-
เรื่องราวทั้งหมดตรงนี้เป็น [เรื่องเล่า] ที่เอาเค้าโครงบางส่วนมาจากชีวิตจริงของผมเองครับ
(แน่นอนว่ามีการเปลี่ยนแปลงชื่อผู้เกี่ยวข้องและใส่ไข่ใส่สีไปพอประมาณ)
เรื่องนี้คงยาวไป ยาวไป เรื่อยๆ ละ เพราะกลายสภาพเป็นไดอารี่ชีวิตไอ้ต้นแทบจะเต็มรูปแบบแล้ว...
****************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://ใส่ลิงค์ที่นี่)
__________________________________________________________________________________________
แหะๆ สวัสดีชาวเล้าเป็ดทุกท่านครับ
ผมชื่อ อาร์ม ครับ เข้าเล้าเป็ดมาเมื่อนานนน แสนนานมาแล้ว ก่อนที่จะแอบลอยแพกระทู้นิยายตัวเองช่วงหลังๆ
เพราะแต่งต่อไม่ถูก ไม่มีแรงบันดาลใจ(แป่ววว...)
:-[ ที่เจอหน้ากันอีกครั้งนี่... ก็เพราะคราวนี้มีแรงบันดาลใจใหม่ละฮะ แหะๆ
หวังว่าแรงบันดาลใจคราวนี้จะบันดาลจนผมแต่งจนจบได้นะ - -"
ก่อนอื่น สำหรับท่านที่ไม่เข้าใจว่าคำว่า ซึนเดเระ คือ อะไร
ซึนเดเระ(Tsundere) เป็นศัพท์ที่ใช้กันในวงการนักอ่านการ์ตูนญี่ปุ่น
ซึนเดเระหมายถึงลักษณะตัวละครที่มีบุคลิกประมาณว่า
- ปากแข็ง พูดไม่ตรงกับใจ
- ชอบกลบเกลื่อนเกี่ยวกับเรื่องคนที่ชอบ
- รักนะ แต่ไม่แสดงออก
(เครดิต (http://topicstock.pantip.com/chalermthai/topicstock/2007/02/A5173524/A5173524.html))
ก็ ตามนั้นครับผม^^
______________________________________________________________________________________________
ตอนที่ 1
"ต้นเคยแอบชอบพี่วีร์จริงๆเหรอ?"
"เออเด่ะ..."
"- - นึกว่าต้นชอบเสป็คแบบโฟมซะอีก"
"เรื่องของเรื่องคือ กุมันนิสัยเสียไง ใกล้ชิดกับใครก็พาลชอบคนนั้นไปซะเรื่อย... ง่ะ... แล้วนั่นพุธจะไปไหน?"
"ไปให้ห่างๆต้น เดี๋ยวคนหล่อๆอย่างพุธจะทำให้ต้นแอบชอบไปอีกราย!"
" :z6: แป๊ะแกดิ! กุไม่มีวันชอบเมิงหรอก"
ไอ้พุธยิ้มทะเล้นๆ ก่อนจะกลับมานั่งที่โต๊ะตามปกติ...
พุธเป็นคนที่ผมดูไม่ออกจริงๆว่ามันเป็นเกย์ นี่ถ้ามันไม่ได้เคยมาจีบแฟนเก่าผม ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็น
ชีวิตปีหนึ่งของผมเริ่มต้นด้วยการที่มีไอบ้าพุธมาจีบแฟนผม แล้วแฟนผมก็ดันเจ้าชู้ แอบเก็บพุธไว้เป็นตัวเลือกด้วย
ผมก็เลยจะSay Good Byeกับโฟม(แฟนเก่าผม) โชคดีที่โฟมเค้าคิดได้ ว่าเค้าไม่ควรทำแบบนี้ สุดท้ายเค้าก็เลยเลือกผม
แล้วตอนนี้ผมก็โดนโฟมทิ้งไปแล้ว... - -" (สุดท้ายแล้วเค้ารักผมไม่พอที่จะแก้นิสัยเจ้าชู้ๆของเค้าได้ เค้าเลยบอกให้ผมไปหาแฟนใหม่TT^TT)
...จากคนที่เคยมาจีบแฟน กลายเป็นเพื่อนไปได้ไงก็ไม่รู้... อยู่ดีๆผมกับพุธก็สนิทกันมากขึ้น
ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะพุธไม่ค่อยมีเพื่อนในมหาลัยเท่าไร ก็เลยได้มาทำงานกลุ่มเดียวกันกับผมในหลายๆวิชา
แล้วก็สนิทกับผมไปในที่สุด สนิทกับเพื่อนๆในกลุ่มผมไปด้วย
ผมเองก็ไม่ใช่คนที่ใจดีอะไรหรอกนะครับ แต่ว่าถ้าช่วยอะไรได้ ผมก็ช่วยไง
เลยมักจะมีคนมาขอความช่วยเหลือจากผมอยู่เสมอๆ หนึ่งในนั้นคือไอ้คุณพุธอีกน่ะแหละ
วันดีคืนดีมันก็จะยืมรถผมขับไปหาแฟนมัน(ที่เป็นแฟนกันหลังจากที่อกหักมาจากโฟม)
เวลามันกับแฟนมีปัญหาอะไรกัน ผมก็ต้องช่วยตามเรื่องตามราวแหละนะ
แล้วหลังจากนั้น พุธก็เลิกกับแฟน เพราะความอาร์ตตัวพ่อของแฟนมัน - -"
แฟนพุธเป็นอะไรที่ ขี้หึง ชอบหึงอะไรที่ไม่เข้าท่า ทั้งๆที่ไม่มีอะไร แต่แฟนพุธก็ยังหึง
ไอ้พุธมันก็เหนื่อยใจล่ะนะ เลยร่ำลากันไปอีกคู่
...มีอยู่วันนึง พุธมันแกล้งผม แล้วผมก็โกรธมันมาก เลยหาเรื่องไม่พูดไม่คุยกับมัน
แล้วหลังจากวันนั้น ผมก็แอบโดดเรียนนิดหน่อย แบบว่าขี้เกียจ
ไอ้พุธเครียดมากกก มันเข้าใจว่าที่ผมโดดเรียนเพราะไม่อยากเจอหน้ามัน (ซึ่งจริงๆผมหายโกรธไปแล้ว - -")
เพื่อนผมโทรมาบอกว่าไอ้พุธเครียดเรื่องผมมาก
พอผมเจอมันหน้าห้องเรียน
ผมเลยแกล้งทำเป็นไม่พูด ไม่คุยกับมันอีกรอบ ก่อนจะเดินผ่านไปเฉยๆ... และ...
หันกลับมาลูบหัวมัน
"ไอบ้า! กุหายโกรธไปตั้งนานแล้ว เลิกเครียดได้แล้ว"
พุธยิ้ม...
ผมรีบชักมือกลับ รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าวนิดๆ
แล้ววินาทีนั้น ก็เหมือนมีเสียงดัง "คลิก!" ในตัวผม
คนอย่างผมที่แทบจะไม่เคยลูบหัวใครเลย... ทำไมเผลอไปลูบหัวมันได้(แถมยังรู้สึกดีอีก!)
ทำไมผมต้องเขินที่เห็นมันยิ้มน่ารักๆแบบนั้น
ซวยแล้วไง...
...อย่าบอกนะว่าผมเผลอไปชอบไอ้พุธเข้าแล้ว :sad4:...
つづく。
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
เจาะไข่ได้แว้ว ครั้งแรกที่เสียจิ้นเลยเรา
มาบวก 1 เป็นกำลังใจ
ญี่ปุ่นอีกแล้ว ชอบชอบ :z1:
-
:L2:
-
:impress2: :impress2:
สนุกดี แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ
-
มาช่วยจิ้มเรื่องใหม่ อิอิ
:mc4:
-
น่ารักดีชอบๆ :L2:
-
:pig4: ท่าทางจะหนุกนะ เข้ามาอ่านด้วยคน
-
:mc4:
จะเข้ามาอ่านอีกนะคะ
รออยู่น้า
-
เผลอชอบซะงั้น :z1:
ท่าทางน่าสนุก จะติดตามอ่านนะจ๊ะ
-
จิ้มเรื่องใหม่ :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
เอากฏมาแปะด้วยนะ :z2: เดี๋ยวมาอ่านต่อ
-
^
^
คนจ๋วยมาจิ้มตูดคนจ๋วยข้างบน คิคิ
จิ้มเรื่องใหม่ด้วยคน :mc4:
-
น่ารักจัง :m1:
-
จิ้มต่อ พร้อมรออ่านนนนนนน
-
:L2: :L2:
ต้อนรับจ๊ะ
ชอบค่ะ รออ่านต่ออยู่จ้า
-
:กอด1:
-
:z2: เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1: :จุ๊บๆ: :L2:
-
มาต่อละคร้าบ ขอบคุณที่อ่านครับ^^
_____________________________________________________________________________________________
บทที่ 2
มีอยู่สองอย่างที่ผมค้นพบ หลังจากที่ผมรู้ตัวว่าผมชอบไอ้พุธ
อย่างแรก ผมไม่สามารถทนมองสายตามันได้
อย่างที่สอง ผมไม่สามารถบังคับตัวเองให้ออกห่างจากมันได้...
เช้าวันหนึ่ง ในคาบเรียนที่นักศึกษาส่วนใหญ่จะหลับกัน เพราะการบรรยายสไลด์สุดน่าเบื่อ
"ต้น แกเป็นอะไร?"
"เปล่า"
"แล้วทำไมไม่มองหน้าเรา?"
"เปล่า"
"ต้น... ถามจริงๆ"
"ก็ บอก ว่า ไม่ มี อะ ไร ไง"
ผมก้มหน้าก้มตาเล่นเกมในมือถือต่อไป พุธถอนหายใจ ก่อนที่จะ...
"ต้น!" เอามือทั้งสองข้างของมันมาจับศีรษะผมให้หันไปหามัน
ผมตบหน้ามันเบาๆ
"ปล่อย"
พุธส่ายหน้า...
"ก็ได้... อยากรู้ใช่มะว่าทำไมวันนี้กุไม่มองหน้าเมิง...
เพราะที่เมิงไปตัดผมมาใหม่อ่ะ ทรงนี้ เด๋อ มาก เห็นแล้ว กุกลัวกุุขำ"
"ง่ะ"
พุธยอมปล่อยผม...
"มันตลกมากเลยเหรอ?..." พุธถามเสียงเศร้าๆ
"...ก็...เปล่า อันที่จริงก็ไม่ได้แย่อะไร... ก็น่ารักดี"
พุธยิ้ม... ผมรีบหันกลับมาเล่นเกมในมือถืออีกครั้ง... หันหลังให้มันด้วย...
ไม่อยากให้มันเห็นว่าผมอดที่จะยิ้มไม่ได้
"อยากกิน... บุฟเฟ่..."
อยู่ดีๆมันก็บ่นขึ้นมา แล้วโบ เพื่อนอีกคนในกลุ่มก็หันมาคุยกับเราสองคน
"เอ้อ... โบมีบัตรส่วนลดอ่ะ ใกล้หมดเขตแล้ว ยังไม่มีเวลาว่างไปเลย ยังไงๆต้น กับพุธ จะเอาไหม?"
"ง่ะ... - - เรายังไม่ได้บอกสักคำว่าจะไปกับไอพุธ"
"ไม่ไปเหรอ?..." พุธถามด้วยน้ำเสียงเศร้าๆอีกครั้ง
"...อ่ะ...เอ่อ... ไป...ก็ได้"
พุธยิ้มอีกครั้ง แล้วผมก็ต้องหลบหน้ามันอีกครั้งเช่นกัน!
แล้วเราก็ไปนั่งกินข้าวกันที่ร้านบุฟเฟ่... สองคน
...คุยเรื่องจิปาถะ นู่น นี่ ตามประสา
"ต้นกินเยอะเนอะ"
"รู้จักกันมาเกือบปีแล้ว เพิ่งรู้รึไง"
"เปล่า ก็รู้มานานแล้วว่าต้นกินเยอะ แต่ทุกครั้งที่เห็นต้นกินก็ยังแปลกใจอยู่ดี ฮ่าๆ เอาไปเก็บไว้ส่วนไหนเนี่ย"
"กระเพาะสี่มิติ"
"เอิ้กกก"
"ไม่รู้ดิ อยากกินอะไรก็กิน ดีกว่าให้มีคนมาเคาะฝาโลงเรียกมากินข้าวตอนตาย... ตอนมีชีวิตอยู่ อยากทำอะไรก็จะรีบทำ ก่อนไม่ได้ทำ"
"งั้นเหรอ?"
"อืม"
"ต้น เรามีเรื่องจะบอก..."
"อะไร?"
"เราชอบต้น"
:o :o :o :o :o :o :o :o :o :o :o :o :o :o :o :o
:o :o :o :o :o :o :o :o :o :o :o :o :o :o :o :o
"ฮ่าๆๆๆ หน้าต้นตอนตกใจนี่ฮาดีว่ะ"
"ไอเจี้ย!"
"โถ่... หยอกหน่อยเดียวก็ไม่ได้ :เฮ้อ:"
แล้วพุธก็ตั้งหน้าตั้งตากินต่อไป...
แต่ผมเนี่ย... รู้สึกอยากเอาส้อมในมือจิ้มมันให้พรุนจริงๆ!
つづく。
-
โหย เสียใจอ่ะ นึกว่าใจตรงกันแล้วซะอีก :monkeysad:
-
บทที่ 3
หลังจากกินกันจนพุงกางแล้ว ผมกับพุธก็ยังคงนั่งอยู่ที่ร้าน
อยู่ดีๆพุธก็พูดถึงวันเกิดของมัน(วันเกิดมันหลังจากวันนี้อีกหนึ่งอาทิตย์) ผมก็เลยแกล้งบอกมันว่า
"วันเกิดแก?... วันไหนวะ ลืมละ"
"โห... ต้น วันเกิดเราวันที่ 2 มกราไง"
ผมตอบกลับไป ปากไวเท่าความคิด "เฮ้ย 2 ธันวา!"
"นั่นแน่... ไหนบอกจำไม่ได้ไง ขอบคุณครับที่จำวันเกิดผมได้^^"
ผมโดนมันแกล้งคืน! ผม เขินมากๆ แทบรู้สึกอยากร้องไห้ตรงนั้นเลย
"ต้นเขินเหรอ?"
"บ้าเด่ะ... ไม่ได้เขินซะหน่อย"
แล้วพุธก็มองผมด้วยสายตาที่ผมเกลียดที่สุด... สายตาเจ้าเล่ห์ กรุ้มกริ่ม เหมือนหมาป่าเล่นกับเหยื่อ...
หลายวันถัดมา ระหว่างที่ผม พุธ และแก้ว(เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มอีกคนหนึ่ง) เดินไปเข้าเรียนด้วยกัน
คราวนี้พุธแกล้งทำเป็นเดินนำหน้า ไม่รอผม
ยัยแก้ว ก็เลยวีน
"โอ้ย อีกละ อีตาสองคนนี้ ทำไมไม่เป็นแฟนกันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย"
"ถ้ากุเป็นแฟนไอพุธ กุปวดหัวตายห่ะ"
แล้วพุธมันก็พูดว่าอะไรก็ไม่รู้ งึมงำๆ ฟังไม่เป็นภาษาไทย
ยัยแก้วก็ถามพุธว่า
"ทำไมไม่เป็นแฟนกับต้นล่ะพุธ คุณตฤณ(ชื่อจริงของผม)เค้าไม่ดีตรงไหน"
"คุณตฤณไม่มีส่วนที่ไม่ดีเลย... เพราะไม่ดีสักอย่าง เลยไม่รู้จะยกส่วนไม่ดีมาจากตรงไหน"
ผมเลยหันไปค้อนมันเล็กๆ
"เออ กุมันไม่ดี"
มันก็ โอ๋ๆๆ แต่ผมก็ไม่สนใจมัน
แล้วสักพัก มันก็พูดกับแก้ว ว่า
"แก้วรักพุธไหม?"
"ร๊ากกก จ้า ... นึกไงมาถามแบบนี้ จะหาเรื่องถามกับอีกคนรึไง?"
แล้วมันก็
"ต้น...รักพุธมั้ย?"
ผมหันไปแลบลิ้นใส่พุธ แล้วก็... "กุเกลียดเมิง"
แล้วก็รีบเดินนำหน้าสองคนนั้น ไม่อยากให้ไอพุธเห็นผมยิ้ม!
ยัยแก้วตัวดี! อย่าให้ผมมีโอกาสแกล้งมันกลับบ้างนะ
ตาพุธก็...ทีเล่นทีจริงอยู่ได้ แน่จริงก็เอาจริงซะทีดิ ไอบ้า!
- -" ผมเบื่อมากๆ ตั้งแต่เกิดมาจะยี่สิบปี ยังไม่เคยโดนใครทำให้หัวปั่นได้เท่าไอพุธมาก่อน
แล้ว ไอ้นิสัยที่ไปแอบชอบใครแล้วจะปากแข็งสุดๆ ตอนนี้ได้พัฒนากลายเป็นนิสัยแบบซึนเดเระตัวพ่อไปแล้ว
ทั้งหมดนี้ก็เพราะไอพุธคนเดียว :o12:
1 ธันวาคม
21:07
ผมนั่งถ่างตารอส่ง smsให้มันตอนเที่ยงคืน แต่... ดันเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยซะได้
23:32
เสียงเรียกเข้ามือถือผมดังขึ้น ปลุกผมให้ตื่นขึ้นมา... เพื่อที่จะพบว่า ไอพุธโทรมา
"ฮัลโหล?..."
"ต้นนน... มารับพุธที่ร้านหน่อยได้ไหม พุธทำกุญแจมอเตอร์ไซค์หาย :sad4:"
"เง้อ... รอหน้าร้านนะ เดี๋ยวไปรับ"
ผมขับมอเตอร์ไซค์ไปรับพุธด้วยความงัวเงีย + หนาว สุดฤทธิ์
พอพุธเห็นผม มันก็ยิ้ม ก่อนที่มันจะขับมอเตอร์ไซค์ของผมแทน โดยให้ผมซ้อนท้าย เพื่อความปลอดภัย...
พุธมันก็บ่นๆไปตามเรื่องตามราว มันบอกว่ามันซวยรับวันเกิดจริงๆ
ผมนั่งเงียบ... ไม่ได้ตอบอะไรมัน เพราะนั่งพิมพ์ sms อยู่...
"Happy birthday na iPutt.
I wish all happiness belongs to you.
Hope your birthday is filled with your favourite things..."
พอมาถึงหอของพุธ ก็เที่ยงคืนพอดี และผมก็กดส่งsmsไปพอดี
พุธบอกขอบคุณ(เหมือนมันยังไม่รู้ว่ามือถือมันมีข้อความเข้า) ผมพยักหน้ารับอย่างง่วงๆ ก่อนจะขับมอเตอร์ไซค์กลับหอไป
...มีความลับอยู่อย่างหนึ่งในข้อความที่ผมส่งไปให้พุธ และคิดว่า... ผมคงไม่มีวันบอกให้ไอพุธรู้...
จริงๆแล้ว...บรรทัดสุดท้าย ผมต้องพยายามห้ามตัวเองไม่ให้พิมพ์ต่อท้ายไปว่า "And that I'm one of them."
Hope your birthday is filled with your favourite things. And that I'm one of them.
หวังว่าวันเกิดของเธอจะมีแต่สิ่งที่เธอชอบ และฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น.
つづく。
-
ต่างคนต่างปากแข็งอ่ะดิ :laugh:
-
้เป็นเพื่อนกันมันก็พูดยากอ่ะน่ะ
-
บทที่ 4
เช้าวันถัดมา ผมเอาผ้าพันคอไปวางไว้บนโต๊ะที่พุธนั่ง
พุธก็ งงๆ ก่อนจะหยิบคืนให้ผม
ผมก็... อีกแล้วอ่ะนะ ทำให้ให้มันดีๆไม่ได้ก็ไม่รู้
"อ่อ... ไม่เอาใช่ป่ะ?... ก็ดี"
"ง่า... ของขวัญวันเกิดเหรอ?... ขอบคุณครับ"
พุธ ยิ้ม อีกแล้ว :sad4: ใครก็ได้ช่วยบอกให้ไอบ้านี่เลิกยิ้มตลอดเวลาได้ไหม ก่อนที่ผมจะบ้าตาย
แล้วมันก็... เอาผ้าพันคอไปพันคอ แบบแปลกๆ เหมือนคนที่ใช้ผ้าพันคอไม่เป็น - -"
"แกพันผ้าพันคอไม่เป็นเหรอ?"
"อืม"
"พุธฐา(ชื่อจริงของพุธ)งี่เง่า"
พุธยิ้ม อีกแล้ว... ผมยื่นมือไปพันผ้าพันคอให้มัน มันก็หลับตาพริ้ม...
นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่กลางฝูงชนนะ... ทำหน้าแบบนี้ ผมเอาปากผมต่อยปากมันไปแล้วล่ะ><
"ต้นถักเองเหรอ?"
"บ้าเด่ะ... ใครมันจะมีปัญญาถัก ถ้าถักก็คงออกมาเป็นผ้าขี้ริ้วอ่ะ"
"ใครจะไปรู้... ต้นออกจะเป็นพ่อศรีบ้านพ่อศรีเรือน"
"- -" ถุ๊ย... เอาที่ไหนมาพูด ห้องกุรกจะตาย ทำกับข้าวก็แค่พอทานได้ เพราะฉะนั้นงานฝีมือพวกนี้ หมดสิทธิ์ นอนเซนส์"
พุธก็ยัง ยิ้ม
:เฮ้อ: ผมเหนื่อยที่จะพยายามไม่มองรอยยิ้มของมันแล้วล่ะ
หลังจากวันเกิดพุธได้ หนึ่งอาทิตย์ ก็เป็นวันที่มีน้องๆมาสอบสัมภาษณ์โครงการพิเศษเพื่อเข้ามหาวิทยาลัย
พุธซึ่งมีซ้อมละคร อยู่ดีๆก็โยนชีทงานของมันมาให้ผม ฝากผมส่งให้อาจารย์แทนมัน
ซึ่งอาจารย์ท่านก็ยังไม่ว่าง เพราะกำลังทะยอยสัมภาษณ์ว่าที่น้องๆคณะของผม
ผมก็ต้องวนเวียนๆอยู่แถวนั้นล่ะนะ
ระหว่างนั้นยัยแก้ว(ตัวดี)คนเดิม ก็นั่งคุยกับว่าที่น้องคนนึงกับเพื่อนๆของน้องเค้าอย่างสนิทสนม(เหมือนรู้จักกันมาหลายปี- -" ทั้งๆที่เพิ่งเจอช.ม.เดียว)
ผมก็เลยเดินมาบ่นกับเพื่อนคนอื่นๆหน้าห้อง...
"พุธแมร่ง... ไม่มีความรับผิดชอบ เซ็งมันอ่ะ"
ไม่มีใครตอบผมกลับ แต่มีเพื่อนคนนึงชี้มาทางข้างหลังผม
...เวรละไง...พุธมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้...
"พุธขอโทษ... ก็เมื่อวานเน็ตมันไม่ติด พุธส่งทางเมล์ไม่ได้..."
"อ่ะ... เอ่อ... กุก็บ่นไปตามเรื่องตามราวเฉยๆ ไม่ได้ตั้งใจว่าแกจริงๆซะหน่อย"
"ไม่อ่ะ พุธผิดเองจริงๆแหละ"
"...เอ่อ...กุไม่รู้เรื่องว่าเมิงเน็ตใช้ไม่ได้ กุก็ไม่ควรว่าเมิงด้วยแหละ"
"ไม่เป็นไร^^"
พุธร่ำลาไปซ้อมละครต่ออีกรอบ...
ผมเดินกลับไปหายัยแก้วอีกรอบ... คราวนี้ทั้งก๊กนั้นเหมือนสนิทกับยัยแก้วมาเจ็ดแปดปี- -"
(เป็นความสามารถพิเศษของยัยแก้วจริงๆ)
แล้วอยู่ดีๆ ผมก็โดนยัยแก้วลากไปทานข้าวหน้ามหาลัยกับพวกน้องๆเค้าได้ไงไม่รู้
พอตกกลางคืน ก็โดนยัยแก้วลากไปร้านเหล้ากับพวกน้องๆเค้าอีก
ซึ่งผมน่ะ กินแค่เหล้าป๊อกสามสี่แก้วก็เมาแล้ว - -"
เพราะฉะนั้นขากลับเลยต้องให้น้องเค้าขับมอเตอร์ไซค์แทนผม
ยัยแก้วกับผมตามพวกน้องๆเค้าไปจนถึงที่พักของพวกน้องๆเค้า(ตอนนี้ยัยแก้วกับน้องๆเค้าเหมือนสนิทกันมายี่สิบปี)
พวกน้องๆชวนผมนอนค้างด้วย(ยัยแก้วตอบตกลงไปนานแล้ว)
ผมซึ่งยังเมาๆมึนๆก็ตกลงไป ...ก่อนที่จะมารู้ว่า ไอพุธก็จะมาค้างด้วย - -"
(ไปๆมาๆ ไอพุธรู้จักกับน้องๆกลุ่มนี้มาก่อนแล้ว เพราะเป็นเด็กค่ายเด็กกิจกรรมเหมือนกัน โลกแมร่งกลม)
ตกกลางคืน คงไม่ต้องบอกนะว่ายัยแก้วทำยังไง... มันจัดที่ให้ผมกับพุธนอนด้วยกัน...
:sad4:ตายห่านแล้วกรู!
つづく。
-
:laugh:
ดีค่ะ
เพิ่งเข้ามาอ่านเนื้อเรื่องน่ารักมากค่ะ
เป็นกำลังใจให้ต่อไป
เอามาลงทุกวันเลยนะคะอิอิ
:bye2:
o13
-
บทที่ 5
หลังจากนั้นยัยแก้วก็กลับไปเอาของที่หอกับน้องสองคนก่อน ปล่อยผมทิ้งไว้กับน้องๆอีกสองคน
น้องทั้งสองคนนั้นก็ผลอยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน เหลือแค่ผมที่ยังนั่งดูทีวี
แล้วสักพัก... ไอพุธก็โผล่มา...
"แก้วยังไม่กลับมาเหรอ?"
"อืม"
"ศุกร์ เสาร์ นี้ เพื่อนพุธจะมาเที่ยว ห้องต้นว่างรึเปล่าอ่ะ ขอพาเพื่อนไปนอนหน่อยได้ป่ะ?"
"อืม ว่าง"
"งั้นขอรบกวนหน่อยนะคร้าบ^^"
"เออ"
แล้วผมก็หันกลับมาดูทีวีต่อ พอหันไปหามันอีกรอบ มันกำลังถอดเสื้อเตรียมตัวอาบน้ำ
...เอ่อ... ไม่ใช่ว่าผมกระแดะ หรือ อะไรนะ เห็นเพื่อนผู้ชายถอดเสื้อก็ไม่ได้รู้สึกอะไร
แต่พอเห็นไอพุธถอดเสื้อเนี่ย...
:m25:
...ผมรีบหันหน้าไปทางอื่น...
"ต้นเป็นอะไร?"
"เปล่า"
"หุ่นพุธมันน่าเกลียดมากเลยเหรอ?"
"เปล่า แค่ไม่อยากมอง!... ก็รีบๆไปอาบน้ำดิเว้ย!"
"หึ หึ"
แล้วพุธก็เข้าไปอาบน้ำ... ก่อนที่สักพัก ยัยแก้วจะมาถึงห้อง
ตกกลางคืน... ก็ต้องนอนกันตามที่ยัยแก้ววางไว้
ผม พุธ แก้ว นอนเตียงเดียวกัน ผ้าห่มผืนเดียว
ซึ่งยัยแก้วยึดหมอนไปหนึ่งใบ... อีกใบผมก็ต้องแย่งชิงกับไอพุธเอา - -"
(แต่ผมก็ไม่ได้แย่งชิง ก็ให้ไอพุธนอนหนุนหมอนไป ผมนอนไม่มีหมอนก็ได้ :o12:)
ก่อนนอนแก้วมันยังมีการมาพูดว่า "สองคนนั้น อย่าปล้ำกันนะ!"
:sad4:คำพูดกับการกระทำนี่มันตรงกันข้ามกันเลยนะยัยบ้า!
.
.
.
ผมหลับไปนานเท่าไรไม่รู้ แต่รู้สึกตัวอีกที... ... ...
ZZZzzz...( - -) (o_o )"
หน้าผมกับหน้าไอพุธอยู่ห่างกันไม่ถึง 5เซ็นติเมตร(กะประมาณเอา ผมคงไม่บ้าเอาไม้บรรทัดมาวัดหรอกครับ- -")
ผมใจเต้น ตึกตักๆ เหมือนมีใครมาตีกลอง...
แล้วไอพุธก็พลิกตัวกลับไป... ก่อนที่จะพลิกตัวกลับมาอีกรอบ...
ZZZzzz...( - -) (O_O )""
คราวนี้ยิ่งใกล้กันเข้าไปอีก!
แล้วมันก็... พลิกตัวอีกครั้ง... ก่อนที่จะพลิกตัวกลับมาอีกครั้ง...
ZZZzzz...( - -)(+_+ )""""
.
.
.
คราวนี้ ไม่รู้ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ยังหลงเหลืออยู่ หรือว่าเพราะ... ผมห้ามใจไม่อยู่เอง(หื่น)
ผมค่อยเป็นฝ่ายยื่นหน้าตัวเองเข้าไปใกล้ๆพุธมากขึ้น... มากขึ้น
หัวใจผมเต้นระรัวเหมือนมีใครมาตีกลองอย่างบ้าคลั่ง... จนผมรู้สึกเหมือนกับว่าเสียงหัวใจเต้นของผมมันดังพอจะปลุกไอพุธให้ตื่นได้!
แล้ว...
ริมฝีปากของผมกับพุธก็แตะกัน...นิดหนึ่ง
ผมรู้สึกได้ว่าไอพุธเม้มปาก...
ผมเลยตกใจ... หายหื่น><
รีบพลิกตัวกลับมาหันไปนอนอีกทาง... จนหลับไปเอง จนถึงเช้า...
วันต่อมา ผม แก้ว กับน้องๆก๊กนั้นก็ไปร้องคาราโอเกะกัน
...แล้วหลังจากนั้นพุธก็โผล่มา พร้อมกับผ้าพันคอผืนหนึ่ง ผืนที่ไม่ใช่ของผม
คงจะเป็นผืนที่เพื่อนมันซื้อให้มัน แล้วท่าทางที่ดีใจของมัน ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีเลย...
นี่ ผม หึง มัน เหรอ?
...ผมรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน เหมือนจะไม่ค่อยสบายเท่าไร
ขากลับ ผม แก้ว พุธ กลับด้วยกัน แล้วก็แวะกินผัดไท
(ซึ่งผมกินไม่ลง รู้สึกเหมือนไม่สบาย)
ยัยแก้วก็... เอาอีกแล้ว
"ผ้าพันคอนั่นใครซื้อให้เหรอ?"
"เพื่อนน่ะ"
"แล้วของต้น แกไม่เอามาใส่บ้างเหรอ?"
"ของกุลายตลกจะตาย ใครจะไปกล้าใส่"
"ไม่อ่ะ ก็สวยดีออก ใครว่าเราไม่ใส่"
ผมทำเป็นก้มหน้าก้มตาเพราะไม่สบาย แต่จริงๆแล้ว ผมยิ้มน่ะ
กลับมาที่หอ... อาการก็ยังไม่ค่อยดีเท่าไร
ผมเป็นคนประเภทที่ว่า จิตใจที่มีอิทธิพลต่อร่างกายมาก
ถ้าผมไม่สบายใจ หรือมีอะไรที่ทำให้จิตใจสับสน ว้าวุ่น ก็พาลจะไม่สบายเอาได้ง่ายๆ
...ครั้งนี้ ก็คงเป็นเพราะ... ไอพุธ นี่แหละ...
นี่ขนาดแค่ผมยังชอบมัน ผมยังเป็นได้ขนาดนี้
เฮ้อ... :เฮ้อ:
つづく。
-
:m16:
เอาอีกละ
จบไปดื้อๆๆ
คนอ่านเซ็ง
เข้ามาต่อีกนะคะ
:a3: :a11:
-
:m23: ต่ออยู่ครับ แค่เว้นวรรคเป็นรีพลายๆให้คนอ่านพักหายใจก่อน แหะๆ
_______________________________________________________________________________________________
บทที่ 6
วันนี้พุธไม่เข้าเรียน - -"
ผมนั่งชั่งใจอยู่ 2-3 วินาที ก่อนที่จะเช็คชื่อแทนให้มัน
ซึ่งอาจารย์ท่านก็คงไม่รู้ เพราะลายมือผมกับลายมือไอพุธคล้ายกันมากๆ
แค่ผมเขียนตัวอักษรให้ห่างๆกันมากกว่าเดิมนิดนึง ก็กลายเป็นลายมือไอพุธแล้ว
หลังจากนั้นสักพัก ไอบ้านั่นก็ส่งsmsมา
"เพื่อนผมมาวันนี้แล้วนะ!"
...เลิกเรียน ผมเลยต้องรีบกลับหอ ไปจัดการห้องของผม ให้เป็นห้องปกติเหมือนมนุษย์มนา - -"
จริงๆเมื่อก่อนไอพุธก็เคยมาที่ห้องผม ซึ่ง รก มากๆ แต่ผมก็ไม่ได้คิดจะจัดห้องอะไรให้มันดูดีขึ้นมา
เวลาคนอื่นมานอนที่ห้องผม ผมก็ไม่ได้คิดจะจัดห้องอะไร
แต่... ครั้งนี้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
ไม่รู้ทำไมผมยอมนั่งขัดห้องน้ำจนเหมือนใหม่ ทำความสะอาดระเบียงเป็นชั่วโมงๆ
นั่งเก็บกวาดห้องให้เป็นระเบียบ ถูพื้นจนสะอาดเอี่ยมอ่อง... ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมทำเพื่อมันขนาดนี้ได้ไง
ระหว่างเก็บกวาดห้อง ผมเจอของจิปาถะต่างๆที่เป็นความทรงจำของผมกับมัน
ทั้งเศษกระดาษที่เขียนข้อความส่งคุยกันในคาบวิชา
บิลค่าอาหารร้านบุฟเฟ่ที่เพิ่งไปกินด้วยกันเมื่อเดือนก่อน
สลากเลือกหัวข้อรายงานที่พุธเป็นคนเขียน ฯลฯ
ผมไม่อยากทิ้ง เลยกองๆรวมไว้บนโต๊ะ ตั้งใจว่าเดี๋ยวเก็บห้องเสร็จจะเอาเก็บใส่กล่อง
...ผมจัดห้องจนเสร็จ ก่อนที่จะไปอาบน้ำ แล้วไอพุธกับเพื่อนมันก็มาถึงพอดี
พุธประหลาดใจนิดหน่อย ที่ห้องของผมสะอาดได้ขนาดนี้ - -"
(เห็นหน้ามันตอนนั้นแล้วรู้สึกอยากกระโดดถีบยอดหน้ามัน)
แล้วคืนวันแรกก็ผ่านพ้นไป... ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
รุ่งเช้า...
"ต้น... พุธปวดหลัง ช่วยนวดให้หน่อยดิ"
"อือ..." ผมทำท่าจะนวดให้มัน มันประหลาดใจ
"ต้นนวดเป็นเหรอ?"
"เออเด่ะ... เมื่อก่อนนวดให้พ่อให้แม่ประจำ"
พุธก็นอนคว่ำหน้าลงกับเตียง ผมเริ่มนวดให้มัน
...แล้วมันก็ดีดดิ้น บ้าจี้ :z6: เอากับมันสิ!
"เป็นเชี่ยไร?"
"มัน... จั๊กจี๋..."
"เออ งั้นไม่ต้องนวด"
"ง่ะ ไม่เป็นไรๆ นวดต่อ สบายดี^^"
ผมนวดให้มันต่อ มันก็ยังดีดดิ้นเหมือนเดิม...
นี่ถ้าเพื่อนมันไม่อยู่ ผมคงจับกดมันไปแล้ว!
(ทำไมความหื่นของผมมันเพิ่มขึ้นทุกวันๆวะ- -")
.
.
.
คืนที่สองผ่านพ้นไป ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
พอรุ่งเช้า พุธไปส่งเพื่อนที่สถานีรถทัวร์
...มันลืมอุปกรณ์อาบน้ำของมันไว้ - -"
ทั้งแปรงสีฟัน ยาสีฟัน แชมพูสระผม ฯลฯ
ผมเลยส่งsmsไปบอกมัน พร้อมทั้งเตือนมันว่าพรุ่งนี้ผมกับมันต้องส่งบทสัมภาษณ์ให้อาจารย์
...คำตอบที่ผมได้รับกลับมา คือ... คืนนี้มันจะขอมานอนที่ห้องผมอีกรอบ ช่วยกันเขียนบทสัมภาษณ์ส่งอาจารย์!
...งั้นคืนนี้ ผมกับมันก็นอนกันแค่สองคนน่ะสิ!
つづく。
-
บทที่ 7
ผมนั่งทำงาน ส่วนมันนั่งเล่นmsn ให้มันได้อย่างงี้สิ!
...จริงๆก็ไม่ใช่ว่ามันอู้หรอก เพราะผมต้องนั่งพิมพ์ตามที่มันบอกเฉยๆ
แต่แบบว่า... ผมรู้สึกหงุดหงิดใจที่เห็นมันคุยกับคนอื่น ทั้งๆที่อยู่กับผมสองต่อสอง!
ผมนั่งพิมพ์งานจนเสร็จ...
หันไปหามันอีกรอบ... มันหลับไปแล้ว - -"
กรรม... ดันไปหลับตรงที่ลมจากแอร์ลง ไอ้งี่เง่าเอ้ย ยาก็ยังไม่ได้กิน(มันไม่สบายอยู่)
ผมนั่งมองหน้ามัน... โปรแกรมเล่นเพลงในคอมของผม เล่นมาถึง เพลง"ทำไมต้องเธอ" พอดี
http://media.imeem.com/m/rjsfp8Zaml
"ก็มันไม่อยากรู้ ก็มันไม่อยากรัก ไม่มีเวลาที่จะคิด ที่จะสนใจ
แต่พอได้เจอะเธอ ก็ดูชีวิตมันผิดเพี้ยนไป ฉันกลายเป็นคนอ่อนแอ ไม่ชอบเลย
เมื่อไรที่อยู่ใกล้เธอ ฉันรู้สึกราวกับเคลิ้มไป ไม่เป็นตัวเอง ไม่เหมือนเคย
แต่พอเธอห่างหายไป คิดจะลืมยังไม่ได้เลย ทำไมต้องเป็น ไม่เข้าใจ
นี่ตัวฉันเองหรือ เปลี่ยนไปถึงเพียงนี้ หมดความเข้มแข็งและเหตุผล ไปอย่างง่ายดาย
อาจเป็นเพราะเธอนั้น ที่ยังมาหาเข้ามาค้นใจ และฉันก็เลยเปลี่ยนไป เพราะรักเธอ
เมื่อไรที่อยู่ใกล้เธอ ฉันรู้สึกราวกับเคลิ้มไป ไม่เป็นตัวเอง ไม่เหมือนเคย
แต่พอเธอห่างหายไป คิดจะลืมยังไม่ได้เลย ทำไมต้องเธอ ไม่เข้าใจ
เมื่อไรที่อยู่ใกล้เธอ ฉันรู้สึกราวกับเคลิ้มไป ไม่เป็นตัวเอง ไม่เหมือนเคย
แต่พอเธอห่างหายไป คิดจะลืมยังไม่ได้เลย ทำไมต้องเธอ ไม่เข้าใจ
ชีวิตต้องมาเปลี่ยนไป เพราะรักเธอ"
...ผมเอาผ้าห่มไปห่มให้มัน ก่อนที่จะยืดตัวไปปรับองศาแอร์ให้พ้นตัวมัน
เก็บของที่ตั้งๆอยู่บนเตียง แล้วก็มานอนอีกมุมหนึ่งของเตียง... ตั้งใจว่าคืนนี้จะไม่พยายามนอนใกล้มันมากเกินไป
...ผมกลัวว่าตัวเองจะห้ามใจไม่อยู่ :m25:
แล้วผมก็รู้สึกตัวตอนกลางคืนอีกครั้ง... ตั้งแต่มีไอบ้านี่มานอนด้วย ผมไม่เคยได้หลับสนิทตลอดคืนสักที- -"
ไม่รู้ว่าผมคิดเองหรือเปล่า แต่ไม่รู้ทำไมหมอนของมัน เขยิบมาใกล้ผมมากกว่าเดิม...
...แล้วผมเองก็แอบเขยิบหมอนไปชิดมันจนได้ แหะๆ
ผมรู้สึกตัวอีกครั้งตอนเสียงโทรศัพท์มือถือของมันดังขึ้น พุธตื่นขึ้นมารับสาย ก่อนที่จะวางไป
แล้วกลับมานอน หันหน้ามาชิดกับผม - -"
...ไม่นะ... :sad4:
...สักพัก มันก็ เขยิบมาซบใกล้ๆไหล่ผม...
...ผมไม่กล้าพลิกตัว...
...แล้วมันก็เขยิบกลับไป... TT^TT
...แล้วในตอนที่ผมสะลึมสะลือ ใกล้จะหลับอีกรอบ
...มันก็มาซบไหล่ผม
ผมเผลอหันไปโอบมัน
ก่อนที่เส้นผมมันจะจิ้มจมูกผม แล้วทำให้ผมรู้สึกตัว
:sad4:ซวยแล้วกุ!
จะพลิกตัวกลับก็เสียดาย...
จะอยู่ในสภาพนี้ต่อ ก็กลัวมันจะรู้สึกตัว...
...พุธเขยิบตัวนิดหน่อย แต่ยังอยู่ในท่าเดิม
...ผมสาบานว่าหัวใจผมเต้นแรงพอๆกับคราวที่ผมเกือบจูบมัน
...พุธเขยิบตัวอีกครั้ง ก่อนจะพลิกตัวไปอีกข้าง...
TT^TT แล้ว Bed scene ก็จบลงแค่นั้น...
เมื่อพุธตื่นขึ้น... ผมแกล้งทำเป็นหลับต่อ
พุธอาบน้ำ เก็บของ ออกจากห้องไป... ผมก็ยังแกล้งทำเป็นหลับต่อ
ผมไม่กล้าตื่นมาเจอหน้ามัน!
เมื่อแน่ใจว่ามันออกจากห้องไปแล้ว
สิ่งแรกที่ผมทำ... คือ เอาหมอนใบที่มันหนุนมากอด...
...นี่ผมเป็น มิว ในเรื่องรักแห่งสยามสินะ!
วันถัดมา ผมได้เจอมันอีกครั้ง เพราะเพื่อนๆนัดติวกัน (ซึ่งไปๆมาๆ เหลือแค่ผม มัน และ แก้ว)
ยัยแก้วเขียนชื่อพุธลงไปในใบเล็คเชอร์ของพุธ ผมเลยเอามาเขียนบ้าง
"プット"
ยัยแก้วก็...
"อะไร เขียนว่าอะไร? เขียนว่าต้นรักพุธเหรอ?"
"อิบ้า! กุเขียนชื่อเล่นพุธเป็นตัวคาตะคานะภาษาญี่ปุ่นเฉยๆ!"
"แล้ว... อะไรนะ โคะโคะรุ อะไรสักอย่าง ที่ต้นเคยพูดให้ฟังอ่ะ"
"อ่อ... ประโยคเน่าๆเลี่ยนน่ะเหรอ? โคโคโระ ที่แปลว่า หัวใจอ่ะ
あなたは 私の心です。
(อะนะตะวะ วะตะชิโนะโคะโคะโระเดส)
คุณคือหัวใจของผม."
"นั่นแน่... ตั้งใจพูดให้ใครรึเปล่า?"
"บ้าดิ ก็เมิงถามกุอ่ะ... ติวหนังสือต่อไป๊!"
"เปิ้น วะ... ข้าเจ้าโนะโคโคโระเดส"
พุธพยายามเล่นมุขภาษาญี่ปุ่นวิบัติรวมกับคำเมืองของคนเหนือ
...ผมทำหน้าเซ็งใส่มัน(เพราะมันเล่นมุขแป้ก)
"มองตากุก็น่าจะรู้นะ ว่ากุคิดอะไรอยู่"
"คิดว่า... เพื่อน กุรักเมิงว่ะ ฮ่าๆๆๆ"
ยัยแก้วสวนขึ้นมาทันควัน... นี่มันคิดจะเล่นไม่เลิกสินะ!
ผมหันไปด่ามัน ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ
แล้วสักพัก พุธก็เล่นมุขแป้กอีกครั้ง
ผมนั่งเฉยๆ ยัยแก้วก็ไม่วายพูดขึ้นมาว่า "ทำไมไม่บอกว่าเกลียดพุธอีกล่ะ"
"เออ... กุเกลียด จนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแทนคำว่าเกลียดดีแล้ว"
พุธมันก็มองผมค้อนๆ
"เชอะ..."
แล้วตกเย็น เราก็แยกย้ายกันกลับ...
...ผมกลับมาที่ห้อง... เปิดดูมือถือของตัวเอง...
...ทำไมในกล่องข้อความออกของผม มีแต่smsของไอ้พุธนะ^^"
...เฮ้อ...
ความรู้สึกที่ผมมีให้พุธ เหมือนมันจะมากขึ้น ทุกวัน ทุกวัน
มากจนเกินไป... มากเกินไป...
ความรู้สึกที่ผมมีให้มันตอนนี้ เหมือนอยู่ในช่วงรอยต่อ ระหว่างความชอบ กับ ความรัก
สิ่งที่ผมไม่รู้ก็คือ ...ผมควรทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดี...
つづく。
-
ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า แต่รู้สึกเหมือนเจ้าพุธมันกำลังอ่อยเจ้าต้นเลยวุ้ย ประมาณว่าจะล่อลวงให้เจ้าต้นมันสารภาพออกมาก่อนอ่ะ :z1:
-
เนื้อเรื่องหลังจากนี้ จะไม่อิงกับเหตุการณ์จริงแล้วนะครับ...
( :o12:แต่คิดว่าเหตุการณ์จริงคงไม่ต่างกัน)
______________________________________________________________________________________
บทที่ 8
...บทสัมภาษณ์ที่ผมส่งไป... ต้องแก้งานเพียบ! :sad4:
เป็นความซวยของไอพุธจริงๆที่ต้องทำงานคู่กับผม
งานภาษาอังกฤษเมื่อคราวก่อน คะแนนมันก็ได้น้อย เพราะคู่กับผม
...แล้วนี่... ยังเป็นงานนี้อีก...
พุธมันก็ยังใจดี ให้ผมเป็นกรุ๊ปเมทมันเนอะ TT^TT
...ผมส่งเมล์เรื่องที่อาจารย์ให้แก้งานไปหาพุธ...
ใจจริงผมอยากชวนมันมาแก้งานที่ห้องผมนะ แต่ว่า กลัวว่าจะไม่ได้งานเหมือนวันก่อน - -"
"ขอโทษด้วยครับที่ไม่ได้เรื่องอีกตามเคย"
คือประโยคที่ผมพิมพ์ลงท้ายในเมล์
...ก็เข้าใจว่าการเป็นกรุ๊ปเมทก็ต้องช่วยๆกัน เพียงแต่ผมรู้สึกว่า ผมไม่เคยช่วยอะไรไอพุธได้เลย
เลยค่อนข้างรู้สึกผิด...
วันต่อมา หลังสอบเสร็จ ผมกับพุธเลยต้องมานั่งแก้งานกันใต้หอมัน
...ผมก็ทำอะไรไม่เป็นนอกจากเรียบเรียงคำพูดมันแล้วพิมพ์ลงไปน่ะแหละ...
งานเสร็จ ส่งเรียบร้อย... สิ่งแรกที่ผมทำ คือ ชวนมันกินข้าว
"กินไหนล่ะ?"
"โรงอาหารที่หอแกก็ได้"
...แล้วพุธมันก็สั่งกับข้าวอย่างเคย ข้าวขาหมู
ผมนั่งนึกๆดูแล้ว... เรื่องเกี่ยวกับมัน ผมจำได้ เยอะ แยะ
นั่นเป็นข้อพิสูจน์ว่าผมรักมัน เอ้ย! ชอบมันจริงๆ
เพราะเวลาที่ผมรู้สึกดีๆกับใครสักคน เรื่องทุกสิ่งที่อย่าง ต่อให้เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ ผมก็จำได้
ตอนนี้ให้ผมท่องเบอร์มือถือมัน ผมยังทำได้เลย(แต่เบอร์ของโฟม-แฟนเก่าผมลืมไปแล้วนะ - -")
แต่ก็ นั่นแหละ... ครั้งนี้ก็คงจะเป็นเหมือนครั้งที่ผ่านๆมา
ที่ผมทำได้แค่ จดจำช่วงเวลาที่ดี แต่ไม่สามารถรักษาไว้ให้อยู่กับผมไปนานๆได้
...ผมคิดว่า หลังจากสอบเสร็จหมดทุกวิชา... ผมจะสารภาพชอบ...ไม่สิ... โอเค ผมยอมรับแล้วก็ได้... สารภาพรัก
"ต้นเป็นอะไร?"
"เปล่า"
"คิดมากเรื่องงานเหรอ?"
"เปล่า"
"ตอบอย่างอื่นนอกจากคำว่าเปล่าเป็นมะ?- -"
"ก็มันไม่มีอะไรจริงๆ เลยตอบว่า เปล่า ไง"
ต้นมองผมด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออก... คงจะเป็น... สายตาของความเหนื่อยใจ
วันรุ่งขึ้น ก็นัดติววิชาสุดท้ายกัน
พุธไม่ได้มาติว...
ผมรู้สึกเศร้าๆยังไงก็ไม่รู้สิ...
แล้วพอเห็นผมเศร้า แก้วก็ไม่แซวผมเลย
ส่วนโบ... โบคงทนไม่ไหว
"ต้น โบถามตรงๆนะ แกชอบไอพุธเหรอ?"
"อืม"
ยัยแก้วตกใจ
"โอ้ย... ต้น แก้วขอโทษ... แก้วแค่แซวเล่นๆอ่ะ... นี่ต้นชอบพุธจริงๆเหรอ?"
"แล้วแกยังจะมาถามย้ำชั้นเพื่ออะไรอีก :sad4:"
ผมร้องไห้ด้วยความอัดอั้นตันใจ แก้วกับโบตกใจ แก้วรีบหาทิชชู่ในกระเป๋า ส่วนโบก็บีบแขนผมเบาๆ
"ต้น! ใจเย็นๆ ชั้นกับแก้วไม่ได้จะคาดคั้นอะไรแก... แกอย่าร้องนะ"
"กุ...กุมันงี่เง่า... กุมันบ้า... ทำไมกุต้องไปชอบไอพุธด้วย กุไม่เข้าใจตัวเอง"
"ต้นนนน... อย่าร้องงงง!"
"ทำไมกุไม่ยอมเข้าใจสักทีว่าที่ผ่านมา ไอพุธก็แค่หยอกกุตามประสาเพื่อน ทำไมกุยังปล่อยให้ตัวเองล้ำเส้นมาได้ถึงขนาดนี้..."
"ต้น!" โบบีบไหล่ผม
"ถ้าแกยังไม่หยุดร้อง ชั้นจะฟ้องพุธ!"
เหมือนเด็กโดนแม่ขู่ว่า ถ้าไม่รีบนอน ตุ๊กแกจะมากินตับ
ผมได้สติ เลิกโวยวาย... พยายามกลั้นหายใจ กลั้นสะอื้น
...แล้วผมก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ทั้งสองคนฟัง...
"เอาไปแต่งเป็นนิยายวายลงเว็บไซท์น่าจะรุ่งนะ"
"- - โบ กุไม่ตลกด้วยนะ"
"แล้วต้นจะเอายังไงต่อล่ะ?"
"พรุ่งนี้... คง... สารภาพ"
"เร็วไปไหม?"
"...คิดๆดูแล้ว ถ้าปล่อยไว้อย่างงี้เรื่อยๆ สุดท้ายจะยิ่งแย่..."
"ยังไงก็แล้วแต่แกละกัน ถ้าอย่างนั้น... เพราะพวกชั้นก็ดูไม่ออกเหมือนกัน ว่าพุธมันมีใจให้แกรึเปล่า"
"ใช่... เพราะต้นเป็นเพื่อนผู้ชายคนเดียวของพุธ เลยไม่รู้ว่าที่พุธมันเล่นๆกับต้นอย่างงี้ เพราะว่าหยอกแบบเพื่อนหรือเปล่าน่ะนะ"
"อืม..."
"เฮ้ย สู้ๆเว้ยต้น ถ้าพุธมันไม่ได้ชอบแก มันก็คงไม่ตัดเพื่อนแกหรอกไม่ต้องกลัว
แต่ถ้าพุธชอบแก... ชั้นกับแก้วก็จะขาดสมาชิกชมรมโสดไปอีกสองคน ฮ่าๆๆ"
" :เฮ้อ:"
...
..
.
つづく。
-
เป็นกำลังใจให้นะคับ
บางทีสารภาพไป....มันอาจจะทำให้เรื่องราวเปลี่ยนไป
แต่มันก็ดีกว่าไม่ได้พูดนะคับ
สู้ๆ
-
โอ้ววววววววว อ่านแล้วเหมือนพุธก็ชอบโฟมมม
โฟมสู้ๆๆ o13
-
บทที่ 9
"ต้น วันนี้พอสอบเสร็จแล้ว ต้นว่างป่ะ?"
"ว่าง..."
"งั้นไปส่งพุธที่สถานีขนส่งหน่อยดิ"
"- - กลับบ้านอีกแล้วเรอะ...เออ ไปส่งก็ได้"
"ขอบคุณนะ^^"
...ก็... แค่นั้นแหละ ผมได้มาแค่ คำขอบคุณ แต่ไม่มีวันได้อะไรมากกว่านั้น
ผมไปรับพุธที่หอ ก่อนที่จะให้พุธเป็นคนขับมอเตอร์ไซค์เอง เหมือนทุกครั้งที่ผมไปส่งมันที่สถานีขนส่ง
"กลับมาวันไหนอ่ะ"
"อะไรนะ?" เสียงลมที่พัดผ่านหูของเราในขณะที่อยู่บนมอเตอร์ไซค์ ทำให้ผมกับพุธสื่อสารกันไม่ค่อยถนัดเท่าไร
"ถามว่ากลับมาวันไหน"
"วันอาทิตย์ครับ^^"
"จะให้มารับหรือเปล่า?"
"ดูก่อนละกัน เดี๋ยวค่อยโทรหา"
"...อืม... ... ...พุธ..."
"มีอะไร?"
"ยังจำที่กุเคยเล่าให้เมิงฟังได้ป่ะ?"
"เรื่องอะไร"
"ที่บอกว่าถ้ากุใกล้ชิดใคร กุจะชอบคนนั้นน่ะ"
"อืม จำได้"
"...ตอนนี้มันเกิดเหตุการณ์อย่างนั้นอีกแล้วว่ะ..."
"แน่ะ... ไปชอบใครเข้าอีกล่ะ หนุ่มวิศวะคนนั้นเหรอ?"
"เปล่า... กุชอบเมิง... แล้วกุก็ไม่รู้ว่า... กุควรจะทำยังไงต่อไปดี"
ความเร็วมอเตอร์ไซค์ชะลอลง... พุธเงียบ ผมเงียบ...
...
...
...
"เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?"
"กุชอบเมิง แล้วกุก็ไม่รู้ว่า กุควรจะทำยังไงต่อไปดี"
พุธเงียบ ผมเงียบ อีกครั้ง...
พุธไม่พูดอะไรจนถึงสถานีขนส่ง...
"ขอบคุณที่มาส่ง... เจอกันวันจันทร์"
พุธยิ้ม... แต่ไม่ใช่ยิ้มที่ผมรู้จัก... เป็นยิ้มของ"พุธฐา" ไม่ใช่ยิ้มของ"ไอ้พุธ"
...พุธเดินไปขึ้นรถทัวร์...ผมยืนมอง...
...จนรถทัวร์ออกจากสถานี...
...ผมมองตามรถคันนั้นจนหายไปจากสายตา...
...ผมค่อยๆเดินไปที่มอเตอร์ไซค์ของผม สตาร์ท...แล้วขับออกไปด้วยความเร็ว...
"แมร่ง งี่เง่า งี่เง่า งี่เง่าาา!"
ทั้งๆที่ทำใจไว้แล้ว แต่พอเจอเข้าจริงๆใจมันก็ยอมรับไม่ได้เลย
...ไม่รู้ว่าอะไรมันค้างคากว่ากันแน่ ระหว่างเก็บไว้ไม่ยอมบอก กับบอกไปแล้วต้องเจอแบบนี้...
ผมกลับถึงหอ... อยากโทรไปเคลียร์ให้รู้เรื่องกับพุธเหลือเกิน... แต่ผมก็ไม่ยอมโทร...
...มันทำแบบนี้ คง... อยากให้ผมเป็นเพื่อนมันมากกว่า และเหตุการณ์ที่ผ่านมา ผมคิดไปเอง... สินะ
เหมือนน้ำตามันจะไหล... แต่มันไหลไม่ออก
สงสัยเพราะเผลอร้องไห้ไปในวันที่สารภาพกับโบและแก้วไปแล้ว...
...ขอบคุณจริงๆที่ไม่ทำให้ผมเจ็บปวดไปมากกว่านี้
เพราะแค่นี้... ผมก็เจ็บ เจียน ตาย แล้วล่ะ...
ต้นคนที่เข้มแข็ง คนที่ปากกล้า คนที่ปากดีตลอด หายไปไหนเสียแล้วล่ะ
ทำไมเหลือแต่ไอ้บ้าต้นที่อ่อนแอเหลือเกิน...
...หวังว่า เมื่อผมตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น ผมจะรู้สึกเจ็บปวดน้อยลง...
つづく。
-
:z3:
ใจเย็นๆนะคับ มันอาจจะไม่มีอะไรมากก็ได้
ปล. มาต่อเร็วจังคับ
-
:m23:แต่งนิยายแก้เคล็ดไงครับ... แหะๆ
:sad4:แต่ถ้าเป็นไปตามที่เขียนไว้...
:jul1:
-
อย่าเพิ่งคิดไปในแง่ร้าย ยังงัยก็สู้ต่อไป :กอด1:
-
ทำไมมันบีบหัวใจอย่างงี้ :monkeysad:
-
มาคราวนี้ เอาเรื่องยาวมาลงหรอคะคุณน้องขา :L2:
-
มาคราวนี้ เอาเรื่องยาวมาลงหรอคะคุณน้องขา :L2:
:m23: จะจบในอีกไม่กี่ตอน หรือ จะยาววว ไปเลย
ก็ต้องรอดูเหตุการณ์จริงฮะ... แหะๆ
ขอตัวไปสอบก่อนนะครับ^^"
-
คงไม่ใช่ว่าพุธไม่ชอบหรอก แต่มันต้องใช้เวลาคิดๆดูก่อนไง
แล้วจะรออ่านตอนะคราบ แต่อย่าพึ่งรีบจบชอบสไตล์การเขียน
แบบนี้งะอ่านง่านลื่นดี อิๆ
-
ก็ต้องรอพุธกลับมาก่อนนะ คงจะได้รู้กันไปเลย :sad4:
-
เพิ่งได้แวบมาอ่าน
ถ้าเราเป็นต้นก็ต้องเผลอใจแน่ๆ
อย่าเจ็บมากนะค่ะ ใจรับอีกไม่ไหว
-
กลับเข้าสู่เหตุการณ์ปัจจุบันปกติของมันดีกว่าครับ แหะๆ
คิดมากไปก็ใช่ที่... เนอะ TT^TT
_______________________________________________________________________________________________
บทที่ 8 อีกครั้ง
ผมวางมือจากคอมพิวเตอร์ เรื่องเล่าที่ผมเล่าไปในเล้าเป็ดเป็นการคาดการณ์อนาคตในแง่ร้ายสุดขีดของผม...
แต่ผมคิดว่า เหตุการณ์จริงที่ผมจะต้องเจอมันก็คงไม่ต่างกันหรอก
ที่ไหนได้... สงสัยผมจะไปเป็นหมอดูไม่ได้แฮะ ><
...วันแรกที่สอบ ผมสอบเสร็จ ก็รอไอพุธโทรมา...
(ผมเป็นคนประเภทที่ทำข้อสอบเสร็จไว=ไม่รอบคอบ ไม่ตรวจทานอย่างละเอียด)
แต่มันก็ยังไม่โทรมา จนผมต้องโทรไปเอง...
- -" ปรากฏว่าวันนี้มันต้องทำงานพาร์ตไทม์อีกตามเคย
กรรม... ไหนเมื่อคืนมันบอกว่าว่างไง
"งั้นแกจะเอายังไง"
"เดี๋ยวพุธทำเอง"
"เง้อ... งั้นเดี๋ยวกุลองทำๆดูก่อนละกัน เดี๋ยวที่เหลือจะส่งไฟล์ไปให้"
"อ่า... อืม เอางั้นก็ได้"
:m16:ผมเกลียดที่สุดเลย เวลาต้องทำงานกลุ่มกับมัน แล้วมันบอกว่า "เดี๋ยวมันทำเอง" เนี่ย
แล้วนี่ กว่ามันจะเสร็จงานก็เกือบๆห้าทุ่ม อาจารย์ให้ส่งไฟล์เข้าเมล์ได้ถึงเที่ยงคืน แล้วมันจะมีเวลาทำเรอะ!
เกลียดมัน! ชอบทำอะไรเกินตัวอยู่เรื่อย ชอบเหนื่อยเองคนเดียวอยู่เรื่อย
ไม่รู้บ้างรึไงวะ ว่ามีคนเป็นห่วงมันมากขนาดไหน!
ผมนั่งหาข้อมูล ทำบทสัมภาษณ์เท่าที่จะทำได้ แล้วก็แนบไฟล์ลงไปในอีเมล์
พร้อมกับข้อความ
"- -" ก็ ทำ เท่าที่จะทำได้ ไปแล้วนะครับ
แก้จุดที่อาจารย์คอมเมนท์มา + ตอบคำถาม
พุธคิดว่าส่วนไหนไม่โอเค หรือจะเพิ่มอะไรอีก ก็ จัดการเลยละกัน
เอ้อ... พาร์ตต่อไปเป็นส่วนที่กุแค่อยากบ่น
แกไม่ต้องใส่ใจอ่านก็ได้ รีบๆจัดการงานต่อเถอะ
คือ กุไม่ชอบ เวลาพุธชอบบอกว่า "เดี๋ยวพุธทำเอง"
คือ เข้าใจ ว่าพุธอยากให้งานมันออกมาดี
แต่ ไม่รู้ดิ จุดประสงค์ของการทำงานเป็นกลุ่ม มันไม่ใช่เพื่อให้งานออกมาดีที่สุดเพียงอย่างเดียวนี่นา จริงมะ?
กุก็ได้แต่พูดล่ะนะ เพราะเอาเข้าจริงๆ กุไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวอะไรเท่าไรหรอก ฮ่าๆๆ
แต่กุสัญญาว่า กุจะพยายามได้เรื่องได้ราวให้มากกว่านี้
กุแค่อยากทำให้ดีที่สุดเท่าที่กุทำได้ เพราะกุไม่อยากเห็นแกเหนื่อย
แกน่ะ ไหนจะงานเรียน ไหนจะงานนู่น งานนี่ เยอะแยะไปหมด
แต่ก็นะ เข้าใจว่าเดี๋ยวนี้ อ้วน พลังงานมันเยอะ ทำอะไรก็ไม่เหนื่อย
แต่ดูแลตัวเองบ้างละกัน^^
ที่พูดเพราะห่วง แกไม่ฟังก็ช่างแก เชอะ : P
ป.ล. ส่งงานได้ถึงเที่ยงคืนนะพี่น้อง><"
...เหมือนผมจะลดความซึนลงไปเยอะ ถ้าไม่ได้อยู่ต่อหน้ามัน แหะๆ
แล้วผมก็กดส่งเมล์ไป ก่อนจะเข้านอน เพราะพรุ่งนี้มีติววิชาที่เหลืออยู่วิชาสุดท้าย...
วันรุ่งขึ้น ผมไปติวกับเพื่อนๆ ...พุธไม่มาจริงๆด้วย
ผมแอบใจหายนิดหน่อยว่า ("เฮ้ย สงสัยชีวิตกุคงไม่ต่างจากที่กุอัพลงเล้าเป็ดแน่ๆ")
แล้วยัยแก้ว นึกอะไรขึ้นมาไม่รู้ จะโทรหาพุธ ให้พุธเอาชีทมาให้
มันก็เดินไปโทรตู้ ตื้อให้ผมตามมันไปด้วย
พอพุธรับสาย มันก็รีบเดินหนีไปซะงั้น อิเวร!
ผมก็เลยต้องคุยโทรศัพท์แทนพุธ
"เออ... แก้วมันจะเอาชีทงานน่ะ"
"อ่าๆ"
"พุธอยู่ไหน?"
"ถึงแล้ว แค่นี้ก่อนนะ"
...พุธวางสายไป ก่อนจะมาโผล่ที่โต๊ะในอีกหนึ่งนาทีถัดมา
สรุปว่า ถึงยัยแก้วไม่โทรไป พุธก็จะมาอยู่แล้ว
- -" มันก็เก่งวิชานี้อยู่แล้วนี่หว่า... จะมาทำไมอีกก็ไม่รู้...
แล้วกรูจะมีสมาธิอ่านหนังสือได้ยังไงงงง ในเมื่อมีเมิงมานั่งให้กุมองแบบนี้!
I can't take my eyes off you!!!
つづく。
-
ที่สำคัญพุธคิดยังไงน่ะซิ :sad4:
-
กำลังลุ้นเลยนะคับเนี้ย
พุธนี่จะเอาไงหว่า ?
-
บทที่ 9 อีกครั้ง... เช่นกัน
ระหว่างที่ติวกันอยู่ เพื่อนผมคนนึงก็อธิบายวิธีการคิด ซึ่งต้องใช้สูตร และเขียนลงบนสมุดของผม
ไอพุธก็เขียนอะไรลงไปบนสมุดผมไม่รู้ แต่พอผมเห็นว่ามันเป็นรูปหัวใจ ผมก็รีบดึงสมุดออกทันที
"ต้นเป็นอะไร?"
"ก็ไอ้พุธจะเขียนอะไรลงสมุดกุก็ไม่รู้"
"...เราแค่จะเขียนย้ำว่าต้องจำตรงนี้ดีๆ"
-จำตรงนี้ดีๆ- บ้าอะไรแกวะ?! ดูยังไงก็รูปหัวใจชัดๆ!
พอติวกันได้สักพัก พุธก็ชวนเพื่อนๆไปดูหอนอกกัน
เพราะว่าปีหนึ่งส่วนใหญ่ที่พักอยู่ในหอในมหาลัย จะต้องออกจากหอในมหาลัยในปีสอง
(ส่วนผม อยู่หอนอกมหาลัยมาตั้งแต่ต้นแล้ว ไม่ต้องหา :laugh:)
ไม่รู้ว่าผมนึกอะไร ก็ ตามๆมันไปด้วยอ่ะนะ
จริงๆแล้วผมก็อยากหาหอใหม่อยู่เหมือนกัน แล้วก็อยากหารูมเมทด้วย
เพราะเริ่มเบื่อกับการอยู่คนเดียวแล้วล่ะ
คนที่ผมตั้งใจจะชวนมาเป็นรูมเมทตอนแรก คือ พุธ แต่นั่นเป็นเรื่องก่อนที่ผมจะรู้สึกตัวว่ามีใจให้มันน่ะนะ
ตอนนี้ ผมดันรักมันไปแล้ว...(โอ๊ะ เริ่มพูดคำว่า "รักมัน" คล่องขึ้นแล้วแฮะ)
อะไรๆก็ดูจะ... ลำบาก นิดหน่อย... จริงๆแล้วก็ไม่นิดล่ะนะ
เพราะถ้าพุธมันยอมมาเป็นรูมเมทผมจริงๆ ผมไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยของมันได้หรอกนะ หึหึหึ(โหมดหื่น)
ระหว่างที่ไปสอบถามรายละเอียดตามหอ พุธมันก็บ่นตลอดทางว่าอยากหารูมเมท...
:angry2: ผมได้แต่บ่นในใจว่า "กุยืนหัวโด่อยู่ทั้งคน ไม่คิดจะชวนกุเลยเรอะ?!"
(อ้าว... สรุปว่าไม่ชวนมันมาเป็นเมท แต่ถ้ามันเป็นฝ่ายชวนก็ยอมสินะ!)
สุดท้ายผมก็ไปเจอหอๆนึง ซึ่งถูกใจผมมากๆ ฮ่าๆๆๆ
(เดี๋ยวเสร็จจากตรงนี้ค่อยโทรไปบอกหม่าม๊าว่าเจอหอใหม่ที่ถูกใจแล้ว)
ตกหัวค่ำ ผมก็ชวนรุ่นพี่ที่สนิทไปนั่งหาอะไรกินเล่นที่ร้านที่พุธทำงานพาร์ตไทม์อยู่
จริงๆผมไม่ได้ชอบกินร้านนี้เท่าไรหรอกนะ แต่เพราะมันมาทำงานพาร์ตไทม์ที่นี่ ผมถึงกลายเป็นลูกค้าประจำ ก็แค่นั้น!
ระหว่างนั่งๆอยู่ ไอ้พุธก็เกิดซุ่มซ่ามทำของหน้าเคาน์เตอร์หล่นซะงั้น โชคดีที่ผมรับไว้ทัน
(ซึ่งถ้าผมไม่ได้มองไปที่ไอ้พุธตลอดเวลา ผมก็คงรับของไม่ทันเช่นกัน!)
สักพักไอพุธก็มานั่งเล่นด้วย ตามเคย... (ถ้าผมเป็นเจ้าของร้าน คงตัดเงินมันไปแล้วล่ะ)
ข้อดีของการมานั่งแกล้งพุธที่ร้านก็คือ ถ้ามันกวนอะไรผม ผมก็จะทำท่าเดินไปหยิบใบคอมเมนท์ร้าน
ทำท่าจะติ๊กในไปในช่อง "พนักงานบริการไม่สุภาพ" แค่นั้นมันก็จะกัดฟัน นั่งเงียบ
:laugh:
(ลูกค้าคือพระเจ้า หุหุ)
ระหว่างทำงาน พุธก็แอบทำท่าจะกินของในร้านให้ผมดู
ผมก็อดขำไม่ได้... ทั้งๆที่มันไม่ได้ขำอะไรมากมายหรอกเวลาคนอื่นทำ
แต่เวลามันทำ ทำให้ผมหัวเราะ ผมจะรู้สึกอยากหัวเราะ เพราะผมมีความสุข^^
แล้วมันก็ทำท่า ยิงปืน ใส่ผม ผมก็เลยแกล้งตาย
แต่พอผมทำใส่มันบ้าง มันตอบกลับมาว่า"เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้"
:m31:
(เดินไปหยิบใบคอมเมนท์ลูกค้ามาทำท่าจะติ๊กลงไปอีกรอบ)
สักพัก มันก็เดินมาหารุ่นพี่ผม
"พี่ใหม่ได้เบอร์ผมแล้วรึยัง?"
มันมาถามรุ่นพี่ผม เพราะรุ่นพี่ผมมีเรื่องจะให้มันช่วยงานนิดหน่อย
"ได้แล้วค่ะน้องพุธ"
"งั้นไหนพี่ลองทวนหน่อยสิครับ"
"ศูนย์... แปด... เอ่อ..."
รุ่นพี่ผมทำท่าจะท่อง แต่เหมือนจะนึกไม่ออก เลยทำท่าจะกดดูเบอร์มือถือ
"ศูนย์ แปด หนึ่ง สอง เจ็ด ศูนย์ สาม เจ็ด หก หก"
ผมท่องไป ปากไวกว่าความคิด...
พุธแปลกใจ แล้วก็หันมากวนผมว่า
"แน่ใจเหรอว่าถูก?"
"ไม่รู้ มั่ว เดาเอา"
แล้วมันก็ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ อีกแล้ว
รอยยิ้มน่าเตะแบบนี้ ขอซื้อได้ไหม!?
แล้วในที่สุด... ผมก็กลับหอ กลับมานั่งเพ้อถึงมันโดยสงบ ฮ่าๆๆๆ
เป็นอีกหนึ่งวันที่มีความสุขดี^^
จริงๆแล้วต้องพูดว่า ทุกวันที่ได้เจอมัน คือ วันที่มีความสุข สินะ^^
つづく。
___________________________________________________________________________________________
ป.ล. เบอร์ที่ผมท่องให้ไอพุธฟัง เป็นเบอร์สมมุติ อย่าโทรไปจริงๆนะครับ ใครรับสายผมไม่เกี่ยวนะ!
-
ู^
^
^
^
^
^
^
จิ้นคนเขียนตามประเพณีบอร์ดค่ะ
แอบสับสนนิดนึง ตกลงว่าบอกรักไปแล้ว
ตอนที่พุธจะขึ้นรถทัวร์
แต่ว่าพุธก็ยังไม่ได้ตอบอะไรชิมิค่ะ
แล้วก็ตัดวาบมาที่ตอนติวเลยประมาณนี้ อะเปล่าอ่า
สับสนนิดหน่อย
-
:m23: ใช้แล้วฮะ บทที่ 8 และ 9 ก่อนหน้านี้ เป็นความจิตตกส่วนตัวของไอ้ต้นเองครับ แหะๆ
(ตอนขึ้นต้นบทที่ 8 บอกไว้แล้วว่าหลังจากนี้จะไม่อิงเหตุการณ์จริง ก่อนจะมาบอกว่ากลับเข้าสู่เหตุการณ์ปกติอีกครั้งในบทที่ 8 อีกครั้ง)
:m7: ไปนอนละกั๊บ พรุ่งนี้มีสอบวิชาสุดท้าย จริงๆละ
(แต่ไม่รู้ว่าไอ้พุธจะให้ผมไปส่งหรือเปล่าหนอ...)
-
555 ชอบเรื่องนี้จัง
ปากแข็งกันทั้งคู่เลย
รอวันบอกรัก
อยากรู้ๆ
-
พี่อาร์ม มาอ่านแระ
ไม่ต้องบอกก็รู้นะว่าใคร :z2:
อย่าเอ็ดไปละ
อ่านถึงตอนที่สามแระ
เด๋วกลับมาจากเรียนมาอ่านใหม่
-
เป็นการเล่นแบบเพื่อน
หรือมีใจให้หว่า
มาต่อด่วนๆๆ o13
-
อยากมีรูมเมทเป็นพุธล่ะสิท่า :m20:
แต่เล่นกัันน่ารักดีงับ
-
แอบลุ้นคำตอบจากพุธ
-
เข้ามาอ่านต่อ คิคิ
-
อ่านทันแล้วนะ
เด๋วก็จะไปอ่านหนังสือต่อละ :z2:
-
บทที่ 10
วันนี้เริ่มต้นด้วยการตื่นสายตอนสิบเอ็ดโมงกว่าๆ
และเกือบไปสอบตอนเที่ยงตรงไม่ทัน!
(ขอขอบคุณการโทรจิกของโบเป็นอย่างสูงที่ทำให้ข้าพเจ้าเข้าสอบได้ทันเวลา)
ผมนั่งสอบชิลๆ ก่อนจะส่งข้อสอบหลังจากนั้นสักช.ม.กว่าๆ
แล้วพุธก็ทำเสร็จตามมาหลังจากนั้น
"พุธ วันนี้พวกแก้วมันจะไปเกะกัน พุธไปไหม?"
"ไม่เป็นไร ไม่ไปอ่ะ จะกลับไปเก็บกระเป๋า... แล้วก็นอนพักสักงีบด้วย"
"อืมๆ..."
ผมหันไปคุยกับเพื่อนคนอื่น หันมาอีกครั้ง... พุธหายต๋อมไปแล่ว
:เฮ้อ:ไม่เห็นพุธมันจะขอให้ผมไปส่งแฮะ
สงสัยวันนี้คงจะไม่ได้เจอหน้ามันแล้วล่ะ คงเจอหน้ามันอีกรอบ วันจันทร์นู่นเลย
ถ้ามันไม่ขอให้ไปส่ง แสดงว่ามันไปเองได้
ก็ช่างมันละกัน... >>> ใจผมน่ะ คิดแบบนี้
แต่มือน่ะ พิมพ์ข้อความไปหามันว่า "ให้ไปส่งก็ได้นะ คืนนี้ว่าง" แล้วกดส่งออกไปเรียบร้อยแล้ว!
ไม่ค่อยจะอ่อยเลยนะกู!
หลังจากนั้นผม โบ แก้ว ก็ไปร้องคาราโอเกะกัน
แน่นอนว่า ผมร้องเพลงแนวแอบชอบ หรือ พวกมันร้องเพลงแนวแอบชอบ ผมก็จะโดนแซวตลอด!
ถ้าไม่สนิทนี่ผมคงปราดเข้าไปจิกหัวตบแล้ว!(นอกจากจะอ่อยมากขึ้น แล้วยังสาวขึ้นอีกนะตู)
ร้องกันสองช.ม. ...ผมทำใจว่าไอพุธคงจะไปเองแล้วล่ะ
แต่...
เสียงเรียกเข้ามือถือผมดังขึ้น หน้าจอมือถือบ่งบอกว่าเป็นเบอร์ที่ผมกำลังคอยให้โทรมาอยู่
ผมรับสาย
"ต้นอยู่ไหนเหรอ?"
"อยู่ที่ร้องคาราโอเกะน่ะ กำลังจะกลับแล้ว"
"เออ... งั้น ว่างแล้วใช่ป่ะ งั้นต้นไปส่งพุธที่สถานีขนส่งหน่อยดิ"
"ได้ อยู่ไหนอ่ะ เดี๋ยวไปรับ..."
...
...
หลังวางสายไป โบมันก็บ่นว่า
"แก้วดูสิ ทำไมเวลาชั้นโทรไปหาใคร ไม่มีคนยิ้มหวานเวลาเห็นเบอร์ชั้นมั่งนะ อิจฉาไอพุธจัง!"
"ใช่สิ...โบ ก็ เรา กับ โบ มันไม่มีใครรัก..."
:m31: ถ้าผมตบยัยสองคนนี้กลางห้าง จะมีใครว่าผมไหมมมม๊!!!
ผมไปรับพุธ พุธขอแวะไปสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมที่หอที่ไปดูมาเมื่อวานนิดหน่อย
ไปๆมาๆ หอนั้นจะมีห้องว่างช่วงเดือนมกราคม พุธซึ่งโทรไปขอพ่อย้ายมาอยู่หอนอกแล้วยิ้มหน้าบาน
"แล้วไม่หารูมเมทเหรอ?"
(นี่กุอุตส่าห์ถามอ่อยสุดๆแล้วนะ!)
"ไม่อ่ะ จะลองใช้ชีวิตสันโดษดู"
"อ่าหรอ... อืมๆ"
(อยากอยู่คนเดียวก็อยู่ไปเลย ไอบ้าTT^TT)
หลังจากนั้นผมก็ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ ส่วนมันขับ เพื่อไปสถานีขนส่ง
อากาศหนาวๆจนมือผมจะแข็ง แต่ทำไมตัวมัน อุ่น ก็ไม่รู้><
"พุธไม่หนาวเหรอ?"
"ไม่เท่าไร"
"อ้อ... ลืมไป เดี๋ยวนี้อ้วนแล้ว มีชั้นไขมันปกป้อง"
" :m31:อยากกลายเป็นศพข้างถนนไหมคุณตฤณ!"
เอ๊ะ... ทำไมคำพูดมันฟังดูซึนๆหว่า... :laugh:
ผมนั่งคิดอยู่ว่า จะสารภาพรักมันดีไหมหนอ...
จนถึงที่หมายแล้ว ผมก็ยังไม่ได้พูดอะไรกับมัน
"บาย"
"อืม"
ผมแค่พยักหน้ารับ แล้วเดินออกมา ในใจนึกเสียดาย...
แต่... เสียงมือถือผมดังขึ้น...
"ต้น อยู่สถานีขนส่งกับพุธใช่ป่ะ? ฝากพุธช่วยจองตั๋วรถทัวร์ให้หน่อยดิ แนนกลัวไม่มีรถกลับบ้าน"
แนน เพื่อนของผมและพุธคนหนึ่ง โทรมา(คาดว่าโบคงบอกแนนว่าผมอยู่สถานีขนส่ง)
ผมเลยหันหลังกลับ ส่งมือถือต่อให้พุธ พุธเลยฝากกระเป๋าไว้ที่ผม ก่อนจะไปซื้อตั๋วรถทัวร์ให้แนน
พอพุธซื้อตั๋วรถทัวร์ให้แนน และฝากให้ผมเอาไปให้แนนเสร็จ คราวนี้ก็...
"บายครับต้น ขอบคุณมากนะที่มาส่ง"
"ไม่เป็นไรอ่ะ..."
ผมเงียบไปครู่เดียว ก่อนจะพูดต่อว่า...
"เดินทางปลอดภัยละกัน"
พุธยิ้ม ผมทำเป็นไม่สนใจรอยยิ้มมัน
หันหลังให้มัน เดินกลับมาที่รถ แล้วค่อยยิ้ม 555+
ผมตัดสินใจ ไม่สารภาพรักมันไปก่อนจะดีกว่า
เพราะผมก็ไม่รู้หรอกนะ สำหรับมันแล้ว ผมเป็นอะไร
เป็นเพื่อน แบบ โบ แก้ว ฯลฯ
เป็นคนที่ช่วยเหลือมันได้
เป็นอะไรสักอย่าง
ผมก็ไม่รู้หรอกว่า สำหรับมันแล้ว ผมเป็นอะไร
แต่สำหรับผม มันเป็นคนที่ผมอยากอยู่ใกล้ๆ
เป็นคนที่ผมรู้สึกว่า ผมอยู่ใกล้คนๆนี้แล้วผมมีความสุข
เท่านั้นก็พอแล้ว สำหรับตอนนี้...
ถ้าจะมีอะไรมากกว่านี้ ในอนาคต มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ยังไม่มาถึง และคงป่วยการที่จะตีตนไปก่อนไข้
มีความสุขกับปัจจุบันก็ดีมากเกินพอ
ป.ล. จริงๆแล้วเหตุผลที่ยังไม่สารภาพก็คือ ถ้าผมต้องเจอเหตุการณ์แบบที่คิดเอาไว้(สารภาพไปแล้วมันเงียบ ไม่ตอบ)
ทรมานจะตาย ไม่เอาหรอก! กว่ามันจะกลับมาก็ตั้งวันจันทร์แน่ะ
ป.ล.อีกครั้ง เสาร์ อาทิตย์ คนอื่นอาจจะมองว่า "แค่"สองวันที่ไม่ได้เจอพุธ
แต่สำหรับผมแล้ว เสาร์ อาทิตย์ มันเป็น"ตั้ง"สองวันที่ผมไม่ได้เจอพุธนะ!
つづく。
-
เอาใจช่วยต้นทั้งในนิยายและเรื่องจริงละกัน :กอด1:
-
Fighty Fighty :fire:
-
ทำไมไม่กลับไปกับเค้าด้วยละ อิอิ :z2:
-
ไม่ลองก็ไม่รู้ ทำไมไม่ลองพูดวันจันทร์เลยล่ะคับ
จะได้เจอกันถึงวันศุกร์เลยไง 555555555555
เอาใจช่วยคับ
-
ตั้งสองวันที่ไม่ได้เจอกัน
คิดถึงความรู้สึกแบบนั้นจังเลยค่ะ
มันเคยเกิดขึ้นนานแล้วเหลือเกิน
-
ต้นสู้ๆ :L2:
-
สู้ๆๆคับ
-
บทที่ 11
เมื่อคืนผมอุตส่าห์เป็นเด็กอนามัย รีบเข้านอนเสียหน่อย
ปรากฏว่า แฟนเก่าสมัยม.ปลายที่ชื่อ นัท โทรมาหาผมตอนตีหนึ่ง ผมเลยต้องตื่นมารับสายอย่างงัวเงีย - -"
...นัทโดนแฟนคนปัจจุบันอาร์ตตัวแม่ใส่ งี่เง่านิดหน่อย แล้วนัทไม่สบาย ก็เลยโทรหาผม
นัทบอกว่า
"การได้คุยกับพี่ต้น ทำให้นัทรู้สึกดีขึ้น"
:m23: โอ๊ะ เขินนะ ฮ่าๆๆๆ
เราคุยกับสัพเพเหระหลายเรื่อง
จนน้ำเสียงนัท จากที่เศร้าๆตอนแรก ก็ฟังดูร่าเริงขึ้น
พอนัทหมดเรื่องคุย ก็หันกลับมาวกถามเรื่องผมบ้าง
"แล้ว ตอนนี้พี่ต้นแอบชอบใครอยู่เหรอ?"
"รู้ได้ไง?"
"ก็อ่านเอา แล้วเดาเอา จากชื่อmsnพี่ต้นน่ะ มันดูเหมือนว่าพี่ต้นแอบชอบใครอยู่"
"เหอะๆ... เออ คืองี้ เรื่องมันมีอยู่ว่า..."
ผมเล่าเรื่องของพุธให้นัทฟัง
...
..
.
"อาการปากแข็งเนี่ย อัพเลเวลสูงขึ้นตามอายุสินะ"
"ไอนัท!"
"ผมล้อเล่น^^ ...แล้วพี่ต้นจะเอายังไงกับพี่พุธต่อไปเหรอ?"
" :เฮ้อ:จะให้เอายังไงล่ะ ก็คง... อยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ มั้ง"
"^^ ขอให้โชคดีนะพี่ต้น"
"อืม TT^TT ขอให้แฟนนัทหายงี่เง่าไวๆเหมือนกัน"
"พี่ต้น รู้ไหม คนที่ได้พี่เป็นแฟนเนี่ย เป็นคนที่โชคดีมากๆ"
"ขอบคุณนะ"
( :sad4:ถ้าเป็นอย่างที่นัทว่าจริง แล้วทำไมมีแต่คนทิ้งกุไปฟระ!)
แล้วนัทก็วางสายไป
ก่อนที่ผมจะหลับไปด้วยความง่วงชิหายวายป่วง...
ตื่นมาอีกครั้ง บ่ายสอง!(เมื่อคืนนัทวางสายตอนตีสี่ครึ่ง)
พุธยังยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ข้างๆตัวผมเช่นเคย
...เพราะผมเอารูปมันเป็นแบคกราวด์หน้าจอคอมพิวเตอร์น่ะครับ แหะๆ
ผมเปิดIE เข้ามาเช็คดูไฮไฟว์ของตัวเอง
เพลง"หลับตา" ของวงออกัส ในไฮไฟว์ผมดังขึ้น
http://media.imeem.com/m/rQVtlIYDlt
หนังเรื่อง ฝัน หวาน อาย จูบ จะเข้าวันที่ 25 ธันวาคมนี้...
ตอนแรกกะว่าจะชวนยัยโบไป แต่ยัยโบดันไม่ชอบดูหนังไทย - -"
ยัยแก้วก็ไม่รู้มันจะไปดูหนังหรือเปล่า เพราะถ้าไม่ได้ชวนกินเหล้า ยัยแก้วก็ไม่ค่อยสนเท่าไรหรอก!
แล้ว... ไอพุธ...
ไม่รู้ว่ามันต้องไปทำงานพาร์ตไทม์หรือเปล่า ในวันคริสต์มาส
เอาไว้มันกลับมาเมื่อไร จะลองชวนมันดูละกัน
:m5:ขอให้มันว่าง และผมกับมันได้ไปดูหนังด้วยกันสองต่อสองด้วยเถอะ นะ นะ
เพราะ All I want for Christmas is iPutt!
.
.
.
และแล้วก็ผ่านไปอีก 1 วัน เหลืออีกตั้ง 1 วัน!
つづく。
-
ู^
^
^
จิ้มก่อนแล้วค่อยอ่าน :z10: :z10:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
แฟนเก่าโทรมาหาด้วย
อิอิ
-
เอาใจช่วยให้ได้ไปดูหนังกับพุธนะ :call:
-
ระหว่างเหตุการณ์ในชีวิตจริงยังไม่คืบหน้า ก็ขอเอาเหตุการณ์ในอดีตมาเล่าไปพลางๆนะครับ
ป.ล. พาร์ตนี้เป็นเรื่องราวของต้น และ พุธ ตั้งแต่สมัยที่ต้นยังคบกับโฟม(ตอนเดียวจบ)
_______________________________________________________________________________________________
บทที่ 0
สิ่งแรกที่ผมทำ หลังจากโฟมสารภาพว่า ไอ้พุธมาจีบโฟม แล้วโฟมเองก็รู้สึกดีๆกับพุธ คือ ร้องไห้...
:sad4:ม่างงงเอ้ยยย... เอาเวลาไปชอบกันตอนไหนวะ
"แล้วพุธรู้เรื่องต้นรึเปล่า?"
"ไม่รู้"
:serius2: เวร... แฟนกุเป็นฝ่ายนิสัยไม่ดีเองอีกตะหาก
"แล้วโฟมจะเอายังไงกับต้นเหรอ?..."
"อยู่อย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ?"
:sad4: คือ ความรักมันไม่ได้มีใครกำหนดว่าเป็นเรื่องของคนแค่สองคนก็จริง แต่แค่สองคนมันก็แทบจะไปไม่รอดแล้วล่ะ
และ... โฟม... ไม่ได้เข้าใจในจุดๆนี้ เค้าคิดว่าสิ่งที่เค้าทำ ถ้าเค้าทำแล้วมีความสุข เค้าก็จะทำ...
ไม่เห็นใจกุบ้างเลย... TT^TT
ผมกับโฟมอาจจะยังไม่สามารถเรียกว่า "แฟน" กันได้เต็มปากก็จริง แต่... สิ่งที่โฟมทำมันก็ไม่สมควร
ผมยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ผมกลัวว่าถ้าผมแสดงความเป็นเจ้าของโฟม หรือ ทำอะไรที่โฟมไม่พอใจ เค้าจะจากผมไป...
ผมเลยทำตัวเป็นตัวร้ายในนิยาย เวลาโฟมไปเที่ยว ไปกินข้าวกับเพื่อนๆในกลุ่ม ซึ่งมีพุธไปด้วย ผมก็จะหาเรื่องตามไปตลอด
เรื่องของโฟม ทำให้ผมคิดมากจนเริ่มไม่สบาย เพราะฉะนั้น วันนึง ระหว่างที่ทำตัวเป็นก้างขวางคอ ผมก็วูบ เกือบสลบ
แล้ว... ไอ้บ้าพุธ ก็มาช่วยพยุงผมไว้ แถมดูเหมือนมันจะเป็นห่วงผมมากๆอีก
ไอ้บ้า กุเกลียดเมิง เมิงจะมาแย่งคนรักกุไป เพราะฉะนั้น อย่ามาทำดีกะกุได้ไหม :o12:
แล้วเมื่อผมตัดสินใจคุยเคลียร์กับโฟม... โฟมก็ยังมีความคิด ที่จะให้ผมยังยืนอยู่ตรงนี้ต่อไป... เหมือนกับพุธ
... :เฮ้อ: จะให้ทรีซั่มกันเรอะ! ไม่ใช่หนังโป๊ญี่ปุ่นนะเฟ้ย!
สุดท้ายผมเลย... เออ งั้น ฉันลาก่อน( T^T)/
ผมตัดสินใจคุยกับพุธ...
พุธมันก็อึ้ง หลังจากที่ได้รู้ความสัมพันธ์ของผม กับ โฟม มันขอโทษผม
ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไรมันหรอก... คนผิดมันคือโฟมนี่นะ (แต่ผมก็ไม่สามารถว่าโฟมได้ เพราะผมรักโฟม เค้าร้ายยังไงก็รักวะTT^TT)
"กุไม่อยากให้เค้าเป็นคนไม่ดี... กุขอออกมาเอง... แกก็ดูแลโฟมดีๆละกัน"
ผมฝากฝังโฟมไว้กับพุธ... แมร่งเอ้ย พระเอกจริงๆเลยกุ...
วันต่อมา พุธทำกิจกรรมในช่วงรับน้องแล้วเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย เป็นแผล
ผมขับมอเตอร์ไซค์ไปซื้อพลาสเตอร์ปิดแผล กับเบตาดีนให้มัน
"ทำไมต้นถึงทำให้พุธขนาดนี้... ต้นไม่เกลียดพุธเหรอ?"
"เกลียดน่ะ กุโคตรเกลียดมึงเลย... แต่มึงคือคนที่โฟมรัก และโฟมเค้าก็คงรู้สึกไม่ดีถ้าเห็นมึงเจ็บ"
...พุธมองหน้าผมด้วยสายตาที่ผมเดาอารมณ์มันไม่ถูกว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่
แล้วในที่สุด โฟมก็ตัดสินใจเลือกผม
:m17: ก็ผมก็ยังรักโฟมอยู่นี่นา... ผมเลยยอมกลับไป...
ผมคิดว่า ในที่สุด ผมก็ทำให้คาสโนว่าคนนี้กลับมารักใครคนเดียวได้จริงๆซะที
...แล้วสุดท้าย... ก็โดนโฟมทิ้งอีกรอบ :o11:(จะเลือกกุแต่แรกไปทำห่อกอะไรวะ!)
ระหว่างที่อยู่ในช่วงยังตัดใจจากโฟมไม่ได้
ไอ้บ้าพุธก็มาหาเรื่องผมตลอด
เล่นมุขแป้กๆบ้าง ทะลึ่งตึงตังบ้าง ตามประสามัน
ถ้าช่วงนั้นไม่มีมัน ผมก็คงเหงาน่าดูเหมือนกัน - -"
ผมกับพุธทำงานกลุ่ม กลุ่มเดียวกัน
เวลามันไม่สบายใจ หรือมีเรื่องอะไร ก็มาปรึกษาผมบ้างบางครั้ง
แล้วสุดท้ายก็สนิทกันจนได้
และเมื่อผมพ้นช่วงตัดใจมาได้ มันก็เพิ่งเลิกกับแฟนพอดี
...
:เฮ้อ:
ก็เลยกลายเป็น เรื่อง"จะบ้าตาย...ผู้ชายสายซึน(เดเระ)"แบบนี้ไง! TT^TT
-
มาให้กำลังใจ :กอด1:
จากที่อ่านมาก็เหมือนจะมีความหวังบ้างนะ :3123:
พุธก็เหมือนมีใจเลยอ่ะแอบหยอดบ้าง อะไรบ้างก็ดีนะค่ะ :L2:
-
พุธจะเอายังไงแน่เนี่ย :fire:
-
เข้ามาเพราะชื่อเรื่อง อิอิ ขออ่านหนุ่มซึน
รออ่านนะค๊าาา
-
ต่างคนต่างผิดหวัง
แล้วพอมาเจอกัน
อะไรจะเกิดขึ้นน้า
-
บทที่ 12
และแล้วก็มาถึงวันจันทร์ที่เฝ้ารอ!
แต่ผมไม่ได้เข้าเรียนคาบเรียนที่ได้เรียนกับไอพุธหรอกนะ ผมโดดอีกแล้วล่ะ แหะๆ
:เฮ้อ:ก็อาจารย์ท่านสอน... ไม่ค่อยรู้เรื่อง... เล่นมุขแป้กๆ ยิงมุขแป้กตลอดเวลา ขี้เกียจเข้าไปนั่งถอนหายใจ
ผมไปนั่งกินไอติมร้านที่ไอพุธทำงานพาร์ตไทม์
วันนี้ไอพุธไม่ได้มาทำงานแฮะ สงสัยมีซ้อมละคร
อยู่ดีๆ พี่ที่ร้าน(ซึ่งเค้าคงจำหน้าผมได้แล้ว ว่าผมเป็นเพื่อนพุธ เพราะผมไปบ่อยมากกก) ก็บอกผมว่า
"เนี่ย พุธจับรางวัลได้gift voucherของSizzler 500 บาท อย่าลืมไปถล่มมันล่ะน้อง"
"โห... เหรอครับ"
...ไอพุธนี่ดวงดีจังเนอะ^^
พอผมไปถึงที่คณะ ก็ไปคุยงานกับเพื่อนๆ นิดหน่อย ก่อนจะขึ้นไปดูตรงที่ที่พุธซ้อมละคร
เห็นหน้าไอบ้านั่นเป็นครั้งแรกในรอบสามวัน ดีใจจังเลย ฮ่าๆๆ :m1:
ผมปรับปุ่มระดับความซึนเดเระ ลดลงไปอยู่ที่ต่ำสุด
"พุธ^^"
"หือม์?"
"วันคริสต์มาสว่างไหม?"
"ไม่ว่างอ่ะ... ทำไมอ่อ?"
"จะชวนไปดูหนังเรื่องฝันหวานอายจูบอ่ะ ...งั้นวันเสาร์ว่างไหม?"
"ก็ไม่ว่าง"
"อาทิตย์?"
"ไม่ว่าง"
" :m16:เชอะ!"
ปุ่มความซึนเดเระเด้งกลับมาอยู่ที่ค่าสูงสุดอีกตามเคย...
"ต้น พรุ่งนี้บ่ายสามโมงว่างไหม?"
"ว่าง"
"งั้นไปกินซิซเลอร์กันนะ พุธได้กิฟท์โวเชอร์มาห้าร้อยบาท^^"
"ไป^^... โบกะแก้วไปด้วยป่ะ?"
"อืม ชวนมันแล้ว"
:m18:จะชวนมันดูหนัง แต่กลับโดนมันชวนกินซิซเล่อร์แทน ฮ่าๆ
ผมเอาม้วนกระดาษในมือตีหัวมันเบาๆ
"กลับก่อนนะ"
แล้วมันก็... เขิน มั้ง?(เป็นสีหน้าที่ผมไม่แน่ใจ ว่ามันเขิน หรือ อะไรกันแน่)
"ทำอะไรน่ะ!>////<"
ผมเดินเข้าไป ทำท่าจะตีหัวมันอีกรอบ มันถอยหนี อมยิ้ม ก่อนจะท่องบทละครที่มันอ่านอยู่ใส่ผม
"ตาโจมารุตกม้า ฮ่ะ ฮ่ะ"
ผมหัวเราะ ก่อนจะมองหน้ามันด้วยสายตาแบบที่ผมสงวนไว้มองมันแค่คนนี้คนเดียวเท่านั้น ก่อนจะหันหลังเดินกลับไป
(ปุ่มระดับความซึนเดเระอยู่ที่ค่าต่ำสุด)
ถ้าอ่อยถึงขนาดนี้ แล้วยังไม่รู้ตัวว่าผมชอบมันอีกนะ ก็เอาหัวชนมุมเต้าหู้ตายไปซะเถอะไอ้งี่เง่า!
ป.ล. หนังเรื่องฝันหวานอายจูบน่ะ ไปดูกับพี่ก็ได้ เชอะ! ไม่ง้อมันหรอก :sad4:
ป.ป.ล. ผมไม่ได้ดีใจเลยนะ ที่มันชวนผมไปกินซิซเลอร์น่ะ ไม่ได้ดีใจเล๊ยยย :m11:
つづく。
-
แอบขำคนสายซึน ก๊ากกก :m20:
แต่..ตรูก้อซึนเหมือนกันนี่หว่า :เฮ้อ:
รอติดตามอย่างใจจดใจจ่อ
-
:z3: :z3: :z3:
แหมบๆ ไม วันที่ 25 ถึงไม่ว่างน๊า
แล้วจะรออ่านต่อคราบ อิๆ
-
เพิ่งผ่านมาอ่าน
เรื่องราวน่ารักจัง ให้อารมณ์ประมาณเรื่องของคุณซัมซิกเลย (อ่านหรือยัง สนุกนา)
เพิ่งเคยได้ยินอาการนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน ขอบคุณสำหรับความรู้ภาษาญี่ปุ่นค่ะ
อ่านไป พิมพ์คอมเม้นต์ไป
อ่านมาถึงตอนเศร้าละ ตอนสารภาพน่ะ น้ำตาซึมเลย ดีที่เป็นแค่ตอนสมมตินะเนี่ย :m15:
ส่วนใหญ่หนุ่มเรียนแจ๊บจะหน้าเหมือนด้วย แล้วต้นกับพุธล่ะเหมือนหรือเปล่าคะ :confuse:
จะตามลุ้นเอาใจช่วยความรักของคุณต้นอีกแรง :a2:
-
:mc4: ดีใจด้วยจ้า ถล่มให้เต็มที่เลย
รออ่านต่อจ้า :3123:
-
เหอๆ รักนะแต่มิแสดงออก แระมิพูดออกปาย กร๊ากกก
:z2: :z2: :z2:
-
:m23:จริงๆไอพุธช่วงนี้ไม่ค่อยว่างอยู่แล้วล่ะครับ ไหนจะเรียน ไหนจะซ้อมละคร ไหนจะทำงานพาร์ตไทม์(ขยันเอาโล่ห์)
ส่วนรูปร่างหน้าตาของต้น ไม่หล่อ แต่หาไม่ได้ตามท้องตลาดครับ ฮ่าๆๆๆ
(ไอ้พุธก็ หนุ่มหน้าตี๋หุ่นบึกเหมือนนักรักบี้)
_____________________________________________________________________________________________
บทที่ 13
- -" เลขที่ 13 ชาวต่างชาติถือเป็นUnlucky Number
คงบังเอิญมั้ง ที่เรื่องโชคร้ายๆเกิดขึ้นในบทที่ 13 พอดี
(ไม่ใช่ผมนะ แต่เป็นคนอื่น - -")
ตอนเช้า... ในระหว่างที่ผมนั่งคุยกับโบ และแก้ว ตาพุธยังไม่มา...
แต่เพื่อนที่ชื่ออาร์ต ก็ดันมานั่งข้างๆผม พอพุธมาถึง เลยต้องไปนั่งอีกแถว...
- -" อาร์ตเอ้ยยย นั่งไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะลูก(ไปว่าเค้าอีก เอ้า...)
พุธมันก็เอาใบGift voucher มาอวด ก่อนที่โบจะบอกว่าไม่ว่างทั้งวันนี้ และวันพรุ่งนี้
สรุปว่าไปๆมาๆเลยเหลือแค่ผม แก้ว พุธ ที่จะไปกินกัน
และก็ต้องเลื่อนไปกินกันวันพรุ่งนี้ เพราะวันนี้มีงานด่วนเข้ามากันพอดี - -"
พอผมเจอแก้วอีกครั้งตอนเที่ยงๆ แก้วก็ชวนผมไปร้านเหล้า คืนนี้...
- -" ผมก็ต้องไปอ่ะนะ ก็ไปดูแลเพื่อนนี่นา... เพราะจะไปกันแต่ผู้หญิง
ตกเย็น แอบแว้บไปเดินผ่านแถวที่พุธซ้อมละครนิดหน่อย แต่ไม่ได้คุยอะไรกับมัน
ก่อนที่พุธจะส่งsmsมาหาตอนสี่ทุ่ม
"Sizzler โรบินสัน
บ่ายสี่โมง"
:o11:ไอ้เราก็หลงดีใจ นึกว่ามันจะส่งข้อความอะไรหวานๆมาซะอีก(แล้วแกจะบ้าหวังไปทำไม? - -" คนอย่างไอพุธหวานเป็นเรอะ?)
แล้วหลังจากนั้นผมก็แต่งหล่อ(เอาน่ะ... ไม่ได้หล่อจริงๆ แต่อย่างน้อยก็ดูดีเท่าที่จะทำได้แล้วล่ะนะ)ไปร้านเหล้ากับแก้วและเพื่อนอีกสองคน
ก่อนจะพบว่า... เพื่อนๆพี่ๆมากันทั้งคณะเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ก็เฮฮา สนุกสนานอะไรกันไปตามปกติ
จนร้านใกล้ปิด อยู่ดีๆ เพื่อนผมคนหนึ่งก็ไปมีเรื่องกับกิ๊กของเพื่อนผมอีกคน - -"
ซวยละ... แยกย้าย
ไปๆมาๆ มือถืออิแก้วหาย มือถือผมก็หาย!
เข้าไปในร้าน หาไปหามา มือถือผมอยู่แถวรถเข็นวางขวดเหล้าได้ไงก็ไม่รู้
ส่วนมือถืออิแก้ว... สาบสูญ(กรรม... สงสารมัน)
- - ส่วนเพื่อนๆพี่ๆที่เหลือก็อยุ่เคลียร์เหตุการณ์วุ่นวายที่เกิดขึ้น
เฮ้อ... วัยรุ่นใจร้อนจริงๆนะ ><
^^" เวลาไปไหนมาไหนก็ระมัดระวังตัวกันด้วยนะคร้าบ ทั้งร่างกายและทรัพย์สิน
ตอนนี้ ไอ้ต้นขอหนีไปนอนละ... พรุ่งนี้มีนัดตอนบ่ายสี่โมง ฮ่าๆๆ
つづく。
-
:z2: :z2: :z2:
ดีไม่เลือดตกยางออก หรือเรียกเฮียปอมาเก็บ มิฉะนั้นคงเรื่องใหญ่
-
โหะๆเกิดปัญหา กิ๊ก โลกแตก อิๆ
แล้วจะระวังคราบ
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/Merry_Christmas_Glitter_Wreath.gif)
-
บทที่ 14
...ผมกำลังขี่มอเตอร์ไซค์ไปซิซเลอร์กับไอพุธ
หลังของผมสัมผัสได้ถึงแผงอกอุ่นๆของมันที่มาเบียดหลังผมอยู่...
ก่อนที่เสียงโทรศัพท์มือถือจะปลุกผมให้ตื่น! :try2:
...ผมงัวเงียตื่นขึ้นมา... นี่ผมตื่นเต้นขนาดเก็บเอาไปฝันเลยสินะ - -"
..."Cuz with every kiss and every hug,
You make me..."...
เสียงเรียกเข้ามือถือผมยังคงดังอยู่...
ตาพุธโทรมา
"โหล?" ผมรับสายไปด้วยเสียงงัวเงีย
"ต้น ไปกินซิซเลอร์กันเที่ยงนี้เลยได้ไหม พุธไม่ว่างตอนบ่ายสี่โมงอ่ะ"
"...อ่า...ได้ ยังไงก็ได้ แล้วโทรหาแก้วยัง?"
"ยัง โทรไม่ติดอ่ะ"
"- - กรรม ลืมไปๆ มือถือแก้วหายน่ะ... เออ เดี๋ยวกุไปรับแก้วพอดี เดี๋ยวบอกแก้วให้ละกัน"
"อืมๆ... รีบๆนะ พุธหิวแล้ว :sad4:"
...แล้วพุธก็วางสายไป ก่อนที่ผมจะรีบอาบน้ำแต่งตัวไปรับแก้ว
แล้ว... พี่ใหม่โทรเข้ามือถือผม ธุระด่วนอีกตามเคย - -"
ผมเลยใช้เวลาในช่วงที่รอพี่ใหม่ ส่งsmsไปหาพุธ
"พุธ รอแปบนึงนะครับ ไม่ก็เข้าไปกินก่อนก็ได้นะ"
หลังจากเสร็จธุระกับพี่ใหม่แล้ว ผมก็รีบไปยังที่นัดหมายกับแก้วทันที
แต่แอบแวะซื้อบราวนี่เทพ(บราวนี่ที่อร่อยมากกก)มาสองชิ้น... เพราะเมื่อวันก่อนตั้งใจจะให้พุธลองชิม แต่พุธดันไม่อยู่ - -"
พอไปถึงซิซเลอร์ พุธก็กินสลัดหมดไปหนึ่งจานแล้ว
ผมเกือบสั่งเสต็คเนื้อบดเทริยากิด้วยแน่ะ! เกือบลืมไปว่าไม่กินเนื้อ - -" (ที่บ้านไม่กินกัน เพราะฝ่ายแม่เป็นคนจีน นับถือเจ้าแม่กวนอิมฮะ)
ระหว่างนั่งกินกันอยู่ พุธก็พูดขึ้นมาว่า...
"เนี่ย อาถรรพ์จริงๆด้วย พี่ที่ร้านเค้าบอกว่าต้องมากินกับน้องใส่แว่นแน่ๆ"
(พี่ที่ร้าน คื พี่ที่ทำงานอยู่ที่ร้านที่พุธทำงานอยู่ ส่วนน้องใส่แว่น คือ ผมครับ)
"อ่อ... กุมากินด้วยนี่อาถรรพ์ใช่มะ... เออ งั้นแยกบิลก็ได้ฟระ!"
(- -" ก็มันเป็นคนชวนผมเองนี่นา เชอะ!)
"ล้อเล่นนน"
" :m16:"
ระหว่างไปตักของกินที่บาร์ ผมบอกแก้วตอนตักซุปว่า
"ระหว่างร้อนนะ"
พุธมันก็สวนขึ้นมาว่า
"แถวบ้านเรียกเย็น"
ผมเลยเดินไปหยิบถ้วยซุปที่แก้วตัก ทำท่าจะราดใส่พุธ
"...อยากเย็นมะ?"
" :m29:ไม่เอา..."
ผมกินไปค่อนข้างเยอะเลยล่ะ ฮ่าๆๆ(ค่อนข้างเยอะของไอ้ต้น=เยอะมากๆของมนุษย์ธรรมดา)
แล้วแก้วก็พูดถึงร้านที่พุธทำงานพาร์ตไทม์
"ร้านแกนะ ขายของแพงมากกก"
"อืม... ไม่เห็นจะอยากกินเลย" ผมพูดขึ้นมา
ยัยแก้วก็ นะ เอาอีกแล้ว อีนี่
"แต่ที่ไปเนี่ย ไปเพราะพนักงานร้าน..."
ผมพยายามควบคุมความซึนเดเระเอาไว้...
"เปล่า... ก็ อย่างอื่นมันก็โอเคดี"
...ผมไม่กล้ามองหน้าพุธหรอกนะ ไม่อยากเห็นหน้ามัน ไม่งั้นผมซึนแตก(ระเบิดอาการซึนเดเระ)แน่ๆ
ผมยื่นบราวนี่ให้พุธกับแก้วเป็นของหวานปิดท้าย แต่พุธอิ่มแล้ว เลยเอาเก็บไว้ค่อยกิน ส่วนแก้วไม่กิน ผมเลยต้องกินแทน
หลังจากนั้นพวกเราก็ไปเลือกซื้อมือถือใหม่ให้ยัยแก้วกัน
พุธมันก็หาเรื่องผมได้ตลอดทางแหละ!
ผมก็ตบหน้ามันเบาๆ หรือ ดึงหูมัน แล้วแต่ระยะห่าง...
( :m23:เป็นกริยาสั่งสอน กึ่ง หยอก ที่ใช้กับมันได้แค่คนเดียว...)
เวลาที่ดูมือถือกันอยู่ ถ้าผมเป็นคนถือ ยัยแก้วกับพุธก็จะยื่นหน้ามาใกล้ๆ
พอผมรู้ตัวว่าหน้าพุธอยู่ใกล้ๆ ผมก็จะเกิดอาการประหลาด ยัดมือถือใส่มือยัยแก้วแล้วผมถอยออกมา...
ถ้าหน้าผมกับหน้าไอพุธอยุ่ใกล้กันเข้าเขตระยะ "ไม่ปลอดภัย" ผมก็หวั่นไหวตามเรื่องตามราว!
แล้วพอบ่ายสี่โมง มันก็ไปทำธุระของมัน... มันไปติดต่อเรื่องที่มันจะมาสัมภาษณ์สมัครเป็นพนักงานที่iStudio
กรรม... ตอนมันทำงานร้านไอติม ผมแวะไปหามันเกือบทุกอาทิตย์
ถ้ามันมาทำงานร้านiStudioเนี่ย ผมกลัวว่าผมจะไปเผลอสอย iPod มาสักตัวแหงๆ!
(อันที่จริงผมเป็นคนบ้าAppleในสายเลือดอยุ่แล้วล่ะ - -")
.
.
.
:เฮ้อ: เฮ้อ เฮ้อ เฮ้อ :เฮ้อ:
ป.ล. ก่อนกลับ พุธไปหยอกอะไรแก้วก็ไม่รู้ แก้วมันเลยถามว่า
"พุธ นี่แกเห็นชั้นเป็นอะไร?"
พุธตอบว่า "เพื่อน"
...ถ้าผมถามพุธว่า... มันเห็นผมเป็นอะไร บ้างล่ะ...
มันจะตอบว่าอะไรนะ?
つづく。
_________________________________________________________________________________________
ป.ล. สุขสันต์วันคริสต์มาสอีฟครับ^^
-
ไมไม่หันหน้าเอาจะหมูกชนแก้มพุธเลยอ่ะ :serius2:
-
:-[
ชอบคับ น่ารักดี จะมาตามอ่านต่อไป จิ้ม บวกหนึ่งให้เลย
-
อยากให้ต้นซึนแตกเจงๆ :z1:
-
เมื่อไหร่พุธจะรู้ตัวนะ :serius2:
-
รอลุ้นไปกับเหตุการณ์วันต่อวัน เหอะๆๆ
อยากรู้ว่าถ้าต้นบอกรักแล้วพุธตอบว่ายังไง :z2:
แต่จากที่อ่านมาเนี่ย เราว่าพุธก็แอบมีใจอยู่นา เค้าอาจจะกำลังรอให้บอกอยู่ก็ได้นะ
-
น่าจะบอกรักให้รุ้แล้วรุ้แรดไปเลย
แบบนี้อึดอัดแทนอะ
-
:เฮ้อ:
พุธมันคงรู้แล้วมั้งครับ ว่าผมชอบมันอ่ะ
(ถ้ามันไม่รู้นี่ งี่เง่า มาก มากมาก มาก><)
และเมื่อมันรู้ มันก็ยังทำตัวเหมือนเดิม
นั่นแหละ ที่ผมเกลียดล่ะ! :sad4:
(อาร์ตตัวพ่อจริงๆ... ถ้าเค้ารู้แล้วทำตัวไม่เหมือนเดิม แกก็เกลียดเค้าไม่ใช่เรอะ?)
ยังไงก็
Merry X'mas นะครับทุกๆคน^^
メリー クリスマス!
-
จิ้มคนเขียน จึ่กจึ่ก
เมอรี่คริสมาสเช่นกันค่ะ
อ่านแล้วรู้สึกเจ็บลึกๆ แทน
งั้นต้นก็ลองแกล้งทำอะไรให้พุธหวั่นไหวดูบ้างสิคะ
-
วันนี้สั้นๆกั๊บ ง่วง งานเยอะ แยะ TT^TT
________________＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿
บทที่ 15
คราวนี้ไอพุธเป็นฝ่ายโดดเรียน เอากะมันสิ!
ผลคือ ผมแทบไม่ได้เจอหน้าพุธทั้งวัน
ช่วงหัวค่ำ ผมแวะเข้าคณะ แล้วก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจากด้านล่าง
ไอ้พุธกำลังซ้อมละครอยู่นี่เอง
ผมชะโงกหน้าลงไปดู เผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว...
^^" นึกว่าวันนี้จะไม่ได้เจอหน้ามันซะแล้ว
ผมไปทำธุระงานของผมตามปกติ
เจอมันอีกรอบ ก็สามทุ่มละ
"พุธ... ไปไหน?"
"ออกไปข้างนอกแปบ เดี๋ยวมา^^"
...แล้วสักพัก เพื่อนๆคนอื่มที่ซ้อมละครก็กลับกัน...
อ้าว... งั้นพุธล่ะ มันจะมาอีกไหม?
ผมคุยงานไป กระวนกระวายใจไป จนพุธกลับมาอีกรอบ มาคุยนัดหมายกับพี่ที่เป็นผู้กำกับละครเวที^^
อะไร อะไรก็ไม่รู้... ที่ตรึงขาผมไว้ไม่ให้ลุกไปหาพุธ...
ผมนั่งมองพุธยืนคุยกับรุ่นพี่ จนคุยเสร็จ และขับมอเตอร์ไซค์กลับหอไป TT^TT
แล้ว... ในระหว่างที่เพื่อนผมกำลังปาร์ตี้คริสต์มาส(แบบเฮฮากัน)
ลูกบ้าอะไรไม่รู้ บันดลบันดาลใจให้ผมส่งsmsไปหาพุธ
"ซานตาคลอสครับ
ผมขออะไรสักอย่างได้ไหมครับ^^
ขอผมรักคุณได้ไหมครับ?"
แล้วกดส่งไปในระหว่างที่ความซึนเดเระ ยังไม่ทำงาน
พอกดส่งเสร็จ ความซึนเดเระเริ่มทำงาน
ก็รีบพิมพ์smsส่งตามไปอีกฉบับทันที...
"อุ้ย... ส่งผิดเบอร์..."
(ช่วยได้มากเลยนะเอ็ง...)
และทางพุธก็ไม่ได้ส่งอะไรตอบกลับมา...
ว่ะฮ่ะฮ่า XD
พรุ่งนี้เจอหน้ามันในคาบเรียนตอนแปดโมง
คงไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกเนอะ?
ทำไงได้ล่ะ ผมมันก็แค่ผู้ชายซึนๆ ที่ดันไปตกหลุมรักไอ้บ้าคนหนึ่งเข้า
...แล้วผมก็ก้าวมาไกลเกินกว่าจะถอยกลับแล้วล่ะ
ถ้าไม่โดนเบียดตกข้างถนน ก็คงยังมุ่งหน้าต่อไป
^^ต่อให้ปลายทางไม่มีอะไรรอผมอยู่ ผมก็ไม่เสียใจ
つづく。
-
ซานตาครอสน่ะใจดีนะคับ
พรุ่งนี้อาจจะเป็นวันดีๆของต้นก็ได้
ขอให้ฉลองวันคริสมาสกับคนที่รู้ใจนะคับ
ปล. ชอบเสียงริงโทน with you ใช่เป่างับ
-
ซานตาครอสน่ะใจดีนะคับ
พรุ่งนี้อาจจะเป็นวันดีๆของต้นก็ได้
ขอให้ฉลองวันคริสมาสกับคนที่รู้ใจนะคับ
ปล. ชอบเสียงริงโทน with you ใช่เป่างับ
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรขอรับ :m18:
ใช่แล้วครับ เพลง With you ของ คริส บราวน์ ที่คนอื่นเริ่มจะเบื่อเพลงนี้ละ
แต่ผมยังชอบอยู่อ่ะ ฮ่าๆๆ
-
^
^
ไม่เป็นไรคับ ต้นนี่ก็นอนดึกเหมือนกันนะเนี้ย
รึว่าอธิษฐานกับซานตาครอสอยู่รึเปล่าคับ อิอิ
พรุ่งนี้เป็นยังไงก็มาแชร์ให้ฟังบ้างก็ได้นะคับ
เพราะเป็นวันพิเศษรึเปล่า....ดูเหมือนต้นจะลดความซึนลง 555
with you นี่ ผมยังไม่เบื่อเพลงนี้เลยนะคับ 555 ผมว่ามันน่ารักดี
-
ลุยโลดเลยจ้ะ เอาใจช่วยเต็มที่เลย o13
ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีของน้องนะจ้ะ :call:
-
ขยันลงโครต
ตามอ่านแทบไมทัน
สอบตัวสุดท้าย
อยากเอาหัวชนข้างฝาจัง :z3:
-
พุธจะรับรู้มั้ยเนี่ย :sad4:
-
ตามลุ้นตามให้กำลังใจอยู่ค่ะ
ขอให้มีความสุขนะคะ
-
Merry X' Mas
รอๆๆๆๆ :L2:
-
สู้ๆคราบจะคอยเป็นกำลังใจให้ อิๆ
-
Merry X' Mas
:3123:
มารอด้วยคน
-
สวัสดีครับ
เพิ่งเข้ามาอ่าน เอาน่า... รักต้องทน
เอาไว้ให้มันมากกว่านี้ ค่อยบอกไปตรงๆก็ได้ ไอ้ความซึนเดเระ (เพิ่งมารู้นี่ล่ะมันแปลว่าอะไร ภาษาสาวๆ Y นี่ เกย์ยังตามไม่ทัน) ของคนเรามันปรับได้ ถ้าความเสี่ยงมันไม่มีแล้ว
ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
หวังว่าของขวัญที่ได้ จะสมดังที่ใจต้องการเน้อ
:z2: :z2: :z2:
-
l^^l
สู้ต่อไป
คุณชาย
สายซึน
-
บทที่ 16
ผมนอนดึก มากๆ...
เลยหลับลึกมากๆ
ขนาดตั้งนาฬิกาปลุกไว้แล้วยังไม่ตื่น - -"
เลยเผลอโดดเรียนคาบที่ต้องเจอหน้าไอพุธไปอย่างน่าเสียดาย :sad4:
ผมตื่นขึ้นมาตอนบ่ายสองโมงกว่าๆ
ก่อนที่จะนั่งเล่นคอมเรื่อยเปื่อยสักพัก จนออกไปหาอะไรทานในอีกสองชั่วโมงให้หลัง
...ผมขับผ่านหน้าร้านที่ไอ้พุธทำงานอยู่ และเหลือบมองเหมือนอย่างเคย
...แล้ว ไอพุธมันเข้าเวรตอนกลางวันด้วยเหรอวะ? ทำไมมันอยู่ในร้านล่ะ?!
พุธหันหน้ามาประสานสายตากับผมที่ขับมอเตอร์ไซค์ผ่านพอดี...
แล้วผมก็ขับเลยไป... ไปจอดตรงร้านอาหารญี่ปุ่นที่ผมไปนั่งกินประจำ ซึ่งใกล้ๆกับร้านที่พุธทำงาน
แล้วก็สั่งอาหารขนาดสองคนทานอิ่ม มาทานเหมือนเคย
...ก่อนที่ผมจะทานเสร็จ แล้ว ฝนเจ้ากรรมก็ดันตกพอดี...
ผมจะนั่งรอฝนหยุดที่ร้านอาหารญี่ปุ่นต่อก็ได้ แต่ไม่รู้ทำไม ผมเดินตากฝนนิดหน่อย ไปเข้าร้านไอพุธ
แต่ไอพุธไม่อยู่แล้ว กรรม... :เฮ้อ:
ผมสั่งไอศครีมมาทานเหมือนเคย พี่ที่ร้านคุยเล่น หยอกกับผมนิดหน่อย เพราะรู้ว่าผมเป็นเพื่อนพุธ
และแล้วก็เป็นเพราะความปากหนักที่ทำให้ผมไม่ยอมถามพี่เค้า ว่าพุธหายไปไหน...
ผมกลับมาที่หอ เข้าmsn
ก่อนที่แฟนเก่าพุธจะทักผมมาในmsn...
แมน(แฟนเก่าพุธ)-"พี่ต้น อยู่ไหม?"
ผม-"อยู่ครับ"
แมน-"สบายดีไหมครับพี่ต้น?^^"
ผม-"ก็ดี เรื่อยๆ แมนล่ะ?"
แมน-"สบายดี ...มั้ง... ฮ่าๆๆ"
ผม-"อ่านะ..."
แมน- "พี่ต้น... แมนไม่เข้าใจ"
ผม- "ทำไมเหรอ?"
แมน- "มัน(พุธ)จะมายุ่งกับแมนอีกทำไม เมนท์hi5แมนเพื่ออะไร? ทำให้เจ็บแล้วยังมายุ่งอีก"
ผมเข้าไปดูในไฮไฟว์แมน พุธเข้าไปคอมเมนท์ว่า
"merry christmas & happy new year
ขอโทษกับทุกสิ่งที่ผ่านพ้นไป
แม้มันจะเป็นแค่การสื่อผ่านเพียงตัวอักษรก็ตาม"
ผมคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ที่พุธยังคงพูดถึงแมนในบางครั้ง ก่อนจะสบถว่า "แล้วกุจะไปคิดถึงมันทำไม"
และอะไรอีกหลายๆอย่าง...
...ผมพิมพ์ตอบกลับแมนไป... ในสิ่งที่ผมไม่อยากจะทำเลย... แต่มือของผมมันพิมพ์ลงไปเอง...
ผม-"พุธมันก็พูดถึงแมนในบางครั้ง... พี่แค่อยากจะบอกแมนว่า... ความรักน่ะ มันตัดไม่ได้ง่ายๆหรอกนะ
พุธมันรักแมนนะ จริงๆแล้ว ถ้าหันมาปรับความเข้าใจกันได้ มันคงจะดีกว่านี้"
แมน-"โห... แล้วดูที่มันทำกับผมสิพี่ แบบนี้เค้าไม่ได้เรียกว่ารักหรอก มันแค่คบกับแมนเพื่อแก้เหงา"
ผม-"ถ้าเพื่อแก้เหงา แล้วทำไมจนป่านนี้มันยังทำใจเรื่องแมนไม่ได้ล่ะ?"
แมน-"ไม่หรอกพี่ อย่างพี่พุธเค้าไม่ต้องพยายามหรอก ถ้าพี่พุธแค่หาแปบเดียว พี่พุธก็หาคนที่ดีๆมาอยู่ข้างๆได้แล้ว"
ผม-"แมนอย่าเพิ่งอคติสิ"
แมน-"พี่ต้นก็เข้าข้างพี่พุธตลอดเหมือนกัน"
ผม-"เพราะพี่อยู่กับพุธ พี่รู้ว่ามันเป็นคนยังไง"
แมน-"พี่นี่เข้าใจพี่พุธจังเลยนะ พวกพี่น่าจะได้เป็นแฟนกันนะ พี่พุธคงเวียนหัวน้อยกว่ามีแฟนเป็นแมน"
ผม-"แมน... อย่าพูดแบบนั้น ที่พี่ไม่ได้มองพุธในแง่ที่แมนมอง
เพราะจนป่านนี้ มันก็ยังไม่ได้มีใครใหม่
ถ้าเป็นอย่างที่แมนบอก ป่านนี้มันคงมีใหม่สบายอกสบายใจไปแล้ว
แต่นี่ ตอนนี้ มันละทิฐิที่มันมีมาตลอดในช่วงเวลาที่ผ่านมา ไปเมนท์ไฮไฟว์ให้แมน
แล้วแมนไม่สงสารมันบ้างเหรอ ไม่คิดจะยอมลดทิฐิบ้างเหรอ?"
แมน-"แล้วพี่จะให้แมนทำยังไงล่ะครับ ในเมื่อพี่พุธเคยทำให้แมนเสียใจมากๆ"
ผม- "ทำในสิ่งที่แมนอยากทำ"
แมน-"..."
ผม-"พี่ไม่รู้เหมือนกันนะว่าแมนอยากจะทำอะไร แต่ขอให้แมนทำในสิ่งที่แมนอยากทำก็ละกัน"
แมน-"...แมนอยากจะกลับไปคุยกับพี่พุธนะ... แต่ กลัวว่า... มันจะเหมือนเดิม พี่พุธทำให้แมนเสียใจมาสองครั้งแล้วนี่พี่ต้น"
ไอ้เด็กบ้าอาร์ตตัวแม่นี่ กว่าจะยอมเปิดใจ เล่นเอาผมเหนื่อยเลย!
ผม-"งั้นก็ กลับไปคุย เดี๋ยวนี้!
จะปีใหม่แล้วนะเว้ย จะปล่อยให้เจ็บค้างๆคาๆแบบนี้เหรอ?
ไหนๆก็เจ็บมาแล้วสองครั้ง ลองเสี่ยงอีกสักครั้ง คงไม่เท่าไรหรอกน่า
ความเจ็บปวดทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น ไม่ใช่อ่อนแอลง"
แมน-"ผมขอคิดดูก่อนละกัน... ผมไม่รู้ว่าถ้ามีครั้งต่อไปจริงๆ... ผมจะทนไหวไหม"
ผม-"เอาเถอะ... แล้วแต่แมน แต่ขอให้แมนได้ทำในสิ่งที่แมนอยากทำก็ละกัน^^"
แมน-"ขอบคุณครับพี่ต้น ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ขอบคุณมากๆครับ"
ผม-"ไม่เป็นไร^^"
โอ้ย...
โชคดีจังที่คุยกับแมนผ่านmsn ไม่งั้นมันต้องได้ยินเสียงผมที่คัดจมูกแน่ๆ ฮ่าๆๆ
ผมร้องไห้... ไม่รู้เพราะอะไร ไม่รู้เพราะไปอัดอั้นตันใจหรือยังไงก็ไม่รู้
ผมกำลังทำในสิ่งที่ควรทำ ไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากทำ
ผมอยากเป็นตัวร้ายในนิยาย เป็นตัวอิจฉาในละคร ที่ทำให้พระเอกกับนางเอกแยกกัน แล้วคว้าพระเอกมาครอบครอง
แต่สิ่งที่ผมทำ ผมเป็นตัวประกอบ เป็นเพื่อนพระเอก เป็นพ่อสื่อให้พระเอกกับนางเอกที่ผิดใจกัน กลับมารักกันอีกครั้ง
ผมบอกให้แมนทำในสิ่งที่อยากทำ แต่ผมกลับไม่ทำในสิ่งที่ผมอยากทำซะเอง...
:o12:
ผมนี่มันบ้าจริงๆ!
つづく。
-
กำ
ได้เจอพุธแวปๆ นอนดึกก็ตื่นสายเป็นธรรมดาคับ
55555555555
ว่าแต่ต้นทำไมเป็ฯคนดีจังคับ ? เอ็นดูเค้า เอ็นเราขาดนะคับ
-
น้องจ๊ะ
ไม่ต้องครียดนะ
เดี๋วพี่เลี้ยงน้ำส้มเอง
พี่ก็เป็นนางเอกเหมือนกันค่ะ คริๆ
-
ชีวิตคนเรามันต้องมีหลาย ๆ บทบาทจ้า
ว่าง ๆ ลองเปลี่ยนมาเล่นเป็นตัวร้ายบ้างสิจ้ะ
ให้เป็นรสชาติของชีวิตซะบ้าง
-
มาให้กำลังใจสู้ๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
สู้ๆคับ
มาเป็นกำลังใจให้อีกคน
:L2: :L2: :L2:
-
อย่าคิดมากคราบ สู้ๆนะ
จะคอยเป็นกำลังใจให้
-
บทที่17
ผมโทรไปหาป่าน เพื่อนสนิทสมัยม.ปลายของผมคนหนึ่ง ซึ่งป่านมันก็ได้รับทราบเรื่องราวของพุธมาตลอด
ผมโทรไปเล่าให้มันฟัง เรื่องที่ผมคุยกับแมน แฟนเก่าพุธ
ยัยป่านก็ด่าผมว่า
"อินายเอกกก! จะนายเอกไปไหนนน !??"
"...มันไม่ดีเหรอวะ ที่กุบอกกับแมนไปแบบนั้น"
"ดีบ้าอะไร? แกถามไอ้คนชื่อพุธนั่นสักคำหรือยัง ว่ายังรักแฟนเก่าอยู่ไหม? แกเล่นไปคิดเองเออเองแบบนี้ได้ไง"
"กุก็แค่ดูจากอาการของพุธ กับ สิ่งที่พุธทำ... ใครดูก็รู้ว่าพุธมันยังรักแมนอยู่น่ะ"
"...ต้น ชั้นถามแกอย่างนึงนะ แกยังรักโฟมอยู่ไหม?"
"รักไหมน่ะเหรอ? ไม่แล้วล่ะ"
"งั้นแกก็กลับไปคุยกับโฟมได้เหมือนปกติแล้วเหรอ?"
"กุกลับไปคุยกับเค้าแล้ว แต่เค้าไม่คุยกับกุ หน้ากุก็ไม่มองด้วยซ้ำ กุเลย... เออ ช่างเค้าเหอะ"
"งั้นแกคิดว่า สิ่งที่พุธทำตอนนี้ คือ การกระทำที่อยากกลับไปเป็นแฟนกับแมน หรือ การกระทำหลังจากทำใจได้?"
"ไม่รู้..."
"บางครั้ง การที่ยังคงมีความรู้สึกที่เรียกว่ารักหลงเหลืออยู่ มันก็ไม่ได้หมายความว่า จะอยากกลับไป ณ จุดๆนั้นนะเว้ย"
"..."
"แกรู้ไหมจริงๆแล้ว ชั้นดีใจนะ ที่แกพูดให้แมนกลับไปคืนดีกับพุธ แต่ชั้นเสียใจมากๆ ที่แกไม่เคยทำอะไรเพื่อตัวเอง เพื่อความสุขของตัวแกเองเลย"
"กุขอโทษ"
"ขอโทษชั้นทำไม? ขอโทษตัวแกเองสิ ขอโทษตัวแกเองที่แกมัวแต่ทำเพื่อคนอื่นมาตลอด แต่ไม่เคยทำอะไรเพื่อตัวแกเอง"
"...งั้น...กุควรทำยังไงต่อไป?"
"หึ หึ... ทำในสิ่งที่แกอยากทำ"
... :m8:คำนั้นคืนสนอง... ผมยอมยกธงขาวให้อิป่านแล้ว...
"งั้นกุจะลองดู :sad4:"
"โอเค... วันนี้หมดเวลาสำหรับแกแล้ว ชั้นจะไปซักผ้า! บายจ้ะ ที่รัก"
"จ้ะ... ที่รัก"
:a2:
คุยกับยัยป่านแล้วทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นล้านเท่า
ผมกำลังจะแอบแวะไปที่โรงละคร เผื่อเจอไอพุธ... แต่ งานเข้า
- -"พี่ใหม่โทรมาหาผม ให้ผมไปหาที่คณะ
...แล้วนั่น ไง พี่ใหม่เล่นกูแล้ววว...
โฟมนั่งทำงานอยู่กับพี่ใหม่
- -" พี่ใหม่นี่แมร่ง โรคจิตจริงๆ รู้ทั้งรู้ว่าผมกับโฟมยังไม่คุยกัน(จริงๆแล้วคือ โฟมไม่ยอมคุยกับผม)
ก็ยังจับผมกับโฟมมาทำงานฝ่ายเดียวกันอีก
ถ้าไม่ติดว่าพี่ใหม่เป็นผู้หญิง ผมคงเตะไปแล้วล่ะ แบบนี้มันแกล้งกันชัดๆ! สงสัยแก้แค้นที่สมัยที่ผมเป็นแฟนกับโฟม ผมไม่ค่อยมาช่วยงานแก
แล้ว... เวลาคุยอะไรกัน โฟมก็ยังไม่คุยกับผมเหมือนเดิม ไม่มองหน้าผมเหมือนเดิม... โอเค เป็นการร่วมงานที่ดีจริงๆ
(เอาไว้เสร็จงานทำซีดีเพลงนี่เมื่อไร ผมจะขอพูดตรงๆกับพี่ใหม่สักที... เฮ้อ...)
แล้วผมก็โดนรั้งไว้ที่คณะจนสี่ทุ่ม... ซึ่งที่โรงละครคงเลิกซ้อมกันเสร็จแล้วพอดี...
...ไม่เจอหน้าไอ้พุธอีกหนึ่งวัน...
กลับไปนั่งเข้าไฮไฟว์ไอ้พุธ...
ที่ผมแค่... เมนท์ให้มันไปแล้วเกือบๆยี่สิบคอมเมนท์ แต่มันไม่เคยเมนท์กลับ
ใช่ซี๊ยยยยยยยยยยย์(ทำเสียงอาร์ตตัวแม่)
ซึ่งในจุดนี้ ยัยป่านเคยด่าผมไว้ว่า
"แล้วแกจะไปใส่ใจทำไม ว่าพุธเค้าเมนท์แกกลับหรือไม่เมนท์แกกลับ
ในเมื่อชีวิตจริง แกก็ได้เจอพุธแทบทุกวันอยู่แล้ว แถมมีความทรงจำร่วมกับพุธมากกว่าพวกคนที่พุธไปเมนท์กลับให้อีก"
เออ... ก็จริง แต่ผมขอน้อยใจกะเค้าบ้างไม่ได้รึไง? เชอะ... :a14:
คุณพุธครับ ผมขอเตือนคุณไว้นะครับ... ครั้งหน้าที่จะได้เจอกัน ผมจะไม่ซึน(ทำได้เหรอ?) และไม่เป็นนายเอกแล้วนะครับ
อย่าเปิดโอกาสให้ผมได้อยู่กับคุณแค่สองต่อสองเด็ดขาด ไม่อย่างงั้น ไอ้บ้าอย่างผมจะสารภาพรักจริงๆด้วยเอ้า!
( :o12:ปากดีนัก... เอาเข้าจริง อย่าซึนแตกก็ละกันนะต้นเอ๋ย...)
つづく。
-
ที่พูดนั้นจะทำได้เปล่าคับ
ว่าแต่บรรยากาศไม่มาคุเหรอ...? นั่งกับคนที่เค้าไม่อยากจะคุยกับต้นง่ะ เหอๆ
-
:เฮ้อ:
ทำให้ได้อย่างที่บอกเหอะนะ
คุณชายสายซึน
:z2: :z2:
-
แอบรักเพื่อนแบบต้นเยย
แต่แบบว่าเจอกันนับครั้งได้ คิคิ
-
แอบรักเพื่อนแบบต้นเยย
แต่แบบว่าเจอกันนับครั้งได้ คิคิ
น้องหมีสู้ๆ!!!
ที่พูดนั้นจะทำได้เปล่าคับ
ว่าแต่บรรยากาศไม่มาคุเหรอ...? นั่งกับคนที่เค้าไม่อยากจะคุยกับต้นง่ะ เหอๆ
ไม่ค่อยมาคุ เพราะว่าคนอื่นตรงนั้นก็คุยสนุกสนานเฮฮากันดี โฟมก็ชวนเพื่อนอีกคนนึงคุย ประมาณนั้น
...ว่าแต่...
ไม่มีใครเชื่อเลยเหรอว่าผมจะทำได้น่ะ :sad4:
-
พูดมันได้คับ แต่ทำมันยาก
ยิ่งสารภาพรักด้วย .. ดูเหมือนมันไม่ง่ายเท่าไหร่นะคับ o18
รึว่าต้นสารภาพบ่อย
ถึงไงก็ สู้เค้าล่ะกันคับ ไม่พูดเค้าก็ไม่รู้นะ
ปล.ดีที่มีคนอื่นด้วย ไม่งั้นคงมาคุน่าดูเลย
-
กล้าๆเข้าไว้ สู้ๆๆๆ :L2:
-
อารมณ์น้อยใจเพราะคอมเมนต์ในไฮไฟว์ เฮ่อ เคยเป็นเหมือนกัน
พยายามเลิกอาการซึนให้สำเร็จนะคะ ไฟว์ติ้ง :n1:
-
บทที่ 18
วันนี้มีพี่คนรู้จักของผมคนหนึ่งมาจากกทม. ชื่อพี่ตั้ม เค้ามาเพื่อมาเที่ยวครับ
เค้าอยากเจอผม เลยโทรนัดผมออกมาหาเค้า
(ช่วงนี้คนรู้จักผมมาเที่ยวบ๊อย บ่อย - -")
ก่อนที่เราจะตกลงไปทานเค้กกันที่ร้านชื่อดังแห่งหนึ่ง
สั่งมากันเกือบๆ 7-8 ชิ้น(ถือว่าเยอะมาก สำหรับสองคน)
กินกันไปได้สักพัก พี่ตั้มก็ยื่นกล่องที่ถืออยู่มาให้ผม
"ของขวัญวันคริสต์มาสย้อนหลังครับ^^"
(เป็นของขวัญคริสต์มาสชิ้นที่สอง ชิ้นแรก มีพี่คนหนึ่งให้เป็นกระเป๋าเก็บเหรียญน่ารักๆ)
ผมตั้งใจจะไปเปิดเมื่อกลับหอ ตามธรรมเนียมญี่ปุ่น(กระแดะถือธรรมเนียมญี่ปุ่นไปอย่างงั้นแหละ)
แต่พี่ตั้มไม่ยอม พี่เค้าอยากให้ผมเปิดดูเลย...
ข้างในเป็นช็อคโกแลตเฟอร์เรโรรอชเชอร์ กับผ้าพันคอผืนหนึ่ง
แค่ผมเห็นช็อคโกแลต ผมก็ยิ้มแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ
พอเห็นรอยยิ้มของผม พี่ตั้มก็ดูร่าเริงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
พอกินกันเสร็จ ไปๆมาๆ พี่ตั้มเลี้ยงซะงั้น(หมดไปเกือบห้าร้อยกว่าบาท) ผมจะช่วยออก พี่ตั้มก็ไม่ยอม - -"
พอแยกกัน ผมเลยส่งsms ไปหาพี่ตั้มว่า "Arigatou gozaimasu."
แล้วพี่ตั้มก็ส่งกลับมาว่า "Happy 2 be with you."
^^
หลังจากนั้น ผมก็แวะไปที่ซุ้มEventละครเวทีของคณะ ที่ถนนคนเดิน
เจอโฟมอีกแล้ว และโฟมก็หลบหน้าไปในเวลาอันรวดเร็ว
ก่อนที่ผมจะไปโรงละครต่อ ผมเลยแอบเดินเงียบๆไปข้างหลังโฟมที่กำลังนั่งเก้าอี้อยู่
ก่อนที่จะเอามือวางบนไหล่เค้าเบาๆ(โฟมสะดุ้งเล็กน้อย)
"Happy New Year ล่วงหน้านะครับ"
โฟมรับรู้ว่าเป็นผม แต่โฟมก็ยังไม่ยอมหันมา
ซึ่งผมคาดการณ์ไว้แล้วล่ะ ว่าต้องเป็นอย่างนี้ ฮ่าๆๆ
เอาเถอะ ผมแค่ทำในสิ่งที่ผมคิดว่าผมอยากจะทำ ผมไม่อยากให้ทิฐิของผมมันติดค้างตามผมไปในปีหน้า
ผมเดินจากมา ก่อนที่จะไปที่โรงละครต่อ(วันนี้ไอ้ต้นงานเข้าจริงๆ)
...คนที่คิดถึง...แอบหลับจากเหนื่อยอ่อนอยู่ที่มุมหนึ่งของโรงละคร
... :m18: ไม่กวนมันดีกว่า ปล่อยให้มันได้นอนหลับพักผ่อนบ้าง
ผมนั่งคุยกับเพื่อนคนอื่นๆ จนทั้งโรงละครเหลือแค่ ผม เพื่อน และ พุธที่หลับอยู่(คนอื่นออกไปธุระ)
พุธตื่นขึ้นมา ก่อนจะถามว่า "เปียโนตัวนี้เล่นได้ไหม?"
พุธชี้ไปที่เปียโนที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง
"ก็เล่นไปดิ"
แล้วพุธก็เดินไปนั่งเล่นเปียโน...
ซึ่งในตอนแรกผมนึกว่ามันจิ้มเล่นๆ แต่พอมันเล่นเป็นเพลงเท่านั้นแหละ...
:o ผมรู้นะว่าไอ้พุธมันเก่ง มันทำอะไรได้หลายอย่าง แต่นี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมเห็นมันเล่นเปียโน
(ก่อนหน้านี้เคยเห็นมันกดคีย์บอร์ดของรุ่นพี่คนหนึ่งเล่นๆ เล่นเป็นเมโลดี้สั้นๆ แต่ไม่รู้ว่ามันเล่นเพลงอื่นได้)
...เล่นเพี้ยน ไม่สิ จริงๆแล้วคือ พุธเล่นโดยไม่มีโน้ต เหมือนมันนึกเพลงในหัวเอา แล้วเทียบเสียงเอา
พอเสียงไหนไม่ตรง มันก็เล่นท่อนนั้นใหม่
"พุธเคยเรียนเปียโนเหรอ?" (รู้สึกช่วงนี้ผมไม่ค่อยพูด กุ เมิง กะมันแฮะ)
"เคยเรียนตอนอยู่ป.หก แล้วก็ครูพักลักจำมาเรื่อยๆจากที่เห็นเพื่อนเล่น"
:a5: โห... ไอ้คุณพุธ นี่ถ้าแกเอาดีด้านดนตรี แกคงรุ่ง... ร้องเพลงเสียงก็เพราะ(เคยอยู่ในวงดนตรีประสานเสียงด้วยนะเออ) หัดเล่นเปียโนได้เองอีก
:m19: ไม่สิ อย่างมัน เอาดีด้านอะไรก็รุ่งหมดทุกอย่าง ฉลาด หน้าตาก็โอเค เก่งภาษาอังกฤษขั้นเทพ ฯลฯ
:m23: ไม่ใช่ว่าเพราะผมรักมันแล้วผมเลยเห็นมันดีทุกอย่างนะ แต่มันเป็นของมันแบบนี้จริงๆ ผมเองแหละที่หาเรื่องมันอยู่ได้น่ะ
พุธหันมาถามผม
"จะรีเควสเพลงอะไรไหม?"
ไวเท่าความคิด "ดาว"
พุธยิ้ม ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงว่ามันเล่นเพลงนี้ได้...
แล้วเสียงดนตรีก็เริ่มบรรเลง...
และผมเผลอร้องคลอไปโดยไม่รู้ตัว
http://media.imeem.com/m/T5qzXR2S3A
.
.
.
"หากคืนนี้ มีดาวอยู่ล้านดวง ฉันขอได้ไหมสักดวงหนึ่ง ช่วยฟังฉันที
เพราะว่าคืนนี้ ฉันมีเรื่องร้อนใจ อยากอธิษฐานและขอดวงดาวให้ ช่วยฉันสักที
เนื่องจากตอนนี้ ฉันรู้สึกจิตใจมันอ่อนไหว อยากจะรู้ว่าเขาเป็นยังไง จากคำพูดวันนี้
เพราะฉันเพิ่งบอก...รักไป และเขาก็รับฟังทุกอย่าง ทุกถ้อยคำ เหมือนความฝัน
แต่ฉันเองก็ไม่อาจแน่ใจ พรุ่งนี้เรื่องของเราจะสุข หรือแสนเศร้า จึงวอนขอดาวให้ช่วยบอก...ที
หากว่าตัวเขา มีใจให้ฉันจริง ฉันขอได้ไหมให้ทุกสิ่ง เป็นจริงเรื่อยไป
ให้ต่อจากวันนี้ เขามีแต่ฉันในหัวใจ อยากอธิษฐานและขอดวงดาวให้ ช่วยฉันสักที
เนื่องจากตอนนี้ ฉันรู้สึกจิตใจมันอ่อนไหว อยากจะรู้ว่าเขาเป็นยังไง จากคำพูดวันนี้
เพราะฉันเพิ่งบอก....รักไป และเขาก็รับฟังทุกอย่าง ทุกถ้อยคำ เหมือนความฝัน
แต่ฉันเองก็ไม่อาจแน่ใจ พรุ่งนี้เรื่องของเราจะสุข หรือแสนเศร้า จึงวอนขอดาวให้ช่วยบอก...ที
ช่วยบอกให้ฉันรู้...ให้มั่นใจ การรอคอย มันยากเกินทนไหว
ได้โปรดช่วยบอกฉัน และตอบหน่อยได้ไหม ว่าพรุ่งนี้เขากับฉัน นั้นจะเป็นยังไง
เพราะฉันเพิ่งบอก....รักไป และเขาก็รับฟังทุกอย่าง ทุกถ้อยคำ เหมือนความฝัน
แต่ฉันเองก็ไม่อาจแน่ใจ พรุ่งนี้เรื่องของเราจะสุข หรือแสนเศร้า จึงวอนขอดาวให้ช่วยบอก...ที"
ชื่อจริงของพุธ(ในโลกแห่งความจริง ไม่ใช่ชื่อสมมุติที่ชื่อว่าพุธฐา) เป็นชื่อที่แปลก เพราะมีสองความหมาย
ความหมายแรก แปลว่า ดีงามด้วยความรู้... ซึ่งก็ตรง
ความหมายที่สอง ...ผู้เป็นที่รักของปวงชน...
พุธเคยบ่นกับผมว่า ความหมายของชื่อ ไม่เห็นจะตรงกับตัวมันเลย
แต่มันไม่รู้ตัวหรอกว่า... ไม่มีชื่อไหนอีกแล้วในโลกนี้ ที่จะมีความหมายตรงกับตัวมันได้ขนาดนี้...
หลังเล่นเปียโนเสร็จ ผมถามพุธ
"มีเรื่องเกี่ยวกับแมน จะบอกให้ฟัง อยากฟังไหม?"
"เรื่องดี หรือไม่ดี"
"ดี"
"ดีสำหรับพุธ หรือ ดีสำหรับแมน?"
"สำหรับทั้งคู่มั้ง?"
"ว่ามา..."
ผมเล่าเรื่องที่ผมได้คุยกับแมนเมื่อวันก่อนให้พุธฟัง
ก่อนที่พุธจะตอบกลับมาสั้นๆว่า
"อืม... ขอบคุณที่บอก"
...ผมรักพุธ แต่มันคงยังไม่มากพอ เหมือนกับคราวที่ผมยอมเสียสละโฟมให้พุธไปเมื่อครั้งหนึ่ง
ผมรักพุธ แต่รักพุธไม่พอ ที่จะเห็นแก่ตัว ที่จะไม่แคร์ความรู้สึกของแมน
ผมรักพุธ แต่ยังรักไม่พอ ที่จะเผยความในใจกับมัน ตราบใดที่เรื่องของพุธและแมนยังเหมือนมีสิ่งที่ยังค้างคา(ในความรู้สึกของผม)
ผมไม่ผิดใช่ไหม?
ผมไม่ได้เป็นผู้ชายที่เอาแต่ซึนเดเระไปวันๆแล้ว
ผมเป็นแค่คนๆนึง ที่รักตัวเองไม่พอ รักตัวเองไม่พอที่จะพยายามทำเพื่อความสุขของตัวเองบ้าง...
ผมไม่ผิดใช่ไหม?
つづく。
-
เพราะรักใช่ไหม
มาๆๆ ขอ :กอด1:ที
-
แอบรักเพื่อนแบบต้นเยย
แต่แบบว่าเจอกันนับครั้งได้ คิคิ
น้องหมีสู้ๆ!!!
ไม่สู้แว้ว ตัดใจ อิอิ
หาเพลงดาวมาฟังอย่างด่วน ชอบจังเพลงนี้
-
สู้ๆ เป็นนายเอกเมื่อจังหวะมา แต่เป็นนายร้ายเมื่อสิ่งที่เรารักต้องจากไป
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พูดได้คำเดียว....
สู้โว้ยยยยยยยย
:a2: :a2:
-
:o8:
-
การรักใครสักคนมันก็ไม่ผิดหรอก แต่ที่ไม่กล้าบอกรักและเงียบไปนะ
มันเป็นเพราะว่ากลัวการสูญเสียคนที่เรารักไปจากข้างตัว หรือ เป็นเพียงแค่กลัวความปลี่ยนแปลงก็เท่านั้น
ลองดูนะครับสักครั้งนึง เตรียจใจยอมรับความเป็นไปได้ต่างๆที่จะเกิดตามมา ดีกว่าปล่อยไว้เฉยๆ
มันก็จะเหมือนกับเราแบกอะไรที่จริงๆแล้วเราสามารถปลดมันลงได้
เพียงแค่หลังจากปลดลงแล้ว มันอาจจะสบาย หรือ เจ็บ่ปวดก็เท่านั้น
ถึงอย่างไรก็ตาม จะคอยเป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆ อย่าปล่อยให้ซึนเดเระคอบงำนะ อิๆ
-
:เฮ้อ:
เศร้า
ตอนนี้ก็กำลังเป็นอยู่ค่ะ
เอาใจช่วยนะคะ
คุณชายสายซึน
:กอด1:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
สู้ๆต่อไปครับผม
เอาใจช่วยครับผม
แต่อย่าเสนอหน้า ตามใจพุธ มากดิครับ
ลองห่างๆดู เช่น ไม่โทร ไม่เสนอหน้า อิอิ อะไรประมาณนี้อะครับ
ลองทำดูนะ คนรักกันอะครับต้องคน2คนช่วยกันสร้าง
ไม่ใช่พี่คนเดียวที่สร้างความรักขึ้นเองแบบนี้โดยไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
ยังไงก็สู้ๆต่อไปครับผม
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
เอาใจช่วยให้สารภาพรักได้จริง ๆ นะจ้ะ
ผู้ชายสายซึน :3123:
-
ถ้าทำแล้วรู้สึกดีก็ทำไปเถอะค่ะ :กอด1:
-
ทำตามที่หัวใจบอก จะได้ไม่เสียใจภายหลัง :n1:
-
ความรักมันก็ยากยังงี้แหละคับ
ผมเลยบอกว่า ต้นจะทำได้เหรอ ?
การบอกรักสำหรับผมมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
บางครั้งความรักก็คือการให้ ....อยากให้เค้ามีความสุข
บางครั้งความรักก็อยากจะเป็นเจ้าของ ....อยากให้เค้าเป็นของเรา
มันก็อยู่ที่หนทาง หรือรูปแบบความรักที่เราจะเลือก
ต้นเลือกที่จะมีรูปแบบความรักแบบไหนล่ะคับ .........?
ไม่ว่าทางไหน ความรักก็สวยงามเสมอ
สู้เค้านะคับ
-
^
ู^
^
ไอคนข้างบนนี่... คิคิ
สู้ๆละ ผู้ชายสายซึ้น หุหุ
-
o7 ขอบคุณสำหรับทุกๆรีพลายขอรับ ดีใจจัง
____________________________________________________________________________________________
บทที่ 19
วันนี้พี่ตั้มชวนออกไปทานข้าวข้างนอกอีกละ - -"
ระหว่างกินข้าวก็เทคแคร์ผมดีจริงจริ๊งงง
ถ้าเป็นคนอื่นคงหวั่นไหวไปแล้วล่ะ (แต่ไม่ใช่สำหรับไอต้น ฮ่าๆๆๆ)
หลังจากส่งพี่ตั้มกลับที่พักของเค้า ผมก็ไปโรงละครต่อ
วันนี้ไอ้พุธไม่มาแฮะ... สงสัยทำงานอยู่ที่ร้านแหงๆ...
เสร็จธุระที่โรงละครแล้ว... เหลือเวลาอีกไม่มากร้านของไอพุธก็จะปิดละ...
...ผมอยากเจอไอ้พุธ ก็เลยวัดดวง... ไปหาที่ร้าน...(กับพี่ใหม่อีกคนหนึ่ง)
:m18:ร้านยังเปิดอยู่ ฮ่าๆๆๆ
ไอพุธยืนหน้าหล่ออยู่หลังเคาท์เตอร์
ผมก็เดินเข้าไปสั่งเมนูประจำ
และด้วยความที่ว่าร้านใกล้จะปิดแล้ว เลยได้แถมเยอะมากๆ ฮ่าๆๆ
พุธมันก็เดินมานั่งคุยตามเคย(ขนาดร้านกำลังจะปิด มันยังอู้)
ก่อนที่มันจะขโมยเยลลี่ กับ บลูเบอร์รี่ ในถ้วยไอติมของผมกินนิดหน่อย
ผมไม่รู้จะคุยกับมันเรื่องอะไรดี เลยวิจารณ์เรื่องการแสดงของพุธ
- -" ผมเป็นคนที่วิจารณ์อะไรตรงๆอ่ะนะ พอพุธได้ยินคำวิจารณ์จากผมเลยสีหน้าดรอปลงไปหน่อย
ผมก็เลย...
"วิจารณ์เนี่ย ให้ไปปรับปรุง ไม่ใช่ให้ท้อ"
"...ก็เดี๋ยวปีใหม่ก็หยุดซ้อมอีกตั้งหลายวัน"
"ก็ซ้อมเองดิ"
"ซ้อมคนเดียวไม่มีใครช่วยวิจารณ์"
"ก็วิจารณ์ตัวเองดิ"
เหอๆ... ทำไมผมไม่ตอบไปล่ะ ว่าเดี๋ยวผมช่วยวิจารณ์ให้เอง... หึหึหึ
แล้วพี่ที่ร้านก็แซวพุธ เรื่องที่มีลูกค้ามาจีบวันนี้
ผมก็หันหน้าไปทางอื่น ตามเรื่องตามราว... ไม่อยากให้พุธได้เห็นสีหน้าเวลาที่ผมรู้ว่ามีคนมาจีบมัน ผมจะทำหน้ายังไง...
(อาการซึนๆ เดิมๆ)
"พุธ ปีใหม่กลับบ้านไหม?"
"ไม่อ่ะ อยู่ที่นี่แหละ"
"งืม..."
"มีะไรเหรอต้น?"
"เปล่า... พี่ใหม่ กลับหอกันเต๊อะ"
"ค่ะ บายนะคะน้องพุธ"
"บายครับพี่ใหม่ บายต้น"
"เอ้อ... ไอ้คุณพุธ สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้า ละก็... ตั้งใจซ้อมนะ^^"
.
.
.
ผมจะชวนมันเคาท์ดาวน์ดีไหมเนี่ย?^^" แหะๆ
ถ้าผมชวนมันเคาท์ดาวน์กับผมแค่สองคน... ไม่รู้มันจะยอมไหม?
ก็เลยคิดว่า คงจะเป็นสิ้นปีนี่แหละ... ที่ไอ้ต้นจะสารภาพรัก ไม่ว่าพุธจะเคาท์ดาวน์ด้วยหรือไม่ก็ตาม
^^" การสารภาพรักสำหรับไอ้ต้น ครั้งหนึ่งเคยเป็นเรื่องง่าย
แต่ทำไมปัจจุบัน การที่จะรวบรวมความกล้าเพื่อสารภาพรักกับใครสักคน... มันยากขึ้น ทุกวัน ทุกวัน...
จะเป็นไปได้ไหม... ถ้าในบทที่ 20(บทหน้า) ...ไอ้คุณพุธจะตอบตกลงไปเคาท์ดาวน์กับไอ้คุณต้น... o17
つづく。
-
ขอให้พุธไปเค้าว์ดาวน์ด้วยนะคับ
ปีนี้ผมก็ ..... คงไม่มีใครอ่าคับ
เศร้า
สู้ๆเค้าคับ
-
ขอให้ได้ไปเคาท์ดาวน์กะพุธนะ
:call:
ส่วนรีฯบนคระ แอร้ยยยยยย ข่าวว่าสอบพรุ่งนี้ เห็นเมนท์ทุกทู้เลย
:beat:
-
ขอให้สมหวังนะ
ปีนี้ได้เค้าดาวคนเดียวชัว :เฮ้อ:
-
สู้ๆคราบ จะรอตอนที่ 20 นะขอให้ได้จริงดังที่หวัง อิๆ
-
เอาใจช่วยด้วยคนค่ะ :3123:
-
เอาใจช่วยขอให้ได้เคาท์ดาวน์ด้วยกันนะคะ :z7: :z7:
-
งั้นปีใหม่นี้ก็จะมีคนไร้คู่ลดลงไปสองคนแต่จะมีคู่รักเพิ่มอีกหนึ่งคู่อะดิ :z1:
สู้ๆนะจ๊ะ เอาใจช่วยอยู่นะ ขอให้สมหวังน๊า :3123:
-
สู้ๆค่ะ
-
บทที่ 20
- -" วันนี้ไอ้ต้นงานเข้าอีกตามเคย ต้องไปช่วยพี่ใหม่ขนของนิดหน่อย
...แล้ว ไอ้พุธก็ไปช่วยด้วย
พอเอาของเสร็จ อยู่ดีๆไอพุธเกิดอยากกินเค้กขึ้นมา - -"
ก็เลยพากันไปที่ร้านเค้กชื่อดัง ร้านเดิมกับที่ผมไปกินกับพี่ตั้ม
ตอนแรกไอ้พุธท้อละ คนเยอะมากมาย มันไม่อยากต่อคิว
พอเป็นอย่างนั้น ผมเลยไปต่อคิวแทนมัน
...เค้กน่ะ ผมกินมาเยอะแยะแล้วล่ะ แต่ผมอยากให้มันได้กินด้วย แค่นั้นเอง^^
หลังจากต่อคิวไปครึ่งช.ม.
เค้กที่ไอ้พุธอยากกิน... ดันหมดพอดี
พอผมได้สั่งเค้ก ผมก็ยังสั่งเค้กที่ไอ้พุธอยากกินให้ เผื่อมี(ทางร้านลงบิลไว้ให้ แต่ขอไปเช็คของดูก่อน)
ไอต้นสั่งเค้กมาเต็มโต๊ะ โดยมีไอ้พุธช่วยกิน หน้าตามันดูสดใสขึ้นเยอะ^^
"พุธ ปีใหม่เคาท์ดาวน์ที่ไหน?"
"เคาท์ดาวน์ที่ห้องมั้ง"
"ไปเคาท์ดาวน์ที่หอประชุมไหม? ปีนี้เค้าจัดเป็นปีแรก^^"
ทำไมเดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยซึนแล้วแฮะ - -"
"ไม่เป็นไร... ไม่เอาอ่ะ... อยู่ที่ห้องดีกว่า"
"อ่าหรอ..."
:m16:
:m31:
ไอ้งี่เง่า ไอ้ทึ่ม ไอ้บ้า ไอหน้าเต้าหู้ยี้!
แล้ว... พนักงานร้านก็มาเสิร์ฟเค้กชิ้นที่ไอ้พุธรอคอยอยู่ และอยากกินมาก
ไอ้พุธ ยิ้ม... รอยยิ้มที่สามารถหยุดเวลาได้ รอยยิ้มที่ทำให้ผม... หยุดหายใจไปสองวินาที... และลืมไปเลยว่ารู้สึกขัดใจมากที่มันปฏิเสธ
ผมนั่งมองไอ้พุธกินเค้กชิ้นนั้นอย่างมีความสุข
ก่อนที่จะพบว่า ทั้งหมดทั้งมวลในโลกใบนี้ สิ่งที่ผมต้องการ คือการได้เห็นรอยยิ้มของไอ้พุธแบบนี้นี่เอง...
หลังจากกินเค้กกันเสร็จ ก็เอาของไปเก็บห้องพี่ใหม่
ไอ้พุธทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
คราวนี้พอมันแกล้งผม ผมเลยได้ที... เข้าโหมดหื่น ทำท่าจะปล้ำมัน ฮ่าๆๆๆ
(อี)พุธก็ทำเป็นบอบบาง(ทั้งที่ตัวเท่ายักษ์) เอามือปิดหน้า แล้วร้องไห้พี่ใหม่ช่วย
พี่ใหม่ก็...
"ประเจิดประเจ้อต่อหน้าธารกำนัล!"
:laugh:
แกล้งมันสักพัก ผมก็เริ่มรู้สึกเขินเองเหมือนเคย
...เลยเลิกแกล้งมัน แล้วเก๊กขรึม (ซึนแตก) เร่งให้พี่ใหม่รีบๆเช็คของให้เสร็จ
ไอ้พุธก็... ยังนอนยั่ว...
เดี๊ยะ เดี๊ยะเหอะ... ไอคุณพุธ... ถ้าพี่ใหม่ไม่อยู่นะ... ... ... ... หึ หึ หึ :m25:
พี่ใหม่ก็เลย
"ใครก็ได้เอาไอ้พุธไปเก็บเถอะ"
(เป็นประโยคประจำตัวผม เวลาเข้าโหมดซึน)
"โห... พี่ใหม่ ถูกใจ มอบถ้วย!"
"ไม่อยากให้อยู่ด้วย งั้นก็อย่ามายุ่งดิ"
ไอ้พุธมองผมค้อนๆ ผมเลยตบหน้ามันเบาๆสั่งสอน มันก็แลบลิ้นใส่... อยากโดนกัดลิ้นมากสินะ... o18
หลังจากนั้นก็แยกย้ายกัน ผมไปทำธุระที่โรงละครกับพี่ใหม่ ก่อนจะออกมากินพิซซ่ากับพี่ใหม่ และ พี่รหัสผมที่ชื่อวิว
พี่วิวเมาท์เรื่อง วีร์ (เพื่อนที่ผมเคยแอบชอบ และปัจจุบัน พี่วิวกำลังแอบชอบวีร์อยู่เช่นกัน สรุป วีร์นี่ พี่-น้องรหัสนี้ชอบมันทั้งคู่ ฮ่าๆ)ให้ฟัง
พี่ใหม่หันมาถามผม
"จะว่าไป ไอ้พุธนี่ก็นิสัยคล้ายๆวีร์นะ"
"อืม... คล้าย"
...เอ... นี่ผมชอบตกหลุมรักคนนิสัยแบบพี่วีร์และไอ้พุธ สินะ ฮ่าๆๆๆ
แต่คงไม่เหมือนกัน สมัยชอบพี่วีร์ ผมไม่ได้ซึนแตกแหลกราญขนาดนี้
หลังจากที่กินพิซซ่าเสร็จ ผมก็กลับไปทำธุระที่โรงละครต่อ ก่อนจะแวะไปร้านไอ้พุธอีกรอบ...
ก็...นะ... ก็เห็นร้านมันทำยอดได้ไม่ค่อยดี... ไอ้พุธเลยทำงานหนักเพิ่มขึ้น... ผมก็แค่ทำตัวเป็นลูกค้าประจำช่วยมันนิดหน่อย... แค่นั้นเอง...
ไอ้พุธก็กวนตลอดแหละ พอผมทำท่าไม่พอใจ คราวนี้มันยื่นใบแสดงความคิดเห็นให้ผมเองเลย ...ท้าทายเรอะ... ฮึ... :m16:
เสียงเพลง "รักล้นใจ" ของวง mild ดังขึ้น
http://media.imeem.com/m/7x7yhZnwbJ
ผมแอบมองหน้ามันเป็นระยะๆ...
ไอ้"ความรัก" ที่มัน "ล้นใจ" เนี่ย
จะระเบิดตอนไหนก็คงคาดเดาไม่ได้ละล่ะ...
แล้ว... ผมก็นึกขึ้นมาได้ว่าตอนกลางวัน... มันทำให้ผมขัดใจมากๆ...
กล้าปฏิเสธคำชวนของหนุ่มซึนลงคอ...
เอาซี๊ยยย์...
ไอ้คุณพุธเอ๋ย...
พรุ่งนี้ผมจะสารภาพรักคุณแล้วนะ โทษฐานที่บังอาจปฏิเสธการชวนของผม
เอาให้... ช็อคข้ามปีไปเลย หึ หึ หึ
ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
และผมคงไม่หวังให้เรื่องมันจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งมากมายหรอก
นี่ชีวิตจริง ไม่ใช่นิยาย ผมเข้าใจ
แต่ก็นะ...
ช่วยไม่ได้... ใครบอกให้มันมาอยู่ใกล้ผมมากเกินไปตั้งแต่แรกเองล่ะ!
หนุ่มซึนจะสารภาพรักแกแล้วนะเว้ย! นั่งลงเงียบๆ แล้วตั้งใจฟังดีๆนะไอ้งี่เง่า!
つづく。
-
อบอุ่น
:กอด1:
-
สู้ๆครับ
ช่วงเวลาบอกรักว่ายาก
ช่วงเวลารอคอยคำตอบยิ่งทรมาน
พุธดูเอ๋อๆ ผมล่ะกลัวว่าเขาจะคิดว่าคุณล้อเล่น
-
คิคิ
รักล้นใจ เพราะ
-
สู้ๆครับ
ช่วงเวลาบอกรักว่ายาก
ช่วงเวลารอคอยคำตอบยิ่งทรมาน
พุธดูเอ๋อๆ ผมล่ะกลัวว่าเขาจะคิดว่าคุณล้อเล่น
>< ไอ้พุธมันไม่ได้เอ๋อ อย่างมันเรียกงี่เง่า!
แล้วผมจะวีนใส่คุณ HeVeN ทำไมเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
ไปนอนแล้วครับ เดี๋ยวข้ามปีนี้จะโต้รุ่ง เอิ้กๆ
-
อ้าว
ปฏิเสธซะงั้น
ยังเป็นกำลังใจนะคับ บางทีบอกไปตรงๆก็ดีกว่านะ
แหะๆ
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/hny3.gif)
-
ถึงพุธงี่เง่าต้นก็รักเขาหมดใจใช่ไหมครับ
-
พุธแกล้งต้นรึเปล่าเนี่ย
-
ในที่สุดก็เกท คำว่า ผู้ชายสายซึน(เดเระ) อิอิ
เป็นกำลังใจให้นะคะ +1 :L1:
สวัสดีปีใหม่ด้วยค่ะ :mc4: :mc4:
-
บทที่ 21
ไอ้พุธโทรมาตอนบ่าย...
"ต้น ว่างป่ะ?"
"มีอะไรอ่อ?"
"ช่วยพุธขนของย้ายหอหน่อยดิ"
"อ่า... ได้ๆ แปบนะ เดี๋ยวไปหา"
ผมไปถึง พุธก็ให้ผมขึ้นหอในของมัน
ระหว่างที่ผมรออยู่หน้าประตูห้องพุธ โฟม... ซึ่งอยู่ชั้นเดียว โซนเดียวกับพุธ ก็ขนของออกมา(เค้าจะกลับบ้าน)
...พอโฟมรู้ว่าผมอยู่ตรงนั้น โฟมก็กลับเข้าไปในห้อง...
...ผมเดินไปเคาะประตูห้องโฟมด้วยความหมั่นไส้ ปนอยากแกล้ง... โฟมก็ไม่ยอมเปิดประตู
- -" เออ... ช่างแมร่งเถอะงั้น
ระหว่างซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์พุธ... ผมก็ตั้งใจว่า ขากลับ... จะสารภาพรักกับมัน
ผมช่วยพุธขนของเข้าห้องใหม่ของมัน พุธมันดีใจมากๆที่ได้ย้ายมาอยู่หอนอก
ส่วนผม... ทำหน้าเฉยๆ เป็นอาการปกติของผมเวลาที่ไม่อยากแสดงความรู้สึกออกมาทางสีหน้าให้ไอพุธเห็น
ผมรอจนได้กลับมาที่หอในของมัน(มันกลับมาอาบน้ำ)
แล้วก้อนความซึนเดเระก็ติดคอ... ทำเอาผมพูดอะไรออกมาไม่ได้
พุธบอกขอบคุณ และขึ้นบันไดไป...
ผม... สุดท้ายกควักมือถือออกมาโทรหามัน
"พุธ..."
"อืม มีอะไร?"
"เอ่อ... สวัสดีปีใหม่ เมื่อกี้ลืมบอก"
"งืม^^ สวัสดีปีใหม่เหมือนกันครับ"
"พุธ..."
"หืม?"
"ไม่มีอะไรละ แค่นี้แหละ"
แล้วผมก็กดวางสาย ขับรถกลับหอ และหัวเสียในความซึนแตกของตัวเอง
แล้วก็ส่งsmsไปหาพุธว่า
"ore wa omae ga suki da"
ซึ่งแปลว่า "กุชอบเมิง"
:m23:ส่งไปงั้นแหละ แก้ซึน เพราะไอ้พุธมันคงอ่านไม่ออก
ตกเย็น เพื่อนๆผมนัดกันทำสุกี้กินกันที่หอ
และไอต้นงานเข้าตลอดเวลา(มีคนโทรมาอวยพรปีใหม่เกือบๆสิบสาย + sms ที่มาเป็นระยะๆ)
ยัยแก้วก็โทรมาหาผมเช่นกัน
"ต้นเคาท์ดาวน์ไหน?"
"ยังไม่แน่ใจอ่ะ"
"แล้วพุธล่ะ?"
"มันบอกมันจะไม่เคาท์ดาวน์ - -"
"ต้นนน ชวนพุธไปเคาท์ดาวน์ให้ได้นะ สงสารพุธอ่า ต้องอยู่คนเดียว"
"อืม... ไม่รู้แหะ ดูก่อนนะ"
ปากก็ว่าไปงั้นแหละ แต่พอวางสายจากแก้ว ผมก็ส่งsmsไปหาไอพุธ
"ใจคอแกจะไม่ไปเคาท์ดาวน์จริงๆอ่อ?TT^TT"
เป็นการถามครั้งสุดท้าย... แต่พุธก็ไม่ได้ส่งอะไรกลับมา
ระหว่างนั้น ผมเข้าmsnและเจอโฟมออนอยู่
ผมเลยเข้าไปทักว่า
"แฮปปี้นิวเยียร์อีกรอบ หวังว่าปีหน้าเราจะได้คุยกันนะ"
และเป็นครั้งแรกเช่นกันที่โฟมตอบกลับมา
"ทำไมต้องคุยกันด้วย คุยไปแล้วมันจะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา? อยู่เงียบๆแบบนี้ต่อไปน่ะดีแล้ว"
"ประโยชน์... เอาไว้ทำอะไรเหรอ?"
"ขอโทษนะครับ ไม่อยากด่าใครวันสิ้นปี"
แล้วโฟมก็ออฟไลน์ไป... โอเค สรุปว่า จะจบกันด้วยไม่ดีแบบนี้ตลอดไปสินะ
เออ... โอเค ผมส่งsms ที่คิดว่า คงจะเป็นการติดต่อกับโฟมเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต ไปหาโฟม
"ถ้าจะให้มันเป็นแบบนี้ ก็ไม่เป็นไร ยังไงโฟมก็ดูแลตัวเองดีๆละกันนะ^^"
...แล้วเรื่องของแฟนเก่าที่ไม่คุยกัน ก็จบลงแบบนี้เอง... เหอะๆ
สุดท้าย พอกินสุกี้กันเสร็จ(ซึ่ง ทำกินกันเยอะมากๆ ประมาณสิบสองหม้อ)
ก็เลยไปที่งานเคาท์ดาวน์กัน...
ผมรอจนเวลาที่พุธเลิกงานแล้ว โทรไปหามัน ซึ่งตอนนั้น อีกครึ่งช.ม.ก็จะเข้าวันใหม่ ปีใหม่แล้ว...
"พุธ ไม่มาจริงๆเหรอ?"
"ไม่อ่ะ"
"เฮ้ย เจอวูดดี้ เกิดมาคุย ที่แกปลื้มด้วยนะเว้ย"
"อืม"
"เป็นอะไรอ่ะ... เสียงฟังดูไม่จอย"
"ง่วงแล้วอ่ะ"
"อ่าหรอ... เออ... งั้นโทษที เออ ไปนอนเหอะ"
แล้วผมก็วางสาย... อีกครั้ง...
ก้อนซึนติดคอ อีกครั้ง
ผมมือสั่น มือเย็น หน้าซีด รู้สึกเหมือนจะเป็นลม
ผมสูดหายใจอีกครั้ง และ อีกครั้ง สูดหายใจให้เต็มปอด
ก่อนจะกดเบอร์พุธอีกครั้ง และกดโทรออก...
พุธรับสาย
"มีอะไรอ่อ?"
"ตั้งใจฟัง นะ ...ครั้งสุดท้าย แล้ว... ที่กุโทรมา กุแค่อยากจะบอกมึงว่า กุชอบมึง ฝันดีนะเว้ย"
ผมรู้สึกเหนื่อย ผมหอบ ผมพยายามพูดเสียงดัง กลบเสียงงานอันอึกทึก ผมตะโกนใส่มือถือ และวางสายไป
นาทีต่อมา ผมวูบนิดหน่อย เพื่อนๆต้องพาผมไปนั่งที่โล่ง ให้ค่อยๆพักหายใจ...
พอผมอาการดีขึ้น ก็เข้าสู่ช่วงการนับถอยหลัง...
10...
9...
8...
7...
6...
5...
4...
3...
2...
1...
สวัสดีปีใหม่ครับ^^
หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับหอ...
จนป่านนี้ไอพุธก็ยังไม่มีการติดต่อกลับ... ขอโทษด้วยจริงๆที่ผมสารภาพรักได้แย่มาก แต่ก็นะ
มันไม่ไหวจริงๆอ่ะ นาทีนั้นจะเป็นลมล้มลงไปเสียให้ได้ :sad4:
...ในที่สุดแล้ว คนที่งี่เง่าที่สุด คือคนที่ไปตกหลุมรักคนที่งี่เง่าที่สุดต่างหาก
...และผมเป็นคนที่ไปตกหลุมรักคนที่งี่เง่าที่สุด
...และผม ก็สารภาพ ไปแล้ว...
ถึงแม้ว่า หลังจากนี้ แม้ว่าไอ้พุธจะห่างหายไป... จากคำบอกรักในครั้งนี้
ผมก็... ไม่เสียใจแล้ว
つづく。
-
ทำคนเมาตกตะลึงนะเนี่ย
ดีแระสารภาพไปเตอะ
อ่านแบบมึนๆ
-
Happy New Year 2009
สุขกายสุขใจ
-
เยี่ยมมาก ๆ เลย o13
บางคนได้แต่ปล่อยให้ความรักหลุดลอยไปโดยไม่ทำอะไรเลย
ไหนๆ ก้อสารภาพไปแล้ว ขอให้พุธมีปฏิกิริยาตอบกลับมาในทางที่ดีนะ
Have a great Year. Happy New Year 2009
:L2:
-
:L2:สวัสดีปีใหม่ค่ะ :L2:
มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรงนะค่ะ o13
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :mc4:
ยินดีด้วยที่คุณต้นได้ทำดังใจปราถนาแล้ว
ขอให้ผลออกมาดังหวัง คุณเยี่ยมมากเลยที่กล้าพูดออกไป o13
-
ขอให้สมหวังนะครับ
ไม่ก็ขอให้ยังคุยกันได้เหมือนเดิม
สู้ๆครับ ถ้าเจ็บจำไว้นะครับว่ากำลังใจเพียบ!
-
สู้ๆนะคราบจะคอยเป็นกำลังใจให้ อิๆ
-
เป็นกำลังใจให้ สู้ๆนะ :L2: ขอให้สมหวังจ้า
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
มาเป็นกำลังใจคับ
สู้ๆ นะ
-
บทที่ 22
วันปีใหม่ ที่ผมคิดว่าผมจะไม่ได้เจอกับพุธ เพราะมันไม่มีคิวเข้าโรงละคร
แต่ไปๆมาๆ พี่ใหม่เกิดอยากกินไอติมที่ร้านไอพุธขึ้นมา หลังจากไปกินข้าวกับผมเสร็จ(หออยู่ใกล้กัน เลยนัดกันออกไปกินข้าวบ่อยๆ)
...กรรม... :m29:
ผมภาวนาให้มันไม่ได้เข้าเวรตอนบ่าย...
แต่คำภาวนาของผมมันไม่สัมฤทธิ์ผล
ไอ้พุธยืนหัวโด่อยู่หลังเคาท์เตอร์ร้าน... :sad4:
แต่ไปๆมาๆ ผมกลับทำตัวได้เป็นปกติกว่าที่ผมคาดคิด
ไอ้พุธก็เช่นกัน
เหมือนเมื่อคืน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมไม่ได้โทรไปสารภาพรักมัน
ปกติ...
ปกติเกินไป!
:เฮ้อ:
เอาเถอะ... สารภาพรักเค้าไปแล้ว เค้ายังไม่มีท่าทีอะไรตอบกลับมา ผมเคยเจอมาแล้ว ฮ่าๆๆๆ
(เอ๊ะ?!)
คงจะมีสักวันที่พุธมันจะตอบกลับมา ไม่ก็... ไม่รู้ดิ
การสารภาพรักไม่ใช่คำถามนี่นะ... มันเลยไม่จำเป็นต้องมีคำตอบ
แล้ว... ตกเย็น ผมนึกอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้...
อยู่ดีๆก็เดินเข้าร้านตัดผม แล้วบอกเค้าว่า
"พี่ครับ สกินเฮดเบอร์สามครับ"
... :a11:
หัวโล้นกลายเป็นคุณเณรไปเรียบร้อย...
ไม่รู้สิ... อยากตัดผมรับปีใหม่ มันโล่งๆหัวดี(และไม่ต้องวุ่นวายกับหัวตัวเองไปอีกหลายเดือน... ผมไม่ชอบไว้ผมยาวน่ะ)
วันต่อมา พอผมเข้าโรงละคร
ไอ้บ้าพุธก็ไม่ได้ทักอะไรเรื่องที่ผมไปตัดผมมา - -"
พอลงไปหาอะไรกินแล้วนั่นแหละ มันถึงได้ถามว่าผมไปทำอะไรกับหัวตัวเองมา...
เพื่อนคนนึงทัก
"อกหักมาล่ะสิ"
:m31:ไอบ้าาาา กุไม่ได้อกหักเว้ยยยย
แค่คนที่กุสารภาพรักไป... เค้ายังไม่ตอบกลับมา... :o12:
ผมเอาโน้ตบุ๊คตัวเองไปด้วย ไปเช็คซาวด์
พอผมออกไปช่วยเพื่อนทำอย่างอื่น กลับมา เจอไอพุธนั่งเพ่งพินิจอะไรที่หน้าจอโน้ตบุ๊คของผมอยู่...
ชิหายละ... อย่าบอกนะว่าผมลืมเอารูปมันออกจากแบ็คกราวน์เดสท์ท็อป!
...เอ๊ะ... ไม่นี่ ผมไม่ได้ลืมนะ...
ผมเดินเข้าไป พอไอพุธเห็นว่าเป็นผม มันก็ลุกขึ้นและออกเดินไปทางอื่น...
...ผมเข้าไปเช็คโน้ตบุ๊ค...
อ่อ... รู้ละ ในGadget ฟังก์ชั่นโน้ตแพดบนหน้าจอของผม
ผมพิมพ์ความหมายชื่อของไอ้พุธแปะไว้
:o11: ...มันจะมองว่าผมเป็นไอ้โรคจิตไหมเนี่ย?
ระหว่างที่ผมคุยงานกับพี่อีกคน ก็เห็นมันคุยมือถือกับใครก็ไม่รู้... คุยกัน น๊านนน นานนน...
:undecided:เพื่อนมันมั้ง... เพื่อนมันมั้งงง เพื่อนมันม๊างงงงงงงงง
(ไอ้ต้นเปลี่ยนจากหนุ่มซึนกลายเป็นคนบ้า)
o9 กุไม่ได้ถามให้เมิงตอบกุกลับก็จริง แต่ก็ช่วยตอบมาหน่อยเถอะนะ ว่าคิดยังไงกะกุกันแน่ มันอึดอัดว่ะ!
(ไอ้ต้นเริ่มวีน...)
つづく。
-
เออน่านสิ คนอ่านก็อึดอัดเหมินกัน พุธ ยูควรรีบทำไรตอบกลับไปบ้างนะ
แล้วจะรออ่านต่อน๊าคราบ ในที่สุดซึนเดเระ ก็กลายเป็นบ้าอิๆ
-
อืม. . . .อึดอัดเล็กๆ
ว่าแต่แน่ใจนะครับว่าตอนโทรไปบอกรักพุธไม่ใช่หลับอยู่แล้วละเมอรับ
ล้อเล่น! สู้ๆนะครับ
-
ต้องรอต่อไป :z13:พุธ :laugh:
-
บวชนานเท่าไหร่เนี่ย คิคิ
-
ถึงจะยังไม่ได้ตอบรับ แต่ยังคุยกันได้นินา
ลุ้นๆๆๆ กันต่อไป :a1:
-
ผมว่าอย่าเร่งรัดมากเลยนะคับ
บางทีพุธเองก็ต้องใช้เวลาตัดสินใจบ้าง
ถึงยังไงก็ลองให้เวลาเค้าก่อน แล้วก็ทำตัวเป็นปกติไปนั้นแหละคับ
สู้ๆคับ
-
อยากให้สมหวังจัง เป็นกำลังใจให้นะคะ
:o8: สู้ๆๆๆๆ :m15:
-
:m16:
มันค้างอ่า
คนอ่านอยากวีน
แต่ก็เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
>>> งืมมม... ให้กำลังใจน้องต้น สู้ๆ
ได้รักก็มีความสุขนะ อย่าท้อๆ
.
-
เฮอๆๆ
ลุ้นสุดตัว
สู้ๆอ่ะค้าบ
-
บทที่ 23
วันนี้ก็เป็นวันเหนื่อยๆอีกหนึ่งวัน ที่ผมไม่ได้นอนเลยเพราะต้องทำsoundละครเวที
เลยไปโรงละครตอนสายๆด้วยสภาพไม่ต่างจากศพ
ก่อนจะแอบไปผลอยหลับในห้องแต่งหน้า
และเมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง... ก็ได้ยินเสียงของไอ้งี่เง่า...
ไอ้ต้นเลยบิดขี้เกียจสองสามครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นมาไปทำงานต่อ...(นอนสลบไสลต่อหน้าบุรุษเพศมันไม่งาม :-[)
วันนี้ผมก็งานยุ่งๆ
ไอ้พุธก็งานยุ่งๆ เลยเหมือนว่าเราแทบจะไม่ได้คุยกัน
(ป.ล. วันนี้ไอ้พุธมันใส่ชุดจริงซ้อม เวลาพุธใส่ชุดที่มันเป็นแนวญี่ปุ่นๆแบบชุดยูคาตะแล้ว... น่ารักว่ะ :m25:)
ตกเย็น ผมออกจากโรงละครไปหาอะไรกิน
ก่อนจะกลับมา เห็นไอ้พุธนั่งจิ้มๆโน้ตบุ๊คผมอีกแล้ว... :o11:
o12มีมันคนเดียวนี่แหละนะ ที่กล้าเล่นโน้ตบุ๊คผมโดยไม่ได้รับคำอนุญาตก่อน
ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นมาเปิดโน้ตบุ๊คผม ค้นไฟล์เล่น เจอบางสิ่งก็คงช็อค แต่ไอ้พุธมันชินแล้ว... มันเล่นโน้ตบุ๊คผมบ่อย...
(ความจำ 1/4 ของฮาร์ดดิสในโน้ตบุ๊คผม... หมดไปกับ... อะไรที่มัน ติดเรท มากบ้าง น้อยบ้าง อะไรบ้าง แหะๆ... ใครๆก็มีเหมือนกันแหละน่า...)
ผมก็เลยไม่ได้สนใจอะไร... จะเล่นก็เล่นไป - -
พอผมกลับมาดูอีกครั้ง ไอ้พุธไปซ้อมละครต่อแล้ว
...บนหน้าจอ ไอ้พุธเปิดfolderที่ผมใช้เก็บเพลงต่างๆทิ้งไว้ พร้อมกับเปิด windows media player ทิ้งไว้ด้วย...
เพลงที่กำลังเล่นอยู่ใน windows media player คือ เพลง "ตุกหลุมรัก" ของ หวาย
http://media.imeem.com/m/_fAGil1Xjl
:undecided:... สมองเอ๋อไปเสี้ยววินาที
:confuse:... เริ่มเอะใจ
:try2:... เอ๋...?
:o... อ๊ะ!?
o9... อะไรก๊านนน!!!
o6... นี่มันตั้งใจบอกใบ้ หรืออะไรผมหรือเปล่าเนี่ย? หรือมันแค่บังเอิญ หรือว่ายังไงวะ?!
อยู่ดีๆ มันเกิดนึกอยากฟังเพลงตกหลุมรักขึ้นมางั้นเหรอ?
.
.
.
:sad2: แกทำอะไรของแก๊?! ไอ้คุณพุธผู้น่ารัก!
つづく。
-
ขอให้ไม่บังเอิญๆๆๆ
เพลงน่ารัก. . . .เกินไปไหม
ดูไม่เข้ากับคนงี่เง่าแหะ*หัวเราะ*
ตามลุ้นกันต่อไป
-
ต้นเดินไปถามเลยนี่ใช่คำตอบหรือเปล่า :-[
แอบดีใจ :laugh:
:call:ขอให้พุธไม่ซึนนะ
-
เอ๋ ? :confuse:
เป็นการตอบรับแล้วรึเปล่าอ่ะ o3
เพลงน่ารักดี แหมถ้าใช้เพลงบอกกันเนี่ย น่ารักจังพุธ :impress2:
-
:o8: :o8: :o8:
ลึกซึ้งนะเนี่ยพุธ หรือว่า ...
แบบว่าถือเป็นการตอบรับที่ดีนะเนี่ย
แล้วจะรออ่านต่อคราบ
-
มาช่วยเชียร์ต้นให้สมหวังในรัก ในฐานะที่โนว์ก็เป็นสาวซึนเหมือนกัน
แล้วเพลง ตกหลุุมรัก ที่พุธเปิดทิ้งไว้นี่ อยากรู้ว่าตอนนั้น Play list มีแต่เพลงนั้นเพลงเดียวหรือป่าว หรือว่ามีเพลงอื่นใส่ไว้ด้วย ถ้าใช่ละก็ :o8:
แล้วถ้ามีเพลงอื่นใส่ไว้มีเพลงอะไรบ้าง ถ้าเป็นแนวรักๆก็นั่นอาจเป็นการใบ้ของพุธเหมือนกัน (แต่เขินๆเลยยัดเพลงอื่นลงไปเพิ่ม)
แต่ถ้าเพลงในลิสมีคละๆแนวกัน เปอก็ลดลงไปอีก พุธอาจแค่บังเอิญเปิดไว้ ยกเว้นแต่พุธจะคิดว่าต้นกลับมาดูNote book ทันเพลงหวายไม่จบ (มันจะเทพขนาดนั้นเลยรึ)
ไม่ว่ายังไงก็ขออวยพรให้ต้นได้รับคำตอบของพุธเร็วๆและไปในทางที่ดีนะ
-
:z13:มีแต่เพลง "ตกหลุมรัก" เพลงเดียวฮะที่อยู่ใน playlist
:sad4:วันนี้ตื่นสายอ่าาาา(หรือจริงๆแล้วต้องใช้คำว่า"ตื่นเย็น")
:o12:ไอ้ต้นขอรีบถ่อสังขารไปโรงละครก่อนนะครับ วันนี้รอบสื่อมวลชน
-
สู้ๆคับต้น
อยากดูละครเวทีบ้างจัง
-
วันนี้จะมามั้ยน้า
สู้ๆ นะคะต้น
:L2:
-
มีเพลงดียว
มิกซ์คิดเหมือนที่โนว์คิดมั๊ย (เริ่มหาพวก)
ไม่รู้คนอื่นเป็นกันรึเปล่าแต่ถ้าโนว์เล่นNBเพื่อนหลังเล่นแล้วมักปิดอะไรๆที่เราเปิดให้กลับเป็นเหมือนก่อนเล่นน่ะ
โนว์เลยคิด ว่าพุธน่าจะแอบให้คำตอบต้นผ่านเพลงน่ะแหล่ะ
พุธอาจจะเขินหรือไม่แน่ใจว่าเป็นอาการซึนของต้นรึเปล่า จะแนะให้ต้นเปรยๆว่า"ได้ยินว่าต้นพูดอะไรตอนเคาว์เดาน์" ก็กลัวต้นจะซึนแตกเอาน่ะสิ (ถ้าต้นคิดว่าไหวก็ลุยเลย เพื่อนๆเชียร์อยู่)
ถ้าไม่ไหวก็ลองรุกพุธอีกหน่อย ใช้การกระทำดู พุธชอบกินอะไรก็เอาไปให้แล้วทำเป็นซื้อมาเยอะเลยแบ่งให้ น่าจะทำง่ายสำหรับพวกซึน รอดูท่าทีพุธแล้วค่อยถามดู
อยากดูละครเวทีเหมือนกัน เล่นเรื่องอะไรคะ
-
^
^
จิ้มๆโนว์คับ
ผมว่า.........ถ้าคิดในแง่ดี เพลงนี้พุธอาจจะให้ต้นก็ได้นะคับ :-[
แต่ถ้าคิดในแง่ร้าย เค้ากำลังตกหลุมรักคนอื่นอยู่อ่ะเป่า o22
อ้าวววว ตูมาพูดให้ต้นคิดมากอีก
อยากรู้ว่าแสดงละครเวทีเกี่ยวกับไรอ่าคับ ใส่ยูคาตะด้วยง่ะ
เปงกำลังใจต่อไปคับ
-
บทที่ 24
- -" ผมตื่นมาตอนเย็นเลยล่ะ
แต่ไม่ได้มีใครโทรมาตาม แสดงว่าไม่มีปัญหาอะไร...
ผมเลยหาข้าวทานก่อนเข้าโรงละคร ซึ่ง ณ เวลานี้ คงเริ่มแสดงรอบสื่อมวลชนไปแล้ว
ผมนั่งคิดๆถึงเรื่องเมื่อวาน... สมมุติว่า... ไม่ใช่ไอ้พุธที่มาเปิดwindows media player ล่ะ?
...เป็นไปไม่ได้ ไม่มีใครกล้าเล่นคอมผมนอกจากมัน
แล้วถ้ามันจะเปิด windows media player เพื่อฟังเพลง ทำไมมันเปิดเพลงนั้นเพลงเดียว?
แล้วตอนที่ผมเข้าไปดูโน้ตบุ๊ค หลังจากที่พุธออกไปแล้ว ... โน้ตบุ๊คของผมถูกพับฝาปิดเรียบร้อย
แสดงว่า ไอ้พุธตั้งใจเปิดโปรแกรมทิ้งไว้จริงๆ ไม่ใช่ว่าไอ้พุธลืมปิดโปรแกรม
แล้ว...
เอ่อ...
:เฮ้อ:
เฮ้อ...
ช่างเถอะ... เผื่อใจไม่คิดเข้าข้างตัวเองว่ามันจะบอกใบ้อะไรเอาไว้หน่อยก็ดี
เพราะชีวิตนี้ ที่ผ่านมา เคยเจอกรณีคล้ายๆกันแบบนี้ แล้วผลสรุปออกมาว่าไม่ใช่ ก็บ่อยครั้งอยู่
ผมเข้าโรงละคร มานั่งดูในฐานะคนดู
ยังไม่ถึงเรื่องที่ไอพุธจะแสดง (ละครเวทีเป็นสไตล์วาไรตี้โชว์ครับ มีหลากหลายการแสดง)
ผมนั่งดูไปเรื่อยๆ จนมาถึงเรื่องที่ไอ้พุธแสดง ซึ่งเป็นเรื่องที่สำคัญสุดของวาไรตี้ละครเวทีนี้
เรื่อง "ราโชมอน"
ซึ่งไอ้พุธแสดงเป็นสารวัตร และถือว่ามีบทน้อย
แต่มันก็แสดงได้เต็มที่ ละก็ ที่ถูกใจผมมากก็คือ มันสามารถทำหน้าโกรธได้แล้ว ไม่ใช่ทำหน้างอน
(ในบทนั้นต้องเป็นหน้าโกรธ แต่ที่ผ่านมา ช่วงซ้อม ผมรู้สึกว่ามันทำหน้างอน - -" )
ก็นะ ผมก็วิจารณ์ตรงๆ ในฐานะคนดู^^
(แต่ถ้าในฐานะที่เป็นไอ้ต้น ผมอยากจะรู้จัง... ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ภายใต้ยูคาตะ ฮ่าๆๆๆ-โหมด:หื่น)
หลังแสดงเสร็จ โปรดิวเซอร์ที่เป็นรุ่นพี่ ก็เรียกทุกคนทั้งสตาฟฟ์และนักแสดง มานั่งๆสรุปงานกัน
ผมมองไปทางไอ้พุธ แล้วไอ้พุธก็หันมาสบตา
ผมยิ้ม ก่อนจะทำท่าปรบมือให้มัน 2-3ครั้ง เป็นการบอกมันว่า "วันนี้แกเยี่ยมว่ะ" ให้กำลังใจมัน
แล้วผมก็ดันโดนรุ่นพี่สะกิดเรียกไปคุยงาน เลยอดเห็นว่าไอ้พุธมีปฏิกริยาตอบกลับยังไง
สรุปแล้ว วันนี้ ผมไม่ได้คุยกับมันเลยแฮะ - -"
.
.
.
เรื่องที่จะทำอะไรไปกว่านี้ ผมคงไม่ทำแล้วฮะ
ผมถือว่าสารภาพไปแล้ว อะไรหลังจากนี้ก็คงต้องรอไอ้พุธมันละกัน...
แต่ก็นะ... เอาเถอะ ยังไงตอนนี้ผมก็ไม่ค่อยจะซึนกับเค้าเท่าไรแล้วล่ะ
แต่จะมีไอบ้าสักคนมาซึนต่อจากผมหรือเปล่า... ผมก็ไม่รู้นะ :laugh:
つづく。
-
จิ้มๆต้นคับ
ก็ต้องรอดูต่อไปคับ
อย่าเร่งรัดมาก ให้เค้าได้คิดสักหน่อยก็ดีนะคับ
ทำหน้าที่ของเรา ก็ทำไปแล้ว
ทีนี้ก็รอดูพุธเถอะคับ อิอิ
สู้เค้าคับ
-
^
^
จิ้มนัท เราพิมพ์ช้าไปหน่อยโดนตัดหน้าเลย
กรี๊ดที่แท้ก็เรื่อง ราโชมอน นี่เอง เคยอ่านอยู่เหมือนกันสนุกเชียว เป็นบทละครที่เยี่ยมมาก
คุณสารวัตรในเรื่องบทไม่มาก แต่ก็ยังดีกว่าเล่นเป็นชาวบ้านนะแถมเป็นบทที่เก็กหล่อที่สุดแล้ว 55
ที่โนว์ยุให้รุกเพราะกลัวกลัวพุธจะถูกคาบไป...นะสิ ก็พุธกำลังแสดงละครไม่ใช่หรอ ต้นอาจมีคู่แข่งเพิ่ม แถมยังเพิ่งเชียร์แฟนเก่าให้รีเทินเสียอีก :เฮ้อ:
ต้นจะเผื่อใจไว้บ้างก็ได้ เผื่ออะไรๆไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร ก็ขอให้ต้นทำเต็มที่ที่สุดแล้วกัน ไม่นึกเสียดายว่ารู้งี้จะทำอย่างนั้น จะพูดอย่างนี้ก็พอ
สู้ๆต้น :กอด1:
-
ยังไม่รู้คำตอบ ก้อยังไม่ต้องรีบก้อได้ เผื่อคำตอบที่ได้ภายหลัง อาจจะเป็นข่าวดีก้อได้ ใครจะไปรู้เน๊อะ
:z13: :z13: :z13:
-
กลัวจะมีคนซึนต่ออ่ะดิ :laugh:
-
สู้ ๆ รอดูกันต่อไปจ้ะ :L2:
-
รอรอรอ :z10: :z10:
-
เชียร์ต้นต่อไป:z2:
ปล.เราว่าพุธมีใจ ชัวร์!!!!!!!!!!
-
เริ่มเห็นแสงสว่าง แห่งความหวังรำไร แล้วค่ะต้น หึหึ พุธ อาจมีใจ!!! o13
-
บทที่ 25
แล้ววันนี้ ผมก็ได้เจอกับไอพุธตอนเที่ยง ที่โรงอาหาร
...ไม่รู้มันเป็นอะไรของมัน?
...ทำไมมันไม่เข้ามาคุย ทักทาย เฮฮาปาจิงโกะเหมือนเมื่อก่อนวะ...
ผมชวนมันคุยสองสามคำ มันก็พยักหน้ารับ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับ
แล้วพอแก้วโผล่มา มันก็บอกแก้วว่า
"คาบแมทพุธไม่เข้านะ แก้วช่วยจดคะแนนสอบกลางภาคของพุธให้ด้วยนะ"
"แกจะไปไหนอ่ะพุธ?"
"ไปที่ร้าน แล้วก็กลับหอ"
แล้วพุธก็เดินจากไป...
แม้แต่แก้วก็ยังรู้สึกแบบเดียวกับผม
"ต้น... ทำไมพุธมันไม่คุยกับแกวะ?"
... :m31:...
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์
เป็นอะไรของมันอีกวะ?
จะดี หรือไม่ดี อะไรกันแน่ กุงงนะเว้ย!!!
ถ้ากริยาแบบนี้แกทำตอนที่เจอแกครั้งแรกหลังจากบอกรักไป กุจะไม่งงเลย!
ผมมานั่งนึกๆดูแล้ว... ช่วงหลังจากวันปีใหม่ ที่ต้องเจอกับมันที่โรงละคร
มันก็ไม่ได้ชวนผมคุยอะไรเหมือนเมื่อก่อนเลยนี่หว่า...
อะไรของม๊านนนน ไอ้ต้น งง
...path of fujiko f. fujio ที่มันยืมผมอ่านอยู่ ตอนนี้เล่ม 4 วางแผงแล้ว แล้วผมก็ซื้อมาอ่านจบแล้ว...
...เอาไว้... พรุ่งนี้ค่อยเอาไปให้มันในคาบเรียน
แต่ก็... เฮอะ... ขอทำนายอนาคตว่า ไอ้พุธจะต้องตอบว่า "เอาไว้ค่อยยืมหลังจบงานละครเวทีละกัน" ชัวร์ๆ คนบ้างานอย่างมันน่ะ
...หลังจบงานละครเวที?...
เออ... เนอะ...
พฤติกรรมแปลกๆของมันแบบนี้ เพราะช่วงนี้มันต้องแสดงละครหรือเปล่า เลยไม่อยากให้เรื่องอื่นมาทำให้เสียสมาธิ...
(คิดเข้าข้างตัวเองตามแบบฉบับไอ้ต้น)
อ่าครับ... เอาอย่างนั้นก็ได้...
ผมจะรอคุณจนกว่าคุณจะเสร็จสิ้นงานละครเวทีก่อนละกัน
ถ้าไอ้คุณพุธมีใจให้ผมจริงๆ ผมจะขอบิดหูมันแรงๆสักที โทษฐานที่ปล่อยให้เดี๋ยวดีใจ เดี๋ยวแปลกใจ เดี๋ยวเศร้าใจ
แต่ถ้าไอ้คุณพุธไม่มีใจให้ผมจริงๆ... ผมจะ...
ผมจะทำอะไรได้ล่ะ ก็ต้องทำใจน่ะสิ!
つづく。
-
:mc4: :mc4: :mc4:
สู้ๆนะคราบ อย่าคิดมากไปเลย
บางทีพุธ อาจเครียด และต้องการสมาธิในการแสดงละครเวที ก็ได้
-
คิดในแง่ดีไว้คับ
มันอาจไม่มีอะไรก็ได้ สู้คับ
-
^
^
^
เย้ย นัทมาตั้งแต่มะไหร่ :o
งงแทนเหมือนกัน อาไรของพุธ
อย่าเครียดแล้วกันนะต้น
-
บทที่ 25.5(ตอนคั่นพิเศษ:ไอ้ต้นไร้สาระไปเรื่อยตามเรื่องตามราว)
ร้อยวัน พันปี
ผมไม่เคยนึกที่จะลองเอาชื่อไอ้พุธมาเสิร์ชใน google ดูเลย
แต่ก็นะ... วันนี้ไม่รู้นึกอะไร ลองเสิร์ชดูเล่นๆ
แน่นอนว่าชื่อมันเต็มเว็บเพจแน่ๆ คนบ้ากิจกรรม เด็กค่าย อย่างมันน่ะ...
...คลิกไป คลิกมา ผมดันไปเจอโฮมเพจที่ไอ้พุธทำไว้กับเพื่อนตอนสมัยเรียน ตั้งแต่ป.6(โห... หลายปีละนะ)
แล้วก็... รูปไอ้พุธสมัยป.6 ที่ทำหน้ากลมๆ ทำตัวอวบๆ ชูสองนิ้วอยู่ในเว็บเพจ
:laugh: สมัยเด็กๆขี้เหร่จัง... ทำไมพอโตขึ้นมาดันหล่อวะ ฮ่าๆๆ
"สิ่งที่ชอบชอบ-พุธ: ไฟฟ้า วิทยาศาสตร์ และคอมพิวเตอร์
โตขึ้นอยากจะเป็น...-พุธ: วิศวกรไฟฟ้า
ฝันว่า... - พุธ: ไม่บอก !!!"
:o มีการไม่บอกด้วยวะเฮ้ย ไอ้นี่ความลับเยอะตั้งแต่เด็กจริงๆ!
อืม... โตขึ้นมา เรียนคนละสายจากที่ฝันไว้ตอนเด็กๆเลยนะ - -"
(ว่าแต่คนอื่นเขา... ความฝันของไอ้ต้นตั้งแต่ไหนแต่ไร คือ อยากเป็นอายุรแพทย์!
แต่เพราะเกลียดฟิสิกส์ตอนเรียนม.ปลาย เลยย้ายสายมาอยู่สายศิลป์ซะงั้น!!!)
ผมเซฟรูปพุธตัวกลมๆเก็บไว้ ค่อยเอาไปแกล้งไอ้พุธวันหลัง
ผมเห็นรูปพุธแล้วก็อดยิ้มไม่ได้... ความรู้สึกแบบนี้สินะ ที่เค้าเรียกว่า "ความรู้สึกเอ็นดู"
...
ผมเป็นนักวาดการ์ตูน เวลาถือดินสอ
ผมเป็นนักดนตรี เวลาถือไวโอลิน
ผมเป็นพ่อครัว เวลาถือตะหลิว
ผมเป็นหนอนหนังสือ เวลาถือหนังสือ
ผมเป็นเด็กแวนซ์ เวลาขี่มอเตอร์ไซค์
ผมเป็นลูกคุณหนู เวลาอยู่กับแม่
ผมเป็นจอมโกหก เวลาที่ต้องโกหก
ผมเป็นจอมขี้เกียจ เวลาผมเบื่อ
ผมเป็นคนกินเยอะ เวลาหิว
ผมเป็นคนใช้เงินล้างผลาญ เวลามีเงิน
ผมเป็นคนติดเน็ต เวลามีคอม
ผมเป็นคนน่ากลัว เวลาโกรธ
ผมเป็นคนฉลาด เวลาที่ไม่จำเป็น
ผมเป็นคนโง่ เวลาที่จำเป็น
ผมเป็นคนเอาแต่ใจ เวลาที่ผมเบื่อที่จะตามใจใคร
ผมเป็นนกฮูก เวลาที่ต้องนอน
ผมเป็นหมีแพนด้า เวลาที่ไม่ค่อยนอน
ผมเป็นพระจันทร์ เวลาใดเวลาหนึ่งล่วงเลยไปแล้ว
ผมเป็นคุณชายปู่ เวลาใดเวลาหนึ่งล่วงเลยไปแล้ว
ผมเป็นกบเคโระ เวลาใดเวลาหนึ่งล่วงเลยไปแล้ว
ผมเป็นกระต่าย เวลาใดเวลาหนึ่งล่วงเลยไปแล้ว
ผมเป็นปีศาจ เวลาใดเวลาหนึ่งล่วงเลยไปแล้ว
ผมเป็นแมว เวลาที่ผมเป็นตัวของตัวเอง
ผมเป็นพี่ เวลาอยู่กับน้องๆ
ผมเป็นน้อง เวลาอยู่กับพี่ๆ
ผมเป็นเพื่อน เวลาอยู่กับเพื่อนๆ
ผมไม่รู้ว่าผมเป็นใคร... เวลาที่ผมอยู่กับคุณ
แต่เวลาที่คุณอยู่กับผม คุณเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับผมครับ^^
-
:z13:
รออย่างมีกำลังใจ :กอด1:
-
สู้ ๆ อย่ายอมแพ้จ้ะ :L2:
-
บทที่ 26
ผมมองไปที่ประตูห้อง รอให้พุธเข้าเรียน แต่พุธมันก็ยังไม่มาซะที
จนแก้วส่งเศษกระดาษเขียนข้อความมาให้
"พุธขับมอไซไปงานศพคนรู้จักที่แพร่ เมื่อวาน (หนึ่งในผู้เสียชีวิตจากซานติก้า)"
(โบ กับ แก้ว รู้จากปากผมแล้วว่าผมชอบพุธ)
ผมก็เลย... ส่งข้อความไปหาพุธ
"เสียใจเรื่องพี่เค้าด้วยนะ ขับมอเตอร์ไซค์ดีๆนะพุธ เป็นห่วง"
แล้วแก้วก็ส่งเศษกระดาษมาอีกใบ...
"แก้วถามเรื่องเพลงตกหลุมรักแล้วนะ พุธบอกว่าแค่อยากฟังเฉยๆ เลยเปิดฟัง ไม่ได้มีอะไรซะหน่อย"
...เฮ้ย...
"แก้ว แกทำอะไร? แกถามพุธทำไม?"
"ก็แก้วอยากรู้อ่ะ มันคาใจอ่ะ"
วินาทีนั้น ผมรู้สึกว่า... ให้แก้วเอาเท้ามายันหน้าผม ผมยังรู้สึกดีกว่าที่แก้วทำแบบนี้
ผมพยายามข่มความโกรธ แต่ก็แทบจะข่มไม่อยู่ โบรู้สึกได้ และพยายามบีบไหล่ผม ให้ผมใจเย็นๆ
...ผมแทบจะทนไม่ไหว รีบลุกจากห้องไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ พยายามหายใจช้าๆ
มือผมสั่น มือผมเย็นเฉียบ ใจผมสั่น ขาผมสั่น
ผมโกรธ โกรธในสิ่งที่แก้วกระทำไป... มันเป็นสิ่งที่แก้วไม่สมควรทำ มันไม่ใช่เรื่องของแก้ว
ผมเสียใจ เสียใจที่ได้รู้ความจริง ว่าสิ่งที่ทำให้ผมแอบตื้นตันใจเล็กๆ มันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมดีใจไป
ความจริงยังไงมันก็คือความจริง มันเป็นสิ่งที่ผมต้องยอมรับ
...ผมหายใจเข้า-ออกช้าๆ... ที่แก้วทำ ก็เพราะแก้วหวังดีกับผมด้วยน่ะแหละ... ผมไม่ควรโกรธแก้ว
ผมกลับเข้ามาในห้องเรียน พยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แม้ทำไม่ได้ก็จะพยายามนั่งนิ่งๆ...
จบคาบ... แก้วเดินมาถามผมว่า
"ต้นโกรธแก้วเหรอ?"
"เปล่า... ก็แก้วพูดความจริงนี่ ไม่เป็นไร..."
ผมพยายามยิ้ม... พยายามที่จะ ยิ้ม
ผมจะไม่ทำให้แก้วต้องไม่สบายใจไปอีกคน
ระหว่างลงมาจากตึกเรียน ผมต้องคอยข่มความโกรธ ความเศร้า ความเสียใจ ไว้ตลอดทาง
จนเกือบไฮเปอร์ขึ้น หายใจแรง หน้ามืด ขาไม่มีแรง
โบกับแก้วพยายามจะอยู่เป็นเพื่อนผม แต่ผมบอกว่าไม่เป็นไร ทั้งสองคนเลยยอมไปดีๆ
แล้ว... ระหว่างที่ผมนั่งพักอยู่... พุธก็เพิ่งกลับมาถึง...
ผมเกือบจะปล่อยโฮขึ้นมาอีกรอบ ผมรีบเดินหลบพุธ ไปนั่งแถวๆที่ไม่มีคนอยู่
โทรหาเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิตของผม เพียงเพื่อโทรไปร้องไห้ให้มันฟัง
ซึ่งมันก็ถือสายฟังโดยไม่ได้พูดอะไร จนผมสงบลงแล้วมันถึงค่อยถามว่าเกิดอะไรขึ้น...
"ไอ้พุธมันทำอะไรแก?"
"ป...เปล่า พุธไม่ได้ทำอะไร.... กู มันบ้าไปเอง"
"ยังไง?"
"เพื่อน ก กู ที่ชื่อแก้ว ปะ ไปถามพุธ เรื่องเพลง ตกหลุมรัก นั่นอ่ะ"
"อืม"
"พุธ มันบอกเพื่อนกุ ว่า มันแค่อยากฟัง พ เพลงนั้นเฉยๆ"
"อืม"
"กะ กู โกรธแก้วมาก แต่กูต้องพยายามข่มไว้ กูเสียใจ เรื่องพุธ กูอึดอัด กูอยากร้องไห้"
"ร้องให้หมดก๊อกเลย กูไม่ได้อยู่ข้างๆตัวมึง แต่กูอยู่ในสายเป็นเพื่อนมึงได้เสมอ"
ผมปล่อยโฮ...
"กูไม่เข้าใจตัวเอง กูมันบ้า ทำไมกูต้องคิดถึงความสุขของคนอื่นก่อนกูด้วย กูจะขอมีความสุขบ้างไม่ได้ใช่ไหม กูไม่เข้าใจ"
...เพื่อนสนิทผมปลอบผมให้ใจเย็นๆ
ผมคุยกับมันจนผมสบายใจขึ้น... ก่อนที่ผมจะขับมอเตอร์ไซค์กลับหอ...
ถ้าได้หลับไปสักงีบ... อาจจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น เมื่อผมตื่นมาอีกครั้ง...
つづく。
-
ใจเย็นๆนะต้น :กอด1:
อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก รอฟังคำตอบจากพุธดีกว่า
-
อย่าเพิ่งท้อนะค่ะ :กอด1:
-
:sad11: ใจเย็นๆนะคะต้น ค่อยๆๆคิด
ยังติดตามให้กำลังใจอยู่เสมอ รักตัวเองให้มากๆๆๆๆนะ :n1:
-
ใจเย็นๆนะครับ
ความรักมันย่อมมาพร้อมความเจ็บ
อย่างน้อยต้นก็มีเพื่อนนะครับ
สู้ๆครับ
-
:a5: แก้วทำอะไรไป เกินไปหน่อยนะน้องเอ้ย
ใจเย็นๆนะต้น นอนหลับให้สนิท อย่าเครียด
ใจเย็นๆนะต้น :กอด1:
อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก รอฟังคำตอบจากพุธดีกว่า
เห็นด้วยค่ะ
-
>>> เข้ามากอดให้กำลังใจน้องต้น :กอด1:
.
-
เข้ามาให้กำลังใจคับ :กอด1: :กอด1:
อย่าเพิ่งคิดมากเลยนะคับ บางทีมันอาจจะไม่เปงแบบนั้นก็ได้
-
เย็นๆไว้เน้อ บางครั้งเพื่อนเราอาจจะทำไปเพราะหวังดี โดยที่ลืมนึกถึงความรู้สึกเราก้อได้นะ คนไม่รู้มิผิดเน้อ
:z13: :z13: :z13:
-
พุธ อาจจะอายแก้วไงเลยตอบไปแบบน้านนน
อย่าเพิ่งเครียดดด (มากไปกว่านี้เลยยย)
ใจเย็นๆเนอะ
ถึงมันอาจจะเป็นหวังลมๆแล้งๆ ก้เหอะ
ไม่เปนไรหรอก หวังไปเต๊อะ
ยังดีกว่าอยู่โดยไม่มีความหวังนี่เนอะ
สู้ๆจ้า o13
-
บทที่ 27
ผมตื่นขึ้นมาในตอนเย็น แอบตกใจนิดหน่อย นึกว่าหลับยาวไปจนเช้า!(ก็ท้องฟ้ามันสีคล้ายๆกันนี่นะ)
ผมลุกขึ้นมานั่งทบทวนว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง เมื่อพบว่าตัวเองรู้สึกสบายใจขึ้นแล้ว จึงค่อยเปิดมือถือ ออนmsn
ผมเล่าเรื่องทื่เกิดขึ้นให้คนรู้จักของผมฟังเพื่อระบาย(แบบว่ายังมีแอบคั่งค้างนิดๆ)
เค้าตอบผมกลับมาว่า
"ถ้าน้องต้นเป็นพุธ น้องต้นจะบอกคนชื่อแก้วไหม ว่าเพลงที่ทั้งไว้ให้ฟังน่ะ น้องต้นตั้งใจ"
...เออ...
o22
จริง!
เป็นผม ผมก็ไม่บอกหรอก!!!
ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ยอมรับความจริง ก็แค่สิ่งที่พุธบอกแก้ว อาจจะยังไม่ใช่ความจริงเท่านั้นเอง
อย่างน้อย การได้มีความหวังเหลืออยู่ ก็ยังดีกว่าการที่ไม่เหลืออะไรเลย
สรุปว่าเรื่องที่ทำให้ผมเศร้า ก็เคลียร์ไปแล้ว
เหลือแต่เรื่องที่ทำให้ผมโกรธ...
ผมตัดสินใจโทรหาแก้ว อย่างน้อย ถ้าผมหวังดีกับแก้วจริงๆ ผมก็ควรตักเตือนแก้วใช่ไหม?
"แก้ว ว่างคุยไหม?"
"คุยได้... ต้น วันนี้เราขอโทษน่ะ"
"อืม ไม่เป็นไร เราหายโกรธแล้ว เราแค่จะโทรมาบอกว่า แก้วไม่ควรทำอย่างนั้น เข้าใจใช่ไหม?
มันเป็นเรื่องของเรากับพุธ แล้วเราไว้ใจ เล่าให้แก้วฟัง เราไม่ได้ต้องการให้แก้วไปถามพุธ
ถ้าแก้วอยากรู้ ถ้าสักวันไอพุธมันยอมคุยกับเราเรื่องนี้ เราก็จะบอกแก้ว
พอแก้วทำแบบนี้ ไอ้พุธจะเข้าใจว่า เรามีอะไรก็เล่าให้แก้วฟังหมด แล้วเรื่องของเรากับพุธ มันอาจจะแย่ลงกว่าเดิม
คราวหลังแก้วอย่าทำแบบนี้นะ ต้นขอร้อง ต้นไว้ใจแก้ว เห็นแก้วเป็นเพื่อน ไม่งั้นต้นก็คงไม่เล่าอะไรให้แก้วฟังหรอก"
แก้วรับคำ เสียงเศร้าๆ ผมเลยชวนแก้วคุยเรื่องละครเวที พอน้ำเสียงแก้วดีขึ้น ผมถึงค่อยวางสายไป
ผมออกมาทานข้าวข้างนอก... สองจิตสองใจว่าจะแวะไปดูที่ร้านดีไหมว่าพุธจะมาทำงานหรือไม่
...แต่ ไม่ไปดีกว่า
ไม่เจอหน้ามันบ้าง อะไรบ้าง ก็คงดี
:onion_asleep:
ป.ล. ผมไม่ได้เร่งคุณนะคุณพุธ แต่ถ้าคุณไม่ยอมตอบอะไรกลับมาซะที
ถ้าคุณปล่อยไว้นานๆ แล้วอยู่ๆไอ้นิสัยเสียของผมกำเริบ ทำให้ผมไปชอบคนอื่นแทนคุณ
อันนี้ก็ช่วยมะได้...!!! o16
つづく。_______________________________________________________________________________________
กลับมาอ่านรีพลายของพี่ๆแล้วรู้สึกดีจัง ฮ่าๆ
ขอกอดกลับทุกคนเลยนะครับ
:กอด1:
ป.ล. ขอเอาคลิปตัวอย่างหนังเรื่อง "Before Valentine" มาแปะ
เข้าวันที่ 5 กุมภานี้ อยากดูมากกก เอิ้กๆ
ผมจะได้ดูกับไอพุธไหมนะ?
http://www.youtube.com/v/boFqENXFS3A&hl=en&fs=1
-
ยังไม่ได้ฟังคำตอบจากปากพุธ งั้นก็ลุ้นกันต่อไป
น้องต้นสู้ ๆ :z2:
-
ยังรอเป็นเพื่อนต่อไป :laugh:
-
ใช่แล้วต้น ไม่ได้ยินจากปากพุธเองอย่าเพิ่งเศร้าไป
ดีแล้วที่คุยกับแก้วให้เรียบร้อย แก้วไม่ผิดหรอกแค่เกินไปหน่อย ที่ทำก็เป็นห่วงต้นน่ะแหล่ะ
รอต่อไปต้น
-
ชักอยากดู บีฟอ วาเลนไท แล้วอะ :เฮ้อ:
-
รอดูกันต่อไป
อย่าพึ่งหนีไปรักคนอื่นสิครับ
-
รอดูต่อไปก่อนนะ
เอาใจช่วยด้วยคน :monkeysad:
-
นั้นสิคับ
อย่าเพิ่งหมดหวังดีกว่านะคับ :L2: :L2:
เปงกำลังใจต่อไปคับ
-
สู้อีกนิดนะต้น อย่าเพิ่งถอดใจ
มีคนเอาใจช่วยอยู่หลายคนนะ
-
บทที่ 28
:o
ผมตกใจตัวเองมาก
ตื่นมาตอนตีสี่กว่าๆ ในตอนเช้า
ก่อนจะเผลอหลับไปอีกรอบตอนสายๆ
แล้วตื่นมาอีกรอบก็หัวค่ำเลย... กรรม
- -" สรุปว่าวันนี้เลยไม่ได้ไปโรงละคร = ไม่ได้เจอไอ้พุธ
ผมไปหาข้าวทาน ก่อนจะแวะไปที่ร้านของไอพุธ...
วันนี้มันไม่ได้มาทำงานแฮะ...
แต่พี่ที่ร้านก็ยิ้มแย้ม ทักทายผมตามปกติ
(เวลาผมไปนั่งกินเองคนเดียวทีไร ไม่เคยได้เจอพุธสักครั้ง)
กลับมาที่หอ ในที่สุด พุธก็ออนmsn
ผม- "คุณพุธขอรับ สัมภาษณ์แหล่งข่าววันไหนดีอ่ะ"
พุธ- "... ส่งวันไหน"
ผม- "- - 16 มั้ง ไม่แน่ใจ แต่กว่าเราจะว่างก็ 12 นี่นะ"
พุธ- "..."
ผม- "เดี๋ยวที่จะสัมภาษณ์อ.วุฒิ ค่อยไปถามกลุ่มของแหวน เพราะสัมภาษณ์คนเดียวกัน นัดไปพร้อมกันก็ดี"
พุธ- "อือ"
ผม- "ด.ร.อัปสร กับ ร.ศ. มณี นี่ ถ้านัดสัมภาษณ์วันพุธหน้า พุธว่างป่ะ?
ป.ล. บางครั้งแหล่งข่าวอาจจะเลื่อนขอเลื่อนวันสัมภาษณ์ด้วย ก็ต้องดูอีกที
จะคุยเรื่องนี้หลายวันละ ลืม
- -" ไอ้คุณพุธเงียบ เน็ตไม่ค่อยดีเรอะ?"
พุธ- "อืม"
ผม- "เมื่อกี้พิมพ์ไปว่า สองคนที่เหลือ จะนัดวันพุธหน้า ตอบอืม นี่คือ ว่างใช่ป่ะ?"
พุธ- "อ่าาา... ได้มั้ง"
ผม- "โอเค งั้นก็ ตามนั้น - -" เพราะต้องปรินท์จดหมายไปให้อาจารย์นิดเซ็นต์ด้วยไง
ร่ำลา ละ
ตั้งใจแสดงละครนะครับคุณสารวัตร
ละก็ ขอโทษเรื่องแก้วด้วย ที่มันไปถามอะไรแบบนั้น
บายครับ คุณพุธ
(><)/"
แล้วผมก็offlineไป...
ผมออนทิ้งไว้มันก็ไม่ต่างกันหรอก... ไอพุธคงจะไม่ได้พิมพ์อะไรกลับมา
ไม่ก็พิมพ์กลับมาแค่ "อืม" อยู่ดี
:a14: ถ้าพิมพ์แค่นั้น ไม่ต้องพิมพ์มาก็ได้ เชอะ!
(จริงๆแล้วปกติไอ้พุธก็ไม่ค่อยคุยอะไรอยู่แล้วเวลาอยู่ในmsn แต่วันนี้ไอ้ต้นเมนส์มา... ><)
วันนี้ ครบ หนึ่งอาทิตย์ แล้ว หลังจากที่ผมได้สารภาพรักไอ้พุธไป
เหลืออีก หนึ่งเดือน+หนึ่งอาทิตย์ ก็จะเป็นวันวาเลนไทน์...
o9 มีแววว่า... ผมจะได้โสดทุกๆวันวาเลนไทน์ ครบรอบเป็นปีที่ 20 ซะแล้วสิ...
(ไอ้ต้นไม่เคยมีแฟนในวันวาเลนไทน์ ถ้าไม่ได้เลิกกับแฟนก่อน ก็ต้องเพิ่งมีแฟนหลังวาเลนไทน์ทุกที)
つづく。
-
อย่าเศร้าใจไปน้องต้น เพ่ก็ยังโสดอยู่ แถมโสดตลอด =_=
ยังดีที่ได้ช็อคมากินทุกปี(จริงๆอันนี้แหล่ะเรื่องใหญ่ :laugh:)
ถ้าวันวาเลนไทน์ต้นยังโสดอยู่ ก็ไปกินร้านพุธแล้วเอาช็อคไปให้ด้วยเลย เขาไม่ให้เราให้เองก็ได้ฟะ
จริงมั๊ย?
-
ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวโสดเป็นเพื่อน :o8:
-
ชะตากรรมเดียวกัน
มีแฟน มีกิ๊ก
พอเข้ามกราทีไรมีเหตุต้องเลิกทุกที
ปีนี้เรามาฉลองด้วยกันมั๊ยครับต้น
ถ้าไม่ติดสอบนะ--"
-
Y_Y
เศร้าด้วยคน
-
ดูท่าจะมีคนโสดเป็นเพื่อนเยอะเลย :z1:
-
มาให้กำลังใจต่อไป :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
อีกตั้งนานกว่าจะวาเลนไทน์
อย่าพึ่งหมดหวังไปเล้ย :yeb:
-
แหมอีกตั้งนานกว่าจะถึงอย่าคิดมากไป อิๆ
-
ต้นคะ อย่าเสียใจไป มีเราเป็นเพื่อนอุดมการณ์ (เหรอ?)
โสดสนิท (ผู้ชาย) ส่ายหน้า 555+ :m8:
-
...คู่นี้มันดูเชิงกันอยู่หรือปล่าววะ...
..ต้น...ตื้อ+จริงใจ เท่านั้นที่ครองโลก...
น่ะมันยังใช้ได้อยู่..พยามยามเข้า... :กอด1:
-
อย่าดูกันนานนักน้า พุธ เด๊วต้นโดนงานไปก่อนแล้วจะเสียใจ หุหุ
:z13: :z13: :z13:
-
โสดเป็นเพื่อนเค๊อะ :o8:
-
บทที่ 28
โอเค... ผมเมนท์ไฮไฟว์ไอ้พุธไปยี่สิบเมนท์ละนะตอนนี้ ที่ยังไม่มีการตอบกลับ...
:m16: เห็นคนอื่นล่ะตอบได้ตอบดีจริงๆ
(หาเรื่องงอนไอ้พุธรายวัน)
วันนี้ผมหาเรื่องไม่ไปกินข้าวที่โรงอาหาร จะได้ไม่ต้องเจอหน้าไอพุธ : P
(ซึ่งยังไงๆก็ต้องเจอหน้ามันที่โรงละครอยู่ดีแหละ!)
ตกเย็น ระหว่างที่หาอะไรกินกับพี่ใหม่ ก่อนจะไปเข้าโรงละคร
พี่ใหม่ก็พูดขึ้นมาว่า...
"เพลาๆเรื่องพุธหน่อยก็ดีนะ ตอนนี้ต้นกลายเป็นtopicไปแล้ว รู้ไหม?"
"ทำไมอ่ะพี่ใหม่?"
"มีแต่คนพูดเรื่องต้น กับ พุธ ในวงสนทนา ต้นน่ะ ชอบใคร ใครก็ดูออก เก็บอาการไม่อยู่ซะขนาดนั้น"
"แล้วทำไมต้องเพลาด้วยครับ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนี่?"
"ไม่รู้สิ พี่กลัวว่าต้นจะโดนพุธรำคาญเอา"
...
นั่นสินะ...
นั่นหรือเปล่า คือเหตุผลของการกระทำของพุธในช่วงนี้?
...
แล้วผมก็เจอมันจนได้ ตอนเดินผ่านห้องแต่งตัว
ผมแค่ชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องว่ามีใครอยู่บ้างเฉยๆ
พอเห็นว่าเป็นพุธ ผมก็หันหลังเดินไปทางอื่น พอดีกับที่พุธเงยหน้ามาเห็นผมพอดี
...พอกลับมาอีกรอบ ผมชะโงกหน้าเข้าไปดูอีกรอบ พุธก็ยังอยู่
ผมควรจะพูดอะไรสักหน่อยสินะ...
"นักแสดงยังไม่ไปแต่งตัวเหรอ?"
"แก้ผ้าอยู่ครับ"
ไอ้พุธกวนกลับมา... ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงเข้าไปตบหน้ามันเบาๆสักครั้งสองครั้งละ
แต่... ผมก็แค่ อืม เบาๆ แล้วเดินจากมา
:m17: จริงๆก็ดีใจนะ ที่พุธกลับมากวนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
แต่... ก็นั่นแหละ
ผมตัดสินใจแล้ว... ว่าจะห่างพุธบ้าง อะไรบ้าง
เพราะไม่ว่าตอนนี้ ไม่ว่าพุธจะเริ่มรำคาญผมแล้วหรือไม่ ยังไงก็ตาม
แต่ผมรู้ดี ผมรู้จักไอพุธดี ว่าทันทีที่พุธรู้ว่าตัวเองตกเป็นtopicในวงนินทา มันคงรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร
ถ้าการกระทำที่ผมจะทำหลังจากนี้ ช่วยทำให้พุธไม่ต้องเจอเรื่องไม่สบายใจ ต่อให้ผมเป็นฝ่ายรู้สึกแย่แทน ผมก็จะทำ
การได้เห็นรอยยิ้มของมันจากที่ไกลๆ ก็ยังดีกว่าได้เห็นสีหน้าที่ไม่มีความสุขของมันจากที่ใกล้ๆ
ผมยังคงนั่งดูมันซ้อมการแสดงตามปกติ
แต่พอได้เวลาแยกย้ายกันกลับ ผมก็พยายามไม่มองมัน ไม่เข้าไปคุย กับมัน
ผมไม่แน่ใจหรอกนะว่าวิธีนี้จะดีไหม
เพราะถ้าผมรู้สึกว่ามันไม่ดีเมื่อไร เดี๋ยวผมก็กลับไปทำตัวเหมือนเดิมเองแหละ - -"
...เฮ้อ... อยากกลับไปซึนแตกอีกสักรอบ ดูเหมือนการได้ซึนแตกยังสบายใจมากกว่าอะไรแบบนี้ - -"
つづく。
-
น่าเหนื่อยใจแทนอะ :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้น้องต้นเน้อ ก็ดูๆท่าทีของพุธไป
เข้าใจว่าทำตัวลำบาก แต่ยังไงก็ตาม พยายามเข้าน้า :yeb:
-
ไม่เห็นจะมากไปตรงไหนเลยอ่ะ ยังงัยก็สู้ต่อไป :laugh:
-
บทที่ 28.5(ตอนพิเศษ แบบว่าไอ้ต้น ไร้สาระ ตามเรื่อง ตามราว ไม่มีอะไรทำตอนเช้าๆ)
"เมิงนี่ดังจังนะ ทำเชี่ยไรก็มีคนให้ความสนใจกันทั้งคณะ"
"โอเค ฟังดูน่าดีใจจริงๆ :sad4:"
เพื่อนสนิทผมหัวเราะเล็กๆ ก่อนจะขอตัววางสายไปซักผ้าต่อ...
ก็แบบว่า... นะ ก็ไม่ต่างจากที่เพื่อนผมมันพูดเท่าไร
แต่ก็นั่นแหละ คณะผมมันเป็นคณะ เล็กๆ ใครทำอะไรก็มีคนให้ความสนใจอยู่แล้ว
- -" แต่สำหรับผมนี่... เจอบ่อยไปนิดดดส์
ด้วยความที่ว่าเป็นคนที่ชอบระบายอะไรลงอินเตอร์เน็ต ความซวยจึงบังเกิดบ่อยๆ
อย่างเช่น ไปแอบชอบคนนู้น คนนี้ คนนั้น แล้วอัพลงblogของตัวเอง ก่อนที่จะมีคนที่รู้จักไปเจอเข้า
แล้วเอามาเมาท์มาพูดกัน เกี่ยวกับคนที่ผมแอบชอบ
แต่ก็... ช่างมัน ผมไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนสักหน่อยนี่นา ><
ไอ้ต้นกลับไปดูblogเก่าๆของตัวเองที่ไม่ได้แวะเข้าไปดูนานแล้ว...
ในรอบหนึ่งปีนี่... แอบชอบคนไป เยอะ แยะ จริงๆ
(เหตุเพราะนิสัยเสีย ที่เวลาอยู่ใกล้ชิดใครเกินไปแล้วจะชอบคนนั้นน่ะแหละ)
- -" พี่เอิร์ธ พี่ซี พี่วีร์ ฯลฯ
(เฮ้ย ทำไมผมแอบชอบแต่พี่ในคณะล่ะ?! :ถามเองตอบเอง: ตอบอยู่คณะเดียวกัน ใกล้ชิดกันกว่าคณะอื่น แกเลยชอบเค้าไงไอ้บ้า)
แล้วก็กิ๊กๆ กั๊กๆ เกิ๊กๆ อีกหลายคนพอตัว... (จริงๆแล้วไอต้นสันดานเป็นคนเจ้าชู้ครับ)
จนมาปิ๊งกับ โฟม แล้ว ได้เป็นแฟนกัน... และ เลิกกัน(อันนี้คือเลิกเจ้าชู้แล้ว แต่ได้แฟนเจ้าชู้แทน กรรมตามสนอง><)
และปัจจุบัน... ไอ้พุธ ที่แลดูจะประวัติศาสตร์ซ้ำรอยกับสมัยที่แอบชอบพี่วีร์ - -" (แล้วเรื่องดันเกิดช่วงเวลาเดียวกัน ต่างกันแค่ปีซะด้วยสิ)
:m19: ก็ไม่เป็นไร สมหวังมั่ง ไม่สมหวังมั่ง อะไรมั่ง ไอ้ที่ไม่สมหวังก็ถือว่ากรรมตามสนองละกัน สมัยก่อนไปทำคนอื่นเค้าไว้เยอะ - -"
(ช่วงหลังเจอ บ๊อย บ่อย... กรรมฉันเยอะจริงๆ)
ครั้งหนึ่ง เคยมีคนถามผม ว่าทำไมผมต้องเล่าเรื่องของคนที่ผมรู้สึกดีๆลงอินเตอร์เน็ตด้วย
ผมทำ เพื่อ บันทึก ครับ
เวลาผมชอบใคร หรือผมรักใคร ผมสามารถ"จดจำ"เรื่องราวทุกเรื่องไว้ได้
ผมจำได้แม้กระทั่งเบอร์มือถือ(ซึ่งคนที่ผมจำเบอร์ได้ มีแค่ไม่กี่คนหรอกครับ มีพ่อ,แม่ เพื่อนสนิท แล้วก็ คนที่ผมชอบเท่านั้น)
ผมจำได้แม้คำพูดเปรยๆ หรือ กริยาใดๆที่เคยได้รับรู้ว่าคนที่ผมชอบได้กระทำ
แต่พอผมเลิกชอบแล้ว ผมจะเริ่มจดจำไม่ได้ (ตอนนี้ผมจำเบอร์โฟมไม่ได้แล้ว)
ผมก็แค่อยากบันทึกความทรงจำผ่านตัวหนังสือ
ผมไม่ถนัดเขียนด้วยลายมือตัวเองเท่าไร
และผมก็ไม่ค่อยเก็บข้อมูลอะไรลงในคอมเช่นกัน
แล้วสุดท้าย เวลาเจอเรื่องแย่ๆ แล้วมีคนให้กำลังใจ ผมรู้สึกดีขึ้นมากมาย^^
เพราะฉะนั้นผมถึงชอบเขียนเรื่องราวอะไรลงอินเตอร์เน็ตเกือบทุกครั้ง
หวังว่า... เรื่องราวของพุธ มันคงไม่จบลงที่ตัวหนังสือ ในบทใดบทหนึ่ง ในอนาคต...
ถึงเรื่องแบบนั้นจะเป็นเรื่องปกติ
แต่บางครั้งชีวิตคนเราก็ต้องการเรื่องที่พิเศษบ้างเหมือนกัน จริงไหม?^^
-
:L2: มันเป็นความทรงจำที่ดี
อิอิ
หวังว่า จะเจอ ตัวจริงกับเค้าซะที เน้อ :mc4:
-
^
^
จิ้มๆพี่สาวคับ
แอบเห็นด้วยกับที่มันเป็นความทรงจำที่ดีคับ
ผมก็ชอบบันทึกนะคับ แต่ผมจะเขียนในที่ที่เค้าจะหาอ่านได้ยากหน่อยอ่าคับ
จะได้ไม่เปงขี้ปากคน
แหๆ เอาใจช่วยต่อไปคับ :L2: :L2:
-
แย่เหมือนกันแฮะ ชอบใครแล้วกลายเป็นtopicอยู่เรื่อยนี่
ทำไมแค่ชอบใครสักคนนึง ข่าวมันจะต้องกระจายขนาดนั้นนะ คนเรานี่ก็แปลกจริงๆ :เฮ้อ:
หวังว่าต้นจะสมหวังเช่นกัน :L2:
-
ผมตัดสินใจแล้ว... ว่าจะห่างพุธบ้าง อะไรบ้าง
เพราะไม่ว่าตอนนี้ ไม่ว่าพุธจะเริ่มรำคาญผมแล้วหรือไม่ ยังไงก็ตาม
แต่ผมรู้ดี ผมรู้จักไอพุธดี ว่าทันทีที่พุธรู้ว่าตัวเองตกเป็นtopicในวงนินทา มันคงรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร
ถ้าการกระทำที่ผมจะทำหลังจากนี้ ช่วยทำให้พุธไม่ต้องเจอเรื่องไม่สบายใจ ต่อให้ผมเป็นฝ่ายรู้สึกแย่แทน ผมก็จะทำ
การได้เห็นรอยยิ้มของมันจากที่ไกลๆ ก็ยังดีกว่าได้เห็นสีหน้าที่ไม่มีความสุขของมันจากที่ใกล้ๆ
เอาใจช่วยด้วยอีกคน
เป็นหนทางที่เหนื่อยแต่เป็นความคิดที่ต้องเห็นด้วย :m8:
-
อะไรก็ไม่แน่นอน ลองให้เวลาทั้งกับตัวเองและพุธละกันนะ
ลองถอยมาสักก้าวก่อนแล้วค่อยเดินต่อไป
ยังคงเอาใจช่วยเหมือนเดิม :L2:
-
ลองถอยออกมาก่อนก็ได้ต้น เราว่าเผื่อทั้งต้น แล้วก็พุธ จะมองเห็นอะไรได้ชัดขึ้น :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้นะ
:L2:
-
...เว้นระยะห่าง..เพื่อให้เวลากับตัวเอง..และพุธ..
..เป็นสิ่งที่ดีที่สุด ถ้าพุธมีใจกับเรา เขาก็จะทนไม่ได้..
และเขาจะขนขวายเข้ามาหาเราเอง..
..ถ้าเราตาม..เขาจะยิ่งหนี.. :L2:
-
คงต้องลองถอยดูบ้าง อย่างที่ต้นว่าอ่ะแหละเนอะ
ก้คิดซะว่า แค่ตรงที่เดิม เปล่าเริ่มวิ่งมา ล่ะกันเนอะ
ถ้าสิ่งที่ต้นทำ มันไม่ใช่การฝืนใจตัวเอง ก้ดีแล้วววว
การทำเพื่อคนอื่นเป็นสิ่งที่ดี แต่ก็ต้องคิดถึงตัวเราเองด้วย
อย่าทำให้ตัวเองเสียใจมากล่ะ เพราะเวลามองกลับมาแล้ว
คนสุดท้ายคนที่รักเรามากที่สุด ก้หนีไม่พ้นตัวเราเองนี่ล่ะ
ทำเพื่อคนอื่น บางทีถึงมันจะทุกข์ แต่ความสุขใจที่ได้ทำเพื่อคนที่เรารักมันก้มีมากกว่า เนอะ
:กอด1:
-
ห่างกันบ้างดูอยู่ห่างๆ
ค่อยๆคิด อย่าคิดมากนะต้น แล้วทุกอย่างจะดีเอง
-
บทที่ 29
ผมลากสังขารง่วงๆไปเรียน วันนี้ผมเข้าสายพอสมควร
คนที่มานั่งอยู่ตรงที่นั่งของผมเลยกลายเป็นพุธ - -"
ผมเลยต้องมานั่งแถวหน้าตามระเบียบ(เหมือนกับเวลาที่พุธมาสาย แล้วต้องมานั่งแถวหน้าแทน)
ผมส่งจดหมายทั้งสามฉบับให้ไอพุธ ก่อนที่มันจะส่งกลับมา
ระหว่างคาบ ผมพยายามไม่หันไปมองมัน หันไปคุยแต่กับแก้ว และ โบ
แต่ก็มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่ผมถามพุธว่า
"วันนี้นักแสดงเข้าโรงละครกี่โมง?"
"ไม่รู้"
:angry2:ไอ้ง่าว! เป็นนักแสดงแล้วยังไม่รู้อีกเรอะว่าต้องไปกี่โมง
ผมสบถด่าไอ้พุธในใจได้สักพัก มันก็ฟุบหลับกับโต๊ะ...
...อ่อนะ... สงสัยเหนื่อย เลยไม่มีอารมณ์จะตอบคำถามอะไร
ยอมไม่โกรธสักครั้งก็ได้วะ! เห็นว่าช่วงนี้เหนื่อยๆหรอกนะ!
จบคาบ ไอ้พุธออกไปจากห้องทันที ไม่ได้อยู่รอเหมือนเคย
ผมเช็คจดหมายที่เอาให้พุธเมื่อต้นคาบ...
กรรม... โอเค สงสัยผมง่วงจนเบลอ ผมลืมบอกมันไปว่าให้มันช่วยเซ็นต์ชื่อลงในใบเซ็นต์ชื่อด้วย - -"
พอบ่ายๆผมก็ไปโรงละคร
สอดส่ายสายตามองหาไอ้พุธ มันก็ยังไม่มา...
ก็นั่งรอๆ จนพุธปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับ คนกลุ่มหนึ่ง...
พ่อ แม่ พี่ น้อง ของพุธนั่นเอง...(ครบเซ็ต)
พุธลาพ่อแม่ไปแต่งหน้าแต่งตัว ปล่อยให้คนในครอบครัวพุธทั้งสี่คนยืนอยู่อย่างไร้จุดหมาย...
:m23:
ไม่ต้องเดา คุณก็คงรู้สินะ... ว่าผมทำอย่างไรต่อไป
"คุณน้าครับ มีบัตรหรือยังครับ?"
ผมเดินเข้าไปถามคุณพ่อ คุณแม่ ของพุธ
"เห็นพุธบอกว่า... จองไว้ให้แล้วล่ะจ้ะ"
"แล้วได้หรือยังครับ?"
"ยัง... พุธยังไม่ได้ให้"
"อ่อ... งั้น เดี๋ยวผมไปถามพุธให้ละกันนะครับคุณน้า^^"
"ขอบใจจ้ะ^^"
แม่พุธเป็นคุณแม่ที่น่ารักมาก ส่วนพ่อพุธ ให้ความรู้สึกเหมือนไอพุธเวลาเก๊กขรึม
^^ น่าฝากตัวเป็นลูกอีกคนจัง ครอบครัวนี้ อุวะฮ่ะฮ่ะฮ่า :laugh:
(เอากะไอ้ต้นสิ!)
ผมไปหาพุธที่ห้องแต่งตัว ถามเรื่องบัตร พุธเลยบอกว่ายังไม่ได้ไปเอาจากฝ่ายบัตร ผมเลยอาสาเอาไปให้พ่อแม่พุธแทน
"ฝากด้วยนะครับ" พุธบอก
"อืม" ผมยิ้ม กอนจะเดินไปเอาบัตร แล้วเอาไปให้พ่อแม่พุธ
แม่พุธเป็นคนน่ารักดีจริงๆน่ะแหละ ผมคุยกับแม่พุธพักหนึ่ง ก่อนที่จะถึงเวลาเข้าโรงละคร
เฮดงานเดินออกมาบอกสตาฟฟ์ที่อยู่ข้างนอก ว่า คนเยอะมาก สตาฟฟ์ไม่ต้องเข้าไปแล้ว
กรรม! :sad4: อดดูการแสดงรอบแรกวันแรกไปเลยอ่ะ แง...
(เพราะเอาแต่คุยกับคุณแม่พุธนี่แหละ)
><" เอาวะ ไม่เป็นไร ก็ดูมาตั้งหลายรอบละ
พอละครใกล้จบ ผมดันโดนตามตัวไปเอาของอีก
กรรม... คงกลับมาไม่ทันเจอพุธละ
มีใบคอมเมนท์ ที่จะมีให้ผู้ชมได้เขียนกันตรงทางเข้าโรงละคร
ผมเลยเดินไปยังใบคอมเมนท์ หยิบปากกามาหนึ่งด้าม แล้วเขียนว่า
"かんばってね！プットくん"(พยายามเข้านะ พุธคุง)
เขียนไปไอ้พุธก็อ่านไม่ออกหรอก!
แต่ยังไงผมก็ยังอยากจะเขียนอยู่ดี
ด้วยนิสัยซึนๆ ที่ถ้าจะทำอะไรแบบนี้ ผมไม่ทำตรงๆโจ่งแจ้งหรอก!
สุดท้ายแล้วผมก็ยังไม่สามารถห่างไปจากไอ้พุธได้อยู่ดีสินะ!
つづく。
-
คงเป็นธรรมดากับการที่เราชอบใคร ก็คงจะอยากอยู่ใกล้ ๆ รอบ ๆ ตัวเค้าละมังจ้ะ ^^
-
o13 o13 o13
สู้ๆคราบ นีดนึงก็ยังดีเนาะ ขอซึน ไว้ก่อนอิๆ
-
ก็ทำอย่างที่ใจอยากทำอ่ะดีแล้วค่ะ :L2:
-
ที่ต้นติดสินใจจะห่างกัน เพื่อให้พุธไม่ลำบากใจนี่นา
แต่ถ้าวันงานต้นห่างด้วยการไม่ช่วยครอบครัวพุธ โนว์ว่าไม่ดีหรอกค่ะ
ต้นทำถูกแล้วล่ะที่ไปช่วย เราต้องเข้าหาผู้ใหญ่ เอ้ย ไม่ใช่ เราต้องช่วยเหลือเขาเวลาลำบากสิ
ส่วนตั้งใจห่าง ต้นก็ตั้งใจแล้วนี่ ถึงแม้จะมีเหตุทำให้ไม่ได้ห่างก็เถอะ
ต้นสู้ๆนะคะ :กอด1:
-
การมีความรักนี่ก้ออยากเนอะ :z3:
-
บทที่ 30
ผมเพิ่งสังเกตอะไรได้อย่างหนึ่ง
พุธมันเมนท์ไฮไฟว์กลับเฉพาะคนที่ถามธุระ หรือว่า เป็นคนที่อยู่คนละที่(ต่างจังหวัด)เท่านั้น
...เมนท์ไฮไฟว์ผมมันออกแนวประโยคบอกเล่า(บ่น) มากกว่าถามธุระซะด้วยสิ...
:a14: แต่ผมจะไม่ยอมรับหรอกนะ ผมจะถือว่าที่มันไม่เมนท์กลับ เพราะมันไม่ใส่ใจผม (ซึนทั้งต่อหน้าและลับหลัง)
วันนี้ ผมไปตั้งแต่ตอนเที่ยง
เจอไอ้พุธ ก็แซวมันว่า
"น้องสาวพุธน่ารักดีนะ หน้าเหมือนพุธใส่วิกเลย"
"ง่ะ"
แซวบ้าง อะไรบ้าง ก่อนจะทำเป็นธุระยุ่งวุ่นวาย เดินไปทางอื่น ฮ่าๆๆ
(แซวแบบนี้ มันจะตีความออกไหม ว่าตัวมันเองน่ะ ก็ "น่ารัก")
หลังจากนั้นก็ธุระวุ่นวาย ยุ่งๆ จริงๆ
แล้วผมก็ออกไปหาอะไรกินกับโบ
ก่อนที่จะกลับมา เจอแก้วจะออกไปหาอะไรกินกับพุธ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงตามไปแหละ แม้ท้องจะอิ่มแล้วก็ตาม
แต่... ไม่ไปดีกว่า ห่างมั่ง อะไรมั่ง ไง
จนเข้ามาดูละครเวที
พอถึงตรงที่ไอ้พุธออก ไอ้ต้นก็ให้ความสนใจเป็นอย่างมาก ฮ่าๆๆ
พอไอพุธเข้าฉากไปก็แอบงีบ!(ง่วงด้วย เบื่อด้วย ดูตอนซ้อมเป็นสิบรอบละ)
แล้วสุดท้าย ตอน curtain call ที่นักแสดงทั้งหมดจะออกมาโค้งคำนับให้คนดู
ไอพุธยิ้มแป้น...
อย่ายิ้มได้มะ!
กุบอกว่าอย่ายิ้ม!
ถ้าคนอื่นต้องตกหลุมรักรอยยิ้มของแก แบบกุ กุไม่ชอบ เข้าใจไหม?!
.
.
.
ระหว่างออกมาจากโรงละคร คนที่อยู่ข้างหลังผม คุยกับเพื่อนว่า
"ผู้ชายที่ใส่ชุดญี่ปุ่นสีเขียวๆคนเมื่อกี้ น่ารักนะ"
ไอ้พุธ... สินะ
:a14: เชอะ!
อยากจะหันไปบอกคนข้างหลังคนนั้นเหลือเกิน
ว่าไอ้พุธน่ะ ไม่ได้น่ารัก(เฉยๆ)
แต่มันน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
หลังจากนั้น ผมกับพุธก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก เพราะมันรีบกลับไปหาพ่อกับแม่
- -" พุธนี่แย่เนอะ ไม่รู้จักพาว่าที่ลูกเขยฝสะใภ้(?)ไปเจอคุณพ่อคุณแม่ด้วย...
ไอ้เราก็อยากใช้นามสกุลนิศารัตน์อยู่นะ!!!:laugh:
(นามสกุลสมมุติของไอ้พุธ)
ป.ล. หลังจบงานละครเวทีแล้ว จะมี "คำตอบ"ไหมนะ? ...คงต้องรอดูกันต่อไป :sad4:
ป.ป.ล. หลังจากที่ได้กลับไปอ่านblogเก่าๆของตัวเอง ก็ตั้งใจว่า จะเลิกแคร์สื่อให้มากเกินไปละ
เอาไว้ถ้าไอ้พุธบอกจากปากเองว่าแคร์สื่อ ก็อีกเรื่องหนึ่ง!
つづく。
-
ว่าแล้วเชียวว่าต้องมีคนกรี๊ดกร๊าดพุธจากการแสดงละคร
ดีใจที่ต้นเลิกสนใจสื่อ โอเค เราอาจจะรักษาระยะไว้สักหน่อย แต่สายตาคนอื่นๆ ไม่ต้องแคร์มากนักหรอกค่ะ แคร์มากไปก็ไม่ได้มีอะไรดี แคร์แค่เพื่อนๆและพุธก็พอ
พยายามต่อไปนะต้น :L2:
-
ต้นสู้ๆ ต้นสู้ตาย ยังไงก้อต้องพยายามต่อไป เฮ้อ เหนื่อยแทน ไม่มีปริปากบอกอะไรกันเลยเน๊อะ
:z13: :z13: :z13:
-
มารอเป็นเพื่อนต่อไป :laugh:
-
:L2:....ดูไม่ออกจริงๆๆว่าพุธคิดยังไง....
...พุธเฉยมากๆๆๆแทบจะไม่มีใจเลยมั้ง...
...ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ละกันต้น..จนกว่าต้นจะถอดใจ... :L2:
-
:3123:
-
บทที่ 31
ผมอยู่ที่โรงละคร กำลังนั่งคุยอยู่กับแก้ว
พุธซึ่งแสดงรอบบ่ายเสร็จแล้ว ออกมาฝากซื้อของ
แต่ฝากแก้วซื้อ... ทั้งๆที่ผมกับแก้วนั่งอยู่ด้วยกัน
เหมือนพุธตั้งใจที่จะไม่คุยกับผมยังไงก็ไม่รู้สิ
แล้ว... สุดท้ายผมก็ลงไปซื้อข้าวให้พุธ ไม่อยู่ขอบคุณหน้างานหลังจากคนดูออกมาจากโรงละคร
ในใจผมนึกแค่ว่า "พุธหิว" และไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นเลย
แต่พอซื้อเสร็จ ผมกลับให้แก้วเป็นคนเอาไปให้พุธ เพราะคิดว่าพุธมันคงไม่อยากเจอหน้าผมหรอก
...แต่ แก้วก็เดินกลับออกมา พร้อมกับบอกผมว่าต้องไปธุระด่วน... ผมเลยต้องเข้าไปรอให้พุธออกมาจากโณงละคร
พุธถามหาแก้ว ผมบอกว่าแก้วไปธุระ ก่อนจะยื่นถุงใส่ข้าวส่งให้
พุธรับไป แล้วพูดว่า "ขอบคุณ"
...ผมไปหอย่างอื่นทำ อย่างน้อยผมจะได้ไม่มัวจมอยู่แต่กับความคิดที่ว่า พุธ ไม่อยากเจอผม
ไม่รู้สิ... ทำไมผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมกับพุธได้ถอยกลับไปในจุดเดิม ก่อนที่จะมาสนิทกัน...
ช่วงเวลาที่ผมได้ทำอะไรเพื่อตัวเองมีแค่ช่วงเวลาเดียว ช่วงเวลานั้นคือการที่ผมได้ทำอะไรให้กับคนที่ผมรัก
เพราะมันเป็นการให้ ที่ผมให้อย่างเต็มใจ และทำให้ผมมีความสุขเช่นกัน
ผมที่ได้แต่ ให้ ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจก็ตาม ได้รับความสุขอย่างมากมายในการทำอะไรให้คนที่ผมรักอย่างเต็มใจ
จนใครก็ตามที่ผมรัก คงจะรู้สึกรำคาญ กับการให้ที่มากเกินไปของผม...
หนึ่งในนั้น คงจะเป็นพุธ
ผมรู้สึกไม่สบายใจ... ผมรู้สึกกดดัน รู้สึกไม่ค่อยดี
ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะช่วงนี้ได้นอนพักผ่อนน้อยด้วยมั้ง?
อีกส่วนก็เพราะ... คิดมากเรื่องพุธ
ผมเริ่มประสาทกิน... แต่ต้องพยายามทำตัวตามปกติ ไม่ให้ใครต้องเป็นกังวล
แต่มันยากเหลือเกินตอนนี้... ผมไม่เข้าใจเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เรื่องของความรัก ผมเคยเป็นคนที่เก็บความรู้สึกได้เก่งจะตาย...
แล้ว เมื่อการแสดงรอบสุดท้ายจบลง
...แม่ผมโทรมาบอก ว่าอาม่าเข้าโรงพยาบาลอยู่ ตอนนี้
ก่อนจะสายตัดไป ผมโทรกลับเท่าไรก็ไม่ติด...
...อะไร กันนัก กันหนา วันนี้ เป็นวัน อะไร...
ผมเครียด แล้วคนแรกที่โดนผมวีน คือ แก้ว
เพราะแก้วบอกว่าจะขอกลับกับผม แต่ไปๆมาๆก็จะกลับกับพุธแทน
ผมเลยเผลอวีนใส่มันด้วยความรำคาญ ที่ไม่รู้มันจะเอายังไงกันแน่ ไปๆมาๆ
ซึ่งจริงๆมันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่อารมณ์ของผมในตอนนี้ เรื่องทุกเรื่องทำให้ผมพร้อมที่จะระเบิด
และวีนใส่แก้วต่อหน้าพุธ
ก่อนจะรู้สึกตัวว่าเผลอวีนใส่เพื่อนไปแล้ว(ผม ที่แทบจะไม่เคยโกรธให้ใครเห็น)
และผมก็เข้าไปขอโทษแก้ว
"แก้ว... โทษที ตนนี้ต้นอารมณ์ไมค่อยดีจริงๆ"
แก้วบอกไม่เป็นไร
ผมรีบเดินออกมาจากตรงนั้น ก่อนที่จะเผลอไปวีนใส่ใครเข้าอีก
ผมหาเก้าอี้มาต่อขา ดึงของประดับโรงละครออกจากเพดาน
ก่อนจะเผลอขาสั่น เหยียบพลาด ล้มลงมา
ก้นกระแทกนิดหน่อย เจ็บพอสมควร - -"
อาการแย่แล้วล่ะ ผม วันนี้...
ผมโดนจับไปนั่งพัก โทรหาแม่ ก็ยังไม่ติด
รู้สึกเครียดจนเกือบมีอาการไฮเปอร์ขึ้น
วันนี้ ผมไม่เข้าใจว่าผมเป็นอะไรจริงๆ
แต่ไม่ว่าใครๆก็คงรู้สึกอย่างเดียวกัน ว่าวันนี้ ไม่ควรเข้าใกล้ผม
งานละครของคณะที่จบลง เหมือนกับว่าผมควรจะรู้ตัวเช่นกัน ว่าบางเรื่องผมสมควรจบมันลงไปได้แล้ว
.
.
.
เช้าวันถัดมา ในที่สุดแม่ผมก็โทรกลับมา ก่อนจะรายงานผลว่าอาม่าปลอดภัยดีแล้ว...
ผมรู้สึกขอบคุณสิ่งใดๆในโลกนี้ก็ตาม ที่ทำให้ผมไม่รู้สึกแย่ไปกว่านี้
ผมขอแม่คุยกับอาม่า อาม่าก็ส่งเสียงทักทายสบายดีเหมือนเคย...
หลังจากที่ผมสบายใจแล้ว ผมก็เปิดคอมเล่น
ก่อนจะพบว่า แมน(แฟนเก่าพุธ) เข้ามาเมนท์ในไฮไฟว์ผมว่า...
"*-* ไปโรงละครทุกวัน
ไปเฝ้าใครหว่า 555+
ขอให้ได้เป็นแฟน...เร็วๆนะครับ
เอาใจช่วย
ฝันดีครับพี่ต้น"
...แมน ไปรู้มาจากไหนนะ...
ผมเข้าไฮไฟว์พุธ และพบว่า พุธและแมน ตอบคอมเมนท์ไฮไฟว์กันตามปกติแล้ว
แสดงว่าสองคนนี้คงกลับมาคุยกันได้แล้ว... แต่ผมไม่รู้หรอกนะว่าเค้ารีเทิร์นกันหรือยัง(คงไม่ ดูจากที่แมนมาเมนท์ในไฮไฟว์ผม)
พุธคงเล่าให้แมนฟังล่ะมั้ง?
โอเค... คราวนี้ ผมกลายเป็นตัวร้ายเต็มตัวแล้วล่ะ
...งั้นก็ใกล้เวลาที่เรื่องนี้ควรจะจบแล้วสินะ
ผมคอมเมนท์ตอบกลับไป...
"แมนครับ
พี่ก็อยู่คณะ นี้
พี่ก็มีงานที่ต้องทำในส่วนละครเวที ของคณะ เนอะ
ขอโทษละกันนะคับ พี่เองก็เสือกชอบเค้าไปได้ไงก็ไม่รู้สิ
สักช่วงกลางเดือนพฤศจิกามั้ง?
แล้วก็ไม่ต้องเอาใจช่วยหรอกนะแมน พี่ไม่มีวันได้เป็นแฟนกับเค้าหรอก^^
แมนจะมองพี่ยังไงก็ช่าง แต่ที่ผ่านมา ไอ้ที่พี่อยากให้แมนกลับไปหาเค้าน่ะ
พี่อยากให้แมนทำอย่างนั้นจริงๆ เพราะเค้ารักแมน
ไม่รู้ว่าที่พี่ยิ่งพูด อะไรมันจะยิ่งแย่รึเปล่า แต่ช่างเหอะ
ยังไงก็ขอให้โชคดีนะครับ แล้วเจอกันครับ"
...
:เฮ้อ:
เอาล่ะ... ละครนิยายใกล้จบละ...
ตัวร้ายสำนึกบาป และพร้อมที่จะรับการลงโทษแล้ว...
ขอโทษสำหรับความใจง่าย ที่ใกล้ชิดใครก็พาลชอบคนนั้นไปซะหมด
ขอโทษสำหรับความซึน ที่อาจทำให้ใครๆเหนื่อยใจอยู่บ่อยครั้ง
ขอโทษสำหรับอารมณ์แปรปรวน ที่ทำให้ทุกคนต้องระอา
ขอโทษ ...
ที่ผมรักคุณ...
คนที่ผมไม่สมควรจะรัก
つづく。
-
ทำไมมันเศร้าจังอ่ะ... :sad11: :sad4:
-
:o12: :o12:
-
อาจจะถึงเวลาที่ต้นต้องถอยออกมาสักก้าวบ้างแล้วมั้ง :L2:
-
อย่าเพิ่งท้อนะ :กอด1:
-
สู้ ๆ ครับ
ดีใจด้วยนะครับที่อาม่าไม่เป็นไรมาก
ถึงต้นจะเป็นตัวร้ายจริง
ผมก็รักตัวร้ายของนิยายเรื่องนี้จัง
-
กรรมเวร
พออ่านทันก็มีทีท่าว่าจะเศร้าซะงั้น
ตอนอ่านถึงที่ต้นซึนแรงๆ อ่ะ
แบบ "เฮ้ย แม่มซึนว่ะ เหมือนกุเลย ฮ่าๆ" อะไรเงี้ย
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
:3123:
-
:L2:...ถ้ารู้สึกว่า..รักที่ให้ไป...มันจะสูญเปล่า...
....ถอยออกมาเถอะ...เพื่อที่จะเริ่มต้นใหม่...
...กับคนที่...เห็นคุณค่า...ของมัน...
...อย่าเสียใจที่ได้ทำสิ่งต่างๆๆให้กับเขา...
...คิดซะว่าที่ทำไปนั้นเราทำแล้ว...สบายใจ...
..เป็นกำลังใจให้นะ.. :L2:
-
เศร้าจังเลยต้น
โนว์ไม่เคยเห็นตัวร้ายที่ทำเพื่อพระเอกอย่างนี้
ที่ต้นทำน่ะมันพระรองชัดๆ พระรองที่ทำเพื่อพระเอก(ให้พุธเป็นนางเอกคงไม่เหมาะ)
สู้ๆต่อไำปนะคะ :L2:
ดีที่อาม่าไม่เป็นอะไรมาก
-
อ่านจากเม้นของแมนแล้ว แค่เข้ามาแซวเล่นมัง
อย่าพึ่งเครียดไป
แต่ถ้าแมนอ่านเม้นของต้นแล้วต้องเครียดแน่ เพราะมันชัดเจนมาก
เอาเป็นว่าสู้ๆ ต่อไป
-
:o12: :o12: :o12:
เศร้าอะ แต่อย่าท้อนะ ต้องหวังเข้าไว้
-
ต้นนน
เศร้าจังอ่ะ
:sad4:
คนที่เป็นคนดีจริงๆ เค้าไม่พูดอวดตัวเองว่าเป็นคนดีใช่มั้ยล่ะ
ก็เหมือนกันนั่นล่ะ
ก็คงไม่มีคนเลวคนไหน ที่มันจะพูดยอมรับตัวเองว่าเลวหรอก
ต้นไม่ใช่ตัวร้ายหรอกก
ถ้าต้นเป็นตัวร้าย ต้นก็คงเป็นตัวร้ายที่น่าอิจฉาที่สุดในโลกอ่ะ
เพราะตัวร้ายคนนี้ มีคนรักมากมายเหลือเกิน
แล้วตัวร้ายคนนี้ ก็รู้จักคำว่า "รัก" ซะด้วยสิ
ป.ล. เท่ากับที่เดิม อย่าเริ่มดีกว่า .. รู้สึกเหมือนเดิม ... ให้คิดเสียว่า เพิ่งเจอหน้ากัน.. เท่านั้นดีกว่า.... :กอด1:
-
นึกถึงเพลงนี้
คนไม่ใช่ - กฤติน (http://www.imeem.com/people/2rFC-hh/music/z01A9J_1//)
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
สู้ๆ เป็นกำลังใจให้จ้า เด๊วอะไรๆก้อผ่านไปเองหละ บทสรุปของมันยังไม่มาถึง แต่ถ้ามาถึงไม่ว่าจะดีหรือเลวร้าย เราก้อคงต้องน้อมยอมรับมันให้ได้ แล้วอยู่กับมันต่อไป
:L2: :L2: :L2:
-
บทที่ 32
วันนี้ผมพยายามหลีกเลี่ยงที่จะไม่เจอพุธ
และขอบคุณมากจริงๆ ที่โลกกลมๆไม่หมุนมาให้ผมได้ไปเจอพุธ ในตอนนี้
ตกเย็น พี่ใหม่โทรมาชวนไปกินข้าว
ระหว่างกินข้าวอยู่ ผมก็เล่าเรื่องคอมเมนท์ของแมนให้พี่ใหม่ฟัง
พี่ใหม่ก็สวนขึ้นมาว่า
"อ้าว... แล้วไม่ได้ไปเฝ้าจริงๆเหรอ"
แบบลอยหน้าลอยตา
...ขอโทษด้วยจริงๆ ผม อารมณ์ ไม่ดี...
"พี่ใหม่ครับ ผมก็มีงานนะครับ แล้วไอ้คนยืนต้อนรับหน้างานนั่นใครเหรอครับ"
"อ๋อเหรอ?"
ผม... ไม่พอใจ
"ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะพี่ใหม่ ไอ้พวกที่นั่งๆนินทาเรื่องผมเนี่ย จะทำไปเพื่ออะไร ผมไม่ได้ไป... ต่อหน้าใครซะหน่อย"
"ก็เพราะเธอทำต่อหน้าไง"
"ผมหมายถึง ผมไม่ได้ไป เอาใคร ต่อหน้าใคร ผมไม่ได้ทำให้ใครต้องเดือดร้อน... ผมไม่หาเรื่องใคร แต่ใครอย่ามาหาเรื่องผมละกัน"
พี่ใหม่เริ่มรู้สึกว่าผม โกรธ (แน่นอนว่าผมอารมณ์แปรปรวนมากในช่วงนี้)
ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาทันที...
กลับมาเจอพุธออนmsn...
ผมพิมพ์ไปหาพุธว่า...
"
พุธ
สิ่งที่กูกำลังจะพูดต่อไปนี้ มึงไม่ต้องพิมพ์ตอบอะไรกลับมาก็ได้ กูแค่อยากระบาย
มึงจะปิดหน้าต่างทิ้ง หรือ ออฟไลน์อะไรไปเลยก็ได้ เพราะกุไม่รู้ว่ามึงต้องไปทำงานกี่โมงนะน่ะ
กูขอโทษ
เหมือนอะไรๆที่เป็นอยู่ เหมือนมันยิ่งอยู่ยิ่งแย่
กุไม่รู้กุควรจะต้องทำยังไงต่อไปว่ะ
กุสารภาพชอบมึงไปแล้วแบบเหี้ยๆ แล้วกุก็ไม่ได้คิดถึงผลอะไรที่จะตามมาเท่าไร
พี่ใหม่ก็ชอบมาเหน็บแนมเรื่องที่กุชอบมึง จนกุรำคาญ จนกุเครียด กุเซ็ง กุกดดัน
ที่แย่กว่านั้น คือ ยิ่งกุทำอะไร เรื่องมันก็ยิ่งเหี้ยลงไปอีก
แล้วมันทำให้มึงเดือดร้อนไปด้วย ในหลายๆด้าน
กุขอโทษด้วยจริงๆ
ไม่รู้จะพิมพ์อะไรอีกแล้วว่ะ เหอะๆ ไม่ไหวละ
เอาไว้ พรุ่งนี้ กุจะเอาจดหมายไปให้มึงเซ็นต์ละกัน
กุจะพยายามไม่เป็นกรุ๊ปเมทที่เหี้ยด้วยละกัน
โอเค ไม่มีอะไรละ
เจอกันคาบรายงานข่าวครับ พุธ
"
พุธไม่ได้พิมพ์ตอบอะไรกลับมา... อย่างที่ผมบอกมันไว้ว่าไม่ต้องพิมพ์ตอบอะไรกลับมาก็ได้
:เฮ้อ:
โอเค... จนป่านนี้แกยังไม่เข้าใจสินะ ว่าประโยคที่ว่า "ไม่ต้องตอบอะไรกลับมา" ของคนที่มีนิสัยซึนเดเระ คือ
"แกช่วยพิมพ์อะไรตอบกลับมาด้วย หลังจากที่ฉันบอกอะไรไปแล้ว เข้าใจไหม?!"
นิยายเรื่องนี้... คงใกล้จบแล้ว...
แต่ก็ไม่รู้จะจบยังไงเหมือนกัน...
ถ้าพระเอกตอบอะไรกลับมาบ้าง คงจบได้เร็วสักหน่อย
ถ้าพระเอกเงียบเฉย... เรื่องราวคงค่อยๆจบลง เหมือนไฟละครเวทีที่ค่อยๆเฟดลง
เพราะนี่เป็นเรื่องราวจากมุมมองของตัวร้าย^^
มันคงไม่จบลงแบบ แล้วทั้งคู่ ก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข... ตลอดไป หรอกครับ
http://media.imeem.com/m/yScL6Zu8xV
つづく。
-
....เป็นกำลังใจให้นะต้น..
....ถ้าเจ็บ พอแล้ว หรือทนเจ็บไม่ไหว..ก็หยุดเถอะ..
....อย่าทำร้าย..ใจ..ตัวเองอยู่เลย....
....พุธ.. เย็นชา..เฉยเมย..มากๆๆๆ...
...ไหนต้องมาทนกับคำพูดเสียดสีจากเพื่อนผู้ไม่ประสงค์ดีอีก...
...ตัดสินใจเถอะ..แต่ถ้ายังทนได้..และยังคิดว่า...รักเขามาก..
...และมันยังทำให้หัวใจชุ่มชื่น..เมื่อเห็นเขาก็ทำอย่างที่ใจปรารถนาเถอะ...
...วันนี้....ไม่เหมือน..พรุ่งนี้แน่นอน fight to... :กอด1:
-
อย่าพึ่งถอดใจไปต้น สู้ๆ
-
อย่างน้อยหนุ่มซึนแตกก็ยอมพูดนะคับ
ผมไม่รู้ว่าพุธคิดอะไร.....แล้วก็ไม่อยากให้ต้นซีเรียสตอนนี้
ไม่ว่าอะไรจะเิกิดขึ้นในอนาคต .... อย่างน้อยต้นก็ไม่ได้เสียใจที่บอกไป ผมรับรอง
อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่พูดอะไร....ความรักก็เหมือนการแข่งขัน
ถ้าไม่กล้าลงแข่ง จะชนะได้ยังไง แม้การแข่งขันผลจะพ่ายแ้พ้
ถึงอย่างไร...ต้นก็ได้ลองพยายามเต็มที่แล้ว....
ปล.ฟังอินโทร ผมดันจำได้แต่เพลงของมิกะ นากาชิมา Yuki no hana
ถึงอย่างนั้น เวอร์นี้ก็เพราะอยู่ดี แหะๆ
-
+1ให้ต้น
เฮ้อ เซ็งแทนเหมือนกัน
ไหงพี่ใหม่เขาพูดอย่างนั้นกันนี่ :m31:
น่ารำคาญพวกสื่อนี่แหล่ะ จะยุ่งเรื่องคนอื่นเขาทำไมก็ไม่รู้ อยากได้สีสรรนักก็ไปดูละครหลังข่าวเสียไป
บางที การที่พุธห่างจากต้นไป ส่วนหนึ่งก็เพราะพวกสื่อนี่แหล่ะ :เฮ้อ:
ตอนนี้ถอยออกมาก่อนก็ดีค่ะต้น ผู้สังเกตุการณ์เยอะเกินไป พุธก็คงอึดอัด
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป เข้มแข็งเข้าไว้แล้วกันนะคะ :L2:
-
ซึนมากกกกกกกกกกกกกกกกก
ต้นเอ๊ยยยยยยยยยยย
โคดซึนเลยอ่ะ
เข้าใจความรู้สึกเลยอ่ะ
ประมาณว่าซึนพอกัน
ไม่พูด ไม่บอก เนียนๆ
แล้วก็เก็บมาอึดอัดเองคนเดียว
:z10:
-
คนพูดสนุก
แต่คนฟังไม่เคยรู้สึกสนุก
คนสองคนเลิกรากันเพราะปากคนอื่น
โดยที่คนๆนั้นชอบพูดตอนเลิกแล้วว่า
เห็นรักกันดีไม่น่าเลิกเลย
ไปตายซะ!
ปล.แอบอินนิดหน่อยเพราะเกือบไม่ได้แฟนเพราะมีคนแซวตอนดูๆกันอยู่น่ะครับ จำได้ว่าห่างๆกันเป็นเดือนถึงกลับมาคุยกันอีก
-
ชีวิตจริงคงไม่เหมือนนิยาย ที่จะให้จบสวยงามได้ตามใจเรา
พี่ว่าต้น o13 มาก ๆ ที่กล้าบอกความรู้สึกตัวเอง
ส่วนผลจะเป็นอย่างไร ก็ให้ถือว่าเราทำเต็มที่แล้วในส่วนของเราละกัน
ความรักอาจเป็นเรื่องของสองคน แต่อิทธิพลของคนรอบข้างอาจมีผลกับความรักด้วยเหมือนกัน
ขอให้เข้มแข็งละกันเป็นกำลังใจให้จ้ะ :L2:
-
ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นผู้ชายสายซึน(เดเระ)มากกว่ากัน ระหว่างต้นกับพุธ สู้ สู้ นะ :fire: :กอด1: :fire:
-
พุธจะเข้าใจบ้างมั้ยนี่ :เฮ้อ:
-
ถึงนิยายที่มีคนๆนี้เป็นพระเอกจะจบลง
แต่นิยายชีวิตของต้นก็ไม่ได้จบลงเนอะ
คนเรามีปากก็พูดไป อยู่ที่เราจะเก็บมาสนใจรึเปล่าก็เท่านั้น
บางเรื่องเก็บมาใส่ใจ ก็ไม่มีค่าอะไร มีแต่เราที่รู้สึกแย่ ๆ
:เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้ต้นน่ะ
ตอนที่พิมพ์ไปนั้น พุธอาจจะกำลังงงๆ อึ้งๆอยู่ก็ได้มั้งงง
ไม่ก้ พุธก็เป็นผู้ชายซึนเดเระอีกคนไงงงงงงง 5 55+
ก็น่ะ ถ้าเป็นเพื่อนเรา เราก็จะแนะนำว่า มึงไปชอบคนอื่นดีกว่าเห้อะ
แต่ก้นะ มันก้แล้วแต่หัวใจของต้นล่ะ
อย่างน้อยมันก็เป็นความทรงจำดีดี ที่ได้บอกรักออกไป
ต้นเป็นตัวร้ายที่เยี่ยมจริงๆ o13
-
บทที่ 33
ผมเข้าเรียนตามปกติ... แต่วันนี้ผมนั่งสลับที่กับโบ(ตั้งใจ)
เพื่อให้กลายเป็นโบที่นั่งข้างๆพุธแทน ไมใช่ผม
- -" ผมควรจะให้คนอื่นที่ไม่ใช่ผมนั่งข้างๆพุธ พุธจะได้สบายใจ
ผมยื่นจดหมายส่งให้พุธเซ็นต์ พุธเปลี่ยนสีหน้า จากที่ดูปกติตอนคุยกับโบ ไปเป็นสีหน้านิ่งเฉย
ดวงตาคู่นั้น ผมไม่สามารถอ่านอะไรออกได้
ริมฝีปากนั้นปิดสนิท
พุธรับไปเซ็นต์ ผมบอกพุธว่าท้ายคาบค่อยคุยเรื่องวันและเวลานัดแหล่งข่าวมาสัมภาษณ์ แต่พุธก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ทั้งคาบ ไอ้พุธหลับมั่ง อะไรมั่ง
- -" งานเยอะ งานแยะ จนไม่มีเวลาพักผ่อนสินะ... เฮ้อ...
แล้ว... ท้ายคาบ ไอ้พุธก็หายไปอย่างรวดเร็ว... กรรม
- -"
ไอ้เวรเอ้ย... จะโกรธ จะเกลียด จะอะไรกับกูก็ได้
แต่ช่วยแยกเรื่องส่วนตัว กับ เรื่องงาน นิดหนึ่งได้มั้ยยยย ไอ้งี่เง่าตลอดกาลเอ้ยยย...
... :เฮ้อ:...
ช่วยไม่ได้
งั้นผมเป็นคนสัมภาษณ์แหล่งข่าวเองละกัน
ส่วนมันก็ค่อยเอาบทสัมภาษณ์ไปเขียนเป็นเนื้อข่าวเอง
ถือว่าแบ่งแยกหน้าที่กัน ชัดเจน ตามนั้นละกัน...
- -" เหลืองานที่ต้องทำคู่กับมันอีก 2-3 งาน
ถือว่าซวยกันไป :sad4:
บทนี้... บทที่ 33 แล้วสินะ?
^^" ผมควรจะจบลงที่บทไหนดีนะ ไหนๆพระเอกก็แสดงจุดยืนชัดเจนแล้ว
...
..
.
บทที่ 36 ดีไหม?
ผมชอบเลข 36 ^^
โอเค...
อีก สามตอนถัดจากนี้ เรื่องราวของ "จะบ้าตาย...ผู้ชายสายซึน(เดเระ)" ก็จะจบลง
ทั้งสามตอน อาจจะดำเนินไปแบบ พระเอกกับตัวร้าย มีความสัมพันธ์ที่ย่ำแย่ไปตลอดทั้งสามตอน ก็ไม่เป็นไร
แล้ว ตัวร้ายก็จะ ตัดจบ แบบกระทันหัน
เอาตามนั้นละกัน^^
ผมยังไม่ขอบอกลานะ ก็เรื่องมันยังไม่จบนี่!
つづく。
-
o22 o22 o22
ต้น ไม่รู้จะพูดอะไรดี
-
อ่าคับ สู้ๆนะครับสู้กับความรู้สึกตัวเอง
ยังไงมันก็เป็นเรื่อง เรื่องหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
มันจะหยุดหรือผ่านไปก็ต้องดูไปเรื่อยๆ
แล้วแต่การกระทำและการตัดสินใจของตัวร้ายคนนี้
กำลังใจมีเรื่อยๆนะครับ ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ
ไม่มีจากคนอื่น อย่างน้อยก็มีให้ตัวเองนะครับ
-
ไอ้พุธนี่ไม่รู้จักแบ่งรู้จักแยกจริงๆ :angry2:
หวังว่าในตอนท้ายของทุกตอนจะเจอคำว่า つづく อยู่เสมอ
ในเมื่อเรื่องราวชีวิตจริงมันคงยังต้องดำเนินต่อไป
สู้ๆ :3123:
-
ดูและสู้ต่อไป
แต่พุธเนี่ยน่าพูดให้เคลียร์ไปเลย..ว่ามะ
-
:o12: :o12:
ย้งไม่ได้เป็นแฟนดันเลยอะ
จะรีบจบไหไหนอะคับ
:z3: :z3:
-
พุธบ้า พุธชาดง่าว <<จะโดนต้นตบเอามั๊ยนี่ :m29:
อึดอัดแทนต้น
ไม่รู้จะเอายังไง
รายงานที่คู่กันอันอื่นๆขอไปสลับคู่ได้รึเปล่าคะ ถ้าได้ก็ไปเปลี่ยนคู่เถอะค่ะ
พุธจะได้รู้บ้าง ว่าทำอย่างนี้ต้นก็อึดอัดใจเหมือนกัน
ต้นสู้ๆ :L2: :L2:
-
:z10:อ่านทันแล้ว
อ่านไปอึดอัดไป ไม่เข้าใจด้วย :serius2:
ทำไมพุธไม่พูดให้รู้เรื่องไปเลยชอบไม่ชอบ...จะคบแบบเพื่อนหรือไม่คบ
ไม่รู้รึไงว่าคนที่ยอมซึนแตกมาแล้ว...ต้องอาศัยความกล้ามากแค่ไหน
ต้องยอมเสี่ยงที่จะรับผลของการสารภาพมากแค่ไหน o7
นี่แอบเคืองแทนต้นเลยนะ...จะให้มันอึมครึมแบบนี้ไปเพื่ออะไร o12
ไม่ได้ดั่งใจเลยวุ้ยยยย :serius2:
เป็นกำลังใจให้ต้นค่ะ ไหนๆก็ซึนแตกไปแล้ว ขอให้มีความสุขจากผลของมัน
ไม่ว่าที่สุดแล้วจะเยสหรือโนแล้วกันค่ะ :L2:
-
ผมไม่ชอบที่พุธเอาเรื่องส่วนตัวปนกับงาน
มหาลัยแล้ว น่าจะแยกแยะได้
ขอเพื่อนเปลี่ยนพาร์ทเนอร์จะทันไหมครับ?
ใกล้ปิดเทอม สู้ๆนะครับ
-
เอ่อ.........คนเรานะทำกันได้ :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้ต้นนะสู้ๆๆ :กอด1:
-
อรุณสวัสดิ์คร้าบ ><
:m23: เปลี่ยนไม่ทันแล้วล่ะครับ ส่งงานวันพรุ่งนี้ตอนเที่ยงคืน(งานตัวนี้)
แล้วงานตัวนี้มันก็มีความเกี่ยวข้อง ต่อเนื่อง ใช้ข้อมูลเดิมในการทำอีก 2 งาน
(เอาข่าวที่ขียนเป็นข่าวหนังสือพิมพ์ ไปเขียนเป็นสคริปต์ข่าววิทยุ,โทรทัศน์)
ไม่เป็นไรครับ^^"
-
:z13: สู้ สู้ จ้า
-
gambutte!!!!!!!!!! :m27: :a1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
เป็นกำลังใจให้นะ สู้ สู้ เรื่องมันยังไม่จบอย่าเพิ่งสิ้นหวังสิ มันอาจจะจบแบบ Happy Ending ก็ได้ใครจะรู้ นอกจากคนๆนั้นเน๊อะกะตัวพระเอกของ
เรื่อง คิดบวกเข้าไว้ ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน คิดว่าเค้าไม่รักเค้าอาจรักก็ได้ พระเอกคงไม่ได้เป็นซึนเดเระคนเดียวหรอกมั้งในเรื่อง
เนี่ย :ped149:
-
โห..สู้เค้าๆๆ :monkeysad: จะเป็นกำลังใจให้นะ
-
สู้ต่อไปค่ะต้น :L2: :L2:
แอบเซ็งพุธที่แยกแยะงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ออกนี่แหล่ะ
ชริ
-
บทที่ 34
ผมลากร่างที่หิวข้าวไปสัมภาษณ์บุคลากรท่านหนึ่งตอนบ่ายโมง
ซึ่งต้องเดินไปๆมาๆ กว่าจะได้เจออาจารย์ท่านนั้น
"สวัสดีครับอาจารย์ ผมมาขอสัมภาษณ์ตามที่นัดไว้ครับ"
"...ใช่ที่ส่งจดหมายมาเมื่อวานหรือเปล่าคะ? ดิฉันโทรไปบอกเพื่อนคุณแล้วว่าขอไม่ให้สัมภาษณ์ เพื่อนคุณไม่ได้โทรไปบอกเหรอคะ?"
...ทำไมผมไม่เอะใจเลยนะ... ว่าทำไมแหล่งข่าวที่ผมส่งจดหมายไปขอสัมภาษณ์ ถึงไม่ได้ติดต่ออะไรกลับ(เช่น ขอเลื่อนเวลา ขอปฏิเสธฯลฯ)
ในจดหมายขอสัมภาษณ์ เบอร์ติดต่อกลับ ผมเขียนเบอร์พุธเป็นเบอร์แรก... ก็ไม่น่าแปลกที่ทางอาจารย์จะโทรไปหาพุธก่อน
แล้วทำไม... พุธไม่โทรหาผม...
"อ่อ...ครับอาจารย์ ขอโทษด้วยครับ แหะๆ ขอบพระคุณมากครับ"
"ค่ะ"
ผมเดินจากมา... ไอ้ที่หิวๆอยู่แล้วท้องไส้ก็ยิ่งปั่นป่วน...
ขับมอเตอร์ไซค์ไปทานข้าว ก็เผลอเหม่อจนเกือบเสยรถชาวบ้านเค้า(ยังดีที่ตั้งสติทัน แต่ก็เกือบไปแล้วจริงๆ)
หลังจากท้องอิ่มก็รู้สึกดีขึ้น...
ผมหยิบมือถือมา จะกดโทรหาพุธ...
แต่... ผมก็ไม่โทร
ช่างมันเถอะ... ถ้าพุธอยากให้ผมทำอะไร เค้าคงโทรบอกเอง... ถ้าพุธทำแบบนี้น่ะนะ...
ถึงแม้ว่าพุธจะไม่มีวันโทรมาแล้วก็เถอะ
ถ้าเป็นเพื่อนร่วมงานคนอื่น ผมคงโทรไปถาม หรืออาจจะวีนใส่ด้วยซ้ำ
แต่นี่เป็นพุธ...
ผมรู้ตัวเองว่าผมไม่สามารถโทรไปหาพุธ ณ ตอนนี้ โดยที่ตัวผมจะไม่รู้สึกแย่มากขึ้นไปได้
หรือถ้ายิ่งได้พูดคุยกันต่อหน้า ผมก็รู้ตัวเองว่า ผมไม่สามารถสบตากับมัน โดยทำตัวตามปกติ ได้อีกต่อไปแล้ว
ผมกลับมาที่ห้อง มานอน อีกครั้ง...
การได้นอนสักงีบ มันช่วยทำให้ความคิดสงบลงได้จริงๆ
...
..
.
ถ้าขึ้นชื่อว่ารักไปแล้ว
ต่อให้คนๆนั้นหน้าตาอัปลักษณ์ขนาดไหน เราก็ยังบอกว่าดูดี
ต่อให้คนๆนั้นเลวร้ายเพียงใด เราก็ยังบอกว่าเค้าดี
ถ้าขึ้นชื่อว่ารักไปแล้ว
ต่อให้คนนั้นๆทำให้เราเจ็บปวดขนาดไหน มากเพียงใด
ไม่ว่าจะทางร่างกาย หรือ ทางจิตใจก็ตาม
...เราก็ยังรัก...
.
..
...
กลับมานอนคิด สองสามตลบ...
เกรงว่าผมคงจะต้องถอนกระบวนวิชานี้ซะแล้ว
เพื่อความสบายใจของพุธ(และของตัวผมเองด้วย)
จะว่าเสียเวลาเรียนก็ไม่เป็นไรหรอก วิชานี้ก็กลับมาเรียนใหม่ได้
แล้วผมก็ไม่ค่อยแคร์ตัวอักษร W เท่าไร
ดีซะอีก จะได้มีวิชาสอบน้อยลง - -"
...ก็คงตามนั้น...
:m23: เกิดเป็นไอ้ต้นนี่มันลำบากจัง...
つづく。
-
^
^
^
^
^
จิ้มคงท้อแท้ ถอดวิชานี้ทำไม๊ ถ้ากล้าถอดวิชาก็กะอีแค่กดโทรออกไปถามเลยไม่ดีกว่าเหรอตัวเอง :เฮ้อ:
-
ถอดวิชานี้ทำไม๊ ถ้ากล้าถอดวิชาก็กะอีแค่กดโทรออกไปถามเลยไม่ดีกว่าเหรอตัวเอง :เฮ้อ:
คงอารมณ์เดียวกับเวลาที่คนเรายอมอ้อมทางไปไกล เพียงเพราะว่าทางที่ไปได้ตรงๆ รถติดล่ะมั้งครับ?
สำหรับผมในตอนนี้ ให้ถอนกระบวนวิชา คงสะดวกใจกว่าโทรไปหาไอพุธอ่ะ - -"
-
แล้วแต่ต้นแล้วกันคับ
โดยส่วยตัวของผมแล้ว
ถ้าถอดวิชานี้แล้วจะไม่เสียใจภายหลังก็ถอดคับ
เปงกำลังใจให้นะคับ
-
กำของเวร
อย่างนี้ยิ่งทำให้เคืองพุธไปใหญ่เลยอ่ะ
ทำไมพุธทำแบบนี้่ล่ะ ยังไงเรื่องเรียนกับเรื่องส่วนตัวก็ไม่น่าจะเอามาปนกันนะ
แล้วยิ่งจะทำให้คนอื่นเดือดร้อนด้วยแบบนี้น่ะ
ถึงกับท่องโลกไซเบอร์กันเลยเหรอต้น
ไม่เข้าใจฟร่ะ เคืองๆ :3125:
じゃ、頑張ってね。
応援してるよ。 :3123:
-
^
^
^อ่านไม่ออกอ่ะแป๋ม แต่แอบเคืองพุธด้วย เกินไปหน่อยแล้วมีอะไรทำไมไม่พูด :serius2:
-
โหยยยย
เหนื่อยใจแทน
น้องต้นสู้ๆ
ไม่อยากให้ถอดวิชาเรียนเลยอ่ะ
-
^
^
^อ่านไม่ออกอ่ะแป๋ม แต่แอบเคืองพุธด้วย เกินไปหน่อยแล้วมีอะไรทำไมไม่พูด :serius2:
ก็เค้าจะเก็บไว้ให้ต้นอ่านนิ
คิคิ
o18
-
งื้อ แอบเสียดายนิดหน่อย
แต่ก็เอาเถอะค่ะ
ถ้าต้นตัดสินใจแล้ว
-
ok เราก็พอเข้าใจนะว่ามันลำบากใจ :เฮ้อ:
เอาใจช่วยแล้วกัน ทำให้ดีที่สุด สู้ สู้ :ped149:
-
อย่าดร็อปเลยครับ
ลองคิดดูนะครับว่าพุธจะรู้สึกยังไงถ้ารู้ว่าเขาเป็นสาเหตุให้คุณดร๊อป
ทราบนะครับว่าไม่อยากคุย
ลองให้คนอื่นไปพูดคล้ายต้นระบายความในใจว่าอยากดร๊อปเพราะทำงานคู่ด้วยตัวคนเดียวแล้วเกิดปัญหา รู้สึกเหนื่อยทนต่อไม่ไหว
อย่างน้อยพุธก็น่าจะรู้ว่าตอนนี้ทำตัวงี่เง่าแค่ไหน
-
ในทางกลับกัน โวยไปเสียทีเดียวอาจจะดีขึ้นก็ได้นะ
อัดกันเสียในเรื่องงานให้พุธได้คิด
มันก็เป็นเรื่องทีดีนะ เพราะนี่มันเสียทั้งคู่น่ะ
จะถอนวิชา หลังจากนั้นมันก็ยังทำได้อยู่
เดี๋ยวแผลติดเชื้อ เรื้อรังแล้วมันหายยากนะ
^-^
จะทางตรงทางอ้อม จุดมุ่งหมายมันยังเป็นที่เดียวกัน
แต่ถ้าถอนไปโดยไม่คุย เราว่ามันเหมือนรถที่ยูเทิร์นผิดที่น่ะ
Cheer Up!
อีก 1 คำแนะนำ แบบถ้าเป็นเรา เราคงทำแบบนี้
-
งื้ออออ
เข้าใจเลยอ่ะ
:เฮ้อ:
จะดร๊อปหรือไม่ดร๊อป ก็คงแล้วแต่ต้นอ่ะ
เป็นกำลังใจให้ละกันนนน
อาจจะเป็นแค่ช่วงนี้ก้ได้นะ ที่พุธรู้สึกอึดอัด
แต่เดี๋ยวพอเวลาผ่านไป พุธก็จะรู้ตัวเองแหละว่า
ที่ผ่านมาตัวเองทำตัวงี่เง่าแค่ไหน
เอาเรื่องงานมาปนกับเรื่องส่วนตัวเนี่ยยยย
ก็เข้าใจนะ แต่ว่ามัน .... นี่มันเกินไปหรือเปล่าเนี่ยยย
:angry2:
ป.ล. ลองให้เพื่อนต้น ใครสักคนแบบ ลองไปแย๊บๆพุธดูดิ ว่าทำไมทำแบบนี้ ไม่ยอมโทรบอกที่อาจารย์เลื่อนนัดไรเงี้ยยย
:กอด1:
-
เค้าพึ่งอ่านเรื่องพี่ต้นอ่า เข้าใจความรุสึกน้า
เค้าก้เปนยุกะคนนึงที่เปนเพื่อนสนิดกันมานานมาก
แบบไม่แน่ใจว่าตกลงคิดไงกะกรูแน่ว้าาาา
เปนกำลังให้นะคระ
สนแต่เรื่องเรียนดีก่า
แพทว่าพี่พุธคงต้องการเวลาเดวก้ดีขึ้นเอง :L2:
-
:กอด1:
-
มีความรักให้คนอื่นได้ แต่ก็อย่าลืมรักตัวเองให้มาก ๆ ด้วยนะจ้ะ :L2:
-
บทที่ 35
ผมพูดเกินไปแฮะ ตรงที่บอกว่า "พุธไม่มีวันโทรมาแล้ว" น่ะ
^^" เพราะสุดท้ายแล้ว วันนี้พุธก็โทรมา
...แม้ว่า... นะ...
แหะๆ
"ฮัลโหล?" ผมรับสาย
"ตกลงเรื่องสัมภาษณ์จะเอายังไง?"
เสียงพุธที่ส่งผ่านมือถือเข้าหูผม แทบจะทำให้ผมรู้สึกอยากปามือถือทิ้ง
เสียงที่แบบ... โคตรเย็นชา ชนิดที่ว่า ให้พุธเอามีดมาแทงผม ผมคงรู้สึกดีกว่า
...แต่ผมก็พยายามคุยกับพุธด้วยน้ำเสียงปกติ
จนน้ำเสียงของพุธเองก็เริ่มปกติมากขึ้น...หน่อยหนึ่ง...
ก่อนที่พุธจะบอกว่า
"เดี๋ยวพุธทำเอง"
และวางสายไป...
มีใครรู้ไหมครับ... ว่าในสำรับไพ่หนึ่งๆ จะมีไพ่โจ๊กเกอร์ไว้เพื่ออะไร?
...ไพ่โจ๊กเกอร์เอาไว้ใช้เล่นแทนไพ่ใบที่ขาดหายไป
เมื่อมีไพ่ตัวใดตัวหนึ่งหายไป โจ๊กเกอร์ก็จะทำหน้าที่แทนไพ่ใบนั้น
แต่เมื่อไพ่ทุกใบอยู่กันพร้อมหน้า โจ๊กเกอร์ก็เป็นได้แค่ตัวตลก^^
(สำนวนคมๆที่แอบขโมยมาจากกระทู้ในบอร์ดแห่งหนึ่ง)
ผมน่ะ... ถ้าไม่ได้เป็นหนุ่มซึน ก็เป็นได้แค่นักแสดงเท่านั้นแหละ^^
...ผมรู้แล้วว่า... ผมควรจะทำอะไรต่อไปดี... หลังจากนี้
つづく。
-
ต้นสู้ๆ เป็นกำลังใจให้เน้อ หนทางยังอีกยาวไกล เรายังจะต้องผ่านอุปสรรคอีกเยอะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จะทำยังไงก็ยังคงเป็นกำลังใจให้นะต้น
แต่อยากให้ทางเลือกที่ต้นคิดจะทำ
เป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับตัวต้นเอง
อย่าทำ เพราะคิดว่าทำแล้วมันดีสำหรับเขา หรือใคร
แต่อยากให้ทำ เพราะว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับตัวเอง
อาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่ก็ดีกว่าทำอะไรเพื่อคนอื่นหรือเพราะคนอื่น
ในขณะที่เขาไม่เห็นความสำคัญในสิ่งที่เราทำให้นะ
:กอด1:
-
:เฮ้อ: ได้แต่บอกว่าสู้ๆคราบ
-
:กอด1:...จะทำอะไรก็คิดให้ดีๆๆเป็นกำลังใจให้..
...ถ้าจะตัด ก็ตัดให้ขาด..ใจจะได้ไม่เป็นทุกข์..
...จะได้มุ่งมั่นกับการเรียนอย่างเดี่ยว..
...ควรเปิดใจรับคนใหม่ที่เข้ามา...อย่าเข็ดที่จะรัก..
...ขอให้หาคู่ของตัวเองให้เจอ.. :กอด1:
-
เก่งนักก็ให้เขาทำไปคนเดียวเลย :m16:
-
อะไรของเค้านะ
พูดกันตรงๆ ก็หมดเรื่อง
เฮ้อ..
-
:L2:
-
ต้นไม่ต้องทำดีกว่า รอดูว่าพุธจะทำไง :m16:
-
อ่า...บอกไม่ถูกแฮะ อึดอัดจิงๆ
สู้ๆนะคร๊าบบ :กอด1:
-
ถึงเวลานี้แล้ว ต้นคงต้องหันกลับมาทำเพื่อตัวเองดีกว่า
ทำเพื่อคนอื่น แล้วเค้าไม่เห็นคุณค่า ทำแล้วคนนั้นเค้าไม่รับรู้ ก็อย่าทำดีกว่า
ต่อไป ทำเพื่อความสุขของตัวเราดีกว่าเนอะ
:กอด1:
ป.ล. เดี๋ยวพุธทำเอง ............ ฟังแล้วจี๊ดดดดสุดๆ พูดยังกะเราเกี่ยง ไม่ยอมทำงานงั้นแหละ
แง่ม ๆๆ ๆ เหมือนเราเป็นคนไม่ดี ไม่ช่วยทำงานเลยเนาะ มาพูดแบบนี้ !!!
:m31:
-
ยิ่งอ่านยิ่งอึดอัด
พุธจะเอายังไงให้เคลียร์กันไปเลยดีกว่า :angry2:
-
อึดอัดใจจัง
ไปฉะพุธตรงๆเลยดีมั๊ยต้น
ยิ่งปล่อยไว้ยิ่งเจ็บ
*แค่ความคิดของโนว์นะคะ
-
มาให้กำลังใจ อย่าท้อนะสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
จะทำอะไรก็กลับมาเล่าให้ฟังเร็วๆๆด้วยนะ อยากรู้จัง
น่าเจ็บปวดกับความเย็นชาจังนะ
เป็นกำลังใจให้ ทุกอย่างต้องดีขึ้นสิน่านะ
-
อะไรของเค้านะ
พูดกันตรงๆ ก็หมดเรื่อง
เฮ้อ..
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: เห็นด้วยค่ะ ยิ่งทำแบบนี้ต้นยิ่งเจ็บ แต่ตัวร้ายที่เขายังไม่อยากเจอหน้า จะไปคุยอะไรได้
-
ต้น เป็นอะไรรึป่าว หายไปนานจัง :confuse:
เป็นห่วงนะ :กอด1:
-
บทที่ 36
:m23: ขออภัยที่หายไปนาน(มากๆ) ครับ
เผอิญว่าช่วงนี้เข้าใกล้งานรับปริญญาบ้าง อะไรบ้าง ก็เลยไม่มีเวลามาอัพ(กว่าจะถึงห้องก็ง่วงเกินทนเสียแล้ว)
หลายวันที่ผ่านไป สิ่งที่ผมทำ คือ ย้อนเวลาตัวเองกลับไปตอนที่ไม่สนิทกัน
แล้วก็พบว่า... ผมสามารถยิ้ม และ หัวเราะได้มากขึ้น^^
แล้ว... วันนี้...
ผมไปเจอคอมเมนท์ของพุธ ในไฮไฟว์เพื่อนผมอีกคนหนึ่ง
เพื่อนคนนี้มาเมนท์ถามพุธว่า ทำงานส่งเสร็จหรือยัง
พุธตอบกลับเพื่อนคนนั้นไปดังนี้...
"เสร็จแล้ว .... มั้ง
งานกลุ่มน่ะไม่ใช่งานเดี่ยว (ท่องไว้ๆๆๆ ไอ้พุธ)"
อ๋อ... เหรอ... อืม...
การที่ไม่โทรบอกกรุ๊ปเมทว่าแหล่งข่าวcancel การให้สัมภาษณ์ ก็เป็นวิธีการทำงานแบบงานกลุ่มงั้นสิ?
...
ก็ได้ครับ ผมไม่หน้าด้านพอที่จะรับคะแนนจากงานที่ "เดี๋ยวพุธทำเอง" แล้วล่ะครับ ผมละอาย
ผมส่งเมล์ไปบอกอาจารย์ประจำวิชา ดังนี้
"งานของ พุธฐา นิศารัตน์ กับ ตฤณ โง้วสกุล
ผม(ตฤณ โง้วสกุล) ไม่ได้มีส่วนร่วมในการทำงานใดๆทั้งสิ้นครับ
เหตุเกิดจากความเข้าใจผิดกัน และผมนิสัยเด็กๆไปนิดหน่อยครับ^^"
คือ ผมได้ขอให้อาจารย์เซ็นต์จดหมายขอสัมภาษณ์ 3 คน
แล้ว ลายเซ็นต์พุธฐา ผมก็เพิ่งได้ในวันที่ 13 และ ส่งจดหมายให้แหล่งข่าวในวันนั้น
ทางแหล่งข่าวแรก ได้โทรมาปฏิเสธการให้สัมภาษณ์ โดยโทรไปยังเบอร์แรกที่ผมลงเอาไว้ในจดหมาย คือ เบอร์ของพุธฐา
ซึ่งทางพุธฐาก็ไม่ได้โทรติดต่ออะไรผมต่อ ทำให้ผมไปสัมภาษณ์แหล่งข่าวแรกตามวันที่นัดหมาย(วันที่ 14) และโดนแหล่งข่าวปฏิเสธกลับมา
ผมเคืองพุธฐานิดหน่อยที่ไม่ยอมโทรมาบอก และเข้าใจว่า แหล่งข่าวอื่นๆก็คงโทรไปบอกพุธฐา และพุธฐาก็ไม่ได้โทรบอกผมต่อเช่นกัน
และด้วยทิฐิผมจึงไม่ได้เป็นฝ่ายติดต่อพุธฐาเอง
จนวันที่ 15 พุธฐาจึงเพิ่งโทรมาถามผมว่าจะเอายังไง แล้วสรุปสุดท้ายคือ พุธฐาบอกว่าพุธฐาจะทำเอง
ด้วยทิฐิอีกเช่นกัน ผมจึงปล่อยให้พุธฐาทำเอง และ ส่งเอง
งานนี้เป็นงานของพุธฐา ที่ไปสัมภาษณ์และเขียนข่าวส่งเองครับ
ที่ผมส่งเมล์มาบอกอาจารย์ เพราะผมคิดว่า ผมไม่สมควรได้รับคะแนนจากการทำงานชิ้นนี้ครับ
จึงเรียนมาเพื่อทราบครับ"
อย่างดี โดนอาจารย์ตัดคะแนนนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก
แต่ผมจะรู้สึกไม่ดีมากกว่า ถ้าไม่ทำแบบนี้
พุธอาจจะมีเหตุผลของมัน ที่มันทำแบบนี้กับผม
แต่ผมก็มีเหตุผลของผมเช่นกัน
จะมาเปรียบเทียบว่าเหตุผลของใครที่เหมาะสมกว่า คงเปรียบเทียบไม่ได้ เพราะแต่ละคนมีความคิดไม่เหมือนกัน
และในสายตาของผม ผมรู้สึกว่าพุธไม่ควรทำแบบนี้ ดังนั้นผมจะถือว่าการที่ผมถือทิฐิต่อไปแบบนี้ ผมไม่ผิด
อ่อ... ละก็...
ไหนๆก็เป็นตัวร้ายละ ถ้าตัวร้ายจะผิดคำพูด ขอไม่จบนิยายเรื่องนี้ลงในบทที่ 36 คงไม่มีใครว่าอะไรนะครับ?^^
つづく。
-
...มาต่อเรื่อยๆๆเถอะจ่ะ มีอะไรก็เอามาคุยกันอย่างน้อยก็ยังได้ระบาย...
...อย่าเก็บไว้เลย มีเพื่อน พี่ น้อง อีกมากมายในเล้าที่ต้องการรับฟัง..
...ขอให้ทำในสิ่งที่คิดว่าดึที่สุดละกันนะ เป็นกำลังใจให้..
...สิ่งที่เมล์บอกอาจารย์ พี่ก็คิดว่าดีเหมือนกัน.. คนเราต้องมีศักดิ์ศรี.. :กอด1:
-
ไม่ว่าอะไรเลยมาลงต่อเรื่อยๆได้เลยค่ะ :m21:
แต่ว่าเมลล์ไปแบบนั้นอาจารย์คงงงน่าดูว่านักศึกษาเล่นอะไรกัน o22
แต่นะเจอเข้าไปแบบนี้ก็พูดไม่ออก อยากรู้ว่าถ้าพุธรู้จะทำอะไร :a11:
-
เกินตอนที่36ได้เลยค่ะ
โนว์ไม่คิดว่าต้นจะจบเรื่องต่างๆในตอนที่36อยู่แล้ว
ชีวิตเรายังต้องเดินต่อไปค่ะ
สู้ๆต่อไปนะคะต้น :L2:
-
กล้าจังครับ
พูดไม่ออกเลย
-
ได้แต่ให้กำลังใจค่ะ :กอด1:
-
ต้นแมนมากเลยนะกับการที่ส่งเมลไปบอกอาจารย์แบบนั้น
ในเืมื่อไม่ได้ทำ ก็ยอมที่จะไม่รับคะแนน
นับถือๆ
สู้ๆ
:3123:
-
ถ้ามั่นใจในเหตุผลของตัวเองก็ สู้ ๆ จ้า :L2:
-
ต้นแบบ ใจ มากกก
อะไรนะ ที่เค้าพูด คิดการใหญ่ ใจต้องเหี้ยม 5 55+
นับถือ ๆๆ
แต่ดีแล้วที่เมลล์ไปบอกเหตุผลอาจารย์ตั้งแต่แรกแบบนี้
ป.ล. ให้คุณพุธเค้าไปนอนเอิบอิ่มกับคะแนนเค้าให้พอเร้ยยยยย :m31:
-
ตามอ่านมานานละ แต่พออ่านถึงบทนี้ ขอ comment หน่อยละกัน
จะบอกว่า "ต้น" ไม่เท่ห์เลยนะ ที่เมลล์บอกอาจารย์ไปอย่างนั้น
อารมณ์เด็กๆมากๆ คนเป็นอาจารย์อ่านแล้วนึกออกอย่างเดียว "เด็กทะเลาะกัน" แล้ว "เด็กคนหนึ่ง...ฟ้อง"
ถ้า "ต้น" จะไม่เอาคะแนนร่วมกัน "พูธ" ต้นก็ทำงานของต้นไปแล้วส่งก็เดี่ยวไปซะ ตัดคะแนนแยกไป
ไม่ใช่เอะอะ ก็ "กูไม่เอาก็ได้ฟะ คะแนนนี้ ให้ไอ้พุธละกัน" มันไม่ใช่นะน้อง
มันเหมือน ขอโทษนะ งี่เง่าเป็นเด็กขาดวุฒิภาวะ ขาดความรับผิดชอบ ปัดส่งๆ แล้วคิดว่า "แมน"
การที่อาจารย์สั่งงาน สิ่งที่คาดหวังให้นักศึกษาได้ก็มีทั้ง "finished product" และ "process"
การแก้ปัญหาที่พบเจอ ระหว่าง "process" เป็นสิ่งที่นักศึกษาต้องเรียนรู้
แต่เท่าที่อ่าน งานนี้ "ต้น" ล้มเหลวนะจ๊ะ
ทำแบบนี้...พุธ "มีเคือง" แน่นอน
ทำแบบนี้...อาจารย์ "ไม่ปลื้ม" แน่นอน
จะทะเลาะกันก็ทำไป แต่อย่าให้งานเสียดิ ถึงจะเรียกว่า "เจ๋ง" ของจริง
และที่สำคัญ ต้น ลองถอยออกมาก่อนไหม
ไม่ใช่ถอยไปจากใครที่ไหน แต่ถอยจากสิ่งที่ต้น "กำลังทำ" แล้วมองกลับไปดูให้ดี
เหมือนที่ "คนอ่าน" คนนี้กำลังทำ แล้วจะรู้เองว่า "ทางแรกที่จะออกของปัญหา" คือการถอยออกจากปัญหา
ไม่ใช่ดำดิ่งอยู่กับปัญหาลึกลงเรื่อยๆ แบบนี้
เรียก "สติ" ของตัวเองกลับมา
แล้ว ต้น จะรู้ว่า "อะไรที่ควรทำต่อไป"
เป็นห่วงจริงๆนะ
-
ตามอ่านจนทัน...
ไงๆ ก็เป็นกำลังใจให้ต้นนะครับ
:กอด1:
-
เฮ้อ ถึงแม้ว่ามันจะทำให้อาจารย์ดูไม่ปลื้มเหมือนเรปบนนะ
แต่ถ้าเป็นเรา เราก็ไม่'สามารถ'ทนได้อ่ะ เราคงจะทำเหมือนพุธละมั้ง
ถ้าทำเหมือนเกลียดขี้หน้ากันขนาดนั้น ไอ้เราก็ไม่หน้าด้านจะเข้าไปคุยหรอก
เฮ้อ... :sad4:
-
ผมยอมรับครับว่าผมล้มเหลว ผมล้มเหลวตั้งแต่ตอนที่พุธมันไม่โทรมา แล้วผมไม่เป็นฝ่ายโทรไปหามันเองละล่ะครับ^^
ถ้าอาจารย์ได้อ่านจดหมายจริงๆ แล้วเค้าคงจะคิดว่า ผมเองที่เป็นฝ่ายไม่พอใจมากกว่า ส่วนพุธไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย
เรื่องงาน มันเลยกำหนดส่งมาแล้ว และผมคงไม่เอาเปรียบเพื่อนๆที่ทำงานส่งตามกำหนดเวลาด้วยเหมือนกันครับ
ขอโทษด้วยที่คุณอาจจะมองว่าผมทำตัวงี่เง่า แต่ผมใช้ชีวิตในฐานะมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ใช่แค่ในฐานะของการเป็นนักศึกษา
ถ้าผมใช้ชีวิตในแง่ของการเป็นนักศึกษาเพียงอย่างเดียว ผมคงทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เสียคะแนนตรงนี้ไป
แต่ผมใช้ชีวิตในฐานะที่เป็นมนุษย์ธรรมดา ผมรู้สึกว่าคะแนนตรงนี้ อย่างน้อยผมก็ยังมีคะแนนตรงอื่นช่วยพยุง แล้วผมเองก็ไม่ได้ทำงานแย่อะไรเท่าไร
ตอนนี้ คลาสนี้งดสอน เนื่องจากติดธุระในช่วงรับปริญญา ผมจึงจำเป็นต้องส่งเมล์ไปบอกอาจารย์อย่างนั้นก่อนครับ
ไม่อย่างนั้น กว่าจะได้คุยกับอาจารย์ ก็คงเป็นอาทิตย์หน้า
ที่ผมส่งไป ผม พูดความจริง ผม บอกเล่าความจริง ถ้าอาจารย์จะไม่ปลื้ม หรืออย่างไร ผมก็คงทำอะไรไม่ได้
ถ้าพุธเคือง ก็คงไม่มีความจำเป็นที่ผมจะต้องไปใส่ใจนี่ครับ^^"
ขอบคุณด้วยละกันครับ ที่อุตส่าห์ให้ความเห็นยาวๆ ถ้าไม่ห่วงจริงๆ คุณก็คงไม่พูด
แต่อย่างที่ผมบอกไปไงครับ ต่างคนต่างก็มีเหตุผลของตัวเอง ใช่ไหม?
-
มันมีสิ่งที่เรียกว่า
สิ่งที่ควรทำ
และ
สิ่งที่อยากทำ
อะไรคือข้อกำหนดว่าเราควรทำในสิ่งที่ควรทำ?
อะไรคือข้อกำหนดว่าเราควรทำในสิ่งที่อยากทำ?
เรา คิดเอง เรากำหนดเอง เพราะชีวิตนี้ เป็นของเราเอง
เมื่อเรามองผ่าน "หน้าที่" เราควรทำในสิ่งที่ควรทำ
เมื่อเรามองผ่าน "ชีวิต" เราควรทำในสิ่งที่อยากทำ
^^ ผมใส่แว่นที่มีชื่อว่า "ชีวิต" อยู่ครับ
-
^^ ผมใส่แว่นที่มีชื่อว่า "ชีวิต" อยู่ครับ
ชอบประโยคนี้จังโดนใจดี ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ต้นนะ :L2: :L2: :L2:
-
โนว์ก็ไม่สามารถบอกได้หรอกนะ ว่าที่ต้นทำมันผิดหรือถูก
อาจารย์วิชานี้อาจคิดว่า ทำไมเด็กมีปัญหากันแล้วไม่คุยกัน
แต่ในใจต้นนั้นการคุยกัน คงจะทำได้ยากกว่าเสียด้วยซ้ำ
ถ้ามันเป็นการคุยกันเพียงข้างเดียว
การที่พุธไม่แยกแยะงานกับเรื่องส่วนตัว
ทำให้เกิดทิฐิกันทั้งคู่
การที่ต้นได้ส่งเมล์ไปหาอาจารย์เป็นสิ่งที่กล้ามาก ถึงแม้สิ่งที่ทำอาจารย์อาจไม่เข้าใจ
แต่ก็น้อยคนนักที่จะกล้า
สุดท้าย ขอบอกอีกครั้ง
จะเกิดอะไรขึ้นชีวิตเราก็ต้องเดินต่อไปค่ะ
สู้ๆนะคะต้น :L2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
พึ่งได้อ่านอ่าฮ่ะ
แบบว่า เราก็เคยเป็นนะและก็เป็นอยู่บ่อยๆๆ ๆ
แหะๆๆ ๆ
สู้ๆๆ ๆนร้าฮ่ะ
เป็นกำลังใจให้คับ
-
:กอด1:
-
แต่ในทางเสนอแนะของพี่นะ
ต้น เริ่มดีขึ้นในระดับนึงแล้วเนาะ?
พี่ว่า เราควรจะไปคุยกับพุธเรื่องงานซะให้เคลียร์นะ
ตอนคุยก็ให้เพื่อนไปด้วยอีกคนนึง
บางทีมีเพื่อนอยู่ด้วย สำหรับพี่ จะทำให้กล้าขึ้น และใจเย็นลง
แต่ก็ขึ้นอยู่กับต้นนะ
ต้นนิ่ง พุธเงียบ มันก็จางกันไปนะ ปัญหามันไม่หาย
จะคุยกัน หรือฉะกันเสียทีหนึ่ง ผลมันอาจจะดีขึ้นก็ได้
อีกอย่าง งวดนี้ เืพื่อน อาจจะช่วยต้นได้นะ
เคลียร์เรื่องนี้ซะ่ก่อน
เพราะคิดว่า อาจารย์คงให้ไปคุยด้วยทีหลัง
ไปเคลียร์กันต่อหน้าอาจารย์
1. มันไม่ค่อยดี
2. พอเกรงใจอาจารย์ แล้วไอ้ที่จะเคลียร์ จะยิ่งค้างนะ
ลองคิดดูนะต้นนะ
พี่เอาใจช่วย
-
พี่ต้น สู้ๆน้า :กอด1:
-
แต่ในทางเสนอแนะของพี่นะ
ต้น เริ่มดีขึ้นในระดับนึงแล้วเนาะ?
พี่ว่า เราควรจะไปคุยกับพุธเรื่องงานซะให้เคลียร์นะ
ตอนคุยก็ให้เพื่อนไปด้วยอีกคนนึง
บางทีมีเพื่อนอยู่ด้วย สำหรับพี่ จะทำให้กล้าขึ้น และใจเย็นลง
แต่ก็ขึ้นอยู่กับต้นนะ
ต้นนิ่ง พุธเงียบ มันก็จางกันไปนะ ปัญหามันไม่หาย
จะคุยกัน หรือฉะกันเสียทีหนึ่ง ผลมันอาจจะดีขึ้นก็ได้
อีกอย่าง งวดนี้ เืพื่อน อาจจะช่วยต้นได้นะ
เคลียร์เรื่องนี้ซะ่ก่อน
เพราะคิดว่า อาจารย์คงให้ไปคุยด้วยทีหลัง
ไปเคลียร์กันต่อหน้าอาจารย์
1. มันไม่ค่อยดี
2. พอเกรงใจอาจารย์ แล้วไอ้ที่จะเคลียร์ จะยิ่งค้างนะ
ลองคิดดูนะต้นนะ
พี่เอาใจช่วย
เห็นด้วยกับพี่เค้า นะต้นลองอ่านแล้วเอาไปคิดดู
-
บทที่ 37
ในที่สุดอาจารย์ก็ส่งเมล์กลับมาครับ
"โอเคค่ะ เข้าใจปัญหาที่เกิดขึ้นแล้ว
ทีนี้ตฤณจะทำงานส่งเองหรือเปล่าคะ อาจจะหาประเด็นอื่น และทำส่งมา ตฤณก็ทำเองได้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้น ถ้าถามความเห็นครู อาจจะเลือกประเด็นข่าวอื่น และทำส่งมาได้ แม้จะไม่ได้คะแนนเต็ม 10 อย่างเพื่อน เพราะเราส่งช้า แต่ก็ยังได้ทำงาน และฝึกฝนเรียนรู้ ซึ่งมีค่ามากกว่าคะแนนค่ะ
ยังอยากอ่านงานของตฤณนะคะ
ส่งมาภายในวันที่ 23 ก็ได้ค่ะ ก่อนที่เราจะทำงานวิทยุต่อไป เพราะงานจะต่อเนื่องกันไปค่ะ : ) "
:sad4:อาจารย์ใจดีจัง ไอ้ต้นดีใจ
ส่งเมล์ตอบกลับอาจารย์ไป
"ถ้าอย่างนั้น ผมจะหาประเด็นข่าวอื่น สัมภาษณ์ และ ส่งอาจารย์ในวันที่ 23 ละกันนะครับ
ขอบคุณมากครับอาจารย์
m(_ _)m"
:pigwrite: โอเค... เรื่องงาน เคลียร์! (ว่าแล้วก็คิดได้แล้วว่าจะทำข่าเรื่องอะไรดี)
เรื่องพุธ... ไม่มีอะไรที่ผมจะต้องพูดกับมันละล่ะ^^
มันเป็นการกระทำของพุธ เป็นการตัดสินใจของพุธ
ถ้าพุธต้องการทำแบบนั้น ก็ ปล่อยมันไป... ผมไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปบีบคั้นมัน
เหมือนกับโฟม(แฟนเก่าคนล่าสุด)ที่ไม่คุยกับผม อีก (น่าจะ)ตลอดกาล
ผมเงียบๆ Appear Offline ไปแบบนี้ น่าจะทำให้คนที่ไม่อยากคุยกับผม เค้าสบายใจมากที่สุดละล่ะ^^
ผมน่ะ ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่เสียคนๆหนึ่งที่ไม่อยากคุยกับผมไปแค่คนเดียว(ถ้านับโฟมด้วย ก็ สองคน)
แต่พุธน่ะ... เสียคนที่รู้สึกดีๆกับมันไปตั้งคนหนึ่งแน่ะ เห็นป่ะ^^
つづく。
-
ดีใจด้วยที่อาจารย์ให้โอกาส :3123:
-
อาจารย์ช่างใจดีและน่ารัก ท่านคงเห็นว่าความขัดแย้งของนักศึกษามีขึ้นได้และท่านก็ประนีประนอมไม่ให้ใครต้องเสียคะแนนไปโดยใช่เหตุ o13
ส่วนต้น...ถ้าคิดที่จะappear offline ไปแบบนั้นได้ก็ดีค่ะ แต่อย่าลืมว่าเค้าไม่รู้ว่าเราอยู่แต่คนนึงที่รู้ก็คือตัวเรา สู้เผชิญหน้าไปตรงๆไม่ดีกว่าเหรอ อย่างมากเขาก็ไม่ทัก แต่ให้รู้ไว้นะว่ากรูอยู่นี่อ่ะ มีปัญหาไรปะ :m19:
-
วันพรุ่งนี้และวันต่อไปมันจะดีขึ้นเรื่อย ๆ จ้ะ :L2:
-
อ่านเรื่องของน้องต้น เมื่อเช้านี้คะ ยินดีด้วยที่อาจารย์ให้โอกาสทำงานส่ง ยังไงเวลาทำอะไรขอให้ใจเย็นให้คิดถึงคนที่รักเรามาก กว่าที่จะคิดถึงคนอื่น ตั้งใจเรียน นะคะ
-
..ตั้งใจทำงาน และทำให้ดีที่สุดนะต้น..
..อาจารย์น่ารัก และเข้าใจศิษย์เสมอ..ขอบคุณอาจารย์..
..เป็นกำลังใจ..ให้ต้น..ก้าวเดิน..ต่อไปจะ :L2:
-
สู้ๆ นะต้น
:กอด1:
-
อาจารย์ใจดีจังค่ะ
อยากให้อาจารย์ที่ม.เป็นอย่างนี้บ้าง
ดีใจด้วยนะคะ ที่อาจารย์เข้าใจ
งานตัวถัดๆไปจะได้้ไม่มีปัญหาด้วย
สู้ๆต่อไปนะคะต้น :L2:
-
ผมน่ะ ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่เสียคนๆหนึ่งที่ไม่อยากคุยกับผมไปแค่คนเดียว(ถ้านับโฟมด้วย ก็ สองคน)
แต่พุธน่ะ... เสียคนที่รู้สึกดีๆกับมันไปตั้งคนหนึ่งแน่ะ เห็นป่ะ^^
ชอบคำพูดนี้ค่ะ พุธต่างหากที่เสียคนที่รักเค้าไปอีกคนหนึ่งเพราะการกระทำของเขาเอง
-
อาจารย์ ใจดีจังเลยอ่ะ
เข้าใจลูกศิษย์ดีมากๆๆๆๆๆๆ
ชอบอาจารย์แบบนี้
:กอด1:
ช่ายยยยยยยย
พุธทำตัวเอง .... ทำให้ตัวเองเสียคนที่รักและก้หวังดีกะตัวพุธไปตั้ง 1 คน
คนแบบนี้น่าสงสารเนอะ
ป.ล. คนที่เรารักก้มีเท่าที่เราอยากเห็นน่ะแหละ ... แต่คนที่รักเรา มีเยอะกว่าที่เราจะมองเห็นได้อีก :กอด1:
-
สู้ๆ ยังไงซะ ยังมีอาจารย์ให้โอกาส
ถือว่าต้น แมนนะ ที่พูดตรงๆกับอาจารย์
พูดตรงๆแบบนี้ ถ้าอาจารย์ไม่ให้โอกาสก้อใจร้ายไปหละ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
o13 อาจารย์น่ารักจัง
ต้นสู้ๆ :really2:
พุธ ขาดต้นแล้วเธอจะรู้สึก ชิส์สสสส :m19:
-
ต้นสู้ๆ เราก็ก้าวเดินของเราต่อไป อย่าหยุด
แต่ที่บอกว่าจะไม่คุยกันเลยอะมันแปลกๆงะ ลองปรับตัวดูบางทีความเป็นเพื่อนอาจจะยังคงอยู่ต่อไปก็ได้
:L2: :L2: :L2:
-
+1
:กอด1:
สู้ๆ ต่อไปคร่า~~
-
เห็นด้วยกับต้นนะ ที่ทำแบบนั้น
ในเมื่อพุธไม่อยากจะคุยกับต้น
แล้วทำไมต้นต้องไปคุยกับพุธละ จริงไหม?
เดี๋ยวสักวันพุธก้คงจะรู้แหละว่า...
ตัวพุธได้ทำอะไรลงไปบ้าง
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ ต้นนะครับ
-
พึ่งได้มาอ่าน สะดุดตาชื่อเรื่องตั้งนานแล้ว
แต่เป็นพวกไม่ค่อยชอบอ่านเรื่องของคนที่เหมือนตัวเอง :really2:
เราว่าต้นทำดีที่สุดแล้ว และก็มีสติที่สุดเท่าที่ช่วงอารมณ์อำนวยด้วย
ไม่อยากให้ต้นมองพุธในทางที่ไม่ดีเท่าไหร่ แต่เราเคืองพุธเรื่องรายงาน
โดยเฉพาะเรื่องที่ไปบ่นกับเพื่อนในhi5ด้วย
แต่คิดอีกที บางทีคนเราพูดอะไรไปไม่ค่อยคิดหรอกเน๊อะ
อาจารย์น่ารักจัง ต้นตั้งใจทำงานส่งนะ :กอด1:
-
บทที่ 38
-ไม่ได้เจอพุธมาครบ 1 อาทิตย์ พอดิบพอดี-
ชีวิตไอ้ต้นก็ยังคงดำเนินไปเรื่อยๆเหมือนเดิม
สำหรับไอ้ต้นแล้ว เรื่องที่น่าเบื่ออย่างหนึ่งของชีวิต คือการที่เกิดมาเป็นคนใจง่าย
และ ตลอดทั้งชีวิตที่ผ่านมา... ไอ้ต้นต้องหวั่นไหวกับพฤติกรรม การกระทำของคนรอบข้าง
อาทิเช่น... มักจะตกเป็นเป้าของการหนุนตัก ซบไหล่ กอด ฯลฯ ตลอดมา อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2834.0)
ล่าสุด เมื่อวันรับปริญญาของพี่ๆที่ผ่านมา
ไอ้ต้นกำลังนั่งคุยกับเพื่อนที่ชื่อตุ้ยอยู่
แล้ว ไอ้บอล ซึ่งเป็นเดือนรุ่น อยู่ดีๆ โผล่มาจากไหนไม่รู้
"คร่อก!"
ลงมาซบตักผมนอนเฉย ไม่มีแม้แต่จะบอกกล่าว!
(ในใจผมคิดว่า "อีกแล้ว...เจี้ยเอ้ย..." - เจอมาทั้งชีวิต ก็ยังไม่ชินซะที)
แล้วมันก็นอนหลับตาพริ้ม... ไอ้ผมก็ไม่กล้าปลุกมัน เพราะรู้ว่ามันเหนื่อย
แล้วจะทำอะไรดีล่ะกรู... ลุกไปไหนมาไหนไม่ได้
จะให้มองหน้ามันก็... นะ... น่ามองอยู่หรอก แต่ไม่อยากเป็นtopicบ่อยๆ!
เลยเอามือถือออกมาเล่นเกมsudoku
แล้ว... เพราะไอ้บอลแหงๆ ที่ทำให้ผมคิดคำนวนพลาดบ่อยๆ ทั้งๆที่ผมเซียนเกมส์นี้(ในโหมดeasy)นะ!
หันไปหาไอ้ตุ้ย ไอ้นี่ก็เวรไม่แพ้กัน เอาเสื้อกันหนาวที่ผมใส่มาไปม้วนเป็นก้อนๆ แล้วหนุนนอนต่างหมอน
:sad4: วันนี้ทุกคนเหนื่อยมากจริงๆ... แต่กุก็เหนื่อยนะ อยากนอนบ้างเหมือนกันนะเว้ย!(ไอ้บอลกรนคร่อกๆ)
ผมคงต้องหัดปลดปลงและทำใจ(สักที) ว่าไม่ว่าผมจะพยายามยังไง ผมก็คงต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้สินะ TT^TT
(เปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น -จะบ้าตาย...ผู้ชายใจง่าย- ดีไหม?)
ตกเย็น มีเพื่อนมาบอกว่าคะแนนสอบวิชาคณิตศาสตร์พื้นฐานออกแล้วที่บอร์ดใต้ตึก
ผมไปดูคะแนน ก่อนที่จะนึกอะไรก็ไม่รู้ ส่งsms ไปบอกคะแนนให้กับพุธ
อย่างที่เคยบอกไปว่าพุธไม่ค่อยมีเพื่อนในมหาลัยเท่าไร
เพราะฉะนั้น คงไม่มีใครจะบอกคะแนนมันแล้วล่ะ ถ้าไม่ใช่ผม
ผมกำลังรู้สึกเหมือนกับว่า ผมกำลังทำเป็นมีความสุข สนุก เอ็นจอย กับชีวิตที่ไม่มีพุธอยู่
...ทำแบบนี้ไปอีกสักพัก ผมก็คงทำได้จริงๆโดยไม่ต้องแกล้งทำเป็นแล้วสินะ
กุเป็นตัวอะไรวะ ทำไมแลดูเหมือนไร้หัวใจจัง!
つづく。
-
ไม่น่าจะเรียกว่าคนไร้หัวใจนะต้น
แต่มีหัวใจไว้ให้คนที่เค้าจะรู้สึกดีและรับรู้
:L2: :L2: :L2:
-
...ต้นเนี่ยคงต้องมีบุคคลิกที่ต้องตาเพื่อนๆๆแน่ๆๆ..
...เพื่อนผู้ชายถึงได้อยากเข้าใกล้เช่นนี้...
... เพราะรู้ว่าต้นเป็น..คนไม่มีพิษมีภัยกับใคร..
....ทำไปเถอะ..จะได้ลืมพุธ..ได้บ้าง...
...เรื่องที่ sms บอกพุธก็ทำไปเถอะคิดซะว่าทำให้..เพื่อน..
...พยายามทำทุกอย่างให้มันปกติ..ใจจะได้ปกติด้วย... :กอด1:
-
เราว่าต้นกำลังใช้หลักทางพุทธศาสนานะ คือ "ปล่อยวาง"
ถ้าทำแบบนี้แล้วสบายใจ ช่วยพุทธหรือเพื่อนคนอื่นไปโดยไม่ต้องหวังสิ่งตอบแทน
ต้นน่าจะมีความสุขดีออก ใช่ไม๊ค่ะ :m13:
-
ต้นจะส่ง sms ให้พุธก็ทำไปเถอะค่ะ คิดเสียว่าช่วยเพื่อนแล้วกัน
ไม่ต้องไปคิดมากอะไรหรอก
เราว่าต้นกำลังใช้หลักทางพุทธศาสนานะ คือ "ปล่อยวาง"
เห็นด้วยค่ะ คิดว่าต้นกำลังปล่อยวางมากกว่า ไม่ได้เป็นพวกไร้หัวใจหรอกค่ะ
สู้ๆต่อไปนะคะ :L2:
-
ถ้าอย่าง ต้น เรียกว่าไร้หัวใจ
แล้วคนบางคนล่ะ ??
คงยิ่งกว่าไม่มีหัวใจอ่ะ
การที่ต้นส่ง sms ไปบอกพุธก็ยืนยันได้แล้วว่าต้นมีหัวใจ
ถ้าต้นไร้หัวใจจริง ต้นคงไม่แม้แต่จะนึกถึงหรอก ... เนอะ
ที่เพื่อนๆชอบมาหนุนตัก ซบไหล่ กอด ไรพวกเนี้ยะ ก้ดีออก
ดีกว่า การที่เพื่อนๆเค้าไม่ยอมมาอยู่ใกล้ๆนะ
บางทีการแตะเนื้อต้องตัวกันบ้างก็บอกอะไรๆได้มากกว่าเนอะ :กอด1:
ป.ล. น่าอิจฉาต้นนะ ... อยากให้คุณบอล(ที่เป็นเดือนรุ่น)มานอนตักมั่ง :laugh:
-
o13
ไร้หัวใจหรอ คงไม่ใช่หรอก น่าจะเป็นว่า เต็มไปด้วยหัวใจแห่งรักมากกว่า อิๆ :-[ :-[
-
:กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:
แล้วแต่ต้นแล้วกันคับ การที่เราหวั่นไหวกับเค้าง่าย มันก็ไม่แปลกหรอกคับ
แล้งไหงต้นไม่ทำให้เค้าหวั่นไหวกับเราบ้างล่ะคับ ?
กั๊กๆๆๆ
-
:เฮ้อ:
-
เง้อ มนต์แรกครับ เพิ่งอ่านวันนี้
น่าเห็นใจอ่ะ......
สู้ต่อไปครับ +1 ด้วย อิอิ
-
+1 ดีแล้วค่ะ จะได้สบายใจและไม่คิดมาก
ยังมีเรื่องราวอีกมากมายให้ทำ ยังมีบุคคลที่เค้าคอยอยู่ข้างเราเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอยู่
ยังไงก็ขอให้สู้ต่อไปนะค่ะ
-
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้ ขอให้ได้แต๊ะเอียกันเยอะๆนะคร้าบ^^
:mc4:
____________________________________________________________________________________________
บทที่ 39
วันนี้เป็นวันที่ว่าที่รุ่นน้องคณะปีต่อไป จะมาสอบสัมภาษณ์ที่คณะครับ(น้องโควตา)
รวมไปถึงจะมีกิจกรรมรับน้องนิดๆหน่อย(อันนี้ทั้งน้องโควตาและน้องที่สอบติดแล้วในรอบโครงการพิเศษครับ)
ผมโผล่หน้าไปแต่เช้า และโดนไอ้คุณบอลแย่งกินป๊อกกี้ แอลมอนด์ ครัช บิตเตอร์ TT^TT
จะว่าไป... ไอ้บอลก็เป็นคนแรกที่ผมรู้จักตอนผมมาสอบสัมภาษณ์น่ะนะ ฮ่าๆ
อ้อ ลืมเล่าไปอีกอย่างหนึ่ง ก่อนหน้านี้ ผมกับเพื่อนๆได้เขียนโปสการ์ดส่งมาหาว่าที่น้องๆเหล่านี้
เพื่อเชิญชวนมาให้น้องๆมารับน้อง แล้วก็มีเบอร์ให้น้องติดต่อกลับด้วย
:-[ แล้ว ตอนผมไปเขียนโปสการ์ดให้น้อง ผมดันได้ใบรายชื่อของน้องโครงการมา ให้เขียนโปสการ์ดหาพอดี
เลยกลายเป็นว่า น้องคิดส์ หนุ่มลูกครึ่งฝรั่งน่ารักๆคนนั้น ได้รับโปสการ์ดจากผมไปโดยปริยาย
(แล้วคืนก่อนหน้านี้ น้องเค้าก็โทรมาบอกว่า เค้าอาจจะขอมาช่วงบ่าย...)
กิจกรรมรับน้องเริ่มต้นขึ้น(และไอพุธก็ไม่มา...) บรรดาเพื่อนๆผมก็นึกพิเรนทร์ สลับชื่อกันซะงั้น
ยัยโบก็ใช้ชื่อแก้ว ยัยแก้วก็ใช้ชื่อโบ ส่วนผมใช้ชื่อไอตุ้ยครับ
เมื่อโฟม(คนที่เป็นแฟนเก่าผมไง) มาถึง เห็นผมใช้ชื่อตุ้ย ก็แลดูเค้าจะมีอาการแปลกๆนิดหน่อย
สมัยที่เป็นแฟนกัน ผมโดนโฟมหึง เรื่องที่ผมนั่งติดกับตุ้ยในคลาส
แล้วพอผมหลับ ไอตุ้ยดันหลับตาม หัวก็ชิดกันซะงั้น(ผมไม่รู้เรื่อง หลับไปแล้วตอนนั้น)
- -" เอ...นี่ถ้าผมใช้ชื่อไอ้พุธ โฟมจะมีปฏิกิริยายังไงนะ?
ผมนั่งสังเกตพฤติกรรมน้องกับเพื่อน ...ทำไม แลดูเหมือนกับว่า ว่าที่น้องๆผู้ชายปีนี้ ส่อแวว Y กันเกินครึ่งล่ะ - -"
ตกบ่าย น้องคิดส์ก็โผล่มา ยิ้มหวานซะขนาดนั้น เล่นเอาพี่ๆละลายกันไปเป็นแถวๆ
ยัยแก้วก็มาสะกิดไหล่ผม
"ไงล่ะ ปิ๊งน้องคิดส์ล่ะสิคุณต้น"
"เปล่า ก็น้องมันน่ารัก เป็นแก แกจะไม่มองเรอะ?"
"ชั้นก็นั่งมองหญ้าอ่อนเป็นเพื่อนแกอยู่นี่ไง แต่ชั้นคงไม่จีบน้องคิดส์แย่งแกหรอกนะ ฮ่าๆๆๆ"
ผมล่ะกลัวยัยแก้วจัง ยัยนี่น่ะ ผู้หญิงอะไร ช่างยุช่างยั่ว จริงๆ!
กิจกรรมรับน้องผ่านไปแบบ สนุกบ้าง น่าเบื่อบ้าง
แล้วผมก็ส่งsmsไปหาว่าที่น้องที่ผมมีเบอร์ทุกคน ว่า
"^^ ไม่ค่อยสนุกหรรษาเท่าไร แต่อยากให้มาเป็นน้องจริงๆนะ แล้วเจอกันเด้อ"
แล้วมีน้องคิดส์คนเดียวที่ส่งsmsตอบกลับมาว่า
"สนุกสิครับ พี่ๆน่ารัก เป็นกันเองทุกคนเลยคร๊าฟ แล้วเจอกันครับ"
น้องคิดส์ครับ น่ารักเกิ๊นนน Kawaii desu ne!!! >w<
ตกกลางคืน แวะไปงานเทศกาลดนตรีของคลื่นวิทยุหนึ่ง
ก็ สนุกบ้าง อะไรบ้าง แต่ก็เหนื่อยมาก อะไรมากเช่นกัน ฮ่าๆๆ
ได้เจอพี่บอล สครับบ์ ที่ไอ้คุณต้นปลื้มมากด้วย แต่มือถืออยู่ที่เพื่อน เลยอดขอถ่ายรูปกับพี่เค้าเลย TT^TT
(ไอ้ต้นไม่ได้บ้าคนมีชื่อเสียงนะ แต่พี่บอลน่ะ ไอ้ต้นปลื้มมากจริงๆไง)
ว่าแล้วก็แปะเพลงของสครับบ์ปิดท้าย^^
http://media.imeem.com/m/fDO9L-QwU8
つづく。
-
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ ซินเจิ้งหรูอี้ ซินเหนียนฟาไฉ
:mc4: :mc4:
นะครับบ
-
:mc4: :mc4: ร่ำรวยๆค่า
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้
-
เอิ้ก ๆๆ ๆๆ
สวัสดีปีใหม่จีนนนน
:mc4:
แหะ ๆ ขอให้ได้แต๊ะเอียเยอะๆนะต้น
แล้วเอามาแบ่งกันมั่งงงงง
:กอด1:
-
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้เช่นกันค่ะ :mc4: :mc4:
-
สงสัยความรักจะหมุนรอบตัวพี่ต้น อีกครั้งละมั้ง
อิอิ
-
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้
รวยๆกันทุกคนค่าาาาาา
เชียร์คิดส์เลยดีมั้ย เหมือนจะชอบต้นด้วยอ่ะ*0*
-
บทที่ 40
และแล้วก็ได้เจอหน้าพุธในที่สุด(เจอหน้า พุธ ในวัน พุธ =w=")
วันนี้ที่คณะมี อาจารย์ที่ปรึกษานัดพบนักศึกษาในความดูแล เพื่อแนะแนวการเลือกวิชาเอกน่ะครับ
เหตุผลข้อที่สำคัญที่สุดที่ไอต้นไป ก็เพราะ มีขนมเลี้ยงฟรี ว่ะฮ่ะฮ่า :laugh:
มีอาจารย์ท่านหนึ่ง แอบทุ่มทุนสร้าง ซื้อกระบอกทำวิปครีม+แก็สอัด+น้ำวิปครีม มา
แต่... อาจารย์ทำไม่เป็น... แป่ว
ไอ้ต้นก็เลยออกปากช่วยทำให้ เห็นหน้าอย่างนี้ ไอ้ต้นเคยมีดีกรีเป็นพนักงานร้านไอศครีมชื่อดังมาก่อนนะเออ!
(จริงๆมันก็ไม่ได้ยากอะไร และ เป็น 1 ในงานที่ชื่นชอบมากที่สุด คือการทำวิปครีม เขย่าๆๆๆ ฉีดๆๆๆ 555+)
อาจารย์ท่านชอบออกชอบใจมาก แล้วบอกให้ผมกินของว่างให้พอใจก่อน แล้วช่วยอยู่ฉีดวิปครีมใส่เครื่องดื่มให้เพื่อนๆ
แต่ว่า... ทันทีที่ไอ้ต้นฉีดวิปครีมใส่เครื่องดื่มแก้วแรก เพื่อนๆก็เริ่มกรูกันเข้ามารับเครื่องดื่ม+วิปครีม
ไอ้ต้นก็อยู่ฉีด จนวิปครีมกระบอกแรกหมด...
ก็เลยปลีกตัวมาเทน้ำครีม+อัดแก็ส+เขย่ากระบอกวิปครีม ต่อ
โดยที่มีเพื่อนๆที่เหลือยืนรอกันรอบโต๊ะ =w="
แล้วเมื่อวิปครีมหมดลง ขนมและเครื่องดื่มก็หมดแล้ว TT^TT
โชคดียังเป็นของไอ้ต้นบ้าง ที่มีคนเก็บขนมไว้ให้
ไอ้ต้นเลยแอบแคะเศษวิปครีมที่เหลือในกระบอกมานั่งกินกับบลูเบอร์รี่ชีสพายและเค้กช็อคโกแลต
(ชีวิตรันทด :sad4:)
นั่งกินไปก็อดคิดไม่ได้ ว่าไอ้บรรดาคนที่มารอวิปครีมเมื่อครู่น่ะ ไม่มีโฟม และ พุธ
โฟม ที่กลายเป็นคนรักเก่าที่(อาจจะ)ไม่มีวันได้พูดคุยกันอีกต่อไป
พุธ เพื่อนที่สารภาพรักไป และ กำลังเจริญรอยตามโฟมไปติดๆ
=w=" ก็แค่คนสองคนบนโลกใบนี้ที่ไม่คุยกับผม...
ช่างเค้า ปล่อยเค้าเถอะ เนอะ
ครบรอบหนึ่งปีแล้วล่ะ นับตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมได้เจอหน้าโฟม
หนึ่งปีที่ผ่านไป มันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เยอะ แยะ
รู้จักกับโฟม ได้เป็นแฟนกัน เลิกกัน แล้วมาชอบพุธ ฯลฯ
แล้ว... เวลาที่กำลังดำเนินไปเรื่อยๆนี้
คงจะนำเอาเรื่องราวใหม่ๆ โชคชะตาใหม่ๆเข้ามาชนผมเช่นเคย
ชีวิตผมตอนนี้มีความสุขดี
แต่มันก็เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ขาดหายไป...
...แล้วไอ้ผมก็ดันนึกไม่ออกแล้วซะด้วยสิ ว่าอะไรที่มันขาดหายไปกันแน่
- -" เฮ้อ...
ไม่เป็นไร ช่างมันเต๊อะ
つづく。
-
:กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
เอาใจช่วยอยู่นะจ้ะ :L2:
-
ขาดอะไรไม่รู้ แต่ไม่ขาดความรักจากคนอ่านแน่นอนค่ะต้น :give2:
-
:3123:
-
ขาดอะไรไม่รู้ แต่ไม่ขาดความรักจากคนอ่านแน่นอนค่ะต้น :give2:
:o8: :o8: :o8:
เจอมุกนี้ไป เขินแทนต้นเลยทีเดียว 555+
-
สู้ๆน๊าต้นอย่าท้อ :L2: :L2: :L2: :L2:
-
มาให้กำลังใจ :L2:
-
มาให้กำลังใจต้นอีกคน !!
สู้ๆนะต้น
:กอด1:
-
นั่นสิ ก็แค่คนสองคนที่ไม่คุยด้วย
แต่มีคนที่อยากคุยด้วยอีกเยอะ
เชื่อดิ่
เพลงนี้มอบให้ต้น
อิอิ
http://www.ijigg.com/jiggplayer.swf?Autoplay=1&songID=V2B074ECPD
-
น่าสงสารต้นจังเลยค่ะ
ได้กินขนมน้อย
ส่วนพุธกับโฟมก็ช่างเขาเถอะค่ะ
สู้ๆนะคะต้น :L2:
-
:กอด1:...ไม่เป็นไรนะ ถ้ามีโอกาส..ก็เริ่มต้นใหม่...
.....เค๊าเหล่านั้น...ไม่ใช่คู่ของต้น....
......ขอให้.....หาคู่ของตัวเอง...ให้เจอ.... :กอด1:
-
เข้ามาบอกว่าเป็นกำลังใจให้นะคะ
:bye2:
ช่างมันเต๊อะๆช่างมัน
-
สู้ๆนะค๊าบบ :กอด1:
-
บทที่ 41
หนังเรื่อง Before Valentine เข้าวันที่ 5 กุมภาพันธ์
...อยู่ดีๆ พี่วีร์ก็ทักผมมาในmsn
พี่วีร์-"ห้ากุมภานี้ว่างป่ะ?"
ผม-"อาจจะว่าง มีไรอ่ะพี่วีร์?"
พี่วีร์-"จะชวนไปดูหนัง"
ผม-"เรื่อง?"
พี่วีร์-"บีฟอ วาเลนไท"
ผม-"อ่า... ใครไปบ้าง"
พี่วีร์-"พี่ กับ ต้น"
... :m16:
อะไรกัน
อะไรของคุณพี่วีร์อีก ชิชะ
สมัยที่ผมชอบพี่วีร์ พี่วีร์ก็ทำเป็นไม่สนใจ
พอผมเป็นแฟนกับโฟม ก็ดันมาประชดประชันต่างๆนาๆ
แถมยังขโมยคิสผมตอนผมเผลออีก!
แล้วนี่อะไรของเฮียแก ชวนไปดูหนังสองต่อสองเนี่ย
ผม-"ทำไมไม่ชวนพี่อัญไปด้วยล่ะครับ"
พี่วีร์-"อ่า... ยังไงก็ได้ แค่อยากดูหนังเฉยๆ"
ผม-"ถ้ายังไงก็โทรมาละกันครับ"
พี่วีร์-"จ้ะ^^"
:z6:
.
.
.
ไอ้พุธก็ยังคงนิสัยเสียตามเคย
ผมเอาขนมไปแจกเพื่อนๆ
แล้วก็ยอมลดทิฐิ
"พุธ"
มันไม่ยอมหันหน้ามา...แล้วจากที่ยิ้มๆตอนคุยกับแก้ว ก็เปลี่ยนไปทำสีหน้าเฉยๆ
"พุธ?"
แก้วเลยต้องสะกิด ให้ไอ้พุธหันมาหาผม
"ขนมป่ะ?"
พุธส่ายหน้า แล้วทำหน้าเหมือนนิ้วหัวแม่โป้งตามเดิม
แง่ง.............. :m31:
ถ้าไม่เกรงใจอาจารย์คงกระโดดถีบยอดหน้ามันไปแล้ว!
จบคาบ อาจารย์แจกคืนงานที่ส่งไป...
เหมือนพุธจะรู้ตัวแล้วว่างานชิ้นนั้นเป็นงานเดี่ยว(อย่างที่มันต้องการ)แล้ว
:เฮ้อ:
งี่เง่าตลอดกาล
.
.
.
วันนี้หิ้วบทละครไปนั่งอ่านชิลๆแถวๆอ่างเก็บน้ำของมหาลัย
สักพักก็มีกองทัพวิศวะใส่เสื้อช็อปมากระจายอยู่แถวนั้น
ผมก็นั่งอ่านตามปกติ...
และแล้ว ก็มีรุ่นพี่วิศวะคนหนึ่งมาทักด้วยน้ำเสียงกวนๆ
"อ่านอะไรอยู่เหรอน้อง?"
"อ่า... บทละครน่ะครับ"
"สนุกป่ะ"
ผมเริ่มเอะใจ ว่า เค้าจะมาชวนผมคุยทำไม
"ง่ะ... มีอะไรกันหรือเปล่าครับ?"
"อ๋อ... เปล่า ไม่มีอะไร พวกพี่มารอแฟนของน้องน่ะ"
แล้วไอ้คนนั้นก็หันไปหัวเราะกับเพื่อน
...โอเค...เจอพวกกวนบาทาแล้วไง
ผมเลยนั่งอ่านบทละครต่อ
จนเพื่อนของไอ้คนนั้นมาพูดกับผมว่า
"โทษทีนะน้อง เดี๋ยวขอใช้ที่หน่อย น้องไปอ่านที่อื่นนะ"
"อ่าครับ"
ผมเก็บของ แล้วลุกเดินออกมา
- -" โอเค พวกวิศวะจะซ้อมบูม อืม แล้ว ไอ้คนนั้นน่ะ ถ้าพูดกับผมดีๆแต่แรก ผมก็ไปแล้ว
แล้วจะกวนบาทาเพื่อออ?
เด็กวิศวะดีๆก็มีเยอะแยะ แต่ไอ้พวกที่มารยาทแบบนี้แหละ ทำให้คนอื่นมองเด็กวิศวะไม่ดี
เบื่อพวกที่ชอบทำตัวแบบนี้แล้วคิดว่ามันเท่จัง : P
つづく。
-
พี่วีร์ ใช่คนนั้นป่าวอะ
-
พี่วีร์ ใช่คนนั้นป่าวอะ
อืม
-
...น้องต้น ปิดฉากกับคนชื่อ..พุธ เถอะ..
...เปิดใจรับ..คนใหม่เข้ามาดีกว่า...
...อย่าสนใจพุธ แม้แต่ขนมเขาก็ไม่สมควรได้จากต้น...
...ขอให้โชคดี เจอรักใหม่ก่อนวันวาเลนไทน์....
...เค้าไม่มี..หัวใจ..ให้เราก็ไม่ต้องไปสน.. :L2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
รักแล้วมันเหนื่อย ก้อปล่อยวางซะ
หาใหม่ดีกว่าเน๊อะ
:L2: :L2: :L2:
-
พี่วีร์ ใช่คนนั้นป่าวอะ
อืม
รู้หรอว่าหมายถึงคนๆนั้นอะ
ถ่ายไฟเก่ามันจะคุหรอเนี่ย ^^
-
พี่วีร์ที่ต้นเคยชอบสินะ
คนบางคนก็เพิ่งเห็นค่าเมื่อสายไปแล้ว
แล้วแต่ต้นแล้วกันว่าจะไปดูหนังรึเปล่า ในเมื่อพี่เขากล้าชวน จะไปก็ไม่เห็นเป็นไร(ว่าแต่เลี้ยงป่ะ 55)
ส่วนพุธนี่ นับวันทำตัวเป็นนางเอกขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ คิดว่าทุกคนจะต้องง้อ จะต้องคุยด้วยรึไง
ถึงแม้ต้นจะเป็นฝ่ายชอบเขาก่อนก็เถอะ แต่คนที่ถูกชอบก็ไม่ใช่พระเจ้าที่จะทำอะไรก็ได้นะ
อยู่กลุ่มเดียวกัน อึดอัดใจแย่สินะต้น
สู้ๆต่อไปละกัน :L2: :L2:
-
หมั่นไส้พุธจัง เป็นเทวดามั๊งเนี่ย :m16:
-
อย่างนี้ต้องช่างพุธเถอะ ปล่อยเขาไป :laugh:
-
อ่านมาถึงตอนนี้ก็ชักจะมึน ๆ แระ ว่าใครมันซึนมากกว่ากัน กันแน่ ระหว่าง ต้น VS พุธ
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
ช่างพุธเถอะตอนนี้นะ อิๆ
มาดูทางพี่วีร์จะดีกว่านะ ต้น
-
แหม๊ ๆๆ ๆ
หยิ่ง หยิ่ง
เค้าคิดว่าเค้าใหญ่คับฟ้า ดีกว่าเทวดารึไงเนี่ยยยยยย
ขนมให้กินดีดี ยังจะหยิ่งอีกกกกก
พุธนี่แหละ คือคนที่ทำให้ทุกอย่างพังจริงๆ
แง่งงงงงงงงงง
:m31:
ป.ล. ถ้าพี่วีร์เลี้ยงก็ค่อยไปนะต้นนน :laugh:
-
พุธนี่ทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้
ทั้งที่ก็น่าจะยังเป็นเพื่อนกันได้แท้ๆ
ไม่จบไม่สิ้น
:angry2:
-
วันนี้ได้ครองน้องคอม....เลยมาอ่านเรื่องนี้แบบรวดเดียวเลยอ่ะ
ตอนนี้อ่านไปแล้วก็ได้แต่...เฮ้อ....อึดอัดแทนต้นนะ
ไม่เข้าใจเลยทำไมพุธถึงได้ทำตัวแบบนี้...ถ้าจะแค่คุยกันยังลำบากนัก
ก็ปล่อยพุธเค้าไปอยู่ในโลกของเค้าสักพักเถอะ...
ส่วนต้นก็ลองหันไปหาสิ่งอื่นรอบข้างบ้างดีมั๊ย...อาจจะเจออะไรทีดีกว่ารออยู่ก็ได้นะ
พยายามหาความสุขใส่ตัวเก็บสแปร์ไว้แก้เหนื่อยซะหน่อยละกัน
สู้ๆๆๆน๊า :bye2:
-
:เฮ้อ:
อ่านทันแล้วคร้าบบบ
:เฮ้อ:
(อีกรอบ)
บอกคำเดียวเลย
"ชอบมากกกกคับ"
พี่ต้นคิดอะไรน่าคิดดีอ่ะ(งงป่ะ)
ชอบบบบ
:กอด1:
-
อืม...
มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
o8
-
จิ้มๆๆๆๆ :z13: :z13: :z13:
กว่าจะอ่านทันเหอๆ
อ่านไปลุ้นไป ว่าจะเป็นไงกันบ้าง เหมือนเพื่อนผมสมัยก่อนเลย แบบนี้ละ
สุดท้ายก็กลับมาคุยกันเหมือนเพื่อนดังเดิม
สู้ๆนะน้องต้น
ปล. เท่าที่อ่านมา พี่ว่าคุ้นๆ มหาลัยของน้องมากเลยอะ อิอิอิ ต้องใช่แน่ๆเลย อิอิอิ :z2: :z2: :z2:
-
อ๊ายย บีฟอร์ วาเลนไทน์อยากดูๆ
นัดกะเพื่อนแระ
:z6:พุธ หยิ่งได้ใจมาก
-
มารณรงค์ให้ช่วยเปลี่ยนหัวทู้เวลามาต่อเรื่องค่ะ ถ้าลงหน้าด้วยก็จะยิ่งดีค่ะ
เพื่อที่คนอ่านจะได้รู้ว่ามาต่อ...แล้วไม่ต้องคลิกบ่อย เป็นการช่วยไม่ให้เล้าโหลดมากเกินไป :pig4:
ปล.รออ่านอยู่นะคะ :really2:
-
...น้องต้น ปิดฉากกับคนชื่อ..พุธ เถอะ..
...เปิดใจรับ..คนใหม่เข้ามาดีกว่า...
...อย่าสนใจพุธ แม้แต่ขนมเขาก็ไม่สมควรได้จากต้น...
...ขอให้โชคดี เจอรักใหม่ก่อนวันวาเลนไทน์....
...เค้าไม่มี..หัวใจ..ให้เราก็ไม่ต้องไปสน.. :L2:
เห็นด้วยอย่างแรง! +1ให้ต้นและLove_NT19 ค่ะ อิอิ
-
บทที่ 42
"วันนี้ต้นว่างไหม ไปซื้อเสื้อใส่งานบายเนียร์เป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ"
พี่วีร์โทรมาชวนผมตอนบ่าย
=w=" มาแนวไหนอีกล่ะพ่อคุณ?... เอาเถอะ ผมเองก็ยังไม่ได้ซื้อเหมือนกัน
ปีนี้ งานบายเนียร์(Goodbye, Senior) ที่จะจัดให้พี่ๆปี4 คอนเซ็ปต์คือ '60s '70s '80s ครับ
นานทีปีละหน ก็เลยขอเต็มที่หน่อย ฮ่าๆ (ก็ผมไม่มีเสื้อแนวย้อนยุคใส่นี่นา!)
แน่นอนว่าผมขับมอเตอร์ไซค์ถนัดกว่าพี่วีร์ ผมเลยเป็นคนขับ
แล้วไอ้คุณพี่วีร์ก็... ชอบพูดกับผมบนมอเตอร์ไซค์ แบบเอาคางมาวางที่ไหล่ผมเหมือนเคย
- -" แบบนี้ตลอดดด นิสัยเดิมตลอดดด
เราไปเลือกเสื้อผ้ากัน แล้ว ซื้อร้านเดียวกัน เลยแอบสไตล์คล้ายๆกัน ฮ่าๆๆ
แต่เสื้อที่ผมซื้อ แจ่มมากกก เป็นเสื้อเชิร์ตสีดำ ลายหัวมิกกี้เมาส์หลากสี
เป็นเสื้อที่ผมใส่เดินปกติไม่ได้แน่ๆ เอิ้กๆ
(เปล่าหรอก จริงๆผมไม่เคยใส่เสื้อแนวนี้ด้วยแหละ)
แต่ผมใส่เสื้อตังนี้แล้วจะดับหรือจะเกิด ก็อีกเรื่องหนึ่ง - -"
"ตกลงว่า... พรุ่งนี้ว่างไหม?"
"ดูหนังอ่ะเหรอพี่วีร์?"
"อืม"
"...ไม่ว่างแฮะ ตอนบ่ายสามครึ่งtry outบท โปรเจ็คท์ละครเวทีของอ.จิราภา หลังจากนั้นก็ซ้อมละครเวทีโปรเจ็คท์ของพี่ปี3"
"งานเยอะเนอะเรา"
"=w= เกิดเป็นไอ้ต้นก็เหนื่อยแบบนี้แหละ"
อีก 10 วัน จะเป็นวันวาเลนไทน์
ไอ้ต้นเป็นโสด
แต่ก็มีความสุขกับชีวิตดี
^^
つづく。
-
ขอให้มีความสุขแบบโสดๆค่ะ อิอิ
-
มาร่วมด้วยช่วยกันโสด
:laugh:
-
ฉลองกันเฉพาะคนโสดเน๊อะ ในเล้าออกเยอะแยะไป
:z1: :z1: :z1:
-
...เห็นไม๊ต้น...
...ความสุขมันอยู่..ที่ใจ..เนอะ..ไม่มีคู่ก็สุขได้...
...วาเลนไทน์ปีนี้สงสัยต้นจะได้ ชอคโกแลต..จากพี่วีร์..แหงๆๆๆ..
...และแล้วชื่อของ..พุธ..ก็เริ่มห่างหายไปจาก ปากของ..ต้น..
...อย่าลืม..ลบออกไปจาก...ใจ...ด้วยล่ะ.. :กอด1:
-
สุขแบบโสดๆ :laugh:
-
ร่วมใจโสดอีกคน 5555
-
มันไม่โสดเสมอไปหรอกต้น อยู่เชียงใหม่หนาวใจในวันวาเลนไทไม่ได้นะ
อุตส่ามีคนน่ารักๆมารอถึงที่แล้วยังจะปล่อยให้รอเก้ออีก
ทำให้ปีนี้เป็นปีแรกสิที่ได้อยู่กะแฟนในวันแห่งความรัก
:L2: :L2: :L2:
แต่จริงๆแล้วหากตอนนี้คิดกับพี่วีร์แค่เพี่ชายคนนึงก็ถือว่าเป็นอีกปีที่หัวใจว่างในช่วงแห่งรักละกัน
ยังไงๆในบอร์ดก็มีเพื่อนร่วมชะตาแน่ๆอิๆ
-
งะน้องต้น เป็นโสดซะงั้นอะ เหอๆ
แล้วคุณพี่วีร์นี่เอาไงกะน้องต้นเค้าแน่เนี่ย อิอิอิ แอบสวีทๆนิดๆด้วย :z1: :z1: :z1:
-
ตามทันแล้ว อู้งานอ่านทั้งวันเลย บางครั้งชีวิตก็ไม่้เป็นอย่างที่เราหวังจริงๆนะแหละ แต่สักวันต้องมีวันของเรา เป็นกำลังใจให้จ้ะ :3123:
-
พึ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวจบ
ยกมือสนับสนุนให้ต้นเลิกสนใจพุธซะ ในเมื่อเค้าทำเฉยเมยขนาดนี้ แม้แต่ความเป็นเพื่อนเค้ายังไม่คิดจะมีให้เรา เราก็อย่าไปยุ่งเกี่ยวกับเค้าอีกเลย
ก้าวต่อไปข้างหน้าดีกว่านะ คนดีๆยังมีอีกเยอะ
-
บทที่ 43
มีคนมา try out บทละครเวทีของอ.จิราภาหลายคนเลย วันนี้
ผมที่โผล่มา try out บท ตั้งแต่รอบแรกๆ ยังรู้สึกประหลาดใจที่วันนี้มีคนเยอะขนาดนี้
หลังจากนั้นอ.จิราภาก็ให้นั่งล้อมกันเป็นวงกลม เพราะอ.จิราภาจะอธิบายเนื้อเรื่องให้ฟัง
วันนี้จะเป็นการทดสอบreadingบทกันเป็นครั้งแรก...
แล้ว ไอ้พุธก็โผล่มา...
- -"
ผมก็ทำตัวตามปกติเหมือนเดิมแหละ(เฉยๆ ไม่ได้สนใจอะไร)
แล้ว อ.จิราภา ก็บอกกับผมว่า
"ตฤณ เธอเป็นคนที่บุคลิก กายภาพ ทุกอย่าง เหมาะกับบทว่าน(ตัวละครหลักอีกตัวของเรื่องที่ไม่ใช่พระเอก)มากๆ
แต่เสียอย่างเดียว... เธอพูดไม่ค่อยชัด ส.เสือ ร.เรือ ล.ลิง แล้วก็ค่อนข้างพูดเร็ว ถ้าเป็นไปได้ก็พยายามฝึกเรื่องการพูดนะคะ"
:sad4: ตอนซ้อมละครโปรเจ็คท์ของพี่ปี3 ก็โดนคอมเมนท์เรื่องนี้มา... แหะๆ สงสัยผมคงต้องพยายามหัดพูดให้ชัดจริงๆละล่ะ
หลังจากนั้นก็ไปซ้อมละครเวทีโปรเจ็คท์ของพี่ปี 3 ต่อ
ก่อนจะกลับหอด้วยความเหนื่อย ระโหย ระโรย แรง... :jul1:
วันนี้ งานบายเนียร์ซะที ไอ้ต้นจะแต่งตัวบ้าๆบอๆไปงาน ฮ่าๆ(ไม่หลุดคอนเซ็ปท์หรอก)
ไอ้พุธ ไม่น่าจะไป ช่างมัน
ควงยัยแก้วไปงานดีกว่า ลัลล้า...(อารมณ์ดีเนอะ)
ถ้าผมกับพุธยังคุยกัน วันนี้ผมกับมันคงกำลังเตรียมตัวรายงานข่าวหน้าชั้นด้วยกัน
แต่ตอนนี้ ไม่ใช่แล้วล่ะ... ผมต้องรายงานข่าวคนเดียว
มันเองก็เหมือนกัน สมน้ำหน้า :laugh:
つづく。
-
^
^
ปล่อยมันเท้อออออออ ไอ้พุธอ่ะ
อ่านไปก็หมั่นไส้ไป
:beat:
-
สั้นแต่กินใจทุกครั้งเลย o13
มีคนมาชอบดีออก พุธไม่น่าเลย
-
ต่างคนต่างฉายเดี่ยวเลยงานนี้ :laugh:
-
เหมือนไม่แคร์ แต่จริง ๆ ก็ยังแคร์เค้าแหละ ยังไงก็พยายามเข้านะจ้ะ สู้ ๆ
-
:L2: :L2: :L2:
และแล้วต้นก็ทำใจได้
ที่มอก็เพิ่งมีงานไปเหมือนกันบ้าบอกันเต็มที่อิๆ
แล้วจะรออ่านต่อน๊ารู้สึกเหมือนอ่านจนจะเป็นไดอารี่ซะแล้วสิเนี่ย อิๆ
-
อ่านทันแล้ววว o6อึดอัดแทนน้องต้นจริงๆ (เรียกซะสนิทเลยเรา :-[ ไม่ว่ากันเนอะ)
เป็นกำลังใจให้น้องต้นผ่านทุกๆ เรื่องไปได้และพบเจอแต่ความจริงใจ ได้เจอตัวจริงในสักวัน
:L2: :L2: :L2:
ก่อนที่จะเริ่มต้นไปรักใครใหม่...ต้องรักตัวเองให้มากๆ ก่อนนะคราวนี้ <-- ด้วยความห่วงใยจ้า :give2:
-
ดีใจด้วย...จริงๆขำๆได้แล้ว
พอเราไม่คิดมากไปเราก็มีเรื่องให้ทำตั้งเยอะเนอะ
สนุกกว่ามาคิดเรื่องพุธด้วย
-
อ่านจบภายในวันเดียวครับ หุหุ
เหมือนอ่านไดอารี่เลยคับ ต้น
อย่าไปสนใจคนที่เค้าไม่สนใจเราเลยนะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ต่อไปฮายาต้น
GAMBATTE ne........TON chan (อาจจะฟังดูสาวๆ ไปนิดนึง หุหุ) o13
-
:z13: :z13: :z13:
+1
เห้อ ชีวิตน้องต้นเนี่ย ช่างคล้ายๆพี่จริงๆ
แต่พี่ก็เลิกสนใจเหมือนเราแหละ แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้เหมือนน้องต้นหรือเปล่าอะเนี่ย หุหุหุ :z2: :z2: :z2:
-
:กอด1: ต้นน่ารักจังเลย
บทที่ 43
มันเองก็เหมือนกัน สมน้ำหน้า :laugh:
ชอบๆ คิดเหมือนกัน ต้นอยู่ ปี 2 รึเปล่า ถ้าใช่ก็เท่ากันเลยเน๊อะ ดีจังๆ
หมั่นไส้พุธมากก ทำเป็นตีตัวออกห่าง นึกว่าจะง้อเหรอ
แต่เราว่าอยู่มช. ยิ่งหน้าหนาวแบบนี้ต้นหนาวใจได้ไม่นานหรอก ขนาดเรายังมีแฟนแต่ช่วงหน้าหนาวเลย :z2:
หน้าหนาวมช.สวย นอกจากดอกไม้วันรับปริญญาที่ปลูกกันซะเวอร์แล้วยังมีหมอกจางๆตอนเช้าอีก
ปีนี้ยังไม่ได้ตื่นมาดูหมอกเลย ปีก่อนอยู่หอในตื่นมานั่งมองหมอกทุกเช้าเลยขอบอก
อิจฉาคนมีบายเนียร์จัง คณะเรายังไม่มีรุ่นพี่จบซักคนเลย :sad4:
-
:L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บทที่ 44
ระหว่างที่ผมกำลังเตรียมตัวรายงานหน้าชั้นเรียน
พุธมันก็ออกมาเตรียมตัวรายงานเหมือนกัน
(ถึงไม่ได้รายงานด้วยกัน แต่อย่างไรเสียก็ต้องรายงานวันเดียวกัน)
ผมเตรียมตัวเสร็จก่อน เลยกลับมานั่งที่โต๊ะก่อน
แล้ว พอพุธเตรียมตัวเสร็จ มันก็...
"ตฤณ!"
เรียกชื่อจริงผมด้วยน้ำเสียงที่... ผมไม่ได้ยินมานานเท่าไรแล้วหว่า?
(มันเรียกผม ให้ผมออกไปรายงานหน้าชั้น)
ผมเก็บอาการแปลกใจไว้ แล้วออกไปรายงานหน้าชั้นตามปกติ
ตกเย็น ผมก็แต่งเนื้อแต่งตัว แล้วไปรับยัยแก้วมาหลั่นล้าที่งานบายเนียร์ตามกำหนดการ
แล้วก็ถ่ายรูปแนวสวีทๆกับเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆ จนโดนพี่คนหนึ่งแซวว่า
"น้องต้นเป็นทอม!"
:laugh:
ถ้าผมถ่ายรูปแนวสวีทๆกับผู้ชาย ก็คงโดนด่าว่า
"น้องต้นแรด!"
แทนสินะ
(จริงๆก็มีช่วงเวลาที่ไอ้ต้นอ่อยบ้าง อะไรบ้าง แต่อ่อยเนียนไง เลยไม่มีใครสังเกต!)
วันนี้ก็คิวเยอะ กำหนดการเยอะแยะ อีกตามเคย
(ซ้อมละคร+มีตติ้ง)
ตอนนี้ไม่เหนื่อยใจละ แต่เหนื่อยกายแทน
หื้อต๋ายเตอะบ่ะ!
つづく。
-
:laugh:
คิวเยอะเจงๆ
-
เพิ่งจะอ่านจบวันนี้เอง :o8: น้องต้นน่ารักจริง ๆ
อยากบอกว่าเป็นกำลังใจให้ แล้วทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี :L2:
-
ไหนๆ ต้นอ่อยยังไงให้เนียน
สอนกันมั่งงง ๆๆ ๆ ๆๆ
:jul3:
-
ต้นเป็นทอมเหรอ :laugh:
-
เห..... แถวนี้มีทอมด้วยเหรอครับ (แสดงว่าน่ารักชิมะ - เค้าชมเราๆ) แหะ แหะ
เป็นกำลังใจให้น้องต้นครับ
ว่าแต่ พุธ เค้าจะมาเรียกต้นไมหว่า?? แล้วเรียกชื่อจริงเลยนี่อะนะ อืมมมมมม
ต้นคิดว่าไงอะครับบบบ ????
-
:z2: :z2: :z2:
โอ้ย envy คนคิวทอง อิๆ
อยากมีคิวอย่างต้นบ้างจัง แต่แหม
มันหมายความว่าไงเนี่ยอีประโยค2ประโยคเนี่ย น่าคิดนะเนี่ยอิๆ
แล้วก็ถ่ายรูปแนวสวีทๆกับเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆ จนโดนพี่คนหนึ่งแซวว่า "น้องต้นเป็นทอม!"
ถ้าผมถ่ายรูปแนวสวีทๆกับผู้ชาย ก็คงโดนด่าว่า "น้องต้นแรด!"
-
จะเรียกชื่อจริงเพื่อ ไม่ีเคยมีใครเรียกเราด้วยชื่อจริงมาก่อนเลยนะเนี่ย :z2:
อยากเห็นรูปน้องต้นเป็นทอม อิอิ
-
ใจเย็น ๆ อย่าเพิ่งตาย สู้ต่อไป ทาเคชิ !! เอ้ย น้องต้น :กอด1:
-
เอากำลังใจมาส่งให้ :L2: :L2:
-
หุหุหุ
อยากเห็นรูปน้องต้น เป็นทอมจังเลย :z1: :z1: :z1: :z1:
เหมือนทอมซะงั้นได้อะ หุหุหุ
:o8: :o8: :o8:
-
ทอม ซะงั้น 555+
ให้กำลังใจนะคะ สู้ๆๆ
-
ต้นก้อหาผู้จัดการส่วนตั๊วส่วนตัว มาช่วยจัดคิวซักคนดิ
เผื่อจะได้ไม่ยุ่งมากไง
:z2: :z2: :z2:
-
แล้วมีตติ้งเป็นไงมั่งอ่ะ
มาเล่าบรรยากาศ พร้อมรูปถ่ายด้วย
-
=w= เห็นเรียกร้องกันมาหลายคน
อธิบายก่อนว่า "ทอม" ที่พี่เค้าแซวผมเนี่ย คือ
ผมเป็นเกย์ ก็ ชอบผู้ชายใช่ป่ะ?
แล้ว ไอ้ในงานเนี่ย ผมถ่ายรูปแนวสวีทๆกับเพื่อนผู้หญิง
เลยโดนพี่เค้าแซวว่าเป็นทอม(ชอบผู้หญิง) ไม่ได้หมายความว่าผมอยู่เหมือนทอมแต่อย่างใด ฮ่าๆๆ
ว่าแล้วก็เอารูปบางส่วนที่มีเพื่อนเอามาให้แล้ว มาแปะเป็นหลักฐานความทอม
(เซ็นเซอร์ใบหน้าเล็กน้อย เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย และเผื่อไม่ให้มีใครตกใจหนังหน้าไอ้ต้น)
จะมาลบเมื่อตื่นนอน!
-
อ่าวนี่เซ็นเซอร์แล้วเหรอ?
เพราะเหมือนตัวจริงม้ากกกกมากกก
:laugh:
-
เสื้อลายได้ใจมากๆ ครับ น้องต้น เหอ เหอ o22
เข้าใจละว่าเป็นทอม เอ้ยยยที่เค้าแซวว่าทอมเป็นเพราะอะไร หุหุ o13
-
I See
อิอิอิ แหม เสื้อได้ใจมากเลยนะน้องต้น แบบนี้เอาไป +1 อิอิอิ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
เสื้อแจ่มมากน้องต้น o13
-
แอบตามมาอ่านทันจนได้คะ เอ่ออ ชีวิตดูน่าเหนื่อยแทนดีแท้ มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ :3123:
แต่ว่าดูเหมือนจะมาไม่ทันดูรูป งืมๆ น่าเสียดายจริงๆ :serius2:
-
บทที่ 45
ละครที่ผมต้องแสดงวันศุกร์นี้ มีตัวละครหลักสองตัว(ผมเล่นเป็นตัวละครหลัก ที่ไม่ใช่ตัวเอกของเรื่อง) และตัวประกอบอีกสองตัว
ไปๆมาๆ พี่อิม(ผู้กำกับ)ก็หาคนมาช่วยแสดงเป็นตัวประกอบที่เล่นเป็นเลขานุการของตัวเอกของเรื่องได้แล้ว
...อนุญาตให้ลองเดากันสามวินาที ว่าคนๆนั้นคือใคร...
...หนึ่ง...
...สอง...
...สาม...
คิดว่าหลายๆคนคงเดาถูกละล่ะ
"ไอ้คุณพุธ-พุธฐา นิศารัตน์" นั่นแหละ
...พี่อิมมม ไม่มีคนอื่นแล้วใช่ไหม ไปเอาไอบ้านี่มาน่ะ!(เซ็ง แต่ไม่แสดงออก)
แม้ว่าจะไม่มีบทที่ต้องพูดโต้ตอบกัน เพราะพุธได้ออกแค่สองฉาก
แต่ก็ต้องได้อยู่ในฉากเดียวกัน หนึ่งฉาก
ไอ้ต้นเอ๋ย อย่าได้เสียสมาธิเพราะไอ้บ้านี่นะ!
(ละครเวทีที่มีกำหนดซ้อมเดือนมีนาคม ไอ้บ้านี่ก็มาเล่นเป็นตัวประกอบในเรื่องเดียวกับผมอีก เซ็งบ่ะเฮ้ย!)
ว่าที่รุ่นน้องที่ผมคุยmsnอยู่ 3-4 คน ในจำนวนนี้มีน้องที่เป็นผู้ชายอยู่ 2 คน และแน่นอนแล้วว่าเป็น Y(aoi) ทั้งคู่
คนแรก น้องจอน ซึ่งเคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่น้องเค้าชวนผมไปผับ แล้ว... เมื่อวาน ก็ชวนผมไปดูหนังเรื่องBefore Valentine...
คนที่สอง น้องมิก ...อันนี้ก็ดูท่าไม่ค่อยจะดี น้องเค้าชอบใช้คำพูดแบบทีเล่นทีจริง ยังไงก็ไม่รู้...
=w=" ไม่เอานะ คุณตฤณไม่อยากได้ฉายา "แด่กน้อง" (ณ ตอนนี้ แต่ในอนาคตก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง)
ส่วนพี่วีร์ สุดท้ายก็ไปดูหนังเรื่องBefore Valentine กับพวกพี่อัญ
แล้วตกกลางคืนก็มาทักผมในmsn
พี่วีร์-"จะโกรธไหม ถ้าจะบอกว่า?..."
ผม-"ว่า?"
พี่วีร์-"พี่ไปดูเรื่องบีฟอร์วาเลนไทน์มาแล้ว ไม่ได้รอต้น ให้ต้นเสร็จงานละครไปก่อนอย่างที่บอกไว้"
ผม-"ไม่เป็นไรซะหน่อยพี่วีร์"
พี่วีร์-"ไม่โกรธจริงๆนะ?"
ผม-"อืม"
พี่วีร์-"^^"
ผม-"วันนี้พี่วีร์แปลกๆไปนะ"
พี่วีร์-"ทำไม?"
ผม-"พี่วีร์ถามผมว่า จะโกรธไหม ไม่เคยเห็นพี่วีร์พูดแบบนี้มาก่อน"
แน่ล่ะ... จะไม่ให้ผมแปลกใจได้ยังไง พี่วีร์คนที่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของใครเนี่ยนะ มาถามผมว่าโกรธไหม กับเรื่องเล็กๆแบบนี้?
พี่วีร์-"กรรม"
ผม-"น่ารักดีแฮะ พี่วีร์แบบนี้"
พี่วีร์-"...ต้นเมาแน่ๆ"
ผม-"ไม่ได้าเมา สติดี แค่ง่วง"
พี่วีร์-"คนแบบพี่ก็มีดีนะ"
ผม-"ไม่ได้บอกซะหน่อยว่าพี่วีร์ไม่ดีไปทุกอย่าง แต่ต้องใช้เวลานึกเรื่องดีๆสักพักนึงนะ"
พี่วีร์-"ไปนอนไป๊! ฝันดีครับ"
เอาล่ะ คุณต้นต้องขอตัวไปท่องบทก่อนนะครับ
พรุ่งนี้ซ้อมหนักแน่ๆ(คาดว่าไอ้พุธคงจะเริ่มเข้าฉากพรุ่งนี้ด้วย)
...วาเลนไทน์นี้งานยุ่ง จนไม่มีเวลาหาแฟนเลย ให้ตายสิ!
(ต่อให้มีเวลา แกก็ไม่ได้หา และ หาไม่ได้หรอก ไอ้ต้น!)
つづく。
-
ตกลงแสดงที่ไหน?
จะไปดูตัวประกอบ
กร้ากกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
-
ตกลงแสดงที่ไหน?
จะไปดูตัวประกอบ
กร้ากกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
บริเวณตึกHB6ครับ แต่ยังไม่ทราบช่วงเวลาที่แน่นอน - -"
-
เย้ยยย
เสียดาย ถ้าเราต่อ มช. เราจะไปดูต้นแสดงละคร
เสียดายยยย
:laugh:
-
HB6 นี่แสดงใต้ตึกเปล่าอะ อิอิอิ
แบบว่าๆ คุ้นเคยๆอะ หุหุหุ :z1: :z1: :z1:
ว่าแล้วก็คิดถึงเชียงใหม่จังเลย อยากกลับเที่ยวจัง อิอิอิ
-
เข้ามาไม่ทันดูรูปทอม :sad4: เวนกำ
อยากบินไปดูต้นเล่นละคร อิอิ
-
เล่นละครกันทั้งคู่เลยนะ ทั้ง น้องต้น น้องพุธ เนี่ย
และ
ดูเหมือนว่าในชีวิตจริง ก็อาจจะเล่นละคร กันอยู่หรือเปล่าครับ :really2:
-
ต้นแดกน้องไม่ผิดหรอก ถ้าน้องมันเล่นด้วยอ่ะ
:z2: :z2: :z2:
-
แหมอยากอยู่ มช. จังจะได้ไปดูหน้าพุธ มันซะหน่อย
:m15: ทำไมนะทำไมเราไม่เลือกไปอยู่ที่นั่นกลับมาอยู่ในที่เครียดๆอย่างนี้ :เฮ้อ:
-
บทที่ 45+(บทที่สี่สิบห้า พลัส)
ข่าวดี(?) พุธมันไม่ว่างจะมาเล่นเป็นตัวประกอบ เลยกลายเป็นว่าเพื่อนผม ที่ชื่อ ป้อง จะมาเล่นแทน
(แต่ก็คงต้องเจอหน้ามัน ตอนซ้อมละครอีกเรื่องในเดือนมีนาคมอยู่ดี)
พี่วีร์ก็... ไปๆมาๆ มาปรึกษาเรื่องคนที่พี่วีร์แอบชอบอยู่
อ้อ... ถึงว่า ทำไมช่วงนี้เริ่มกลับมาคุยกับผม
(พี่วีร์เรียกผมว่า "ผู้เชี่ยวชาญ" ในแง่ของ "การแอบชอบ" ถุ้ยยยย!...................มันก็จริงของเค้า!!!)
-
:m16: :m16: :m16:
พี่วีร์นี่มัน :angry2:
มันใช่เรื่องดีหรอเนี่ย ผู้เชี่ยวชาญด้านการแอบชอบ :เฮ้อ:
อีเราก็หลงนึกว่ากลับใจมาสนในต้น
แต่ดีแล้วละที่ พุธ มะได้มาเล่น จะได้ห่างๆกันบ้าง
-
:กอด1:ไม่ได้เข้ามานาน
ชริพี่วีร์ ทำเราเซ็งเลย :เฮ้อ:
ดีใจแทน ไม่ต้องเล่นด้วยกับพุธแล้ววว ถ้าเจอแล้วยังอาร์ตตัวแม่อยู่แบบนี้ไม่เล่นด้วยกว่า
สู้ๆต่อไปนะคะ :L2:
-
บทที่ 46
ละครที่ผมซ้อมอยู่ช่วงนี้(แล้วมีกำหนดการแสดงตอนเวลา 18:00 ของวันนี้) เป็นการสอบวิชากำกับการแสดงของพี่ๆปีสาม
ดังนั้น ช่วงนี้ ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา จึงมีการแสดงละครเวทีมาโดยตลอด
(เพราะในคลาสวิชาการกำกับการแสดง มีรุ่นพี่เรียนหลายคน)
เมื่อแสดงเสร็จ อาจารย์ รุ่นพี่ รุ่นน้อง คนดูคนอื่นๆ ก็จะมานั่งล้อมวงกัน คอมเมนท์ละครแต่ละเรื่องที่ได้รับชม
ถึงพุธไม่ได้แสดงให้กับละครของพี่อิม แต่พุธก็แสดงละครให้กับพี่คนอื่น
(พุธมันทำงานร้านอาหารช่วงเย็นไงครับ ลาหยุดหลายวันไม่ได้ เลยปฏิเสธพี่อิมไป)
...แล้ว ผมก็เข้าใจแหละว่าคงซ้อมกันน้อย(เพราะทางผมเองก็เพิ่งมาซ้อมเมื่อเร็วๆนี้)
เลยกลายเป็นว่า ไอ้พุธแสดงได้ตลกมากกก... อันนี้พูดจากใจจริง
แสดงตลก ไม่ได้หมายความว่า เล่นบทตลกได้ตลก แต่หมายความว่า ท่าทางของมัน และอะไรหลายๆอย่าง
มันทำให้ผม(ที่ไปนั่งเป็นคนดู)รู้สึกขำ ทั้งๆที่ไม่ใช่บทที่ตลก (ไม่ใช่แค่ผมนะ เพื่อนผม พี่ๆ ก็ ขำ)
พอตอนนั่งล้อมวงคอมเมนท์ ผมเลยอดที่จะคอมเมนท์มันไม่ได้จริงๆ... แบบว่า ไม่ไหวแล้ว - -"
แต่ตอนผมพูด ผมไม่ได้มองหน้ามันหรอกนะ : P
คงจะเป็นการ...พูดกับมันครั้งแรกในรอบเดือน
ผมไม่ได้รู้สึกหมั่นไส้อะไรมันหรอกครับ
ถ้าให้ผมพูดตรงๆก็... รู้สึกเอ็นดูมันมากกว่า
เฮ้ย!
ไม่เอา!!
ไม่ใช่ตอนนี้!!!
อย่ากลับไปหวั่นไหวอีกเป็นอันขาดนะไอ้ต้น :sad4:
ต่อให้ไอ้บ้านั่นจะโดนจับเขียนหนวด(ในเรื่องแสดงเป็นผู้ใหญ่ไว้หนวด) แล้วออกมาฮา+น่ารักขนาดไหนก็เถอะ!
T T
คอมเมนท์คนอื่นไว้ซะเยอะ
แสดงวันนี้แล้ว แง...
จะรอดไหมเนี่ยยย...
つづく。
-
:z2: :z2: :z2:
มาซะดึกเลยนะต้น รีบไปนอนละสู้ๆขอให้ผ่านไปด้วยดี
-
อย่าหวั่นไหว(อีก)เชียวนะต้น
ใจแข็งเข้าไว้ ไอ้หนวดเขียวๆนั่นมันไม่น่ารักเลย
:เฮ้อ:สุดท้ายก็ยังต้องเจออีกจนได้ นึกว่าไม่เจอแล้วนะ
-
สู้ ๆ นะ ขอให้วันผ่านไปได้ด้วยดี :L2: :L2: :L2:
-
เจ็บแล้วจำ อย่าหวั่นไหวไปกับเค้านะ :z3: :3123:
-
ขอให้โชคดีในการแสดงค่ะ :L2:
-
เต็มที่ค่ะ สู้ๆๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
ม่ายยยยยยยยยยยย :serius2:
อยากไปดูผู้ใหญ่พุธ
o9
-
อยากดู ๆๆ ๆๆ ๆๆ
อยากดูละครที่ต้นแสดง ๆๆ ๆ ๆๆ
:serius2:
-
เอารูปมาฝากกันบ้างนะคร้าบบบ
อย่าหวั่นไหว เข็มแข็งไว้ครับ o13 o13 o13
-
หุหุหุ แสดงเสร็จแล้วมารายงานผลมั้งนะ อิอิอิ อยากรู้ๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ความหวั่นไหว มันจะมาโดยไม่รู้ตัว
:z2: :z2: :z2:
-
กำลังติดตามอ่านนะคับ
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ ขอให้นมีความสุขมากๆนะคับ รักตัวเอง ครอบครัว เพื่อนพ้องพี่น้องและคนรอบข้างมากๆนะคับ
-
(http://www.up-pic.com/2/pic/1322009-23568-61403.gif) (http://www.up-pic.com)
ขอให้มีความสุขในวันแห่งความรักมากๆนะคราบ
-
บทที่ 47
ละครเวทีจบลงไปได้ด้วยค่อนข้างดี
แม้ว่าไอ้ต้นจะแอ็คติ้งด้วยร่างกายไม่ดี พูดจาไม่ชัด(ไอ้ต้นเป็นคนต่างด้าว) ฯลฯ แต่อย่างน้อยก็ผ่านไปได้ล่ะฟระ!
อ.จิราภา ฝากบอกผมผ่านพี่อิมมาว่า
"ตฤณ เป็นคนละเอียด ช่างสังเกต รู้ว่าอะไรดี อะไรไม่ดี อะไรไม่ควร และจะแก้ไขได้ยังไง
ตอนนี้ศักยภาพร่างกายของตฤณอาจจะไม่เท่าความคิดของตฤณ เพราะนี่เป็นการเล่นละครครั้งแรก
อาจารย์คิดว่าตฤณยังไปได้ไกลกว่านี้"
:sad4: น้ำตาแทบไหล ขอบคุณครับอาจารย์
เล่นละครเสร็จ พวกพี่ๆ เพื่อนๆ นักแสดงคนอื่นๆ ก็รวมตัวกันไปบุกร้านหมูกระทะ ฮ่าๆๆๆ (อดอยากมานาน)
ก่อนจะไปต่อกันที่คาราโอเกะ
และ
ไอ้ต้นก็ได้กลับมานอนหัวถึงหมอนตอนตีสี่ ^^"
.
.
.
วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์
และกลายเป็นวันธรรมดาอีกหนึ่งวัน ที่ไอ้ต้นจะซื้อช็อคโกแลตให้ตัวเอง
ส่วนฉลองโสด ไม่รู้ว่าตกลงยัยแก้วกับยัยโบจะเอายังไง
...เอาว่าเป็นว่า... สวัสดีวันธรรมดาอีกหนึ่งวันละกันนะครับ
(ไอ้ต้นเป็นพวกต่อต้านสังคม)
つづく。
-
ร่วมฉลองวาเลนไทน์ตามประสาคนโสด :L1: มีความสุขมากๆน้า
-
ขอให้มีความสุขในวันธรรมดาๆ ที่ 14 กพ. นี้นะครับต้น o13 o13
ปล. (กระซิบ) ว่าแต่นายคนนั้นแสดงเป็นไงบ้างอะ
-
เอ้อ
ยังไงก้ขอให้ผ่าน วันธรรมดาๆ นี้ไปด้วยความสุขละกันเนอะ
:กอด1:
-
ใช่เลยต้น วันนี้ก้อแค่วันธรรมดาคนเดียว
แต่มีคนบางคนมาทำให้อิจฉาเล่น เช๊อะ
:z3: :z3: :z3:
-
:L1:ขอให้มีความสุขในวันวาเลนไทน์ และทุก ๆ วันนะ :L1:
-
HAPPY VALENTINE's DAY ครับ
-
:L2: สุขสันต์วันวาเลนไทน์:L2:
ดีใจด้วยที่ได้รับคำชมค่ะ
แบ่งช๊อคกันกินมั๊ยค่ะ ซื้อกินเองเหมือนกัน อิอิ
-
:L1: Happy Valentine's Day :L1:
-
บทที่ 48
สวัสดี วันปกติธรรมดาอีกหนึ่งวัน
สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ไปฉลองโสดกับโบและแก้ว
เลยนั่งอยู่แต่ในห้อง ขี้เกียจออกไปเห็นคู่รัก ไอ้ต้นเป็นคนนิสัยไม่ดี ขี้อิจฉา!
คุยmsnกับรุ่นน้องโรงเรียนคนหนึ่ง ชื่อบอส
ไอ้เด็กนี่ นี่ก็คุยกับผมแปลกๆมานานแล้วล่ะ
บอส-"เมื่อวานพี่ต้นแสดงละครเหรอ โห ละครล่มแหงๆเลยใช่ไหม?"
ต้น-"อืม คงงั้น ...เฮ้ย บอส เตือนเฉยๆนะเว้ย คำพูดพวกนี้อย่าเอาไปพูดกับคนอื่นเลยนะ มันบั่นทอนจิตใจว่ะ"
บอส-"ผมก็พูดกับพี่ต้นคนเดียวน่ะแหละ^^"
เอ่อ... ไอ้คุณน้อง คำพูดแบบที่ว่า "ผมก็พูดกับพี่คนเดียวน่ะแหละ" ก็ไม่ควรเอาไปพูดกับคนอื่นเหมือนกันนะเว้ย มันส่อยังไงพิกล!
(ตามจริง ชีวิตไอ้ต้นควรจะชินได้แล้ว)
ช่วงหัวค่ำ สุดท้ายก็ทนจับเจ่าอยู่ในห้องไม่ไหว ออกไปหาอะไรกิน
ไหนๆก็มาแถวนี้ละ เลยไปเดินหาเสื้อใส่เล่นๆซะหน่อย ปรากฏว่า ไอ้พุธนั่งอยู่หน้าร้าน
(ร้านที่ไอ้พุธทำงานอยู่ระหว่างทางจากร้านอาหารไปร้านเสื้อ)
งานการมีไม่ทำ มานั่งชิลอยู่หน้าร้านเนอะ ไอ้บ้า!
มันยังไม่เห็นผม ผมเลยทำเนียน ควักมือถือออกมาคุย ทำเป็นไม่ได้สนใจสังเกตอะไรรอบข้าง สังเกตมัน
เดินไปเรื่อยๆ จนเจอเสื้อที่ถูกใจมากมายตัวหนึ่ง... ซื้อเสื้อฉลองโสดให้ตัวเองสักตัว
เงินในกระเป๋าดันมีไม่พอ เลยเดินไปกดเงินที่ตู้ATM ...ระหว่างเดินไป ไอ้พุธกลับเข้าไปทำงานในร้านละ เลยโชคดีไป
ขากลับ กดตังค์มาแล้ว... จะเดินไปร้านเสื้อ ไอ้พุธก็มานั่งชิลตรงหน้าร้านอีกละ
:sad4: รอไปก่อนนะเสื้อจ๋า เอาไว้คุณต้นจะมาสอยวันหลังละกัน
แล้วไอ้ต้นก็กลับหอไป...
เหลืออีกประมาณ ครึ่งชั่วโมง จะผ่านพ้นวันปกติ ธรรมดาๆ วันนี้
แล้วกลายเป็นวันทั่วๆไป
ก็เป็นเหมือนกับทุกวัน
เนอะ...
つづく。
-
มันธรรมดามากเลยเน๊อะต้น สำหรับคนไม่มีคู่อย่างเราๆ
แต่มันเป็นวันที่มีความหมายสำหรับคนที่มีคู่ :เฮ้อ: พอพูดแล้วมันรู้สึกเหงาไงไม่รุ
ช่างมัน อะไรจะมามันก้อต้องมา สู้ๆ
:z2: :z2: :z2:
-
บ๊ายบายวาเลนไทน์
เสียดายเสื้อแฮะ หวังว่าพรุ่งนี้คงยังไม่มีใครซื้อไป
อย่าเศร้าไป ไม่มีคู่ก็ไม่ตาย ใช่ม่ะ
:L2: :L2: แจกดอกไม้เหมือนเคย
-
:m15:
โถ่ต้นสู้ๆนะ แล้วทุกอย่างจะผ่านไปเอง
จริงๆน่าจะลองเผชิญหน้ากันตรงๆไงๆก็น่าจะเป็นเพื่อนกันต่อไปได้อะ
:L2: :L2: :L2:
แต่อยากบอกว่าวันนี้ไม่ธรรมดาเลยชิมิ อิๆ
-
ยังยิ้ม(จากใจจริง)ออกมาได้มั้ย มีความแน่หรือเปล่ากับชีวิตตอนนี้ การฝืนมันทรมาณนะ :เฮ้อ:
ปล. สิ่งที่เสียไปอย่างไม่ดี ต่อให้ได้มันคืนมา มันก็ไม่ได้มีสภาพดีอีกแล้ว (โอกาสที่มันยังดีอยู่มีน้อยมาก)
-
มีความสุขกับตัวเองในทุกๆวันนะ :กอด1:
-
เข้าใจหัวอกคนไร้คู่ค่ะ TOT
-
อ้าวน้องต้น กลายเป็นหลบหน้าไอ่คุงพุธ ซะแล้วหรือ ยืนหยัดไว้ครับ o13
-
:call:
ขอให้เสื้อโดนซิวไปแล้วด้วยเถอะ
:m20:
-
น่าสงสารน้องต้นจัง สู้ๆนะครับ พี่คนนึงที่เคยคิดเหมือนเรา (เคยคิดนะ :z1:) ว่าวันวาเลนไทน์เป็นวันธรรมดาเช่นกัน เป็นกำลังใจให้นะ อิอิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บทที่ 49
วันถัดมา ไอ้ต้นก็ไปถอยเสื้อมาได้สำเร็จ
:laugh:
ที่ยังไม่อยากเจอหน้าพุธ... ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเป็นกลไกการป้องกันหัวใจตัวเอง
เพราะถ้ากลับไปคุยสนิทสนมกับมันเหมือนเดิม เดี๋ยวเกิดsparkอีกรอบ
ไอ้ต้นคงแย่ =w="
นั่งมองมือถือ ด้วยอารมณ์ที่ไม่รู้จะโทรไปหาใครดี...(เคยเป็นกันไหม?)
สุดท้ายก็กดเบอร์โทรออกไปหาไอ้มาร์ค(เคยพูดถึงใน - -" อยู่ดีๆก็จับกรูทำพี่ซะงั้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2834.msg97634#msg97634))
มาร์ครับสาย
ผม-"ฮัลโหล?"
มาร์ค-"พี่ต้นนน โทรมาพอดีเลย แป๊บนะพี่..."
เสียงมาร์คเงียบไป แล้วมีเสียงกุกๆกักๆแทน
ก่อนที่เสียงมาร์คจะดังขึ้นมาอีกรอบ
มาร์ค-"พรุ่งนี้มาร์คจะไปเล่นดนตรีเปิดหมวกที่ถนนคนเดิน พี่ต้นช่วยฟังเพลงที่มาร์คร้องหน่อยนะ ว่าโอเครึยัง^^"
(เมื่อวันก่อนที่เคยโทรไปหามัน มันร้องให้ฟังเล่นๆ แต่รอบนี้จะไปเล่นจริงๆแฮะ)
...เสียงกีตาร์ละมุนๆ(แต่แอบเพี้ยน)ดังขึ้น
แล้ว... ไอ้มาร์คก็เริ่มร้องเพลง
"ฉันเชื่อว่าความรักมีจริง ฉันเชื่อว่าความสุขมีตัวตน
ฉันเชื่อว่าความรักสร้างคน และความรักสร้างเธอ
เธอคงไม่ต่างจากฉัน ที่อยากเห็นวันทุกวันสดใส
แค่เพียงเธอมีฉันอยู่ข้างกาย และฉันจะเป็นความสุขของเธอ
ฉันอยากให้เธอได้พบรัก เป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากรู้จักในเธอ
ลองอยู่ในใจฉัน แล้วเธอก็จะเจอ กับรักแท้ที่จริงใจ
ฉันไม่ใช่คนรูปหล่อ ฉันไม่ใช่คนเสียงดี แต่ฟังฉันเถอะ
เพราะฉันคือคนๆนี้ คนธรรมดาคนนี้ที่ เขียนเพลงนี้ให้เธอ
เธอคงไม่ต่างจากฉัน ที่อยากเห็นวันทุกวันสดใส
แค่เพียงเธอมีฉันอยู่ข้างกาย และฉันจะเป็นความสุขของเธอ
ฉันอยากให้เธอได้พบรัก เป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากรู้จักในเธอ
ลองอยู่ในใจฉัน แล้วเธอก็จะเจอ กับรักแท้ที่จริงใจ
อยากให้เธอหลับตา แล้วลองนึกถึงใครซักคน
ที่มีความสุขที่เปรี่ยมล้น และอยู่ตรงนี้อีกหนึ่งคน คือฉันคนนี้ที่มอบความรักให้กับเธอ
ฉันไม่ใช่คนรูปหล่อ ฉันไม่ใช่คนเสียงดี แต่ฟังฉันเถอะ
เพราะฉันคือคนๆนี้ คนธรรมดาคนนี้ที่ เขียนเพลงนี้ให้เธอ
ฉันไม่ใช่คนรูปหล่อ ฉันไม่ใช่คนเสียงดี แต่ฟังฉันเถอะ
เพราะฉันคือคนๆนี้ คนธรรมดาคนนี้ที่ ร้องเพลงนี้ให้เธอ
ฉันไม่ใช่คนรูปหล่อ ฉันไม่ใช่คนเสียงดี แต่ฟังฉันเถอะ
เพราะฉันคือคนๆนี้ คนธรรมดาคนนี้ คนธรรมดาคนนี้..."
http://media.imeem.com/m/7RDIIInpuD
มาร์ค-"เป็นยังไงบ้างพี่ต้น?"
ผม-"..."
มาร์ค-"ง่ะ... เงียบเลย... มันแย่ขนาดนั้นเลยอ่อ"
ผม-"เปล่า ก็เพราะดี... เล่นวันไหนล่ะ?"
มาร์ค-"พรุ่งนี้ไง มันมีถนนคนเดิน มาร์คกับเพื่อนเลยจะลองไปเล่นดู"
ผม-"อืม... ตั้งใจละกัน"
มาร์ค-"แน่นอนอยู่แล้ว ^^"
...ผมไม่ควรบอกมาร์คใช่ไหม ว่าไม่ควรเอาเพลงนี้ไปเล่นให้ใครต่อใครฟัง
นี่ขนาดแค่ฟังผ่านโทรศัพท์ มันยังทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะได้ขนาดนี้
แล้วไอ้คนที่จะได้ฟังมันร้องสดๆ คลอเสียงกีตาร์เบาๆ คงเคลิ้มตายไปเลย!
...อย่าแปลกใจเลยว่าทำไม ไอ้ต้นถึงเผลอฮัมเพลง"เพลงรักเพลงหนึ่ง"เบาๆ ทั้งวัน!
(ไอ้ต้นจะเปลี่ยนหัวข้อจาก "เรื่องเล่า" เป็น "ไดอารี่" ดีไหมนะ?)
つづく。
-
กรี๊ดดดดด น้องมาร์ค น่ารักจัง
แอบไปดูดีมะต้น :impress2:
ฟังเสียงร้องสดๆน่าจะดีกว่า
-
:z13:
จิ้มโน อิๆ
ต้นถ้าจะเปลี่ยนเรื่องเล่าเป็นไดอารี่ก็ได้นะมันเริ่มคล้ายละ
-
ไปเล่นแถวไหน อยากไปนั่งฟังคนหล่อร้องคลอเสียงกีตาร์บ้างจัง :-[
-
อย่าเคลิ้มบ่อยนะต้น เด๊วมันจะเจ็บเองอีกอ่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หุหุหุ เพราะมากเลยหรือเนี่ย อยากไปฟังด้วยตัวเองจังเลยอะ อิอิอิ :mc4: :mc4: :mc4:
-
เฮ้อ อยากรู้ใจพุธจิงๆๆ คิดอะไรอยู่น้า :เฮ้อ: ปล.เพลงเพราะ
-
บทที่ 50
ใจจริงไอต้นก็อยากไปดูไอมาร์คเล่นดนตรีอยู่หรอกนะ แต่อยู่ห่างไกลกันพันกว่าๆกิโลเมตรน่ะสิ!
ช่วงนี้เป็นช่วงสอบ แต่ไอ้ต้นแอบชิล(หรือชิลอย่างโจ่งแจ้ง)พิกล ฮ่าๆๆ
ไม่ใช่ว่าไม่ใส่ใจ แค่ไม่เครียด
เปิดไฮไฟว์ มีละอ่อนคนหนึ่งเข้ามาดูไฮไฟว์ของผม ก็เลยลองคลิกเข้าไปดู
ปรากฏว่าเป็นน้องคนหนึ่ง ที่รู้จักกับไอ้พุธ... และน้องเค้าประกาศตัวในไฮไฟว์อย่างโจ่งแจ้งว่าชอบพุธ
- -" อ่อนะ... แล้วเข้ามาดูไฮไฟว์ผมนี่ เก็บข้อมูลฤา?
แล้วน้องเค้าไปวุ่นวายกับไอ้โฟม(แฟนเก่าผม)อะไรด้วยเนี่ย
นั่งดูแล้วก็ขำๆ
คนชอบไอ้พุธเยอะแยะจริงๆ แต่ผมไม่ขอเป็น 1 ในนั้นแล้วล่ะ (= =)/
:laugh:ถึงไม่หล่อ แต่เลือกได้ อะไรได้ ฮ่าๆๆๆ (เลือกที่จะ มีความสุข ในทุกๆวัน)
หลังจากดูวันหยุดคร่าวๆ + รายการที่ต้องทำ
ไอ้ต้นพบว่ามีเวลานิดๆ หน่อยๆ ที่จะกลับบ้านเกิดได้สักอาทิตย์หนึ่ง
ก็เลยจัดการโทรหาพ่อหาแม่ เพื่อขอกลับบ้าน
(ลูกชายบ้านนี้ นานทีปีละหนถึงจะได้กลับบ้าน)
พอบอกน้องบอสว่าจะกลับบ้าน น้องบอสก็รีเควสให้ผมรีบกลับไวๆ แล้วมาหามันที่โรงเรียน
"นะพี่ต้น... บอสขอ"
=w=" โอเค... ไอ้ต้นพบว่ารุ่นน้องโรงเรียนมีแววเป็นYอีกคนแล้ว
แต่ก็พอเข้าใจนะ หลังจากที่ผมมาอยู่ที่นี่ คนรู้จักของผมที่บ้านเกิด ใครที่ได้เจอหน้าผมนี่ แสดงว่ามีบุญมากๆ
เพราะผมเคยกลับบ้านแค่ครั้งเดียว แถมไปไม่กี่วันอีกต่างหาก
แทบจะขึ้นทะเบียนเป็นบุคคลหายสาบสูญที่บ้านเกิดเลยทีเดียว
(ใจจริงไอ้ต้นก็อยากเก็บหอมรอมริบไว้แอบลงบ้านเกิดเองบ้าง อะไรบ้าง แต่ท่านผู้อ่านคงเข้าใจว่าเงินส่วนใหญ่ของไอ้ต้นหมดไปกับของกิน)
.
.
.
บทที่ ครึ่งร้อยละนะ
ชีวิตไอ้ต้นก็กลับมาอยู่ที่จุดๆเดิม เหมือนตอนเริ่มเรื่อง คือ โสด! ฮ่าๆๆ
แต่เป็นการโสดที่มีความสุขดี
ใช้ชีวิตที่มี ทำในสิ่งที่อยากทำ
ไม่รู้หรอกว่า พรุ่งนี้ ชีวิตไอ้ต้นจะเจอกับอะไรบ้าง
อาจจะกลายเป็นว่า คนที่พี่วีร์แอบชอบอยู่ตอนนี้ จริงๆแล้วคือไอ้ต้นนั่นเอง
อาจจะกลายเป็นว่า โฟม มาขอรีเทิร์นกับไอ้ต้น
อาจจะกลายเป็นว่า น้องนัท รีเทิร์นกับไอ้ต้น
อาจจะกลายเป็นว่า ไอ้ต้น ยอมรับคำขอเป็นแฟนจากพี่ตั้ม
อาจจะกลายเป็นว่า พี่เอิร์ธ จริงๆแล้วก็ชอบไอ้ต้นแหละ
อาจจะกลายเป็นว่า คนที่พี่ซีแอบชอบ คือ ไอ้ต้นจริงๆ
อาจจะกลายเป็นว่า ไอ้ตุ้ย มันมีใจให้ผม
อาจจะกลายเป็นว่า ไอ้บอล มันชอบผมอยู่
อาจจะกลายเป็นว่า แฟนไอต้นคนถัดไป คือ น้องคิดส์
อาจจะกลายเป็นว่า ไอ้ต้นไปเดทกับน้องจอน
อาจจะกลายเป็นว่า น้องมิกมาจีบไอ้ต้นจริงจัง
อาจจะกลายเป็นว่า ไอ้ต้นตกหลุมรักไอ้ป้อง
อาจจะกลายเป็นว่า น้องบอสแอบชอบไอ้ต้นอยู่
อาจจะกลายเป็นว่า น้องมาร์คมันคิดกับไอ้ต้นเกินพี่ชาย
(ทำไมมันเยอะจังอ่ะ?!...)
อาจจะกลายเป็นว่า... สุดท้ายแล้ว ไอ้ต้นกับไอ้พุธก็รักกัน แล้วเรื่องราวก็จบลงแบบHappy Ending ในที่สุด
หรือ...
ไอ้ต้นก็ยังจะโสดไปแบบนี้แหละ เรื่อยๆ ชิลๆ
แอบชอบคนนู้นบ้าง คนนี้บ้าง (ซึ่งแน่นอนว่าต้องมีอาการซึนเดเระอย่างไม่มีข้อกังขา)
อาจจะได้เป็นแฟนกับคนนู้น คนนี้
ไอ้ต้นก็จะยังคงมีความสุขกับชีวิตดี
และหวังว่าทุกๆคนที่ตามอ่าน ให้กำลังใจ ให้คำแนะนำไอ้ต้นมาตลอด จะมีความสุขเช่นกัน
^^
ขอบคุณมากๆที่อยู่เป็นเพื่อนกันมาครับ
สำหรับบรรดาชาวซึนเดเระทั้งหลาย ก็ขอให้สมหวัง
ส่วนใครที่มีชาวซึนเดเระแอบชอบอยู่ ก็ หัดรู้ตัวบ้าง อะไรบ้าง เข้าใจชาวซึนฯบ้างนะครับ พวกเรา รักนะ แต่ไม่แสดงออกดีๆ หรอก!
หนุ่มซึนอย่างไอ้ต้นขอลาจากไปในหน้านี้
เอาไว้เจอกันใหม่ โอกาสหน้านะขอรับ^^
:oni1:
~*oOเอวังOo*~
http://media.imeem.com/m/OmKGv9rc-C
-
อ้าย จบจิงๆๆหรอค่ะ..ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะค่ะ คนที่ใช่อยู่ไกลแค่ไหนก็เจอค่ะ สู้ต่อไปนะค้า
-
ขอให้มีความสุขค่ะ :L2:
-
ขอแค่มีความสุขในชีวิตก็เพียงพอแล้ว :mc4:
-
ขอบคุณครับสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่นำมาเล่าสู่กันฟัง
-
งะจบจริงดิ แง้วน้องต้น เป็นไงละเนี่ย
สรุปไม่ลง แต่ขอให้น้องต้นมีความสุขมากๆกับชีวิตโสดนะ อิอิอิ
สักวันเราคงจะได้ไปเที่ยวเชียงใหม่และคงได้น้องต้น เป็นไกดิ์นะครับ อิอิอิ :laugh: :laugh: :laugh:
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ขอให้มีความสุขนะครับ :bye2: :bye2:
-
ขอให้มีความสุขในทุกวัน แม้จะโสดหรือไม่โสดก็ตามนะ o13
-
ขอให้มีความสุขในทุกๆวันค่ะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆ :L2:
-
อ้าวจบแระ
จบวันนี้ แต่พรุ่งนี้ก้ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
เป็นกำลังใจให้ต้น ... ขอให้วันนี้ได้พบกับความสุขมากๆนะ
แล้วก้ขอให้พรุ่งนี้ของต้นก็เต็มไปด้วยความสุขเหมือนกับวันนี้นะ
:กอด1:
-
จบแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
จบแบบยังไม่รู้วันข้างหน้า เพราะวันข้างหน้ายังไม่มีอะไรแน่นอน
จะไปตามอ่านนิยายต่อนะจ๊ะ :bye2:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
สมาคมคนโฉดเอ๊ยโสดด้วยกัน
ไม่มีไม่ใช่ปัญหา อยู่รวมกันหลายๆคนเด๊วก้อหายเหงาเองเน๊อะต้นเน๊อะ
:z2: :z2: :z2:
-
ก้าวเดินต่อไปในทุกๆวันอย่างมีความสุขนะ ^_^
:L2:
-
:pig4: ขอให้มีความสุขตลอดไปนะ :L2:
-
ชิวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป
ขอให้มีความสุขในทุกๆๆวัน เป็นกำลังใจนะ :L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่มาแบ่งปันนะจ้ะ
ขอให้มีความสุขกะชีวิตทุก ๆวันจ้า :L2:
-
ขอบคุณสำหรับตอนจบที่อ่านแล้วทำให้ยิ้มได้ ถึงจะโสดก็สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้เช่นกันน
o13 o13 คนโสดจงเจริญ หุหุ :-[
-
เป็นกำลังใจให้และขอให้เจอแต่สิ่งที่ดีเข้ามาในชีวิต
-
เอ่อ...
ถึงแม้ว่าจะเพิ่งเข้ามาอ่านและเพิ่งอ่านจบ
ขอคอมเมนต์นิดนึงได้ป่าวงับ
(ไม่ให้ก็จะด้านเม้น)
คือ..เรื่องนี้ให้อะไรๆหลายๆอย่างเลย
แบบว่าอ่านแล้วติดอ่าค่ะ
ยังไงพี่ก็คงจะยืนยัดสู้ต่อไปใช่มั้ย ??
งั้น...สู้ๆนะค่ะ
-
อ่านไปก็เห็นมุมมองของความรักในแง่มุมนึงเหมือนกันนะ ไม่ใช่ว่า จะจบ แบบ Happy Ending ได้ตลอดเวลา ถึงแม้จะไม่มีใครแต่ถ้าเราใช้ชีวิตเป็น อยู่คนเดียวก็มีความสุขได้เหมือนกัน
แต่ถ้าต้น เจอคนที่ใช่ หรือ ว่า happy in love แล้ว ก็มาเล่าให้ฟังกันบ้างนะจ๊ะ จะตามอ่านอยู่นะจ๊ะ
.............. :pig4:.......................
-
ผมเป็นคนเปิดเผยน่ะ เวลาชอบใคร
เเต่จะมีอยุ่อย่างคือ
ในใจคิดตลอด ทำไมไม่เข้าใจกุบ้างอะไรบ้าง
ปล่อยให้กุบ้าอยุ่คนเดียว
ประมานเนี๊ย อ่านเรื่องพี่ไป
เเบบ
รุ้สึกได้เลยเจอเเล้ว
เป็นเหมือนกันฮ่ะ เมื่อเวลารักใครเเล้วจะจดจำทุกอย่างของเค้าได้
เเต่เมื่อเลิก 55+ มันจะค่อยๆลบไปทีล่ะเรื่องๆ จนสุดท้ายว่างเปล่า ถึงไม่มีใครก็จะว่างเปล่า
เเละ ชิว เฉื่อย เหมือนกันเลย (ถามเพื่อนไม่มีคัยเปนงี้ซักคน --)
ขอบอก เพลงรักเพลงหนึ่ง
ทำเอาน้ำตาซึม จำได้ลางๆว่าเหมือนในชีวิตครั้งนึงมีคนร้องเพลงนี้ให้ 55+
เป็นเพลงโปรดที่ไม่ได้ฟังนานเเล้ว
ผมไม่รุ้ว่าผม ว่า จะเปนชาวซึนรึเปล่า
เอาเปนว่า ผมอาจจะเปนชาวซึนเปนพักๆก็ได้น่ะฮ่ะ
สุดท้าย พี่ต้น ขอให้สมหวังในความรักน่ะฮ่ะ
มีความสุขกับชีวิตเยอะๆ เพราะพี่กะลังทำให้ผมมีความสุขกะชีวิตมากขึ้นไปอีก
หลังจากเลิกรักใครคนนึง 55+
ผมมีความสุขมากๆ เเละมีกำลังใจ
เทคเเคร์ ดูเเลตัวเองดีๆฮ๋ะ
:n1: :n1: :n1: :n1:
-
อาฮะ....
อ่านรวดเดีวจบเลย เหอะๆๆ :mc4:
พออ่านมาถึงตอน 50 นี่ แบบว่า...
ตอนนี้ตอนสุดท้ายแล้วสินะ
แอบหวังว่าจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นกับพี่ต้นรึเปล่าน้า า า า า
อิ อิ
ยังไงก็ใช้ชีวิตต่อไปปย่างมีความสุขน้า า า า :m11:
เออ....พี่ต้มเป็นคนเหนือเหรอ??? เรียนที่ไหนเนี่ย
-
พู่~ วันเดียวจบ!
ต่ายเองก็เป็นประเภทซึนนิดแต่คงเพราะยังไม่เคยแอบชอบใครมั้งความซึนเลยยังไม่ปรากฎเท่าพี่ต้น :a9:
เสียดายจัง ถ้าอยู่เชียงใหม่จะตามไปดูพี่ต้นแสดงเลย ฮะๆ
วันวาเลนไทน์สำหรับต่ายมีไว้เพื่อเดินซื้อช็อกโกแลตมากินอย่างมีความสุขมากกว่าแฮะ อ้อ แอบส่องคู่รักน่ารักๆแล้วอิจฉาเล่นด้วย อิๆ (การไปกินสเวนเซ่นช่วงวาเลนไทน์คือความสุขอย่างหนึ่ง~)
เอาไว้มีข่าวคืบหน้ายังไงเอามาลงให้อ่านอีกนะคะพี่ต้น ขอให้การเรียนและแสดงไปได้ด้วยดีค่ะ>_<v
-
>w< ไม่ได้เข้ามาตั้งนาน คนเยอะแยะเลย แหะๆ
ชีวิตไอ้ต้นกำลังเริ่มต้นใหม่ในชื่อ กร ใน ใช่สิ... ผมมันแย่ ผมแพ้เด็กม.ปลาย!!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=9483.0)ครับ
แล้วก็แอบโผล่ไปเป็นดารารับเชิญใน ความรักทำให้คนตาตี่(-.-)(-,-) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8654.0)
ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะครับ^^
-
ขอ คอมเม้น นิดส์นึงนะครับ หลังจากนั่งอ่านเเละลุ้น :a5:
คือ ผมเห็นคำพูดของ พี่ต้นอะนะครับ ที่ย้ำหลายทีว่าโสดอย่างมีความสุขอะครับ
ผมคิดว่าคำพูดนี้พี่พูดเพื่อให้ลืม หรือพยายามตอกย้ำตัวเอง หรือป่าวครับ
ในความคิดของผมนะครับ การที่เราจะรักใครสักคนมันไม่ใช่สิ่งที่ผิดแต่ความรักที่เกิดขึ้นแล้วทำร้ายใครบางคนสิครับที่ผิด
ในตอนนี้ ความรักที่ว่านี้ คงได้ทำร้ายพี่ต้นไปมากพอดูเเล้วละครับ ผมจึงหวังว่าพี่จะลืมหรือพยายามพับความทรงจำนี้เก็บ เพื่อที่มันจะไม่ตามมาหลอกหลอนอีกนะครับ
และในบางครั้งเราอาจเปิดมันขึ้นมาเพื่อย้ำเตือนถึงสิ่งที่เราเคยเจอมาเพื่อเพิ่มความเข้มเเข็งของเราก็ได้นะครับ
สุดท้ายนี้ ถ้าที่ผมพูดไปเปงการเข้าใจผิดก็ขอโทดด้วยนะครับ
และสุดท้ายของสุดท้าย
ขออวยพรให้พี่ต้นได้พบคนดีๆที่รักพี่เช่นเดียวกับที่พี่รักเขานะครับ
-
เศ้รานะคับ
รักเพื่อนตัวเองเนี่ย
ในึงก็อยากบอกเผื่อเค้าจามีใจให้กัลบ้าง
แต่อีกใจก็กลัว
ก็เลยได้แต่เก็บไว้แบบนี้
เปงกำลังใจให้นะคับ
-
:pig4:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราว
แล้วก็เป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ๆกับรักครั้งต่อไปนะคะ
^^
-
อ่านจบซะที
ไดอารี่ชัดๆ
ขำๆแฮะ
-
เพิ่งมาอ่านเอาตอนนี้
ถึงแม้ จะเล่าจบมานาน ก็ขอพูดไรหน่อยเหอะ พูดตรงๆเลยนะ
ป้าอ่านแล้วไม่เห็นรู้สึกว่า ต้นเป็นพวก ซึนอย่างที่บอก แสดงออกมากมายขนาด
ขนาดว่าเป็นที่หัวข้อการเม้านี่ ถ้าเราเป็นพุธเราก็รับไม่ได้นะ
แต่ขอบคุณมากนะที่เอาเรื่องนี้มาเล่า มันทำให้ป้ามีแง่คิดให้กับปัญหาของป้าเองมากขึ้น :pig4:
-
เจ๊ยยย จบซะงั้น
อยากบอกว่า อ่านแล้วอึดอัดมากเลย
กลับการรอคอย รอลุ้น เรื่องของพุธ นึกว่าจะมีอะไรที่ กระชุ่มกระชวยได้บ้าง
เรื่องเล่ามันมีเสน่ห์ตรงนี้ล่ะน๊า ... เพราะ ใจคนจริงๆ เราคาดเดาไม่ได้เลย ... ซักนิด ... เฮ้ออออ
สู้ต่อไปนะ ... หล่อเลือกได้ o13
-
จบแล้ว?
:z3:
-
สู้ๆๆค้าบพี่
ชีวิตยังมีทางเลือก
มีความสุขกับมันนะค้าบ
-
มาตอนจบ :laugh: มะรู้ไรท์เตอร์เปนไงบ้าง ขอให้มีความสุขกับชีวิตนะคะ :กอด1:
-
สนุกมากมายเลยค่ะ :L2: o13
:bye2:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมาก
เข้าใจเลยซึนเดเระ -_-!
ขอให้พี่ต้นมีความสุขมากๆ สมหวังในสิ่งที่ตั้งใจไว้นะ ^^
เป็นกำลังใจให้
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ขอบคุณค่าที่เอามุมมองของหนุ่มซึนมาเล่าสู่กันฟัง
เป็นกำลังใจให้เจอเรื่องราวดีๆ ต่อไปนะคะ
อย่าไปยึดติดกับอดีตเลยเนอะ โฮะๆ
ถ้ามองย้อนกลับไปก็จะเห็นว่ามันเป็นความทรงจำชิ้นนึงของเราล่ะเนอะ
ที่มีสุข มีเศร้าปนกันไป :bye2:
-
ยุนอา อ่านจบแล้วนะ สองทน
-
เมอเหรอนั่น?
-
อ่านจนจบรวดเดียวเลย สนุกมากเลยค่ะ
คิดซะว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตแล้วกันเนอะ....
ในชีวิตเรามันก็มีเรื่องดีแล้วก็ไม่ดีปะปนกันไปจะให้สมหวังไปซะทุกอย่างคงเป็นไปไม่ได้
ไหนๆก็โสดแล้วก็ใช้ชีวิตโสดให้คุ้มสิคะแล้วจะบอกว่า " เออ ชีวิตโสดมันก็ไม่เลวร้ายอะไรนะ "
เพราะในฐานะคนโสดที่เคยผ่านการมีแฟนมาแล้วอยากตะโกนให้ลั่นโลกว่า "ชีวิตโสดดีที่ซู้ดดดดดด!! " 555+
ขอให้มีความสุขกับทุกวันที่ผ่านพ้นนะคะ ^^
-
จบแบบโสดๆ :L3:
เริ่มเรื่องยังไงก้อจบแบบนั้น
แต่ไม่เปนรัย
โสดแต่มีความสุขก้อพอ :laugh:
-
:L2:
อ่าจะว่าไงดีล่ะ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะเจ้าคะ
เค้าเองก็เคยแอบชอบเพื่อนเหมือนกัน (แค่ชอบอ่านะ)
แต่ก็บอกไปแล้ว (มันไม่ตอบรับ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ)
แต่ก็ทำตัวเหมือนเดิม อาจจะ มากกว่าเดิมนิดหน่อย (ไม่ได้คบกันหรอก เพราะเราย้าย รร.ซะก่อน อิอิ)
ตามความคิดของเค้านะ ความรักเป็นสิ่งที่ดีออก อาจจะสมหวังบ้าง ไม่สมหวังบ้าง แต่นั่นก็เป็นประสบการณ์ชีวิต อะครึ๊ๆ :laugh:
การอยู่คนเดียว มันก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอก
เน๊อะ :bye2:
-
อ่านรวดเดียวจบ เสียน้ำตาไปหลายแหมะ T_T
ปัจจุบันขออวยพรให้น้องต้นมีแต่ความสุขนะ ^^
-
ตามมาจากการแนะนำนิยาย
น้องต้นเป็นคนเข้มแข็งดีจังเลย
พุธก็เนอะ น่าจะพูดจะบอกกันมั่ง
ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ รู้สึกยังไงน่าจะพูด
ไม่รู้ว่าปัจจุบันต้นเป็นอย่างไรบ้าง
วาเลนไทน์ปี 2015 คงไม่โสดแล้วมั้ง
และอาจจะไม่โสดมาหลายปีแล้วก็ได้
-
หมั่นใส้พุธ จะเอายังไงก็ไม่บอกต้นไปซะ :katai1: หวังว่าตอนนี้ต้นจะสมหวังในความรักแล้วนะ :pig4:
-
เข้าใจต้นนะ
นี่ก็ซึนเหมือนกัน ^^"
-
พุธซึนหนัก ยุน้องต้นหาคนใหม่รัวๆ
-
:mew1:
-
สวัสดีครับ ผมเป็นหนึ่งในคนที่อยู่ในเรื่อง หรือที่ทุกคนในเรื่องรู้จักกันในชื่อ "พุธ"
ผมเพิ่งได้รู้ว่ายังมีอีกคนที่แอบติดตาม และมีความรู้สึกดีๆ ที่สำคัญยังบันทึกไว้ในพื้นที่ออนไลน์นี้
เวลาข้ามผ่านมา 10 กว่าปี เขินนะครับเนี่ยที่เหมือนได้เปิดอ่าน "ไดอารี" ที่อย่างน้อยมันยังคงอยู่ข้ามกาลเวลา
ถึงแม้เรื่องจะเป็นเรื่องแต่งบ้าง แต่อ่านแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะมีส่วน "ตรง" กับเรื่องจริงอยู่เยอะทีเดียว
...
ถึงพุธในเรื่องจะยังดูเด็ก ดูซึน ดูชั่ว ดูไร้สาระในสายตาของหลายๆ คน
และเรื่องของ ต้น และพุธ จะจบไปแล้วตั้งแต่ปี 2009
แต่ความเป็นจริงคือ .. "ทุกวันนี้เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน"
ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบนะครับ