-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
+-+-++-+-++-+-++-+-++-+-++-+-++-+-++-+-++-+-++-+-++-+-++-+-++-+-++-+-++-+-++-+-++-+-+
วิศวะขาโหด Vs เกษตรฯ ตัวร้าย
เรื่องนี้ เมะ ชน เมะ พระเอกโหด นายเอกดำ ฝากด้วยจ้า
สามารถให้กำลังใจกันได้ที่ เพจสาววายผู้ลึกลับ >> https://web.facebook.com/YaoiMysteriousGirl/?ref=aymt_homepage_panel
ปอลิง. 2 เราเพิ่งเคยลงที่นี่ครั้งแรก ผิดพลาดยังไง ขออภัยด้วยจ้า
-
จุดเริ่มเรื่อง..
[แทน ♥ Part]
“เฮ้ย ไอ้เหี้ยแว่น ไหนยานอนหลับที่กูฝากซื้อ !?” ร่างสูงสง่าผิวสีแทนมีเสน่ห์เดินเข้ามาหารุ่นน้องสวมแว่นหน้าติ๋มที่นั่งทำการบ้านอยู่บนโต๊ะหินอ่อนใต้ล่มไม้ ผมที่ยาวประบ่าของคนถามถูกรวบขึ้นแบบรวกๆ ตกประปรายอยู่ข้างแก้มเรียวที่กำลังยิ้มย่องอย่างพอใจ เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองถามขึ้น
คืนนี้เขาจะดวลเหล้ากับไอ้หน้าหล่อเดือนคณะวิศวะ ใครชนะจะได้ไปเดทกับน้องเมย์ดาวมหา’ลัย และถ้าจะให้ได้ชัยชนะมาแบบร้อยเปอร์เซ็น เขาจึงต้องใช้ตัวช่วยเล็กน้อย...
ใช่แล้ว เขามันชั่วร้าย และขี้โกงกว่าใครทั้งหมด
“พะ...พี่แทน...” เสียงเล็กกระตุกขึ้นด้วยความหวาดหวั่น เมื่อเห็นคนตรงหน้าเดินเข้ามาหา
“กูถามว่าไหนยานอนหลับ !”
“ยะ...อยู่ในกระเป๋าครับ !”
เสียงนั้นแสดงความหวาดกลัวอย่างชัดเจน ก่อนจะก้มหน้าหงุดหลบตาคนตรงหน้าแล้วชี้ไปที่กระเป๋านักเรียนสีดำที่อยู่ไม่ห่างตัวนัก คนที่ยืนอยู่จึงคว้ามันมาด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนจะเปิดแรงๆ แล้วหยิบซองยาที่มีผงสีขาวข้างในออกมาด้วยความอารมณ์ที่ดีขึ้นเล็กน้อย
“อย่าไปบอกใครเรื่องนี้ เข้าใจมั้ย !”
“คะ...ครับ” ร่างเล็กผงกหัวหงึกๆ โดยไม่แม้จะเงยหน้ามองคนตัวสูงด้วยซ้ำ ก่อนที่เขาเหมือนจะนึกอะไรได้บางอย่างแล้วพูดออกมาเสียงเบา “ยะ...ยานอนหลับของพี่แทนเป็นเม็ดนะครับ อันที่เป็นผงเป็นยาที่พี่โอมฝาก...อะ...อ้าว”
เมื่อร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาก็ไม่พบคนตัวสูงอยู่แล้ว ก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าตัวเองมา แล้วควักถุงยาออกมาดู และเป็นไปตามที่คาด เพราะในกระเป๋าเหลือเพียงถุงยาเม็ดเพียงซองเดียวเท่านั้น
“ซะ...ซวยแล้ว” หนุ่มแว่นหน้าซีดเผือก พยายามชะเง้อมองคนก่อนหน้านี้ แต่ก็ไม่พบแม้แต่แผ่นหลังของเจ้าตัว มีเพียงเสียงสั่นๆ ที่พูดออกมาด้วยความหวาดหวั่น แต่ก็รู้ว่าความกล้าที่มีอยู่น้อยนิดของเขาไม่สามารถไปเตือนคนที่เดินจากไปไกลได้แล้ว “ผะ...ผมจะบอกว่าระวังหยิบผิดนะครับ...”
...
ที่พี่หยิบไป นั่นมันยาปลุกเซ็กส์ !
[ธาม ♥ Part]
“ไอ้เหี้ยมืด กูจะใส่เข้าไปแล้วนะ...”
“อ่าส์...”
สิ้นเสียงครางนั่น ผมจับแท่งร้อนสีแดงอ่อนของตัวเองที่เต็มไปด้วยอารมณ์ จ่อไปที่ช่องทางด้านหลังสีน้ำตาลอ่อนที่ตัดกับสีผิวคล้ำของคนตรงหน้า ในหัวไม่มีความคิดผิดชอบชั่วดี มีเพียงความอยาก ความเงี่ยน ความร้อนรุ่ม ความกระหายที่เกิดจากฤทธิ์แอลกอฮอล์จำนวนมากที่ดื่มเข้าไป และไม่ว่าคนตรงหน้านี้จะเป็นใคร ผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย มันก็ไม่สามารถหยุดผมตอนนี้ได้
สวบ !
“อั๊ก !” คนตรงหน้าเบิกตาโพรงแอ่นตัวขึ้นหลังจากที่ผมดันด้ามร้อนของตัวเองใส่เข้าไปจนมิด ความรู้สึกเสียวซ่านคับแน่นที่กำลังตอดรัดทำให้ผมแทบแตกทั้งๆ ที่ยังไม่ทันขยับตัว ส่วนคนที่โดนกระทำก็ส่งสายตาปรือๆ มาให้ เส้นผมดำสลวยที่ยาวประบ่ากระจายติดตามใบหน้าที่ผุดเต็มไปด้วยเหงื่อ อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่มากพอๆ กัน เจ้าตัวเลยไม่ได้ขัดขืนอะไร มีเพียงใบหน้าที่แสดงความเจ็บปวดออกมาเท่านั้น “จะ...เจ็บ ไอ้เหี้ยธาม กูเจ็บ...”
และด้วยท่าทางแบบนั้นเลยทำให้อารมณ์ผมกระเจิดกระเจิง
“มึงมันเอ็กส์...” ผมพูดด้วยความขาดสติก่อนจะถอนแท่งของตัวเองออกแล้วดันกลับเข้าไปใหม่แบบเน้นๆ ซึ่งเรียกเสียงครางของคนตรงหน้าได้อย่างดี “ซี๊ดดดด แน่น...”
พับ ! พับ ! พับ !
“อ๊ะ...อั๊ก...”
เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังเร็วและแรงขึ้น บวกกับความเสียวซ่านที่ทำเอาผมสติแทบหลุด ก่อนที่ตัวเองจะดันขาทั้งสองข้างของไอ้แทนขึ้นจนสะโพกยกสูง เผยให้เห็นช่องทางรักที่ตอนนี้เกิดสีแดงเรื่อโดยมีแท่งของผมฝังอยู่ภายใน ก่อนที่ตัวเองจะกระแทกกระทั้นของตัวเองลงไปให้ลึกที่สุด จนคนตรงหน้าตาเหลือกตะเกือกตะกายไปมา ผมจึงกระแทกของตัวเองลงไปเน้นๆ อยู่สองสามที บวกกับแรงตอดรัดรัวๆ จากช่องทางสีเข้ม ทำให้ตัวเองถึงจุดสุดยอดได้ไม่ยาก ผมกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะฉีดน้ำสีขาวขุ่นลงไปในตัวของไอ้แทนจนมันทะลักไหลย้อนออกมา แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ที่พลุ่งพล่านของผมลดลงแม้แต่น้อย และไม่แม้จะสนใจสีหน้าที่แสดงความเจ็บปวดของคนตรงหน้าด้วยซ้ำ มีเพียงความต้องการของตัวเองที่เกิดขึ้นจนเกินจะห้ามไหว
“มึงอย่าเพิ่งสลบไปก่อนล่ะไอ้แทน เพราะมึงต้องครางรับแรงกระแทกจากกูทั้งคืน...”
“อะ...ไอ้...ธาม...”
เซ็กส์ครั้งนี้ ไม่ใช่ความรัก หรือความพิศวาส และมันไม่ควรจะเกิดขึ้นกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายเหมือนกัน มีเพียงแค่อารมณ์ของผมล้วนๆ
ใช่...
ผมมันก็แค่คนเห็นแก่ตัว...
...ที่ตอนนี้รับรู้แค่ว่าเซ็กส์ครั้งนี้ เป็นเซ็กส์ที่ผมติดใจที่สุดตั้งแต่เคยมีมา...
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
Thank You !
-
Chapter 1
เพราะเหล้า หรือเพราะเงี่ยน...
# ย้อนเวลากลับไปเมื่อสามชั่วโมงก่อน...
‘เอาไงกับพวกมันดีวะ’
‘กูว่าเปิดห้องให้ละเอาไปทิ้งไว้แม่งในนั้นละ เดี๋ยวเช้ามันก็แยกย้ายกันเอง’
‘ก็คงต้องเป็นแบบนั้นว่ะ เพราะแม่งเมาลุกไม่ขึ้นทั้งคู่...’
‘สรุปไอ้ธามชนะอีกแล้วเหรอวะเนี่ย’
‘เออดิ ก็ไอ้แทนแม่งน็อคก่อนนาทีต่อนาทีตลอดเลย’
‘เฮ้อ...’
ผมลืมตาตื่นขึ้นมารู้สึกตัวเบาหวิว หัวโล่ง แถมร่างกายยังไม่มีแรงอีกต่างหาก ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเป็นเพราะแอลกอฮอล์ล้วนๆ แต่โชคดีที่สติยังอยู่ครบ และอีกอย่างที่ผมรับรู้ได้ตอนนี้คือ ผมแพ้ไอ้เหี้ยธามอีกแล้ว
แสดงว่าไอ้พนักงานนั่นมันไม่ได้ใส่ยานอนหลับตามที่ผมสั่งแน่นอน
“เหอะ !” ผมเค้นเสียงตามด้วยอาการสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเห็นแผ่นหลังหนากำลังนั่งอยู่ปลายเตียง สรุปไอ้พวกนั้นมันเอาผมกับไอ้ธามมาปล่อยไว้ในห้องชั้นสองของผับที่เราแข่งดวลเหล้ากันจริงๆ ก่อนที่ผมจะค่อยๆ ดันตัวเองลุกขึ้นอย่างยากเย็น ตามด้วยสายตาที่ไปสะดุดการกระทำของไอ้ธามที่ตอนนี้มันกำลังชักแก่นกายของตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย
“อ่าส์...”
ผมมองมันอย่างสมเพชก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ซึ่งไอ้ธามมันหยุดการกระทำของตัวเองทันที ก่อนที่ใบหน้าที่เคยขาวใส ตอนนี้แดงก่ำไปด้วยแรงอารมณ์ “เมาเสร็จแล้วก็เงี่ยนเลยนะมึง”
“หึ...”
มันเค้นเสียงออกมาแค่นั้น ผมจึงเลิกสนใจมันแล้วคลึงขมับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะดันตัวให้ลุกขึ้นจากเตียง โดยไม่ได้เจียมสังขารที่อ่อนแรงของตัวเอง และก็เป็นไปตามคาด เพราะยังไม่ทันได้ยืนผมก็ล้มพับไปกองกับพื้นทันที “สัสเอ๊ย...!”
“ไอ้เหี้ยมืด...”
“อะไร...!” ผมขานกลับด้วยความอารมณ์เสีย แม้สิ่งที่มันเรียกจะไม่ใช่ชื่อผมก็ตาม พลางเห็นว่าร่างสูงมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว โดยที่ส่วนกลางลำตัวที่สีแดงก่ำ ปูดโปนไปด้วยเส้นเลือดขนาดใหญ่ไม่ได้ถูกเก็บให้เรียบร้อย ก่อนที่ไอ้ธามจะทำสิ่งที่ผมไม่คาดคิด โดยการเข้ามาช่วยฉุดผมให้ลุกขึ้นยืน “ขอบจะ...เฮ้ย !”
ฟรุบ !
แล้วมันก็ผลักผมลงบนเตียง
เหี้ยอะไรวะ !
“เหี้ยแทน...”
“มึงเป็นบ้าอะไร ?!”
“ช่วยกู...” สิ้นเสียงนั้น ไอ้ธามก็ถอดกางเกงของตัวเองจนท่อนล่างล่อนจ้อนแล้วตามผมขึ้นมาบนเตียง ด้วยแรงที่ไม่ค่อยมี กับอาการตกใจเลยโดนคนตรงหน้าขึ้นค่อมอย่างง่ายดาย โดยที่มันนั่งอยู่บริเวณช่วงอก เข่าก็ทับแขนของผมไว้ เพื่อไม่ให้ขยับไปไหนได้ “อ้าปากแล้วอมมันซะ...”
คำพูดนั้นทำเอาผมกับถึงหน้าชา สิ่งที่มันจะให้ผม ‘อม’ ก็จ่ออยู่ที่ปลายริมฝีปาก
“...!”
เมื่อมันเห็นว่าผมนิ่ง มันจึงยันตัวเองให้ยืดขึ้น จนตอนนี้ แท่งร้อนที่เยิ้มไปด้วยน้ำสีใสตรงส่วนปลายทิ่มเข้ามาที่หน้าผมจังๆ จนตัวเองได้แต่เบือนหน้าหนี ไอ้ธามมันเลยตบหน้าผมแรงๆ
เพี๊ยะ !
“กูบอกให้อ้าปาก !”
“ไอ้เหี้ย...อุ้ก...!” ทันทีที่อ้าปากด่า แท่งร้อนใหญ่ยาวนั่นก็ถูกยัดเข้ามาในปากของผมทันที ความรู้สึกคับแน่นเหมือนปากจะฉีกทำให้ผมเผลอใช้ฟันขลบลงไปบนสิ่งนั้น จนเจ้าตัวถึงกับร้องเสียงหลง แล้วกระชากผมที่ถูกมัดรวบของผมจนหลุดลุ่ย “อึก...!”
“กูให้อมไม่ใช่ให้กัด !”
“...”
“ถ้ามึงยังทำแบบเมื่อกี๊อีก กูจะแทงไอ้นี่ให้ทะลุคอหอยมึงซะ !”
มันพูดเสียงดังตามด้วยแรงทึ้งผมที่แรงขึ้น ผมจึงห่อปากตัวเองแบบเผลอตัว ก่อนที่คนตรงหน้าจะซี๊ดปากออกมาเบาๆ แล้วเริ่มขยับแก่นกายในปากของผมเข้าออกแบบเนิบๆ
“อึก...”
“อ่าส์...”
ความรู้สึกบวกกับรสชาติแปลกๆ ที่ตัวเองไม่เคยคิดว่าจะได้เจอกำลังก่อเกิดขึ้น ไอ้ธามมันจิกหัวผมแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามด้วยแท่งร้อนที่สอดใส่เข้ามาจากครึ่งหนึ่งเป็นเต็มลำ มันทำให้ผมแถบอ้วก เมื่อปลายแท่งนั้นกระทุ้งเข้าที่คอหอยของผมเข้าออกแรงขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่มันจะขยับเร็วและแรงขึ้นเป็นเท่าตัว จนผมตาเหลือกหายใจไม่ทัน ตามด้วยน้ำรสชาติแปลกๆ ที่ถูกฉีดเข้ามาเต็มโพรงปาก
“อั๊ก...!”
“ซี๊ด...” มันแหงนหน้าซี๊ดปากหลังจากที่ได้ปลดปล่อยออกมา แล้วก้มลงมองผมด้วยสายตาเหยียดๆ ใบหน้าของมันแสดงออกถึงความกระหายที่ไม่จบสิ้น ก่อนที่แท่งร้อนนั่นจะถูกถอนออกไป ทำให้ผมสำลักของที่อยู่ในปากทันที
“แค่กๆ”
“หึ...” ไอ้ธามมันลุกขึ้นออกจากตัวผม ทำให้ผมเอียงตัวด้วยแรงอันน้อยนิดเพื่อคลายสิ่งที่อยู่ในปาก ความรู้สึกขยะแขยง โกรธ เกลียด โมโห ตีกันปนเปไปหมด จนอยากจะเข้าไปซัดไอ้หน้าหล่อๆ นั่นให้ตายกันไปข้าง “นึกว่าจะแดกเข้าไปซะอีก”
“หะ...หุบปากซะ !” ผมมองมันด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว ซึ่งมันเองก็ยิ้มเยาะ แล้วถอดเสื้อยืดของตัวเองออก เผยให้เห็นร่างกายที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ ซึ่งผิวขาวของคนตรงหน้า ตัดกับสีผิวของผมอย่างชัดเจน ก่อนที่มันจะก้มลงมาทึ้งหัวผมให้เงยหน้าขึ้นมองหน้ามัน ที่ตอนนี้แดงก่ำ และทำให้รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊คงยังไม่พอสำหรับมันแน่ๆ
“มึงมากกว่า ที่ต้องหุบปาก เมาจนแรงยืนยังไม่มี ยังมาทำปากดีอีก”
“...”
“นอนให้กูเอานิ่งๆ อ่ะ ดีแล้ว ”
“อะ...ไอ้เหี้ยธาม !”
“ไม่ต้องห่วง กูยังชอบผู้หญิงอยู่ และกูก็ไม่ได้พิศวาสอะไรกับผู้ชายดำๆ อย่างมึงด้วย...”
“...”
“แต่ขอแค่วันนี้วันเดียว...”
“มะ...ไม่...”
“กูเงี่ยน...”
# ปัจจุบัน 15.45 น.
“ไง ”
“อะ...ไอ้ธาม...”
“อะไร ตื่นมาก็เรียกชื่อกูเลย”
“ไปไกลๆ ตีน กูไม่อยากเห็นหน้ามึง !” ผมพูดก่อนจะพยายามขยับหนีไอ้คนที่นอนตะแคงเท้าหัวมองหน้าผมอยู่ ซึ่งตอนนี้พวกเรากำลังนอนเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ แต่ความเจ็บตรงช่องทางด้านหลังก็แล่นแปล๊บขึ้นมา จนน้ำตาเล็ด เลยได้แต่นอนนิ่งๆ อยู่แบบนั้น สติสตังบางส่วนที่กระเจิงหายไปเมื่อคืนเพราะฤทธิ์เหล้า ตอนนี้กลับมาอยู่ครบเรียบร้อย “เหี้ยเอ๊ย !”
“เอ้าๆ สังขารก็ไม่ค่อยจะดี ยังจะอวดเก่งอีก...”
“...”
“สงสัยเมื่อคืนจัดหนักไปหน่อย ”
“หุบปาก !”
ผมหันหน้าหนีมันอย่างไม่พอใจ ถึงตัวจะขยับไม่ได้ แต่ขออย่าให้เห็นหน้าก็ยังดี แล้วเรื่องเมื่อคืนน่ะ ไม่ต้องมานั่งคิดเลย ว่าเป็นแค่ฝันหรือเปล่า เพราะสติของผมกับมันเมื่อคืนยังพอมีอยู่กันทั้งคู่ และมันก็จัดผมซะหนักจริงๆ มันเอาผมตั้งแต่ตีสาม จนถึงสิบเอ็ดโมงกว่าๆ ถึงจะหมดแรง แม่งไม่รู้ว่าไปเงี่ยนมาจากไหน และนี่ผมก็สลบไปสามถึงสี่ชั่วโมงได้
แม่งเอ๊ย นี่กูเสียตูดให้ไอ้เหี้ยนี่ได้ไงวะ
หมดกัน ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายที่สั่งสมมา...
“มึงนี่...ตัวหอมเหมือนกันเนอะ ”
“อย่าพูดมาก รำคาญ !” ผมพูดก่อนจะใช้แรงเฮือกสุดท้าย ขยับตัวเองให้เปลี่ยนเป็นนอนตะแคงหันหลังให้ไอ้ใบหน้ากวนประสาทนั่นอย่างเหลืออด
“เห็นตัวดำๆ เป็นเด็กเกษตรฯ เสื้อผ้าเปื้อนดิน แต่จริงๆ ข้างในสะอาดกว่าที่คิดนี่หว่า...”
“...”
“สงสัยกูต้องมองมึงใหม่ซะแล้ว...”
“ลืมเรื่องเมื่อคืนไปซะ ทั้งกูและมึง”
“หืม...” เสียงของมันดังขึ้นด้วยความแปลกใจ
“กูกลับละ” ผมพูดก่อนจะกลั้นความเจ็บ แล้วยันตัวเองลุกขึ้นจากที่นอนนุ่มนั่น โดยมีไอ้คนที่กวนประสาทเมื่อซักครู่กำลังนอนมองการกระทำของผมนิ่งๆ ก่อนที่ตัวเองจะบังคับสังขารอันหนักอึ้งไปหาเสื้อผ้าที่กองระจัดกระจายอยู่บนพื้น และก็ต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ พร้อมกับจับสะโพกตัวเองด้วยความเจ็บปวดเมื่อกำลังจะก้มเก็บมัน “อึก...!”
“หึ ”
“ชิส์ !”
ผมกลั้นใจก้มเก็บมันขึ้นมา ก่อนจะใส่มันอย่างลวกๆ พลางหยิบหนังยางสีแดงเส้นโปรดในกระเป๋ากางเกงขึ้นมามัดรวบผมที่กระเซิงยุ่งเหยิงไปหมดให้เข้าที่ และเตรียมจะเดินออกจากไอ้ห้องสุดหรูนี่ ป่านี้พวกพนักงานในผับบางส่วนคงกำลังมาเตรียมของสำหรับเปิดร้านคืนนี้แล้วล่ะ “เดี๋ยว”
“อะไร ?” ผมหันไปถามไอ้ธามที่ตอนนี้มันลุกขึ้นจากเตียง และเดินมาเก็บเสื้อผ้าที่กระจายอยู่ตามพื้นของตัวเองเช่นกัน
“ไปรอกูที่รถ เดี๋ยวกูไปส่ง รู้ใช่มั้ย รถกูคันไหน ?”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูกลับเอง” ผมพูดเสียงเรียบก่อนจะทำท่าเดินหนี แต่โดนแรงกระชากกลับทางเดิมแรงๆ
“ถ้าดื้อด้านนักก็ไม่ต้องกลับ !”
“ปล่อย !”
“อยู่แม่งที่นี่แหละ เดี๋ยวกูจะจัดให้อีกซักยกสองยก เอาให้แม่งลุกไม่ขึ้นเลย !”
“ไอ้เหี้ยธาม !”
“ไปรอที่รถ !”
“...!” ผมมองมันด้วยความโกรธก่อนจะสะบัดแขนมันออก แล้วเดินออกมาจากห้องนั่น เมื่อรู้ว่ามันไม่ได้แค่ขู่ ก่อนที่เสียงจากคนที่อยู่ด้านหลังจะตะโกนตามมา โดยไม่สนใจด้วยซ้ำว่าที่นี่จะมีพวกคนอื่นๆ ที่มาใช้บริการกำลังเดินผ่านไปมาหรือไม่
“แล้วอย่าคิดหนีกลับก่อนล่ะ ไม่งั้นกูจะตามไปเอามึงถึงที่บ้าน คนยิ่งเงี่ยนๆ อยู่ !”
“เหี้ย !” ผมสบถก่อนจะรีบจ้ำอ้าวพาตัวเองลงมาจากชั้นสองนั่นโดยลืมความเจ็บไปชั่วขณะเลยทีเดียว เมื่อเห็นสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา และเมื่อลงมาถึงชั้นล่างก็เป็นไปตามคาด มีพนักงานอยู่บางส่วนที่กำลังเคลียร์ร้านที่เลอะเทอะของเมื่อคืน ก่อนที่สายตาผมจะหันไปเห็นไอ้พนักงานที่ผมยอมควักเงินจ่ายไปหลายพัน เพื่อให้มันร่วมมือในการใส่ยานอนหลับให้ไอ้เหี้ยธาม “เฮ้ย !”
ผมถลาเข้าไปลากตัวมันมาในที่ลับตาทันที ซึ่งเจ้าตัวก็ทำท่าตกใจไม่น้อย แต่ก็ยอมเดินตามมาแต่โดยดี
“มีอะไรครับ ?”
“เมื่อคืนมึงได้ทำตามที่กูสั่งมั้ย ?”
ผมถามก่อนที่มันจะทำหน้านึกซักพัก ก่อนจะร้องอ๋อออกมาเบาๆ แล้วล้วงซองยาที่คุ้นเคยขึ้นมาโชว์ให้ผมดู ซึ่งในนั้นไม่มีอะไรอยู่เลย มีเพียงซองเปล่าๆ เท่านั้น “หมดซอง”
“นี่มึงใส่ให้แดกถูกคนหรือเปล่าเนี่ย !?”
ถ้าหมดซองแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้นนี่ ไม่มีทางเป็นไปได้
“ถูกดิพี่ ก็ผมใส่ให้แล้วยื่นให้พี่คนนั้นเองกับมือ” มันว่าพลางมองไปด้านหลัง ซึ่งไอ้ธามกำลังเดินลงมาจากชั้นสอง ทำให้ผมต้องสบถด่าออกมา
“เหี้ย แล้วทำไมมันไม่หลับวะ !”
“อันนี้ผมก็ไม่รู้นะ” มันว่าพลางยื่นซองยานั่นคืนให้ผม ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ ถ้ามีเรื่องจะให้ช่วยอีก ก็มาใช้บริการผมได้อีกนะ รับรองว่าจะไม่มีใครรู้แน่นอน ”
“เออๆ จะไปไหนก็ไป”
ผมโบกมือไล่ไอ้พนักงานนั่น ซึ่งมันก็เดินจากไปแต่โดยดี ก่อนจะยืนกุมขมับตัวเองด้วยอาการที่คิดไม่ตก พลางมองซองยาว่างเปล่าที่อยู่ในมือ
ยาก็ใส่ให้แดกไปหมดแล้ว แล้วทำไมมันถึงไม่หลับ ?
แต่กลับมีอารมณ์แทน...
...
...
...
“อะ...ไอ้เหี้ยแว่น !”
นี่มึงเอายาอะไรมาให้กูกันแน่วะ !
---------
- ธาม –
เห็นตัวดำๆ เป็นเด็กเกษตรฯ เสื้อผ้าเปื้อนดิน แต่จริงๆ ข้างในสะอาดกว่าที่คิดนี่หว่า...
Thank You !
-
:L2: :pig4:
-
มาติดตามค่าาาาาาา :L2:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ไอ้แว่นนี้เด็กยาปะเนี่ย จัดหายาให้ได้ทุกคนจริงๆ
-
ติดตามฮะ
-
เอ้ เหมือนเคยอ่านแล้วเรื่องนี้
-
กรรมตามทันแบบติดจรวดเลยเนอะ 555555
-
มานั่งรอตอนต่อไปแบบใจจดใจจ่อ
-
Chapter 2
ซวยซ้ำ ซวยซ้อน ซวยซ่อน...
“บ้านมึงอยู่ไหน”
“กูอยู่หอของม’หาลัย”
“ห๊ะ ?”
“อะไร” ผมมองไอ้ธามที่หันมามองผมด้วยความแปลกใจเมื่อผมบอกว่าตัวเองอยู่หอ ก่อนที่มันจะหันไปสนใจกับถนนตรงหน้าต่อ
“ไม่คิดว่ามึงจะอยู่หอ...”
“เออ เรื่องของกูเถอะ” ผมพูดก่อนจะเบือนหน้าหนีมันด้วยความรำคาญ โดยอยากให้ถึงที่หอไวๆ เพราะอยากนอนเต็มที แล้ววันนี้ก็เป็นวันหยุดด้วย
“หอมันปิดสามทุ่มไม่ใช่เหรอวะ แล้วเวลามึงออกมาแดกเหล้าดึกๆ มึงเข้าไปยังไง ?”
“ปีน”
“...”
“ถ้าไม่ไหว ก็เปิดห้องที่อื่น”
“อ่อ แล้วทำไมไม่ย้ายออกมาอยู่ข้างนอกเลยล่ะ ?”
“ขี้เกียจ”
“แล้ว...”
“หุบปากซักทีดิ แม่งน่ารำคาญ !”
เอี๊ยดดดด !
อยู่ๆ ไอ้ธามมันก็เบรครถกะทันหัน ทำเอาตัวกระชากมากระแทกกับคอนโซลหน้ารถจนปวดไปหมด ก่อนจะหันไปมองหน้ามันอย่างเอาเรื่อง แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรไอ้คนตรงหน้ามันก็บีบคางผมแรงๆ แล้วพูดเสียงเรียบ “ปากดีอย่างนี้ แม่งน่าจะหา ‘อะไร’ มายัดปากอีกทีเนอะ”
พลั๊ก !
ผมปัดมือมันออก ก่อนจะซัดเข้าไปที่หน้าใบหน้านั่นอย่างเหลืออด จนไอ้คนตรงหน้าเลือดกบปาก มันหันมามองผมด้วยสีหน้าโกรธๆ ซึ่งผมเองก็ไม่ต่างจากมันนัก เพราะตอนนี้ความโกรธอยู่เหนือสติไปแล้ว และก็ผิดคาดที่ตอนแรกผมคิดว่ามาจะซัดหน้าผมกลับทันที แต่เปล่าเลย เจ้าตัวได้แต่กำมือแน่น แล้วหายใจเข้าออกแรงๆ ราวกับกำลังพยายามสงบสติอารมณ์
“อย่ามาพูดจาหมาๆ กูไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของมึง !” ผมพูดเสียงดังก่อนจะทำท่าลงจากรถ แต่ไอ้ธามมันก็กระชากตัวผมกลับมานั่งที่ก่อน ซึ่งผมเองก็ได้แต่ปรับอารมณ์ให้เย็นลงแล้วพูดเสียงเรียบ “กูจะกลับเอง”
“กูจะไปส่ง”
“ไม่เป็นไร กูไม่อยากรบกวน”
“หุบปาก แล้วนั่งไปเงียบๆ” มันว่าก่อนจะออกรถอย่างรวดเร็ว ผมจึงได้แต่จิ๊ปากออกมาเบาๆ ด้วยความไม่พอใจ แล้วเลือกที่จะหลับตาลงระหว่างที่รอถึง เพราะไม่อยากเห็นหน้าหรือสนทนาอะไรไอ้ธามเต็มทน
เพียงแค่หลับตาลงไม่นาน สติผมก็วูบลง
โดยไม่รู้เลยว่าการเลือกที่จะหลับตาครั้งนี้ เป็นการคิดที่ผิดถนัด
.
.
.
.
.
.
“งืม...”
“หึ...”
ผมพยายามขยับตัวด้วยความอึดอัดเมื่อรู้ถึงได้ความคับแคบที่เกิดขึ้นอย่างผิดปกติ ก่อนที่จะต้องลืมตาโพลงเมื่อเห็นว่าใบหน้าของไอ้ธามอยู่ไม่ห่างจากตัวเองนัก แถมมันยังย้ายมาอยู่เบาะเดียวกับผมอีกต่างหาก โดยที่ตอนนี้เบาะที่ตัวเองนั่งได้โดนเอนไปเกือบสุดจนเป็นสภาพนอน
“อะ...ไอ้เหี้ยธาม !”
“ถึงหอมึงแล้วนะ ” มันว่า ก่อนที่ผมจะชะเง้อมองออกไปนอกกระจก ซึ่งเป็นอย่างที่มันพูดจริงๆ
“ถ้าถึงแล้วก็ถอย กูจะลง !”
ผมว่าก่อนจะพยายามดันตัวคนตรงหน้าออก แต่มันยอมขยับที่ไหน ก่อนที่ไอ้คนตรงหน้ามันจะยกมือลูบใบหน้าของผมเบาๆ ซึ่งผมแอบตกใจสัมผัสจากมือมันเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่ามือผู้ชายจะนุ่มและเนียนได้ขนาดนี้ “กูอยากลองจูบมึงซักครั้ง...”
“...” ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ โดยมีนิ้วเรียวกำลังไล่เกลี่ยริมฝีปากสีคล้ำของตัวเองอยู่ ก่อนที่มันจะเปลี่ยนมาตีแก้มผมเบาๆ
“แต่แม่งทำไม่ลงว่ะ !” มันว่าก่อนจะเมินหน้าหนีเซ็งๆ แต่ตัวก็ไม่ขยับไปไหน อย่างว่า แม่งจะมาจูบลงได้ไง ขนลุกจะตายห่า ถึงเมื่อคืนมันจะเอาผม แต่พวกเราสองคนไม่ได้เล้าโลม ไม่ได้จูบปาก หรืออะไรกันทั้งนั้น ซึ่งไอ้ธามเองมันก็มุ่งแต่ช่วงล่างอย่างเดียว “อ่าส์...”
เสียงครางนั้นทำเอาผมสะดุ้งเฮือก ก่อนจะเห็นว่าอีกมือนึงของมันกำลังรูดแก่นกายตัวเองที่ตอนนี้โผล่ออกมาอยู่นอกกางเกงเรียบร้อย “ทะ...ทำอะไรวะ !”
“ไม่ได้ทำอะไรนิ ” มันว่าก่อนจะเลิกการกระทำนั้น แล้วเปลี่ยนเป็นพยายามดันขาของผมขึ้น ซึ่งตัวเองก็ดิ้นสุดแรงแต่สภาพแคบๆ แบบนี้เลยขยับไม่ได้นัก ก่อนที่มันจะโถมตัวลงมาโดยที่ขาของผมขึ้นพาดบนไหล่ของมันพอดี มือก็เอื้อมไปดึงกางเกงด้านหลังของผมออกเล็กน้อย จนเผยให้เห็นแค่ช่องทางด้านหลังเท่านั้น ที่ตอนนี้อยู่ตรงกับช่วงกลางกายของมันพอดี ซึ่งเท่านี้ก็รู้แล้วว่ามันคิดจะทำอะไร
“เหี้ยธาม พอแล้ว กูเจ็บ !”
“ขออีกครั้ง...”
“ไม่...”
“อ่า...”
สวบ !
“อึก...!” ผมแหงนหน้าตาเหลือกด้วยความเจ็บปวด เมื่อมันดันแท่งร้อนของมันเข้ามาทีเดียวมิดด้าม น้ำตาก็ค่อยๆ ไหลออกมา ซึ่งรอยเก่ายังไม่ทันหาย มันก็เริ่มอีกแล้ว ไอ้ธามมันแช่ไว้แบบนั้น พลางครางในลำคอเสียงต่ำด้วยความพอใจ ก่อนที่ผมจะพูดออกด้วยเสียงสั่นๆ “ทำไม...มึงชอบทำเรื่อง...แบบนี้...”
“ข้างในมึงตอดดีชะมัด...ซี๊ด...” มันไม่แม้แต่ตอบคำถามผมด้วยซ้ำได้แต่ซี๊ดปากออกมาเบาๆ ก่อนที่ตัวเองจะหลับตาแน่นเมื่อคนตรงหน้าเริ่มขยับช่วงล่างโดยมันถอนออกไปจนสุดแล้วกระแทกเข้ามาใหม่แรงๆ จนผมเจ็บจุกไปหมด “ไอ้แทน...”
พับ ! พับ ! พับ !
“อั๊ก...อื้อ...” เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นเหมือนเมื่อคืน แต่แค่สถานที่คราวนี้แคบลง และไม่ใช่บนเตียงหนานุ่ม ซึ่งตอนนี้รถที่พวกเราอยู่กระเพื่อมไปตามแรงนั่น ที่สำคัญความรู้สึกเจ็บมันดันเข้าโสตประสาทผมแบบเต็มๆ โดยไม่มีฤทธิ์แอลกอฮอล์มาช่วยบรรเทาลงแม้แต่น้อย ตัวเองเลยได้ภาวนาให้เหตุการณ์แบบนี้มันช่วยผ่านไปเร็วๆ เพราะการกระทำของคนตรงหน้าตอนนี้มันยิ่งกว่าสัตว์ป่า มันไม่สนใจความรู้สึกของผมด้วยซ้ำ มีแค่ความรู้สึกของมันเองล้วนๆ “คนเห็นแก่ตัว...อึก !”
สิ้นคำพูดผม สายตาของมันก็มองต่ำลงมาด้วยอารมณ์ที่คาดเดายาก ก่อนที่เจ้าตัวจะบีบคางผมแรงๆ อีกครั้งจนปากผมอ้าออก ตามด้วยใบหน้าที่ก้มมาใกล้ ปากของมันขยับเข้ามาแต่ไม่ใช่การจูบ มันทำสิ่งที่ผมรังเกียจกว่านั้นคือการถุยน้ำลายลงมาในปาก พลางใช้มือปิดปากผมไว้แน่นเพื่อใม่ให้ได้คลายทิ้ง ช่วงช่วงล่างก็ยังคงทำหน้าที่ของมันเรื่อยๆ ความเร็วและแรงเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว “เออ กูมันเห็นแก่ตัว”
“อื้อ...อึก...!”
“มึงเป็นของเล่นของกูแล้วไอ้เหี้ยมืด...อ่าส์...”
“อื้อ...อ่อย !”
“...”
“อย่าคิดหนีไปไหน หรือไปยุ่งกับใคร...”
“...”
“เพราะไม่งั้นกูจะเอามึงให้ตาย โดยไม่มีโอกาสได้ไปยุ่งกับคนอื่นอีกเลย”
ความรู้สึกของผมตอนนี้คือพลาด ทุกอย่างผิดพลาดไปหมด ตั้งแต่ตอนที่ตัวเองคิดจะเล่นขี้โกงกับไอ้ธามแล้ว
แต่ผลที่ได้กลับมา มันหนักหนาเกินไปมั้ย...
“ไอ้เอี้ย !!”
# อาทิตย์ต่อมา...
“เหี้ย...!”
ผมสบถออกมาเมื่อมองแปลงผักของตัวเองที่เคยดูสวยงาม แต่ตอนนี้แห้งเน่าตายเต็มไปหมด หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ที่ผมไม่ได้เข้ามาที่มหา’ลัย โดยลืมไปว่าตัวเองต้องรับผิดชอบผักในแปลงด้วย และนี่ก็เป็นเรื่องที่ซวยซ้ำซวยซ้อนที่สุดในชีวิตผมเลย
“อ้าว ไอ้แทน มาเรียนได้แล้วงั้ย” เสียงที่คุ้นเคยจากด้านหลังทำให้ผมหันไปมอง ก่อนจะเห็นไอ้ทิมกำลังเดินถือกระถางต้นไม้ขนาดไม่ใหญ่มากเข้ามาหาพลางก้มลงมองผักในแปลงด้วยความตกใจ “โห ตายหมดเลย”
“เออดิ แม่ง !” ผมสบถก่อนจะหันไปมองผักทุกต้นที่อุตส่าห์ปลูกมาเองกับมือ ตายไม่เหลือชิ้นดี ก่อนจะยืนกลุ่มขมับตัวเองแล้วพูดออกมาเสียงเบา “ปลูกใหม่อย่างเดียว...”
“แต่อาจารย์จะเข้าตรวจอีกสามวันนะ จะทันเหรอวะ”
“งั้นก็ไม่ต้องปลูก”
“อ้าว...”
“ไว้ปลูกใหม่อีกทีหลังอาจารย์เข้าตรวจแล้ว...”
“...?”
“หึ ” ผมยิ้มแบบไม่ใส่ใจ แล้วเดินออกมาจากตรงนั้นโดยปล่อยให้ไอ้ทิมยืนงง วันนี้ผมขี้เกียจมาเคลียร์อะไรแบบนี้ด้วย ก่อนที่ตัวเองจะหันไปหาไอ้คนที่ยังยืนอยู่ พลางตะโกนเสียงดัง “วันนี้กูโดดนะ บอกอาจารย์ให้ด้วย !”
“เอ้า หายไปตั้งอาทิตย์นึง ยังจะโดดอีกนะมึงอ่ะ !”
“เออ กูขี้เกียจ !”
“แล้วจะให้บอกอาจารย์ว่าอะไร ?!”
“บอกว่ากูโดด !” ผมพูดก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนิดหน่อย ก่อนจะเดินเลี่ยงไปที่หลังตึกดิน ซึ่งช่วงเวลาเรียนจะไม่ค่อยมีคน และอาจารย์ก็ไม่ค่อยมายุ่มย่ามแถวนี้ด้วย “เฮ้อ...”
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอนหลังพิงกับกำแพงตึก อารมณ์ตอนนี้ตีกันมั่วไปหมด พลางหยิบบุหรี่ในกระเป๋าออกมาจุดอัดเข้าปอดอย่างใจเย็น หวังว่ามันจะช่วยขับไล่สิ่งที่กวนใจผมอยู่ตอนนี้
...
“หืม...”
ผมเลิกตาอย่างสนใจ เมื่อเห็นใบหลังเล็กที่คุ้นเคยกำลังยืนด้อมๆ มองๆ อยู่ข้างตึกห่างจากผมพอสมควร ซึ่งถึงจะอยู่ห่างขนาดไหน ผมก็จำมันได้แม่น เพราะมันเองที่เป็นคนที่ผมฝากซื้อยานอนหลับ ก่อนที่ตัวเองจะทิ้งบุหรี่ลงพื้นพลางใช้ปลายเท้าขยี้มันให้จมดินราวกับกำลังระบายอารมณ์ แล้วเดินเข้าไปหาไอ้เด็กนั่น แต่ก่อนที่ผมจะไปถึง ก็เห็นไอ้เหี้ยโอมมันเดินเข้ามาหาไอ้แว่นเหมือนกัน จนตัวเองต้องหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเห็นว่ามันยื่นบางอย่างให้ไอ้โอม ซึ่งไอ้โอมที่หันหน้ามาทางผมก็เงยหน้าขึ้นสบตาผมพอดีเลยเรียกขึ้นมาเสียงดัง
“อ้าว ไอ้แทน !”
และการเรียกนั่นทำเอาใบหลังเล็กสะดุ้งโหยง
“ไง” ผมพูดก่อนจะเดินเข้าไปสองคนนั้น ซึ่งตอนนี้ไอ้แว่นก้มหน้าหงุด ผมจึงถามขึ้นเสียงเรียบ “ทำอะไรกัน”
“อ่อ กูฝากไอ้บีมมันซื้อยาน่ะ” มันว่าก่อนจะโชว์ซองยาผงสีขาว ซึ่งทำเอาผมตาโตด้วยความสนใจ แต่ก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“ยา ?”
“ไม่ใช่ยาบ้าหรอกน่า อย่ามองกูแบบนั้นดิ !”
“อ่าหะ...”
“เออ กูไปละ ขอบใจมึงมากไอ้บีม ส่วนมึงไว้เจอกัน !” ประโยคแรกมันหันไปบอกไอ้ตัวเล็กข้างๆ ส่วนประโยคหลังมันบอกผม ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไป ปล่อยผมกับไอ้แว่นยืนอยู่กันสองคน ผมจึงพูดขึ้นทำเอามันสะดุ้งโหยง
“มึงเปลี่ยนเป็นเด็กส่งยาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“คะ...ครับ” มันตอบแค่นั้น โดยไม่เงยหน้ามองผมด้วยซ้ำ บ้านมันเป็นร้านขายยาเภสัช ผมจึงเลือกที่จะให้มันเอายานอนหลับมาให้ ส่วนยาที่ไอ้โอมเอาไปผมไม่รู้ว่าคืออะไร และที่สำคัญมันเหมือนกับที่ผมหยิบไปวันนั้นด้วย “ผะ...ผมขอตัว...”
“มึงไม่ต้องมาขอตัว มากับกูเดี๋ยวนี้ !” ผมว่าก่อนจะลากคอเสื้อไอ้คนตัวเล็ก ซึ่งมาก็ถลาตามผมมาอย่างง่ายดาย ก่อนที่ผมจะกระชากคอเสื้อมันแล้วดันให้ติดกับกำแพงตึก ซึ่งตอนนี้บริเวณนี้มีเพียงผมกับไอ้แว่นสองคนเท่านั้น “มึงมีอะไรจะสารภาพมั้ย”
“ฮึก...” ไอ้ตรงหน้าน้ำตาคลอ พลางส่ายหัวหงึก ผมเลยได้แต่พูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ยาที่ให้ไอ้โอมไป คือยาอะไร ?”
“...”
“กูถามว่ายาอะไร !”
“ยะ...ยา...ฮึก...”
“ยา !”
“ยาปลุกเซ็กส์ครับ ฮื้อ...”
คนตรงหน้าปล่อยโฮออกมาทันที แต่คำพูดนั้นก็ทำเอาผมหน้าชาไม่น้อย อารมณ์ตอนนี้โมโหสุดๆ แต่ถ้าทำรุนแรงกับผมมันมีหวังตายคามือแน่ๆ ผมจึงได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาแล้วถามเสียงเบา “เดี๋ยวนี้เภสัชมียาปลุกเซ็กส์ขายแล้วหรือไง”
“มะ...ไม่มีครับ อันนี้พี่ชายผมเอามาให้ ฮึก...”
“งั้นกูขอถามคำถามสุดท้าย...”
“ฮึก...”
“วันนั้นมึงเอายาอะไรมาให้กู ทำไมไอ้เหี้ยธามมันกินแล้วไม่หลับ แต่เสือกมีอารมณ์แทน !”
“ฮื้ออออออออออ ~” ไอ้คนตรงหน้าปล่อยโฮออกมายกใหญ่ ซึ่งไม่ต้องรอมันพูดก็รู้ได้ถึงคำตอบอย่างดี
“ไอ้เหี้ยแว่น !”
“ก็ผมจะบอกพี่แล้ว แต่พี่แทนไม่รอฟังผมด้วยซ้ำอ่ะ ฮื้อออ ~” มันหลับตาปี๋แล้วพูดออกมาเสียงดัง น้ำตา น้ำมูกไหลย้อยเต็มไปหมด
“นี่มึงจะบอกว่ากูผิดใช่มั้ย !!”
ผมกระชากคอเสื้อมันแรงๆ เตรียมง้างมือเต็มที่ด้วยความโกรธ ราวกับกำลังอยากบรรเทาความเจ็บ ความแค้นที่ตัวเองได้เจอ แต่ก่อนที่หมัดของผมจะลงบนหน้ามัน ก็มีมือปริศนามากระชากตัวผมให้ออกจากไอ้ตัวเล็กอย่างแรง ตามด้วยแขนที่ยกขึ้นล็อกคอผมไว้แน่น
“พ...พี่ธาม...”
“เหี้ยธาม !”
“อ้าวๆ มัวแต่รังแกอะไรรุ่นน้องอยู่ครับ ไม่มีเรียนหรือไง อยู่ตั้งปีสามแล้วควรเป็นตัวอย่างที่ดีได้แล้วนะ ไอ้คุณแทน...”
เหี้ย...มาได้ไงวะ !
“ปล่อย !” ผมพูดก่อนที่จะพยายามแงะมือมันออก แต่ไอ้บ้านี่กับล็อคไว้แน่น จากมือเดียวเปลี่ยนเป็นสองมือ “ไอ้เหี้ยธาม !”
“พะ...พี่ธาม คือผม...”
“ไม่เป็นไรครับ น้องจะไปไหนก็ไปเถอะ” ไอ้ธามมันพูดพลางยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตร ก่อนที่ไอ้แว่นนั่นจะท่าดีใจอย่างออกนอกหน้า แล้วปาดน้ำตาใต้กรอบแว่นของตัวเอง
“ไอ้เหี้ยแว่น มึงห้ามไปไหนนะเว้ย !”
“พี่ธามใจดี ~” มันว่าก่อนจะวิ่งออกไป โดยไม่ฟังคำพูดผมด้วยซ้ำ ก่อนที่ผมจะตะโกนเรียกมันเสียงดัง เพราะยังเคลียร์กับเจ้าตัวไม่เสร็จ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่ามันจะหันกลับมา จนตอนนี้เหลือผมกับไอ้ธามเพียงสองคน ซึ่งใบหน้าความเป็นมิตรเมื่อซักครู่ของมันหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงใบหน้าเย็นชา ที่ไม่ได้ต่างจากเสียงของเจ้าตัวที่ดังออกมานัก
“ส่วนมึง...”
“...”
“เลิกทำตัวพาลแล้วมากับกูเดี๋ยวนี้ !”
-+-+-+-+-+-
- แทน –
คนเห็นแก่ตัว...
Special Talk Talk : วิศวะขาเม้าท์
Member 1 : เฮ้ย พวกมึง วันนี้ตอนกูเดินเข้าหอ แล้วกูเห็นรถไอ้ธามด้วยล่ะ (1 คน อ่านแล้ว)
Member 2 : แล้วแปลกตรงไหนวะ (3 คน อ่านแล้ว)
Member 1 : แต่รถแม่งขย่มอยู่นะเว้ย ! (9 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : มันก็คงเย่อสาวในรถแหละ ไม่แปลกเท่าไหร่ แต่เล่นซะในบริเวณมหา’ลัย นี่แม่งก็เกินไปว่ะ (11 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : แต่ไอ้ธามมันไม่ได้อยู่หอนะ แล้วมันไปทำอะไรหน้าหอวะ... (14 คน อ่านแล้ว)
Member 1 : ที่สำคัญหอชาย... (16 คน อ่านแล้ว)
Member 2 : ไอ้เหี้ย คนอ่านอย่างเยอะ ไม่ค่อยจะเสือก ! (17 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : 555555+ ใครๆ ก็สนใจเรื่องไอ้ธาม (18 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : วันนี้กูก็เห็น แต่คนที่ลงมาจากรถไอ้ธามคือไอ้แทนนะ (20 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : ไอ้แทน ? (22 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : เออ สภาพค่อนข้างจะสะบักสะบอมด้วย... (23 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : ไอ้แทนไหน ใช่ไอ้ที่เรียนเกษตรฯ ตัวดำๆ ชอบมัดผมป้ะ ? (24 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : เออ ไอ้นั่นล่ะ ไอ้ที่มันชอบดวลเหล้าแย่งสาวกับไอ้ธามอ่ะ (24 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : อ้าว งั้นมันก็ไม่ได้เย่อกับสาวในรถดิ แล้วไอ้แทนมันทำอะไรกับไอ้ธามในรถวะ... (26 คน อ่านแล้ว)
Member 1 : ไม่รู้ว่ะ แต่สภาพสะบักสะบอมแล้วรถขย่มนี่... (29 คน อ่านแล้ว)
Many member : …
ธาม : พวกมึงคุยเหี้ยอะไรกัน (37 คน อ่านแล้ว)
.
.
.
.
กริบ...
คุณไม่มีข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน...
Special Talk Talk : วิศวะขาเม้าท์ [END]
Thank You !
สาววายผู้ลึกลับ : เรื่องนี้แต่งจบแล้วนะคะ สามารถติดตามตอนอื่นๆ ได้ในเพจจ้า ให้กำลังใจกันได้ที่ https://web.facebook.com/YaoiMysteriousGirl/?ref=aymt_homepage_panel
ชอบอย่าลืมคอมเม้นให้กำลังใจกันน้า
-
เราจะรอให้คนเขียนอัพอย่างตั้งอกตั้งใจ
-
สนุกดีอ่ะ
-
นั่งขำวิศวะขาเม้าส์นิละ
-
โอ๊ะ ธามแทนมาโผล่เล้า :hao6:
-
:z1: :pighaun: :haun4:
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
สนุกกกกก ชอบบบบบ
ธาม แทน :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จะเป็นอย่างไรต่อนะ
-
ธามทำไมร้ายแบบนี้ล่ะ ไม่ดีเลยยยยยยยย
-
ธามใจร้ายมากกกกกก
-
อ่านจบแล้วค่ะ ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
Chapter 3
เรื่องของกู เรื่องของมึง เรื่องของเรา
“ปล่อย !” ผมพูดพลางสะบัดแขนนั่นออกแรงๆ จนในที่สุดก็สามารถเอาตัวเองออกจากการจับกุมนั่น ก่อนที่ตัวเองจะไม่แม้แต่มองหน้ามัน ผมหันตัวแล้วเดินออกจากตรงนั้นทันที แต่ไอ้ธามก็ยังจะเดินตามผมมาก่อนที่มันจะเข้ามาคว้าไหล่ผมไว้ “อย่ามายุ่งกับกู !”
“เป็นเหี้ยอะไร !”
“มึงนั่นแหละ เป็นเหี้ยอะไร มายุ่งกับกูทำไม !”
“เหี้ยแทน !” มันเรียกผมเสียงดัง ก่อนจะดันตัวผมจนชนกับกำแพงตึกอย่างแรง ทำให้รู้สึกเจ็บที่หลังไปหมด ตามด้วยนิ้วเรียวที่ชี้หน้าผมแล้วพูดออกมาราวกับข่มอารมณ์ “กูจะไม่ยุ่งกับมึงเลย ถ้ามึงไม่เริ่มเรื่องทุกอย่างแบบนี้ !”
“เหอะ !” ผมเค้นเสียงก่อนจะเบือนหน้าหนีไอ้คนตรงหน้า เพราะรู้ว่ามันคงได้ยินสิ่งที่ผมกับไอ้แว่นพูดหมดแล้ว “แล้วไง ยังไงซะมึงก็ไม่ได้ดวลเหล้าแพ้ งั้นก็ถือว่าเรื่องนี้ก็จบ อย่ามายุ่งกับกูอีก !”
“พูดแบบนี้ ไม่คิดจะรับผิดชอบการกระทำของตัวเองเลย ?”
ผมเข้ากระชากคอเสื้อของมันด้วยความเหลืออด แล้วพูดออกมาตรงๆ “กูก็เป็นที่ระบายความเงี่ยนให้มึงแล้วไง จะเอาอะไรอีกวะ !”
“แล้วถ้ากูเงี่ยนทุกครั้งที่เห็นหน้ามึงล่ะ จะรับผิดชอบยังไง...” ไม่ว่าเปล่าคนตรงหน้าลูบไล้ที่แก้มผมเบาๆ ซึ่งผมเองก็ได้แต่กัดฟันกรอดกับคำพูดนั้น
“งั้นกูจะเลี่ยงทุกที่ที่มีมึงอยู่ มึงจะได้ไม่ต้องเห็นหน้ากู มึงเองก็เลิกยุ่งกับกูไปซะ !”
“กูไม่เลิก”
“ไอ้เหี้ยธาม !” ผมมองหน้ามันด้วยความโกรธ ก่อนที่มันจะผละตัวออกไปจากผมเอง พลางลูบหน้าเบาๆ ราวกับกำลังสงบสติอารมณ์ แล้วจัดเสื้อที่มันโดนผมกระชากไว้เมื่อครู่ให้เข้าที่ ผมจึงเลือกเดินหนีจากไอ้บ้านั่น แต่มันก็ยังคงตามมาดึงแขนไว้ผมไม่เลิก “อะไรนักหนาวะ !”
“มึงจะไปไหน โดดเรียนแล้วไม่ใช่ ?”
“เรื่องของกู !”
“มึงนี่จะคุยกับกูดีๆ ไม่ได้เลยหรือไงห๊ะ !?”
“ไม่ กูเกลียดมึง จบมั้ย !”
“ไอ้เหี้ยมืด !” มันกระชากแขนผมให้เข้าไปใกล้ ก่อนจะกดเสียงต่ำ “กูให้มึงเลือกว่าจะยืนคุยกับกูดีๆ ตรงนี้ หรือจะไปคุยในรถ”
“...!”
“เอาไง จะคุยตรงนี้ หรือจะไปในสถานที่ในความทรงจำดี...”
“มึง...!”
“หึ ”
ผมผลักมันออก ก่อนจะเดินมายืนพิงผนังตึก ซึ่งมันเองก็หัวเราะเบาๆ แบบเย้ยหยัน เมื่อเห็นผมจนมุม ก่อนจะเดินเข้ามายืนข้างๆ ผมเลยได้แต่เบือนหน้าหนี เพราะไม่อยากเห็นใบหน้านี่เต็มที่ ที่สำคัญตึกวิศวะไม่ได้อยู่แถวนี้ด้วยซ้ำ ละมันมาทำอะไรแถวคณะผม ทั้งๆ ที่ใจจริง ตั้งใจว่าจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับมันแล้วแท้ๆ
เหี้ยเอ๊ย !
“มึงหายไปไหนมาทั้งอาทิตย์”
“ระ...”
“อย่าคิดแม้แต่จะตอบว่าเรื่องของกู” คำพูดนั้นทำให้ผมที่กำลังจะพูดต้องชะงัก แต่ก็หันไปมองมันด้วยสายตากวนประสาท
“ก็ ‘เรื่องของกู’ มึงมีปัญหาอะไร”
“กูให้โอกาสมึงตอบอีกครั้ง” มันว่าก่อนจะขยับหน้าเข้ามาใกล้ มือก็ยกขึ้นมากระชากคอเสื้อผม
“เรื่องของกู !”
มันผลักผมเข้ากับผนังตึกแรงๆ อีกครั้ง ใบหน้าก็แสดงความโกรธออกมาอย่างชัดเจน ผมจึงได้แต่เค้นเสียงออกมา ไม่ได้แสดงออกว่าเจ็บปวดหรืออะไร เมื่อมันเห็นว่าตัวเองบังคับผมไม่ได้ มันจึงเตะเข้าที่ผนังตึกแรงๆ
พลั๊ก !
“เหี้ยเอ๊ย !”
“หึ...” ผมมองมันอย่างสมเพชก่อนจะล้วงเอาบุหรี่ในกระเป๋าขึ้นมาจุดสูบอีกมวน แล้วพยายามไม่สนใจไอ้คนข้างๆ ที่ยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ ผมจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง “เลิกยุ่งกับกูไปซะ”
“แล้วทำไมกูต้องเชื่อมึง”
“หน้าด้าน”
“เรื่องของกู” คราวนี้มันเป็นฝ่ายทำสายตายียวนส่งมาให้ ซึ่งทำเอาผมหัวเสียไม่น้อย ทำได้แค่ไม่มองหน้ามัน แล้วอัดควันบุหรี่เข้าเต็มปอดเพื่อระบายความหงุดหงิด ก่อนจะสะดุ้งเมื่อไอ้คนข้างๆ มันยกมือขึ้นมาเกี่ยเส้นผมที่รกหน้าของผมเบาๆ มืออีกข้างก็คว้ามือข้างที่ถือบุหรี่ของผมไว้แน่น กลายเป็นว่าสภาพของผมและมันตอนนี้คือผมยืนหันหลังให้กับผนัง โดยมีไอ้ธามยืนปิดทางอยู่ข้างหน้า ก่อนที่ผมจะหันกลับไปแต่ก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อใบหน้าขาวๆ นี่อยู่ไม่ห่างนัก จนตัวเองเผลอปล่อยบุหรี่หล่นลงพื้น ซึ่งปากของไอ้ธามมันอ้าออกเล็กน้อยแล้วขยับเข้ามาใกล้ริมฝีปากผมเรื่อยๆ ก่อนจะ...
“ไอ้แทน...”
“...!” ผมสะดุ้งแล้วผลักคนตรงหน้าออกอย่างแรง พลางหันไปหาเสียงของบุคคลที่สามที่ดังขึ้น ก่อนจะเห็นว่าไอ้ทิมมันกำลังยืนมองอยู่อึ้งๆ ส่วนไอ้ธามเองมันก็ทำหน้าอารมณ์เสียและมองไอ้ทิมอย่างเอาเรื่อง ผมจึงต้องพูดขึ้นเพื่อทำลายสถานการณ์ตอนนี้ “มาทำไม กูบอกแล้วไงว่ากูโดด”
“เอ่อ...”
“เออ มาทำเหี้ยไร ไม่ดูเวล่ำเวลา มึงมาทางไหน มึงกลับไปทางนั้นเลย !” ไม่ว่าเปล่า ไอ้คนข้างๆ ยกมือชี้หน้าไอ้ทิมด้วย ผมจึงตีแขนมันแรงๆ ให้เอาลง “ไอ้เหี้ยมืด...!”
“มึงนั่นแหละ มาทางไหนกลับไปทางนั้น นี่มันตึกเด็กเกษตรฯ เด็กวิศวะมาทำเหี้ยอะไรอยู่แถวนี้ !”
“ตึกเด็กเกษตรฯ แต่ก็ไม่ได้เขียนว่าห้ามให้เด็กวิศวะเข้าซักหน่อย” มันว่าน้ำเสียงนิ่งๆ ก่อนจะหันไปมองไอ้ทิม “กูกำลังทำธุระกับเหี้ยอยู่ เพราะฉะนั้นมึงมาทางไหนกลับไปทางนั้น”
“เหี้ยธาม !” ผมเรียกมันเสียงดัง อยากจะเข้าไปซัดหน้าด้านๆ ของมันเต็มที แต่ตัวเองก็ได้แต่ข่มอารมณ์ไว้แล้วเลือกที่จะเดินไปคุยกับไอ้ทิมแทน โดยที่มีไอ้ตัวน่ารำคาญเดินตามมาไม่ห่าง จนผมต้องหันไปทำหน้าไม่พอใจใส่มันหลายครั้ง แต่เจ้าตัวสนใจที่ไหน ในที่สุดผมก็ยอมแพ้ เพราะดูแล้วไอ้ทิมเองก็มีเรื่องสำคัญพอควร “มีไร ?”
“อะ...อ้อ...!” มันทำเสียงตกใจ ก่อนจะพยายามปรับสีหน้ากับน้ำเสียงนั่น “อาจารย์แม่ให้มึงเอารายงานที่ต้องส่งอาทิตย์ก่อนไปส่งน่ะ...”
“เออเหี้ย กูลืมเลย !” ผมสบถพลางนึกถึงรายงานตั้งแต่อาทิตย์ก่อนนู้น ที่สำคัญผมยังไม่ได้ทำมันเลยซักนิด “กูยังไม่ได้เริ่มเลยว่ะ...”
“กาก...” ผมหันไปมองไอ้เสียงเบาๆ ที่ดังอยู่ข้าง ซึ่งมันเองก็หัวเราะออกมาเบาๆ “”
ชิส์ !
“ต้องส่งพรุ้งนี้ด้วย ถ้าไม่ส่งมึงติดเอฟแน่ๆ”
“ไอ้ทิม !”
“ห๊ะ” มันทำหน้าตกใจ เมื่อผมเรียกแบบนั้น ก่อนที่จ้าตัวจะทำหน้าแบบรู้ทัน “เสียใจ กูคงช่วยมึงทำไม่ได้ เพราะกูต้องไปทำงาน”
“แต่มึงฉลาดที่สุดในห้องแล้วนะเว้ย !” ผมพูดความจริง เพราะไอ้ทิมฉลาดที่สุดจริงๆ แล้วถ้าจะให้ช่วยก็มีแค่มันนี่ละ ที่สามารถทำให้รายงานผมเสร็จได้ในวันเดียว
“โทษว่ะ กูอยากช่วยนะ แต่กูลางานไม่ได้ด้วยสิ ไม่งั้นโดนไล่ออกแน่ๆ” มันว่าด้วยสีหน้าจริงจัง และก็เข้าใจว่ามันก็อยากช่วยจริงๆ ก่อนที่มันจะยื่นรายงานเล่มหนามาให้ “อ่ะ เอาไปดูเป็นแนว กูช่วยได้แค่นี้แหละ”
“เออๆ ขอบใจ” ผมพูดอย่าจนใจ ก่อนจะคว้ารายงานเล่มหนานั่นมา ในใจก็คิดว่าอาทิตย์ที่ผ่านมานี่มันมีแต่เรื่องซวยๆ จริงๆ แต่งานนี้จะโทษซวยอย่างเดียวก็ไม่ได้ เพราะผมดันลืมทำด้วยนี่สิ
“เออ งั้นกูไปแล้วนะ”
“อืม” ผมพูดพลางก้มดูเล่มวิจัยขนาดย่อที่หนาพอสมควรในมือ และคิดว่ายังไงก็ไม่เสร็จแน่ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าไอ้ทิมมันเดินจากไปแล้ว ก่อนที่ตัวเองจะหันตัวกลับและก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าไอ้ธามมันยังยืนอยู่ไม่ห่าง ทั้งๆ ที่ตัวเองเกือบลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ
“หืม ”
“อะไร มึงนี่ไม่มีเรียนงั้ยห๊ะ !?” ผมถามด้วยความอารมณ์เสียเมื่อเห็นสายตาเยาะเย้ยของคนตรงหน้า แล้วก็คิดได้ด้วยว่าที่ผมป่วยหายไปเป็นอาทิตย์แบบนี้ก็เพราะมัน ยิ่งจุดฉนวนอารมณ์ผมขึ้นอีก “เพราะมึงคนเดียวเลย !”
“มึงนี่มันชอบพาลจริงๆ”
มันว่าพลางยกนิ้วขึ้นชี้หน้าผม ผมจึงปัดมันออกก่อนจะเค้นเสียงออกมา “เหอะ ! ตั้งแต่เจอมึง กูก็มีเรื่องซวยตลอด”
“กูว่าดวงมึงไม่ดีเองมากกว่า ”
“เออ ดวงกูไม่ดี ไม่ดีที่ต้องมาเจอกับมึงไง !”
ผมเดินออกจากตรงนั้นด้วยความอารมณ์เสีย ตอนนี้คิดอย่างเดียว คงจะกลับไปที่หอเลย ส่วนไอ้ธามเองก็ยังคงไม่เลิกเดินตามผมมา ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน เตรียมจะหันกลับไปด่ามัน แต่เจ้าตัวก็พูดขึ้นมาก่อน จนให้ผมชะงัก
“ถ้ามึงบอกว่าเป็นความผิดกู งั้นให้กูช่วยมั้ย”
“...”
“เห็นแบบนี้ กูก็เก่งมากนะ และไอ้วิจัยฉบับย่อนั่น กูก็เคยทำไปแล้วด้วย แค่นี้จิ๊บๆ ”
“หลงตัวเอง”
“เอ้า ก็พูดจริง”
“...”
ผมมองมันอย่างครุ่นคิด เมื่อถูกยื่นข้อเสนอที่น่าสนใจมาให้ อย่างน้อยตอนนี้ถ้ามีคนช่วยก็ดี ที่สำคัญไอ้ธามเองมันก็มีชื่อทางด้านเรื่องเรียนอย่างที่ปากมันพูดจริงๆ งานวิจัยก็คล้ายๆ กัน แค่เปลี่ยนเรื่อง เพราะงั้นมันคงจะเป็นประโยชน์กับผมไม่น้อย...
“แต่ต้องมีค่าตอบแทนนะ ”
นั่นสิ แต่หน้าอย่างมันคงไม่ช่วยใครฟรีๆ อยู่แล้ว
...
“ใครจะไปอยากให้มึงช่วยกัน !”
# หอชาย
ผมมองไอ้วงกลมเล็กๆ สีฟ้าบนหน้าจอโน้ตบุ๊ค ที่ตอนนี้มันกำลังหมุนอย่างใจเย็น ซึ่งไม่ได้เข้ากับอารมณ์ตอนนี้ของผมซักนิด
“เหี้ยเอ๊ย !”
ผมสบถออกมาเสียงดัง พลางพับจอโน๊ตบุ๊คลงแรงๆ ด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปเพื่อไปเคาะไอ้ห้องข้างๆ
ปั้งๆๆๆ (เสียงทุบประตู)
“ไอ้เหี้ยนิ้ม เปิดเดี๋ยวนี้ !”
...
ปั้งๆๆๆๆ
“มึงดูหนังโป๊อยู่ใช่มั้ย เปิดประตูเดี๋ยวนี้ !”
...
ปั้งๆๆๆๆๆ
“ไอ้...!”
“มาแล้วครับๆ” เสียงเล็กๆ ที่ดังขึ้น ซึ่งไม่เข้ากับร่างอ้วนท้วมใหญ่ที่ออกมาเปิดประตูซักนิด ก่อนที่ผมจะแทรกตัวเข้าไปในห้องนั้น โดยที่ตรงดิ่งไปที่จอคอมพิวเตอร์ที่กำลังเปิดอยู่ และก็เป็นไปตามคาด เมื่อมันกำลังดูหนังโป๊อยู่จริงๆ และมันก็ทำให้ผมตกใจไม่น้อย เมื่อในจอนั่นไม่ใช่หนังโป๊แบบชายหญิง แต่มันดันเป็นผู้ชายกับผู้ชายที่กำลังเล่นบทรักกันอยู่ ตามมาด้วยเสียงที่แสดงความเขินอายนั่น “แทนอ่ะ เข้ามาในห้องเราทำไม”
เหี้ย...ขนลุก...
“กูจะทำรายงาน เน็ตมันช้า !” ผมพูดก่อนจะปิดหน้าจอนั่นอย่างถือวิสาสะ เนื่องจากผมใช้อินเตอร์เน็ตของหอ คนใช้มันเลยเยอะ ถึงจะรู้ว่ามาสั่งให้มันเลิกใช้เพียงคนเดียวคงจะไม่ช่วยอะไร แต่ผมกำลังอารมณ์เสียไง เลยมาหาที่ลง “เป็นไปได้วันนี้ไม่ต้องเข้าอินเตอร์เน็ต เข้าใจมั้ย !”
“อะ...อื้อ”
ผมบอกมัน ซึ่งมันเองก็ทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออกเหมือนกัน ท่าทางอารมณ์จะค้าง เพราะในจอกำลังเข้าได้เข้าเข็มกันเลยทีเดียว “เหี้ยเอ๊ย ขนลุก”
ผมพูดก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้นแล้วกลับห้องตัวเอง โดยไม่ลืมล็อคประตูทั้งๆ ที่ทุกครั้งแทบจะไม่สนใจ อาจเป็นเพราะกลัวกับไอ้การกระทำของไอ้ห้องข้างๆ และเรื่องที่ฝังใจอยู่ ก่อนที่ตัวเองจะเข้ามานั่งยองๆ แล้วเปิดโน๊ตบุ๊คอีกครั้ง พลางกดเข้าอินเตอร์เน็ต สายตาก็มองไอ้วงกลมฟ้าๆ ที่หมุนอยู่อย่างลุ้นๆ
...
‘ไม่สามารถเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต...’
...
“สัส !!!”
20.45 น.
ผมนั่งเป่าผมด้วยอารมณ์เซ็งๆ หลังจากที่ตัวเองเพิ่งอาบน้ำสระผมเสร็จ ตอนนี้อินเตอร์เน็ตที่หอก็ยังไม่ดี คงต้องรอตอนดึกอย่างเดียว จะแชร์อินเตอร์เน็ตจากโทรศัพท์ของตัวเอง ก็ไม่ทันใจเท่าไหร่ ที่สำคัญผมก็ทำใจไว้แล้วด้วย ว่ายังไง เทอมนี้ก็ต้องมีเอฟของอาจารย์คนนี้แน่นอน
“โอ๊ย !” ผมขยี้ผมยาวที่เปียกหมาดของตัวเองด้วยความอารมณ์เสีย
ติดเอฟตอนปีสามนี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะเว้ย !
แล้วเทอมหน้าก็ต้องทำวิจัยจริงๆ ก่อนออกฝึกงานด้วย
เหี้ย !
ติ๊ง ~
เสียงไลน์จากโทรศัพท์ของผม ทำให้ตัวเองหลุดออกจากภวังค์ ใจก็ไม่อยากจะหยิบมันขึ้นมาดูเท่าไหร่ แต่ยังไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว หรือบางทีไอ้ทิมมันอาจจะยอมโดนไล่ออกแล้วมาช่วยผมทำงานก็ได้...
ไม่มีทาง
ผมคว้าโทรศัพท์ออกมาเปิดดู ก่อนที่ตัวเองจะหยุดการกระทำทุกอย่าง ก่อนจะขมวดคิ้วให้กับสิ่งที่เห็นอยู่ในจอ
‘ผู้ใช้ Time เพิ่มคุณจากหมายเลขโทรศัพท์’
มึงนี่...
จะตามกูทุกที่เลยใช่มั้ย !
ติ๊ง ~
ยังไม่ทันหายแปลกใจ ก็มีสติ๊กเกอร์หน้าตากวนโอ๊ยถูกส่งมา มือผมที่กำลังจะกดบล็อคก็ต้องชะงัก เมื่อข้อความต่อไปตามมาติดๆ
Time : ไง
Time : เปลี่ยนใจจะให้กูช่วยหรือเปล่า
Time :
Time : ถ้าไม่ ก็บล็อคกูไปเลย แต่ถ้าตกลง ก็มาเปิดประตู...
Tan : ...
Time : เพราะตอนนี้กูอยู่หน้าห้องมึงแล้ว
-+-+-+-+-+-
- ธาม –
แล้วถ้ากูเงี่ยนทุกครั้งที่เห็นหน้ามึงล่ะ จะรับผิดชอบยังไง...
Thank You !
-
มาต่อแล้วแต่มาแบบซุ่มทุกรอบ
-
ไร้ท ช่วยลง วันที่.... เดือน...... พศ......หน้า...... เวลาไร้ท ลงตอนใหม่
คนอ่าน จะได้ไม่สับสน ว่าตอนเก่า หรือตอนใหม่ พลีส
เช่น วิศวะขาโหด Vs เกษตรฯ ตัวร้าย [ป๋าโหด X คนดำ]+++ 2/11/2559+++P.1
ธาม แทน :mew1: :mew1: :mew1:
ธาม ได้ช่วยแทน แน่ๆ
แล้ว คงได้.......แทน :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
Chapter 4
ยอมเหนื่อย ยอมทน อดทนเพื่อ ‘ค่าตอบแทน’
Time : เพราะตอนนี้กูอยู่หน้าห้องมึงแล้ว
“หะ...เหี้ย !”
ผมอ่านสิ่งที่อยู่ในจอโทรศัพท์พลางสบถออกมาเสียงดัง ก่อนจะมองไปที่ประตูห้องตัวเอง โชคดีที่ล็อคไว้เรียบร้อย ในใจก็คิดอยู่ว่าจะเอายังไงดี เพราะอย่างน้อยถ้ามีไอ้ธามมาช่วย ผมอาจจะรอดจากการติดเอฟก็ได้...
เอาไงดีวะ...
ผมเอาผ้าขนหนูคลุมหัว ก่อนจะก้มหน้าลงในขณะที่นั่งจ่อพัดลมอยู่ราวกับใช้ความคิด อยากให้มันช่วยจริงๆ เพราะแม่งเป็นความหวังสุดท้ายแล้ว แต่อีกแง่นึงก็กลัว ‘ค่าตอบแทน’ ของมันเหลือเกิน
ติ๊ง ~
เสียงไลน์ที่ดังขึ้นจากโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัว ทำเอาผมสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู
Time : เอาไง
Time : คิดเร็วๆ กูขี้เกียจยืนรอ
Time : อ่านแล้วตอบดิวะ !
ผมกัดปากตัวแน่นก่อนจะกลั้นใจพิมพ์ลงไป
Tan : ไม่เป็นไร
Time : โอเค
Time : งั้นกูกลับละ...
ในที่สุดผมก็ปล่อยให้โอกาสสุดท้ายหลุดลอยไป ก่อนที่ตัวเองจะทิ้งตัวลงนอนด้วยด้วยความเซ็ง ตามมาด้วยเสียงข้อความไลน์ที่ดังขึ้นอีกครั้ง แบบรัวๆ
ติ๊ง ~ ติ๊ง ~ ติ๊ง ~
Time : เฮ้อ คนอุตส่าห์ตั้งใจมาช่วย
Time : งั้นกลับจริงละนะ
Time : บายยยยย ~
“อยากกลับก็กลับไปดิวะ กูไม่ง้อหรอก !”
...
...
...
“...!”
ผมลุกพรวดขึ้นก่อนจะวิ่งไปที่ประตู แล้วรีบเปิดออกโดยหวังว่ามันจะทันที่จะเรียกไอ้คนที่เพิ่งบอกว่าจะกลับไป แต่ดูไม่จะไม่ต้องพยายามขนาดนั้น เพราะไอ้คนที่ผมต้องการตัวตอนนี้มันยังไม่ได้ขยับไปไหน ยังคงยืนยิ้มแป้นอยู่หน้าประตูเหมือนเดิม
“ไง ”
“อะไร กูจะออกไปข้างนอกต่างหาก...” ผมพูดกับมัน เมื่อเห็นใบหน้าที่กวนประสาทนั่น ก่อนจะบ่นอุบอิบเบาๆ “ใครจะไปอยากให้ช่วยกัน”
“หืม...ออกไปข้างนอก ?”
“...”
“งั้นกูกลับ...”
“อย่าเล่นตัว ตั้งใจมาช่วยไม่ใช่งั้ย !” ผมพูดเสียงดังอย่างลืมตัว พลางมองหน้ามันด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนที่มันจะหัวเราะออกมาเบาๆ ทำให้ผมนึกขึ้นได้ แสดงว่าตอนนี้ตัวเองดันเผลอตอบตกลงให้มันช่วยแล้ว
ละ...แล้วค่าตอบแทน...
“หึ งั้นก็หลบ...”
“เดี๋ยว !” ผมดันหน้าอกมันไว้ ก่อนที่มันจะก้าวเข้ามา ทำให้มันทำหน้างงๆ “ช่วยฟรีใช่มั้ย”
ผมถามขึ้นพลางหรี่ตามองหน้ามัน และความเงียบบวกกับร้อยยิ้มของคนตรงหน้าก็ทำให้ผมรู้ทันทีว่ามันไม่มีทางช่วยฟรีๆ อยู่แล้ว
“”
“ห้าม 18+”
“อะไร”
“ค่าตอบแทนไง ห้าม 18+ จะเอาเป็นเงินหรืออะไรก็ได้”
“กูไม่เอาเงินอยู่แล้ว”
“เออ นั่นแหละ ห้าม 18+ !” ผมชี้หน้าไอ้ธาม ก่อนที่มันจะปัดมือผมออกแล้วขมวดคิ้วมองกลับมา
“มึงนี่เรื่องมากจัง กูเป็นคนมาช่วยมึงนะ !”
“ถ้าไม่ตกลง ก็กลับไป กูยอมติดเอฟดีกว่า” ผมพูดก่อนจะทำท่าปิดประตู แต่ถูกมันดันไว้ “ถอย !”
“เออๆ กูจะพยายามไม่ ‘18+’ โอเคมั้ย” มันพูดแบบเน้นคำว่า ‘18+’ พลางทำหน้าอารมณ์เสีย แล้วบ่นออกมา “เรื่องมากฉิบหาย !”
“เหอะ !”
ผมเค้นเสียงก่อนจะเลิกยืนขวางประตูเพื่อให้มันเข้ามาในห้อง ซึ่งเจ้าตัวเองก็เดินตามเข้ามาด้วยท่าทีสบายๆ พลางมองไปรอบๆ แล้วทำหน้าแหยง เมื่อเห็นสภาพห้องที่ค่อนข้างจะรกของผม “ซกมกว่ะ !”
“สรุป มึงตั้งใจจะมาช่วย หรือมายืนวิจารณ์ ?!”
“ก็ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง...”
“...”
“จริงๆ กูตั้งใจมาเอามึงมากกว่า ”
“มึงออกไปจากห้องกูเลย !” ผมพูดเสียงดังพลางชี้ไปที่ประตูเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ก่อนที่ไอ้คนหน้าด้านมันจะเบะปากเล็กน้อย พลางปิดประตูโดยไม่ฟังคำพูดผมด้วยซ้ำ แล้วเดินเข้ามาใกล้ ทำให้ผมต้องถอยหลังอัตโนมัติ “ไอ้เหี้ยธาม ถ้ามึงไม่ได้ตั้งใจมาช่วยจริงๆ ก็กลับไป !”
“เป็นอะไร กลัวกูงั้นเหรอ ?” มันว่าพลางยกมือขึ้นใช้นิ้วเรียวม้วนผมยาวที่เปียกหมาดของผม พลางมองด้วยสายตาที่คาดเดายาก ซึ่งผมเองก็ได้แต่มองหน้ามันกลับอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนที่จะงงกับการกระทำของมันเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าก้มลงเก็บผ้าขนหนูที่ตกอยู่บนพื้นแล้วเอามาโยนใส่หัวผม “เช็ดหัวดิ เดี๋ยวก็เป็นหวัด”
ว่าจบมันก็ยีหัวผมแรงๆ หนึ่งครั้ง แล้วก็ถอยตัวออกไปเอง พลางทำเหมือนมองหาอะไรบางอย่าง ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปนั่งลงตรงหน้าโน๊ตบุ๊ค แล้วเปิดหน้าจอขึ้น ซึ่งผมที่ยืนมองการการทำนั้นก็ด่ามันออกมาเบาๆ “ไอ้บ้า...”
ผมเดินกลับไปหน้าพัดลม พลางนั่งลงเป่าผมเงียบๆ ปล่อยให้ไอ้ธามมันนั่งทำงาน (ของตัวเอง) ไป ก่อนจะได้ยินเสียงมันพูดออกมาด้วยความอารมณ์เสีย
“เน็ตล่ม !”
เออว่ะ ลืมเลย
“เออ เน็ตหอมันดีช่วงดึกๆ”
มันทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะถามขึ้นมา “ไปทำที่บ้านกูมั้ย ?”
“...” ผมไม่ตอบ พลางมองมันด้วยสายตานิ่งๆ ซึ่งมันเองก็คงจะรู้คำตอบ
“งั้นมึงทำอะไรไปแล้วบ้าง”
“ไม่ได้ทำอะไรเลย” ไอ้ธามมันหันมามองผมทันทีที่พูดจบ พลางส่งสายตาไม่พอใจมาให้ ผมจึงรีบแก้ตัวทันที “ก็เน็ตมันล่มแล้วจะให้ทำอะไรเล่า !”
“แล้วทำไมมึงไม่พิมพ์เค้าโครงตามเล่มที่ไอ้หน้าจืดนั่นให้มาก่อนห๊ะ เล่มตั้งหนาเนี่ย !”
“ก็กู...!”
“มึงไม่ต้องมาแก้ตัวเลย !”
“แล้วมึงมาเรียกเพื่อนกูว่าไอ้หน้าจืดได้ไงห๊ะ !?”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง !”
“ชิส์ !”
ผมจิ๊ปากออกมาเมื่อรู้ว่าตัวเองเถียงมันไม่ได้ เลยได้แต่ยีหัวตัวเองแรงๆ ด้วยความอารมณ์เสีย พลางหันไปมองไอ้ธามที่ตอนนี้มันยอมเงียบปากก่อนจะเปิดไอ้วิจัยฉบับย่อเล่มหนานั่นแล้วลงมือพิมพ์อย่างตั้งใจ สายตาก็จดจ้องอยู่ที่จอ คิ้วก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย ผมเองก็นั่งจ้องมันอยู่แบบนั้น ก่อนจะสะดุ้งเมื่อสายตาคมกริบของเจ้าตัวละจากจอโน๊ตบุ๊คแล้วมองผมกลับมา
“มองอะไร หลงเสน่ห์กูงั้ย”
ผมเบะปากก่อนจะหันมาสนใจกับการเป่าหัวตัวเองต่อ “หุบปากแล้วนั่งทำไปเงียบๆ เหมือนเดิมเถอะ”
“เหอะ มึงนั่นแหละรีบเป่าผมให้แห้งละมาช่วยกัน กูมาช่วย ไม่ได้มาทำให้ !”
“เออๆๆ” ผมพูดก่อนจะรีบเป่าให้มันแห้ง จริงๆ ก็ไม่ได้เปียกมากมาย แต่พอมีคนมาทำให้มันเลยรู้สึกขี้เกียจขึ้นมานิดหน่อย ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหามันที่นั่งอยู่หน้าเตียง ห้องผมเป็นห้องขนาดเล็ก ที่กินที่นั่ง และเตียงนอนอยู่รวมกันเลย แถมยังรกสุดๆ เพราะผมไม่ค่อยใส่ใจอะไรอยู่แล้ว แค่ใช้นอนอย่างเดียว ก่อนที่ท้องของตัวเองจะรู้สึกหิวขึ้นมา เมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า “หิวว่ะ”
“...” ไอ้คนที่นั่งอยู่มันไม่ได้ตอบ ได้แต่เงยหน้าขึ้นมองผมด้วยด้วยสายตาหงุดหงิด ผมจึงจำใจนั่งลงยองๆ ข้างๆ มัน ก่อนที่เจ้าตัวจะหันกลับไปพิมพ์ต่อแล้วพูดขึ้นมาเสียงเบา “หิวก็ไปกิน”
“ไม่เป็นไร กูทำก่อนก็ได้แล้วค่อยกิน จะให้กูทำอะไรล่ะ”
มันหันกลับมามองผมอีกครั้งก่อนจะพูดเสียงดัง “หิวก็ไปกินก่อน กูขี้เกียจมานั่งฟังมึงบ่น !”
“มึงรู้ได้ไงว่ากูจะบ่นห๊ะ !?”
“มึงจะไปไม่ไป ไม่ไปกูจะลบงานมึงทิ้งเดี๋ยวนี้แหละ” ไม่ว่าเปล่า มันคลุมดำส่วนที่มันพิมพ์ไปไม่น้อยก่อนจะทำท่าลบ ผมจึงรีบพูดขึ้นเสียงดัง
“เออๆ ไปก็ได้วะ แม่งเป็นบ้าอะไรไม่รู้ !”
ผมลุกออกจากตรงนั้นด้วยความอารมณ์เสียก่อนจะไปหยิบกาน้ำร้อนออกมาเสียบกับปลั๊กไฟที่ตั้งอยู่กลางห้อง ซึ่งไอ้ธามมันก็เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะถาม “ทำอะไร”
“ต้มมาม่า”
“หึ...” มันยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์ต่อ ผมที่กำลังรอน้ำเดือดจึงถามขึ้น ซึ่งทำเอามันถึงกับเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความแปลกใจ
“กินด้วยมั้ย กูจะได้ทำให้”
“ถ้ามึงใจดีที่จะเลี้ยง ‘มาม่า’ กับคนที่อุตส่าห์มานั่งหลังขดหลังแข็งช่วยมึงทำงาน ก็กรุณาทำมาให้ด้วยก็ได้ ”
ผมมองค้อนๆ กับคำพูดประชดประชันที่แฝงไปด้วยความกวนประสาทของมัน ก่อนจะบ่นอุบ “เหอะ ทำเป็นพูดดี ไม่ได้ช่วยฟรีซักหน่อย”
“”
ผมลุกขึ้นเดินไปหยิบมาม่ากระป๋องที่ตัวเองซื้อตุลไว้ออกมา เพราะส่วนตัวเป็นพวกขี้เกียจทำอะไรที่มันยุ่งยาก การมีอาหารกระป๋องแบบนี้เลยค่อนข้างสะดวกสำหรับคนขี้เกียจอย่างผม ก่อนที่ตัวเองจะจัดการเปิดฝา ใส่พริกให้เรียบร้อย แล้วเดินกลับมารอน้ำเดือดเหมือนเดิม โดยที่มีไอ้ธามนั่งมองการกระทำนี้เงียบๆ เมื่อมันเห็นว่าผมมองกลับไป มันก็ก้มหน้าพิมพ์งานต่อ โดยที่มุมปายังคงมีรอยยิ้มเล็กๆ ซ่อนอยู่
“คนบ้าอะไร นั่งยิ้มคนเดียว” ผมพูดขึ้นลอยๆ ก่อนจะเห็นว่าน้ำร้อนที่ต้มไว้เดือดแล้ว จึงจัดการกดน้ำใส่ถ้วยมาม่าทันที ตามด้วยเสียงของไอ้คนที่นั่งพิมพ์งานอยู่จะพูดขึ้นมาลอยๆ เช่นกัน
“ก็รอคนมานั่งยิ้มด้วยกันอยู่ จะได้ไม่ต้องยิ้มคนเดียว”
ผมปาซ่อมพลาสติกใส่มันด้วยความมั่นไส้ ซึ่งมันก็รับไว้อย่างเหมาะเจาะ ก่อนจะหัวเราะออกมา ผมจึงเก็บกาน้ำร้อนให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินถือถ้วยมาม่านี่ไปให้มัน “เอ้า !”
“ขอบคุณที่กรุณานะครับ ”
“ !”
ผมวางมาม่าไว้ข้างๆ ไอ้คนที่นั่งอยู่ด้วยความหมั่นไส้ ก่อนที่ตัวเองจะนั่งตาม พลางมองมันที่กำลังพิมพ์งานลงไปอย่างตั้งใจ ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์สุดๆ ทั้งๆ ที่มันเป็นงานของผมแท้ๆ ที่สำคัญ ถ้าไอ้ธามไม่มา วันนี้ผมก็คงไม่ได้เริ่มหรอก แต่ถึงเริ่มก็ไม่มีทางทำเสร็จแน่นอน แถมตอนนี้ตัวเองยังทำได้แค่นั่งกินมาม่าเงียบๆ แล้วมองอย่างเดียว ซึ่งไอ้ธามเองก็นั่งทำไป และยกมันขึ้นมากินบ้างเป็นครั้งคราว ซึ่งผมที่ได้แต่นั่งดูมันทำงานให้ตัวเองอยู่นานก็รู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย จึงถามขึ้น
“ให้กู...”
ยังไม่ทันที่ตัวเองจะพูดจบ ไอ้คนที่สายตาจดจ้องที่หน้าจอก็พูดแทรกขึ้นมาทันที “มึงนั่งหุบปาก แล้วดูไปเงียบๆ อ่ะดีแล้ว”
และไม่ว่ายังไงมันก็ทำให้ผมหงุดหงิดได้เสมอ
“ชิส์ !”
02.55 น.
ตอนนี้อินเตอร์เน็ตที่หอก็กลับมาเป็นปกติแล้ว และนี่ก็หลายชั่วโมงแล้วด้วยที่ไอ้ธามทำงานให้ผม โดยที่สภาพของเจ้าตัวตอนนี้คือถอดเสื้อผ้าจนหมด เหลือเพียงบล็อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้น กำลังนอนพิมพ์งานอย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนผมก็ถอยออกมานั่งมองมันห่างๆ เพราะมันเองที่เป็นคนบอกให้ผมนั่งอยู่เฉยๆ ก่อนที่ผมจะแปลกใจเล็กน้อยที่ได้ยินเสียงของคนที่เงียบมานานเรียก แล้วมองมาที่ผมด้วยท่าทีล้าๆ “ไอ้มืด...”
“ห๊ะ ?”
“มานี่ดิ...” ผมไม่ได้ถามอะไร ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหามันที่นอนอยู่ แล้วนั่งลงข้างๆ เพราะคิดว่าร่างกายมันอาจจะไม่ไหวแล้วหรือเปล่า “นวด...”
“...”
“นวดให้หน่อย”
“อ่า...” ผมมองคนที่มือนึงกำลังคลึงที่ต้นคอส่วนอีกมือก็อ้อมมาทุบหลังตัวเองเบาๆ ผมที่นั่งอยู่ใกล้ๆ จึงปัดมือมันออก แล้วถามขึ้น “นวดตรงไหน”
“ไหล่ก่อนเลย” มันพูดเสียงเบา ก่อนจะกลับไปสนใจกับการพิมพ์ต่อ ผมจึงขยับตัวเข้าไปใกล้คนที่นอนอยู่ยิ่งกว่าเดิม แล้วยกมือขึ้นบีบไหล่มันเบาๆ “มือสาก”
“ก็กูอยู่กับดินกับทราย จะให้มือนุ่มนิ่มแบบลูกคุณหนูอย่างมึงได้ไงห๊ะ ?” ผมว่าก่อนจะตั้งใจบีบไหล่มันโดยไม่สนใจกับคำพูดนั่น
“กูไม่ใช่ลูกคุณหนู”
“สรุปจะให้นวดมั้ย นวดด้วยมือสากๆ ของกูเนี่ย !?”
“หึ...” มันไม่ตอบ ได้แต่เค้นเสียงออกมาแค่นั้น ก่อนที่ทั้งผมและมันจะตั้งใจทำในสิ่งที่ตัวเองต้องทำอย่างเงียบๆ
.
.
.
.
.
“โอ๊ย เมื่อย !” ผมพูดเสียงดังก่อนจะชักมือตัวเองมาคลึงเบาๆ หลังจากที่นวดให้มันมาได้ซักพัก
“มึงเพิ่งนวดไปแปปเดียวเองนะ”
“มึงปวดขนาดนั้นเลยงั้ย !”
“เออ ปวดมาก” มันพูดพลางเอี้ยวคอไปมา อย่างว่ามันคงจะเมื่อยจริงๆ นั่นแหละ และมากกว่าผมหลายเท่าด้วย “ปวดจนอยากจะหาอะไรหนักๆ มาทับไว้”
ผมขมวดคิ้วมองมันกับคำพูดที่ไม่ใส่ใจนั่น ก่อนที่ตัวเองจะลุกขึ้นไปนั่งบนตัวของคนที่นอนอยู่ ซึ่งไอ้ธามเองมันก็ตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของผมแต่ก็ไม่ได้พูดหรือท้วงอะไรออกมา ผมจึงล้มตัวลงนอนหงายบนร่างหนานั่น โดยให้ส่วนหัวกดไปที่ไหล่ของคนที่นอนอยู่ด้านล่างพอดี “หนักพอมั้ย !”
“มาก” มันตอบทันทีที่ผมถามขึ้น จนตัวเองกระทุ้งหัวลงไปบนไหล่มันแรงๆ ด้วยความหมั่นไส้ ซึ่งคนที่โดนกระทำก็ร้องโอดโอยออกมา แล้วพูดขึ้นมาอีกครั้ง “แต่ก็เป็นวิธีที่ดี ”
“เหอะ !” ผมเค้นเสียงออกมา ก่อนที่ทั้งผมและมันจะต่างคนต่างเงียบกันทั้งคู่ โดยที่ตัวผมกระเพื่อมเล็กน้อยในเวลาที่มันขยับ ซึ่งผมที่ได้แต่นอนเพดานห้องเงียบๆ ก็รู้สึกตาจะหลับขึ้นมาทันที เมื่อตัวเองได้ล้มตัวนอนแบบนี้
ง่วงชะมัด...
...
“งืม...” ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เมื่อรู้สึกว่าตัวเองหลับไปนานพอสมควร ก่อนจะรู้ได้ถึงแรงกระเพื่อมน้อยๆ ที่ยังคงมีอยู่ ก่อนที่ตาจะเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่ผนังห้อง “เหี้ย หกโมงเช้า !”
“หึ !” เสียงนั้นทำเอาผมสะดุ้งโหยงตกใจยิ่งกว่าตอนเห็นเวลา พลางนึกขึ้นได้ว่าเพิ่งเผลอหลับบนตัวของไอ้ธามไป ก่อนที่ตัวเองจะรีบสไลด์ลงจากแผ่นหลังเปลือยเปล่านั่นลงมานั่งบนพื้นด้วยสีหน้าที่บอกไม่ถูก โดยมีสายตาคมกริบของไอ้คนที่ยังคงนอนอยู่มองมาด้วยความไม่พอใจ “มึงกล้ามากนะที่หลับ...”
“คะ...คือกู...”
“แถมยังมาหลับบนตัวกูอีกต่างหาก !”
“ขอโทษ !” ผมพูดเสียงดัง เพราะครั้งนี้ตัวเองผิดจริงๆ แล้วก็หมดคำแก้ตัวด้วย โอ๊ย...นี่ผมปล่อยให้มันนั่งทำงานทั้งคืนคนเดียว แถมยังเป็นงานของตัวเองด้วย ที่สำคัญยังมีหน้าไปนอนหลับบนตัวมันอีก...
กูนี่แม่ง !
“เหอะ !”
ไอ้ธามมันไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะขยับตัวเล็กน้อย คงจะชานั่นแหละเพราะโดนผมทับมาตั้งหลายชั่วโมง ซึ่งสภาพตอนนี้ของมันเองก็แย่สุดๆ “มึงยังไม่ได้นอนเลยนิ”
“...”
“มึงนอนก่อนไป เดี๋ยวกูทำต่อเอง !” ผมว่าก่อนจะดันร่างมันออก แล้วแทรกตัวเข้าไปนั่งหน้าโน๊ตบุ๊ค โดยมีไอ้คนที่นอนอยู่เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร ก่อนที่มันจะ...
งับ ~
“อะ...ไอ้ธาม !” ผมเรียกชื่อไอ้คนที่งับลงมาบนต้นขาผมแรงๆ รู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆ ที่ไหลเยิ้ม และลิ้นร้อนที่ดุนอยู่ ก่อนที่ผมจะพยายามดันหัวมันออก แต่เจ้าตัวขัดขืนไว้แน่น แถมยังทั้งดูดทั้งกัดขาช่วงสีอ่อนผมแรงๆ อยู่หลายที “เหี้ยธาม มึงทำอะไรเนี่ย !”
ผมมองสภาพขาอ่อนตัวเองหลังจากที่มันยอมผละหัวออกไปด้วยความขยะแขยง โดยที่ตอนนี้เยิ้มไปด้วยน้ำลาย และมีรอยแดงๆ จากการดูดและกัดด้วย ซึ่งไอ้คนที่เป็นคนทำก็ไม่ต่างกัน มันยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน แล้วก้มลงมองหน้าผมด้วยสายตานิ่งๆ ขอบปากก็เปรอะเปื้อนไปด้วยคาบน้ำลาย ก่อนที่มันจะพูดขึ้นแบบไม่สนใจสายตาไม่พอใจของผมซักนิด “กูไปล้างหน้าละ”
“แม่งเอ๊ย !” ผมรีบหากระดาษเช็ดชู่มาเช็ดคาบน้ำลายนี่ทันที ก่อนจะแกล้งลืมๆ มันไปซะ “แล้วมึงไม่นอนงั้ย !”
“ถ้ากูนอนแล้วคิดว่าคนหัวทึ่มอย่างมึงจะทำงานเสร็จมั้ยล่ะ ?”
“...” ผมไม่ได้ตอบ ได้แต่กัดปากแน่นด้วยความไม่พอใจ
“หึ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูจะเรียกคืนให้คุ้มใน ‘ค่าตอบแทน’ ทีเดียวเลยแล้วกัน” มันว่าก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำ จนผมต้องท้วงขึ้นอีกครั้ง
“กูขอเตือนมึงอีกครั้ง ว่าห้าม 18+ !”
มันหยุดเดินทันที พลางหันมามองผมด้วยใบหน้ายิ้มๆ ซึ่งเป็นในแบบที่ผมไม่ชอบที่สุด “แค่ 18+ กูไม่สนใจหรอก”
“อะ...”
“สำหรับมึงกูจัดให้ 25+ เลยแล้วกัน ”
-+-+-+-+-+
- แทน –
คนบ้าอะไร นั่งยิ้มคนเดียว
Thank You !
-
เหนื่อยขนาดนี้ ต้องจัดให้คุ้มมมม 55555555
-
:hao6: :hao6:
-
ว่าแล้ว 18+ ต้องไม่พอสำหรับธาม จัดหนักไป :z1: :hao6:
-
Chapter 5
พี่มีหลายท่า พี่มีน้ำเยอะ...
“เมื่อไหร่จะเสร็จวะ...”
“ก็ขยับแต่ปาก มือไม่ขยับแล้วงานมันจะเสร็จมั้ยล่ะ !”
“ชิส์ !” ผมจิ๊ปากออกมา ก่อนจะลงมือพิมพ์แบบจริงๆ จังๆ โดยมีไอ้ธามนั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งมันเปลี่ยนจากคนทำเป็นคนสั่งแทน และผมก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร เพราะมันก็ทำให้ผมมาเยอะแล้ว แต่อาจจะบ่นบ้างเป็นครั้งคราว “หิว...”
“...”
“เออ กูแค่บ่นเฉยๆ แหละน่า !” ผมรีบพูดขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ พลางล้มตัวลงนอนพิมพ์แทน ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีเสียงเคาะประตูห้องตัวเองดังขึ้น
ก๊อกๆๆๆ
“ใครมา...” ผมที่กำลังดันตัวเองลุกขึ้น ก็โดนไอ้ธามขัดไว้
“เดี๋ยวกูไปเปิดเอง” มันว่าแค่นั้น ก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงไปที่ประตูแล้วเปิดออก และผู้มาเยือนใหม่ก็ทำให้ให้ผมแปลกใจไม่น้อย
“ไอ้ทิม”
“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ?” ไอ้ทิมมันว่าพลางมองผมกับไอ้ธามงงๆ ซึ่งคนที่ไปเปิดประตูก็ยืนขมวดคิ้วมองคนถามเช่นกัน และไม่แปลกที่มันจะมองแบบนั้น เพราะผมกับไอ้ธามแทบจะไม่สนิทกันเลย จะเห็นมันมาป้วนเปี้ยนแถวผมบ่อยๆ ก็คงเป็นช่วงนี้เท่านั้น
“จะมาช่วย ?” ผมถามขึ้น เมื่อเห็นบรรยากาศตรงนั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ โดยเฉพาะไอ้ธามที่แสดงสีหน้าออกมาอย่างเสียมารยาท ไอ้ทิมเลยหันมาสนใจคำพูดของผมแทน
“อืม เลิกงานก็รีบมาเลย”
“ไอ้แทนมีกูช่วยแล้ว กลับไปเถอะ”
“ไอ้เหี้ยธาม !” ผมเรียกไอ้ธามเสียงดัง เมื่อมันพูดแบบนั้นออกมา จนเจ้าตัวหันกลับมามองผมนิ่งๆ แล้วถามขึ้น
“หรือไม่จริง กูออกจะมี ‘ประโยชน์’ กับมึง จริงมั้ย ?”
“...” ผมไม่ตอบ ได้แต่เม้มปากแน่นมองมันที่กำลังยืนเดาะลิ้นพิงประตูเซ็งๆ ก่อนจะเลือกหันไปพูดกับไอ้ทิม “มึงทำงานมาเหนื่อยๆ กลับไปพักก็ได้นะ...”
“ไม่เป็นไร กูตั้งใจมาช่วย เอาขนมมาให้มึงด้วยเนี่ย” มันว่าก่อนจะก้าวเข้ามาในห้องพลางโชว์ถุงขนมที่มันเอามาฝากจริงๆ โดยไม่สนใจไอ้ธามที่กำลังยืนเป็นยักษ์หน้าประตูอยู่ ทำเอาเจ้าตัวตาโต ผมจึงรีบส่งสายตาห้ามไว้ “อ่ะ ของโปรดมึงทั้งนั้น จะได้มีกำลังใจทำงาน”
“มึงเห็นกูเป็นเด็กหรือไงห๊ะ เอาขนมมาล่อ !”
“หรือไม่เอา ?”
“เอา !”
“”
ไอ้ทิมมันยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าผมรีบลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าถุงขนมนั่นมาทันทีที่มันกำลังจะชักมือกลับ มีแต่ของดีทั้งนั้น ใครจะไม่เอาล่ะ
อิ่มได้ สบายกระเป๋าอีกละ ~
ปั้ง !
เสียงดังจากการปิดประตู ทำเอาผมกับไอ้ทิมหันไปมองที่ต้นเหตุทันที และสีหน้าที่ไม่พอใจของไอ้ธามก็สามารถทำให้ผมละความสนใจไปจากขนมพวกนี้ได้ พลางมองมันกลับด้วยความไม่พอใจเช่นกัน ก่อนที่มันจะเดินดุ่มๆ กลับเข้ามานั่งลงยองๆ ข้างๆ ผม แล้วแย่งถุงขนมในมือไปคุ้ยดู ผมจึงมองการกระทำนั้นแล้วถามขึ้น
“เป็นบ้าอะไร”
“โมโห...” มันพูดพลางมองหน้าผมกับไอ้ทิมสลับไปมาอย่างเปิดเผย ก่อนจะกระแทกเสียงด้วยความไม่พอใจ “หิว !”
ว่าแล้วเจ้าตัวก็หันกลับไปคุ้ยถุงขนมต่อ
...
แม่งบ้าจริงๆ
“มึงกับ...สนิทกันตอนไหนวะ” ไอ้ทิมมันถามขึ้น แต่ก็ชะงักตรงชื่อไอ้ธาม พลางมองด้วยสายตาแปลกใจ ผมที่กำลังจะอ้าปากตอบก็ต้องหุบปากลง เมื่อมีอีกคนตอบแทรกขึ้นมา
“ตั้งนานแล้ว สนิทมากด้วย”
“...”
“ไม่เชื่อก็ถามไอ้แทนดิ” ไม่ว่าเปล่า ไอ้ธามมันยกแขนขึ้นคล้องคอผมแล้วกระชากเข้าไปใกล้ คิ้วก็เลิกขึ้น ผมจึงขมวดคิ้วมองมัน พลางจับแขนนั่นออก
“เออๆ ตามนั้นล่ะ”
ผมพยามไม่สนใจมัน ก่อนจะหันกลับมาพิมพ์งานต่อ ไอ้ทิมเองตอนนี้ก็นั่งลงอยู่ข้างๆ ผมเช่นกัน กลายเป็นว่าตอนนี้ ผมมีไอ้ธามนั่งประกบซ้าย ส่วนไอ้ทิมนั่งประกบขวา แต่แตกต่างตรงที่ว่าไอ้ธามนั่งกินขนมและอีกคนกำลังตั้งใจดูผมพิมพ์งานอย่างตั้งใจ ก่อนที่ไอ้ทิมจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ชั้นวางของ และกลับมาพร้อมหนังยางหนึ่งเส้น แล้วจัดการรวบผมที่ถูกปล่อยยาวของผมขึ้น “ปล่อยผมแบบนี้ไม่ร้อนงั้ย ?”
“มัดให้ดิ...”
“ก็กำลังมัดนี่ไง” ไอ้ทิมมันพูดด้วยน้ำเสียงขำๆ ก่อนจะจัดการมัดผมให้ผมเสร็จสรรพ ซึ่งทำให้รู้สึกโล่งขึ้นมาทันที ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่นั่งพิมพ์งานอยู่แบบนั้น ก่อนจะเกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ตามมาด้วยเสียงของไอ้ทิมที่ดังขึ้นอีกครั้ง “กูว่ากูกลับดีกว่า...”
“อ้าว ทำไม ?” ผมรีบละจากหน้าจอโน้ตบุ๊คแล้วหันไปมองมันที่ยืนอยู่ทันที ซึ่งสายตาของไอ้ทิมตอนนี้กำลังมองอยู่ที่ไอ้ธาม ซึ่งอีกฝ่ายก็มองมันกลับเช่นกัน ก่อนที่ไอ้ทิมจะเป็นฝ่ายละสายตาออกเองแล้วหันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าที่ปรับเป็นปกติ
“กูเหนื่อยน่ะ ยังไงมึงก็เหลืออีกนิดเดียว ไว้เจอกันที่ ม.แล้วกัน”
“อ๋อ...เออๆ พักผ่อนเยอะๆ ขอบใจที่อุตส่าห์แวะมา แล้วก็สำหรับของฝากด้วย” ผมว่าก่อนจะยิ้มให้มัน ถึงขนมนั่นจะถูกไอ้ธามจัดการไปก็เถอะ
“จริงๆ แล้วกูเป็นห่วง...”
“เหนื่อยนักก็รีบกลับไปซักทีดิวะ !”
เพี๊ยะ !
ผมตีขาคนที่นั่งอยู่แรงๆ กับนิสัยเสียๆ ของมัน ไอ้ธามมันจึงจิ๊ปากเสียงดัง แล้วลุกขึ้นยืนเดินดุ่มๆ เข้าห้องน้ำไป ผมเองก็มองท่าทีของมันเซ็งๆ จนตอนนี้เหลือแค่ผมกับไอ้ทิมเท่านั้น ซึ่งมันก็ไม่ได้ว่าอะไร ได้แต่ยืนนิ่งๆ แล้วก้มลงมองผม
“มึงสนิทกับไอ้ธามแล้วจริงๆ ใช่มั้ย ?”
“อ่า...ก็ไม่เชิง...” ผมว่าก่อนจะหลบสายตาของมันที่มองลงมา ราวกับมองทะลุปุโปร่ง ผมกับไอ้ธามไม่รู้ว่าจะเรียกว่าสนิทได้หรือเปล่า ถึงเมื่อก่อนจะชอบไปดวนเหล้ากันบ่อยๆ แต่ก็เป็นแค่คู่แข่งต่างคณะที่แย่งผู้หญิงกันเท่านั้น
ถึงจะมีเหตุการณ์ไม่ดีเกิดขึ้นระหว่างนั้นก็เถอะ
“...”
