บทที่ 2
ร่างเล็กเดินหน้ามุ่ยเข้าประตูรั้วโรงเรียนพร้อมร่างสูงข้าง ๆ แม้เจ้าตัวจะพยายามยืนยันว่า ไม่จำเป็นต้องมาโรงเรียน แต่ก็ดูเหมือนว่า ผู้ปกครองคนใหม่ของเขาคนนี้ จะไม่ยินยอมให้เขาทำเช่นนั้นโดยเด็ดขาด
“สิ่งที่สำคัญสำหรับเด็ก ก็คือ การเรียนและเพื่อน!”
ประโยคที่ทำให้ไคริ ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาแย้ง เพราะถึงเขาจะพูดไป ก็ดูเหมือนว่าโชเฮจะยังคงยืนกรานความคิดของตัวเองเป็นใหญ่อยู่ดี
“ไคริคุงสินะจ๊ะ คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวทางโรงเรียนจะดูแลเขาให้เอง”
ครูมิวาโกะ ครูประจำชั้น ป.3 กล่าวพร้อมรอยยิ้ม หลังจากที่โชเฮกรอกเอกสารการสมัครเรียนทั้งหลายให้กับไคริเรียบร้อย
“เอ่อ ...ไม่ใช่คุณพ่อหรอกครับ คือเด็กเขาเป็นลูกของรุ่นพี่...เอ่อ เอาเป็นว่า เป็นหลานน่ะครับ”
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ เป็นคุณอาสินะคะ”
ครูสาวยิ้มเขิน ๆ ซึ่งโชเฮก็ยิ้มเจื่อนให้ ก่อนจะหันไปทางไคริ และใช้มือใหญ่ขยี้ศีรษะเล็กนั่นเบา ๆ
“อย่าดื้อล่ะ ตั้งใจเรียนรู้ไหม แล้วเย็นนี้ฉันจะมารับ”
“รู้แล้วน่า อย่าจับหัวผมสิ”
ไคริปัดมือใหญ่ออก ใบหน้าแดงนิด ๆ เพราะเขินครูประจำชั้นที่กำลังมองอยู่ เจ้าตัวรีบเดินจ้ำอ้าว ๆ ไปทางห้องเรียน โดยมีครูสาววิ่งตามไปติด ๆ เพราะกลัวว่าลูกศิษย์ใหม่ของเธอจะหลงเข้าผิดห้องนั่นเอง
โชเฮหลังจากส่งเด็กชายเข้าชั้นเรียนแล้ว ก็ตรงกลับบ้านของตัวเองทันที ชายหนุ่มหยิบโน้ตบุคส่วนตัว จากบนห้องนอนมานั่งทำงานภายในห้องรับแขก เพราะบางครั้งเวลารู้สึกเครียด ๆ หรือคิดอะไรไม่ออก การได้มองต้นไม้ ดอกไม้ จากสวนหน้าบ้าน ก็ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายเช่นกัน
ชายหนุ่มเริ่มต้นพิมพ์นิยายรักของตน ลงในโน้ตบุค ทว่าเวลาล่วงผ่านไปหลายชั่วโมง เจ้าตัวก็เริ่มขมวดคิ้วยุ่ง และกดปุ่มลบบนคีย์บอร์ด เมื่อรู้สึกว่าข้อความที่พิมพ์ลงไปมันดูไม่ค่อยถูกใจเขาเท่าไรนัก
เมื่อย้อนนึกถึงคำพูดของเด็กชายเมื่อคืน บางทีสิ่งที่ไคริพูดมาก็ถูกของเจ้าตัว เขาไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องความรักอย่างลึกซึ้งมาก่อน ผู้หญิงหลายคนที่เข้าหาเขาก็เพราะหน้าตาเขา คบกันเพียงไม่นานก็ตีจาก เพราะเขาไม่สามารถทำตัวให้เธอเหล่านั้นประทับใจได้
เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบเทคแคร์คนอื่น บางครั้งก็ชอบพูดหรือเตือนอะไรตรง ๆ ในเรื่องที่ไม่เหมาะสม แน่นอนว่าผู้หญิงเหล่านั้นที่เขาเคยคบ ส่วนใหญ่มักจะไม่พอใจในนิสัยของเขาส่วนนี้
เราคงเข้ากันไม่ได้ หรือไม่ก็ ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็นผู้ชายที่น่าเบื่อแบบนี้ เป็นคำบอกเลิกที่ฮิตติดปากพวกเธอ ที่เขาได้ยินมาจนชินชาเสียแล้ว
จะมีก็แต่ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ยอมรับในความเป็นตัวเขา ผู้หญิงคนที่เขาไม่เคยมีสิทธิที่จะเอ่ยแม้แต่คำว่ารักกับเจ้าหล่อนเสียด้วยซ้ำไป ...
“เฮ้อ! น่าเบื่อชะมัด!”
โชเฮ ถอนหายใจพลางบ่นอย่างเบื่อหน่าย จากนั้นก็ปิดโน้ตบุค พลางเอนกายนอนลงบนโซฟา ไม่นานชายหนุ่มก็หลับลงไปด้วย ความอ่อนล้า จากการที่ต้องใช้สายตาเพ่งติดต่อกันมา เป็นระยะเวลายาวนานหลายชั่วโมง
เด็กชายยืนมองร่างสูงที่กำลังนอนหลับอย่างสบายอารมณ์บนโซฟา ด้วยแววตาเซ็งสุดขีด ทั้งนี้เพราะเขาอุตสาห์ทนรอคนที่สัญญาว่าจะมารับกลับบ้าน จนเกือบสี่โมงเย็น แต่เมื่อไม่เห็นวี่แววว่าเจ้าตัวจะโผล่มาสักที เขาเลยตัดสินใจกลับเองเสียเลย
... ถ้าขืนเชื่อและรอต่อไป วันนี้บางทีอาจจะไม่ได้กลับบ้านก็ได้ …
ไคริคิดอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะตัดสินใจปลุกอีกฝ่ายให้ตื่นขึ้น
“คุณโชเฮ เย็นแล้วนะครับ ตื่นเถอะครับ”
มือเล็กจับบ่าอีกฝ่ายเขย่าเบา ๆ ทว่า คนที่กำลังหลับสบายกลับละเมอขึ้นมาแทน
“อืม...ขอฉันนอนต่ออีกสิบนาทีเถอะ ซายากะ”
ชื่อ ๆ นั้น ทำให้ไคริชะงัก ก่อนจะแย้มยิ้มเจ้าเล่ห์ตามมา แล้วจึงแกล้งก้มลงกระซิบที่ข้างหูชายหนุ่ม พร้อมกับดัดเสียงให้ฟังแล้วอ่อนหวานแทน
“โชเฮคะ ตื่นได้แล้วค่ะ นี่มันเย็นแล้วนะ”
“อืม ...ซายากะ”
ชายหนุ่มพึมพำเบา ๆ และขณะที่ไคริกำลังจะลุกขึ้นยืน เพื่อหัวเราะกับปฏิกิริยาของอีกฝ่าย เจ้าตัวก็ต้องตกใจ เมื่อร่างสูงที่นอนหลับอยู่ กลับฉุดร่างของเขาไปกอดแนบอก พร้อมกับจูบซุกไซ้บริเวณแก้มและลำคอ อย่างหนักหน่วง
“ซายากะ ...ฉันชอบเธอนะ ...ซายากะ”
ชายหนุ่มยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น แถมยังละเมอลวนลามเด็กชายมากขึ้น ไคริพยายามขัดขืนอีกฝ่ายสุดฤทธิ์ ทว่า แรงของเด็กแปดขวบ ก็ไม่อาจต้านทานแรงของผู้ใหญ่วัยฉกรรจ์ได้อยู่ดี
…ไม่นะ เรื่องอะไรจะยอมให้ปล้ำกันง่าย ๆ เล่า แถมยังละเมอเป็นคนอื่นแบบนี้อีก ขืนยอมล่ะก็ เสียศักดิ์ศรีแย่เลย!! ….
เด็กน้อยคิดในใจอย่างโมโห ที่อีกฝ่ายมัวแต่พร่ำเรียกชื่อ ผู้หญิงคนอื่น แถมยังไม่มีท่าทีรู้สึกตัวว่ากำลังละเมออยู่ ที่สำคัญ จากสัมผัสมันก็น่าจะพอจะแยกออก ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ ผู้หญิงหรือผู้ชายแท้ ๆ
...น่ากลัวจะหลับลึก! ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้แฮะ ถึงจะไม่อยากใช้วิธีนี้เพราะมันดูเหมือนเด็ก ๆ นักก็เถอะ! …
พอคิดได้อย่างนั้น เด็กน้อยที่ไม่ค่อยจะยอมรับว่าตัวเองเป็นเด็ก ก็สูดลมหายใจลึก ๆ พร้อมกับตะโกนด้วยน้ำเสียงแหลมสูงกรอกหูของชายหนุ่มเต็มที่
“ตื่นได้แล้ว ตาแก่บ้ากาม!!”
โชเฮสะดุ้งเฮือกลืมตาโพลง หูอื้อจนไม่ได้ยินเสียงอะไร ชายหนุ่มมึนงงอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ ไคริจึงฉวยโอกาสนั้น ลุกขึ้นจากตัวของอีกฝ่ายโดยเร็วทันที
“เกิดอะไรขึ้น...”
หลังจากตั้งสติได้ โชเฮก็ถามเด็กน้อย ที่ยืนหายใจหอบหน้าแดงตรงหน้า ซึ่งเจ้าตัวเกือบจะหลุดปากบอกออกไป แต่ก็ชะงักไว้ก่อนเพราะกลัวเสียฟอร์ม
“ไม่เห็นจะมีอะไรนี่ครับ”
ไคริตอบหน้าตาเฉย ซึ่งโชเฮก็ขมวดคิ้วมองร่างเล็กตรงหน้า ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นสักพักจึงสะดุ้งเหมือนเพิ่งนึกได้
“แล้วนี่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง! อย่าบอกนะว่าหนีเรียนมา!”
ไคริยิ้มแค่น ๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงประชด
“นี่มันจะห้าโมงเย็นแล้วต่างหากล่ะครับ ความจริงถ้าไม่มัวแต่รอใครบางคนที่สัญญาว่าจะมารับ ผมคงจะได้กลับบ้านไวกว่านี้ก็ได้”
ชายหนุ่มเงียบกริบกับคำต่อว่านั้น ก่อนจะพยายามฝืนยิ้มให้อย่างสำนึกผิด
“ฉันขอโทษที เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอน แล้วตอนกลางวันก็ใช้สายตามากไปหน่อย ไม่สิ ถึงจะมีเหตุผลยังไง ฉันก็ไม่สมควรผิดสัญญาอยู่ดี
ขอโทษนะ”
ไคริมองอีกฝ่ายด้วยหางตา ก่อนจะค้อนนิด ๆ ให้ด้วยความงอน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมชินเสียแล้ว กับผู้ใหญ่ที่ชอบให้คำสัญญา แต่ไม่ยอมรักษาสัญญาน่ะ”
โชเฮกลืนน้ำลายเอื๊อกลงคอ ผู้ใหญ่ที่ไม่ชอบรักษาสัญญาที่เด็กชายว่า คงหมายถึงเคนจิแน่นอน และเขาที่เป็นเพื่อนของชายหนุ่มก็คงถูกมองเหมารวมในแง่ไม่ดีไปด้วยแล้วก็ได้
“น่า ๆ ฉันขอโทษ เธอจะให้ฉันทำอะไรถึงจะยอมยกโทษล่ะ จะให้ฉันซื้อของเล่นให้เอาไหม?”
โชเฮรีบพูดเอาใจอีกฝ่ายทันที เพราะหากมีเรื่องผิดใจกันตั้งแต่วันแรก มีหวังวันต่อมาที่เหลือในอีก 1 ปีนี้ เขาคงจะมีปัญหาตามมามากมายแน่นอน
ไคริชะงักกึกเมื่อได้ฟังข้อเสนอของชายหนุ่ม ก่อนจะโพล่งใส่อย่าง นึกฉุน
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ ไม่ต้องทำมาเป็นเอาของเล่นมาล่อหรอก!”
ความจริงเด็กชายก็เริ่มหายโกรธโชเฮ ตั้งแต่ที่ชายหนุ่มขอโทษอย่างจริงใจแล้วล่ะ แต่ก็ยังนึกฉุนเรื่องเมื่อครู่ที่ถูกปล้ำไม่หาย แถมยังมีเรื่องที่เจ้าตัวจะเอาของเล่นมาล่อเขาอีก คิดว่าเขาเป็นเด็กอมมือ ที่พอเอาของเล่นมาล่อก็หายโกรธงั้นรึ!
“ถ้าอย่างนั้นเปลี่ยนเป็นขนมเป็นยังไงล่ะ?”
โชเฮยังคงพยายามเอาใจต่อ ซึ่งก็ทำให้ความอดทนของไคริสิ้นสุดลงทันที
“ไม่เอาอะไรทั้งนั้นล่ะ ตาแก่บ้ากาม!”
พอตวาดเสร็จ เจ้าตัวก็วิ่งขึ้นห้องไปทันที ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนงง กับคำพูดดังกล่าว
...ตาแก่บ้ากาม? โกรธที่ไม่อยากถูกทำเหมือนเด็กก็พอเข้าใจ แต่ทำไมถึงเรียกเราว่าตาแก่บ้ากามล่ะ สงสัยภาษาญี่ปุ่นไม่แข็งแรงแหงเลย ...
โชเฮคิดในใจ ก่อนจะยักไหล่อย่างคนไม่คิดมาก และเดินหายเข้าไปในครัว เพื่อจะหาของกินมาทำเป็นมื้อเย็นในวันนี้ต่อไป
ไคริวิ่งพรวดกลับขึ้นห้องบนชั้นสอง แม้จะโมโห แต่ก็ยังอดรู้สึก แปลก ๆ ในใจไม่ได้
“บ้าชะมัด ตาแก่บ้ากามนั่น...”
เด็กชายพึมพำกับตัวเอง แล้วก็ต้องชะงัก หน้าแดงระเรื่อโดยไม่ตั้งใจ เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป และสายตาไปสะดุดที่เตียงนอนนั่น
“ไม่เอาหรอก ขืนนอนด้วยกันคืนนี้ เกิดพี่แกละเมอลุกขึ้นมาปล้ำอีกจะทำยังไงเล่า!”
เด็กน้อยที่ค่อนข้างแก่แดดเกินวัยไปหน่อย บ่นอุบอิบกับตัวเอง และหยิบกระเป๋าเดินไปยังอีกห้องที่ชายหนุ่มบอกว่าจะจัดให้เป็นห้องพักของเขา ทว่า...
“คุณโชเฮ! ไหนบอกว่าเตียงกับของผมจะมาส่งวันนี้ยังไงล่ะ ไม่เห็นจะมีเลย”
ไคริวิ่งลงมาบ่นกับชายหนุ่มที่กำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัว โชเฮหันมาทำสีหน้าฉงน แล้วจึงนึกขึ้นได้
“ตายจริง! สงสัยจะมาส่งของตอนที่ฉันหลับอยู่ ขอโทษที เอาเป็นว่าคืนนี้เธอก็นอนห้องเดียวกับฉันไปก่อนแล้วกันนะ”
โชเฮบอกยิ้ม ๆ อย่างไม่ทุกข์ร้อน หากแต่อีกฝ่ายปฏิเสธเสียงดังลั่น
“ไม่มีทาง! ถ้าจะเป็นแบบนั้น คืนนี้ผมขอนอนโซฟาข้างล่างดีกว่า!”
ชายหนุ่มแปลกใจกับปฏิกิริยาของเด็กชายตรงหน้า เขาขมวดคิ้ว ก่อนจะย้อนถามกลับด้วยความสงสัย
“เป็นอะไรไปอีกล่ะ ทีคืนแรกยังนอนด้วยกันได้อยู่เลย?”
ไคริหน้าแดงวาบกับคำพูดนั้น พลางแสร้งทำท่าทีกลบเกลื่อน เพราะลืมไปว่า โชเฮไม่รู้ตัวและจำไม่ได้ตอนที่ตัวเองละเมอ
“ก็...นั่นมันคืนแรก อีกอย่างผมเป็นพวกชอบนอนคนเดียว นอนกับคนอื่นแล้วนอนไม่ค่อยจะหลับ”
คำแก้ตัวที่ทำให้ร่างสูงต้องตอบกลับไปด้วยความสงสัยมากขึ้น
“หือ? แต่คืนแรกเธอนอนหลับปุ๋ยเลยนะ ขนาดฉันแตะตัวเธอ เธอยังไม่ตื่นเลย”
ไคริสะดุ้งเฮือก หน้าแดงวาบ พลางโพล่งออกไปด้วยความลืมตัว
“อย่าบอกนะว่าคุณลวนลามผมตอนหลับเมื่อคืน!!”
โชเฮอึ้ง เงียบกริบต่อคำพูดนั้น ก่อนจะฉีกยิ้มหวานส่งให้ ทว่า นัยน์ตาดุทั้งคู่ฉายแวววาววับด้วยความไม่พอใจ
“ฉันนี่นะจะลวนลามเธอ เอาสมองซีกไหนมาคิดฮึ เจ้าหนู! ฉันน่ะเป็นพวกปกติ ไม่สนผู้ชายสักหน่อย! อ้อ แล้วที่สำคัญฉันไม่ใช่พวกหัวงูนิยมเด็กหรอกนะ และยิ่งเป็นเด็กอย่างเธอด้วยแล้ว....”
ชายหนุ่มหยุดคำพูดไว้แค่นั้น เพราะคิดว่าขืนพูดต่อ มีหวังได้เป็นเหตุก่อชนวน ให้เจ้าเด็กแก่แดดอาละวาดใส่เขาแน่
“เด็กอย่างผมมันทำไมเหรอครับ!”
ไคริย้อนถาม สีหน้าชักเริ่มบึ้งตึง รู้สึกไม่สบอารมณ์ที่ถูกอีกฝ่ายดูถูกเอาแบบนี้ ทั้งที่เจ้าตัวนั่นล่ะ เป็นฝ่ายละเมอปล้ำเขาเมื่อครู่แท้ ๆ
“ก็....ไม่มีอะไร เอาเป็นว่าเธอไม่ต้องคิดมากเรื่องไร้สาระนั่นหรอก ต่อให้ฉันหน้ามืดขึ้นมาขนาดไหน ฉันก็ไม่คิดจะปล้ำเธอหรอกน่า”
โชเฮตัดบท โดยไม่รู้ว่าคำพูดของตน ดันไปสะกิดต่อมอยากเอาชนะ ของอีกฝ่ายขึ้นมาเสียแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ผมนอนห้องเดียวกับคุณก็ได้”
จู่ ๆ ไคริก็ยอมว่าง่ายเสียเฉย ๆ ทำเอาชายหนุ่มงง แต่เมื่อเห็นว่าเมื่อเด็กชายไม่มีปัญหาแล้ว เขาก็ไม่อยากจะคิดมากอะไรอีก
...หนอย! ตาแก่บ้ากาม ต่อให้หน้ามืดขนาดไหน ก็ไม่คิดจะปล้ำงั้นรึ! อยากจะรู้จริง ๆ ว่าถ้ามีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นจะรักษาคำพูดตัวเองไว้ได้ไหม ฮึ!! …
เด็กชายคิดในใจอย่างไม่ยอมแพ้ โดยลืมไปเสียสนิทว่า แผนการที่ตนกำลังคิด หากมันสำเร็จจริง ๆ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นตามมากับตัวเองกันแน่
---------------
-----------
----
อยากได้อ่ะ มีรีปริ้นอีกอ่ะเปล่า ไม่ยอม อยากได้ อยากได้ เอิกๆๆ
สนุกดีค่ะเรื่องนี้ ไคริได้ใจจริงๆๆ เด็กน่ารัก
อยากได้อ่ะ มีรีปริ้นอีกอ่ะเปล่า ไม่ยอม อยากได้ อยากได้ เอิกๆๆ
สนุกดีค่ะเรื่องนี้ ไคริได้ใจจริงๆๆ เด็กน่ารัก
ถ้าพฤศจิกายนนี้ เคลียร์งานทำมือชิ้นปัจจุบันเสร็จ จะหยิบโครงการรื้อมารีปริ้นท์อีกรอบนะคะ ^ ^"
และบางทีอาจจะขออนุญาตรบกวน PM ไปแจ้งคนที่เคยบอกว่าสนใจไว้ด้วยค่ะ ^ ___ ^