: :o211: :o211:
-
สงสารไอร่ามาก เป็นเวรกรรมอะไร ทำไมแต่ละคนต้องทำให้ไอร่าเจ็บปวดแบบนี้ด้วย :sad4:
หนีไปให้ไกลเลยไอร่า อย่าให้ใครตามเจอ ไอ้พวกเจ้าชายเฮงซวย โกรธอะ :m16:
คนดีๆกว่านี้มีไหมคะ จะเชียร์ให้เป็นพระเอก ชิส์ :a14:
-
สะใจมากกกกกกกกกกกกกกก ฮ่าๆ
แต่ก็สงสารสุดๆอ่า :hao5:
เรามันคนใจอ่อน เห็นใจโครอสซะละ
ทำพิธีอะไรนั้นแล้ว ไอเรสจะไม่นอนฝันร้ายแล้วใช่มั้ย?
คนเขียนอ่า รอบนี้รอนานไปนะ มาต่อไวๆสิค่ะจะลงแดง
อีกเรื่องที่เข้าไปเม้นไว้ ไปต่อเมื่อไหร่เดียวไปติดตามน้า
แต่ที่บอกว่าเรื่องนั้นมีแต่พระเอกหมายความว่างายยยยย :ling1:
อย่ามาสปอย์ให้อยาก แล้วไม่มีที่ลงสิ โหดร้าย :o12:
-
สงสารไอร่า.... ถูกโครอสข่มขืนไม่พอ
ยังจะมาเจอพี่ชายตัวเองอีก ถึงจะในความฝันก็เถอะ แต่มันก็เหมือนจริง
รับไม่ได้ :z3:... แต่จะพยายามท่องไว้ว่า นิยายสนุกๆ ไม่เครียด ไม่ดราม่า ไม่ดาร์ก
จะท่องได้นานแค่ไหนะเนี้ยะ :serius2:
-
หวังว่าไอเรสคงไม่มาจับตัวไอร่ากลางป่ะนะ
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วสะใจแบบไม่สุด
ทำไมพี่ชายเลวขนาดนี้ฟระ
ส่วนโครอส..... นี่ฉลาดแต่ไม่เฉลียวเลยแฮะ
ยาวแน่ คุณคนแต่งคะ หลังงานนี้ไอร่าคงไม่เจออะไรร้ายแรงแล้วใช่มั้ย (ต้องมีอะไรร้ายกาจรออยู่อีกแหงๆ T^T)
-
:sad4: :o12: :hao5:
อยากให้ไอร่าแข็งแกร่งมากกว่านี้ จะได้ดูแลตัวเองได้มากกว่านี้
-
แจ้งประกาศ!!! (แต่ไม่ใช่ประกาศดองนิยายนะคะ อย่าตกใจ o18 )
คือว่าเราแก้เนื้อหาช่วงตอนท้ายนิดหน่อยตรงช่วงครึ่งหลังสุดที่เป็นการบรรยายของโครอสอ่ะค่ะ
อยากเปลี่ยนให้เห็นภาพนิดนึงว่านายเอกกลายเป็นตุ๊กตาแก้วไปแล้ว :hao5:
ถ้ายังไงรบกวนกลับไปอ่านซ้ำแล้วมาติชมด้วยนะคะ
ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะที่มาเปลี่ยนเนื้อหา หลังจากเอาลงแล้ว คราวหน้าจะตรวจสอบให้ดรก่อนเอาลงนะคะ :mew6:
ปล. โครอสเสียใจนิดหน่อยก็เรียกคะแนนสงสารได้เลยนะเนี่ย (เชอะๆๆ หมั่นไส้โครอสที่สุดอ่ะ)
-
แก้อีกก็อ่านอีกค่ะ ตามใจคนเขียนเลย
บอกตรงๆยังไม่เห็นใจตาโครอสเลยซักกะผีก :m16:
-
และวันนี้มาถึงจนได้
วันที่โครอส รักไอร่า
และ การจากลาก็เกิดขึ้น
ไอเรส ขนาดแค่มาในความฝัน
ยังร้ายกาจขนาดนี้
ไม่อยากจะคิดถึงวันที่หาไอร่าเจอ
จะรอตอนต่อไปน่ะค่ะ
-
แง่มๆ จะยังไงก็ได้ แต่อย่าจบแบบดราม่าเลยยยยยนะ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่า
รีเฟรชทุกวัน555555 ติดตามไปจนจบเลยค่าาา
-
ไล่อ่านรวดเดียว สนุกมากค่ะ ขอติดตามไปจนจบเลยนะคะ
ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องแล้วแปลกๆแต่ก็ลองเปิดอ่านดู อยากบอกว่าชอบมากๆ! ยังไงจะรอตอนต่อไปนะคะ o13
-
ทำไมเราไม่สงสารโครอส... :z2:
แต่สงสารไอร่า ไม่เป็นไรนะคนดี :กอด1:
-
สงสารนายเอกมากๆๆๆๆ :katai1:
รอตอนต่อไปจ๊า :katai4:
-
ชอบตอนนี้ที่สุด :hao3:
อยากให้ไอร่าเป็นตุ๊กตาแก้วนานละ จะได้ลงโทษโครอส :z2:
-
สงสารไอร่า สมน้ำหน้าโครอส ชอบมากตอนที่โครอสร่ายมนตร์อ่ะ เหมือนดูหนังแฟนตาซีเลย ตอนที่ไอเรสทำอะไรไอร่าในความฝันอ่ะ อูยคิดถึง3พี แต่คงเป็นไปไม่ได้ รอตอนต่อไปนะคัฟ^^
-
สงสารไอร่า(ทุกตอน) TTwTT
โครอสเอ๋ย เจ้ากี้เจ้าการวางแผนไปทั่ว สุดท้ายก็ตกหลุมพรางตัวเอง เจ็บมั้ยนั่นน่ะ จะว่าสมน้ำหน้าก็สมน้ำหน้า โครอสโดนซะบ้างก็สมควร 555+
ปล.ชอบเซอร์คีอย่างไม่มีสาเหตุ เงียบๆน่าแกล้งดีจัง ><
-
สวัสดีค่ะ ^^
วิญญาณล่องลอยมาตามเสียงเพรียกหา(?)
แอบผ่านมาเห็นทอล์คต้นเรื่องค่ะ เลยขอคอมเม้นส์สักหน่อย คือเข้ามาด้วยความอยากรู้ว่าชื่อเรื่องแปลว่าอะไรน่ะค่ะเลยเจอะว่ามีพูดถึงเราด้วย
ขอบคุณมากนะคะที่ชื่นชอบเรื่องของเรา สำหรับนักเขียนที่ยังไม่เก่งอย่างเรา การมีคนชอบเรื่องจนเรียกว่าเป็นแรงบันดาลใจได้นี่เป็นอะไรที่ปลาบปลื้มแบบสุดๆเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ^^
ปล.แอบขอบคุณไปในเพจของเราทีหนึ่งแล้วแต่ไม่รู้ว่าคุณ teatimes อยู่ในเพจด้วยหรือเปล่า เลยมาขอบคุณในนี้ดีกว่า :mew1:
-
สนุกมากกกกก สะใจที่พระเอกสุดท้ายก็โดนเมินเฉย
เพราะทั้งฆ่าสัตว์เลี้ยงไอร่า ข่มขืน วางแผนต่างๆนาๆ
กักขังหน่วงเนี่ยว ข่มขืนวนไปวนมา สมแล้วล่ะ
ถ้าจะให้ดีต้องทรมานกับการรักข้างเดียวไปนานๆ
เชอะ!
รอให้กลับตัวกลับใจสำนึกให้มากๆก่อนถึงจะให้คะแนนเพิ่ม
:beat:
-
CHAPTER 7
" ไม่!!! พอที!! อย่าแตะต้องตัวข้า!! หยุดทำร้ายข้าเสียที!!!"
" ไอร่า เจ้าอย่าได้กลัวข้า ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้าอีก"
" ไม่!! ไปให้พ้น!! อย่าแตะต้องตัวข้า!! ข้าเกลียดเจ้า!! ไปให้พ้นจากหน้าข้า!! ข้าไม่ต้องการเห็นหน้าเจ้าอีกแล้ว!!"
เสียงด่าทอที่คลุ้มคลั่งของไอร่า ทำให้โครอสเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ เขาพยายามร้องขอและอ้อนวอนให้คนงามเห็นใจ แต่คนงามของเขาเอาแต่ร่ำไห้และผลักไสเขา
" ขอร้อง.. ปล่อยข้าไปเถอะนะ ปล่อยข้าไปให้พ้นจากคนใจร้ายอย่างเจ้า หยุดย่ำยีทำร้ายข้าเสียที ถ้าเจ้ายังต้องการแค่ร่างกาย เจ้าจงเอาไป แต่ได้โปรด.. ฆ่าข้าก่อนเถิดนะ ฆ่าข้าให้ตาย ข้าจะได้ไม่ต้องทนอยู่อย่างเจ็บปวดอีก"
สิ้นเสียงคำพูดของร่างบาง โครอสเห็นไอร่ายกมีดสั้นที่เขาฉกฉวยมาได้ปักลงไปที่อกของตนเอง โครอสตะโกนลั่นและพยายามห้ามเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด
" ไม่!! ไอร่า อย่าทิ้งข้าไป ข้าขอโทษ ข้ารักเจ้า" โครอสพูดเสียงสั่นพลางพยายามกดห้ามเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด
" เอาไป.. ถ้าอยากได้ร่างกายนี้นักเจ้าก็จงเอาไป แต่เจ้า.. จะไม่มีวันได้ทำร้ายข้าอีก..แล้ว"
" ไม่ ไอร่า คนงามของข้า.. ข้ารักเจ้า ได้โปรดเถิดนะ ได้โปรดอย่าทิ้งข้าไป"
" ..เจ้าไม่ได้ รักข้า.. เจ้าแค่.. หลงใหลข้า และคิดฉกฉวย.. หาประโยชน์จากข้าเท่านั้น.."
" ข้าเสียใจไอร่า ข้าขอโทษกับทุกการกระทำที่ผ่านมา ได้โปรดให้อภัยข้าเถิดนะ"
โครอสไม่คิดว่าจะมีวันที่เขาหลั่งน้ำตาออกมาได้ ตอนนี้หัวใจของเขาปวดร้าวไปหมด เขากำลังทรมานกับการสูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในหัวใจเขา
" ไอร่า.. ได้โปรด ลืมตามองตา ข้ารักเจ้า ข้ารักเจ้าจนหมดหัวใจ"
โครอสซบหน้าลงกับอกของคนงามที่บัดนี้เย็นชืด คนงามของเขาตายแล้ว และเขาเป็นผู้ที่บังคับฝืนใจจนร่างบางต้องเลือกที่จะจบชีวิตลง
" โครอส" เสียงเรียกหวานใสที่ดังขึ้นทำให้โครอสเงยหน้าขึ้นมา คนงามของเขาไม่ได้อยู่ในตายจากและเต็มไปด้วยเลือดอีกแล้ว
" ไอร่า.." โครอสร้องเรียก คนงามของเขากำลังแย้มรอยยิ้มที่สดใสราวกับเช้าวันใหม่ในฤดูใบไม้ผลิให้เขา ไอร่ากำลังเยื้ยงย่างเข้ามาใกล้และก้มลงมอบจุมพิตแสนหวานให้กับเขา
" โครอส.. "
" ไอร่า ข้านึกว่าจะเสียเจ้าไปเสียแล้ว" โครอสพูดแล้วกอดคนงามแน่นอย่างยินดีเมื่อได้รับจูบแสนหวาน
" เจ้าไม่มีวันเสียข้าไปอีกแล้ว ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไป"
คนพูดของไอร่าทำให้โครอสตื้นตันจนยิ้มออกมา เขากอดคนในอ้อมแขนแน่นขึ้น ในที่สุด.. คนงามของเขาก็จะกลับมาอยู่กับเขาแล้ว แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกได้ว่าคนในอ้อมแขนกำลังพูดบางอย่างออกมาที่ทำให้เขาหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ
" ข้าจะไม่มีวันจากเจ้าไปอีกแล้ว.."
" ไอร่า.. "
" ข้าจะไม่มีวันจากเจ้าไป ข้าจะอยู่ในใจเจ้าตลอดไป ดีหรือไม่โครอสที่รัก ข้าจะอยู่และย้ำเตือนให้เจ้าอยู่อย่างทุกข์ทน! ว่าจะทำให้เจ้าจดจำไปชั่วชีวิตว่าเจ้าคือผู้ที่สังหารข้า! เจ้าคือผู้ที่ทำลายหัวใจของข้า! ข้าจะเคียดแค้นเจ้าไปตลอดชีวิต! และเจ้า.. เจ้าต้องอยู่อย่างทรมานและรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต! โครอส! เจ้าจะไม่มีวันให้เจ้าลืมข้าไปชั่วชีวิต!"
น้ำเสียงและสีหน้าของไอร่าเปลี่ยนไปทุกครั้งที่กล่าวคำพูดด่าทอ คนงามของเขาเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มแย้มเป็นคลุ้มคลั่งและตะโกนด่าทอเขา เพื่อให้เขาได้สำนึกถึงสิ่งที่เคยทำลงไป การกระทำผิดที่มากและยากเกินกว่าที่จะได้รับการให้อภัย และตอนนี้ร่างบางกำลังหยิบยื่นบทลงโทษที่สาสมกับเขามาให้
" ดีหรือไม่โครอส ข้าจะทำให้เจ้าอยู่อย่างทรมานไปชั่วชีวิต"
สิ้นเสียงด่าทอ คนงามของเขากลับมาพูดเสียงหวานอีกครั้ง เขาเจ็บปวดหัวใจจนหลั่งน้ำตาออกมา นี่คือสิ่งที่เขาสมควรจะได้รับสินะ
" ทำตามใจเจ้าเถิดนะคนงาม ถ้านั่นจะทำให้เจ้าอภัยให้ข้า"
" ข้าไม่มีวันให้อภัยเจ้า โครอส เจ้าต้องอยู่อย่างเจ็บช้ำให้สมกับที่เจ้าทำร้ายข้า"
" ไอร่า.. "
" ลาก่อนโครอส เจ้าจะไม่มีวันได้เห็นหน้าข้าอีก"
" ไม่.. อย่าทิ้งข้าไป.. ไอร่า.. ไอร่า!!!"
" ไอร่า!!!"
โครอสสะดุ้งตื่นขึ้นมาและหอบหายใจรัวแรง เขากวาดตามองไปรอบตัวเพื่อค้นหาร่างคนงามที่เดินจากไป แต่ไม่พบ.. เขาไม่มีวันได้พบคนงามของเขาอีกแล้ว..
โครอสผ่อนลมหายใจออกมา เขาไม่คิดว่าตนเองจะเป็นได้ขนาดนี้ ความรู้สึกผิดที่กัดกินใจเขาทำให้เขานอนฝันร้ายและมองหาร่างบางในความฝันทั้งที่เขาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง โครอสก้าวลงจากเตียงเพื่อออกไปสูดอากาศที่นอกกระโจมของกองทัพ ตอนนี้เขากำลังอยู่ที่ชายป่าของแดนใต้ โครอสเดินทางมาที่นี่เพื่อปราบกลุ่มกบฎที่คิดจะยึดครองแดนใต้คืน
" ฝ่าบาท.."
เสียงเรียกของอลันทำให้โครอสหยุดเท้า เขาปรายตามองอลันเล็กน้อยก่อนก้าวเดินต่อ
" เจ้าเคยพบรักแท้มาก่อนหรือไม่" โครอสเปรยถามขณะเดินเข้าไปในป่า เขาคงต้องเดินเล่นเสียหน่อย จิตใจของเขาจะได้สงบลงได้
" ฝ่าบาทก็ทราบดีว่าข้าไม่เคยคิดที่จะมีความรัก ทั้งตัวและวิญญาณของข้าได้มอบให้ท่านหมดแล้ว ข้าคงไม่คิดที่จะมีความรักให้วุ่นวาย"
คำตอบของอลันทำให้โครอสแค่นยิ้ม เขาคงเลือกคำถามผิดไปหน่อย
" แล้วเจ้ารู้จักความรักใช่หรือไม่ เจ้าคงไม่ปฏิเสธข้าอีกนะว่าเจ้าไม่รู้จักความรักเพราะเอาแต่ตามติดข้า"
อลันกรอกตา แค่เขาตอบคำถามยียวนนิดหน่อยก็หาทางยอกย้อนเขาได้ทันทีเชียว
" ข้าย่อมรู้แน่ว่าความรักคืออะไร และแน่ใจว่าท่านเองก็รู้จักมันเช่นกัน"
คราวนี้โครอสถอนหายใจออกมา ยามนี้อลันช่างทำตัวไม่ต่างจากพี่ชายที่กำลังสั่งสอนน้องชายที่เดินหลงทาง
" ข้าทำผิดมากไปใช่หรือไม่ เพราะข้าเล่นตลกกับความรัก ข้าจึงต้องเสียหัวใจไป"
" ไม่ใช่หรอกฝ่าบาท นั่นเพราะท่านไม่รู้ใจตนเองต่างหาก ท่านถึงไม่รู้ว่าข้ออ้างต่างๆมากมายที่ท่านทำนั้น เป็นเพราะท่านรักเขาและไม่อยากสูญเสียเขาไป"
อลันกล่าวในฐานะผู้ที่คอยเฝ้าดูโครอสอยู่ตลอดเวลา ทำไมเขาจะไม่รู้ว่านายของเขาตกหลุมพลางของตนเองตั้งแต่เมื่ิอไหร่ แต่เพราะเขาคิดเพียงแค่ว่านายของเขาอาจจะหลงใหลไปกับรักแรกเพียงชั่ววูบเท่านั้น หากเขารู้ว่านายของเขาจะรักเจ้าแมวป่ามากขนาดนี้ เขาคงลงมือทำอะไรซักอย่างเพื่อที่นายของเขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกเสียใจแบบนี้
" ข้าไม่เคยคิดหาข้ออ้าง สิ่งที่ข้าทำลงไปทั้งหมดเป็นก็เพื่อประโยชน์ของแดนตะวันออกเท่านั้น เพียงแต่.."
" เพียงแต่ท่านเกิดหลงรักท่านไอร่าโดยที่ท่านไม่รู้ตัว"
อลันกล่าวต่อจนจบประโยค เขารู้ดีว่าโครอสทำทุกอย่างเพื่อแดนตะวันออก และการที่มีเจ้าแมวป่าเข้ามาก็ทำให้นายของเขาคิดที่จะยึดเอาแดนเหนือมาไว้ในครอบครองให้ได้ เพื่อเป็นการเรียกศักดิ์ศรีคืนมาหลังจากที่พระบิดาของโครอสได้พลาดท่าเสียทีจนพ่ายแพ้ย่อยยับกลับมา
" ข้าจะทำอย่างไรดีอลัน ข้าต้องทำยังไงถึงจะได้หัวใจกลับคืนมา"
" กระหม่อมไม่ทราบพะยะค่ะ เรื่องของหัวใจพระองค์ต้องเป็นผู้ที่แก้ไขด้วยองค์เอง"
โครอสถอนหายใจออกมา ถ้าเรื่องของความรักมันแก้ไขได้ง่ายนัก เขาคงไม่มาเดินเล่นและคิดหาทางแก้ปัญหาที่แก้ไม่ตกนี้
เมื่ออลันเห็นโครอสเงียบไปหลังจากถอนหายใจออกมา อลันเองก็ถอนหายใจออกมาเช่นกัน นายของเขาคงเครียดและรู้สึกผิดมาก และคงเพราะมันเป็นรักแรกถึงได้ทำให้นายของเขาเจ็บปวดมากขนาดนี้
" ข้าไม่เคยพบรักแท้ด้วยตนเอง แต่คิดว่าถ้าท่านต้องการที่จะรู้จักคำว่าความรัก ท่านน่าจะเริ่มจากคำว่าเสียสละ"
คำแนะนำของอลันทำให้โครอสครุ่นคิดและแปลความออกมาได้สองทาง ทางหนึ่งคือเขาต้องรู้จักปล่อยวางและปล่อยความรักนี้ไปเพื่อเป็นการไถ่โทษให้กับร่างบาง อีกทางหนึ่งคือตอนนี้เขาได้รู้จักกับความรักแล้ว เขามีทางเลือกเพิ่มขึ้นมาคือจะรักมั่นต่อไปหรือจะหารักครั้งใหม่และถนอมความรักนั้นไว้โดยไม่ทำผิดพลาดซ้ำสอง
" เจ้าคิดว่าข้าจะทำได้หรือ คำว่าเสียสละไม่เคยมีอยู่ในความคิดของข้า สิ่งที่ข้าทำได้มีเพียงแย่งชิงและฉกฉวยทุกอย่างมาเป็นของตนโดยการใช้กำลังและสมองเท่านั้น"
" การเรียนรู้นั้นไม่ใช่สิ่งที่ยากเกินไป และข้าเชื่อว่าแค่เรียนรู้เรื่องการเสียสละคงไม่ยากเกินความสามารถของท่าน แต่ถ้าท่านหมดสิ้นและจนหนทางจริงๆ ข้าจะขอรับหน้าที่ในการฉุดตัวเจ้าแมวป่ากลับมาให้ท่านเอง"
" ข้านึกว่าเจ้าไม่ชอบไอร่าเสียอีก"
" ข้าไม่มีสิทธิ์ที่จะชอบหรือไม่ชอบ สิ่งที่ข้าทำได้คือการรับใช้ท่านและทำให้ท่านมีความสุขเท่านั้น"
คำพูดของอลันทำให้โครอสหัวเราะออกมาได้ในรอบหลายวัน นี่ถ้าไม่รู้จักอลันมาก่อนเขาคงคิดว่านี่เป็นคำสารภาพรัก แต่ก่อนที่โครอสจะได้กล่าวเย้าอลันเพิ่มเติม เขาก็ต้องหยุดเดินเสียก่อนเมื่อรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของเวทมนต์ที่ลอยมา
" อลัน.. "
" พะยะค่ะ"
อลันเองก็รู้สึกได้เช่นกัน พวกเขาเดินพูดคุยกันจนมาถึงกลางป่าโดยไม่รู้ตัว โครอสนั้นรู้สึกได้ว่ามีกระแสไอเวทย์ลอยออกมาจากพื้นที่ด้านหน้า เขาส่งสัญญาณให้อลันย่อตัวลงก่อนเดินอย่างเงียบเชียบเข้าไปหาจุดกำเนิดของกระแสเวทย์
" พวกมันกำลังทำพิธี" อลันกระซิบเมื่อทั้งคู่เดินเข้าไปใกล้ลานกว้างที่กำลังมีพิธีกรรมบางอย่าง
โครอสมองเห็นภาพตรงหน้าเช่นกัน กลุ่มกบฏที่เขาเดินทางมาเพื่อปราบปรามกำลังทำพิธีสังเวยดวงวิญญาณ โครอสเห็นสตรีและบุรุษอย่างละห้าคนกำลังถูกมัดอยู่ในใจกลางวงเวทย์ที่ถูกเขียนขึ้น สตรีห้าคนนั้นยังดูเป็นเพียงเด็กสาววัยแรกแย้มที่ยังไม่เคยผ่านการร่วมเสพสังวาส ในขณะที่ชายหนุ่มดูเป็นบุรุษที่ชั่วร้ายราวกับเป็นโจรป่าที่ถูกจับมาเพื่อเป็นเหยื่อในการสังเวยครั้งนี้
" ฝ่าบาท.." อลันเรียกโครอสเสียงเบา เขากำลังนึกขยะแขยงและหวาดกลัวกับภาพพีธีกรรมตรงหน้า
คนพวกนั้นกำลังทำพิธีเพื่อเรียกปีศาจมาจากเงาร้ายที่ก่อตัวขึ้นในจิตใจของมนุษย์ อลันต้องหน้าซีดมากขึ้นเมื่อเห็นว่าพ่อมดคนหนึ่งกำลังเดินลากสตรีที่น่าจะเพิ่งคลอดทารกเข้าไปในวงเวทย์อีกห้าคน ในอ้อมกอดของสตรีเหล่านั้นมีเด็กทารกที่เพิ่งคลอดอยู่ด้วย
อลันมองโครอสที่กำลังกวาดตาไปรอบๆลานพิธี พวกเขานับจำนวนชายที่กำลังเดินเฝ้ายามได้ทั้งหมดสิบสอบคน ไม่รวมพ่อมดที่เป็นคนทำพิธีอีกห้าคน ทั้งหมดรวมเป็นสิบเจ็ด แบบนี้ไม่ดีเลย
" กลับไปตามนายทหารคงไม่ทันการ เจ้าจงไปลอบสังหารคนที่เฝ้ายามแล้วจัดการช่วยเหลือสตรีและทารกเหล่านั้น ข้าจะเป็นคนจัดการกับพวกพ่อมดเอง" โครอสบอกพร้อมส่งสัญญาณมือให้อลันดำเนินการตามคำสั่ง
อลันพยักหน้าตอบรับและเดินอ้อมไปตามแนวต้นไม้เพื่อทำการลอบสังหารทหารยามที่เฝ้าอยู่ตามคำสั่งของโครอส
ตอนนี้โครอสกำลังเรียกมนตราของตนอย่างเงียบๆ คืนนี้เป็นคืนไร้จันทร์พลังเวทย์ของเขาจะอ่อนกำลังที่สุดในช่วงนี้ โครอสเรียกกระแสมนตราอยู่ซักพัก จนเมื่อคิดว่าพร้อมเขารอเวลาเพื่อให้อลันทำการลอบสังหารทหารยามจนหมด เมื่อทหารยามคนสุดท้ายล้มลง โครอสเดินออกมาจากหลังต้นไม้เพื่อเผชิญหน้ากับพ่อมดทั้งห้าคนที่คิดทำพิธีชั่วร้ายอย่างการปลุกซากศพที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น
พิธีการปลุกซากศพที่โครอสกล่าวถึงนี้เป็นพิธีการที่พวกพ่อมดนอกรีตใช้ปลุกคนตายขึ้นมาเพื่อทำการล้างแค้นผู้ใดซักคน พิธีการนี้ต้องอาศัยพ่อมดห้าคนในการร่ายเวทย์และทำพิธี การปลุกซากศพขึ้นมาต้องใช้เครื่องสังเวยถึงยี่สิบชีวิตในการทำพิธีหนึ่งครั้ง ขั้นตอนของการทำพิธีเป็นอะไรที่ชั่วร้ายจนแม้แต่คนใจแข็งอย่างโครอสรับไม่ได้ เหล่าพ่อมดผู้ทำพิธีจะจับสตรีที่เพิ่งคลอดลูกออกมาเป็นเครื่องสังเวยความแค้น พ่อมดเหล่านั้นจะบังคับให้สตรีที่เพิ่งคลอดทารกสังหารชายโฉดและดรุณีวัยแรกแย้มอย่างละหนึ่งคนเพื่อเป็นการรักษาชีวิตตนเองและลูกน้อย แต่นั่นจะเป็นจุดเริ่มต้นของความทรมานเท่านั้น เพราะยามที่สตรีอุ้มบุตรทั้งห้าจ้วงแทงผู้ที่ถูกตรึงจนตาย เหล่าพ่อมดจะทำการร่ายมนต์ปลุกคนตายให้ฟื้นคืนชีพขึ้นมา แน่นอนว่าคนตายเหล่านั้นไม่ได้กลับมามีชีวิตอย่างแท้จริง พวกมันเป็นเพียงซากศพที่เดินได้ และซากศพเหล่านั้นจะเป็นซากร่างที่เต็มไปด้วยความแค้นที่ถูกฆ่า สำหรับชายโฉดมันคือความแค้นที่ถูกหยามเกียรติ และสำหรับสตรีแรกแย้มมันคือความแค้นที่ต้องจบชีวิตลงทั้งที่ยังไม่เคยมีความรัก
และเมื่อซากศพพวกนั้นกลับมาขยับแขนขาได้ สิ่งแรกที่พวกมันทำคือการแก้แค้น ซากศพเหล่านั้นจะกินสตรีและเด็กทารกทั้งเป็น ซากศพชายกินเนื้อหนังของสตรีที่ลงมือสังหารมัน ส่วนซากศพสาวจะกลืนกินเนื้อเด็กทารกเพื่อล้างแค้นและทดแทนสิ่งที่ตนไม่สามารถมีได้ หลังจากที่พวกมันกินสตรีและเด็กทารกจนไม่เหลือซาก พวกมันจะกลายร่างเป็นซากศพตัวเย็นชืด มีความเร็วและพละกำลังมหาศาลมากกว่าคนทั่วไป ซากศพเพียงคู่เดียวสามารถทำลายล้างหมู่บ้านเล็กๆได้ในช่วงข้ามคืน ไม่ต้องพูดถึงซากศพห้าคู่ พวกมันคงทำลายกองทัพทั้งกองทัพได้อย่างง่ายดายแน่
แต่ในโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี ซากศพพวกนี้จะมีชีวิตอยู่ได้เพียงคืนเดียวเท่านั้น ยามรุ่งสางเมื่ออาทิตย์สาดส่อง พวกมันจะถูกเผาไหม้ด้วยเปลวเพลิงของดวงอาทิตย์ และพ่อมดที่ทำพิธีนี้ได้ก็มีจำนวนไม่มากเพราะมันต้องใช้พ่อมดนอกรีตที่เป็นพ่อมดขั้นสูงถึงห้าคน และถ้าเกิดความผิดพลาดในระหว่างการร่ายเวทย์ มนตรานั้นจะสะท้อนกลับไปที่ตัวพ่อมดเอง พ่อมดที่ร่ายมนต์จะมีจุดจบโดยกลายเป็นซากศพเสียเอง ซากศพของพ่อมดจะไร้พลังมนต์ และได้แต่ยืนนิ่งรอให้ดวงอาทิตย์ฉายแสงมาแผดเผาทั้งที่ตนยังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน เพียงแต่ขยับตัวหนีไม่ได้เท่านั้น
-
>> ต่อ <<
โครอสก้าวเท้าออกไปเพื่อเผชิญหน้ากับเหล่าพ่อมด พ่อมดพวกนั้นดูตกใจไม่น้อยที่เห็นโครอส และเมื่อจะตะโกนเรียกทหารยาม พวกเขาก็ได้เห็นว่าทหารที่ยืนยามนั้นได้ถูกสังหารไปหมดแล้ว
" เป็นเกียรติของพวกข้าจริงๆ ที่ได้ตอนรับฝ่าพระบาทแห่งแฮริออส และถ้าพระองค์จะกรุณา พวกข้าคงต้องขอให้ท่านหลบไปให้พ้นก่อนที่พวกข้าจะร่ายมนต์ ไม่เช่นนั้นพวกข้าทั้งห้าคงได้ซากศพที่เป็นถึงกษัตริย์มาเป็นเครื่องสังเวยแน่" หัวหน้าพ่อมดกล่าวอย่างใจดีสู้เสือ แม้จะรู้ว่าพวกตนคงไม่สามารถทำพิธีปลุกซากศพขึ้นมาได้แล้ว แต่พวกเขาก็สืบมาแล้วว่าคืนนี้เป็นคืนที่กษัตริย์แห่งแฮริออสมีมนตราอ่อนแรงมากที่สุด อย่างน้อยถ้าพวกเขาห้าคนร่วมมือกันก็อาจสามารถสยบกษัตริย์ผู้นี้ให้แดดิ้นได้
" พ่อมดแห่งเอรีเดนเอ๋ย พวกเจ้าเป็นผู้ที่มีความสามารถแต่กลับขี้ขลาดคิดใช้วิชานอกรีตเพื่อกำจัดกองทัพของข้าเชียวหรือ พวกเจ้านี่ช่างโง่เขลานัก ไม่รู้หรืออย่างไรว่านายทหารของข้าได้รับความคุ้มครองจากเทพแห่งดวงอาทิตย์ ซากศพของพวกเจ้าไม่มีวันแตะต้องนายทหารของข้าได้" แน่นอนว่าโครอสพูดเพียงเพื่อถ่วงเวลาให้อลันช่วยสตรีและเด็กทารกออกจากวงเวทย์เท่านั้น เพราะหากมีเครื่องสังเวยไม่ครบตามจำนวนก็ไม่สามารถเริ่มพิธีได้
" แหมๆๆ ฝ่าพระบาทช่างมีอารมณ์ขันเสียจริง ลืมไปแล้วหรือไรว่าฝ่าบาทไม่ได้ประทับอยู่ที่เมืองแห่งอรุณรุ่ง เทพของท่านคงไม่อาจส่องแสงมาช่วยนายทหารของท่านได้ และคืนนี้ก็เป็นคืนไร้จันทร์ แสงจากองค์เทพคงไม่สามารถส่องผ่านดวงจันทร์มาช่วยพระองค์ได้" หัวหน้าพ่อมดพูดอย่างเหนือกว่า เขาเริ่มรู้สึกมั่นใจมากขึ้น โอกาสในชัยชนะครั้งนี้อยู่ข้างพวกเขามากกว่าครึ่ง พวกเขาต้องสังหารกษัตริย์แห่งแฮริออสได้แน่
และแม้เป็นจะความจริงตามที่หัวหน้าพ่อมดกล่าว การที่ไม่มีแสงจันทร์หมายถึงการที่โครอสไม่สามารถเรียกพลังจากดวงอาทิตย์ได้ แต่คนอย่างโครอส อาเบล ไฮพีเรีย คงไม่มีทางจนตรอกเพียงเพราะไร้พลังจากแสงอาทิตย์หรือแสงจันทร์
" ถ้าเช่นนั้นข้าจะทำให้พวกเจ้าทุกตัวได้ประจักษ์ว่า ต่อให้ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของแสงจันทร์ ข้าก็สามารถทำให้พวกเจ้าตายอย่างทรมานได้"
สิ้นสุดคำพูดของโครอส ดวงตาของโครอสฉายประกายสีทองเจิดจ้ายิ่งกว่าครั้งไหนๆ มันเรืองรองจนมองไม่เห็นนัยตาสีเทา วงเวทย์สีทองของโครอสปรากฎขึ้นที่ใต้เท้าและขยายกว้างไปทั่วลานวงกลมเพื่อตรึงพ่อมดทั้งห้าไม่ให้วิ่งหนี เหล่าพ่อมดตระหนักได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น พวกเขาไม่เคยเห็นผู้ใดสามารถเรียกวงเวทย์ออกมาได้โดยที่ไม่ต้องร่ายมนต์หรือเขียนวงเวทย์เตรียมขึ้นมาก่อน
พวกพ่อมดทั้งห้าลอบมองหน้ากัน จะถอยหนีหรือจะสู้ ถ้าสู้พวกเขาห้าคนอาจมีหนทางชนะ แต่ถ้าถอย..พวกเขาคงต้องเสียเวลาในการสลายวงเวทย์ของกษัตริย์องค์นี้ และกษัตริย์แห่งแฮริออสคงใช้ช่วงเวลานั้นสังหารพวกเขา
ระหว่างที่โครอสกำลังเรียกมนตราและเผชิญหน้ากับพ่อมด อลันที่ได้ทำการสังหารทหารยามทั้งหมดลงแล้ว ได้ทำการช่วยเหลือสตรีที่อุ้มเด็กทารกให้ออกมาจากวงเวทย์ แม้จะมีวงเวทย์ของโครอสซ้อนทับวงเวทย์วงเดิม แต่สตรีเหล่านี้จะไม่สามารถออกมาจากวงเวท์เองได้หากไม่มีคนมาช่วย
" พวกเจ้าจงวิ่งหนีไปที่ชายป่า ที่นั่นจะมีนายทหารคอยช่วยเหลือพวกเจ้า จงไปที่นั่นแล้วบอกกับนายทหารที่เฝ้ายามว่า อลัน พาเรนทอส ได้สั่งให้นายทหารและพ่อมดมาที่ลานแห่งนี้" อลันบอกกับสตรีทั้งห้าที่เขาช่วยออกมาจากวงเวทย์วงเก่า และดึงตัวพวกนางที่ยังอุ้มลูกน้อยให้ออกจากวงเวทย์ของโครอส
" รีบไป พวกเจ้าปลอดภัยแล้ว และถ้าอยากตอบแทน จงไปทำตามที่ข้าขอร้อง"
อลันบอกกับสตรีเหล่านั้นอีกครั้งเมื่อพวกนางทำท่าจะพูดขอบคุณเขา เขาผลักดันสตรีทั้งหมดให้วิ่งไปที่ชายป่า แต่ยังไม่ทันที่อลันจะได้คิดว่าจะทำอย่างไรกับเหล่าเครื่องสังเวยที่ถูกมัด เขาก็ได้ยินเสียงของเวทมนต์เริ่มกระทบกันแล้ว
อลันวิ่งกลับเข้าไปในวงเวทย์ของโครอส เขาเห็นกระแสเวทย์สีทองของโครอสกำลังกระทบกับเวทมนต์หลากหลายสี อลันเรียกมนตราของตนเองขึ้นมาแล้วเข้าไปช่วยโครอสจัดการกับพวกพ่อมด
มนตราของอลันนั้นกล้าแกร่งไม่แพ้โครอส ไม่ใช่เพราะอลันมีมนตรากล้าแกร่งมาตั้งแต่แรก แต่เพราะพันธสัญญาของเขากับโครอส ทำให้อลันสามารถยืมพลังของโครอสมาได้ อลันร่ายเวทย์ใส่พ่อมดคนหนึ่งที่คิดจะให้สายฟ้าพาดฟันนายของเขา เขาร่ายมนต์ปกป้องล้อมรอบตัวโครอสเอาไว้ทำให้สายฟ้าไม่สามารถผ่านเข้าไปได้ อลันร่ายเวทย์อีกครั้งเพื่อเรียกสายลมคมกริบให้ไปจัดการกับพ่อมดคนนั้น แต่สายลมกลับกระทบเข้ากับผ่านพลังที่พ่อมดร่ายมนต์ออกมาปกป้องได้ทัน
อลันสบถอย่างหัวเสีย หากเป็นยามปกติ สายลมของเขาคงผ่านม่านพลังไปได้แล้ว แต่ตอนนี้พลังของโครอสอ่อนลงมากเนื่องจากเป็นคืนเดือนมืด อลันเริ่มกังวลใจ จากปล่อยไว้แบบนี้พวกเขาคงต้องพลาดท่าก่อนที่พวกทหารจะมาถึงแน่
ฝ่ายโครอสเองก็คิดแบบนั้นเช่นกัน เขาเร่งมนตรามาจนเกือบทั้งหมดแล้วแต่เขากับอลันเพิ่งจัดการพ่อมดไปได้แค่สองคนเท่านั้น โครอสลอบส่งสัญญาณให้อลัน เขาคงต้องใช้วิธีสุดท้าย..
อลันที่ได้รับสัญญาณจากโครอสก็เดินหน้าขึ้นมาบังตัวโครอสและร่ายเวทย์ใส่พ่อมดที่เหลือที่ยังคงร่ายมนต์ใส่พวกเขาไม่ยั้ง อลันไม่ค่อยอยากให้โครอสใช้วิธีนี้ แต่ตอนนี้เขาคงไม่มีทางเลือกมากนัก จนเมื่ออลันเห็นว่าโครอสกำลังเร่งพลังมนตราขึ้นใหม่ เขาหยุดการใช้เวทย์โจมตีและเปลี่ยนมาใช้เวทย์ป้องกันแทน
โครอสหลับตาลงในวินาทีที่เขาส่งสัญญาณให้อลัน เขารวบรวมพลังมนตราสายใหม่ ตอนนี้วงเวทย์ของโครอสเริ่มเปลี่ยนจากสีทองเป็นแสงสีขาวที่ส่องสว่างดุจแสงดาว กลุ่มดาวนักล่าบนท้องฟ้ากำลังฉายแสงลงมาเพื่อมอบพลังให้กับโครอส ความลับในพลังมนตราของโครอส.. ยามเมื่อท้องฟ้าไร้แสงจันทร์โครอสสามารถดึงพลังจากดวงดาวมาทดแทนได้ และยิ่งเป็นคืนเดือนมืดในฤดูเหมันต์ กลุ่มดาวนายพรานจะมีแสงส่องสว่างและเปล่งประกายได้มากที่สุดในคืนไร้จันทร์เช่นนี้
โครอสลืมตาขึ้นมาอีกครั้งพร้อมแสงสีเงินในดวงตา เขาเรียกคันธนูเวทย์สีเงินออกมาจากแสงของดวงดาว ธนูแห่งนักล่า.. ตัวธนูนั้นเรืองรองด้วยแสงสีเงินสว่างจ้า โครอสง้างคันธนูไร้สายจนโก่งงอ ลูกธนูสีทองปรากฎออกมาให้เห็น เขาง้างคันธนูไร้สายจนตึงขึงและปล่อยลูกธนูสีทองให้วิ่งออกไปจากคันธนู
ลูกธนูของโครอสแยกออกเป็นสามสายทันทีที่หลุดจากมือของโครอส พวกมันพยายามเจาะผ่านม่านพลังที่พวกพ่อมดเรียกออกมาเพื่อป้องกันลูกธนู เหล่าพ่อมดเริ่มตระหนักได้ถึงความน่ากลัวในพลังที่ไร้ขีดจำกัดของโครอส สองในสามของเหล่าพ่อมดลอบมองหน้ากันก่อนหันหลังเพื่อวิ่งหนี และเมื่อม่านพลังอ่อนกำลังลงเพราะคนขี้ขลาด ลูกธนูสองสายผ่าม่านพลังเข้าไปแล้วปักกลางหลังคนขี้ขลาดให้ล้มลงทันที ตายไปแล้วอีกสอง.. ตอนนี้เหลือลูกธนูอีกสายที่กำลังต่อกรกับหัวหน้าพ่อมด โครอสเร่งพลังเพื่อผลักดันให้ลูกธนูทะลุผ่านม่านกำบัง ในที่สุดลูกธนูของโครอสก็ทะลุผ่านเข้าไปได้ มันเจาะผ่าม่านพลังจนปริร้าวและแตกออก และก่อนที่ลูกธนูจะถึงตัวหัวหน้าพ่อมด หัวหน้าพ่อมดกลับสลายพลังทั้งหมดทิ้งและส่งพลังเวทย์ทั้งหมดที่มีอยู่ในตัวเข้าไปปะทะกับตัวของโครอส!
ถ้าหากข้าจะต้องตาย ข้าขอทิ้งลายไว้บนศพของกษัตริย์แห่งแฮริออสเป็นที่ระลึกก็แล้วกัน!
อลันเร่งพลังทั้งหมดออกมาเช่นกัน ตอนนี้เขาต้องเร่งพลังเพื่อต่อต้านมนต์บทสุดท้ายที่หัวหน้าพ่อมดทิ้งไว้ก่อนตาย แต่เพราะพลังเวทย์ที่เริ่มอ่อนกำลังลงของโครอสทำให้อลันเริ่มต้านไม่ไหว ผลจากการดึงพลังมาจากดวงดาวทำให้โครอสเริ่มอ่อนแรงเพราะเสียพละกำลังกายแทนที่พลังมนต์ อลันกัดฟันทนเพื่อต้านเวทมนต์สายสุดท้ายอย่างสุดกำลัง จนในที่สุดเขาก็สามารถสลายพลังเวทมนต์ได้สำเร็จ อลันถอนหายใจออกมาแล้วหันกลับไปหาโครอส ตอนนี้นายของเขาก็ผ่อนลมหายใจออกเช่นกัน อลันเห็นว่านายของตนเริ่มเหนื่อยหอบจากการสูญเสียพละกำลังและพลังเวทย์ อลันกำลังจะเดินเข้าไปช่วยพยุงโครอสที่กำลังสลายวงเวทย์ แต่เขาก็ต้องร้องเตือนโครอสเสียงดังเมื่อเห็นลูกธนูพุ่งมาจากพุ่มไม้ตรงเข้าไปที่หัวใจโครอส
" ฝ่าบาทระวังข้างหลัง!" อลันร้องลั่น แม้เขาจะอยู่ใกล้โครอสแค่เอื้อมแต่ก็ไม่สามารถวิ่งเข้าไปหาโครอสได้ทัน
โครอสที่ได้ยินเสียงเตือนของอลันหันหลังกลับ เขาชักมีดสั้นข้างเอวออกมาตัดตัวธนูได้ทันจนมันหักออกเป็นสองท่อน แต่เหตุการณ์ไม่ได้จบแค่นั้น ทันทีที่ลูกธนูถูกตัดผงพิษที่อยู่ในลูกธนูก็กระจายตัวและกระทบเข้ากับตัวของโครอส โครอสตาพร่าไปชั่วขณะ ผงพิษบางส่วนเข้าไปในตาและจมูกของเขา โครอสเริ่มโอนเอน เสียงของอลันที่ร้องเรียกดูห่างไกลออกไปทุกที
" ฝ่าบาท!!!"
เสียงและสัมผัสของอลันที่พยุงตัวเริ่มเลือนลางลง โครอสปิดตาลงเพื่อลดอาการแสบเคืองตา แต่เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หัวใจเขาก็หล่นวูบ
" โครอสช่วยข้าด้วย!! ฮึก โครอส.. ช่วยข้าที"
เสียงร้องของไอร่าที่กำลังดิ้นรนหนีออกจากอ้อมกอดของกษัตริย์ไอเรสทำให้โครอสคำรามลั่นและขยับตัวเพื่อไปช่วย แต่เขากลับขยับตัวและส่งเสียงออกไปไม่ได้ ร่างกายเขาหนักชาไปหมด
" เจ้าพ่ายแพ้แก่ข้าอีกแล้วกษัตริย์โครอส ข้าคงต้องขอรับน้องชายของข้าคืนไปก่อน และเจ้าก็จงมองดูยามที่ข้าแต่งตั้งคนรักของเจ้าให้ขึ้นเป็นราชินี น้องชายของข้าจะเป็นของข้าเพียงผู้เดียว"
โครอสเห็นกษัตริย์ไอเรสอุ้มร่างบางขึ้นพาดบ่า คนงามของเขาร้องตะโกนเรียกให้เขาไปช่วยไม่หยุด
" ไม่!!! โครอส! ช่วยข้าที!! ช่วยด้วย!!!"
เสียงกรีดร้องของไอร่าทำให้โครอสอยากเอื้อมมือไปหาไอร่าแทบขาดใจ แต่เขาขยับไม่ได้ เขาทำได้แค่เค้นเสียงพูดออกมาเท่านั้น
" ไอร่า.. อย่า.. อย่าไป.."
" ฝ่าบาท!!!"
อลันร้องลั่น เขาพยายามปลุกเรียกและดึงสติของโครอสกลับมา เขาวิ่งเข้ามารับตัวโครอสได้ทันก่อนที่จะล้มลง อลันคิดว่านายของเขาคงโดนผงพิษที่ทำให้ชาและเกิดภาพหลอน อลันพยายามเรียกโครอสซ้ำๆแต่นายของเขากลับไม่ตอบสนอง เขาได้ยินเพียงเสียงแผ่วเบาที่เรียกหาเจ้าแมวป่าเท่านั้น
และยังไม่ทันที่อลันจะได้พาโครอสกลับค่าย อลันได้ยินเสียงฝีเท้ามากมายพุ่งออกมาจากพุ่มไม้ คนพวกนี้ไม่ใช่ทหารของแฮริออส พวกมันแต่งตัวมิดชิดเหมือนกลุ่มลอบสังหาร อลันวางโครอสลงกับพื้นเพื่อยืนประจันหน้า คนพวกนี้คงลอบเข้ามาตอนที่เกิดการต่อสู้ด้วยมนตรา และการที่ทหารในสังกัดของเขายังมาไม่ถึง นั่นคงหมายถึงว่าที่ค่ายทหารคงเกิดเรื่องขึ้นเช่นกัน
" ส่งตัวกษัตริย์แห่งแฮริออสมา แล้วข้าจะใจดีปล่อยเจ้าไป" หนึ่งในหน่วยลอบสังหารพูดกับอลัน
อลันดึงดาบข้างตัวออกมาเป็นการให้คำตอบ เขากวาดตานับพวกลอบสังหารที่ยืนอยู่ตรงหน้า แปดคน.. เป็นมือสังหารเพียงอย่างเดียวไม่มีพ่อมด แต่แม้จะไม่มีพ่อมดอลันก็ไม่แน่ใจว่าตนเองจะปกป้องโครอสได้ เพราะตอนนี้เขาเองก็อ่อนกำลังลงไปมากจากการต่อสู้ด้วยมนตรา อลันกระชับดาบในมือแน่น ต่อให้เขาต้องตายเขาก็ต้องปกป้องนายของเขาให้ได้!
อลันเริ่มโรมรันฟาดฟันศัตรูที่ดาหน้าเข้ามา อลันเสียเปรียบอยู่มากเพราะนอกจากจะต้องรับมือกับคนถึงแปดคน เขายังต้องพะวักพะวงไม่ให้มือสังหารเขาถึงตัวโครอส อลันพยายามสู้อย่างสุดกำลัง เขาตวัดดาบเพื่อตั้งรับและตอบโต้ อลันได้รับบาดแผลหลายแผลจากการถูกกรุ้มรุม แต่เขาก็สามารถกำจัดมือสังหารไปได้แล้วสามคน อลันพยายามเอาตัวเขาไปขวางมือสังหารที่ผ่านตัวเขาไปเพื่อสังหารโครอส อลันพลิกดาบในมือและแทงทะลุหัวใจคนที่บังอาจลงมือกับนายของเขา และยังไม่ทันที่อลันจะได้โล่งใจเขาก็ถูกดาบเล่มนึงแทงทะลุสีข้างจากด้านหลัง
" อึก!"
อลันกัดฟันทนแล้วตวัดเท้าส่งไปด้านหลังจนทั้งคนและดาบหลุดออกไปจากตัวเขา อลันกุมแผลที่ถูกแทง เขาเจ็บจนต้องหอบออกมา อลันฝืนใจยืดตัวขึ้นแล้วก้าวไปเพื่อลงดาบมือสังหารที่เสียหลัก แต่ยังไม่ทันที่อลันจะได้ลงมือ เขากลับได้ยินเสียงที่ทำให้หัวใจเขาหล่นวูบ
" จงตายเสียเถอะ! กษัตริย์โครอสแห่งไฮพีเรีย!"
" ไม่!!!"
อลันร้องลั่นแล้วหันหลังกลับเพื่อขว้างดาบในมือให้ไปสังหารมือลอบฆ่าที่กำลังเงื้อกริช แต่ไม่ทัน.. มือสังหารคนนั้นแทงกริชลงไปที่อกของนายของเขาก่อนที่มันจะล้มลงด้วยดาบของเขาเอง
" ฝ่าบาท!!!"
อลันตะโกนลั่น แต่ก่อนที่เขาจะได้วิ่งเข้าไปหา เขากลับกระอักเลือดออกมาเสียก่อน มนตราแห่งพันธสัญญากำลังทำงาน อลันล้มลงแล้วเอามือกุมอก ตอนนี้ที่หน้าอกของอลันมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด อลันพยายามตะเกียกตะกายเข้าไปหาโครอสทั้งที่เลือดยังไหลออกมาเป็นสาย เขาคืบคลานอย่างยากลำบากกว่าจะไปถึงตัวโครอส
" ฝ่าบาท.. "
อลันเรียกเสียงแผ่ว เขาออกแรงผลักศพของมือสังหารออกจากตัวของโครอส ก่อนจะพลิกตัวกลับเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของมือสังหารที่เหลือเดินเข้ามาใกล้ อลันใช้ตัวบังร่างของโครอสที่มีกริชปักอยู่ เขาหอบหายใจและจ้องมองมือสังหารอย่างไม่ยอมแพ้ และในนาทีที่เขากำลังจะถูกดาบยาวเล่มหนึ่งแทงทะลุหัวใจ อลันได้ยินเสียงคำรามลั่นของเลนีเมียดังมาจากข้างหลัง
เลนีเมียกระโจนเข้ามาขวางหน้าอลันและขู่คำรามมือสังหารที่เหลืออยู่อีกสามคน ทันทีที่อลันเห็นเลนีเมียพุ่งเข้าใส่มือสังหารสามคนนั้น อลันหันกลับไปหาโครอสท่ามกลางเสียงคำรามและเสียงขย้ำเหยื่อของเลนีเมีย อลันสำรวจตำแหน่งของกริชที่แทงลงไปในอกของโครอส โชคดีที่กริชนั้นไม่ได้โดยจุดตาย ไม่เช่นนั้นตัวเขาคงตายแทนเจ้านายไปแล้ว
อลันพยายามใช้มือสั่นเทาเปื้อนเลือดของตนดึงกริชออก เขารู้ว่าโครอสจะไม่ตายและจะไม่เสียเลือด เพราะเขาจะเป็นรับบาดแผลทุกอย่างของโครอสเข้ามาแทน อลันดึงกริชออกมาแล้วฉีกเสื้อของโครอสเพื่อดูบาดแผล อลันแทบพยุงตัวเองต่อไปไม่ไหวเมื่อเห็นว่ากริชที่แทงลงไปนั้นมีพิษ พิษร้ายกำลังแผ่ขยายไปทั่วตัวของนายของเขาราวกับใยแมงมุม อลันเอื้อมมือเปื้อนเลือดของตนเองไปวางที่ปากแผลของโครอส
" ข้า อลัน พาเรนทอส ขอเปิดพันธสัญญาแห่งการแลกเปลี่ยนจิตวิญญาณ ข้าขอรับความเจ็บปวดและบาดแผลทุกอย่างแทนนายของข้า ชีวิตและวิญญาณของข้าได้มอบให้แก่ผู้เป็นนายแล้ว บาดแผลหรือพิษร้ายใดที่อยู่ในตัวเจ้านายจงย้ายมาสู่ตัวข้า และหากมีเทวทูตต้องการมารับดวงวิญญาณ ขอเทวทูตนั้นจงมารับวิญญาณของข้าไปแทน ข้า อลัน พาเรนทอส ขอปลุกพันธสัญญาแห่งการมอบชีวิตและวิญญาณให้ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้! "
อลันกล่าวด้วยเสียงทั้งหมดที่มี เมื่อเขาร่ายมนตราเสร็จสิ้น พิษร้ายที่อยู่ในตัวของโครอสย้ายมาอยู่ที่ตัวของอลันทันที อลันล้มลงและตัวสั่นกระตุก เขาเสียเลือดไปมาก และยิ่งรวมกับพิษร้ายทำให้ร่างกายของอลันชาและกระตุกอย่างหยุดไม่ได้ ดวงตาของอลันเริ่มพร่าเลือน สิ่งที่อลันเห็นในดวงตาก่อนปิดตาลงคือภาพของเลนีเมียที่เดินเข้ามาใกล้
" พาฝ่าบาทไป.. พาฝ่าบาทไปยังที่ปลอดภัย ปกป้อง.. ฝ่าบาท เอา ไว้ แทน ข้า.."
อลันกล่าวได้แค่นั้นก็ต้องเงียบเสียงลง พิษร้ายกัดกินเขาจนไม่สามารถลืมตาหรือพูดอะไรได้อีก อลันได้แต่หวังว่าเลนีเมียจะเข้าใจคำขอร้องครั้งสุดท้ายของเขา และหวังว่าเลนีเมียจะปกป้องเจ้านายแทนเขาได้ อลันไม่มีแรงเหลืออีกแล้ว เขากำลังจะตาย และมัน..เป็นการตายแทนนายเหนือหัวอย่างที่เขาต้องการ ชีวิตของเขา..ชีวิตทั้งหมดของเขาได้มอบให้กับโครอสแล้ว อลันรู้สึกได้ว่าร่างกายกำลังกระตุกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนสิ้นลม อลันไม่ได้พยายามยื้อต่อลมหายใจเมื่อหัวใจหยุดเต้น ชีวิตของอลันจบสิ้นแล้ว ชีวิตของอลัน พาเลนทอสได้จบสิ้นไปพร้อมกับหัวใจที่หยุดเต้นแล้ว
-
>> ต่อ <<
รสชาติฝาดเฝื่อนของของเหลวที่ไหลผ่านคอ ทำให้อลันที่กึ่งหลับกึ่งตื่นสำลักไอ เขาไออยู่นานจนรู้สึกได้ว่ามีมือบางกำลังนำผ้ามาซับปากให้ อลันไอต่ออีกเล็กน้อยแล้วเรียกร้องขอน้ำเปล่า
" น้ำ.. น้ำเปล่า"
เสียงร้องขอที่แหบแห้งทำให้มือข้างนั้นวางผ้าซับปากลง แล้วเปลี่ยนมาป้อนน้ำเปล่าให้อลันโดยใช้ช้อนคันเล็ก อลันอ้าปากรับอย่างหิวกระหาย มันเชื่องช้าจนเขาคิดอยากจะคว้าถ้วยในมืออีกฝ่ายมาดื่มเอง แต่จิตสำนึกบอกเขาว่ามันคงเสียมารยาทมากเกินไป จนเมื่ออลันได้ดื่มน้ำดับกระหายจนพอใจ เขาปรือตามองภาพรร่างของคนตรงหน้า ภาพร่างที่คุ้นตา.. สตรีในชุดคลุมที่ปกปิดร่างกายมิดชิด แม้จะเห็นเพียงรูปหน้าครึ่งล่างและเรียวปากอิ่ม แต่อลันก็คิดว่าเทพธิดาที่มาดูแลเขาองค์นี้ช่างงดงามจับใจ
" หากข้าวิงวอนร้องขอ ท่านจะเมตตาให้ข้ายลโฉมท่านได้หรือไม่ เพราะหากข้าได้ลืมตาตื่นขึ้นมาในชาติภพหน้า ข้าจะได้เลือกวิงวอนและเทิดทูลบูชาเทพธิดาเช่นท่านเพียงองค์เดียว"
เสียงร้องขอของอลันตามมาพร้อมมือที่เอื้อมไปหวังจะปลดหมวกคลุมออก แต่มือเรียวคู่งามที่คอยดูแลเขามาหลายวันกลับกันมือเขาราวกับจะห้ามปราม อลันกลั้นหายใจเมื่อมือข้างนั้นจับมือเขาให้วางลงข้างตัว
เขาคงหวังสูงและอาจเอื้อมมากเกินไป..
อลันหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน หากนี่เป็นความฝันในช่วงที่ดวงวิญญาณของเขาจะข้ามภพ เขาก็คิดว่าความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ได้รับนั้นช่างน้อยนิด อย่างน้อยเขาก็ได้พบเทพธิดาก่อนย้ายไปภพใหม่.. เทพธิดาที่มีทั้งความงามและความเมตตาตราตรึงใจเขา
อลันหลับๆตื่นๆอยู่อีกหลายวัน พิษไข้ที่ได้รับจากบาดแผลฉรรจ์หลายจุดและพิษร้ายทำให้อลันคิดว่าตนเองกำลังย้ายไปยังสัมปรายภพ แต่เมื่อสติเขาแจ่มใสมากขึ้นจากพิษไข้ที่ลดลง ทำให้อลันรับรู้ได้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ อลันมองภาพร่างที่ยังคงดูแลเขาอย่างงงงวย หากเขายังมีชีวิตอยู่.. แล้วเทพธิดาองค์นี้ลงมาจุติเพื่อดูแลเขาหรืออย่างไร แต่เขาจะมีความสำคัญอะไรมากนักจนต้องให้เทพธิดาองค์นี้มาดูแล
ฮรื่อ.. ฮรื่อ..
เสียงคำรามในลำคอของสัตว์ป่าทำให้อลันละภาพจากเทพธิดาที่ยังคงป้อนยาเขา อลันหันไปมองและเห็นสิงโตหิมะตัวใหญ่ดูคุ้นตา เลนีเมีย..
" เลนีเมีย.. เจ้า.. อุก!"
การได้เห็นเลนีเมียทำให้อลันคิดที่จะลุกไปหาโดยลืมไปว่าบาดแผลของตนยังเจ็บอยู่ อลันรู้สึกได้ถึงมือเนียนนุ่มเข้ามาประคองตัวเขาไว้ราวกับเขาเป็นสิ่งที่พร้อมจะแตกสลาย อลันเหลือบมองร่างบางในผ้าคลุมแล้วหน้าแดง เขาไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดกับอิสตรีเช่นนี้มาก่อน และยิ่งกับเทพธิดาที่งดงามเช่นนี้ เขายิ่งไม่อยากคิดที่จะอาจเอื้อม
" เลนีเมีย ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่ แล้วฝ่าบาทล่ะ ฝ่าบาทปลอดภัยไหม"
อลันถามเลนีเมียทันทีที่เทพธิดาประคองตัวเขาให้นั่งลงบนที่นอนตามเดิม เทพธิดาของเขาไม่เคยพูดคุยกับเขา แต่เขารับรู้ได้ถึงความห่วงใย เพราะหากไม่ห่วงใยจะมาทำดีกับเขาทำไม และสิ่งที่เขาควรคิดในตอนนี้คือความปลอดภัยของนายเหนือหัว เขาคิดว่านายของเขาน่าจะปลอดภัยเพราะเขาเองยังไม่ตาย มนตราแห่งพันธสัญญาน่าจะทำงานได้อย่างดีเยี่ยม และเมื่อสติของอลันกลับมามากขึ้น เขาใช้มนตราสำรวจเพื่อหาตัวผู้เป็นนาย อลันขมวดคิ้ว นายของเขาอยู่ไม่ไกลจากตัวเขานี่เอง
อลันพยายามลุกลงจากเตียงโดยมีเลนีเมียช่วยเป็นหลักค้ำ เทพธิดาของเขาเดินจากไปแล้ว อลันกวาดตามองรอบตัวเขาครั้งแรกนับตั้งแต่เขาฟื้นคืนสติ เขาอยู่ในคอกม้าที่ดูคุ้นตา ที่นอนของเขาเป็นที่นอนที่บุจากกองฟางแห้ง แต่ที่มันอุ่นและนุ่มสบายคงเป็นเพราะผ้าคลุมขนสัตว์ที่วางซ้อนทับกันหลายชั้น อลันเห็นม้าสองตัวในคอกกำลังมองเขาอยู่เงียบๆ อลันครางออกมา ม้าตัวหนึ่งเป็นม้าแคระ ส่วนม้าอีกตัวเป็นม้าพันธ์ุดี.. ม้าตัวที่เจ้าแมวป่าใช่ขี่มาตอนที่ออกมาจากปราสาทนั่นเอง
อลันเดินออกจากคอกม้าช้าๆโดยที่มีเลนีเมียช่วยพยุง อลันต้องกลั้นใจเมื่อเห็นทิวทรรศน์ที่งดงามราวภาพวาด เขาอยู่ที่บ้านในโพรงเขาของเจ้าแมวป่า.. เลนีเมียคงพาเขามารักษาตัวที่นี่ และคงไม่ต้องใช้ความคิดเดาอะไรให้มากความ เทพธิดาที่คอยดูแลและช่วยปลุกเขาขึ้นมาจากความตายต้องเป็นเจ้าแมวป่าแน่นอน อลันเดินเข้าไปในตัวบ้านด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย เขาเดินตรงเข้าไปที่ห้องนอนตามประสาทสัมผัสที่ต้องการตามหาผู้เป็นนาย อลันยืนนิ่งค้างที่หน้าประตู เมื่อเห็นร่างในผ้าคลุมที่ดูแลเขามาหลายวัน กำลังเช็ดตัวและป้อนยาใส่ปากให้นายของเขาที่ยังคงนอนหลับตา
อลันมองภาพตรงหน้าเงียบๆ เสียงฝีเท้าของเขากับเลนีเมียคงเบามากจนทำให้คนที่กำลังป้อนยาไม่รู้สึกตัว อลันเห็นลิงซ์เหลือบมองเขาด้วยหางตาก่อนหันไปมองร่างในผ้าคลุมอย่างห่วงแหน อลันถอนหายใจออกมา เขาควรตื่นจากห้วงฝันและกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้แล้ว
" ฝ่าบาทเป็นอย่างไรบ้างขอรับ ท่านไอร่า"
เสียงของอลันทำให้คนที่กำลังป้อนยาอยู่ชะงัก แต่ไม่นานมือข้างนั้นก็ป้อนยาจนหมดถ้วยและลุกเดินจากไปโดยที่ไม่สนใจตอบคำถามของอลัน อลันถอนหายใจอีกครั้งแล้วเดินกระโผกกระเผกเข้าไปหานายของเขาที่นอนหลับอยู่ อลันสำรวจร่างกายของโครอสอย่างละเอียดถี่ถ้วน เขาไม่พบบาดแผลและร่องรอยการถูกพิษ พิษและบาดแผลทั้งหมดของนายเขาน่าจะย้ายเข้ามาสู่ตัวเขาหมดแล้ว แต่หากเขาฟื้นตื่นขึ้นมาแล้วทำไมนายของเขาถึงยังไม่ฟื้นกัน
อลันวางมือลงที่หัวใจของโครอส ก่อนที่ย้ายมือไปยังดวงตาที่ปิดสนิท อลันโน้มตัวลงไปจนหน้าผากชิดกับหน้าผากของผู้เป็นนาย เขาแนบชิดหน้าผากของตนลงไปเพื่อตามหาเจ้านายที่น่าจะหลงวนอยู่ในความฝัน
ภายในฝันของโครอส อลันถูกกันห่างด้วยม่านพลังใสแต่แข็งแกร่งราวแก้วผลึก เขาเห็นนายของตนวนเวียนอยู่ในภาพฝันร้าย เขามองไม่เห็นรูปร่างหน้าตาของคนที่นายของเขากำลังโอบอุ้มไว้แนบอก แต่เขาเห็นเลือดสีแดงที่ไหลย้อยไปตามแขนขาวซีด ภาพฝันเปลี่ยนไป.. ตอนนี้เขาเห็นนายของตนกำลังเอื้อมมือคว้าบางอย่าง ใครบ้างคนที่กำลังถูกบุรุษที่ดูสูงศักดิ์อุ้มหายไป
อลันดึงตนเองออกมาจากห้วงฝันของโครอส แม้จะมองไม่เห็นหน้าแต่เขาก็เดาออกว่าผู้ที่นายของเขาไขว่คว้าต้องเป็นเจ้าแมวป่าอย่างแน่นอน และการที่เขาถูกกันตัวให้ห่างด้วยม่านพลังในความฝัน นั่นแสดงว่านายของเขาคงกำลังปิดกั้นและขังตนเองไว้ในห้วงความทุกข์ นายของเขากำลังลงโทษตนเอง ลงโทษตนเองที่ทำลายสิ่งที่มีค่าที่สุดในหัวใจลงไป
เมี๊ยว!!
เสียงของลิงซ์ที่ดังขึ้นอย่างหวงของทำให้อลันหันไปมอง เขาเห็นลิงซ์แยกเขี้ยวใส่ก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้พร้อมร่างโปร่งเพรียวในชุดผ้าคลุม มือบางคู่เล็กกำลังถือถาดที่มีอาหารอยู่สองถ้วยมาให้ ถ้วยหนึ่งคงเป็นของเขา และอีกถ้วย..
" ขอบคุณนะขอรับท่านไอร่าที่ช่วยดูแลข้ากับฝ่าบาท น้ำใจและเมตตาของท่านในครั้งนี้ ข้าอลัน พารานทอส ผู้นี้จะไม่มีวันลืม"
อลันกล่าวแล้วรับถาดอาหารมาถือไว้ เขาไม่ได้ยินเสียงตอบรับใดๆกลับมาจากร่างบาง เขาเงยหน้าขึ้นมองคนที่อยู่ในชุดคลุมแต่ทันทีที่เขาถือถาดได้อย่างมั่นคง คนในชุดผ้าคลุมก็หันหลังกลับ อลันถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจัดแจงนำอาหารไปป้อนให้กับโครอส เขาแยกออกว่าส่วนไหนเป็นส่วนของเจ้านาย เขาป้อนซุปใสผสมสมุนไพรให้กับโครอสจนหมด ก่อนที่จะลงมือทานอาหารในส่วนของตนเองบ้าง
ไอร่ากำลังทำความสะอาดสิ่งที่เขาทำทิ้งไว้อยู่ในครัว เขาทำความความสะอาดหม้อและอุปกรณ์ต่างๆด้วยดวงตาว่างเปล่า ไอร่าคิดอะไรไม่ออก เขาไม่สามารถคิดอะไรได้ สิ่งที่เขาทำลงไปเป็นเพียงสิ่งที่ทำตามสัญชาตญาณ เขาอยู่อย่างเหม่อลอย อยู่อย่างไม่คิดอะไร..
" จะให้ข้าวางถ้วยชามไว้ตรงไหนดีขอรับ"
เสียงซักถามทำให้ไอร่าชะมักมือก่อนลงมือล้างถ้วยยาและหม้อต้มยาต่อ เมื่อเห็นถ้วยอาหารวางใกล้มือ ไอร่ารับถ้วยมาเพื่อล้างทำความสะอาด แต่เมื่อรู้สึกได้ถึงมือที่แตะผ่านผ้าคลุม ไอร่าจึงหยุดมือลง
" ข้าทำให้เองขอรับ เชิญท่านกลับไปพักผ่อนเถอะขอรับ"
ไอร่าไม่ได้ตอบรับสิ่งใด เขาละมือออกจากจานชามแล้วเดินออกไปจากครัว อลันถอนหายใจอีกครั้ง เขาจัดการล้างและทำความสะอาดถ้วยชามในอ่างจนเสร็จ เขาได้ยินเสียงย่างเท้าเบาๆของลิงซ์ที่เดินเข้ามาใกล้
" เจ้าคงอธิบายได้นะว่าเกิดอะไรขึ้น"
อลันพูดกับลิงซ์ที่เดินตามเข้ามา เขาจ้องมองลงไปในดวงตาคู่สีทองของลิงซ์ การที่เขาผูกพันธสัญญากับโครอสทำให้เขาสามารถอ่านความคิดของลิงซ์ได้เช่นกัน อลันเห็นภาพนิมิตที่ฉายอยู่ในดวงตาของลิงซ์ อลันเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เจ้าแมวตัวแสบ..
ภาพที่อลันเห็นคือภาพนิมิตที่นายของเขาถูกกริชปักเข้าที่กลางอก ก่อนที่ภาพนั้นจะเปลี่ยนไปเป็นภาพของลิงซ์ที่วิ่งเข้ามาหาเลนีเมียเพื่อบอกเล่าภาพนิมิต เลนีเมียคำรามลั่นใส่ลิงซ์และวิ่งตรงออกไปจากบ้าน จากนั้นภาพตัดเปลี่ยนมาเป็นภาพเขากับเจ้านายถูกเหวี่ยงขึ้นหลังของเลนีเมียกลางลานโล่งที่มีซากศพเกลื่อนพื้น ภาพร่างของเขาทั้งสองคนถูกวางลงบนพื้นหน้าโพรงถ้ำ ภาพที่เขาถูกพาเข้าคอกม้าเพื่อรักษาบาดแผล และภาพ..สุดท้ายคือภาพที่นายของเขาประคองกอดร่างบางในชุดเสื้อคลุมอย่างหวงแหน
อลันกัดฟันกรอดหลังจากหลุดออกมาจากภาพนิมิต เจ้าแมวตัวแสบ ช่างแสบสันและเจ้าแผนการไม่ต่างจากผู้เป็นนาย อลันจ้องมองลิงซ์อย่างโกรธขุ่น เจ้าแมวตัวนี้เห็นภาพนิมิตแต่กลับไม่คิดแจ้งต่อเขาหรือเจ้านาย หนำซ้ำมันยังคิดใช้ประโยชน์จากภาพนิมิตที่นานทีมีหนเพื่อการจับคู่นายของเขากับเจ้าแมวป่า
" กลับไปคราวนี้ข้าจะสั่งงดของโปรดของเจ้าทุกอย่าง" อลันคำรามใส่ลิงซ์ เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดคงเป็นแผนการของลิงซ์ เขาก็สงสัยอยู่แล้วเชียวว่าเหตุใดลิงซ์จึงไม่เดินทางไปกับขบวนทัพในฐานะสัตว์นำโชค เพราะมันคิดวางแผนการที่จะเปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นเรื่องดีนี่เอง อลันกัดฟันกรอด สรุปที่เขาต้องทนเจ็บตัวและยอมสละชีวิตเพื่อเจ้านาย เป็นเพราะแผนการที่ลิงซ์วางไว้สินะ แม้เขากับเจ้านายจะยังปลอดภัยแต่ตอนนี้นายของกลับยังไม่ฟื้น เขาอยากจะฆ่าเจ้าแมวจันทร์ตัวนี้นัก คราวนี้มันเล่นหนักเกินไปแล้ว
" ถ้าข้าหาทางทำให้ฝ่าบาทฟื้นตื่นขึ้นมาไม่ได้ ข้าจะจับเจ้าเป็นเครื่องบูชายัญ แล้วเอาชีวิตของเจ้าแลกเปลี่ยนกับการร้องขอให้เทพยดาประทานพร" อลันขู่ใส่ลิงซ์ที่แยกเขี้ยวใส่เขา มันขู่ฟ่อและฟองขนใส่จนอลันนึกอยากหามีดมาปักลงที่หัวใจของลิงซ์ มันช่างไม่สำนึก ทั้งที่มันทำให้เขาจ้องเจ็บเจียนตาย และนายของเขาต้องถูกทำร้ายจนน่ากลัวว่าถ้าเลนีเมียมาไม่ทัน ป่านนี้เขากับเจ้านายคงกลายเป็นศพอยู่ที่ลานกลางป่าแดนใต้ไปแล้ว
ลิงซ์แยกเขี้ยวใส่อลันอีกครั้งก่อนเดินเยื้องย่างออกจากครัว อลันกัดฟันแน่นเพื่อข่มอารมณ์ ในขณะที่เลนีเมียเดินเข้ามาใกล้เขาแทนที่ลิงซ์
" เจ้าทนทำตามแผนการของลิงซ์ได้ยังไง ฝ่าบาทต้องเจ็บตัวหนักและข้าอาจต้องเสียชีวิตเพราะแผนการจับคู่ของลิงซ์เนี่ยนะ"
อลันไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่เขาต้องมีเพื่อนปรับทุกข์เป็นสิงโตหิมะ เลนีเมียมองเขาด้วยสายตาเห็นใจก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องครัวบ้าง เยี่ยมไปเลย.. ตอนนี้แม้แต่สิงโตหิมะก็ยังสงสารเขา คราวนี้เขาคงไม่พ้นตกเป็นเบี้ยล่างในแผนการจับคู่ของลิงซ์อย่างแน่แท้
ไอร่านั่งเหม่อมองท้องฟ้าที่กำลังจะลาลับ เขามักนั่งรับลมหนาวในช่วงเวลาใกล้พลบค่ำทุกครั้ง อากาศที่เย็นเยียบทำให้ไอร่าตัวซีดชา เขาไม่กลัวความหนาว เขาอยากได้ความเย็นเพื่อแช่แข็งจิตใจของเขา
" อากาศเย็นแล้ว เข้าบ้านเถอะขอรับท่านไอร่า"
เสียงของอลันไม่ได้ทำให้ไอร่าที่นิ่งเฉยขยับตัว ไอร่ายังคงจ้องเหม่อไปที่ดวงอาทิตย์ที่กำลังละขอบฟ้า
" เช่นนั้นข้าขออนุญาติวางหินร้อนนะขอรับ"
อลันกล่าวแล้วคุกเข่าเพื่อวางหินร้อนลงไปในผ้าคลุม เขาไม่ได้รู้สึกว่านี่เป็นการล่วงเกินหรือกระทำการเสียมารยาท มันเป็นหน้าที่ของบ่าวอย่างเขาที่ต้องคอยดูแลรับใช้เจ้านายอยู่แล้ว อลันวางหินร้อนก้อนเล็กใส่ไปตามจุดต่างๆ คนตรงหน้าเขายังคงนั่งนิ่ง อลันเหลือบตาขึ้นมอง จากมุมล่างแบบนี้เขาเห็นรูปหน้าของอีกฝ่ายที่สะท้อนแสงอาทิตย์อย่างชัดเจน หัวใจของอลันกระตุกเล็กน้อยก่อนจะสงบลง
" ข้ารู้ว่าสิ่งที่ฝ่าบาททำกับท่านนั้นมากเกินกว่าที่จะได้รับการให้อภัย แต่ข้าอยากให้ท่านรับรู้ว่า นายของข้ารักและจริงจังกับท่านมาก เพียงแต่เขาแค่แสดงออกอย่างไม่ถูกวิธีเท่านั้น" อลันกล่าวพลางลุกขึ้นเพื่อกางผ้าคลุมอีกผืนให้คลุมไหล่บางก่อนที่จะจับชายผ้าคลุมให้ซ้อนทับกัน
" และหากท่านพิจารณาดูให้ดี ท่านเองก็คงรู้เช่นกันว่าหัวใจของท่านอยู่ที่ฝ่าบาทแล้ว แม้ท่านจะเศร้าหมองและไร้ชีวิต แต่จิตใจของท่านไม่ได้แตกสลายอย่างที่ท่านหวัง ท่านเพียงแค่วางเกราะมากางกั้นเท่านั้น หากท่านเปิดใจรับ ข้าเชื่อว่าท่านจะต้องได้พบความสุขแน่นอน เพราะนับจากนี้นายของข้าจะดูแลท่านอย่างดี จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายท่านได้อีก แม้แต่ตัวของนายข้าเอง"
อลันลอบมองคนตรงหน้าอีกครั้ง ร่างตรงหน้าเขายังคงเหม่อลอยและมองจ้องดวงอาทิตย์ที่เพิ่งทิ้งแสงสุดท้ายไว้ก่อนลาลับ อลันคุกเข่าลงแล้วจับปลายผ้าคลุมที่อยู่แทบเท้าขึ้นมาจุมพิต เขาตัดสินใจแล้วที่จะปกป้องคนตรงหน้า คนที่มีบุญคุณต่อเขา คนที่เป็นถึงดวงใจของเจ้านาย และเป็น..เทพธิดาที่เขาไม่มีวันแตะต้องได้
" อย่าให้ทิฐิและความหวาดกลัวของท่านมาบดบังดวงใจเลยนะขอรับ ท่านมีค่ามากกว่าการอยู่อย่างเศร้าหมอง ตอนนี้หัวใจของท่านมีคนที่ปกป้องคุ้มครองแล้ว ส่วนข้าจะขอเป็นผู้ที่ปกป้องร่างกายของท่านเอง"
อลันกล่าวแล้วแนบจุมพิตที่ชายผ้าอีกครั้งเพื่อเป็นการมอบคำสาบาน เขาจับชายผ้าไว้ด้วยหัวใจที่สั่นเทา แต่เขาได้เลือกแล้ว เขาเลือกที่จะมอบความภักดีให้นายของเขาต่อไป และขอเลือกที่จะเก็บหัวใจของตนเองไว้อย่างมิดชิด เขาขอแค่ได้เฝ้ามองคนที่เขาปกป้องทั้งสองให้ได้อยู่อย่างความสุขก็พอแล้ว
" ได้โปรดเปิดใจของท่านเถิดขอรับ ท่านไอร่า ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังจมอยู่ในห้วงฝันเพราะความสำนึกผิดที่มีต่อท่าน นายของข้ากำลังลงโทษตนเอง และคงมีแต่ท่านที่ช่วยเหลือได้ ได้โปรดเปิดใจและมอบหัวใจให้ฝ่าบาทเถิดขอรับ หัวใจของท่านทั้งสองจะได้เป็นหนึ่งเดียวกัน อย่าปล่อยให้ความเศร้าหมองและเรื่องในอดีตมาทำร้ายท่านทั้งสองคนเลยนะขอรับ"
อลันกล่าวแล้วก้มหัวลงอีกครั้ง สิ่งที่เขาทำได้คงมีแค่นี้ พูดและย้ำเตือนคนตรงหน้าให้มีสติ เขารู้ว่าอีกฝ่ายจะรับฟังและเก็บสิ่งที่เขาบอกไปครุ่นคิด แต่มันคงต้องใช้เวลา แผลใจที่เกิดขึ้นแล้วคงยากที่จะสมานกันได้ในเวลาอันรวดเร็ว เขาคงต้องรอและให้เวลาคนตรงหน้าอีกซักพัก แต่เขาเชื่อว่าคนตรงหน้าจะเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการสื่อไปแน่นอน ตอนนี้เขาคงทำได้แต่รอ รอเวลาที่หัวใจของท่านไอร่าจะกลับมาเข้มแข็งอีกครั้ง แม้นั่นจะเป็นความเข้มแข็งที่นายของเขาจะได้รับแต่เพียงผู้เดียวก็ตาม
ไอร่านั่งเหม่อมองดวงดาวอยู่หน้าบ้านอย่างครุ่นคิด เขาไม่อยากยอมรับว่าสิ่งที่อลันพูดนั้นถูกต้อง เขาไม่ได้ไร้ชีวิตอย่างแท้จริง สิ่งที่เขากำลังทำคือการวิ่งหนีปัญหา ไอร่าถอนหายใจ เขาไม่อยากยอมรับ เขาอยากปิดกั้นตนเองไปจนถึงวันที่ต้องตายอย่างโดดเดี่ยว เขาไม่อยากรับรู้สิ่งใจที่ทำให้ใจของเขาเป็นกังวล ไม่อยากทนทุกข์ ไม่อยากเจ็บปวด แต่ต่อให้เขาโกหกตนเองอีกกี่ครั้ง เขาก็ไม่สามารถปฎิเสธได้ว่าสิ่งที่อลันพูดมาช่างทิ่มแทงใจเขา
ไอร่ากำเครื่องรางที่อยู่ที่หน้าอก เขารู้ดีว่าตอนนี้ใจของโครอสได้อยู่ที่เขาแล้วเช่นกัน ถึงที่ผ่านมาเขาจะหลอกตนเองว่าทำตามสัญชาตญาณ แต่ที่จริงแล้วเขารับรู้ได้ว่าเขาไม่เสียคนที่นอนหลับอยู่ไป ไอร่าย้อนนึกถึงวันที่เลนีเมียพาทั้งสองคนมาวางไว้ที่หน้าโพรงทางเข้า ใจเขาหล่นวูบเมื่อเห็นร่างสองร่างชุ่มโชกไปด้วยเลือด ไอร่าทำการสำรวจร่างกายของคนทั้งสองอย่างเร่งรีบ ตัวของโครอสนั้นไม่มีบาดแผลใดที่น่าเป็นห่วง ในขณะที่อลันหัวใจหยุดเต้นไปแล้ว ไอร่าลงมือสำรวจตัวอลันอีกครั้งและพบว่าอลันนั้นถูกตรึงอยู่ในสภาพเยือกแข็งจากเวทมนต์ของเลนีเมีย และทันทีที่เลนีเมียถอนมนต์ออก หัวใจของอลันกลับมาเต้นอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง ไอร่าจำต้องรักษาพยาบาลอลันที่บาดเจ็บสาหัสก่อน แม้เขาจะห่วงโครอสไม่แพ้กัน แต่เขาต้องเลือกที่จะยื้อชีวิตของอลันก่อน
ไอร่ารักษาและพยาบาลอลันอยู่นานหลายวันกว่าที่อลันจะเริ่มฟื้นตัว ในขณะที่โครอสยังคงเอาแต่นอนหลับ ไอร่าพยายามทำใจตนเองให้ว่างเปล่า เขาหลอกตัวเองไปในทุกวันที่คอยป้อนน้ำป้อนยาและเช็ดตัวให้โครอส เขาไม่อยากยอมรับ ไม่อยากตกหลุมรักคนใจร้าย แต่หัวใจเขาหายไปแล้ว เขานึกว่าการกลับมาสู่ป่าจะทำให้เขาลืมเลือนคนผู้นี้ได้ แต่ไม่เลย.. เขาไม่เคยลืมเลือนอีกฝ่ายได้ ยิ่งเมื่อได้รับเครื่องรางชิ้นนี้มา ไอร่ารับรู้ได้ว่าโครอสไม่ได้ทำพิธีส่งมอบ แต่เขามอบเครื่องรางนี้มาให้ในฐานะคู่รัก คู่รักที่อีกฝ่ายจะปกป้องด้วยตัวและหัวใจทั้งหมดที่มี
ไอร่าถอนหายใจแล้วเม้มปาก เขาไม่เข้าใจ เขาไปหลงรักคนที่ใจร้ายและเจ้าแผนการอย่างนั้นได้อย่างไร หรือเพราะการทำดีที่อีกฝ่ายทำๆให้เขาตกหลุมรัก แต่การทำดีในตอนนั้นเป็นไปเพื่อผลประโยชน์.. โครอสหลงรักเขาเมื่อไหร่กัน จะเป็นยามเดียวกับที่เขาหลงรักอีกฝ่ายหรือไม่ ไอร่าถอนหายใจ เขาคงหาคำตอบด้วยตนเองไม่ได้ สิ่งที่เขาทำได้.. คือการหาคำตอบจากคนที่กำลังหลับฝัน
ไอร่ากลับเข้าบ้านอีกครั้งหลังเวลาเที่ยงคืน เขานั่งลงบนเตียงที่โครอสนอนอยู่ ไอร่าจัดที่พักให้โครอสนอนอยู่ในห้อง ในขณะที่เขาต้องไปนอนที่คอกม้ากับอลันเพราะตอนนั้นอาการของอลันสาหัสมากจนต้องดูแลอย่างใกล้ชิด ไอร่ามองคนที่กำลังหลับสนิท อลันบอกว่าคนผู้นี้กำลังลงโทษตนเองอยู่ในความฝัน.. คนผู้นี้ฝันถึงอะไรกัน
ไอร่าโน้มตัวลงแล้วแนบหน้าผากลงไปแนบชิด แม้เขาจะไม่มีมนตรา แต่ตอนนี้ใจของเขาได้อยู่ที่คนผู้นี้แล้ว ไอร่ากำเครื่องรางแน่น เขาอธิฐานขอให้เครื่องรางพาเขาเข้าไปในความฝัน เขาอยากไปเห็นด้วยตนเองว่าคนผู้นี้จะลงโทษตนเองด้วยวิธีไหน และมันเพียงพอต่อการที่เขาจะให้อภัยหรือไม่
ไอร่าหลับตาลง หากหลับตาและหลับฝันไปพร้อมกันครั้งนี้ เขาคงได้รู้ใจตนเองและใจของคนผู้นี้เช่นกัน
>> To Be ConTinue <<
-
ไเอเรสได้ตัวไอร่าไปแล้วเรอะ :katai1:
-
อลันตายแล้ว ช่างเป็นลูกน้องที่จงรักภักดิ์ดีเหลือเกิน
ว่าแต่เลนีเมียมาได้อย่างไร และไอเรสจับตัวไอล่าไปจริง ๆ หรือเปล่า
รอตอนต่อไปนะ
-
อลันนนนนนน!!!!
-
อลัน เจ้าช่างซื่อสัตย์ยิ่งนัก
ที่จริงก็ลุ้นอยากให้อลันมีคู่อยู่เหมือนกัน
แต่ว่า...อลันดันตายซะแล้ว ฮืออออออออออ :monkeysad:
-
:katai1: อรันนนนนนนนนนฮรืออไม่น่าเลย ฉากเก่าๆที่มีอลันอยู่ในบทมันวูบกลับเข้ามาในหัวทันที
คงได้ีิดถึงอลันไปอีกสักพักแน่ๆ ไม่ริดเลยว่าจะต้องมาตาย แต่ก็สมศักด์ศรีแล้วแหละ เฮ้อ
แล้วทีนี้ไอร่าโดนจับตัวกลับไปแล้ว แถมยังต้องขึ้นเป็นราชินีใช่ไหม กรี๊ดดดดถ้าอย่างนั้นไอร่าก็ต้องถูกไแเรสย่ำยีน่ะสิ
ไม่อยากจะคิดเลย ขนาดแค่ความฝันเรายังเจ็บปวดแทน รับไม่ไหววววว สงสารมากๆ อยากให้โดนแค่โครอสย่ำยีแค่คนเดียวอะ อิอิ
โครอสก็ไปช่วยไอร่ามาให้ได้เลยนะ รู้ใจตัวเองว่ารักเข้าเเล้วก็สู้ๆ เราเลิกหมั่นไส้แกแล้วนะโครอส ตอนนี้เกลียดไอเรสเเทน!!
-
อืมมม เลนิเมียอยู่กับไอร่านินา งั้นไม่ใช่ว่า.....
รอครึ่งหลังอย่างใจจดใจจ่อค่ะ!
-
ไว้อาลัยแด่อลันค่ะ :o12:
ไอร่าโดนจับจริงๆหรือเปล่าเนี่ย :hao5:
-
จาองไว้แล้วรีบมาต่อไวๆนะค่ะ ค้าง :mew2:
แล้วหายไปนานอ่า เข้ามาส่องทุกวันเมื่อไหร่จะอัพ
คิดถึงคนแต่ o18
-
:m15: อลัน เสียสละชีวิตไปแล้ว
ตอนนี้พระเอกเราก็ยังไม่รู้ว่าจะรอดไหม
-
เราไปอยู่ที่ไหนมา ถึงเพิ่งได้อ่านนิยายเรื่องนี้
มันสนุกมากกกกกกกกก!! ขอติดตามและฝากตัวเป็นแฟนนิยายเลยนะคะ
PS. เราไม่สงสารอลันเลยสักนิด สาสมแล้ว ที่เคยฆ่าเคนนิส ตายไปเถอะ!!
-
อลันตายแล้ว โครอสต้องเสียคนสำคัญไปอีกหนึ่งคน แอบสงสารอยู่นะ :mew6:
ไอร่าโดนจับตัวไปแล้วจริงๆเหรอ ถ้างั้นต้องรีบไปช่วยออกมานะ :katai1:
-
:a5: o22
:impress3: :sad4: อลัน!!!!!! ไม่จริงงงงงงงงงงงงงง :serius2:
-
สงสารอลัน
เป็นลูกน้องที่ภักดีมาก
:heaven
-
อลัน เจ้าต้องไม่ตายนะ ฟื้นขึ้นมาสิ
อ่านไปก็อินไป :o12:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ้า :ling1:
-
แง :sad4: ทำไมมันเป็นอย่างงี้ไปได้ รอดูอลันถูกกดอยู่แท้ ๆ :serius2: ไม่จริง ไม่เชื่อ อลันต้องยังไม่ตายแน่ ๆ
เลนีเมียอาจมาพร้อมไอร่าที่มีเลือดและจิตผูกพันกับโครอส รู้ว่าโครอสตกอยู่ในอันตรายเลยกำลังจะมาช่วยก็ได้
ไม่งั้นเลนีเมียจะมาอยู่แถวนี้ได้ยังไงในเมื่อโครอสให้เลนีเมียอยู่คุ้มครองไอร่าไม่ใช่เหรอ
แล้วไอร่าก็อาจจะมาช่วยถอนพิษของอลันได้ทันก็ได้ ยังไงอลันก็ยังไม่เคยถูกกดจะตายได้ยังไงอะ (คิดอยู่เรื่องเดียว)
ตอนนี้โครอสก็อ่อนแอตลอดเอาแต่เฝ้าฝันถึงไอร่าเพราะความคิดถึงและความผิดในใจ
เลยโดนไอเรสจับจุดได้รึเปล่า เลยส่งคนมาฆ่าในเวลานี้พอดี สรุปว่าเดาเรื่องมั่วไปหมดล่ะ
รอติดตามอีก 50 % ดีกว่าคะ อลันคงไม่ตายง่าย ๆ แบบนี้หรอกนะค่ะ อลันออกจะซื่อสัตย์อะ :pig4: :monkeysad:
-
Talk:: ในที่สุดมันก็มาต่อจบตอนจนได้ ตามอ่านครึ่งหลังต่อจากส่วนแรกได้เลยนะคะ
ตอนนี้แต่งได้ช้ามากเพราะมัวแต่คิดว่าจะเอายังไงกับอีตาอลันดี เพราะตอนนี้อลันเด่นมากกก เด่นจนกลบโครอสกับไอร่าเลยททีเดียว(ก็บอกแล้วว่าคนแต่งชอบอลันมากก)
ความจริงก็คิดอยู่เหมือนกันนะว่าจะลงต่อทีเดียวจบตอนหรือจะลงครึ่งเดียวมาหลอกคนอ่านดีว่าอลันจะตายจริงไหม แล้วก็มีคนหลงหลงเชื่อด้วยย :laugh: ส่วนเรื่องที่ไอเรสมาจับไอร่าน่ะค่ะ ถ้าอ่านดีๆจะเห็นรู้ว่ามันเป็นฝันของโครอสอย่างเดียวเพราะโดนผงพิษน่ะค่ะ
อลันร้องลั่น เขาพยายามปลุกเรียกและดึงสติของโครอสกลับมา เขาวิ่งเข้ามารับตัวโครอสได้ทันก่อนที่จะล้มลง อลันคิดว่านายของเขาคงโดนผงพิษที่ทำให้ชาและเกิดภาพหลอน อลันพยายามเรียกโครอสซ้ำๆแต่นายของเขากลับไม่ตอบสนอง เขาได้ยินเพียงเสียงแผ่วเบาที่เรียกหาเจ้าแมวป่าเท่านั้น
ก็ตามนั้นแหละเนอะ ส่วนที่ว่าทำไมโครอสถึงเพ้อไปถึงไอเรสก็คงประมาณว่าเสียใจที่พลาดท่าไปสองหนแล้วน่ะค่ะ
จะว่าไปแต่งตอนหลังๆมานี้ไม่รู้ว่าคนอ่านจะงงกันรึเปล่านะคะ เพราะในบางตอนมันจะไปเฉลยอีกทีตอนบทหน้าน่ะค่ะ ถ้าสงสัยหรืองงก็บอกได้นะคะ ตอนครึ่งหลังเองก็พยายามเฉลยออกไปให้หมด อ่ออีกนิดนึง.. คือคนที่เป็นมือสังหารน่ะค่ะ เป็นคนของแดนใต้เน้อ เรื่องจะไปเฉลยละเอียดอีกทีตอนหน้านะคะ
ปล. ยังไม่ได้ตอบเม้นท์เลยอ่ะ ไว้พรุ่งนี้จะตตอบเม้นท์นะคะ เพื่อว่ามีใครถามอะไรจะได้ตอบที่เม้นท์เลย ขอโทษด้วยนะคะที่คราวนี้หายไปนาน แต่ตอนหน้าน่าจะนายเอกจะได้แก้แค้นแล้ววว รออ่านกันได้เลยนะคะ
แล้วเจอกันพรุ่งนี้ตอนตอบเม้นท์ค่ะ :pig4:
----------------------------------------------------------------------------
ตอบเม้นท์ของตอนที่หกค่ะ ขอเริ่มต้นที่เม้นท์นี้เลยยย
สวัสดีค่ะ ^^
วิญญาณล่องลอยมาตามเสียงเพรียกหา(?)
แอบผ่านมาเห็นทอล์คต้นเรื่องค่ะ เลยขอคอมเม้นส์สักหน่อย คือเข้ามาด้วยความอยากรู้ว่าชื่อเรื่องแปลว่าอะไรน่ะค่ะเลยเจอะว่ามีพูดถึงเราด้วย
ขอบคุณมากนะคะที่ชื่นชอบเรื่องของเรา สำหรับนักเขียนที่ยังไม่เก่งอย่างเรา การมีคนชอบเรื่องจนเรียกว่าเป็นแรงบันดาลใจได้นี่เป็นอะไรที่ปลาบปลื้มแบบสุดๆเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ^^
ปล.แอบขอบคุณไปในเพจของเราทีหนึ่งแล้วแต่ไม่รู้ว่าคุณ teatimes อยู่ในเพจด้วยหรือเปล่า เลยมาขอบคุณในนี้ดีกว่า :mew1:
zynestras :: ฮืออ นักเขียนในดวงใจมาตอบเม้นท์ด้วยดีใจสุดๆอ่ะ จะพยายามแต่ต่อไปให้ได้ดีเหมือนที่รุ่นพี่แต่งเลยนะคะ ข้าน้อยขอคาราวะ! (มันเกี่ยวกันไหม..) แต่อ่านแล้วดีใจจริงๆนะคะที่คุณ zynestras เข้ามาเม้นท์แบบนี้ ไปดูที่น้าเพจมาแล้วด้วยค่ะ แต่ไม่บอกนะว่าเป็นใคร เค้าเขิลลล :-[
Biwty... :: เม้นท์ #90 กับ #93 และ #121 ขอบคุณที่เข้ามาติดตามอ่านนะคะ นิยายอาจจะมาช้าไปบ้างแต่จะพยายามไม่ดองค่ะ ส่วนเรื่องตอนจบ.. เราค่อยมากดโหวตกันเนอะ ^^
saruttaya :: เม้นท์ #91 กับ #96 และ #110 มาแล้วจ้า มาอัพแล้วจ้า มาแล้วยังมีกว่ามาช้าาา ฮิ้ววว เล่นตัวได้อีกเนอะ
ชะรอยน้อย :: เม้นท์ #92 กับ #101 พระเอกโฉดและเลวค่ะ! ถึงตอนนี้จะน่าสมน้ำหน้าแต่ต่อไปโครอสน่าจะดีขึ้นนะ (มั้ง)
flureus :: มาแล้วๆๆๆ มาช้าแต่มาแล้วจ้าา (โดนจิ้มจนหลังลายเลย :impress3: )
irksome :: เราก็ชอบไอร่าเหมือนกันค่ะ^^ เป็นนายเอกที่น่ารักสุดๆ ส่วนไอเรส..อ่านตอนต่อๆไปจะรู้ว่าพี่แกโรคจิตมากกก (อุ๊ย แอบสปอย)
lalitalx :: มันต้องแยกกันบ้างน่ะค่ะ จะได้รู้ใจตัวเองกันมากขึ้นไง ส่วนที่คุณ lalitalx เดาน่ะค่ะ ประมาณนั้นเลย(แอบดีใจที่มีคนเข้าใจสิ่งที่จะสื่อด้วย)
sang som :: เม้นท์ #103 กับ #116 รวมเล่ม... รวมไม่เป็นค่ะ กร๊ากกกกก แต่คงต้องรอดูเรตติ้งมากกว่าน่ะค่ะ(ไม่อยากลงทุน กลัวไม่มีคนซื้อ :m15: ) ไม่อยากให้จบแบบดราม่าเหมือนกันค่ะ แต่ถ้ามาม่ามันได้อารมณ์ดีนะ (รึว่าไง ?)
Lily teddy :: ช่ายแล้ว วันที่โครอสเสียมาถึงแล้ววว ส่วนเซอร์คีนี่จะคู่ใครน้าา ใบ้ให้ว่ามีตัวอักษรนำหน้าว่า อ... อ. อะไร ไม่ร่า ไอเรส อลัน หรือ อ. อื่นๆ น้า หุหุ ส่วนเมลเลนท์ตอนนี้มีบทน้อย แต่ต่อไป..ก็คงมีมาแซมๆให้คนอ่านได้กลัวๆบ้างล่ะค่ะว่ามันคิดจาทำอาไร โอย อยากบอกแต่บอกไม่ได้ เดี๋ยวมันจะเป็นการสปอยซะเปล่าๆ แต่อย่างไงก็ขอบคุณที่ช่วยเดานะคะ เดาเกือบถูกเลยนะคะเนี่ย
piposama :: มีเพื่อร่วมอุดมการณ์แล้ววว เรามาสะกดจิตกันต่อปายยย
andear :: อย่าล้มโต๊ะเลยค่าาา เค้ากลัวแล้ววว
BeeRY :: สงสารนายเอกเหมือนกัน T - T ส่วนคนดีๆก็มีน่ะนะ แต่มันไม่ใช่พระเอกๆไง :o12:
pannixz :: อย่าใจอ่อนง่ายๆสิคะ เราต้องเกลียดและด่าโครอสต่อไปค่ะ ส่วนอีกเรื่อง.. หุหุ ไม่รู้ว่าจะไปต่อเมื่อไหร่ แต่ก็ขอบคุณนะคะที่จะตามอ่าน
bun :: สงสารไอร่าด้วยคน มันเป็นความฝันที่เหมือนจริงอ่ะเนอะ ไอร่าถึงได้สติแตกไง
fuku :: โครอสมันก็ฉลาดอ่ะนะคะ แต่สงสัยความรักมันบังตาเลยดูโง่นิ๊สนิง หุหุ แต่แบบนี้คงเรียกได้ว่าเป็นคู่ปรับที่สูสีได้นะคะ เพราะคนเราต้องล้มก่อนถึงจะรู้ข้อผิดพลากไงคะ(พูดเหมือนแก้ตัวแทนโครอสซะงั้น) ส่วนต่อไปไอร่าคงมีความซักพักก่อนจะดาร์กอีก
cher7343 :: ใจไอร่าแข็งแรงนะ แต่ด้านร่างกายคงสู้ใครไม่ค่อยได้ :o12:
milky way :: ใช่ค่ะวันที่โครอสรักไอร่ามาถึงแล้ววว แต่มาพร้อมความเสียใจของตัวเอง (คนแต่งสะใจ!) ส่วนไอเรสจะมาแพลมๆ แต่จะออกมาโหดในครึ่งหลังน่ะค่ะ
parn11 :: ขอบคุณมากเลยจ้าาา :pig4: :L2:
RenaBee :: มีแต่คนว่าชื่อแปลก (สงสัยคราวหน้าคนแต่งต้องแก้มือ :o8: ) แต่ขอบคุณมากที่ติดตามอ่านนะคะ อย่าลืมมาเม้นท์อีกน้าาา
JustWait :: ดีแล้วค่ะ อยู่เป็นเพื่อนด่าโครอสกับเราก่อนนะคะ ไว้ตอนหน้าเราค่อยมาสงสารโครอสกัน
t152_rakjai :: ยกมือสงสารด้วยคน สงสารนายเอกฟุดๆ
@Lucifer_Prince@ :: สงสารไอร่าเหมือนกันค่ะ ชอบฉากร่ายเวทย์เหรอคะ งั้นตอนหน้าเอาอีกเยอะๆดีไหม ^^ อ่อ แต่สามพีนี่คงไม่มีนะคะ หาตัวร่วมไม่ได้อ่ะ
Verona :: เค้าก็ชอบเซอร์คีเหมือนกัน เซอร์คีนี่เป็นม้ามืดมากๆเลยค่ะ ตอนแรกที่เขียนน่ะ ไม่มีนะคะ แต่อยู่ๆบทของเซอร์คีก็แวบขึ้นมา ตอนนี้เลยออกมาน้อยไง (แบบว่าเตรียมบทไม่ทัน)
MangoBlue :: สะใจเนอะๆ สมน้ำหน้าโครอสเหมือนกัน อยากวางแผนมากดีนัก ขอให้โครอสตกหลุมตัวเองจนขาหักไปเลย(เกี่ยว?) แต่พระเอกเราเป็นคนดี(มั้ง) คงเรียกเรตติ้งได้แน่ๆค่ะ
ตอบเม้นท์หมดแล้ว :เฮ้อ: ส่วนเม้นท์ของตอนที่เจ็ดจะไปรวมที่ตอนท้ายของ ทอล์กตอนหน้านะคะ เพื่อใครมีข้อสงสัยจะได้ตอบได้ ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกคอมเม้นท์เลยจ้า ของคุณทุกคนที่คลิกเข้ามาอ่านด้วยค่ะ
-
หายไปนานจัง 555
คิดถึงเรื่องนี้มากเบย รอทุกวัน
สู้ๆนะคนแต่ง สนุกมากอ่านครึ่งแรก อลันตาย ใจหายฝุดๆ 555
อยากบอกว่าคนอ่านก็ชอบอลันนะฮะ
มาไวๆนะจ๊ะ
-
ขอบคุณค่ะ มาต่อแล้วดีใจมากเลย
ชักชอบอลันเหมือนคนเขียนแล้ว
ดูเป็นคนที่สื่อส้ตย์และเสียสละจริงๆ
หล่อมากเลย :mew1:
คนเขียนอย่าปล่อยให้อลันเหงานะ
หาคู่ให้ไวๆ
มาต่อไวๆนะคะสนุกมากเลย
อ่านแล้วไม่มีสะดุด ลืนดี ชอบคุ่ะ
ทิ้งปมไวเยอะเลยด้วย ฉะนั้น อย่าให้ค้างนาน o18
-
เย้ :mc4: จุดประทัดฉลองที่โดนหลอกค่ะ แหมใจหายเลยอะนึกว่าจะไม่ได้เจออลันคนดีซะแล้ว
แต่ตอนที่อลันใจกระตุกเพราะเห็นไอร่านี่ แอบกลัวเลย ดีนะสุดท้ายยังไงอลันก็เลือกที่จะภักดีต่อโครอส
และขอปกป้องไอร่าแค่เพียงร่างกายแต่ไม่คิดแตะต้อง ซึ้งเลย แล้วสุดท้ายลิงซ์ก็เป็นแมวแสงจันทร์ที่นำความโชคดี
มาให้นายของมันจริง ๆ มีการวางแผนจับคู่ด้วยฉลาดเกิ๊น แต่ก็เกือบทำทั้งนายของมันทั้งอลันตายก่อนได้เจอไอร่าซะแล้ว
ดีนะเลนีเมียเก๊งเก่ง ไปช่วยไว้ได้ทัน ตอนนี้ก็เหลือแต่ทำให้โครอสฟื้นขึ้นมาซะที แต่ยังไงไอร่าก็คงไม่ยอมตามกลับไปง่าย ๆ
แล้วตอนนี้ถ้าไอร่าเข้าไปในฝันของโครอสได้จะช่วยให้โครอสฟื้นไหมน๊า หรือจะไปเจอไอเรสในความฝันของโครอสรึเปล่า
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมค่ะ :pig4: :L2:
-
บอกเลยว่าโครอสเป็นพระเอกคนแรกที่เกลียด (กร๊ากกกกกกกก)
ชอบอลัน
:hao5:
-
เย้ ครบร้อยเปอแล้ว ไอร่าเริ่มใจอ่อนแล้ว โครอสสู้เขา พิชิตใจไอร่าให้ได้ !
-
โครอสฟื้นขึ้นมาเร็วๆตอนนี้เราใจอ่อนให้อภัยแล้วว
ตอนนี่เรากลัวเสด็จพี่ไอเรสมากกว่าว่ามีแผนอะไรบ้าง
รีบเอาตัวไอร่าไปซ่อนด่วนเลยยยยย :katai1:
-
รอวันที่ไอร่าได้แก้แค้น หึหึ :laugh:
-
ยังไม่มีใครตาย และไอร่าเริ่มใจอ่อน ว่าแต่จะเอาคืนยังไงน้อ
ตอนนี้โครอสก็เจ็บจะแย่ทั้งกายและใจ (รู้สึกสมน้ำหน้านิดหน่อย :hao7:)
อลันก็แสนดี แต่นายเอกชอบคนเลวนะอลัน :laugh:
รออ่านตอนต่อไปค่า :impress2:
-
เรื่องน่าสนใจมากค่ะ
รออ่านต่อนะคะ :hao6:
-
อลันไม่ตาย ดีจัง
แต่ว่าโครอส ยังไม่ฟื้นเลย
-
:a5: โดนต้มกันระนาว อลันไม่ตาย ดีใจนะ แต่...
:angry2: เอาน้ำตาเค้าคืนมาน้าาาาาาา อุตส่าห์ร้องไห้เพราะอลัน ฮืออออออ :o12:
อ่านไปอ่านมาชอบอลันมากที่สุดเลย :man1: รองลงมาก็เลนีเมีย เพราะโครอสมันเป็น(พระเอกที่นิสัยแย่กว่า)ตัวร้าย
รอตอนต่อไป ถ้าให้ดีขอตอนพิเศษของอลัน o13 อยากรู้ว่าถ้าอลันมีความรักจะเป็นยังไง
รออออออออออออออ :katai2-1:
-
แอบสะใจในฝันของโครอส แหมคงเจ็บน่าดูเลยนะคะเฮีย o18
สุดท้ายสองคนนี้ก็ตกหลุมกันเองจนได้สินะ โครอสเอ๋ย หลับไปนานๆเลยแก.. ไปสำนึกผิดซะจะได้ไม่มาทำร้ายไอร่าอีก แต่ถ้าหลับนานไปไอร่าก็ทุกข์อยู่ดีสินะ เหอๆๆๆๆ
อลันเกือบตายละ นี่ใจหายใจคว่ำหมด รอดมาได้หวุดหวิดเลยนะคะ
รอบนี้คือถ้าโครอสฟื้นขึ้นมาทั้งสองคนเค้าจะเลิกทำร้ายกันเอง(และทำร้ายตัวเอง)ได้รึยังนะ อ่านไปทรมานไป ถึงจะหมั่นไส้โครอสแต่รักๆกันเถิดหนุ่มๆ แทคทีมกันไปยำไอเรสดีกว่า เริ่มเกลียดนางละ อะไรจะจงชังน้องชายร่วมสายเลือดขนาดนั้นเชียว
-
ถวายใจเป็นเอฟซีอลัน :o8:
สนใจรับเรากลับบ้านไหมคะ(อลันบอกไม่เอา)
เอาเป็นว่าที่ฆาเคนนิสของเราหายกันนะคะอลัน...
จะให้อภัยครั้งนึงค่ะ แต่ถ้าฆ่าลิงซ์จริงแบบที่หมายมาดไว้คราวนี้จะวิ่งไปตบค่ะ :m16:
เลนีเมียน่าร้ากน่ารักเหมือนเคย กอดไอร่าคนสวยกับคนเขียนหนึ่งที :กอด1: เลิฟๆจุ๊บุๆนะคะ
-
CHAPTER 8
ภายในห้วงฝันของโครอส ไอร่าเห็นโครอสกำลังกอดร่างซีดเผือดของตนเอง ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาจากอกที่มีมีดสั้นของพระมารดาปักไว้ มีดสั้น..ที่เขายังไม่ได้รับกลับคืนมาตั้งแต่ถูกฉกฉวยไป ภาพฝันของโครอสเปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้เขาเห็นโครอสกำลังเอื้อมมือไขว่คว้าตัวเขาให้ออกห่างจากบุรุษผู้หนึ่ง.. ไอเรส เสด็จพี่ของเขา
ไอร่าก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ แต่เมื่อสำนึกได้ว่าตอนนี้ตนเองกำลังอยู่ในห้วงฝันของโครอส และไอเรสในตอนนี้ก็ดูเป็นเพียงเด็กหนุ่มวัยแรกรุ่นเท่านั้น นี่คงเป็นภาพจากความทรงจำของโครอส ไอร่าจำได้ว่าก่อนมีการสั่งห้ามไม่ให้ชาวตะวันออกเข้ามายังแดนเหนือ เสด็จพี่ของเขาเคยเดินทางไปยังแดนตะวันออกเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี ทั้งสองคนคงได้พบกันตอนนั้น ตอนที่ทั้งสองคนยังเป็นแค่เพียงองค์รัชทายาท
ไอร่ามองภาพฝันของโครอสที่วนเวียนซ้ำไปซ้ำมา แรกเริ่มเป็นภาพเขาที่ยิ้มแย้มก่อนเปลี่ยนเป็นคลุ้มคลั่ง จากนั้นเขากดมีดของพระมารดาปักลงที่อกตนเองจนเลือดไหลนอง โครอสเฝ้าประคองกอดเขาไว้อย่างไม่ยอมให้จากไปไหน จากนั้นภาพฝันก็เปลี่ยนไปเป็นภาพที่เขาถูกฉุดรั้งด้วยตัวของเสด็จพี่อีกครั้ง
ไอร่ามองภาพฝันด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เขากำเครื่องรางที่อยู่บนหน้าอกของตนเองก่อนเดินผ่านม่านพลังที่กระเพื่อมตัวราวกับสายน้ำเมื่อเขาเดินผ่าน ภาพฝันของโครอสเปลี่ยนไปอีกครั้ง ทันทีที่เขาแตะเท้าก้าวผ่านม่านพลังเข้ามาได้หมด พื้นที่ข้างหน้าก็เริ่มเปลี่ยนไป ตอนนี้เขากับโครอสอยู่กันสองคนภายในสวนสวยของปราสาทฝั่งตะวันออก สวนสวยที่เป็นดั่งกรงทองที่กักขังเขาไว้
" ข้าทำผิดมากไปใช่หรือไม่เจ้าถึงได้จากข้าไป"
ไอร่าลอบมองคนที่กล่าวกับเขาโดยที่ไม่ได้สบตา ดวงตาสีเทาดุดันบัดนี้ช่างดูเศร้าหมอง ไอร่าเหม่อมองท้องฟ้าที่ดูขมุกขมัว มันไม่สดใส เหมือนใจเขาทั้งสองคน
" หากท่านทำผิด ข้าเองก็ผิดเช่นกัน ข้าไม่น่าตอบรับหรือรับรู้ถึงความรู้สึกท่าน ท่านทั้งน่ารังเกียจและน่าชิงชัง แต่ข้ากลับหาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมถึงไม่อยากเห็นท่านจากไป"
" ข้าไม่ได้จากไป เจ้าต่างหากที่เป็นฝ่ายจากข้าไป"
ไอร่าถอนหายใจ เขาไม่เคยเข้ามาในห้วงฝันของผู้ใด เขาไม่รู้ว่าคนตัวสูงที่กำลังพูดอยู่ตอนนี้จะรู้ตัวหรือไม่ว่าเขาตอนนี้เป็นตัวตนที่แท้จริง ที่ผ่านเข้ามาเพื่อพูดคุยในความฝัน ไม่ใช่คนที่พร้อมจะฆ่าตัวตายเพื่อหนีปัญหาอีกแล้ว
" เจ้ากำลังจะจากข้าไปคนใจร้าย เจ้ากำลังจะจากไปทั้งที่ทิ้งปัญหาคาใจไว้ให้กับข้า และหากข้าตายจริงอย่างที่เจ้าเห็น ข้าคงตายตาไม่หลับ"
เสียงกล่าวอย่างบึ้งตึงทำให้โครอสที่อยู่ในความฝันยกยิ้มมุมปาก เขายังคงจ้องมองท้องฟ้าเบื้องหน้า ท้องฟ้าที่คงไม่มีวันสดใสได้อีกแล้ว
" ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าตายจากไปหรอกนะคนงาม เพราะหากเจ้าตายข้าขอแตกดับ หากเจ้าลาลับข้าจะอยู่เคียงข้าง แม้ตัวเจ้ากับข้าจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่จงรู้ไว้ว่าใจข้าได้อยู่ที่เจ้าแล้ว และหากเจ้าสิ้นชีพจากไป ใจของข้าจะตายไปพร้อมเจ้าเช่นกัน"
คำกล่าวของโครอสทำให้ไอร่าใจสั่น นี่คือคำตอบที่เขาต้องการใช่หรือไม่
" เจ้ารักข้าเมื่อไหร่กัน แล้วข้าจะเชื่อใจเจ้าได้อย่างไรว่าเจ้าจะไม่หลอกลวงข้า"
" ถ้าข้ารู้ใจตนเองข้าคงไม่รอจนเจ้าจากไป และข้าจะไม่ขอให้เจ้าเชื่อใจข้า เพราะตอนนี้ใจข้าไม่ได้อยู่ที่ข้า แต่มันอยู่ที่เจ้า"
ไอร่าหน้าแดง ยียวน.. ทั้งที่อยู่ในความฝันคนผู้นี้ก็ยังยียวนไม่หยุด ไอร่าลอบมองคนที่บัดนี้มีรอยยิ้มแต่งแต้มบนใบหน้าคมเข้ม ไอร่าเม้มปาก ตกลงคนผู้นี้หรือไม่ว่านี่เป็นเป็นความฝัน ทั้งที่พูดจาได้น่ารักผิดจากที่ผ่านมา แต่รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าเริ่มทำให้ไอร่าไม่เชื่อใจ
" ข้าไม่ได้อยากได้ใจเจ้า ข้าจะไปแล้ว เครื่องรางของเจ้าก็จงเอาคืนไปซะ เอาหัวใจของเจ้าคืนไป"
ไอร่าพูดเสียงห้วน การเข้ามาในความฝันครั้งนี้คงจะเปล่าประโยชน์ ทั้งที่เขาเข้ามาเพื่อที่จะหาคำตอบ แต่เจ้าของห้วงฝันกลับเอาแต่ยียวนและยิ้มขำ ไอร่าถอนหายใจแล้วพยายามถอดเครื่องรางออก แต่เครืื่องรางกลับติดแน่นอยู่ที่อกจนไม่อาจขยับได้ ตอนนั้นเองที่ไอร่าได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่น ไอร่าหน้าแดงมากยิ่งขึ้น เขาตวัดสายตามองคนที่ยังหัวเราะขำไม่หยุด แต่ก่อนที่ไอร่าจะได้พูดจาโต้ตอบกลับไปอย่างเผ็ดร้อน เขากลับถูกกระชากแล้วแนบประทับจูบ
" อื้อออ!!!"
ไอร่าร้องท้วงในลำคอ เขาตกใจจนดิ้นรนทุบตีให้หลุดออกจากอ้อมแขนที่รัดพันไว้แน่น เมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ ไอร่าตะโกนด่าทอทันที
" ปล่อยข้านะเจ้าคนชั่ว!!!"
แต่ยังไม่ทันที่ไอร่าจะดิ้นรนหรือด่าทอไปมากกว่า เขากลับรู้ถึงถึงวงแขนที่โอบรัดแน่นขึ้น ไอร่าเงยหน้าขึ้นด้วยความอึดอัด และยังไม่ทันที่จะร้องบอกให้คนที่กอดตนอยู่ปล่อยตัว ไอร่ากลับได้ยินกระแสเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย
" เจ้าจงไปเถิดคนงามของข้า ข้าจะไม่ฉุดรั้งเจ้าอีก ไม่ว่านี่จะเป็นความฝันหรือเป็นความจริง ข้าจะไม่ยื้อเจ้าไว้อีกแล้ว แต่ข้าขอเถิดนะ คนงาม โปรดรับหัวใจข้าไปด้วย นี่ถือเป็นคำขอครั้งสุดท้ายจากข้าที่จะเอาแต่ใจ จากนั้นข้าจะไม่มาให้เจ้าเห็นหน้าอีก ไม่ว่าความฝันหรือความจริงก็ตาม"
เสียงกล่าวของโครอสที่พูดข้างหูทำให้ไอร่าหวั่นใจ คำกล่าวนี้ช่างมั่นคงไม่ต่างอะไรกับคำสาบาน คนผู้นี้จะทำอะไร คนผู้นี้จะจากไปไหนกันแน่
" เจ้าจะไปไหน! เจ้าจะจากข้าไปไหน!" ไอร่าร้องท้วงเสียงสั่น ทำไมคนผู้นี้ต้องกล่าวราวกับจะลาตาย
" ข้าไม่ได้ไปไหน ข้าเพียงอยากอยู่ในใจเจ้า ถือว่านี่เป็นการไถ่โทษจากข้าเถิดนะคนงาม ข้าจะปกป้องเจ้าไว้ทุกลมหายใจ แต่ข้าจะไม่มาให้เจ้าเห็นหน้าข้าอีก"
สิ้นเสียงคำพูดของโครอส ไอร่าถูกผลักออกจากห้วงฝัน เขาพยายามยื้อตัวเองไว้ เขายังไม่เข้าใจ ตกลงนี่มันอะไรกัน มันเป็นความฝันหรือเป็นความจริง ทำไมอีกฝ่ายต้องพูดเหมือนทุกอย่างเป็นความจริงทั้งที่ยังอยู่ในห้วงฝัน ทำไมถึงขับไล่เขาออกมา และทำไม..เขาถึงได้เจ็บปวดหัวใจนัก
" ท่านไอร่า!"
เสียงอลันที่อื้ออึงแทบไม่ผ่านส่วนประสาทของไอร่า ไอร่าโงนเงนอยู่ภายในอ้อมกอดของอลัน เขายึดแขนอลันไว้แน่นก่อนจะเริ่มสะอื้น นี่มันอะไรกัน ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจอะไรมากขึ้นกว่าเดิม แล้วทำไมเขาถึงถูกขับไล่ออกมา ไอร่าพยายามกลั้นน้ำตาและควบคุมสติ เขาต้องใจเย็นเพื่อคิดและประมวลสิ่งที่ได้ยินมาทั้งหมด จนเมื่อคิดได้และเข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา ไอร่าจึงเอ่ยเสียงสั่นกับอลันที่กำลังประคองตัวเขาไว้
" นายของเจ้ากำลังจะจากไป.. เขากำลังจะจากข้าไป และกำลังจะจากเจ้าไปเช่นกัน.."
คำพูดของไอร่าทำให้อลันตัวชาวูบ เกิดอะไรขึ้นในห้วงความฝันกัน ทั้งที่เขามั่นใจว่าการเข้าไปในความฝันของท่านไอร่าครั้งนี้น่าจะทำให้นายของเขาฟื้นขึ้นมาได้ แต่ทำไมท่านไอร่าจึงกล่าวเช่นนี้
" เกิดอะไรขึ้นหรือขอรับท่านไอร่า ฝ่าบาทกล่าวอะไรกับท่าน" อลันพูดเสียงนุ่ม ท่านไอร่าคงกำลังตกใจ และการที่เขาพูดอย่างร้อนรนคงไม่ช่วยอะไรมากไปกว่าการทำให้คนในอ้อมกอดยิ่งหวาดกลัว เขาคงต้องใจเย็นและปลอบขวัญคนตรงหน้าก่อน
" เขาคิดฝังตนเองให้อยู่ในห้วงความฝัน เขากำลังลงโทษตนเองอย่างที่เจ้ากล่าว เขากำลังจะทิ้งข้าไป.."
ไอร่ากล่าวทั้งน้ำตา น้ำตาของไอร่าไหลออกมาเงียบๆ เขาเกาะแขนของอลันเพื่อหาที่พักพิง ไอร่าร้องไห้อีกพักใหญ่ภายใต้การปลอบโยนโดยการลูบหลังของอลัน จนเมื่อเขาสงบใจได้ เขาจึงเอ่ยถามสิ่งที่สงสัยออกไป
" ทำไมเขาถึงรู้สึกผิดมากขนาดนั้น เขาไม่น่าจะใช่คนที่จะยอมละทิ้งประชาชน แม้ข้าจะไม่เคยออกว่าราชการกับเขา แต่ข้าก็เห็นว่าเขาทำงานหนักมาก ทำไมเขาถึงยอมแพ้ง่ายๆกับเรื่องแค่นี้"
คำถามของไอร่าทำให้อลันนิ่งคิด เขาคิดอยู่นานจนเมื่อคิดหาสาเหตุที่น่าจะเป็นไปได้เจอ เขาประคองร่างบางให้นั่งดีๆหลังจากที่รู้สึกว่าอีกฝ่ายตั้งหลักได้ อลันคุกเข่าลงตามมารยาทยามที่เขาพูดคุยกับเจ้านายที่นั่งอยู่
" ท่านเคยได้ยินเรื่องคำสาปหรือไม่ขอรับ คำสาปที่เป็นเหมือนคำอวยพรจากทวยเทพ" อลันถามเสียงเรียบราวกับพูดคุยด้วยเรื่องธรรมดา
ไอร่างุนงง เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับคำสาปกัน คำสาปคือเรื่องราวที่เหล่าพ่อมดแม่มดตราขึ้นมาเพื่อสาปแช่งคนที่เกลียดชั่งไม่ใช่หรือไร แต่โครอสไม่ใช่พ่อมด แม้จะมีมนตราแต่โครอสไม่น่าจะใช่พ่อมดเต็มตัว แล้วคำสาปจะเกี่ยวข้องอันใดกับทวยเทพ
" ข้าไม่เคยได้ยิน คำสาปย่อมเป็นคำสาป มันจะกลายเป็นคำอำนวยพรจากทวยเทพได้อย่างไร"
เสียงกล่าวอย่างงุนงงทำให้อลันลอบยิ้ม ท่านไอร่ายามนี้ช่างเหมือนเด็กน้อยที่รอฟังเรื่องเล่าก่อนนอน อาจเป็นเพราะท่านไอร่าอยู่คนเดียวมานาน อีกทั้งยังเป็นเด็กหนุ่มที่ไม่มีมนตรา ท่านไอร่าจึงไม่มีความรู้ด้านนี้
" ไม่ว่าคำสาปหรือคำอำนวยพร ทุกอย่างล้วนมีต้นกำเนิดมาจากทวยเทพ พลังแห่งพ่อมดแต่เดิมก็เป็นสิ่งที่ทวยเทพประทานให้แก่ลูกหลาน ดังนั้นหากเหล่าเทพสามารถตราได้ทั้งคำสาปและคำอำนวยพร พ่อมดก็สามารถทำได้เช่นกัน"
" ข้านึกว่าการมอบคำอวยพรเป็นเรื่องของนักบวชเสียอีก" ไอร่าพึมพัมเสียงเบา
ที่ประเทศของเขามีนักบวชและพ่อมดมากมาย เรียกได้ว่าถ้าแดนตะวันออกเป็นดินแดนของนักรบ แดนเหนือก็เปรียบเสมือนเป็นดินแดนต้นกำเนิดของพ่อมด และพ่อมดกับเหล่านักบวชจะทำงานแยกกัน พ่อมดจะทำหน้าที่ในการต่อสู้หรือร่ายมนต์เพื่อสร้างวงเวทย์ ในขณะที่นักบวชจะเป็นผู้รับพระประสงค์จากทวยเทพและท่องบทสวดเพื่ออำนวยพรแก่ประชาชนรวมถึงการรักษาบาดแผล จะมีก็แต่พ่อมดทั้งห้าเท่านั้นที่มีความสามารถในการเป็นทั้งพ่อมดและเป็นนักบวช
" แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับการที่นายของเจ้าลงโทษตนเอง หรือโครอสก็เป็นพ่อมดที่มีความสามารถของนักบวช"
คราวนี้รอยยิ้มของอลันหุุบหายไปจากใบหน้า หากพิจารณาจากผิวพรรณ ท่านไอร่าคงเป็นคนจากแดนเหนือ แต่จากคำพูดที่กล่าวมาไม่กี่ประโยค ทำให้อลันรู้แล้วว่าทำไมนายของเขาจึงสนใจแดนเหนือมากขึ้นนับตั้งแต่จับตัวแมวป่ากลับมาได้ ท่านไอร่าไม่ใช่คนธรรมดา และอาจเป็นถึงองค์ชายจากแดนเหนือ การกล่าวถึงการว่าราชการ หรือความรู้อย่างลึกซึ้งในตัวพ่อมดแดนเหนือทำให้อลันมั่นใจ แดนตะวันออกไม่มีนักบวชที่ควบรวมตำแหน่งพ่อมด แม่มดที่มีฐานะเป็นนักบวชเพียงหนึ่งเดียวของแฮริออสคือเสด็จย่าของโครอส ซึ่งนั่นเป็นความลับของราชวงศ์ แต่การที่ท่านไอร่ากล่าวถึงพ่อมดที่มีฐานะควบรวมนักบวชได้ราวกับเป็นเรื่องธรรมดา ทำให้อลันมั่นใจว่าไอร่าต้องมีความสนิทชิดเชื้อกับเหล่าพ่อมดทั้งห้าแห่งแดนเหนือซึ่งมีฐานะเป็นถึงคนในราชวงศ์
" ฝ่าบาทไม่ใช่นักบวชหรือพ่อมดหรอกขอรับ ฝ่าบาทเพียงแต่มีเชื้อสายมาจากนักบวชผู้บูชาเทพแห่งไฮพีเรีย ดังนั้นการที่ฝ่าบาทจะได้รับการคุ้มครองจากทวยเทพจึงไม่ใช่เรื่องแปลก"
" แล้ว..."
" ในตอนก่อนที่ฝ่าบาทจะทรงหลับไป ฝ่าบาทได้ขอร้องทวยเทพเพื่อหยิบยืมพลังมาใช้ในการต่อสู้ การหยิบยืมพลังจำเป็นต้องมีการจ่ายค่าตอบแทน และสิ่งตอบแทนนั้นคือพลังกายของฝ่าบาท แต่ในตอนก่อนที่ฝ่าบาทจะสลายวงเวท์ได้เสร็จสิ้นฝ่าบาทกลับได้รับยาพิษ ข้าคิดว่าพิษที่ฝ่าบาทได้รับน่าเป็นยาพิษที่ทำให้เกิดภาพหลอน ฝ่าบาทพร่ำเพ้อเรียกชื่อท่านก่อนที่จะล้มลง ข้าคิดว่านั่นทำให้เกิดการตีกลับของมนตรา การพร่ำเพ้อถึงท่านคงเป็นการกักขังฝ่าบาทให้อยู่ในห้วงฝัน และเฝ้าฝันถึงท่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า"
" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการอำนวยพรของทวยเทพกัน" ไอร่ายังคงไม่เข้าใจ แม้เขาจะเป็นคนจากแดนเหนือที่คลุกคลีอยู่กับเหล่าพ่อมดมากมาย แต่เพราะเขาเป็นผู้ไร้ซึ่งมนตราเขาจึงไม่ได้มีความรู้ลึกซึ้งในส่วนนี้มากนัก เขารู้ว่าการหยิบยืมพลังต้องจ่ายค่าตอบแทน แต่เมื่อโครอสจ่ายไปแล้้ว เขาจะหลงอยู่ในห้วงฝันได้อย่างไร
" คำอวยพรบางครั้งก็เป็นเหมือนคำสาปได้ขอรับ ข้าไม่ทราบว่าท่านจะเคยได้ยินประวัติความเป็นมาของแฮริออสมาก่อนหรือไม่ แฮริออสนั้นแต่เดิมเป็นเมืองที่ได้รับความคุ้มครองจากเทพไฮพีเรีย เทพผู้เป็นดังตัวแทนของไฟและความอุดมสมบูรณ์ แต่เทพไฮพีเรียนั้นมีน้องสาวอยู่หนึ่งองค์ นามของเทพธิดาองค์นั้นคือเทพีไดเอนเธีย ผู้ซึ่งเป็นตัวแทนของดวงจันทร์และความรัก ในค่ำคืนที่ฝ่าบาทใช้มนตราในการต่อสู้นั้น ฝ่าบาทได้หยิบยืมพลังมาจากดวงดาว กลุ่มดาวแห่งนักล่า กลุ่มดาวนี้ถือเป็นตัวแทนของเทพีไดเอนเธีย ข้าคิดว่าเพราะฝ่าบาทเอาแต่คิดคำนึงถึงแต่ท่านยามไถ่ถอนคืนพลังให้แก่ทวยเทพ เทพีไดเอนเธียจึงชื่นชมในรักแท้และส่งมอบคำอวยพรให้"
อลันลอบมองคนที่นั่งอยู่ บัดนี้ใบหน้างามเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อหลังจากที่ซีดเซียว อลันเห็นไอร่าเม้มปากแน่นก่อนที่คลายออก ภาพริมฝีปากอิ่มแดงช้ำทำให้อลันต้องลดสายตาลงแล้วกล่าวต่อไป
" ท่านเคยได้ยินนิทานก่อนนอนเรื่องเจ้าหญิงนิทราหรือไม่ขอรับ ในนิทานเจ้าหญิงต้องหลับนิทราไปเพราะถูกคำสาปแช่งจากแม่มดที่อิจฉาในความงามขององค์หญิง องค์หญิงผู้ต้องสาปจะสามารถฟื้นตื่นขึ้นมาได้เมื่อได้รับจุมพิตจากรักแท้ ข้าคิดว่าฝ่าบาทก็คงเป็นเช่นกัน เทพีไดเอนเธียคงอยากทดสอบพวกท่าน และอยากให้พวกท่านทั้งสองได้พบใจของตนเอง จึงได้ประทานพรที่เหมือนคำสาปนี้มอบให้แด่ท่านทั้งสอง"
คราวนี้ไอร่าหน้าแดงก่ำ สิ่งที่อลันพูดช่างดูเหมือนเทพนิยายจนเกินกว่าจะเป็นความจริง แม้สิ่งที่อลันพูดจะมีความเป็นได้ แต่หากคนเราสามารถฟื้นตื่นและหลุดพ้นจากคำสาปได้ง่ายๆด้วยการถูกจุมพิต คำสาปของพวกพ่อมดคงกลายเป็นเรื่องขำขันเพราะผู้คนคงไม่นึกหวาดกลัว แต่แล้วในช่วงเวลาที่ไอร่ากำลังถกเถียงอลันอยู่ในใจ คำพูดของท่านลุงกลับดังแว่วเข้ามาในความคิด คำอวยพรที่ท่านลุงร่ายไว้ก่อนตายเพื่อให้เขาหลุดพ้นจากความทรมาน
" ยามเมื่อเจ้าต้องขึ้นตะแลงแกง หากมีคนที่รักเจ้าสุดหัวใจจนยอมตายแทนได้ เมื่อนั้นเจ้าจะพ้นจากความเจ็บปวดและสิ่งที่ต้องทนทุกข์"
ไอร่าเริ่มนิ่งคิด หรือว่าเพียงแค่ใช้ความรักจะสามารถทำให้เขาหลุดพ้นจากคำสาปได้ เขารู้ว่าความรักมีพลัง แต่พลังของความรักนั้นช่างเป็นเหมือนดาบสองคม ดาบด้านหนึ่งนั้นสามารถสร้างชีวิต ส่วนดาบอีกด้านก็สามารถคร่าชีวิตได้เช่นกัน ไอร่าเริ่มลังเล เขาลอบมองอลัน แม้ตอนนี้อลันจะกำลังก้มหน้าแต่ไอร่ากลับรู้สึกได้ถึงความมั่นใจที่อลันแผ่ออกมา ไอร่าประคองหน้าของอลันให้เงยขึ้นมองด้วยมือทั้งสอง ไอร่ามองสบตาของอลันที่กำลังฉายแววมุ่งมั่น
" เจ้าจะสัญญากับข้าได้หรือไม่ว่า ไม่ว่าวิธีการที่เจ้ากล่าวมาจะได้ผลหรือไม่ เจ้าจะพานายของเจ้าไป และจะไม่พาเขากลับมาจนกว่าเขาจะแน่ใจในหัวใจของตนเอง"
อลันมองสบตาของไอร่าเช่นกัน เขาพยายามมองหาความหมายในดวงตาคู่งาม เขาเห็นดวงตาคู่สีน้ำตาลฉายแววมุ่งมั่นและการตัดสินใจบางอย่าง ท่านไอร่าคงเดิมพันทุกอย่างของความรักครั้งนี้โดยการมอบจุมพิต หากนายของเขาตื่นขึ้นมาได้ท่านไอร่าคงเปิดใจรับ แต่ถ้าไม่.. ทั้งนายเขาและตัวเขาเองคงไม่ได้พบร่างบางตรงหน้าอีกแล้ว อลันละสายตาลง เขาผละออกจากมือคู่บางนุ่มนิ่มแล้วก้มหัวลงเพื่อรับคำร้องขอ
" ข้าจะพาฝ่าบาทกลับไปขอรับ หากนั่นเป็นประสงค์ของท่านข้าจะทำตาม"
อลันกล่าวแล้วขอตัวกลับออกไปจากห้องเพื่อเก็บข้าวของก่อนเตรียมตัวกลับปราสาท ความจริงเขาไม่มีข้าวของอะไรมากนัก เพราะในตอนที่มาเลนีเมียก็พาเขามาในตอนที่หมดสติ อลันเดินกลับเข้ามาในคอกม้า เขานั่งลงบนเตียงฟางที่คาดว่าไอร่าคงจัดเตรียมให้เขา อลันเหลือบตามองไปรอบๆคอกม้า ม้าสองตัวกำลังกินหญ้าแห้ง อลันทันมองเห็นผ้าขนสัตว์อีกผืนที่พับเรียบร้อยอยู่บนก้อนฟางก้อนหนึ่ง อลันเดินไปหยิบผ้าผืนนั้นขึ้นมา เขาสูดดมผืนผ้าจึงรู้ว่าผ้าผืนนี้ไอร่าคงใช้มันเพื่อปูนอนอยู่ข้างตัวเขา อลันไม่ใช่คนโง่ เขาคิดว่าบาดแผลของเขาคงฉกรรจ์มากจนเจ้าแมวป่าต้องมาคอยเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด อลันสูดดมแล้วแนบริมฝีปากลงไปที่ผืนผ้า เขาเก็บพับผ้าขนสัตว์ผืนนั้นอีกครั้งแล้วนำไปมัดรวมกับเสื้อผ้าเก่าของเขาที่ฉีกขาดแต่ได้รับการทำความสะอาดและปะชุนแล้ว เพียงเท่านี้คงไม่เป็นไร.. หากเขาจะขอเก็บสิ่งของบางสิ่งเอาไว้บ้างแทนการปิดกั้นหัวใจ
อลันเก็บของลงห่อผ้าแล้วมัดไว้กับม้าพันธุ์ดี เขาเหลือบมองไปรอบๆคอกม้าอีกครั้ง คอกม้าแห่งนี้ไม่มีอุปกรณ์หรืออาวุธใดที่พอจะให้เขาหยิบยืมเพื่อใช้ป้องกันตัวยามออกจากป่าได้ แต่แล้วในตอนที่อลันกำลังจะเดินจูงม้าออกไปและออกไปหาอาวุธเพื่อป้องกันตัว เลนีเมียกลับเดินเข้ามาแล้วเอาหัวมาดันตัวเขาก่อนที่มันจะนั่งลงอยู่เคียงข้าง
" ข้าคงต้องขอยืมแรงของเจ้าหน่อยนะเลนีเมีย การเดินทางผ่านป่าคงต้องอาศัยเจ้าเปิดทาง และคงต้องฝากเจ้าปกป้องฝ่าบาทด้วย ไม่ว่าผลแห่งการจุมพิตจะได้ผลหรือไม่ แต่ฝ่าบาทคงไม่ฟื้นในเร็ววัน และพวกกบฎจากแดนใต้ก็อาจฉวยโอกาสนี้มากำจัดฝ่าบาทซ้ำอีก"
อลันกล่าวแล้วลูบแผงคอของเลนีเมีย เลนีเมียครางรับในลำคอก่อนเอียงหน้าเพื่อให้อลันเกาคอให้ เลนีเมียลอบมองอลันที่ตอนนี้กำลังเกาคอให้มันทั้งที่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง เลนีเมียมองตามสายตานั้น มันเห็นคนงามของมันกำลังก้มมองบางอย่างก่อนโน้มตัวลง เลนีเมียคิดว่าคนงามของมันคงกำลังก้มลงจุมพิตนายของมันอย่างที่คนหาอาหารแนะนำ เลนีเมียลอบมองอลันอีกครั้ง ตอนนี้นัยตาของอลันกำลังฉายแววบางอย่างก่อนที่จะหายลับไปเหลือแต่เพียงความมุ่งมั่น เลนีเมียถอนหายใจ จิตใจมนุษย์ช่างยากลึกสุดหยั่งถึง มันคอยเฝ้ามองคนทั้งสามมาตลอดนับตั้งแต่กลับเข้ามาในบ้านโพรงเขา คนสองคนที่มันปกป้องในตอนนี้กำลังหลงวนอยู่ในห้วงของความรู้สึกที่เรียกว่ารัก ส่วนอีกคนที่มีความซื่อสัตย์ก็กำลังกลบฝังความรู้สึกของตนเองไว้ให้อยู่ใต้คำว่าความภักดี
เลนีเมียทิ้งตัวลงแล้วนอนหมอบที่เท้าของอลัน มันนับถืออลันด้วยใจที่คิดจะป้องนายของมันทั้งสองด้วยกายและใจทั้งหมด เลนีเมียหลับตาลงแล้วรอเวลาที่ดวงตะวันขึ้น มันกับคนหาอาหารคงต้องออกเดินทางทันทีที่พระอาทิตย์ขึ้น มันคงต้องปกป้องคนหาอาหารด้วยอีกคน ปกป้องคนที่มีความซื่อสัตย์ที่หาได้ยากยิ่งในหมู่มนุษย์ที่มีจิตใจยากลึกเกินที่มันจะหยั่งถึง
-
>> ต่อ <<
ไอร่ากำลังมองใบหน้าคมเข้มที่กำลังนอนหลับ เขามองพิจราณาใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้ดูซีดเซียวลงหลังจากที่ดูทรงตัวมาหลายวัน ไอร่าไล้นิ้วของตนเองลงบนใบหน้าคมเข้ม คนใจร้าย.. คนใจร้ายที่บังอาจมาขโมยหัวใจของเขาไป ไอร่าย้อนนึกถึงคืนวันตั้งแต่วันที่เขาได้รู้จักโครอส มันผ่านมาไม่นานเลย หากนับตามช่วงฤดูกาล มันยังผ่านไปไม่พ้นหนึ่งฤดูด้วยซ้ำ ไอร่าพบคนแปลกที่อุกอาจเข้ามาในบ้านในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง ตอนนั้นกำลังจะเข้าสู่ช่วงฤดูหนาวที่เขาจำต้องเอาของไปขายครั้งสุดท้ายก่อนเก็บตัวอยู่ในโพรงถ้ำ เขาไม่นึกเลยว่าฤดูหนาวในปีนี้จะมีเรื่องเกิดขึ้นมากมายจนเขาหายใจไม่ทันแบบนี้
ไอร่าถอนหายใจ เขาก้มมองหน้าคนที่ทำร้ายจิตใจของเขามานับครั้งไม่ถ้วน ไอร่าไม่คิดเลยว่าตนเองจะหลงรักคนแบบนี้ได้ ครั้งหนึ่งเขาเคยตัดใจแล้วว่าจะขออยู่อย่างโดดเดี่ยวไปจนวันตาย เขาไม่อยากมีความรัก ไอร่านั้นยังจำฝังใจถึงความเคียดแค้นชิงชังของพระมารดาฮีราได้ ความรักของพระมารดาช่างน่ากลัว พระนางเฝ้าหลงอยู่ในความทุกข์เพราะความรักอย่างเจ็บปวด จนในที่สุดพระนางได้เลือกหนทางที่สิ้นคิดโดยการวางแผนเพื่อเผามารดาของเขาเป็นการแก้ปัญหา และสุดท้ายพระนางนั้นต้องตกตายไปเพราะความทุกข์ของพระนางเอง ไอร่าไล้มือไปที่ริมฝีปากหนาที่ดูซีดเซียว เขาก้มหน้าลงแล้วแนบประทับจูบด้วยความรู้สึกในใจที่มี เขาคงต้องเดิมพันชีวิตและหัวใจของเขาที่คนผู้นี้ และเขาหวังว่าคนผู้นี้จะไม่ทำให้เขาผิดหวังและเสียใจอีกต่อไป
รุ่งสางวันถัดมา ไอร่ายืนส่งเลนีเมียพร้อมทั้งอลันและโครอสอยู่ที่หน้าบ้าน โครอสนั้นยังไม่ฟื้นตื่น ไอร่าเองก็ไม่แน่ใจว่าจูบของตนเองจะได้ผลหรือไม่ แต่ถ้ามันไม่ได้ผลก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยเขาก็ได้พยายามแล้ว
" ฝากนายของเจ้าด้วยแล้วกันอลัน หากเขาไม่ฟื้นขึ้นมา ก็คงเป็นเรื่องของพ่อมดในดินแดนของเจ้าที่จะมีหน้าที่ปลุกกษัตริย์ของตนเองให้ตื่นขึ้นมา ข้าเคยได้ยินมาว่าแดนตะวันออกมีพ่อมดทั้งเจ็ดที่มีมนตรากล้าแกร่งไม่แพ้พ่อมดแห่งแดนเหนือ ถ้ายังไงก็ขอฝากเขาด้วย และถ้าหากเขาไม่ฟื้นลืมตาตื่นเพราะข้า ก็จงอย่าได้พาเขามาในที่แห่งนี้อีก" ไอร่ากล่าวกับอลันก่อนที่จะก้มตัวลงแล้วมอบจุมพิตที่หน้าผากของเลนีเมีย
" ไม่ต้องห่วงข้าหรอกนะ ลิงซ์จะอยู่เป็นเพื่อนข้า ข้าจะดูแลลิงซ์ให้ดี พอๆกับที่ลิงซ์ดูแลข้า"
ลิงซ์ขู่ฟ่ออย่างน้อยใจแล้วเอาตัวถูไถไอร่า คนงามของมันจะดูแลมันทำไม หน้าที่ในการปกป้องคนงามคือหน้าที่ของมันต่างหาก ทำไมคนงามของมันต้องพูดเหมือนมันดูแลตัวเองไม่ได้ด้วย
เลนีเมียก้มหัวให้ไอร่าจูบก่อนที่จะเดินเข้าไปหาลิงซ์ เจ้าแมวขนดำขู่ฟ่ออย่างไว้ตัว แต่เมื่อมันเห็นคนงามกำลังมองอยู่ลิงซ์จึงยอมอยู่เฉยๆให้เลนีเมียเอาหัวมาไถก่อนที่จะมองสบตาลิงซ์ ลิงซ์ถอนหายใจก่อนขยับตัวออกห่างเลนีเมียแล้วกลับไปยืนข้างร่างบางที่แย้มรอยยิ้มน้อยๆ
" รีบไปเถอะอลัน หากควบม้าเต็มฝีเท้าพวกเจ้าคงออกจากป่าได้ก่อนค่ำ"
" แล้วเครื่องรางของท่านล่ะขอรับ อย่างน้อยท่านก็น่าจะเก็บเครื่องรางติดตัวไว้"
" ข้าไม่เป็นไรหรอกอลัน เจ้าไปได้แล้ว หากช้ากว่านี้การเดินทางผ่านป่าในช่วงฤดูหนาวคงทำให้เจ้ากับนายป่วยไข้ก่อนที่จะถึงปราสาทเป็นแน่"
อลันลังเลอยู่อีกเล็กน้อยแต่ก็ยอมกระตุกม้าให้ออกจากโพรงถ้ำ มนตราที่ครอบคลุมไม่ได้ปกป้องคนขาออก พวกเขาสามารถทะลุผ่านม่านมนตราได้โดยไม่ต้องใช้เหรียญผ่านทาง อลันแหวกผ่านม่านเถาวัลย์ก่อนที่จะกระตุ้นม้าให้ออกวิ่งตามเลนีเมียที่เริ่มควบเท้าเต็มที่ อลันขี่ม้าโดยประคองตัวโครอสที่ยังนอนหลับอยู่ข้างหลัง อลันขี่ม้าผ่านป่าอย่างรวดเร็ว เขาจะรีบพานายของเขากลับปราสาท เพื่อที่นายของเขาจะได้ฟื้นตัวขึ้นมาและกลับมาสู่ที่แห่งนี้อีกครั้ง
" เข้าบ้านกันเถอะลิงซ์"
ไอร่ากล่าวกับลิงซ์หลังจากมองส่งอลันและเลนีเมียที่เดินทางออกจากถ้ำ เขาไม่ได้ขอให้ลิงซ์ออกลาดตระเวนเหมือนกับที่เลนีเมียหรือเคนนิสเคยทำ สัตว์ป่าจำพวกแมวแบบลิงซ์ต้องการความอบอุ่นมากกว่าความหนาวเย็น ลิงซ์อิดออดลังเลเล็กน้อยแต่พอมีลมหนาวพัดผ่านมันก็ตัดสินใจเดินตามร่างบางกลับเขาไปในบ้าน แค่มันเฝ้าระวังภัยอยู่แต่ในบ้านคงไม่เป็นไร หูของมันสามารถได้ยินเสียงต่างๆได้ไกลหลายไมล์ นี่เป็นส่วนหนึ่งในความสามารถของลิงซ์ที่ทำให้มันสามารถนำชัยชนะมาสู่ผู้เป็นนายได้ มันสามารถแยกแยะเสียงต่างๆได้ดี มันรู้ว่าว่าผู้ที่เดินเข้ามาใกล้จะเป็นมิตรหรือศัตรู และถ้าหากมีเสียงเดินเท้าเข้ามาใกล้แหล่งพักพิงนี้มากเกินไป มันก็คงกระโจนออกไปนอกโพรงถ้ำและขย้ำเหยื่อเดินเท้านั้นได้ทัน
ไอร่าล้มตัวลงนอนบนที่นอนหลังจากที่ไม่ได้นอนเต็มตามาหลายคืน เขานั้นต้องดูแลทั้งโครอสและอลัน โดยเฉพาะอลัน ไอร่าแทบไม่ได้นอนเลยในช่วงสามวันแรกของการรักษาและทำยาถอนพิษ ไอร่าเพิ่งมาได้หลับๆตื่นๆเอาตอนที่อลันเริ่มฟื้นตัวและเพ้อจากพิษไข้ ไอร่าหลับตาลงแล้วกระชับผ้าคลุมขนสัตว์ให้กระชับตัว เขาไม่ได้ถอดผ้าคลุมออกเลยนับตั้งแต่คนทั้งสองคนเข้ามาในบ้าน ไอร่าหลับตาก่อนจะพึมพัมกับลิงซ์ที่ขึ้นมานอนข้างๆ
" ฝากเฝ้าบ้านด้วยนะลิงซ์ อย่าให้ใครเข้ามาในบ้านนี้นอกจากสองคนนั้น" ไอร่าพึมพัมก่อนปิดตาลงแล้วหลับไปในทันที
ลิงซ์มองหน้าคนงามที่นอนขดตัวอยู่ในผ้าคลุมอุ่นหนา มันไซร้หัวลงที่ตัวของไอร่าก่อนนอนหมอบแล้วหลับตาเพื่อเปิดประสาทสัมผัสในการรับเสียง มันได้ยินเสียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอของคนข้างตัวชัดเจน มันได้ยินเสียงสัตว์เล็กใหญ่ที่อยู่ไกลออกไปนอกโพรงถ้ำ มันได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นของสัตว์สี่ขาที่วิ่งคู่ไปกับเสียงฝีเท้าของม้า เจ้าสิงโตหิมะ.. ลิงซ์ถอนหายใจพรืดเมื่อจับเสียงฝีเท้าของเลนีเมียได้
มันพ่นลมหายใจอีกครั้งเมื่อนึกถึงคำสั่งของเลนีเมียก่อนที่จะเดินทางจากไปพร้อมนายของมัน นัยตาของเลนีเมียได้สื่อความนัยให้มันดูแลคนงามให้ดีก่อนที่มันจะมารับช่วงต่อ ลิงซ์พ่นลมอย่างขุ่นเคืองใจ ถ้าไม่ติดที่ว่าคราวนี้มันทำเกินไปหน่อยมันคงไม่ยอมรับคำสั่งจากสิงโตหิมะแต่โดยดี ลิงซ์เปิดประสาทสัมผัสไปให้ไกลอีกครั้ง มันหวังว่านายของมันตื่นขึ้นมาในเร็ววัน แล้วถ้าวันใดที่นายของมันและคนงามได้กลับสู่ปราสาท มันจะทำการไล่เจ้าสิงโตหิมะให้ไปไกลจากปราสาทเลยทีเดียว
ไอร่าตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนช่วงบ่าย ร่างบางบิดตัวเพื่อขับไล่ความเมื่อขบ ลิงซ์ไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว ไอร่าลุกจากที่นอนแล้วพับผ้าก่อนที่จะออกไปในครัวเพื่ออุ่นอาหารในส่วนของตนเองและส่วนของลิงซ์ โชคดีที่อลันนำสิ่งของและอาหารมาให้มากมายในตอนที่เขาออกมาจากปราสาท ในตอนนั้นไอร่าไม่ได้ตอบรับหรือปฎิเสธสิ่งใดจากอลัน เขาแค่รับของมาแล้วไล่อลันให้เดินทางกลับโดยที่ไม่ยอมให้อลันผ่านเข้ามาในโพรงเขา ไอร่าอุ่นซุปให้ร้อนก่อนย่างเนื้อแห้งชิ้นใหญ่ให้ลิงซ์ ไอร่าเทซุปจากหม้อลงชามและยกชามซุปมานั่งทานที่โต๊ะ บ้านหลังเล็กช่างดูเงียบเหงาลงไปมากเมื่อไม่มีสัตว์ใหญ่สองตัวเดินไปมา ไอร่าทานซุปจนหมดก่อนเก็บล้างจาน เขานั่งรอลิงซ์กลับมาอยู่ที่หน้าบ้าน นั่งรอ.. และหวังให้ใครบางคนเดินกลับเข้ามาพร้อมกับลิงซ์
หนึ่งวันหมดไปอีกครั้งและเริ่มเข้าสู่เช้าวันใหม่เมื่อดวงตะวันทอแสง แสงแดดยามเช้าในฤดูเหมันต์ช่างอ่อนดูอ่อนจาง ไอร่าเป่าลมหายใจออกมาจากปากจนเห็นเป็นควันขาว เขาถูมือตัวเองก่อนที่จะเดินไปที่สวนข้างบ้าน ช่วงหน้าหนาวแบบนี้พืชผักของเขาไม่ได้ออกผลแต่เขาก็ต้องดูแล ไอร่าโชคดีที่ตอนกลับมาพืชผักของเขาไม่ได้แห้งตายไป มันแค่มีวัชพืชขึ้นเท่านั้น ไอร่าพรวนดินที่แห้งแข็งก่อนกำจัดวัชพืชต้นเล็กที่พยายามเติบโตขึ้นมาในช่วงหน้าหนาว เขาถอนวัชพืชไปเรื่อยจนมาหยุดมือที่ต้นสโนว์ดรอป ไอร่ามองดูต้นสโนว์ดรอปต้นน้อยที่ยังไม่โตเต็มที่ เขาวางมือจากการขุดดินแล้วนำต้นหญ้าต้นนั้นขึ้นมาทั้งหัวแล้วอุ้มมันไปใส่ไว้ในกระถางหน้าบ้าน สโนว์ดรอป ดอกไม้ที่แสนงดงามและแข็งแกร่ง มันสามารถเติบโตขึ้นมาได้ท่ามกลางสายลมหนาว ดอกไม้ต้นเล็กที่แสนน่ารักนี้เป็นตัวแทนของความหวังหลังจากผ่านเรื่องราวร้ายๆมามาก ไอร่าวางหัวต้นสโนว์ดรอปลงกระถางก่อนรดน้ำ เขาหวังว่าต้นสโนว์ดรอปต้นนี้จะนำพาความหวังมาให้เขาเช่นกัน ความหวังที่นำพาเขาเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิที่แสนสดใส
ไอร่าทำงานง่วนอยู่ในบ้านและสวนจนผ่านช่วงสาย ไอร่าไม่เห็นเงาของลิงซ์แม้แต่น้อย แต่เมื่อไอร่าคิดที่จะเดินออกจากบ้านเพื่อตามหาลิงซ์ ไอร่าเห็นลิงซ์เดินกลับเข้ามาพร้อมกระต่ายป่าตัวอ้วนใหญ่สีเทา ไอร่ามองกระต่ายป่าตัวนั้นที่แกล้งทำเป็นหลับ ลิงซ์วางมันลงที่เท้าของไอร่าก่อนที่จะดันตัวกระต่ายป่าให้ลุกขึ้นเดิน แต่กระต่ายก็ย่อมเป็นกระต่าย มันนอนนิ่งและแกล้งทำเป็นตายได้เหมือนจริง ขนาดที่ว่าลิงซ์คำรามใส่ดังลั่น เจ้ากระต่ายป่ายังไม่สะดุ้งสะเทือนเลยซักนิด
" เจ้าไปจับกระต่ายมาทำไมลิงซ์ ถึงมันจะตัวอ้วนแต่ก็กินไม่อิ่มหรอกนะ"
ไอร่ากล่าวอย่างขำขันพลางเอานิ้วจิ้มเจ้ากระต่ายที่หลับไม่ยอมตื่น สีขนของมันทำให้เขานึกถึงใครบางคน ใครบางคนที่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะตื่นขึ้นมาแล้วหรือยัง
" เจ้าว่าเราเอามันไปต้มดีไหม หนาวๆแบบนี้ได้กินซุปกระต่ายก็คงดี"
ไอร่ายังคงพูดคุยกับลิงซ์ไม่เลิก เขารู้ว่าเจ้ากระต่ายตัวนี้จะฟังที่เขาพูดรู้เรื่อง ไอร่าเห็นหูมันกระดิกเล็กน้อยก่อนนิ่งลง ไอร่ายิ้มขันแล้วพยายามกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นกระต่ายป่าตัวอ้วนเริ่มหายใจแรงขึ้น
" ข้าไม่แกล้งเจ้าแล้ว ตื่นได้แล้วเจ้ากระต่ายขี้เซา ข้าจะไปหาอาหารให้เจ้ากิน"
ไอร่ากล่าวอีกครั้งแล้วตบก้นเจ้ากระต่ายเบาๆ เขาเห็นกระต่ายป่าแอบหรี่ตาขึ้นมามองเล็กน้อย แต่เมื่อมันได้สบตาเขา มันก็กระเด้งขึ้นมาแล้วกระโจนใส่ให้เขาอุ้ม ดวงตาสีดำของมันกลมใส ไอร่ารับมันไว้แล้วอุ้มเข้ามาแนบตัว
" เจ้าชื่อว่าเลพพิสช์ดีไหม ถึงเจ้าจะเป็นกระต่ายป่าที่ถูกล่า แต่ก็เป็นกระต่ายที่รอดกรงเล็บเสือมาได้ ข้าจะเลี้ยงเจ้าเองดีไหม"
ไอร่ากล่าวกับเจ้ากระต่ายสีเทาขนฟูน่ารัก ดวงตาของมันใสแจ๋ว ไอร่าเห็นมันแล้วนึกถึงผู้ที่มีดวงตาสีเทาดุดัน เจ้ากระต่ายป่าตัวนี้มีสีขนเหมือนตาของโครอสไม่มีผิด น่าเสียดายที่กระต่ายป่าตัวนี้ตาใส ไม่เช่นนั้นเขาคงอดใจแกล้งเจ้ากระต่ายตัวนี้แทนคนที่เขาหมั่นไส้ไม่ได้แน่
" ขอบใจนะลิงซ์" ไอร่าบอกกับลิงซ์ที่ตอนนี้ตัวมอมแมม ลิงซ์คงรู้ว่าเขาเหงา มันถึงได้ออกล่าและลงทุนขุดดินเพื่อหาเพื่อนมาให้เขาเพิ่ม
ลิงซ์มองเจ้ากระต่ายอ้วนอย่างนึกหมั่นไส้ ถ้ามันไม่ได้เห็นว่าคนงามของมันเหงาและเอาแต่เฝ้ารอคอย มันคงไม่ไว้ชีวิตเจ้ากระต่ายป่าตัวนี้ ลิงซ์เดินตามไอร่าเข้าไปในคอกม้าเพื่อที่จะจัดที่อยู่ให้กระต่ายผู้มาใหม่ กระต่ายป่านามเลพพิสช์ดมๆอยู่ที่กองฟางเล็กน้อยก่อนที่จะขุดกองฟางให้เป็นรูก่อนมุดตัวเข้าไป ไอร่ายิ้มขันกับท่าทางน่ารักแบบนั้นก่อนออกไปหาชามใส่ข้าวใส่น้ำมาให้ ลิงซ์เหลือบมองเจ้าตัวขนฟูตัวใหม่อย่างไม่ชอบใจ ไว้รอให้มันได้กลับปราสาทก่อนเถอะ มันจะขย้ำเจ้าอ้วนนี่ลงท้องเพื่อกำจัดเสี้ยนหนามแห่งความรักที่คนงามของมันแบ่งใจไปจากมัน
ไอร่ายังคงใช้ชีวิตของตนเองต่อไปเช่นทุกวัน ตอนนี้ไอร่าไม่อยู่อย่างเศร้าหมองใจอีกแล้ว เขากำลังอยู่เพื่อการรอคอยและความหวัง ในตอนที่ไอร่ากลับมาอยู่ที่นี่คนเดียวอีกครั้ง เขายอมรับว่าเขาตายซาก จิตใจของเขาหายไปเพราะความเจ็บปวดที่ไม่เคยได้รับมาก่อน ทั้งความเจ็บปวดที่เกิดจากการถูกขืนใจ ความเจ็บปวดที่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นของเล่น และสิ่งที่เขาเจ็บปวดที่สุดคือการถูกทำร้ายด้วยพี่ชายของเขาเอง
ไอร่าไม่ได้ฝันร้ายอีกเลยนับตั้งแต่กลับเข้ามาสู่ป่า เลือดที่โครอสถ่ายทอดให้มาทำให้มนตราเรียกหาแห่งสายเลือดหยุดทำงาน แต่ไอร่าก็ยังอยู่อย่างไร้จิตใจ เขาไม่คิดว่าตนเองจะกลับมามีหัวใจได้อีกจนกระทั่งเห็นคนที่เขานึกเกลียดชังที่สุดมาล้มลงที่หน้าถ้ำ โครอสกับอลันนั้นไม่สามารถผ่านเข้ามาในถ้ำได้ เลนีเมียต้องคำรามเรียกเขาอยู่นานกว่าที่เขาจะรู้ตัวแล้วเดินออกจากบ้าน เขาเองนั้นก็รู้สึกได้อยู่แล้วว่ามีบางอย่างแปลกไป ทั้งจากตัวเครื่องรางและจากการที่ลิงซ์มาอยู่ที่บ้านเขาแทนที่เลนีเมียที่วิ่งหายออกไปทันทีที่ลิงซ์มาปรากฎตัว ไอร่าต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าเรียกสติกลับมาแล้วหาเหรียญผ่านทางเพื่อให้คนทั้งสองผ่านเข้ามาได้ จากนั้นไอร่าก็ทำตัวเป็นคนไร้จิตใจ เขาหลอกตัวเองไปในทุกวันที่ดูแลโครอส แต่ก็เป็นอย่างที่อลันว่า ตัวเขาไม่ได้ตายซากอย่างแท้จริง เขาแค่ปกปิดหัวใจเพราะกลัวความเจ็บปวดเท่านั้น
ไอร่าแตะหน้าอกตนเองที่ตอนนี้ไม่มีเครื่องรางแล้ว เขามอบเครื่องรางส่งกลับไปให้โครอส เพื่อที่ว่าถ้าโครอสไม่ได้ตื่นขึ้นมาเพราะเขา เขาก็จะขอส่งคืนหัวใจที่ไม่ได้เป็นของเขากลับไป แต่ถ้าโครอสกลับมา เขาจะถือซะว่าเดิมพันของเขาสำเร็จผล เขาจะขอรับดวงใจของโครอสที่นำมาคืน และมอบหัวใจของเขาไปให้เป็นการตอบแทน
ไอร่าเริ่มต้นเช้าวันใหม่ของตนเองโดยการพาเลพพิสช์ออกมาเดินเล่นในสวนผักทุกวัน ตอนนี้เลพพิสช์มีหน้าที่ในการกำจัดวัชพืชแทนไอร่า มันกำจัดและกินหญ้าเหล่านั้นเป็นอาหาร มีบ้างที่มันช่วยพรวนดิน แต่ไอร่าคิดว่ามันกำลังสร้างโพรงมากกว่า
" อย่าขุดดินเลอะสิเลพป์ ไว้ให้ถึงฤดูใบไม้ผลิก่อนเจ้าค่อยขุดดินให้ข้าหว่านเมล็ดพันธุ์"
เลพป์ทำหูลู่ทันทีที่ถูกดุ มันทำหน้าจ๋อยอยู่ซักพักก็หันไปพรวนดินต่อ ไอร่ามองภาพนั้นด้วยความเอ็นดู เขาปล่อยให้เลพป์ขุดดินต่อไปเรื่อยๆในขณะที่ตนเองไปตักน้ำเพื่อนำน้ำมารดต้นไม้ เขาทำแบบนี้ในทุกเช้าเพื่อรอลิงซ์ให้กลับมาจากการล่าสัตว์ ลิงซ์จะใช้เวลาล่าสัตว์นานกว่าเคนนิสและเลนีเมียเสมอ ไม่ใช่ว่ามันไม่มีฝีมือในการล่าสัตว์ แต่เพราะช่วงปลายฤดูหนาวแบบนี้จะเริ่มมีสัตว์ป่ามากมายออกมาจากการจำศีล สัตว์ที่เพิ่งตื่นนอนจะโมโหง่ายเพราะความงัวเงียและรู้สึกหิว และถึงแม้ไอร่าจะทำปลอกคอให้ลิงซ์เพื่อที่มันจะได้ไม่ต้องพบเจอกับอันตรายในป่า แต่ลิงซ์ก็ไม่ยอมรับ มันทำหน้าตื่นเต้นดีใจทุกครั้งที่ได้ออกล่า แต่ไอร่าก็ไม่ได้นึกห่วงมันมากนัก เพราะเมื่อครั้งที่ไอร่าได้เห็นลิงซ์ลากหมาจิ้งจอกไฟตัวใหญ่กลับมา ไอร่าก็เลิกคิดที่จะห่วงมันทันที
ไอร่าเริ่มละมือจากการรดน้ำมาสนใจเจ้าเลพป์ที่ตอนนี้มันขุดหัวมันขึ้นมากิน ความจริงหัวมันหัวนี้เป็นหัวมันที่ไอร่าฝังไว้ก่อนเข้าฤดูหนาว เขาหวังว่ามันจะโตขึ้นมากลายเป็นต้นมันต้นใหญ่ให้เขาได้ขุดกินไปอีกหลายมื้อ
" ดูท่ามันของข้าจะเป็นหมันเสียแล้วเจ้ากระต่ายอ้วน เจ้าอยู่อย่างอ้วนท้วนมาได้ยังไงในช่วงที่อากาศหนาวเย็นและแห้งแล้งแบบนี้ ไขมันที่อยู่ในตัวเจ้ามันไม่ได้สลายไปเลยรึไง" ไอร่ากล่าวแล้วตบก้นเจ้าขนฟูที่ก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่สนใจอะไร
ไอร่าส่ายหัวเล็กน้อยก่อนหันไปทางโพรงถ้ำ เขาได้ยินเสียงครูดลากไปกับพื้น ลิงซ์คงกลับมาแล้ว แต่แล้วไอร่าก็ต้องตาโต เมื่อเห็นลิงซ์กำลังลากหมียักษ์ตัวใหญ่เข้าให้เขา ตัวมันโตเป็นสี่ห้าเท่าของตัวลิงซ์เลยทีเดียว
" ลิงซ์ เจ้าจะล่าหมีมาทำไม เราอยู่กันแค่สองคนและตอนนี้กำลังจะออกหน้าหนาว เจ้าคิดว่าข้าจะเอาขนหมีไปทำอะไร" ไอร่าบ่นลิงซ์อย่างหน่ายใจ ปกติลิงซ์ก็เป็นสัตว์ที่พูดรู้เรื่องอยู่หรอก แต่ทำไมคราวนี้มันถึงได้กล้าล่าเอาสัตว์ใหญ่ขนาดนี้กลับมา ถ้ามันล่าตอนที่กำลังเข้าหน้าหนาวก็คงไม่แปลก เพราะเขาคงได้เสบียงตุนไว้อีกเยอะ รวมทั้งขนของหมีก็สามารถเอามาทำเครื่องนุ่มห่มได้ แต่ตอนนี้กำลังจะพ้นหนาหนาวแล้ว ถึงเนื้อหมีจะได้ราคาเพราะผู้คนคงแย่งกันซื้อหลังจากอดทนให้ผ่านหน้าหนาว แต่ขนของมันคงเริ่มราคาตกเพราะคงไม่ใครนึกอยากได้เสื้อคลุมขนหมีไปใส่ในหน้าร้อน
ไอร่ากำลังวางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากร่างกายหนีตัวนี้ให้คุ้มค่า ตอนนี้เขาเหลือม้าแคระเพียงตัวเดียว และม้าแคระของเขาคงลากหมีตัวนี้ไปไม่ไหวแม้จะมีลิงซ์คอยช่วย หรือเขาจะทำน้ำมันหมีดีนะ อย่างน้อยมันก็คงช่วยทุนแรงเรื่องน้ำหนักไปได้ และน้ำมันจากหมีก็คงมีมากพอที่จะให้เขาใช้แทนน้ำมันตะเกียงไปพักใหญ่
ไอร่าเริ่มวางแผนในการใช้ชีวิตอยู่ในป่าอีกครั้ง แน่นอนว่าตอนนี้เขาอยู่อย่างมีความหวังด้วยการรอคอย แต่เขาก็ไม่อยากคาดหวังกับมันมากนัก หน้าหนาวกำลังจะผ่านไป และถ้าหากสิ้นฤดูหนาวนี้แล้วคนที่เขารอคอยไม่กลับมาหา เขาจะขังตัวเองอยู่ในป่าตลอดไป จะไม่ออกไปสู่โลกภายนอกอีก
ไอร่าเริ่มทำการสำรวจซากหนีตัวโตที่ลิงซ์ลากเข้ามาหลังบ้าน ไอร่ามองไม่เห็นร่องรอยเขี้ยวคมของลิงซ์ แต่อาจเป็นเพราะหมีตัวนี้ขนหนามาก รอยเขี้ยวจึงไม่ปรากฎออกมาให้เห็น ไอร่าสำรวจตัวหมีใหญ่ที่ตอนนี้มันดูผอมกว่าหมีทั่วไป มันคงใช้ไขมันไปหมดแล้วในช่วงที่จำศีล ไอร่าขมวดคิ้ว ดูท่าแผนที่จะเอาน้ำมันหมีมาเป็นเชื้อเพลิงคงทำไม่ได้ ไอร่ามองตัวหมีอีกครั้ง หรือเขาต้องยอมขาดทุน เขาอาจต้องยอมขายขนหมีในราคาที่ถูกลงเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเก็บไว้ให้รกบ้าน และถ้ารวมกับเนื้อสัตว์ที่ลิงซ์ล่ามาได้ทุกวัน กับการออกไปเก็บสมุนไพรอีกไม่กี่วัน เขาก็คงสามารถหาซื้อลูกวัวมาได้ หวังว่าฟร็อตโดคงจำสัญญาของเขาได้ และฟร็อตโดคงไม่โก่งราคาเขามากนักถ้าเขาขอเปลี่ยนจากม้าตัวใหญ่เป็นลูกวัวตัวเล็ก
ในขณะที่ไอร่ายังคิดไม่ตกว่าเขาจะทำยังดีเพื่อที่จะหาเงินมาให้ได้มากพอเพื่อที่จะซื้อลูกวัวสำหรับนำมาผลิตนม ไอร่าเห็นแสงวิววับออกมาจากตัวหมี มันอยู่ในตำแหน่งหัวใจ ไอร่าแหวกขนหมีออกจนเห็นว่ามันเป็นหัวลูกธนูสีเงิน ไอร่าขมวดคิ้วจนเป็นปม หรือว่าลิงซ์จะขโมยเหยื่อของผู้อื่นมา แต่ว่าใครกันจะเข้ามาได้ลึกถึงขนาดนี้ และใครกันจะมีฝีมือในการสังหารหมีตัวใหญ่ด้วยการลงธนูเพียงครั้งเดียว
" อ๊ะ!!"
ไอร่าร้องอย่างตกใจเมื่อถูกอุ้มพาดบ่า เขาพยายามทุบตีและฟาดฝ่ามือใส่ลงไปไม่ยั้ง ตอนแรกเขาร้องตะโกนอย่างตกใจ แต่เมื่อตระหนักได้ว่ามีเพียงคนเดียวที่สามารถผ่านเข้ามาในบ้านหลังนี้ได้โดยไม่ต้องใช้เหรียญผ่านทาง ไอร่าก็ทุบตีและลงเล็บไม่หยุด เขาได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มต่ำเบาๆในลำคอ และนั่นทำให้เขาตะโกนเหวลั่น
" ปล่อยข้านะเจ้าคนชั่ว!!"
" ไม่ว่าจะเป็นความฝันหรือความจริง เจ้าจะด่าทอข้าด้วยคำนี้เพียงคำเดียวหรือไง"
เสียงทุ้มคุ้นหูที่ได้ยินทำให้ไอร่าเม้มปาก เขากัดปากตนเองแน่นเพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องยิ้มออกมาอย่างยินดี คนที่เขารอคอยกลับมาแล้ว
" คนอย่างเจ้าเหมาะสมกับคำนี้ที่สุดแล้ว ปล่อยข้าลงได้แล้ว เจ้ากลับมาทำไม ไหนว่าจะไม่มาพบข้าอีกไม่ว่าจะเป็นความฝันหรือความจริง"
" ข้าก็ไม่ได้อยากมาหรอกนะไอร่า แต่บังเอิญว่าข้าทำของหล่นหาย และบังเอิญเก็บของบางอย่างได้ จึงต้องนำมันมาส่งคืนแก่เจ้าของ"
ไอร่าเม้มปาก ตอนนี้ริมฝีบางเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรงบางเฉียบ เขาบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร แน่นอนว่าตอนแรกเขารู้สึกกรุ่นโกรธที่คนผู้นี้บอกว่าไม่ต้องการมาหา แต่เมื่อได้ยินประโยคหลัง ไอร่าเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่ตนเองได้ทำไปก่อนหน้านี้จะเป็นการดีจริงหรือไม่
" เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าข้าเก็บสิ่งได้ แล้วอยากรู้หรือไม่ว่าผู้ใดเป็นเจ้าของ"
" อย่าพูดนะ!"
ไอร่าหน้าแดงวาบ เขาพยายามดิ้นลงจากไหล่หนา เจ้าคนกวนประสาท ยอกย้อนเป็นที่สุด
โครอสหัวเราะในลำคอ ก่อนที่จะหัวเราะดังขึ้นเมื่อคนที่เขาอุ้มเริ่มพยศด้วยการข่วนเล็บลงที่หลังของเขา แต่เมื่อมันติดเสื้อผ้า แมวป่าของเขาก็ย้ายที่มาเป็นหลังต้นคอเขาแทน
" อย่าดิ้นสิไอร่า เกินตกลงไปมันจะเจ็บนะ"
" ถ้าไม่อยากให้ข้าหล่นลงไปจนเจ็บตัวก็วางข้าลงได้แล้ว!"
ไอร่าตะโกนดังลั่น เจ้าคนตัวใหญ่เอาแต่ใจ ไอร่าพยายามดิ้นหนีเพื่อให้ตัวเองหล่นลงพื้น แต่แล้วเขาต้องร้องเสียงหลงเมื่อถูกอุ้มเข้ามาวางบนเตียงก่อนถูกขึ้นทาบทับ
" ไม่นะ!!!" ไอร่าร้องลั่นอย่างตกใจ เขามองบุรุษตรงหน้าด้วยแววตาตื่นตระหนก แม้เขาจะเห็นรอยยิ้มที่แฝงอยู่ในดวงตาสีเทาเข้ม แต่เขาก็ยังหวาดกลัว ไอร่าปิดตาแน่น ยิ่งเมื่อรู้สึกได้ว่าคนด้านบนกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาเพื่อแนบจุมพิต ไอร่ายิ่งหวาดกลัวจับใจ
แต่แล้วความกลัวของไอร่าก็หายไปเมื่อเขาถูกประทับจูบที่หน้าผากอยู่เนิ่นนาน รอยจูบนี้ไม่ได้เต็มไปด้วยแรงพิสวาศเหมือนที่ผ่านมา มันอบอุ่นและอ่อนเบาเหมือนปุยนุ่น เขารู้สึกได้ถึงอ้อมกอดที่โอบรัดอย่างปกป้อง ไอร่ากล้าๆกลัวๆ แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการกอด ไอร่าจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา
" เป็นเจ้าใช่หรือไม่ที่ช่วยปลุกข้าขึ้นมาจากห้วงฝัน คำอวยพรแห่งทวยเทพครั้งนี้ช่างร้ายแรงนัก หากข้าไม่ได้เจ้าที่มีจิตใจนึกรักข้า ข้าคงไม่มีวันได้หลุดออกมาจากห้วงฝัน"
ไอร่าหน้าแดง เขาเบี่ยงหน้าหลบให้พ้นจากดวงตาสีเทาที่ทอดมองอย่างอ่อนโยน ตอนนี้เขาไม่เห็นร่องรอยของความลุ่มหลงอีกแล้ว สิ่งเขาเห็นชัดจากดวงตาสีเทาคู่ที่เคยดุดันคือความรัก ความรักอย่างที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเห็นมันในดวงตาของเสด็จพ่อยามที่จ้องมองเสด็จแม่ไดโอนี
" ข้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเจ้าจะไม่ทอดทิ้ง ข้าเจ็บปวดมามากพอแล้ว และข้าคงทำใจไม่ได้หากต้องพบเจอกับความผิดหวังและความผิดพลาดที่ซ้ำซาก เจ้าจะสัญญากับข้าได้หรือไม่ว่าจะไม่มีวันทิ้งข้าไป จะสาบานได้ไหมว่าจะปกป้องข้าด้วยชีวิต"
ไอร่ากล่าวทั้งที่ไม่มองสบตา เขายอมรับว่าดีใจมาก แต่เขาก็ไม่อยากหวังลมๆแล้งๆ การเดิมพันด้วยตัวและหัวใจของเขาครั้งนี้ต้องการเครื่องยืนยัน เขาหวังว่าคนที่เขารอคอยจะมอบคำสัตย์ที่สามารถทำให้เขาเชื่อใจได้ แล้วเขาจะรักคนผู้นี้ตลอดไป
โครอสมองร่างบางที่ตอนนี้ทำตัวได้อย่างน่ารัก ใบหน้าแดงก่ำที่กำลังหลบตาทำให้เขาต้องหันใบหน้างามให้มามองสบตา เขามองลงไปในดวงตาคู่งามที่กำลังรอคอยอย่างมีความหวัง โครอสมองสบตาอยู่นาน ก่อนมอบคำสัตย์แสนหวานที่ตราตรึงใจแก่ผู้ที่สดับฟัง
" ข้าย่อมคิดที่จะปกป้องเจ้าแน่นอน ไอร่า ไดแอน ไซธีรา แม้ข้ากับเจ้าจะไม่ได้ผ่านพิธีแต่งงาน แต่ข้าก็สาบานว่าจะปกป้องเจ้าด้วยชีวิต นับแต่นี้ต่อไปหัวใจของข้าจะเป็นของเจ้า ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้เจ้าลาลับโดยที่ข้าไม่ปกป้อง และหากถึงคราวที่เจ้าจะจากข้าไป ข้าจะเป็นคนมอบชีวิตของข้าให้เหล่าทวยเทพแทน ข้า โครอส อาเบล ไฮพีเรีย ขอสาบานว่า นับแต่นี้และตลอดไป ชีวิตของข้าจะเป็นของเจ้าไปตลอดกาล"
โครอสกล่าวแล้วแนบประทับจูบลงบนเรียวปากอิ่มคู่งาม เขาไม่ได้ร่ายมนต์ในการกล่าวคำสาบานครั้งนี้ แต่เขากล่าวด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี โครอสละจูบแล้วแนบริมฝีปากที่หน้าผากมนอีกครั้ง เขาเห็นแสงเรืองรองฉายออกมาจุดที่เขาประทับจูบ แสงสีขาวที่แสนอ่อนโยน ทวยเทพคงกำลังอวยพรให้เขากับร่างบาง โครอสแนบจูบที่ปากอีกครั้ง และคราวนี้เขามอบจูบด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี
ฝ่ายไอร่าที่ได้รับคำสาบานก็โอบกอดคนตัวใหญ่ด้านบน ไม่ว่านี่จะเป็นพระประสงค์จากทวยเทพหรือไม่ แต่เขาได้ตัดสินใจ เขาจะมอบชีวิตทั้งหมดที่มีให้กับชายคนนี้ และแม้ภายภาคหน้าจะมีอุปสรรคขวากหนาม แต่เขาก็เชื่อว่าเขาและโครอสจะผ่านมันไปด้วยกันได้
" ยามเมื่อเจ้าต้องขึ้นตะแลงแกง หากมีคนที่รักเจ้าสุดหัวใจจนยอมตายแทนได้ เมื่อนั้นเจ้าจะพ้นจากความเจ็บปวดและสิ่งที่ต้องทนทุกข์"
เสียงของท่านลุงได้ย้อมกลับมาอีกครั้ง แต่รั้งนี้ไอร่าไม่กลัวอีกแล้ว เพราะแม้เขาจะต้องอยู่บนตะแลงแกงเผาไฟหลังได้พบรักแท้ แต่ไอร่าก็คิดว่ามันช่างคุ้มค่า ชีวิตเขาได้รับการเติมเต็มแล้ว และถึงจะมีคำสาปและความแค้นที่น่ากลัวรออยู่ แต่เขาก็เชื่อว่าความรักที่สามารถชนะใจทวยเทพได้ คงสามารถทำให้เขาหลุดพ้นจากคำสาปได้เช่นกัน
-
>> ต่อ <<
โครอสก้มลงจูบไล่มนขาวเนียนที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าห่มก่อนห่มผ้าให้ดีๆอีกครั้ง หลังจากผ่านการร่วมรักที่กินเวลายาวนาน คนงามของเขาคงหลับสนิท โครอสมองใบหน้างามที่ดูมีความสุขมากกว่าครั้งไหนๆที่เขาเคยเห็นมา โครอสก้มจูบหน้าผากมนอีกครั้งก่อนสวมเครื่องรางให้ เครื่องนี้เป็นของชิ้นแรกที่เขาเห็นนับตั้งแต่ลืมตาตื่น เขาไม่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดจากอลัน เขารับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นผ่านทางเครื่องราง โครอสยกยิ้มน้อยๆให้กับร่างบางที่หลับสนิท ช่างสมกับเป็นคนแดนเหนือจริงๆ แม้เจ้าตัวจะไร้ซึ่งมนตรา แต่สัญชาตญาณทั้งหมดที่ทำตามหัวใจก็สามารถทำให้เครื่องรางของเขาทำงานได้อย่างเต็มที่
โครอสเกลี่ยเส้นผมสีน้ำผึ้งที่ปรกใบหน้าออก เขาได้หัวใจคืนมาแล้ว หัวใจที่ตอนนี้อยู่กับเจ้าของที่คู่ควร โครอสไล้นิ้วไปบนเครื่องราง มันเปล่งแสงเรื่องรองออกมาทันที ตอนนี้เครื่อรางของเขาไม่ได้เปล่งแสงสีทองเพียงอย่างเดียวแล้ว ภายในแสงสีทองส่องสว่าง โครอสเห็นแสงสีขาวที่ส่องสว่างสุขใส แสงสีขาวดวงน้อยที่สว่างจ้ายิ่งกว่าแสงใด แสงที่แสดงถึงความรักที่กำลังก่อตัวขึ้นจากเจ้าของเครื่องรางที่แท้จริง
โครอสก้าวลงจากเตียงแล้วสวมเสื้อผ้า เขาอยู่กับเจ้าแมวป่ามาตั้งแต่เช้า และตอนนี้ก็กินเวลาเกือบบ่ายแล้ว โครอสนั่งลงข้างเตียงแล้วเกลี่ยลูบเส้นผมสีน้ำผึ้งอีกครั้ง คนงามของเขาคงไม่ฝันร้ายอีกต่อไปแล้ว มนตราเรียกหาแห่งสายเลือดคงหยุดทำงานทันทีที่เขามอบเลือดให้ และเครื่องรางที่เขามอบให้ก็คงปกป้องคุ้มครองอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
โครอสก้มลงหอมแก้มนวลที่ยังมีรอยแดงพาดผ่าน ดูท่าเขาคงหนักมือไปหน่อย แก้มแดงสองข้างดูแดงช้ำเล็กน้อยจากการที่เขาป้อนจูบและหอมแก้มนวลทุกครั้งที่ร่วมรัก โครอสจุมพิตที่ริมฝีปากอิ่มอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันทำให้คนที่หลับตาอยู่ตื่นขึ้นมา
" เจ้าจะไหนกัน" เสียงแหบครืออย่างคนเพิ่งตื่นทำให้โครอสยกยิ้ม เขารินน้ำที่อยู่ข้างเตียงก่อนประคองร่างบางให้ลุกขึ้นมาจิบน้ำ
" ข้าไม่ได้ไปไหน ข้าเพียงอยากออกไปดูรอบบ้าน มนตราที่ครอบคลุมที่แห่งนี้ช่างแข็งแกร่ง ข้าคงต้องศึกษาไว้เพื่อที่จะได้ให้พ่อมดทั้งเจ็ดช่วยร่ายเวทย์คุ้มครองเจ้ายามที่เจ้าไปอยู่ที่ปราสาทกับข้า"
ไอร่าที่เพิ่งตื่นนอนขมวดคิ้ว มนตราที่แข็งแกร่ง.. ถ้าเขาจำไม่ผิด คนผู้นี้เคยบอกว่ามนตราของท่านลุงเป็นมนต์กระจอก แต่นั่นก็ทำให้ไอร่าฉุกคิดได้ว่า คนผู้นี้เข้ามาในที่แห่งนี้ได้อย่างไร แม้คนๆนี้จะมีพลังเวทย์ที่กล้าแกร่ง แต่มนต์ของท่านลุงก็น่าจะแก่กล้าไม่แพ้กัน แล้วคนผู้นี้ผ่านเข้ามาได้ออย่างไร
" มนตราแห่งนี้ร่ายขึ้นเพื่อปกป้องใครบางคน มันห้ามคนนอกเข้าก็จริง แต่มันก็ห้ามอย่างจำเพาะเจาะจง ถ้ามีคนที่มีความสามารถมากพอ ไม่ว่าใครก็สามารถผ่านเข้ามาได้"
คำตอบของโครอสที่ตอบคำถามในใจของไอร่า ทำให้ไอร่าแปลกใจ คนผู้นี้รู้ได้อย่างไรว่าเขาคิดอะไรอยู่
" ข้าไม่ได้อ่านความคิดเจ้าได้หรอกนะคนงาม แต่เป็นเพราะเครื่องรางที่เจ้าสวมอยู่ทำให้ข้าสามารถรู้ใจเจ้าได้ และแม้แต่ตอนนี้ที่เจ้ากำลังรู้สึกเขินอาย ข้าเองก็รู้สึกได้เช่นกัน"
ไอร่าหน้าแดง เขาพยายามสงบใจไว้แต่มันคงไม่ได้ผลนัก เขากำลังอายอยู่จริงอย่างที่คนตรงหน้าพูด ไอร่าจับเครื่องราง มันมาอยู่ที่เขาได้ยังไง
" ข้ามอบเครื่องรางให้เจ้าเพราะมันเป็นของเจ้า ตอนนี้หัวใจรักของเราเกี่ยวพันกันแล้ว และหากเจ้าฟังให้ดี เจ้าจะได้ยินเสียงของหัวใจข้าเช่นกัน"
โครอสตอบคำถามในใจของไอร่าอีกครั้ง เขาดึงร่างบางเข้ามาแนบอกเพื่อยืนยันสิ่งที่ตนพูด ไอร่าหน้าแดงเล็กน้อยกับคำที่โครอสกล่าว หัวใจรักที่เกี่ยวพันกัน.. ไอร่าแนบหน้าลงไปที่หน้าอกแกร่ง เสียงหัวใจของโครอสเต้นดังอย่างมั่นคง แม้เขาจะไม่ได้แนบหูเข้าไปฟัง แต่ไอร่าก็ได้ยินเสียงอย่างชัดเจน
" ทำไมเครื่องรางจึงผูกใจเราไว้ ข้านึกว่าเครื่องรางจะแค่นำทางเจ้ากลับมาเสียอีก" ไอร่ากล่าวอย่างง่วงงุน เสียงหัวใจของโครอสช่างเหมือนเพลงก่อนนอน มันฟังดูอบอุ่นปลอบโยน ไอร่าเริ่มเข้าใจสิ่งที่โครอสบอก เขาสามารถรับรู้ความรู้สึกของโครอสได้ในยามนี้ โครอสต้องการให้เขาหลับตานอนเพื่อพักผ่อน แต่เขายังมีสิ่งที่คาใจ ไอร่าเอ่ยปากถามออกไป ทั้งที่รู้สึกว่าตนเองกำลังจะหลับเต็มที
" ข้านึกว่าเครื่องรางจะฉายให้เห็นเพียงความรู้สึกของข้า แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นเครื่องรางที่ผูกใจเราไว้ เจ้าทำอะไรกับเครื่องรางกัน" ไอร่ากล่าวด้วยเสียงที่เบาลงทุกที
" ข้าไม่ได้ทำสิ่งใดกับเครื่องราง เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นทำให้เครื่องรางเป็นเหมือนตัวแทนของสัญญาใจ นับแต่นี้ต่อไป หากเจ้าตกอยู่ในอันตราย ข้าจะสามารถปกป้องเจ้าได้ แม้ว่าข้าจะไม่ได้อยู่กับเจ้าก็ตามที"
ไอร่าพยายามรับฟังสิ่งที่โครอสกล่าว แต่ตอนนี้เขาง่วงนอนมากเหลือเกิน ไอร่าพยายามฝืนลืมตา แต่การที่โครอสประคองตัวเขาลงแล้วจุมพิตที่เปลือกตาทำให้ไอร่าหลับตาลง เขาอยากฝากชีวิตทั้งหมดให้กับคนผู้นี้ และตอนนี้คนที่เขารักจะปกป้องเขาทั้งยามหลับและยามตื่นนอน
" ฝันดีนะไอร่า แล้วเมื่อเจ้าลืมตาตื่นขึ้นมา เจ้าจะได้พบหน้าข้าเป็นคนแรก"
โครอสกล่าวแล้วจุมพิตที่หน้าผากมนอีกครั้ง เขาได้ยินเสียงลมสายใจที่ดังสม่ำเสมอ โครอสเกลี่ยนิ้วบนใบหน้างามอีกครั้ง ก่อนที่จะตัดใจแล้วลุกเดินออกไปที่นอกบ้าน
การกลับมาของโครอสในครั้งนี้ไม่ใช่เป็นการกลับมาเพื่อตามหาหัวใจของเขาเท่านั้น เขามีสิ่งที่ต้องทำ นั่นคือการพาร่างบางกลับไปยังปราสาทตะวันออก และกางเวทย์เพื่อปกป้องร่างบางให้อยู่ในปราสาทได้อย่างปลอดภัย
ในตอนที่โครอสตื่นขึ้นมาด้วยจุมพิตจากรักแท้ โครอสต้องใช้เวลายาวนานถึงห้าวันกว่าที่จะรับรู้เรื่องราวได้ทั้งหมด เครื่องรางที่เคยเป็นของเขาได้ฉายแสงและแสดงให้เห็นภาพว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างบางบ้าง เขารับรู้เรื่องราวของไอร่าทั้งหมดตั้งแต่กลับเข้ามาสู่ป่าจากเครื่องราง รวมทั้งความรู้สึกและเดิมพันของอีกฝ่ายที่ฝากเอาไว้กับเครื่องรางประจำตัวของเขา
โครอสยกยิ้มเมื่อนึกถึงตรงนี้ คนงามของเขาฝากหัวใจรักไว้ที่การเดิมพันด้วยชีวิต หากเขาไม่กลับเข้าสู่ป่าแห่งนี้ก่อนสิ้นฤดูหนาว คนงามของเขาจะจากเขาไปตลอดกาล จากไปทั้งชีวิตและจิตวิญญาณ โครอสรู้ดีว่าไอร่าจะไม่ฆ่าตัวตายอีกแล้ว แต่การอยู่อย่างไร้ชีวิตจะทำให้คนงามของเขาอยู่เหมือนคนตายอย่างแท้จริง ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด แต่การที่เขายังยิ้มได้เพราะรู้ได้ว่าหัวใจรักของไอร่ากำลังเติบโต มันเติบโตไปพร้อมกับหัวใจของเขา และนั่นหมายความว่าคนงามของเขาจะไม่มีวันแพ้เดิมพันครั้งนี้แน่นอน
โครอสนึกถึงยามที่ตนเองตกอยู่ในห้วงฝัน ความฝันครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นคือการสัญญากับร่างบางว่าเขาจะไม่กลับมาให้เห็นหน้าอีกทั้งยามหลับและยามตื่น ซึ่งตอนนั้นเขาได้ตัดสินใจเช่นนั้นแล้วจริงๆ แต่เพราะแสงสีขาวที่พร้อมนกพิราบส่งสาร โครอสถึงได้รู้ว่าคนงามได้ฝากสิ่งใดเป็นครั้งสุดท้ายในการมอบจุมพิตครั้งนั้น
" หากเจ้ารักข้าก็จงกลับมา ถ้าไม่เช่นนั้นจะไม่มีผู้ใดได้หัวใจข้าไปอีก"
ความหมายของคำกล่าวนั้นคือ หากเขาไม่ตื่นขึ้นมาจากห้วงฝัน คนงามของเขาจะตายไปพร้อมเขา และหากเขาไม่ได้ตื่นขึ้นมาเพราะคนงาม ร่างบางจะอยู่อย่างเดียวดายและไร้หัวใจไปตลอดชีวิต
โครอสคิดว่านกพิราบตัวนั้นคงเป็นตัวแทนของคนที่เขาสำนึกรัก นกพิราบขาวหมายถึงความสันติและการให้อภัย คนงามของเขาได้อภัยทุกอย่างให้แก่เขาแล้ว เหลือแต่เขาเท่านั้นที่ต้องให้อภัยตนเองและกลับมาสู่โลกแห่งความจริง เพื่อแก้ไขสิ่งที่ได้ทำผิดพลาดไปแล้ว
การตื่นขึ้นมาของโครอสในเช้าวันที่สามหลังจากที่มาถึงปราสาท ทำให้อลันที่เฝ้าดูอาการตื่นเต้นดีใจจนเกือบหลั่งน้ำตาออกมา ในตอนนั้นอลันกำลังจะไปตามท่านอาจารย์มาอยู่แล้ว ท่านอาจารย์ของโครอสและอลันเป็นหนึ่งในพ่อมดทั้งเจ็ดที่อยู่ในหอดูดาว มีบ้างบางที่ท่านจะออกเดินทางไปสู่โลกกว้าง แต่โชคดีที่ตอนนี้อาจารย์ของเขาอยู่ที่หอดูดาวในปราสาททิศเหนือ ท่านอาจารย์ของโครอสถือเป็นพ่อมดที่มีพลังมนตราแก่กล้ามากที่สุดในบรรดาพ่อมดทั้งเจ็ด แต่ท่านไม่ชอบให้ใครเข้าไปวุ่นวายที่หอดูดาวมากนัก แต่เรื่องราวครั้งนี้ร้ายแรงเกินกว่าที่อลันจะจัดการได้ โชคดีที่โครอสตื่นขึ้นมาก่อน ไม่เช่นนั้นเขาได้ถูกท่านอาจารย์ตำหนิแน่ที่ไม่สามารถดูแลฝ่าบาทของท่านอาจารย์ได้
ในยามที่โครอสฟื้นขึ้นมาและดูเรื่องราวผ่านเครื่องรางทั้งหมด เมลเลนท์ได้กลับมาพอดีเช่นกัน เมลเลนท์นั้นเดินทางกลับมาก่อนเนื่องจากได้ข่าวที่โครอสถูกลอบทำร้าย ตอนนั้นเมลเลนท์สืบข่าวมาได้ส่วนหนึ่งแล้ว ซึ่งนั้นไม่ใช่ข่าวดีเท่าไหร่นัก โครอสต้องรีบจัดการเตรียมตัวเพื่อออกเดินทางมาที่บ้านโพรงเขา เขาสั่งให้เมลเลนท์ไปแจ้งข่าวแก่ท่านอาจารย์ในเรื่องทั้งหมดที่เมลเลนท์สืบมาได้ ท่านอาจารย์ต้องเข้าใจในสิ่งที่เมลเลนท์กล่าวแน่ เพราะท่านเป็นเหมือนนักปราชญ์ผู้ทรงภูมิ รวมทั้งความสามารถในการพยากรณ์ คงทำให้ท่านอาจารย์ช่วยเหลือปัญหาของเขาในครั้งนี้ได้
โครอสออกเดินทางมาที่บ้านโพรงเขาทันทีที่ได้ฟังข่าวที่เมลเลนท์สืบมาได้ เขาเดินทางมาที่แห่งนี้อีกครั้งพร้อมอลัน ข่าวที่เมลเลนท์นำมาแจ้ง ทำให้โครอสกังวล
ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะไปเยือนดินแดนที่หนาวเย็น ฤดูใบไม้ผลิที่ไม่ใช่เพียงคำเรียกตามกาลเวลา แต่เป็นฤดูใบไม้ผลิของจริง ที่จะส่องแสงอาทิตย์ยาวนานเต็มฤดูครั้งแรกหลังจากที่ดินแดนแถบเหนือไม่มีแสงแดดในฤดูใบไม้ผลิมานานนับหลายร้อยปี
" ผู้คนแดนเหนือกำลังตื่นตัวเรื่องการตามหาสัตว์ศักดิ์สิทธิ์พะยะค่ะ โดยเฉพาะกลุ่มก่อกฎบ พวกเขาวางแผนจะเข้าป่ามาตราเพื่อตามหาสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ตัวนั้น พวกเขามีความเชื่อว่า หากดินแดนไซธีเรียมีฤดูใบไม้ผลิมาเยือน นั่นหมายถึงการที่สัตว์ศักดิ์สิทธิ์มีหัวใจ และหากใครได้ครอบครองหัวใจดวงนั้น พวกเขาจะได้รับความรุ่งเรื่อง กระหม่อมไม่แน่ใจว่า คำว่าหัวใจจะหมายถึงหัวใจรัก หรือว่าหัวใจที่แท้จริง แต่ตอนนี้กลุ่มกบฎกำลังตั้งกลุ่มเพื่อออกตามล่าสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ และเซอร์คีที่แฝงตัวอยู่ในวังหลวงของไซธีเรียก็ส่งข่าวมาว่า กษัตริย์ไอเรสเองก็กำลังจะออกตามล่าสัตว์ศักดิ์สิทธิ์เองเช่นกัน"
เรื่องนี้เองที่ทำให้โครอสเป็นกังวล เขาไม่ได้กังวลในตัวกลุ่มผู้ก่อกบฎ แต่สิ่งที่เขากังวลคือการออกตามล่าด้วยตนเองของกษัตริย์ไอเรส จากการที่ปะทะกันสองครั้งในผ่านมนตราแห่งความฝัน ทำให้โครอทไม่นึกประมาทกษัตริย์ไอเรสเป็นครั้งที่สาม เขารีบรุดมายังที่โพรงเขาแห่งนี้พร้อมอลัน ในขณะที่เมลเลนท์ไปแจ้งข่าวแก่ท่านอาจารย์ เพื่อให้ท่านอาจารย์รวบรวมพ่อมดทั้งเจ็ดที่กระจายอยู่ตามที่ต่างๆในแฮริออส ให้เขามาประจำตำแหน่งที่หอคอยของปราสาททิศเหนือ
โครอสเดินสำรวจรอบตัวบ้านในระหว่างที่กำลังครุ่นคิด นอกจากเรื่องราวของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ เมลเลนท์ไม่ได้ข่าวใดเพิ่มเติมเกี่ยวกับทายาทที่เหลืออยู่ของกษัตริย์แอติรอส อดีตองค์ราชาของไซธีเรีย แต่อาจเป็นเพราะเมลเลนท์มีเวลาน้อยเกินไป และตอนนี้เขาไม่สามารถใช้งานเมลเลนท์ได้แล้ว เพราะหลังจากที่ไปแจ้งข่าวแก่ท่านอาจารย์ เมลเลนท์ต้องเดินทางไปแดนใต้ เพื่อช่วยเหลือไคเธีย บุตรชายของเขา ในการจัดการเรื่องกลุ่มกบฎแดนใต้ให้เสร็จสิ้นเรียบร้อย
โครอสมีเวลาเหลือเพียงแค่สามวันในการพาตัวไอร่ากลับปราสาท ไอร่าใกล้อายุครบสิบแปดเต็มทีแล้ว วันสิ้นสุดฤดูเหมันตฤดูเป็นวันครบรอบวันเกิดของไอร่า และหากไอร่าอายุครบสิบแปดปี ไอเรสคงตามหาไอร่าได้ง่ายขึ้นจากกลุ่มดาวประจำตัว และแม้ที่แห่งนี้จะปลอดภัยและปกป้องคนงามมาได้นับสิบปี แต่ตอนนี้เริ่มมีกลุ่มคนตามหาร่างบางมากขึ้นแล้ว เขาคิดว่าหากไอเรสคิดจะตามตัวไอร่าจริง เพียงแค่มนตราในที่แห่งนี้คงไม่สามารถปกป้องร่างบางได้ตลอดไป ดังนั้นที่ๆปลอดภัยสำหรับไอร่ามากที่สุดในตอนนี้คือปราสาทของเขา แต่เขาก็ไม่อยากให้ไอร่าตื่นกลัวมากนัก โครอสคิดว่าควรเก็บเรื่องที่กษัตริย์ไอเรสคิดออกตามล่าร่างบางด้วยตนเองเป็นความลับไว้ก่อน คนงามของเขาควรอยู่อย่างสบายใจไปซักพักหลังจากที่ผ่านเรื่องร้ายๆมามาก
โครอสเดินสำรวจตัวบ้านจนครบรอบ เขาจดจำตำแหน่งสิ่งก่อสร้างไว้ในใจก่อนที่จะนั่งรออลันที่ลานหน้าบ้าน อลันรับคำสั่งเขาให้ออกตามหาจุดกึ่งกลางของวงเวทย์ เขาเพิ่งมาสังเกตุได้ว่าที่แห่งนี้ปกป้องกันคนได้ก็จริง แต่มันไม่ได้ป้องกันทุกคน และหากให้เขาเดา ผู้เดียวที่ไม่สามารถเข้ามาในนี้ได้น่าจะเป็นกษัตริย์ไอเรสเพียงคนเดียวเท่านั้น
ในระหว่างที่โครอสรออลัน เขาเห็นทางหางตาว่ามีกระต่ายป่าตัวอ้วนกำลังกระโดดไปมาอยู่ที่ทางไปที่สวนผัก โครอสเดินตามกระต่ายป่าสีเทาไปที่สวน เขาเห็นมันกำลังขุดดินขึ้นมาในจุดที่ใกล้กับหน้าผา แต่สิ่งที่ออกมาจากดินไม่ใช่พืชผักหรือหัวมัน มันคาบอัญมณีสีเขียวเม็ดเล็กขึ้นมาวางไว้ โครอสหยิบขึ้นมาดู มันเป็นอัญมณีสีเขียวสดเหมือนใบไม้ มรกต ตัวแทนขของความร่มเย็น การเยียวยารักษา และการมองเห็นอนาคต
โครอสพิจารณาอัญมณีเม็ดเล็ก มันไม่น่าจะมีเพียงเท่านี้ เพราะแม้มันจะมีไอเวทย์ลอยออกมา แต่มันช่างน้อยนิดหากเทียบกับวงเวทย์ที่ครอบคลุมที่แห่งนี้ โครอสยกตัวกระต่ายป่าที่กำลังขุดดินออก เลพป์พุ่งใส่โครอสทันที มันกำลังหวงถิ่น และถึงมันจะเป็นสัตว์ที่ถูกล่า แต่เมื่อถึงคราวที่จำเป็น มันก็สามารถต่อสู้ได้จนตัวตายเพื่อปกป้องรังของมัน โครอสมองกระต่ายที่ดุผิดวิสัยกระต่ายทั่วไป เขาวางอัญมณีสีเขียงลงที่พื้น เลพป์ขุดดินต่อ มันขุดลงไปลึกมากจนโครอสเห็นโพรงขนาดใหญ่ ภายในโพรงมีอัญมณีสีเขียวมรกตเม็ดเท่าไข่ไก่ เลพป์คาบมันมาวางกองรวมอัญมณีเม็ดเล็ก ก่อนกระโดดไปขุดดินต่อ
เลพป์ยังคงตั้งหน้าตั้งตาขุดดินต่อไป มันรู้สึกได้ว่าพื้นดินกำลังเรียกหามัน มันเจออัญมณีเม็ดหนึ่งแล้ว และมันต้องตามหาอีกอัน สิ่งของคู่ขนาน.. มันต้องขุดอัญมณีขึ้นมาให้ครบเพื่อหาที่ฝังใหม่ ที่ๆปลอดภัยมากกว่านี้ เลพป์ย้ายที่ขุด จุดที่มันขุดจุดที่สองอยู่ไม่ห่างจากจุดแรกมากนัก มันขุดจนเจอธารน้ำใต้ดิน ตัวมันเปียกไปหมด แต่มันก็ขุดลึดลงไปจนเจออัญมณีอีกเม็ด
เลพป์คาบอัญมณีขึ้นมาจากน้ำ มันสะบัดขนก่อนคาบไปกองรวมไว้กับอัญมณีเม็ดเล็กและอัญมณีเม็ดใหญ่อันแรก เลพป์มองหน้าโครอสที่จ้องมองอยู่ มันหูลู่ เมื่อกี้มันไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักเพราะมัวแต่ตั้งใจขุด แต่ตอนนี้มันรู้สึกเหมือนถูกสัตว์ป่านักล่าจ้อง ดวงตาสีเทาจ้องมองมันอย่างไม่วางตา เลพป์แกล้งเดินเซไปเซมา ก่อนที่จะแกล้งตาย และล้มทับอัญมณีทั้งสามเม็ด
โครอสหัวเราะขำ เจ้ากระต่ายตัวนี้ช่างหน้าขันเสียจริง มันคงคิดว่าเขาเป็นเสือ และเสือจะไม่สนใจอัญมณี การที่มันเอาตัวบังอัญมณีคงเป็นการปกป้องมรกตไว้ก่อนที่มันจะถูกจับกินและตายไป
" ลุกขึ้นมาเจ้ากระต่าย ข้าไม่ใช่เสือ และข้าก็เป็นคนที่ปกป้องคนงามของเจ้าเช่นกัน"
โครอสบอกกับเลพป์ที่ตอนนี้ยังแกล้งตายไม่เลิก มันไม่เข้าใจว่าเสือตัวนี้กำลังคำรามว่าอะไร คนที่พูดกับมันรู้เรื่องมีเพียงคนงามของมันเท่านั้น
โครอสยกตัวเลพป์ที่แกล้งตายขึ้นมา ลิ้นของมันห้อยตก ขาของมันดูไร้แรง แต่หัวใจของมันที่เต้นแรงไม่หยุด ทำให้โครอสนึกขัน เขากล่าวคำร่ายมนต์ตีตราออกไป กระต่ายป่าตัวนี้เป็นกระต่ายป่าที่ไม่มีมนตรา หากเขาต้องการคุยกับมัน เขาต้องลงมนต์ตีตราก่อน ทันทีที่ตราลัญจกรรูปเสือดำคำรามฉายแสงและประทับลงที่หูของเลพป์ เลพป์หูกระดิก มันหรี่ตามองผู้ที่เป็นเจ้านายคนใหม่ ดวงตาสีเทาที่ดูดุดัน ดูใจดีขึ้นเล็กน้อย มันกระพริบตาใส่โครอส เพื่อถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดไปให้เจ้านายคนใหม่ฟัง
" ดีมากเลพป์ เจ้าเป็นกระต่ายที่ฉลาดมาก ที่นี้ฝังอัญมณีเม็ดเล็กลงดินได้แล้ว ใส่มันลงไปในธารน้ำที่เจ้าขุดขึ้นมา ส่วนดวงตาอีกสองเม็ดนี้ ข้าจะหาที่ฝังที่ใหม่เอง"
โครอสบอกกับเลพป์ที่ตอนนี้เชื่อฟังคำสั่งเขาอย่างดี มรกตเม็ดเล็กเป็นเหมือนตัวหลอกล่อเพื่องเบี่ยงเบนอัญมณีเม็ดใหญ่ และอย่างที่โครอสเคยกล่าว มรกตเป็นตัวแทนของการทำนายอนาตตค มันต้องมีคู่กัน เพื่อเป็นตัวแทนของดวงตาสองข้าง และการที่มันถูกฝังลงที่ตำแหน่งนี้ มันคงมีหน้าที่เพื่อป้องกันผู้พยากรณ์ไม่ให้หาตัวร่างบางพบ
โครอสเก็บอัญมณีเม็ดใหญ่ขึ้นมา ไม่แน่ว่าหากได้รับการช่วยเหลือจากเลพป์ เขาอาจสามารถปกป้องร่างบางและสามารถสร้างวงเวทย์วงใหม่ที่มีประสิทธิภาพดีกว่าเดิมได้ และไอเรสคงไม่มีทางบุกเข้ามาในปราสาทของเขาได้ เพราะสนธิสัญญาจากแดนเหนือที่ทำไว้ หากไอเรสกล้าบุกรุกเข้ามาเพื่อชิงตัวคนรักของเขา สนธิสัญญานั้นจะเป็นโมฆะทันที และหากไอร่าถูกชิงตัวไปได้ในที่สุด เขาสามารถยกทัพเข้าไปในแดนเหนือได้ เพื่อชิงตัวคนรักของเขากลับมา
>> To Be ConTinue <<
-
เย้ๆๆ ในที่สุดตอนใหม่ก็มา เค้ารักกันแล้วๆๆๆๆๆ อ้ายยยยย
-
รักกัน รักกัน รักกันสักทีนะะะะะะ
-
ไม่ใจง่ายหรอกค่า คนอ่านเชียร์ให้รักกันจนเหนื่อยแล้ว 555555 :katai4:
มารออีก 50 ที่เหลือค่า จะบอกว่าคนแต่งเก่งมากเลย แต่ใน ipadอะ เราไม่ค่อยถนัดพิมในพวกไอแพดไอโฟนเลย จะเล่นไลน์ยังขี้เกียจพิม 55555555
-
ในที่สุดก็รักกันแล้วววววว :mc4: :mc4:
-
กรี๊ดด เขารักกันแล้ว :hao7: :hao7: :-[
/ลิงซ์น่ารักแบบซึนๆดีจังค่ะ เค้าอยากได้บ้างง สัตว์เลี้ยงเรื่องนี้น่ารักทุกตัวเลย
ขอใส่ห่อกลับบ้านได้ไหมคะ
-
ว๊ายยยย เค้าสวีทกันแล้วว
แต่กลัวใจไอเรส กลัวที่ไอร่าฝันจะจริง
-
รอครึ่งหลังนะคะ :-[ :-[
-
เค้ารอเวลานี้มานาน เวลาที่ทั้งสองจะรักกันอย่างจริงใจเสียที แอร๊ยย หวานอ่า :o8:
เข้าใจกันแล้ว อุปสรรคต่อจากนี้คงเป็นคุณพี่ตัวร้ายไอเรสสินะ ชิชะ! อย่ามาทำร้ายไอร่านะ โครอสเค้าปกป้องอยู่ :angry2:
รออีกครึ่งหนึ่งค่า :impress2:
-
ในที่สุดก็รักกันได้ซะที!!! *จุดพลุ*
ปลื้มข่าาาาาาาา~~~~~~
:hao5:
-
มาอ่านรวดเดียวเลย ไม่ค่อยพบเรื่องแบบนี้นะ เปนกำลังใจให้
-
ในที่สุดก็รักกันเสียที
รอการแก้แค้นของไอร่า ไม่รู้จะน่ารักขนาดไหน
:L2:
-
มาแล้วว :z2:
สนุกเหมือนเดิมมมมมม :call: :call:
ทำไมเราจินตนาการภาพไอร่า ผมสีฟ้าใส ๆ ตาสีมรกต ผิวขาวขนตายาว :katai4: ทำไม!! :katai4:
อัพไอโอเอสเจ็ดเหมือนกันค่ะ :เฮ้อ: เข้ามาอ่านนิยายในเล้าทีนี้แทบสิ้นใจตาย ขยับเขยื้อนที ซูมเข้าซูมออกที นี่เป็นค้างตลอดดด :z6: :z3:
รอเสมอจ้า อยากอ่านต่อแล้ววววววววว :3123: o13 o13
-
ตามทันแล้ว สนุกมาก พระเอกเราโหดมาก อยากอ่านฉากหวานๆของคู่นี้มั้ง เจ็บปวดกันมาหลายตอนแล้ว :impress2:
-
หวานนนนนน
รอตอนแบบนี้มานา
ไหนใครเกลียดโครอสนะ
ไม่เห็นมี :z2:
มาต่อไวๆนะคะ
ไม่อยากให้ถึงตอนแก้แค้นเลย
-
พวกเค้ารักกันแล้วๆ ว่าแต่คนแต่งหาคู่ให้อลันหน่อยนะ รู้สึกปกปิดความรู้สึกอะไรสักอย่าง ตอนนี้ลิงซ์กะเลนีเมียน่ารักอ่ะ เลพป์ก็น่ารักนะ ชอบๆ สัตว์เลี้ยงเรื่องนี้น่ารักทุกตัวเลย ปล.IOS 7 เห็นเพื่อนมันบ่นเหมือนกัน ว่ามันโหลดช้า บางครั้งก็ค้าง รอตอนต่อไปนะคัฟ ขอบคุณคัฟ^^
-
หวานนนน
-
กีสสสสสสสส
รู้ใจกันได้สักที
:hao5:
-
TALK :: มาแว้ววววๆๆๆ กว่าจะมาครบ 100 ได้นี่แทบรากงอก เพราะต้องพิมพ์ใหม่หมดเลยค่ะ แถม reply ที่จองไว้ก็มีแค่ reply เดียว เลยต้องแก้ใหม่บ้างเพื่อให้พอดีกับ reply ที่เหลือ
เฮ่อๆๆ สรุปคือการแก้แค้นของไอร่าจะยกยอดไปตอนหน้านะคะ แต่ขอบอกเลยว่าน่ารักมากกก แถมไอร่าจะมีลูกชายตัวใหม่มาเพิ่มด้วย แล้วถ้ากระเนื้อหาไม่ผิดอีก ตอนปิดท้ายน่าจะมีฉากหวานๆแบบกินกันน่ารักๆหวานด้วย
พล่ามมาพอแล้ว อย่าลืมไปอ่านกันนะคะ ต่อจากที่โพสไว้คราวก่อนเลยค่ะ ส่วน comment จะค่อมาตอบก่อนขึ้นตอนหน้าเลยนะคะ ตอนหน้าอาจมาตอนวันเสาร์ไม่ก็วันอาทิตย์ค่ะ อย่าลืมตามดูไอร่าแก้แค้นโครอสกันน้าาา :L2: :bye2:
=============================================
ตอบ comment
saruttaya :: เม้นท์ #129 และ #151 ไอเรสไม่ได้จับไอร่าไปจ้า โครอสมันแค่มึนอยู่ในความฝันเฉยๆจ่ะ
bun :: เม้นท์ #130 และ #152 แฮะๆ มาตอบทู้ช้า คงได้คำตอบแล้วเนอะ อลันไม่ตาย ไอเรสไม่ได้เอาไอร่าไป และ... ไอร่าจะได้แก้แค้นเมื่อไหร่น้า ไม่ตอนที่9 ก็ตอนที่10นี่แหละค่ะ
sang som :: อย่ากรีดร้องงง อลันไม่ได้ตายจ้า และคงไม่ตายง่ายๆเพราะคนแต่งชอบอลันมากก (ลำเอียงกันสุดๆอ่ะ)
Little_Devil :: เม้นท์ #132 และ #156 อลันซื่อสัตย์มากไม่น่ามาอยู่กับโครอสเลยเนอะ แต่อลันนี่มีคู่แน่นอนค่ะ ตอนแต่งคนแต่งก็แอบร้องไห้นะ น้ำตาคลอสงสารอลัน จนแฟนบอกบ่นว่าแต่งเองร้องเองทำไมทั้งที่อลันไม่ได้ตายจริง
MangoBlue :: คริคริ มีคนโดนอลันหลอก แต่ตอนนี้ไอร่ายังไม่ได้โดนไอเรสจับไปอ่ะ แต่ถ้าโดนจับไปก็... แงๆ ถ้าไอร่าโดนไอเรสจับไปนี่น่าสงสารแน่ ฮือออ
someone0243 :: หรือว่าอะไรอ่ะ คนแต่งอยากรู้ กระซิบบอกหน่อยว่าคิดเหมือนกันไหม ^0^
lalitalx :: เม้นท์ #135 และ #150 อลันฟื้นแล้วจ้า ส่วนไอร่าเป็นคนดีให้อภัยโครอสได้ง่ายๆ แต่กว่าไอร่าจะเห็นความดีที่อยู่ลึกสุดในใจของโครอสคงอีกนานนน แต่ตอนนี้เขารู้ใจกันแล้วนะ
pannixz :: เม้นท์ #135 และ #147มาแล้วๆ มาช้าแต่มาแล้ว คิดถึงเหมือนกันจ้าา ส่วนอลันนายหล่อมาก แต่นายเป็นเคะนะ นายอย่าหวังว่าจะได้กินไอร่า 555 ปมเยอะ แต่ถ้าแก้ไม่หมดก็ช่วยเตือนด้วยเน้อ(มันใช้คนอ่านซะงั้น)
milky way :: เม้นท์ #136 และ #155 อลันรอดแล้ว แต่โครอสนี่ไม่อยากให้รอดอ่ะ อยากดันอลันมาเป็นพระเอก อิอิ
Windyne :: ขอบคุณมากเลยจ้าที่ตามอ่าน (แอบเขิน) อย่าลืมเข้ามาอ่านบ่อยๆนะคะ มีอะไรก็ติชมได้ค่ะ
BeeRY :: เม้นท์ #139 และ #153 กร๊ากก ชอบเม้นท์หลังอ่ะค่ะ นายเอกชอบคนเลว ฮ่าๆๆๆ น่าสงสารอลันจริงๆด้วย แต่ไม่ต้องห่วงนะ อลันมีคู่แน่ ส่วนเรื่องการเอาคืนต้องรอก่อนจ้า(ปั่นอยู่นั่นเอง T.T)
cher7343 :: อลัน!!! ยังไม่ตายจริงจิ๊ง (แอบดีใจหลอกคนอ่านได้)
krappom :: เม้นท์ #141 และ #149 อลันฟื้นแล้วจ้า เราก็ไม่ชอบโครอสเหมือนกัน ว่าจะตัดหางปล่อยวัดไปเป็นตัวประกอบแล้วเนี่ย
sweetbasil :: คิก คิก คนโดนหลอกอีกคน อย่าร้องไห้เลยน้า อลันฟื้นแล้ว
Lily teddy :: เม้นท์ #144 และ #149 เดาเกือบถูกแล้วจ้า แต่อลันนี่โดนกดแน่อ่ะ(คิดเรื่องนี้เรื่องเดียวเหมือนกัน) ส่วนโครอสนี่คงเป็นช่วงที่อ่อนแอจริงๆแหละค่ะ คงรู้สึกผิดปนเสียใจมั้งคะ แบบว่าไม่ทันได้รักได้ดูแลก็เสียไอร่าไปแล้ว แถมมานึกเสียใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วเพราะไอร่าสั่งไม่ให้ตามเข้าไปในป่าเลยเข้าไปหาไม่ได้อีก เฮ้อออ แต่ที่เพ้อไปนี่เพราะโดนพิษจากกลุ่มกบฏพอดีไม่เกี่ยวกับไอเรสค่ะ แต่อลันนี่ต้องโครอสมาเป็นที่หนึ่งเสมอค่ะ ไม่ต้องแอบใจเสียหรือใจกระตุกนะจ๊ะ อลันไม่มีหักหลังแน่นอนจ้า
beautjang :: ขอโทธที่หายไปนานนะคะ แต่นี่ก็รีบสุดแล้วๆ เรามาตั้งชมรมคนรักอลันกันเต๊อะ เขาก็ชอบอลันมากก
mana_ai :: ยินดีต้อนรับคนมาใหม่จ้า อย่าลืมเข้ามาติดตามบ่อยๆนะคะ
Verona :: ขอร่วมวงสมน้ำหน้าโครอสด้วยคน แต่โครอสมันต้องรีบฟื้นอ่ะไม่งั้นสงสารไอร่า ส่วนไอเรสพี่แกจะโดนยำหรือมายำโครอสนี่ไม่รู้นะ เพราะดูท่าทางไอเรสฉลากว่าโครอสแหงมๆ แต่โครอสนี่มันถึกอ่ะ
อายทำไม :: ขอบคุณที่มาทักทายและมาเม้นท์ให้จ้า ท่าทางจะเกลียดโครอสมากนะเนี่ย แต่โครอสคงไม่ไหลตายง่ายๆ ไม่งั้นไอร่าเสียใจแย่ แถมอลันจะตายก่อนโครอสอีก เฮ้อ..กลุ่มจายยย (อยากให้พระเอกตายและให้อลันมาเสียบบทแทนมว๊ากก)
JustWait :: FC อลันสู้ๆ FC เลนีเมียสู้ๆ เดี๋ยวจะแอยส่งอลันกับเลนีเมียไปให้นะจ๊ะ จุ๊บๆ
-
เอาอีก เอาอีก ชอบของหวาน :mew1: :mew1:
-
อ่านครึ่งหลังแล้ว น่ารักกันมากเลยนะ ว่าแต่เจ้าลิงซ์มันหายนะเนี่ย รอตอนต่อไปนะคัฟ^^
-
แงงง มีแก้แค้นอีกหรอ เค้าอุตส่ารักกันแล้วนะ :hao5: อยากแบบหวานๆมั่งอ้าาาาา 5555555555
เดาว่าอีกไม่นานกษัตริย์ไอเรสคงมาชิงตัวไปได้แน่ :hao5: :katai1: โครอสสู้เค้านะปกป้องไอร่าให้ได้ :katai1:
-
คนเขียนอย่าโปรยให้ค้างแบบนี้แล้วต้องรอถึงวันเสาร์อาทิตย์สิคะ!! :z3: :z3:
งืออ อยากอ่านต่อแล้วค่ะ เป็นกำลังใจให้มาต่อเร็วๆนะคะ :katai4:
-
หวานมากกกกก ชอบอะ :-[
ตอนหน้าคนเขียนการันตีแล้วเนอะว่าไอร่าจะแก้แค้นแบบน่ารัก อิอิ :impress2:
รออ่านตอนต่อไปค่า
-
เค้ารางความวุ่นวาย นับหลังจากนี้
เมื่อไหร่โครอสจะรู้คำสาปของไอร่านะ
มาต่อไวๆนะคะ o13
-
รับทราบ
รออ่านตอนต่อไปนะ
-
o13 ชอบเรื่องนี้ สนุกมาก!!
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่านค่ะ
ตัวละครไม่สับสน เรื่องราวมีที่มาที่ไป ผูกเรื่องได้เยี่ยมมาก
จะติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
CHAPTER 8
" ฝ่าบาท"
เสียงเรียกของอลัน ทำให้โครอสละสายตาออกมาจากเลพป์ที่กำลังกลบฝังอัญมณีสีเขียวเม็ดเล็ก อลันกลับมาจากการหาจุดกึ่งกลางของวงเวทย์แล้ว จุดกึ่งกลางของวงเวทย์ที่โครอสสั่งให้อลันตามหานี้ ไม่ได้หมายถึงจุดที่อยู่ตรงกลางของวงเวทย์ แต่มันหมายถึงจุดที่พ่อมดใช้ร่ายเวทมนต์เพื่อสร้างวงเวทย์ต่างหาก
จุดกึ่งกลางของวงเวทย์ที่อลันหาพบอยู่เหนือขึ้นไปใตำแหน่งหน้าผาที่เยื้องกับตำแหน่งที่โครอสยืนอยู่ อลันกล่าวรายงานว่า ตอนนี้ลิงซ์กำลังเฝ้าอยู่ที่จุดกึ่งกลางของวงเวทย์ หากโครอสต้องการที่จะเห็นภาพจากมุมสูง อลันจะตามเลนีเมียมาให้ ตอนนี้ภาพทุกอย่างที่ลิงซ์มองเห็นจะปรากฎในสายตาของเลนีเมียด้วยเช่นกัน เนื่องจากพวกมันเป็นสัตว์ในพันธสัญญาตีตราโดยเจ้านายคนเดียวกัน และเลนีเมียได้ยอมรับลิงซ์เป็นคู่ชีวิตแล้ว แม้ลิงซ์จะไม่รู้ตัวก็ตามที
" เลนีเมียขอตัวไปดูท่านไอร่าพะยะค่ะ เห็นว่าตั้งแต่กลับมามันยังไม่ได้เข้าไปทักทายท่านไอร่า แม้ท่านไอร่าจะหลับอยู่ แต่มันก็ขอไปดูท่านไอร่าสักหน่อยน่ะพะยะค่ะ" อลันกล่าวอย่างรู้ใจเลนีเมีย
นับตั้งแต่ที่เขาไปส่งโครอสที่ปราสาท เลนีเมียก็อยู่เคียงข้างเขามาโดยตลอด แม้มันจะไม่สามารถทำสัญญาซ้ำซ้อนกับอลันได้ แต่มันก็ได้เปิดใจรับอลันแล้ว ในฐานะที่มันเป็นสัตว์รับใช้ที่ซื่อสัตย์ต่อโครอสเช่นเดียวกับอลัน
" กระหม่อมไม่เข้าใจเลยว่า เลนีเมียทำสัญญากับลิงซ์ไปได้ยังไง เจ้าแมวดำเอาแต่ใจตัวนั้นน่ะ เป็นข้า ข้าคงลงดาบฟันมัน ไม่ปล่อยให้มันลอยนวลและตามปกป้องถึงขนาดนี้"
นั่นคือคำบ่นของอลันกับโครอสในตอนที่อลันรู้ว่า เลนีเมียตัดสินใจให้ลิงซ์มาเป็นคู่ชิวิต
เลนีเมียนั้นเป็นสัตว์ที่มีมนตราและมีสติปัญญา หากเทียบกับลิงซ์แล้ว มันออกจะเป็นสัตว์ที่ฉลาดกว่าลิงซ์ด้วยซ้ำ อลันไม่เข้าใจเลยว่า ลิงซ์มีดีอะไร นอกจากดีแต่หาเรื่องวุ่นวายมาให้ จะมีดีบ้างก็ตรงที่ว่าลิงซ์เป็นสัตว์นำโชคเท่านั้น
" เลนีเมียคงเห็นข้อดีในตัวของลิงซ์ หรือไม่ ความรักก็ทำให้คนตาบอด แต่การที่มันเป็นเพียแค่สัตว์ มันจึงทำตามสัญชาตญาณของหัวใจตนเอง ไม่ปล่อยให้สายเกินไปเหมือนกับข้า"
คำกล่าวของโครอสในตอนนั้นทำให้อลันถอนหายใจ นายของเขาไม่ได้จมอยู่ในห้วงความรักอีกแล้ว แต่ความรักนั้นช่างเป็นเหมือนดาบสองคม ทางหนึ่งคือทำให้นายของเขาสงบและแข็งแกร่งมากขึ้น และทางที่สองคือ มันอาจทำให้นายของเขาอ่อนแอลง ถ้ามีการสูญเสียเจ้าแมวป่าไปอีกครั้ง
อลันลอบมองโครอสที่ตอนนี้กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง นายของเขาดูสงบขึ้นมาก ไม่ได้ใจร้อนหรือดูวู่วาม ดูท่าบทเรียนครั้งนี้ คงเป็นบทเรียนที่ดีจริงๆ
" ข้าจะขึ้นไปดูจุดร่ายเวทย์ด้วยตนเอง" โครอสกล่าวในที่สุด
เมื่อครู่เขาพิจารณาดูแล้ว หากนับตามจุดและตำแหน่งต่างๆของสิ่งก่อสร้าง วงเวทย์แห่งนี้คงมีพื้นฐานมาจากวงเวทย์ห้าแฉก วงเวทย์พื้นฐานที่มีประสิทธิภาพดีที่สุด เก่าแก่ที่สุด และมีมนต์ขลังมากที่สุด
อลันที่ได้รับคำสั่งก็จัดการร่ายเวทย์เรียกสายลม เพื่อยกตัวเขากับโครอสขึ้นไปยังจุดที่ลิงซ์คอยอยู่ อลันแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นกระต่ายอ้วนลอยขึ้นไปกับเขาด้วย แต่เมื่อเห็นตราลัญจกรที่หูของเลพป์ อลันก็เข้าใจได้ทันที
" เมื่อครู่ข้าเห็นลิงซ์จ้องเลพป์ไม่วางตาแต่ไม่ยอมจับกิน แต่ถ้าท่านลงมนต์ตีตราแบบนี้ เลพป์คงชะตาขาดแน่" อลันเปรย
เมื่อตอนที่เขาเข้ามายังบ้านโพรงเขา เขาเห็นลิงซ์จ้องมองเลพป์ไม่วางตาราวกับจะกลืนกิน ไม่ใช่การกลืนกินด้วยความรักใคร่ แต่เป็นกลืนกิน ที่หมายถึงกินลงท้องต่างหาก
" เช่นนั้นเลนีเมียคงปกป้องเลพป์ได้ และถ้ามันเห็นหน้าลิงซ์อีกครั้งในตอนนี้ ลิงซ์คงเป็นเหมือนแม่ของมัน และเลนีเมียคงเป็นพ่อ" โครอสกล่าวอย่างขำขัน
เมื่อครู่ตอนที่เลพป์จ้องตาเขา เลพป์ฉายภาพเรื่องราวผ่านดวงตา มันเล่าว่าลิงซ์ไปขุดมันขึ้นมาจากโพรง มันแกล้งตาย และฟื้นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อถูกไอร่าปลุก มันถวายชีวิต ตัวและหัวใจให้ไอร่าทันที แต่สำหรับลิงซ์ เลพป์จะมองเห็นมันเหมือนแม่ เนื่องจากลิงซ์เป็นคนขุดมันขึ้นมาจากดิน จนเจอแสงสว่างในชีวิต และแสงสว่างนั้นคือไอร่า
ตอนนี้โครอสเริ่มเชื่อแล้วว่าไอร่าเป็นสัตว์ศักดิ์ศิทธิ์จริงๆ สัตว์ในการตีตราของเขาหลงรักไอร่าทุกตัว มันไม่ใช่เพราะมนตราหรือความใจดี แต่เป็นเพราะพวกมันสัมผัสได้ว่า ไอร่าจะเป็นคนนำฤดูใบไม้ผลิมาให้ ฤดูใบได้ผลิที่จะนำพาความรักและการถือกำเนิด ความสงบสุขและความร่มเย็นมาให้ และที่สำคัญที่สุดคือ รอยยิ้มและหัวใจของไอร่า มีค่ามากพอที่จะทำให้ทุกคน ยอมถวายชีวิตเพื่อปกป้อง
แต่แน่นอนว่ามีผู้ปกป้อง ย่อมต้องมีคนที่คิดจะทำลาย และคนๆนั้นคือกษัตริย์ไอเรส..
ตอนนี้โครอสยังไม่รู้ว่าเหตุใดกษัตริย์ไอเรสถึงได้จงเกลียดจงชังไอร่านัก แต่อย่างหนึ่งที่เขารู้แน่ชัดคือ ไอเรสรักไอร่า รักมากจนถึงขั้นที่ว่า ถ้าไม่ได้ครอบครอง ก็จะขอเป็นทำลายด้วยมือของตนเอง
โครอสถอยหายใจ เขาคงต้องถามความจากปากของไอร่าเอง และครั้งนี้เขาหวังว่า คนงามจะเชื่อใจเขามากพอ จนยอมบอกเล่าความจริงแก่เขาทั้งหมด
ตอนนี้โครอสและอลันแตะเท้าลงที่ยอดหน้าผาแล้ว ลิงซ์ขู่ฟ่อทันทีที่เห็นเลพป์ มันขู่จนเลพป์หูตก แต่เลพป์ก็ทำใจกล้า มันค่อยๆกระโดดเข้าไปหาลิงซ์ และกระพริบตาใส่หวังให้ลิงซ์ใจอ่อน ลิงซ์ขู่คำรามใส่หน้าจนเลพป์ขนปลิว แต่เลพป์ก็ยังไม่กลัว มันกระโดดขึ้นไปบนตัวของลิงซ์ ก่อนที่จะกระโดดไปที่หัว และนั่งลงราวกับนี่ตรงนั้นเป็นที่ๆดีที่สุด
อลันหัวเราะลั่น ในขณะที่โครอสยกยิ้ม เขาไม่เคยเห็นลิงซ์หมดท่าแบบนี้มาก่อน มันพยายามสะบัดเลพป์ออก แต่เลพป์ก็ยังอยู่นิ่ง มันทำราวกับว่าจะขอเกาะอยู่บนหัวลิงซ์ไปชั่วชีวิต และต่อให้ลิงซ์สะบัด มันก็จะหายางไม้มายึดไว้
" เจ้าจงดูแลเลพป์ให้ดีลิงซ์ นี่ถือเป็นค่าตอบแทนของเจ้าที่ทำให้ข้าเจ็บตัว แล้วข้าจะอภัยโทษให้เจ้า และสั่งให้อลันหาของโปรดมาให้"
ลิงซ์หยุดสะบัดหัวทันที มันมองโครอสด้วยสายตาตัดพ้อ ทั้งที่มันทำเพื่อเจ้านายกับคนงาม แต่ทำไมมันต้องรับโทษด้วย
" และข้าผูกสัมพันธ์ให้เจ้ากับเลนีเมียแล้ว ต่อไปเลนีเมียคือคู่ชีวิตของเจ้า ข้าจะไม่ได้บังคับให้เจ้าตอบรับเลนีเมีย แต่จงไปพิจารณาให้ดีว่า เลนีเมียมีค่าพอที่เจ้าจะยอมมอบชีวิตให้หรือไม่ อย่าให้ทิฐิมาบังตาเจ้าเหมือนข้า ถ้าเจ้าไม่อยากเสียใจเหมือกับข้า"
ลิงซ์ที่ตอนแรกจะขู่คำรามใส่โครอสก็นิ่งเงียบ มันเข้าใจสิ่งที่เจ้านายของมันสื่อ เลนีเมียอาจจะยังไม่รู้ตัวว่ารักมันในตอนนี้ และการที่เลนีเมียคิดปกป้องมันเป็นเพราะเลนีเมียคิดอยากปกป้องเจ้านาย ตัวมันเองเป็นสัตว์นำโชค ถ้ามันตาย นายของมันก็จะแย่ ลิงซ์ถอนหายใจ ทำไมมันจะไม่รู้ว่าเลนีเมียรักมัน แม้เลนีเมียจะยังไม่รู้ใจตัวเอง แต่นายของมันกับคนงามรู้ นายของมันผ่านความรักที่ไม่เคยรู้ตัวมาก่อน และตอนนี้เมื่อสัตว์เลี้ยงของตนตกอยู่ในสภาวะเดียวกัน นายของมันจึงเสนอแนะแนวทางให้
ลิงซ์ถอนหายใจ มันก้มหัวน้อมรับการผูกสัมพันธ์ มันไม่อยากเสียใจเหมือนผู้เป็นนาย แม้ตอนนี้มันจะยังไม่ได้รักเลนีเมีย แต่ถ้านายของมันต้องการ มันจะขอน้อมรับความหวังดีไว้ และถือซะว่าเป็นการไถ่โทษความผิดต่อผู้เป็นนาย แม้มันจะยังหมั่นไส้เจ้าสิงโตหิมะอยู่ก็ตามที
หลังจากที่ลิงซ์ยอมรับการผูกสัมพันธ์ ลิงซ์กระโจนลงจากหน้าผาทันทีทั้งที่มีเลพป์เกาะหัว ลิงซ์กระโจนและกระโดดลงจากหน้าผาเพื่อไปหาเลนีเมีย แม้มันจะยอมรับเลนีเมียเป็นคู่ชีวิต แต่มันขอแก้แค้นเจ้าสิงโตหิมะหน่อยแล้วกัน
" เลนีเมียคงแย่แน่ มันคงไม่ทำให้ท่านไอร่าตื่นหรอนะ"
อลันบ่นพึมพัม แค่เขาเห็นลิงซ์กระโจนออกไปเขาก็รู้แล้ว เจ้าแมวจอมก่อปัญหานี่น่ะ ไม่มีทางยอมรับพันธสัญญาง่ายๆแน่ และถึงเลนีเมียจะเป็นสิงโตหิมะที่ฟันแทงไม่เข้า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่เจ็บ
โครอสยิ้มขันให้กับอลัน นับตั้งแต่เขาฟื้นมา เขาก็เห็นเลนีเมียตามติดอลันไม่ห่าง ดูท่ากลับไปคราวนี้ คงมีเรื่องปวดหัวเกิดขึ้นอีกแน่ เซอร์คีคงไม่ยอมปล่อยให้อลันอยู่กับใครนาน แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นสัตว์ในการตีตราของเขาก็ตามที
โครอสละสายตาจากอลันและลิงซ์ เขามองไปที่ภาพเบื้องหน้า ตรงหน้าเขาเป็นภาพป่าทึบเต็มพื้นที่โพรงเขา ภาพมายา.. โครอสร่ายเวทย์ออกไป เขาร่ายมนต์เพื่อตามหาหัวใจของเขา ภาพมายาเริ่มเลือนลาง เขามองเห็นหัวใจของตนเต้นอยู่ในบ้านหลังเล็ก เขาเห็นไอร่าหลับสนิท ข้างตัวไอร่ามีเลนีเมียอยู่เคียงข้าง ดูท่าเลนีเมียจะรู้ตัวว่าตัวเองจะโดนเล่นงาน มันถึงได้อยู่ติดไอร่าไม่ห่าง
" ช่างเป็นวงเวทย์ที่สมบูรณ์จริงๆเลยนะพะย่ะค่ะ ทั้งตำแหน่งที่ตั้งและตัวสิ่งก่อสร้าง หากฝ่าบาทไม่บังเอิญพบที่แห่งนี้เข้า จนป่านนี้คงไม่มีใครได้พบตัวท่านไอร่า" อลันกล่าวอย่างชื่นชม เขาไม่เคยเห็นวงเวทย์ตามธรรมชาติที่ใหญ่โตและสมบูรณ์แบบขนาดนี้มาก่อน อีกทั้งตำแหน่งที่ตั้งของจุดก่อสร้างต่างๆก็ยิ่งทำให้มนตราแข็งแกร่งยิ่งขึ้น
โครอสพยักหน้าเห็นด้วยกับอลัน จากจุดที่เขายืนอยู่ตรงนี้ เขาสามารถเห็นบ้านของไอร่าได้ชัดเจน บ้านของไอร่าอยู่ตรงจุดกลางของวงเวทย์ทิศตะวันตกเป็นธารน้ำตกใสเส้นเล็กที่ขดตัวและทอดยาวเหมือนงูตัวเล็กไปจนถึงหน้าผาฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ ทิศเหนือเป็นตำแหน่งของสวนผัก ทิศตะวันออกเป็นตำแหน่งของคอกม้า ทิศใต้เป็นทางออก และหากนับรวมจุดฝั่งศพของเฮสเทีย มันจะอยู่ตรงตำแหน่งทิศตะวันตกเฉียงใต้พอดี วงเวทย์แห่งดวงดาวห้าแฉก.. ช่าแข็งแกร่งและสมบูรณ์แบบจริงๆ
" เป็นการวางวงเวทย์ที่ฉลาดดี หากร่ายเวทย์จากจุดนี้ มันจะสามารถแผ่ขยายอาณาเขตและครอบคลุมไปทั่วผืนป่าฝั่งตะวันออก แต่พ่อมดผู้ร่ายมนต์คงสิ้นชีวิตไปแล้ว การร่ายวงเวทย์ขนาดใหญ่ในป่ามนตราแห่งนี้ คงกินพลังชีวิตมากทีเดียว"
โครอสกล่าวอย่างคาดเดา เมื่อครู่ที่เขาเดินสำรวจรอบบ้าน เขาเห็นสุสานฝังศพอยู่ที่ทิศตะวันตกเฉียงใต้ของวงเวทย์ ชื่อที่อยู่บนสุสาน คือเฮสเทีย และสุสานที่อยู่เคียงข้างคือรีอา มันไม่ได้ลงนามสกุล แต่โครอสเชื่อว่ามันต้องเป็นนามของเฮสเทีย อัลเดล ไซธีรา หนึ่งในพ่อมดทั้งห้าของไซธีเรียแน่นอน
โดยส่วนตัวนั้นโครอสนั้นไม่ได้รู้จักเฮสเทียมากนัก แต่ท่านอาจารย์ของเขา ท่านเคยกล่าวถึงเฮสเทียบ่อยๆ ท่านบอกว่าเฮสเทียเป็นพ่อมดที่น่าสงสาร แม้จะมีพลังเวทย์มาก แต่ก็ไม่อาจขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของการเป็นหัวหน้าพ่อมดได้ เฮสเทียมีความรัก มันเป็นความรักที่เกิดหลังจากได้ผูกพันธสัญญาจากการแต่งงาน และค่าตอบแทนของการผิดสัญญาต่อคู่ชีวิต คือเขาจะไม่สามารถเรียกพลังเวทย์ทั้งหมดออกมาใช้ได้ นอกจากพ่อมดผู้ร่ายเวทย์จะยอมสละชีวิตของตนเองเพื่อเป็นการสังเวยความผิด
โครอสมองภาพตรงหน้าด้วยความชื่นชม ที่เขาเคยปรามาสวงเวทย์ของเฮสเทียว่าเป็นมนต์กระจอกนั้นคงผิดไป วงเวทย์นี้ถูกออกแบบมาอย่างดี มันป้องกันคน แต่ไม่ได้ป้องกันคนทั้งหมด หากเป็นคนที่มีความสามารถมากพอจะสามารถเข้ามายังวงเวทย์แห่งนี้ได้ เฮทเทียเป็นพ่อมดที่มีความสามารถในการทำนายอนาคต แม้จะไม่ใช่ผู้พยากรณ์ แต่คงมีญาณหยั่งรู้บ้าง
โครอสกวาดตามองตำแหน่งรอบๆ เหลือเพียงอีกจุดเดียวเท่านั้นไม่เขาไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ที่ขาของดวงดาวด้านตะวันออกเฉียงใต้ โครอสร่ายเวทย์เพื่อพาเขาและอลันลงสู่โพรงเขา เวทย์สายลมพาโครอสและอลันมาถึงพื้นดินอย่างรวดเร็ว โครอสสามารถใช้เวทย์ทุกสาขาได้ ในขณะที่อลันใช้เวทย์สายลมเป็นหลัก แต่ที่เมื่อครู่อลันร่ายเวทย์ได้ช้าคงเป็นเพราะอลันยังไม่หายดีจากอาการบาดเจ็บ
" แผลของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง พลังเวทย์ของเจ้าอ่อนลงไปมาก เกิดอะไรขึ้นกัน"
อลันไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกไป เขาไม่สามารถโกหกผู้เป็นนายได้ พลังเวทย์ของเขาอ่อนลงเพราะเขาต้องแบ่งพลังไปปกปิดหัวใจตนเอง สายลมช่วยปิดปังความรู้สึกของเขาไว้ การที่เขายังคงเป็นปกติได้ เพราะเขากำลังฝืนใจตนเอง โดยใช้สายลมเป็นเครื่องกำบัง
" แผลของข้าหายดีแล้ว และจะดีกว่านี้ถ้าไม่ต้องลงแรกถลกหนังหมี ถึงมันจะเป็นหมีหนุ่ม แต่มันก็หนักและหนังเหนียวมาก ข้าต้องลงแรงอยู่นานกว่าจะถลกหนังหมีได้ และถ้าไม่ได้เลนีเมียช่วยกิน ป่านนี้ข้าคงยังแล่เนื้อหมีไม่เสร็จ"
อลันพูดประชด เขาเลือกที่จะพูดเปลี่ยนเรื่องแทนการโกหก แต่มันก็เป็นการเปลี่ยนเรื่องที่เขาอยากจะประชดนายของเขาจริงๆ เขาก็บอกแล้วว่าให้ล่าแค่กวาง แต่นายของเขานี่สิ ดันนึกอยากทำให้เจ้าแมวป่าแปลกใจเล่น และมันก็ได้ผล เจ้าแมวป่าไม่ทันได้ระวังตัว เพราะมัวแต่จ้องมองหมีตัวใหญ่ ในขณะที่นายของเขาย่องไปทางด้านหลัง และจัดการงอนง้อเจ้าแมวป่าได้สำเร็จ
ไม่ต้องบอกอลันก็รู้ดีว่านายของเขากับเจ้าแมวป่าหายไปทำอะไรกันในห้อง คงไม่แพ้การงอนง้อบนที่นอน และการที่เขาไม่ได้ยินเสียงโวยวาย นั่นแสดงว่าคราวนี้ท่านไอร่าคงเต็มใจ แต่การหายไปตั้งแต่เช้าและออกมาตอนบ่ายจะเกินไปไหม แม้เขาจะไม่รู้สึกอะไร แต่เขาก็อดสงสารเจ้าแมวป่าไม่ได้ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะช้ำไปซักกี่มากน้อย
" ต้องให้กระหม่อมเตรียมยาลดไข้ไว้ให้ท่านไอร่าหรือไม่พะยะค่ะ ถึงกระหม่อมจะไม่ได้เป็นหมอยาเหมือนเซอร์คี แต่ก็พอมีฝีมืออยู่บ้าง อีกทั้งในบ้านก็มีสมุนไพรมากมาย ข้าคงพอปรุงยาได้ซักถ้วยสองถ้วย"
อลันกล่าวถามโครอสในขณะที่เดินผ่านบ้าน โครอสเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ แม้เขาจะเห็นเรื่องราวผ่านเครื่องรางว่าอลันสาบานแล้วว่าจะปกป้องไอร่าด้วยชีวิต แต่การที่ขอปรุงยาเองมันเป็นเรื่องที่แปลกไปหน่อย ก็ในเมื่อฝีมือการปรุงยาของอลันน่ะ..
" เจ้าเคียดแค้นหรือรังเกียจไอร่ามากหรือไง ไหนว่าจะปกป้องไอร่า แต่นี่เจ้ากลับคิดฆ่าไอร่า คิดจะวางยาพิษไอร่าหรือไง"
อลันหน้านิ่งทันที เรื่องที่เขาปรุงยาไม่เก่งเป็นเรื่องที่รู้กันโดยทั่ว เซอร์คีแทบไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ห้องยา เมลเลนท์ก็ไม่ยอมกินยาที่เขาปรุง มีแต่โครอสที่.. ที่เคยหลวมตัวมาชิมยาของเขาครั้งหนึ่ง และไม่เคยแตะต้องยาของเขาอีกเลยนับจากนั้น
" ข้าปรุงยาได้ และยาแก้ไข้เป็นเพียงยาพื้นฐาน ต่อให้เป็นคนโง่ ก็สามารถปรุงยาตำรับนี้ได้"
อลันกล่าวอย่างหัวเสียเมื่อถูกหัวเราะขัน เขามองเจ้านายที่หัวเราะอย่างอารมณ์ดี ทีตอนนี้ล่ะอารมณ์ดีเชียว ก่อนหน้านี้ใครกันที่มาบ่นกับเขาว่าคนทำผิดพลาดไป อลันถอนหายใจ เอาเถอะ ถือซะว่านี่เป็นลางดีที่นายของเขาอารมณ์ดีขึ้นมาได้ หลังจากที่เศร้าหมองมานาน
ฝ่ายโครอสที่หัวเราะขำออกมาได้ก็รู้สึกได้ว่ามันช่างนานมากแล้วที่เขาไม่ได้หัวเราะอย่างสบายใจ พรจากทวยเทพที่กักขังเขาไว้ในความฝันช่างยาวนาน แม้จะนับรวมเวลาในโลกแห่งความเป็นจริงได้เพียงสิบแปดวัน แต่สำหรับเขามันยาวนานจนเหมือนหลับฝันไปชั่วชีวิต
" ข้าคงไม่รบกวนเจ้าให้ช่วยปรุงยา เมื่อครู่ไอร่าตื่นขึ้นมารอบหนึ่งแล้วและเขาไม่มีไข้ แต่ถ้าให้ดีคงต้องรบกวนเจ้าให้ช่วยต้มน้ำอาบ มีสมุนไพรที่ไอร่าเตรียมไว้อยู่แล้วในห้องอาบน้ำ แค่ใส่มันลงไปในน้ำคงไม่เปลืองแรงและความฝีมือเจ้ามากเกินไปกระมัง"
อลันกรอกตากับคำยียวนของโครอส แค่ใส่ผงสมุนไพรลงในน้ำคงไม่เป็นไร และถึงท่านไอร่าจะไม่มีไข้แต่ก็คงไม่พ้นที่จะเจ็บตัวสินะ อลันรับคำของโครอสและเดินไปที่หลังบ้านเพื่อเตรียมน้ำอาบ เขาเติมน้ำจนเต็มอ่างและอุ่นหินร้อน แค่ใส่ผงสมุนไพรมันคงไม่กลายเป็นยาพิษหรอกน่า
โครอสมองอลันที่เดินอย่างหัวเสียไปที่หลังบ้าน เขามองตามอลันที่คงไม่รู้ตัวว่าได้ปล่อยลมหวนออกมาห่อหุ้มตัวเองไว้ โครอสมองสายลมที่พัดรอบตัวของอลันก่อนที่มันจะหายไป อลันมีบางอย่างอยู่ในใจ การที่เขาสอบถามเรื่องแผลเป็นเพียงการโยนหินเพื่อถามทาง อลันกำลังมีความลับ แต่เขาก็มีความเคารพมากพอที่จะไม่ส่งมนตราออกไปเพื่อตรวจสอบจิตใจของอลัน อลันเป็นลูกน้องที่ดีและบางครั้งก็เป็นเหมือนพี่ชาย โครอสไม่คิดที่จะใช้สิทธิ์ในฐานะผู้เป็นนายแห่งการผูกพันธสัญญาด้ยชีวิตและวิญญารตรวจสอบความคิดของอลัน
ถ้าอลันพร้อม อลันคงบอกเขาเอง และถ้ามันเป็นสิ่งที่ผิดต่อตัวเขา อลันคงยอมจบชีวิตลงด้วยมือของตนเองเอง
โครอสละสายตาจากอลันและมองไปรอบตัวบ้าน ความจริงเขาอยากจะสำรวจรอบๆอีกสักซัก แต่ตอนนี้แมวป่าของเขากำลังจะตื่นแล้ว โครอสรู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่แจ่มใส มันให้ความรู้สึกเหมือนกับเป็นเช้าวันใหม่ หลังจากผ่านสายฝนโหมกระหน่ำมานานนับปี
โครอสเร่งฝีเท้าเข้าบ้านเมื่อรู้สึกได้ว่าไอร่ากำลังจะตื่น เขาเดินเข้าไปในห้องนอนและพบว่าคนงามของเขากำลังลืมตาขึ้นมาพอดี
" ข้านึกว่าเจ้าจะหายไป ข้ารู้สึกได้ถึงสายลม ข้านึกว่าเจ้าจะลอยหายไปเสียอีก"
โครอสยิ้มรับคำกล่าว คนงามของเขาปิดตารับจุมพิตจากปากของเขาอย่างว่าง่าย ช่างอ่อนหวานและสดใสเหมือนกับเช้าวันใหม่จริงๆ
" ข้าเพียงแค่ออกไปดูรอบๆตัวบ้าน อลันเตรียมน้ำอาบไว้ให้เจ้าแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำ"
ไอร่าหน้าแดงกับคำกล่าวของโครอส อลันเข้ามาแล้ว แม้เขาจะยังไม่เห็นหน้า แต่เขารู้สึกได้ว่าอลันมายืนอยู่ข้างเตียง เขาไม่ได้ลืมตาตื่น แต่รู้สึกว่ามันเหมือนเป็นความฝันที่แสนเลือนลาง
" นับแต่นี้ต่อไปข้าจะปกป้องท่าน แม้ข้าจะมีชีวิตเพื่อฝ่าบาท แต่ก็จะขอปกป้องท่านด้วยชีวิตเช่นกัน"
ความจริงแล้วสิ่งที่ไอร่าได้ยินเป็นเพียงถ้อยคำผ่านความคิดของเลนีเมีย เลนีเมียนั้นรู้ดีว่าอลันกำลังปกปิดบางอย่าง และมันก็เคารพการตัดสินใจของอลัน และมีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่มันทำเพื่ออลันได้ มันบอกความรู้สึกของอลันออกไป ให้คนงามที่มันปกป้องได้รับรู้ว่า คนงามจะปลอดภัยภายใต้การคุ้มครองของใครหลายคน
ฝ่ายโครอสที่รู้สึกได้ว่าไอร่าหน้าแดงก็ไม่ได้พูดอะไร เขามองดูใบหน้าแดงก่ำที่ดูชวนพิส เขารู้ใจของคนงามได้ แม้ไม่อาจอ่านความคิดได้ทั้งหมด แต่เขาก็มองเห็นภาพว่าคนงามกำลังคิดอะไร โครอสมองดวงหน้าของไอร่าที่กำลังครุ่นคิดเรื่องอลัน ดูท่าสิ่งที่อลันปกปิดไว้คงเกี่ยวข้องกับไอร่าแน่
" รีบอาบน้ำเถอะไอร่า อลันกำลังเตรียมอาหารให้เจ้า รีบออกมา ข้าจะไปรอที่โต๊ะอาหาร"
ไอร่าพยักหน้ารับอย่างงงๆ เมื่อครู่เหมือนเขาจะรู้สึกได้ว่าคนข้างหน้ากำลังกรุ่นโกรธ แต่มันเป็นแค่ความรู้สึกชั่ววูบก่อนที่มันจะหายไป ไอร่ามองใบหน้าคมเข้มที่ตอนนี้มีรอยยิ้มน้อยๆ เขาหลับตาลงอย่างว่าง่ายเมื่อโครอสจูบลงมา ก่อนจะมองตามโครอสที่เดินออกจากห้องน้ำไป
โครอสเดินออกมาจากห้องน้ำและปล่อยให้ไอร่าอาบน้ำคนเดียว เขาเดินตรงไปที่ห้องครัว เขาไม่ได้เดินเสียงดังแต่ก็ไม่ได้เดินเสียงเบาจนเกินไป เขาเดินไปและหยุดยืนอยู่ที่ช่องประตูที่กั้นระหว่างห้องครัวกับห้องนั่งเล่น อลันกำลังเตรียมอาหารโดยมีเลพป์ยืนอยู่ข้างๆ โครอสยืนนิ่งและมองอลันจากทางด้านหลัง อลันยังคงทำอาหารต่อไป แต่การที่อลันไม่หันมาเช่นนี้ แสดงว่าอลันคงกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ และนั่นคงกวนใจอลันมาก เพราะมันทำให้อลันละเลยสัญชาตญาณการระวังภัย และการรับรู้ถึงตัวตนของเขาไป
เป็นเลพป์ที่รู้สึกได้ก่อนถึงการปรากฎตัวของโครอส มันกระโดดเข้ามาหาโครอสจนเกิดเสียงดัง เจ้ากระต่ายอ้วนกระดิกหูและกระโจนเข้าใส่โครอส มันส่งสายตากลับไปทางอลัน มันรู้ได้เช่นกันว่าคนผู้นี้กำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่มันไม่ได้เป็นสัตว์ที่ฉลากมากนัก มันเลยเลือกที่จะปรึกษาเจ้านายของมันแทน
" ฝ่าบาท..."
อลันเรียกโครอสเสียงแผ่ว เขามัวแต่คิดถึงเรื่องอื่นจนไม่รู้สึกว่านายของเขาเข้ามาอยู่ทางด้านหลัง อลันไม่ได้หลบสายตาของโครอส เขารู้ดีว่า สิ่งที่เขาปกปิดไว้คงถูกเปิดเผยออกมาแล้ว
" ดูท่าแผลของเจ้าคงยังไม่หายดี นอกจากพลังเวทย์ที่ลดลง สัญชาตญาณระวังภัยของเจ้ายังน้อยลงกว่าของเลพป์ เจ้ามีอะไรจะบอกข้าหรือไม่"
อลันนิ่งเงียบและหลบสายตา เขาไม่อยากโกหกโครอส แต่ก็ไม่อยากบอกความจริงไปเช่นกัน อลันกลั้นหายใจ นายของเขาคงรู้เรื่องแล้ว เขาไม่คิดว่าโครอสจะรู้เรื่องเร็วขนาดนี้ ทั้งที่เขาเลือกแล้วว่าจะตัดใจ แต่ดูท่าเขาคงทำมันได้ไม่ดีนัก
" เจ้าเป็นเหมือนพี่ชายข้า อลัน แต่เรื่องของไอร่า ไม่ใช่สิ่งที่ข้าจะอภัยให้ได้ เจ้าไม่ได้ลุ่มหลง แต่เจ้ากำลังมีความรัก เป็นไอร่าใช่หรือไม่ที่กวนใจเจ้า ข้าเห็นสายลมห้อมล้อมหัวใจเจ้า เจ้าจะลืมคำสาบานของตนเองหรือไง"
โครอสเลือกที่จะกล่าวกับอลันตรงๆ เขาไม่ได้ต้องการจะต้อนอลันให้จนมุม แต่เขาต้องการเตือนอลันให้มีสติ ไอร่าเป็นของเขา และตอนนี้ใจของไอร่าก็เป็นของเขาเช่นกัน เขาไม่อยากให้อลันผิดหวัง และจมอยู่ในความรักที่ไม่มีทางเป็นไปได้
อลันคุกเข่าลงต่อหน้าโครอส เขาละอายใจและรู้สึกผิด เขาได้ให้คำสัตย์สาบานแล้วว่าจะปกป้องโครอสด้วยชีวิต แต่ตอนนี้เขากลับลังเล เขาเชื่อว่าถ้าถึงคราวคับขัน ตนเองจะสามารถปกป้องโครอสได้ และเขาจะยอมตายแทนได้เหมือนเช่นทุกครั้งที่เกิดวิกฤต แต่ตอนนี้เขากลับลังเล เพราะหากมีอะไรเกิดขึ้นกับไอร่า เขาคิดว่าตนเองจะตายแทนไอร่าได้ด้วยเช่นกัน ทั้งที่ความจริงแล้ว เขาควรเก็บชีวิตเอาไว้ให้โครอสเพียงผู้เดียว
โครอสมองอลันที่คุกเข่าโดยไม่พูดอะไร เขารู้จักอลันดี อลันเป็นเหมือนพี่ชาย เป็นลูกน้องที่มีความภักดี และเป็นบ่าวที่ซื่อสัตย์ และต่อให้เขาไม่สามารถสื่อใจกับอลันได้เหมือนอย่างไอร่า แต่เขาก็รู้จักอลันมานาน นานเท่าชีวิตของเขาเอง
" ต่อไปนี้เจ้าไม่ต้องมาอยู่ข้างข้าอีกแล้ว ข้าจะให้เมลเลนท์มาทำงานแทนเจ้า ส่วนเจ้า จงไปทำงานดูแลรับใช้ไอร่า ข้าจะให้เจ้าเป็นต้นห้องของไอร่า เจ้ารู้ดีใช่หรือไม่ว่า เหตุใดข้าถึงสั่งเช่นนี้"
อลันกลั้นน้ำตา เขาก้มหน้ารับคำสั่งด้วยใจทั้งหมด เขาเข้าใจสิ่งที่โครอสกล่าวดี โครอสไม่ได้สั่งให้เขาตัดใจ แต่ให้โอกาสเขาที่จะเปลี่ยนความรักแบบชู้สาวเป็นความรักแบบนายบ่าว อลันไม่เคยรักใคร เพราะชีวิตทั้งหมดของเขาได้สาบานแล้วว่าจะมอบให้โครอส เขาไม่เคยชายตาแลใคร และไม่เคยตกหลุมรัก แต่เมื่อเขาตกหลุมรัก เขากลับพบกับความเจ็บปวด เขากำลัง..ผิดหวังกับรักครั้งแรก ในขณะที่เขาจมอยู่กับความเจ็ดปวด โครอสกลับให้ความหวังเขา ให้โอกาสและชี้ทางเขาให้ไม่ต้องทนทุกข์กับรักครั้งแรก โครอสเลือกให้เขาอยู่เคียงข้างไอร่า เพื่อที่ว่าเมื่อถึงเวลา เขาจะได้ตายแทนไอร่าได้ และตอนนี้ชีวิตของโครอสและไอร่าถือเป็นชีวิตเดียวกันแล้ว การที่เขาตายแทนไอร่า ย่อมหมายถึงการที่เขายอมตายแทนนายของตน
" กระหม่อมจะดูแลและปกป้องท่านไอร่าเป็นอย่างดี จะไม่ทำให้ฝ่าบาทผิดหวังอีกแล้วพะยะค่ะ"
-
>> ต่อ <<
ไอร่านั่งแช่ตัวอยู่ในน้ำอุ่นที่ผสมสมุนไพรสูตรของเขา ดูท่าอลันคงหนักมือในการใส่สมุนไพรไปหน่อย กลิ่นหอมของมันลอยฉุน ไอร่าแช่น้ำอยู่ได้ไม่นานก็ต้องขึ้นจากน้ำ เพราะหากเขาแช่ตัวนานกว่านี้ ผิวของเขาคงเป็นสีเหลืองเพราะผงสมุนไพรแน่
ไอร่ามองดูผิวขาวๆของตนเองที่ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนสี มันไม่ได้เป็นสีเหลืองมาก แต่มันแค่ดูแปลกตา มันดูเหมือนว่าผิวเขาจะคล้ำขึ้นเพราะสีเหลืองของสมุนไพร สมุนไพรที่ไอร่าใส่ไปในสูตรมันมีฤทธิ์แก้ปวดเป็นหลัก แต่มันสามารถบำรุงผิวได้เช่นกัน ไอร่าขมวดคิ้ว เขาเพิ่งเห็นว่ามีรอยแดงอยู่ตามผิวของเขาภายใต้ผิวสีเหลือง มันไม่ได้ชัดเจนมากเหมือนที่ผ่านมา แต่มันก็ยังทิ้งร่องรอยจางๆไว้ ร่องรอยที่บ่งบอกว่า เขาเพิ่งผ่านการร่วมรักมา
ไอร่าหน้าแดงก่อนที่จะทำใจให้สงบลง เมื่อเช้าเขาไม่ได้ปล่อยตัวปล่อยใจ แต่เขาทำทุกอย่างตามที่ใจต้องการ ตอนนี้เขาเชื่อใจโครอสได้แล้ว และเขาจะไม่ใส่ใจเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา เขาควรถนอมช่วงเวลาที่มีความสุขเอาไว้ มากกว่าจมอยู่กับความแค้นที่ทำให้ต้องทนทุกข์ อีกอย่างตอนนี้โครอสก็ได้สำนึกผิดและได้ไถ่โทษความผิดของตัวเองแล้ว เขาไม่ควรกวนน้ำให้ขุ่นโดยการหยิบยกเรื่องราวในอดีตขึ้นมาพูด ไอร่าสำรวจเครื่องรางที่กลางอก มันไม่ได้เปล่งแสงเมื่อเขาแตะต้อง แต่เขารับรู้ได้ถึงหัวใจสองดวงที่อยู่ในเครื่องนี้ ไอร่าคิดถึงคำพูดของโครอสก่อนที่เขาจะหลับไป
" ข้ามอบเครื่องรางให้เจ้าเพราะมันเป็นของเจ้า ตอนนี้หัวใจรักของเราเกี่ยวพันกันแล้ว และหากเจ้าฟังให้ดี เจ้าจะได้ยินเสียงของหัวใจข้าเช่นกัน"
ไอร่าจับเครื่องรางและยกมันขึ้นมาจูบ หัวใจของเขามีที่อยู่แล้ว และมันอยู่ในที่ๆคู่ควรที่สุดแล้วเช่นกัน
ไอร่าแต่งตัวและสำรวจความเรียบร้อยของร่างกาย เขาไม่ได้เจ็บตัวมากนัก แม้ว่าจะมีเดินขัดๆไปบ้างแต่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร โครอสเบามือกับเขามาก มันไม่เจ็บเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา มันดูราวกับว่าโครอสต้องการถนอมเขาไว้เหมือนเป็นสิ่งของมีค่า ไอร่าพยายามปรับความคิดของตนเองอีกครั้ง ตอนนี้ความคิดของเขาไม่ได้เป็นของตัวเขาเพียงคนเดียวอีกแล้ว และแม้เขาจะไม่รังเกียจที่โครอสอ่านใจเขาได้ แต่เขาก็คิดว่ามันน่าอาย ถ้าโครอสจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกทุกอย่างของเขา
ไอร่าเดินออกจากห้องอาบน้ำทั้งที่ยังไม่สวมผ้าคลุม ไม่ว่าอลันจะจงใจหรือลืมไป แต่ไอร่าไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้เขามีคนปกป้องแล้ว และอลันเองก็สาบานว่าจะปกป้องเขาด้วยชีวิต ไอร่าจึงลองเสี่ยงดวง เขากลั้นใจเดินออกจากห้องนอน ถ้าหากอลันไม่ได้ตกหลุมเสน่ห์ของเขา เขาจะได้วางใจ
แต่กว่าที่ไอร่าจะเดินเข้าห้องครัวได้ เขาก็ทำใจแล้วทำใจอีก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องอยู่ต่อหน้าคนอื่นทั้งที่ไม่ได้สวมผ้าคลุม ไอร่ากลั้นใจและก้าวเท้าเข้าไปในห้องครัว เขาเห็นโครอสนั่งรออยู่แล้ว ในขณะที่อลันกำลังวางจานอาหาร และเลพป์กำลังอยู่บนตักของโครอส
" ข้านึกว่าสิ่งที่ข้าได้กินจะเป็นเนื้อกระต่ายป่า หากไม่ใช่นายของเจ้า ก็คงเป็นเจ้าที่ฆ่ากระต่ายของข้าแล้วเอามันมาย่างกิน"
ไอร่าบอกแล้วเรียกเลพป์ให้เข้ามาหา เขาลืมไปเลยเรื่องที่อลันเคยฆ่าเคนนิส เขาไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่หากไม่เตือนบ้าง สองนายบ่าวนี้คงฆ่าแกงสัตว์เลี้ยงของเขาเป็นว่าเล่น
อลันหน้าเสียไปเล็กน้อย เขามองโครอสที่ยังนั่งนิ่งเฉย อลันกรอกตา ดีจริง สรุปว่าเป็นความผิดของเขาสินะที่ลงมือสังหารสุนัขป่าตัวนั้น
" ข้าต้องขออภัยด้วยขอรับ ที่ข้าพลั้งมือฆ่าสัตว์เลี้ยงของท่าน ถ้าท่านอยากให้ข้าไถ่โทษ ข้าจะไปหาหมาป่าตัวอื่นมาให้ มันไม่ได้เป็นการพรากจาก แต่ข้าจะไปขอน้องสาวมาให้ น้องสาวข้ามีหมาป่ามอลทีส มันเป็นลูกหมาป่าที่น้องข้าเก็บมาได้ และตอนนี้มันกำลังมีลูก หากท่านต้องการข้าจะไปขอมาให้" อลันรีบพูดประโยคหลังเมื่อไอร่าตวัดตา เขาลืมไปว่าท่านไอร่าไม่ชอบการพรากจาก แต่ถ้าเขาขอลูกหมาป่ามาจากน้องสาวได้ ก็คงไม่เป็นไร
ไอร่าไม่ได้กล่าวรับน้ำใจของอลัน เขามีสัตว์เลี้ยงมากพอแล้ว แม้จะเป็นสัตว์ตีตราของโครอส แต่เขาก็คิดว่าเขาคงดูแลไม่ไหวถ้าพวกมันเกิดนึกอยากประชันเขี้ยวเล็บกัน
โครอสมองภาพไอร่าและอลันสนทนากันอย่างพอใจ ดูท่าอลันคงสงบใจได้แล้ว สายลมที่พัดอยู่ในใจของอลันไม่มีเหลืออยู่แล้ว ตอนนี้อลันคงกำลังปรับตัวเพื่อเตรียมรับใช้ไอร่า และจะอยู่เป็นต้นห้องเหมือนที่เคยดูแลเขามานานหลายปี โครอสลุกจากที่นั่ง เขาเดินไปจับมือไอร่าให้มานั่งที่โต๊ะ แมวป่าของเขาหน้าแดงเล็กน้อยก่อนที่จะสงบใจลง ไอร่าคงเริ่มชินแล้วที่จะมีเขาอยู่เคียงข้าง
" ต่อไปอลันจะอยู่กับเจ้าในฐานะต้นห้อง เขาจะช่วยเหลือเจ้าทุกอย่างรวมถึงการปกป้องเจ้า กลับไปปราสาทตะวันออกคราวนี้เจ้าจะได้ไม่ต้องอยู่แต่ในผ้าคลุม ลีเดียกับเซรีน่าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเหมือนเดิม และข้าจะสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้าไปในปราสาทตะวันออกเพื่อเป็นการรบกวนการอยู่ของเจ้า"
ไอร่ามองหน้าโครอสสลับกับหน้าของอลัน เขาบอกเมื่อไหร่กันว่าจะกลับปราสาทตะวันออก แต่เมื่อได้รับความรู้สึกของโครอสที่ส่งออกมา เขาก็ถอนหายใจ คนเอาแต่ใจ ถึงนิสัยจะดีขึ้นและโอนอ่อนขึ้นเยอะ แต่นิสัยส่วนตัวที่ชอบบังคับคงแก้ไม่หายสินะ
" ข้าจะกลับก็ต่อเมื่อข้าพร้อม บ้านนี้ปกป้องข้ามานานหลายปี ข้าไม่อยากทิ้งขว้างและปล่อยให้มันทรุดโทรม อีกทั้งของในบ้านก็มีอยู่เยอะ ข้าคงต้องนำไปแจกจ่ายให้แก่ผู้คนก่อน และเจ้าต้องไปกับข้า" ไอร่ากล่าวและเริ่มตักอาหารฝีมืออลันขึ้นมาชิม มันพอทานได้ เรียกว่าดีทีเดียวเมื่อเทียบกับการต้มน้ำสมุนไพรที่เพียงแค่ใส่ผงสมุนไพร อลันก็ยังทำได้ไม่ดี
เมื่อเจ้าบ้านลงมือทานอาหาร โครอสก็เริ่มทานบ้าง เขาชินแล้วกับรสมือของอลัน แต่ที่ไม่ชินคือการแก้แค้นของเจ้าแมวป่าต่างหาก
" ข้ามีเวลาแค่สามวันที่จะอยู่ที่นี่ เรื่องทางแดนใต้ข้ายังจัดการไม่เสร็จสิ้น ถึงข้าจะไม่ต้องลงไปที่แดนใต้เอง แต่ก็มีเรื่องให้ต้องสั่งการ"
โครอสเลือกที่เอาเรื่องสงครามแดนใต้มาเป็นข้ออ้างเพื่อเร่งเวลาให้ไอร่ากลับปราสาท เขาไม่อยากให้ไอร่ากังวลใจเรื่องไอเรส และถึงไอร่าจะอ่านใจเขาได้ แต่ถ้าเขาต้องการบิดบังบางอย่างมันก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินไป
" ข้านึกว่าเจ้าจะชอบวิ่งเล่นไปหาเรื่องเสียอีก ข้าบอกก่อนเลยว่า ถ้าเจ้าบาดเจ็บกลับมาข้าจะไม่รักษาให้ และถ้าเจ้าทำให้อลันเจ็บตัว เจ้าต้องเป็นคนรักษาอลันเอง" ไอร่าบอกและป้อนผักให้เลพป์ เขาเห็นสัญลักญณ์ที่หูของเลพป์แล้ว และถ้าเลพป์ไม่เดือดร้อนอะไรที่ถูกตีตรา เขาก็ไม่ว่าอะไรเช่นกัน
อลันเฝ้ามองและคอยรับใช้นายของเขาและเจ้าแมวป่าตลอดช่วงมื้ออาหาร เขาเห็นผิวของไอร่าที่ออกเหลืองเล็กน้อย อาจเป็นเพราะท่านไอร่าขาวมาก ผิวถึงได้ติดสีมากขนาดนี้ อลัมมองอย่างสำนึกผิด ไอร่าที่สังเกตุเห็นก็ยิ้มให้น้อยๆอย่างไม่ถือสา เขาพูดคุยกับโครอสเรื่องการเดินทางไปขายของที่ป่านอกเมืองในวันพรุ่งนี้ โครอสบอกว่าจะตามเเขาไปและจะช่วยขายของจนหมด ไอร่าไม่ได้บอกโครอสว่าปรกติเขาใช้วิธีการประมูล เขาไม่ได้อยากแกล้งโครอส แต่อยากดูว่าโครอสจะทำอย่างไรเมื่อต้องเจอพ่อค้ามากหน้าหลายตาในเมืองของตนเอง
" เจ้าจะไปด้วยหรือไม่อลัน หรือจะอยู่ที่นี่เพื่อเฝ้าบ้าน"
" ข้าคงไม่ตามไปหรอกขอรับ ข้าคงอยู่เก็บของในส่วนที่เหลือที่นี่ ท่านกับฝ่าบาทจะได้รีบออกเดินทางในวันมะรืน"
อลันตอบคำถามของไอร่า ตามปกติแล้วเขาต้องติดตามเจ้านายไปในฐานะคนสนิท แต่เขามีสิ่งที่ต้องทำ นั่นคือการสำรวจวงเวทย์ที่อยู่เหนือและอยู่ใต้พื้นดิน เพื่อที่นายของเขาจะได้จำลองวงเวทย์วงใหม่ในปราสาทตะวันออกได้
" ข้าคงไม่เหลือสิ่งใดมากในบ้านของข้า หนังสือข้าจะเอาไปแจก ส่วนข้าวของจะเอาไปขายก่อนที่จะเอาเงินไปให้ชาวบ้าน ส่วนเนื้อแห้ง คงเอาไปแจกเด็กๆที่ถูกทอดทิ้ง"
ไอร่านั้นวางแผนเอาไว้แล้วว่าถ้าโครอสไม่กลับมาเขาจะเอาของทุกอย่างไปขายและเอาเงินไปซื้อวัวและไก่อย่างล่ะคู่ ถ้ามีเงินเหลือเขาจะเอาไปให้ป้าร้านขายขนมปัง เขาไม่ต้องมีเนื้อแห้งตุนไว้ และถ้าถึงหน้าหนาวปีหน้าเขาก็อาจจะหนาวตายถ้าเขาไม่ดิ้นรนอยากมีชีวิตอยู่มากนัก แต่ถ้าโครอสกลับมา เขาก็จะยังเอาทุกอย่างไปขาย และเอาเงินไปแจกจ่ายให้ผู้ยากไร้ เพิ่งพ้นหน้าหนาวมาแบบนี้ ข้าวของต่างๆยังไม่ลดราคา และเด็กๆคงหิวโหย เพราะขาดแคลนอาหารในช่วงหน้าหนาว และถึงแดนตะวันออกจะอุดมสมบูรณ์ แต่ก็ยังมีผู้ยากไร้อีกมาก ถ้าหากช่วยเหลือได้ เขาก็อยากช่วยเหลือ เพราะตอนนี้เขาเองก็ไม่ได้ลำบากอะไรแล้ว
โครอสที่ได้ฟังความคิดของไอร่าก็จับมือบางมากุมไว้ เขาไม่ได้กล่าวอะไรออกไป คนงามของเขายังคงมีน้ำใจ และมันกำลังกระจายไปยังชาวเมืองของเขา
" เจ้าไปกับพวกข้าด้วยก็แล้วกันอลัน เราคงต้องใช้ม้าทั้งหมดที่มีในการขนของ ถ้าขายของได้หมด เราจะเดินทางกลับปราสาททันที และเลนีเมียกับลิงซ์จะช่วยขนของในส่วนที่เหลือของไอร่า พาเลพป์ไปกับเจ้าด้วย มันจะได้ไม่ถูกลิงซ์จับกินเป็นอาหารก่อนออกเดินทางกลับปราสาท"
เลพป์กระโจนออกจากตักไอร่าไปหาอลันทันที คนๆนี้ใจดี และมันรู้ได้จากแม่และพ่อของมันว่า คนๆนี้เป็นผู้หาอาหารมาให้มัน
ไอร่ายิ้มขันกับท่าทางของเลพป์ เจ้ากระต่ายเห็นแก่กิน เขาสามารถรับรู้ความคิดของเลพป์ได้โดยที่ไม่ต้องจ้องตา น่ารักจริงๆ ไอร่ามองเลพป์อย่างเอ็นดู เขาแย้มรอยยิ้มออกมา เมื่อเห็นเลพป์กระโจนไปออดอ้อนอลันให้ป้อนผัก
โครอสและอลันนิ่งงันไปชั่วครู่เมื่อไอร่ามีรอยยิ้ม รอยยิ้มนั่นช่างสดใส มันไม่ได้เป็นรอยยิ้มที่กว้างมาก แต่มันก็เต็มไปด้วยชีวิตและความสดใส อลันเป็นคนที่ละสายตาออกมาก่อน เขาอุ้มเลพป์และขอตัวไปให้อาหารลิงซ์และเลนีเมีย เขาเดินออกจากบ้างโดยไม่สนใจเลพป์ที่ดิ้นจะกลับไปขออาหาร อลันถอนหายใจ เขาคงต้องใช้เวลานานหน่อยกว่าจะทำใจได้ แต่ถ้าเขาคิดว่าท่านไอร่าเป็นน้องชาย น้องชายคนนี้ก็ช่างน่ารัก และน่าหวงแหนจริงๆ
อลันเดินออกจากบ้าน เขาไม่ได้ไปให้อาหารลิงซ์และเลนีเมียตามที่บอก แต่เขาเรียกสัตว์ทั้งสองตัวออกมา เขาต้องอาศัยสัตว์ทั้งสามตัวในการตรวจสอบวงเวทย์ตามที่นายของเขามีคำสั่งอย่างเป็นนัยๆว่า เขาต้องทำการสำรวจพื้นที่ทั้งหมดให้เสร็จในวันนี้ และเลพป์จะช่วยเขาได้ อลันสั่งงานเลพป์เหมือนที่โครอสเคยสั่ง เขาสั่งให้เลพป์ขุดหาอัญมญีตามตำแหน่งต่างๆ หากคาดไม่ผิดมันน่าจะมีห้าจุด นายของเขาพบอัญมณีที่ตำแหน่งเหนือสุดแล้ว เหลืออีกสี่จุด.. ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เขาน่าจะสำรวจพื้นที่ทั้งหมดได้เสร็จก่อนเช้า ก่อนที่จะต้องไปเผชิญชะตากรรมในการขายของเป็นครั้งแรกในวันพรุ่งนี้
เมื่อในห้องอาหารเหลือกันแค่สองคน ไอร่าเริ่มยุกยิกและพยายามดึงมือออก เขายังไม่คุ้นชินกับการอยู่ด้วยกันสองต่อสองเท่าไหร่ ไอร่าเริ่มหน้าแดงเมื่อโครอสกุมมือแน่นขึ้น เขาพยายามดึงมือออก แต่กลับถูกดึงไปนั่งบนตักของโครอสแทน ไอร่าร้องเสียงหลงเมื่อถูกกฉวยเข้าที่นวลแก้ม หน้าของไอร่าแดงก่ำชวนพิศ โครอสอดใจไม่ได้ที่จะดอมดมกลิ่นที่ซอกคอ เขากดจูบก่อนไล่เลียเบาๆ ไอร่าตัวสั่น เขาไม่ได้กลัว แต่มันรู้สึกแปลกๆ
โครอสอุ้มไอร่ากลับเข้าไปในห้องนอน เขาวางไอร่าลงบนเตียงและมองดูร่างบางที่ว่าง่ายแต่ยังคงกัดปาก เขากดจูบและส่งลิ้นไปเพื่อเปิดริมฝีปากอิ่มให้คลายออก ไอร่ากล้าๆกลัวๆ แต่เขาก็ยอมรับลิ้นร้อนที่ส่งเข้ามาเพื่อเกี่ยวกระหวัด ไอร่ายอมให้โครอสจูบอยู่นาน แต่เมื่อโครอสเริ่มไล่ริมฝีปากต่ำลงไป เขาก็ยกมือไปประคองหน้าของโครอสขึ้นมา เขามองสบดวงตาสีเทาที่เคยดุดัน ตอนนี้มันไม่ได้น่ากลัวอีกแล้ว ไอร่าลดมือลงและชันตัวขึ้น เขาเอ่ยปากถามในสิ่งที่เขาสงสัย
" เจ้าบอกข้าว่าเมื่อข้าลืมตา เจ้าจะบอกข้าทุกสิ่ง เจ้าไม่ได้เอ่ยออกมาเป็นคำพูด แต่เจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามข้าเรื่องท่านลุงและการที่เจ้าเข้ามาที่นี่ เจ้าควรตอบคำถามของข้า และเล่าแผนการทั้งหมดที่เจ้าเคยคิดมาให้ข้าฟัง"
ไอร่ากล่าวและมองตาโครอสอย่างแสดงเจตจำนง เขาไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น และไม่ใช่คนที่ชอบกวนน้ำให้ขุ่น แต่เขาคิดว่า เขามีสิทธิ์ที่จะได้รับคำอธิบายว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นบ้าง
โครอสถอนหายใจ เขาก็นึกอยู่แล้วว่าทำไมคนตรงหน้าถึงได้ว่าง่ายนัก ที่แท้ก็นึกอยากมาเค้นคำตอบจากเขานี่เอง โครอสลุกขึ้นมาและนั่งพิงหัวเตียง เขาดึงไอร่าเข้ามากอด และเมื่อไม่ได้รับแรงต้านขัดขืน เขาก้มจูบที่ใบหู ก่อนเอ่ยถาม
" เจ้าอยากฟังตั้งแต่จุดไหน ตั้งแต่จุดเริ่มต้น หรือตอนสิ้นสุด หรือจะเป็นตอนที่เจ้าเริ่มฝันร้าย"
คนยียวน.. ไอร่าคิดในใจก่อนจะดึงตัวออกห่างจากโครอส แต่โครอสกกลับกอดเขาไว้แน่น เขาได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มดังในลำคอ ไอร่าพยายามดึงตัวออกแต่เมื่อสู้แรงไม่ได้ เขาก็เลิกดิ้นและอยู่นิ่งๆแทน
" ในคืนที่เจ้าฝันร้าย คืนนั้นข้าเข้านอนกับราชินีของข้า นางเป็นมารดาของรัชทายาทอันดับหนึ่งเพียงองค์เดียวที่ข้าแต่งตั้ง บุตรคนโตของข้าคือไคเธีย เขาเป็นบุตรชายที่เหมือนกับข้าทุกอย่าง ตอนนี้เขาอยู่ที่แดนใต้เพื่อจัดการดูแลปราบกลุ่มกบฎตามที่ข้าได้บอกไปแล้วเมื่อเช้า"
ไอร่ารับฟังอย่างสงบ เรื่องที่โครอสมีราชินีและบุตรชายนั้นเป็นเรื่องที่เขารู้อยู่แล้ว และเรื่องกลุ่มกบฏแดนใต้ที่เป็นสาเหตุให้โครอสต้องเจ็บตัว และทำให้อลันปางตาย โครอสก็ได้เล่าให้เขาฟังบ้างแล้วเช่นกัน เขารอฟังอย่างสงบว่าเรื่องที่โครอสเล่าจะไปเกี่ยวกับเรื่องที่เขาสงสัยได้อย่างไร
โครอสลอบมองและฟังความคิดของไอร่า ไอร่าไม่ได้โกรธเคืองเขาเรื่ององค์ราชินี หรือเรื่องที่เขานอนกับคนอื่นนั่นถือเป็นลางดี ไอร่าไม่ใช่คนที่ขี้หึงหวงและทำตัวไร้สาระ แต่เรื่องแผนการของเขา เขาไม่แน่ใจว่าจะได้รับการให้อภัยหรือไม่
" ข้าสัญญาว่าจะไม่โกรธเคืองเจ้า ข้าแค่ไม่อยากให้เรื่องในอดีตมาตามกวนใจเราสองคน แต่ข้าต้องการความกระจ่าง และถ้าเจ้าอยากให้ข้าเชื่อใจ เจ้าควรพูดมาให้หมด" คราวนี้เป็นไอร่าที่ตอบคำถามในความคิดของโครอส เขามองตาโครอสก่อนซุกตัวลงบนอกกว้าง เขาได้ให้อภัยเรื่องทั้งหมดแล้ว และเรื่องที่เขารับฟังจะเป็นแค่การขอความกระจ่างและขอความจริงใจ
โครอสกอดไอร่าด้วยความรู้สึกผิด เขาทำผิดไปมากจนไม่น่าเชื่อว่าจะได้รับการให้อภัย คนงามของเขามีน้ำใจกว้างขว้าง เขาโชคดีที่มีโอกาสได้รับการให้อภัย เขากระชับอ้อมกอดให้ไอร่าเข้ามาใกล้ขึ้น ก่อนที่เล่าย้อนไปถึงคืนวันที่เขารู้สึกผิดที่สุดในชีวิต คืนวันที่เขาเห็นคนงามคลุ้มคลั่ง ก่อนที่จะเป็นตุ๊กตาแก้วที่แหลกสลาย
คืนนั้นเป็นคืนที่โครอสเข้านอนกับองค์ราชินีนิมมาซินี หลังจากที่ไม่ได้ร่วมรักกับใครมานานนับตั้งแต่ไอร่ามาอยู่ที่ปราสาท เขาวางแผนเอาไว้แล้วว่าจะลองใจไอร่าในคืนนั้นหลังจากที่ไอร่ามีท่าทีอ่อนลง การที่เขาต้องนอนกอดร่างบางอยู่ทุกคืนโดยที่เขาไม่ได้แตะต้องมันทำให้เขาอึดอัด เขาไม่ได้เป็นพวกบ้าตัณหาที่ขาดการร่วมรักไม่ได้ แต่การนอนกอดคนที่ตนพึงพอใจมาหลายคืนทำให้เขาต้องหาที่ระบาย และคืนนั้นเป็นคืนที่ราชินีของเขาเสนอตัวเข้ามาพอดี โครอสร่วมรักกับพระนางนิมมาซินีอยู่นาน และจบลงด้วยการร่วมรักที่อ่างอาบน้ำ เขานอนกับพระนางจนแน่ใจว่ากลิ่นหอมของสตรีจะติดลงที่ผิว โครอสขึ้นไปบนหอคอยโดยทิ้งองค์ราชินีให้นอนอยู่ในสระน้ำ เขาเข้านอนกับไอร่าตามปกติและมีการหยอกเย้าเล็กน้อย ไอร่าได้กลิ่นหอมของสตรีตามที่เขาวางแผนไว้ และตอนนั้นเขายกยิ้มในใจ เมื่อคนในอ้อมแขนนอนตัวเกร็งและสั่นเทาน้อยๆเหมือนจะกลั้นน้ำตา
ไอร่ายังคงฟังด้วยอาการสงบนิ่ง เขาไม่ได้หวั่นไหวหรือเสียใจไปกับการที่โครอสนอนกับผู้หญิงคนอื่น มันเป็นเรื่องที่เขาต้องใจกว้างและยอมรับในฐานะที่เขาเป็นคนมาทีหลัง แต่การทิ้งสตรีไว้ในห้องอาบน้ำไม่ใช่สิ่งดีนัก และการโครอสเป็นบุรุษ เขาอาจไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก แต่กับองค์ราชินี พระนางคงเสียใจมากทีเดียว
" ข้าสัญญาว่าต่อไปจะรักษาน้ำใจผู้คน จะไม่ทำตามใจตนเองจนทำให้ผู้อื่นต้องเจ็บช้ำ"
โครอสกล่าวเมื่อรู้สึกได้ถึงความคิดที่ติเตียนออกมา โครอสลอบถอนหายใจ การที่แมวป่าของเขาเป็นคนใจดีเป็นสิ่งที่น่ายินดี แต่ในปราสาทที่มีแต่การแก่งแย่งชิงดี เขาไม่รู้ว่าแมวป่าของเขาจะทนรับได้หรือไม่ โครอสลอบคิดไปถึงอนาคต เขาคงต้องสั่งให้อลันดูแลไอร่าให้ดี และไม่ให้ใครเข้ามายุ่งย่ามในปราสาทตะวันออกเหมือนครั้งที่เกิดเหตุการณ์ลอบวางยาที่เคยเกิดขึ้นมาแล้ว
ไอร่าพยักหน้ารับเมื่อโครอสให้สัญญา เขาไม่อยากตำหนิโครอสมากนัก และในเมื่อโครอสสัญญาแล้ว ไอร่าคิดว่าโครอสคงทำตามคำสัญญาได้
โครอสเล่าต่อไปจนถึงตอนที่ไอร่าหลับฝัน เขาสารภาพว่าทุกคืนเขาไม่ได้นอนหลับ เขาจะอยู่จนแน่ใจว่า ไอร่าจะฝันร้าย และพร้อมที่จะปลุกร่างบางขึ้นมาจากฝันเพื่อปลอบขวัญ แต่คืนนั้นเรื่องราวกลับต่างออกไป เครื่องรางของเขาไม่เรืองแสง เขาเห็นคนงามนอนกระสับกระส่าย แต่ไม่กรีดร้อง ไอร่านอนนิ่งราวกับถูกสะกดให้ขยับไม่ได้ เขาไม่ได้ปลุกไอร่าขึ้นมาจนกระทั่งถึงตอนที่ไอร่ากล่าวราวกับจะเอ่ยชื่อเขา เขาถึงได้รู้ว่าตนเองพลาดไปแล้ว และแผนการของไอเรสคือการตามหาตัวเขาแทนที่จะดึงดันร่างบางให้ตอบรับ
" ไอเรสทำอะไรเจ้าในความฝันกัน ทำไมเจ้าถึงได้หวาดกลัวนัก"
ไอร่าตัวสั่นเมื่อโครอสเล่ามาถึงตรงนี้ เขายังคงไม่กล้าบอกว่าไอเรสทำอะไรเขา ไอร่ากัดปากแน่น จนกระทั้งโครอสต้องปลอบขวัญเขาถึงได้กล้าบอก ไอร่ากลั้นเสียงร้องไห้ เขาไม่ได้บอกออกมาเป็นคำพูด ไอร่ากลัวถ้าเขาพูดชื่อไอเรสออกไป ไอเรสจะตามเขาออกมาจากความฝัน เสด็จพี่ยังคงตามตัวเขาอย่างไม่ลดละ ไอร่าแนบหน้าผากของตนเองลงที่หน้าผากของโครอส เขาถ่ายทอดความฝันออกไป เล่าย้อนไปถึงความน่ากลัวของความฝันแต่ละครั้ง และความฝันที่เขากลัวมากที่สุด คือการที่เขาถูกพี่ชายของตนเองข่มแหง
โครอสกัดฟัน เขากอดไอร่าไว้แน่น เขาปลอบขวัญไอร่าที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นหลังจากเล่าเรื่องราวในความฝันให้ฟัง ความจริงเขาก็พอเดาได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะการที่ไอร่าตะโกนอย่างขวัญเสียขนาดนั้น คงไม่พ้นเรื่องแผลใจของไอร่าที่เขาเองก็เคยใช้มันไล่ต้อนร่างบางมาเหมือนกัน แต่เขานึกว่าคนในภาพฝันคืนนั้นจะเป็นตัวเขาเหมือนที่ผ่านมา ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของไอร่าที่ลงมือทำร้ายน้องชายตัวเองด้วยเรื่องร้ายแรงแบบนั้น
และถึงแม้การแต่งงานในหมู่พี่น้องของชนชั้นสูงจะไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะมันเป็นการคงความเข้มข้นของสายเลือดเอาไว้ แต่การขืนใจน้องชายหรือพี่น้องตนเองเป็นเรื่องที่อภัยให้ไม่ได้ แต่เขาก็ไม่สามารถต่อว่าไอเรสได้มากนัก เพราะเขาเองก็เป็นคนหนึ่งที่ทำร้ายร่างบางจนอ่อนแอและมีแผลใจ จนทำให้กษัตริย์ไอเรสใช้จุดนั้นย้อนกลับมาเล่นงานเขาและไอร่าได้
" เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่าทำไมไอเรสถึงได้จองเวรเจ้านัก ถ้าเพียงแค่เห็นพระมารดาตายไปต่อหน้า ไม่น่าจะใช่สาเหตุที่ทำให้พี่ชายของเจ้าต้องตามจองเวรได้ขนาดนี้ หรือถ้าหากเขาอยากจะฆ่าเจ้า เหตุใดจึงปล่อยเจ้าออกมา เพราะเจ้าในตอนนั้นน่าจะยังเด็กกว่านี้มาก ไม่น่าจะต้านทานกองกำลังที่ล้มล้างราชบัลลังก์ลงได้"
ไอร่าที่ยังคงสะอื้นเริ่มตัวสั่นมากขึ้น เขากอดโครอสไว้แน่น เขากลัวความฝันของไอเรสพอๆกับที่กลัวอดีต ไอร่าพยายามหยุดร้องไห้เมื่อได้รับการปลอบ เขาเล่าเรื่องราวในตอนเด็กให้โครอสฟัง เริ่มตั้งแต่เรื่องที่เสด็จแม่ของเขาถูกใส่ร้ายจนโดนเผา ไปจนถึงเรื่องที่เสด็จพ่อของเขาแก้แค้นแทนเสด็จแม่ด้วยการเผาไฟพระมารดาทั้งเป็น อันเป็นประเพณีในการเผาร่างแม่มด ไอร่าเล่าไปจนจบถึงเรื่องราวที่ของพระมารดาสาปแช่งเขา ก่อนที่จะเล่าถึงเรื่องที่ไอเรสสาบานว่าจะแก้แค้นเขาให้อยู่อย่างทรมาน และจะฆ่าเขาให้ตายหลังจากที่เขาจะปลิดชีพตนเอง
" ท่านลุงของข้าพาข้าและท่านป้ารีอาหนีมาที่ป่าแห่งนี้ ท่านลุงร่ายเวทย์เพื่อคุ้มครองข้าเอาไว้ไม่ให้เสร็จพี่ตามเจอ ท่านสละชีวิตของตนเพื่อปกป้องข้าและลบล้างคำสาปของพระมารดา แต่ข้าไม่รู้ว่ามนตราของท่านลุงจะได้ผลหรือไม่ เพราะท่านลุงได้จบชีวิตลงไปก่อน ท่านป้ารีอาก็ไม่ทราบเช่นกัน ท่านป้าก็ไม่ใช่แม่มด ท่านมีมนตราแต่ไม่ใช่แม่มดเต็มตัว ท่านกล่าวว่าไม่ว่าท่านลุงเฮสเทียจะร่ายมนต์สำเร็จหรือไม่ แต่ที่แน่ใจได้คือมนตราได้ถูกร่ายออกไปแล้ว และตอนนี้มนตราของท่านลุงยังคงอยู่ ท่านป้าบอกว่าหากมีคนมารักข้าตามคำอวยพรของท่านลุง ไม่แน่ว่าคำอวยพรของท่านลุงอาจจะสำฤทธิ์ผลก็เป็นได้"
โครอสรับฟังเรื่องราวของไอร่าแล้วครุ่นคิด นี่อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่เขาสามารถเข้ามาในที่แห่งนี้ได้ เฮสเทียคงคาดเอาไว้แล้วว่าน่าจะมีคนเข้ามาในที่แห่งนี้ได้ในที่สุด และการที่เฮสเทียวางข่ายมนต์เพื่อคัคเลือกคนที่แข็งแกร่งเข้ามา คงเป็นการทำให้แน่ใจว่าคนที่ผ่านเข้ามาจะปกป้องหลานชายของตนเองได้ และไม่ว่าจะเป็นเพราะคำอวยพรหรือความสามาถในการทำนายของเฮสเทียจะเป็นจริง แต่ตอนนี้เขาก็ได้พบไอร่าแล้ว และเขาก็รักไอร่าสุดใจจนยอมตายแทนได้ตามคำอวยพรของเฮสเทีย
โครอสเล่าและตอบคำถามของไอร่าในเรื่องที่เขาสามารถเข้ามาในข่ายมนต์นี้ได้ ไอร่าไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรมากนัก โครอสกอดไอร่าและวางไอร่าให้นอนลงดีๆเมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มตาปรือและเหนื่อยจากการร้องไห้ โครอสประคองตัวไอร่าให้นอนลงและห่มผ้าให้ เขาคอยอยู่เคียงข้างจนไอร่าหลับ เขาส่งความคิดออกไป เขากล่อมไอร่าให้นอนหลับฝันดีและหลับไปได้อย่างสบายใจ โครอสรอจนไอร่าเริ่มหายใจสม่ำเสมอ เขาก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมน ก่อนที่จะร่ายมนต์ออกไปเพื่อขจัดฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนร่างบางมานานนับสิบปี
" นับแต่คืนนี้ต่อไป เจ้าจะไม่นอนหลับฝันและตกอยู่ในห้วงของฝันร้าย สิ่งที่อยู่ในความฝันเจ้าจะเป็นสิ่งที่ดีงาม เจ้าจะฝันเห็นในสิ่งที่ต้องการเห็น และนับจากนี้ต่อเจ้าจะหลับสนิท จะไม่ตื่นขึ้นมาเพราะฝันร้ายอีกแล้ว"
เครื่องรางของโครอสเรืองแสงรับคำสั่งทันทีที่โครอสร่ายมนต์เสร็จ มันเรืองรองด้วยแสงสีขาวทองอบอุ่น แสงอันอ่อนโยนของเครื่องรางครอบคลุมตัวไอร่าไว้ เขาเห็นคนงามเริ่มผ่อนคลายและรอยยิ้มน้อยๆแต่งแต้มอยู่บนใบหน้า คนงามของเขาคงฝันดีแล้ว โครอสก้มจูบไอร่าอีกครั้ง เขาลุกขึ้นและเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปหาอลัน ป่านนี้อลันคงทำงานตามที่เขามอบหมายให้เสร็จแล้ว เขาต้องรีบออกไปเพื่อจัดการเรื่องทุกอย่างให้เสร็จสิ้น ก่อนที่จะพาคนงามกลับไปอยู่ที่ปราสาทได้อย่างปลอดภัย
-
>> ต่อ <<
โครอสเดินออกจากบ้าน แสงสว่างที่ส่องลงมาทำให้รู้ว่าพระจันทร์ใกล้เต็มดวงแล้ว วันเกิดของไอร่าคงเป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวงพอดี มันช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่น่าขัน พลังเวทย์ของไอเรสจะขึ้นสูงสุดในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง และช่วงหน้าหนาวเช่นนี้จะเป็นช่วงที่ไอเรสมีพลังมนต์กล้าแกร่งมากที่สุดในฐานะบุตรหลานของเทพแห่งสายลมหนาว
วันเกิดของไอร่าตรงกับวันเวอร์นอล อีควินนอกซ์ พอดี มันเป็นวันที่กลางคืนยาวนานเท่ากับตอนกลางวัน และการที่คืนนั้นเป็นคืนวันที่พระจันทร์เต็มดวง ไอเรสคงถือโอกาสนั้นตามหาตัวไอร่าผ่านทางเวทมนต์ การพยากรณ์และการดูดาวผ่านฝากฟ้า ไอร่ามีดาวประจำตัวคือดาวหัวใจสิงห์ ดวงดาวนั้นจะส่องสว่างมากที่สุดในคืนวันเกิดของไอร่า เพื่อเป็นการตอบรับการเติบโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวเมื่อไอร่ามีอายุครบสิบแปด และมันคงเป็นเรื่องง่ายที่ไอเรสจะตามแสงของดวงดาวมาจนพบเจ้าของวันเกิด
โครอสเดินตรงไปหาอลันที่กำลังรอเลพป์ขุดดิน อลันและเลพป์ยืนอยู่ในจุดของปลายน้ำตก เมื่ออลันได้ยินเสียงนายของตนเข้ามาใกล้ เขามอบอัญมณีที่ขุดพบทั้งหมดให้แก่โครอส อลันขุดพบอัญมณีสองสี นั่นคือเพทายสีขาวที่อยู่ใต้น้ำตกทางทิศตะวันตก และเลพป์ขุดพบทวินโอปอลสีดำที่เรืองแสงสีฟ้าในความมืดที่ถูกฝังอยู่ใต้คอกม้า ตอนนี้เลพป์กำลังขุดดินในจุดปลายของน้ำตกที่ปลายน้ำที่จะไหลออกไปนอกโพรงเขา อลันกล่าวรายงานถึงสิ่งที่เขาพบในระหว่างที่รอเลพป์ขุดดิน
" ใต้สายน้ำมีเพชรเม็ดงามเป็นตัวล่อเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจไปจากเพทาย ในขณะที่ใต้คอกม้าเป็นโอปอลสีดำเม็ดใหญ่หลายเม็ด มันปกปิดและบังตาทวินโอปอลไว้ กระหม่อมไม่ได้ไปรบกวนสุสานของท่านพ่อมด แต่คิดว่าท่านเฮสเทียน่าจะเลือกฝังตนเองแทนที่การฝังทับทิม เพราะการที่วงเวทย์ยังคงอยู่คงเป็นเพราะท่านเฮสเทียได้ใช้ร่างกายตรึงวงเวทย์ไว้ กระหม่อมคิดว่าวงเวทย์จะคลายลงก็ต่อเมื่อท่านไอร่าตายลงไปแล้วเท่านั้น"
โครอสรับฟังรายงานและรับอัญมณีทั้งสองมาถือไว้ในมือ เพทายสีขาวไม่ได้มีความแข็งแกร่งเหมือนเพชร แต่อำนาจในการชะล้างสิ่งชั่วร้ายของมันมีมากกว่า โครอสคิดว่ารอบโพรงเขาแห่งนี้คงมีธารน้ำใต้ดิน มันคงล้อมรอบจนครบรอบวงกลมเพื่อปกปักและรักษาสถานที่แห่งนี้เอาไว้ โครอสมองทวินโอปอลสีดำในมือ ทวินโอปอลเป็นอัญมณีหายากที่เชื่อว่าเป็นสินแร่ที่ได้รับมาจากดาวตกบนฝากฟ้า มันจะมีเส้นแสงสีฟ้าสว่างออกมาจากจุดกึ่งกลางของหิน และเมื่อมันสัมผัสได้ถึงความชั่วร้ายหรือลางร้ายมันจะเปลี่ยนเป็นสีฟ้าทั้งหมด ทวินโอปอลสามารถขับไล่ความช่ัวร้ายได้ และการที่มันถูกฝังอยู่ใต้คอกม้าทางทิศตะวันออกซึ่งเป็นธาตุลม มันคงเสริมความสารถในการขับไล่สิ่งชั่วร้ายไม่ให้กล้ำกลายเข้ามาในโพรงเขา
โครอสมองทวินโอปอลที่อยู่ๆก็เรืองแสง มันส่องแสงสีฟ้ารุนแรงจนพื้นที่ในโพรงเขาสว่างจ้า สายลมเริ่มพัดหวนรุนแรงขึ้นจนผมของโครอสและอลันปลิวสะบัด เลนีเมียต้องคาบเลพป์ขึ้นมาจากหลุมก่อนที่มันจะปลิวไปกับลม ลิงซ์รับตัวเลพป์ไปต่อจากเลนีเมียเพื่อให้เลนีเมียร่ายมนต์ มันสร้างม่านลมขึ้นมาเพื่อเป็นเกราะกำบังให้เจ้านายและลิงซ์ ในขณะที่อลันก้าวออกไปจากม่านกำบัง และลงมือขุดดินต่อจากเลพป์
สิ่งที่อลันพบในหลุมทีขุดต่อจากเลพป์คือธารน้ำสีแดง สีของมันแดงเหมือนเลือด อลันควานมือหาสิ่งของที่อยู่ใต้น้ำที่ส่งกลิ่นคาวคลุ้งของเลือด มันเป็นกลิ่นของความแค้นและความเกลียดชัง อลันควานหาจนพบเหรียญทองเกลี้ยงหลายเหรียญที่เป็นตัวล่อก่อนที่จะพบเข็มกลัดสีทอง หากคะเนจากน้ำหนักเข็มกลัดน่าจะเป็นทองคำแท้ อลันหยิบมันขึ้นมาแต่โครอสสั่งให้ห้ามไม่ให้ดึงมันออกจากผิวน้ำ
โครอสสั่งให้เลนีเมียร่ายเวทย์เยือกแข็งใส่เข็มกลัดเพื่อปิดผนึกความแค้น ในขณะที่ตนเองร่ายเวทย์เพื่อปกป้องบ้านของไอร่าไม่ให้สั่นมากนักเพราะกลัวคนที่นอนหลับจะตื่นขึ้นมา เมื่อเลนีเมียพ่นสายลมเย็นใส่เข็มกลัดอลันก็ละมือออก น้ำแข็งเริ่มก่อตัวและเคลือบตัวเข็มกลัดที่ละน้อยจนสายน้ำในหลุมเริ่มเปลี่ยนเป็นสีใส ในที่สุด เข็มกลัดก็ถูกตรึงไว้ด้วยเวทย์เยือกแข็งอย่างสมบูรณ์ ลมพายุสงบลงแล้ว และทวินโอปอลกลับมาเรืองแสงสีฟ้าตามปกติ
โครอสรับมันมาจากมือของอลันและพิจารณามองดู มันเป็นเข็มกลัดทองคำเปื้อนเลือดซึ่งมีสัญลักษณ์ขององค์รัชทายาทแห่งไซธีเรียสลักอยู่ หมาป่าในเมืองหมอก.. โครอสกำมันไว้ก่อนจะเก็บมันไปรวมกับอัญมณีเม็ดอื่น
" มีเท่านี้ใช่ไหม"
" ยังเหลือไม้เท้าของท่านพ่อมดที่ทิศใต้ คาดว่าน่าจะมีทับทิมเป็นตัวล่ออยู่ใต้ดิน ส่วนหลุมศพของท่านเฮสเทียและภรรยา กระหม่อมคิดว่าน่าจะไม่มีตัวล่อ หากเราต้องการสร้างวงเวทย์ใหม่ คงต้องนำไม้เท้าของท่านพ่อมดไปตรึงแทนที่ท่านเฮสเทีย ส่วนเครื่องรางหรือไสยเวทย์อื่นๆคงต้องถามท่านไอร่าอีกที"
อลันกล่าวด้วยเสียงนิ่งสงบ เมื่อครู่ที่จุ่มมือลงไปในหลุม เขารู้สึกได้ถึงความแค้นที่ลอยออกมาจากตัวเข็มกลัด ขนาดว่ามีสายน้ำสะอาดช่วยบดบังและชะล้างความแค้นออกไปแล้วแต่มันก็ยังน่าชิงชัง ใครกันที่จะมีความแค้นได้ขนาดนี้ และใครกันที่เคียดแค้นคนอื่นจนยอมสละชีวิตตนเองเพื่อร่ายคำสาปที่ร้ายแรงจนติดบนสิ่งของแบบนี้
สำหรับคำถามที่อลันสงสัย โครอสมีคำตอบอยู่แล้ว จากที่ไอร่าเล่าตราสัญลักษณ์ขององค์รัชทายาทคงเป็นเข็มกลัดของไอเรส และเลือดที่เปื้อนอยู่บนเข็มกลัดน่าจะเป็นเลือดของพระนางฮีร่าที่สาดกระเซ็นออกมาตอนที่ลงมีดปักอก โครอสคิดว่ามันน่าจะเป็นเข็มกลัดที่ไอเรสให้ไว้กับไอร่าก่อนที่จะไปออกรบ และเมื่อไอร่าได้รับคำสาปแช่งเลือดจึงกระเด็นมาโดนเข็มกลัดพอดี โครอสกำอัญมณีทั้งหมดแน่น หากเขากลับปราสาทพ่อมดทั้งเจ็ดคงกางวงเวทย์ที่แข็งแกร่งกว่านี้ได้ และเข็มกลัดอันนี้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในการสร้างวงเวทย์ เนื่องจากมันมีเป็นเข็มกลัดส่วนตัวของไอเรส หากตรึงมันไว้ใต้สายน้ำ ไอเรสจะไม่วันฝ่าเข้ามาในวงเวทย์ของเขาได้
ตลอดเวลาที่ไอเรสตามหาไอร่าไม่เจอคงเป็นเพราะเหตุนี้ เข็มกลัดใต้สายน้ำจะเป็นตัวป้องกันไม่ให้ไอเรสเข้ามายังที่แห่งนี้ มรกตจะเป็นตัวพรางตาจากเหล่าผู้พยากรณ์และสร้างภาพมายา เพทายขาวและโอปอลจะช่วยขับไล่ความชั่วร้าย และคอยส่งสัญญาณหากมีสิ่งชั่วร้ายเข้ามากล้ำกลาย และการที่เฮสเทียเลือกฝังร่างของตนเองไว้ใต้ดิน นอกจากจะช่วยตรึงวงเวทย์แล้ว สายเลือดของเฮสเทีย และเลือดของรีอาที่เป็นพระญาติของฮีราทำให้ไอเรสไม่สามารถใช้มนตราเรียกหาแห่งสายเลือดได้ ยิ่งรวมกับเลือดของฮีร่าเอง ไอเรสจะไม่สามารถค้นหาไอร่าได้ไม่ว่าจะใช้เลือดจากฝั่งไหนก็ตาม
โครอสสั่งให้อลันเก็บของบางส่วนเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางในวันพรุ่ง เขาต้องรีบทำเวลาเพื่อที่จะได้พาไอร่าให้กลับถึงปราสาทก่อนถึงคืนก่อนวันเกิด อลันเริ่มเก็บของและนำมันไปรวมกันที่คอกม้า ในขณะที่โครอสสั่งการลิงซ์ให้เดินทางกลับปราสาทไปก่อนเพื่อส่งสารไปให้ท่านอาจารย์ที่คงรวบรวมพ่อมดทั้งเจ็ดอยู่ที่ปราสาทฝั่งเหนือแล้ว ลิงซ์ควบฝีเท้าออกจากโพรงเขาทันทีที่ได้รับคำสั่ง มันไม่กลัวความมืด และหากมันควบความเร็วเต็มฝีเท้า ผู้คนและสัตว์ป่าตัวอื่นคงเห็นมันเป็นเพียงเงามืดผ่านกลุ่มไม้
มันควบเท้าตรงไปยังปราสาททางทิศเหนือที่มีเหล่าพ่อมดรออยู่ ความชิงชังที่มันสัมผัสได้จากเข็มกลัดช่างน่าหวาดหวั่น และขนาดตัวมันที่เป็นถึงสัตว์นำโชคยังอดหวาดกลัวไม่ได้ มันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนงามถึงหวาดกลัวอดีตมากนัก ความเคียดแค้นนี้ช่างน่าชิงชัง เพียงแค่อยู่ใกล้ก็แทบจะฉุดดึงมันให้จมอยู่ในความทรมานจากความเคียดแค้นทีฝังลึก ลิงซ์เร่งฝีเท้า ทำต้องทำตามคำสั่งของเจ้านายเพ่ือว่าพ่อมดทั้งเจ็ดได้ร่ายวงเวทย์ได้ทันทีเมื่อนายของมันและคนงามกลับไปถึงปราสาท
โครอสและอลันแยกกันเก็บของและหาไสยเวทย์อื่นๆภายในบ้าน อลันเลือกเก็บสิ่งของที่พร้อมจะนำไปขายเป็นหลัก ในขณะที่โครอสเลือกเก็บของส่วนตัวของไอร่าเพื่อตรวจสอบและตามหาอุปกรณ์ที่ส่งพลังเวทย์ที่เหลือ โครอสพิจารณาหีบเสื้อผ้าในห้องนอนของไอร่า มันไม่ได้มีเสื้อผ้าอยู่มากนัก เขาเห็นเหรียญทองเกลี้ยงที่เป็นใบผ่านทางเข้าโพรงเขาอยู่สองเหรียญ แต่ใต้หีบใส่เสื้อผ้ากลับมีพลังเวทย์ลอยออกมาเล็กน้อย โครอสขยับหีบและรื้อเสื้อออก เขาพบว่าข้างก้นหีบมีช่องลับสำหรับเก็บของซ่อนอยู่ มันมีขนาดใหญ่ไม่มาก โครอสงัดไม้กระดานที่ก้นหีบออก ไอร่าน่าจะไม่รู้ว่ามีช่องลับอยู่ตรงนี้ เพราะมันไม่มีร่องรอยการถูกงัดนับตั้งแต่ถูกปิดตายในครั้งแรก
โครอสยกแผ่นไม้ที่ปิดช่องลับออก และพบว่าสิ่งที่ซ่อนอยู่ใต้หีบผ้าคือภาพวาดเก่าเก็บและสร้อยข้อมมือหนึ่งหนึ่งเส้น สร้อยข้อมือเส้นนี้เหมือนกับสร้อยข้อมือที่พระบิดาของเขาฉกฉวยออกมาได้หลังออกมาจากปราสาทแดนเหนือ โครอสคลี่แผ่นภาพออกมา สตรีในรูปวาดมีเค้าโครงหน้าพิมพ์เดียวกับไอร่าไม่ผิดเพี้ยน ช่างงดงานและชวนให้หลงใหล โครอสพับเก็บแผ่นภาพและพิจราณาสร้อยข้อมืออีกครั้ง มันมีไอเวย์ลอยออกมาจางๆ โครอสจับตัวอัญมณีที่เป็นเพทายสีขาวห้อมล้อมเพชรรูปหัวใจเม็ดใหญ่ มันเป็นเพชรน้ำงามธรรมดา แต่สิ่งที่ปล่อยไอเวทย์ออกมาคือเพทายสีขาว มันคงทำหน้าที่ในการชำระล้างความชั่วร้าย โครอสนึกย้อนไปถึงสร้อยข้อมือของพระนางไดโอนีที่เสด็จพ่อของเขาฉกฉวยมาได้ มันเป็นเพทายสีฟ้าเข้มที่ล้อมรอนไพลิน เพทายสำฟ้าจะใช่ขจัดความเศร้าหมองของจิตใจและทำให้อารมณ์สดชื่น การที่ใส่สร้อยข้อมือสองอัน จะสามารถช่วยขจัดภัยร้ายออกไปได้ ทั้งจากทางร่างกายและด้านจิตใจ
โครอสเก็บเสื้อผ้าของไอร่าและปิดกระดานไม้ไว้ตามเดิม เขารวบรวมข้าวของของไอร่าในห้องนอนไปรวมไว้ที่คอกม้าที่ซึ่งอลันกำลังผูกรวมข้าวของอยู่ ด้านอลันนั้นเขาไม่พบไสยเวทย์อื่นใดนอกจากไม้เท้าของเฮสเทียที่ตั้งอยู่ทางทิศใต้ อลันเดินออกไปเก็บไม้เท้าของเฮสเทียมาเป็นอย่างสุดท้าย เขาผูกรวมมันไว้กับข้าวของส่วนตัวขของไอร่า ทั้งสองแยกย้ายกันเก็บข้าวของจนเกือบหมดบ้าน จนเกือบรุ่งสางทั้งสองจึงแยกย้ายไปพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางในช่วงสาย
เช้าวันถัดมาไอร่าตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์แช่มชื่น เมื่อคืนเขาฝันดี ฝันดีอย่างที่ไม่เคยฝันมาก่อนนับตั่งแต่ถูกขับไล่ออกมาจากปราสาท ไอร่ามองคนตัวใหญ่ข้างตัวที่ยังนอนหลับไม่ตื่น ไไอร่ามองท้องฟ้านอกหน้าต่าง ตะวันยังไม่ขึ้น.. ไอร่าขยับตัวหวังจะลุกไปอาบน้ำและเตรียมทำอาหารเช้า แต่เขากลับถูกกอดรั้งให้อยู่ในออมแขนแกร่งของคนที่แกล้งทำเป็นหลับ
" อยู่นิ่งๆสิ เจ้าแมวป่า.."
เสียงงัวเงียของโครอสทำให้ไอร่ายิ้มรับ หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงขู่ฟ่อด้วยความโกรธ แต่ตอนนี้เขาอารมณ์ดีมาก เมื่อคืนเขาฝันเห็นเสด็จแม่ไดโอนีที่แสนสวยงาม ไอร่าโน้มตัวไปจูบหน้าผากโครอส เขากอดคนตัวใหญ่แน่นเหมือนจะถ่ายทอดความสุข ก่อนจะดิ้นขลุกขลักเมื่อมือหยาบเริ่มลูบไล้ไปตามร่มผ้า ไอร่าร้องลั่นเมื่อถูกคนตัวใหญ่ขึ้นคร่อม
" อรุญสวัสดิ์ ไอร่า"
ไอร่าจจ้องมองดวงตาสีเทาของโครอส มันไม่ได้มีร่องรอยของแรงพิศวาท มันมีแต่ความรักเต็มเปี่ยม ไอร่าแย้มยิ้มให้โครอสก่อนจะปิดตาลงเพื่อรับจูบยามเช้าพร้อมแสงอรุณที่สาดส่องเข้ามา
เช้าวันใหม่ของไอร่าเริ่มต้นด้วยการปรุงอาหาร โครอสไม่ได้ฉุดรั้งเขาให้อยู่ต่อในห้องนอน ไอร่าแย้มรอยยิ้มรับแสงแดดของเช้าวันใหม่ เริ่มมีแสงแดดอบอุ่นสาดเข้ามาแล้ว ไอร่าฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี เขาเดินไปรดน้ำต้นสโนว์ดรอปหลังทานอาหารเช้าเสร็จสิ้น ต้นสโนว์ดรอปออกดอกและผลิบานแล้ว ไอร่าแตะกลีบดอกสีขาวของต้นสโนว์ดรอปเบาๆก่อนจะนำมันไปปลูกที่สวนผักตามเดิม ไอร่าบอกขอบคุณดอกไม้สีขาวหลังจากที่ย้ายมันลงดิน เขาขอบคุณ ที่มันนำพาความหวังมาให้เขาอย่างที่ต้องการ
ช่วงเช้าวันนี้ไอร่ากับโครอสไม่ได้พูดคุยกันมากนัก เขาต้องช่วยเก็บของที่เหลือไปกองรวมไว้กับสิ่งของที่อลันเก็บไว้แล้ว ข้าวของส่วนใหญ่เป็นพืชสมุนไพรและเนื้อสัตว์ ไอร่าแบ่งเนื้อแห้งให้เลนีเมียเป็นอาหารเช้า แต่เมื่อเขาถามหาลิงซ์กับโครอส เขากลับได้คำตอบที่ไม่กระจ่างมากนัก
" ลิงซ์กลับไปทำธุระให้ข้า เพื่อแจ้งความแก่พ่อมดทั้งเจ็ด พวกเขาจะต้อนรับเจ้าในฐานะคนรักและคู่ครองของข้า"
ไอร่าพยักหน้ารับอย่างไม่ค่อยเข้าใจว่าเหตุใดเขาจึงต้องพบพ่อมดทั้งเจ็ด หรือมันจะเป็นประเพณีของราชวงศ์ไฮพีเรีย ที่ต้องเข้าพบเหล่าพ่อมดก่อนที่จะเข้าไปอยู่ในปราสาทอย่างถาวร ไอร่าไม่ได้ถามไถ่สิ่งใดต่อ เขาเดินไปรอบบ้านเพื่อหาตัวเลพป์ เจ้ากระต่ายป่าอ้วนสีเทาหายไปไหน ไอร่าเดินวนหารอบบ้านแต่ก็ไม่พบ สุดท้ายเขาได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากตระกร้าสมุนไพร เลพป์โผล่หน้าขึ้นมา บนหัวมันมีสมุนไพรแห้งติดเต็มไปหมด และในปากมันคาบต้นทาร์รากอนเอาไว้ ไอร่าดึงต้นไม้ออก ก่อนที่จะเด็ดเอาแต่ใบทาร์รากอนป้อนให้เลพป์
" เจ้ากินใบมันได้แต่ห้ามกินราก เจ้าตัวเล็กเกินไป หากกินรากของมันไปทั้งหมดเจ้าจะหลับไม่ฟื้น"
ไอร่าบอกเลพป์ที่เคี้ยวใบทาร์รากอนเพื่อช่วยย่อย ปกติแล้วใบทาร์รากอนจะช่วยขับลมและช่วยย่อยได้ดี และรากของมันสามารถลดอาการปวดได้ ไอร่ามีต้นทาร์รากอนเก็บไว้มากเพราะเขาต้องใช้มันในสูตรสมุนไพรแก้ปวด แต่รากของทาร์รากอนจะเป็นพิษถ้ากินมากเกินหรือสกัดเอามาใช้แต่น้ำมัน มันจะออกฤทธิ์แก้ปวดด้วยการทำให้คนทานนอนหลับ แต่ถ้าทานมากไปมันจะหยุดลมหายใจทั้งหมด และถ้าแก้พิษไม่ทัน คนที่นอนหลับจะนอนไม่ฟื้นตื่นอีกเลย
ไอร่าอุ้มเลพป์ออกจากตระกร้าสมุนไพร เขาเดินไปที่หลุมฝังศพของรีอากับเฮสเทีย เขากล่าวลา และขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือทั้งหมดที่ทั้งสองคนมีให้
" ต้องขอโทษด้วยที่คงไม่มีเวลามาดูแลพวกท่าน แต่ถ้าข้ามีเวลาจะมาเยี่ยมพวกท่านบ่อยๆ อาจมาทุกปีก่อนหน้าหนาว ต้องขอบคุณพวกท่านมากจริงๆที่ดูแลข้ามาตลอด"
ไอร่ากล่าวด้วยน้ำตารื้นคลอ เขารู้สึกติดหนี้บุญคุณเฮสเทียกับรีอามาก ท่านลุงยอมสละชีวิตตนเองเพื่อปกป้องและร่ายมนต์เพื่อขอพรให้เขา ส่วนท่านป้าก็คอยดูแลเขาเป็นอย่างดีทั้งที่น่าจะชิงชังเขาในฐานะที่นางเป็นน้องสาวของฮีรา ไอร่าก้มตัวลงเพื่อปัดเศษใบไม้ออกจากหลุมศพของเฮสเทีย เมื่อก่อนเขาปลูกดอกฟอร์เก็ตมีน๊อตไว้ แต่เพิ่งผ่านหน้าหนาวมาแบบนี้ต้นของมันจึงยังไม่งอกออกมาใหม่ ไอร่าปล่อยเลพป์ลงให้วิ่งเล่น เขานั่งมองหลุมศพและทบทวนคืนวันที่เขามีร่วมกับท่านลุงและท่านป้าทั้งสอง
" ได้เวลาเดินทางแล้วไอร่า ข้าไม่อยากให้เจ้าค้างกลางป่า แต่มันคงเลี่ยงไม่ได้ เราคงออกจากป่าไม่ทันก่อนพลบค่ำ และหากเจ้าต้องการขายของเราคงต้องค้างคืนในป่าแทนที่จะค้างในโรงแรมที่พักนอกชานเมือง"
โครอสบอกไอร่าและซับน้ำตาที่เอ่อออกมาเล็กน้อย ไอร่าพยักหน้ารับ เขามองหลุมฝังศพของเฮสเทียและรีอาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนออกเดินตามโครอสไปที่ม้า
" ทำไมเจ้าถึงดูรีบร้อนที่จะออกเดินทาง แม้เจ้ามีเรื่องที่ต้องสะสางในวัง แต่เราออกเดินทางพรุ่งนี้ก็น่าจะทัน ส่วนเรื่องที่ต้องค้างคืนกลางป่าเป็นเรื่องที่ข้าทำเป็นประจำอยู่แล้ว แต่ทำไมเจ้าถึงได้เร่นร้อนอยากพาข้ากลับปราสาทนัก" ไอร่าถามโครอสที่กำลังยกตัวเขาขึ้นนั่งบนม้าตัวใหญ่ที่มีสัมภาระติดอยู่
" เจ้าจะอายุสิบแปดปีแล้วไอร่า เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืนดวงดาวของเจ้าจะเปล่งแสงมากที่สุดเพื่อนำคำอวยพรจากทวยเทพมาให้ เจ้าจะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวเมื่อตอนอายุครบสิบแปด เราไม่ควรประมาท"
ไอร่ามองโครอส ปกติแล้วที่ดินแดนของเขาเด็กหนุ่มจะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวเมื่อตอนอายุสิบห้า สิบแปดจะเป็นช่วงที่ชายหนุ่มแต่งงาน แต่ดูท่าว่าที่นี่คงไม่ได้เป็นแบบนั้น ไอร่าครุ่นคิดก่อนที่จะเอ่ยถามโครอส
" ที่เมืองของข้าเราจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ตอนอายุสิบห้า และเมื่อสามปีก่อนดวงดาวของข้าก็ฉายแสงตามปกติ มันไม่ได้ชี้ตัวมาที่ข้า ข้าว่าเจ้าคงกังวลมากเกินไป ผ่านมาสามปีแล้วข้าว่ามันไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้น"
ฝ่ายโครอสที่ได้รับฟังก็ลอบยิ้ม ปกติเมืองของเขาจะถือเอาอายุสิบแปดปีเป็นวันเฉลิมฉลองการเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ ต่างจากแดนเหนือที่จะใช้ช่วงเวลาอายุสิบแปดปีเป็นช่วงแต่งงานของบุรุษ โครอสมองไอร่าที่ยังคงไม่รู้เรื่องราว การที่ดวงดาวของไอร่าไม่ฉายแสงตอนอายุสิบห้าเป็นเพราะตอนนี้ไอร่าอยู่ในเขตพื้นที่ของแฮริออส โครอสมองใบหน้างามที่รอคำตอบ เขาสบดวงตาคู่งามก่อนตอบคำถามออกไป
" ไม่ว่าเจ้าจะมาจากที่ใดแต่ตอนนี้เจ้าได้อยู่ในดินแดนแห่งแฮริออสแล้ว ทุกประเพณีและวัฒนธรรมขอให้ยึดตามกฎแห่งแฮริออส และนับตั้งแต่คืนวันเกิดของเจ้าเป็นต้นไป เจ้าจะเป็นคนของราชวงศ์ไฮพีเรียโดยสมบูรณ์ เจ้าจะเป็นคนของข้า และไอเรสจะไม่สามารถติดตามหรือตามหาเจ้าพบหากไม่ได้พบหน้าโดยตรง"
ไอร่าหน้าแดงฉ่า คำกล่าวของโครอสฟังดูเหมือนคำขอแต่งงาน มันเป็นถ้อยคำที่บุรุษมักเอ่ยกับหญิงสาวที่ถูกสู่ขอมาจากต่างแดน ไอร่าหน้าแดงเมื่อมองสบดวงตาที่มองมาอย่างสื่อความหมาย ไอร่าหลุบตาลง ก่อนตัดพ้อออกไป
" ข้าจำได้ว่าเจ้ามีราชินีและโอรสอยู่แล้ว เจ้าจะแต่งงานซ้ำสองหรือไร หรือมันเป็นประเพณีของแฮริออสที่สามารถแต่งงานได้นับครั้งไม่ถ้วน"
ไอร่าไม่ได้ตั้งใจประชด เขารู้ดีว่าตัวเองเป็นคนมาทีหลัง อีกทั้งตัวเขายังเป็นบุรุษ เขาคงไม่อาจเชิดหน้าชูตาให้อยู่เคียงคู่หรืออยู่เคียงข้างโครอสอย่างภาคภูมิได้
โครอสมองแมวป่าขี้น้อยใจอย่างนึกสงสาร ไอร่าคงยังไม่รู้ว่าเขายังไม่ได้แต่งงาน การแต่งตั้งราชินีนั้นเป็นเรื่องที่เขาจำเป็นต้องทำเพื่อให้มีการกำเนิดโอรสคนแรก โครอสไม่เคยผ่านการแต่งงานเพราะเขาไม่เคยรักใคร ที่ผ่านมาเขาพบเจอแต่เพียงความหลงใหล มีเพียงแมวป่าของเขาเท่านั้นที่สามารถขโมยหัวใจและครอบครองหัวใจเขาไว้ได้
" การแต่งงานย่อมมีได้เพียงแค่หนเดียว และคนๆนั้นคือเจ้า ไอร่า..คนงามของข้า บัดนี้ข้าได้พบรักแท้แล้ว หากเจ้าจะยินยอมที่จะอยู่เคียงข้างข้า ข้าขอสาบานว่าจะรักเจ้าคนเดียวไปชั่วชีวิต แต่งงานกับข้าเถิดนะคนงาม แล้วข้าจะปกป้องเจ้าและรักแต่เจ้าไปตลอดชีวิตตามที่ข้าได้สาบานไว้"
ไอร่ามองโครอสที่กล่าวคำขอแต่งงานด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง ตอนนี้โครอสกำลังแนบประทับจูบที่มือของเขาทั้งสองข้าง และโครอสจะไม่เงยขึ้นมาจนกว่าจะได้รับคำตอบ ไอร่าน้ำตาคลอ เขามองโครอสผ่านม่านน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้ม
" เจ้าสาบานแล้วนะว่าจะปกป้องข้าไปชั่วชีวิต สาบานแล้วนะว่าจะรักข้าเพียงคนเดียว" ไอร่าถามย้ำ
" ข้าสาบาน"
โครอสตอบอย่างมั่นคง เขาแนบประทับจูบที่ริมฝีปากอิ่มเป็นการยืนยันคำสาบาน ไอร่ากอดโครอสแน่น ก่อนที่จะอุทานออกมาเมื่อรู้สึกได้ถึงสายลมอุ่นที่พัดผ่านพวงแก้ม
" ว้าว..."
ไอร่าอุทานเสียงเบา ตอนนี้พื้นที่ในโพรงเขาเต็มไปด้วยดอกไม้เล็กๆบานเต็มไปหมด สายลมอุ่นพัดพาดอกฟอร์เก็ตมีน็อตที่อยู่ๆก็ผลิดอกบานให้ปลิวว่อน มันพัดผ่านและหมุนรอบตัวโครอสและไอร่าก่อนที่จะปลิวผ่านเลยไปถึงอลัน เลพป์ และเลนีเมีย
โครอสจับดอกฟร์เก็ตมีน็อตที่ลอยปลิวมาไว้ในมือ เขานำมันไปแนบหูของไอร่าก่อนจะเอ่ยถามความหมายของดอกฟอร์เก็ตมีน็อตกับร่างบาง
" เจ้ารู้ความหมายของมันหรือไม่ เจ้ารู้ความหมายและสิ่งที่สื่อออกมายามที่บุรุษส่งมอบมันให้กับหญิงสาวผู้เป็นท่ีรักหรือไม่"
ไอร่าพยักหน้ารับ เขาดึงดอกฟอร์เก็ตมีน็อตดอกเดิมออกมา และวางมันลงในมือของโครอสก่อนกอบกุมมือของโครอสไว้
" เราจะไม่มีวันพรากจาก และแม้เราจะไม่ได้อยู่เคียงข้าง แต่เราจะไม่มีวันลืมเลือนความรักของกันและกัน มันเป็นตัวแทนของรักแท้ และหากบุรุษส่งมอบมันให้กับผู้ที่เป็นที่รัก นั่นหมายถึงเขาจะรักคนผู้นั้นคนเดียวไปตลอดชีวิต"
>> To Be ConTinue <<
-
โฮกตอนนี้โคตรยาว ขออัพภาพวงเวทย์ประกอบไว้ก่อนนะคะส่วนที่เหลือจะค่อยๆตามมาค่ะ
ปล.ตอนนี้เป็นเหมือนตอนสุดท้านที่จะขึ้นตอนใหม่นะคะมันเลยยาวนิดนึง แถมมีบทส่งสายที่ไอเรสจะโผล่ออกมาเป็นครั้งแรกด้วย
ปล.สอง จบตอนนี้จะทำโพลแล้วคะนะ เอามาให้อ่านเล่นๆก่อนเพื่อให้คนการตัดสินใจก่อนจิ้มจึ๊ก อ่านแล้วคิดดีๆน้าเพราะกดโหวตได้แค่ครั้งเดียวนะคะ
------------------------------------------------
คุณอยากให้เรื่องนี้จบอย่างไร
1 Happy ending ตายกันพอประมาณ แต่ขอพระเอกนายเอกรอดเป็นพอ
2. Sad story ตายกันเกลื่อน พระเอกตายแน่ นายเอกไม่รู้ ตัวโกงตาย
3. Sad story ตายกันหลายศพ พระเอกนายเอกตาย ตัวโกงรอด รอลูกพระเอกมาแก้แค้น (ต่อเป็นภาคสอง)
4. Happy engind ตายพอประมาณ พระเอกนายเอกรอด ตัวโกงไม่รู้ชะตา
5. ไม่รู้แล้วแต่คนแต่ง แต่ให้ดีขอตอนจบทั้งสองแบบ happy อันนึง sad อันนึง
------------------------------------------------
หรืออยากได้แบบไหนแนะนำกันมาได้นะคะ
โฮกกก ปั่นงานต่อปายยย
-
ขอเปลี่ยนกระทู้นี้เป็นตอบเม้นแทนนะคะ
[attachment deleted by admin]
-
:hao7: :hao7: :hao7:
1 Happy ending ตายกันพอประมาณ แต่ขอพระเอกนายเอกรอดเป็นพอ
คิคิ
-
บรรยากาศหวานๆทำเอาเขินแทนไอร่า :mew3:
ตอนจบแต่ละแบบของคนเขียนนี่ต้องมีคนตายทั้งนั้นเลยนะคะ ฮือออ :mew6:
แต่เราไม่อยากให้จบแบบเศร้าๆอะค่ะ โคลอสกับไอร่ารอดเถอะ แต่ก็อยากใ้ห้มีภาค 2 รุ่นลูกด้วยอะ :mew2:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ไอร่าคงต้องกลับไปผจญภัยในวังแล้วสินะ :katai1:
-
ตอนนี้บรรยายได้น่าสงสารมากอ่ะ เรื่องของไอร่า แต่อลันก็น่าสงสารเหมือนกันคนแต่งอย่าลืมหาคู่ให้อลันบ้างนะ แต่โพลโหวตนี่เอ กด5 น่ะจ๊ะ โลภมากจ๊ะ รอตอนต่อไปนะ^^
-
ผิดไหมถ้าจะบอกว่าแอบจิ้นไอเรสกับไอร่า :o8:
เอาจริงๆ ถ้าพระมารดาไม่ใส่ร้ายแม่ของไอร่าแล้วทุกอย่างไม่เกิดขึ้นก็คงจะดีอยู่นาา
อย่างน้อยไอร่าก็น่าจะได้เป็นราชินี(ถ้าเขารักกัน) มิใช่อยู่ในตำแหน่งสนมของโครอสเยี่ยงนี้ :z3: :z3:
พูดๆไปโครอสมีอะไรดีบ้างเนี่ย :katai1: // หมั่นไส้พระเอก
ส่วนตอนจบก็ตามใจคนแต่งเถิดค่ะ ( _ _ )
รออีกครึ่งอย่างใจจดใจจ่อนะคะ
-
กด1ค่ะ ....อยากให้ไอร่ามีความสุข;v;
-
จองแล้วรีบมาไวๆนะ
แอบเคืองโครอสเล็กน้อย
แต่ตอนร่ายมนต์ให้ไอร่านอนฝันดีก็หายเคืองละ :กอด1:
-
ขอแบบ แฮปปี้ พระ-นางไม่ตาย อลันไม่ตาย ลิงซ์ เลฟ เลนีเมีย ไม่ตาย ตัวโกงตาย :katai5:
-
CHAPTER 10
หลังจากที่ไอร่าและโครอสเดินทางออกจากโพรงเขา ทุกย่างก้าวที่ม้าของไอร่าเดินผ่าน เหล่าต้นไม้ใหญ่น้อยที่เคยผลัดใบหลังจากเจอความหนาวเย็นก็เริ่มออกใบ มันแผ่ขยายและแตกใบอ่อนก่อนเติบใหญ่จนใบเต็มต้น ไอร่าเห็นกระรอกและกระต่ายออกมาจากโพรงต้นไม้และหลุมใต้ดิน เลพป์หูกระดิกเมื่อเจอกระต่ายป่าตัวเมีย มันกระโจนลงจากหัวของเลนีเมียก่อนไปวิ่งไปหากระต่ายป่าสาวสีขาวที่มีตาสีแดงสดใส มันมองขออนุญาติไอร่าเล็กน้อย ก่อนจะพุ่งตัวลงไปในหลุมที่สาวเจ้าเชิญชวน
ไอร่าหัวเราะคิก เขาบอกให้โครอสพักม้ารอเลพป์อยู่ที่ริมธารใส เขาเด็ดผลบลูเบอร์รี่สดใหม่มาให้โครอสชิม มันออกหวานและฝาดอมเปรี้ยว แต่เมื่อได้ทานจะรู้สึกสดชื่น ไอร่าเดินเก็บผลไม้ป่าที่เพิ่งออกผล เขาไม่แปลกใจกับการที่ผืนป่าเติบโตขึ้นมาอย่างรวดเร็วหลังจากที่เพิ่งผ่านพ้นฤดูหนาว มันยังไม่ถึงฤดูใบไม้ผลิดี แต่การที่ฤดูใบไม้ผลิมาเยือนก่อนเวลาย่อมมีเหตุผลของมัน
" หลังสิ้นสุดเหมันตฤดูที่เจ้าได้พบรักแท้ ดินแดนแห่งนี้จะมีฤดูใบไม้ผลิมาเยือนครั้งแรกเหมือนดั่งเช่นใจของเจ้า มันจะเป็นฤดูแห่งการถือกำเนิดครั้งแรกในไซธีเรีย ประชาชนของเราจะได้รับความสุขที่ลูกนำมามอบให้แก่พวกเขา ไอร่า เจ้าต้องรักษาหัวใจของตนไว้ให้ดี หัวใจของลูกจะเป็นตัวตัดสินว่า เจ้าจะนำความรุ่งเรืองมาสู่ดินแดนนี้หรือจะเป็นผู้นำความหนาวเหน็บจากความตายมาสู่ไซธีเรีย"
ไอร่าคิดว่าคำกล่าวของเสด็จพ่อน่าจะควบรวมหมายถึงดินแดนทุกแห่งที่เขาอาศัยอยู่ แม้มันจะยังสุ่มเสี่ยงอยู่บ้างว่าเขาอาจนำหายนะมาให้ แต่การที่เหล่าต้นไม้เริ่มผลิดอกบานและออกผล ไอร่าจะถือว่านี่เป็นนิมิตหมายที่ดี ที่เขาจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างมีความสุข
ไอร่ามองต้น พุชชี่ วิลโล่ และต้น โอ๊ค แคทกิ้น ที่กำลังผลิดอกและออกช่อเมื่อกระทบแสงแดด ทุกชีวิตกำลังจะตื่น ไอร่าเดินฮัมเพลงร่วมกับเหล่านกน้อยที่เริ่มออกมาจากรัง เสียงใสเริ่มร้องเพลงคลอเสียงดังขึ้นเมื่อเสียงของนกน้อยดังเซ็งแซ่ ไอร่าเดินเล่นในป่าอย่างอารมณ์ดี เขาสูดกลิ่นอายของพื้นดินและพื้นหญ้า ก่อนเก็บผลไม้ป่ามาชิมจนเต็มมือ
ฝ่ายโครอสที่มองดูไอร่าเดินเล่นก็เฝ้ามองอย่างหลงใหล แม้เจ้าตัวจะยังอยู่ในชุดผ้าคลุมสีมอซอ แต่ความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวของไอร่าช่างเด่นชัด โครอสมองดูร่างโปร่งบางที่ยกมือรับนกน้อยที่บินมาเกาะ คนงามของเขาคงเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ การที่เจ้าตัวสามารถทำให้ดอกไม้ผลิบานได้ อาจหมายถึงผลของการที่สัตว์ศักดิ์สิทธิ์มีหัวใจรักจนนำความรุ่งเรื่องและฤดูใบไม้ผลิให้มาเยือนตามความเชื่อของคนจากแดนเหนือ
เสียงแซกซักที่ดังอยู่ใกล้ตัวทำให้โครอสละสายตาจากภาพชวนฝัน เลพป์กลับออกมาจากโพรงกระต่ายแล้ว มันเดินปนกระโดดมาใกล้โครอส ก่อนออดอ้อนขอเมล็ดพันธ์ในตระกร้าของไอร่าเพื่อนำไปเป็นของบรรณาการแก่กระต่ายสาว โครอสหยิบถุงเมล็ดพืชแห้งให้เลพป์ มันคาบและลากถุงไปจนถึงโพรงกระต่าย ก่อนกลับมานอนหลับเหมือนตายอยู่ที่ข้างตัวของเลนีเมีย โครอสมองเลพป์ที่น่าจะเหนื่อยจากการผสมพันธ์อย่างนึกขัน กระต่ายป่าเป็นสัญลักษณ์ของฤดูใบไม้ผลิเช่นเดียวกับการที่ดอกไม้ผลิบาน กระต่ายป่าตัวใหญ่เป็นเหมือนสัญญาณของการเริ่มต้นชีวิตใหม่และการสร้างครอบครัว การต่ายป่าหนึ่งคู่สามารถออกลูกหลานได้นับสิบคอกในช่วงเวลาสามเดือนขของฤดูใบไม้ผลิ และกว่าที่ลูกกระต่ายเหล่านั้นจะเติบโตก็คงต้องรอให้ผ่านไปจนถึงฤดูร้อน มันจึงเป็นตัวแทนของฤดูใบไม้ผลิที่เป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตก่อนที่ทุกอย่างจะดำเนินไปตามวัฏจักร
โครอสมองไอร่าที่เดินกลับเข้ามาใกล้อีกครั้ง ในมือของไอร่ามีผลทับทิมลูกโต ปกติแล้วทับทิมไม่ได้เป็นผลไม้พื้นเมืองของแฮริออส มันเป็นผลไม้ประจำแดนใต้ แต่การที่มันออกผลที่นี่ได้คงหมายถึงความอุดมสมบูรณ์ที่มากกว่าทุกปี ไอร่าบิดและแกะเปลือกผลทับทิมออกก่อนป้อนให้โครอส ทับทิมผลนี้ลูกใหญ่มาก มันมีสีแดงสด อีกทั้งยังเปลือกบางและมีน้ำชุ่มช่ำ โครอสรับเม็ดทับทิมมากินอย่างนึกขำ คนงามของเขาคงไม่รู้ถึงความหมายของการป้อนทับทิม โครอสรับทับทิมเข้าปาก ก่อนป้อนจูบส่งคืนให้ไอร่า ผลทับทิมเป็นเหมือนคำอวยพรให้มีลูกมาก หากป้อนให้ฝ่ายชายมันจะเป็นเหมือนการบอกเชิญชวนให้ร่วมรัก แต่ถ้าหากมอบให้ฝ่ายหญิงมันเป็นเหมือนคำอวยพรที่ขอให้บุตรในครรภ์แข็งแรง
โครอสมองสบตาไอร่าอย่างสื่อความหมาย เขาส่งความคิดเรื่องความหมายของผลทับทิมออกไปจนคนงามของเขาหน้าแดงจัด มือบางแทบปล่อยผลทับทิมให้ร่วงหลุดจากมือ แต่ก่อนที่ร่างบางจะได้เดินลุกหนี โครอสกลับดึงร่างบางมากอดก่อนหัวเราะในลำคอ
" น่าเสียดายที่เจ้าไม่ใช่สตรี หากเป็นสตรีเจ้าคงยิ่งงามชวนพิศ และบุตรีที่เกิดจากเจ้าคงงดงามไม่แพ้กัน แต่ถ้าหากเป็นบุตรชายก็คงเป็นลูกชายที่ข้าภาคภูมิใจ" โครอสบอกก่อนกอดแมวป่าที่เริ่มหยุดดิ้น
ไอร่าเริ่มไม่สบายใจ เขาเป็นบุรุษที่ไม่มีวันมีลูกหลานให้โครอสชื่นชมได้ ไอร่าพยายามดันตัวออก แต่กลับถูกโครอสกอดไว้
" การที่เจ้าไม่มีบุตรคงเป็นพระประสงค์จากทวยเทพ แต่เจ้าไม่ต้องเศร้าหมองไปหรอกคนงาม ถึงเจ้าจะไม่อาจมีลูก แต่ข้าจะสั่งให้ลูกหลานของข้าดูแลเจ้าเหมือนเจ้าเป็นมารดา เจ้าจงอย่าได้คิดมาก ชีวิตในอนาคตนั้นอีกยาวไกล แต่หากเจ้าต้องการจะมีบุตรจริงๆ ข้าจะขอพรจากทวยเทพให้ แม้เจ้าจะไม่ได้ตั้งครรภ์เอง แต่เด็กที่เกิดออกมาจะถือเสมือนเป็นลูกของเจ้า"
ไอร่าที่ได้ฟังคำกล่าวของโครอสก็ส่ายหน้าทั้งที่ยังซุกตัวอยู่บนแผ่นอกกว้าง เขาไม่ได้อยากมีลูก เขาเพียงแต่นึกถึงจิตใจของโครอสเท่านั้น
โครอสที่ได้รับฟังความคิดผ่านจิตใจของไอร่าก็เริ่มฮัมเพลง เขาร้องเพลงปลอบขวัญด้วยเสียงทุ้มต่ำ มันเป็นเพลงกล่อมพื้นเมืองที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับทวยเทพ และการมีบุตรหลานของเหล่าทวยเทพกับมนุษย์ โครอสขับขานเสียงเพลงด้วยภาษาโบราณ ไอร่าไม่เคยได้ยินเพลงหรือภาษาแบบนี้มาก่อน เขาหลับตาลง ไอร่าฟังท่วงทำนองที่เหมือนคำปลอบโยนอย่างสบายใจ จนในช่วงท้ายที่เสียงเพลงเริ่มเปลี่ยนไปเป็นท่วงทำนองแห่งการอวยพร ไอร่าก็เริ่มหลับ ร่างบางเอนซบไหล่ของโครอสและหลับตาพริ้ม เสียงของโครอสยามนี้ช่างฟังแล้วชวนให้อบอุ่นใจ ยิ่งเมื่อรวมกับเสียงของสายน้ำที่ไหลผ่าน และแสงแดดอุ่นที่ตกกระทบพวงแก้ม ไอร่าค่อยๆหลับไป และหลับลึกในที่สุด
อลันที่คอยเฝ้ามองอยู่ห่างๆไม่ได้นึกเสียใจกับภาพคนสองคนที่กอดกันอยู่ตรงหน้า นายของเขาคงรักท่านไอร่ามากจริงๆ บทเพลงที่โครอสใช้กล่อมให้ไอร่าหลับนอน ส่วนหนึ่งเป็นเพลงพื้นบ้านที่เจ้าบ่าวจะร้องให้เจ้าสาวฟังในคืนวันก่อนพิธีแต่งงาน ส่วนเพลงท่อนหลังที่โครอสกำลังขับร้องเป็นบทเพลงที่เหล่านักบวชจะขับร้องเพื่ออวยพรแด่คู่รัก ไอร่ากับโครอสไม่อาจเข้าร่วมพิธีแต่งงานได้เพราะมีเหตุผลหลายอย่าง แต่การพลาดไปเพียงแค่พิธีการนั้นคงไม่สำคัญเท่าใจคนสองคนที่พร้อมที่จะอยู่เคียงคู่กัน อลันมองสัตว์ป่าหลายคู่ที่เดินออกมาห้อมล้อมเพื่อรับฟังบทเพลงอวยพรของคู่แต่งงานคู่ใหม่ อลันผ่อนลมหายใจแล้วยิ้มออกมา เจ้านายทั้งสองคนของเขาเป็นคู่ที่เหมาะสมที่สุดแล้ว และเขามีหน้าที่ปกป้องเจ้านายให้อยู่อย่างมีความสุขตลอดไป
ไอร่าตื่นขึ้นมาอีกทีตอนที่ได้ยินเสียงปะทุของกองไฟ เขาหลับสนิทจนน่าแปลกใจ และเมื่อตื่นขึ้นมาเขาก็ไม่ได้งัวเงีย ไอร่ามองหาโครอส แต่ก็พบเพียงแค่อลันที่กำลังย่างเนื้อและปรุงซุป อลันบอกว่าโครอสออกไปซื้อของในหมู่บ้านที่ติดกับตลาดชายป่า อลันส่งเนื้อแห้งที่ย่างจนสุขดีแล้วให้ไอร่า ก่อนที่ตัวเองจะลงมือปรุงซุปต่อ
" ฝ่าบาทออกไปหานมกับขนมปังมาให้ท่านน่ะขอรับ เห็นว่าอยากจะบำรุงท่านให้มากๆ เพราะท่านผอมเกินไป"
คำกล่าวของอลันทำให้ไอร่าขมวดคิ้ว มันเหมือนกับจะมีความหมายแฝงอยู่ในคำพูดของอลัน แต่ยังไม่ทันที่ไอร่าจะได้ถาม โครอสก็เดินกลับมาแล้ว
โครอสยื่นขนมปังก้อนกลมสองก้อนให้ไอร่า และยื่นกระป๋องนมไปให้อลันอุ่นบนกองไฟ ไอร่าจำกลิ่นขนมปังได้ว่าเป็นฝีมือของป้าขายขนมปัง ไอร่าบิขนมปังออกและแบ่งให้โครอสและอลันกิน แต่อลันนั้นไม่รับ เขาบอกว่าไม่ค่อยชอบขนมปังเท่าไหร่ ไอร่าทานขนมปังและนมในส่วนของตนเองจนหมด แต่เหมือนว่ามันยังไม่อิ่มท้อง ไอร่ารับเนื้อแห้งกับซุปมาทานเพิ่มเติม เขารู้สึกแปลกใจ อาหารที่เขากินเข้าไปเยอะมากทีเดียว หากเทียบกับตอนที่ได้ทานยาบำรุงเลือดเมื่อตอนนั้น นี่ก็ถือว่าเขากินในปริมาณที่เกือบเท่ากัน ในขณะที่ไอร่ากำลังจะถามโครอสเกี่ยวกับร่างกายของตนเองที่แปลกไป อลันกับโครอสดันกำลังคุยกันเรื่องการเมืองกับศึกสงครามที่แดนใต้ ไอร่ายังคงหยิบเนื้อแห้งย่างมากินต่อไป เขากินจนอิ่มจุก แต่ก็ยังทานต่อราวกับร่างกายต้องการสารอาหารเพิ่มเติม
ฝ่ายโครอสที่พูดคุยกับอลันก็ทำเพียงแค่เอื้อมมือไปจับมือไอร่าเพื่อให้คลายกังวล จนเมื่อเขาคุยธุระกับอลันเสร็จสิ้น และอลันขอตัวไปเดินลาดตะเวณพร้อมกับเลนีเมีย โครอสจึงได้หันกลับมาพูดกับไอร่า
" เจ้ามี..."
โครอสพูดได้แค่นั้นก็ต้องฉุดเอาตัวไอร่าที่กำลังนั่งดื่มน้ำให้ลุกขึ้น มีบางสิ่งกระโจนเข้าใส่เขาจากทางด้านหลัง โครอสยืนเอาตัวบังไอร่าไว้ และมองเขาไปในพุ้มไม้ ไม่นานเขาก็เห็นลูกสิงโตหิมะที่ยังอายุไม่ครบขวบปีเดินตรงเข้ามา โครอสจำมันได้ มันคือลูกของเลนีเมียที่ครั้งหนึ่งเขาเคยปล่อยไปหลังจากที่ฆ่าแม่ของมันและตีตราเลมีเมีย ไอร่ามองลูกสิงโตหิมะด้วยความแปลกใจ ปกติสิงโตหิมะจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์ ไอร่ามองลงไปในดวงตาสีฟ้าของลูกสิงโตหิมะ ดวงตาของมันเหมือนกับดวงตาของเลนีเมีย ไอร่ามองจ้องลงไป ก่อนจะจิกเล็บและข่วนแขนของโครอสเป็นทางยาว
" เจ้าต้องชดใช้ให้กับลูกสิงโตหิมะตนนั้น อย่าได้ใช้กำลัง ข้าจะไปตามเลนีเมียมา" ไอร่ากล่าวเสียงดุแล้วสะบัดเดินเข้าไปในป่าตามทางที่อลันและเลนีเมียเดินผ่าน เขาได้ยินเสียงลูกสิงโตหิมะขู่คำรามโครอสดังลั่น แต่ไอร่าไม่สนใจ คนใจร้าย.. จงยอมโดนลูกสิงโตหิมะกัดเสียแต่โดยดีเถอะ
ไอร่าเดินวนไปวนมาในป่าโดยที่ไม่ได้ตั้งใจจะตามหาเลนีเมีย โครอสคงมีวิธีที่จะจัดการกับลูกสิงโตหิมะได้ มันอาจไม่ได้แข็งแรงเหมือนเลนีเมียเพราะว่ายังเล็ก แต่โครอสคงต้องเจ็บตัวอยู่พอสมควรที่เคยฆ่าแม่ของมันไป ไอร่าเดินไปตามแนวป่า ภายใต้คืนวันที่พระจันทร์ใกล้เต็มดวงแบบนี้ ไอร่าไม่ต้องใช้คบไฟก็สามารถเดินไปมาในป่าได้ ไอร่าเดินวนไปมาจนเกือบจะเป็นวงกลม ก่อนที่จะหยุดเท้าลงเพราะได้ยินเสียงคนคุยกัน ไอร่าย่องเงียบเข้าไปจนคนเห็นกลุ่มคนที่นั่งล้อมรอบกองไฟ
ฟร็อตโดและลูกน้อง..
ไอร่านั่งซุ่มอยู่ที่พุ่มไม้เพื่อฟังสิ่งที่ฟร็อตโดกำลังคุยกับลูกน้อง
" ...ต้องตามไอเรสมา เราเข้าไปในป่าลึกเกินกว่านี้ไม่ได้ ต้องรีบเข้าป่าก่อนที่คนกลุ่มอื่นจะเข้าไปถึงกลางป่า ถึงมันจะเข้าไปไม่ได้ง่ายๆ แต่ถ้ามีไอเรส เราคงเข้าไปถึงป่าลึกได้เพื่อหาสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ได้ กระจายกำลังกันออกไป ไอเรสชอบค้างคืนแถวๆนี้ก่อนเข้าไปขายของ จับตัวมันมาแล้วล่ามโซ่เอาไว้ คราวนี้ไม่ว่ายังไงมันก็ต้องยอมนำทางให้เรา"
ไอร่ามองโซ่ล่ามที่ฟร็อตโดบอกกับลูกน้อง มันเป็นโซ่ล่ามสำหรับผูกล่ามสัตว์และฝึกสัตว์ที่เลี้ยงไม่เชื่อง ไอร่าเข่นเขี้ยว เจ้าฟร็อตโด บังอาจคิดทำกับเขาเหมือนสัตว์ ไอร่าย่องเดินถอยหลังกลับ ก่อนที่จะต้องตกใจเพราะชนเข้ากับใครบางคน
" ข้าเองขอรับ" เสียงของอลัน..
ไอร่าผ่อนลมหายใจลง เขาเดินตามอลันทที่ส่งสัญญาณให้กลับไปหาโครอสก่อน ตอนนี้โครอสกำลังทำแผลโดยที่มีลูกของเลนีเมียนอนข้างๆตัวเลนีเมีย และเลพป์... กำลังกระโดดล่อตาลูกสิงโตหิมะที่ท่าทางจะหิวจัด
" เจ้าโดนไปกี่แผล" ไอร่าถามโครอสอย่างไม่นึกสงสาร
" ไม่มากเท่าไหร่ แต่ก็พอให้ลูกของเลนีเมียคลายความแค้น" โครอสตอบและพันแผลต่อ
ยามที่คนงามของเขาดุช่างน่ากลัว โครอสลอบมองรอยเล็บของไอร่าที่ยาวเป็นทางแล้วถอนหายใจ แผลที่ได้จากลูกสิงโตหิมะยังไม่แสบเท่ากับแผลที่แมวป่าของเขาฝากไว้ และตอนนี้คนงามของเขาก็สนใจแต่ลูกสิงโตหิมะแทนที่จะมาทำแผลให้เขา
" ข้าจะเอาเนื้อแห้งมาให้นะ อย่ากินเลพป์เข้าไปล่ะ ถึงมันจะอ้วนแต่ก็กินไม่อร่อยหรอก"
ไอร่าบอกลูกสิงโตที่ดูเหมือนลูกแมวทันทีที่เขาลูบหัว เพียงแต่มันเป็นลูกแมวที่ตัวใหญ่เท่ากับลูกแมวหลายสิบตัวรวมกันมากกว่า ไอร่าเดินไปหยิบเนื้อแห้งก่อนชายตามองโครอส อลันไม่ได้เข้าไปช่วยทำแผล ไอร่าจ้องตากลับเมื่อโครอสมองสบตา เขาไม่จะไม่เดินเข้าไปทำแผลให้ การที่โครอสโดนกัดเป็นสิ่งที่สมควรแล้ว
" เจ้าตีตรามันหรือยัง ถ้าไม่ก็จงปล่อยมันไป มันคงได้ชำระความแค้นจนพอใจแล้ว แต่ถ้ามันอยากกลับไปพร้อมกับเลนีเมีย ข้าก็จะรับเลี้ยงดูมันเอง" ไอร่าบอกแล้วนำเนื้อแห้งไปให้ลูกสิงโตที่กัดกินเนื้อแห้งอย่างเอร็ดอร่อย ช่วงหน้าหนาวที่ผ่านมามันอกมื้อกินมื้อ และเพราะมันไม่มีแม่คอยสอนและล่าหาอาหารมาให้ มันจึงไม่ค่อยได้กินอะไรนอกจากซากสัตว์ที่เหลืออยู่
สิงโตหิมะไม่ใช่สัตว์ที่คอยอาฆาตและคอยตามล้างแค้นเหมือนมนุษย์ มันไม่ได้นึกโกรธโครอสมากนักที่ฆ่าแม่ของมัน เพราะมันเป็นกฎของธรรมชาติ ผู้ที่แข็งแรงกว่าคือผู้ที่อยู่รอด แต่มันก็ขอประลองกำลังฝีมือกับโครอสเสียหน่อย เพื่อที่ว่าถ้ามันชนะ มันจะถือซะว่าเป็นการอาหารปนการแก้แค้นเล็กน้อย แต่ถ้ามันแพ้มันก็จะขอยอมตายดีกว่า
แต่มนุษย์ที่มันนึกชังและอยากเอาชนะกลับยอมให้มันกระโจนใส่อยู่หลายครั้ง อีกทั้งยังคอยล่อหลอกเหมือนสอนมันให้ได้รู้จักการล่าเหยื่อที่ถูกต้อง ลูกของสิงโตหิมะกัดโครอสที่แขนไปหลายแผล มันเป็นแผลที่ลงซ้ำย้ำที่เดิม เหมือนกับเป็นการสอนว่าต้องลงเขี้ยวอย่างไรจึงจะถูกต้อง และพ่อของมันก็เดินเข้ามา พ่อของมันพ่นลมเย็นใส่จนมันล้มกลิ้งล้มหงาย มันขู่ใส่พ่อของมัน ก่อนที่จะต้องเงียบเสียงลงแและยอมนั่งลงข้างโครอสแต่โดยดีเมื่อถูกข่มด้วยสายสัมพันธ์แห่งสายเลือด ลูกสิงโตหิมะมองคนงามใจดีที่กำลังป้อนอาหารมัน มันรักคนงามด้วยใจทั้งหมดที่มี และหากไม่ติดว่ามันเป็นสัตว์ที่ต้องรักษาศักดิ์ศรีให้เหมือนกับพ่อของมันที่คอยมองอยู่ มันก็อยากจะนอนหงายให้คนงามเกาคอเหมือนกัน
" เจ้าชื่อว่า ลีโอ ดีไหม มาเป็นสัตว์เลี้ยงของข้านะ ไว้เจ้าโตค่อยกลับคืนสู่ป่า ข้าลงมนต์ตีตราไม่ได้แต่ข้าเลี้ยงเจ้าให้ดีได้แน่นอน"
ไอร่าบอกลูกสิงโตหิมะที่บอกเล่าเรื่องราวผ่านดวงตา เขาเกาคางลูกสิงโตที่ยอมรับชื่อที่เขามอบให้ มันนอนหงาย ก่อนที่จะลุกขึ้นมาเพราะถูกเลนีเมียดุ
โครอสมองภาพตรงหน้าแล้วถอนหายใจ เขาเจ็บตัวจนเลือดออกแต่คนงามกลับไม่เห็นใจ แถมยังเอาแต่เล่นกับลูกสิงโตตัวใหม่จนลืมไปแล้วกระมังว่าเขายังทำแผลไม่เสร็จ ฝ่ายอลันที่มองเจ้านายที่ทำท่าไม่สบอารมณ์ก็แอบยิ้ม เขาเข้าไปช่วยทำแผลก่อนที่จะกล่าวรายงานกับโครอสถึงสิ่งที่เขาได้ยินมาจากกลุ่มคนที่คิดจะตามจับไอร่า แม้มันจะใช้ชื่อของไอเรสแต่นั่นน่าจะหมายถึงไอร่าแน่นอน
โครอสรับฟังและนั่งนิ่ง ดูท่าข่าวที่เมลเลนท์สืบมาเริ่มกระจ่ายมาถึงชายป่าและเมืองของเขาแล้ว ต่อไปพื้นที่ในโพรงเขาคงไม่ปลอดภัยแล้วจริงๆ โครอสมองไอร่าที่ยังคงไม่รู้ว่าไอเรสกำลังจะส่งคนมาตามตัว โครอสถอนหายใจ เรื่องของไอเรสคงไม่น่ากังวลเท่าเรื่องลูกสิงโตตัวใหม่ที่ดูท่าทางจะได้รับความรักมากกว่าเขา
โครอสสั่งให้อลันนั่งเฝ้าอยู่ที่กองไฟในขณะที่เขานั่งใกล้เลนีเมีย เขานั่งรอให้กลุ่มคนที่จะมาจับตัวไอร่าให้เดินเข้ามาใกล้ และขยับตัวก่อนยกตัวไอร่าที่กำลังอุ้มลูกสิงโตขึ้นมานั่งตัก ไม่นานกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ก็เดินเข้ามา
" ไม่ได้เจอกันนานนะไอเรส"
เสียงของฟร็อตโดทำให้ไอร่านึกอยากกรอกตา การที่เขาไม่ดิ้นหนีออกจากตักของโครอสเป็นเพราะโครอสบอกกล่าวเขาแล้วผ่านทางจิต ไอร่ากระชับตัวลีโอแน่น เมื่อเห็นฟร็อตโดมองลูกสิงโตหิมะอย่างหื่นกระหาย
" ที่เจ้าล่าสัตว์มาได้อย่างง่ายดายเป็นเพราะมีสิงโตหิมะสินะ ข้านึกแล้วว่าหมาป่าของเจ้าคงทำอะไรไม่ได้นอกจากเห่า เจ้าจะเรียกราคาเท่าไหร่สำหรับสิงโตสองตัว ข้าจะให้เจ้าทุกอย่าง รวมทั้งการที่จะไม่มายุ่งเกี่ยวกับเจ้าด้วย" ฟร็อตโดมองไอร่าและสิงโตทั้งสองตัวก่อนยิ้มอย่างละโมบ แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีปัญญาล้มสิงโตหิมะตัวใหญ่ได้ แต่โซ่ล่ามลงมนต์คงพอจับลูกสิงโตหิมะได้ อย่างน้อยขอแค่ได้ตัวลูกสิงโตก็ยังดี และถ้ามันจำเป็นเขาก็ต้องจับตัวไอเรสไว้เป็นตัวประกัน เพราะสิงโตหิมะจะไม่มีวันยอมทำร้ายเจ้านาย และดูท่าทางแล้ว ไอเรสน่าจะเป็นเจ้าของสิงโตมากกว่าชายหนุ่มสองคนที่จนป่านนี้ก็ยังไม่ยอมชักดาบออกมาเตรียมพร้อม
ไอร่ากรอกตาให้กับความโลภของฟร็อตโด แม้เขาจะไม่เห็นหน้าฟร็อตโดเขาก็รู้ว่าเจ้าพ่อค้าหน้าเลือดเห็นแก่ตัวนี่คิดอะไร ไอร่านั่งเฉยอยู่บนตักของโครอสก่อนกอดลีโอที่ทำท่าจะพุ่งตัวออกไป ส่วนเลพป์ ไอร่าไม่ห่วงมันเพราะตอนนี้มันกระโดดหลบเข้าไปอยู่ในตะกร้าสมุนไพรแล้ว
โครอสส่งสัญญาณให้อลันที่ดูจะคันไม้คันมืออยากจัดการกับฟร็อตโด อลันมองกลุ่มคนที่พูดจาดูถูกและไม่เห็นหัวเจ้านายของตนอย่างหัวเสีย แม้โครอสจะไม่ใช่กษัตริย์ที่เอาแต่อยู่ในปราสาท แต่ก็ไม่ค่อยได้มีคนได้เห็นหน้าตาของโครอสมากนักเพราะโครอสมักเดินทางออกมาในฐานะคุณชายหรือไม่ก็นายพรานนักล่า แต่การไม่รู้ไม่ใช่ไม่ผิด ให้ทุกอย่างที่ต้องการ... มันคิดว่าตนเองเป็นกษัตริย์หรือไง เพียงแค่ได้เข้าไปขายของในวังหน่อยทำเป็นเห่อหยิ่ง อลันเคยเห็นหน้าฟร็อตโดมาบ้างเพราะสินค้าบางอย่างของฟร็อตโดเป็นของหายากที่ควรเก็บไว้ในวัง แต่เห็นแบบนี้แล้ว ฟร็อตโดคงไม่พ้นกดราคามาจากท่านไอร่า เพราะเท่าที่อลันดูจากข้าวของในบ้านของไอร่า การที่เจ้าตัวบ่นว่าอยากได้ม้าและวัวแต่ซื้อไม่ได้ซักทีคงไม่พ้นโดนกดราคาแน่
อลันเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับชายฉกรรจ์ตัวใหญ่เกือบสิบห้าคน พวกมันมีอาวุธครบมือ แต่อลันไม่ได้ดึงดาบออกมา ไม่ใช่เขาประมาท แต่เขาคิดว่าแค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว พวกคนตัวใหญ่ไร้สมองที่มีแต่กล้ามเนื้อไม่จำเป็นต้องใช้ดาบให้เสียเวลามาเช็ดคราบเลือด อลันเริ่มทำการรุมทำร้ายคนของฟร็อตโด ไอร่านึกเป็นห่วงเล็กน้อยเพราะเห็นอลันไปมือเปล่า แต่เมื่อได้ยินเสียงกระดูกคนหักเขาก็เลิกนึกห่วง และหันมาพูดคุยกับโครอสแทน
" เจ้าน่าจะไปช่วยอลันผ่อนแรงบ้าง และปล่อยข้าลงได้แล้ว ไม่หนักหรือไง"
" ตัวเจ้าเบาเหมือนขนนก และอลันก็คงนึกอยากจัดการฟร็อตโดมานาน เพราะเห็นว่าชอบขายของเกินราคา"
ไอร่าเลิกคิ้ว เขายอมรับว่าตนเองขายของต่ำกว่าราคาเพราะอยากตัดปัญญา แต่จากที่โครอสพูด ฟร็อตโดคงโก่งราคาสินค้าที่ได้จากเขาไปหลายเท่า และที่เขาไม่รู้เรื่องก็คงเป็นเพราะเขาเอาแต่รีบไปรีบกลับจนไม่ได้ตามสืบเรื่องราคา ไอร่ากวาดตามองฟร็อตโดและลูกน้องทั้งหมดที่หมอบกระแต ความจริงคนกลุ่มนี้ถือว่าเป็นกลุ่มนายพรานที่มีฝีมือมาก เพียงแต่ยังไม่แข็งแกร่งพอที่จะเป็นคู่แข่งของอลันเท่านั้น ไอร่ามองอลันที่เริ่มร่ายมนต์เมื่อถูกโซ่ล่ามสัตว์รัดข้อมือ
ปกติโซ่ล่ามนี้จะใช้สำหรับล่าสัตว์ที่มีมนตราเพื่อสะกดพลังเวทย์ แต่หากใช้กับคนจะมีประสิทธิภาพเพียงแค่ครึ่ง ไอร่ามองอลันอย่างเป็นห่วง ถ้าเป็นตัวเขาที่โดนโซ่ล่ามมัดป่านนี้คงล้มไปแล้วเพราะคงทนกระแสเวทย์ของโซ่ล่ามไม่ไหว แต่นี่อลันยังยืนอยู่ได้แถมยังกำมันไว้แน่น
" ไม่ต้องกังวลไป หากเขาไม่มีฝีมือมากพอเขาคงไม่ได้อยู่ข้างกายข้า และข้าคงไม่ยอมเสี่ยงให้เขาปกป้องเจ้า ไม่ต้องห่วงไอร่า อลันมีฝีมือมากกว่าที่เจ้าคิด เขาจะสามารถปกป้องเจ้าให้อยู่อย่างปลอดภัยได้และจะยอมตายแทนหากถึงเวลาจำเป็น"
ไอร่ามองอลันที่บัดนี้เริ่มมีสายลมห้อมล้อมรอบตัว อลันกำโซ่ล่ามแน่นก่อนส่งสายฟ้าไปตามโซ่ล่ามจนฟร็อตโดตัวกระตุกอลันดึงโซ่ล่ามกลับก่อนที่พันรอบคอฟร็อตโดไว้ อลันดูไม่เหนื่อยเลยซักนิด ราวกับว่าสิ่งที่อลันทำเป็นเหมือนแค่การออกกำลังกายเบาๆ
" จะให้ทำอย่างไรดีขอรับ จะให้โยนเข้าป่าไปให้เป็นอาหารสัตว์ หรือจะให้ไปส่งทางการ" อลันถามก่อนเหยียบลงบนหลังของฟร็อตโดที่ยังตัวกระตุกไม่หยุด ความจริงเขาอยากกระทืบฟร็อตโดให้ตายโทษฐานหมิ่นเบื้องสูง แต่กลัวว่าท่านไอร่าจะตกใจมากไปหน่อยกับการกระทำป่าเถื่อนของเขา
" เอามันไปส่งทางการ แล้วส่งมันไปเป็นทาสที่เหมืองชายแดน ใส่โซ่ล่ามมันไว้ หากมันคิดจะใช้สิ่งนั้นกับคนของข้า มันก็ต้องได้รับโทษอย่างสาสม" โครอสสั่งอลันที่ก้มหัวรับ ก่อนจะยิ้มหยันกับคำขู่ของฟร็อตโดที่ยังคงไม่รู้ตัวว่ากำลังพูดกับใคร
" บังอาจมากไปแล้วเจ้าพวกคนป่า! รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร ข้าเป็นญาติของพระนางเนโอบีนะ! ทางการไม่ทางทำอะไรข้าได้! เจ้าคงไม่รู้ว่าฝ่าบาททรงหลงพระนางเนโอบีมากแค่ไหน! ถึงตอนนี้นางจะมีแต่พระธิดา แต่ต่อไปพระนางจะต้องให้กำเนิดพระโอรสแน่! แล้วเมื่อถึงตอนนั้น.. อั่ก!" อลันกระทืบใส่หลังฟร็อตโดที่ท่าทางจะพูดมากออย่างไม่ดูกาละเทสะ เขาลอบมองไอร่าก่อนที่จะมองโครอส นายของเขากอดร่างบางไว้แน่น ในขณะที่ท่านไแแร่าดูนั่งนิ่ง อลันเหยียบหน้าฟร็อตโดก่อนคำรามเสียงต่ำ อลันส่งพลังเวทย์ออกไปเพิ่มเติมจนฟร็อตโดและคนทั้งหมดชักกระตุก อลันหาเชือกมามัดคนทั้งหมดเขาด้วยกัน ก่อนที่จะขอแรงเลนีเมียในการลากคนทั้งหมดไปส่งทางการ
ฝ่ายไอร่าที่มองอลันพาคนทั้งหมดถูกลากออกไปจนลับตาก็ได้แต่ถอนหายใจ ต่อจากองค์ราชินีก็เป็นพระนางเนโอบี แม้ไอร่าจะรู้ว่าโครอสมีสนมชายามากมาย แต่การที่ได้มายินเต็มๆหูแบบนี้เขาก็อดเหนื่อยใจไม่ได้ ไอร่าพยายามสงบความคิดไม่ให้ถือโทษโกรธโครอส เขามาที่หลัง.. ไอร่าย้ำคิดกับตัวเองก่อนที่จะกอดลีโอแน่น
ลูกสิงโตหิมะมองคนงามที่ดูเหมือนจะร้องไห้อย่างนึกสงสาร มันหันตัวและกัดแขนของโครอสที่โอบกอดร่างบางเต็มแรงจนเลือดออก มันกัดและสะบัดจนไอร่าที่นั่งอยู่บนตักโครอสร้องอย่างตกใจ
" ลีโอ! เจ้าทำอะไรน่ะ!" ไอร่าร้องลั่นแล้วพยายามง้างปากลีโอให้ปล่อยแขนของโครอส เลือดของโครอสเริ่มหยดมาเลอะเสื้อคลุมของไอร่าที่นั่งตัก ไอร่าสั่งลีโอให้ปล่อยแขนของโครอสแต่มันกลับไม่เชื่อฟังเขา และเมื่อไม่มีเลนีเมียคอยห้าม ก็ดูเหมือนว่าลีโอจะขอกัดแขนของโครอสให้ขาดเป็นค่าตอบแทนที่ทำให้ไอร่าเสียใจ
ไอร่าจ้องดุและปลอบลีโออยู่นานกว่ามันจะยอมปล่อยแขนของโครอส ไอร่าซับเลือดที่ไหลออกมาไม่หลุดอย่างเป็นกังวล เขามองดูโครอสที่ดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรที่เลือดไหลไม่หยุด
" มันเป็นเรื่องที่ข้าสมควรโดนแล้ว ขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า ข้าไม่อาจกลับไปแก้ไขอดีตได้ แต่ขอสัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ้าเสียใจอีกต่อไป"
ไอร่าพยักหน้ารับฟฟังก่อนลงมือทำแผลให้โครอส ปากบางเม้มแน่นจนบางเฉียบ เมื่อเห็นแผลที่ลึกจนเกือบถึงกระดูก ไอร่าทำความสะอาดแผลให้โครอสก่อนหาผ้าผืนใหม่มาทำแผลให้
" ข้าไม่ได้เสียใจมากเพียงแต่แค่รู้สึกแปลกๆ สิ่งนี้คงเรียกว่าความหึงหวง แต่ข้าไม่อยากหึงหวงเจ้าอย่างไร้สาระ แต่เมื่อได้ยินก็อดคิดไม่ได้ และถ้าเจ้าสัญญาแล้วข้าก็จะยอมเชื่อใจเจ้า แต่อย่าได้ให้คนของเจ้าเข้ามายุ่มย่ามกับข้าเด็ดขาด เพราะต่อให้เป็นสตรีหากพวกนางไม่ไว้หน้าข้า ข้าเองก็จะไม่ไว้หน้าและยอมโดนรังแกฝ่ายเดียวเช่นกัน" ไอร่ากล่าวและถูกผ้าพันแผลแน่นจนโครอสสะดุ้ง เขามองดวงตาสีน้ำตาลที่บัดนี้วาววับ โครอสผ่อมหายใจก่อนก้มจูบคนงามที่เอาหน้าหลบ
" และห้ามแตะต้องข้าจนกว่าข้าจะหายโกรธ ไม่เช่นนั้นข้าจะสั่งลีโอให้กัดแขนเจ้าให้ขาดไปเลย"
โครอสมองร่างบางที่อุ้มลูกสิงโตหิมะมาขู่ ร่างบางเดินไปล้มตัวนอนข้างกองไฟโดยที่ไม่ยอมให้เขานอนข้างๆ โครอสถอนหายใจ โดนคาดโทษแค่นี้ก็ถือว่าดีมากแล้วล่ะนะ
-
>> ต่อ <<
หลังจากฟ้าสาง ไอร่าและโครอสได้เดินทางออกจากป่าเพื่อขายของ อลันและเลนีเมียรวมถึงลีโอได้เดินทางกลับไปยังปราสาทก่อนแล้ว ไอร่าต้องขนของมาขายกับโครอสสองคน ความจริงแล้วไอร่าอยากขายของตามราคาตลาดเพื่อที่จะได้นำเงินไปแจกจ่ายให้แก่ผู้ยากไร้ แต่โครอสกลับเน้นย้ำให้เขาขายของให้เสร็จก่อนบ่ายเพื่อที่จะได้เดินทางใก่กลับถึปราสาทก่อนค่ำ ไอร่าจจำเป็นต้องขายของโดยใช้วิธีการประมูลตามเดิมเพื่อประหยัดเวลา เพียงแต่เขาแบ่งของที่จะขายออกเป็นห้าส่วน และเมื่อไม่มีฟร็อตโดเป็นตัวกดราคาหรือซื้อตัดหน้า ไอร่าก็ขายของได้เงินมาพอสมควร ไอร่านำเงินส่วนหนึ่งและม้าแคระไปให้ป้าขายขนมปัง ก่อนจ่ายเงินอีกส่วนให้คุณป้าเพื่อที่จะได้ให้คุณป้าแจกนมและขนมปังให้เด็กๆที่มารุมล้อมช่วยจัดของ ไอร่าเดินจูงม้าอีกตัวและให้โครอสจูงม้าตัวโตที่มีเสบียงอาหารแห้งติดอยู่ไปบริจาคให้แก่วิหารประจำชานเมือง
เหล่านักบวชประจำวิหารออกมาขอบคุณกันยกใหญ่เมื่อได้รับเงินบริจาค อาหารแห้ง รวมถึงหนังสือ วิหารแห่งนี้เป็นวิหารเล็กๆที่อยู่นอกเมือง ที่นี่มีการรับเด็กกำพร้ามาเลี้ยงอยู่หลายคน เด็กๆในวิหารดูผอมโซและเสื้อผ้าดูขาดรุ่ย ไอร่าเล่นอยู่กับเด็กๆซักพักก็ต้องรีบกลับเพราะกำลังจะเลยเวลาเที่ยง
" พี่ไอเรสจะกลับแล้วเหรอ ข้าหิว.." เด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งฉุดรั้งผ้าคลุมของไอร่าไว้ สายตาของเด็กน้อยจ้องมองแต่เลพป์ที่กระโดดเล่นไปมา เด็กน้อยมองเลพป์ราวกับว่ามันเป็นกระต่ายอบไปแล้ว
ไอร่าถอนหายใจก่อนเม้มปาก เขาไม่มีเงินเหลือแล้ว แต่จะให้เลพป์สละร่างกายตัวเองเพื่อไปเป็นอาหารให้เด็กน้อยก็ไม่ได้ ในระหว่างที่ไอร่ากำลังครุ่นคิดหาวิธีให้เด็กๆได้อิ่มท้อง โครอสก็ได้ยื่นข้อเสนอออกมาให้
" ข้าจะนำเงินและสิ่งของที่ได้จากการยึดทรัพย์ในบ้านของฟร็อตโดมากระจาย และนำเงินมาให้พวกเขาไปซื้อวัวและไก่ รวมถึงกระต่ายมาอย่างละคู่เพื่อให้พวกเขาได้เลี้ยงดู เงินส่วนที่เหลือจะกระจายไปตามวิหารต่างๆที่มีปัญหาเช่นนี้ ต่อไปพวกเขาจะได้มีนมและไข่ไก่กินไม่ขาด ส่วนกระต่ายหากมันมีลูก จะเอามากินหรือเอาไปขายก็ได้ทั้งนั้น และช่วงระหว่างที่สัตว์พวกนี้ยังไม่โต ข้าจะสั่งให้วิหารหลวงส่งคนมาดูแลจนกว่าพวกเขาจะปรับเปลี่ยนชีวิตและสามารถดูแลตนเองได้"
ไอร่าที่ยังคงปั้นปึ่งพยักหน้ารับข้อเสนอของโครอส นับตั้งแต่เช้ามาเขาก็ยังไม่ได้พูดกับโครอสซักคำ เขาไม่ได้ประชดหรือประท้วงด้วยการนิ่งเงียบ เพียงแต่เช้าวันนี้เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไอร่าพยายามแล้วที่จะทำใจให้สงบแต่เขาก็ทำไม่ได้ ไอร่ารู้ตัวว่ากำลังทำตัวไร้สาระ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะปั้นปึ่งใส่โครอส ไอร่ามองดอกไม้รอบตัว ดอกไม้และใบไม้ยังคงผลิบานในทุกที่ที่เขาเดินผ่าน แต่วันนี้มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสดชื่น กลับกันมันยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและหิวมากขึ้นกว่าเดิม
" ทำแบบที่เจ้าว่าก็ดีเหมือนกัน เด็กๆจะได้เรียนรู้การพึ่งพาตนเอง และกว่าพวกเขาจะโต พวกเขาคงได้เรียนรู้แล้วว่าไม่มีอะไรน่าภูมิใจเท่ากับยืนด้วยขาของตนเอง"
ไอร่าพยายามแล้วที่จะไม่พูดเสียงห้วน แต่เขากดเสียงตนเองไม่ลง เขารู้สึกหงุดหงิดไปหมด เขารู้สึกฉุนเฉียวจนอยากอาละวาดใส่โครอส ไอร่าแปลกใจตัวเอง เขาไม่เคยนิยมความรุนแรงแบบนี้มาก่อน
ด้านโครอสที่รู้สึกได้ถึงอารมณ์หงุดหงิดของไอร่าก็ไม่ได้แปลกใจมากนัก เขาเดินเข้าไปใกล้และแตะมือลงบนเครื่องราง เขาส่งพลังออกไปและรับพลังบางส่วนเข้ามา ดอกไม้เริ่มหยุดบานแล้ว พอๆกับใจของไอร่าที่เริ่มสงบลงเช่นกัน
" ข้าเป็นอะไรไป" ไอร่าพูดเสียงเบา
ทันทีที่โครอสแตะเครื่องรางเขาก็รู้สึกสงบใจได้อย่างประหลาด แต่ตอนนี้เขาเริ่มรรู้สึกหิวจนเกือบหน้ามืด ไอร่าพิงหัวกับตัวของโครอส เขารู้สึกว่ามือตัวเองเย็นเยียบ และหากไม่มีโครอสคอยประคองเขาคงเป็นลมล้มไปแล้ว
" เจ้ากำลังโตไอร่า ช่วงอายุสิบแปดเป็นช่วงที่บุรุษทุกคนต้องเจอกับความเปลี่ยนแปลง มันมากน้อยกันออกไปตามพลังเวทย์ และเจ้าไม่มีมนตราจะหงุดหงิดง่ายเพราะต่อต้านการเปลี่ยนแปลงของกระแสเวลาไม่ไหว แต่ผ่านคืนนี้ไปเจ้าจะไม่เป็นอะไร ข้าจะดูดซับผลพวงแห่งการเปลี่ยนแปลงเวลาให้"
โครอสกล่าวและกุมมือเล็กที่ดูซีดเซียว มือขาวเรียวดูซีดลงจนเกือบไม่มีสีเลือด โครอสแนบศีรษะตนเองลงบนหน้าผากมน เขาถ่ายทอดพลังความร้อนออกไปจนไอร่ารู้สึกดีขึ้น
" ยิ่งเจ้าทำแบบนี้ข้ายิ่งหิว มีอะไรให้ข้ากินไหม" ไอร่าบอกและเริ่มยิ้มได้ ตอนนี้เขาไม่รู้สึกว่าจะหน้ามืดอีกแล้ว แต่เขาหิวมาก หิวแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
" แล้วข้าจะพาเจ้าไปหาของทาน ตอนนี้อดทนหน่อย"
โครอสบอกและซับเหงื่อที่ไรผมของไอร่ากก่อนพาไอร่าขึ้นม้า เมื่อครู่เขาส่งพลังความร้อนเข้าไปในตัวของไอร่า ไอร่าเป็นคนจากแดนเหนือจึงมีธาตุเย็น และการที่ไอร่าหิวจัดคงเป็นเพราะเจ้าตัวไร้ซึ่งพลังมนต์แต่กลับทำให้ดอกไม้ผลิบานได้ ค่าตอบของสิ่งนั้นคงเป็นดึงพลังงานไปจากร่างบาง โครอสแตะแก้มของไอร่า เขากำลังส่งมอบพลังงานของตนเองเข้าไปให้
" เมื่อครั้งที่ข้าอายุสิบแปดก็มีอาการแบบนี้เช่นเดียวกัน ข้าหงุดหงิดและโมโหง่ายเหมือนภูเขาไฟที่พร้อมจะปะทุ เสด็จย่าของข้าต้องให้ข้าไปสงบอารมณ์ที่ภูเขาไฟในป่าเฮสเทียเพื่อให้ภูเขาไฟรองรับพลังมนต์ข้า แต่ในส่วนของเจ้าที่ไม่มีคนช่วยควบคุมพลัง ข้าจะเป็นคนรับความหงุดหงิดของเจ้าเอาไว้แทน และจะส่งพลังความร้อนไปให้เพื่อปรับสมดุลในร่างกายของเจ้า"
" ในช่วงที่อลันอายุสิบแปดก็มีช่วงเวลาที่พลังปะทุเช่นกัน อลันเป็นคนธาตุลม ธาตุของเขาจะเกื้อหนุนกับธาตุของข้า ตอนนั้นเมลเลนท์ต้องอยู่ติดกับอลันตลอดเวลาเพราะเมลเลนท์มีธาตุดิน ธาตุดินจะช่วยสยบพลังของธาตุลมได้ แต่กว่าอารมณ์ของอลันจะสงบลง เมลเลนท์ก็แทบปางตายเลยทีเดียว"
โครอสเล่าต่อ ตอนนี้เขาเริ่มกระตุ้นม้าให้ออกเดินเพื่อมุ่งหน้ากลับปราสาท เลพป์กระโดดขึ้นมาหาไอร่าให้ไอร่าอุ้มอย่างรู้งาน โครอสแวะซื้ออาหารให้ไอร่าทานรองท้องก่อนเล็กน้อยและมุ่งหน้ากลับปราสาทโดยไม่หยุดพัก อลันนั้นล่วงหน้ากลับปราสาทไปตั้งแต่เช้าแล้ว โครอสสั่งให้อลันกลับไปเพื่อฝังอัญมณีที่จุดต่างๆรอบปราสาทตะวันออกตามแผนของวงเวทย์เดิมที่เฮสเทียได้ร่ายไว้ก่อนหน้านี้ คืนนี้ไอร่าจะมีอายุครบสิบแปดตอนเวลาเที่ยงคืน และแม้ไอร่าจะเกิดตอนอรุณรุ่งของวัน เวอร์นอล อีควินน๊อกซ์ แต่ดวงดาวของไอร่าจะเริ่มต้นฉายแสงตั้งแต่เวลาเที่ยงคืน ยิ่งรวมกับการที่คืนนี้จะเป็นวันที่พระจันท์เต็มดวง ไอเรสต้องฉวยโอกาศนี้ตามหาตัวไอร่าแน่
" ข้าว่าอลันก็ออกจะเป็นคนที่ดีพร้อม เหตุใดเขาถึงยังไม่แต่งงานกัน" ไอร่าถามโครอสกลับ ตอนนี้เขารู้สึกดีขึ้นแล้วเพราะมีอาหารรองท้อง ไอร่าพิงหลังพักกับตัวของโครอส เขาอุ้มเลพป์ใส่ลงไปในตระกร้าเปล่าข้างตัวม้า ไอร่าเริ่มผ่อนคลายหลังจากที่รู้ว่าการเปลี่ยนแปลงของร่างกายตนเองเป็นเรื่องปกติ
" ที่อลันไม่แต่งงานเป็นเพราะเขาผูกพันธสัญญามอบชีวิตและวิญญาณไว้กับข้า มันไม่ใช่ข้อห้ามที่คนผูกสัญญาจะไม่แต่งงาน เพียงแต่อลันตัดสินใจแล้วว่าจะยอมตายแทนข้าเพียงคนเดียว และอลันก็คิดว่ามันคงเป็นการทำร้ายคู่ครองของตนเองมากไปหน่อย หากเขาต้องตายเพื่อปกป้องข้าแทนที่จะตายเพื่อคนรัก"
โครอสตอบคำถามของไอร่าฟังขณะที่เขาเริ่มควบม้าให้วิ่งเร็วขึ้น ความจริงแล้วเรื่องของการผูกพันธสัญญามอบชีวิตและวิญญาณมีเพียงคนสี่คนเท่านั้นที่รู้เรื่อง นั่นคือเขาและอลันที่เป็นคู่สัญญา ท่านอาจารย์ที่เป็นคนประกอบพิธีเวทย์ และเมลเลนท์ผู้ที่เป็นสักขีพยานในการผูกพันธสัญญาแแห่งการมอบชีวิตนี้
ไอร่ารับฟังอย่างเข้าใจ ที่ดินแดนของเขาก็มีการผูกพันธสัญญาแบบนี้เช่นกัน เพียงแต่หากเป็นการผูกสัญญาของคนในราชวงศ์จะไม่ใช้มนุษย์ พวกเราจะมีการตามล่าหาหมาป่าของตนเองที่ป่าโบรเนียและป่าเซฟเพอร์รัส ป่าทางด้านเหนือและป่าทางทิศตะวันตกของไซธีเรีย หมาป่าที่เราล่าได้จะถือเป็นตัวตายตัวแทนและเป็นตัวเสริมพลังมนตราให้กับเจ้าของผู้เป็นนาย เสด็จพ่อของเขาก็มีตัวตายตัวแทนเช่นกัน เพียงแต่เสด็จพี่ไอเรสเลือกที่จะสังหารหมาป่าตัวนั้นก่อนที่จะลงมือสังหารพระบิดา ไอร่าถอนหายใจ ไม่รู้ว่าป่านนี้ไอเรสจะมีหมาป่าของตนเองหรือยัง ประเพณีล่าหมาป่าของอค์กษัตริย์หรือคนในราชวงศ์จะมีขึ้นในวันเกิดตอนอายุยี่สิบ เฮสเทียไม่มีหมาป่าเพราะเขาตามหาหมาป่าของตนไม่พบ ส่วนไอเรส.. ตอนที่ไอร่าถูกขับไล่ออกมาไอเรสเพิ่งอายุสิบแปด และหลังจากนั้นไอร่าก็ไม่เคยอีกเลยว่าไอเรสได้มีการออกตามล่าหาหมาป่าของตนเอง
ในช่วงเวลาที่โครอสและไอร่าเดินทางกลับปราสาท ไอร่าที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหน้าเริ่มชวนโครอสพูดคุยถึงเรื่องในแดนตะวันออก เพราะหลังจากทานอาหารรองท้องเขาก็เริ่มง่วงงุน แต่ตอนนี้เขาออกมานอกผืนป่าแล้วเขาจึงไม่สามารถนอนหลับได้ ไอร่าหาวหวอด ตาเขาปรือเหมือนจะปิดลงทุกที นี่ถ้าโครอสไม่บอกก่อนว่าเป็นการเปลี่ยนของร่างกาย เขาคงนึกว่าตัวเองกำลังจะตั้งครรภ์ เพราะเขาทั้งกินเยอะและอารมณ์แปรปรวนง่าย แถมยังรู้สึกง่วงนอนอยู่ตลอดเวลาราวกับต้องการพักผ่อน ไอร่าเริ่มลืมตาไม่ขึ้น แสงแดดในฤดูใบไม้ผลิช่างอุ่นสบาย เขาเริ่มพิงตัวกับแผ่นอกกว้างอย่างสบายใจ ร่างกายใหญ่โตของโครอสดูอบอุ่นและพร้อมที่จะปกป้องเขามากกว่าทุกที ไอร่าเริ่มหลับ เขาทนไม่ไหวแล้วที่ต้องฝืนลืมตาตื่น เขาได้แต่หวังว่าโครอสจะสามารถปกป้องเขาได้ ไม่ว่าเขาจะหลับหรือจะตื่นอยู่ก็ตาม
โครอสกระชับแขนและรั้งร่างบางที่หลับสนิทไม่ให้ตกจากหลังม้า ความจริงแล้วตอนนี้ไม่ว่าไอร่าจะหลับตาลงที่ไหนในดินแดนแห่งแฮริออสก็ปลอดภัยทั้งนั้น เพราะหลังจากที่เขาฮัมเพลงอันเป็นส่วนหนึ่งของพิธีที่เขาต้องทำเพื่อขอคู่รักแต่งงาน สายสัมพันธ์ที่จะได้จากการทำพิธีแต่งงานก็ได้เริ่มก่อตัวขึ้นแล้ว โครอสนั้นไม่ได้กล่าวถึงเหตุผลทั้งหมดที่ไอร่าหงุดหงิดง่าย การที่ไอร่าหงุดหงิดง่ายเป็นผลมาจากการเปลี่ยนแปลงของร่างกายก็จริง แต่อีกส่วนเป็นเพราะไอร่ากำลังผูกสายสัมพันธ์กับเขา ตัวเขานั้นเป็นคนที่อารมณ์ร้อนและหงุดหงิดง่ายตามอารมณ์ของคนธาตุไฟ ไอร่าจึงได้รับผลกระทบจากเปลวไฟในตัวเขาส่วนนี้ไปด้วย ในขณะที่เขาเองก็เริ่มอารมณ์เย็นขึ้นมากตามนิสัยใจดีและเห็นใจผู้ของไอร่าผู้มีธาตุเย็นของสายน้ำ
หากนับตามธาตุหลักของร่างกายแล้ว ธาตุของเขาทั้งสองถือเป็นธาตุที่ขัดแย้งแต่การที่ได้อยู่ร่วมกับของไฟกับน้ำมันกลับทำให้ทุกอย่างสมดุลมากขึ้น โครอสเริ่มใจเย็นมากขึ้นกว่าแต่ก่อนอย่างเห็นได้ชัด เหมือนอย่างการที่เขาเสนอความช่วยเหลือให้แก่เด็กๆในวิหาร มันไม่ใช่สิ่งที่เขาทำบ่อยนักเพราะส่วนใหญ่เขาจะสั่งงานผ่านอลัน และปล่อยให้อลันสั่งการกับผู้รับผิดชอบอีกที โครอสกระตุ้นม้าให้เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น เขาต้องรีบพาไอร่ากลับปราสาทเพื่อทำพิธีแต่งงานให้เสร็จสิ้นสมบูรณ์ เพราะนอกจากมันจะช่วยปกป้องไอร่าจากการตามล่าของไอเรสได้แล้ว มันจะยังช่วยทำให้ไอร่าได้กลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้เร็วขึ้น โดยไม่ต้องมีอารมณ์แปรปรวนจากการเปลี่ยนของร่างกายอีก
โครอสควบฝีเท้าม้ากลับมาถึงปราสาทตะวันออกในช่วงค่ำ ไอร่านั้นตื่นขึ้นมาได้ซักพักแล้วก่อนช่วงพระอาทิตย์ตก เขาไม่ได้ตื่นขึ้นมาเพราะโครอสปลุก แต่เขาตื่นขึ้นมาเพราะความหิว ไอร่าต้องจับมือของโครอสไว้ตลอดเพราะหากไม่จับมือเขาจะรู้สึกหงุดหงิดง่าย ไอร่ามองท้องฟ้าที่กลุ่มดาวประจำฤดูใบไม้ผลิกำลังเคลื่อนตัวเข้ามา ไอร่ามองหาดวงดาวของตนเอง มันกำลังส่องแสง.. ดวงดาวหัวใจสิงค์เป็นดวงดาวประจำตัวของเขาตามที่นักพยากรณ์กล่าวในคืนวันที่ไอร่าเกิด ไอร่ามองดวงจันทร์ที่เริ่มลอยขึ้นสูงสู่ท้องฟ้า มันเป็นคืนวันพระจันทร์เต็มดวงที่แสนสวยงามแต่ก็ดูน่าหวาดหวั่นไปพร้อมๆกัน
โครอสเลือกใช้เส้นทางรองที่ตรงเข้าสู่ปราสาทตะวันออกเป็นเส้นทางส่งไอร่าเข้าตัวปราสาท ไอร่าไม่ได้พบพ่อมดทั้งเจ็ดหรืออลัน เพราะเห็นว่ากำลังช่วยท่านพ่อมดเตรียมพิธีในการสร้างวงเวทย์ ไอร่าทานอาหารค่ำเพียงคนเดียว ในขณะที่โครอสขอตัวไปดูความเรียบร้อยของการจัดทำพิธี ไอร่าเพิ่งรู้จากโครอสเมื่อครู่ว่าบ้านโพรงเขาของเขามีวงเวทย์กางอยู่ เขานึกว่ามันเป็นเพราะเฮสเทียร่ายเวทย์กางเอาไว้ก่อนเสียอีก โครอสบอกกับเขาว่า พ่อมดทั้งเจ็ดจะจำลองวงเวทย์ของเฮสเทียขึ้นมาใหม่ให้ และต่อไปก็จะไม่มีใครสามารถเข้ามายังปราสาทตะวันออกได้ถ้าไม่ได้รับการอนุญาติจากโครอสหรือตัวเขา
ไอร่าทานอาหารที่ลีเดียจัดมาให้จนหมดทุกอย่าง ลีเดียดูดีใจมากที่เขากลับมาอยู่ที่นี่อย่างถาวร ลีเดียบอกกับเขาว่าช่วงที่เขากลับบ้าน โครอสดูเศร้าหมองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และแม้โครอสจะไม่ได้แสดงออกอะไรมากนัก แต่ในฐานะที่ลีเดียเป็นแม่นมที่เลี้ยงดูโครอสมาตั้งแต่ยังเล็ก นางจึงสังเกตุเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของลูกชายที่ดูเศร้าหมองมากกว่าปกติ
หลังจากมื้ออาหาร ไอร่าถูกลีเดียบังคับให้ไปอาบน้ำและขัดผิว ไอร่านั้นแทบนั่งหลับตอนที่ลีเดียขัดตัว และแม้แต่ตอนที่ลีเดียและเซรีน่าช่วยเขาแต่งตัวเขาก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก ไอร่าเดินตามลีเดียเข้าห้องนอนหลังจากที่แต่งตัวเสร็จ ลีเดียชมไอร่าไม่ขาดปากว่าไอร่านั้นงามนัก ไอร่าต้องปิดปากหาวไปหลายรอบในตอนที่นั่งให้ลีเดียติดดอกไม้ลงบนเส้นผม ลีเดียบอกว่าถือเป็นส่วนหนึ่งที่ของสิ่งที่นางต้องทำให้ไอร่าในคืนก่อนวันเกิด ลีเดียไล่ติดดอกไม้สีขาวจนเต็มจนเต็มเส้นผมของไอร่า นางผูกริบบิ้นสีแดงที่เส้นผมเป็นอย่างสุดท้าย ก่อนจะผูกริบบิ้นสีแดงเส้นอื่นที่ข้อมือและข้อเท้า ลีเดียขอให้ไอร่าลุกขึ้นเพื่อที่จะผูกริบบิ้นเส้นสุดท้าย
" ท่านจะทำอะไรน่ะ!"
ไอร่าร้องอย่างตกใจเมื่อลีเดียล้วงเข้าไปในชุดนอนแบบไม่ต้องสวมกางเกง นางผูกริบบิ้นสีแดงที่ต้นขาของไอร่าโดยที่ไม่สนใจฟังคำท้วง ไอร่าสำรวจตัวเองเป็นครั้ง เมื่อครู่เขาเอาแต่ง่วงงุนจึงไม่ทันสังเกตุ ตอนนี้เขาอยู่ในชุดลูกไม้ปักมือสีขาว มือและข้อเท้าสองข้างมีริบบิ้นสีแดงผูกอยู่ ไอร่าเอื้อมมือไปแตะเส้นผมด้านหลัง มันมีเชือกริบบิ้นสีแดงผูกอยู่เช่นกัน ไอร่านึกอยากให้ห้องนี้มีกระจกเป็นครั้งแรกในชีวิต นี่มันอะไรกัน.. ถึงชุดจะเป็นชุดนอนแต่ก็ดูเป็นชุดนอนที่สวยงามมากกว่าปกติ ไอร่าเอี้ยวตัวมองไปที่ด้านหนัง เขาเห็นเชือกสีแดงที่ลีเดียมัดยึดเสื้อนอนเอาไว้แบบหลวมๆ ปกติแล้วเขาไม่ได้สวมชุดนอนที่ดูดีแบบนี้ หรือเป็นเพราะวันนี้เป็นวันเกิด ลีเดียจึงแต่งตัวให้เขาดูดีกว่าทุกที
" มันจะไม่มากไปหน่อยหรือลีเดีย ข้าจะเข้านอนแล้ว ไม่ต้องแต่งขนาดนี้ก็ได้"
ไอร่าบ่น เมื่อครู่เขาคงจะเอาแต่ง่วงนอนจนไม่ได้สังเกตุว่าลีเดียแต่งตัวให้เขาแบบไหน ปกติเขาก็แต่งตัวเองอยู่แล้ว มีบ้างบางวันที่ลีเดียจะมาแต่งตัวให้ ไอร่ามองผ้าปักลูกไม้สีขาวที่ชายเสื้อ เขาไม่เคยใส่สีขาวมาก่อนเพราะมันเป็นสัญลักษณ์ของกษัตริย์แห่งไซธีเรีย ไอร่าไล่มือไปตามชายเสื้อที่ยาวจนเกือบเหมือนกระโปรง มันก็ดูคล้ายชุดนอนตามปกติ แต่ลวดลายและลายปักดอกไม้ที่มีอยู่เต็มผ้าทำให้ไอร่าอดรู้สึกไม่ได้ว่ามันเหมือนชุดส่งตัวเจ้าสาวก่อนเข้าสู่คืนวิวาห์
" คืนนี้จะเป็นวันเกิดของท่านไม่ใช่หรือเจ้าคะ ดิฉันอาจให้ท่านดูสวยที่สุดในวันเกิดเจ้าค่ะ ขออภัยนะเจ้าคะ ขอดิฉันผูกเชือกที่ต้นขาอีกข้างก็เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ" ลีเดียบอกแล้วผูกเชือกสีแดงที่ต้นขาของไอร่าทั้งสองข้าง
ไอร่าขมวดคิ้ว หรือว่านี่เป็นธรรมเนียมอีกอย่างของแฮริออส แต่ทำไมโครอสไม่บอกแะไรแก่เขา และการที่ต้องผูกเชือกสีแดงตามตัวในคืนก่อนวันเกิดมันไม่ใช่เรื่องแปลกไปหน่อยหรือ ห้องนอนของไอร่าไม่มีกระจก แต่เขารู้สึกได้ว่าตนเองมีเชือกสีแดงผูกเต็มตัว ไอร่าถอนหายใจเมื่อเซรีน่าถูกริบบิ้นสีแดงที่ข้อมือให้อีกเส้น
" ขอให้ท่านไอร่ามีความสุขนะเจ้าคะ อย่าลืมโปรยดอกไม้ในตอนเช้านะเจ้าคะ ข้าจะรอรับอยู่ที่ระเบียง" เซรีน่าบอกและส่งยิ้มมาให้อย่างน่ารัก ตอนนี้ไอร่าเริ่มสับสนไปหมด สิ่งที่เซรีน่าพูดดูเหมือนไม่ใช่สิ่งที่ต้องทำในคืนก่อนวันเกิดเข้าไปทุกที ลีเดียนั่งคุยอยู่เป็นเพื่อนไอร่าจนเกือบถึงเที่ยงคืน แต่ก็ไม่ยอมบอกอะไรมากไปกว่าให้โครอสมาบอกเอง ไอร่าปิดปากหาวมาแล้วหลายรอบ แต่ลีเดียกลับบอกให้ไอร่ารอโครอสก่อน ไอร่าตาปรือลงทุกที จนเกือบถึงช่วงเวลาก่อนเที่ยงคืน ลีเดียส่งแก้วไวน์มาให้เขาดื่ม ไอร่าดื่มเข้าไปโดยไม่คิดมากเพราะถือว่าเป็นไวน์ฉลองวันเกิด ไอร่าดื่มจนหมด ลีเดียรับแก้วคืนไปก่อนคลุมผ้าลูกไม้ปิดหน้าให้ไอร่า
" สุขสันต์วันเกิดนะเจ้าคะท่านไอร่า แม้ดิฉันไม่ได้เป็นแม่แท้ๆของฝ่าบาท แต่ก็รักฝ่าบาทเหมือนลูก ขอให้ท่านทั้งสองมีความสุขนะเจ้าคะ และขอให้ทวยเทพอวยพรแด่ท่านทั้งสองในคืนนี้ อย่าเอาผ้าคลุมหน้าออกนะเจ้าคะ ให้ฝ่าบาทมาเป็นคนเปิดในท่านเอง"
ไอร่าพยักหน้ารับอย่างง่วงงุน เขาใกล้จะหลับเต็มทีแล้ว แต่ก็ต้องฝืนทนตื่นเพื่อรอโครอสเข้ามา ลีเดียออกไปแล้ว และในขณะที่ไอร่าจะล้มตัวลงนอนเพราะทนความง่วงไม่ไหว โครอสก็เดินเข้ามา ไอร่ามองโครอสที่แต่งตัวต่างจากทุกที โครอสอยู่ในชุดนอนที่แหวกกลางอกจนเห็นมัดกล้าม ผ้าคาดเอวของโครอสเป็นผ้าคาดสีเลือดหมู ไอร่าเริ่มตื่นเต็มตาเมื่อโครอสเดินเข้ามาใกล้ เขาลุกขึ้นจากเตียง เขาชักจะเริ่มรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น
>> ต่อหน้า 8 ค่ะ <<
-
ดีใจจังมาต่อแล้วววว :katai2-1: ติดตามเรื่องนี้ไม่ไปไหน ขอเป็นแฟนพันธุ์แท้ 5555555 :L2:
อ่านตอนนี้ขอแอบเดา ไอร่าท้องรึเปล่านะ ? พอโครอสพูดเรื่องท้อง ไอร่าก็กินเยอะขึ้นมา ? คือเราก็แอบคิดเหมือนโครอสตั้งนานละ เรื่องท้อง แต่ไม่กล้าถาม กลัวโดนปฏิเสธจะเศร้ามาก :hao5: ตอนนี้มีเค้าลางความหวัง เอาละสิ ขอให้เป็นจริงเถอะน้า :mew6: จะได้มาเติมเต็มชีวิตครอบครัว เราจิ้มโหวตให้แล้วน้าาา อยากให้จบแบบแฮปปี้จัง อยู่กันเป็นครอบครัว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า :mew1:
-
ไอร่าใจแข็งน่าดู โครอสก็สู้สู้นะ
ว่าแต่คนเขียนทิ้งปริศนาให้คิดหรือเปล่าว่าไอร่าท้อง
เพราะไอร่ากินมากขึ้นกว่าปกติ
-
หวานนนน
-
ขอแบบ Happy ending เถอะน้าาาา
-
มีลีโออยู่ด้วยมันดีอย่างนี้เอง โครอสหงอยไปเลย :jul3:
คืนแต่งงานคงหวานสุดๆ แอร๊ยยยย :katai2-1:
-
ส่วนอลันนายหล่อมาก แต่นายเป็นเคะนะ นายอย่าหวังว่าจะได้กินไอร่า 555
อร๊ายยยย แล้วใครได้กินอลันคะเนี่ย
ที่บอกว่าไอร่าจะไม่ท้องแล้วจะเอาลูกออกมาจากไหนละคะ
มาต่อไวนะคะสนุกมากเลย :katai2-1:
-
อรั๊ย ลีโอน่ารักมากลูก กัดไปอย่าได้ออมแรง เห็นโครอสหงอแล้วสะใจพิลีกค่ะ :katai2-1:
รออีกครึ่งนะคะ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
แง่มๆๆๆ กัดดดดด ให้ขาดด
น่ารัก จังลีโอ ของฉันนน
:ling1:
-
ลีโอนี่มีแววว่าจะทั้งแสบทั้งซน (ก็เด็กนี่เนอะ)
ไอร่าน่ารัก โครอสก็ดีขึ้นเยอะ มีแอบหวานก็มาก
ชอบจังเลย :mew1:
เรื่องนี้ให้ความรู้สึกเหมือนอ่านนิทานแบบที่ผู้เขียนเปรยไว้ ลอยๆฟุ้งๆมีกลิ่นอายเทพนิยาย เหมือนกำลังอ่านหนังสือแปลน่ะค่ะ มีฝีมือมากๆเลยค่ะ
ชอบทั้งภาษา ทั้งการดำเนินเรื่องเลย o13
รอติดตามต่อนะคะ
-
>> ต่อจากหน้า 7 <<
ไอร่าพยายามเบี่ยงตัวหลบเมื่อโครอสส่งมือมาแตะใบหน้าผ่านผ้าคลุมผืนบาง ทำไมเขาถึงไม่แอะใจนะ ทั้งที่เมื่อวานโครอสก็เป็นคนขอเขาแต่งงาน และวันนี้ยังมีการกระทำและคำพูดแปลกๆของลีเดียกับเซรีน่า ไอร่าหน้าแดงเมื่อโครอสเปิดผ้าคลุมหน้าออก เขาเอียงหน้าหลบ เมื่อโครอสโน้มตัวลงมาจูบและฝังจมูกลงที่นวลแก้ม ไอร่าหน้าร้อนผ่าวเมื่อถูกเชยคางให้มองสบดวงตาคู่คม
" คืนนี้จะเป็นคืนแต่งงานของเจ้ากับข้า เจ้าที่จะอายุสิบแปดในคืนนี้จะเป็นคนของข้าโดยสมบูรณ์ ไอร่า ไดแอน ไซธีรา เจ้าจะสาบานหรือไม่ว่าจะขอใช้ชีวิตร่วมกับข้าไปตลอดชีวิต จะร่วมทุกข์ ร่วมสุข จะอยู่เคียงข้างข้าแม้ยามเจ็บไข้และยามสุขสบาย เจ้าจะสาบานหรือไม่ว่าจะอยู่เคียงข้างข้าไปตลอดชีวิต"
ไอร่าเริ่มไปไม่ถูก เขาไม่นึกว่าการแต่งงานของตนเองจะมาถึงเร็วโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ ไอร่ามองสบตาคู่คมที่รอคำตอบอย่างมุ่งมั่น ไอร่าหลุบตาลง ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น ก่อนคลายลงและเอ่ยคำสาบานออกมาต่อหน้าของโครอส
" ข้าสาบาน.."
" ข้า โครอส อาเบล ไฮพีเรีย ขอสาบานว่าจะปกป้องและดูแลเจ้าไปชั่วชีวิต ดั่งที่ได้ให้คำสาบานเอาไว้แล้ว นับแต่นี้ต่อไป ไอร่า ไดแอน ไซธีรา จะเป็นคู่ครองของข้า เป็นคู่ครองเพียงหนึ่งเดียวที่ข้าจะปกป้องไปชั่วชีวิต ข้า โครอส อาเบล ไฮพีเรีย หนึ่งในพ่อมดทั้งเจ็ดแห่งไฮพีเรีย ขอกล่าวให้พิธีแต่งงานนี้เสร็จสิ้นโดยสมบูรณ์หลังจากจูบสาบาน และขออวยพรให้เราทั้งสองจงมีความสุข ไม่มีสิ่งชั่วร้ายใดเข้ามากล้ำกลาย และขอให้คำสาปอื่นใดที่มีก่อนหน้านี้จงลดทอนความชั่วร้ายลง ตามความรักของเราที่จะมีมากขึ้นในทุกคืนวัน"
โครอสก้มจูบไอร่าเพื่อมอบจูบแทนคำสาบาน โครอสเป็นหนึ่งในพ่อมดทั้งเจ็ดแห่งไฮพีเรียที่ไม่เคยแสดงตัว เขาอยู่ในฐานะจุดศูนย์กลางแห่งพลัง เขาสามารถรับและถ่ายทอดมนตราเพื่อเพิ่มพลังให้แก่วงเวทย์ได้ โครอสอุ้มไอร่าขึ้นไปวางบนเตียง ห้องนอนที่เขาเลือกใช้เป็นห้องหอนี้เป็นห้องตรงกลางของปราสาท และโครอสเลือกใช้จุดกึ่งกลางน้ีเป็นจุดร่ายเวทย์ การที่ตัวของโครอสเป็นหนึ่งในผู้ร่ายวงเวทย์ขนาดใหญ่ พลังของเขาจะช่วยบดบังดวงตาของนักพยากรณ์ที่ตามหาตัวไอร่าได้ และการที่เขาเลือกเอาคืนนี้เป็นคืนแต่งงาน แสงจากดวงดาวจะส่องประกายไปทั่วผืนฟ้าแทนที่จะส่งตรงมายังไอร่าเพียงผู้เดียว
โครอสเริ่มปลดดอกไม้ที่ประดับอยู่บนผมของไอร่าออกมาวางรวมกันไว้ในจานแก้วที่ลีเดียวางเตรียมให้ เขาไล่ดึงดอกไม้ออกจนหมด ก่อนจะปลดเชือกสีแดงที่อยู่ตามตัวของไอร่าออก โครอสไล่แก้เงื่อนผูกตั้งแต่บนเส้นผมจนมาถึงข้อเท้า และวกกลับขึ้นมาแก้ปมเชือกที่ผูกรัดเสื้อผ้าไว้อีกครั้ง เขานำเชือกแต่ละเส้นมามัดต่อกันจนได้สายเชือกเส้นยาว
" เจ้าเคยรู้จักธรรมเนียมการแต่งงานของชาวแฮริออสมาก่อนหรือไม่ รู้หรือไม่ว่าทำไมเจ้าสาวถึงต้องผูกเชือกสีแดงมากมาย"
ไอร่าส่ายหน้า เขาจะรู้ได้อย่างไร และถ้าเขารู้เขาคงไม่ยอมให้ลีเดียผูกเชือก โดยเฉพาะเชือกที่อยู่ในต้นขา.. ลีเดียนนะลีเดีย จะบอกกล่าวกันซักคำก็ไม่มี ไอร่าเริ่มกล่าวคาดโทษลีเดียที่ไม่ยอมบอกอะไรเขา ตอนนี้ไอร่าไม่กล้าขยับตัวมากนัก เพราะโครอสดึงเชือกผูกเสื้อที่ด้านหลังออกแล้ว หากขยับตัวเสื้อเขาคงหลุด ไอร่าหดขาหนีเมื่อโครอสเลื่อนมือเลิกชุดนอนขึ้นจนเห็นขาขาวเรียว เขาไม่รู้จักพิธีการผูกและการปลดด้ายแดง แต่ที่เขารู้อย่างหนึ่งคือการปลดเชือกที่ต้นขา จะหมายถึงการเริ่มต้นของการผูกสัมพันธ์ ก่อนที่จะส่งความโชคดีนั้นไปให้ชายโสดคนอื่นเหมือนกับการที่เจ้าสาวโยนช่อดอกไม้
" การผูกด้ายแดงหมายถึงความบริสุทธิ์ของหญิงสาวที่ผ่านการอวยพรด้วยเปลวไฟของทวยเทพ ยิ่งดึงออกมากเท่าไหร่ เจ้าสาวยิ่งมีความบริสุทธิ์มากขึ้นเท่านั้น ส่วนเชือกที่มัดต่อกันจนได้สายเชือกเส้นยาวจะหมายถึงชีวิตคู่ที่ยืนยาว แม้มันจะมีปุ่มปมแต่เราก็จะสามารถผ่านมันไปได้ด้วยกัน"
โครอสกล่าวแล้วก้มลงใช้ริมฝีปากแก้ปนเชือกที่ต้นขา ไอร่าอยากมุดหน้าหนี มันฟังดูเป็นธรรมเนียมที่น่ารัก แต่สำหรับเขามันฟังดูน่าอายมากกว่า ไอร่าต้องเม้มปากเพื่อกลั้นเสียงครางเมื่อโครอสใช้ลิ้นและริมฝีปากแก้ปนเชือกบริเวณต้นขาด้านใน เชือกอยู่สูงเกินไป.. ไอร่าเกือบร้องออกมาแล้วเมื่อโครอสประทับจูบร้อนที่ต้นขาซ้ำๆ จนเกิดรอยแดงช้ำที่ขาทั้งสองข้าง ไอร่าพยายามดึงขาออก แต่โครอสกลับกดเท้าเขาไว้แน่น ก่อนที่เอาเชือกสีแดงที่เพิ่งถอดได้ไปใส่รวมกับจานดอกไม้
ไอร่าเริ่มทิ้งตัวแล้วเอามือปิดหน้า พิธีแต่งงานแห่งแฮริออสช่างยุ่งยากวุ่นวาย เขาเห็นโครอสถอดผ้าคาดเอวออกและพันรวมกับริบบิ้นสีแดงที่โครอสผูกไว้ โครอสยกมือเขาออก ดวงตาคู่คมที่เคยดุดันบัดนี้ดูเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ไอร่าแทบเห็นประกายเวทย์สีทองไหลวนอยู่ในดวงตาสีเทาเข้ม โครอสไม่ได้ใช้มนตรา แต่ในค่ำคืนที่แสนพิเศษนี้มันกลับดึงพลังของโครอสให้ปะทุ ไอร่ามองโครอสที่ดึงมือเขาออกไปกุมแล้วประทับจูบเนิบนาบ ปากบางเม้มแน่น โครอสนำผ้าที่พันเกลียวด้วยเชือกมามัดที่ข้อมือเขาก่อนมอบจุมพิตลงที่จุดชีพจรขของข้อมือ ไอร่าหน้าแดงเมื่อเห็นโครอสมัดปลายอีกด้านบนข้อมือของตนเอง
" การผูกรวมเชือกหมายถึงการที่สองชีวิตจะเกี่ยวพันรวมเป็นหนึ่ง คู่บ่าวสาวจะไม่ดึงเชือกผูกออกจากกันจนพ้นเวลาสามวัน เราจะใช้ชีวิตอยู่ในห้องนี้เพื่อทำความรู้จักกันและกันมากขึ้น และเมื่อผ่านพ้นเช้าวันที่สามเจ้าจะนำดอกไม้และด้ายเชือกไปโปรยที่ระเบียง เพื่อส่งมอบความสุขและความโชคดีไปให้แก่ชายหญิงคู่อื่น"
ตอนนี้ไอร่าแทบไม่อยากรับฟังอะไรจากโครอส ทุกอย่างดูมีความหมายและศักดิ์สิทธิ์ไปหมด ไอร่าต้องกลั้นลมหายใจเมื่อโครอสเริ่มพรมจูบไปบนตัวเสื้อ เขาไม่กล้าขยับ หากเขาขยับตัวเสื้อนอนที่ใส่อยู่คงเลื่อนหลุดลงมาหมดแน่
โครอสมองร่างบางที่เขินอายจนตัวแดงไปทั้งตัว เขามองผิวขาวนวลที่โผล่พ้นเสื้อผ้าที่ใกล้หลุดออก ไม่ว่าจะมองเห็นมากี่ครั้งเขาก็อดใจที่จะฝากรอยรักเอาไว้ไม่ได้ โครอสถอดเสื้อของตนเองออก ตามด้วยกางเกง เขาถอดเสื้อนอนของไอร่าออกจนเห็นร่างบอบบางเปลือยเปล่าที่สั่นน้อยๆ โครอสมองร่างกายขาวผ่องแล้วเริ่มขึ้นทาบทับ คนงามของเขาหันหลังหนีและซุกหน้าลงกับหมอน เขาไล่จูบและสร้างรอยไปตามแผ่นหลังที่เริ่มขึ้นสีอ่อนจาง เขาไล่จูบและวกกลับขึ้นมาเพื่อกระซิบบอกพิธีการสุดท้ายให้ไอร่าฟัง
" และในคืนที่สามของการแต่งงานเราสองคนจะร่วมรักกันในสระอาบน้ำเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่สะอาดสดใส เจ้ากับข้าจะอยู่ในห้องอาบน้ำกันสองคน และรอฟังเสียงสวดอวยพรจากเหล่าพ่อมดและนักบวชที่ข้าจะอนุญาติให้เข้ามาได้เป็นพิเศษในคืนนั้น"
โครอสกล่าวแล้วเริ่มกดแทรกกายเข้าไปในตัวของไอร่า เขาไม่ได้เปิดช่องทางช่วย เพราะเหล้าเจ้าสาวที่ลีเดียส่งมอบให้ไอร่าจะทำให้ไอร่าไม่รู้สึกเกร็งมากนัก เหล้าเจ้าสาวหรือไวน์ส่งตัวจะช่วยให้เจ้าสาวผ่อนคลายและมีอารมณ์ร่วม โครอสค่อยๆกดกายแทรกเข้าไปจนหมด ช่องทางคับแคบตอนนี้ชุ่มฉ่ำและรัดแน่นไปหมด โครอสหยุดนิ่งเพื่อให้ไอร่าปรับตัว ร่างบางกำผ้าปูที่นอนแน่น เขาส่งเสียงครางผะแผ่วเมื่อคนด้านบนเริ่มพรมจูบไปตามซอกคอและแผ่นหลัง ไอร่ากัดปากแน่น แม้จะเคยผ่านการร่วมรักมาแล้วแต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกเคยชิน ไอร่าเริ่มหายใจหอบและเริ่มมีเหงื่อผุดออกมาจากไรผมเมื่อโครอสขยับตัว ร่างบางต้องกลั้นเสียงครางเอาไว้เมื่อถูกกระแทกกายลงมาโดนในจุดที่อ่อนไหว ไอร่ารู้สึกว่าช่องทางของตนเองกำลังหดเกร็งและตอดรัด เขารู้สึกมีอารมณ์ร่วมมากกว่าทุกครั้ง ไอร่าเริ่มขยับกายตอบ แต่เขาก็ต้องหวีดร้องเสียงสูงออกมาเมื่อถูกจับพลิกตัว ไอร่าร้องครางลั่นออกมาในที่สุดเมื่อโครอสกระแทกกายลงมาไม่ยั้ง กายหนาด้านบนเริ่มขยับตัวเร็วขึ้นไม่หยุดจนตัวของเขาสั่นคลอน ไอร่าจิกมือลงบนไหล่หนาของคนด้านบนแน่น ตอนนี้โครอสไม่ได้พันผ้าพันแผลที่เกิดจากฝีมือของลีโอแล้ว และตอนนี้โครอสกำลังจะได้แผลใหม่จากตัวเขาแทน
ไอร่าเริ่มร้องครวญครางไม่หยุดเมื่อคนข้างขยับกายรัวแรงไม่หยุด ไอร่าตอบรับโครอสในทุกสัมผัส เขาผวาเฮือกทุกครั้งเมื่อโครอสถอนตัวออก และเริ่มจิกข่วนเมื่อโครอสขยับกายเข้ามาใกล้ ไอร่าเริ่มมีน้ำตาไหลออกมา เขาไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อน เสียงครวญครางด้วยความสุขของทั้งสองคนเป็นดังขึ้นมาเป็นระยะ ทุกสิ่งที่โครอสกำลังทำในค่ำคืนนี้เป็นเหมือนการทำเพื่อปรนเปรอเขา ไอร่าเริ่มตอบสนองเพื่อให้โครอสมีความสุขมากยิ่งขึ้น กายบางเริ่มขยับตัวให้สอดคล้องกับท่วงทำนองเพลงรักของโครอส ไอร่าทันได้ยินเสียงแว่วดังของระฆังเมืองที่ตีบอกเวลาเที่ยงคืน เขาหวีดร้องเสียงหลงเมื่อโครอสกระแทกกายเข้ามารุนแรงเหมือนจะบอกว่าเรื่องราวใกล้ดำเนินการมาถึงจุดสิ้นสุด ไอร่าปลดปล่อยออกมาพร้อมโครอส ซึ่งมันเป็นช่วงเวลาที่เสียงระฆังที่หยุดดังพอดี
" ตอนนี้เจ้าเป็นคู่ครองของข้าโดยสมบูรณ์แล้ว นับแต่นี้ต่อไปข้าจะปกป้องเจ้าไปชั่วชีวิต และจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเจ้าได้"
โครอสกล่าวและกดแทรกกายซ้ำลงไปอีกครั้ง เมื่อครู่เขาปลดปล่อยออกมาพร้อมกับร่างบางจนทำให้ช่องทางคับแคบชุ่มฉ่ำมากขึ้น เขาขยับกายซ้ำและเริ่มร่ายมนต์ ดวงตาของโครอสเริ่มส่องประกายแสงสีทองแห่งมนตรา ดวงดาวของไอร่าส่องแสงแล้ว และมันกำลังทอแสงสีขาวสาดส่องไปทั่วแผ่นดินเพื่อแทนคำอวยพรจากทวยเทพที่ตอบรับคืนแต่งงานของเขาทั้งสอง โครอสเริ่มท่องมนตราในขณะที่ขยับกาย เหล่าพ่อมดทั้งหกที่เหลือประจำตำแหน่งทิศทั้งหกรอบตัวปราสาทตะวันออกแล้ว พวกเขากำลังร่ายวงเวทย์ที่ทรงประสิทธิภาพยิ่งกว่าวงเวทย์ของเฮสเทีย
โครอสนั้นได้สั่งให้อลันฝังอัญมณีและไม้เท้าของเฮสเทียลงตรงตามตำแหน่งเดิมที่เฮสเทียเคยทำไว้ ปราสาทตะวันออกมีสายน้ำเส้นเล็กที่ไหลผ่านเหมือนบ้านในโพรงเขาของไอร่าอยู่แล้ว และแม้วงเวทย์ของเขาจะคุ้มครองหนาแน่นอยู่แค่ตัวปราสาทตะวันออก แต่ต่อไปคนงามของเขาจะสามารถค้างอ้างแรมได้ทุกที่ในดินแดนของแฮริออส ส่วนหนึ่งเป็นเพราะวงเวทย์ และอีกส่วนคือเขาเป็นกษัตริย์ผู้ครอบครองดินแดนแห่งนี้ ในฐานะที่ไอร่าเป็นคู่ครองของเขาโดยถูกต้องสมบูรณ์ ไอร่าจะถือเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา และจะมีสิทธิ์อันชอบธรรมในการปกครองดินแดนแห่งนี้
โครอสขยับกายและส่งไอร่าไปถึงฝั่งฝันอีกครั้ง คนงามของเขาเริ่มครางหอบและเหนื่อยล้า แต่เขาต้องประคองตัวร่างบางไว้ก่อน เขากดแทรกกายเข้าไปเพื่อกระตุ้นปลุกไอร่าให้ตื่น โครอสเริ่มร่ายมนตราต่อ ตอนนี้วงเวทย์กำลังบรรจบและถูกสร้างขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แล้ว เขาต้องประคองร่างบางเอาไว้ให้ตื่นเพราะไอร่าถือเป็นส่วนหนึ่งของการสร้างวงเวทย์ และหากมองลงมาจากฝากฟ้า เขาคงเห็นวงเวทย์ของตนเองแผ่ขยายออกไปจนครอบคลุมเขตพื้นที่ปราสาทตะวันออก และแผ่ขยายออกไปจนเต็มพื้นที่ดินแดนแห่งแฮริออส โดยมีเขาและคนงามเป็นจุดศูนย์กลาง ตอนนี้วงเวทย์สีขาวเริ่มปรากฎอยู่ใต้ตัวของไอร่าแล้ว มันเป็นวงเวทย์สีขาวที่มีอักขระเวทย์สีทองล้อมรอบ มนตราบทนี้ปกป้องไอร่าไปจนชั่วชีวิต และมันจะคงอยู่ไปจนกว่าเมืองของเขาจะล่มสลาย
ไอร่าร่วมรักกับโครอสไปจนเกือบถึงเช้า เขารู้สึกเหนื่อยอ่อนเต็มทีแต่ก็ต้องฝืนทนตื่นเพราะถูกโครอสปลุกเร้า เขาครางเสียงเหนื่อยอ่อนเหมือนจะขาดใจ แต่โครอสกลับประคองตัวเขาไว้และขยับกายไม่หยุด
" อดทนอีกหน่อยนะคนงาม ไว้ผ่านพ้นช่วงที่ดวงดาวทอแสงข้าจะปล่อยให้เจ้าหลับ แต่ตอนนี้จงอยู่กับข้าก่อน ไอร่า..คนงามของข้า ข้ารักเจ้ายิ่งนัก รักเจ้าจนไม่อยากปล่อยให้เจ้าหลับ รักเจ้าจนไม่คิดว่าชีวิตของข้าจะได้เจอรักแท้เช่นนี้"
โครอสกระซิบบอกร่างบางในช่วงที่ดวงตะวันใกล้ขึ้น ตอนนี้เขาอยู่บนตัวของโครอสที่ประคองสะโพกของเขาไว้ ไอร่าเงยหน้าขึ้นมาจากแผ่นอกที่ชื้นเหงื่อ เขาแทบไม่มีแรงเหลือ แต่เขาก็ยืดตัวขึ้นไปจูบที่ริมฝีปากของโครอส
" ข้าเอง ก็รักเจ้ามากเช่นกัน"
ไอร่าว่าและถูกพลิกตัวกลับ โครอสขยับกายเพื่อส่งความสุขให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย ไอร่าปลดปล่อยออกมาพร้อมกับโครอสด้วยน้ำสีขาวขุ่นปริมาณน้อยนิด แต่ถึงมันจะน้อยแต่ก็ยังพุ่งแรงไม่แพ้ครั้งก่อนๆ โครอสยอมถอนตัวออกในที่สุด เขาก้มตัวจูบและแนบริมฝีปากลงที่หน้าผากมนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะปล่อยให้ร่างบางนอนหลับตา
" ข้ารักเจ้า.. และจะปกป้องเจ้าไปตลอดชีวิตตามที่ได้สาบานไว้"
โครอสกล่าวและดึงรั้งร่างบางเข้ามากอด ตะวันทอแสงแล้ว โครอสมองแสงดาวและแสงจันทร์ที่ถูกแทนที่ด้วยแสงอาทิตย์ ไอเรสจะไม่มีวันตามหาคนงามของเขาพบ หากไม่ได้มาพบเจอหรือมาเจอหน้าคนงามด้วยตัวเอง โครอสหลับตาลงและกระชับอ้อมกอดแน่น สามวันนับจากนี้คงเป็นเวลาที่เขาและร่างบางจะมีความสุขมากที่สุดในชีวิต และมันจะมีแต่ความสุขเพิ่มมากขึ้นตามคืนและวันที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป
บทส่งท้าย
ดวงตะวันทอแสงแล้ว วันเวอร์นอล อีควินน็อก กำลังจะเริ่มต้นขึ้น ไอเรสมองดูประชาชนของตนเองที่ระเบียงของปราสาทแห่งไซธีเรีย ประชาชนของเขากำลังทำการเฉลิมฉลองวันใหม่ของฤดูใบไม้ผลิที่มาเยือนดินแดนแถบเหนือเป็นครั้งแรกครั้งถูกหิมะปกคลุมมาตลอดทั้งปี ปีนี้เป็นปีที่มีแสงแดดและดอกไม้ผลิบานของจริงมากกว่าจะเป็นแค่คำเรียกตามฤดูกาล ไอเรสมองกุหลาบป่าโบรเนียที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมานานเกือบสิบปี มันไม่เคยออกดอกบาน แต่มันก็โตขึ้นมาอย่างแข็งแรงและแข็งแกร่งท่ามกลางสายลมหนาว ไอเรสไล้นิ้วไปบนกลีบดอกกุหลาบสีแดงสดที่เริ่มแบ่งบานมาตั้งแต่เมื่อวาน กุหลาบแดงที่เขาเฝ้าถนอมตอนนี้ออกดอกจนเต็มต้น ไอเรสดึงกระชากดอกกุหลาบสีแดงสดออกมาจนเลือดออกเพราะถูกหนามตำ ดอกกุหลาบดอกอื่นเริ่มเหี่ยวเฉาและถูกแช่แช็งเมื่อโดนหยดเลือดของไอเรส ไอเรสกำดอกกุหลาบสีสดในมือเต็มแรงจนกลีบดอกของมันร่วงหล่น เขาส่งสายลมออกไปเพื่อให้สายลมพัดพากลีบดอกกุหลาบไปถึงน้องชายที่เขารัก
" เจ้ามีความรักแล้วน้องรัก เจ้าเติบใหญ่ขึ้นมาได้อย่างงดงามเหมือนที่ข้าหวัง แต่ข้าจะตามตัวเจ้ากลับมาเพื่อทำลายความรักของเจ้า ได้เวลาตามล่าหมาป่าแห่งไซธีเรียที่หลบหนีแล้ว เจ้าจะต้องถูกจับกลับมา และข้าจะทรมานเจ้าให้ตายทั้งเป็นอย่างที่ได้สาบานไว้ เจ้าจะถูกจับขังและถูกทรมาน และต่อไปเจ้าจะต้องมาเป็นหมาป่าของข้าที่จะต้องอยู่เคียงข้าไปตลอดชีวิต ก่อนที่เจ้าจะตายลงเพราะทนความทรมานไม่ไหวอยู่บนตะแลงแกงเผาไฟ"
>> To Be ConTinue <<
-
โฮๆๆๆๆ ในที่สุดก็ปั่นครึ่งแรกจบแล้ววว มาแบบกระปิดประปอยแยกส่วนมากๆ :z3: แต่ก็พยายามแล้วนะที่จะอัดมันให้ลง reply เดียวกันแต่ทำไม่ได้ T-T
ตอนที่สิบนี่ถือว่าเป็นตอนจบครึ่งแรกเหมือนอย่างที่บอกไว้น่ะค่ะ เป็นตอนจบแบบเหมือนเจ้าชายกับเจ้าหญิงแต่งงานและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขไงคะ
แต่แอบมีไอเรสมาโพล่มาให้ชวนสยองเล่น ความจริงไอเรสที่เราคิดไว้นี่หล่อมากนะ (ประมาณว่าหล่อกว่าโครอสอ่ะ) แต่น่าเสียดายไปเป็นตัวโกงซะแล้ว
ส่วนโพลนี่ยังไม่มีใครกด Sad เลยอ่ะ ท่าทางต้องวางพล๊อตใหม่เอาให้จบแบบแฮปปี้แน่ๆ (แต่กว่าจะแฮปปี้พระเอกนานเอกนี่... :z3: ) เฮ่อๆ ถ้ายังไงก็รอตามอ่านกันด้วยนะคะ
:: ประกาศ ::
อาทิตย์ที่จะถึงนี่งดอัพเรื่องนี้นะคะ เพราะเราต้องเดินทางไปต่างจังหวัดน่ะค่ะ
แต่จะลงนิยายใหม่ (มันช่างกล้าเนอะ) มาให้ลองอ่านดูค่ะ ว่าจะเอามาลองเชิงก่อน เพราะจะแต่งจริงๆจังๆอีกทีตอนเรื่องนี้จบน่ะค่ะ เรื่องนี้ชื่อ ผิงอัน หนุ่มเอ๋อกับเด็กข้างบ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39492.0) เป็นแนวมาเฟียจีนแบบโรมานซ์มากๆ ประมาณว่า happy ending แน่นอน ถ้ายังไงก็ลองอ่านกันดูนะคะ จะลงสามตอน คือ วันเสาร์ที่ 5/10/56 วันพุธ และวันเสาร์อีกทีค่ะ
เอาไว้อ่านเล่นแก้คิดถึงไอร่านะคะ
แล้วเจอกันวันเสาร์หน้าโน้นนน กับชีวิตหลังคืนแต่งงานหวานๆของไอร่าและโครอส ก่อนจะดาร์ก มาม่ากันต่อไปนะคะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ขอนั่งทำใจแปป น่าคนเขียน
:ling1: แต่ชอบลีโออ่าาา
-
อา เสด็จพี่ไอเรสเริ่มออกโรงแล้วสินะ
-
ไอเรสออกโรงแย้ววว
-
มันคือจุดเริ่มต้นขิงความชั่วร้ายใช่มั้ย
ไอเรสนางน่ากลัวมาก :hao5:
-
เหวออออออ....
ไอเรสความคิดน่ากลัวมาก
โครอสป้องกันอย่างแน่นหนานแล้ว
ไอเรสคงไม่มีทางเจอไอร่าหรอกมั้ง
มาต่อไวนะ :hao7:
-
โครอส ปกป้องไอร่าให้ได้น้า :mew1: สงสารไอร่าที่น่ารัก อย่าโดนคุณพี่สุดโหดทำทารุณนะ :katai1: :katai1:
:L1: :pig4: :L1:
-
เราอยากให้จบแบบที่ 1 นะ แฮปปี้เอนด์
สงสารไอร่า เศร้ามาเยอะแล้ว
ความจริงแล้วอยากให้ไอเรสกลับตัวได้นะ แต่ดูท่าคงจะถลำลึกไปละ :hao4:
-
ช่างเป็นตอนแห่งความสุขเสียจริง :mew1:
แต่แอบร้ายในตอนท้ายนะนี่
-
เฮ้อไอเรสนะไอเรส แสดงว่าเค้าคิดเหมือนๆกับคนแต่งสิเนี่ย เพราะเค้าคิดวตั้งแต่ตอนแรกๆว่าไอเรสหล่อแต่หล่อคนละแบบกะโครอส แต่ผิดตรงที่เค้าคิดว่าโครอสหล่อกว่านี่สิ ฮ่าฮ่า ไอเรสเอ๊ย อุตส่าห์ไม่อยากมองแกร้ายแล้วนะ อยากให้มันได้ผัวเป็นหมาป่า(ที่ไม่ใช่ไอเรส)ซะจริงจริ๊ง รอตอนต่อไปเน้อคนแต่ง^^
-
/เค้าขอโทษค่า..โพลนั่นเค้าเผลอกดsadไปแล้ว แอร๊ย
มือลื่นจริงๆนะคะ ว้าย :laugh:
แต่ดูจะแพ้ลุ่ยเลยคนกดแฮปปี้เอนด์กันเต็ม
อันไหนก็อ่านได้ค่ะ ตอนนี้หวานจัง เขิน :-[
รอนะคะ
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้และชอบมากกๆสนุกจะติดตามต่อนะคับมาอัพไวๆนะ
-
ลิงซ์และเลนีเมีย
หากนับถึงคืนวันที่แสนสงบสุข ลิงซ์คิดว่า.. ช่วงเวลาสงบสุขที่มันเคยมี มันหมดไปนับตั้งแต่วันที่มันผูกสัญญากับเลนีเมียแล้ว
ตอนนี้ลิงซ์กำลังนอนหมอบอยู่บนต้นไม้ เจ้าแมวดำนอนหมอบเพื่อหลบให้พ้นจากลูกสิงโตหิมะตัวใหม่ที่ตามตอแยมันไม่เลิก ลีโอ เจ้าลูกสิงโตตัวนั้นเห็นมันเป็นแม่ไม่ต่างอะไรกับเลพป์ ทั้งสองตัวคอยตามหาตัวมันไม่หยุด ห้องพักสัตว์เลี้ยงที่เคยเป็นถิ่นของมันตอนนี้กลายเป็นเหมือนสถานที่สำหรับให้เด็กวิ่งเล่น แม้แต่คนหาอาหารเองก็เรียกห้องพักของมันว่า " ที่เลี้ยงเด็กอ่อน "
ลิงซ์ถอนหายใจ ก่อนแกว่งหางสีดำไปมาตอนที่ได้ยินเสียงครางแผ่วดังลอดออกมาจากห้องนอนใหญ่กลางปราสาทตะวันออก วันนี้เป็นวันที่สองแล้วที่เจ้านายของมันทั้งสองแต่งงาน ลิงซ์มองไปยังหน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดแง้มรับลมเพียงเล็กน้อย ผ้าม่านสีขาวปลิวสะบัดพริ้วไหวไปตามแรงลม กลิ่นหอมจางๆของคนงามลอยออกมาตามสายลม มันสูดกลิ่นลึก คนงามของมันมีกลิ่นหอมหวานขึ้นทุกที เหมือนดอกไม้งามที่กำลังเบ่งบานเต็มที่ ลิงซ์มองเหล่าดอกไม้ที่บานสะพรั่งก่อนเวลาผลิบานตามปกติ ฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว แต่แทนที่มันจะได้นอนอาบแดดอย่างสงบ มันกลับต้องคอยหลบเลี่ยงลูกสองตัวที่มันไม่เคยคิดว่าจะมี
มันนอนหมอบนิ่งอยู่บนต้นไม้เมื่อหูมันได้ยินเสียงแกรกกรากวิ่งอยู่บนพื้นหญ้า หากจะวิ่งเสียงดังขนาดนี้ มันก็ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมลูกสิงโตถึงได้ดูผอมโซนัก ลีโอล่าสัตว์ไม่เป็น แม้เสียงฝีเท้าของลีโอจะเบาเมื่อเทียบกับฝีเท้าของมนุษย์ แต่ถ้าเทียบกับสัตว์นักล่า เสียงฝีเท้าของลีโอถือว่าหนักเกินไป ลิงซ์นอนนิ่งแล้วฟังเสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาใกล้ เสียงฝีเท้าที่วิ่งนำมาก่อนคือเสียงกระทืบเท้าของเลพป์ เจ้ากระต่ายป่าตัวผอมลงมากเมื่อต้องคอยวิ่งหนีและเป็นเหยื่อซ้อมให้ลีโอออกล่า แต่ลีโอก็ยังวิ่งตามฝีเท้าเลพป์ไม่ทันซักครั้ง และไม่ว่าเหตุผลหรือปัญหาของลีโอคืออะไร หน้าที่ของมันคือสอนลีโอให้ล่าให้เป็น ไม่เช่นนั้นลีโอจะไม่มีประโยชน์อะไรนอกจากเป็นสัตว์เลี้ยง และสัตว์เลี้ยงไม่อาจปกป้องคนงามของมันได้
ลิงซ์นอนหมอบเงียบเมื่อเห็นลีโอวิ่งไล่เลพป์ออกมาจากพุ่มไมั เลพป์วิ่งกระทืบเท้าเต็มฝีเท้ากระต่าย ในขณะที่ลีโอวิ่งไล่ต้อนตามทางที่เลพป์คอยหลบหลีก เจ้ากระต่ายอ้วนวิ่งไวกว่าที่มันคาด มันหักเลี้ยวและหลบหลีกเมื่อลีโอตะปบ จนเมื่อลีโอวิ่งมาถึงใต้ต้นไม้ ลิงซ์กระโจนลงมาจากต้นไม้อย่างเงียบเชียบก่อนเหวี่ยงขาหน้าเต็มแรงตวัดใส่ตัวลีโอให้กระแทกเข้ากับต้นไม้ใหญ่จนต้นไม้สั่น
ลีโอสะบัดหัวแล้วพลิกตัวหมอบต่ำ มันขู่คำรามใส่ลิงซ์ในลำคอก่อนกระโจนเข้าใส่ลิงซ์ที่ยืนอยู่นิ่ง มันพลาด.. มันพลาดเหมือนทุกครั้งที่มันกระโจนเข้าใส่แม่ตัวที่สองของมัน มันนอนหมอบแล้วพยายามหาจังหวะเพื่อกระโจนใส่ลิงซ์อีกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า.. แต่มันก็ไม่เคยโดนตัวลิงซ์แม้แต่เส้นขน มันโดนเหวี่ยงจนตัวกระแทกเข้ากับต้นไม้ทุกครั้งเมื่อมันหลบลิงซ์ไม่ทัน มันพยายามเปลี่ยนกลยุทธ์ แต่ลิงซ์ก็สามารถหลบหลีกได้ทุกครั้งโดยทำแค่เบี่ยงตัวหลบ ลิงซ์แทบไม่ขยับไปจากจุดเดิม มันเดินวนแล้วจ้องตาสีทองของลิงซ์ และในช่วงที่ลมเปลี่ยนทิศ มันกระโจนเข้าใส่ลิงซ์เป็นครั้งสุดท้าย และมันก็พลาด... เหมือนทุกครั้งที่มันพลาด แม่ตัวที่สองของมันตะปบขาหน้าเข้ามาที่หน้าของมันเต็มแรง แรงเหวี่ยงนั้นมากพอที่จะทำให้ตัวมันที่ชนเข้ากับต้นไม้เจ็บหนัก ถึงกระดูกจะไม่หัก แต่มันก็ไม่สามารถขยับตัวได้ ลีโอขู่ฟ่อในคอเมื่อเห็นลิงซ์เดินเข้ามาใกล้ มันพยายามขยับตัวเพื่อหนีให้พ้นจากลิงซ์ แต่มันขยับไม่ไหว แม่แมวตัวโตเดินเข้ามาใกล้แล้วเอาขาหน้ากดหัวมันไว้ มันพยายามขืนตัวออกอย่างไม่ยอมแพ้ แต่มันก็ไปไม่รอด เพราะตอนนี้ลิงซ์แยกเขี้ยวและกัดเข้ามาที่คอของมันเต็มแรง
ลีโอครางออกมาด้วยความเจ็บปวด มันถูกกัดและสะบัดให้รู้รสชาติของการถูกล่า มันพยายามตะกุยเล็บ แต่ตำแหน่งของมันไม่เอื้ออำนวย ลิงซ์สะบัดและกดลำคอมันจนจมเขี้ยว ยังดีที่หนังของมันเริ่มหนา แม้จะยังต้านศาสตราไม่ได้ทุกอย่างเหมือนพ่อของมัน แต่กับเขี้ยวที่ไม่ได้ลงมนตรา เขี้ยวของลิงซ์จึงไม่อาจผ่านผิวหนังของมันได้
ลิงซ์กัดคอลีโอเต็มแรงแล้วเหวี่ยงสะบัดตัวลีโอไปกระแทกต้นไม้ มันปรายตามองลีโออย่างสมเพชก่อนเดินไปที่ด้านหลังของปราสาทตะวันออก ที่ซึ่งลิงซ์ใช้เป็นที่นอนหลับพักผ่อน โดยที่ห้ามใครเข้าไปยุ่ง
ลีโอฝืนลืมตามองแม่ตัวที่สองของมันของมันเดินจากไป ลิงซ์ไม่เคยพูดคุยกับมันนอกจากเหวี่ยงมันใส่ต้นไม้ มันรู้ว่าลิงซ์พยายามสอนมัน แต่การสอนโดยการเหวี่ยงมันใส่ต้นไม้ เป็นการสั่งสอนมันแบบไหนกัน ลีโอเดินกระโผลกกระเผลกไปหาพี่ชายของมันที่มองมา เลพป์ทำหูลู่ เลพป์ถือเป็นพี่ชายของมันตามที่พ่อของมันสั่ง เลนีเมียบอกว่าเลพป์เป็นสัตว์ตีตราโดยเจ้านายคยเดียวกัน และถ้ามันอยากปกป้องคนงาม มันต้องปกป้องเลพป์ด้วย ลีโอเดินเข้าไปหาเลพป์แล้วย่อตัวลงเพื่อให้พี่ชายกระต่ายกระโดดขึ้นหลัง เลพป์ใจดีกับมันมาก ทั้งที่เป็นสัตว์ที่ถูกล่า แต่กลับยอมช่วยเหลือมันเพื่อที่จะสั่งสอนมันเพื่อให้ล่าให้เป็นก่อน ลีโอถอนหายใจ หากแม้แต่กระต่ายป่ามันยังล่าไม่ได้ แล้วต่อไปมันจะปกป้องคนงามของมันได้อย่างไร
ลีโอเดินไปหาพ่อของมันที่นอนเฝ้าอยู่หน้าประตูทางเข้าของหน้าปราสาทตะวันออก เลนีเมียมีหน้าที่ปกป้องดูแลและคอยตรวจตราทุกคนที่ผ่านเข้ามาในปราสาทตะวันออก และแม้จะมีคนเพียงไม่กี่คนที่เข้ามาได้ แต่พ่อของมันไม่เคยประมาท เลนีเมียจะคอยนอนเฝ้าที่หน้าทางเข้าทุกครั้ง โดยที่มีมันมาคอยเปลี่ยนเวรบ้าง ลีโอทิ้งตัวลงนอนซบพ่อของมันอย่างหมดแรง เลนีเมียเป็นพ่อที่ใจดี แม้จะเข้มงวดแต่ก็ใจดีที่สุด พ่อของมันคอยมองตามมันทุกครั้งที่มันฝึกล่าโดยที่มีเลพป์เป็นตัวช่วย แต่มันก็ทำไม่ได้ แม้เลพป์จะวิ่งช้าบ้างเร็วบ้างมันก็ยังไล่ตามไม่ทัน มันถอนหายใจแล้วมองพ่อของมันอย่างขอความช่วยเหลือ พ่อของมันมีร่างกายที่กำยำและมีท่วงท่าสง่างาม พ่อของมันสามารถล้มลิงซ์ลงได้โดยที่ไม่ต้องใช้มนตราช่วย ลีโอมองพ่อของมัน และเฝ้าฝันถึงคืนวันที่มันจะเติบโตขึ้นมาได้อย่างสง่างามและแข็งแกร่งเหมือนพ่อของมัน
เลนีเมียชำเลืองตาสีฟ้ามองลูกน้อยของตน ลีโอยังเด็ก และการที่ลีโอถูกพลัดพรากจากแม่และพ่อตั้งแต่ตอนเล็กทำให้มันไม่สามารถรู้ได้ถึงพลังที่แท้จริงของสิงโตหิมะ สิงโตหิมะไม่ใช่สัตว์นักล่าที่อาศัยแต่พละกำลัง มันต้องใช้สมองและสติปัญญา แต่ลีโอตอนนี้คงยังไม่เข้าใจมากนัก เลนีเมียมองลูกของตนที่ดูเศร้าหงอยโดยที่มีกระต่ายป่าคอยปลอบ การที่ลูกของมันไม่ท้อถอยแม้จะถูกลิงซ์ตะปบกี่ครั้งเป็นเรื่องดี แต่เจ้าแมวดำเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องไปหน่อย ลิงซ์ไม่เข้าใจวิถีการล่าแบบสิงโตหิมะ แต่ตัวมันเเองก็ไม่สามารถสั่งสอนลีโอได้ มันเป็นเรื่องของสิงโตตัวเมียที่ต้องคอยสั่งสอนลูกให้คอยออกล่า โดยที่มันจะมีหน้าที่คอยสั่งสอนการต่อสู้ให้เท่านั้น สงสัยมันคงจ้องไปคุยกับลิงซ์เสียหน่อย ไม่เช่นนั้นหากปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไป ลีโอจะพ้นวัยแห่งการเรียนรู้ และต่อไปลีโอจะไม่สามารถปกป้องคนงามของมันหรือลิงซ์ได้ ในขณะที่มันต้องตามติดเจ้านายไปในการต่อสู้
เลนีเมียเลียขนทำความสะอาดตัวให้ลีโอ เจ้าลูกสิงโตดูหงอยเหงา แต่ดวงตาสีฟ้าของลีโอมีแววไม่ยอมแพ้ มันพ่นสายลมเย็นใส่ลีโอเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อให้ลีโอตัวแห้ง มันรอจนลูกของมันปรับอารมณ์ได้ แล้วเดินไปที่สวนหลังปราสาท โดยปล่อยให้ลีโอกับเลพป์เฝ้าหน้าปราสาทแทน
เลนีเมียเดินตามกลิ่นของลิงซ์ที่ลอยมากับสายลม ความจริงแล้วลิงซ์นอนหมอบอยู่เหนือลม แต่ที่มันได้กลิ่นคงเป็นเพราะลิงซ์ไม่ได้จงใจพรางกลิ่นมากนัก เลนีเมียเดินตรงเข้าไปที่ต้นไม้ข้างต้นวีปปิ้ง วิลโล่ มันเดินเข้าไปใกล้ลิงซ์ที่นอนนิ่งไม่ขยับ มันไถหัวเข้ากับหัวของลิงซ์แล้วนั่งหมอบอยู่ข้างๆ
สายลมเอื่อยพัดผ่านพากิ่งต้นวิลโล่ให้ลู่ตามลม มันนอนฟังเสียงลมและเสียงสายน้ำไหลผ่าน สายน้ำเส้นเล็กนี้มีต้นกำเนิดมาจากเทือกเขาของป่าเฮสเทีย ความใสบริสุทธิ์ของมันมีมากเท่ากับสายน้ำในเทือกเขาที่ไหลเข้ามาในบ้านโพรงเขา มันสูดกลิ่นอายที่มากับสายลม ตอนนี้วงเวทย์กำลังทำงาน วงเวทย์ที่เจ้านายของมันสร้างมีความแข็งแกร่งมากกว่าวงเวทย์ในโพรงเขาหลายเท่า แต่วงเวทย์นี้จะแข็งแกร่งอยู่ได้ก็ต่อเมื่อมีองค์ประกอบครบถ้วน นี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ลิงซ์มานอนที่หลังปราสาท จากจุดนี้ไม่ไกลเป็นที่ฝังของเข็มกลัดเปื้อนเลือด มันเป็นจุดสำคัญที่สุดของการคงอยู่ของวงเวทย์ แม้จะมีเพียงคนหาอาหารและเจ้านายของมันที่รู้ที่ซ่อน แต่พวกมันทั้งสองก็ยังต้องคอยผลัดกันมาเฝ้าไว้ ความประมาทเป็นหนทางสู่ความตาย และความตายที่ว่าคือความตายที่แสนทรมานที่คนงามของมันจะได้รับหากวงเวทย์ถูกทำลายลง
เลนีเมียเริ่มนอนหมอบเมื่อลิงซ์นอนหายใจสม่ำเสมอ เจ้าแมวดำตัวนี้กำลังรอมันอยู่ในความฝัน ลิงซ์รักเจ้านายยิ่งชีพ แม้จะหยิ่งทะนง แต่ความรักในตัวของลิงซ์ที่มีต่อเจ้านายก็มีมากไม่แพ้มัน เลนีเมียวางหัวทับบนหัวของลิงซ์ นับตั้งแต่มันผูกพันธสัญญากับลิงซ์ เวลาที่พวกมันคุยกันจะพูดคุยกันผ่านห้วงฝัน ที่ซึ่งพวกมันจะสามารถสื่อสารกันได้เข้าใจมากกว่าการพูดคุยผ่านดวงตา เลนีเมียนอนหลับตาลง มันกำลังดำดิ่งเข้าไปในห้วงฝันของลิงซ์ ที่ซึ่งลิงซ์กำลังรอคอยมันอยู่
เลนีเมียเดินเข้าไปในความฝัน มันเห็นลิงซ์ในร่างมนุษย์รออยู่ ลิงซ์ดูร่างเล็กและปราดเปรียวเหมือนร่างเสือ ผิวสีแทนออกดำดูรับกับดวงตาสีเหลืองทอง เจ้าแมวดำเหลือบตามามองเขา ก่อนสะบัดหน้าไปมองผืนฟ้า
" ลูกของเจ้ามันไม่ได้เรื่อง แค่ล่ากระต่ายป่ามันยังล่าไม่ได้ แล้วต่อไปมันจะปกป้องคนงามได้ยังไง"
" ลีโอไม่ใช่แมวหรือเสือ มันเป็นสิงโต และสิงโตมีวิธีการล่าที่ต่างจากแมวทั่วไป"
เจ้าแมวดำขนสะบัด หากเส้นผมของมันคือหาง เลนีเมียคงเห็นลิงซ์หางฟู
" จะบอกว่าเป็นความผิดข้าที่สอนลูกเจ้าไม่ดี? ในเมื่อลูกของเจ้ามันไม่ได้เรื่องและข้าสอนไม่ดี ทำไมเจ้าไม่สั่งสอนมันเอง" เสียงติดแหบแหลมของลิงซ์ห้วนสะบัด มันแยกเขี้ยวใส่เลนีเมียที่บังอาจโยนความผิดมาให้มัน
เลนีเมียมองลิงซ์แล้วถอนหายใจ เจ้าแมวแสนดื้อ ทั้งที่พวกมันเคยตกลงกันเรื่องนี้แล้ว แต่ดูเหมือนว่าเจ้าแมวดำจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
" หน้าที่สอนคือหน้าที่เจ้า ในฐานะที่เจ้าเป็นคู่ชีวิตของข้า เจ้าควรสั่งสอนให้ลีโอสามารถปกป้องท่านไอร่าได้ มันเป็นหน้าที่ของเจ้าตามที่เจ้าได้ตกลงเอาไว้แล้ว"
ลิงซ์กัดฟันส่งเสียงขู่ในลำคอ เพียงแค่มันแพ้เจ้าสิงโตหิมะเพียงแค่ครั้งเดียว มันต้องลำบากเลี้ยงลูกสิงโตหิมะตัวเดียวไปตลอดชีวิตหรือไง
" เจ้าไม่ต้องเลี้ยงดูลีโอไปชั่วชีวิต เพียงแค่สอนให้เขาออกล่าได้ก็พอ หากเจ้าสอนเขาได้สำเร็จ ข้าจะเป็นคนรับหน้าที่ฝึกฝนฝีมือของเขาเอง"
ลิงซ์ขู่ฟ่ออย่างหมดความอดทนแล้วกระโจนใส่เลนีเมียในร่างมนุษย์ มันแปลงร่างเป็นแมวดำแล้วกระโจนเข้าใส่เลนีเมีย เจ้าสิงโตหิมะเปลี่ยนร่างกลับ มันตั้งรับแล้วคอยโต้กลับเมื่อลิงซ์พุ่งเข้าใส่ จนในที่สุดมันก็กดลิงซ์อยู่ใต้ร่างได้สำเร็จ เจ้าแมวขู่ฟ่อเมื่อแพ้เขาเป็นครั้งที่สอง
" เจ้าเป็นสัตว์นักล่าที่เป็นแค่แมว หน้าที่สอนเป็นหน้าที่ของเจ้าไม่ใช่ออกล่าหรือต่อสู้ สอนลีโอซะ แล้วข้าจะรับผิดชอบหน้าที่ในส่วนที่เหลือทั้งหมด"
ลิงซ์ขู่ในคอมองเลนีเมียในร่างมนุษย์จากมุมสูง เลนีเมียดูตัวใหญ่ไม่แพ้นายของมัน ตัวมันมีสีขาวปรอทเหมือนสีขน เส้นผมสีขาวพริ้วไหวไปตามลม ดวงตาสีฟ้าดูดุกว่าปกติเล็กน้อย ยามที่เลนีเมียเห็นมันดื้อเพ่ง
ลิงซ์เคยเห็นเลนีเมียในร่างมนุษย์มาแล้วในวันที่มันตามไปแก้แค้นเลนีเมียเมื่อวันที่อยู่ในบ้านโพรงเขา ตอนนั้นมันไล่เจ้าสิงโตออกจากบ้านของคนงามเพื่อประลองฝีมือ ฝีมือของมันเทียบเคียงไม่ต่างจากเลนีเมียมากนัก แต่ด้วยขนาดตัวและมนตราของเลนีเมียที่มีมากกว่า มันจึงแพ้ราบ และต้องยอมรับข้อตกลงในการปกป้องคนงามแทนที่จะอยู่เคียงข้างเจ้านายยามออกรบ
" เจ้ามีความสำคัญมากกว่าข้า หากเจ้าตายนายท่านจะลำบาก มนตราของเจ้ามีเพื่อปกป้องเจ้านายและนำความโชคดีมาให้เท่านั้น มันไม่ได้มีไว้เพื่อประหัตประหาร ดังนั้นจงอยู่เคียงข้างคนงามซะ แล้วข้าจะยอมสละชีวิตแทนเจ้าเอง"
นั่นคือคำพูดของเลนีเมียที่มีให้แก่มันในยามที่มันพ่ายแพ้เป็นครั้งแรก แน่นอนว่าพวกมันคุยกันผ่านห้วงฝันเหมือนในครั้งนี้ ลิงซ์นั้นเข้าใจสิ่งที่เลนีเมียกล่าวดี หากไม่เข้าใจ มันคงไม่คิดผูกสัญญากับเจ้าสิงโตหิมะหน้าโง่ การมีมันเป็นคู่ครองไม่ต่างอะไรกับการที่มีมันเป็นจุดอ่อน มันเป็นเพียงแค่แมวแสงจันทร์ที่มีมนตราเล็กน้อย มันไม่ได้มีหนังหนาเหมือนสิงโตหิมะ หากมีใครคิดอยากจัดการกับเลนีเมียก็แค่ฆ่ามันก็พอ แล้วเลนีเมียก็จะตายแทนมัน
" ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาฆ่าเจ้า ลีโอลูกข้าจะดูแลเจ้าได้เหมือนที่มันปกป้องท่านไอร่า เจ้าจงสั่งสอนเขาซะ ในส่วนที่เป็นมนตราเขาจะรู้ซึ้งได้เองตามสัญชาตญาณของสิงโตหิมะ"
เลนีเมียว่าแล้วยกตัวออกจากลิงซ์ที่นอนอยู่ข้างใต้ เจ้าแมวดำตาวาววับ ดวงตาสีเหลืองทองของลิงซ์ทอประกายวาบ เลนีเมียยอมรับว่าตาสีทองของลิงซ์สวยมาก แต่คงจะดีกว่านี้ถ้ามันจะลดความหยิ่งทะนงลง
" ข้าดูแลตัวเองได้พอๆกับที่ปกป้องท่านไอร่าได้ คงไม่ต้องให้ลูกไร้ความสามารถของเจ้ามาปกป้อง หรือถ้าเจ้าอยากให้ลูกของเจ้ามีประโยชน์ ก็แค่ถลกหนังของมันมาก็พอ เหมือนเมียของเจ้าไง ข้าเคยเห็นมาแล้ว สีขนของเมียเจ้าก็สวยงามดี" ลิงซ์พูดแล้วปัดเส้นหญ้าออกจากเส้นผม ขนาดอยู่ในห้วงฝันยังมีผืนหญ้า คราวหน้ามันคงต้องเปลี่ยนเป็นห้องที่พัก ตัวของมันจะได้ไม่เลอะดิน
ฝ่ายเลนีเมียที่ได้ฟังคำกล่าวก็ได้แต่ขบฟันข่มอารมณ์ การที่มันปกป้องตัวเมียไม่ได้เป็นความอัปยศที่มันต้องทนรับ แม้การที่นายของมันเป็นฝ่ายลงมือฆ่าเพราะมีฝีมือเหนือกว่าเป็นเรื่องที่มันต้องยอมรับ แต่มันก็ไม่ค่อยพอใจมากนักที่เจ้าแมวดำพูดถึงตัวเมียของมันแบบนี้
" ขอโทษที ข้าปากพล่อยไปหน่อย ขอโทษด้วยแล้วกัน" ลิงซ์บอกเมื่อรู้สึกว่าเลนีเมียเริ่มโกรธขึ่ง สายสัมพันธ์ของมันสามารถทำให้มันรับรู้ถึงความรู้สึกของสิงโตหิมะได้ ลิงซ์ปรายตามองเลนีเมียที่ปล่อยสายลมเย็นออกมา มันถอนหายใจแล้วกล่าวขอโทษซ้ำเมื่อสายลมพัดผ่านตัวมันอย่างเป็นสัญญาณเตือนว่าให้ระวังในคำพูด และมันก็มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะยอมรับความผิด ไม่เหมือนพวกมนุษย์ที่เอาแต่กลิ้งกลอก
เลนีเมียผ่อนลมหายใจแล้วเรียกเก็บพลังคืน มันมองเจ้าแมวดำที่พูดขอโทษอย่างขอไปที แต่สำหรับลิงซ์มันคงเป็นคำขอโทษที่ดีที่สุดเท่าที่มันจะได้รับแล้ว เลนีเมียมองลิงซ์ที่ยังคงปัดหญ้าตามตัวไม่เลิก ลิงซ์เป็นแมวที่รักสวยรักงามตามประสาแมวทั่วไป มันเดินไปปัดเศษหญ้าตามตัวลิงซ์ออกให้ เพื่อเป็นการบอกว่ามันหายโกรธแล้ว
" แล้วเมื่อไหร่ลูกของเจ้าถึงจะมีมนตรากัน เวลาไม่รอท่าแล้ว หากลูกของเจ้ายังไม่มีมนตราข้าเกรงว่า ลีโอจะปกป้องท่านไอร่าไม่ได้" ลิงซ์เริ่มยืนนิ่งเมื่อเลนีเมียปัดหญ้าออกให้ นิสัยแมวของมันเป็นนิสัยโดยสันดาน มันชอบให้คนมาลูบตัวเล่น แน่นอนว่าคนที่ลูบตัวมันได้คือเจ้านายและคนงามเท่านั้น ส่วนเจ้าสิงโตหิมะนี่ มันจะถือเสียว่าเจ้าสิงโตเป็นคนใช้ก็แล้วกัน มีคนใช้ซักคนก็ดี ไหนๆมันก็มีคนหาอาหารอยู่คนหนึ่งแล้ว
" น่าจะอีกไม่นาน ลีโอยังอายุไม่ถึงขวบปี แต่เขาน่าจะเรียกมนตราได้เร็วกว่าลูกสิงโตหิมะทั่วไปเพราะต้องเอาตัวรอด แม้เขาจะไม่รู้ตัว แต่มนตราของลีโอก็มีไม่น้อยไปกว่าข้า ออกจะมีมากกว่าด้วยซ้ำเพราะเขาพบเจอคนที่จะปกป้องได้เร็วกว่าสิงโตหิมะทั่วไป"
เลนีเมียกล่าวแล้วเลียลงบนต้นคอของลิงซ์ที่เปื้อนดินเล็กน้อย ลิงซ์ตัวหอมหวาน กลิ่นของมันหอมหวานมากกว่าสัตว์นักล่าทั่วไป หากเป็นมนุษย์มาสูดดมคงเป็นกลิ่นสาบ แต่สำหรับมัน กลิ่นของลิงซ์ไม่ต่างอะไรกับพืชสมุนไพรชั้นดี ที่สูดดมแล้วชวนให้มึนเมา
" แสดงว่าข้าต้องกระตุ้นสัญชาตญาณของเขาสินะ ที่ข้าเหวี่ยงเขาทุกวันยังไม่พอหรือไง หรือว่าต้องรอให้ลีโอกระดูกหักก่อน มันถึงจะปล่อยมนตราออกมาได้" ลิงซ์ว่าเสียงครือแล้วเอียงคอ ลิ้นของเลนีเมียอุ่นชื้น มันออกเย็นนิดๆเมื่อถูกลม แต่โดยรวมแล้วอุ่นมากกว่า
" การเหวี่ยงปะทะคงไม่ใช่วิธีการสั่งสอนที่ดี บางทีเจ้าควรหาตัวช่วย ความห่วงใยในสิ่งที่ลูกข้าปกป้องจะช่วยกระตุ้นให้เขาใช้มนตราออกมาได้ แต่เจ้าต้องสอนให้เขาใช้สติปัญญามากกว่าใช้อารมณ์ เจ้าอาจใช้อลันหรือเลพป์ก็ได้ แต่ทางที่ดีควรเป็นเลพป์ เพราะเลพป์แกล้งตายได้เหมือนจริงมากกว่า"
เลนีเมียว่าแล้วเลียคอของลิงซ์อีกครั้ง มันเลียคอลิงซ์ตั้งแต่ต้นคอยาวไปถึงใบหู ลิงซ์หูกระดิก แมวมีจุดอ่อนอยู่ที่หูเหมือนสิงโต แต่หูแมวจะอ่อนนุ่มและไวต่อเสียงมากกว่า โดยเฉพาะแมวตัวเมียที่มีหน้าที่ออกล่ามากกว่าสิงโตตัวผู้ที่คอยแต่นั่งเฝ้าและต่อสู้เมื่อศัตรูมาถึงตัว
ลิงซ์เอียงคอหลบเมื่อเลนีเมียแลบเลียใบหู มันตัวสั่นและเริ่มหูกระดิก มันครือครางในคอก่อนสะบัดหัวจนผมสีดำพลิ้วไหว มันไม่ใช่มนุษย์ที่จะต้องถูกโลมเลียก่อนมีสัมพันธ์ การเลียของสิงโตหิมะคือการทำความสะอาด ลิงซ์ดึงตัวเองออกจากเลนีเมียที่ยังคงไล่เลียไม่เลิก มันสะบัดขน แล้วยื่นมือไปให้เลนีเมียเลียแทน
เลนีเมียยอมเลียมือลิงซ์อย่างว่าง่าย มันเป็นเรื่องของสัญชาตญาณในการทำความสะอาด มันไม่รังเกียจคราบดิน และเมื่อเป็นดินที่อยู่บนตัวลิงซ์มันยิ่งไม่รังเกียจ มันเลียมือลิงซ์ทั้งสองข้าง ก่อนที่จะดึงตัวลิงซ์ลงแล้วไล่เลียไปตามตัวและเรียวขาของลิงซ์ เลนีเมียมองลิงซ์ที่นอนหงายอย่างว่าง่าย ลิงซ์ในตอนนี้นอนตัวเปล่า เส้นขนสีดำที่เคยมีปัดบังตัวตอนนี้กลายเป็นเส้นขนสีดำจาง ตัวของลิงซ์นุ่มลื่นไม่ต่างอะไรกับเส้นขนของมัน
เลนีเมียไล่ทำความสะอาดไปทั่วเรียวขาของลิงซ์ เจ้าแมวดำนอนส่งเสียงครือครางในลำคออย่างพอใจ ลิงซ์เป็นแมวที่ชอบให้คนมาเอาใจ และในฐานะที่มันเป็นสิงโตตัวผู้ มันมีหน้าที่ปรนเปรอตัวเมียให้มีความสุขที่สุด เพื่อที่มันจะได้ทำให้ตัวเมียสุขสมและมีลูกให้มันได้ แม้ว่าตัวเมียตัวนั้นจะเป็นตัวผู้ที่ไม่มีวันมีลูกได้ก็ตาม
เลนีเมียไล่ทำความสะอาดตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงช่องทางคับแคบ มันยกขาลิงซ์ข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า ก่อนลงลิ้นเข้าไปในช่องทางอุ่นแคบเพื่อขยับขยาย ลิงซ์ครางพร่าตัวสั่น เลนีเมียลงลิ้นลึกและขยับเข้าออกจนลิงซ์เริ่มตอบสนอง เจ้าแมวตาสีทองจ้องมองมันตาปรอยเมื่อช่องทางชุ่มฉ่ำ เลนีเมียกดขาลิงซ์ทั้งสองข้างลงจนเข่าชิดอก มันกดแก่นกายของมันลงไปในช่องทางอุ่นแคบ ลิงซ์รับมันเข้าไปได้หมดในที่เดียว แม้ลิงซ์จะเจ็บจุกแต่มันไม่ต้องถนอมลิงซ์มากนัก สัญชาตญาณสัตว์ป่าของพวกมันรุนแรงพอที่จะเห็นความเจ็บปวดจากการผสมพันธุ์เป็นเรื่องเล็ก เลนีเมียเริ่มขยับตัวเมื่อลิงซ์เร่งรัด มันขยับกายเข้าออกสุดแรงในขณะที่ลิงซ์เริ่มส่งเสียงคราง
เจ้าแมวดำนอนครวญครวงร้องรับกับท่วงทำนองที่มันโหมเข้าใส่ เล็บของลิงซ์จิกข่วนแผ่นหลังมันเต็มแรง เมื่ออารมณ์ของลิงซ์เริ่มปะทุ มันพลิกตัวขึ้นมาอยู่บนด้วยท่าทางปราดเปรียว เจ้าแมวดำแลบเลียปากตนเองก่อนส่งสายตาย่ัวยวนทอประกายสีทองมาให้ มนตรา... มนต์สเน่หาในดวงตาของลิงซ์กำลังทำงาน หากมันเป็นสัตว์ที่ไร้ซึ่งมนตรามันคงยอมสวามิภักดิ์อยู่แทบเท้าของลิงซ์ ลิงซ์เริ่มขยับตัวเข้าออกอย่างยั่วเย้า ร่างกายปราดเปรียดของมันโยกขยับอย่างเป็นธรรมชาติ มันส่งเสียงครือคราง เสียงของลิงซ์ฟังดูแหบหวานยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เลนีเมียยกตัวขึ้นแล้วแลบลิ้นลงที่ปากของลิงซ์ ลิงซ์ส่งปลายลิ้นออกมาพัวพัน พวกมันแลกจูบกันโดยที่ลิงซ์ยังเป็นคนควบขยับเพื่อควบคุมเกมส์ มันสวนกระแทกกายช่วงล่างขึ้นไปเพื่อให้รับกับจังหวะของลิงซ์ เจ้าแมวดำครางพร่าแล้วถอนปากออก ลิงซ์ขยับตัวเร็วขึ้นจนเมื่อใกล้ถึงจุดสิ้นสุด ดวงตาสีทองของลิงซ์ยิ่งส่งมนตราออกมาอย่างยั่วเย้า เลนีเมียพลิกตัวลิงซ์ลงและกระแทกสวนกายเข้าไปอย่างรุนแรงเพื่อส่งลิงซ์ไปให้ถึงปลายทาง ลิงซ์ครางลั่นและข่วนแผ่นหลังมันไม่หยุด หากมันไม่ได้มีหนังหนา หลังของมันคงเป็นแผลเหวอะหวะไปแล้ว
เลนีเมียขยับกายย้ำลงไปอีกพักใหญ่ลิงซ์ก็ปลดปล่อยออกมา เจ้าแมวดำครางพร่าและส่งเสียงแหบยาว เลนีเมียขยับกระแทกอีกสองสามครั้งเพื่อผลักดันตนเองให้ไปถึงปลายทางบ้าง ลิงซ์ครางเสียงสั่นเมื่อมันรู้สึกว่าแก่นกายของเลนีเมียกำลังขยายใหญ่และสอดลึกเพื่อเชื่อมติดตัวมันทั้งสองตัวไว้ มันเป็นกลไกของร่างกายที่พวกมันต้องตัวติดกันไปซักระยะเพื่อให้น้ำรักของเลนีเมียเข้าสู่ตัวมันให้มากที่สุด ลิงซ์ครางหอบ มันมองตาสีฟ้าของเลนีเมียที่อารมณ์คุโชนต่างๆเริ่มสงบลง จนเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น เลนีเมียค่อยๆขยับถอนแก่นกายออก แล้วไล่เลียทำความสะอาดร่างกายให้มันอีกครั้ง
ลิงซ์นอนหมอบก่อนคว่ำตัวลง มันยังอยู่ในร่างของมนุษย์ การที่มันอยู่ในร่างนี้ไม่ได้เป็นเพราะต้องการอยากเป็นมนุษย์ แต่เป็นเพราะร่างมนุษย์จะทำให้มันมีสติปัญญามากกว่า มันปรือตามองเลนีเมียที่ยังเลียตัวให้มันไม่หยุด
" พรุ่งนี้ข้าจะทำให้ลีโอปล่อยมนตราออกมา หากมันทำไม่ได้ ข้าจะฆ่ามันซะ สิงโตหิมะที่ปล่อยมนตราไม่ได้ ไม่ต่างอะไรกับการเป็นตัวถ่วง จงบอกลูกของเจ้าให้เตรียมตัวให้พร้อม ไม่เช่นนั้น แม้แต่ท่านไอร่าก็ช่วยลูกของเจ้าไม่ได้"
ลิงซ์บอกแล้วปิดตาลง การมีสัมพันธ์ทำให้มันเหนื่อยอ่อน มันนอนหลับแล้วดึงตนเองให้ออกจากห้วงฝัน เลนีเมียตามมันออกมาเช่นกัน เพราะในเมื่อเจ้าของความฝันไม่อยู่ คนนอกก็ไม่สามารถคงอยู่ได้
เลนีเมียมองลิงซ์ในร่างแมวแสงจันทร์ที่หลับสนิท แต่ถึงจะหลับสนิทแค่ไหนหูของลิงซ์ก็ยังทำงาน มันขยับตัวลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปที่หน้าปราสาท มันคงต้องไปเตือนลูกของมัน แม้ลิงซ์จะไม่ฆ่าลีโอเหมือนดังปากพูด แค่ถ้าวันพรุ่งลีโอยังปล่อยมนตราออกมาไม่ได้ ลีโอและเลพป์คงได้เจ็บหนักจนท่านไอร่าตกใจแน่
-
อุกรี๊ดด ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้อ่านคู่นี้ ดุเดือดเลือดพล่านสมกับเป็นสัตว์ป่าจริงเชียว
ระบบจิ้นทำงานหนักมากค่ะ มันคอยแต่จะคิดว่าตัวนึง้ป็นแมวตัวนึงก็สิงโตนะ แต่เขารวมร่างกันในร่างมนุษย์นี่เนอะ :laugh:
เหมือนจะอ่านข้ามตอนยังไงไม่รู้ เดี๋ยวกลับไปอ่านใหม่ก่อนนะคะ :ling2:
-
o13
รอเอใจช่วย ลีโอ สู้ๆๆๆ :hao7:
-
ชอบคู่ลิงซ์กับเลนีเมียมากกกกกกกกกกโอ้ยยยยยยยยยยยยย :hao7:
-
:-[ มันช่าง.....สมใจ :hao6:
คุณแม่นี้โหดน้อ เลโอทำใจนะ
-
โฮกก
ไมานึกไม่ฝันว่าจะได้อ่านเอนซีคู่นี้ :jul1:
o13
-
เป็นคู่ที่ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้อ่าน หุๆๆๆ :hao6: :hao6: :hao6:
รออ่านต่ออยู่นะคะ สู้ๆ :mew1:
-
ฟินมากค่ะ :hao6: :hao6: โอยย คู่นี้สุดยอดมากกก ประมาณเคะดื้อกับเมะผู้ใหญ่ๆ อ๊ากกก ฟิน
-
อัยยะ คู่นี้มัน... :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
อั้ยยะคู่นี้ก้มีจิ้นอะ
-
55 อยากเห็นคู่ลิงซ์กับเลนีเมียในร่างคนอะ อุอุ
-
กรี๊ดดดดดดดด เม้นท์ไม่ถูก
โอยยย ชอบมากค่ะ ชอบคู่นี้มาก อร๊ายยไม่คิดว่าจะได้อ่านน
/ลิงซ์ขาาาถ้าเลโอใช้มนตราไม่ได้ยกให้เราก็ได้นะคะเราชอบลูกสิงโตสีขาวมากกก
-
ฟินจังเลยอ่ะ เราไม่คิดว่าคู่นี้จะร้อนแรงเช่นนี้ ตอนแรกแค่คิดว่าอาจจะรักกันชอบกันเฉยๆ ที่ไหนได้ เขิ๊นเขิน แอบมีซัมธิงรอง แบบที่คนอื่นเค้าไม่รู้ ลีโอ เลพป์ พวกเจ้าต้องช่วยกันนะลูก ระวังแม่จอมโหดยนองเจ้าจะเอาเจ้าหนักนะ โดยเฉพาะลีโอ คริคริ รอตอนต่อไปนะคัฟคนแต่ง ขอบคุณคัฟ^^
-
ผูกเรื่องได้ดีค่ะ อ่านแล้วไม่รู้สึกสะดุดเลย การวางผังวงเวทย์ก็เข้าใจง่าย ในการผูกสัมพันธ์ระหว่างตัวละครก็ทำได้ลื่นไหล
ปล.รอชมฉากงานแต่งงานวันที่สามอยู่ค้า ^^
ปล.2 ชอบเรื่องที่เป็นแหล่งบันดาลใจเหมือนกันค่ะ
-
ฮึก... อาทิตย์นี้ไม่อัพนะคะ ขอดองหน่อยพอดีขุดความดาร์กไม่ได้ กล้วครึ่งหลังไม่ดาร์กพอแล้วคนอ่านจะไม่อิน แต่ถ้าว่างจะเอาตอนพิเศษมาลงเพิ่มต่อในวันพุธนะคะ
ตอนนี้ขอตอบเม้นท์ก่อนนะคะ ดองมาหลายตอนแล้ว :hao5:
===================================
cher7343 :: มาแล้วๆ มาแจกตอนหวานๆก่อนจบลงด้วยความสยองขัญของไอเรส
@Lucifer_Prince@ :: ชอบคู่ลิงซ์กับเลนีเมียใช่ม้า คนแต่งก็ชอบเหมือนกันค่ะ มาแบบซึนๆกันดี
lalitalx :: ชอบมะ ชอบม้า คู่เลนีเมียนี่น่ารักที่สุด(แต่งเองอวยเอง) ส่วนเรื่องของไอร่านี่มีลูกแน่ค่ะ แต่ไม่ได้ท้องเองนะ ต้องรออ่านนะคะว่าลูกของไอร่าจะออกมาอีท่าไหน
someone0243 :: ลีโอมันคงได้กัดโครอแค่ครั้งเดียวนี่แหละ แต่มันคงเป็นที่หมั่นไส้ของโครอสไปอีกนานนน ส่วนเรื่องจิ้น ความจริงเราก็ชอบไอเรสมากเลยนะ มันจิตๆดี แล้วแนว incase นี่ของชอบอ่ะ แต่ไอเรสคงอดกินล่ะนะคะ :mew4:
BeeRY :: คุณ BeeRY นี่ท่าทางรอการแก้แค้นอย่างใจจดใจต่อ แต่เราแต่งได้แค่นี้อ่ะ นายเอกเราเป็นคนดีเกิ๊น แปบบเดียวหายโกรธ เลยต้องให้ลีโอจัดการแทน ส่วนตอนจบคงแล้วแต่ผลโหวตค่ะ(อยากมีหักหลังคนโหวตจัง :z1: ) แต่ถ้าจะมีภาคลูกๆ คงเป็นตอนพิเศษมากกว่านะคะ
pannixz :: เรื่องวุ่นๆกำลังจะมาอีกเพียบเลยค่ะ ทั้งจากในวัง นอกวัง และไอเรส ฮ่วยยย เหนื่อยแทนไอร่า ส่วนที่อลันเป็นเคะนี่ ความจริงเราแอบแพลมๆไปในตอนแล้วนะคะว่าใครจะได้กดอลัน ลองอ่านดูอีกทีเนอะ มาเป็นชื่อสั้นๆ หุหุ ส่วนลูกไอร่านี่มีออกมาแน่นอนค่ะ
bun :: ตอนจบแบบแฮบปี้ไงคะ ตามผลโหวต ส่วนตอนที่สองเอาแบบดาร์กดีกว่าา แกล้งคนอ่าน(ล้อเล่นค่ะ อย่าคิดจริงนะ :katai2-1: )
จ๊ะจ๋า :: ขอบคุณที่เข้ามาเม้นท์จ้า อย่าลืมติดตามแล้วรอลุ้นไปด้วยกันนะคะ
อายทำไม :: คุณ อายทำไม นี่เกลียดรักสมาคมคนเกลียดโครอสได้เหนี่ยวแน่นมาก เรามาตั้งชมรมคนรักไอเรสบ้างดีไหมคะ ไอเรสหล่อนะ :a2: ส่วนตอนจบเราก็อยากได้ sad นะ แต่ผลโหวตมันไม่ให้อ่ะ :o12:
cakecoke :: กดโหวตแล้วแน่ใจนะ แบบ sad ก็สนุกนะ (มันจะไซโคคนอ่านทำไม :beat: ) ส่วนลีโอ น่ารักแบบเด็กๆ แต่บทน้อยนะ เฮ่อๆ
RenaBee :: มีแต่คนกดหนึ่ง เสียใจ :katai1: (แล้วมันจะทำโพลทำไม :z6: ) ฟินคู่ลิงซ์กับเลนีเมียล่ะซี้ เขาก็ชอบนะ :-[
Biwty... :: ไม่มีใครตายเลยเหรอ... ไม่ได้อ่ะ มันต้องมีเลือดสาดบ้างงง :mew4: รอลุ้นนะคะว่าใครจะสิ้นชีพ
june55 :: หวานเบาๆ แต่ร้ายนานๆ หุหุ แต่คู่เลนีเมียกับลิงซ์นี่... จะอิมเมจยากจังน้า จะวาดเองก็ไม่มีปัญญา 555
saruttaya :: กดโหวตโลด! ส่วนไอเรส มันมาแบบหลอนๆน่ะค่ะ
cheyp :: ขอบคุณที่ติดตามนะคะ เนื้อหากับที่มานี่มาจากเรื่องสโวน์ไวท์เลยค่ะ เราชอบเทพนิยายมากๆ เลยเอามาแปลงเป็นวิยายวายซะเลย :-[ อย่าลืมมาเม้นท์ให้กำลังใจบ่อยๆนะคะ :pig4:
arisa_sa :: โครอสปกป้องไอร่าได้ แต่ได้นานแค่ไหนต้องรอดูค่ะ แต่ถ้าไอร่าโดนไอเรสจับตัวไปนี่แย่แน่ :mew5: :katai1:
mana_ai :: เศร้ามาเยอะ เจ็บมาเย๊อะะะ ส่วนไอเรสคงกู่ไม่กลับแล้ว :mew2:
JustWait :: หุหุ กดพลากก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะผลคงขาดลอย แต่ตอนจบแบบหวานๆเราก็ชอบนะ แอ๊ะ ยังไง แต่งเองชักเริ่มสับสน แต่คงให้ลีโอไม่ได้นะ พี่เลพป์เขาหวงงง
nemesis :: ขอบคุณที่ตามอ่านค่า อาจมีมาช้าบ้าง แต่ไม่ดองนะคะ :katai3:
andear :: ชอบล่ะสิ เอาเลือดเพิ่มไหมจ๊ะ
nomo9 :: ผู้อ่านรายใหม่ ยินดีต้อนรับจ้าาา ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมนะคะ ส่วนเรื่องวันแต่งงานในวันที่สามต้องไปดำน้ำในอ่างแอบบดูเอาเองนะคะ เพราะคงจะแพลมแค่นิดๆน่ะค่ะ หุหุ
========================================================
ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านนะคะ แล้วถ้าขุดความดาร์กมาได้เมื่อไหร่เราจะรีบมาต่อนะ ส่วนช่วงนี้อาจมีตอนพิเศษหวานๆมาให้อ่านก่อนแก้เครียนนะคะ เพราะขึ้นบทหลังมาคงมีเรื่องเครียดๆอีกเยอะ
ขอบคุณทุกคนอ่านและทุกคอมเม้นท์เลยค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
คัฟ รอวันพุธนะคัฟ ^^
-
สปอย
ตอนนี้เป็นตอนของอลันค่ะ แด่อลัน เอฟซี ค่ะ
=========================
เสียงร้องครางผะแผ่วและเสียงกรีดร้องดังขึ้นในห้องลึกสุดของปราสาทตะวันออก
อลันในยามนี้แทบไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังทำอะไร เขาเป็นอะไร...
และเขากำลังทำสิ่งใดอยู่
อลันโอบกอดแผ่นหลังชื้นเหงื่อที่เต็มไปด้วยความต้องการ เขาส่งเสียงครวญครางออกมาตามแรงกระแทกที่ขยับส่วนขึ้น แผ่นหลังของเขาเสียดสีอยู่กับผนังหยาบของปราสาท อลันแทบไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด เขาเกี่ยวขาเข้ากับสะโพกสอบที่กำลังโยกขยับ อลันร้องคราง... เมื่ออีกฝ่ายปลดปล่อยความต้องการออกมาในกายเขาทั้งที่ยังยืนอยู่ อลันหอบแล้วลืมตามองแสงเทียนที่อยู่ด้านหลังของคนที่เขากำลังโอบกอด ใครกัน... อลันพยายามทบทวนความทรงจำ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ เขากำลังทำอะไรอยู่ เขา... กำลังร่วมรักอยู่กับใคร
" อย่า... ปล่อยข้าลง" อลันร้องบอกเมื่อรู้สึกว่าคนที่ตนโอบกอดกำลังสอดใส่ ตลอดชีวิตมานี้ เขาคิดที่จะถือครองพรหมจรรย์ไปชั่วชีวิต ชีวิตของเขามีเพื่อฝ่าบาท นายของเขามีเพียงโครอสเท่านั้น และโครอสควรจะเป็นคนเดียวที่เขาพร้อมจะถวายชีวิตให้ เขาไม่ควรรักใคร เพราะความรักจะทำให้เขาเกิดความลังเล
แต่เรื่องของความรักช่างยากที่จะกะเกณฑ์ อลันโอบกอดแผ่นหลังและร่างตรงหน้าที่ประคองตัวเขาไว้แล้วหลั่งน้ำตาออกมา เขาไม่ควรรักใคร เพราะในยามที่เขาพบเจอความรัก เขาจะต้องพบกับความเจ็บปวด มันเป็นชะตาของเขา อลันหลั่งน้ำตาออกมาเงียบๆเมื่อถูกอีกฝ่ายโหมตัวเข้าใส่
เขาไม่ควรรักใคร โดยเฉพาะ...
ท่านไอร่า...
เทพธิดาที่เขาไม่มีวันเอื้อมมือไขว่คว้ามาถือครองได้
อลันนึกย้อนไปถึงวันที่เขาได้พบเจอเทพธิดาครั้งแรก ยามนั้นเขาคิดว่าตนเองกำลังอยู่ในช่วงย้ายไปสู่สัมปรายภพ เขาเจ็บปวดและพยายามต่อสู้กับความเจ็บที่เกิดจากพิษของบาดแผล เขาทรมาน แต่แล้วในช่วงเวลาที่เขากำลังจะยอมแพ้ เทพธิดากลับยืนมือเข้ามาช่วย มือขาวผ่องนุ่มนวลคอยประคองตัวไว้แล้วป้อนยา สัมผัสนุ่มลื่นอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนคอยดูแลบาดแผลให้เขาและคอยเช็ดตัว เขานึกว่ามันเป็นความฝัน ความฝันที่จะทำให้เขาได้พบรักแท้ซักครั้งก่อนย้ายไปสู่ชาติภพใหม่ เทพธิดาที่คอยดูแลเขา แม้จะไม่มีวันได้ถือครอง แต่เขาก็อยากเห็นใบหน้างามของเทพธิดาซักครั้ง เพื่อที่เขาจะได้สวดภาวนาเมื่อเกิดใหม่ในชาติภพหน้า เขาจะสวดภาวนา ให้เทพธิดาของเขาเพียงองค์เดียว
แต่แล้วความฝันของเขากลับต้องพังทลายลงเมื่อลืมตาตื่น เทพธิดาของเขาคือเจ้าแมวป่า แมวป่าที่นายของเขาหลงรักจนหมดหัวใจ บุรุษที่สามารถทำให้นายของเขาได้เข้าใจคำว่ารัก และเป็นบุรุษที่ทำให้เขาได้รู้จักคำว่ารักและคำว่าเจ็บปวดไปพร้อมกัน
อลันร้องครางและจิกข่วนแผ่นหลังของอีกฝ่าย เขาทรมานจนแทบขาดใจ ทั้งจากทั้งความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้รู้จัก และจากความรู้สึกผิดที่มีอยู่ในใจ เขาไม่ควรรักเจ้าแมวป่า เพราะต่อให้เขารักไปจนตาย เขาก็ไม่มีวันได้ครอบครอง เขาไม่ควรทรยศ ไม่ควรทำลายความเชื่อใจของโครอสที่มีต่อเขา สิ่งที่เขาทำเพื่อท่านไอร่าและฝ่าบาทได้อย่างเดียวในตอนนี้คือการตายแทน
และนั่น... ถือเป็นการแสดงความรักของเขาที่มีต่อเจ้าแมวป่า และถือเป็นการไถ่โทษความผิดต่อผู้เป็นนาย ที่เขาไม่อาจทำตามคำสาบานของตนที่เคยมีให้ฝ่าบาทได้
" ฮึก ท่านไอร่า..."
" ชู่ว์ เงียบซะอลัน ให้ข้าได้ช่วยท่าน พี่ชายข้า ข้าจะไม่ยอมให้ท่านทนทุกข์อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว ให้ข้าได้ช่วยท่านนะพี่ข้า ข้ารักพี่มานาน ให้ข้าได้ช่วยพี่ให้พ้นออกมาจากความทุกข์เถอะนะ"
" ฮึก ท่านไอร่า... ฝ่าบาท... ข้า... "
" ชู่ว์ ไม่เป็นไร อลัน ท่านพี่ จงหลับตาลงแล้วลืมเรื่องทุกอย่าง คืนนี้ขอให้ข้าได้ช่วยเหลือท่าน ให้ข้าได้ช่วยเหลือท่านให้ลืมเลือนความทุกข์ ไม่ต้องกลัว พี่ชายข้า ผ่านคืนนี้ไปท่านจะลืมทุกอย่าง หลับตาลงแล้วนอนซะ ข้าจะเป็นคนขจัดความทุกข์ทนให้ แล้วตื่นเช้ามาท่านจะลืมเลือนความทุกข์ทุกอย่าง รวมถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ "
เสียงกระซิบชิดติดใบหู ทำให้อลันหลับตา เขากอดแผ่นหลังเปลือยชื้นเหงื่อของอีกฝ่ายแน่น เสียงทุ้มต่ำนี้ช่างฟังดูคุ้นหู มันเป็นเสียงปลอบประโลมที่เขาไม่ได้ยินมานาน เสียงที่ชวนให้คลายใจ เสียงที่เหมือน... เสียงของฝ่าบาท
สปอย...
อันนี้ไม่ใช่อันที่จะลงตอนหน้านะคะ แต่เอามาลงเรียกเรตติ้งให้อลันค่ะ
ว่าแต่ใครเป็นคนกดอลันน้าาาา :hao6:
-
อะ ทำไมงั้นละ มาหลอกให้อยากแล้วจากไป
พร้อมทั้งปริศนา ให้ชวนสงสัยซะงั้น
-
เย้ยยยยย อย่ามาทิ้งสปอยให้ค้างสิค้าาาาาาา :katai1:
นักเขียนมาต่อด่วนเลยนะคะ พลีสสสสส งือออ :hao5: :hao5:
-
สวัสดีค่ะ เพิ่งมาตามอ่านเรื่องนี้สนุกดีนะ
แต่จบไม่แฮปปี้หรอจะได้เตรียมใจไว้ เดี๋ยวทำใจไม่ได้ :sad4:
อ่านบทของไอเรสแล้วนึกถึงฟลุคขึ้นมา สองคนนี้พื้นนิสัยเหมือนกันเดี๊ยะ ทั้งรักทั้งแค้นปนกันจนทำให้มีอาการเหมือนโรคประสาท
อ่านบทสปอยแล้วอลันน่าสงสารอ่ะ ขอให้ทำใจได้ไว ๆ นะอลัน
จะหักอื่น ขืนหัก ก็จักได้ ... หักอาลัย นี้ไม่หลุด สุดจะหัก ...
.... สารพัด ตัดขาด ประหลาดนัก ..... แต่ตัดรัก นี้ไม่ขาด ประหลาดใจ
ให้เดาว่าคนนั้นของอลันน่าจะเป็นเซอร์คีนะ
เพราะเหมือนโครอสจะเคยพูดไว้ว่า เซอร์คีไม่ยอมให้อลันห่างกายนานนัก แม้แต่สัตว์ตีตราก็ไม่อยากให้เข้าใกล้ แสดงว่าหวงสุด ๆ ลุ้น ๆ ว่าจะใช่ เซอร์คี หรือเปล่า
-
เป็นใครกันนะที่กดอลัน?
-
:hao7: :hao7:
:a5: :a5:
ลูกชาย โครอส หรือเปล่าาาาา
:z3:
เดาได้ยากจริงๆ
ปวดตับ
:katai1:
-
:mc4: อ่านทันซะที ตอนหลัก ตอนพิเศษ ตอนสปอย 4 ตอน :a5: ยาวมากกกกก แต่อยากบอกว่าสนุกมากกกกก ค่ะ o13
แล้วดีจังที่ 4 ตอนนี้มีแต่ฉากหวาน ๆ น่ารักซะส่วนใหญ่ รู้สึกที่น่าสงสารสุดก็คงเป็นอลันอะคะ ต้องอกหักจากไอร่าในตอนหลัก
แล้วยังต้องถูกใครกดไม่รู้ในตอนสปอย แล้วเมื่อไหร่จะได้รู้ว่าใครกดอลันค่ะเนี่ย ยังเดาไม่ถูกเพราะเรียกอลันว่าพี่ด้วย
จำไม่ได้ว่าในเรื่องใครเรียกอลันว่าพี่บ้าง เอ๊ หรือจะลูกชายของโครอส (อิอิ เดาไปนู้น) ส่วนโครอสของเราก็ฟื้นขึ้นมาด้วยจุมพิตของไอร่า
เป็นเรื่องเจ้าชายนินทราเลย อิอิ แถมพอฟื้นก็ได้หวานกะไอร่าตลอดเพราะต่างคนต่างเข้าใจกันมากขึ้น
ถึงจะถูกไอร่าทำโทษ งอนใส่บ้างก็เถอะ แล้วนึกว่าจะให้ไอร่าท้องได้จริง ๆ อาการเหมือนเลย
แต่รู้สึกถึงไม่ท้องไอร่าก็มีเด็ก ๆ ให้เลี้ยงเพิ่มขึ้นทั้งเลพ์ป และ ลีโอ น่ารักจัง ส่วนรุ่นใหญ่อย่างลิงซ์และเลนีเมีย ก็ไม่คิดว่าจะมีวันนี้เลยค่ะ
ตอนพิเศษนี่แทบจะหวานแข่งกะคนงามและเจ้านายของมันเลยนะ มีการแบ่งหน้าที่กันสั่งสอนลูกด้วย
ส่วนโหวตตอนจบนี่ต้องข้อ 4 แน่นอนค่ะ ถ้าเลือกได้ไม่อยากให้ใครตายเลยทั้งคน ทั้งสัตว์ หรือแม้แต่ไอเรส
แต่ดูแล้วคงมีแต่ต้องตายไปข้างล่ะมั่ง แบบความแค้นชั่งมากมายนัก งั้นก็ขอให้โครอส ไอร่า อลัน พระเอกของอลัน ? เมลเลนท์ เซอร์คี
และสัตว์เลี้ยงทั้ง4 ของพระเอกนายเอกรอดล่ะกันค่ะ อิอิ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า :pig4: :L2:
-
:z13: :z13: :z13:
-
ใครกันหว่าที่กดอลันอะ
-
ใครน่ะ o22
อ่าว อลันเป็นรับหรือนี่ :haun4:
-
เห็นสปอยแล้วแอบอยากอ่าน กรี๊ดด
-
ฝาบาท ??
ที่ไม่ใช่โคลอส
งั้นก็เป็นลูกโคลอสสินะ
ชื่ออะไรน๊าาาาาาา??
-,,- อยากอ่ายไวๆจัง
-
คำทำนายและโชคชะตา
เสียงเปิดม่านและแสงแดดที่สาดส่องทำให้อลันที่นอนหลับอยู่ลืมตา เขามองบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ที่ดูคุ้นตากำลังเปิดม่าน เมลเลนท์... เมลเลนท์ เมลรอสเทียคงกลับมาจากแดนใต้แล้ว อลันชันตัวเองให้ลุกขึ้นมาจากที่นอน นานแล้วที่เมลเลนท์ไม่ได้มาเป็นคนเปิดม่านให้เขา เขามองแผ่นหลังที่ดูคุ้นตา เหมือนกับว่า... เมื่อคืนเขาฝันเห็นแผ่นหลังที่ดูคุ้นตานี้
อลันบิดตัวและลุกออกจากที่นอน เมลเลนท์ส่งรอยยิ้มเจ้าชู้แพรวพราวที่ทำจนติดเป็นนิสัยมาให้ อลันกรอกตา เจ้าเมลเลนท์ เจ้าคิดว่าข้าเป็นหนึ่งในสาวงามของเจ้าหรือไง
" เรื่องทางใต้เป็นอย่างไรบ้าง องค์ชายไคเธียสบายดีใช่ไหม"
อลันถามตอนที่อาบน้ำและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า ดูเหมือนว่ามันนานมากแล้วจริงๆที่เขากับเมลเลนท์ไม่ได้ทำแบบนี้ อาจเป็นเพราะตั้งแต่เมลเลนท์แต่งงาน เมลเลนท์ก็ไม่มีเวลาว่าง และคงเป็นเพราะเขาเอาแต่ตามติดฝ่าบาท พวกเขาสองคนจึงไม่ค่อยได้ใช้เวลาสบายๆในช่วงเช้าด้วยกันแบบนี้
" องค์ชายไคเธียสบายดี การจัดการเรื่องกลุ่มกบฎก็ทำได้อย่างดีเยี่ยม ทั้งที่ยังไม่อายุสิบห้าก็สามารถจัดการเรื่องรางต่างๆได้ขนาดนี้ก็ถือว่าดีมาก ตอนที่ข้าไปถึงองค์ชายก็สามารถจัดการกลุ่มกบฎได้หมดแล้ว เห็นว่าตัวหัวหน้ากลุ่มกบฎเป็นองค์ชายที่เหลือรอดจากการโค่นอำนาจคราวก่อน น่าสงสาร.. เห็นว่าเป็นเพียงองค์ชายองค์เล็กที่หนีรอดออกไปได้แต่ถูกราชครูวางแผนใช้เป็นหุ่นเชิดทางการเมือง องค์ชายไคเธียช่วยเหลือองค์ชายองค์เล็กไว้ ส่วนราชครูก็ถูกสั่งประหารร่วมถึงกลุ่มผู้ก่อกฎบทั้งหมด ส่วนพ่อมดที่กล้าต่อกรเจ้ากับฝ่าบาทเป็นพ่อมดนอกรีตที่ราชครูเรียมมาใช้งาน พอฝ่าบาทจัดการกับพวกมันได้ กลุ่มกบฎแดนใต้ที่รอซากศพมาเป็นกองหนุนจึงถูกกำจัดให้สิ้นฤทธิ์โดยง่าย"
เมลเลนท์ตอบแล้วยื่นชุดเข้าไปให้อลันหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ความจริงแล้วที่เมลเลนท์กลับมาคราวนี้ไม่ได้เป็นเพราะเรื่องทางแดนใต้ที่จัดการได้เร็ว แต่เป็นเพราะสารด่วนจากอลันต่างหากที่ทำให้เมลเลนท์รีบกลับ เมลเลนท์มองอลันที่อยู่หลังฉากกั้น สารในข้อความนั้นทำให้เมลเลนท์ที่กำลังช่วยงานองค์รัชทายาทรีบกลับมาทันที
" ข้าจะเป็นต้นห้องของท่านไอร่า เจ้าต้องมาอยู่เคียงข้างฝ่าบาท จงรีบกลับมา"
เมลเลนท์ฟังเสียงสวมเสื้อผ้าที่ดังมาจากฉากกั้น เขาไม่รู้สาเหตุว่าทำไมฝ่าบาทจึงตัดสินใจเช่นนี้ เพราะตั้งแต่ทำพิธีผูกสัญญามอบชีวิตและวิญญาณ ฝ่าบาทก็ไม่เคยยอมให้อลันห่างกาย พวกเขาสามคนเป็นเหมือนพี่น้อง แต่อลันนั้นเป็นคนที่โครอสสนิทที่สุดเพราะลีเดียเป็นพระนมของฝ่าบาท ในขณะที่เมลเลนท์จะมีความสนิทรองลงมา แต่โดยรวมแล้วพวกเขาทั้งสามก็ถือว่ามีความสนิทสนมกันมากที่สุด เป็นเหมือนดั่งพี่น้องในสายเลือด จะมีก็เพียงแต่เซอร์คีเท่านั้นที่เข้ามาอยู่ในกลุ่มพวกเขาหลังสุด แต่เซอร์คีก็เลือกที่จะสนิทกับอลันคนเดียวมากกว่า นั่นจึงทำให้พวกเขาสนิทกับเซอร์คีในแบบธรรมดา ไม่ได้ถือเป็นพี่เป็นน้องกันอย่างที่พวกเขาสามคนเป็น
เมลเลนท์พยายามขบคิดถึงสาเหตุที่ทำให้ฝ่าบาทยอมให้อลันห่างกาย แน่นอนว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับท่านไอร่า แต่ถ้าให้พูดกันตามจริงแล้ว เมลเลนท์คิดว่าเซอร์คีน่าจะเข้ากับท่านไอร่าได้ดีกว่า ถึงเซอร์คีจะไม่ค่อยพูด แต่เรื่องการดูแลคนหรือการปกป้องผู้อื่นเซอร์คีก็ทำได้ดี อีกทั้งเซอร์คีกับท่านไอร่าก็เป็นหมอยาเหมือนกัน มีอะไรน่าจะพูดคุยกันได้มากกว่า
เมลเลนท์มองอลันที่ออกมาจากฉากกั้น อลันยังคงเป็นอลันเหมือนเช่นทุกวัน เป็นเหมือนอลันที่สงบนิ่ง อลันถือเป็นพี่ใหญ่สุดในบรรดาพวกเขาทั้งคน แต่มันก็เป็นเพียงการแก่เดือนเท่านั้น อลันนั้นเกิดในช่วงหน้าหนาวจึงมีธาตุลม ในขณะที่โครอสนั้นเกิดในหน้าร้อนจึงมีธาตุไฟ และเขาที่มีอายุน้อยที่สุดเกิดในฤดูใบไม้ร่วงจึงมีธาตุดิน ในขณะที่เซอร์คี... เรื่องราวของเซอร์คีมีเพียงแต่อลันและโครอสเท่านั้นที่รู้
อลันไม่เคยปริปากบอกใครเรื่องที่มาของเซอร์คีแม้แต่เขา อลันเพียงแค่พาเซอร์คีมา แล้วรับเลี้ยงดูเหมือนเป็นน้องชาย เซอร์คีเทิดทูนและรักอลันสุดหัวใจ รรักเหมือนที่ฝ่าบาทรักท่านไอร่า แต่เรื่องนี้มีแค่เขาและฝ่าบาทที่รับรู้ ตอนแรกเขานั้นไม่พอใจ เพราะการที่เซอร์คีรักอลันขนาดนั้นนั่นหมายถึงการที่เซอร์คีจะไม่มีวันตายแทนฝ่าบาท ซึ่งนั่นทำให้เขาไม่เคยนึกพอใจเซอร์คีในตอนแรก แต่หลังจากที่อลันได้ให้เซอร์คีกล่าวคำสาบานว่าจะปกป้องฝ่าบาทไปชั่วชีวิตเท่าที่อลันจะมีชีวิตอยู่ นั่นจึงทำให้เขายอมลงให้กับเซอร์คีบ้าง และยอมรับเซอร์คีมาเป็นสหายในที่สุด
แต่เรื่องที่น่าตลกที่สุดสำหรับอลันก็คือ อลันที่มีความสามารถมากมายหลายอย่างกลับมองไม่เห็นถึงความรักของเซอร์คีแม้แต่น้อย อลันนั้นรักและเอ็นดูเซอร์คีเหมือนน้องชาย สำหรับอลัน เซอร์คีคือเด็กน้อยที่น่าสงสารที่ตนเองต้องปกป้อง เขาเคยเปรยเรื่องนี้กับอลันแล้ว แต่อลันกลับหัวเราะแล้วพูดว่า เซอร์คีติดอลันเพราะเซอร์คีไม่มีใคร และเพราะอลันเป็นเหมือนพ่อและพี่ชาย เซอร์คีถึงได้รักอลันมากที่สุด
" แล้วซักวันอลันจะรู้ตัวเอง เจ้าไม่ต้องบอกอลัน "
นั่นคือคำพูดของโครอสที่มีต่อเขาในตอนที่เขาทั้งสองคนปรึกษากันเรื่องนี้ โครอสนั้นไม่ได้ว่ากล่าวสิ่งใดที่เซอร์คีจะรักชอบอลัน ขอเพียงแค่เซอร์คีไม่ทำให้อลันลำบากใจก็เพียงพอ แต่สำหรับเขานั้น เขาอดที่จะแอบหมั่นไส้เล็กๆไม่ได้ ทั้งที่เขาเคยขออลันแต่งงานเพราะความเข้าใจผิดในวัยเด็ก แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่หวงพี่ชายคนนี้ อลันเป็นคนใจดีและเด็ดเดี่ยว ซึ่งนั่นทำให้เมลเลนท์ประทับใจและตกหลุมรักในแบบที่เด็กไร้เดียงสาจะมี และอีกอย่าง.. อลันในวัยเด็กนั้นช่างน่ารักและไร้เดียงสาราวกับเด็กน้อยบริสุทธิ์ อีกทั้งหน้าตาก็งดงามน่ารักเหมือนลีเดียตอนที่ยังสาว นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงขอแต่งงานอลันได้ง่ายนัก
เมลเลนท์มองอลันที่เติบใหญ่เป็นชายหนุ่มชาติทหาร อลันมีรูปร่างเหมือนนักรบทั่วไป อาจจะดูผอมบางไปหน่อยเมื่อเทียบกับเขาหรือฝ่าบาท แต่ก็ถือเป็นชายชาติทหารอยู่ดี เซอร์คีรักอลันที่ตรงไหนนะ ที่แน่ๆคงไม่ใช่หน้าตา ถึงหน้าตาอลันจะอ่อนหวานกว่าสตรีทั่วไปแต่ก็ไม่ได้หวานเหมือนท่านไอร่า ถ้าให้หาคำตอบ คงไม่พ้นนิสัยใจดีห้าวหาญของอลันแน่ที่มัดใจเซอร์คีได้
เมลเลนท์พิจารณามองอลันอีกครั้ง วันนี้สายลมรอบตัวอลันดูสงบนิ่งเหมือนปกติ มันไม่ได้มีลมหวนหรือลลมพัดปลิวให้ฝุ่นลอยฟุ้ง ดูท่าวันนี้อลันคงอารมณ์ดีมากทีเดียว
" เจ้าน่าจะไปเยี่ยมลูกสาวข้าบ้างนะยอดรัก องค์หญิงเองก็ทรงบ่นถึงเจ้าทุกคืนวัน เจ้าน่าจะไปเป็นมารดาคนที่สองของบุตรข้า พวกเขาบ่นคิดถึงเจ้ามากทีเดียว"
เสียงหยอกเย้าหวานหูทำให้อลันคิ้วกระตุกแล้วนึกอยากขนลุก เขากัดฟันแล้วแยกเขี้ยวใส่สหายสนิทที่ยังยกยิ้ม เจ้าเมลเลนท์ยังคงยียวนกวนประสาทเรียกเขาว่ายอดรักไม่เลิก ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีเมลเลนท์ก็ยังไม่ทิ้งนิสัยเสียๆแบบนี้ซักที เขาไม่น่าเผลอตกปากรับคำแต่งงานเพราะความไร้เดียงสาเลย เพราะมันทำให้เขาต้องมาปวดหัวจนถึงทุกวันนี้ อลันพยายามข่มสติไม่ให้เอาดาบออกมาฟันคนปากดี เขาข่มอารมณ์แล้วส่งยิ้มกว้าง
" เมลเลนท์ที่รัก ถ้าข้าจำไม่ผิด รู้สึกว่าสตรีที่เจ้าช่วยไว้จากการเป็นเหยื่อสังเวยของการสร้างซากศพ จะถูกเจ้าเลี้ยงดูอยู่ไม่ไกลจากปราสาทนี่ จะให้ข้าไปทูลองค์หญิงลูซิน่าดีหรือไม่ว่า มารดาคนที่สองของบุตรีเจ้าอยู่ที่ใด เจ้าจะได้เป็นลาแล้วไม่ต้องคอยมาพูดมากให้ข้าแสลงใใจแบบนี้"
คำขู่ของอลันมีผลให้เมลเลนท์ยิ้มเจื่อนทันที องค์หญิงลูซิน่าถือเป็นจุดอ่อนที่สุดในชีวิตของเมลเลนท์ พระเชษฐาภคินีของโครอสองค์นี้เป็นแม่มดที่ร่างกายงดงามเย้ายวน พลังมนต์ของนางมีมากเท่ากับพระสิริโฉมที่งดงามไม่ยิ่งหย่อน แต่ความหึงห่วงของพระนางก็มีมากเช่นกัน ดูเหมือนว่าองค์หญิงลูซิน่าจะได้รับพรข้อนี้มาจากพระชนนีมากทีเดียว
" ข้าว่ามันคงเป็นการรบกวนเจ้าไปหน่อยนะสหายรัก ว่าแต่เจ้าเรียกตัวข้ากลับมาด่วนนี่มีอะไร คงไม่ใช่แค่เรื่องการที่ให้ข้าเป็นต้นห้องของฝ่าบาทแทนเจ้ากระมัง"
อลันเหลือบตามองเมลเลนท์ที่ยอมเปลี่ยนท่าที เจ้าสหายตัวแสบ ถ้าไม่เอาองค์หญิงมาขู่ก็ไม่มีวันพูดเป็นการเป็นงานเด็ดขาด
" ฝ่าบาทสร้างวงเวทย์เพื่อคุ้มครองเจ้าแมวป่า.. ท่านไอร่าแล้ว เจ้าคงเคยเห็นหน้าท่านมาแล้วจากงานที่ฝ่าบาทให้ไปสืบ วันนี้เป็นเช้าวันที่สามของการแต่งงาน กว่าฝ่าบาทจะออกจากห้องบรรทมได้ก็คงเป็นวันพรุ่ง วันนี้ข้าจะมอบหมายงานในส่วนของข้าให้เจ้าทั้งหมด ต่อไปเจ้าจะต้องดูแลฝ่าบาทให้ดี ส่วนเรื่ององค์หญิงคงไม่ต้องเป็นห่วง ให้องค์หญิงมาอยู่กับพระชนนีที่ปราสาททิศใต้ก็ได้ บุตรีของเจ้าก็ให้ย้ายมา เจ้าจะได้ไม่ต้องลำบากไปกลับระหว่างบ้านกับปราสาท"
ปราสาททิศใต้เป็นปราสาทที่เป็นที่อยู่ของพระญาติและเชื้อพระวงศ์บางส่วน ส่วนใหญ่เป็นที่อยู่ขององค์ชายและองค์หญิงที่เกิดจากโครอส มีพระชนนีเลโตย่า พระมารดาของฝ่าบาทเป็นผู้ดูแลสั่งสอนองค์ชายและองค์หญิงนอกจากราชครู และท่านอาจารย์ที่เชิญมาเป็นพิเศษ ส่วนพระญาติองค์อื่นก็มีเพียงแค่ท่านลุงหรือพี่ชายของพระชนนีเท่านั้นที่อยู่ที่ปราสาททิศใต้ ดังนั้นห้องที่ปราสาทใต้ส่วนใหญ่จึงเป็นที่อยู่ของเหล่านางกำนัลมากกว่า ส่วนองค์ชายและองค์หญิง จะอยู่ในปราสาทที่แยกตัวออกมาจากปราสาททิศใต้ที่ตกแต่งอย่างวิจิตรสวยงามมากกว่าเพื่อให้สมเกียรติฐานะ
" แน่ใจว่าจะให้องค์หญิงอยู่กับพระชนนี ข้าไม่อยากให้ปราสาทใต้ลุกเป็นไฟแล้วฝ่าบาทต้องมาปวดหัวเพราะสองแม่ลูกทะเลาะกัน"
" ถ้าเช่นนั้น... หรือจะย้ายองค์หญิงไปอยู่ที่ปราสาทตะวันตก แต่ข้าว่าผลคงไม่ต่างกัน ถ้าอย่างไรให้องค์หญิงอยู่ที่หอคอยทางทิศใต้ก็ได้ มันแยกตัวออกมา ข้าจะให้คนไปตกแต่งใหม่ องค์หญิงจะได้ไม่ต้องไปพบหน้าพระชนนี" อลันเอ่ยถึงทางเลือก
เรื่องที่พระชนนีเลโตย่ากับองค์หญิงลูซิน่าไม่ถูกกันเป็นเรื่องที่รู้กันทั่ว แม้จะเป็นบุตรีโดยสายเลือด แต่องค์หญิงกับนายของเขาก็ไม่ค่อยที่จะโปรดพระมารดาตนเองเท่าไหร่ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมนายของเขาถึงรักและเชื่อฟังพระอัยยิกามากกว่า และตั้งแต่ที่พระอัยยิกาสิ้นพระชนต์และองค์หญิงแต่งงานออกจากปราสาท โครอสก็กลับไปเยี่ยมปราสาทแดนใต้น้อยมาก มีบ้างที่ไปดูองค์ชายหรือองค์หญิง แต่ส่วนใหญ่นายเหนือหัวของพวกเขาจะไม่เข้าไปเหยียบปราสาททิศใต้โดยไม่จำเป็น
" ข้าว่าเพื่อไม่เป็นการก่อปัญหา ให้องค์หญิงอยู่ที่บ้านอย่างเดิมก็ได้ ข้าจะกลับไปเยี่ยมนางให้บ่อย องค์หญิงคงต้องเข้าใจในเหตุผลที่ข้าต้องตามติดฝ่าบาท"
" เช่นนั้นเจ้าก็จัดการปัญหาในครอบครัวเอาเองแล้วกัน ทานอาหารเช้าไหม หรือว่าเจ้าจะออกไปดูงานเลย"
" ข้าทานมาแล้ว เมทิลล่าเพิ่งทำให้ข้าทาน อาหารจากแดนใต้รสชาติดีที่เดียว แต่ข้าชอบอาหารฝีมือเมทิลล่ามากกว่า"
อลันกรอกตา เมทิลล่าเป็นน้องสาวของเมลเลนท์ การที่เมลเลนท์พูดแบบนี้แสดงว่าเมลเลนท์ยังไม่ได้กลับไปหาองค์หญิงแน่
" ข้าขอร้องเลยนะเมลเลนท์ หากเจ้าเป็นต้นห้องของฝ่าบาท จงเลิกนิสัยเจ้าชู้ประตูดินซะ แม้ฝ่าบาทจะไม่ต่อว่าที่เจ้าหลายใจและมีเล็กมีน้อย แต่เจ้าควรให้เกียรติฝ่าบาทบ้าง ถ้าองค์หญิงวิ่งโล่มาทูลฟ้องฝ่าบาท ฝ่าบาทคงจะลำบากใจแน่"
" จะไม่มีวันเกิดเรื่องอย่างนั้นแน่นอน เอ่อ ตราบเท่าที่องค์หญิงจับไม่ได้น่ะนะว่าข้าแอบไปมีเล็กมีน้อยที่ไหนบ้าง"
ซึ่งก็คงเกินร้อย อลันคิดอย่างดูถูก
" อย่าเอาเรื่องไร้สาระมาทำให้ฝ่าบาทต้องปวดหัว แค่ที่ฝ่าบาทต้องไปจัดการกับบรรดาพระสนมและพระชายาแห่งปราสาทตะวันตกก็ยุ่งยากมากพออยู่แล้ว ถึงการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นความลับ แต่ถ้าฝ่าบาทเขาแต่ขลุกตัวอยู่ในปราสาทตะวันออก ซักวันคงมีเรื่องแน่"
เมลเลนท์ที่ได้ฟังคำเตือนของอลันก็นึกสงสารฝ่าบาทแทนไม่ได้ เขาได้รับการบอกเรื่องราวและการดำเนินไปของฝ่าบาทจากอลันทั้งหมดแล้ว และในฐานะที่เป็นบุรุษเหมือนกันเขานั้นเข้าใจดีเลยว่า อิสตรีสามารถนำพาเรื่องปวดหัวเข้ามาให้ได้ไม่หยุด ถึงส่วนหนึ่งจะเป็นความผิดของพวกเขาที่มักมากและนิยมชมชอบกลิ่นหอมของดอกไม้เหมือนภมรเล่นไฟ แต่นั่นเป็นนิสัยที่มีในบุรุษทุกคน ซึ่งโครอสถือว่าโชคดีหน่อยที่ไม่ต้องปวดหัวมากเพราะมีอำนาจในมือเสร็จสรรพ บรรดาสาวงามแห่งปราสาทตะวันตก ทำได้มากสุดก็แค่ตบตีกันในปราสาทเท่านั้น ไม่มีใครกล้ามาวุ่นวายกับฝ่าบาทมาก ก็ถ้าขืนเข้ามาวุ่นวาย คงไม่พ้นถูกตัดหัวหรือถูกไล่ออกจากเมือง
เหมือนอย่างกรณีพระสนมกรีชาที่หาญกล้าส่งคนมาวางยาพิษท่านไอร่าตามที่อลันเคยบอก ตอนนี้ก็ไม่รู้นางเป็นตายร้ายดีแค่ไหน เพราะการถูกขับไล่ไปอยู่แดนใต้ ก็ถืว่าเป็นการเนรเทศอย่างกลายๆ คงไม่มีใครกล้าช่วยเหลืออย่างออกนอกหน้า นอกจากบิดาของนางที่เป็นท่านรองแม่ทัพ ที่คงลอบส่งเงินไปช่วยเหลืออย่างเงียบๆ ในขณะที่องค์หญิงในสายเลือดก็ถูกส่งออกไปแต่งงานในแดนตะวันตกที่ห่างไกล มันไม่มีพรหมแดนติดกับป่ามนตรา เพราะมันเป็นเกาะขนาดใหญ่ที่มีเกาะเล็กเกาะน้อยในอาณัติ ดังนั้นการถูกส่งไปที่นั่นก็คือการถูกขับไล่ดีๆนี่เอง
ซึ่งนั้นเป็นสาเหตุให้สตรีในปราสาทตะวันตกยอมสงบปากสงบคำได้อีกหน่อย แต่คงไม่พ้นที่จะวางแผนกันอย่างลับๆเพื่อหาทางกำจัดท่านไอร่า หรือหาข้อมูลเกี่ยวกับท่านไอร่าเพื่อนำมากำจัดท่านไอร่าในทันทีที่มีโอกาส เฮ้อ... คิดแล้วปวดหัวชะมัด หวังว่าฝ่าบาทคงมีวิธีที่จะปกป้องท่านไอร่าได้นะ ไม่เช่นนั้นเขาต้องมานั่งปวดหัวและรับมือกับสตรีในปราสาทตะวันตกในฐานะต้นห้องคนใหม่แน่
" เอาน่า มันคงไม่แย่เท่าไหร่หรอก เจ้าเองก็ชอบดอกไม้งามนี่ ไปเดินเล่นปราสาทตะวันตกบ้าง เจ้าจะได้มีกำลังใทำงาน" อลันพูดปลอบอย่างรู้ใจ
" ดอกไม้งามที่มีหนามแหลมคมนั้นช่างน่าชวนพิศ แค่ดอกไม้ที่มีเข็มพิษ ข้าไม่คิดที่จะเอาตัวเข้าไปเสี่ยง"
คำพูดของเมลเลนท์ทำเอาอลันหัวเราะลั่น ดูท่าเมลเลนท์จะหวาดกลัวปราสาทตะวันตกมากจริงๆ ช่างน่าสมน้ำหน้านัก นี่คงเป็นโทษที่เมลเลนท์เจ้าชู้ไม่เลิกกระมัง
เมลเลนท์ที่ได้ยินเสียงหัวเราะขำของอลันก็อดที่จะคว้าคอของอลันเข้ามากอดและกดหัวเล่นไม่ได้ เจ้าอลันตัวแสบ เห็นความกลุ้มใจปวดหัวของเขาเป็นเรื่องน่าสนุกหรือไง
-
>> ต่อ <<
" อลัน เมลเลนท์ พวกเจ้าโตจนป่านนี้แล้ว ยังเล่นเป็นเด็กๆ ไม่อายทหารชั้นผู้น้อยหรือไร"
" ท่านอาจารย์! / ท่านเฮล์มมิส "
ท่านอาจารย์หรือท่านเฮล์มมิสที่อลันและเมลเลนท์เอ่ยเรียกนั้น ท่านเป็นนักปราชญ์ผู้ทรงภูมิและเป็นหนึ่งในพ่อมดทั้งเจ็ดแห่งแฮริออส ท่านดำรงในตำแหน่งหัวหน้าพ่อมด พลังมนต์ของท่านแก่กล้ามากที่สุดในบรรดาพ่อมดทั้งเจ็ดยกเว้นโครอส อลันมองดวงตาสีฟ้าจางของท่านอาจารย์ที่ซีดจางลงไปตามวัย แต่ภายใต้ดวงตาที่เริ่มฝ้าฟางนั้น ท่านยังคงเป็นนักปราชญ์ผู้ทรงภูมิและทรงฤทธิ์มากที่สุดในแฮริออส
" ท่านอาจารย์ออกมาจากหอดูดาวได้แล้วหรือขอรับ ข้านึกว่าชาตินี้ จะไม่ได้เห็นหน้าท่านแล้วเสียอีก" เสียงเย้าชวนขบขันของเมลเลนท์ทำให้อลันที่ยืนอยู่เคียงข้างนึกอยากเอามีดมากรีดปาก เจ้าเมลเลนท์ เจ้าคนปากไม่มีหูรูด ช่างไร้มารยาทเสียจริง
" ข้าก็ไม่อยากออกมาจากหอดูดาวหรอกนะศิษย์ข้า เพียงแต่เฮลลิกซ์กับฮอรัสอยากมาพบพวกเจ้า ข้าเลยนำมันมา"
เฮลลิกซ์กับฮอรัส เป็นสัตว์ในการตีตราของอลันและเมลเลนท์ พวกมันเป็นนกเหี่ยวขาวหายากที่มาจากแดนใต้ ในเป็นนกเหยี่ยวที่มีขนสีขาวและปลายปีกสีเทา มันเป็นนกแฝดที่เกิดมาจากไข่ใบเดียวกัน ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องที่เกิดได้ยากยิ่ง เฮลลิกซ์นั้นเป็นนกเหยี่ยวของเมลเลนท์ ส่วนฮอรัสเป็นนกเหยี่ยวของอลัน พวกมันเป็นนกแฝดที่มีรูปร่างไม่ผิดกัน และการที่พวกมันเป็นนกแฝด พวกมันจึงสามารถสื่อสารถึงกันได้โดยที่ไม่ต้องเห็นหน้า
อลันยกมือรับนกเหยี่ยวที่บินมาเกาะมือ มันส่งเสียงทักทายนายของมัน พวกมันเป็นสัตว์ในการตีตราที่ไม่ค่อยได้อยู่กับเจ้าของ ก็จะให้มันอยู่ได้อย่างไร ในเมื่อมีแมวดำตัวดีคอยไล่ตบตีและไล่กัดพวกมันอยู่ อลันมองนกเหยี่ยวของตนที่ส่งสายตาขอความเห็นใจ ฮอรัสเป็นนกเหยี่ยวตัวเมีย ในขณะที่เฮลลิกซ์ของเมลเลนท์เป็นนกเหยี่ยวตัวผู้ อลันลูบคอนกเหยี่ยวของตัวเองเบาๆเพื่อแสดงความคิดถึง ก่อนส่งมันขึ้นฟ้าเพื่อให้ออกบิน แน่นอนว่เฮลลิกซ์ก็บินตามพี่สาวของมันไปเช่นกัน
เฮล์มมิสมองศิษย์ทั้งสองคนด้วยความรักใคร่ ในบรรดาศิษย์ของเขาทั้งหมด โครอส อลัน และเมลเลนท์ เป็นศิษฐ์ที่เขาภาคภูมิใจมากที่สุด แต่น่าเสียดายที่ศิษย์ทั้งสามคนของเขามีชะตาชีวิตที่แสนเศร้า แม้จะมีทางให้เลือกเดิน แต่จุดจบของปลายทางเป็นสิ่งที่เฮล์มมิสไม่อยากให้มันมาถึง
" ท่านอาจารย์จะไปรับอาหารเช้าด้วยกันหรือไม่ขอรับ ข้ากำลังจะไปที่โรงครัว ถ้าท่านอยากรับอาหาร ข้าจะไปนำมาให้" อลันพูดอย่างนอบน้อม
เฮล์มมิสยิ้มรับน้อยๆให้อลัน อลันเป็นศิษย์ที่เรียบร้อยที่สุดในบรรดาทั้งสามคน น่าเสียดาย.. หากอลันไม่ได้มีชะตาชีวิตเช่นนี้ อลันคงกลายเป็นหนึ่งในพ่อมดทั้งเจ็ดแห่งแฮริออสและเป็นนักปราญ์ผู้ทรงภูมิในรุ่นถัดไป น่าเสียดายที่ชะตาชีวิตของอลันทำให้อลันที่มีความสามารถเป็นได้เพียงแค่ต้นห้องที่คอยรับใช้ฝ่าบาท
เฮล์มมิสออกเดินตามอลันโดยที่มีเมลเลนท์เดินเยื้องไปอยู่ด้านหลังอย่างให้เกียรติ เฮล์มมิสมองลูกศิษย์ที่มีรอยยิ้มอยู่เป็นนิจของตนเอง แม้เมลเลนท์จะมีรอยยิ้มพรายอยู่ตลอดเวลา แต่บัดนี้ใจของศิษย์เขาไม่ได้สดใสอีกแล้ว เฮล์มมิสมองศิย์ของตนเองก่อนชวนคุย
" แดนใต้เป็นอย่างไรบ้าง แล้วองค์ชายไคเธียจะเสด็จกลับมาเมื่อใด ข้าจะได้เตรียมตัวต้อนรับพระสหายคนใหม่ของฝ่าบาท"
" องค์ชายสบายดีขอรับ คงเสด็จกลับมาในอีกสองสามวันข้างหน้า พระสหายคนใหม่ องค์ชายแห่งเอรีเดน องค์ชายไอเดน จีอา แอริเดียน จะเสด็จมาพร้อมฝ่าบาท และคงทำการผูกพันธมอบชีวิตและวิญญาณตอนที่ฝ่าบาทอายุสิบห้า ซึ่งก็คือในอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้า" เมลเลนท์รายงาน
ช่วงอายุสิบห้าเป็นช่วงที่องค์รัชทายาทแห่งแฮริออสจะคัดเลือกผู้ที่จะมาทำสัญญามอบชีวิตและวิญญาณ โครอสเองก็ทำพันธสัญญานี้กับอลันตอนที่อายุสิบห้า และสำหรับไคเธีย องค์รัชทายาทเลือกที่ให้องค์ชายแห่งเอรีเดนเป็นผู้มอบพันธะ คงเป็นเพราะองค์ชายไคเธียช่วยชีวิตองค์ชายไอเดนจากกลุ่มผู้ก่อกบฏไว้ องค์ชายไอเดนจึงคิดตอบแทนโดยการถวายชีวิตให้
" แล้วผู้เป็นสักขีพยานเล่า เป็นบุตรชายของเจ้าใช่หรือไม่"
" ขอรับ เมลไทอัสบุตรชายข้าจะเป็นสักขีพยานในการทำพันธสัญญาครั้งนี้"
พิธีการทำสัญญามอบชีวิตและวิญญาณ จะเป็นพิธีที่จะประกอบกันเป็นความลับ ผู้เข้าร่วมพิธีจะมีเพียงสี่คนเท่านั้น นั่นคือท่านอาจารย์ผู้เป็นคนประกอบพิธี สองผู้พูกพันธสัญญา และหนึ่งสักขีพยาน แต่พวกเขาในฐานะผู้ผูกพันธสัญญารุ่นก่อน พวกเขามีหน้าที่ที่จะต้องบอกเล่าพิธีการให้คนรุ่นถัดไปฟัง โครอสคงเขาพูดคุยกับองค์ชายในวันหลังจากพิธีแต่งงาน อลันคงพูดคุยกับองค์ชายไอเดน และเขาจะพูดคุยกับบุตรชายของเขาในฐานะที่เคยเป็นสักขีพยานมาก่อนเช่นกัน
การทำพิธีนี้จะเป็นความลับ ผู้ที่ทำพันธสัญญาไม่บอกความลับนี้แก่ใครนอกจากคู่ชีวิต ตัวของเมลเลนท์เองก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับองค์หญิงลูซิน่า อลันเองก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้แก่มารดา เพราะมันจะเป็นการบอกว่าให้เป็นผู้ผูกพันธสัญญาของฝ่าบาทคือใคร โดยปกติผู้ผูกพันธจะเป็นผู้ใดก็ได้ ตั้งแต่ชาวบ้านธรรมดา สหายสนิท ญาติ หรือคนรัก และกษัตริย์แต่องค์จะเก็บความลับนี้เอาไว้แตกต่างกัน อย่างโครอสเลือกที่จะให้อลันมาเป็นต้นห้องที่จะอยู่ไม่ห่างกาย กษัตริย์องค์ก่อนเลือกพระอนุชาเป็นผู้ผูกพันธะและให้ดำรงตำแหน่งแม่ทัพ ส่วนเสด็จปู่ของโครอสเลือกให้คนรักของตนเป็นผู้ผูกพันธสัญญา แล้วให้พระอัยยิกาอยู่แต่ในปราสาทตะวันออกเพื่อความปลอดภัย
ความลับนี้จะถูกเปิดเผยก็ต่อเมื่อองค์กษัตริย์ตายไปแล้วเท่านั้น เพราะหากองค์กษัตริย์ถูกฆ่า ผู้ผูกพันธสัญญาจะตายก่อน แต่หากองค์กษัตริย์สิ้นอายุขัยไปเองหรือเป็นเพราะป่วยไข้ ผู้ผูกพันธะก็จะเป็นอิสระและใช้ชีวิตของตนได้ต่อไป
การทำพันธสัญญานี้จะทำในวันเกิดขององค์รัชทายาทตอนที่อายุสิบห้า เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่มนตราขององค์รัชทายาทพุ่งสูงที่สุดในช่วงวันเกิด สำหรับองค์ชายไคเธียที่มีพระประสูติกาในฤดูใบไม้ผลิอีกไม่กี่วันนี้ การทำพิธีผูกพันธสัญญาคงทำให้องค์ชายไคเธียอารมณ์เย็นลงได้บ้าง องค์ชายไคเธียเป็นคนธาตุไฟที่เกิดในฤดูใบไม้ผลิ อารมณ์ขององค์ชายจึงค่อนข้างพัดหวนเหมือนเปลวไฟที่ถูกลม หากได้องค์ชายไอเดนมาเป็นผู้ผูกพันธสัญญา ธาตุดินขององค์ชายไอเดนคงช่วยลดแรงลมที่พัดโหมขององค์รัชททายาทได้
อลัน เมลเลนท์ และเฮล์มมิส เดินคุยกันจนมาถึงสวนเล็กของปราสาทกลาง สถานที่แห่งนี้เป็นที่พักผ่อนอีกแห่งของปราสาทกลางที่กว้างใหญ่ อลันเชิญให้ท่านอาจารย์นั่ง ก่อนขอตัวไปยกสำรับมาให้
" การสร้างวงเวทย์เป็นไปอย่างราบรื่นใช่ไหมขอรับ น่าเสียดายที่ข้ากลับมาไม่ทัน ไม่เช่นนั้นคงสามารถช่วยท่านอาจารย์ได้บ้าง" เมลเลนท์กล่าวหลังจากที่พวกเขาทั้งสองอยู่กันตามลำพัง
" ทุกอย่างเรียบร้อยดี วงเวทย์นี้จะคุ้มครองคนรักฝ่าบาทได้ ตราบเท่าที่วงเวทย์ไม่ถูกทำลายจากภายใน และแม้ข้าจะยังไม่เห็นหน้าคู่ครองของฝ่าบาท แต่จากที่ฟังมา คงเป็นบุรุษที่น่ารักทีเดียว"
" แล้วจะคัดเลือกคนที่เข้าไปอยู่ที่ปราสาทตะวันออกเมื่อไหร่ขอรับ มันคงต้องมีคนทำความสะอาด คนดูแลสวน คนดูแลใกล้ชิด จะให้ข้าจัดการหรือให้อลันจัดการขอรับ"
" ให้อลันจัดการแล้วกัน เขาจะเป็นต้นห้องคนใหม่ของท่านไอร่า อลันคงจัดการเองได้ แล้วเจ้าเล่าเมลเลนท์ เป็นอย่างไรบ้าง"
" ข้าก็ย่อมสบายดีอยู่แล้วขอรับ ถ้าไม่ติดพิษรักจากสตรี ข้าคงสบายมากกว่านี้"
คำกล่าวอย่างขบขันนี้ทำให้ดวงตาสีจางของเฮล์มมิสมีรอยยิ้ม เมลเลนท์เป็นคนที่มีอารมณ์ขันอยู่เสมอ เฮล์มมิสรักและเอ็นดูเมลเลนท์มากที่สุดในบรรดาศิษย์ทั้งสาม เมลเลนท์เหมือนเป็นศิษย์รัก อลันเป็นเหมือนผู้สืบทอด และโครอสเป็นเหมือนบุตรชาย น่าเสียดาย.. หากทั้งสามไม่ได้มีชะตาชีวิตที่แสนเศร้า ทั้งสามคงเป็นสามพ่อมดแห่งแฮริออสที่เขาภาคภูมิใจมากที่สุด และอลันกับเมลเลนท์คงเป็นฐานพลังที่ดีของฝ่าบาทได้แน่นอน
" เจ้าพบรักแท้แล้วใช่หรือไม่ศิษย์ข้า เป็นท่านไอร่าใช่หรือไม่ที่ขโมยหัวใจเจ้าไป"
คำกล่าวของท่านอาจารย์ทำให้เมลเลนท์ยิ้มเจื่อน และนั่งนิ่งลง เมลเลนท์นั่งนิ่งจนได้ยินเสียงลมผ่านแสงแดดในฤดูใบไม้ผลิ ไม่มีอะไรรอดหูรอดตาท่านอาจารย์ไปได้ แม้จะไม่ได้เห็นหน้ากันหรือพบหน้ากันมานานแค่ไหน ญาณหยั่งรู้ของท่านอาจารย์ก็ยังแม่ยยำเหมือนเดิม
" ข้า... "
" จงตัดสินใจให้ดีเมลเลนท์ ชีวิตของเจ้าเป็นของเจ้า ข้าจะไม่กล่าวโทษการตัดสินใจของเจ้า เรื่องความรักเป็นเรื่องที่ห้ามกันไม่ได้ ตอนนี้อลันเองก็มีความรักแล้วเช่นกัน โชคชะตาของพวกเจ้าทั้งสามกำลังจะหมุนเดิน โดยที่มีท่านไอร่าเป็นศูนย์กลาง จงคิดและตัดสินใจให้ดีในทุกการกระทำ ชะตาชีวิตของฝ่าบาทขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพวกเจ้า ข้าจะไม่ชี้แนะ เพราะชะตาของพวกเจ้าทั้งสามมีสองคนละสองเส้นทาง จงนำคำทำนายของข้าไปขบคิดให้ดี แต่ไม่ว่าพวกเจ้าทั้งสามจะเลือกทางใด ข้าและเหล่าพ่อมดที่เหลือจะคอยช่วยเหลือพวกเจ้าทุกวิถีทาง..."
ฝ่ายอลันที่ลอบฟังอยู่ที่ทางเข้าสวนถอนหายใจ โชคชะตา.. คำนี้ช่างเป็นภาระที่หนักอึ้ง โชคชะตาของพวกเขาทั้งสามมีความเกี่ยวข้องกัน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่พวกเขาทั้งสามได้รับรู้กันในวันแรกของการเข้าเรียนกับท่านอาจาร์เฮล์มมิสเมื่อตอนอายุเจ็ดขวบ ท่านอาจารย์เป็นนักปราชญ์และนักทำนาย ท่านมีญาณหยั่งรู้ที่เที่ยงตรงไม่ต่างกับนักพยากรณ์
อลันออกเดินเพื่อไปเอาสำรับที่ห้องครัว คำทำนายและโชคชะตาที่กำลังจะหมุนเดิน อลันย้อนนึกไปถึงคำนายของตนที่ได้รับเมื่อตอนเจ็ดขวบ เขาได้รับคำทำนายพร้อมกับเมลเลนท์ ในขณะที่นายของเขาได้รับคำทำนายเป็นการส่วนตัว ที่จนบัดนี้ก็ยังไม่มีใครได้ล่วงรู้ความลับนี้นอกจากนายของเขาและท่านอาจารย์เอง
" อลัน ชะตาชีวิตของฝ่าบาทจะขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจ้า ฝ่าบาทจะตายหรือจะมีชีวิตรอดได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น และหากฝ่าบาทตายฝ่าบาทจะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสก่อนที่จะจบชีวิตลง จงเลือกให้ดีอลัน ชีวิตของฝ่าบาทอยู่ในกำมือเจ้า เจ้าจะเลือกฝ่าบาทหรือความรัก หากเจ้าเลือกฝ่าบาทเจ้าจะตายแทนฝ่าบาทอย่างทรมาน แต่หากเจ้าเลือกความรัก ฝ่าบาทจะตายอย่างทรมาน แต่เจ้าจะได้อยู่กับคนที่รักไปตลอดชีวิตที่เหลือ"
คำกล่าวทำนายนั้นมีผลทำให้อลันที่มีอายุเพียงเจ็ดขวบสามารถตัดสินใจได้ทันที เขายอมจบชีวิตของตนเพื่อโครอส ไม่ใช่ในฐานะของข้าราชบริพานเท่านั้น แต่เป็นเพราะโครอสเป็นเหมือนเพื่อน พี่ชาย สหายสนิท และเป็นน้องชายที่เขารัก เขานั้นได้เลือกและตัดสินใจแล้วที่จะอยู่เคียงข้างและตายแทนฝ่าบาทที่เขาเคารพรัก และเมื่อถึงตอนที่โครอสอายุสิบห้า เขาก็ได้ขอผูกสัญญามอบชีวิตและวิญญาณกับโครอสโดยไม่มีความลังเล และนับถืออีกฝ่ายเป็นเจ้านายเหนือชีวิตตั้งแต่นั้นมา และนั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาถือครองพรหมจรรย์ไปชั่วชีวิต เขาไม่ต้องการมีความรัก ความรักของเขาจะทำให้นายของเขาตายอย่างทรมาน ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถทนให้เกิดขึ้นได้อย่างเด็ดขาด
ในขณะที่คำทำนายของเมลเลนท์นั้นเป็นเหมือนทางเลือกที่ดีกว่า แต่ไม่ว่าทางไหนก็ไม่ดีทั้งนั้น เพราะแม้ทางเลือกของเมลเลนท์ก็มีสองทางเช่นกัน แต่จุดจบของเมลเลนท์ก็ไม่ต่างจากของเขามากนัก เพียงแต่การตายของเมลเลนท์คงทรมานน้อยกว่า
" สำหรับเจ้า เมลเลนท์ เจ้าจะไม่ได้ตายแทนฝ่าบาท เจ้าจะตายเพื่อคนที่เจ้ารัก แต่วันที่เจ้าตายเจ้าจะมีทางเลือก เจ้าจะเลือกตายแทนคนรักไปอย่างโดดเดี่ยว หรือจะตายแทนคนรักเพื่อฝ่าบาท"
นั่นคือคำทำนายในชะตาชีวิตของเขาทั้งสองคน พวกเขามีจุดจบที่ความตาย เป็นการตายเพื่อฝ่าบาทหรือตายเพื่อคนที่รัก เรื่องนี้เป็นเรื่องที่พวกเขารู้กันสองคนโดยที่ไม่ได้บอกโครอส ท่านอาจารย์เรียกพวกเขาไปบอกคำทำนายตอนที่โครอสกลับปราสาทไปแล้ว ในขณะที่นายของเขาก็มีคำทำนายที่มีสองเลือกเช่นกัน แต่เรื่องนั้นเป็นเรื่องที่นายของเขาเก็บไว้กับตัว และไม่เคยบอกกับใคร
อลันครุ่นคิด แน่นอนว่าคำทำนายสามารถที่จะตีความได้หลากหลายรูปแบบ ในทางเลือกทั้งสองทางนั้นมีทางเลือกเส้นเล็กที่ไม่อาจบอกได้ซ่อนอยู่หลายสาย แต่ไม่ว่าจะเลือกทางเดินเส้นไหน จุดจบสุดท้ายของเขาทั้งสองคนที่ได้เลือกแล้วคือการตายเพื่อฝ่าบาทเท่านั้น พวกเขาทั้งสองคนได้ให้คำสาบานต่อโครอสในวันที่ทำพิธีมอบชีวิตและวิญญาณแล้วว่า จะไม่มีวันทรยศต่อฝ่าบาท จะไม่มีวันหักหลัง และจะยอมตายเพื่อฝ่าบาทของพวกเขาเพียงองค์เดียวเท่านั้น
-
TALK :: มาแล้วๆๆๆ ตอนหวานๆมาแล้ววว (ตรงไหนฟร๊ะ :beat: ) เฮ่อๆมาถึงตอนนี้คงเดากันได้แล้วเนอะว่าใครที่จะต้องจบชีวิตลงหลังจากจบเรื่องนี้ แต่ไม่แน่น้า ถ้ามีคนเชียร์มากๆ โชคชะตาอาจเปลี่ยนได้ก็ได้ ต้องขึ้นกับแรงเชียร์และแรงใจของคนอ่านนะคะ
ทอร์กช่วงนี้ยังไม่ตอบเม้นท์นะคะ จะไปตอบตอนหน้าค่ะ แต่ตอนนี้จะมีคำถามให้ทุกคนได้คิดแทนนะคะ
=========================================================
1. ไคเธีย ลูกชายคนโตของโครอสอายุสิบห้า แล้วโครอสที่มีลูกคนแรกตอนอายุสิบสี่ ตอนนี้โครอสมีอายุเท่าไหร่
2. ไคเธียอายุสิบห้า ไอร่าอายุสิบแปด แล้วโครอสอายุห่างจากไอร่ากี่ปี
3. โครอสกับไอเรสอายุห่างกันไม่มาก มากสุดสองสามปี แต่ยังไม่แน่ใจว่าใครแก่กว่า แล้วตกลง ไอเรสกับโครอส มันเป็นโคแก่กินหญ้าอ่อนใช่ไหม (ใช่!!!)
4. ทำไมโครอสกับองค์หญิงถึงไม่ชอบแม่ตัวเองน้า
5. ตอนนี้มีสัตว์เลี้ยงออกมาแล้วกี่ตัว
ตอบ:: ถ้านับตอนพิเศษนี้ด้วยจะรวมได้หกตัวแล้วค่ะ คือ ลิงซ์ เลนีเมีย เลพป์ ลีโอ เฮลลิกซ์ ฮอรัส ส่วนตัวที่เจ็ดกำลังจะออกค่ะ เพราะเรื่องนี้จะเป็นเรื่อง คนงามกับสัตว์เลี้ยงทั้งเจ็ดค่ะ ไม่ใช่สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ดนะ เฮ่อๆ
แต่คนอ่านไม่ต้องกลัวงงนะคะ แต่ละตัวจะมีหน้าที่ต่างกันอย่างชัดเจน มีรวมกลุ่มกันแค่ตอนท้ายๆเท่านั้นค่ะ
6. อ่านตอนนี้แล้วเดาได้หรือยังคะว่าใครกดอลัน มีสามตัวเลือก คือ เมลเลนท์ โครอสเอง(ไม่ใช่แล้ว!) ลูกชายของโครอส และเซอร์คีค่ะ (แต่ในเม้นท์ที่เดาๆกันมามีคนตอบถูกแล้วนะ)
7. มีตัวละครใหม่ออกมาคือ ไคเธีย องค์ชายไอเดน แห่งแอรีเดนที่ช่วยมาจากกลุ่มกบฎแดนใต้ และเมลไทอัส ออกมาเยอะขนาดนี้คนอ่านจะงงไหม... คงไม่งงเนอะ เพราะสามหนุ่มนี้จะออกมาแวบๆและเป็นเรื่องของรุ่นลูกมากกว่า แต่มีเรื่องเกี่ยวกับไอร่านิดๆแน่ค่ะ
8. คำทำนายในส่วนของโครอสคืออะไร!
ตอบ:: จะเฉลยตอนหน้าค่ะ ตอน:: คำอวยพรจากทวยเทพ ค่า
-
:hao7:
ใคร ตอบถูกหว่าาาา ? :ling1:
เอ๊ะๆ จะตายเพื่ออะไรดีหว่า แหม่ๆ :ling3:
-
ฮ่วยแต่ละคนมัยเศร้าจังอ่ะ ตอบคำถามดีกว่า(ตอบบ้างข้อนะ แต่ละข้อมั่วแหลก) 1)โครอสน่าจะ29ปี 2)โครอสห่างไอร่า11ปี 4)อาจเป็นเพราะนางอยากเป็นใหญ่ 6)เซอร์คีน่าจะกดอลัน 8)น่าจะตายเพื่อคนรัก หรือให้คนรักตาย เม้นแล้วก็เศร้า แต่ก็อยากอ่านแบบเศร้าอยู่นะ แต่ไม่อยากให้จบเศร้า(เอ๊ะ!ยังไง[เอาทั้งสองแบบแหละ โลภ คิคิ]) รอตอนต่อไปนะคัฟคนแต่ง ขอบคุณคัฟ^^
-
:a5: อะไรอ่ะ ไมมันดูน่ากลัวอย่างนี้
จะเลือกทางไหนก็ตาย :serius2:
-
โครอสกินเด็ก :hao6: แต่โครอสก็เป็นพี่เรานะเออ :laugh:
รู้สึกว่าตัวเลือกของคำทำนายมีแต่ตายกับตาย แหม่ หดหู่ใจเสียจริง :mew5:
อยากถามท่านอาจารย์ว่าไม่มีช้อยส์อื่นอีกเหรอคะ แบบไม่ตายแค่บาดเจ็บสาหัสไรงี้ :z3:
คำทำนายอาจไม่เป็นจริงก็ได้ อันนี้ต้องขอความเมตตาจากคนเขียนล้วนๆ :m13:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ อลันจะโดนกดแล้วจริงๆใช่ไหมคะ :haun4:
-
สงสารอรัญอะถ้าต้องตายเพราะถูกเผาหรือเปล่า
แต่ถ้าชะตาเปลี่ยนได้ก็ดีนะ อยากให้อรัญมีความสุขบ้าง
ส่วนคนที่ทำเรื่องนั้นกับอรัญใช่เซอร์คีย์หรือเปล่า :mew2:
-
"น่าเสียดายที่ศิษย์ทั้งสามคนของเขามีชะตาชีวิตที่แสนเศร้า แม้จะมีทางให้เลือกเดิน แต่จุดจบของปลายทางเป็นสิ่งที่เฮล์มมิสไม่อยากให้มันมาถึง"
ง่า ไม่ค่อยสปอยไปในตัวเลยนะคะ
เหมือนบอกกลายๆให้คนอ่านทำใจ
เฮ้อ เรื่องนี้จะจบแบบไม่สุญเสียเลย
มันก็คงแปลก แต่สงสารอลันอ่า
อุส่ามีคู่ อย่าให้สามี(?)อลันเป็นม่ายเลยนะ
เห็นบอกว่ามีโคลอส ในช้อยกดอลันด้วย เราคิดมากนะเนี่ย :hao7:
ย้อนๆไปอ่าน ใครอีกบ้างที่อลันเรียกฝ่าบาท หรือคล้ายโคลอส
ค้างคา มาไวๆ :ling1:
-
ชอบมากค่ะ ชอบนิยายเรื่องนี้มาก จริงๆต้องบอกว่าชอบทุกเรื่องของผู้เขียนเลยค่ะ 55555
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ
ปล. เรามีความหวังให้เรื่องนี้จบ Happy นะคะ ไม่ได้กดดันนะเนี่ย ฮิๆๆ แต่ว่า Happy นะคะ //สะกดจิตคนเขียน
-
คำทำนายของโครอสจะเป็นงัยนะ ว่าแต่ใครอะ จะเป็นเซอร์คีป่าวอะ
-
ตอนนี้หวานมากกกกอ่านแล้วเครียดเลย ตอนหน้าอยากเจอท่านไอร่าแล้วอะ :mew1:
-
แง :ling1: ทำไมคำทำนายของอลันและเมลเลนท์ช่างดูหดหู่ใจดีแท้
เหมือนมีแต่ความตายที่รออยู่เลยอะ แล้วจะมีใครมาเปลี่ยนโชคชะตาได้ล่ะ
เหมือนอลันและเมลเลนท์ไม่ใครซักคนหรือทั้งสองคนต้องเสียสละเพื่อให้ไอร่าและโครอสได้สมหวังเลยอะ
แล้วตอนนี้ก็ได้รู้ว่าเซอร์คีแอบหลงรักอลันมานานแล้ว เพราะงั้นเซอร์คีต้องเป็นคนกดอลันแน่ ๆ
เพราะไคเธียก็คงต้องมีคู่ในรุ่นของตัวเอง คงไม่ข้ามรุ่นมาจับสหายของพ่อกดหรอกมั่ง
แล้วชอบจังค่ะ คนงามกับสัตว์เลี้ยงทั้งเจ็ด ขอให้จนจบก็ยังได้อยู่กันครบทั้งเจ็ดนะค่ะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า :pig4: :L2:
-
คำอวยพรแห่งทวยเทพ
" ชะตาชีวิตของฝ่าบาทจักมีสองทาง ทางหนึ่งคือฝ่าบาทจะได้ครอบครองดินแดนทั้งสี่ทิศรวมถึงดินแดนตะวันตกที่อยู่ห่างใกล้ หากพระองค์ยอมละทิ้งความรัก แต่ฝ่าบาทจะอยู่อย่างเศร้าหมองและไร้ซึ่งหัวใจไปตลอดชีวิตที่เหลือเพราะความรู้วึกผิดต่อคนรัก แต่หากฝ่าบาทเลือกความรัก ฝ่าบาทจะสูญเสียบัลลังก์แห่งแฮริออสและตายอย่างทรมาน แดนตะวันออกจักล่มจมในยุคสมัยของฝ่าบาทหากฝ่าบาทดิ้นรนเลือกความรักมากกว่าประชาชน "
เสียงคำทำนายของเฮล์มมิส เฮรามิส ปราชญ์ผู้ทรงภูมิ ท่านอาจารย์ และบิดาคนที่สองของโครอส ดังก้องอยู่ในห้วงความฝันจนทำให้โครอสที่นอนหลับลืมตาตื่น เขาลืมตาแล้วนึกย้อยไปถึงความฝันที่เป็นดั่งความทรงจำ ตอนนั้นเขาอายุเพียงแค่เจ็ดขวบ ท่านอาจารย์เป็นผู้มอบคำทำนายที่เป็นดั่งโชคชะตาที่ทำให้เขาต้องเลือกเดินในตอนที่เขาเข้าเรียนในวันแรก
โครอสมองหน้าคนงามที่หลับอยู่ในอ้อมกอด วันนี้เป็นวันที่สามแล้วที่เขาได้เข้าสู่พิธีแต่งงาน โครอสมองใบหน้างามที่กำลังหลับสนิท เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าคำทำนายที่ท่านอาจารย์ให้ไว้จะทำให้เขาต้องมาลำบากใจในตอนนี้ โครอสเกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลที่ทอประกายสวยงามแม้ในยามที่ไม่ถูกแสงแดดออก เขาไม่เคยรักใคร และไม่เคยคิดว่าจะมีใครที่สามารถทำให้เขาให้ความสนใจได้มากกว่าผืนแผ่นดินที่เขารักและปกครองอยู่
ไอร่า ไดแอน ไซธีร่า
เจ้าจะเป็นคนที่ทำให้ข้าต้องละทิ้งประชาชนจริงหรือไม่ เจ้าจะทำให้ข้าต้องสูญเสียดินแดนที่ข้าถือกำเนิดและสูญเสียบัลลังก์จริงหรือไม่...
ไม่มีทาง
เขาจะไม่มีทางยอมให้คำทำนายมาเป็นตัวกำหนดโชคชะตา ต่อให้เขามีความรักเขาก็จะปกป้องคนงามและบ้านเมืองของเขาเอาไว้ให้ได้ ต่อให้ไม่ได้ครอบครองดินแดนทั้งสี่อย่างที่ได้หวังไว้ก็ไม่เป็นไร เพราะแค่ดินแดนทั้งสองดินแดนที่เขาถือครองก็สามารถนำความสงบร่มเย็นและความอิ่มหนำมาให้ประชาชนของเขาได้แล้ว เขาจะไม่ยึดครองแดนเหนือเพื่อเห็นแก่ร่างบางที่รักบ้านเกิด และจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับแดนตะวันตกที่อยู่ห่างไกลหากอีกฝ่ายไม่เข้ามายุ่มย่าม
โครอสประคองตัวร่างบางที่นอนอยู่เข้ามากอด เส้นสายสีแดงที่ผูกติดข้อมือของเขาทั้งสองยังไม่ถูกแกะออก และต่อให้มันถูกแกะออกในเช้าวันที่สี่หลังทำพิธีแต่งงานเสร็จสิ้น แต่สายสัมพันธ์ของเขากับร่างบางก็จะยังอยู่ เขาจะไม่ยอมให้คำว่าโชคชะตามาตัดขาดความรักระหว่างเขาทั้งสอง เขาจะมองหาเส้นทางที่สามเพื่อที่จะให้ได้อยู่กับร่างบางอย่างมีความสุข เขาจะไม่ยอมให้คำทำนายมากำหนดชีวิต และเขาจะต้องรักษาดินแดนของเขาเอาไว้ให้ได้ ดินแดน... ที่เขาได้ถือครองมาอย่างชอบธรรมและจะมีคนงามเป็นราชินีที่จะอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป
ครืน...
เปรี้ยง!!!
เสียงฟ้าคำรามทำให้โครอสที่กำลังกอดไอร่าอยู่รีบร่ายมนต์เพื่อกั้นเสียงฟ้าร้อง เสียงฟ้าผ่าที่ดังขึ้นเพื่อครู่คงเป็นเสียงฟ้าฝ่าที่เกิดจากการร่ายมนตราของลีโอ เจ้าลูกสิงโตหิมะนั่นคงปล่อยมนตราออกมาได้แล้ว เมื่อวานลิงซ์เข้ามาหาเขาในช่วงค่ำ เจ้าแมวแสงจันทร์จอมเอาแต่ใจดูสงบลงมากหลังถูกผูกสัมพันธ์ แต่ถึงจะสงบลงแต่ความแสบของลิงซ์กลับไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย เจ้าแมวดำตัวเขื่อง มันใช้เวลาแค่เพียงสามวันก็สามารถทำให้ลูกสิงโตหิมะปล่อยมนตราออกมาได้ โครอสยกยิ้มน้อยๆกับแผนการที่ลิงซ์มาบอกแก่เขาเมื่อวาน เขาได้แต่หวังว่าสัตว์ในการตีตราของเขาทุกตัวคงไม่เจ็บตัวมาก ไม่เช่นนั้นคนงามที่เป็นเหมือนแม่แมวคงได้อาละวาดใส่เขาแน่ ข้อหาดูแลบุตรชายทั้งหลายของตนไม่ดี
ลิงซ์เป็นสัตว์ตีตราในพันธสัญญาตัวแรกของโครอส มันเป็นสัตว์ป่าที่เขาล่ามาได้จากป่าเฮสเทียที่อยู่ทางฝั่งตะวันออกของแฮติออส ป่าแห่งนั้นเป็นป่ามนตราเช่นกัน ถึงจะไม่ได้เก่าแก่เท่ากับป่ามนตราโซลซีสท์ แต่มันก็เป็นป่าที่เต็มไปด้วยสัตว์ป่ามากมาย รวมถึงเป็นแหล่งที่อยู่ของแมวแสงจันทร์ที่ขึ้นชื่อเรื่องนำความโชคดีมาให้ ตอนนั้นโครอสได้ลิงซ์มาตั้งแต่ตอนที่ลิงซ์ยังเป็นเด็ก แม่ของมันเป็นแมวแสงจันทร์ที่มีสีขาวตามปกติ โครอสต้องต่อสู้กับมนตราแห่งความลุ่มหลงที่แมวแสงจันทร์ส่งมา และในที่สุด เขาก็สามารถครอบครองแมวแสงจันทร์สีดำที่มีค่ายิ่งกว่าแมวแสงจัทร์สีขาว โดยที่เขาไม่ต้องฆ่าแมวแสงจันทร์ตัวแม่ที่หวงลูก มันยอมยกลิงซ์ให้แก่เขาแต่โดยดี ในฐานะที่เขาสามารถสยบมนตราแห่งความลุ่มหลงได้
โครอสมองออกไปนอกหน้าต่างที่บัดนี้มีสายลมโหมกระหน่ำ ลีโอ... ลูกชายของเลนีเมียมีพลังกล้าแกร่งกว่าที่เขาคาด น่าเสียดายที่ไอร่าไร้ซึ่งมนตรา ไม่เช่นนั้นคนงามของเขาคงมีสัตว์ในการตีตราที่กล้าแกร่งพอที่จะปกป้องคนงามและติดตามคนงามไปในทุกที่ได้
โครอสร่ายมนต์เพิ่มเติมเมื่อผ้าม่านเริ่มปลิวสะบัด พลังของลีโอมีมากทีเดียว เมื่อครู่เขาแค่ร่ายมนต์เพื่อกันเสียงไม่ให้คนงามตกใจตื่น แต่ตอนนี้เขาคงต้องร่ายมนต์เพื่อสร้างอาณาเขตเพิ่ม ไม่เช่นนั้นปราสาทตะวันออกแห่งนี้คงได้สั่นสะเทือนเพราะพลังของลูกสิงโตหิมะที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้แน่
" อืมม เสียงอะไรน่ะ กี่โมงกัน" เสียงหวานที่ฟังติดแหบพร่าเล็กน้อยทำให้โครอสยกยิ้ม เขาก้มจูบคนงามที่ลืมตาตื่นขึ้นมาในที่สุด เขากดจูบที่ริมฝีปากอิ่มช้ำ เขาจูบเบาๆ แล้วกล่าวอรุณสวัสดิ์
" เพิ่งเข้าสู่ช่วงบ่าย หากเจ้าเหนื่อยนักจังนอนหลับพัก ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวนาน จงหลับให้สบายแล้วเราจะตื่นขึ้นมาทำพิธีในช่วงค่ำด้วยกัน"
โครอสบอกร่างบางที่ปรือตาหลับอย่างว่าง่าย ตอนนี้ไอร่าไม่ได้มีอารมณ์ผิดปกติจากการเปลี่ยนแปลงของร่างกายอีกแล้ว คนงามของเขาสามารถกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติ พลังมนต์ในส่วนที่ร่างบางต้องจ่ายตอบแทนให้แก่เทพฤดูใบไม้ผลิเขาได้ตอบแทนไปแล้ว โดยการฝังเพทายสีขาวและเพทายสีฟ้าที่ได้มาจากบ้านของไอร่าเพื่อเป็นค่าตอบแทนให้เทพเจ้าแห่งฤดูใบไม้ผลิในวิหารแห่งทวยเทพ โครอสเกลี่ยเส้นผมให้คนที่หลับสนิท คนงามของเขายามนี้ช่างเหมือนภูติฤดูใบไม้ผลิที่แสนขี้เซา เขาส่งมนตราออกไปแล้วแนบฝ่ามือไปที่พวงแก้ม สายลมอบอุ่นและแสงแดดที่เขาส่งผ่านมนตราเข้าไปเป็นเหมือนกับการบอกให้รู้ว่า ฤดูใบไม้ผลิได้มาเยือนแล้ว เจ้าภูติตัวนอนที่หลับอยู่ในฤดูหนาว ควรลืมตาตื่นขึ้นมาเสีย
" อุ่นจัง ข้าชอบแสงแดด แม้จะเกิดในเมืองหนาวแต่ข้าก็ชอบแสงแดดจับใจ ไซธีเรียหนาวเย็นเหลือเกิน ข้าอยากให้ประชาชนของข้าได้รับความอบอุ่น ปราสาทแห่งไซธีเรียสวยงามมาก ยามที่มันต้องแสงมันจะเปล่งประกายเพราะหิมะ ความอบอุ่น... ข้าอยากให้ประชาชนของข้าได้รับมันเช่นเดียวกับข้า แม้ว่าข้าจะไม่มีวันได้กลับไปแล้วก็ตาม "
นั่นคือคำกล่าวที่เขาได้ยินในเช้าวันแรกที่คนงามตื่นนอน สายเลือดสีน้ำเงินแห่งไซธีเรียยังคงไหลเวียนอยู่อย่างเข้มข้น โครอสมองหน้าเจ้าชายแห่งไซธีเรียที่ต้องพลัดพรากมาจากบ้านเกิด แม้เขาจะไม่สามารถพาคนงามกลับสู่บ้านเกิดได้เพราะไม่อยากให้คนงามเสี่ยงต่อการเผชิญหน้ากับไอเรส แต่เขาจะขอดูแลร่างบางให้ดีเพื่อที่คนงามจะได้รู้สึกว่าดินแดนแห่งความอบอุ่นที่เต็มไปด้วยแสงอาทิตย์นี้เป็นเหมือนบ้านหลังที่สองที่คนงามจะได้อยู่อย่างปลอดภัยตลอดชีวิตที่เหลือ
โครอสมองร่างบางที่ดูผ่อนคลายหลังจากได้รับแสงแดดอบอุ่น ดวงหน้าสวยหวานบัดนี้มีรอยสีแดงจางอย่างคนที่เพิ่งออกแดด ริมฝีปากแดงเรื่อเหมือนดอกกุหลาบป่าที่ไร้การแต่งแต้ม คนงามของเขาสวยงามขึ้นทุกวัน ยามแรกที่เจอ แมวป่าของเขาเป็นเหมือนดอกไม้ป่าที่สดชื่นน่ารัก แต่ยามนี้คนงามของเขากับดูเหมือนกุหลาบป่าที่เติบโตขึ้นมาท่ามกลางหิมะ สีผิวขาวจัดที่ตัดกับริมฝีปากสีแดงสด ทำให้โครอสอดใจที่จะสูดดมหรือชิมรสไม่ได้ มันช่างหอมหวาน.. ช่างสวยงามราวกับกุหลาบป่าที่มีกลีบดอกที่เข้มแข็งแม้ถูกลมพายุ โครอสถอนจูบออกแล้วสูดดมที่ต้นคอขาวผ่อง กลิ่นของคนงามยังคงเย้ายวนชวนให้เขาสูดดมซ้ำๆ ราวกับว่าเขาเป็นผีเสือที่หลงรักกุหลาบป่าอย่างไม่อาจถอนตัวได้อีกต่อไป
ก็อกๆ
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเบาๆทำให้โครอสดึงผ้าขึ้นมาคลุมตัวเขากับร่างบางที่นอนตัวเปล่า ผ่านมาสองวันกว่าแล้วกับการร่วมรัก เขาแทบไม่สนใจเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ลีเดียจัดหามาให้ จะให้ใส่ใจได้อย่างไรกัน ในเมื่อเขาต้องถอดเสื้อผ้าออกทุกครั้งยามที่ต้องร่วมสัมพันธ์กับคนงาม และในเมื่อการร่วมรักของเขากินเวลาเกือบทั้งวัน เสื้อผ้าก็ดูเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นขึ้นมาทันที
โครอสมองลีเดียกับเซรีน่าที่เดินเข้ามาโดยที่ไม่ต้องรอให้เขาอนุญาติ ลีเลียเป็นแม่นมของเขาที่ดูแลเขามาตั้งแต่เกิด ลีเดียดูแลเขามาอย่างดียิ่งกว่ามารดาแท้ๆ โครอสมองลีเดียกับเซรีน่าที่ขนอาหารชุดใหม่มาพร้อมกับเก็บอาหารชุดเก่าออก สามวันมานี้เขาให้อลันหยุดพักเพื่อเตรียมตัวและสะสางงานเพื่อที่จะมาเป็นต้นห้องคนใหม่ของไอร่า โครอสมองอาหารและเครื่องดื่มปริมาณมากมายที่ลีเดียกับเซรีย่ากำลังลำเลียงขึ้นโต๊ะ ช่วงนี้คงต้องลำบากทั้งสองคนอีกซักระยะจนกว่าอลันจะสามารถหาคนที่จะเข้ามาช่วยงานที่ปราสาทตะวันออกได้
โครอสมองอาหารจำนวนมากมายที่ราวกับจะเลี้ยงคนทั้งกองทัพ คนงามของเขายังคงทานเก่งกว่าปกติ ออกจะมากเกินกว่าปกติด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่ไอร่าตื่นขึ้นมา คนงามของเขาจะเรียกร้องหาอาหารก่อนเป็นอย่างแรกทุกครั้ง และแม้ไอร่าจะไม่รู้ตัว แต่เจ้าตัวก็ทานอาหารมากกว่าปกติเป็นสามเท่าหรือสี่เท่าในทุกมื้อ ทั้งที่ไม่ต้องจ่ายค่าตอบแทนให้แก่เทพแห่งฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่คนงามของเขาก็ยังกินเก่งมากกว่าปกติ ทำไมกัน...
โครอสมองคนที่หลับสนิทอย่างไม่มีทีท่าว่าจะยอมตื่น เขามองสำรวจอย่างคร่าวๆ เจ้าแมวป่าผิวขาวของเขายังคงผอมเพรียวเหมือนปกติ หน้าท้องก็แบนราบราวกับอาหารที่ทานมันเป็นแค่อาหารที่มีปริมาณน้อยนิด โครอสเลื่อนมือเข้าไปที่ใต้ผ้าห่มแล้วกดลงที่หน้าท้องอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะกดฝ่ามือลงไปแรงขึ้นตรงบริเวณที่เป็นแอ่งสะดือเมื่อรู้สึกได้ถึงแรงสั่นบางอย่าง
ตึก.. ตึก.. ตึก.. ตึก.. ตึก... ตึก...
เสียงหัวใจ...
โครอสยกยิ้มขึ้นมาอย่างยินดี เขาแนบหูของตนเองลงกับหน้าท้องราบเรียบ กำลังจะมีสิ่งชีวิตที่จะเกิดขึ้นใหม่ในปราสาทตะวันออกและแฮริออสแห่งนี้ โครอสสั่งลีเดียให้ออกไปหาเซอร์คีที่กลับมาจากแดนเหนือแล้วตั้งแต่เมื่อวานเพื่อหายาบำรุง เซอร์คีคงจัดหายาบำรุงร่างกายและยาบำรุงเลือดมาให้แก่เขาได้โดยที่ไม่ต้องผ่านมือของแพทย์หลวง โครอสยกยิ้มอย่างยินดีที่ลีเดียแสดงความยินดีออกมาอย่างไม่มีเสียง นางจูงมือหลานสาวให้ออกจากห้องนอนไปอย่างเร่งรีบ นางคงต้องไปแจ้งข่าวดีให้กับบุตรชายของตนให้ได้รับทราบ อลันคงตามหาตัวเซอร์คีเจอ ลีเดียยิ้มอย่างยินดีในขณะที่เซรีน่ายังคงงุนงง นางเคยได้ยินมาก่อนถึงคำอวยพรแห่งทวยเทพที่สามารถประทานบุตรหลานให้แก่คู่รักที่ไม่สามารถมีลูกได้
บุตรหลานที่เกิดจากทวยเทพนี้จะเป็นผู้ทรงมนตราและสามารถนำความรุ่งเรืองมาสู่อาณาจักรได้ และบุตรชายของฝ่าบาทที่มีพลังแกร่งกล้าจะต้องเป็นองค์ชายที่น่าภาคภูมิใจและสามารถนำพาความรุ่งเรื่องมาสู่แฮริออสได้แน่
ลีเดียเดินออกจากปราสาทตะวันออกตรงไปที่ปราสาททิศเหนือที่มีทางเชื่อมเล็กๆโดยไม่กลัวลมฝน ทางเชื่อมนี้เป็นเส้นทางที่พระอัยยิกา เสด็จย่าของฝ่าบาทสร้างขึ้นเนื่องจากนางเป็นแม่มดที่ทรงมนตราที่มักแลกเปลี่ยนความรู้กับเหล่าพ่อมดทั้งเจ็ดอยู่บ่อยๆ นางเดินไปหาบุตรชายอย่างแช่มชื่น ฝ่ายอลัน เมลเลนท์และเฮล์มมิสที่ได้ฟังข่าวที่น่ายินดีก็ต่างพากันยกยิ้ม แม้เรื่องนี้จะต้องปิดเป็นความลับ แต่หากพวกเขาจะฉลองกันนิดหน่อยเพื่อองค์ชายน้อยที่จะถือกำเนิดในไม่ช้าคงไม่ใช่เรื่องผิด โดยเฉพาะองค์ชายที่เกิดจากคำอำนวยพรแห่งทวยเทพ พวกเขายิ่งต้องฉลอง เพื่อเป็นเกียรติให้แก่ฝ่าบาท ท่านไอร่า และพระโอรสน้อยที่จะกำลังจะถือกำเนิดมา
ด้านฝ่ายโครอสที่ยังคงยกยิ้มอย่างชื่นมื่นก็กกกอดร่างบางอย่างแนบสนิท เขากอดคนงามและลูกน้อยด้วยหัวใจทั้งหมด เจ้าตัวคงต้องนอนพักผ่อนและทานอาหารให้ได้มากๆไปอีกซักระยะ และถึงแม้เจ้าตัวจะไม่ได้เป็นคนตั้งครรภ์ด้วยตนเองแต่สายสัมพันธ์แห่งแม่ลูกได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว ต่อไปเขาคงต้องบำรุงร่างบางและถนอนร่างบางให้ดี เพื่อที่สารอาหารจากมารดาจะได้ส่งผ่านไปถึงบุตรชายแห่งเขาได้
โครอสกกกอดและดึงตัวร่างบางเข้ามากอดอย่างหวงแหนและรักใคร่ เจ้าช่างสมกับเป็นภูติแห่งฤดูใบไม้ผลิที่เป็นต้นกำเนิดแห่งการให้ชีวิต ทั้งที่เจ้าตัวเป็นบุรุษแต่กลับให้กำเนิดทายาทแก่เขาได้โดยที่ไม่ต้องวอนขอจากทวยเทพ บุตรชายของเขาที่กำลังจะถือกำเนิดต้องเป็นของขวัญจากทวยเทพที่ประทานให้แก่เขาทั้งสองเป็นแน่แท้ โครอสก้มจูบที่ริมฝีปากและหน้าผากมนอย่างรักใคร่ ไม่แน่ว่า... ทางเลือกที่สามที่จะทำให้เขาได้ครอบครองดินแดนทั้งสี่และได้ครอบครองคนงามที่เขารัก อาจเกิดขึ้นมาได้เพราะบุตรชายคนนี้แน่
-
ลิงซ์และลีโอ
ครืนน..
เปรี้ยง!!!
เสียงฟ้าร้องและฟ้าคำรามทำให้เลนีเมียที่ซุ่มอยู่ต้องเรียกสายลมเข้ามาเพื่อกั้นอาณาเขต มันเหลือบตามองไปที่หน้าต่างห้องนอนใหญ่ที่ยังปิดสนิท โชคดีที่เมื่อครู่มันกั้นอาณาเขตได้ทัน เจ้านายของมันและคนงามจึงไม่ถูกรบกวนเพราะเสียงดังจากมนตราที่ลีโอเรียกมา ลีโอปล่อนมนตราออกมาได้ในที่สุด แม้วิธีการของลิงซ์จะรุนแรงไปหน่อย แต่หากทำให้ลีโอปล่อยมนตราออกมาได้ก็ถือว่าคุ้มค่าแล้ว
ตอนนี้ลีโอกำลังเผชิญหน้าอยู่กับลิงซ์ ดวงตาสีฟ้าใสของลีโอกำลังจับจ้องมองลิงซ์ไม่วางตา ดวงตาของมันวาววับด้วยความโกรธ ลิงซ์ยังคงคาบเลพป์ที่ตัวเปื้อนเลือดอยู่ในปาก ลมหายใจของเลพป์อ่อนลงขึ้นทุกที หากมันไม่ช่วยเลพป์ มันคงได้เสียพี่ชายไปแน่
ลีโอคำรามลั่นและเรียกสายฟ้าให้ฟาดใส่แมวแสงจัทร์สีดำตัวเขื่อง ลิงซ์ยังคงกระโดดหลบสายฟ้าที่ลีโอปล่อยออกมาได้อย่างหวุดหวิด มันได้แผลไปสองแผลแล้วจากการถูกสายฟ้าฟาด และมันกำลังจะได้อีกแผล หากมันหลบสายลมที่คมเหมือนมีดนี้ไม่ทัน ลิงซ์ม้วนตัวหลบสายลมที่ลีโอปล่อยออกมาได้อย่างเฉียวฉิว ลีโอมีพลังที่กล้าแกร่งอย่างที่เลนีเมียว่า เลนีเมียนั้นสามารถปล่อยออกมาได้แต่สายลมเย็ม ในขณะที่ลีโอสามารถปล่อยออกมาได้ทั้งสายลมและสายฟ้าฟาด
ลิงซ์ตัดสินใจเหวี่ยงตัวเลพป์ที่คาบอยู่ในปากเข้าไปที่พุ่มไม้เพื่อกำจัดตัวถ่วง เจ้ากระต่ายป่าทำหน้าที่ได้ดี มันแกล้งตายได้อย่างเหมือนจริง และถึงมันจะมีเลือดออก แต่ก็ไม่ได้เป็นแผลใหญ่มาก แผลของเลพป์คงสมานตัวได้เร็วหากคนหาอาหารมาช่วยเยียวยา แต่ตอนนี้มันคงต้องห่วงตัวเองก่อน เพราะตอนนี้ลีโอกำลังส่งสายฟ้าเข้ามาอีกลูก เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจมันให้ออกห่างจากเลพป์
ลิงซ์กระโดดหลบสายฟ้าและกระโจนเข้าไปขว้างหน้าเจ้าลูกสิงโตหิมะ มันต้องยอมให้ลีโอตะปบใส่เพื่อป้องกันไม่ให้ลีโอกระโดดเข้าไปถึงตัวเลพป์ ลิงซ์เรียกมนตราออกมาที่ดวงตา มันจ้องลงไปที่ดวงตาของลีโอเพื่อสะกดจิต เจ้าลูกสิงโตสะบัดหัวไปมาอย่างไม่ยอมจำนน แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว ลิงซ์กระโจนใส่แล้วขย้ำเข้าที่คอของลีโอก่อนเหวี่ยงลีโอไปให้ชนต้นไม้ใหญ่จนต้นไม้ล้ม
ตอนนี้สวนสวยแห่งปราสาทตะวันออกกลายเป็นพื้นที่ว่างเปล่าจากซากปรักหักพังของต้นไม้น้อยใหญ่ ลิงซ์ย่างสามขุมเข้าไปหาลีโอก่อนที่จะต้องกระโดดหลบเมื่อลีโอปล่อยสายลมหมุนวนออกมารอบตัว ลิงซ์จ้องลีโอเขม็ง ลีโอยังคงสะบัดหัวไปมาไม่เลิก มนตราของแมวแสงจันทร์ไม่ใช่สิ่งที่จะทำลายได้ง่ายๆ มันเป็นมนต์เสน่ห์ที่เต็มไปด้วยความลุ่มหลงมัวเมา มันสามารถทำให้ผู้คนมาสยบแทบเท้ามันได้ โดยที่ไม่ต้องทำให้ผู้คนนั้นมานึกหลงรัก แต่ความลุ่มหลงไม่ใช้ความรักที่แท้จริง แม้มันจะสามารถสั่งการให้ผู้คนปฎิบัติตามคำสั่ง แต่หากจิตใต้สำนึกยังคงสั่งห้าม มันก็จะไม่ต่างอะไรกับการฆ่าคนผู้นั้นทางอ้อม เพราะการฝืนสะกดจิตต่อจิตใจที่ต่อต้านเป็นเวลานานไม่ต่างอะไรกับการฉีกทึ้งหัวใจที่เกิดขึ้นอย่างช้าๆ ลิงซ์เป็นแมวแสงจันทร์ที่เป็นตัวนำความโชคดีมาให้ มันไม่คิดใช้มนตราบทนี้กับเจ้านายหรือคนงาม เพราะความรักแท้ควรเกิดจากจิตใจ ไม่ใช่การถูกล่อลวงด้วยมนตรา
ลิงซ์ยังคงจ้องลีโอไม่เลิก หากลีโอหลุดออกมาจากมนต์เสน่ห์และการสะกดจิตของมันได้ ลีโอก็จะผ่านการทดสอบ เพราะหากลีโอสามารถทำลายมนตราได้ ต่อไปมันก็คงสามารถปกป้องคนงามได้เช่นกัน ผิวหนังของลีโอจะสามารถต้านทานศาตราวุธและมนตราได้ทุกชนิดโดยที่ตัวมันจะไม่ได้รับบาดเจ็บ
ลิงซ์ส่งมนตราออกไป ตอนนี้ตัวมันก็เลือดออกไม่หยุด เล็บของลีโอแหลมคมไม่ต่างจากใบมีด การถูกตะปบเมื่อครู่ทำให้มันได้แผลทีเดียวถึงสามแผล ถึงแผลจะไม่ลึกมาก แต่ก็เรียกเลือดของมันออกมาได้ไม่หยุดทีเดียว
ลีโอพยายามขับไล่มนสะกดให้ออกไปจากหัว ตอนนี้มันปล่อยมนตราออกมาได้แล้วเพราะถูกขู่บังคับให้ปกป้องเลพป์ มันโกรธลิงซ์มากที่ใช้วิธีการนี้เพื่อสั่งสอนมัน ถึงมันจะปล่อยมนตราออกมาได้ แต่ถ้าหากต้องเสียพี่ชาย มันคงต้องเสียใจไปตลอดชีวิต
ลีโอพยายามสะบัดหัวเพื่อไล่มนตราออก พลังของมันมีมากขึ้นตามลำดับเวลาของพลังที่เริ่มปะทุ มันเริ่มสะกดและสามารถต้านพลังของลิงซ์ได้ แต่การที่มันเพิ่งมีมนตราในวันแรกทำให้มันไม่สามารถเรียกใช้มนตราได้ทั้งหมด มันต้องใช้สมองร่วมกับพลัง.. ลีโอตะกุยเท้าลงพื้น มันต้องพรางตนเอง ลีโอปล่อยสายลมให้พัดล้อมรอบ ดินที่มันขุดสามารถช่วยพรางตัวและสายตาของลิงซ์ได้ ลีโอตะกุยเท้าขุดดินเร็วขึ้นและเร่งพลัง สายลมพัดเอาดินและเศษหญ้าให้ปลิวขึ้นลอยตามลม ลิงซ์มองก้อนดินที่ห้อมล้อมตัวลีโอจนเป็นลูกบอลทรงกลม มันถอยหลังออกจากก้อนพลัง เมื่อกลิ่นของลีโอหายไป ลิงซ์จ้องมองและเงี่ยหูฟัง ทุกครั้งที่มันสามารถเอาชนะลีโอได้เพราะอาศัยกลิ่นและเสียง แต่ตอนนี้กลิ่นของลีโอหายไปแล้วเพราะถูกดินกลบ ลิงซ์เงี่ยหูฟัง ลมหายใจของลีโออยู่ไหน...
จนเมื่อลิงซ์ได้รู้สึกถึงแรงกระแทกที่ด้านข้าง มันถึงได้รู้ว่าตนเองกำลังพลาดท่า เลนีเมียยืนอยู่เหนือตัวมันที่หลบจากพลังลมของลีโอไม่พ้น เลนีเมียเป็นคนรับลูกพลังแทนทั้งหมด ก่อนที่เลนีเมียจะคำรามแล้วกระโจนใส่ลีโอที่ซุ่มอยู่บนกิ่งไม้ที่อยู่เหนือมัน
ลิงซ์เดินกระโผลกกระเผลกไปหาเลพป์ที่นอนหมอบรออยู่ เจ้ากระต่ายปลอดภัยแล้ว เลือดที่เคยออกจากการที่ถูกมันกัดหยุดไหลแล้ว ตอนนี้มีแต่ตัวมันที่เจ็บหนัก แรงกระแทกเมื่อครู่ทำเอาแผลของมันยิ่งฉีกขาด ลิงซ์มองเลพป์ที่จ้องมองมาอย่างเป็นห่วง มันถอนหายใจแล้วยอมให้เลพป์กระโดดขึ้นบนหัว มันคงต้องไปหาคนหาอาหารเพื่อให้คนหาอาหารทำแผลให้ ส่วนเลนีเมียกับลีโอ... ต่อไปคงเป็นเรื่องของสิงโตสองพ่อลูก ตอนนี้หน้าที่ในการสั่งสอนของมันจบสิ้นแล้ว ลิงซ์มองผืนฟ้าที่ตอนนี้ยังคงมีเมฆครึ้มด้วยฝีมือของลีโอ
มันถอนหายใจแล้วเดินออกจากสวน หวังว่าพรุ่งนี้อากาศจะสดใส มันจะได้นอนตากแดดให้หายเหนื่อยเสียที และหวังว่าคนงามจะมาปลอบขวัญมันบ้าง ไม่ใช่คอยแต่จะเอาใจเจ้าลูกสิงโตตัวใหม่จนลืมตัวมัน
====================================================
Talk:: จบตอนพิเศษแล้วค่า สัปดาห์หน้าเจอกับเรื่องของไอร่าตามปกตินะคะ จะหวาน จะดราม่า หรือจะเล้าน้ำตาก็ติดตามกันต่อไปนะคะ แต่ที่แน่ๆ.... มันดาร์กมาก แต่จะดาร์กช่วงไหนต้องรอดูนะคะ
ส่วนคนที่กดอลันคือ... คือใครไม่รู้ ไม่บอกหรอก แต่ที่เดากันน่ะถูกแล้วล่ะค่ะ แต่ใครจะถูกก็เดาเอาเนอะ เฮ่อๆ
ขอบคุณทุกเม้นท์และทุกคนที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจนะคะ ส่วนเม้นท์จะค่อยมาตอบจ้าา
ตอบ comment ----
-
:mc4: เย้ ไอร่าท้องจริง ๆ ด้วย ไม่น่าอาการเหมือนคนท้องเป๊ะเลย
ถ้าไอร่าตื่นมาแล้วรู้จะไม่งงเหรอเนี่ย แต่ดูแล้วคนอื่นที่รู้ก็มีแต่ดีใจไม่เห็นมีใครตกใจเลยอะ
แล้วอย่างงี้ถึงเนื้อเรื่องจะดาร์กมาก แต่ตอนจบนี่อาจมีแสงสว่างบ้างแล้วสิค่ะ
ลูกของไอร่าอาจเป็นทางเลือกที่สามให้กับโชคชะตาที่เลวร้ายของทุกคนก็ได้
แล้วตอนนี้ลีโอก็ปล่อยพลังออกมาพอดี ลิงช์นี่สมเป็นแม่ผู้เสียสละจริง ๆ
ไม่แน่ลูกของไอร่าอาจเป็นคนที่จะทำมนต์ตีตราให้กับลีโอก็ได้
แบบเป็นสัตว์เลี้ยงคู่บัลลังก์อะคะ (555 คิดไปนู้น)
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมค๊า :pig4:
-
:mew1:ตอนหน้าขอหวาน ๆก่อนแล้วกัน
เพื่อฉลองโอรสองค์ใหม่ที่ถือกำเนิดขึ้นมา
-
ไอร่าท้องจริงๆด้วย
แล้วท้องจะโตมั้ย คลอดออกมาเองหรือมีปาฏิหาริย์อะไร?
ทางเลือกของโคลอสน่ากลัวงะ :hao5:
แต่คำทำนายก็ไม่ต่างจากเดาๆเอาใช่มั้ย
จะเกิดเรื่องไปทางไหนมันต้องอาศัยปัจจัยหลายๆอย่าง
โดยเฉพาะคนที่ได้รับคำทำนายอีก2คนนั้นแล้วก็ไอร่าด้วย
แอบแย็บๆให้รู้หน่อยสิ เราตื่นเต้น :hao7:
มาต่อไวนะคะ
-
สนุกมาก
-
นิยายพล็อตเรื่องนาสนใจดีค่ะ ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ
-
เพิ่งมาอ่าน แต่สถานะคือติดเรื่องนี้ไปแล้ว
อยากบอกผู้เขียนว่า เราชอบเรื่องนี้สุดๆไปเลย
- แอบเจอว่าผู้เขียนเขียนคำว่าอนุญาตผิดอ่ะ ที่ถูกมันต้องไม่มีสระ อิ
- อยากให้ใช้คำว่า"ร่างบาง" น้อยๆ.. ตัวเองเรียกนายด้วยคำนี้บ่อยจังเลยค่ะ คือคำนี้มันแบบว่า.. บอกไม่ถูก เคยอ่านเจอเหมือนกันว่าสมัยก่อนเคยใช้เรียกนางเอกนายเอกกันบ้าง แต่เราว่าถ้าใช้บ่อยเกินไปมันเฝือ แล้วก็เป็นคำซ้ำที่เรารู้สึก(ไปเอง)ว่าสำนวนมันเชยจัง มีอยู่ตอน..จำไม่ได้แระว่าตอนไหน ตัวเองเรียกนายเอกว่าร่างบางบ่อยมาก 5ครั้งได้ล่ะมั้งภายในย่อหน้าเดียว..
ติเพื่อก่อนะคะ.. อย่าเคืองกันล่ะ เพราะเรากลัวอดอ่านต่อ
รอตอนต่อไปอยู่เด้อ..
-
เพิ่งมาอ่าน แต่สถานะคือติดเรื่องนี้ไปแล้ว
อยากบอกผู้เขียนว่า เราชอบเรื่องนี้สุดๆไปเลย
- แอบเจอว่าผู้เขียนเขียนคำว่าอนุญาตผิดอ่ะ ที่ถูกมันต้องไม่มีสระ อิ
- อยากให้ใช้คำว่า"ร่างบาง" น้อยๆ.. ตัวเองเรียกนายด้วยคำนี้บ่อยจังเลยค่ะ คือคำนี้มันแบบว่า.. บอกไม่ถูก เคยอ่านเจอเหมือนกันว่าสมัยก่อนเคยใช้เรียกนางเอกนายเอกกันบ้าง แต่เราว่าถ้าใช้บ่อยเกินไปมันเฝือ แล้วก็เป็นคำซ้ำที่เรารู้สึก(ไปเอง)ว่าสำนวนมันเชยจัง มีอยู่ตอน..จำไม่ได้แระว่าตอนไหน ตัวเองเรียกนายเอกว่าร่างบางบ่อยมาก 5ครั้งได้ล่ะมั้งภายในย่อหน้าเดียว..
ติเพื่อก่อนะคะ.. อย่าเคืองกันล่ะ เพราะเรากลัวอดอ่านต่อ
รอตอนต่อไปอยู่เด้อ..
กรี๊ดดด ขอบคุณมากค่ะ สงสัยตอนแต่งลืมเช็คจะไปตามแก้นะคะ ว่าแต่มันอยู่บทไหนคะ (เฮ่อๆ แต่งเยอะเกินงง)
ขอบคุณที่เข้ามาติชมนะคะ จะรีบไปงมหาแล้วแก้นะคะ ( app ที่ใช้อยู่ตรวจคำซ้ำไม่ได้ (ปกติมันเช็คคำฟุ่มเฟือยได้) ) ขอบคุณมากๆเลยจ้า :pig4:
แล้วตอนหน้าจะแก้ไขให้ดีเนอะ :mew1:
-
รอตอนต่อไปนะคะ คำทำนายก็หดหู่เกิ๊นนน หวังว่าจะจบไม่ดราม่านะคะ :เฮ้อ:
-
ไอร่าท้องได้ด้วยแหละ ว้าวๆๆๆๆ :mew1:
ทางที่สาม ขอให้ครอบครัวได้อยู่กันอย่างมีความสุขเถอะ เพี้ยงงง :m5:
-
ในที่สุด ไอร่ากะท้องแล้วอิอิ ส่วนลีโอก้อปล่อยเวทมนตร์ได้แล้ว
-
ในที่สุดก็มาหลังจากที่รออยางทรหด? อดทนนนน
นิยายเรื่องนี้ดีทุกอย่าง เสียแต่ว่าอัพไวไม่ทันใจเราเลยยยย
สนุกจนอยากให้อัพวันเว้นวันเลย(โลภเบาๆ//หราาา)
อย่าสนใจเราเลยค่ะ แค่เขียนนิยายมาให้อ่านก็ดีใจมากแล้ว
มาช้าไม่ว่าแต่อย่าดองเค็มเรื่องนี้ก็พอ ไม่งั้นๆ เราเสียใจจริงๆนะ//น่ากลัวเน้อะ รักคนเขียน จุ๊บๆ :mew1: :mew1:
-
กลัวใจกะคำทำนายเนอะ ตอนนี้คิดไปมั่วแล้ว ไอ้ที่ว่าต้องหล่นบัลลังก์และตายทรมานอาจจะเป็นลูกก็ได้ที่ทำแบบนี้ รอตอนต่อไปคัฟ ขอบคุณคัฟ^^
-
ปูเสื่อรอ :katai2-1:
-
อย่าดาร์กจนคนอ่านเจ็บปวดมาน้าาาา ขอแบบ เบาๆ :call:
-
:z3: :z3:
ฉันมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลบนะ
:ling1:
เจ้าชายยยยย ฉันจอง นะพี่สาว 555 :hao3:
-
บทนำแห่งสงคราม
ไอร่าลืมตาตื่นทั้งที่ตนกำลังอยู่ในห้วงฝัน เขาหลั่งน้ำตาออกมาเงียบๆกับความสูญเสียที่เกิดขึ้นตรงหน้า ซากศพ ความตายที่เกิดจากสงคราม ไอร่ามองทิวธงที่ปลิวสะบัดของสองดินแดน เสด็จพี่ยืนอยู่เคียงข้างเขา ดวงตาสีฟ้าคู่งามที่สว่างสดใสแปรเปลี่ยนเป็นดำมืด มันมืดมิดราวกับไม่เคยเจอแสงสว่าง
" ท่านทำแบบนี้ได้ยังไงเสด็จพี่ ท่านฆ่าประชาชนของตนเองได้ยังไง"
" ไม่ใช่ประชาชนของข้าน้องรัก ประชาชนของเจ้า ประชาชนของเรา ผู้คนแห่งดินแดนแถบเหนือเป็นของเจ้า เป็นของเจ้ากับข้า ผู้คนของเราตายก็เพื่อเจ้า"
" ข้าจะเป็นสาเหตุ.. ที่ทำให้พวกเขาตายได้อย่างไร ในเมื่อท่านเป็นคนก่อเรื่อง ท่านกุเรื่องสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาก็เพื่อออกล่าข้า ผู้คนต้องตายเพราะความหวัง ทั้งที่พวกเขาสามารถคงอยู่ได้ต่อให้ข้าไม่อยู่ เสด็จพี่ ท่านแค้นเคืองข้ามากหรือไร ถึงต้องทำกับข้าขนาดนี้"
" ข้าไม่ได้โกรธเคืองเจ้า ข้าไม่เคยโกรธเคือง แต่มันเป็นความผิดของเจ้า ความผิดของเจ้ากับนางไดโอนี ที่ทำให้มารดาของข้าตาย"
" ถ้าข้า.. ถ้าข้ายอมอยู่กับท่าน ยอมอยู่และรับใช้ท่าน ท่านจะไม่ก่อให้เกิดเรื่องแบบนี้ใช่หรือไม่"
" น้องรัก หากเจ้ายอมอยู่กับข้า ข้าจะไม่แตะต้องคนของเจ้าแม้แต่เพียงปลายเล็บ จงคิดไตร่ตรองดูให้ดี ชีวิตของเจ้าหรือชีวิตของประชาชน ความรักหรือการเสียสละ คนของเจ้าจะปลอดภัยหากเจ้ายอมอยู่กับข้า และหากเจ้ายอมอยู่กับข้าด้วยความเต็มใจ ข้าจะถือเสียว่าเรื่องราวที่ผ่านมามันไม่เคยเกิดขึ้น เจ้าจะเป็นน้องชายที่ข้ารัก เป็นคนที่ข้าจะปกป้อง เป็นราชินี ที่จะอยู่กับข้าอย่างคู่ควร"
ไอร่ามองซากศพอย่างรู้สึกผิด คนตายมากมาย ความตายที่ไร้ค่า สิ่งที่มีประโยชน์อย่างเดียวจากการเกิดซากศพคือการที่ซากศพเหล่านั้นเป็นอาหารของสัตว์ป่า ไอร่ามองนกเหยี่ยวและนกแร้งที่บินอยู่เหนือซากศพ เขาหลับตาลงอย่างนึกสมเพชตนเอง
" เสด็จพี่... ข้า ไอร่า ไดแอน ไซธีร่า จะขออยู่กับพี่ตลอดไป จะอยู่.. เพื่อ เป็นขุมพลังให้แก่ท่าน จะอยู่เป็นสัตว์เลี้ยง เป็นตัวตายตัวแทน เป็นหมาป่าที่จะซื่อสัตย์ต่อกษัตริย์ของข้าเพียงองค์เดียว"
" ไอร่าน้องรัก หากเจ้าสาบานแล้ว เจ้าจะไม่สามารถคืนคำได้อีก เจ้าได้ตัดสินใจดีแล้วใช่หรือไม่"
" ข้า.. ตัดสินใจแล้ว"
" ดีแล้วน้องรัก กลับมาอยู่กับคนของเรา ผู้คนของเราจะมีสุขได้ก็ต่อเมื่อมีเจ้า พวกเขาจะเทิดทูลเจ้าให้สมกับที่เจ้าเป็นราชินี เจ้าจะอยู่เคียงข้าตลอดไปน้องรัก เหมือนอย่างที่เจ้าต้องการ เหมือนอย่างที่เจ้าเคยขอร้องข้าเมื่อยามที่เจ้ายังเป็นเด็ก"
" ข้าจะอยู่กับท่านเสด็จพี่ เป็นแขนขา เป็นขุมปัญญาและฐานแห่งพลัง ข้ารักท่านมากเสด็จพี่ ท่านต้องให้ข้าไปออกรบนะ ข้าจะได้อยู่กับท่านตลอดไป อยู่เป็นชีวิต อยู่เป็นทุกอย่าง และจะอยู่กับท่านจนกว่าข้าจะตาย"
เสียงของเด็กน้อยที่ยังไม่รู้เดียงสาดังก้องอยู่ในหู ยามนั้นเขาอายุเพียงแค่หกขวบ เป็นองค์ชายน้อยที่มีแต่ผู้คนมาหลงรัก แต่ตอนนั้นสายตาของเขามองแต่เสด็จพี่เพียงองค์เดียว มันไม่ได้เป็นการมองด้วยความรักฉันท์ชู้สาว เขาไม่เคยมีความรัก เขาควรเก็บหัวใจให้กับคนที่คู่ควร ไอร่าลืมตามองบุรุษที่มีนัยตาสีฟ้า มันไม่ได้ดำมืดอีกต่อไปแล้ว มันมีแต่แสงสว่าง หากเขายอมสละตนเอง สิ่งเลวร้ายต่างๆจะไม่เกิดขึ้น
ไอร่ามองผืนฟ้าไม่อาจสดใสได้อีกต่อไป หัวใจของเขาได้ตายดับลงไปแล้ว ตายลงไปพร้อมกับคนที่เขารักมากที่สุด
" กลับปราสาทกันเถิดท่านพี่ ข้าจะไม่ดิ้นรนกลับสู่แดนตะวันออกอีกแล้ว และหากท่านจะสัญญา ก็ขอให้ลูกชายข้าได้อยู่อย่างปลอดภัย"
" ข้าจะไม่แตะต้องลูกของเจ้าแม้แต่ปลายเล็บ ดินแดนแห่งไซธีเรียจะอยู่อย่างโดดเดี่ยว พวกเราจะคงอยู่ได้ในดินแดนแห่งเราเอง เรามีแสงแดดที่สาดส่องแล้ว และเจ้าคือคนที่นำฤดูใบไม้ผลิมาสู่ดินแดนแห่งไซธีเรีย จากเจ้าไม่ดิ้นรนหลบหนี ข้าจะปล่อยคนที่เจ้ารักไป"
ไอร่ามองธงสีทองที่มีตราเสือดำคำรามเป็นครั้งสุดท้าย เขาเดินกลับปราสาทไปอย่างเงียบเชียบ เพื่อคนที่เขารัก เพื่อประชาชนที่ไม่มีความผิด เขาจะต้องยอมจบชีวิตตนเอง อยู่อย่างตายทั้งเป็น ความตายที่แทนทรมานอย่างที่เสด็จพี่ได้สาบานเอาไว้
" จงหนีไปให้ไกลน้องรัก เพราะหากวันใดที่เจ้าถูกกลับมาได้ เจ้าจะได้รู้จักกับคำว่าตายทั้งเป็น และหากวันใดที่เจ้าทนอยู่ไม่ไหว ข้าจะให้เจ้าตายอยู่บนตะแลงแกงเผาไฟ เจ้าจะตายอย่างทรมาน เช่นเดียวกับมารดาของเจ้า มารดาของข้า และคนที่เจ้ารักสุดหัวใจ"
============================================
มีคนมาทวง อายจัง :o8:
มาอัพเรียกน้ำย่อยก่อน เจอกันอีกทีวันพุร่งนี้หรือไม่ก็วันพุธนะจ๊ะ :bye2:
-
ก่อนอื่นแสดงความยินดีก่อนที่ไอร่าท้องแล้วว :katai2-1: แต่บทนำแห่งสงครามช่างน่ากลัวยิ่งนัก :katai1: เดาว่าจากนี้น่าจะดราม่าเข้มข้น ซึ่งเราก็ชอบ 5555555 ขอให้จบด้วยดีพอน้าาาา :mew2: มาเป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้าาา อัพเรียกน้ำย่อยได้ค้างมากกก :katai1:
-
สั้นอย่างน่าใจหาย น่ากลัวอะ สงสารไอร่า :sad4:
-
จบจากภาคความรักที่เหมือนจะแฮปปี้แล้ว ก็ต่อด้วยภาคของสงคราม การแย่งชิง หรือนี่ เลือดสาดกระจายแน่
ถึงจะเตรียมพร้อมแต่อย่าดาร์กจนน่ากลัวมากนะคะ แค่บทนำไอร่าก็พลัดพรากซะแล้ว
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
:o12:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด :hao7:
ตามทันแล้ววว ชอบมากๆๆเลยจ้า
โดยเฉพาะช่วงที่ลิงซ์กับเลนีเมียมีบท
รู้สึกว่าลิงซ์มันซึนๆเหมาะกะสิงโตใจเย็นดี
5555555 :laugh:
-
เอาจริงๆนะคนแต่ง.......
ถ้าจบแบบนี้ตามจิ้มไม่เลิกแน่ :z13: o18
ของจริงมันไม่ได้จบแบบนี้ใช่มั้ย?
มาต่อไวนะคะ
-
คำทำนายน่ากลัวจุง บรื้ออออ
-
ม่ายน้าาาาา ไอร่าอย่าทำอย่างน้านนนนน :serius2:
-
ประกาศ!!
วันพุธนี้ลงไม่ทันจ้า ขอจัดการกับงานส่วนตัวซักแปปหนึ่งก่อนนะจ๊ะ แล้วเสร็จธุระจะรีบเอามาลง
ขอโทษนะคะที่เอามาลงไม่ทัน ความจริงก็แต่งไว้แล้วส่วนหนึ่ง แต่คิดว่าเอามาลงทีเดียวดีกว่า
ถ้ายังไงอย่าเพิ่งลืมไอร่านะคะ อ่านตอนเก่าๆไปก่อนเนอะ เพราะตอนต่อไปมัน....
หุหุ ไม่บอกอ่ะ ไม่อยากสปอย
แล้วเจอกันเมื่อตอน teatime ปั่นงานเสร็จนะค้าา :katai4:
ปล ยังไม่ได้ตอบเม้นท์เลย :hao5: ท่าทางจะได้ดองทุกเรื่องยาววว(มั้ง)
ปล2 ทวงนิยายได้ แต่อย่ากระทืบคนแต่งเลยน้า :mew6:
-
นี่ขนาดบทนำ ยังนำความเศร้ามาขนาดนี้
ยังหวานไม่ทันไรเลย :m15:
-
CHAPTER 11
ลบ
รอรีไรท์
-
ลบ
รอรีไรท์
-
>> ต่อ <<
ลบ
รอรีไรท์
-
:katai4:
มาทีละนิด มาทีละหน่อย แต่มันไม่ขึ้นหน้าไหม่ไมุรู้ว่าจะมีใครเห็นหรือเปล่า
เหลืออีก 25 เปอร์ สู้ๆ
ปล. แต่ตอนที่12 ไปได้ครึ่งครึ่งหนึ่งและแต่ทำไมตอรที่11ยังแต่งไม่เสร็จหว่า :hao4: :z3:
-
ทำไมแต่งทำร้ายจิตใจกันแบบนี้
-
:katai5: :katai5:
สนุกมากกก
เคนนิส น่ารักกก พ่อหมาป่าน้อยๆของป้า
ชูป้ายไฟ :z2:
มารอ :ling1:
-
รีบดาร์คๆไปไหนคะเนี่ย
เราก็เกือบงงเลย
แต่แบบนี้ก็สนุกดี
สงสารไอร่าจับใจ
รู้สึกไม่เกลียดไอเรสเท่าไหร่แล้ว
แต่เกลียดแม่มันมากกว่า
มาต่อไวๆนะคะ
กำลัง ฮึ้ยยยย!!
o9
-
ซึ้งเคนนิสมากอ่ะ เราชอบตรงพ้อยที่คนเขียนเล่นประเด็นว่า ถ้าไอร่ารู้ว่าเคนนิสเข้มแข็งจะตรอมใจตาย แต่พอคิดว่าลูกอ่อนแอก็เลยเป็นห่วง แบบรู้สึกซึ้งในความรักของแม่ลูก :o12: โครอสรีบมาช่วยเร็วๆนะ ขอให้ผ่านความทรมาณนี้ไปได้นะ ขอชื่นชมคุณคนแต่ง แต่งแต่ละตอนได้ยาวมากๆ คือตอนนี้พึ่งบท 11 เรานึกว่าอ่านมาแล้วเป็นยี่สิบตอนนน :katai2-1: สู้ๆค่าา มาลงชื่อติดตาม อิอิ
-
นี่มันอะไรกัน ไอร่าของฉ้านนนนนนน :hao5:
ช่วงแรกที่อ่านตกใจมากเลย ไอร่าท้องอยู่แล้วพี่ชายก้อมารุนแรงใส่อ่ะ แต่พอได้อ่านไปสักพัก ก็แอบโล่งใจที่เด็กน้อยสบายดีและมีกำลังแข็งแกร่ง ถึงจะกินมาม่า
แต่ก็ชอบอยู่ดี รอติดตามรายละเอียดว่าถูกจับได้อย่างไร คุณสามีหายไปไหนในช่วงนั้น
เง้อๆ ความหึงหวงของผุหญิงช่างรุนแรงจริงๆ :mew2:
-
มารออ่านต่อ ^^
-
ตอนแรกคิดว่าอ่านข้ามตอน ความรู้สึกที่กำลังหวานอยู่ดีๆก็เงิบเลย :ling1:
ไอ้ท่านพี่ไอเรส เลวมากอ่ะ สมควรเชียร์โหวตให้ผู้ร้ายอย่างแกตายตอนจบมากๆ :angry2:
สงสารไอร่าจับใจ กว่าจะมีความสุขต้องผ่านความทุกข์อีกนานแค่ไหนเนี่ย โครอสมาเร็วๆหน่อยเด้ ไอร่าทรมานมากขนาดนี้แกอย่าช้า :m31:
ฮืออออออ อดทนไว้นะไอร่า :hao5:
-
แอบชอบอยู่น่ะที่ไอเรสได้ไอร่ามา แต่เราไม่อยากให้ไอเรสตาย ไม่อยากให้ทุกคนตายเหมือนกัน คนที่ทำอลันก็ยังไม่รู้แน่ชัด ทำไมคำทำนายพวกนี้ต้องทำนายให้มีแต่ความเลวร้ายด้วย รักคนๆเดียวเอย ตายอย่างทรมานเอย เขาไม่อยากให้พ่อไอเรสสุดหล่อตายเลย มันกตัญญูนะนั่น แต่คนที่ผิดนะแม่ของมันที่ทำให้ลูกต้องหลงผิด ถ้าลูกไม่หลงผิดเชื่อแม่มันอาจจะครองรักกะไอร่าแล้ว ThANk.
-
เข้าใจว่าเรื่องนี้มันแนวsm แต่เราแปลกว่ารับฉากพี่ชายข่มขืนนายเอกไม่ได่อ่ะ บอกตรงๆ โหดร้ายเกิน สงสาร
อ่านตอนพระเอกข่มขืนก็ไม่ได้รู้สึกมากแบบนี้นะ
-
สงสารไอร่าฮือออออ โครอสมาช่วยสองแม่ลูกเร็วๆน๊า :hao5:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ เค้าติดงอมแงมเลย อ่านทีเดียวรวด ชอบเรื่องแฟนตาซีมากๆเลย แต่ก็หาอ่านยากมาก ดีใจที่ได้อ่านเรื่องสนุกๆแบบนี้
มาอัพไวๆนะคะ เค้าเอาใจช่วย ชอบโครอสอ่ะจะอบอุ่นไปไหน ไอร่าก็น่ารักไม่ไหวทน แต่เค้าแอบปลื้มเคนนิสล่ะ ชอบๆ :o8:
-
โอ๊ย :เศร้า2: ช่างเป็นตอนที่อ่านแล้วบีบคั้นหัวใจมาก ๆ อ่านไปตัวสั่นริก ริก อยากร้องไห้ สงสารไอร่าจนอยากจะเข้าไปช่วยพาหนี 555
ทำไมชิวิตไอร่ามันช่างโหดร้ายขนาดนี้ บรรยายไม่ถูก คงเพราะไอเรสเป็นพี่ชายแท้ ๆ ด้วยมั่ง
แล้วไอร่าก็แต่งงานจนมีลูกแล้ว แต่ต้องมาโดนพี่ชายตัวเองข่มขืนครั้งแล้วครั้งเล่า ถูกล่ามเหมือนเป็นสัตว์ตัวนึง
ถึงจะขยะแขยงตัวเองแค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่รอให้โครอสตามมาช่วยเท่านั้น ซึ่งไม่รู้เมื่อไหร่
เหมือนไอร่าจะต้องทรมานมากขึ้นเรื่อย ๆ อีกนานแสนนานแบบไม่สิ้นสุด :sad2: แง มันดาร์กมาก
ยิ่งคิดว่าที่ไอร่าถูกจับมาได้เพราะบรรดาเมีย ๆ และแม้แต่พี่สาวแท้ ๆ ของโครอส ยิ่งรู้สึกว่าจุดเริ่มต้นทั้งหมด
มันมาจากการแย่งชิงความรัก จนเกิดความแค้นและความอิจฉาริษยาของผู้หญิงทั้งนั้น เอ๊ หรือผู้ชายด้วยไม่รู้
เพราะไม่รู้ใครคือคนที่เป็นไส้ศึกให้ไอเรส ยิ่งบอกเป็นสหายสนิท ไม่ว่าจะเป็นใครใน 3 คน ก็รู้สึกไม่ดีทั้งนั้น
ตอนนี้นอกจากโครอสก็หวังพึ่งเคนนิสด้วยขอให้ช่วยแม่ไอร่าให้หลุดพ้นจากความทุกข์ครั้งนี้ได้เร็ว ๆ (จริง ๆ มันพึ่งเริ่มเองนะเนี่ย 555)
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
เคนนิสทั้งฉลาดและขี้อ้อน
หวังว่าไอร่าคงไม่หลงกลไอเรสง่าย ๆ นะ
-
มารอค่ะ สงสารไอร่ามากๆๆๆๆๆๆ เมื่อไหร่โครอสจะมาอ่ะเค้าไม่อยากให้ไอร่าโดนทรมานเลย ฮึก ชอบเคนนิสมากๆเลย
เอาใจช่วยค่ะ อัพไวไวเน่ออยากอ่านต่อมากมาย
-
ประกาศ!!!
ข้าพเจ้าจะไปแอ่วเหนือเจ้า. จะไปเจียงใหม่
เพราะงั้น...
งดอัพ :laugh:
ถ้าใครคิดถึงไอร่าให้ไปอ่านตอนเก่าก่อน หรือไปอ่านยูอาร์ (โฆษณา) คุณแม่ คุณเพื่อน. คุณภรรยาไปพลางๆก่อน(เกี่ยว?)
แล้วteatimes จะมาอัพที่เหลือตอนกลับ น่าจะหนึ่งถึงสองสัปดาห์ อย่าเพิ่งลืมไอร่ากับลูกหมาป่ากันนะเจ้า :mew3:
-
o22
-
สู้ๆนะคะะ มาต่อไวๆเลยย กำลังอินน
-
ไปแอ่งเจียงใหม่เอาหนุ่มเหนือมาฝากโตยเน้อ
จะรอน้าา :m3: :m3: :m3: :m3:
-
เพิ่งมาอ่านได้ไม่กี่วันแต่ติดงอมแงม อ่านถึงตี3จนตาโหล==
ทำไมนะเราถึงชอบซาดิสๆแบบเด็จพี่ไอเรสจัง 555+ :hao6: ไม่อยากให้ตายเลยค่ะ คือเป็นคนที่รักและหลงน้องชายมาก หากไม่มีเรื่องความแค้นของแม่มาเกี่ยวข้อง ไอเรสxไอร่าน่าจะได้คู่กัน แต่ซาดิสๆแบบนี้ก็เร้าอารมณ์ไปอีกแบบ55
รอตอนต่อไปนะคะ เรื่องเงือกก็ด้วยอยากอ่านเช่นกานนนนน o13
-
ถามหน่อยค่ะ
แบบว่าตอนนี้ teatimes เริ่มมีกำลังใจจะอัพไอร่าต่อแล้ว แต่อยากถามคนอ่านว่า ครึ่งหลังนี่ ชอบแบบตอนที่11(เล่าเรื่องแบบย้อนอดีต) หรือว่าอยากอ่านแบบเล่าเรื่องต่อจากตอนที่ 10
คือแบบว่า แต่งๆไปก็กลัวคนอ่านจะงง เพราะถ้าเป็นแบบย้อนอดีต มันจะย้อนบ่อยมากกก แถมสลับกับอดีตของไอเรสอีก เลยอยากมาถามความเห็นน่ะค่ะ ว่าอยากอ่านแแบไหนมากกว่ากัน ถ้าอยากอ่านแบบปัจจุบันแล้วเล่าไปเรื่อยๆ ตอนที่11 ก็คงต้องแต่งใหม่อ่ะค่ะ (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะออกมาเมื่อไหร่ เฮ่อๆ) ถ้ายังไงรบกวนช่วยแนะนำด้วยนะคะ จะได้ปั่นต่อ
ขอบคุณ(ล่วงหน้าค่ะ) :pig4:
-
เล่าไปตามใจคนแต่งเถอะค่า
เราไม่วอรี่มาก
แหมมาถามว่าให้แต่งยังไงต่อ นี่ก็ตอบไม่ถูกเลยสิค่ะ
หากเราอยากอ่านแบบนั้นแบบนี้ เราคงไปแต่งมาอ่านเองละ
เอาทึ่คนเขียนอยากจะสื่อ อยากจะถ่ายทอดเรื่องราวออกมาดีกว่า
เนื้อเรื่องจะออกมาเป็นยังไง จะงงมั้ย คงอยู่ที่ฝีมือคนแต่งละคะ
ที่เราต้องการก็แค่มาอัพให้อ่านแค่นั้นแหละ
จุ๊ฟๆ รักคนแต่ง :mew1:
-
ไม่ซีเรียส ไม่งงจ้าา เล่ามาตามใจคนแต่งเลย คิดถึงไอร่าจะแย่แล้ว :hao5:
-
ตามใจเถอะค่ะ น้องรออยู่เสมอ(ถึงจะโคตรนานไปหน่อย) o18
-
แบบไหนก็ได้ค่ะ ตามใจคนเขียนเลย เท่าที่อ่านไม่งงค่ะ คิดถึงคนเขียนและน้องไอร่าแล้ว :hao5:
-
จะแต่งจะเล่าแบบไหนก็ได้ค่ะ ที่ผู้เขียนคิดว่าคนอ่านน่าจะเข้าใจง่ายที่สุดอะ
ผู้เขียน เขียนแบบไหนก็รออ่านทั้งนั้นค่ะ :pig4: :L2:
-
โดยส่วนตัวชอบเล่าแบบตอนที่11(เล่าเรื่องแบบย้อนอดีต)
พอเล่าแบบย้อนอดีตแล้วมันทำให้อินกับอารมณ์ ความรู้สึกตัวละคร ณ ช่วงเวลานั้นจริงๆ ไม่สับสนกับความคิดตัวละครที่อาจเปลี่ยนแปลงไป ไม่เหมือนเดิมในช่วงเวลาปัจจุบัน
...แต่อย่างไรก็แล้วแต่ เอาแบบที่นักเขียนแต่งสะดวกละกันค่ะ ยังไงก็ชอบหมดอยู่ดี :กอด1:
-
ยังรอไอร่าอยู่เสมอนะ :กอด1:
ชอบไอร่ามากๆ ตามอ่านมานาน :L2:
-
มาอ่านซ้ำๆทุกครั้งเลย ยังรออยู่นะ
-
ยังรอนะคะ
-
ชอบมาก อยากอ่านต่อ