“ช่างมันเถอะ”
“โอเคๆ” ไอ้ทิมมันไม่ได้ว่าอะไรกับการเลี่ยงตอบคำถามของผม ก่อนที่มันจะพูดลา “งั้นกูกลับก่อนล่ะ เดี๋ยวจะโทรมาหาเรื่อยๆ”
“โทรมาทำไมวะ ไว้เจอกันที่ ม. เลยก็ได้”
“เออน่า”
“แล้วแต่ๆ แต่ไม่รู้ว่ากูจะรับหรือเปล่านะ”
“เออๆ ตามใจ อยากโทรเฉยๆ” ผมมองท่าทีแปลกๆ ของมันงงๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปที่ประตูแล้วหันมาพูดลาอีกครั้ง “งั้นไปจริงๆ ละนะ”
“ไปๆ”
ผมพูดแค่นั้น โดยที่สายตาก็จ้องอยู่ที่โน๊ตบุ๊ค ก่อนที่จะได้ยินเสียงปิดประตูโดยที่ไอ้ทิมออกไปแล้ว ตามมาด้วยร่างไอ้ธามที่เดินออกจากห้องน้ำมาทันที มันเดินเข้ามานั่งข้างๆ ผมเหมือนเดิม ก่อนจะเอื้อมมือมากระชากหนังยางที่หัวของผมออกอย่างแรง
“โอ๊ย !”
“ปล่อยอ่ะดีแล้ว จะมัดทำไม”
“แม่งเป็นบ้าอะไรอีกวะ !”
“ทำไม ชอบนักงั้ย ที่ไอ้หน้าจืดนั่นทำให้น่ะ !”
“เออ ชอบ !”
ผมตะคอกเสียงดังด้วยความไม่พอใจกับท่าทางงี่เง่าของมัน ก่อนจะคลึงหนังหัวตัวเองเบาๆ ด้วยความเจ็บ และต้องแปลกใจที่ไม่มีเสียงตะคอกกลับของไอ้ธาม ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ดีเพราะผมเริ่มรำคาญมันเต็มที ก่อนที่ตัวเองจะปรับอารมณ์ให้เย็นลงพลางจับผมที่หลุดหลุ่ยขึ้นทัดหูไว้ลวกๆ แล้วจัดการพิมพ์งานตรงหน้าต่อโดยไม่สนใจคนที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆ
“อยู่นิ่งๆ !”
ไอ้ธามมันว่าก่อนจะขยับอ้อมมานั่งอยู่ข้างหลังผม มือก็เอื้อมมาเตะที่หัวผมเบาๆ ผมจึงปัดมือมันออก “ทำอะไร ?”
“มัดผมไง”
“ไม่ต้อง !”
“กูบอกให้อยู่นิ่งๆ !” มันจับแขนของผมที่ปัดมือมันออกไว้แน่น แล้วบีบแรงๆ ผมจึงหันไปมองมันด้วยความไม่พอใจพลางสะบัดมือนั่นออก ก่อนที่ตัวเองจะยอมแพ้กับสายตามุ่งมั่นของคนตรงหน้า เลยหันกลับมาพิมพ์งานเฉยๆ ปล่อยให้มัน ‘มัดผม’ ให้แบบนั้น
พึด !
“โอ๊ย มึงจะดึงผมกูทำไม !”
“...”
ไอ้คนที่โดนว่าไม่ตอบ ก่อนที่มันจะเบามือลง แล้วค่อยๆ รวบผมทั้งหมดของผมช้าๆ แต่ด้วยมือหนักๆ ของมันเลยทำให้เส้นผมดึงกันไปมา จนผมรู้สึกเจ็บไปหมด “พอแล้วๆ มัดไม่เป็นก็ไม่ต้องมัด !”
“อยู่นิ่งๆ ดิวะ !”
“มันเจ็บ !”
“ทีไอ้เหี้ยนั่นทำให้ไม่เห็นร้องซักแอะ !”
“ก็นั่นมันไอ้ทิม ไม่ใช่มึง !”
“แล้วมันมีดีกว่ากูตรงไหนห๊ะ ?!” ไอ้ธามมันผลักหัวผมแรงๆ หนึ่งที จนแทบหน้าทิ่ม ก่อนที่ผมจะหันกลับไปทางมันอีกครั้งด้วยความเหลืออด แต่เมื่อเจอสายตาคมกริบที่มองกลับมา ปากที่กำลังจะอ้าปากด่าก็หนักขึ้นมาทันที ผมจึงเปลี่ยนเป็นแบมือขึ้น แล้วขอของที่อยู่กับมันแทน
“เอาหนังยางมา เดี๋ยวกูมัดเอง !”
หมับ ~
แทนที่ไอ้ธามมันจะเอาหนังยางให้ผม มันกลับเอื้อมมือมาจับมือของผมแทน พลางพูดเสียงเบา “สอนหน่อย...”
“ห๊ะ ?”
“สอนมัดผมหน่อย”
“ผมมึงก็มีอยู่แค่นั้น จะให้มัดทำไม” ผมพูดก่อนจะสะบัดมือมันออก พลางมองหน้ามันงงๆ กับคำพูดไร้สาระนั่น
“...”
...
...
“จะมัดให้กู...?”
“เอาไปเลยไป !” มันโยนหนังยางคืนผม พร้อมกับใบหน้าบึ้งๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะขยับมานั่งลงข้างๆ เหมือนเดิม ผมหยิบหนังยางนั่นมามัดผมตัวเองแบบลวกๆ พลางหัวเราะออกมา “หัวเราะอะไร !”
“เปล่า ตลกมึง”
“กูมันน่าตลกตรงไหนห๊ะ”
“ไม่รู้ว่ะ อยากหัวเราะก็เลยหัวเราะ”
“ปัญญาอ่อน”
“ไว้ว่างๆ แล้วกัน”
“อะไร ?”
“สอนมัดผมไง”
“หึ !” ไอ้ธามมันเค้นเสียงใส่ พลางเบะปาก ผมเลยยักไหล่เบาๆ ราวกับไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันกลับมาทำงานตรงหน้าต่อ โดยมีไอ้ธามที่นั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
...
“อย่าลืมสอนตามที่พูดแล้วกัน”
14.45 น.
“เสร็จจนได้ !”
ผมพูดขึ้นเสียงดังพลางทิ้งตัวนอนลงอย่างหมดแรง โดยที่มีไอ้ธามกำลังนอนคว่ำอยู่ข้างๆ มาได้ซักพัก ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงถอนหายใจที่ดังขึ้น พร้อมกับเสียงอู้อี้ที่ดังตามมาติดๆ
“เสร็จซักที...”
“มึงจะกลับเลยก็ได้นะ” ผมว่าพลางพลิกตัวหันไปทางไอ้ธาม ซึ่งไอ้คนตรงหน้าก็หันมามองผมเช่นกันก่อนที่มันจะเค้นเสียงออกมา
“เหอะ !”
“อะไร”
“พอหมดประโยชน์ก็ไล่กันเลยนะ มึงนี่แม่ง...!” มันใช้นิ้วชี้หน้าผม พลางทำหน้าไม่พอใจ ก่อนที่มือนั่นจะเอื้อมมาคว้าตัวผมโดยที่ตัวเองไม่ทันตั้งตัว จนโดนคนตรงหน้าดึงเข้าไปใกล้จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของอีกฝ่ายที่รดลองมาบนปลายจมูก “ทำไมมึงชอบยั่วโมโหกูตลอดเลยห๊ะ เหี้ยมืด ?”
“มึงมากกว่าที่ชอบยั่วโมโหกู” ผมว่าก่อนจะผลักหน้าอกมันแรงๆ ซึ่งไอ้ธามเองก็ร้องออกมา แต่มือก็ยังคงจับเอวผมไว้แน่น “ปล่อย !”
“กูง่วง...”
ไอ้ธามมันพูดเสียงเบา พลางหลับตาลง เผยให้เห็นขนตาสีดำที่ยาวงอนนั่นอย่างชัดเจน ก่อนที่ผมจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นหลังจากที่คนตรงหน้ายอมปล่อย มันคงจะเหนื่อยและง่วงจริงๆ เพราะเจ้าตัวก็เฝ้าผมจนทำงานเสร็จมาถึงตอนนี้ ที่สำคัญมันยังอุตส่าห์ยอมหยุดเรียนเพื่อผมด้วย และยังไงดูท่าวันนี้เจ้าตัวคงจะลากสังขารออกจากที่นี่ไม่ไหวแล้วล่ะ “ง่วงก็ไปนอนบนเตียงดีๆ”
ผมลุกขึ้นยืนมองไอ้ธามที่นอนแผร่อยู่กับพื้น โดยที่ตายังคงหลับพริ้มอยู่ แต่ปากนั่นก็ขยับออกมาเบาๆ “กูจะหลับแล้ว ขอนอนตรงนี้ล่ะ...”
“ไม่ได้ มันเกะกะ !” ผมว่าก่อนจะเตะสีข้างมันแรงๆ หนึ่งที จนคนที่นอนอยู่ร้องมาออกเสียงดัง พร้อมกับเด้งตัวขึ้นนั่งแล้วกุมช่วงเอวตัวเองด้วยความเจ็บปวด
“มึงจะใช้ความรุนแรงทำไมวะ !”
“ไปนอนบนเตียงดีๆ !”
“เออแม่ง ไปก็ได้ !”
ไอ้ธามมันว่าด้วยสีหน้าบึ้งๆ พลางลุกขึ้นแล้วพาตัวเองเดินผ่านผมไปทิ้งลงบนเตียง ผมจึงจัดการเก็บกวาดของที่อยู่บนพื้นให้เรียบร้อย ก่อนจะพบว่าไอ้ธามมันไม่ได้หลับ แต่กำลังลืมตาปรือๆ นั่นมองผมอยู่ตลอด “ง่วงก็หลับไปดิ จะมองกูทำไม”
“ตาก็ตากู กูจะหลับหรือกูจะใช้มองอะไรก็เรื่องของกูดิ”
“เออ เรื่องของมึง !”
“หึ ”
ผมเซฟงานลงแฟตไดร์แล้วปิดโน๊ตบุ๊คให้เรียบร้อย ก่อนจะเห็นว่าโทรศัพท์มีสายเรียกเข้ามาอยู่หลายสาย ผมจึงรีบเปิดดู
‘Tim’
ครืดดดด ~ ครืดดดด ~
และยังไม่ทันไร สายเรียกเข้าของไอ้ทิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผมจึงรีบกดรับทันที พลางพูดแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “โทรมาทำไมเยอะแยะวะ บอกแล้วว่าอาจจะไม่ได้รับ”
{ก็เป็นห่วง กลัวทำงานไม่เสร็จ}
“งั้นก็ดีใจกับกูซะ เพราะกูทำเสร็จแล้ว ” ผมว่าพลางถอดเสื้อกล้ามออก เพราะเตรียมจะไปอาบน้ำแล้วออกไปปริ๊นงานส่ง จะได้เสร็จๆ ซักที
{กูกำลังจะไปดูมึงที่หอเลย นึกว่าจะไม่เสร็จ}
“ไม่ต้องมาๆ” ผมรีบพูดขึ้นทันที เมื่อได้ยินไอ้ทิมว่าแบบนั้น “กูกำลังจะไป ม. แล้ว”
{เอ้า กูอยู่หน้าหอมึงแล้วเนี่ย !}
“มะ...เฮ้ย !”
ติ๊ด !
“มัวแต่ลีลาอยู่นั่นแหละ กูก็จะไป ม. เหมือนกัน รีบไปอาบน้ำดิ กูจะได้อาบต่อ” ผมหันไปมองไอ้ธามอย่างเอาเรื่อง ซึ่งมันลุกจากเตียงแล้วเดินมาหาผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่สำคัญมือถือของตัวเองยังถูกชิงไปแล้วกดวางอย่างถือวิสาสะ “ไปอาบน้ำเร็วๆ !”
“มึงอยากอาบก็ไปอาบก่อนเลย !”
“อย่ามาเรื่องมาก หรือจะอาบพร้อมกัน ?”
“อะ...”
“เออ ดีเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลามากมาย แถมยังผลัดกันถูหลังได้ด้วย”
“อย่ามาไร้สาระ ถ้ามึงไม่อาบ กูจะได้อาบ...อะ...ไอ้เหี้ยธาม !” ผมเรียกมันเสียงดัง เมื่อไอ้ธามมันปี่เข้ามาล็อกคอผมไว้แน่น
“เสียใจ แต่กูอยากอาบน้ำพร้อมมึงแล้วว่ะ”
“...”
“นั่งบนโถส้วม นอนบนพื้น หรือเกาะผนัง ไม่ทราบว่าอยากอาบน้ำท่าไหนดีครับ ”
“อะ...ไอ้ !”
“เอ้าๆ ถ้าไม่รีบเลือก เดี๋ยวกูอาบให้ทุกท่าเลยนะ น้ำกูเยอะอยู่แล้ว ”
นะ...น้ำเยอะ...
...!
“ไอ้เหี้ยธาม ปล่อยเดี๋ยวนี้นะเว้ย ! ”
“โปรโมชั่นวันนี้ ถ้าอาบน้ำเสร็จแล้วหมดแรง เรามีบริการส่งฟรีถึงเตียง ~”
“Kuyyyyyy ! ~”
-+-+-+-+-+-
- ธาม –
นั่งบนโถส้วม นอนบนพื้น หรือเกาะผนัง ไม่ทราบว่าอยากอาบน้ำท่าไหนดีครับ
Special Talk Talk : วิศวะขาเม้าท์
Member (?) : ขายยาเพิ่มขนาด เซ็กส์ทอย ดิลโด้ ไข่สั่น กุญแจมือ ยาปลุกเซ็กส์ยิ่งกินยิ่งเสียว ฯลฯ อยากให้เซ็กส์ของคุณมีคุณภาพมากขึ้นติดต่อเรา 090 111 XXXX แล้วเรื่องบนเตียงของคุณจะทำให้อีกฝ่ายเสร็จจนนับครั้งไม่ถ้วน... (2 คน อ่านแล้ว)
Member 1 : เหี้ย มาไงเนี่ย ! (3 คน อ่านแล้ว)
Member 2 : ไวรัสเข้าแล้วววว ~ (3 คน อ่านแล้ว)
Member (?) : ขายยาเพิ่มขนาด เซ็กส์ทอย ดิลโด้ ไข่สั่น กุญแจมือ ยาปลุกเซ็กส์ยิ่งกินยิ่งเสียว ฯลฯ อยากให้เซ็กส์ของคุณมีคุณภาพมากขึ้นติดต่อเรา 090 111 XXXX แล้วเรื่องบนเตียงของคุณจะทำให้อีกฝ่ายเสร็จจนนับครั้งไม่ถ้วน... (5 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : อ้าว เข้ามาไงวะ ? (6 คน อ่านแล้ว)
Member (?) : ขายยาเพิ่มขนาด เซ็กส์ทอย ดิลโด้ ไข่สั่น กุญแจมือ ยาปลุกเซ็กส์ยิ่งกินยิ่งเสียว ฯลฯ อยากให้เซ็กส์ของคุณมีคุณภาพมากขึ้นติดต่อเรา 090 111 XXXX แล้วเรื่องบนเตียงของคุณจะทำให้อีกฝ่ายเสร็จจนนับครั้งไม่ถ้วน... (7 คน อ่านแล้ว)
Member 1 : เตะมันออกไปๆๆๆ (7 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : เกิดอะไรขึ้น ! (8 คน อ่านแล้ว)
Member 2 : พวกไวรัสขายของดิ มาไงไม่รู้ ! (10 คน อ่านแล้ว)
Member (?) – ถูกเตะออกจากห้อง
Member 3 : เฮ้อ ตกใจหมด (11 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : หือ มีอะไรกัน (11 คน อ่านแล้ว)
Member 1 : ไวรัสขายของอ่ะดิ (13 คน อ่านแล้ว)
Member (?) – ถูกเชิญข้ามาแล้ว
Member 2 : เห้ย ! (13 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : ใครแม่งกวนตีนเชิญเข้ามาวะ ! (11 คน อ่านแล้ว)
Member (?) : ขายยาเพิ่มขนาด เซ็กส์ทอย ดิลโด้ ไข่สั่น กุญแจมือ ยาปลุกเซ็กส์ยิ่งกินยิ่งเสียว ฯลฯ อยากให้เซ็กส์ของคุณมีคุณภาพมากขึ้นติดต่อเรา 090 111 XXXX แล้วเรื่องบนเตียงของคุณจะทำให้อีกฝ่ายเสร็จจนนับครั้งไม่ถ้วน... (10 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : เหี้ยละ... (8 คน อ่านแล้ว)
Member (?) – ถูกเตะออกจากห้อง
Member (?) – ถูกเชิญเข้ามาแล้ว
Member (?) : ขายยาเพิ่มขนาด เซ็กส์ทอย ดิลโด้ ไข่สั่น กุญแจมือ ยาปลุกเซ็กส์ยิ่งกินยิ่งเสียว ฯลฯ อยากให้เซ็กส์ของคุณมีคุณภาพมากขึ้นติดต่อเรา 090 111 XXXX แล้วเรื่องบนเตียงของคุณจะทำให้อีกฝ่ายเสร็จจนนับครั้งไม่ถ้วน... (7 คน อ่านแล้ว)
Member (?) : ขายยาเพิ่มขนาด เซ็กส์ทอย ดิลโด้ ไข่สั่น กุญแจมือ ยาปลุกเซ็กส์ยิ่งกินยิ่งเสียว ฯลฯ อยากให้เซ็กส์ของคุณมีคุณภาพมากขึ้นติดต่อเรา 090 111 XXXX แล้วเรื่องบนเตียงของคุณจะทำให้อีกฝ่ายเสร็จจนนับครั้งไม่ถ้วน... (6 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : เหี้ยยยย กูไม่อยู่แล้ว รอมันออกไปก่อน อย่าให้รู้นะว่าใครแม่งเชิญเข้ามา ! (6 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : เออ ไม่อยู่แล้วเหมือนกัน (5 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : ไปด้วย (4 คน อ่านแล้ว)
Member 2 : ... (3 คน อ่านแล้ว)
Member (?) : ขายยาเพิ่มขนาด เซ็กส์ทอย ดิลโด้ ไข่สั่น กุญแจมือ ยาปลุกเซ็กส์ยิ่งกินยิ่งเสียว ฯลฯ อยากให้เซ็กส์ของคุณมีคุณภาพมากขึ้นติดต่อเรา 090 111 XXXX แล้วเรื่องบนเตียงของคุณจะทำให้อีกฝ่ายเสร็จจนนับครั้งไม่ถ้วน... (3 คน อ่านแล้ว)
Member 1 : อ้าว ไปกันหมด (2 คน อ่านแล้ว)
Member (?) : ขายยาเพิ่มขนาด เซ็กส์ทอย ดิลโด้ ไข่สั่น กุญแจมือ ยาปลุกเซ็กส์ยิ่งกินยิ่งเสียว ฯลฯ อยากให้เซ็กส์ของคุณมีคุณภาพมากขึ้นติดต่อเรา 090 111 XXXX แล้วเรื่องบนเตียงของคุณจะทำให้อีกฝ่ายเสร็จจนนับครั้งไม่ถ้วน... (2 คน อ่านแล้ว)
Member 1 : ไปมั้งก็ได้วะ ไอ้บ้าเอ๊ย ! (1 คน อ่านแล้ว)
Member (?) – ถูกเตะออกจากห้อง
Member (?) – ถูกเชิญเข้ามาแล้ว
Member (?) : ขายยาเพิ่มขนาด เซ็กส์ทอย ดิลโด้ ไข่สั่น กุญแจมือ ยาปลุกเซ็กส์ยิ่งกินยิ่งเสียว ฯลฯ อยากให้เซ็กส์ของคุณมีคุณภาพมากขึ้นติดต่อเรา 090 111 XXXX แล้วเรื่องบนเตียงของคุณจะทำให้อีกฝ่ายเสร็จจนนับครั้งไม่ถ้วน... (1 คน อ่านแล้ว)
Member (?) : ขายยาเพิ่มขนาด เซ็กส์ทอย ดิลโด้ ไข่สั่น กุญแจมือ ยาปลุกเซ็กส์ยิ่งกินยิ่งเสียว ฯลฯ อยากให้เซ็กส์ของคุณมีคุณภาพมากขึ้นติดต่อเรา 090 111 XXXX แล้วเรื่องบนเตียงของคุณจะทำให้อีกฝ่ายเสร็จจนนับครั้งไม่ถ้วน... (1 คน อ่านแล้ว)
ธาม : หืม ไข่สั่น กุญแจมือ... (1 คน อ่านแล้ว)
Member (?) : ขายยาเพิ่มขนาด เซ็กส์ทอย ดิลโด้ ไข่สั่น กุญแจมือ ยาปลุกเซ็กส์ยิ่งกินยิ่งเสียว ฯลฯ อยากให้เซ็กส์ของคุณมีคุณภาพมากขึ้นติดต่อเรา 090 111 XXXX แล้วเรื่องบนเตียงของคุณจะทำให้อีกฝ่ายเสร็จจนนับครั้งไม่ถ้วน... (1 คน อ่านแล้ว)
ธาม : น่าสนใจดี (1 คน อ่านแล้ว)
Member (?) : ...
Special Talk Talk : วิศวะขาเม้าท์ [END]
Thank You !
-
Chapter 6
จะเสียวหรือไม่เสียว จะคบหรือไม่คบ...
“เฮ้อ...”
ผมถอนหายใจออกมาเมื่อเรื่องแปลงผักที่อาจารย์นัดตรวจวันนี้ผ่านไปด้วยดี และทุกอย่างที่เป็นปัญหาของผมที่เกิดขึ้นเมื่อตอนขาดเรียน ตอนนี้ก็เสร็จเรียบร้อยหมดแล้วด้วย รวมถึงรายงานที่ไอ้ธามช่วยทำ ซึ่งผมก็อดแปลกใจไม่ได้ที่อยู่ๆ มันก็หายไปเลยหลังจากที่ผมส่งรายงานเสร็จ ทั้งๆ ที่ผมคิดว่าคนอย่างมันจะรีบทวง ‘ค่าตอบแทน’ ทันทีหลังจากทุกอย่างเรียบร้อย
แต่ก็ดีแล้วล่ะ...
“มา เดี๋ยวกูช่วย” ผมเงยหน้าขึ้นมองคนที่พูด พลางเห็นไอ้ทิมกำลังนั่งลงยองๆ ข้างๆ พลางช่วยผมเก็บต้นผักที่ตัวเองแอบเอามาจัดฉากไว้บนแปลงเพื่อตบตาอาจารย์ “มึงนี่ร้ายเนอะ”
มันพูดขึ้น พลางหัวเราะออกมา ผมจึงรีบแก้ต่างให้ตัวเอง “เขาเรียกว่ารู้จักเอาตัวรอดต่างหาก”
“แล้วจะเอายังไงกับผักพวกนี้เนี่ย ?” มันว่าพลางมองผักถุงใหญ่ ก่อนจะถามออกมาเสียงเบา “ทิ้งเหรอ ?”
“ทิ้งทำไม เสียดาย !” ผมพูดขึ้นแล้วมองผักมากมายที่ตัวเองไปเลือกซื้อมาเองกับมืออย่างคิดหนัก “เดี๋ยวกูเอาไว้ใส่มาม่ากิน...”
“กินแต่มาม่า เดี๋ยวก็ป่วย”
“กูไม่ป่วยหรอก กูแข็งแรงจะตาย”
“แข็งแรงแล้วทำไมถึงไม่สบายหยุดเป็นอาทิตย์เลยล่ะ ?”
“...” ผมเงียบทันที เมื่อมันพูดแบบนั้นขึ้น ก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เมื่อไอ้ทิมเริ่มถามคำถามต่อไป
“อะไรที่เป็น ‘สาเหตุ’ ทำให้มึงไม่สบายงั้นเหรอ ?” มันพูดขึ้นโดยเน้นคำว่า ‘สาเหตุ’ และผมเองก็ไม่กล้าแม้แต่จะสบตามัน เพราะรู้ว่าในสายตานั่นจะต้องแสดงออกว่ารู้อะไรบางอย่างมาแน่ๆ และผมก็มั่นใจว่าไอ้ทิมมันจะต้องรู้หรือเห็นอะไรมาจริงๆ “ไอ้แทน...”
ผมสะดุ้ง เมื่ออยู่ๆ มือของคนข้างๆ ก็เอื้อมมาจับผมที่ตกข้างแก้มผม จนตัวเองเผลอปัดมือมันออกอย่างแรง แล้วพูดเสียงดัง “กูก็ป่วยบ้างอะไรบ้าง นานๆ ที ร่างกายคนนะไม่ใช่ร่างกายควาย จะถึกบึกบึนตลอด !”
“...”
“กูกลับหอล่ะ ไว้เจอกันพรุ้งนี้นะ”
ผมลุกขึ้นโดยไม่มองหน้ามันก่อนจะคว้าถุงผักแล้วเดินออกจากตรงนั้น ไม่รอให้ไอ้ทิมพูดอะไร ก่อนจะพาตัวเองเดินออกมาจากตึกคณะเพื่อกลับหอ ตอนนี้เวลาบ่ายสามกว่าๆ และช่วงนี้ก็เป็นวิถีชีวิตที่แปลกมากสำหรับผม เพราะตั้งแต่เรียนมา ไม่เคยมีซักครั้งที่จะกลับหอไวขนาดนี้ ซึ่งเมื่อก่อนจะไปกินเหล้าสังสรรค์ต่อที่อื่นจนกลับดึกตลอด
.
.
.
“ทำเสร็จให้ทัน เดี๋ยวกูให้เงินเพิ่ม”
ผมสะดุดกับเสียงนั้น ก่อนจะหยุดเดิน พลางมองร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังยืนหันหลังอยู่ไม่ห่างนัก โดยที่ตรงหน้ามีอีกคนกำลังรับเงินจำนวนไม่น้อยจากอีกฝ่าย
“รายงานวิจัยไม่ได้ทำง่ายๆ นะ ถึงจะเป็นฉบับย่อก็เถอะ...”
“ถ้าทำไม่ได้ กูจะได้ไปจ้างคนอื่น !”
“ทำได้ๆ เสร็จทันแน่นอน”
“เออ !”
เสียงที่ไม่พอใจนั่นทำอีกคนสะดุ้งโหยง ก่อนที่คนๆ นั้นจะรีบวิ่งจากไปหลังจากการสนทนาจบลง ซึ่งเหลืออีกคนที่ยังยืนอยู่ ก่อนที่ร่างนั้นจะหันกลับมาโดยสบตากับผมเข้าพอดี จนมันทำหน้าตกใจเล็กน้อย แต่แค่เพียงเล็กน้อยเท่านั่น ก่อนที่สีหน้านั่นจะปรับลงเป็นปกติ แล้วเดินเข้ามาหา ผมได้แต่ยืนมองมันนิ่งๆ คนตรงหน้าจึงพูดทักทายขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง
“ไง ”
“ไหนบอกว่าทำแล้ว ?”
“ก็ทำแล้ว...”
“...”
“จริงๆ แล้วกำลังทำ ”
“เหอะ !” ผมเค้นเสียงออกมา ก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นด้วยความอารมณ์เสีย โดยมีไอ้ธามเดินตามมาติดๆ “ของตัวเองก็ยังทำไม่เสร็จ ยังมีหน้ามาช่วยคนอื่นอีก !”
“ก็กูอยากได้ค่าตอบแทน...”
ผมหยุดเดินพลางหันไปมองหน้ามัน จนไอ้ธามรีบเบรกตัวกะทันหันตาม “มึงมันโง่ !”
“กูแค่ทำในสิ่งที่กูพอใจ”
“...”
“และมึง คือสิ่งที่กูพอใจ ”
“หุบปาก !” ผมเอาถุงผักถุงใหญ่ เขวี้ยงใส่มันหลังจากที่คำพูดชวนอ้วกนั่นจบลง ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบรับไว้แล้วสบถออกมา
“เหี้ยไรวะ !”
“เอาไว้แดก เพื่อจะฉลาดขึ้น !”
“อยากฉลาดเขาให้กินปลา !”
“มันก็มีประโยชน์เหมือนๆ กันแหละ !”
“แล้วทำไมกูต้องเอาห๊ะ !?”
“เพราะกูให้ไง !”
“เหอะ !” มันเค้นเสียงก่อนจะมองถุงผักใบเขียวถุงใหญ่ในมือ แต่ก็ไม่ได้ยื่นคืนหรือย่างไร ก่อนที่คนตรงหน้าจะเดาะลิ้นไปมาด้วยสีหน้าอารมณ์เสีย จนผมคิดว่าการกระทำแบบนี้ของมัน คือการข่มอารมณ์ของตัวเองอยู่
“งั้นกูกลับละ” ผมพูดขึ้นพลางหันตัวกลับจากตรงนั้น แต่ก็มีมือหนาเอื้อมมือมาฉุดแขนไว้ “อะไร ?”
“พรุ่งนี้วันศุกร์”
“แล้ว ?”
“เรียนเสร็จไปบ้านกูกัน”
“...” ผมมองมันอย่างไม่ไว้ใจโดยที่ไม่ตอบอะไร ก่อนจะพยายามแงะมือนั่นออก แต่ก็โดนอีกคนจับไว้แน่น “ปล่อย !”
“ก็แค่ไปช่วยทำรายงานน่า...” มันว่าก่อนจะหลบสายตาแล้วปล่อยมือออก ผมก็ยังคงมองมันอย่างไม่ไว้ใจเหมือนเดิม “จะได้ไม่ต้องเสียตังจ้างคนอื่น ตั้งหลายบาท”
“...”
“แล้วแต่มึงเลย กูไม่บังคับ...”
“แน่ใจว่าแค่ทำรายงาน” ผมถามออกมาตรงๆ จนคิดว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติของผมและคนบ้าๆ แบบมันแล้ว แต่สีหน้าของอีกฝ่ายก็ยิ้มออกมาอย่าเปิดเผย แล้วตอบแบบไม่ลังเล
“อ่าห๊ะ ”
“มึงมันไม่น่าไว้ใจ”
“มึงเลือกที่จะไม่ไว้ใจกูเองต่างหาก” มันว่าเสียงเรียบ พลางยักไหล่แบบไม่ใส่ใจ “กูบอกแล้วว่ากูไม่บังคับ อยากช่วยก็มา ไม่อยากช่วยก็ไม่เป็นไร”
“...” ผมเม้มปากแน่นแบบคิดหนัก เพราะไม่รู้จะตัดสินใจยังไงดี ใจนึงก็อยากจะไว้ใจไอ้ธามเพราะการกระทำก่อนหน้านี้ทำให้ผมเห็นด้านดีๆ ของมันบ้าง แต่ก็มีอีกเรื่องที่ยากจะลืมเช่นกัน ถึงแม้ว่าจุดเริ่มของเรื่องแบบนั้นจะเป็นผมก็เถอะ
ตอนนี้ผมเริ่มทำใจยอมรับแล้วว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันเป็นเพราะผมเริ่มเล่นขี้โกงเอง...
แม่งเอ๊ย !
“ถ้าคิดหนักขนาดนี้ เดี๋ยวกูทำเอง...”
“เออ เดี๋ยวไปช่วย !”
“หึ ”
ไอ้ธามมันยิ้มอย่างพอใจ เมื่อผมตอบแบบนั้นออกไป ก่อนที่ตัวเองจะจิ๊ปากออกมาเบาๆ ด้วยความอารมณ์เสีย แล้วรีบเดินออกจากตรงนั้น ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้ห้ามอะไร จนตัวเองเดินออกมาไกล พลางคิดว่ายังไงก็ใช้การช่วยครั้งนี้เป็น ‘ค่าตอบแทน’ ที่ว่าซะเลย แล้วค่อยตีตัวหนีห่างออกจากมันให้ไวที่สุด
ยังไงไอ้ธามมันก็ไม่ใช่เกย์ ชื่อเสียงเรื่องผู้หญิงของมันยังคงมีมาไม่หยุด แต่ถึงจะใช่ยังไง มันก็ไม่มีทางพิศวาสกับผู้ชายดำๆ แบบผมอยู่แล้ว พวกเกย์ ขาวๆ น่ารักๆ มีเยอะแยะ ขออย่างเดียว อย่าให้คนบ้าๆ แบบมันคิดอะไรพิเรนทร์ๆ ทีหลังแล้วกัน...
.
.
.
นี่ผมคงไม่ได้คิดผิดใช่มั้ย
# วันต่อมาหลังเลิกเรียน...
16.00 น.
“อยู่คนเดียวเหรอ ?”
ผมพูดขณะเดินเข้าบ้านสองชั้นขนาดกลาง ไม่เล็กไม่ใหญ่นัก แต่ก็ดูดีมีราคาพอสมควร แต่แปลกที่ในบ้านค่อนข้างจะเงียบ แต่ก็สะอาดสะอ้านน่าอยู่
“อยู่กับป้า”
“อ่อ...” ผมพูดแค่นั้น ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับผู้หญิงร่างเล็กค่อนข้างสูงอายุ ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องๆ หนึ่ง ซึ่งถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นห้องครัว ก่อนที่ผมจะไหว้ผู้หญิงคนนั้นอย่างเก้ๆ กังๆ ไอ้ธามเองก็พูดกับเธออย่างเป็นกันเอง
“กลับมาแล้วครับ”
“หืม...พาเพื่อนมาด้วยเหรอคะเนี่ย ?”
“หมอนี่ไง คนที่ให้ผักมาเมื่อวาน”
“อ่อออ ~” เธอร้องอ่อยาวๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม ซึ่งผมอดแปลกใจกับการแสดงออกของเธอที่มีกับไอ้ธามไม่ได้ ก่อนที่เธอจะเอ่ยปากชมผม จนตัวเองประหม่าเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มรับกับคำชมนั่น “เลือกผักได้เก่งมากๆ เลย เขียวสวยทุกต้นจริงๆ ค่ะ”
“จริงๆ แล้วมันเป็นผักปลอดสารพิษครับ ใช้น้ำหมักชีวภาพในการฉีดไล่แมลง เพราะงั้นไม่ต้องห่วงเรื่องสารเคมี ผักก็ปลอดภัยและออกมาสวยงามทุกต้นด้วย ”
“ว้าว ~”
“ขี้โม้...” ผมกระทุ้งศอกใส่คนข้างๆ แรงๆ หนึ่งทีหลังจากที่มันพูดแบบนั้นออกมา จนไอ้ธามมันหันมาทำหน้าไม่พอใจใส่ แล้วหันไปพูดกับร่างสูงอายุตรงหน้า “ป้านวล ผมขึ้นไปทำรายงานข้างบนห้องนะ ป้าไม่ต้องขึ้นไปกวนล่ะ”
“ค่ะ ถ้าหิวเมื่อไหร่ก็ลงมาข้างล่างได้ทุกเมื่อเลยนะ เดี๋ยวป้าจะทำของว่างไว้ให้”
“ขอบคุณครับ”
ไอ้ธามมันพูดแค่นั้น ก่อนจะจับมือผมไว้ แล้วลากให้เดินตามตัวเอง ผมจึงหันไปก้มหัวให้คนที่มันเรียกว่าป้านวลหนึ่งครั้ง เธอเองก็ยิ้มส่งกลับมาให้ผมอย่างเป็นกันเองก่อนที่ร่างนั้นจะเดินกลับเข้าไปในครัว ผมจึงหันไปหาไอ้ธามที่กำลังเดินนำหน้าขึ้นบันไดอยู่ “ทำไมป้ามึงพูดเพราะจังวะ”
“ป้ากูมีมารยาทไง”
“...” ผมไม่ได้ตอบ ได้แต่มองแผ่นหลังนั่นเซ็งๆ ก่อนจะพยายามสะบัดมือคนตรงหน้าออกด้วยความอารมณ์เสีย ไอ้ธามเองก็ไม่ยอมปล่อย ยังคงจับมือผมไว้แน่นจนเดินมาถึงห้องๆ หนึ่ง มันเปิดประตูสีไม้นั่น แล้วเดินนำเข้าไป ผมเองก็เดินตามมันอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ปล่อยได้แล้ว !”
ผมพูดก่อนจะสะบัดมือออกอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้หลุดออกโดยง่าย ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องเอง โดยมีไอ้ธามที่ปิดประตูแล้วยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ผมไล่กวาดสายตาไปรอบๆ ซึ่งห้องนี้เป็นห้องนอนของมันซึ่งเตียงนอนที่ตั้งอยู่กลางห้องเป็นหลักฐานอย่างดี แต่ก็มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบคัน ไม่ว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์ หรือเครื่องปริ้นเตอร์
...
“หืม...” สายตาผมไปสะดุดเข้ากับรายงานเล่มหนาหน้าปกสีชมพู ซึ่งไม่ได้ต่างกับเล่มรายงานของตัวเองก่อนหน้านี้นัก มีเพียงชื่อเจ้าของเล่มเท่านั้น ที่แตกต่างออกไป ก่อนที่ผมจะรีบหันไปมองไอ้ธามที่ตอนนี้ยืนพิงประตูยิ้มย่องอยู่ “หมายความว่าไง !”
“รายงานกูเสร็จแล้วว่ะ สงสัยวันนี้จะได้ทำอย่างอื่นแทนแล้วล่ะ ”
“...” ผมกำมือแน่น เมื่อเริ่มรู้ตัวว่าเสียรู้คนอย่างมัน ก่อนจะรีบย้ำเท้าเข้าไปหาร่างหน้านั่น แล้วพูดเสียงดัง “ถอย กูจะกลับ !”
ผมหยุดยืนมองคนตรงหน้าด้วยความโกรธ วันนี้ผมอุตส่าห์เลิกเรียนแล้วรีบมาตามนัดมันทันที เพราะตั้งใจจะมาช่วยไอ้ธามทำรายงานจริงๆ ไม่ใช่มัวมาเสียเวลาไร้สาระแบบนี้
“จะรีบกลับไปไหนล่ะ ”
“ไอ้เหี้ยธาม กูตั้งใจมาช่วยมึงทำงาน แต่ถ้ามึงไม่ทำ กูก็จะกลับ !” ผมเอื้อมมือไปหาลูกบิดประตูที่โดนคนตรงหน้าบังอยู่ ก่อนที่ตัวเองจะต้องตกใจเมื่อโดนทำในสิ่งที่ไม่คาดคิด
คลิ๊ก ~
กะ...!
“”
กุญแจมือ !
ยังไม่ทันหายตกใจ ไอ้ธามมันรีบคว้ามืออีกข้างของผมขึ้นมาแบบไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่ตัวเองจะโดนใส่กุญแจมืออีกข้างอย่างง่ายดาย
คลิ๊ก ~
“เหี้ยอะไรวะ !” ผมร้องโวยวายออกมาทันทีที่ตั้งสติได้ แต่ดูเหมือนว่าจะช้าไป เมื่อตัวเองโดนจับกุมโดยสมบูรณ์ซะแล้ว ก่อนจะพยายามแยกแขนทั้งสองข้างนั่นออกจากกันแรงๆ แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็มีแต่ความเจ็บปวดเท่านั้น “โอ๊ย”
“มานี่มา” ไอ้ธามมันพูดแค่นั้น ก่อนจะล็อกคอผมไว้แล้วลากกลับเข้าไปในห้อง ผมที่เอาแต่ขัดขืน ก็โดนมันจับเหวี่ยงลงบนเตียงแรงๆ จนเสียหลักหน้าทิ่ม ไอ้ธามรีบตามขึ้นมา ก่อนจะนั่งทับช่วงสะโพกผมไว้ และใช้มือกดต้นคอผมให้แนบกับที่นอนในท่านอนคว่ำ “อย่าดื้อน่า ไอ้เหี้ยมืด ”
“ปล่อย !” ผมร้องโวยวาย ตอนนี้ต้นคอตัวเองโดนกดจนเจ็บปวดไปหมด จนในที่สุดไอ้ธามมันก็ยอมปล่อย แล้วจับผมให้พลิกกลับมาในท่านอนหงาย โดยที่ยังมีร่างสูงของอีกฝ่ายนั่งทับอยู่เหมือนเดิม “ไอ้เหี้ยธาม กูไม่ตลกนะ !”
“แล้วมึงคิดว่ากูเล่นตลกเหรอ ?”
“...”
“กูกำลังจะเอามึงต่างหาก ”
“มึงมันเหี้ย !”
“เหี้ยตรงไหน กูแค่อยากได้ค่าตอบแทน...” ไอ้ธามมันก้มมากระซิบเสียงเบาที่ข้างหู ก่อนที่ปากนั่นจะงับเข้าที่ติ่งหูผมแล้วขบเบาๆ จนตัวเองรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา แต่ก็ได้แต่กัดปากแน่นเพื่อข่มอารมณ์ตัวเองไว้ “อยู่นิ่งๆ แล้วเป็นเด็กดีน่ะดีแล้ว ”
“มันเจ็บ !” ผมพูดขึ้นเสียงดัง ก่อนจะใช้มือที่ถูกพันธนาการทั้งสองข้างผลักหน้าอกมันแรงๆ และคำพูดเหล่านี้ก็ทำให้ผมสมเพชตัวเองไม่น้อย เพราะขนาดถูกต่อยถูกตีมาเจ็บขนาดไหน ผู้ชายอย่างผมยังไม่เคยแสดงออกว่าตัวเองเจ็บหรือกลัวเท่านี้มาก่อน “มึงไม่ใช่กูมึงไม่รู้หรอก ว่ามันเจ็บแค่ไหน และถ้ามึงเงี่ยนนักก็ไปทำกับคนอื่นดิวะ ทำไมต้องเป็นกู !”
ไอ้ธามมันยิ้มออกมากับคำพูดนั่นของผม โดยที่ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวไม่สนใจซักนิด ก่อนที่นิ้วเรียวของคนตรงหน้าจะลูบไล้เข้าที่ข้างแก้มผมเบาๆ “กูไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงต้องเป็นมึง”
“...”
“แต่เดี๋ยววันนี้กูจะอ่อนโยนให้แล้วกัน...”
“ไม่...”
“แล้วจะทำให้เสียวจนเสร็จเพราะด้านหลังด้วย ”
“มะ...ไม่มีทาง !”
“หึ ทำพูดดี อย่าเสียวจนเผลอร้องขอให้ทำอีกหลายๆ รอบแล้วกัน” ไม่ว่าเปล่า คนตรงหน้าตบเข้าที่ข้างแก้มผมเบาๆ และสายตาที่มั่นใจนั่นทำเอาผมเสียวสันหลังขึ้นมาทันที
“ไอ้...!”
“นี่...” ไอ้ธามมันปรับเสียงให้อ่อนลง ก่อนจะขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “กูไม่เคยทำกับผู้ชายมาก่อน และมึงก็เป็นคนแรก...”
“...”
“แต่ถ้ากูทำได้ มึงต้องคบกับกูนะ”
ผมตัวชากับคำพูดนั้น แต่ยังไม่ทันที่จะอ้าปากปฏิเสธ คนตรงหน้าก็กดริมฝีปากเรียวนั่นลงมาบนริมฝีปากสีเข้มของผมทันที และมันก็ทำให้ผมตกใจไม่น้อย ถึงจะเคยมีความสัมพันธ์ทางกายกันมาก่อน แต่นี่ก็เป็นครั้งแต่ที่ผมกับมันจูบกัน และปากนี่ก็เคยพูดว่าจูบผมไม่ลงด้วยอีกต่างหาก
ผมเม้มปากแน่น เมื่อถูกคนตรงหน้าคุกคาม ลิ้นร้อนพยายามดันเข้ามาในปากของผม แต่ก็ถูกผมปิดไว้แน่น ซึ่งไอ้ธามก็ไม่ยอมแพ้ มันขบริมฝีปากผมแรงๆ หนึ่งทีจนได้กลิ่นถึงคาวเลือดจางๆ ปากผมอ้าออกอย่างหลุดตัวด้วยความเจ็บ ลิ้นร้อนรีบสอดใส่เข้ามาทันที มีแต่เสียงอื้ออึงในลำคอเท่านั้นที่ท้วงออกมา มือหนาค่อยๆ ล้วงเข้ามาในเสื้อยืดตัวบาง ก่อนจะลูบไล้ไปทั่ว ลิ้นของเจ้าตัวก็ควานไปทั่วโพรงปากจนรู้สึกวาบวามไปหมด ก่อนที่มันจะดูริมฝีปากผมแรงๆ หนึ่งครั้ง พลางถอนจูบออกช้าๆ มือที่เคยอยู่ใต้เสื้อก็ขยับขึ้นมาใช้เกี่ยเช็ดคราบเลือดที่ปะปนอยู่กับคราบน้ำลายบนริมฝีปากผมเบาๆ
“มึง...”
ผมที่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ก็ต้องหุบปากลง เมื่อโดนมือของอีกฝ่ายปิดไว้อีกครั้ง จนตัวเองรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ เพราะรู้ว่าคนอย่างมันเอาจริงแน่ๆ “ยังไม่ต้องตอบกูตอนนี้ รอให้ร่างกายที่ซื่อสัตย์ของมึงเป็นตัวตอบแทนดีกว่า...”
“...”
ซึ่งผมบอกได้เลยว่าสีหน้า น้ำเสียง และการกระทำของไอ้ธามตอนนี้...
“เห็นแบบนี้ กูก็เตรียมตัวมาดีนะครับ ”
...
มันยิ่งกว่าบ้าซะอีก !
-+-+-+-+-+-
- แทน –
มึงมันไม่น่าไว้ใจ
Thank You !
-
Chapter 7
เสร็จเมื่อไหร่ คบเมื่อนั้น...
“อึก...!”
“...”
“อะ...ไอ้ธาม ปล่อย...”
“...”
“ปล่อย !” ผมร้องโวยวายเสียงดัง ซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ และท่าทางมันจะสูญเปล่าเหมือนอย่างเคย ก่อนที่ตัวเองจะพยายามใช้มือทั้งสองข้างของตัวเองที่ถูกพันธนาการอยู่ดันหัวคนตรงหน้าที่กำลังยุ่มย่ามกับช่วงหน้าอกของผมออก โดยที่ตอนนี้ เสื้อยืดของตัวเองโดนดึงขึ้นมาไว้ที่มือโดยม้วนเป็นก้อนๆ ยิ่งทำให้แขนทั้งสองข้าง ยากที่จะขยับมากขึ้น “อ๊ะ...อ๊า...!”
“หืม...” เสียงยานคางของคนตรงหน้าดังขึ้น หลังจากที่ตัวเองหลับตาแน่น และเผลอส่งเสียงแปลกๆ ออกมา ตอนที่ได้ธามมันดูดเข้าที่หัวนม แล้วใช้ฟันขบแรงๆ ก่อนที่ผมจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่ร้อนผ่าว โดยมีไอ้คนกวนประสาทกำลังยิ้มกริ่มโดยที่ปลายลิ้นยังคงอยู่แตะที่ยอดอกสีเข้ม “เสียงเพราะดี ”
“หุบปาก...อึก...!”
ผมหลับตาแน่นอีกครั้ง พลางเบือนหน้าหนี หลังจากที่เจ้าตัวมันครอบริมฝีปากลงบนยอดอกของผมเหมือนเดิม แถมยังดูดแรงๆ อยู่หลายที ลิ้นก็ละเลงไปมาจนตัวเองต้องกัดริมฝีปากไว้แน่น เพราะไม่คิดว่าส่วนนี้ของผู้ชายจะให้ความรู้สึกที่ดีเหมือนกัน
“ครางอีกสิ...”
“ละ...เลิกเล่นซักทีเถอะ กูไม่ได้มีเนื้อนมแน่นๆ ให้มึงขย่ำแบบผู้หญิง และหัวนมกูก็ไม่ได้น่าดูดขนาดนั้นด้วย...อ๊ะ...”
“กูให้ครางไม่ใช่ให้พูด” เสียงของไอ้ธามดังขึ้นด้วยความขัดใจหลังจากที่มันยอมผละปากออกจากหน้าอกผม ก่อนที่ใบหน้านั่นจะค่อยๆ ขยับขึ้นมาใกล้ โดยที่มือที่ติดกันของตัวเองก็พยายามขยับมาปิดบริเวณหน้าอกไว้ แต่ก็โดนไอ้ธามมันจับขึ้นกดไว้เหนือหัว และมืออีกของมันก็จับคางผมแรงๆ ให้หันไปมองมัน “มึงยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ว่าตอนนี้กูสามารถทำทุกอย่างกับมึงได้เหมือนกับที่กูทำกับผู้หญิงน่ะ”
“แต่กูไม่ใช่ผู้หญิง”
“กูไม่แคร์หรอก...”
“แต่กูแคร์ !” ผมตะคอกใส่มันก่อนจะสะบัดหน้าตัวเองหนีจากมือหนานั่น แล้วมองหน้ามันโดยที่ไม่ต้องให้เจ้าตัวมาจับไว้ “กูเป็นผู้ชาย สิ่งที่กูควรทำ คือการเอากับผู้หญิง ไม่ใช่มานอนให้มึงเอาแบบนนี้ !”
“นั่นมันก็เรื่องของมึง”
“ไอ้ธาม !”
“กูเองก็เป็นผู้ชาย สิ่งที่กูควรทำตอนนี้คือการเอากับมึง เพราะกูรู้ว่ามึงเอามันส์กว่าผู้หญิง ”
“...”
“ที่สำคัญตอนนี้มึงก็เซ็กซี่สุดๆ เลยว่ะ ”
“ขนลุก !” ผมพูดขึ้นพลางมองหน้าคนตรงหน้าที่กำลังไล่ปลายนิ้วลงที่แถวๆ ข้างเอวผมเบาๆ ทำเอาไอ้ธามเลิกคิ้วมองผมเล็กน้อย แต่ก็แอบเห็นสีหน้าเสียๆ ของมันเช่นกัน “มึงมันเหี้ย เห็นแก่ตัว ไม่เคยนึกถึงคนอื่น เอาแต่ใจตัวเอง เพราะแบบนี้ไง ถึงไม่มีใครรักมึงจริงๆ ซักคน !”
เมื่อคำพูดของผมจบลง ไอ้ธามมันได้แต่มองกลับมานิ่งๆ ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร ราวกับรอให้ผมพูดจบ และเมื่อเห็นว่าผมไม่พูดอะไรต่อ มันจึงยักไหล่แบบไม่ใส่ใจ และตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่สะทกสะท้านกับคำด่าของผมซักนิด “แคร์ที่ไหน”
อะ...ไอ้...!
“ไอ้เกย์โรคจิต”
“หืม...?”
“ไอ้วิปริต ซาดิสม์ วิตถาร...”
“วะ...ว่าไงนะ !?”
“ไอ้คนเฮงซวย มึงมันเฮงซวย อึก !!”
“...” ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่อคนตรงหน้าเงียบไป มีเพียงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่ไอ้ธามมันจะยิ้มมุมปากน้อยๆ โดยที่มือหนาตะปบเข้าที่ปากผมแรงๆ แล้วบีบไว้แน่น ผมเองก็ได้แต่ข่มตามองมันกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนที่เสียงของคนตรงหน้าจะดังขึ้น ทำเอาผมยิ่งเสียวสันหลัง และโอกาสรอดที่ตอนแรกแถบจะไม่มีอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งริบหรี่เข้าไปใหญ่ “ตอนแรกตั้งใจว่าจะแกล้งอ่อนโยนให้ซักหน่อย แต่ปากดีแบบนี้ สงสัยคงไม่ต้องละมั้ง”
“อะ...!”
“ก็กูมันโรคจิต วิปริต ซาดิสม์ แถมยังวิตถารนี่เนอะ !”
ไอ้ธามมันปล่อยมือออกจากคางผมก่อนจะงับเข้ามาที่ต้นคอแรงๆ โดยใช้ฟันขบจนเจ็บไปหมด ส่วนตัวเองตอนนี้ก็ทำได้แต่ดิ้นอยู่แบบนั้น คนตรงหน้ายุ่มย่ามกับคอผมเพียงแปปเดียวเท่านั้น ก่อนที่มันจะถอยตัวเองออกไป แล้วหยิบก้อนเล็กๆ สีชมพู มีสายระโยงที่คุ้นตา และเห็นได้บ่อยในหนังโป๊ขึ้นมาโชว์ให้ดู ซึ่งทำเอาผมถึงกับตาโตและหน้าชาไปหมด เมื่อรู้สึกได้ว่าไอ้ธามมันต้องใช้ ‘สิ่งนั้น’ กับผมแน่ๆ
“อยากลองเล่นดูหน่อยมั้ย ”
“มะ...ไม่เอา”
“เสียงสั่นน่ารักเชียวนะ”
“อะ...ไอ้ธาม กูไม่เอา ไม่เล่นแบบนี้ !”
“พูดไปก็เท่านั้น ขนาดตอนนี้ยังช่วยตัวเองไม่ได้เลย มีสิทธิ์อะไรมาสั่งกูห๊ะ ?”
“ไอ้เหี้ยธาม !”
“โอเคๆ ไม่เล่นก็ได้” มันว่าหลังจากมองของในมืออย่างพินิจ ก่อนจะโยนทิ้งไปอย่างง่ายดาย ซึ่งผมเองก็ปรับอารมณ์ตามมันไม่ทันเหมือนกัน ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ แต่ก็ลืมคิดไปว่าตอนนี้ยังไงตัวเองก็ยังไม่รอดจากเงื้อมมือมัน “งั้นกูเอาเลยแล้วกัน ”
หลังจากพูดจบคนตรงหน้าไม่รีรอ มันจับผมคว่ำลงอีกครั้ง ก่อนที่เจ้าตัวจะพยายามจัดท่าให้ผมอยู่ในท่าคุกเข่า โดยที่ตัวโน้มลงนอนติดกับเตียง โดยที่ขาหนักๆ ของอีกคนก็ทับขาผมไว้ไม่ให้ขยับ ส่วนหัวก็โดนกดไว้โดยมือหนานั่น สรุปตอนนี้ผมถูกจัดให้อยู่ในท่าโก้งโค้งโดยปริยาย “ทำอะไรวะ...!”
ผมสะดุ้ง เมื่อไอ้ธามมันใช้มือว่างๆ อีกข้างของตัวเองเอื้อมมาปลดกระดุมกางเกงยีนของผมอย่างง่ายดาย ก่อนที่เจ้าตัวจะดึงกางเกงทั้งหมดรวมถึงกางเกงในให้ลงมากองรวมอยู่ที่ต้นขาของผมในทีเดียว
“อึก !”
ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ไม่กล้าแม้แต่ส่งเสียง ได้แต่ซุกหน้าตัวเองลงกับที่นอน เพราะรู้ว่าตอนนี้ก้นที่เปลือยเปล่าของตัวเองต้องลอยเด่นอยู่ตรงหน้าไอ้ธามแล้วแน่นอน “สีชมพูจริงๆ ด้วย...”
ผมสะดุ้งโหยงอีกครั้งเมื่อรู้ได้ถึงปลายนิ้วเย็นๆ เพราะอุณหภูมิที่เกิดจากแอร์ในห้อง แตะลงบนช่องทางด้านหลังของผมเบาๆ ตอนนี้มือที่เคยกดหัวผมไว้เปลี่ยนเป็นรั้งสะโพกของผมไว้แทน และอีกข้างก็กำลังเล่นอยู่กับทางด้านหลังของผมอย่างนึกสนุก
แต่ผมไม่สนุกด้วยซักนิด !
“อะ...ไอ้ธาม...”
“ตรงนี้ของมึงมันตัดกับสีผิวสุดๆ เลยว่ะ ”
“หุบปากไปเลย !”
“หุบก็ได้ ”
“อ๊ะ...!” ผมเบิกตาโพลง เมื่อรู้ได้ถึงความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้น ก่อนจะรีบเอี้ยวตัวไปมองที่ต้นเหตุทันที ก่อนที่จะหัวใจเต้นแรงขึ้นมาเมื่อสบเข้าสายตาของอีกฝ่าย โดยที่ใครจะคิดว่าตอนนี้ปลายลิ้นของไอ้ธามมันกำลังแตะเข้าที่ช่องทางด้านหลังของผมจังๆ ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้คนบ้านั่นคิดจะทำอะไร “ยะ...อย่าทำ...”
“หึ...”
สิ้นเสียงของไอ้ธามก็ทำให้รู้ได้ทันทีว่าคำพูดของผมไม่ได้มีค่าอะไรซักนิด ลิ้นร้อนของเจ้าตัวค่อยละเลงอยู่ที่ช่องทางด้านหลังของตัวเองจนรู้สึกวูบวาบไปหมด ในใจก็คิดภาวนาขอให้มันหยุดการกระทำแบบนี้ซักที เพราะตรงส่วนนั้นมันไม่ใช่ที่ที่จะทำแบบนี้ซักนิด “มะ...ไม่รังเกียจหรือไง !”
“...”
“อื้อ...”
บ้าเอ๊ย !
ผมหันกลับมาซุกหน้าลงกับที่นอนอีกครั้ง มือก็ขยับไปมาทั้งๆ ที่มันยังคงถูกพันธนาการไว้แน่นเหมือนเดิม ราวกับคนทำอะไรไม่ถูก ก่อนที่ขนจะลุกชันทั้งตัวกับความรู้สึกแปลกใหม่ในตอนที่ไอ้ธามมันพยายามแยงลิ้นเข้ามาในช่องทางคับแคบนั่น ซึ่งมันทำแบบนั้นอยู่หลายที ส่วนตัวเองก็ได้แต่กัดปากแน่น รู้สึกเหนื่อยหอบทั้งๆ ที่นอนอยู่เฉยๆ จนตอนนี้ผมแอบสงสัยอยู่ว่าหัวใจได้เชื่อมโยงกับส่วนหลังนั่นหรือเปล่า เพราะตอนนี้มันเต้นตุบตับแข่งกันมั่วไปหมด ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น สิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้คือน้องชายของผมก็เริ่มตื่นตัวแล้วด้วย
“ว้าว มีอารมณ์แล้ว ”
“แฮ่ก...” ผมหอบหายใจออกมาทันทีหลังจากที่เกร็งตัวอยู่นานโดยที่ไม่สนใจคำพูดไร้สาระนั่น รู้สึกว่าตัวเองเสียพลังงานไปเยอะจริงๆ ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ทำอะไร ก่อนที่ตัวเองจะต้องกลับมาเกร็งตัวอีกครั้ง เมื่อรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนที่กำลังจ่ออยู่ที่ปากทางเข้า “ไม่เอา...อ๊ะ...!”
ยังไม่ทันที่จะปฏิเสธไอ้ธามมันก็ดันไอ้ก้อนกลมๆ สีชมพูดที่เจ้าตัวเคยโยนทิ้งไปเมื่อซักครู่เข้าไปข้างในตัวผมทันที โดยใช้น้ำลายที่ตัวเองละเลงไว้เมื่อซักครู่เป็นตัวล่อลื่นทำให้มันผลุบเข้าไปอย่างง่ายดาย ก่อนที่เจ้าตัวจะใช้นิ้วเรียวนั่นดันไอ้ก้อนกลมๆ ที่กำลังสั่นนั่นเข้าไปให้ลึกขึ้น
“อ๊ะ...อื้อ...!”
“ถ้ามึงชอบ งั้นกูจัดให้แรงสุดเลยแล้วกัน ”
“อึก...!”
ผมเบิกตาโพลง เมื่อแรงสั่นสะเทือนเพิ่มระดับขึ้นมาเป็นเท่าตัวจริงๆ ก่อนที่ทางด้านหลังจะเกร็งอัตโนมัติ จนมันรัดสิ่งนั่นไว้แน่น แต่ยิ่งทำแบบนั้นความรู้สึกที่เกิดขึ้นก็ยิ่งรุนแรงขึ้น จนผมพยายามขยับตัวหนี แต่ไอ้ธามก็ยังคงรั้งสะโพกผมไว้แน่น ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆ ใช้ลิ้นเตะย้ำๆ ที่ปากทางเข้านั่นเบาๆ ยิ่งเพิ่มรู้สึกเข้าไปอีก น้องชายของผมตอนนี้ตื่นตัวเต็มที่จนปวดไปหมด ก่อนที่ปากนั่นจะคาบที่สายสีชมพูที่ห้อยออกมาจากช่องทางนั่น แล้วดึงแรงๆ จนไอ้ลูกกลมๆ ที่กำลังสั่นสะเทือนอยู่ ครูดเข้ากับช่องทางแคบนั่นจนหลุดออกมา
พึด ~!
“อ๊างงง ~”
“หือ...”
“อึก...”
หะ...เหี้ยแล้ว
นะ...นั่นไม่ใช่เสียงกู !
“หืม...เสียงดี ไม่ผิดหวังจริงๆ ที่ใช้ไอ้นี่ ”
“มะ...ไม่จริง”
“ขอใหม่อีกรอบได้มั้ย ไอ้เสียงเมื่อกี้น่ะ”
“...”
“อ๊างงง ~”
“ไอ้เหี้ยธาม !”
ผมซุกหน้าลงกับที่นอนด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว โดยเฉพาะตอนที่ไอ้ธามมันล้อเลียนเสียงบ้าๆ นั่น โดยที่ใช้มือทั้งสองข้างที่ติดกันอยู่กุมหัวตัวเองไว้ราวกับกำลังหนีความจริง ปากก็ขมุบขมิบคำว่า ‘ไม่จริง’ อยู่หลายต่อหลายครั้ง ที่สำคัญเสียงหัวเราะของไอ้คนเฮงซวยที่เป็นต้นเหตุก็ดังอยู่ไม่ห่างด้วย
แค่นี้กูก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหนแล้ว !
“ลองใส่เข้าไปอีกครั้งดีกว่า ”
“หยุดเลย !”
“ว่าแต่มึงยังไม่เสร็จใช่มั้ย ?”
“...” ผมได้แต่เม้มปากแน่นไม่ตอบอะไรไอ้ธาม
ใครจะไปพูดออกไปได้ล่ะ ว่า ‘เกือบเสร็จ’
ให้ตายสิ !
พรึบ !
ไอ้ธามมันผลักร่างผมให้นอนลง ซึ่งตัวเองก็ล้มลงนอนตะแคงตามแรงนั่นทันที ก่อนที่เจ้าตัวจะปลดกางเกงตัวเองออกอย่างไม่รีรอ ไม่นานนักท่อนร่างของคนตรงหน้าก็เปลือยเปล่า ก่อนที่ไอ้ธามมันจะเอื้อมมือมาดึงกางเกงที่กองรวมอยู่ที่ต้นขาผมออกเช่นกัน ซึ่งผมไม่รอให้โอกาสหลุดมือ ใช้เท้าถีบร่างหนานั่นทันที แต่เหมือนจะไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เมื่อไอ้คนที่ผมจู่โจมมันใช้มือจับขาผมไว้ทัน
หมับ !
“มุกเก่าไป ไปคิดมาใหม่นะ เหี้ยมืด”
“บ้าเอ๊ย !” ตัวเองที่ทำได้แต่สบถ ตอนนี้นอนร่างเปลือยเปล่าเรียบร้อย หลังจากที่ไอ้ธามมันดึงกางเกงผมจนหลุดออกไปจากตัวทั้งหมด ก่อนจะสังเกตได้ว่าตอนนี้สายตาของคนตรงหน้ากำลังสำรวจร่างกายผมจนทั่ว “มองเหี้ยไรนักหนา รีบๆ เอา ให้เสร็จ มึงกับกูจะได้จบกันซักที !”
“ถอดใจแล้วหรือไง ?”
“เหอะ !”
ผมเค้นเสียงก่อนจะเบือนหน้าหนีไอ้ธาม เพราะเบื่อขี้หน้ามันเต็มที ตอนนี้ยอมรับว่าถอดใจที่จะดิ้นรนหนีแล้ว เพราะยังไงดูท่ามันก็ไม่ปล่อยผมไปง่ายๆ หรอก “อยากจบกับกูมากขนาดนั้นเลยงั้ย ?!”
“มันก็แน่อยู่แล้ว !”
“เออ งั้นเดี๋ยวจัดให้ตามคำขอเลยแล้วกัน !”
หลังจากจบคำพูดของไอ้ธามจับให้ผมนอนหงายดีๆ ซึ่งผมเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรแล้ว แต่ก็แอบกลัวเล็กน้อยเมื่อมันดันขาผมขึ้นจนเกือบแนบกับหน้าอก จนสะโพกลอยสูง ก่อนที่นิ้วเรียวขอคนตรงหน้าจะค่อยสอดใส่เข้ามาข้างในช่องทางคับแคบนั่นช้าๆ ทำให้อึดอัดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไร ไอ้ธามมันขยับนิ้วเข้าออกจากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว ซึ่งผมก็ได้แต่หลับตาแน่นรับถึงเสียดสีเบาๆ แต่ความรู้สึกเสียวซ่านที่เกิดขึ้นนั้นมากพอจนเกือบจะทำให้ผมหลุดครางออกมา
“อื้อ...”
“เหมือนจะใช้ได้แล้วแฮะ...” ไอ้ธามมันพูดเสียงเบา ก่อนจะถอนนิ้วตัวเองออกไป ซึ่งทำให้ช่วงล่างของผมรู้สึกโล่งขึ้นมาทันที ก่อนที่ร่างหนาตรงหน้าจะยืดตัวเองขึ้นอยู่ในท่าคุกเข่า มันมองผมด้วยสายตาที่สื่อความหมาย แต่ตัวผมเองก็ไม่สามารถอ่านออกเหมือนกันว่าเจ้าตัวต้องการจะสื่ออะไร ไอ้ธามชักรูดน้องชายของตัวเองอยู่ซักพัก ก่อนที่เจ้าตัวจะแทรกตัวเข้ามาที่ระหว่างขาของผม แล้วดันขาผมขึ้นอีกครั้ง ส่วนปลายแท่งร้อนของไอ้ธามก็จ่อเข้าที่ปากทางเข้าของผมพอดี จนตัวเองต้องหลับตาแน่น เมื่อนึกถึงความเจ็บปวดที่เคยผ่านมาเมื่อคราวก่อนตอนที่โดนสอดใส่เข้ามา แต่ไม่นานนักเสียงกระซิบเบาๆ ของคนตรงหน้าก็ดังขึ้น ผมจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นก็เห็นว่าใบหน้าของไอ้ธามอยู่ไม่ห่างนัก มันโน้มตัวเข้ามาใกล้ แล้วกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากผมเบาๆ หนึ่งครั้ง “ใส่เข้าไปหมดแล้วนะ ”
“ไม่เห็นรู้สึก...”
“หึ ”
สวบ !
“อั๊ก...!” ผมลืมตาโพรงเมื่อไอ้ธามมันกระแทกแท่งร้อนขนาดเขื่องของมันเข้ามาจนสุดในทีเดียว จนผมรู้สึกเจ็บและจุกไปหมด แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้เพราะมันไม่ได้เจ็บปวดมากมายเท่าครั้งที่แล้ว แต่ก็ยังเจ็บอยู่ดี “อ๊ะ...เบา...”
ผมพูดขึ้นราวกับคนไม่มีแรง หลังจากที่คนตรงหน้าค่อยๆ ขยับช่วงล่างของตัวเองออกจนเกือบสุดแล้วกระแทกเข้ามาใหม่
สวบ !
“แฮ่ก...อื้อ...”
“สุดยอด...”
พับ ~ พับ ~ พับ ~
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นอย่างรุนแรง เมื่อไอ้ธามมัน ‘รีบๆ เอา’ ตามคำขอของผมจริงๆ เจ้าตัวถอนของตัวเองไปเกือบสุด ก่อนจะกระแทกกลับเข้ามาแรงๆ อยู่หลายต่อหลายครั้ง ส่วนร่างกายของตัวเองก็ได้แต่ขยับตามแรงจากคนตรงหน้าเท่านั้น ที่สำคัญความเจ็บ ความจุกเมื่อซักครู่เริ่มมีความเสียวซ่านแล่นเข้ามาแทนที่ จนผมเริ่มทำตัวไม่ถูกกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นใหม่ ได้แต่เผลอหลุดครางออกมาหลายครั้งเพื่อบรรเทาความเสียว ก่อนที่น้องชายของผมจะปวดหนึบสุดๆ จนตัวเองต้องเอื้อมมือทั้งสองข้างที่ติดกันไปช่วยให้ตัวเองสำเร็จความใคร่ให้เร็วที่สุด แต่ก็โดนไอ้ธามมันปัดออก จนผมได้แต่ทำหน้าทรมานอยู่แบบนั้น ก่อนที่เจ้าตัวจะโน้มหน้าลงมาแล้วดูดเข้าที่หัวนมผมแรงๆ ทั้งๆ ทีช่วงล่างก็ยังทำหน้าที่ของตัวเองไม่หยุด
“อ๊ะ...ยะ...อย่า...อื้อ...”
“...”
“จะ...เสร็จ...จะเสร็จ...แล้ว...”
...
กึก
...
...
...
“ยะ...”
หยุดทำไมวะ !
“หึ...” ไอ้ธามมันเค้นเสียงเบาๆ หลังจากที่เจ้าตัวผละหน้าออกจากหน้าออกของผมแล้วมองกลับมานิ่งๆ มือก็ลูบเข้าที่ใบหน้าที่กำลังแสดงออกว่าทรมานสุดๆ ของผมเบาๆ “มึงอย่าลืมซะล่ะ ว่าถ้ากูทำให้มึงเสร็จได้จากด้านหลังเมื่อไหร่ แสดงว่าตอนนั้นถือว่ามึงคบกับกูแล้วนะ ไอ้เหี้ยมืด”
“มะ...ไม่...อ๊ะ...”
สวบ !
ไอ้ธามมันกระแทกช่วงล่างเข้ามาอีกครั้ง โดยที่ใบหน้าของมันอยู่ไม่ห่างจากใบหน้าผม สายตาของคนตรงหน้าจ้องมองมาที่ผมอย่างไม่วางตา เหงื่อก็ผุดออกมาเล็กน้อย ก่อนที่นิ้วเรียวของคนตรงหน้าจะแทรกเข้ามาตามเส้นผมที่ยาวของผมเบาๆ แล้วเสยขึ้น ไอ้ธามมันมองใบหน้าของผมจนทั่วราวกับสำรวจ ก่อนที่ใบหน้านั่นจะยกยิ้มเบาๆ
“ถึงมึงอยากจบแค่ไหน แต่กูคงจบให้มึงไม่ได้แล้วว่ะ...”
“...”
“โทษทีนะเมีย ”
-+-+-+-+-+-+-
- แทน -
อ๊างงง ~
#สามารถให้กำลังใจกันได้ในเพจ สาววายผู้ลึกลับค่า https://web.facebook.com/YaoiMysteriousGirl/?ref=aymt_homepage_panel
Thank You !
-
ชอบมากๆคะ
-
:pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4: :oo1:
-
ธาม ติดใจแทน แล้วสิ
ที่จริงธาม อาจผูกพันกับแทน
ตั้งแต่ตอนที่ยังท้าแข่งกันไป กันมา
แล้วพอมีสัมพันธ์กัน มันเลยผูกพันกับธาม
ทิม อาจชอบแทนมาก่อนเช่นกัน
แต่แทน คบหญิงตลอด ทิมเลยนิ่งๆ
แต่เห็นธาม มาป้วนเปี้ยนแทน
เลยทำให้ทิม ตื่นตัว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ความสัมพันธ์ยังคลุมเคลือ แต่ความหื่นนั้นกินขาดไปแล้วววววววว :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เจอแบบนี้แทนไม่รอดแน่ๆ :jul1:
-
:mew1:
-
Chapter 8
เจ็บ ป่วย ดูแล...
“ซี๊ดดด ~”
ผมซี๊ดปากเบาๆ เมื่อตัวเองค่อยๆ ยันตัวให้ลุกขึ้นนั่ง โดยพยายามนั่งแบบเอียงๆ เนื่องจากช่องทางด้านหลังที่เพิ่งถูกใช้งานไปหมาดๆ ตอนนี้กำลังแสบสุดๆ เพราะแรงเสียดสีที่รุนแรงจากไอ้ธาม และตอนนี้คนทำก็นอนนิ่งอยู่ข้างๆ ผมนี่เอง
ปึ๊ก !
ผมใช้มือที่ติดกันเพราะกุญแจมือกระแทกหน้าอกไอ้คนที่นอนอยู่แรงๆ สองสามที ในที่สุดมันก็ลืมตาขึ้นมองผมแบบเซ็งๆ และไม่วายที่จะเอื้อมมือมาลากผมให้ล้มลงนอนเหมือนเดิม แถมเจ้าตัวยังกอดเอวผมไว้อีกต่างหาก
“ไอ้ธาม !”
“งืม...”
“ตื่นเดี๋ยวนี้เลย !”
“ขอพักแปป เดี๋ยวค่อยต่อ...”
“ต่อเหี้ยไร !”
ผมใช้มือทั้งเขย่า ทั้งทุบตัวมัน จนในที่สุดเจ้าตัวก็ลืมตาขึ้นมองแบบเหลืออด ก่อนที่มันจะพลิกตัวขึ้นค่อมผมอีกครั้ง แล้วจับมือทั้งสองข้างที่ติดกันของผมไว้เหนือหัว “ไหน อยากได้ท่าไหน เดี๋ยวกูจัดให้เลยมา”
“กูจะเอากุญแจ ไม่ใช่ให้มึงตื่นมาเอาต่อ !”
“กุญแจ ?”
“...!”
ผมมองคนตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนที่มันจะเหลือบมองมือที่ติดกันอยู่ของผม แล้วร้องอ๋อออกมายาวๆ “อ๋อออ ~”
“เอากุญแจมาให้กูเดี๋ยวนี้เลย !”
“คร้าบๆ ”
มันทำเสียงกวนประสาทก่อนจะยอมลุกออกจากตัวผมไปแต่โดยดีด้วยสีหน้ายิ้มๆ ก่อนที่ไอ้ธามมันจะเดินไปที่โต๊ะคอมของตัวเอง ซึ่งสภาพของมันก็ไม่ต่างจากผมนัก เพราะเจ้าตัวเองก็ล่อนจ้อนไม่มีอะไรปกปิดร่างกายเช่นกัน แต่ความหน้าด้านของมันนั้นเลยทำให้ไม่สะทกสะท้านกับสายตาของผมที่แสดงออกมาเท่าไหร่ ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มเอากล่องบางอย่างออกมาจากใต้โต๊ะ แล้วคุ้ยอยู่ซักพัก...
...
...
...
“ไม่มี...”
“วะ...ว่าไงนะ !?”
“ไม่มีกุญแจ”
“ไอ้...!” ผมที่อยากจะด่ามันเต็มแก่ แต่ก็ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามันดี เลยได้แต่จิ๊ปากออกมาด้วยความอารมณ์เสีย
“ซะที่ไหนล่ะ ” สิ้นเสียงนั้น ความอดทนของผมก็ขาดสะพรึง พยายามลากสังขารของตัวเองตรงปี่เข้าไปบีบคอร่างสูงที่ยืนหัวเราะอยู่ไม่ห่างนัก ไอ้ธามมันเลยได้แต่หัวเราะแล้วก็พยายามจับมือของผมที่มุ้งเป้าไปที่คอของมัน “จะฆ่ากันเลยงั้ย ?”
“มึงมันสมควรตาย !”
“ถ้ากูตายมึงก็เป็นม้ายสิ ”
“ไอ้...!”
โอ๊ย คิดคำด่ามันไม่ออกจริงๆ ให้ตายสิ !
“โอ๋ๆ อย่านอยด์ดิ มานี่ เดี๋ยวกูเอากุญแจออกให้”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูไขเอง เอากุญแจมา !”
“มึงจะไขยังไง ใช้ปากไขงั้ย ?”
“เออ เรื่องของกูเหอะ !”
“อย่ามางี่เง่า !” ไอ้ธามมันทำหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนจะลากผมกลับมานั่งที่เตียง ตามด้วยตัวมันเองก็นั่งลงอยู่ข้างๆ “ปากมึงน่ะ เอาไว้ใช้ทำอย่างอื่นมีประโยชน์กว่าเยอะ”
“เอาไว้ด่ามึงสินะ”
“เปล่า เอาไว้อม... ”
พลั๊ก !
คำพูดที่หยุดคำสุดท้ายของไอ้ธามทำให้ผมหน้าขึ้นสีก่อนจะผลักหน้าอกมันแรงๆ อีกหนึ่งที แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจอะไรออกมา ได้แต่หัวเราะ แล้วคว้ามือของผมไป ซึ่งผมก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรจนกระทั่งมันไขกุญแจมือนี่จนเสร็จ ผมจึงรีบลุกขึ้นหนีจากไอ้คนบ้าตรงหน้าทันที
“จะไปไหน ?”
“ห้องน้ำอยู่ไหน ?”
“จะไปชักว่าวเหรอ ?” ผมมองมันด้วยความอารมณ์เสีย เจ้าตัวเลยได้แต่ยิ้มกวนประสาท ก่อนจะลุกขึ้นแล้วแสร้งดึงหัวผมเข้าไปซบไหล่ “โอ๋ๆ เดี๋ยวพาไป ”
“...”
“จริงๆ แล้วมันอยู่ตรงนั้น” ไอ้ธามมันยอมตอบหลังจากที่ผมเงียบแล้วมองมันเหมือนเดิม พลางชี้ไปที่ประตูสีเทาที่ค่อนข้างจะกลมกลืนกับผนังห้องนอน จนตอนแรกผมไม่คิดว่าจะมีห้องน้ำอยู่ในนี้ด้วยซ้ำ ก่อนที่เจ้าตัวจะแสร้งเป็นพูดขึ้นมาลอยๆ “ทำเป็นงอนเป็นผู้หญิงไปได้”
“เหอะ !” ผมเค้นเสียงก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูห้องน้ำนั่นทันที แต่ก็อดจะหันไปโวยวายใส่ไอ้เจ้าของห้องอีกรอบไม่ได้ เมื่อมันเองก็เดินตามผมมาติดๆ “มึงจะตามกูมาทำไมวะ !”
“จะมาช่วย”
“ห๊ะ ?”
“ก็จะล้างตรงนั้นไม่ใช่เหรอ ?” มันว่าก่อนจะชำเลืองมองตรงสะโพกผม ซึ่งทำเอาตัวเองถึงกับหน้าขึ้นสีเมื่อเห็นรอยยิ้มที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนจากสายตาของคนตรงหน้า “ล้างคนเดียวมันจะสะอาดงั้ย กูดันเผลอ ‘ฉีด’ ไว้เยอะซะด้วยสิ ”
“อะ...ไอ้เหี้ยธาม หุบปากไปเลย !” ผมด่ามันเสียงดัง ก่อนจะรีบพาตัวเองเข้าห้องน้ำทันที แต่คนที่อยู่ด้านหลังก็เดินตามมาติดๆ มันผลักผมเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะพาตัวเองเข้ามาด้วย “มึงจะเข้ามาทำไม เดี๋ยวกูอาบเอง !”
“...”
“ไอ้เหี้ยธาม !”
“หุบปากดิ” มันว่าก่อนจะกระโจนเข้ามาตะครุบตัวผมเข้าแล้วดันไปจนเกือบติดกับผนัง ซึ่งเป็นตำแหน่งอยู่ใต้ฝักบัวพอดี ก่อนที่คนตรงหน้าจะเอื้อมไปเปิดฝักบัวจนกระทั่งน้ำเย็นๆ ค่อยๆ รดลงบนร่างกายของผม
หนาว...
“อะ...!” ผมเผลอร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อไอ้ธามมันเอื้อมมือมาคล้องเอวผมแล้วดึงเข้าหาตัว พลางล็อกไว้แแน่น โดยปล่อยให้น้ำจากฝักบัวไหลลงมาเรื่อยๆ ก่อนที่มืออีกข้างของอีกฝ่ายจะเอื้อมมาแถวๆ สะโพกของผม จนตัวเองสะดุ้งเฮือก “อะ...ไอ้ธาม...อึก...!”
นิ้วเรียวของคนตรงหน้าค่อยสอดใส่เข้าไปในช่องทางคับแคบของผมอีกครั้ง ทำให้ผมหลับตาแน่นทันทีเนื่องจากแสบสุดๆ ก่อนที่จะรู้สึกแปลกๆ เมื่อรู้สึกว่ามีของเหลวจำนวนไม่น้อยกำลังไหลย้อนออกมาจากทางนั้น ด้วยความสงสัยทำให้ตัวเองค่อยๆ ก้มลงมองจนเห็นได้ว่าน้ำสีขาวขุ่นจำนวนมากกำลังไหลย้อยลงมาตามง่ามขาเป็นทาง
หะ...เหี้ย !
“เยอะจริงๆ ด้วย ”
“พะ...พอแล้ว เดี๋ยวกูจัดการเอง !” ผมว่าก่อนจะออกแรงทั้งหมดผลักไอ้ธามออก ซึ่งมันเองก็ถอยหลังไปตามแรงของผมทันที ก่อนที่ตัวเองจะเอื้อมไปหยิบฝักบัวลงมา แล้วค่อยๆ ฉีดไปที่ช่องทางด้านหลัง แล้วใช้นิ้วตัวเองกดเบาๆ เพราะไม่กล้าควานเข้าไป ก่อนจะต้องซี๊ดปากออกมาเมื่อมันรู้สึกแสบสุดๆ โดยที่ลืมไปว่ามีอีกหนึ่งสิ่งมีชีวิตกำลังยืนมองการกระทำของผมอย่างไม่วางตา “มึงจะมายืนมองกูทำไมห๊ะ มีอะไรก็ไปทำดิ !”
“ให้ทำจริงดิ ?”
“เออ !” ผมตอบแบบส่งๆ โดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมองมันด้วยซ้ำ ก่อนที่จะต้องตกใจเมื่อไอ้ธามมันเข้าจู่โจมผมอีกครั้ง จนตัวเองถอยไปกระแทกกับผนังห้องน้ำเย็นๆ ตามด้วยใบหน้าขาวที่ซุกเข้ามาที่ซอกคอทันที ตัวเองเลยได้แต่ดันใบหน้านั่นแล้วถามออกไปด้วยความอารมณ์เสีย “เป็นบ้าอะไรอีกวะ !”
“ก็มึงบอกให้ทำ”
“ห๊ะ ?!”
“หึ...” มันเค้นเสียงอยู่แค่นั้น ก่อนจะซุกไซร้เข้ามาที่ซอกคอผมอีกครั้ง พลางจับมือของผมที่พยายามดันหน้ามันออกไว้แน่น
“หยุด !”
“...”
“ไอ้ธาม กูบอกให้หยุด !”
“จะให้กูหยุดได้ไง ในเมื่อมึงออกจะเชิญชวนกูซะขนาดนี้...”
“กูไปเชิญชวนมึงตอนไหน...โอ๊ย !” ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อโดนไอ้ธามขบลงต้นคอตัวเองแรงๆ ซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้วไม่รู้ จนตอนนี้ตามตัวของตัวเองเต็มไปด้วยรอยแดงเต็มไปหมด แทบไม่มีที่ว่างพอจะให้ทำรอยอีกแล้วด้วยซ้ำ “เจ็บ...”
ไอ้ธามมันหยุดกัดผมทันทีเมื่อตัวเองพูดแบบนั้นออกไป ก่อนที่คนตรงหน้าจะคลายมือที่จับแขนผมไว้ออก พลางขยับขึ้นมาลูบเข้าที่ข้างใบหน้าเบาๆ “มึงเป็นอะไร ?”
“เจ็บ...”
“...”
“แล้วก็หนาว...”
“แต่กูแข็งแล้ว”
“...”
“ทนหน่อยแล้วกัน”
ว่าจบคนตรงหน้าก็ดันหลังผมติดกับผนังห้องน้ำอีกครั้ง เพื่อให้ทรงตัว พลางยกขาของผมขึ้นข้างหนึ่งจนลอยสูง แล้วรีบแทรกตัวเข้ามาระหว่างขา “มะ...ไม่เอาแล้วไอ้ธาม”
“...”
“มะ...อึก !”
สวบ !
ผมลืมตาโพลงด้วยความเจ็บเสียด เมื่อแท่งร้อนของไอ้ธามมันแทรกเข้ามาในช่องทางของตัวเองทีเดียวจนสุด โดยที่ไม่ต้องเบิกทาง ก่อนที่ขาข้างหนึ่งที่ใช้ทรงตัวจะเขย่งแล้วเกร็งแน่นเมื่อคนตรงหน้าค่อยๆ ขยับสะโพกช้าๆ ผมจึงต้องเอื้อมมือไปคล้องคอไอ้ธาม แล้วซบใบหน้าลงที่ข้างหัวไหล่มันอย่างช่วยไม่ได้ ซึ่งตอนนี้มีแต่ความเจ็บเท่านั้นที่กำลังเกิดขึ้น และที่สำคัญร่างกายของผมก็เริ่มจะไม่ไหวแล้วด้วย มีเพียงเสียงเสียดสีของสิ่งที่กำลังเข้าออกในตัวผมเท่านั้นที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ไม่ไหว
“อ่าส์...”
“อะ...ไอ้ธาม...พอ...”
“...”
“หนาว...” ผมพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนแรง เพราะรู้สึกตาเริ่มพร่ามัวขึ้นมา ทั้งๆ ที่ช่วงล่างยังคงรับแรงกระแทกอยู่เรื่อยๆ แต่แทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว ซึ่งตอนนี้มีเพียงร่างกายของคนตรงหน้าเท่านั้นที่เป็นตัวยึดเหนี่ยวไม่ให้ผมล้มลง
...
“ไอ้แทน !” เสียงของไอ้ธามเป็นตัวทำให้สติของผมยังไม่ลอยหายไป ก่อนที่มันจะรีบถอนส่วนของตัวเองออกจากตัวผมทันที แล้วใช้มือข้างที่จับขาผมยกขึ้นเปลี่ยนมาจับใบหน้าที่ไม่สู้ดีของผมให้เงยขึ้น ส่วนอีกข้างก็ล็อกเอวผมไว้เหมือนเดิมเพื่อไม่ให้ล้มลง “แม่งเป็นอะไรวะ !?”
มันพูดเสียงดัง ซึ่งไม่ต้องรอผมตอบ เจ้าตัวก็รีบพยุงร่างที่ไร้แรงของผมออกจากห้องน้ำมาที่เตียงนอนทันที ซึ่งมันไม่รอช้ารีบจับผมให้นอนลง แล้วเอาผ้าห่มผืนใหญ่มาคลุมไว้ ก่อนที่ไอ้ธามมันจะรีบวิ่งไปหาบางอย่าง และกลับมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวสีขาวหนึ่งผืน ผมที่ยังคงมีสติอยู่บ้าง เมื่อเห็นใบหน้าที่ดูตกใจ และวิตกกังวลของมันจึงค่อยๆ ยกมือขึ้นแล้วเอื้อมไปหาคนตรงหน้าช้าๆ มันเองก็ทำท่าจะเอื้อมมือมาจับผมเช่นกัน ก่อนที่การกระทำนั้นจะหยุดลงพร้อมกับสีหน้าที่เปลี่ยนไปทันทีเมื่อผมขยับนิ้วเหลือเพียงนิ้วกลางให้ พร้อมกับคำพูดสุดท้ายที่ผมมอบให้มันก่อนจะหมดสติลง
...
“K...”
[Time : Say]
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่ตัวเองเพิ่งจัดการกับอารมณ์ที่ค้างคาเมื่อซักครู่เสร็จ ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาร่างสีเข้มที่กำลังนอนนิ่งอยู่บนเตียง ใบหน้าของไอ้แทนตอนนี้ไม่สู้ดีนัก แถมไข้ยังขึ้นอีกต่างหาก ก่อนที่ผมจะหยิบยาพาราสองเม็ดขึ้นมาจากบนโต๊ะหลังจากที่ป้านวลเอาขึ้นมาให้ได้ซักพัก
แอบรู้สึกผิดเลยทีเดียว...
“ไอ้แทน” ผมเรียกมันหลังจากที่ตัวเองนั่งลงข้างๆ พลางใช้มือสะกิดร่างนั้นเบาๆ “ไอ้เหี้ยมืด ตื่นแปปดิ !”
“อย่า...” เสียงแหบนั่งดังขึ้น ทั้งๆ ที่ดวงตายังคงหลับอยู่ ก่อนที่ร่างนั่นจะค่อยเปลี่ยนเป็นนอนตะแคงแล้วหันหลังให้ผมแทน “มายุ่ง...”
ฟรุบ !
ผมดึงร่างมันให้หันกลับมาที่เดิมก่อนจะกดไล่ของคนป่วยให้นอนหงายไว้ ก่อนที่ตานั่นจะค่อยๆ สลึมสลือขึ้น พลางทำหน้าไม่พอใจ “ลุกมากินยาก่อน !”
“...”
“ถ้ามึงไม่ลุก กูจะเอายายัดรูจมูกมึงเดี๋ยวนี้ล่ะ” ดูเหมือนคำพูดของผมจะทำให้มันยอมขยับตัวขึ้นมาบ้าง ในที่สุดไอ้แทนมันก็ยอมพยุงสังขารของตัวเองค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง แล้วแบมือขึ้น ผมจึงวางยาให้มัน แล้วยื่นแก้วน้ำให้ “หึ...”
ทำเป็นดื้อไปได้ ไอ้บ้าเอ๊ย !
มันยืนแก้วที่เหลือน้ำอยู่ค่อนแก้วคืนมาให้ ก่อนที่คนตรงหน้าจะทำท่ามึนๆ เหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง แล้วถามขึ้น “มีหมอนข้างมั้ย ?”
“...”
“อ่า กี่ทุ่มแล้ว ?” มันสะบัดหน้าตัวเองเล็กน้อยก่อนจะถามขึ้นใหม่ ซึ่งใครจะรู้ว่าท่าทางของมันก่อนหน้านี้จะแอบกระตุกใจผมเล็กน้อย
“ห้าทุ่มกว่าแล้ว”
“งั้นเดี๋ยวกูกลับ...”
“นอนนี่ล่ะ คิดว่าร่างกายตัวเองดีมากมั้ง อย่ามาอวดเก่ง”
“แล้วใครมันเป็นคนทำล่ะ !”
“มึงอย่ามาเถียงไร้สาระ นอนซะ !”
“ไอ้...!” ผมรีบดันร่างตรงหน้าให้นอนลง หลังจากที่ดูแล้วว่าคนตรงหน้าจะไม่ยอมหยุดปากง่ายๆ ก่อนที่มันจะจิ๊ปากออกมาด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ยอมหลับตาลงแต่โดยดี
“แล้วยังจะเอาหมอนข้างอีกมั้ย ”
“ไม่เอาแล้ว !” มันว่าเสียงแข็งก่อนจะเปลี่ยนเป็นนอนตะแคงแล้วกอดตัวเองไว้ ซึ่งเตียงของผมเป็นเตียงโล่งๆ มีเพียงหมอนหนุนกับผ้าห่มเท่านั้น เพราะผมคิดว่าอย่างอื่นมันค่อนข้างจะเกะกะ แล้วผมก็ไม่ใช่คนติดหมอนข้างด้วย จึงไม่แปลกที่มันจะไม่มีติดเตียงไว้
“รอแปปแล้วกัน”
ผมว่าก่อนจะเดินมาหยิบกางเกงนอนขึ้นมาสวมลวกๆ แล้วกลับไปที่เตียงพลางพาตัวเองแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มที่มีอีกคนนอนอยู่ ทำให้เจ้าตัวรีบเบี่ยงตัวหันกลับมาทางผมทันที “ทำอะไร ?”
“ขึ้นเตียงแล้วก็ต้องนอนดิ”
“...”
“หรือจะให้ทำอย่างอื่น ?”
“เหอะ !” ไอ้แทนมันเค้นเสียงก่อนจะหันตัวกลับไปทางเดิม แถมยังขยับตัวให้ออกห่างจากผมอีกต่างหาก
ท่าทีแบบนี้ของมันนี่ล่ะ ที่ชวนให้ผมอยากจะทำ ‘อะไร’ หลายๆ อย่างซะจริงๆ
“หันมานี่มา” ผมว่าก่อนจะเอื้อมมือไปดึงไหล่กว้างของคนตรงหน้าให้หันมา แต่เจ้าตัวก็ดื้อดึงไว้
“ไม่เอา”
“บอกให้หันมา” ผมกระชากไหล่มันอีกแรงๆ อีกครั้งครั้ง โดยลืมไปว่ามันกำลังป่วยอยู่ จนร่างกายที่อ่อนแรงนั่นหันตามมาทันที ก่อนที่สายตาของไอ้แทนมันจะมองผมแบบไม่พอใจสุดๆ จนผมต้องค่อยๆ ปรับเสียงตัวเองลงแล้ว แล้วคลายมือที่จับไหล่นั่นออก “เดี๋ยวกูเป็นหมอนข้างให้...”
พรึ่บ !
ไอ้แทนมันพลิกตัวหันกลับมาทางผมทันที พลางขายาวๆ นั่นก็ขึ้นก่ายอยู่ช่วงขาของผม ตามด้วยหัวหนักๆ ที่ค่อยๆ เกยขึ้นมาบนหน้าอก มือก็กอดแขนของผมไว้แน่น ตามด้วยเสียงแหบๆ นั่นที่ดังขึ้นมาเบาๆ “เป็นหมอนข้างแล้วก็อยู่นิ่ง...อะ...!”
มันหยุดพูดแล้วอุทานมาด้วยความตกใจเมื่อผมเองก็พลิกตัวเปลี่ยนเป็นนอนตะแคงแล้วกอดร่างตรงหน้ากลับ ซึ่งตอนแรกเจ้าตัวก็ดิ้นไปมาเล็กน้อย ก่อนจะยอมอยู่นิ่งง่ายๆ อย่างผิดสังเกต จนผมผมค่อยๆ ชำเลืองดู ก็เห็นว่าไอ้แทนมันหลับตาลงแล้ว ลมหายใจก็เข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ใบหน้านั่นออกสีแดงนิดๆ จากสีผิวเพราะฤทธิ์ไข้ ก่อนที่ผมจะใช้มืออังหน้าผากคนตรงหน้าเบาๆ “ถึงกับไข้ขึ้นเลยทีเดียว...”
“...”
“คราวหน้ากูจะพยายามหักห้ามใจตัวเองแล้วกัน...”
“...”
“อย่าหนีกูไปก่อนซะละ”
-+-+-+-+-+-
- ธาม –
อย่าหนีกูไปก่อนซะละ
Thank You !
-
น่ารัก พี่วิศวะขาโหด แต่แหม๋ อยู่ ๆ ทำไม ถึงทำกับแทนได้แบบผญ ?????
-
ธามหักห้ามใจหน่อยสิครั้งแรกก็ป่วยครั้งนี้ก็ป่วยอีก แทนสู้ๆ
-
555 จะทำได้หรอ?????
-
ธาม ติดใจแทนแล้ว :mew1: :mew1: :mew1: คราวหน้ากูจะพยายามหักห้ามใจตัวเองแล้วกัน...”
“...”
“อย่าหนีกูไปก่อนซะละ”
กลัวแทน หนีซะด้วย
ธาม ก็พูดดีๆ ทำตัวดีๆ กับแทนบ้างสิ
:L1::L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:z13:
-
:laugh:
-
สงสารแทน ดุเดือดเหลือเกิน
-
Chapter 9
คบกันแล้ว เลิกกันเถอะ...
08.40 น.
ผมค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกที่หนักหัวสุดๆ แต่อาการก็ดีกว่าเมื่อวานมาก ก่อนจะเห็นว่าผมกับไอ้ธามยังคงอยู่ในท่านอนท่าเดิม แค่กอดของคนตรงหน้าคลายออกนิดหน่อย ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวหลับสนิท สีหน้าตอนหลับแถบไม่มีความชั่วร้ายเหมือนตอนตื่นเลยซักนิด ผมจึงยกมือขึ้นแล้วตีไปที่ใบหน้านั่นเบาๆ ด้วยความมั่นไส้
เพี๊ยะ ~
“งืม...”
เสียงครางตอบรับนั่นทำให้ผมรีบหลับตาลง เพราะกลัวว่ามันจะตื่นขึ้นมาแล้วเห็นว่าผมแอบทำอะไรเลยได้แต่แกล้งหลับต่อ เมื่อทุกอย่างเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้งก็เห็นว่าไอ้ธามยังคงหลับอยู่เหมือนเดิม ความคิดชั่วร้ายจึงค่อยๆ เกิดขึ้น
คราวนี้ตรงหน้าผากแล้วกัน
เพี๊ยะ !
เหี้ย หนักมือไป !
ผมรีบหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะรู้สึกถึงแรงขยับจากคนข้างๆ เลยได้แต่ภาวนาให้มันไม่รู้ว่าผมตื่นแล้วทีเถอะ อย่างน้อยคิดว่าผมแค่ละเมอก็ได้
...!
ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสเบาๆ ที่ริมฝีปาก แต่ก็แกล้งหลับต่อไป แต่ดูเหมือนว่าการแกล้งหลับจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ เมื่อแรงรุกเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ มือทั้งสองข้างของคนทำยกขึ้นมาจับกุมใบหน้าผมไว้ เพื่อไม่ให้ขยับหนี ก่อนที่ร่างกายของตัวเองจะเปลี่ยนเป็นนอนหงายโดยอัตโนมัติเมื่อแรงจับนั่นแรงขึ้น ราวกับกำลังกดใบหน้าผมลงกับหมอนไว้ ตามด้วยริมฝีปากของอีกฝ่ายที่ฉกลงมาอย่างรุนแรง
“อื้อ...”
ในที่สุดผมก็เลิกแกล้งหลับ และใช้มือทุบแผ่นหลังของไอ้ธามแรงๆ อยู่หลายที แต่คนตรงหน้าไม่มีท่าทีที่จะยอมถอยตัวออกไปซักนิด สายตาคมกริบของคนตรงหน้าสบลงมา จนทำให้ผมเผลออ้าปากออกอย่างไม่ตั้งใจ ไอ้ธามมันไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป ลิ้นร้อนรุกเข้ามาในโพรงปากแล้วควานไปทั่ว ริมฝีปากของเราบดขยี้กันรุนแรงจนแสบไปหมด ซึ่งผมที่หายใจตามไม่ทันกับจูบที่ร้อนแรงนี่เลยได้แต่จิกผมของไว้ธามไว้เพื่อเป็นตัวระบายอารมณ์ ก่อนที่คนตรงหน้าจะยอมถอนจูบออกไป ผมจึงรีบกอบโกยอากาศเข้าปอดทันที
“แฮ่ก...”
ใบหน้าของไอ้ธามยังไม่ได้ถอยออกห่างนัก มันมองผมด้วยสายตาที่คาดเดายาก ก่อนที่เจ้าตัวจะกดริมฝีปากลงมาอีกครั้งแล้วถอนออกพลางพูดเสียงเบา “เอาลิ้นออกมาหน่อย...”
“คะ...ใครจะ...อื้อ...”
ยังไม่ทันพูดให้เป็นประโยค คนตรงหน้าก็กดริมฝีปากลงมาอีก มันดูดเข้าที่กลีบปากล่างของผมแรงๆ อยู่หลายที แต่ก็ทำได้แค่นั้น เมื่อผมไม่ยอมเปิดปากออกเหมือนครั้งก่อน ก่อนที่ไอ้ธามมันจะเลื่อนมือจากใบหน้าของผมมาบีบจมูกแทน จนในที่สุดตัวเองก็ยอมแพ้ ลิ้นของคนตรงหน้ารีบฉกเข้ามาทันทีที่ผมอ้าปาก ก่อนที่มันจะเกี่ยววัดลิ้นของผมไปมาแล้วดูดจนของเหลวค่อยๆ ไหลออกมาทางมุมปากเป็นทาง
กึก !
“พะ...พอ !” ในที่สุดการกระทำนั้นก็หยุดลง เมื่อผมจิกหัวไอ้ธามแล้วออกแรงดึงแรงๆ จนใบหน้านั่นเงยตามแรงดึงของผม ซึ่งมันแรงมากจนผมต้องค่อยๆ คลายมือออกจากเส้นผมนั่นด้วยความรู้สึกหวั่นๆ ก่อนที่ใบหน้าของไอ้ธามมันจะค่อยๆ ก้มกลับมองลงมาพร้อมกับอารมณ์ที่ขุ่นมัว ผมจึงรีบผลักร่างนั่นออกแล้วลุกขึ้นโวยวายเพื่อกลบเกลื่อน “เป็นเหี้ยอะไรแต่เช้า !”
“เอาคืนไง”
“ห๊ะ ?”
“มึงตบ...”
“...”
“กูก็จูบ”
เพี๊ยะ !
ใบหน้านั่นสะบัดตามแรงมือของผมทันที เมื่อตัวเองตกใจจนเผลอตบมันอีกครั้ง ตอนที่ไอ้ธามมันขยับหน้าเข้ามาใกล้ และครั้งนี้ก็แรงกว่าครั้งแรกมาก จนไอ้ธามมันยกมือขึ้นมาลูบข้างแก้มขาวที่แดงเป็นรูปฝ่ามือของผมเบาๆ พลางดุลลิ้นเข้าที่กระพุงแก้ม ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันเจ็บแค่ไหน “มึงนี่มันวอนโดนดีจริงๆ”
“อย่าเข้ามานะเว้ย ไม่งั้นกูต่อย !”
“...”
“ไอ้เหี้ยธาม !”
“ถ้ามึงต่อย กู ‘ปล้ำ’ เอาดิ”
“...” ในที่สุดผมก็เป็นฝ่ายเงียบ แต่ก็ไม่รอดจากเงื้อมมือมันอยู่ดี เมื่อเจ้าตัวกระโจนเข้ามาแล้วดันผมจนนอนราลงกับเตียงอีกครั้ง ใบหน้าก็ก็พยายามบุกรุกเข้ามาที่ซอกคอ “บ้านพ่อมึงสั่งสอนให้ทำรุนแรงกับคนป่วยเหรอ ปล่อย !”
“ปากดีอย่างนี่ กูว่าหายป่วยแล้วมั้ง !”
“ไม่จริง กูยังป่วยอยู่ !”
“ไหนหลักฐานว่ามึงป่วยห๊ะ !?”
“...”
ผมกับไอ้ธามนิ่งกันทั้งคู่ เมื่อมันมองผมอย่างคาดคั้นเมื่อถามถึงหลักฐาน แม่งไม่รู้ว่ามันแกล้งโง่หรือเปล่าในเมื่อตัวผมก็ยังอุ่นๆ อยู่แท้ๆ
แปะ ~
ผมผงกหัวขึ้นจนหน้าผากชนกับหน้าผากมัน แล้วแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงขอความเห็นใจ “เห็นมั้ยว่าตัวกูยังอุ่นอยู่...”
“...”
“อย่าทำรุนแรงกับกูเลยนะ”
“อึก...”
“ขอร้อง...”
“มึง...” ไอ้ธามมันเรียกผมเสียงเบาหลังจากที่เจ้าตัวหยุดนิ่งไปซักพัก ที่สำคัญหูมันขึ้นสีเรื่อนิดๆ ด้วย แต่ผมก็ไม่กล้าแซวหรือถามอะไรไป ก่อนที่มันจะตะโกนใส่หน้าผมอีกครั้ง “ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนกูเลย !”
และก็กลับเข้าสู่โหมดปกติทันที...
“กูไม่ได้ทำหน้าอ้อน !”
“งั้นก็ไม่ต้องมาทำหน้าอ่อย !”
“กูไปทำหน้าอ่อยมึงตอนไหนห๊ะ !?”
“เมื่อกี๊ไง !”
“เมื่อกี๊เขาเรียกว่าขอความเห็นใจ ตอนนี้กูไม่มีแรงจะมาเล่นอะไรพิเรนทร์ๆ กับมึงหรอกนะ !”
“หุบปาก ไม่ต้องมาแก้ตัว แล้วเป็นของกูซะดีๆ !”
“มะ...อ๊ะ...อ๊า...อื้อ...เบา...!”
.
.
.
.
“กูบอก...”
“...”
“ให้ทำเบาๆ !!!”
เพี๊ยะ !
“จะตามมาด้วยทำไมไม่รู้ !”
“ก็อยากมา”
“เหอะ !”
ผมเค้นเสียงออกมาด้วยความไม่พอใจ เพราะกว่าจะตบ ตี ด่า ถกเถียงกับไอ้ธามอยู่นาน จนเจ้าตัวยอมปล่อยให้ผมกลับหอ แต่นี่อะไร ว่าจะกลับมาพักผ่อนให้สบายๆ แต่มันก็ยังอุส่าตามผมมาด้วยอีก
ให้ตายสิ !
“เฮ้ย !” เสียงของใครบางคนดังขึ้น ขณะที่ผมกับไอ้ธามกำลังเดินตัวติดกันเข้าไปในหอ จนทำให้พวกเราหันไปมอง และก็พบว่าเป็นคนที่อยู่ในหอเดียวกันกับผมนี่ละ เจ้าตัวเดินเข้ามาหาก่อนจะทักทายไอ้ธามอย่างเป็นกันเอง “ไง ทำไมช่วงนี้เห็นมาอยู่แถวนี้บ่อยจังวะ ?”
“ไง...” และมันก็ตอบกลับไปแค่นั้น โดยไม่สนใจอีกคำถามด้วยซ้ำ ก่อนจะรีบหันมาดึงไหล่ผมไว้ เมื่อตัวเองกำลังใช้โอกาสนี้ที่จะหนีไอ้ธาม แต่ก็โดนรู้ทันซะก่อน “รอก่อน”
“มึงก็คุยกับเพื่อนมึงไปดิ คุยเสร็จแล้วจะไปไหนก็ไป !”
“มีไร ?” มันหันกลับไปถามเพื่อนตัวเองก่อนจะชักสีหน้าเซ็ง แต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือออกจากแขนผมอยู่ดี
“หือ หน้ามึงไปโดนอะไรมาวะ” คนตรงหน้าถามขึ้นก่อนจะพยายามสอดส่งใบหน้าของไอ้ธามที่ยังคงมีรอยฝ่ามือของผมอยู่เป็นปื้นๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะยกมือขึ้นลูบแก้มเบาๆ พลางหันมามองผมจนตัวเองรีบเบือนหน้าหนีแล้วเม้มปากแน่น เพราะตอนนี้ปากของผมก็ช้ำไม่ต่างกันนัก “สาวที่ไหนกล้าตบมึงขนาดนี้วะเนี่ย !?”
“แฟนกูตบเองนี่ล่ะ”
“แฟนบ้าอะไร !” คำตอบของไอ้ธามก็ทำเอาผมรีบหันกลับไปมองทันที ตามด้วยเผลอพูดอะไรแปลกๆ ออกมาโดยลืมว่ามีอีกคนยืนอยู่ด้วย ก่อนจะค่อยๆ หันหน้ากลับแล้วแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซะ ที่สำคัญตอนนี้ผมก็ปวดหัวสุดๆ แล้วด้วย
“ก็แฟนกู ”
“สุดยอดเลยว่ะ ไม่รู้มาก่อนว่ามึงมีแฟน...” คนตรงหน้าพูดด้วยสีหน้าตกใจ ก่อนจะสีหน้าตื่นขึ้นมาอีกครั้งเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ “เอ้อ คืนนี้พวกไอ้โอมจะไปดื่มกันที่ผับ มันเลยฝากมาชวนมึงด้วยน่ะ”
“หืม ?”
“แล้วก็ให้ชวนไอ้แทนด้วย เห็นว่ามีสาวสนใจอยู่หลายคน ถ้ายังโสดอยู่ก็มาด้วยกันสิ แล้วจะว่าไปต่อไปนี้ก็ไม่ต้องไปดวลเหล้าแย่งสาวกับไอ้ธามแล้วสินะ ไอ้ธามมีแฟนแล้วส่วนนี่ถ้าอยากได้สาวคนไหนก็สอยไปได้เลย ~”
“พูดมากจริงนะ”
“หะ...เห...”
“โทษทีว่ะ กูกับไอ้แทนคงไปไม่ได้หรอก”
“เอ๊ะ...?”
“พอดีคืนนี้กูต้องอยู่กับ ‘แฟน’ ส่วนไอ้แทนเองก็ต้องอยู่กับ ‘แฟน’ เหมือนกัน ยังไงก็ฝากความเสียใจไปให้สาวๆ ของพวกมึงด้วยนะ พอดีไอ้หมอนี่มันมี ‘แฟน’ แล้ว แล้วคงไม่มี ‘แฟน’ คนไหนใจกว้างปล่อยให้ ‘แฟน’ ตัวเองไปมั่วกับคนอื่นหรอก จริงมั้ย ? ” ไอ้ธามมันพูดยาวๆ โดยเน้นคำว่า ‘แฟน’ แล้วใช้นิ้วจิ้มเข้าที่หน้าผม จนตัวเองต้องปัดมือนั่นออก ส่วนคนชวนก็ทำหน้าตาเหลอหลา
“นะ...นั่นสิเนอะ” คนตรงหน้าทำท่าหนักใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผม ซึ่งผมเองก็มองกลับแบบเซ็งๆ มันจึงเดินเข้ามาแล้วตบไหล่ผมเบาๆ ผมเลยได้แต่ทำหน้างงส่งไปให้ เจ้าตัวเลยยิ้มกลับมา “ยังไงถ้าเลิกกับแฟนแล้วก็มาสังสรรค์กับพวกเราได้ทุกเมื่อเลยนะ ไม่ก็แอบมาก็ได้ รับรองไม่มีทางรู้ถึงหูแฟนแน่ เผลอๆ อาจจะได้แฟนใหม่ด้วย”
“อะ...อืม”
“โอเค ไม่ไปก็ไม่เป็นไร ยังไงก็ไว้เจอกันวันจันทร์เนอะ” ประโยคสุดท้ายเจ้าตัวหันไปพูดกับไอ้ธาม ว่าจบก็เดินลั้นลาออกไปทันที เหลือแค่ผมกับไอ้ธามยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติ่ง ก่อนที่ตัวเองจะเงยหน้ามองมันที่ชักสีหน้าไม่พอใจตั้งแต่เมื่อกี๊
“มองทำไม”
“เปล่า”
“ป้ะ ขึ้นห้องกัน” ไอ้ธามมันพูดขึ้น พลางลากแขนผมให้เดินตามตัวเอง ผมจึงสะบัดแขนนั่นออก
“ขึ้นห้องอะไร มึงจะไปไหนก็ไปดิ”
“ก็บอกแล้วว่าวันนี้จะอยู่กับมึง” มันพูดเสียงเรียบแล้วกลับมาจับแขนผมเหมือนเดิม พลางออกแรงลาก ไม่นานนัก ก็ถึงหน้าห้องของผม “เอากุญแจห้องมา”
“...”
“ไอ้เหี้ยมืด”
“เออ รู้แล้วน่า !” ผมว่าก่อนจะพยายามลืมประโยคก่อนหน้านี้ไป แล้วควักกุญแจออกมาไขห้อง แล้วเดินเข้าไปโดยเปิดประตูไว้ เพราะรู้ว่ายังไงไอ้ธามก็ไม่ยอมกลับไปง่ายๆ แน่ “เดี๋ยวกูจะนอน ส่วนมึงจะทำอะไรก็ทำ”
“ทะ...”
“แต่เรื่องที่ ‘ทำ’ ห้ามเกี่ยวกับกู” ผมรีบดักคอมันไว้พลางชี้ใบหน้าที่กำลังอ้าปากพูดนั่นอย่างรู้ทัน เพราะว่าก่อนหน้านี้ตัวเองก็เคยพลาดเพราะประโยคนี้มาแล้ว
“หึ” มันเค้นเสียง ก่อนจะเดาะลิ้นไปมา ซึ่งท่าทางแบบนี้ของมันแน่นอนอยู่แล้วว่ากำลังระงับอารมณ์โกรธตัวเองอยู่ “อยู่กับแฟน มันต้องมีอะไรให้ทำเยอะแยะไม่ใช่เหรอ ?”
“แต่กูไม่ใช่แฟนมึง”
“มาปฏิเสธอะไรตอนนี้ ?”
“แต่กูไม่ได้ตอบตกลงตั้งแต่แรก !”
“กูบอกแล้วไง ว่าให้ร่างกายของมึงเป็นตัวตอบแทน” มันว่าก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ แล้วยกมือเล่นเส้นผมของผมไปมา จนตัวเองต้องผลักมือนั่นออก “ต้องให้กูนับให้ฟังมั้ยว่ามึงเสร็จไปกี่ครั้ง”
“...”
ผมได้แต่เม้มปากแน่น และเมื่อมันเห็นผมเงียบ เจ้าตัวเลยยกมือขึ้นแล้วทำท่านับนิ้ว “หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า...”
“...”
“หก...”
“ไม่เยอะขนาดนั้น !”
“หึ ”
ด้วยความอ่อนล้าของตัวเอง ในที่สุดผมก็ถอนหายใจยอมแพ้ แทนที่จะถกเถียงกับมันตามปกติ แล้วพูดขึ้นเสียงเรียบด้วยสีหน้าที่จริงจัง “โอเค งั้นก็ได้ ตอนนี้กูเป็นแฟนมึง”
“อาหะ”
“ไอ้ธาม...”
“ว่า ?”
“เลิกกันเถอะ”
“ว่าไงนะ !”
“กูบอกว่าเลิกกัน...!” ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อร่างหนาตรงหน้าพุ่งเข้ามาจับแขนผมแล้วบีบแรงๆ จนเจ็บไปหมด สายตาของไอ้ธามจ้องมาที่ผมไม่วางตา ก่อนที่น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความโกรธจะดังขึ้น
“กูให้โอกาสมึงพูดใหม่อีกครั้ง”
“...”
“พูดดิ !”
พลั๊ก !
ผมใช้แรงทั้งหมดผลักคนตรงหน้าจนกระเด็นไปติดกับประตูห้องด้วยความเหลืออด ก่อนจะตะโกนใส่หน้ามัน “เลิกยุ่งกับกูซักที !”
“ว่าไง...!”
“ตั้งแต่มีมึงเข้ามา ชีวิตกูก็มั่วไปหมด สิ่งที่มึงมอบให้กูมันไม่ใช่สิ่งที่กูต้องการ...”
“...”
“มึงเข้าใจมั้ย ว่าชีวิตกูไม่ต้องการมึง” ผมทรุดตัวลงนั่งยองๆ ด้วยความหมดแรง พลางกุมหัวตัวเองราวกับกำลังหนีความจริง เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองต้องเจอมาทั้งหมด ไอ้ธามเป็นผู้ชาย ส่วนผมเองก็เป็นผู้ชาย แน่นอนอยู่แล้วว่าสิ่งที่ผู้ชายคนหนึ่งจะ ‘ต้องการ’ มันต้องไม่ใช่กันและกันแน่ๆ “ขอร้องล่ะ อย่ามายุ่งกับกูอีก...”
“ไอ้แทน...”
“มึง...”
“...”
“ช่วยหายไปจากชีวิตกูที”
- แทน -
เลิกกันเถอะ
Thank You !
-
:hao5:
-
:sad4: :katai3: :ling3:
-
พาดราม่าซะงั้นอะ ไล่เค้าไปเดี๋ยวก็คิดถึงเค้า
พ่อแทน คนปากไม่ตรงกับใจรึเปล่า
-
เดี๋ยวหายไปจริงๆจะคิดถึงนะเออ 55555
-
โอ๊ยยย สนุกมากๆ รอตอนต่อไปค่า :katai4:
-
:a5: :a5:
-
Chapter 10
หน้าด้าน หน้าทน หน้าปูนซีเมนต์...
“ไข้ขึ้นสูง...”
“...”
“แล้วก็เป็นไมเกรน”
“...”
“หึ อ่อน”
“หุบปากแล้วกลับไปซะ” ผมพูดขึ้นพลางหันหน้าหนีร่างสูงที่กำลังถือกะละมังที่ใส่น้ำกับผ้าขนหนูอยู่
“ลุกขึ้นมาเช็ดตัว กินข้าวกินยาแล้วค่อยนอน”
“หน้าด้าน”
“...”
“คนบ้าอะไรไม่รู้ ไล่ก็ไม่ไป”
“...”
“ต้องให้กูทำยังไงห๊ะ มึงถึงจะเดินออกไปจากชีวิตกูดีๆ”
“อยากจะพูด หรือจะทำอะไรก็แล้วแต่”
“...”
“ก็กูมันหน้าด้านอยู่แล้วนิ”
“เหอะ !”
ผมเบี่ยงหน้าหลบไอ้ใบหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เตียง พลางกอดหมอนข้างไว้แน่น เพราะไม่รู้จะทำยังไงกับไอ้ธามดี ไล่ก็แล้ว ขอร้องก็แล้ว มันก็ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ผมไม่ไปไหน ง่ายๆ ว่ามันแถบไม่ห่างตัวเลยทีเดียว
ปวดหัวชะมัด...
“ถ้าอยากเลิกนักก็รอกูเบื่อแล้วกัน”
“เห็นแก่ตัว”
“หึ...” มันเค้นเสียงตามฉบับตัวเองเหมือนเดิม ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงแรงยุบบนที่นอน ทำให้ผมรีบพาร่างที่อ่อนแรงของตัวเองลุกขึ้นแล้วหันไปเตรียมด่าไอ้คนที่ขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างถือวิสาสะทันที แต่ยังไม่ทันที่จะหันไปก็โดนร่างหนาสวมกอดจากด้านหลังซะก่อน “กูจะบอกอะไรดีๆ ให้...”
“...”
“ถ้าสิ่งที่ต้องการมันไม่ ‘สำคัญ’ จริงๆ คนเราก็ไม่อยากเห็นแก่ตัวหรอก”
“...”
“เข้าใจสิ่งที่กูพูดมั้ย ?”
“เหอะ จะบอกว่ากูสำคัญงั้นสิ ?”
“เพิ่งรู้ตัวหรือไง”
“...” คำตอบของไอ้ธามทำเอาผมถึงกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ มือที่พยายามแงะมือคนตรงหน้าออกก็หยุดไปเสียดื้อๆ ก่อนที่ผมจะค่อยๆ เรียกสติกับมา แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง “สะ...สำคัญแค่ตอนมึงเงี่ยนสิไม่ว่า”
“นั่นสินะ...”
“...”
“ก็ดันถูกใจมึงตอนกูเงี่ยนนี่เนอะ ”
ผมแกะมือไอ้ธามออกจากเอวตัวเองทันที แล้วลุกขึ้นมองหน้ามันด้วยความโกรธกับคำพูดนั่น “ถ้าเงี่ยนมากนักก็เชิญไปเอาคนอื่นเถอะ มึงมันใครก็ได้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง !”
“เสียงดังมากไป ระวังห้องข้างๆ จะได้ยินเอานะ ”
“ไอ้...!” ผมง้างปากเตรียมด่ามันเต็มที่ แต่ก็ต้องหุบลงเมื่อคิดถึงคำพูดของมัน ซึ่งมันก็จริง เพราะหอผมมันแคบ ห้องก็ติดกันแค่มีผนังบางๆ มากั้น เพราะฉะนั้นเรื่องเสียงแค่คุยธรรมดาก็ได้ยินแบบหูถึงหูโดยที่ไม่ต้องไปเสือกเรื่องของเขาก็รู้ได้ทันทีเลยทีเดียว “บ้าเอ๊ย !”
“น้อยใจก็บอกมาตรงๆ ก็ได้มั้ง ~”
“คะ...ใครมันจะไปน้อยใจกัน !” ผมเถียงออกมาแบบค้างๆ คูๆ เพราะเริ่มไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมต้องไม่พอใจกับคำพูดนั้นของไอ้ธามด้วย ทั้งๆ ที่ผมและมันก็ต่างรู้ตัวกันทั้งคู่ว่าอะไรเป็นอะไร “เฮ้ย !”
ผมร้องออกมาเมื่อไอ้ธามมันดึงผมให้นั่งลงกับเตียงเหมือนเดิม “จะคิดมากทำไม บอกว่าสำคัญ ไม่ว่าจะในรูปแบบไหนมันก็คือสำคัญนั่นล่ะ”
“เหมือนเหี้ยอะไร ไม่เหมือนซักนิด !”
“นั่นไง น้อยใจจริงด้วย”
“อย่ามาตลก !”
“หึ ”
ไอ้บ้าเอ๊ย !
“ปล่อย”
“เช็ดตัวได้แล้วมึงอ่ะ จะได้กินข้าวกินยาต่อ...” มันว่าพลางขยับมาที่ริมเตียง พลางก้มหยิบกะละมังที่เจ้าตัววางทิ้งไว้กับพื้นขึ้นมาด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างก็ยังคงคล้องเอวผมไว้เหมือนเดิมไม่ยอมปล่อย
“งี่เง่า” ผมพูดขึ้นมาลอยๆ ก่อนจะดันมือนั่นออก แล้ว ล้มตัวลงนอนทันทีโดยไม่สนใจคนที่นั่งอยู่ ซึ่งไอ้ธามเองมันก็ถอนหายใจออกมา ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกของผมเลยทีเดียวที่ได้ยินเสียงถอนหายใจที่บ่งบอกถึงความเหนื่อยใจสุดๆ จากร่างข้างๆ “กลับไปได้แล้วไป”
“มึงนี่จะเลิกดื้อด้านซักวันได้มั้ยห๊ะ !”
“หนวกหู !”
“ไอ้เหี้ยมืด !”
“รำคาญ...!”
พรึ่บ !
“ปากดีงี้ แสดงว่าหายแล้วจริงๆ สินะ...” ไอ้ธามมันว่าหลังจากที่ตัวเองดึงผมให้นอนหงาย แล้วร่างหนักๆ นั่นก็ขึ้นนั่งทับร่างผมทันที โดยที่มือนึงจับข้อแขนผมไว้แน่น ส่วนอีกข้างก็ถือกะลังมังนั่นไว้โดยที่อยู่ตรงกับหัวผมเป๊ะๆ “กูชักเริ่มเงี่ยนอีกแล้วสิ ”
“ลุกออกไป...”
“ถอดเสื้อ !”
“ไอ้ธาม !”
“ถ้าไม่ถอดกูจะเอากะละมังทุ่มใส่หัวมึงเดี๋ยวนี้แหละ !”
“ชิส์ !” ผมจิ๊ปากออกมา เมื่อรู้ว่าตัวเองต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ ก่อนจะดึงมืออกจากการะจับกุมของมัน แล้วจัดการถอดเสื้อยืดของตัวเองออก ถึงจะลำบากอยู่บ้างเพราะอยู่ในท่านอน แต่ไม่นานนัก เสื้อยืดตัวบางก็หลุดออกจากตัว “ลุกออกไปได้แล้ว...”
“...”
“...หนัก”
“หึ...” ไอ้ธามมันเค้นเสียง ก่อนจะยอมย้ายตัวเองลงจากตัวผมมานั่งอยู่ข้างๆ แทน
“ปวดหัว...”
“ก็ถึงบอกให้รีบเช็ดตัวแล้วกินข้าวกินยาไง”
“อื้ม”
“ถ้าพูดง่ายๆ แบบนี้ตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องเสียเวลาหรอก” มันว่าด้วยน้ำเสียงเรียบๆ หลังจากที่ผมยอมเงียบแบบไม่มีปากเสียงกับมัน พลางจ้องมองคนตรงหน้าที่กำลังเช็ดตัวให้ผมอย่างตั้งใจ ก่อนที่มันจะมองผมกลับมาเช่นกัน “มองทำไม ?”
“แค่คิดว่าทำไมมึงต้องตามรังควานกูด้วย แค้นเหรอ ?”
“แค้นเรื่อง ?”
“ก็ที่กูคิดจะเล่นขี้โกงกับมึงตอนนั้น...”
“ปัญญาอ่อน...”
“กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นยาปลุกเซ็กส์ เพราะกูตั้งใจจะให้แค่มึงหลับ แล้วก็แพ้”
“...”
“เหอะ แต่กรรมก็ตามทันเร็วดี” ผมเค้นเสียง พลางหัวเราะออกมาเบาๆ “ก็รู้อยู่หรอกว่าตอนนั้นไม่ใช่ความผิดมึง ที่เงี่ยนแล้วหลงมาเอากูแบบนี้”
“คนป่วยนี่แม่งเพ้อเจ้อทุกคนเลยเปล่าวะ”
“ไม่ได้เพ้อ...!”
“แต่ก็ดี นานๆ ทีมึงจะเลิกงี่เง่าแล้วพูดออกมาตรงๆ”
“ใครงี่เง่ากันวะ” ผมบ่นออกมา ก่อนจะรีบพลิกตัวหนีร่างนั่น หลังจากที่มันเช็ดตัวให้เสร็จ แล้วก็ได้แต่นอนเงียบอยู่แบบนั้น จนกระทั่งไอ้ธามมันหยิบข้าวกล่องที่เจ้าตัวลงไปซื้อจากเซเว่นมาให้ “มากินข้าวเร็วๆ”
“...” ผมไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยันตัวเองลุกขึ้นนั่งแต่โดยง่าย
“เงียบแบบนี้ รู้สึกผิดหรือไง ?”
“เปล่า แค่รู้สึกพลาด”
“หึ...งั้นมึงก็รู้สึกพลาดแบบนี้ต่อไปนั่นแหละ คิดซะว่าที่กูมาตามรังควานมึงแบบนี้ ก็เพราะตัวมึงเองทั้งนั้น”
“เออ...” ผมว่าแบบไม่มีอะไรจะเถียง พลางตักข้าวผัดปูจืดๆ นี่เข้าปาก จากที่ว่ามันไม่มีรสชาติอยู่แล้ว เจอลิ้นคนป่วยเข้าไปนี่ยิ่งห่วยแตก “ไม่อร่อย”
“อยากแดกของอร่อย ก็รีบๆ หายซะสิ”
“เพราะใครล่ะ”
“เออ กูผิดเองล่ะ”
“...”
ผมเงียบไปเพราะรู้สึกพึงพอใจกับประโยคเมื่อซักครู่ของไอ้ธามอย่างบอกไม่ถูก เพราะเกือบจะเป็นครั้งแรกที่มันเป็นฝ่ายยอมผม ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวในถ้วยพลาสติกนี่จนหมด ทั้งๆ ที่ปากก็บ่นว่าไม่อร่อย โดยลืมไปว่าสายตาของคนตรงหน้ายังคงจ้องผมอยู่ทุกการกระทำ ก่อนที่เสียงของไอ้ธามจะดังขึ้น ซึ่งเหมือนจะเป็นการพรึมพรำ แต่มันก็ทำให้ผมได้ยินอย่างชัดเจน
“ก็มึงไม่ได้ขอให้กูไปหลงมึงซักหน่อยนี่เนอะ...”
.
.
.
...
“ห๊ะ...”
“กินข้าวเสร็จก็รีบกินยาดิ จะนั่งอึนทำไมวะ ป่วยนะไม่ได้เป็นง่อย จะให้กูประเคนให้ทุกอย่างเลยงั้ย !”
“อะ...เออ”
ผมขานรับแบบงงๆ กับอารมณ์ที่แปรปรวนของไอ้ธาม ก่อนจะทำท่าเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำ กับยาที่วางไว้อยู่บนโต๊ะข้างเตียง แต่ยังไม่ทันจะเอื้อมถึง ไอ้ธามมันก็เอื้อมไปหยิบมาให้ซะก่อน ผมจึงได้แต่รับมาจากมันต่อ
ปากด่ากู แต่ก็ทำให้เนี่ยนะ
“นอนพักไป เดี๋ยวกูกลับแล้ว”
“อืม” ผมตอบแค่นั้น ก่อนที่คนตรงหน้าจะเอื้อมมือมาคว้าแก้วน้ำในมือตัวเองไป ผมจึงได้แต่มองการกระทำนั้น แล้วล้มตัวนอนลงเหมือนเดิม “ขอบใจ...”
“ตอนเย็นกูจะมาใหม่”
“มาทำไม ?”
“เอาข้าวมาให้”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูให้เพื่อนซื้อมาให้ก็ได้...” ผมพูดเสียงเบา พลางซุกหน้าลงกับหมอน รู้สึกเหมือนตาจะหลับลงทุกทีหลังจากที่กินยาเข้าไป
“ไอ้แทน”
“ว่า ?”
“กูไม่ปล่อยมึงไปง่ายๆ หรอกนะ”
“หน้าด้าน”
“หึ...บอกแล้วว่าอยากพูดอะไรก็พูดไป” ไอ้ธามมันพูดเสียงเรียบ ซึ่งผมก็ไม่ได้ตอบอะไร มันจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง “แล้วตอนเย็นรอกูด้วยล่ะ”
จบประโยคนั้น ประตูก็ปิดลงทันที ซึ่งบ่งบอกว่าเจ้าตัวได้ออกไปแล้วโดยไม่รอให้ผมได้เอ่ยปากทักท้วงอะไร ตอนนี้เลยมีเพียงผมเท่านั้นที่กำลังนอนคิดกับประโยคของไอ้ธามก่อนหน้านี้
‘กูไม่ปล่อยมึงไปง่ายๆ หรอกนะ’
...
“ไม่ต้องบอกก็รู้อยู่แล้วมั้ง...”
20.40 น.
“กลับหอยังวะ ?”
{กำลังเดิน...} เสียงของไอ้ทิมจากปลายสายพร้อมกับเสียงกุกกัก บ่งบอกว่ามันกำลังเดินอยู่จริงๆ {ทำไมอ่ะ ?}
“ถ้าผ่านเซเว่น ซื้อข้าวผัดปูมาให้มั้งดิ เดี๋ยวลงไปรอเอาตรงหน้าหอ”
{อืม ได้ดิ เดี๋ยวอีกประมาณสิบนาทีค่อยลงมาแล้วกัน}
“เคๆ”
ผมตัดสายทิ้ง พลางนอนรอกะเวลาให้ครบสิบนาที เหตุผลที่ผมฝากไอ้ทิมเพราะหอของผมเป็นทางผ่านของมันตอนกลับจากทำงานพอดี และหอของมันก็อยู่ถัดจากผมไปไม่ห่างนัก ซึ่งโชคดีที่วันเสาร์อาทิตย์เวลากลับบ้านของมันเป็นเวลานี้พอดี เลยค่อนข้างจะเข้าทางผมพอสมควร
และถ้าถามว่าไอ้คนที่บอกให้ผมรอมันหายไปไหน อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เห็นมันบอกว่าจะมาเย็นๆ นี่จนมืดละ แม่งก็ยังไม่มา
เมื่อคิดได้แบบนั้นผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะไลน์ไปหามัน
Tan : ไม่ต้องมาแล้ว กูกินข้าวแล้ว
...
“ให้รอพ่องมึงดิ ป่านนี้ยังไม่มา !” ผมพูดออกมาใส่โทรศัพท์ตัวเองด้วยความหมั่นไส้ เพียงเพราะแค่เห็นรูปโปรไฟล์เล็กๆ ของมันเท่านั้น
ผมจิ๊ปากออกมาด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนจะเห็นว่าเวลามันผ่านมาสิบนาทีกว่าๆ แล้ว เลยทิ้งโทรศัพท์ไว้แบบนั้น และรีบเดินไปที่ประตูห้องทันทีเพื่อออกไปรอไอ้ทิมข้างล่าง แต่แค่เปิดประตูออกมา ก็ต้องแปลกใจเมื่อไอ้ทิมมันมาอยู่ที่หน้าห้องแล้ว “อ้าว...”
“ไม่เห็นข้างล่าง เลยเอาขึ้นมาให้” มันว่าพลางยื่นถุงเซเว่นมาให้
“อ่า โทษทีว่ะ รู้สึกไม่ค่อยดีน่ะ” ผมพูดแก้ตัวเสียงเบาพลางหัวเราะ พลางเอื้อมมือไปรับถุงนั่นมาอย่างเก้ๆ กังๆ เพราะไม่รู้จะทำไง ใช้ให้มันซื้อแล้วยังอุตส่าห์เอาขึ้นมาให้อีก จะให้บอกเสียเวลากับการด่าไอ้ธามอยู่ก็ยังไงๆ
“ไม่สบาย ?”
“นิดหน่อย” ผมพูด ก่อนที่คนตรงหน้าจะเอื้อมมือมาจับต้นคอผมไว้ ส่วนอีกข้างก็เอื้อมมาอังหน้าผากผมเบาๆ “จริงๆ กูไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“ตัวร้อนอยู่เลย” มันว่าก่อนจะสลับหน้ามือที หลังมือทีอยู่แบบนั้น จนผมเริ่มมองมันแบบรำคาญ “ให้กูอยู่เป็นเพื่อนมั้ย ?”
“กูไม่เป็นไรหรอกน่า” ผมเบือนหน้าหนีจากมือไอ้ทิม ก่อนที่มือนั่นจะเลื่อนมาที่คอแทนทำเอาผมถึงกับสะดุ้ง
“หืม...คอ...”
“หะ...”
“ผู้หญิงคนไหนอีกล่ะ ร้อนแรงดีเนอะ”
“...”
“หรือแฟน ?”
“ฮะๆ” ผมหัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนจะดันมือนั่นออก และเตรียมจะไล่ไอ้ทิมเต็มที่ แต่ยังไม่ทันที่ออกปากไล่ สายตาของผมก็ไปสบกับร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ห่างนัก ที่ตอนนี้ กำลังยืนเดาะลิ้นทำหน้าไม่พอใจ ในมือก็ถือข้าวของพะรุงพะรังไปหมด “อะ...”
ไอ้ธาม !
และริมฝีปากของคนข้างหลังก็ค่อยๆ ขยับเบาๆ แต่ก็ออกมาเป็นประโยคที่เรียบเฉยแต่ชัดเจน ทำเอาผมและไอ้ทิมตกใจไปตามๆ กัน
“ไม่บอกไปละ ว่าทำกับ ‘ผัว’ ”
...!
- ธาม –
ถ้าสิ่งที่ต้องการมันไม่ ‘สำคัญ’ จริงๆ คนเราก็ไม่อยากเห็นแก่ตัวหรอก
Thank You !
# เรื่องนี้แต่งจบแล้ว ใครไม่อยากรอ หรืออยากอ่านก่อน สามารถติดตามได้ในเพจ สาววายผู้ลึกลับนะคะ
-
น่านนนนนนน พ่อคนหึงโหดเริ่มออกอาการล่ะ 5555
บางทีแทนก็งี่เง่านะเนี่ย หึๆๆๆๆ
-
:L2: :pig4:
-
:กอด1:
-
:katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะค่ะ
รอติดตามต่อไปค่ะ
-
Chapter 11
ยิ่งอยากเกลียด ยิ่งเกลียดไม่ลง...
“เป็นบ้าอะไรวะ !” ผมพูดเสียงดังพลางผลักร่างของไอ้ธามออก หลังจากที่เจ้าตัวลากผมเข้ามาในห้องทั้งๆ ที่ยังพูดกับไอ้ทิมไม่จบ
“แล้วพวกมึงยืนทำอะไรกัน !”
“ทำเหี้ยอะไร ก็คุยกันปกติ !”
ปั้งๆๆๆ
“ไอ้แทน !”
เสียงเคาะประตูและเสียงของไอ้ทิมดังขึ้นพร้อมๆ กัน ทำให้ทั้งผมและไอ้คนนิสัยไม่ดีตรงหน้าต่างหันไปมอง ผมที่กำลังทำท่าจะไปเปิดประตู ก็โดนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉุดแขนไว้แล้วบีบแรงๆ จนผมได้แต่ข่มความเจ็บไว้ แล้วมองหน้ามันกลับอย่างไม่ยอมแพ้ “ปล่อยกู”
“ไอ้เหี้ยมืด อย่ามางี่เง่า !”
“มึงมากกว่าที่งี่เง่า !” ผมตะคอกใส่มันกลับ ก่อนจะสะบัดแขนออกจากการจับกุมนั่น “ถอยไป กูจะออกไปคุยกับเพื่อน...!”
ทันทีที่ร่างผมหันหลังและกำลังจะเอื้อมมือไปปิดประตู มือหนาของคนที่ยืนอยู่ไม่ห่างนักก็คว้าเข้าที่ต้นคอของผมแล้วดันอย่างแรงจนร่างผมเข้าปะทะแนบกับประตูห้องเสียงดังลั่น ก่อนที่ร่างของไอ้ธามจะทาบลงมาติดๆ ซึ่งมือของมันยังคงบีบที่ต้นคอของผมจนปวดระบมไปหมด ลมหายใจร้อนก็รดลงเข้าที่กกหู ก่อนที่เสียงเรียบๆ นั่นจะกดต่ำกระซิบเบาๆ แต่ก็ทำให้ผมถึงกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่พลางหุบปากเงียบ ไม่กล้าแม้แต่แสดงความเจ็บปวดออกมา และครั้งนี้ก็ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าผมกลัวมันอย่างที่ไม่เคยกลัวใครมาก่อน กลัวไอ้เจ้าของเสียงที่กำลังพูดนี่มากเพียงไหน “ไล่มันไปซะ...”
“...”
“อยากจะออกไปคุยกับมันขนาดนั้นเลยงั้ย ?”
“ปล่อย...”
“หึ !” ไอ้ธามมันเค้นเสียง ก่อนจะกระชากมือตัวเองกลับไป ผมจึงรีบหันกลับไปหามันโดยที่ตอนนี้เจ้าตัวแสดงสีหน้าโกรธจัดออกมา ก่อนจะยกนิ้วขึ้นชี้หน้าผม “งั้นก็เปิดเลย กูจะได้บอกมันว่าเราเป็นอะไรกัน !”
“ไอ้ธาม !”
“อยากแชร์นักไม่ใช่งั้ย เปิดประตูดิ จะเอาให้รู้แม่งทั้งคณะเลย ‘ประสบการณ์’ กับกูน่ะ”
“...”
“หรือจะบอกทั้งมหาลัยเลยดี ว่ามึงมันนอนกับผู้ชาย...!”
พลั๊ก !
ผมซัดเข้าที่ใบหน้าหล่อๆ นั่นด้วยความเหลืออด ก่อนที่ไอ้ธามมันจะหันกลับมาพร้อมกับเลือดที่ไหลซิบอยู่บริเวณมุมปาก ตามด้วยมือหนาที่เอื้อมเข้ามากระชากคอเสื้อของผมอย่างแรง ส่วนมืออีกข้างก็ง้างขึ้นสูง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้มันกำลังจะทำอะไร แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อมือนั่นหยุดชะงักอยู่แค่นั้น ผมเลยได้แต่ก้มหน้านิ่งโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าคนตรงหน้าด้วยซ้ำ “ออกไป”
“ไอ้แทน !”
“อยากจะไปบอกอะไรกับใครก็เชิญ”
“...”
“ถ้าบอกแล้วก็อย่ามายุ่งกับกูอีก...” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยและเบาลงราวกับคนหมดแรง รู้สึกจุกกับคำพูดของไอ้ธามเมื่อซักครู่ และมันก็เจ็บกว่าการกระทำรุนแรงที่ไอ้ธามเคยทำมาทั้งหมด จนเป็นครั้งแรกที่มันแทบจะทำให้ผู้ชายอย่างผมยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ “จะได้จบๆ ไปซักที”
“อย่า...!” ไอ้ธามมันจับคางผมให้เงยขึ้นหามัน ก่อนที่เจ้าตัวจะหยุดชะงักคำพูดลงเมื่อเห็นสีหน้าของผมตอนนี้ และมันก็ทำให้ผมสมเพชตัวเองไม่น้อย ถึงแม้ตอนนี้ผมจะยังไม่ได้ร้องไห้ออกมาจริงๆ แต่มันก็คงแสดงออกทางสีหน้าของผมอย่างชัดเจน ก่อนที่สีหน้าโกรธของไอ้ธามเมื่อซักครู่ จะปรับลงอย่างรวดเร็ว มือที่เคยสัมผัสอย่างรุนแรงก็เบาลงอย่างเห็นได้ชัด จนทำให้คิดได้ว่าตอนนี้ตัวเองอาจจะกำลังโดนตบหัวแล้วลูบหลังอยู่ก็ได้ ก่อนที่น้ำเสียงของคนตรงหน้าจะดังขึ้นเบาๆ ซึ่งแตกต่างจากตอนแรกโดยสิ้นเชิง “...ขอโทษ”
“อืม”
“ไอ้แทน กูขอโทษ”
“จะขอโทษอีกทำไม กูไม่มีอะไรจะยกให้มึงแล้ว”
“...”
“กลับไปได้แล้วไป” ผมพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะดันร่างตรงหน้าหลบให้พ้นทาง ซึ่งคราวนี้เจ้าตัวยอมขยับตามแต่โดยดี ผมจึงเอื้อมมือไปเปิดประตูโดยที่ไม่รอให้มันตอบ ก่อนจะเห็นอีกคนที่ยังคงยืนอยู่หน้าประตูกำลังแสดงสีหน้าปะปนกันมั่วไปหมด ถ้าเดาไม่ผิด มันคงได้ยินที่ผมกับไอ้ธามพูดกันหลังประตูแทบทั้งหมด ผมเลยได้แต่ส่งสีหน้าที่เรียบเฉยไปให้ ไม่ได้แสดงท่าทีว่าตกใจหรืออย่างไร ก่อนจะพูดกับไอ้ทิมด้วยน้ำเสียงปกติ พลางยื่นเงินค่าข้าวให้มัน “ขอบใจที่ซื้อข้าวมาให้”
“อะ...อืม” ไอ้ทิมเองมันก็ตอบรับแค่นั้น แต่ก็ไม่ยอมขยับตัว ผมจึงคว้ามือมันขึ้นมาแล้วยัดเงินให้เอง มันจึงปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ “จริงๆ กูเลี้ยงก็ได้”
“ไม่เป็นไร ไว้เจอกันวันจันทร์” ผมพูดขึ้นเป็นเชิงไล่มันไปในตัว ก่อนจะหันมาหาอีกคนที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ไม่ต่างกันนัก “มึงก็กลับไปได้แล้ว”
“แต่...”
“กูอยากนอนพัก”
“งั้นพรุ่งนี้กูจะมาหา”
“อย่ามา...” ผมรีบพูดขึ้น ก่อนจะหลบสายตาของคนตรงหน้า เพราะสายตาของไอ้ธามตอนนี้ช่างแตกต่างจากเมื่อซักครู่ราวกับฟ้ากับเหว พอมันจะดีก็ดีใจหาย พอร้ายก็ร้ายสุดๆ จนผมไม่รู้จะรับมือกับคนแบบมันยังไงแล้ว “ไม่ต้องมาแหละดีแล้ว ไว้เจอกันวันจันทร์เลย”
“งั้นก็ได้ พักผ่อนเยอะๆ ล่ะ” มันพูดขึ้นอย่างว่าง่าย ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวของผมเบาๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะยอมเดินออกไปจากห้องเอง จนตอนนี้เหลือแค่ผมกับไอ้ทิมที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม มันมองผมนิ่งๆ ราวกับอยากจะถามอะไร แต่ก็ยอมเงียบแล้วเดินออกจากหน้าห้องของผมตามไอ้ธามไปติดๆ ผมจึงปิดประตูห้องแล้วล็อกให้เรียบร้อยราวกับกำลังหนีออกจากโลกภายนอก แล้วเดินกลับมาที่เตียงราวกับคนหมดแรง ก่อนจะเห็นได้ว่าโทรศัพท์ของตัวเองที่วางอยู่ มีไลน์หนึ่งเข้ามาในตอนที่ผมห่างจากโทรศัพท์ไปไม่นานนัก
Time : กูบอกให้รอ อ้วกออกมาเดี๋ยวนี้ !
Time : (สติกเกอร์หน้าโกรธ)
“หึ...” ผมเค้นเสียงออกมาเบาๆ ราวกับกำลังหัวเราะ ก่อนจะเหลือบไปเห็นถุงมากมายที่ไอ้ธามมันหิ้วพะรุงพะรังมาก่อนหน้านี้ ที่วางอยู่กลางห้อง ผมจึงลุกจากเตียงแล้วจัดการเปิดดูก็เห็นว่าเป็นหม้อสุกี้ขนาดไม่ใหญ่นัก พร้อมกับวัตถุดิบทำสุกี้มากมายที่อยู่ในถุงอีกใบ “งี่เง่า...”
...
ผมทรุดตัวลงนั่งยองๆ พลางขยี้หัวตัวเองเบาๆ ด้วยความสับสน ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้มันทำให้ผมรู้สึกแย่สุดๆ แท้ๆ “จะมาดีกับกูทำไมอีกวะ กูอยากเกลียดมึงจะแย่อยู่แล้ว...”
ไอ้บ้าเอ๊ย...
[Time : Say]
“เฮ้ย จะไปไหนวะ ?”
เสียงของเพื่อนร่วมสาขาที่นั่งจับกลุ่มอยู่ไม่ห่างนักทักผมขึ้น หลังจากที่ตัวเองกำลังจะเดินออกลานเกียร์ ผมจึงหันไปตอบแบบส่งๆ ก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นโดยไม่สนใจเสียงสอดรู้สอดเห็นของพวกมันที่ตามไล่หลังมาติดๆ “ไปตึกดิน”
ผมเดินตรงไปที่ตึกดินที่อยู่ห่างออกไปพอสมควรด้วยอารมณ์ที่เสียนิดๆ เพราะวันนี้วันพุทธแล้วผมยังไม่ได้เจอไอ้แทนเลย ทั้งๆ ที่มันเป็นคนบอกเองว่าเจอกันวันจันทร์ ใจก็อยากจะบุกไปหาที่หอ ถ้าไม่ติดว่าโดนห้ามด้วยสีหน้าแบบนั้น ผมไม่รีรอแบบนี้แน่ๆ
ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้มันรู้สึกไม่ดีซักหน่อย...
“เดี๋ยว !” ผมเดินเข้าไปหาพวกกลุ่มเด็กเกษตรฯ กลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินออกมาจากตึกดิน พวกนั้นจึงหยุดชะงักลงแล้วหันมามองทางผมเป็นตาเดียว “ไอ้แทนอยู่ไหน ?”
“ไอ้แทน ?”
“ไอ้ที่ผมยาวๆ ตัวดำๆ”
“รู้อยู่ๆ ก็เรียนอยู่ห้องเดียวกันตลอด” คนๆ หนึ่งพูดขึ้นหลังจากที่อธิบายลักษณะของไอ้แทนไป ก่อนที่พวกมันจะพากันหัวเราะเสียงดัง ซึ่งแอบกระตุกตีนผมพอสมควร
แล้วแม่งจะทำหน้าสงสัยกันทำเพื่อ ?
“เห็นมันบ้างมั้ย ?” ผมกดเสียงถามอีกครั้ง พลางข่มอารมณ์ที่เสียของตัวเองไว้
“ไม่เห็นหรอก มันไม่ได้มา ม. ตั้งแต่วันจันทร์แล้ว”
“...”
“งั้นไปก่อนนะ”
พวกนั้นมันโบกมือให้ผมด้วยท่าทีกวนตีน ก่อนจะเดินออกไป ซึ่งผมเองก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ยืนนิ่งอยู่แบบนั้น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ตัวเองแล้วส่งไลน์หาไอ้แทนอีกครั้ง ซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ เพราะตั้งแต่ที่มันไล่ผมออกจากห้อง ผมก็ทั้งไลน์ทั้งโทรหามันตลอด แต่เจ้าตัวก็ไม่แม้จะรับโทรศัพท์หรือตอบกลับซักครั้ง
และตอนนี้มันก็ทำให้ผมหมดความอดทนแล้วจริงๆ
...
“บ้าเอ๊ย !”
แม่งยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าวะ !
ผมเก็บโทรศัพท์ของตัวเองเข้ากระเป๋า เพราะไม่ว่าจะทำยังไง ผลออกมามันก็ไม่ได้ต่างจากเดิมซักนิด เลยได้แต่เดินตรงดิ่งไปที่รถของตัวเอง ยังไงตอนนี้ก็เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว และก็ได้เวลาที่ผมจะบุกไปหามันจริงๆ ซักที ในขณะที่อารมณ์ขุ่นมัวของผมยังทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานนัก รถของผมก็ขับมาจอดอยู่บริเวณหน้าหอ ผมจึงรีบลงจากรถแล้วตรงดิ่งขึ้นไปที่ห้อง ก่อนจะเข้าทุบประตูที่ปิดสนิทนั่นด้วยความอารมณ์เสีย
ปั้งๆๆๆๆ
...
ปั้งๆๆๆๆ
“ไอ้แทน เปิด !”
...
ปั้งๆๆๆๆๆ
“เปิดดิวะ !”
แกร๊ก !
เสียงเปิดประตูทำให้ผมใจชื้นขึ้นมา ก่อนมันจะต้องอารมณ์เสียอีกครั้ง เมื่อประตูที่เปิดมานั้นมันดันเป็นจากห้องข้างๆ แทน ตามด้วยผู้ชายอ้วนท้วม ใส่แว่นเดินออกมาจากห้องนั้น ซึ่งเจ้าตัวมองผมก่อนจะพูดออกมาเบาๆ
“แทนไม่อยู่หรอก”
“วะ...ว่าไงนะ !”
“แทนไม่อยู่...”
“มันไปไหน !” ผมตรงดิ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของไอ้คนที่พูดออกมาด้วยความร้อนรน ก่อนจะตะคอกใส่อีกครั้ง “ว่าไง มันหายไปไหน !”
“ผะ...ผมไม่รู้”
“โธ่เว้ย !” ผมปล่อยมือออกจากคอเสื้อนั่น เมื่อคนตรงหน้าแสดงท่าทีหวาดกลัวออกมาอย่าชัดเจน “หายไปไหนกันแน่วะ !”
“ดะ...เดี๋ยวก็คงกลับมา”
“เดี๋ยวแล้วมันเมื่อไหร่กัน !”
นี่มันคงไม่ได้หนีผมไปจริงๆ ใช่มั้ย !
...
ปั้ง !
ผมเตะเข้าที่ประตูอย่างแรงอีกครั้งด้วยความอารมณ์เสีย แต่ก็ไม่ช่วยให้อารมณ์ของผมเย็นลงซักนิด มีแต่ความร้อนรนเท่านั้นที่ยังคงทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ ถ้าผมรู้ว่ามันจะหายไปแบบนี้ ผมจะไม่รอให้มันผ่านมาหลายวันขนาดนี้หรอก ผมควรจะมาหามันตั้งแต่แรกแล้ว
จริงๆ ผมไม่ควรทิ้งให้มันอยู่คนเดียวตั้งแต่แรกมากกว่า
ผมถอนหายใจออกมา เพราะไม่รู้จะทำยังไง ก่อนจะฟรุบหัวลงเข้ากับประตูบานที่คุ้นตานั่น ปากก็พรึมพรำออกมาเบาๆ พลางหยิบโทรศัพท์กดหาเบอร์ที่รู้ว่าโทรไปยังไงก็ไม่มีทางรับนั่นอีกครั้ง “มึงหายไปไหนกันแน่วะ...”
...
...
...
“โวยวายอะไรกัน...”
ยังไม่ทันที่จะกดโทร เสียงทุ้มๆ นั่นก็ทำให้ผมละความสนใจจากหน้าจอโทรศัพท์แล้วหันไปมองร่างสีเข้มที่ตอนนี้สวมเพียงชุดลำลองธรรมดา ในมือก็มีถุงเซเว่นขนาดไม่เล็กมากอยู่ ก่อนที่มันจะมองผมกับร่างอ้วนข้างๆ ด้วยความสงสัย แต่แค่เห็นเพียงแค่นั้น ก็ทำให้ร่างกายของผมตรงดิ่งเข้าหามันโดยอัตโนมัติ จนเจ้าตัวแสดงสีหน้าตกใจออกมาเมื่อผมสวมกอดเข้ากับร่างนั่นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย “มึงหาย...”
“ห๊ะ ?”
“มึงหายไปไหนมา !?”
สิ้นคำถามของผมไอ้แทนมันก็เงียบ ผมจึงกอดมันให้แน่นขึ้นกว่าเดิม ราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไปไหนอีก ไอ้แทนมันจึงขยับเล็กน้อย พลางส่งเสียงในลำคอราวกับแสดงออกว่ากำลังอึดอัด ก่อนจะยอมตอบออกมา “กูไปเซเว่น”
“...”
“ปล่อยได้แล้ว อึดอัด !”
มันออกแรงดันร่างของผมออก พลางทำหน้าตาหงุดหงิดสไตล์มันออกมา ผมจึงยอมถอยออกมาง่ายๆ ก่อนที่ไอ้แทนมันจะเดินตรงไปที่ห้องตัวเอง แล้วเหลือบมองเจ้าของห้องข้างๆ เล็กน้อย แล้วปากนั่นก็หาเรื่องทันที “มองเหี้ยไร เข้าห้องตัวเองไปดิ !”
“คะ...ครับ !”
หาเรื่องเสร็จก็จัดการไขห้องแล้วเปิดประตูโดยไม่แลร่างนั้นแม้แต่นิดเดียว ซึ่งผมก็ได้แต่ยืนมองนิสัยพาลๆ ของมัน ซึ่งไม่รู้ว่าไอ้นิสัยแบบนั้นมันดูมีเสน่ห์ตั้งแต่เมื่อไหร่
“จะเข้ามามั้ย ?” ประโยคนี้เจ้าตัวหันมาถามผมโดยเปิดประตูค้างไว้ ผมจึงรีบเดินตามคำชักชวนที่นานๆ จะเกิดขึ้นนั่นแบบไม่มีปากเสียงใดๆ และทันทีที่ประตูปิดลง ผมก็เข้าสวมกอดร่างนั่นอีกครั้ง และดูเหมือนคราวนี้ไอ้แทนจะไม่ได้โวยวายหรือขัดขืน ผมจึงถามขึ้นอีกครั้งด้วยประโยคเดิมๆ
“มึงหายไปไหนมา”
“กูก็บอกอยู่ว่าไปเซเว่น ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง ?”
“แล้วทำไมไม่ไป ม.”
“...” คำถามนี้ของผม ทำเอามันเงียบไปซักพัก แต่ก็ยอมตอบออกมา “ป่วย”
“หึ...” ผมเค้นเสียงกับคำตอบนั่น ก่อนจะมองบริเวณลำคอ ที่ตอนแรกเต็มไปด้วยรอยปื้นแดงๆ แทบไม่เว้นว่าง “เหมือนจะจางลงแล้วนี่...”
“...”
“กูว่ามึงมีรอยจะดูดีกว่านะ ”
“หยุดเลย !” ในที่สุดร่างที่นิ่งๆ ของมันก็ดิ้นสุดแรงพาตัวเองหลุดออกจากการจับกุมของผม พลางหันมามองหน้าอย่างเอาเรื่อง แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “กูไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันแล้ว มากอดกูแบบนี้ไม่รังเกียจหรือไง !?”
“พูดจริงหรือพูดเล่น ?”
“จริง !” มันยืนยันเสียงหนักแน่น ก่อนจะค่อยๆ แกะผมตัวเองที่ติดกันเป็นก้อนให้ดูราวกับเป็นหลักฐานในคำพูดนั้น ผมจึงมองมันด้วยสายตาที่บ่งบอกไม่ถูกทันที ก่อนจะเพิ่งสังเกตว่าภายในห้องของมันตอนนี้ ก็ไม่ต่างจากแหล่งรวมขยะดีๆ นี่เอง
“สกปกได้อีก”
“ทนไม่ได้ก็ออกไป !”
“แค่บอกว่าสกปก ไม่ได้บอกว่าทนไม่ได้นิ” ผมยักไหล่ ก่อนจะเดินผ่านมันไปนั่งบนเตียงอย่างถือวิสาสะ เพราะดูยังไงตรงนี้ก็เป็นที่ที่น่านั่งที่สุดเมื่อวัดจากพื้นที่ทั้งหมดในห้องนี่แล้ว “ไล่กูจัง...”
“...”
“ถ้ากูไปจริงๆ อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน” คำพูดทีเล่นทีจริงของผม ที่ตั้งใจจะกวนประสาทมัน แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อคนฟังอยู่ๆ ก็เงียบไป ทั้งๆ ที่ผมคิดว่ามันจะต้องโวยวายสวนกลับมาทันที แต่ดันมีเพียงสีหน้าที่ไม่พอใจเท่านั้น ที่แสดงออกมา “หืม ?”
แปลก...
“อยากทำอะไรก็ทำ กูไปอาบน้ำแล้ว !”
“นี่เน่าจริงๆ ?”
มันไม่ตอบได้แต่จิ๊ปากกลับมา ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำไป แต่ก่อนที่ประตูจะปิดลง ผมก็รีบลุกขึ้นแล้วจับประตูนั่นไว้ คนที่กำลังจะเข้าไปอาบน้ำ จึงมองกลับมาด้วยสายตาหาเรื่อง “อะไรอีก”
“มึงจะไม่หนีไปไหนใช่มั้ย ?”
“ถ้ากูมุดท่อหนีมึงได้ กูทำไปแล้ว !”
“พูดแบบนี้ต้องการให้กูเข้าไปเฝ้ามึงอาบน้ำ ?”
“อย่ามาปัญญาอ่อน !” มันว่าก่อนจะพยายามดึงประตูห้องน้ำให้ปิดลง แต่ผมก็ยังคงจับไว้แน่น “ปล่อยดิวะ กูจะอาบน้ำ !”
“อย่าคิดหนีกู”
“ไอ้เรื่องคิดมันก็ต้องคิดอยู่ตลอดไม่ใช่หรือไง ?”
“ไอ้เหี้ยมืด”
“เออ รู้แล้วน่า น่ารำคาญจริง !” มันดันแขนของผมที่จับประตูอยู่ให้ถอย ก่อนที่เจ้าตัวจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง “มารบกวนกูแล้วก็เก็บห้องให้กูด้วย”
“จำเป็น ?”
“จำเป็นดิ !” มันว่าก่อนจะมองผมนิ่งๆ โดยที่ยังไม่ยอมปิดประตูห้องน้ำ ก่อนที่สายตานั่นจะหลบลงต่ำ แล้วพูดออกมาอีกครั้งเสียงเบาราวกับกระซิบ “ตอนนี้กูหายแล้ว...”
“อาหะ...”
“ของอร่อย...”
“...?” ผมงงกับคำพูดของมัน บวกกับไอ้ท่าทีหลบหน้าหลบตานั่น เมื่อเห็นว่าผมเงียบ เจ้าตัวเลยเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยสีหน้าที่ขึ้นสีเล็กน้อย ก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่น
“สุกี้น่ะ ซื้อเลี้ยงกูอีกรอบด้วย !”
“หะ...”
ปั้ง !
ว่าจบก็ปิดประตูห้องน้ำ เหลือแต่ผมที่ยังคงยืนงงอยู่ ก่อนจะเข้าใจทันทีที่หันไปเห็นถุงที่ตัวเองเคยหิ้วขึ้นมาเมื่อหลายวันก่อน ที่ตอนนี้มันยังคงวางอยู่มุมห้อง แถมยังส่งกลิ่นเหม็นอีกต่างหาก ถึงจะดูสกปก แต่ก็เรียกรอยยิ้มของผมออกมาได้เล็กน้อย “หึ...”
ถ้ายอมปล่อยให้หนีไปง่ายๆ ก็บ้าแล้ว
- แทน –
จะมาดีกับกูทำไมอีกวะ กูอยากเกลียดมึงจะแย่อยู่แล้ว...
Thank You !
-
:L2: :pig4:
-
o13 o13 o13
สนุกกกกก.........เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เริ่มจะมีใจให้กันแล้วใช่ไหม
-
Chapter 12
พิเศษหรือไม่พิเศษ
“ง่วง...”
คำพูดของผมทำเอาคนที่นั่งหยิบผักลงหม้อสุกี้หันมามองผมที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยสายตาคมกริบ ซึ่งเวลานี้หกโมงเย็นกว่าๆ แล้ว และไอ้ธามมันก็เลี้ยงสุกี้ผมจริงๆ ทั้งๆ ที่ผมบอกว่าไว้กินวันอื่นก็ได้ แต่เจ้าตัวก็ยังจะดึงดันทำให้กินเหมือนเดิม “มึงจะง่วงอะไรนักหนา มึงนอนเฉยๆ มากี่วันแล้ว !”
“กูไม่ได้นอน...”
“แล้วมึงทำอะไร ?”
“เล่นเกม” ผมพูดความจริง พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วล้มตัวลงนอน ก่อนจะกดเข้าเกมคุ้กกี้รันเพื่อเล่นรอไอ้ธามเตรียมสุกี้
“...” อยู่ๆ คนที่นั่งทำอยู่ก็เงียบไป ก่อนที่ผมจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มันย้ายตัวเองมานั่งลงข้างๆ ผมบนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมจึงตั้งหน้าตั้งตาอยู่กับการเล่นเกมโดยพยายามไม่สนใจมัน เจ้าตัวเลยถามขึ้นมาเสียงเรียบ “เล่นเกมอะไร ?”
“คุ้กกี้รัน...”
“เล่นบ่อย ?”
“ก็บ่อย นอนอยู่ห้องเฉยๆ มันเบื่อ...เฮ้ย !”
หมับ !
ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆ ไอ้ธามมันก็เอื้อมมือมาจับข้อแขนผม ส่วนมือ อีกข้างก็เอื้อมมาจับคางผมไว้แน่น ผมจึงมองตัวคุ้กกี้ในจอโทรศัพท์ของตัวเองที่เพิ่งสไลด์ลงหลุมไป ก่อนจะเปลี่ยนเป็นมองหน้าไอ้ธามด้วยสายตาหาเรื่อง “ทำไรวะ !”
“เล่นทุกวันเลย ?”
“เป็นบ้าอะไรของมึงเนี่ย !”
“แสดงว่าจับโทรศัพท์ตลอดเลยสินะ...”
“แม่ง ตกตายเลยเห็นมั้ย” ผมบ่นโดยไม่สนใจคำพูดของไอ้ธาม พลางพยายามเบือนหน้าออกจากฝ่ามือนั่น สายตาก็จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างนึกเสียดาย ก่อนที่คนทำจะปล่อยมือออกจากคางผมแล้วคว้าโทรศัพท์ผมโยนไปวางไว้ข้างๆ อย่างถือวิสาสะ ก่อนที่เจ้าตัวจะจับแขนทั้งสองข้างของผมกดลงกับเตียง “ไอ้...!”
“กูถามว่าจับโทรศัพท์ตลอดเลยใช่มั้ย ?”
“เป็นบ้าอะไรเนี่ย !”
“ตอบดิ”
“เออ ก็บอกว่าเล่นอยู่ตลอด มันไม่มีอะไรทำ พอใจหรือยัง !” ผมพูดใส่มันเสียงดัง ก่อนจะพยายามขัดขืนแรงไอ้ธาม แต่เหมือนจะไม่ง่ายเพราะภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยนี่ ดูก็รู้ว่ามีความมาคุอยู่พอสมควร ผมจึงพยายามอ่อนเสียงลงเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าก็กำลังพยายามระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง ที่ผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรอยู่เช่นกัน “นี่มึงเป็นอะไรห๊ะ ?”
“...”
“ไอ้ธาม...”
“ถ้าเล่นอยู่ตลอด...”
“หะ...”
“ทำไมมึงถึงไม่รับโทรศัพท์กู ?!”
“...!”
ผมสะดุ้งกับเสียงคำถามนั่น ก่อนจะเกิดอาการอ่ำอึ่งขึ้นมาทันที เพราะไม่รู้จะตอบยังไง ว่าตัวเองพยายามหลีกเลี่ยงการติดต่อจากมันทั้งหมด แต่ก็ไม่ใช่แค่มันเท่านั้น รวมถึงคนอื่นๆ ด้วย เลยได้แต่เบือนหน้าหนีจากสายตาของคนตรงหน้าที่กำลังมองผมราวกับจะจับกินเข้าไปทั้งตัว ก่อนจะเผลอหลับตาแน่นเมื่อเสียงตะคอกนั่นดังขึ้นอีกครั้ง “ไลน์มาก็ไม่รู้จักตอบ อยู่ๆ ก็หายไป จนกูคิดว่ามึงตายไปแล้ว !”
“อึก...”
“แม่งเอ๊ย !”
มันบีบแขนผมแรงๆ หนึ่งครั้ง ก่อนจะยอมปล่อยออกและเปลี่ยนเป็นกลับมานั่งกุมใบหน้าตัวเองแทน ตามด้วยเสียงสบถเสียงดังราวกับกำลังระบายอารมณ์โกรธ ผมจึงรีบยันตัวเองลุกขึ้นเมื่อตัวเองเป็นอิสระ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หันสายตาคมกริบนั่นมามองอีกครั้ง
“อะ...อะไร...?” ผมตอบตะกุกตะกัก ก่อนที่สีหน้าของไอ้ธามมันจะค่อยๆ เย็นลง ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าตัวพยายามมากแค่ไหน
“ลงมาช่วยกันหน่อย”
“อะ...อื้อ”
ว่าจบร่างสูงตรงหน้าก็ลุกขึ้นจากเตียงลงไปนั่งตรงหน้าหม้อสุกี้เหมือนเดิม ผมจึงมองมันซักพักก่อนจะสบเข้ากับสายตาเย็นชานั่นอีกครั้ง จึงรีบพาตัวเองลงจากเตียงแล้วลงมานั่งยองๆ ตรงข้ามกับไอ้ธามทันที “เอาเนื้อใส่ดิ”
“...” << ไม่มีปากเสียง หยิบจานเนื้อแล้วเทใส่ทันที
“เขี่ยๆ มันหน่อย เดี๋ยวมันติดกันเป็นก้อน”
“...”
เขี่ย ~
“ตอกไข่ใส่ด้วย...”
“...” << หยิบไข่มาตอกใส่ตามคำสั่งทันที
“เห็ด...”
“...” << หยิบเห็ดใส่ รวมถึงของทุกอย่างที่อยู่ในจานเห็ดใส่อย่างรู้งาน
“ปิดฝาหม้อ...”
ปิดฝา ~
“...”
“...”
“ทำอะระ...” ผมที่กำลังเงยหน้าถามไอ้ธามที่ตอนแรกเอาแต่สั่งๆ อยู่ๆ ก็เงียบลงก็ต้องตกใจ เมื่อใบหน้านั่นขยับเข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ก่อนที่มือหนานั่นจะเอื้อมมารั้งหัวของผมให้เข้าไปใกล้ ตามด้วยริมฝีปากของฝ่ายตรงข้ามที่ทาบลงมาบนริมฝีปากผมทันทีอย่างไม่รีรอ แต่ก็เป็นแบบปากแตะปากเท่านั้น มีเพียงไอร้อนจากหม้อสุกี้ที่ขั้นระหว่างกลางพวกผมลอยเข้ากระทบกับใบหน้าจนมันรู้สึกร้อนแข่งกับความรู้สึกวูบวาบข้างใน
...
เวลาผ่านไปไม่นานนักที่ริมฝีปากของเราสัมผัสกัน ก่อนที่ใบหน้าของไอ้ธามจะยอมถอยออกไป มือหนาเปลี่ยนมาปาดเหงื่อที่ซึมอยู่บริเวณหน้าผากผมแทน
“เสร็จแล้ว เหลือแต่รอกินอย่างเดียว ”
“...”
“แปลก...”
“อะไร ?”
“ไม่ด่า...” มันมองผมแบบยั่งเชิง ซึ่งผมก็มองมันกลับนิ่งๆ เช่นกัน ก่อนที่ไอ้ธามมันจะพูดต่อด้วยสีหน้าที่ยิ้มออกมา ซึ่งแตกต่างจากตอนที่โมโหเมื่อซักครู่อย่างชัดเจน “แล้วก็ไม่ขัดขืนด้วย ”
“...”
“มีใจแล้วอ่ะดิ๊ ”
“เหอะ !” ผมเค้นเสียงกับคำพูดนั้น ก่อนจะดันใบหน้าที่อยู่ใกล้ๆ นี่ออกไป จนไอ้ธามมันขยับตามพลางหัวเราะออกมา “เบื่อที่จะด่าแล้วต่างหาก !”
“อ๋อหรอออ ~”
“เอออออ ~ !”
“”
“ !” ผมมองไอ้ธามด้วยสีหน้าบึ้งๆ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มาอย่างเผลอตัว ทำให้คนตรงข้ามมองตามตาไม่กระพริบราวกับกำลังจับผิด ผมจึงเก็บมันไว้ข้างตัวแทนที่จะเอามากดเล่นเกม พลางพูดขึ้นมาเสียงดัง “กูก็ไม่ได้ติดต่อใครทั้งนั้นแหละ ไม่ใช่แค่มึงซักหน่อย !”
“ยังไม่ทันว่าอะไรเลย”
“ก่อนหน้านี้มึงว่า !”
“แล้วทำไมไม่ตอบก่อนหน้านี้ล่ะ มาตอบทำไมตอนนี้ห๊ะ ?”
“...”
ผมมองมันด้วยความอารมณ์เสียเพราะไม่รู้จะเถียงยังไง พลางคว้าเศษผักที่ตกอยู่ตามพื้นมาปาใส่มันด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วกลับขึ้นมานั่งบนเตียงเหมือนเดิม ไอ้ธามเองมันก็ได้แต่จิ๊ปากออกมา แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้วพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “จริงๆ แล้วกูโกรธมึงมาก”
“โกรธก็โกรธดิ ไม่ได้คิดว่าจะง้ออยู่แล้ว” ผมพูดแบบไม่ใส่ใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม และจัดการเข้าเกมคุ้กกี้รัน ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเดจาวูหรือเปล่าที่อยู่ๆ อีกฝ่ายก็เงียบขึ้นอีกครั้ง แต่แตกต่างตรงที่เจ้าตัวไม่ได้เดินเข้ามาหาผมเหมือนครั้งก่อน “โกรธจริง ?”
“...”
“อย่าทำตัวเป็นเด็กๆ ดิ !” ผมพูดขึ้นเสียงดังก่อนจะลุกขึ้นนั่งด้วยความอารมณ์เสีย พลางหันไปมองไอ้ธามที่ตอนนี้นั่งใช้ช้อนเขี่ยของในหม้อสุกี้อยู่ โดยที่มันไม่หันมาสนใจผมซักนิด จนผมไม่รู้ว่าคำพูดของมันนั้นเล่นหรือจริง ราวกับว่าตอนนี้เป็นผมต่างหากที่กำลังงี่เง่าอยู่คนเดียว ก่อนที่ตัวเองจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้าไปหาไอ้ธามด้วยอารมณ์ร้อนๆ พลางเงื้อมมือขึ้นออกแรงตบเข้าที่หัวของคนที่นั่งอยู่แรงๆ จนเจ้าตัวร้องเสียงหลง
ผั๊วะ !
“โอ๊ย !”
“”
“เหี้ย ตบกูทำไมเนี่ย !”
“ก็มึงมันน่าหมั่นไส้ !”
“หมั่นไส้แล้วมาทำร้ายร่างกายกูเนี่ยนะ !”
“เออ !” ผมมองมันด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะรีบพาตัวเองกลับมาที่เตียงโดยปล่อยให้ไอ้ธามลูบหัวตัวเองด้วยความเจ็บอยู่แบบนั้น
แอบรู้สึกผิดนิดๆ แฮะ...
“มึงนี่มันสมควรโดนชัดๆ”
“กลัวป้ะล่ะ”
“ถ้าอยากขอโทษกูเมื่อไหร่ ก็เดินเข้ามาจูบกูแล้วกัน เดี๋ยวจะยกโทษให้”
คำพูดที่น่าคลื้นไส้ของไอ้ธามทำให้ผมหรี่ตามองมันทันที พลางถามคนที่นั่งอยู่ไม่ห่างนักด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “ไม่ขยะแขยงบ้างงั้ย ?”
“ขยะแขยงเรื่อง ?”
“ก็ทั้งคำพูดแล้วก็การกระทำน่ะ”
“ก็ไม่...” มันหยุดคำพูดของตัวเอง พลางเงยหน้าขึ้นมองหน้าผมด้วยสายตาที่จริงจัง “หรือมึงรู้สึก ?”
“...” และผมก็เป็นฝ่ายเงียบบ้างเมื่อเจอคำถามกลับมา ก่อนที่ตัวเองจะก้มหน้าลงมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ยังคงค้างหน้าเกมอยู่แล้วพูดขึ้นเบาๆ “ไม่รู้หรอก ถ้าอยากรู้ก็ต้องลอง...”
“ลองอะไร ?”
“ก็ลองจูบกับผู้ชายคนอื่น”
“จะไปจูบกับใคร ไอ้หน้าจืดนั่น ?”
คำพูดของไอ้ธามทำให้ผมนึกถึงไอ้ทิมขึ้นมา แต่แค่คิดก็รู้สึกแปลกๆ แล้ว “ถ้ามันยอมให้จูบนอ่านะ...”
“นี่มึงตั้งใจจะยั่วโมโหกู ?”
“เปล่า”
“งั้นแสดงว่ามึงจะยั่วกู ?”
“กูจะไปยั่วมึงทำไมห๊ะ ?!” ผมเริ่มอารมณ์เสียขึ้นอีกครั้งเมื่อไอ้ธามมันเริ่มพูดจาไร้สาระ ก่อนจะหันไปมองหน้าเจ้าตัวที่กำลังเดาะลิ้นและยักไหล่ขึ้นเล็กน้อย แล้วหันกลับมาเล่นเกมต่อโดยที่พยายามไม่สนใจท่าทีแบบนั้น
“แล้วทำไมต้องไปลองจูบกับคนอื่นด้วย ?”
“ก็ถ้าลองจูบกับผู้ชายคนอื่นแล้วเฉยๆ ก็แสดงว่าปกติ แต่ถ้ารู้สึกขยะแขยงขึ้นมาก็แสดงว่ามึงพิเศษ...”
“พิเศษ ?”
“กะ...กูหมายถึงกรณีพิเศษ”
“พิเศษ ”
“...!”
หัวใจผมกระตุกวูบขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าตัวเองดันเผลอพูดอะไรแปลกๆ ออกมาโดยที่ไม่ตั้งใจ ก่อนที่ไอ้ธามมันจะพูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยความพอใจอย่างเห็นได้ชัด “มึงนี่มันชอบยั่วจริงๆ ด้วย ”
“คะ...ใครยั่วกัน !”
“”
“หิวแล้ว !” ผมพูดขึ้น ก่อนจะลงมานั่งตรงข้ามกับไอ้ธามอีกครั้งด้วยความประหม่า ซึ่งรู้สึกว่าตัวเองจะขึ้นๆ ลงๆ เตียงบ่อยจนเวียนหัวไปหมด ก่อนจะคว้าฝาหม้อเปิดขึ้นจนเกิดควันคลุ้งเต็มห้อง แล้วจัดการตักของในหม้อนั่นลงถ้วยเล็กตัวเองโดยพยายามไม่เงยหน้าขึ้นมองคนที่อยู่ตรงข้าม
ไอ้บ้าเอ๊ย !
“อยากว่ะ...”
“แค่ก ~!” ผมสำลักทันทีที่ตักของในถ้วยเข้าปากได้ไม่นาน ก่อนจะเช็ดปากตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามที่ตอนนี้กำลังจ้วงเอาแต่เนื้อในหม้อไปกินแบบไร้ผัก ผมจึงตักผักให้มันแล้วพยายามเปลี่ยนเรื่อง “กินแต่เนื้อเดี๋ยวก็ท้องผูก !”
“ก็มึงกินแต่ผัก กูก็เลยกินเนื้อ...” มันว่าก่อนจะมองผักที่ผมตักให้ราวกับคิดหนัก นี่ผมควรจะสังเกตได้ตั้งนานแล้วว่าผักในหม้อนี่มันมีแค่เศษหนึ่งส่วนสี่ของจำนวนเนื้อชัดๆ
“โตตัวเท่าควายแล้ว เสือกแดกผักไม่เป็น”
“ใครบอกว่ากูแดกไม่เป็นห๊ะ !” มันว่าก่อนคีบผักกาดขาวเหี่ยวๆ เพราะโดนต้มที่ผมตักให้เข้าปากโชว์ ตามด้วยเนื้ออีกสามสี่ชิ้นเน้นๆ แล้วรีบพูดอวด “เห็นมั้ย กูก็กินเป็น”
“เหอะ...”
นิสัยเด็กชัดๆ
ผมได้แต่เก็บความคิดของตัวเองไว้ เพราะขืนพูดออกไป ไอ้ธามได้โวยวายยกใหญ่แน่ๆ ก่อนจะหันมาสนใจกับของในถ้วยตัวเองต่อ และคำพูดของไอ้ธามก็ทำเอาผมพร้อมจะสำลักสิ่งที่อยู่ในปากได้ตลอดเวลา
“กินเสร็จแล้วทำกัน...”
“อึก...ทะ...ทำอะไร !”
“...” และสายตาที่มองกลับมานั้นก็ทำให้ผมรู้ได้ทันที
“อยากทำนักก็ไปทำกับคนอื่น !”
“กูไม่ใช่มึงนะ ที่จะอยากลองกับคนอื่นไปทั่ว”
ผมสะอึกกับคำพูดของไอ้ธาม พลางหันหลบสายตานั่น ก่อนจะปรับน้ำเสียงตัวเองให้เป็นปกติ “กูแค่พูด ไม่ได้บอกจะลองจริงๆ ซักหน่อย”
“ก็ดีแล้ว เพราะกูก็ไม่คิดจะไปทำกับคนอื่นเหมือนกัน”
“คนอื่นที่ว่า รวมถึงผู้หญิงด้วยหรือเปล่า ?”
คำถามของผมทำเอาคนที่กำลังคีบเนื้อเข้าปากหยุดฉะงักแล้วเงียบทันที พลางเงยหน้าขึ้นมองผมราวกับตั้งตัวไม่ทันกับคำถาม ซึ่งผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะปกติแล้วไอ้ธามมันก็เคยมีอะไรกับผู้หญิงมาก่อน และต่อให้ไม่มีผม หน้าตา ฐานนะของมันก็หาผู้หญิงมานอนด้วยได้ไม่ยาก แต่ก็แค่อยากรู้ว่า ‘คนอื่น’ ที่มันหมายถึงคืออะไร ถ้าเป็นผู้ชาย ผมก็คงพยายามที่จะไม่รู้สึกอะไร แต่ถ้าคำตอบของมันรวมถึงผู้หญิงด้วยล่ะ...
ความรู้สึกก็คงไม่แตกต่างกันนักหรอกมั้ง
...
“แน่ดิ...”
“...”
“ในหัวของกูมีแต่เรื่องมึงจะให้กูไปเอากับใครอีกห๊ะ ?”
“จะไปรู้หรือไง...”
“แล้วมึงก็ช่วยล้มเลิกความคิดที่จะไปลองกับคนอื่นด้วย เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่มึงรู้สึกขยะแขยงขึ้นมา กูนี่ล่ะจะทำจนกว่ามึงจะรู้สึกชอบเอง”
“บะ...บ้า !”
ใครว่าล่ะ...
“จะทำให้รู้สึกว่าขาดไม่ได้เลย ”
...ความรู้สึกแม่งโคตรจะแตกต่างเลย
- ธาม -
จะทำให้รู้สึกว่าขาดไม่ได้เลย
Thank You !
-
หึๆๆๆๆ มีใจให้เขาแล้วละซี..... ฮี่ๆๆๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หวั่นไหวละสิแทน :hao6: :hao7:
ธามก็พยายามต่อไปละกัน เค้าจะใจอ่อนแล้้ว
รอตอนต่อไปค่า :hao7:
-
:laugh:
-
แทน เริ่มมีใจให้ธาม :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หวั่นไหวแล้ว :-[ :-[ :-[
ธามสู้ๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4:
-
Chapter 13
จูบปาก จูบมือ จูบ...
“น่าเบื่อ...” ผมบ่นออกมาขณะที่กำลังนั่งถอนหญ้าที่ขึ้นอยู่มากพอสมควรในแปลงผัก หลังจากที่ตัวเองหยุดไปหลายวัน โชคดีที่ยังมีไอ้ทิมคอยรดน้ำให้เลยทำให้ผักไม่ตายเหมือนคราวก่อน แต่ใครจะรู้ว่าแม่งพอรดน้ำแล้ว ตอนนี้หญ้าดันโตกว่าผักในแปลงซะอีก
“ไง”
ผมสะดุ้งกับเสียงทักทายนั่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังยืนคล้ำหัวอยู่ด้วยสายตาที่หวั่นนิดๆ ก่อนจะก้มหน้าลงถอนหญ้าเหมือนเดิม แล้วทักไอ้ทิมด้วยน้ำเสียงปกติ “ไง”
“หญ้าขึ้นไวดีแฮะ”
“เออดิ ถ้าผักโตไว โตง่ายเหมือนหญ้าก็คงจะดี”
“ฮ่าๆ”
“...”
“...”
...
ละ...แล้วมันจะเงียบทำไมวะ !
“ช่วยหน่อยดิ !”
“อะ...อื้อ” ไอ้ทิมมันขานรับแค่นั้นก่อนจะย่อตัวลงนั่งยองๆ ข้างๆ ผม มือก็เริ่มทำหน้าที่ที่ผมขอให้ช่วยทันที ก่อนที่เจ้าตัวจะพูดขึ้นอีกครั้ง ราวกับกำลังทำลายความประหม่าที่เกิดขึ้น “หายแล้ว ?”
“อืม ก็บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“แล้วเป็นอะไร ?”
“ก็...ไข้...” ผมพูดแค่นั้น ก่อนจะเงียบลงแล้วก้มหน้าก้มตาถอนหญ้าเหมือนเดิม ซึ่งเวลาตอนนี้ถือว่าเช้าพอสมควร มีเพียงผมกับไอ้ทิมเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ เลยทำให้มีความอึดอัดเข้าไปอีก ทั้งๆ ที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ก่อนที่จะรู้สึกมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อรู้ถึงสายตาของคนข้างๆ ที่จ้องมาตลอด ผมจึงรีบลุกขึ้นแล้วพูดเสียงดัง “ปวดฉี่ !”
หมับ !
มือของไอ้ทิมคว้าเข้าที่ข้อแขนของผม ทำให้ตัวเองที่กำลังเดินออกจากตรงนั้นต้องชะงัก ก่อนที่มันจะลุกขึ้นยืนแล้วมองหน้าผมนิ่งๆ ตามด้วยคำถามของคนตรงหน้าที่ทำเอาผมถึงกับตัวชา “ไอ้ธามมันทำอะไรมึง ?”
“ทะ...ทำอะไรวะ” เสียงของผมตะกุกตะกักทันที พลางหลบสายตาจากคนตรงหน้า
“มันข่มขู่มึง ?”
“เปล่า...”
“งั้นแสดงว่ามึงเต็มใจ”
“...” ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ และมั่นใจได้ว่าไอ้ทิมมันได้ยินเรื่องวันนั้นไม่น้อยเลยทีเดียว โชคดีที่ว่าวันนี้มีเพียงผมกับมันที่นี่เท่านั้น ที่กำลังยืนคุยเรื่องไร้สาระกันอยู่ ก่อนที่ตัวเองจะแกะมือของคนตรงหน้าออก “ช่วยแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินที”
“แกล้ง ?”
“กูกับไอ้ธามไม่ได้มีอะไรกันทั้งนั้นแหละ”
“กูแค่อยากช่วยมึง”
“ช่วยอะไร มันไม่มีอะไรที่ต้องช่วยเลย”
“ไอ้แทน...”
“สงสัยกูก็เต็มใจอย่างที่มึงว่าล่ะมั้ง”
“...!”
สีหน้าตกใจของไอ้ทิมแสดงออกมาอย่างชัดเจนเมื่อผมพูดแบบนั้น ก่อนที่ตัวเองจะรีบเดินออกจากตรงนั้นให้ไวที่สุด ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมพูดแบบนั้นออกไป ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะว่าผมเลือกที่จะไว้ใจไอ้ทิมด้วยล่ะมั้ง เมื่อเดินออกมาไม่ไกลนัก สายตาก็ไปสะดุดกับร่างที่คุ้นเคย ที่ตอนนี้กำลังมองผมและเดินตรงปี่เข้ามาหา จนผมต้องหยุดชะงักตัวเองแล้วกลับหลังหันเดินหนีร่างนั้นทันทีด้วยหัวใจที่ตุ้มๆ ต่อมๆ ก่อนที่เสียงทุ้มจะตะโกนขึ้นเสียงดัง
“เฮ้ย !”
จะไม่ให้เดินหนีได้ไงล่ะ ก็เมื่อคืนผมดันมีอะไรกับมันอีกครั้ง และยังเป็นครั้งที่แตกต่างจากครั้งก่อนๆ ที่เคยมีมาด้วย
คงเป็นเพราะอยู่ในสภาวะที่เต็มใจทั้งสองฝ่าย...
“เหี้ย !” แรงกระชากที่แขนทำเอาผมเผลอสบถออกมา ขณะที่กำลังคิดเรื่องบ้าๆ อยู่ ตามด้วยสีหน้าหาเรื่องของไอ้ธามที่ดูก็รู้ว่ามันกำลังเตรียมโวยวายผมเต็มที่ “มึงหุบปากเดี๋ยวนี้ !”
“หุบปากอะไร กูยังไม่ทันพูดอะไรเลย !”
“มึงพูดแล้วนี่ไง หุบปากซะ !”
“มึงนั่นแหละที่ต้องหุบปาก !”
“อะ...!”
“มากับกูเดี๋ยวนี้ !”
ในที่สุดไอ้ธามมันก็ออกแรงฉุดกระฉากลากถูผมให้เดินตามมัน โชคดีที่ตอนนี้เช้ามากๆ คนใน ม. เลยยังไม่ค่อยมีเดินเพ่นพ่าน ไม่งั้นเขาคงคิดว่าผมกับมันกำลังมีเรื่องกันอยู่แน่ๆ
“ปล่อย !”
“...”
“ไอ้เหี้นธาม ปล่อยดิวะ !”
“...”
“ไอ้...!” ผมที่กำลังอ้าปากโวยวายอีกรอบ ก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อคนตรงหน้าหยุดเดินกะทันหัน พร้อมกลับหันมายกนิ้วชี้หน้าผมอย่างเอาเรื่อง
“ถ้ามึงยังไม่เลิกโวยวาย กูจะจับมึงแก้ผ้าแล้วข่มขืนแม่งกลางแจ้งตรงนี้แหละ”
“ยะ...อย่ามาขู่ !”
“กูเอาจริง” ไม่ว่าเปล่า เจ้าตัวเอื้อมมือมาที่คอเสื้อของผมแล้วจัดการปลดกระดุมทันที ผมที่เป็นฝ่ายถูกกระทำ จึงรีบดันมือนั่นออก แล้วทำหน้าไม่พอใจ
“มึงมันบ้า !”
“เออ กูมันบ้า เพราะงั้นเงียบแล้วเดินตามมาดีๆ”
“แม่ง !” ผมได้แต่สบถออกมา และเดินตามไอ้ธามแต่โดยดี จนกระทั่งเจ้าตัวพาผมเดินเข้ามาในห้องเก็บอุปกรณ์ต่างๆ ของพวกเด็กวิศวะ ก่อนที่ผมจะสะบัดมือของไอ้ธามออกจากแขนตัวเอง ในขณะที่เจ้าตัวกำลังปิดประตูห้อง “มีอะไร !?”
“มีเรียนกี่โมง ?”
“เก้าโมงครึ่ง”
“...” ไอ้ธามมันเงียบ พลางก้มมองนาฬิกาของตัวเอง ซึ่งตอนนี้เพิ่งเจ็ดโมงกว่าๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสีหน้าหาเรื่องอีกครั้ง “ทำไมถึงหนีออกมาก่อน ทำไมไม่ปลุกกู !”
“ก็มึงมีเรียนสาย...”
“มึงก็สาย แล้วทำไมต้องรีบมาขนาดนี้ห๊ะ !?”
“กูรีบมาดูแปลง เพราะหยุดไปหลายวัน”
“แม่ง !” ไอ้ธามมันสบถเสียงแข็ง หลังจากที่เจ้าตัวหัวฟัดหัวเหวี่ยงไม่หยุด เพราะผมดันทิ้งมันไว้ที่หอคนเดียวในตอนเช้า ส่วนตัวเองก็หนีมา ม. ก่อน ซึ่งก็ต้องแปลกใจไม่น้อย ที่ไอ้ธามเองมันก็ตามมาที่ ม. ติดๆ ทั้งๆ ที่มันก็มีเรียนตั้งบ่ายกว่าๆ แถมยังเป็นชุดเดิมอีกต่างหาก
ซกมกจริงๆ
“คือมึงอารมณ์เสียอะไร ?”
“กูกะจะทำอีกรอบตอนเช้า...โอ๊ย !”
พลั๊ก !
“มึงมันบ้า !” ผมด่าไอ้ธามอีกครั้ง หลังจากที่ตัวเองทุบเข้าที่หัวไหล่นั่นแรงๆ จนมันร้องเสียงหลง ก่อนจะผลักร่างนั้นออกให้พ้นทางเพื่อไปที่ประตู แต่เจ้าตัวก็รีบทรงตัวแล้วกลับมาขวางไว้ “ถอย !”
ฟรุ่บ !
ไอ้ธามมันโน้มเข้ามาสวมกอดผมไว้หลวมๆ ก่อนจะกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู ทำเอาใบหน้าของตัวเองรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทันที “เมื่อคืนมึงน่ารักมากเลยนะ...”
ฉ่า ~
“อะ...อะ...”
“เขินอ่ะดิ๊ ”
“คะ...ใครเขินกัน !”
“ถ้าไม่เขิน งั้นขอจูบ...”
หมับ !
ผมใช้มือปิดปากของไอ้ธามไว้ ในตอนที่มันพยายามโน้มหน้าเข้ามา พลางถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมกับส่งสายตาคมกริบไปให้ “แปรงฟันมาหรือยัง ?”
“...”
“...”
“...” << เบือนหน้าหนี
“ไอ้ธาม !”
“ก็กูตกใจนี่หว่า อยู่ๆ มึงแม่งก็หายไป ใครจะไปเตรียมตัวทัน แค่ใส่เสื้อผ้ามาครบก็บุญหัวแล้ว !”
“มึงนี่มันซกมก !”
“อย่ามาเล่นตัวน่า สมยอมซะดีๆ”
“ออกไปเดี๋ยวนี้ ไอ้คนสกปรก ซกมก !” ผมพยายามถอยตัวออกห่างจากไอ้ธามที่ยังคงกอดผมไว้แน่น แถมยังพยายามลวนลามโดยการโน้มหน้าเข้ามาจูบอีกด้วย “อี๊ ~ เหม็นปาก !”
กึก !
ในที่สุดร่างตรงหน้าก็หยุดชะงักลงทันทีที่ผมพูดแบบนั้น ก่อนที่ใบหน้าเสียศูนย์นั่นจะยอมถอยออกไป มือที่เคยเคยกอดผมไว้ ก็ปล่อยออกแต่โดยดี ตามด้วยท่าทีเช็คกลิ่นปากที่ทำเอาผมเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา “มีกลิ่นจริงๆ เหรอวะ”
“หึ ~”
“กลับบ้านไปอาบน้ำก่อนก็ได้ !” มันว่าด้วยความหัวเสีย ก่อนจะมองหน้าผมด้วยสีหน้างอนอย่างเห็นได้ชัด ผมจึงอมยิ้มแล้วยักไหล่ พร้อมกับทำท่าอุดจมูกเพื่อแกล้งมัน ไอ้ธามมันจึงทำเสียงจิ๊ในลำคอเบาๆ พลางยื่นมือมาทางผม ซึ่งผมเองก็มองการกระทำนั้นแบบงงๆ “งั้นจูบมือหน่อย”
“...”
“เร็วดิ จะกลับละเนี่ย”
“แล้วทำไมกูต้องจูบ ?”
“ก็มึงไม่ยอมจูบปาก ก็เลยให้จูบมือไง”
“จำเป็น ?”
“จำเป็นดิ เพื่อกูจะเอามือกลับไปชักว่าวต่อ ”
“ไอ้โรคจิต !”
“”
ผมทำท่าคิดหนักในขณะที่ไอ้ธามกำลังยืนยิ้มแบบไม่สะทกสะท้าน ซึ่งดูแล้วเจ้าตัวคงไม่ยอมถอยง่ายๆ แน่ ถ้ายังไม่ได้ดั่งใจ “ถ้าจูบแล้วจะยอมกลับไปดีๆ ใช่มั้ย ?”
“อาหะ ”
“...”
“เร็วดิ เมื่อยแขนละเนี่ย”
“ชิส์” ผมจิ๊ปากออกมาอย่างยอมแพ้ ก่อนจะปัดมือที่ถูกยื่นมาออก แล้วจัดการเข้าตะครุบหัวของคนตรงหน้าให้โน้มลงมาเล็กน้อยให้พอกับที่ริมฝีปากผมแตะเข้ากับปลายจมูกของอีกฝ่าย ก่อนจะรีบถอยออกมา อย่างรวดเร็ว มีเพียงสีหน้าของไอ้ธามที่แสดงความตกใจออกมา ผมจึงมองมันด้วยสีหน้าหาเรื่อง “มึงคงไม่คิดจะใช้จมูกชักว่าวหรอกมั้ง !”
“อ่า...”
“กลับไปได้แล้วไป !”
“ครับ ”
“งั้นกูไปก่อนนะ”
“เดี๋ยว !”
“ห๊ะ ?” ผมหันกลับไปหาไอ้ธามขณะที่กำลังเดินออกจากห้อง ไอ้คนที่ถ้วงไว้มันก็มองมานิ่งๆ แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรซักที “อะไร ?”
“เปล่าๆ ตอนเย็นเจอกัน”
“ไอ้บ้า...”
ผมด่ามันก่อนจะเดินแยกจากไอ้ธามออกจากห้องนั่น เมื่อเดินออกมาไกลพอสมควรจึงควักบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเอง ก่อนจะเดินไปหลังตึกดินที่ประจำของผม และดูเหมือนว่าผมจะเจอเหตุการณ์ซ้ำๆ อีกครั้ง เมื่อเห็นว่าไอ้แว่นที่เป็นต้นเหตุปัญหาทั้งหมดกำลังยืนด้อมๆ มองๆ ราวกับเด็กส่งยาเหมือนเดิม ผมจึงแกล้งเดินเข้าไปหามันเพื่อจะกวนประสาทเล่น
“ไง”
“เฮือก...” และร่างเล็กตรงหน้าก็สะดุ้งเฮือกราวกับลูกแกะน้อยที่เจอหมาป่าเลยทีเดียว “พะ...พี่แทน...”
“เออ กูเองนี่แหละ” ผมว่าก่อนจะหันหลังพึงผนังกำแพงตึกโดยเว้นระยะห่างจากไอ้แว่นเล็กน้อย พลางอัดควันบุหรี่เข้าปอดยกใหญ่ “ส่งยาอีกแล้วงั้ย ?”
“ปะ...เปล่าครับ” มันว่าเสียงสั่นพลางทำตัวเลิ่กลั่กไปมา ก่อนที่สายตานั่นจะมาหยุดที่นิ้วของผมที่กำลังหนีบบุหรี่อยู่ จนผมต้องทำหน้าสงสัยส่งกลับไป “สะ...สูบบุหรี่มากไม่ดีนะครับ”
“เออ รู้แล้วน่า !”
“อึก...”
อยู่ๆ คนตรงหน้าก็เงียบไปแล้วเอาแต่ก้มหน้าก้มตา ผมจึงได้แต่ทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วขยี้มันด้วยปลายรองเท้าอย่างอารมณ์เสีย เมื่อเห็นท่าทีหวาดกลัวจากร่างเล็ก “มึงจะกลัวทำไมห๊ะ กูยังไม่ได้ทำอะไรมึงเลย !”
“ดะ...เดี๋ยวพี่แทนต้องทำแน่ๆ”
“เอ๊ะ นี่มึงเห็นกูนิสัยแย่ขนาดนั้นเลยงั้ย !” ผมตรงปี่เข้าไปเตรียมจะกระชากคอเสื้อไอ้ร่างเล็กๆ ตรงหน้าด้วยความเหลืออด จนเจ้าตัวผงะถอยหลังไป ก่อนที่ผมจะต้องหยุดชะงักลงเมื่อเสียงหวานๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นไม่ห่างนัก
“อยู่นี่เอง หาตัวตั้งนาน ~”
ผมหันไปตามเสียงเรียกนั่น ก่อนจะเห็นร่างเรียวเอวบางของผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมรู้จักดี แถมยังแอบสะกดสายตาของผมพอสมควร พลางนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้กำลังจะหาเรื่องไอ้แว่นอยู่ ผมจึงหันกลับไปทางเดิมก็ไม่เห็นร่างเล็กที่เคยอยู่ตรงนี้เมื่อซักครู่แล้ว “บ้าเอ๊ย !”
ไวนักนะ !
“อารมณ์เสียอะไรอยู่เหรอคะ”
“เปล่าครับ” ผมพูดแค่นั้น ก่อนที่จะหันมาสนใจร่างของผู้หญิงสวยๆ ตรงหน้าแทน
และผู้หญิงสวยๆ ที่ว่า ก็คือผู้หญิงที่ทำให้ผมกับไอ้ธามถึงกับดวลเหล้าแย่งกันเลยทีเดียว และแทนที่จะได้ผู้หญิง ผมกลับได้ห่าอะไรมาแทนก็ไม่รู้
ให้ตายสิ
“คืนนี้พี่แทนว่างหรือเปล่า”
“อ่า...”
คำถามนั้นทำเอาผมถึงกลับเงียบไป พลางมองร่างขาวๆ ของน้องเมย์ คณะนิเทศศาสตร์ปีสอง และเป็นถึงดาวมหาลัย ที่ตอนนี้กำลังยืนทำหน้าตาน่ารักน่าขย้ำอยู่ตรงหน้าผม และก็ไม่รู้อยู่ๆ อะไรดลใจให้ผมคิดว่าร่างนี้ต้องโดนไอ้ธามฟันไปแล้วแน่นอน...
...
“ว่าไงคะ ว่างหรือเปล่า ?”
คำถามนั้นทำให้ผมหลุดออกจากความคิดของตัวเอง พลางตอบออกมาเสียงเบา “ไม่รู้สิ...”
“ถ้าพี่แทนไม่ว่างก็ไม่เป็นไรค่ะ...” เสียงนั่นอ่อนลงตามด้วยสีหน้าเศร้าๆ จนผมที่เป็นคนมองถึงกับสะอึก ก่อนที่สีหน้าเมื่อซักครู่จะหายไปและเปลี่ยนเป็นยิ้มกริ่มเหมือนเดิม “แต่ถ้า ‘ว่าง’ เมื่อไหร่ก็มาเจอเมย์ที่ผับ XX คืนนี้ตอนสี่ทุ่มนะ...”
“...”
“แล้วเมย์จะคอยนะคะ ”
อ่า...
มัดมือชกแบบนี้แล้วจะให้ปฏิเสธยังไงล่ะเนี่ย...
- แทน –
สงสัยกูก็เต็มใจอย่างที่มึงว่าล่ะมั้ง
Thank You !
-
เดี๋ยวโดนหึงโหดนะเออ เหอๆๆๆ
-
:katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อย่าไปนะแทน ระวัง ผัวหึงโหด 55555555
-
Chapter 14
ฝันดี ราตรีสวัสดิ์...
{นอนหรือยัง ?} เสียงจากปลายสายถามผมขึ้นเบาๆ หลังจากที่ผมเพิ่งวิ่งออกมาจากห้องน้ำเพื่อมารับสายของคนที่โทรมา
“ยัง”
{วันนี้กูไม่ได้ไปหานะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้}
“อาหะ”
{โกรธป้ะ ?}
“โกรธเรื่อง ?” ผมถามมันงงๆ เมื่ออยู่ไอ้ธามก็ถามอะไรแปลกๆ ก่อนจะพาตัวเองมานั่งลงบนเตียงพร้อมกับเป่าผมไปด้วย ไม่รู้เป็นอะไร เวลาอาบน้ำผมจะติดสระผมตลอด อาจเป็นเพราะผมยาวเลยรู้สึกว่ามันจะสกปรกง่ายล่ะมั้ง
{ที่กูไม่ไปหาไง}
“ไร้สาระ จะโกรธทำไมเรื่องแค่นี้”
{มึงนี่จะช่วยแสดงออกว่าเสียใจ น้อยใจ อยากเจอกูจนแถบทนไม่ไหวซักนิดไม่ได้งั้ย !}
“ก็กูไม่ได้อยากเจอมึง จะเสียใจทำไม” ผมแอบหัวเราะกับคำพูดงี่เง่าๆ ของมัน ก่อนที่จะได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะของอีกฝ่ายที่ดังมาจากโทรศัพท์
{เออ จำไว้}
“อืมมม จะจำไว้ ”
เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมอ่อนข้อตาม เจ้าตัวเลยได้แต่เงียบไปแล้วจิ๊ปากเบาๆ เพื่อยอมแพ้ ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ {แล้วนี่มึงอยู่หอใช่มั้ย ?}
“ใช่”
{เออๆๆ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปอยู่ชดเชยด้วย แค่นี้นะ กูรีบไปทำธุระก่อน}
“อะ...”
ติ๊ด ~
ยังไม่ทันที่จะตอบอะไร ไอ้ธามมันก็เล่นวางสายไปดื้อๆ ทำให้ผมหัวเสียไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ก่อนที่ผมจะทิ้งโทรศัพท์ลง ก็มีสายเรียกเข้าเกิดขึ้นอีกครั้ง และเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์เดียวกับสายเมื่อซักครู่ ผมจึงกดรับทันที “อะไรอีก”
{คืนนี้}
“ห๊ะ ?”
{รอกูด้วย เดี๋ยวกูจะไปหาคืนนี้เลย}
“อะ...!”
ติ๊ด ~
ไอ้...!
“ใครเขาจะอยู่รอมึงกันล่ะ ไอ้บ้า”
ผมบ่นออกมาอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะจัดการเป่าผมจนแห้งและมัดรวบผมรวกๆ ในแบบของผม พลางหันดูนาฬิกาก็เห็นว่าตอนนี้สามทุ่มเกือบสี่ทุ่มแล้ว ก่อนที่ตัวเองจะแต่งตัวสไตล์เรียบๆ มีแค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ และเตรียมออกไปข้างนอกเพราะได้คำว่า ‘ผับ’ จากคำชักชวนเมื่อตอนเช้า ซึ่งรู้สึกกระปี่กระเป่าพอสมควร เพราะนี่อาจเป็นครั้งแรกในรอบเดือนก็ว่าได้ที่ผมคิดจะออกไปเที่ยวหลังจากครั้งล่าสุดก็แค่ตอนไปดวลเหล้ากับไอ้ธามเท่านั้น
ตอนนี้ร่างกายต้องการเหล้าสุดๆ ไปเลยล่ะ
22.25 น.
# ผับX
ใช้เวลาไม่นานนักในการเดินทาง ในที่สุดผมก็มาถึงผับX และตอนนี้ผมก็ไม่คิดจะยุ่งกับใคร รอใครหรือนัดกับใครแล้วด้วย ผมเดินเข้าไปในผับอย่างคุ้นเคย ก่อนจะตรงไปนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์ อาจจะเป็นเพราะมาคนเดียว เลยเลือกอะไรง่ายๆ กินเสร็จแล้วกลับ เพราะผมไม่ได้คิดจะมาสังสรรค์ ขอแค่ได้แดกเหล้า เดี๋ยวก็กลับหอไปนอนหลับได้อย่างสบายใจแล้ว
ทำไงได้ ก็ช่วงนี้ แค่จะขยับตัวไปไหนยังลำบากเลย
“สวัสดีครับ ”
“หืม ?” ทันทีที่ผมหย่อนก้นนั่ง ก็มีเสียงปริศนาทักผมขึ้นทันที ก่อนจะเห็นว่าไอ้คนที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์นี่มันหน้าคุ้นๆ “...?”
“ไม่ได้มาที่นี่ซะนานเลยนะครับ”
“ห๊ะ ?”
“ว้า จำผมไม่ได้เหรอเนี่ย” คนตรงหน้าพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท ก่อนจะยื่นแก้วเล็กๆ ที่มีน้ำใสๆ มาตรงหน้าผมทั้งๆ ที่ยังไม่ได้สั่ง เมื่อเห็นแบบนั้นผมเองก็ไม่ขัดศรัทธาคว้าแก้วนั้นมาด้วยความกระหายทันที “ลองนึกดีๆ สิครับ ”
อะไรของมันวะ ?
“จำไม่ได้หรอก พอดีไม่ค่อยจำหน้าคน”
“เฮ้อ...”
“...”
“ที่พี่ให้ผมเอา ‘ยา’ บางอย่างใส่ให้ผู้ชายคนหนึ่งกินไง”
พรวด !
“แค่กๆ” ผมสำลักทันทีที่กำลังกรอกน้ำใสๆ นี่เข้าปาก ก่อนจะเงยหน้ามองไอ้พนักงานที่ยืนอยู่ตรงหน้า และคำว่า ‘อ๋อ’ ตัวใหญ่ๆ ก็ลอยเข้ากระแทกหัวผมเต็มๆ “ผ่านไปตั้งนานแล้ว แม่งยังจำหน้ากูได้อีกเหรอวะ !”
“จำได้ดิ ก็พี่ออกจะ ‘แปลกๆ’ ดี ฮ่าๆ”
“ถ้าคิดจะกวนตีนก็หุบปากไป !”
“อารมณ์ร้อนจัง ”
“ชิส์”
“แล้ววันนี้มีอะไรให้ผมช่วยอีกมั้ยครับ ”
“ช่วยหุบปากแล้วเสิร์ฟเหล้าแรงๆ ให้ที !”
“ครับ ”
ผมขยี้ผมตัวเองด้วยความอารมณ์เสีย กับใบหน้ากวนประสาทของไอ้เด็กตรงหน้า ใครจะคิดว่าแม่งจะมาเจออีก ผ่านมาเกือบเดือนแล้วทำไมไม่ลาออกหรือโดนไล่ออกไปให้พ้นๆ วะ
แม่ง !
ติ๊ง ~
เสียงไลน์ที่ดังขึ้นทำให้ผมรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างเผลอตัว และก็เห็นว่าเป็นข้อความจากคนที่คิดไว้จริงๆ
Time : อยู่ไหน ?
นั่งคิดซักพัก ก่อนจะตอบ
Tan : อยู่หอ จะนอนแล้ว
Time : โอเคๆ วันนี้ไม่ได้ไปแล้วนะ มีธุระ
Tan : เค
Time : ฝันดี
Time : (สติ๊กเกอร์กู๊ดไนท์)
ผมมองสติ๊กเกอร์นั่นก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า ซึ่งพอดีกับที่ไอ้เด็กกวนประสาทเอาเหล้าหนึ่งขวด พร้อมกับแก้วมาเสิร์ฟ มันยิ้มกว้างๆ ส่งมาให้ ผมจึงทำหน้าเซ็งๆ แล้วโบกมือไล่ เจ้าตัวจึงยอมถอยแต่โดยดี โดยออกไปยืนอยู่ห่างๆ แทน ผมเลยเลือกที่จะไม่สนใจแล้วเทหล้าจากขวดลงแก้วแบบชิวๆ ก่อนจะสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ สายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังขึ้น
เหี้ย
และก็เป็นเจ้าเก่า เจ้าเดิม
จะให้รับยังไงวะเนี่ย !
ผมกรอกเหล้าในแก้วเข้าปากระหว่างรอให้โทรศัพท์หยุดสั่น ก่อนจะเห็นว่าอีกฝ่ายวางไปแล้ว ผมจึงรีบกดโทรศัพท์เข้าไลน์ และยังไม่ทันพิมพ์ ข้อความจากฝั่งตรงข้ามก็เด้งมาซะก่อน
Time : ไม่ตอบ !
Time : (สติ๊กเกอร์หน้าโกรธ)
Tan : เออๆๆ กูจะนอนแล้ว ฝันดีๆ
Tan : (สติ๊กเกอร์กู๊ดไนท์)
ผมกดส่งข้อความเซ็งๆ เพราะรู้ว่าคนงี่เง่าอย่างไอ้ธามแค่ต้องการให้ผมตอบกลับว่า ‘ฝันดี’ แน่นอน แต่ในใจก็แอบขำให้กับไอ้นิสัยงี่เง่าๆ ของมัน ซึ่งโดยปกติแล้วจะต้องอารมณ์เสียซะมากกว่า
Time : ครับ
Time : ♥
“หึ ไอ้บ้า...” ผมบ่นออกมาเสียงเบา พลางมองรูปหัวใจน่าคลื่นไส้ที่มันส่งมา ผมจึงส่งรูปขี้ไปให้มันด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง แล้วกลับมาสนใจกับเหล้าตรงหน้าต่อ
‘♥’
ละ...แล้วกูจะเขินทำไมวะ !
ผมลูบหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนจะเทหล้าลงแก้ว เพราะตอนนี้กะจะรีบๆ กินให้เสร็จแล้วกลับหอ และอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าที่แรงพอสมควร ทำให้ตอนนี้รู้สึกถึงความร้อนในร่างกายที่สูงขึ้น และมึนพอสมควร แต่ยังไม่ถึงกับสติหลุด ก่อนที่แรงสะกิดเบาๆ จากด้านหลังจากเป็นตัวฉุดสติที่หายไปเล็กน้อยของผมให้กลับมา ผมจึงหันไปตามแรงสะกิดนั่น พลางเห็นว่ามีพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่ง กำลังยื่นโน้ตกระดาษเล็กๆ มาให้ ผมจึงรับมันมางงๆ
“มีคนฝากมาให้ครับ”
“อ่า...”
ยังไม่ทันตอบหรือถามอะไร ผู้ชายคนนั้นก็เดินออกไป เหลือแต่ผมที่นั่งงงกับกระดาษในมือ ก่อนจะอ่านตัวหนังสือที่เขียนอยู่บนนั้น
‘รออยู่ที่ชั้นสองนะคะ’
“ไร้สาระ”
ผมมองกระดาษในมือ ก่อนจะขย้ำทิ้งแบบไม่ใส่ใจ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครส่งมา ไม่ใช่ว่าผมไม่สนใจเธอ เพราะสนใจไง ถึงได้ไปดวลเหล้าแย่งกับไอ้ธามแถมยังคิดคดโกงมันอีกต่างหาก ที่สำคัญผมดันแพ้ด้วยไง แต่ถ้าจะได้มาง่ายๆ ผมก็ไม่เอาหรอก ถ้าแบบนั้นผมก็เสียตัวให้ไอ้ธามฟรีๆ ดิ เหตุการณ์วันนั้นจะไม่เกิดเลย ถ้าเธอยอมง่ายๆ แบบนี้ เพราะจะได้ไม่ต้องไปดวลเหล้าให้เสียเวลา แถมยังเสียตัวอีกต่างหาก ไม่คุ้มซักนิด
ให้ตายสิ
ผมกระดกเหล้าแก้วสุดท้ายลงคอ ทั้งๆ ที่น้ำใสๆ ยังคงเหลืออยู่เกือบครึ่งขวด แต่ตอนนี้อยากกลับหอไปนอนเต็มที อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้ติดนอนไวเพราะอยู่แต่หอ เลยทำให้ง่วงเร็ว และวันนี้ผมก็ไม่ได้คิดจะมาที่นี่แบบจริงจังด้วย แค่ได้กินเหล้าที่ร่างกายขาดมานาน ก็ถือว่าคุ้มละ
จึกๆ
และแรงจิ้มที่หลังก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ผมจึงหันไปมองงงๆ ซึ่งก็เป็นพนักงานคนเดิม ซึ่งแตกต่างจากครั้งก่อน ซึ่งครั้งนี้เจ้าตัวยัดกระดาษโน้ตแบบเดิมใส่มือผม แล้วรีบเดินออกไปแบบไม่พูดอะไร ผมจึงมองตามแผ่นหลังนั่นงงๆ ก่อนที่ผมจะก้มดูกระดาษในมือ และมันก็ทำให้ผมคิดที่จะเปลี่ยนใจจากการกลับบ้านตรงไปที่ชั้นสองทันที
‘ช่วยด้วย’
นี่มันเรื่องอะไรกันแน่วะ !
ผมวางเงินไว้แล้วลุกจากเคาน์เตอร์เดินตรงดิ่งขึ้นไปที่ชั้นสองอย่างรู้ทาง เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่เคยมาที่นี่ ซึ่งทางเข้าก็อยู่ห่างจากโซนชั้นแรกพอสมควร เพื่อไม่ให้มีเสียงรบกวน ข้างบนก็มีเพียงห้องที่เรียงกันยาวกับทางเดินก็มืดๆ และเสียงอื้ออึงที่ดังเล็ดรอดออกมาจากห้องบางห้องเท่านั้น ผมค่อยๆ เดินไปตามทางที่มีเพียงไฟสลัวๆ เพื่อหาคนที่ส่งโน้ตมา และผมก็ไม่รู้ด้วยว่าเธออยู่ไหน ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดเข้ากับร่างสองร่างชายหญิงที่กำลังนัวเนียกันอยู่ที่อยู่ริมสุดทางเดิน
และร่างของผู้ชายเป็นเป็นร่างที่คุ้นตาผมเป็นอย่างดี ถึงจะเห็นแค่เพียงแผ่นหลังก็ตาม
ไอ้ธาม...
“มาแล้ว ~” เสียงเล็กๆ ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าผมเดินมาหยุดอยู่ต่อหน้าทั้งสองคนไม่ห่างนัก ทำให้อีกร่างที่กำลังประกบเธออยู่ค่อยๆ หันมา เผยให้เห็นใบหน้าของคนที่เพิ่งบอกกับผมว่ามีธุระที่ตอนนี้กำลังแสดงสีหน้าตกใจ มีเพียงผมเท่านั้น ที่กำลังยืนมองทั้งสองคนนิ่งๆ
“ไอ้แทน...”
“มีอะไร ?” ผมหันไปถามร่างเล็กที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นยืนคล้องแขนของไอ้ธามไว้และกำลังส่งยิ้มหวานๆ มาให้ผม โดยไม่สนใจเสียงของอีกคน และคำตอบก็ทำให้ผมกับไอ้ธามมองไปที่เธอเป็นตาเดียว
“เมย์อยากลองประกบคู่ดูน่ะ ~”
“ห๊ะ...?!”
“ยิ่งถ้าเป็นพวกพี่สองคนที่เคยแย่งเมย์กันมาแล้ว คงเร้าใจน่าดู ”
“พูดอะไรน่ะ !” เสียงของไอ้ธามดังขึ้นเสียงดุ ก่อนจะมองหน้าผู้หญิงข้างๆ ด้วยหน้าตาน่ากลัว
“พี่ธามอย่าโหดสิ เมย์กลัวนะ แล้วที่พวกพี่สองคนยอมมาวันนี้ ก็แสดงว่าเต็มใจทั้งคู่ไม่ใช่หรือไง ?”
“...!”
...
“ตามสบาย...” ผมพูดขึ้นเสียงเบา เพราะตอนนี้ไม่รู้จะจุกกับสถานการณ์ไหนก่อนดี ก่อนจะกลับหลังหันเดินออกจากตรงนั้น โดยที่มีเสียงเล็กๆ ยังคงรั้งไว้
“เดี๋ยวสิพี่แทน ไม่สนใจงั้นเหรอ ?” ผมหยุดชะงักกับคำถามนั้นก่อนจะหันกลับไปและแทนที่จะมองคนถาม ผมกลับมองไปที่อีกคนที่ยืนอยู่ด้วยกัน
“พอดีไม่นิยมใช้ของร่วมกับคนอื่นพร้อมๆ กันน่ะ...”
“...”
“มันน่าขยะแขยง !”
เมื่อพูดจบ ผมก็รีบเดินออกจากตรงนั้นทันที โดยไม่สนใจว่าไอ้ธามมันจะแสดงสีหน้าโกรธขนาดไหน ก่อนที่เสียงของเจ้าตัวจะดังขึ้น “ไอ้แทน !”
“พี่ธามจะไปไหนน่ะ เมย์ขอแค่พี่ธามก็ได้ อย่าไปนะ !”
“ปล่อยดิวะ !”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ผมจึงรีบเร่งฝีเท้าของตัวเองทันที แต่ดูเหมือนจะไม่พ้นร่างที่วิ่งตามมา ก่อนที่จะต้องตกใจเมื่อไอ้ธามมันยกแขนล็อกเข้าที่คอของผมแน่น แล้วออกแรงลาก “ทำเหี้ยไรวะ ปล่อย !”
“หุบปาก !”
“ไอ้เหี้ยธาม !”
ดูเหมือนเสียงโวยวายของผมจะไม่เป็นผล เมื่อเจ้าตัวออกแรงลากบวกกับอาการมึนๆ จากฤทธิ์แอลกอฮอล์ของตัวเองทำให้ไม่นานนัก ไอ้ธามมันก็ลากผมเข้ามาในห้องๆ หนึ่งได้สำเร็จ ก่อนที่มันจะปล่อยตัวผมแล้วผลักเข้าไปในห้องแรงๆ จนตัวเองเสียหลังล้มลงกองกับพื้น เจ้าตัวจึงปิดประตูเสียงดังแล้วหันมามองร่างผมทันที
ปั้ง !
เหี้ย เจ็บ !
ผมที่กำลังยันตัวเองลุกขึ้น ก็รู้สึดปวดจี๊ดเข้าที่ข้อเท้า แต่พยายามกลั้นความเจ็บไว้แล้วทรงตัวยืนขึ้นพลางมองหน้าไอ้ธามอย่างหาเรื่อง
“เป็นบ้าอะไร !”
“กูเปิดห้องนี้ไว้”
“แล้วไง ?”
“จะไว้ใช้กับน้องเขา...” คำพูดของมันทำเอาหัวใจผมกระตุกไปวูบหนึ่ง พร้อมกับมองใบหน้าที่เรียบเฉยของอีกฝ่าย “รู้ใช่มั้ย ว่าใช้ทำอะไร ?”
“อืม รู้...”
“...”
“ก็ไปลากน้องเขาเข้ามาดิ ลากกูเข้ามาทำไม ?!” ผมตะคอกเสียงดังด้วยความเหลืออด ซึ่งครั้งนี้เหมือนจะกลับกันที่เป็นผมที่เป็นคนอารมณ์ร้อนซะเอง แทนที่จะเป็นไอ้ธาม ทั้งๆ ที่เจ้าตัวทำหน้าโกรธจัดขนาดนั้น แต่ก็พยายามระงับอารมณ์ของตัวเองอยู่ แต่ ณ ตอนนี้เป็นผมเองมากกว่าที่ระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้ “ถอย”
ผมกดเสียงต่ำ พลางเดินไปข้างหน้าที่มีไอ้ธามขวางอยู่ โดยพยายามกลั้นอารมณ์และความเจ็บของตัวเองไว้
“...”
“กูบอกให้ถอย !”
“ไอ้แทน !” เสียงตะคอกกลับมาทำเอาผมถึงกับเผลอกลืนน้ำลายลงคอ สมองก็เริ่มปวดจี๊ดขึ้นมาเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ก่อนหน้านี้ “มึงมาทำอะไรที่นี่ ?!”
“...”
“ไหนบอกอยู่หอ ไหนบอกจะนอนแล้วไง ?!”
“อย่ามายุ่ง...”
“อย่างี่เง่า !”
“คำพูดโกหกของกูคงไม่เท่ามึงหรอกมั้ง”
“...”
“ถอย”
“เฮ้อ...” ไอ้ธามมันถอนหายใจออกมา แล้วมองผมแบบเซ็งๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะคว้ามือผมให้เดินตามเข้าไปในห้องหลังจากยืนเถียงกันอยู่นานที่หน้าประตู และดูเหมือนการเดินแบบกะทันหันเลยทำให้ผมก้าวผิดจังหวะ อาการปวดที่เกิดเมื่อซักครู่แล่นแปล๊บขึ้นมาทันที จนตัวเองทรุดตัวทิ้งขาลงกับพื้นข้างหนึ่ง ไอ้ธามที่เอาแต่ออกแรงดึงเลยหันมามอง “เจ็บขาด้วย ?”
“เพราะใครกันล่ะ”
“ขอโทษ” มันว่าเสียงเบา ก่อนจะเข้ามาพยุงผมให้ลุกขึ้น พลางลากผมไปที่เตียง ซึ่งเจ้าตัวยังใช้วิธีเหมือนเดิม ก่อนที่มันจะผลักผมให้นั่งลง “นั่งนี่แปป”
“จะรุนแรงทำไมวะ !”
“ขอโทษ”
“...” ผมกัดปาดตัวเองแน่น และยอมเงียบลงเมื่อไอ้ธามมันไม่ยอมพูดอะไร นอกจากขอโทษ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปหยิบแก้วน้ำส้มบนโต๊ะข้างเตียงที่เหมือนจะถูกเตรียมไว้ แล้วเดินมายื่นให้ผม “อะไร ?”
“กิน”
“ไม่ !”
“กูบอกให้กินไง !” มันพูดเสียงดังก่อนจะเอื้อมมือมาบีบคางผมแรงๆ เพื่อให้ปากอ้าออก และทำท่าจะกรอกน้ำสีส้มๆ นั่นลงปากผมให้ได้ ในที่สุดผมก็ยอมแพ้ รีบคว้าแก้วน้ำส้มออกมาจากมือนั่นแล้วผลักมือที่จับคางของตัวเองออก
“ถ้ากินแล้วมึงจะปล่อยกูใช่มั้ย !”
“...”
“แม่ง !” ผมสบถออกมาก่อนจะกรอกน้ำสีส้มนั่นลงปากอึกใหญ่เพื่อหวังจะให้มันหมดแก้ว แต่อยู่ๆ คนตรงหน้าก็รีบเอื้อมมือมากระชากแก้วออกจากมือจนน้ำส้มหกกระฉอกใส่เสื้อผมเปียกโชก “เป็นบ้าไรอีก !”
“เหี้ย เกือบหมดแก้ว”
“อะไร !”
“...”
“...”
...
...
...
“ไอ้แทน”
“งืม...”
ง่วง...
หัวของผมค่อยๆ ผงก เปลือกตาก็เริ่มหนักขึ้นทุกที ก่อนที่คนตรงหน้าจะขยับเข้ามาใกล้แล้วเอื้อมมือมาจับหัวผมให้ซบกับหน้าท้องของตัวเองที่กำลังยืนอยู่ “ไอ้ธาม...”
“ฝันดี”
Zzzz
- ธาม –
ฝันดี
Special Part 1
น้ำส้มผสมยานอนหลับ กับหัวนม
[ธาม ♥ Part]
ผมลากตัวหนักๆ ของไอ้แทนขึ้นเตียงด้วยความอารมณ์เสีย พลางมองร่างตรงหน้าอย่างหนักใจ ซึ่งใบหน้าสีเข้มตอนนี้กำลังหลับตาพริ้มเผยให้เห็นขนตางอนยาว ได้อย่างชัดเจน ลมหายใจก็เข้าออกอย่างสม่ำเสมอ โดยที่ปากยังคงมีคาบน้ำส้มติดอยู่ รวมถึงที่เสื้อด้วย
“อ่า...”
ผมมองเสื้อเปียกๆ ของคนตรงหน้า หลังจากที่เจ้าตัวกินน้ำส้มผสมยานอนหลับไปซะเยอะ ก่อนจะค่อยเอื้อมมือไปดึงเสื้อยืดเปียกๆ นั่นขึ้นเพื่อที่จะถอดออก แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ง่ายๆ เมื่อสายตาผมดันไปสะดุดเข้ากับหัวนมสีแดงเรื่อของคนที่นอนอยู่เข้า
อ่า...
“...” << มองหน้าสลับกับมองหัวนม
อึก...
“ลักหลับดีมั้ยเนี่ย ”
ผมค่อยๆ ถกเสื้อของไอ้แทนโดยรั้งไว้เหนืออก ก่อนจะค่อยๆ ก้มจ้องที่จุกนมเม็ดเล็กที่ตัดกับสีผิวนั่นแล้วตวัดปลายลิ้นลงไป จนเกิดแรงขยับเล็กน้อยจากร่างที่นอนอยู่
มีรสส้มด้วย...
“อื้อ...”
เหี้ย เสียง !
รู้สึกเหมือนอื้ออึงเล็กๆ จากไอแทนจะกระตุ้นอารมณ์ผมพอสมควร และดูเหมือนจะยิ่งได้ใจ เมื่อผมค่อยๆ ดูดดุนเข้าที่หัวนมนั่นแรงๆ อีกครั้ง จนคนตรงหน้าเริ่มแอ่นหน้าอกขึ้นตามแรงดูด เสียงก็ดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย มือของผมเริ่มทำหน้าที่โดยไม่ปล่อยให้อีกข้างว่าง โดยบดขยี้แรงๆ อยู่หลายรอบสลับกับการดูดเลียไปมา
“อะ...อึก...อื้อ...”
“...”
“อื้ม...”
มะ...ไม่ไหวแล้ว
ผมเด้งตัวลุกขึ้นแล้วมองหน้าตาที่ยังคงหลับสนิทแต่สีหน้าแสดงออกมาเล็กน้อย คิ้วที่ขมวดก็ค่อยๆ คายลง ใบหน้าขึ้นสีแดงนิดๆ ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าตัวเพิ่งไปกินเหล้ามา ก่อนที่มือจะนึกสนุกเอื้อมมือไปบี้ที่หัวนมของคนที่นอนอยู่และตั้งใจมองใบหน้าที่กำลังส่งเสียงนี่ชัดๆ
บี้ ~
“อื้ออออ ~”
ผลึง ~ (เสียงเส้นความอดทนขาด)
ผมก้มมองใบหน้าที่กำลังขมวดคิ้วนั่นชัดๆ อีกครั้ง ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากที่เผยอออกเล็กน้อยขณะที่กำลังครางของคนที่นอน ลิ้นก็ควานไปทั่วโพรงปากร้อนอย่างกระหาย รับรู้สึกรสแอลกอฮอล์และน้ำส้มที่ปะปนกันจนรู้สึกดีสุดๆ ตามด้วยน้องชายของผมที่ปวดหนึบขึ้นมา จึงถอนจูบออกแล้วมองใบหน้าที่หายใจแรงๆ นั่น ราวกับกำลังเชิญชวนผมอยู่
...
“กูขอล่ะนะ...”
“อื้อ...”
“...”
...
...
...
ทรุด ~
...ง่วง
เหี้ย...
ลืมไปว่าน้ำส้มผสมยานอนหลับ...
...
ฟี้ ~
♥ ตอนพิเศษตอนนี้สอนให้รู้ว่า เฮียธามโหด หื่น...
...และกาก (มาก) ♥
(หัวเราะสะใจ)
[Special Part 1 : END]
Thank You !
-
Chapter 15
อยากอยู่บน ก็ให้อยู่บน...
ปั้งๆๆๆๆ
...
ปั้งๆๆๆๆ
เสียงอะไรวะ...
ปั้งๆๆๆๆ
“งืม...” ผมค่อยๆ สลึมสลือตื่นขึ้น เพราะเสียงดังที่เกิดขึ้น ก่อนจะรู้สึกหนักบริเวณช่วงลำตัว และก็ไม่ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าร่างหนาๆ ของไอ้ธามตอนนี้กำลังทับอยู่ที่ช่วงตัวของผมจนรู้สึกชาไปหมด จะออกแรงผลักมันออกก็ไม่ไหว เลยได้แต่เขย่าเบาๆ แล้วส่งเสียงเรียกแทน “ไอ้ธาม...”
“...”
“ไอ้เหี้ยธาม !”
“...”
“ไอ้ธาม ตื่นดิวะ !!”
“งืม...”
“กูบอกให้ตื่น มันหนัก !” ในที่สุดผมก็หมดความอดทนออกแรงหยิกเข้าที่แผ่นหลังนั่นแรงๆ จนเจ้าตัวร้องเสียงหลงแล้วเด้งตัวขึ้นอัตโนมัติด้วยสีหน้าเจ็บปวด ผมจึงค่อยๆ ดันตัวหนักๆ ของตัวเองให้ลุกขึ้นตาม “หึ...”
“เป็นบ้าอะไรแต่เช้า !”
“มึง...!”
ปั้งๆๆๆๆๆ
ดูเหมือนเสียงเคาะประตูจะเป็นตัวหยุดการถกเถียงกันระหว่างพวกผมสองคน และเปลี่ยนเป็นหันไปมองที่ประตูแทน ก่อนที่ไอ้ธามมันจะขยี้หัวตัวเองด้วยความหัวเสีย แล้วยอมลุกเพื่อไปเปิดประตูที่ยังคงส่งเสียงดังอยู่ตลอด “เคาะเหี้ยอะไรหนักนาวะ มาแล้วเว้ย !”
แอ๊ด...
“พะ...พี่ธาม...”
“...”
“พี่ทำอะไรแฟนผมมมม !~” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นราวกับกำลังจะร้องไห้ ผมที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงจึงชะเง้อออกไปมอง ก็เห็นว่าเป็นไอ้วินรุ่นน้องของไอ้ธามที่เจอกันบ่อยๆ ตอนกินเหล้า ก่อนจะเห็นว่าเจ้าตัวโผลเข้ามาจับคอเสื้อไอ้ธามแล้วเขย่าไปมาจนร่างนั้นขยับตามแรง ส่วนคนที่กำลังหัวเสียอยู่เลยได้แต่พยายามดันร่างนั้นออก “ไหนพี่บอกจะช่วยผมไง แล้วทำไมถึงหายไปทั้งคืนแบบนี้ ~”
“อะไรวะ !”
แล้วอยู่ๆ สายตาของคนที่มาเยือนก็สะดุดเข้ากับร่างของผมที่นั่งอยู่บนเตียง และไม่รู้เป็นเพราะอะไรอยู่ๆ เจ้าตัวก็น้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาจริงๆ “นะ...นี่คิดจะรุมสองเลยเหรอ”
“...”
“โหดร้ายเกินไปแล้ว !”
“โว้ย !” ในที่สุดก็เหมือนความอดทนของไอ้ธามจะหมดลง เจ้าตัวจึงผลักร่างนั้นออกแรงๆ แล้วพูดเสียงดัง “รุมเหี้ยไร กูยังไม่ทันลากแฟนมึงเข้าห้องเลย แผนมันเสียไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว !”
“หะ...เห๋ ?”
“ไอ้เหี้ยแทนนู้น คนทำเสียเรื่อง !”
“ห๊ะ ?”
ผมที่กำลังนั่งงง อยู่ๆ ก็โดนโบ้ยใส่ จากที่งงอยู่แล้ว ตอนนี้เลยไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่ อะไรคือแผน แล้วใครแฟนใคร ?
อะไรของมันวะ !
“ว่าแต่ทำไมพี่แทนถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะ ?”
“แฟนมึงเรียกมาไง”
“จริงดิ ?”
“เออ”
“ละ...แล้วตอนนี้เมย์อยู่ไหนอ่ะพี่”
“ไม่รู้ ไปกับผู้ชายคนอื่นแล้วมั้ง” คำตอบของไอ้ธามทำเอาคนฟังถึงกับเงียบ ซึ่งถ้าเป็นผมเองก็คงจะเงียบเหมือนกัน คนบ้าอะไรแม่งพูดจาขวานผ่าซากเกินไปแหละ “เลิกๆ ไปเถอะ มึงจับน้องเขาไม่อยู่หรอก”
“รู้แล้วพี่ ผมก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน...” น้ำเสียงของคนพูดสลดอย่างเห็นได้ชัด เจ้าตัวได้แต่ก้มหน้าลงราวกับไม่รู้จะทำยังไง ก่อนที่จะยกมือไหว้พวกผม “ขอโทษพวกพี่ๆ ด้วยนะ ที่ผมทำให้วุ่นวาย ขอโทษที่แฟนผมมันร่านเกินไป...ฮึก...”
“อืม”
“กูไม่เข้าใจ เพราะงั้นไม่ขอรับคำขอโทษแล้วกัน” ผมพูดแบบไม่ใส่ใจ เพราะไม่เข้าใจเรื่องที่พวกมันกำลังพูดอยู่จริงๆ เลยหันกลับมาสนใจผมของตัวเองที่ตอนนี้หลุดลุ่ยไม่เป็นทรง เลยได้แต่ใช้นิ้วสางให้มันออกจากกัน และไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรสายตาของคนที่ยืนอยู่ถึงได้มองมาทางผมเป็นตาเดียว “มองอะไร ?”
“เปล่า” ว่าจบก็เบือนหน้าหนี
“เพิ่งเห็นหน้าพี่แทนชัดๆ ก็วันนี้แหละ...” และนี่ก็เป็นเสียงของไอ้วินที่กำลังมองผมแบบไม่น่าเชื่ออะไรทำนองนั้น
อะไรของมันวะ
“อย่ามาตลก เจอกันออกบ่อย แถมยังอยู่ม. เดียวกันอีกต่างหาก”
“ก็ทุกครั้งจะเห็นพี่แค่ในผับมืดๆ หรือตอนเดินผ่านกันที่ม. ผมก็ไม่ค่อยสนใจ เพราะยังไงก็คิดว่าเป็นแค่พี่แทน...”
“แล้ว ?”
“แต่พอมองดีๆ”
“...”
“...แม่งสวย”
“กลับไปได้แล้วไป !” อยู่ๆ ไอ้ธามก็พูดขึ้นเสียงดัง พลางดันร่างของรุ่นน้องตัวเองให้ออกไปจากห้อง คนที่โดนกระทำก็ได้แต่ทำหน้าเหลอหลาไหลไปตามแรงดัน “แฟนมึงไม่ได้อยู่ที่นี่ เพราะงั้นเชิญไปหาที่อื่น !”
ปั้ง !
...
“แม่ง...ขนลุก...”
“กูอุตส่าห์ไม่พูด...”
“พูดอะไร ?”
“สวย...”
“...”
“...”
“กะ...กลับแล้ว !” ผมพูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ต้องทรุดลงเมื่อลืมไปว่าข้อเท้าของตัวเองเจ็บอยู่ ไอ้ธามมันเลยเข้ามาพยุงไว้
“ไปบ้านกู”
“ไม่ !”
“อย่ามาดื้อด้าน มึงยังไม่เคลียร์ว่ามาทำอะไรที่นี่ !”
“เรื่องของกู จะมายุ่งทำไม !”
“ไอ้เหี้ยมืด !”
“ทีมึงยังไม่เห็นบอกอะไรกูเลย !”
“จะให้บอกอะไรอีก !”
“ก็เรื่องน้องเมย์ไง !” ผมตะโกนเสียงดังอย่างเผลอตัว ทั้งๆ บางทีนี่อาจจะไม่ใช่เรื่องของผมซักนิด แล้วจะอยากรู้ไปทำไม ไอ้ธามจะไปทำอะไรกับใครก็ไม่เห็นเกี่ยวกับผมเลย ในที่สุดผมก็ค่อยๆ ระงับอารมณ์ของตัวเองพลางผลักร่างของไอ้ธามออกห่างจากตัว “กูจะกลับ...”
“เฮ้อ...” ไอ้ธามมันถอนหายใจออกมา พลางยกมือขึ้นขยี้หัวผมแรงๆ จนผมต้องปัดออก มันจึงเปลี่ยนเป็นจับหัวของผมให้ซบลงบนไหล่ของมันแทน “น้องเมย์เขาเป็นแฟนไอ้วิน มึงก็เห็นใช่มั้ยว่าน้องเขามั่วไปทั่วจนไอ้วินมันตามจับไม่ทันซักที แล้วพอดีดันมาติดกูไง มันเลยขอให้ช่วย น้ำส้มที่มึงกินก็ผสมยานอนหลับ ถ้าน้องเขาหลับเมื่อไหร่ กูก็แค่ส่งคืนให้ไอ้วินแล้วก็กลับหอไปหามึง”
“...”
“แต่กูดันลากน้องเขาเข้าห้องไม่ได้ซักที เพราะอยู่ๆ น้องเขาก็คิดจะควบสอง แล้วยืนยันจะรออีกคน...”
“อะ...”
“แล้วทำไมอีกคนที่ว่ามันถึงเป็นมึงห๊ะ !?” อยู่ๆ ไอ้ธามมันก็ตะคอกใส่ผมเสียงดัง จนผมต้องผละออกจากร่างนั่น แต่ไอ้ธามก็ยังคงจับแขนผมไว้แน่น พลางมองมาด้วยสายตาโกรธๆ “มึงมาทำอะไรที่นี่ !”
“กูแค่มากินเหล้า แล้วก็จะกลับ !”
“กลับแล้วขึ้นมาทำอะไรที่ชั้นสอง !”
ฟึ่บ !
ผมควักกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ จากกระเป๋ากางเกงที่ตอนนี้ยับยู่ยี่ปาใส่หน้ามัน จนมันกระเด็นกระดอนตกลงพื้น เจ้าตัวจึงมองผมแบบไม่สบอารมณ์ ก่อนจะก้มเก็บไอ้กระดาษสองใบนั่นมาคลี่ดู สีหน้าที่เคยโกรธจัดก็คลายลงอย่างเห็นได้ชัด “กูก็แค่มากินเหล้า ไม่เหมือนมึงหรอกมั้ง ที่ถึงกับเปิดห้องน่ะ”
“ก็แค่เปิดเฉยๆ ไม่ได้คิดจะทำอะไรป้ะวะ”
“ไหนบอกจะเอาไว้ใช้กับน้องเขาไง ?”
“ก็แค่พูดเฉยๆ” มันว่าก่อนจะเดาะลิ้นแล้วเบือนหน้าหนี
“เหอะ...” ผมมองหน้ามันด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนจะสะบัดแขนตัวเองออก แล้วทำท่าจะเดินผ่านร่างของไอ้ธามไป แต่เจ้าตัวก็ฉุดแขนผมไว้อีกครั้ง “อะไร ?”
“ที่พูดแบบนั้นเพราะอยากรู้ว่ามึงจะหึงมั้ย”
“ไร้สาระ”
“กูบอกแล้วไง ตอนนี้นอกจากมึงกูก็ไม่ได้คิดอะไรกับคนอื่นแล้ว ทำไมไม่เชื่อใจกันวะ”
“ทำไมต้องเชื่อใจ กูไม่ได้คาดหวังอะไรจากมึงซักหน่อย” ผมพูดพลางหลบสายตาที่มองมาของไอ้ธาม จนไม่แน่ใจตัวเองว่า คำพูดที่พูดออกไปมันเป็นความจริงแค่ไหน
“ไม่คาดหวังจริง ?”
ใครว่าไม่คาดหวังล่ะ...
...
“ไม่จริง...”
# บ้านธาม
“ยะ...หยุดเลย !” ผมรีบห้ามไอ้ธามไว้ หลังจากที่กลับมาถึงบ้านของมัน เจ้าตัวก็รีบลากผมขึ้นห้องและทำท่าจะผลักลงเตียงซะให้ได้ “อย่าเพิ่ง !”
“จะเล่นตัวทำไมอีกวะ !”
“ไม่ คราวนี้กูไม่ยอมมึงหรอก !”
“ทำหน้าเชิญชวนซะขนาดนั้น จะบอกไม่ยอมอะไรอีก !”
“กูจะอยู่ข้างบน !” ผมพูดเสียงดัง พลางมองหน้าไอ้ธามจริงจัง เพราะตั้งแต่มีอะไรกันมา มีแต่มันเท่านั้นที่ได้เป็นฝ่ายใส่เข้าไป ผมเองก็เป็นผู้ชาย ไม่ชอบนักหรอกการนอนเฉยๆ น่ะ “มึงเอาแต่เป็นฝ่ายทำ กูก็อยากทำบ้าง !”
“ห๊ะ ?!”
“ถ้าไม่ยอมก็ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก” ผมว่าก่อนจะลากขากระเพลกๆ ของตัวเองทำท่าจะออกจากห้องเมื่อเห็นหน้าตาที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมของไอ้ธาม
“เดี๋ยวดิ !”
“...”
“อยากทำอะไรก็ทำ...” มันว่าเสียงเบา ก่อนจะหันหน้าตาที่ขึ้นสีนั่นหนี เมื่อได้ยินแบบนั้นกลายเป็นว่าผมเองที่เกิดอาการเขินๆ ขึ้นมา แต่ก็แอบพอใจไม่น้อย “แต่ต้องทำให้กูมีอารมณ์ก่อนนะ”
“แน่นอน”
ผมยิ้มออกมาเมื่อเห็นไอ้ธามมันนั่งลงบนเตียงราวกับกำลังเชิญชวน “มาดิ ”
หึ...
ผมเดินไปหามันแล้วผลักร่างนั้นให้นอนลง พลางย้ายตัวเองขึ้นไปบนเตียงโดยขึ้นค่อมร่างนั่นไว้ แล้วจัดการถอดเสื้อของตัวเองออก ตามด้วยเสื้อยืดของไอ้ธามโดยที่ผมเป็นคนถอดให้มันเอง เจ้าตัวได้แต่นอนมองการกระทำของผมนิ่งๆ ก่อนที่ผมจะกดมือทั้งสองข้างของไอ้ธามไว้เหนือหัว ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ตอนนี้ท่อนบนของพวกเราเปลือยเปล่าเรียบร้อย
“ถึงเจ็บกูก็ไม่เลิกทำหรอกนะ”
“จะรุนแรงก็ได้ กูเป็นพวกซาดิสม์อยู่แล้ว ”
“หึ...” ผมปล่อยมือทั้งสองข้างของไอ้ธามออก ก่อนจะลูบไล้บริเวณแผงอก พลางกดริมฝีปากตัวเองลงไปบนริมฝีปากที่ขึ้นหยักนั่น ไอ้ธามมันเลยยกมือขึ้นเพื่อที่จะลูบไล้แผ่นหลังของผมแต่ผมปัดมือมันออก ก่อนจะถอนจูบแล้วมองหน้ามันนิ่งๆ “อย่าจับ”
“...”
เมื่อไอ้ธามมันยอมอยู่เฉยๆ ผมจึงกดจูบลงไปใหม่ โดยที่ดูดกลีบปากนั่นแรงๆ แล้วถอนออก ทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมา จนปากไอ้ธามขึ้นสีแดง ผมจึงเปลี่ยนเป็นไล้ริมฝีปากไปตามใบหน้า แล้วขบเข้าที่ติ่งหูนั่นเบาๆ จนร่างที่อยู่ด้านล่างขยับเล็กน้อย เหมือนจะได้ใจผมจึงค่อยๆ ลากลิ้นอุ่นๆ ของตัวเองจากลำคอของไอ้ธามลงมา โดยที่หยุดฝากรอยไว้เป็นบางแห่งจนกระทั่งถึงบริเวณหน้าอก ซึ่งเป้าหมายของผมอยู่ที่หัวนมของมันไงล่ะ
หมับ !
อยู่ๆ ร่างที่เคยนอนนิ่งก็จับหัวผมให้เงยขึ้น ก่อนจะเห็นใบหน้าสีแดงนั่นมองมาพร้อมกับพูดเบาๆ “ขออย่างเดียว อย่าเล่นกับหัวนม”
“...”
“ถ้าดื้อ กูจะเปลี่ยนใจแล้วจับมึงข่มขืนเดี๋ยวนี้แหละ”
“ชิส์ !”
“ถ้าอยากเล่นนักก็ไปเล่นกับของใต้สะดือนู้น...โอ๊ย !”
“สม” ผมหยิกหัวนมมันแรงๆ หนึ่งที ก่อนจะยอมไม่ยุ่งกับส่วนนั้น พลางค่อยๆ ขยับตัวมานั่งบนช่วงขามันแทน โดยที่ตอนนี้น้องชายของไอ้ธามกำลังตุงคับกางเกงอยู่ตรงหน้าผม ซึ่งมันก็ขยับตัวเล็กน้อย ไม่รู้ว่าประหม่าหรืออย่างไร ส่วนผมเองก็ลังเลขึ้นมา ก่อนจะตัดสินใจปลดกระดุมแล้วรูดซิปกางเกงยีนส์นั้นลง เผยให้เห็นกางเกงในสีน้ำเงินเข้ม ที่ซ่อนแท่งร้อนของไอ้ธามไว้ข้างใน “มีอารมณ์มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ...”
“เมื่อคืน...”
“...” ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เมื่อมองสิ่งที่อยู่ภายใต้กางเกงใน โดยที่ในใจก็เต้นไม่เป็นส่ำ ก่อนจะค่อยๆ จับของร้อนนั้นเบาๆ ผ่านเนื้อผ้า พลางขย้ำไปมา แล้วก้มกดริมฝีปากลงที่ท้องน้อยของไอ้ธามเบาๆ ตามจังหวะ
“ฮืม...”
เสียงครางในลำคอนั่นดังขึ้นเบาๆ สร้างความพอใจให้ผมไม่น้อย จึงตัดสินใจควักสิ่งที่อยู่ในกางเกงในนั้นออกมา ราวกับช่วยให้หายอึดอัด ตอนนี้แท่งร้อนขนาดใหญ่ของไอ้ธามที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์กำลังแผร่ความร้อนสู่มือของผม ก่อนที่ตัวเองจะช้อนตาขึ้นมองไอ้ธามโดยตอนนี้เจ้าตัวค่อยๆ ยันตัวเองลุกขึ้น ราวกับว่ากำลังตั้งใจมองในสิ่งที่ผมกำลังจะทำ ผมจึงค่อยๆ แตะปลายลิ้นลงไปบนหัวหยักที่ตอนนี้มีน้ำใสๆ ซึมออกมาเยอะพอสมควร
หึ...จะไม่ทำให้ผิดหวังเลย
ผมค่อยๆ ครอบริมฝีปากลงไปบนส่วนปลายแท่งร้อนนั่น โดยใช้ลิ้นกวาดเลียไปทั่ว ส่วนมือก็ช่วยรูดขึ้นลงเบาๆ จนเกิดเสียงครางจากคนที่โดนกระทำ
“ซี๊ด...ฟัน...” เมื่อได้ยินแบบนั้นผมจึงห่อปากเพื่อกันฟันของตัวเอง ไม่แปลกหรอกที่จะโดนเพราะผมก็ไม่ใช่ผู้ชำนาญขนาดนั้น เมื่อเห็นไอ้ธามเงียบปากลง ผมจึงครอบริมฝีปากลงไปเกือบสุด แล้วค่อยๆ เอาออกช้าๆ โดยให้ริมฝีปากครูดสัมผัสกับส่วนนั้นเน้นๆ อยู่หลายรอบ จนอยู่ๆ เจ้าตัวก็ถ้วงขึ้นมา “พอ...”
“...”
“กูไม่ไหวแล้ว...”
ผมถอนริมฝีปากออกก่อนจะช้อนตาขึ้นมองมันอีกครั้ง “หืม...”
“ทำเลย...”
อ่า...
“เดี๋ยวจะทำให้ครางไม่หยุดเลย ”
.
.
.
.
.
“อ๊ะ...อ๊า...อื้อ...มะ...”
“ขยับหน่อยสิ...”
“มะ...ไม่ใช่แบบ...นี้...อื้อ...”
ซวบ ~
ร่างของผมขยับขึ้นลงตามจังหวะที่โดนคนด้านล่างนำ ตอนนี้ผมได้อยู่ด้านบนจริงๆ แต่ไม่ใช่แบบที่คิดซักนิด
แบบนี้มันขี้โกงกันชัดๆ !
“อ่า...”
“มะ...มึงมัน...เหี้ย...อึก !” ผมลืมตาค้างเมื่ออยู่ๆ ไอ้ธามมันก็จับสะโพกผมกดลงแล้วค้างไว้แบบนั้นไม่ให้ขยับขึ้น จนแท่งร้องของมันถลำเข้าไปลึกสุดๆ จนรู้สึกจุกท้องน้อย “ปะ...ปล่อย...”
“เมื่อกี๊มึงว่าไงนะ...” เสียงของไอ้ธามสั่นเครือเล็กน้อย เหงื่อขึ้นซึมทั้งๆ ที่แอร์ในห้องก็ออกจะเย็นสุดๆ คาดว่าการกระทำแบบนี้ของมันก็ส่งผลกับตัวเองไม่น้อยเช่นกัน “ว่าไง ?”
“หะ...เหี้ย !”
“ก็มึงอยากอยู่ข้างบน กูก็ให้อยู่ข้างบน ผิดตรงไหน ”
“ขี้โกง...”
“”
“ขะ...ขยับเร็วๆ !”
“ครับๆ ”
“อ๊า...”
ซวบ ~ ซวบ ~ ซวบ ~
ไอ้ธามมันยอมขยับตามที่ผมบอกจริงๆ แถมยังรุนรงกว่าเก่าด้วย จนรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะเสร็จ และเหมือนไอ้ธามมันจะรู้ทันมันจึงปล่อยมือจากสะโพกผมแล้วมาจับที่น้องชายของผมแทน โดยปล่อยให้ร่างกายช่วงล่างขยับไปเองอัตโนมัติ ก่อนจะลงมือชักรูดไวๆ ซึ่งใช้เวลาไม่นานนักร่างกายผมก็เกร็งกระตุก แล้วปล่อยน้ำสีขุ่นออกมาจนเปรอะเปื้อนบริเวณแผงอกของคนที่นอนอยู่
“แฮ่ก...”
“กูยังไม่เสร็จ...”
ไม่รอช้าไอ้ธามจับร่างกายของผมขึ้นลงแรงๆ และกระแทกช่วงล่างสวนขึ้นมาเน้นๆ จนตัวเองทั้งเสียวทั้งปวดหน่วงบริเวณท้องน้อยปะปนกันไป ไม่นานนักก็รู้สึกได้ว่าร่างของไอ้ธามกระตุกเบาๆ พร้อมกับน้ำอุ่นๆ จำนวนมากที่ฉีดเข้าไปในร่างของผมจนมันไหลย้อนออกมา
“อื้อ...”
“อ่า...สุดยอด”
ฟรุบ !
ผมล้มตัวลงบนร่างนั้น ก่อนจะใช้แขนดันไว้เพื่อไม่ให้นาบไปกับร่างของไอ้ธาม โดยที่ใบหน้าของผมหยุดอยู่ห่างจากใบหน้าของมันพอสมควร และเส้นผมก็ตกปะปายจนโดนใบหน้านั่น ผมมองคนที่อยู่ใต้ร่างนิ่งๆ ก่อนจะกดริมฝีปากตัวเองลงไปบนปากนั่นเบาๆ หนึ่งครั้ง แล้วทิ้งตัวฟรุบลง โดยที่ร่างกายของผมและมันยังคงเชื่อมต่อกัน ก่อนจะรู้สึกได้ว่ามีมือหนาค่อยๆ เอื้อมมาโอบกอดผมไว้แน่น
“ทำแบบนี้อยากโดนอีกรอบสินะ...”
- แทน –
เดี๋ยวจะทำให้ครางไม่หยุดเลย
# ให้กำลังใจกันได้ที่เพจ สาววายผู้ลึกลับ https://web.facebook.com/YaoiMysteriousGirl/?ref=aymt_homepage_panel
Thank You !
-
แทน ได้อยู่ข้างบนสมใจ
แล้วก็สมใจธาม ที่สุดเลย :o8: :impress2:
เพิ่งรู้ว่าแทนสวย เหมือนที่วินว่า
แอ๊ะ....ธามรู้มานานแล้วสิ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
555 หนุ่มๆเริ่มมองเห็นความสวยของแทน
-
555555 ก็อยู่ข้างบนจริงๆนะเออ 555555 :ling1: :ling1: :ling1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:hao6:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
Chapter 16
หึง หวง เรื่องธรรมดาของผัวเมีย...
“ไง ”
“...!”
ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าไอ้ธามนอนยิ้มอยู่ตรงหน้า ผมจึงรีบผลักร่างนั้นออก แล้วถอยตัวเองออกมาจนเจ้าตัวเปลี่ยนจากใบหน้ายิ้มเป็นอารมณ์เสียทันที “มึงนี่นะ !”
“กะ...กี่โมงแล้ว ?”
“...” มันไม่ตอบได้แต่ชี้ไปที่นาฬิกาที่อยู่บนผนังห้อง บ่งบอกว่าตอนนี้บ่ายโมงกว่าๆ แล้ว
“เหี้ย !”
“อะไร ?”
“กูต้องไป ม. !” ผมพูดเสียงดังก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นแล้วพยายามพาตัวเองลงจากเตียง แต่ก็โดนไอ้ธามที่ลุกตามติดๆ ฉุดแขนไว้ “ปล่อยดิ !”
“ไปตอนนี้แล้วจะทันงั้ย ?”
“ก็ดีกว่าไม่ไปป้ะวะ กูหยุดมาตั้งหลายวันแล้ว !”
“แล้วคิดว่าร่างกายตัวเองไหว ขาก็เจ็บ ตูดก็เจ็บ หรือมึงจะคานไป ?”
“...”
“อย่าดื้อแล้วนอนพักซะ”
“ไม่อะ...โอ๊ย !”
“หึ ”
“อะ...โอ๊ย...ไอ้เหี้ย !” ผมสบถร้องเสียงดังพลางดิ้นคลุกคลักอยู่บนเตียง จะคานหนีก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ไอ้ธามมันจับข้อเท้าผมไว้แน่นแล้วออกแรงบีบแรงๆ หลายที จนตัวเองเยี่ยวแทบเล็ดเพราะความเจ็บปวด “ไอ้ธาม เจ็บๆ”
“จะบีบให้ไง จะได้หาย”
“มึงจะทำให้กูหายหรือพิกะ...โอ๊ย !” ผมร้องครวญครางพลางกัดฟันเข้ากับหมอน แล้วส่งเสียงอู้อี้ในตอนที่ไอ้ธามคลึงบริเวณข้อเท้า “เอ็บ...อื้อ...!”
“อยู่นิ่งๆ !”
กึก !
“อ้ากกกกกกก ~!” ร้องสุดเสียง น้ำตาเล็ด
ดะ...ได้ยินเสียงกระดูกข้อเท้าผมมั้ย !
“เรียบร้อย ”
“อะ...ไอ้เหี้ยธาม...!”
“หะ...” ไอ้ธามมันหันมามองผม ก่อนจะหยุดสายตาไว้นิ่งๆ หลังจากที่ตัวเองสะบัดหน้ามองมันเคืองๆ “ทำหน้าแบบนั้น นี่อยากโดน ?”
“ดะ...โดนอะไร !”
“อ่อยตลอด” มันว่าก่อนจะวางเท้าผมลง แล้วเซตัวล้มตึ้งลงมาบนร่างของผม ณ ตอนนี้ ร่างของผมและมันยังคงเปลือยเปล่าเพราะภารกิจจากก่อนหน้านี้ ผมจึงค่อยขยับเปลี่ยนท่าเป็นนอนหงาย เพราะรู้สึกไม่ปลอดภัยด้านหลังในท่านอนคว่ำนัก “ยั่วอีกละ ”
“ไอ้...!” ผมมองมันค้อนๆ ก่อนจะรู้สึกโหวงเหวงบริเวณช่วงกลางลำตัว จึงรีบดึงผ้าห่มมาเพื่อหวังจะปิดแต่ก็โดนไอ้เจ้าของเตียงทำหน้ากวนประสาทแล้วดึงไว้ “ปล่อย !”
“”
“ปล่อยดิวะ กูหนาว” ผมพูดก่อนจะกระตุกผ้าห่มมาแรงๆ จนในที่สุดมันก็มาอยู่ในการครอบครองของผมจนได้ ก่อนจะจัดการคลุมตัวเอง และตามด้วยร่างหนาข้างๆ ที่แทรกตัวเข้ามาแล้วใช้แขนขึ้นโอบรัดรอบตัว “อึดอัด !”
“กอดกันไว้ จะได้หายหนาว”
“โว๊ะ !” ผมร้องออกมาด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนจะยอมๆ อยู่เฉยๆ ตามน้ำไป เพราะขี้เกียจเถียงกับคนข้างๆ เต็มที ก่อนจะหยิกที่หลังมือของไอ้ธามแรงๆ เมื่อมันเริ่มยุ่มย่ามกับบริเวณหน้าอกของผม “อยู่เฉยๆ แล้วนอน !”
“นอนไม่หลับ”
“ถ้ามึงไม่นอนงั้นกูกลับ”
“มึงก็นอนไปดิ กูมะ...” ไอ้ธามมันฉุดตัวผมไว้เมื่อตัวเองลุกขึ้นนั่ง แล้วรีบถามทันควัน “จะไปไหน ?”
“กลับ”
“ไม่ให้กลับ”
“เอ๊ะ !”
“ไม่”
อยู่ไอ้ธามมันก็ทำเสียงอ้อแอ้เป็นเด็กๆ แล้วพยุงตัวขึ้นมาล้มบริเวณหน้าตักของผม พลางมุดหน้าเข้ามาที่หน้าท้องจนจักจี้ มือก็โอบรัดรอบเอวไว้แน่น ผมจึงแอบขำท่าทีของมัน แต่ก็พูดขึ้นโดยพยายามทำเสียงเข้ม “อย่าทำตัวเป็นเด็ก มันไม่น่ารัก”
“ก็ได้” มันตอบเสียงอ่อย ก่อนจะเปลี่ยนการกระทำทันควัน โดยการผลักผมให้นอนลงกับเตียง ส่วนตัวเองก็ขึ้นค่อม แล้วกดแขนทั้งสองข้างของผมไว้เหนือหัว “งั้นเปลี่ยนเป็นผู้ใหญ่บ้าเซ็กส์แทน ”
“ไอ้...!”
ครืดดดด ~
ผมที่กำลังอ้าปากด่าไอ้ธามก็ต้องชะงัก เมื่อเสียงสั่นจากโทรศัพท์ที่วางอยู่หัวที่นอนดังขึ้น ก่อนที่ตัวเองจะทำท่าเอื้อมไปหยิบก็ต้องชะงัก เมื่อคนที่ค่อมร่างอยู่เอื้อมไปคว้ามันมาซะก่อน
‘Tim’
ไอ้ธามมันยื่นหน้าจอที่บ่งบอกว่าใครโทรมาให้ผมดู ผมที่จะเอื้อมมือไปเอาคืนก็โดนเบี่ยงหลบ ก่อนจะกดรับเองเสร็จสับ แถมยังเปิดลำโพงอีกต่างหาก ส่วนคนตรงหน้าก็ทำท่าทางกวนประสาทโดยการยกนิ้วชี้มาแตะปากตัวเองราวกับบอกให้ ‘เงียบ’ พลางยิ้มออกมา ผมที่กำลังจะอ้าปากด่าก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงจากปลายสายซะก่อน
{ไอ้แทน มึงอยู่ไหน ?}
ผมฟังคำถามพลางเงียบไปซักพักราวกับใช้ความคิด ก่อนจะตอบออกไป “อยู่บ้านเพื่อน...”
{แล้วทำไมไม่มา ม. ไม่สบายอีกแล้ว ?}
“เปล่าๆ เมื่อคืนไปดื่มมา เลยแฮงค์”
{กูก็นึกว่าไม่สบาย...} คำพูดของมันออกมาราวกับกำลังเบาใจ ก่อนจะพูดต่อ {แล้วตอนนี้มา ม. ไหวหรือเปล่า ?}
“ทำไมวะ ?”
{อาจารย์เขาให้มาเซ็นชื่ออะไรไม่รู้เกี่ยวกับการออกฝึกงานตอนปีสี่}
“กรรม...”
{ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวกูไปคุยกับเขาให้...}
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูอาบน้ำแต่งตัวออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
{อะ...}
ติ๊ด ~
ไอ้ธามมันตัดสายทิ้งทันทีโดยไม่รอให้ไอ้ทิมได้พูดจบ ผมจึงมองมันแบบหาเรื่อง เจ้าตัวเลยได้แต่เดาะลิ้นไปมา แล้วโยนโทรศัพท์ผมทิ้งไว้ตรงหัวเตียงเหมือนเดิม ก่อนที่เจ้าตัวจะยอมลุกออกไปจากตัวของผมเอง คาดว่าคงเข้าใจแล้วว่ายังไงผมก็ต้องไป ม. ผมจึงยันตัวเองลุกขึ้นตามพลางถอนหายใจพรืดออกมา เพราะตอนแรกตั้งใจไว้ว่ายังไงวันนี้ก็จะหยุดเรียนแน่ๆ
ให้ตายสิ มีเรื่องตลอด
“มึงไปฝึกงานที่ไหน” คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ถามขึ้น พลางหันมามองผมนิ่งๆ
“ยังไม่ได้หาเลย แต่คิดว่าน่าจะเป็นแถวบนดอยแหละ เพราะตอนฝึกเข้าหน้าหนาวพอดี” ผมพูดออกมาอย่างใจชื้น เพราะเป็นคนชอบอากาศช่วงหน้าหนาวสุดๆ แค่คิดว่าจะได้ไปบนภูเขาสูงๆ อากาศเย็นๆ บรรยากาศดีๆ ก็ฟินสุดๆ ละ
แต่จะหาได้มั้ยนั่นก็อีกเรื่อง
“ไกล”
“ไกลๆ น่ะดีแล้ว มึงจะได้หาไม่เจอ”
“อย่ามาดูถูกกู อะไรที่กูไม่คิดปล่อย มันก็ไม่มีทางไปจากกูง่ายๆ หรอก”
“...” ผมมองมันกับคำตอบนั่น ก่อนจะแสร้งเบะปากให้ แล้วถามมันกลับ “แล้วมึงล่ะ ?”
“อะไร ?” และมันก็ยังอุตส่าห์ทำหน้างง ไม่เข้าใจกับคำถามของผม
“ฝึกงานไง ฝึกที่ไหน !?”
“อ๋อ...” มันร้องอ๋อออกมา ก่อนจะทำหัวโคลงไปมา ราวกับกำลังคิด “อาจจะตามไปอยู่ใกล้ๆ มึงล่ะมั้ง”
“บ้า คิดจะไปสร้างอะไรบนดอยห๊ะ !?”
“สร้างเรือนหอไว้อยู่กับมึงไง ”
“ระ...ไร้สาระ !” ผมพูดเสียงดังกับคำพูดหน้าคลื้นไส้ของไอ้ธาม แต่ก็สร้างความร้อนบนใบหน้าของผมได้พอสมควร “กูกลับละ...”
“กลับไปไหน ?”
“กลับหอดิ มีชุดใส่ที่ไหน”
“ไม่ต้อง อาบน้ำแต่งตัวที่นี่แหละ เดี๋ยวกูไปด้วย”
“กูบอกกูไม่มีชุด เมื่อคืนกูใส่ชุดธรรมดามา !” มันพูดเสียงดัง พลางมองหน้าไอ้คนที่ไม่ว่าผมจะพูดอะไรไป ก็ดูจะเข้าใจยากซะเหลือเกิน
“ใส่ชุดกู”
“ไม่”
“ทำไม ?”
“เสื้อมึงขาวออร่าเกินไป กูไม่ชอบ” ผมพูดความจริงออกมา พลางทำสีหน้าจริงจัง จนคนฟังแอบหลุดหัวเราะ ไม่ใช่ว่าผมใส่ชุดมันไม่ได้ หรืออย่างไร เพราะผมตัวก็พอๆ กับมัน แค่ออกจะผอมกว่านิดหน่อย ส่วนสูงห่างกันนิดเดียว และปกติผมก็จะใส่ชุดนักศึกษาสีหมองๆ เก่าๆ ตามสภาพแวดล้อมการใช้งาน ผ่านการตากแดดตากฝนมานับครั้งไม่ถ้วน จะให้ใส่เสื้อสีขาวใส สะอาดสะอ้านยังไงก็คงจะแปลกน่าดู
“อย่าดื้อน่า ใส่ชุดกูไปนี่แหละ จะได้ไม่เสียเวลา ”
“...”
“เดี๋ยวกูหาเสื้อตัวที่เก่าสุดๆ ให้เลยเอ้า !” ไอ้ธามมันพูดติดตลก พลางมองผมได้สายตาขบขันอย่างออกนอกหน้า จนตัวเองต้องยอมๆ ไป
“เออๆ งั้นกูไปอาบน้ำละ”
“อาบด้วย” เสียงที่ดังตามมาติดขณะที่ผมกำลังจะลุก ก็ทำให้ตัวเองหันไปมองที่ต้นเสียงทันที ก็เห็นว่าไอ้ธามมันก็ลุกตามตัวเองมาเหมือนกัน “อะไร ?”
“งั้นมึงก็ไปอาบก่อน เดี๋ยวกูอาบทีหลัง”
“จะอาบก่อนอาบหลังให้ยุ่งยากทำไมวะ จะได้รีบๆ ไป รีบกลับ”
“ไม่ มึงไปอาบก่อน กูไม่ระ...ไอ้เหี้ยธาม !” ผมร้องโวยวายเมื่อร่างตรงหน้าฉุดแขนผมให้เดินตามเข้าไปในห้องน้ำ ตัวเองก็ได้แต่พยายามรั้งร่างกายไว้สุดแรง จนมันต้องใช้วิธีเดิมๆ คือการเข้าด้านหลังแล้วล็อกคอผม และออกแรงลากแทน “ปล่อยนะเว้ย กูไม่อาบกับมึง !”
“...”
“ปล่อย !”
“จะดิ้นทำไมวะ กูแค่จะอาบน้ำด้วย ไม่ได้จะปล้ำ...!”
“...!”
“อ่า...” อยู่ไอ้ธามมันก็หยุดลากผม แล้วยอมปล่อย ผมจึงถอยตัวออกจากมันอัตโนมัติ แต่คนตรงหน้าก็รีบคว้าแขนผมไว้ เมื่อเห็นว่าผมกำลังจะถอยหลังหนี “กลัว ?”
“...”
ผมเม้มปากแน่นไม่ตอบมัน และก็คิดว่าเจ้าตัวก็น่าจะรู้ดีเหมือนกัน ว่าให้ตายยังไงผมก็ไม่มีทางเข้าไปในห้องน้ำนี่พร้อมมันเป็นครั้งที่สองแน่ๆ
ก็คราวก่อนดันเล่นซะสลบ ใครแม่งจะอยากเข้าไปด้วยวะ !
“ครั้งนี้กูไม่ทำอะไรมึงหรอกน่า...” ว่าแล้วก็เบือนหน้าหนี
เหอะ น่าเชื่อถือมาก !
“คำพูดมึงยังเชื่อได้อีกหรือไง !?”
“เชื่อได้ดิ”
“ไม่ เชิญมึงอาบก่อนเลย”
“จริงๆ กูสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร จะแค่อาบน้ำเฉยๆ”
“...”
“ยกเว้นแต่มึงจะทำตัวน่าเอา...โอ๊ย !” ผมต่อยไปที่ไหล่ของมันแรงๆ หนึ่งที พลางมองด้วยสีหน้าไม่พอใจ มันจึงทำหน้าโมโหกลับใส่มาบ้าง แต่ก็ยอมปรับสีหน้าลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงปกติ “เออ กูไม่ทำอะไรหรอกน่า รีบอาบ รีบไป ม. จะได้เซ็นๆ แล้วก็กลับ”
ผมหรี่ตามมองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ ไอ้ธามมันเลยได้แต่ทำหน้าจริงจังส่งกลับมาให้ ซึ่งดูแล้วน่าเชื่อถือกว่าคราวก่อนมากมาย “พูดจริง ?”
“เออ”
“ไม่ทำอะไรแน่นะ” พยายามถามย้ำ
“เออ”
“มะ...”
“เออ !”
และไม่รู้ว่ามันประชดหรืออย่างไร เพราะยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ เจ้าตัวก็แทรกเสียงขึ้นมาเสียงดัง จนตัวด้วยสีหน้าอารมณ์เสีย จนตัวเองได้แต่จิ๊ปากออกมา แล้วมองมันด้วยความมั่นไส้ ก่อนจะยอมเดินเข้าไปในห้องน้ำแต่โดยดี “ถ้าไม่มัวแต่เถียงกันป่านี้ก็อาบกันเสร็จแล้ว ต่อให้อาบทีละคนก็เถอะ !”
“จะบ่นอะไรนักหนาวะ ก็บอกแล้วไงว่าจะไม่ทำ”
“เออ ให้มันจริงเถอะ !”
“จะไม่ทำ...”
แกร๊ก ~
“...”
“”
“อะ...ไอ้ธาม...”
“จะไม่ทำ ‘แรง’ แล้วกัน ”
# มหาวิทยาลัย
“ไว้เจอกัน” ผมบอกลาไอ้ทิมที่อุส่าอยู่คอยผมที่ ม. ทั้งๆ จนกระทั่งเซ็นชื่อเสร็จ ที่มันหมดวิชาเรียนของวันนี้แล้ว ซึ่งจริงๆ มันก็ใช้เวลาแค่แปปเดียว
“เจอกัน” มันว่าแค่นั้น ก่อนจะเดินแยกจากผมบริเวณหน้า ม. เพราะเจ้าตัวต้องไปทำงานพิเศษต่อ ผมที่กำลังจะเดินกลับหอก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นไอ้ธามยังคงรออยู่ที่เดิม ทั้งๆ ที่เจ้าตัวแค่ขับรถมาส่งผม แต่ผมไม่คิดว่ามันจะรอจนถึงตอนนี้ ซึ่งมันเองก็มองผมกลับมานิ่งๆ จนตัวเองต้องเดินเข้าไปหามันอย่างช่วยไม่ได้ “ทำมะ...”
ป๊าบ ~!
“ไง ไม่เจอกันนาน ~”
ร่างผมชาไปชั่วขณะ เมื่อมีแรงกระแทกแรงๆ เข้าที่ก้น ความเจ็บปวดจากการกระแทกของกิจกรรมก่อนหน้านี้แล่นแปล๊บขึ้นมา จนตัวเองแทบทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น โชคดีที่ไอ้ธามมันวิ่งเข้ามารับร่างผมไว้ได้ทัน “เฮ้ย !”
“โอ๊ะ ไอ้ธามก็อยู่ด้วย ดีเลยๆ”
“อะ...ไอ้เหี้ยโอม !”
และเสียงดี๊ด๊าของไอ้คนเพิ่งกระทำชำเลาก้นของผมโดยการเตะทักทาย ตอนนี้เจ้าตัวก็ทำหน้ายิ้มแย้มอย่างดีใจที่เห็นผมกับไอ้ธาม ซึ่งไม่ต้องแปลกใจที่มันจะตื่นเต้นเวลาเจอพวกผม อาจจะเป็นเพราะมันเป็นแค่เพื่อนตอนดื่ม เลยเจอกันแค่นานๆ ที ถึงแบบนั้นก็ยังสนิทกันพอสมควร
แต่มาเตะซ้ำรอยเดิมแบบนี้ มันไม่ตลกนะเว้ย !
“ไอ้แทน !”
“ปะ...แปปนะ...กูหน้ามืด...” ผมพูดเสียงแหบแห้ง มือก็เกาะไหล่ไอ้ธามไว้แน่น หลังจากที่คนตรงหน้าเรียกผมเสียงดัง แล้วประคองผมไว้แน่นเพื่อไม่ให้ล้มลง ก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปตะหวาดใส่คนที่ยืนงงอยู่ข้างๆ
“ทำอะไรของมึงเนี่ย ไอ้เหี้ยโอม !”
“ห๊ะ...ทะ...ทำอะไรวะ” ไอ้โอมมันทำหน้างง ก่อนจะเดินเข้ามาพยุงร่างของผมบ้าง ก่อนที่มือของคนทำจะตะปรบเข้ามาที่ก้นของผมแรงๆ จนตัวเองถึงกับสะดุ้ง
หมับ !
“...” << สตั้นอยู่
“ไอ้เหี้ยโอม !!”
“กูเตะแรงไปเหรอวะ...”
“ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ !” ไอ้ธามมันโวยวายเสียงดัง และถึงปากจะออกคำสั่งแบบนั้นแต่เจ้าตัวก็รีบปัดมือนั่นออกจากก้นผมทันที “มึงนะมึง...!”
“กูไม่เป็นไรๆ สงสัยแดดแรง...” ผมพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน ก่อนจะค่อยตั้งสติตัวเอง แล้วพยายามทรงตัว โดยที่ยังคงใช้ไหล่ไอ้ธามเป็นที่พึ่ง ก่อนจะหันไปพูดกับไอ้โอมที่ทำหน้างงอยู่ “มีอะไรวะ”
“เอ้อ ลืมเลย”
“อะไร !” และนี่ก็เป็นเสียงไอ้ธามที่ยังคงทำท่าหาเรื่องไม่หาย
“วันเสาร์นี้ไปแดกเหล้ากัน คราวนี้ไอ้มาร์คกับไอ้ธีร์มันนัดดวลเหล้าแย่งสาว พวกมึงไม่สนใจไปดวลด้วยกันงั้ย สวยนะเว้ย”
“แย่งใคร ?”
“ขอผ่าน” ผมกับไอ้ธามพูดขึ้นมาพร้อมๆ กัน ก่อนที่ผมจะหันไปมองไอ้คนที่พูดในเชิงประโยคคำถามที่ดูตอนนี้จะทำหน้าสนใจขึ้นมา ซึ่งมันเองก็หันมามองผมแล้วเกาแก้มตัวเองเบาๆ พลางเบือนหน้าหนี ผมจึงปล่อยมือออกจากไหล่มัน แล้วเผลอขยับตัวออกห่างเองอัตโนมัติ จนไอ้ธามมันทำท่าจะคว้าแขนผมไว้ ผมจึงเบี่ยงตัวหลบแล้วหันไปพูดกับไอ้โอมแทน “มึงชวนไอ้ธามแล้วกัน ดูเหมือนมันจะสนใจ”
ส่วนผมที่ขอผ่านเพราะรู้สึกเข็ดกับไอ้กิจกรรมดวลเหล้าแย่งสาวนี้เต็มที
“กูไม่ได้...!”
“เออ มาด้วยกันดิ น้องมีนาเด็กอักษา ขาว สวย หมวย เอ็กส์”
“อึก...”
หึ ความสนใจนี่ออกนอกหน้าเชียวนะ
อย่าว่าแต่มึงเลย กูก็สนใจ ตั้งแต่ได้ยินคำว่า ขาว สวย หมวย เอ็กส์ แล้ว
เหี้ย...อยากไป...
“เปลี่ยนใจละ กูไปด้วยดีกว่า ”
“ว่าไงนะ !”
“ดีๆ ไปด้วยกันเยอะๆ สนุกดี”
“ไม่ไป !” ไอ้ธามมันพูดเสียงดังพลางกระชากแขนผมจนตัวเซ ก่อนที่เจ้าตัวกัดฟันแล้วกระซิบบอกผม “มึงห้ามไป”
“อะไรวะ ตัวเองก็สนใจไม่ใช่หรือไง”
“แต่กูก็ไม่ได้บอกจะไปป้ะวะ !”
“มึงไม่ไปก็เรื่องของมึงดิ กูจะไป !”
“ไอ้เหี้ยมืด !”
“อะ...!”
“ไม่ต้องเถียงกัน ไปแม่งทั้งคู่เลย !” ผมกับไอ้ธามต่างเงียบ เมื่อโดนแทรกขึ้นแล้วตัดสินใจให้เสร็จสับ ไอ้โอมที่ยืนรอคำตอบเลยได้แต่ทำหน้าเซ็งๆ แล้ว พูดขึ้นอีกครั้ง “เจอกันที่ผับเดิม ถ้าใครไม่มาแม่งถือว่า ‘อ่อน’ กูจะแปะรูปประจานแล้วพิมพ์คำว่า ‘กาก’ ตัวใหญ่ๆ”
ว่าจบไอ้คนที่พูดก็ส่ายหัวระอาแล้วเดินหนีไป เหลือผมกับไอ้ธามที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม แน่นอนว่าทั้งผมและมันตอนนี้คงไม่มีใครคิดที่จะไม่ไปอีกแล้วล่ะ
นี่สินะ ที่มาของคำว่า ‘ลูกผู้ชายฆ่าได้ แต่หยามไม่ได้’
“ชิส์ !” ผมจิ๊ปากก่อนจะหันหลังเดินหนี แต่ไอ้คนงี่เง่าก็รีบเดินตามมาติดๆ ผมจึงพูดขึ้นเสียงจริงจัง “ถ้าไปแล้ว ก็ช่วยทำตัวปกติเหมือนเดิมด้วย”
“หมายความว่าไง !?”
“ก็อย่ามาทำตัวงี่เง่าต่อหน้าคนอื่นไง !”
ผมพูดพลางหยุดเดินแล้วชี้หน้ามัน เพราะรู้ว่าผมกับมันตอนนี้ ข้ามคำว่าคนรู้จักไปไกลแล้ว และมันก็ชอบแสดงท่าทีแปลกๆ ออกมาอยู่เสมอ เวลาที่ผมอยู่ใกล้คนอื่น ไม่รู้ว่าอาการแบบนี้ จะเรียกว่า ‘หึง’ ได้หรือเปล่า
...
ผมสะบัดหัวตัวเองเบาๆ ราวกับกำลังสะลัดความคิดไร้สาระของตัวเอง
มันจะมาหึงผู้ชายอย่างผมทำไม
“พูดแบบนี้ คิดจะคั้วผู้หญิงต่อหน้ากูว่างั้นเถอะ ?”
“เป็น ‘ผู้ชาย’ มันก็ต้องคั่ว ‘ผู้หญิง’ เป็นเรื่อง ‘ธรรมดา’ ไม่ใช่หรือไง” ผมพูดโดยเน้นคำใส่ไอ้ธาม จนตอนนี้เจ้าตัวทำหน้าอารมณ์เสียสุดๆ แต่ก็ยังคงพยายามระงับอารมณ์ตัวเองไว้ พลางเดาะลิ้นไปมา ก่อนที่มันจะมองผมด้วยสายตาคมกริบ แล้วพูดเสียงนิ่ง
“งั้นก็ได้ ถือว่าวันเสาร์นี้ฟรีสไตล์ อยากคั่วใครก็คั่ว อยากเอาใครก็เชิญ จะไม่ยุ่งกัน โอเคมั้ย ?” ไม่รู้ว่าอารมณ์อะไรของไอ้ธามที่ทำให้พูดแบบนี้ออกมา ผมจึงตอบรับคำออกไป ถือว่าเป็นการเข้าใจตรงกัน
“เออ”
ว่าจบก็หันหลังเดินต่อ โดยที่ไม่มีไอ้ธามเดินตามมาเหมือนอย่างเคย และไม่นานนักก็ได้ยินเสียงพึมพำจากข้างหลัง ที่ท่าทางจะหัวเสียพอสมควร และมันก็ทำให้ผมต้องกลับมา ‘คิด’ เรื่องก่อนหน้านี้ใหม่อีกครั้ง
...
“คนเป็น ‘ผัว’ มันก็ต้องหวง ‘เมีย’ เป็นเรื่อง ‘ธรรมดา’ เหมือนกันล่ะวะ...”
- ธาม –
คนเป็น ‘ผัว’ มันก็ต้องหวง ‘เมีย’ เป็นเรื่อง ‘ธรรมดา’ เหมือนกันล่ะวะ...
Thank You
-
เดี๋ยวก็โดนหึงโหดอีกหรอก แทนเอ๋ยยยยยยย :haun4: :haun4:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ธาม ให้สถานะกับแทน เองเรียบร้อย
“คนเป็น ‘ผัว’ มันก็ต้องหวง ‘เมีย’ เป็นเรื่อง ‘ธรรมดา’ เหมือนกันล่ะวะ...”
โดยไม่ถามความสมัครใจของแทน เล้ย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คาดว่าจะลงเอยเหมือนเดิมเปล่า
-
สถาปนาตัวเองเป็นผัวไปเรียบร้อยแล้ว 5555
-
:laugh:
-
555555 สนุกดีอ่ะ ฮาดี
-
:hao6:
-
Chapter 17
แปลก หายาก และมีชิ้นเดียวในโลก...
ในที่สุดวันเสาร์ที่ผมนัดกับไอ้พวกนักดื่มก็มาถึง ซึ่งครั้งนี้ชวนให้นึกถึงบรรยากาศเก่าๆ พอสมควร ซึ่งมีเด็กจากหลายๆ คณะมารวมกันจนเป็นกลุ่มใหญ่ และหนึ่งในนั้นก็คือผมกับไอ้ธาม ที่ตอนนี้กำลังนั่งจ้องหน้ากันอยู่คนละฝากฝั่งของโซฟากว้าง ซึ่งรอบข้างก็มีเพื่อนคนอื่นๆ นั่งอยู่ด้วย แต่ข้างกายไอ้ธามกลับมีผู้หญิงที่มาด้วย นั่งประกบข้างซ้ายขวาแทนจนหน้าอิจฉา ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีเอง และพยายามไม่ใส่ใจ เพราะยังไงวันนี้ตกลงกันแล้วว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกัน
วันนี้ผมกับมันเป็นแค่คนรู้จักกันธรรมดา ที่เคยดวลเหล้ากัน ไม่ได้ต่างจากคนอื่นๆ
“เฮ้ย ไอ้แทน ทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นมึงเลยวะ” ไอ้คนที่นั่งข้างๆ ผมถามขึ้น พลางเอื้อมมือหยิบแก้วเหล้ามาให้ ผมจึงรับมากระดกเข้าปากอย่างไม่ขัดศรัทธา
“โทษที ช่วงนี้ป่วยบ่อย”
“ป่วย ?”
“เออ”
“เป็นไรวะ อกหัก รักคุด ตุ๊ดเมิน หรือโดนผู้ชายเคลมตูดมา ฮ่าๆๆ”
“แค่ก !” ผมสำลักของในปากทันที ก่อนที่มันจะกลายเป็นเรื่องตลกของกลุ่ม พลางได้ยินคนที่นั่งตรงข้ามเค้นเสียงขึ้นเบาๆ
“หึ...”
“มึงเหมือนกันไอ้ธาม หายไปไหนมาวะ ?”
“เออ ได้ยินข่าวมาว่ามึงมีแฟนแล้วด้วย จริงเหรอวะ ?”
“อ่าหะ ” ไอ้ธามมันตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆ กับคำถามของไอ้พวกที่นั่งอยู่ล้อมรอบ เรียกเสียงโห่แซวได้เป็นอย่างดี
“เห้ย งั้นก็แสดงว่าแอบหนีแฟนมาเที่ยวใช่ป้ะเนี่ย !”
“เปล่า พอดีวันนี้ ‘แฟน’ ปล่อย” ไอ้ธามมันเน้นคำว่า ‘แฟน’ ก่อนจะปรายตามองผมเล็กน้อย จนผมต้องเป็นฝ่ายหลบแล้วแสร้งนั่งดื่มเงียบๆ ทำเป็นไม่สนใจ
“ดีว่ะ ทีกูกว่าจะขอมาได้ ขู่จะเลิกอย่างเดียว นี่ก็แอบหนีมานะเนี่ย !”
“โชคดีนะ ที่กูยังไม่มีแฟน”
“นั่นดิ”
และเสียงเซงแซ่ก็พูดถึงประเด็นข้อเสียของการมีแฟนทันที บางคนก็เห็นด้วย แต่บางคนก็คัดค้าน ส่วนผมน่ะเหรอ ไม่ขอมีส่วนร่วมแล้วนั่งเงียบๆ ดีกว่า ก่อนที่เสียงของไอ้ธามจะดังขึ้นขัดกับประเด็นที่กำลังพูดถึง
“พอดีแฟนกูมันเป็นแรร์ไอเทม แปลก หายาก และมีชิ้นเดียวในโลก”
“โหย พูดงี้นี่ จะอวดแฟนว่างั้นเถอะ”
“”
“อวดขนาดนี้ แน่จริงเอามาโชว์กันเลยดีกว่า”
“ท้า ?”
“เออ ท้าซึ่งๆ หน้าเลยเนี่ย !”
“ดะ...”
“เหล้าหมด ไอ้เหี้ยนัด มึงไปเอามาเพิ่มดิ๊ !” ผมพูดเสียงดังแล้วจงใจใช้ไอ้คนที่กำลังนั่งทำหน้ากวนตีนคุยกับไอ้ธามอยู่ เพราะรู้ว่าไม่อีกไม่นานไอ้ธามมันคงได้ทำอะไรแผงๆ แน่ เจ้าตัวเคยยอมคนที่ไหน “เร็วดิ เห็นมั้ยเนี่ย คนอื่นเขารอ !”
“เออๆ แม่ง กูตลอด ขอสาปแช่งพวกมึงแม่งเป็นง่อย !” มันทำหน้าโกรธแค้นแล้วลุกหน้ามุ้ยเดินไปหลังร้านทันที โชคดีที่ร้านนี้เป็นร้านของไอ้มาร์ค เพื่อนคนหนึ่งที่มาร่วมแดกด้วยกัน และเป็นคู่ดวลเหล้าของวันนี้ เลยกินกันได้ไม่อั้นเลยทีเดียว
แต่ถึงจะกินไม่อั้น ก็ต้องหารกันจ่ายตังค์อีกห้าสิบเปอร์เซ็น เพราะเจ้าของร้านออกให้แค่ครึ่งเดียว เพราะมันรู้ว่าถ้าเลี้ยงเมื่อไหร่ ร้านได้เจ้งขาดทุนย่อยยับแน่ๆ
“มาเล่นเกมกัน” ไอ้ธีร์ที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น ก่อนจะหยิบโหลแก้วใบไม่เล็กไม่ใหญ่ที่ในนั้นมีกระดาษม้วนๆ อยู่จำนวนหนึ่งขึ้นมา แล้วพูดต่อ “เกมพระราชาเหมือนเดิม แต่คำสั่งวันนี้ขอเป็นแบบ 18+ ”
“โหยยย” และเสียงโห่แม่งก็ร้องกันทั้งกลุ่ม จะไม่ให้ร้องได้ยังไงล่ะ ถึงเกมนี้จะเป็นสีสันของงาน แต่ไอ้คำสั่ง 18+ นี่ไม่ควรจะมาใช้ในกลุ่มที่มีแต่ผู้ชายมีตอใต้กางเกงซักนิด
แต่ยังดีที่มีผู้หญิงอยู่ตั้งสองคน ที่ประกบข้างอยู่กับไอ้ธามนั่นไง
“ใครไม่เล่นถือว่าอ่อน เอาดิ”
กริบ ~
และพอเจอคำว่า ‘อ่อน’ แม่งก็เงียบกันทั้งกลุ่ม
“มาๆ จะได้ไม่เสียเวลา” ไอ้ธีร์มันเขย่าๆ ของในขวดก่อนจะยื่นให้พวกผมที่นั่งล้อมวงกันอยู่สิบกว่าคนจับจนครบ แล้วถามขึ้น “ใครได้คิง ?”
“กู !” และเสียงของไอ้โอมก็แสดงตัวขึ้นมา ทำเอาทุกคนต่างหันไปทางเดียว ก่อนที่มันจะยิ้มย่องแบบชั่วร้าย ทำให้ทั้งกลุ่มต่างเงียบกริบรอฟังคำสั่งของมัน ซึ่งรวมถึงผมด้วย “ขอสั่งให้เบอร์ ‘7’ กับเบอร์ ‘5’ สาธิตท่าหมา พร้อมกับทำหน้าเซ็กซี่ !”
“เหี้ยยยยย !” และเสียงของคนที่สบถออกมาคนแรกก็ทำให้รู้ได้ทันที ว่ามันเป็นผู้โชคร้าย “กูเบอร์ 5 ใครแม่งเบอร์ 7 วะ !”
ไอ้นิคมันตะโกนเสียงดังถามหาคู่ตัวเอง และผมก็รู้สึกโชคดีมาก ที่มันเฉียดเลขผมไปนิดเดียว
“กู...” และไอ้แก๊บก็แสดงตัวออกมาโดยทำหน้าบอกบุญไม่รับ ซึ่งพวกที่รอดก็ต่างพากันหัวเราะเยาะอย่างออกนอกหน้า “ไอ้เหี้ยนิค มึงไปโก่งตูดแล้วทำหน้าเซ็กซี่เลย !”
“ฝัน มึงนั่นแหละที่ต้องเป็นคนทำหน้าเซ็กซี่ !”
“ก็ได้วะ !”
ในที่สุดไอ้แก๊บมันก็ยอมจำนน เพราะยังไงก็แค่ทำท่า ไม่ใช่เรื่องจริง และพวกมันก็จังไรอยู่แล้วด้วย คงไม่คิดมากนัก ก่อนที่ไอ้นิคมันจะเดินมาหาไอ้แก๊บที่อยู่ตรงข้าม คนที่นั่งอยู่รอบๆ ต่างขยับถอยห่าง จนไอ้แก๊บตั้งท่าหมาบนโซฟาเสร็จ ไอ้นิคก็เข้าด้านหลังจับสะโพกแล้วทำท่ากระแทกช่วงเอวลงไป พร้อมกับสีหน้าเซ็กซี่ในแบบของไอ้แก๊บ ที่เรียกเสียงฮาได้ทั้งกลุ่ม
พับ~ พับ~ พับ ~
“ซี๊ด ~”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“จังไรได้อีก” ผมบ่นออกมา แต่ก็ไม่วายหัวเราะ ก่อนจะหันไปสบตากับไอ้ธามที่กำลังนั่งหัวเราะอยู่เหมือนกัน แต่สายตาไม่ได้จับจ้องอยู่กับคนสองคน แต่เป็นผมต่างหาก ผมจึงแกล้งชูนิ้วกลางไปให้ พร้อมกับถามขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนอื่น “มองอะไรวะ”
“คิดถึง”
และคำตอบที่ได้กลับมาก็ทำเอาผมหน้าร้อนผ่าว ถึงจะตกลงกันไว้ว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกันวันนึงก็เถอะ โชคดีที่คนอื่นๆ หันสนใจไอ้สองคนนั้น พวกผมเลยถูกลืมไปสนิท ผมจึงเบะปากใส่มันหนึ่งทีแล้วหันกลับไปสนใจพวกนั้นต่อ ซึ่งตอนนี้ไอ้นิคกับไอ้แก๊บกลับมานั่งที่ตัวเองกันแล้ว
“มาๆ จับกันใหม่” ไอ้ธีร์มันยื่นขวดแก้วไปรอบวงเหมือนเดิมจนกระทั่งจับกันครบ ก่อนที่จะถามขึ้นกับคำถามเดิมๆ “ใครเป็นคิง”
“กู !” และคราวนี้ไอ้นิคที่โดนเมื่อคราวก่อนก็รีบโชว์ตัวทันที และดูสีหน้ามันแล้วอยากจะแก้แค้นเต็มที่ “หึๆ พวกมึงโดนแน่”
“เออ มึงสั่งโหดๆ ไปเลย !” และไอ้แก๊บก็สมทบ
“ขอสั่งให้...”
“...”
“เบอร์ ‘10’ กับเบอร์ ‘13’ จูบกันแบบดูดดื่ม ปากแนบปาก ลิ้นแลกลิ้น น้ำลายไหลเยิ้ม !”
“โห่วววว ~” และเสียงโห่ แม่งก็ดังกันทั้งกลุ่ม
“ไหน ใครเบอร์ 10 ใครเบอร์ 13”
“กู...” และเสียงหนึ่งที่คุ้นหูผมสุดๆ ก็ดังขึ้น พร้อมกับการทำท่าขมวดคิ้วมองแผ่นกระดาษในมือตัวเอง ทำให้ผมหลุดขำออกมาอย่างออกนอกหน้า จนคนที่โดนรีบส่งสายตาไม่พอใจมองมา “หัวเราะอะไรวะ !”
“เปล๊า ~”
ผมตอบเสียงสูง ก่อนที่ไอ้ธามมันจะทำหัวเสียพอสมควร ส่วนผมเองก็แอบสมน้ำหน้ามันในใจ และขอให้แม่งได้ผู้ชายหน้าเถื่อนๆ อย่างพี่แซ็กส์ ไม่ก็ไอ้เอ็กซ์ทีเถอะ !
“ไหน ใครได้เบอร์ 13 แสดงตัวออกมาเร็วๆ ดิ เห็นมั้ยไอ้ธามมันทำหน้าอยาก ‘จูบ’ จะตายอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆ”
“พ่อง !”
“ใครเบอร์ 13”
“...”
...
...
“นะ...หนูเองค่ะ...”
“เหยดดดดด !”
เหี้ย !
และในที่สุดคนที่ได้เบอร์ 13 ก็ยอมแสดงตัวออกมา ทำเอาทั้งกลุ่มต่างหยุดหัวเราะเงียบกริบ และหันไปมองน้องน้ำ ปี 1 สาขาการตลาด หนึ่งในผู้หญิงสองคนของงานที่นั่งประกบอยู่ฝั่งซ้ายของไอ้ธาม โดยตอนนี้เธอหน้าแดงกล่ำ นั่งก้มหน้า ซึ่งทำเอาผู้ชายหลายๆ คนต่างเขินไปตามๆ กัน กับท่าทีแบบนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้คนที่ได้เบอร์ 10 มันแสดงความดีใจออกนอกหน้ามากขนาดไหน เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ต้องจูบกับผู้ชาย
แม่งจะโชคดีเกินไปละ !
“โหย อิจฉาสัส”
“หึ ” ไอ้ธามมันเค้นเสียงอย่างพอใจ ก่อนจะหันไปหาน้องที่อยู่ข้างๆ พลางจับมือขึ้นมาเบาๆ แล้วพูด จนผู้หญิงตรงหน้าถึงกับม้วนตัวอาย “พี่จะไม่ทำให้ผิดหวังเลย ”
“พะ...พี่ธามบ้า...”
“สัส ถ่ายรูปไปฟ้องแฟนมึงแม่ง !”
“บอกแล้วไง ว่าวันนี้แฟนกู ‘ปล่อย’ ” ว่าจบเจ้าตัวก็รั้งเอวร่างเล็กข้างๆ เข้ามาหาตัว แล้วเชยคางขึ้นตามด้วยริมฝีปากที่ประกบจูบลงไปทันที ผมไม่รู้ว่าทั้งสองคนจูบกันดูดดื่มมากขนาดไหน แต่ถึงกับได้ยินเสียงอื้ออึงของฝ่ายหญิงที่ดังออกมาเป็นระยะๆ พร้อมกับสายตาที่แสดงความอิจฉาของคนรอบข้าง จนผมต้องคว้าแก้วเหล้ามากรอกใส่ปากและพยายามไม่สนใจ กระทั่งผ่านไปซักพักทั้งคู่จึงยอมถอนจูบออกจากกัน ไอ้ธามมันมองหน้าตาหวานๆ ตรงหน้าที่ตอนนี้ดวงตาฉ่ำ แสดงออกว่ากำลังเคลิ้มสุดๆ พร้อมกับใช้นิ้วเกลี่ยคราบน้ำลายบนริมฝีปากเล็กนั่นเบาๆ “ขอบคุณสำหรับจูบดีๆ นะครับ ”
“จะละลายแล้วว ~”
“เหี้ยยยย พอเลย แยกๆ” ว่าแล้วไอ้นิคที่เป็นคนสั่งก็รีบเข้าไปแทรกกลางระหว่างสองคน คงเจ็บใจไม่น้อยที่จากจะแกล้งให้อาย ดันกลายเป็นน่าอิจฉาที่สุด “แค่ให้จูบเว้ย ไม่ใช่ให้จีบ !”
“เออ แม่งถ้าแฟนมึงรู้คงเสียใจตาย นี่มันการนอกกายชัดๆ !”
“เออ มึงนี่เลวสุดๆ เลยไอ้เหี้ยธาม”
“ชั่ว !”
!@#$%^ !
และเสียงสบถด่าของคนรอบข้างก็ดังมาไม่ขาดสาย ไอ้ธามเลยได้แต่ยักไหล่ไม่ใส่ใจ ส่วนผมก็ได้แต่เทเหล้าใส่แก้วดื่มแล้วดื่มอีก โดยไม่สนใจไอ้พวกนี้ และก็ไม่ได้ออกปากด่าด้วย จนอยู่ๆ ไอ้นิคมันก็เรียกผมราวกับหาแนวร่วม
“ไอ้เหี้ยแทน แดกแต่เหล้าอยู่นั่นแหละ ด่ามันมั้งดิ๊ ไอ้ธามอ่ะ แม่งชั่ว นอกกายแฟน !”
“ไร้สาระ...” ผมพูดขึ้นก่อนจะกระดกของเหลวในแก้วลงคอ ท่ามกลางความไม่พอใจของคนอื่นที่จ้องจะประท้วงไอ้ธามไม่เลิก ตามด้วยใบหน้าของไอ้ธามที่มองมาทางผมทันที ราวกับรอฟัง “ทำไมต้องด่า ก็มันบอกเองว่าแฟนมันปล่อย”
“หึ...”
“แม่ง อยากได้แฟนแบบนี้มั้งว่ะ มึงรู้จักป้ะ แนะนำกูที เดี๋ยวกูจะไปแย่งมาจากไอ้ธามเอง” เสียงของไอ้นิคที่ถามผมด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ยังไม่ทันจะตอบ คนที่ถูกกล่าวถึงก็พูดแทรกขึ้นมา
“ก็บอกแล้วว่าแฟนกูมีชิ้นเดียวในโลก ถ้าปล่อยให้คนอื่นง่ายๆ ก็ไม่ใช่กูละ”
“โว๊ะ นี่มันคนหลงเมียนี่หว่า”
“เออ หลง”
“งั้นขอให้คืนนี้กลับไป แฟนมึงบอกเลิก โทษฐานมึงนอกกาย ฮ่าๆๆๆ”
“...”
“เฮ้ย กูพูดเล่น อย่าซีเรียสๆ” อยู่ไอ้นิคก็รีบหุบปากทันที เมื่อดูเหมือนไอ้ธามจะไม่เล่นด้วยกับมุกนี้เท่าไหร่ ก่อนที่คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมจะลุกมาคว้าแก้วเหล้าที่ผมเพิ่งเทเสร็จไปจากมือ แล้วกลับไปนั่งที่เดิมพลางกระดกลงคอรวดเดียว ท่ามกลางเสียงเงียบกริบของคนอื่นๆ
อะไรของมันวะ !
ก่อนที่สถานการณ์ก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม เมื่อเจ้าตัวปรับสีหน้าแล้วพูดประโยคนี้ออกมา “หล่อขนาดนี้ ใครจะกล้าบอกเลิกวะ”
“โห่ววววววว ~”
“เหอะ เบื่อพวกหลงตัวเอง ‘หลงเมีย’ เรามาเล่นกันต่อดีกว่า”
ไอ้นิคที่ตอนแรกหน้าจ๋อยก็กลับมาเป็นปกติ แล้วคว้าโหลแก้วไปจากไอ้ธีร์พลางวนรอบจับกันจนครบ และเป็นแบบนี้อยู่หลายรอบ บางคนก็โดนเรียกซ้ำ บางคนก็ไม่โดนเลย ซึ่งคนที่โดนก็มีทั้งเบาๆ แบบไซร้คอ จนไปถึงหนักๆ แบบขึ้นขย่มที่ไอ้ธีร์กับไอ้มาร์คโดน โดยที่คนขึ้นขย่มเป็นไอ้ธีร์และต้องทำหน้าเสียวสุดๆ จนผมที่อยู่รอดมาจนถึงรอบสุดท้ายก่อนการเริ่มดวลเหล้าถึงกับถอนหายใจ ถ้ารอดจากรอบนี้ไปได้ ก็ไม่ต้องมานั่งลุ้นตัวเกร็งเยี่ยวแทบเล็ดแล้วว่าจะโดนสั่งให้ทำอะไรน่าขนลุกแบบไอ้พวกนี้หรือเปล่า
“กูขอสั่งให้...”
“...”
“เบอร์ ‘1’ กับ เบอร์ ‘4’ โชว์ท่ามาตรฐาน พร้อมกับสาธิตการดูดหัวนมแบบเร้าร้อน”
“ว้าวววววว”
“กูเบอร์สี่ๆๆ” และแล้วไอ้คนที่ได้เบอร์ 4 ก็แสดงตัวอย่างออกนอกหน้า ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน นั่นก็คือไอ้พี่แซ็กส์หน้าเถื่อน ขึ้นชื่อเรื่องความจังไร คนที่ผมแอบสาปแช่งให้ได้จูบกับไอ้ธามเบาๆ “ไหน ใครเบอร์หนึ่งวะ”
และทันทีที่ถามหาคนที่ได้เบอร์ 1 ขนผมก็ลุกเกรียวขึ้นทั้งตัว
จะไม่ให้ลุกได้ไงล่ะ ก็ไอ้กระดาษเบอร์ 1 นี่มันอยู่ในมือผมเนี่ย !
บางทีนี่อาจจะเป็นเลข 7 ที่คนเขียน เขียนแบบชุ้ยๆ ใครแม่งได้เบอร์ 1 รีบๆ แสดงตัวออกมาหน่อยดิวะ !
เหี้ยยยย !
“ไอ้แทน มึงได้เบอร์หนึ่ง”
และนอกจากการยอมรับความจริง ก็ไม่สามารถทำอย่างอื่นได้เลย “เออ...”
“ว้าววว ได้ดูของแปลกละเว้ย”
“แม่ง ทำไมต้องเป็นไอ้พี่แซ็กส์วะ” ผมบ่นอุบก่อนจะลุกขึ้นยืนแบบเซ็งๆ “จะโดนทั้งที แม่งโดนผู้หญิงก็ไม่ได้ แถมยังได้ตัวล่ำๆ หน้าเถื่อนๆ มาอีกด้วย”
“อ้าว พูดงี้ก็สวยดิน้องแทน มามะ เดี๋ยวพี่โชว์ท่าดูดหัวนมสุดเสียวให้” ไอ้พี่เซ็กส์มันทำหน้ายียวน พลางเลียริมฝีปาก ซึ่งไม่เข้ากับหน้าเถื่อนๆ ของมันซักนิด
“ขนลุกว่ะ !” ผมหยุดเดินไม่กล้าเข้าไปใกล้ทันที จากที่ตอนแรกทำใจกล้าแล้ว “พี่อยู่เฉยๆ ไปเดี๋ยวผมทำเอง...”
ผมที่กำลังเดินเข้าไปหาพี่แซ็กส์อีกครั้งก็ต้องชักงัก เมื่ออยู่ๆ ไอ้ธามที่นั่งอยู่ก็ลุกขึ้นยืนกะทันหันขวางหน้าของผมไว้ พลางหันกลับมามองด้วยสายตาดุๆ
“...?”
“ปวดฉี่ ไปเป็นเพื่อนหน่อย”
“เฮ้ยย ไอ้ธามเดี๋ยวดิ รอดูของแปลกก่อนแล้วค่อยไป !”
“กูปวดฉี่ !”
“เออน่า รอแปป...” สิ้นเสียงของคนอื่นๆ ผมก็โดนฉุดแขนโดยใครคนหนึ่งในกลุ่มแล้วผลักไปหาไอ้พี่แซ็กส์ท่ามกลางสีหน้าอึ้งปนกับตกใจของไอ้ธามและผม จากที่ตั้งใจจะเข้าไปกดมันตอนนี้ตัวเองกลับโดนร่างล่ำๆ นั่น จับทุ่มลงกับโซฟาแล้วขึ้นค่อม มือทั้งสองข้างก็ถูกกดไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว ก่อนที่มันจับขาข้างหนึ่งผมขึ้นพลาดบ่า ส่วนอีกข้างโดนทับด้วยขาหนักๆ ซึ่งตอนนี้สภาพคือเป้าของไอ้พี่บ้ามันตรงกับก้นของผมพอดี โชคดีที่ยังมีกางเกงยีนส์หนาๆ กั้นไว้อยู่ “ว้าวววว ~”
“หะ...เหี้ย !”
นี่แรงคนหรือแรงควาย !
ปึ้ก !
ผมสะดุ้งตานิ่งค้าง เมื่อเป้าของไอ้พี่แซ็กส์มันกระแทกเข้ามาที่ก้นของผมแรงๆ จากที่ดูคนอื่นแล้วขำ พอตอนนี้มาโดนเองแม่งขนลุกสุดๆ ก่อนที่ผมจะเหลือบไปเห็นไอ้ธามที่ยืนนิ่งทำหน้าอารมณ์เสียมองผมกับพี่แซ็กส์ไม่วางตา แตกต่างจากคนอื่นที่พากันหัวเราะ ใจอยากจะตะโกนบอกให้มันทำยังไงก็ได้ให้ช่วยผมที ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ผมกับมันตกลงกันแล้วว่าจะไม่เกี่ยวข้องกัน
ปึ้ก ! ปึ้ก ! ปึ้ก !
“ไอ้เหี้ยพี่แซ็กส์ จะกระแทกแรงทำไมวะ !” มันไม่ฟังคำพูดของผมด้วยซ้ำ ก่อนที่มือข้างหนึ่งที่ยังว่างของมันจะถกเสื้อของผมขึ้น ตามด้วยใบหน้าขึ้นเครานั่นที่เริ่มโน้มเข้ามาใกล้ “ฮะ...เฮ้ย !”
‘เบอร์ ‘1’ กับ เบอร์ ‘4’ โชว์ท่ามาตรฐาน พร้อมกับสาธิตการดูดหัวนมแบบเร้าร้อน’
หะ...เหี้ยละ !
กึด !
...
“ไอ้เหี้ยแซ็กส์ อย่ากัด !!!”
- ธาม –
พอดีแฟนกูมันเป็นแรร์ไอเทม แปลก หายาก และมีชิ้นเดียวในโลก
Thank You !
-
อ้าวๆ.......เขาให้ดูดนม พี่แซกส์กัดนม ซะงั้น
ก็...เหี้ยละ ของแทน
เกมจังไร จริงๆ เลย
ธาม อุตส่าห์ขัดไปแล้ว ยังขัดไม่ได้
แล้วทีนี้ ธาม แทน จะทำยังไงล่ะ
อึ๊ย.....เสียวแทนแทน เลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
งานนี้ได้มีเปิดตัว "แฟน" กันบ้างล่ะ
-
ระวังกลับไปโดนจัด"หนัก"นะแทน :hao6: :hao6: :hao6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:laugh:
-
ธามชอบแกล้งให้แทนหึง คราวนี้กลับหึงซะเอง :katai4: :katai4:
-
กลับบ้านไปสงสัยแทนคงโดนจัดหนักแน่ๆ
-
มีมวยแน่ๆ
-
พึ่งเขามาอ่านชอบมากคะ นายเองดูร้ายๆดีไม่น้ำเน่าแบบนิยายทั่วๆไป
-
อ้าวๆ งานเข้าเลยทีนี้ 5555555
-
Chapter 18
มีความดึงดูด มีความน่า...
ผมนั่งทำหน้าเซ็งๆ หลังจากที่กิจกรรมหื่นกามเมื่อซักครู่จบลง ตอนนี้ไอ้พวกคนอื่นๆ มันต่างไปดูการดวลเหล้าของไอ้มาร์คกับไอ้ธีร์อีกฝากฝั่งของผับ แต่ดูเหมือนผมจะไม่ค่อยมีอารมณ์เท่าไหร่ เลยขอนั่งแดกเหล้าเงียบๆ อยู่ตรงนี้ดีกว่า และไม่ใช่การนั่งคนเดียวด้วย เพราะยังเหลือไอ้ธามอีกคนที่มันยังคงนั่งอยู่ตรงข้ามกับผมเหมือนเดิม แถมยังมีน้องน้ำคอยเทเหล้าประเคนให้ไม่ห่างตัว โดยที่เจ้าตัวยังคงจ้องหน้าผมไม่เลิกแต่ไม่ได้พูดอะไร ผมเองก็ได้แต่นั่งคลำหัวนมตัวเองเบาๆ เพราะรู้สึกเจ็บไม่น้อย กับรอยที่ไอ้เหี้ยแซ็กส์มันกัด
ปกติเรียกพี่ แต่ตอนนี้เลิกนับถือแล้วครับ
พรึด ~
อยู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างมาดึงผมที่มัดรวบอยู่ของผม จนหนังยางหลุดออก ทำให้ผมยาวๆ ปล่อยตกลงมาประปรายอยู่ข้างแก้ม ผมที่นั่งอยู่จึงรีบหันไปมองจะอ้าปากด่าไอ้คนทำ ก็ต้องหุบปากลงเมื่อเห็นไอ้แซ็กส์คนจังไรคนเดิม มันยึดยางรัดผมของผมไป พลางแลบลิ้นใส่ แล้ววิ่งหนี
“เหี้ย...”
ผมสบถออกมาและพยายามไม่สนใจกับไอ้การกระทำนั้น เพราะขี้เกียจตามไปทวง เลยได้แต่ปล่อยไปแล้วเปลี่ยนเป็นเอาผมขึ้นทัดหูแทน ก่อนจะหันกลับมา ก็เห็นว่าไอ้ธามมันยังคงมองผมอยู่เหมือนเดิม แต่เป็นเพียงสายตานิ่งๆ ที่ยากจะคาดเดาว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ ผมจึงแสร้งทำหน้ากวนประสาทส่งไปให้ พลางยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง หยิบเก้าเหล้าขึ้นมายกซดแล้วมองมันกลับอย่างไม่วางตา
“หึ...”
แล้วอยู่ๆ มุมปากของคนตรงข้ามก็กระตุกขึ้นเล็กน้อย ผมที่นั่งมองอยู่กระตุกวูบเบาๆ เมื่อมันเป็นฝ่ายหันหนีแล้วไปสนใจกับผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ แทน ซึ่งถ้าถามจากสายตาของคนอื่น สองคนนั้นคงไม่ต่างจากคู่รักปกติทั่วไป
เหอะ ไอ้ธามมันก็คงรู้สึกดีกว่านั่งกับผู้ชายอย่างผมเป็นไหนๆ อยู่แล้ว
แม่ง...
ในที่สุดผมก็ยอมละสายตาจากสองคนนั้น แล้วกลับมากินเหล้าเงียบๆ เหมือนเดิม พลางมองไปที่มุมไกล ที่ไอ้ธีร์กับไอ้มาร์คอยู่ โดยมีคนอื่นๆ มุงเป็นวงกว้าง ก่อนจะรู้สึกถึงแรงยุบข้างๆ จนตัวเองต้องหันไปมอง และก่อนที่จะพูดอะไร ผู้ชายแปลกหน้าวัยกลางคนก็พูดขึ้นมาซะก่อน และมันก็ทำเอาผมงงเป็นไก่ตาแตก
“คืนละเท่าไหร่ ?”
“ห๊ะ ?”
“นั่งอ่อยเหยื่ออยู่ไม่ใช่หรือไง คืนละเท่าไหร่ล่ะ ?”
“เหี้ยอะไรวะ !” ผมลุกขึ้นจากโซฟาทันที ก่อนที่จะก้าวเดินหนี ก็ต้องชะงัก เมื่อแรงดึงกระชากที่เส้นผมก็เล่นเอาซะแทบหงายหลัง สร้างความเจ็บปวดให้มากพอสมควร ตามด้วยเสียงของผู้ชายคนเดิมที่ดังขึ้นมาอีกครั้ง
“มาด้วยกันหน่อย เดี๋ยวให้สามพัน”
“สามพันเหี้ย...!”
พลั๊ก !
ผมที่กำลังจะหันไปซัดหน้าไอ้แก่นั่นก็ต้องชะงัก เมื่ออยู่เสียงของการกระแทกที่รุนแรงก็ดังขึ้น ตามด้วยเส้นผมของผมที่ถูกปล่อยจนเป็นอิสระ และคนที่ทำก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นั่นก็คือไอ้ธามที่ตอนนี้มันมายืนอยู่ข้างๆ ผม พลางเอื้อมมือมาจับมือผมแน่น
“เที่ยงคืนหนึ่งนาที...”
“...”
“กูทนมามากพอแล้ว !” มันหันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงโมโห มือก็บีบมือของผมไว้แน่นจนตัวเองรู้สึกเจ็บขึ้นมา แต่ก็สร้างความอุ่นใจให้กับผมไม่น้อย
“จะบีบแรงทำไมวะ เจ็บ” ผมพูดขึ้นก่อนจะมองหน้ามันกลับด้วยสีหน้านิ่งๆ แต่ก็ไม่วายที่จะบีบมือมันกลับ ก่อนที่เสียงโวยวายของคนที่ลงไปกองกับพื้นจะตะโกนขึ้น ซึ่งทำเอาคนที่อยู่รอบๆ ข้างเริ่มหันมามอง
“เรื่องของผัวเมีย มึงมายุ่งทำเหี้ยอะไร !”
“ผัวเมียบ้านพ่อมึงสิ !”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ผมก็หมดความอดทนทันที อยากจะตรงปี่เข้าไปซัดมันให้ตายกันไปข้าง แต่ก็ทำได้แค่คิด เมื่อตอนนี้คนที่ตรงเข้าไปยืนตรงหน้ามันคือไอ้ธาม ก่อนที่เจ้าตัวจะถามขึ้นเสียงเรียบ พลางชี้มาทางผมที่ยืนเยื้องอยู่ข้างหลัง “มึงเป็นผัวมัน ?”
“เออ !”
“ดีเลย...”
“...!”
“เพราะกูกำลังตามหาชู้ของเมียกูอยู่พอดี !!!”
พลั๊ก !!
“อะ...ไอ้ธาม...เจ็บ !” ผมพยายามทุบแผ่นหลังของมันแรงๆ เมื่อร่างหนาตรงหน้าตอนนี้มันกำลังขบกัดตามต้นคอของผมยู่หลายแห่ง โดยที่ตอนนี้ทั้งผมและมันย้ายตัวเองมาอยู่บนเบาะหลังในรถของไอ้ธามเรียบร้อย ก่อนที่ใบหน้านั่นจะขยับขึ้นมาโดยใช้ริมฝีปากทาบบนริมฝีปากผม ผมจึงพยายามเบือนหน้าหนี ไอ้ธามมันจึงใช้มือจับหัวของผมไว้แน่นแล้วประกบริมฝีปากลงมาใหม่ จนผมต้องผลักมันออกแรงๆ ซึ่งมันก็ได้แต่ทำหน้าโมโหและทำท่าจะเข้ามาใหม่โดยไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ผมจึงตะโกนขึ้นเสียงดัง ทำให้คนขาดสติตรงหน้ายอมหยุดตัวเองลง “อย่าเอาปากที่จูบกับคนอื่นแล้วมาจูบกู !!”
“...”
“จูบกับผู้หญิงแล้วรู้สึกดีกว่าใช่มั้ยล่ะ...”
“เป็นอะไร ?” และตอนนี้ก็เป็นไอ้ธามที่กำลังพยายามอารมณ์เย็น ก่อนที่มันจะเอื้อมมือมันจับเส้นผมที่รกปกหน้าของผมออกแล้วมองใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ของผมนิ่งๆ “หึง ?”
และคำถามนั้นก็ทำเอาผมถึงกับพูดไม่ออกได้แต่ปัดมือคนตรงหน้าแล้วหลบสายตา “ทำไมต้องหึงวะ...”
“หึ...” มันเค้นเสียงก่อนจะหันไปคว้าขวดน้ำที่อยู่ไม่ห่างนักก่อนจะหันมาพูดกับผมอีกครั้ง “รออยู่นี่แปป”
“...?”
ว่าจบก็เปิดประตูแล้วลงจากรถไปท่ามกลางสีหน้าสงสัยของผม ก่อนจะกลับขึ้นมาใหม่ แล้วโยนขวดน้ำไว้ที่เดิม ผมจึงมองการกระทำของมันงงๆ จนเจ้าตัวต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเอง
“ล้างปากแล้ว...”
“...”
“จูบได้ยัง ?” สิ้นเสียงคำถาม ไอ้ธามมันไม่รอให้ผมได้ตอบ เจ้าตัวก็รั้งใบหน้าผมเข้าไปใกล้ แล้วประกบปากจูบทันที ลิ้นของไอ้ธามมันลุกล้ำเข้ามาในปากของผมอย่างง่ายดาย ก่อนที่เจ้าตัวจะดูดดุนลิ้นของผมอย่างรุนแรงจนรู้สึกเจ็บไปหมด เลยได้แต่ส่งเสียงอื้ออึงออกมา และรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีมือหนาล้วงเข้ามาในเสื้อยืดของผม ตามด้วยแรงสะดุ้งเฮือกทันทีที่ไอ้ธามมันบีบเข้าที่หัวนมข้างที่โดนไอ้พี่แซ็กส์มันกัดไว้จนผมต้องทำหน้าแหย มือก็พยายามปัดป้องหน้าอกตัวเอง แต่ไอ้ธามมันก็ยังบีบเค้นไม่เลิก จนในที่สุดเจ้าตัวก็ยอมถอนจูบออกแล้วเลิกเสื้อยืดผมขึ้น พลางหันมาสนใจกับหัวนมของผมแทน โดยปล่อยให้ผมที่โดนกระทำนั่งเหนื่อยหอบอยู่แบบนั้น “สงสัยต้องล้างหน่อยมั้ง...”
“แฮ่ก...อื้อ...”
และยังไม่ทันที่จะหายเหนื่อยจากการจูบ ความรู้สึกใหม่ก็เกิดขึ้นทันทีเมื่อริมฝีปากร้อนครอบลงมาบนยอดอกแล้วขบกัดบริเวณที่ช้ำแล้วช้ำอีก จนมันแสบๆ ปนเสียวมั่วไปหมด ก่อนที่เสียงแหบแห้งของคนทำจะดังขึ้นเป็นเชิงคำถาม และมันก็เป็นช่วงเดียวที่ทำให้ผมได้หยุดพักหายใจบ้าง “รู้สึกยังไงตอนไอ้เหี้ยนั่นมันทำแบบนี้กับมึง ?”
“ขะ...ขนลุก...” ผมตอบความจริง ก่อนที่คำถามใหม่จะถามขึ้นอีกครั้ง
“แล้วถ้าเป็นกูล่ะ ?”
“อ๊ะ...เจ็บ...” ว่าจบคนตรงหน้าก็หันกลับมายุ่มย่ามกับหัวนมของผมต่อทันที มันทั้งเม้ม ขบ กัดจนแสบไปหมด แถมยังทำแค่ข้างเดียวด้วย และผมก็รู้ตัวได้ในทันทีว่าถ้าผมไม่ตอบคำถามของมัน เจ้าตัวก็คงไม่ยอมหยุดง่ายๆ แน่ “มะ...มันก็ต้องรู้สึก...มากกว่าอยู่แล้ว...อึก...”
“หืม ?” อยู่ๆ ไอ้ธามมันก็หยุดชะงัก แล้วเงยหน้าขึ้นใช้สายตาคมกริบนั่นมองมาที่ผมที่กำลังหอบเหนื่อย “รู้สึกอะไร ขอแบบเคลียร์ๆ ดิ๊”
“กะ...ก็น่าจะรู้อยู่แล้วป้ะวะ L !”
“มึงไม่บอกแล้วกูจะรู้ได้ไงห๊ะ J”
“งั้นก็ไม่ต้องรู้ต่อปะ...อะ...ไอ้ธาม...!” ผมร้องเสียงหลงอีกครั้งมันมันครอบริมฝีปากลงมาบนยอดอกของผมอีกรอบพลางดูดแรงๆ จนรู้สึกเสียววาบไปทั้งตัว และในที่สุดผมก็เป็นฝ่ายยอมแพ้แล้วพูดออกมาในที่สุด “รู้สึก...”
“...”
“ดี...อื้อ...”
และดูเหมือนคราวนี้คำตอบของผมจะไม่สามารถหยุดคนตรงหน้าได้อีก เมื่อเจ้าตัวขยับใบหน้าขึ้นมาแล้วกดจูบที่ริมฝีปากผมอีกครั้ง มือก็ยังเล่นกับหัวนมของผมไม่หยุด ก่อนที่ไอ้ธามมันจะหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วมองหน้าผมนิ่งๆ มือก็ยกขึ้นมาจับเล่นเส้นผมของผมเบาๆ “อย่าไปให้ใครทำแบบนี้กับมึงอีกเข้าใจมั้ย ?”
“...”
“ไอ้แทน...”
“เที่ยงคืน...”
“หืม ?”
“ทำไมมึงไม่ลุกมาหากูตั้งแต่เที่ยงคืน...” ว่าจบผมก็เป็นฝ่ายรั้งใบหน้าที่ไม่เข้าใจนั่นเข้ามา แล้วเป็นฝ่ายกดจูบลงไปเอง สีหน้าของไอ้ธามตอนนี้มันคงจะเข้าใจทุกอย่างที่ผมพูดแล้ว ผมจึงถอนจูบออกแล้วเอื้อมมือโอบรอบร่างนั่นไว้แน่น “รู้มั้ยว่ากูรอมึงอยู่...”
“อืม...”
“...”
“เดี๋ยวกูจะทดแทนเวลาหนึ่งนาทีที่เสียไปให้เอง”
[Time : Say]
“อ่า...”
เสียงครางเบาๆ จากร่างที่นั่งอยู่บนตักของผมค่อยๆ ดังขึ้น ในขณะที่ริมฝีปากของเรายังคงประกบกันอยู่ด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า ตอนนี้ผมกับไอ้แทนกลับถึงบ้านเรียบร้อยและแน่นอนว่ากิจกรรมต่อจากนี้จะต้องเป็นเรื่องอย่างว่าแน่ๆ
ก็คนตรงหน้าเล่นทำตัวน่าเอาขนาดนี้ จะไม่ให้ของขึ้นได้ยังไงล่ะ...
“บะ...เบา...” เสียแหบๆ นั่นพูดขึ้น เมื่อริมฝีปากผมลากลงมาบริเวณต้นคอแล้วขบกัดแรงๆ จนขึ้นรอยเต็มไปหมด ก่อนที่ผมจะค่อยๆ ลากลิ้นลงไปที่หน้าอกโดยที่เป้าหมายอยู่ที่หัวนมสีแดงเข้มกว่าปกติจากรอยช้ำ แถมยังเป็นตรงเดียวกับที่ไอ้เหี้ยเซ็กส์มันฝากรอยไว้ด้วย แค่คิดผมก็อยากจะดูดกลืน ฝากรอย ให้คนอื่นที่เห็นได้รู้ว่าร่างกายนี้เป็นของผมแค่คนเดียว “ยะ...อย่า !”
และยังไม่ทันที่จะครอบครองจุดนั้นไอ้แทนมันก็ยกมือขึ้นปกปิดไว้จนผมต้องเงยหน้ามองสีหน้าบึ้งๆ ของคนที่นั่งอยู่บนร่าง และเปลี่ยนเป้าหมายเป็นอีกข้างที่ยังคงลอยเด่น
“...”
กึด !
“อ๊ะ...ยะ...อย่ากัด...!” และไอ้แทนก็ส่งเสียงที่ฉุดอารมณ์ของผมให้สูงขึ้นออกมาทันที และเหมือนยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ผมจัดการกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งดูดทั้งดุน จนตอนนี้ไม่รู้ว่าตัวเองเริ่มติดใจกับหน้าอกแบนๆ มีเพียงหัวนมเม็ดเล็กๆ นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่
ให้ตายสิ...
ร่างเข้มสั่นระริก เมื่อมือของผมเริ่มรุกรานไปยังสะโพก ก่อนจะบีบเค้นแรงๆ จนคนโดนถึงกับขยับเบาๆ ก่อนที่ผมจะหยุดการกระทำของตัวเองแล้วยื่นมือไปให้คนที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเซ็กซี่สุดๆ โดยมันมองมาที่ผมด้วยสายตาเยิ้มๆ แค่นี้ก็ทำเอาสติของผมแทบขาดกระจุย
“อมหน่อย...”
“อะ...อึก...!” ผมไม่รอให้คนตรงหน้าตอบ จัดการยัดนิ้วมือเข้าไปในปากของไอ้แทนทีเดียวสามนิ้วจนเจ้าตัวขมวดคิ้วทำหน้าแหย แต่ก็ยอมอมแต่โดยดี ก่อนที่ผมจะทนไม่ไหวชักมือออกจากปากนั่นแล้วจัดการเล่นกับสะโพกของคนตรงหน้าต่อ “ทำ...อะไร...!”
“หึ J”
“อึก...” ไอ้แทนมันฟุบหน้าลงกับหัวไหล่ผมทันทีที่ตัวเองดันนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านหลังนั่น ราวกับพยายามสกัดกั้นเสียงตัวเอง ความร้อนจากภายในที่ส่งสู่นิ้วของผมทำเอาน้องชายตัวเองถึงกับแข็งขึงขึ้นมา แม้เพียงแค่จินตนาการว่านิ้วนี่เป็นแท่งร้อนของตัวเอง ช่องทางอุ่นค่อยๆ ดูดกลืนนิ้วของผมเข้าจากหนึ่งนิ้วเป็นสองและสาม ซึ่งมันรัดแน่นสุดๆ จนตัวเองต้องถอนหายใจแรงๆ เพื่อช่วยระงับอารมณ์ “แน่น...”
“แค่นิ้วเอง...”
“อื้อ...” คนตรงหน้าครางเสียงกระเส่าเมื่อผมค่อยๆ ถอนนิ้วตัวเองออกแล้วใส่เข้าไปใหม่จนมันครูดกับผนังภายในไปมา ซึ่งไอ้แทนมันเชิดหน้ากัดริมฝีปากตัวเองแน่น ยิ่งทำให้ผมที่เป็นคนมองอยากจะจับมันกดลงเตียงแล้วฟัดซักสามวันสามคืน
“ส่งเสียงออกมาสิ”
“มะ...ไม่เอา เสียงน่าเกลียดแบบนั้นมะ...อ๊า...!”
ซวบ !
คนตรงหน้าเชิดหน้าสูงหลับตาแน่น เมื่อผมถอนนิ้วออกมาแล้วสอดแทรกแก่นกายตัวเองเข้าไปแทนที่ทีเดียวจนสุด ร่างตรงหน้ากระตุกเกร็งแล้วสิ่งไม่ขาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อน้ำรักสีขาวขุ่นของไอ้แทนมันปลดปล่อยออกมาทันที จนเลอะบริเวณหน้าท้องของผม เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นสีหน้าที่กำลังเสร็จของไอ้แทนใกล้ๆ และมันก็ทำเอาหัวใจของผมเต้นแรงขึ้นมาทันทีที่คนตรงหน้าจะมองมาแล้วเบือนหน้าหนีด้วยท่าทีเขินอาย ยิ่งทำให้ผมเกิดความ ‘หวงแฟน’ ขึ้นมาเป็นเท่าตัว จนอยากจะรีบเอาให้เสร็จแล้วเก็บไว้ในกล่องโดยไม่ให้คนอื่นได้เห็นมันอีกเลย
อย่าไปทำแบบนี้กับใครเชียว
“มึงนี่ มีกลิ่นดึงดูดตัวผู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะ...”
“ขะ...ของแบบนั้นมันจะมีได้ไงวะ !”
“ก็มีอยู่เห็นๆ”
“มะ...อื้อ...!”
ผมยกสะโพกนั่นขึ้นสูงก่อนจะสวนช่วงเอวตัวเองขึ้นไปแรงๆ จนไอ้แทนถึงกับกัดปากแล้วเกาะไหล่ผมไว้แน่นราวกับใช้ทรงตัว เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวได้ที่เกาะดีๆ แล้วผมจึงจัดการกระแทกกระทั้นของตัวเองเข้าไปในช่องทางที่ตอดรัดแน่นสุดๆ นั่นหลายๆ ครั้ง จนตัวเองใกล้จะเสร็จ ไม่ใช่ว่าน้องชายของผมไม่อึดไม่ทน แต่ช่องทางของไอ้แทนนั่นแหละที่ทำหน้าทีดีเกินไป จนผมสามารถหลั่งได้เร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ซวบ ~! ซวบ ~! ซวบ ~!
“ซี๊ด...แน่นชิบ...”
“อะ...ไอ้ธาม...เบา...อื้อ...”
“ยั่วขนาดนี้...ยังจะบอกให้เบาอีกเหรอวะ...อ่า...”
“ไม่ได้...ยั่ว...อ๊ะ...อ๊า...”
ซวบ ~! ซวบ ~! ซวบ ~!
ร่างข้างบนสั่นคลอนตามแรงกระแทกกระทั้นของผมจนเส้นผมสีดำนั่นกระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรง แต่ก็เพิ่มความเซ็กซี่ให้คนตรงหน้าเป็นเท่าตัว ก่อนที่ผมจะไล่จูบบริเวณลำคอนั่น ช่วงเอวก็ยังคงทำหน้าทีไม่หยุด แล้วอยู่ๆ ไอ้แทนมันก็โอบรัดรอบคอของผมแน่น ซึ่งเป็นช่วงเดียวกับที่ร่างผมกระตุกเกร็ง ก่อนจะปลดปล่อยเข้าไปในตัวคนตรงหน้าจนมันกระตุกวูบ แล้วครางในลำคอครั้งสุดท้าย ของเหลวของไอ้แทนก็ปลดปล่อยออกมาอีกรอบซึ่งห่างจากผมเพียงไม่กี่วินาที
สะ...สองรอบ...
“...” << อึ้ง
...
“มะ...มองอะไร !”
“เปล่า...”
“ไอ้...!”
“แค่ดีใจน่ะ J”
“ไอ้บ้า !” มันด่าผมก่อนจะทำท่าจะลุกขึ้นทั้งๆ ที่ของผมยังแช่อยู่ในร่างกายมัน ก่อนที่ผมจะฉุดร่างนั้นให้กลับลงมาเหมือนเดิม “อึก...!”
“อยู่แบบนี้อีกแปป...”
“ไม่...”
“โคตรรู้สึกดีเลยว่ะ”
“...”
อยู่ๆ คนตรงหน้าก็เงียบไป มีเพียงใบหน้าที่ขึ้นสีเท่านั้น แต่ก็ทำให้ผมมองมันว่าน่ารักสุดๆ ในตอนที่มันทำสีหน้าแบบนี้นี่แหละ ก่อนที่เจ้าตัวจะขยุกขยิกเล็กน้อยเมื่อรู้ตัวว่าผมสวมบางอย่างเข้าที่คอเรียวของตัวเอง
“J”
“อะไร ?” มันถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสงสัย พลางจับจี้เหล็กที่อยู่บนคอตัวเองขึ้นดูแล้วทำหน้างงส่งมา “ให้กู ?”
“เออ เครื่องราง เอาไว้กันตัวผู้” ผมพูดด้วยสีหน้ายิ้มๆ ไอ้แทนมันจึงขมวดคิ้วแล้วก้มมองจี้บนคอตัวเองอีกครั้ง ส่วนผมก็ได้แต่หวังว่ามันจะเข้าใจความรู้สึกที่ผมต้องการจะสื่อไป
...
“สวยดี...”
“...”
“แต่คราวหน้าไม่ต้องซื้อมาให้ก็ได้ ถ้ากูอยากได้เดี๋ยวกูไปหาซื้อเอง”
พรึด ~
“มะ...มึงคิดว่าไอ้นั่นคืออะไรห๊ะ !?”
“สร้อยไง”
“เออสร้อย แล้วจี้นั่นล่ะ !?”
“ก็...” มันพูดเสียงเบา ก่อนจะจับจี้เหล็กนั่นขึ้นมาดูอีกครั้ง พลางพลิกไปพลิกมา และคำตอบก็ทำเอาผมอยากจะจับคนตรงหน้าทุ่มให้หายโง่ซักที “แค่จี้รูปเฟือง แปลกตรงไหน...อ๊ะ...!”
ซวบ ~!
“L!”
“อะ...ไอ้ธาม...เป็นอะ...ไร...อื้อ...”
เป็นอะไรงั้นเหรอ...
“ถ้าคิดไม่ได้ กูจะเอามึงให้ตายอยู่ตรงนี้แหละ !!!”
เกียร์อยู่ที่ใจ ใจอยู่ที่เกียร์
ฝากเกียร์ไว้กับใคร
ฝากหัวใจไว้กับคนนั้น
♥
- ธาม –
โคตรรู้สึกดีเลยว่ะ
............................................
สาววายผู้ลึกลับ Talk Talk
รู้สึกชอบวลีนี้จริงๆ อยากมีสามีเป็นหนุ่มวิดวะ >,< รู้สึกว่ามุกนี้จะใช้มาหลายเรื่องแล้ว เราจึงเอามาใช้บ้าง ฮ่า ~ ที่สำคัญเฮียแกหลงเมียเต็มขั้นและแอบบอกรักเป็นนัยๆ ด้วยล่ะแกรรร ~
♥♥♥
ปอลิง. ขอบคุณที่อ่านนิยายของสาววายผู้ลักหลับ เอ๊ย ลึกลับค่ะ จู๊บบบบ >3<
Thank You!
-
บางทีนายก็ทึ่มเกินไปนะ...แทน.... :ruready :ruready
-
5555 โดนจัดจนกว่าจะคิดได้แน่ๆ
-
น้องแทนน่ารัก :haun4:
-
:katai2-1:
ดีๆ
-
แทนโดนจัดหนักเลย 5555555
-
โทษแทนไม่ได้นะ ก็แทนเป็นเด็กเกษตรไม่ใช่เด็กวิศวะ555555
-
โทษแทนไม่ได้นะ ก็แทนเป็นเด็กเกษตรไม่ใช่เด็กวิศวะ555555
ใช่เลย แล้วแทนก็เป็นผู้ชายเต็มตัว
ยังจีบหญิง ชอบหญิง ไม่ใช่ชอบชาย
จะไม่รู้เรื่องเกียร์อยู่กับใคร ใจอยู่กับคนนั้น
ก็ไม่แปลก แต่เข้าทางธาม
หาเรื่องลงโทษบนเตียงต่อซะเลย
หวังว่าพี่แซ็กส์ คงไม่มาวอแวแทน ต่อนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
Chapter 19
อารมณ์หึง อารมณ์หวง...
พรึด ~
...
พรึด ~
จ้อง...
พรึด ~
“...”
“ไอ้เหี้ยธาม !”
“ว่า ?”
“มึงจะมานั่งจ้องหน้ากูทำไมทุกวันวะ ไม่มีรงไม่มีเรียนงั้ย !?”
“ก็กูอยากเห็นหน้ามึงทุกวัน กูเลยโดดเรียนมา ”
“เออ งั้นดีเลย กูกำลังถอนหญ้าพอดี...”
“จะให้ช่วย ?”
“เปล่า จะให้แดก หน้าตาแม่งเหมือนควายขึ้นทุกวันนะมึงอ่ะ !”
ผมลุกขึ้นจากแปลงผักด้วยความอารมณ์เสีย หลังจากที่ตัวเองมานั่งถอนหญ้า ก็ยังคงมีไอ้ธามมาตามติดไม่เลิก จนตอนนี้ผมคิดว่ามันเป็นลูกแหง่ไปแล้ว ให้ตายสิ จะมาทั้งที มาตอนเวลาว่างก็ได้มั้ง จะโดดเรียนมาทำเพื่อ
“ไปไหน ?” มันถามขึ้นก่อนจะลุกตามผมมาติดๆ ผมจึงหันกลับไปมองหน้ามันแล้วมองด้วยสีหน้าดุๆ “อะไร ?”
“กลับไปเรียนก่อนไป !”
“กูขี้เกียจ”
“กลับไปเรียน !”
“...”
“ไอ้เหี้ยธาม ถ้ามึงไม่ไป ก็จะไม่คุยกับมึงสามวัน” ผมพูดขู่ไปงั้น ซึ่งไม่รู้จะใช้ได้ผลกับไอ้คนตรงหน้าหรือเปล่าด้วย ซึ่งมันเองก็เริ่มจะทำหน้าอารมณ์เสีย ยืนมองผมไม่วางตา ไร้ซึ่งความเกรงกลัวใดๆ
“คิดว่ากูกลัว ?”
“...”
“เออ ไว้เจอกันตอนเย็นแล้วกัน !”
พูดจบไอ้คนที่เคยทำหน้าโหดก่อนหน้านี้ก็ขยี้หัวตัวเองแรงๆ แล้วเดินออกไปจากตึกเกษตรทันที ซึ่งผมก็ได้แต่มองท่าทีของมันอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร ก่อนจะกลับออกมานั่งเล่นตรงลานกว้างหน้าตึก ซึ่งตอนนี้เวลาบ่ายสองกว่าๆ และจริงๆ ผมก็เลิกเรียนตั้งแต่บ่ายโมงแล้ว ที่ทำได้ตอนนี้นั่งรอไอ้ธามจนกว่ามันจะเลิกเรียนเท่านั้น เพราะช่วงนี้คือมันบอกให้กลับบ้านพร้อมๆ กัน และก่อนกลับก็ต้องหาอะไรกินด้วยกันอีกต่างหาก ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีของผมหรือเปล่า ที่อิ่มท้องได้ สบายกระเป๋าด้วย
ผมหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเพื่อที่จะเล่นเกมรอ สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับแหวนเงินเรียบๆ ที่ไอ้ธามให้มาเมื่อวันก่อนพร้อมกับสร้อยหนึ่งเส้น ซึ่งมันบังคับให้ผมใส่ด้วย ส่วนตัวเวลาอยู่กับดินกับทรายการใส่แหวนมันจึงไม่ค่อยสะดวกนัก พอผมถามว่าทำไมต้องใส่ คำตอบที่ได้กลับมาก็ทำเอาผมอยากจะเขวี้ยงคืนใส่หน้ามันทันที
‘เวลาใครมายุ่งกับมึง ถ้ามันไม่เห็นสร้อย อย่างน้อยก็น่าจะเห็นแหวน มันจะได้รู้ว่ามีผัวแล้ว’
งี่เง่าสิ้นดี
“ทำไมยังไม่กลับ ?”
อยู่ๆ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นด้านหลัง ทำให้ผมหันไปมองไอ้ทิมที่ตอนนี้มันเดินมาใกล้ ก่อนจะมานั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ผมที่กำลังเล่นเกมเลยต้องหยุดเกมไว้แล้วเงยหน้าขึ้นคุยกับมัน
“ยังไม่อยากกลับ เบื่อหอ”
“เบื่อทำไม”
“จริงๆ ก็ไม่ได้เบื่อหอหรอก...”
“...?”
“แต่เบื่อไอ้เหี้ยนิมที่อยู่ห้องข้างๆ มากกว่า แม่งดูหนังโป๊ทุกคืน น่ารำคาญ !” ผมบ่นออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะมันเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น อย่างที่เคยบอก ผนังห้องที่หอผมมันเป็นแค่แผ่นบางๆ ใครทำอะไรก็ได้ยินหมด โดยเฉพาะเสียงระหว่างผู้ชายกับผู้ชายนัวกันจากห้องข้างๆ มันเลยทำให้ผมขนลุกเกรียวไปทั้งตัว
“ฮ่าๆ น่าสงสาร”
“เออ ซักวันกูจะเข้าไปซัดหน้ามัน ไม่ก็แจ้งให้เจ้าของหอไล่มันออกไปเลย !”
“โหด” ไอ้ทิมมันหัวเราะกับท่าทีหัวฟัดหัวเหวี่ยงของผมก่อนที่ตัวเองจะก้มหน้าเล่นเกมต่อ ตามมาด้วยเสียงของไอ้ทิมที่ดังขึ้นอีกครั้ง “เกียร์ ?”
“หือ ?” ทำเสียงสงสัย มือก็ยังกดเล่นเกม
“ที่คอมึงไง”
และคำพูดของอีกฝ่ายก็ทำให้ผมชะงักเล็กน้อย ก่อนจะกดหยุดเกมแล้วจับจี้เหล็กที่คอตัวเองเบาๆ “ไอ้จี้รูปเฟืองนี่อ่านะ”
“เกียร์ไง”
“เกียร์ ?” ผมมองหน้ามันงงๆ ก่อนจะดูจี้นี่อีกครั้ง ซึ่งมองยังไงมันก็เป็นรูปเฟืองชัดๆ “แล้วมันไม่ใช่เฟืองเหรอวะ”
“ก็นั่นแหละ ที่มึงใส่อยู่เขาเรียกเกียร์”
“เออ ช่างแม่งเหอะ” ผมพูดออกมาแบบไม่ใส่ใจ ก่อนจะเล่นเกมต่อ ไอ้ทิมมันเลยหัวเราะออกมาเบาๆ จนผมต้องหยุดเกมแล้วเงยหน้ามองมันอย่างหาเรื่อง “หัวเราะไร ?”
“เปล่าๆ”
“แม่ง หัวเราะอยู่ชัดๆ” ผมบ่นออกมา เมื่อคนตรงหน้าปฏิเสธ แต่สิ่งที่ผมเห็นคือมันกำลังหัวเราะไม่หยุด
“ไม่มีไร กูไปทำงานละ”
“เออ จะไปไหนก็ไป” ผมโบกมือไล่มันด้วยอารมณ์หงุดหงิดนิดๆ ก่อนจะก้มหน้าเล่นเกมต่อ ไอ้ทิมมันลุกขึ้นก่อนไม่รู้ผีอะไรเข้าสิง มันผลักหัวผมแรงๆ จนตัวเกมในมือถือตกหลุมตายทันที “ไอ้เหี้ยทิมมม !”
“เขาอุตส่าห์ให้ใจมาแล้ว มึงก็รักษาไว้ดีๆ ด้วยล่ะ”
“ให้ใจเหี้ยไร มึงทำกูตายเนี่ย เห็นมั้ย !”
“กูไปละ ไว้เจอกัน”
“มึงนะมึง !”
ผมบ่นออกมาด้วยความหัวเสีย ไอ้คนที่เป็นต้นเหตุก็เดินออกไปด้วยท่าทีขำๆ จนผมถึงกับเลิกเล่นเกม แล้วเปลี่ยนเป็นส่องอะไรไร้สาระแทน ไม่นานนักก็มีร่างปริศนาเข้ามานั่งตรงข้ามกับผมอีกครั้ง และพอผมเงยหน้าขึ้นไปมองก็ถึงกับผงะถอยหลังอัตโนมัติ
ไอ้เหี้ยแซ็กส์ !
“ไงครับ น้องแทน”
“น้องเนิ้งอะไรวะพี่ ขนลุก !” ผมพูดขึ้นเมื่อเจอคำทักทายของมัน ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้เจอกันอีก ทั้งๆ ที่เรียนก็คนละคณะ ซึ่งพี่แซ็กส์มันเรียนคณะวิศวะเหมือนไอ้ธามแต่แค่คนละสาขา แถมยังคนละปีกับพวกผมอีกต่างหาก จะเจอกันนี่ใช่เรื่องง่ายที่ไหน “มาทำไรที่ตึกเกษตรล่ะ ?”
“มาหาคนถาม” พี่มันว่าก่อนจะยิ้มกว้าง ซึ่งไม่เข้ากับใบหน้าเถื่อนๆ นี่ซักนิด
“มีธุระอะไรกับผมอ่ะ ถ้าจะเอาหนังยางมาคืน ไม่ต้อง เอาไปทิ้งให้เลยจะดีกว่า” ผมพูดเสียงเรียบก่อนจะเลื่อนโทรศัพท์ของตัวเองไปเรื่อยๆ
ขอบอกเลย ยังไม่หายเคืองว่ะ ที่แม่งกัดหัวนมวันนั้น
“ขอไลน์หน่อยดิ”
“ห๊ะ ?” ในที่สุดผมก็หยุดเล่นโทรศัพท์ของตัวเองแล้วเงยหน้ามองคนตรงหน้าทันที “เอาไปทำไร ?”
“อยากได้เฉยๆ เอาไว้คุยเล่น”
“พี่คิดว่าผมว่างขนาดนั้นเลย ?” ผมพูดพลางมองหน้าไอ้พี่แซ็กส์ที่ตอนนี้หน้าเสียนิดหน่อย ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง “ถ้าเอาไว้ส่งเกมก็ได้อยู่ ”
“งั้นส่งเกมก็ได้ มามะ” ไอ้พี่แซ็กส์มันยิ้มตาปิด ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มาให้ผม ผมจึงรับมาก่อนจะจัดการพิมพ์ไอดีตัวเองลงไป แต่ยังไม่ทันจะพิมพ์เสร็จเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นทำให้ผมหยุดชะงักแล้วหันไปมอง รวมถึงพี่แซ็กส์ด้วย “อ้าว ไอ้ธาม”
“ทำอะไร ?”
“กูขอไอดีไลน์น้องแทนอยู่”
“บอกว่าอย่าเรียกน้องดิ๊ แม่งขนลุก !” ผมพูดกับมันเสียงฉุนก่อนจะยื่นโทรศัพท์คืนหลังจากพิมพ์เสร็จ ไอ้ธามมันได้แต่ยืนมองนิ่งๆ ก่อนจะเข้ามานั่งลงข้างๆ แล้วยกแขนขึ้นโอบไหล่โดยไม่แคร์สายตาของคนที่อยู่ตรงหน้า ผมจึงปล่อยเลยตามเลยแล้วหันไปถามมัน “เลิกเรียนแล้วงั้ย ?”
“อืม”
“เฮ้ยยย สองคนสนิทกันเหรอเนี่ย !?” อยู่ๆ ไอ้พี่แซ็กส์มันก็ถามพลางทำหน้าตาอึ้งๆ มองมาที่ผมกับไอ้ธามสลับกันไปมา “เมื่อก่อนเห็นว่าไม่ถูกกันนี่หว่า”
“นั่นมันเมื่อก่อนพี่ ตอนนี้รักกันดี ” และไอ้ธามก็เป็นคนตอบ ทำให้คนตรงหน้าถึงกับหน้าเหวอไปเล็กน้อย ผมจึงแอบหยิกที่ต้นขามันเบาๆ กับคำพูดนั่นจนเจ้าตัวครวญครางออกมา แต่ยังไม่ทันที่จะเถียงอะไรกัน เสียงของไอ้พี่แซ็กส์ก็ดังขึ้นอีกครั้งราวกับตื่นเต้น
“เออ ดีๆ รักกันไว้ ทีนี้กูมีอะไรอยากรู้เกี่ยวกับน้องแทนก็ถามมึงได้อ่ะดิ”
“...”
“ดีเลยๆ”
“เฮ้ย พี่แซ็กส์ ถ้าได้ไลน์แล้วก็กลับไปซักที แล้วถ้าทักมาคุยเรื่องไร้สาระผมไม่คุยนะ”
“แล้วถ้าทักมาจีบล่ะ” คำพูดทีเล่นทีจริงของคนตรงข้ามทำเอาผมขนลุกเกรียว ก่อนที่กำลังจะอ้าปากด่าก็ต้องชะงักเมื่อไอ้ธามมันแทรกขึ้น
“ไอ้แทน”
และผมก็เลิกสนใจพี่แซ็กส์ แล้วหันไปตอบมันอย่างเผลอตัว “ห๊ะ ?”
“ได้ใส่สร้อยที่กูให้มาป้ะ ?”
“ใส่”
“ใส่มาถูกเส้นหรือเปล่า ?”
“มึงก็ให้มาแค่เส้นเดียวไม่ใช่ ?” ผมงงกับคำพูดของไอ้ธามก่อนจะควักสร้อยนั่นออกจากคอเสื้อมาให้ดู ซึ่งคนตรงหน้าก็ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ “นี่ไง”
และก็มีสีหน้าอึ้งๆ ของไอ้พี่แซ็กส์ตามมาด้วยเช่นกัน
เมื่อไอ้ธามมันเห็นสร้อยนี่ มันก็หันไปยิ้มให้พี่แซ็กส์ พลางถามขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวน พร้อมกับใบหน้าของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไปทันที “สร้อยสวยเนอะพี่ ว่ามั้ย ”
“หะ...อะ...อืม”
“มองงี้อยากได้อ่อพี่ เอาเปล่า เดี๋ยวผมขายต่อ ”
“ไอ้เหี้ยมืด” และเสียงปรามก็ดังมาจากคนข้างๆ ทันที พร้อมกับดันหัวผมแรงๆ จนต้องหันไปจิ๊ปากใส่มัน นี่เป็นรอบสองของวันแล้วที่คนอื่นมาเล่นกับหัวผม แต่เมื่อเห็นสายตาโกรธๆ ของไอ้ธามผมจึงยอมเงียบปากลงแล้วยอมนั่งเงียบๆ แทน
และอยู่ๆ ไอ้พี่แซ็กส์มันก็พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เบาๆ ราวกับพึมพรำ ทำเอาผมถึงกับเงียบไป “จะอยากได้ทำไมวะ กูก็มี...”
“...”
“เออๆ งั้นไปละ ส่วนน้องแทนเดี๋ยวว่างๆ พี่จะทักมานะจ๊ะ จุ๊บ ~”
“ไอ้...!”
“...!”
พี่แซ็กส์มันลุกขึ้นก่อนจะใช้นิ้วแตะริมฝีปากตัวเอง และเอามาแตะที่ริมฝีปากผมด้วยความรวดเร็ว ท่ามกลางสีหน้าตกใจของผมและไอ้ธาม จนตัวเองต้องร้องออกมาด้วยความขยะแขยง จะอ้าปากด่าไอ้เหี้ยพี่แม่งก็วิ่งหนีไปไกลแล้ว จนตอนนี้ เหลือผมกับไอ้ธามที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม ผมจึงยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากแรงๆ ก่อนที่ไอ้ธามมันจะคว้ามือผมไปแล้วบีบแน่น
เป็นอะไรของมันอีกวะ...
“มันมาจีบมึง ?”
“จีบเหี้ยไร กูเป็นผู้ชาย” ผมพูดเสียงเรียบกับคำถามไร้สาระนั่น ก่อนจะพยายามดึงแขนตัวเองที่ถูกมันจับไว้กลับมา “ปล่อย เจ็บ”
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มึงให้ไอดีไลน์มันไปทำไม !”
“ก็พี่มันขอ...โอ๊ย ไอ้เหี้ยธาม !” ผมมองมันด้วยอารมณ์โกรธๆ เมื่อมันบีบแขนผมแรงขึ้นกว่าเดิมจนเจ็บไปหมด แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมออมแรงซักนิด ก่อนที่มันจะลุกขึ้นแล้วฉุดกระชากให้ผมลุกตาม ผมจึงสะบัดแขนมันออกจนคนที่นำอยู่หันมามองด้วยสีหน้าโกรธๆ ซึ่งไม่ต่างจากผมนัก “ที่นี่ที่ ม. อย่ามาทำอารมณ์แบบนี้ !”
“อารมณ์อะไร”
“ก็อารมณ์หะ...!” ผมหยุดชะงักตัวเองในขณะที่กำลังพ่นคำว่า ‘หึง’ ออกไป ซึ่งตอนนี้ไอ้ธามมันมองผมนิ่งๆ ราวกับรอฟัง ผมจึงได้แต่หุบปากตัวเองลงแล้วกลืนคำๆ นั้น พลางหลบสายตาและพูดขึ้นมาใหม่ “ก็อารมณ์งี่เง่าของมึงไง !”
“อะไรที่ทำให้มึงคิดว่ากูงี่เง่า ?”
“ก็...!”
“ก็อะไร ?”
“...”
คำถามของมันทำเอาผมถึงกับกัดปากแน่น ซึ่งภายในใจก็เหมือนจะรู้ถึงเหตุผลดี แต่จะให้พูดออกไปตรงๆ ก็ยังไงๆ อยู่ ที่สำคัญถ้าพูดออกไปแล้ว และมันพูดกลับมาว่า ‘ใครหึงมึง’ คงจะเป็นจุดแตกสลายในชีวิตผมสุดๆ ไปเลยล่ะ
เพราะฉะนั้นไม่พูดหรอก...
มันยืนเดาะลิ้นมองหน้าผม พลางถอนหายใจแรงๆ อยู่หลายรอบ ก่อนที่ร่างหนาตรงหน้าจะก้าวเข้ามาใกล้ พลางกัดฟันถามขึ้นอีกครั้ง “กูถามว่าเพราะอะไร”
...
“จะไปรู้หรือไง...”
“ไอ้แทน !”
“ก็บอกว่าไม่รู้ไง !”
“มึงนี่แม่งโง่จริงๆ หรือแกล้งโง่ห๊ะ !”
“จะยังไงก็เรื่องของกูเถอะ” ผมพูดขึ้นโดยไม่มองหน้าคนตรงหน้าด้วยซ้ำ ไอ้ธามมันจึงถอนหายใจออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เหนื่อยกับกูขนาดนั้นเลย ?
...
“ต้องให้กูไปลากไอ้เหี้ยแซ็กส์กลับมา แล้วกระทืบให้มึงดูมั้ย ถึงจะรู้น่ะ ?” ไอ้ธามมันพูดเป็นเชิงคำถาม และเมื่อเห็นผมเงียบ เจ้าตัวเลยสบถออกมา แล้วกลับหันหลังทำท่าจะเดินออกจากตรงนี้ทันที ผมจึงรีบตะโกนถามแล้ววิ่งตามมันไป เพราะกลัวมันจะไปลากพี่แซ็กส์มาจริงๆ
“ไอ้ธาม มึงจะไปไหน”
“...”
“เดี๋ยวดิวะ !” ผมฉุดแขนมันแรงๆ จนร่างตรงหน้าหันกลับมา เผยให้เห็นสีหน้าที่เรียบเฉยนั่น ก่อนที่มันจะจับมือผมให้ปล่อย แล้วทำท่าจะเดินต่อ ผมจึงตะโกนขึ้นมาเสียงดังด้วยความโมโห “เออ กูรู้แล้ว !”
และคำพูดของผมก็ทำเอาร่างนั้นหยุดชะงักแล้วหันกลับมามองทันที
“รู้อะไร ?”
“ก็บอกว่ารู้ไงวะ !”
“แล้วรู้อะไรล่ะ”
“...!”
“...?”
“แม่ง...”
“รออยู่นี่นะ เดี๋ยวกูมา...”
“ก็รู้แล้วไง ว่ามึงหึง !!”
# หอแทน
...
...
...
“ห๊ะ ?”
ผมที่ยืนถือถ้วยมาม่ารอบดึกก่อนนอน มองคนที่ยืนอยู่หน้าห้องงงๆ ซึ่งตอนนี้เวลาเกือบห้าทุ่มแล้ว และร้อยวันพันปีไอ้เหี้ยนิมมันก็ไม่เคยมาเคาะห้องผมซักครั้ง แต่วันนี้มันกับมายืนอยู่ตรงหน้าดึกๆ ดื่นๆ แล้วพูดจาไร้สาระ
“เราถามว่าไปดูหนังที่ห้องเราด้วยกันมั้ย...”
“...”
“...”
“ไม่ล่ะ กูง่วง...”
ปั้ง !
ผมปิดประตูใส่ร่างอ้วนท้วมตรงหน้าเสียงดังแบบไม่เกรงใจ ก่อนจะกลับเข้ามานั่งบนเตียงเหมือนเดิม พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นว่ามีไลน์ไอ้ธามเข้ามา แต่ยังไม่ทันที่จะกดเข้า เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ก๊อกๆๆๆ
อะไรอีกวะ !
ผมลุกไปเปิดด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนจะมองร่างอ้วนตรงหน้าคนเดิม มันยืนนิ่งๆ ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง “ไปดูหนังกัน...”
“ก็กูบอกว่าง่วงไงวะ !”
“ไปดูหนังกัน...” อยู่ๆ ไอ้นิมมันก็เอื้อมมือมาจับแขนของผมแล้วทำท่าจะดึงให้ตามมันไปที่ห้อง ผมจึงมองมันด้วยความอารมณ์เสีย ซึ่งมันก็ยังพยายามลากผมไม่เลิก จนผมเริ่มหมดความอดทน “ไปด้วยกันเถอะนะ...”
“พูดไม่รู้เรื่องงั้ยวะ”
“แทน...”
“กูบอกว่าไม่ไป !”
พลั๊ก !
ร่างอ้วนล้มคว่ำไปตามแรงถีบของผมทันที ก่อนที่ผมจะมองมันด้วยสายตาสมเพช พลางปิดประตูลง แล้วกลับมานั่งที่เตียงด้วยความหงุดหงิดสุดๆ อารมณ์แดกมาม่าก็ไม่มีแล้วด้วย ผมจึงเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเปิดไลน์ของไอ้ธาม
Time : นอนยัง ?
Tan : ยัง อารมณ์ไม่ดี
ผมตอบกลับไปตามอารมณ์ของตัวเอง และทำท่าจะวางโทรศัพท์ลงแต่ยังไม่ทันวาง ไลน์จากฝั่งตรงข้ามก็เด้งขึ้นมาซะก่อน โดยไม่ปล่อยให้ผมต้องรอ
Time : เป็นอะไร ?
และคำถามของไอ้ธามมันก็ทำให้ผมถึงกับตั้งใจพิมพ์เลยทีเดียว
Tan : ไอ้เหี้ยนิมดิ มันจะลากกูไปดูหนังด้วย แถมยังเป็นหนังโป๊อีกต่างหาก
Tan : (สติ๊กเกอร์โกรธ)
Time : ก็ไปดิ ดีซะอีก ดูเสร็จจะได้ช่วยกันชัก
Time : (สติ๊กเกอร์หัวเราะ)
ผมมองสติ๊กเกอร์หัวเราะของไอ้ธาม ยิ่งเพิ่มอารมณ์หงุดหงิดเข้าไปอีก ก่อนจะพิมพ์ด่ามันด้วยความหมั่นไส้กับอาการหัวเราะเยาะนั่น
Tan : ชักเหี้ยอะไร มันชวนไปดูหนังโป๊เกย์ !
Time : …
กริบ...
และไลน์จากฝั่งตรงข้ามก็เงียบไปทันที ผมที่นั่งรอก็มองหน้าจอตัวเอง ซึ่งมันขึ้นแค่อ่านแล้วเท่านั้น เมื่อเห็นว่ามันเงียบอย่างผิดสังเกต เลยพิมพ์ไปอีกรอบ
Tan : เงียบทำไมวะ ?
กริบ...
นอกจากไม่ตอบแล้ว ครั้งนี้ก็ไม่อ่านด้วย ผมจึงทิ้งโทรศัพท์ลงด้วยความอารมณ์เสีย แล้วเลือกที่จะกลับมากินมาม่าของตัวเองต่อ
คนบ้าอะไร นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป !
ก็อกๆๆๆๆ
ผ่านไปซักพักเสียงเคาะประตูห้องก็ทำให้ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ เพราะนี่มันดึกเกินไปที่จะมารบกวนห้องข้างๆ แล้ว และผมที่เหลือสภาพแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวเตรียมตัวจะนอนเต็มที่ก็ได้แต่ลุกขึ้นด้วยความอารมณ์ที่ขุ่นมัว คิดได้แค่ว่าถ้าเปิดประตูไปจะซัดหน้าไอ้นิมซักทีให้สลบจะได้ไม่ต้องมารบกวนกันอีก
“พูดไม่รู้เรื่องงั้ยวะ !”
แอ๊ด ~
“...”
“กูบอกแล้วไงว่ามะ...อะ...ไอ้ธาม !”
และคนที่มาอยู่หน้าห้อง ซึ่งเป็นคนเดียวกับที่ผมเรียกชื่อ มันมองร่างผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะส่งสายตาคมกริบมาให้ซึ่งทำเอาผมถึงกับเสียวสันหลังวาบ
หะ...เหี้ยละ
“มึงนี่มัน...”
“...”
“ดึงดูดตัวผู้จริงๆ สินะ !”
- แทน –
ก็รู้แล้วไง ว่ามึงหึง !!”
Thank You
-
แทนนี่ฟีโรโมนดึงดูดผู้ชายนี่เยอะจริงๆ 55555
-
แล้วก็โดนอีกจนได้ 55555
ปล. พักหลังๆเนี่ยะ แทนมีเสน่ห์ ดึงดูดเพศเดียวกันขึ้นเยอะเนาะ 5555
-
:katai2-1:
-
Chapter 20
ไม่ใช่เพราะเงี่ยน แต่เป็นเพราะ...
00.01 น.
“ทำไมต้องพามาบ้านวะ...”
“ถ้าไม่มาบ้านกูละมึงจะไปไหน โรงแรม ?”
“...”
ผมมองหน้าไอ้ธามกับคำตอบที่กวนประสาทนั่น หลังจากที่มันพาผมมาบ้านตัวเอง ทั้งๆ ที่ผมบอกว่าจะนอนแล้ว เจ้าตัวก็ยังดึงดันที่จะพาผมมาให้ได้
แล้วคิดว่าผมอยากมานักเหรอ
ตั้งแต่ที่มาที่นี่ก็ไม่มีซักครั้งที่จะพ้นเรื่องอย่างว่า...
“กูจะกลับ” ผมพูดก่อนจะหันหลังเดินหนี แต่ก็โดนไอ้ธามฉุดแขนไว้ ก่อนที่มันจะออกแรงพยายามลากผมให้ตามตัวเองขึ้นห้อง ผมจึงพูดขึ้นอีกครั้ง ราวกับอ้อนวอน “ไอ้ธาม กูง่วง...”
“...”
“กูง่วงจริงๆ นะ...”
...
“ก็จะพาขึ้นไปนอนไง J”
“ไม่เอา ~!”
ผมพยายามดิ้นสุดแรงเมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มมีเลศนัยแบบนั้น ไอ้ธามมันได้แต่หัวเราะหึๆ ในลำคอ พลางฉุดกระฉากลากถูขึ้นห้องตัวเอง ก่อนที่ร่างนั้นจะจับผมทุ้มลงกับเตียงแรงๆ จนกระเด้งกระดอน เมื่อตั้งหลักได้ผมจึงรีบพยายามพาตัวเองหนีออกจากตรงนั้นแต่ก็ช้าไปสำหรับเจ้าของห้อง ที่ตอนนี้มันจับขาผมแล้วกระตุกลากจนร่างตัวเองไถลลงไปนอนใต้ร่างนั้น
“จะหนีไปไหนห๊ะ J”
“ไม่เอาไอ้ธาม วันนี้กูไม่อยากทำ ขอพักมั้งดิ๊ !”
“หืม ทำอะไร ?”
“ก็ทำไงเล่า !”
“ทำอะไรล่ะ ไม่บอกแล้วจะรู้หรือไง ว่ามึงไม่อยากทำอะไร J” ว่าจบคนตรงหน้าก็ซุกไซ้เข้ามาที่ซอกคอของผมทันที แต่ไม่รู้ว่ามันทำยังไง ทั้งๆ ที่ควรจะเป็นอาการเสียววูบวาบแบบครั้งก่อนๆ ดันกลายเป็นจักจี้ไปซะได้ “ไหนบอกมาสิ ว่าไม่อยากทำอะไร ?”
“L”
“ถ้าไม่บอก งั้นกูจะทำ ‘ตามใจ’ ละนะ J”
“ไอ้เหี้ยธาม !” ผมดิ้นสุดแรงเมื่อคนตรงหน้าโน้มหน้าเข้ามาอีกครั้ง ก่อนจะพยายามดันไอ้ธามออก ที่ไม่อยากทำ ไม่ใช่เพราะรังเกียจหรืออย่างไร แต่เป็นเพราะพอมีอะไรกันทำแล้วมันเพลีย เลยส่งพ้นกระทบต่อการไปเรียนซะมากกว่า “ไอ้ธาม ออกไป !”
“ก็บอกมาก่อนดิ ถ้าไม่บอกก็จะทำอยู่แบบนี้ล่ะ”
คนตรงหน้าพูดเสียงเรียบ พลางหยุดการกระทำครู่หนึ่งแล้วมองหน้าผมราวกับรอฟัง จนผมไม่รู้ว่ามันจะอยากรู้ไปเพื่ออะไร คนไม่อยากทำก็คือไม่อยากทำดิวะ จะให้พูดอะไรอีกเนี่ย !
“L !”
“งั้นกูทำต่อละนะ...”
“วันนี้กูไม่อยากให้มึงถอดเสื้อผ้ากู ไม่อยากให้มึงยุ่มย่ามกับหัวนมกู ไม่อยากให้มึงเอาไอ้นั่นใส่เข้ามาในก้นกู เพราะพรุ่งนี้กูต้องไป ม. เข้าใจมั้ย !” เมื่อเห็นว่ามันทำท่าจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ ในที่สุดผมก็ตะโกนออกไป ทำให้คนตรงหน้าชะงักถาวร พลางมองผมด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา “ไอ้ธาม ถ้ามึงไม่ฟังกู กูจะไม่คุยกับมึงแล้วนะเว้ย...”
“ฮึ...” อยู่ๆ คนที่มองหน้าผมนิ่งๆ เมื่อซักครู่ก็หลุดหัวเราะออกมา ทำให้ผมถึงกับเหวอไป ก่อนจะผลักหน้าอกมันแรงๆ เมื่อรู้ว่าไอ้ธามมันต้องการจะแกล้งผมเล่นเท่านั้น “โอ๊ย !”
“ออกไปเลย L!”
ผมพยายามดันตัวไอ้ธามออก แต่เจ้าตัวก็ยังคงอยู่เฉยๆ มองผมด้วยแววตาที่ขบขันและไม่วายที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ผมจึงมองคนตรงหน้าด้วยสายตาหาเรื่องสุดๆ “แกล้งนิดแกล้งหน่อยทำเป็นงอน J”
“ใครงอนกันห๊ะ !”
“ไอ้มืดขี้งอน J”
“ไอ้...!”
ติ๊ง ~
เสียงโทรศัพท์ของผมที่ตกอยู่บนที่นอนไอ้ธามดังขึ้นขัดการถกเถียงกันระหว่างพวกผม ก่อนที่ทั้งผมและมันจะหันไปมอง และข้อความบวกกับชื่อคนส่งที่เด้งโชว์ขึ้นมาก็ทำเอาผมถึงกับเสียวสันหลังวาบ
Buffalo Taro : น้องแทนทำอะไรอยู่จ๊ะ ?
และหน้าจอโทรศัพท์ที่โชว์ข้อความไม่ถึงสิบวิก็ดับลง แต่มันก็พอที่จะทำให้ผมกับไอ้ธามอ่านมันพอดี
“ไอ้พี่แซ็กส์...”
“หมายความว่าไงห๊ะ...”
“อะไร ?”
“มึงแอบคุยกับมัน ?” ไอ้ธามมันถามเสียงเรียบ อารมณ์ดีเมื่อซักครู่หายไปทั้งหมด ทำให้ผมที่ฟังคำถามนั่นเอื้อมมือตะปบเข้าที่ใบหน้านั่นแรงๆ หนึ่งที
ปุบ !
“แอบคุยไรวะ มันเพิ่งทักมา”
“จริง ?”
“สอง สาม ห้า สอง สี่ ห้า”
“...?”
“พาสเวิร์ดโทรศัพท์กู”
“...” คำพูดของผมทำเอาไอ้ธามถึงกับเงียบ ก่อนที่เจ้าตัวจะนิ่งไปซักพักแล้วหยิบโทรศัพท์ผมขึ้นมามองนิ่งๆ พลางพูดเสียงเบา “ขออีกรอบ...”
“...”
“เอาช้าๆ”
“สอง...สาม...ห้า...สอง...สี่...ห้า...!”
เมื่อผมพูดจบไอ้ธามมันก็กดโทรศัพท์เข้าดู ก่อนที่จะพลิกตัวถอยออกจากร่างของผมไป ผมจึงพาตัวเองลุกขึ้น แล้วมองคนที่ส่องโทรศัพท์ของผมเงียบๆ
...
“มีคุยกับผู้หญิงด้วย...”
“ไหน !” ผมรีบดึงมือข้างที่ถือโทรศัพท์ของไอ้ธามมาดู เมื่อได้ยินมันพูดแบบนั้น ก่อนจะเห็นว่าเป็นแชทเก่าๆ เมื่อนานมาแล้ว ผมจึงปัดมือมันออก แล้วมองใบหน้าที่กวนประสาทนั่นโกรธๆ “มันตั้งแต่สมัยไหนแล้ว หัดแหกตาดูดิ๊ !!”
“แค่พูดเฉยๆ มึงจะร้อนตัวทำไม ?”
“...” ผมมองหน้าไอ้ธามที่มาพร้อมกับคำพูดนั่น พลางลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเข้าไปหาร่างที่นั่งอยู่บนเตียง ท่ามกลางอาการหวั่นๆ ที่แอบเผยออกมาจากคนตรงหน้า แต่ก็ยังคงแสร้งเคร่งหน้าขรึมเหมือนเดิม ผมจึงกระชากคอเสื้อนั่นแล้วพูดเสียงเรียบ “เอาโทรศัพท์มึงมา”
“...”
“กูบอกให้เอาโทรศัพท์มึงมา !” ไอ้ธามมันไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะควักโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นมาให้ผมแต่โดยดี ผมจึงปล่อยคอเสื้อนั่นออก “พาสเวิร์ด ?”
“...”
“กูถามว่าพาสเวิร์ดอะไร ?”
“หนึ่ง หนึ่ง สอง เก้า แปด ศูนย์ เจ็ด สี่ สอง หนึ่ง เก้า หก สาม”
“หนึ่ง หนึ่ง สอง เก้า แปด ศูนย์ เจ็ด สี่ สอง หนึ่ง เก้า...”
“...”
“...หก สาม”
“เหี้ย จำได้ไง !”
“ผิด” ผมว่าก่อนจะโชว์หน้าจอที่ยังคงเหมือนเดิมให้มันดู เจ้าตัวเลยทำท่าทางหัวเสียนิดๆ ผมจึงพูดขึ้นอีกครั้ง ท่ามกลางเสียงบ่นของไอ้ธาม “หนึ่ง...”
“นั่นเลขบัตรประชาชนกูเลยนะ”
“สอง...”
“หะ...?”
“สะ...”
“หนึ่งแปดตัว !” ผมหรี่ตามองใบหน้านั่น ก่อนจะจัดการก้มกดโทรศัพท์ในมือตัวเอง และเลขหนึ่งแปดตัวนั่นก็เป็นพาสเวิร์ดของมันจริงๆ ก่อนที่หัวใจผมจะเต้นแรงขึ้นมาเมื่อเห็นภาพหน้าจอที่เด่นหราอยู่ตรงหน้า ซึ่งเป็นรูปที่ถ่ายจากมุมสูง และเห็นเพียงผมยาวๆ ของคนๆ หนึ่งที่รวบแบบไม่เรียบร้อยนักด้วยมือของคนที่ถ่าย และถ้าดูเผินๆ แล้ว ภาพตรงหน้าก็ไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง
แต่หนังยางที่อยู่ในมือนั่นดันคุ้นตาซะจนผมไม่คิดว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหน หรือใครนอกจาก ‘ตัวเอง’
ไอ้บ้า...
ผมพยายามไม่สนใจกับภาพหน้าจอแล้วกดเข้าไลน์ แต่ก็ต้องอารมณ์เสียไม่น้อย เมื่อเจอพาสเวิดอีกรอบ
กดมั่วแม่ง...
หนึ่ง หนึ่ง หนึ่ง หนึ่ง...
...
และหน้าจอที่แสดงแชททั้งหมดที่เด้งขึ้นมาก็ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าหน้าโหดๆ นิสัยเถื่อนๆ ของไอ้ธาม มันดันแฝงไปด้วยความกากในตัว
“ระ...รู้ได้ไงวะ !”
“หึ...ใครกันแน่ที่คุยกับผู้หญิง”
ผมมองมันด้วยสายตาที่ไม่พอใจ ก่อนจะโยนโทรศัพท์คืนเจ้าของหลังจากที่ไม่ต้องเลื่อนลงให้มากความ ชื่อผู้หญิงหลายๆ คนที่เจ้าตัวเพิ่งคุยไปไม่นานนักก็โชว์เด่นหราอยู่แล้ว แต่พิเศษหน่อยตรงที่แชทของผมได้อยู่บนสุด และแชทของผู้หญิงบางคนก็ไม่ได้ถูกเปิดอ่านด้วยซ้ำ
แต่ก็แค่บางคนเท่านั้น...
“เขาทักมาก็แค่ตอบตามมารยาทป้ะวะ”
“ท่าทางมึงต้องตอบตามมารยาทเยอะ งั้นคราวหน้ากูจะไม่ตอบแชทมึง มึงจะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาตอบกูด้วยอีกคน”
“ไอ้แทน !”
“อะไร ?”
ผมมองหน้ามันนิ่งๆ หลังจากที่ใบหน้าอารมณ์เสียของคนตรงหน้าเริ่มเพิ่มขึ้น ส่วนตัวเองก็ได้แต่พยายามข่มอารมณ์ไว้ เมื่อเห็นมันไม่พูดอะไรก็เลยได้แต่ถอนหายใจแล้วทำท่าจะเดินออกจากตรงนั้น แต่คนที่นั่งอยู่ก็จับแขนผมไว้ก่อน “ไม่เอา...”
“...”
“กูยอมเลิกคุยกับทุกคนก็ได้”
“เลิกคุยทำไม ?”
“อย่าทำแบบนี้ดิ แม่ง !”
“ทำอะไร กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ไอ้เหี้ยมืด เราคบกันอยู่ไม่ใช่เหรอวะ...” มันพูดเสียงเบา มีเพียงผมเท่านั้นที่ยังคงอยู่นิ่งๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไร แล้วก็ไม่เข้าใจความรู้สึกคบกันในแบบ ‘แฟน’ ของผมกับมันด้วย ยิ่งความหึงความหวงที่เกิดขึ้นเล็กๆ ภายในใจยังไม่รู้เลยว่าจะแสดงออกมายังไง
“แล้ว ?”
“...”
“เฮ้อ ไอ้ธาม อย่าใช้คำว่าคบกันเลยว่ะ ตอนนี้เราคบกันแบบไหน มึงยังคุยกับผู้หญิงคนอื่นอยู่เลย”
“กูก็แค่คุยป้ะวะ คุยกันปกติ ไม่เชื่อมึงเปิดแชทดูได้เลย กูไม่เคยบอกรักเขาด้วยซ้ำ !”
“มึงก็ไม่เคยบอกรักกูเหมือนกัน” และคำพูดของผมก็ทำเอาคนตรงหน้าถึงกับเงียบไป พลางสังเกตได้ว่าใบหน้านั่นเหงื่อซึมเล็กน้อย แถมยังหลบสายตาผมด้วย ซึ่งเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เห็นท่าทีแบบนี้ของมัน “แล้วมึงก็อย่าลืมด้วยว่ากูเป็นผู้ชาย กูไม่รู้หรอกการคบกันระหว่างผู้ชายมันต้องทำยังไง”
“...”
ผมดึงมือตัวเองออก ก่อนจะเดินออกมา เมื่อเห็นว่าไอ้ธามมันเงียบไป ซึ่งไม่มีการห้ามหรือรั้งไว้จากคนที่นั่งอยู่ ผมจึงถอดเสื้อและกางเกงที่ใส่ทับมาออกจากตัว จนเหลือเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเหมือนเดิม ท่ามกลางสายตาของเจ้าของห้อง และจากที่ตั้งใจว่าจะนอนก็เปลี่ยนเป็นอย่าอื่นแทน “ขอยืมคอมฯ หน่อย”
ผมพูดแค่นั้น โดยไม่รอให้เจ้าของได้ตอบ ก็พาตัวเองไปนั่งหน้าคอมทันที ก่อนที่จะต้องชะงักการกระทำของตัวเองลง เมื่อเสียงจากคนที่นั่งอยู่ดังขึ้น และคำพูดนั่นก็ทำให้ผมหันไปมองใบหน้าที่ไม่สะทกสะท้านอย่างหาเรื่องทันที “ผู้ชายแล้วไงวะ...”
“...”
“เอาก็เอากันมาตั้งหลายท่าแล้ว จะมาคิดมากทำไมกับอิแค่คบ”
“อะ...ไอ้...!”
“กูไม่ได้นอกใจ ก็แค่รุ่นน้องในคณะทักมา กูก็ตอบ ไม่ได้คุยกันยืดเยื้อด้วย ทุกวันนี้แค่คุยกับมึงคนเดียวกูก็มีความสุขแล้ว จะให้ไปยุ่งกับใครได้อีกวะ...”
“จะรุ่นน้องรุ่นเล็กรุ่นใหญ่หรืออะไรก็เรื่องของมึงเถอะ !” ผมหันหน้าหนีกับไอ้คำพูดจริงจังนั่นด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว ก่อนจะเข้า Google เล่น หาอะไรเรื่อยเปื่อยด้วยความประหม่า ก่อนที่ความรู้สึกนั้นจะเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเมื่อคนที่เคยนั่งอยู่บนเตียง ตอนนี้ลุกขึ้นและเดินมายืนอยู่ข้างหลังของผม ตามด้วยคำพูดของมันที่สร้างความปั่นป่วนในใจให้ผมไม่น้อย
“เออ กูคุยกับผู้หญิงคนอื่นอยู่”
...
“อืม”
“ไม่หึงบ้างงั้ย ?”
“...”
“ไอ้เหี้ยมืด !”
พรึ่บ !
ผมลุกขึ้นยืนกระชากสายเมาส์จนมันหลุดออกจากคอมฯ แล้วปาใส่คนที่ยืนอยู่ด้วยความอารมณ์เสีย พลางพูดเสียงดัง “อยากคุยอะไรกับใครก็คุยไปดิ จะมาบอกกูทำเหี้ยอะไร !”
“ก็อยากให้มึงหึง มึงหวงกูบ้าง ผิดหรือไงวะ !”
“ถ้าหึงแล้วไง ไม่พอใจแล้วไง มึงจะยอมเลิกทำทุกอย่างเพื่อกูหรือไง !”
“เออ !” ไอ้ธามมันตอบเสียงดังฟังชัด พลางมองตาผมโดยไม่หวั่นกับคำพูดนั่น ทำเอาตัวเองถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่พูดไม่ออก ก่อนที่ไอ้ธามมันจะถอนหายใจออกมาเพื่อระงับอารมณ์ตัวเอง “ใจก็ให้ไปแล้ว ถ้าไม่ทำเพื่อมึงแล้วจะให้ทำเพื่อใครห๊ะ ?”
“มะ...ไม่รู้ด้วยหรอก !”
ไอ้ธามมันถอนหายใจอีกครั้งกับคำตอบของผม ก่อนที่มันจะเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับเมาส์ที่ผมปาไปมาวางไว้ที่เดิม ผมที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ได้แต่เบือนหน้าหนีหลบสายตาของคนที่อยู่ตรงหน้า มีเพียงแค่คำพูดที่จริงจังของไอ้ธามเท่านั้น ที่กำลังมีอิทธิพลกับความรู้สึกของผมสุดๆ “มึงคิดว่าที่กูมาตามหึง ตามหวง ตามกันคนอื่นไม่ให้เข้ามายุ่งกับมึง ลากมามึงเอาแทบทุกวันแบบนี้ เพราะกูเงี่ยนอย่างเดียว ?”
“เออ...” ผมตอบออกไป ก่อนจะเห็นว่าใบหน้าของไอ้ธามตอนนี้อยากจะเข้ามาฆ่าผมเต็มที
อะไรวะ ก็มันเคยบอกเองว่าเอาผมเพราะเงี่ยน
“ไอ้เหี้ยมืด...”
“หะ...”
“แค่มึงเท่านั้นแหละที่กูอยากจะผูกมัดด้วย...”
“...”
“เข้าใจความรู้สึกของกูที่มีต่อ ‘ผู้ชาย’ อย่างมึงหรือยัง !”
- ธาม –
แค่มึงเท่านั้นแหละที่กูอยากจะผูกมัดด้วย...
Thank You!
-
สนุกมาก
-
“แค่มึงเท่านั้นแหละที่กูอยากจะผูกมัดด้วย...” :ling1: :ling1: :ling1:
ธาม พูดอย่างนี้ แทน น่าจะเข้าใจซักทีนะ
หึง ธามก็หีงพี่แซ็กส์ ไปแล้ว
แทน ซึนหรือเปล่า
นิม ข้างห้องมาชวนแทน ไปดูหนัง
เพราะเคยธาม ทำกับแทน หรือเปล่า
เพราะแทน ยังได้ยินเสียงที่นิม ทำเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หึงกันไปหึงกันมาก็น่ารักดีนะ 5555555
-
กรี๊ดดดด พี่ธามโคตรเแมน สารภาพรักแล้วนะนั่น
-
J กับ L คืออะไรคะ งง หรือเราอ่านพลาดตอนไหนไป
-
แทนเข้าใจหน่อย ธามก็บอกอยู่ตลอดนะว่าชอบบบบบบ :hao7:
-
:mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
Chapter 21
เพราะห่วง เพราะเหงา หรือเพราะ...
“ทำอะไรวะ ?”
“หาที่ฝึกงาน” ผมว่าเสียงเรียบโดยไม่หันไปมองคนที่นั่งอยู่บนเตียง ปากก็ตอบไปยังงั้น แต่ในหน้าจอกลับเป็นอะไรไร้สาระแทน ก่อนจะยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้างเพื่อบรรเทาความเมื่อย สายตาก็จดจ้องอยู่ที่หน้าคอม ความง่วงที่เริ่มจะก่อขึ้นทำให้ตอนนี้ผมพยายามถ่างตาแบบสุดๆ แต่ก็รอให้ไอ้ธามหลับก่อนแล้วค่อยนอน “มึงนอนก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูส่องอะไรอีกแปป”
“ไม่เอา รอมึง”
“จะรอทำไม กูยังไม่ง่วง !”
“กูก็ยัง”
“ชิส์ !” ผมจิ๊ปากออกมา ก่อนจะหาอะไรเล่นไปเรื่อย ก่อนที่จะรู้สึกแปลกๆ เมื่อเลื่อนเมาส์แล้ว แต่ลูกศรในหน้าจอกลับไม่ขยับเขยื้อนซักนิด “เมาส์เป็นไรวะ !”
ผมพูดออกมาอย่างหัวเสีย แล้วจับกระแทกแรงๆ กับโต๊ะ เพื่อให้มันกลับมาเป็นปกติ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลซักเท่าไหร่ ก่อนที่เสียงของคนที่นั่งอยู่ และเป็นเจ้าของสินทรัพย์ชิ้นนี้จะพูดขึ้นเสียงเรียบ แต่ก็สร้างความหงุดหงิดให้ผมไม่น้อย “ก็มึงเล่นกระชากแล้วปาขนาดนั้น ถ้าไม่พังก็แปลกละ”
“เมาส์เหี้ยอะไรเนี่ย ทนมือทนตีนหน่อยก็ไม่ได้” ผมบ่นอุบอิบพลางมองสิ่งที่อยู่ในมือ แล้ววางลง ส่วนตัวเองก็ได้แค่นั่งทำหน้าเซ็งตรงหน้าจอคอมที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนที่เจ้าของห้องมันจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วก้าวขายาวๆ นั่นเข้ามาใกล้ ผมจึงหันไปมองหน้ามัน แล้วถาม “อะไร ?”
“เลิกเล่นแล้วไปนอน ได้ข่าวพรุ่งนี้ต้องไป ม. ไม่ใช่ ?”
“รู้แล้วน่า แต่ยังไม่ง่วง”
“ไอ้แทน นอน !”
“มะ...ไอ้ธาม !” ผมร้องโวยวาย เมื่อคนตรงหน้าเข้ามาล็อกตัวผมแล้วพยายามดึงให้ลุกขึ้น ผมจึงพยายามเช่นกัน โดยการรั้งร่างตัวเองสุดชีวิต แต่ดูเหมือนจะไม่อาจสู้แรงควายๆ ของมันได้ เมื่อไอ้ธามมันลากผมแล้วพาตรงมาที่เตียง “ปล่อย !”
“ไอ้เหี้ยมืด อย่ามาดื้อ !”
ไอ้ธามมันตะคอกใส่ผมเสียงดัง พลางหยุดการกระทำของตัวเอง ซึ่งผมเองก็ไม่ต่างกันนัก ก่อนจะผลักร่างนั่นออก แล้วหันไปมองด้วยสีหน้าไม่พอใจ ปากที่ตั้งใจจะด่าก็ทำได้แค่หุบปากลง แล้วเดินขึ้นเตียงล้มตัวนอนแต่โดยดี เมื่อเห็นใบหน้าโมโหของอีกฝ่าย และผมก็รู้ตัวว่าถ้าเถียงต่อเรื่องคงไม่จบง่ายๆ
ในที่สุดตอนนี้ผมก็ยอมนอนนิ่งๆ มองเจ้าของห้องที่เดินไปปิดคอมที่ผมเล่นไว้แบบลวกๆ และเดินไปปิดไฟ จนตอนนี้เหลือเพียงไฟสลัวๆ ที่ไว้มองทางเดินเท่านั้น ก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงแรงยุบบนที่นอนข้างๆ ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าไอ้ธามมันขึ้นมาบนเตียงแล้ว ตัวเองจึงตั้งใจจะพลิกตัวหันหนี แต่ก็โดนมือหนารั้งไว้ซะก่อน และแรงทาบทามจากร่างตรงหน้า พร้อมกับลมหายใจที่รดลงบนปลายจมูกของผม ก็ทำให้รู้ได้ทันทีว่าภายใต้ความมืดนี่ ผมกับไอ้ธามนอนใกล้กันขนาดไหน
ใช้คำว่าติดกันเลยจะดีกว่า...
“ใกล้ไป อึดอัด...” ผมพูดเบาๆ แทบจะไม่อ้าปากด้วยซ้ำ เพราะรู้ว่าความใกล้ชิดนี่ ต่อให้แค่เพียงกระซิบอีกฝ่ายก็ได้ยินแน่นอน “ไอ้ธาม...”
“หืม...” และเสียงนั่นก็ทำให้ใจผมเต้นแรงขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่ไม่ห่างจากตัวเองนัก “นอนได้แล้ว”
“ก็บอกว่ายังไม่ง่วง...”
“ถ้าไม่ง่วงงั้นกูจับปล้ำ J”
ปึ๊ก !
ผมตีมันสุ่มๆ แต่ไม่รู้โดนส่วนไหนของมันจนเกิดเสียง ก่อนที่มือของตัวเองจะโดนกระชากเข้าหาตัวคนที่นอนอยู่ข้างๆ แรงๆ จนผมถลากร่างเข้าไปใกล้ และดูเหมือนว่าตอนนี้แขนของผมจะโอบอยู่รอบเอวของไอ้ธามพอดี “ทะ...ทำอะไรวะ ?”
“ติดหมอนข้างไม่ใช่หรือไง”
“...”
“งั้นเอางี้...”
“...”
“ถ้าอ้อนดีเดี๋ยวพี่ชายจะให้ยืมตัวอุ่นๆ หนึ่งคืนแล้วกัน J”
คะ...
“ใครจะไปอ้อนกัน !”
# มหาลัย
“เรียนเสร็จแล้วทักกูมาด้วย”
“เค”
“ไอ้แทน”
“อะ...” คำพูดของผมหยุดลง เมื่อตัวเองที่กำลังปลดเข็มขัดนิรภัยหันไปหาไอ้ธามที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับหลังจากที่พวกเรามาถึง ม. และสิ่งที่ทำให้ทุกการกระทำของผมหยุดลงคือใบหน้าขาวๆ ที่ขยับเข้ามาใกล้ พร้อมกับริมฝีปากที่ทาบลงมาเบาๆ บนหน้าผากของผม เพียงครู่เดียวเท่านั้น ใบหน้านั่นก็ขยับออกไป เหลือเพียงรอยยิ้มพอใจของคนตรงหน้า ผมเลยได้แต่หรี่ตามองสงสัยกับการกระทำนั้น
“เย็นนี้ไปเที่ยวกัน”
“ไม่ ขี้เกียจ...” ผมว่าก่อนจะเลิกสนใจคนตรงหน้าแล้วหันไปเปิดประตูเพื่อจะลงจากรถ แต่ก็โดนคนที่นั่งอยู่กระชากแขนแรงๆ จนต้องหันกลับไปทางเดิม “อะไรวะ !”
“ไปเที่ยว !” ใบหน้ายิ้มเมื่อซักครู่หุบลงทันที และคำชวนก่อนหน้านี้ก็กลายเป็นคำขู่ในพริบตา ผมเลยได้แต่มองใบหน้าที่ไม่พอใจ แล้วตอบอย่างจำใจ
“เออๆ รู้แล้วๆ”
“แม่ง !”
ไอ้ธามมันสบถออกมา ก่อนจะยอมปล่อยแขนของผมออกพลางหันหน้าหนี แค่ดูก็รู้แล้วว่าเจ้าตัวกำลังไม่พอใจสุดๆ หรือจะให้เรียกภาษาเด็กๆ ก็คือ ‘งอน’ นั่นแหละ ผมเลยได้แต่มองมันเซ็งๆ แล้วคว้าไหล่กว้างดึงให้หันมาด้วยความขัดใจกับท่าทีแบบนั้น “เป็นไร ?”
ผมนี่ก็บ้าเนอะ กูว่ามันงอนยังจะไปถามอีก
“เปล่า !”
“ถ้าไม่เป็นไร งั้นกูไป...”
“เดี๋ยวดิ !”
ไอ้ธามมันห้ามไว้ผมเลยต้องหันกลับไปมองหน้ามันอีกรอบ ที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเหมือนจะอยากพูดอะไร แต่ก็ไม่ยอมพูดซักที จนในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว เพราะคิดว่ามัวแต่เป็นแบบนี้คงไม่ได้ลงจากรถซักทีแน่ๆ เลยปิดประตูลงเหมือนเดิมแล้วเอื้อมมือคว้าคอคนที่นั่งอยู่เข้ามาใกล้ ก่อนจะทาบริมฝีปากลงไปลำคอขาวนั่นแล้วดูดเม้มแรงๆ ไม่นานนัก เนื้อขาวๆ ก็ขึ้นสีแดงจางๆ แต่ก็เป็นที่สังเกตได้ง่าย ผมจึงเงยหน้ามองใบหน้าที่แอบตกใจเล็กน้อยของไอ้ธาม
“เก็บไว้กันตัวเมีย”
“อ่า...”
“เห็นแบบนี้กูก็หวงของๆ กูเหมือนกันแหละหน่า...”
“J”
ผมหลบใบหน้ายิ้มๆ ของไอ้ธามทันทีเมื่อเริ่มรู้สึกอายการกระทำและคำพูดของตัวเองขึ้นมา หัวใจก็เต้นไม่เป็นส่ำ ไอ้การกระทำเมื่อซักครู่ มันแสดงออกแล้วใช่มั้ย ว่าผมเองก็ ‘หึงหวง’ มันเหมือนกัน
ให้ตายสิ...
“ยะ...ยิ้มอะไร !”
“สนใจเลิกเรียน แล้วเก็บตัวอยู่บ้านเป็นเมียที่ดีของกูอย่างเดียวมั้ย J”
“บ้า !” ผมด่ามันก่อนจะทำหน้าไม่พอใจกับคำพูดไร้สาระนั่น
“ไม่ได้บ้า กูแค่ไม่อยากให้เมียกูไปอ่อยตัวผู้เหมือนกัน”
“อย่าพูดเหมือนผู้ชายทุกคนจะเอากูได้มั้ย แม่งน่าขนลุกว่ะ !”
“ก็มึงมันน่าเอา”
“มึงคนเดียวมั้ง ที่ตามืดตาบอดมาเอากูเนี่ย !”
“เออ ให้มันจริงเถอะ”
ผมมองใบหน้าที่ทำยังไงก็ไม่เชื่อของไอ้ธาม ก่อนจะเป็นฝ่ายพูดคำพูดงี่เง่าขึ้นบ้าง “งั้นมึงก็เลิกเรียนแล้วเก็บตัวอยู่กับกูดิ มีผู้หญิงไม่น้อยเหมือนกันล่ะมั้ง ที่สนใจมึงน่ะ”
“...”
“เหอะ...”
ทำไม่ได้ล่ะสิ
“เอาดิ ถ้ามึงพร้อมจะกัดก้อนเกลือกินไปด้วยกัน J”
ผมตีไหล่มันแรงๆ กับคำพูดทีเล่นทีจริงนั่น และมันก็สร้างเสียงขบขันให้ไอ้ธามได้เป็นอย่างดี ผมเลยได้แต่ส่งสีหน้าไม่พอใจไปให้ พลางพูดด้วยส้ำเสียงหงุดหงิด “งั้นเชิญมึงกินเกลือไปคนเดียวเถอะ กูไม่อยากอดตาย และกูก็ไม่ชอบอยู่เฉยๆ ให้ใครมาหาเลี้ยงด้วย”
“เฮ้อ ถ้าเมียพูดขนาดนี้ สงสัยกูก็คงต้องเหนื่อยตามเฝ้าตามดูมึงต่อไปล่ะน้า ~”
“ถ้าเหนื่อยก็ไม่ต้องมาเฝ้า ไม่จำเป็นซักนิด”
คำพูดของผมทำเอาคนที่เล่นเมื่อซักครู่ ถึงกับปรับสีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจัง “ไอ้แทน กูจริงจัง มึงอย่าไปยุ่งกับคนอื่น กูไม่ชอบ”
“ไอ้ยุ่งน่ะ มันก็ต้องยุ่งอยู่แล้วป้ะวะ”
“...”
“แต่จะให้ยุ่งแบบเชิงชู้สาวทุกคนมันก็ไม่ได้หรอก”
“เออ มึงน่ะ มีกูคนเดียวก็พอ...”
“ว่าแต่กู มึงเองก็เหมือนกัน”
“ทำไม ?”
“มึงเคยบอกใช่มั้ย ว่าถ้ามึงเบื่อกูเมื่อไหร่ มึงจะบอกเลิกกูเอง” ผมพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง เมื่อนึกถึงคำพูดเก่าๆ ระหว่างผมกับมัน ไอ้ธามเลยได้แต่เงียบไม่ได้คัดค้าน ซึ่งบ่งบอกว่าเจ้าตัวเองก็ยังคงจำได้ “งั้นกูจะขอพูดในฐานะที่มึงคิดว่ากูเป็น ‘แฟน’ ของมึงบ้าง”
“ว่ามาดิ”
“ถ้าวันไหนที่มึงไปมีอะไรกับคนอื่นไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย ในระหว่างที่คบกับกู...”
“...”
“วันนั้นถือว่าความสัมพันธ์ของเราจบลงทันที ”
...
”ไม่มีทางอยู่แล้ว”
“ให้มันจริงเถอะ !”
ผมพูดแค่นั้น ก่อนจะก้าวลงจากรถ แล้วเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะเชื่อคำพูดของไอ้ธามได้มากขนาดไหน และก็ไม่รู้ว่ามันจะจริงจังกับผมจริงหรือเปล่าด้วย เพราะตามความเป็นจริงแล้วคงไม่มีใครซ่อนใครให้พ้นจากสายตาของคนอื่นได้หรอก ไม่ว่าใจจะอยากทำแค่ไหน และยังมีคนอีกมากมายที่ทั้งผมและมันต้องเจอ แต่ ณ ตอนนี้ ในเมื่อหนีไม่ได้ ก็ปล่อยให้มันดำเนินต่อไปเรื่อยๆ แล้วกัน แต่ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยัง เชื่อได้ว่าคงไม่มีใครอยากเริ่มใหม่หลายๆ รอบหรอก รวมถึงผมด้วย
ขอให้มัน ‘เรื่อยๆ’ จริงๆ แล้วกัน...
...
“น้องแทน ~”
ผมสะดุ้งเฮือกทันทีกับเสียงนั่น ก่อนจะรีบจ้ำอ้าวโดยไม่หันไปมองเจ้าของเสียงที่คาดว่าน่าจะกำลังวิ่งตามมา ก่อนจะรู้สึกถึงแขนหนักๆ ที่โอบเข้ากับไหล่ของผม ตัวเองที่กำลังจะหันไปด่าเพราะเข้าใจว่าเป็นพี่แซ็กส์ก็ต้องหุบปากลง เมื่อเห็นว่าเจ้าของแขนนี่ไม่ใช่ใครที่ไหน
“อะ...ไอ้ธาม”
“แปปเดียวกลิ่นก็ออกแล้ว กูควรทำยังไงกับมึงดีวะ...”
“ทะ...” ผมที่ยังพูดไม่ทันจบ ไอ้ธามมันก็จับตัวผมให้หันไปประชันหน้ากับพี่แซ็กส์ที่กำลังเดินเข้ามาหา พลางยกนิ้วชี้หน้าผมแล้วตะโกนเรียกชื่อร่างตรงหน้านั่นเสียงดัง ทำเอาคนที่เดินมาถึงกับชะงักการกระทำของตัวเอง รวมถึงผมด้วย...
“พี่แซ็กส์ !”
“...”
“ไอ้เหี้ยมืดนี่ เมียผม !!”
16.45 น.
“จะโกรธอะไรนักหนา กูแค่พูดความจริง”
“งั้นให้กูพูดบ้างมั้ย ว่ามึงเป็นเมียกู ?”
“มึงต้องใช้คำว่าผัวดิ”
เพี๊ยะ !
ผมตีเข้าที่หัวไหล่ไอ้ธามแรงๆ ซึ่งตอนนี้ผมกับมันมาสิงสถิตอยู่ที่หอผมเรียบร้อย และแผนการไปเที่ยวตอนเย็นก็ถูกยกเลิกไปโดยปริยาย ผมมองร่างหนาที่นั่งคุกเข่าทำหน้าไม่พอใจอยู่ตรงหน้า ส่วนตัวเองก็นั่งที่สูงกว่าอย่างบนเตียง “กลับไปได้แล้วไป”
“ไอ้แทน !” ผมทิ้งตัวลงนอน ไอ้ธามเลยยันตัวเองลุกขึ้นยืนพลางตะโกนประท้วงเสียงดัง “แม่งเป็นอะไรนักหนาวะ !”
“เป็นอะไร กูแค่จะนอน”
“อย่ามาตลก นี่เพิ่งสี่โมงเย็น !”
“กูง่วง !”
“ไอ้เหี้ยมืด !” ไอ้ธามมันเข้ามากระชากแขนผมจนตัวเองต้องลุกขึ้นนั่งตามแรงกระชากนั่น ก่อนที่มันจะกัดฟันถามเสียงเรียบ แต่ก็เป็นตัวประทุอารมณ์ผมเช่นกัน “ทำไม ชอบมันงั้ย ไอ้เหี้ยแซ็กส์อ่ะ ถึงไม่อยากให้มันรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน ?”
“...”
“หรืออาย กลัวคนอื่นเขารู้ว่าคบกับผู้ชายด้วยกัน ?”
พลั๊ก !
ผมลุกขึ้นแล้วผลักไอ้ธามจนตัวเซถอยไปด้านหลัง ส่วนตัวเองก็ได้แต่มองมันโกรธๆ แล้วตะโกนเสียงดังแข่งกับเจ้าตัว และคำตอบของผมก็ทำเอาคนฟังถึงกับเงียบไป “เออ กูอาย พอใจยัง !”
“...”
“ตอนบอกคนอื่นน่ะ ใช้คำว่าแฟนก็พอ ไม่เห็นต้องใช้คำว่าเมียเลย แม่ง !”
“หะ...?”
ผมมองหน้าไอ้ธามที่ปรับสีหน้าลงแล้วทำหน้าไม่เข้าใจแทน ผมจึงตรงปี่เข้าไปหามันแล้วกระชากคอเสื้อ พลางกดเสียงต่ำ “หรือมึงจะบอกว่าไม่อายห๊ะ เป็นผู้ชายแท้ๆ อยู่ๆ ก็มีคนแสดงตัวว่าเอาตูดมึงได้ต่อหน้าคนอื่น คำว่าเมียมันก็บ่งบอกว่าแม่งต้องเป็นฝ่ายโดนเอาแน่นอนอยู่แล้วป้ะวะ”
“...”
“แม่ง กลับไปเลยไป !” ผมปล่อยคอเสื้อมัน แล้วกลับมานั่งที่เตียงเหมือนเดิม เหลือแต่ไอ้ธามที่ยังคงยืนอยู่ พลางมองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะก้าวขายาวๆ นั่นเข้ามาหาผม และย่อตัวลงนั่งยองๆ จนใบหน้าเราอยู่เสมอกัน โดยที่มันยังคงจ้องหน้าผมไม่เลิก “มองไร หน้ากูเหมือนแม่มึง ?”
“หึ...” มันเค้นเสียงแค่นั้นแต่สายตาก็จดจ้องอยู่ที่ผม มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดเสียงเบาเป็นเชิงคำถาม “ไปบ้านกูมั้ย ?”
“ไปทำอะไร ?”
“ก็ที่นี่ไม่ค่อยปลอดภัยสำหรับมึง ห้องข้างๆ ก็โรคจิต วันดีๆ คืนดี เดี๋ยวมันอาจจะมาลากมึงไปข่มขืนก็ได้ เพราะงั้นช่วงนี้ไปนอนบ้านกูดีที่สุด”
“ถ้าเรื่องนั้นกูดูแลตัวเองได้”
“กูเช่าหนังมาใหม่เลยอยากให้มึงไปดูด้วย”
“...”
“กูเหงา...”
“ขอเหตุผลจริงๆ”
“กูอยากว่ะ...”
.........................................
Special Talk Talk : วิศวะขาเม้าท์
Member 1 : เฮ้ย พวกมึง เคยเห็นน้องดาวเด็กบัญชีป้ะ (1 คน อ่านแล้ว)
Member 2 : เออ เห็นๆ แม่ง ขาวจั๊ว น่ารัก... (4 คน อ่านแล้ว)
Member 1 : นั่นแหละ กูว่าน้องเขาแม่งน่ารักโคตร (9 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : น้องน้ำ เด็กการตลาดก็น่ารักนะมึง (11 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : กูว่าน้องหมิว นิเทศสุดๆ ละ (15 คน อ่านแล้ว)
Member 1 : น้องดาวดิวะ !(19 คน อ่านแล้ว)
Member 2 : ก็น่ารักทุกคนนะ แต่น่ารักคนละแบบ... (22 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : น้องน้ำที่หนึ่งละ มึงอย่ามาเถียง ไม่เชื่อเอารูปมาเปรียบเทียบกันได้ (23 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : พวกมึงเถียงอะไรกัน (25 คน อ่านแล้ว)
Member 2 : เรื่องผู้หญิง (25 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : ปัญญาอ่อนว่ะ 55555+(27 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : พูดแบบนี้ ไหนมึงบอกมาดิ ว่าใครน่ารัก !(28 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : ไม่รู้เว้ย ไม่ค่อยสนใจ (29 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : กาก (27 คน อ่านแล้ว)
Member 1 : เออ แม่งกาก (27 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : เอ้า ด่ากูอีก ก็กูไม่รู้ว่าใครน่ารักนี่หว่า แต่ถ้าจะให้บอกคนที่โดนใจจริงๆ ก็... (29 คน อ่านแล้ว)
Member 2 : ก็... (30 คน อ่านแล้ว)
Member 5 (?) : น้องแทน เด็กเกษตรฯ J(31 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : ห๊ะ น้องแทน ? (32 คน อ่านแล้ว)
Member 5 (?) : ใช่แล้ว น้องแทน (33 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : น้องแทนที่ว่านี่ อย่าบอกนะผู้ชาย... (34 คน อ่านแล้ว)
Many member : …
ธาม : (ไอ้เหี้ย) พี่แซ็กส์... (39 คน อ่านแล้ว)
.
.
.
.
แซ็กส์ : แฮะๆ โทษที ลืมไปว่า ‘เมีย’ น้อง :P (1 คน อ่านแล้ว)
Special Talk Talk : วิศวะขาเม้าท์ [END]
- แทน –
เห็นแบบนี้กูก็หวงของๆ กูเหมือนกันแหละหน่า...
Thank You !
-
พี่แซ็กส์......ว่าแล้ว ชอบแทน จนได้
ธาม แทน หวงกัน :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หุหุ บอกได้ว่าเป็นแฟน แต่ไม่ควรบอกว่าเป็นเมีย ใช่มั้ย แทนนนนนนน :hao7: :hao7:
-
รอตอนต่อไปคะ
-
:katai2-1:
-
Chapter 22
คนเดียว และครั้งเดียว....
20.20 น.
“ไหนหนัง ?”
“เออ รอแปปดิ เช่ามานานละ ไม่ได้ดูซักที”
“นานแค่ไหน ?” ผมถามร่างทีกำลังคุ้ยลิ้นชักหน้าทีวีจอยักษ์ในห้องนอนตัวเอง ก่อนที่เจ้าตัวจะตอบออกมาเสียงเบาๆ
“สามเดือน”
“นี่มึงเช่าหรือขโมยเขามาห๊ะ !”
“เออน่า เดี๋ยวค่อยเอาไปคืน” มันว่าแบบไม่ใส่ใจ ผมเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงเลยได้แต่ยืนมองเงียบๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงดีใจของคนที่กำลังมุ่งมั่นกับการค้นหา “เจอแล้ว !”
“ไหน ?” ผมเดินเข้าไปหามันทันที เพราะอยากรู้ว่าหนังอะไรที่มันอุตส่าห์มานั่งคุ้ยเพื่อที่จะเอามาเปิดดูกับผม “เหี้ยอะไรเนี่ย...”
‘วิ่งหนีตายฝ่านรกบนดิน’
แค่ชื่อเรื่องแม่งก็ไม่น่าดูละ...
ผมมองรูปบนหน้าปกแผ่นหนังที่มีฝูงซอมบี้ซะเก้าสิบเปอร์เซ็น จนแทบล้นกรอบ ส่วนคนก็อยู่สามสี่คนที่แทบแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าเป็นคน ซึ่งดูจากภาพปกก็รู้แล้วว่าตอนจบแม่งตายหมดแน่นอน ก่อนที่เสียงของไอ้ธามจะดังขึ้น ทำให้ผมรู้ได้ทันที ว่าทำไมมันถึงชวนผมมาดูหนัง “กูจะดูหลายรอบละ แต่ไม่มีเพื่อนดู เลยไม่ได้ดูซักที...”
“อ่อ...”
“...”
“กลัว J”
“กะ...กลัวอะไรวะ ก็บอกไม่มีเพื่อนดู !” มันว่าเสียงดังปฏิเสธเต็มที่ ผมเลยได้แต่หัวเราะออกมา ก่อนที่คนตรงหน้าจะเดินเข้ามาใกล้ พลางถามเสียงเรียบ “ว่าไง จะดูหนัง หรือจะ ‘ทำ’ ดี ?”
“ดูหนังดิ !”
ผมตอบเสียงดังฟังชัด ก่อนจะเดินมานั่งรอบนเตียง ถือว่าสะดวกสบายพอสมควรสำหรับห้องของไอ้ธามครับ ซึ่งเจ้าของห้องก็ไม่รอช้าจัดการใส่แผ่นเข้าเครื่องเล่น DVD เมื่อเรียบร้อยเจ้าตัวก็เดินมาที่เตียงแล้วขึ้นมานั่งข้างๆ ผม โดยปล่อยให้หน้าจอตรงหน้าดำเนินหนังไปเรื่อยๆ
ตอนนี้ทั้งห้องต่างเงียบกริบ มีเพียงเสียงจากลำโพงตรงหน้า และเสียงแอร์ที่ดังเป็นตัวประกอบเท่านั้น ผมเองก็ได้แต่นั่งดูเงียบๆ และหันสังเกตใบหน้าที่กำลังตั้งอกตั้งใจของคนข้างๆ เป็นระยะๆ จนแอบนึกขำในใจ ก่อนจะรู้สึกได้ถึงแรงหนักๆ ที่ตกลงบนหัวไหล่
ฟรุบ ~
“แม่งไม่หนุก...”
“ดูไปเรื่อยๆ ก่อนหน่า...” ผมยกแขนขึ้นกอดคอมัน ก่อนจะลูบหัวเบาๆ กับไอ้ท่าทีแบบนั้น จนไม่รู้ว่าตัวเองแอบเอ็นดูมันตั้งแต่เมื่อไหร่ ก่อนจะหันไปมองใบหน้าของคนที่เอนหัวซบบนหัวไหล่ผม ตอนนี้กำลังหลับตาพริ้ม แทนที่จะเป็นการดูหนัง “ไม่ดูแล้วงั้ย ?”
“ไม่อ่ะ”
“ดูก่อนดิ เรื่องนี้สนุกจริงๆ”
“หืม...”
“...”
“มึงดูแล้ว ?” มันเงยหน้าหรี่ตามองผม ผมเลยได้แต่เบือนหน้าหนี ไม่ได้ตอบและก็ไม่ได้ปฏิเสธ ก่อนที่ตัวเองจะเอามือออกจากหัวนั่น ก็โดนไอ้ธามจับไว้ให้ทำให้เหมือนเดิม “ลูบต่อดิ”
“มึงนี่เป็นเด็กหรือไง” ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ผมก็นั่งลูบหัวมันต่อ และการสนทนาระหว่างพวกผมก็หยุดอยู่แค่นั้นเมื่อไอ้ธามมันกลับมาสนใจหนังตรงหน้าเหมือนเดิม ส่วนผมก็ดูบ้าง หันสังเกตคนที่ซบหัวไหล่ตัวเองอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ขาดตอนหรืออย่างไร เพราะยังไงเรื่องนี้ผมก็ดูไปแล้วจริงๆ ตั้งแต่ตอนมันเข้าโรงหนังใหม่ๆ แต่เห็นว่าไอ้ธามมันอยากดูมาก เลยไม่ได้ขัดอะไร และการดูหนังซ้ำแบบนี้ก็ไม่ได้แย่ไปซะทีเดียว
ออกจะดีกว่าที่คิดด้วยซ้ำ
“ไอ้แทน” ผมสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงเรียกนั่น
“ห๊ะ ?”
“ทำไมไอ้นี่ถึงยอมตายวะ ?” มันถามขณะที่หนังดำเนินมาถึงช่วงปลายเรื่อง ในตอนที่ผู้ชายที่เหลือรอดเพียงคนเดียว กำลังปล่อยให้ผู้หญิงที่ตัวเองรักและกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว กัดกินร่างกาย
และผมเองก็ตอบได้แค่...
“กูจะรู้มั้ยเนี่ย”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ไอ้ธามมันเลยยกหัวออกจากไหล่ผม แล้วถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ “เอ้า มึงดูแล้วไม่ใช่ ?”
“ดูแล้วก็ไม่ได้แปลว่าจะเข้าใจทุกเรื่องซักหน่อย”
“กาก”
“เอ๊ะ !” ผมหันไปมองไอ้ธามด้วยสีหน้าไม่พอใจ มันจึงรีบซบหัวลงมาบนไหล่ผมเหมือนเดิม การถกเถียงระหว่างพวกผมจึงจบลง และในที่สุดผมก็ยอมตอบออกไปในแบบที่ผมเข้าใจ สายตาก็จดจ้องอยู่กับหนังที่กำลังใกล้จะจบ “ก็ผู้หญิงตาย ผู้ชายก็เลยตายตาม”
“แล้วทำไมถึงตายตามล่ะ ?”
“ก็เขารักกัน”
“อ่อ ถ้าไม่รักกันผู้ชายก็ไม่ตายตาม ?”
“คงงั้นมั้ง...” ผมตอบแบบส่งๆ ก่อนจะหันไปหาไอ้ธามที่ทำหน้าสงสัยแล้วพูดขึ้นมาใหม่ “จริงๆ มันไม่ได้ตายไม่ใช่เหรอวะ มันกลายเป็นซอมบบี้ดิ”
“เออ มันไม่ใช่คนแล้ว ก็เรียกว่าตายเหมือนกันแหละ”
“...” ผมไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้าและหันกลับไปสนใจภาพตรงหน้าต่อ แต่คำถามจากไอ้ธามก็ยังคงเกิดขึ้นไม่หยุด
“รักกันมากถึงขนาดยอมตายเลย ?”
“อืม”
“แล้วผู้หญิงมันรักผู้ชายป้ะวะ ?”
“รักล่ะมั้ง”
“แล้วมึงรักกูป้ะ J”
“ระ...” ผมหยุดชะงักปากของตัวเองเมื่อรู้สึกว่าไอ้ธามเริ่มจะนอกเรื่อง ก่อนจะหันไปมองหน้ามันที่ตอนนี้นั่งยิ้มกริ่มอยู่ “อย่ามาเนียน”
“เนียนอะไร คำถามเหมือนกัน J”
“ดูหนังไปเลย จะจบละเนี่ย !”
“ถ้าจบแล้วทำได้ใช่มั้ย ?” ผมหน้าขึ้นสีทันทีกับคำถามที่ตรงไปตรงมานั่น ก่อนจะผลักหัวของไอ้ธามออกด้วยความหมั่นไส้ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร จนเกิดสีหน้ายิ้มๆ จากอีกฝ่าย “เมื่อไหร่หนังจะจบน้า J”
“ถึงจบ ก็ไม่ได้บอกจะทำซัก...!”
พรึ๊บ !
“ว่าไงนะ ?”
“อะ...ไอ้ธาม ปล่อยเลย !”
ร่างของผมถูกคนที่อยู่ข้างๆ จับกดลงกับเตียงทั้งๆ ที่หนังยังไม่จบ ส่วนไอ้ธามเองมันก็ขยับมาขึ้นค่อมผมไว้ พลางกดแขนทั้งสองข้างไว้เหนือหัว “ลองแบบเมื่อก่อนมั้ย”
“ละ...ลองอะไร ?”
“ปล้ำ J”
“ไอ้เหี้ยธาม !” ผมร้องออกมาเสียงดังเมื่อใบหน้านั่นขยับเข้ามาซุกไซร้ที่ซอกคอของผม มือก็จับแขนผมกดกับเตียงไว้แน่นจนเจ็บไปหมด ส่วนตัวเองก็ได้แต่พยายามดึงมือตัวเองออก จนในที่สุดมันหลุดมาข้างหนึ่ง ผมจึงฟาดเข้าที่กะโหลกหนาๆ ของคนทำแรงๆ หนึ่งที “กูบอกให้หยุด !”
ผลั๊วะ !
“โอ๊ย !”
คนบนร่างผมร้องเสียงหลง พลางยอมปล่อยมืออีกข้างของผมให้เป็นอิสระแล้วเปลี่ยนเป็นกุมหัวตัวเองแทน ผมเลยได้แต่มองใบหน้านั่นด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องปล้ำกูก็ยอมง่ายๆ แล้วป้ะวะ !”
“...”
“แม่ง...!” ผมสบถออกมา และเพิ่งสังเกตได้ว่าคำพูดของผมทำเอาคนตรงหน้าถึงกับเงียบกริบ มันมองหน้าผมนิ่งๆ ราวกับอยากจะพูดอะไร ก่อนที่คนตรงหน้าจะทำเพียงแค่เรียกชื่อผมเบาๆ เท่านั้น
“ไอ้แทน”
“อะไร ?”
“ถ้ามึงเจอคนที่มึงรักจริงๆ มึงจะทำยังไงวะ ?”
“ทำไง นี่คือยังไง ?”
“ก็แบบทำยังไงให้เขาเชื่อ ว่ามึงรักเขาจริงๆ ไง !”
“คำถามอะไรเนี่ย ?” ผมหรี่ตามองใบหน้าของไอ้ธามที่ขึ้นสีนิดๆ กับคำถามแปลกๆ นั่น ซึ่งไม่รู้อะไรดลใจให้มันตั้งคำถามนี้ขึ้นมา ไม่เข้ากับหน้ามันซักนิด
“ตอบมาเถอะหน่า !”
“ไม่รู้หรอก” ผมตอบแบบขอไปที ก่อนจะเบือนหน้าหนีคนตรงหน้าที่กำลังปลดกระดุมกางเกงตัวเอง พลางถามขึ้นบ้าง “แล้วมึงล่ะ ?”
“กูถามมึง ไม่ใช่ให้มึงมาถามกลับ”
“มึงถามกูได้ กูก็ต้องถามมึงได้เหมือนกันดิ”
“แต่มึงไม่ตอบกู”
“ถ้ามึงตอบเดี๋ยวกูตอบ”
“หึ...” ไอ้ธามมันเค้นเสียง มือก็ยกขึ้นเกรี่ยเส้นผมที่ตกอยู่ตามใบหน้าของผมออก แล้วก้มหน้าเข้ามาใกล้ พลางกดจูบลงมาเบาๆ แล้วถอนออก “อยากรู้จริง ?”
“ไม่ต้องก็ดะ...”
“กูจะเอาเขาทุกวัน...” คำพูดของไอ้ธามทำเอาผมถึงกับหุบปากเงียบพลางมองหน้ามันอึ้งๆ จนคนตรงหน้าถึงกับหลุดขำออกมา “ล้อเล่นๆ”
“เหอะ ไม่ต้องบอกแล้ว !”
ผมผลักร่างมันออก พลางทำหน้าอารมณ์เสียกับคำพูดล้อเล่นนั่น เจ้าตัวเลยต้องพูดขึ้นมาอีกครั้ง “งั้นเอาใหม่”
“...”
“ถ้าเป็นกู กูจะเอาดอกไม้ร้อยดอก ไปยืนตะโกนบอกรักเขาดังๆ ในที่ๆ มีคนเยอะๆ เพื่อที่จะให้คนอื่นได้รู้ว่าคนๆ นี้ กูรักมากนะ และกูก็จองไว้แล้วด้วย ห้ามใครมายุ่งกับคนของกูเด็ดขาด”
“น่าอายว่ะ...” ผมพูดขึ้นหลังจากคำพูดทีเล่นทีจริงของไอ้ธามจบลง จนไม่รู้ว่าคำพูดนั่นจริงเท็จแค่ไหน ซึ่งมันเองก็ไม่ต่างกัน ได้แต่หัวเราะกับคำพูดตัวเอง “ไม่เข้ากับมึงซักนิด อันแรกยังน่าเชื่อถือกว่า”
“เพราะน่าอายไง...”
“...”
“คนที่กูทำให้เลยต้องมีคนเดียวและครั้งเดียวเท่านั้น”
“หึ...”
“แล้วมึงล่ะ...”
“...”
และผมก็ยังคงตอบไม่ได้เหมือนเดิม จนไอ้ธามมันต้องพูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยท่าทีอารมณ์เสียนิดๆ “ไว้ตอบทีหลังก็ได้ กูขี้เกียจรอละ”
“ขอเอาไปคิดก่อนแล้วกัน”
“เฮ้อ มึงนี่มัน...” ไอ้ธามมันมองลงมาที่ใบหน้าของผมเซ็งๆ ก่อนจะถอดเสื้อตัวเองออก และไม่ลืมที่จะถอดให้ผมด้วย ตามด้วยใบหน้าที่ขยับเข้ามาใกล้ แล้วเปลี่ยนเป็นการกระซิบเบาๆ “งั้นกูไม่รอให้หนังจบแล้วนะ”
“เออ รู้แล้วหน่า...”
“...”
“ตอนจบไว้ดูคราวหน้าก็ได้”
ก็ตอนนี้คนตรงหน้าสำคัญกว่านี่เนอะ...
.
.
.
.
“อะ...ไอ้ธาม...”
“หืม...”
“ขยับขึ้นมาหน่อย...” ผมพูดเสียงเบาเพราะรู้สึกหนักช่วงกลางลำตัว เพราะไอ้ธามมันโถมร่างทับไว้ตรงนั้น ซึ่งคนที่อยู่ช่วงล่างก็ขยับขึ้นมาตามคำขอของผมจริงๆ ก่อนที่มันจะประกบริมฝีปากลงมาบนริมฝีปากผมเบาๆ ตัวเองจึงได้แต่ยกแขนขึ้นโอบรอบคอนั่นไว้แน่น ขาก็พันอยู่บริเวณรอบเอวของมัน พลางตอบรับจูบที่หนักหน่วงของคนตรงหน้า ก่อนจะต้องครางในลำคอเมื่อรู้สึกได้ว่าแท่งร้อนของไอ้ธามกำลังถลำเข้ามาในตัวของผมทีละน้อย “อื้อ...”
ซวบ !
“อ่าส์...”
ผมจิกหลังคนตรงหน้าแรงๆ เมื่อมันกระแทกช่วงเอวลงมาทีเดียว จนตัวเองต้องหลับตาปี๋ มีเพียงความจุกเสียดปะปนกับความเสียวเท่านั้นที่เกิดขึ้น ก่อนที่ไอ้ธามมันจะถอนจูบออกแล้วครางในลำคอเบาๆ ผมจึงถือโอกาสเอื้อมมือจับที่ใบหน้านั่นพลางพูดขึ้นด้วยสายตาอ้อนวอน
“วันนี้...อ่อนโยน...ให้...หน่อยนะ...”
“อึก...”
ซวบ ~! ซวบ ~!ซวบ ~!
“อึก...” ไม่รู้คำพูดของผมมันจะทำให้ไอ้ธามอ่อนโยนลง หรือรุนแรงขึ้นกันแน่ เมื่อมันโถมร่างกระแทกช่วงกลางลำตัวของตัวเองเข้ามาที่ผมอย่างรุนแรง จนตัวเองโยกตามแรงกระแทกนั่น จะออกปากร้องห้ามอีกครั้งก็ยากเกินไป เลยทำได้แค่ครางออกมารับกับการกระทำนั้นเท่านั้น “บะ...เบา...อ๊ะ...อ๊า...”
เป็นครั้งแรกที่ไอ้ธามมันไม่พูดอะไรเลย ในระหว่างทำ จนผมไม่รู้ว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไรกันแน่ มีเพียงแรงที่ถาโถมเข้ามาเป็นตัวบอกว่ามันยังอยู่ตรงนี้ อยู่ในร่างกายของผม เมื่อผ่านไปซักพักผมจึงกระตุกเกร็งกอดร่างนั้นไว้แน่น ตามด้วยการปลดปล่อยของเหลวที่กลั้นอยู่ออกมา แต่ก็ยังมีแรงกระแทกจากคนที่ยังไม่เสร็จ ที่ยังคงทำต่อไปเรื่อยๆ ซึ่งสายตาของไอ้ธามมันจ้องมาที่ผมไม่วางตา ก่อนที่ใบหน้านั่นจะบิดเบี้ยวเล็กน้อยเมื่อร่างหนากระตุกเกร็ง พร้อมกับของร้อนที่ถูกฉีดอัดเข้ามาจนผมกระตุกวูบวาบภายในท้องน้อย ไอ้ธามไม่รอช้า เมื่อเสร็จภารกิจของตัวเองก็รีบกระกบปากจูบลงมาอีกครั้ง แล้วถอนออก ก่อนที่มันจะสวมกอดร่างของผมไว้แน่น โดยปล่อยให้ร่างกายของเราเชื่อมกันไว้ มีเพียงไอร้อนจากกันและกันเท่านั้นที่แพร่ออกมา ผมจึงถามขึ้นกับท่าทีแปลกๆ ของมันวันนี้
“เป็นอะไร ?”
“หืม...”
“มึงแปลกๆ”
“ไม่แปลกซักหน่อย...”
“ไอ้ธาม...”
“กูแค่มีความสุขมากเกินไปน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“หึ...” ผมเค้นเสียงเบาๆ กับคำตอบที่ตรงไปตรงมานั่น ก่อนจะยกมอขึ้นลูบหัวท่าทีเด็กๆ ที่นานๆ จะเผยออกให้เห็นซักทีของคนตรงหน้า ใจก็อยากจะอ้าปากบอกว่าตัวเองก็สุขไม่ต่างกันนัก แต่ก็ทำได้แค่อยู่เงียบๆ แล้วโอบกลับร่างตรงหน้าไว้แน่นๆ เท่านั้น ก่อนที่จะต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงการขยายตัวของแท่งร้อนของไอ้ธามที่ตอนนี้ยังอยู่ภายในตัวของผม “จะ...ทำต่อหรือไง...”
“แน่นอนสิ...”
“อื้อ...”
“กับมึงเท่าไหร่ก็ไม่พอหรอก...” เสียงครางต่ำของไอ้ธามทำให้ผมโอบรัดรอบคอนั่นไว้แน่นยิ่งกว่าเก่า เมื่อยกที่สองกำลังจะเริ่มขึ้น ราวกับว่ากลัวร่างตรงหน้าจะหายไป ผมไม่ต้องการรับรู้ หรือหาคำตอบอะไรมากมายแล้ว ณ ตอนนี้ แค่นี้ก็ชัดเจนเกินพอแล้ว “ไอ้แทน...”
“...”
“ชอบว่ะ...”
ถึงการเริ่มต้นของผมและมันจะไม่ดีนัก แต่แค่นี้ชัดเจนเกินพอแล้ว...
“อืม...”
“...”
ผมรักไอ้ธามไปแล้วจริงๆ
“เหมือนกัน...”
- ธาม -
ถ้าเป็นกู กูจะเอาดอกไม้ร้อยดอก ไปยืนตะโกนบอกรักเขาดังๆ ในที่ๆ มีคนเยอะๆ เพื่อที่จะให้คนอื่นได้รู้ว่าคนๆ นี้ กูรักมากนะ และกูก็จองไว้แล้วด้วย ห้ามใครมายุ่งกับคนของกูเด็ดขาด
Thank You !
-
หึๆๆๆ ยอมรับแล้วสินะว่าชอบบบบบ :hao7: :hao7:
-
เหมือนจะหวาน อิอิ
-
ธาม ทำแน่ ที่เอาดอกไม้ร้อยดอก
ไปยืนตะโกนบอกรักแทนดังๆ ที่โรงอาหาร
เพื่อที่จะบอกรักแทนมาก จองแทนไว้
ห้ามใครมายุ่งกับแทน เด็ดขาด
แทน ก็รู้ใจตัวเองว่ารักธามเหมือนกัน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไกล้จบแล้วหรือคะ :hao5:
-
:katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ป๋าดหดเปลี่ยนไป ง่อววว รักแทนสินะคะป๋า
-
เราว่าวิศวะหื่นมากกว่าโหดนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แต่ละตอนนี่ทำเอาเลือดจะหมดตัว :jul1: :jul1: ฮือ ไม่อยากให้มีมาม่าเลย ซาหนุกก :hao5: :hao5:
-
Chapter 23
ทั้งหลง ทั้ง....
“อยู่นิ่งๆ ดิ”
“ก็มึงทำแรงอ่ะ !”
“ก็กูไม่เคยทำ”
“เลิกมั้ย ?”
“ไม่” ไอ้ธามมันยืนยันเสียงหนักแน่น ก่อนจะค่อยๆ รวบเส้นผมของผมขึ้นใหม่แต่ไม่ว่ายังไง มันก็ยังคงดึงหนังหัวของผมจนเจ็บไปหมด จนตัวเองต้องร้องออกมาหลายต่อหลายรอบ “กูพยายามทำเบาสุดๆ แล้วนะ”
“มึงก็ค่อยๆ รวบดิ !” ผมพูดเสียงดังก่อนจะปัดมือมันออก แล้วเอาหนังยางมา พลางค่อยๆ รวบเส้นผมของตัวเองขึ้นทีละน้อย จนเก็บหมดให้ไอ้ธามดู มันจึงแย่งหนังยางไปจากผมอีกครั้ง แล้วรวบผมต่อจากที่ตัวเองทำไว้ พลางค่อยๆ มัดเบาๆ “หัดมัดไปก่อนละกัน เรื่องรวบผมไว้ทีหลัง รีบไปเรียนก่อน”
“เออ” เสียงคำตอบของไอ้ธามแสดงออกมาอย่างเซ็งๆ ผมจึงลุกขึ้นจากโต๊ะเพื่อออกจากลานที่นั่งเล่นของพวกเด็กวิศวะหลังจากที่ตัวเองมานั่งสอนมันมัดผม ตามที่สัญญาไว้เมื่อนานมาแล้ว และดูเหมือนว่ามือหนักๆ ของไอ้ธามจะไม่ค่อยมีพรสวรรค์ทางด้านนี้เท่าไหร่ ก่อนที่คนที่ยืนอยู่ก่อนหน้านี้จะพูดขึ้นกับผมในขณะที่กำลังเดินผ่านเจ้าตัวไป “วันนี้ไม่ได้ไปกินข้าวด้วยนะ ต้องทำงานว่ะ”
“อืม”
“เดี๋ยวดิ !”
ผมมองหน้ามันงงๆ หลังจากที่ถูกรั้งไว้ ซึ่งใบหน้าของคนตรงหน้าก็มองมาที่ผมนิ่งๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร ผมจึงต้องเป็นฝ่ายถามขึ้น “อะไร ?”
“วันนี้กูไม่ได้ไปกินข้าวด้วย” มันพูดขึ้นอีกครั้งแบบเน้นคำหนักๆ พลางมองหน้าผมแบบใจจดใจจ่อ ผมเลยได้แต่ตอบมันกลับด้วยเสียงเรียบๆ
“เออ รู้แล้ว เดี๋ยวกูไปกินกับเพื่อนก็ได้”
“...”
“ไว้เจอกันตอนเย็น”
ผมพูดแค่นั้น ก่อนจะเดินออกมาทันที โดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไร เพราะนี่ก็จะถึงเวลาเรียนของไอ้ธามแล้วด้วย และดูเหมือนงานของมันจะมาเยอะช่วงปลายๆ บวกกับการโดดเรียนบ่อยๆ เลยทำให้งานของเจ้าตัวนั้นท่วมกองสูงเป็นภูเขา ผมจึงแอบสมน้ำหน้ามันไม่น้อย
ผมหันกลับไปมองคนที่ตอนนี้กำลังยืนทำท่าหัวเสียอยู่ตรงที่เดิมด้วยท่าทีขำนิดๆ และเมื่อสายตานั้นสบกลับมาผมจึงแกล้งทำหน้านิ่งๆ แล้วหันกลับมาเดินต่อเหมือนเดิม ซึ่งพอหันไปอีกทีไอ้ธามมันก็เดินเข้าตึกคณะตัวเองไปแล้ว
เจอกันอีกทีตอนกลางวันแล้วกัน...
11.30 น.
“ป้า ป้ารู้จักไอ้ธามป้ะ ?”
“โอ๊ย ลูกค้าป้ามีเป็นร้อยเป็นพัน จะจำได้มั้ยเนี่ย”
“ไอ้ธามเด็กวิศวะ หน้าหล่อๆ อ่ะ ผมคิดว่ามันต้องเป็นลูกค้าป้าเหมือนกัน”
“แน่สิจ๊ะ เด็กทั้งม’หาลัยนี้ก็เป็นลูกค้าป้าหมดแหละ ~” เสียงป้าร้านขายข้าวพูดหวานหูกับความมั่นใจในฝีมือตัวเอง และผมเองก็ไม่ได้ขัดกับคำพูดนั้น เพราะป้าแกทำอร่อยจริงๆ แต่ส่วนมากผมกับไอ้ธามเวลากินข้าวด้วยกันมักจะไปกินข้างนอกมากกว่า และมันก็เป็นพวกกินอะไรก็ได้ด้วย เลยไม่รู้ว่าเจ้าตัวชอบกินอะไรเป็นพิเศษซักที “ว่าไง สรุปจะสั่งอะไรป้าดีห๊ะ ?”
“ของผมเป็นคะน้าหมูกรอบแล้วกันครับ” ผมสั่งไปแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก เพราะส่วนตัวก็กินอะไรง่ายๆ อยู่แล้ว ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ จนป้าร้านข้าวต้องหยุดชะงักการกระทำของตัวเอง “แต่อีกคนไม่รู้ว่าชอบกินอะไรนี่สิ...”
“ไหน มีรูปมั้ย ถ้าหน้าหล่อและเป็นลูกค้าประจำป้าจริงป้าน่าจะจำได้ว่าเขาชอบสั่งอะไร”
เมื่อคำพูดนั้นจบลงผมก็รู้สึกมีหวังขึ้นทันที จริงๆ การจะสั่งข้าวก็ไม่น่าจะหนักใจเท่านี้ ถ้าไม่ติดว่าผมอยากจะ ‘เอาใจ’ ไอ้ธามบ้างอะไรบ้าง “แป๊บนะป้า !”
ผมควักโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเข้าอัลบั้มภาพโดยมีบางรูปที่ตัวเองเผลอเซฟรูปของมันบ้าง ก่อนจะยื่นให้ป้าร้านขายข้าวดู เธอจึงร้องอ๋อขึ้นมาทันที “อ๋อ พ่อหนุ่มคนนี้นี่เอง เมื่อก่อนชอบพาสาวมานั่งกินร้านป้าบ่อยๆ”
หืม...?
“...”
“แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมาละ นานๆ จะเจอซักที”
“อ่า...”
“ส่วนของที่สั่งส่วนมากก็จะเป็นแบบไม่ผัก แต่กินได้ทุกอย่าง เพราะงั้นสั่งไปเถอะ ร้านป้าไม่ว่าอะไรพ่อหนุ่มนี่ก็น่าจะถูกใจหมดแหละ ~”
“ผมก็ว่างั้น” ผมพูดขึ้นหลังจากที่ดูเหมือนว่าป้าเขาจะไม่ได้ช่วยอะไรในเรื่องความชอบของไอ้ธามเลย ก่อนที่จะสั่งของที่คิดว่าไอ้ธามน่าจะ ‘ชอบ’ ที่สุดไป “เอาผัดผักรวมมิตร เอาผักทุกชนิดในร้านของป้าเลย ส่วนเนื้อไม่ต้องนะครับ”
“เอ๋...”
“ขอแบบพิเศษๆ เลยนะป้า ”
“ผักทุกชนิดเลยใช่มั้ย เดี๋ยวป้าจัดให้”
“ครับ ~” ผมเดินมานั่งรออยู่ที่โต๊ะในร้านอาหารตามสั่ง หลังจากที่สั่งของที่ตัวเองต้องการเสร็จ ซึ่งตอนนี้สิบเอ็ดโมงกว่าๆ เกือบเที่ยง คนเลยค่อนข้างจะเยอะพอสมควร การนั่งรอจึงเป็นอะไรที่ดีเพราะต้องรอตามคิว ไม่นานนัก ป้าร้านข้าวก็มาพร้อมกับข้าวสองกล่องที่ใส่ถุงเรียบร้อย ผมจึงลุกขึ้นพลางควักเงินจ่ายแล้วรับมา “ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มให้ป้าร้านข้าวครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินออกจากตรงนั้น พลางก้มมองของในมือแล้วแอบยิ้มออกมานิดๆ จึงไม่รอช้าเมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลยไปเที่ยงกว่าๆ แล้ว เลยรีบพาตัวเองเดินไปที่ตึกของพวกเด็กวิศวะทันที และคิดว่าไอ้ธามเองก็น่าจะยังคงปั่นงานอยู่เหมือนเดิม เมื่อเดินเข้าไปข้างในก็เป็นไปตามคาดเมื่อเห็นว่ามีคนอยู่ไม่มาก และแผ่นหลังที่คุ้นเคยก็อยู่ไม่ห่างจากผมตอนนี้นัก
“ไอ้ธะ...”
ในขณะที่ผมจะเรียกมันก็ต้องหยุดชะงักลง เมื่อมีผู้หญิงที่ค่อนข้างจะ ‘สวยมาก’ คนหนึ่งเดินเข้ามาเรียกไอ้ธามตัดหน้าผมไป
“ธาม เฟิร์นซื้อข้าวมาฝาก”
และคำพูดของพวกเพื่อนๆ มันจะกระตุกคิ้วผมเล็กน้อย
“ฮั่นแหน่ รักรีเทิร์น ~”
“รีเทิร์นพ่อมึงดิ กูมีฟะ...” คำพูดด่าเพื่อนของไอ้ธามหยุดลง เมื่อมันเงยหน้าขึ้นมาจากเครื่องไม้เครื่องมือตรงหน้าตัวเอง และมาสบตาเข้ากับผมพอดี “อะ...ไอ้แทน !”
ผมไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มให้มันเล็กน้อย พลางยกกล่องข้าวขึ้นโชว์เจ้าตัวเพื่อให้รู้ว่าผมซื้อข้าวมาให้มันแล้วและกำลังจะชวนมันกินข้าวด้วย ก่อนที่ไอ้ธามจะหันกลับมองผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าอีกครั้ง เมื่อดูเหมือนเธอจะจ้อไม่หยุด
“ธาม ไปกินข้าวกัน เฟิร์นซื้อของโปรดมาให้ด้วยเนี่ย”
“...”
“ไปกินข้าวด้วยกันน้า ~”
เมื่อเห็นว่าอยู่ๆ ไอ้ธามมันก็นิ่งไป ผมเลยขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะกลับหลังหันแล้วเป็นฝ่ายเดินออกจากตรงนั้นเอง พลางสะดุ้งโหยง เมื่ออยู่ๆ เสียงตะเบ็งที่ดังขึ้นใกล้ๆ หู พร้อมกับแรงหนักๆ ที่โถมลงมาบนไหล่จนผมแทบทรุด
“น้องแทน ~!”
“เหี้ย !”
“พี่ไม่ใช่เหี้ยนะครับ พี่คือคนหล่อมาก ที่อยากมีความรักกับเขาซักที ~” ใบหน้าที่ขึ้นเครานิดๆ นั่นมองผมแบบหยาดเยิ้ม ก่อนที่คำพูดต่อไปจะทำเอาผมถึงกับขนลุกซู่ “ไม่ทราบว่าน้องแทนสนใจมาเป็น ‘คนรัก’ ของพี่มั้ยครับ ”
และเสียงโห่แซวกับคำพูดที่โจ่งแจ้งนั่นก็ดังขึ้นมาติดๆ จากคนรอบข้างที่ไม่มากนัก แต่ก็สร้างความหงุดหงิดให้ผมพอสมควร
“ฮิ้ววววว ~”
“พี่แซ็กส์ร้ายว่ะ สงสัยชอบอัดตูด ถามจริง ดำๆ แบบนั้นแม่งเอาลงด้วยเหรอวะ ฮ่าๆๆๆ” หนึ่งในหมู่คนกลุ่มเล็กนั่นพูดขึ้นด้วยเสียงขบขัน และคำพูดของมันก็ทำให้อารมณ์ผมขึ้นทันที
“เอาพ่อมึงสิ !”
“อ้าวๆ พูดงี้ก็สวยดิ !” และไอ้คนที่เป็นเจ้าของคำพูดรูปร่างขี้ก้าง แถมยังดำกว่าผมอีกต่างหากก็เผยตัวออกมา มันเดินเข้ามาหาผมทันที ผมจึงเอามือพี่แซ็กส์ที่โอบไหล่ตัวเองออกพลางเดินเข้ามาหามันเช่นกัน “มึงมันเด็กคณะอื่นไม่ใช่ มาทำตัวก่างทำไมแถวนี้วะ !”
“เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ” และคนที่ดูเหมือนจะเป็นต้นเหตุก็เดินเข้ามาจับไหล่ผมทันที ผมจึงสะบัดออก ก่อนจะเห็นว่าไอ้ธามมันกำลังเดินเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าอารมณ์เสีย ผมจึงรีบยกมือขึ้นชี้หน้ามันก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้ามาถึงตัว จึงทำให้ไอ้ธามหยุดชะงักตัวเองทันที
“มึงหยุดอยู่ตรงนั้นเลย ไม่ต้องเข้ามายุ่ง ไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน”
“ไอ้แทน...!”
“ไอ้เหี้ยนี่แม่งก่าง แบบนี้กลับไปสภาพดีๆ ไม่ได้แล้วมั้ง !” ไอ้คนพูดจาหมาไม่แดกก่อนหน้านี้มันเดินเข้ามาใกล้พลางกระชากคอเสื้อผมแรงๆ ผมเองที่อารมณ์ขึ้นไม่ต่างกันก็มองมันไม่วางตา “กระเทยทุเรศๆ อย่างมึงมานอนให้เอาฟรี ยังไม่มีใครเขาอยากเอาเลย !”
“...”
“มีแต่เหี้ยเงี่ยนจัดเท่านั้นแหละที่เอา...!”
พลั่ก !
ผมทิ้งกล่องข้าวลงพื้นก่อนจะซัดเข้าไปที่ใบหน้านั่นเต็มแรงด้วยความเหลืออดกับคำพูดเหี้ยๆ นั่น จนร่างขี้ก้างล้มกระเด็นไปกองกับพื้น และดูเหมือนต่อให้มีคนแรงควายมาห้ามผมตอนนี้ ก็เอาไม่อยู่แล้วล่ะ
“กูก็ไม่คิดจะกลับไปดีๆ เหมือนกัน ถ้าไม่ได้ซัดปากหมาๆ ของมึง !”
#บ้านธาม
“ซี๊ด...”
“...”
“เจ็บ !”
ผมร้องเสียงหลงพลางปัดมือไอ้ธามออกเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา ตอนที่มันเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์ซับที่แผลบนริมฝีปากผม ตอนนี้พวกเราทั้งคู่มานั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนโซฟาห้องรับแขกที่บ้านของไอ้ธามเรียบร้อย และผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาที่บ้านไอ้ธามด้วย เพราะหอผมก็อยู่แค่ใกล้ๆ พอจะท้วงมันก็ทำแต่หน้าอารมณ์เสียส่งมาให้ ผมเลยได้แต่ปิดปากเงียบจนกระทั้งมาถึงบ้านมันนี่ล่ะ
“ตอนทำล่ะไม่คิด พอเจ็บแค่นี้ล่ะทำบ่น !”
“ก็เพื่อนมึงมันเหี้ย !”
“เออ จริงๆ น่าจะซัดแม่งให้ตาย !” มันพูดเสียงดัง พลางเงยหน้าขึ้นสบตาผมด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนที่มันจะกดจึกเข้ามาที่แผลผมแรงๆ จนต้องร้องอีกรอบ “แต่มึงก็ไม่ควรทำตัวเองให้เจ็บแบบนี้ป้ะวะ !”
“โอ๊ย...!” ผมร้องเสียงดัง และไม่วายที่จะทำปากเก่ง “เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอกน่า !”
“เออ มึงไม่ตายหรอก แต่กูนี่จะตาย !”
“...”
คำพูดที่จริงจังของไอ้ธามทำเอาผมถึงกับเงียบไปเพราะไม่เข้าใจกับคำพูดแบบนั้น ก่อนที่มันพูดขึ้นเพื่อไขความข้อใจของผม “แค่ได้ยินมันด่ามึงกูก็อยากจะเข้าไปฆ่ามันแล้ว และยิ่งเห็นตอนที่มันต่อยมึงอีก...!”
“งี่เง่า” ผมพูดขัดคำพูดของมันด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เพราะพอจะเข้าใจว่าทำไมมันถึงไม่เข้ามาจัดการเพื่อนมัน “อย่ามาทำเหมือนกูเป็นผู้หญิงที่ต้องรอให้มึงมาปกป้องตลอดดิ กูก็มีมือมีตีนเหมือนกัน ถ้าตอนนั้นมึงเข้ามาเอี่ยวด้วย กูอาจจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับมึงอีกเลยก็ได้ ไอ้เหี้ยนั่นมันมีเรื่องกับกูไม่ใช่มึง กูไม่ต้องการให้ใครมาเสียเพื่อนเพราะตัวเองหรอก”
ผมมองหน้ามันด้วยสีหน้าจริงจัง และแสดงให้เห็นว่าตัวเองคิดอย่างที่พูดจริงๆ ทำให้คนที่กำลังเช็ดคราบเลือดที่ปากผมชะงักตัวเอง สีหน้าก็เริ่มครายความกังวลลงบ้าง ก่อนที่มันจะวางสำลีแล้วหยิกปลายจมูกผมเบาๆ พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดตลก
“คำพูดแลดูเป็นคนดีเนอะ...”
เพี๊ยะ !
“ยังจะพูดเป็นเล่นอีก !”
“ทำไงได้ ก็กูมันแค่ ‘เหี้ยเงี่ยนจัด’ ที่ดันหลงไปเอามึงซะได้หนิ ”
“เหอะ...รู้ว่าเป็น ‘เหี้ยเงี่ยนจัด’ แล้วยังอยากจะเอากูอีกมั้ยล่ะ อย่างที่เพื่อนมึงพูดแหละ คนอย่างกูต่อให้นอนแหกให้คนอื่นเอาฟรี ยังไม่มีใครอยากเอาเลย”
“พูดแบบนี้อยากให้กูกลับไปจัดการไอ้เหี้ยแก๊บ ?”
“กูแค่ยกตัวอย่าง !”
“หึ แล้วอยากรู้มั้ยล่ะ ว่าเวลาเหี้ยมันเงี่ยนจัดๆ แล้วมันจะเป็นยังไง...” ไอ้ธามมันว่าด้วยสีหน้ามีเลสนัย พลางเลียริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย จนผมแอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ซึ่งรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ใบหน้าหล่อๆ นั่นขยับเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเราชนกัน ก่อนจะ...
“หนุ่มๆ คะ ป้าเอาขนมมาให้...”
พลั่ก !
ผมผลักร่างไอ้ธามออกแรงจนเจ้าตัวถอยไปติดผนักโซฟา ก่อนจะหันกลับมามองป้านวลที่กำลังถือจานขนมเข้ามาในห้องพลางเกาจมูกตัวเองเบาๆ ด้วยความประหม่า ก่อนจะเห็นว่าไอ้ธามมันมองท่าทีของผมแล้วยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย ตัวเองเลยรีบเอามือลงแล้วเบือนหน้าหนีแทน
ไอ้บ้า...
“ป้านวล ผมอยากกินสาคูนมสด”
“งั้นเดี๋ยวป้าไปทำให้นะคะ นมหวานๆ แคนตาลูปเยอะๆ” ป้านวลพูดเสียงหวานพลางยิ้มตาหยีน่ารัก ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าประโยคนี้พูดเพื่อเอาใจใคร ได้ทีผมจึงพูดขึ้นมาบ้าง เพราะรู้ตัวว่ายังไงวันนี้ไอ้ธามคงไม่ปล่อยให้ผมกลับบ้านง่ายๆ แน่
“เดี๋ยวผมไปช่วย...”
หมับ !
ผมที่ทำท่าจะลุกขึ้นก็ต้องชะงักลงเมื่อมือจากคนข้างๆ คว้าไว้ที่แขน ผมจึงหันไปมองมันด้วยสายตาดุๆ ราวกับบอกให้ปล่อย แต่คำตอบที่ได้กลับมาจากสายตาของฝ่ายตรงข้ามคือ
‘ไม่ !’
เอ๊ะ ไอ้นี่หนิ !
ผมส่งสายตาฟาดฟันกับไอ้ธามอยู่ซักพัก ซึ่งไม่มีใครยอมใคร จนในที่สุดป้านวลก็ต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นเอง “ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวป้าทำเองแค่นี้จิ๊บๆ สบายมาก ~”
“ดะ...!”
ปั้ง !
ยังไม่ทันที่ผมจะทักท้วงอะไร ป้านวลก็รีบชิ่งออกจากห้องไปราวกับรู้งาน ก่อนที่จะมีเสียงไม่ปรารถนาตามมาติดๆ
แกร๊ก ~
...
สะ...เสียงล็อกประตูไม่ใช่ ?
“”
“ไอ้ธาม !”
“วันนี้ลองบนโซฟาก็ไม่เลว...”
“ลองเหี้ยอะไร อยากลองนักไปลองกับรักรีเทิร์นมึง...อึก !” ผมหุบปากพลางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ทันที ที่เผลอพูดอะไรแปลกๆ ออกไป ก่อนที่ไอ้ธามมันจะหรี่ตามมองผมแบบจับผิด
“รักรีเทิร์นอะไร ?”
“ไม่รู้แล้ว จะกลับ !” ผมพูดเสียงดัง ก่อนจะพยายามสะบัดแขนมันออก แต่เจ้าตัวก็ยังคงจับแขนผมไว้แน่นไม่ปล่อย ก่อนที่ไอ้ธามมันจะกระตุกแขนผมแรงๆ จนเซถอยหลังล้มลงบนตักของคนที่นั่งอยู่พอดิบพอดี “ปล่อย !”
“ทำไมอยู่ๆ ถึงเปลี่ยนมาเป็นเรื่องนี้ได้วะ !?”ไม่ว่าเปล่า คนที่ผมนั่งทับอยู่ เปลี่ยนเป็นใช้มือโอบรอบเอวผมแน่น เพราะตัวเองพยายามจะลุกหนี จนกลายเป็นว่าตอนนี้เหมือนไอ้ธามมันจะกอดผมจากด้านหลัง ก่อนที่มือที่อยู่ไม่สุขของคนข้างหลัง จะค่อยๆ เลื้อยเข้ามาในเสื้อนักศึกษาของผม “หรือว่าหึง ?”
“ใครหะ...อ๊ะ...!”
ผมหลุดเสียงน่าเกลียดออกมาเมื่อไอ้ธามมันบีบเข้าที่หัวนมของผมแรงๆ ด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างก็โอบรอบตัวพร้อมกับแขนทั้งสองข้างของผมไว้แน่น “ว่าไง หึงใช่หรือเปล่า ?”
“กะ...ก็บอกว่ามะ...อึก...”
ไอ้ธามมันปล่อยแขนผมให้เป็นอิสระ แต่เปลี่ยนมือตัวเองให้ล้วงเข้าไปในกางเกงของผมแทน จนตัวเองต้องรีบจับมือนั่นไว้แน่น จนลืมว่าที่หน้าอกก็ยังมีส่วนที่ยุ่มย่ามอยู่ “กูถามว่าหึงใช่มั้ย ?”
“...”
ผมจับมือที่กำลังรุกรานกับของใต้กางเกงในของผมไว้ พลางเม้มปากแน่น แล้วหันไปมองใบหน้าที่ถามคำถามซ้ำไปซ้ำมา ก่อนที่ตัวเองจะหลับตาปี๋และครางออกมาเบาๆ ภายใต้ริมฝีปากที่ปิดสนิทเมื่อไอ้ธามมันขย่ำที่ส่วนกลางลำตัวผมเบาๆ เพื่อให้เกิดอารมณ์ ส่วนตรงหน้าอกก็ครึงเล่นจนไม่รู้ว่าจะรู้สึกเสียวกับส่วนไหนก่อนดี ก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกได้ถึง ‘ของ’ ที่ตัวเองกำลังนั่งทับอยู่ กำลังขยายตัวใหญ่ขึ้นและทิ่มอยู่บริเวณบั้นท้ายของผมจนรู้สึกได้
“ว่าไง หึงใช่มั้ย ?”
“...”
“ไอ้แทน...”
“แฟนเก่า ?”
“ห๊ะ ?”
“แฟนเก่าใช่มั้ยล่ะ คนนั้นน่ะ ?”
คำถามของผมทำเอาไอ้ธามถึงกับเงียบไป ก่อนจะยอมตอบออกมาเสียงเบา “อืม”
“แล้วจะกลับไปคบกันหรือปะ...อะ...อื้อ...!” ผมเชิดหน้าหลุดครางออกมาเมื่อไอ้ธามมันบีบเข้าที่น้องชายผมแรงๆ จนตัวเองต้องหันไปมองมันค้อนๆ แต่ก็โดนสวนกลับมาด้วยน้ำเสียงอารมณ์เสีย
“คำถามนี่ใช้สมองหรือหัวแม่โป้งตีนคิดห๊ะ ?!”
“ใครมันจะไปรู้วะ !”
“งั้นก็หัดรู้ไว้บ้างดิ๊ แม่งทำตัวโง่อยู่นั่นแหละ !”
“จะให้รู้อะไรเล่า !”
“ไม่รู้เว้ย หัดหาคำตอบเอาเองบ้างเหอะ !”
“เออ !!”
ติ๊ง ~
หือ...
ติ๊ง ~
ติ๊ง ~
ติ๊ง ~
“ใคร ?!”
“ใครอะไร ?” ผมถามมันก่อนจะทำท่าควักโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง แต่มือของไอ้ธามก็ไวกว่า เมื่อมันชักมืออกจากกางเกงของผมและไปล้วงเอาโทรศัพท์แทน ซึ่งทำให้ผมแอบถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ส่วนไอ้ธามก็กดรหัสผ่านโทรศัพท์ผมอย่างรู้งาน ผมจึงชะเง้อไปมองข้อความที่ถูกส่งมาบ้าง ซึ่งทำเอาตัวเองถึงกับใจหล่นวูบไปที่ตาตุ่ม
Buffalo Taro : ขอโทษนะน้องแทน ที่พี่เล่นอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือน เลยทำให้น้องแทนเดือดร้อน
Buffalo Taro : (สติ๊กเกอร์ร้องไห้)
Buffalo Taro : แต่ทุกคำพูดที่พี่พูดไป พี่ไม่ใช่แค่เล่นๆ นะ พี่จริงจัง เพราะฉะนั้นอยากให้น้องแทน ช่วยรับพี่ไว้พิจารณาด้วยได้มั้ย
Buffalo Taro : พี่จริงจังจริงๆ นะครับ !
“หึ...”
“พะ...พี่เขาแค่ส่งมาขอโทษ...”
“เออ ‘แค่’ ขอโทษ”
ติ๊ง ~
Buffalo Taro : อ่านแล้วช่วยตอบทีนะครับ พี่ชอบน้องแทนจริงๆ
Buffalo Taro : (สติ๊กเกอร์เขิน)
“เขาคงชอบกูแบบน้องคนหนึ่ง...”
“อืม”
“อะ...ไอ้ธาม !” ผมเรียกชื่อมันเสียงดัง เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวใช้มือข้างเดียวในการกดอะไรบางอย่างบนโทรศัพท์ของผม ส่วนอีกข้างก็ล็อกแขนผมไว้แน่น “คิดจะทำอะไรวะ !”
“ก็ตอบพี่ชายมึงไง”
“อย่านะเว้ย !”
“หึ...”
“ไอ้...!”
“เอ้า เอาคืนไป !” มันว่าก่อนจะโยนโทรศัพท์คืนให้ผม พร้อมกับผลักผมลงจากตักแล้วลุกขึ้นยืนโดยไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ ก่อนที่เจ้าตัวจะหยุดชะงักแล้วพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงโกรธๆ “แหกแล้วคนอื่นไม่เอาไม่เท่าไหร่ แต่อย่าให้กูรู้ว่ามึงไปแอบแหกให้ใครก็แล้วกัน !”
ปั้ง !
ว่าจบคนตรงหน้าเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกจากห้องไปทันที ปล่อยให้ผมนั่งกำโทรศัพท์ตัวเองแน่น มองท่าทีแบบนั้นของมันจนประตูปิดลง และเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไอ้ธามเพิ่งพิมพ์อะไรบางอย่างในโทรศัพท์ของผมไป จึงรีบเอาขึ้นมาดู และข้อความนั่นก็ทำเอาผมอยากจะมุดหนีหายไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
กลุ่ม : เพื่อนรัก นักดื่ม (สมาชิก 178 คน)
แทน : มีผัวแล้ว ชื่อ ‘ธาม’
.
.
.
(อ่านแล้ว 98 คน)
“อะ...ไอ้เหี้ยธาม !!”
- ธาม –
ทำไงได้ ก็กูมันแค่ ‘เหี้ยเงี่ยนจัด’ ที่ดันหลงไปเอามึงซะได้หนิ
Thank You
-
:L2: :L1: :pig4:
-
แทน หึงธาม
พี่แซ็กส์ ก็จีบแทน ไม่เลิก
แก๊บ ดำกว่าแทน อีก เลว มีหน้าว่าร้าย
ดูถูกความชอบ รสนิยมคนอื่น
ใครชอบใคร รักใคร หนักหัวแก๊บมากสิ นะ
ธาม แซ็กส์ ไม่น่าเก็บแก๊บ ไว้ที่สูงๆนะ
น่าจะเหยียบจมดินซะเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เซงพระเอกไม่ยอมช่วยกระทืบไอบ้านั่น
-
:กอด1:
-
ธามตัดไฟแต่ต้นลมใช่ม่ะ กันไว้ก่อนจะมีคนมาจสีบใช่ม่ะ 55555 :hao7: :hao7: :hao7:
-
:-[.
-
:laugh:
สนุกแล้วสิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ร้ายกาจมากนะธามถึงกับส่งเข้าส่งแชทกลุ่ม :hao3: o13
-
ธามชั่ว ฮ่าาาาา
ไม่คิดมั่งเลย ว่าแทนจะอายไหม ผช อะ ยังไงก็ไม่ชอบหรอก เรียกผัวเมีย แฟนก็แบบ เออยังโอเคไรงี้
ด่าธาม
-
ธามมันร้าย 555555555
-
ชอบจริงๆพระเอกหื่น เอ้ย โหด หึง หวงเนี่ย :hao6:
-
ไม่รู้ใครหึงแรงกว่าใคร หุ หุ หุ
-
แทนเสน่ห์แรงอ่ะ ธามเลยรีบประกาศเลยไง
สนุกมากค่าอ่านแล้วติดงอมเลย
-
สนุกและหื่นมากอ่า ชอบๆๆ :katai2-1:
-
เด็ดมาก55
-
Chapter 24
ความพยายาม และความรู้สึกที่ได้กลับมา...
“มองอะไร !”
“หึ...”
“ไอ้บ้าเอ๊ย”
ผมสบถออกมาเบาๆ พลางก้มหน้าก้มตาจัดการสาคูแคนตาลูปนมสดในถ้วยของตัวเอง ซึ่งรสชาติของมันถือว่าอร่อยมากเลยทีเดียว และตอนนี้ก็เย็นพอที่จะทำให้คนทำกลับบ้านไปแล้ว ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจทำไมป้านวลถึงต้องไปๆ กลับๆ บ้านมันด้วย
แต่ก็ขี้เกียจถามอ่านะ
“ไอ้เหี้ยมืด”
“อะไร ?” ผมตอบกลับเสียงเรียกนั่นด้วยน้ำเสียงแข็งๆ ก่อนที่ไอ้ธามมันจะทำนิสัยเสียๆ โดยการดึงถ้วยสาคูออกไปจากตรงหน้าผม ทั้งๆ ที่ผมยังตักกินอยู่ จนทำให้มันกระฉอกหก “ไอ้ธาม !”
“เป็นเหี้ยอะไร !?”
“มึงมากกว่าที่เป็นอะไร !” ผมพูดเสียงดัง ก่อนจะลุกขึ้นมองหน้ามันโกรธๆ จากสถานการณ์ก่อนหน้านี้ไม่หาย เพราะไม่รู้ว่าต่อไปจะมองหน้าไอ้พวกเพื่อนดื่มทั้งหลายนั่นยังไง “มึงมันบ้า กูกลับแล้ว !”
ผมวางช้อนลงกับโต๊ะเสียงดัง ก่อนจะเดินออกจากตรงนั้น แต่ก้าวได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าว แรงฉุดกระชากแรงๆ ที่แขน ก็เป็นตัวฉุดให้ผมหยุดเดินซะก่อน “จะโกรธเหี้ยอะไรนักหนา นานๆ ทีอวดผัวบ้างไม่ได้งั้ย !”
“เออ ไม่ได้ !”
“มึงนี่มัน...!” ไอ้ธามมันทำหน้าโกรธจัดพลางยกนิ้วชี้หน้าผม ก่อนที่เจ้าตัวจะชักมือตัวเองลง พลางผ่อนลมหายใจออกแรงๆ ก่อนที่มันจะพูดในสิ่งที่ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเองออกมา “เออ อยากทำอะไรก็ทำ ขอโทษด้วยแล้วกัน !”
ว่าจบร่างสูงก็เดินหนีขึ้นบันไดไปที่ชั้นสองทันที ปล่อยให้ผมยืนอึ้งอยู่แบบนั้น เมื่อรู้สึกตัวก็รีบหันมองตามแผ่นหลังที่หายไปแล้วของไอ้ธาม ในใจที่ยังคงขุ่นมัวตอนนี้คิดได้อยู่เพียงอย่างเดียว
“อยากโกรธก็โกรธไปเถอะ !”
[Time : Say]
ตอนนี้ไอ้แทนน่าจะกลับไปแล้ว หลังจากที่ผมทิ้งมันขึ้นมาอยู่ข้างบนคนเดียวเกือบๆ สองชั่วโมง แถมยังไม่ลืมล็อกประตูห้องด้วย ก่อนที่ตัวเองจะทิ้งตัวลงนอนเซ็งๆ พลางหยิบรีโมทมากดเปิดทีวีเล่น เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนตาลาย ในที่สุดก็เลิกทำแบบนั้นและทิ้งรีโมทไปและเปลี่ยนเป็นนอนมองเพดานห้องเฉยๆ แทน
แม่งนอนไม่หลับ...
ติ๊ง ~
ผมสะดุ้งเมื่อเสียงไลน์จากโทรศัพท์ตัวเองดังขึ้น จนตัวเองรีบคว้าโทรศัพท์มาอย่างเผลอตัว แต่ก็ต้องอารมณ์เสียนิดๆ เมื่อเห็นว่าเป็นแชทจากไลน์กลุ่มแทนที่จะเป็นคนที่ตัวเองรอให้มา ‘ง้อ’
หึ...หวังอะไรไร้สาระ...
ผมกดเปิดแชทในโทรศัพท์ตัวเองดู พลางไล่อ่านข้อความตั้งแต่ของไอ้แทนที่ตัวเองเป็นคนส่งไปเอง
แทน : มีผัวแล้ว ชื่อ ‘ธาม’
เบล : (สติ๊กเกอร์ตกใจ)
มิกค์ : อะไรวะนั่น
โก้ : เห้ย ใครแกล้งไอ้แทนวะ ?
แก๊บ : ไม่ได้แกล้งหรอกมั้ง สงสัยเจ้าตัวอยากโดนจนเรียกร้องความสนใจมากกว่า
โก้ : บ้า ไอ้แทนมันแมนจะตาย ใครแกล้งมันแน่ๆ !
(คุณมี 52 ข้อความยังไม่ได้อ่าน)
ผมมองข้อความที่จับใจความได้เป็นบางอันด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนจะเลื่อนลงหาข้อความปัจจุบันแบบผ่านๆ ตา ก่อนจะสะดุดเข้ากับข้อความหนึ่งเข้า
แม็ก : คนนี้เห็นบ่อยๆ แม่งเป็นเกย์เหรอวะ ?
ผมอ่านข้อความต่อจากนั้นด้วยความอารมณ์เสีย และไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมบางคนถึงไม่รู้จักกัน เนื่องจากกลุ่มนี้มันรวมเฉพาะผู้ชายที่เป็นนักดื่มจริงๆ ที่เรียนอยู่มหา’ลัยเดียวกัน แต่รวมๆ แล้ว ก็มากหน้าหลายตาพอสมควร
แม็ก : แต่หน้าสวยดี กูสนใจนานละ ถ้าร่านมากนัก ฝากบอกให้มันมาหากูที่ตึกศิลป์ได้เลย เดี๋ยวจัดให้หนักๆ
“หึ !” ผมเค้นเสียงออกมา เมื่อผลที่ได้กลับมามันได้แย่กว่าที่คิด ก่อนที่จะจัดการพิมพ์บางอย่างลงในช่องแชทตัวเอง แต่ยังไม่ทันจะกดส่ง แชทใหม่ก็ดันเด้งขึ้นมาก่อน และเจ้าของข้อความก็ทำเอาผมถึงกับหยุดชะงักการกระทำของตัวเอง
แทน : มีปัญหาอะไรกับกู ?
แม็ก : อยากรู้ว่ามีปัญหาอะไร ก็มาหากูที่ตึกศิลป์ดิ เดี๋ยวบอก
แทน : จำเป็น ?
แซ็กส์ : น้องแทน ใจเอาๆ นะ
แทน : เอาเหี้ยไร
แซ็กส์ : (สติ๊กเกอร์กลัว)
แม็ก : ปากดีงี้ น่าเอาKยัดปาก
แทน : ปากแบบมึงก็น่าเอาตีนยัดปากเหมือนกันแหละ
แม็ก : มาเอาตีนยัดปากกูสิ รออยู่ตึกศิลป์ เดี๋ยวกูจะเอาKยัดตูดมึงเอง ฮ่าๆๆๆ
ธาม : บ่นเหี้ยอะไรกัน
ในที่สุดผมก็ส่งที่ตัวเองพิมพ์ค้างไว้ หลังจากที่อ่านแชทที่ถกเถียงกันไปมาระหว่างไอ้แทนกับไอ้แม็ก ทำให้รู้ได้เลยว่าตัวเองพลาดอย่างหนัก เพราะการแสดงความเป็นของไอ้แทนแบบนี้ นอกจากจะกันตัวผู้ออกจากมันไม่ได้แล้ว ยังเผยไต๋ให้พวกมันเข้าหามากกว่า
เหี้ยเอ๊ย...
แซ็กส์ : อ้าวววว ตัวจริงเขามา เราเผ่นดีกว่า ~
แม็ก : ตัวจริงอะไรวะ
แทน : …
ธาม : กูชื่อ ‘ธาม’ ถ้าใครข้องใจอะไรก็ทักมา
ผมมองแชทที่นิ่งไปเกือบสองนาที แล้วทิ้งโทรศัพท์ด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเสียงเตะประตูห้องนอนตัวเองเกิดขึ้นเสียงดัง
ปั้งๆๆๆๆๆๆ
“ใครวะ !” ผมพูดออกมาด้วยท่าทีหงุดหงิด ก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอนและไปที่ประตูทันที เมื่อเห็นว่าแรงกระแทกนี่แรงขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งโดยปกติเวลานี้ไม่น่าจะมีคนอยู่ที่บ้านผมแล้ว และที่สำคัญถ้าเป็นคนนอกมันจะเข้ามาได้ไง
แม่งคงไม่ใช่โจรหรอกนะ
แอ๊ด ~
พลั่ก !
“ล็อกทำเหี้ยอะไร หรือจะให้กูนอนข้างนอกห๊ะ !?” เสียงโวยวายดังๆ ที่มาพร้อมกับใบหน้าบึ้งตึงหลังจากที่เจ้าตัวเข้ามาผลักผมจนเซถอยหลัง
“ไอ้แทน...”
“เออ งั้นกูนอนข้างนอกก็ได้ !”
คนตรงหน้ามองผมโกรธๆ ก่อนจะสะบัดหันหลังทำท่าจะเดินกลับไป จนตัวเองต้องคว้าแขนนั่นไว้ พลางถามขึ้นงงๆ “มึงไม่ได้กลับหอไปแล้วเหรอวะ ?”
“กลับเหี้ยไร กูนั่งอยู่ข้างล่าง” มันทำท่าหงุดหงิด ก่อนจะสะบัดมือผมออก แล้วพูดขึ้นอีกรอบ จนผมแอบคิดว่าท่าทีแบบนี้ของมันนี่กำลังน้อยใจหรือเปล่า “อยากให้กลับกูกลับก็ได้”
“หึ ”
“หัวเราะอะไร ?”
“เปล๊า ~” ผมว่าเสียงสูงก่อนจะมองมันยิ้มๆ พลางเอื้อมมือไปคว้าแขนนั่นมาใหม่ แล้วดึงให้เดินตามเข้ามาในห้อง ซึ่งไอ้แทนมันก็ยอมเดินเข้ามาอย่างว่าง่าย ไม่สะบัดสะบิ้งเหมือนเมื่อก่อน ก่อนที่ไอ้แทนมันจะจับมือผมให้ปล่อยออกแล้วพูดขึ้นมาเสียงเรียบ
“กูไปอาบน้ำก่อน”
ว่าจบร่างสีเข้มก็เดินเข้าห้องน้ำไปทันที เหลือแต่ผมที่ยืนมองมันจนกระทั่งประตูห้องน้ำปิดลง ตัวเองเลยเดินกลับมานั่งที่เตียงด้วยความอารมณ์ดี แตกต่างจากเมื่อซักครู่ ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมากดเล่นเพื่อรออีกคนออกจากห้องน้ำ ก็ต้องหุบยิ้มลง เมื่อเห็นแชทกลุ่มที่ยังคงเปิดค้างไว้ ถึงจะไม่มีแชทใหม่ๆ เพิ่มมา แต่ข้อความเก่าก่อนหน้านี้ก็จุดฉนวนอารมณ์ผมพอสมควร
ธาม : ส่วนมึงไอ้แม็ก...
ธาม : นอกจากตีนเมียกู สนใจเอาตีนกูไปแดกด้วยมั้ย
.
.
.
แม็ก : ไม่ล่ะ โทษทีว่ะ
“ไอ้ธาม กูยืมที่โกนหนวดหน่อยนะ !”
เสียงตะโกนที่ออกมาจากห้องน้ำทำให้ผมทิ้งโทรศัพท์ตัวเองแบบถาวร และมาสนใจกับคนที่อยู่ในห้องด้วยกันแทน “เออๆ ตามสบาย”
ผมตะโกนกลับไป ก่อนจะนึกสนุกเลยเดินไปบิดลูกบิดประตูห้องน้ำเบาๆ และก็เป็นไปตามคาดเมื่อไอ้แทนมันไม่ได้ล็อกประตูจริงๆ ผมจึงไม่รอช้า เปิดประตูเข้าไปทันที ก็เห็นได้ว่าไอ้แทนตอนนี้มันอยู่ในสภาพกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว ฉบับเตรียมนอนของมันกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่บริเวณอ่างล้างมือกว้าง ก่อนที่ร่างสีเข้มนั่นจะสะดุ้งเฮือก เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอผมที่ยืนอยู่ด้านหลังผ่านกระจก
“อะ...ไอ้ธาม ตกใจหมด นึกว่าผี !” มันบ่นทันทีที่ตั้งสติได้ ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กข้างๆ ที่เจ้าตัวเตรียมไว้ขึ้นมาเช็ดหน้า และก็ยังคงบ่นไม่หยุด “แม่งมาไม่ให้สุ่มให้เสียง ถ้ากูหัวใจวายจะทะ...ฮะ...เฮ้ย !”
“...”
มันร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ๆ ผมก็ตรงเข้าไปอุ้มร่างนั้นขึ้นนั่งบนอ่างล้างมือโดยที่สูงเลยเอวขึ้นมานิดหน่อย โดยจับให้ร่างของไอ้แทนหันเข้าหาผม มันเลยมองด้วยสายตาหวั่นๆ และทำท่าจะลง ผมจึงขยับตัวเข้าไปยืนขวางทางไว้ จนในที่สุดไอ้แทนมันก็ยอมจำนนแล้วนั่งนิ่งๆ แต่โดยดี
“เป็นบ้าอะไรอีกห๊ะ ?”
“ชอบว่ะ” คำพูดของผมทำเอาคนที่นั่งอยู่สูงถึงกับหน้าขึ้นสี ก่อนจะพูดขึ้นเสียงดังราวกับกำลังทำลายความเขินของตัวเอง
“เออ รู้แล้วน่า !”
“หึ...” ผมยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย ก่อนจะรั้งท้ายทอยของคนที่กำลังบ่นอุบอิบกับตัวเองไม่เลิกเข้ามา ไอ้แทนที่อยู่ๆ ก็โดนดึงมาก็คว้าเข้าที่ไหล่ผมแน่น เพราะกลัวตก จนกระทั่งริมฝีปากของเราทั้งคู่สัมผัสกัน ซึ่งคนตรงหน้าก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ออกจะตอบรับโดยการอ้าปากด้วย ผมจึงไม่รอช้ารีบใช้ลิ้นตัวเองลุกล้ำไปในปากที่มีรสชาติฟาดๆ ของยาสีฟันเล็กน้อยนั่นทันที แต่ก็ไม่ได้ทำให้จูบนี้รู้สึกแย่ลง โดยที่ตอนนี้ต่างไม่มีใครยอมใคร ผมจึงดูดลิ้นของมันแรงๆ จนเจ้าตัวส่งเสียงอื้ออึงออกมาบ้าง ก่อนที่ไอ้แทนมันจะเปลี่ยนเป็นใช้มือประคองใบหน้าผม ผมเองก็แทรกตัวเข้าไประหว่างขาทั้งสองข้างนั่นแล้วกอดเอวร่างตรงหน้าไว้แน่น ขาของไอ้แทนก็ขึ้นรัดสะโพกผมโดยอัตโนมัติ ก่อนที่ตัวเองจะถอนจูบออกแล้วไล่ลิ้นลงบริเวณลำคอลงมาถึงหน้าอกจนคนตรงหน้าถึงกับเชิดหน้าขึ้น หอบหายใจ ซึ่งทำแบบนี้วนเวียนอยู่ซักพัก จึงไล่ริมฝีปากขึ้นไปอีกครั้งบริเวณใบหูบางพลางขบเม้มเบาๆ แล้วกระซิบ “อร่อย...”
“กูยังไม่ได้แปรงฟัน ขี้ฟันกูอร่อยขนาดนั้นเลย ?”
“ถ้ามึงยังไม่แปรง แสดงว่ามึงแดกยาสีฟันเข้าไปล่ะสิ รสชาติชัดซะขนาดนี้”
“เออ กูแดกเข้าไปเองล่ะ ”
“ขอร้องอย่าทำลายบรรยากาศ ”
“หึ...” ไอ้แทนมันเค้นเสียงเบาๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายประกบริมฝีปากลงมาบนปากของผมอีกครั้ง จากจูบร้อนแรงเมื่อซักครู่จึงเปลี่ยนเป็นแบบอ่อนโยนทันที เมื่อไอ้แทนมันค่อยๆ ดูดดุนริมฝีปากล่างของผมเบาๆ แล้วค่อยๆ ถอนออกอย่างอ่อยอิ่ง มันมองผมด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก แต่ก็กระตุ้นอารมณ์ของผมพอสมควร
“มองแบบนี้นี่อยากโดน ?”
“บอกหรือไง ว่าอยากโดน ?”
“หึ...” ผมมองมันที่ตอนนี้เจ้าตัวก็มองผมกลับเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร ราวกับใช้สายตาเท่านั้นในการสื่อสาร ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นอีกครั้ง เพื่อทำลายความเงียบ “โกนหนวดให้มั้งดิ ของกูก็เริ่มขึ้นละ”
“ขึ้นนิดเดียว จะโกนทำไม ?” ไอ้แทนมันขมวดคิ้ว ก่อนจะใช้มือที่ผมเคยว่าว่าสากๆ นั่นสัมผัสใบหน้าของผมเบาๆ
อย่างน้อยก็รู้สึกดีกว่ามือนุ่มนิ่มล่ะวะ
“กูก็อยากหล่อบ้างอะไรบ้าง” ผมพูดถึงเหตุผล ทำเอามือที่ลูบใบหน้านั่นหยุดชะงักทันที ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองผมเล็กน้อย แต่ก็ยังคงทำสีหน้าเรียบเฉยราวกับว่าไม่รู้สึกอะไรเหมือนเดิม
“จะหล่อไปโชว์ใครล่ะ”
“นั่นสิ โชว์ใครดี...” ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวนก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเริ่มเห็นสีหน้าที่บึ้งตึงของอีกฝ่ายที่แสดงออกมาเล็กน้อย “เอาไว้โชว์มึงไง ถ้าวันไหนกูไม่หล่อ เดี๋ยวมึงก็วิ่งแจ้นไปผัวใหม่อ่ะดิ คนยิ่งรอจ้องจะคาบอยู่เยอะด้วย”
พรึด !
อยู่ๆ ไอ้ทนมันก็ทำสิ่งที่ผมไม่คาดคิด โดยการกระชากหัวของผมแรงๆ จนตัวเองต้องร้องออกมา พลางเชิดหน้าขึ้นตามแรงดึงนั่น ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะสวนกลับทันที แต่ตอนนี้แม่งทำไม่ได้เฉยเลย
นี่กูทิ้งลายโหดแล้วแล้วเหรอวะ...
“อย่าพูดเหมือนกูจะไปนอนอ้าให้ผู้ชายทุกคนเอาดิ๊”
“...”
“แค่มึงคนเดียว กว่าจะเปลี่ยนจากความรู้สึกขยะแขยงมาเป็นเฉยๆ ได้นี่ก็เอียนจะแย่แล้ว กูไม่อยากไปลองใหม่หลายๆ รอบหรอก”
ผมฟังคำพูดของมัน พร้อมกับมือของไอ้แทนที่ค่อยๆ คลายเส้นผมของผมออกทีละน้อย พลางถามขึ้นเสียงเรียบ “แค่เฉยๆ เอง ?”
“...”
“แม่ง เสียใจว่ะ”
“อย่ามางี่เง่า”
“หึ...อุตส่าห์พยายามมาตั้งนาน แม่งไม่มีค่าอะไรเลย”
“พยายามเหี้ยไร พยายามเอากู ?”
“เออ รู้มั้ยกว่าจะหลอกล่อได้แต่ละรอบมันยากขนาดไหน”
เพี๊ยะ !
ไอ้แทนมันตีเข้าที่หน้าผากผมแรงๆ หนึ่งทีพลางมองค้อนๆ ส่วนตัวเองก็ได้แต่พยายามกลั้นหัวเราะไว้ มีแต่เพียงสีหน้าที่แสร้งว่าไม่พอใจมองกลับไป จนในที่สุดไอ้แทนก็เป็นฝ่ายยอมแล้วตะโกนขึ้นมาเสียงดัง ซึ่งทำเอาผมที่เป็นคนฟังอยากจะจับคนพูดฟัดให้รู้แล้วรู้รอด
...
“เออ ตอนนี้เปลี่ยนจากเฉยๆ เป็นชอบแล้วก็ได้วะ !”
- แทน –
เออ ตอนนี้เปลี่ยนจากเฉยๆ เป็นชอบแล้วก็ได้วะ !
Thank You !
-
คู่นี้อารมณ์ขึ้นๆลงๆเนอะ 5555
-
แม็ก แก็บ เลว นิสัยแย่มาก
แก็บ ยังปากหมาต่ออีก แทน อยู่ดีๆ แท้
เริ่มปากเสียก่อนเองด้วย
ไม่ชอบเขา ก็ต่างคนต่างอยู่ไปสิ
ธาม แทน เริ่มเข้าใจกันและ
ธาม ใจน้อย คิดมาก แล้วตอนนี้คิดได้ละสิ
การแสดงสถานะแทน ทำให้ตัวผู้รู้ เข้าใกล้มากขึ้น
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ผัวเมียงอนกันมุ้งมิ้งเชียว
-
คู่นี้เขามุ้งมิ้งแบบถึงเนื้อถึงตัว(จนเป็นปื้นแดง)จริงๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ง้องอนกันน่ารักดีอ่ะ 5555
-
ชอบเรืองนี้น่ากักดีคะ :katai2-1:
-
น่ารกสมกันจริงๆ 555
-
สนุกดี ชอบนิสัยแทน แมนๆคุยกัน :hao7:
-
หวานทุ๊กกกกตอน
-
ธาม นี่ชอบแกล้งแทนตลอดพูดยั่วตลอด555
-
:pig4: :pig4: สนุกดีค่า แมนสุดดดๆๆ คริคริ
-
เลิฟยูเลยเงี้ย
-
ชอบแทน แต่เบื่อธามมาก ทำไมชอบทำให้แทนเดือดร้อน คิดบ้างสิทำอะไรเนี้ย :m31:
-
แชทในกลุ่มนี่รอเผือกอยู่แน่นอน :a5:
แทนนี่แมนดีจิงๆ แต่อยากเห็นแทนอ้อยบ้าง :hao7:
-
แหมๆๆๆ ก็บอกรักกันไปเลยเด้ มาขนาดนี้แล้ว :hao3:
-
มันส์มากกก
แทนน่ารัก 55
-
Chapter 25
หงุดหงิด น่าเบื่อ ระบาย...
“ไอ้แทน ตื่น...”
“งืม...”
“ตื่นดิ ไม่ไป ม. งั้ย ?”
ปรุบ ~
แรงกระทบที่แก้มของผมเบาๆ ทำให้ตัวเองค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เพราะรู้ว่ายังนอนไม่อิ่มดี จึงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วนอนต่อ เพราะยังไงวันนี้ผมก็มีเรียนตอนบ่าย ไม่จำเป็นต้องรีบอะไรขนาดนั้น
“...”
“ไอ้แทน”
“...”
“ไอ้เหี้ยแทน”
“...”
“ไอ้เหี้ยมืด ถ้ามึงไม่ลุก กูปล้ำ”
“หยุด...”
“หึ J”
ผมผลักใบหน้าของไอ้ธามที่โน้มเข้ามาใกล้ออก ก่อนจะพยายามกระพริบตาถี่ๆ เพื่อให้ปรับให้เข้ากับแสงตอนเช้า แล้วหรี่ตามองมันเล็กน้อยด้วยความหงุดหงิด ซึ่งเจ้าตัวตอนนี้ก็ได้แต่นั่งยิ้มราวกับได้รับชัยชนะเมื่อปลุกผมได้ ผมจึงพลิกตัวหนีหน้าตากวนประสาทนั่น แล้วพูดขึ้นเสียงเบา “วันนี้กูเรียนบ่าย มึงไปก่อนเลย”
“ไม่จริง มึงเรียนเก้าโมง”
“วะ...”
“วันนี้อาจารย์วิชาตอนเช้ากูไม่อยู่...”
ครืดดด ~ ครืดดด ~
“...”
“...”
“ไอ้ธาม...” ผมเรียกมันเสียงเบา เมื่ออยู่ๆ เจ้าตัวก็เงียบไปอย่างผิดสังเกต หลังจากได้ยินเสียงโทรศัพท์ ซึ่งก็ยังคงไร้เสียงตอบรับจากมันเหมือนเดิม ผมเลยพลิกตัวหันกลับไปมอง ก็เห็นว่าไอ้ธามมันลุกออกไปจากเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มีเพียงเสียงแว่วๆ ของคนคุยโทรศัพท์ที่ดังมาเท่านั้น ผมเลยได้แต่ไม่สนใจเพราะคิดว่าอีกเดี๋ยวมันคงจะไปอาบน้ำเตรียมตัวไป ม. ยังไงวันนี้ไอ้ธามมันก็มีเรียนแต่เช้า
หลับต่อแม่ง...
Zzzz
หือ...
ทำไมอุ่นๆ
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่าแปลกๆ เหมือนมีคนกำลังกอดไว้ ก่อนที่จะสะดุ้งเมื่อมันเป็นแบบนั้นจริงๆ โดยที่ตอนนี้ผมกำลังหันหน้าซุกเข้ากับอกของคนบางคนอยู่ ก่อนที่ตัวเองจะรีบเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร่างที่อยู่ข้างๆ ก็ต้องลืมตาโพลง
“ไอ้เหี้ยธาม !!”
ผมเรียกมันเสียงดังจนคนข้างๆ สะดุ้งเฮือกลืมตาตื่น ก่อนจะค่อยๆ ปรับสีหน้าตกใจแล้วหันมองมาผมงงๆ แต่ควรจะเป็นผมต่างหากที่ต้องงว่าทำไมมันถึงไม่ไปเรียน ก่อนที่มันจะทำหน้าเซ็งๆ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย “ตื่นมาแม่งก็โวยวายเลย...”
“ทำไมมึงถึงไม่ไปเรียนห๊ะ !?”
“ก็มึงไม่ไป...”
ผลั๊ก !
ผมถีบร่างมันแรงๆ เมื่อได้ยินแบบนั้น จนทำให้เจ้าตัวถึงกับร้องโอดโอยออกมา ก่อนจะเงยหน้ามองนาฬิกาที่ตอนนี้เก้าโมงกว่าแล้ว และเลยคาบแรกของไอ้ธามไปเกือบยี่สิบนาทีแล้วด้วย ผมจึงรีบดันตัวเองลุกขึ้นและไม่ลืมที่จะลากไอ้คนข้างๆ ให้ลุกตาม
“ไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๊ยวนี้ !”
“อะไรวะ ตื่นมาแม่งก็คึกอะไรเนี่ย” ไอ้ธามมันเด้งตัวลุกขึ้นตามผมพลางคลำสะโพกตัวเองเบาๆ จากที่โดนผมถีบไป ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงยานคราง ซึ่งดูก็รู้ว่าการนอนต่อของมันคงจะลึกน่าดู “ไอ้เหี้ยมืด มึงเป็นอะไรเนี่ย ~”
“มึงมีเรียนไม่ใช่งั้ย วันนี้ !?”
“เออ กูโดดแล้วไง...”
“...”
“ป้ะ กลับไปนอนกัน” ไอ้ธามมันว่าก่อนจะดึงมือผมให้กลับไปที่เตียง ผมจึงสะบัดมือมันออกแล้วมองแบบไม่พอใจ ซึ่งมันเองก็ไม่ต่างกันนัก “เป็นอะไรนักหนาวะ !”
“มึงนั่นแหละเป็นอะไร งานท่วมหัวแล้วยังจะโดดเรียนอีก !”
“เออ เรื่องของกูเถอะ ชีวิตกู กูจัดการเองได้ มึงไม่ได้ต้องมายุ่งหรอก !"
“...”
“แม่งทำให้หงุดหงิดแต่เช้าเลย” มันขยี้หัวตัวเองด้วยความหัวเสีย ก่อนที่มันจะหันมามองผมที่ยืนนิ่งไปซักพักด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก พลางเรียกผมเสียงเบาราวกับนึกอะไรได้ “ไอ้แทน...”
“กูไปอาบน้ำก่อน”
“เฮ้ย เดี๋ยวดิ !” ไอ้ธามมันคว้าแขนผมไว้ทันควัน ทันทีที่ตัวเองทำท่าหันหลังเดินเข้าห้องน้ำ ผมจึงมองมันกลับด้วยท่าทีนิ่งๆ มันเองก็ได้แต่ทำหน้าราวกับอยากพูดอะไร แต่ก็มีเพียงคำถามเท่านั้น “ไหนว่าวันนี้ไปสายไง...?”
“เพิ่งนึกได้ว่าต้องไปรดน้ำผัก”
“...”
“กูอาบน้ำก่อน มึงจะไปนอนต่อก็...”
“ขอโทษ !”
ไอ้ธามมันตะโกนเสียงดังพลางบีบแขนผมแน่น ผมจึงแสร้งขมวดคิ้วแล้วถามมันกลับ ทั้งๆ ที่ในใจก็พอจะรู้อยู่แล้ว “เรื่อง ?”
“...”
“ถ้าไม่มีอะไร งั้นก็ปล่อย กูจะไปอาบน้ำ !”
“ขอโทษที่พูดเมื่อกี๊ไง”
“ไร้สาระ” ผมพูดแค่นั้น ก่อนจะสะบัดแขนมันออก พลางทำท่าเดินหนีคนที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ ก่อนที่มันจะมากระชากแขนผมอีกครั้ง “อะไรนักหนาวะ บอกว่าจะไปอาบน้ำ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องงั้ย !?”
“ไอ้เหี้ยมืด มึงโกรธกู”
“โกรธเหี้ยอะไร ไม่ได้โกรธอะไรทั้งนั้นแหละ อย่ามางี่เง่า !”
ผมทำหน้าหงุดหงิดใส่มันก่อนจะสะบัดแขนตัวเองออกแรงๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำทันทีปล่อยให้ไอ้ธามมันยืนนิ่งอยู่แบบนั้น ก่อนจะได้ยินเสียงแว่วๆ มาจากคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
“แม่งโกรธกันชัดๆ”
ผมที่ยืนฟังโดยมีประตูกั้นอยู่ เลยได้แต่เค้นเสียงออกมาเบาๆ ในใจก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาแปลกๆ “เหอะ...”
ชีวิตของมึงใครจะไปยุ่งได้ล่ะ...
# มหา’ลัย
“เลิกเรียนแล้วโทรมา”
“วันนี้มึงกลับก่อนเลย กูต้องอยู่เคลียร์งาน”
“งั้นเดี๋ยวรอ”
“ไม่ต้อง”
ผมพูดแค่นั้นก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ ซึ่งไอ้ธามมันก็ใช่คนที่จะยอมอะไรง่ายๆ มันจึงคว้าไหล่ผมก่อนจะกระชากกลับ จนตัวเองถลาถอยหลัง เลยได้แต่หันไปมองมันด้วยสีหน้าไม่พอใจ และเจ้าตัวเองสีหน้าตอนนี้ก็ไม่ต่างกันนัก
“เป็นอะไรนักหนาวะ”
“เป็นอะไร กูก็บอกว่าต้องเคลียร์งาน”
“แล้วทำไมถึงให้กูรอไม่ได้ กลัวใครเห็นหรือไง”
“อย่ามางี่เง่าดิ ก็บอกอยู่ว่าวันนี้เลิกเย็น มึงจะรองั้ย ตั้งหลายชั่วโมง”
“เออ บอกว่ารอได้ก็ได้ดิวะ !”
“เออ งั้นก็แล้วแต่ !” ผมทำท่าจะลงอีกครั้ง แต่ก็โดนกระชากกลับไปอีก ก่อนที่ไอ้ธามมันจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้แล้วซุกไซร้เข้ามาที่ซอกคอ จนตัวเองได้แต่ดิ้นและพยายามผลักมันออก แต่คนตรงหน้าก็รั้งตัวผมไว้แน่นพลางขบกัดเข้ามาที่คอแรงๆ จนแสบ “ไอ้ธาม ปล่อย !!”
“...”
“ไอ้เหี้ยธาม !” ผมผลักมันออกสุดแรง พลางจับคอตัวเองที่โดนจู่โจมเมื่อซักครู่ แล้วมองหน้ามันด้วยความโกรธ “ทำบ้าอะไรวะ !”
“ทำไม หรือกลัว ‘ใคร’ มาเห็นเข้า !?”
“เออ มันไม่น่าดูนักหรอกมั้ง ผู้ชายสองคนมาทำอะไรกันในรถเนี่ย !”
“แล้วไอ้ผู้ชายสองคนนั่นมันไม่ได้คบกันอยู่หรือไง !”
“…!”
“มึงแม่งก็เป็นแบบนี้ตลอด น่าเบื่อว่ะ !”
พลั๊ก !
มันทุบพวงมาลัยรถตัวเองแรงๆ เพื่อแสดงออกว่าเจ้าตัวนั้นหงุดหงิดขนาดไหน ซึ่งผมเองก็ไม่ต่างกันนัก เลยได้แต่เงียบ เพราะไม่รู้จะพูดอะไร และรู้ว่าพูดไปสถานการณ์จะแย่กว่าเดิมซะเปล่าๆ ก่อนจะเลือกเปิดประตูลงจากรถเมื่อเห็นว่าไอ้ธามมันเงียบไปแล้ว ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้พูดห้ามหรืออย่างไร เมื่อลงมาจากรถไม่ไม่นานนัก รถของไอ้ธามก็ขับออกไปด้วยความรวดเร็ว ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าวันนี้เจ้าตัวเลือกที่จะไม่เข้าเรียน ผมเองเลยเดินไปหลังตึกดินแทน เพราะรู้ว่ายังไงตรงนั้นก็ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านนัก
‘มึงแม่งก็เป็นแบบนี้ตลอด น่าเบื่อว่ะ !’
‘น่าเบื่อว่ะ...’
“แม่งเอ๊ย !”
พลั๊ก !
ผมเตะเข้าที่ผนังตึกแรงๆ ด้วยความอารมณ์เสียหลังจากที่ตัวเองเดินมาถึง ก่อนที่จะเลือกทุบเข้ากับผนังนั่นอีกครั้งราวกับระบายอารมณ์ พลางผ่อนลมหายใจออกมาแรงๆ มือก็พยายามล้วงของที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา ก่อนที่จะจัดการจุด ‘สูบ’ มันเข้าไปอย่างไม่รีรอ
ติ๊ง ~
เสียงไลน์จากโทรศัพท์ของตัวเองทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะพลิกตัวมาพิงผนังตึกและควักมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงแบบเซ็งๆ พลางกดเปิดอ่านข้อความใหม่นั่น
Time : เดี๋ยวตอนบ่ายกูไปหา
Time : (สติ๊กเกอร์เศร้า)
ผมอัดควันร้ายนั่นเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนจะปล่อยมันออกมาพลางมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแบบหลากหลายความรู้สึก ยอมรับว่าตอนนี้ไอ้ธามมันมีอิทธิพลกับผมยิ่งกว่าอะไร แค่คำพูดไม่กี่คำของมันก็ทำให้ผมรู้สึกแย่สุดๆ ได้แล้ว
ชีวิตก็ยุ่งไม่ได้ แถมยังน่าเบื่ออีกต่างหาก...
“หึ...”
ผมเค้นเสียงออกมาเบาๆ และยังไม่ทันที่จะตอบแชทนั่น สายตาของตัวเองก็ต้องไปสบเข้ากับสิ่งมีชีวิตที่ให้ผมผมหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมที่ตอนนี้กำลังเดินเข้ามาหาผม โดยที่แพร่รังสีของการหาเรื่องมาแต่ไกล แถมยังมากันเป็นฝูงอีกต่างหาก
ไอ้เหี้ยแก๊บ
เจ้าของคำพูด ‘เหี้ยเงี่ยนจัด’ ฉายาใหม่ของไอ้ธามไงล่ะ
มันเดินมาพร้อมกับการมองหน้าผม ซึ่งผมเองก็มองมันกลับเช่นกัน ก่อนจะเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีแล้วเลือกที่จะเดินออกจากตรงนั้นเอง ยังไงวันนี้ผมก็ไม่อยากมีเรื่องนักหรอก ยิ่งเป็นเพื่อนของไอ้ธาม ถ้าเลี่ยงได้ ก็พยายามเลี่ยงดีกว่า
“เฮ้ย เดี๋ยว !”
แต่การพยายามเลี่ยงของผมจะไม่ค่อยเป็นผลซักเท่าไหร่ เมื่อผู้ที่มาเยือนมันกระชากแขนผมกลับจนตัวเองเซถอยหลัง
“อะไร ?” ผมถอนหายใจพลางถามขึ้น พร้อมกับมองใบหน้าที่ยังคงมีแผลจากฝีมือของผมอยู่ ก่อนที่มันจะปล่อยไหล่ผมออก ผมจึงพูดขึ้นต่อ “อย่ามากวนกู วันนี้กูไม่อยากมีเรื่อง”
“ทำไม หรือไม่มีผัวคุ้มกะลาหัว หึ !”
ผมหันมองใบหน้ายิ้มเหยียดของมันทันที พร้อมกับความอดทนที่ค่อยๆ หมดลง พลางผลักร่างที่เล็กกว่าตรงหน้าจนเซถอยหลัง จนเพื่อนๆ มันต้องเข้ามารับไว้ “ของแบบนั้นไม่จำเป็น !”
“จะจำเป็นได้ไงวะ...” เมื่อไอ้แก๊บมันตั้งหลักได้ก็หัวเราะออกมาเล็กน้อยกับคำพูดของผม ซึ่งผมเองก็ได้แต่งงว่ามันหัวเราะอะไร ก่อนที่คำพูดต่อไปของไอ้แก๊บ จะทำให้ผมชาไปทั้งตัว “โดนเขาหลอกเอาแล้วยังไม่รู้ตัวอีก !”
“มึงหมายความว่าไง !”
ผมกระโจนเข้าไปกระชากคอเสื้อของไอ้แก๊บทันที ก่อนที่เพื่อนๆ ของมันจะเข้ามากระชากผมออก ผมเลยได้แต่ผลักร่างของไอ้สองคนตรงหน้าที่เข้ามาและพยายามผ่อนลมหายใจออกมาเพื่อสงบสติอารมณ์ เพราะรู้ว่าตอนนี้ถ้าจู่โจมเมื่อไหร่ คงโดนพวกหมาหมู่แบบพวกมันรุมกัดแน่ๆ
ผมเองก็ไม่ได้โง่ขนาดถึงกับยอมโดนคนสามสี่คนรุมกระทืบ ถ้าตัวต่อตัวค่อยอีกเรื่อง
“กูไม่รู้หรอกนะ ว่ามึงกับไอ้ธามเป็นอะไรกัน แต่ไอ้ธามมันกลับไปคบกับเฟิร์นได้ซักพักแล้ว ช่วงนี้เขามาหากันที่คณะทุกวันมึงไม่รู้หรือไง หัดใช้สมองคิดไต่ตองบ้างดิ ระหว่างผู้หญิงสวยๆ กับผู้ชายอย่างมึงไอ้ธามมันจะเลือกใคร มันจะจริงจังกับใคร !”
“...”
คำพูดของไอ้แก๊บทำเอาผมถึงกับเงียบไป ก่อนจะเห็นสายตาที่แสดงความเศร้ากับคำพูดนั่นออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสายตาที่เหยียดหยามทันที ตามด้วยคำพูดที่แอบตอกย้ำความรู้สึกข้างในของตัวเอง จนต้องกำมือแน่น
“มึงก็เป็นได้แค่ที่ระบายความเงี่ยนเท่านั้นแหละวะ”
...
“เออ ก็ตามนั้นแหละ”
“...”
“มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่มั้ย ?”
“ไอ้...!”
“กูจะได้ไปซักที !”
“เฮ้ย เดี๋ยวดิ !” และยังไม่ทันที่จะก้าวออกจากตรงนั้น ไหล่ผมก็โดนคว้าไว้อีกครั้ง ก่อนจะเกิดการล้อมหน้าล้อมหลังผมทันที ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตัวเองกำลังจะโดนอะไร “มึงคิดว่ากูมาหามึงเพื่อพูดแค่นี้หรือไง คราวก่อนมึงทำกูไว้แสบ ไอ้เหี้ยแทน !”
ผมมองหน้าไอ้แก๊บที่ตอนนี้มันกำแขนเสื้อผมแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเกลียด จนไม่รู้ว่าตัวเองกับมันเคยไม่มีเรื่องโกรธแค้นอะไรกันตั้งแต่ชาติก่อนหรือเปล่า ถึงได้ตามจองล้างจองผลาญกันไม่เลิกขนาดนี้ “แม่งน่ารำคาญว่ะ...”
“...!”
“เลิกเห่าแล้วเข้ามาซักที !”
พลั๊ก !
- ธาม –
มึงแม่งก็เป็นแบบนี้ตลอด น่าเบื่อว่ะ !
Thank You !
-
ธามอยู่ไหนมาช่วยน้องมืดแล้วก็มาเคลียร์ตัวเองด่วนๆเลย
ทำให้น้องมืดเครียดนะ คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วง
-
แก็บนี้มีปัญหาอะไรกับแทนมากป่ะ คอยแต่จะมาหาเรื่องอยู่ๆด้
-
เหี้ยแก๊ป หาเรื่องอีกและ
แต่เรื่องที่ธาม คบใบเฟิร์นจริงหรือ
หรือแค่หญิงมาตื๊อธาม เหี้ยแก๊ปก็มายุแยง
หรือเหี้ยแก็ปชอบใบเฟิร์น แต่เขามาชอบธาม
แทน กำลังอารมณ์ไม่ดี มีเรื่องกันแน่ๆ
แต่เหี้ยแก็ปชอบหมาหมู่นี่สิ
ธาม พูดไม่คิดถึงจิตใจคนฟัง
แทน หวังดีแท้ๆ แถมยังบ่นอีกว่าแทนน่าเบื่อ
คราวนี้จะง้อแทน ได้หรือ
สองสามเรื่องเลย ที่ทำให้แทนโกรธ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ธามจัดการเพื่อนบ้างก็ดีนะ เหอๆๆๆๆ
-
เหอ ๆ งานมาอีกล่ะค่ะท่าน
-
:hao4:
-
หายไปไหน :z3: :z3: :z3:
มาต่อเถอะคิดถึง :ling1: :ling1:
-
Chapter 26
เลิกรา เลิกรัก ชัดเจน เจ็บปวด...
20.00 น.
{ไอ้แทน ทำไมโทรหาถึงไม่ติด ?!}
“โทษทีว่ะ แบตหมด...”
{แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน กูบอกแล้วไงว่ากูจะไปหา !}
“พอดีกูต้องกลับบ้านต่างจังหวัดแบบเร่งด่วน แล้วแบตก็หมดพอดีเลยไม่ได้โทรบอกมึง ขอโทษจะ...ซี๊ด...จริง...”
ผมซี๊ดปากออกมาเบาๆ เมื่อตอนนี้ไอ้ทิมมันก็ลังนั่งทำแผลให้ผมอยู่ที่หอ ซึ่งสภาพค่อนข้างหนักพอสมควร มีคิ้วแตก ปากแตก แล้วก็แผลบนใบหน้ากับตามตัวอีกนิดหน่อย และไอ้ทิมเองก็ตกใจมากหลังจากที่เจ้าตัวมาหาผมที่หอ เพราะช่วยกันทำโครงการส่งก่อนออกฝึกงาน เลยถือโอกาสใช้มันทำแผลให้ซะเลย
“อยากหาเรื่อง...”
“ชู่ว์ ~” ผมเอาโทรศัพท์ออกไปใกลๆ ก่อนจะชู่ว์เสียงใส่มันเพื่อบอกให้เงียบ ก่อนจะเอาโทรศัพท์กลับมาแนบหูใหม่ ไอ้ทิมมันก็ยอมเงียบๆ แล้วเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดแผลให้ผมเบาๆ
{เป็นอะไร ?}
“เปล่าๆ ยุงกัด บ้านนอกยุงมันเยอะ”
{ตอนนี้อยู่ต่างจังหวัดแล้ว ?}
“เออ อยู่แล้ว...อ๊ะ...!” ผมปัดมือไอ้ทิมออกเมื่อมันเช็ดบริเวณคิ้วของผมจนตัวเองเผลอร้องออกมาเพราะแสบสุดๆ ก่อนจะมองหน้ามันอย่างหาเรื่อง คนทำเลยได้แต่ยักไหล่ให้
{ยุงกัด ?}
“อะ...เออ เดี๋ยวกูต้องวางแล้ว ยุงแม่งเยอะ แล้วช่วงนี้มึงก็ไม่ต้องมาหากูที่หอซักพักนะ เพราะกูจะอยู่กับครอบครัวซัก 2-3 วัน ถ้ากลับแล้วจะบอก”
{ไอ้แทน...!}
“แค่นี้นะ กูเข้าบ้านแล้ว”
{ดะ...!}
ติ๊ด !
ผมตัดสายทิ้ง ก่อนจะถอนหายใจ พลางคว้าสำลีในมือของไอ้ทิมมา ซึ่งมันก็ไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องวันนี้นัก ก่อนที้เจ้าตัวจะหันไปสนใจโน๊ตบุ๊ค มือก็กดคลิ๊กไปเรื่อย เหลือเพียงผมเป็นคนนั่งทำแผลให้ตัวเอง
ติ๊ง ~
“หือ...” ผมชะเง้อมองโทรศัพท์ตัวเองที่มีไลน์เข้ามา ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าไอ้ทิมมันมองอยู่ ผมจึงเบือนหน้าหนีแล้วทำแผลให้ตัวเองต่อ
ติ๊ง ~
...
“มึงทะเลาะกับไอ้ธาม ?” อยู่ๆ ไอ้ทิมที่นั่งอยู่ไม่ห่างก็ถามขึ้น ผมจึงมองหน้ามันแล้วส่ายหัวเล็กน้อย
“เปล่า”
“แล้วโกหกมันทำไม”
“กูไม่อยากให้มันรู้ว่าโดนเพื่อนมันยกพวกมารุมกระทืบ” ผมตอบไปตามความจริง ก่อนจะชำเลืองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับไปแล้ว และไม่มีไลน์ใหม่เข้ามาแล้วด้วย
“ทำไมวะ มันจะได้จัดการให้ ไม่ดีหรือไง”
“ไม่ใช่เรื่อง เรื่องของกูเดี๋ยวกูจัดการเอง”
“ตามใจ”
ไอ้ทิมมันพูดแค่นั้นก่อนจะหันไปสนใจกับหน้าจอโน๊ตบุ๊คต่อ ผมที่กำลังเก็บเศษสำลีใส่ถุงก็มองโทรศัพท์ตัวเองไปซักพัก ก่อนจะตัดสินใจคว้ามันแล้วลุกขึ้นออกมาที่นอกระเบียง ท่ามกลางเสียงหัวเราะของไอ้ทิมเบาๆ ก่อนที่ตัวเองจะเปิดอ่านข้อความที่ถูกส่งมา
Time : ไอ้แทน
Time : มึงโกรธกู...
ผมอ่านข้อความก่อนจะถอนหายใจ แล้วพิมพ์ตอบกลับ
Tan : กูไม่ได้โกรธ
และการตอบของผม ไม่นานนักก็ขึ้นอ่านอย่างรวดเร็ว ก่อนที่แชทจากอีกฝ่ายจะถูกส่งกลับมาทันที
Time : ไม่จริง
Time : กูขอโทษ ที่พูดไม่คิด
Time : (สติ๊กเกอร์ร้องไห้)
“ไอ้บ้า...” ผมบ่นออกมา ก่อนจะตัดสินใจกดโทรกลับหาไอ้ธาม ซึ่งไม่นานนักปลายสายก็รับ ก่อนที่ตัวเองจะเลือกกรอกเสียงตัวเองลงไปก่อน “มึงเป็นอะไร”
{มึงมากกว่ามั้งที่เป็น มึงโกรธกู}
“กูจะโกรธมึงเรื่องอะไรห๊ะ ?”
{ก็เรื่องที่กูพูดไม่คิดวันนี้ไง}
“...” ผมเงียบไปกับประโยคของไอ้ธาม ยอมรับว่าตอนแรกก็โกรธ แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้จะโกรธอะไรแล้ว และโกรธไปก็เท่านั้นด้วย “กูไม่ได้โกรธอะไรจริงๆ”
{ไอ้แทน กูขอโทษ เมื่อเช้ากูหงุดหงิดจริงๆ ที่กูลุกไปรับโทรศัพท์ตอนนั้นคือแม่กูโทรมา เขาบอกว่าจะกลับมาอยู่ที่บ้านอาทิตย์หน้า แล้วอยู่ๆ มึงก็มาทำอารมณ์เสียใส่กูอีก กูก็เลยพูดแบบนั้นออกไป กูแคร์มึงนะ ไม่งั้นกูไม่รู้สึกผิดขนาดนี้หรอก}
“...” ผมเงียบไปกับคำอธิบายของมัน ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อหรืออย่างไร แต่ไม่เข้าใจมากกว่า จนเสียงจากปลายสายต้องพูดขึ้นมาอีกรอบ แต่คราวนี้กับออกไปทางข่มขู่ซะมากกว่า
{ไอ้เหี้ยมืด ถ้ามึงไม่เชื่อกู กูจะไปหามึงเดี๋ยวนี้แหละ}
“กูบอกว่ากูอยู่ต่างจังหวัด”
{หึ...}
เสียงเค้นจากปลายสายทำให้ผมต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ แอบดีใจเล็กน้อยกับคำอธิบายของมัน แต่วันนี้ก็มีเรื่องมากเกินไป จนไม่รู้จะแสดงความรู้สึกมีความสุขออกมายังไง ได้แค่เพียงยิ้มออกมากับตัวเองเล็กน้อยเท่านั้น “แล้วมึงจะหงุดหงิดทำไมห๊ะ แม่กลับบ้านก็ดีแล้วไม่ใช่งั้ย ?”
{ดีเหี้ยไร ถ้าเขาอยู่บ้าน กูก็เอามึงเข้าบ้านไม่ได้ดิ}
“ก็ไม่ต้องเอาเข้า”
{ไม่ !}
“งั้นก็มาอยู่กับกูที่หอ”
{หอมึงเก็บเสียงไม่ได้}
“เออ งั้นไม่ต้องมา ดีละ กูจะได้พักบ้าง !”
{มึงมะ...เฮ้ย แปปนะสายซ้อน} อยู่ๆ ไอ้ธามมันก็หยุดคำพูดของตัวเอง ซึ่งผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ก่อนที่เสียงจากปลายจะดังกุกกัก และเจ้าของโทรศัพท์ก็กรอกเสียงลงมาอีกครั้ง {ช่างแม่ง}
“เอ้า ไม่รับงั้ย”
{ไม่}
“ใครโทรมาล่ะ ?”
{เฟิร์น} ชื่อของคนที่ไอ้ธามพูดออกมา ทำให้ผมเผลอหายใจผิดจังหวะขึ้นมาทันที และเหมือนปลายสายพอจะรู้ เลยพูดขึ้นต่อ {ไม่มีอะไรหรอก}
“แล้วทำไมไม่รับวะ เพื่อเขามีธุระสำคัญ”
{กูบอกไม่มีก็ไม่มีไง}
“น่ารักดีเนอะ...”
{หุบปากดิ}
“...” ผมเงียบไปเมื่อไอ้ธามมันอยู่ๆ ก็พูดกับผมเสียงนิ่งและแฝงไปด้วยความหงุดหงิด ก่อนที่จะได้ยินเสียงสบถจากปลายสายเบาๆ และเสียงถอนหายใจออกมา พร้อมกับคำพูดที่ทำเอาผมใจเต้นแรงขึ้นเป็นเท่าตัว
{มึงไม่ใช่เพื่อนกู มึงไม่จำเป็นต้องมายอคนอื่นให้กูฟังเพื่อให้กูสนใจหรอก มึงเป็นแฟนกู มึงควรจะห้ามกู หวงกู หึงกูไม่ใช่หรือไง}
“...”
{ไอ้เหี้ยมืด...}
“อะไร”
{คิดถึง}
“...” ผมเงียบไปกับคำพูดนั่นก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยและหันออกไปทางนอกระเบียง ก่อนจะต้องตกใจเมื่อมองไปข้างล่างก็เห็นว่าคนที่พูดกับผมอยู่ในสาย ตอนนี้กำลังยืนมองมาที่ตัวเองที่อยู่สูงกว่า “อะ...ไอ้ธาม...!”
{ไหนว่าไปต่างจังหวัดไง}
ผมขยับตัวถอยหลัง เพื่อหลบสายตานั่น เพราะกลัวว่าเจ้าตัวจะเห็นบาดแผลของตัวเอง ก่อนจะหยุดชะงักเพื่อให้มองเห็นคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าหอเล็กน้อย พลางพูดเสียงเบา “ทำไมมึงถึงอยู่ที่นี่วะ...”
{ก็กูตั้งใจมาหามึง}
“...”
{กูขึ้นไปหาได้มั้ย ?}
“ยะ...อย่า !” ผมพูดเสียงตะกุกตะกัก ซึ่งปลายสายเงียบไปทันที ก่อนที่เจ้าตัวจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำที่เริ่มจะไม่พอใจ
{ทำไม ?}
“กูต้องรีบทำงานส่ง ถึงมึงขึ้นมากูก็ไม่ค่อยได้คุยกับมึงอยู่ดี”
ผมพูดอธิบายไป พลางมองร่างที่อยู่ห่างออกไป ที่ตอนนี้เจ้าตัวเงยหน้ามองมาที่ผมไม่วางตา ก่อนที่คำพูดของมันจะทำให้หัวใจผมกระตุกเล็กน้อย {กูเป็นตัวกวนมึงมาสินะ ถึงขนาดกับโกหกกูว่าไปต่างจังหวัดเลยน่ะ...}
และผมก็ตอบได้แต่เพียงแค่...
“อืม”
{...}
“กูขอเวลาสองสามวัน ถ้ากูทำเสร็จแล้วเดี๋ยวกูจะบอก”
{...}
“ไอ้ธาม...”
{อืม งั้นถ้าทำเสร็จแล้วก็บอกกูแล้วกัน งั้นกูกลับแล้ว}
“...”
{แค่นี้นะ}
เสียงจากฝ่ายตรงข้ามดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่สายจะตัดไป ผมจึงมองร่างของไอ้ธามที่อยู่ข้างล่างเงียบๆ ซึ่งตอนนี้เจ้าตอนตัวขึ้นรถตัวเองแล้วขับออกไป ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเจอมัน แต่ผมรู้ว่าถ้ามันเห็นสภาพผมตอนนี้เจ้าตัวคงไม่ยอมอยู่เฉยๆ แน่ และการลากคนอื่นมายุ่งกับเรื่องของตัวเองมันก็ไม่ใช่งานถนัดของผมนัก ตอนนี้เลยคิดได้อยู่แค่เพียงอย่างเดียว
เมื่อไหร่แผลจะหายซักทีวะ..
# วันอาทิตย์
23.40 น.
“ไอ้ทิม มึงจดที่ไหนไว้บ้างวะ ?”
“นี่ไง” ไอ้ทิมมันว่าก่อนจะยื่นกระดาษที่จดชื่อสถานที่ กับเบอร์โทรไว้ที่ที่พวกจะติดต่ขอฝึกงานไว้ ก่อนที่ผมจะรับมาพลางมองรอยปากกาที่อยู่บนกระดาษเพียงน้อยนิด พลางบ่นออกมา
“แม่งหากันแทบตายได้แค่นี้...”
“เออ ได้แค่นี้กูบุญหัวละ” มันตอบกลับมาก่อนจะทำท่าโงนเงน คาดว่าเจ้าตัวก็คงจะเหนื่อยเหมือนกัน เพราะพอกลับมาจากทำงานก็มาช่วยกันทำงานบวกกับการหาที่ฝึกงานควบคู่ไปด้วยจนแถบไม่มีเวลาพัก เพราะอีกเดี๋ยวผมก็ต้องไปฝึกงานจริงๆ แล้วตอนสิ้นเทอมสองในอีกแค่เดือนกว่าๆ แต่ปัญหาคือยังหาที่ลงฝึกไม่ได้นี่สิ “คืนนี้กูขอนอนนี่นะ เหนื่อยว่ะ”
“เออๆ ตามสบาย”
ผมพูดออกมาก่อนจะจัดการเก็บเศษกระดาษ และของกินกระจุกกระจิก ทั้งถ้วยมาม่า ขนม น้ำที่เกลื่อนอยู่เต็มห้อง และเพิ่งเริ่มเก็บได้เพียงแปปเดียว เสียงโทรศัพท์ของตัวเองก็ดังขึ้นซะก่อน จนผมต้องเลิกการกระทำของตัวเองและเปลี่ยนเป็นรับโทรศัพท์แทน จนมันแทบจะเป็นเรื่องปกติของช่วงสองสามวันนี้มาแล้ว
“ไง...”
{ทำอะไรวะ}
“ทำงานแหละ กำลังเก็บของ”
{เสร็จแล้ว ?}
“ยัง”
ผมตอบกลับไปก่อนจะเดินออกมานอกระเบียง ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ไอ้ธามมันไม่งี่เง่า ยอมทำตามคำขอของผมแต่โดยดี ไม่บุกรุก ไม่โวยวาย และยอมทนอยู่เฉยๆ ไม่มาหาเกือบสี่ห้าวัน ที่มหาลัยก็ไม่มายุ่งวุ่นวาย อาจจะมีมารอหน้าคณะบ้าง แต่ผมก็หลบมันตลอด ไปเรียนบ้างไม่ไปบ้าง จนตอนนี้แผลบนใบหน้าของผมแทบจะเป็นปกติ
{หายโกรธยังวะ...}
“กูบอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธ”
{ถ้าไม่โกรธแล้วมึงจะหลบหน้ากูทำไม}
“ไม่ได้หลบ มันไม่เจอเองต่างหาก”
{ไอ้แทน มึงโกรธอะไร ก็บอกมาตรงๆ ดิวะ เลิกหลบหน้าซักที !} เสียงของไอ้ธามเริ่มหงุดหงิด และมันก็ฉุดอารมณ์ผมตามไปด้วย
“กูก็บอกอยู่ว่าไม่ได้หลบ มึงพูดจาไม่รู้เรื่องั้ย !”
{ไม่ได้หลบเหี้ยอะไร ไป ม.ก็ไม่เจอ ไปหาที่หอก็ไม่ได้ กูอยากเจอมึงจะแย่อยู่แล้ว !}
“...”
{แม่งเป็นอะไรก็พูดมาตรงๆ ดิวะ ทำแบบนี้กูทรมานนะไอ้เหี้ยมืด...}
ไอ้ธามมันพูดเสียงเบา แฝงไปด้วยความเหนื่อยล้า ผมไม่รู้หรอกว่ามันรู้สึกยังไงตอนที่ไม่เจอกัน ได้ยินเพียงแค่เสียงของกันเท่านั้น แต่ผมเองก็ยอมรับได้เลยว่าตัวเองก็คิดถึงมันมากพอที่จะอยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ
“ก็จะเลิกหลบแล้วเนี่ย พรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว มึงนี่แม่ง พูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง !”
{...} อยู่ๆ ไอ้ธามก็เงียบไป ก่อนจะดังขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดแตกต่างจากผมที่เริ่มจะอารมณ์เสียขึ้นมา {จริง ?}
“เออ เลิกงี่เง่าซักที แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่ ม. !”
{งั้นกูไปหาตอนนี้...!}
“พรุ่งนี้ !”
{เออ ก็ได้วะ เดี๋ยวกูจะจัดให้คุ้มกับที่มึงหนีกูเลยคอยดู !}
“เหอะ คิดว่าทำได้ก็ลองดู !” ผมพูดกับมันด้วยท่าทีหมั่นไส้กับคำพูดนั่น ก่อนจะแอบหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะจากปลายสาย ก่อนที่ตัวเองจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นมา “เออ แค่นี้แหละ เจอกันพรุ่งนี้”
{เออ คิดถึงว่ะ}
“ก็ไว้เจอกันพรุ่งนี้ไง”
{อืม}
“งั้นแค่นี้นะ กูจะนอนแล้ว”
{โอเค งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้แล้วกัน}
“...”
{คิดถึงนะ เหี้ยมืด J}
“อะ...!”
ติ๊ด !
อยู่ๆ ไอ้ธามก็ตัดสายไป เหลือแต่ผมยิ้มให้กับโทรศัพท์ของตัวเองเล็กน้อยราวกับคนบ้า ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องที่รกสุดๆ ของตัวเอง แม้กระทั่งเตียงยังแทบไม่เหลือที่ว่างสำหรับนอน จนสองสามวันมานี่ตัวเองนอนที่พื้นตลอด หนังตาก็รู้สึกหนักขึ้นมา โดยที่ตอนนี้ไอ้ทิมถอดเสื้อล้มตัวลงนอนกับพื้นเรียบร้อย ผมจึงเดินเข้ามาในห้องและข้ามตัวมันไป และไม่รู้จะเรียกว่าความซวยหรือเปล่า เมื่อถ้วยมาม่าที่กินกันทิ้งไว้ ถูกวางอยู่ในที่ที่ไม่สามารถมองเห็นและมันก็ดันไปดึงดูดตีนผมเข้าพอดี
โผล๊ะ...
และมันจะเฉยๆ มาก ถ้าไม่ติดว่าองศาที่ถ้วยมาม่านั่นล้มไปดันไปตรงกับลูกรักของตัวเอง
...
“เหี้ย หมอนกู !!!”
...
ครืดดดด ~
“...”
ครืดดดด ~
“งืม...”
แอ๊ดดดด ~
ผมกำชับของอุ่นๆ ในอ้อมกอดตัวเอง ซึ่งรู้สึกได้ว่าของสิ่งนั้นขยับเล็กน้อย ก่อนที่ตัวเองจะต้องลืมตาตื่นใจหายวาบทันทีเมื่อมีแรงฉุดกระชากแรงๆ จนร่างของตัวเองลุกขึ้นนั่งตามแรงนั่น พร้อมกับเสียงๆ หนึ่งที่ดังก้องเข้ามาในหู จนตัวเองตื่นเต็มตา
“ไอ้เหี้ยแทน !!!”
“อะ...!”
ไอ้ธาม !!
ผมพยุงตัวลุกขึ้นตื่นเต็มตา พลางมองไอ้ธามที่ตอนนี้กำลังจับแขนผมไว้แน่นด้วยความงุนงงว่ามันเข้ามาในห้องผมได้ไง และคงไม่ใช่การฝันไปแน่นอน เพราะความเจ็บที่เริ่มจะแล่นแปล๊บขึ้นมาที่ช่วงแขน ก่อนจะเห็นว่าอีกคนที่เคยอยู่ในอ้อมกอดของผมจะค่อยๆ สลึมสลือตื่นลุกขึ้นมาพลางมองพวกผมสองคนที่กำลังยืนอยู่ ก่อนที่มันเหมือนจะจับต้นชนปลายได้เลยค่อยๆ ลุกขึ้นยืน พลางมองผมกับไอ้ธามที่ตอนนี้สีหน้าแตกต่างกันสิ้นเชิง จนผมต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นมา
“ไอ้ทิมกลับไปก่อน”
“แต่...”
“เออ กลับไปก่อนเถอะ”
ไอ้ทิมมันเงียบไปซักพัก พลางมองไอ้ธามที่ตอนนี้แสดงสีหน้าโมโหออกมาสุดขีด ก่อนจะยอมตอบออกมาเบาๆ “โอเค เจอกันพรุ่งนี้”
ว่าจบคนตรงหน้าก็เดินไปคว้าเสื้อของตัวเองที่ถอดอยู่ แล้วออกไปจากห้องของผมทันที จนตอนนี้เหลือแค่เพียงผมกับไอ้ธามเท่านั้น ทั้งๆ ที่ไม่ได้เจอกันนาน แต่มาเจอกันท่ามกลางบรรยากาศแบบนี้ก็ไม่ดีใจนักหรอก
“เจ็บ ปล่อย” ผมมองหน้ามัน พลางพยายามแกะมือของไอ้ธามที่จับแขนของตัวเองออก แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอม แถมยังบีบแขนผมแรงกว่าเดิม “ไอ้ธาม กูเจ็บ !”
พลั๊ก !
ร่างผมล้มไปกองกับพื้นเมื่อไอ้ธามมันผลักผมแรงๆ ตามด้วยร่างหนาที่ตรงปี่เข้ามาหาผมทันทีโดยไม่พูดอะไร ก่อนที่มันจะนั่งลงยองๆ พร้อมกับเอื้อมมือมาบีบคางผมจนปวด “ตอนเอากับไอ้เหี้ยนั่นร้องเจ็บแบบนี้หรือเปล่า !?”
“...!”
“นี่เหรอวะ คนที่ว่าบอกมีงาน ให้กูมาหาไม่ได้ แต่เสือกนอนกกผู้ชาย เอากันไปกี่รอบแล้วล่ะ ?”
“ไอ้ธาม !!”
“มึงมันทรยศว่ะ”
“ไอ้ธาม อย่าดูถูกกู !”
“หึ !”
ไอ้ธามมันปล่อยคางผมออก ก่อนจะลุกขึ้นมองมองด้วยสายตาเหยียดหยาม พลางดุนกระพุงแก้มตัวเองไปมา ผมเองก็ได้แต่เงยหน้ามองมันไม่วางตา ความรู้สึกตอนนี้คือจุก เจ็บ กับทุกคำพูดที่ออกมาจากปากของคนตรงหน้า ก่อนจะเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีเองแล้วพูดกับมันเสียงเรียบ “ถ้าคุยกันดีๆ ไม่ได้ก็กลับไป กูไม่อยากคุยกับคนไม่มีเหตุผล”
“คิดจะคุยเรื่องอะไร คุยว่ามึงเอากับใครมากี่คนแล้วเหรอ ไอ้เหี้ยแซ็กส์ได้ไปหรือยังล่ะ แล้วไหนจะไอ้แม็กกับเพื่อนมึงอีก นี่กูคงรวมอยู่หนึ่งในนั้นสินะ”
“...”
“จะร่านไปถึงไหน !”
“เออ !” ในที่สุดผมตะโกนออกมาอย่างหมดความอดทนกับคำดูถูกดูแคลนของไอ้ธาม มันไม่คิดจะฟังเหตุผลของผมเลยซักนิด “กูก็เป็นคนแบบนั้นแหละ ถ้ารับไม่ได้ก็เลิกยุ่งกับกูไปซะ !”
“ไอ้แทน !”
“กลับไปได้แล้ว กูไม่อยากเห็นหน้ามึง กูหลบหน้ามึงขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรือไง ว่ากูกำลังเขี่ยมึงทิ้ง คนรองรับอารมณ์กูมีอีกเยอะ มึงไม่จำเป็นซักนิด” ผมลุกขึ้น ก่อนจะมองหน้าไอ้ธามที่ตอนนี้กำมือแน่น ตัวสั่นด้วยความโกรธ แต่ผมเองก็ไม่ต่างกันนัก อะไรที่ทำให้มันเป็นคนคิดว่าผมจะเอาคนอื่น ทั้งๆ ที่ผมก็มีแค่มันคนเดียว “กูบอกให้กลับไป !!”
ผมตะโกนใส่มันอีกครั้ง ก่อนที่เจ้าตัวจะกลับหลังหันและเดินออกจากห้องของผมไปทันที เหลือแต่ผมที่ยังยืนนิ่งหัวใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำด้วยความโกรธ
ปั้ง !
“แม่งเอ๊ย !”
ผมสบถออกมา ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรงกับสถานการณ์ที่รวดเร็วนั่น ใจนึงก็พยายามจะใจเย็นแล้ว เพราะเข้าใจว่าตัวเองก็ผิด ในสถานการณ์ที่ไอ้ธามมันเห็นผมกับไอ้ทิม ก็ไม่แปลกที่มันจะคิดไปไกล มันเคยบอกว่าผมไม่ไว้ใจมัน แต่มันมากกว่าที่ไม่เคยคิดจะไว้ใจผมซักนิด แถมยังไม่ฟังกันอีก และไหนจะคำดูถูกที่เจ็บแสบนั่น ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะคิดฆ่ามันให้ตายให้รู้แล้วรู้รอด แต่ตอนนี้คือมันไม่ใช่ไง ผมก็ยอมให้มันทุกอย่าง อย่างที่ไม่เคยยอมให้ใคร แล้วทำไมมันยังเชื่อใจผมอีกวะ
ทั้งๆ ที่เหมือนทุกอย่างกำลังจะไปได้สวย...
เหมือนทุกอย่ากำลังจะลงตัว...
ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ ?
“ต้องให้กูทำยังไงวะ...”
ผมพูดออกมาเบาๆ พลางขยี้หัวตัวเอง ราวกับว่ากำลังระบายเรื่องต่างๆ ที่กำลังถาโถมเข้ามาในคราวเดียว จนตัวเองตั้งตัวรับไม่ทัน และความสุขที่คิดว่าเหลืออยู่ก็หายไปซะดื้อๆ จนตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเริ่มตั้งรับจากตรงไหนก่อนดี ก่อนที่ผมจะเลือกคว้าโทรศัพท์จากข้างตัวขึ้นมา ซึ่งหน้าจอก็โชว์สายที่ไม่ได้รับจากไอ้ธาม และเวลาที่บ่งบอกว่าตอนนี้เที่ยงคืนกว่าๆ
เที่ยงคืน...
‘เจอกันพรุ่งนี้...’
...
“โธ่เว้ย !”
ผมสบถออกมา ก่อนจะกดเข้าไลน์อย่างเผลอตัวราวกับไม่มีอะไรทำ ซึ่งแชทของไอ้ธามตอนนี้ถูกเลื่อนไปอยู่ล่างๆ แล้ว เนื่องจากช่วงสามสี่วันที่ผ่านมาผมก็มันโทรคุยกันมากกว่าจะเป็นการแชท และคนส่งเกมก็ค่อนข้างจะเยอะพอสมควร ก่อนที่มือตัวเองจะไปโดนแชทๆ หนึ่งเข้า ผมที่กำลังจะกดออกก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นเจ้าของแชทนั้นส่งรูปหนึ่งที่แสนจะคุ้นตามาให้ พร้อมกับข้อความชวนอ้วก
Buffalo Taro : ใจของพี่ ขอมอบให้น้องแทนบ้างได้มั้ยครับ จะช่วยรับไปดูแลได้หรือเปล่า ♥
Buffalo Taro: รูปภาพ (สร้อยกับจี้รูปเฟือง)
จี้รูปเฟือง...
ผมขยายรูปภาพที่พี่แซ็กส่งมาพลางอ่านข้อความไปด้วย พร้อมกับการมองสร้อยที่คอตัวเอง ซึ่งมันแตกต่างกันเล็กน้อยตรงสีและเลขสองหลักที่สลักอยู่บนจี้ ก่อนที่ผมจะนึกได้กับคำว่า ‘เกียร์’ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงจัดการเข้ากูเกิลและเสิร์ชหาทันที
- ความภาคภูมิใจของชาววิศวะ...
- หัวใจของเด็กวิศวะ...
- ยอมแล้วทูนหัว อยากมีผัวเป็นวิศวะ...
- เกียร์อยู่ที่ใจ ใจอยู่ที่เกียร์ ฝากเกียร์ไว้กับใคร ฝากหัวใจไว้กับคนนั้น...
หัวใจผมเต้นแรงไม่เป็นซ่ำ พลางกำจี้บนคอตัวเองแน่น ทั้งๆ ที่สายตาก็ไล่อ่านข้อความไปเรื่อยๆ ในใจก็เริ่มเข้าใจอะไรหลายๆ อย่าง ทั้งความหมายของของสร้อยที่มันให้มา และความรู้สึกของมันที่มีให้ผม
ทั้งๆ ที่ชัดเจนขนาดนี้ ทำไมผมโง่อยู่ตั้งนานวะ !
ผมกดโทรศัพท์หาสายที่เคยโทรเข้ามาล่าสุดทันที ในใจก็ภาวนาให้มันช่วยรับสายผม และดูเหมือนคำขอของผมจะเกิดผล เมื่อไม่นานนัก เสียงจากปลายสายก็ดังขึ้น ผมจึงลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้นทันที ความโกรธเคืองที่เคยมีให้กับมันหายไปหมดสิ้น ณ ตอนนี้ แค่อยากให้มันมั่นใจ เชื่อใจ และเข้าใจถึงความชัดเจนของผมบ้างเท่านั้น
{ว่า ?}
“มึงอยู่ไหน ?!”
{บ้าน}
“เดี๋ยวกูไปหาได้มั้ย !”
{...}
“ไอ้ธาม !”
{อืม อยากมาก็มา...}
“ได้ แล้วเจอกัน !”
ผมกดวางสายทันที ก่อนจะรีบคว้าเสื้อกับกางเกงมาสวมใส่แบบรวกๆ โดยที่ไม่ลืมที่จะหยิบหนังยางเส้นโปรดของตัวเองติดมือมาด้วย และรีบออกจากหอมาทันที ถึงจะออกยากหน่อยเพราะเลยเวลาสำหรับเข้าออกมาแล้ว แต่ก็ไม่ยากเกินไปสำหรับผมนัก ไม่นานแท็กซี่ที่ผมเลือกในการเดินทางก็มาจอดหน้าบ้านของไอ้ธามอย่างปลอดภัย ผมที่กำลังตื่นเต้นก็รีบควักเงินจ่ายและลงจากรถ ก่อนจะเห็นว่าประตูหน้าบ้านของไอ้ธามไม่ได้ล็อกไว้ ตัวเองจึงถือวิสาสะเข้าไปทันที ในใจก็คิดว่าควรจะพูดกับมันยังไง ควรจะปรับความเข้าใจกับมันยังไง และบอกมันยังไงว่าผมเองก็ให้หัวใจมันไปแล้วเหมือนกัน
ผมเองก็รักมันมากเหมือนกัน
“หือ...”
รองเท้าผู้หญิง...
...
หัวใจผมรู้สึกรนขึ้นมาทันที เมื่อเห็นแบบนั้น ก่อนจะพยายามคิดว่าไม่มีอะไร จึงเดินเข้าไปในบ้านที่มืดสนิทอย่างช้าๆ มีเพียงแสงไฟสลัวๆ เท่านั้น ที่เป็นตัวนำให้ผมก้าวเท้าตัวเองขึ้นไปที่ชั้นสอง ก่อนที่หัวใจตัวเองจะตกวูบลงมาทันที ที่ได้ยินเสียงที่ดังเล็ดลอดออกจากห้องๆ หนึ่ง ในทิศทางที่คุ้นเคย ที่คาดว่าน่าจะปิดไม่สนิท พร้อมกับการกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างฝืดคอ
“อ๊ะ...อ๊ะ...ธะ...ธาม...”
“...”
“เฟิร์นเสียว...เสียวจัง...เลย...อ๊า ~”
ผมชะงักการเดินของตัวเอง รู้สึกชาตั้งแต่หัวจรดเท้า ในใจก็เต้นแรงไม่เป็นส่ำ สมองก็พยายามหักห้ามตัวเองให้หยุดเดินและออกไปจากตรงนี้ซะ แต่เหมือนร่างกายจะไม่ทำตามเท่าไหร่นัก จนในที่สุดร่างกายหนักๆ ของตัวเองก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูที่ถูกแง้มไว้เล็กน้อย มือก็ผลักเข้าไปทั้งๆ ที่ใจสั่งห้ามอยู่ตลอด
“อ่าส์...”
...
ร่างของผู้หญิงที่กำลังขึ้นขย่มอยู่ช่วงกลางลำตัวของผู้ชายที่ผมรู้จักดี ถ้าเป็นคนอื่นผมคงจะตื่นเต้นที่ได้ดูหนังสด แต่พอเป็นคนๆ นี้แล้ว ร่างกายของผมกับชาไปชั่วขณะ มีเพียงความเจ็บจี๊ดในใจเท่านั้นที่ก่อตัวขึ้น ก่อนที่เสียงหวีดเบาๆ จากร่างเล็กที่หันมาเห็นผมที่ยืนรบกวนเวลาสุขสมของทั้งคู่อยู่พอดี จนเจ้าตัวรีบรนรานหยุดการกระทำของตัวเองและคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ และลงไปจากร่างหนา ซึ่งคนที่ผมตั้งใจจะมาหา มันเองก็หันมามองผมเช่นกัน แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าตกใจหรืออะไรออกมา ก่อนที่ร่างที่เปลือยเปล่าจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้ามาหาผมที่ยืนนิ่งอยู่ พร้อมกับคำพูดที่ฉุดให้ผมหลุดออกจากภวังค์พร้อมกับหัวใจที่แตกเป็นเสี่ยงๆ
“เบื่อแล้วว่ะ...”
“...”
“เลิกกันเถอะ”
- แทน –
ก็ไว้เจอกันพรุ่งนี้ไง
Thank You !
-
อ่านจบนี่ร้องดังมากว่า ไอ้เชี้ย ขอโทาคะ คือ แม่งชั่วอะ
-
ธามไม่น่าทำอย่างงี้นะ แต่ก็สะใจสมน้ำหน้าว่ะแทน :katai3: :katai3:
-
แทน น่าโมโหมาก มีอะไรไม่พูด
ถูกเพื่อนๆ ธามรุมทำร้ายก็เงียบ
เกิดเหตุเหยียบถ้วยมาม่า ล้มก็ไม่อธิบาย
ทั้งที่เป็นเรื่องใหญ่ จะว่าโมโหที่ธาม ด่า ดูถูก
น่าที่จะพูดให้รู้เรื่อง ก็ไม่พูดอีก
ธาม ที่พูดอะไรไม่คิด มาง้อก็ทำตัวซื่อบื้อ
ไม่ชอบแทน ที่เป็นแบบนี้
พอรู้ความหมายเกียร์ เข้าใจธาม
แทนที่จะพูดทางโทรศัพท์ ก็ไม่พูด
ธาม ก็รีบมีอะไรกับเฟิร์นประชดทันที
คราวนี้ เลิกกันไปจริงๆ เลย
ไม่รู้จะสงสาร หรือสะใจกับทั้งคู่ดี
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อย่าไปเอามันเลยผู้ชายแบบธาม ไม่เคยนึกถึงใจคนอื่นเลยคิดตื้นๆตลอด
-
:m16: :m16: :m16:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:โอ๊ยบีบำหัวใจมาก
เพื่อนธารเป็นคนทำให้เรื่องแย่แน่นอน
เอาคืนแบบเจ็บๆเลยนะแทน :fire: :fire: :fire:
-
รักกันขนาดไหน ถ้าเจอคาตาว่าเอากับคนอื่นอยู่งี้ คงรีเทิร์นยากแล้วมั้ง
แทนผิดจริงที่มีไรไม่อธิบาย ไม่พูดเอาแต่เก็บเงียบ
แต่ธามทำแรงไปป่าวอะ แล้วที่บอกว่ารักมากมายนั่นเชื่อได้แค่ไหน
สงสารแทนมากกว่าอะ ธารแม่งใจร้ายเกินไปว่ะ
-
:sad4:
-
ธามไม่เคยเชื่อใจแทน ฟังคนอื่นมากกว่าฟังแทน ในขณะที่แทนมีอะไรก็ไม่พูดกับธาม สรุปผิดทั้ง 2 ฝ่าย แต่ธามนายเอาคืนแทนมากเกินไป ไม่สมควรทำกันแทนแบบนี้ สงสารแทน
-
:z6: สักร้อยทีให้ธาม
-
:katai4: :katai4: :katai4:
อีธาม อีเลววววววว ไม่เคยเชื่อใจแทนเลย สงสารแทน
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แทนก็ไม่พูดอะไรเลยมัวแต่เก็บไว้ไม่อธิบายอะไร ธามนี่ก็ไม่คิดอะไรเลยการดึงคนที่จะทำให้ชีวิตยุ่งยากอย่างเฟิร์นมาเกี่ยวมันมีอะไรดีขึ้นได้ ไร้สาระจริง
-
ยังรออยู่เน้อ
-
อ้าวเฮ้ย. เป็นยังงี้ได้ยังไง
ช่วงนี้ซดมาม่ากัน
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
Chapter 27
ให้ไปแล้ว ไม่รับคืน...
[Time : Say]
“พอแล้ว”
ผมพูดขึ้นพลางผลักร่างเล็กที่พยายามเข้ามาคลอเคลียตัวเองออก ซึ่งตอนนี้ไอ้แทนได้ออกไปจากบ้านของผมแล้ว เหลือเพียงผมกับเฟิร์นเท่านั้นที่ยังคงอยู่ที่เดิม จะบอกว่าไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพูดแบบนั้นออกไปก็ไม่ได้ เพราะรู้ตัวดีว่าอารมณ์ล้วนๆ ที่เป็นสาเหตุ และตัวเองเจ็บปวดไม่ต่างกันนัก ตั้งแต่ตอนที่มันโกหกว่าไปต่างจังหวัดเพื่อหลบหน้าผม ซึ่งตอนนั้นก็พยายามทำตัวเองให้ใจเย็นแล้ว เพราะคิดว่ามันคงมีเหตุผล แต่พอมาเห็นว่าเจ้าตัวนอนกอดกับผู้ชายอารมณ์ของผมก็พลุ่งพล่านขึ้นอีก ทั้งๆ ที่ใจอยากจะเจอให้ไวที่สุด คิดถึงมันที่สุด และไหนจะใบหน้าที่แสดงออกว่าไม่รู้สึกหึงหวงอะไรตอนเห็นผมกับเฟิร์นแค่นั้นก็เป็นตัวฉุดอารมณ์ผมจนกู่ไม่กลับ
มันแถบจะไม่รู้สึกอะไรเลย
“อะไรกันธาม เพิ่งเริ่มไปแปปเดียวเองนะ แล้วตัวเองก็ยังไม่เสร็จเลยไม่ใช่หรือไง ?”
ว่าจบมือเล็กๆ นั่นก็คว้าเข้าที่แก่นกายของผม จนตัวเองเลยได้แต่ปัดมือนั่นออก พลางมองใบหน้าที่แสดงสีหน้าขัดใจเล็กๆ นั่น เธอจึงยอมถอยห่างออกไป แล้วทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจ ยอมรับครับว่าเฟิร์นมาไล่ตามตื๊อขอผมคืนดีได้ซักพักแล้ว แต่ตอนนี้ผมมีไอ้แทนอยู่เลยไม่ได้คิดอะไร
ก็บอกแล้วว่าผมจริงจังกับมัน
“เดี๋ยวไปส่ง”
“นี่ธาม สรุปเราจะกลับมาคืนดีกันไม่ได้จริงๆ เหรอ เฟิร์นรักธามนะ”
“...”
“ถึงธามจะเคยคบผู้ชายก็ไม่เป็นไร เฟิร์นรับได้ ยังไงเมื่อก่อนธามก็เคยรักผู้หญิง แค่กลับมาเป็นแบบเดิมไม่อยากหรอก และตอนนี้ธามก็โสดแล้วนี่”
“...”
“แล้วเลิกกับเขาแล้วใช่มั้ยล่ะ”
เลิก...
‘เลิกกันเถอะ’
ผมถอนหายใจออกมา ไม่ได้ตอบรับกับคำพูดอะไรของเธอทั้งนั้นพลางค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงท่ามกลางเสียงเรียกเล็กๆ ตัวเองเลยไม่สนใจได้แต่เดินเข้ามาในห้องน้ำ และจัดการกับอารมณ์ที่ค้างคาอยู่ ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าระหว่างทำผมคิดถึงใคร นึกถึงใบหน้าของใคร ซึ่งไม่นานนักอารมณ์ความอึดอัดของตัวเองก็ถูกปลดปล่อยออกมา
“ไอ้แทน...”
ผมหอบหายใจแรงๆ พลางหลับตาลง แล้วคิดทบทวนคำพูดกับการกระทำของตัวเองก่อนหน้านี้ ซึ่งเป็นตัวบ่งบอกได้อย่างดีว่ายังไงผมก็ปล่อยมันไปไม่ได้จริงๆ ต่อให้จะต้องเห็นแก่ตัวยังไงก็ตาม
เลิกกันแล้วงั้นเหรอ ?
“ใครจะไปยอมเลิกกัน...”
ผมขับรถมาส่งเฟิร์นที่บ้าน ซึ่งเธอก็อิดออดพอสมควรที่ผมบอกให้กลับ สุดท้ายเจ้าตัวก็ต้องยอม เพราะผมบอกว่าไม่งั้นจะทิ้งไว้ที่บ้าน ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่หลังจากเลิกกันไปที่เธอไปหาผมถึงบ้าน และมันก็ดันเข้ากับสถานการณ์พอดี เธอเลยตกเป็นแค่ ‘เครื่องมือ’ ของคนเลวๆ อย่างผมเท่านั้น
บอกแล้วว่าผมมันไม่ใช่คนดี ก็แค่เห็นแก่ตัวคนหนึ่งเท่านั้น...
“คราวหน้าไม่ต้องไปที่บ้านแล้วนะ”
“ทำไมล่ะ ก็เฟิร์นอยากเจอธามนี่ อยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม”
“หุบปากดิ น่ารำคาญ !”
“ธาม !” ผู้หญิงตรงหน้าทำหน้าบึ้งทันที ผมเลยได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนจะปลดล็อกประตู แล้วปรับน้ำเสียงลง
“ลงไปได้แล้ว”
“...” คนตรงหน้ากัดปากตัวเองแน่น น้ำตาคลอเบ้า ก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองพลางเปิดประตูลงจากรถ และก่อนที่ประตูจะปิดลงผมก็ต้องถ้วงไว้
“เดี๋ยว...” ร่างเล็กชะงักลงทันที พลางมองใบหน้าผมด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย สายตาก็บ่งบอกเป็นถามว่าเรียกเธออีกทำไม ผมจึงค่อยๆ พูดในสิ่งที่ตัวเองไม่คิดว่าจะได้พูดมันออกมา ไม่ว่าจะเป็นในตอนที่เคยคบกับเธอก็ตาม ซึ่งทำเอาน้ำตาของคนตรงหน้าที่กลั้นไว้ไหลออกมาทันที “ขอโทษ”
“ฮึก...”
“เข้าบ้านดีๆ”
“อะ...อื้อ”
คนตรงหน้าปาดน้ำตาเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป เหลือเพียงผมเท่านั้นที่ยังคงนั่งคิดอะไรอยู่ และเมื่อตั้งสติได้จึงจัดการออกรถและตรงไปที่ๆ หนึ่งทันที ซึ่งตอนนี้ตีสองเกือบตีสามแล้ว และการเคลียกับยามว่าจะเข้าไปเลยค่อนข้างยากนัก แต่เมื่อเขาเห็นผมก็ปล่อยเข้ามาทันที เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมบุกเข้ามาในหอตอนดึกๆ ดื่นๆ และเพียงแค่มองระเบียงที่เคยเห็นมันยืนคุยกับผมตัวเองก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา ช่วงสี่ห้าวันมานี้ ผมมาเฝ้ามันแถบทุกวัน ถึงแม้จะไม่ได้ขึ้นไปก็ตาม และดีใจมากที่มันบอกว่าผมสามารถเจอมันได้แล้ว และต่อให้มันไปมีอะไรกับคนอื่นจริงๆ ตอนนี้ผมก็รับได้ อาจจะเป็นเพราะตัวเองที่ไม่ยอมชัดเจนซักที แต่ต่อจากนี้มันต้องมีแค่ผมเท่านั้น เพราะผมจะผูกมัดมันไว้ให้แน่นที่สุดเท่าที่ทำได้ ขอแค่มันอย่าปล่อยมือจากผม แสดงออกว่าหึง ว่าหวงผมซักนิด แค่นี้ก็ดีใจแล้ว
ทำไมวันพรุ่งนี้ที่ว่ามันถึงได้เป็นแบบนี้วะ...
ภาวนาขอให้วันแย่ๆ ผ่านไปซักทีเถอะ
ผมลงจากรถพลางเดินเข้ามาในหอ ที่ค่อนข้างมืดเล็กน้อย แต่เนื่องจากมันใกล้จะสว่างแล้วไฟบางดวงเลยถูกเปิดขึ้น ก่อนที่ตัวเองจะชะงักการเดินเมื่อเห็นร่างในเงามืด ก่อนที่ร่างนั้นจะเผยออกมา ทำให้อารมณ์ที่ขุ่นมัวของผมถูกฉุดขึ้นมา เลยได้แต่กำมือแน่นและพยายามเดินผ่านร่างนี้ไปให้พ้น ซึ่งเจ้าตัวเองก็เห็นผมเช่นกัน ก่อนที่ตัวเองจะต้องหยุดเดินเมื่อถูกเรียกชื่อ
“ไอ้ธาม”
“...”
“กูมีแฟนแล้ว” คำพูดของเพื่อนไอ้แทน ที่ตอนนี้อยู่ห่างออกไปจากผมเล็กน้อย ซึ่งพวกเราต่างคนต่างไม่มองหน้ากัน เพราะไม่ได้สนิทอะไรขนาดนั้น และยิ่งมีเรื่องที่ทำให้จะมองหน้ากันไม่ติดมาก่อนหน้านี้ด้วย
“บอกกูทำไม”
“กูอยากให้มึงรู้ว่ากูกับไอ้แทนเป็นแค่เพื่อนกัน ที่เหลือมึงจะคิด หรือจะทำอะไร ก็อยู่ที่พวกมึงสองคนแล้ว กูจะไม่ยุ่ง”
“...”
“ถือว่าเคลียร์เรื่องของกูแล้วนะ”
พูดจบร่างนั้นก็เดินออกไปทันทีส่วนตัวเองก็เผลอคายมือตัวเองออกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ จะว่ารู้สึกเบาใจขึ้นก็คงจะใช่ แต่ก็ยังไม่ได้วางใจทั้งหมด ผมจึงรีบเดินไปที่ห้องของไอ้แทนทันที ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้ทิมเองก็คงจะเพิ่งออกมาจากห้องนี้ ก่อนที่ตัวเองจะยกมือขึ้นเคาะประตูตรงหน้าเบาๆ
ไม่นานนักประตูห้องก็ถูกเปิดออก ราวกับว่าเจ้าของห้องไม่ได้อยู่ห่างจากประตูบานนี้นัก ตามมาด้วยเสียงของมันที่ดังขึ้น
“ลืมอะไรอีกวะ...”
“...”
ประตูถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของไอ้แทนที่ตอนนี้ยังคงอยู่ในชุดที่มันใส่ไปที่บ้านผม โดยตอนนี้มันชะงักคำพูดตัวเอง เมื่อเห็นว่าผมไม่ใช่คนที่ตัวเองพูดถึง แต่ใบหน้าที่เรียบเฉยนั่นกับไม่แสดงความรู้สึก หรือท่าทีอะไรในตอนที่เห็นผมซักนิด จนตัวเองรู้โหวงๆ ขึ้นมาในใจ
“มีอะไร ?”
“...” สีหน้าและท่าทีที่นิ่งเกินไปของไอ้แทนนั้น ทำเอาผมถึงกลับไม่กล้าพูดอะไรออกมา ก่อนจะสังเกตได้ว่าใบหน้านั่นมีรอยแผลจางๆ ซึ่งไม่รู้ว่าเจ้าตัวไปทำอะไรไว้ และจากอารมณ์รุนแรงคราวก่อนเลยทำให้ผมมองข้ามมันไป
“ถ้าไม่มีงั้นกูปิดนะ...”
“เดี๋ยว” ผมรีบรั้งประตูไว้เมื่อเห็นว่ามันทำท่าจะปิดจริงๆ ท่ามกลางสายตาที่แสดงความไม่เข้าใจ จนตัวเองได้แต่เรียกชื่อมัน เพราะไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรก่อน “ไอ้แทน”
แค่เพียงได้เห็นหน้ามัน ได้ยินเสียงของมัน ความรู้สึกผิดก็ขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ
“มีอะไรก็ว่ามาดิ กูง่วง” มันว่าเสียงเรียบพลางเบือนหน้าหนี ยิ่งทำให้ผมเห็นบาดแผลบนหน้านั่นเริ่มชัดขึ้น และมันก็น่าจะเป็นสิ่งที่ผมไม่รู้ในช่วงที่เจ้าตัวนั้นหลบหน้าผมแน่นอน
“มึงไปโดนอะไรมา ?”
“โดนอะไร”
“นี่ไง...” ผมทำท่าจะเอื้อมมือไปแตะใบหน้ามัน แต่เจ้าตัวกลับเบือนหน้าหนีหลบมือของผม จนตัวเองต้องชะงักและชักมือกลับ พลางถามขึ้นใหม่ “มึงไปโดนอะไรมา ?”
“กูก็ตีกับคนอื่นปกติ ตามประสากูไปเรื่อย”
“ตีกับใคร”
“...”
“ไอ้แก๊บ !”
ผมพูดชื่อหนึ่งขึ้นมา ซึ่งทำเอาเจ้าตัวแสดงสีหน้าออกมาเล็กน้อย และเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ก็ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่ามันจะต้องไปมีเรื่องมาอีกแน่ๆ เพราะช่วงนี้เห็นว่าไอ้แก๊บเองก็มีแผลใหม่มาเหมือนกัน ซึ่งผมได้สนิทอะไรกับมันขนาดนั้นเลยไม่ได้สนใจเรื่องของมันนัก และมันก็ชอบเฟิร์นด้วย การที่ผมเลิกกับเฟิร์นไปยิ่งทำให้มันแสดงออกว่าไม่ชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่
ดูเหมือนไอ้แทนจะไม่ได้ปฏิเสธอะไร ก่อนที่มันจะทำหน้าเซ็งๆ แล้วออกปากไล่ผมอีกครั้ง ซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่แน่ใจ “มึงกลับไปได้แล้วไป”
“ไอ้เหี้ยมืด”
“จะเรียกทำไมนักหนาวะ น่ารำคาญ”
“ทำไมมึงชอบหาเรื่องเจ็บตัวนักวะ !”
“เรื่องของกู มึงจะมายุ่งทำไม” มันทำท่าทีรำคาญและแสดงสีหน้าออกว่าอยากจะไล่ผมให้ไปให้พ้นตาซักที
“ไอ้แทน !”
“เลิกพล่ามแล้วกลับไปซักทีเถอะว่ะ กูไม่มีอะไรจะพูดกับมึงแล้ว”
“แต่กูมี !”
“ก็รีบๆ พูดมาดิ”
“กูรักมึง” ผมพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดออกไป ซึ่งไอ้แทนถึงกับเงียบไป ก่อนที่เจ้าตัวผ่อนลมหายใจออกมาเล็กน้อย พลางหันมามองหน้าผมแล้วพูดกลับมาเช่นกัน
“เออ กูก็รักมึงเหมือนกัน” สิ้นคำพูดนั้นหัวใจของผมก็เหมือนกำลังลอยขึ้นสูง แต่ก็ต้องดิ่งลงกลับสู่ที่เดิมเมื่อมันพูดต่อ “ถามจริง มาพูดกันตอนนี้แล้วได้อะไรวะ ?”
“...”
“เลิกงี่เง่าแล้วกลับไปหาคนของมึงเถอะ”
“ไอ้แทน กูมีมึงคนเดียว !”
“เหอะ...อย่าพูดอะไรที่มันไม่ใช่ว่ะ” มันแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา เมื่อได้ยินผมพูดแบบนั้น ซึ่งตอนนี้ตัวเองก็ไม่ต่างกันนัก “กลับไปได้แล้ว กูง่วง !”
“ไอ้แทน กูขอโทษ” ผมพูดขึ้นเสียงเบา ซึ่งมันเองก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมา พลางเริ่มเปลี่ยนท่าทีเป็นมองหน้าผมจริงจัง
“กูเองก็ขอโทษสำหรับทุกเรื่องเหมือนกัน”
“มึงจะขอโทษกูทำไม เรื่องนี้กูผิด กูขอโทษจริงๆ มึงจะให้กูทำยังไงวะ มึงถึงจะยอมกลับมาเป็นเหมือนเดิม”
“กูก็กำลังจะเป็นเหมือนเดิมอยู่นี่ไง”
“...”
“เป็นแค่ ‘คนรู้จักกัน’ เหมือนเดิม”
“ไอ้แทน ไม่เอาดิ กูไม่อยากเลิกกับมึง !”
คำพูดของผมทำให้คนตรงหน้าถึงกับแสดงสีหน้าเบื่อหน่าย ปะปนกับความเจ็บปวดออกมา มือของเจ้าตัวก็เริ่มกำแน่น ราวกับกำลังระงับอารมณ์ของตัวเอง ก่อนที่คำพูดของมันก็ทำให้ผมรู้ว่าเจ้าตัวเองก็คงเจ็บไม่น้อยกับการกระทำไม่คิดของผม “เฮ้อ ไอ้ธาม...ตอนคบมึงก็บังคับกูให้คบ พอกูบอกเลิกมึงก็ไม่ยอมเลิก และเป็นคนบอกเองว่าถ้าเบื่อเมื่อไหร่มึงจะเป็นคนบอกเลิกกู แล้วตอนนี้คือมึงเบื่อกูแล้ว มึงบอกเลิกกูแล้ว มึงจะเอาอะไรอีกวะ”
“...”
“ทุกอย่างมึงเป็นคนกำหนดทั้งนั้น แค่นี้ยังไม่พอใจอีกหรือไง”
“...”
“หรือการเล่นกับความรู้สึกกูมันสนุกขนาดนั้นเลย ?”
“ถ้าอะไรที่ทำให้มึงคิดว่ากูเล่นกับความรู้สึกมึง กูขอโทษ กูจะไม่แก้ตัว แต่กูขอให้มึงยกโทษให้กู”
“กูไม่เคยโกรธเคืองมึงเลยนะไอ้ธาม เพราะกูรู้ไงว่าต้นเหตุระหว่างกูกับมึงมันก็ความผิดกูทั้งนั้น แต่ตอนนี้ก็ถือว่ากูชดใช้มาพอแล้วมั้ง ถ้ามึงอยากได้ที่ระบายใหม่ มึงก็ไปหาคนอื่นเถอะ มีคนอีกเยอะที่เต็มใจให้มึงน่ะ”
“ไอ้แทน กูอยากให้มึงรู้ว่ากูจริงจังกับมึง”
“...”
“แล้วกูก็ไม่ยอมปล่อยมึงไปง่ายๆ ด้วย”
“กูเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าถ้าตอนไหนที่มึงไปมีอะไรกับคนอื่นระหว่างที่คบกับกูถือว่าความสัมพันธ์ของเราจบลงทันที”
“...”
“ถ้าพูดไม่รู้เรื่องก็กลับไปว่ะ กูเบื่อที่จะคุยกับมึงเต็มทีแล้ว” ไอ้แทนมันทำท่าจะปิดประตู ซึ่งคราวนี้ผมก็ไม่ได้รั้งมันไว้เหมือนคราวก่อน เพราะไม่รู้จะพูดยังไง เพราะตัวเองทำลายทุกๆ อย่างเองแท้ๆ ก่อนที่ประตูนั่นจะชะงักลงและเปิดออกใหม่ เผยร่างของไอ้แทนที่มองมาที่ผมที่ยืนนิ่งอยู่ ราวกับว่าเจ้าตัวเพิ่งจะนึกอะไรได้ ก่อนที่มันจะเอื้อมมือปลดบางอย่างออกจากคอ พร้อมกับยื่นมันมาให้ผม “ของสำคัญของมึง กูขอคืน”
ผมมองของที่ที่ยื่นมา ไม่เคยรู้สึกว่าทรมานเท่านี้มาก่อน ถ้ามันคืนให้ ก็แสดงว่ามันน่าจะรู้ความหมายของสร้อยแล้ว
“กูให้มึงไปแล้ว กูไม่คิดจะเอาคืน”
ไอ้แทนมันนิ่งไปซักพัก พลางมองของในมือตัวเองนิ่งๆ ก่อนจะเงยหน้ามองหน้าผมที่ยืนมองมันเช่นกัน ก่อนที่การกระทำของเจ้าตัวจะทำให้ผมรู้สึกเจ็บขึ้นมาเป็นเท่าตัว ซึ่งไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันจะเทียบเท่ากับความรู้สึกในตอนที่มันเห็นผมมีอะไรกับคนอื่น หรือตอนที่ผมบอกเลิกมันได้หรือเปล่า พร้อมกับของในมือนั่นที่หล่นลงพื้นไปพร้อมๆ กับหัวใจของผม
“ถ้าไม่เอา...”
“...”
“งั้นกูทิ้ง”
- แทน –
ของสำคัญของมึง กูขอคืน
Thank You !
-
โอ้ย เศร้า :mew2:
-
โอ้ยโอ้ย. ธามทำอะไรลงไปน่ะ ประชดกันแบบนี้
กู้คืนมาให้ได้นะ
ธามแทน. ธามแทน. ธามแทน
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
สมน้ำหน้าอีธาม :hao7:
-
พอกันทั้ง2คน ทำไมเป็นแบบนี้
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: สมน้ำหน้าธาม ซะจริง
นี่ถ้าใจเย็น ซักหน่อย ก็รู้เรื่อง
ทำประชดประชัน เอาหญิงทันที
พูดว่าเบื่อ พูดขอเลิกก่อน
โดยไม่ถามไถ่พูดจากันซะก่อน
เจ็บไปเลย ธาม
แต่แทน ก็เจ็บเหมือนกัน นี่สิ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เพราะความใจร้อน ไม่ฟังเหตุผล ไม่เชื่อใจ ขี้ประชดประชันของแกล้วนๆเลยธาม
-
นายทำร้ายตัวเองชัดๆเลยนะ นายธาม....
-
:hao5: อยากอ่านต่อแล้ว
-
สมน้ำหน้า
-
โอ๊ยยยยย อ่านแล้วปวดใจ
-
ฮือออ มันผิดที่ต่างคนต่างไม่ยอมคุยดีดี แทนก็ปิดธาม เพราะห่วงความรู้สึกธาม ส่วนธามแม่งก็ชอบคิดไปเองแล้วประชด พอประชดเสร็จก็ต่างคนต่างเจ็บปวด แง๊
-
หน่วงเหลือเกินนนน
แต่สมน้ำหน้า ทำอะไรไม่คิดถึงใจคนอื่น
คนอื่นที่ว่าก้คนที่คัวเองรักแท้ๆเลย
เอาให้จำว่าทำแบบนี้ผลมันเป็นยังไง
รออค่าา
-
:z3: My god มันหน่วงหัวใจมากอ่านไปเหมือนจะหายใจไม่ออก
ทำดีแล้วแทน ใจแข้งไปนานๆนะ ให้ธารได้คิดบ้าง อย่าเอาแต่ใจตัวเอง
รอตอนต่อไปนะค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:เป๋นกำลังใจให้คนเขียน
-
Chapter 28
อย่าคิด อย่าหนี และวิธีเด็ดขาด...
“ไอ้แทน ทำอะไรวะ ?”
“ปั่นโปรเจ็คดิ”
“แหม ขยัน”
“เออ”
ผมพูดกลับเพื่อนร่วมคณะที่เดินเข้ามากวนตัวเองที่กำลังนั่งอาศัยไวไฟที่มหา’ลัยทำโครงการอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึก จะไม่ให้ขยันได้ไง ขี้เกียจมานั่งปั่นตอนท้ายๆ เสร็จแล้วจะได้ทำเรื่องออกฝึกงานซักที เบื่อมหา’ลัยละเนี่ย
ผมควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะกดหาคนที่ทำงานคู่กับตัวเอง เพราะดูแล้ว สมองแบบผมคงทำงานอะไรที่เป็นหลักการไม่ได้หรอก
“อยู่ไหนวะ ?” ผมกรอกเสียงลงไป หลังจากที่ปลายสายรับ
{เออ โทษทีว่ะ ไปช้าหน่อย แวะไปที่ทำงานแปป}
“เค กูนั่งทำรออยู่หน้าตึก รีบมา กูขี้เกียจละ”
{ขี้เกียจก็หาอะไรเล่นรอ แค่นี้ละ เดี๋ยวกูรีบไป}
“โอเค”
ผมวางสายจากมัน ก่อนจะปิดจอโน๊ตบุ๊คลงและมานั่งเล่นตามที่มันว่าจริงๆ โดยการเลือกที่จะส่องโทรศัพท์ไปเรื่อยเปื่อย ก่อนที่จะรู้สึกถึงเงามืดของคนบางคนมายืนทาบหัวไว้ ทำให้ผมที่นั่งก้มหน้าก้มตาต้องเงยหน้าขึ้นไปดู และมันก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นคนที่ผมคุ้นเคยดี แต่ไม่อยากจะเจอที่สุด
ไอ้ธาม...
มันยืนมองหน้าผมนิ่งๆ ซึ่งใบหน้าของเจ้าตัวมีรอยแผลเล็กน้อย ซึ่งนี่ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วหลังจากที่เกิดเรื่อง และช่วงนี้ผมก็ไม่ได้เจอมันบ่อยนัก แทบจะลาขาดกันเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ยังมีบ้างที่เจ้าตัวมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ จนผมไม่รู้จะหนีมันยังไงดี เลยได้แต่ทำตัวนิ่งๆ และพยายามเฉยๆ ใส่ไป ทั้งๆ ที่ในใจก็ร้อนรนไม่ต่างกันนัก ที่กลัวตอนนี้คือกลัวตัวเองจะใจอ่อนแล้วต้องกลับไปจุดเดิมๆ ซะมากกว่า
จุดที่กลายเป็นได้แค่ที่ระบายความเงี่ยนของมัน...
ครืดดดด ~
และอยู่ๆ เสียงโทรศัพท์จากไอ้ทิมก็เหมือนเป็นตัวช่วยคลายความกดดันให้ผม ผมจึงรีบกดรับสายมันทันที “ว่าไง”
{กูอาจจะไปช้าหน่อย มึงกลับหอก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูแวะปะ...}
ติ๊ด !
“เฮ้ย !” ผมร้องออกมาเสียงดังเมื่ออยู่ๆ ไอ้คนที่ยืนอยู่ ก็ทำตัวเสียมารยาทโดยการคว้าโทรศัพท์ของผมไปและกดวางสายของไอ้ทิมอย่าถือวิสาสะ ก่อนที่มันจะคว้าแขนผมพลางฉุดกระชากให้ลุกขึ้น “ไอ้ธาม มึงทำอะไรวะ !”
“มากับกูหน่อย”
“ไม่ !” ผมดึงแขนตัวเองออกทันทีที่มันทำท่าว่าจะลากผมให้เดินตาม พลางมองหน้ามันอย่างไม่พอใจ “มีอะไรก็พูดตรงนี้ กูไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“ไอ้แทน อย่าดื้อ !”
“มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกู อย่าลืมว่าเราแค่คนรู้จักกัน !”
“...”
“ปล่อย กูจะทำงาน !”
ผมมองหน้ามันก่อนจะเบือนหน้าหนีและนั่งลงเหมือนเดิม พลางเปิดหน้าจอโน๊ตบุ๊คขึ้นเพื่อยืนยันคำพูดของตัวเอง ยอมรับว่าคิดถึงมันเหมือนกัน และยิ่งพอได้เห็นหน้าชัดๆ ได้ยินเสียงชัดๆ ยิ่งทำให้ความรู้สึกเดิมๆ เกิดขึ้นมา แต่อารมณ์โกรธเพราะเรื่องก่อนหน้านี้ก็มากพอที่จะทำให้ผมมองข้ามความคิดถึงที่มีอยู่น้อยนิดนี่ไปได้ จะโทษมันฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เพราะผมก็ไม่ควรไปจริงจังตั้งแต่แรก อย่างที่บอก การเริ่มต้นของผมกับไม่ได้ดีนัก จะให้จบสวยมันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอก
ไอ้ธามมันแค่เงี่ยน ก็เลยเผลอมาเอาผมแค่นั้นแหละ
ผมนั่งเงียบโดยไม่สนใจคนที่ยืนค้ำหัวอยู่ ก่อนที่มันจะถอนหายใจออกมา และยอมเดินออกไปจากตรงนี้ ซึ่งผมก็โล่งอกเล็กน้อย ก่อนจะปิดจอโน๊ตบุ๊คลงเมื่อเห็นว่ามันเดินไปพ้นสายตาแล้ว และตั้งใจว่าจะโทรกลับหาไอ้ทิม...
เดี๋ยวนะ...
“อะ...ไอ้เหี้ยธาม !”
โทรศัพท์กู !!
ผมเดินมาที่ตึกวิศวะ ซึ่งนานแล้วที่ไม่ได้มาที่นี่ ก่อนจะส่องสายตามองหาคนที่ช่วงชิงโทรศัพท์ของผมไป ถ้าไม่ติดว่าเป็นของสำคัญก็คงจะปล่อยไปได้อยู่หรอก และผมก็ไม่ได้มีเงินถุงเงินถังถึงขนาดที่จะช่างแม่ง และไปซื้อใหม่ ก่อนที่ตัวเองจะสะดุ้ง เพราะนอกจากจะหาไอ้ธามไม่เจอแล้ว ยังต้องมาเจออีกคนที่ไม่อยากจะเจอเหมือนกันอีก
“อ้าว น้องแทน”
“เหี้ยอะไรนักหนาวะ” ผมบ่นออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปมองไอ้พี่แซ็กส์ที่กำลังเดินเข้ามาหา ซึ่งพี่มันทำหน้าเสียเล็กน้อย ท่าทางจะได้ยินสิ่งที่ผมพูด ได้ทีผมจึงถามมัน “เห็นไอ้ธามบ้างป้ะ ?”
“เห็น”
“อยู่ไหน !?”
“เห็นขับรถออกไปแล้ว”
“ได้ไงวะ !” ผมสบถเสียงดังพลางทำหน้าอารมณ์เสีย จนไอ้พี่แซ็กส์ถึงกับเผลอถอยหลังออกไป ก่อนที่มันจะเริ่มพูดจากวนประสาท
“ถ้าแฟนไม่ไปส่งบ้าน ให้พี่ไปส่งแทนก็ได้นะ”
“แฟนอะไร !?”
“หือ...”
“น่ารำคาญแม่ง !”
ผมเดินออกจากตรงนั้นด้วยความหงุดหงิด พลางเหลือบไปเห็นกลุ่มของคนที่เคยมารุมผมเมื่ออาทิตย์ก่อนๆ ซึ่งก็ต้องแปลกใจที่ไม่เห็นไอ้เหี้ยแก๊บ ก่อนที่ตัวเองจะไม่สนใจแล้วเลือกที่จะเดินผ่านไปเฉยๆ แต่ก้าวไปเพียงแค่ไม่กี่ก้าว คนที่ทักผมก่อนหน้านี้ก็เดินตามมาติดๆ พร้อมกับยกแขนขึ้นคล้องคอผมอย่างถือวิสาสะ ผมจึงหันไปมองอย่างหาเรื่อง เจ้าตัวจึงรีบชิงพูดขึ้นมาก่อน
“ถ้าอยากเจอไอ้ธามก็ไปที่ร้านเหล้าด้วยกันดิ เดี๋ยวคืนนี้มันก็มา”
“ใครบอกอยากเจอ”
“เอ้า ก็เห็นถามหามัน”
“ไม่ได้อยากเจอ แค่มีธุระ”
“นั่นแหละ ไปด้วยกันนะครับ น้องแทน J”
“ไม่ล่ะพี่ มีการมีงานต้องทำว่ะ”
“ไปเถอะ คนอื่นก็ไป มันฝากมาชวนเนี่ย !” ไอ้พี่แซ็กส์มันขยั้นขยอผมไม่เลิกจนตัวเองเริ่มจะรำคาญขึ้นมา “ไปเถอะน้า ~”
“ก็บอกไม่ไปไงวะ พี่แม่งพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องงั้ย หรือจะต้องให้พูดภาษาควายห๊ะ !?”
“ฮื้อ ~”
“น่ารำคาญจริง !” ผมเอาแขนมันออก ก่อนจะทำหน้าเซ็งๆ ซึ่งมันเองก็ตีหน้าเศร้าส่งมาให้ผม พลางพูดคำพูดที่ทำให้ผมถึงกับนิ่งไป
“ใช่ซี่ มีแฟนแล้วหนิ จะไปเที่ยวได้ไงล่ะ ~”
“...”
“ไม่ไปก็ไม่ไป แฟนหวงซะขนาดนั้นนี่เนอะ” มันพูดจาหยอกผม แต่ไม่รู้หยอกอีท่าไหน นอกจากจะทำให้ผมหงุดหงิดขึ้นแล้วยังเผลอตอบตกลงไปแบบไม่ตั้งใจอีกด้วย
“ร้านไหนว่ามา !”
“J”
# 20.40 น.
ในที่สุดผมก็ติดกับดักมากับไอ้พี่แซ็กส์จนได้ ทั้งๆ ที่สัญญากับไอ้ทิมแล้วว่าจะนั่งทำโครงการด้วยกัน แต่ยังไงวันนี้ผมก็ตั้งใจจะแค่มาเอาโทรศัพท์คืนจากไอ้ธามเท่านั้นแล้วกลับ แต่ตอนนี้ก็ปาไปสองทุ่มเกือบจะสามทุ่มแล้วก็ยังไม่เห็นหัวมันซักนิด และที่น่าหงุดหงิดไปกว่านั้นคือนอกจากการตั้งใจจะนั่งรอคนเดียวของผม กลับมีไอ้พี่แซ็กส์เข้ามานั่งข้างๆ แถมมันยังยกมือขึ้นคล้องคอผมราวกับสนิทสนมกันมานาน พอเอาออกแม่งก็ยกขึ้นมาใหม่ จนตอนนี้ได้แต่ตัดรำคาญปล่อยให้มันทำตามใจไปแบบนั้น
“เมื่อไหร่มันจะมา ?”
“เดี๋ยวก็มา ไอ้ธามมันสายดึกอยู่แล้ว”
“โห่ย ขี้เกียจรอแล้วเนี่ย !”
“รอแฟนแค่นี้ทำบ่น มามะมากินนี่ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” ไอ้พี่แซ็กส์มันพูดจายียวน พลางจับแก้วเหล้าเข้ามาให้ผม ซึ่งไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ผมถึงได้มานั่งอยู่กับมันแค่สองคน ทั้งๆ ที่คนอื่นก็มากันเยอะแยะ ก่อนที่ผมจะไม่ขัดศรัทธา คว้าแก้วเหล้านั่นมากรอกใส่ปาก พลางแก้ต่างให้ตัวเองเสียงแข็ง
“ใครแฟนมัน”
“ห๊ะ ?”
“เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว”
“เอ้า งอนกันอยู่ ?”
“บอกว่าไม่ได้คบกัน พูดไม่รู้เรื่องงั้ย พี่แม่ง !”
“โอเคๆ ไม่คบก็ไม่คบ” ไอ้พี่แซ็กส์มันทำหน้าเหวอ พลางพยักหน้าเออออตาม ผมเลยคว้าขวดเหล้ามาเทและกรอกใส่ปากโดยไม่เกรงใจเจ้าของทันที “งั้นแสดงว่าน้องแทนโสดอ่ะดิ ?”
“อืม”
“งั้นพี่จีบได้ป้ะ J”
“ขอร้องพี่ ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย” ผมที่ตั้งใจกับการเทเหล้าก็เงยหน้ามองพี่แซ็กส์แบบจริงจัง พลางพูดขึ้นอีกครั้ง “ไอ้ธามมันแค่แกล้งผมเล่นเท่านั้น ผมกับมันไม่ได้เป็นอะไรกัน ฝากแก้ข่าวให้ด้วย”
“ใครแกล้ง”
อยู่ๆ เสียงที่สามก็ดังขึ้น ทำให้ผมกับพี่แซ็กส์เงยหน้าขึ้นไปมองคนที่เป็นประเด็นในคำพูดของพวกผมที่ตอนนี้เจ้าตัวมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว มันมองผมนิ่งๆ สลับกับร่างพี่แซ็กส์จนอีกคนต้องค่อยๆ ยกมือออกจากคอผม พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอึดอัด “น้องแทน งั้นพี่ไปหาเพื่อนแล้วนะ”
“อืม เดี๋ยวผมก็กลับแล้วเหมือนกัน”
ผมตอบแค่นั้น พี่แซ็กส์จึงลุกขึ้นและเดินออกจากตรงนี้ทันทีโดยผ่านร่างของไอ้ธาม และเจ้าตัวก็ยังไม่ลืมหยุดเดินและตบบ่าผู้มาเยือนใหม่เบาๆ จนอีกคนต้องหันไปมองด้วยท่าทีหงุดหงิด พี่มันเลยรีบเดินไปที่อื่น จนตอนนี้เหลือแค่ผมกับไอ้ธามสองคนเท่านั้น ตัวเองเลยลุกขึ้นยืนแล้วมองหน้ามัน
“ขอโทรศัพท์คืน”
“อยู่ที่บ้าน”
“...” ผมมองหน้ามันด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนจะจิ๊ปากออกมาด้วยความไม่พอใจ พลางเดินหนีร่างนั้นทันที
ในเมื่อหมดธุระ ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่แล้ว
หมับ !
อยู่ๆ แรงที่มาจากด้านหลังก็คว้าแขนผมแน่น และผิดคาดเมื่ออยู่ๆ ไอ้ธามมันก็ลากให้ผมเดินออกจากร้านด้วยความเร็ว ท่ามกลางสายตาของคนอื่นๆ จนตัวเองตั้งตัวไม่ทัน เมื่อเดินออกมาข้างนอก ผมจึงรีบสะบัดแขนมันออก แล้วพูดเสียงดัง “เป็นบ้าอะไร !”
“...”
“ไอ้เหี้ยธาม !” ผมพยายามยื้อตัวเองสุดแรง เพราะนอกจากมันจะไม่ฟังผมแล้วเจ้าตัวยังคว้าแขนผมอีกครั้ง และลากให้เดินตาม จนกระทั่งมาถึงรถของมัน ซึ่งแรงจับยังคงไม่คลายลง จนในที่สุดผมก็ยอมแพ้ และก้าวตามมันไป
“ขึ้นรถ”
“ไอ้...!”
“กูบอกให้ขึ้นรถไง จะเอาโทรศัพท์ไม่ใช่ ?”
“ไว้เอามาให้พรุ่งนี้ที่ ม.” ผมว่าก่อนจะพยายามเอาแขนมันออก ไอ้ธามมันเลยได้แต่เบือนหน้าหนีพลางดุนกระพุงแก้มตัวเอง ก่อนที่เจ้าตัวจะจัดการเปิดประตูรถและทำท่าจะจับผมยัดเข้าไป “อะไรของมึงนักหนาวะ !”
“หุบปาก ไม่งั้นกูจะเอามึงตรงนี้แหละ”
“...!”
“ขึ้นรถได้แล้ว เดี๋ยวพาไปเอาโทรศัพท์”
มันว่าเสียงเรียบพลางยืนขวางไม่ให้ผมหนีไปไหน จนในที่สุดตัวเองก็เลือกที่จะเข้าไปนั่งในรถอย่างหมดทางเลือก เพราะนอกจากพวกเราแล้ว ยังมีคนอื่นๆ อยู่มากพอสมควรที่มาเอารถตัวเอง และตอนนี้ทั้งผมและมันก็กลายเป็นจุดสนใจของคนอื่นๆ ไปเรียบร้อยแล้ว อีกคนจึงปิดประตูให้และเดินอ้อมมาขึ้นฝั่งตัวเอง ก่อนที่มันจะออกรถ ซึ่งระหว่างอยู่บนรถทั้งผมและมันต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไร ในเมื่อมันบอกว่าจะพามาเอาโทรศัพท์ ผมก็จะมา ถ้าได้คืนแล้วจะได้จบๆ กันไปซักที
ไม่นานนักรถของไอ้ธามก็มาจอดอยู่ที่ที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี และเป็นสถานที่ที่ผมไม่อยากจะมาที่สุดในเวลานี้ เจ้าตัวไม่รอช้ารีบลงจากรถ ผมเองก็เช่นกัน ก่อนที่มันจะเดินมาคว้าแขนผมอีกครั้ง ตัวเองเลยได้แต่เบี่ยงตัวหลบ มันจึงมองผมนิ่งๆ
“ขึ้นไปเอามา เดี๋ยวรออยู่ข้างล่าง”
“...”
“เร็วๆ กูมีเรื่องต้องทำอีกเยอะ ไม่มีเวลาว่างขนาดนั้น”
“ไอ้แทน อย่าดื้อ”
“กูไม่ได้ดื้อ !”
“มากับกูหน่อย กูสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร”
“กูยังเชื่ออะไรมึงได้อีกวะ”
“...”
ไอ้ธามมันเงียบเมื่อโดนผมตอกกลับไปแบบนั้น ซึ่งผมเองก็ไม่ต่างกันนัก ในใจรู้สึกเจ็บขึ้นมาพลางมองหน้ามันไม่ละสายตา ตอนนี้อยากจะหายไปจากตรงนี้เต็มที แค่เห็นบ้านมันที่ตัวเองเคยตั้งใจจะมาพูดความในใจ แต่ดันมาเจออะไรแบบนั้น แค่นี้ผมก็ไม่อยากแม้แต่จะก้าวเข้าไปแล้ว
จะตอกย้ำกันไปถึงไหนวะ
“รู้สึกแย่ว่ะ ปล่อยกูเถอะ อย่ามายุ่งกับกูเลย”
“กูทำไม่ได้”
“ต้องให้กูหนีไปให้พ้นหน้ามึงเลยมั้ย ถึงจะพอใจ ?”
“อย่า...ไอ้แทน กูขอร้อง อย่าแม้แต่จะคิด”
“เหอะ...” ผมเค้นเสียงออกมา พลางเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นสายตาที่แสดงออกมาว่าเจ็บปวดนั่น จนไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องล้อเล่นกันแน่ จนในที่สุดผมก็เลือกที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “ขึ้นมาเอามาให้กู เดี๋ยวกูรออยู่ข้างล่าง”
“...”
“ไอ้ธะ...เฮ้ย !” ผมร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆ มันก็เข้ามาพลางจับตัวผมอุ้มขึ้นบ่า แล้วรีบพาเดินเข้าบ้านด้วยความเร็ว มือก็ทุบหลังมันเต็มแรงอยู่หลายที ก่อนที่ตัวเองจะต้องชะงักและหยุดนิ่งตัวแข็งทื่อเมื่อมันพาขึ้นบันได ทำให้รู้สึกเหมือหัวผมกำลังจะทิ่มลงกับพื้น “อะ...ไอ้ธาม ปล่อยกู !”
“...” เจ้าตัวไม่ได้ตอบ เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสอง มันจึงค่อยๆ วางผมลง ได้ทีตัวเองเลยเข้าไปกระชากคอเสื้อมันอย่างแรงด้วยความเหลืออด “กูก็ปล่อยแล้วไง”
“กูแม่งโคตรเกลียดมึงเลยว่ะ ทำไมไม่ไปให้พ้นหน้าซักที !”
“อืม กูรู้ว่ากูสมควรโดนเกลียด”
“รู้แล้วมายุ่งกับกูทำไม บอกเลิกกูแล้วไม่ใช่หรือไง มายุ่งกับกูอีกทำไม !!”
“จะต้องให้กูพูดยังไงวะ มึงถึงจะเข้าใจว่ากูก็ไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้”
“...”
“ต้องให้กูทำยังไง มึงถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม”
“เอาโทรศัพท์กูคืนมา”
“อะ...”
“ไอ้ธาม เอาโทรศัพท์กูคืนมา กูไม่อยากคุยกับมึง มึงพูดไม่รู้เรื่อง”
“...”
“ถ้าไม่ให้ งั้นกูกลับ ถ้าอยากคืนเมื่อไหร่ค่อยเอามาคืน” ผมพูดก่อนจะหันหลังเดินหนี มันจึงรีบคว้าแขนผมไว้ให้หยุด ผมจึงได้แต่เบือนหน้าหนี ไม่แม้แต่จะมองหน้ามันด้วยซ้ำ ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆ ปล่อยออกและเลือกเดินเข้าไปในห้องตัวเอง ทำให้ผมรู้ได้ว่ามันเข้าไปเอาโทรศัพท์ให้ผม และก็เป็นไปตามคาดเมื่อมันเดินกลับมา พร้อมโทรศัพท์คุ้นตาในมือ ผมจึงยกมือขึ้นเพื่อที่จะขอคืน จะได้รีบๆ ออกไปจากที่นี่ซักที “เอามา...”
คลิ๊ก ~
...
“มึงมากกว่าที่พูดไม่รู้เรื่อง...”
“อะ...ไอ้...” ผมมองมือตัวเองที่ตอนนี้ถูกกุญแจมือใส่ไว้เรียบร้อย โดยโยงไปหามือของอีกคนที่ถูกใส่ไว้เช่นกัน ก่อนที่สายตาคมกริบและคำพูดของไอ้ธามจะทำให้ผมเสียวสันหลังวาบ
“งั้นกูจะได้ใช้วิธีเด็ดขาดซักที”
“ไอ้ธาม...!”
- ธาม –
ต้องให้กูทำยังไง มึงถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
..................................
สาววายผู้ลึกลับ Talk Talk
ขอบคุณที่อ่านนิยายของสาววายผู้ลึกลับค่ะ
ปล. สามารถติดตามข่าวสาร และให้กำลังใจกันที่เพจ สาววายผู้ลึกลับ https://web.facebook.com/YaoiMysteriousGirl/?ref=aymt_homepage_panel
ปอลิง. สุดท้าย อยากจะบอกว่า ใจเย็นๆ น้าาาา ทุกโคลนนนน 5555+
Thank You !
-
ตกลงจะเข้าใจกันมั้ยขิงก็ราข่าก็แรง
-
:katai4: :katai4: ลำไยมากอีธาม
-
ทำขนาดนี้
ขอโทษซักคำนี่พูดไปยังอะธาม
-
เอ้า...ทำตัวเองก็หาทางแก้ปัญหาเอาเองเถ๊อะะะะะะ
-
ธามแม่ง น่ารำคาญวะ หึ๊ย ทำไรไม่คิด ความรู้สึก เสียไปแล้วไม่ได้คืนมาง่าย ๆ นะเว้ยเห้ย คิดง่ายไป เบื่อขี้หน้า
-
ธาม วิศวะขาโหด Vs แทน เกษตรฯ ตัวร้าย จริงๆ
แทน ไม่ยอมดีด้วยซักที ธามเลยออกแนวโหดใส่
คราวนี้จะพูดกันรู้เรื่องมั้ย หรือต้องพูดด้วยภาษากาย
ธาม ชอบนะ ไม่รู้แทน ชอบหรือเปล่า
แต่ เอ่อ.....คนอ่าน ช้อบ ชอบบบบบ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เกลียดธามอะ เคลียร์เรื่องเหี้ยๆที่ตัวเองทำก่อนดิ๊
มาวุ่นวายอะไรกับคนอื่น
-
อ๊ากกกกกกกก(พ่นไฟใส่อิธาม)แม่งปากเสียขั้นสุดเหอะ ทำไรตามอารมณ์ตัวเองตลอด เปนเรื่องที่รับไม่ได้มากเลยที่ไปมีอะไรกับเฟิร์นเนี่ย!
แทนก็เหมือนกัน ขัดใจจากตอนก่อนหน้าคือไม่ยอมอธิบายเรื่องทิมให้ธามเข้าใจ
แต่สุดท้ายก็อยากให้เขาคืนดีกันเร็วๆ เพราะอิคนอ่านนี่ใจร้อนรุ่มมากค่ะซิส!
เราที่เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวจนตามทันตอนล่าสุดก็ขอให้คนเขียนรีบมาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคะพลีสสสส :monkeysad:
-
ทำไมไม่พูดกันตรงๆ นะ
-
:oo1: :oo1: :oo1:
-
ธามโคตรเอาแต่ใจตัวเองเลย
-
จับอีธามทุ่มใส่กำแพง
-
ไม่รู้จะพูดอะไรเลย ธาม!!! :katai1:
-
สนุกมาก
-
ธามแม่ง ใช้แต่อารมณ์ ผิดสุดคือเรื่องนังเฟิร์นไรนั่นแหละ ธามใจร้ายมากกว่าที่คิด
ที่ทำๆ มา ติดลบหมดเลยอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
Chapter 29
ใจของกู ใจของมึง...
“จะให้กูกลับหอได้ยัง ?”
“...”
“ไอ้ธาม !”
“อีกเดี๋ยวดิ...”
“...”
“คิดถึง”
“หุบปากพล่อยๆ ของมึงไปเถอะ” ผมพูดออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะทำหน้าเซ็งๆ โดยที่ตอนนี้ผมกับมันนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น และตัวเองก็นั่งบนโซฟา ส่วนไอ้ธามนั่งอยู่บนพื้นตรงหน้า ซึ่งมือของพวกเรายังคงติดกันอยู่ “ปล่อยกูได้แล้ว กูต้องกลับไปทำงาน”
“มึงเกลียดกูขนาดนั้นเลยเหรอวะ ?”
“เออ”
“...”
คำตอบที่ไม่ลังเลของผมทำเอามันถึงกับเงียบไป ซึ่งเจ้าตัวได้แต่มองหน้าผมนิ่งๆ โดยไม่พูดอะไรต่อ จนตัวเองเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมา “มึงไม่คิดจะพูดอะไรแล้วใช่มั้ย ?”
“ไม่ ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งแก้ตัว”
“แล้วทำไมไม่แก้ตัวซะล่ะ”
“กูทำผิดจริงๆ จะให้กูแก้ตัวอะไร”
“หึ...” ผมเบือนหน้าหนีกับคำพูดนั่น ในใจก็รู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่จะถามมันเสียงเรียบ “แล้วที่รั้งกูไว้แบบนี้เพื่อ ?”
“ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอวะ ?”
“ต้องมีดิ ถ้าไม่มี กูก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องอยู่เหมือนกัน”
“กูไม่อยากปล่อยมึงไป”
“งั้นมึงก็ควรถามความสมัครใจกูด้วย”
“ถ้ากูถาม แล้วมึงจะอยู่มั้ยล่ะ”
“...”
“ว่าไง ?”
“ไม่”
“หึ งั้นกูไม่ถามหรอก”
ผมถอนหายใจออกมา กับความดื้อด้านของไอ้ธาม พลางมองกุญแจมือที่พัธนาการมือของผมและมันอยู่ ก่อนที่ตัวเองจะควักโทรศัพท์ที่เพิ่งได้คืนขึ้นมา และกดหาคนที่รอผมกลับไปทำงานด้วย เพราะรู้ว่ายังไงไอ้ธามคงไม่ปล่อยผมกลับไปง่ายๆ ซึ่งไม่นานนัก ปลายสายก็รับ
{อยู่ไหน ?}
“วันนี้กูคงไม่ได้ไปทำงานด้วยแล้วว่ะ”
{อ้าว ทำไม ?}
“มีธุรนิดหน่อย โทษที”
{เออ งั้นเจอกันพรุ่งนี้}
“เออ” ผมตอบแค่นั้นก่อนจะตัดสายทิ้ง ซึ่งตอนนี้ล่วงเลยมาสี่ทุ่มกว่าแล้ว ก่อนที่ตัวเองจะหันกลับไปมองหน้าไอ้ธามต่อ โดยที่เจ้าตัวก็ยังคงมองมาที่ผมไม่วางตา “จะเอาไง ?”
“ดีกัน”
“...”
“มึงไม่ต้องกลับมาคบกับกูก็ได้ กูแค่ขอโอกาสเริ่มใหม่”
“มึงเอาเวลามาตื๊อกูแบบนี้ กูว่ามึงไปหาเฟิร์นเถอะ ชีวิตจะได้มีความสุขซักที”
“มึงรู้ได้ไงว่ากูจะมีความสุข ?”
“...”
“สรุปมึงจะไม่ยกโทษให้กูจริงๆ”
“กูก็บอกว่ากูยกโทษให้มึงไปนานแล้ว มึงนี่แม่งพูดไม่รู้เรื่อง กูเริ่มอารมณ์เสียแล้วนะ” ผมยกมือขึ้นจิกกระชากเส้นผมของไอ้ธามจนเจ้าตัวเชิดหน้าตาม พลางร้องออกมา ก่อนที่ตัวเองจะกดเสียงต่ำพูดกับมัน “ปล่อยให้กูกลับได้แล้ว”
“ไอ้แทน...”
“ถ้ามึงยังพูดจาไม่เข้าหูกูอีก มึงโดนแน่ไอ้ธาม !”
“จะใช้ความรุนแรงทำไมวะ”
“มันก็สมควรแล้วไม่ใช่หรือไง !” ผมผลักหัวมันออก ก่อนจะยกมือข้างที่ถูกล็อกไว้ขึ้นมา ทำให้มือของอีกคนติดขึ้นมาด้วย “ปล่อยได้แล้ว กูจะกลับ ง่วง”
“นอนนี่แหละ”
ผมมองใบหน้าของไอ้ธามที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่ ก่อนที่จะยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองเบาๆ เพราะไม่รู้จะพูดยังไงดี ยิ่งพูดก็เหมือนสร้างความกดดันให้ตัวเองเปล่าๆ เพราะนอกจากไอ้ธามจะไม่ฟังคำพูดผมแล้ว มันยังไม่สนใจความรู้สึกของผมด้วยซ้ำ ตอนนี้ที่ผมยังคุยกับมันได้ ยังมองหน้ามันได้เพราะผมพยายามจะไม่คิดอะไรมาก เพราะคิดไปก็เท่านั้น ผมไม่ใช่ผู้หญิงที่จะต้องมานั่งเสียใจ คร่ำครวญเวลาแฟนมีชู้ และผมก็ทำใจไว้บ้างแล้วด้วย ว่ายังผมกับมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ แค่ตัดขาดไปแล้วกลับไปเป็นเหมือนเดิมก็จบแล้ว
แต่ผมดันตัดมันไม่ขาดซักทีนี่สิ
ปวดหัว...
“ขอร้อง อย่าทำเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้กูกับมึงไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”
“จะต้องให้กูทำไง”
“ไม่ต้องทำเหี้ยอะไรทั้งนั้นแหละ ก็แค่อยู่เฉยๆ”
“มึงก็รู้ว่ากูอยู่เฉยไม่ได้ ยิ่งมึงเป็นแบบนี้กูยิ่งอยู่เฉยไม่ได้ มึงไม่เข้าใจเหรอวะ !”
“แล้วมึงทำแบบนั้นทำไม !” ผมเริ่มตะเบ็งเสียงออกมากับคำถามที่ตั้งขึ้นใจมานาน ในใจรู้สึกร้อนรนแปลกๆ ยิ่งมองหน้ามันยิ่งอยากจะหนีหายไปจากตรงนี้เต็มที ก่อนที่ตัวเองจะรู้สึกตาร้อนผ่าวขึ้นมา ราวกับว่าความรู้สึกที่อัดอั้นมานานกำลังใกล้จะถูกปลดปล่อย โดยตอนนี้พยายามผ่อนลมหายใจออกแรงๆ เพราะคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดีนักการที่ผู้ชายคนนึงจะรู้สึกอยากจะ ‘ร้องไห้’ ขึ้นมา
แม่งแย่สุดๆ
“...”
“ตอบดิ ทำไมทีอย่างนี้เอาแต่เงียบวะ ตอนทำลายใจกู ตอนบอกเลิกกูมึงพูดได้เต็มปากเต็มคำ แล้วตอนนี้จะมาขอให้กลับเป็นเหมือนเดิมทำไม มึงทำแบบนี้ทำไม !?” ผมผ่อนลมหายใจหนักๆ ออกมา ราวกับสงบสติอารมณ์ของตัวเองที่เริ่มถูกฉุดขึ้นสูง พลางเงยหน้าขึ้นหลับตาแน่น ในใจก็เต้นไม่เป็นส่ำด้วยความโกรธ “มึงมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวไอ้ธาม ต้องให้กูถ่างขาให้เอาครั้งสุดท้ายก่อนมั้ย ถึงจะยอมเลิกยุ่งกับกูดีๆ !”
“มึงคิดว่ากูคบกับมึงเพราะแค่อยากเอาแค่นั้นจริงๆ เหรอ ?”
“แล้วมันไม่ใช่หรือไง !”
“เออ ไม่ใช่ กูไม่รู้หรอกว่ามึงจะเชื่อกูมั้ย แต่กูพูดได้เต็มปากเต็มคำเลย ว่ากูรักมึงจริงๆ ไม่ใช่เพราะเงี่ยน ไม่ใช่แค่เพราะอยากเอา”
“...”
“ไอ้แทน มึงสำคัญกับกูที่สุดแล้วว่ะ...” ไอ้ธามมันพูดด้วยสีหน้าจริงจัง พลางเอื้อมมือมาจับมือผม จนตัวเองเองได้แต่หายใจแรงๆ อยู่หลายครั้ง ราวกับไล่ความรู้สึกที่อยากจะร้องไห้ของตัวเองออก แล้วเบือนหน้าหนีสายตาตรงหน้า อาการเกร็งกร้ามเนื้อเกิดขึ้น เมื่ออาการไมเกรนของตัวเองเริ่มก่อตัวทีล่ะน้อย บวกกับอาการเครียดจากเรื่องตรงหน้ายิ่งทำให้มันดูเหมือนจะยิ่งรุนแรง
“ปวดหัว ให้กูกลับเถอะ...” ผมพูดออกมาอีกครั้งเสียงเบา เหมือนใจกำลังจะขาด สมองเต้นตุบๆ จนปวดไปหมด “ปล่อยกูไปเถอะ...ฮึก...”
“...”
“ไอ้ธาม...”
เชื่อว่าในชีวิตของคนเราจะมีอาการอ่อนแอซักครั้ง และมันมาก็มาถึงจุดสุดๆ ของผมแล้วจริงๆ เมื่อน้ำตาลูกผู้ชายของตัวเองค่อยๆ ไหลพรั่งพรูออกมา มือก็จึกหัวตัวเองแน่น ราวกับพยายามเอาความปวดร้าวภายในออกไป รู้สึกเหมือนกำลังจะขาดใจ ทรมานกว่าทุกครั้งที่เคยเจอเรื่องแย่ๆ ตัวสั่นเทาเพราะความรู้สึกที่หลากหลายที่โจมตีเข้ามา และยิ่งพยายามหยุดก็เหมือนมันจะทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ร่างของตัวเองจะถูกคนตรงหน้าดึงเข้าไปแล้วสวมกอดไว้แน่น มือของไอ้ธามยกขึ้นลูบหัวของผมเบาๆ ซึ่งในใจของตัวเองก็พยายามจะขัดขืน แต่มือของคนตรงหน้าก็แข็งแกร่งพอที่จะกอบกุมความรู้สึกของผมได้เอาไว้ทั้งหมด ตามด้วยเสียงของอีกฝ่ายที่ดังขึ้นและกำลังหนักแน่นในคำพูดตัวเอง
“กูยอมมึงได้ทุกอย่างไอ้แทน แต่มีอยู่เรื่องเดียวที่กูยอมไม่ได้ ต่อให้มึงหรือใครๆ จะว่ากูเป็นคนเห็นแก่ตัว หรือเลวขนาดไหนก็ตาม ขอแค่เรื่องเดียวเท่านั้น...”
“ฮึก...”
“กูปล่อยมึงไปไม่ได้จริงๆ”
# หอชาย
ในที่สุดไอ้ธามมันก็ยอมมาส่งผมที่หอ เพราะตัวเองยืนยันว่าไม่ว่ายังไงก็ไม่ขอนอนที่นั่น จนในที่สุดเจ้าตัวก็ยอมแต่โดยดี แต่ที่น่าหงุดหงิดตอนนี้คือพอมันมาส่งแล้ว ดันไม่ยอมกลับไปดีๆ นี่สิ “กลับไปได้แล้ว”
“ลุกมากินยาก่อน”
“วางไว้แบบนั้นแหละ เดี๋ยวกูกินเอง”
“ไอ้แทน ลุกขึ้นมากินยาเร็วๆ ไม่งั้นกูจะอยู่แบบนี้ไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่ามึงจะยอมกิน”
“ทำไมชอบยุ่งกับชีวิตกูนักวะ !” ผมพูดก่อนจะพลิกตัวหนักๆ พร้อมกับดวงตาแดงก่ำของตัวเองหันไปมองหน้าไอ้ธามอย่างไม่พอใจ ก่อนที่มันจะถอนหายใจเบาๆ พลางถือแก้วน้ำกับยาลงนั่งข้างผมบนเตียง ตัวเองจึงรีบดันตัวลุกขึ้นและออกแรงทั้งหมดที่มีถีบมัน จนเจ้าตัวไถลลงไปนั่งยองๆ ข้างเตียง พลางจิ๊ปากออกมาเบาๆ แต่ก็ไม่ได้บ่นอะไร แล้วยื่นแก้วน้ำกับยาเม็ดมาให้ผม
“กิน”
“มึงมันน่าหงุดหงิด !” ผมว่าก่อนจะยอมรับแก้วกับยาเม็ดมา พลางเอาเข้าปากแล้วรีบๆ กลืนลงคง ก่อนจะยื่นแก้วน้ำคืนมัน ไอ้ธามมันก็รีบมารับไว้โดยเร็ว ก่อนที่ตัวเองจะล้มตัวลงนอนต่อ โดยหันหลังให้คนที่นั่งอยู่ และออกปากไล่ “มึงกลับไปได้แล้ว !”
“...”
“ไอ้ธาม !”
ผมเรียกมันด้วยความแปลกใจ เมื่ออยู่ๆ คนที่เคยพูดมากก่อนหน้านี้อยู่ๆ ก็เงียบไป จนตัวเองต้องลุกขึ้นนั่งมอง ก่อนจะเห็นว่าร่างหนาของอีกฝ่ายตอนนี้ได้ล้มตัวลงนอนแผร่ลงกับพื้นเรียบร้อย ผมจึงมองร่างนั้นด้วยความโมโหในความดื้อด้านของมัน ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเตะเข้าที่สีข้างคนที่นอนอยู่เต็มแรงจนเจ้าตัวร้องเสียงหลง
“โอ๊ย !”
“กูบอกให้กลับไปได้แล้ว !”
“...”
“ไอ้ธาม !”
“...”
...
“ไอ้เหี้ยธาม” ผมมองร่างที่ขดตัวหลังโดนเตะ ที่อยู่ๆ ก็แน่นิ่งไป พลางใช้เท้าสะกิดมันเบาๆ ซึ่งเจ้าตัวก็ยังคงไม่ขยับ ผมจึงมองมันอย่างชั่งใจ พลางตะโกนใส่มันอีกรอบ “ไอ้ธาม มึงอย่ามาสำออย !”
พลั๊ก !
“โอ๊ย !”
ในที่สุดมันก็เผยไต๋ออกมา เมื่อผมเตะมันอีกครั้ง จนเจ้าตัวพลิกกลับมานอนหงาย พลางหรี่ตามองหน้าผมด้วยสีหน้าเจ็บปวด ส่วนตัวเองก็ขมวดคิ้วมองมันด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก จนมันต้องดันตัวเองลุกขึ้นพลางเอื้อมมือมาจับมือผมที่ยืนอยู่เบาๆ ตามด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะ ‘อ้อน’ ของอีกฝ่าย ที่ทำให้หัวใจของผมแอบหวั่นไหวตามเล็กน้อย แต่ก็พยายามมองข้ามมันไป ก่อนที่จะเลือกยกมือชี้ไปที่ประตูห้องและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดครั้งสุดท้าย
...
“กูบอกให้ออกไป !!”
# มหา’ลัย
“ไอ้ธามมม มึงจะมาตามตื๊อกูทำไมทุกวันเนี่ย มันน่ารำคาญนะเว้ย !”
“เรื่องของมึงดิ กูมีความสุข กูเลยทำ”
“เห็นแก่ตัว !”
“เออ”
ผมจิ๊ปากใส่มันก่อนจะรีบเดินหนีคนที่ช่วงนี้ชอบตามมาตื๊อผมไม่เลิกมาสองสามอาทิตย์แล้ว จนตอนนี้ตัวเองเริ่มจะชินขึ้นมาบ้าง แต่ที่ด่ามันทุกวัน เพราะเพื่อให้พอเป็นพิธีกับไอ้อาการพูดไม่รู้เรื่องของเจ้าตัว และไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ทุกคนในคณะของผมและมัน ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...
‘ไอ้ธามตามง้อเมีย’
เมียพ่องดิ !
“ทำอะไรวะ ?” ไอ้คนที่เดินตามมา อยู่ๆ ก็ถามขึ้นเมื่อผมเดินหนีมันมาแถวบ่อโคลนหลังแปลง ที่ไม่ได้รับการปรับปรุง เลยมีน้ำเสียท่วมขลังอยู่พอสมควร และด้วยที่ไม่ค่อยมีคน ผมจึงเลือกที่จะเดินหนีมันมาที่นี้ โดยไม่คิดว่าเจ้าตัวจะยังคงตามมาเหมือนเดิม “ไอ้แทน”
“...”
“ไอ้แทน”
“...”
“ไอ้...”
“เรียกทำไมนักหนา มีไรก็พูดๆ มา” ผมว่าก่อนจะควักมวนบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา ส่วนอีกข้างก็ควักอุปกรณ์จำเป็นอย่างไฟเช็คขึ้นมาและจุดสูบอัดควันเสียเข้าปอดระบายอารมณ์หงุดหงิดของตัวเอง พลางใช้เท้าเตะก้อนหินที่อยู่ตามริมบ่อเล่น ซึ่งมันเป็นบ่อดินตื้นๆ ที่เลยเข่าขึ้นมานิดหน่อย มีขี้โคลนรวมถึงขยะต่างๆ นาๆ ที่อยู่ข้างในพอสมควร ก่อนที่ตัวเองจะต้องหันไปมองคนข้างๆ ที่มันเดินเข้ามาหาพลางจับมือข้างที่คีบบุหรี่ของตัวเองไว้แน่น หลังจากที่มันลดลงมาเกือบครึ่งมวน “อะไร ?”
“พอแล้ว”
“ทำไมกูต้องเชื่อมึงด้วย ?”
“ก็กูไม่อยากให้มึงอายุสั้น”
“กูจะอายุสั้นหรือยาวไม่เห็นเกี่ยวกับมึงซักนิด !”
“เกี่ยวดิ”
“เกี่ยวตรงไหนห๊ะ !?”
“ก็กูไม่อยากขึ้นชื่อว่า ‘โสดเมียตาย’ นี่หว่า”
“อะ...ไอ้...!”
“หึ J”
“ไอ้บ้าเอ๊ย !” ผมสะบัดแขนออกจากมัน ซึ่งไอ้ธามมันก็แอบยืนหัวเราะอยู่เล็กน้อย ก่อนที่ตัวเองจะเลือกทิ้งบุหรี่ที่เหลืออยู่ครึงนั่นลงพื้น และไม่ลืมที่จะขยี้มันด้วยปลายเท้า ก่อนที่ตัวเองจะต้องชะงักตกใจเมื่ออยู่ๆ คนที่อยู่ด้านหลังก็เข้ามาสวมกอดผมไว้แน่น “เฮ้ย ไอ้ธาม !”
“ไม่มีคน ขออยู่แบบนี้ซักพัก...”
“...”
“คิดถึงว่ะ”
“บะ...บอกกูทำไม !?”
“ก็คิดถึงมึง ถ้าไม่ให้บอกมึงแล้วจะให้ไปบอกหมาที่ไหนห๊ะ ?”
“หน้าอย่ามึงไปบอกหมาก็ดีแล้ว !” ผมพูดเสียงดัง ก่อนจะพยายามแกะมือที่เป็นปลิงของมันออก ซึ่งไอ้ธามเองมันก็กำชับกอดของตัวเองไว้แน่นกว่าเดิม จนในที่สุดผมก็เลิกพยายาม แล้วพูดกับมันด้วยความเหนื่อยใจ “ปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น”
“เรื่องของคนอื่นดิ”
“ก็เรื่องของคนอื่นที่ว่ามันเกี่ยวกับกูเนี่ย ปล่อยเดี๋ยวนี้ !”
“ไอ้เหี้ยมืด...”
“...”
“ใจกูยังอยู่ที่มึงใช่ป้ะวะ ?”
“ใจมึงก็อยู่ที่มึงดิ จะมาอยู่ที่กูได้ไง บ้าเปล่า”
“ใครว่า กูให้มึงไปแล้วต่างหาก”
“เสียใจว่ะ แต่กูทิ้งไปแล้ว” ผมพูดเสียงเรียบ พลางหันมองมันที่อยู่ด้านหลังเล็กน้อย พลางนึกถึงสร้อยรูปเฟืองที่ตัวเองเคยทิ้งไปเมื่ออาทิตย์ก่อนๆ และใครจะคิดว่าตอนนี้สร้อยเส้นนั้นมันก็ยังอยู่ที่ห้องผม เพราะหลังจากจบเรื่อง ไอ้ธามก็ไม่ได้เก็บสร้อยมันคืนไปจริงๆ และตอนเช้าผมก็เจอมันอยู่ที่หน้าห้องเหมือนเดิม เลยเลือกที่จะเก็บเอาไว้ก่อนเพราะอย่างน้อยก็คิดว่ามันเป็นของสำคัญของไอ้ธาม ถ้าหายไป กลัวเจ้าตัวจะนั่งร้องไห้เสียใจทีหลัง ผมไม่อยากมานั่งรู้สึกผิดนักหรอก
“ทิ้งเมื่อไหร่ ไหนหลักฐาน ?”
“ก็ทิ้งไปแล้วไง วันนั้นมึงก็เห็น !” ผมพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด เมื่อเรื่องเก่าๆ เริ่มจะกลับเข้ามาในหัว ก่อนจะออกแรงแกะมือมันออกสุดแรง ซึ่งคราวนี้ไอ้ธามมันยอมปล่อยออกง่าย ผมจึงหันกลับไปมองมันด้วยสายตาหาเรื่อง ในใจก็คิดอยากจะเอาคืนเจ้าตัวขึ้นมา เลยควักหาเหรียญบาทที่มีอยู่น้อยนิดในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาหนึ่งเหรียญ พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงท้าทาย “ส่วนนี่ใจกู อยากได้มั้ยล่ะ ?”
“แน่นอน” คนตรงหน้ามองของในมือผมพลางตอบออกมาอย่างไม่ลังเล ก่อนที่ตัวเองจะยิ้มเหยียดเล็กน้อย พลางพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่จะมองของในมืออย่างชั่งใจ สลับกับใบหน้าหล่อๆ ตรงหน้า ที่ตอนนี้แสดงสายตามุ่งมั่นออกมา จนผมอยากจะรู้ว่าเจ้าตัวจะแน่ซักแค่ไหน
ผมทำท่าจะยื่นเหรียญให้มัน ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดอะไร เลยได้แต่ยกมือขึ้นเพื่อรับไว้ แต่ก่อนที่มันจะไปสู่มือของไอ้ธาม ทิศทางของของที่ผมส่งไปก็เปลี่ยนไปทันที โดยผมเลือกที่จะโยนมันลงไปในบ่อน้ำโคลนที่อยู่ไม่ห่างนัก ซึ่งไอ้ธามมันก็มองตามไม่วางตา ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา ซึ่งคาดว่าเจ้าตัวน่าจะรู้แล้วว่าผมคงจะไม่ให้มันง่ายๆ “อยากได้นักก็ลงไปเอาดิ ‘หัวใจ’ ของกูน่ะ”
“...”
“หาเจอเมื่อไหร่ก็บอกกูด้วยแล้วกัน” ผมว่าแค่นั้นก่อนจะกลับหลังหันเดินหนีคนที่ตัวเองเพิ่งบอกให้ลงไปเอา ‘หัวใจ’ ของตัวเองขึ้นมาจากบ่อขี้โคลนนั่นอย่างนึกรำคาญ ซึ่งในใจก็ไม่ได้คิดจะให้มันลงไปเอาจริงๆ อยู่แล้ว แค่อยากตัดรำคาญซะมากกว่า และการลงไปหาเหรียญบาทเล็กๆ ในบ่อนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายซักนิด ออกจะเป็นเรื่องไร้สาระด้วยซ้ำ แต่ถึงจะรู้ตัวว่ามันไร้สาระแต่ผมก็ดันไปท้าทายมันเข้าแล้วอ่านะ
ถ้าทำจริงก็ถือว่าโง่แล้วแหละ...
...
“โอ๊ย เหี้ย...!”
เสียงสบถจากด้านหลังทำให้ผมหันไปมองแทบจะทันที โดยลืมไปว่าคนที่ตัวเองไปท้าทายมันดันขึ้นชื่อเรื่องความ ‘โง่’ ซะด้วย ก่อนจะเห็นว่าเป็นไปอย่างที่ตัวเองคิดจริงๆ เมื่อตอนนี้มีเพียงรองเท้านักศึกษาของไอ้ธามเท่านั้นที่อยู่ด้านบน ส่วนร่างโง่ๆ ของเจ้าตัวได้ลงไปอยู่ในบ่อเรียบร้อย พร้อมกับใจของผมที่ตกวูบไปที่ตาตุ่ม เมื่อเห็นว่าร่างของมันทรุดลงทันทีที่ลงไปได้เพียงนิดเดียว
อะ...ไอ้...
...
“ไอ้เหี้ยธาม !”
- แทน –
อยากได้นักก็ลงไปเอาดิ ‘หัวใจ’ ของกูน่ะ
Thank You !
-
ง้อให้สำเร็จนะ ธามมมมมมม
-
:L2: :pig4:
-
เป็นการแสดงความรักกันแบบแปลกๆ
-
หมั่นไส้ธาม แต่ก็ระอาแทน
แทน ใจแข็งนานไปปะ
ทั้งที่ตัวเองก็รักธาม
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ถึงจะอยากให้ธามโดนเยอะกว่านี้
เพราะทำผิดขนาดนี้ยัฃไม่ยอมขอโทษเลยอะ
แต่แทนก้นะ รักเค้าแท้ๆ ทำไมใจแข็งขนาดนี้
เป็นดราม่าหน่วงๆ ขมปนหวานนิดๆ
รออค่าาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ง้อต่อไปนะธาม
-
Chapter 30
ยอมทุกอย่าง เพื่อเมียคนเดียว...
ตอนนี้ผมอยู่ที่หน้าบ้านไอ้ธามโดยที่ลังเลอยู่ว่าจะเข้าไปดีมั้ย หลังจากที่รู้ว่าวันนี้มันไม่ไปมหา’ลัย ซึ่งเหตุผลก็ไม่ต้องถามถึง เพราะหลังจากที่มันลงไปในบ่อขี้โคลน ใครจะรู้ว่าในนั้นมันมีเศษแก้วอยู่เต็มไปหมด เพราะมีพวกเด็กจังไรบางส่วนที่เห็นว่าเป็นบ่อถูกลืม เลยเอาของพวกนี้ไปทิ้งไว้ และคนที่เป็นผู้โชคร้ายก็ไม่ใช่ใคร ดันเป็นไอ้ธามที่ผมสั่งให้ลงไปในนั้นโดยไม่ได้คิดไตร่ตรองอะไรก่อน
ใช่ เรื่องนี้ผมผิดเอง แม้ว่าอีกคนมันจะโง่ไม่ต่างกันก็เถอะ...
“อ้าว พ่อหนุ่ม” ผมหันไปทางเสียงเรียกเสียงหวานของสาวมีอายุที่ตอนนี้ยืนถือถุงกับข้าวมาอยู่ยืนข้างๆ ผม ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน
“สวัสดีครับ”
ผมยกมือไหว้ป้านวล ซึ่งแกก็ไหว้ตอบ พลางถามขึ้นเสียงใส “มาหาคุณธามเหรอคะ ?”
“อ่า...”
“งั้นพอดีเลย งั้นป้าฝากเอากับข้าวเข้าไปด้วยได้มั้ย แล้วอย่าลืมบอกให้กินยาด้วยนะคะ เพราะเจ้าตัวไม่ชอบกินยาเม็ด ถ้าดื้อจริงๆ ก็บดแล้วแอบใส่ลงไปในข้าวเลยค่ะ”
“เอ๊ะ แต่ผม...”
“ปกติเวลานี้ป้าต้องรีบไปรับหลานพอดีด้วย...” สีหน้าเธอสลดลงทันทีที่เห็นว่าผมเหมือนจะปฏิเสธ จนตัวเองเลยได้แต่ตกลงตามน้ำไป
“งั้นเดี๋ยวผมจัดการให้ครับ” ผมรับถุงกับข้าวมา ก่อนที่ป้านวลแกจะทำหน้าซึ้งใจ ผมจึงไหว้แกครั้งสุดท้าย ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกไป และไม่ลืมที่จะขอบคุณผม
“ขอบคุณนะจ๊ะ เดี๋ยวป้าจะรีบกลับมาพร้อมขนมเยอะๆ เลย”
สรุปเห็นว่าผมทำงานแลกขนมสินะ...
ผมมองของในมือก่อนจะตัดสินใจผลักรั้วประตูบ้านแล้วเข้าไปข้างในทันที ซึ่งข้างในเงียบสนิท ราวกับไม่มีใครอยู่ ก่อนที่ตัวเองจะเลือกเดินเข้าไปในครัวเพื่อที่จะเตรียมอาหารใหไอ้ธาม นั่นก็คือข้าวต้มที่ป้านวลซื้อมา ก่อนจะถือมันเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง และตรงไปห้องของเจ้าของบ้านอย่างคุ้นเคย ซึ่งประตูห้องของมันก็ไม่ได้ปิดสนิท ผมจึงผลักเข้าไปทันที ก็เห็นว่ามีเพียงเตียงใหญ่ๆ ยกชุดที่ไม่คุ้นตานัก คาดว่าไอ้ธามน่าจะเปลี่ยนเตียงในห้องตัวเอง และบนนั้นก็มีร่างที่คลุมผ้านวมผืนหนาโดยมีใบหน้าซีดๆ ที่ยังคงหลับตาอยู่เท่านั้นที่โผล่พ้นออกมา พร้อมกับเสียงหายใจที่ดังชัดกว่าปกติ
“ไอ้บ้าเอ๊ย...”
ผมบ่นออกมาเบาๆ พลางมองร่างที่นอนซมเพราะพิษไข้อยู่บนเตียง ก่อนจะวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะวางของเล็กๆ พลางทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ คนที่นอนอยู่และเอื้อมมือไปอังหน้าผากของคนป่วยเบาๆ ซึ่งความร้อนจากร่างกายของมันมีมากอยู่พอสมควร ก่อนที่คนที่โดนสัมผัสจะทำหน้ามุ่ยนิดๆ แล้วพลิกตัวหนีมือของผมไปอีกทาง พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอู้อี้
“ผมยังไม่หิว ป้าไปรับหลานเลย...”
“...”
“ขอนอนพักแปป...”
“โอเค งั้นกูไม่กวน...”
พรึ่บ !
อยู่ๆ ร่างที่เพิ่งบอกว่าจะนอนพักก็รีบพลิกตัวหันกลับมาทางเดิมทันทีที่ผมพูดขึ้น พลางถ่างตาแดงๆ ของตัวเองเพื่อมองหน้าผม ก่อนที่ร่างนั้นจะออกแรงที่ไม่น่าจะมีอยู่ของตัวเองพยุงตัวขึ้นและคว้าร่างของผมที่นั่งอยู่ข้างๆ เข้าไปกอด “เป็นอะไร ?”
“คิดถึง”
“...”
“คิดถึงมึง ไอ้แทน”
“อย่าปัญญาอ่อน เมื่อวานก็เจอกัน วันก่อนก็เจอกัน วันก่อนนู้นก็เจอกัน จะมาคิดถงคิดถึงอะไรห๊ะ ?!”
“เอ้า ก็เขาบอกว่าถ้าคนเราใกล้จะตายจะคิดถึงคนที่ตัวเองรักที่สุด...”
“มึงยังไม่ใกล้ตายไอ้เหี้ยธาม อย่ามาทำสำออย”
ผมแกะมือมันออกหลังจากฟังคำพูดกวนประสาทของมัน ซึ่งแรงที่ไม่ค่อยมีอยู่แล้วเลยทำให้ผมออกจากอ้อมกอดนั่นได้อย่างง่ายๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วยืนมองหน้าคนป่วยตรงหน้า มันเลยได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วพูดขึ้นมาใหม่ “เออ กูลืมไป ต่อให้ไม่ใกล้ตายกูก็คิดถึงมึงอยู่ดี”
“แล้วอยากตายเร็วๆ มั้ย เดี๋ยวกูจัดให้”
“ไม่ดีกว่า”
“เหอะ...” ผมเค้นเสียงก่อนจะสำรวจร่างที่นั่งอยู่ โดยโผล่พ้นผ้าห่มออกมา ก่อนจะเดินเข้าไปเลิกผ้าขึ้นตรงช่วงเท้า ก็เห็นว่าตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงช่วงตาตุ่มของไอ้ธาม โดนพันไว้ด้วยผ้าก็อตสีขาวทั้งสองข้าง ซึ่งก็ไม่แปลกนัก เพราะค่อนข้างเป็นแผลฉกรรน์พอสมควร “เป็นไงบ้างวะ...”
“ก็สดชื่น แจ่มใสดี J”
“อย่ามากวนประสาท”
“กูพูดจริง”
“งั้นถ้ามึงไม่เป็นอะไรงั้นกูกลับ !”
“เดี๋ยว !” ผมที่กำลังจะกลับหลังหันเดินหนีร่างที่ทำให้ตัวเองหงุดหงิด คนตรงหน้าก็รีบคว้าแขนไว้ทันที พลางเปลี่ยนคำพูดใหม่ “เออ จริงๆ กูเจ็บก็ได้ แล้วก็เซ็งมาก เพราะกูคงเดินไม่ได้หลายวัน แผลก็ห้ามโดนน้ำ ยาก็โดนฉีดหลายเข็ม เดี๋ยวก็ต้องไปฉีดอีก ทั้งยากันบาดทะยัก ยาแก้ปวด ยาฆ่าเชื้อ และไหนจะยาเม็ดมากมายที่ต้องกินทุกวันหลังอาหารอีก...”
“...”
“เพราะงั้นกูทรมานมาก มึงอย่าเพิ่งไปไหนเลยนะ อยู่กับกูก่อน...”
“...”
“นะ ไอ้แทน...”
“แล้วใครสั่งให้มึงโง่ลงไปในนั้นห๊ะ !?”
“...”
“เออ กูสั่งเอง แล้วใครให้มึงเชื่อคำพูดกูวะ มีสมองหัดคิดบ้างดิ ถ้ากูสั่งให้มึงไปตายมึงจะไปมั้ย !”
“ไม่”
“...”
“ถ้ากูตายแล้วมึงจะรักกับผีอย่างกูมั้ยล่ะ ?”
“ไอ้ธาม มึงมันบ้า” ผมพูดออกมาเสียงเบา กับร่างที่ไม่สะทกสะท้านกับคำด่าของผม แถมยังพูดจาติดตลกไร้สาระอีกต่างหาก ซึ่งผมไม่ได้ตลกด้วยซักนิด ก่อนที่มันจะดึงร่างผมให้ไปนั่งลงข้างๆ ซึ่งผมเองก็ขยับตาแรงมันแบบไม่ขัดขืนอะไร ก่อนที่เจ้าตัวจะสวมกอดเข้าที่ร่างผมไว้แน่น
“มึงจะคิดมากทำไมวะ ?” ไอ้ธามมันถามพลางทำน้ำเสียงแบบไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่ได้โกรธผมที่ทำให้มันเจ็บ แต่ผมนี่สิ รู้สึกผิดจนจะไม่รู้จะทำยังไงแล้ว “ที่กูลงไปไม่ใช่เพราะมึงสั่ง แต่เพราะหัวใจมึงอยู่ในนั้นต่างหาก กูเลยเลือกที่จะลงไปเอง”
“...”
“เพราะฉะนั้นไม่ใช่ความผิดมึง จบนะ”
“หัวใจกูจะไปอยู่ในนั้นได้ไง หัวใจกูก็ต้องอยู่ตรงกูดิ...”
“อ้าว งั้นกูก็ไม่ต้องไปหาแล้วดิ เพราะกำลังคิดเลยว่าถ้าหายจะลงไปหาใหม่ซักหน่อย J”
“เหอะ...” ผมเค้นเสียงพลางหยิกแขนไอ้ธามแรงๆ กับคำพูดทีเล่นทีจริงนั้น ซึ่งมันก็ร้องเสียงหลง แต่ก็ไม่ได้คลายกอดลงแต่อย่างใด ก่อนที่ใบหน้านั่นจะเกยขึ้นบนคางของผม ตามด้วยคำพูดเบาๆ ที่ดังออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความจริงจัง
“กูขอโทษไอ้แทน กูขอโทษจริงๆ”
“กูก็บอกว่าไม่ได้โกรธมึงแล้ว”
“แต่มึงเกลียดกู...”
“...” ผมไม่ได้ตอบกับคำพูดที่แสดงออกมาในเชิงคำถามนั่น เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเกลียดมันจริงๆ หรือเปล่า แต่ทิฐิภายในใจก็ยังคงมีอยู่ เพราะผมบอกแล้วว่าผมยอมให้มันทุกอย่างแบบไม่เคยยอมให้ใครมาก่อน แต่การไปมีอะไรกับคนอื่นทั้งๆ ที่คบกับผมอยู่ มันเลยเป็นบ่อเกิดว่าผมควรจะจริงจังกับความรักระหว่างผมกับมันที่เป็นผู้ชายทั้งคู่แบบนี้ได้แค่ไหน บางทีวันหนึ่งผมอาจจะเบื่อมันแล้วกลับไปสนใจผู้หญิงเหมือนเดิมก็ได้ เพราะยังไงตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้ขึ้นชื่อว่าชอบผู้ชาย แต่แค่ไอ้ธามเป็นกรณียกเว้นที่ผมไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับใจผมเท่านั้น
ก็แค่ผู้ชายอย่างมันคนเดียว...
“มึงไม่จำเป็นต้องรีบหายเกลียดกูก็ได้ แต่กูแค่ขอโอกาสให้กูเริ่มใหม่ ขอแค่มึงเปิดใจให้กูอีกซักครั้ง และกูก็จะไม่สัญญว่ามันจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นอีก แต่กูจะแสดงให้มึงเห็นในการเริ่มต้นใหม่ครั้งนี้”
“...”
“นะ ไอ้แทน”
“เฮ้อ...ไอ้ธาม...” ผมเอนหัวพิงซบกับแผงอกของมัน ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นลูบหัวคนข้างหลังเบาๆ กับท่าทีที่เหมือนเด็กๆ แต่ความหนักแน่นในคำพูดนั้นเกินกว่าที่เด็กคนนึงจะพูดได้ ซึ่งไอ้ธามเองมันก็กำชับอ้อมแขนช่วงเอวของผมจนแน่น “กูไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียดมึงแล้ว แต่แค่การกระทำของมึงเท่านั้น ที่ทำให้กูเริ่มลังเล ว่าระหว่างกูกับมึงมันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อทั้งมึงและกูก็เป็นผู้ชาย แล้วก็มีผู้หญิงไม่น้อยที่ยังคงวนเวียนอยู่รอบตัวเราแบบนี้ ใจมึงจะไม่คิดกลับไปชอบแบบเดิมเหรอ ?”
“...”
“ตอนนี้กูพูดได้เต็มปากเต็มคำนะว่ากูรักมึงมาก แต่ในอนาคตกูไม่รู้หรอก อาจจะเป็นกูก็ได้ที่เป็นฝ่ายเปลี่ยนใจก่อน มึงจะยอมรับกับความรักที่แม่งมีแต่ความลังเล ไม่มั่นใจแบบนี้ได้หรือไง ?”
“เออ ต่อให้ในอนาคตมึงจะเปลี่ยนใจหรืออะไร กูก็ไม่โทษว่าเป็นความผิดมึงหรอก เพราะวันนี้กูเป็นฝ่ายที่ทำให้มึงลังเล มันก็ไม่แปลกอะไรที่ผลจะออกมาเป็นแบบนั้น แต่กูก็ยังขอยืนยันคำเดิม...”
“...”
“ยังไงกูก็ปล่อยมึงไปไม่ได้จริงๆ”
“ต่อให้วันนั้นกูหมดใจแล้วอ่านะ ?”
“เออ ไม่รู้หรือไง ว่ากูมันคนเห็นแก่ตัว”
“เหอะ ก็รู้อยู่หรอก” ผมจิกหัวมันด้วยความมั่นไส้ ก่อนจะเอามือตัวเองลงมาไว้ที่เดิมโดยประสานกับมืออีกข้างไว้แน่น พลางถามคำถามที่ทำให้หัวใจตัวเองเต้นแรงขึ้นเป็นเท่าตัว เพราะคิดว่าเป็นอะไรที่น่ากลัวที่สุด “แล้วถ้าวันหนึ่งมึงหมดใจก่อนกูล่ะ ?”
“มึงก็รั้งกูไว้สิ” คำตอบของมันที่ดังขึ้นทันทีที่คำถามจบลง ไม่ได้ทำให้ผมคลายกังวลลงแม้แต่น้อย ได้แค่เพียงพยายามแสดงออกว่าไม่ได้รู้สึกอะไร
“แต่กูไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว กูไม่ชอบรั้งคนที่ไม่มีใจไว้หรอก”
“งั้นมึงก็หัดเห็นแก่ตัวได้แล้ว...” ไอ้ธามมันกำชับอ้อมแขนของตัวเองอีกครั้ง คางที่เกยอยู่บนไหล่ก็กดลงมาจนรู้สึกหนัก ก่อนที่คำพูดของมันจะทำให้ผมรู้สึก ‘หายกลัว’ ขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็แอบเจ็บใจกับคำพูดนั่น “หึงกูบ้าง หวงกูบ้าง ห้ามกูบ้าง ไม่มีใครเขาว่ามึงจุ้นจ้านหรอก”
“ก็มันไม่ใช่นิสัยกู”
“หึ...ปกติมันก็เป็นนิสัยของคนที่มีแฟนไม่ใช่หรือไง ?”
“กูอาจจะไม่แสดงออกก็ได้”
“งั้นก็หัดแสดงออกได้แล้ว...” ไอ้ธามมันปล่อยตัวผมออกก่อนจะจับผมให้พลิกกลับไปเผชิญกับหน้าซีดๆ ของมัน ซึ่งอาจจะเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดเรื่องเลยก็ได้ที่ผมได้มองหน้ามันชัดๆ และใกล้ๆ แบบนี้ ทำให้รู้ได้ทันทีว่าตัวคิดถึงมันมากพอๆ กับคำพูดที่ออกมาบ่อยๆ จากปากของไอ้ธาม ก่อนที่คนตรงหน้าจะยกมือขึ้นลูบใบหน้าผมเบาๆ ก่อนจะเหมือนจะมีแรงดึงดูบางอย่างที่ทำให้ใบหน้าของผมและมันขยับเข้าหากันเรื่อยๆ จนในที่สุดริมฝีปากของเราสองคนก็สมผัสกัน เพียงเท่านั้นก็รู้แล้วว่าผมโหยหาร่างนี้แค่ไหน ก่อนจะยกมือขึ้นคล้องคอไอ้ธามและขยับตัวลุกขึ้นเล็กน้อย และเป็นฝ่ายรุกล้ำริมฝีปากของคนตรงหน้าเอง ลิ้นร้อนระอุของไอ้ธามเกี่ยวหวัดกับลิ้นของผมจนรับรู้รสและไอร้อนของฝ่ายตรงข้าม ตามด้วยคนตรงหน้าที่ทำเหมือนว่าจะพยายามดันร่างของผมออก แต่ตัวเองก็ยังดึงดันที่จะอยู่แบบนี้ และจับใบหน้าของมันไว้แน่นเพื่อให้ตอบรับจูบของตัวเอง ก่อนที่ไอ้ธามมันจะใช้แรงทั้งหมดผลักตัวผม จนตัวเองได้แต่มองหน้ามันอย่างไม่พอใจ กับการถูกขัดจังหวะครั้งนี้ พร้อมกับเสียงของไอ้ธามที่เป็นฝ่ายเหนื่อยหอบซะเอง อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ไข้ด้วย “พอแล้ว...แฮ่ก...”
“มึงพูดคำว่าพอเป็นด้วยหรือไง”
“จริงๆ กูก็ยังไม่พอหรอก แต่กลัวมึงติดไข้มากกว่า”
“หึ...”
“ไอ้แทน”
“ว่า ?”
“เป็นแฟนกันมั้ย ?”
ผมมองหน้าไอ้ธามที่อยู่ๆ ก็ถามขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง พลางคิดทบทวนทุกอย่าง ก่อนจะเบือนหน้าหนีสายตานั่น “อีกสองอาทิตย์ทั้งกูและมึงจะออกฝึกงาน”
“จะให้คำตอบตอนนั้น ?”
“เร็วไปมั้ง” ผมหันกลับมองหน้ามันที่ทำหน้าไม่เข้าใจ ก่อนจะพูดต่อทำให้คนตรงหน้าทำหน้าตาตื่นเล็กน้อย “หลังจากกลับฝึกงาน”
“นาน !”
“หัดรอบ้างดิ บางทีระยะห่างของเราอาจจะทำให้กูกับมึงเข้าใจตัวเองมากขึ้นก็ได้”
“ก่อนจะถึงวันนั้นกูคงทรมานตายแล้วมั้ง !”
“มึงมีสิทธิ์ท้วงด้วยหรือไง ?”
“ไม่”
“เออ” ผมมองหน้ามันที่หน้าจ๋อยเล็กน้อย ในใจก็แอบหัวเราะกับท่าทีของมัน ก่อนจะปรับน้ำเสียงลงแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ลองดู ห้ามติดต่อ ห้ามเจอหน้า จนกว่าจะฝึกงานจบ ถ้าผ่านมันไปได้แล้วความรู้สึกของมึงกับกูยังเหมือนเดิมค่อยมาเริ่มกันใหม่”
“ก็พอรับข้อเสนอได้อยู่ แต่ห้ามติดต่อห้ามเจอหน้านี้หมายความว่าไง ?”
“ตามนั้น เพราะกูรู้ว่าความดื้อด้านของมึง คงไม่ยอมอยู่ห่างเฉยๆ ใช่มั้ยล่ะ” ผมตบใบหน้านั่นเบาๆ พลางมองอย่างรู้ทัน “แล้วมันก็ไม่ใช่ข้อเสนอ เพราะทุกอย่างอยู่ที่มึง กูไม่ได้บังคับ”
“...”
“กูเองก็ต้องทรมานเหมือนกันแหละหน่า” ผมพูดเบาๆ พลางทาบริมฝีปาลงบนหน้าผากของคนป่วยที่ตอนนี้ทำหน้าไม่ชอบใจนัก แต่ก็ไม่ได้ออกปากท้วงอะไร “แต่กูยังไม่หายโกรธมึงหรอกนะ”
“ไหนว่าไม่โกรธ”
“ก็บอกให้แสดงออกไม่ใช่หรือไง ?”
“...”
“จริงๆ แล้วกูอยากฆ่ามึงมากกว่า” ผมว่าก่อนจะยกมือขึ้นบีบคางมันโดยออมแรงไว้เล็กน้อยเพราะเห็นแก่คนป่วย ก่อนจะนึกได้ว่าผมเอาข้าวมาให้มันกินนี่หว่า “แดกข้าวแดกยาได้แล้วมึงอ่ะ !”
ฟรุ่บ !
“เดี๋ยวดิ แม่งยังไม่หายคิดถึงเลย” คนตรงหน้าโน้มตัวเข้ามากอดเอวผมอีกครั้ง ด้วยความที่ท่านั่งของผมสูงกว่ามัน เลยทำให้เจ้าตัวซบใบหน้าร้อนๆ นั่น เข้าที่แผงอกของผมพอดี ผมเลยได้แต่พยายามดันหน้ามันออกโดยไม่สนใจกับสีหน้าอ้อนๆ นั่น
แม่งแอบไปฝึกมาจากที่ไหนวะ !
“อย่ามาดื้อ กินข้าวกินยาแล้วนอนพักได้แล้ว !”
“...”
“ถ้ามึงไม่ฟังกู กูจะหนีมึงเดี๋ยวนี้แหละ !”
“อย่า...” เสียงของไอ้ธามดังขึ้นเบาๆ และแทนที่จะปล่อยผม มันกลับกำชับแขนของตัวเองให้แน่นขึ้น ราวกับว่าผมจะหนีหายไปจากมัน “มึงก็รู้ว่ากูยอมมึงได้ทุกอย่าง”
“...”
“กูรักมึงมากนะไอ้เหี้ยมืด กว่ากูจะรู้จักมึงได้ขนาดนี้ รู้มั้ยว่ากูต้องพยายามขนาดไหน...”
“ห๊ะ ?”
“แต่เรื่องกินข้าวกินยาขอพักก่อน กูเพิ่งกินข้าวกลางวันไปเอง ยัดไม่ไหวแล้วว่ะ”
“หึ...”
ไหนว่ายอมทุกอย่าง
ยอมทุกอย่าง...
ผมมองใบหน้าที่ซบอยู่บนอกตัวเองด้วยสายตาที่เผยแววชั่วร้ายออกมา ก่อนที่หัวใจก็เต้นแรงขึ้นด้วยความนึกสนุก แล้วค่อยๆ พยายามปรับน้ำเสียงให้นิ่งๆ สวนทางกับสิ่งที่คิดอยู่ภายในใจ พลางใช้มือเชยคางคนตรงหน้าขึ้น “ยอมทุกอย่างจริง ?”
“อื้ม...”
หึ...
“งั้นช่วย...”
“ยอมนอนเฉยๆ ให้กูเอาได้มั้ยล่ะ J”
“...”
“J”
“หะ...”
“ว่าไง ยอมได้ทุกอย่างจริงหรือเปล่า ไม่งั้นกูหนีนะ”
“พูดจริงพูดเล่น ?”
“หืมมม ?”
“ไอ้เหี้ยมืด !”
พรึ่บ !
ผมผลักร่างของไอ้ธามนอนหงายราบไปบนเตียงทันที พลางย้ายตัวเองขึ้นค่อมร่างนั่น มือของคนที่โดนกระทำก็โดนกดไว้เหนือหัว ซึ่งแรงที่ไม่ค่อยมีของไอ้ธามเลยทำให้ผมจัดการมันได้ง่ายกว่าที่คิด “ว่าไง จะยอมหรือไม่ยอม”
“...”
“ถ้าไม่ งั้นกูกลับ...”
“มึงจะให้กูตอบว่าไง กูมีสิทธิ์ปฏิเสธ ?”
“มีดิ แค่มึงบอกว่าไม่” ผมมองหน้าไอ้ธามที่สีหน้าตกใจตอนแรกที่ค่อยๆ ปรับลง โดยไม่รู้ว่าเจ้าตัวพยายามแค่ไหนกับท่าทีนิ่งๆ นี่ แต่สิ่งเดียวที่ยังคงไม่เปลี่ยนไป คือตอนนี้มันขัดขืนผมไม่ได้ ตัวเองเลยได้แต่ใช้มือลูบใบหน้าของมันเบาๆ แล้วกดจูบลงไปบนริมฝีปากนั่น “ว่าไง...”
“กูบอกเลยว่าหน้าเซ็กซี่อย่างมึงมันเหมาะกับตำแหน่งเมียมากกว่าว่ะ...”
“งั้นกูกลับ !” ผมแสร้างทำหน้าไม่พอใจ ก่อนจะถอยตัวออกมา และย้ายลงจากตัวคนตรงหน้าเมื่อเห็นว่ามันทำท่าจะปฏิเสธ จนไอ้ธามต้องรีบลุกขึ้นแล้วคว้าแขนผมไว้ ผมเลยหันไปมองมันด้วยความไม่พอใจ “เหอะ ปากก็บอกรักกู ยอมได้ทุกอย่าง แม่งดีแต่ปากว่ะ !”
“เดี๋ยวดิ !” ไอ้ธามมันท้วงขึ้นเมื่อผมทำท่าจะสะบัดแขนตัวเองออก ผมเองก็ไม่ยอมง่ายๆ มันเลยค่อยๆ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มีความลังเลอย่างชัดเจน “กูกลัวมึงติดไข้...”
“กูแดกผักทุกวัน เพราะฉะนั้นกูแข็งแรง”
“สรุปมึงจะทำจริงๆ ใช่มั้ย ?”
“เออ”
“...” อยู่ๆ ไอ้ธามมันก็นิ่งไป พลางมองผมไม่ละสายตากับท่าทางเอาแต่ใจของผม จนในที่สุดเจ้าตัวก็ถอนหายใจแล้วพูดขึ้นมาเสียงเบา ทำให้ผมที่เป็นคนฟังแทบไม่เชื่อหูตัวเอง “เออ อยากทำอะไรก็ทำ”
“หะ...”
“กูรักมึงมากจริงๆ ไอ้แทน...”
“...”
“วันไหนมึงเชื่อใจกูแล้วค่อยกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ได้”
“มึงยอมกูจริงดิ...” ผมถามมันด้วยความรู้สึกที่ยังไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่ ก่อนที่ไอ้ธามมันจะยิ้มเล็กน้อย พลางดึงใบหน้าผมเข้าไปแล้วทาบริมฝีปากลงมาเบาๆ ตามด้วยคำพูดของคนตรงหน้าที่ทำเอาหัวใจของผมเต้นแรงขึ้นมาทันที
“เมียขอแค่นี้ ทำไมจะยอมไม่ได้วะ J”
“ไอ้บ้า...”
“แต่ครั้งเดียวนะ จะไม่มีมีครั้งที่สอง” มันหุบยิ้มลง ก่อนจะปรับเป็นน้ำเสียงแข็งอย่างดื้อๆ ดูแล้วเจ้าตัวก็คงจะไม่ชอบใจเท่าไหร่ ผมเลยได้แต่หัวเราะออกมา
“ทำพูดดี อย่ามาติดใจแล้วขอให้กูทำให้บ่อยๆ แล้วกัน !”
“นั่นสิ ไอ้ของแบบนี้ มึงก็เคยติดใจมาแล้วนี่เนอะ J”
“ชิส์ !” ผมจิ๊ปากออกมา ก่อนจะผลักร่างนั้นให้ลงนอนด้วยความรวดเร็ว ซึ่งไอ้ธามมันก็ได้ได้ขัดขืนอะไร ก่อนที่คนตรงหน้าจะสะดุ้งเฮือกเมื่อผมดึงกางเกงนอนพร้อมกับกางเกงในของเจ้าตัวลงมาในทีเดียว
เอาวะ ตอนแรกก็ว่าจะขอเล่นๆ พอได้จริงก็ถือว่ากำไรแล้วกัน J
“ดะ...เดี๋ยวดิ มึงใจเย็น” ไอ้ธามมันว่าโดยมือนึงก็พยายามดึงกางเกงของตัวเองไว้ ผมเลยมองมันนิ่งๆ โดยไม่สนใจกับคำพูดนั่น ก่อนจะค่อยๆ ปลดกางเกงยีนส์ของตัวเองออก พลางจัดการกระตุ้นอารมณ์โดยการสาวแก่นกายของตัวเองเบาๆ ทำให้คนที่มองการกระทำของผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ สายตาก็จับจ้องมาที่ใบหน้าของผมไม่วางตา
“อ่าส์...”
“มึงแม่งเหมาะกับการเป็นเมียจริงๆ ด้วย...”
“โทษที แต่วันนี้กูได้เป็นผัวว่ะ...”
พรึ่บ !
ผมดึงกางเกงไอ้ธามลงมาใหม่ ซึ่งเจ้าตัวก็ทำหน้าตาตื่นอีกครั้งเพราะคว้าไว้ไม่ทัน “เห้ย ใจเย็น !”
“นอกคว่ำดิ”
“ไอ้เหี้ยมืด เอาจริงดิ ?”
“กูบอกให้นอนคว่ำ”
“...” ไอ้ธามมันมองผมด้วยสายตาหวั่นๆ ก่อนจะยอมนอนคว่ำตามคำสั่งแต่โดยดี โดยที่ตอนนี้ท่อนล่างของมันเปลือยเปล่าเรียบร้อยแล้ว มีเพียงท่องบนของผมและมันเท่านั้นที่ยังคงสภาพเดิม ผมจึงไม่รอช้าขึ้นค่อมระหว่างช่วงขาของร่างที่นอนอยู่ทันที ก่อนจะกดกลางกายของตัวเองที่เต็มไปด้วยอารมณ์เข้าไปทางช่องทางแคบๆ ของไอ้ธาม ซึ่งเจ้าตัวถึงกลับเกร็งกร้ามเนื้อแน่น “อั๊ก...!”
“อ่าส์...”
ผมครางออกมาเบาๆ เมื่อค่อยๆ พยายามยัดส่วนปลายเข้าไป โดยได้ยินหอบหายใจของคนตรงหน้าอย่างชัดเจน จนตัวเองคิดว่าจะเลวเกินไปหรือเปล่าที่ทำกับคนป่วยแบบนี้ แต่ตอนนี้อารมณ์ของผมก็มากเกินที่จะหยุดได้แล้วเหมือนกัน...
ขอล่ะนะ...
แอ๊ดดด ~
“ธาม...”
เสียงเปิดประตูห้องพร้อมกับเสียงหวานๆ ของผู้หญิงทำให้ทั้งผมและมันตกใจตามๆ กัน ก่อนที่ใบหน้าสวยๆ ของใครคนหนึ่งจะมองมาทางพวกเราด้วยสีหน้าตกใจกับสภาพ ณ ตอนนี้ ซึ่งทางพวกเราก็ไม่ต่างนัก ตัวแข็งทื่อหัวใจตกไปที่ตาตุ่มเป็นที่เรียบร้อย
ผะ...ผู้หญิงที่ไหนมาหาไอ้ธาม !
“...”
“...!”
...
คนตรงหน้าประตูที่มองมาที่พวกผมไม่วางตา ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเรียบ “ถ้าทำธุระเสร็จแล้ว ลงมาคุยกันหน่อยนะ”
“มะ...”
สีหน้าของผู้หญิงตรงหน้าค่อยๆ ปรับลงเป็นปกติ พลางมามาที่คนที่นอนอยู่ใต้ร่างผมโดยตอนนี้มันนิ่งไปอย่างผิดสังเกตจนหน้าเป็นห่วง ก่อนที่คำพูดสุดท้ายของคนที่ยืนอยู่จะทำให้ผมหัวใจแทบจะวายตายลงตรงนี้และคิดออกมาได้เพียงอย่างเดียว...
...
“แม่มีเรื่องจะคุยด้วย”
สถานการณ์เหี้ยสุดๆ !!
- ธาม –
มึงไม่จำเป็นต้องรีบหายเกลียดกูก็ได้ แต่กูแค่ขอโอกาสให้กูเริ่มใหม่ ขอแค่มึงเปิดใจให้กูอีกซักครั้ง และกูก็จะไม่สัญญว่ามันจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นอีก แต่กูจะแสดงให้มึงเห็นในการเริ่มต้นใหม่ครั้งนี้
Thank You !
-
โธ่ ท่านแม่ไม่น่าเข้ามาเล๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
อู๊ยยย งานเข้าแม่มา
-
:L2: :pig4:
-
อะจ๊ากกกก คิดว่าเป็นเฟิร์น
กลายเป็นแม่ธาม :m31: :m31: :m31:
:เฮ้อ: ....แทนกำลังจะได้เปลี่ยนสถานะ
เป็นผัวธามซักทีหนึ่งอยู่และ อดเลย
แต่ทั้งคู่คุยกัน ตกลงกันได้ก็ดีงาม
เหลือแต่ด่านแม่ธาม นี่แหละ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โถ่ แทนจะรุกทั้งทีแต่แม่มาซะงั้น รอดตัวไปนะธาม 55555
-
55555 ตอนนี้ไม่รู้ใครซวยกว่ากัน :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
โอ๊ยขำกลิ้งเลย......
-
จะได้เอาคืนทั้งที ขุ่นแม่ก้มทขัดซะได้
บอกธามติดไว้ก่อนได้มั้ยย ยังไม่เสร็จเลย555555
โอ้ยยสงสารร
แล้วขุ่นแม่จะมองยังไง
นี่ผัวลูกงี้หรออ คดีพลิกกเลยนะ555555
ไม่รุจะสงสารใครดี
รอค่าาา
-
เชี้ยแม่มา!!!!!!!!!!
-
งานเข้าอย่างแรง o22
-
Chapter 31
ตอนนี้ไม่ใช่แฟน แต่เป็นแฟนในอนาคต...
“ไอ้แทน”
“...”
“เฮ้ย ไอ้เหี้ยมืด”
“...”
“ตอบกูหน่อย...”
“อะ...ไอ้ธาม”
เสียงที่เบาหวิวของตัวเองค่อยๆ ดังขึ้น พร้อมกับร่างของผมค่อยๆ ขยับออกจากตัวไอ้ธาม หลังจากที่ตัวเองนิ่งไปนานมาก ซึ่งไอ้ธามเองมันก็พยุงตัวลุกตาม พลางตบเข้าที่ใบหน้าผมเบาๆ เพื่อเรียกสติ
ปรุบ ~
“ไอ้แทน มึงเป็นไร ?”
“แม่มึง...”
“...”
“เหี้ยแล้ว...”
“หึ...” อยู่ๆ คนตรงหน้าก็หลุดหัวเราะออกมากับท่าทีซีเรียสของผม จนตัวเองต้องค่อยๆ ตั้งสติอีกครั้งแล้วหันมองมันด้วยความไม่พอใจ จนเจ้าตัวได้แต่หุบปากเงียบ แล้วพูดขึ้น “เป็นอะไรห๊ะ ?”
“ก็แม่มึงมา...”
“เออ แม่กูมา แล้ว ?”
“...” ผมเงียบใส่ไอ้ธามพลางเม้มปากแน่นไม่รู้จะพูดยังไง จนในที่สุดไอ้ธามมันก็ทำหน้าเข้าใจขึ้นมา แล้วพยักหน้าเล็กน้อย โดยไม่ลืมที่จะหลุดหัวเราะออกมา “มึงลงไปหาแม่งมึงเลย !”
“หึ ใส่กางเกงแปป J”
“ไม่ต้องมายิ้ม ไว้คราวหน้าค่อยมาต่อ !”
“ต่อ ?”
“ก็...!”
“เสียใจ นาทีทองของมึงมีครั้งเดียว คราวหน้าต้องพยายามเองแล้วนะเมีย J”
“ดะ...ได้ไงวะ !” ผมโวยวายทันทีที่ไอ้ธามมันทำหน้ากวนประสาทพร้อมกับรอยยิ้มที่แสดงออกว่าเป็นผู้ชนะนั่น ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ “เออ จำไว้เลย L !”
“ไม่งอนน่า รีบใส่กางเกงเร็ว จะได้ลงไปข้างล่าง”
“ห๊ะ ?!”
“รีบใส่กางเกง”
“ละ...แล้วทำไมกูต้องลง ?”
“เอ้า ก็กูเดินไม่ได้ แล้วมึงจะให้กูคานไปหรือไง ?”
“ไม่เอา กูไม่ลง”
“งั้นกูโทรให้แม่กูขึ้นมะ...”
“ไม่ ไอ้ธามอย่า !”
“มึงจะเอาไงเนี่ย ลงไปกับกูน่ะดีสุดแล้ว”
“กูจะลงไปยังไงห๊ะ !” ผมตะโกนเสียงดังใส่ไอ้ธามที่ตอนนี้สวมกางเกงตัวเองเรียบร้อยด้วยความทุลักทุเล ซึ่งแตกต่างจากผมที่ยังไม่ได้สวมใส่อะไรเลยมีเพียงเสื้อนักศึกษาเท่านั้นที่ยังคงอยู่ ก่อนที่ใบหน้าของตัวเองจะร้อนผ่าวขึ้นมา เมื่อถูกใบหน้าของไอ้ธามที่แสดงความไม่เข้าใจส่งมาให้ จนผมต้องชี้ลงไปที่กลางกายของตัวเองที่ยังมีสภาพเดิมเพราะอารมณ์ค้างคาจากเมื่อซักครู่ จนคนตรงหน้าถึงกับทำหน้าเข้าใจขึ้นทันที “บ้าจริง...!”
“อ่า...”
“มะ...มองอะไรวะ !”
“ให้กูช่วยมั้ย J”
“ไม่ต้อง มึงลงไปหาแม่มึงเถอะ !”
“...”
“อะ...ไอ้ธาม !” ผมเรียกชื่อมันเสียงดัง เมื่อคนตรงหน้าเอื้อมมือมาดึงร่างผมให้เข้าไปใกล้ ตัวเองก็ได้แต่ยื้อร่างไว้ จนไอ้ธามมันยอมแพ้ เพราะแรงของตัวเองก็ไม่ค่อยมีนัก เลยได้แต่ตบที่ตักตัวเองเบาๆ เพื่อเป็นการเชิญชวน “อะไร...?”
“มานั่งนี่มา”
“ไม่”
“เร็ว จะช่วยเนี่ย”
“ไม่เอา เดี๋ยวกูจัดการเอง”
“ถ้ามึงดื้อ กูจะโทรให้แม่กูขึ้นมานะ”
“ไอ้...!” ผมเตรียมจะออกปากด่ามันทันทีที่ใบหน้านั่นเริ่มแสดงสีหน้ากวนประสาทออกมา ก่อนที่คนตรงหน้าจะเอื้อมมือมาจับมือผมอีกครั้ง
“มาเร็ว เสร็จแล้วจะได้ลงไปหาแม่กูกัน”
“...”
“J”
“งะ...งั้นก็ล็อกประตูห้องก่อน”
“ไม่ต้องห่วง แม่กูไม่ขึ้นมาแล้วแหละ” ไอ้ธามมันว่า ก่อนจะดึงร่างผมเข้าหาตัวเองทันที ซึ่งผมก็ขยับตามมันโดยง่าย ก่อนที่เจ้าตัวจะจับให้ผมหันหน้าเข้าหาตัวเอง โดยที่ขาของไอ้ธามยืดไปด้านหน้า ส่วนผมก็ค่อมช่วงขาทั้งสองข้างของมันไว้
“ทำไมต้องหันหน้าเข้าหากันวะ ?”
“ก็ต้องหันดิ...”
พรึด ~!
“ฮะ...เฮ้ย !” ผมร้องเสียงหลงเมื่อไอ้ธามมันกระชากเสื้อนักศึกษาของตัวเองจนกระดุมหลุดลุ่ย ก่อนที่คนตรงหน้าจะดึงเสื้อของผมลงจนคอเสื้อลงมากองอยู่ช่วงไหล่ ใบหน้าร้อนๆ นั่นก็ซุกเข้าที่หน้าอกผมทันที “อ๊า...”
ผมสะดุ้งเฮือกครางออกมาทันทีเมื่อริมฝีปากของคนตรงหน้าครอบลงมาบนยอดอกของตัวเอง ตามด้วยลิ้นร้อนที่เล่นอยู่กับหัวนม พร้อมด้วยแรงดูดกับมือหนาที่เริ่มลูบเข้าที่แผ่นหลังจนทำให้ตัวเองขนลุกเกียว พลางครางออกมาเบาๆ ทั้งๆ ที่ช่วงกลางลำตัวยังไม่โดนสัมผัสจากมือนี่แม้แต่น้อย
ทำไมถึงรู้สึกขนาดนี้วะ...
“อ๊ะ...!” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อมือของไอ้ธามเริ่มกรีดเข้าที่กลางแผ่นหลังของผมเบาๆ จนกระทั่งถึงรอยแยกบริเวณช่วงสะโพกจนตัวเองต้องกัดปากแน่น ฟรุบหัวลงบนไหล่กว้างตรงหน้า ก่อนจะครางเสียงสูงออกมา เมื่อปลายนิ้วร้อนค่อยสอดใส่เข้าไปในช่องทางที่ไม่ได้โดนลุกล้ำของผมมาซักพักอย่างช้าๆ ด้วยความใจเย็น ความอึดอัด เจ็บ เสียวก็เริ่มถาโถมเข้ามา “อื้อออออ ~”
“แน่น...”
“จะ...เจ็บ !”
“กูจะค่อยๆ ทำแล้วกัน...”
“อ๊ะ...อ๊า...” ผมครางเสียงกระเส่า เมื่อไอ้ธามมันลากลิ้นของตัวเองลงบนลำคอของผมพลางลากวนไปที่ช่วงอก ก่อนที่นิ้วเรียวนั่นจะถอนออกมาจากช่องทางของผมเมื่อรู้ว่ามันใส่เข้าไปไม่ได้เพราะความฝืด จนตัวเองรู้สึกโล่งขึ้นมา ก่อนที่ไอ้ธามมันจะผละออกไปเอื้อมมือหยิบบางอย่างมาจากใต้หมอน จนตัวเองแอบอารมณ์ค้างนิดๆ ซึ่งคนตรงหน้าก็ไม่รอช้า หยิบหลอดบางอย่างสีฟ้าๆ มาบีบเจลสีใสใส่มือ ก่อนที่จะเข้าหาผมอีกครั้ง
“อ่า...”
“อื้อ...!”
ผมร้องเสียงหลงเมื่อนิ้วที่ชุ่มไปด้วยเจลลื่นๆ ของไอ้ธามสอดใส่เข้ามาในช่องทางของผมทีเดียวจนสุดอย่างง่ายดาย ก่อนที่มันจะชักเข้าออกจากหนึ่งนิ้วเป็นสองและสามอย่างรวดเร็ว จนตัวเองต้องเกร็งแน่น ความเสียวมากมายเริ่มมาแทนที่ความจุกเสียด ยิ่งมีลมหายใจร้อนๆ ของไอ้ธามรดลงมาบริเวณหน้าอกยิ่งทำให้อารมณ์ของผมเพิ่มทวีคูณขึ้น
“มึงมันเหมาะกับการเป็นเมียจริงๆ ด้วยว่ะ ไอ้แทน...”
“อ๊าาาา ~!”
ในที่สุดผมก็ปลดปล่อยในสิ่งที่ตัวเองอึดอัดสุดๆ ออกมา พลางฟรุบลงบนไหล่ของไอ้ธามอย่างหมดแรง ความรู้สึกตอนนี้คือมันยังไม่หายไปทั้งหมด และดูเหมือนมันก็คงจะไม่ยอมหยุดอยู่ที่นิ้วแน่ๆ “อยากว่ะ...”
“พะ...พอ...”
“...”
“ไอ้ธาม...” ผมทิ้งตัวลงนั่งทับช่วงต้นขาของไอ้ธาม เมื่อคนตรงหน้าเอื้อมมือมาจับใบหน้าของผมให้เข้าไปหาตัวเอง ตามด้วยริมริมฝีปากที่ร้อนผ่าวของคนตรงหน้าที่ทาบเข้ามาทันที มืออีกข้างของไอ้ธามก็โอบรัดรอบเอวของผมไว้แน่น ตัวเองเลยได้เกาะไหล่ของไอ้ธามไว้ และไม่ลืมที่จะจูบตอบคนตรงหน้า เพราะดูเหมือนว่าจะไม่ใช่มันคนเดียวที่รู้สึกอยากในตอนนี้...
“ไม่ไหวแล้วว่ะ...”
“อะ...”
แอ๊ดดดด ~
“หยุดธุระของตัวเองซักครู่แล้วลงมาคุยกับแม่หน่อยได้มั้ย ไอ้ลูกชาย !”
...!
ผลั๊วะ !
“โอ๊ย !”
“อะ...เอ่อ คุณน้าครับ...” ผมที่ยืนมองไอ้ธามโดนตบหัวอย่างแรงโดยมือของผู้หญิงสวยๆ คนหนึ่งที่มันเรียกว่าแม่ ซึ่งตอนนี้พวกเราทั้งสามคนยังอยู่บนห้องของไอ้ธาม เพราะเจ้าตัวขาเจ็บลงไปไม่ไหว ส่วนผมตอนนี้ใส่เสื้อผ้าครบแล้วแต่สภาพก็ไม่ได้ดีนัก ได้แต่ยืนตัวเกร็งอยู่ไม่ห่างจากคนสองคนที่กำลังจ้องหน้ากันแบบไม่มีใครยอมใคร และแค่เพียงส่งเสียงออกไปเล็กน้อยใบหน้าดุๆ ที่ดูยังไงก็เป็นไอ้ธามเวอร์ชั่นผู้หญิงนั่น ก็หันมาทางผมทันที ซึ่งทำเอาตัวเองถึงกับหุบปากเงียบกริบ ได้แต่ยืนสำนึกผิดกับเหตุการ์ณก่อนหน้านี้
“อย่าเพิ่งพูดอะไร น้าขอเคลียร์กับลูกชายน้าก่อน”
“ไอ้แทน มึงลงไปรอข้างล่างก่อน แต่อย่าเพิ่งหนีไปไหน กูขอเคลียร์กับแม่กูแปป”
“อะ...”
และเสียงของผู้หญิงแข็งๆ ก็ดังขัดขึ้นทันที “ไม่ต้องไป อยู่นี่แหละ”
“ลงไป !”
“ยืนอยู่ตรงนี้ ห้ามไปไหน เข้าใจมั้ย ?” ในที่สุดผู้หญิงที่ยืนอยู่ก็หันมาทางผมอีกครั้ง พลางออกปากสั่ง ตัวเองเลยได้แต่พยักหน้ารับอัตโนมัติ
แม่งน่ากลัว...
แล้วทั้งคู่ก็เริ่มอาการถกเถียงกันทันที
“แม่มาทำไมตอนนี้เนี่ย ไหนว่าจะมาเดือนหน้า !”
“แล้วแกไปสร้างเรื่องอะไรไว้ล่ะ !?”
“สร้างเรื่องอะไร หนูสร้างเรื่องอะไรตอนไหน !?”
“...”
“...!”
...
“ฮึ...” ผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ กับสรรพนามแทนตัวของไอ้ธาม จนเจ้าตัวรีบหันมามองด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัดเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองแอบหลุดออกมา และไม่ลืมที่จะส่งสายตาดุๆ มาให้ด้วย ผมเลยได้แต่แกล้งทำท่าหัวเราะใส่มัน ก่อนที่พวกเราทั้งคู่จะต้องกลับสู่สถานการ์ณซีเรียสอีกครั้ง เมื่อเสียงดังๆ ของคนอีกคนดังขึ้น
“แกไปมีเรื่องชกต่อยกับเด็กที่ไหน บุพการีมันถึงได้โทรมาเรียกค่าเสียหายจากฉันเนี่ย !!” และสรรพนามแทนตัวเองก็อีกฝ่ายก็เปลี่ยนไปทันที พร้อมกับอารมณ์ที่แสดงออกว่าโมโหสุดขีด
“ห๊ะ !?”
“รู้มั้ยว่ามันเรียกไปตั้งสามหมื่น !”
“แล้วแม่ไปให้มันทำไมล่ะ ทางนี้ก็แค่ป้องกันตัว มันต่างหากที่ยกพวกมารุมกระทืบ !!”
“ว่าไงนะ !”
หมับ !
“เจ็บ !” อยู่ๆ ไอ้ธามก็ร้องเสียงหลงเมื่อผู้หญิงตรงหน้าก็คว้าหมับเข้าที่คางของเจ้าตัวแรงๆ พลางถลึงตาใส่
“แล้วทำไมไม่บอกต้องแต่แรกห๊ะ ฉันจะได้ตอกใส่หน้ามันกลับไป เงินจะได้ไม่ต้องเสีย !!”
“แล้วทำไมแม่ไม่โทรมาถามหนูก่อนวะ !!”
“นี่เดี๋ยวนี้กล้าวะใส่แม่ใช่มั้ย !?”
“โอ๊ย พ่ออยู่ไหน มาเอาแม่ลงไปที !!”
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นอาการของไอ้ธามที่แสดงออกมาว่า ‘สู้ไม่ได้’ อย่างชัดเจน ส่วนผมที่เป็นเพียงผู้ฟังก็ได้แต่งงกับสิ่งที่ทั้งคู่คุยกัน ไอ้ธามไปมีเรื่องกับใคร ทำไมผมถึงไม่รู้ ก่อนที่ตัวเองจะต้องตั้งรับกับสถานการณ์ใหม่ทันทีที่มีบุคคลอีกคนเดินเข้ามาในห้อง และเดินไปหาร่างผู้หญิงที่ยืนอยู่ก่อน ทำให้เธออ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่ใบหน้งของไอ้ธามจะเป็นอิสระ ทำให้มันต้องจับคางตัวเองด้วยความเจ็บปวด
“แม่ใจเย็นๆ ก่อนสิ ลูกคงไม่ได้ไปทำเขาก่อนจริงๆ นั่นแหละ”
“นั่นสิคะ ลูกเราคงไม่มีทางไปทำเขาก่อนหรอก...”
“...”
“หึ...แต่ลูกเราแค่ ‘กากมาก’ เท่านั้นเอง แค่ปัญญาจะทำให้คนหุบปากยังไม่มี รู้มั้ยจะทำคนมันต้องทำให้เงียบ ไม่ใช่มามีปากเรียกร้องค่าเสียหายแบบนี้ นี่เรอะ ลูกชายที่ฉันเลี้ยงมา !”
“ชิส์ !”
“รู้ใช่มั้ยว่าต้องทำยังไง ?”
“รู้แล้วน่า เดี๋ยวจะจัดการเรียกเงินคืนให้ครบทุกบาททุกสตางค์เลย โอเคมั้ยครับ คุณแม่ !” ไอ้ธามมันพูดอย่างประชดประชัน แต่ก็ทำให้อีกคนแสดงสีหน้าพอใจออกมา ก่อนที่มันจะหันมามองทางผมที่ยืนเงียบๆ อยู่ แล้วพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงให้เดินเข้าไปหามัน ผมเลยได้แต่ส่ายหน้ารัวๆ
เรื่องของครอบครัวมึงกูขอผ่าน กูกลัว !
“เงินเสียไปไม่เท่าไหร่ แต่รู้ถึงความอ่อนด๋อยของลูกชายนี่สิ ฉันจะเป็นลม ไอ้หมอนี่มันไม่ใช่ลูกฉัน !” ผู้หญิงเพียงคนเดียวในห้องยกมือชี้หน้าไอ้ธามที่นั่งทำหน้าเซ็งด้วยสีหน้าเจ็บปวด พลางเซไปหาผู้ชายร่างภูมิฐานอีกคนที่อยู่ข้างๆ
“ใจเย็นๆ นะที่รัก"
“ไอ้แทน มานี่ดิ๊ !” อยู่ๆ ไอ้คนที่นั่งอยู่ก็กวักมือเรียกผม ทำเอาตัวเองถึงกับลืมตาโต ที่สำคัญสองร่างที่ยืนอยู่ไม่ห่างก็หันมาทางผมเป็นตาเดียว “เร็ว มาหากูหน่อย”
“หะ...”
“เร็ว มานี่”
อะ...ไอ้...!
ผมได้แต่มองหน้ามันเคืองๆ แต่ก็ยอมเดินเข้าไปหา ไอ้ธามมันเลยเอื้อมมือมาคว้าแขนผมไว้และทำท่าจะดึงให้เข้าไปหาตัวเอง ผมเลยได้แต่ทำปากขมุบขมิบใส่มันพร้อมกับสีหน้าโกรธๆ
‘ไม่ !’
“...” ไอ้ธามมันขมวดคิ้วแต่ก็ยอมเลิกดึงผม เพียงแต่จับมือไว้เท่านั้น เพื่อกันไม่ให้ตัวเองถอยหนี พ่อของไอ้ธามเลยได้แต่มองมาที่พวกผมด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ มีเพียงแม่ของไอ้ธามเท่านั้นที่อยู่ๆ ก็พูดขึ้นทำเอาผมแทบทรุดลงซะดื้อๆ
“นี่ใคร คู่นอน ?”
“อึก...!”
“แม่ !”
“อะไร ?” คนตรงหน้าถามเสียงเรียบ ไม่สนใจสีหน้าตื่นๆ ของไอ้ธามซักนิด ก่อนที่เธอจะทำหน้าไม่สนใจแล้วพูดต่อ “เปลี่ยนแนวได้ก็ดี อย่างน้อยก็ไม่ท้อง ฉันยังไม่อยากหาค่าสินสอด”
“คนนี้จริงจังต่างหาก !”
“หืม ?”
ไอ้ธามมันหน้าขึ้นสีนิดๆ แตกต่างจากใบหน้าที่เรียบเฉยของฝ่ายเป็นแม่ และสีหน้าที่สงสัยๆ สุดๆ ของคนเป็นพ่อ และในที่สุดไอ้ธามมันก็พูดขึ้นทำเอาผมที่ยืนอยู่ถึงกลับแทบอยากจะมุดหนีหายไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด “พวกเราคบกันอยู่ เพราะฉะนั้นพ่อกับแม่ห้ามมาขัดขวางความรักของหนูเด็ดขาด ถ้าอยากอุ้มหลานเดี๋ยวจะซื้อลูกหมามาให้อุ้มแก้ขัด ถ้าผู้ชายท้องกับผู้ชายได้เมื่อไหร่ค่อยมาว่ากันอีกที...”
“...”
“และอสุจิหนูก็ดี น่าจะปั๊มได้ทันใช้หลายคน J”
“อะ...ไอ้ธาม !” ผมเรียกมันเสียงดังกับคำพูดน่าอายที่เหมือนจะเล่นแต่ก็จริงจังนั่น จนคนเป็นแม่ได้แต่ทำท่าทางปวดหัวกับลูกชายตัวเอง
“อยากทำอะไรก็ทำ แต่อย่ามาให้เดือนร้อนถึงฉันแล้วกัน ดีซะอีก จะได้ไม่ต้องมีหลาน ฉันละขยาดเด็ก แค่เลี้ยงแกคนเดียวก็หักห้ามใจไม่ให้ฆ่าหลายรอบแล้ว ถ้าไม่ติดว่าเสียแรงเบ่งออกมาแล้วพ่อแกคอยห้ามนะ วันนี้ฉันคงสบายใจมองโลกใบนี้สดใจน่าอยู่ขึ้นเป็นร้อยเท่าแล้วล่ะ”
“พะ...พูดงี้หมายความว่าไง L !”
“ไปกันเถอะที่รัก ยิ่งเห็นหน้าไอ้ลูกชายแล้วยิ่งอารมณ์เสีย”
ผู้หญิงหน้าสวยที่ตอนนี้ทำหน้าเซ็งๆ เดินหนีคนหลายๆ คนที่ยืนทำหน้าอึ้งกับคำพูดเจ็บแสบนั่น แต่คนที่เจ็บที่สุดคงไม่ใช่ใครที่ไหน นั่นก็คือไอ้ธามนั่นเอง ก่อนที่ร่างนั้นจะเดินออกจากห้องไป เหลือเพียงผม ไอ้ธาม และพ่อของมันเท่านั้น ก่อนที่ร่างภูมิฐานนั่นจะเดินเข้ามาหาผมที่ยืนอยู่ จนตัวเองตัวแข็งทื่อ ใบหน้าที่อ่อนโยนนั่นยิ้มให้ผมเล็กน้อย พลางยกมือจับไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอย่างถึงที่สุด
“ฝากลูกชายพ่อด้วยนะ”
“คะ...ครับ”
ผมเสียงตอบรับแค่นั้น ร่างหนาก็เดินเข้าไปหาอีกคนที่นั่งอยู่ ก่อนจะยกมือลูบหัวลูกชายตัวเองเบาๆ “เดี๋ยวเดือนหน้าพ่อกับแม่จะลงมาอยู่ที่นี่ เราก็ออกฝึกงานพอดีใช่มั้ย ?”
“...” ไอ้ธามมันไม่ได้ตอบเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น ก่อนที่เจ้าตัวจะเบือนหน้ามามองผมที่ยืนดูอยู่ ปากก็ทำเสียงเบาๆ ว่า ‘ห้ามมอง’ ออกมา จนตัวเองแอบยิ้ม เพราะดูแล้วเจ้าตัวก็คงจะเขินกับท่าทีที่ถูกทำว่าเหมือนเด็กนั่นไม่น้อย
‘น่ารัก J’
ผมทำปากส่งกลับไป จนมันต้องจิ๊ปากออกมาเบาๆ ใบหน้าก็ขึ้นสีเรื่อทันที ก่อนที่ร่างนั้นจะโผเข้ากอดผู้เป็นพ่อแน่น แต่มือของมันก็ไม่ยอมปล่อยออกจากผม พลางพูดเสียงเบา “คิดถึง”
“...”
“ฝากบอกแม่ด้วย”
“ได้สิ...”
“ที่รัก ลงมาได้แล้ว แม่อยากไปช็อปปิ้ง !” เสียงตะโกนเรียกจากด้านล่างทำเอาสองร่างที่กอดกันอยู่ผละออกจากกันทันที ไอ้ธามเองมันก็ทำหน้าเซ็งเล็กน้อย ส่วนคนเป็นพ่อก็ขำออกมา ก่อนที่จะบอกลาลูกตัวเองและไม่ลืมที่จะหันมามองผมด้วย
“งั้นพ่อไปก่อนนะ”
“อื้อ...”
ผมยกมือไหว้คนตรงหน้า ก่อนที่ร่างนั้นจะเดินออกไปจากห้องทันที โดยตอนนี้เหลือเพียงผมกับไอ้ธามเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ได้ทีผมเลยหันไปว่ามันหลังจากเก็บกดมานาน
“เรายังไม่ได้คบกัน ทำไมถึงไปบอกพ่อกับแม่มึงแบบนั้นห๊ะ !?”
“เอ้า เดี๋ยวในอนาคตก็คบแล้ว บอกตอนไหนก็เหมือนกันแหละ”
“เหอะ !”
“ไหน มานี่สิ ~” ไอ้ธามมันดึงร่างของผมเข้าไปหา ก่อนจะสวมกอดเล็กน้อย พลางเงยหน้ามองผมด้วยสีหน้าอ้อนๆ ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าเจ้าตัวต้องการจะสื่ออะไร “พ่อกับแม่กูไปแล้ว...”
“แล้ว ?”
“มาต่อกันเถอะ กูอยากว่ะ...”
คนตรงหน้าทำสีหน้าทรมาณสุดๆ คงเพราะค้างจากก่อนหน้านี้ แต่ผมสะทกสะท้านที่ไหน ก็ตอนนี้ตัวเองสบายไปแล้วเรียบร้อย ผมจึงค่อยๆ ยกมือลูบใบหน้าของมันเบาๆ ก่อนจะก้มเข้าไปลากลิ้นลงบริเวณต้นคอของคนตรงหน้าจนกระทั่งถึงหู ผมจึงขบเม้มเข้าที่ติ่งหูนั่น จนเจ้าตัวส่งเสียงครางออกมาเบาๆ ตัวเองเลยเลือกที่จะกระซิบบางอย่างลงไป พลางช้อนตาขึ้นมองไอ้ธามที่ตอนนี้หน้าเป็นสีแดงนิดๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ไข้หรือเพราะอย่างอื่นกันแน่
“ไอ้ธาม...”
“หืม...”
ผมกดจูบลงไปบนริมฝีปากของมันแล้วถอนออก ก่อนจะพูดประโยคที่ทำเอาคนตรงหน้าถึงกับทำหน้าตาตื่น “เสียใจ พอดีกูไม่นิยมทำกับคนที่ไม่ใช่แฟนว่ะ J”
“อะ...”
“หึ J”
ขอเอาคืนหน่อยเถอะ !
“อะ...ไอ้เหี้ยมืด !”
- แทน –
เสียใจ พอดีกูไม่นิยมทำกับคนที่ไม่ใช่แฟนว่ะ J
Thank You !
-
คุณแม่555ชอบคุณพ่อจังอบอุ่น
-
โล่งใจ
-
คุณพ่ออบอุ่นนนจัง
คุณแม่สุดยอดดอะ เฟี้ยวสุดดด5555
แต่พีคสุดตอนนี้ยกให้หนูธามนะคะ
แหมม อ้อนพ่ออ้อนแม่ หนูอย่างงั้นหนูอย่างงี้
น่ารักเชียววววค่าาา55555555555
น่ารักไม่เกรงใจคาแรคเตอร์เลยอะ55555
ความโหดหลายสิบตอนก่อนหน้าได้มลายหายไปแล้วค่ะ5555
ตอนจบนี่แทนวินสุดดอะ
ทั้งได้แกล้งให้ธามค้าง ทั้งปฏิเสธ ทั้งตอกย้ำความผิดของธามครั้งก่อน
วินนนนนน
รอตอนต่อไปค่าาา
-
:hao7:6 โหยยย แม่โคตรแนวอ่ะ ลูกอย่างธามแม่งไม่ได้ครึ่งเลย :m20:
ปล.ถามจริงๆเถอะพ่อไอ้ธามเนี่ยโดนแม่ข่มขืนแล้วยกขันหมากมาสู่ขอป่ะ ???
-
โถ่ๆ.......โอกาสเป็นผัวธามหลุดลอยไปแหล่ว :ling1: :ling1: :ling1:
ไม่น่าเชื่อว่าธาม จะกล้าช่วยแทน ปลดปล่อย
ทั้งที่แม่มารอ อยู่ข้างล่าง
ธาม จะไปทวงเงินคืนที่พวกนั้นมารุมกระทืบธาม
แบบเชื่อมั่นมากกกก แสดงว่าบ้านธาม โหดมิใช่น้อย
เรื่องรักของธาม แทน กลายเป็นชิวๆ
เหมือนกับนิสัยของธามเลย ทุกอย่างสบายๆ
สุดท้าย แทนก็เอาคืนธาม
“เสียใจ พอดีกูไม่นิยมทำกับคนที่ไม่ใช่แฟนว่ะ J” กร๊ากกกกก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นครอบครัวที่น่าร้ากมากอ่ะ
เล่นเอาธามไปไม่เป็นเลย 555
:m20: :m20:
-
ฮาแม่มากอ่ะ 555555
-
น่ารักอ่ะ
-
โอ้ย ขำคุณแม่ 55555555
-
Chapter 32
ระยะห่าง การรอคอย และความคิดถึง...
“พรุ่งนี้มึงก็ไปฝึกงานแล้วดิ...”
“อืม”
“เซ็งว่ะ”
“แล้วมึงออกฝึกวันไหน”
“สามวันหลังจากมึง”
“...”
ตอนนี้ผมกับไอ้ธามอยู่ที่หอของตัวเอง โดยพวกเรานั่งอยู่ตรงข้ามกัน ตรงหน้าก็มีหม้อสุกี้ที่กำลังเดือดพร้อมกิน แต่กลับไม่มีใครที่ขยับเขยื้อนตักมันกินซักนิดหลังจากที่พูดถึงเรื่องฝึกงาน
“แล้วมึงกลับมาวันไหน ?”
“20”
“ก่อนกูอาทิตย์นึง...” ไอ้ธามมันพูดเสียงเรียบ ก่อนจะหยิบตะเกียบไปเขี่ยของในหม้อ พลางพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ติดต่อไม่ได้จริงๆ เหรอวะ...?”
“...”
“เออ ไม่ได้ก็ไม่ได้ ใจร้ายว่ะ”
ผมยักไหล่แบบไม่ใส่ใจ ก่อนจะเริ่มตักของในหม้อนั่นมากิน ปากก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถ้ามึงเหงามึงเงี่ยนก็หาคนอื่นแก้ขัดไปก่อน”
“...”
“อะไร ?” ผมถามขึ้นเมื่อไอ้ธามมันหยุดการกระทำทุกอย่างของตัวเองแล้วมองมาที่ผมด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก
“จะให้หาจริง ?”
“ก็แล้วแต่มึง”
“ทำไมมึงแม่งเป็นแบบนี้ตลอดเลย”
“เป็นอะไร ?”
“...”
“อย่าลืมว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน กูห้ามอะไรมึงไม่ได้อยู่แล้ว”
“ห้ามได้ดิ กูให้สิทธิ์มึงเต็มร้อยเสมอไอ้แทน แต่มึงไม่เคยใช้เอง”
“...” และคราวนี้ก็เป็นฝ่ายผมที่เงียบ ตามด้วยสายตาของไอ้ธามที่แฝงไปด้วยความจริงจังในทุกคำพูดของตัวเอง ก่อนที่ร่างของผมจะค่อยๆ ขยับไปข้างหน้า มือก็ยกขึ้นจับใบหน้าของไอ้ธามเบาๆ แล้วทาบริมฝีปากตัวเองลงไปบนริมฝีปากที่ปิดสนิทนั่น ไอ้ธามจึงรีบเปิดปากและตอบรับจูบของผมแม้จะเพียงน้อยนิดก็ตาม “งั้นกูขอสั่งห้ามไม่ให้มึงไปมีอะไรกับใครทั้งนั้นในระหว่างที่เราไมเจอกัน ถ้าเงี่ยนนักก็ชักว่าวรอ และถ้าเหงาก็นั่งดูการ์ตูนไป”
“...”
“โอเคมั้ย J”
“หึ...มันก็ต้องโอเคอยู่แล้ว J”
“ถ้าเป็นเด็กดีเดี๋ยวให้รางวัล”
“เช่นว่าคืนนี้เราจะมีอะไรกันใช่มั้ย ?”
“ฝัน !”
ผมผละออกจากร่างของไอ้ธาม ก่อนจะมองมันด้วยสีหน้าไม่พอใจกับคำพูดเล่นของคนตรงหน้า ซึ่งมันก็นั่งหัวเราะทันทีที่เห็นท่าทางของผม ผมเลยได้แต่เลิกสนใจมันแล้วหันมาสนใจกับอาหารตรงหน้าแทน ซึ่งไอ้ธามก็ไม่ต่างกันนัก ก่อนที่คำพูดของมันจะทำเอาผมหน้าขึ้นสี “ว่าที่แฟนใคร น่ารักจริงๆ”
“ระ...รู้ได้ไงว่าเป็นว่าที่แฟน บางทีตอนกลับมา กูอาจจะกลับมาพร้อมแฟนใหม่ก็ได้”
“ไอ้เหี้ยมืด”
“ใครจะไปรู้ แถวที่กูไปฝึกงานอาจจะมีสาวๆ สวยๆ ตรงสเป็คกูอยู่เยอะก็ได้นะ J”
“หึ...” คนตรงหน้าเค้นเสียงเล็กน้อยกับท่าทีของผมและคำพูดต่อไปของไอ้ธาม ก็ทำให้ผมปรับสีหน้าจากยิ้มๆ เป็นหงุดหงิดทันที “งั้นเดี๋ยวกูจะไปไล่งาบสาวในสเป็คมึงให้หมดเลยดีมั้ย”
“ห้าม !”
“นี่หวงสาวในสเป็ค หรือหวงกู J”
“ชิส์ !” ผมจิ๊ปากใส่มัน ก่อนจะเลิกพูดถึงเรื่องนี้ ซึ่งไอ้ธามก็ยังคงเป็นผู้ชนะตามเคย โดยที่เจ้าตัวหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ หยุดลง ซึ่งผมก็ไม่ต่างนัก ราวกับว่ามีเรื่องที่สมควรจะจริงจังในตอนนี้ ไอ้ธามมันจึงวางตะเกียบแล้วเอื้อมมือมาจับมือผมที่อยู่ตรงข้าม
“กูคงคิดถึงมึงมากว่ะ”
“อืม”
“หยวนๆ หน่อยไม่ได้หรือไง แบบแค่ไลน์หากันก็ได้”
“...”
“มึงแม่ง...”
“กูก็ไม่ต่างจากมึงหรอกน่า...” ผมพูดขึ้น เพราะไม่รู้หรอกว่าระยะเวลาที่ห่างกันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างและก็ยอมรับว่ากลัวเหมือนกันว่าอีกคนอาจจะเปลี่ยนไปจากตอนนี้ แต่ก็ทำได้แต่รอเวลาที่กำลังจะมาถึงเท่านั้น ต่อให้ผลเป็นยังไงก็ต้องยอมรับมันอยู่ดี “บางทีถ้าถึงตอนนั้นมึงอาจจะไม่รู้สึกอะไรกับกูแล้วก็ได้”
“...”
“ถ้าจากกันแบบนี้มันก็น่าจะโอเคกว่าใช่มั้ยล่ะ”
“มึงคิดว่ากูจะเลิกรักมึงง่ายขนาดนั้นเลย ?”
“ใครจะไปรู้วะ”
“กูมากกว่ามั้งที่ต้องกลัว”
“อืม กูก็ไม่ได้รับปากว่าถ้ากูกลับมาแล้วกูจะยังรักมึงอยู่” ผมพูดด้วยท่าทีจริงจัง ก่อนจะพยายามปรับน้ำเสียงให้กลับมาเป็นปกติ เมื่อเริ่มเห็นว่าบรรยากาศไม่ค่อยดีนัก “มึงอย่าทำเหมือนห่างกันเป็นปีสองปีดิ แค่ไม่กี่เดือนเอง แม่ง !”
“มันก็นานอยู่ดีล่ะ ไม่กี่เดือนของมึงน่ะ”
“เออน่า อย่าบ่น”
“แล้วจะให้อยู่เฉยหรือไง ก็มึงเพิ่งบอกเองว่ามึงจะไม่เหมือนเดิม”
“กูหมายถึงว่า ‘อาจจะ’ เข้าใจมั้ย ?”
“อืม”
“ไม่เอาหน่าไอ้ธาม ~” ผมลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปหาคนที่นั่งทำสีหน้าไม่ดีนักโดยเข้าทางด้านหลัง พลางย่อตัวลงนั่งยองๆ แล้วยกแขนขึ้นคล้องคอของคนที่นั่งอยู่ โดยมือข้างหนึ่งก็แกล้งล้วงเข้าไปในสาบเสื้อยืดของมันพลางสะกิดเข้าที่ตุ่มไตที่อยู่ด้านในนั่น “จะนอยน์ทำไมห๊ะ ?”
“ทำแบบนี้นี่ไม่อยากกินต่อ ?”
“หืม J”
“มึงนี่มันชอบอ่อยจริงๆ”
“ก็โสดอยู่ เลยอ่อยได้”
“อ่อยแล้ว อยากเอาด้วยมั้ยล่ะ ?”
“ก็บอกแล้วไง ไม่นิยมทำกับคนที่ไม่ใช่แฟน”
“หึ...”
ผมหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อสามารถแกล้งไอ้ธามได้ ก่อนจะเลิกเล่นและทำท่าจะเอามือตัวเองออกแล้วลุกขึ้น แต่ก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น เมื่อไอ้ธามมันจับแขนของผมที่คล้องคอมันไว้แน่นไม่ให้ลุก ผมเลยได้แต่พยายามดึงอยู่แบบนั้น จนในที่สุดคนตรงหน้าก็จับแขนผมอ้อมหัวตัวเองแล้วหมุนตัวหันหน้าเข้าหากัน พลางดึงร่างที่ทำท่าจะลุกของผมจนเสียหลักล้มลง “ทำอะไรเนี่ย !?”
“จัดการคนขี้อ่อย J”
“...!”
“มามะ...สุกงสุกี้ไม่ต้องกินแล้วเนี่ย”
“ยะ...อย่านะเว้ย ไม่งั้นกูโกรธ !”
“หืม พูดอะไร ไม่เห็นได้ยิน J”
“ไอ้ธาม !” ผมมองมันแบบไม่พอใจทันที ก่อนที่คนตรงหน้าจะยิ้มแบบชั่วร้ายพลางโน้มหน้าเข้ามาใกล้ จนตัวเองได้แต่เบี่ยงหลบ มันเลยกดจมูกตัวเองมาที่แก้มผมแรงๆ “ไอ้บ้านี่ !”
“จะไปฝึกงานทั้งทีต้องให้กูทำป้ายห้อยให้มั้ย ว่ามีผัวแล้ว ?”
“ไม่จำเป็น !”
“หึ...อย่าให้รู้ว่าไปแอบอ่อยใครแล้วกัน”
“ถ้ากูอ่อยแล้วมึงจะทำไมห๊ะ !?” ผมมองหน้าไอ้ธามอย่างหาเรื่อง เมื่อมันมองมาแบบจับผิด จนใบหน้านั่นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีหน้าดุๆ ขึ้นทันที จนตัวเองต้องพูดขึ้นใหม่อีกครั้ง “เออๆ จะไปอ่อยใครได้วะ อย่าทำเหมือนกูจะดึงดูดคนอื่นได้ทุกคนดิ๊ !”
“มึงมันชอบดึงดูดตัวผู้”
“เหอะ L !”
ผมสะบัดแขนออกจากมันก่อนจะทำท่าลุกขึ้นเพื่อนหนีร่างตรงหน้า แต่ไอ้ธามมันก็ฉุดร่างผมให้ล้มลงอีกครั้งแถมยังนั่งลงบนตักของมันพอดิบพอดีอีกต่างหาก
เหี้ย !
“ปล่อย !”
“ไม่”
“กูหิว ปล่อยเดี๋ยวนี้ !”
“แต่กูไม่หิวแล้วว่ะ...”
“ไม่หิวก็เรื่องของมึง...อ๊ะ...!” ผมร้องออกมา เมื่อไอ้ธามมันล้วงมือเข้าไปในเสื้อของผม พลางใช้นิ้วบี้ที่ยอดอกตัวเองแรงๆ “อะ...ไอ้ธาม จะกินสุกี้...อื้อ...!”
“สุกี้ไว้ที่หลังก็ได้” ไม่ว่าเปล่าคนที่ผมนั่งทับอยู่ก็ซุกไซร้ลงมาที่ซอกคอของตัวเองทันที มือก็เริ่มอยู่ไม่สุกนอกจากจะล้วงเข้าไปในเสื้อแล้ว กางเกงก็เริ่มจะโดนรุกรานเข้ามาเรื่อยๆ
จะมากไปแล้วนะเว้ย !
“ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไม่ใช่แฟนอย่ามาทำลุ่มล่าม !” ผมพูดเสียงแข็งพลางจับมือของไอ้ธามที่ยุ่มย่ามกับกางเกงผมไว้แน่น พลางหันไปมองค้อนๆ ใส่คนที่ผมนั่งทับอยู่ และดูเหมือนคำพูดของผมจะไม่เป็นผลนัก เมื่อมันยังคงลวนลามผมไม่เลิก “ไอ้เหี้ยธาม...อ๊ะ...!”
“ก็บอกว่าเดี๋ยวในอนาคตก็เป็นไง...”
“ไม่ได้บอกซัก...หน่อย...!”
“ว่าไงนะ ?”
อยู่ๆ ไอ้ธามก็ทำเสียงเข็งขึ้นมา พลางหยุดการกระทำของตัวเองซะดื้อๆ ดูแล้วก็คงจะไม่พอใจกับคำพูดผมนัก “กะ...ก็ตอนนี้มันยังไม่ใช่อนาคตนี่หว่า !”
“แล้วไม่อยากรู้หรือไง ว่าแฟนในอนาคตตัวเองประสิทธิภาพดีแค่ไหน ?”
“ใครจะไปอยากรู้วะ...อะ...!”
“ทดลองฟรีไม่คิดตังค์ ถ้าใช้แล้วติดใจยินดีอยู่เคียงข้างตลอดชีวิต J”
“อะ...ไอ้บ้า” ผมด่ามันด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีกับคำพูดนั่น ในใจก็เต้นไม่เป็นส่ำ ก่อนที่จะต้องเลิกเขินแล้วหันมาพยายามทำให้มันเลิกยุ่งกับร่างกายของตัวเองต่อ “ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย อะ...ไอ้...!”
“หืม ?”
“อ๊ะ...อื้อ...” ผมครางเสียงกระเส่าเมื่อมันลูบวนอยู่บริเวณหน้าอก ส่วนอีกข้างก็ขย้ำกลางกายของผมเบาๆ เพื่อกระตุ้นอารมณ์ “พะ...พอแล้วไอ้ธาม พรุ่งนี้กูต้องเดินทางไกล...”
ผมพูดออกมาตามความจริง เพราะผมได้ลงฝึกงานไว้ที่ต่างจังหวัด ซึ่งไกลจากกรุงเทพพอสมควร และการเดินทางก็หลายชั่วโมงเลยไม่อยากเสียแรงกับอะไรไร้สาระนัก และดูเหมือนคราวนี้ไอ้ธามจะยอมหยุดการกระทำของตัวเองง่ายๆ พลางปล่อยผมให้เป็นอิสระทันที ตัวเลยเลยได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ และไม่คิดว่าความดื้อด้านของมันจะอ่อนลงได้มากขนาดนี้
“...”
“ป้ะ กินสุกี้กัน” ผมลุกขึ้นออกจากตักของมัน พลางเดินกลับที่ แต่ก้าวเพียงไม่กี่ก้าวไอ้ธามก็เอื้อมมือมาจับมือผมไว้ จนผมที่ยืนอยู่ต้องก้มมองหน้ามันอีกครั้ง “เป็นอะไรอีกห๊ะ ?”
“แม่ง...คิดถึงว่ะ”
“กูยังไม่ไปเลย มึงจะรีบคิดถึงไปไหน แล้วอีกอย่าง ถึงกูไม่ได้ไปฝึกงาน มึงก็ต้องไปอยู่ดี ยังไงก็ต้องห่างกัน”
“อย่างน้อยกูก็ต้องแว๊บไปหามึงป้ะ แต่นี่อะไร มึงสั่งห้ามติดต่อ มันทรมาณนะเว้ย !”
“มึงนี่ก็ชอบทำเหมือนขาดกูไม่ได้”
“เออ ก็ขาดไม่ได้ไง” เสียงของไอ้ธามที่พูดขึ้นทันทีแบบไม่ลังเล ทำให้ผมถึงกับเงียบไป พลางได้แต่คิดว่าตัวเองทำเกินไปจริงๆ หรือเปล่า แต่อย่างว่า ยังไงตอนนี้ผมก็ยังไม่มั่นใจกับความรักในแบบของผมกับมันอยู่ดี และตัวเองก็ยอมรับว่าทรมาณไม่ต่างจากมันนัก แต่แค่ผมอยากรู้ว่าตัวเองจะขาดมันไม่ได้จริงๆ หรือเปล่า ระยะห่างที่เกิดขึ้น เวลาไม่ที่เจอกัน มันอาจจะทำให้รู้ก็ได้ว่าผมหรือมันต่างต้องการกันและกันมากแค่ไหน ในใจก็ภาวนาว่าถ้าถึงตอนนั้น ขอให้ต่างคนต่างไม่เปลี่ยนใจแค่นั้นก็คงพอแล้ว
ก็บอกแล้วว่าผมก็ไม่อยากเริ่มรู้สึกใหม่กับใครที่ไม่ใช่มันนักหรอก...
“อยากรู้ป้ะ ว่าทำไมกูถึงห้ามไม่ให้มึงติดต่อ”
“ถามขนาดนี้ก็ต้องอยากรู้แล้วล่ะ ทำไม ไหนบอกมาดิ”
“กูกลัวคิดถึงมึงไง” ผมว่าก่อนจะนั่งลงยองๆ ตรงหน้าไอ้ธาม พลางมองด้วยสีหน้าจริงจัง ซึ่งมันเองก็หน้าขึ้นสีเล็กน้อย ก่อนที่ผมจะพูดต่อ “ถ้ามึงติดต่อไป กูต้องไม่เป็นอันทำงานและต้องอยากลงมาหามึงบ่อยๆ แน่ๆ ก็รู้อยู่ว่าที่ฝึกงานกูมันไกล ถ้ามัวแต่เดินทางไปกลับ ก็ไม่ต้องฝึกหรอกงานน่ะ ออกจากมหา’ลัยแล้วไปนอนอยู่บ้านเฉยๆ ดีกว่า”
ไอ้ธามมันนิ่งไปกับคำพูดของผม ซึ่งสีหน้าดีขึ้นจากก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เจ้าตัวยิ้มเล็กน้อย แต่ก็ไม่วายที่จะเผยความประหม่า “บอกแล้วให้ลาออกแล้วมานอนเฉยๆ เป็นเมียกูก็ไม่เชื่อ...”
“ก็บอกว่าไม่ชอบนอนอยู่เฉยๆ อยากได้เมียที่รักสบายก็ไปหาที่อื่น !”
“พูดเล่นนิด พูดเล่นหน่อยทำเป็นเคือง มึงนี่เริ่มจะมีนิสัยเหมือนแม่กูละ ขี้งอนเป็นผู้หญิง”
“แต่กูไม่ใช่ผู้หญิง กูมีคว... !” ผมสะบัดมือมันออก ก่อนจะลุกขึ้นแล้วกลับไปนั่งที่ตัวเองจริงๆ ได้ซักที ก่อนจะจัดการกินของตรงหน้าหลังจากที่ปล่อยให้มันอยู่ในหม้อซะนาน ซึ่งไอ้ธามก็ได้แต่นั่งหัวเราะกับคำพูดของผมก่อนหน้านี้ จนตัวได้ชำเลืองมองมันค้อนๆ อยู่หลายหน เจ้าตัวก็ไม่สะทกสะท้านกับสายตาของผมแม้แต่นิด ได้แต่นั่งกินแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว “กินเสร็จก็กลับไปได้แล้ว วันนี้กูจะนอนเร็ว”
“ไม่กลับ”
“เอ๊ะ !”
“ขอนอนนี่”
“ไม่ !”
“นะไอ้แทน ขอนอนด้วยวันนึง เดี๋ยวก็ต้องห่างกันแล้ว”
“...”
“นะ”
“มึงนี่มัน...!” ผมทำท่าจะอ้าปากด่ามัน แต่ก็ไม่รู้จะด่ายังไง เพราะไอ้ธามมันเกินเยียวยา “เออ ตามใจ แต่พรุ่งนี้ถ้ากูตื่นก่อน กูก็ไปก่อนนะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะมึงไม่มีทางตื่นก่อนกูอยู่แล้ว”
“รู้ได้ไง ?”
“รู้แล้วกัน J”
# หัวลำโพง
6.30 น.
ตอนนี้ผมกับไอ้ธามมันมานั่งรอรถไฟที่หัวลำโพงกันเรียบร้อย พร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าใบขนาดกลางของผมโดยที่ตอนนี้ไอ้ธามมันนั่งหาวไม่หยุด เนื่องจากวันนี้ผมไม่ได้ตื่นก่อนมันจริงๆ เพราะเจ้าตัวนั้นไม่ยอมนอนเลย จนผมได้แต่มองมันเซ็งๆ กับไอ้อาการฝืนสังขารนั่น
งี่เง่าจริงๆ
“ง่วงนักก็กลับไปนอน เดี๋ยวกูรอคนเดียวได้ อีกครึ่งชั่วโมงเอง”
“ไม่อ่ะ...”
“ไอ้ธาม ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้นักวะ”
“ทำอะไร กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย...” มันว่าพลางหาวออกมา ดวงตาก็แดงก่ำแบบคนอดหลับอดนอน ซึ่งผมก็ได้แต่มองหน้ามันเซ็งๆ ซึ่งเจ้าตัวก็น่าจะรู้ว่าผมไม่พอใจกับเรื่องอะไร จนตัวเองต้องพูดขึ้นเสียงเบา “ถ้ากูหลับกูก็ได้อยู่กับมึงแปปเดียวดิ...”
“...”
“รถไฟมึงน่าจะมาซักหกโมงเย็นเนอะ”
“บ้า...” ผมพูดก่อนจะผลักหัวของมันเบาๆ ในใจก็อ่อนลงเล็กน้อยกับเหตุผลงี่เง่านั้น และอีกสามวันไอ้ธามเองมันก็จะออกฝึกงานเหมือนกัน หวังว่าเจ้าตัวจะไม่มานั่งฟรุ่งซ่านแบบนี้หรอกนะ “เดี๋ยวกูไปซื้อผ้าเย็นให้ มึงรออยู่นี่...”
“ไม่ต้อง”
“เอ๊ะ มึงนี่ยังไง !”
“รออยู่ด้วยกันที่นี่แหละ อีกแค่ครึ่งชั่วโมงเอง”
“มึง...!”
“ได้อยู่ด้วยกันอีกแค่ครึ่งชั่วโมงเอง...”
ไอ้ธามมันใช้ดวงตาแดงๆ นั่นมองใบหน้าของผมไม่วางตา ซึ่งเจ้าตัวก็ยังแสดงอาการหาวออกมาเรื่อยๆ จนผมได้แต่ถอนหายใจกับความดื้อด้านของมัน และไม่นานนัก ดูเหมือนว่าเวลาครึ่งชั่วโมงของไอ้ธามมันจะเร็วอย่างที่ว่างจริงๆ เมื่อตอนนี้รถไฟขบวนของผมได้มาจอดเทียบสถานีเรียบร้อยแล้ว ซึ่งคนที่มาส่งก็จับมือผมไว้แน่นแม้แต่ตอนขึ้นรถไฟ เจ้าตัวก็จะตามขึ้นไปส่ง จนผมต้องห้ามไว้ เพราะดูเหมือนว่าถ้าปล่อยให้ขึ้นไป มันคงจะติดสอยห้อยตามผมไปถึงที่หมายแน่ๆ
“ส่งแค่นี้แหละ มึงกลับไปนอนพักได้แล้วไป”
“...”
“อย่างอแง”
“มึงอย่าพูดเหมือนกูเป็นเด็กๆ ดิ๊ !”
“ก็มึงทำตัวเป็นเด็ก” ผมว่าก่อนจะยกมือผลักหัวที่โงนเงนนั่นเบาๆ ซึ่งไอ้ธามมันก็ทำหน้ามุ่ยนิดๆ ก่อนที่ตัวเองจะเป็นฝ่ายเข้าสวมกอดร่างนั่น โดยไม่สนใจสายตาของคนจำนวนไม่น้อยที่เริ่มมองมาทางพวกเรา ไอ้ธามเองก็เช่นกัน มันยกแขนขึ้นเพื่อโอบกอดผมไว้ “เป็นเด็กดี เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว”
“ก็บอกว่าอย่าทำเหมือนกูเป็นเด็กไง...”
“หึ...ถ้าไม่ใช่เด็ก ก็หัดเลิกทำตัวดื้อด้านแล้วกลับไปนอนพักได้แล้ว !” ผมว่าก่อนจะผละร่างออกจากมัน ซึ่งคนตรงหน้าก็ทำหน้าไม่พอใจนิดๆ ราวกับไม่อยากปล่อย ผมเองที่คิดว่าถ้ายังอยู่ตรงนี้ต้องไม่ได้ไปจากมันแน่ๆ เลยได้แต่ตัดบทแล้วเลือกที่จะบอกมันอีกครั้ง “งั้นกูไปละ
“อืม”
“แล้วเจอกัน” ผมลูบหัวมันหนึ่งครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินขึ้นรถไฟ ก่อนที่ตัวเองจะต้องหัวใจเต้นแรงขึ้นมาเป็นเท่าตัวเมื่อคนที่ยืนอยู่ข้างหลังตะโกนขึ้นเสียงดัง
“กูรักมึงนะไอ้เหี้ยมืด !”
“อะ...ไอ้บ้า !”
ผมหันไปด่ามันครั้งสุดท้าย ก่อนจะรีบจ้ำอ้าวเดินขึ้นรถไฟด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว ซึ่งคนจำนวนไม่น้อยที่หันมองมาที่ผม จนตัวเองได้แต่พยายามหลบหน้าหลบตาและหาที่นั่งของตัวเอง เมื่อเก็บสัมภาระและนั่งที่ตัวเองแล้วก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ ก่อนจะควักโทรศัพท์พร้อมกับของที่เตรียมมาด้วยออกมาจากกระเป๋ากางเกง และสวมมันเข้าที่คออย่างสื่อความหมาย มือก็กดพิมพ์บางอย่างลงบนโทรศัพท์ครั้งสุดท้าย ก่อนที่ตัวเองจะเลือกถอดซิมออกจากเครื่องและปล่อยให้มันปิดตายอยู่แบบนั้น โดยตอนนี้มีเพียงผมกับของที่อยู่บนคอและข้อความสุดท้ายเท่านั้นที่เป็นตัวสื่อกลางระหว่างพวกเราในระหว่างที่อยู่ใกลกัน
‘สร้อยจี้รูปเฟือง’
“แล้วเจอกันไอ้ธาม...”
Tan : รักมึง
......................................................
Special Talk Talk : วิศวะขาเม้าท์
Member 1 : ดีใจเว้ยยย ฝึกงานเสร็จซักที ! (1 คน อ่านแล้ว)
Member 2 : ดีใจด้วย กูรู้สึกเหมือนกูโดนกดขี่ ฮื้อ ~ (4 คน อ่านแล้ว)
Member 1 : ทำไมวะ (5 คน อ่านแล้ว)
Member 2 : เขาใช้กูเยี่ยงทาส เงินก็ไม่ได้ เซ็งสัสๆ (7 คน อ่านแล้ว)
Member 1 : สม 555555+(9 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : พวกมึงอยู่ไหนกันวะ ตอนนี้กูอยู่ ม. แม่งไม่เจอใครเลย (11 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : คงจะเจอ วันนี้เขาก็ต้องนอนอืดอยู่บ้านสบายๆ หนึ่งวันก่อนดิวะ เหนื่อยมาตั้งสามเดือน ใครไปก็บ้าแล้ว !(15 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : อ้าว งั้นกูก็บ้าดิ... (16 คน อ่านแล้ว)
Many member : เออ ! (16 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : อะไรวะ แม่ง (19 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : 55555+ รีบกลับบ้านมานอนเถอะ (20 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : เฮ้ยยย กูเจอเพื่อนที่บ้าเหมือนกับกูแล้ว !(21 คน อ่านแล้ว)
Member 1 : หือ ใคร ? (22 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : ไอ้ธาม ตอนนี้มันอยู่ ม. ว่ะ แถมยังถือดอกไม้ช่อใหญ่มาด้วย... (23 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : เข้าไปทักดิ J (25 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : ไม่อ่ะ ไม่กล้า เหมือนมันกำลังมองหาใครนี่ล่ะ มันมีแฟนแล้วเหรอ ? (28 คน อ่านแล้ว)
Member 2 : น่าจะมีแล้ว ก็ที่ช่วงนึงเขาพูดกันว่ามันตามง้อเมียไง (32 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : อ๋อ งั้นกูไม่ทักน่ะดีละ ปล่อยให้มันไปหาเมีย ท่าทางจะคิดถึงกันน่าดู อิจฉาพวกมีแฟนจังเลยยย ~ (33 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : มาเป็นแฟนกูมั้ย ? (33 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : อะ...ไอ้บ้า ! (34 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : พวกมึงเล่นอะไรกัน (35 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : 55555+ (35 คน อ่านแล้ว)
Member 2 : ว่าแต่ดีโชคดีเนอะ ที่เราฝึกงานแค่สามเดือน (33 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : นั่นดิ บางคณะแม่งก็ฝึกนานเกิ๊น (34 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : พวกอุตสหกรรมป้ะ ที่ฝึกตั้งหกเดือน (34 คน อ่านแล้ว)
Member 2 : เหี้ย ขนลุกเกรียว (36 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : นาน เป็นกูคงเฉาตายคาที่ฝึกงาน (36 คน อ่านแล้ว)
Member 4 : เออจริง จะออกไปไหนก็ลำบาก ทำแต่งาน เวลาจะชักว่าวยังไม่มี (37 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : แม่งจิตตก... (39 คน อ่านแล้ว)
Many member : …
Member 1 : แค่นั้นยังจิ๊บๆ อย่างเรานี่สบายๆ ไปเลย แม่งมีหนักกว่านั้นอีก (41 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : หือ คณะไหน...? (41 คน อ่านแล้ว)
Member 5 : พวกเกษตรฯ ไง แม่งฝึกกันเก้าเดือน (40 คน อ่านแล้ว)
Member 3 : โหดสัส ! (41 คน อ่านแล้ว)
Member 2 : ร้องเหี้ยหนักมาก... (42 คน อ่านแล้ว)
ธาม : พวกมึงว่าไงนะ ใครฝึกเก้าเดือน !(44 คน อ่านแล้ว)
Many member : …
ธาม : กูถามว่าใครฝึกงานเก้าเดือน !(46 คน อ่านแล้ว)
Many member : เด็กเกษตร... (49 คน อ่านแล้ว)
ธาม : ...
Many member : …
.
.
.
ธาม : เหี้ย นี่กูต้องชักว่าวรออีกแล้วเหรอวะ คิดถึงจะตายแล้วเนี่ย !(62 คน อ่านแล้ว)
Many member : …
Special Talk Talk : วิศวะขาเม้าท์ [END]
- แทน –
แล้วเจอกัน
Thank You !
-
:m20: น่าสงสาร
-
โอ๊ยยยยย มันควรสงสารดีมั้ยยยยยย 555555555555555555555555
-
5555 ขำวิศวะขาเม้าท์
-
55555 ทามผู้หน้าสงสาร :hao7:
-
ธาม ชักว่าวรอ :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอ้โหห 9เดือน
ธามนี่น่าสงสารเกินไปละอะ5555
-
จะสงสารหรืออะไรดี5555555
-
5555. รอไปนะธาม
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: ขัดดาบรอไปก่อนนะ55555555555555555
-
ขอบคุณ :)
-
สนุกมากเลยค่ะ หื่นๆ ผสมดราม่าเบาๆด้วย ชอบๆ กำลังอ่านเพลินๆหมดตอนซะแล้ว :hao5: รอนะคะ :กอด1:
-
รอต่อไปนะธาม น่าสงสารจริงๆ 5555555555
-
เข้ามารอบทส่งท้้ายยยยย :hao7: :hao7: :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บทส่งท้าย...
20 กุมภาพันธ์ 25XX
ร่างสูงผิวสีแทนเดินเข้ามาภายในมหา’วิทยาลัยของตัวเองหลังจากที่ห่างหายไปนานร่วมเก้าเดือน ด้วยสภาพไม่ดีนัก ในมือก็หอบหิ้วถุงผักถุงใหญ่ไว้จนผลุงผลัง ผมที่ยาวขึ้นเล็กน้อยถูกรวบมัดไว้ด้านหลังแบบรวกๆ ท่ามกลางบุคคลอื่นๆ ที่เดินเข้าออกไม่ขาดสาย ก่อนที่ร่างนั้นจะต้องหยุดเดินอัตโนมัติ เมื่อสายตาของตัวเองสบเข้ากับร่างสูงโปร่งที่คุ้นเคยของใครคนหนึ่ง ที่ตอนนี้ยืนอยู่ไม่ห่างจากตัวเองนัก และเพียงแค่ทั้งสองฝ่ายได้เห็นกันและกัน แค่นี้ก็ทำให้หัวใจที่เคยเงียบสงบมานานของทั้งคู่ต้องเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง
คิดถึงที่สุด โหยหาร่างตรงหน้าที่สุด...
“ไง...” ธามที่ยืนรอแทนมาซักพัก เมื่อเห็นว่าอีกคนยืนนิ่งไปก็เป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาเอง พลางมองร่างตรงหน้าอย่างสื่อความหมาย ความคิดถึงที่มีอยู่มากมายขึ้นมาจุกอยู่ที่คอจนไม่รู้จะพูดออกมาเป็นคำพูดยังไง ก่อนที่คนตรงหน้าจะค่อยๆ พูดตอบรับเสียงเบาด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ
“ไง...”
“ไอ้แทน”
“หะ...”
“กูโคตรรักมึงเลย เป็นแฟนกับกูมั้ย !” ร่างสูงกว่าเล็กน้อยตะโกนขึ้นเสียงดัง เรียกสายตาจากคนที่เดินผ่านไปผ่านมาทันทีพร้อมกับเสียงซุบซิบที่เริ่มเกิดขึ้น ซึ่งใบหน้าสีเข้มขึ้นสีแดงเรื่อด้วยความประหม่ากับคำพูดเสียงดังของอีกฝ่าย ทั้งเขินทั้งอาย แต่ก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้
“รีบจริง”
“แน่นอนอยู่ละ...”
ยังไม่ทันที่ธามจะพูดจบประโยค ร่างสีแทนก็วางถุงผักลงและโผลเข้ากอดร่างนั้นทันที ซึ่งคนที่โดนเข้าหาก็ไม่ลืมที่จะตอบรับกอดนั่นอัตโนมัติ เพียงแค่สองร่างสัมผัสกันเท่านี้ก็รู้แล้ว่าทั้งสองคนต้องการกันมากแค่ไหน “โคตรคิดถึงเลยว่ะ”
“ไหนมึงบอกว่าไปไม่กี่เดือนไง ?”
“ก็ไม่กี่เดือน...”
“...”
“จะครบปี J”
“แสบนักนะ”
ธามกอดร่างของอีกฝ่ายไว้แน่น ราวกับจะสื่อออกไปว่า การเริ่มต้นใหม่ครั้งนี้เขาจะไม่มีทางปล่อยร่างตรงหน้าไปอีก ซึ่งแทนเองก็ไม่ต่างกันนัก แต่ก็ต้องเลิกการกระทำนี้เพราะดูเหมือนว่าถ้ายังกอดกันอยู่ วันนี้ทั้งวันเขาคงจะไม่ยอมถอยออกจากร่างตรงหน้าแน่ ก่อนที่เจ้าตัวจะเป็นฝ่ายถอยออกมาเอง สายตาของธามก็เหมือนจะเห็นสร้อยคอคุ้นตาที่ตอนนี้ยังคงอยู่บนคอของอีกฝ่าย ก็ทำเอาหัวใจชุ่มชื้นขึ้นเป็นเท่าตัว ก่อนที่ร่างเข้มจะช้อนตาขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้ายิ้ม พลางพูดขึ้นเชิงคำถาม “มึงเคยถามใช่มั้ยว่าถ้ากูเจอคนที่รักมาก กูจะทำยังไง ?”
“อืม แล้วมึงก็บอกว่าจะบอกทีหลัง”
“ไอ้ธาม !”
“ว่า...”
“ตอนนี้มึงเป็นแฟนกูแล้ว มึงห้ามไปยุ่งกับคนอื่นเด็ดขาด เพราะกูรัก แล้วก็หวงของของกูมาก เข้าใจมั้ย !?”
“...”
“และกูก็จะบอกรักแค่แฟนกูคนเดียวด้วย...”
“หึ J” อีกฝ่ายได้แต่หลุดยิ้มออกมา แตกต่างจากอีกคนที่หน้าขึ้นสีทันทีที่ตะโกนแบบนั้นออกไป ก่อนที่คนที่ถูกถามจะตอบออกมาเสียงดังฟังชัด “แฟนสั่งทั้งที ก็ต้องเข้าใจอยู่แล้ว !”
“ไอ้บ้า...”
ทั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกัน ก่อนที่ธามจะหยิบบางอย่างที่ซ่อนไว้ที่กระเป๋ากางเกงด้านหลัง พลางยื่นมันไปให้อีกคน
‘ดอกกุหลาบสีแดง 1 ดอก’
แทนมองของตรงหน้า ในใจก็แป้วขึ้นมาเล็กน้อย
“ไม่ใช่ร้อยดอกเหรอ ?”
“ไม่ J”
“นี่จะสื่อว่าความรักที่มีให้กูลดลงหรือเปล่า ?”
“บ้าหรือไง สำหรับมึงทั้งชีวิต ร้อยดอกก็ไม่พอหรอก”
“เหอะ !” คนร่างเข้มทำหน้ามุ้ย แต่อีกฝ่ายกับมองว่ามันน่ารักน่าฟัดสุดๆ มือก็เอื้อมมารับดอกกุหลาบสีแดงนั่นไป ก่อนที่ร่างที่สูงกว่าจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้ พลางกระซิบบางอย่างเข้าที่ข้างหูอีกคน จนใบหน้าที่เคยหงุดหงิดจะเปลี่ยนเป็นตกใจปะปนกับความเขินอายทันที
“เดี๋ยวคืนนี้จะจัดให้ซักสิบดอก...”
“อะ...ไอ้...”
“หวังว่าคงไหวนะเมีย J”
“...!”
หัวใจกูยังอยู่ที่มึง และหัวใจมึงก็อยู่ที่กูเสมอ...
วิศวะขาโหด รัก เกษตรฯ ตัวร้าย
ที่สุด ♥
[End]
..........................................
สาววายผู้ลึกลับ Talk Talk
งื้อออออ~ แทนธามจบแล้วววว เสียใจจจจ แต่ก็ดีใจที่เราสามารถแต่งจบได้ 55555+ บทส่งท้ายเรามาแบบสั้นๆ แต่ก็เป็นจุดเริ่มต้นความรักที่แท้จริงของทั้งสองคน ถึงตอนเริ่มจะไม่ดีนัก แต่ตอนนี้ก็ถือว่าป๋าโหดกับคนดำเป็นแฟนกันโดยสมบูรณ์แบบแล้ววว เย้ ~
♥ ขอบคุณจากใจนะคะที่ติดตามนิยายเรื่องนี้มาจนจบ ดีใจมากกกก
♥ ขอบคุณนะคะที่คอยด่าพระเอกเวลาทำผิด 55555+ (ล้อเล่นน) คอมเม้นให้กำลังใจ ขอบคุณจริงๆ เน่อออ
ปอลิง. เรื่องตอนพิเศษเดี๋ยวจะลงบนเว็บ 1 ตอนนะคะ แต่มาลงให้ที่หลังเนอะ ฝากติดตามด้วยค่า
ปอลิง 2. ส่วนใครที่อยากเป็นเจ้าของป๋าโหดกับคนดำ + อ่านตอนพิเศษตอนอื่นๆ (หึหึ ไม่ได้ขายของจริงจริ๊งง / ตบ) >>จิ้มดูรายละเอียดได้เย้ย<<
# ขอบคุณที่อ่านนิยายของสาววายผู้ลึกลับค่ะ รักน้า จู๊บบบบบ ♥
Thank You !
-
ง่าาาา สั้นนิดเดียว รอตอนพิเศษนะคะ
-
งื้อออ......จบแล้ว
ธาม แทน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :L1: :pig4:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:pig4:
-
จบแล้ววว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
สนุกกกมากกกอะ
ว่าแต่...แทนจะไม่ได้โอกาสที่2จริงๆหรอคะ5555555
สงสารนางนานๆทีจะได้โอกาสนั้น
-
:hao7:
เป็นเรื่องที่น่ารักดีค่ะ งอนง้อกันไปมาแต่ไม่น่าเบื่อเลย
แอบมีหน่วงนิดหน่อยตอนเลิกกัน อันที่จริงก็ไม่หน่อยหรอก เจ็บดี
แต่ธามแน่มาก รอ 9 เดือนได้ 5555
ปล.แม่ธามแซ่บมากกก!
ปล2.ช่อกุหลาบ 100 ดอกนั้นขอได้มั้ยยย? ^^
-
จิ้มเข้าไปดูไม่ได้คร่า
แต่มีรวมเล่มใช่ไหมคะ บอกรายละเอียดด้วยค่ะ เค้าอยากได้
ชอบคนดำมากอ่ะ
-
My reaction when reading this :hao7: :hao6: :pighaun: Please make a special episode. :hao6:
-
สนุกกกก โครตน่ารักเลยยยนย
-
เรื่องนี้น่ารักที่สุด
-
งานนี้แทนคงระบม 9เดือนเชียวนะ
ธามจัดหนักแน่ๆ
-
จบสั้นไปมั้ย เห็นใจธามบ้าง รอมาตั้ง 9 เดือนเขียนให้ธามแค่นี้ ธามยังไม่อะจึดอะจึดแทนเลย เอ๊ะ!!!!! เออ เอาอารมณ์ความอยากอ่านมาใส่มากไป 555555 รอตอนพิเศษคร้าาาา
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบซะแล้ว ใจหายเลย
-
ชอบครับ สนุกดี
-
แหม....ตอนจบหวานกันไม่แคร์สื่อเลยนะจ๊ะ
ขอรักกันหวานชื่นตลอดไปจ้า
ขอบคุณมากค่ะ
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
ขอบคุณมากๆๆๆ เลยค่า :L2:
-
สนุกมากๆ คุณนักเขียนผู้น่ารัก เค้าขอตอนพิเศษๆๆๆ :L2: 555+
-
เป็นคู่แซ่บที่กินกันไม่ลงจริงๆ
มีตอนพิเศษไหมคะะะะ :hao7:
-
สนุกมากๆ
-
น่ารักกกกกกก
-
จบน่ารักมาก แต่ก็สั้นจริงๆ ฮ่าๆๆ
-
จบแล้วอ่อ
คิดถึงแทนธามแย่เลย :m15:
-
หนุกดีค่ะ :hao6:
-
น้ารักต้นจนจบเลยธามแทน ^^ ขอบคุณนะที่อยู่แต่งมาจนจบดีใจที่ได้ติดตามนิยายดีๆแบบนี้
-
ตอนพิเศษท้ายเรื่อง...
17.40 น.
“เป็นไงบ้าง ฝึกงาน...”
“ก็ดี...”
“แม่ง ไปตั้งเก้าเดือน รู้ป้ะ ว่ากูโคตรคิดถึง”
“จะไปรู้หรือไง ก็อยู่ไกลกันซะขนาดนั้น” ผมพูดเสียงเรียบ ซึ่งทำเอาคนฟังถึงกับทำหน้ามุ้ยออกมา ซึ่งตอนนี้ทั้งผมและมันอยู่กันที่บ้านของไอ้ธาม เพราะที่ห้องของผมยังไม่เรียบร้อยนัก เนื่องจากไม่ได้อยู่นาน ก่อนที่ตัวเองจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นอีกครั้ง ซึ่งทำเอาสีหน้ามุ้ยๆ นั่นเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างทันที “แต่กูก็รู้ตัวว่าคิดถึงมึงมากแล้วกัน”
“หึ...”
“อุตส่าห์เอาผักมาฝาก กินให้หมดด้วย”
“นั่นก็เยอะไป แดกยังไงให้หมดวะ !” ไอ้ธามมันเปลี่ยนจากสีหน้ายิ้มๆ เป็นหน้าตาตื่นทันทีที่ผมพูดแบบนั้นออกไป เพราะตัวเองหอบผักสดสารพัดชนิดมาให้มันเยอะจริงๆ รวมที่อยู่ที่หอด้วยตอนนี้ก็เกือบสามถุงใหญ่ และไม่รู้ด้วยว่ากว่าจะกินหมดจะใช้เวลากี่วัน มีหวังเน่าก่อนพอดี
...
“งั้นเดี๋ยวกูเอาไปให้คนอื่น...”
ไอ้ธามที่ถือข้าวของให้ผม และกำลังเดินตามเข้ามาในห้องติดๆ หยุดการกระทำของตัวเองทันที พลางถามขึ้นเสียงแข็ง “จะเอาไปให้ใคร ?”
“เยอะแยะ ไอ้ทิม พี่แซ็กส์ แล้วก็เพื่อนในคณะกูคนอื่นๆ”
“...”
“กูหมายถึงจะแบ่งไป เพราะมึงกินไม่หมด ไม่ได้จะให้หมดเลย” ผมรีบพูดขึ้นเมื่อมันมองผมอย่างไม่พอใจนัก ไม่รู้ว่าเก้าเดือนที่ไม่เจอกันมันไปพัฒนาไอ้อาการขี้น้อยอกน้อยใจนี่มาจากไหน ถึงได้ทำท่าจะงอนผมได้ตลอดเวลาแบบนี้
นี่ผมคงไม่ได้ทำอะไรผิดพลาดไปหรอกนะ...?
“ชิส์ ไม่ต้องเอาไป เดี๋ยวกูกินเอง !”
“ขี้หวงเป็นเด็กๆ”
“เออ !” ไอ้ธามมันทำหน้างอนๆ ก่อนจะเอากระเป๋าเสื้อผ้าของผมมาวางไว้ในห้อง ตัวเองเลยเลิกสนใจมัน และหันมามองรอบๆ ด้วยความคิดถึง เนื่องจากไม่ได้เข้ามาที่นี่นานแล้ว แต่ก็ไม่สามารถสู้ความคิดถึงที่มีต่อเจ้าของห้องได้ ก่อนที่ตัวเองจะรู้สึกถึงแรงสวมกอดเบาๆ จากด้านหลัง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นอ้อมกอดของใคร “แม่งคิดถึงว่ะ คิดถึงสุดๆ มึงแม่งใจร้ายเหี้ยๆ”
“...”
“มันทรมาณนะเว้ย...”
“กูก็อยู่นี่แล้วไง ที่มึงกำลังกอดเนี่ย !”
“...”
“อย่ามาทำงี่เง่า ไร้สาระดิ !”
“เออ กูมันไร้สาระ...”
“ไอ้ธาม !" ผมเรียกมันเสียงดังเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเริ่มมีอาการง้องแง้ง ก่อนจะแกะมือมันออก พลางหันหน้าเข้าหาร่างนั้น และยกมือทั้งสองข้างขึ้นตะปบใบหน้ามันแรงๆ “เป็นบ้าอะไร ?”
“เปล่า”
“มึงนี่มันชอบทำให้กูหงุดหงิดอยู่เรื่อยเลย !”
“เออ”
“ไอ้...!”
“มึงแม่ง...” ไอ้ธามมันพูดแค่นั้นด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด พลางขมวดคิ้วมองหน้าผม ผมเลยได้แต่ถอนหายใจออกมาก่อนจะจับใบหน้านั่นให้ขยับเข้ามาใกล้และทาบริมฝีปากตัวเองลงไป ไอ้ธามเองก็ไม่รอช้ารีบคว้าเอวผมแล้วรั้งเข้าไปใกล้ ราวกับรอให้ผมเป็นฝ่ายเริ่ม ก่อนที่ลิ้นของมันจะรุกล้ำเข้ามาในปากของผม ตัวเองเลยต้องเปิดปากรับอย่างเต็มใจ คนตรงหน้าดูดริมฝีปากและลิ้นของผมอย่างรุนแรงจนตัวเองต้องหลับตาแน่น จากที่จะเป็นฝ่ายรุกก็ต้องเสียท่าให้มันอีกครั้ง ความรู้สึกที่ห่างหายไปนานเริ่มกลับมา ก่อนที่ไอ้ธามจะถอนจูบออก พลางพูดในสิ่งที่ตัวเองคิด และมันก็ไม่ได้ต่างจากผมนัก “แค่จูบก็เริ่มมีอารมณ์แล้วว่ะ...”
“มึงมันก็เงี่ยนตลอดอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง ?”
“เออ”
“งั้นเดี๋ยวกูอาบน้ำก่อน” ผมดันร่างของไอ้ธามออก ซึ่งมันก็ยอมถอยแต่โดยง่าย ก่อนที่ผมจะหันมองมันอีกครั้ง ซึ่งคนที่ยืนอยู่ไม่ห่างก็มองมาอย่างรู้ทัน ริมฝีปากก็ยกยิ้มน้อยๆ จนผมต้องเบือนหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเองหนีพลางรีบเดินเข้าห้องน้ำและปิดประตูหนีไอ้ใบหน้ากวนประสาทนั่นทันที “อะ...ไอ้บ้าเอ๊ย...”
แล้วทำไมกูต้องมีอารมณ์ขนาดนี้วะ !
18.23 น.
“ไอ้ธาม...” ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมด้วยผ้าเช็ดหัวในมือ ก่อนจะเห็นว่าร่างของคนที่เป็นตัวจุดฉนวนอารมณ์ของผม ตอนนี้ได้ขึ้นไปนอนแน่นิ่งบนเตียงเรียบร้อย ผมจึงเดินเข้าไปหามัน และลมหายในที่เข้าออกย่างสม่ำเสมอ ก็แสดงให้เห็นว่าร่างตรงหน้าคงจะหลับไปแล้วจริงๆ จนผมได้แต่มองมันงงๆ ว่าเจ้าตัวทำไมถึงนอนเร็วขนาดนี้ ก่อนจะเลือกนั่งลงข้างๆ ร่างนั่น พลางเอาผ้าขึ้นเช็ดหัวตัวเอง
“หืม...”
ผมชะงักการกระทำของตัวเอง เมื่อเห็นว่าโทรศัพท์ของอีกคนตั้งอยู่ที่หัวเตียง ก่อนจะลังเลว่าควรจะหยิบมาดูมั้ย แต่ดูเหมือนความผิดชอบชั่วดีจะไม่มีนัก ผมเลยคว้ามันมาทันที พลางใส่เลขรหัสของเจ้าของเครื่องอย่างรู้งาน
‘1111’
ภาพหน้าจอโทรศัพที่เป็นรูปของตัวเองเด้งขึ้นมาทันที และมันก็ทำให้หัวใจผมเต้นแรงไม่น้อย เพราะไม่คิดว่าไอ้ธามมันจะยังตั้งรูปตัวเองไว้อยู่แบบนี้ ก่อนที่จะเลือกกดเข้าไลน์เพราะอยากรู้ว่าช่วงที่ไม่อยู่มันได้คุยกับใครหรือเปล่า
บางทีผมอาจจะเป็นแฟนที่ชอบจับผิดแล้วก็ขี้หึงไปแล้วก็ได้...
‘Tan’
เมื่อเข้าไลน์ตัวเองแล้วก็ต้องตกใจเมื่อแชทที่อยู่บนสุดไม่ใช่ของใคร แต่เป็นแชทของตัวเอง ซึ่งทำให้ผมได้แต่นั่งงงว่าไปคุยกับมันตอนไหน ก่อนจะเลือกเลื่อนลงข้างล่างๆ ก่อน ก็เห็นว่ามีแชทของผู้หญิงมากมายที่ทักไอ้ธามมา แต่ไม่ได้มีการโต้ตอบใดๆ ไม่แม้แต่จะเปิดอ่านด้วยซ้ำ จนมันค้างอยู่เป็นร้อยๆ ข้อความ และด้วยความสงสัยผมจึงเลือกที่จะกลับมากดเข้าแชทตัวเอง และสิ่งที่เห็นก็ทำเอาตัวหัวใจเต้นแรงและอยากจะร้องไห้ออกมาซะดื้อๆ
Time : คิดถึง
Time : คิดถึง
Time : คิดถึง
Time : คิดถึง
Time : คิดถึง
.
.
.
Time : คิดถึงจะแย่แล้ว ทำไมมึงไม่กลับมาซักทีวะ
Time : ตอบกูหน่อย เหี้ยมืด คิดถึงว่ะ...
Time : เก้าเดือนเลยนะไอ้แทน
Time : คิดถึง รีบกลับมาเถอะ
Time : (สติ๊กเกอร์ร้องไห้)
และดูเหมือนว่ามันจะเยอะจนเลื่อนไม่สุด ซึ่งข้อความส่วนใหญ่จะเป็นคำว่า ‘คิดถึง’ และก็ไม่มีการอ่านใดๆ จากผม ความรู้สึกผิดเริ่มขึ้นมาอยู่ที่อก ผมอาจจะทำร้ายมันมากเกินไปก็ได้ ก่อนที่ตัวเองจะต้องสะดุ้งเมื่อเสียงของคนที่นอนอยู่ข้างๆ และเป็นเจ้าของโทรศัพท์ดังขึ้น
“ทำอะไร ?”
“ปะ...เปล่า...”
“...”
“ขอโทษ”
“เรื่อง ?”
“ที่หยิบมาดูแบบไม่ขออณุญาตไง” ผมพูดพลางยื่นโทรศัพท์คืนให้ไอ้ธาม ซึ่งมันไม่ได้เอื้อมมือมารับไป ได้แต่ยิ้มออกมา พลางพูดขึ้นยิ่งทำให้ความรู้สึกมากมายของผมตีตื้นขึ้นมา
“สิทธิ์ของมึงไม่ใช่หรือไง”
“มึงมันบ้า...” ผมลดมือที่จับโทรศัพท์ลงพลางหลบสายตานั่นมองไปทางอื่น ไอ้ธามมันจึงค่อยๆ ดันตัวเองลุกขึ้นแล้วยกมือโอบรอบคอผมพลางรั้งตัวเองให้เอนลงไปพิงกับหน้าอกกว้างของมัน ผมเลยได้แต่ขยับตามแต่โดยดี
“เป็นอะไรห๊ะเมีย ?”
“เปล่า”
“เฮ้อ งั้นก็เช็ดหัว เดี๋ยวไม่สบาย” ไอ้ธามมันถอนหายใจออกมา ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดหัวไปจากมือของผม ผมเลยขยับออกเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามันจะเช็ดให้ “ผมยาวขึ้นเยอะเลย”
“ชอบหรือเปล่า ถ้าไม่ชอบจะตัด...”
“หืม กูชอบอยู่แล้วล่ะ หรือมึงเบื่อผมยาวแล้ว ?”
“เปล่า แค่กลัวมึงไม่ชอบมากกว่า”
“กูชอบทุกอย่างที่เป็นมึงอยู่แล้ว ไอ้แทน”
“อืม กูก็เหมือนกัน...”
“...”
“รักมึงที่สุดเลยไอ้ธาม”
“...!”
“อะไร ?”
“มึงไม่สบายป้ะเนี่ย...!” ไอ้ธามมันรีบจับให้ผมหันหน้าเข้าหาตัวเองทันทีที่ผมพูดแบบนั้นออกไป และมันก็ทำให้ผมเห็นว่าใบหน้าขาวๆ นั่นขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่มันจะยกมือขึ้นอังหน้าผากผมเบาๆ “ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า”
“...” ผมขมวดคิ้วมองมันอย่างไม่พอใจกับท่าทีแบบนั้น ก่อนจะปัดมือมันออก “บอกรักแฟนตัวเองมันผิดหรือไง !”
“ก็...” ไอ้ธามมันทำสีหน้าอึ้งๆ มีความประหม่าอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าก็แดงขึ้นยันใบหู “ไม่ผิดหรอก...”
“เหอะ L !”
“มึงนี่มันชอบอ่อย...”
“แล้ว ?”
“พออ่อยแล้วก็ทำให้กูมีอารมณ์ไง”
“...”
หมับ !
“หะ...เห้ย !” ไอ้ธามมันร้องเสียงหลงหน้าตาตื่นอีกครั้ง เมื่อผมคว้าเข้าที่กลางกายของมัน ก่อนที่ตัวเองจะขยับลงจากเตียงมานั่งขุกเข่าอยู่ข้างล่าง และไม่ลืมที่จะดึงไอ้ธามให้ขยับตามด้วย โดยตอนนี้มันนั่งห้อยขาอยู่ โดยมีผมอยู่ระหว่างกลาง และไม่รอช้าท่ามกลางสีหน้าอึ้งๆ นั่น ผมจัดการปลดกางเกงคนตรงหน้าทันที “มึงนี่มัน...”
“...”
“กูอุตส่าห์ระงับอารมณ์เงี่ยนได้บ้างแล้วนะ จนติดนอนไวแล้วเนี่ย” ไอ้ธามมันบ่นขึ้น เมื่อผมเริ่มควักแก่นกายของเจ้าตัวออกมา ซึ่งตอนนี้มันแข็งขึงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองคนที่มองกลับมาทางผมไม่วางตาด้วยใบหน้าขึ้นสี
“หรือจะไม่ทำ ?”
“ทะ...ทำดิ !”
“หึ...” ผมเค้นเสียงแค่นั้น ก่อนจะค่อยๆ คอบริมฝีปากตัวเองลงบนส่วนหัวหยักนั่น และมันก็สร้างเสียงครางของคนที่นั่งอยู่ทันที ผมจึงค่อยดูดเร็มส่วนปลายนั่นเบาๆ พลางห่อปากและคอบเข้าไปจนเกือบสุดสลับกับเอาออกอยู่แบบนั้น ไม่นานส่วนที่อยู่ในปากของผมก็ขยายใหญ่ขึ้นจนคับปาก ตัวเองก็ไม่ยอมแพ้กับความใหญ่โตนั่น จัดการสวนริมฝีปากลงไป โดยให้มันสัมผัสกับแท่งนั่นแน้นๆ สลับกับการดูดส่วนปลาย จนคนที่โดนกระทำครางออกมาไม่ขาดสาย ก่อนที่มันจะเริ่มจับหัวของผมและสวนเอวขึ้นมา พลางซอยถี่ๆ จนตัวเองเริ่มจะหายใจไม่ทันกับการกระทำนั้น และในที่สุด ของเหลวอุ่นๆ ก็ฉีดเข้ามาในโพรงปากของผมจนแทบสำลัก “อึก...!”
“อ่าส์...”
“อ๊อก...!”
ตุ๊บๆ !
ผมทุบเข้าที่ขาของมันแรงๆ เมื่อไอ้ธามมันแช่ไว้แบบนั้น จนเจ้าตัวรีบชักของตัวเองออกไป ผมจึงรีบโกยอากาศเข้าปอดทันที พลางใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำรักของ ‘แฟน’ ตัวเองที่ไหลออกมาบริเวณมุมปากเล็กน้อย โดยส่วนที่เหลือผมกลืนลงไปหมดแล้ว
แม่ง เกือบตาย...
“ไม่ไหวแล้วว่ะ...” เสียงของไอ้ธามดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับแท่งร้อนของตัวเองที่ดูเหมือนจะไม่ยอมลงง่ายๆ ก่อนที่มันจะดึงตัวผมให้ลุกขึ้น ผมเองก็ขยับตามแรงของมัน ซึ่งเจ้าตัวจับให้ผมนอนลงกับเตียงและขึ้นค่อมทันที ก่อนที่มันจะถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก ตามด้วยของผม จนตอนนี้ร่างของเราเปลือยเปล่าทั้งคู่ มันจึงก้มลงมันขบกัดริมฝีปากของผมเบาๆ พลางถอนออกแล้วมองมาอย่างสื่อความหมาย พร้อมกับคำพูดที่เหมือนจะได้ยินบ่อยๆ แต่มันก็ทำให้ผมหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้ยิน “โคตรรักเลยว่ะ...”
“เออ รักเหมือนกันแหละน่า” ผมว่าก่อนจะรั้งหัวคนตรงหน้าให้ลงมาสัมผัสกับริมฝีปากตัวเองอีกครั้ง และดูเหมือนคราวนี้ไอ้ธามจะไม่ได้หยุดอยู่แค่ริมฝีปาก แต่มันไล่จูบลงไปเรื่อยๆ ตั้งแต่คางของผมจนไปถึงบริเวณหน้าท้อง ก่อนที่เจ้าตัวจะถอยร่างออกไป พลางจับขาของผมให้อ้าออกและดันขึ้นจนขาอ่อนแนบติดกับหน้าอก สะโพกลอยสูง และก็พอจะรู้ทันทีว่าเจ้าตัวคิดจะทำอะไร “อะ...ไอ้ธาม...อ๊ะ...!”
“...”
ผมร้องออกมาเมื่อปลายลิ้นร้อนนั่นแตะลงไปบริเวณช่องทางสีเข้มของผม จนตัวเองหลับตาแน่น ในใจก็ไม่ค่อยชอบกับความรู้สึกแบบนี้เท่าไหร่ เพราะผมคิดว่ามันมากเกินไป ก่อนที่ตัวเองจะต้องครางเสียงกระเส่าเมื่อไอ้ธามมันลากลิ้นบริเวณรอบๆ ก่อนจะกดปลายลิ้นเข้าออกรัวๆ
“ยะ...หยุด...อื้อ...” ผมกำผ้าปูที่นอนแน่น ซึ่งมันก็ไม่ยอมถอยออกง่ายๆ จนตัวเองได้แต่หอบหายใจอยู่แบบนั้น โดยเฉพาะตอนที่คนตรงหน้าพยายามแหย่ลิ้นเข้ามาด้านใน และในที่สุดผมก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา เมื่อสุดท้ายไอ้ธามมันก็ยอมถอยใบหน้าออกไปตามคำขอร้องที่แฝงออกมาพร้องกับเสียงคราง ของตัวเอง แต่พักเพียงแปปเดียวก็ต้องครางออกมาอีกครั้ง เมื่อมันสอดใส่นิ้วเรียวนั่นเข้ามาแทนที่ เนื่องจากบริเวณนั้นมีน้ำลายของไอ้ธามอยู่แล้วเลยทำให้สามารถสอดใส่เข้าไปได้ง่ายๆ “อื้ออออ ~”
“อ่าส์...แน่นชะมัด...”
“บะ...เบา เจ็บ...อ๊ะ...”
ผมร้องเสียงหลง เมื่อมันคว้านนิ้วภายในช่องทางแคบนั่นและขยับเร็วๆ จนตัวเองตั้งรับไม่ทัน ก่อนที่ไอ้ธามมันจะทำหน้าทรมาณสุดๆ พลางชักนิ้วตัวเองออกและรีบคว้าหลอดเจลจากบริเวณหัวเตียงมาบีบใส่มือและชะโลมแก่นกายของตัวเองบวกกับช่องทางของผมจนชุ่ม “ขอใส่เข้าไปนะเมีย...”
“ดะ...เดี๋ยว...!”
ซวบ !
“ซี๊ด...”
“อื้อออออออ ~”
ช่องทางของผมขมิบรัวๆ อัตโนมัติทันทีที่โดนสอดใส่เข้ามา หลังจากที่ไม่ได้โดนรุกล้ำมานาน แต่ความเจ็บก็ไม่ได้มีมากนัก ส่วนมากจะเป็นความจุกเสียดกับความเสียวแทน ก่อนที่ตัวเองจะขยับตามแรงที่กระแทกกระทั้นเข้ามาจนตัวโยน ปากก็ครางรับอย่างออกรส
พับ ~ พับ ~ พับ ~!
“มึงแม่ง...ชอบทำให้กูเสียนิสัย...อ่าส์...”
“อ๊ะ...อื้อ...อะ...ไอ้ธาม...เบา...อ๊าาา ~”
ไอ้ธามมันโน้มตัวเข้ามาใกล้ มือก็ลูบที่ใบหน้าของผมเบาๆ ก่อนจะสอดประสานเข้ากับเส้นผมเปียกหมาดของผมแล้วเสยขึ้น ตามด้วยใบหน้านั่นที่ขยับเข้ามาปิดเสียงที่ร้องไม่ขาดสายของผม ลิ้นร้อนของเราเกี่ยวหวัดกันไปมา จนของเหลวที่ไม่รู้ว่าเป็นของใครไหลย้อนออกมาบริเวณมุมปาก โดยที่ช่วงล่างของไอ้ธามก็ยังทำหน้าที่ไม่หยุดหย่อน
ซวบ~ ซวบ~ ซวบ ~
“อื้อออออ ~!”
ในที่สุดความสุขสมที่ไม่ได้รับมานานของผมก็ปลดปล่อยออกมา จนตัวเองร้องสุดเสียง ซึ่งไอ้ธามก็ไม่ต่างกันนัก เมื่อมันเห็นว่าผมเสร็จแล้ว เจ้าตัวยืดร่างตัวเองขึ้น มือก็จับสะโพกของผมไว้แน่นและกระแทกแก่นกายตัวเองเข้ามาแรงๆ แบบถี่ยิบ จนตัวเองโยกตามแบบไม่มีโอกาสได้ร้องห้ามในความรุนแรงนั่น และไม่นานนัก ร่างของคนตรงหน้าก็กระตุกเกร็ง พร้อมกับของเหลวที่ถูกฉีดอัดเข้ามา จนผมอุ่นวาบไปทั่วท้องน้อย
“อ่าส์...”
“อื้อ...”
“สุดยอด...”
“กะ...กอดหน่อย...” ผมพูดขึ้นเสียงเบา พลางยกแขนขึ้นเพื่อไขว้คว้าหาร่างตรงหน้า ซึ่งไอ้ธามมันก็มองลงมาพร้อมกับดวงตาที่ตื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าก็ขึ้นสีจนผมไม่รู้ว่าวันนี้มันเขินมากี่ครั้งแล้ว และร่างนั้นก็โน้มลงมาตามคำเรียกร้องของผมทันที มันโอบร่างของผมไว้แน่น ผมเองก็ไม่ต่างกันนัก ทั้งๆ ที่ร่างของเราก็ยังคงเชื่อมกันอยู่ ราวกับว่าต้องการให้ระยะห่างเก้าเดือนมันได้ลบหายไป ก่อนที่ผมจะพูดในสิ่งที่หัวใจร้องออกมานานแล้วให้มันได้ฟังอีกครั้ง “รักมึงไอ้ธาม”
“อื้อ กูก็เหมือนกัน อยู่กับกูไปนานๆ นะไอ้เหี้ยมืด”
“...”
“แค่มึงเท่านั้นจริงๆ ที่กูจะผูกมัดด้วย...”
เสียงของมันดังขึ้นพร้อมกับอ้อมแขนที่โอบรัดร่างของผมไว้แน่นกว่าเดิม จนตัวเองก็รับรู้ได้ทันที ว่าผมเองก็คิดไม่ต่างจากมัน
“เหมือนกัน แค่มึงคนเดียว...”
“อืม...”
“แต่ถ้ามึงคิดนอกใจกูเมื่อไหร่มึงตายแน่ ถึงมึงจะโหดแค่ไหน กูก็ไม่กลัวหรอก บอกไว้เลย !” ผมปรับน้ำเสียงให้ดูโหดๆ พลางผลักร่างมันออกและยกมือขึ้นชี้หน้าไอ้ธามอย่างเอาเรื่อง ซึ่งขัดกับอารมณ์ก่อนหน้านี้ จนคนที่โดนหมายหัวทำหน้าตาอึ้งๆ พลางหัวเราะ
“ถึงจะโหดแต่กูก็ยอมแค่เมียคนเดียวนะ” มันพูดออกมาด้วยสีหน้ายิ้มๆ ก่อนจะปรับเปลี่ยนเป็นสีหน้าดุๆ ส่งมาให้ผมบ้าง “มึงก็เหมือนกัน อย่าดึงดูดตัวผู้นัก กูหวง”
“ก็พวกนั้นมาติดเอง ก็จะรู้หรือไง”
“มึงมันร้าย...”
“ร้ายแล้วรักมั้ยล่ะ ?”
“แน่นอนดิ...” คนตรงหน้าตอบย่างไม่ลังเล ก่อนที่พวกเราทั้งคู่จะต่างยิ้มออกมา ไอ้ธามมันจึงขยับเข้ามาใกล้พลางกดจูบลงมาอีกครั้ง และมองผมอย่างสื่อความหมาย
ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไงไม่มีใครรู้ แต่มีเพียงตอนนี้เท่านั้นที่หัวใจของผมและมันต่างพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
“รักมึงที่สุด ♥”
[The End]
Thank You ♥
ปอลิง แทนธามมีภาคสองด้วยนะคะ ฝากติดตามด้วยน้า
ให้กำลังใจกันได้ที่ เพจ สาววายผู้ลึกลับ https://www.facebook.com/YaoiMysteriousGirl/?ref=bookmarks
-
:L2: :pig4:
-
:hao7:
-
เอิ่ม......... :pighaun: :haun4: :jul1:
ธาม แทน เจอกัน ก็มันหยด :ling1: :ling1: :ling1:
จบภาค1 แต่มีภาค2 ต่อ ดีจัง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่าาาาาาา ช่างเร่าร้อนจริงๆ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ฟินนนสุดดๆตรงตอนพิเศษนี่แหละ
หวานมดขึ้นเลยค่ะ
-
:jul1:
-
มาลงตอนพิเศษอีกนะคะ ชอบเรื่องนี้มากๆคะ
-
สนุกมากครับ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ :hao7:
-
ขอบคุณ :)
-
ขอบคุณค่ะ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pig4: :pighaun:
-
ชอบตอนพิเศษมาลงอีกนะ :z3: :z3:
-
รออ่านภาคสองค่า
-
สมกับที่ลอยคอ เอ้ย!รอคอย พิเศษจริงๆ :hao7: :hao7:
-
มดเต็มไปหมดเลยยยยยย
ขอพื้นที่ให้ชะนีนิสสนึง :hao7:
-
ชอบๆ
-
อ่านจบแล้วน่ารักมากเลยค่ะ
-
น่าร๊ากกกกก รวดเดียวจบเลย :katai2-1: :hao7:
-
รออ่านภาค 2 ต่อนะค่ะ
-
จบได้น่ารักค่ะ ขอบคุณนะคะ^^
ธามรักเมียมากจริง ๆ~
-
ฮอลลล น่ารักมาก
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
ขัดใจนิสัยธามมากๆ
งี้ต้องเรียกคุณแม่ที่น่ารักมาอบรมละ
ไม่ดีเลย ทำให้แทนเสียใจ
ชอบคุณแม่ที่สุด
แซ่บมากๆๆๆๆ
รออ่านภาค2ที่เล้านะคะ
-
งือออ เพิ่งได้มาอ่าน เราอ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากๆ รอตอนพิเศษน้าาา :mew1:
-
:pig4:
-
9 เดือน กลับกลายเป็นเชื่อมสัมพันธ์ รักกันแน่นแฟ้นขึ้นนะ :กอด1:
-
สนุกมาก ๆ ครับ ธาม-แทน
ขอบคุณครับ
-
เหมือนอ่านรอบ2ละแต่ก็ยังสนุกฝุดๆ
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากเลย รอภาคต่อจ้าา
-
:m10: :m10: :m1: :m1: น้ำหมากกระฉูด คนแก่ชอบ หนุกหนาน ๆ
-
ขอบคุณสำหรับ นิยายๆ สนุกๆ จ้า
-
ตอนนี้เปิดพรีหนังสือภาคสอง กับรีปริ๊นภาคนี้อยู่นะคะ พอดีเราเพิ่งจำรหัสผ่านที่เล้าได้ และลงตัวอย่างภาพปกไม่เป็นด้วย พอดีนึกได้ว่าเคยมีคนถามมาบ้างยังไงใครที่สนใจก็ลองเข้าไปดูรายระเอียดกับรูปภาพหน้าปกกันได้ที่หน้าเพจจ้า
รายระเอียดหนังสือ 'วิศวะขาโหด Vs เกษตรตัวร้าย' (https://www.facebook.com/YaoiMysteriousGirl/posts/465249607187181)
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดูดิบดีคู่นี้
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกกค่าาา โหดดด หื่น 555
ตั้งเก้าเดือนแหนะ
ทำไมมมมมมมมมม. แต่ไม่เป็นไรเนอะตอนนี้ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
-
เหมือนเคยอ่านจากเว็บนึงมาแล้ว....แต่อ่านอีกได้ชอบบบบบๆ o13
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมากเลย
ตามมาจากภาค2 ค่ะ ^^
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4:
-
มาอ่านอีกรอบ ^^
-
ชอบอ่ะ โหดแต่แอบบ๊อง5555
-
มาอ่านอีกแล้ว 555
-
หมั่นไส้ธามคนเอาแต่ใจ จนบางทีก็สงสารแทนอะ
น้องแทนบางทีก็เงียบจนเดาใจไม่ถูก ธามเลยเรียกร้องหาความมั่นใจอะดิ หรือจริงๆคือหื่นจนเป็นนิสัยกันแน่ :m20:
-
แทน น่าโมโหมาก มีอะไรไม่พูด
ถูกเพื่อนๆ ธามรุมทำร้ายก็เงียบ
เกิดเหตุเหยียบถ้วยมาม่า ล้มก็ไม่อธิบาย
ทั้งที่เป็นเรื่องใหญ่ จะว่าโมโหที่ธาม ด่า ดูถูก
น่าที่จะพูดให้รู้เรื่อง ก็ไม่พูดอีก
ธาม ที่พูดอะไรไม่คิด มาง้อก็ทำตัวซื่อบื้อ
ไม่ชอบแทน ที่เป็นแบบนี้
พอรู้ความหมายเกียร์ เข้าใจธาม
แทนที่จะพูดทางโทรศัพท์ ก็ไม่พูด
ธาม ก็รีบมีอะไรกับเฟิร์นประชดทันที
คราวนี้ เลิกกันไปจริงๆ เลย
ไม่รู้จะสงสาร หรือสะใจกับทั้งคู่ดี
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เห็นด้วยที่สุด เราก็ว่าแทนงี่เง่ามีอะไรก็เก็บเอาไว้ไม่พูด ที่ไม่ชอบมากๆคือโดนเพื่อนธามรุมซ้อมแล้วยังเก็บเงียบอีก สมควรโดนธามทำแบบนี้แล้ว
-
จุดเริ่มเรื่อง..
[แทน ♥ Part]
“เฮ้ย ไอ้เหี้ยแว่น ไหนยานอนหลับที่กูฝากซื้อ !?” ร่างสูงสง่าผิวสีแทนมีเสน่ห์เดินเข้ามาหารุ่นน้องสวมแว่นหน้าติ๋มที่นั่งทำการบ้านอยู่บนโต๊ะหินอ่อนใต้ล่มไม้ ผมที่ยาวประบ่าของคนถามถูกรวบขึ้นแบบรวกๆ ตกประปรายอยู่ข้างแก้มเรียวที่กำลังยิ้มย่องอย่างพอใจ เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองถามขึ้น
คืนนี้เขาจะดวลเหล้ากับไอ้หน้าหล่อเดือนคณะวิศวะ ใครชนะจะได้ไปเดทกับน้องเมย์ดาวมหา’ลัย และถ้าจะให้ได้ชัยชนะมาแบบร้อยเปอร์เซ็น เขาจึงต้องใช้ตัวช่วยเล็กน้อย...
ใช่แล้ว เขามันชั่วร้าย และขี้โกงกว่าใครทั้งหมด
“พะ...พี่แทน...” เสียงเล็กกระตุกขึ้นด้วยความหวาดหวั่น เมื่อเห็นคนตรงหน้าเดินเข้ามาหา
“กูถามว่าไหนยานอนหลับ !”
“ยะ...อยู่ในกระเป๋าครับ !”
เสียงนั้นแสดงความหวาดกลัวอย่างชัดเจน ก่อนจะก้มหน้าหงุดหลบตาคนตรงหน้าแล้วชี้ไปที่กระเป๋านักเรียนสีดำที่อยู่ไม่ห่างตัวนัก คนที่ยืนอยู่จึงคว้ามันมาด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนจะเปิดแรงๆ แล้วหยิบซองยาที่มีผงสีขาวข้างในออกมาด้วยความอารมณ์ที่ดีขึ้นเล็กน้อย
“อย่าไปบอกใครเรื่องนี้ เข้าใจมั้ย !”
“คะ...ครับ” ร่างเล็กผงกหัวหงึกๆ โดยไม่แม้จะเงยหน้ามองคนตัวสูงด้วยซ้ำ ก่อนที่เขาเหมือนจะนึกอะไรได้บางอย่างแล้วพูดออกมาเสียงเบา “ยะ...ยานอนหลับของพี่แทนเป็นเม็ดนะครับ อันที่เป็นผงเป็นยาที่พี่โอมฝาก...อะ...อ้าว”
เมื่อร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาก็ไม่พบคนตัวสูงอยู่แล้ว ก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าตัวเองมา แล้วควักถุงยาออกมาดู และเป็นไปตามที่คาด เพราะในกระเป๋าเหลือเพียงถุงยาเม็ดเพียงซองเดียวเท่านั้น
“ซะ...ซวยแล้ว” หนุ่มแว่นหน้าซีดเผือก พยายามชะเง้อมองคนก่อนหน้านี้ แต่ก็ไม่พบแม้แต่แผ่นหลังของเจ้าตัว มีเพียงเสียงสั่นๆ ที่พูดออกมาด้วยความหวาดหวั่น แต่ก็รู้ว่าความกล้าที่มีอยู่น้อยนิดของเขาไม่สามารถไปเตือนคนที่เดินจากไปไกลได้แล้ว “ผะ...ผมจะบอกว่าระวังหยิบผิดนะครับ...”
...
ที่พี่หยิบไป นั่นมันยาปลุกเซ็กส์ !
[ธาม ♥ Part]
“ไอ้เหี้ยมืด กูจะใส่เข้าไปแล้วนะ...”
“อ่าส์...”
สิ้นเสียงครางนั่น ผมจับแท่งร้อนสีแดงอ่อนของตัวเองที่เต็มไปด้วยอารมณ์ จ่อไปที่ช่องทางด้านหลังสีน้ำตาลอ่อนที่ตัดกับสีผิวคล้ำของคนตรงหน้า ในหัวไม่มีความคิดผิดชอบชั่วดี มีเพียงความอยาก ความเงี่ยน ความร้อนรุ่ม ความกระหายที่เกิดจากฤทธิ์แอลกอฮอล์จำนวนมากที่ดื่มเข้าไป และไม่ว่าคนตรงหน้านี้จะเป็นใคร ผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย มันก็ไม่สามารถหยุดผมตอนนี้ได้
สวบ !
“อั๊ก !” คนตรงหน้าเบิกตาโพรงแอ่นตัวขึ้นหลังจากที่ผมดันด้ามร้อนของตัวเองใส่เข้าไปจนมิด ความรู้สึกเสียวซ่านคับแน่นที่กำลังตอดรัดทำให้ผมแทบแตกทั้งๆ ที่ยังไม่ทันขยับตัว ส่วนคนที่โดนกระทำก็ส่งสายตาปรือๆ มาให้ เส้นผมดำสลวยที่ยาวประบ่ากระจายติดตามใบหน้าที่ผุดเต็มไปด้วยเหงื่อ อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่มากพอๆ กัน เจ้าตัวเลยไม่ได้ขัดขืนอะไร มีเพียงใบหน้าที่แสดงความเจ็บปวดออกมาเท่านั้น “จะ...เจ็บ ไอ้เหี้ยธาม กูเจ็บ...”
และด้วยท่าทางแบบนั้นเลยทำให้อารมณ์ผมกระเจิดกระเจิง
“มึงมันเอ็กส์...” ผมพูดด้วยความขาดสติก่อนจะถอนแท่งของตัวเองออกแล้วดันกลับเข้าไปใหม่แบบเน้นๆ ซึ่งเรียกเสียงครางของคนตรงหน้าได้อย่างดี “ซี๊ดดดด แน่น...”
พับ ! พับ ! พับ !
“อ๊ะ...อั๊ก...”
เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังเร็วและแรงขึ้น บวกกับความเสียวซ่านที่ทำเอาผมสติแทบหลุด ก่อนที่ตัวเองจะดันขาทั้งสองข้างของไอ้แทนขึ้นจนสะโพกยกสูง เผยให้เห็นช่องทางรักที่ตอนนี้เกิดสีแดงเรื่อโดยมีแท่งของผมฝังอยู่ภายใน ก่อนที่ตัวเองจะกระแทกกระทั้นของตัวเองลงไปให้ลึกที่สุด จนคนตรงหน้าตาเหลือกตะเกือกตะกายไปมา ผมจึงกระแทกของตัวเองลงไปเน้นๆ อยู่สองสามที บวกกับแรงตอดรัดรัวๆ จากช่องทางสีเข้ม ทำให้ตัวเองถึงจุดสุดยอดได้ไม่ยาก ผมกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะฉีดน้ำสีขาวขุ่นลงไปในตัวของไอ้แทนจนมันทะลักไหลย้อนออกมา แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ที่พลุ่งพล่านของผมลดลงแม้แต่น้อย และไม่แม้จะสนใจสีหน้าที่แสดงความเจ็บปวดของคนตรงหน้าด้วยซ้ำ มีเพียงความต้องการของตัวเองที่เกิดขึ้นจนเกินจะห้ามไหว
“มึงอย่าเพิ่งสลบไปก่อนล่ะไอ้แทน เพราะมึงต้องครางรับแรงกระแทกจากกูทั้งคืน...”
“อะ...ไอ้...ธาม...”
เซ็กส์ครั้งนี้ ไม่ใช่ความรัก หรือความพิศวาส และมันไม่ควรจะเกิดขึ้นกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายเหมือนกัน มีเพียงแค่อารมณ์ของผมล้วนๆ
ใช่...
ผมมันก็แค่คนเห็นแก่ตัว...
...ที่ตอนนี้รับรู้แค่ว่าเซ็กส์ครั้งนี้ เป็นเซ็กส์ที่ผมติดใจที่สุดตั้งแต่เคยมีมา...
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
Thank You !
-
มาอ่านอีกแล้ว ^^
-
สนุกมากครับ ❤️❤️
-
สนุกมากค่ะ :mew1: