-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ี่)
...............................................................................
สำหรับผู้เข้ามาอ่านเรื่องของผมครั้งแรก ขอชี้แจงว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ต่อจากเรื่อง 'จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ' นะครับ หาอ่านได้ใน นิยายที่โพสจบแล้ว ตามลิงค์นี้ครับ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3885.0
...............................................................................
เกริ่นนำ
ในชีวิตจริง เรื่องราวของ ตั้ม กับ ปอ คงจะจบไปแล้ว เหลือไว้เพียงแค่ความทรงจำของคนหลายๆคนที่อยู่ในเหตุการณ์
... และคนที่ได้รับรู้เรื่องราวของคนทั้งสอง
คงเป็นไปไม่ได้ กับการย้อนเวลากลับไปแก้ไข สิ่งที่ผ่านมาในอดีต
และคงเป็นไม่ได้ ที่จะเรียกร้องให้คนที่จากไปนั้น กลับคืนมา
แต่ในโลกของจินตนาการใบนี้ ...
คงจะเป็นไปได้ หากผมอยากจะสานต่อเรื่องราวด้านหนึ่ง
... ที่มันอาจจะเป็นไปได้
อาจจะเหมือนความเพ้อฝัน
อาจจะเป็นแค่จินตนาการ
แต่หากมันเป็นความจริง ...
มันคงไม่กลายเป็นเพียงแค่ความทรงจำ
.............................
...............
.....
-
เข้ามาทักทายนิยายใหม่จ้า
:mc4: :mc4:
-
:m4:ชอบๆค่ะ :m4:
:L2: :L2: :L2:
-
:m4:มาต้อนรับนิยายเรื่องใหม่ของตั้มจ้า
-
o7 o7 แม้จะเปนแค่จิตนาการที่สร้างขึ้นมา แต่ก็คงทำให้ผู้อ่านในเล้าฯชุ่มชื่นหัวใจได้ไม่น้อยครับ หลังจากเสียน้ำตาไปกับเรื่องก่อนหน้านี้ o7 o7
จะรอครับ :impress: :impress:
-
๐๑
http://media.imeem.com/m/7dv70mfbXN/aus=false/
เสียงเพลงที่ดังขึ้นมาในร้าน ทำให้ ภู ชะงักจากการเลือกแผ่นซีดี พลางยืดตัวขึ้นยืนตัวตรง
“เฮ๊ย มึงว่าแผ่นนี้ดีมั๊ยวะ” อาร์ท ยื่นแผ่นซีดีเพลงให้ ภูเมื่อเขาอ
“...........................” ภู ยังยืนนิ่งฟังเพลงอย่างตั้งใจ
“เป็นไรวะ”
“เอาอีกแล้วหว่ะ ภาพเด็กคนนั้นวูบเข้ามาในหัวกูอีกแล้ว” ภู ตอบ พลางสลัดหัว ๒-๓ ครั้ง เหมือนจะไล่ความมึนงง
“อีกแล้วเหรอวะ หมู่นี้มึงเป็นบ่อยนะ กูว่ามึงไปเห็นใครที่ถูกใจ แล้วเก็บมาฝันกลางวันมากกว่าหว่ะ” อาร์ท พูดจบก็หัวเราะ
“ถูกใจเชี่ยมึงเด๊ะ เด็ก ๑๒-๑๓ เองมั๊งวะ แล้วที่สำคัญ” ภู ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อนรัก “เด็กผู้ชายเว๊ย”
“ฮ่าๆๆ ทันสมัยด้วยนะมึง เด็กผู้ชาย แถมกะเลี้ยงต้อยอีกตะหาก” อาร์ท พูดพลางยักคิ้วล้อเลียน
“ไอ้เวร กูไม่รู้จักเว๊ย มันวูบๆมาในหัวกูตั้งแต่...” ภู หยุดพูดกระทันหัน
“ตั้งแต่อะไรวะ” อาร์ท ถามด้วยความสงสัย
“ช่างมันเหอะ เหลวไหลหว่ะ”
...นั่นสินะ มันคงเป็นเรื่องเหลวไหล เด็กชายหน้าตาน่ารักน่าชัง ใบหน้ามีรอยยิ้มอยู่เสมอ มักจะเข้ามาอยู่ในความคิด และความฝันของเขาอยู่บ่อย นับตั้งแต่เขารับการผ่าตัด อันเนื่องมาจากอุบัติเหตุเมื่อ ๔ ปีก่อน บ่อยครั้งในความฝัน เขามักจะเห็นเด็กคนนี้ในชุดนักเรียน โดนแกล้งบ้าง เล่นกับเพื่อนๆบ้าง ใบหน้านั้นมักจะหันมายิ้มให้เขา อย่างเป็นมิตรและอบอุ่น บางครั้งแววตายังมีแววของความรักอย่างลึกซึ้ง แต่มีบางคราวที่เขาเห็นหยาดน้ำตา ค่อยๆไหลรินออกมาจากดวงตาที่ทอแววปวดร้าวของเด็กคนนั้น
“โอเคค๊าบ เอาแผ่นนี้ด้วย” เสียงเล็กๆเหมือนเด็กชายที่เสียงยังไม่แตก สะกิดให้ ภู ตื่นจากความคิด เมื่อมองไปตามเสียง ก็มองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ในชุดกางเกงยีนส์ เสื้อยืดโปโลแขนยาวสีส้มสด ปกเสื้อสีน้ำเงินเข้ม ผมซอยสั้น ยืนหันหลังอยู่ตรงเคาเตอร์ชำระเงิน
... ทำไมเสียงมันคุ้นหูแบบนี้วะ แล้วยังวิธีพูดยังกะเด็กๆแบบนี้ ทำไมถึงเหมือนคุ้นเคยกับมันนัก ... ภู คิดพลางเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มคนนั้นอย่างไม่รู้ตัว
“แล้วซีดีที่สั่งไว้เมื่อไหร่ได้อะค๊าบ” ชายหนุ่มคนนั้นถามพนักงาน
“คงต้องอีก ๓-๔ วันน่ะค่ะ เอาอย่างนี้ดีมั๊ยค่ะ เดี๋ยวถ้าของมาแล้ว จะโทรแจ้งให้ทราบนะคะ” พนักงานสาวพูดอย่างยิ้มแย้ม
“ได้ค๊าบ โทรเข้าไปในโรงเรียนก็ได้นะค๊าบ ถ้ามือถือติดต่อไม่ได้ ” ชายหนุ่มตอบรับ พลางยื่นมือรับถุงบรรจุซีดี และรับเงินทอนจากพนักงาน
“ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” พนักงานสาวยิ้ม พลางยกมือไหว้ชายหนุ่ม
ชายหนุ่มหันหลังกลับมาโดยไม่ทันระวัง ทำให้ชนเข้ากับ ภู
“อะ ... ขอโทษนะค๊าบ” ชายหนุ่มตกใจ รีบกล่าวขอโทษ
ทันทีที่ ภู เห็นหน้าชายหนุ่มเต็มตา ภาพของเด็กชายคนนั้น ก็ปรากฏขึ้นมาซ้อนทับกับใบหน้าของชายหนุ่ม
“เป็นอะไรหรือเปล่าค๊าบ” ชายหนุ่มพูดอย่างห่วงใย
“ไอ้ลูกหมาน้อย” ภู โพล่งออกไปอย่างไม่รู้ตัว ทำเอาชายหนุ่มและ อาร์ท ที่เดินตามมาหน้าเสีย
“ขอโทษครับ เพื่อนผมมันปากเสีย” อาร์ท รีบบอก พลางหันไปมอง ภู หน้าตาตื่น
“ไม่เป็นไรอะค๊าบ แต่คุณคนนี้ไม่เป็นอะไรนะค๊าบ” ชายหนุ่มหันไปตอบ อาร์ท พลางหันมามอง ภู ด้วยแววตาสงสัย
“เอ้อ...” ภู ตะกุกตะกักเมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป “ไม่เป็นอะไรแล้วครับ ผมมึนไปหน่อย ขอโทษครับ”
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆให้ ภู แล้วก็เดินออกไป เมื่อเดินไปถึงประตูทางออก ชายหนุ่มหยุดเดิน หันหน้ากลับมามอง ภู อีกครั้ง ก่อนจะหันกลับ แล้วเดินจากไป
“ทำไมมึงเรียกเค้าแบบนั้นวะ” อาร์ท ถามอย่างสงสัย “ดีนะมึงที่เค้าไม่ด่าเอา”
“เรื่องแค่นี้เรื่องเล็ก เค้าไม่ว่าอะไรหรอก ใจดีขนาดนั้น ” ภู ตอบทั้งๆที่ยังมองชายหนุ่มคนนั้น เดินไปจนลับสายตา ทำเอา อาร์ท มองเพื่อนด้วยสีหน้างุนงง เมื่อเห็นแววตาของ ภู ที่เปี่ยมไปด้วยประกายแห่งความรักและคิดถึง
... ไอ้ลูกหมาน้อยของกู กูหามึงเจอแล้ว ... เสียงหนึ่งดังก้องอยู่ในหัวของ ภู
......................................................................
.................................
ไอ้ลูกหมาน้อย
...นานแล้วสินะ ที่ไม่มีใครเรียกเขาแบบนี้ ... ชายหนุ่มคิดขณะที่ใช้หลอดดูดกาแฟเย็นในแก้วอย่างช้าๆ พลางคิดถึงแววตาของชายหนุ่มที่เจอเมื่อสักครู่
แววตาที่แสนจะคุ้นเคยเหมือนเคยได้เห็นที่ไหนมาก่อน
แววตานั้น ทำให้เขาคิดไปถึงคนที่ตนไม่เคยลืม แม้จะผ่านมาแล้วถึง ๔ ปี
แววตาสีน้ำตาลเข้ม ที่มักมองเขา ด้วยความเอ็นดูและอ่อนโยน
“ปอ”
ชายหนุ่มเอ่ยชื่อคนคนนั้นออกมาเบาๆ พลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา ที่เริ่มคลออยู่ในหน่วยตาทั้งสองข้าง
-
กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ปอมาแล้ว ถึงจะเป็นคนอื่นแต่ใช่ปอแน่ๆ
กรี๊ด!รักตั้มจัง ที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมาเติมเต็มความรักของปอ...ดีใจจังค่ะ
:oni2:
-
โอ๊ะ ภาคต่อ...
แบบว่า ดีใจจัง
นี่แหละคับโลกแห่งจิรตนาการ
ทุกอย่างเป็นจริงได้เสมอ
-
มาติดตามเรื่องใหม่ต่อ :m4:
-
มาเป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่ครับ
-
o7 ไม่รู้เรื่อง ต้องไปอ่านเรื่องไหนก่อนหรือเปล่า
ใครก็ได้บอกหน่อยดิ
-
o7 ไม่รู้เรื่อง ต้องไปอ่านเรื่องไหนก่อนหรือเปล่า
ใครก็ได้บอกหน่อยดิ
คงต้องอ่าน จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ใน นิยายที่โพสจบแล้ว ก่อนครับ o19
-
หวัดดีค่า....พี่ตั้ม
ดีใจจริง ๆ ที่พี่ตั้มกลับเล้ามาแล้ว :m1:
รออ่านต่อนะคะ
-
ดีใจจริงๆคะ ที่กลับมาเล่าภาคต่อ แม้จะเป็นแค่ในจินตนาการก็ตาม :oni1: :oni1:
สงสัยภูจะเป็นคนที่นั่งอยู่ในรถที่ขับชนกับปอหรือไม่ก็อยู่ในเหตุการณ์เมื่อ 4 ปีที่แล้วใช่ไหมคะ
ชอบคนแต่งตั้งแต่เรื่องที่แล้ว เพราะมาต่อสม่ำเสมอ ไม่เคยดองเรื่องเลย หวังว่าเรื่องนี้ยังมาต่อสม่ำเสมอเหมือนเดิมนะคะ :oni2: :oni2:
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึง ปอ
ปอจะกลับมาแล้ววว
o13
-
เข้ามาต้อนนิยายไหม่ เอ้ย....เข้ามาต้อนรับนิยายไหม่จ้า :m31: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
[/b][/color]
-
๐๒
แผ่นซีดีที่ ภู ซื้อมา ถูกเปิดฟังไปหลายรอบ ปรกติเขาไม่ค่อยชอบฟังเพลงสากลเก่าๆแบบนี้เท่าไรนัก แต่เพลงที่เขากำลังฟังอยู่นี้ ทำไมเขารู้สึกว่ามันประทับใจเขาเหลือเกิน
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called honah lee,
Little jackie paper loved that rascal puff,
And brought him strings and sealing wax and other fancy stuff. Oh
เขาอ่านเนื้อเพลง ที่อยู่ด้านในของปกซีดีไปเรื่อยๆ จึงได้รู้ว่า เพลงนี้ไม่ใช่เพลงที่มีความหมาย ในทางสนุกสนานอย่างที่เขาคิด ที่แท้มันเป็นเรื่องเศร้าของมังกรที่ชื่อ พัฟ เขาอ่านเนื้อเพลงของเพลงอื่นต่อไปเรื่อยๆ แล้วก็เคลิ้มหลับไป
ในความฝัน เขามองเห็นกล่องสีน้ำตาลใบย่อมๆ เป็นรูปโทรทัศน์โบราณ ดูเหมือนจะเป็นกล่องเพลง เพราะมีมือมือหนึ่งดึงลิ้นชักเล็กๆ ที่อยู่ตรงด้านหน้า ภาพผู้หญิงถือกีตาร์ตรงส่วนที่เป็นเหมือนหน้าจอโทรทัศน์ ก็ขยับเคลื่อนไหว พร้อมกับมีเสียงเพลงบรรเลงออกมา ... เพลงของเจ้ามังกร พัฟ
แล้วภาพก็เปลี่ยนไป เป็นภาพของเด็กผู้ชายคนที่เขาเห็นบ่อยๆ กำลังนั่งดีดกีตาร์ร้องเพลง สักครู่ก็วิ่งออกไปจากกลุ่มคนที่รายล้อม จากนั้นภาพก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง เขาเห็นเด็กผู้ชายคนนั้น กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมอก ของเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งคนหนึ่ง มือของเด็กหนุ่มคนนั้นลูบหัวเด็กชายเหมือนปลอบใจ
และมีมือของเขาลูบอยู่ที่ไหล่ของเด็กน้อยเบาๆ เหมือนจะช่วยปลอบประโลมให้เด็กน้อยคนนั้นหายเศร้า
.......................................................................
.................................
“วันนี้มึงเป็นอะไรวะ ดูเหม่อๆ” อาร์ท ถามขึ้นมาระหว่างที่กินข้าวกลางวัน
“เออ เมื่อคืนกูฝันประหลาดหว่ะ” ภู ตอบพลางตักข้าวเข้าปาก
“ฝันถึงเด็กนั่นอีกเหรอวะ”
อาร์ท เป็นเพื่อนที่เรียนกับ ภู มาตั้งแต่ชั้นมัธยม ๕ ถึงแม้เขาจะอายุมากกว่าเพื่อนร่วมชั้นถึง ๒ ปี แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรค์สำหรับการคบหากันเป็นเพื่อนสนิท หลังจากที่พลาดจากการสอบเข้ามหาวิทยาลัยปิดในการสอบเอ็นทรานซ์ เขากับ ภู รวมทั้งเพื่อนอีกหลายๆคน ก็พากันมาเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนในกรุงเทพฯ อาร์ท เช่าอพาร์ทเมนท์อยู่รวมกับเพื่อนๆ ส่วน ภู ซึ่งค่อนข้างมีฐานะทางบ้านดี แยกตัวออกไปเช่าอพาร์ทเมนท์เล็กๆอยู่ตามลำพัง แต่อพาร์ทเมนต์ของทั้งสองคนก็ห่างกันเพียงซอยคั่นเท่านั้น เรื่องที่ ภู มักจะฝันเห็นเด็กชายคนหนึ่งอยู่เสมอ ก็เคยมาเล่าให้ อาร์ท ฟังอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกัน ในระดับชั้นมัธยมปลาย
“เออหว่ะ ทุกทีกูจะเห็นแต่เด็กคนนั้น ถ้ามีคนอื่นอยู่ด้วยคนพวกนั้นมันจะเหมือนภาพเบลอๆ แต่คราวนี้มันชัดเจนเลยหว่ะ กูเห็นหน้าทุกคนอย่างชัดเจนเลย” แล้ว ภู ก็เริ่มเล่าเรื่องในความฝันให้ อาร์ท ฟัง
“ที่สำคัญนะเว๊ย” ภู หยุดพูดพลางจ้องหน้า อาร์ท “กูคิดว่ากูเจอตัวเด็กคนนั้นแล้ว”
“ฮ่าๆๆ มึงอย่าล้อเล่นสิวะ ไหนมึงบอกว่า เด็กคนนั้นคงไม่มีตัวตนไงวะ อย่ามาทำตลกกะกู” อาร์ท พูดจบก็หัวเราะ
“จริงๆนะเว๊ย กูเจอแล้ว กูเจอไอ้ลูกหมาน้อยของกูแล้ว” ภู พูดอย่างขึงขัง ... ในฝัน เขามักเรียกเด็กคนนั้นว่า ไอ้ลูกหมาน้อยของกู ...
“มึงว่าอะไรนะ ไอ้ลูกหมาน้อย เหรอวะ” อาร์ท นิ่งคิดไปสักครู่หนึ่ง “มึงอย่าบอกนะว่า ผู้ชายคนที่พวกเราเจอเมื่อวาน แล้วมึงเสือกไปเรียกเค้าว่า ไอ้ลูกหมาน้อย น่ะ คือเด็กคนนั้น”
“เออ กูว่าใช่ ไม่สิ ต้องใช่แน่ๆ หน้าตาแบบนั้น ท่าทางแบบนั้น กูมั่นใจ กูต้องพิสูจน์ให้ได้ จะได้หายสงสัยเสียทีว่า ทำไมกูถึงชอบฝันเห็นเด็กคนนั้นนัก”
“แล้วมึงจะเจอเค้าอีกได้ไงวะ” อาร์ท ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น มากกว่าจะใส่ใจอย่างจริงจัง เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหลเสียมากกว่า
“ไม่ต้องห่วง กูหาวิธีไว้แล้ว กูว่าไม่เกินสัปดาห์นึงหรอก กูต้องได้เจอตัวแน่”
แล้วจู่ๆ เสียงที่เขามักได้ยินอยู่เสมอ ก็ดังก้องเข้ามาใสหัวของเขา
... ไอ้ลูกหมาน้อย กูเจอมึงจนได้ มึงต้องรอกูนะ รับรองกูไม่ให้มึงคอยเก้อแน่ ไอ้ลูกหมาน้อยของกู ...
(http://img.photobucket.com/albums/v428/tumty/TumChild.jpg)
-
ง่า...ตั้มลงแค่นี้เองเหยอ
อยากอ่านต่ออีกอ่ะ o9
-
สงสัยภูจะเป็นคนที่นั่งอยู่ในรถที่ขับชนกับปอหรือไม่ก็อยู่ในเหตุการณ์เมื่อ 4 ปีที่แล้วใช่ไหมคะ
ง่า ง่า ง่า ... แล้วทำไม ภู ถึงมักเห็นภาพ ตั้ม ตอนมัธยมล่ะครับ :oni3:
เพราะตอนที่เกิดอุบัติเหตุ เป็นช่วงที่ ตั้ม ทำงานเกือบๆจะครบ ๑ ปีน่ะครับ
อ้อ... ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะครับ จะพยายามมาลงให้ได้วันละ ๑ ตอน แล้วหากวันไหนไม่สามารถมาลงได้ ก็อาจจะลงล่วงหน้า หรือตามหลังหลายๆตอนในวันถัดไป
ขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะครับ
โดยเฉพาะ ... คนที่คิดถึง ปอ :dont2:
-
:m23: คลิกเข้ามาอ่านเรื่องใหม่
แต่ดูเหมือนว่า ต้องกลับไปอ่าน เรื่องเก่า ก่อนชมิ ถึงจะเข้าใจ แหะๆ
:L2:
-
:m23: คลิกเข้ามาอ่านเรื่องใหม่
แต่ดูเหมือนว่า ต้องกลับไปอ่าน เรื่องเก่า ก่อนชมิ ถึงจะเข้าใจ แหะๆ
:L2:
ถูกต้ม ... เอ๊ยยยยยยยยยยย ... ถูกต้องนะค๊าบบบบบบ :laugh3:
สงสัยต้องไป อิดิท เพิ่้มในบทเกริ่นนำซะแหล๋ว :sad3:
-
รีบๆๆ ไปหาไอลูกหมาน้อยๆ เร็วๆๆ
เน้อออออออออ
:oni1: :oni1:
-
สงสัยภูจะเป็นคนที่นั่งอยู่ในรถที่ขับชนกับปอหรือไม่ก็อยู่ในเหตุการณ์เมื่อ 4 ปีที่แล้วใช่ไหมคะ
ง่า ง่า ง่า ... แล้วทำไม ภู ถึงมักเห็นภาพ ตั้ม ตอนมัธยมล่ะครับ :oni3:
เพราะตอนที่เกิดอุบัติเหตุ เป็นช่วงที่ ตั้ม ทำงานเกือบๆจะครบ ๑ ปีน่ะครับ
เท่าที่ตัวเองคิดนะคะ คิดว่าเป็นเพราะปอไม่เคยเจอตั้มอีกเลยตั้งแต่ตั้มเข้ามหาวิทยาลัยได้ ภาพของตั้มที่อยู่ในความคิดของปอในช่วงมหาวิทยาลัยจึงไม่มี และช่วงที่ปอสนิทและอยู่ใกล้ชิดตั้มที่สุดก็เป็นช่วงที่เรียนอยู่มัธยมด้วยกัน :m15: :m15:
ดังนั้นพอเกิดอุบัติเหตุกับปอ จิตของปอที่ยังคิดกระหวัดถึงตั้มในช่วงก่อนสิ้นใจ จึงอาจไปอยู่ในร่างภูในช่วงที่เกิดอุบัติเหตุคะ แหะ..แหะ.. อันนี้ก็เดาไปตามเรื่องตามราวนะ ต้องรอดูคุณตั้มเฉลยอีกที :oni1: :oni1:
-
ถึงจะเป็นจินตนาการก็ไม่เป็นไรค่า
คิดถึงปอมากกกกกกกกกกกกกก :o12:
ปล.
ที่เคยถามว่า มีคนมาแทนปอยัง ไม่ทราบว่ามีปะคะ :o8:
-
:mc4: :mc4: ไชโยน้องตั้มมีเรื่องใหม่มาให้อ่านคลายคิดถึงแล้ว
คิดถึงตั้ม :กอด1:
คิดถึงปอ :m1:
ไม่ขอเดาเนื้อเรื่องละกันเนาะ :m13:
น้องตั้มอยากจินตนาการแบบไหนก็ทำไปโลด :a4:
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เสมอ :a2:
ขออย่างเดียว :m23: ขอจบแบบ :pig3:
หรือไม่ก็ต้องให้น้องตั้มมีความสุขมากๆ :give2:
:c4:
-
เท่าที่ตัวเองคิดนะคะ คิดว่าเป็นเพราะปอไม่เคยเจอตั้มอีกเลยตั้งแต่ตั้มเข้ามหาวิทยาลัยได้ ภาพของตั้มที่อยู่ในความคิดของปอในช่วงมหาวิทยาลัยจึงไม่มี และช่วงที่ปอสนิทและอยู่ใกล้ชิดตั้มที่สุดก็เป็นช่วงที่เรียนอยู่มัธยมด้วยกัน :m15: :m15:
ดังนั้นพอเกิดอุบัติเหตุกับปอ จิตของปอที่ยังคิดกระหวัดถึงตั้มในช่วงก่อนสิ้นใจ จึงอาจไปอยู่ในร่างภูในช่วงที่เกิดอุบัติเหตุคะ แหะ..แหะ.. อันนี้ก็เดาไปตามเรื่องตามราวนะ ต้องรอดูคุณตั้มเฉลยอีกที :oni1: :oni1:
โอ้ ... ช่ายเลยยยย ประมาณนั้นเลย :laugh: :laugh: :laugh: ถูกต้องครึ่งหนึ่งคร๊าบบ
ที่เคยถามว่า มีคนมาแทนปอยัง ไม่ทราบว่ามีปะคะ :o8:
เกือบๆจะมี คร๊าบบบ ไม่รู้เป็นไร พอจะมี ก็ต้องห่างกันทุกที :o11: ได้ดีเป็นนักเรียนนอกกันไปเป็นส่วนใหญ่คร๊าบบ
ขออย่างเดียว :m23: ขอจบแบบ :pig3:
หรือไม่ก็ต้องให้น้องตั้มมีความสุขมากๆ :give2:
อันนี้แน่นอนคร๊าบบบ
เดี่ยวสักพักจะมาลงนะครับ ขอตรวจทานสักครู่ วันนี้อาจจะลง ๒ ตอน เพราะว่าพรุ่งนี้มีงานเลี้ยง คงจะกลับดึก อาจจะไม่ได้มาลง ๑ วันนะครับ
-
รับทราบ
รออ่านอยู่เลยคะ
-
๐๓
“ขอบคุณนะค่ะที่มาอุดหนุน” พนักงานสาวพูดพลางส่งถุงที่ใส่ซีดีเพลง พร้อมเงินทอนให้ชายหนุ่ม “อ้อ ... เกือบลืมไปค่ะ มีคนฝากบันทึกถึงคุณด้วย” พูดแล้วเธอก็หยิบกระดาษบันทึกเล็กๆ ที่แนบอยู่กับแฟ้มประวัติสมาชิกของร้าน ส่งให้
“ทีแรกเค้าจะขอเบอร์โทรศัพท์ของคุณ แต่พี่ไม่กล้าให้ค่ะ เพราะไม่ทราบว่าคุณจะอนุญาตหรือเปล่า เค้าเลยฝากบันทึกไว้ให้ค่ะ” เธอไม่ได้บอกหรอกว่า ชายหนุ่มคนนั้นให้เธอโทรศัพท์ไปบอกเขาด้วย ว่าชายหนุ่มคนนี้จะมารับแผ่นซีดีวันไหน
ชายหนุ่มรับกระดาษบันทึกแผ่นเล็กๆแผ่นนั้นมา แววตาใต้กรอบแว่นทอแววสงสัย ... บันทึกข้อความจากใครกัน
“ขอบคุณนะค๊าบ” เสียงเล็กๆสำเนียงเหมือนเด็ก พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส และแววตาที่เป็นมิตรของชายหนุ่ม ทำให้พนักงานสาวยิ้มออกมาด้วยความชื่นชม ไม่บ่อยนักหรอกที่จะได้พบกับลูกค้า ที่อัธยาศัยดีเช่นนี้
ชายหนุ่มเดินถอยออกมาจากเคาเตอร์บริการ แล้วจึงอ่านข้อความที่อยู่บนแผ่นกระดาษ
ผมอยากเลี้ยงขนม เป็นการขอโทษที่เสียมารยาทไป
วันที่มารับซีดีผมจะมาหาที่ร้าน รอผมด้วยนะ
ถ้ารอไม่ได้ช่วยโทรบอกด้วยที่หมายเลข *******
ภู
ป.ล.ผมไม่ให้รอเก้อหรอก ผมสัญญา
อย่าเล่นซ่อนหากับผมนะ ผมไม่อยากเหนื่อยตามหา
ภู ... ใครกัน ชื่อนี้ไม่คุ้นเลย คนชื่อ ภู จะรู้ได้อย่างไร ว่าเขามารับแผ่นซีดีวันไหน แล้วข้อความบรรทัดสุดท้าย มันหมายความว่าอย่างไร
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะคิดอะไรต่อ ก็เหมือนมีคนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกับเสียงทักทาย
“สวัสดี รอนานหรือเปล่า” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจ ก็เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงกว่าเขาเล็กน้อย แต่รูปร่างค่อนข้างสมส่วน ไม่เหมือนกับรูปร่างที่บอบบางของเขา
“เอ้อ ... ผมเหรอ” เสียงตอบพร้อมกับสีหน้าเหว๋อๆ ทำเอาชายหนุ่มที่มาใหม่ต้องกลั้นหัวเราะ
“อื้อ นายนั่นแหละ เรา ภู” เขารีบแนะนำตัว พลางหัวเราะเบาๆ
“ภู ... ภู นี่น่ะเหรอ” ชายหนุ่มถาม พลางยื่นกระดาษในมือให้ดู
“ช่ายยย...” ภู ยิ้ม “ไปหาที่นั่งกันดีกว่า ร้าน *** แล้วกันนะ” โดยไม่ฟังคำตอบ ภู ก็เดินนำไป ชายหนุ่มจึงต้องเดินตามไปยังร้านไอศครีมชื่อดัง ที่อยู่บริเวณชั้น ๑ ของศูนย์การค้าแห่งนั้น
..............................................................................
......................................
“ที่เขียนนี่หมายความว่ายังไงอ๊ะ” ชายหนุ่มถาม พลางยื่นกระดาษบันทึกส่งให้ ภู ในระหว่างที่นั่งรอไอศครีม อยู่ที่โต๊ะเล็กๆตัวหนึ่ง ทางด้านในของร้าน
“ก็ไม่มีอะไรนี่” ภู รับกระดาษแผ่นนั้นมาอ่าน “อย่างที่เขียนนี่แหละ วันนั้นเรารู้สึกว่าเสียมารยาทไป ก็เลยอยากขอโทษ”
“คือ...” ชายหนุ่มมีสีหน้าลังเล “เราหมายถึงประโยคสุดท้าย”
“อ๋อ ที่ว่าเล่นซ่อนหาน่ะเหรอ” ภู หัวเราะเบาๆ “ไม่รู้สิ มือมันเขียนไปเอง ไม่รู้เหมือนกัน”
นั่นสินะ เขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน ว่ามันหมายความว่ายังไง เพราะตอนนั้น จู่ๆในหัวของเขาก็มีภาพของเด็กชาย คนที่เขาฝันเห็นบ่อยๆ กลายเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างบอบบาง อยู่ในอ้อมกอดของเขา
... อย่าให้เรารอเก้อนะ ... เด็กหนุ่มที่อยู่ในอ้อมกอดพูด แล้วก็ซบหน้ามาที่ไหล่ของเขา
... มึงก็อย่าเล่นซ่อนหากับกูอีกนะ กูเหนื่อย ... เขาตอบไป พลางเอามือลูบหัวเด็กหนุ่มในอ้อมกอดเบาๆ
ภู ค่อนข้างมั่นใจ ว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาคนนี้ เป็นคนเดียวกับเด็กชาย ที่มักจะเข้ามาในความคิดและความฝันของเขา หน้าตาแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ เหลืออีกเพียงอย่างเดียวที่จะเป็นข้อพิสูจน์
“จริงดิ๊ เรายังไม่รู้ชื่อนายเลย นายชื่อไร” เขาถามหลังจากที่กินไอศครีมไปได้สักพักหนึ่ง พลางนึกขำชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้าม เพราะที่มุมปากและริมฝีปากมีชอคโกแลตที่ราดไอศครีมเลอะอยู่ ... กินเลอะเทอะยังกับเด็กเชียว
“เราชื่อ ตั้ม” ชายหนุ่มตอบ พลางมองหน้า ภู นิ่ง
“ตั้ม ใช่เอ็งจริงๆ” ภู พูดด้วยน้ำเสียงทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ
“ไอ้ตั้ม ไอ้ลูกหมาน้อยของกู” พูดจบ ภู ก็เอื้อมมือขวาไปบีบมือซ้ายของชายหนุ่มอย่างแรง จนข้อต่อนิ้วชี้และนิ้วกลางเบียดกันไปมา
เคร๊งงงงงง..........
ช้อนตักไอศครีมในมือของชายหนุ่ม ตกจากมือลงไปอยู่ที่พื้น ใบหน้าของชายหนุ่มซีดเผือด
... เสียงแบบนี้ คำเรียกหาแบบนี้ ท่าทางที่ทำแบบนี้กับเขา มีเพียงคนเดียวเท่านั้นในความทรงจำ ...
... ไม่จริง ไม่ใช่หรอก จะเป็นไปได้ยังไง ก็ ปอ จากไปแล้วตั้ง ๔ ปี คนคนนี้กำลังจะมาเล่นตลกอะไรกับเขา ...
“เป็นอะไรไป หน้าซีดเชียว” ภู ตกใจ เอื้อมมือซ้ายไปจับมือขวาของตั้ม ที่วางคว่ำอยู่ พลางพลิกมือให้หงายขึ้น เขาเอานิ้วโป้งกดเบาๆไปบนฝ่ามือเป็นการปลอบโยน
... ไม่ เป็นไปไม่ได้ แม้แต่สัมผัสที่มือ ก็ยังเป็นเหมือนกัน ทำไมคนชื่อ ภู ถึงได้รู้แม้กระทั่งเรื่องแบบนี้ ...
... ยังแววตาแบบนี้อีก ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม แววตาที่มีทั้งความรู้สึกขอโทษ ห่วงใย และปลอบโยนแบบนี้ ...
ใบหน้าของคนที่อยู่ตรงข้าม จู่ๆก็กลายเป็นใบหน้า ของคนที่อยู่ในความทรงจำอันลึกซึ้ง ของชายหนุ่ม เขาให้อดไม่ได้ ที่จะส่งเสียงเรียกออกมาอย่างแผ่วเบา
“ปอ”
-
อ๊าก
ปอกลับมาแล้ว
คิดถึงปอมากๆๆๆ
ปอ ต่อไปอย่าทิ้งตั้มไปอีกนะ
o13 o13 o13
-
:oni2: :oni2: :oni2:
o13 o13 :L2: :L2:
v
v
v
v
-
๐๔
“เป็นไงวะมึง ตามลูกหมาเจอมะ” อาร์ท ถามพลางหัวเราะ เมื่อ ภู วางจานข้าวและแก้วน้ำลงข้างๆ ก่อนจะนั่งลงไป
“เจอสิวะ มือชั้นนี้แล้ว” ภู ตอบพลางนั่งลง แล้วตักข้าวเช้าเข้าปากอย่างรวดเร็ว เขาต้องรีบกินให้อิ่ม เพราะใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว
“เฮ๊ย ... จริงอะ แล้วเป็นไงมั่งวะ ตกลงว่าใช่เด็กคนนั้นรึเปล่า” อาร์ทถามอย่างตื่นเต้น
“กูค่อนข้างมั่นใจหว่ะ แต่อยากดูต่ออีกหน่อย”
“ต้องดูอะไรอีกวะ” อาร์ทถามอย่างสงสัย
“ก็ กูว่ามันยังมีอะไรแปลกๆอยู่หว่ะ” ภู ตอบพลางอมยิ้ม
“แปลกยังไงวะ” อาร์ท ยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ ด้วยความอยากรู้
“....................” ภู ไม่ตอบ ได้แต่อมยิ้ม พลางรีบกินข้าวกินข้าวจนหมดจาน แล้วทั้งสองก็รีบไปยังห้องเรียน
ในขณะที่นั่งเรียนอยู่ ภู อดคิดถึงช่วงเวลาที่เขาอยู่กับ ตั้ม เมื่อวานนี้ไม่ได้
... คนอะไรวะ เปิ่นฉิบหาย ... ภู คิดพลางนั่งยิ้ม จน อาร์ท ที่หันมาเห็นต้องพึมพัมด้วยความสงสัย
“ท่าจะบ้าเว๊ย ยิ้มอยู่ได้ไอ้นี่” อาร์ท ส่ายหน้าด้วยความระอาใจ พลางหันไปฟังอาจารย์ ที่บรรยายอยู่หน้าชั้นเรียนต่อไป
...............................................................................
....................................
เขาได้ยิน ตั้ม พึมพัมอะไรเบาๆออกมาคำหนึ่ง แต่ไม่ได้สนใจ เพราะมัวแต่หันไปเรียกพนักงานบริการของร้าน
“ขอช้อนเปลี่ยนหน่อยครับ” ภู ตะโกนบอกกับพนักงาน สักพักเขาก็ได้รับช้อนคันใหม่
“อ๊ะ กินต่อเหอะ” เขายื่นช้อนให้ ตั้ม
ตั้ม รับช้อนมา แล้วก้มหน้าค่อยๆตักไอศครีมเข้าปากเป็นคำเล็กๆ ภู เองก็กินไอศครีมของเขาไป พร้อมกับมองดู ตั้ม ที่เหลือบสายตาที่หวาดระแวงขึ้นมามองเป็นระยะ สายตานั้น ทำให้เขารู้ว่า ตั้ม คงกำลังอึดอัด
“เชอรี่นี่ไม่กินช่ายมะ งั้นขอ” ภู เอื้อมมือไปจับก้านเชอรี่ ลูกที่อยู่ในถ้วยไอศครีมของ ตั้ม แล้วหยิบขึ้นมาแกว่งไปมาเบาๆ
“กินสิ” ตั้ม โพล่งออกมา ทำเอา ภู นึกขำ... ยังกับเด็กโดนแย่งของ ...
“แต่ถ้านายอยากกินก็เอาสิ ไม่เป็นไร” ตั้ม พูดต่อ
“เปลี่ยนใจและ ให้นายกินดีกว่า” ภู ยื่นลูกเชอรี่สีแดงสดเข้าไปใกล้ๆปากของ ตั้ม “อ้าปากเร็ว อ้ามมม...”
“นายกินเหอะ” ตั้ม พูดพลางหน้าเริ่มแดง เพราะมองเห็นพนักงานในร้านบางคนหันมามองยิ้มๆ
“เรากินของเราแล้วไง ลูกนี้นายกินบ้าง อ้ามมม... นะกินเร็ว”
ท่าทางและแววตาที่ส่อแววขี้เล่นออกมาของ ภู ทำให้ ตั้ม รู้สึกผ่อนคลายลง จึงเอาช้อนรองลูกเชอรี่ไว้ ภู เห็นอย่างนั้นก็ปล่อยมือออก ให้ ตั้ม ใช้ช้อนส่งลูกเชอรี่เข้าปาก กัดก้านออกแล้วเคี้ยวอย่างช้าๆ หลังจากนั้น ตั้ม ก็ยกแก้วน้ำขึ้นจิบแล้ววางแก้วลง
ภู เห็นดังนั้น ก็หยิบกระดาษทิชชู่ แล้วเอื้อมมือไปเช็ดคราบชอคโกแลตที่ติดอยู่กับริมปากของ ตั้ม อย่างเบามือ
ใบหน้าของ ตั้ม แดงเรื่อขี้นมาทันที ดวงตาเต็มไปด้วยแววเขินอายภายใต้กรอบแว่น ทำให้ ภู ยิ้มกว้าง พลางมองดูร่างบางตรงหน้าด้วยความเอ็นดู
...............................................................................
....................................
คิดขึ้นมาถึงตอนนี้ ภู ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะให้กับตัวเอง
ท่าทางที่เขินอายจนหน้าแดง จนต้องก้มหน้าหลบสายตาของ ตั้ม ดูแล้วมันดูแตกต่างจากท่าทางของหญิงสาวหลายๆคน ที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ด้วย มันดูบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา ดูแล้วน่ามองกว่าท่าทางที่เหมือนมีการปรุงแต่งของสาวๆพวกนั้น โดยสิ้นเชิง
ไม่น่าเป็นไปได้ ผู้ชายที่เคยมีทั้งความรัก และแค่ประสบการณ์ ที่เขาถือว่าเป็นกำไรชีวิต กับหญิงสาวมาแล้วหลายคนอย่างเขา จู่ๆจะสนใจในตัวผู้ชายด้วยกันแบบนี้
... ไม่หรอกน่า เขาแค่อยากค้นหาความจริง ของเด็กชายที่อยู่ในความฝันของเขาเท่านั้นเอง ...
-
โอเห ตกลงสนใจแค่เป็นเด็กในฝันช่ายป่ะ เชอะๆๆๆ :o
-
๐๕
โป๊กกก......
“ฮ่าๆๆ” ภู หัวเราะ ตั้ม ที่กำลังเอามือคลำหัวของตัวเองป้อยๆ อีกมือหนึ่งจับแว่นที่เกือบหลุด ขยับมันให้เข้าที่ พลางทำจมูกย่น สีหน้าแหยๆ
เป็นครั้งที่ ๒ แล้วที่ ภู ได้มาเจอกับ ตั้ม เมื่อคืนนี้เองที่เขาโทรศัพท์ไปนัดให้มาเดินเล่นด้วยกัน ในศูนย์การค้าใหญ่ใจกลางกรุงเทพฯ เมื่อนัดเวลาและสถานที่เสร็จ เขาก็วางหูโทรศัพท์ทันที โดยไม่รอคำตอบ แล้วก็เป็นอย่างที่เขาคิด เมื่อเขามาถึงที่นัดพบตามเวลา เขาก็พบ ตั้ม นั่งรอเขาอยู่แล้ว จากนั้นทั้งสองคนก็พากันเดินดูของตามร้านต่างๆไปเรื่อยๆ จนมาถึงร้านขายตุ๊กตาร้านนี้ ตั้ม ชะโงกหน้าเข้าไปดูตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆ ที่อยู่ในตู้โชว์ จนหัวชนกับกระจกตู้โชว์
“ซุ่มซ่ามจริง นายนี่นะ” ภู พูดพลางเอามือขยี้หัว ตั้ม เบาๆ “หิวรึยัง”
“กินเลยก็ได้อะ จะบ่ายอยู่แล้วนี่ กินอะไรดีล่ะ” ตั้ม พูดพลางมองนาฬิกาข้อมือ
“อยากกินไรล่ะ ให้นายเลือก”
“ให้เราเลือกเหรอ งั้น...” ตั้ม นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ตามมาเลย เดี๋ยวเราพาไป ลงไปที่ชั้น ๔ นะ”
พูดจบ ตั้ม ก็เดินนำไปทางบันไดเลื่อน ภู ก็เดินตาม ท่าทางเวลามองบันไดเลื่อนที่ดูเก้ๆกังๆของ ตั้ม ทำให้ ภู อดไม่ได้ที่จะต้องเอามือไปจับข้อมือซ้าย ตั้ม ไว้
... ทำไมข้อมือมันเล็กอย่างนี้วะ ... ภู คิดพลางมองหน้า ตั้ม ด้วยความสงสัย แต่เมื่อเห็นหน้าที่มีแววเขินอาย ทำให้เขาอมยิ้มออกมา
“อ้าว หยุดทำไมล่ะ เดินนำไปดิ” ภู เร่งเพราะเมื่อเดินลงบันไดเลื่อนมาแล้ว ตั้ม กลับยืนนิ่งไม่ขยับ
“เอ้อ...” ตั้ม อึกอัก “ข้อมือเรา”
“ไปเร็วสิ เราเริ่มหิวแล้ว” ภู แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พลางเลื่อนมือมาจับมือ ตั้ม ออกเดิน “ไหนร้านไหน” ... มือก็เล็กซะจนกำมิด หรือว่ามือเราใหญ่เกินไปวะ ...
“ร้านนี้แหละ” ตั้ม หยุดยืนตรงกำแพงที่จัดเป็นเหมือนตู้โชว์ ภายในวางอาหารตัวอย่างที่เป็นอาหารญี่ปุ่น มากมายหลายอย่างอยู่ภายใน
“ร้านนี้เหรอ” ภู พูดพลางขมวดคิ้ว แล้วเขาก็มองเข้าไปทางช่องที่เหมือนเป็นทางเข้าร้าน ...โห ร้านนี่ท่าทางแพงเอาเรื่องหว่ะ ตังส์จะพอมั๊ยวะ ...
ตั้มพยักหน้า แล้วเดินนำเข้าไปในร้าน
“สวัสดีค่ะ วันนี้มีเพื่อนมาด้วยเหรอค่ะ” พนักงานต้อนรับ ยกมือสวัสดีทักทาย ตั้ม “นั่งที่เดิมหรือเปล่าค่ะ”
“ถ้าว่างก็ขอเป็นที่เดิมค๊าบ” ตั้ม ตอบพลางยิ้มให้พนักงานอย่างคุ้นเคย
“กำลังเก็บโต๊ะอยู่ค่ะ ลูกค้าเพิ่งจะออกไปพอดี รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวไปดูให้” พูดจบเธอก็เดินเข้าไปข้างใน แต่ตั้มยังยืนนิ่งไม่ได้เดินตามเข้าไป
“อ้าว ไม่เข้าไปล่ะ” ภู ถามด้วยความสงสัย
“เดี๋ยว รอเค้าจัดโต๊ะให้เรียบร้อยก่อนไง” ตั้ม หันมาบอก “เรามีโต๊ะประจำ”
“โห แปลว่ามาบ่อยอะดิ” ภู ถามแล้วก็มองไปด้านใน มีเคาเตอร์ซูชิอยู่ด้านในสุด ภายในร้านคนค่อนข้างหนาตา
“ก็อาทิตย์ละครั้งอะ”
ก่อนที่ภูจะถามอะไรต่อ พนักงานคนเดิมก็เดินออกมาจากด้านใน
“เรียบร้อยแล้วค่ะ เชิญเลยค่ะ”
ตั้ม หันไปยิ้มให้เธอ แล้วเดินนำเข้าไปในร้าน ภู สังเกตดูลูกค้าที่ยังนั่งทานอาหารอยู่ ส่วนใหญ่เป็นพนักงานบริษัท และอยู่ในวัยกลางคนขึ้นไปเป็นส่วนใหญ่ ไม่มีคนในวัยขนาดเขาเลย เขาคิดมาตั้งแต่มองเห็นการจัดหน้าร้านแล้ว ว่าร้านนี้คงเป็นร้านที่มีระดับพอสมควร ตั้ม พาเขาเดินผ่านโต๊ะอาหารหลายโต๊ะ ไปยังมุมหนึ่งของร้าน ผ่านบังตาเข้าไป มีโต๊ะเล็กๆอยู่เพียง ๓ ชุด มีบังตาเล็กๆคั่นระหว่างโต๊ะ เป็นมุมที่สงบเงียบ ด้านข้างเป็นกระจกใส มองออกไปเป็นวิวทางด้านนอก ฝาผนังยังประดับด้วยดอกไม้ประดิษฐ์ จัดแบบญี่ปุ่น และสวนหินเล็กๆ ตรงมุมกำแพง
บรรยากาศที่เงียบสงบ แฝงไปด้วยกลิ่นอายของความเคร่งขรึม ดูมันช่างตรงกันข้าม กับบุคคลิคของคนตรงหน้าของเขาเสียเหลือเกิน
-
นึกว่าจะไม่มาต่อซะอีกนิ เห็นบอกว่ามีงานเลี้ยงนิ
ว่าแต่ ตั้มคะทำไมตอนมันสั๊น สั้น งืม....ยังอ่านไม่จุใจเลยอ่า.....
ภาคใหม่นี่มีบทของพี่ราญกับพี่ชัยมั๊นอ่ะ คิดถึงจัง
:o8: :o8:
-
๐๖
“เอ้อ ... ช่วยปล่อยมือเราก่อนได้มั๊ยอะ”
ตั้ม หันมาพูดเบาๆ ภู จึงได้รู้สึกตัวแล้วค่อยๆปล่อยมือของ ตั้ม ...ไม่อยากปล่อยเลยหว่ะ นิ่มชมัด ... ภู คิดด้วยความเสียดาย
“รับโอเด้งด้วยหรือเปล่าค่ะ วันนี้” พนักงานบริการถาม ตั้ม ด้วยความคุ้นเคย หลังจากที่ทั้งสองคนนั่งลงแล้ว
“เดี๋ยวขอเมนูมาดูก่อนนะค๊าบ สักพักค่อยสั่งอาหาร” ตั้ม ยิ้มพลางรับเมนูที่พนักงานส่งให้ เธอส่งเมนูอีกเล่มหนึ่งให้ ภู
“ตามสบายนะค่ะ” เธอหันไปรับถ้าผ้าเย็นจากพนักงานอีกคนหนึ่ง วางไว้บนโต๊ะ แล้วเธอก็เดินออกไป
“อ๊ะ ผ้าเย็น” ตั้ม หยิบผ้าเย็น แล้วเลื่อนถาดให้ภู “กินไรดีอะ”
ภู มองดู ตั้ม พลิกเมนู พลางเอาผ้าเย็นเช็ดมือ แล้วเปลี่ยนไปแตะๆตามลำคอ อดคิดไม่ได้ว่าสีหน้าของ ตั้ม ตอนเลือกอาหารดูรื่นเริงดีจริง ... เดี๋ยวเวลากินมันไม่เหาะได้เหรอวะ ...
“อาหารร้านนี้ท่าทางจะอร่อยนะ” ภู พูดพลางเปิดดูเมนูเล่มใหญ่ ที่มีรายการอาหารพร้อมรูปประกอบ แล้วเขาก็คิดถึงความฝันที่เขาเคยฝันถึง เมื่อไม่นานมานี้ ... จะเป็นอย่างไรบ้างนะ ถ้าเขาลองพูดคำพูด ที่เขาได้ยินในความฝัน ให้คนตรงหน้านี้ได้ฟัง ...
“เราอยากกินอะไรเยอะแยะเลย แต่สงสัยจะกินไม่หมด เดี๋ยวนายช่วยเรากินนะ”
ตั้ม ละสายตาจากเมนู เงยหน้าขึ้นมามองหน้า ภู ด้วยความงุนงง ... คำพูดทำนองนี้ เขาจำได้ว่าเขาเคยพูดกับคนบางคนมาก่อน ครั้งหนี่งเมื่อนานมาแล้ว
“เป็นอะไรล่ะ” ภู มองหน้า ตั้ม พลางหัวเราะด้วยความขบขัน “เพิ่งเห็นความหล่อของเราชัดๆ เลยงงเหรอไง”
ตั้ม เบ้หน้าทันทีที่ได้ยินแบบนั้น แล้วก้มหน้าดูเมนูต่อ
“สั่งอาหารดีกว่า เดี๋ยวท้องร้องส่งเสียงกวนชาวบ้าน” ตั้ม เงยหน้ากลับขึ้นมามองหน้า ภู อีกครั้ง
“แล้วเดี๋ยวกินให้ทันเรานะ หมดก่อนอดกินไม่รู้ด้วย” ภู มองหน้า ตั้ม พลางยิ้มกว้างแบบที่เขาคิดว่าเท่ห์ที่สุด
ตั้ม ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ พลางหันไปเรียกพนักงานบริการ ให้เข้ามารับรายการอาหาร
... หากมันเป็นความบังเอิญ มันคงเป็นความบังเอิญอย่างร้ายกาจ ที่คำพูดเหล่านี้ คล้ายคลึงกับเหตุการณ์ในอดีต ที่อยู่ความทรงจำของ ตั้ม เสียเหลือเกิน ...
คำพูดของเขา คงจะสะกิดความรู้สึกบางอย่าง ของคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ภู สังเกตว่า ถึงแม้ ตั้ม จะยิ้มให้พนักงานบริการ แต่ดูจะเป็นยิ้มที่แห้งแล้งเสียเหลือเกิน เขาเห็นแล้วไม่ชอบเลย เพราะยิ้มเช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกว่า จิตใจของเขาหมองหม่นลงอย่างประหลาด และปรารถนาที่จะทำทุกวิธี ให้รอยยิ้มของคนที่อย่ตรงหน้า กลับมาเป็นรอยยิ้มที่สดใสเหมือนเช่นเดิม ระหว่างทานอาหาร ภู จึงชวน ตั้ม คุยเรื่องต่างๆอยู่ตลอดเวลา เขานึกแปลกใจ ที่ ตั้ม ไม่ค่อยรู้เรื่องราวรอบตัวเลยไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเมือง กีฬา หนัง ละครโทรทัศน์ โฆษณา ทำให้เขากลายเป็นคนเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง แต่กลับรู้สึกสนุกสนาน เหมือนกับได้เล่านิทานให้เด็ก สีหน้าที่ตั้งอกตั้งใจฟัง เสียงหัวเราะกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เมื่อเขาเล่าถึงฉากตลกในละครโทรทัศน์ สีหน้าที่ตื่นเต้นจนบางครั้งอ้าปากหวอ ตอนที่เขาเล่าฉากในหนังผจญภัย ทำให้เขาเพลินจนลืมเวลา เมื่อเขารู้สึกตัว เวลาก็ผ่านไปเกือบ ๓ ชั่วโมง
“โห เพลินเลย จะสี่โมงแล้ว” ภู หัวเราะ
“จะมื้อเย็นแล้วอะดิ” ตั้ม พูดพลางหัวเราะน้อยๆ
“ยังจะกินต่ออีกเหรอ ขนมคนละตั้ง ๓ ถ้วยแล้วนะ” ของหวานของร้านนี้ อร่อยเสียจนเขาเผลอสั่งไป ๓ รอบ
“ม่ายยย ... แค่นี้ก็ล้นถึงคอแล้ว” ตั้ม ตอบพลางส่ายหน้าเบาๆ ทำให้ ภู หัวเราะด้วยความเอ็นดู
“งั้นเดี๋ยวไปเดินย่อยอาหารกันนะ” ภู พูดจบก็กวักมือให้สัญญาณกับพนักงานบริการ ให้นำบิลมาให้
“มื้อนี้เราเลี้ยงนะ คราวที่แล้วนายเพิ่งจ่ายค่าไอศครีมไป” ตั้ม พูดจบ ก็ยื่นมือรับแฟ้มเล็กๆจากพนักงานบริการ เปิดดูบิล วางการ์ดใบหนึ่งลงบนแฟ้ม แล้วยื่นส่งให้พนักงานบริการ โดยที่ไม่ให้ ภู ได้เห็นตัวเลขภายในบิลเลยแม้แต่น้อย
“จ่ายบัตรเครดิตเหรอ” ภู ตกใจ เพราะจากที่เห็นภายนอก ตั้ม น่าจะยังเรียนอยู่เหมือนเขา ไม่น่ามีบัตรเครดิตได้
“บัตรเสริมเหรอ ใครทำให้น่ะ” ภู ถามหลังจากที่พนักงานบริการเดินออกไป
“เปล่า บัตรวีซ่าของเราเอง”
“บัตรวีซ่า” ภู พูดพลางขมวดคิ้ว “ของนายเองเนี่ยนะ เรียนอยู่แท้ๆ ทำบัตรวีซ่าเองได้ไง”
“ใครว่าอะ เราเรียนจบมาตั้งนานแล้ว ทำงานมา ๕ ปีได้แล้วมั๊ง” ตั้ม ตอบพลางมองหน้า ภู ด้วยความสงสัยในสีหน้าที่ตกใจของ ภู
... เฮ๊ย อะไรวะ ไม่ได้เรียนอยู่ซักปี ๑ หรือ ปี ๒ หรอกเหรอ กรรม เรียนจบแล้ว ทำงานมา ๕ ปี ...
“นี่นายอายุเท่าไรวะ” ภู ถามไปเพราะอดไม่ได้
“ก็บวกไปดิ ซิ่วไปปีนึง เรียนมหาวิทยาลัย ๔ ปีจบ ทำงานอีก ๕ ปีอะ แก่อ่อนกว่านาย ปีหรือสองปีมั๊ง”
คราวนี้ ภู ถึงกับนิ่งเงียบไป
ตัวเขาเองเรียนช้าไป ๒ ปี เข้ามหาวิทยาลัยตอนอายุ ๒๐ ตอนนี้เรียนอยู่ปี ๓ อายุ ๒๒
ส่วน ตั้ม เข้ามหาวิทยาลัยตอนอายุประมาณ ๑๙ เรียนจบก็ประมาณอายุ ๒๒ ทำงานอีก ๕ ปี ก็ ๒๗
... ๒๗ ลบ ๒๒ ตั้ง ๕ ปี เชียวเหรอวะ
แต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่า เราตะหากที่น่าจะเป็นผู้ใหญ่กว่านาย ๕ ปี ...
-
อืม...จะเรียกว่าสำนึกสุดท้ายของปอได้มั๊ยนะที่อยู่ในตัวของภูเพราะถ้าเป็นวิณญาณก็ไม่น่าจะใช่แต่ใช่ปอแน่ๆ
แล้วจะได้รักกันตอนไหนนี่ ลุ้นๆๆๆๆ
-
อืม...จะเรียกว่าสำนึกสุดท้ายของปอได้มั๊ยนะที่อยู่ในตัวของภู เพราะถ้าเป็นวิณญาณก็ไม่น่าจะใช่แต่ใช่ปอแน่ๆ
แล้วจะได้รักกันตอนไหนนี่ ลุ้นๆๆๆๆ
ถ้าวิญญาณ สงสัยกลายเป็นเรื่องผีแหง :try2: น่ากลัวเกินไปอะ
ไม่ใช่แค่สำนึกสุดท้ายหรอกครับ แต่เป็น ... :sad5:
เดี๋ยวตอนหน้าจะให้รู้นิดนึง... นิดนึงพอ อิ อิ อิ :-[
... อ้อ อีกอย่าง งานนี้ ตั้ม ไม่รอดมือหรอกครับ จริงมะ o13
-
^
^
^
จริงเหรอค๊า น้องตั้มไม่รอดมือภูจริงอ่ะ :o8: เขิล
ว่าแต่ตรูจะเขิลไมเนี่ย :m23: ชอบนึกว่าตัวเองเป็นนางเอกซะเรื่อย :laugh:
-
^
^
^
จริงเหรอค๊า น้องตั้มไม่รอดมือภูจริงอ่ะ :o8: เขิล
ว่าแต่ตรูจะเขิลไมเนี่ย :m23: ชอบนึกว่าตัวเองเป็นนางเอกซะเรื่อย :laugh:
เอ... หรือจะให้รอดดี :laugh:
ให้รอกันไปอีกรอบ เรื่องจาได้ ยืดดดดดดดดดดดดดดด ..... :o211:
-
:o8: น่าอ่อนอ่า ภูตกกะใจเลย
แล้วไม่ทราบว่าไมถึงตั้งชื่อตัวละคนตัวนี้ว่า ภูล่ะคะ :o8:
-
อืม...จะเรียกว่าสำนึกสุดท้ายของปอได้มั๊ยนะที่อยู่ในตัวของภู เพราะถ้าเป็นวิณญาณก็ไม่น่าจะใช่แต่ใช่ปอแน่ๆ
แล้วจะได้รักกันตอนไหนนี่ ลุ้นๆๆๆๆ
ถ้าวิญญาณ สงสัยกลายเป็นเรื่องผีแหง :try2: น่ากลัวเกินไปอะ
ไม่ใช่แค่สำนึกสุดท้ายหรอกครับ แต่เป็น ... :sad5:
เดี๋ยวตอนหน้าจะให้รู้นิดนึง... นิดนึงพอ อิ อิ อิ :-[
... อ้อ อีกอย่าง งานนี้ ตั้ม ไม่รอดมือหรอกครับ จริงมะ o13
ถ้าลองรอดดิ๊ มีเฮ
รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ :o8:
จะไม่รอดอย่างไรน้อ :o8: :laugh:
-
:o8: น่าอ่อนอ่า ภูตกกะใจเลย
แล้วไม่ทราบว่าไมถึงตั้งชื่อตัวละคนตัวนี้ว่า ภูล่ะคะ :o8:
ง่าๆๆๆ ตอบยังงายดีอะ :serius2:
ชื่อมานแว๊บบบบ เข้ามาในหัว ชื่อเท่ห์ช่ายมะล่าาา ... o13
... จริงๆแล้วเป็นชื่อรุ่นน้องคนหนึ่งน่ะครับ อิ อิ
ถ้าลองรอดดิ๊ มีเฮ
รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ :o8:
จะไม่รอดอย่างไรน้อ :o8: :laugh:
อย่างนั้น ตั้ม ไม่รอดเหมือนเดิมนะ :laugh:
-
อืม...จะเรียกว่าสำนึกสุดท้ายของปอได้มั๊ยนะที่อยู่ในตัวของภู เพราะถ้าเป็นวิณญาณก็ไม่น่าจะใช่แต่ใช่ปอแน่ๆ
แล้วจะได้รักกันตอนไหนนี่ ลุ้นๆๆๆๆ
ถ้าวิญญาณ สงสัยกลายเป็นเรื่องผีแหง :try2: น่ากลัวเกินไปอะ
ไม่ใช่แค่สำนึกสุดท้ายหรอกครับ แต่เป็น ... :sad5:
เดี๋ยวตอนหน้าจะให้รู้นิดนึง... นิดนึงพอ อิ อิ อิ :-[
งั้นขอเดาว่าตอนปอเสียชีวิต พ่อแม่ได้เซ็นบริจาคอวัยวะให้สภากาชาด แล้วภูคงได้อวัยวะของปอไป อาจเป็นหัวใจก็ได้คะ :oni1: :oni1:
-
^
^
^
เพิ่มเติมจากรีบน อาจเป็นกระจกตาก็ได้ที่ภูได้ไป เพราะตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ :o8: :o8:
แล้วภูยังเรียนช้าไป 2 ปี คงป่วยผ่าตัดรักษาตัวมาแน่ๆเลย
-
รีบนคิดเก่งจัง เห็นด้วย ภูต้องได้รับบริจาคหัวใจของปอแหงเลย
-
เออ ใช่!!!!จริงด้วย แหมช่างคิด o13
:a3: :a3: :a3: :a3:
-
เป็นนักสืบกันโม้ด
ใช่ก็ไม่หนุกเลยน้า เดาง่าย เอาแบบเขียนให้จบแบบพลีกล็อกไปเล้ยยยยยยยยย :laugh:
-
๐๗
๒๗ เชียวเหรอวะ แล้วยังมีหน้ามาพูดอีกว่า แก่อ่อนกว่ากันแค่ปีหรือสองปี
หนอย ... เราไม่ได้แก่ขนาดนั้นซะหน่อย ถึงจะเรียนช้ากว่าชาวบ้านเขา ๒ ปีก็เถอะ
นายนั่นแหละ ทำตัวเป็นเฒ่าทารก แล้วยังเสือกหน้าอ่อนอีก
บอกมาได้ว่าเป็นครูสอนดนตรี
ท่าทางเซ่อซ่า ซุ่มซ่าม แบบนี้น่ะนะ ... เป็นครู
แบบนี้ต้องหาทางพิสูจน์ซะหน่อยแล้ว
ภู คิดพลางมองดู ตั้ม ที่กำลังหยิบขนมปังไส้ต่างๆ จากชั้นวางของในซุปเปอร์มาเกต ใส่ลงไปในตะกร้า จากนั้นก็เดินไปยังชั้นวางขนมขบเคี้ยว สารพัดยี่ห้อ แล้วหยิบขนมหลายถุงใส่ลงไปในตะกร้าที่ถืออยู่
“นี่จะซื้อไปเปิดร้านเหรอไง” ภู ถามอย่างอดไม่ได้
“ซื้อไปฝากแม่น่ะ” ตั้ม หันมาตอบยิ้มๆ
ยังไม่ทันที่ ภู จะถามคำถามที่คิดไว้ ก็มีเสียงเรียกดังขึ้นมา
“ครูตั้ม ... ครูตั้ม แม่ๆนั่นครูตั้ม” เสียงตะโกนจากเด็กชายอายุประมาณ ๗ หรือ ๘ ขวบ แล้วเด็กคนนั้นก็วิ่งเข่ามาจับมือ ตั้ม เขย่าไปมา
“ว่าไง เจมส์ มากับใครเอ่ย” ตั้ม ก้มหน้าไปทักทายเด็กชาย
“สวัสดีค่ะ คุณครู มาซื้อของเหรอค่ะ” เสียงทักจากผู้หญิงซึ่งเข็นรถเข็นใส่ที่ของอยู่มากมาย ภู คิดว่าคงเป็นแม่ของเด็กที่ชื่อ เจมส์
“สวัสดีครับ คุณแม่ มาเดินเที่ยวกับเพื่อนน่ะครับ” ตั้ม ตอบไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พลางหันหน้าไปทาง ภู แล้วจึงหันหน้ากลับไปหาผู้หญิงคนนั้น
... เออนะ เป็นไปได้ บุคลิกท่าทางเปลี่ยนไปเชียว ท่าทางและสำเนียงการพูดจะดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนิดนึง ... นิดหนึ่งเท่านั้นในความคิดของ ภู
ดูสิขนาดคุยอยู่กับผู้ใหญ่ แต่มือที่จับกับมือของ เจมส์ กลับแกว่งไปแก่วงมา มิหนำซ้ำยังเอานิ้วโป้งดันกันไปมา เหมือนเล่นซูโม่ ทำเอาเด็กที่ชื่อ เจมส์ หัวเราะชอบใจ
“อย่างนั้นไม่รบกวนนะคะ เดี๋ยววันอาทิตย์เจอกันที่โรงเรียนค่ะ” หญิงสาวพูดแล้วหันไปทาง เจมส์ “ไปซื้อของกันต่อลูก อย่ารบกวนคุณครู”
เด็กชายปล่อยมือจากมือ ตั้ม แล้วเดินตามแม่ไป แต่พอเดินไปได้ไม่ไกล ก็หันหน้าไปบอกอะไรสักอย่างกับผู้เป็นแม่ แล้วก็วิ่งกลับไปหา ตั้ม
“ครู .. ครู” เด็กชายกวักมือ
ตั้ม ก็ก้มหน้าลงไปหาใบหน้าใสๆของเด็กชาย
เด็กชายเอามือประคองหน้าของ ตั้ม ไว้ แล้วหอมแก้ม ตั้ม ทีละข้าง จากนั้นก็ยื่นหน้าให้ ตั้ม ทำเช่นเดียวกัน แล้วเด็กชายก็หัวเราะเสียงใสวิ่งกลับไปหาหญิงสาวที่เป็นแม่ ซึ่งกำลังมองดูด้วยความเอ็นดู
ภาพที่เห็นทำเอา ภู ตาค้าง พลางรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
...................................................................
................................
“มึงหึงอะดิ” อาร์ท บอกหลังจากที่ ภู เล่าจบ
“หึงเตี่ยมึงสิ กูผู้ชายนะเว๊ย นั่นก็ผู้ชายทั้งคู่” ภู เถียง
“นั่นสิวะ กูก็สงสัย มึงหึงหมาน้อย หรือหมาเด็กล่ะวะ”
“อะไรของเอ็ง หมาน้อย หมาเด็ก ” ภู ถาม งงๆ
“อ้าว ก็ผู้ชายที่เอ็งเรียกว่าไอ้ลูกหมาน้อยไง เป็นหมาน้อย ถูกป่ะ ส่วนไอ้เด็กนั่นเป็นหมาเด็ก ฮ่าๆๆ” พูดแล้ว อาร์ท ก็หัวเราะด้วยควมชอบใจ ส่วน ภู ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความระอา แต่เขาก็อดขำไม่ได้ ... ไอ้ลูกหมาน้อยเอ๊ย แก่แต่อายุน่ะสิ ที่แท้ก็เด็กชัดๆ ยังไงยังไง โตแค่ไหน ก็ยังคงเป็นเป็นลูกหมาน้อยอยู่ดีล่ะวะ
“เออ จริงสิ หมู่นี้เป็นไงมั่งวะ ไม่เห็นเอ็งเล่าเรื่องเด็กคนนั้นให้ฟังเลย” อาร์ท หยุดหัวเราะแล้วถามอย่างจริงจัง
“เด็กที่ไหนอีกล่ะวะ” ภู หันมามองหน้า อาร์ท ด้วยความสงสัย
“ก็เด็กที่เอ็งเห็นในฝันบ่อยๆไงวะ หมู่นี้ไม่เห็นเอ็งเอามาบ่นเลย” อาร์ท ขยายความ
“เออ นั่นดิ กูไม่เห็นมาสองอาทิตย์ได้แล้ว แปลกๆหว่ะ”
นั่นสินะ เขาไม่ได้เห็นเด็กคนนั้นเข้ามาในความคิด หรือแม้แต่ฝันถึงอีกเลย นับตั้งแต่วันที่เขาไปหา ตั้ม ที่ร้านซีดี หรือว่า พอเขาได้พบกับตัวจริงแล้ว สิ่งที่เป็นเหมือนภาพลวงตานั้นจึงได้หายไป แต่ว่าทำไมล่ะ หรือมันจะเป็นอย่างที่เขาคิด เด็กชายที่เป็นเหมือนภาพลวงตาคนนั้น มีความสัมพันธ์กับ ตั้ม
และ ตั้ม มีความสัมพันธ์บางอย่าง กับเจ้าของอวัยวะจากผู้บริจาค ที่เขาได้รับมาจากการผ่าตัดเมื่อ ๔ ปีก่อน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดคุณ BeePed ตอบถูกอ่ะดิ o13
จะลงอีกซักตอนมั๊ยคะตั้ม??? :oni1:
-
หุหุ นายภู ริ รักข้ามรุ่นเหรอ เนี่ย... :laugh:
แต่ยังไง ก้อยังคงเป็น ไอ้ลุกหมาน้อย ของ นายภูอยู่ดีชิมิ อิอิ
มีทั้งหมาน้อย หมาเด็ก วุ้ย ... ท่าทาง จะต้อง ตามหึง ไปอีกนานป่ะ กว่าจะได้แอ้ม ฮ่าๆๆ :m20:
-
เอาแล้วเฉลยมานิดนึงแล้ว o7
หัวใจแน่ๆเลย :a2:
ต้องติดตามกันต่อไปปปป :oni2:
-
ตั้มยังน่ารักเหมือนเดิมเลย :o8:
คิดถึงพี่ชัย+พี่ราญจังค่ะ
:L1: :L1: :L1:
-
เข้ามารอ..........
:a3: :a3: :a3:
-
๐๘
“ตกลงเอ็งเอาไงวะ จะไประยองด้วยกันรึเปล่า” นน ถามขึ้นระหว่างที่กำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบกันอยู่
“แล้วไปกันกี่คนวะ” ภู เงยหน้าจากหนังสือขึ้นมาถาม
“ก็มีกู นน จูน แล้วก็กิ่งกับแฟนมัน ถ้าเอ็งไปด้วยก็เป็น ๖ คน” อาร์ท ตอบ
“นพมันเอารถตู้ไป” นนหมายถึงแฟนของ กิ่ง “แต่กูว่าจะขับรถไปเอง”
“มีงไปรถตู้ได้มั๊ยวะ แล้วกูยืมรถมึงขับตามไปที่หลัง” ภู หันไปถาม นน
“ทำไมวะ” นน ถามด้วยความสงสัย
“กูจะพาคนไปด้วยหว่ะ แต่คงต้องตามไปตอนเย็น” ภู พูดยิ้มๆ
“ใครวะ” จูน หญิงสาวคนเดียวในที่นั้นถามขึ้น “นั่นแน่ เด็กใหม่นายเหรอ ถึงขนาดต้องเอารถไปรับ น่าสงสัยเว๊ย” จูน ถามต่อ พลางทำหน้าล้อเลียน
“ไม่ใช่เว๊ย แค่ขับรถจะได้ไปถึงเร็วไง ไม่งั้นกว่าพวกกูจะไปถึง ก็ค่ำพอดี” ภู หัวเราะเมื่อนึกถึงคนที่เขาชวนไปเที่ยวด้วยกัน “ว่าไงวะ ได้รึเปล่า ไอ้นน” เขาหันกลับไปถาม
“ก็ได้หว่ะ งั้นกูนอนเบาะหลังนะเว๊ย” นน ตอบพลางหัวเราะเบาๆ แล้วก็พูดต่อ “แล้วที่พักเอาไงวะ ที่จองไว้มี ๓ ห้อง ต้องเพิ่มเตียงเสริมสิ”
“เออ ไอ้กิ่งนอนกะกู แฟนมันนอนกะไอ้นน ส่วนเอ็งนอนกะอาร์ท แล้วเอาเตียงเสริมเพิ่มห้องเอ็งแล้วกัน” จูน เสนอ
“เฮ้ย ให้อาร์ท นพ กับนน อยู่ห้องเตียงเสริมได้มั๊ยวะ กูขออยู่กับลูกหมาน้อยของกูเหอะ ไม่งั้นก็เอาห้องเพิ่มอีกห้องก็ได้ กูจ่ายเพิ่มเอง” ภู พูดยิ้มๆ
“อะไร มึงจะเอาหมาไปเที่ยวด้วยเหรอวะ” นน ถามหน้าตาตื่น “แล้วเอารถกูไปรับหมาเนี่ยนะ”
“นะเว๊ย กูขอแล้วกัน ลูกหมาตัวนี้กูตามหามานานแล้ว ให้กูสมหวังเหอะ” ภู พูดดวงตาเป็นประกาย เพื่อนๆได้แต่มองหน้ากันด้วยความงุนงง
“เฮ๊ย ไอ้ภู หรือว่ามึงจะชวนคนนั้นไปด้วยวะ” อาร์ท ถามเมื่อนึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาได้
“เออ ...” ภู ตอบสั้นๆ เพราะเริ่มรู้สึกงุนงง กับคำตอบเมื่อครู่นี้ของตัวเองเช่นกัน
“ถ้าจองห้องเพิ่มนะ กูได้นอนคนเดียวแน่เลย” จูน พูดพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย “นังกิ่ง มันไปนอนกะแฟนมันแหง๋ๆ ฮ่าๆๆๆ”
.......................................................................................
......................................
“เออๆ นี่กูใกล้ถึงแล้วพวกมึงจะออกมาปูพรมรับก็ออกมา ไม่งั้นเดี๋ยวกูไปเอากุญแจที่เคาเตอร์เอง พอเข้าห้องพักแล้วจะโทรบอก” พูดจบ ภู ก็กดสายวางหูโทรศัพท์ พลางหันหน้าไปมองคนที่นอนหลับอยู่บนที่นั่งข้างๆ
ตอนที่เขาไปรับ ตั้ม ที่สถาบันดนตรี เป็นช่วงหมดชั่วโมงสอน ชั่วโมงสุดท้ายของ ตั้ม พอดี ทั้งเด็กนักเรียนและผู้ปกครองพลุกพล่านไปหมดในช่วงต่อระหว่างชั่วโมง เขาจึงยืนรออยู่หน้าประตู สักพักเขาก็เห็น ตั้ม เดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบย่อม
“นู๋ตั้ม เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ” พนักงานหญิงค่อนข้างมีอายุ พูดพลางโบกมือให้ ตั้ม อย่างยิ้มแย้ม
“ครูตั้ม ซื้อขนมมาฝากด้วยนะ ไม่งั้นพวกหนูไม่ยอมด้วย” พนักงานสาวๆหลายคนตะโกนบอก
“เที่ยวดีๆนะครู ระวังปลาฉลามล่ะ” ร.ป.พ. ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเล็กๆหน้าโรงเรียน พูดแซว
“ฮ่าๆๆ ถ้าเจอนะ จะจับมาให้พี่ทำหูฉลามกิน” ตั้ม ยิ้มแล้วตอบไปอย่างอารมณ์ดี
“ตั้ม กินอะไรก่อนมั๊ย เดี๋ยวหิวกลางทาง” ภู เดินเข้าไปทักทาย พลางเอื้อมมือออกไป ตั้งใจจะช่วยถือกระเป๋า
“เราถือเองได้อะ” ตั้ม พูดปฏิเสธไปเบาๆ “ภู หิวรึเปล่าล่ะ ถ้ายังไม่หิวเดี๋ยวหาอะไรรองท้องระหว่างทางก็ได้มัง”
“งั้นเรารีบไปกันดีกว่า ไม่งั้นจะมืด เราอยากดูพระอาทิตย์ตก”
แล้วทั้งสองคนก็ลงลิฟท์ไปยังรถที่จอดอยู่ พอรถออกจากเขตตัวเมืองได้ระยะหนึ่ง ตั้ม ก็ผลอยหลับไป
... สงสัยจะเหนื่อย เห็นว่าสอนทั้งวันตั้งแต่เมื่อวาน เล่นหลับไม่ระวังเนื้อระวังตัวซะเลยนะ ไม่ได้กลัวว่าเขาจะทำมิดีมิร้าย บ้างเลยหรือไง... แล้ว ภู ก็รู้สึกสะดุดกับความคิดของตัวเอง ว่าคิดแบบนี้ได้อย่างไรกัน
“บ้าไปรึเปล่าวะกู คิดอะไรแบบนี้วะ” เขาพึมพัมเบาๆ แล้วก็เหลือบสายตามองดู ตั้ม ที่หลับอยู่ด้วยความเอ็นดู ... แต่ยิ่งดู ยิ่งน่ารักหว่ะ ไอ้ลูกหมาน้อยเอ๊ย ...
.......................................................................................
......................................
ภู ค่อยๆจอดรถ ตรงบริเวณใกล้ๆกับทางเข้าลอบบี้ของโรงแรม คืนวันอาทิตย์ที่แขกส่วนใหญ่ทยอยกันกลับ เพื่อเตรียมตัวสำหรับเช้าวันจันทร์ ทำให้ที่จอดรถมีรถอยู่บางตา เขาหันไปทาง ตั้ม จากแสงอ่อนๆของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับฟ้าที่ส่องเข้ามา เขาเห็นใบหน้าที่หลับอยู่ดูสงบจนน่าแปลกใจ เขาพิจารณาดูใบหน้ารูปไข่ คิ้วเรียวบาง จมูกเป็นสันเล็กน้อย และริมฝีปากบางเบา โหนกแก้มที่สูงเป็นสัน ยิ่งทำให้ใบหน้าดูเด่นแปลกตา แต่แล้วภาพของเด็กชายคนหนึ่งก็เข้ามาซ้อนกับใบหน้าของ ตั้ม
เด็กชายนอนฟุบอยู่กับโต๊ะ ใบหน้าซีดเซียวเหมือนคนป่วย เขาเอื้อมมือแตะที่หน้าผากของเด็กชายเบาๆ รู้สึกถึงความอุ่นของหน้าผาก ถึงแม้ความเย็นของแอร์ในรถยังคงอยู่
“ตั้ม ตั้ม เป็นอะไรรึเปล่า” ภู เรียกเบาๆ
“หือ ... ปอ เหรอ” ตั้ม งัวเงียเงยหน้าขึ้นมา แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่ปลุกตัวเองอย่างชัดเจน
“ภู...” ตั้ม อึกอัก “ขอโทษนะเรานึกว่าคนอื่น”
“ฝันถึงคนนั้นอยู่เหรอ” ภู ถามยิ้มๆ ... น่าแปลก ทำไมเขาถึงได้ดีใจที่ ตั้ม เรียกชื่อคนอื่น มิหนำซ้ำ เหมือนมันชุ่มชื่นหัวใจพิกล ...
“อื้อ ... เราฝันถึงตอนที่เราเรียนมัธยมอยู่น่ะ” ตั้ม ตอบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก ... ทำไมเขาถึงฝันได้ แล้วยังเป็นช่วงกลางวันเสียด้วย ...
“ตอนที่ไม่สบาย จนต้องนอนฟุบในห้องน่ะเหรอ” ภู ถามพลางหัวเราะเบาๆ
“รู้ได้ไง” ตั้ม ถามพลางหันมามองหน้า ภู อย่างสงสัย
“เอ้อ” ภู อ้ำอึ้ง ... อย่าเพิ่งบอกดีกว่า ไว้ค่อยหาเวลาอธิบายวันหลัง ...
“เข้าห้องพักก่อนดีกว่านะ เพื่อนๆรอแล้ว” ภู พูดตัดบท พลางเปิดประตูรถออกไป ตั้มจึงต้องปลดสายเซฟตี้เบลท์ แล้วเปิดประตูรถตามออกมา
-
o9 o9 o9เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตั้มง่ะใจร้ายตอนสั้นนิ๊ดเดียว....... :serius2:
-
๐๙
“ไหนวะลูกหมาของเอ็ง ไม่จูงลงมาด้วยล่ะวะ” นน ถามขึ้นเมื่อ ภู นั่งลงที่โต๊ะอาหาร
“โห ทำไมกับข้าวเยอะแบบนี้วะ” ภู มองดูกับข้าว ๗-๘ อย่างบนโต๊ะ
“เอ็งไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ไหนวะเด็กเอ็งอยู่ไหน” อาร์ท พูดพลางตักกุ้งเข้าปาก
“ผู้ใหญ่เว๊ย ไม่ใช่เด็ก อาบน้ำอยู่เดี๋ยวลงมา” ภู ตอบพลางเริ่มกินข้าว “หิวหว่ะ ไม่ได้กินอะไรรองท้องมาเลยตั้งแต่สี่โมง”
“แล้วใจคอจะไม่รอเหรอวะ นี่จะอาบน้ำนานรึเปล่า” กิ่ง ถามพลางตักกับข้าวที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ ให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ไม่นานหรอก แค่ล้างเหงื่อ ทำงานมาตั้งแต่เช้า แล้วก็รู้ว่าพวกเรารออยู่ด้วย นั่นไง มาแล้ว” ภู หันไปโบกมือให้ ตั้ม ที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าทางเข้าห้องอาหาร
“ขอโทษนะ ที่มาช้า” ตั้ม ยิ้มทักทายคนบนโต๊ะ แล้วก็นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ภู
“ผมไม่ได้หวีเหรอไง” ภู มองไปยังผมที่เปียกชื้น คงเพียงแค่เอามือปัดให้เป็นทรง เพราะมันดูยุ่งเหยิงพิกล
“ก็จะได้ลงมาเร็วๆไง เกรงใจอะ เห็นว่ารอกันนานแล้ว” ตั้ม ตอบพลางหันไปยิ้มให้
ภู อดไม่ได้ที่จะเอามือไปปัดผมที่ระอยู่ข้างแก้ม ให้เข้าที่เข้าทาง
“เฮ๊ย ลูกหมาน้อยของเอ็งนี่น่ารักดีหว่ะ ขนฟูกระเซิงมาเชียว” จูน พูดจบทุกคนก็พากันหัวเราะ ยกเว้นแต่ นน ที่ทำหน้าเจื่อนๆ
“กินข้าวก่อนสิ เดี่ยวกับข้าวหมดซะก่อน ไอ้พวกนี้น่ะปอบทั้งนั้น กินไม่ทันมันหรอก” ภู ชักชวนพลางตักกับข้าวให้ ตั้ม “อ๊ะนี่ปูผัดผงกะหรี่ ของโปรดไง”
“รู้ได้ไง” ตั้ม หันหน้าไปถามด้วยความสงสัย
“เอ้อ... เราเดาเอาน่ะ ก็ตอนไปกินอาหารญี่ปุ่นด้วยกัน นายบอกเองนี่ว่าชอบแครี่ เราก็เลยคิดว่านายคงชอบปูผัดผงกะหรี่ด้วย”
ตั้ม ได้แต่แปลกใจ ถึง ภู จะคอยตักกับข้าวให้เขา แต่ทำไมถึงดูเหมือนจะรู้ไปหมดว่า ตั้ม ชอบอะไร ไม่กินอะไร ขนาดปลาราดพริก ก็ยังเขี่ยพริกออกตักน้ำราดมาจนชุ่มแบบที่ ตั้ม ชอบทำ อาหารเย็นผ่านไปด้วยความอิ่มหนำสำราญ ท่ามกลางเสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน มีเพียง ตั้ม ที่ยังรู้สึกไม่ค่อยคุ้นเคยกับคนอื่นนัก และ นน กลับคุยน้อยกว่าปรกติ และมีท่าทางกระอักกระอ่วนในบางครั้ง
“ยังหัวค่ำอยู่เลย ลงไปดูทะเลกันดีมะ” นพ แฟน ของ กิ่ง ชวนหลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จ
“เออ ดีเหมือนกัน เดินย่อยอาหารด้วย กูอิ่มจนจะกลิ้งได้อยู่แล้ว” อาร์ท พูดแล้วหัวเราะ
แล้วทุกคนก็ชักชวนกันลงไปยังชายหาด ที่อยู่เกือบจะติดกับโรงแรมที่พักอยู่ เพียงแต่เดินออกจากประตูอาคารที่พักไปไม่กี่เมตรเท่านั้น
............................................................
............................
“หนาวเหรอ” ภู ถามพลางโอบไหล่ ตั้ม ที่เอามือกอดอกไว้
“เปล่าอะ กำลังสบายเลย” ตั้ม ตอบพลางเดินให้เร็วขึ้น จนมือของ ภู หลุดออกไปจากไหล่ แต่เขาก็ไม่ได้เดินตาม ปล่อยให้ ตั้ม เดินไปยังชายหาดเพียงคนเดียว
ตั้ม เดินย่ำทรายชื้นๆลงไปจนถึงน้ำทะเล ที่เป็นคลื่นเล็กๆกระทบทรายอยู่เบาๆ แล้วหยุดยืนให้น้ำทะเลสาดใส่เท้าพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“ไม่ตามลงไปเหรอวะ” จูน เดินเข้ามาถาม พลางทำหน้าทะเล้นใส่ ภู
“ไม่ดีกว่าหว่ะ ตอนนี้คงอยากอยู่คนเดียว” ภู ตอบโดยที่ตายังมองตาม ตั้ม ที่อยู่ไกลๆ
เขารู้ว่า ตั้ม ชอบที่จะเดินย่ำทรายที่มีคลื่นซัดมาเบาๆ มันทำให้ ตั้ม รู้สึกสบายใจและเป็นสุข และเวลาแบบนี้ ตั้ม ชอบที่จะอยู่คนเดียวสักครู่หนึ่ง เพื่อที่จะได้ดื่มด่ำกับความสุขแบบนี้เพียงลำพัง ... ทำไมเขารู้ได้นะ ... เขาเองก็ยังแปลกใจอยู่เหมือนกัน
... ไอ้นน มันเข้าไปทำไมวะ ... ภู ขมวดคิ้ว นน เดินไปหา ตั้ม ที่ยืนอยู่บนชายหาดด้านล่าง ท่าทางขัดเขินของ นน ทำให้เขารู้สึกเขม่น สักพัก เขาเห็น ตั้ม เอามือแตะที่แก้ม นน แล้วท่าทางของทั้งสองคนก็เปลี่ยนไป เหมือนกับรู้จักกันมาเป็นสิบปี ภาพนั้นเหมือนทำให้เขามีโมโหขึ้นมาเล็กน้อย
“ระวังนะเอ็ง เดี่ยวลูกหมาน้อยจะถูกหมาใหญ่คาบไปแดก” อาร์ท พูดพลางเอามือมาจับไหล่ ภู
“ไม่มีทางหรอกมึง กูเฝ้าของกูมาตั้งหลายปี กูไม่ยอมพลาดอีกเป็นครั้งที่สองหรอก” พูดจบ ภู ก็เดินลงไปหาคนทั้งสอง
คำตอบของ ภู ทำให้ อาร์ท และ จูน มองหน้ากันด้วยความงุนงง
“มันพูดอะไรผิดรึเปล่าวะ ไหนว่าเพิ่งรู้จักกันไง” จู หันไปพูดกับอาร์ท
“ไม่ผิดหรอกหว่ะ เพิ่งเจอกันเมื่อไม่นานนี้เอง แต่ ภู มันรู้จัก ตั้ม มาหลายปีแล้ว” อาร์ท ตอบพลางมองตามหลัง ภู
“ไปรู้จักที่ไหนวะ” จู ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ในฝันหว่ะ มันรู้จักกันในความฝัน” อาร์ท พูดพลางถอนหายใจ
-
เอาใจช่วยภูนะ
-
๐๙
“ไม่มีทางหรอกมึง กูเฝ้าของกูมาตั้งหลายปี กูไม่ยอมพลาดอีกเป็นครั้งที่สองหรอก”
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
นั่นสิอย่าให้หลุดมือนะ ปอ อิอิ
ว่าแต่...นนเค้าเป็นใครกันแน่หนอ......
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...ด
อย่าบอกนะ ว่านน คือ " นึก " อ่ะ จำชื่อผิดป่ะว๊าช้าน เอิ้กๆ (ถ้าผิดก้อหน้าแหกแล่ะ กร๊ากกก...ก ) :m20:
(แบบว่า แอบไปอ่านมา แต่ยังมิได้เม้น ) :m23:
แต่คงมิใช่ พี่ชัย กับ พี่ ราญ ชิมิ คุนบุหรง เอิ้กๆ
หรือว่า...... ปล่อยให้ซินเดาต่อปาย กร๊ากกกก....ก :laugh:
-
ว่าแต่...นนเค้าเป็นใครกันแน่หนอ......
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...ด
อย่าบอกนะ ว่านน คือ " นึก " อ่ะ จำชื่อผิดป่ะว๊าช้าน เอิ้กๆ (ถ้าผิดก้อหน้าแหกแล่ะ กร๊ากกก...ก ) :m20:
(แบบว่า แอบไปอ่านมา แต่ยังมิได้เม้น ) :m23:
แต่คงมิใช่ พี่ชัย กับ พี่ ราญ ชิมิ คุนบุหรง เอิ้กๆ
หรือว่า...... ปล่อยให้ซินเดาต่อปาย กร๊ากกกก....ก :laugh:
ราญ ชัย นึก เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับ ตั้ม
นน เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับ ภู ... คนละคนกันแน่นอนครับ o18
ส่วนจะมีความสัมพันธ์กับ ตั้ม ยังไง ลองเดากันดูดีมะอะ มีคนเดาถูกเมื่อไร ค่อยลงตอนใหม่ :haun5:
ไม่งั้น ... ม่ายลงต่อ :laugh:
-
ว่าแต่...นนเค้าเป็นใครกันแน่หนอ......
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...ด
อย่าบอกนะ ว่านน คือ " นึก " อ่ะ จำชื่อผิดป่ะว๊าช้าน เอิ้กๆ (ถ้าผิดก้อหน้าแหกแล่ะ กร๊ากกก...ก ) :m20:
(แบบว่า แอบไปอ่านมา แต่ยังมิได้เม้น ) :m23:
แต่คงมิใช่ พี่ชัย กับ พี่ ราญ ชิมิ คุนบุหรง เอิ้กๆ
หรือว่า...... ปล่อยให้ซินเดาต่อปาย กร๊ากกกก....ก :laugh:
ราญ ชัย นึก เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับ ตั้ม
นน เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับ ภู ... คนละคนกันแน่นอนครับ o18
ส่วนจะมีความสัมพันธ์กับ ตั้ม ยังไง ลองเดากันดูดีมะอะ มีคนเดาถูกเมื่อไร ค่อยลงตอนใหม่ :haun5:
ไม่งั้น ... ม่ายลงต่อ :laugh:
ไม่ยอมทำไมคุณตั้มตั้งเงื่อนไขอย่างนี้หละค่ะ :serius2: :serius2:
จากที่บรรยายว่าตั้มกับนนท่าทางเหมือนรู้จักกันมาเป็น 10 ปีและอายุต้องห่างจากตั้มประมาณ 6-7 ปี (เพราะภูห่างจากตั้ม 5 ปี) งั้นต้องขอเดาและกันว่า นนเป็นรุ่นน้องในวงดนตรีที่ตั้มเคยเล่นตอนมัธยมปลาย วงดนตรีที่ได้เล่นในห้างแถวสยามที่ปอกับนึกเคยไปดูตั้มเล่น
-
ภู(ปอ) ถ้าจะเอาให้ชัวร์ต้องไปขออนุญาตกับพี่ชัยและพี่ราญก่อน :laugh:
-
จากที่บรรยายว่าตั้มกับนนท่าทางเหมือนรู้จักกันมาเป็น 10 ปีและอายุต้องห่างจากตั้มประมาณ 6-7 ปี (เพราะภูห่างจากตั้ม 5 ปี) งั้นต้องขอเดาและกันว่า นนเป็นรุ่นน้องในวงดนตรีที่ตั้มเคยเล่นตอนมัธยมปลาย วงดนตรีที่ได้เล่นในห้างแถวสยามที่ปอกับนึกเคยไปดูตั้มเล่น
ยังมะถูกอะค๊าบบ o8
ภู(ปอ) ถ้าจะเอาให้ชัวร์ต้องไปขออนุญาตกับพี่ชัยและพี่ราญก่อน :laugh:
โหย ... รู้ทันอีก :o211:
-
จากที่บรรยายว่าตั้มกับนนท่าทางเหมือนรู้จักกันมาเป็น 10 ปีและอายุต้องห่างจากตั้มประมาณ 6-7 ปี (เพราะภูห่างจากตั้ม 5 ปี) งั้นต้องขอเดาและกันว่า นนเป็นรุ่นน้องในวงดนตรีที่ตั้มเคยเล่นตอนมัธยมปลาย วงดนตรีที่ได้เล่นในห้างแถวสยามที่ปอกับนึกเคยไปดูตั้มเล่น
ยังมะถูกอะค๊าบบ o8
ย๊ากกก... ยังไม่ถูกอีกเหยอ :o :o :o
แล้ววันนี้จะได้อ่านตอนใหม่ไหมเนี้ยถ้าไม่มีคนเดาถูก แง้... เค้าไม่ยอมจริงๆนะ :o12: :o12:
งั้นเดาอีกทีและกันว่า เป็นน้องของเพื่อนตั้มคนใดคนหนึ่ง (มันเหวี่ยงแหไปไม่เนี้ยยย :laugh: :laugh:)
-
อ๊ากกกกกก
ทำไมมันซับซ้อนซ่อนเงื่อนแบบนี้
คุณบุหรง รีบมาต่อดิ จะลงแดงแล้วนะ
ปอเอ้ย ก่อนตายก็มีอุปสรรค
นี่อุตส่าห์กลับมา ยังจะมีอุปสรรคอีกเหรอ
คุณบุหรงใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2: :sad2: :o12:
-
งั้นเดาอีกทีและกันว่า เป็นน้องของเพื่อนตั้มคนใดคนหนึ่ง (มันเหวี่ยงแหไปไม่เนี้ยยย :laugh: :laugh:)
ขอเรียกว่า ... เหวี่ยงอวน :o10: ยังมะถูกค๊าบบบ o8
อ๊ากกกกกก
ทำไมมันซับซ้อนซ่อนเงื่อนแบบนี้
คุณบุหรง รีบมาต่อดิ จะลงแดงแล้วนะ
ปอเอ้ย ก่อนตายก็มีอุปสรรค
นี่อุตส่าห์กลับมา ยังจะมีอุปสรรคอีกเหรอ
คุณบุหรงใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2: :sad2: :o12:
เรื่องไหนเหรอฮับที่ซับซ้อน o3
รักแทั ยังไงก็ไม่แพ้อุปสรรคหรอกค๊าบ :laugh3:
-
นน เป็น น้องชายของ นึก?????????
o2 o2 o2
รีบมาลงต่อเรยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :oni3:
-
นน เป็น น้องชายของ นึก?????????
รีบมาลงต่อเรยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :oni3:
ยังมะถูกอะ :oni1:
-
:serius2: กลายเป็นรายการทายปัญหาไปซะแล้ว น้องตั้มมมม
ทายไม่ถูกอ่ะ :o12:
ใจมานแล่นไปรออ่านตอนน้องตั้มกินเด็กซะแล้ว :o8:
ไม่มีสติเหลือให้คิดทายไรแล้วเนี่ย :laugh:
-
:serius2: กลายเป็นรายการทายปัญหาไปซะแล้ว น้องตั้มมมม
ทายไม่ถูกอ่ะ :o12:
ใจมานแล่นไปรออ่านตอนน้องตั้มกินเด็กซะแล้ว :o8:
ไม่มีสติเหลือให้คิดทายไรแล้วเนี่ย :laugh:
ตั้ม กำลังจาถูกเด็กกินตะหาก :-[
-
นนเป็นคนรู้จักสมัยเรียน 55 กว้างนะเนี่ย o13
-
นนเป็นคนรู้จักสมัยเรียน 55 กว้างนะเนี่ย o13
o2 อึ้ง ตะ ลึ่ง ตึ๊ง เลยอะ
ยังมะถูกกกก ... :serius2:
-
คิดไม่ออก ยอมแพ้แล้ว ปัญหายากจัง
มาต่อซะทีนะ
-
งั้นเดาอีกทีและกันว่า เป็นน้องของเพื่อนตั้มคนใดคนหนึ่ง (มันเหวี่ยงแหไปไม่เนี้ยยย :laugh: :laugh:)
ขอเรียกว่า ... เหวี่ยงอวน :o10: ยังมะถูกค๊าบบบ o8
คุณตั้มไม่มาต่อจริงๆด้วยดอ่ะ งั้นคราวนี้ขอเหวี่ยงอวนหลายๆอันแล้วกัน :laugh: :laugh:
1. นนเป็นญาติตั้มทางฝั่งป๋าของตั้ม (คุณพ่อจริงของตั้มที่อยู่ใต้)
2. นนเคยเป็นลูกศิษย์ที่เรียนดนตรีกับตั้ม
3. นนเป็นลูกเจ้าของร้านที่ตั้มไปเช่าหนังสืออ่านบ่อยๆช่วงปิดเทอมตอนเรียนมัธยม
4. นนเป็นน้องของชัยหรือราญ
-
๑๐
นน เองรู้สึกตกใจไม่น้อยเหมือนกัน เพราะเขายังล้อเลียน ภู อยู่ถึงคนที่เรียกว่า ... ไอ้ลูกหมาน้อย ...
แต่จู่ๆ ไอ้ลูกหมาน้อย ที่เขาหัวเราะอย่างขบขันในตอนแรก กลับกลายเป็นคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดี
“เอ้อ...” นน เอ่ยทัก พลางเอามือเกาท้ายทอย ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงดี เพราะไม่รู้ว่าการที่ไม่ได้พบกันถึง ๓ ปี ครูจะยังจำเขาได้ไหม
“ว่าไงเหรอ” ตั้ม หันมายิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“คือ ผม ... ผม”
“ชะ-นะ-นะ” ตั้ม พูดยิ้มๆ “ใช่รึเปล่า หรือว่าครูจะจำผิดน๊า...”
“ครูจำผมได้เหรอครับ” นน พูดอย่างดีใจ
“จำได้สิ” ตั้ม เอามือแตะแก้ม นน เบาๆ “นายจอมซน ยังซนอยู่เหมือนเดิมรึเปล่าล่ะนี่”
“โห ครูอะเรียกผมอย่างนี้อีกแล้ว” นน ยิ้มอย่างเก้อเขิน พลางหัวเราะออกมา “ครู สบายดีรึเปล่าครับ พอครูย้ายไป ผมคิดถึงน่าดูเลย”
“เหรอ ขอบใจนะ ครูก็คิดถึงพวกเราเหมือนกัน ครูก็เหมือนๆเดิมแหละ แล้ว นน ล่ะเรียนหนังสือเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดีครับครู นี่เพิ่งสอบปลายภาคเสร็จ เอ้อ ... ว่าแต่ครูไปรู้จักกับ ไอ้ภู มันได้ไงอะ” นน ถามด้วยความสงสัย
ก่อนที่ ตั้ม จะตอบ ก็มีเสียงเข้มๆดังขึ้น
“คุยไรกันอยู่เหรอ หัวเราะกันใหญ่เชียวนะ” ภู เดินเข้ามาพลางเอามือโอบไหล่ ตั้ม
“เรื่องเก่าๆน่ะ” ตั้ม หันไปยิ้มให้ ภู
“แปลว่าไร รู้จักกันมาก่อนเหรอไง” ภู ขมวดคิ้ว
“ก็ ชะ-นะ-นะ เคยเรียนกับเราอยู่พักนึง” ตั้ม ตอบแล้วหันหน้าไปยิ้มให้ นน
“ชะ-นะ-นะ” ภู พูดพลางขมวดคิ้ว “ใครวะ ชื่อประหลาด”
“กูเอง” นน ตอบ “ก็จริงๆชื่อกูน่ะ อ่านว่า ชะ-นะ-นะ ตอนเด็กๆดันมีแต่คนอ่านว่า ชา-นน กูก็เลยเปลี่ยนชื่อไปโดยปริยาย มีครูตั้ม คนเดียวนี่แหละวะ ที่อ่านชื่อกูถูก กูเลยปลื้ม” นน อธิบายพลางยิ้มหวานให้ ตั้ม
“จ๊า ครูก็ปลี้ม ต้องเรียกชื่อเต็มถึงจะหยุดซน” ตั้ม ยื่นหน้าเข้าไปหา นน
“ตอนนี้ผมไม่ซนแล้วครู แต่ขอซนกับครูเหมือนเดิมได้เปล่า” นน จ้องหน้า ตั้ม ด้วยแววตาที่ทำให้ ภู ไม่สบายใจนัก
“จ๊า” ตั้ม เอามือจับคาง นน เบาๆ “พ่อจอมซน” แล้ว ตั้ม ก็หัวเราะเบาๆ
“กลับขึ้นข้างบนเหอะ มืดแล้ว” ภู พูดน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ ... อ้อนอะไรกันต่อหน้ากูวะ ...
“เรายังอยากอยู่ต่ออะ” ตั้ม หันมาพูดเสียงอ่อยๆ
“ยังอยู่อีกตั้ง ๒ วัน พรุ่งนี้ลงมาหัวค่ำหน่อยแล้วกัน จะได้อยู่นานๆ” ภู หันมามอง ตั้ม ด้วยสายตาอ่อนโยน “นะ ลมเริ่มแรงแล้ว เสื้อแจคเกตก็ไม่มี เดี๋ยวไม่สบายหรอก แพ้อากาศอยู่ด้วยนี่นา”
ตั้ม มองหน้า ภู ด้วยความสงสัย เพราะเขาเองไม่เคยบอกเรื่องภูมิแพ้อากาศให้ ภู ฟังเลย เขาทำท่าจะถามออกไป แต่พอมองเห็นแววตาที่อ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย จากดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ตั้ม ก็ต้องปล่อยให้ ภู เดินจูงมือกลับไปยังห้องพัก โดยไม่ได้ขัดขืน มี นน เดินตามไปอีกคนหนึ่ง
“เฮ้ย กูว่าไอ้ภู มันเอาจริงหว่ะ” กิ่ง พูดกับ จูน ที่มองดูอยู่ไม่ไกลนัก
“นั่นดิ กูก็ว่างั้น” จูน เห็นด้วย พลางหันไปหา อาร์ท “เฮ๊ย เพื่อนมึงกลายเป็นเกย์ไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ เมื่อก่อนเห็นฟันแต่สาวๆ นางกอมาจีบตั้งหลายคน ยังไม่เห็นสนใจ”
“กูก็ว่าแปลกๆหว่ะ ที่เป็นเกย์น่ะ คงไม่ใช่ ไอ้ภู หรอก” อาร์ท ตอบเบาๆ พลางมองตามคนทั้งสอง ที่กำลังเดินกลับไปยังตัวอาคารโรงแรม
“ตั้ม น่ะ คงใช่แน่ๆหว่ะ” นพ พูดบ้าง “ตอนมองกูกะ ไอ้กิ่ง นะ ตาหวานเชียว อย่างว่าแหละวะ กูมันออกจะหล่อ เท่ห์ ขนาดนี้”
เพี๊ยยยยย ....
“อุ๊บ ... กิ่ง ตีเค้าทำไมอะ” นพ หันไปโอดครวญกับ กิ่ง
“ชอบเหรอไง ชอบก็ไปหาเลย” กิ่ง พูดงอนๆ
“โอ๋ กิ่ง อะ เรารัก กิ่ง คนเดียวนะ” นพ พูดพลางวิ่งตาม กิ่ง ที่วิ่งตรงไปยังโรงแรมอีกคน
“เฮ้อ ... งอนกันอีกและ ไปเว๊ย กลับไปหาอะไรทำ ฆ่าเวลากันดีกว่าหว่ะ” จูน หันไปบอกอาร์ท พลางเดินนำ “แล้วตกลง ไอ้ภู มันจะเปลี่ยนไปชอบไม้ป่าเดียวกันเหรอวะ ถ้าเป็นจริง งานนี้พวกหนุ่มใจสาวทั้งหลายใน ม. ไม่ร้องไห้ ก็กรี๊ดกันสนั่นแหงหว่ะ ” จูนพูดพลางหัวเราะอย่างติดตลก เพราะจะอย่างไร มันก็ยังเป็น ไอ้ภู เพื่อนที่ดีของหล่อนคนเดิมนั่นแหละ
... ไอ้ภู น่ะกูไม่ค่อยแน่ใจซะแล้ว แต่กูว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้น อาจจะเป็นเกย์ก็ได้หว่ะ ... อาร์ท คิดในใจพลางเดินตามเพื่อนๆ กลับเข้าไปในโรงแรมอีกคน
-
:m4:ในที่สุดคำเฉลยก็ออกมาแล้ว
1.ดวงตาของปอนี่เองที่อยู่กับ ภู
2.นน เป็นลูกศิษย์ ตั้มนี่เอง
แล้วจะมีปริศนาอะไรอีกป่ะเนี่ย ตั้ม จ๋า :a3: :a3: :a3:
-
:m20: กร๊ากกกกก....ก ขอเม้นก่อนอ่านนะ
มี คนเหวี่ยงอวน หลายๆอันถูกซ้างั้น เด๋วกด + ให้นะจ๊ะ ถูกใจเจงๆ
เรานะก้อ เหวี่ยงไปงั้นแล่ะและก้อหน้าแหก ไปแล่ะ ฮ่าๆ :laugh:
ป๋อล๋อ1.. จะบอกว่า คนเขียนแกล้งคนอ่านนะเค่อะ เด๋วก้อปั๊ด เหนี่อยวคอมา :จุ๊บๆ: เลยนิ คิคิ
ป๋อล๋อ2.. ไปอ่านก่อนเด๋วมาเม้นใหม่ อิอิ :m23:
ป๋อล๋อ3.. วิ่งหนี ฝ่าเท้า fc. แถวๆเน้ :oni1:
...............................................
อ่านจบแล้ว...บอกคำเดียว ว่า "สั้น" มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o12
แต่ก้อเฉลยมาทีละเปาะๆ ล่ะนะ ตวงตาคู่นั้น ที่ภูใช้มองตั้ม โอ้วววว.... ของปอ ชิมิ โฮ่ะๆ :a3:
แต่...อีกแล่ะ ที่มาที่ไป ทำไม ภูถึงมาใช้ดวงตาของปอได้ล่ะเออ? :m23:
เอ..หรือ..ว่ามีตรงไหนที่ซินอ่านข้ามไปป่ะ คึคึ :a5:
นนก้อฮู้แล้ว ลูกศิษย์จารย์ตั้ม อิอิ
-
จะบอกว่า คนเขียนแกล้งคนอ่านนะเค่อะ
ง่า...คงต้องขออภัยนะครับ :try2: แต่ผมว่า หนุกดีนะ เพราะได้อ่านเมนท์เยอะดี
ไ้ว้เอาอีกดีก่า :laugh:
อ่านจบแล้ว...บอกคำเดียว ว่า "สั้น" มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อันนี้ก็ต้องขอโทษอีกที โดนว่ามาหลายครั้งีและ ว่าเขียนแต่ละตอน สั้นมาก o1
ติดมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วครับ คงเพราะอ่านนิยายลักษณะแบบนี้มาเยอะ เลยติดวิธีการเขียนแบบนี้มาด้วย คงแก้ยากแล้วครับ :amen:
อีกอย่าง คืออยากให้มีไคลแมกซ์ น่ะครับ ถ้าตอนยาวไปกลัวความประทับใจมันจะไม่ชัดเจน
แต่...อีกแล่ะ ที่มาที่ไป ทำไม ภูถึงมาใช้ดวงตาของปอได้ล่ะเออ?
เอ..หรือ..ว่ามีตรงไหนที่ซินอ่านข้ามไปป่ะ คึคึ
อันนี้ผมเกริ่นไว้นิดหนึ่งครับ ตอนต้นๆเรื่อง ว่า ภู ได้รับการผ่าต้ดใหญ่ทำให้ต้องเรียนช้าไป ๒ ปี แต่ย้งไม่ได้เขียนรายละเอียดครับ หลายๆคนก็เดามาแล้วว่าคงเป็นการผ่าตัดดวงตานี่เอง
-
:sad2:
อยากจะขอพักซักระยะ เหอะๆๆๆ เดายังผิดเลยฉัน
:o12:
ไปละ ขอเวลาไปนั่ช้ำใจก่อน
-
อ่อมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
เราก็เดาไปต่างๆๆนานาๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
ปล.เล่นอะไรเนี่ยคุณบุหรงงงงง
จะมีอะไรมาให้คนอ่านนนน คิดไม่ตกอีกปะเนี่ย :serius2: :serius2: :serius2:
-
:m4: เห็นน้องตั้มเข้ามาก็ดีใจ
แต่ :o แค่มาตอบเม้นท์แฟนคลับเองเหรอเนี่ย
แล้วฉากน้องตั้มกินเด็กของเราอยู่หนายยยยยย :serius2:
เอ๊ย พูดผิดอีกละ :m23: ต้องเป็นน้องตั้มโดนเด็กภูจับกินตะหาก :laugh:
ไผจะกินไผ และไผจะถูกกิน :m25:
รออ่านอยู่น้า มาลงด่วนๆเลยน้องตั้ม :กอด1:
-
๑๑
“ครู ทำไมมองสองคนนั้นแบบนั้น” นน เขยิบตัวเข้าไปนั่งใกล้ ตั้ม พลางถามเสียงเบาเหมือนกระซิบ
“หือ ยังไงเหรอ” แทนที่จะตอบ ตั้ม กลับถามด้วยเสียงไม่เบานัก
“เบาๆดิครู ก็ครูมอง นพ แบบนั้นอะ ไอ้กิ่ง มันเริ่มตาเขียวแล้ว” นน ยังคงกระซิบบอกเบาๆ ตั้ม หันมามองหน้า นน ด้วยสีหน้างุนงง
ภู ชวน ตั้ม มานั่งเล่นในห้องพักของ จูน กับ กิ่ง ที่มีประตูเชื่อมระหว่างห้องนี้ กับห้องที่เป็นที่พักของ อาร์ท นน และนพ ทุกคนกำลังผลัดกันเล่นกีตาร์และร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน มีเบียร์และขนมขบเคี้ยวต่างๆเป็นกับแกล้ม ตั้ม เองก็ถือแก้วเบียร์ ที่ ภู รินมาให้ไว้ในมือ แต่เครื่องดื่มในแก้วเหมือนจะพร่องไปเล็กน้อยเท่านั้น
“ไม่ได้มอง นพ มอง กิ่ง ด้วย” ตั้มบอกช้าๆ “เค้าแฟนกันช่ายมะอะ ไม่เห็นเหรอ เค้าน่ารักกันออก ดูดิ ท่าทางรักกันน่าดูเลย” ตั้ม บอกยิ้มๆ
“อ้าว ครูไม่ได้สนใจ ไอ้นพ มันหรอกเหรอ” นน ยังคงถามเสียงกระซิบ
“ชะ-นะ-นะ ทำไมคิดแบบนั้น” ตั้ม เรียกอย่างชัดถ้อยชัดคำ ทำเอา นน สะดุ้ง ...เสียงนิ่งๆแล้วเรียกซะเต็มยศแบบนี้ละก็ โกรธแหง ...
“นี่ดีนะมีกันแค่นี้ ถ้าคนอื่นได้ยินเข้า เค้าจะคิดยังไง” ตั้ม พูดเสียงอ่อนลง นน ได้แต่ยิ้มแหยๆ
“ตั้ม” ภู เรียกขัดจังหวะ พลางส่งกีตาร์ให้ “สักเพลงสิ”
ถึงจะรู้ว่า เป็นครูกับนักเรียนกันมาก่อน แต่เขาไม่ค่อยชอบเลย ที่ นน ทำท่าทางสนิทสนมกับ ตั้ม แบบนั้น
“เอ้อ ... เราไม่ได้เล่นกีตาร์มานานแล้วอะ” ตั้ม ทำท่าจะปฏิเสธ
“เล่นหน่อยน่าครู นะ ไม่ได้ฟังมานานแล้ว” นน คะยั้นคะยอ
ยังไม่ทันที่จะปฏิเสธ กีตาร์โปร่งก็ถูกส่งมาอยู่ในมือเสียแล้ว ตั้ม จึงขยับตัวนั่งให้สบายขึ้น จากนั้นก็จับกีตาร์ให้ถนัดมือ ลองขยับนิ้วเป็นรูปคอร์ดต่างๆ พอเริ่มรู้สึกคุ้นมือ ก็เริ่มตีคอร์ดออกมาดังๆ พร้อมกับร้องเพลงออกมาเสียงดังลั่น
http://media.imeem.com/m/31q4WadMW0/aus=false/
เพลงที่ร้องทำเอาทุกคนอ้าปากหวอ คำพูดที่พูดต่อจากเนื้อเพลง ทำเอา จูน ลงไปนอนกลิ้ง พลางหัวเราะด้วยความชอบใจ
“โห เพลงไรน่ะ ฮ่าๆๆ” นพ ถามพลางหัวเราะไม่หยุด
“เพลงโฆษณาถ่านไฟฉาย เคยฟังตอนเราเด็กๆน่ะ เพราะมะ” ตั้ม ตอบ พลางกลั้นหัวเราะเมื่อมองไปเห็นหน้า ภู ที่อ้าปากหวอ พูดอะไรไม่ออก
“ครูอะ เล่นเพลงเพราะๆดิ” นน โอดครวญ “จริงดิครู อยากฟังเพลงที่ครูชอบเล่น ตอนที่มาสอนผมใหม่ๆอะ”
“หือ” ตั้ม คิดอยู่สักครู่ “เพลงนั้นเหรอ” ตั้ม ลองเอามือจับคอร์ดแล้วเกาสายกีตาร์เบาๆ เหมือนทบทวนความจำ ใบหน้าที่ก้มมองมือที่จับคอร์ดกีตาร์ยิ้มอย่างอ่อนโยน
http://media.imeem.com/m/4dZhimLmMx/aus=false/
เก็บใจ เก็บไว้มานาน เก็บมันคล้ายคล้ายรอใคร
ก็เคยไถ่ถามทำไม หรือใครเล่าหนอรอเรา
แดดลมดอกไม้ชมเชย ก็เคยว่าสวยพอใจ
ยิ่งดูยิ่งสวยทำไม อาจเป็นไปเพราะพบเธอ
ผ่านพ้นไปในชีวิตเรา โลกมัวเมามากความลุ่มหลงระเริง
เก็บใจมิเคยให้เหลิง เหมือนมีคนที่เราเฝ้ารอ
เก็บใจ เก็บไว้มานาน เก็บมันคล้ายคล้ายรอใคร
ก็เคยไถ่ถามในใจ ใช่เธอใช่ไหมคนดี
เสียงเล็กๆแต่ฟังดูก้องกังวาน ดวงตาที่หลับพริ้มในบางครั้ง กับรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้า ยิ่งทำให้ความหมายของเพลงชัดเจนขึ้น ภู จ้องมองใบหน้านั้นนิ่ง แล้วจู่ๆ ภาพหนึ่งก็เข้ามาในหัวของเขา
เด็กหนุ่มรูปร่างบอบบาง อยู่ในอ้อมกอดของเขา
... ปอ... เด็กหนุ่มเหมือนจะเรียกเขา
... อะไรวะ กำลังดีเลย ... เขากำลังเคลิ้ม ขยับมือลูบไหล่เด็กหนุ่มคนนั้นเบาๆ
... อย่าให้เรารอเก้อนะ ... เด็กหนุ่มที่อยู่ในอ้อมกอดพูด แล้วก็ซบหน้ามาที่ไหล่ของเขา
.. มึงก็อย่าเล่นซ่อนหากับกูอีกนะ กูเหนื่อย ... เขาตอบไป พลางเอามือลูบหัวเด็กหนุ่มในอ้อมกอดเบาๆ
แล้วตอนนี้ ความรู้สึกของหัวใจที่เก็บซ่อนไว้ มีไว้เพื่อคนในความฝัน หรือมีไว้เพื่อคนที่อยู่ตรงหน้าเขากันแน่ ... ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของ ภู ที่มอง ตั้ม เต็มเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน และความรักอย่างลึกซึ้ง
-
ไผจะกินไผ และไผจะถูกกิน :m25:
รออ่านอยู่น้า มาลงด่วนๆเลยน้องตั้ม :กอด1:
อีกไม่นานเกินรอคร๊าบบ :laugh:
ตอนนี้ขอปรุงเครื่องปรุงอีกนิดนึงก่อน o13
-
:m20: :m20: :m20:แหม.....เพลงโฆษนาเก่าโคตะระ
แต่เรารู้จัก งั้นเราก็แก่อ่ะดิ :m23:
ช่างเล่นนะคะตั้ม เพลงประกอบแต่ละเพลงที่มาลงไว้ตั้งแต่เรื่องที่แล้วจนถึงเรื่องนี้เพราะทุกเพลงเลยนา.....
ชอบจัง :m1: :m1: :m1: :m1:
-
โอยยยย...ไม่ไหว.............. :m20: :m20: :m20:
คุนคะ เข้าใจเล่นนะคะ หัวเราะจนปวดท้อง
สมแล้วล่ะที่ภู จะนั่งอ้าปากหวอ คนอ่านยางเหวอเลยค่ะ ฮ่าๆ :laugh:
ที่แท้เพลงโษณา ถ่านไฟฉายตากิบนี่เอง อิอิ แต่ว่า... จำไม่ได้แล่ะอ่ะ รุ่นซินตอนเด็กๆเคยได้ฟังป่ะหรือมิเคยเอิ้กๆ
เพลงนี้บ่งบอกอายุได้มะคะ คนเขียน คิคิ :m23:
จะมาซึ้งก่าเพลงที่สอง แอบ คาดไว้ว่า คงไม่เหมือนเพลงที่หนึ่ง ที่ทำเอาซินฮาแทบตกเก้าอี้ เอิ้กๆ
เปิดมาโอ้ววว..พร้อมดูเนื้อเพลงไปด้วย.. เอิ่มเสียงนักร้อง ใครอ่ะ ไม่รู้จัก ไม่คุ้นหู รุ่นไหนเนี่ย? :a5:
แต่เพลงเพราะค่ะ ซึ้งเชียวแถมนึกถึง ตอนนั้นด้วยเนอะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด....ด
ซินให้อภัยเพลงนะคะ ถึงแม้จะไม่คุ้นหูก้อเหอะ เราก้อ ว่าเราก้อ สาวสองพันปีแล่ะนะ ฮ่าๆๆๆ :m20:
ป๋อล๋อ* อย่าคิดมากที่ บอกว่าสั้นนะคะ เพราะเขียนมาแค่ไหนซินก้ออ่านค่ะ :o8:
แต่ถ้ายาวๆได้ก้อชอบ กรี๊ดดด...ด (พูดอะไรไป) :a6:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ขำจนปวดท้อง คุณบุหรงรับผิดชอบด้วย
:laugh: :laugh:
เกิดมาเพิ่งเคยได้ยิน จริงๆๆนะ
คึคึ
ทำกันได้นะ
ฮา
ชอบๆๆๆ
มีอะไรแปลกๆๆใหม่ๆๆมาให้ ฮา
ให้คิดตลอดเลยนะ
เอาไปเลย+1 บุหรงสุดยอดดดดดดดดดด
รีจบ วิ่งไปหัวเราะกับซินดีกว่า คึคึ :laugh:
-
เพลงที่สองที่ลงไว้ในตอนที่ ๑๑ ชื่อเพลง เก็บใจ ครับ
เป็นเพลงของวง เฉลียง คนร้องชื่อ เกียรติศักดิ์ เวทีวุฒาจารย์ หรือคุณเกี๊ยง
เป็นวงดนตรีที่ดังมากในช่วง พ.ศ. 2525 - พ.ศ. 2534
ผมชอบเพลงของวงนี้มากๆครับ :loveu:เพราะเนื้อหาของเพลงแปลกดี แล้วก็กินใจมากๆ o7
ตัวอย่างเนื้อเพลงท่อนหนึ่งจากเพลง กล้วยไข่ นะครับ
... เกิดสงครามพันครั้ง เด็กก็ยังสวยงาม
เป็นเพียงแค่สงคราม ความเดียงสาเท่าเดิม ...
อ่านเนื้อเพลงแพียงแค่นี้รู้สึกอย่างไรบ้างครับ
-
เปิดมาเหวอเลยอ่ะพี่ตั้ม :laugh:
เรื่องนี้บอกรักทางมิวสิคป่าวคะเนี่ย
-
เปิดมาเหวอเลยอ่ะพี่ตั้ม :laugh:
เรื่องนี้บอกรักทางมิวสิคป่าวคะเนี่ย
ผมอยากจะสื่อว่า ตั้ม ไม่ได้ใช้เพลงนี้บอกรักใครหรอกครับ
แต่เพลงนี้ ไปสะกิดความรู้สึกของ ภู มากกว่า
... อ่านแล้วเป็นแบบนี้หรือเปล่าอะครับ :try2:
-
:m23: ไม่อยากบอกเลยว่า เราก็เคยฟังเพลงโฆษณานี้ด้วย
ยอมแก่ก็ได้ฟระ :laugh:
ส่วนเพลงวงเฉลียง ของเฮียเกี๊ยง ก็เคยฟังเหมียลกัล
เมื่อก่อนเป็นหนุ่มน้อยตี๋ๆ ทุกวันนี้กลายเป็นอาเฮียไปละ (ดีที่ยังไม่เป็นอาแปะ :m20:)
ก็ดูเพื่อนร่วมวงรุ่นพี่อย่างพี่เจี๊ยบดิ๊
เล่นละครรับบทคุณพ่อซะแล้ว :a6:
-
๑๒
“เฮ๊ย มึงเห็นออร่ามั๊ยวะ” จูน ขยับตัวเข้าไปกระซิบถามอาร์ท
“ออร่าสีชมพูตรงนั้นเหรอวะ” อาร์ท พยักหน้าไปทาง นพ กับ กิ่ง ที่กำลังแอบอิงกันอยู่ อย่างไม่ใส่ใจกับสายตาเพื่อนๆ
“เปล่าหว่ะ ออร่าสีม่วง ตรงนั้นน่ะ” จูน พยักพเยิดไปทาง ตั้ม ที่กำลังร้องเพลงอยู่ มี นน นั่งฟังอย่างตั้งใจอยู่ข้างๆ
“เออ แต่ตอนนี้กูว่า มันเปลี่ยนป็นออร่าสีเขียวปี๊ดเลยหว่ะ” อาร์ท พูดแล้วชี้มือไปทาง ภู ที่เปลี่ยนสีหน้าและแววตา เป็นความไม่พอใจเมื่อหันไปมอง นน ที่นั่งอยู่ข้างๆ ตั้ม
“ตั้ม เราอยากฟังอีกเพลงได้มั๊ย” ภู ถามพลางขยับตัวเข้าไปใกล้ “เรามีเพลงที่อยากฟัง ร้องให้เราฟังหน่อยนะ”
“เพลงอะไรอ๊ะ” ตั้ม ถามยิ้มๆ
“เพลงของเจ้ามังกร พัฟ” ภู บอกด้วยเสียงนุ่มนวล “ร้องให้เราฟังหน่อยได้มั๊ย เรารู้ว่า ตั้ม ร้องได้ ร้องเพราะด้วย นะ”
“พัฟ ... Puff The Magic Dragon น่ะเหรอ” ตั้ม ถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี
“อื้อ นะ ... เราอยากฟัง”
“นั่นดิ ครูร้องอีกนะ ผมก็อยากฟัง” นน ช่วย ภู อีกแรงหนึ่ง
ตั้ม ถอนหายใจเบาๆ ... ทำไมต้องเป็นเพลงนี้ด้วยล่ะ ...
เมื่อ ภู คะยั้นคะยออีกครั้ง ตั้ม จึงค่อยๆเกากีตาร์พร้อมกับค่อยๆร้องเพลงนั้นออกมา
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called honah lee,
ตั้ม ร้องเพลงไปเรื่อยๆ แล้วก็มาถึงท่อนที่ต้องน้ำตาคลอทุกครั้งที่ร้องเพลงนี้
A dragon lives forever but not so little boys
Painted wings and giant rings make way for other toys.
One grey night it happened, jackie paper came no more
And puff that mighty dragon, he ceased his fearless roar.
His head was bent in sorrow, green scales fell like rain,
Puff no longer went to play along the cherry lane.
Without his life-long friend, puff could not be brave,
So puff that mighty dragon sadly slipped into his cave. oh!
เสียงของ ตั้ม เริ่มสั่นเครือ และเริ่มหายไป น้ำตาเริ่มคลอปริ่มเบ้าตา แต่แล้ว ภู ก็ร้องเพลงท่อนต่อไป ประสานไปกับเสียงร้องของ ตั้ม จนจบเพลง แล้ว ภู ก็เอื้อมมือไปถอดแว่นสายตาของ ตั้มออก เช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลรินออกมา
“เอ้อ ... ขอโทษนะ เราขอเข้าห้องน้ำหน่อย” ตั้ม วางกีตาร์ลง แล้วลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำ ภูเองก็ลุกเดินตามไปโดยที่ยังถือแว่นตาของ ตั้ม อยู่ในมือ
“เป็นไรไปวะ ร้องไห้ด้วย” นน พูดกับพรรคพวกอย่าง งงๆ
“ตั้ม กลับห้องดีมั๊ย” ภู เดินตามเข้าไปในห้องน้ำ แล้วจึงถามขึ้น พลางจับไหล่ ตั้ม ให้หันหน้ากลับมาหาเขา
“ดีเหมือนกันอะ ดึกแล้วด้วย” ตั้ม ตอบเบาๆทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ “ภู อยู่กับเพื่อนๆก่อนสิ ขอกุญแจห้องให้เราก็พอ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกลับห้องด้วยกัน เราจะได้อาบน้ำด้วย” ภู พูดพลางเอามือจับคาง ตั้ม ให้เงยหน้าขึ้น เขามองเห็นน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาอีกครั้ง จึงค่อยๆเอามือป้ายน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาจากตาของ ตั้ม
“สงสารมังกรเหรอ” ภู พูดด้วยเสียงอ่อนโยน ตั้ม พยักหน้ารับ รู้สึกสะกิดใจอีกครั้งกับคำพูดนั้น
“ไม่เป็นไรหรอก” ภู พูดต่อ “มังกรน่ะพอมันหายเศร้ามันก็จะออกมาจากถ้ำเองแหละ แล้วมันก็จะรู้ว่า นอกจากแจคกี้แล้ว มันยังมีคนที่รักมันอยู่อีก”
“จริงเหรอ” ตั้ม ถามด้วยใบหน้าไร้เดียงสา สีหน้านั้นทำให้ ภู รู้สึกใจเต้นระทึก
“อื้อ เราว่าในบรรดาเจ้าชาย หรือในกลุ่มโจรสลัดน่ะ ต้องมีคนที่อยากเป็นเพื่อนกับ พัฟ อยู่แน่ๆ” พูดจบ เขาก็รั้งตัว ตั้ม เข้ามากอดไว้ พลางใช้มือลูบปอยผมตรงท้ายทอยเบาๆ
“นายเองก็ด้วยนะ อย่ามัวแต่ยึดติดกับแจคกี้แค่คนเดียวสิ ควรจะมองดูบ้าง ว่ามีใครที่คอยมองนายอยู่”
-
ภู น่ารักจังค่ะ
๑๒
“นายเองก็ด้วยนะ อย่ามัวแต่ยึดติดกับแจคกี้แค่คนเดียวสิ ควรจะมองดูบ้าง ว่ามีใครที่คอยมองนายอยู่”
อันนี้เป็นความคิดของภูเองรึเปล่าคะ
หรือว่า ปอ อ่ะ
-
ภู น่ารักจังค่ะ
๑๒
“นายเองก็ด้วยนะ อย่ามัวแต่ยึดติดกับแจคกี้แค่คนเดียวสิ ควรจะมองดูบ้าง ว่ามีใครที่คอยมองนายอยู่”
อันนี้เป็นความคิดของภูเองรึเปล่าคะ
หรือว่า ปอ อ่ะ
ของ ภู คร๊าบ
ในส่วนที่มันซ้อนๆกันระหว่างคนทั้งสอง ผมมักจะมีคำบรรยายภาพฝัน หรือบรรยายว่า ภู คิดถึงสิ่งที่เขาเคยฝันน่ะค๊าบบ :try2:
-
“ไม่เป็นไรหรอก” ภู พูดต่อ “มังกรน่ะพอมันหายเศร้ามันก็จะออกมาจากถ้ำเองแหละ แล้วมันก็จะรู้ว่า นอกจากแจคกี้แล้ว มันยังมีคนที่รักมันอยู่อีก”
“จริงเหรอ” ตั้ม ถามด้วยใบหน้าไร้เดียงสา สีหน้านั้นทำให้ ภู รู้สึกใจเต้นระทึก
“อื้อ เราว่าในบรรดาเจ้าชาย หรือในกลุ่มโจรสลัดน่ะ ต้องมีคนที่อยากเป็นเพื่อนกับ พัฟ อยู่แน่ๆ” พูดจบ เขาก็รั้งตัว ตั้ม เข้ามากอดไว้ พลางใช้มือลูบปอยผมตรงท้ายทอยเบาๆ
“นายเองก็ด้วยนะ อย่ามัวแต่ยึดติดกับแจคกี้แค่คนเดียวสิ ควรจะมองดูบ้าง ว่ามีใครที่คอยมองนายอยู่”
^
^
ถ้าแจ๊คกี้ หมายถึง "ปอ" และมังกร ก้อคือ ตั้ม
สิ่งที่ภู อยากบอก ตั้มก้อคือ อยากให้ตั้ม มอง ความเป็นตัวตนของภู ด้วยชิมิ
อย่ามองแต่ในความรู้สึกที่เป็นปอ อย่างเดียว
เจ้าชายมิได้มีคนเดียวนะนายตั้ม อิอิ
อย่างนายภูเนี่ย น่า พิจารณาออก กระดูก อ่อนๆ ซ้าด้วยเหมาะแก่การเคี้ยวยิ่งนักแล อิอิ :m32:
ป๋อล๋อ* อ่า..เพลงพี่เกี๊ยง วงเฉลียงเหยอ ทำไมซินมิคุ้นหูเลยอ่ะ
ซินก้อเคยฟังนะ เพลงไร หว่าจำมิได้แล่ะ
กรี๊ดดด.......ด ยิ่งพูดยิ่งบ่งบอกถึง อายุ แอร๊ยยยยยยย.. :serius2:
-
ถ้าแจ๊คกี้ หมายถึง "ปอ" และมังกร ก้อคือ ตั้ม
สิ่งที่ภู อยากบอก ตั้มก้อคือ อยากให้ตั้ม มอง ความเป็นตัวตนของภู ด้วยชิมิ
อย่ามองแต่ในความรู้สึกที่เป็นปอ อย่างเดียว
ประมาณนั้นแหละครับ ประมาณว่าอย่ามัวแต่คิดถึงคนเก่า จนไม่สนใจคนรอบข้างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต :o11:
ป๋อล๋อ* อ่า..เพลงพี่เกี๊ยง วงเฉลียงเหยอ ทำไมซินมิคุ้นหูเลยอ่ะ
ซินก้อเคยฟังนะ เพลงไร หว่าจำมิได้แล่ะ
อยู่ในอัลบั้น เฉลียง หลังบ้าน ครับ หรือใน รวมฮิตติดกบาล๓ ครับ o13
-
เข้ามาติดตามนิยายอย่าง ต่อๆ เนื่องๆ (แปลว่าไม่ต่อเนื่องเท่าไหร่ ขอโทษด้วยคร่า)
ปล. แล้วเรื่องราวมันจะเดินไปทิศทางไหนต่อไปเนี้ย อยากรู้
-
:m1: น้องภูน่ารัก
ตอนกอดปลอบใจน้องตั้ม แถมช่วยเช็ดน้ำตาให้นี่ เอาไปเลยล้านคะแนน o13
ว่าแต่ว่า o12
หมู่นี้น้องตั้มลงสั๊นสั้นนะคะ :seng2ped:
ตอนอ่านภาคแรก อ่านกันมันส์จุใจทีเดียว :pig4:
หรือว่าน้องตั้มเปลี่ยนใจมาชอบ(ลง)แบบสั้นๆซะแล้ว :m20:
-
ว่าแต่ว่า o12
หมู่นี้น้องตั้มลงสั๊นสั้นนะคะ :seng2ped:
ตอนอ่านภาคแรก อ่านกันมันส์จุใจทีเดียว :pig4:
หรือว่าน้องตั้มเปลี่ยนใจมาชอบ(ลง)แบบสั้นๆซะแล้ว :m20:
เน้นคุณภาพมากกว่าขนาด(ความยาวของเรื่อง)คร๊าบ :haun5:
อยากให้มีจุดประทับใจ เพียงจุดเดียวในตอนน่ะครับ ก็เลยทำแบบนี้ กลัวว่าถ้าเขียนยาวไป จะไม่ค่อยชัดเจนน่ะครับ :o11:
-
งั้นก็ขอวันละสองตอนแทนได้ม๊า :laugh: :laugh:
-
๑๓
เด็กหนุ่มหน้าตาสดใสในชุดนอนแขนยาว มีลายรูปตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆกระจายอยู่บนเนื้อผ้า ท่านั่งกอดหมอนพลางคุยกับเพื่อนๆ ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ทำให้เขานั่งมองดูด้วยความเพลิดเพลิน
"หน้าเรามีอะไรเหรอ ปอ มองอยู่ได้อะ" เด็กหนุ่มพูดพลางก้มหน้าลงไป ใบหน้ากลายเป็นสีแดงระเรื่อ
“เราไม่ได้ชื่อ ปอ นะ เราชื่อ ภู ตะหาก” ภู พึมพำ ตอบเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“หือ ... นายว่าอะไรนะ”
ภู หันไปตามเสียง ก็มองเห็น ตั้ม ในชุดนอนผ้าแพรสีส้ม ยืนอยู่ข้างๆเตียง มือถือผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก ที่คงจะถือมาเพื่อเช็ดผมที่เปียกชื้นเพราะการอาบน้ำ เขาจึงลุกขึ้นจากที่นอน วางกระป๋องเบียร์ไว้บนโต๊ะเล็กข้างเตียง เอื้อมมือไปดึงมือ ตั้ม ให้นั่งลงข้างๆ
“เราเช็ดให้นะ” พูดจบ ภู ก็คว้าผ้าเช็ดตัวผืนเล็กในมือ ตั้ม มา แล้วค่อยๆเช็ดผมที่เปียกชื้นของ ตั้ม เบาๆ
“ภู นายรู้เรื่องของเรามาจากใคร แล้วนายกำลังเล่นตลกอะไรกับเราอยู่”
ตั้ม พูดช้าๆชัดถ้อยชัดคำ น้ำเสียงและสีหน้าที่ดูนิ่ง ไม่แสดงว่าอยู่ในอารมณ์แบบไหน ทำให้ ภู รู้สึกงงไปเหมือนกัน ช่วงเวลาเกือบเดือนที่ผ่านมา เขาไม่เคยเห็น ตั้ม แสดงท่าทางแบบนี้มาก่อนเลย
“ ตั้ม เราไม่ได้เล่นตลก หรือล้ออะไรนายเล่นหรอกนะ” ภู พูดพลางมอง ตั้ม ด้วยแววตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรักและโหยหา
“รู้มั๊ย กูตามหามึงมานานแค่ไหน กูมาหามึงตามสัญญาแล้วไง อย่าหนีกูไปไหนอีกนะ”
... นี่เราพูดอะไรออกไปวะ ...แล้ว ภู ก็รู้สึกว่า เขาไม่สามารถควบคุมทั้งคำพูด และความรู้สึกบางอย่าง ที่สั่งสมอยู่ในอกของเขา
“กูรักมึงนะ ไอ้ตั้ม ไอ้ลูกหมาน้อยของกู” เขาพูดพลางเอามือโอบไหล่ ตั้ม ไว้
“ภู นายพูดอะไรน่ะ” ตั้ม พูดด้วยความตกใจ กับวิธีการพูดที่เปลี่ยนไปของ ภู แล้วยังคำพูดที่ใช้อีก ...ลูกหมาน้อย ... ทำไมถึงเรียกเขาแบบนี้
แต่ ตั้ม ก็ต้องตกใจมากขึ้น เมื่อถูก ภู ผลักให้ล้มหงายลงไปบนเตียง น้ำหนักของร่างกายที่ทาบทับตามลงมา ทำให้ ตั้ม ไม่สามารถดิ้นหนีได้
ริมฝีปากที่ประกบลงมา พร้อมกับแรงบดขยี้ ทำให้ ตั้ม ยิ่งตกใจและรู้สึกอึดอัด
มือที่บีบเคล้นอยู่ที่ไหล่ ทำให้ ตั้ม เจ็บปวดจนต้องร้องครางออกมา
ผิดกับ ภู ที่ยิ่งรู้สึกว่าอารมณ์ของเขากระเจิดกระเจิง จนไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป ปากของเขาที่ทาบประกบลงไป ทั้งบดเบียด ดูดเม้มความหอมหวานของริมฝีปากด้านล่าง อย่างหิวกระหาย มือข้างหนึ่งของเขา บีบเคล้นไหล่ของร่างบางอย่างรุนแรง โดยไม่อาจควบคุมได้ เสียงหอบหายใจ และเสียงร้องครางของ ตั้ม ยิ่งทำให้เขาเพิ่มแรงจูบ และแรงบีบของมือ ให้รุนแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขาเลื่อนมือที่ประคองศรีษะของร่างบอบบาง มาลูบไล้ไปตามแขนเปล่าเปลือยที่เรียบลื่นละมุนมือ จากนั้นก็เริ่มเลื่อนมือ มาปลดกระดุมเสื้อแพรออกทีละเม็ด
ร่างบางที่ถูกกดทับ หยุดการดิ้นรนลงแล้ว เหลือเพียงเสียงหอบหายใจแผ่วเบา มันยิ่งทำให้ ภู รู้สึกปั่นป่วนภายในใจ และมีอารมณ์พลุ่งพล่านมากกว่าทุกครั้ง ที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ทางกาย กับหญิงสาวทั้งหลาย ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตวัยหนุ่มของเขา
เขาค่อยๆเลื่อนริมฝีปาก ไล้เล็มไปตามคาง ลำคอ และเลื่อนลงมายังแผ่นอก ที่ดูสะอาดสะอ้าน กลิ่นสบู่ที่ยังติดตัวอยู่หลังอาบน้ำ ผสมเข้ากับกลิ่นตัวอ่อนๆ ทำให้เขาแทบคลั่ง เขาดูดดื่ม มิบเม้ม ชื่นชมกับติ่งน้อยๆบนหน้าอกทั้งสองสลับไปมา มือของเขาไม่อยู่นิ่ง ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของ ตั้ม และของตัวเองจนเปลือยเปล่า เขาจูบไล่วนกลับไปที่ซอกคอพลางขบกัดเบาๆ ด้วยอารมณ์ปรารถนา แล้วประกบปากจูบริมฝีปากบอบบางอย่างดูดดื่ม สักพักจังลุกขึ้น เลื่อนร่างบางเข้าไปกลางเตียง และทาบตัวลงไปอีกครั้งหนึ่ง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ภูจะกินหนูตั้มแล้วววววววววววววววววววววววว
:laugh: :laugh: :laugh:
:o8: :o8:
มาต่อเลยน๊า อย่าให้ค้างคาแบบนี้ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ภูน่ารักจัง.... :m13:
-
งั้นก็ขอวันละสองตอนแทนได้ม๊า :laugh: :laugh:
เห็นด้วยอย่างยิ่ง ต้องลงวันละสองตอนเป็นอย่างน้อย
ยิ่งตอนที่13 นี่ยิ่งสั้นมาก แค่อาบน้ำเสร็จออกมาเช็ดผม แล้วก็...นิดหน่อยเอง :serius2: :serius2:
ขืนลงสั้นแบบนี้ เป็นห่วงอ่ะ กลัวเรื่องจะดำเนินไปช้า :laugh: :laugh:
-
ทีนี้เราก้อรู้แล้ว ใครจะหม่ำใคร อิอิ :m25:
ในห้วงความรู้สึกทั้งหมด ที่มีต่อตั้ม เป็นของปอ ...แต่ร่างกายตัวตนทั้งหมดเป็นของภู ชิมิ กรี๊ดดดด....ด
เอาแล่ะวุ้ย งานนี้ ... แยกให้ออกนะ นายตั้ม เอิ้กๆ :laugh:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย
คุณบุหรง
แกล้งกันอีกแล้วนะ
มาต่อเลยยยยยยย
มาต่อๆๆ
มิฉะนั้นมีการประท้วงแน่ๆๆ
แง๊ๆๆ
ขอประท้วงคุณบุหรงงงงงงงง :angry2:
ปล.ไปตามพวกมาถล่มกระทู้นี้ก่อน :serius2:
-
ทีนี้เราก้อรู้แล้ว ใครจะหม่ำใคร อิอิ :m25:
ในห้วงความรู้สึกทั้งหมด ที่มีต่อตั้ม เป็นของปอ ...แต่ร่างกายตัวตนทั้งหมดเป็นของภู ชิมิ กรี๊ดดดด....ด
เอาแล่ะวุ้ย งานนี้ ... แยกให้ออกนะ นายตั้ม เอิ้กๆ :laugh:
คงไม่ใช่แค่ ตั้ม เท่านั้นหรอกครับทสับสน เดี๋ยวจะมีอีกหลายคน :haun5:
-
๑๔
“เป็นของเรานะ”
ภู ก้มหน้าลงกระซิบเสียงกระเส่า แล้วเลื่อนตัวต่ำลง ร่างของ ตั้ม สั่นสะท้านพลางเริ่มถอยตัวหนี เมื่อเขาเริ่มรุกล้ำ แต่เขาก็ตามติดไปจนล่วงล้ำเข้าไปได้ เสียงครางอย่างเจ็บปวด และสัมผัสตึงแน่นที่เขารับรู้ แสดงให้เห็นว่า ตั้ม ไม่ประสีประสากับเรื่องเช่นนี้ มันทำให้เขารู้สึกอยากทะนุถนอมร่างบางนี้ให้มากยิ่งขึ้น คิดแล้วเขาก็โน้มตัวลงไปจูบเคลียตามแก้ม กกหู แล้วมาหยุดที่ริมฝีปาก เขาดูดดื่ม แทรกลิ้นควานหา พลางพูดปลอบประโลม
“ทนหน่อยนะ ไอ้ลูกหมาน้อย กูรักมึงฉิบหายเลย” เขาพูดไปตามเสียงที่ได้ยินอยู่ในหัว แล้วเขาก็รู้สึกถึงความเปียกชื้นของน้ำตา ที่หยดไหลมาตามแก้มของ ตั้ม เขาจูบไล่จากริมฝีปากขึ้นไปตามจมูกและแก้ม พลางไล้เลียดูดซับน้ำตารสปร่า จูบลงที่เปลือกตาทีละข้าง เสียงสะอื้นเบาๆของร่างที่อยู่ใต้ร่าง ยิ่งทำให้อารมณ์เขาพลุ่งพล่าน
ร่างกายเขาเริ่มเคลื่อนไหว มันคงเป็นไปไม่ได้เสียแล้ว ที่เขาจะกระทำอย่างอ่อนโยน ความปรารถนาจากส่วนลึก ที่เหมือนอัดอั้นมานานแรมปี ทำให้เขารุนแรงมากขึ้น เขาโหมแรงเพิ่มขึ้น ... เพิ่มขึ้น เสียงครวญคราง และอ้อมแขนที่เริ่มโอบกอดตอบมา ยิ่งทำให้เขายับยั้งใจไว้ไม่ได้ เขากระทำกับร่างบางเหมือนคนคลุ้มคลั่ง พลางกอดรัดแน่นขึ้น จนกระทั่งเขาไปถึงจุดหมายของความต้องการ
ภู ยังไม่ยอมผละจากร่างของ ตั้ม เขายังคงทาบทับร่างบางไว้ข้างใต้ เสียงหอบหายใจยังคงดังแผ่วๆ ออกมาจากริมฝีปากที่เขาลูบไล้อยู่ เขาเริ่มใช้ริมฝีปากลากไล้พร้อมกับลิ้น วนเวียนไปตามซอกคอและหัวไหล่ มือเลื่อนลูบไล้ต้นขาที่อวบแน่น วกไปสัมผัสก้อนเนื้อนุ่มเนียนทางด้านหลัง พลางบีบมือขยำขยี้ อารมณ์ของเขาเริ่มครุกรุ่นขึ้นมากอีก
ภู เริ่มแทรกตัวเข้าไปในร่างของ ตั้ม อีกครั้งหนึ่ง ดูเหมือนจะง่ายกว่าครั้งแรก แต่ครั้งนี้เขาจะอ่อนโยนให้มากขึ้น ไม่แข็งขืนเหมือนเมื่อสักครู่
ภู ค่อยๆเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยน พลางลูบไล้ไปตามไหล่ แขน และใบหน้าของ ตั้ม
ใบหน้าที่แดงกล่ำ ดวงตาที่หรี่ปรือ พร้อมกับการหอบหายใจ ไปตามแรงเคลื่อนไหวของเขา ทำให้ ภู อดไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงมาจูบเบาๆที่ริมฝีปากคู่นั้น ก่อนที่จะเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายให้เป็นไปตามใจที่ปรารถนา
................................................................................
......................................
“เฮ้อ …” ตั้ม ถอนหายใจ
สายน้ำอุ่นจากฝักบัว ทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง ร่างกายได้รับการชำระล้างคราบต่างๆ จนสะอาดสะอ้าน ยังคงเหลือแต่ความเจ็บปวดตามส่วนต่างๆของร่างกาย โดยเฉพาะร่างกายท่อนล่าง ที่เจ็บปวดอยู่ภายใน จนยืนแทบไม่มั่น เมื่อตอนที่ลุกขึ้นมาจากเตียงกว้าง
เขาค่อยๆใส่ชุดนอน แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ มองไปยังร่างของชายหนุ่ม ที่หลับไหลอยู่บนเตียง
“เฮ้อ …” ตั้ม ถอนหายใจอีกครั้ง “ยอมเขาไปได้ยังไงเนี่ย” ตั้มพูดเบาๆ พลางเดินเข้าไปเตรียมจะล้มตัวลงนอน แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ หันไปมองคนที่หลับใหลอยู่บนเตียงอีกครั้ง
คนที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงเดือน ใบหน้าก็จัดว่าค่อนข้างดี ผิวพรรณขาวสะอาด รูปร่างสมส่วน มีกล้ามเนื้อพองาม แล้วยังมีแววตาที่แสนจะอ่อนโยน และอบอุ่น แต่สิ่งที่ยังติดอยู่ในใจ ก็คือการกระทำและคำพูดหลายอย่าง ที่ชวนให้ฉงน
... เดี๋ยวเกิดรู้สึกตัวขึ้นมา ไม่เริ่มอีกรอบเหรอ .... คิดแล้วก็ต้องหน้าแดงด้วยความอุธัจ
ฟ้าเริ่มสางแล้ว ตั้มจึงตัดสินใจเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ในตู้ เดินเข้าห้องน้ำเพื่อผลัดเปลี่ยน แล้วจึงออกมาแขวนชุดนอนเข้ากับไม้แขวนใส่ไว้ในตู้ หยิบเสื้อแจกเกตที่วางพาดเก้าอี้อยู่ ตรวจดูโทรศัพท์มือถือ และซองแว่น ว่ายังอยู่ในกระเป๋าเสื้อแจคเกต แล้วจึงสวมรองเท้า เปิดประตูออกไปจากห้องอย่างแผ่วเบา
-
ทีนี้เราก้อรู้แล้ว ใครจะหม่ำใคร อิอิ :m25:
ในห้วงความรู้สึกทั้งหมด ที่มีต่อตั้ม เป็นของปอ ...แต่ร่างกายตัวตนทั้งหมดเป็นของภู ชิมิ กรี๊ดดดด....ด
เอาแล่ะวุ้ย งานนี้ ... แยกให้ออกนะ นายตั้ม เอิ้กๆ :laugh:
คงไม่ใช่แค่ ตั้ม เท่านั้นหรอกครับทสับสน เดี๋ยวจะมีอีกหลายคน :haun5:
ย๊ากกก..... เดี๋ยวจะมีอีกหลายคนที่สับสน o2 o2
หมายถึงใครคะ ภู นน และ..... นี่แสดงว่าเดี๋ยวมีตัวละครสำคัญเพิ่มมาอีกเหรอ
-
ในที่สุดตั้มก็ตกเป็นของปอ(ภู) ถูกใจๆๆๆๆๆ
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8: ฉากเด็ด มา แต่ขอเห็นภาพมากกว่าเห็นแสงได้ไหมค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
พี่ตั้มไปหนายยยยยยยยย
อ๊อพชั่นพร้อมเชียว o2
กรี๊ดดดดดดดดดด :a6:
อย่าไปนานนะ กลับมาเอาหัวใจขงใครบางคนไปด้วยยยยยยยยยย :oni3:
-
๑๕
กริ๊งงงงงงง.....
กริ๊งงงงงงง.....
เสียงโทรศัพท์ที่หัวเตียงดังขึ้น ทำให้ ภู ต้องตื่นขึ้น เขางัวเงียเอื้อมมือไปรับสาย เป็น นน นั่นเองที่โทรเข้ามา
“เออ ... พึ่งตื่นนี่แหละ งั้นเดี๋ยวขออาบน้ำแต่งตัวก่อนซักครึ่งชั่วโมง แล้วจะตามไป” พูดจบก็วางหู
... แปดโมงกว่าแล้วเหรอ ... เขาคิดพลางหันตัวไปอีกด้านหนึ่ง ตั้งใจจะชื่นใจให้เต็มที่ แต่ก็พบกับความว่างเปล่า
“ตั้ม” ภู อุทานอย่างตกใจ
... หรือว่าอาบน้ำอยู่ ... เขาลุกขึ้นจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำ แต่ก็พบกับความว่างเปล่าอีกครั้งหนึ่ง หันกลับไปมองที่ชั้นวางของ ก็มองเห็นกระเป๋าเดินทางใบย่อมยังคงตั้งอยู่ที่เดิม เปิดตู้เสื้อผ้า ชุดนอนผ้าแพรสีส้มแขวนไว้อย่างเรียบร้อย ที่หายไปคือเสื้อแจคเกตสีน้ำเงินเข้มตัวนั้น
เดินกลับมาหยิบโทรศัพท์มือถือ ที่วางไว้บนโต๊ะเล็กๆตรงหัวเตียง กดเลขหมายที่จำได้ขึ้นใจ พลางแนบหูรอการตอบรับจากปลายสาย
... ทำไรอยู่วะ ทำไมไม่รับสาย ... ภู คิดอย่างกระวนกระวาย แล้วเขาก็ได้ยินเสียงตอบรับ มาจากปลายสายอีกด้านหนึ่ง
“ว่าไงเหรอ” เสียงจากปลายสายดังขึ้น
“อยู่ไหนน่ะ” เขาถามอย่างอารมณ์เสีย
“เดินเล่นอยู่ชายทะเล ตื่นนานรึยัง” เสียงนุ่มๆอ่อนโยนที่เข้ามาทางหูโทรศัพท์ ทำให้ ภู อารมณ์ดีขึ้น
“เพิ่งตื่นนี่แหละ งั้นรอเราเดี๋ยวนะ ขออาบน้ำแป๊บนึง แล้วจะลงไปหา” แล้วเขาก็วางสายลงโดยไม่ฟังคำตอบ
... ลืมไป ว่า ตั้ม ชอบตากลมทะเลตอนเช้า กับตอนค่ำๆ ...
.........................................................................
...............................
ตั้ม นั่งกอดเข่าอยู่ริมหาดทราย ปล่อยให้ลมโชยพัดต้องใบหน้า ฟังเสียงคลื่นซัดหาดทราย อย่างสบายอารมณ์ พลางมองประกายระยิบระยับที่สะท้อนอยู่บนผืนน้ำ ด้วยความเพลิดเพลิน รู้สึกสดชื่นขึ้นมากหลังจากที่หลับไปได้พักใหญ่ บนเก้าอี้ผ้าใบริมหาด
“ตั้ม” เสียงเรียกเบาๆ ร่างสูงนั่งประกบซ้อนที่ด้านหลัง พร้อมกับแขนที่แข็งแรง โอบกอดร่างบอบบางของ ตั้ม ไว้อย่างแนบแน่น
“ลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ภู กระซิบถาม
“...........” ตั้ม ไม่ตอบ ได้แต่อมยิ้ม
“ลงมาตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นสิท่า ชอบแดดอ่อนๆ กับนั่งมองทะเลแบบนี้ซะจริงนะ” พูดแล้ว ภู ก็มองทะเลที่เป็นประกายระยิบระยับ “สวยเน๊อะ”
“อื้อ” ตั้ม ตอบเบาๆ คิดแปลกใจอีกครั้ง ที่ ภู ดูจะรู้ไปเสียทุกอย่างเกี่ยวกับเขา
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ” ภู เริ่มพูด “รู้มั๊ย เราตื่นขึ้นมาตกใจแทบตาย ที่ไม่เห็นนาย นึกว่าหนีไปซ่อนอีกแล้ว” ภู กอดร่างบางแน่นขึ้นอีก
“อย่าหนีไปซ่อนที่ไหนอีกนะ เราเหนื่อยแล้ว” ภู พูดพลางเอาจมูกไปคลอเคลียกับแก้มของ ตั้ม พลางจับมือเรียวงามขึ้นมาบีบเบาๆ
ตอนนี้เขารู้สึกทั้งรัก ทั้งห่วง และหวงแหน คนในอ้อมกอดยิ่งนัก แม้แต่หญิงสาว ที่เมื่อก่อนเขาเคยรู้สึกว่ารักหล่อนมากมาย ก็ยังไม่รู้สึกว่าผูกพันเท่านี้ คนที่เขาคิดมาตลอด ว่าเป็นเพียงภาพมายาในความฝัน คนที่เขาคิดว่าคงจะไม่มีทางได้พบตลอดชีวิต ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว
แต่มันเป็นความรู้สึกของเขาเพียงคนเดียวจริงๆน่ะหรือ
... หรือว่ามันปนอยู่กับความรู้สึกของคนอื่น ที่ใช้ตัวเขาเป็นสื่อในแสดงออก ...
-
อ๊ากกกกก
ตาภูสับสนใหญ่แล้ว
สับสนกันเข้าไป
คึคึ
ชอบๆๆๆ
ในที่สุด ก็ได้กินเรียบร้อยอิ้มแปล้ แล้ว
อิอิ (อิ่มหรือป่าวหว่า)คึคึ o13
+1 ให้ ชอบๆๆ
-
สุดท้ายตาภูก็ต้องรักตั้มเหมือนกับปอ เชื่อเหอะ
-
สุดท้ายตาภูก็ต้องรักตั้มเหมือนกับปอ เชื่อเหอะ
แง่ว แง่ว แง่ว โดนดักคอ o9
งั้นเขียนตอนจบเลยดีก่า ... :o9:
-
:o8: ช่างเป็นเลิฟซีนที่นุ่มนวลอ่อนหวานอะไรเช่นนี้
เคลิ้มเลยเรา :laugh:
แต่แฝงไว้ด้วยความหื่นเล็กๆนะเนี่ย ตั้ง2รอบแน่ะ ตาภูแอบหื่นนะยะ :m14:
ช่างไม่สงสารน้องตั้มน้อยของเราเลย :m16:
:L1:
ขอให้รักกันราบรื่น อย่ามีมรสุมใดๆเข้ามาเลยนะ เพี้ยงงงงงง :กอด1:
-
:o8: ช่างเป็นเลิฟซีนที่นุ่มนวลอ่อนหวานอะไรเช่นนี้
เคลิ้มเลยเรา :laugh:
แต่แฝงไว้ด้วยความหื่นเล็กๆนะเนี่ย ตั้ง2รอบแน่ะ ตาภูแอบหื่นนะยะ :m14:
นึกว่าแค่ ๒ เหรอ เดี๋ยวตอนต่อไปมาดู นายภู เฉลย ว่าคืนนั้น ๒ หรือเปล่า :laugh:
-
๑๖
... พวกมันซุบซิบอะไรกันวะ ...
ภู คิดพลางหันไปมองกลุ่มเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร รู้สึกเหมือนพวกนั้นชำเลืองมองพวกเขาเป็นพักๆ
อาหารเช้าของโรงแรม เป็นอาหารแบบอเมริกันบุฟเฟห์ ประกอบด้วยไส้กรอกชนิดต่างๆ เบคอน ไข่ดาว มักกะโรนี ขนมปังปิ้ง พร้อมเนยและแยม แล้วยังมีซุปไก่ ซุปหัวหอม และซุปข้าวโพดให้เลือกอีก
“เอาอะไรบ้าง เดี๋ยวเราตักให้” ภู หันไปถามคนข้างๆ
“เรากินซุป กับขนมปังก่อนดีกว่า ซุปข้าวโพดของชอบด้วยอะ” ตั้ม หันไปตอบพลางยิ้มให้
“ถามหน่อยเหอะ มีอะไรไม่ชอบกินบ้างเนี่ย ไปกินอะไรด้วยกันทีไร ก็เห็นพูดแบบนี้ทุกที ว่ามีแต่ของชอบ” ภู พูดขำๆ
“ก็ไม่พาไปที่ที่มีของที่เราไม่ชอบบ้างล่ะ” ตั้ม เถียงข้างๆคูๆ “ซุปข้นดีนะ ท่าทางจะอร่อย” พูดพลางก็เหยาะเกลือลงไปในถ้วยซุป ตามด้วยพริกไทย
“ภู เอาซุปอะไร” เขาหันไปถาม
“ซุปไก่ดีกว่า ไม่ต้องเหยาะเกลือนะ แล้วพริกไทนิดเดียวพอ เดี๋ยวเราไปหยิบขนมปังให้” พูดจบ เขาก็เดินไปหยิบขนมปังหลายแผ่นใส่จาน โดยไม่ลืมหยิบเนยและแยม ติดไปด้วยหลายแพค แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะกับเพื่อนๆ
“นินทาอะไรกูวะ” ภู ถามเพื่อนๆ พลางแกะเนย เอามีดตักป้ายลงไปบนขนมปัง
“เสือกรู้อีกนะมึง นึกว่าดูแลลูกหมาจนไม่สนใจอะไร” อาร์ท หัวเราะ “ว่าแต่... เมื่อคืนกี่ยกวะ” อาร์ท ชะโงกหน้าเข้าไปถามเบาๆ ด้วยความอยากรู้
“อะไรของมึง กี่ยก” ภู ทำไม่รู้ไม่ชี้ เปลี่ยนมาแกะแยม ทาทับลงไปบนเนยอีกชั้นหนึ่ง
“มึงอย่ามาทำไก๋ เป็นไงมั่งวะ สู้พวกสาวๆได้มะ” จูน ถามบ้าง พลางหัวเราะคิกคัก นน หันมามองหน้า จูน สีหน้าเหมือนไม่พอใจ
ภู ไม่ตอบ ปล่อยให้เพื่อนๆซุบซิบกันต่อไป
ตัวเขาเองก็ยังตอบไม่ได้เหมือนกัน ว่าเขาทำแบบนั้นไปได้อย่างไร
แต่ถ้าถามว่า รู้สึกอย่างไร เขาพอจะตอบได้ว่า เมื่อคืนนี้เขามีความสุขมาก ... มากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เรื่องแบบนี้ ที่ผ่านมามันเป็นแค่ความต้องการ ในร่างกายของหญิงสาวที่เขานึกชอบ
บ้างก็เป็นเพียงการปลดเปลื้องความต้องการ ตามธรรมชาติ
มีบ้างบางครั้ง ที่เขารู้สึกว่า มันเป็นเพียงการแลกเปลี่ยนความพอใจ ของความสนุกสนานชั่วครู่ชั่วยามระหว่างกัน เท่านั้นเอง
แต่เมื่อคืนนี้ ... เขากลับรู้สึกว่า เขาและ ตั้ม ผสานกันเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ทั้งร่างกาย จิตใจ ความรู้สึก หรือแม้กระทั้งดวงวิญญาณ อาจจะเป็นไปได้ ที่เขาเริ่มรัก ตั้ม เข้าแล้วจริงๆ
ส่วนจะกี่ครั้งน่ะเหรอ เขาก็จำไม่ได้เหมือนกัน เพราะหลังจากครั้งที่สองผ่านไป เขาก็ผลอยหลับด้วยความอ่อนเพลีย ทั้งๆที่ยังทาบทับร่างบางเอาไว้เบื้องล่าง พอเขาเริ่มรู้สึก เขาก็เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง วนเวียนไปเช่นนั้นไม่รู้กี่รอบ ลองนับดูก็ดีเหมือนกัน
๑...๒...๓...๔...๕
“อ๊ะ ซุป” เสียงเรียกขัดจังหวะการนับ
ตั้ม ค่อยๆวางถ้วยซุบลงตรงหน้า ภู แล้วนั่งลงไปเบนเก้าอี้ข้างๆ พลางวางถ้วยซุปของตนเองลงบนโต๊ะ ภู เองก็จัดการเลื่อนจานขนมปัง ส่งให้ ตั้ม
“เราทาเนยกับแยมให้แล้วนะ” แล้วภู ก็หยิบขนมปังปิ้ง บิเป็นชิ้นพอคำ จิ้มซุปกินด้วยความเอร็ดอร่อย
ตั้ม มองดูขนมปังในจานตรงหน้า ขนมปัง ๒ แผ่น ทาเนยจนทั่ว แล้วทาทับด้วยแยมไว้ข้างบนอีกชั้นหนึ่ง คิดฉงนอยู่ในใจอีกครั้ง
“รู้ได้ไงอะ ว่าเราชอบทาเนยกับแยมแบบนี้”
“เรื่องของ ตั้ม ไอ้ภู มันรู้หมดแหละ ฮ่าๆๆ” อาร์ท ตอบแทน “เพราะว่า ... อุ๊บบบบบบบบบบ....” ชะงักไปเพราะ ภู ใช้เท้าใต้โต๊ะ เตะไปที่ขาของ อาร์ทอย่างแรง
“กินเหอะ ตั้ม สายแล้ว เดี๋ยวจะได้พักผ่อนกันนิดนึง ก่อนออกไปเที่ยวต่อ” ภู หันมาบอกด้วยความร่าเริง
ตั้ม พยักหน้ารับ แล้วใช้ช้อนคนซุปในถ้วยเบาๆ ก่อนจะค่อยๆตักเข้าปากทีละนิด ทานซุปไปได้ ๓-๔ คำ ก็เปลี่ยนมาหยิบขนมปัง ค่อยๆทานเป็นคำเล็กๆอย่างเรียบร้อย ภู เองก็ทานไปมอง ท่าทางตอนกินอาหารของ ตั้ม ไปด้วยความเพลิดเพลิน สักพักเขารู้สึกแปลกใจ ว่าทำไมมันถึงได้เงียบนัก พอเขาหันมองเพื่อนๆ ก็เห็น นพ กับ กิ่ง ซุบซิบอะไรกันอยู่ด้วยสีหน้าขบขัน จูน กับ อาร์ท ก็มอง ตั้ม ด้วยสีหน้าอมยิ้ม ส่วน นน มอง ตั้ม กับเขาสลับกันไปมา ด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ พอเห็นเขามองไป ก็ส่งสัญญาณมือ เป็นทำนองว่าให้ดูที่คอของ ตั้ม
เมื่อ ภู มองไป ก็ต้องรู้สึกตกใจ พลางนึกขำ ที่เขาไม่ได้ใส่ใจกับมัน ตั้งแต่ตอนที่เขาเห็นรอยเหล่านั้นที่ชายหาด
ตามลำคอ ไล่ลงไปถึงส่วนไหล่ ที่โผล่พ้นคอเสื้อออกมา เต็มไปด้วยรอยแดงเป็นจ้ำๆ บางแห่งมีรอยแผลเล็กๆ เป็นขีดเรียงต่อกัน ๒-๓ ขีด ทั้งหมดคือร่อยรอย ที่เขาทิ้งไว้เป็นหลักฐาน มัดตัวเองอย่างดิ้นไม่หลุดว่า เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างคนทั้งสอง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด...ดๆๆๆๆ :loveu: :loveu: :loveu:
ไม่ได้เข้าอ่าน วันเดียว มา 3 ตอน รวดๆ อิอิ
อ๊างงงง...ง :o8: นายตั้มโดนกินไปแย้ว :m25:
ไม่ใช่แค่ 2 แต่มัน... 1 2 3 4 5...... :haun4:
อันนี้ สันนิษฐานได้ว่า 2 รอบแรก จะเป็น(ปอ) ในร่างภู :haun1:
ส่วนอีก 3 รอบหลังเนี่ย ภู ล้วนๆ :m10:
แต่นายภูถ้าจะสับสนอีกนาน เอิ้กๆ ก้อแม๋ๆ..เล่น "สองคนในร่างเดียว" ซะขนาดนี้ อิอิ :haun5:
ดูท่านายตั้ม จะรับศึกหนักโนะ อิอิ :laugh3:
จิ้ม + ให้ก่าฉากเลฟซีนหวานๆ แต่ร้อนแรง ของ คุนบุหรง คิคิ :-[
:m20:
-
อ๊ากกกกกกกกกกก
นับกันไม่ทันเลย
คึคึ
ตั้มเอ้ย รักศึกหนักสองเท่า
คุณบุหรงเขียนได้น่ารักมากๆๆๆ ชอบๆๆ
รีบมาต่อนะ
ชอบจังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด...ดๆๆๆๆ :loveu: :loveu: :loveu:
อ๊างงงง...ง :o8: นายตั้มโดนกินไปแย้ว :m25:
ไม่ใช่แค่ 2 แต่มัน... 1 2 3 4 5...... :haun4:
อ่านให้ดีนะครับ ... โดนขัดจังหวะการนับ ก่อนจะนับเสร็จ :sad3:
-
:o8: เดินกลับมานับใหม่
เพราะคุนบุหรงบอกว่า ..โดนขัดจังหวะการนับ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด....ด :a5:
ถ้างั้น สันนิษฐานใหม่เจ้าค่ะ... ตากี๊นับไปได้ 1 2 3 4 5......( ตรงจุดๆๆๆ ละไว้แย้วกัน คิคิ) :oni2:
คาดว่า..."จะเกินครึ่งโหล ชิมิ " :m20: :m20: :m20:
:oni1: :oni1: :oni1:
-
:o8: เดินกลับมานับใหม่
เพราะคุนบุหรงบอกว่า ..โดนขัดจังหวะการนับ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด....ด :a5:
ถ้างั้น สันนิษฐานใหม่เจ้าค่ะ... ตากี๊นับไปได้ 1 2 3 4 5......( ตรงจุดๆๆๆ ละไว้แย้วกัน คิคิ) :oni2:
คาดว่า..."จะเกินครึ่งโหล ชิมิ " :m20: :m20: :m20:
:oni1: :oni1: :oni1:
ละไว้ให้จินตนาการกันเองดีก่า เอิ๊กๆๆๆ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด...ดๆๆๆๆ :loveu: :loveu: :loveu:
อ๊างงงง...ง :o8: นายตั้มโดนกินไปแย้ว :m25:
ไม่ใช่แค่ 2 แต่มัน... 1 2 3 4 5...... :haun4:
อ่านให้ดีนะครับ ... โดนขัดจังหวะการนับ ก่อนจะนับเสร็จ :sad3:
กรี๊ดดดดด :oni2: :oni2: :oni2: ทำไมภู (ปอ) หื่นแบบเนี้ยยย ถนอมตั้มหน่ยอเดี๋ยวตั้มช้ำในตายพอดี
สงสัยอะคะ....... ตั้มโดนขนาดนี้ยังลุกไหวเหรอค่ะ อึดจัง
เห็นนายเอกเรื่องอื่น โดนครั้งแรกนี่ ต้องไข้ขึ้นหรือเดี้ยงไปเลย :o8: :o8: :o8:
-
สงสัยอะคะ....... ตั้มโดนขนาดนี้ยังลุกไหวเหรอค่ะ อึดจัง
เห็นนายเอกเรื่องอื่น โดนครั้งแรกนี่ ต้องไข้ขึ้นหรือเดี้ยงไปเลย :o8: :o8: :o8:
แหมๆ นายเอกเรื่องอื่นเขาเด็กๆกันทั้งนั้นอะ แต่ ตั้ม แก่แย้ว :o11:
อีกอย่าง ไม่ใช่ไม่รู้สึก ลองอ่านดูนะครับอย่างตอนอาบน้ำ
สายน้ำอุ่นจากฝักบัว ทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง ร่างกายได้รับการชำระล้างคราบต่างๆ จนสะอาดสะอ้าน ยังคงเหลือแต่ความเจ็บปวดตามส่วนต่างๆของร่างกาย โดยเฉพาะร่างกายท่อนล่าง ที่เจ็บปวดอยู่ภายใน จนยืนแทบไม่มั่น เมื่อตอนที่ลุกขึ้นมาจากเตียงกว้าง
แล้วก็ตอนที่อยู่ชายทะเลตอนเช้า
รู้สึกสดชื่นขึ้นมากหลังจากที่หลับไปได้พักใหญ่ บนเก้าอี้ผ้าใบริมหาด
ขนาดนี้ ยังว่าไม่เป็นไรอีกเหรอฮับ :amen:
แล้วก็ยังเช้าอยู่ ไข้ยังไม่มา :laugh: :laugh: :laugh:
-
ก็นับว่าตั้มยังเก่งอยู่ดีแหละ ปกติโดน...ไปไม่ต่ำกว่าครึ่งโหล ต้องลุกไม่ขึ้นเป็นไข้ไปแล้วละ
ตัวผอมๆ บางๆ อย่างเนี้ย เก่งแฮะ
-
ก็นับว่าตั้มยังเก่งอยู่ดีแหละ ปกติโดน...ไปไม่ต่ำกว่าครึ่งโหล ต้องลุกไม่ขึ้นเป็นไข้ไปแล้วละ
ตัวผอมๆ บางๆ อย่างเนี้ย เก่งแฮะ
หง่ะ ... เหรอ มะเคยอะ มะยู้ :sad3:
เห็นบางเรื่องโดนตั้ง ๘ (ตาพี่แชมป์โหด+หื่น) นายเอกยังเฉยเยยอะ :laugh:
ต้องขออภัยในความไม่สมจริงไว้ ณ ที่นี้ด้วย o1
-
อ๊ะ ไม่ต้องขออภัย ที่รีแบบนั้นไม่ได้ว่านะ
เขียนไปเหอะจะกี่ครั้งก็ได้ ได้อารมณ์ดีออก
-
ภูจ๋าถนอมตั้มหน่อยนะอย่าหื่นมากนัก555555
เดี๋ยวตั้มช้ำหมดนะ
-
ก็นับว่าตั้มยังเก่งอยู่ดีแหละ ปกติโดน...ไปไม่ต่ำกว่าครึ่งโหล ต้องลุกไม่ขึ้นเป็นไข้ไปแล้วละ
ตัวผอมๆ บางๆ อย่างเนี้ย เก่งแฮะ
หง่ะ ... เหรอ มะเคยอะ มะยู้ :sad3:
เห็นบางเรื่องโดนตั้ง ๘ (ตาพี่แชมป์โหด+หื่น) นายเอกยังเฉยเยยอะ :laugh:
ต้องขออภัยในความไม่สมจริงไว้ ณ ที่นี้ด้วย o1
ฮ่า....ฮ่า..... คุณตั้ม แล้วความจริงก็เผยออกมาแล้วว่าคุณตั้มไม่เคย :laugh3: :laugh3:
งั้นขอแนะนำอย่างหนึ่งได้ไหมคะ :o9: :o9: (แต่กลัวโดนคุณตั้มถีบอ่ะ)
คุณตั้ม...ต้องลงเรียนวิชาสปชจ. (สร้างเสริมประสบการณ์ชีวิต...จริงจริง) แล้วหล่ะ :teach: :teach:
-
พี่ตั้ม :o8:
:laugh:
-
นู๋ตั้มจ๋า โดนไปขนาดนี้ยังลุกไหว ไม่มีจับไข้
นับถือจริงๆค่ะ แม่หญิงเหล็ก
-
๑๗
“ถอดเสื้อซิ” ภู พูดพลางย่างสามขุมเข้าไปหา
“..............” ตั้ม ไม่ตอบ เอาแต่ส่ายหน้าแล้วถอยหลังหนี
หลังจากทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็แยกตัวกลับมายังห้องพัก โดยนัดกับเพื่อนๆว่า จะออกจากโรงแรมราวๆ ๑๑ โมง เพื่อไปยังร้านผัดไท ที่มีชื่อเสียงมากในละแวกนั้น จากนั้นอาจจะไปเล่นน้ำทะเลกันที่หาดทราย ซึ่งเป็นแหล่งท่องเที่ยวมีชื่อเสียงของตัวจังหวัด
“ถอดเร็ว” ภู พูดพลางเดินตาม ตั้ม ซึ่งถอยหนีไปจนหลังชนกับกำแพงห้อง เขามองดูอย่างขบขัน เมื่อ ร่างบางนั้นกอดอกเอามือจับแขนเสื้อไว้แน่น พลางมองเขาด้วยสายตาหวาดๆ
“มานั่งนี่ก่อนมา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนๆโยน พลางจับไหล่ ตั้ม เบาๆ เดินนำมายังเก้าอี้นวม ที่อยู่ริมประตูกระจก ซึ่งสามารถเปิดออกไปยังระเบียงด้านนอกได้ ตั้ม เองเมื่อได้ฟังเสียงที่พูดอย่างนุ่มนวล ก็ค่อยๆเดินมานั่งอย่าโดยดี ภู ถอดแว่นของ ตั้ม ออก นำไปวางลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ แล้วกลับมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเก้าอี้นวม เอื้อมมือลูบรอยแดงเป็นจ้ำๆ บนลำคอของ ตั้ม อย่างแผ่วเบา
“รู้ตัวบ้างรึเปล่า เป็นรอยช้ำไปหมดแล้ว ถอดเสื้อเถอะ จะได้ดูว่าเป็นแผลตรงไหนบ้างหรือเปล่า” ภู พูดเสียงอ่อนโยน รู้สึกว่าร่างของ ตั้ม สั่นน้อยๆ ทำเอาเขานึกขำ ... ลูบเบาๆแค่นี้ สั่นเป็นลูกหมาเชียว ...
เขาเลื่อนมือไปปลดมือเรียวบางออกจากการจับแขนเสื้อ แล้วค่อยๆถอดเสื้อยืดตัวหนาออกทางศรีษะ วางมันลงบนเตียงที่อยู่ด้านข้าง มองดูร่างบอบบาง ก็เห็นรอยแดงเป็นจ้ำๆ กระจายอยู่ทั่วแผ่นอกที่เรียบเนียน แต่แล้วสายตาของเขา ก็ต้องสะดุดกับรอยเขียว ที่เป็นแผ่นเหมือนรอยมือ ตรงต้นแขนทั้งสอง
“โดนอะไรมา ถึงได้เป็นรอยช้ำแบบนี้” เขาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ก็ ... ก็...” ตั้ม อึกอัก “เมื่อคืน เอ้อ...” ... ยังมีหน้ามาถามอีก ก็ใครกันเล่าที่รุนแรงกับเขาเมื่อคืนนี้ หากเป็นก้อนดิน คงแหลกเละคามือไปแล้ว ...
“เจ็บมั๊ย” ภู ถามพลางมองหน้ ด้วยความอาทร ใบหน้าของ ตั้ม เริ่มแดงซ่าน ปนกับแววตาที่เขินอาย ทำให้เขารู้สึกว่าใจเต้นแรงขึ้น เขามองพลางขยับตัวเข้าไปใกล้
ภู จูบรอยช้ำบนต้นแขน ตั้ม อย่างแผ่วเบา ทีละข้าง พลางลูบไหล่ของร่างบางอย่างแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรนะ คนดี” ภู พูดปลอบประโลม พลางเลื่อนจมูกและริมฝีปากเคลียไล่ไปตามไหล่ จูบเบาๆลงบนต้นคอ ร่างของ ตั้ม เริ่มสั่นสะท้าน หายใจแรงขึ้น อุณหภูมิที่ค่อนข้างสูงของร่างกายที่สัมผัส เขาคิดว่าเป็นเพียงความร้อนที่เกิดขึ้นตามอารมณ์
“ภู อย่า” เสียงสั่นเครือ ร้องห้ามเบาๆ แต่มันกลับกลายเป็นเหมือนเสียงกระตุ้น
“เรายังเจ็บอยู่เลย” คำพูดนี้ ทำให้คนที่รุกรานอยู่หยุดชะงักลง มองดูมือทั้งสองข้างของตนเอง ก็พบว่ามันวางอยู่ที่เอว ของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่ได้จับอยู่ที่ต้นแขน ที่เป็นรอยเขียวช้ำอยู่สักหน่อย
“เจ็บแขนอยู่เหรอ” ภู ถามพลางจ้องคนที่ก้มหน้างุดอยู่
“เจ็บตรงไหน” เขาถามอีกครั้ง พลางเอามือข้างหนึ่ง จับคางให้ ตั้ม เงยหน้าขึ้น
“เอ้อ... เอ้อ...” ตั้ม หลบสายตา ใบหน้ายิ่งแดงกล่ำ
“ฮ่าๆๆ” ภู หัวเราะเสียงดัง เมื่อนึกขึ้นมาได้ “แค่นี้ทำไมไม่พูดให้รู้เรื่องล่ะ” เขาพูดแหย่ พลางเอามือไปวางที่หน้าผากของ ตั้ม
“ตัวร้อนๆนี่ งั้นเดี๋ยวกินยาหน่อยแล้วกันนะ แต่ก่อนอื่น” ภู หยุดพูดแล้วจ้องตา ตั้ม ด้วยสายตาแวววาว
ตั้ม ก้มหน้างุดลงไปอีกครั้งด้วยความเขินอาย ท่าทางที่ไร้เดียงสายิ่งทำให้ ภู รู้สึกอยากถนอมคนตรงหน้าไว้ ให้นานเท่านาน มือทั้งสองประคองใบหน้าที่ก้มอยู่ให้เงยขึ้น ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากบาง ขบเม้มเบาๆอยู่สักพัก ก็เปลี่ยนเป็นประกบปากนุ่มนั้นไว้เนิ่นนาน
-
ภู จอมหื่น :o8: :o8: :o8: :o8:
นีถ้าตั้มหายเจ็บจะโดนอีกกี่ยกเนี่ย :serius2: :serius2:
สงสารตั้มจัง :laugh: :laugh: :laugh:(ซะเมื่อไหร่)
:oni1: :oni1: :oni1:
-
นายภู เอาใหญ่เลยนะ
ตั้มเอ้ยๆๆ ศึกหนักจริงๆๆ
นายภูก็นะ ใกล้เป็นไม่ได้
ใกล้เป็น................ อิอิอิอิ
-
หื่นทั้งคู่จริงๆ ฮ่าๆ (หมายถึง นายภู กะ นายปอ ในร่างภู นะ) :m20: :m20: :m20:
ส่วน นายตั้ม คือ... ตัวเพิ่มความหื่น 1 หนุ่ม 1 จิตวิญญาณผูกพัน ที่พูดไปข้างบนนั่น เอิ้กๆ :laugh:
-
๑๘
สัมผัสที่ดุดัน รุนแรงที่ ตั้ม ได้รับเมื่อคืนนี้ ทำให้รู้สึกทั้งตกใจและหวาดกลัวในตอนแรก ในความรุนแรงนั้น เขาสัมผัสได้ถึงความรัก ความต้องการ และความโหยหา ที่เหมือนจะเก็บกดมานาน ทุกอย่างเหมือนจะถูกระบายออกมา จนเขาเกือบทนไม่ได้ในสัมผัสแรก แต่ความอ่อนโยนจากสัมผัสที่ตามมา คำพูดอ่อนหวาน ที่คอยปลอบประโลมอยู่ข้างหู รวมทั้งอ้อมกอดที่แนบแน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป ทำให้ ตั้ม รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด และเริ่มยอมรับในสัมผัสของ ภู มากขึ้น จนถึงกับโต้ตอบไปด้วย เมื่อถึงจุดที่ไม่สามารถทนทานได้ต่อการปลุกเร้า
สัมผัสอันอ่อนโยน ในห้องพักเมื่อช่วงเช้า ยิ่งทำให้เขารู้สึกดีๆกับ ภู มากยิ่งขึ้น หลังจากจูบอันเนิ่นนานผ่านพ้นไป ภู เพียงแค่ โอบกอด ตั้ม ไว้ พลางนอนดูโทรทัศน์ด้วยกันอยู่บนเตียงกว้าง จน ตั้ม หลับไปในอ้อมกอดของ ภู
.........................................................................
...............................
ช่วงบ่ายของวันนั้น ทุกคนพากันลงเล่นน้ำทะเลกันอย่างสนุกสนาน ตั้ม กลับขอตัวอ่านหนังสือนิยาย อยู่บนเก้าอี้ชายหาด แต่ก็ต้องผลอยหลับไป ภู และเพื่อนๆเหมือนจะรู้เหตุผลว่าทำไม ตั้ม จึงไม่ลงเล่นน้ำทะเล จึงไม่มีใครถามอะไรมาก บ่อยครั้งที่เหลือบมอง ตั้ม แล้วอมยิ้มด้วยความขบขัน หลังจากที่สนุกสนานกันพอสมควร ก็กลับไปพักผ่อนกันที่โรงแรม เมื่อถึงเวลาเย็น ทุกคนก็พากันไปที่หาดของโรงแรม เพื่อดูพระอาทิตย์ยามตกดิน
“เฮ๊ย จะไปไหนวะ” ภู ถามพลางจับไหล่ นน ที่ทำท่าจะวิ่งออกไป หาคนที่ยืนปล่อยให้คลื่นเล็กๆสาดซัดเท้า ห่างจากพวกเขาไปไกลพอสมควร
“กูจะไปคุยเล่นกะครูของกูน่ะสิ” นน หันมาตอบ “หึงเหรอมึง” พูดแล้ว นน ก็ยักคิ้วพลางยิ้มกวนๆ
“หึงทำไมวะ ยังไงมึงก็สู้กูไม่ได้อยู่แล้ว” ภู มองด้วยสีหน้ายิ้มๆ “ ปล่อยให้อยู่แบบนั้นอีกเดี๋ยวดีกว่าหว่ะ คงกำลังสบายใจ อย่าเพิ่งไปกวนเลย”
“รู้ใจจริงนะมึง” อาร์ท พูดพลางเข้ามายืนใกล้ๆ ภู “ตกลงว่าใช่เด็กคนนั้นรึเปล่าวะ” เขากระซิบถามเบาๆ
“ใช้ล้านเปอร์เซนต์เลยหว่ะ กูว่า” ภู ตอบพลางมองร่างบางนั้นด้วยแววตาอบอุ่น “แต่ยังมีอีกอย่างนึง ที่กูอยากพิสูจน์”
“เรื่องอะไรอีกวะ” อาร์ท ถามด้วยสีหน้ากังวล
“ให้กูกลับไปบ้านก่อน แล้วกูจะกลับมาพิสูจน์ให้รู้แน่อีกที” ภู ตอบ พลางถอนหายใจยาว
“พวกมึงคุยอะไรกันวะ ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” นน เกาหัวแกรกๆ “แต่มีเรื่องนึงนะเว๊ย ไอ้ภู กูอยากให้มึงรู้ไว้”
ภู หันไปมองหน้า นน พลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“มึงอย่าทำกับครูเค้า เหมือนพวกสาวๆที่มึงฟันแล้วทิ้งพวกนั้นนะเว๊ย กูไม่ปล่อยมึงไว้จริงๆด้วย” นน พูดขึงขัง
“ทำไมวะ มึงหลงรักครูมึงอีกคนเหรอไง” อาร์ท ถามยิ้มๆ
“กูไม่อยากเห็นครูเค้าเสียใจ แบบที่กูเคยเห็นเมื่อก่อน ครูเค้าเป็นคนดีนะเว๊ย”
“ทำไม ตั้ม เคยโดนคนทิ้งเหรอไง” ภู ถามเสียงดุ
“เปล่าหว่ะ มันแย่กว่านั้นอีก” สีหน้าของ นน เศร้าลง “อุบัติเหตุทางรถยนต์ ตายคาที่”
“อะไรนะ” ภู ถามอย่างตื่นเต้น “ที่ไหนวะ เมื่อไหร่ แล้วชื่ออะไร”
“ระหว่างทางจากเมืองชล ไปกรุงเทพฯ เมื่อซัก ๔ ปีที่แล้วมั๊ง ส่วนชื่อกูไม่รู้หว่ะ” นน ถามพลางมองใบหน้าตื่นๆของ ภู ด้วยความสงสัย
... สี่ปีที่แล้ว อุบัติเหตุทางรถยนต์ หรือว่าจะเป็นคนคนเดียวกัน ...
.........................................................................
...............................
ค่ำคืนนั้น หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ภู ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง หลังพิงผนังด้านหัวเตียง มือข้างหนึ่งของเขาโอบไหล่ ตั้ม ที่นั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่ข้างๆ อีกมือหนึ่ง จับมือของ ตั้ม มากุมไว้ พลางบีบเบาๆเป็นระยะ
“ตั้ม” เขาเรียกคนข้างๆเบาๆ
“............”
“ตั้ม” เขาเรียกอีก
“ฮืม อะไรเหรอ” เสียงตอบมาเบาๆ
“รักเราบ้างมั๊ยอะ” ภู ถามพลางเอาแก้มแนบไปที่หน้าผากของ ตั้ม
“............”
“ตั้ม ว่าไงล่ะ รักเราบ้างมั๊ย” คราวนี้ ภู เปลี่ยนเป็นหันหน้าไปมอง ตั้ม
สีหน้านิ่งสนิท ปากเม้มไว้เล็กน้อย ดวงตาเหมือนมองอะไรในที่ไกลแสนไกล ทำให้เขาประหลาดใจ
“ตอนนี้ยัง” เสียงตอบออกมาเบาๆ “ให้เวลาเราหน่อยนะ เรายังตั้งตัวไม่ทันเลย”
“ยังไม่ลืมคนนั้นอีกเหรอ” ถามพลางก้มหน้าลงไปจ้องดวงตานิ่งสงบ ที่อยู่ภายใต้กรอบแว่น “นน บอกว่าแฟนเก่า ตั้ม เสียไปเมื่อ ๔ ปีที่แล้ว”
ดวงตาที่สบตากลับมาเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อย
“ยังไม่ใช่แฟนหรอก” คำตอบของ ตั้ม ทำให้ ภู รู้สึกวูบขึ้นมาในความรู้สึก เหมือนมีความหม่นหมอง เกิดขึ้นมาโดยฉับพลัน
... ทำไมเขาถึงรู้สึกเสียใจแบบนี้ล่ะ เขาควรจะดีใจไม่ใช่หรือ ...
“แต่เป็นคนที่เรารักมาก ถึงตอนนี้เขาจะไม่อยู่แล้ว แต่เราก็จะขอเก็บไว้ในใจไปจนกว่าจะถึงวันตาย”
จบคำ ภู ก็รวบตัว ตั้ม เข้ามากอดแนบแน่น ฝังจมูกลงไปบนหน้าผาก แล้วสูดหายใจเข้าไปอย่างแรง หาก ตั้มสามารถมองเห็น คงจะเห็นใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความสุขของ ภู
...ชื่นใจของกู ไอ้ลูกหมาน้อย กูก็จะรักมึงไปจนตายเหมือนกัน... เสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหัวของ ภู แล้วก็มีเสียงของ ตั้ม ถามขึ้นมาเบาๆ
“ภู ล่ะ พอรู้แบบนี้แล้วรู้สึกยังไงกับเรา”
ภู ไม่ตอบ เลื่อนมือถอดแว่นสายตาของ ตั้ม ออกไปวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง หันกลับมากอดร่างบางไว้หลวมๆ ค่อยๆแนบริมฝีปาก จูบลงไปที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา ค่อยๆไล่ลงมาที่เปลือกตา จมูก แก้ม วนไปที่คาง แล้วหยุดนิ่งที่ริมฝีปาก เขาดูดดื่มความหอมหวานด้วยความนุ่มนวล ไม่จาบจ้วงรุนแรงเหมือนเมื่อคืนที่ผ่านมา ตั้ม เองก็ยอมรับสัมผัสที่อ่อนโยนนั้นแต่โดยดี ร่างบางสั่นสะท้านน้อยๆ เพราะสัมผัสที่เริ่มลูบไล้แผ่วๆ ไปตามร่างกาย แล้ว ภู ก็ทำทุกอย่างให้ดำเนินไปตามแรงปรารถนา ที่ครุกรุ่นอยู่เต็มหัวใจ
-
ไม่ว่าจะเป็น ปอในร่างภู หรือจะเป็นนายภู แต่ก้อรักตั้ม หมดหัวใจทั้งคู่ชิมิ
จะเป็นใครก้อช่าง ขอให้รักตั้มก้อพอ อิอิ :o8:
ทีนี้ก้อรู้แล้วสินะ นายปอ ว่าตั้มรู้สึกยังไง :กอด1:
..................
.................................................
..................
แอบคิดว่า... "ร่างกายเป็นของภู แต่จิตใจเป็นของปอ" ซ้างั้นเรา อิอิ
"หนึ่งกาย หนึ่งใจ หนึ่งจิตผูกพัน"
-
เฮ้อออออ
ภูทำอีกแล้ว
ทำอีกแล้วววววววววว พ่อคูณณณณณณณณณณณณณณณณณ
ปล.แยกไม่ออกจริงๆๆ กับคำว่าดีใจกับเสียใจ..ที่มันจะเกิดขึ้นกับภู+ปอ..เฮ้อออออออออ
-
เฮ้อออออ
ภูทำอีกแล้ว
ทำอีกแล้วววววววววว พ่อคูณณณณณณณณณณณณณณณณณ
ปล.แยกไม่ออกจริงๆๆ กับคำว่าดีใจกับเสียใจ..ที่มันจะเกิดขึ้นกับภู+ปอ..เฮ้อออออออออ
---------------------------------------------------------------------------------------
--ปล.แยกไม่ออกจริงๆๆ กับคำว่าดีใจกับเสียใจ..ที่มันจะเกิดขึ้นกับภู+ปอ..เฮ้อออออออออ=ก้คือตั้มบอกไม่แฟนหรอก...ทำให้ตัวภูรู้ดีใจแต่ในความนึกคิดของปอเสียใจไง...มั้งนะถ้าเข้าใจไม่ผิด
-
เฮ้อออออ
ภูทำอีกแล้ว
ทำอีกแล้วววววววววว พ่อคูณณณณณณณณณณณณณณณณณ
ปล.แยกไม่ออกจริงๆๆ กับคำว่าดีใจกับเสียใจ..ที่มันจะเกิดขึ้นกับภู+ปอ..เฮ้อออออออออ
---------------------------------------------------------------------------------------
--ปล.แยกไม่ออกจริงๆๆ กับคำว่าดีใจกับเสียใจ..ที่มันจะเกิดขึ้นกับภู+ปอ..เฮ้อออออออออ=ก้คือตั้มบอกไม่แฟนหรอก...ทำให้ตัวภูรู้ดีใจแต่ในความนึกคิดของปอเสียใจไง...มั้งนะถ้าเข้าใจไม่ผิด
เอาน่าท่านแต่ยังไงตอนนี้ก็ยังยิ้มได้ไม่ใช่หรอ o13
คนเราไม่ได้ร้องไห้เสมอไปหรอกน่า นะ o7
-
พี่ตั้ม ถูกหลอก
วิญญาณปอที่อยู่ในร่างภูหลอก(ให้รัก)ไงคะ :laugh:
-
:m1: หวานได้ใจเจงๆเลย คู่นี้เนี่ย
คิดว่าถึงตอนนี้แล้ว ความรู้สึกของปอกะภูคงเป็นไปในทางเดียวกัน
นั่นก็คือ :กอด1: :L1: น้องตั้มนั่นเอง
ว่าแต่
:angry2: ตาภู เธออย่ามาใช้แรงงานน้องตั้มมากไปนะยะ
ถนอมๆไว้รักกันนานๆหน่อยดิ
แหม ! น้องตั้มเราก็เป็นใจเหลือเกิ๊นนนน :laugh:
ภูชวนนับเลข ก็ช่วยกันนับกะเค้าทั้งคืนเลย :o8:
1
2
3
4
5
.
.
.
.
:m25:
-
ภูชวนนับเลข ก็ช่วยกันนับกะเค้าทั้งคืนเลย :o8:
1
2
3
4
5
.
.
.
.
:m25:
ก็ตอนนั้นมันสับสนนี่นา งงปายหมด ทำตัวไม่ค่อยถูก
... ก็เลย... เลยตามเลย :dont2:
-
๑๙
... ตั้ม ว่าไงอะ รักเราบ้างมั๊ย .... ประโยคนั้นยังคงอยู่ในความคิดของ ตั้ม
สัปดาห์หนึ่งแล้วสินะ ที่เขาไม่ได้เจอกับ ภู โทรศัพท์ครั้งสุดท้ายเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา บอกเขาว่าจะกลับไปบ้านที่ต่างจังหวัด อาจจะประมาณ ๒ หรือ ๓ สัปดาห์
“รอหน่อยนะ เราจะรีบกลับมาหา” เป็นคำพูดสุดท้าย ก่อนที่ ภู จะวางสาย
... รัก ...
ตั้ม คิดแล้วถอนหายใจยาว หากคำถามนั้นเป็นคำถามของคนที่จากไป เมื่อ ๔ ปีที่แล้ว เขาอาจจะไม่ลังเลและสับสนเท่านี้ ความรู้สึกที่ก่อตัวจากความสัมพันธ์อันยาวนานหลายปี มันคงไม่ยากนัก ที่เขาจะยอมรับความรู้สึกอันมั่นคงของคนคนนั้น และคงยอมรับความรู้สึกแท้จริง ที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในใจของตัวเอง ในระยะเวลาหลายปี
แต่สำหรับชายหนุ่มคนนี้ ... ภู
เขายังมองไม่เห็นเลยว่า เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร
เขาเคยได้ยินคนบางคนพูดว่า
ความรัก บางครั้งมันไม่เกี่ยวกับเวลา
ความรัก บางครั้งไม่มีเหตุผล
ความรัก บางครั้งอาจใช้เวลาเนิ่นนาน กว่ามันจะผลิบานขึ้นมาในหัวใจ
แต่บางครั้ง มันอาจมาถึง เพียงแค่แว่บแรกของสายตาที่แลเห็นกัน
เขาพบกับ ภู อย่างบังเอิญในร้านขายซีดี ร้านใหญ่แห่งหนึ่งในศูนย์การค้ากลางเมือง คำพูดแรกของ ภู ทำให้เขาต้องใจเต้นแรง ด้วยความตื่นเต้นแกมประหลาดใจ หลังจากวันนั้นมา เขามักคิดถึงดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นบ่อยๆ
... ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ที่ทอแววอ่อนโยน แฝงไปด้วย ความคิดถึง ความห่วงใย และความรัก ...
มันช่างคล้ายคลึงกับดวงตาของคนคนหนึ่ง ที่มักจ้องมองเขาเช่นนี้ แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร คนที่เพิ่งพบกันเป็นครั้งแรก มีหรือจะมีสายตาแบบนี้ต่อกัน
สัปดาห์ต่อมา ภู มาปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกครั้ง สัมผัสที่มาจับต้องมือของเขา มันช่างคุ้นเคยราวกับเป็นสัมผัสจากคนคนนั้น
เขาพบกับ ภู เพียง ๔ ครั้ง รวมทั้งครั้งที่ไปค้างคืนต่างจังหวัดด้วยกัน ทุกครั้งที่ได้เจอกัน มักจะคำพูดแปลกประหลาดหลายประโยค ทำให้เขาประหวัดคิดไปถึงคนที่อยู่ในความทรงจำอันลึกซึ้ง
และหลายๆสิ่งที่ ภู ทำ ทำให้เขารู้สึกแปลกใจว่า ชายหนุ่มรู้เรื่องของเขามากมายเหลือเกิน ทั้งๆที่เขารู้เรื่องของ ภู เพียงน้อยนิด หลายเรื่องที่ ภู รู้ เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยบอก และเรื่องบางเรื่อง มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้
คืนนั้น ... คืนที่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสอง เกินเลยมากไปกว่าความเป็นเพื่อนต่างวัย ในความคิดของ ตั้ม
สัมผัส ที่ก่อให้เกิดความเจ็บปวดของร่างกาย จนเปลี่ยนเป็นความพึงพอใจของจิตใจ ในตอนท้าย
สัมผัสที่มีทั้งความรุนแรง และความอ่อนโยน คละเคล้าสลับกันไป
สัมผัสที่ทำให้ใจของเขาเริ่มหวั่นไหว
ชายหนุ่มหน้าตาค่อนข้างดี รูปร่างสมส่วน ฐานะทางบ้านจัดว่าดี นิสัยใจคอเท่าที่เห็น ก็ไม่มีอะไรเสียหาย หากชายหนุ่มคนนี้ ไปโปรยเสน่ห์ใส่หญิงสาวหรือชายหนุ่มคนใด คนคนนั้นคงอดที่จะหลงรักชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้
แม้แต่ตัวเขาเองก็เช่นกัน ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้รังเกียจชายหนุ่มผู้นี้เลย ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ออกไปพบกับชายหนุ่ม เมื่อได้รับการนัดหมาย เขาเองยังตะขิดตะขวงใจอยู่มาก เมื่อเกิดความสัมพันธ์เช่นนั้นเกิดขึ้น ทั้งที่เพิ่งจะพบกันเพียงไม่กี่ครั้ง มันออกจะเร็วเกินไปหน่อยในความคิดของเขา กับความสัมพันธ์ทางกายที่เกิดขึ้น โดยที่ยังไม่ได้มีความรู้สึกที่เรียกว่า ... ความรัก
สำหรับหลายๆคน ความสัมพันธ์ทางกายเช่นนั้น คงเป็นเรื่องปรกติ บางคนอาจจะหัวเราะเยาะด้วยซ้ำไป หาก ตั้ม บอกว่า ครั้งแรกในคืนนั้น คือครั้งแรกในชีวิตของเขา
หัวใจเขาปิดตายมาตลอดหลายปีนี้ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มต่อหน้าผู้คน ช่วยซ่อนบังความเหงาและความโดดเดี่ยว ที่อยู่ในหัวใจของเขาได้อย่างมิดชิด วันเวลาที่ผ่านมา เขาเอาแต่เก็บตัว น้อยครั้งที่จะออกไปพบปะกับคนอื่น การที่ต้องทำงานในวันเสาร์และวันอาทิตย์ เป็นข้ออ้างที่ดีพอ ที่จะปฏิเสธการนัดหมาย
ตอนนี้คงถึงเวลาแล้ว ... เวลาของ พัฟ ที่ควรจะออกจากถ้ำอันมืดมิด ...เวลาที่เขาควรจะมองดู คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตอย่างบังเอิญคนนี้
มันคงไม่ยากนัก หากเขาจะใส่ใจกับ ภู ให้มากกว่าเดิม
คงไม่ยากนัก ที่เขาจะทำใจให้ยอมรับชายหนุ่มผู้นี้ มากกว่าที่เคย
และคงจะเป็นไปได้ ... ที่เขาจะรัก ภู
เขาไม่อยากให้คนที่มีความรัก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนที่รักเขา ต้องเสียใจเหมือนที่เคยเป็น
แต่ตอนนี้ ... ขอเวลาให้เขาสักหน่อย อย่างน้อยให้เขามั่นใจว่าเขารัก ภู จริงๆ
ไม่ใช่เพียงเพราะความสัมพันธ์ทางกาย
ไม่ใช่เป็นเพียงความประทับใจ ในความคล้ายคลึงกันในหลายๆอย่าง ของเหตุการณ์ในความทรงจำ
... และไม่ใช่ในฐานะ ตัวแทนของ ปอ
-
:m15: :m15: :m15:
-
เย้ๆได้จิ้มตูดคนเขียนด้วยแหละ :m4: :m1:
-
^
^
^
เย้ๆๆๆๆได้จิ้มและได้เจาะไข่รีบน เย้ๆๆๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
เข้าเรื่อง...
ตั้มคงสับสนน่าดูแต่ถ้ารู้ความจริงจะสับสนมากหรือน้อยกว่านี้นะ :confuse: :confuse:
ตอนที่ผ่านๆมาตั้มเขียนได้..............เหอ เหอ(พุ มะ ออก) :m10:
แต่อยากบอกว่า เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
ปล.รูปรวมมิตรเรยนะคะ
ขอรูปของพี่ราญกับพี่ชัยบ้างจิ ได้ของปอด้วยก้อดีนะแหะๆ
-
ตั้มรู้ใจตัวเองเร็วๆนะว่ารักภู
เอาใจช่วย :o8:
-
รอคุนบุหรง มาต่อ แต่ยังมิเห็นมา คงจะลงตอนเดียว อ๊ะป่ะ แหะๆ
ตอนนี้ได้อ่านความรู้สึกของตั้มล้วนๆเลยเนอะ
ขอให้ตั้ม หายสับสนกับความรู้สึกตัวเอง แล่ะรู้ความรู้สึกที่มีกับภูเร็วๆแล้วกัน :oni2:
แต่จะว่าไป ปอในร่างภู กับภู จับตั้มกด ก้อไม่ต่างกัน คิคิ เพราะผื่นท้างคู่ กร๊ากกกก...ก :m20: :m20:
-
๒๐
... ให้เวลาเราหน่อยนะ ...
... ภู ล่ะ รู้สึกยังไงกับเรากันแน่ ...
นั่นสินะ เขาคิดอย่างไรกับ ตั้ม กันแน่
รัก หรือเพียงแค่ หลง
หลงไปกับภาพลวงของเด็กชายในความฝัน
หลายวันมานี้ เขาเริ่มฝันถึงเด็กชายคนนั้นอีกครั้ง หลังจากที่ภาพฝันนั้นหายไปหลายสัปดาห์ และดูเหมือนภาพต่างๆในความฝันนั้น จะยิ่งดูชัดเจนมากกว่าเดิม ทั้งเหตุการณ์และคำพูด เขานั่งคิดถึงภาพเรื่องราวต่างๆ ที่เขาเคยฝันเห็น นับตั้งแต่เขา ได้รับดวงตาคู่นี้มา
... ภาพของเด็กชาย นั่งอยู่ในห้องที่เหมือนห้องสมุด ส่วนเขานั่งจับมือทั้งสองข้าง ของเด็กชายนั้น ใช้นิ้วมือลูบไล้พลางกดเบาๆ ไปบนฝ่ามือของเด็กชาย
... ภาพของเด็กชาย ที่ถูกเขาขัดขา จนหกล้มชนโต๊ะเก้าอี้ล้มระเนระนาด เลือดไหลซึมออกจากหางคิ้ว และมีแผลเล็กๆตามแขนขา
... ภาพของเด็กชาย ที่ถือดินสออยู่ โดนเขาบีบมือ จนดินสอที่ถืออยู่หักออก แทงมือของเด็กชายจนเป็นแผล แต่เด็กชายกลับมองเขาด้วยแววตาที่ห่วงใย
... ภาพของเด็กชาย ที่นอนหลับอยู่บนเตียง ในห้องที่เหมือนจะเป็นห้องพยาบาลเล็กๆ มีเขากุมมือเด็กชายไว้ ด้วยความเป็นห่วง
... ภาพของเด็กชาย ที่กลายเป็นเด็กหนุ่ม กำลังยื่นดอกกุหลาบสีชมพูู ให้เด็กหนุ่มคนหนึ่ง แต่เด็กหนุ่มคนนั้นกลับโยนกุหลาบดอกนั้นลงไปที่พื้น
... ภาพของเด็กหนุ่ม จ้องมองเขาด้วยแววตาเศร้าเสียใจ มีน้ำตาค่อยๆไหลรินออกจากดวงตาทั้งสองข้าง
... ภาพของเด็กหนุ่ม ที่ยื่นถุงคุ๊กกี้ให้กับเขา พร้อมกับรอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่น และอ่อนโยน
... ภาพของเด็กหนุ่ม ที่กระโดดกอดคอเด็กหนุ่มรูปร่างสูง ๒ คน โดยมีเขามองดูอยู่ห่างๆ
... ภาพของเด็กหนุ่ม ที่อยู่ในอ้อมกอด พลางซบหน้าลงที่ไหล่ของเขา
แต่ทุกๆครั้ง คนในภาพฝันนั้นกลับเรียกเขาว่า ... ปอ
ปอ ... เขาจำได้ว่าชื่อนี้ออกมาจากปากของ ตั้ม หลายครั้งอย่างไม่ตั้งใจ นับตั้งแต่วันที่เขาออกไปพบกับ ตั้ม ครั้งแรก แล้วไปนั่งทานไอศครีมด้วยกัน เมื่อลองไล่เรียงอายุของ ตั้ม และอายุของผู้บริจาคดวงตาที่เขาได้รับมา รวมทั้งสิ่งที่เขาได้รู้จาก นน ทำให้เขาคิดว่า เจ้าของดวงตาที่กลายมาเป็นดวงตาของเขานั้น อาจจะเป็น ปอ นี่เอง
และ ปอ คือคนรักของ ตั้ม ที่เสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เมื่อ ๔ ปีที่แล้ว
แต่มันก็เป็นเพียงสิ่งที่เขาคิด ซึ่งมันอาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญขนาดนั้นก็ได้ อย่างไรก็ตาม เขาคงต้องหาทางพิสูจน์ให้ได้ถึงเรื่องนี้ อย่างน้อยเพื่อให้แน่ใจว่า ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ เป็นความรู้สึกของเขาอย่างแท้จริงหรือไม่
“ทำอะไรอยู่ลูก” เสียงเรียกทำให้เขาตื่นจากภวังค์ของความคิด ในขณะที่เขานั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก
“คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ แม่” เขาหันไปตอบ
“คิดถึงสาวๆที่กรุงเทพฯล่ะสิ” แม่เขาอมยิ้ม พลางเดินมานั่งที่เก้าอี้โซฟาตัวข้างๆ
ภู ไม่ตอบ ได้แต่ยิ้ม แล้วถามถึงเรื่องที่เขาอยากรู้
“เรื่องนั้นได้เรื่องมั๊ย แม่” ภู ถามถึงเรื่องที่เขาอยากรู้
“เอ้านี่ หามาได้แล้ว อย่าลืมโทรไปขอบคุณ คุณลุงหมอซะด้วยล่ะ” แม่เขายื่นซองเอกสารที่ถือติดมือมาให้เขา
ภู ไม่ตอบ แต่แกะซองเอกสาร นำสำเนาเอกสารภายใน ออกมาอ่านคร่าวๆทีละแผ่น
“ทำไมมาสนใจเรื่องนี้อีกล่ะ”
“แม่ว่าครอบครัวของพี่เค้าจะยังอยู่ที่เดิมมั๊ย” ภู เงยหน้าขึ้นมาถาม “ผมอยากเจอ” แม่เขาฟังแล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“มีอะไรเหรอลูก”
“เอาไว้ให้รู้เรื่องชัดๆก่อนนะแม่ แล้วผมจะเล่าให้พ่อกับแม่ฟังให้หมดเลย แต่วันศุกร์ผมขอขึ้นไปทำธุระที่กรุงเทพฯหน่อยนะ”
“วันศุกร์นี้เลยเหรอ เพิ่งจะกลับมาบ้านได้ไม่กี่วันเองนะ” แม่เขาขมวดคิ้ว “พ่อกับแม่จะขึ้นไปธุระเหมือนกัน แต่คงขึ้นไปซักวันจันทร์ แล้วลูกจะอยู่กี่วันล่ะ”
“ยังไม่แน่เลยแม่ ไว้ผมบอกอีกทีแล้วกัน”
“ยังไงถ้าธุระเสร็จ ก็กลับมาอยู่บ้านต่ออีกซักหลายๆวันนะลูกนะ เดี๋ยวพอเปิดเทอม ก็ไม่ค่อยกลับบ้านอีกเหมือนเดิม พ่อกับแม่คิดถึงแย่”
...................................................................................................
.................................................
ภู นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ภายในห้องส่วนตัวของเขา สำเนาเอกสารที่ถูกอ่านอย่างละเอียด วางอยู่บนโต๊ะ ในมือเขาถือภาพวาดใบหนึ่ง ภาพใบนี้เขาใช้เวลานานพอสมควร และยังให้เพื่อนบางคนที่มีฝีมือในการวาดรูป ช่วยเหลือในการเก็บรายละเอียดต่างๆของภาพ ภาพที่เขาวาดขึ้นจากความทรงจำ ภาพของเด็กชายที่มีรอยยิ้มอันสดใส ภาพของเด็กชายที่เขาคิดว่า เป็นเพียงภาพมายา ที่เขาสามารถเห็นได้แต่ในฝัน
เขาเคยหมดหวังที่จะได้พบเด็กชายคนนี้ ในโลกของความเป็นจริง ดังนั้นหลายปีที่ผ่านมา รูปนี้จึงถูกเก็บไว้ในส่วนลึกของลิ้นชักโต๊ะทำงาน เช่นเดียวกับความรู้สึกลึกๆบางอย่าง ที่เขาเก็บมันไว้ในซอกมุมลึกๆของหัวใจ ตั้งแต่วันนั้น
วันนี้ ... เขาพบเด็กชายคนแล้ว เด็กชายที่กลายเป็นชายหนุ่ม แต่ยังคงไว้ซึ่งรอยยิ้มอันสดใส เหมือนที่เขาเคยเห็นในความฝัน แต่บัดนี้ มันไม่ใช่ภาพมายาที่เขาได้แต่คิดฝันอีกต่อไป มันกลายเป็นความจริง เป็นคนที่เขาได้ครอบครอง และจะเป็นของเขาต่อไป หากว่าใจของเขาปรารถนา
เขาหยิบสำเนาเอกสารแผ่นแรกขึ้นมา แล้วก็หยุดจ้องอยู่ที่ชื่อ ที่ปรากฏอยู่บนสำเนาเอกสารแผ่นนั้น
นายกรวิก *****
-
กรี๊ดดดดดดดๆๆๆๆๆๆ :serius2:
คุนบุหรงอ่ะ ขัดใจนุ้งซินเป็นเท่ฉุด แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย...ย o9
:pigangry2: ตัดฉับ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....ด
กะลางจะลุ้นต่ออยู่เชียว :a6:
นายภูเริ่มค้นหาความจริงแล้ว ( อ่านในมุมของนายภูมั่งเนอะ อิอิ)
-
เหอ เหอ ได้เรื่องแล้ว
นายภูเอ๋ยตามล่าหาความจริงพบแล้วก็อย่าทำหนูตั้มเสียใจเชียว
-
:L2: :L1: มาต่ิอเีร็วๆ นะ :L2: :L1: :bye2:
-
ภู ตามค้นหาความจริงไปเรือยๆๆแล้ว
มาต่อด่วน คุณบุหรง
-
มีเรื่องสงสัยมาตั้งแต่วันที่มีคนมาช่วยนับเลขแล้ว ...
ไม่มีคนพูดถึงอาการของ ภู เลย มีแต่คนบอกว่า ตั้ม น่้าจะป่วย :sad2:
แล้วจริงๆ ภู น่าจะมีอาการยังไงอะ ...
ฟ้าเหลือง...เข่าอ่อน อะไรแบบนี้รึเปล่า
... ขอไว้เป็นข้อมูลเขียนเรื่องต่อไป จะได้ไม่พลาดอีก ...
:interest: :interest: :interest:
-
^
^
^
สงสัยอารายแบบนี้เนี่ย น้องตั้ม :o8:
แฟนๆส่วนใหญ่เค้าเป็นห่วงน้องตั้มนี่นา กลัวจาช้ำในไปซะก่อน
ส่วนตาภูจะฟ้าเหลือง รึคางเหลือง อันนี้ไม่ได้สนใจเรยยยย
ก็อยากหื่นเองนี่นา ปล่อยให้สลบคาอกน้องตั้มไปอ่ะดีแล้ว
โสนะหน้า อยากหื่นดีนัก :m14:
ขอโทษด้วยที่ไม่สามารถให้ข้อมูลอาการตาภูได้เลย
เพราะเราก็ไม่เคยเหมียลกัล :laugh:
-
๒๑
เขากดกริ่งแล้วรออยู่สักครู่ ก็มีผู้หญิงวัยกลางคนเดินมาที่ประตูรั้ว
“มาหาใครเหรอค่ะ” หญิงกลางคนเอ่ยถาม
“ขอโทษนะครับคุณป้า เอ้อ ผมอยากพบญาติของ คุณกรวิก ครับ”
หญิงกลางคนมองหน้าเขาด้วยความสงสัย สักพักจึงพูดกับเขา
“ดิฉันเป็นแม่ของ ปอ เองค่ะ มีอะไรเหรอค่ะ”
“ผมชื่อ สยุมภู ครับ เป็น เอ้อ ... เป็นผู้รับบริจาคดวงตาจาก คุณกรวิก ครับ”
.................................................................
................................
“คุณป้ารู้จักคนที่ชื่อ ตั้ม มั๊ยครับ” ภู ถามขึ้นหลังจากที่คุยกับแม่ของ ปอ อยู่สักพักใหญ่ๆ
“ตั้ม เหรอค่ะ ถ้าเป็น ตั้ม ที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนชั้นมัธยมล่ะก็ แกสนิทสนมกับ ปอ มากทีเดียวค่ะ”
“พอจะมีรูปให้ดูมั๊ยครับ รูปของ ตั้ม กับ พี่ปอ”
“มีค่ะ เดี๋ยวนะค่ะ จะหยิบให้ดู”
รูปภาพขนาดโปสการ์ด ในกรอบไม้ เป็นรูปหมู่ของเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่ง ต่างนั่งและยืนกันอย่างเป็นระเบียบ มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงกลาง ของเก้าอี้ที่อยู่แถวหน้าสุด คงเป็นรูปถ่ายที่ระลึกของชั้นเรียน และหญิงสาวคงจะเป็นครูประจำชั้น
“คนไหนเป็น พี่ปอ เหรอครับ” ภู ถามขณะจ้องมองรูปของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แถวแรก ทางด้านซ้ายเกือบๆกลางรูป
“นี่ค่ะ ปอ” หญิงกลางคน ชี้ไปยังเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ในแถวที่ ๒ ตรงด้านหลังของเด็กหนุ่มที่เขาจ้องมองอยู่
“แล้วนี่ ตั้ม ใช่มั๊ยครับ” ภู ชี้ไปเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหน้าของ ปอ หน้าตาของเด็กหนุ่ม เหมือนกับเด็กชายที่อยู่ในความฝันของเขา ไม่ผิดเพี้ยนเลยแม้แต่น้อย
“ใช่ค่ะ พูดขึ้นมาแล้วก็คิดถึง แกเป็นเด็กน่ารักจริงๆ”
“แล้วทางบ้านเก็บกระดูกของพี่เขาไว้หรือเปล่าครับ ผมอยากจะไหว้สักหน่อย” ภู ละสายตาจากภาพขึ้นมาถาม
“เก็บไว้ที่วัดน่ะค่ะ ถ้าจะไปเดี๋ยวป้าจะเขียนแผนที่ให้”
.................................................................
................................
“ร้านนี้จัดดีนะค่ะคุณ อาหารก็อร่อยดี แกนี่ก็รู้จักร้านอาหารมีระดับบ้างเหมือนกันนะ”
“แหมแม่ ผมมาอยู่กรุงเทพฯ ตั้งหลายปีแล้วนะ ต้องรู้จักที่ดีๆมั่งสิ” ภู ตอบพลางยิ้มให้กับพ่อและแม่ที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“เสียดายนะแม่ ด้านในเต็ม ไม่งั้นนะ นั่งตรงนั้นวิวดีเชียว” เขาพูดต่อ พลางชี้ไปทางด้านในของร้าน ที่มีบังตากั้นอยู่
วันนี้เขาพาพ่อและแม่มาทานอาหารที่ร้านอาหารญี่ปุ่น ที่ ตั้ม เคยพามา ทั้งพ่อและแม่ของเขาเอ่ยชมไม่ขาดปาก ถึงบรรยากาศของร้าน ตั้งแต่เดินเข้ามาในร้าน
“ของหวานก็อร่อยนะ มีถั่วแดงเย็นของโปรดพ่อด้วย”
เขาทานอาหารเย็นกับพ่อแม่อย่างเอร็ดอร่อย สักพักก็สังเกตเห็นชายหนุ่ม ๒ คนเดินเข้ามาในร้าน ชายหนุ่มที่รูปร่างสูงกว่า เดินโอบไหล่ชายหนุ่มร่างบาง ใส่แว่นสายตา เดินเข้าไปด้านในของร้าน หายเข้าไปในบังตา
“คนรู้จักของแกเหรอ” พ่อถามขึ้นเมื่อเห็นว่า เขามองคนทั้งสองจนเหลียวหลัง
“ก็รู้จักกันน่ะพ่อ” เขาตอบพลางกินอาหารต่อ แต่เหมือนความสุขของการกินอาหารร่วมกัน ภายในครอบครัวนั้นจะหายไป สิ่งที่เข้ามาแทนที่คือความหงุดหงิด แล้วสักพักหนึ่งเขาก็รู้สึกว่าทนไม่ได้
“เดี๋ยวผมมานะ ไปทักเค้าหน่อย” พูดจบ ภู ก็ลุกจากที่นั่ง เดินตรงไปยังด้านในของร้าน
...นั่นไง นั่งอยู่นั่นเอง แล้วเป็นไงวะเมนูต้องดูเล่มเดียวกันด้วย ชิดกันเกินไปรึเปล่า ...
เขาหงุดหงิดกับภาพที่เห็น ชายหนุ่มทั้งสองคน แต่นั่งอยู่เคียงข้างกันคนละด้านของโต๊ะ ต่างชวนกันดูเมนูอาหารจนศรีษะแทบจะชิดกัน เขาจึงเดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่มทั้งสอง
“ตั้ม” ภู เรียกพลางนั่งลงไปบนเก้าอี้อีกด้านหนึ่งของ ตั้ม
“อ้าว ภู มาได้ไงอะ” ตั้ม เงยหน้าจากเมนู ส่วนชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง เพียงแต่เหลือบสายตาขึ้นมองนิดหนึ่ง แล้วก้มหน้าไปดูเมนูอาหารต่อ
“ตกใจเหรอไง ไม่คิดว่าจะเจอเราล่ะสิ” ภู ถามเสียงขุ่นๆ
“อื้อ” ตั้ม ตอบรับ พลางยิ้มให้ “ก็บอกเราว่ากลับบ้านต่างจังหวัดไม่ใช่เหรอ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ในน้ำเสียงนั้นสดใส เขาคงไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง หากจะคิดว่าในน้ำเสียงนั้น แฝงความดีใจไม่น้อยเลยที่ได้เจอเขา เขาจึงเอื้อมมือไปจับมือของ ตั้ม ไว้พลางบีบเบาๆ
“กลับมาได้ ๒-๓ วันแล้ว” ภู ตอบน้ำเสียงอ่อนลง พลางหันหน้าไปยังชายหนุ่มที่อยู่ตรงข้ามเขา “แล้วนี่ไม่แนะนำให้เรารู้จักเพื่อนหน่อยเหรอไง”
ชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้าขึ้นจากเมนูอาหาร เมื่อ ภู เอ่ยพาดพิงถึงเขา ใบหน้าของชายหนุ่ม ทำให้ ภู ถึงกับจ้องมองเพื่อให้แน่ใจ
“ไอ้ราญ” ภู อุทานออกมาเบาๆ ทำให้ชายหนุ่มคนนั้นขมวดคิ้ว
ภู แทบไม่เชื่อเลยว่า โอกาสได้มาอยู่ตรงหน้าของเขาอย่างง่ายดายเช่นนี้ โอกาสที่จะได้รู้เรื่องราวที่ยังเป็นปริศนาอยู่
เรื่องราวที่เป็นสาเหตุให้ดวงตาคู่นี้ ยังคงเก็บความทรงจำต่างๆ ของผู้เป็นเจ้าของที่แท้จริงเอาไว้ ไม่ยอมลบเลือน
“นี่ พี่ราญเค้าเป็นพี่ชายเราเอง” ตั้ม บอกกับ ภู “ตอนนี้ต้องเรียกคุณหมอแล้ว จริงมะ คุณหมอพี่ราญ เอ๊ะ หรือเรียกว่า คุณพี่หมอราญดี” แล้ว ตั้ม ก็หัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ
“สวัสดีครับ ผมสราญ” ราญ แนะนำตัว พลางยิ้มให้
“ผม สยุมภู เรียก ภู ก็ได้ ตอนนี้ผมกับ ตั้ม คบกันอยู่” ภู บอกแล้วหันหน้าไปมอง ตั้ม ที่หน้าเริ่มแดงซ่าน
“อ้าว มีแฟนแล้วไม่ยอมบอกพี่ชายเหรอ” ราญ หันไปมอง ตั้ม พลางหัวเราะน้อยๆ
“ไม่ใช่ซะหน่อย” ตั้ม พูดเบาๆ
“ไม่ใช่อะไรเล่า อายทำไมกันคนกันเองแท้ๆ” ภู พูด แล้วหันไปหัวเราะให้ราญ เขารู้สึกว่าเขาสนิทสนมกับชายหนุ่มอย่างบอกไม่ถูก
“สั่งอาหารเหอะ หิวแล้ว” แล้ว ตั้ม ก็หันไปเรียกพนักงานบริการมาสั่งอาหาร
“ตั้ม เมื่อกี้บอกว่าจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ” ราญ พูดขึ้นหลังสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว
“งั้นเดี๋ยวมานะ” ตั้ม พูดแล้วหันไปยิ้มให้ ภู ก่อนจะลุกออกไปจากโต๊ะ
“คุณมีอะไรจะคุยกับผมส่วนตัวหรือเปล่า” ราญ เริ่มพูดขึ้นทันทีที่ ตั้ม เดินออกไปจากบังตา เพราะเขาสังเกตว่า ภู มองเขาอย่างผิดปรกติมาตั้งแต่ตอนที่แนะนำตัว
“ขอหมายเลขโทรศัพท์ไว้ได้หรือเปล่า ผมว่าเราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาว ไว้ผมโทรไปนัดอีกครั้งจะดีกว่า” ... ยังคงช่างสังเกตเหมือนเดิมนะ ... ภู คิดอยู่ในใจ
“อย่างนั้นคงต้องขอเป็นช่วงหลัง ๕ โมงเย็นแล้วกันนะครับ เพราะผมมีสัมมนา แล้วก็จะอยู่ในกรุงเทพฯจนถึงเย็นวันศุกร์เท่านั้น” ราญ พูดพลางหยิบนามบัตรส่งให้ “นี่นามบัตรผม ว่าแต่ว่าคุณจะคุยเรื่องอะไรกับผมเหรอครับ”
“ผมอยากรู้เรื่องเก่าๆบางเรื่องของ ตั้ม น่ะ แล้วก็คิดว่า คุณคงเป็นคนที่จะตอบคำถามของผมได้ดีที่สุด”
“คำถามของคุณ” ราญ พูดอย่างสงสัย “คำถามเรื่องอะไร พอจะบอกสักนิดก่อนได้รึเปล่าครับ”
“เรื่องของคนคนหนึ่งครับ ไม่ทราบคุณพอจะรู้จักไหม” ภู จ้องหน้า ราญ แน่วนิ่ง
“คนคนนั้นชื่อ กรวิก ครับ กรวิก ***** เค้ามีชื่อเล่นว่า ปอ”
-
พี่ราญมาแล้วดีใจเลย :m4:
ขอสองตอนนะ ตั้ม please :m1:
-
พี่ราญมีแฟนยัง
อยากสมัคร
-
อิอิ ภูมาถูกทางแล้ววววว
ภู..สู้ๆๆ
อิอิ o13
-
o13 และแล้ว นายภู ก้อเดินมาถูกทางเจงๆด้วย อิอิ
เจอ พี่ราญแล้ว ต่อไป ก้อต้องเจอพี่ชัย ชิมิ คิคิ
พี่ราญ กลายเป็นคุณหมอไปแล่ะ :o8:
....
ส่วนเรื่องหลังจากที่ นายภูเปิดซิง ตั้มไปแล้วนั้นนนเป็นยังไงอ่ะเหรอ
นายภู ก้อนอนหมดน้ำ...เอง อิอิ แต่ คงไม่ฟ้าเหลืองหรอก เพราะ ยังหนุ่มยังแน่น
แค่นอนพักเอาแรง เด๋วก้อปึ๋งปั๋งเหมือนเดิม ฮ่าๆ :m20:
-
:serius2: ทำไมน้องตั้มยังไม่มา....
กว่าจะได้มาอ่านอีกทีก็วันจันทร์แน่ะเรา
:a11: รอ
:a3:
งั้นรออ่านวันจันทร์ทีเดียวสิบตอนรวดเลยนะน้องตั้มจ๋า :m13:
-
พี่ราญก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ
-
๒๒
“กรวิก ... ปอ เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของผม เมื่อสมัยเรียนชั้นมัธยมต้น” ราญ ตอบคำถามของชายหนุ่ม
เมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จาก ภู เขาจึงนัดให้ชายหนุ่มมาพบเขา ที่คอฟฟีชอปของโรงแรมที่เขามาสัมมนา ในตอนเย็นวันพฤหัสบดี
“แล้วก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของ ตั้ม ด้วย” ภู เสริม ราญ พยักหน้าเป็นการตอบรับ
“ผมอยากรู้เรื่องของ ตั้ม กับ พี่ปอ ตอนช่วงนั้น ว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแค่ไหน” ภู พูดพลางมองหน้า ราญ นิ่ง “และอย่างละเอียดด้วย”
“เพื่ออะไร เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว มีประโยชน์อะไรที่คุณจะมาขุดคุ้ยมันขึ้นมา” ราญ พูดช้าๆ “คุณบอกว่า คุณกำลังคบกับ ตั้ม อยู่ใช่มั๊ย”
“ผมจะว่ายังไงดี” เขาคิดว่า สำหรับคนคนนี้ เขาควรจะพูดความจริงจะดีกว่า “ผมเองเพียงแต่อยากจะแน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง และความรู้สึกของ ตั้ม ... ผมรู้ว่า ตั้ม ยังไม่ลืม พี่ปอ”
“ใช่ และผมขอบอกเลยว่า ไม่ว่ายังไง ตั้ม ก็ไม่มีทางลืมคนคนนี้” ราญ ตอบทันทีที่ ภู พูดจบ “แต่คุณมั่นใจได้ ไม่ว่ายังไง ปอ ก็เป็นได้แค่คนในความทรงจำ สำหรับ ตั้ม เท่านั้น ไม่มีทางจะมายุ่งกับเรื่องระหว่างพวกคุณได้ เพราะว่า…”
“เพราะว่า พี่ปอ ไม่อยู่ในโลกนี้อีกแล้ว ตั้งแต่สี่ปีก่อน” ภู ต่อให้ ก่อนที่ ราญ จะพูดจบ “เรื่องนี้ผมรู้ แต่ที่ผมไม่รู้ก็คือ พี่ปอ รัก ตั้ม แค่ไหน แล้ว ตั้ม เองรัก พี่ปอ หรือเปล่า ถ้ารัก ... รักขนาดไหน”
ราญขมวดคิ้วเข้าหากัน พลางนิ่งคิด เมื่อ ภู เห็นท่าทางเช่นนั้น จึงเงียบลงและรอคอย
“ผมยังคงถามคำถามเดิม คุณจะรู้ไปทำไม และมันจะมีประโยชน์อะไรสำหรับคุณ” ราญ พูดขึ้นหลังจากนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง “หรือคุณจะใช้มันเป็นเครื่องตัดสินใจ ว่าคุณควรจะคบกับน้องของผมต่อไปหรือเปล่า และถ้าคุณเลือกจะคบกับน้องผม จะคบกันในลักษณะไหน อย่างนั้นเหรอ”
แทนคำตอบ ภู ยื่นซองเอกสารให้ ราญ
“คุณลองอ่านเอกสารข้างในดูก็แล้วกัน แล้วคุณจะรู้ว่าทำไม”
ราญ รับซองเอกสารนั้นด้วยความงุนงง เขาเปิดซองนำสำเนาเอกสารไม่กี่แผ่นนั้นออกมาอ่าน มันเป็นเอกสารเกี่ยวกับผู้บริจาคอวัยวะ และ ผู้รับบริจาค รวมทั้งรายงานเกี่ยวกับผลการผ่าตัด และการติดตามผลการผ่าตัดในช่วงระยะหนึ่ง แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นชื่อของคนที่ปรากฏอยู่ในเอกสารนั้น พลางอ่านเอกสารทั้งหมด อย่างเคร่งเครียด เอกสารทางการแพทย์ สำหรับคนเป็นหมออย่างเขาแล้ว มันไม่ยากกับการทำความเข้าใจเท่าไรนัก เขาถอนหายใจยาว นิ่งเงียบไปอีกพักหนึ่ง ก่อนที่จะใส่เอกสารทั้งหมดกลับคืนไปในซอง แล้วส่งคืนให้ ภู แล้วนิ่งเงียบไปอีกครั้ง
“คุณเจอกับ ตั้ม ได้ยังไง” ราญ เริ่มต้นด้วยคำถาม
“วันนึง ผมไปซื้อซีดีเพลงกับเพื่อน ...” ภู เริ่มต้นเล่าให้ ราญ ฟัง เขาเล่าอย่างละเอียดทั้งหมด ยกเว้นแต่เรื่องที่เขาเห็นในความฝัน และเหตุการณ์ในห้องพักที่โรงแรมชายทะเลทั้ง ๒ คืนนั้น
“แล้วเรื่องที่โรงแรมชายทะเลล่ะ คุณจะไม่บอกผมเหรอไง ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในห้องพักตอนกลางดึก” ราญ เพิ่มเติมเมื่อเขาเล่าจบ ทำเอา ภู จ้องมองคนตรงหน้าด้วยความตกใจ
“ตั้ม ไม่เคยมีความลับกับผม แล้วผมเองก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องเสียหายอะไร” ราญ พูดพลางยิ้มน้อยๆ “เพียงแต่ ผมคงยอมไม่ได้ หากคุณทำให้ ตั้ม เสียใจ ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของน้องผมอีก”
“ผมรู้ ผมเองก็ไม่อยากเห็นเหมือนกัน แต่มันมีบางอย่างทำให้ผมสับสน ผมถึงได้อยากรู้เรื่องความสัมพันธ์ของ พี่ปอ กับ ตั้ม ว่ามันมีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นบ้าง”
ภู มองหน้า ราญ อย่างชั่งใจ หากพูดออกไปแล้ว คนตรงหน้านี้จะเชื่อเขาหรือไม่ คนคนนี้จะเชื่อเรื่องราว ที่อธิบายไม่ได้ในเชิงวิทยาศาสตร์แบบนี้หรือ
“คุณเห็นอะไร หรือฝันถึงอะไรบ้าง”
คำพูดประโยคนี้เอง ทำให้ ภู หายลังเลที่จะเล่าเรื่องความฝันทั้งหมดให้ ราญ ฟัง ตั้งแต่ความฝันครั้งแรก หลังจากที่เขาได้รับดวงตาของ ปอ มาเป็นดวงตาของเขา
ราญ นิ่งฟังไปเรื่อยๆจน ภูเล่าจบ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ยินเรื่องเหนือการพิสูจน์แบบนี้ อย่างน้อยในช่วงหลายปีมานี้ เขารับรู้เรื่องราวเช่นนี้มาแล้ว ๔ ครั้ง ... จาก ตั้ม
“แล้วอยากรู้อะไรมั่ง” ราญ ถามหลังจากที่นิ่งเงียบไปสักครู่
“ผมอยากรู้ทั้งหมด เริ่มจากเรื่องที่ พี่ปอ อยู่กับ ตั้ม ในห้องสมุดก็ได้ครับ” ภู พูดจาสุภาพขึ้น
ราญ เองจึงเริ่มเล่าเรื่องต่างๆให้ ภู ฟังทีละเรื่องนับตั้งแต่วันแรกที่เขารู้จักกับ ปอ จนถึงวันสุดท้ายที่ ปอ จากไป แต่เรื่องราวในช่วงมัธยมปลาย จนกระทั่งเรียนจบนั้น เขารู้ไม่มากนัก จึงบอกเล่าได้เพียงบางเรื่องเท่านั้น
ภู เองก็นิ่งฟังอย่างตั้งใจ และพูดถามในบางช่วง
เรื่องราวของ ปอ ทำให้เขารู้สึกอยากจะร้องไห้ด้วยความสะเทือนใจ และซาบซึ้ง ในการกระทำ และความรู้สึกของ ปอ
ถ้าเป็นเขา จะอดทนและอดกลั้นได้ถึงขนาดนั้นไหม
ถ้าเป็นเขา จะรอคอยได้ถึงเพียงนั้นไหม
ถ้าเป็นเขา เขาจะวางใจได้อย่างไร ที่จะปล่อยคนที่เขารักสุดหัวใจ ให้อยู่ตามลำพัง
และเขาจะยอมจากไปได้อย่างไร โดยที่ไม่ได้บอกความในใจให้อีกคนหนึ่งรับรู้
“ทางที่ดี อย่าบอก ตั้ม ว่าคุณรู้เรื่องพวกนี้ จนกว่าพวกคุณจะรู้ถึงความรู้สึกของตัวเอง อย่างแท้จริง” ราญ พูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะแยกจาก ภู
................................................................
.............................
ภู คิดว่าเขาตัดสินใจถูกแล้ว ที่พูดทุกอย่างออกไป พี่ราญ เป็นคนที่เขาพึ่งพาได้จริงๆ ตั้ม คงยินดีให้เขาเรียกคนคนนี้ว่า ‘พี่’ อีกคนหนึ่ง
คำพูดของ พี่ราญ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา ในขณะที่เขานอนใช้ความคิดอยู่บนเตียงอันอ่อนนุ่ม ภายในห้องในอพาร์ตเมนท์
... ดวงตาที่คุณได้รับ ภาพที่คุณฝันเห็น อาจจะเป็นของ ปอ แต่หัวใจและความรู้สึกนึกคิด มันเป็นของคุณ
ภาพเหล่านั้น อาจเป็นเพียงความทรงจำ ที่หวนคืนมาอีกครั้งให้คุณได้เห็น แต่เด็กคนนั้นกลายเป็นอดีตที่ไม่มีตัวตนไปแล้ว คนที่อยู่ตรงหน้าคุณต่างหาก เป็นตัวตนจริงๆที่คุณได้เห็น เป็นตัวตนที่คุณได้รู้จัก และได้สัมผัสด้วยตัวคุณ เป็นความทรงจำที่สร้างขึ้นมาด้วยตัวของคุณเอง
คุณต่างหากที่จะเป็นคนตัดสิน ว่าจะให้มันเป็นเพียงความทรงจำ หรือเป็นความจริงที่จะดำเนินต่อไป ตามทางที่คุณต้องการให้มันเป็น
ไม่ใช่ ปอ ...
-
พี่ราญก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิมเลย
ยังขาดพี่ชัยอีกคน คิดถึงจัง.....ขนมถั่วตัดของพี่ชัยอ่า..... :oni1: :oni1:
-
มาแอบจิ้มในยามค่ำคืน
เหอะๆๆๆๆ :oni1:
น่าร๊ากกกกกอ่ะ ขอสมัครเป็นแฟนพี่หมอราญได้ไหมอ่ะ o7 :m13: :กอด1:
กรี๊ดดดดดด :m1:
อยากอ่านต่ออย่างแรงค่ะ :oni2:
-
จากความรู้สึกส่วนหนึ่งที่ภู พูดออกมาเหมือนปอพูดเด๊ะๆ
มันมาจาก ใจที่สั่งให้ทำตาม ความรู้สึกของปอ เพื่อให้ตั้มรับรู้ด้วยหรือเปล่า?
แต่ภูคงจะเข้าใจแล่ะล่ะมั๊งเนาะ ส่วนไหนมาจากความรู้สึกที่แท้จริง
ส่วนไหนมาจากความทรงจำของปอ ที่ต้องการให้ตั้มรับรู้ โดยการสื่อผ่านภู :a11:
-
o13 เส้นทางรักเปิดรอแล้ว ตั้มกะภู เดินไปด้วยกันน่ะ :m1:
-
๒๓
“ไม่ต้องอยู่ส่งพี่ชายจนรถไฟออกก็ได้ พรุ่งนี้ทำงานแต่เช้าไม่ใช่เหรอ”
ตั้ม ยังยืนกรานมาส่งเขาที่สถานีรถไฟ ในคืนวันศุกร์ ถึงแม้เขาจะบอกว่าสมควรกลับบ้าน ตั้งแต่ตอนที่เสร็จจากการทานอาหารเย็นด้วยกัน
“ไม่เป็นไรหรอก นานๆพี่ชายจะมาให้เจอซักทีนี่นา” ตั้ม พูดพลางทำหน้าเบ้
“เอาน่า เชื่อพี่ชายสิ เดี๋ยวอีกไม่กี่เดือน พี่ชายจะลาพักร้อนลงมาเที่ยวด้วยกันหลายๆวัน แล้วจะลากเจ้าชัยมาด้วย”
“จริงๆนะ พี่ราญ ต้องลากมาให้ได้เลยนะ คิดถึง พี่ชัย จะแย่แล้ว ดีจังเลยอะ ที่พี่ราญ กับพี่ชัย ได้ทำงานที่เดียวกัน” ตั้ม พูดด้วยสีหน้าร่าเริงขึ้น
“ดีอะไรกัน เห็นหน้ากันมาตั้งแต่เด็ก มาทำงานยังต้องเจอกันอีก เบื่อหน้ามันจะตายอยู่แล้ว” ราญ พูดยิ้มๆ “มาคราวหน้า พี่จะลากมันลงมาด้วย แต่ตอนนี้ ตั้ม ต้องกลับบ้าน โอเคนะ”
“ก็ได้อะ” ตั้ม รับคำอย่างไม่ค่อยยินยอมเท่าไร สีหน้าหม่นหมองลงผิดปรกติ สีหน้ากังวลแบบนี้ หรือ ตั้ม มีอะไรจะบอกเขา
“มีอะไรหรือเปล่า บอกพี่ชายเร็ว” ราญ ถามอย่างห่วงใย พลางจับไหล่ทั้งสองข้างลูบเบาๆ
“พี่ราญ ตั้ม ฝัน” ตั้ม เงยหน้าพูดเบาๆ
ราญ ขมวดคิ้ว เขารับรู้ถึงเรืองฝันของ ตั้ม ทั้ง ๓ ครั้งในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งมักจะติดตามมาด้วยข่าวร้าย
“พี่ราญ ก็รู้ ปรกติ ตั้ม จะไม่ฝันเลย พอฝันทีไรได้เรื่องทุกที” สีหน้า ตั้ม หมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“ฝันไม่ดีอีกแล้วเหรอ” ราญ ถามด้วยความกังวล
“ไม่รู้สิ พี่ราญ ตั้ม ฝันเห็น ปอ” ตั้ม พูดพลางจ้องหน้า ราญ นิ่ง “ปอ เค้ายิ้มให้ แล้วเดินมากอด ตั้ม ไว้ สักพักมีคนมาลูบไหล่ ตั้ม พอหันไปดู คนที่ลูบไหล่ ตั้ม อยู่ กลายเป็น ปอ ตั้ม ตกใจมากเลยหันไปดูคนที่กอด ตั้ม อยู่” หยุดพูดสักครู่พลางถอนหายใจ ก่อนจะพูดต่อ “คนที่กอด ตั้ม อยู่กลายเป็น ภู แล้วปอเขาก็กอด ตั้ม ไว้ด้วยอีกคนนึง”
“กลายเป็นสามคนกอดกันกลมล่ะสิ” ราญพูดยิ้มๆ พลางรวบตัว ตั้ม เข้ามากอดไว้ ลูบที่หลังเบาๆเป็นการปลอบโยน เขาเองรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาทันทีเหมือนกัน ในลางสังหรณ์ของ ตั้ม
“พี่ราญอ๊ะ นี่พูดซีเรียสนะ” ตั้ม พูดเสียงอู้อี้ เหมือนจะร้องไห้
“อย่าคิดเป็นเรื่องร้ายสิ” เขาแนบคางลงกับหน้าผาก ตั้ม “มันอาจจะเป็นเรื่องดีๆก็ได้นะ อาจจะเป็นไปได้ ที่ ภู เขาจะมาดูแลน้องของพี่ชายแทน ปอ ไง”
ตั้ม ผละออกมาจากอ้อมกอดของ ราญ เงยหน้ามอง ราญ นิ่ง
“เป็นไปไม่ได้หรอกพี่ชาย ยังไง ตั้ม ก็ไม่ยอมให้ใครมาแทนที่ ปอ หรอก”
“พี่ชายรู้ ว่ายังไงก็ไม่มีใครมาแทน ปอ ที่อยู่ในใจของ ตั้ม ได้” ราญ พูดพลางมอง ตั้ม ด้วยความอ่อนโยน “แต่พี่ชายหมายถึง คนที่จะมารักตั้ม เหมือนอย่างที่ ปอ เคยรัก คนคนนี้เขาจะอยู่เป็นเพื่อนกับ ตั้ม ได้ คนคนนี้เขาอาจจะมาแทนในส่วนที่ ปอ ทำไม่ได้ตอนนี้”
ราญ ยังคงยิ้มให้ ตั้ม ที่ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ
“เรื่องที่ผ่านมา พี่ชาย ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นซ้ำรอยเดิมอีก ตั้ม เองก็คิดให้ดีว่าตัวเองรู้สึกยังไง อย่างน้อยก็ไม่ได้รังเกียจเค้านี่นา เวลายังมีอีกเยอะ ตั้ม เองก็ค่อยๆถามหัวใจตัวเองดูแล้วกัน” ราญ มองหน้าที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ ด้วยความเอ็นดู
“อีกอย่างนะ ตั้ม ควรพูดความรู้สีกออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้บ้าง อย่าเอาแต่เก็บไว้ในใจเหมือนเมื่อก่อน แค่การกระทำน่ะ บางทีมันไม่พอหรอกนะ” ราญ เอื้อมมือไปขยี้หัว ตั้ม เบาๆ
“คนนี้ เขาไม่ได้เข้ามาแทนที่ ปอ หรอก แต่เขาจะมาเป็นอีกคนหนึ่งที่สำคัญสำหรับ ตั้ม ต่างหาก” เขาพูดต่อ เมื่อเห็น ตั้ม มองเขาแน่วนิ่ง
... นั่นสินะ ไม่จำเป็นต้องเข้ามาแทนที่ แต่เข้ามาเป็นคนสำคัญอีกคนหนึ่งสำหรับเขา ...
ให้เวลาเขาอีกสักหน่อยนะ คงไม่นานหรอก นายคงรอเราได้นะ ... ภู
-
:o8:
-
ช่วงเวลาที่ดีจะได้ย้อนกลับมาอีกแล้ว
ดีใจจัง :m13: :m4:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอค้า :o8: o13
จะได้มาต่อเยอะๆๆ เหอะๆๆ :oni1:
:bye2:
-
๒๔
“ก็เราบอกแล้วไง ว่านัดเพื่อนไว้แล้ว” ตั้ม บอกด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ก็โทรไปเลิกนัดสิ พรุ่งนี้เราจะกลับบ้านแล้วนะ อยู่ด้วยกันจนถึงพรุ่งนี้เย็นไม่ได้เหรอไง” ภู ยังไม่ยอมเลิกตื้อ
“ก็ไว้พรุ่งนี้ เราค่อยออกมาหาอีกทีไง”
“แต่เราอยากให้อยู่กับเราจนถึงพรุ่งนี้เย็น จนกว่าเราจะขึ้นเครื่อง” ภู ยังคงย้ำอีก แต่เหมือน ตั้ม จะไม่ค่อยเข้าใจนัก ถึงความหมายที่เขาซ่อนไว้ในประโยคนั้น
ตั้ม มีนัดกับเพื่อนๆ ว่าคืนนี้ซึ่งเป็นคืนวันอาทิตย์ จะไปนั่งฟังเพลงกันที่ผัปแห่งหนึ่ง ย่านหลังสวน ซึ่งมีเพื่อนคนหนึ่งเล่นดนตรีอยู่ที่นั่นด้วย กว่าจะกลับบ้านก็คงจะเกือบสว่าง
“เอางี้ เราไปด้วยคนแล้วกัน” ภู ตัดสินใจ
“จะดีเหรอ” ตั้ม ขมวดคิ้ว
“ทำไม กลัวไปเจอใครเข้าเหรอไง ถึงได้ไม่อยากให้ไป” ภู พูดอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“เจอใคร ... ก็เจอเพื่อนๆเราอะดิ” ตั้ม ตอบอย่าง งงๆ “เอางั้นก็ได้อะ แล้วถ้าคุยกับเพื่อนเราไม่รู้เรื่อง อย่ามาว่าเราที่หลังนะ”
“โธ่เอ๊ย ห่วงแค่นี้เองน่ะเหรอ” ภู ยิ้มออกมาได้ ... ที่แท้ก็เรื่องแค่นี้เอง
“ว่าแต่นัดกันตั้งสี่ทุ่มไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้จะไปไหนล่ะ”
“กลับบ้านก่อน อาบน้ำแต่งตัวแล้วค่อยออกมาอีกที งั้นเดี๋ยวเราออกมาเจอกันที่ไหนดี”
“ไม่ต้องหรอก เราไปด้วยแล้วเดี๋ยวออกมาพร้อมกัน”
ตั้ม หันไปจ้องหน้า ภู ที่ยิ้มให้อย่างมีเลศนัย
“งั้นไปแทกซี่แล้วกันอะ ป่ะ”
............................................................................
....................................
ภู ยืนมองบ้านเดี่ยวสองชั้น เนื้อที่ประมาณ ๖๐ ตารางวา ด้านหน้าเป็นสนามหญ้า มีต้นไม้ใหญ่อยู่ ๒-๓ ต้น แตกต่างจากบ้านที่คล้ายเรือนหมู่ ที่เขาเห็นเป็นบางครั้งในความฝัน
ตั้ม กดกริ่งแล้วไขกุญแจประตูรั้ว พลางเดินนำ ภู เข้าไปยังตัวบ้าน ประตูบ้านเปิดออก มีผู้หญิงกลางคนเดินออกมา
“ภู นี่แม่เรา... แม่ นี่ ภู เพื่อน เดี๋ยวจะไปฟังเพลงด้วยกัน” ภู ยกมือทำความเคารพ
“ไหว้พระนะ แล้วนี่จะออกไปเลยรึเปล่า” แม่ตั้ม หันไปถาม
“เดี๋ยวอาบน้ำแต่งตัวก่อน” ตั้ม ตอบแล้วหันไปทาง ภู “นั่งดูโทรทัศน์ไปก่อนนะ เราขึ้นไปอาบน้ำก่อน”
“ตามสบายนะ เดี๋ยวแม่รดน้ำต้นไม้ก่อน” แล้วแม่ตั้ม ก็แยกตัวไป
ภู เดินไปนั่งที่เก้าอี้นวมของชุดรับแขกด้านใน ส่วน ตั้ม เดินหายเข้าไปอีกด้านหนึ่ง แล้วเดินกลับมาพร้อมขวดน้ำ และแก้วน้ำ
“อะ เผื่อหิวน้ำ จัดการเองนะ”
“เราอยากเห็นห้องนอนนาย ได้มะ” ภู พูดพลางจับมือ ตั้ม ไว้ “เราว่ามีแต่เทปกับซีดีเพลง แล้วก็หนังสือแน่ๆเลย”
“อื้อ อยู่ข้างบนแน่ะ” แล้ว ตั้ม ก็เดินนำไปยังชั้นสองของตัวบ้าน
ห้องขนาดประมาณ ๓*๓.๕ เมตร มีฟูกนอนอยู่ชิดผนัง ปลายฟูกนอนเป็นโต๊ะทำงาน ผนังด้านติดประตู มีชั้นขนาดใหญ่ บนชั้นเต็มไปด้วยหนังสือ เทปเพลง และซีดีเพลงมากมายอย่างที่เขาคิด
“หยิบหนังสืออ่านก็ได้นะ เราอาบน้ำก่อน” พูดจบ ตั้มก็เดินเข้าไปอีกห้องหนึ่ง ที่อยู่ติดกัน
ภู กวาดสายตาไปรอบห้องอย่างสำรวจมากขึ้นกว่าเดิม พลันสายตาของเขา ก็ไปหยุดอยู่ที่วัตถุทรงสี่เหลี่ยมสีน้ำตาล บนโต๊ะทำงานของ ตั้ม เขาเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
กล่องสีน้ำตาลเข้ม เป็นรูปโทรทัศน์โบราณ เขาอื้อมมือดึงลิ้นชักเล็กๆ ที่อยู่ตรงด้านหน้า ภาพผู้หญิงถือกีตาร์ตรงส่วนที่เป็นเหมือนหน้าจอโทรทัศน์ ก็ขยับเคลื่อนไหว พร้อมกับมีเสียงเพลงบรรเลงออกมา ... เพลงของเจ้ามังกร พัฟ
กล่องใบนี้นี่เอง ที่อยู่ในความฝันของเขา กล่องใบที่ ปอ เคยเปิดให้มันบรรเลงเพลง แต่ตอนนี้คนที่เปิดมันออก ... เป็นเขา
แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นกรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะ ภาพในกรอบรูปสะดุดตาเขา เป็นรูปลักษณะเดียวกับที่เขาเห็นที่บ้านของ ปอ ภาพหมู่ของเด็กนักเรียน มีครูสาวนั่งอยู่ตรงกลาง เขาหยิบมันขึ้นมา จ้องมองภาพของเด็กหนุ่ม ที่ยืนอยู่ด้านหลังขอเด็กหนุ่มร่างบาง เหมือนจะคอยดูแล และปกป้องคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าเอาไว้ อย่างแน่วนิ่ง
“พี่ปอ วางใจให้ผมดูแล ตั้ม เถอะนะ ผมจะดูแลให้ดีที่สุดในส่วนที่พี่ต้องการจะทำด้วย ผมจะใช้ดวงตาของพี่มองคนที่พี่รัก และผมจะรัก ตั้ม ด้วยหัวใจและความรู้สึกของผม”
-
:m1: :m1:ชักจะหลงรักภูอีกคนแล้วสิเรา :o8:
-
:o8: :o8: :o8:
-
“พี่ปอ วางใจให้ผมดูแล ตั้ม เถอะนะ ผมจะดูแลให้ดีที่สุดในส่วนที่พี่ต้องการจะทำด้วย ผมจะใช้ดวงตาของพี่มองคนที่พี่รัก และผมจะรัก ตั้ม ด้วยหัวใจและความรู้สึกของผม”
^
^
:oni2: กรี๊ดดดดดดดดดดดดด..... ประโยคนี้ นายภู เอา นายตั้มไปเลยป่ะ เอิ้กๆ :laugh:
ป๋อล๋อ*...มันต้องอย่างนี้สินายภู หุหุหุห :a2:
-
นายภู ดูแลตั้มดีๆๆนะ
o13
ปล.ภูน่ารักมาก
-
นายภูน่ารักมาก วันเวลาดีๆกำลังจะกลับมาแล้ว
-
:m1: ปลื้มใจจริงๆ
ต่อไปตั้มไม่ต้องเหงาอยู่คนเดียว
ไม่ต้องโดดเดี่ยวเหมือนมังกรพัฟอีกต่อไปแล้วนะ
ร๊ากกกกน้องตั้ม :กอด1:
-
อิอิ รอผ่านด่านพี่ชัยซะก่อน :laugh:
-
๒๕
“คืนนี้ ให้ ตั้ม ค้างที่อพาร์ตเมนท์ผมแล้วกันครับ แม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง แล้วพรุ่งนี้คงกลับเย็นหน่อย เพราะผมจะชวน ตั้ม ไปซื้อของหน่อยครับ” ภู พูดกับแม่ของ ตั้ม ก่อนที่จะออกมาจากบ้าน
ทีแรก ตั้ม ทำท่าเหมือนจะไม่ยินยอม แต่ก็ต้องจำนนด้วยเหตุผลของ ภู
“ดึกๆนั่งแทกซี่คนเดียว อันตรายออก ไปนอนที่อพาร์ตเมนท์เรา แม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงไง”
… แน่ใจเหรอว่าจะได้นอนน่ะ ... ตั้ม คิดเมื่อมองเห็นหน้ายิ้มกริ่ม และแววตาที่แสดงความเจ้าเล่ห์ของ ภู แล้วก็ต้องหน้าแดงซ่านด้วยความอาย
ภู มองดู ตั้ม ที่อยู่ในชุดผ้าลินินสีดำทั้งชุด สวมทับด้วยแจคเกตยีนส์สีเทา ถึงแม้จะไม่ถึงกับเด่นสะดุดตา แต่ก็ชวนมองไม่น้อย ยิ่งรวมเข้ากับท่าทางการเดินเหมือนเด็กๆ และรอยยิ้มที่สดใส เสียงหัวเราะเบาๆด้วยความร่าเริง เวลาพูดคุยกับเขา ทำให้หลายคน อดหันมามองดูด้วยความสนใจไม่ได้ ทั้งสองคนชวนกันดูของในร้านต่างๆไปเรื่อยๆ เป็นการฆ่าเวลาก่อนที่จะถึงเวลานัดหมาย แล้ว ตั้ม ก็หยุดลงที่ตู้โชว์เครื่องประดับ ในร้านหนึ่งนานเป็นพิเศษ
“ดูอะไรเหรอ” ภู ถาม พลางมองดูจี้ขนาดใหญ่น้อย หลายชิ้นภายในตู้โชว์
“จี้อันนั้นอะ” ตั้ม ชี้ไปที่จี้รูปกางเขนเล็กๆ ขนาดเพียงแค่เซนต์เดียว ทำจากเทอร์ควอยส์สีฟ้าสดใส “น่ารักจังเลยอะ”
“โห อันกระจิ๊ดเดียวเอง ยังอุตส่าห์เห็นอีก” ภู มองตามมือที่ตั้มชี้ มองเห็นจี้อันนั้นวางหลบอยู่หลังแท่นวางสร้อยคอ
“สนใจอันไหนเหรอค่ะ” คนขายเดินเข้ามาถามพลางยิ้มให้
“จี้กางเขนเทอร์ควอยส์นั่นน่ะค๊าบ เท่าไหร่เหรอค๊าบ” ตั้ม เงยหน้าถามพลางชี้มือไปที่จี้อันนั้น
“๕๐ แล้วกันค่ะ”
ตั้ม ขมวดคิ้ว จน ภู ต้องถามด้วยความสงสัย
“แพงไปเหรอไง”
“เปล่าอะ นึกว่าร้อยกว่า เพราะมันน่าจะเป็นของนอกนะ”
“ค่ะ ของนอก แต่พอดีมันชิ้นเล็กมาก แล้วก็หลงมาน่ะค่ะ เลยขายถูกๆ”
“ขอดูสร้อยเงินด้วยนะครับ เอาเส้นสั้นใส่แล้วจี้อยู่ซักระดับต้นคอนะครับ” ภู หันไปบอกคนขาย
หลังจากที่เลือกได้สายสร้อยเส้นบางแล้ว ภู ก็ร้อยจี้เข้าไป แล้วหันไปสวมให้ ตั้ม
“ไหนลองซิ พอดีมั๊ย” ตั้มหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะคนขายมองเขาทั้งสองพลางอมยิ้ม
“พอดีเลย ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ” ภู หันไปถาม แล้วหยิบเงินส่งให้เมื่อคนขายบอกราคา
“เอามา ๕๐ ค่าจี้ ส่วนสร้อย เราให้” ภู หันพูดกับ ตั้ม
“เนื่องในโอกาสอะไรอะ” ตั้ม ถามอย่าง งงๆ
“ให้ไว้คล้องตัว คล้องใจไง” ภู กระซิบบอกเบาๆ
.........................................................................................
............................................
พอเปิดประตูผัปเข้าไป ก็มีคนโบกมือเรียก ตั้ม เดินนำเข้าไปหาคนกลุ่มนั้นที่โต๊ะมุมในของร้าน ตั้ม ทักทายเพื่อนทั้ง ๔ คน แล้วแนะนำให้ทุกคนรู้จัก ภู
“ของ ตั้ม โค๊กเหมือนเดิมนะ แล้ว ภู เอาอะไรดี” ปู หันไปถาม พลางตักน้ำแข็งใส่แก้ว
“โค๊กวิสกี้ แล้วกัน”
ปู รินเครื่องดื่มให้คนทั้งสอง แล้วทุกคนก็ชวนกันคุยเรื่องต่างๆ บางทีก็พูดถึงเพลง ที่วงดนตรีในผัปกำลังบรรเลงอยู่ ภู สังเกตว่าเพลงที่วงดนตรีเล่นส่วนใหญ่ เป็นเพลงบรรเลงแนวแจส มองๆดูก็เห็นว่าแขกในร้านกว่าครึ่งเป็นคนต่างชาติ นานพอสมควรวงดนตรีก็พักการบรรเลง ทางผัปเปลี่ยนเป็นเปิดเพลงจากแผ่นซีดีแทน นักดนตรี ๓ คนเดินตรงมาที่โต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่
“พี่ตั้ม ไม่ค่อยมาให้เห็นหน้าเลยนะ” เล่ เอ่ยทักทาย พลางเหลือบมอง ภู
“ก็มาแล้วไง นี่เพื่อนพี่ ชื่อ ภู แล้วนี่ เล่ บุ๋ม เด่น” ตั้ม แนะนำทุกคนให้รู้จักกัน
“เพื่อนแน่เหรอ” บุ๋ม กระซิบถามยิ้มๆ
ตั้ม ไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่อมยิ้ม แล้วต่างคนก็ชวนกันคุยไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาที่วงตนตรีต้องขึ้นเวทีแล็กๆนั้น อีกครั้งหนึ่ง
“วันนี้มีแขกพิเศษมาร้านครับ” เล่ พูดขึ้นมาเมื่อขึ้นไปบนเวที “เป็นนักดนตรีจากสถาบัน*** ใครอยากฟังดนตรีจากเพื่อนๆผมบ้างครับ”
มีเสียงตบมือและเสียงเป่าปาก จากคนด้านล่างเวที
“มาเลยเร็วพรรคพวก คุณปู มือกลอง คุณต่อ มือเบส แล้วก็ พี่ตั้ม นักร้องครับบบบ”
“มันเล่นเราซะแล้วหว่ะ” ปู หันไปหัวเราะกับเพื่อนๆ แล้วชวน ต่อ กับ ตั้ม ขึ้นไปบนเวที
ตั้ม หันไปคุยอะไรกับเพื่อนๆสักพักหนึ่ง ก่อนที่ทุกคนจะเข้าประจำที่
“อันตรายแล้วหว่ะ” คนหนึ่งบนโต๊ะพูดขึ้นมา
“อันตรายอะไร” ภู หันไปถาม
“ไอ้ตั้ม น่ะสิ วันนี้อารมณ์ดีซะด้วย” ภู ฟังแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว ... อารมณ์ดีแล้วอันตรายยังไงหว่า ...
“เห็นไอ้ปู ทำหน้าประหลาดเมื่อกี้มั๊ย ตั้ม มันต้องเล่นอะไรแผลงๆอีกแล้ว”
“สงสัยงัดเพลงประหลาดๆมาร้องอีกแหงเลยหว่ะ” อีกคนหนึ่งพูดเสริม แล้วทั้งสองคนก็พากันหัวเราะ
... เพลงประหลาดเหรอ ... ภู คิดแล้วหันกลับไปมองบนเวที พลางอดคิดต่อไม่ได้
...มันยังจะมีเพลงอะไร ที่ประหลาดไปกว่า เพลงถ่านไฟฉายตรากบ ที่เขาได้ยินในวันนั้นอีกหรือ ...
-
มาจิ้มมมมมมมมมมมมมม ก่อนนอน :a2: :mc4::a1: เพราะพรุ่งนี้เรียนเช้ายันเย็นเลย :sad2:
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ อยากฟังอ่ะ รีบมาต่อนะค่ะ :oni2:
ไนท์ๆๆ :a12:
-
๒๖
http://media.imeem.com/m/4T9X6Y5KBe/aus=false/
cha cha um!
besame besame mucho
each time i bring u kiss i hear music devine
so besame besame mucho
i love you forever say that youll always be mine
cha cha um
dearest one if you should leave me
then each little dream will take wings and my life will be through
so besame besame mucho
oo love me forever make all my dreams come true
oooo
this joy is something new my arms are holding u
never knew this thrill before
whod ever thought id be holding you close to me
whispering its you i adore
yes o so
dearest one if you should leave me
than each little dream will take wings and my life will be through
so besame besame mucho
i love you forever make all my dreams come trueoooo
this joy is something new my arms are holding u
never knew this the thrill before
whod ever thought id be holding you close to me
whispering its you i adore
o so
dearest one if you should leave me
then each little dream will take wings and my life will be through
so besame besame mucho
oo love you forever make all my dreams come true
oo love you forever make all my dreams come true
ภู มองดู ตั้ม ที่ร้องเพลงอยู่บนเวทีเล็กๆนั้นอย่างสนุกสนาน ร่างกายที่ขยับเต้นไปมาเข้ากับจังหวะ เนื้อเพลงฟังดูไม่ยากนักที่เขาจะเข้าใจความหมายของมัน แต่คำวา เบซาเม มูโช นี่สิ เขาไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร แต่ท่าทางขณะที่ ตั้ม ร้องเนื้อเพลงคำนี้ในครั้งสุดท้าย ตั้ม เอามือแตะที่ริมฝีปากตนเอง แล้วทำท่าเหมือนจะส่งจูบขึ้นไปบนอากาศ และก่อนที่เพลงจะจบลง เขามองเห็นคนที่ชื่อ บุ๋ม กระซิบอะไรบางอย่างกับ เล่ ซึ่งกำลังเล่นเปียนโนไฟฟ้าอยู่
“ขอบคุณเพื่อนๆมากครับ แต่เดี๋ยวนะ อย่าเพิ่งรีบไปไหน” เล่ พูดขึ้นขณะที่นักแสดงรับเชิญจะลงจากเวที “ผมขออีกเพลงนึงเหอะ ทีแรกคิดว่าพี่ตั้ม เค้าจะร้องเพลงช้าๆ นี่เล่นเดอะบีทเทิลเลย” เสียงพูดถูกขัดจังหวะ ด้วยเสียงเป่าปาก และสียงตบมือ “แบบนี้ต้องแถมอีกเพลงแล้ว มาที่เปียนโนเลยพี่ มาๆๆ” เล่ เดินไปดึงตัว ตั้ม ให้มานั่งลงที่เปียนโนไฟฟ้า “เดี๋ยวพี่เค้าจะเล่นไปร้องไปด้วย ดีมั๊ยครับพวกเรา” เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง ตั้ม ยิ้มแล้วกลั้นหัวเราะไว้ พลางนึกขัน ที่พวกนี้ขยันหาเรื่องกับเขาจริงๆ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกัน จนตอนนี้ต่างคนทำงานทำการแล้ว ก็ยังเหมือนเดิม คิดอยู่สักครู่หนึ่ง ก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง พลางเหลือบสายตาไปมองคนที่มาด้วยกัน ด้วยสายตาที่เจือไปด้วยความอ่อนหวาน
“อีแฟลต แล้วไป จี นะ” ตั้ม หันไปบอก เพื่อนๆ แล้วจึงเริ่มพรมนิ้วไปตามคีย์บอร์ดของเปียนโน แล้วเริ่มร้องเพลงออกมาช้าๆ
http://media.imeem.com/m/0otlX0ojMq/aus=false/
ทำนองเพลงเพลงที่อ่อนหวาน น้ำเสียงที่อ่อนโยน ภู ฟังพลางจ้องมอง ตั้ม อย่างไม่วางตา เมื่อจบเพลง ตั้ม ยกมือขึ้นลูบสายสร้อยที่คล้องอยู่บนลำคอ พลางอมยิ้มด้วยสีหน้ามีความสุข
.........................................................................................
..........................................
“ตั้ม เบซาเม มูโช แปลว่าอะไรน่ะ”
เสียงที่ได้ยิน ทำให้ ตั้ม เงยหน้าขึ้นมาจากแผงอกอันอบอุ่น พลางยันแขนเลื่อนตัวขึ้นเล็กน้อย ยิ้มให้คนที่ครึ่งนั่งครึ่งนอน อยู่บนเตียง แสงไฟอ่อนๆจากโคมไฟกิ่ง ทำให้มองเห็นใบหน้าที่มองมองอย่างอ่อนโยน
“เบซาเม มูโช”
ตั้ม พูดเบาๆ แล้วเลื่อนหน้าเข้าไปหาใบหน้าของ ภู พลางหลับตาพริ้ม ก่อนที่ริมฝีปากจะพบกัน ตั้ม กลับหยุดนิ่งอยู่แค่นั้น ภู จึงยกมือขึ้นวางไว้ที่ท้ายทอยของ ตั้ม แล้วกดเบาๆให้ใบหน้านั้นแนบลงมา จนริมฝีปากทั้งสองประกบกันแนบแน่น สักครู่ ตั้ม จึงถอนริมฝีปากออกมา
“เบซาเม มูโช” ตั้ม พูดอีกครั้งหนึ่ง พลางมอง ภู ด้วยสายตาที่อ่อนโยน
“แปลว่า ต่อกันอีกยกเหรอ” ภู พูดด้วยดวงตาแวววาว ทำเอา ตั้ม หัวเราะคิก
“บ้าดิ เบซาเม มูโช แปลว่า จูบฉันอีก ตะหาก”
ภู ฟังแล้วยิ้ม พลางยื่นหน้าเข้าไปประกบปากกับคนตรงหน้าอีกครั้ง จูบคราวนี้ดูดดื่ม รุนแรง และเนิ่นนานกว่าเมื่อครู่
“สงสัยแค่จูบไม่ได้แล้วหล่ะ” ภู พูดเบาๆ พลางเริ่มใช้มือลูบไล้ไปตามร่างกายของ ตั้ม
ร่างบางแนบศรีษะลงกับไหล่กว้าง จูบเบาๆที่คางของ ภู แล้วแนบหน้าผากไว้กับคางสาก สักพักร่างบางก็ถูกพลิกให้นอนลง แล้วร่างหนาหนักก็ทางทับลงมา พร้อมกับริมฝีปากชื้นที่เริ่มรุกรานอยู่ที่หน้าอก ร่างบางสั่นสะท้านน้อยๆตามความรู้สึกที่ได้รับ สองแขนเริ่มกอดกระหวัดร่างหนาอย่างหลวมๆ มือใหญ่เอื้อมขึ้นมาลูบไล้ตามต้นคอ ตั้ม อดไม่ได้ ที่จะกุมมือนั้นขึ้นมาจูบเบาๆ แล้วนำมาวางไว้ที่แก้มของตัวเอง ความอบอุ่น และความเสียวซ่านกระจายไปจนทั่วร่าง สักพักก็เริ่มรู้สึกถึงการรุกราน ตามมาด้วยการเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยน ร่างหนาโน้มตัวลงมาแนบกับร่างบางเบื้องล่าง ริมฝีปากตามลงมาไล้เวียนอยู่ที่ซอกคอ เลื่อนขึ้นมาที่แก้ม แล้วกระซิบแผ่วเบา
“ยังไม่รักเราก็ไม่เป็นไรนะ เราจะรอ” ภู พูดแล้วไล้ริมฝีปากเวียนขึ้นไปบนหน้าผาก
“ให้เวลาเราอีกหน่อยนะ ตัวเราเป็นของนายแล้ว ให้เวลาหัวใจเราอีกนิดนะ” ตั้ม พูดพลางหอบหายใจ พลางโอบกระชับร่างหนาแนบแน่น บทประสานแห่งท่วงทำนองของสัมพันธ์ เริ่มบรรเลงอย่างช้าๆ แล้วเริ่มเร่งกระชั้นจนถึงความหมาย
ขณะนี้ กายสองกายผูกพันกันแนบแน่น ร่วมกันบรรเลงบทเพลงแห่งความสัมพันธ์
อีกไม่นาน ใจสองใจคงจะร่วมกันบรรเลงบทเพลงที่สมบูรณ์
... บทเพลงแห่งความรักอันงดงาม ...
-
Besame Mucho เพลงนี้คิดได้ไงอะ
ป้าเคยฟังของคุณยาย Julie London ร้องได้แหบเสน่ห์มากๆ
ของลุง Andrea Bocelli ก็นุ่มนวลอบอุ่นดี
แต่ของ Beatles นี่คาดไม่ถึงจริงๆจ๊ะ
Tenderly ของปู่แนท เพราะสุดยอดอยู่แล้ว
ของลูกสาวปู่(นาตาลี)ก็ไม่เลวนะ
-
Besame Mucho เพลงนี้คิดได้ไงอะ
ป้าเคยฟังของคุณยาย Julie London ร้องได้แหบเสน่ห์มากๆ
ของลุง Andrea Bocelli ก็นุ่มนวลอบอุ่นดี
แต่ของ Beatles นี่คาดไม่ถึงจริงๆจ๊ะ
Tenderly ของปู่แนท เพราะสุดยอดอยู่แล้ว
ของลูกสาวปู่(นาตาลี)ก็ไม่เลวนะ
Besame Mucho ส่วนใหญ่จะเล่นช้าๆ ถึงปานกลาง ฟังแล้วอ่อนหวาน เหมือนการอ้อน แต่ของ Beatles นี่ รู้สึกเหมือนความรักมันรุ่มร้อนออกมาจากหัวใจ o18 อันนี้ต้องการสื่อว่า ใจของตั้ม ตอนนี้กำลังเริ่มหวั่นไหวอย่างแรง
ส่วน Tenderly ของนาตาลีืผมว่ายังหวานสู้ของปู่แนทมะได้อะฮับ เลือกอันนี้เพราะต้องการสื่อว่า ตั้ม สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของ ภู น่ะครับ :-[
-
“ให้เวลาเราอีกหน่อยนะ ตัวเราเป็นของนายแล้ว ให้เวลาหัวใจเราอีกนิดนะ” ตั้ม พูดพลางหอบหายใจ
^
^
อ๊ายยยยย..เขิ๊นเขินนนน... :o8: นายตั้มพูดไปเเล้ว กรี๊ดดดด...ด
นั่นจิเนาะ นายภูรออีกหน่อย ก้อจะได้เป็นเจ้าของร่างกายและ หัวใจ ของนายตั้มแล่ะเนาะ อิอิ o7
ป๋อล่อ*.... แหะๆ ขอสารภาพ เพลงสองเพลงนี้ไม่รู้จักไม่เคยฟังค่า เอิ้กๆ
-
กรี๊ดดดด มาตามบ้า Besame Mucho ด้วยอีกคน เหอะๆๆ :o8:
น่ารักอ่ะ แต่ดูเหมือนตัดๆไปเยอะอ่ะ แง่มๆๆ ขอมากกว่านี้อีกปานกลางได้ไหมค่ะ :m12: :m13:
เหอะๆๆ ไม่ได้ หมก แต่ มุ่น เฉยๆค่ะ :m1:
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :bye2:
-
:m25: น่ารักๆ ชอบจังเลยครับ ภูรุ้ใจตัวเองแล้ว รอตั้มเปิดใจรับภู :o8:
-
จะน่ารักไปถึงหนายยยยยยยยย :o8:
-
อ่านตอนนี้แล้วเขิลวุ้ย :o8:
ไม่ใช่ตัวเองซะหน่อย จะเขินทำไมเนี่ยเรา
ชักจะอินไปหน่อยละ
เห็นเค้าอ้อนกันแล้ว :m1:
วันหลังต้องไปแอบใต้เตียงแล้ว :m24: ไว้เป็นหลักฐาน :laugh:
-
หวานมากจนมดอายแล้วมั้ง 5555
-
๒๗
“ปอ มีอะไรจะบอกเราเหรอ” ตั้ม ถามกับรูปของ ปอ ที่อยู่ในช่องเล็กๆของเจดีย์ ที่สูงไล่เลี่ยกับความสูงของเขา
นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว ที่เขาฝันเห็นภาพนั้นอีกครั้งหนึ่ง ภาพของ ปอ ที่ยิ้มให้ แล้วเดินมากอดเขาไว้ สักพักมีคนมาลูบไหล่เขาทางด้านหลัง พอหันไปดู คนที่ลูบไหล่อยู่นั้นกลายเป็น ปอ เขารู้สึกตกใจมากเลยหันไปดูคนที่กอดอยู่ คนคนนั้นกลับกลายเป็น ภู แล้ว ปอ ก็เข้ามากอดเขาไว้ด้วยอีกคนหนึ่ง
“เรากลัวนะ ปอ เรากลัวจริงๆ”
ความหวาดหวั่นเข้ามาเกาะกุมใจเขาไว้ นับจากลางสังหรณ์ในเรื่องของ ปอ เมื่อสี่ปีที่แล้ว ไม่กี่เดือนถัดมา มันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ครั้งนั้น เป็ด เพื่อนที่ดีอีกคนหนึ่งของเขาก็จากไป เดือนเมษายนของปีถัดมา ตั้ม ฝันเห็นเพื่อนคนหนึ่งเดินเข้ามาบอกลา แล้ว ตั้ม ก็ได้รับข่าวอุบัติเหตุจากการขับรถมอเตอร์ไซด์ ของเพื่อนคนนั้น และครั้งสุดท้ายในปลายปีนั้น ... พ่อของเขาเอง
ติ๊ดิ๊ด ... ติดิ๊ด ...
เสียงจากโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น ตั้ม หยิบขึ้นมาดูชื่อบนหน้าจอแล้วรับสาย
“ว่าไง” ตั้ม กรอกเสียงลงไป
“วันนี้วันหยุดใช่มะ ตอนนี้อยู่บ้านหรืออยู่ที่ไหน” เสียงจากปลายสายพูดมา
“อยู่ที่วัดน่ะ มาเยี่ยม ปอ”
“อ้าว เหรอ ไม่บอกกันมั่ง จะได้ไปด้วยคน ไม่ได้ไปนานแล้วเหมือนกัน” เสียงเงียบไปสักครู่หนึ่ง “แล้วไปธุระที่ไหนต่อรึเปล่า”
“ไม่มีหรอก เดี๋ยวออกจากวัดค่อยคิด”
“งั้น มากินข้าวกลางวันกันหน่อย พอมาได้มะ”
“อื้อ ได้ ที่ไหนล่ะ”
แล้วทางปลายสายก็บอกสถานที่พร้อมกับเวลานัดหมาย ตั้ม วางสายเก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ หันหน้าไปมองที่รูปของ ปอ อีกครั้งด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก และคิดถึง
.................................................................................
.......................................
“มานานรึยังวะ” ดม ถามคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้าม
“เพิ่งมาถึงเหมือนกัน แล้วนี่มีใครอีก” ตั้ม ถามยิ้มๆ เพราะทุกครั้งที่ ดม โทรมานัดในวันหยุดของเขาแบบนี้ มักจะมีคนอื่นพ่วงมาด้วยเสมอ ก็น่าแปลกที่เพื่อนบางคนไม่นัดกับ ตั้ม เองโดยตรง
“รู้ดีนะเอ็ง สั่งอาหารก่อนดีกว่า หิวแล้ว” ดม หันไปเรียกพนักงานบริการมาสั่งอาหาร แล้วชวน ตั้ม ไปตักสลัดมากินระหว่างรออาหารจานหลัก และรอคนที่จะมา
ทั้งสองคนนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ สักพักก็มีคนมานั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ตั้ม
“โทษที ช้าไปนิดนึง” พูดแล้ว นึก ก็หันมายิ้มให้ ตั้ม
“สั่งอาหารก่อนเลยเอ็ง แล้วไปตักสลัดเองนะเว๊ย” ดม พูดดุๆ
“เออ หิวจะแย่เหมือนกัน”
พูดจบ นึก ก็หันไปเรียกพนักงานบริการมาสั่งอาหาร แล้วไปตักสลัดมานั่งกินด้วยกัน แล้วก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ส่วนใหญ่ นึก จะถามถึงเพื่อนคนนั้นคนนี้ แล้ว ดมจะเป็นคนตอบ ในขณะที่ ตั้ม เป็นคนฟังเสียเป็นส่วนมาก
“ตั้ม เดี๋ยวนี้ใส่สร้อยคอด้วยเหรอ” นึก ถามขึ้นมาตอนหนึ่งระหว่างที่คุยกัน เพราะปรกติ ตั้ม แทบจะไม่ใส่เครื่องประดับเลยแม้แต่นาฬิกา ก็ดูจากโทรศัพท์มือถือ เครื่องประดับเพียงชิ้นเดียว คือแหวนทองขาวประดับเพชรในนิ้วนางซ้าย ที่เป็นประกายแวววาว แสดงถึงการดูแลเป็นอย่างดี
“อื้อ” ตั้ม ตอบพลางยิ้มน้อยๆ หน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
“อะไรวะ แค่นี้ต้องเขิน แฟนให้เหรอไง” ดม พูดยิ้มๆ
“ไม่ใช่แฟนหรอก แต่กำลังคบกันอยู่” ตั้ม ตอบเบาๆ ไม่ได้สังเกตว่า ดม หันไปมองหน้า นึก ที่เปลี่ยนสีหน้าไปทันที
“แล้วมันต่างกันยังไงวะ แฟน กับ คนที่คบกับอยู่” ดม หันกลับมาถาม
“เราว่าคำว่าแฟนมันดูฉาบฉวยเกินไป เหมือนพวกแฟนเพลง แฟนหนัง แฟนคลับอะไรแบบนั้น”
“แล้วคนที่คบกันอยู่ล่ะวะ” ดม ถามยิ้มๆ
“ก็ลองคบกัน ดูนิสัยกัน แล้วอาจจะเป็นคนรักไง”
“แล้วคราวนี้จะดูกันซะกี่ปีดี” นึก พูดขึ้นอย่างหมั่นไส้
หน้าของ ตั้ม ซีดเผือดลงไปทันที ดม หันไปทำหน้าดุใส่ นึก
“เราขอโทษ เรา...” นึก เริ่มตะกุกตะกัก
“ไม่เป็นไรหรอก” ตั้ม พูดยิ้มน้อยๆ “ว่าแต่ ดม เหอะ เดี๋ยวต้องทำงานนี่ เชคบิลเลยมั๊ย”
“เออ ดีเหมือนกัน แล้วนี่เดี๋ยวเอ็งไปไหนต่อล่ะ” ดม ถาม แล้วหันหน้าไปเรียกพนักงานบริการ
“กลับบ้านมั๊ง ไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน”
“นึก ล่ะ ไหนว่าจะชวน ตั้ม มันเดินเล่นไง ยังอยากอยู่ป่ะ” ดม หันไปถามยิ้มๆ
“เออ” นึก ตอบแล้วหันไปทาง ตั้ม “ไปเดินเล่นกันดีกว่า เดี๋ยวถ้ามีหนังดีๆ ดูหนังกันซักรอบ”
ตั้ม มองหน้า นึก อย่าง งงๆ เพราะปรกติ นึก ไม่เคยชวนเขาไปไหนด้วยกันตามลำพังมาก่อนเลย
“อื้อ ก็ได้ แต่เดี๋ยวเราขอเข้าห้องน้ำแป๊บนะ” พูดจบก็ลุกออกจากโต๊ะไป
“มึงจะเอาไง ยังจะคุยกับมันเรื่องนั้นอีกเหรอ” ดม ถามเสียงเครียด
“เออ ลองดูไม่เสียหายนี่หว่า ทางโน้นก็แค่คนที่ลองคบกันอยู่ ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน” นึก ตอบยิ้มๆ
“แต่กูว่ายากหว่ะ รู้ๆอยู่ มันใจแข็งฉิบ กูลองแย๊บๆดูตั้งหลายที มันไม่เห็นพูดอะไร” ดม ขมวดคิ้ว
นึก ยิ้มให้โดยที่ไม่ได้ตอบอะไร แล้วก็หันไปมอง ตั้ม ที่กำลังเดินกลับมาที่โต๊ะ
-
:m4: :m4: สุดยอด ตามอ่านภาคแรก กับภาคสอง
งานการไม่ต้องทำมัน อิิอิ.....
สนุกมากคับคุณบุหรง
:m13: :m13: :m13:
จิ้มโดยไม่รู้ตัว อิอิ......
-
กรี๊ดดดด มาตามบ้า Besame Mucho ด้วยอีกคน เหอะๆๆ :o8:
น่ารักอ่ะ แต่ดูเหมือนตัดๆไปเยอะอ่ะ แง่มๆๆ ขอมากกว่านี้อีกปานกลางได้ไหมค่ะ :m12: :m13:
เหอะๆๆ ไม่ได้ หมก แต่ มุ่น เฉยๆค่ะ :m1:
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :bye2:
อารายเหรอ ที่เหมือนตัดๆไปเยอะ :confuse:
อ่านตอนนี้แล้วเขิลวุ้ย :o8:
ไม่ใช่ตัวเองซะหน่อย จะเขินทำไมเนี่ยเรา
ชักจะอินไปหน่อยละ
เห็นเค้าอ้อนกันแล้ว :m1:
วันหลังต้องไปแอบใต้เตียงแล้ว :m24: ไว้เป็นหลักฐาน :laugh:
ใต้เตียงคงแอบไม่ได้หรอกครับ เพราะเตียง ภู ด้านล่างปิดทึบ ไม่มีที่ให้มุด ส่วนห้อง ตั้ม เป็นฟูกปูกับพื้น :laugh3:
-
จะมีต่ออีกมะคะ คุนบุหรง จะรออ่าน คึคึ
นึกยังไม่เลิกพยามอีกเหรอ... ไหนตอนนั้น ... แล้วทำไม เด๋วนี้ กลับมาแบบนี้อีกล่ะ :m14:
ถ้านายภูรู้... มิหึงแย่เหรอเนี่ยเอิ้กๆ
*ไม่มีที่มุด ... เกาะข้างฝา กะฝ้าเพดานดูได้มะคะคุนบุหรง คิคิ :m23:
-
นึก ยังอยู่ คึคึ
รออออออออออออออออออออ
-
ไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้ค่ะ พี่
:o8:
ก็......... อยากดูฉากไอติมร้อน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
(ก็ตอนนี้มันเย็นอ่ะ เลยอยากได้ไอร้อนมาประดับซักหน่อย)
:m1:ก๊ากกกกก
มาต่ออีกน๊า :oni2:
-
นึกโผล่มาแล้วววววววววว ตัวป่วนของฉัน o12
เฮ้อแววยุ่งยากมาให้เห็นรางๆแฮะ
-
:oni3: :oni3: :oni3: จงมา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ไปหลงอยู่ไหนเนี่ย มาต่อด่วนจ้า.......
-
๒๘
“ทางนี้ เ๋ดี๋ี่ยวเราช่วยดีกว่า” นึก พูดพลางเอื้อมมือไปจับ มือ ตั้ม เพราะความมืดในโรงหนัง ทำให้เขามองไม่ค่อยเห็นทางเดิน
โรงหนังเล็กๆในช่วงบ่ายของวันจันทร์ เป็นช่วงที่มีคนไม่มากนัก ที่นั่งตรงกลางทางด้านหลัง ทำให้สามารถดูหนังที่ฉายอยู่ได้อย่างเต็มที่
“แอร์เย็นเหรอ” นึก ถามเมื่อเห็นอีกฝ่านเริ่มดึงแขนเสื้อที่พับไว้ลงมาปิดท่อนแขน แล้วกอดอกไว้
“อื่อ” ตั้ม ตอบสั้นๆ เพราะกำลังสนุกกับหนังบนจอ
นึก ยกที่วางแขนที่กั้นระหว่างที่นั่งพับไปไว้ที่ซอกเก้าอี้ แล้วเอาแขนโอบไหล่คนที่นั่งข้างๆไว้ ส่วนอีกมือก็เอื้อมมาจับที่ต้นแขน ลักษณะเหมือนจะกอด เอาไว้ ตั้มเองเหมือนจะฝืนตัวเอาไว้แล้วถอยห่างไปเล็กน้อย แต่ไม่สำเร็จ เขาถูก นึก รั้งตัวเอาไว้
“เอ้อ.. นึก เราไม่หนาวขนาดนั้นหรอก” ตั้ม พูดเบาๆ แต่ความจริงแล้วรู้สึกตกใจไม่น้อยเหมือนกัน
“จะได้อุ่นๆไง” นึก ตอบทั้งๆที่สายตายังอยู่ที่จอหนัง
ตั้ม ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงปล่อยให้ถูกกอดอยู่อย่างนั้น แต่สักพักก็รู้สึกว่าคนข้างๆขยับเข้ามาจนชิดกันมากกว่าเดิม แล้วคางของอีกฝ่ายหนึ่งก็มาแตะอยู่ที่หน้าผากของเขา
“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั๊ย” นึก พูดพลางบีบที่ต้นแขนของ ตั้ม เบาๆ
“ตอนนี้ก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมอยู่ไม่ใช่เหรอ” ตั้ม ตอบ
“เราหมายความว่า เราสองคนมาเป็นแฟน...” นึก หยุดชะงักไปสักครู่ พลางนึกถึงที่ ตั้ม พูดในร้านอาหาร “เอ้อ...เราหมายความว่า เราสองคนมาลองคบกันดูดีมั๊ย”
“ไม่ดี” คำตอบที่สวนมาทันทีทำเอา นึก งงไปเหมือนกัน “ดูหนังก่อน มีไรเดี๋ยวค่อยคุย” ตั้ม พูดโดยที่สายตาไม่ละจากจอหนัง
ได้ยินแบบนั้น นึก จึงได้ยิ้มออก พลางคิดในใจว่าเขาคงจะได้ในสิ่งที่เขาต้องการ เพราะไม่มีคำปฏิเสธจากอีกฝ่าย เขาจึงหันหน้ากลับไปดูหนังบนจอต่อ โดยที่ยังคงกอดคนข้างๆไว้ไม่ยอมปล่อย
อ้อมกอดของ นึก ทำให้ร่างกายของ ตั้ม รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาก็จริง แต่ในใจกลับไม่ได้รู้สึกอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย มีแต่ความตะขิดตะขวงใจ ที่อีกฝ่ายทำเช่นนี้
และ ตั้ม ไม่รู้เลยว่า เหตุการณ์ในโรงหนังอยู่ในสายตาของคน ๓ คนที่นั่งถัดไปไม่กี่แถวทางด้านหลัง
............................................................................
...................................
ร้านไอศครีมร้านเดิม โต๊ะตัวเดิม ตัวที่เขานั่งกับ ภู ในวันแรกที่มาด้วยกัน แต่วันนี้ คนที่นั่งตรงข้ามเขา คือคนที่เขาเคยมีความรู้สึกดีๆให้ เมื่อนานมาแล้ว
“ตั้ม ตกลงว่าไง โอเคใช่มั๊ย” นึก ถามขึ้นมาระหว่างที่กินไอศครีมกันไปสักครู่หนึ่ง
“เรื่องอะไรเหรอ” ตั้ม ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พลางตักไอศครีมเข้าปาก
“ก็ที่เราถามในโรงหนังไง”
“ตอนนั้นดูหนังอยู่ จำไม่ได้และ” ตั้ม พยายามเลี่ยง คนถามจึงขมวดคิ้วเหมือนเด็กถูกขัดใจ
“งั้นเราถามใหม่แล้วกัน เราสองคนมาลองคบกันดู ดีมั๊ย”
“ไม่ดี” ตั้ม ตอบทันทีเหมือนตอนที่อยู่ในโรงหนัง
“ทำไมล่ะ” นึก พูดดุๆ
“ก็ตอนนี้เรามีคนที่กำลังคบกันอยู่ นายก็รู้นี่นา”
“ก็แค่กำลังคบกัน กำลังดูกันอยู่ไม่ใช่เหรอ ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”
“ใครว่าล่ะ” พูดเบาๆพลางหน้าเริ่มแดงขึ้น ... ขนาดนี้แล้วยังไม่ได้เป็นอะไรกันอีกเหรอไง
“เราแค่กำลังรอดูว่า จะบอกความรู้สึกให้เขารู้เมื่อไหร่เท่านั้นแหละ เราอยากมั่นใจกว่านี้อีกซักนิด” ตั้ม พูดเลี่ยงไป
“แปลว่านายรักคนคนนั้นแล้วล่ะสิ” นึก พูดด้วยสีหน้าที่หมองลง คำพูดที่เขาเตรียมมา เพื่อหวังให้อีกฝ่ายเอนเอียงมาทางเขา ต้องถูกเก็บเอาไว้ ไม่สามารถพูดออกมาได้
“แล้วนายจะรออะไร ทำไมไม่บอกๆไปซะล่ะ” นึกพูดต่อด้วยอารมณ์ไม่สู้ดีนัก
ตั้ม ยิ้มโดยไม่ได้ตอบอะไร จะให้บอกไปได้อย่างไรว่า ที่เขาไม่คิดจะบอกรักกับใครก่อน ก็เพราะความกลัวในใจ ที่เคยเกิดขึ้นเพราะคนตรงหน้าเขานั่นเอง
“นึก นายเชื่อเรื่องพรหมลิขิตมั๊ย” ตั้ม พูดเบาๆ ทำให้ นึก จ้องหน้าคนที่พูดด้วยความสงสัย “ถ้าเราถูกกำหนดให้เป็นของใคร ไม่ว่าจะอยู่ห่างกันแค่ไหน หรือมีเรื่องให้แยกกันไป มันก็มีเรื่องให้ต้องกลับมาเจอกันอีก แต่ถ้าถูกกำหนดไม่ให้เป็นคู่กัน ถึงจะได้กลับมาเจอกันอีกซักกี่ครั้ง ก็ไม่มีทางที่จะได้อยู่ด้วยกัน”
“เหลวไหล นั่นมันข้อแก้ตัวของพวกไม่สมหวังตะหาก”
“อาจจะใช่ เรื่องแบบนี้ บางทีมันเป็นเพราะการเลือกของคนเราเองตะหาก เรื่องของพวกเราก็เพราะตอนนั้น พวกเราเลือกกันเองไม่ใช่เหรอ”
… นั่นสินะ ... ทำไม นึก จะจำไม่ได้เล่า เมื่อหลายปีก่อน เขาเองเป็นคนเลือกที่จะปฏิเสธคนตรงหน้านี้ แล้วพอโอกาสตกมาถึงเขา ตั้ม เองที่เป็นคนปฏิเสธ ด้วยเหตุผลที่มาจากตัวเขาเอง เหตุผลที่เขามาสำนึกได้ในภายหลัง ว่าเหตุผลนั้นมันช่างเป็นเหตุผลที่งี่เง่าเสียเหลือเกิน
“แปลว่า ตอนนี้นายเลือกคนคนนั้นมากกว่าที่จะเลือกเรา” นึก พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
ตั้ม ถอนหายใจยาวพลางเปลี่ยนสายตา มองออกไปภายนอกร้าน สายตาที่ทอดไปไกลเหมือนกำลังใช้ความคิด สักพักก็หันหน้ากลับมาหาคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“เราไม่ได้เลือกใครหรอกนะ แต่เป็นเพราะตอนนี้ เราเป็นคนของเค้าแล้ว” พูดแล้วหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำ เว้นระยะพูดไปครู่หนึ่ง
“นึก...” ตั้ม เรียกชื่อคนที่อยู่ตรงข้ามด้วยความอ่อนโยน
“เราขอบใจมากนะ สำหรับความรู้สึกที่นายมีให้เรา แต่เราเสียใจที่เราตอบรับไม่ได้ เราเสียใจจริงๆนะ” ตั้ม ยิ้มเศร้าๆ “ถ้าจะว่าไป คงต้องบอกว่า มันช้าเกินไป ทำไมไม่มาบอกเราเร็วกว่านี้ นายไม่ใช่เพิ่งจะคิดแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”
... เมื่อก่อนนายไม่กล้าพูดกับเราหรอก เรารู้ เพราะนายคิดถึงเราเวลาที่นายอกหักจากผู้หญิงที่นายคบ แล้วพอนายพบผู้หญิงคนใหม่ นายก็ลืมเรา บอกเราสิ บอกความจริงกับเรา เราอยากได้ยินมันจากปากของนายเอง มากกว่าจะได้รู้จากคนอื่น ... ตั้ม คิดพลางก้มหน้าลง
“ตั้ม” นึก เรียกเบาๆ คนที่ก้มหน้าอยู่จึงเงยหน้าขึ้นมามอง “ไม่ให้โอกาสเราจริงๆเหรอ”
“เราบอกแล้วไง มันสายไปแล้ว” ตั้ม พูดด้วยแววตาเศร้าๆ “ถือว่ามันเป็นพรหมลิขิตแล้วกัน”
ทั้งสองคนจ้องมองกันแน่วนิ่ง แต่ต่างก็ไม่รู้ว่าที่แท้จริงแล้ว อีกฝ่ายหนึ่งกำลังคิดอะไรอยู่
... เสียดาย ... เสียใจ ... หมดหวัง ... หรือความรู้สึกใดกันแน่
“แต่เรายังเป็นเพื่อนกันใช่มั๊ย” นึก พูดขึ้นมาหลังจากที่นิ่งเงียบไปนาน
“อื้อ เรายังมีความรู้สึกดีๆให้กันอยู่นี่ เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน จริงมั๊ย” ตั้ม ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน เหมือนที่เขาเคยทำเมื่อหลายปีก่อน
-
ไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้ค่ะ พี่
:o8:
ก็......... อยากดูฉากไอติมร้อน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
(ก็ตอนนี้มันเย็นอ่ะ เลยอยากได้ไอร้อนมาประดับซักหน่อย)
:m1:ก๊ากกกกก
มาต่ออีกน๊า :oni2:
อารายหว่า ไอติมร้อน :confuse:
-
จิ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
แหม ๆ ๆ ๆ ทำเป็นไำม่รู้เรื่อง ไอติมร้อน
:a6: :a6: :a6: :a6:
ซึม สั้นได้ใจจิง ๆ ๆ ๆ ๆ
-
เหตุการณ์ในโรงหนังอยู่ในสายตาของคน ๓ คนที่นั่งถัดไปไม่กี่แถวทางด้านหลัง
^
^
:m22: สามสายตา เจ้ยยยยยยย... ใครกันน่อ.... ซักหวาดๆ ซะแล่ะ เอิ้กๆ
หนึ่งในสามสายตานั้น จะใช้....นายภูรวมอยู่ด้วยอ๊ะป่ะ เอิ้วววว... :m30:
-
o13 ตั้มปฏิเสธไปดีมากเลย หุหุ
-
จะมีเหตุการณ์อะไรให้ตั้มเสียใจอีกล่ะคะ
ขอให้ภูอย่าเข้าใจผิดเป็นพอแระ :serius2:
-
ตั้มปฏิเสธไปก็ดีแล้ว
ผู้ชายแบบนี้มักจะเห็นเราเป็นของตาย จะกินเมื่อไรก็ได้ จะทิ้งเมื่อไรก็ได้
รอนายภูอีกสักนิดเถอะ
-
เฮ่อ...ว่าแล้วววววววววววววเชียวววววววววววว
ง่า.....ภู.....ตั้ม....ง่า......พูดไม่ออก
-
สะใจซะจริงเรา นายนึกโดนน้องตั้มเราหักอกซะแล้ว :m14: โสนะหน้า
ทีเมื่อก่อนทำน้องตั้มเราน้ำตาตกไปหลายปี๊บ
คิดว่าคนอื่นเป็นของตายรึไง
สม คงกะว่าพอบอกขอรีเทิร์น แล้วน้องตั้มต้องรีบโดดตะครุบเลยอ่ะดิ
ใสเจีย เสียใจว้อย :laugh: สะใจ เกลียดมานนนน
อ้อ แล้วยังมาเนียนกอดตั้มให้ใครเห็นอีกหล่ะเนี่ย
มาสร้างความร้าวฉานให้ชาวบ้านเค้าจริงๆ อย่างนี้ต้องเจอ :เตะ1:
-
๒๙
“หนังไม่สนุกเหรอ” ตั้ม ถามขึ้นหลังจากที่ออกมาจากโรงหนัง
ตั้งแต่เปิดเทอมมาได้เดือนกว่า ภู จะนัดให้ ตั้ม ออกมาเจอกันในช่วงเย็นวันจันทร์ ดูหนังบ้าง เดินเล่นตามศูนย์การค้าบ้าง เวลากลางคืน ตั้ม ก็จะไปค้างที่อพาร์ตเมนท์ของ ภู และจะกลับในตอนสายๆหรือช่วงบ่ายของวันอังคาร ยกเว้นสัปดาห์ที่แล้ว ที่ ภู มีรายงานที่จะต้องเร่งทำ จึงไปค้างที่อพาร์ตเมนท์ของ อาร์ท สัปดาห์นั้นทั้งสองคนจึงไม่ได้เจอกัน
สัปดาห์นี้ ภู โทรศัพท์ไปนัดให้ ตั้ม ออกมาเจอกันเช่นเคย แต่ดูเหมือนวันนี้ ภู จะมีอะไรอยู่ในใจ ทำให้ไม่ยิ้มแย้มเหมือนเช่นเคย ตั้ม รู้สึกว่าถูกมองด้วยสายตาหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา ในโรงหนัง ภู ไม่กุมมือเขาเหมือนเช่นเคย เมื่อชวนให้กินข้าวโพดคั่ว หรือเครื่องดื่ม ภู ก็เหมือนจะตอบรับอย่างเสียไม่ได้ แม้แต่ตอนออกจากโรงหนัง ปรกติ ทั้งสองคนจะเดินอยู่เคียงกัน พลางคุยกันถึงหนังที่เพิ่งจะดูจบไป แต่วันนี้ ภู กลับเดินนำออกมา เหมือนไม่ได้สนใจอีกฝ่ายหนึ่งเลย
“ภู” ตั้ม เรียกคนที่เดินลิ่วนำหน้าไป เขาพยายามเดินตาม แต่การเดินเร็วๆทำให้เกิดอาการเก่าๆตามมา พี้นเริ่มเอียง ภาพรอบๆเริ่มหมุนคว้าง จนต้องหยุดเดินแล้วหลับตาลง เพื่อให้หายจากอาการ ‘เมา’ แต่พอเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ภู ก็หายไปจากสายตาของเขาเสียแล้ว ตั้ม จึงได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหนดี
.......................................................................
.................................
“จริงๆนะเว๊ย ไม่ได้โกหก ไม่เชื่อถาม จูน กับ นพ มันดูดิ๊” กิ่ง พูดยืนยัน ภู ได้ยินก็หันไปมองทั้งสองคน เป็นเชิงถาม
“เออ กูเห็นจริงๆ ทีแรกกูนึกว่าดูผิดคน พอหนังเลิกเปิดไฟ ถึงได้เห็นชัดๆ” นพ บอกพลางทำหน้าเบ้ “กูว่าแล้ว ไอ้พวกแบบนี้ มันมั่วทั้งนั้นแหละ”
“กูก็ตกใจหว่ะ ไม่คิดว่า ตั้ม จะทำแบบนั้น” จูน พูดแบบนี้ ก็เหมือนยืนยันในสิ่งที่เห็น
“พวกเอ็งพูดเกินไปรึเปล่าวะ ครูเค้าจะเป็นแบบนั้นได้ไง” นน ถามอย่างไม่ค่อยเชื่อนัก
“แต่พวกกูเห็นจริงๆนี่หว่า นั่งกอดกันกลมดิ๊กเชียว หน้างี้ติดกันเชียว ท่อนบนยังขนาดนี้ ข้างล่างไม่รู้ทำอะไรกันมั่ง” นพ พูดอย่างไม่เกรงใจ
เหตุการณ์ในโรงหนังวันนั้น ถูกเห็นโดย จูน กิ่ง และ นพ แล้วนำมาถ่ายทอดให้ ภู ฟังในวันถัดมา
ภูเก็บเรื่องนั้นไว้ในใจ ยิ่งนานวัน ยิ่งรู้สึกข้องใจมากขึ้น ความไม่พอใจแสดงออกมาอย่างปิดไม่มิด เมื่อเขาพบ ตั้ม ในวันนี้ ยิ้มสดใสที่อีกฝ่ายยิ้มให้ กลับทำให้เขาหงุดหงิดมากขึ้น
“ภู” ตั้ม เรียกพลางมองด้วยสายตาห่วงใย “มีเรื่องอะไรไม่สบายใจเหรอ” ตั้ม คงสังเกตออกถึงความหงุดหงิดของเขา
“เปล่า” เขาตอบเสียงสะบัดๆ
ตั้ม ยังคงชวนเขาคุย และชวนดูสิ่งของต่างๆเป็นระยะๆ เหมือนจะพยายามให้เขาสบายใจขึ้น แต่พอเขานิ่งเงียบ ตั้ม ก็พลอยเงียบไปด้วยอีกคน
“ดูหนังกันมั๊ย” ตั้ม เอ่ยชวน เพราะคิดว่าอาจจะทำให้ ภู อารมณ์ดีขึ้น
“อื้อ” ภู ตอบอย่างเสียไม่ได้
ติ๊ดิ๊ด ... ติดิ๊ด ...
เสียงโทรศัพท์ของ ตั้ม ดังขึ้นขณะที่กำลังเดินเข้าโรงหนัง
“ตั้ม ตอนนี้อยู่ไหนน่ะ” เสียงของคนทางปลายสายพูดทันทีที่ ตั้ม รับสาย
“กำลังจะเข้าไปดูหนังน่ะ นึก มีอะไรเหรอ”
“ว่าจะชวนมาฟังเพลงกันน่ะ นัดพรรคพวกไว้ ว่าแต่ดูหนังกับใคร”
“ก็คนนั้นแหละ” ตั้ม พูดพลางยิ้มกว้าง
“คนนั้นน่ะครายยยย” นึก พูดเสียงยานคาง เหมือนล้อเลียน
“ยังมาถามอีก แกล้งเรานี่นา” พูดแล้วหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
“งั้นดูหนังให้สนุกนะ” พูดจบก็วางสายไป
ใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนเขินอายเมื่อสักครู่ ทำให้ ภู หงุดหงิดมากขึ้น ... ไอ้คนนั้นโทรมาแหง ... คิดแล้วก็คว้าโทรศัพท์มือถือในมือของ ตั้ม มาไว้ในมือของเขา
“ปิดโทรศัพท์ไว้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวดูหนังจบค่อยเปิด” เขาพาลปิดโทรศัพท์มือถือของ ตั้ม แล้วเก็บเข้าไปรวมกับโทรศัพท์ของเขาในกระเป๋ากางเกงยีนส์
ตั้ม ได้แต่มองอย่างงุนงง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะไม่อยากขัดใจคนที่กำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่
เขาดูหนังที่ฉายอยู่บนจอรู้เรื่องมั่ง ไม่รู้เรื่องมั่ง ถึง ตั้ม จะชวนเขากินข้าวโพดคั่ว หรือเครื่องดื่มเขาก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไรนัก เมื่อหนังจบก็เดินออกมาจากโรงหนังอย่างรวดเร็ว เขาเดินไปนานพอสมควร พลางคิดเรื่องที่เขารู้มาอย่างหงุดหงิด
... ถามตรงๆเลยดีกว่า ... คิดแล้วเขาก็หันตัวกลับไปถาม คนที่เขาคิดว่ากำลังเดินตามหลังมา
“ตั้ม เรามีเรื่องจะถาม” เขาพบกับกลุ่มคนที่เดินไปมา แทนที่จะพบกับคนที่มาด้วยกัน
“ตั้ม” ทีแรกเขางุนงง แต่ก็เปลี่ยนมาเป็นความตกใจ
“ตั้ม” เขาเรียกอีกครั้งหนึ่งพร้อมกับมองหา ... นี่เขาพลัดกับ ตั้ม ตั้งแต่ตอนไหน หรือโกรธที่เขาไม่สนใจ เลยปลีกตัวกลับไปเงียบๆ
เขาคิดพลางมองหารอบๆอีกครั้งหนึ่ง ... โทรตามก็แล้วกัน ... คิดแล้วก็ล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง เพื่อจะหยิบโทรศัพท์
“เฮ้ย...” เขาอุทาน เพราะที่เขาหยิบออกมา คือโทรศัพท์มือถือรูปร่างประหลาดของ ตั้ม “ฉิบหายแล้ว”
เขาตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดี เพราะไม่รู้ว่าที่จริงเขาพลัดหลงกัน หรือ ตั้ม เดินหนีเขาไปที่ไหนกันแน่ เขามองไปรอบๆตัวอีกครั้งหนึ่ง ขณะที่กำลังคิดก็กดปุ่มเปิดโทรศัพท์มือถือของ ตั้ม ไว้ เผื่อว่า ตั้ม จะโทรเข้ามา แล้วใส่กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกง อีกสักพักเขาก็คิดขึ้นมาได้ จึงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมา กดหาชื่อคนที่เขาคิดว่าจะให้คำปรึกษาที่ดีที่สุดแก่เขาได้
“สวัสดีครับ” เสียงพูดจากอีกฝ่ายที่รับสาย
“พี่ราญ ใช่มั๊ยครับ ผม ภู เอง พี่จำผมได้มั๊ยครับ”
“อ้อ ภู จำได้สิ มีอะไรเหรอ”
“คืออย่างนี้ครับพี่....” ภู เราให้ฟังคร่าวๆ ว่าเขาพลัดหลงกับ ตั้ม และโทรศัพท์ของ ตั้ม อยู่ที่เขา โดยไม่ได้บอกสาเหตุว่าการพลัดหลงเกิดจากอะไร มีเสียงหัวเราะเบาๆมาจากปลายสาย
“เห็น ตั้ม ครั้งสุดท้ายตอนไหน ก็ไปที่นั่นแหละ”
“เอ้อ...คือ...” ภู ตะกุกตะกัก เพราะเขาเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน “ผมจำไม่ได้ครับพี่ ผมถึงได้กลุ้มอยู่นี่” เขายอมรับไปในที่สุด
“งั้นมาทางไหน ก็กลับไปทางนั้น”
“อะไรนะครับ พี่” ภู ถามงงๆ มีเสียงถอนหายใจออกมาเบาๆ จากอีกฝั่งหนึ่ง
“เดินย้อนกลับไปทางที่เดินมานั่นแหละ เดี๋ยวก็เจอ อย่าบอกนะว่าคุณจำทางไม่ได้”
“จำได้ครับ แต่ว่า จะเจอเหรอครับ ป่านนี้ไม่เดินไปไหนแล้วเหรอ”
“เชื่อผมสิ เค้ายังอยู่ที่เดิมตรงที่พลัดกับคุณนั่นแหละ แต่...” ราญ หยุดพูดไป เหมือนชั่งใจว่าจะพูดดีหรือไม่
“แต่อะไรครับ” ภู ถามอย่างสงสัย
“ถ้าคุณไม่เจอ แปลว่าคุณไม่ควรคบกับ ตั้ม ต่อไป แต่ถ้าหากคุณเจอว่า ตั้ม ยังรอคุณอยู่ อย่าให้ผมรู้ว่าเกิดเรื่องแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง ไม่ว่าสาเหตุจะมาจากอะไรก็ตาม”
“ทำไมครับ ถ้าผมไม่เจอ ตั้ม ทำไมผมถึงไม่ควรคบกับ ตั้ม”
“เพราะ ตั้ม รอได้ทุกคนถึงแม้คนคนนั้นจะเป็นแค่เพื่อน แต่ถ้าเค้าไม่รอ นั่นคือ คุณไม่มีความสำคัญสำหรับเขาเลย ไม่ว่าจะฐานะใดก็ตาม”
คำตอบทำเอา ภู แปลกใจไปเหมือนกัน เงียบไปสักพัก เสียงทางปลายสายก็พูดต่อ
“แล้วที่ผ่านมา ไม่ว่า ตั้ม จะหลบหน้าหายไปไหน สุดท้ายก็จะเดินกลับมาหา ปอ เสมอ แต่ถ้าไมเป็นเช่นนั้น ปอ เองจะเป็นฝ่ายที่จะตามหา ตั้ม จนเจอทุกครั้ง คุณเองก็พิสูจน์ด้วยตัวของคุณเองมาแล้ว ไม่ใช่เหรอ”
-
เฮ้อ...ภูเอ๋ย รักตั้มถึงครึ่งนึงของปอม๊ายยยยย
คิดถึงปอจัง :sad2: :sad2:
-
นายภู พยายามเข้านะ
-
อารมณ์เด็ก ๆ จังนี่นายภู ชิส์ o12
สงสารตั้มค่ะ โดนเข้าใจผิดเรื่อยเลย
-
พี่ราญน่ารักนะ เข้าใจตั้มทุกอย่างเลย น่าเสียดายที่ไม่น่าเป็นพี่ชายเลย
-
:angry2: อ้ายบร้านึกกกกก
ตรูว่าแล้วเชียว มานต้องกลับมาสร้างความร้าวฉานให้ตั้มกะภูแหงๆ
ภูก็เชื่อมั่นในตัวตั้มให้มากหน่อยดิ :a6: ขัดใจว๊อยยยย
อ่านที่พี่ราญพูด แล้วนึกถึงตอนที่ตั้มนั่งรอเพื่อน
จนไปสอบเอนทรานส์ไม่ทัน :o12:
นึกแล้วเซ็ง
เป็นกำลังใจให้น้องตั้ม
ร๊ากกกกน้องตั้ม :กอด1:
-
๓๐
“เป็นไงมั่ง หนังสนุกมะ” เป็นเสียงที่พูดมาเมื่อเขากดปุ่มรับสาย แล้วหันด้านหลังของโทรศัพท์แนบกับหู
... โทรศัพท์รุ่นนี้มันอะไรกันวะ ลำโพงกับไมค์ดันอยู่ข้างหลัง ...
“ตั้ม เราคิดๆดูแล้ว นายน่าจะรีบบอกคนนั้นไปไม่ดีกว่าเหรอ มัวแต่รอเวลาอยู่แบบนี้ ถ้ามันมีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเมื่อ ๔ ปีก่อน เดี๋ยวก็ต้องเสียใจอีกหรอก ผู้หญิงบอกรักผู้ชายก่อน มันไม่น่าเกลียดหรอก” ทางปลายสายยังคงพูดต่อ พลางหัวเราะเบาๆ
“ตั้ม ทำไมเงียบล่ะ โกรธรึเปล่าที่เราพูดเรื่องเก่าๆขึ้นมาอีก แต่เราหวังดีนะ เท่าที่เราฟังจากที่นายพูดกับเราวันนั้น นายรักเค้าแน่ๆ ...”
ฟังได้เพียงเท่านั้น ภู ก็กดปุ่มวางหูโทรศัพท์ไป พลางจ้องมองคนที่นั่งกอดเข่าอยู่บนขั้นบันไดทางออกจากบริเวณโรงหนังของศูนย์การค้า ไม่ได้สนใจเลยว่า จะเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาหรือไม่ ใบหน้าเศร้าๆที่เอาคางเกยหัวเข่าไว้ ดวงตาภายใต้กรอบแว่น มองพื้นอยู่ตลอด ทำให้เขารู้สึกผิดไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเพราะสาเหตุใดก็ตาม ตั้ม คงพลัดหลงกับเขาตรงบริเวณนั้น แล้วก็นั่งรอเขาอยู่ไม่ขยับไปไหน เมื่อครู่นี้ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหา เสียงโทรศัพท์มือถือของ ตั้ม ที่อยู่ในกระเป๋าของเขาก็ดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาดูชื่อคนที่โทรเข้ามาสักครู่ ... นึก ... คนที่โทรเข้ามาหาก่อนที่จะเข้าไปดูหนัง เขาจึงตัดสินใจกดปุ่มรับสายโทรศัพท์
... เท่าที่เราฟังจากที่นายพูดกับเราวันนั้น นายรักเค้าแน่ๆ ...
คนชื่อ นึก เป็นใคร ไปคุยเรื่องอะไรกับ ตั้ม ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วคนที่ นึก พูดว่า ตั้ม รักคนคนนั้นแน่ๆ เป็นตัวเขาหรือว่าเป็นอีกคนหนึ่งที่เพื่อนๆเขาเห็นในโรงหนังเมื่อสัปดาห์ที่แล้วกันแน่ ความสงสัยที่เก็บมาเกือบสัปดาห์ทำเขาอึดอัดมากพอแล้ว คิดแล้วเขาก็เดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่
“ตั้ม” เขาเรียกเบาๆ คนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมา แล้วมองดูคนตรงหน้า ดวงตาภายใต้กรอบแว่น เหมือนเด็กที่ทำอะไรผิด
“ขอโทษนะ ภู เรานี่แย่จัง” ตั้ม พูดด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก
“เรื่องอะไรล่ะ” พูดแล้วก็เอื้อมมือไปดึงตัวคนที่นั่งอยู่ให้ลุกขึ้น
“เราเดินตามไม่ทันอะ เราเดินเร็วๆไม่ได้ มันมึนหัว เราขอโทษนะ” ตั้ม พูดพลางก้มหน้าลง เหมือนกับการที่พลัดหลงกัน มีสาเหตุมาจากตัวเขาเอง
ภู พูดไม่ออก เพราะความจริงมันควรเป็นความผิดของเขาไม่ใช่หรือ เขาต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายขอโทษ
“ตั้ม เราถามอะไรหน่อยนะ”
ตั้ม พยักหน้าแทนคำตอบ
“วันหยุดของ ตั้ม สัปดาห์ที่แล้วไปไหนมาบ้าง” ถามแล้วก็จ้องหน้า คนที่มองมาด้วยสีหน้าต็มไปด้วยความสงสัย
“วันจันทร์เราอยู่บ้าน” ตอบแล้วหยุดคิดสักครู่ “วันอังคารตอนเช้า ไปเยี่ยมเพื่อน แล้วมีเพื่อนโทรมาชวนไปกินข้าวกลางวัน ...” ตั้มเล่าไปเรื่อยๆ ไม่เว้นแม้แต่เรื่องในโรงหนัง และในร้านไอศครีม มีคำพูดบางประโยคเท่านั้น ที่เขาไม่พูดออกไป
“แล้วเรื่องอะไรไปยอมให้เค้ากอดแบบนั้น” ภู ถามเสียงดุๆ ถึงแม้ในใจจะรู้สึกแปลกใจ ที่ ตั้ม เล่าบางเรื่องออกมาโดยที่เขายังไม่ทันได้ถาม ซึ่งทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมากแล้วก็ตาม
“แล้วจะให้ทำไงอะ” พูดพลางขมวดคิ้ว ทำจมูกย่น “โดนล็อคตัวขนาดนั้น หนียังไงก็ไม่รอด แล้วอีกอย่าง วันนั้นไม่มีเสื้อแจคเกต ว่าไปก็อุ่นดีเหมือนกัน” พูดจบก็ทำหน้าทะเล้นหัวเราะเบาๆ แต่ต้องหยุดทันทีเมื่อเห็นสีหน้าเครียดๆของ ภู
“ทำเป็นพูดดี ไม่กลัวจะโดนอะไรมั่งเหรอไง”
“โดนอะไร” ตั้ม ถาม งงๆ
“โดนมันจับอะไรตรงไหนมั่งรึเปล่า แล้วมันไม่ได้ทำอะไรอีกแน่ๆนะ” ภู ถามเสียงเครียด
“อ๋อ” ตั้ม คิดออกว่าหมายถึงอะไร “ไม่มีทาง นึก ไม่ทำแบบนั้นหรอก เราเชื่อใจ” ตั้ม พูดอย่างมั่นใจ
“ทำเป็นอวดเก่ง ระวังเหอะ จะพลาดเข้าซักวัน”
ตั้ม ได้ฟัง ก็หน้าแดงขึ้นมาทันที ภู เห็นดังนั้นก็บีบมือ ตั้ม แน่น
“ทำไมทำหน้าแบบนี้ ไปพลาดกับใครมาเหรอไง” ภู ถามเสียงเขียว ทำหน้าดุ
ตั้ม ก้มหน้างุดลงไปทันที หน้าที่แดงอยู่แล้ว ยิ่งแดงเข้มขึ้น ... จะให้พูดได้ไงเล่า มันอายนี่นา ...
“บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ภู เขยิบเข้าไปจนแทบชิด พูดด้วยสีหน้าโกรธมากขึ้น
“เกิดมาพลาดไปหนเดียวแหละ” ... บอกก็ได้ ดูทำท่าเข้าสิ น่ากลัวชมัด ...
“ใคร ... บอกมา ไอ้คนชื่อ นึก นี่เหรอไง”
“บ้าสิ” ตั้ม เงยหน้าขึ้นมาพูดเสียงแข็ง แล้วก้มหน้าลงไปใหม่ พูดเบาๆ
“พลาดเพราะคนตรงหน้านี่แหละ เสียแรงไว้ใจ ที่แท้หลอกเราไปปล้ำที่ต่างจังหวัด” พูดแล้วหน้าก็ยิ่งเป็นสีแดงแข้ม
ภู ได้แต่อ้าปากหวอเมื่อได้ฟัง สักพักพอตั้งสติได้ ก็ยิ้มออกมาพลางเขยิบหน้าเข้าไปกระซิบข้างหู
“ถ้าตอนนั้นเราไม่ทำแบบนั้น ไม่รู้ว่าจะต้องรออีกนานเท่าไหร่ กว่า ตั้ม จะยอมมาอยู่ข้างๆเราแบบนี้” พูดจบก็เอามือขยี้หัว ตั้ม เบาๆ พลางโอบไหล่ พาเดินออกไปจากบริเวณโรงหนังของศูนย์การค้า
...............................................................................
.............................
“อารมณ์ดีจริงนะเอ็ง นั่งยิ้มทั้งวันเลย” อาร์ตแซวเพื่อนที่นั่งยิ้มอยู่
“ทำเป็นมีความสุข ระวัง มอ คอ ปอ ดอ ล่ะ” จูนเสริม
“ถ้าเป็นเรื่องนั้น กูเคลียร์กันแล้ว รายนั้นน่ะ มาขอคบกับ ตั้ม จริงๆ แต่ต้องใสเจีย เสียใจ ยังไงกูก็มาวินเว๊ย ฮ่าๆๆ” ภู พูดอย่างอารมณ์ดี
“ขอให้จริงเหอะเอ็ง ว่าแต่ปีใหม่เอาไง ปีนี้อยู่เคาท์ดาวน์กับพวกกูมั๊ยวะ” นน ถามถึงวันหยุดยาวที่จะมาถึงในอีกไม่กี่สัปดาห์
“ไม่หว่ะ กูกลับบ้านเหมือนเดิมดีกว่า เมื่อตอนปิดเทอมกูดันขึ้นมากรุงเทพฯตั้งหลายวัน ปีใหม่ขอชดเชยเวลาให้พ่อกับแม่หน่อย”
“แล้วลูกหมาของมึงล่ะวะ หยุดยาวทั้งทีทิ้งไว้นี่เหรอไง” จูน ถามถึง ตั้ม
“เอาไปด้วย คุยกันแล้ว” ภู พูดยิ้มๆ
“เฮ๊ย แล้วไปยังไงวะ ป่านนี้จะหาตั๋วที่ไหน” อาร์ต สงสัย เพราะตั๋วเครื่องบินในช่วงใกล้ปีใหม่ หายากพอสมควร ส่วนใหญ่ต้องจองกันล่วงหน้าเป็นเดือนๆ ตั๋วของเที่ยวบินบางวันอาจต้องจองกันตั้งแต่กลางปีด้วยซ้ำไป
“กูเตรียมไว้ตั้งแต่ตอนตุลาแล้วเว๊ย แต่ถึงจะไม่ได้เตรียม เอ็งก็รู้ เดี๋ยวแม่กูจัดให้ได้” ภู พูดอย่างมั่นใจ
“น่าไปเที่ยวเหมือนกันเว๊ย บ้านเอ็งเนี่ย น่าจะบอกกันก่อนจะได้เตรียมตัว ป่านนี้หาตั๋วไม่ได้แล้วมั๊ง” นน พูดด้วยความอยากไปเที่ยว
“ไว้ปิดเทอมก็ได้นี่หว่า ค่อยไปเที่ยวกันให้สนุก งวดนี้กูขอพาลูกหมาไปอวดที่บ้านก่อน” พูดแล้วก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
...............................................................................
.............................
-
แอร๊ยยยย
คุณบุหรงตอนนี้น่ารักจริงๆ
ตั้มน่ารักกกกกกกกกกกกกก
หลงๆๆ
อิอิ :กอด1:
-
“ทำไมทำหน้าแบบนี้ ไปพลาดกับใครมาเหรอไง” ภู ถามเสียงเขียว ทำหน้าดุ
ตั้ม ก้มหน้างุดลงไปทันที หน้าที่แดงอยู่แล้ว ยิ่งแดงเข้มขึ้น ... จะให้พูดได้ไงเล่า มันอายนี่นา ...
“บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ภู เขยิบเข้าไปจนแทบชิด พูดด้วยสีหน้าโกรธมากขึ้น
“เกิดมาพลาดไปหนเดียวแหละ” ... บอกก็ได้ ดูทำท่าเข้าสิ น่ากลัวชมัด ...
“ใคร ... บอกมา ไอ้คนชื่อ นึก นี่เหรอไง”
“บ้าสิ” ตั้ม เงยหน้าขึ้นมาพูดเสียงแข็ง แล้วก้มหน้าลงไปใหม่ พูดเบาๆ
“พลาดเพราะคนตรงหน้านี่แหละ เสียแรงไว้ใจ ที่แท้หลอกเราไปปล้ำที่ต่างจังหวัด”
^
^
กรี๊ดดดดดดๆๆๆๆ :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
นายตั้มตอบแบบนี้ นายภูก้อได้ใจไปเต็มๆจิเค่อะ :c5:
ตั้มน่าร๊ากกกกกกกกกกกก....ก :o8: ตอบเข้าตัวเอง จริงๆ ตาภู แก้มบานเป็นกระด้งแน่ๆ ฮ่าๆ :laugh:
ป๋อล๋อ*...จะพา ลูกสะใภ้ ไปไหว้ป้อ ก่าแม่ ก๊ะ นายภู อิอิ :m12:
-
ตั้มเตรียมตัวให้พร้อมนะ
จะไปพบแม่สามีแล้ว อิอิอิ
-
เพิ่ง ได้ เข้ามาอ่านเรื่องนี้ เป็นครั้งแรกอะ
ชอบ มากเรย
รอตอนต่อ ไปนะค่ะ
:bye2:
-
:m13: :m13: ภูน่ารักจังเลย อิอิ.....
สงสัยไ้ด้มี..... กันตอนปีใหม่แน่เรย
-
ภูจะพาสะใภ้ให้ที่บ้านดูตัวแล้ว
ขอเพลงประกอบเพราะๆนะจ๊ะ
-
:mc4: ฉลองเปิดตัวสะใภ้ :L1:
-
๓๑
“ภู ทางนี้” เสียงเรียกมาจากประตูทางออกจากอาคารสนามบิน พร้อมกับชายหนุ่มผิวคล้ำ รูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งโบกมือเรียกอยู่
“อ้าว พี่มารับผมเหรอ” ภู พูดทักทายญาติผู้พี่ “นึ่ ตั้ม นะพี่” เขาแนะนำคนที่เดินมาด้วยกัน
“พี่ยะ เป็นลูกคุณลุงเราเอง” ภู หันไปบอก ตั้ม ที่ส่งยิ้มให้กับ ยะ เป็นการทักทาย
บนรถที่ ยะ เป็นคนขับ เขาคุยกับญาติผู้น้องถึงเรื่องของที่บ้าน สายตาก็เหลือบมองกระจกส่องหลัง มองดูคนที่นั่งอยู่บนเบาะหลังรถ เป็นครั้งคราว พลางคิดในใจว่า ... ทำไมมันดูคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ... พลางนึกขำท่าทางที่เกาะหน้าต่างดูวิวเหมือนเด็กๆ ยิ่งตอนขับรถเข้าไปในบริเวณที่กิ่งของต้นยางสองฟากถนน ทอดพาดกันจนคล้ายกับเป็นอุโมงค์ คนทางด้านหลังมองสูงขึ้นไปยังกิ่งก้านที่สานกันด้วยความตื่นเต้น แม้จะขับรถผ่านมาแล้ว ก็ยังเหลียวหลังกลับไปมองอยู่นาน ทำให้อดไม่ได้จนต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
“ขำอะไรเหรอพี่” ภู ถามด้วยความแปลกใจ
“เพื่อนแกน่ะสิ ทำยังกะไม่เคยไปไหน แค่ต้นไม้มองซะยังกับสิ่งมหัศจรรย์ของโลก” ยะ พูดอมยิ้ม
“แหม อยู่แต่กรุงเทพฯ มันไม่มีอะไรแบบนี้ให้ดูนี่นา” ตั้ม พูดเสียงขึ้นจมูก “น่าเอากล้องมาด้วย” พูดจบก็หันหลังไปดูอุโมงกิ่งไม้ ที่อยู่ลิบๆนั้นอีกครั้ง ด้วยความประทับใจ
รถแล่นมาเรื่อยๆจนเข้าตัวเมือง แล้วจอดลงหน้าตึกแถวห้องหนึ่ง ภู ชักชวน ตั้ม ลงจากรถ หิ้วกระเป๋าเข้าไปในตึกแถวห้องนั้น ด้านหน้าจัดเป็นตู้โชว์อุปกรณ์กรองน้ำ ด้านในมีโต๊ะทำงานตั้งอยู่สองตัว มีห้องทำงานเล็กๆอยู่ห้องหนึ่ง เดินเข้าไปด้านใน เป็นห้องโล่งกว้าง ด้านหนึ่งจัดเป็นห้องรับแขก มีคนนั่งที่เก้าอี้ตามมุมต่างๆของห้องหลายคน
“หวัดดีครับ” ภู ยกมือไหว้ทำความเคารพคนในห้อง ตั้ม ก็ยกมือไหว้ตามไปด้วย
“ไงลูกเหนื่อยมั๊ย” แม่ของ ภู ลุกจากเก้าอี้เดินเข้ามาหาลูกชาย “แล้วนี้เหรอเพื่อนที่จะมาเที่ยวน่ะ ทำไมมาคนเดียวล่ะลูก น่าจะมากันเยอะๆ” พูดพลางหันมายิ้มให้ ตั้ม อย่างเป็นกันเอง ตั้มเองก็ยิ้มตอบไป เพราะไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี
“หาตั๋วไม่ได้น่ะแม่ แต่เดี๋ยวปิดเทอมเมื่อไหร่ แม่เตรียมเป็นเจ้าภาพได้เลย เดี๋ยวจะยกมาทั้งคณะเลย” ภู พูดยิ้มๆ
“พาเพื่อนแกมาทั้งชั้นปีเลยก็ได้ย่ะ” พูดพลางค้อนให้ลูกชาย แล้วหันมามองหน้า ตั้ม อีกครั้งอย่างพิจารณา “เอ ... ทำไมหน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ”
... อีกแล้วเหรอ บ้านนี้มีอะไรแปลกๆ เมื่อกี้ตอนอยู่บนรถ ยะ ก็มองแปลกๆ คราวนี้ก็แม่ของภู ที่มองด้วยสายตาแบบเดียวกัน จะเคยเห็นเขามาก่อนได้อย่างไร เพราะเขาเคยมาที่จังหวัดนี้เป็นครั้งแรก ... ตั้ม คิดพลางก้มหน้าลงมองพื้น หน้าเริ่มแดงขึ้น เพราะเริ่มเขินอายจากการถูกคนจ้องมอง
“ขอเอาของไปเก็บก่อนนะแม่ แล้วเดี๋ยวจะพา ตั้ม ไปเที่ยวหน่อย เย็นๆค่อยกินข้าวพร้อมแม่นะ” ภู พูดแล้วก็หันมาชวน ตั้ม หิ้วกระเป๋าขึ้นบันไดไปยังห้องของเขาบนชั้นสองของตึกแถว
ในช่วงบ่าย ภู พา ตั้ม ออกไปทานอาหารง่ายๆแถวๆนั้น แล้วขับรถพาไปดูพิพิธภัณฑ์ทางทะเลประจำจังหวัด หลังจากนั้นก็พาไปเดินเล่นชายทะเล ตัวเกาะขนาดใหญ่ จนสามารถตั้งเป็นจังหวัดได้ มีหาดทรายสวยงามมากมาย พอจะพากันเที่ยวได้ไม่รู้เบื่อ ตกเย็นเขาก็พากันไปยังศูนย์การค้าในตัวจังหวัด เพื่อหาอะไรทานเล่น ก่อนที่จะถึงอาหารมื้อเย็นในช่วงค่ำ
“เราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ตั้ม บอกกับ ภู
“งั้นเดี๋ยวเราเข้าไปนั่งรอในร้านก่อนแล้วกันนะ” พูดจบก็เดินเข้าไปในร้านไก่ทอดที่มีชื่อเสียงร้านหนึ่ง
“ไอ้ภู ... ไอ้ภู เว๊ย” เสียงตะโกนมาจากโต๊ะหนึ่งของร้าน
ภู หันไปตามเสียงเรียก ก็พบกับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง จึงเดินเข้าไปหา คนบนโต๊ะส่วนใหญ่เป็นเพื่อนที่เรียนร่วมชั้นกันมา ช่วงที่เขากลับเข้าเรียนในชั้นมัธยมปลาย ถึงตอนนี้จะแยกย้ายกันไปเรียนในที่ต่างๆ แต่ก็มักเจอกันเสมอในช่วงปิดเทอม หรือในช่วงวันหยุดยาว
“เป็นไงวะ ไม่เจอกันนาน” ภู ทักทายเพื่อนๆ แล้วก็ถามไถ่ความเป็นอยู่กันไปมา คุยกันไปได้สักพัก ภู ก็เหลือบไปเห็น ตั้ม ที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน จึงโบกมือเป็นสัญญาณให้เดินมาหา แล้วแนะนำให้ทุกคนรู้จักกัน
“เอ ทำไมคุ้นๆหน้าวะ” คนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นมา
“ตลกน่ะมึง เค้าเพิ่งเคยมาจะไปคุ้นหน้าได้ไงวะ” อีกคนหนึ่งพูดพลางหัวเราะ แต่เพื่อนคนนั้นก็ทำท่าคิดไม่ยอมเลิก
“เฮ๊ย ....” เพื่อนคนนั้นอุทานอย่างตกใจ พลางมองหน้า ตั้ม อย่างพิจารณา “ไอ้ภู มึงอย่าบอกกูนะว่านี่นะ เด็กคนนั้น”
ภู ยิ้มให้เพื่อนคนนั้น ... คนที่เคยช่วยเขาเขียนรูปของเด็กชายในความฝัน ... โดยที่ไม่ได้ตอบอะไร
“ขอตัวพาลูกหมาน้อยไปกินหาอะไรกินก่อนนะเว๊ย” พูดจบก็จูงแขน ตั้ม เดินไปสั่งอาหารที่เคาเตอร์ ทิ้งความงุนงงไว้กับเพื่อนๆ
... เอาอีกแล้ว มาคุ้นหน้าอะไรกันนักหนานะ แล้วเพื่อนของ ภู คิดว่าเราเป็นใครกันเหรอ ...
-
มาจิ้มก่อนอ่าน :laugh:
-
อ๊ากกกกก
คุ้นกันอีกแล้ววววววววววว
เคยเจอกันเมื่อไหร่หว่า
ไอเราก็จำไม่ได้เหมือนกันนนนนนนน
คุณบุหรง มาเฉลยๆๆด่วนๆ
-
รอตอนต่อ ไปนะค่ะ
:bye2:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: ค้่างอย่า่งแรง
จะคุ้นไรกันนักเนี่ย
:a6: :a6: :a6: :a6: :a6:
-
เฉลยตรงเพื่อนของ ภู ก่อนนะ เป็นเพราะ
“เฮ๊ย ....” เพื่อนคนนั้นอุทานอย่างตกใจ พลางมองหน้า ตั้ม อย่างพิจารณา “ไอ้ภู มึงอย่าบอกกูนะว่านี่นะ เด็กคนนั้น”
ภู ยิ้มให้เพื่อนคนนั้น ... คนที่เคยช่วยเขาเขียนรูปของเด็กชายในความฝัน ...
:o10:
-
คิดว่า ยะ กับแม่ของภูอาจเคยเห็นตั้มตอนตั้มมาเยี่ยมป๋าช่วงปิดเทอม หรืออาจเป็นตอนตั้มมางานศพป๋าเพราะ ป๋าของตั้มอยู่ใต้คะ :a3: :a3:
-
:confuse: งง
-
:confuse: งง
งง หัวข้อไหนฮับ :oni3:
-
หรือว่าตั้มหน้าโหล (หาเจอได้ตามร้าน 7-11) ไปไหนใคร ๆ ก็คุ้นคะ :laugh:
-
หรือว่าตั้มหน้าโหล (หาเจอได้ตามร้าน 7-11) ไปไหนใคร ๆ ก็คุ้นคะ :laugh:
อย่างนั้นเวลาครายมาจีบ คงต้องถามไปด้วยว่า
... รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มด้วยมั๊ยคร๊าบบบบ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:laugh: :laugh:
ซึม นึกว่ามาต่อ
มาต่อไว ๆ น๊า.....
-
สงสัยภูเอารูปตั้มที่ให้เพื่อนวาดให้จากความฝัน ให้แม่กะพี่ยะดูหล่ะสิ
ทุกคนเลยคุ้นหน้าตั้ม ก่อนจะได้เจอตัวจริง
แม่นบ่ คุณบุหรง?
:a11: :a4:
เด๋วรออ่านตอนภูกะตั้มcount down วันปีใหม่กันดีกว่า
1
2
3
4
:
:o จริงๆเค้าต้องนับถอยหลังใช่ป่าว
แต่2คนนี้ชวนกันนับเลขทีไร
ก็ต้องเริ่มจาก1 2 3 4 5 ไปเรื่อยๆนี่เนอะ :laugh:
:m25: :m25:
-
หน้าคุ้นกันหมด เอิ้กๆ นายตั้ม หน้าโหลอ๊ะป่ะ อิอิ :laugh:
ถ้าจะมีที่มาที่ไป ไม่เดาหรอก รอคุนบุหรงมาต่อดีกว่า :m23:
-
๓๒
“ทานเยอะๆนะ อาหารพอทานได้มั๊ย” แม่ภู ถาม ตั้ม ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“รายนี้อะไรก็อร่อยไปหมดแหละแม่” ภู ตอบยิ้มๆ ทำเอา ตั้ม ที่นั่งอยู่ข้างๆแทบสำลัก หันมาทำหน้านิ่วใส่
“หาว่าเราตะกละเหรอไง” พูดด้วยเสียงเบาๆ พลางทำจมูกย่นใส่
“เปล่า” ภู มองคนข้างๆด้วยความเอ็นดู “เราแค่อยากบอกว่าลูกหมาน้อยตัวนี้กินง่ายตะหากล่ะ”
พ่อและแม่ของภู มองดูคนทั้งสองด้วยความเอ็นดู คืนนี้เป็นคืนส่งท้ายปีเก่า อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงวันขึ้นปีใหม่ งานฉลองเล็กๆจัดขึ้นที่บ้านในหมู่บ้านจัดสรรค์ ที่พ่อของภูซื้อเก็บไว้ ในงานก็มีญาติสนิทสิบกว่าคน มาทานอาหารกันตรงบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน มีการปิ้งบาร์บีคิวและอาหารทะเลหลายอย่าง รวมทั้งอาหารที่เน้นไปทางกับแกล้มและของกินเล่นเป็นส่วนใหญ่ มุมหนึ่งของสนามก็มีญาติของ ภู ๓-๔ คนนั่งเล่นกีตาร์และร้องเพลงกันอยู่อย่างสนุกสนาน เมื่อทานอาหารกันอิ่มหนำแล้ว ภู ก็ชวน ตั้ม ไปรวมกลุ่มกับญาติๆที่ร้องเพลงกันอยู่
“ส่งกีตาร์มาหน่อยดิ๊” ภู พูดกับญาติที่เล่นกี่ตาร์อยู่ หลังจากที่ร้องเพลงกันไปได้สักครู่
“เล่นเป็นกับเค้าด้วยเหรอพี่” ญาติคนนั้นพูดพลางหัวเราะดัง แต่ก็ยังยื่นกีตาร์ให้ ภู ด้วยความยินดี
“เดี๋ยวรู้ อุตส่าห์ซุ่มหัดเชียวนะเว๊ย” พูดแล้วก็จับกีตาร์ ด้วยท่าทาเก้ๆกังๆพอสมควรกว่าจะเข้าที แล้วก็เริ่มตีคอร์ดและร้องเพลงออกมา
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called honah lee,
พัฟ เจ้ามังกรกายสิทธิ์ ... ตั้ม ตกใจเล็กน้อยที่ ภู ร้องเพลงนี้ แต่เสียงร้องที่เปล่งออกมา เป็นเสียงที่ร่าเริงเสียเหลือเกิน แม้แต่ท่อนที่ ตั้ม รู้สึกว่ามันแสนจะเศร้า ภู ก็ร้องออกมาด้วยสำเนียงแห่งความรื่นเริง ตั้ม ได้แต่ฟังด้วยสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความสงสัย ... ทำไมถึงร้องเพลงนี้ …
“ว่าไง เพราะจนตะลึงเลยเหรอ” ภู หันหน้าไปถาม ตั้ม ยิ้มๆ “เพลงโปรดของ ตั้ม ไง เราร้องเพราะมั๊ย อุตส่าห์หัดแทบแย่นะเนี่ย”
... เพื่อเราเหรอ นายร้องเพลงนี้เพื่อเราเหรอ ... ตั้ม คิดพลางมองหน้า ภู ด้วยแววตาเปี่ยมไปด้วยความรัก เขายังจำได้ในสิ่งที่ ภู เคยพูดกับเขาในโรงแรมชายทะเล คืนที่เขาร้องไห้เพราะเพลงนี้
“อ๊ะ ตานายมั่ง” ภู ยื่นกีตาร์ส่งให้ ตั้ม “ขอเพลงเพราะๆนะ เพลงประหลาดๆไม่อาววว”
ตั้ม ถึงกับหัวเราะคิ๊กออกมา พลางรับกีตาร์มา คิดอยู่สักครู่ก็เริ่มเกากีตาร์พร้อมกับร้องเพลงออกมา
http://media.imeem.com/m/v9bfWxxB_M/aus=false/
หลับตาในใจนึกถึงเธอ และคิดว่าเธอนั้นยืนอยู่ข้างฉัน
สบตากุมมือกันและกัน ให้เหมือนในวันที่เคยอยู่เคียงข้างกาย
ปล่อยให้ใจมันลอยไปหาเธอ อยากจะเจอแววตาที่สดใส
ได้มองเห็นรอยยิ้ม ได้อยู่ใกล้ๆเธออีกครั้งหนึ่ง
จะไกลเพียงใดไม่สำคัญ ได้คิดถึงคืนและวันที่มีเธอ
จะนานเพียงใดไม่พบเจอ ก็เหมือนว่าเธอนั้นยังอยู่เคียงข้างกาย
ปล่อยให้ใจมันลอยไปหาเธอ อยากจะเจอแววตาที่สดใส
ได้มองเห็นรอยยิ้ม ได้อยู่ใกล้ใกล้เธออย่างที่เคย
ได้แต่คิดว่าอยู่ใกล้กัน แค่เท่านั้นก็สุขใจพอแล้ว
แววตาของคนร้องที่มองมายังเขา เนื้อเพลงที่อ่อนหวาน เหมือนบอกว่า ถึงแม้ตัวจะไม่ได้อยู่ใกล้กัน แต่ดวงใจผูกพันคิดถึงกันเสมอ ใจหนึ่ง ภู คิดว่า ตั้ม อาจจะบอกเขาเช่นนั้น แต่อีกใจหนึ่ง กลับคิดว่าคนที่ ตั้ม คิดถึงอาจจะเป็นคนที่จากไป ... คนที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ
“พ่อ” แม่ของภูหันไปถามคนข้างๆ พลางมองดู ตั้ม ที่กำลังร้องเพลงอยู่ “พ่อว่า ตั้ม นี่คุ้นๆมั๊ย แม่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน”
“อ้าว พ่อนึกว่าแม่รู้แล้ว”
“พ่อรู้เหรอ” พูดแล้วก็หันไปมองอีกฝ่ายหนึ่ง พร้อมกับส่งสายตาว่า ... บอกมานะ
“ก็เหมือนกับเด็กในรูปที่เจ้า ภู มันวาดตอนที่มันเรียนอยู่มัธยมปลายไง ตอนปิดเทอมมันยังหยิบออกมานั่งดูอยู่เลย”
“ตายจริง” อุทานแล้วก็เอามือมาทาบอก “แล้วพ่อรู้ได้ยังไงว่าคนเดียวกัน ตาภู บอกคุณเหรอ”
“เปล่า มันไม่ได้บอกหรอก พ่อสังเกตเอา แล้วเจ้ายะ นั่นแหละที่นึกขึ้นได้ แล้วมาบอกกับพ่อ”
ผู้เป็นแม่หันกลับไปมองคนที่กำลังพูดถึง เธอเองก็พอจะดูออกว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแบบไหน แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะความสุขของลูกคือความสุขของเธอเช่นกัน แล้วเด็กที่ชื่อ ตั้ม คนนี้ก็ดูจะเป็นคนดีพอสมควร คงไม่ชักจูงลูกของเธอไปในทางที่ผิด และเธอก็คิดว่าความคิดของคนที่เป็นคู่ชีวิตของเธอ คงจะไม่ต่างจากเธอนัก เพียงแต่ตอนนี้เธออดคิดไม่ได้ มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ ที่เด็กคนนี้หน้าตาไปคล้ายกับเด็กชายที่ลูกชายของตน มักจะฝันถึงบ่อยๆ หลังจากการผ่าตัดดวงตา หลังอุบัติเหตุเมื่อครั้งนั้น คงเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะเป็นคนเดียวกัน หากว่ามีโอกาสเมื่อไร เธอคงจะต้องถามความจริงจากลูกของเธอ
..........................................................................
.......................................
“อะ นี่ให้” ตั้ม ยื่นห่อกระดาษสีน้ำตาล ที่หยิบออกมาจากกระเป๋าเดินทางให้ ภู เมื่อกลับมาถึงบ้านที่เป็นตึกแถวในตัวเมือง
“อะไรน่ะ” ภู รับมาหมุนไปหมุนมา ห่อกระดาษน้ำหนักเบา ดูจะเล็กไปหน่อยถ้าเป็นผ้าขนหนู แต่ก็หนาเกินไปที่จะเป็นเสื้อ “แกะนะ” พูดแล้วก็แกะห่อกระดาษออก
เสื้อสเวตเตอร์ไหมพรมสีน้ำเงินเข้ม มีลวดลายเล็กน้อย
“สวยนี่ ซื้อมาจากไหนเนี่ย” ภู มองเสื้อสเวตเตอร์ด้วยสายตาชื่นชม พลางพยายามมองหาป้ายยี่ห้อ
“เปล่าซื้อ เราทำเอง” ตั้ม ตอบเบาๆ
“หา” ภู พูดแล้วมองหน้า ตั้ม สลับกับเสื้อไปมา
“ลองใส่สิ พอดีมั๊ย” พูดพลางมอง ภู ด้วยแววตาแวววาว
ภู ลองสวมดู ขนาดพอดีตัว ตั้มเดินเข้ามาขยับส่วนไหล่กับชายเสื้อให้เข้าที่
“เดี๋ยวซักแล้วมันจะยืดอีกนิดนึง” ตั้ม พูดพลางมองไปตามส่วนต่างๆของเสื้อที่สวมอยู่บนร่าง ภู
“คิดยังไงทำเสื้อให้เรา” ภู ถามพลางจ้องหน้านิ่ง ตั้ม เปลี่ยนสายมามามองที่ ภู แล้วหน้าแดงขึ้น พูดอะไรออกมาเบาๆ แล้วก้มหน้าลง
“อะไรนะ” ภู ขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆ ตั้ม ยังคงพูดอะไรเบาๆเช่นเคย
“พูดอะไรน่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ภู พูดพลางเอามือเชยคาง ตั้ม ขึ้นมา
ตั้ม สบตา ภู แน่วนิ่ง สายตาบ่งบอกความในใจเปี่ยมล้น และโดยที่ ภู ไม่ทันคาดคิด ตั้ม ก็ ประกบปากจูบ ภู อย่างแนบแน่น
ภู ตกใจนิดหน่อย เพราะปรกติเขาต่างหากที่จะเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อน นึกแปลกใจเหมือนกันว่าทำไมวันนี้ ตั้ม ถึงได้กล้านัก สัมผัสของจูบอันอ่อนโยนของ ตั้ม ทำให้เขาเริ่มมีความรู้สึกพลุ่งพล่าน ก่อนที่เขาจะทำอะไร ตั้ม ก็เปลี่ยนมาขบเม้มที่มุมปากเขาเบาๆ แล้วเลื่อนริมฝีปากมากระซิบที่ข้างหู
“เรารักนายนะ ภู”
ภู เอามือจับไหล่ ตั้ม พลางขยับตัวออกจ้องมองหน้า ตั้ม นิ่ง
“อะไรนะ” เขาทำหน้าสงสัย
“เรารักภู” ตั้ม พูดอีกครั้ง พลางยิ้มให้ด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก
ภู เอามือลูบที่แก้มของ ตั้ม เบาๆ ใจของเขารู้สึกพองโต เปี่ยมไปด้วยความสุข ดึงร่างบางเข้ามากอดไว้แนบแน่น พลางฝังจมูกลงบนศรีษะ พลางพูดกระซิบเบาๆ
“เราก็รัก ตั้ม นะ รักมาก รักมานานแล้ว นานจนคิดไม่ถึงเลยหล่ะ”
-
ฮิ้ววววววววววววว....จุดปะทัดฉลอง :mc4: :mc4: :mc4:
ตั้มบอกรักรักนายภูแล้ว :o8:
มีถักเสื้อให้กันด้วย กรี๊ดดดดดดดดดดดด :loveu:
จะฉลองส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่ ข้ามวัน ข้ามคืนก้อม่ายว่า :-[
แต่ขอหวานนนนนนนนนนนนนนนนนนน.....จนละลายได้ก้อพอ คิคิ :give2:
ป๋อล๋อ* พ่อกับแม่นายภูน่ารักจัง เข้าใจความรักของลูก o15
-
ฉลองปีใหม่ด้วยการบอกรัก
มันโรแมนติคจริงๆนะตั้ม
:o8: :o8: :o8:
-
:a11: บอกรักแล้ว ดีจัง :m1:
งงตั้มหน้าโหล :m29: ที่แท้ก็มีภาพเขียนมาก่อนตัวจริง :m12:
-
เย่ๆๆ ฉลองๆๆ ตั้มบอกรักภูแล้ว
เย่ๆๆๆๆๆๆๆ
ตั้มน่ารักวุ้ย ทำเสื้อให้ด้วย..ใส่แล้วอุ่นไปถึงหัวใจจจ เลยย :o8:
-
:mc4: :mc4: :mc4:เย้!!!!!!!!!!
บอกรักแล้วเจ้าข้าเอ๊ย!!!!!
ดีใจ๊ ดีใจ ปิดซอยเลี้ยงซัก 3วันดีม๊างเนี่ยยยยยยย
กรี๊ดดดดดดด รักตั้มจัง :m1: :m1:
-
ห่างหายไปนาน เพิ่งจะมีเวลากลับมาเฝ้าแล้วววววววว
คิดถึงงงงงงงงง
และตามด้วย กรี๊ดดดดดดดด ตั้มกับภูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :oni2:
-
อ่านตอนนี้แล้วสบายใจมากกกกกกก
มองอะไรก็เป็นสีชมพูไปหมดแล้ว
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ฉลอง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ตั้มบอกรักภูแร้ว
คราวหน้าสงสัยมี :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
ต้องเก็บหลักฐาน :m24:
-
๓๓
“ปอ” ตั้ม ส่งเสียงเรียกชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า พลางโผเข้าไปในอ้อมกอดด้วยความดีใจ แล้วซบศรีษะลงไปบนไหล่กว้าง ร่างบางถูกกอดไว้แนบแน่น แล้วมือที่โอบกอดข้างหนึ่ง ก็เลื่อนขึ้นมาลูบศรีษะที่ซบอยู่บนไหล่อย่างแผ่วเบา
“ตั้ม ... เรารักตั้มนะ” เสียงกระซิบเบาๆข้างหู แต่คนฟังกลับรู้สึกแปลกใจ ... ไม่ใช่เสียง ปอ นี่นา ...
ด้วยความสงสัย จึงยกศรีษะจากไหล่กว้างขึ้นมามองดู แล้วก็ต้องตกใจ เพราะใบหน้าที่มองเห็น กลับกลายเป็นใบหน้าของอีกคนหนึ่ง
ภู ต้องตื่นขึ้น เพราะแรงสะดุ้งของร่างบางที่ตนกกกอดไว้ เขางัวเงียยันตัวด้วยศอก แสงสลัวจากไฟกิ่งตรงหัวเตียง เขามองเห็นใบหน้าหน้าที่ตื่นตกใจของ ตั้ม ทำเอาเขาหายงัวเงียเป็นปลิดทิ้ง
“ตั้ม เป็นอะไร”
ไม่มีคำตอบ แต่ ตั้ม มองตาของ ภู แน่วนิ่ง ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ส่องประกายงดงาม แววตาที่มองมาด้วยความอ่อนโยน เจือปนไปด้วยความรัก ความห่วงใย ช่างเป็นแววตาที่คุ้นเคยนัก แววตาเหมือนกับที่เขาได้เห็น เมื่อตอนที่ได้พบกันครั้งแรก เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบใบหน้าของ ภู เบาๆ
“ภู รู้อะไรมั๊ย”
“อะไรเหรอ” พูดพลางเปลี่ยนเป็นนอนตะแคง พลางเอามือไปวางทับมือของ ตั้ม ที่อยู่บนแก้มเขา
“ตาของ ภู สวยจัง” ตั้ม พูดพลางจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้ม “ภู รู้ตัวมั๊ย ว่ามองเราแบบนี้มาตั้งแต่เจอกันครั้งแรก”
ภู ไม่ได้ตอบอะไร เขาจ้องหน้า ตั้ม นิ่ง
“ตั้งแต่ตอนนั้น เราคิดถึงดวงตาคู่นี่มาตลอด ภู รู้มั๊ย มันทำให้เราคิดถึงคนบางคน แล้วเมื่อกี้นี้ เราฝันถึงคนคนนั้น”
ภู ไม่ตอบอะไร แต่ดึงตัว ตั้ม เข้ามากอดไว้ในอ้อมอก
.....................................................................
................................
“เป็นอะไร ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวซะหน่อย” ภู หันไปพูดกับคนที่เอาแต่แอบอยู่ข้างหลัง
“ก็มันเยอะนี่นา เราว่าน่ากลัวออก” ตั้ม พูดพลางมองกลุ่มผีเสื้อนับร้อย ที่บินไปมาอยู่ในกรงตาข่ายขนาดใหญ่ ภายในอุทยานสวนผีเสิ้อประจำจังหวัด “เกิดมันกลายเป็นผีเสื้อกินคน รุมเข้ามาทึ้งพวกเรา ม่ายแย่เหรอ”
“ฮ่าๆๆ คิดอะไรบ้าๆ”
“ใครจะรู้อะ เกิดมันโดนยาเยอะๆ แล้วกลายพันธ์ หันมากินคนแทนกินน้ำหวานล่ะ จะทำงาย” หน้าตาเอาจริงเอาจัง ยิ่งทำให้ ภู หัวเราะมากขึ้น
“โอ๊ย ไปเอามาจากไหนเนี่ย”
“ก็อ่านจากหนังสืออะสิ เค้าว่า อีกหน่อยนะต้นไม้น้อยลง ป่าน้อยลง แมลงมันขาดแคลนแหล่งอาหาร อย่างพวกตัวต่อที่ไข่ในตัวสัตว์ อีกหน่อยมันจะมาวางไข่ในตัวคน แล้วฟักเป็นตัว กินจากข้างในตัวคนออกมา” ตั้ม เล่าด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฮ่าๆๆ คงอีกนานแหละ กว่าจะเป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้เราจากินคนก่อนหล่ะ” พูดแล้วก็รวบตัวคนตรงหน้าเข้ามากอด แล้วจูบไปที่แก้มอย่างแรง
“อี๊ย์ ... น้ำลายเป็นพิษษษษษษษษษษษษษ” ตั้ม โวยวายพลางหัวเราะลั่น ภู ได้ยินก็จูบไปที่แก้มอีกข้างอย่างแรง เหมือนกับแกล้ง
“สารภาพมาเร็วๆ” ภู พูดยิ้มๆ
“เรื่องอะไร” ตั้ม หันหน้ามามอง งงๆ
“เมื่อเช้าฝันถึงใคร” ... ดูซิ จะใช่คนที่คิดมั๊ย ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็ จะลงโทษให้น่าดูเลย ...
แต่ใบหน้าที่มองมาอย่างไร้เดียงสา กลับเศร้าลงทันที จนทำให้ ภู ใจหายว่าเขาคิดถูกหรือเปล่าที่ถามเรื่องนี้
“ไม่ต้องบอกก็ได้ ช่างมันเหอะ” ภู พูดด้วยน้ำเสียงปลอบโยน
“เราฝันถึง ปอ” ตั้ม บอกเบาๆ “ตั้งแต่กลับมาจากเที่ยวทะเลคราวนั้น เราฝันแบบนี้มา ๓ ครั้งแล้ว แต่เมื่อเช้ามันแปลกไปนิดหน่อย” แล้ว ตั้ม ก็เล่าถึงความฝันทั้ง ๓ ครั้งให้ ภู ฟัง
“ภู จะว่าเราเหลวไหลก็ได้นะ แต่เราไม่ค่อยสบายใจจริงๆ”
“เรารู้” ภู ตอบพลางเอามือลูบแก้มของ ตั้ม เบาๆ “ไม่เหลวไหลหรอก” พูดพลางมองด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความรัก แฝงห่วงใยและปลอบประโลมไปในที
... เราเองก็เคยฝันอะไรที่คล้ายเรื่องเหลวไหลมาแล้วเหมือนกัน ...
“ภู” ตั้ม พูดพลางจ้องตาอีกฝ่ายหนึ่งนิ่ง “ปอ ก็มองเราแบบนี้บ่อยๆ แต่ตอนนั้นเราไม่รู้เลย เราไม่รู้จริงๆ” น้ำตาเริ่มคลออยู่ในหน่วยตาทั้งสองข้าง แล้วค่อยๆไหลรินลงมาช้าๆ ภู ค่อยๆใช้มือเช็ดน้ำตานั้นอย่างแผ่วเบา แล้วรั้งตัว ตั้ม เข้ามากอดไว้แนบแน่น
“ตั้ม รักพี่ปอ มากเลยนะ” ภู ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เหมือนจะรักมากกว่าเราอีก”
“ไม่เกี่ยวกันนี่ รักก็คือรักน่ะแหละ ไม่มีใครมากกว่าใครหรอก แต่ ภู น่ะสิ” ตั้ม ตอบทั้งๆที่ซบอยู่ที่ไหล่ของภู
“ทำไมเหรอ” ถามพลางลูบศรีษะที่ซบอยู่เบาๆ
“โกรธเรามั๊ย ที่เรารัก ปอ ขนาดนี้”
“ไม่เป็นไรหรอก เรารู้ว่าพี่เค้าเป็นคนสำคัญสำหรับ ตั้ม พี่เค้าก็ต้องเป็นคนสำคัญสำหรับเราด้วย” ... ตั้ม ไม่รู้หรอก ว่าพี่เค้าสำคัญขนาดไหนสำหรับเรา ...
“ภู” ตั้ม พูดพลางกระชับกอด ภู แน่นขึ้น “ขอบใจนะ ที่เข้าใจเรา”
“ไหน ... ลองเงยหน้าดูซิ แล้วดูว่าตอนนี้มองเห็นใคร” ภู พูดกับคนที่อยู่ในอ้อมกอด
ตั้ม เงยหน้าที่ซบอยู่กับไหล่กว้างขึ้นมามองคนที่กำลังจ้องมองตัวเองอยู่
“ว่าไง ตอนนี้มองเห็นใคร”
“ภู” ตั้ม ตอบไป
“ต่อให้ดวงตาคู่นี้จะเป็นของใครก็ตาม แต่คนที่มอง ตั้ม อยู่ตอนนี้ เป็นเรา คนที่ดูแล ตั้ม อยู่ตอนนี้ก็เป็นเรา และคนที่รัก ตั้ม อยู่ตอนนี้ก็เป็นเรา ตั้ม ไม่ต้องกังวลอะไรมากนะ”
พูดไปแล้วเขาก็รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมานิดๆเหมือนกัน ความฝันของ ตั้ม เกิดจากลางสังหรณ์ที่รุนแรงของ ตั้ม เพียงฝ่ายเดียว หรือแรงผูกพันอันล้ำลึกของทั้งสองคนกันแน่
-
โพสต์ก่อนอ่าน อิอิ *-*
o13
-
ตั้ม ยิ่งอ่านยิ่งน่ารักกกกก
:กอด1:
-
ตอนนี้หวานปนซึ้ง :กอด1:
ตอนหน้าขอหวานแบละลายนะคะ คุนบุหรง :o8:
-
o2 เมานิดๆ เลยนึกขึ้นได้เคยอ่านการ์ตูนตาหวาน(เส้นบาง)เรื่องหนึ่ง... ที่ผู้ปลูกถ่ายอวัยวะกลุ่มหนึ่งโดนวิญญาณ(สิน่ะ) เจ้าของอวัยวะยึดครองร่าง... ตอนจบไม่รู้เป็นไงหรือยังไม่จบก็ไม่รู้ไม่ได้ติดตามแล้ว
ท่าทางปอกำลังพยายามส่งผ่านความรักความห่วงใยฝากฝังให้ภูทำแทน :o8:
:a12:
-
:กอด1:ตั้ม
:กอด1:ภู
:กอด1: :กอด1: :กอด1:ปอ.... :L1:
-
:a1: :a1: :a1: อ่าไรมันจะหวานกันขนาดนั้นนิ
อยากมีแบบนี้จัง 555+
-
กรี๊ดสสสสส ภูน่าร๊ากกกก
ภูรู้ใจตัวเองจริงๆแล้ว ว่ารักตั้ม ไม่ใช่เป็นความรู้สึกของปอที่สื่อผ่านภู :oni2:
ว่าแต่ ภูจะเล่าให้ตั้มฟังไม๊เนี่ย
รีบๆเล่าหน่อยนะ สงสารน้องตั้มอ่ะ
กำลังสับสนกับความฝันแย่แล้ว o2
-
๓๔
“ไปเที่ยวสนุกมั๊ยลูก” แม่ของภู ทักขึ้นเมื่อทั้งสองคนกลับมา
“แม่ ... ตั้ม อะ ตลกน่าดูเลย” ภู พูดพลางหัวเราะ “กลัวผีเสื้อด้วย กลัวอะไรรู้มั๊ยแม่ กลัวมันมารุมกิน ฮ่าๆๆ”
แม่ของภู ถึงกับอมยิ้มด้วยความเอ็นดู พลางมอง ตั้ม ที่ทำจมูกย่นก้มหน้างุดลงไปมองพื้น
“พ่อกับแม่มีอะไรจะคุยกับลูกหน่อย เดี๋ยวว่างแล้วไปหาที่ห้องแม่แล้วกันนะลูก” แม่ของภู หันหน้ามาพูดกับลูกชาย
“งั้น ตั้ม ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวเราไปคุยกับแม่เดี๋ยวนึง” ภู หันไปบอกกับ ตั้ม
........................................................................
........................................
“ตกลงว่าพวกแกคบกันอยู่ใช่มั๊ย” พ่อของเขาพูดด้วยน้ำสียงอ่อนโยน พลางยิ้มน้อยๆ
“ครับ พ่อโกรธผมรึเปล่า” ภู มองพ่อเขาด้วยสายตาที่ขอความเห็นใจ
“พ่อไม่ว่าอะไรหรอก เพียงแต่แกแน่ใจเหรอไง ว่าจะมีความสุข เพราะเรื่องแบบนี้สังคมเขาไม่ค่อยยอมรับนักหรอกนะ”
“นั่นสิลูก แน่ใจแล้วเหรอ” แม่เขาพูดเสริม
“ก็ต้องดูกันไปแหละครับ แต่ตอนนี้พวกเราก็อยู่กันดี ผมขอแค่พ่อกับแม่ แล้วก็เพื่อนๆเข้าใจพวกเราบ้าง”
“แม่เข้าใจ” แม่เขาพูดพลางย้ายจากเก้าอี้ที่โต๊ะแต่งหน้า มานั่งลงข้างๆเขาบนเตียง “เท่าที่เห็นแม่ก็ว่า ตั้ม เค้าเป็นเด็กดี คงไม่พากันเสียการเรียนหรอกนะ”
“ฮ่าๆๆ” ภู หัวเราะร่า “เรื่องนั้นแม่ไม่ต้องห่วงเลย วันไหนแค่ผมคิดจะโดดเรียนนะ รายนั้นอาละวาดเลย ห้ามขาด ห้ามสาย ห้ามโดด”
“ดุกว่าครูอีก ว่างั้นสิท่า” พ่อเขาพูดขำๆ
“ก็ประมาณนั้นแหละ” ภู อมยิ้ม ดูจากท่าทางแล้ว พ่อกับแม่เขาคงเอ็นดูคนที่เขารักพอสมควรทีเดียว และที่สำคัญทั้งคู่ยอมรับการคบหากันของเขาทั้งสอง ว่ากันตามจริงเขาเองก็ไม่ได้หนักใจเรื่องนี้เท่าใดนัก
“เอ้อ พ่อ ถามเรื่องนั้นหน่อยสิ” แม่เขาหันไปถามพ่ออย่างลังเล
“แม่ถามดีกว่า”
“เรื่องอะไรเหรอแม่” ภู ถามด้วยความสงสัย
“เอ้อ ... เรื่องรูปน่ะลูก” แม่เขาพูดอย่าค่อนข้างระมัดระวัง “รูปเด็กผู้ชายที่ลูกเคยวาดเมื่อก่อนนี้ แล้วเมื่อตอนปิดเทอมที่ผ่านมา แม่เห็นมันวางอยู่บนโต๊ะ” เมื่อเห็นเขานิ่งเงียบไป แม่เขาจึงหันไปมองหน้าพ่อ เหมือนขอความเช่วยเหลือ
“คือพ่อกับแม่อยากรู้น่ะลูก ว่าทำไมลูกถึงได้ไปเจอคนที่เหมือนกันขนาดนั้นได้” พ่อเขาถามช้าๆ
ภู ก้มหน้าลงใช้ความคิดอยู่สักครู่หนึ่ง จึงเงยหน้าขึ้นมามองพ่อเขา
“ไม่ใช่เหมือนกันหรอก พ่อกับแม่จะเชื่อมั๊ย ตั้ม นี่แหละ เด็กชายในรูปที่ผมวาด เด็กชายที่ผมเห็นในฝันมาตลอด ๔ ปี”
“ตายจริง เป็นไปได้ยังไง” แม่เขาพูดพลางเอามือทาบอกด้วยความตกใจ ส่วนพ่อขมวดคิ้วแนบแน่น
“นั่นสิ มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน ที่จะเป็นคนเดียวกัน” พ่อเขาพูดอย่างสงสัย
“เป็นไปได้สิพ่อ” พูดแล้วเขาก็หันไปทางแม่ของเขา “ก็ ตั้ม น่ะ เค้าเป็นคนรักของพี่ปอ”
“ใครกันลูก พี่ปอ” แม่เขาสงสัยขึ้นมาอีก
“ก็พี่กรวิก คนที่ผมได้ดวงตามาจากการบริจาคของเค้าไงแม่ คนนั้นน่ะ พี่ปอ เป็นคนรักของ ตั้ม เอง”
“ตายจริง” แม่ของภู เอามือทาบอกด้วยความตกใจอีกครั้ง
ภู เล่าเรื่องฝันของเขาให้พ่อและแม่ฟังเท่าที่ควรจะเล่า รวมทั้งเรื่องที่เขาได้พบ ตั้ม และได้พิสูจน์จนแน่ชัดแล้ว่า เป็นคนเดียวกับเด็กชายที่อยู่ในความฝันของเขา
“มิน่า ถึงได้ให้แม่ไปขอประวัติพี่เค้า” แม่เขาพูดเบาๆ
“แล้วแกแน่ใจเหรอว่ารักเค้าจริงๆ ไม่ใช่ความรู้สึกหลอกๆ ที่มาจากความฝัน” พ่อเขาถาม
“แน่ใจสิพ่อ พ่อกับแม่รู้มั๊ย ทำไมผมถึงวาดรูปนั้นออกมา” ภู หยุดพูดพลางมองหน้าพ่อกับแม่เขาสลับกัน
“เพราะผมรู้สึกว่า ผมหลงรักเค้ามาตั้งแต่ตอนนั้น”
“แต่แกมาเจอเค้าตอนที่เค้าเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ” แม่เขาท้วง
“คงไม่ต่างกันหรอกแม่ ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน ตั้ม เค้าก็เป็นแบบนี้มาตลอด แล้วพอผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ผมไม่แปลกใจเลยทำไมพี่เค้ารัก ตั้ม ขนาดนั้น ถ้าเป็นผมนะ ผมก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน มันก็อาจจะมีบ้างหรอก อิทธิพลจากความฝัน” เขาหัวเราะเบาๆ “แต่ผมไม่สนใจแล้ว ผมรู้แต่ว่าผมรักเค้า แล้วตอนนี้เค้าก็รักผม”
“แล้วทาง ตั้ม ล่ะลูก เค้ารู้รึเปล่า” แม่เขาถามด้วยความกังวล
“ผมยังไม่ได้บอกเลย” สีหน้าของ ภู เปี่ยมด้วยความกังวล “ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะบอกยังไงดี ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้า ตั้ม เค้ารู้เรื่องนี้แล้วเค้าจะคิดยังไง เห็นแบบนั้นเหอะ จริงๆแล้วเป็นคนคิดมากน่าดู”
พ่อเขาย้ายจากเก้าอี้นั่งเล่นกลางห้อง มานั่งข้างเขาอีกคนหนึ่ง
“แต่ยังไงเค้าก็ต้องรู้สักวันนึงจนได้ แกก็หาจังหวะให้ดีแล้วกัน อย่ารีบร้อนเกินไป เดี๋ยวอะไรที่เริ่มต้นไว้ดีแล้ว มันจะกลายเป็นแย่ลง” พ่อเขาบอกพลางโอบไหล่เขาไว้ ส่วนแม่เขาถอนหายใจยาว โดยที่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่า แม่เขาคิดอะไรอยู่ในใจ
-
ผ่านแล้วนะตั้ม พ่อแม่ภูยอมรับลูกสะใภ้แล้ว
ดีใจด้วย :L1: :m1:
-
พ่อกับแม่น่ารักมากเลย เข้าใจลูก o13
ต่อไปก็เหลือแต่พี่ตั้มเท่านั้น ถ้ารู้ความจริง จะเกิดไรขึ้นน้า :serius2: :serius2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: จะมีเรื่องอะไรกันอีกไหมเนี่ย
ขอบคุณนะครับที่มาต่อ
-
ในที่สุดพ่อกับแม่ก็ยอมรับแล้วววววว :mc4: :mc4:
ที่เหลือก็ตั้มล่ะจะว่าไง
หวังว่าคงไม่มีอะไรอีกน้า..... :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
จะมีงานแต่งเมื่อไรจ๊ะ ยินดีล่วงหน้าค่ะ
-
มาเอาใจช่วยนายภู แล้วกัน :L2:
ว่าจะบอก กับตั้มยังไง คึคึ :m12:
ดูท่าจะไม่มีอุปสรรคอะไรแล้วล่ะมั๊ง ชิมิ นอกจาก ความรู้สึกของกันล้วนๆ
เอ?หรือจะมี เอิ้กๆ
ป๋อล๋อ* ผีเสื้อออกจะสวย แต่ทำไมตั้มกลัวล่ะน่อ....แต่ว่าเวลามันอยู่รวมกันเยอะๆ มันก้อน่ากลัวจริงๆแล่ะ เอิ้กส์
-
:m13: หายไปไหนหว่า คิดถึงตาตั้ม กับ ตาภูแล้วนะ
มาต่อไว ๆ นะครับ รออยู่ :m1:
-
๓๕
“ไม่ต้องปฏิเสธเลย ตอนปีใหม่ก็เสือกไม่อยู่ ทุกคนรอเอ็งอยู่คนเดียว พรุ่งนี้สอนเสร็จแล้วรีบมานะเว๊ย” พูดจบ ดมก็วางหูไป
พรุ่งนี้เย็นเขามีนัดกับ ภู เสียด้วยสิ ตั้ม คิดแล้วก็ตัดสินใจโทรศํพท์หา ภู
“ภู พรุ่งนี้เราคงไปตามนัดไม่ได้” ตั้ม บอกไปเมื่อ ภู รับสายโทรศัพท์
“ทำไมล่ะ” เสียงตอบมาไม่ดีนัก
“เพื่อนเราโทรมานัดไปกินข้าวน่ะ เห็นว่านัดกับเพื่อนเก่าไว้หลายคน แล้วพวกนั้นก็อยากเจอเรา บอกว่าให้เราไปให้ได้”
“เพื่อนกลุ่มไหน”
“เพื่อนที่เรียนด้วยกันตอนมัธยมปลายน่ะ”
“งั้นเราไปด้วย”
“ง่า ... ไม่ดีมั้งอะ” ตั้ม พูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก
“ทำไม กลัวเราไปเจอแฟนเก่าเข้าเหรอไง” น้ำเสียงของ ภู เหมือนไม่พอใจ
“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย เราว่ามันไม่ค่อยเหมาะน่ะ เพราะที่ไปกันมีแต่เพื่อนๆเก่าเราทั้งนั้น”
“ก็ดีไง เราจะได้ไปรู้จักเพื่อนๆ ตั้ม ด้วย แล้วพรุ่งนี้เราไปรับตอนเลิกงานแล้วกันนะ” แล้ว ภู ก็วางหูไปโดยไม่ฟังคำตอบเช่นเคย
........................................................................
.................................
“ศิลปี ทางนี้” เสียงเรียกพร้อมกับใบหน้าใสๆ ภายใต้กรอบแว่นทรงกลม โบกมือเรียก “หาตัวยากเหมือนเดิมเลยนะ มานั่งกับเรานี่ แล้วพาใครมาด้วยน่ะ” วัฒน์ถาม พลางมองคนที่เดินมาด้วยแล้วนั่งลงข้างๆ ตั้ม อีกด้านหนึ่ง เพื่อนๆต่างหันมาทักทาย พร้อมกับมองคนที่มากับ ตั้ม ด้วยสายตาสงสัย และอยากรู้
“ผม ภู ครับ” เขาหันไปทักทายคนที่นั่งกันอยู่ก่อนแล้วบนโต๊ะยาว กะด้วยสายตาประมาณ ๑๐ กว่าคน “ผมเป็นแฟน ตั้ม”
“นั่นแน่ มีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่บอกเพื่อนเลย” หมูที่นั่งอยู่อีกข้างหนึ่งของ วัฒน์ แซวขึ้น
“ไม่ใช่แฟนซะหน่อย” ตั้ม ท้วงเบาๆ
“อ้าว” ภู กับ วัฒน์ ร้องขึ้นพร้อมกัน
“แล้วเป็นอะไรล่ะ ถึงได้พกมาด้วยแบบนี้” วัฒน์ ถามยิ้มๆ
ตั้ม ชะโงกไปกระซิบอะไรเบาๆข้างหู วัฒน์ แล้วก็หน้าแดง วัฒน์ทำหน้าแปลกใจ แล้วก็อมยิ้ม หน้าแดงเพราะกลั้นหัวเราะไว้สุดความสามารถ จนหมูต้องสะกิดไหล่ วัฒน์ จึงหันไปกระซิบบอก
“ฮ่าๆๆ” หมู อดหัวเราะดังๆไม่ได้ “มันต่างกันตรงไหนล่ะ ไอ้แฟนกับคนรักเนี่ย มันก็เหมือนกันแหละ”
“ไม่เหมือน” ตั้ม เถียงพลางทำจมูกย่น
ภูได้ฟังก็อดหัวเราะไม่ได้ ที่แท้ ตั้ม ไม่ได้คิดว่าเขาเป็นแฟน แต่เป็น คนรัก ... อืม นั่นสินะ คนรัก เหรอ ฟังแล้วดูดีกว่าคำว่า แฟน เป็นกอง ...
วงสนทนาบนโต๊ะอาหาร ค่อนข้างครึกครื้น มีอยู่สองคนที่ ภู สังเกตมากเป็นพิเศษ คนแรกคือ วัฒน์ นั่นเอง เพราะจะเรียก ตั้ม ว่า ศิลปี ทุกคำ ในขณะที่เรียกคนอื่นด้วยชื่อเล่น อีกคนหนึ่งคือ นึก ที่นั่งอยู่ตรงข้ามนี่เอง มักจะมองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก เมื่ออาหารหมดลง วงสนทนากำลังสนุกสนาน ดม ก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงดังๆ
“เฮ๊ย พวกเรานับกันหน่อยดิ๊ มากันกี่คน” พูดจบ ก็เริ่มนับ
“๑๕ คนเว๊ย” คนหนึ่งบนโต๊ะตอบ แน่นอนว่าไม่ได้นับรวม ภู ด้วย
“ไม่ถูกเว๊ย นับใหม่” ดม ตอบยิ้มๆ
“ไม่ถูกยังไงวะ นับยังไงก็ได้ ๑๕ ไอ้ตั้ม กับแฟน .... เอ๊ย ... ไม่ใช่สิ” เพื่อนคนนั้นหันมามอง ตั้ม ยิ้มๆ “ต้องบอกว่าคนรักมัน รวมกันเป็น ๑ คน” เพื่อนๆพากันหัวเราะ ตั้ม เองเริ่มหน้าแดง ภู เองก็พลอยเขินไปด้วย
“ต้อง ๑๗ คนดิ๊วะ มึงลืมนับไปได้ยังไง”
“ใครอีก ๒ คนล่ะ” หมู ถาม งงๆ
“ไอ้สิงห์ไง” ดม หมายถึงเพื่อนที่เสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อ ๒ ปีที่แล้ว
“อีกคน หรือจะเป็น ปอ” วัฒน์ พูดแล้วหันมามองหน้า ตั้ม
“เออสิวะ จริงมะ ไอ้ตั้ม” ดม หันไปมองที่ ตั้ม “ปอ มันต้องมาด้วยแน่ๆ” ทุกคนส่งเสียเฮ พลางมองไปยัง ตั้ม แต่ก็ต้องเงียบลง เพราะเห็น ตั้ม ก้มหน้านิ่ง
“ศิลปี เป็นอะไร” วัฒน์ เรียกเบาๆ
ตั้ม เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ ไม่ได้พูดอะไร ภู อดไม่ได้ ต้องเอื้อมมือไปจับมือของ ตั้ม บีบเบาๆ แล้วยิ้มให้เหมือนจะปลอบใจ เมื่อ ตั้ม หันมามองหน้า
“เราก็คิดว่า พี่ปอ เค้ามาอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกันนะ เพราะอะไรรู้มั๊ย” ตั้ม มองหน้า ภู นิ่ง ตั้งใจฟังว่าเขาจะพูดอะไร เช่นเดียวกับทุกคนในโต๊ะ ที่พากันนิ่งเงียบ และหันมามองด้วยความสนใจ
“เพราะว่า ตั้ม อยู่ที่นี่ไง พี่เค้าก็ต้องอยากอยู่กับคนที่เค้ารัก ไม่ว่า ตั้ม จะไปอยู่ที่ไหน พี่ปอ เค้าก็จะตามหาจนเจอเสมอไม่ใช่เหรอ”
ตั้ม จ้อง มองคนที่พูดด้วยสายตาอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความรัก น้ำตาเริ่มคลอเบ้าตาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เพราะความซาบซึ้งคนตรงหน้า ที่ช่างเข้าใจความรู้สึกของเขาเสียเหลือเกิน อดไม่ได้ที่จะโผเข้าไปกอด ภู ไว้
“ขี้แยอีกแล้ว ไปล้างหน้าก่อนไป๊” ภู พูดพลางขยี้หัว ตั้ม เบาๆ
ตั้ม คลายวงแขนออก รู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปรกติ ... ทำไมมันเงียบแบบนี้ ... เมื่อมองไปรอบๆ ก็ห็นว่าเพื่อนๆในโต๊ะ ต่างหันมามองเขาทั้งสองเป็นจุดเดียว หลายคนอมยิ้ม แต่ก็มีบางคนที่ทำหน้าไม่ค่อยพอใจนัก
“นั่นสิ ศิลปี ไปล้างหน้าเหอะ” วัฒน์ พูดพลางยิ้มให้ ตั้ม ที่หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง
“อื้อ เดี๋ยวเรามานะ” พูดจบก็ลุกจากเก้าอี้ เดินไปยังห้องน้ำ
“ไม่ตามไปดูแลหน่อยเหรอ” นึก หันมาถาม ภู
“ไม่ต้องหรอก ตอนนี้คงอยากอยู่คนเดียวมากกว่า” ภู ตอบยิ้มๆ
“จนป่านนี้ ตั้ม มันยังไม่ลืมปอ เลย นายไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอไง” นึก ถามอีก
“รู้สึกสิ” ภู ตอบ
นึก ฟังแล้วแค่นหัวเราะออกมานิดหนึ่ง ... นั่นสิ ใครมันจะไม่รู้สึกอะไรได้อย่างไร ที่แฟนตัวเองคิดถึงคนอื่นขนาดนั้น …
“ผมรู้สึกดีใจมาก ที่ ตั้ม มีความรู้สึกที่มั่นคงขนาดนี้” คำตอบทำให้หลายคนแปลกใจไม่น้อย “พวกคุณคงรู้ว่า พี่ปอ จริงใจแล้วก็มั่นคงกับ ตั้ม ขนาดไหน ผมว่า มันคงจะเป็นเรื่องแปลกมากกว่า ถ้า ตั้ม ลืม พี่ปอ ลืมคนที่รักตัวเองถึงขนาดนั้น รักขนาดว่า ถึงร่างกายจะสลายไปแล้ว วิญญาณก็ยังติดตามมาอยู่ข้างๆด้วยความห่วงใย”
“พูดเหมือนเห็นวิญญาณ มันจะเป็นไปได้ยังไง” นึก พูดแล้วหัวเราะในลำคอ
“เราก็คิดว่า ปอ อาจจะทำแบบนั้นก็ได้นะ แต่ ภู จะรู้ได้ยังไงล่ะ ไม่ใช่ ปอ ซะหน่อย” วัฒน์ ถามด้วยรอยยิ้มที่แสดงความเป็นมิตร
“เพราะเป็นผมไง ถึงได้รู้ ... คงมีแต่ผมนี่แหละที่รู้ว่า พี่ปอ ยังไม่ยอมไปไหนเด็ดขาด จนกว่า ตั้ม จะมีความสุขอย่างแท้จริง แล้วผมนี่แหละ ที่จะเป็นคนทำให้ความหวังของพี่เค้าเป็นจริง”
-
จิ้มก่อนอ่าน
อิอิ.....
:o8: :o8: :o8:
-
แอร๊ยยยย น่ารักจังเลย
ทั้งตั้ม ทั้งภูเลย
พาไปเปิดตัวกับเพือนๆๆด้วย
ไม่ใช่แฟน แต่เป็นคนรัก :o8: o13
-
นายภู....หวานมาก
ตอนนี้น่าจะมีเพลงประกอบนะ ขอเสนอ unchained melody ให้ตั้ม
-
นายภูตอบได้เยี่ยมมาก o13 นับถือๆ
คนที่มีความรักที่บริสุทธิ์และมั่นคง ก็สมควรได้รับความรักที่จริงใจเช่นกัน
:L1: :L1: :L1:
-
หวานในแนวหลอน ๆ หรือเปล่าคะ o21
ไม่ถูกกับ "ผี" อย่างแรง
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ไม่ได้เม้นท์นาน อยากบอกว่า มาสม่ำเสมอมากเลย น่าร้ากกกกกกกก
ปล. รูปที่ลงให้ดูน่ารักทุกรูปเลยค่า
-
เรียกคะแนนจากเพื่อนๆ ของตั้มได้หลาย
-
“เพราะเป็นผมไง ถึงได้รู้ ... คงมีแต่ผมนี่แหละที่รู้ว่า พี่ปอ ยังไม่ยอมไปไหนเด็ดขาด จนกว่า ตั้ม จะมีความสุขอย่างแท้จริง แล้วผมนี่แหละ ที่จะเป็นคนทำให้ความหวังของพี่เค้าเป็นจริง”
^
^
คำเด็ดๆ ของตอนนี้ ของนายภู o13
จะมีใครรู้ไปกว่านายภูไม่มีแล้วล่ะเอิ้กๆ
นายภู คงเป็นเงาตามตัว ตั้ม เกือบตลอดเวลาแน่ๆ ชิมิ เนี่ย :laugh:
"ไม่ใช่แฟน แต่เป็นคนรักตะหาก" กรี๊ดดดดดด.....ด ตั้ม พูดอาร๊ายยยยยยย...ย :o8:
แต่ฟังแล้วดูดีกว่าคำว่าแฟนจริงๆด้วยเนอะ :m4:
นายตั้มจะน่ารักไปไหนเนี่ย เอิ้กๆ :m1:
-
:m1: เด็ดมากภูตอกไอ้นึกให้หน้าหงายไปเลย o13
-
ภูพูดได้ซึ้งมากเลย กินใจสุดๆ o13
-
ภูตอบได้ถูกใจมากๆ
ถ้าตั้มได้ยินคงรักภูมากขึ้น
-
๓๖
“ก็คนในวงเค้าติดธุระคนนึง เลยโทรมาตามให้เราไปช่วย แค่ครึ่งคืนเอง เดี๋ยวหลังเที่ยงคืนเค้าจะกลับมาเล่นต่อ” ตั้ม บอกให้คนที่โทรมาหารู้
“ก็รับปากไปแล้วนี่ แล้วอีกอย่างเพื่อนโทรมาขอร้องทั้งที ให้เราปฏิเสธก็ยังไงอยู่อะ” ตั้ม พยายามอธิบาย
“ไม่ได้หรอก ตอนนี้เราต้องไปหาคนคนนึง” เหมือนคนทางปลายสายจะไม่ยอม ตั้ม ถึงได้ขมวดคิ้วแนบแน่น “ไม่ได้ เราต้องไป ยังไงเราก็ต้องไป” สีหน้าของ ตั้ม เศร้าลง เมื่ออีกฝ่ายวางหูโทรศัพท์ไปทันที
ตั้ม มองช่อกุหลาบขาวที่มีอยู่ห้าดอก และถูกตัดก้านจนสั้นเพียงสองสามนิ้ว ดอกกุหลาบที่ถูกมัดรวมกัน จนมองคล้ายกุหลาบขนาดใหญ่เพียงดอกเดียว กลีบหนาเป็นประกายแวววาว สดใสและสวยงามสม กับเป็นดอกไม้คัดพิเศษมาจากต่างประเทศ แน่นอนว่าราคาย่อมสูงเป็นพิเศษเช่นกัน โดยเฉพาะในวันนี้ ... วันวาเลนไทน์ ... ดอกกุหลาบขาวถูกส่งจากมือพนักงานในร้าน มาสู่มือเขา ตั้ม มองแล้วถอนหายใจยาวพลางยิ้มเศร้าๆ สักพักจึงเดินออกมาจากร้านขายดอกไม้ แล้วเรียกรถแทกซี่ เพื่อไปยังจุดหมาย
..........................................................................
....................................
“เป็นอะไรวะ หน้าบูดแต่เช้าเชียว” จูน ถามเมื่อ ภู นั่งลงบนโต๊ะพร้อมกับจานข้าว และขวดน้ำอัดลม
“เอ้า กินไป โมโหไป เดี๋ยวข้าวติดคอตายหรอก โดนใครขัดใจอะไรมาอีกล่ะวะ” นน แซวพลางหัวเราะ
“ครูเอ็งอะดิ แม่ง ... น่าโมโหหว่ะ” ภู พูดพลางตักข้าวเข้าปากไปอีกคำ
“ทำไมวะ ทะเลาะอะไรกัน ทุกทีกูเห็นสวีทกันน่าดู” นน พูดพลางทำหน้าสงสัย
“วันนี้ไม่ยอมออกมาเจอกู ตอนเย็นจะไปเล่นดนตรี ตอนเช้าก็จะไปไหนไม่รู้”
“อ้าว ก็เพิ่งเจอกันมานี่นา คิดถึงมากเหรอวะ ฮ่าๆๆ” จูน พูดพลางหัวเราะ
“ไอ้นี่ ... ไอ้คนไร้แฟน ไร้คนมาจีบ อย่าบอกเอ็งไม่รู้วันนี้วันอะไร”
“วันพฤหัส ... วันครู” อาร์ท ทำท่าคิด “มึงก็ขึ้นครูไปเรียบร้อยแล้วนี่หว่า ครูดนตรีซะด้วย ฮ่าๆๆ” พูดจบ อาร์ท ก็ต้องหลบฝ่ามือของ ภู ที่ฟาดมา
“วาเลนไทน์เว๊ย ไอ่เชี่ย” ภู ตะคอกไป “วาเลนไทน์นะเว๊ย ดันไปหาคนอื่น ไม่ให้กูโมโหได้ไงวะ” พูดแล้วก็คว้าขวดน้ำอัดลม มาดูดน้ำไปหลายอึก
“มึงก็เลยอารมณ์ค้าง” นน พูดแล้วหัวเราะ “งั้นเดี๋ยวคืนนี้ไปฉลองกับพวกกูเหมือนเคยดิวะ ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“เออ” ภู ตอบแกนๆ พลางดูดน้ำอัดลมเข้าไปจนหมดขวด
..........................................................................
....................................
“ปอ” ตั้ม เรียกชื่อคนที่อยู่ในรูป กุหลาบขาวช่อเล็ก ถูกวางลงไปหน้ารูปถ่าย ภายในช่องของเจดีย์
“วันนี้วาเลนไทน์นะ เราเลยเอาดอกไม้มาให้” หยุดพูดพลางมองรูปที่อยู่ในช่องเล็กๆแน่วนิ่ง ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
“ปอ เรารัก ภู แต่ไม่ได้แปลว่าเราหมดรัก ปอ นะ เรายังรักนายเหมือนเดิม เพียงแต่ตอนนี้เรามีคนที่เรารัก เพิ่มขึ้นอีกคนนึง เราไม่เคยเอามาเปรียบเทียบกันหรอกนะ ว่าเรารักใครมากว่ากัน เพราะทั้ง ปอ ทั้ง ภู เป็นคนที่เรารัก ... เป็นคนสำคัญสำหรับเราทั้งคู่” ตั้ม หยุดพูดแล้วยิ้มขำเหมือนนึกอะไรได้
“ว่าแต่ ภู นี่คล้ายๆนายเลยนะ ... อ่อนโยน แต่อารมณ์ร้อน ขี้โมโห ดูสิ ... เมื่อเช้าไม่ยอมฟังเราอธิบายอะไรเลย วางหูโทรศัพท์ไปซะแล้ว นี่ถ้ารู้ว่าเรามาหา ปอ จะหายโกรธเรามั๊ยนะ” พูดแล้วก็อดหัวเราะเบาๆไม่ได้ รูปใบหน้าที่ยิ้มน้อยๆภายในช่องเล็กๆ เหมือนกับตั้งใจฟัง และรับรู้เรื่องที่ ตั้ม เล่า ทำให้เขาอดสะเทือนใจไม่ได้
“โดยเฉพาะดวงตาของนายสองคน มันช่างเหมือนกันจริงๆ”
..........................................................................
....................................
“เฮ้ย ... สาวนั้นมองเอ็งอยู่น่ะ” อาร์ท กระซิบบอก ภู “เฮ๊ย เดินมาแล้วเว๊ย”
สาวน้อยอายุคงรุ่นราวคราวเดียวกับเขา แต่งตัวด้วยชุดยีนส์ เดินเข้ามาหาพลางทักทาย อารมณ์ที่ขุ่นมัว รวมกับเหล้าที่ดื่มเข้าไปหลายแก้ว ทำให้เขาพูดคุยกับสาวคนนั้นไปเรื่อยๆ แต่ก็เริ่มออกรสเพิ่มมากขึ้น ตามจำนวนแก้วเหล้าที่ดื่มเข้าไป เสียงเพลงจากเครื่องเสียงทำให้เขาไม่รู้เลยว่า โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงนั้น ดังขึ้นมากี่ครั้งแล้ว เหล้าอีกหลายแก้วที่สาวนั้นส่งให้ เขารับมาดื่มเหมือนอยากประชดใครสักคน แล้วคืนนั้นก็จบลง ในห้องพักของสาวคนนั้นเอง
-
คิดถึงศิลปี
เข้ามาดูสันละ 3 รอบเลย *-*
:กอด1:
-
เวรกรรมละคุณภู ทำไมเมาซะอย่างนั้น
วันวาเลนไทน์แท้ๆ ไม่น่าเลย
อันที่จริงแล้วคุณศิลปีไปเล่นดนตรีแทนเพื่อน
คุณภูก็น่าจะตามไปดูก็ได้นี่นา
ผมว่าโรแมนติคดีออก ไปนั่งดูแฟนร้องเพลง
วิกฤตใหม่กำลังมาแล้ว
เป็นกำลังใจให้ศิลปีนะครับ *-*
:กอด1:
-
:เฮ้อ: เศร้า!!!!!!
ส่อเค้าวุ่นวายเชียว.
-
เวนกำแล้ว นายภูเอ๋ย
-
นายภูเอ้ย เดือดร้อนแน่ๆ
ต้องมีเรืองวุ่นวายตามมาแน่ๆ
แล้วตั้มจะให้อภัยหรือป่าวเนี่ย
เฮ้ออออออ
ปล. ขอบคุณ คุณบุหรงมากๆๆนะ ที่ไปอวยพรให้อ่ะ
ดีใจจัง ++ ให้คุณบุหรง :กอด1:
ขอบคุณนะๆๆ
-
นายภูนิ ... นึกถึงนิสัยของปอ สมัยเรียนนะ ความเหมือนที่ไม่ค่อยจะแตกต่างเอิ้กๆ
เอาแต่ใจ เป็นที่สุด แถมยังชอบประชดด้วย
งานนี้ คงมิเจอแจคพ็อต หรอกชิมิ o12
หมั่นไส้นายภูแล่ะนะ ว่าจะเอาใจช่วย แต่ไม่ฟังเหตุผล ไม่ยอมถามเหตุผลแบบนี้ :angry2:
ยุให้คุนบุหรงหาพระเอกใหม่ให้นายตั้มด่วนเลย เอิ้กๆ :laugh:
-
ตั้มอย่าไปสน เด็กสร้างบ้าน ชิส์ :m14:
-
:o รีบเคลียร์กันเลย
-
:o อารายกานเนี่ยยยยยย
นายภู :angry2: แม๊....เพิ่งชมไปหยกๆ ดีแตกซะแล้ว
ทำไรไป คิดถึงใจน้องตั้มมั่งป่าวฟระ
o12 เดี๊ยะๆๆ ยุให้น้องตั้มหาแฟนใหม่ซะเลย
-
๓๗
“ขอบคุณนะพี่ที่มาเล่นดนตรีให้” เล่ พูดกับ ตั้ม ที่ลงจากเวทีเล็กๆตรงมาหาเขา
“เกรงใจพี่จังเลยค่ะ นี่หนูเพิ่งรู้เมื่อกี้เอง ว่าพี่ต้องมาเล่นดนตรีแทน เพราะเค้าจะพาหนูไปฉลองวันวาเลนไทน์เนี่ย” แฟนสาวของเล่ พูดอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ชอบร้านที่ เล่ พาไปมั๊ย” ตั้ม พูดยิ้มๆ
“ชอบมากเลยค่ะ อาหารอร่อย บรรยากาศก็ดี”
“งั้นก็ดีแล้วหล่ะ” พูดแล้ว ตั้ม ก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับคู่รักทั้งสอง ราวกับว่าความสุขของคนทั้งสอง เป็นความสุขของตัวเขาเอง
“ว่าแต่พี่เหอะ แฟนว่าอะไรรึเปล่า” เล่ ถามด้วยสีหน้ากังวล
“ไม่เป็นไรหรอก เพราะเมื่อคืนพี่ก็รอโทรศัพท์เค้าจนดึก ไม่เห็นโทรมานัดอะไรเลย พี่ถึงได้รับปากมาให้ไง” ตั้ม พยายามยิ้ม
“แล้วเดี๋ยวพี่กลับบ้านเลยหรือไปไหนต่อ” เล่ ถามด้วยสีหน้ายิ้มๆ เหมือนล้อเลียน
“ก็คงไปหาเค้าแหละ ให้เซอร์ไพรส์เล่น พี่ไปก่อนเล้วกันนะ เดี๋ยวจะดึกมาก”
“เอาโบว์ผูกที่คอด้วยดิ๊พี่ เค้าจะได้รู้ว่ามาหาเป็นของขวัญวาเลนไทน์”
“อ่ายบ้า” หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ พูดจบ ตั้ม ก็ล่ำลาเพื่อนๆ แล้วออกจากร้านไป
พอออกมาจากร้าน เขาเรียกรถแทกซี่ บอกจุดหมายที่ต้องการ
... โทรไปตั้งหลายทีแล้วทำไมไม่รับนะ ส่งข้อความไปก็ไม่ยอมตอบ เป็นอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้ ... ตั้ม คิดอย่างกังวลไปตลอดทาง
..........................................................................
....................................
“ไปเรียนทันมั๊ยวะนี่” ภู บ่นกับตัวเองเบาๆ หลังจากลงจากรถแทกซี่ แล้วรีบวิ่งเข้าไปในอพาร์ตเมนท์ เมื่อออกจากลิฟท์แล้วมองไปทางห้องของเขา ก็ต้องแปลกใจ
... ใครวะมานั่งอยู่หน้าห้อง ... เขามองไปยังคนที่นั่งฟุบหน้ากอดเข่า อยู่ข้างประตูห้องเขา จึงค่อยๆเดินเข้าไปดูอย่างระมัดระวัง
“ตั้ม” เขาอุทานออกมา เมื่อเห็นชัดว่าเป็นใคร
ตั้ม เงยหน้าขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก สีหน้าแสดงความดีใจออกมาอย่างปิดไม่มิด พลางรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“อุ๊บ...” ตั้ม อุทานเบาๆเพราะเสียหลัก ภู เข้าไปใกล้ยื่นมือเข้าไปประคองตัวเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“ตั้ม มาได้ยังไง” ภู ภามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่แสดงความประหลาดใจ
“ก็เราส่งข้อความบอกแล้วไง ว่าเล่นดนตรีเสร็จแล้วจะมาหา” สีหน้า ตั้ม เปลี่ยนเป็นกังวล “แล้วโทรหาตั้งหลายที แต่ ภู ไม่รับโทรศัพท์”
“โทรศัพท์เหรอ” ภู ขมวดคิ้ว นั่นสิ เขารู้เหมือนกันว่า มีข้อความส่งถึงเขา แต่ไม่ได้เปิดอ่านเพราะกำลังโกรธ ส่วนที่ไม่ได้รับโทรศัพท์ คงเป็นตอนที่เขากำลังเมาอยู่ในเธค
“ภู ไม่ได้เป็นอะไรนะ รู้มั๊ยเราเป็นห่วงแค่ไหนน่ะ พอมาถึงแล้ว ภู ไม่อยู่เราก็โทรอีก แต่ ภู ก็ยังไม่รับโทรศัพท์เรา ถ้าไม่อยากเจอเรา ไม่อยากให้เรามาหา ก็บอกเราตรงๆไม่ได้เหรอ” ภู ทำท่าเหมือนจะพูดอะไร แต่ ตั้ม ก็พูดต่อด้วยความรวดเร็ว “ทำแบบนี้รู้รึเปล่าว่าเราเป็นห่วงนะ กลัวว่า ภู จะเป็นอะไรไป” ตั้ม พูดพลางน้ำตาเริ่มคลอ
“ถ้า ภู เป็นอะไรไปเหมือน ปอ เราจะทำยังไง” พูดจบ น้ำตาก็ไหลพรากลงมา ตั้ม ก้มหน้าพลางใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา
คำพูดประโยคสุดท้าย ทำเอา ภูได้แต่ยืนมองทำอะไรไม่ถูก
... นี่เขาทำอะไรลงไป เมื่อคืนนี้ขณะที่เขาไปเตลิดไปด้วยความโกรธและน้อยใจ แต่คนที่เขาคิดว่าไม่ได้ให้สนใจกับเขา กลับมานั่งรอเขาอยู่ตรงนี้ เกือบตลอดทั้งคืน ด้วยความรู้สึกแบบนี้ ...
“ตั้ม เราขอโทษ เข้าไปข้างในกันก่อนดีกว่านะ” ภู พูดพลางไขกุญแจเปิดประตูห้อง
“เดี๋ยวต้องไปเรียนใช่มั๊ยอะ แล้วนี่ทานอะไรมารึยัง” ตั้ม ถามโดยที่ไม่ยอมเดินเข้าไป
“ก็ ... เดี๋ยวรีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วไปทานที่โน่น” ภู ตอบ
“งั้นเรากลับก่อนดีกว่า ภู จะได้ไปเรียน เราไปนะ” พูดจบก็หันหลังเตรียมจะเดินออกไป
“เดี๋ยวสิ” ภู คว้าแขนเอาไว้ “โกรธเราเหรอ”
“จะโกรธเรื่องอะไรล่ะ” ตั้ม หมุนตัวกลับมาตอบ “เห็นกลับมาปลอดภัยดีก็ดีใจจะแย่แล้ว เราสิต้องขอโทษที่เมื่อวานทำให้ ภู โกรธ” ตั้ม พูดพลางเอามือวางไว้บนมือของ ภู ที่จับแขนเขาไว้
“เราก็ต้องกลับบ้านไปเตรียมตัวทำงานเหมือนกัน แล้ว ภู จะได้เตรียมตัวไปเรียนด้วยไง เราไปนะ”
ตั้ม บีบมือของ ภู เบาๆ แต่อีกฝ่ายยังไม่ยอมปล่อยมือไปง่ายๆ
“มีอะไรเหรอ” ตั้ม ถามเมื่อเห็นแววตาที่แสดงความสงสัย ปนเศร้า
“เราอยากรู้ เมื่อวานตอนเช้า ตั้ม ไปหาใคร ทำไมถึงมาหาเราไม่ได้ คนนั้นสำคัญกว่าเราอีกเหรอไง”
ตั้ม ถอนหายใจพลางก้มหน้าลง
“เราคิดว่า ภู จะรู้ซะอีก” ตั้ม หยุดพูดพลางถอนหายใจอีกครั้ง ไม่เห็นว่า ภู ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยมากขึ้น
แล้ว ตั้ม ก็เงยหน้าขึ้นมามอง ภู ด้วยยิ้มเศร้าๆ
“เราไปหา ปอ เราเอาดอกกุหลาบไปให้เค้า ก็เมื่อวานนี้วาเลนไทน์ไม่ใช่เหรอ นอกจากนายกับ ปอ แล้ว เราจะไปหาใครได้อีกล่ะ”
-
:เฮ้อ: ตั้มนี่เป็นคนเดจิง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ไอ้ภู มึงตราย............
-
:serius2:ว๊ากกกกกกยอมไม่ด้ายยยยยยยย
ทำไมภูทำแบบนี้ ทำไม :angry2: :angry2:
ตั้มหนอตั้ม พ่อยอดขมองอิ่ม ใยช่างแสนดีเยี่ยงนี้(หรือไม่ทันคนหว่า)
มามะกอดทีดิ๊ :กอด1:
-
สงสารตั้มอ่ะ โถๆๆ รอทั้งคืนเลยยยยยยยยยยยย
:o12:
-
ท่าทาง นายภูจะรู้สึกผิด มากขึ้นกว่าเดิม ใช่มะเนี่ย เมื่อรู้แบบนี้แล้วอ่ะ
จะสารภาพผิดหรือหนอ... หรือจะปิดบังอีก :angry2:
รอทั้งคืน อดฉลอง วาเลนไทน์เลย เพราะนายภูคนเดียว มัวแต่ไป เมา + ประชด ฮึ่ย... o12
-
:sad2: สงสารตั้มจัง :m15:
-
“เราไปหา ปอ เราเอาดอกกุหลาบไปให้เค้า ก็เมื่อวานนี้วาเลนไทน์ไม่ใช่เหรอ นอกจากนายกับ ปอ แล้ว เราจะไปหาใครได้อีกล่ะ”
หุหุ ด้วยประโยคนี้ ถ้าเราเป็นภู
เราจะได้ยินเหมือนเสียงมีดดัง ฉึก!!!
-
อ่านรวดเดียว 3 ตอน o2 o2
ตอนแรกก็หวานดีอยู่หรอก :m1:
แต่ทำไมสองตอนหลังเนี่ยยยยย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ภูทำอย่างนี้ได้ยังไง :angry2: :angry2:
สงสารตั้มอ่ะ :o12: :o12:
-
:เฮ้อ: จะมีบท นังผู้หญิงท้องไหมเนี่ย !!!!!! :m20: :m20: :m20:
-
ภูภูภูภูภูภูภูภูภู ภูภูภูภูภูภูภูภูภู
ภูภูภู ภูภูภู
ภูภูภู ภูภูภู
ภูภูภู ภูภูภู
ภูภูภู ภูภูภู
:angry2:
-
๓๘
“ปอ”
ตั้ม เรียกคนที่กอดเขาอยู่เบาๆ ใบหน้าที่ซบอยู่บนไหล่กว้าง ยิ้มอย่างมีความสุข วงแขนแข็งแรงที่กอดเขาไว้ ทำให้รู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก มือข้างหนึ่งลูบไหล่เขาเบาๆ สักพักก็เปลี่ยนมาเชยคาง เคลื่อนใบหน้าลงมาจูบที่แก้มเขาเบาๆ แล้วเลื่อนมาประทับที่ริมฝีปาก ตั้ม หลับตารับจูบนั้นด้วยใจวาบหวาม แต่แล้วก็รู้สึกเหมือนร่างกายถูกกดทับ ด้วยน้ำหนักบางอย่าง ริมฝีปากถูกบดขยี้ ดูดเม้มอย่ารุนแรง จนต้องผลักคนที่กอดตนออกเบาๆ และลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ
“ตกใจอะไรเหรอ” เสียงพูดพร้อมกับมือที่ลูบแก้มอย่างแผ่วเบา
ตั้ม มองดูใบหน้าของคนพูด ... ภู นั่นเอง น้ำหนักที่เขารู้สึก ก็คือน้ำหนักของร่างที่กกกอดเขาไว้ทั้งคืน ราวกับแม่ไก่กกไข่
จริงสิ ตอนนี้เขาอยู่ที่เกาะเล็กๆแห่งหนึ่ง ที่ ภู ชวนเขาลงมาเที่ยว พร้อมกับเพื่อนๆและครอบครัวของ ภู พวกเขามาถึงเกาะนี้ตั้งแต่เมื่อวาน ในเวลาใกล้เที่ยง
“แค่มอร์นิ่งคิสแค่นี้ ตกใจอะไรนักหนา ดูทำหน้าเข้าสิ”
“เราฝันอีกแล้ว” ตั้ม พูดด้วยสีหน้าไม่ดีนัก
“ฝันอะไรเหรอ หรือฝันถึงพี่เค้าอีก” ถามแล้วเปลี่ยนเป็นนอนตะแคง ช้อนแขนโอบรอบคอ ตั้ม ไว้ แล้วดึงเข้ามากอดไว้แนบอก
“อื้อ” ตอบด้วยเสียงอู้อี้ เพราใบหน้าซุกอยู่กับอกกว้าง “ภู ล่ะ เคยฝันอะไรคล้ายๆแบบนี้มั๊ย”
“เคยสิ เมื่อก่อนเราฝันซ้ำซากบ่อยมากเลย มาช่วงนี้แหละที่ไม่ค่อยฝันแล้ว”
“ฝันอะไรเหรอ”
ภู ลูบศรีษะ ตั้ม เบาๆ แล้วเงียบไปพักหนึ่ง
“เมื่อก่อนตอนเราอยู่มัธยมปลาย ซักม.๕ได้ เราฝันถึงเด็กผู้ชายคนนึง ฝันเป็นเรื่องเป็นราวเลยนะ เด็กคนนั้นคงเรียนซักมัธยมต้น แต่ดูยังไงก็ไม่เหมือน” ภู เล่าอย่างระมัดระวัง
“ทำไมล่ะ” ตั้ม ถามด้วยความสนใจ
“ก็คงบุคลิก ท่าทางการเดิน การพูด แล้วก็อะไรหลายๆอย่างมั๊ง ดูแล้วยังกับเด็กประถม แต่เด็กคนนั้นน่ารักมากเลยในสายตาเรา ในฝันเราแกล้งเด็กคนนั้นบ่อยๆ ตั้งแต่เด็กจนโตเลย”
“โห เป็นไปได้นะ เด็กคนนั้นคงอาละวาดน่าดูเลยสิ”
“เปล่าเลย มันก็แปลกนะ หลายครั้งเด็กคนนั้นกลับปกป้องเรา ห่วงใยเรา ติวหนังสือให้เรา แบ่งของให้เรา ตั้ม ว่ามันแปลกมั๊ย”
ตั้ม นิ่งเงียบไปสักครู่เหมือนใช้ความคิด
“เด็กคนนั้นคงชอบ ภู น่ะสิ”
“ชอบทั้งๆที่โดนแกล้งบ่อยๆเนี่ยนะ” ภู พูดขำๆ
“เราว่าคงไม่ได้มีแต่เรื่องแกล้งมั๊ง ภู คงทำอะไรดีๆให้เด็กคนนั้นบ้างเหมือนกันแหละ ไม่อย่างนั้นเด็กคนนั้นจะทำดีกับ ภู ทำไม” ตั้ม พูดพลางถอนหายใจ
“ตั้ม พูดเหมือนรู้ใจเด็กคนนั้นเลยนะ” พูดพลางฝังจมูกลงไปบนศรีษะที่ซบอยู่กับอกเขา
“อื้อ ภู รู้มั๊ย เมื่อก่อนนะ ตอนที่เรียนอยู่มัธยมต้นน่ะ ปอ ชอบแกล้งเรา แต่มีบ่อยๆนะ ที่ ปอ เค้าใจดีกับเรามาก มันทำให้เราสับสนมากๆ ว่าเค้าเกลียดเราหรือเปล่า”
“แล้วไม่คิดว่าเค้ารักบ้างเหรอ”
“ไม่อะ ตอนนั้นไม่ได้คิดเลย ก็แกล้งเราทุกวัน ใครจะไปคิดล่ะ แต่ตอนที่เค้าดีๆกับเราน่ะนะ เรากลับรู้สึกอบอุ่นมากๆเลย”
“หึๆ เด็กผู้ชายน่ะนะ แกล้งเด็กผู้หญิงเพราะคิดว่าน่ารัก ไม่ก็แอบชอบนั่นแหละ”
“แต่เราไม่ใช่ผู้หญิงนี่นา”
“แต่เด็กผู้ชายที่น่ารักมากๆ ก็ทำให้เด็กผู้ชายด้วยกัน แกล้งเพราะชอบได้เหมือนกันนั่นแหละ”
“แปลว่าที่ ภู แกล้งเด็กคนนั้นบ่อยๆ ก็เพราะชอบเด็กคนนั้นน่ะสิ” พูดจบก็หัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ
“อ้าว หัวเราะทำไมล่ะ”
“ตลกน่ะสิ เรานึกภาพ ภู ไล่แกล้งเด็กแล้วคงตลกน่าดู”
“หนอย” ภู เอามือขยี้ผมบนศรีษะของ ตั้ม แรงๆ “ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอไงเนี่ย”
“ก็รู้สึกว่ามันตลกไง”
“อะนะ ไม่หึงมั่งเลยเหรอไง” ภู พูดงอนๆ “ว่าแต่ว่า .... ไม่อยากรู้เหรอว่าเด็กผู้ชายที่เราฝันถึงคนนั้นน่ะเป็นใคร”
“คงไม่ใช่อาร์ทนะ” ตั้ม พูดแล้วก็ยิ่งหัวเราะเสียงดัง ในขณะที่สายตาของ ภู เหมือนตกอยู่ในแววฝัน
“ในฝัน เรามักจะจับมือนิ่มๆของเด็กคนนั้นมาบีบเล่นเสมอ บางทีเราก็บีบซะเต็มแรง เพราะเรารู้สึกมันเขี้ยว มีครั้งนึงเราบีบจนมือนั้นช้ำไปหมด เขียนหนังสือแทบไม่ได้ เราทั้งสงสารเด็กคนนั้น ทั้งโกรธตัวเอง ตั้งใจว่าจะไม่ทำอีก แต่มันก็เกิดขึ้นอีกจนได้ เราทำมือนุ่มๆนั้นเจ็บแล้ว เจ็บอีก แต่มือข้างนั้นมักหยิบยื่นความอบอุ่นให้เราเสมอ”
ตั้ม เงยหน้าขี้นมามองด้วยความแปลกใจ เรื่องเหล่านี้ ทำไมถึงได้เหมือนเรื่องราวในอดีต ที่ฝังรากลึกอยู่ในใจเขา
“ตั้ม” ภู เรียกพลางใช้มือลูบแก้มอย่างแผ่วเบา พลางจ้องมองเข้าไปในดวงตาของ ตั้ม แน่วนิ่ง
“ตั้ม เด็กคนนั้นน่ะ...”
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ... เสียงเคาะประตูห้องพักดังถี่ยิบ
“อ่ายภู ตื่นยังโว๊ย ตะวันโด่งแล้ว รีบตื่นมากินข้าวเช้าเร็ว” เสียงของนพเรียกดังอยู่หน้าประตู
“เออๆ ตื่นแล้วโว๊ย เดี๋ยวขออาบน้ำแต่งตัว สี่สิบนาที”
“ให้สิบนาทีพอ หิวแล้วเร็วๆนะเว๊ย” แล้วเสียงก็เงียบไป
“สิบนาทีเองเหรอ จะทันได้ไงอะ” ตั้ม อุธรณ์
“ทันสิ อาบน้ำพร้อมกันเลย”
โดยไม่ฟังเสียงตอบ ภู อุ้ม ตั้ม ขึ้นจากที่นอนเข้าไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว
-
ง่ะ คุถณตั้มมาตอนพักเที่ยง *-*
:m22:
-
- -"
อ้าว แล้วเรื่องคืนนั้นของนายภูอะ -..-
เคลียร์กันแล้วเหรอ
หรือยังไม่เคลียร์
:m31:
-
:serius2: โดนขัดจังหวะอีกแล้ววววว
เมื่อไหร่น้องตั้มจะรู้ความจริงซะทีหล่ะเนี่ย
ว่าแต่
เรื่องคืนนั้นของภู คงไม่ส่งผลไรนะ
ไม่งั้นนะ :m16: นายภู โดน :เตะ1:
-
:m4: :m4: อาบน้ำด้วยกานอีกแระ สงสารตั้มจิง ๆ ๆ ๆ
ว่าแต่ เรื่องคราวนั้นเนี่ย เคลียร์กันแร้วหรอ
-
:a3: เอ๋า.... เหลือสิบนาที จะพอเร๊อ... นายภู คิคิ
แต่ที่ขอ สี่สิบนาที น่ะ ..รู้ทันนะ ฮ่าๆ :laugh:
เนื้อเรื่องแอบกระโดด ดึ๋งๆ นะเค่อะ หรือจะมี ย้อนหลัง :m12:
-
:a3: เอ๋า.... เหลือสิบนาที จะพอเร๊อ... นายภู คิคิ
แต่ที่ขอ สี่สิบนาที น่ะ ..รู้ทันนะ ฮ่าๆ :laugh:
กรรม ... ไม่มีอะรายเจงๆ อาบทีละคน ก็คนละ ไม่น่าเกิน ๒๐ นาทีงาย o6
- -"
อ้าว แล้วเรื่องคืนนั้นของนายภูอะ -..-
เคลียร์กันแล้วเหรอ
หรือยังไม่เคลียร์
:m31:
ว่าแต่
เรื่องคืนนั้นของภู คงไม่ส่งผลไรนะ
ไม่งั้นนะ :m16: นายภู โดน :เตะ1:
ว่าแต่ เรื่องคราวนั้นเนี่ย เคลียร์กันแร้วหรอ
เนื้อเรื่องแอบกระโดด ดึ๋งๆ นะเค่อะ หรือจะมี ย้อนหลัง :m12:[/color]
บอกโกงๆ แอบขี้เกียจเขียนเล็กๆ :laugh:
แต่ความจริง สาเหตุมีสองอย่าง
๑ ตั้มไม่รู้
๒ ภูไีม่พูด
แค่นี้เองอะฮับ ... แต่จะว่าไม่มีอะไรเลยก็ไม่ได้ มันก็ต้องมีคนกลางมาช่วยอยู่ดีแหละ ว่าแต่เป็นครายหนอ...
... มาลงต่อ เมื่อมีคนทายถูก ... ดีมะ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
^
^
นี่แน่ะๆ :mc4: จิ้มคนเขียนซะเลย
ชอบมาทำให้อยาก แล้วจากไป อยู่เรี่อย คิคิ :laugh:
คนกลาง ว่าแต่เป็นใครน๊อ....... รีฯ ต่อไปว่าไงเค่อะ :m12:
โบ้ยไม่ตอบ.. ซ้างั้น... :m20:
-
จำชื่อไม่ได้อ่ะ
ที่เป็นพี่ชายของเจ้าตั้มอ่า
ชื่อไรหว่า :a4: :a4:
-
ตอบปัญหาก่อนนะ ทายว่า พี่ราญ อิอิอิอิ
มาต่อเร็วๆนะ มันค้างอ่ะ
-
จำชื่อไม่ได้อ่ะ
ที่เป็นพี่ชายของเจ้าตั้มอ่า
ชื่อไรหว่า :a4: :a4:
ตอบปัญหาก่อนนะ ทายว่า พี่ราญ อิอิอิอิ
มาต่อเร็วๆนะ มันค้างอ่ะ
หุ หุ หุ ... ม่ายช่ายยยยยยยย
งานนี้ขืน พี่ราญ รู้คงเกิดอาการ :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
มีแต่ ตาย กับ ตายยยยยยยยยย o12
-
คนเขียนแกล้ง
:o12:
-
:m13: เดาว่าเป็นอาร์ทอ่ะ
:a4: :a4:
อิอิ... มาต่อเถอะ please
-
วันนี้ผมเพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ครับ...น่ารักดี แต่ผมยังไม่เคยได้อ่านภาคที่เป็นตั้มกะปอเลยอ่ะ
ใครมี link รบกวนด้วยน่ะครับ อยากกลับไปอ่าน แต่ถามหน่อยว่าสะเทือนในรึเปล่า (แบบว่ารู้สึกไม่ค่อยดีทุกทีที่ได้อ่านเรื่องเศร้า)
-
:m13: เดาว่าเป็นอาร์ทอ่ะ
:a4: :a4:
อิอิ... มาต่อเถอะ please
แง่้ววว...ยังมะมีคนตอบถูกอีกเหรอ อยากลงต่อออออ .... o9
วันนี้ผมเพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ครับ...น่ารักดี แต่ผมยังไม่เคยได้อ่านภาคที่เป็นตั้มกะปอเลยอ่ะ
ใครมี link รบกวนด้วยน่ะครับ อยากกลับไปอ่าน แต่ถามหน่อยว่าสะเทือนในรึเปล่า (แบบว่ารู้สึกไม่ค่อยดีทุกทีที่ได้อ่านเรื่องเศร้า)
ภาคแรกของเรื่องนี้ชื่อเรื่อง จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ตอนนี้อยู่ในหัวข้อ นิยายที่โพสจนจบแล้ว http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3885.0
-
คุณบุหรงอ่ะ
คนยิ่งความจำไม่ดีด้วย
ให้สมองคนอ่านทำงานหนักอีกแย้วววววววววว
:o12: :o12: :o12: :o12:
ใครหว่าๆๆๆๆๆๆ ใครๆๆๆๆ
มาต่อเถอะๆๆ
-
ครายหว่า เล่ห์หรอ
หรือว่า พี่ปอมาเข้าสิง
5555+
-
:m14: คุนบุหรงไม่ยอมมาต่อชิส์ๆ
ตอบก้อได้ ตอบแบบหว่านแห + ปน มั่ว อิอิ :m23:
"พี่ชัย" หรือเปล่า? เพราะเรื่องนี้พี่ชัยยังมิได้ออกเลย รึ? :a3:
:m32:
*ไม่ถูกจะเอา ปะทัด จิ้มตุดคนแต่งฮ่าๆ :mc4:
-
เดาว่า เป็นเพื่อนภู ที่เป็นลูกศิษย์ตั้มอ่ะ o13
-
๓๙
“เสร็จยัง” ภู เรียก ตั้ม ที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องน้ำ
“เปลี่ยนข้างนอกก็ได้ ไม่เห็นต้องเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำเลย” บ่นพึมพัมเบาๆ พลางมองไปยังสัมภาระของ ตั้ม กระเป๋าพลาสติกรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่ แต่หนาเพียงไม่กี่เซนต์ ทำให้เขาแปลกใจว่า ตั้ม เอาอะไรมาด้วย
“เสร็จแล้ว” เสียงบอกพร้อมกับเสียงประตูเปิดออก ภู หันไปมอง ตั้ม ที่เดินออกมาแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว ด้วยความไม่ค่อยพอใจ
“เปลี่ยนเลย แต่งตัวอะไรแบบนี้” พูดจบก็หันไปหาอะไรในกระเป๋าเดินทางของเขา
“ทำไมอะ ชุดนี้แหละดีแล้ว” ตั้ม ก้มหน้าหมองตัวเองในเสื้อยืดลายขวางสีชมพูสลับเทา ที่คลุมกางเกงว่ายน้ำที่สวมไว้ จนแทบมองไม่เห็น
“ดียังไง เปลี่ยนมาใส่ตัวนี้เลย” ภู ส่งกางเกงขาสั้นตัวใหญ่ให้ ตั้ม
... ไม่ได้รู้ตัวเลยรึไง ว่าแต่งตัวแบบนี้แล้วมันเป็นยังไง ... คิดพลางมองไปยังโคนขาอวบแน่น เรียวขาแข็งแรง โดยเฉพาะโคนขาส่วนที่แนบติดกับกางเกงว่ายน้ำ ผิวส่วนนั้นที่ออกเป็นสีขาวอมชมพู ดูเนียนราวกับขาผู้หญิง
“ม่ายอะ ใส่กางเกงว่ายน้ำนี่แหละ ขืนใส่ตัวนี้แล้วมันหลุดกลางทะเลล่ะ” ตั้ม ทำจมูกย่น ไม่ยอมใส่กางเกงตัวใหญ่ที่ ภู ยื่นให้
“เปลี่ยนเร็ว” ภู พูดแกมบังคับ
“งั้นเราไม่ไปแล้ว” ตั้ม พูดพลางเดินไปล้มตัวนอนคว่ำลงบนเตียง
“อ้าว ได้ไงล่ะ อุตส่าห์พามา จะให้ดูปะการังสวยๆ” ภู เดินไปนั่งลงข้างๆ ตั้ม หันหน้าหนีไปอีกทางหนึ่ง ไม่พูดอะไร
“เฮ้อ...” ภู ถอนหายใจ “งั้นตามใจแล้วกัน ไม่เปลี่ยนก็ได้ ไปกันเร็ว” พูดพลางดึงแขน ตั้ม ให้ลุกจากที่นอน
“เดี๋ยวเราตามไป” ตั้ม บอกโดยที่ไม่ยอมหันหน้ากลับมา ภู มองดูคนที่นอนอยู่สักพัก ก็ปล่อยมือ แล้วเดินออกจากห้องไป
............................................................................
...................................
“อ้าว ตั้ม ละลูก” แม่ของภู ที่นั่งอยู่กับพ่อบนเก้าอี้ชายหาด ใต้เงาของต้นไม้ใหญ่ถามขึ้น เมื่อเห็นเขาเดินออกมาที่ชายหาดเพียงคนเดียว
“งอนอยู่น่ะแม่” ภู ตอบพลางใส่เสื้อชูชีพ แล้วเอาหน้ากากพร้อมกับสนอคเกิลสวมคล้องคอไว้
“เรื่องอะไรล่ะ เมื่อกี้ยังเห็นอยากลงไปดูปะการังอยู่เลย” พ่อเขาถามอย่างสงสัย
“ก็ผมอยากให้เขาเปลี่ยนจากกางเกงว่ายน้ำ มาเป็นกางเกงขาสั้นธรรมดา แล้วเค้าไม่ยอม”
“อ้าว ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ใส่กางเกงว่ายน้ำก็ดีออก” แม่เขาพูดพลางหันไปหาพ่อ “เน๊อะพ่อ”
“โหแม่อะ ก็มัน...” ภู ไม่รู้จะบอกยังไงดี “ผมไปเล่นน้ำกับเพื่อนดีกว่า” พูดจบก็วิ่งลงไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆที่ชายหาด
ภู กับเพื่อนๆพากันสวมตีนกบ แล้วสวมแว่นดำน้ำที่ติดสนอกเกิล ว่ายน้ำลอยคอดูปะการังใต้น้ำกันไปซักพัก ตั้ม ก็เดินมาที่ชายหาด มือข้างหนึ่งถือเสื้อชูชีพ อีกข้างถือตีนกบ มีแว่นสำหรับใส่ว่ายน้ำสวมอยู่ที่ลำคอ เมื่อเดินผ่านพ่อแม่ของภู ก็ยิ้มทักทายอย่างอารมณ์ดี
“มิน่า เจ้าภู มันถึงไม่อยากให้ใส่กางเกงว่ายน้ำ” พ่อของภู พูดพลางมอง ตั้ม ที่เดินผ่านไปยังชายหาด
“ทำไมเหรอพ่อ” แม่ภู หันไปถามด้วยความสนใจ
“แม่ก็ดูสิ” แม่ของภู มองตาม ตั้ม ไป
ลมชายหาดพัดเสื้อยืดที่ใส่อยู่ให้แนบไปกับตัว รูปร่างที่ค่อนข้างสูง เหมือนจะบอบบาง แต่กลับมีเอวมีสะโพกชัดเจน โดยเฉพาะร่างกายช่วงล่าง โคนขาอวบใหญ่ดูแน่นตึง ค่อยๆไล่เรียวลงมา เมื่อมองดูจากด้านหลังแบบนี้ หากไม่ใช่เพราะทรงผม ก็คงคิดว่าเป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน
ตั้ม ค่อยๆใส่เสื้อชูชีพ พลางเอาเท้าเขี่ยน้ำทะเลเล่น ทรายที่ค่อนข้างละเอียด กับคลื่นเล็กๆที่ซัดใส่เท้า ทำให้รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก สักพักก็ใส่ตีนกบ แล้วเดินลงไปแช่ตัวอยู่ในน้ำทะเล มองไปทาง ภู และเพื่อนๆที่ลอยตัวใช้สนอคเกิล ดูปะการังใต้น้ำอยู่ไกลๆ ก็เห็นว่ามีบางคน มองมาทางเขาเป็นพักๆ แต่ก็ไม่ได้ว่ายน้ำเข้ามาหา ตั้ม จึงว่ายน้ำลอยคอน้ำดูปะการังเล่น ยิ่งใส่ตีนกบด้วย ก็ยิ่งทำให้ว่ายน้ำได้คล่อง ปะการังใต้น้ำถึงแม้จะเป็นสีน้ำตาลเป็นส่วนใหญ่ แต่ด้วยขนาดมหึมาของปะการังสมอง จำนวนที่มากมายชองปะการังเขากวาง และปะการังรูปร่างต่างๆ รวมทั้งปลาทะเลสีสวยๆที่มีมากพอสมควร ตั้ม ก้มหน้าดำน้ำดูไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็เงยหน้าขึ้นมาหายใจ ความเพลิดเพลินทำให้ว่ายห่างออกไป คนละทางกับกลุ่มของ ภู ที่กำลังดูปะการังกันอยู่
“เฮ๊ย ครูเค้าหายไปไหนแล้ววะ” นน ถามเพื่อนๆ
“เออนั่นดิ เมื่อกี้เห็นลงน้ำมาแล้วนี่หว่า แล้วหายไปไหนแล้ว” นพ เสริม
ภู ได้ยินก็หันตัวไปมองรอบๆ ก็เห็นมีคนลอยคอดูปะการังอยู่ไกลออกไปอีกทางหนึ่ง เมื่อคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาหายใจ ก็เห็นว่าเป็น ตั้ม นั่นเอง
“เฮ๊อะ ... ทำเก่งไปคนเดียว ปล่อยไปเหอะ” ภู หันมาบอกเพื่อนๆ
“ทะเลาะอะไรกันอีกเหรอวะ” อาร์ท ถามด้วยความสงสัย ... อีแบบนี้ ไม่ปรกติ ทุกทีแทบจะแยกห่างกันไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว ...
“เปล่า”
ภู ตอบอย่างไม่ใส่ใจ พลางสวมแว่นดำน้ำและสนอคเกิลไว้ตามเดิม ก้มหน้าลงไปในน้ำ ลอยคอดูปะการังใต้น้ำต่อ เพื่อนๆเห็นดังนั้นก็พลอยไม่สนใจไปด้วย จนเวลาผ่านไปนานพอสมควร
“เฮ๊ย มึงไม่สนใจจริงๆเหรอวะ” นน อดไม่ได้ สะกิดเรียก ภู แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ
“มึงทำอะไรผิดอีกเหรอไงวะ ถึงได้ทำท่าแบบนี้” นน ถามอีก
“กูบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร” ภู ตอบอย่างหงุดหงิด
“งั้นคราวนี้ ครูเค้าขัดใจอะไรมึงอีกล่ะ” นน ถามอีก
เขายังจำได้ วาเลนไทน์ที่ผ่านมา เพียงแค่ ตั้ม ไม่มาหาตามที่ต้องการ ภู ถึงกับประชด ด้วยการไปค้างคืนกับหญิงสาวที่พบในเธค หลังจากนั้นทั้งสองคนเหมือนไม่ได้ติดต่อกันเลย เป็นเวลาเกือบเดือน ตัวเขาเองนั่นแหละที่ทนไม่ได้ จนต้องเป็นคนนัดให้ทั้งสองคนออกมาเจอกัน วันนั้นเหมือน ภู จะคอยหลบสายตาครูของเขา เหมือนเด็กที่ทำความผิด แล้วกลัวว่าจะมีคนจับได้ แต่จะเป็นเพราะไม่รู้ถึงเรื่องที่เพื่อนของเขาทำลงไป หรือเพราะสาเหตุใดก็ตาม สายตาของ ตั้ม กลับอ่อนโยนและอบอุ่น ราวกับว่าสามารถยอมรับและให้อภัยได้ในทุกเรื่องราว ที่เพื่อนของเขาพูดหรือกระทำ และในโรงหนังที่เย็นฉ่ำเพราะเครื่องปรับอากาศ เขาก็เห็น ภู รั้งตัว ตั้ม เข้ามากอดไว้ แล้วหลังจากนั้นทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
“ปะการังทางโน้นสวยจังเลย” เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ พอ นน หันไปมองก็เป็น ตั้ม นั่นเอง คิดแปลกใจอยู่เหมือนกัน เพราะเมื่อสักครู่ยังเห็นอยู่ห่างออกไปไกลๆ
“ไปทำอะไรตรงโน้น” ภู ถามดุๆ
“แหะๆ ดูปะการังเพลินไปหน่อย ทางโน้นยังกับป่าปะการังแน่ะ สวยจังเลยอะ” ตั้ม พูดอย่างตื่นเต้น “ทางนี้ไม่ค่อยเห็นมีอะไรเลย”
“แล้วอยู่คนเดียวตั้งนาน ไม่กลัวเหรอไง” นพ เข้ามาถาม
“กลัวไรอะ ไม่มีอะไรซะหน่อย” ตั้ม ขมวดคิ้ว
“แล้วสนอคเกิลทำไมไม่ใส่น่ะ” อาร์ท ถามบ้าง
“ใช้ไม่เป็น” ตั้ม ตอบหน้าตาเฉย “เราหายใจทางปากไม่ได้ แต่แค่นี้สบายมาก เรานักว่ายน้ำเก่าเชียวน๊า” พูดแล้วก็หัวเราะคิกคัก
“ไหน ตั้ม ปะการังตรงไหนว่าสวย พาไปเร็ว” ภู พูดพลางเอื้อมมือมาจับมือตั้ม
“อื้อ ทางนี้” แล้ว ตั้ม ก็ว่ายน้ำนำไป โดยที่มือหนึ่งจูง ภู ไปด้วย
ภู หันหน้ามายิ้มแล้วยักคิ้วให้กับ นน เหมือนจะบอกว่า .. เห็นมะ กูบอกพวกมึงแล้วว่าไม่มีอะไร ...
-
.... ที่แท้ก้อ...นน เองเหยอ :a3:
(.........เดินไปเก็บแหที่หว่าน ก่อนหน้านี้ก่อนนะ แหะๆ) :m23:
.
.
.
นายภู เมื่อไหร่จะเลิกใจร้อน...เอาแต่ใจซ้าทีเนอะ เด๋วก้อเข้า อีหลอบเดิมร๊อกกก...ก
ทีนี้ นนอย่าไปช่วยนะ ปล่อย ให้ นายภู แก้ปัญหาเอง o12
แต่ใส่ เกงว่ายน้ำแบบนั้น มันน่าหวงน้อยซะเมื่อไหร่ ชิมิ นายภู
แล้วทำไมม่ายบอกไปตรงๆล่ะเนอะ ... ว่าหวง ไม่อยากให้ใครมองตั้ม ฮิ้ววว... :m12:
-
ไปกัน 2 คน ดูปะการังอย่างเดียวเองเหรอคะ :laugh:
-
:a5: อ่ะน่ะ ไปเมาววว~ คืนเดียวผ่านไปเป็นเดือนเลย o2 :m1:
-
ขอติดตามเป็นแฟนนิยายด้วยคน :m13: อ่านแล้วยิ้มไปด้วยดีจังเลย เพี้ยง...อย่าจบเศร้าเลยนะคะ ชอบจบแบบ Happy มากกว่าอ่ะ จบเศร้าแล้วปวดตาเพราะน้ำตาท่วมจอ อิอิ
รอตอนใหม่ค่า :mc4:
-
ที่แท้ก็น้องนน เพื่อนหนูพิฃฃี่
555+
เอ้า thanxx ที่มาต่อค๊าบ.....
-
หูยยยยย ตั้มน่ารักอ่ะ
น่ารักอย่างเป็นธรรมชาติด้วย คุณบุหรงเขียนถึงตั้มได้น่ารักมาก
ลักษณะท่าทางการพูดของตั้มน่ารักอ่ะ o13
ปล.นายภู ทำเป็นงอน เดี๋ยเถอะๆๆ :เตะ1:
-
ไปกัน 2 คน ดูปะการังอย่างเดียวเองเหรอคะ :laugh:
ไปแซวเค้ามาก เดี๋ยวเค้าก็ทุ่มปะการังขอนไม้มาฝากหรอก
:m14:
-
^
^
จิ้ม ๆ
แก้วม่ายกัว :m14:
เพราะพี่ตั้มใจดี
ใช่มั้ยคะ พี่ตั้มขา :m1:
-
อิจฉาจังเลย ไปดำน้ำสวีทกันเชียวนะ
-
อิจฉาจังเลย สวีทกันซะ.......
-
๔๐
“ทำอะไรน่ะ” นพ ถามพลางนั่งลงข้างๆ
“วาดรูปไง” ตั้ม ตอบโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากรูปที่กำลังวาดอยู่
หลังอาหารเที่ยงหลายคนพากันนอนกลางวัน นพ เองก็นอนไปได้สักครู่หนึ่งก็ตื่นขึ้นมา เมื่อเห็น นน และ อาร์ท ยังหลับอยู่ จึงออกมาเดินเล่น และพบ ตั้ม นั่งวาดรูปอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ นพ ชะโงกหน้ามองภาพในกระดาษวาดเขียนแผ่นใหญ่ เป็นภาพทะเลกว้าง ตั้ม กำลังลงสีท้องฟ้า โดยใช้สำลีจุ่มสีแล้วแต้มๆลงไป บางแห่งก็ใช้สำลีแห้งๆอีกก้อนหนึ่งถูไปมา ทำให้สีกระจายเข้มบ้าง อ่อนบ้าง
“วาดไปทำไมเนี่ย”
“เอาไปฝากคนไง นพ เอาบ้างมะ จะได้เอาไปฝาก กิ่ง ไง”
“ไม่ดีกว่า ขี้เกียจ”
ตั้ม หัวเราะเบาๆ แล้วก็หยิบกระดาษมาตัดเป็นช่อง วางทาบลงไปบนภาพ เอาแปรงสีฟันจุ่มสีน้ำตาล ถูกับตะแกรงลวดชิ้นเล็กๆ ที่เหมือนกับตัดมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ แล้วใช้สำลีลูบเบาๆเป็นบางที่
“โห ... ยังกะเม็ดทรายเลย เก่งนี่” นพ มองภาพด้วยความทึ่งในวิธิการที่ ตั้ม ใช้
“เพื่อนเราสอนน่ะ ตั้งแต่สมัยเรียน ม.๓” พูดพลางเอารูป ที่ใช้คลิปหนีบไว้กับกระดานไม้อัดแผ่นบางๆ วางพิงโคนต้นไม้ไว้ “เดี๋ยวสีแห้งแล้วค่อยเก็บ”
แล้ว ตั้ม ก็หยิบกระดาษวาดเขียนอีกใบ วางลงบนกระดานไม้อัดอีกแผ่น แล้วใช้คลิปหนีบมุมทั้งสี่เอาไว้
“วาดอีกเหรอ”
“อื้อ เมื่อกี้จะส่งไปให้พี่ชาย แล้วใบนี้จะให้พี่ชัย” ตั้ม หันมาตอบยิ้มๆ แล้วหันกลับไปใส่ใจกับกระดาษวาดเขียน
นพ นั่งมองกระดาษว่างเปล่าแผ่นนั้น ค่อยๆมีสีแต่งแต้มลงไป จนสีขาวๆของกระดาษแผ่นนั้น กลายเป็นภาพที่คล้ายกับภาพแรกด้วยความเพลิดเพลิน พอภาพใหม่เสร็จลง ตั้มก็วางพิงโคนต้นไม้ไว้แทนภาพแรก ที่นำมาแกะคลิปออก ใช้กระดาษวาดเขียนอีกแผ่นปิดซ้อนไว้ แล้วเก็บลงไปในกระเป๋าสี่เหลี่ยมสีดำ จากนั้นก็หยิบกระดาษวาดเขียนมาหนีบไว้กับแผ่นไม้อัดอีกครั้ง
ภาพคราวนี้ต่างกับภาพแรก เหมือนเป็นภาพซ้อนภาพ ในภาพชายทะเล มีภาพของแผ่นกระดาษที่กำลังวาดชายทะเลนั้น ซ้อนอยู่อีกภาพหนึ่ง นพมองภาพที่ค่อยๆเป็นรูปเป็นร่างละเอียดขึ้น ด้วยความสนใจ และชื่นชมในความมีสมาธิของ ตั้ม
“ทำอะไรน่ะ” เสียงดุๆ ดังขึ้นข้างหลัง
นพ สะดุ้งตกใจหันไปมอง ก็เห็น ภู ยืนทำหน้าดุๆอยู่ข้างหลัง แล้วเดินเข้ามา
“ตั้ม ทำอะไรอยู่” ภู เดินมาหยุดตรงหน้า ตั้ม แล้วถาม
“วาดรูป” ตั้ม ตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากรูปที่กำลังลงสีอยู่ เท่าที่เห็นเหมือน ตั้ม กำลังทุ่มเทสมาธิกับภาพนั้นอย่างเต็มที่
“รูปอะไร” ภู ตอบพลางนั่งลงไปข้างๆ สายตาเหลือบไปเห็นภาพที่วางอิงโคนต้นไม้ไว้ เขาหยิบมาดู พลางหันไปมองภาพที่ ตั้ม กำลังสีอยู่อย่างตั้งใจ
“วาดไปทำไมตั้งหลายใบ”
“สองใบนั้นจะเอาไปฝากพี่ราญ กับ พี่ชัย ส่วนใบนี้ ...” ตั้ม เงยหน้าขึ้นมาสบตา ภู พลางยิ้มเศร้าๆ “ภู คงไม่วานะ ถ้าเราจะเอาไปฝาก ปอ”
ภู มองใบหน้ายิ้มปนเศร้าของ ตั้ม ด้วยความสงสาร
“อื้อ เราไม่ว่าหรอก” ภู พูดพลางยิ้มให้ด้วยความอ่อนโยน
“ขอบใจนะ” พูดจบก็เอนศรีษะซบไปที่ไหล่ ภู สักพักก็กลับมาทุ่มเทสมาธิกับรูปภาพต่อ จนภาพนั้นเสร็จสมบูรณ์
ตอนนั้นเอง ที่ ภู เหมือนจะรู้สึกว่า เขาลืมเรื่องสำคัญบางอย่างไป คิดอยู่สักครู่ก็หันไปมอง ตั้ม ที่กำลังวาดรูปอยู่อย่างตั้งใจ
... ช่างมันเหอะ เดี๋ยวก็คิดออกเอง ...
............................................................................
...................................
“หยิบมาดูอีกแล้ว ชอบมากเหรอ” ตั้ม ที่เพิ่งจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ หันไปถาม ภู ที่นอนดูรูปวาดของเขาอยู่บนเตียง
“สวยดี สีอ่อนๆแบบนี้ ดูแล้วสบายตา”
“ปอ เค้าชอบสีแบบนี้ ตอนไปเที่ยวทะเลกัน เค้าเคยขอให้เราวาดให้ แต่มันไม่มีเวลา” พูดแล้วเดินมานั่งลงข้างๆ “ภู ว่า ปอ เค้าจะชอบมั๊ย”
“ชอบสิ เห็นแล้วเค้าต้องชอบแน่ๆเลย”
“แหม พูดยังกับเจ้าตัวเค้าจะมาเห็นจริงๆอย่างงั้นแหละ”
“เห็นสิ พี่เค้าเห็นด้วยตาของเราไง” ภู พูดพลางหันไปมอง ตั้ม ที่หัวเราะคิ๊กออกมา
“พูดยังกับว่าเป็น ปอ กลับชาติมาเกิดอย่างนั้นแหละ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แค่บางส่วนเท่านั้นแหละ” ภู พูดเบาๆ ทำให้ ตั้ม หยุดหัวเราะพลางมองด้วยความงุนงง
“ถ้าเราบอกว่ามีบางส่วนของพี่เค้ามาเป็นของเรา แล้วเพราะสิ่งนั้นทำให้เรามาเจอ ตั้ม ล่ะ”
“ภู พูดอะไรน่ะ” คิ้วของ ตั้ม ขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
“คือ ...”
ก๊อกๆๆๆๆ .... เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ ภู จะพูดอะไรต่อ
“ไอ้ภู เว๊ยยยย นอนรึยังวะ” เสียง นพ เรียกอยู่หน้าห้อง ทำให้ ภู ต้องลุกจากที่นอนไปเปิดประตู
ทั้ง นพ อาร์ท นน ต่างพากันเดินเข้ามาในห้อง ในมือหอบขนม เครื่องดื่ม และกีตาร์ มาด้วย
“ฮ่าๆๆ ห้ามนอนเว๊ย คืนนี้ต้องฉลอง”
ภู ถอนหายใจยาวพลางส่ายหน้าด้วยความระอาใจ ที่ถูกขัดจังหวะเป็นครั้งที่สอง
-
o12 จะบอกความจริงทีไร ต้องมีเหตุ ให้ถูกขัดจังหวะทุกที แง่งๆๆ
จะลุ้น ว่า มีมี ขัดจังหวะ ครั้งที่3 อ่ะป่ะ เอิ้กๆ :laugh:
ตั้มน่าร๊ากกกกกกกกกกก...ก :o8: วาดให้คนฉวย ซักภาพจิตั้ม :oni2:
-
:a6: จะขัดจังหวะไรกันนักเนี่ย
:เฮ้อ: แล้วจะได้บอกกานไหมเนี่ย !!!!!!!
ขอบคุณค๊าบ.... ที่มาต่อ
รออ่านตอนต่อไปด้วยค๊าบ....
-
ทำไมชอบมาขัดกันจังน้อ แล้วเมื่อไหร่ตั้มจะรู้ความจริงล่ะเนี่ย o12
-
อยาก :เตะ1:พวกนั้นจัง
แล้วเมื่อไหร่จะรู้ซะที :angry2: :angry2: :angry2:
-
:m31: มารบกวนคู่รักได้ไง :a5:
-
มาร ผจญเยอะแยะ ตาแป๊ะขายไก่
เมื่อไรจะรู้เรื่องกันน้อ
แต่ว่านะ พอรู้เรื่องแล้ว ศิลปีต้องร้องไห้อีกแน่เลย
:a1:
-
แอร๊ยยยยยยย ขัดใจ อย่างแรง
แอร๊ยยยยยยยยย
เมือไหร่จะได้รู้กันล่ะเนี่ย
ขัดใจวุ้ยยยยยยยย
-
๔๑
“ตั้ม เด็กคนนั้นน่ะ” ภู พูดขึ้นมาระหว่างที่นอนดูวีซีดีกันอยู่บนเตียง ภายในห้องนอนของภู ที่บ้าน ในตอนกลางคืน
“เด็กที่ไหนเหรอ” ตั้ม ถามอย่างไม่ค่อยสนใจนัก เพราะกำลังเพลินกับการ์ตูนของวอลท์ดีสนีย์ที่ ภู หามาเปิดให้ดู เพราะปรกติแล้ว ตั้ม ไม่ชอบดูรายการที่ออกอากาศทางโทรทัศน์นัก
“เด็กที่เราฝันถึงไง” ภู พูดพลางลูบไหล่คนที่อยู่ในอ้อมกอดเบาๆ
“ทำไมอะ” ตั้ม ถามโดยที่สายตายังจ้องอยู่ที่ภาพในจอโทรทัศน์
“มีครั้งนึง เราฝันว่าเราชกเด็กคนนั้น จนล้มหัวฟาดพื้น สลบไปเลย”
“โห ภู ใจร้าย” ตั้ม เงยหน้าขึ้นมามอง “ไหนว่าเด็กคนนั้นน่ารักไง แล้วไปชกเค้าได้ไง” น้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก
“เราไม่ได้ตั้งใจหรอก ความจริง เราจะชกหน้าอีกคน ที่มาแกล้งเด็กคนนั้นน่ะ แต่เด็กคนนั้นมาขวางไว้ เลยโดนชกแทน”
ตั้ม เงียบไป เปลี่ยนสายตากลับไปมองที่ภาพในจอโทรทัศน์ ภู เอื้อมมือไปจับมือ ตั้ม แล้วใช้นิ้วโป้งไล้เบาๆ ไปตามนิ้วและฝ่ามือ
“เรานั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงตลอดเลย ตอนที่เด็กคนนั้นสลบ เราเป็นห่วงมากๆเลย”
เพราะร่างที่แอบอิงอยู่กับอก ภู จึงมองไม่เห็นสายตาที่เลื่อนลอยของ ตั้ม เขาคิดว่าคนในอ้อมอก คงจะจดจ่ออยู่กับภาพในจอ แต่ความจริง ภายในใจของ ตั้ม กลับคิดเปรียบเทียบเรื่องที่กำลังฟัง กับเรื่องของตนที่เคยเกิดขึ้นในอดีต
“ยังมีอีกนะ” ภู เล่าต่อ “เด็กคนนั้นต้องเล่นละครเป็นเจ้าหญิง ตอนที่เราเห็นเด็กคนนั้นบนเวที เราตะลึงเลย เด็กชายที่น่ารักอยู่แล้ว กลายเป็นสาวน้อยที่ทั้งน่ารัก น่าเอ็นดู ตอนนั้นเรารู้สึกตัวว่า เราตกหลุมรักเค้าเข้าแล้ว”
“แล้วทำไม ภู เลิกคบกับเด็กคนนั้นล่ะ” ตั้ม ถามเบาๆ
“หือ” ภู ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “เลิกคบเหรอ ... เปล่านี่ เราไม่ได้คบกับเด็กคนนั้น”
“อ้าว ...” ตั้ม อุทานพลางเงยหน้าขึ้นมอง ภู ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “ไม่ได้ชอบจนเก็บมาฝันถึงหรอกเหรอ ชอบขนาดนั้น ทำไมไม่คบกันล่ะ”
ภู ยิ้มพลางรวบตัว ตั้ม มากอดไว้
“เปล่าหรอก มันเป็นความฝันน่ะ ไม่รู้จักเด็กคนนั้นเลย ก่อนหน้านั้นก็ไม่เคยเห็นที่ไหน ตอนนั้น เราคิดว่าเด็กคนนั้นไม่มีตัวตน มันเป็นแค่ภาพลวง เป็นแค่ความฝัน เราหลงรักคนที่ไม่มีอยู่จริงในโลกนี้”
“ภู คงอึดอัดแย่เลย ที่ได้แต่ฝันถึงเด็กคนนั้น แต่ไม่มีโอกาสได้เจอ” ตั้ม ถามด้วยสีหน้าแสดงความเป็นห่วง พลางเอามือลูบแก้ม ภู เบาๆ
“ตอนนั้นน่ะใช่ เราอึดอัดมากเลย จนเราต้องวาดรูปเด็กคนนั้นเก็บไว้ แต่มันเหมือนยิ่งทำให้เราปวดใจ เพราะเราไม่รู้ว่าจะไปตามหาเด็กคนนั้นได้ที่ไหน แล้วไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราจะเจอ วันนึงเราก็เลยเลยคิดว่า เราควจะตัดใจจากเด็กคนนั้นซะดีกว่า” ภู พูดพลางจับมือที่ลูบใบหน้าเขามาจูบเบาๆ
“แต่ถ้าเด็กคนนั้นไม่มีตัวตน ทำไมจู่ๆ ภู ถึงได้ฝันถึงเด็กคนนั้นได้ล่ะ” ตั้ม ขมวดคิ้วอีกครั้งด้วยความสงสัย สายตาเหมือนกำลังค้นหาความจริงบางอย่าง
“ก็เพราะว่า...”
ก๊อกๆๆ ...
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ภู ถอนหายใจยาว พลางลุกจากเตียงไปเปิดประตู
“ลงไปกินขนมกันลูก แม่ซื้อมาหลายอย่างเลย ไปเลือกกันนะว่าจะกินอะไร” แม่ของภู บอกพลางยิ้มให้
“ครับแม่”
ภู รับคำแล้วหันไปมอง ตั้ม ที่กำลังปิดโทรทัศน์ แล้วทั้งสองคนก็พากันเดินตามแม่ของภู ออกจากห้องไป
-
ลุ้นจนเหนื่อย.....ม่ายหวาย
อย่างกะหนังอินเดีย วิ่งรอบเขาซะเหนื่อยกว่าจะรู้เรื่อง :เฮ้อ:
-
คุณบุหรงทำไมมีคนมาขัดจังหวะบ่อยเหลือเกิน เพื่อนบ้างล่ะ ยังจะแม่อีก
แอบเคืองนะ
-
อ่านไปลุ้นไป บรรทัด ต่อบรรทัดเลย
ลุ้นวุ้ยยยยยยย
:serius2:
-
จะเป็นไรมั๊ยคะ ถ้าคนฉวยจะขอคุนหรงว่า.... ขอ :เตะ1: สกายคิก คนแต่ง ซักทีเหอะค่ะ :angry2:
ทำให้ค้างรอบที่ 3 แล้น อ๊ากกกกกกส์ :serius2:
ฮึ่มๆๆๆ :m16:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....ด คนฉวย งอลแล่ะน๊า... :a14:
ป๋อล๋อ* RN ฝากมาให้ :ฮึ่มม:
-
:freeze:
โอยโดนสกายคิก จากนักอ่านหลายคน กาดูกกาเดี้ยวหักหมดแย้ว คงเขียนต่อไม่ได้ สงสัยจะไม่ได้มาลงหลายวันนนนนนนนนนนนนนน......
o3 o3 o3
-
^
^
:mc4:
จะเขียนต่อดีๆ หรือจะเขียนต่อด้วยน้ำตาเค่อะ o12
ขู่เสร็จก้อย่องๆออกไป อิอิ :m32:
-
^
^
รีฯ บน
"สวย~ถึก~บึก~บึน " + โหด
ว่าแต่ทำไมขัดจังหวะกันตลอด
-
ทำไมมีแต่คนขัดจังหวะจริงๆ
แล้วเมื่อไรตั้มจะรู้สักที
-
- -"
มารผจญ
คนเขียนแกล้ง
แล้วตอนหน้านี่จะรู้เรื่องไหมนิ
เป็นอะไรที่ค้างคามากมาย
:a5:
-
:laugh: ฮ่าๆ คราวนี้คุณแม่มาขัด ฮ่าๆ ตั้มจะเริ่มสงสัยเรืองที่ภูพยายามสื่อหรือเปล่าน่า~
-
แหมๆๆ ... เรื่องสำคัญแบบนี้ ให้รู้ได้ง่ายๆได้งายยย จริงมะ o8 (หมายถึง ตั้ม หรือคนอ่านหว่า :laugh: :laugh: :laugh: )
:laugh: ฮ่าๆ คราวนี้คุณแม่มาขัด ฮ่าๆ ตั้มจะเริ่มสงสัยเรืองที่ภูพยายามสื่อหรือเปล่าน่า~
เป็นแบบนี้แล้วคิดว่ายังงายอะค๊าบ
แต่ความจริง ภายในใจของ ตั้ม กลับคิดเปรียบเทียบเรื่องที่กำลังฟัง กับเรื่องของตนที่เคยเกิดขึ้นในอดีต
-
๔๒
“ตั้ม ทำไมรีบกลับนักล่ะ”
แม่ของภู ถามขึ้นบนโต๊ะอาหารในร้านชื่อดังของจังหวัด ซึ่งอยู่บนทางผ่านไปยังสนามบิน ยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมง กว่าเที่ยวบินที่ ตั้ม จองตั๋วไว้จะบินออกจากสนามบิน ทุกคนจึงพากันมาทานอาหารเย็นกันที่ร้านนี้ ก่อนจะไปส่ง ตั้ม ที่สนามบิน
“พรุ่งนี้ต้องไปทำธุระน่ะค๊าบ” ตั้ม ตอบยิ้มๆ
“อ้อ นึกออกแล้วว่าจะถามอยู่เหมือนกัน ว่าธุระอะไรสำคัญมากเลยเหรอ ถึงต้องกลับไปให้ได้ ไหนว่าวันมะรืนถึงจะทำงานนี่นา” ... นี่กระมังเรื่องที่เขาลืมไป แต่มันน่าจะเป็นเรื่องสำคัญกว่านี้นะ ...
“อื้อ สำคัญมากเลย” ตั้ม หันมามอง ภู ยิ้มเศร้าๆจนพ่อและแม่ของภู รู้สึกแปลกใจจนต้องหันมองหน้ากัน
“น่าเสียดายนะ คืนนี้พ่อว่าจะพาไปฟังเพลงซะหน่อย เห็นว่า ตั้ม ชอบฟังเพลง” พ่อของภู หันไปพูดกับ ตั้ม ด้วยรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความใจดี
“งั้นไว้คราวหน้าแล้วกันค๊าบ” ตั้ม หันตอบยิ้มๆ
“ธุระไรอะครู ถึงต้องรีบกลับขนาดนี้” นน ถามพลางตักอาหารเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
“คือ...” ตั้ม ลังเล “พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบ ๕ ปีที่คนสำคัญเสียชีวิตไปน่ะ ก็เลยจะไหว้กระดูกเค้า”
ภู ได้ยินก็แทบสำลักอาหารที่กำลังกลืนลงคอ หันไปถาม นพ ที่นั่งข้างๆ
“เฮ๊ย พรุ่งนี้มันวันที่เท่าไหร่วะ”
“วันที่ ๑ ไง ๑ เมษายน” นพ ตอบอย่างไม่ค่อยสนใจอะไรนัก
… นี่เองเรื่องสำคัญที่เขาลืมไป วันที่ ๑ เมษายน วันที่ ปอ เสียชีวิตไปครบ ๕ ปี ...
ปอ ซึ่งคนสำคัญของ ตั้ม และเป็นคนสำคัญสำหรับเขาเช่นกัน
“เราไปด้วยคน” ภู รีบบอก คำพูดของ ภู ทำให้ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกัน
“ไม่เป็นไรหรอก” ตั้ม บอกยิ้มๆ “ภู อยู่เที่ยวกับเพื่อนๆเถอะ”
“แต่ ...” ภู ทำท่าจะแย้ง
“นั่นสิลูก จะไปได้ยังไง ตั๋วก็ยังไม่ได้ซื้อ ของก็ยังไม่ได้จัด” แม่ของภู พูดเหมือนตำหนิ
“แล้วจะปล่อยพวกกูไว้เหรอวะ”
“ภู ขอโทษนะ” จู่ๆ ตั้ม ก็พูดแบบนี้ ทำให้ทุกคนงงไปเหมือนกัน แต่เหมือนจะมีแต่ ภู ที่เข้าใจว่า ตั้ม ขอโทษเขาเรื่องอะไร
“ไม่เป็นไรหรอก” ภู หันไปยิ้มให้ “ถ้า ตั้ม ลืมสิ เราถึงจะว่าแปลก ถ้าเราโกรธเราจะอยากไปด้วยเหรอ คนสำคัญของ ตั้ม ก็ต้องสำคัญกับเราด้วยสิ” ... โดยเฉพาะคนคนนี้ ...
ตั้ม ยิ้มอย่างดีใจ ที่ ภู เข้าใจว่าเขาขอโทษเรื่องอะไร บางครั้งเขาก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน ที่แสดงออกถึงความรัก และความคิดถึงที่มีต่อ ปอ ในเวลาที่อยู่กับ ภู
“เฮ๊ย สั่งอะไรเผ็ดๆมากินหน่อยดีกว่าหว่ะ” อาร์ท พูดขึ้น
“ทำไมวะ” นน หันไปถาม
“กูเลี่ยน........” แล้วทั้งอาร์ท นน นพ ก็พากันหัวเราะดัง ขณะที่พ่อกับแม่ของภูพากันอมยิ้ม ภูเองได้แต่ยิ้มเขินๆ ส่วน ตั้ม หน้าแดงด้วยความอาย
............................................................................
...................................
“เฮ๊ย ... สาวกลุ่มนั้นมองพวกเราหว่ะ” นพ เอนตัวมากระบอกเพื่อนๆ พลางส่งสายตาให้สาวๆทั้ง ๓ คนนั้น
“ไหนวะ” อาร์ท มองตามที่ นพ ยกนิ้วโป้งชี้ไป
“ไม่ครบที่หว่า ขาดไปหนึ่ง ฮ่าๆๆ” นน พูดขำๆ
“พวกเอ็งตามสบายเหอะ กูขอผ่านหว่ะ” ภู ไม่สนใจ นั่งจิบเครื่องดื่มในแก้ว ให้ความสนใจไปกับวงดนตรีบนเวทีเล็กๆในผัป
“ทำไมวะ วันนี้อุตส่าห์เป็นโสด” นพ หันมามองอย่างแปลกใจ เมื่อก่อนนี้ ภู ไม่เคยทิ้งโอกาสแบบนี้
“ให้กูรู้สึกผิดครั้งเดียวก็พอแล้วหว่ะ” ภู ตอบยิ้มๆ แล้วก็ไม่สนใจอีกต่อไป
ครั้งนั้นครั้งเดียวก็พอแล้ว ... เขาไม่อยากให้คนที่เขารักเจ็บปวดอีก ความผิดพลาดในครั้งนั้นทำให้เขาได้รู้ว่า การเห็นคนที่เรารักต้องเจ็บปวดเพราะเรา ... ตัวเราเองนั่นแหละที่ต้องเจ็บปวดมากกว่าเป็นทวีคูณ
-
ค้างอีกแล้ว :o12: :o12: :o12:
-
นายภูทำตัวน่ารักมากกกกก
-
๔๒
ครั้งนั้นครั้งเดียวก็พอแล้ว ... เขาไม่อยากให้คนที่เขารักเจ็บปวดอีก ความผิดพลาดในครั้งนั้นทำให้เขาได้รู้ว่า การเห็นคนที่เรารักต้องเจ็บปวดเพราะเรา ... ตัวเราเองนั่นแหละที่ต้องเจ็บปวดมากกว่าเป็นทวีคูณ
โห สุดยอด ชอบอ่ะ
ทำไมตั้มกับภูน่ารักได้ขนาดนี้เนี่ย
เป็นกำลังใจให้คับ
-
ใช่แหละ ครั้งเดียวก็พอแล้ว
ความดีของตั้มจะทำให้ภูกลายเป็นคนที่ดีขึ้น
:a2:
-
ใช่แล้วนายภู ทำผิดครั้งเดียวพอแล้ว อย่าทำอีกนะ :angry2:
ไม่งั้จะโดดสกายคิก :เตะ1: นายภูแทน เอิ้กๆ
จนแล้ว จนรอด... นายภูก้อยังไม่ได้บอกตั้มสิน่ะ o12
-
:m4: อ่ะน่ะ ก็รู้สึกผิดนิ...ใช้ได้ เท่ห์มากนายภู :o8:
-
o13 นายภู พูดได้ดีมาก
แต่ขอดูพฤติกรรมซักพักนะ ยังไม่ลืมคดีเก่าอ่ะ
เด๋ว วันร้ายคืนร้าย งอนตั้มขึ้นมายังจะทำประชดอีกไม๊
-
๔๓
ปอ ยืนยิ้มให้อยู่ไกลๆ ตั้ม เห็นแล้ว จึงเดินเข้าไปหาอย่างดีใจ แต่เมื่อเข้าไปใกล้ ปอ กลับหันหลังเดินห่างออกไป ตั้ม จึงเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่ง หวังว่าจะตามให้ทัน เมื่อถึงตัว ตั้ม รวบแขนกอดคนตรงหน้าไว้อย่างแนบแน่น มือของคนที่ถูกโอบกอดขยับมาวางไว้บนมือของ ตั้ม พลางบีบเบาๆ ตั้ม ซบใบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง พลางเรียกด้วยความคิดถึง
“ปอ”
ชายหนุ่มแกะมือที่กอดเอวเขาออก แล้วหันหน้ามาหา ตั้ม เงยหน้าขึ้นมองแล้วก็ต้องตกใจ
“ภู” ตั้ม อุทานเสียงดัง แล้วสะดุ้งตื่น
ฟ้าสางแล้ว แสงอาทิตย์เริ่มจับขอบฟ้า ตั้ม เอามือลูบใบหน้าของตัวเอง นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วกับความฝันลักษณะนี้ ความฝันที่ไม่น่าจะนำคนสองคนมาเกี่ยวโยงกันได้ ... หรือมีบางอย่างที่เขายังไม่รู้
บางอย่างที่เป็นความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง ภู กับ ปอ
บางอย่างที่นำให้เขาและ ภู มาพบกัน
บางอย่างที่เป็นความผูกพันระหว่างคนสามคน ... ตัวเขา , ปอ และ ภู
..............................................................................
...................................
“ปอ เราไปเที่ยวทะเลมาหล่ะ สนุกมากเลย ไปดูปะการังน้ำตื้นมาด้วยนะ มันสวยแปลกตามากเลย แล้วพวกปลาทะเลสีสวยๆอีก ...”
ตั้ม ยืนเล่าเรื่องที่ไปเที่ยวมา ให้รูปที่อยู่ในช่องของเจดีย์เบื้องหน้าฟัง ราวกับว่าคนในรูปนั้นยังมีชีวิตอยู่ บางทีก็ยกไม้ยกมือประกอบคำพูด ทำให้คนที่เดินเข้ามาใกล้ๆทั้งสองคน อดหันไปยิ้มให้กันไม่ได้
“เราวาดรูปมาฝากด้วยนะ ดูสิ” พูดพลางเปิดกระบอกใส่รูป ดึงกระดาษวาดเขียนแผ่นใหญ่ออกมากางออก แล้วชูรูปหันไปทางเจดีย์
“ไหน ให้เราดูมั่งดิ” เสียงดังขึ้นมาทางด้านหลัง พอ ตั้ม หันไปดู ก็พบคนสองคนส่งยิ้มมาให้ ใบหน้าที่มีแววตกใจของ ตั้ม จึงเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง
“ว่าไง ให้พวกเราดูมั่งสิ วาดรูปอะไรมา” วัฒน์ ถามยิ้มๆ ตั้ม จึงยื่นรูปให้คนทั้งสองดู
“ฮ่าๆๆ ไปเที่ยวกับใครมาเนี่ย” หมู ดูรูปแล้วเงยหน้ามาถามยิ้มๆ
“ไปเที่ยวบ้าน ภู มา” ตั้ม ตอบยิ้มๆ “เดี๋ยวเราจะส่งไปให้ ปอ”
วัฒน์ ได้ฟังก็ขมวดคิ้วนิดหนึ่ง แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นยิ้มให้ พลางส่งรูปคืนให้ ตั้ม
ตั้ม รับมาแล้ววางกระบอกใส่รูปลงกับพื้น ม้วนรูปภาพแล้วใช้กระดาษยาวพันอีกรอบหนึ่ง เหน็บกระดาษจนแน่นหนา หยิบไฟแชคออกมาจากกระเป๋าใบเล็กๆที่สะพายเฉียงอยู่บนไหล่ แล้วจุดไฟที่รูปวาดทางด้านล่าง เมื่อมันเริ่มลุกไหม้ ก็หย่อนลงไปในกระบอกใส่รูปภาพที่ทำจากอลูมิเนียม จนกระทั่งรูปภาพถูกเผาไหม้จนหมด ตั้ม ก็ปิดกระบอกใส่รูปแล้วใส่สงไปในถุงกระดาษที่เตรียมมา
“จะเก็บไปไหนอีกล่ะ ไม่เอาขี้เถ้าทิ้งเหรอ” หมู ถามอย่างสงสัย
“เดี๋ยวเราเอาไปทิ้งที่ท่าน้ำ” ตั้ม ตอบยิ้มๆ “ว่าแต่มากันได้ยังไงล่ะนี่”
“ก็ตั้งใจมานี่แหละ ได้เจอ ศิลปี เมื่อต้นปี เลยนึกกันขึ้นมาได้ ว่านี่ก็ครบ ๕ ปีแล้วนะ ที่ ปอ จากไป” วัฒน์ บอกเสียงอ่อนโยน
“พวกเราเลยจะมาทำบุญให้ ปอ กัน” หมู บอกยิ้มๆ ทำให้ ตั้ม หันมามองด้วยความงุนงง
“อย่าเพิ่งงง ตามเรามาเร็ว” หมู บอกแล้วเดินนำหน้าออกไป
ตั้ม หันไปมองหน้า วัฒน์ เหมือนจะถามอะไร วัฒน์ เองก็ได้แต่ยิ้มให้
“มาสิ เรามีอะไรให้แปลกใจ” พูดจบ วัฒน์ ก็เอื้อมมือไปจับมือ ตั้ม พาเดินไปยังศาลาจัดงานศาลาหนึ่งของวัด
เมื่อไปถึง ตั้ม ก็ต้องงุนงง เพราะเพื่อนๆประมาณสิบคนได้ ต่างอยู่กันพร้อมหน้า รวมทั้งคนที่เขาต้องแปลกใจอีกสองคน
“ตั้ม เป็นไงบ้างลูก ไม่ได้เจอตั้งนาน” แม่ของปอ ส่งเสียงทักเขาอย่างยินดี
ตั้ม ดึงมือที่ วัฒน์ กุมอยู่ออกมา แล้วเดินเข้าไปหาพ่อและแม่ของปอ ยกมือไหว้ทำความเคารพ
“สบายดีรึเปล่า ไม่เห็นหน้าตั้งนานนะ” แม่ของปอเอื้อมมือมาลูบไหล่ ตั้ม ด้วยความเอ็นดู
“ขอบใจนะลูกที่มาเยี่ยม ปอ เค้าบ่อยๆ ดอกไม้ที่เห็นประจำคงของ ตั้ม สินะ” พ่อของปอ พูดด้วยเสียงแสดงถึงความตื้นตันใจ ที่เห็นเพื่อนๆของลูกชาย โดยเฉพาะเด็กคนนี้ ที่มีน้ำใจกับลูกของเขาอย่างสม่ำเสมอ ถึงแม้เวลาจะผ่านมาหลายปี
“ไปคุยกับเพื่อนๆก่อนนะลูก เดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปดูที่ครัวหน่อย” พูดจบทั้งสองคนก็เดินออกไปยังโรงครัว
ตั้ม เดินไปหาเพื่อนๆที่ยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่ เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เพื่อนๆก็เอาแต่ยืนยิ้ม ไม่มีใครพูดอะไร สักพักน้ำตาก็เริ่มคลอเบ้าตาของ ตั้ม
“ว๊า ... เอ็งนี่ ทำไมขี้แยอย่างนี้วะ” โอ พูดเหมือนรำคาญเสียเต็มประดา
“จะร้องทำไมวะ แบบนี้เดี๋ยวไอ้ปอ มันดุเอานะเว๊ย” ดม พูดยิ้มๆ
“ก็เรา...” ตั้ม สะอื้น
“เอ้า เช็ดซะก่อน น้ำตาน้ำมูกไหลย้อยแล้ว น่าเกลียดชะมัดเลยหว่ะ” โอ ยื่นกระดาษชำระให้
“ก็เราดีใจน่ะ เราไม่คิดว่าพวกนายจะมากัน” ตั้ม พูดพลางรับกระดาษชำระมาเช็ดน้ำตา
“เออ ... ปรกติพวกเราก็ไม่เคยมากันหรอก แต่ปีนี้อยากมาหว่ะ” เชียร บอกยิ้มๆ
“แล้ว ภู ไม่มาด้วยเหรอไง” นึก ถามขึ้น ทำให้หลายคนหันไปมองอย่างตำหนิ
“ก็จะมาด้วยแล้ว แต่พอดีมีเพื่อนๆไปเที่ยวที่บ้านเค้าน่ะ ก็เลยมาด้วยไม่ได้” ตั้ม หันไปตอบอย่างไม่ได้คิดอะไร
พากันคุยไปสักพัก ก็ได้เวลาทำบุญเลี้ยงอาหารเพลพระ เริ่มด้วยพระสงฆ์ทั้ง ๙ รูปสวดมนต์อุทิศส่วนกุศล ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเสร็จพิธีต่างๆ แล้วต่างก็ต้องแยกย้ายกันกลับ เพราะมีหลายคนที่ลางานไว้เพียงครึ่งวันเช้า
“ตั้ม เจอคนที่ชื่อ สยุมภู รึยังลูก” แม่ของปอ ถามขึ้น ตอนที่ ตั้ม ไปลากลับ พร้อมกับ วัฒน์ หมู และนึก
“เอ๊ะ ... ใครนะค๊าบ” ตั้ม ถามด้วยความงุนงง
“สยุมภู น่ะลูก เค้าไปหา ตั้ม รึเปล่า” แม่ของปอ บอกอีกครั้ง
ตั้ม หันไปมองหน้าเพื่อนๆ เหมือนจะถามว่า มีใครเล่าเรื่อง ภู ให้แม่ของปอ ฟังหรืออย่างไรกัน แต่ก็ต้องพบกับใบหน้าที่แสดงความสงสัยไม่แพ้กัน
“คุณน้ารู้จัก ภู ด้วยเหรอค๊าบ” ตั้ม หันกลับมาถาม
“จ๊ะ ... ก็เมื่อซักเดือนตุลาปีที่แล้ว เค้ามาหาแม่ที่บ้าน มาคุยเรื่อง ปอ แล้วเค้าถามเรื่อง ตั้ม ด้วยน่ะ”
“ภู น่ะเหรอครับ ไปหาคุณน้าที่บ้าน แล้วเค้าไปหาได้ยังไงอะค๊าบ” คิ้วของ ตั้ม ขมวดเข้าหากัน
“ก็เค้าเป็นคนที่ผ่าตัดเอาดวงตาของ ปอ ไปไงลูก”
“อะไรนะค๊าบ ผ่าตัดดวงตา ... ดวงตาอะไรค๊าบ” ตั้ม ยิ่งสงสัยมากยิ่งขึ้น พ่อกับแม่ของปอ หันมองหน้ากันด้วยความสงสัย
“พ่อกับแม่คงลืมเล่าให้ฟัง คืออย่างนี้นะลูก ปอ เค้าทำเรื่องบริจาคดวงตาไว้ก่อนจะเสียชีวิต แล้วคนที่รับการผ่าตัดดวงตาไปเมื่อตอนนั้น ก็คือคนที่ชื่อ สยุมภู นี่แหละ” พ่อของปอ อธิบาย
“อะไรนะ” ตั้ม หน้าซีดเผือด “คุณน้าบอกว่า ภู ผ่าตัดเปลี่ยนเอาดวงตาของ ปอ มา” สีหน้าของ ตั้ม ซีดลงไปอีก “งั้นก็แปลว่า ดวงตาของ ภู คือดวงตาของ ปอ”
“เอ้อ ... ก็แบบนั้นแหละจ๊ะ” แม่ของปอพูดพลางมองด้วยความเป็นห่วง
เคร้งง........ กระบอกสำหรับใส่รูปภาพที่ ตั้ม ถืออยู่หล่นจากมือ หมู ก้มตัวลงไปเก็บมาถือไว้
“ตั้ม คงตกใจน่ะครับ เพราะไม่เคยรู้มาก่อนเลย พวกผมยังตกใจเลยครับ” นึก บอก พลางเอื้อมมือไปจับมือ ตั้ม แล้วก็ต้องสะดุ้ง เพราะมือของ ตั้ม ที่เคยมีแต่ความอบอุ่นเสมอยามที่เขาได้สัมผัส ตอนนี้กลับสั่นน้อยๆ และเย็นเฉียบจนเขาตกใจ
-
:m4: :m4: :m4: มาจิ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ก่อนไปอ่าน
-
นายภูพลาดจนได้ ถ้าเร็วกว่านี้อีกนิดก็จะเป็นคนที่บอกเรื่องดวงตาให้ตั้ม
อย่างว่า มีคนขัดจังหวะหลายครั้งนี่
-
:เฮ้อ: ตั้ม รู้จากปากคนอื่น ก่อนที่จะทันได้รู้จากปากนายภูเอง...ซะแล้ว
จะเกิดอะไรขึ้นอีกน่อ.... :m13:
หวังว่า คงเป็นไปในทางที่ดี นะ :a3:
-
รู้ซะแล้ว
คุณแม่พูดเข้าเรื่องตรงประเด็น เลยหาคนมาขัดไม่ทัน :laugh:
-
ขอให้เป็นไปในทางที่ดีทีเถอะนะ
ขอให้คุณศิลปีมีความสุข
:m15:
-
:serius2: :sad2:
ตั้มรู้แล้วๆๆ จะเกิดอะไรขึ้น
คุณบุหรงมาต่อด่วน
ทนไม่ไหวแล้ววววววว
อยากอ่านต่อๆๆ :o12: :sad2:
-
เอาแร้วไหมล่ะ รู้จากคนอื่นจนได้
จะเป็นไงต่อไปหว่า
-
ตกใจเลยเหรอ ศิลปี o2
-
:o แย่แล้วจะเป็นไรไมเนีย
-
๔๔
“ศิลปี จะกลับบ้านเลยมั๊ย เดี๋ยวเราไปส่ง” วัฒน์ ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
ตั้ม เดินมากับเพื่อนทั้งสามคนอย่างคนใจลอย ใบหน้าเรียบเฉยนิ่งสนิท
“ตั้ม ว่าไง เดี๋ยว วัฒน์ไปส่งเราแล้วเลยไปส่งนายนะ” หมู ถามพลางเอื้อมมือไปจับไหล่
“หือ อะไรเหรอ” ตั้ม รู้สึกตัวหันไปถามเพื่อนๆ
“เมื่อกี้เราถามว่า จะกลับบ้านเลยรึเปล่า เราจะไปส่ง” วัฒน์ ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ขอบใจนะ เรายังไม่กลับ”
“แล้วจะไปไหนล่ะ” นึก ถามขึ้นบ้าง
“ไปไหนเหรอ ... นั่นสิ ... เราจะไปไหนดีล่ะ” ตั้ม หยุดพูดพลางมองกระบอกใส่รูปที่ถืออยู่ “จริงสิ เราต้องไปท่าน้ำก่อน เราจะเอารูปส่งให้ ปอ”
“ท่าน้ำที่ไหนล่ะ เดี๋ยวเราขับรถไปส่ง”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราไปเองได้” ตั้ม ยิ้มบางๆให้ วํฒน์
“ให้เราไปส่งเหอะ ไปเองทั้งๆแบบนี้ เราเป็นห่วง ดูสิ ใจลอยจนขนาดพวกเราเรียกก็ยังไม่ได้ยิน” วัฒน์ ท้วง
ตั้ม จึงยอมให้ วัฒน์ ขับรถพาไปส่งยังศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง ที่อยู่ริมแม่น้ำใหญ่
“ศิลปี มีอะไรก็โทรมาปรึกษากันได้นะ อย่าลืมล่ะว่ายังมีพวกเราอยู่ ทุกคนเป็นห่วงนายนะ” วัฒน์ บอกก่อนจะที่ ตั้ม จะลงจากรถไป
“นายอยู่เป็นเพื่อน ตั้ม สิ เดี๋ยวเรากลับเอง” หมู หันไปพูดกับคนที่มองเงาคนที่สะท้อนอยู่ในกระจกส่องหลัง ไม่ยอมออกรถเสียที
“ไม่หล่ะ ... ตอนนี้ ศิลปี คงอยากอยู่คนเดียว” วัฒน์ พูดโดยที่ยังไม่ยอมละสายตาออกมาจากระจกส่องหลัง
“นายนี่ อืดอาดพอๆกับ ปอ เลย”
วัฒน์ หันมายิ้มให้ แต่ไม่พูดอะไร สักพักจึงได้ขับรถออกไป เมื่อเงาของ ตั้ม ในกระจก ลับหายจากสายตา
ตั้ม เดินไปที่บริเวณริมน้ำที่มีรั้วกั้น ของศูนย์การค้าแห่งนั้น ยืนนิ่งมองสายน้ำอยู่สักครู่ ก็เปิดฝาของกระบอกใส่รูป แล้วเทขี้เถ้าของรูปวาดลงไปในสายน้ำ เสร็จแล้วก็ยืนนิ่งมองกระแสน้ำอยู่เนิ่นนาน ... นานจนไม่รู้สึกตัวเลยว่า ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงมาตั้งแต่เมื่อไร
ติดิ๊ด ... ติดิ๊ด
เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น ตั้ม เอามือหยิบมันออกมา กดปุ่มรับสายแล้วแนบด้านหลังเครื่องเข้ากับหู
“ตั้ม ถึงบ้านรึยัง” เสียง นึก เข้ามาในหูโทรศัพท์
“ยังเลย เราอยู่ที่****” ตั้ม บอกชื่อศูนย์การค้าแห่งนั้น “เรายังอยู่ตรงริมแม่น้ำอยู่เลย”
“อะไรนะ” เสียงแสดงความตกใจ “นี่มันจะเย็นแล้ว ยังอยู่ตรงนั้นอีกเหรอ”
“อ้าว ... เย็นแล้วเหรอ เราไม่รู้ตัวเลย” ตั้ม ตอบเสียงเรียบๆ
“อยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวเราไปหา” พูดจบ นึกก็วางหูไป
ผ่านไปนานพอสมควร ตั้ม ยังคงยืนมองสายน้ำอยู่ที่เดิม
“ตั้ม” เสียงเรียกดังขึ้น พร้อมกับ นึก ที่เข้ามายืนข้างๆ
ตั้ม หันไปยิ้มให้นิดหนึ่ง แล้วหันหน้ากลับไปมองสายน้ำที่เป็นประกาย เพราะแสงสะท้อนจากดวงอาทิตย์
“คิดอะไรอยู่เหรอ” นึก ยืนพิงรั้วกั้น หันหน้ามาถาม
“เปล่า”
“อ้าว แล้วทำอะไรอยู่ตั้งนาน”
“ไม่ได้ทำอะไร มัน...” ตั้ม ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี “มันตื้อไปหมดน่ะ มันขาวโพลนไปหมดเลยในหัวเรา ... เราไม่รู้จะเริ่มคิดจากอะไร ไม่รู้จะเริ่มคิดจากตรงไหน” พูดพลางยกมือเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลริน
“คิดไม่ออกก็อย่าเพิ่งคิด เราว่าไปเดินเล่นดีกว่า อยู่อย่างนี้มันจะยิ่งแย่” นึก พูดแล้วเอื้อมมือโอบไหล่ ตั้ม “ป่ะ ไปเดินเล่นกัน”
นึก เดินโอบไหล่พา ตั้ม ไปขึ้นรถที่จอดไว้ไม่ไกล แล้วขับไปยังศูนย์การค้าอีกแห่งหนึ่งย่านกลางเมือง เมื่อไปถึงและจอดรถเรียบร้อยแล้ว ก็พาไปยังร้านขายซีดีที่ใหญ่ที่สุดในศูนย์การค้าแห่งนั้น โดยที่ไม่รู้เลยว่า สถานที่นี้เอง ที่เป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง
“ลองหาเพลงฟังดีกว่ามะ เผื่อจะดีขึ้น” นึก พูดพลางยิ้มให้
“เราเจอ ภู ที่นี่แหละ” ตั้ม พูดออกมาหลังจากที่นิ่งเงียบมาตลอด “เราเดินชนเค้า ตอนนั้นเค้าจ้องหน้าเรานิ่งเลย แล้วเรียกเราว่า ... ไอ้ลูกหมาน้อย ตอนนั้นเราตกใจมากเลย”
นึก นิ่งฟังอย่างแปลกใจ
“ตอนนั้นเราก็จ้องหน้าเค้าไปเหมือนกัน ตอนนั้นเรายังคิดอยู่เลยว่า แววตาเค้าเหมือนกับแววตาของ ปอ เราไม่คิดเลย ... ไม่คิดเลยว่า ...” พูดได้แค่นั้นน้ำตาก็ไหลออกมาอีก
นึก ตกใจจนต้องพา ตั้ม ออกมานอกร้าน แล้วพามานั่งบนเก้าอี้ ที่อยู่บริเวณบันไดเลื่อน
“แล้วไปสนิทกันตอนไหนล่ะ” นึก ถามด้วยความสงสัย เพราะแค่คนที่เดินชนกัน ไม่น่าจะคบกันมาได้ถึงขนาดนี้
“อีกสัปดาห์นึงมั๊ง เราก็เจอเค้าอีกตอนเรามาเอาซีดีที่สั่งไว้ ตอนนั้นเราก็แปลกใจเพราะคำพูดเค้าบางคำ มันเหมือนคำพูดที่ ปอ เคยพูดกับเรา เค้าจับมือเราบีบ แล้วใช้นิ้วโป้งลูบหลังมือเราเบาๆ เหมือนที่ ปอ ชอบทำ แล้วเค้าก็นัดเจอเราอีกสองสามครั้ง”
“แล้วต่อมาก็เริ่มคบกัน งั้นเหรอ” นึก ถามเคืองๆ
“อื้อ ... จะว่าไปนิสัยเค้าก็คล้ายๆ ปอ หลายอย่างนะ โดยเฉพาะเรื่องใจร้อน เอาแต่ใจนิดๆ”
“แต่ ปอ มันหล่อกว่าตั้งเยอะ” นึก พูดขำๆ ทำเอา ตั้ม หัวเราะคิ๊กออกมาได้
“เหรอ เราไม่เคยสังเกตเลย” ตั้ม พูดพลางหันไปยิ้มให้คนข้างๆ
“ปอ มันคิ้วเข้ม ตาคม รูปร่างมันก็ดี เสียตรงมันดันเตี้ยกว่านาย”
“เหรอ เตี้ยกว่าเราเหรอ เราว่าตัวเท่าๆกันนะ”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนน่ะใช่ แต่นายน่ะ ไม่ยอมหยุดโต ดูดิ ตอนนี้น่ะสูงเท่าเราแล้วไม่ใช่เหรอ” นึก พูดพลางเอามือแตะศรีษะตัวเองแล้วเลื่อนมือมาที่ศรีษะของ ตั้ม เหมือนจะวัดตัว “แต่ นายภู นั่นน่ะ มันสูงกว่านายนิดนึง แล้วหนากว่า ส่วนหน้าตาจืดกว่าเราอีก” พูดแล้วก็หันไปยักคิ้วให้ ตั้ม
“อะนะ” ตั้ม ยิ้มกว้าง
“ยิ้มได้ซะทีนะ สบายใจขึ้นบ้างรึยังล่ะ”
“อื้อ ... ขอบใจนะ”
“ก็เราเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ แค่นี้จิ๊บจ๊อย ว่าแต่ว่า ...” นึก หยุดพูดแล้วถอนหายใจยาว
“อะไรเหรอ”
“เราชักจะเชื่อเรื่องพรหมลิขิต ที่นายเคยพูดซะแล้วสิ”
ตั้ม มองหน้า นึก ด้วยความสงสัย อีกฝ่ายก็หันมาจ้องตาเขาแน่วนิ่ง
“ก็ที่นายเคยบอกว่า คนเราถ้าถูกกำหนดให้มาคู่กัน ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรให้ต้องห่างกันไป ซักวันต้องกลับมาเจอกันจนได้ แล้วนี่ นายภูอยู่ไกลเป็นร้อยกิโลฯ จู่ๆก็มาเจอนายด้วยความบังเอิญ มิหนำซ้ำกลายเป็นคนที่มีดวงตาของ ปอ ซะอีก”
นึก มองหน้า ตั้ม พลางถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง
“แบบนี้ มันคงไม่ใช่แค่ความบังเอิญหรอก ไม่ให้เรียกว่าพรหมลิขิต เราก็ไม่รู้จะใช้คำไหนแล้ว”
แต่เขายังไม่แน่ใจว่า พรหมลิขิตนี้เป็นของใครกันแน่
ระหว่าง ตั้ม กับ ปอ
... หรือระหว่าง ตั้ม กับ ภู
-
เห็นด้วยกับนายนึกอย่างยิ่ง คงต้องให้พี่ big ass มาบรรเลงเพลงให้และ
ขอบคุณคับที่มาต่อ รออ่านต่อไปนะคับป๋ม
-
:m22: แอบๆอ่านก่อน
-
วันนี้หายไปไหนน๊า......
รออ่านอยู่นะค๊าบ.......
:m13: :m13: :m13:
-
๔๕
“ทำไมล่ะ นี่เราอุตส่าห์ขึ้นมา จะมาเที่ยวกับ ตั้ม นะ” ภู พูดอย่างอารมณ์เสียใส่โทรศัพท์มือถือ
“ก็เราไม่ชอบนี่นา เล่นสงกรานต์เจอน้ำ เจอแดดแบบนั้น เราจะไม่สบายเอาอะสิ แล้วเราไม่ชอบด้วย พวกปะแป้ง ปะดินสอพอง มาลูบหน้า ลูบตัวเรา” เสียง ตั้ม ตอบมา
... เออ นั่นสินะ พวกที่เอาแป้งไล่ปะผู้คนบนถนน บางคนชอบนัก ที่จะลูบไปตามเนื้อตามตัว ไม่ได้เว๊ย ไม่ยอม ...
“งั้นตอนเย็นมาหาเรานะ” เสียงเขาอ่อนลง
“ตอนเย็นเรามีนัดทานข้าวอะ แล้วจะไปฟังเพลงที่ผัป นัดกันไว้แล้ว”
“งั้นไม่ต้องมา” พูดจบ เขาก็กดปุ่มวางหูโทรศัพท์ไปด้วยความขุ่นเคือง แล้วพาลกดปุ่มปิดเครื่องไปด้วย
.......................................................
.........................
“ตั้ม ทางนี้” ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ตะโกนเรียกด้วยสีหน้าดีใจ พลางกางแขนออก ทำให้ชายหนุ่มที่ใส่แว่นสายตาที่ยืนอยู่ข้างๆ อดยิ้มออกมาไม่ได้
ตั้ม เห็นแบบนั้น ก็เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่โผตัวเข้าไปกอดคอชายหนุ่มที่ใส่แว่นแทน
“พี่ราญ” ตั้ม เรียกชายหนุ่ม
“เชอะ” ชายหนุ่มที่กางแขนค้างอยู่เปลี่ยนมากอดอก แล้วแค่นเสียงออกมาเบาๆ พลางหันหลังให้คนทั้งสอง
“พี่ชัย” ตั้ม เปลี่ยนมากอดเอวชายหนุ่มอีกคนหนึ่งทางด้านหลัง พลางซบหน้าลงกับไหล่กว้าง “คิดถึงจังเลยยย ...” ตั้ม ลากเสียงยาว
ชัยแกะมือที่กอดเอวเขาออก หันหน้ามาหาตั้ม ทำหน้าเหมือนไม่ค่อยพอใจ
“อุตส่าห์กางแขนรอ ทำไมไปกอด ไอ้ราญ ก่อน”
“คิ๊กๆๆ น้อยใจไปได้อะ ก็ถ้ามากอด พี่ชัย ก่อน ก็ไม่ได้กอดพี่ราญสิ”
“ทำไมล่ะ” ชัย ขมวดคิ้ว
“ก็เดี๋ยวพี่ชัยไม่ปล่อยตัวแน่ๆ” พูดแล้วก็ยกมือมาปิดปาก เหมือนจะพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้
“งั้นต้องให้ พี่ชัย ชื่นใจหน่อย” พูดจบก็รั้งตัว ตั้ม เข้ามากอด พลางฝังจมูกไปที่หน้าผากด้วยความเอ็นดู
ราญ มองทั้งสองคนอย่างขำๆ ชัย เพื่อนของเขาเอ็นดู ตั้ม เสียเหลือเกิน นี่ถ้า ตั้ม เป็นเด็กอายุสัก ๔-๕ ขวบ เขาคงนึกว่าเป็นพ่อลูกกันแน่ๆ
“ไปกินข้าวกันดีกว่า หิวแล้ว” ราญ พูดตัดบท พลางเอื้อมมือไปจับมือ ตั้ม ไว้ข้างหนึ่ง
“นั่นสิ ราญ มันไปเล่าให้ฟัง ว่าร้านที่ ตั้ม พาไปเมื่อตอนที่มันลงมาสัมมนาน่ะ อาหารอร่อยมาก วันนี้ต้องพา พี่ชัย ไปลองชิมหน่อยแล้ว” ชัย พูดพลางเอื้อมมือไปจับมืออีกข้างหนึ่งของ ตั้ม ไว้
ทั้งสามคนพากันเดินไปยังร้านอาหาร ตั้ม จับมือของคนทั้งสอง พลางแกว่งแขนทั้งสองข้างไปมา ทำให้คนที่เดินอยู่ภายในศูนย์การค้าบางคน อดเหลียวหลังมามองไม่ได้
.......................................................
.........................
“ไม่พาน้องเขยมาให้รู้จักบ้างเหรอ” ชัย ถามขึ้นมาระหว่างที่รออาหารอยู่ ทำเอา ตั้ม เกือบสำลักชาญี่ปุ่นอุ่นๆที่เพิ่งจิบเข้าไป
“นั่นสิ นึกว่าจะพา ภู มาด้วย” ราญ พูดสนับสนุน
“ที่จริงเค้าก็นัดเจอ ตั้ม เหมือนกัน แต่ ตั้ม บอกว่ามีนัด กำลังจะชวนมาด้วยกัน แต่ยังไม่ทันจะบอก เค้าก็โกรธ แล้ววางหูเลย” ตั้ม ตอบพลางก้มหน้า “โทรกลับไปก็ปิดเครื่องซะอีก”
“อะไรกัน แค่นี้เนี่ยนะ โกรธแล้วเหรอ” ชัย พูดพลางขมวดคิ้ว
“เค้าชวน ตั้ม ไปเที่ยวสงกรานต์ด้วยกันเมื่อตอนกลางวัน แต่ ตั้ม ไม่อยากไป เดี๋ยวเปียกแล้วไม่สบาย แล้ว ตั้ม ไม่ชอบด้วย พวกเอาแป้งมาปะอะ ก็เลยไม่ไป ... คงโกรธเรื่องนี้ด้วย”
ราญ กับ ชัย มองหน้ากันแล้วอมยิ้ม เหมือนทั้งคู่จะคิดตรงกัน ... ปอ มันก็เอาแต่ใจ ขี้โมโหแบบนี้เหมือนกัน
“แต่ความจริง ตอนนี้ ตั้ม ยังไม่อยากเจอเค้าเท่าไหร่” ตั้ม พูดแล้วก็ถอนหายใจ ทำให้ทั้งสองคนต่างก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
ก่อนที่จะมีใครพูดอะไรต่อ พนักงานบริการก็นำอาหารที่สั่งไว้ มาเสริฟ การสนทนาจึงเปลี่ยนเป็นเรื่องของอาหารที่ทยอยวางลงบนโต๊ะ
.......................................................
.........................
“ปอ ยังมาหาอยู่รึเปล่า” ราญ ถามขึ้นในระหว่างที่นั่งทานกาแฟกันอยู่ ที่สาขาของร้านกาแฟชื่อดัง ซึ่งอยู่ในซอยเล็กๆบนถนนสีลม
“อื้อ ... ช่วงนี้ฝันถึง ปอ เค้าบ่อยๆ” ตั้ม พูดพลางใช้มือทั้งสอง ลูบไปมาบนแก้วกาแฟ “แต่มันแปลกๆ ...” แล้ว ตั้ม ก็ถอนหายใจ
ราญ เอื้อมมือมาแตะที่มือข้างหนึ่งของ ตั้ม แล้วจับมาบีบเบาๆ ตั้ม เงยหน้าขึ้นมามองหน้า ราญ แล้วหันไปมองหน้า ชัย รอยยิ้มที่อ่อนโยนของคนทั้งสอง ทำให้เขาอุ่นใจขึ้น จึงได้เล่าถึงความฝันที่เกิดขึ้นในครั้งหลังๆ ให้คนทั้งสองฟังอย่างไม่ปิดบัง
“พี่ราญ เคยบอกแล้วไง ว่ามันอาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้” ราญ พูดพลางยิ้มน้อยๆให้
“นั่นสิ เท่าที่ฟัง เหมือนเจ้าปอ มันส่งตัว ภู มาให้ ตั้ม เลยนะ” ชัย พยายามพูดให้ดูเหมือนเป็นเรื่องตลก แต่เหมือนว่าสีหน้าของ ตั้ม จะแย่ลง
“ตอนที่ ตั้ม เจอกับ ภู ครั้งแรก” ตั้ม พูดช้าๆ “ตั้ม ประทับใจดวงตาของ ภู มากเลย สายตาที่เค้ามอง ตั้ม ตอนนั้น มันทั้งอ่อนโยน ห่วงใย โหยหา ตอนนั้น ตั้ม คิดแต่เพียงว่า มันเหมือนสายตาของ ปอ ที่เคยมอง ตั้ม บ่อยๆ” ตั้ม ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เริ่มไหล
“ตั้ม คิดไม่ถึงเลย ว่านั่นน่ะคือดวงตาของ ปอ” ตั้ม ก้มหน้าลง ดึงมืออีกข้างที่ ราญ จับอยู่ไปเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลรินมากขึ้น
“ตาของ ปอ ... พี่ราญ พี่ชัย ... นั่นมันดวงตาของ ปอ” ตั้ม พูดพลางสะอื้น “แม่ปอ บอกว่า ปอ บริจาคดวงตาก่อนตาย แล้ว ภู เป็นคนที่ผ่าตัดเอาดวงตาของ ปอ ไป”
-
:o211: ภู!
-
ของมีค่าใดถ้าไม่หลุดมือแล้วก็คงไม่รู้ค่า
ภูเอ้ยภู
:m15:
-
นายภู ก้อยัง ใจร้อน เหมือนเดิม :m16:
เมื่อไหร่ จะใจเย็นลงบ้าง และฟังตั้ม พูด มั่งเนอะ
นี่อาไร ใจร้อย วู่วาม ไม่ฟังคนอื่นพูด ตีความเอาเอง เอาแต่ใจ เป็นที่สุด
แต่ตั้มก้อร๊ากกกกกก....ก ชิมิ :mc4: ( ฝากปะทัดไปจิ้มตูดภู ซะหน่อยซิ)
หวังว่า คงมิไปก่อนเรื่องอะไรอีกนะนายภู เอิ้กๆ
ป๋อล๋อ* ได้เข้ามาอ่าน สองตอนรวด ไม่ว่ากันนะคะ คุนบุหรงแหะๆ :m23:
-
น่านไง ส่อเค้ามาแล้วไง
เอ้อ นายภูนะนายภู
ตั้มนี่ก็คิดไรอยู่เนี่ย
โอ๊ย อยากจะบ้า
-
๔๖
“ตั้ม” ชัย เรียกพลางค่อยๆใช้กระดาษชำระเช็ดน้ำตาให้ “ร้องไห้เพราะเสียใจเหรอ”
ตั้ม เงียบไม่ตอบคำถาม
“หรือว่าเพราะดีใจ” ชัยถามอีก
“ไม่รู้ ... ตั้ม ไม่รู้ พอคิดขึ้นมาว่าดวงตาคู่นั้น มันเป็นดวงตาของ ปอ น้ำตามันก็ไหลออกมา”
“นั่นแพราะ ตั้ม รัก ปอ มากไง” ชัย บอก “ก็เลยดีใจที่ยังมีบางส่วนของ ปอ ยังคงอยู่ แล้ว ตั้ม ก็คงรู้ความหมายที่ ปอ พยายามบอกมาตลอด แล้วยิ่งรู้ว่า ปอ มาอยู่ใกล้จนคิดไม่ถึง ก็เลยยิ่งตี้นตัน” พูดพลางลูบศรีษะของ ตั้ม เบาๆ ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่จากสีหน้าและแววตา ดูเหมือน ตั้ม จะยอมรับในสิ่งที่ชัยพูด
“แล้ว ภู ไม่ได้บอกอะไรกับ ตั้ม บ้างเลยเหรอ” ราญ ถามบ้าง
ตั้ม นิ่งคิด และเหมือนจะคิดถึงบางเรื่องขึ้นมาได้
“พี่ราญ มันจะเป็นไปได้มั๊ย ที่ดวงตาของ ปอ จะมีความทรงจำบางอย่างติดอยู่ แล้วทำให้ ภู ฝันถึงเรื่องพวกนั้น”
“ทางการแพทย์ มันเป็นเรื่องที่ยังพิสูจน์ไม่ได้” ราญ พูดยิ้มๆ “แต่ในเรื่องที่เป็นศาสตร์เหนือการพิสูจน์แบบนี้ พี่ชายคิดว่า ตั้ม น่าจะพอรู้คำตอบ เพราะเจอมากับตัวเองหลายครั้งแล้วนี่”
“แต่เจ้าปอ นี่ก็เหลือเกิน” ตั้ม และ ราญ ต่างหันไปมองเมื่อ ชัย พูดขึ้นมา “ขนาดเหลือแค่ตา ยังอุตส่าห์ตามหา ตั้ม จนเจอจนได้ ยอมแพ้มันจริงๆหว่ะ” พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ
“แปลว่าที่ ภู เค้ามาคบกับ ตั้ม เพราะ ปอ งั้นเหรอ” ตั้ม พูดขึ้นมาด้วยเศร้าๆ
“แล้ว ตั้ม ล่ะ ที่รัก ภู ตอนนี้ เพราะ ปอ รึเปล่า” ราญ พูดอย่างอ่อนโยน
“ไม่ใช่” ตั้ม หันไปตอบทันที “ตอนแรกที่ประทับใจเค้า อาจเป็นเพราะรู้สึกว่าแววตาของเค้าเหมือนแววตาของ ปอ เวลามอง ตั้ม แล้วเค้าชอบพูดอะไรคล้ายๆกับที่ ปอ เคยพูด แต่ตอนนี้ไม่ใช่เพราะเรื่องพวกนี้”
“อย่างนั้นตอนนี้ล่ะ ตั้ม รักเค้าตรงไหน”ชัย ถามด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“ตอนนี้ไม่รู้แล้ว” หน้า ตั้ม เปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ “รู้แต่ว่า ตั้ม รัก ภู ... รักมากๆเลย”
“แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่เหรอ” ชัย พูดพลางเอื้อมมือไปหยิกแก้ม ตั้ม เบาๆ “ปอ มันก็คงอวยพรให้ด้วยแหละ ขนาดในฝันมันยังทำยังกับส่งตัว ภู ให้ ตั้ม เลยไม่ใช่เหรอ” พูดแล้วก้หัวเราะออกมาอีก
“พวกพี่ชายก็อวยพรให้ ตั้ม ด้วยนะ พวกเราอยากให้ ตั้ม มีความสุข” ราญ พูดเสริม “ส่วน ภู น่ะเค้าจะมาเจอ ตั้ม ด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม พี่ชาย คิดว่า ความรู้สึกของเค้าคงไม่ต่างจาก ตั้ม ตอนนี้นักหรอก”
“นั่นสิ” ชัย พูดขึ้นบ้าง “อย่าให้เรื่องเล็กๆน้อยๆ มาทำให้ความรู้สึกนี้มันสั่นคลอน ความสุขในตอนนี้ ควรจะรักษามันไว้ให้นานที่สุด”
ตั้ม นิ่งฟังอย่างตั้งใจ จะเป็นเพราะจดจ่ออยู่กับเรื่องที่ตัวเองคิด หรือเพราะอะไรไม่ทราบได้ ตั้ม ไม่ได้เอะใจเลยว่า ทำไม ราญ และ ชัย เหมือนจะไม่แสดงอาการว่าตื่นเต้นหรือตกใจเลยแม้แต่น้อย เมื่อได้รู้ว่า ภู ได้รับการผ่าตัดดวงตามาจาก ปอ
...............................................................
..........................
“นั่นพี่เค้ามากับใครวะ” เล่ หันไปกระซิบกับ บุ๋ม
“ไม่รู้หว่ะ ไม่เคยเห็น แต่ดูดิ ท่าจะสนิทกันฉิบ” บุ๋ม ตอบพลางมองไปยังคนทั้งสามที่นั่งชิดติดกัน จนไหล่แทบจะซ้อนเกยกัน โดยมี ตั้ม นั่งอยู่ตรงกลาง ขนาบด้วยชายหนุ่มทั้งสองที่มาด้วย
“เอาซะหน่อยมั๊ยวะ” เล่ ถามความเห็น
“เออ” บุ๋มตอบสั้นๆ
“วันนี้พี่สาว ... เอ๊ย พี่ชายของผมมาอีกแล้ว” เล่ พูดออกไมค์ “ใครอยากฟัง พี่ตั้มร้องเพลงมั่งครับ ขอเสียงหน่อยยยย”
มีเสียงเชียร์และเสียงตบมือดังขึ้น โดยเฉพาะจากพนักงานในร้าน เพราะทุกคนค่อนข้างคุ้นเคยกับ ตั้ม พอสมควร
“มาเลยเร็วพี่”
เล่ เร่ง แล้ว ตั้ม ก็หันไปยิ้มให้ชายหนุ่มทั้งสอง พลางลุกจากเก้าอี้เดินมาที่เวทีเล็กๆ
“เดี๋ยวมาฟังเพลงเก่งของพี่เค้านะครับ” เล่ พูดโดยไม่หันมาบอกกับ ตั้ม เลยว่าเป็นเพลงอะไร
แล้วเมื่อเสียงเปียนโนไฟฟ้าดังขึ้น ตั้ม ก็ต้องขมวดคิ้ว พลางหันไปมอง เล่ ที่หันมายักคิ้วให้ ท่อนเริ่มต้นของเพลง เริ่มวนมาใหม่เป็นครั้งที่สอง ท่ามกลางความเงียบของคนในร้าน ซึ่งต่างก็สงสัยกันว่าทำไม ตั้ม ไม่เริ่มร้องเพลงนี้เสียที ตั้ม หลับตาลง ยกไมค์ขึ้นมา แล้วเปล่งเสียงออกมาเมื่อจบท่อนเริ่มต้นในรอบที่สาม
http://media.imeem.com/m/OvDkskn5am/aus=false/
“Lovin’ you is easy cause you’re beautyful…”
ระหว่างที่ ตั้ม ร้องเพลง สายตาจ้องมองไปยังพื้นเบื้องหน้า ไม่ได้สังเกตว่า ขณะที่ขึ้นไปยืนบนเวที มีชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาในผัป แล้วกวาดสายตาไปตามโต๊ะต่างๆ เหมือนจะมองหาใครสักคนหนึ่ง แล้วเมื่อ ตั้ม เริ่มร้องเพลง สายตานั้นก็เปลี่ยนมายังเวที และจ้องมอง ตั้ม แน่วนิ่ง ท่าทางที่มองไปยังพื้นบ้าง เพดานบ้าง หรือหลับตาเหมือนกับกำลังซาบซึ้งกับบทเพลง โดยไม่ได้มองไปยังผู้ใดเลย ทำให้เขารู้ว่า ตั้ม คงกำลังร้องเพลงนี้โดยที่คิดถึงใครสักคนหนึ่งอยู่ในใจ
... อาจจะเป็นคนรักเก่า ...
... อาจจะเป็นคนสำคัญผู้จากไป ...
หรืออาจจะเป็นตัวเขา ... ที่ ตั้ม กำลังคิดถึงอยู่
เหมือนกับที่เขาคิดถึง ตั้ม จนต้องออกมาตามหาถึงที่นี่
-
ภูเมื่อไหร่จะใจเย็นๆๆ เฮ้อออออออ
ฟังอะไรให้จบก่อนดิ
ปล.หนุ่มที่เข้ามาในร้านใช่ภูหรือใครอ่ะคุณบุหรงงง
จบแบบนี้อีกแล้ววววววววววววววววว
ซักวันจะดักฆ่าคนเขียน :serius2:
-
จบค้างอีกแล้วนะ มีเคือง
นายภูไปทำอะไรอยู่ :angry2: :angry2: :angry2:
-
ปล.หนุ่มที่เข้ามาในร้านใช่ภูหรือใครอ่ะคุณบุหรงงง
เป็น นึก ม๊างอะ ... หรือจะให้เป็น วัฒน์ ดี :laugh: :laugh: :laugh:
เอ๊ะ ... หรือว่าพระเอกของเรื่องตัวจริงออกมาแล้ว :sad3:
-
คนๆนั้น จะเป็นใครไปเสียมิได้ คึคึ :a3:
นอกจากนายภูผู้ใจร้อน และเอาแต่ใจ ฮ่าๆ :laugh:
:mc4: เอาปะทัด จิ้มตุดคุนบุหรงแทน นายภูดีกว่า ชอบทำให้ค้างคา ดีนักฮึ่มๆ :m16:
-
ชายหนุ่มคนนั้นต้องเป็น นายภูแน่นอน
พอตั้มร้องเพลงจบ ภูก็เดินมารับตั้มที่หน้าเวที
-
ภูใจร้อนจริงๆ แต่ภูก็รักตั้มมาก อุตสาห์หาจนเจอ o13
แล้วคนนั้นใช่ภูมั้ยนี่ o2
ชอบเพลงนี้จัง ซึ้งสุดๆ
-
๔๗
ราญ สะกิด ชัย ให้ดูคนที่เดินเข้ามาในผัป แล้วยืนอยู่ตรงประตู พลางมองไปยังผู้คนที่นั่งอยู่ตามโต๊ะต่างๆ ราวกับจะมองหาใครสักคน แล้วสายตาก็หยุดนิ่งอยู่ที่ ตั้ม ซึ่งกำลังร้องเพลงอยู่บนเวที
“ใครวะ” ชัย หันไปมองดู แล้วหันกลับมาถาม
“ภู” ราญ ตอบสั้นๆ
ชัย หันกลับไปมองอีกครั้ง ชายหนุ่มรูปร่างสูง ไหล่กว้าง ผิวค่อนข้างขาว หน้าตาดูแล้วก็รู้ว่ามีเชื้อสายจีน วงหน้าค่อนข้างกลม คิ้วสีเข้ม ดวงตาโต ริมฝีปากค่อนข้างหนา แต่เป็นสีแดงเรื่อ กำลังเดินตรงไปที่เวที แล้วหยุดยืนตรงหน้า ตั้ม ที่กำลังร้องเพลงอยู่ และอยู่ตรงนั้น นิ่งนาน ท่ามกลางความแปลกใจของคนในผัปบางคน ดวงตาของ ตั้ม ที่จับจ้องอยู่ที่พื้นเบื้องหน้า เมื่อมองเห็นรองเท้าหนังที่ดูคุ้นตา จึงเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้า ดวงตาสีดำขลับ ที่ประสานกับ ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ทอแววแปลกใจอยู่ชั่วครู่ แล้วค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน แต่แฝงไว้ด้วยความสงสัยและตัดพ้ออยู่ในที ในขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น กลับฉายแววแห่งความคิดถึง และความรักอย่างมั่นคง เมื่อบทเพลมาถึงท่อนสุดท้าย ภู ยื่นมือมาจับมือข้างที่ไม่ได้ถือไมค์ของ ตั้ม ไว้ ทำให้มีเสียงเป่าปากดังมาจากคนที่นั่งอยู่ เมื่อเพลงจบลง เล่ เดินมารับไมค์คืน ร่างของ ตั้ม ก็ถูกดึงมากอดไว้แนบอก ทำให้เสียงเป่าปากยิ่งดังมากขึ้น พร้อมกับเสียงปรบมือ
“ว่าจะให้ร้องอีกเพลง สงสัยไม่ได้แล้วครับ เจ้าของมารับคืนแล้ว” เล่ พูดออกไมค์พร้อมกับเสียงหัวเราะดังขึ้นไปทั่ว
ตั้ม อายจนหน้าแดงผละตัวออกจากอ้อมกอดแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ มี ภู เดินตามไปติดๆ เมื่อไปถึงโต๊ะ ชัย ดึงตัวให้ ตั้ม ไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิมที่อยู่ระหว่างเขา และ ราญ
“สวัสดีครับ พี่ราญ นี่ ตั้ม นัดกับพี่เองหรอกเหรอ” ภู ทักทายอย่างยินดีที่ได้เจอกับคนที่เขาไม่คาดฝัน
“นั่งสิ” ราญ ยิ้มให้ พลางชี้บอกให้นั่งลงไปบนเก้าอี้ที่เหลืออยู่อีกตัวหนึ่ง ภู เองก็นั่งลงไป พลางเพ่งมองคนที่โอบไหล่ ตั้ม ไว้ ในแสงไฟสลัวทำให้มองใบหน้านั้นไม่ค่อยชัดเจนนัก เขาเพ่งมองอยู่ชั่วครู่ แล้วก็ต้องพึมพัมออกมาเบาๆอย่างดีใจ
“ชัย”
“เรียกผม พี่ชัย ก็ได้ ผมเป็นพี่ชายของ ตั้ม” ชัย พูดยิ้มๆ
“เอ้อ ...” ภู อึกอัก ... ทำไมต้องเรียกพี่ด้วยวะ ...
“ทำไม ... เรียกลำบากนักเหรอ” ชัย พูดเหมือนหาเรื่อง “เรียก ราญ มันว่าพี่ราญ ได้ ทำไมเรียกผม พี่ชัย ไม่ได้”
“เอ้อ ... ครับ พี่ชัย” ภู เรียกไม่ค่อยเต็มเสียงนัก
... ฮ่าๆๆ กูชนะแล้ว เมื่อก่อนทำยังไงก็ไม่ยอมเรียก ตอนนี้กูทำให้มึงเรียกกูว่า พี่ ได้แล้ว ไอ้ปอ ...
ราญ มองหน้า ชัย ที่ยิ้มเหมือนเป็นผู้ชนะพลางอมยิ้ม แล้วหันไปถาม ภู
“มาได้ยังไง”
“ก็เห็น ตั้ม บอกว่าจะพาเพื่อนไปฟังเพลง ก็เลยคิดว่าน่าจะมาที่นี่ ไม่คิดว่าเพื่อนที่ ตั้ม บอกจะเป็นพี่ๆ”
“ไม่ได้บอกอย่างนั้นซะหน่อย” ตั้ม ท้วง “แค่บอกว่าจะมาฟังเพลงที่ผัป”
“นั่นแหละ ไม่มีเพื่อนมาด้วย จะกล้ามาคนเดียวเหรอ” ภู บอกยิ้มๆ ตั้ม ย่นจมูก ก้มหน้ามองแก้วน้ำอัดลมในมือ ชัย หันไปมองพลางเอามือขยี้ผม ตั้ม เล่นด้วยความเอ็นดู ภู มองดูความสนิทสนมของคนทั้งสอง อย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“แล้วนี่นึกยังไงถึงได้ออกมาตามหาในเวลาแบบนี้ พรุ่งนี้ค่อยโทรฯนัดเจอกันก็ได้นี่” ชัย ถาม พลางอมยิ้ม
“หัวใจมันเรียกร้องครับ” ภู ตอบ พลางหันไปยิ้มให้ ตั้ม แต่ ตั้ม ยังคงมองอยู่ที่แก้วน้ำในมือนิ่ง
“แน่ใจนะว่า หัวใจ ไม่ใช่ส่วนอื่น” คำถามของ ชัย อาจทำให้คนฟังคิดถึงแง่มุมอื่นที่ทำให้เขินอาย ขบขัน หรือกระอักกระอ่วน แต่ตั้ม กลับหน้าซีดลงถนัด แต่ไม่มีใครสังเกต เพราะแสงสลัวภายในผัป
“ฮ่าๆๆ หัวใจล้วนๆครับ” ภู ตอบพลางนึกขัน
“แล้ว ส่วนอื่น ล่ะ” ราญ ถามบ้าง เน้นคำว่า ส่วนอื่นเป็นพิเศษ ทำให้ ภู หันไปมองหน้า ราญ ด้วยความสงสัย แล้วเขาก็เข้าใจว่าสิ่งที่ทั้งสองพูดนั้นหมายถึงสิ่งใด
“ก็คงมี แต่มันไม่สำคัญเท่าความรู้สึกของหัวใจผมหรอก ถ้าส่วนอื่นเรียกร้องหา แต่ใจผม ตัวผม ไม่ยอมซะอย่าง ส่วนนั้นจะทำอะไรผมได้” ภู พูดอย่างหนักแน่น
ตั้ม ได้ยินก็เงยหน้าขึ้นมามอง ภู ด้วยแววตาที่สับสน
“ขอโทษนะครับ” บุ๋มเดินเข้ามาหา เมื่อถึงเวลาพักของวงดนตรี
“ผมขอตัวพี่เค้าเดี๋ยวนึงนะครับ” พูดแล้วก็หันไปทาง ตั้ม “พี่ไปหาพรรคพวกกันหน่อยดิ”
“อื้อ” พูดจบ ตั้ม ก็หันไปยิ้มให้ทุกคนบนโต๊ะ แล้วเดินตาม บุ๋ม ไปที่โต๊ะซึ่งเพื่อนๆนักดนตรีนั่งกินอาหารว่างกันอยู่
“พี่ราญ บอก ตั้ม ไปแล้วเหรอ” ภู หันไปถาม
“หือ เรื่องอะไร” ราญ ทำหน้าไม่รู้เรื่อง
“พี่อย่าทำไก๋ เรื่องนั้นไง” ภู จ้องหน้า ราญ นิ่ง “พี่บอกไปแล้วเหรอ”
“อ๋อ ...” ราญ ทำเสียงเหมือนนึกได้ “ไม่ได้บอก เราสองคนไม่ได้บอกอะไร ตั้ม เลย” ภู ฟังแล้วหันไปมอง ชัย
ชัย หันไปมองหน้า ราญ เหมือนรู้ทัน ... ฉลาดนะเอ็ง เข้าใจเลี่ยง แบบนี้ก็จับไม่ได้ว่า ตั้ม มันรู้เรื่องหมดแล้ว ...
“อื้อ พวกเราไม่ได้บอกอะไร ตั้ม เลย” ชัย หันกลับมาบอก ภู ...แต่ ตั้ม มันรู้จากแม่ของปอตะหาก ...
“ว่าแต่ ภู ไม่ได้บอกอะไรกับ ตั้ม เลยเหรอ” ราญ ถาม
“ก็ ... ไม่ได้บอกตรงๆหรอกพี่” ภู ตอบ “ผมเล่าเรื่องที่ผมฝันให้ ตั้ม ฟังไปบ้างแล้ว ก็คิดว่าจะบอก จะบอก อยู่หลายที แต่ ...” ภูถอนหายใจยาว
“ไม่กล้าบอกเหรอไง” ชัย ถามพลางทำหน้ากวนๆ
“เปล่า ...” ภู ตอบห้วนๆ “ทำไมจะไม่อยากบอก แต่มันมีเรื่องขัดจังหวะซะทุกทีสิน่า”
“ใจเย็นๆ ค่อยๆบอกไปทีละนิดมันก็ดีเหมือนกัน แต่ตอนนี้คงได้เวลาแล้ว ที่ ภู ควรจะบอกทุกอย่างให้ ตั้ม เค้ารู้” ราญ พูดพลางเอามือแตะที่ไหล่ของ ภู
“นั่นสิ ช่วงนี้แหละเหมาะที่สุด อย่าให้สับสนไปมากกว่านี้” ชัย พูดสนับสนุน
“งั้น คืนนี้ ผมจะหาโอกาสบอกเลย”
“คืนนี้” ชัย ขมวดคิ้ว “บอกในผัปเนี่ยนะ”
“บอกที่อพาร์ทเมนต์ผมสิ นี่ผมมารับ ตั้ม กลับด้วยกัน” ภู ทำหน้างงๆ
“ไม่ด้ายยยย.....” ชัย ลากเสียงยาว “คืนนี้ ตั้ม ไปค้างกับพวกเรา”
“อ้าว ... ได้ไงอะ ตั้ม ต้องไปกับผมสิ” ภู โวยวาย
“นายน่ะ ค่อยออกมาเจอ ตั้ม ใหม่พรุ่งนี้ ที่ร้านซีดีที่เจอกันครั้งแรกนั่นแหละ จะให้ ตั้ม เลือกซีดีให้ซะหน่อย” ชัย พูดยิ้มๆ “คืนนี้น่ะ พวกเราจะอยู่กันตามภาษาพี่น้อง”
“เอาน่า ยอม ชัย มันเหอะ” ราญ พูดกลั้วหัวเราะ “นานๆจะได้อยู่กันตามภาษาพี่น้องซะที คงคุยกันจนแทบไม่ได้นอนนั่นแหละ ไม่ต้องห่วงอะไรหรอก”
ภู รู้สึกว่าเขาอาจจะคิดไปเอง เพราะรู้สึกว่า ราญ จะเน้นย้ำคำว่า พี่น้อง หนักแน่นเป็นพิเศษ ลองคิดดูแล้ว ทั้ง ราญ และ ชัย ไม่ได้เจอกับ ตั้ม เป็นเวลานานแล้ว คงมีเรื่องคุยกันมากมาย ตามภาษาคนที่สนิทสนมกันมานานนั่นเอง
-
หุหุ
แล้วสถานการณ์ทุกอย่างก็คลี่คลาย
เหลือเพียงความจริงจากปากนายภู
ขอให้รักกันนานๆ น้า
:laugh:
-
ภู ปล่อยให้เค้า ไปคุยกันตามประสาพี่น้องเถอะ
แล้วเดี๋ยวค่อยมาคุยกันตามประสาปั๋วเมียกับภู อิอิ :o8:
-
คุณบุหรงนี่น่ารักจิง ๆ มาต่อให้สองตอนแหนะ 555+
+1 เป็นกำลังใจคับ
ผ่านไปได้ด้วยดี เอาใจช่วยแทบแย่
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:try2: โล่งอก
-
ภู อย่าหวงตั้มนะ
ให้พี่น้องเขาคุยเล่นกัน
-
:m1: :m1: :m1:
พี่ราญน่ารัก
-
:m23: ไม่ได้มาอ่านมาเม้นท์ซะหลายวัน
พอได้ :a5: รวดเดียวแล้วก้อ......
o7 คิดถึงปอ
:o ตั้มรู้ความจริงแล้ว
o12 นึกจะมาไม้ไหนอีกเนี่ย อืมมมม วันนี้พูดดี แล้วไปๆ
:angry2: นายภู ใจเย็นหน่อยได้ไม๊ เซ็งไอ้หนุ่มนี่จริงๆ
:oni2: พี่ราญกะพี่ชัยน่าร๊ากกกกก ให้กำลังใจน้องตั้มดี๊ดี love love
:m4: แอร๊ยยยยย ภูมารับตั้ม
กอดกันหน้าเวทีอีก :o8:
-
๔๘
ภู มองดูคนทั้งสอง ที่กำลังเลือกแผ่นซีดีกันอยู่ อย่างไม่ค่อยพอใจนัก ชัย โอบไหล่ ตั้ม พลางจับมือ ตั้ม ที่ถือแผ่นซีดีไว้ ยิ้มอย่างอ่อนโยนในขณะที่ ตั้ม ชี้นิ้วไล่รายชื่อเพลงต่างๆบนปกซีดี
“ยอมไว้ซักคนเหอะ” ราญ พูดกลั้วหัวเราะ
“พี่ชัย เค้าคิดกับ ตั้ม แค่พี่จริงๆน่ะเหรอ” ภู หันมาถาม
ราญ หัวเราะในลำคอ พลางมอง ภู ด้วยสายตาขบขัน
“วางใจเถอะ ต่อให้ ชัย มันคิดอย่างที่คุณระแวง มันก็ไม่ทำอะไรมากกว่าแค่การคิดหรอก”
ภู ฟังแล้วต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยมากขึ้น
“ผมน่ะรัก ตั้ม เหมือนน้อง” ราญ พูดพลางหันไปมองคนทั้งสอง ทีกำลังเลือกซีดีกันอยู่ อย่างอ่อนโยน “แต่ ชัย น่ะ มันรัก ตั้ม เพราะเค้าเป็นพี่น้องกันจริงๆ อย่างน้อยก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ชัย มันรักน้องของมันมาก”
“พี่น้อง” ภู หันไปมองคนทั้งสองอีกครั้ง แล้วหันกลับมามอง ราญ
“ผมคิดว่า ตั้ม เองก็คงรู้เรื่องนี้เหมือนกัน ถึงได้แสดงท่าทางสนิทสนมกับ ชัย มันขนาดนั้น สำหรับ ตั้ม แล้ว ชัย อาจจะเป็นญาติที่เค้าสนิทสนมที่สุดก็เป็นได้”
... พี่น้อง เหรอ ... เท่าที่เขารู้ พ่อของ ตั้ม เสียชีวิตไปแล้ว ตอนนี้อาศัยอยู่กับแม่เพียง ๒ คน ส่วนพี่สาวและครอบครัวของพี่ชาย อาศัยอยู่ในบ้านอีกหลังหนึ่ง ครอบครัวทางพ่อของ ตั้ม เป็นคนไทยที่มีเชื้อสายญวนปนอยู่บ้าง ทางแม่นั้นเป็นคนไทยในฝั่งธนบุรี แต่ ชัย เป็นคนไทยเชื้อสายจีน แล้วที่ ราญ พูดเหมือนกับว่าความเป็นพี่น้องของ ตั้ม กับ ชัย เป็นความลับที่ยังไม่เปิดเผย มันยิ่งทำให้เขารู้สึกงุนงงมากขึ้น ชีวิตของ ตั้ม เหมือนจะมีเรื่องราวที่ซับซ้อนเสียเหลือเกิน
“เมื่อไหร่จะบอกล่ะ” เสียง ราญ พูดขัดจัวหวะความคิดของเขา ภู จึงหันไปมองหน้า
“ทำไมเหรอครับ”
“รีบเข้าหน่อยเถอะ สัญญาณเร่งมันเตือนว่าถึงเวลาแล้ว”
“สัญญาณ ...” ภู ทวนคำ “สัญญาณอะไรครับ”
“คุณรู้เรื่องที่ ตั้ม ฝันบ้างมั๊ย”
“ครับ ตั้ม เคยเล่าให้ฟังบ้าง”
“ช่วงนี้มันถี่กว่าที่เคยเป็น ปอ คงส่งสัญญาณบอกให้ ตั้ม รู้ แล้วตอนนี้ ตั้ม เองก็คงจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างบ้างแล้ว ตอนนี้เค้ากำลังสับสน แล้วเมื่อไหร่ที่เป็นแบบนี้ ตั้ม อาจจะหนีไปที่ไหนสักแห่ง”
“หนีเหรอ ... หนีจากอะไร”
“ไม่รู้สิ อาจจะหนีจากความจริงที่ไม่ต้องการรู้ อาจจะหนีจากคนที่ไม่ต้องการพบ หรืออาจจะหนีจากความรู้สึกของตัวเอง ที่ไม่ต้องการยอมรับ”
“ทำเป็นเด็กไปได้”
“อ้าว ตั้ม น่ะเค้าเด็กอยู่ คบกันมาจนป่านนี้แล้วยังไม่รู้อีกเหรอ” พูดจบ ก็จ้องหน้า ภู แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะเบาๆขึ้นพร้อมกัน
“หัวเราะอะไรกันวะ” เป็นเสียงของ ชัย ที่เดินเข้ามาหา
“ตั้ม ล่ะ” ภู ถามทันทีเมื่อไม่เห็น ตั้ม
“เลือกซีดีอยู่ในห้องโน่นแน่ะ” ชัย ชี้ไปทางห้องเล็กๆที่แยกซีดีเพลงคลาสสิคเอาไว้โดยเฉพาะ “ปล่อยให้อยู่คนเดียวก่อนเหอะ เห็นบอกว่าแป๊บเดียว คงคิดไว้แล้วว่าจะซื้ออะไร” ชัย พูดต่อเมื่อเห็น ภู ขยับตัว เหมือนจะเดินตามเข้าไป
ไม่นานนัก ตั้ม ก็เดินออกมาพร้อมกับซีดีหลายแผ่น พวกเขาพากันไปชำระเงินที่เคาเตอร์บริการ แล้วออกจากร้านไปยังบริเวณที่เป็นที่ตั้งของร้านอาหารจำนวนมาก เพื่อทานอาหารกลางวัน
.................................................................
.................................
“เดี๋ยว ตั้ม ไปซื้อมาอีกนะ” ตั้ม ยิ้มอย่างร่าเริง แล้ววิ่งไปซื้ออาหารปลา และขนมปังมาอีก
“เดี๋ยวปลามันก็อ้วนตายหรอก” ชัยพูดพลางยื่นมือรับ ขนมปังแถวยาวมาจาก ตั้ม แล้วฉีกเป็นชิ้นเล็กๆ โยนลงไปในสระน้ำใหญ่ในสวนสัตว์
ปลาขนาดใหญ่จำนวนมาก โผล่ตัวมาบนผิวน้ำ แย่งกันกินขนมปังและอาหารปลา ที่คนทั้งสองผลัดกันโยนลงไป
พวกเขาทั้งสี่คนพากันมายังสวนสัตว์ดุสิต ตามคำร่ำร้องของ ตั้ม ในวันหยุดเช่นนี้ มีคนหนาแน่นพอสมควร แต่ก็เริ่มเบาบางลงไปเมื่อถึงเวลาเย็น
“ตั้ม” ภู เดินมายืนข้างๆ ตั้ม ที่กำลังโยนอาหารปลาลงไปในน้ำ
“หือ” ตั้ม ตอบโดยที่ตามองดูปลาตัวใหญ่ที่พากันแย่งอาหารกันอยู่
“คืนนี้กลับกับเรานะ”
“อื้อ”
“ไม่เป็นไร เรานึกแล้ว...” เขาหยุดคำพูดว่า ... คงจะไปไม่ได้ ...ไป แล้วมองตั้ม แบบไม่ค่อยเชื่อ “เมื่อกี้ว่าอะไรนะ”
“อื้อ ไปก็ได้” ตั้ม ตอบโดยที่ยังไม่หันมาเหมือนเดิม
“แล้วจะบอกแม่ ตั้ม ยังไงล่ะ”
“บอกไปแล้ว” ชัย ชะโงกมาตอบแทน “เมื่อเช้าให้โทรไปบอกแล้วว่ากลับพรุ่งนี้” พูดจบก็หัวเราะแล้วเดินไปหา ราญ ที่ยืนอยู่ห่างออกไป
“บอกได้ยังไง ที่บ้านไม่มีโทรศัพท์นี่” ภู หันหน้าไปถาม ตั้ม
“แม่ไปค้างบ้านพี่ตั้งแต่เมื่อวาน เมื่อเช้า พี่ชัย เลยบอกให้โทรไปบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้”
ภู ฟังแล้วหันไปมอง ชัย ที่กำลังยิ้มมาให้อย่าง งงๆ แล้วหันมามอง ตั้ม ที่กำลังก้มหน้ามองดูปลา เขาเอื้อมมือไปจับมือ ตั้ม ไว้แล้วเอานิ้วโป้งลูบเบาๆไปบนฝ่ามือนิ่ม ตั้ม เองก็บีบมือเขากลับมาอย่างแผ่วเบา
-
อ่านตอนนี้แล้วอุ่นหัวใจดีจริงๆๆ
คุณบุหรงนับวันก็เขียนดีขึ้นเรือยๆๆ
อ่านแล้วมีความสุขจัง
แบบนี้ต้อง+++ o13
-
ตั้มนี่น่ารักจิง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
สงสัยจะมีนิสัยเหมือนคนแต่งเนอะ
อย่างนี้ก็รักคนแต่งตายเลยสิ 555+
-
ภู ปล่อยให้เค้า ไปคุยกันตามประสาพี่น้องเถอะ
แล้วเดี๋ยวค่อยมาคุยกันตามประสาปั๋วเมียกับภู อิอิ :o8:
^
^
อ๊าย....งั้นคืนนี้ ก้อเป็น ของ ภู กับ ตั้มอ่าจิ :o8:
บอกก่อนแล้วค่อย ปั่มปั๊มนะ นายภู คึคึ
ภูก้อมีเรื่องบอกตั้ม :a4:
ตั้มก้อคงมีเรื่องบอกภู ชิมิ ท่าจะยาว ...เนอะ :m32:
แต่ถ้าคืนนี้ คุยกันยาว นายภูก้ออด อ่าดิ ฮ่าๆ :laugh:
-
:กอด1:
อ่านแล้วรู้สึกอุ่นๆ เหมือนถูกกอดอยู่
วันนี้ไม่สบาย ได้อ่านเรื่องคุณศิลปีแล้วหายเปื่อยทันใด
:m13:
-
อ่านตอนนี้แล้วอุ่นหัวใจดีจริงๆๆ
คุณบุหรงนับวันก็เขียนดีขึ้นเรือยๆๆ
คงต้องบอกว่า ได้กำลังใจมาจากผู้อ่านแหละค๊าบ o1 ทำให้ตั้งใจจะเขียนให้มันดีขึ้น ดีขึ้น
ตั้มนี่น่ารักจิง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
สงสัยจะมีนิสัยเหมือนคนแต่งเนอะ
อย่างนี้ก็รักคนแต่งตายเลยสิ 555+
แหมๆๆ ก็คนแต่งชื่ออารายล่ะคร๊าบ ครายจำชื่อที่ใช้ตอนแรกได้บ้าง อิ อิ อิ :laugh3:
ภู ปล่อยให้เค้า ไปคุยกันตามประสาพี่น้องเถอะ
แล้วเดี๋ยวค่อยมาคุยกันตามประสาปั๋วเมียกับภู อิอิ :o8:
^
^
อ๊าย....งั้นคืนนี้ ก้อเป็น ของ ภู กับ ตั้มอ่าจิ :o8:
บอกก่อนแล้วค่อย ปั่มปั๊มนะ นายภู คึคึ
ภูก้อมีเรื่องบอกตั้ม :a4:
ตั้มก้อคงมีเรื่องบอกภู ชิมิ ท่าจะยาว ...เนอะ :m32:
แต่ถ้าคืนนี้ คุยกันยาว นายภูก้ออด อ่าดิ ฮ่าๆ :laugh:
คิดกันแต่เรื่องนี้อะนะ ... แง๊วววว ป๋มเขียนฉากแบบนี้มะค่อยเป็น :sad4:
:กอด1:
อ่านแล้วรู้สึกอุ่นๆ เหมือนถูกกอดอยู่
วันนี้ไม่สบาย ได้อ่านเรื่องคุณศิลปีแล้วหายเปื่อยทันใด
:m13:
โอ้ ... เพิ่งรู้ว่าเรื่องของเรามีสรรพคุณเป็นยารักษาโรคได้ด้วย :try2:
ช่วงนี้อากาศไม่ค่อยดี รักษาสุขภาพกันนะค๊าบ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกกำลังใจ และคำแนะนำติชมค๊าบ o1
-
ตั้มนี่น่ารักจิง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
สงสัยจะมีนิสัยเหมือนคนแต่งเนอะ
อย่างนี้ก็รักคนแต่งตายเลยสิ 555+
แหมๆๆ ก็คนแต่งชื่ออารายล่ะคร๊าบ ครายจำชื่อที่ใช้ตอนแรกได้บ้าง อิ อิ อิ :laugh3:
[/quote]
ว่าแต่ ใช้ชื่อรายหรอค๊าบ.......
ขอบคุณคับ คุณบุหรงก็ด้วยนะ รักษาสุขภาพด้วยเช่นกานนะ
-
ว่าแต่ ใช้ชื่อรายหรอค๊าบ.......
ขอบคุณคับ คุณบุหรงก็ด้วยนะ รักษาสุขภาพด้วยเช่นกานนะ
ป๋มเพิ่งเป็นสมาชิคบอร์ดนี้เมื่อเดือน มีนาคม ที่ผ่านมานี่เองอะค๊าบ
ชื่อที่ผมใชตอนแรกก็ tumty
มีครายคุ้นกะชื่อนี้มั่งมั๊ย อิ อิ อิ o18
ตอนแรกก็อ่านอย่างเดียวแหละครับ แล้วเริ่มอยากเขียนเองบ้าง ก็เลยเปลี่ยนมาใช้ชื่อ บุหรง ที่เป็นนามปากกาที่ผมใช้ ตอนที่เรียนวิชาการเขียนวรรณกรรม สมัยที่เรียนอยู่ระดับมหาวิทยาลัยน่ะครับ :-[
-
^
^
^
เข้ามาจิ้มตั้ม อ่ะค่ะ
ไม่ได้เข้าหลายวันคิดถึงตั้มจัง :กอด1: :กอด1:
อ่านตอนล่าสุดแล้วอุ่นใจ เหมือนที่ใครหลายๆคนบอก
เป็นกำลังใจให้ตั้มตลอดไปจ้า :L2: :L2: :L2:
-
๔๙
ภู นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำ ยังมีหยาดน้ำเล็กๆเกาะอยู่ตามตัว มองไปรอบๆห้อง พลางขมวดคิ้ว แล้วมองผ่านประตูกระจกออกไปยังระเบียงห้อง ก็พบ ตั้ม ที่ใส่เสื้อและกางเกงของเขา นั่งอยู่บนเก้าอี้เล็กๆตรงระเบียงนั่นเอง เขายิ้มน้อยๆ เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบเสื้อยืดตัวบางและกางเกงขาสั้นมาสวมใส่
“ดูอะไรเหรอ” ภู ถามพลางลากเก้าอี้อีกตัวหนึ่งมานั่งใกล้ๆ
“ดาว ... แต่มองไม่เห็นเลย” ตั้ม ตอบเบาๆ สายตายังมองอยู่บนท้องฟ้า
ภู ขยับเก้าอี้เข้าไปอีก แล้วเอาแขนโอบรั้ง ตั้ม เข้ามาในอ้อมกอด นิ่งเงียบกันไปนาน
“ภู ทำไมเด็กคนนั้นถึงร้องไห้” ตั้ม ถามขึ้นเบาๆ
“เด็กคนไหน”
“เด็กที่ ภู เห็นในความฝันไง ภู คงเคยฝันเห็นเค้าร้องไห้ด้วยใช่มั๊ย”
“อื้อ”
“ทำไมเด็กคนนั้นถึงร้องไห้ล่ะ” ตั้ม ถามคำถามเดิมอีกครั้ง
“ในฝันเหมือนกับเราพูดอะไรบางอย่างผิดไป เด็กคนนั้นถึงได้ร้องไห้”
“ผิดยังไงเหรอ”
“ความจริงตอนนั้นเราตั้งใจจะบอกรักเค้า” ภู หัวเราะเบาๆ “แต่ดันพลาดน่ะสิ”
“แล้วในฝันพูดอะไรออกไปล่ะ”
“เราดันพูดไปว่า เราไม่เคยเห็นเค้าเป็นเพื่อน ไม่มีสักครั้งที่คิดว่าเค้าเป็นเพื่อน ยังไม่ทันที่เราจะพูดอะไรต่อ เด็กคนนั้นก็น้ำตาไหลออกมาแล้ววิ่งหนีเราไป ตอนนั้นเรารู้สึกเสียใจเหมือนใจแทบขาด”
“คนในฝันน่ะเหรอที่ใจแทบขาด หรือว่า ภู”
ภู ขมวดคิ้วพลางก้มหน้ามอง ตั้ม ในอ้อมกอด ก็เห็นดวงตาของ ตั้ม แดงกล่ำ
“คนไหนก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“ไม่หรอก ไม่เหมือนกัน ... เราอยากรู้ว่าใครที่เสียใจ”
ภู นิ่งเงียบไปสักครู่หนึ่ง ใช้ความคิดว่าเขาควรจะพูดอย่างไรดี คำพูดของ ราญ ผุดขึ้นมาในหัว
...ตอนนี้ ตั้ม เองก็คงจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างบ้างแล้ว ตอนนี้เค้ากำลังสับสน ...
เขาจะให้ ตั้ม สับสนไม่ได้ เขาต้องทำให้ ตั้ม เชื่อใจ และมั่นใจในความรู้สึกของเขา
“คงจะทั้งคู่” เขาพูดอย่างระมัดระวัง “คนในฝันคงเสียใจที่พูดผิดไป ทำให้เด็กคนนั้นเข้าใจเค้าผิด แต่เราเสียใจที่เห็นเด็กคนนั้นร้องไห้”
“ทำไมล่ะ ... ทำไม ภู ต้องเสียใจด้วย ในเมื่อไม่ใช่คนที่ทำให้เด็กคนนั้นร้องไห้” ตั้ม ถามเสียเครือ
“ตั้ม เราบอกแล้วไง เรารักเด็กคนนั้น เราก็ต้องเสียใจสิ ที่เห็นคนที่เรารักร้องไห้” เขาลูบศรีษะของ ตั้ม เบาๆ
“แล้วทำไม ภู ถึงฝันถึงเด็กคนนั้นได้ล่ะ” ตั้ม ถามถึงจุดสำคัญของเรื่องอย่างกระทันหัน โดยที่ ภู ยังไม่ทันตั้งตัว เขากำลังคิดว่าจะเล่าความฝันให้ ตั้ม ฟังอีกสักเรื่อง แล้วค่อยวกเข้าประเด็นสำคัญ
“เข้าไปข้างในก่อนเถอะ ดึกแล้ว”
พูดจบเขาก็ดึงให้ ตั้ม ลุกขึ้นพร้อมเขา แล้วเดินเข้าไปในห้อง เดินไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็นเล็กๆ มารินใส่แก้วดื่มดับกระหาย แล้วเดินไปที่เตียง นั่งเอาหลังพิงผนังด้านหัวเตียงไว้ ยืดขาไปตามความยาวของเตียง แล้วดึงตัว ตั้ม ที่นั่งอยู่ข้างๆมากอดไว้ในอ้อมอก
“เมื่อตอน ม.๕ เทอมสอง เราตกจากแสตนด์เชียร์กีฬาสี กิ่งไม้ของต้นไม้ที่อยู่ข้างแสตนด์เชียร์ มันบาดเข้ามาในตาเรา ทำให้เราเสียดวงตาทั้งสองข้าง พ่อกับแม่ติดต่อขอรับบริจาคดวงตาไปกับโรงพยาบาล แต่กว่าเราจะได้รับการผ่าตัดก็เป็นช่วงเดือนเมษายนปีถัดมา พอผ่าตัดเสร็จเราก็ต้องพักฟื้น ก็เลยเรียนช้าไปสองปี หลังจากที่เราแกะผ้าผันแผล แล้วมองเห็นได้อีกครั้งหนึ่งได้ไม่นาน เราก็เริ่มฝันถึงเด็กคนนั้น ฝันแล้ว ฝันอีก จากสองสามวันฝันที ระยะเวลามันก็เริ่มห่างออกไป เป็นสัปดาห์ละครั้ง เป็นเดือนละครั้ง แล้วกลายมาเป็นหลายๆเดือนจะฝันซักครั้ง”
เขารู้สึกว่าร่างในอ้อมกอดนั้นสั่นน้อยๆ รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่แผ่นอก แต่เขาไม่สมควรหยุดแค่นี้
“เราเคยคิดว่าเด็กคนนั้นเป็นแค่ภาพฝัน ภาพมายา เราเคยหมดหวังที่จะหาตัวเด็กคนนั้น แต่แล้ววันนึง เราก็ต้องดีใจจนแทบชอค เมื่อเราได้พบว่า เด็กคนนั้นมีตัวตนจริงๆ ตอนที่เราเจอตัวเด็กคนนั้น เราทั้งตกใจ ทั้งดีใจ จนทำอะไรไม่ถูก เราพยายามจนได้เจอเด็กคนนั้นอีกหน แล้วความหวังของเราก็เป็นจริง ตอนนี้เราได้สัมผัสตัวจริงของเด็กคนนั้น คนที่เราคิดมาตลอดว่าเป็นแค่ภาพมายา แต่ตอนนี้ เด็กคนนั้นกลายมาเป็นความจริงในอ้อมกอดของเรา”
ภู ค่อยๆดันร่างของ ตั้ม ให้ยกตัวขึ้นจากอกของเขา ดวงตาของ ตั้ม แดงกล่ำ น้ำตาไหลริน สองมือของเขาประคองใบหน้านั้นเอาไว้ แล้วก้มหน้าลงจูบซับไปตามรอยน้ำตาที่ไหลริน
“ตอนนี้เด็กคนนั้นอยู่ตรงนี้” เขาพูดพลางถอนใบหน้าออกมา เปลี่ยนเป็นใช้นิ้วมือลูบไล้เบาๆบนแก้มของ ตั้ม “ตั้ม นี่แหละ เด็กที่เราฝันเห็นมาตลอด”
น้ำตาของ ตั้ม ยังไหลไม่หยุด ยืนมือทั้งสองไปยังดวงตาของ ภู
ภู หลับตาลงให้ ตั้ม ใช้มือลูบเบาๆไปบนเปลือกตาของเขา สักครู่จึงเอามือจับมือของ ตั้ม ออกมาแล้วลืมตาขึ้น
“ตั้ม รู้แล้วใช่มั๊ย” ภู ถามเบาๆ “ดวงตาของเราคือดวงตาของ พี่ปอ ... คนที่เราได้รับบริจาคดวงตามาคือ พี่ปอ”
-
:m4: จิ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
วันนี้นี่เบิ้ล 3 ตอนเลย 555+
สงสัยคุณบุหรง จะชอบเบิ้ลเนอะ :m20: :m20:
และแล้วก็ได้รู้ความจิง เฮ้อ ตั้มจะว่าไรไหมหนอ
รออ่านตอนต่อไป อย่างใจจดจ่อ 555+
-
^
^
เห็นด้วยค่ะ :o8:
-
ดวงตาแห่งความรัก ของขวัญที่ปอส่งผ่านมายังภูเพื่อใช้มองตั้ม
-
:m4: จิ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
วันนี้นี่เบิ้ล 3 ตอนเลย 555+
สงสัยคุณบุหรง จะชอบเบิ้ลเนอะ :m20: :m20:
และแล้วก็ได้รู้ความจิง เฮ้อ ตั้มจะว่าไรไหมหนอ
รออ่านตอนต่อไป อย่างใจจดจ่อ 555+
^
^
เห็นด้วยค่ะ :o8:
เดี๋ยวเรื่องใหม่จะลงสัปดาห์ละตอน หรือเดือนละตอนนีหนอ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
๕๐
ริมฝีปากของ ตั้ม เม้มแน่น น้ำตายังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย
“ภู” ในที่สุด ตั้ม ก็พูดออกมา “ภู ตามหาเราเพราะ ปอ เหรอ”
“เปล่า” ภู ตอบช้าๆ “เราตามหาหัวใจของเราเองต่างหาก” เขาจ้องตา ตั้ม นิ่ง “พี่ปอ อาจจะเป็นคนทำให้เราเห็น ตั้ม ในความฝัน แต่เราตามหา ตั้ม ด้วยหัวใจของเราเอง”
“ภู” ตั้ม เรียกชื่อพลางโผตัวเข้าไปกอด ภู
“เรารัก ตั้ม นะ” ภู พูดพลางกอดตัว ตั้ม ไว้แน่น “ต่อไปเราอาจจะมอง ตั้ม ด้วยดวงตาของ พี่ปอ แต่เราจะเป็นคนดูแล ตั้ม เอง”
“แต่ ตั้ม รัก ปอ ... ตั้ม ยังรัก ปอ” ตั้ม พูดพลางสะอึกสะอื้น “ ตั้ม รัก ภู ด้วย พอรู้แบบนี้ เรา...เรา...”
“ไม่เป็นไรหรอก มีอะไรค่อยๆบอกเรา” ภู คลายอ้อมกอดให้หลวมลง เปลี่ยนมือข้างหนึ่งลูบปอยผมตรงท้ายทอยของ ตั้ม เบาๆ “เราก็ไม่ว่าอะไรนี่ ถ้า ตั้ม จะรักพี่เค้า จะคิดถึง จะไปเยี่ยมพี่เค้าบ้าง แต่คราวนี้เราจะได้ไปเยี่ยมพี่เค้าด้วยกันไง”
“เรากลัวตัวเอง” ตั้ม ค่อยๆพูดพลางหยุดคิดเป็นพักๆ เหมือนจะค่อยๆเรียบเรียง สิ่งที่ตนคิดออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้ “พอรู้แบบนี้ เราสับสนว่าเรารัก ภู หรือเรารัก ปอ ที่อยู่ในตัว ภู กันแน่” หยุดหายใจลึกๆอีกครั้ง “ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ดวงตาของ ภู ทำให้เราคิดถึง ปอ แล้วยังพูดอะไรเหมือนที่ ปอ เคยพูดอีก เรา ... เราเลยไม่รู้ว่าจริงๆเรารัก ภู เพราะอะไรกันแน่ เพราะ ปอ หรือ เพราะตัวภู ทำให้เรารัก ภู ได้ขนาดนี้”
“ไม่ต้องรีบหรอก มันคงต้องใช้เวลา” ภู พูดปลอบโยน “จะเพราะอะไรก็แล้วแต่ ตอนนี้ ตั้ม รักเราไม่ใช่เหรอ”
“อื้อ” ตั้ม ตอบพลางยิ่งแนบใบหน้าไปกับอกของ ภู แนบแน่นขึ้น
“แค่นี้ก็พอแล้ว ตั้ม อย่าหนีไปไหนนะ อย่าหนีจากเรา อย่าหนีจากตัวเอง ถ้า ตั้ม หนีหายไปไหนซะ พี่ปอ ก็คงเสียใจมากที่ ตั้ม หนีไปจากพี่เค้าอีก”
“ปอ จะเสียใจเหรอ”
“อื้อ ตั้ม คิดดูสิ พี่เค้าคิดถึง ตั้ม ขนาดไหนถึงได้ทำให้เราเห็นภาพของ ตั้ม ในฝัน แล้วยังมาให้เห็นอีกในฝันของ ตั้ม พี่เค้าทั้งรักทั้งห่วงขนาดนี้ เราเองยังซาบซึ้งเลย ถึงมันจะน่าขนลุกไปหน่อยเหอะ” พูดแล้วเขาก็หัวเราะเบาๆ “พี่เค้าพยายามขนาดนี้แล้ว ตั้ม ยังจะหนีเค้าไปอีกเหรอ”
ไม่มีคำตอบใดๆจาก ตั้ม นอกจากอาการค่อยๆถูใบหน้าไปกับแผ่นอกของเขา เหมือนจะเรียกหาความอบอุ่น
“เราก็คงไม่ยอมด้วย เราจะเสียใจมากเหมือนกันเหมือนกัน ถ้า ตั้ม หนีไปไหน เราเองก็รอมานานไม่น้อยเหมือนกันนะ กว่าจะได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้” ภู พูดย้ำ
“ให้เวลาเราหน่อยนะ ภู ตอนนี้เราเองก็สับสนอยู่เหมือนกัน”
“ไม่เป็นไร ความจริงไม่เห็นต้องใช้เวลาอะไรเลยนะ”
ตั้ม เงยหน้าขึ้นมามอง เหมือนจะถามว่า ... ทำไมล่ะ
“ก็รักทั้งเรา ทั้งพี่ปอ เหมือนที่เคยรักนั่นแหละ เพียงแต่ว่า...” ภู ก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผาก “ตอนนี้เราสองคน ควรมาสร้างความทรงจำดีๆระหว่างกัน ให้มากขึ้นจะดีกว่า เราไม่ยอมแพ้ พี่ปอ หรอกนะ”
ตั้ม ซุกตัวลงไปในอ้อมอกกว้างอันอบอุ่นอีกครั้ง
... นั่นสินะ ตอนนี้เขารักคนคนนี้มาก และไม่เคยนำความรักนั้น มาเปรียบเทียบ กับความรักและความระลึกถึงที่มีต่อ ปอ
ความจริงตอนนี้เขาควรจะดีใจไม่ใช่หรอกหรือ ที่ความรักของคนทั้งสอง นำพาความสุขใจมาให้เขาถึงขนาดนี้
เขาควรใช้เวลาที่มีอยู่สร้างความทรงจำอันงดงาม ในความรู้สึกของตัวเองและคนที่อยู่ด้วย ให้นานที่สุดเท่าที่สามารถจะทำได้
เผื่อว่าวันข้างหน้ามีเหตุให้ต้องจากกัน จะได้เป็นความทรงจำที่จะนำกลับมา ให้ระลึกถึงความสุขในวันที่อยู่ร่วมกันกัน เมื่อวันนั้นมาถึง ...
ความทรงจำที่มีค่า
ความทรงจำอันงดงามแห่งความรัก
และความทรงจำที่เก็บไว้ ... รอวันที่จะนำมาหวนระลึกถึง อย่างมีความสุขอีกครั้งหนึ่งในวันข้างหน้า
................. จบบริบูรณ์ .................
http://media.imeem.com/m/v9bfWxxB_M/aus=false/
-
จบแบบซาบซึ้งกินใจ อิ่มอกอิ่มใจที่ได้ติดตามอ่านมา o13
-
จบแล้ว.... :m4: :m4:
จบได้ดีมากเลยค่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณตั้ม ที่เขียนเรื่องน่ารักๆดีๆแบบนี้มาให้ได้อ่านกันนะ :pig4:
จะเป็นกำลังใจให้กับงานเขียนของตั้มในเรื่องต่อๆไปค่ะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปล..รักตั้มค่า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
555+ จบไปซะแระ
เป็นอีกเรื่องที่อ่านกี่ตอน ก็ยิ้มได้เสมอในความน่ารักของตั้มกับภู
ไงก็จะรออ่านเรื่องต่อไปนะคับคุณบุหรง
ขอบคุณมากคับ
:pig4: :pig4: :pig4:
ปล. เรื่องหน้าไม่เอาอย่างที่ขู่นะคับ สัปดาห์ละตอน หรือ เดือนละตอนเนี่ยไม่เอาน๊า.... :m20: :m20:
-
เข้ามาขอบคุณด้วยคะ ที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
จะรออ่านเรื่องต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค้าา :m1: :m1:
-
:pig4: :L2:
จบอย่างอบอุ่นในอ้อมกอด
-
:m1: :o8:
อ่านไป อมยิ้มไปมีความสุขครับ
ขอบคุณที่นำเรื่องน่ารักๆดีๆแบบนี้มาแบ่งปันนะครับ o13
:bye2:
:pig4:
:กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:m13: :m13:ขอบคุณครับสำหรับเรื่องดีๆ ความรัก ความประทับใจ ความทรงจำ :กอด1: :กอด1:
เรื่องหน้าขอสมำเสมอแบบเรื่องนี้นะครับ อย่าเป็นเดือนละครั้งเลย :m15: :m15:
รออ่านครับ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
จบไปอย่างอบอุ่น ความรักของภูกับตั้ม โดยมีดวงตาแห่งความรักของปอ เป็นผู้นำทาง
ขอบคุณมากค่ะ
-
บทส่งท้าย
“ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างวะ” ชัย หันหน้าไปถาม ราญ ที่ยืนอยู่ข้างๆ
ราญ หันไปยิ้มให้ไม่ตอบอะไร แล้วหันหน้าไปมองจุดเดิมที่เขามองอยู่ ชัย หันไปมองตาม
“เฮ้อ ... กูละยอมแพ้เอ็งเลยจริงๆ พยายามจนสำเร็จจนได้” ชัย พูดพลางยิ้มให้กับรูปภายใสช่องเล็กๆของเจดีย์
“ตอนนี้นายคงสงบได้ซะทีนะ ภู คงจะดูแล ตั้ม แทนนายได้ แล้วพวกเราก็จะช่วยดูแลแทนนายด้วย” ราญ ยิ้มให้รูปของ ปอ “ในฐานะของพี่ชาย”
ชัย ได้ฟังก็หันกลับมามองหน้า ราญ แล้วอมยิ้ม
“แค่นั้นเหรอวะ” ชัย ถามพลางหัวเราะ
“เราสองคนน่ะ เป็นพี่ชายก็พอแล้ว ถ้ามากกว่านั้นอะไรอะไรมันคงไม่ราบรื่นขนาดนี้” ราญ หันกลับมาบอกกับชัย
... นั่นสินะ ถ้าพวกเขาคนใดคนหนึ่ง เป็นอะไรที่มากไปกว่าพี่ชาย การปรากฏตัวของ ภู ในตอนนี้ คงจะกลายเป็นเรื่องวุ่นวาย และคงจะไม่จบลงด้วยความสุขของทุกคน อย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ...
“พี่ราญ พี่ชัย” เสียงตะโกนเรียกดังมาจากข้างหลัง ทั้งสองคนหันไปมอง ก็เห็น ตั้ม โบกมือให้ ในมือถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่ มีดอกไม้อยู่หลายชนิด มี ภู ยืนอยู่ข้างๆ แล้วทั้งสองคนก็พากันเดินเข้ามา
“เป็นไง” ราญ หันไปถาม ภู
“ก็เรียบร้อยครับพี่” ภู ตอบยิ้มๆ
คำถามและคำตอบสั้นๆ ทำให้ ราญ และ ชัย ยิ้มกว้าง จน ตั้ม ต้องมองหน้าคนทั้งสามสลับกันไปมาอย่าง งงๆ
“มาเยื่ยมกันพร้อมหน้าแบบนี้ ปอ มันคงดีใจ” ชัยพูดพลางขยับมายืนใกล้ๆ ตั้ม แล้วโอบไหล่น้องอันเป็นที่รักของเขา ทำเอา ภู หันไปมองตาขวาง ท่าทางของทั้งสองคน ทำให้ ราญ อดหัวเราะไม่ได้
“ไหน ... เอาดอกไม้มาให้ ปอ เหรอ มาสิ ตั้ม” ราญ บอกพลางเอื้อมมือไปให้ ตั้ม
ตั้ม ยื่นมือไปจับกับมือของ ราญ แล้วเดินไปใกล้ๆเจดีย์ ช่อดอกไมช่อใหญนั้น ่ใหญ่เกินไปที่จะวางไว้ในช่องเล็กๆ ตั้ม จึงวางมันลงที่พื้นตรงหน้าเจดีย์
“ปอ...” ตั้ม เรียกชื่อของคนในรูปเบาๆ ขอบตาเริ่มแดงขึ้น แล้วน้ำตาก็เริ่มไหล
“พี่ปอ ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแล ตั้ม ให้มีความสุข” ภู มาโอบไหล่ ตั้ม แทน ชัย ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ “ผมจะดูแลเผื่อในส่วนของพี่ด้วย” พูดแล้วเขาก็เอื้อมมือใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆ ค่อยๆซับน้ำตาให้ ตั้ม
“ภู พกผ้าเช็ดหน้าด้วยเหรอ” ตั้ม หันมามองหน้า ภู ด้วยความแปลกใจ
“เมื่อก่อนไม่เคยพก แต่ตอนนี้ต้องหัดพกแล้ว ไว้ซับน้ำตาคนขึ้แย” ภู ตอบยิ้มๆ
ตั้ม ย่นจมูก แล้วหัวเราะเบาๆ แต่แล้วก็ต้องหยุดหัวเราะ เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆทางด้านหลัง หันไปมองหน้าคนทั้งสอง แล้วหันกลับมามอง ภู อีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองรูปของ ปอ ด้วยสีหน้าและแววตาที่มีความสุข
ใช่ ... ตอนนี้เขามีความสุขอยู่ท่ามกลางความรักของคนถึง ๔ คน
ราญ เพื่อนที่เป็นเหมือนพี่ชายที่แสนดี คนที่เป็นรักครั้งแรก แต่เมื่อเขารู้ตัว ก็กลายเป็นพี่ชายที่แสนดีสำหรับเขาเสียแล้ว
ชัย พี่ชายแท้ๆ ถึงจะเป็นเพียงลูกพี่ลูกน้องก็ตาม เขารู้ความจริงโดยบังเอิญ ทำให้เขายิ่งรักพี่ชายคนนี้มากขึ้น
ภู คนที่อยู่ในหัวใจของเขา คนที่แสนจะรักเขา และเขาก็รักโดยที่ไม่เคยคิดว่าจะรักได้ถึงขนาดนี้
และสุดท้าย ... ปอ
ผู้ที่กลายมาเป็นคนในความทรงจำอันแสนหวาน และไม่มีวันที่จะลืมเลือน ถึงความรักที่เคยมีให้เขา
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใดก็ตาม เขาจะจดจำไว้ไม่ลืมเลือน
.......................................................
....................
-
:m1: ขอบคุณมากครับ จบอย่างมีความสุข :o8: ซาบซึ้งๆ
:m16: เรืองหน้านี้อาทิตย์หรือเดือนละตอนไม่เอาน่ะ ต้องลงบ่อยๆ :a11:
-
อ่านจบแล้ว มีความสุขจังเลย :m1: :m1: :m1:
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ อิอิ
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ให้อ่าน ประทับใจมากครับ ซึ้งครับ :give2: :give2: :give2:
-
จบอย่างมีความสุข
ขอบคุณนะคะ :bye2:
-
:m4: :m4: จบลงอย่างสมบูรณ์แบบ
:pig4: :pig4: :pig4: อีกครั้งคับคุณบุหรง
เรื่องต่อไป ก็เอามาลงไว ๆ น๊า จะคอยอ่านคับ o13 o13
-
อ่านจบแล้วมีความสุขจัง
ในที่สุดทุกอย่าง ก็ลงตัว
ขอให้ ตั้มกับภูมีความสุข
ปล.ขอบคุณบุหรงสำหรับเรืองดีๆๆ อ่านแล้วยิ้มได้ ตลอดเลย
ปล.จะติดตามอ่านเรืองใหม่ของคุณบุหรงนะ.. o13
-
:m1:
อ่านไปแร้วสัมผัสได้ถึงกลิ่นไอหอมหวานจางๆครับ
ทั้งอิจฉาแระสงสารตั้มนะครับ
สำหรับทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
o13
แต่ สุดท้ายคงต้องขอสดุดีความรักอันยิ่งใหญ่ของปอครับผม
-
o13 o13
ยกให้สองนิ้วเลย จบได้ประทับใจ
ตั้มคงเป็นที่โชคดีทึ่สุดในโลกเลยนะ
-
"บทสรุป"
ราญ... เพื่อนที่เป็นเหมือนพี่ชายที่แสนดี คนที่เป็นรักครั้งแรก แต่เมื่อเขารู้ตัว ก็กลายเป็นพี่ชายที่แสนดีสำหรับเขาเสียแล้ว
ชัย... พี่ชายแท้ๆ ถึงจะเป็นเพียงลูกพี่ลูกน้องก็ตาม เขารู้ความจริงโดยบังเอิญ ทำให้เขายิ่งรักพี่ชายคนนี้มากขึ้น
ภู... คนที่อยู่ในหัวใจของเขา คนที่แสนจะรักเขา และเขาก็รักโดยที่ไม่เคยคิดว่าจะรักได้ถึงขนาดนี้
และสุดท้าย ...
ปอ...ผู้ที่กลายมาเป็นคนในความทรงจำอันแสนหวาน และไม่มีวันที่จะลืมเลือน ถึงความรักที่เคยมีให้เขา
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใดก็ตาม เขาจะจดจำไว้ไม่ลืมเลือน
^
^
ทั้งหมด...คือ ความทรงจำของตั้ม
.
.
ความทรงจำที่มีค่า
ความทรงจำอันงดงามแห่งความรัก
และความทรงจำที่เก็บไว้ ... รอวันที่จะนำมาหวนระลึกถึง อย่างมีความสุขอีกครั้งหนึ่งในวันข้างหน้า
^
^
ทั้งหมดนี้ก้อเป็นความทรงจำของคนอ่านเช่นกันค่ะ รวมถึงเจ้าของเรื่องด้วยนะคะ คุณ บุหรง :กอด1:
:L2: ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ :L2:
ป๋อล๋อ*.. จะรอติดตามผลงานชิ้นใหม่ๆต่อไปค่ะ
อย่าลืมพา ภู ก่า ตั้ม พี่ราญ พี่ชัย และผองเพื่อน มาเยี่ยม ในตอนพิเศษๆ บ้างนะคะ :m1:
-
นึกถึงเพลงสายลมของ Jennifer Kim ทันที
เมื่อใดที่สายลมพัด ~*
ขอบคุณคูณศิลปีมากๆ เลยครับที่มาแบ่งปัน
:กอด1:
-
ทราบซึ้งไปกับเนื่อเรื่องจังเลย :L2: :L2: :L2:
เเต่งได้ดีมากๆๆๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: น้องตั้มมากที่เขียนเรื่องราวดีๆ น่ารักๆมาให้ได้อ่านกัน
ซาบซึ้ง ประทับใจมากมาย
ปกติเป็นคนชอบนางเอก(นายเอกด้วย) แนวอ่อนโยน ใจดี หวานๆ
น้องตั้มนี่แหล่ะ ถูกใจใช่เลย นายเอกในอุดมคติของเรา :laugh:
:L2: เป็นกำลังใจให้น้องตั้มสำหรับนิยายเรื่องใหม่นะ
(มัดมือชกซะเลย ว่าเราจะได้อ่านเรื่องใหม่ของน้องตั้มเร็วๆนี้)
:L1: :L1: :L1:
-
o1 o1 o1
ขอบคุณทุกคนนะครับ ที่ติดตามและให้กำลังใจ และความคิดเห็นมาตลอด รู้สึกดีใจที่เรื่องของผม สามารถทำให้คนอ่านมีความสุขได้
ตอนนี้คงต้องขอพักสักนิดหนึ่ง ในเรื่องของการเขียน เพราะต้องไปเร่งงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จ แล้วพองานเริ่มน้อยลงแล้ว จะนำเรื่องใหม่มาลงให้เพื่อนๆได้อ่านกันครับ พลอตเรื่องเสร็จเรียบร้อยแล้ว และเริ่มลงมือเขียนแล้ว แต่ได้วันละนิดเองครับ เดี๋ยวให้ได้จำนวนตอนเยอะๆ พอที่จะลงได้อย่างสม่ำเสมอแล้ว จะนำมาให้เพื่อนๆได้อ่านกันครับ
... ถ้าลงตอนนี้ล่ะก็ มีหวังได้ลงสัปดาห์ละตอนแน่นอน :try2:
-
:m4: :m4: ค๊าบป๋ม รอได้อยู่แร้วค๊าบตั้มคุง อิอิ....
ไงก็เป็นกำลังใจให้นะคับ :a2: :a2: สู้ ๆ
-
อ่านรวดเดียวจบทั้ง 2 ภาคเลย
ชอบมากเลยครับ สนุกมาก แบบว่าครบรสเลย
ขอบคุณมากนะครับ
o13
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:จบแล้วเย้ๆๆๆ
-
งดงามจริง ๆ แต่แอบขนลุกในบางที :laugh:
-
:m1:
ขอบคุณมากมายครับ
-
ขอบอกว่า ประทับใจมั๊กมากกกกกกกก :oni2: :oni2:
-
:m4:
จบอีกหนึ่งงงงง Happy Happy :man1:
เศร้า ๆ สุข ๆ อ่านแล้วเต็มตื้นดีจังงงงง
:a2:
-
:m13: ตามมาอ่านจากเรื่อง จะเก็บไว้ในความทรงจำ ครับ แม้จะเป็นเรื่องจากจินตนาการแต่ก็ทำให้มีความสุขใจได้นะครับเพียงแต่เราอย่าหลงไปกับมันก็พอ แต่เพิ่งจะอ่านได้ถึงหน้า 3 เองแล้วจะกลับมาอ่านต่อนะครับ ไปนอนก่อนละ :a12:
-
:m1: อ่านจนจบแล้วครับ ขอบคุณคุณตั้มที่นำเรื่องดีๆน่าประทับใจมาให้ได้อ่านกันนะครับ จะติดตามผลงานเรื่องอื่นต่อไปครับ o13
-
ขอบคุณ พี่บุหรง จริงๆครับ
อ่านเรื่องนี้ ทั้ง 2 ภาค
ได้อะไรเยอะแยะจริงๆ
ขอบคุณจริงๆฮะ
สำหรับเรื่องราวดีๆ
ขอบคุณมากๆครับ
ขอ +1 ให้ แทนคำขอบคุณนะครับ
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องนึงที่อยากอ่านซ้ำๆอีกหลายๆรอบเลย
ปรกติจาชอบพระเอก มีเรื่องนี้นี่แหละที่ชอบนายเอกเอาซะมากๆ
ตั้มเป็นคนน่ารักมากเลยอ่ะคับ น่าจะเป็นคนในอุดมคติของหลายๆคนได้เลยนะ
อ่านแล้วได้ครบทุกรสชาติเลยละ
จะขอเก็บเรื่องนี้ไว้ในความทรงจำอีกเรื่องเลยล่ะครับ
:m1: :m1: :m1: :m4: :m4: :m4: :m13: :m13: :m13:
-
เพิ่งอ่านจบค่ะ 2 ภาคเลย
ประทับใจมากๆ แต่ที่ประทับใจมากที่สุด คือน้องตั้ม นายเอกของเรื่องเอง
อ่านแล้วหลงรักนายเอกมากค่ะ เป็นนายเอกในอุดมคติ แล้วก้มีอยู่จริง
ว่าแต่ตอนนี้น้องตั้มเป้นไงบ้าง
อยากให้น้องตั้มเจอคนที่ใช่อีกครั้ง คราวนี้ขอให้ได้รักและอยู่ด้วยกันไปตราบนานเท่านานเลยน้า
-
love all charectors in this story...
great story for me in lonely nigth.
-
ขอบคุณครับ สำหรับ เนื้อเรื่องอันแสนโรแมนติก ที่คุณได้ถ่ายทอดให้พวกเราได้อ่านกัน ขอบคุณทุกกำลังใจที่โพสให้คนแต่ง จะรอ อ่านเรื่องต่อๆ ไปนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับผม :L1:
-
:mc4: :mc4:
จบแว้วววว
แฮปปี้ เอ็นดิ้ง เลยยย
:o8: :o8:
-
:pig4: เรื่องดีๆ จากคุณบุหรง
เรื่องนี้อบอุ่นดีจัง
-
:pig4:ขอบคุณที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราว ดี ๆ แบบนี้ :pig4:
บอกไม่ถูกเหมือนกัน มันทั้งอบอุ่น ทั้งซึ้ง กับเรื่องของปอ และภู
ที่รักตั้ม ขอบคุณคะ :L2: :L2: :L2:
-
อ่านจบแล้ว
หยุดไม่ได้เลย ต้องอ่านรวดเดียวจบเลย
:pig4:สำหรับเรื่องดีๆซาบซึ้งมากๆเลย
:pig4:สำหรับเพลงเพราะๆ
โดยเฉพาะเพลงถ่านไฟฉายตรากบหาฟังไม่ได้ง่ายๆนะเออ :-[
:pig4:สำหรับภาษาสวยๆหลายตอนมากที่ประทับใจ
:pig4:สำหรับตัวเลขไทยที่ไม่ค่อยมีใครคิดถึงแล้ว
:pig4:คุณบุหรง จะติดตามผลงานต่อไปนะค้าบ
-
ตามอ่านมาจากภาคแรกครับ
ชอบจังเลยอะครับเรื่องนี้ ตั้มน่ารักมากๆเลย :o8:
-
คิดถึงต้น ปอ สตอรี่ตลอดเวลา
ดีใจจังที่ได้อ่านอีกครั้ง และเสียน้ำตาทุกครั้งที่ได้อ่าน
:bye2:
-
Thank you very much,
lovely story, so sweet.
:L2:
-
อ่านเรื่องนี้จบแล้ว ซึ้งใจไม่แพ้ เรื่องที่แล้ว แม้จะเป็นจินตนาการที่ไม่มีวันเป็นไปได้ของปอ แต่ ประทับใจ มากๆๆ กับความรักของภูที่ไม่ได้เป็นตัวแทนของปอ แต่เป็นความรู้สึกจริงที่มีให้ตั้ม อยากมีแบบนี้บ้างจัง
-
เป็รความทรงจำที่ดีจริง ๆ หวนคืนมาสร้างความสุขได้มากขนาดนี้
ถึงแม้จะเป็นความทรงจำที่เกิดขึ้นในโลกของจินตนาการ
ขอให้คุณตั้มเจอกับความรักที่สวยงามนะค่ะ
ของคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ o1
ที่ทำให้เมื่อได้อ่านแล้วเกิดความรู้สึกที่หลากหลาย
:m1:
:freeze:
:oak:
:o211:
:m21:
:impress:
:confuse:
o2
:bye2:
-
วันนี้นั่งอ่านรวดเดียวจบเลยสนุกมาก ๆ ค่ะ
อ่านแล้วประทับใจทุกรายละเอียดเอียด เนื่องมันแบบว่าอ่อนหวานละมุนละไม
อ่านไปกรี๊ดไปเลยที่เดียว :-[
เป็นเรื่องที่เยี่ยมยอดมาก ๆ ค่ะ o13
-
:o12: :o12: :o12: เหมือนตัวเองเป็นพวกบ้าเลยอ่านั่งร้องไห้อยู่หน้าคอม
เป็นบ้าเป็นหลังเก็บอ่านรวด 2 ภาคเลยประทับใจและเศร้าใจไปพร้อมๆกัน.......
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆอยางนี้......มีความสุขตลอดไปนะ :bye2:
-
อ่านแล้วซึ่งจังเลย :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2: ชอบมากมาย ได้หลายหลากรส ตั้งแต่ภาคที่แล้วเลยค่ะ
ชอบๆๆๆๆ พี่ตั้มมั่กๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ
:กอด1:
-
ซาบซึ้ง..กินใจ!!!
-
:3123: :pig4: ขอบคุณนะครับสำหรับเรื่องดีๆ ชอบมากครับ ทำให้ผมต้องไปหาเพลงเก่าหลายๆเพลงมาฟัง :กอด1:
-
อ่่านแล้วประทับใจ
-
ซึ้งมากค่า
อ่านภาคนี้แล้วไม่อยากอ่านภาค 1 เลยอะ คงจะเศร้ามาก
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
ตามมาอ่านจบแล้ว ซาบซึ้งมากมาย :pig4: :pig4:
ดีใจจิงๆไอ้ลูกหมาน้อยมีความสุข
ขอบคุณค้าบบ :L1: :L1:
-
เหมือนเป็นโชคชะตามากๆๆๆ
:o8:
-
ก่อนอื่น...อยากขอบคุณเรื่องสำหรับดีๆของคุณตั้มมากเลย
รู้สึกประทับใจมาก มันสมควรที่จะเก็บคนแบบนี้ไว้ในความทรงจำดีๆ
เป็นอะไรที่ครบรสตั้งแตกภาคแรกจนมาจบที่ภาคสอง
มีเรื่องน่าแปลกใจอยากจะเล่าให้ฟัง เมื่อสองสามวันก่อนที่จะได้อ่าน'ความทรงจำที่หวนคืน'
อยู่ดีๆก็นึกถึงเพลง 'ขอแค่คิดถึง' เลยไปหามาฟังแล้วก็ฟังซ้ำไปซ้ำมาจนถึงวันนี้
หลังจากที่หาเพลงมาฟังก็ได้มาอ่านเรื่องของคุณตั้ม
ตอนที่อ่านแล้วมีเพลงของเฉลียงเข้ามาในเรื่องก็ยังยิ้ม เพราะชอบ
พออ่านมาเรื่อยๆจนเจอเพลง 'ขอแค่คิดถึง' ที่ตั้มร้องให้ภู ถึงกับขนลุกเลยทีเดียว
อาจจะไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องเลย คอมเม้นท์เล่าอะไรแทนก็ไม่รู้...
อย่างน้อยที่สุด อยากบอกว่า เรื่องของคุณตั้ม ทำให้รู้สึกอิ่มใจ ยิ้มได้จริงๆ
จะตามอ่านเรื่องต่อไปเรื่อยๆ
ขอบคุณและบุญรักษา:)
-
อ่านจบทั้งสองภาคแล้ว อยากจะบอกว่าชอบเรื่องนี้มากกก
แม้ว่าจะทำให้เสียน้ำตา แต่ก้อจะมีรอยยิ้มตามมาด้วยทุกครั้ง
ชอบปอที่มั่นคงในรัก ยิ่งอ่านภาคนี้แม้จะเปนเพียงจินตนาการ แต่แอบดีใจที่ปอสมหวัง
รวมถึงตั้ม.... เปนอะไรที่ดูน่ารัก อบอุ่น
ขอบคุนมากนะคะที่นำเรื่องราวดีๆ มาถ่ายทอดให้ได้รับรู้ :กอด1:
-
เป็นเรื่องที่ดีมากจิงๆคับ วันนี้นั่งอ่าน 2 เรื่องจบเลย
ขอบคุณสะหรับนิยายดีๆที่มอบให้คับ
รู้สึกรักตัวละครทุกตัวมากเลยยยยยยย :)
-
:L1:
ขอบคุณมากคะ หวานละมุนมากกกกก
-
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับเรื่องดี ๆ ซึ้ง ๆ
-
เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ ชอบทั้งปอทั้งภูเลย ชอบปอที่หาตั้มจนเจอแม้ว่าตัวจะไม่อยู่แล้ว และภูที่เห็นตั้มจากมุมมองของปอจนเกิดความรัก(แม้ว่าตอนแรกจะเป็นแค่ความโหยหาของสิ่งที่ไม่รู้จักก็ตาม)
-
ภาคแรกเล่นซะน้ำตาท่วม ต่อภาคนี้จบซะหวานเลย ^^
-
เพิ่งอ่านภาคแรกมาเม้นท์ไม่ออกเลยทีเดียว = =;
แต่ในที่สุดก็แฮปปี้เอนด์ เย้ๆๆๆๆๆ
-
ตามอ่านจนจบ
ยินดีมากนะครับกลับสิ่งที่หวนคืนมา แต่จะในจินตนากาลก็ตาม
ขอบคุณมากๆครับที่ถ่ายทอดออกมาให้ได้รู้สึกดีตามไปด้วย
ขอบคุณครับ :pig4:
-
เพราะอ่านเรื่องนี้ เลยจำเป็นต้องไปอ่าน เรื่องก่อนหน้านี้เลย สงสาร ปอ ที่สวด
-
เรื่องนี้อ่านแล้วอิ่มมากเลย
คือ ความรู้สึกอบอวลไปด้วยความรักนะ สำหรับเรา
แอบสารภาพว่าไม่ได้อ่านเรื่องแรก ไม่อยากร้องไห้
เพราะดูคอมเม้นแล้วว่าเศร้า เลยมาอ่านเรื่องนี้แทน
เป้นคนที่ไม่ค่อยมีภูมิคุ้มกันความเศร้าเท่าไหร่ กลัวตัวเองจะอินเกิน
ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ สำหรับเรื่องราวดีๆ เรื่องนี้
-
ดีใจที่ปอยังไม่ไปไหน
คือแบบร้องไห้จริงๆ
อ่านแล้วมันเศร้าบอกไม่ถูก
แต่ก็ซึ้งไปด้วย
ปอสุดยอดจริงๆ
-
อ่านแล้วซึ้งมาก รู้สึกอบอุ่นในใจมากครับ
ขอบคุณครับ
-
:mew1:
-
:-[