-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
WARNING
►นิยายโลกไม่สวย เข้าขั้นสกปรก
►มีคำหยาบคาย
►มีเนื้อหารุนแรง
►แต่ไม่มีสาระ
►นายเอกชั่วกว่าตัวร้ายหลายๆเรื่อง
►หากรับไม่ได้ก็อย่าอ่านเลย
►จะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน..
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สารเลวบัญ
Episode 01 / Episode 02 / Episode 03 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37035.msg2306739#msg2306739)
Episode 04 / Episode 05 / Episode 06 / Episode 07 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37035.msg2309917#msg2309917)
Episode 08 / Episode 09 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37035.msg2317049#msg2317049)
Episode 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37035.msg2323632#msg2323632)
Episode 11 / Episode 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37035.msg2328540#msg2328540)
Episode 13 / Episode 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37035.msg2349182#msg2349182)
Episode 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37035.msg2368204#msg2368204)
Episode 16 / Episode 17 / Episode 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37035.msg2394844#msg2394844)
Episode 19 [End] / Special 01 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37035.msg2509167#msg2509167)
Special 02 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37035.msg2526093#msg2526093)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(http://i1172.photobucket.com/albums/r573/hermitbooks/banner-1_zps01227adb.jpg)
ข่าวใหม่ข่าวสด ข่าวที่ซี่ตื่นเต้นมาก..
NOW เปิดจอง Pre-order ค่า!!
(http://i627.photobucket.com/albums/tt352/Sriburanasorn/CoverbookCMYK.png)
[ เปิดจองและโอนเงิน ตั้งแต่วันนี้ – 10 มกราคม 2557 ]
หนังสือสามารถจัดส่งหลังจากปิดจองประมาณ 1 เดือน ( 10 กุมภาพันธ์ 2557 )
ชื่อเรื่อง : Take off ur Pants!!
ผู้แต่ง : candynosugar+
สำนักพิมพ์ : Hermit Books
ขนาด : A5
จำนวนหน้า : 350+
ของแถม : ที่คั่นหนังสือ และตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงในเว็บ 9 ตอน
ของแถมรอบจอง : เรื่องสั้น 1 เล่ม
ราคา : 400 บาท (รวมค่าจัดส่งลงทะเบียน )
- - สั่งซื้อนิยาย 2 เล่มขึ้นไปได้รับ ปฎิทินขนาดพกพา ลายปก 14 ลาย 1 เช็ต - -
สั่งจอง คลิกที่นี่ (http://www.hermitandmomiji.com/product/87/pre-order-takeoff-ur-pants-by-candynosugar-เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้-10-มกราคม-2557)
สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมที่ Hermit Book's Page (https://www.facebook.com/HermitBooks) หรือ candynosugar+'s Page (https://www.facebook.com/easy.candynosugarplus)
ด้วยรัก จุ้บ :กอด1:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
‘ I-N-T-R-O ’
ผวั๊ะ!
“..ไอ้สัดนี่มึงต่อยกูเหรอ!!!!?” ร่างสูงจับปากตัวเองแล้วมองผมอย่างเคียดแค้น แต่ผมก็แค่ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มตัวเอง เชิดหน้า มองคนตรงหน้าอย่างขบขันปนเหยียดหยาม
“ก็เออสิ”
พูดจบแค่นั้นแหละ มันก็พุ่งเข้ามากระชากแขนผมสองข้างแล้วประกบปากลงมาทันที ลิ้นของมันคว้านไปทั่วโพรงปากของผม และผมเองก็ตอบโต้มันไปอย่างไม่แพ้กัน มันดูดลิ้นของผมแรงๆจนผมเจ็บแล้วก็สวามปามปากของผมอย่างหื่นกระหาย เสียงหอบหายใจของผมกับมันเริ่มแรงขึ้น..
ผวั๊ะ!!!
“..ไอ้เป๊ปเปอร์!!!!!”
“กูรู้แล้วว่านั่นอ่ะชื่อกู ไม่ต้องมาย้ำ กูไม่ได้สมองเสื่อมเหมือนมึงหรอกนะครับ .. อีพี่ตองของกู!!!!!!!”
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กราบสวัสดีพ่อ แม่ พี่ น้อง ลุง ป้า น้า อา ทุกๆท่านเลยนะคะ -/\-
ข้าพเจ้า candynosugar+ (http://www.facebook.com/easy.candynosugarplus) สวย, ใจดี, มีเพจ, กทม.
มนุษย์นักแต่งนิยายกากๆเกรียนๆผู้หนึ่ง ตัวจริงเสียงไม่จริงเพราะไม่ได้พูด (พิมพ์เอา)....
พอเถอะ เดี๋ยวจะโดนคนเตะกระเด็นออกจากบอร์ดเอา :m15: เอาเป็นว่าจะเอานิยายมาลงนะค้า!
จากเดิมทีมีนิยายเรื่องหนึ่งเคยลงที่นี่ไปแล้วเรื่องหนึ่ง โดยฝากพี่สาวแสนดีน่ารักกุ๊กกิ๊กผู้หนึ่งลงให้
เรื่อง Screwy Teacher♥ครูครับ.. อย่าเกรียน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34372.0) .. ที่ดองไว้ข้ามชาติ แต่เราจะไม่พูดถึงมันนะฮะ เพราะว่ากระทู้นี้ไม่ใช่กระทู้นั้น
นิยายเรื่อง Take off ur Pants!! จะถอดดีๆ รึต้องให้เสียน้ำตา!!!? นี้แต่งมาประมาณครึ่งปีแล้ว
ปรกติลงที่เว็บไซต์ dek-d แต่ก็อยากเอามาลงที่นี้ด้วย
สำหรับชื่อเรื่อง ตอนนั้นไม่รู้ว่าใช้ซีรีบรัมส่วนไหนเค้นออกมานะฮะ แต่เราก็จะปล่อยมันไว้อย่างนั้นต่อไป..
ยังไงก็ ฝากด้วยนะคะ! :pig4:
----------------
อ่านกฏการซื้อขายด้วยนะคะ
-
แวะมาเจิมเรื่องใหม่ :mc4:
-
จิ้มตูดพี่หนมเอาฤกษ์ เจิมมม เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
:z13: :z13: :z13:
-
ตกใจเลยเข้าเล้ามาเจออิน้องเป๊ปกับอิใบกล้วย ดีใจที่เอามาลงที่เล้าจ้า^^ :impress2:
-
:mc4:
ประเดิม
-
ติดตามๆๆๆ
เนื้อเรื่องน่าสนุกๆๆ
มาต่อไวนะค่ะ
:3123:
-
อ่านเพราะชื่อเรื่อง ฮา!
ถอดซักทีดิ รออยู่นะ
-
ลงอีกตอนเลยด้วยดีกว่า อดใจไม่ไหวอ้า..~ :z2:
(ดีใจ เจอคนรู้จัก(นิยาย)ของเราด้วยกริบกริ้ว ว ><)
++++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode : 01
‘ BABE, I’M A TIME BOMBER. ’
ที่รัก กูนี่ล่ะระเบิดเวลา!!!!!!
สวัสดีครับพ่อแม่ป๊าม๊าพี่น้องลุงป้าน้าอาตายายปู่ย่าทวดเฒ่า!
นับจากวันที่ผมเคยเจอหน้าไอ้ ‘ตอง’ และเสียเดอะซิง ณ แบ็คดอร์ให้มันไปทันทีด้วยเหตุสุดวิสัยหลังจากได้เจอหน้ามันไม่นาน -_-++
นับไปแล้วก็คงสองปี เพราะตอนนั้นผมอยู่ ม.6 ไง แต่ตอนนี้ผมอ่ะ มหาลัยปีหนึ่งแล้วเว้ย ส่วนไอ้แก่พี่ตอง มันก็จบป.ตรีออกมาได้แล้วเรียบร้อยโรงเรียนเหี้ยอย่างเฉิดฉาย ความสัมพันธ์ของพวกผมมันก็ยังคงไว้เหมือนเดิมล่ะนะ เหมือนเมื่อสองปีที่แล้ว ข้อตกลงเป๊ะๆที่มันเคยขอผมเป็นแฟนในวันนั้นอ่ะล่ะ อยู่ยังไงยังงั้น ไม่มีวิวัฒนาการห่าไรเลยซักนิดเดียว ส่วนรายละเอียดเป็นยังไง ไว้เดี๋ยวค่อยเล่า
..ความสัมพันธ์เหมือนเดิม มีที่เปลี่ยนไป คงเป็น.. ความรู้สึก..
..อ้วกกกกกกกกกกก แตก!!!!! พูดแล้วขยาดลิ้นชิบหายอ่ะครับ ทำไมบทพูดแม่งลิเกงี้วะ!? พอๆๆ คนหล่อแอดวานซ์รุ่นพิเศษ(แต่เสือกมีผัว)อย่าง ‘เป๊ปเปอร์’ ไม่มีทางมาทำตัวน้ำเน่าดั่งคลองแสนแสบเด็ดๆ ถ้าจะดราม่า กูต้องดราม่าอย่างมีสไตล์ โอวเค๊?
“พี่เป๊ป .. เหม่อไร ทำหน้าน่ากลัวได้อีก”
เสียงหวานๆดังขึ้นข้างลำตัวทำให้ผมต้องหลุดจากภวังค์แล้วหันไปมองร่างน้อยๆที่ผมกำลังกอดคอไว้อยู่
หนุ่มน้อยหน้าหวานตาแป๋วปากแดงน่ากดคนนี้คือกิ๊กผมเองล่ะครับ น้องแกชื่อ ‘ปลา’ จะว่าไปแล้วพ่อแม่น้องเขาก็ช่างตั้งชื่อได้เหมือนเห็นอนาคต เพราะน้องปลาทั้งตาโต ปากเจ่อนิดๆน่าจูบ ตัวก็ลื่นๆแบบคนผิวดี (ไม่ได้มีเมือกเหมือนปลานะ) แถมยังตอดเก่ง อมเป็นเลิศ ดูดก็ นะ สุโค่ยเดสก๋าอ่ะ ..
บร๊ะ นี่ผมพูดอะไรออกไป!?
“คิดอะไรนิดหน่อยน่ะครับ ปลาอยากไปไหนอีกรึเปล่า” ผมยิ้มแล้วถามน้องปลา พวกผมสองคนเพิ่งเดินออกมาจากโรงหนังกันล่ะ เห้อ หนังโคตรน่าเบื่ออ่ะเอาจริงๆ ไม่รู้น้องปลาอยากดูไปได้ยังไง หนังฝรั่งโรแมนซ์ แต่ก็ขอเถอะนะจ๊ะ กูเห็นแค่โปสเตอร์หน้าโรงหนังกูก็รู้แล้วว่าแฮปปี้เอนด์ออ่ะจ่ะ
แต่ยังดีนิดหน่อยน้า.. ที่อย่างน้อยผมก็พอได้หาเศษหาเลยจากความมืดในโรงหนังกับน้องปลาบ้าง หึ หึ หึ
“งั้นพาปลาไปกินข้าวหน่อยนะครับ ปลาหิวแล้ว” น้องปลาเงยหน้ามาพูดกับผมพร้อมลูบท้องตัวเองเป็นการยืนยัน เห้อ.. น่ารักว่ะ
ทำไมแฟนกูไม่น่ารักงี้วะแสรดดด
“เอาอาหารปลาซากุระมั้ย?” เขาว่าถ้ารักน้ำ รักปลา ให้รักซากุระนะเอ้อ แป้กได้อีก แต่ช่างมัน ผมมั่น
“โห บ้าละพี่เป๊ป” แล้วแขนบางๆนั้นก็ศอกเข้าสีข้างผมเบาๆ ตาก็ค้อนผมควับแต่ปากกลับอมยิ้ม อั๊ยยยย ปฏิกิริยาน่ารักชิบห๊ายยย ลองถ้าเปลี่ยนน้องปลาไปไอ้เชี่ยนั่นดูสิ..
เก็บไว้ยัดเข้าตูดตัวเองเถอะ..
สลัดดดดดด ผมว่าแม่งต้องตอบกลับมาอย่างงี้แหง!!!!!!
“พี่เป๊ปดูสิ ผู้หญิงคนนั้นขาวมากอ่ะ!!!” น้องปลาเรียกผมแล้วทำปากยู่ๆชี้ไปทางทิศทาง เว้ย เดี๋ยวพี่เป๊ปก็จับกดกลางห้างหรอกนิ
“พี่เป๊ปดูเร็วดิ๊..” เพราะผมมัวแต่จ้องหน้าน้องเขาทำให้น้องปลาค้อนใส่ผมทันที ผมเลยต้องจำใจมองหาแม่ชะนีเผือกที่น้องปลาพูดถึงอย่างเลี่ยงไม่ได้
คือกูเกลียดผู้หญิงทุกคนยกเว้นหม่าม้ากูเว้ยครับบบ!!!!!
ผมมองปราดเดียวก็เห็นว่าคนที่น้องปลาพูดอยู่หมายถึงใคร สุดยอด กลูต้าหมดไปกี่แผงวะนั่น มัน ขาว มาก ผมบอกได้สามคำเดียว(?) เหมือนว่าถ้าไฟดับแล้วเธอจะเปล่งแสงนีออนขาววิ้งออกมาจากตัวได้เลย คือมึงเป็นคนหรือดับเบิ้ลเอเอาให้แน่
แต่ที่ผมว่ามานี่ก็ใช่ว่าเธอไม่สวยนะครับ ขาวแบบนี้ถ้าเหียกก็ดับอ่ะ แม่งคงเหมือนศพผีอืดน้ำก็ไม่ปาน แต่คนนี้อกก็บึ้บ.. ขาก็เรียวยาวสวย ไหนดูหน้าซิ เชี่ยเอ๊ย สวยสัดไก่ นี่ถ้าเป็นผมเมื่อซักสองปีที่แล้วนี่อย่าหวังจะรอดเลยสาบานอ่ะ แต่สวยขนาดนี้แล้วแฟนที่มาด้วยแม่งคงหวงน่าดูละว้า ยากๆ..
หือ..
“พี่เป๊ป จ้องจนเขาจะทะลุอยู่แล้วนะ มันเสียมารยาทน่า! หันมาเร็ว! นี่อย่าบอกนะว่าหลงเสน่ห์ผู้หญิงคนนั้นแล้วอ่ะ ไหนพี่เป๊ปบอกไม่สนผู้หญิงไง!” ก็เออน่ะสิ กูไม่สนผู้หญิงแล้วล่ะครับ กูเข็ดมาก อย่างแรงกับสตรีเพศ เคยมีความหลังฝังใจ ผมเป็นผู้ชายมีความหลังอันน่าค้นหานะ แต่ตอนนี้มันยังไม่ใช่ประเด็น..
“..แล้วใครบอกว่าพี่มองผู้หญิงล่ะน้องปลา” ผมพูดออกไปลอยๆโดยที่ตายังจ้องเขม็งอยู่ที่ผู้ชายที่เดินโอบสะโพกสาวเผือกเข้าไปซื้อตั๋วหนัง
“เอ๊ะ แล้ว..” ไม่ทันที่น้องปลาจะพูดอะไร ผมก็ผละจากตัวน้องปลาแล้วเดินดุ่มไปยังหญิงชายคู่นั้น เสียงน้องปลาเรียกชื่อผมจนเริ่มตะโกนคงทำให้เป้าหมายของผมรู้ตัว พวกเขาหันมาทางผม..
“เป๊ปเปอร์..”
หึหึหึ.. ให้ทายเอาป่าวว ว่าอันนี้เสียงใครพูด? ถ้าทายถูกผมให้ อืม.. ดูเร็กซ์กล่องนึงเอาป๊ะ? แบบผิวไม่เรียบนะเอามั้ย ผมมีติดกระเป๋าไว้พอดี ..
หึหึ..
“พาชู้มาดูหนังเหรอไอ้เหี้ย!!!”
ผมถามออกไปเสียงดังด้วยความหมั่นไส้ล้วนๆ ฮึ่ย! บอกว่าหมั่นไส้ก็หมั่นไส้สิ!! สงสัยจะทายถูกกันระนาวเลยล่ะสิ ใช่ครับ มันคือไอ้เหี้ยใบตองแห้ง!!! ส่วนรีแอคชั่นของไอ้คุณสามีของผมมันก็ไม่ได้มีที่ท่าเหมือนผัวชาวบ้านเวลาโดนจับได้ว่ามีกิ๊กเลยนะ มันปรายตามองผมหัวจรดเท้าด้วยใบหน้าเซื่องๆซึมๆเหมือนจะหลับไม่หลับแหล่ ก่อนจะยิ้มมุมปากให้
“พูดเหมือนมึงไม่ทำ” ..อั่กส์ โฮมรัน เป๊ปเปอร์เถียงไม่ออก -*-
“เหอะ กูก็ไม่ได้ว่าอะไร๊..” ผมเบะปากยักไหล่โชว์ กลับลิ้นแทบไม่ทัน ใบหน้าของแม่สาวเผือกตอนนี้ดูเหรอหรามาก มองผมสลับกับไอ้ตองเป็นว่าเล่นพอๆกับน้องปลาที่เพิ่งวิ่งมาเกาะแขนผมเมื่อกี้
“คนรู้จักเหรอครับ” น้องปลากระซิบๆใส่ผม ผมพยักหน้าให้ยิ้มๆ
“อยู่บ้านเดียวกันน่ะครับ”
“แบบ รูมเมทน่ะหรอ” น้องปลาถามผมตาแป๋ว คิ้วไอ้ตองกระตุกกึ๊ก ก๊ากกกกกก กูจะปล่อยฮาเข้าให้
“เราเป็นรูมเมทกันอ่ะป๊ะ?” ผมเงยหน้าไปถามไอ้ตองด้วยสีหน้ากวนตีน มันจิกตาใส่ผม กัดฟันและตอบออกมาว่า..
“เด็กเปรต..!”
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่รู้ว่าด่าใครนะ ผมรึน้องปลา แต่ผมสนุกว่ะ สนุกจริงจริ๊งงงงงงงงง!!!!!
“ตองคะ เราไปกันเถอะ” ผู้หญิงข้างๆตองเริ่มงุ้งงิ้ง ไอ้ตองหันมองผมแล้วยกคิ้วเหมือนถามว่าจะเอาไง เอ้อ ก็ถึงจะชู้จะกิ๊กก็เหอะ แต่ผมอ่ะ ‘แฟน’ นะครับขอโทษ ยังไงมันก็ยังพอจะให้เกียรติผมอยู่บ้าง(มั้ง)
ถ้าผมจะลากมันกลับห้องเราด้วยตัวเอง รับรองว่ามันต้องมากับผมอยู่แล้ว แต่ถ้าผมจะบอกแค่ว่ามึงกลับห้องไป๊! แล้วตัวเองไปลั้ลลากับน้องปลาต่อนี่..
ไม่มีทางที่แม่งจะกลับอ่ะ!!!!!!
และวันนี้ผมก็ดั๊นนน.. รู้สึก ‘หวง’ ไอ้สัดนี่อย่างบอกไม่ถูกอีกด้วย
“ไอ้ตอง กลับบ้านกัน” นั่นคือคำตอบจากการตัดสินใจของผม คนที่เพิ่งชวนไอ้ตองไปที่อื่นถึงกับอ้าปากแล้วถลึงตาใส่ผมอย่างไม่พอใจ น้องปลาก็มองมาทางผมแบบงงๆ แต่ผมก็เลี่ยงสายตาของทุกคนแล้วหันไปทางอื่นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แอบเหล่ไปทางไอ้ตองก็เห็นมันยิ้มมุมปากอยู่ แสรดดดด ชอบใจล่ะสิ!!!!
“จิ้บ ไปดูหนังคนเดียวเถอะนะ พี่จะกลับบ้านแล้ว” โอ๊ยผมอยากจะปิดปากแล้วแผดเสียงหัวเราะดั่งนางร้ายช่องเจ็ด สีหน้าของ ‘จิ้บ’ ดูน่าสงสารเหลือเกินเมื่อไอ้ตองแกะมือบางๆที่เกาะแขนของมันไว้แน่นเหมือนจิ้งจกกับคู่หมั้นไม้ฝาเฌอร่าของมันออก ดูไปแล้วผมก็สงสารเจ้าหล่อนเอาจริงๆนะครับ เธอคงไม่คิดว่าไอ้ตองจะยอมมากับผมจริงๆ แต่คิดจะเล่นกับไอ้ตองก็ต้องทำใจอ่ะนะสาวน้อย ไอ้เหี้ยนี่มันถือคติ เตะหมา ฆ่าเด็ก ถีบผู้หญิง ชิงทรัพย์คนชรา ทำใจๆ
แต่น้ำหน้าอย่างผมก็คงไม่ควรไปด่ามันเท่าไหร่หรอกมั้ง.. เพราะสันดานมันกับผมใช่จะดีกว่ากันเท่าไหร่ แหมะ ไม่งั้นจะคบกันยืดได้ขนาดนี้เหรอคร้าบบ เพราะงั้นห้ามด่าไอ้ตองเรื่องนี้นะรู้ป่ะ
เดี๋ยวมันมาเข้าผมหมด
“พี่ตอง! พี่ตองทิ้งจิ้บไว้แบบนี้ไม่ได้นะ!!!” สาวจิ้บเริ่มเสียงดังเมื่อไอ้ตองผละตัวจากเธอแล้วเดินมาหาผม ผมยิ้มร่าอย่างปิดไม่อยู่แล้วตอนนี้ และคาดว่านั่นคงไปสะกิดต่อมวีนของใครบางคนเข้าให้ จิ้บพุ่งตัวเข้ามากระชากแขนไอ้ตอง
“พี่ตอง!!! นี่จิ้บแต่งตัวออกจากบ้านมาถึงนี่ก็เพราะพี่นะ! แล้วพี่จะทำแบบนี้กับจิ้บได้ยังไงอ่ะ!!!!”
“นี่ เธอ คนมองหมดแล้วนะ..” น้องปลาผู้น่ารักของผมพยายามเกลี่ยกล่อมสถานการณ์ น่ารักคงเส้นคงวาจริงๆลูกเอ้ย แต่อยากจะบอกหน่อยว่า ผมกับไอ้ตองนี่ไม่มีใครแคร์หรอกครับ ชิวอ่ะ ชิวๆสิวๆ แม่งนี่หน้าหรือคอนกรีต โคตรด้านเลยแฮะ
“โอ๊ยอย่ามายุ่งได้มั้ยอิตุ๊ดนี่!!!!!” ว้ายแรง Oops หลุด ฮ่าๆๆๆ น้องปลาอ้าปากค้างทันทีเลยที่อยู่ๆก็โดนด่า เอิ่ม ก่อนอื่นอยากให้ชี้แจ้งแถลงการณ์ก่อนนิดนึงว่าสิ่งที่น้องปลา กิ๊กหมายเลขหนึ่งผู้แสนน่ารักของเป๊ปเปอร์คนนี้เกลียดที่สุด รองจากการโดนด่าว่า ‘ร่าน’ แล้ว
ก็คือคำว่า ‘ตุ๊ด’ นี่ล่ะครับ..
พี่เป๊ปฟันเฟิร์ม ศพไม่สวยแล้วแน่ๆแล้วนะคะน้องจิ้บคนดีของฉัน
“พูดงี้ก็ไม่สวยแล้วสิ!!” เหนือฟ้ายังมีฟ้าได้ฉันใด เหนือชะนีก็ยังมีเคะได้ฉันนั้น อันน้องปลาเดินไปกระชากไหล่ของสาวจิ้บให้หันไปเผชิญหน้าตัวเองแล้วด่าเสียงดัง ชะน.. เอ๊ย จิ้บพอโดนด่าเข้าให้ก็เอ็นกระตุกครับ ตบเพี๊ยะไปที่แก้มนวลๆของน้องปลาจนคอลั่นดังกร็อบทันที!!!
“..ตบกูหรอ!!!!!” น้องปลาจับแก้มตัวเองแล้วหันมาตวาดอย่างเอาเรื่อง ถึงตอนนี้ผมเริ่มสะกิดไอ้ตองแล้วครับ มันเองก็หันมามองผมเหมือนรู้งาน
“ก็เออสิ!!! กูไม่ถอดส้นสูงมายัดปากมึงก็บุญแค่ไหนแล้ว!!!!!!” เป๊ปเปอร์เพลียครับทุกคน ทำไมกุลสตรีไทยเดี๋ยวนี้ไม่หัดมีมารยา(ท)บ้างนะ? แค่เปิดปากก็โชว์ความ... โอ๊ยบ่อยากจะเซด แล้วแบบนี้ก็มาบ่นเสียดายว่าผู้ชายไปกินกันเอง ไม่ไหวๆ
“มึงได้ตายแน่!!!!!!”
และอีกมากมาย ทั้งสองร่างตอนนี้ผมคาดว่าคงกำลังนัวลูกตบลูกเตะกันอย่างเมามันอยู่หน้าโรงหนัง แต่ผมก็ได้ยินแต่เสียงอ่ะนะ เพราะตอนนี้ต้นเหตุของเรื่องอย่างเชี่ยตองกับเทพบุตรเป๊ปเปอร์อ่ะ..
กอดคอเดินลงบันได ควงกุญแจรถฮัมเพลง เตรียมกลับบ้านกันแล้วจ้า ^O^
แหม่ ช่างน่ารักจริงอะไรจริง จริงๆเล้ย พวกกูเนี้ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
โอ๊ยผมจะขำตาย!!
...
“อืมม.. อื้มมม”
กลับมาถึงบ้าน ทันทีที่ประตูถูกปิดลง ไม่ทันจะได้ล็อก หน้าของผมก็ถูกมันคว้าเข้าไปประกบปากทันที ตกใจนิดหน่อยเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ก็ไม่ได้แปลกใจเพราะมันค่อนข้างจะเป็นเรื่องปรกติของพวกผมมั้ง?
“อืมม.. เหี้ยนี่พอแล้ว อ๊ะ” ผละจากปากกูได้ก็ต่อด้วยการดูดคออีก ไอ้ปลาดุกอุย เป็นรอยแน่งิตัวกู
“ไหนมึงบอกไม่ว่าง” ปากของมันยังคงอยู่ตรงคอผม เอ๊ะ แล้วกูไปคล้องคอแม่งตอนไหนวะ? ไอ้ตองบีบท้ายทอยผมนิดๆตอนถาม เยส ถูกต้องนะครับ ผมโกหกไอ้ควายนี่ไปว่ากูไม่ว่างเพื่อไปลั้ลลากับน้องปลาที่น่ารัก พูดถึงน้องปลาก็ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ ผมละเป็นห่วงจัง เฮ้อ แย่ๆๆๆๆ
“ก็ไม่ว่างไง จะไปกับน้องปลา”
“เดี๋ยวนี้มึงเห็นคนอื่นดีกว่ากูแล้วใช่มั้ย” มึงบีบท้ายทอยกูแรงไปแล้วนะจ๊ะที่รัก กูเจ็บจุงเบย
“หึงเหรอครับพี่ตอง” ผมพูดแล้วตบแก้มมันเบาๆ ไอ้ตองหัวเราะในคอแล้วเริ่มมาดูดคอกูอีกแล้ว -_- แม่งถ้าวันไหนกูลืมอาบน้ำนี่มึงได้แดกขี้ไคลกูอร่อยแน่
“แค่น้อยใจนิดหน่อยเอง ..” อย่ามาทำน่ารัก เดี๋ยวกูอยากจับกด แล้วพอกูอยากแต่กูทำไม่ได้กูก็แซดนะเว้ย
“.. เฮ้ยนี่มึง” ผมเรียกมันเมื่อนึกอะไรออก
“หือ.. ไปในห้องกันเหอะว่ะ” สลัด นี่ตกลงจะเอากูให้ได้แล้วใช่มั้ย มันช้อนก้นผมยกอุ้มเหมือนอุ้มเด็ก กูก็ใจง๊ายง่ายอ่ะ เอาคางเกยไหล่ กอดคอแม่งไปซะงั้น
เข้ามาในห้องนอนมันก็โยนผมลงบนเตียงแล้วถอดเสื้อตัวเองทันที หือ.. ไอ้ควายนี่ มึงจะหื่นไปไหน แล้วเมื่อกี้ผมจะพูดอะไรกับมันวะ แต่ไม่ทันจะได้เปล่งเสียงอะไร คนตรงหน้าก็ปิดปากผมด้วยปากตัวเองอีกแล้ว มันจูบผมไปสอดมือเข้าไปในเสื้อของผมแล้วก็ลูบไป ผมคล้องคอมัน สอดมือเข้าไปในเส้นผมหยักศกของอีกฝ่ายแล้วบดคลึง กดใบหน้าของมันและริมฝีปากให้แนบแน่นกับผมยิ่งขึ้นไปอีก
เหมือนสิ่งเสพติด ได้เท่าไหร่ก็ไม่พอ รสชาติของไอ้ตองไม่ได้หอมหวานเหมือนผู้หญิงหรือเคะคนอื่นๆที่ผมคั่วด้วย แต่มันก็ทำให้ผมหลงใหล ลุ่มหลง และเป็นที่หนึ่งในความต้องการของผม
หรือมันอาจจะเป็นเพราะมันมีในสิ่งที่คนอื่นไม่มี
อาทิเช่น.. หัวใจของผม
.. อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แตก!!!!!!!
...
เสร็จสมอารมณ์หมายไปสามรอบ (ของมันนะ ไม่ต้องมาถามของผม บอกแค่ว่าตัวกูซีด) หื่นชิบหายผัวใครวะ!!! อ๋อ.. ผัวผมเอง
ผมนอนคว่ำหน้าหอบหายใจอยู่บนเตียงโดยมีร่างเปลือยๆและชุ่มไปด้วยเหงื่อนอนอยู่ข้างๆ ไอ้ตองยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ ผมหลับตาลง
“..ไม่ให้กูพูดอะไรเลย” ผมบ่นเสียงเบา
“หือ?”
“กูบอกว่าไม่ให้กูพูดเหี้ยไรเลย! กลับถึงบ้านแม่งก็ใส่เอ๊าใส่เอา หื่นไรนักหนาวะ ตูดกูระบมหมดแล้วเนี้ยไอ้สัด ทางก็ไม่เบิกให้กูถุงยางก็ไม่ใช้!!!! ถ้ากูได้เลือดนะมึงคอยดูเลยคอยดู..”
“หึหึ แล้วมึงจะพูดเหี้ยไร”
“รู้งี้กูปล่อยให้มึงไปเอากับไอ้สาวจิ้บนั่นซักรอบสองรอบลดความหื่นลงก่อนแล้วดีกว่าห่าเอ๊ย..” ผมยังไม่หยุดบ่นครับ ก็แม่งสันดานอ่ะ!
“ไอ้เด็กเหี้ยมึงอย่าเวิ่นเว้อให้มาก จะพูดอะไรก็พูดมา” แม่ง แค่นี้ก็หงุดหงิด ไอ้ห่า ผมลืมตาแล้วครับตอนนี้ พร้อมกับพูดสิ่งที่เริ่มคิดมาได้แล้วหลายเดือนอยู่
“กูจะถามว่า.. เมื่อไหร่มึงจะมีกูคนเดียว”
“แล้วทำไมกูต้องมีมึงแค่คนเดียวด้วย” ไอ้มะเขือ! คำถามโลกแตกแล้วมึง ไอ้ตองพูดต่อ “ทำไมวะ อยู่แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอไง”
“ก็มึงดูคนที่มึงคั่วแต่ละคนสิ นิสัยดีตายห่านอ่ะ ถ้าจะคบก็หัดคบเด็กน่ารักๆแบบน้องปลากูงี้ได้ป่ะ?” ผมโวยใส่มัน ไม่อยากจะบอกครับ (แต่ก็กำลังจะบอก) ว่ามีครั้งนึงเด็กมันเคยส่งคลิปไอ้ตองเอากับตัวเองมาให้ผมดู คลิปยาวเกือบชั่วโมง ครางกันสนั่นอ่ะ เหอะ สันดานดีกันมั้ยล่ะ
“หึ อ๋อเหรอ งั้นเดี๋ยวน้องปลามึงได้เสร็จกูแน่” ผมสะอึกเลยครับ มองไอ้ตองแบบดุๆ แต่มันก็ทำลอยหน้าไม่สนใจ อย่าคิดว่ามันพูดเล่นนะ ไอ้ห่านี่พูดจริงทำจริง
“เหี้ย ไม่ได้ ไปหาคนอื่นไป” ผมพูดไป ใจก็เริ่มหวั่นๆ
“ก็มันหายาก เด็กเจนโลกแบบน่ารักๆอย่างน้องปลามึงเนี้ย แบ่งกูหน่อยไม่ได้ไง?” คนถามๆไปยิ้มไปนะ แต่คนฟังไม่สนุกด้วยเลยว่ะ
ไม่ได้เด็ดขาด ใครก็ได้ แต่ห้ามน้องปลาเด็ดขาด!!!!!
“ไม่ได้! ห้ามเว้ยไอ้สัด ห้าม!!”
“ทำไม? หวงมันมากนักรึไง!” ไอ้ตองลุกขึ้นนั่งแล้วพูดเสียงดัง ผมยกตัวเองขึ้นนั่งตามเผชิญหน้ากับมัน
“ดูปากกู มึง-ห้าม!!!!” ผมไม่ยอมรับหรือปฏิเสธกับคำถามจากอารมณ์ที่เริ่มรุนแรงของมัน ก็แค่ชี้ปากตัวเองประกอบภาพและเสียง ไอ้ตองแค่นยิ้มใส่ผม มันคว้าแขนผมเข้าไปใกล้แล้วพูดใส่หน้าผมเบาๆ
“ก็กู.. จะเอา!”
“งั้นมึงก็อย่าหวังว่ากูจะมีมึงแค่คนเดียวเลย!!!” ผมปัดมือมันออกจากแขนแล้วตะคอกใส่ด้วยอารามโกรธ ไม่เคยฟังกู ไม่เคยเชื่อกู ต่อให้บอกเหตุผลหรือกราบแทบเท้า ถ้ามันไม่อยากทำ มันก็ไม่ทำหรอก สันดานตลอดๆอ่ะไอ้เชี่ยนี่!!!!
“ยังกับกูอยากมีมึงคนเดียวชิบหาย!!!!!”
“เออ!! ดี!!!!! มึงอย่ามีกูคนเดียวกันนะไอ้สัด!!!!!!” ประชด ประชดกันเข้าไป ถามจริงจะมีใครบอกแฟนตัวเองแบบที่ผมทำอยู่อีกมั้ยวะ
“เหอะ!!! มีมึงคนเดียวกูคงเบื่อตาย!!!!!”
ผมชะงัก ตาถูกเบิกโต ปากอ้าค้าง
เบื่อ.. หึ ถ้าจะใช้คำๆนี้กับกูแล้วล่ะก็นะ .. ไอ้เหี้ยเอ๊ยย!!!!!
ผมบดฟันตัวเองเข้าหากันจนได้ยินเสียงกึดๆในหัว หมัดผมถูกกำแน่นจนเจ็บ อย่า อย่าคิดว่าผมจะต่อยมันครับ..
ผมลุกพรวดขึ้นยืนบนเตียง ถึงจะยังเจ็บตูดแปล๊บๆอยู่ แต่คิดว่ากูสน!? ตีนของผมถูกยกขึ้นสูง ก่อนจะออกแรง ถีบ อกไอ้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างแรง!!! ไอ้ตองหงายหลังตกเตียงลงไปดังปั้กอย่างสวยงาม ขณะที่ผมแค่นยิ้ม ยกนิ้วขึ้นชี้มันแล้วตวาดเสียงดัง
“ก็ดี!!!! ถ้ามึงเหลือกูแค่คนเดียวเมื่อไหร่ล่ะก็ .. เราเลิกกัน!!!!!!” ไอ้ตองทำท่าจะพูดอะไร แต่ผมก็โดดลงจากเตียง วิ่งไปกระทืบซ้ำที่ท้องมันแรงๆจนมันล้มลงไปจุกตัวงออยู่บนพื้น ไม่พอ กูเตะสีข้างแม่งแถมให้อีกทีด้วย!!! ใจดีจริงๆไอ้เป๊ปเอ๊ยย!
นี่ถ้าไม่เห็นว่าอย่างน้อยแม่งก็ผัวกูนี่ผมจะถุยน้ำลายใส่เป็นตัวจบพิธีกรรมให้ ผมเดินไปคว้ากางเกงที่โดนถอดไว้ขึ้นมาใส่ลวกๆแล้วเดินออกจากห้องนอนไปพร้อมปิดประตูแรงๆโดยไม่สนใจคนที่นอนกุมท้องตัวเองอยู่ในห้อง
ปังง!!!!!!!
…
…..
แกร๊ก..
ผมเปิดประตูเข้าไปใหม่อีกรอบด้วยใบหน้านิ่งๆติดเย็นชา ไอ้ตองเงยหน้าจากการนอนคุกคู้มาถลึงตาใส่ผมประมาณว่า มึงจะทำอะไรของมึงกันแน่ไอ้ชิบหาย..
อย่ากังวลไปที่รัก ผมฉีกยิ้มใส่มันอย่างสดใสดั่งเด็กหนุ่มแรกแย้ม ยื่นฝ่ามือที่ถูกเก็บนิ้วโป้ง ชี้ นาง ก้อย ส่วนนิ้วกลางที่เหลือก็เพื่อมันโดยเฉพาะ ยกไว้ให้ ยื่นใส่หน้าแม่ง..
“รู้ไว้ด้วยว่างานนี้มึงไม่ได้จบแค่คำขอโทษแน่ไอ้สัด!!!!!”
ปังงง!!!!!!!!!!
แล้วผมก็ออกจากห้องพร้อมปิดประตูแรงๆอีกครั้ง ..~
TBC.
-
Take off ur Pants!!
Episode 02
‘ NOW U R MADE A BIG MISTAKE.. TOME. ’
มึงทำผิดครั้งใหญ่กับกูแล้วล่ะ!!!!!!!
คนอื่น เขาจะเปรียบเทียบคู่ของตัวเองเหมือนอะไรผมไม่รู้ แอนด์ ไม่สน
ดอกไม้กับแจกัน โดนัทกับกาแฟ ปากกากับกระดาษ จู๋กับจิ๋ม เอาเหอะ ช่างศีรษะพวกมันไป แต่สำหรับผมกับไอ้ตอง
ผมเปรียบได้ว่าพวกผมเหมือนการจับคู่ของคนสติแตกกับรถเบรคแตก
มันลงตัวที่สุด ดูแล้วแมทช์ ไปกันด้วยกันได้ที่สุด แต่มันก็..โคตรหายนะที่สุดเหมือนกัน
แล้วเมื่อไหร่ที่คนสติแตกเผลอ รถเบรกแตกมันอาจจะพาขับพุ่งลงเหว แล้วสุดท้ายก็ตายห่ากันหมดได้ทันที อาฮะ ความอันตรายอยู่ใกล้แค่เอื้อมนั่นแล..
พูดๆไปก็เจ็บใจมากมาย.. ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมเริ่มมีปฏิกิริยาแบบนี้ ต่อไอ้ซากรถแก่เบรคแตกที่เรียกว่าตอง!!
ปฏิกิริยาที่มันถูกเรียกว่า ‘หึง’ !!!
ผมจำได้ว่าช่วงที่คบกันใหม่ๆ ความสัมพันธ์ทางกามอารมณ์ที่ผมและมันได้รับมาเพราะเหตุสุดวิสัย พวกเราสองคนต่างเป็น ‘ผู้ชายคนแรก’ ของกันและกัน แล้วมันก็สปาร์ค! เป็นแฟนกันแบบป่วงๆ ไอ้ตองมันก็มีกิ๊กและคู่นอนมากมายตามเป็นพรวนและไม่เคยคิดจะเคลียร์ตัวเองเพื่อผม ผมเองก็เสือผู้หญิงมาก่อนถึงตอนนี้จะกลายเป็นเกลียดผู้หญิงไปแล้วแต่ยังไงเสือมันก็ไม่ทิ้งลายหรอกนี่
ต่างฝ่ายต่างรู้สันดานแต่พวกเราก็ยอมรับมันด้วยรอยยิ้มอย่างจริงใจ..
ก็เอออ่ะสิ! ตอนนั้นผมแค่ถูกใจแม่งนี่หว่า
ผมย้ายมาอยู่กับมันหลังจากเริ่มคบกันได้ไม่นาน และยังไงซะ พวกผมสองคนก็เรียกอีกฝ่ายแบบเต็มปากว่า ‘แฟน’ แน่นอน พวกผมเป็นที่หนึ่งของกันและกัน
แต่มีที่หนึ่งก็ต้องมีที่สอง และสาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปดบลาๆๆๆ ตามมาด้วยอีกเป็นยาว แทบจะชูธง ติดดอกไม้ เป่าแตรตีกลองแล้วเดินสายเป็นขบวนพาเหรดเลยแม่ง
แต่ถ้าได้อยู่ด้วยกัน ก็ขลุกด้วยกันนัวไปเนียมาปล้ำแม่งกันทั้งวันนั่นล่ะครับ แหม่ ไอ้พวกหนอนแมลงหวี่ พวกกูดูรักกันปานแทบแดกอ่ะ แต่เมื่อไหร่ที่อีกฝ่ายไม่อยู่ ไม่ว่าง พวกผมก็ไม่ลังเลที่จะออกไปลั้ลลากับหมายเลขสองสามสี่ซักนิด..
มีช่วงที่ผมอ่านหนังสือหนักเพื่อสอบเข้ามหาลัย เป็นช่วงเวลาที่ผมชินมากกับการที่ไอ้ตองจะหายไปตอนกลางคืนและกลับมาตอนเช้าบ่อยๆ หรือบางครั้งก็หายไปทั้งวันทั้งๆที่ไม่ได้มีงานที่ไหน โธ่ไอ้สัด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแม่งไปกกสาว แต่ผมก็เฉยๆ ชิวๆ เข้าใจว่ามันคงเหงาเพราะผมก็ไม่มีเวลาให้มันจริงๆ คือผมเป็นคนมีเหตุผลไงครับ (ห้ามขากถุย)
จนกระทั่งวันหนึ่ง กลางดึกผมได้ยินเสียงก๊อกแก๊กอยู่หน้าประตูห้อง (ผมอยู่คอนโดนิ) ผมก็นึกไว้เลยว่าไอ้ตองแม่งคงเมาแล้วนอนเลื้อยอยู่แถวตู้เก็บรองเท้าแหง -_- ผมลุกจากเตียงนอนไปเงียบๆ คิดจะไปเก็บศพมันให้ไปตายที่โซฟาหน้าทีวีแทน ถ้ามึงเมาๆเน่าๆมา อย่าหวังจะได้แตะเตียงนอนอ่ะ
แต่ภาพที่เห็น มันคือไอ้ตองกำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องด้วยสภาพที่ทรงตัวได้ดี กำลังก้มหน้า โดยที่รอบคอของมันมีสองแขนบางๆโอบรอบ เสียงดูดปากและเสียงครางในลำคอดังมาให้ได้ยิน ผมเหมือนโดนไฟช็อต ตาเบิกกว้าง ยืนค้างนิ่งๆอยู่กับภาพและเสียงที่ได้รับรู้
คอผมมันตันๆ น้ำลายที่กลืนลงคอไปรู้สึกว่ามันช่างเป็นอึกใหญ่กว่าทุกครั้ง เลือดในตัวมันเย็นเฉียบ แต่ที่ขอบตาและในอกของผมมันกลับร้อนจนแทบลุกเป็นไฟ!!
และยิ่งไปกว่านั้น เมื่อผมได้เห็นโฉมหน้าของไอ้คนที่กำลังยืนจูบอยู่กับมัน..
แม่งเป็นผู้ชาย!!!!!
“ไอ่ตอง!!!!!” ผมตวาดลั่นจนสองร่างที่แทบจะเอากันหน้าประตูห้องนั่นสะดุ้งเฮือก คนโดนเรียกชื่อค่อยๆหันมามองผม ตอนนั้นผมไม่รู้ว่ามันทำหน้ายังไง เพราะความมืดบวกกับน้ำตาที่แทบล้นออกมามันทำให้ทัศนียภาพย่ำแย่ จะยกมือปาดออกก็ไม่ได้ เดี๋ยวมันรู้ว่ากูร้องไห้ จะให้เป็นคนอ่อนแอในสายตามันกับชู้อ่ะหรอ ไม่มีทาง!!!!
“กลับไปก่อนไป” เสียงไอ้ตองพูดกับเด็กมัน
“แต่..”
“พี่ให้ฟางมาส่งพี่เฉยๆ แค่นั้น ไม่ได้จะพาเข้าห้องอยู่แล้ว กลับ ไป..” ไอ้ตองพูดเสียงต่ำ เน้นย้ำในลำคอกับคำสุดท้ายที่มันพูด ผมใช้เวลาช่วงที่พวกมันเผลอปาดน้ำตาทิ้งไปเร็วๆ ทำให้เห็นว่าหน้าหวานๆของเด็กไอ้ตองตอนนี้เสียเต็มๆแต่ก็ยอมพยักหน้าหงอยๆแล้วก็หมุนตัวเดินหายไป ไอ้ตองปิดประตูห้อง จากนั้นก็เดินผ่านตัวผมไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
“ไหนมึงบอกไม่ชอบผู้ชาย!!?”
ผมพูดแทบตะโกนโดยยังยืนค้างอยู่ที่เดิม กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอก็แม่งโคตรยากสำหรับตอนนี้ เสียงฝีเท้าไอ้ตองหยุดเมื่อได้ยินสิ่งที่ผมพูด ไม่นานเสียงมันก็ดังกลับมาพร้อมคำถามโง่ๆ..
“แล้วมึงไม่ใช่ผู้ชายไง?”
“มึงไม่ได้ชอบแค่กูเหรอ..” ผมหันควับไปมองหน้าอย่างไม่เชื่อว่ามันจะพูดคำนี้ออกมา ในใจปวดร้าวแล้วก็ผิดหวัง นี่จะบอกว่าตลอดมากูเข้าใจผิดไปเองงั้นเหรอ!.. ไอ้เหี้ยนั่นเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง
“กูชอบแค่มึง .. เพราะมึงคือผู้ชายคนเดียวที่กูมองในแง่นั้นไงวะ”
“...”
“ถ้ากูมองคนอื่นด้วย มึงก็ไม่ใช่คนเดียวหรอก”
แล้วมันก็หันหลังให้ผมแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนไปด้วยท่าทีปรกติ
เหมือนคำพูดของมันไม่ได้ทำร้ายผม เหมือนมันเป็นแค่สัจธรรมที่ผมต้องยอมรับ
มันก็แค่.. ทิ้งผมให้ยืนอยู่ในความมืดตรงนั้น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มลงมาทันทีที่ประตูห้อง ถูกปิดลง..
...
“งานอีกแล้วโว้ยยยยย กูเบื่อ! เบื่อๆๆๆๆๆๆ” เสียงร้องโหยหวนปานจะขาดใจนั้นไม่ได้ทำให้ผมละสายตาจากไอโฟนในมือซักเท่าไหร่
“ไอ้สัดนูเอ้ยย.. มึงจะหอนทำเหี้ยอะไรวะ หอนให้ตายงานก็ไม่ได้ลดลงหรอก!!!” ตามมาด้วยเสียงของไอ้ ‘เพ้นท์’ ที่ได้ทำหน้าที่ก่นด่าไอ้นูหรือไอ้ ‘ธนู’ แทนผมไปแล้วเรียบร้อย
“ก็กูเซ็ง!.. ฮือ กูขอย้ายคณะไปเรียนศิลปกรรมตอนนี้ทันมั้ยวะ” โอ๊ะ ไอ้นี่แอบคิดเหมือนกูเด๊ะ
“คิดได้ตอนนี้สายไปเยอะ!” และไอ้เพ้นท์ก็ฝังความหวัง(แบบเพ้อๆ)ของผมและไอ้นูลงหลุมทันที ไอ้หนุ่มถาปัตย์อย่างเราๆก็ต้องแดกเร้ดดี้บู้ท ปลุกความเป็นควาย เอ้ย ชายกันต่อไป ปั่นโปรเจคตาเหลือก.. เหี้ย
“ซ้ำเติมกูว่ะ! ไอ้พริก แล้วนั่นมึงทำไรอยู่” ไอ้นูเดินโซเซมาเกาะไหล่ผมแล้วใช้สายตาเสือกๆของแม่งมายังของในมือของผมทันที
“ผัวแอบมีชู้หรอวะ”
.. ผมคิ้วกระตุกกับคำนั้น เงยหน้าออกจากจอไอโฟนแล้วยิ้มสยามให้เพื่อนควายธนู ก่อนจะยืดสุดแขน ยกมือขึ้นประมาณ 45 องศาจากพื้นโลก และวาดวงสวิงอย่างงดงาม..
ผวั๊ะ!
ลงบนหัวไอ้คนบังอาจพูดความจริง!!
อ่อ..แต่ดูเหมือนมันก็ยังจะพูดผิดไปนิดนึงอ่ะนะ
“แอบห่าที่ไหน!! แม่งอัพรูปตัวเองกับยัยนี่ลงเฟซบุ้คพร้อมแท็กกูเข้าไปด้วยเนี้ยยยย!!!” ผมพูดพร้อมเขย่าไอ้เครื่องสีดำบางๆ ที่มีเครื่องหมายการค้าเป็นแอปเปิ้ลโดนแทะในมือ เหมือนหวังจะให้ภาพคนที่ปรากฏในเครื่องนี้มันเวียนหัวตายไปซะ! เว้ยยย กูโดนไอ้ตองเล่นเข้าแล้วไงล่ะ! ฮึ่มม..
“ไหน / ไหน” สองเสียงประสานขึ้นพร้อมกับสองหัวที่แทรกเข้ามาจากซ้ายและขวาอย่างรวดเร็วเนื่องเพราะความเสือกอย่างเหลือคณา และนั่นทำให้หน้าผมหงายเงิบไปข้างหลัง เพราะโดนหัวแม่งทั้งสองกระแทกปลายคางดังก็อก!
“เขียนว่าไรวะ” ไอ้ธนูคงหมายถึงสตาตัสประกอบภาพของไอ้ตอง
“เบิ่งแล้วอ่านสิวะ”
“โด.. โด๊นท์ ลีฟ มี มาย สะ วิ ไว.. โอ๊ยไอ้สัดเพ้นท์กูโง่อิ้งเว้ยย” มันสองตัวเถียงกันงุ้งงิ้งโดยมีไอโฟนของผมเป็นพร็อบประกอบฉาก
“หืม.. ไอ้โง่ มึงจับฉลากเข้ามหาลัยมาไงวะ” โดนคุณเพ้นท์ตอบกลับอย่างเจ็บแสบไปเลยครับ มันแย่งไอโฟนผมในมือไอ้นูไปส่องเอง
“พี่เขาเขียนว่า.. Don’t leave me. My sweetie wifefy! .. ไอ้เป๊ป พี่เขาหมายถึงมึงป่ะวะ” ไอ้เพ้นท์ที่ดูจะเป็นคนที่ฉลาดที่สุดในกลุ่ม หันหน้ากลมๆขาวๆในกรอบแว่นอาราเล่ของมันมาทางผม ผมเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มกรอกตาไปมาพร้อมหมุนหัวอย่างเซ็งๆเป็นคำตอบ
“พวกมึงมีเรื่องเหี้ยไรกัน?” ไอ้เพ้นท์ยัดไอโฟนใส่มือไอ้นูแล้วหันมาถามผมเสียงดุอย่างกับคุณแม่ดุลูกสาวตัวเอง ในขณะที่คุณควายธนูยังคงมองล่อกไปแล่กมา อย่างคนไม่เข้าใจสถานการณ์
“เอ้ยๆๆ พี่เขาอัพรูปใหม่พร้อมเช็คอินแล้วเว้ย” เสียงของไอ้นูทำให้ผมกับไอ้เพ้นท์พุ่งตัวเข้าเกาะแขนแม่งกันคนละข้าง พร้อมยื่นหน้ายื่นตาส่องไอโฟนผมในมือมันอย่างรวดเร็ว พระเจ้า นี่พวกกูจะกระตือรือล้นยิ่งเสียกว่าตอนลุ้นบอลยูโรอีกเหอะ!!
“..อ่ะ เฮ้ย!!! เล่นงี้เลยเหรอวะ!?” ไอ้เพ้นท์ร้องออกมาคนแรกหลังจากภาพใหม่ของไอ้ตองปรากฏสู่สายตา ผมดึงไอโฟนออกจากมือไอ้นูมาจ้องไว้ตรงหน้าทันที หัวใจเต้นถี่รัวด้วยความโกรธแค้น ในรู้สึกว่าอกกับช่องท้องมันปั่นป่วนไปหมด ผมรู้ได้ว่าไอ้เพ้นท์หันไปตบหัวไอ้นูอีกหลายที แต่ตอนนี้ผมก็ไม่ได้มอง ในตาผมจ้องอยู่แค่ในภาพของมัน
“..นรก!!!”
ปั่ก!!!!!!!
ไอโฟนสีดำถูกเขวี้ยงลงพื้นอย่างแรงจนหน้าจอดับวูบ เศษแก้วแตกกระจายไปคนล่ะทิศละทาง ขาของผมถูกยกขึ้นสูงก่อนที่จะ..
ปึ่ก! กึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ..ๆ!!!!
ตีนในรองเท้าคอนเวิร์ส กระทืบรัวซ้ำๆจนราคาสองหมื่นกว่าหมดสภาพไม่เหลือชิ้นดี!
เสียงหอบหายใจของผมแรงขึ้นด้วยความเหนื่อย.. เมื่อเหมือนจะตั้งสติได้ ผมก็รีบบังคับลมหายใจของตัวเองให้เป็นปรกติ ใช้มือเสยผมที่หล่นมาปรกหน้าขึ้น แล้วก็ต้องได้รับรู้ว่าคนทั้งมหาลัยในระแวกนั้น ตอนนี้หันมามองผมเป็นตาเดียว แต่ทันทีที่ผมกวาดสายตาไปรอบ พวกนั้นก็พากันหลบตาวูบกันเป็นแถวๆ แหม่ สงสัยชิบหายเลยนะว่าหนังหน้ากูตอนนี้ มันจะอลังการงานสร้างได้ขนาดไหน..
“..มองอะไรครับ หน้าผมเหมือนพ่อคุณเหรอ!”
ผมไม่ได้ตวาด ก็แค่พูดเสียงดังด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก ไอ้พวกนั้นรวมถึงไอ้นูกับไอ้เพ้นท์พากันสะดุ้งเฮือกจนแทบลอยจากพื้น แต่ผมไม่มีอารมณ์ไปปลอบใจใครแล้วล่ะนะตอนนี้ แค่ปลายตาเหลือบไปเห็นซากไอโฟนที่แทบไม่เหลือชิ้นดีกองอยู่แทบเท้า อารมณ์ก็พาจะขึ้นอีกรอบ ว่าแล้วกูก็เตะแม่งอีกที จนเครื่องมันลอยไปไกลเกือบสิบเมตร คนแถวนั้นวิ่งหนีกันพันละวัน..
..กูเกลียด!!!! ภาพของมัน.. ภาพที่มันจูบอยู่กับไอ้เด็กนั่น ..
ไอ้ฟาง!!!!!!
แค่นั้นไม่พอนะ รู้มั้ย สภาพของพวกมัน.. เปลือยบนเตียง!!! โพสต์ลงเฟซบุ้คนะครับ ไอ้หน้าด้านเอ้ย ดูก็รู้ว่าพวกแม่งเพิ่งทำอะไรกันมา แต่ของแค่นี้มันจะไม่ทำให้ผมเดือดขนาดทำลายข้าวของขนาดนี้แน่เลยล่ะนะ..
ถ้าเตียงนั้นไม่ใช่เตียงในคอนโดของ ‘เรา’ !!!!!!!
อ้อ.. ไม่สิ แค่ ‘เคย’ เป็น!!!!
“ไอ้เป๊ปมึง.. ไม่เป็นไรใช่ป่ะวะ” ไอ้เพ้นท์ ตัวแทนหน่วยกล้าตายเดินมาแตะที่ไหล่ผม
“หึ ไม่เป็นมั้ง!” ผมกัดฟันตอกกลับไอ้เพ้นท์ไป มันหน้าเสีย ผมรู้สึกผิดทันที ชักจะเริ่มจะพาลแล้วว่ะกู เฮ้อ ผมหลับตาแล้วโบกมือปฏิเสธให้มันแทนคำขอโทษว่าไม่ได้ตั้งใจ..
“ฮื่ออ.. เพ้นท์กูยืมมือถือหน่อย” ผมหลับตา ผ่อนลมหายใจออกจมูกแล้วพูดกับมันพร้อมแบมือ ไอ้เพ้นท์รีบควักโทรศัพท์ตัวเองมาวางบนมือผม
“..แล้วมึงจะเอาไงต่อวะเป๊ป” ผมเงยหน้าขึ้นประสานตามันแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มลงเพื่อก็กดเบอร์โทรศัพท์ต่อจนเสร็จ ไอ้เพ้นท์มองผมแบบกังวลๆ ผมยิ้มมุมปากเย้ยๆให้มัน ก่อนจะยกมือถือขึ้นแนบหู
แต่ผมก็ไม่ได้เย้ยมันหรอกนะ.. ผมเย้ยตัวเองและไอ้ตองน่ะ.
“แล้วเดี๋ยวมันก็จะรู้ไอ้เพ้นท์ กูจะให้มันได้รู้ว่ามัน.. คิดผิดมหันต์”
ผิดอย่างไม่น่าให้อภัย..
มึงคิดผิด ที่จะมาเล่นกับคนอย่างเป๊ปเปอร์!!!!
...
แกร็ก..
ผมเดินเข้าไปในห้องคอนโดที่มันเคยเป็นที่ซุกหัวนอนของผมอยู่ประมาณเฉียด 2 ปี ด้วยใบหน้าที่..
ยิ้มแย้ม! ลั้ลลา!!
นี่จากใจจริงไร้สิ่งเจือปนเลยครับ ผมกำลังอารมณ์ดีม๊ากมาก พวงกุญแจห้องตอนนี้ถูกผมใช้นิ้วควงหมุนไปมาจนกระทั่งมันหลุดกระเด็นจากนิ้ว ผมมองพวงกุญแจรูปพริกขี้หนูสีแดงเมดอินโอท็อปไถลไปตามพื้นไม้ปาเก้ และหยุดลงเมื่อมีตีนของใครบางคนเหยียบเข้าให้..
“มึงไปทำอะไรมา”
เหยดดดดด เสียงเข้มมาทีเดียวเชียว ผมเงยหน้ามองปลายตีนไซส์ 43 ไล่ขึ้นไปจนถึงใบหน้าหล่อๆใต้กรอบผมหยักศกสีดำ เถื่อนๆ เลวๆ เลวเหี้ยๆ ของอิพี่ตองของน้องเป๊ป ที่ตอนนี้ช่างถมึงทึงราวคนโดนของ..
แต่ผมก็ไม่ตอบอะไร แค่ทำเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่มันพูด ทำหน้าบ้องแบ๊วใส่เลย ไอ้ตองยิ่งชักสีหน้า พริบตามันคว้าตัวผมกระแทกเข้ากับกำแพงแล้วตามมาคร่อมไว้โดนใช้แขนยัน กันผมหนีมั้ง แต่อยากจะบอกว่า ณ ตอนนี้ กูไม่หนีหรอก กูอารมณ์ดี ~..
“เฮยยย.. เจ็บนะเว้ยสัด กระแทกกูใส่ผนังอย่างงี้ กูหลังฮงหลังหักตายขึ้นมา มึงมีปัญญาปั้มหล่อๆ ฉลาดๆ ยังงี้คืนหม่าม้ากู..”
“กูถามว่ามึงไม่ทำเหี้ยอะไรมา!!!!!” ไอ้ตองตะคอกตัดบทเสียงดังใส่หน้าผมจนผมเผลอสะดุ้งตัวแทบลีบแปะกับกำแพง แต่ก็แค่ตกใจ ไม่ได้กลัวนะ เพราะผมรู้ดีและเตรียมใจมาพร้อม ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้ไงล่ะ
ผมลอบถอนหายใจ จ้องตาดุๆของมันกลับพร้อมเลิกคิ้วขึ้นสูง ลิ้นถูกดุนไปมาในกระพุ้งแก้มอย่างติดนิสัย ความจริงที่ทำนี่ก็เพราะผมว่า หน้าตาแบบนี้มันดูกวนตีนดี แต่พอทำบ่อยๆเข้ามันก็ติดเป็นสันดาน กวนตีนได้โดยไม่ต้องนึกท่าเลยกู ฮ่าๆๆๆๆๆ
“กูก็แค่เล่นตามเกมที่มึงเริ่ม” ผมบอก คนตรงหน้าถลึงตาใส่ผม มันกัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันก่อนจะตวาดเถียงมาอย่างไม่ยอมแพ้
“คนเริ่มนั้นมันมึงต่างหากไอ้เหี้ย!!!!!”
“ไม่!!!!” ผมตะโกนใส่มันบ้างด้วยเสียงที่ดังพอๆกับมัน แม่ง หน้าห่างกันรึก็ไม่ถึงคืบนะ เอาวะ ไม่กูก็มึง ทั้งคอทั้งหูแม่งต้องแตกกันไปข้างอ่ะ!!?!
“กูอาจจะเป็นคนตั้งเกม.. แต่เปิดกระดานน่ะ มันมึง!!!!!”
“ก็ถ้าตั้งกระดานขึ้นมาแล้ว .. มีเหตุผลอะไรที่กูต้องไม่เล่นล่ะ!..” ไอ้ตองกระซิบเสียงเย็น มันจับแขนผมทั้งสองข้างขึ้นรวบไว้เหนือหัวแล้วใช้มือข้างเดียวกดไว้กับกำแพงแน่นจนเจ็บ
“แล้วมึงจะยังไงกับกู..” ผมสูดหายใจลึก ถามออกไปก็แอบลอบกลืนน้ำลาย ไอ้ตองแค่นยิ้มมุมปาก ปิดเปลือกตาลงแล้วพยักหน้าน้อยๆ
“หึ ถ้าจะเล่นเกมก็เล่นได้..”
“...”
“แต่ขนาดให้คนมายิงผัวตัวเองนี่.. มันไม่เกินไปหน่อยเหรอไง!!!!?!”
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คอมเม้นท์ให้กันและกันบ้างก็ได้นะฮะ :m15: อะฮิกกก..
-
น่าสนใจๆ ติดตามนะ โหดด้วยกันทั้งคู่เลย
-
ชอบอ่ะ เลวดี o18 o18
-
:z1: :z1: เค้าตามมาจากเด็กดีอ่ะ...
ดีใจมากเลย ที่มาลงเล้า เพราะส่วนใหญ่เราจะเข้าเล้าบ่อยมาก บ่อยกว่าเด็กดีเยอะมาก
แบบว่า อาศัยตามนิยายจากในเฟซบุค บางทีอัพแล้วก็ไม่ได้ขึ้นนิวฟีด
แต่นี้มาลงในเล้า เราเข้าบ่อย แล้วก็เม้นบ่อยด้วย
ขอฝากตัวเลยละกันนะ จิงๆเค้าเคยอ่านอยุ่นะ สุดท้ายกุก็รักเมิงฯ ชอบคู่แสบปาน 555
-
เค้าชอบมากเลยอ่ะตัวเธอ!
โหดหื่นดี 55555
จงทำให้อิพี่ตองมันคลั่งรักนายเป็ปคนเดียวให้บ้าไปเลย! อรั๊ย :z2:
-
อ่า มีเรื่องของคู่นี้ก่อนหน้านี้ไหมคะ อยากอ่านจัง !
-
ตองก็ใจร้ายนะที่พูดแบบนั้น ไม่ได้คิดถึงเปปเปอร์เลยใช่ไหม เพราะี่ที่เปปเปอร์ถามออกมาโดยที่ไม่เคยถามแสดงว่าต้องมีอะไรอยู่แล้ว
-
มาแล้วอิ๊อ๊ะ :z2: อ่านเสร็จแล้วก็เม้นท์ให้เราด้วย นะฮะ นะฮะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode 03
‘ HE’S A NEW FRIEND OF MINE ’
ก็แค่เพื่อนคนใหม่ของกู!!!!!!!
ผมสูดหายใจเข้าปอดลึก กวาดสายตา สแกนตัวหัวจรดเท้าของไอ้ตอง แล้วก็ต้องพบว่าที่แขนเสื้อเชิ้ตสีดำข้างขวาของมัน มีคราบเลือดสีแดงๆเปรอะอยู่จำนวนมากทีเดียว
แต่ไอ้แขนที่ว่านี่แม่งก็กดข้อมือกูแน่น แปะกับผนังจนเลือดจะไม่เลี้ยงอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง!!!!
“ก็ยังใช้งานได้ดีอยู่ไม่ใช่เหรอไงครับพี่ ..จะโวยวายทำ...?” ผมถามกลับไป อ่า ครับๆ รู้ตัวครับว่ากวนตีนมันอยู่ จงใจครับ
“ต้องรอให้กระสุนมันฝังอกกูก่อนหรือไงมึงถึงจะสำนึก..” มันจับแขนผมรวบเข้าหากันทั้งสองข้าง แล้วกระแทก กดเข้ากับผนังเหนือหัวผมไว้ดึงปึง! ผมหลับตาแน่น อ้าปากระบายความเจ็บออกมาแบบไม่มีเสียง ความปวดร้าวแล่นไปตามกระดูกข้อมือ
“กู.. เจ็บนะไอ้ห่า!!!!” ผมตะโกนใส่หน้า จ้องมันตาขวาง
“แล้วไง!? กูสน!!?” มันทำตาโต เอียงคอถามผมด้วยจริตก้านที่ น่าเอาตีนแสตมป์ลงบนใบหน้าโคตรอ่ะ
“ช่างหัวพ่อสิ! ปล่อยกู!!” ผมพูดแล้วใช้แรงโกรธบวกโทสะ แง่ง..แม่งก็อันเดียวกันนี่หว่า -_- เออนั่นแหละ ผมกระชากแขนตัวเองออกจากไอ้คีมมนุษย์นั่นได้แล้วกัน
ผมมองหน้ามันโกรธๆแล้วสะบัดตัวเดินเข้าห้องนอนไป ไอ้ตองไม่ได้คว้าผมไว้เหมือนเดิม แต่มันก็เดินตามผมมาด้วยความไม่พอใจเหมือนกัน
“มึงทำเหี้ยไร” มันถามทันทีที่เห็นผมดึงเป้ใบใหญ่ สีเขียวนีออนตัดดำลงมาจากชั้นในตู้เสื้อผ้า ซึ่งผมก็ไม่ได้ตอบคำถามนั้น แค่เริ่มยัดเสื้อผ้าของผมลงในเป้นิ่งๆเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่มันพูด
“กูถามว่ามึงทำเหี้ยอะไร ไอ้เป๊ปเปอร์!!!” มันเดินพรวดเข้ามา แล้วใช้มือตบกระเป๋าของผมหล่นลงพื้นทันที!! ผมตวัดสายตาขึ้นมองมันอย่างไม่พอใจ
“ยุ่งไอ่ควาย! ไปตายซะ!!!” ผมผลักอกมันเต็มแรง แต่มันเซไปแค่สองก้าว แม่ง สลัดผักที่สุด! ผมก้มตัวลงจะเก็บเสื้อผ้าตัวเองที่โดนเหี้ยตบกระจายเต็มพื้น แต่ไอ้เหี้ยตัวที่ว่ามันก็เดินมารวบตัวผมแล้วโยนใส่เตียงนอนทันที!!!
ผมล้มไม่เป็นท่าลงไป แต่แล้วก็ต้องรีบดีดตัวขึ้นมา บอกตรงๆ ตอนนี้กูโคตรรังเกียจไอ้เตียงเสนียดนี่ชิบหายเลยว่ะ!!!!
“มึงอย่าเข้ามานะตอง!!” ผมร้องด่าเมื่อไอ้ตองเริ่มย่างเท้าเข้ามาใกล้ สัด! แหวะจะอ้วก! แค่คิดว่าต้องให้กูมานอนบนเตียงที่เคยมีน้ำเหี้ยๆของใครก็ไม่รู้เปรอะใส่ ก็จะสำรอกออกมาอยู่รอมร่ออยู่ละ แล้วนี่มึงคิดจะมา จุด จุด จุด กับกู ทับซ้ำรอยแม่งเนี้ยนะ!!!?
ต่อให้ชาติหน้าตอนบ่ายๆก็ไม่มีทาง!! คนอย่างผมยอมอ้าขาให้ผู้ชายด้วยกันน่ะได้ แต่จะไม่ยอมมาทับรอยใครเด็ดขาด!!!
“ทำไม? จะเล่นเกมไม่ใช่เหรอ เล่นสิ กูอนุญาติให้แล้ว เอาเลย สนุกให้เต็มที่สิมึง” มันถ่างตาใส่ผมโตๆแล้วพูดยิ้มๆ ทำให้ผมรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันทีเลย ผมกัดฟันกรามตัวเองแล้วเอี้ยวตัวไปที่โต๊ะหัวเตียง แต่ไอ้เหี้ยตองแม่งก็คว้าข้อเท้าผมแล้วลากพรืดไปทางปลายเตียง แต่ผมไวกว่าไง ผมคว้าเอากรอบรูปสีขาวที่ตั้งหัวเตียงติดมือมาได้
แล้วก็เขวี้ยงใส่หัวแม่งเลยจ้า!!!!
“ไอ่เหี้ย!!!!” ไอ้ตองสบถ แล้วใช้มือยกขึ้นปัดกันของที่ผมเพิ่งปาออกไปไม่ให้มันกระแทกใส่กบาลตัวเองแตกได้ทัน ผมจิ๊ปากอย่างเสียดาย แต่แล้วผมกับไอ้เหี้ยตองก็ต้องหันไปยังด้านหนึ่งพร้อมกันอัตโนมัติ เมื่อกรอบรูปที่โดนมันปัดไปเมื่อกี้ กระเด็นไปกระแทกกับผนังอีกฝั่งจนเกิดเสียงแตกดังเพล้ง แล้วก็ตกลงมาบนพื้น ผมกับมันจ้องไปทางต้นเสียงพร้อมกัน และนั่นก็ทำเอาผมเผลอกัดปากตัวเองทีเดียวเมื่อสติกลับมา..
เพราะเมื่อกี้มันเหตุชุลมุน อะไรคว้าได้ก็คว้ามาก่อน ทำให้ผมไม่ทันได้ดู ว่าไอ้กรอบรูปที่ผมคว้ามาน่ะ..
ภาพคู่ภาพแรกของผมกับมัน!!!
.. อืม.. แต่คิดอีกที แล้วไงวะ ก็แค่กระจกกรอบรูปแตก ภาพไม่ได้เสียหายซะหน่อย รึถึงเสียหาย แบ็กอัพในคอมก็ยังมีเหอะ = = ผมเลยเบะปากใส่ไอ้กรอบรูปห่วยๆนั่นซะ แต่ไอ้อีกคนที่อยู่ในห้อง ดูจะไม่มีปัญญาคิดอะไรน่ารักๆแบบผมแฮะ..
“ไอ้เด็กนรกเอ๊ย.. มึงนี่มันสันดานเสียชิบหาย!” ผมที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงอ้าปากค้างทันทีที่โดนด่า แต่ก่อนที่จะอ้าปากพูดเถียงอะไรกลับ เสียงทุ้มอีกเสียงที่ไม่ใช่ของไอ้ตอง ก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน..
“เป๊ป เมื่อกี้เสียงไรแตกวะ?”
ร่างสูงใหญ่พร้อมหุ่นแน่นๆอย่างนักกีฬาโผล่พรวดเข้ามาในห้อง ไอ้ ‘ทอฟฟี่’ ยืนยิ้มพิงประตูห้องนอนที่พวกผมอยู่เอาไว้ มันมองผมสลับกับไอ้ตองพลางเลิกคิ้วอย่างกวนๆ เฮ้อออ.. ผมอุตส่าห์บอกแล้วว.. ว่าอย่าเพิ่งเข้ามา ไอ้สัดนี่ก็ไม่เคยเชื่อกันเลย .. แม่งเซ็งว่ะครับ
“นี่ยังเก็บของไม่เสร็จอีกเหรอเป๊ป.. ถ้ามันช้านักก็ไม่เป็นไรนะ ย้ายออกที่นี้ไปอยู่กับกูเมื่อไหร่ เดี๋ยวจะซื้อให้ใหม่เลยก็ได้”
หลังคำนั้น ไอ้ตองตอนนี้ตาแม่งก็แข็งขวางโลกสุดๆ มันจ้องไอ้ฟี่เหมือนเจอศัตรูอาฆาตแค้นมาเป็นสิบกว่าปี ก่อนจะตวัดตามาจ้องผมอย่างต้องการเค้นคำตอบ เอาแล้วกู สันหลังนี่ เย็นวาบมาเลย แต่ไอ้เชี่ยฟี่นั่นก็ยังยิ้มเผล่อยู่ได้ ชะตามึงจะขาดเอาไม่รู้ตัวอ่ะเดี๋ยวเถอะ -_-
“กูต้องการคำอธิบาย” ไอ้หัวฟูถามเสียงต่ำในลำคอ
“กูเสนอตัวให้มั้ย?” ไอ้เกรียนนี่ก็กวนตีนไม่ได้ดูสถานการณ์เล๊ย เอ๊ะ รึแม่งดูแต่ ไม่แคร์
“..กูพูดกับมึงเหรอหา!!!” ไอ้ตองหันไปตะคอกไอ้ฟี่เสียงดัง ไอ้ฟี่เบะปากกวนๆแล้วยักไหล่
“ก็อยู่กันแค่นี้ ไม่พูดกับกูแล้วจะพูดกับเชี่ยที่ไหน?” มันหลอกด่าผมว่าเหี้ยป่ะวะ ใครรู้บอกทีซิ -_-
“กูก็พูดกับเมียกูแล้วมึงเสือกอะไร ไสหัวออกจากบ้านกูไปซะ!!” ไอ้ตองลุกเดินไปกระชากคอเสื้อไอ้ฟี่แล้วตะเบ็งเสียงใส่หน้า ไอ้คนโดนกระทำก็ไม่ได้สลดเลยครับ หน้ามึน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั่นล่ะ!
“กูจะไป ก็ต่อเมื่อคนที่เรียกกูมา บอกให้ไป..”
“ไอ้เป๊ปเปอร์!!!!!!” ได้ยินยังงั้นคุณพี่ตองก็หันมาตะโกนชื่อผมเลยครับ แล้วคิดว่าผมทำจะทำไงล่ะ แหงอยู่แล้วว่าผมก็ต้อง..
“มึงกลับไปป่ะไอ้ทอฟฟี่”
“อ้าว!” ไอ้ฟี่หันมามองผมอย่างงงๆ ปนอึ้ง ไอ้ตองยิ้มอย่างผู้ชนะใส่ทันที ทำเอาไอ้ฟี่แม่งหน้างอเข้าไปอีก ซึ่งผมก็ไม่ปล่อยให้มันทำหน้าบื้อๆให้เสียหมาไปมากกว่านี้..
“กลับไปพร้อมกับกู”
“เป๊ปเปอร์!!!!!!”
ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาเรียกชื่อกู กูรู้ดีกว่ากูชื่ออะไร สมองไม่ได้เสื่อม!
“จะไปไหน” ไอ้ตองเดินมากระชากแขนผมที่กำลังเก็บกระเป๋าตัวเองเป็นรอบที่สาม -_- เออ! เรื่องมากนักใช่มั้ย ไม่เก็บแล้วก็ได้เสื้อพงเสื้อผ้า! ผมโยนกระเป๋าเป้ในมือใส่หน้าไอ้ตองแล้วเดินหลบมายืนข้างๆไอ้ฟี่ทันที
“มึงพาคนที่มึงอยากพามาที่นี้ กูก็จะไปกับคนที่กูอยากไป ผิดตรงไหนอ่ะ?” ปิดท้ายประโยคด้วยรอยยิ้มสยามอีกซักที ไอ้ฟี่ก็ไม่ปล่อยอารมณ์ค้าง มันรีบต่อบททันทีด้วยการเอามือมาโอบสะโพกผมแล้วดึงเข้าหาตัวแสดงความเป็นเจ้าของอย่างออกนอกหน้า..
“กูไม่ให้ไป”
“ก็เรื่องของมึงเถอะ กูจะไปซะอย่าง” ผมเบะปากเป็ดใส่มัน ไอ้ตองก้าวขาเดินเข้ามาทางผม ไอ้ฟี่ดึงผมไปหลบข้างหลังตัวเองแล้วเปิดเสื้อโชว์กล้ามท้องใส่เชี่ยตอง.. =_=
ซะเมื่อไหร่
“เข้ามาอีกก้าวกูยิงทิ้ง” เดี๋ยวกูกรี๊ดเลย ไอ้ฟี่เลิกคิ้วขึ้นท้าทายไอ้ตอง ประมาณว่ารึมึงจะลอง ผมละทั้งอยากจะหัวเราะแล้วก็ร้องไห้ไปกับใบหน้าของคุณผัวตอนนี้เลยจริงๆพับผ่า!! ไอ้ตองมองปืนในกางเกงไอ้ฟี่หน้าเครียด เอิ่ม.. ปืนนี้คือ ปืนจริงๆนะจ๊ะ ไม่ใช่แสลง ปืนที่ว่า ก็ไอ้กระบอกเดียวกับที่มันยิงแขนไอ้ตองเหวอะนั่นล่ะจ่ะ ..
Oops! .. ความลับแตก :P
“พวกมึง..” ไอ้ตองพูดเสียงเหี้ยมอย่างแค้นเคือง ฮื่อ เป๊ปเปอร์ว่าเรื่องชักไม่สวยแล้วง่ะ (กูว่ามันไม่สวยมานานแล้วล่ะ..) ผมเลยดึงเสื้อไอ้ฟี่เป็นสัญญาณแล้วสั่นหัวให้มันนิดๆ แม่งก็ฮึดฮัดไปตามระเบียบนิดหน่อย แต่ก็ยอมปิดเสื้อตัวเองลงตามเดิม ไอสาดด อยากมีเรื่องล่ะสิ นั่นผัวกูนะเว้ย ห่านี่แม่ง
“ตอง.. ถ้ามึงทนเล่นเกมต่อกับกูไม่ได้.. ก็ชักธงขาวขึ้นซะเหอะ”
ผมทิ้งคำพูดไว้ใส่มันแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไปพร้อมกับไอ้ฟี่ แต่ก่อนจะได้ปิดประตู ผมก็ได้ยินเสียงของไอ้ตองดังมาจากในห้องนอน แอบหวังว่ามันจะยอมแพ้ให้แก่ผมรึตะโกนคำบอกรักใส่ มาง้อผมบ้างไรบ้างเหมือนกันนะ แต่ก็แบบ..
“คนอย่างกู ไม่มีทางจะแพ้ให้เด็กเหี้ยๆอย่างพวกมึงหรอก!!!!”
ชิบแม่งงงง กูคงหวังสูงกับคนอย่างมึงมากเกินไปใช่ป๊ะอีเหี้ยนี่!!!!
…
“Baby you light up my world like nobody else.~ The way that you flip your hair gets me overwhelmed. But when you smile at.. โอ๊ย!” เสียงร้องเพลงเกี้ยวหญิง(หรือหนุ่ม)นั่นหยุดลงทันที ผมจิกตาใส่ไอ้ฟี่ แม่ง ขับรถไปเลยมึงอ่ะ ขับรถไปปปปป
“เขินขนาดต้องทำร้ายร่างกายกันเลยเหรออ” ไอ้ฟี่ยิ้มกวนผม ทั้งที่ตาจ้องถนนไปพร้อมๆกับสะบัดมือตัวเองที่เพิ่งโดนผมตบไปเมื่อกี้
“เขินเหี้ยสิ กูยังไม่ได้จัดการคดีมึงเลยนะ ทอฟฟี่” ผมชี้หน้ามัน ไอ้ฟี่ละสายตาจากถนนมามองผมปราดหนึ่ง
“เรื่องอะไรอีกวะ กูก็ทำตามที่มึงบอกแล้วไง ทุกอย่าง หวังว่ามึงจะไม่เบี้ยวที่ตกลงกันไว้นะครับ.. ที่รัก”
“..หึ กูไม่จำเป็นต้องเบี้ยวหรอก เพราะมึงทำผิดข้อตกลงเอง” ผมพูดไปยิ้มไป แล้วก็ต้องแทบหัวทิ่มเพราะไอ้ทอฟฟี่หักเลี้ยวเทียบข้างฟุตบาทแล้วเหยียบเบรคกระทันหัน เสียงล้อเสียดกับถนนลั่นดังเอี๊ยดดด! ..อีเห็ดสด!! ใจเต้นตึกตักๆๆ นี่ถ้าไม่ใส่เบล์ทไว้นี่ได้พุ่งหลาวออกกระจกกระเด็นไปตกกลางถนนแล้วนะโว้ยย!! (แอบคล้องจอง)
ผมกับมันเงียบไปซักพักหนึ่ง คือกูอ่ะ ตกใจครับ แต่มันเนี้ย ไม่รู้ และแล้วมันก็ทำลายความเงียบลงด้วยเสียงของตัวเอง
“เป๊ปเปอร์.. “ มันเรียกผมเสียงนุ่ม มือใหญ่ของมันค่อยๆเลื่อนมาแตะที่หลังมือของผม .. อะไร อย่ามาเล่นแง่กับกูนะ
“กูรักมึงก็จริง แต่ไม่ใช่ว่ากูจะยอมให้มึงหลอกใช้ได้นะ ..ครับ..” ไอ้ทอฟฟี่ยิ้มมุมปากนิดๆ แม่งคว้ามือผมไปกุมไว้เหมือนกำลังสารภาพรัก แต่ไอ้แรงบีบแน่นๆที่ทำเอาอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออกนี่มัน บอกตรงๆเป๊ปเปอร์เริ่มเหงื่อตกครับ เหอ กูยังไม่พร้อมมีที่จะมีผัวคนอื่นนอกจากอิตองนะบอกตรง
“แต่มึงก็ยอมไปแล้วนี่..” ผมบังคับตัวเองให้พูดไปอย่างฉะฉาน จ้องตามันอย่างไม่เกรงกลัว โธ่เธอจ๋า จะไม่ให้กลัวได้ยังไงล่ะครับ ไอ้เหี้ยทอฟฟี่นี่มันนักว่ายน้ำนะ ถึงความสูงจะพอๆกับไอ้ตอง แต่ตัวแม่งหนากว่าอีกเหอะ ลองต่อยกูซักทีนี่ได้เรื่องแน่อ่ะ
“กูยอมตรงไหน!” ไอ้ฟี่พูดเสียงต่ำในคอ ดูท่าจะไม่สบอารมณ์ขึ้นมาจริงๆแล้ว เฮ้อ ยุ่งยากๆ
“หึหึ ก็ตรงที่มึงโง่ไงไอ่ควาย!!” โอ๊ยกูนี่ปากดีจริงๆว่ะ น่าภูมิใจอิ้บ! ปากหมาหาเรื่องใส่ตัว ผมดึงมือออกจากการจับกุมของมันแล้วรีบเปิดประตูรถหนี ไอ้ฟี่ก็รีบคว้าแขนผมไว้ ผมสะบัดแขนหนีพร้อมผลักมันออกแต่ก็ไม่เป็นผล บิดตัวหนีแล้ว อะไรแล้ว เว้ย! ศอกกลับแม่งที่ปลายคางไปซักทีซิ!!!!!
โอ้.. ได้ผล หน้าหงายเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆๆ ดีไม่ดีจะคางแตกน็อกเอาท์เอาได้นะนั่น
“กูบอกให้มึงไปก่อกวนไอ้ตองที่ร้าน จะชกต่อยอะไรก็ทำไป แต่กูให้แค่ขู่ ยิงปืนขึ้นฟ้าน่ะรู้จักมั้ย ใครใช้ให้ไปยิงมันจริงๆแบบนั้นวะ! ห๊ะ!” ผมพูดขณะออกมายืนนอกรถได้สำเร็จ ตะคอกใส่มันที่ยังคุดคู้เอามือกุมปลายคางตัวเองไว้อยู่ แล้วผมก็ปิดประตูรถมินิของมันแรงๆดังปังแล้วสะบัดตัวเดินหนีออกมา
“แล้วที่กูทำมันผิดตรงไหน!!!!! ไอ้สัดนั่นมันก็ยังไม่ตายห่านี่ครับ!!!!!!”
เสียงไอ้ทอฟฟี่ไล่หลังมาทำให้ผมหันไปมอง มันเปิดกระจกแล้วโผล่หัวมาตะโกนใส่ผม แม้ว่าตอนนี้ท้องฟ้าจะมืดไปแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีคน และนั่นก็ทำให้ดวงตาหลายคู่ต้องมาที่ผม แต่อยากจะบอกว่าตั้งแต่คบกับไอ้ตองมานี่ หนังหน้ากูพัฒนามาหลายเลเวลละ แค่นี้ไม่มีระคายซะหรอก!!!!
ผมเลยชูนิ้วกลางให้มันแล้วก็ตะโกนกลับไปอย่างภาคภูมิว่า..
“ก็เพราะไอ้สัดที่มึงว่าอ่ะ ผัวกูไง!!!!!!!”
จบคำนั้นผมก็ฉีกยิ้มใส่ไอ้ทอฟฟี่ มันเองก็แค่นยิ้มแค้นๆเจ็บๆใส่ผม แล้วหัวเกรียนๆนั่นก็หลุบเข้าไปในรถของตัวเอง ก่อนจะเร่งเครื่องขับออกไป .. ผมมองตามจนลับตา จะว่าสงสารก็.. เอาเป็นว่า มันคือโชคร้ายของมึงเองว่ะฟี่ ที่เสือกมาหลงรักคน ‘ใจร้าย’ อย่างผม
มึงเลือกของมึงเองนี่ กูไม่ผิด
ผมเบะปากให้กับปัญหารอบๆตัว พอๆเลิกคิดดีกว่า ปวดหัว ผมเดินไปตามทางฟุตบาทที่คุ้นตา ถือว่าเป็นโชคดีเลยทีเดียวที่ไอ้ฟี่มันเลือกมาจอดไว้แถวนี้ เพราะจากตรงนี้ เดินเลี้ยวเข้าซอยไปอีกหน่อยก็ถึงห้องของน้องปลาสุดที่รักของผมแล้วล่ะครับ ว่าแล้วคืนนี้ผมก็ไปค้างที่ห้องน้องปลาดีกว่า เสื้อผ้าที่นั่นก็มีทิ้งไว้ครบ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะประตูสามครั้งอย่างมีมารยาท แต่เมื่อไม่มีเสียงตอบรับผมก็เลยเคาะอีกสามครั้งให้แรงกว่าเดิม คราวนี้มีเสียงกุกกักๆเหมือนคนเดินชนของข้างใน แล้วก็เงียบไปอีก ผมขมวดคิ้ว เอาหูแนบประตู
“ปลา..” ผมเรียกชื่อคนข้างในนั้น แล้วเสียงกุกกักๆภายในห้องนั้นก็ดังขึ้นมาอีกครั้งอย่างทันที
“พ.. พี่เป๊ปเหรอ” เสียงน้องปลาดังขึ้นแบบคนตกใจ ตามมาด้วยเสียงของกระแทกพื้นดังกึงแล้วก็เสียงปลดล็อกประตู
“อืมใช่พี่เองปลาเป็นอะ.. เฮ้ย! น้องปลา!!!!” ผมร้องตกใจเสียงดังทันทีที่ประตูถูกเปิดออก หน้าขาวๆใสๆของน้องปลาตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอยโดนทำร้าย รอยเลือดรอยช้ำปะปนกัน รอบตาเป็นสีม่วงเข้มบวม ปากแตก คราบน้ำตาอาบแก้ม ผมจับแขนน้องเขายกขึ้นดูก็พบว่าตามเนื้อตัวทั้งหมดมีแต่รอยโดนทำร้ายเต็มไปหมด!!!!
“ปลา! น้องปลาเกิดอะไรขึ้น โดนอะไรมา ใครทำอะไร!?” ผมถามอย่างร้อนใจ น้องปลาปากเบะเริ่มเป่าปี่พร้อมโผเข้ามากอดผมแน่น ผมเองก็เป็นห่วงน้องปลาจริงๆนะตอนเนี้ย นี่อย่าบอกนะว่า ฝีมือ..ยังชะนีจิ้บอะไรนั่นอ่ะ!! โอ๊ยถ้าเป็นจริงนี่กูจะโคตรรู้สึกผิด!!!
“ฮืออ ปลาไม่รู้ ฮึก พวกมัน พวกมัน.. ฮึก ฮืออออ..”
น้องปลาเองตอนนี้เสียขวัญมาก ผมเองก็ทำได้แค่อุ้มตัวน้องเขาขึ้นเหมือนอุ้มเด็ก จากนั้นก็ปิดประตูให้เรียบร้อย แล้วก็กระเตงน้องปลาที่ซุกหน้าร้องไห้อย่างรุนแรงที่ไหล่ผมไปวางไว้บนเตียง .. ที่เหมือนไม่ใช่เตียง!!
ระหว่างเดินเข้าห้องน้องปลามานี่ความโกรธผมมันก็ปะทุขึ้นทุกขณะแล้ว! ห้องแบบนี้ดูก็รู้เลยว่ามันไม่ใช่แค่ห้องรกธรรมดาซะแล้ว ข้าวของเละเทะ แก้วอะไรที่แตกได้ก็แตกหมด! ที่จะเดินยังแทบไม่มี แถมไอ้เสียงกุกกักที่ผมได้ยินตอนอยู่นอกห้องอ่ะ คือเสียงน้องปลาหาของมาเตรียมฟาดผมนะนั่น แม่งงงง เอ๊ย! เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย!!
เห็นแบบนี้ แต่ผมรักน้องปลามากนะเว้ย ถึงจะไม่ได้รักเหมือนที่รักไอ้เหี้ยตอง แต่อย่างน้อยๆเลยนะในฐานะเด็กในสังกัดอ่ะ น้องปลาของกูมาที่หนึ่ง!
แล้วใครบังอาจมาทำร้ายคนที่ผมรักล่ะ.. หึ
เดี๋ยวมึงได้รู้แน่ ว่าความตายหน้าตาแม่งเป็นยังไง!!!!!
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอบเม้นท์หน่อยก่อนที่จะไม่ได้ตอบ (ห๊ะ อะไร ยังไง)
"toye - เรื่องนี้จะต่อไวนะคะ เพราะว่าเราแต่งตุนไว้เยอะแล้ว ฮีฮี่
"EARTHYSS :) - เดี๋ยวก่อนซี่ อย่าใจร้อน 555
"Arancia - ขอบคุณที่ติดตามค่า มีโหดกว่านี้อีกล่ะ -,- อุ้บ ไม่เอา สปอย กร๊ากกก
"akira334 - ถ้าชอบคนเลว คุณมาอ่านถูกเรื่องแล้วฮะ 555555+
"care_me - เย้ย์ เป็นเหมือนกันเลย เดี๋ยวนี้ก็เข้าเด็กดีไปเฉพาะอัพนิยายของตัวเอง แต่จะมาลั๊นลาในเล้าบ่อยมากกว่า :oni1:
"cherilnatcha - ถ้าชอบก็จงติดตามต่อไปนะตัวเธอว์!!!
"nubeebaa - มีเป็นตอนพิเศษอยู่ในนิยายอีกเรื่องนะคะ เพราะความจริงนิยายนี้เป็นเรื่องแยกออกมา เอาไว้เดี๋ยวเอามาลงให้อ่านกันแน่นอนครับ
"maru - ใจร้ายเนอะ :m15: แต่คนในเรื่องนี้ใจร้ายกันหมดเลยเอาจริงๆ :m31:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณที่ติดตามนิยายและคอมเม้นท์นะฮ้าาาา :pig4: ซึ้งใจมหากาฬ T^T ขอบคุณมากๆค่ะ หากเจอคำผิดโปรดถีบหนูแรงๆ
ติชมได้ตามสบาย แต่อย่ารุนแรงมาก หนูอ่อนไหวและเปราะบางงงงงงงส์ :z2: :z2: :z3:
-
น่าติดตามอย่างแรง แรงงงงงงงงงงงกันทั้งคู่
ทำให้สงสัยว่ามันรักกันยังไง 555+
ติดตามนะคะ สู้ ๆ ค่ะ
-
โหดกันแท้พระนางเรื่องนี้
-
แอ๊วววววววววววววววววว
ช่างอลม่าน พัวพันยุ่งเหยิง และ ซาดิสมากๆ อ่ะ
ชอบบบบบบบบบบบบบ
-
เลิกคบเหอะ
:angry2:
ต่อๆ
ขอให้น้งปลา เป็นฝ่ายเ สาธุ :call:
-
น่าสนุกนะ เรื่องนี้ ติดตามๆ :call: :call: :call:
-
เราติดตามเธอเลยล่ะ กร๊ากกก
อิสองผัวเมียคู่นี้แวร๊งส์!
เล่นอะไรกันไม่รู้เรื่องงงงง
น้องปลาของพี่(?)เป็นอะไรอ่ะ
รอตอนต่อไปจ๊ะ
-
เหยดด เรื่องนี้ลงเล้าแล้ววว
งั้นรอตามอ่านตรงนี้ดีกว่า เบื่อเด็กดี :laugh:
-
โอ้ยยยย ชอบอ่ะ ชอบมากกกก
สงสารเป๊บเหมือนกันนะ เข้าใจว่าที่ทำทั้งหมดคือต้องการประชด
เพราะรักพี่ตองไงถึงอยากให้มีแค่ตัวเองเองคนเดียว แต่พี่ตองแม่งเหี้ยอ่ะ
ไม่เข้าใจแล้วยังทำสันดานเห็นแก่ได้อีก เพราะงั้นเกมนี้เราเชียร์เป๊บ
จัดให้หนัก เอาพี่ตองให้กระอักเลือดตายไปเลย อย่าใจอ่อนเด็ดขาด
แต่ต้องระวังตัวเองด้วยนะ เราคิดว่าพี่ตองเองก็ใช่ย่อยอ่ะ
ถ้าจะยืมมือใครมาเล่นงานพี่ตองก็เอาที่ไว้ใจได้หน่อยนะ
อย่างทอฟฟี่อ่ะ เราว่าน่ากลัวไปนะ จะกลับมาเล่นเป็บหรือเปล่าก็ไม่รู้
แต่ยังไงก็สู้ๆ เลยเป๊บ o13
-
โอ๊ย สนุกมากอะ!!!!ชอบจังคะ มันส์พะย่ะคะ!!!อ่านแล้วต้องลุ้นอยู่ตลอดเลยพูดจริงๆนะ อ๊าค!!!!
ว่าแต่ใครทำน้องปลาของเรา!!!อีพี่ตองรึเปล่า ถ้าใช่กูจะเกลียดมึง!!!!
-
ชอบบบบบบบ
สนุกมากเลยค่ะมาต่อเร็วๆนะ
-
ตามมาอ่านที่นี่ด้วย v(^_^)v สู้ๆนะคะ
-
สนุกมว๊ากกกกกกกกค่า ติดตามนะคะ
-
เหอะๆ
-
ผัวเมียคู่นี้ o22
-
กราบขออภัย เมื่อวานไม่ได้ลง :sad4:
เพราะว่าติดนิยายคนอื่นอยู่ :z3: แล้วก็ ยุ่งๆกับตอนนิยายของตัวเองด้วย
ตอนนี้คงไม่ได้ตอบเม้นท์นะฮะ แต่ว่าอ่านทุกอัน ขอบคุณมากๆที่ติดตามนิยาย หวังว่าทุกคนจะชอบ :กอด1:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode 04
‘ DON’T CALL ME DELINQUENT, I’M MORE THAN THAT.’
อย่าเรียกกูว่าอันธพาล กูเป็นมากกว่านั้น!!!!!!!
ผมชื่อ นาย ปฤษนี บลู ภูสิทธิบดี คลีฟแลนด์ มันยาวเพราะผมมีชื่อกลางด้วย ชื่อเล่นว่า น้องเป๊ปเปอร์ เป็นลูกเสี้ยว แม่ผมเป็นลูกครึ่ง ไทย-จีน พ่อผมเป็นลูกครึ่ง อเมริกา-ญี่ปุ่น แม้ว่าผมจะมีเชื้อทางเอเชียเยอะสุด แต่ตัวผมนั้นถือสัญชาติอเมริกา เพราะไปเกิดที่นู่น ผมอายุ 19 ปี เกิดวันที่ 17 เดือนกุมภาพันธ์ เฉียดวาเลนไทน์มานิดเดียว น่าเสียดาย..
ผมเป็นลูกโทน แถมคุณหนู พ่อแม่โคตรรวยอ่ะ แอบขาดความอบอุ่นนิดหน่อยเพราะแด๊ดกับหม่าม้าหม่อมแม่ไม่มีเวลาให้เท่าไหร่นัก แต่พวกท่านก็รักผม และผมก็รู้ดี แต่ก็อดไม่ได้ที่ต้องเสเพล แอบลั้ลลาไปหาสาวมากกคืนแล้วคืนเล่า ..แต่นั่นมันอดีตนะ ผมบอกว่าเลิกยุ่งกับผู้หญิงไปแล้วไง จำได้มั้ยล่ะ (ยุ่งแต่ผู้ชาย)
ผมมีเงินเข้าบัญชีเดือนละแสน เครดิตการ์ดอีกสิบกว่าใบ เล่ามาถึงตรงนี้คงหมั่นไส้ผมนิดๆแล้วล่ะซี่ เอ๊ะ อะไรนะ? ไม่นิด หมั่นไส้มากงั้นเหรอ? ..อา ช่างมันเถอะ -_-
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมจะบอกเลยนะ ว่าผมแตกต่างจาก ‘คุณหนู’ บ้านอื่นๆก็คือ
ผมไม่ได้ทำตัวจองหอง ทั้งที่หางจุกตูดอยู่หลังอำนาญเงินของพ่อแม่
จริงอยู่ที่บางครั้ง เงินก็เป็นประโยชน์เอามากๆ เพราะอะไรงั้นเหรอ เพราะเงินคือพระเจ้าไง
ถ้าผมอยากใช้งานใคร ผมก็โยนพระเจ้าไปให้มัน อ๊ะๆ แต่ผมไม่เคยเห็นเงินเป็นพระเจ้านา เพราะเงิน มันก็แค่กระดาษใบหนึ่งที่ผู้คนสมมุติมันขึ้นมาว่ามีค่านักหนา พระเจ้าที่อยู่บนพื้นดินนี่จริงๆ ก็เป็นใครไม่ได้หรอกนอกจากตัวเรา ชีวิตเราเป็นของเรา ผมอยากเห็นคนไทยบินได้ครับ .. กร๊ากกกกก
“พี่เป๊ป เหม่ออะไรอีกแล้วน่ะ”
เสียงคนน่ารักดึงผมหลุดจากการพร่ำเพ้อ สะดุ้งนิดนึงพอเป็นพิธีแล้วหันมามองน้องปลาที่กำลังนั่งห้อยขาอยู่บน(ซาก)เตียง ตรงพื้นมีไอ้ธนูกำลังนั่งทำแผลให้น้องปลาอยู่ ไม่ต้องสงสัยว่าแม่งมาได้ไง ผมโทรเรียกมาเองแหละ
“กำลังคิดว่าใครที่ทำน้องปลาให้เป็นแบบนี้ไงครับ” ผมตอบออกไป เอ้า ไม่ได้โกหกนะ ผมคิดจริงๆ ช่วงก่อนหน้าที่พวกคุณๆจะมาอ่านไง..
พูดไปแล้วก็อยากตบปากตัวเองนิดๆ เพราะน้องปลาเริ่มเบ้ปากอีกแล้ว ไอ้ธนูตวัดตาเขียวใส่ผมหน้าเหี้ย(ม) อ่า กูผิด กูขอโทษ เผลอไปหน่อย
“ฮึก พี่เป๊ป ระ ..รังเกียจปลามั้ย” นีโม่น้อยของผมถามเสียงสั่น ที่เป็นแบบนี้เพราะน้องเขาโดนหนึ่งในกลุ่มเหี้ยพวกนั้นขืนใจไป หนึ่งน้ำ..
สัด เอ๊ย!!!!! นึกถึงแล้วของขึ้น!! ตอนจับน้องปลาแก้ผ้าเพื่อตรวจดูร่างกาย (อันนี้ทำแบบจริงจังนะ สาบาน ไม่ได้อกุศลซักนิด T^T) แล้วพบว่าช่องทางหลังมันเด่นชัดว่าผ่านการใช้งานอย่างทารุณนี่ผมอยากตามเป่าหัวแม่งเรียงตัวจริงๆ เสียที่กูยังไม่รู้ว่าพวกแม่งคือเหี้ยตัวไหนน่ะสิ!!!! แต่ก็ยังดีที่พวกมันไม่โทรมน้องปลา .. เอ้อ คิดอีกที ไม่เห็นจะดีเลย ถ้าดีจริงๆ นีโม่ของกูต้องไม่โดนห่าอะไรซักอย่างสิวะ!!!
“พี่ไม่รังเกียจปลาหรอก ปลาไม่ได้ทำอะไรผิดนี่” ผมพูดแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวน้อยๆนั่น น้องปลาน้ำตาคลอ ทำหน้าซึ้งใส่ผมแล้วก็เปล่งเสียงออกมาใส่ผมว่า..
“โอ๊ยยยยย เหี้ยเจ๊บบบบบบบบ!!..”
=_=!
“โทษๆๆ ทนแป๊ปนะครับน้องปลา” ไอ้ธนูร้องแล้วล็อกแขนขวาของน้องปลาให้อยู่เฉยๆ อีกมือก็จัดการราดแอลกอฮอลล์ใส่แผลแบบสดๆ!! โห ไอ้ควายธนู มึงโหดไปมั้ยปร๊ะ! นีโม่กูร้องเหมือนปลาขาดน้ำแล้วนะน่ะ! ผมก็ได้แค่จับมืออีกข้างของน้องปลาเขย่าๆให้กำลังใจ สู้ๆ สู้ๆ .. อั๊ย ผมดูน่ารักจังเลย เอ๊ะ เสียงใครถุ๊ยผมป่ะวะ
...
“ฮือๆๆ.. เจ็บอ่ะ ฮึก”
ในที่สุดไอ้ธนูก็ทำแผลส่วนมากให้น้องปลาได้เสร็จ ไอ้ธนูจบ แต่น้องปลาไม่จบ! ผมมองน้องปลานั่งเอามือปาดน้ำตาป่อยๆ โดยที่มีไอ้ธนูนั่งคุกเข่าก้มขอโทษน้องปลาอยู่ตรงพื้นปะหลกๆ มึงช่างเอ็นดูกิ๊กกูมากนะ แต่นี่มันก็ช่างเป็นภาพที่เบรคอารมณ์ดราม่ากูสิ้นดี!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ใครอ่ะ!” เป็นผมเองที่ตะโกนคำนั้นออกไป
“กูเอง เพ้นท์” เสียงไอ้เพ้นท์ดังเข้ามา ผมก็เป็นคนเรียกแม่งมาเองอีกแหละ -_- ผมเดินไปเปิดประตูให้มัน ไอ้เพ้นท์โผล่หน้าใสๆ กลมๆ ผมย้อมสีน้ำตาลอ่อนที่โคตรโหล และแว่นตาอาราเล่ เสื้อยืดเกงยีนส์ ที่ไหล่สะพายเป้โน้ตบุ้คอันมหึมาเอาไว้
“ได้เรื่องไรป่ะวะ” ผมถามมันแล้วเลี่ยงตัวให้แม่งเดินเข้ามาในห้อง ไอ้เพ้นท์ยกมือเกาหัวตัวเองแกรกๆขณะเดินไปนั่งข้างๆไอ้นูที่พื้น ส่วนผมก็หย่อนตัวนั่งข้างๆน้องปลา แล้วก็โอบน้องเข้ามากอดอย่างเนียนๆ หาเศษหาเลยนิดๆหน่อยๆ ปลอบใจน้องไงครับ อย่าซีเรียสๆ
“ได้อ่ะได้..” มันพูด มือก็ดึงโน้ตบุ้คออกมากางแผ่ไว้ตรงหน้าตัวเอง หยิบห่าไรไม่รู้เยอะแยะจากในกระเป๋ามาเสียบเชื่อมไว้อีก ผมเคยถามมันเหมือนกันว่าทำไมต้องต่ออะไรมากมาย แต่ศัพท์แต่ละอย่างที่มันพล่ามออกมาให้ฟังนี่ .. มึงมาเรียนถาปัตย์ทำไมวะ ไปเรียนวิศวะคอมไปชิ่ว!
“พวกมึงมีเรื่องกันตอน 19: 41 น. เช็คจากที่ไอ้ฟี่แม่งเช็คอินที่คอนโดบ้านมึง ส่วนเด็กมึงบอกว่าโดนยำตอนสองทุ่มกว่าๆใช่ป่ะ..”
“อย่าเรียกปลาว่าเด็กพี่เป๊ปนะ..” เสียงน้องปลาประท้วงขึ้นมาเบาๆด้วยใบหน้าบูดๆ
“เอ่อ โทษครับน้อง คือมัน มันส์ปาก” ไอ้เพ้นท์ยิ้มแหย ส่วนน้องปลาก็พยักหน้าหงึกๆ
“ไม่เป็นไร ปลาไม่ถือก็ได้ มันหนัก” ห๊ะ เดี๋ยวนะครับนีโม่ น้องเล่นมุกอะไรขึ้นมาน่ะ มันยังไงนะขอรีเพลย์อีกที แต่ไม่ทันแล้ว เพราะน้องปลาเอาไอพอดของผมเสียบหูฟังเพลง เอนตัวซุกอกผมสบาย มีไอ้นูนั่งทำแผลที่ขาให้ ทิ้งผมกับไอ้เพ้นท์ให้มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก .. หนูควรจะดราม่าอยู่ไม่ใช่เหรอลูก
“เอ่อ.. โอเค แม่งถึงไหนแล้ววะ อื้อ แต่ทีนี้ ผัวมึงมีรายการโทรออกหาเบอร์แปลกตอนเวลา 19:57 น. ถึงเวลาจะลงล็อก แต่แค่นี้มันจะไม่น่าสงสัยเลยนะ ถ้าพอกูลองโทรไปที่เบอร์แปลกนั้น มันกลายเป็นว่าแจ้งยกเลิกเบอร์ไปแล้ว” ไอ้เพ้นท์สาธารยายออกมา เอ้อ ผมลืมบอกป๊ะ ว่าทำไมไอ้เพ้นท์มันถึงรู้มากขนาดนี้ มันไม่ได้ไปขโมยมือถือไอ้ตองมาหรอกนะครับบอกไว้ก่อน แต่ไอ้เพ้นท์มีความสามารถพิเศษอย่างนึงคือการ ‘แครก’ หรือที่คนส่วนมากเรียกว่า ‘แฮกเกอร์’ นั่นล่ะ
..แต่เป๊ปเปอร์จะบอกนะ ว่านั่นเป็นการใช้คำที่ผิด แฮกเกอร์คือคนที่เชี่ยวชาญด้านคอม ออกแนวพวกนักเขียนโปรแกรมอะไรงี้ ในระหว่างที่แครกเกอร์คือคนที่เจาะฐานข้อมูลของบุคคลต่างๆโดยไม่ได้รับอนุญาติและนำไปใช้ในเจตนาที่ไม่ดี หรืองานผิดกฏหมาย
ซึ่งนั่นล่ะ ไอ้เพ้นท์มัน ..
“แต่เมื่อกี้แค่ออเดิร์ฟ นี่ต่างหาก.. จากหลัก” ไอ้เพ้นท์พูดแล้วหมุนโน้ตบุ้คมันให้ผมดู ผมเอียงคอ มองดูกล่องเมลล์ธรรมดาๆนั่นอย่างงงๆ
แต่เดี๋ยวนะ.. นี่มันไม่ใช่เมลล์นี่หว่า นี่มัน..
“เอาจริงๆกูดึงเมมทุกอย่างในมือถือผัวมึงมาเก็บไว้หมดแล้วล่ะ ถ้ามึงยังอยากดูกว่านี้..”
“ไว้ก่อนเหอะ” ผมพูดตัดบท แล้วเงยหน้ามองไอ้เพ้นท์ มันเองก็มองผมด้วยสายตาที่แสดงความห่วงใยออกมา ผมไม่ได้ตอบอะไรมันอีก
“เพ้นท์ นู กูฝากน้องปลาไปค้างที่ห้องพวกมึงด้วยคืนนึง เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะหาห้องให้น้องเขาเอง ..อื้ออ เมื่อย” ผมพูดแล้ววางน้องปลา(ที่หลับไปแล้ว)ลงกับเตียง ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจพลางสั่งเสียพวกมันไว้ด้วยน้ำเสียงปรกติ
“เออ กูไม่มีปัญหาอะไรหรอก.. แต่มึงจะค้างที่ไหนล่ะเป๊ป” ผมโบกมือปัดรำคาญๆใส่พวกมัน ขณะเดินข้ามข้าวของที่เกลื่อนเต็มพื้นห้องของน้องปลา
“บายย” ผมหันไปตะโกนอีกครั้ง แล้วก็ออกจากห้องน้องปลาไป..
เอาล่ะ..
กูควรจะฆ่าไอ้ผัวไม่รักดีด้วยวิธีไหนครับ..
...
Tong’s Part }
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความรำคาญ! ปรายตาไปยังจุดเกิดที่ทำผมหงุดหงิดแต่เช้านี่ เจอต้นตอเข้า ก็ยิ่งหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม!!!
แขนสีขาวที่พาดทับบนหน้าอกเปลือยเปล่าของผมทำเอาอารมณ์ร้ายๆพุ่งปรี้ดขึ้นสมอง ผมจับข้อมือเล็กๆนั่นเขวี้ยงทิ้งให้พ้นจากตัวอย่างนึกโมโหทันที
“โอ๊ย!” เสียงร้องด้วยความเจ็บปนตกใจดังขึ้นจากร่างที่นอนโป๊อยู่ข้างๆ ผมขมวดคิ้วก่อนจะลุกขึ้นนั่ง เหี้ย แฮงค์ ผมหลับตาแน่นเอามือนวดขมับตัวเอง แม่งเอ๊ย ปวดหัวชิบหาย..
“พี่ตองเป็นอะไร.. ฟางเจ็บนะ” ผมปรายตาไปยังเจ้าของเสียง ไอ้ฟางนอนหน้าบูดอยู่ คงไม่พอใจกับพฤติกรรมนี้ของผมสินะ
“แล้วใครใช้ให้มึงมานอนกับกูล่ะ!” ผมกระชากเสียงใส่มัน ไอ้ฟางสะดุ้ง กัดปากตัวเองแบบเจ็บใจ ก่อนจะยันตัวเองขึ้นนั่งตรงหน้าผมแล้วเริ่มเถียงกลับ
“ก็ฟางเหนื่อย! พี่คิดว่าเซ็กซ์กับพี่มันเบบี๋มากเลยเหรอไง พี่น่าจะเห็นใจฟางบ้างนะ เรียกฟางมา น้ำแตกเสร็จก็ไล่ฟางกลับ! ไม่ใจร้ายไปมากเหรอไง!?”
“เออกูใจร้าย จะทำไม มึงอย่ามาอ้างหน่อยเลยไอ้ฟาง ทุกครั้งก็เห็นมึงจะลากสังขารตัวเองกลับได้ บอกกูว่าขอพักแป๊ปนึงกูก็อนุญาต แต่สุดท้ายมานอนร่วมเตียงกับกูทั้งคืนนี่มึงสำคัญตัวผิดไปเยอะละ!!!”
“พี่ตอง!!” มันตวาดเสียงใส่ผมแบบตกใจที่โดนด่า
“ไสหัวไปเลยไป”
“พูดดีๆกับฟางเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“หึ มึงเป็นใครจะมาสั่งกู? รับไม่ได้เหรอ รับไม่ได้ก็ไม่ต้องรับ กูโทรเรียกมึงไม่เคยบังคับ อยากมาก็มา ไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา จบ!!” ผมตะคอกกลับไป ไอ้สัดปวดหัวเว้ยย!!
ยอมรับว่าเมื่อก่อนผมพูดกับไอ้ฟางดีกว่านี้มาก เรียกตัวเองว่าพี่.. เอาเหอะ นั่นมันช่วงจีบ แถมตอนแรกก็นึกว่าจะใสๆรู้จักวางตัวเหมือนเด็กเมียกูแม่งซะหน่อย.. ที่ไหนได้ โชกโชนชิบหาย ถึงจะมันส์แล้วก็บริการดีก็เถอะ แต่อีแบบนี้มันก็เกลื่อนตลาด หาได้เรื่อยๆไม่น่าสนใจ
ไอ้ฟางกัดปากอย่างเจ็บแค้น ผมยิ้มมุมปากเลิกคิ้วสูงใส่มัน ร่างบางนั่นสะบัดตัวเปลือยๆ ตามไล่ตามเก็บเศษเสื้อผ้าตัวเองที่ถอดกองไว้ปลายเตียงมาใส่ทีละชิ้นๆ ผมเองพอรับรู้ว่าตัวรบกวนเวลา(นอน)ผมกำลังจะไปแล้ว หมดห่วง ล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกรอบทันที ไม่น่าแดกเยอะเลยกู๊ แม่งปวดกบาลแล้วหงุดหงิดว่ะ.. ยาแก้แฮงค์ไอ้เหี้ยเป๊ปก็เป็นคนเก็บด้วย ไม่มีมันแล้วกูจะรอดมั้ยเนี่ย..
“พี่ตอง..” ผมปรือตาขึ้นมองต้นเสียงอย่างโคตรเซ็ง แม่ง จนกูเคลิ้มจะหลับละ ยังไม่ไปอีกเหรอวะ! ไอ้ฟางที่หน้าบูดเป็นตูดยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้อง มือนึงแตะที่ลูกบิดเอาไว้ มันแต่งตัวด้วยเสื้อผ้ายับๆของตัวเองเรียบร้อยแล้ว และมองผมด้วยสายตาแค้นๆ
“ฟางน่ะ รักพี่มากนะ..” ผมกรอกตาอย่างโคตรเซ็ง ไร้สาระชิบ เวลานอนอันล้ำค่ากู.. ผมขยับหัวเข้ากับหมอน เตรียมนอนต่อทันที ถ้าไม่ได้ยินประโยคถัดไปนั่น
“แล้วพี่ตอง.. ก็ควรที่จะรักฟางตอบด้วยเหมือนกันครับ” .. ผมหัวเราะพรืดออกมาทันทีกับคำพูดของมัน ฮ่าๆๆ ฆ่าไอ้โรบิ้นให้ตาย! ไอ้ฟางดูจะโกรธมากที่ผมไม่ดราม่าตามแม่ง ปากน่ะกัดเข้าไป จะแดกเนื้อริมฝีปากตัวเองแทนข้าวอยู่แล้วนั่น
“หึ หึหึ.. อ๋อเหรอออออออออ” ผมลากเสียงยาวใส่อย่างกวนตีน ไอ้ฟางกระฟัดกระเฟียดออกจากห้องของผมแล้วปิดประตูดังปังใหญ่! ไอ้เหี้ยยยย แม่งกระเทือนมาจนหัวกูจะระเบิดอยู่แล้วโว้ยยย!!!!!!
..นอนไปก็เสือกนอนไม่หลับ ปวดหัว ไอ้เหี้ย ล้วงคอซักรอบจะดีขึ้นป่ะวะ ผมนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง คิดไปแล้วก็น่าสงสารไอ้ฟาง ปนๆกับ.. สมเพช เหอะ จะว่าไปก็สงสารตัวเองด้วยเหมือนกัน มีเมียเป็นเด็กเปรต ผมก็ไม่เข้าใจว่าไอ้เป๊ปเปอร์แม่งจะอะไรกันนักหนา หึงกูเหรอ? เกมเหรอ? มันไร้สาระไปป่ะ? ประเด็นหลักของเรื่องนี้มันคืออะไร ก็แค่เรื่องหยุมหยิมที่เสือกบันดาลโทสะเป็นเรื่องใหญ่ ที่มากกว่านั้นคือกูก็ไปเต้นตามมันด้วยน่ะสิ เฮ้อ..
ผมนอนกับคนอื่น มันก็นอนกับคนอื่นเหมือนกันนี่หว่า วินๆทั้งคู่ อยู่แบบนี้ก็สบายดี มันก็ผู้ชาย ผมก็ผู้ชาย กูว่าแม่งก็เข้าใจไอ้อาการอยากเล่นอยากลองที่มันก็มีอยู่เรื่อยๆอยู่แล้วล่ะ ของใหม่ๆเข้ามาประเคนถึงที่ เป็นใคร ใครก็อยากได้จริงมั้ย?
หลง.. เออจะใช้คำนี้ก็ได้ หลงร่างกาย หลงรสชาติใหม่ๆ ความเสียวซ่านชั่วข้ามคืน แม่ง.. ไม่ต้องมองผมด้วยสายตาเหยียดหยามขนาดนั้นก็ได้มั้ง? หืม ก็สันดานผู้ชายล่ะน่า แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้รักโอเคมั้ย อาจจะมีซื้อนั่นนี้ให้เป็นสินน้ำใจ ตอบแทนรสเพศที่ได้เสพสมกันบ้าง แต่รักก็รักเมียคนเดียว ไอ้เป๊ปเปอร์นั่นไงล่ะ..
..แล้วดูที่ไอ้ห่านั่นทำกับผมสิ ให้ชู้มายิงผัว!!! ไอ้สัด อย่าให้กูจับได้ ล่อแม่งให้เดินไม่ได้เป็นเดือนเลยมั้ย!!! กูจะเสียบแม่งให้ดิ้นทุกวัน!!!!!
..By the time you hear this I will have already spiralled up. I would never do nothing to let you cowards fuck my world up. If I was you, I would duck, or get struck like lightening. Fighter keep fighter, put you lighter up..~
เสียงเพลงที่รัวดังออกมาจากมือถือทำให้ผมควานมือตัวเองไล่ตามหัวเตียงแบบมั่วๆ .. ตายยากชิบหาย คิดถึงปุ๊ปโทรมาปั๊ป หึ เพลงนี้ผมตั้งไว้ให้มันคนเดียว เพราะงั้นถ้ามันไม่โทร แล้วหมาตัวไหนจะโทรวะ?
กูยิ่งไม่ชอบหมาอยู่ด้วย..
“เฮลโลวว~ มีเวลาซักเยอะๆหน่อยไหม~ ถ้าเธอไม่ยุ่งอะไร ขอฉันคุยด้วยซักสองสามคำ มีเรื่องค้างใจมากมายอยู่เป็นล้านคำ~ ย่อมาแล้วเหลือสั้นๆ แค่ที่มันสำคัญจริงจริ๊งง~”
กดรับไว้แนบหู ก็ประเดิมด้วยเพลงลูกทุ่งอันขับร้องด้วยเสียงเมียเด็กกูเลย ผมเงียบๆใส่มัน แม่งจะเล่นห่าอะไรอีกวะ
“กรุณาฟังๆ ฉันให้ จบ! จบ!! จบ!!!!! ..แล้วจะบวก จะลบ ก็ตามใจ๊~ ซู้ดดด..”
ตรงช่วง ‘จบ’ กูถึงกับต้องเอามือถือยืดสุดแขน หูจะแตกไอ้บ้าเอ๊ย ไอ้เป๊ปสูดลมหายใจลึก นี่แม่งจะโทรมาร้องเพลงให้กูฟังจริงดิ่? นี่คือห่าไรวะ วิธีการง้อ? บ้านพ่อมึงสั่งสอนมาแบบนี้เหรอ แต่ผมก็อดขำไม่ได้นะ รอยยิ้มกำลังจะหลุดออกมาอยู่แล้วเชียว..
“เมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียว.. เมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียว .. เมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียว ..เมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียว...”
.. หะ
“..เมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียว .. แฮ่ก อึก เมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียว.. เมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียว .. ฮ่า เมียวเมียวเมียวเมียวเมียวเมียว เมีย...”
“หลอนไอ้สัด!!!!! มึงเล่นห่าอะไรของมึงหา!!!!?”
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ลืมแปะ 555 นี่คือเพลงที่อิเป๊ปร้องให้พี่ตองนะคะ Nyan Cat (http://www.youtube.com/watch?v=jI-kpVh6e1U)
ลองไปฟังกันดู เพื่ออรรถรส(?) (เขียนยังงี้รึเปล่า) 55555555555555555 บาย :z2:
-
กร๊ากกก กูก็หลอนวะ อิพี่ตอง
ฮามากอ่ะ
อิหนูปลาคือเอ็งไม่ดราม่ากับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยเรอะ
ส่วนอิหนูฟางหนิ แบบหน้าแตกยับอ่ะ o18
เจอพี่ตองจัดไปดอก กร๊ากกก
-
แรงโคตรรรรรรร ตอนจบมันจะรักกันแบบไหนเนี่ย ??
น่าสงสารทั้งคู่ เหมือนพวกเอาแต่ใจ ต้องได้อะไรแบบนั้น
ร้ายให้รักทั้งๆที่รักแต่ก็ต้องร้าย (?) ตีกันให้ตาย
จะรอดูตอนสุดท้ายว่าทำแล้วได้อะไร
-
ผมไม่เคยเห็นเงินเป็นพระเจ้านา เพราะเงิน มันก็แค่กระดาษใบหนึ่งที่ผู้คนสมมุติมันขึ้นมาว่ามีค่านักหนา พระเจ้าที่อยู่บนพื้นดินนี่จริงๆ ก็เป็นใครไม่ได้หรอกนอกจากตัวเรา ชีวิตเราเป็นของเรา ผมอยากเห็นคนไทยบินได้ครับ
o22 o22 o22 o22 o22
ตกม้าตายตอนจบ
:a5:
อะไรอ่าาา แมว?? คน?? คอสเพลย
ต่อๆๆๆ
-
มาแบ้ว มาแบ้ว มาแล้ว มาแล้นนนนนนนนนนนนนน :impress2:
เรารักพวกนายนะ อ่านเสร็จแล้วเม้นท์ให้เราด้วยเถิดดด.. :call:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode 05
‘ THINK I LOVE YOU, AND I WOULDN’T DARE TO HURT YOU? FUCK THAT. ’
คิดว่ากูรักมึง แล้วจะไม่กล้าทำร้ายมึงรึไง? เหี้ยเหอะ!!!!!!!
“ไม่เอาน่าๆ ใจเย็นหน่อยซี้ เดี๋ยวเส้นเลือดในสมองแตก กูเป็นม่ายเลยนา ไม่สงสารกูหรา~”
ผมขยี้หัวตัวเอง แล้วตัดสินใจวางไอโฟนไว้บนเตียง กดเปิดลำโพง ลุกจากเตียง หยิบกางเกงที่วางอยู่ตรงพื้นมาใส่อย่างจำใจ จะนอนก็ไม่หลับละตอนนี้
“เลิกกวนกูซะทีได้มั้ย มีอะไรจะพูดก็พูดๆมา! แล้วก็เลิกเล่นเหี้ยอะไรนี่ กลับมานอนห้องกับกูได้แล้ว!!” ผมตะโกนลั่นห้องขณะสอดขาสองข้างเข้ากางเกง ยอมรับตรงๆเลยว่าคิดถึงมัน แต่ได้ยินเสียงไอ้เด็กปัญญานิ่มนั่นหัวเราะคิกๆกวนตีนออกมา เส้นเลือดก็พาลจะปูดออกจากขมับซะให้ได้
“นี่ง้อกูอยู่หรอ อะ สงสารๆ งั้นกลับก็ด๊าย แต่ต้องมารับกูนะ เอาแลมโบกินี่อเวนทาดอร์ลูกรักมึงมารับกูด้วย ขับคันอื่นมา กูไม่กลับ หึหึ”
คำพูดแปลกๆของมันทำผมขมวดคิ้ว
“ง่ายงี้เลย?” ผมถามด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อ ไอ้เรื่องรถผมมันก็ไม่ปัญหาอยู่แล้ว ถึงจะหวงมากกว่าคันอื่นๆ แล้วก็ยอมให้มันนั่งด้วยแค่คนเดียวนี่ล่ะ นอกนั้นไร้สิทธิ์ แต่มีเหรอคนอย่างมันเหรอจะทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องปรกติ มันทำเป็นแต่ให้เรื่องง่ายเป็นเรื่องยากแค่นั้นแหละ!
“เอ๊า ง่ายงี้ซิ ซะมีอุตส่าห์คิดเถิง เนาะๆ แต่นั่นก็คือในกรณีที่.. มึง สามารถเอาลูกมึง มารับกูได้น่ะนะ”
ไอ้เป๊ปเน้นคำด้วยเสียงเยาะเย้ย ผมใจกระตุกวูบ ตาขวาเต้นยิกๆ ผมเดินไปคว้ามือถือตัวเองมากำแน่นไว้ตรงหน้า อย่าบอกนะมึง..
“ไอ้เป๊ปเปอร์.. มึงอย่า..”
“ป่านนี้เขาควรจะส่งข่าวให้มึงได้แล้วมั้ง~” มันพูดตัดบทผม คิ้วผมขมวดเข้าหากันจนแทบพันเป็นเงื่อนตาย ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังมาจากเครื่องหัวเตียงของผม เอาแล้วไงไอ้เหี้ย.. ผมโยนไอโฟนที่มีเสียงหัวเราะของไอ้เป๊ปดังออกมาลงบนเตียง แล้วโผตัวไปรับโทรศัพท์บ้านอย่างร้อนรน
“ฮัลโหล..”
“เอ่อ โทรจากโอเปเรเตอร์นะคะ คือว่าทางเราต้องขออภัยอย่างสูงจริงๆ แต่ตอนนี้รถยนต์ทะเบียน.......ของคุณ..”
ไม่จำเป็นต้องฟังจนจบผมก็เดาสถานการณ์ถูกแล้วล่ะ ผมกระแทกหูโทรศัพท์ลงกับตัวเครื่องดังปัง! เดินไปหยิบไอ้โฟนมาตะคอกใส่ด้วยอารมณ์อยากเป็นหม้ายจนตัวสั่น! กูกำลังจะฆ่าเมียตัวเองไอ้สัด!!!!
“มึงทำอะไรกับรถกู!!!!”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ กร๊ากกกกกกกกก”
“กูถามว่ามึง.. เล่นเหี้ยอะไรกับรถกู!!!!!” ผมย้ำอีกครั้งด้วยเสียงดังกว่าเดิม มือกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ เสียงระเบิดหัวเราะด้วยความสะใจของมันไม่เคยทำผมเดือดได้ขนาดนี้มาก่อน แม่งก็รู้ว่ากูหวงรถแค่ไหน...มันจะมากไปแล้วนะเพื่อแลกกับเกมไร้สาระพรรค์นั้น!!!!
“อยากรู้จริงๆน่ะเหรอ ..อ๊ะ โอ้ว ภาพถูกส่งมาพอดี งั้นผมจะถ่ายทอดสดให้ละกันนะฮะ ก็ประมาณว่า เอิ่ม กระจกแตก ไฟแตก ท้ายรถบุบ ยางล้อรั่ว กระโปรงรถสีถลอก เก้าลอเก้า~..”
“นรก!!!!!!” ผมตะโกนลั่น
“ฮะๆๆๆๆๆ!!!! ..ทำม๊ะ!? โดนแค่นี้ทำสติแตก ทีไอ้เรื่องสันดานที่มึงทำล่ะ หา!!?” มันส่งเสียงกวนตีนใส่ผมออกมา เฮ้ยมันมากเกินไปมั้ย กับแค่เรื่องไอ้ฟางนี่ทำมึงบ้าได้ขนาดนี้เลยเหรอ!? แต่ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมานั่งเคลียร์กับแม่งดีๆอีกแล้วล่ะตอนนี้!!
“เหอะ ไร้เหตุผมชิบหาย มึงเป็นเด็กประถมเหรอไงวะ!?” พูดด้วยเสียงเยาะเย้ย มือกำหมัดแน่นจนสั่น พยายามสงบอารมณ์ตัวเอง กูต้องไม่เต้นตามเกมไอ้เด็กเหี้ยนี่ เรื่องรถช่างแม่งก่อน เงินยังมี ซ่อมได้อยู่แล้วแม่ง
“หึ มึงมันเลวไอ้ตอง”
“แน่นอน ไม่งั้นเป็นผัวมึงไม่ได้หรอก ที่เลวๆเนี้ยก็เพื่อให้คู่ควรกับมึงไง..” ผมกวนตีนมันกลับบ้าง ได้ยินเสียงมันกัดฟันแค้นที่ยั่วผมไม่สำเร็จ
จะว่าไป.. เรื่องต่อไปจากนี้ก็น่าจะแก้ง่วงได้ดี
เอาสิ ถ้าจะไร้เหตุผลกันขนาดนี้แล้ว มึงก็จะได้รู้ ว่าอย่าประมาทช้างเท้าหน้าอย่างกูให้มากนักเลยไอ้เมียเด็กเอ๊ย!!!
...
Pepper’s Talk }
ย้ากกกกกกกก!!!!!
ผมเงื้อมือที่ถือโทรศัพท์ตราแอปเปิ้ลขึ้นสูง มึงแหลกแน่! แต่ก็ต้องชะงัก เดี๋ยวก่อน กูจะขว้างมือถืออีกแล้วเหรอ อันนี้เพิ่งเครื่องใหม่รุ่นใหม่เลยนะ ยังเล่นแอปไม่ครบเลยว่ะ ว่าแล้วก็กดตัดสายไอ้ตองแม่ง วางไอโฟนลงบนโต๊ะซะ เสียดายแอปเกมอ่ะ เพิ่งโหลดมา -3-
ผมเดินเตาะแตะดุ๊กดิ๊ก ตัวสั่นนิดๆเพราะความหนาวของแอร์ 19 องศาในห้อง หยิบหมอนอิงที่วางอยู่บนเก้าอี้นวมขึ้นมา ตั้งท่าดั่งเอสของทีมเบสบอล เขวี้ยงหมอนเข้าผนังอย่างแรง ไอ่ผัวเชี่ยยยยย!!!! โอเค โล่ง ผมเดินหยิบหมอนไปเก็บไว้ที่เดิน คว้าผ้าห่มมาห่อตัวแล้วกลับไปนั่งจุมปุ๊กหน้าคอมดั่งเดิม
มองภาพที่ส่งเข้าเมลล์ตัวเองแล้วก็ช่วยดับอารมณ์โมโหเมื่อกี้ได้เยอะอยู่ แหมๆๆ นี่ผมควรปริ้นท์ขยายอัดกรอปติดไว้ที่ฝาบ้านเพื่อเชิดหน้าชูตาวงตระกูลเลยซะดีไหม ภาพลูกไอ้ตองสะบักสะบอม กร๊าก สะใจชิบหาย!! ยิ่งได้ยินเสียงมันตอนก่อนรู้เรื่องและหลังรู้เรื่อง ที่เปลี่ยน Before กับ After ได้เห็นผลอย่างกับโฆษณาครีมทาฝ้า จะดีกว่านี้ถ้ามันไม่กวนตีนกูตอนจบน่ะนะ
‘ งานที่เฮียสั่งเรียบร้อยแล้วนะครับ นี่หลักฐาน ไม่ทิ้งร่อยรอยแน่นอน กล้องวงจรปิดก็จับหน้าพวกผมไม่ได้ เฮียคงไม่ลืมเรื่องที่ตกลงไว้นะครับ .. ’
ผมแสยะยิ้มให้ข้อความที่พ่วงท้ายภาพนั่นมา ผมรู้จักไอ้เด็กพวกนี้อยู่ มันเป็นรุ่นน้องที่ รร.มัธยมผมเองนั่นล่ะ แต่ก็แค่รู้ชื่อ ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว มารู้จักมักจี่เข้าจริงๆ ก็ตอนที่มันแอบมาเล่นยากันที่ผับไอ้ตองนี่ล่ะ ไม่ใช่ยารุนแรงอะไรแต่ก็ผิดกฏหมายอยู่เหมือนกัน ตอนนั้นพวกมันหนีไปได้ ไอ้ตองก็ตามล่าตัวอยู่เหมือนกัน เพราะสามีผู้น่ารักน่าชังของผมเป็นคนที่เกลียดการกระทำผิดกฏหมาย(ในพื้นที่ของมัน)มาก..
หึหึ สงสัยมีเรื่องฝังใจ
เอาเถอะ ผมก็แค่ตามไปขู่พวกมันว่า บอกว่าเป็นเจ้าของผับไอ้ตอง (หรือไม่จริง ผัวเมียคือคนๆเดียวกันนะ) จะไม่เอาเรื่อง ให้ไปจัดการรถคันนี้ให้หน่อย ด้วยความกลัวบวกโง่บวกเซ่อ พวกมันจึงไม่รู้ว่ารถที่มันระดมกำลังทำล้างนั่นล่ะ คือรถของโจทย์ ข้อเป้งของแม่งเองนั่นล่ะ หรือผมเลวเองก็ไม่รู้ แต่ผมว่าคงไม่ใช่หรอกมั้ง..
‘ ดีมาก ^O^ ตกลง กูจะไม่เอาเรื่องพวกมึงในวันนั้น ’
นี่คือสิ่งที่ผมพิมพ์ตอบกลับไป ผมไม่เอาเรื่อง แต่ไอ้ตองอ่ะ จะเอาเรื่องรึเปล่า อันนี้ก็ไม่รู้ ก็อย่างว่า ผัวเมียคือคนๆเดียวกันในด้านนิตินัย แต่ในด้านพฤตินัย ดอก กูไม่ใช่ไส้เดือนนะว้อย จะได้เอากับตัวเองได้น่ะ ผัวเมียมันก็ต้องคนละคนกันอยู่แล้ว ชัดป่ะ เคลียร์ๆๆเรื่องนี้จบแล้วนะฮะ โอเค๊?
ใครมีบทสวดแผ่เมตตา ช่วยสัตว์ทุกข์มีกรรมให้หมดเคราะห์ หมดโศก หมดโรคหมดภัย ก็สวดๆให้เด็กพวกนี้เขาหน่อยนะครับ น่าสงสารกันจริงๆ ทำเถอะครับ จะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน เพียงวันละหกบาท..ถุ้ย!
ผมปิดคอมของตัวเอง กระชับผ้านวมห่อตัวเองจนเป็นหนอน วิ่งดุ๊กๆๆ กระแทกตัวนอนใส่โซฟา อาห์ ฟิน ได้อยู่ในห้องเล็กๆ เปิดแอร์เย็นๆ แล้วห่มผ้าอุ่นๆนี่มันโคตรสวรรค์ ตอนอยู่กับอิตองนะครับ แอร์ได้มากสุดก็ 24 องศา คอนโดก็ใหญ่ทำถ้วยสเลอปี้อะไรก็ไม่รู้ โซนครัว โซนทางเดิน โซนห้องนั่งเล่น ห้องน้ำ ห้องนอน ห้องทำงาน เหี้ย ใหญ่ไปไหน เอาเข้าจริงๆแม่งก็ใช้อยู่ไม่กี่ห้องอ่ะแหละ!
เปลือกตาผมเริ่มปรือ ก่อนปิดคอมดูเวลาไว้ก็เกือบตีห้าอยู่ละ ผมควรจะนอนได้แล้วมั้ง สัมผัสที่มือของผมทำให้ต้องขบปากตัวเอง กอดตัวเองก็อุ่นดีอ่ะ..
แต่กอดคนอื่น แล้วก็ให้คนอื่นกอด .. มันอุ่นกว่า
ไม่อยากยอมรับเท่าไหร่แต่.. คิดถึงมันว่ะ
ฮื้มม.. สงสัยพรุ่งนี้ผมต้องไปรับน้องปลามานอนด้วยซะแล้วละมั้ง.. น่าจะแก้ฟุ้งซ่านได้หน่อย .. zz Z Z..
...
“น่าเบื่ออออ อ่ะ น่าเบื่อออออออออ” ผมกระทืบเท้า นั่งหน้าบูดอยู่หน้าเครื่องคิดเงิน
“หุบปากแล้วก็ฉีกปากยิ้มไปซะ ลูกค้าจะหนีหมดเพราะหน้ามึงละ” ผู้หญิงหน้าตาสระสวยแต่คำพูดไม่เข้ากับหน้าเดินมาเท้าเอวด่าผม ผมปรายตามองไอ้คุณเจ๊มหาโหด ชาตินี้สาบานว่าให้ตายเจ๊ก็หาผัวไม่ได้ ไอ่เจ๊กุ้งนาง!
“โห่ยย โห่ย โหยยยยย” ผมร้องครวญ มือก็ทุบกับเคาน์เตอร์รัวๆๆๆ
“ไม่ต้องมาโหยเหิยเลย ฉันอุตส่าห์หาที่ซุกหัวนอนให้ ไม่คิดจะตอบแทนกันบ้างเลยเหรอไงวะ!” ใช่ครับ ไอ้ห้องที่ผมนอนเมื่อคืนนี้น่ะเป็นห้องที่เจ๊กุ้งเป็นคนหาให้ผมเอง รู้สึกว่าเจ้าของตึกจะเป็นญาติห่างๆของเจ๊แกรึอะไรนี่แหละ ส่วนไอ้ค่าตอบแทนก็คือ ผมต้องมาทำหน้าที่แคชเชียร์ที่ร้านเบเกอร์รี่ของเจ๊แก แทนลูกจ้างที่ลาป่วยเพราะไปผ่าไส้ติ่ง -*-
“ฮึก กระซิกริกริก” ผมง้องแง้ง รู้ดีว่ามันไม่ได้เรียกคะแนนน่าสงสารให้ตัวเองเลยซักนิดเพราะอีกฝ่ายคือสาววายใจยักษ์ แต่ก็จะทำ ได้กวนตีนก็ยังดี เห๊อะ
“หุบปาก ลูกค้ามาแล้วน่ะ ยิ้มซะยิ้มมม” เจ๊กุ้งนางดึงแก้มผมจนยืด เจ็บโว้ยย! อยากโวยวายไปเหมือนกัน แต่จากประสบการณ์สอนผมว่า อย่าต่อกรกับผู้หญิงคนนี้ดีกว่า สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าสาววาย อันตรายกว่าที่คุณคิดนะเอาจริงๆ -_-ll
“ทั้งหมด 265 บาทครับ” ผมกดแคชเชียร์อย่างคล่องแคล่วและบอกราคาเบ็ดเสร็จให้ แต่คู่กรณีของผมกลับยืนตาลอยหน้าแดงอยู่ ..
“265 บาทถ้วนครับ?” ผมย้ำอีกรอบ แม่สาวคนนั้นสะดุ้งนิดๆ ขบปากอย่างประหม่า หน้าแดง เขินๆ ม้วนๆ บิดๆ เอาและๆ ไอ้ท่าทางแบบนี้มันคุ้นๆแกวกันอยู่ โธ่.. ขนาดมีผัวแล้วนะเนี้ย เสน่ห์กูก็ไม่ได้ลดลงซักนิดเลย น่าหนักใจจังว่ะ
“เอ่อ.. คือ ขอ เบอร์โทรพี่ ดะ.. ได้มั้ยคะ..” แล้วผมก็ทายผิดซะที่ไหน สาวน้อยคนนั้นช้อนตามองผมด้วยใบหน้าแดงก่ำ เฮ้ยย น่ารักว่ะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงคิดแบบนี้ แต่ในตอนนี้ ผมก็แค่ยิ้มหล่อให้ และตอบออกไปอย่างฉะฉานว่า..
“ก็ได้อ่ะครับ แต่พี่มีผัวแล้วนะ ^^”
=[]=! << หน้าน้องคนนั้น
“เอ่องะ.. งั้นไม่เป็นไรค่ะ” ละล่ำละลักตอบ คว้าแบงค์สีม่วงให้ผมอย่างไวว่อง ผมยิ้มรับมาและแกล้งกดเงินแคชเชียร์เอื่อยๆช้าๆ เห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนเหมือนอย่างจะก้าวขาออกจากร้านนี้ให้พ้นๆของน้องผู้หญิงตรงหน้าแล้วมันอยากฮาจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ
“เงินทอน 235 บาทนะครับ ขอบคุณมากครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคร้าบ ฮะๆๆ อะโอ๊ย!” หัวเราะได้ไม่ทันไร ผมก็โดนตบหัวจนหน้าทิ่ม!
“มึ๊งง.. ทำลูกค้ากูหายไปอีกคนแล้วนะไอ่สันด๊านน!!! สวยจะเป็นโลมมม..” พี่กุ้งนางกัดฟันโอดครวญใส่ผมด้วยเสียงที่ไม่ดังนัก (เพราะลูกค้าเต็มร้าน) มองไปยังประตูร้านตาละห้อย ส่วนมือก็ระดมตีหัวผมให้วุ่น
“โอ๊ยๆๆๆ แม่ง พอแล้วเว้ยเจ๊ ลูกค้ามาแล้วน่ะ..” ผมยกมือป้องกันหัวตัวเอง ได้ยินเสียงกริ่งประตูร้านก็กำลังจะชี้ให้เจ๊กุ้งดู แต่พอเห็นหน้าไอ้คนเข้ามาชัดๆ ก็อยากจะทำให้เจ๊กุ้งนางเสียลูกค้าอีกซักรายขึ้นมาทันใด..
ไอ้ฟาง..
“ฮึ่มม.. ฝากไว้ก่อนเหอะมึง..” เจ๊กุ้งนางชี้หน้าคาดโทษผมแล้วเดินไปหาไอ้ฟาง พร้อมพามันไปนั่งโต๊ะ ผมรู้ว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เพราะเมื่อกี้ผมกับไอ้ฟางสบตากันเต็มๆ แต่มันไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไรเลยซักนิด..
งั้นคำถามอีกข้อก็คือ มันรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่ ผมไม่มีงานประจำ มีแค่คนที่สนิทๆเท่านั้นที่จะรู้ว่าบางครั้งผมจะโดนเจ๊กุ้งนางแรนดอมเรียกมาช่วยงานที่ร้าน
ไอ้ตองบอกมันงั้นเหรอ?
คิดได้ตรงนี้ก็จุกตื้อขึ้นมาในอกซะงั้น บอกตามตรงผมเกลียดไอ้ฟางชิบหาย ให้เห็นไอ้เชี่ยตองเอากับชะนีจิ๊บร้อยตัว ผมยังไม่ขยะแขยงเท่ามันไปเดินควงแขนกับไอ้เด็กฟางนี่ครึ่งชม.เลยด้วยซ้ำ!
“เป๊ปเปอร์ รับออเดอร์โต๊ะห้าด้วย” กูอยากเอาหัวโขกเคาน์เตอร์ให้ตายกับประโยคคำสั่งนี้
“ทำไมต้องผมด้วยอ่ะ!”
“เร็วๆ กูต้องไปดูของหลังร้าน” เจ๊กุ้งทำหน้ายุ่งใส่ผมแล้วโบกมือไล่ ทำไงได้ล่ะครับ ผมก็เดินออกไปยืนที่หน้าโต๊ะของไอ้ฟางน่ะสิ
“จะรับอะไร?” ผมถามเสียงห้วน
“อืมม.. มีอะไรแนะนำมั้ยล่ะครับ” ไอ้ฟางเงยหน้ามาโปรยรอยยิ้มดัดจริตใส่ผม อี๋ อย่าพยายามซะให้ยาก น้องปลากูน่ารักกว่ามึงพันเท่าเว้ย ผมเบ้ปากใส่หน้ามันอย่างโจ่งแจ้ง
“เมนูแพงๆอ่ะ กูแนะนำหมดแหละ”
“งั้นเอาอันไหนก็ได้ครับ” มันยิ้มใส่ผมแล้วยื่นเมนูมาคืนให้
“รวยเนอะ” ผมพูดกระแนะกระแหน ก็ไม่รู้จะทำให้มันเข้าตัวทำไมเพราะผมก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบอวดรวยเหมือนกัน -_-+ ผมกระชากเมนูจากมือมันมาแล้วยิ้มตอบเหมือนจะเอ็นดูแม่งซะเต็มปรี่ แต่ในหัวนี่แทบอยากคว้ามีดหลังร้านมากระซวกแม่ง ไม่รู้ดิ่ ไม่ถูกชะตา ขัดหูขัดตา แอบถมน้ำลายใส่เค้กเสิร์ฟแม่งดีป่ะวะ ..
ผมหันหลังเดินกลับเคาน์เตอร์ แต่ขาคงไม่หยุดชะงัก ถ้าคำๆหนึ่งไม่ถูกพ่นออกมาจากปากแดงๆของมัน
“เมื่อไหร่จะเลิกกับพี่ตอง..”
..ผมหันกลับไปมองมัน ไอ้ฟางตอนนี้ไม่มีรอยยิ้มเสแสร้งอยู่บนหน้า มันจ้องผมด้วยแววตาเหมือนโกรธแค้นมาซักสี่ชาติเศษ ผมเหยียดยิ้ม นี่แหละหนาสันดานคน วอน-โดน-ตีน แล้วมึง..
“ก็ตอนที่มึงหันไปเอาผู้หญิงไง” ไอ้ฟางหน้าเหวอ ผมฉีกยิ้ม แน่ล่ะ ก็ไอ้ที่ผมพูดไปความหมายมันก็กลายๆว่าไม่มีวันน่ะสิ
“..! พ.. พี่จะยื้อให้มันได้อะไร” มือที่วางอยู่บนโต๊ะของมันกำแน่น ถามผมเสียงสั่นด้วยความโกรธ ความอดทนน้อยว่ะ แค่นี้ก็จะระเบิดละ แหม่ กูนี่ก็มีหน้าไปว่าคนอื่น ได้ข่าวว่าทำมือถือพังไปเครื่อง..
“ยื้อ? ทำไมต้องยื้อวะ กูกับไอ้ตองรักกันดีมีความสุข” ผมตอบหน้าหลั่นล้า
“ผมไม่เชื่อ! พวกพี่ระหองระแหงกันมานานแล้วผมรู้! ไม่งั้นพี่ตองเขาไม่มาหาผมหรอก!” ผมทำหน้าเซ็ง ไอ้เด็กนี่เหมือนจะเข้าใจผิดอะไรไปมากกกกกก ว่ะ! สิ่งเดียวที่ผมมั่นใจในตัวไอ้เหี้ยตองก็คือเรื่องที่ว่าแม่งรักผมพอๆกับที่ผมรักแม่ง เพราะฉะนั้นไอ้คำพูดแบบนี้ของมัน สำหรับผมมันก็ไร้ค่าพอๆกับถ้ามีคนมาบอกคุณว่าตะกวดมีปีก บินได้สูงพันเมตรได้อะไรประมาณนั้น..
“เหรอ ไอ้ตองมันบอกมึงยังงั้นเหรอ?”
“ใช่!”
“ตอ-แหล” ผมตอบออกไปอย่างหนักแน่น ไอ้ฟางกัดปากตัวเอง จ้องผมเขม็ง ผมเลิกคิ้ว เอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มตัวเอง ไอ้ฟางกัดฟันแน่น ทันใดนั้นมันก็ผลุดลุกขึ้น คงทนกับท่าไม้ตายลิ้นดุนแก้มอันแสนกวนตีนของกูไม่ไหวล่ะสิ ดาเมจสามหมื่นเคโอน็อกเอาท์เลยไป๊ มันเดินกระแทกไหล่ผมแล้วปึงปังออกจากร้านเจ๊กุ้งนางไปทันที ผมยิ้ม หัวเราะหึๆอย่างสะจิตสะใจ..
“อ้าว ลูกค้าล่ะ!?” พี่กุ้งนางที่เดินออกมาจากหลังร้านแหวถามผม ผมยักไหล่ตอบเจ๊แก ก่อนจะเดินหน้ามึนมาสิงหน้าแคชเชียร์ตามเดิม พี่กุ้งนางยืนนิ่งๆ ก่อนจะหันมาชี้หน้าคาดโทษผมอีกรอบ ผมแลบลิ้นใส่เจ๊แกอย่างไม่กลัวตาย
.. คำว่ารักที่มันให้ผม นี่คือเรื่องที่ผมไม่เคยคิดว่ามันจะโกหก.. แต่ตอนนี้ แม่ง ตอนนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจในสิ่งที่ผมคิดแล้วสิ..
เมื่อผมกลับมาถึงห้อง ห้องที่ผมเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้แค่วันเดียว ผมยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้องเหมือนโดนสตาฟ อึ้ง ขอบอกเลยว่าอึ้ง!
ที่หน้าประตูห้องของผม มีกองขยะกองขวางประตูอยู่กองใหญ่ๆ! นั่นคือสิ่งแรกที่เข้ามาในสมอง แต่ถ้าลองมองสังเกตุดีๆ ไอ้กองขยะที่ว่านี่แม่งคือข้าวของๆผมที่เคยอยู่ในห้องของไอ้ตองทั้งนั้น!! และตอนนี้ทุกอย่างมันก็มากองอยู่ที่หน้าประตูห้องผม.. ด้วยสภาพที่ไม่เหลือชิ้นดี!
ผมคว้าเสื้อยืดตัวเก่งของผมขึ้นมา เสื้อกู! ขาดวิ่น! นาฬิกาก็เจ๊ง! สบู่อาบน้ำ แปรงสีฟัน ยาสีฟัน รองเท้าสลิปเปอร์ ดินสอ ปากกา ยางลบ แม้แต่แก้วจานชามที่ผมเป็นคนซื้อ มันก็ยังมากองอยู่ตรงหน้าด้วยสภาพแตกเป็นเสี่ยงๆ!?
ทุกอย่าง ขอบอกเลยละกันว่าทุกอย่างที่ผมจำได้ว่ามันเคยอยู่ในห้องไอ้ตอง มันพังของทุกอย่างของผมให้แหลกแล้วก็เอามาคืนผม นี่ถ้าแม่งเก็บเศษผมของผมที่มันร่วงอยู่ตามพื้นมาคืนได้ด้วยแม่งคงทำแล้วล่ะ!!!
..ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ มือกำแน่นอย่างพยายามระงับอารมณ์และคุมสติ ผมเอาปลายเท้าถีบอดีตสมบัติของผมไปให้พ้นทาง เตะแม่งให้ไปอยู่หน้าประตูห้องคนอื่นซะเลย วะฮ่าๆๆๆๆ! ผมเขี่ยกองขยะนี่ไปไว้ยังหน้าประตูห้องข้างๆจนเรียบร้อยแล้วก็ต้องปาดเหงื่อทิ้งเพราะมันมีเยอะไม่ใช่เล่น
ผมเข้ามาในห้องของตัวเอง อ้าว.. ไอ้อดีตเสื้อตัวเก่งนี่ผมหยิบติดมือมาด้วยเหรอ ผมเขวี้ยงเศษผ้าในมือลงกับพื้น แล้วเอาเท้าเช็ดกับมันไปมา กลายมาเป็นผ้าเช็ดตีนกูซะก็แล้วกันนะ..
เอาจริงๆ ของพวกนี้พังไป.. ผมก็ไม่ได้เสียดายมากขนาดจะเป็นจะตายหรอกนะ ไม่ได้เป็นยาจก เงินเหลือพอซื้อใหม่ แต่ที่ทำให้ผมเสียใจ คือความหมายที่แฝงอยู่ในการกระทำนี้มากกว่า
ความหมายของมึงคืออะไร แค่แก้แค้นที่กูทำกับรถสุดรักสุดหวงของมึง? รึมึงต้องการจะสื่ออะไรออกมาด้วย? นี่คือการไล่กูทางอ้อมรึเปล่า? บอกเลิกกับกูทางอ้อมรึเปล่า?
เท้าที่กำลังถูกับผ้าขี้ริ้วผืนใหม่ของตัวเองอย่างเมามันส์หยุดชะงักลง ผมก้มลงมองเศษผ้าใต้ฝ่าตีน .. เนื้อผ้าสีขาวนวลราคาแพง ที่ตอนนี้มีสภาพแย่ขนาดให้ฟรียังไม่มีใครคิดจะเอา..
นี่คือตัวแทนคำพูดว่า ‘ห้องของกูไม่ต้อนรับมึงอีกต่อไป’ หรือเปล่า?
ตอบกูมาสิ
ตอบกูให้ชื่นใจทีสิไอ้ตอง..
TBC.
-
จิ้มตูด!!!
แสบทรวงมาก! แต่ล่ะนาย!
:z13:
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบค่ะ
-
เราชอบมาก เราชอบมาก เราชอบมาก เราชอบมาก(กรุณาอ่านซ้ำอีกสิบเที่ยว)
ให้ตายเถอะนะ ลงอีกทีเถอะ กำลังมันส์ อ่านไปทำท่าเอาลิ้นดันกระพุงแก้มตามเป๊บเลยเนี่ย เดี๋ยวเราต้องติดท่านี้แน่ๆเลยอะ!!!
-
:o12: :o12:คาดว่าพี่ตอง... คงไม่ได้คิดขนาดนั้นหรอก(มั้ง)5555
ติดตามนะคะ
-
น้ำตาจะไหลเลยอ่ะ
ค้างสุดไรสุด อิอิ
มาต่อด่วนๆค่า
-
สรุปสงสารน้องปลาสุดเลยอ่ะ
-
สนุกมากกกกกกก ชอบมากๆๆ มาต่อเร็วๆนะคะะ o13
-
รอครับ แต่อ่านจบไปรอบหนึ่งแล้วนะ จากเว็บอื่นนะ ^^
-
ม่ายยยยย
ไม่เคยอ่านนิยายเรื่องไหน
แล้วค้างได้เท่านี้ ทั้งๆที่เนื้อเรื่อง
ก้แก้แค้นไปมา แต่ทำไม
มันหยุดไม่ได้
รอต่อจ้าาาาา
:pig4:
-
ชอบเลย
เข้ามาเพราะชื่อเรื่องกลับติดงอมแงมซะงั้น
กดบวกปล่อยเป็ด
-
มาแล้ววว... ขอสารภาพเลยแล้วกันนะคะว่า .. ลืม!!!!!
ลืมมาลงนิยายที่นี่เนี่ยแหละ! 555555555 (โดน :beat: ) ทำตัวบัดซบมาก ทิ้งไปสามวัน ว้ากกก หนูขอโต๊ดดด
เอาเป็นว่ามาอ่านกันเลยละกันโนะๆ
:::คำเตือน ระวังเสียเลือด:::
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode 06
‘ HEART BROKEN? WHO? ME OR YOU?’
อกหัก? ใคร? กูหรือมึง?!!!!!!!
ปึงง!
ผมเงยหน้าขึ้นจากรูบิคในมือเพื่อมองรูปโฉมหน้าไอ้หมาซักตัวที่มันริอาจมาตบโต๊ะอาหารในมหาลัยของท่านพริกไทได้..
อ้าว ไม่ใช่ใครที่ไหนอื่นไกลเลยครับ น้องทอฟฟี่ที่(ไม่)รักนี้เอง เป็นไรมาไรล่ะท่าน เหตุใดใบหน้าจึงได้ยับราวกับโดนสิบล้อบดขนาดนั้น..
“เกิดอะไรขึ้นกับมึง”
ผมยกคิ้วขึ้นข้างเดียวให้กับคำถามนั้น ยกขาที่พาดไว้กับโต๊ะลงแล้วขยับตัวขึ้นนั่งดีๆ
“กรุณาแปลไทยเป็นไทยพลีส”
“กูได้ข่าวว่ามึงควงผู้หญิง” ผมวางกำปั้นลงบนมือตัวเองดังปุ้ โอ้ ข่าวนี้นี่เอง ใช่ครับ ผมกลับมาควงผู้หญิงอีกครั้งแล้วหลังจากที่ประกาศตัวเป็นเกย์ไปนาน มาลองอีกรอบก็.. ก็โอเคนะ กับเรื่องบนเตียงก็ไม่ได้แย่อย่างที่หลอนไว้ แต่กับนิสัยนี่ก็ยังไม่ชอบอยู่ดีว่ะ ไม่รู้เมื่อก่อนผมมองว่าน่ารักไปได้ยังไง?
เมื่อก่อนเป็นชายแท้ ต่อมาเป็นเกย์ ตอนนี้เริ่มกลับไปเอาผู้หญิงได้แล้ว สรุปตอนนี้ผมเลยไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรแน่ เกย์? ไบ? รึไส้เดือน? -*-
“เออใช่กูเอาหญิงแล้วไงอ่ะ?” ผมตอบไปอย่างชิวๆ ไอ้ฟี่ขมวดคิ้วทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“ที่มึงทำนี่.. เพราะประชดมันงั้นเหรอ” มันถามผมเบาๆด้วยสีหน้าและท่าทางที่ดูจะเจ็บปวดอย่างปิดไม่มิด ผมหน้านิ่งทันที ประชดเหรอ.. ผมให้เหตุผลตัวเองว่าแค่อยากลองกลับไปคั่วเพศแม่ดูอีกครั้ง อารมณ์ว่าจะทำได้มั้ย แต่มันอาจจะเป็นแค่ข้ออ้างก็ได้ ที่ผมทำไปจริงๆอาจจะเพราะ..ประชด
“กูไม่ได้ประชด” ผมพูดเสียงแข็งยกตีนขึ้นวางบนโต๊ะอีกรอบ คว้ารูบิคมาจ้อง บิดมั่วๆเลยแม่ง หัวไม่แล่นแล้วโว้ยย ไอ้ฟี่เอาอะไรมาใส่หัวกูเนี่ยแม่งเอ้ยย..
“ไม่ได้ประชดใคร?” แม่งจะเล่นยี่สิบคำถามรึไงวะ
“ไม่ได้ประชดใครทั้งนั้นแหละ” ผมตอบเสียงเหวี่ยง ไอ้ฟี่ถอนหายใจ มันยืนนิ่งๆอยู่พักหนึ่ง ผมเองก็ไม่ได้เงยหน้าไปมองมันอีก เพ่งสมาธิทั้งหมดลงกับรูบิคตรงหน้าเหมือนมันมีอะไรน่าสนใจอะไรนักหนาชาตินี้กูเพิ่งเคยพบเห็น ห่า ไม่เลยครับ กูบิดมาทั้งวันแม่งก็ได้แค่สามสี ไม่ใช่คนมีความอดทนขนาดนั้นนะโว้ย อยากเขวี้ยงทิ้งวันละหลายๆรอบแต่ก็ไม่อยากให้ตัวเองว่างหรือดูว่างในสายตาคนอื่นนี่หว่า!!
“เฮยๆๆ.. ใครให้นั่งวะ” ผมขมวดคิ้วร้องออกมาเมื่อจู่ๆไอ้ฟี่ก็ทรุดตัวลงนั่งเบียดข้างๆผมซะเนื้อแนบเนื้อ มันใช้แขนข้างหนึ่งพาดไว้กับพนักพิง ซึ่งถ้ามองแล้วก็จะเหมือนมันโอบผมอยู่กลายๆ ผมหันไปจะด่าแม่งแต่แล้วก็แทบโดดหนีเมื่อไอ้เหี้ยทอฟฟี่ยื่นหน้ามาใกล้ยังกับจะจูบปากผมซะงั้น!?
“What the..!?” ผมยกมือขึ้นปิดปากแม่งแบบเส้นยาแดงฝ่าแปด หลังมือชนปากผมเลยทีเดียว ไอ้ฟี่เลยได้จูบฝ่ามือสกปรกๆของผมแทนที่จะเป็นริมฝีปากรูปกระจับสีซีดเหลือบแดงอันแสนเซ็กซี่คู่นี้.. ไอ้ตัวกูก็ชมตัวเองได้ไม่มีเบื่อนะครับ กร๊าก
“มึงรู้อะไรมั้ยเป๊ป.. จุ้บ กูจะยอมให้มึงหลอกใช้อีกก็ได้นะ..” ไอ้ฟี่พูดเสียงอู้อี้ (เพราะโดนผมปิดปาก) มันจุ้บที่ฝ่ามือของผม ก่อนจะก็ใช้มือทั้งสองข้างจับส่วนแก้มของผมกับมันเอาไว้ แล้วบิดหน้าให้ได้องศาแถมหลับตาพริ้ม!
ฟันธงว่าคนอื่นมองเข้ามาต้องคิดว่าผมกับแม่งดูดปากกันอยู่ชัวร์ๆ ผมงงนะแต่ก็.. ไม่ได้จะสะดีดสะดิ้งอะไรมากมาย แต่คือไอ้ทอฟฟี่แม่งเล่นอะไรของมันวะ
ผมได้ยินเสียงคนรอบตัวร้องฮือขึ้นกันทันที แหมะ ก็ผมกับไอ้ฟี่นี่ก็ดังกันน้อยซะที่ไหนละครับ แล้วจู่ๆมาจูบกันกลางโรงอาหารนี่นะ สวดยอด แต่ผมก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร หลับตานิ่งๆกับมันด้วยซะอีก แบบว่า ไม่ได้มีอะไรเสียหาย หน้าด้าน ไม่อาย ไม่แคร์ ทุเรศวะ ฮ่าๆๆๆ
“พอใจรึยังครับที่ไม่รัก” ผมถามเสียงอู้อี้แล้วใช้มือบีบปากไอ้ฟี่จนมันนิ่วหน้า
“โอ๊ยๆๆ.. เจ็บเว้ย!” มันร้องแล้วผละออกจากหน้าผมทันที “ทำร้ายจิตใจกันจริงนะ คนอุตส่าห์ยอมช่วย.. หึ”
“ช่วย? ช่วยเหี้ยไร?” ผมขมวดคิ้ว ไอ้ฟี่ไม่ตอบ มันแสยะยิ้มแล้วพยักเพยิดไปทางด้านหลังของผม คิ้วของผมพันกันเป็นเงื่อนที่แก้ไม่ออก ก่อนจะหันมองตามสายตามันไปด้านหลัง
นรก.. แตก
..ไอ้เหี้ยตองมาไงวะ!!!! ว้อท? เว็น!? แวร์!!?
“หึ กูเกลียดขี้หน้าผัวมึงว่ะเป๊ป ต่อไปนี้ถึงมึงจะหลอกใช้ กูแต่ถ้ามันทำไอ้สัดนั่นทุรนทุรายได้.. กูยอม” ไอ้ฟี่ลุกขึ้นจากโต๊ะ ผมหันควับไปมองมันด้วยหน้าแบบตกใจๆหน่อย คือกูยังหาเสียงตัวเองไม่เจอเลยนะ!
ไอ้ทอฟฟี่ยื่นมือมาดึงปลายคางผมเบาๆอย่างหยอกล้อ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองตรงไปแล้วยักคิ้วกวนตีนใส่ แสรดด ทำใส่เหี้ยตองแหง ไอ้ฟี่ชำเลืองมองผมก่อนที่มันจะหันตัวกลับแล้วเดินหนีไป กูขอกรี๊ดได้มั้ย ก่อเรื่องแล้วทิ้งกูเหรอไอ้ส้นรองตีน! ไหนว่ารักกูไงวะ เหี้ย แต่ช่างมันประไร ผมรีบูทหัวสมองและสีหน้าตัวเองอย่างรวดเร็ว เพื่อจะหันไปเผชิญหน้ากับเหี้ยตอง
ไอ้ตองสาวเท้าเข้ามาใกล้ผมอย่างรวดเร็ว จากที่ตอนแรกแม่งยืนมองอยู่ห่างๆในระยะสิบเมตร ใจผมแอบตุ่มๆต่อมๆกับหน้าเหี้ยมๆของมันนะ แต่ผมเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งไงครับ (ภาษาบ้านๆเรียกขี้เก๊ก) ดังนั้น NO ONE KNOW
“เสร็จมันไปแล้วเหรอไง!?” ไอ้ตองกระชากแขนผมลุกไปประจันหน้ากับมัน
“เสร็จอะไร อะไรเสร็จ?” ทำหน้าเหลอหลา เล่นหูเล่นตาใส่มัน ไอ้ตองแสยะยิ้มชั่วออกมา
“ก็เสร็จนี่ไง” มันเอื้อมมือไปคว้าหมับที่ก้นผมพร้อมขยำแรงๆ ไอเชี่ย! ผมรีบปัดมือมันทิ้ง ไอ้ตองหัวเราะหึๆในลำคอแต่ผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวทันที อาย หรือโกรธ ไม่รู้ รู้แต่ที่นี่คนเป็นร้อยนะ บอกตรงๆตอนนี้คอนกรีตที่โบะไว้กับหนังหน้าหลุดออกไปชั่วครว มันทำยังงี้กับผมได้ไงวะ กูไม่ใช่ ‘แค่เด็ก’ ของมึงนะ ทำแบบนี้แม่งโคตรไม่ให้เกียรติกันเลย
ผมตัดสินใจลากแขนไอ้ตองมาที่ห้องน้ำ มันก็ยอมเดินตามอย่างว่าง่ายเหมือนรู้อยู่แล้ว มาถึงผมก็ผลักแม่งเข้าไปในห้องแล้วก็ตามไปเบียดด้วยในห้องน้ำมหาลัยเล็กๆ ดันล็อกประตูให้เรียบร้อยแล้วก็หันมาจ้องหน้ามัน
“มาทำไม” ผมถามเสียงห้วน ดีหน่อยที่ระยะทางการเดินมาที่นี้มันทำให้อารมณ์โกรธเริ่มลดไปบ้างแล้วนิดนึง ไม่งั้นไม่ทงไม่ถามหรอก ซัดปากแม่งเลย
“มาดูไงว่าได้ผัวกี่คนแล้ว” กูมีเมียเฉียดร้อย แต่มีมึงเป็นผัวแค่คนเดียวแหละไอ้สัด! อยากตะโกนใส่หน้าแม่งยังงี้จริงๆว่ะครับ แต่ไม่ทำ กูมีมาดกว่านั้น
“กี่คนแล้วหนักหัวใคร?” ผมแค่นยิ้มถลึงตาใส่มัน ไอ้ตองถอนหายใจหนักๆก่อนมันจะคว้าแก้มผมไปบีบแล้วดึงให้จ้องตา ไม่ได้บีบแรงมาก แค่พอให้ดิ้นไม่หลุด -*-
“ที่มานี่ก็ว่าจะมาตามกลับบ้าน แต่เห็นแบบนี้ไม่ต้องแล้วมั้ง?”
“บ้านมึงไม่ใช่บ้านกูนิ่” ไอ้ตองคิ้วกระตุก แรงบีบที่แก้มผมเพิ่มมากขึ้น
“อย่าเล่นลิ้นให้มากเป๊ปเปอร์” ได้ยินยังงั้นผมก็แลบลิ้นใส่มันทันที ด้วยความหมั่นไส้หรือตบะกามแตกก็ไม่อาจทราบ แต่ไอ้ตองโฉบหัวเข้ามาดูดลิ้นผมทันทีอย่างแรงๆ สัดแม่งเจ็บ!
“อืออื้อออออ!” ผมคำรามในคอ หลับตาปี๋ด้วยความเจ็บปน..เสียวเล็กๆป่ะ ดึงลิ้นกลับก็ไม่ได้เพราะแม่งเอาฟันกัดไว้ มันออกแรงกัดแรงๆอีกทีจนผมสะดุ้ง คือเจ็บมาก! ผมตั้งสติตัวเองแล้วกระทืบเท้าไอ้ตองดึงกึกใหญ่ๆ มันสะดุ้ง ปล่อยลิ้นผมทันที โอ้โฮ.. น้ำตาผมเล็ด เลือดกบปากกูเลยเหี้ยเอ๊ยย
แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร ไอ้ตองก็คว้าหัวผมเข้าไปประกบจูบอีกรอบ บดขยี้และรุกไล่อย่างแรงจนเจ็บและได้รสเลือดอีกรอบ แต่โอเค ผมตั้งตัวทัน ถ้าแค่นี้มันก็ไม่ได้ทำผมสะเทือนมากนักหรอก เพราะเวลามีอะไรๆกัน อารมณ์พีคมากๆพวกผมก็ใช่จะอ่อนโยนกันซะเมื่อไหร่ เออไม่สิ พวกกูไม่เคยอ่อนโยนกันเลยต่างหาก..
“อือแฮ่ก” ผมอ้าปากหอบเมื่อไอ้ตองยอมผละออกจากปากผมแล้วซุกเข้ากับต้นคอ แล้วก็ต้องร้องออกมาอีกรอบเมื่อมันกัดคอผม! ผมต่อยแขนมันแรงๆทันที ไอ้ตองเลยจับข้อมือผมสองข้างกระแทกขึงกับประตูห้องน้ำ
“ปล่อยกู! โอ้ยย เหี้ยย” ผมตะโกนข้างหูไอ้ตอง และสิ่งที่ได้กลับมาก็คือแม่งฝังเขี้ยวเข้าที่ไหล่กูอีกแล้ว ทำร้ายร่างกายกูหลายรอบแล้วนะวันนี้!!!!
“เป็นเหี้ยไรขึ้นมาวะหา! มึงอยากนักก็ไปหาไอ้ฟางนั่นไป!” ผมตะโกนอีกรอบอย่างไม่กลัวว่าใครจะมาได้ยิน ไอ้ตองชะงักไปครู่หนึ่ง มันผละหน้าออกมาก่อนจะจับผมกระแทกเข้ากับประตูห้องน้ำอีกรอบ เพื่อไรวะ กลัวหลังกูไม่หักใช่ป๊ะ?
“นี่อย่าบอกนะว่าเรื่องทั้งหมดมันเพราะมึงหึงกูกับฟาง?” มันกระซิบเสียงเบาแล้วยิ้มเหมือนมองเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสา
ผมกัดฟันเพราะต้องยอมรับว่าส่วนหนึ่งของการวีนเหวี่ยงตั้งแต่ช่วงแรกๆที่ยังไม่ได้ทะเลาะกันหนักๆนั้นเพราะ-เหตุ-เกิด-จาก-ความ-หึง นี้แหละ! และด้วยเพราะมันแทงใจดำผม ทำให้ผมจำเป็นต้องกระทืบตีนไอ้ตองอีกครั้งอย่างเลี่ยงไม่ได้ (ไม่เห็นเกี่ยว =_=)
“สัด!” ไม่ครับ ไม่ใช่เสียงไอ้ตอง เสียงผมนี่แหละสบถเพราะไอ้เหี้ยนั่นเสือกเบี่ยงเท้าหนีได้ มันยิ้มล้อใส่ผม อ้ากกก กูจะถุยน้ำลายใส่หน้ามึง และเหมือนจะรู้ความคิด มันเลยเลือกที่จะเอาน้ำลายผมใส่ปากตัวเองแทนที่จะให้รดเข้าหน้า เป็นวิธีการที่ฉลาดมาก
ไอ้ตองรวบแขนผมสองข้างไว้ด้านบนด้วยมือเดียว โว้ย ผู้ชายเหมือนกันทำไมเหี้ยนี่แรงควายจังวะ! ตัวกูก็ไม่ใช่น้อยๆเหมือนน้องปลานะ จะบอกให้ว่าผมนี่รุกโดยกำเนิดเถอะครับ เพิ่งจะมาสวรรค์เบี่ยงกลายเป็นรับก็เพราะโดนไอ้ใบตองเผด็จศึกเนี่ยแหละ!
มันล้วงมือเข้าไปในเสื้อผมแล้วบีบยอดอกแรงๆจนผมสะดุ้ง เอ่อะ เสียวนะเว้ยย ไอ้ตองถอนปากมันจากปากผม มันเลิกเสื้อผมขึ้นสูงๆแล้วก้มหน้าลงไปดูดอกแรงๆท้องน้อยผมมันแบบ..วาบบบทันทีเลยอ่ะ ผมเชิดหน้ากัดปากตัวเองอย่างเสียวซ่าน ลมหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆเหมือนไปวิ่งมาซักสองร้อยเมตรทั้งๆที่ความเป็นจริงแล้วไม่ได้ก้าวขาไปไหนซักแอะ
“อึกฮ่า.. เออกัดเลย อื้มมม..” ผมร้องเรียกแบบไร้ยางอาย ไม่รู้ล่ะ ตอนนี้ไม่สนอะไรแล้ว ได้ยินเสียงหัวเราะขึ้นจมูกของไอ้ตองแล้วก็ตีนกระตุก แต่ก็ต้องระทวยอีกทีเพราะแม่งรัวลิ้นกับหัวนมผมซะจี้ดขึ้นสมอง
“อ๊าา” และก็ได้ตามคำขอ ไอ้ตองกัดปลายยอดอกผมแรงๆ แม่งโคตรสะใจอ้า ผมครางลั่น ปากมันเลิกยุ่งกับตรงนั้นแล้วไล่จูบต่ำลงมาเรื่อยๆแต่มือก็ยังคงเขี่ยเนื้อติ่งเล็กๆที่แข็งชันอยู่ไม่ห่าง ทำให้ผมต้องส่งเสียงเป็นระยะ
มือของผมที่ไม่รู้ว่าแม่งปล่อยให้เป็นอิสระตั้งแต่เมื่อไหร่คว้าจับดึงทึ้งกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มหยักศกนั่นอย่างมันส์มือ ไอ้ตองปิดฝาชักโครกลงแล้วมันก็นั่งทับลงไป มันดึงตัวผมให้ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วแหย่ลิ้นเข้าไปในรูสะดือ ผมหดท้องหนีเพราะมันจั๊กจี๋ แต่แม่งก็ยื้อตัวผมไว้และลากลิ้นไปมาบริเวรท้องน้อย
“อืออ.. อาซี้ดดด .. ตอง” ไอ้ตองใช้ฟันคาบซิบกางเกงผมแล้วรูดลงช้าๆผมมองภาพนั้นแล้วต้องร้องเสียงสั่น คือกูก็เห็นแบบนี้ก็ของขึ้นนะเว้ย ไอ้สัดนั่นขยำเนื้อบั้นท้ายภายใต้เดพยีนส์สีซีดของผมแรงๆ ชั่วขณะหนึ่งที่มันช้อนสายตาเร้าร้อนของมันมาสบ ด้วยความคิดผมก็เตลิดไปไกล กูนี่ช่างจิ้นไม่น้อย เอาเป็นว่ามันทำผมหน้าแดงตัวสั่นเป็นลูกนกได้เลยทีเดียว คนตรงหน้าฉีกยิ้มมุมปากออกมาที่เห็นผมเป็นยังงั้น..
ทำไมผู้ชายคนนี้ ถึงต้องทำผมรู้สึกว่ากลายเป็นไอ้อ่อนได้ตลอดเวลาเลยวะห๊ะ!!!
“ตอง..” ผมครางชื่อมัน ไอ้ตองดึงกางเกงในและนอกของผมออกน้องชายที่รักของผมพิโรธโกรธาเป็นยิ่งนักที่ไปปลุกบรรทมของแม่งลุกขึ้นชี้หน้าด่ากราด แสรดมากมาย มุกสัปดี้สัปดนยังงี้กูก็ยังจะเล่น ถามว่าผมอายมั้ย? ไม่อายครับ! ก๊ากกกกก
“อะ โอออ.. ซี้ดดตอง อื้มม..” ผมร้องไม่เป็นศัพท์เมื่อไอ้ตองปราบพยศน้องชายของผมด้วยการครอบปากลงไป ลิ้นร้อนๆที่ละเลงไปทั่วและความคับแน่นของริมฝีปากทำผมหอบหายใจถี่ จิกทึ้งกลุ่มผมของมันไปมาอย่างระบายอารมณ์โดยไม่กลัวมันเจ็บ
“อืออ่ะ อ้าา อย่า.. อึก ฮะ” ผมร้องห้ามเมื่อมันดูดส่วนปลายของผมแรงๆ มันเจ็บแต่ก็รู้สึกดีมาก มากไปจนร่างผมทรุดฮวบลงบนตักไอ้ตองเพราะขาแม่งอ่อน หน้าอับอายชิบหาย แต่ปากไอ้ห่านี่แม่งโคตรๆจริงๆนะ ปฏิเสธไม่ได้หรอก
“ไม่ไหวแล้วเหรอจ๊ะ..” มันกระซิบข้างหูผม แถมเลียอีกต่างหาก เสียงโคตรกวนตีนอ่ะ หึ แต่ก็นะ ว่าแต่กู ใครกันแน่..
“แฮ่ก มึงมากกว่ามั้ง.. ยังไม่ทันแตะ ฮะ ก็แทบระเบิดกระจุยย.. อยู่แล้วนี่หว่า..” ผมกระซิบเสียงกระเส่าปนหอบนิดๆที่ต้นคอมัน เป่าลมร้อนใส่พร้อมบดก้นลงกับไอ้ปืนใหญ่ที่อยากยิงกระสุนเต็มแก่ภายใต้กางเกงนั่น
“ฮึ.. อืมมมม” มันสะดุดลมหายใจตัวเองก่อนจะพ่นลมหายใจอย่างกลั้นอารมณ์ ผมเบียดท่อนล่างเปลือยๆของตัวเองเข้ากับส่วนล่างของไอ้ตองที่ยังใส่เสื้อผ้าทุกชิ้นครบถ้วนแรงๆ บด ขยี้ ขย่ม..
อืม.. แม่ง! อยากได้ว่ะ
“อ๊ะ” แล้วดูเหมือนว่าไอ้ตองเองก็จะมีความคิดไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ มันยกตัวผมให้ลุกขึ้นยืนแล้วครอบปากเข้ากับส่วนนั้นของผมอีกรอบอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ผมยืนคร่อมตักมันไว้ มือก็กดหัวไอ้ตองพร้อมเด้งสวนเป็นระยะอย่างเพลิดเพลิน รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แม่งเอานิ้วสอดเข้ามาในปากถ้ำของผมแล้วนั่นไงล่ะ
“อึก อ่ะ.. ฮ่า ฮ่า.. อืมเจ็บ อ่ะ” ผมขมวดคิ้วแน่น ร้องครางเล็กๆด้วยความเจ็บมากกว่าเสียว เจ็บอ่ะ ถึงจะไม่เท่าครั้งแรกแต่ก็ทรมานกว่าแต่ก่อน แหม่ เพราะผมไม่ได้มีอะไรกับแม่งมาเฉียดเดือนแล้วนี่หว่า เมื่อก่อนมีกันไม่เคยเว้นเกินอาทิตย์ เหมือนจะน่าภูมิใจ เหอะๆ
“โอ๊ย สัด” ผมร้องแล้วกระชากหัวมันขึ้นทันทีเมื่อไอ้ตองคายน้องชายผมออกแล้วก้มลงฝังเขี้ยวเข้าที่ขาอ่อนแทน มันกดนิ้วกระแทกเข้าไปในช่องทางของผมแรงๆจนสะดุ้งเฮือก
“อ่ะ เฮ้ยไอ้ตองเดี๋ยว! เพิ่งนิ้วเดียวเองนะโว้ย” ผมร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆมันก็ถอนนิ้วออกไปแล้วดึงผมลงมาจ่อใส่ไอ้นั่นของแม่งที่ชักรอผมอยู่เรียบร้อย ไอ้ตองโอบรอบเอวผมแน่นแล้วเอาน้องชายแม่งกดคลึงวนรอบช่องทาไปมาจนน้ำของมันเยิ้มเปียกระหว่างขาผมไปหมด
“..ช่วยไม่ได้ มึงเซ็กซ์เองนี่..กูไม่ไหวแล้ว” มันเลียริมฝีปากตัวเอง มองผมเหมือนของน่าอร่อยจากภัตราคารหรู หมาป่าจ้องขย้ำลูกแกะอะไรประมาณนั้น ขอเหอะสายตาแม่งเป็นแบบนั้นจริงๆครับ! ผมเบิกตากว้างขึ้นมา กลืนน้ำลายดังเอื้อกลงคอ ห่า เหมือนของมึงเล็กตายห่าน ยัดไปตอนนี้กูได้ฉีกพอดี ผมขืนตัวออกจากมันอย่างลนลานแต่ไอ้ตองก็กัดหัวนมผมแรงๆ เสียวเสะ ครางเลยไง แล้วพอเผลอๆหน่อยแม่งก็..
“อ่ะ..อะโอ้ยยยยยย!!!!!” แหกปากลั่น มันดึงผมกระแทกลงยัดพรวดเข้ามารวดเดียวหมด!! เจ็บใจจะขาดอย่างกับโดนครั้งแรก ผมอ้าปากค้าง เชิดหน้าน้ำตาไหลพรากออกตา ในขณะที่ไอ้ตองซี้ดปากเหมือนแดกของเผ็ด.. เออใช่ซี่ มึงแดกพริกเข้าไปนี่!!!!!
“ซี้ดด.. ฮ่า สุดยอดว่ะ หึหึ อืมม..”
“อือ.. อึ่ก แฮ่ก.. อ่ะ ไอ้ อี ..อี..อีเหี้ยยย!!!!!” ผมตั้งสติได้ก็ร้องลั่นทั้งน้ำตา หลังแหวนครับ ตบหน้าไอ้ตองเสียงดังสนั่นจนมันหน้าหันทันที!! คือกูโกรธมาก ทำกูงี้ได้ไงวะ! ไม่มาเป็นเองไม่รู้นะว่ามันเจ็บขนาดไหน!!! รูนี้ไม่ใช่ทางเข้าที่พระเจ้าสร้างไว้ให้นะเว้ย!!!!
ไอ้ตองหันควับมาจ้องผมอย่างโกรธๆ ตอนแรกนึกว่าจะโดนต่อยกลับแล้วเชียวนะ แต่มันก็เลือกที่จะคว้าหน้าผมไปบดจูบอย่างรุนแรงแทน ผมจิกไหล่มันแน่นอย่างจงใจให้เจ็บแล้วจูบตอบกลับไปอย่างเร้าร้อนไม่แพ้กัน ลิ้นพวกผมพันกันนัว ความเจ็บตรงช่วงด้านล่างเริ่มทุเลาลงแล้ว ไอ้เหี้ยตองขยับสะโพกเบาๆทั้งที่ปากเรายังทำหน้าที่กันอยู่ไม่ห่าง
“อึก อืออ ..ฮา..ฮ่า” ผมตัวเด้ง เชิดหน้าร้องเสียงดังเพราะไอ้ตองฟาดมือเข้ากับเนื้อก้นผมอย่างแรงดังเพี๊ยะใหญ่ๆ เหมือนจะแก้แค้นที่ผมตบหน้ามันเมื่อกี้ แต่ขอโทษที่รัก กูเสียวมากกว่าเจ็บว่ะ
“ซีดด.. อา มึงควบสิวะ” ไอ้ตองสั่ง บีบเนื้อก้นผมอีก เวลามีอะไรกันแม่งยุ่งกับตูดกูตลอด ทั้งตบทั้งตีขยำขยี้ยังกับตูดกูเป็นบอลบริหารนิ้ว เหมือนเคยได้ยินว่าแม่งบ่นๆว่าชอบก้นผมไรนี่ล่ะ แน่นพอดีมือห่าไรก็ไม่รู้ ตอนนั้นไม่ได้สนฟัง
“อืมม .. แรงๆอีก.. อ่ะ อา ดี” ผมขยับตัวขึ้นลงเร็วขึ้นตามมันสั่ง รับรู้และจับได้ถึงทุกครั้ง สัมผัสที่เข้าและออก ความเจ็บตอนแรกยังมีอยู่แต่ไอ้ความเสียวมันมีมากกว่าโขที่พอจะหักล้างกันได้ ไอ้ตองคว้าเอวผมแล้วจับกระแทกลงพร้อมเด้งเอวสวนแรงๆจนสุด สัดดด! แทงลึกจนกูนึกว่ามันจะทะลุออกปาก!
“อ๊าาาา!!!”
“ซี้ดดด.. อื้มมม ครางอีกสิ” มันพูดแล้วจับผมกระแทกเข้าสุดออกสุด ผมเองก็ให้ความร่วมมืออย่างดี เสียงเนื้อของพวกเรากระทบกันดังก้องไปทั้งห้องน้ำพอๆกับเสียงร้องกระเส่า ไม่รู้ว่าใครจะได้ยินไปบ้างแต่ก็ไม่ได้มีอารมณ์จะมานั่งสน อยากฟังก็ฟังไปดิ่ควักของลับมาร่วมชักว่าวด้วยก็ไม่ว่าเหอะ กูใจดี
“อือออ ..อ่ะ อ่ะ อา แรงๆ แรงอีกดิ่ แฮ่ก” ผมบอกมันขณะที่ตัวเองก็ขยับเร็วอย่างกับเครื่องจักร คู่กรณีก็ไม่มีจะเฉไฉ เหมือนรอเวลานี้มาแล้วทั้งชีวิต มันจับผมอุ้มขึ้นแล้วดันไปกระแทกกับผนังอย่างรุนแรงผมปล่อยขาห้อยลงข้างหนึ่งอีกข้างหนึ่งยกโอบรอบเอวมัน ไว้ไอ้ตองกระแทกใส่ไม่ยั้งจนครางแทบไม่ทันเลยทีเดียว
“ซี้ดดด..อ่า มึงมันที่สุดจริงๆว่ะเป๊ป อา.. อา” มันพูดพลางแหย่ลิ้นเข้าไปในหูผม กัดห่วงต่างหูเล็กๆแล้วดึงเหมือนหมั่นเขี้ยว ควาย หูกูฉีกขึ้นมานะ..
“อ่ะ อา ไม่ไหวแล้ว อึก อา อา.. แตก แตกแล้ว..” เมื่อการเดินทางมาถึงทางตัน ผมครวญครางไม่ได้ศัพท์ ส่ายหน้าไปมาเหมือนหาทางระบายอารมณ์เสียวซ่านนี้ไม่ออกอีกแล้ว เก็บไม่ไหว มันเต็มไปหมด เต็มไปหมด..
“อืมม.. อีกนิด ซี้ดดด โอวว..” ไอ้ตองเร่งเครื่อง กระแทกกระทั้นเข้าใส่ตัวผมจนผนังกั้นห้องน้ำสั่น เสียงเหล็กล็อกของประตูห้องสั่นดังกริ๊กๆๆ..
“อา.. อาาา ไม่ไหวแล้ว อะ อะ อ๊าา อ๊าาาาาาาา..า า” ผมร้องลั่น ดึงรอบคอไอ้ตองเข้ามากอดพร้อมเกร็งตัวแน่นขณะที่อารมณ์มันทะยานตัวขึ้นสูงเฉียดฟ้า ไอ้ตองกอดตัวผมไว้แน่น
“อึก ซี้ดดดด แน่นชิบ อาดี..ดี อืมม.. อื้มมม..!!!” มันยังกระแทกใส่แรงๆอีกหนึ่งอึดใจ ก่อนที่ความอุ่นร้อนก็ฉีดเข้ามาภายในตัวผม.. รู้สึกได้ถึงน้ำร้อนๆที่ไหลย้อนออกมา ไหลไปตามระหว่างขาผม ไม่ใส่ถุงไอ้สัด อยากด่าแต่เอาไว้ก่อน
“แฮ่ก.. แฮ่ก.. แฮ่ก..” ผมกับมันกอดกันแน่นอยู่อย่างนั้นขณะที่เสียงหอบหายใจยังไม่เป็นปรกติ เอ้าท์ดอร์ครั้งที่สี่หลังจากที่คบกันมา ก็ยังสุดยอดเป็นบ้า..
และมันก็คงเป็นเอาท์ดอร์ครั้งสุดท้ายของ ‘เรา’ ด้วย..
“ตอง.. อึก กูมีอะไรจะบอก..” ผมพูดออกไปเสียงแหบ ความรู้สึกบอกให้ผมพูดออกไปตอนนี้แม้ว่าบรรยากาศจะไม่ใช่นัก แต่ถ้าไม่งั้น ผมคงจะไม่กล้าพูดออกไปอีกเลย ไอ้ตองไม่ได้ตอบอะไรมันแค่จูบที่ต้นคอของผม
“เหี้ยตอง..” ผมย้ำอีกรอบ เบี่ยงหน้าหลบเมื่ออีกคนดูจะไม่สนใจคำพูดกูเลย
“เออ ฟังอยู่.. อะไร”
ผมหลับตาซักครู่หนึ่ง นึกถึงสิ่งที่เริ่มคิดหลายวันมานี้ ยืนยันกับตัวเองอีกครั้งว่านี่คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดของผมกับมัน สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ผลักหน้าของมันออก จ้องตาและพูดออกไป..
“เราเลิกกันเหอะว่ะ”
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หนูอายยยยยยย :z3: อาจจะไม่เชื่อแต่อายจริงๆ เขินอ่ะ แอ๊ยยย 5555
ตอนนี้แต่งไว้ตอนประมาณเดือน 9 ของปีที่แล้ว (2012) มานั่งย้อนอ่านไป ก็ไม่เข้าใจว่าเขียนไปได้ยังไง
เมื่อไม่นานมานี้ก็เพิ่งเขียน NC ไปอีกบท.. ก็เขียนแล้วก็รีบเอาลงไม่มีมาอ่านอีกรอบหรอก กลัว 55555555
แต่ถ้าอ่านของคนอื่นนี่ชอบนะ แต่มาอ่านของตัวเองแล้วมัน.. ไม่กล้าอ่าน กร๊ากก รีบแต่งรีบลง
แต่คราวนี้ต้องเอามาลงที่บอร์ดนี้ไงคะ แล้วก็เลยคิดว่าจะตรวจคำผิดไปด้วยเลย ก็เลยได้ฤกษ์มานั่งอ่าน.. :jul1:
.. พอ!!!!! อย่าไปพูดถึงมัน ตอบเม้นท์ดีกว่า! 555555555555555555555555+
"cherilnatcha - อั่กส์!! โดนจิ้ม 555+ ขอบคุณที่ติดตามและมาเม้นท์ให้ทุกตอนเลยนะคะ ซึ้งอร่ามสุดๆ
"Tassanee - ชอบก็อ่านเลยชอบก็อ่านเลยเซ่ ชูวับๆ :z2: ขอบคุณที่ชอบนะค้าา
"rubymoona - อยากจะบอกว่าเคยติดอยู่ช่วงหนึ่งเหมือนกันท่านี้ 555 ฟินนาเล่มากกับคำว่าชอบที่คุณให้มา..
"parn11 - เรื่องนี้ อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ ถ้ามีเป๊ปปริก้าค่ะ #ผิด 55+
"bauloy - อย่าร้องห้ายยยยยยยยยย
"kms - แต่น้องแกเข้มแข็งดีเนอะ :monkeysad:
"diduek - ขอบคุณค่าา จะพยายาม(ไม่ลืม)มาต่อ นะคะ 5555+
"Nano PL - จากเว็บอื่นนี่คือ เว็บ Dek-d.com ใช่ป่ะคะ? Ps. ห้ามสปอยล์นะ 555 จุ๊ๆๆ
"duck-ya - คุณกำลังเป็นโรค พริกไทซินโดรม.. #ผิดมาก 555 ดีใจที่ชอบค่า
"puppyluv - ชื่อเรื่องมันชวนให้กด(ลิ้งค์)ใช่มั้ยล่ะคะ 55555+ ขอบคุณที่กดให้นะคะแต่ว่า..ยังไม่เข้าใจว่ากดบวกเป็ดคืออะไร o6 ถ้าทราบแล้วจะกดกลับให้นะค้า
เจอคำผิดฝากจิกฝากตบ!!!!!
ขอบคุณที่อ่านกันมากมายมหาศาลคร้าบบบบบบ :pig4:
-
บ้าหน่าาาาน้ำแตกแล้วแยกทางได้ไงงงงงงงงงง
-
เย๋ย คู่นี้มัน!???
เราเลิกกันเถอะงี้เลยเหรอ
โอ้วววว !!! ได้ใจจริงเลยเพ่
กดบวกปล่อยเป็ด
-
หวาๆๆๆๆ น้องเป๊ปขอเลิก :sad4: :sad4:
สนุกดุเดือดจริงๆค่าา
-
เฮ้ยยยยยยยยย อะไรกัน!! เลิกกันทำไม
อย่านะ ไม่ยอมนะ ฮืออออออออออออออออออ :z3:
-
อ่านในเด็กดี แต่เข้ามาเม้นในนี้ :z1:
ชอบเรื่องนี้อ่ะ อ่านแล้วตลกดี คือเป๊ป เมิงเกรียนมาก 555 เซ็งเป็ดปีนี้จะโหวตให้ 555
ปล.ยินดีด้วยนะคะ ติด Top 10 ของเด็กดีด้วย :mc4:
ปลล. อยากอ่านเรื่อง Selfish TRAMP!!! อ่ะ คือแบบไม่ค่อยได้เข้าเด็กดีไง เลยเพิ่งรู้จักเรื่องนี้ รอรีไรท์เร็วๆนะคะ
-
เลิกกันไวไปมั้ยอ่า o22 o22
-
ไม่เอาอ้ะ ไม่ยอมหรอกน๊ะ ไม่ยอมให้เลิก ไม่ยอมๆๆๆ !!!!!!!! ~ ~ ~ ~ :z3: :z3: :z3: :z3:
เป๊ปกับพี่ตองหันหน้ามาคุยกันดีๆเถอะน้า ~ ~ พลีสสสสสส !!!! ~ ~ ~ :call: :call: :call: :call:
เค้าจะร้องแล้วน่ะ ไม่ส่งสารเค้าหราา ? (#เกี่ยว) :z13: :z13: :z13: :z13:
-
มาแหลววววววววว :t3:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode 07
‘ I HATE YOU, I HATE MY SELF, I HATE THIS WORLD. ’
กูเกลียดมึง กูเกลียดตัวเอง กูเกลียดโลกนี้โว้ยย!!!!!!!
พูดออกไปแล้ว..
เวลาไม่สามารถหมุนย้อนกลับให้ผมเก็บคำพูดเข้าปาก ต้องยอมรับมัน แต่รู้มั้ย การจะเปล่งเสียงเมื่อครู่ออกไปได้ซักคำ มันทำให้ผมแทบหมดแรงยิ่งกว่ากิจกรรมเข้าจังหวะที่มันละเลงใส่ผมไม่นานมานี้ซะอีก
การบอกเลิกใครซักคน.. มันเป็นเรื่องยากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ผมไม่ได้หวังที่จะให้ไอ้เหี้ยนี่เว้าวอน เกาะแข้งเกาะขาผม แล้วโอดครวญบอกว่าได้โปรดอย่าทิ้งผมไปเหมือนในละคร ไม่เลย ผมรู้ดีว่าคนอย่างมันไม่ทำและทำไม่ได้ ต่อให้มันอยากทำ แต่แม่งก็ไม่มีวันทำหรอก
รู้ไว้ด้วยว่างานนี้มึงไม่ได้จบแค่คำขอโทษแน่ไอ้สัด!!!..
..นึกถึงคำพูดตัวเองแล้วก็อยากหัวเรา..ใช่ ก็คงใช่! คำพูดของเป๊ปเปอร์ไม่เคยมีอะไรผิดอยู่แล้วนี่ เพราะสุดท้ายแล้ว.. แค่คำขอโทษ ผมก็ยังไม่ได้ไงล่ะ
สำหรับเพศพ่อ ศักดิ์ศรีก็เหมือนลูกกระเดือก ค้ำอยู่ในคอ แดกก็ไม่ได้ใหญ่ซะเปล่า! แม่ง ผมนี่ช่างเปรียบเทียบได้อัจฉริยะจริงๆว่ะ ฮ่าๆๆๆ..
“ทำไม..” เสียงของไอ้ตองดังขึ้นมา ผมไม่กล้าเลยที่จะเงยหน้าขึ้นสบสายตาของมัน ได้แต่ก้มหน้าจ้องอยู่กับแผงอกของคนตรงหน้าเหมือนเพิ่งเคยเห็นมาก่อนในชีวิตนี้ .. ทั้งที่ความจริงมันคือพื้นที่ๆผมคุ้นเคยซะด้วยซ้ำ
ตรงนี้ ตรงนี้คือร่างกายส่วนหนึ่งของมัน ที่วันนึงผมเคยนอนซุกฟังเสียงหัวใจมันเต้นอยู่ด้วยกัน ทุกคืน..
“กูว่ามันคงดีที่สุดแล้ว”
“ดีที่สุดสำหรับใคร? สำหรับมึง? สำหรับกู? รึสำหรับไอ้เหี้ยนั่น!!!” มันตวาดกร้าว แล้วต่อยเข้ากับผนังกั้นห้องน้ำที่ผมยืนพิงอยู่ เฉียดใบหน้าผมไปแค่ปลายผม สัด ต่อยของแข็งเดี๋ยวกระดูกก็ร้าวกันพอดีหรอก ไอ้ง่าวนี่ ผมไม่ได้ตกใจกับปฏิกิริยาของมันสักนิด เพราะผมทายเหตุการณ์แบบนี้ได้แต่แรกแล้วล่ะ
ก็เวลาสองปีที่ได้อยู่ข้างๆมัน ผมไม่ได้แค่ผลาญไปวันๆนี่หว่า.. อุ้ย แอบคล้องจองนะเนี่ย กร๊ากก ขำป๊ะ? ขำหน่อยสิ หัวเราะหน่อย ผมอยากหัวเราะ..
“สำหรับเรา” สิ้นคำ คอเสื้อของผมก็ถูกกระชากขึ้น ก่อนที่ใบหน้าจะสะบัดไปอีกทางจนร่างผมกระเด็นตามแรง กระแทกเข้ากับผนังอีกด้าน ทั้งตัวผมทรุดฮวบลงมากองกับพื้นโดยไม่ทันได้ตั้งสติด้วยซ้ำ!
“.. ถุด” ผมพ่นเลือดออกจากปากตัวเอง กรามปวดร้าวเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เสียงหอบด้วยความโกรธของไอ้ตองดังอยู่ไม่ไกล ในปากผมเต็มไปด้วยรสเลือดและความเจ็บจนชาที่แล่นไปทั่วกระพุ้งแก้ม มือสั่นๆของผมยกขึ้นแตะใบหน้าในจุดที่เพิ่งโดนอดีตแฟนต่อย..
สัมผัสเปียกๆนั่น แค่แตะก็รู้ว่าเลือดโชก ในปากก็เหวอะ หน้ายังจะมาแหกอีก ซี้ด.. แม่ง โคตรเหี้ยอ่ะบอกตรง
เสียงหอบหายใจด้วยความโกรธของไอ้ตองดังให้ได้ยิน ผมก้มหน้ามองพื้นห้องน้ำด้วยความกลัว ไม่ได้กลัวไอ้ตอง ผมไม่ได้กลัวมัน อารมณ์ของแม่งแค่นี่ผมรับมือได้อยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าเพิ่งเคยเจอด้วย.. แต่ผมกลัวตัวเอง กลัวที่จะทนรับกับสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจไม่ได้
“คิดดีแล้วใช่มั้ย..” เสียงของมันที่เบาเหมือนกระซิบ แต่ผมกลับได้ยินชัดเต็มสองหู แต่ผมก็เงียบ ไม่คิดที่จะปริปากอะไรออกมาอีก
“...”
“คิดดีแล้วสินะ.. หึ”
“...”
“.. เด็กเปรต” ทิ้งท้ายด้วยคำพูดติดปากที่เหมือนจะด่าผม ไอ้ตองก็หุนหันก้าวออกจากห้องน้ำไปด้วยความเร็ว เสียงปิดประตูปึงปังอย่างระบายอารมณ์นั่นทำให้ผมรู้ว่ามันเดินออกไปแล้วจริงๆ
เดินออกไป แล้ว.. จริงๆ
“มันดีที่สุดสำหรับเราแล้วว่ะ.. ตอง”
ผมแค่พูดกับตัวเอง เหมือนคนบ้า ผมไม่ใช่นางเอกละครไทยนะ ที่ต้องมาพูดกับตัวเองเพื่อให้ผู้ชมรับรู้ถึงอารมณ์! บ้าเหรอ เห็นผมเป็นนางเอกช่องเจ็ดเหรอวะ นี่ใคร เป๊ปเปอร์นะครับ พริกไท! เผ็ดจี้ดซี้ดซาดเลยเหอะกูเนี่ยะ!!
“มันดีที่สุดแล้ว..”
เผ็ดจนน้ำตาไหลเลยด้วยนะ.. น้ำตาไหล.. น้ำตา.. อึก สงสัยผมคงแพ้ภัยด้วยความเผ็ดตัวเองแล้วละมั้งเนี่ย ผมจะ ..จะน้ำตาไหลเองทำไมวะ!! กูแดกพริกเหรอ กูแดกตัวเองเข้าไปเหรอเนี่ย!? เหี้ยแล้วนะ ฮ่าๆๆ.. แล้วทำไมผมไม่หยุดพูดซักทีล่ะ พูดกับตัวเองทำไมวะ.. มึงพูดทำไม!!!?!
“ฮึก ..สัด รั้งกู..สิ ..ไอ้เหี้ย..”
..ผมต้องยอมรับ ..ยอมรับมันให้ได้
กับคำพูดของผม ที่มันไม่มีวันกลับเข้าปาก การกระทำที่ไม่มีทาง แก้ไข..
เพราะนาฬิกา.. มันไม่สามารถหมุนย้อนกลับ
...
Tong’s Part }
หน้าปัดเข็มความเร็วของรถพุ่งขึ้นสูงถึง 150 ..
เท้าของไม่ลดแรงเหยียบคันเร่งเลยซักนิด เสียงบีบแตรไล่ตามเป็นทาง ผมฝ่าทุกไฟแดงที่ผ่านไปได้ ปาดหน้ารถใครหลายๆคน ใครด่ามา กูเปิดกระจกยกนิ้วกลางใส่ ไม่ได้คิดถึงความเป็นความตาย ผิดชอบชั่วดี ไม่ได้นึกถึงผลที่จะตามมา
ก็แค่อยากจะระบายอารมณ์จุกจนเจ็บแทบบ้าในอกนี้ออกไปให้หมด
ดีที่สุดสำหรับเรางั้นเหรอ? หึ มึงแค่อ้างรึเปล่า มันก็แค่ข้ออ้างที่อยากจะกำจัดกูออกจากชีวิตมึงใช่รึเปล่าล่ะ เพราะถ้ามันดีที่สุดสำหรับเราจริง ทำไมกูถึงไม่รู้สึกดีอย่างที่มึงพูดซักนิด
อ่อ .. รึคงเป็นเพราะว่า ระหว่างมึงกับกู มันไม่ใช่ ‘เรา’
เอี๊ยดดดดดด
ผมเหยียบเบรคจนมิด รถหยุดอย่างแรงพร้อมเสียงล้อบดถนน เสียงหอบหายใจของผมดังไปทั่วคันรถ ไม่ดีขึ้น ยิ่งคิดยิ่งแย่ลง ยิ่งเจ็บ.. จะทำยังไงความรู้สึกก็ไม่ได้ดีขึ้นเลยสักนิด กลับแย่กว่าเดิม ทำไม.. ทำไมวะ!!!!
ไอ้เป๊ปเปอร์.. ยื้อไว้เหรอ .. รั้งไว้เหรอ จะให้กูทำยังไง กราบแทบเท้ามันงั้นเหรอ? หรือจะล่ามโซ่มันเอาไว้เลยดีมั้ยล่ะ! หึ แค่นี้มันก็ให้คนมายิงกูแล้วนะ ถ้าทำแบบนั้นจริง แม้แต่งานศพของกูมันก็คงไม่คิดจะมาเหยียบเลยละมั้ง!! ขอโทษ! แต่ยังทำใจไม่ได้ถ้าจะต้องโดนคนที่กูรักเกลียดขนาดนั้น!..
ทรมาน..
ผมยกมือขึ้นแตะลงบนอกข้างซ้าย เสียงหัวใจที่เต้นรัวเพราะความโกรธนี้มันเจ็บและปวดหน่วงอย่างไม่น่าเชื่อ นี่ใช่มั้ยสิ่งที่เขาเรียกกันว่าอกหัก .. น่าสมเพชชิบหาย คนที่ดูถูกความรักมาตลอดยี่สิบกว่าปีอย่างกู.. ใช้ชีวิตอยู่ในแดนอบายมุข เจ็บอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เพราะคำว่า อกหัก?
“.. .. เกลียดเกลียดมึง.. เกลียด.. เกลียดๆๆๆๆ!!!!!”
ผมทุบพวงมาลัยรถรัวพร้อมปากที่สั่งย้ำๆคำเดิม หวังให้มันฝังเข้าไปในสมองเหมือนคนเสียสติ ฟาดฝ่ามือลงบนพวงมาลัยรถอย่างแรง กูต้องเกลียดมันให้มากกว่านี้! ต้องเกลียดมัน!!!
มันหายไปไหน.. ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ความเกลียดชังมันในสายตาผมหายไปจนหมด! เพราะแบบนี้เหรอมึงถึงไล่กูไป? เพราะเหี้ยอะไร เพราะไอ้ฟาง? ไอ้เหี้ยที่มันยิงกู หรือเพราะไอ่เด็กปลา มันเพราะอะไรวะ!!!..
ความปั่นป่วนจนแทบอ้วกในช่องท้องดันขึ้นผ่านลำคอถึงนัยน์ตา มันร้อนผ่าว ทัศนียภาพของผมเริ่มพร่ามัว..
..ไม่จริง! ผมรีบปาดหยดน้ำอุ่นๆในตาออกไปก่อนที่มันจะหยดลงมาบนใบหน้า ผมกดมือปิดตาเงยหน้าแน่น แต่น้ำพวกนั้นมันก็ยังไหลชุ่มออกมา เหี้ย.. กูไม่ยอมเด็ดขาด!! กูจะอ่อนแอเหรอ?! แม่งเอ๊ย.. ไม่มีทางที่กูต้องมาทำตัวอ่อนแอเป็น..ไอ้ขี้แพ้แบบนี้หรอก!
“!..”
เสียงเพลงที่ดังออกมาจากไอโฟนช่วยให้ผมดึงสติได้ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆพร้อมควานหามือถือตัวเองในคอนโซลรถ..
“ฮัลโหล..”
“พี่ตอง.. เป็นยังไงบ้าง”
“..ไอ้ฟาง” ผมพูดชื่อเจ้าของเสียงปลายสายเหนื่อยๆ ในตอนแรกผมเต็มไปด้วยความโกรธ เจ็บ แต่ตอนนี้ ทุกอย่างมันกลับน่าเหนื่อยหน่ายไปหมด
“พี่ตอง.. ฟางได้ยินมาว่า พี่เลิกกับแฟนเหรอ”
“...เสือก” ผมแค่นยิ้ม ไม่คิดว่าสายสืบจะข่าวไวขนาดนี้ นี่ดูท่าว่าไอ้คนที่มาออกันหน้าห้องน้ำตอนนั้น คงไม่ได้แค่มาต่อคิวรอเยี่ยวกันล่ะสิ แล้วไอ้เสียงกระอักกระอ่วนที่ปลายสายพูดมานี่ ขอทายเลยว่าคงเป็นของปลอม ใจจริงแม่งคงดีใจจนเนื้อเต้นเลยล่ะสินะ..
“พี่ตอง!!!”
“หนวกหูน่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็แค่นี้นะ” ผมตัดรำคาญ แต่มันก็รีบพูดแทรกมาก่อนที่จะทันดึงไอโฟนออกจากหู
“ให้ฟางปลอบใจพี่นะ”
“...”
“ฟางรักพี่นะครับ ให้ฟางอยู่ข้างๆพี่นะ..”
“ไม่อายบ้างไงวะ.. ศักดิ์ศรีน่ะ ไม่เหลือแล้วเหรอ” ผมถามออกไปอย่างเหยียดหยามและจงใจแดกดันโดยไม่ได้คิดอะไร ถ้ามันอยากเสนอ ผมจะไปสนองเล่นก็ได้ กูไม่มีห่าอะไรให้เสียนี่..
“..ฟางไม่เคยเหลือศักดิ์ศรี ตั้งแต่ตอนที่โดนพี่เอา แล้วมารู้ทีหลังว่าพี่มีเมียอยู่แล้วนั่นล่ะ..”
จบประโยคนั้น ผมและมันต่างเงียบ
“แต่ฟางก็เลือกที่จะรอ.. รอวันนี้มานานแล้ว”
“...”
“มาหาฟาง .. นะครับ”
“...”
“นะครับ..”
กูเกลียดตัวเอง..
ไม่ได้เกลียดที่ไม่ได้เป็นคนที่มึงรัก.. เป๊ปเปอร์ ไม่ได้เกลียดที่เปลี่ยนเพื่อมึงไม่ได้ ไม่ได้เกลียด.. ที่ไปขอคบมึงในวันนั้น .. และไม่ได้เกลียดที่กูไปหลอกไอ้ฟางมาคั่วเล่น
แต่กูเกลียดตัวเอง ที่.. รักมึงมากไป
“ได้.. เดี๋ยวกูไปหา”
แล้วสุดท้าย กูต้องมาเจ็บชิบหาย.. กับอีแค่ คำบอกเลิก?
“ฟางรอพี่อยู่นะ..”
มันเจ็บเจียนตาย มึงรู้บ้างมั้ยวะ ..
…
Toffee’s Talk }
มันมีอะไรกัน..
ผมเจ็บ
มันบอกเลิกกัน..
ผมดีใจ
แต่แค่วินาทีถัดมาที่ไอ้เป๊ปเปอร์ร้องไห้..
ผมไม่แม้แต่จะหลงเหลือความดีใจเลยซักนิด
เจ็บชิบหายยิ่งกว่าตอนได้ยินพวกแม่งร้องครางด้วยความเสียวซ่านจนไฟแทบลุก เจ็บชิบหาย จนแทบอยากวิ่งไปกระชากคอไอ้ใบตองนั่น แล้วตะโกนใส่หน้ามันดังๆว่าให้เลิกแดกหญ้า แล้วเห็นค่าเมียมึงซะบ้างสิไอ้ควายเอ้ย!..
ผมได้ยินทุกอย่าง ผมยืนอยู่ตรงนั้น ทุกนาทีหน้าห้องน้ำนับตั้งแต่พวกมันหายเข้าไปด้วยกัน
ไอ้ตองเดินออกไปแล้ว.. ทิ้งนิวเคลียร์ลูกใหญ่ๆไว้อย่างไร้ความรับผิดชอบแล้วก็หนีไป มันตีหน้ายักษ์ด้วยอารมณ์โมโห เตะทุกอย่างที่ขวางหน้า ชี้หน้าด่าทุกคนที่เผลอสบตา ทำตัวโคตรงี่เง่าปัญญาอ่อน ไม่น่าเชื่อว่านี่คือพฤติกรรมของคนที่แก่กว่าผมถึงหกปี?
แต่ไอ้ปฏิกิริยาน่าหมั่นไส้ของคนที่ผมเกลียด มันไม่ได้มีความน่าสนใจได้ซักเสี้ยวเทียบกับเสียงร้องไห้ของคนที่ผมรัก
“เป๊ปเปอร์..” ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำเล็กๆนั่นแล้วก็แทบใจสลาย ไอ้เป๊ปนั่งทิ้งตัวคุดคู้อย่างไร้มาดอยู่ข้างๆชักโครก เอามือปิดหน้าปิดตา เสื้อผ้ายับเยิน ร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่เหลือคราบไอ้กะล่อนจองหองที่ผมเคยคิดอยากเอาชนะนั่นซักนิด!
สภาพแบบนี้ถ้าใครมาเห็นก็คงไม่พ้นนึกว่ามันโดนข่มขืนมาแน่.. แต่มันไม่ใช่ พวกเรารู้เหตุผลกันดีมากกว่านั้น .. ใช่มั้ย
“เป๊ป.. อย่าร้อง มึงอย่าร้อง” ผมพูดด้วยเสียงสั่นเทาเหมือนจะร้องไห้ซะเอง ใช่ ผมจะร้องไห้เพราะเห็นมันร้องไห้ นี่ไม่ใช่อุปทานหมู่ แต่มันเป็นเพราะผมเศร้ายิ่งกว่า เมื่อเห็นคนที่ผมรักเศร้า
ผมอยากให้มันยิ้ม ท้าทายและอวดเก่ง.. ความรู้สึกทุกครั้งที่ผมมองไอ้เป๊ปมันเหมือนกับผู้ชายคนนี้คุมโลกทั้งใบไว้ได้ในกำมือเดียว มันให้ความรู้สึกที่น่าหมั่นไส้แต่ก็อดจะชื่นชมเล็กๆไม่ได้
ผมอยากที่จะมองมันที่เป็นแบบนั้น.. ไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่กับคราบน้ำตาแบบนี้..
“อึก แม่ง ปล่อยกู ปล่อยนะไอ้สัดฟี่.. หึ .. หึ! เข้าทางเลยรึยังล่ะ เข้าทางมึงเลยสิ ดีใจมั้ยล่ะ กูเลิกกับมันแล้ว!! เลิกกับมันไปแล้วไง!!?!” มันแค่นยิ้มตะโกนใส่หน้าผมทั้งน้ำตา มือไม้ปัดป้องผมที่พยายามเข้าไปโอบกอดเป็นพัลวัน แต่ผมไม่สน ผมรวบตัวมันมากอดรัดแน่น ไอ้เป๊ปดิ้นหนีอย่างแรง แต่นั่นทำให้ผมยิ่งกดหน้ามันซุกเข้ากับอก จนมันเลิกดิ้น และยอมปล่อยน้ำตาของมันออกมาอย่างหมดแรง..
“อึก อือ.. ฮึก ฮืออ ....อึก..อื๊อออออออออออออ!” มันกรีดร้องในคอด้วยเสียงที่ฟังดูทรมาน มือของมันเกร็งจิกข่วนไว้บนแขนผมแน่นจนต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ผมรู้ว่ามันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายผม แต่มันแค่อยากระบายอารมณ์อัดอั้นของมันออกมา..
มันเริ่มดิ้นอีกครั้ง แต่ไม่ได้ดิ้นหนี มันทุบตีผมอย่างแรง จิกทึ้งทุกอย่างเหมือนคนบ้าและไม่หยุดจะส่งเสียงกรีดร้องเหมือนสัตว์ป่าที่กำลังคลั่ง ผมเจ็บ.. แต่ผมก็ทำแค่หลับตาแล้วกอดมันเอาไว้ไม่ปล่อย ให้แน่นมากกว่าเดิม มากกว่าเดิมอีกซักนิด แต่ไม่มากเกินไปที่จะทำมันเจ็บ..
ผมจะให้มันทำตามใจมันทุกอย่าง จนมันอยากจะหยุดไปเอง
“ไม่เป็นไร.. เป๊ป.. ไม่เป็นไร อึก..”
“ฮึก.. ฮือๆๆ ใช่ กูต้องไม่เป็นไร.. ฮือออ.. กกูต้องไม่เป็นไร..” มือที่จิกทึ้งหลังของผมอยู่ค่อยๆเปลี่ยนมาเป็นกอดผมตอบ มันซุกใบหน้าตัวเองเข้าหาไออุ่นแล้วร้องไห้โฮกับตัวผม
ทั้งๆที่มันกอดผมอยู่ ผมกลับไม่ดีใจซักนิด ผมกอดมันแน่นอย่างหวงแหน ลูบหัวคนที่รักอย่างปลอบโยน โดยที่น้ำตาผมเอง มันก็ไหลออกมาเงียบๆ
กูรักมึงมาก มากไม่น้อยไปกว่าคนที่มึงกำลังคิดถึงอยู่.. บางทีอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำไป
แต่ผมรู้ดีว่าความรักมากมายของผม ไม่ได้ช่วยให้ใครบางคนหันมารักตอบ .. ถ้าเป็นคนที่ใจเรารักไม่ได้ ต่อให้เขาดีกับเราแค่ไหน เราก็รักไม่ได้..
เรื่องความรัก ไม่เคยมีใครผิดใครถูก
สิ่งที่ผิด.. คือการเลือกปฏิบัติยังไงต่อความรักมากกว่า
“กูรักมึงนะ..”
“ฮึก.. ฮึกฮือ..”
“กูไม่บังคับมึง.. กูก็แค่อยากให้มึงรู้ว่ามึงยัง..”
“ฮือออออ.. ไม่ ฮึก.. หุบปากนะ..” ไม่ส่ายหน้ากับอกผม .. ไม่อยากฟังมากขนาดนั้นเลยน่ะเหรอ?
“.. กูอยากให้รู้ว่ามึงยังมีกูอยู่ตลอด” ..เจ็บทุกครั้งที่มันปฏิเสธคำว่ารักของผมอย่างไม่ไยดี แต่ผมก็ไม่เคยเลือกที่จะแสดงมันออกมา เพราะผมไม่อยากให้มันรู้สึกไม่ดี แม้ว่าความจริงแล้ว ต่อให้ผมล้มลงไปตายต่อหน้า มันอาจจะแค่ก้าวข้ามศพของผมไปโดยไม่ชายตามองด้วยซ้ำ
ไอ้ตอง มันไม่คู่ควรต่อความรักของไอ้เป๊ปเปอร์ .. และไอ้เป๊ปเปอร์ มันก็ช่างไม่คู่ควรกับความรักของผมซักนิด..
“กูรักมึงนะบลู..” ดูสิ ผมรู้จักแม้กระทั่งอีกชื่อของมันด้วยซ้ำไป แต่ไอ้เหี้ยที่มันกำลังนึกถึงอยู่น่ะ.. แค่นามสกุลยังจำได้รึเปล่าก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ
“หุบปาก! ฮึก แม่ง! ..ฮึก”
ผมแค่นยิ้ม สมเพชมันที่ร้องไห้เพื่อไอ้เหี้ยบางตัวที่สมองเท่าเม็ดถั่ว
และสมเพชตัวเอง.. ที่ต้องมาทนเจ็บเพื่อให้ไอ้ผู้ชายมั่วๆ นิสัยกะล่อนและใจดำคนหนึ่งเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำอีก เพียงเพราะหยุดรักมันไม่ได้..
“I just love you the most.. my beloved.”
ความรักมันก็ไม่ต่างอะไรกับความเกลียด .. เพราะมันมักจะทำร้ายใครทุกคนอย่างเลือดเย็นเสมอ..
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฟีฟี่ของหนู ; - ; อยากจะได้มาเป็นทรัพย์สินจริงๆเลยคนๆนี้ ก๊ากกกกกก
ส่วนอิพี่ตอง ก็อยากให้หลายๆคนเข้าใจมันด้วย นิยายทุกเรื่องของอีซี่ มันจะไม่เคยสวยงาม พระเอกหล่อเลิศ นายเอกเนื้อหอม ก็ตามแบบฉบับนิยายอันนี้อาจจะใช่ แต่กับเรื่องความรักที่หวานแหววปานแทบกลืนกิน.. อีซี่แต่งทุกครั้งจะพยายามให้มันตั้งอยู่ในฐานความจริง
ไม่ใช่ว่าดูถูกกับความรักที่สวยงาม มันอาจมีอยู่จริง แต่อีกด้านหนึ่งเอง มีความรัก ก็ต้องมีหมดรัก มีเข้าใจ ก็ต้องมีไม่เข้าใจ การเลือกทางโง่ๆเพราะอารมณ์ชั่ววูบเป็นอะไรที่เชื่อว่าทุกคนต้องเคยทำ แต่ไม่มีใครรู้ตัวหรอกตอนนั้น มาเสียใจทีหลังตอนทำลงไปแล้วมากกว่า
คนที่นั่งอยู่บนแสตนด์ มักจะมองเกมได้ดีกว่าคนที่กำลังเล่นอยู่ในสนาม ก็เหมือนกันที่เราจะมองว่าสิ่งที่พวกมันกำลังเผชิญอยู่เป็นอะไรที่ง่ายๆ ทำไมพวกมันโง่กันจังวะ .. ต้องลองมาเจอเอง แล้วจะรู้ว่ามันยากขนาดไหนในการตั้งสติในเวลาแบบนั้น
ทั้งสถานการณ์และอารมณ์หลายๆอย่าง หรือแม้แต่สิ่งที่เรียกว่ากรรมเข้าหรือจิตตก ไม่งั้นข่าวเด็กฆ่าตัวตายแค่เพราะเล่นเกมไม่ผ่านคืออะไรอ่ะ?..
ทอล์คยาวเรือหาย - -" เอาเหอะ 555+ ทั้งนี้ทั้งนั้น อีซี่เองก็เป็นแค่เด็กน้อยไร้เดียงสานะคับ :impress3: กร๊ากก มีอะไรผิดก็ฝากดูให้ด้วยแล้วกันนะค้า♥
ขอบคุณที่ติดตามนิยายค่า ขอบคุณมากสำหรับคอมเม้นท์ด้วยเช่นกัน :pig4: :pig4: :o8:
-
โง่ทั้งคู่อ่ะ ทำอะไรไม่คิด พี่ตองแม่งก็ไม่สนใจไรเลยรักเค้าแต่ก็ยังอยากมีคนอื่น
พูดไม่ถูกเลยอ่ะคือมันโคตรจะซับซ้อนแบบมีคนอื่น ทำเลว นอกใจแต่ก็รักเค้า
ยังยืนยันคำเดิมว่าจะรอดูตอนจบ กว่าจะได้รักกันใครซักคนคงต้องตายไปก่อน
-
สงสารเป็ปนะ แต่ก็สงสาร? อิพี่ตองด้วย
คุยกันดีดีไม่ได้เหรอวะ อิสองหน่อ
คบกันมันควรจะมีแค่กันป่ะจ๊ะ
ไม่รู้ว่าตองจะว่าไง แต่ขอให้มึงตอบว่า ไม่เลิกทีเหอะ
หึงก็ว่าหึงไปสิ!
ฝากคนเขียนตบหัวอิสองหน่อคนล่ะทีด้วยนะ
// :กอด1: คนเขียน มาต่อไวไว เราติดใจมากๆ
-
โอ้มายก๊อด โอ้มายก๊อด โอ้มายก๊อด(ซ้ำอีกสิบรอบ) เล่นอะไรวะเนี่ยตู
บ้าจริง พี่ฟี่ มาแรงแซงทางโค้งกระโดดตะครุบใจเราไเลย!!!!!!!!!!!!!
เดี๊ยวนะ จะเมนต์อะไร ลืมหมดเลย พี่ฟี่ขา~~~~
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
ไม่เข้าใจเป๊บแต่ชอบที่บอกเลิก เข้าใจความรู้สึกอีเหี้ยพี่ตอง แต่โคตรเกลียดแม่งเลยคะ ขอโทษนะตะคุณคนแต่ง
อ่านแล้วเหนื่อย ลุ้นเหนื่อยจริงจัง
-
:sad11: :call:
-
เค้าเลิกกันแล้ว !!! ~ ~ :a5: :a5: :z3: :z3:
ม๊ายยยน๊าม๊ายยย !!! ~ ~ :dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
-
ถึงคนเขียนจะบอกว่าไม่ให้เค้าร้อง เเต่เเต่งมาเเบบนี้น้ำตาไหลพรากเลยล่ะ T T
สนุกมาเลย จะติดตามต่อไป
ปล.มาม่าหายไปไวๆนะ เก๊าไม่ชอบมาม่า
-
แล้วเรื่องของน้องปลาละ
ข้ามไปเลย -*-
ฟี่นายแน่มากๆ
เอาบทพระเอกไปเบย
-
เอาล่ะสิ
-
อุ๊ยตาย ได้อันดับ 6 ในเด็กดีนะตัวเธอ :mc4: :mc4:
....แล้วเมิงมาเม้นอะไรในเล้า( กุร๊อค!! จบ!!)
-
ทั้งเลือด(กำเดาคนอ่าน)สาดทั้งดราม่าาาาา ครบรสสส สนุกมากๆๆๆๆเลยจ้าา o13
-
อ๊าก สนุกๆ สัญญาเลยว่าจะไม่สปอย ^^
-
อ๊ากกกกกกกก :m31: :m31: :m31:
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก :o8:
ตอนต่อไปละ รีบมาเร็วๆนะ o13
-
มาล้าววววววววว :really2:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode 08
‘ THE MEMORY CARD IS FULL. ’
การ์ดความจำมันเต็ม!!!!!!!
Pepper’s Talk}
นาฬิกาเรือนเก่า.. เวลาไม่เดินแล้ว.. ไม่มีวี่แวว.. เนิ่นนานเท่าไร.. นาฬิกาเรือนเก่า ที่เคยหยุดเอาไว้.. อยู่ในหัวใจ.. เวลาของเรา..
.. มันผ่านไปแล้วจริงๆใชมั้ย.. รักที่มันเนิ่นนาน..
..ขอบคุณมากสถานีคลื่นวิทยุอะไรซักอย่าง นี่มึงกะเล่นให้กูน้ำ(ตา)แตกตายห่าเลยชิป่ะ! ผมกัดปากตัวเองแล้วเสมองออกไปนอกหน้าต่างรถที่เกาะเต็มไปด้วยเม็ดฝนยามค่ำคืน ห่า บรรยากาศและเสียงเพลงแม่งบิ้วท์อารมณ์กูชิบหาย ถ้าตอนนี้อยู่ในเดทกับคนรักนี่เขาเรียกบรรยากาศชวนเสียตัวครับ แต่เผอิญตอนนี้ผมนั่งโง่ๆอยู่หลังพวงมาลัยรถแค่คนเดียวน่ะสิ แล้วไม่รู้ไฟแดงแม่งจะติดให้มันได้ถ้วยเหรียญรางวัลอะไรมิทราบกันวะ!
ผมเลื่อนมือไปกดเปลี่ยนสถานีทันที .. เอาล่ะ MET107 กูฝากความหวังไว้ที่มึงแล้วนะ ช่วยเปิดอะไรแจ่มๆแบบแดนซ์กระจายทีเหอะ เอาให้กูโยกหัวหลุดเลยก็ดีนะ!!
I’d give my all..~ to have.. just one more night with you..~ I’d risk my life..~to feel your body next to mine..~ ‘Cause I can’t go on~ livin’ in the memory of our song~ ..I’d give my all for..
ปิดแม่ง!!!!!!!
ไม่ฟงไม่ฟังมันละวิทยุ สลัดผัก ร้อยวันพันปีไม่เสือกเปิด มึงมาเปิดหมาลายแคโรรี่กรอกหูกูทำลูกมะขามอะไรตอนนี้วะ!! โอยย..
ผมเม้มปากตัวเองอีกรอบ ทั้งๆที่เหตุการณ์ครั้งนั้น มันก็ไม่ใช่ว่าเพิ่งเกิดขึ้นวันนี้เมื่อวานซะเมื่อไหร่ แต่ทำไมเวลาเจออะไรสะกิดใจนิดๆหน่อยๆ ผมก็ต้องวกเข้าถึงไอ้เรื่องอะไรบางอย่างที่อยากจะลืมมันจนได้..
ทั้งที่เรื่องมันก็นานมาแล้ว เจ็ด.. จะแปดได้แล้วมั้ง นับตั้งแต่วันนั้น ที่ผมไม่เคยได้เจอมันอีกเลย
ผมเคาะนิ้วชี้ลงบนพวงมาลัยรถเป็นจังหวะเพลงมั่วๆ ฝนก็ตก รถก็ติด อากาศเย็นสบายชวนหลับชิบหาย -*- ไม่อยากจะคิดว่าต้องมาขับรถกลับบ้านแบบนี้ติดต่อกันไปอีกนานแค่ไหน แต่มันก็ช่วยไม่ได้สินะ นี่มันถึงวาระที่ผมต้องทำงานซะแล้ว..
เฮ้ยไอ้ห่ารับโทรศัพท์ผัวได้แล้ววว .. เฮ้ยไอ้ห่ารับโทรศัทพ์ผัวได้แล้ววว..เฮ้ยไอ้ห่า..
ทำไมวันนี้กูต้องมีปัญหาเยอะกับพวกเสียงที่ออกมาจากลำโพงจังวะ! นี่ถ้าแม่งไปดังอยู่ในออฟฟิสนี่.. ไม่อยากจะคิด เหยื่อที่เล็งๆไว้นี่กูชวดวับไปกับตาเลยนะโว้ย! ผมกดรับโทรศัพท์และส่งเสียงทักทายทันที
“ไอ้เหี้ยฟี่! มึงมายุ่งอะไรกับไอโฟนกูหะ!!!” ผมตะโกนลั่นรถทันที โดยที่ปากก็อมยิ้มน้อยๆอย่างขำๆ ไม่ได้จริงจังนัก นึกดีใจซะอีกที่มันช่วยหยุดอารามฟุ้งซ่านในหัวได้ทันเวลา
“หึหึ อยู่ไหนแล้วครับ”
“อย่ามาเลี่ยงประเด็นไอ้แหนมหมึก มึงอัดเสียงห่าอะไรเป็นริงโทนกูวะ”
“ก็เสียงที่จะทำให้หนุ่มน้อยและสาวใหญ่ในที่ทำงานมึงเลิกยุ่งกับเมียกูไง”
“ตายๆ พลาดว่ะ กูขับรถกลับแล้วเหอะ กร๊ากกกกกก” ผมหัวเราะเยาะเย้ยแม่ง ไอ้ฟี่ส่งเสียงหึในลำคออย่างหมั่นไส้ผม “แล้วโทรมามีไร รึอยากประเดิมริงโทนใหม่ให้กูเฉยๆ?”
“ก็ส่วนหนึ่ง แต่จะบอกว่าแชมพูหมดแล้ว ซื้อเข้ามาด้วย”
“จ่ะเมีย เดี๋ยวผัวจะซื้อกลับไปให้นะจ๊ะ ว่าแต่อาหารเย็นเสร็จรึยังจ๊ะ” ผมถามกลับด้วยเสียงหล่อ เห็นหน้าตัวเองผ่านกระจกมองหลังในรถ แหมะ หน้ากูตอนนี้ตอนไหน ก็ลิ้นดุนปากกวนตีนไม่เคยเปลี่ยนจริงๆ มันเป็นสันดานไปซะแล้วสินะครับ
“เรียบร้อยจ่ะผัว ตีนกูอยู่รอให้มึงมาแดกนานละ”
“ว้ายแรง”ผมดัดจริตพูดเสียงเหมือนพี่เทย ไอ้ฟี่กวนตีนผมอีกสองสามประโยคก่อนจะวางสายไป ไอ้ห่านี่ก็นะครับ.. พูดจาได้ คือมึงไม่บอกกูก็ไม่รู้อ่ะว่ามึงรักกู ทำไมกูเจอแต่พวกคนแบบนี้วะ เหี้ยทอฟฟี่เอ๋ย
.. กลับมาถึงที่ซุกหัวนอน ผมรูดคีย์การ์ดเพื่อเปิดประตูห้องคอนโด ภาพแรกที่เห็นก็คือไอ้ทอฟฟี่นอนหงายเอกเขนกอยู่บนโซฟา มือล้วงแดกปาปริก้าอย่างหน้าอนาถ พอมันเห็นผมเดินเข้ามามันก็ใช้รีโมดกดหยุดภาพในทีวี ที่กำลังมีคนใช้พลั่วตีหัวซอมบี้จนสมองไหลอยู่ โอ้วซี้ด ภาพนี้ทำกูเสียวไส้ยิ่งกว่าดูตอนดูหนังญี่ปุ่นเกรดเออีกว่ะครับ! แต่เสียวคนละแบบนะ..
“อะแชมพู มึงดูเรื่องไรอยู่วะ” ผมโยนถุงเซเว่นใส่ท้องมันแล้วดึงเนคไทออกจากคอตัวเอง
“Walking dead Season two” ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอนตัวเองโดยไม่ได้ปิดประตู
“งานเป็นไงมั้งวะ” ไอ้ฟี่ตะโกนถามเข้ามาขณะผมกำลังเอาหัวมุดคอเสื้อยืด
“ก็ดี.. น่าเบื่อดี ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เหรอ .. กูละเบื่อแทน เบื่อเชิ้ตเบื่อเนคไทมึงด้วย” มันตอบกลับมาพร้อมยัดปาปริก้าเข้าปากตัวเอง ผมเดินออกไปหามันข้างนอกแล้วแกล้งหย่อนตัวลงนั่งทับมัน แต่ไอ้ฟี่เสือกเกร็งตัวรับไว้ได้อีก.. มึงแข็งแรงไปนะ ผมจ้วงอะไรก็เกิดขึ้นได้ในถุงยัดปากตัวเอง .. เก็ตมุกป๊ะ? เก็ตป๊ะ? เก็ตเหอะ
“กูเบื่อกว่ามึงบ้างเหอะสัด มึงแม่งเหี้ย ทิ้งกู แทนที่จะไปทำด้วยกัน” ผมเบะปากใส่แม่ง ไอ้ฟี่ยักไหล่
“กูรอทำปีสี่ จะได้จบไปทีเดียวเลย” มันตอบผม “มึงน่ะดีๆเถอะที่รัก อย่ามัวแต่เล่นชู้จนซิ่วละกัน จบปีสองให้ได้นะครับ”
พูดจบแม่งก็ยักคิ้วรัวอย่างกวนตีนแถมยังเอื้อมมือมาบิดแก้มกูอีก ผมปัดมือมันออกเซ็งๆ เออใช่ซี้ มึงมันเก่งนี่ไอ้สัด ซักวันกูจะเอาลูกตะกั่วทะลวงสมองมึงเหมือนที่พระเอกหนังมันทำใส่ซอมบี้ในทีวี
“มึงรักกูบ้างยังวะ”
เบรกหัวแทบทิ่มกับคำถามที่ไอ้ทอฟฟี่ยิงมาไม่มีปี่มีขลุ่ย ผมหันไปมองมันที่ยังจ้องทีวีหน้านิ่งเหมือนเมื่อกี้มันไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ผมก็รู้อะนะว่าแม่งแอ๊บ ความจริงเงี่ยหูฟังชิบหายตายห่าแล้วมั้งน่ะ..
“ยังว่ะ ซอรี่” ผมตอบออกไปแบบตรงๆเหมือนชิวๆ แต่ในใจผมมันก็ไม่ได้ชิวนักหรอกนะบอกตามตรง ถ้าเป็นไปได้ หลังจากที่ผ่านอะไรๆมาด้วยกันแล้ว ผมเห็นมันเป็นคนสำคัญคนหนึ่งในชีวิตไปแล้วล่ะ ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากทำร้ายอะไรแล้ว..
“ทั้งๆที่มึงก็ไม่ได้เจอกับไอ้เหี้ยนั่นมาเจ็ดเดือนแล้วน่ะนะ”
อืม เจ็ด .. เดือน..
เจ็ดเดือนเกือบแปดที่มันหายไปจากชีวิต หกเดือนที่ยอมตกลงคบกับไอ้ฟี่ และอีกห้าเดือนกว่า ที่ย้ายสำมะโนครัวมาซุกหัวอยู่กับมัน
ผมอยู่ปีสองแล้ว และเริ่มเข้าไปฝึกงานในบริษัทโปรโมเตอร์แห่งหนึ่ง ตอนแรกก็ชวนให้ไอ้ห่านี่ไปทำด้วยกันอยู่อ่ะ เพราะบริษัทนี้รับเด็กถาปัดด้วย วิศวะด้วย (เหี้ยฟี่เด็กวิดวะ -3-) แต่แม่งก็บอกว่าจะรอทำตอนปีสี่ ห่า!
“ลุกออกไปป่ะกูปวดท้องหมดละ” มันไล่ผมออกหน้าดำหน้าแดง อ้าว ลืมไป นี่กูยังนั่งทับท้องแม่งอยู่เรอะ แหมะ เกร็งซะแพคขึ้นเป็นลอน ผมแกล้งไม่ลุกแต่เอามือไปลูบท้องมันเล่นแทน กร๊าก สะดุ้งเฮือกเลยเหรอมึง
“.. ของขึ้นแล้วรับผิดชอบมั้ย?” มันหลับตาข่มอารมณ์ถามผมแบบลองเชิง แต่กูรู้เหอะว่ามึงหวัง ผมฉีกยิ้มหวานก่อนจะตอบเต็มคำไปว่า..
“ไม่” ว่าปุ้บก็สะบัดตูดเดินหนีเข้าห้องทันใด กูยกพื้นที่หน้าทีวีให้มึงนะฟี่ เผื่อมึงและแม่นางทั้งห้าอยากทำกิจกรรมโครงการ ‘พ่อแม่มือโปร ดูหนังโป๊กับลูก’
สะใจจริ๊งงง .. กูล็อกห้องด้วยแม่งเลย ฮา
…
วันรุ่งขึ้นขณะพักเที่ยงผมนั่งกระดิกตีนอยู่ในร้านกาแฟแถวที่ทำงานในมือก็กดเลี้ยงหมูเลี้ยงไก่ในเกมเฮ้ย์! เดย์! มันต้องออกเสียงงี้นะออกเสียงธรรมดาๆเฮเดยังงี้นี่มันไม่ใช่มันต้องเฮ้ย์! เดย์! ..โอเค ความจริงผมไม่ใช่พวกติดเกมงี้นะแต่แบบไอ้นูกับน้องปลาเขาติดกันไงผมเลยติดด้วยสรุปง่ายๆก็เล่นตามพวกแม่งอ่ะ
เรื่องน้องปลา..ผมก็ยังติดต่อกับน้องปลาอยู่ตลอดอ่ะนะครับ น้องปลาสบายดี แต่ยังไม่มีผัวเป็นตัวเป็นตน ยังไงพวกผมก็ยังปฏิบัติต่อกันเหมือนเดิมน่ะล่ะ เพียงแต่ไม่ได้เข้าด้ายเข้าเข็มบนเตียงและระเบียงกันอีกแล้ว
มันเหมือน.. พวกผมมีความรู้สึกดีๆให้กันเยอะมาก จนต่างฝ่ายไม่อยากอยู่แค่ในสถานะคู่นอนอีกแล้ว แต่จะให้พัฒนาไปเป็นคนรัก ผมกับน้องปลาก็ยิ่งปลงตกกว่าเพราะมันป.ป.ม.ด สรุปก็คืออยู่ในความสัมพันธ์ฉันเซเลป เป็นพี่น้องกันครับ .. ก็ เป็นพี่น้องที่.. อาจมีหอมแก้มจูบปากแลกลิ้น กัดคอและจับก้นหยอกล้อกันบ้างพอเป็นพิธี.. (โดยส่วนมากผมก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อนอีกแหละ)
นั่งไปได้ไม่นาน เสียงมือถือก็ดังขึ้นขัดจังหวะการให้อาหารไก่เกมเฮ้ย์! เดย์! ปรากฏว่าผมโดนเรียกให้กลับขึ้นออฟฟิสกระทันหัน บ๊ะ ไรว้า ยังไม่หมดพักเที่ยงซะหน่อย รึเพราะกูไปก่อเรื่องไรไว้วะ -_-; ก็เปล่านี่หว่า แค่กินขนมในตู้เย็นของพี่บางคนจนหมดโดยลืมขอเฉยๆเอ๊ง..
แต่ความจริงหน้ากล่องขนมก็มีกระดาษแปะไว้ด้วยอ่ะนะว่า ‘ของเส็ง โปรดิวเซอร์ ใครกินของกู ขอให้ลำไส้บิดกระเพาะขาด’ ผมก็แบบว่า อยากรู้ว่าเฮียแกเล่นของอะไร อยากลองไส้บิดกระเพาะขาดดูซักครั้งเลยล่อซะเกลี้ยง หึหึหึหึ .. (ความจริงคือกูอ่านแล้วหมั่นไส้ จบ)
“เฮ้โย่วเจ๊จุ๋ม ว่า??” เมื่อผมกลับมาถึงออฟฟิสแผนกตัวเอง ก็เริ่มด้วยการยกมือทักทายป้าเจ๊คนหนึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน ต่อด้วยประโยคทักทาย นี่ล่ะครับคำทักทายของเด็กฝึกงานต่อครีเอทีฟไดเรคเตอร์ เริ่ดสะแมนแตนอ่ะบอกตรง
“โย่วป้าแกเลย เด็กแมว” ผมเบะปากกับคำต่อว่านั่น “เป๊ปๆมานี่ดิ๊ ฉันมีเรื่องจะขอร้องนะ คิตตี้กับลูกไก่ฝ่ายขายท้องเสียเพราะส้มตำค้างคืน แกไปคุยกับลูกค้าแทนทีนะ”
“เหออออ ไมต้องผมวะ” นี่มันงานคนละแนวกับส่วนของผมเลยนะเฮ้ย กูเด็กถาปัดนะจ๊ะไม่ใช่นิเทศ อิเจ๊คิตตี้กับลูกไก่ก็ช่างเปรี้ยวสะบัด เห็นแต่งตัวเริ่ดๆผมเด้งๆมาทำงานทุกวัน ไม่ยักรู้ว่าจะมีเบื้องหลังเป็นมะละกอและปลาแดก แต่ประเด็นนั้นก็ไม่เท่าความขี้เกียจของผม ผมทำหน้าแขยงใส่ไว้ก่อนทันที เจ๊จุ๋มหยิบแฟ้มเอกสารตราช้างสีส้มฟาดไหล่ผมดังป้าบ เดี๋ยวกูก็ร้องแปร๋นเลยแม่ง!
“พวกปั้นหน้าตอแหลเก่งๆอย่างแกอ่ะทำได้แหง” ชมรึด่าวะ “อะนี่เอกสาร แกรู้โปรเจคงานนี้อยู่ใช่มั้ย เออนั่นแหละ ไปคุยเรื่องสถานที่กับเจ้าของเขาหน่อย เดี๋ยวสปอนเซอร์เราอาจจะขอเอาพร็อพบู้ตเข้าไปใส่ไว้ด้วย แล้วก็นักร้องรับเชิญ เวทีอะไรงี้ แกไปคุยทีนะ..”
ผมทำหน้าเบื่อยาหนูใส่อิเจ๊จุ๋ม แต่ก็ขัดอะไรไม่ได้ ใชซี้ กูมันเด็กฝึกงานนี่ กูไม่สิทธิ์ท้วงติงใช่มั้ย เจ๊จุ๋มยัดเอกสารสองสามแผ่นพร้อมสมุดโน้ตของเจ๊คิตตี้ใส่มือผมมา แม่งงงง.. ผมเปิดอ่านผ่านๆแบบจำยอม ก่อนที่จะไปสะดุดตาเข้ากับตัวหนังสือเล็กๆกลุ่มหนึ่ง..
“ผมไม่ไป..”
“เอ๋?” เจ๊จุ๋มถามเหมือนไม่ได้ยินที่ผมพูด ในขณะที่ผมนิ่งค้างไปแล้วกับสิ่งที่ถูกจดลงในสมุดโน้ตของเจ๊คิตตี้ ผมไม่ได้ช็อกค้างกับไอ้คำวิจารณ์นอกรอบอย่าง ‘หล่อลาก’ หรือ ‘อินี่น่าหมั่นไส้’ รึว่า ‘ปากดียังงี้เดี๋ยวแม่ตบแหก’ ของเจ้าของสมุดหรอกนะ
แต่มันกลับเป็นชื่อเจ้าของร้านที่พวกอิเจ๊ให้ผมไปติดต่อ ที่ถูกเขียนด้วยลายมือไส้เดือนของเจ๊คิตตี้ว่า..
‘ เตชินท์ วีรพัฒน์สกุล’
..ชื่อไอ้ตอง!!!!
“เป๊ปเปอร์?” เจ๊จุ๋มเรียกสติผม ผมรีบเงยหน้าขึ้นมองเจ๊แกแล้วรีบยืนยันคำเดิม ด้วยน้ำเสียงที่พยายามบังคับไม่ให้มัน.. สั่น
“ผมไม่ไป” ผมพูดไปแล้วก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาอีก ไม่รู้ดิ่ ทั้งๆที่ก็เผลอนึกถึงแม่งอยู่ทุกวันผมก็ยังไม่เป็นอะไรมาก แต่มันก็เหมือนกับแค่อยู่ในจินตนาการมั้ง พอจู่ๆมาเจอสิ่งยืนยันการมีชีวิตอยู่ของแม่งต่อหน้า มันเลย.. สะเทือน
“แกอย่ามาเอาแต่ใจนะเป๊ป ถึงเจ๊จะบอกว่าขอร้องแต่จริงๆนี่เป็นคำสั่ง แล้วตอนนี้คิตตี้กับลูกไก่ไปนอนซมอยู่ที่รพ. ฉันก็งานท่วมหัว คนอื่นเขาก็ยุ่งกันหมด บริษัทเราไม่ได้ใหญ่นะเป๊ปจะได้มีพนักงานเป็นโขลง งานนี้สำคัญ อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงาน”
ใส่เป็นชุดไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้คำสุดท้ายของเจ๊จุ๋มทำเอาผมเดือดในอก รู้สึกยังกับตัวเองเป็นแมลงสาปที่โดนราดน้ำร้อนใส่ .. มากไป อารมณ์ประมาณโดนตบก็พอ เจ๊จุ๋มมองผมอย่างรู้ทัน แม่ง เจอคนแก่อาบน้ำร้อนมาก่อนแบบนี้แล้วเหมือนโดนตราหนังหน้าว่าเป็นเด็กเอาแต่ใจ โถ่ว กูโตแล้วเหอะโวยย!!!
“เออ!!!! ไปก็ไป!!!!!”
...
ปัง!
ผมปิดประตูรถตัวเองดังปังแบบไม่กลัวประตูพัง หลังจากที่ขับรถมายังทางที่คุ้นเคย แหมะ ไม่ให้คุ้นเคยได้ยังไงละจ๊ะนายจ๋า นี่มันร้านแห่งความหลังระหว่างผมและอดีตผัวเชียวนะเฮ้ย? ไม่ว่าจะเจอกันหน้ากันครั้งแรก เซ็กซ์แรก ทะเลาะกันครั้งแรก ต่อยกันครั้งแรก ทุกอย่างก็เกิดขึ้นที่นี่นี่ล่ะ!
ผมกระชับเสื้อสูทตัวเองอีกนิด.. เดี๋ยว อย่าเพิ่งนึกภาพว่าเป๊ปเปอร์ใส่สูทผู้ไทด์เรียบร้อยเหมือนพนักงานธนาคาร มันทำร้ายจิตใจกันเกินไป ผมใส่กางเกงยีนส์สีดำกับรองเท้าบู้ตหนังสีขาว เชิ้ตสีแดง ไทด์สีดำ สูทที่แค่ใส่ทับเป็นแจกเก็ตก็สีดำ..ทั้งโลกเปรียบเสมือนแคทวอล์คสำหรับกูก็ไม่ปานครับตอนนี้
ไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าแค่มาคุยงาน กูจะแต่งตัวหล่อขนาดนี้ไปเพื่ออะไร.. ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ แม่ง..
“...โว้ยยยยยยยยยย!!!!!” บ้าแล้วไอ้เหี้ยย!! ผมหันไปทุบหลังคารถตัวเองตึงตังเหมือนคนบ้า คนที่เดินผ่านไปมาหันมามองผมกันเป็นระยะ แม่งเอ๊ย นี่กูกำลังเป็นอะไร กูกลัวเหรอ หวั่นอยู่ใช่มั้ย สัดแม่งเอ๊ยยยย! เดี๋ยวนะขอผมทำใจก่อนสิบวิฯ พุทธ โธ .. พุทธ .. โธ..
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกอีกครั้ง เรียกขวัญกำลังใจก่อนที่จะออกเดินตรงไปยังร้านที่ผมจำได้ว่ามันชื่อว่า Almighty .. ใช่ ทุกอย่างเหมือนร้าน Almighty ผับของไอ้ตอง ไม่ว่าจะสไตล์การตบแต่ง พื้นที่ตั้งของร้าน หรือแม้แต่รอยแตกของกระถางต้นชาดัดหน้าร้านที่ผมเคยฝากไว้ด้วยไม้เบสบอลเหล็ก มันก็ยังอยู่.. (พอดีตอนนั้นทะเลาะกัน ผมเลือดขึ้นหน้าเลยกะจะมาพังร้านมัน แต่มันมาห้ามไว้ซะก่อน)
โอเค ทุกอย่างก็ไม่มีปัญหาอะไรอ่ะนะ ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้ป้ายชื่อร้านมันเปลี่ยนไปเป็น..
‘ Spice ’
ชิบหายละ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นการ์ตูนสาวน้อยในเครือสำนักพิมพ์บงกช อ้วกจะแตกกับความรู้สึกแบบนี้ แต่มันดันเกิดขึ้นกับตัวเองนี่สิ ใจเต้นตึกตักๆอย่างควบคุมไม่ได้ เกลียดจริ๊งไอ้ความรู้สึกคิดเล็กคิดน้อย.. กับอิแค่มันเปลี่ยนชื่อร้านไปเป็นคำว่า ‘เครื่องเทศ’ นี่กูจะตีค่าไปว่า..
มันนึกถึงกู?
...
Tong’s Part }
“ฟางเกลียดชื่อร้านพี่” ผมเหลือบหางตามองต้นเสียง ถอนหายใจแรงๆ ขี้เกียจจะเสียน้ำลายพูดเรื่องนี้
“ไม่ได้ยินที่ฟางพูดหรอพี่ตอง? ตั้งแบบนี้อ่ะ.. แล้วเมื่อไหร่พี่จะลืมมันได้” สัดแม่ง น่ารำคาญ! ผมลุกขึ้นยืน หันไปมองไอ้คนที่วี้ดๆแว้ดๆอยู่ได้ ไอ้ฟางพอเห็นหน้าผมมันก็เชิดหน้าขึ้นเหมือนท้าทาย หึ.. ผมแค่นยิ้มออกมา ก่อนจะออกแรง เขวี้ยงรีโมททีวีในมือออกไปใส่ตรงจุดที่ร่างเล็กๆนั่นยืนอยู่ทันที!! กล่องพลาสติกสีดำพุ่งเฉียดใบหน้าของไอ้ฟางไปแค่คืบ ก่อนจะกระแทกเข้ากับผนังห้องแตกกระจาย!!!
ไอ้ฟางตาโตยืนนิ่งเหมือนโดนสาป เหอะ.. เงียบซะได้ก็ดี
ผมขู่มันด้วยหางตาในระหว่างที่ทิ้งตัวลงนั่งกึ่งนอนบนโซฟาเหมือนเดิม ไอ้ฟางดูจะสติยังไม่กลับเข้าเรื่อง .. อ้าว ชิบหายละ รีโมทกูเจ๊งไปซะ แล้วกูจะกด Pause หนังตอนไปขี้ไปเยี่ยวยังไววะ ..เออช่างแม่งละกัน
“งั้นจะกลับไปแล้วก็ช่วยเก็บไอ้เศษๆ.. พวกนั้นด้วยนะ” ผมชี้ไปทางเศษรีโมทแตกๆนั่นโดยที่ตายังจ้องอยู่ในทีวี ไม่ได้ยินเหรอ กูใช้คำว่า ‘ช่วย’ ก็คือ ถ้าจะกรุณายังไงล่ะ ..ไม่ได้บังคับ! ไม่อยากเก็บก็ไม่ต้องเก็บ ผมไม่ได้ใจร้าย..
ผมกับฟางไม่ได้เป็นอะไรกัน ขอร้อง ไม่ใช่กับมัน ตอนนี้แม่งไม่เหลือแม้แต่คำว่าคู่นอนกับกูแล้วด้วยซ้ำ ผมไม่ได้เรียกมันมาเป็นแล้ว มันเป็นฝ่ายเสนอตัวเข้ามาเอง ..ก็ถ้าจะมายั่วให้กูสนอง เออ อยากมาก็มาเหอะ แต่ถ้าจะมาวีนๆเหวี่ยงๆแบบนี้ละก็นะ หึ
ผมอัดบุหรี่เข้าปากแล้วพ่นออกมา สูบแม่งในนี้นี่ล่ะ เสียงไอ้ฟางไอค่อกแค่กออกมาแต่ผมก็ยังไม่หยุด ทำไมล่ะ นี่มันก็นี่มันห้องทำงานที่ผับของกู เงินกูที่กู ของ-กู ไม่ได้ขอซุกหัวใคร แล้วก็ไม่ได้ขอให้ใครซุกหัวด้วย
“แค่ก พี่ตอง! ฟางเหม็นนะ!”
“ก็กลับไปสิ” ผมตอบกลับทันควันแบบไม่ต้องคิด เสียงระหว่างมันกับผมเงียบลงไปทันควัน มีแค่เสียงหนังดังออกมาจากสเตอริโอเครื่องใหญ่ ไม่นานนักผมก็ได้ยินเสียงกระชากหยิบของ ไอ้ฟางเดินกระแทกปึงปังไปพร้อมกระเป๋าของตัวเอง มันมองหน้าผมแค้นๆ ผมหัวเราะทันที มึงก็มองกูแบบนี้ทุกทีแหละฟาง แต่สุดท้ายกูก็ไม่เห็นมึงจะทำห่าอะไรได้ซักอย่าง..
ไอ้ฟางกระชากประตูห้องเสียงดัง แต่ทันทีที่ประตูห้องเปิด ไอ้ฟางก็ผงะเฮือก มันตาเบิกกว้างหน้าซีดและยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเหมือนเจอผี แต่ผมก็มองไม่เห็นเพราะบานประตูมันบังอยู่
“เฮ้ย.. เป็นไรวะ” ผมถามออกไป ฟางหันมามองผมแล้วกัดปากตามสไตล์เดิมของแม่ง ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปทันที ประตูก็ไม่ปิด ผมมองประตูห้องนั่นงงๆ นี่กูต้องเดินไปปิดเองใช่มั้ย รีโมทกูก็ไม่มีหยุดหนัง เหี้ยสัด ผมลุกขึ้นเดินไป ผมคว้าลูกบิดกำลังจะดันประตูปิด..
“ดูจะสหวี๊ดดด.. สวีทกันดีนะ”
ตัวผมชาวาบ ดวงตาแข็งค้างกับประตูไม้สีดำเข้ม ..หึ! ..ไม่จริง! ใครล้อกูเล่นวะใครมัน.. เสียงนี้มัน..
ลูกบิดประตูถูกดึงออกจากมือผมโดยคนอีกฝากของบานประตู เสียงส้นรองเท้าบู้ตกระทบกับพื้นไม้ปาเก้ในห้องทำงาน ไม่เคยทำให้ผมลุ้นได้ขนาดนี้มาก่อน..
ร่างที่ผมมองปราดเดียวก็รู้ว่าใครเดินออกมาจากบานประตู..
“..ไอ้เป๊ป”
[ต่อข้างล่าง]
-
มันยิ้มมุมปาก เชิดหน้าและมองผมอย่างท้าทาย ในดวงตารีเรียวของมันที่มองมาคืออะไร.. ผมไม่รู้ ไม่รู้อะไรแล้ว ตอนนี้ในหัวผมมีคำถามตีกันเต็มไปหมด
“สวัสดีครับคุณเตชินท์ ผมมาคุยเรื่องสถานที่งาน Prom night rock ครับ”
..เรื่องเหี้ยอะไรวะ!
…
“ทางสปอนเซอร์เขาอยากให้มีบู้ตเล็กๆให้เขาอยู่ด้วย ทำเป็นซุ้มก็ได้ .. พวกเราคิดเอาไว้นะครับว่าอยากวางไว้ที่..”
“มึงพูดแบบปรกติได้มั้ย สะอิดสะเอียน” ผมตัดบทมัน ไอ้เป๊ปเปอร์เงยหน้าขึ้นจากเอกสารมาจ้องหน้าผม บอกตรงๆกูไม่ได้ฟังไอ้งานหอกอะไรนี่ตั้งแต่ที่มึงเรียกกูว่าคุณเตชินท์แล้วล่ะ
“คุณเป็นลูกค้า .. ผมก็ต้องเทคแคร์ด้วยแน่นอนอยู่แล้ว” ไอ้เป๊ปตอบแล้วยิ้มให้ผม ดูก็รู้ว่าจงใจกวนตีน ปรอทผมเริ่มพุ่งขึ้นสูง และถ้าไอ้เป๊ปมันยังไม่หยุดอีก ปรอทมันก็จะแตก
“กูไม่ใช่ลูกค้า! กูเป็นผัวมึ..”
“อดีต!!.. ผัว” มันตัดบทผม มองผมด้วยแววตาเหมือนอยากฆ่าให้ตาย ผมได้ยินเสียงดังแกร้บ ก้มลงมองที่มือของไอ้เป๊ปก็รู้ว่าตอนนี้มันขยำเอกสารในมือจนแหลกไปแล้วโดยคิดว่าน่าจะไม่รู้ตัวซะด้วย
“ก็ได้.. กูเป็นอดีตผัวมึง แต่มึงเป็นเมียกู” ผมแสยะยิ้ม เอนตัวพิงโซฟาอย่างสบายใจ ไอ้เป๊ปเปอร์ขำพรืดพร้อมเสมองไปทางอื่นเหมือนเอือมเสียเต็มประดากับคำพูดของผม แต่ผมรู้ว่าแม่งพยายามข่มอารมณ์ ถึงจะไม่รู้ว่าอารมณ์อะไรก็เถอะ
“เตชินท์ครับ คุณเอาอะไรมาพู๊ดด.. เป๊ปเปอร์นี่นะครับเมียคุณ? โธ่ถัง น่าสงสารน้องฟาง มีผัวจมปลักกับอดีต เฮ้อ..อุ้บ!?” มันไม่ต้องพูดจบ ผมก็คว้าท้ายทอยมันแล้วรีบปิดปากช่างพล่ามนั่นด้วยปากตัวเองทันที!
ไม่ได้โกรธกับคำพูดของมัน.. ไม่โกรธเลย ไม่สักนิด ผมแค่อยากทำ ผมแค่อยากกอดมัน แค่เห็นปากของมันก็อยากที่จะเข้าไปจูบให้หายอยาก แค่นั้นเองเหตุผล ก็ผม.. คิดถึงมัน ไอ้เป๊ปยกมือขึ้นผลักไหล่ผมแต่ขนาดตัวที่ต่างกันเลยทำให้มันทำไม่สำเร็จ ผมผลักมันให้ล้มลงไปนอนราบกับโซฟา
ทั้งๆที่คิดว่าเดินชีวิตต่อไปได้ ทั้งๆที่คิดว่าคงไม่มีทางได้ทำแบบนี้อีกแล้ว แต่พอแค่มันปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้า ผมก็แทบไม่อยากได้เหตุผล ไม่อยากถาม ไม่อยากรู้อะไรทั้งสิ้น
ไอ้เป๊ปดิ้นขลุกขลัก มันยกเข่าขึ้นยันตัวผม แต่กูดักทางได้มึงหมดอยู่แล้วล่ะ ผมเบี่ยงตัวหลบ ทำให้ตัวเข้าไปแทรกอยู่ระหว่างขามันแทน ผมล็อกแขนมันสองข้างกดกับเบาะโซฟา กวาดลิ้นไปทั่วโพรงปากร้อนๆ
เหี้ยเอ๊ย.. ทันทีที่ริมฝีปากแตะกับมัน ผมก็รู้..รู้เลยว่านี่เป็นรสชาติที่ผมต้องการ ผมต้องการมันมาตลอดครึ่งปี ไอ้เป๊ปร้องอืออา พยายามเอาลิ้นของมันหลบผม แต่ผมก็ยิ่งรุกหนัก ผมโถมน้ำหนักทับตัวมัน ดูดริมฝีปากอย่างหิวกระหาย ลิ้นของผมสอดเข้าไปตามหามันในนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงน้ำลายและดูดกลืนริมฝีปากดังออกมาให้ได้ยินชัดเจนภายในห้องเงียบๆที่มีแค่เสียงหอบเบาๆแล้วเสียงใจที่กำลังเต้น..
“อืมม.. อา.. ฮ่ะ อื้มมม” ไอ้เป๊ปเปอร์ไม่เหลือความขัดขืน เมื่อผมถอนปากออก มันก็แลบลิ้นของมันออกมาเลียปากผมและคลอเคลียอยู่อย่างนั้น ผมเลยดูดลิ้นของมันแรงๆ มันร้องในลำคอและเป็นฝ่ายไล่ตามมาประกบจูบกับผม
ขาของไอ้เป๊ปรัดเอวของผมไว้แน่น มือของมันทั้งสองข้างโอบรอบคอและจิกดึงผมของไว้แน่นจนเจ็บหนังหัวไปหมดแต่มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรนัก ไอ้เป๊ปกระชากหัวผมขึ้นจนผมหน้าหงาย ก่อนที่จะรู้สึกเจ็บที่ช่วงคอ แต่ก็เสียวซ่านและรู้สึกดีไปด้วยกัน..
มันกัดผม ..
“..เฮ้ย!!!!!”
ก่อนที่แม่งจะถีบผมกระเด็นตกพื้น..
“อ่ะ.. ไอ้เด็กเหี้ย! มึง..!!!!” ผมผลุดลุกขึ้นชี้หน้ามันทันที ไอ้เป๊ปทำหน้าตาตายๆ มันดุนลิ้นไปทั่วโพรงปากตัวเอง ก่อนที่แม่งจะถมน้ำลายลงบนพื้นไม้ห้องทำงานผมหน้าตาเฉย!?
“ซอรี่นะฮะ แบบว่า.. รังเกียจ..” คำพูดของมันทำผมหน้าชาไปพักหนึ่ง ก่อนที่ความโกรธจะออกมาแทนที่
“ห่าเอ๊ย..” ผมกำลังจะเดินตรงเข้าไปหามัน แต่ไอ้เป๊ปก็ง้างตีนขึ้นรอ มันถลึงตาใส่ผมแบบโกรธจัด
“กูมาที่นี่มาคุยงาน!!! ไม่ได้มาให้มึงเอาอีสัด!!!! กูเลิกกับมึงเป็นชาติแล้วสมองเสื่อมเหรอวะ!!” มันตะเบ็งเสียงดังจนขอบตากลายเป็นสีแดงก่ำ
“เหอะ! ฟางมันไม่ได้เป็นอะไรกับกู .. กูยังเอามันได้เลย..” ผมยักไหล่ตอบอย่างไม่ยี่หระ เดินตรงเข้าไปหามัน
“กูมีแฟนใหม่แล้ว!!!!”
“แล้วไง?” ผมตอบยิ้มๆ แล้วอาศัยทีเผลอกระชากขามันมาล็อกไว้ หลังไอ้เป๊ปไถลพรืดไปกับเบาะโซฟา มันเริ่มดิ้นหนี แต่ขอโทษ!!! คิดว่ากูข่มขืนมึงมากี่รอบแล้วล่ะ!? กูเดาทุกการเคลื่อนไหวของมึงออกอยู่แล้ว!!
“มึงปล่อยกูนะ!!! กูเป็นเมียไอ้ทอฟฟี่นะ!!!!!!!”
“!!!”
ผมหยุดชะงัก .. เหมือนเครื่องดับ
ไอ้เป๊ปเปอร์หอบหายใจแฮ่กกับการตะเบ็งเสียง ในขณะที่ผมมองมันอย่างไม่เชื่อสายตา
..มีคิดบ้างอยู่บ่อยๆ.. ว่าป่านนี้มึงคงเป็นเมียไอ้เหี้ยฟี่ไปแล้วแต่.. พอมาได้ยินกับหู
แขนขาของผมมันเกิดเย็นเฉียบขึ้นมาจนน่าตกใจ..
ชา จนไม่รู้สึก เหมือนเป็นอัมพาต ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับนิ้ว ไอ้เป๊ปเปอร์สะบัดร่างให้หลุดจากตัวผมอย่างง่าย ผมยังคงนั่งอยู่บนโซฟาที่เดิม มันสบถอะไรออกมาอีกสองสามคำและเดินเร็วๆไปยังประตูห้อง
ง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ.. มึงจะไป..
“เป๊ปเปอร์..”
ผมเรียกมันเอาไว้ก่อนที่มันจะออกไป บานประตูชะงักลง ผมเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังที่บางกว่าผม น้ำลายที่ช่างฝืดชิบหายถูกกลืนลงคออย่างลำบาก เปล่งเสียงที่เบาและไร้ความเชื่อมันในตัวเองที่สุดในชีวิตออกไป..
เป็นอะไรที่อยู่ในหัวแบบกะทันหัน และแทบไม่มีเวลาได้ไตร่ตรองหรือคัดกรองคำพูด
“กู.. ขอให้มึง ไม่ไป..”
สิ้นคำของผม ไอ้เป๊ปนิ่งชะงักไปก่อนที่ไหล่ของมัน.. สั่นเบาๆ
“..ฮึ รีบๆลืมกูให้ได้ก็ดีอ่ะนะ ..”
นั่นคือสิ่งที่มันตอบโดยไม่หันมามอง สิ้นเสียง ร่างของไอ้เป๊ปเปอร์ก็หุนหันเดินออกไป ก่อนที่ประตูห้องจะถูกปิดลงเงียบๆ.. ไม่เหมือนเมื่อก่อน ที่มันมักจะกระแทกประตูใส่หน้าผมดังๆ
“..กูไม่เคยคิดอยากจะลืมมึง”
ถ้าบอกว่า ‘Spice’ คือตัวแทนของมึง.. จะเชื่อมั้ย กูเจอมึงที่นี่ มึงเข้ามาปั่นหัวกูง่ายๆ แล้วก็ออกไปง่ายๆ หึ ก็จะให้กูทำยังไง กูมันก็เป็นยังงี้มาตั้งแต่เกิด กูไม่เคยเปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร และไม่เคยเปลี่ยนเพราะใคร กูรักมึงยังไง กูก็รักมึงแบบนั้น กูเหี้ยกูเลวยังไง จะให้กูกลายไปเป็นพระเอกหนังเหรอไง?.. เหอะ ผมยกมือขึ้นกดหัวตาตัวเองแรงๆ
กูตัดสินใจที่จะเดินต่อไป แต่กูไม่เคยคิดจะลืมมึง ไม่แม้แต่อยากจะลืม..
“จะให้กูลืมมึงได้ยังไงไอ้เด็กเหี้ย”
ในเมื่อสมองของกู มันก็เต็มไปด้วยมึง..
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ดีใจมากจริงๆที่มีคนติดตามเยอะแบบนี้ :monkeysad: แลดูจะมีหลายคนที่เคยเจอกันมาก่อนแล้วที่เว็บนู้น 555 อ่านเรื่องนี้ไปสบายๆนะคะ มันเป็นนิยายแต่งสนองนี้ด 555555555555555 อะไรมากไปแรงไปก็ขอให้อย่าไปซีเรียส อ่านเพื่อความบันเทิงสนุกสนานก็พอนะ 5555+
Ps. อีซี่เปิดนิยายไว้หลายเรื่องนะคะ ความจริงมีอยู่สี่เรื่อง แต่จบไปแล้วแค่เรื่องเดียว 55555 (เปิดเรื่องไม่คิด อัพไม่ทัน กร๊าก) เลยมาถามว่าถ้าเอามาลงให้อ่านที่นี่กันอีกซักเรื่อง จะดีมั้ยคะ? 5555555555
-
เม้นแรกกก 55555 แสดงออกกันรุนแรงจริงๆ
-
หงายเงิบ
เฮ้ยไอ้ห่ารับโทรศัทพ์ผัวได้แล้ววว..เฮ้ยไอ้ห่า..
เยี่ยงนี้ยังคิดจะลืมกันอีกง่ะ
เป็นบ่ได้ดอก
มาง้อกันเร็วๆ
อ๊าซซซซซซ
เหมือนจะค้าง กดบวกและเป็ด
-
พึ่งอ่านถึงตอนที่ 2 ชอบมากกก รักจัดหนักอ่ะ โหดทั้งคู่ อร๊ายย~
-
นานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน นาน นายเอกจะร้าย ใจเเข็ง ดื้อ
รอตอนต่อไปนะ กิกิ
-
มึงควรคุยกันดีดีค่ะ
กรี้ดดดดดด อิฟางยังอยู่ สลัดผัก!
ยอมๆกันบ้างนะจ๊ะ
//รอตอนต่อไป//
-
ว้ายยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!
รักกันแล้วไม่พูดเอง เหอะ
แม่งก็รักกันอ่ะยังไงดีวะ โอ้ยยยย
ลืมกันไม่ได้ ตาย..่ากันไปก่อนละกัน
จะได้รู้สึก ควายยยยยยยยยยย
-
โหยยยยยยยยยยยยยย
เจ็บอ่า
-
ถามๆๆ
ทำไมในเด็กดีช่วงเวลาในการเดินเรื่องมันเเปลกๆอ้ะ
-
ดีกันเร็วๆสิ่คู่นี้ เเง้ อ่านเเล้วปวดใจ T T
ส่วนเรื่องนิยายเอามาลงโลดดจ้าา อยากอ่านเราชอบภาษาของคนเขียน อิอิ
-
โอ๊ย ชอบจัง ฮือ!!!ขอโทษนะฟี่ เราขอโทษ แต่ยังไงสองคนนี้เขาก็ต้องคู่กันจริงๆนั้นละ ขอโทษจริงๆที่เรา้ชียร์นายไม่ได้!!
-
โอ๊ย เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า
เราชอบเรื่องนี้จัง
แบบว่าถึงพริกถึงขิงจริงๆ แบบสะใจสุดๆ อ่ะ
เอ๊ะ หรือเราจะซาดิส + มาโซ หว่า?
-
:impress2: :impress2:
เป๊ปน้ำตาตกในแน่ๆเลย นายเอกซึนน
-
กลับมาคืนดีกันเถอะะะะะะะะะ
-
กลับมาคืนดีกันสักทีเถอะ เลิกใจแข็งกันได้แล้ว :sad4: :sad4: :sad4:
-
ดีกันได้แล้ววววว
-
เคยตามอ่านในเว็ปเด็กดีคะแต่ตามแป๊ปเดียวเพราะเลิกเล่นเน็ตไปพักหนึ่งพอเล่นอีกทีก็มาเจอเรื่องนี้ในเล้า ตอนแรกไม่ค่อยแน่ใจว่าจะใช่เรื่องเดียวกันเปล้า
แต่ก็ใช่จริงๆด้วยกรี๊ดดดดโฮจะสงสารหรืออะไรดี...ทำไมเราสงสารตองอะ..แต่..เป๊ปก็น่าสงสารนะโอ๋ๆๆๆ ไหนจะทอปฟี่อีกกรี๊ดดคนนี้มาอยู่กับเรานี่มะจะดูแลอย่างดีเลยนะปล่อยให้ตองกับเป๊ปเขาคู่กันเหอะมะๆๆๆ
ชอวทุกคนเลยย(หลายใจ)ยกเว้น......ไอ้เด็กฟางงงงงงงงงงฆ๋ามานนนนนนนนนน
-
Take off ur Pants!!
Episode 09
‘ SOME DAMN THING THAT I DIDN’T EXPECT. ’
เรื่องเหี้ยที่กูไม่ทันนึก!!!!!!!
Pepper’s Talk}
“เป... เป๊ป... เป๊ปเป...ร์ ...”
“...”
“เป๊ปเปอร์! มึง!!!.. ไอ้สัดเป๊ปเปอร์!!!” อ่ะว้ากกกก!? ไอ้เหี้ยหก! วิญญาณผมกลับเข้าร่างทันทีกับเสียงด่าชื่อตัวเอง ภาพที่เห็นคือไอ้ฟี่โบกไม้โบกมืออยู่ตรงหน้าผมเป็นพัลวัน ห๊ะ นี่กูถอดวิญญาณไปเที่ยวดาวไหนมาวะ!!
“หะ โอ๊ย!..ไอ่เหี้ย ตบทำ!?” ผมร้องเสียงหลงเมื่อคนตรงหน้าใช้แขนอันอุดมไปด้วยกล้ามเนื้อของแม่งฟาดเข้าที่หลังหัวผมดังปั่ก! ไอ้สัดมึงก็เห็นว่าวิญญาณกูกลับเข้าร่างแล้วมึงจะตบหัวกูให้มันหลุดไปอีกทำปลาช่อนอะไรวะ!
“หมั่นไส้ไง เหม่อไปหาใครละมึงอ่ะ” ไอ้ฟี่ด่าแต่หน้าเสือกยิ้ม แล้วมันก็ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าผมดั่งเดิม
“เหม่อหาชู้ มึงเสือกไร” ความจริงคือกูไม่ได้เหม่อถึงใครเลยต่างหาก จิตหลุดไปเฉยๆไง
“ก็กูผัวมึงอ่ะ” ถุ๊ย ช่างตอบได้เต็มปากเต็มคำ ขนาดคนฟังยังอายปากแทนเลยครับเนี่ย
“แหวะ ยี๋ พูดเหมือนเคย มึงแหละต้องมาเป็นเมียกูไอ้เหี้ย” ผมเบะปากตอบแม่ง ไอ้ฟี่หัวเราะในลำคอแล้วเรียกขอเมนูจากพนักงาน ผมก็ยิ้มๆตอบมัน
เฮ้อ.. เรียบง๊ายยย ง่าย ชีวิตกูหลังคบกันมันนี่เรียบง่ายยิ่งกว่าถนนไฮเวย์ราดยางมะตอยอีกอ่ะ ไม่มีเรื่องให้ทุกข์ใจ ไอ้ทอฟฟี่ก็รักเดียวใจเดียวไม่ข้องเกี่ยวกับใคร ไม่เคยเร่งรัดผม อเมซิ่งป่ะล่ะ ผู้ชายกับผู้ชายนะ คบกันมาแม่งจะแปดเดือนละ..
พวกกูยังไม่เคยมีอะไรกันเลย
เอออ่ะนะ อย่างมากเลยก็คือข้างนอก ซึ่งก็ไม่บ่อยนัก และถ้าผมไม่อยาก ไอ้ฟี่ก็คือ อ้อนขอ แต่ก็ไม่เคยบังคับอยู่ดี คือ..คือแบบ ไอ้เหี้ยมึงดีไปป่าววะ!? ผมเพิ่งมาเข้าใจเหตุผลของคำว่า ‘ดีเกินไป’ ก็ตอนมาคบกับไอ้ฟี่นี่ล่ะ!..
ดูท่าว่า.. หึ คงจะไม่มีแค่ผู้หญิงแล้วล่ะมั้งครับ ที่แม่งชอบคนเลว
“มึงคิดไงพากูมาเลี้ยงเครป” ผมเท้าคางถามไอ้ฟี่ที่ตั้งหน้าตั้งตาส่องเมนูกระดาษแบบใช้แล้วทิ้งของร้าน Vanilla Crepe Café อยู่ อุบ๊ะ คือนี่มันร้านเครปวัยสะรุ่นเหมาะสำหรับคู่เดทหวานใจนะไอ้สัด มึงคิดยังไงพากูมา สายตามึงพร่ามัว? มึงเห็นว่ากูเป็นน้องปลาเหรอห๊ะ =”= ถ้าอยากเอาใจกูนะ พากูไปนู่น สลิม! วิป! เวอร์จิ้น!?
“ไม่ต้องคิดมากที่รัก กูอยากแดก แค่นั้นแหละ” มันพูดแล้วก้มหน้าก้มตาส่องเมนูต่อ โถะไอกาก.. อย่าลืมส่องให้กูด้วย กร๊าก แม่งหอกหัก ที่แท้ก็คืออยากลากกูเอามาร่วมอายด้วยแค่นั้นแหละ
“ปีสอง วิศวะโยธา..”
คิ้วผมกระตุกโดยไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นๆดังมาจากทางด้านหลัง ผมค่อยๆหันกลับไปมอง ร่างเล็กๆร่างหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะเดี่ยวด้านหลังผมโดยมีไอโฟนแนบใบหู มืออีกข้างคนหลอดในแก้วน้ำปั่นของตัวเองไปมา
โลกกลมไม่ใช่เพราะพรหมลิขิต.. นั่นอีเหี้ยฟางเส้นสุดท้าย!!
เหยดเห็ดเป็ดพะโล้! เสือกมาเสี้ยนอยากแดกเครปอะไรกันหมดตอนนี้วะ! .. เหม็นขี้หน้า เหม็นขี้หน้ามันว้อยย!!! เห็นกี่ทีก็เหม็น ไม่ชอบ ไม่ถูกชะตา เหลือบไปเห็นกาแฟร้อนโต๊ะข้างๆมาเสิร์ฟพอดี หืม.. สลัดผัก อย่ามายั่วตา เดี๋ยวอดใจไม่อยู่กูยกสาดหน้าแม่งงง..
“ตัดผมสกินเฮด สูงใหญ่.. สูงแบบเด่นเลย น่าจะเฉียดร้อยเก้าสิบ” บทสนทนากับคนปลายสายของมันทำคิ้วผมสองข้างของผมโผเข้าสมสู่กันแทบจะทันที ก็ไอ้สิ่งที่มันพูดน่ะ มันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไอ้คนที่มาด้วย
ผมสกินเฮด.. สูงเฉียดร้อยเก้าสิบ..
วิศวะโยธาปีสอง ..?
“รูปร่างใหญ่..ไม่ ไม่ใช่อ้วน! อกผายไหล่ผึ่งน่ะ มันเป็นนักว่ายน้ำ!” ไอ้ฟางดูจะเริ่มอารมณ์เสียกับปลายสาย มันยังคงพูดต่อไปโดยไม่รู้ว่ามีคน(กู)แอบดักฟังบทสนทนาของมันไปด้วย..
“ทอฟฟี่ กูรู้จักแต่ชื่อเล่นมันนั่นแหละ มันชื่อทอฟฟี่..”
..ไม่ต้องทายแล้วล่ะมั้ง ว่าแม่งพูดถึงใครอยู่ คราวนี้ชัดเลยครับ สัด.. เต็มสองรูหู!
ไอ้ฟางพูดต่ออีกสองสามประโยคที่ผมฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง มันก็ลุกไปจ่ายตังค์ที่เคาท์เตอร์และเดินออกไปด้วยท่าทีปรกติ จากตรงนี้ ผมเดาว่าคงไม่ใช่แผนแม่งที่จะแกล้งมาพูดให้กูได้ยินแน่ ผมมองตามแผ่นหลังเล็กๆนั่นไปเงียบๆ ใจนึงกูก็อยากเดินไปกระชากหัวไอ้ฟางแล้วเค้นคอถามแม่งเลยอ่ะนะ ว่าแม่งคิดจะทำอะไรไอ้เหี้ยฟี่..
แต่อีกใจ.. ผมก็อยากรู้ อยากรู้แบบเห็นกับตาเลย! ว่ามันจะทำอะไร ถึงจะใช้ไอ้ฟี่เป็นเดิมพันก็เหอะ แต่แม่ง.. สองจิตสองใจอยู่นาน รู้ตัวอีกทีร่างไอ้ฟางก็เดินหายออกนอกร้านนี้ไปซะแล้ว ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมต้องเลือกทางเลือกที่สองอย่างช่วยไม่ได้
“เป๊ป กูจะไปสั่งแล้วนะ มึงเอาไรมั้ย?” เสียงไอ้ฟี่ดังขึ้นมา ผมหันไปมองมัน และดูท่าว่าจะค้างอยู่นานจนมันขมวดคิ้วที่ผมไม่ยอมตอบคำถามซะที
“ไม่ว่ะ.. มึงสั่งให้กูละกัน”
“อ่อ อือ แต่กูไม่เลี้ยงนะ” เค็มสัด ผมยกนิ้วก้อยแสดงถึงความขี้ตืดใส่มัน ไอ้ฟี่ฉีกยิ้มมุมปากใส่ผม แต่ก่อนที่มันจะลุกจากโต๊ะไป ร่างกายมันก็สั่งให้มือของผมไปตะปบคว้าไหล่ของแม่งเอาไว้โดยไม่รู้ตัว
“..? มีไรวะ?” ไอ้ฟี่หันมาถามผมงงๆ ผมพูดไม่ออก ทุกอย่างมันจุกอยู่ที่ลำคอจนน่าสะอิดสะเอียน มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ไอ้ฟางคงไม่ได้สั่งให้คนเอาช่อกุหลาบไปส่งให้ไอ้ฟี่หรอกมั้ง ..แต่จะให้กูบอกแม่งยังไงดีล่ะ!? ผมมองหน้าไอ้ฟี่อย่างกระอั่กกระอ่วนใจ
ทั้งๆที่ไอ้ห่านี่มันก็ดีกับกูขนาดนี้..
“..ระวังตัวนะมึง”
สุดท้ายผมก็พูดได้แค่นี้ .. ไอ้ฟี่หน้างงๆใส่ผม
“มึง.. ไข้ขึ้นป่ะ กลับบ้านมั้ย?” มันยื่นมือมาแปะหน้าผากผม ผมส่ายหน้าหวือ ปัดมือแม่งออก คนตรงหน้าส่งสายตามองผมอย่างจับผิด แต่ผมก็ไม่ตอบอะไรมัน แกล้งล้วงไอโฟนออกมากดเล่นเกม เพื่อนเลี่ยงที่จะตอบคำถาม
ขอโทษนะ.. ขอโทษล่วงหน้าเลยละกันสัด
...
“เป๊ปป.. บาสมั้ยมึง!?” ผมละสายตาจากไอโฟนตรงหน้าเพื่อหันไปตามเสียงเรียก ไอ้ตัวขาวๆกับแว่นอาราเร่นั่นวิ่งมาหาผม มองเลยไปอีกนิดก็มีไอ้นูหอบข้าวของพะรุงพะรังเดินตามหลังมาด้วย
“บาส? ตอนนี้เหรอวะ ใครไปมั้งอ่ะ” ผมถามพลางยัดน้องไอกลับเข้ากระเป๋ากางเกง กูว่าช่วงนี้กูจะคลุกคลีอยู่กับน้องไอมากไปแล้ว กลัวสายตาเสียจริงๆ เป๊ปเปอร์ไม่อยากใส่แว่นนะจิ๊ ถ้าถามว่าผมติดน้องไอมากขนาดไหน เอาเป็นว่าถึงขนาดไอ้ห่าฟี่มันบอกว่าศัตรูหัวใจหมายเลขหนึ่งของแม่งชื่อน้องไอละกันอ่ะนะ พ่อมึงตายแม่ยายมึงชัก
“มีกู ไอ้ควายธนู ไอ้กิจกับเพื่อนของแม่ง แล้วกูจะมาชวนมึงกับผัวมึงไปด้วย” แหมๆๆ.. ดูคำพูดคำจา น่าโดดเตะก้านคอจริงๆไอ้เหี้ยเพ้นท์ ยังมีหน้ามายักคิ้วใส่อีก
“ผัวพ่อง แฟนเว้ยครับ แฟน”
“โธ่เพื่อนเป๊ป มึงพูดไม่ดูตัวมึงเลยเนาะ ถ้ามันได้มึงก็รู้ๆกันอยู่ว่ามันเป็นผัวมึงแหง คิดจะเก็บตำแหน่งผัวไว้ให้คนๆเดียวที่ไม่อยู่แล้วเพื่ออะไร.. โอ้ย!”
ไอ้นูโดนตบปากแล้วตามด้วยตีเข่าใส่ท้องทันที ไม่ใช่ฝีมือผม แต่เป็นไอ้เพ้นท์ คุณแม่จำเป็นของผมเจ้าเก่า ไอ้นูทรุดฮวบลงไปกองที่พื้น ข้าวของที่ถือมาหล่นกระจาย เออ.. สมน้ำหน้า! ไอ้สัดปากดีนัก หัวใจกูเสียวแปล๊บเลยไอ้ห่านี่ หลังจากสตั๊นไปสามวิแล้วก็เหมือนแม่งจะเพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ถึงได้ส่งสายตาขอโทษมาให้ผมใหญ่ ไอ่เควี่ยเอ๊ยย
“ผีเจาะปากรึไง!!” ไอ้เพ้นท์ดุไอ้นูแล้วส่งค้อนให้วงมหึมา แม่งก็หงอยซะ พวกมึงเป็นแม่ลูกกลับชาติกันมาเกิดป่าวเนี้ย ฟีลลิ่งแม่ดุลูกสัดๆอ่ะ .. อืม แต่ถ้ามองไปอีกทาง คู่ผัวเมียนี่ก็ได้อยู่นะฮะ กร๊ากกก
“เออๆช่างแม่ง ไอ้ทอฟฟี่ไม่อยู่นะมึง มันไปงานวันเกิดเพื่อน”
“อ้าว เซ็งเลย กูว่าจะให้มันชวนเชี่ยเฟียซด้วยซะหน่อย” ไอ้เพ้นท์พูด ผมขมวดคิ้ว
“ใครคือเฟียซวะ?”
“อ้าว ก็เพื่อนไอ้ฟี่แม่งไง อยู่คณะเดียวกันอ่ะ มึงเป็นคนแนะนำพวกกูกับมันเองนะไอ้เป๊ป!” อ้าว เรอะ ผมกรอกตาไปมา เดี๋ยวนะขอระลึกชาติก่อน.. เอ้อ ก็เหมือนจะคุ้นๆอยู่..ป่ะวะ? กรรม แต่ก่อนที่จะได้ค้นสมองตัวเองไปมากกว่านั้น น้องไอของผมก็ส่งเสียงร้องแทรกออกมาเสียซะก่อน
‘ Fies – Calling In ’
เฟียซ?.. ใครคือเฟียซวะ อ้าว เฟียซ! อย่าบอกนะว่าเฟียซที่กูกำลังนึกถึงอยู่เนี่ย โอ๊ะโฮ ถ้ามึงจะตายยากชิบหายขนาดนี้ ผมกดรับโทรศัพท์ทันทีในระหว่างที่สหายทั้งสองเองก็เริ่มต่อสายไปทาบทามบุคลากรมาเข้าทีบาสกำมะลอของพวกแม่งอยู่ไม่ต่าง
“ฮัลโหล.. อะน้องเฟียซเหรอวะ นี่กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลยนะเว้ยย ฮ่ะๆๆๆ” กูคิดถึงมึงจริงๆนะ ถึงกูจะยังจำหน้าและตัวตนของมังไม่ได้ก็เห๊อะะะ
“ไอ้เป๊ปเปอร์ .. ไอ้ฟี่โดนรถชน”
...
.....
หา..?
ใบหน้าของผมยังคงยกยิ้มค้างอยู่ บางทีผมอาจจะได้ยินผิดไป เสียงสั่นๆของปลายสายนั่นอาจจะเกิดเพราะสัญญาณโทรศัพท์ห่วยแตกในช่วงฤดูฝนนี่ก็ได้นี่?
“.. ว่าไงนะ?” ผมถามย้ำอีกรอบ หัวเราะนิดๆอย่างอารมณ์ดี ทั้งทีสารภาพตามตรง ใจกูแม่งสั่นเป็นสันนิบาตลูกนกแล้ว
ไม่เชื่อ.. ยังไม่เชื่อหรอก ขอให้กูหูฝาด ขอให้มันไม่จริง
“กูบอกว่า.. ทอฟฟี่ ไอ้ฟี่เพื่อนกู.. มันโดนรถชน ตอนนี้อยู่ไอซียู ..พะ เพิ่งเข้าไป .. ฮืมม.. กูก็เพิ่งนึกได้ว่าต้องโทรหามึง”
มันพูดด้วยเสียงเบาหวิวพร้อมถอนหายใจ น้ำเสียงที่ฟังดูกลัวและอ่อนล้านั่นทำให้ผมไม่อยากจะจินตนาการถึงสิ่งที่มันและไอ้ทอฟฟี่เจอ
ไอ้พวกนี้ไม่ใช่ลูกคนหนูคุณนายที่แค่เห็นเลือดก็ร้องหาพ่อ .. ถ้าพวกมันแสดงอาการว่าสิ่งที่พบเจอแม่งหนักหนา ก็แสดงว่า .. หนักจริงๆ
“โรงบาลอะไร..”
“มึงใจเย็นๆนะเป๊ป ฟี่มันอยู่กับหมอ ..”
“ไอ้สัดเอ้ย!! กูถามมึงว่าโรงพยาบาลอะไรหูหนวกเหรอวะ!!?!” ผมตะคอกเสียงดังลั่นตามที่ความรู้สึกมันเรียกร้อง รู้สึกถึงสายตาของไอ้เพื่อนสนิทสองคนมันตวัดมามองผมทันที แต่ผมไม่ได้แคร์อะไรอีกแล้ว
.. หัวใจผมเต้นรัว
ความผิดของผม นี่เป็นความผิดของผมเองใช่รึเปล่า ผิดที่ผมแม่งเห็นแก่ตัว อยากรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ทั้งที่ความจริงกูบอกมันได้ บอกเหตุผลให้มันระวังตัวกว่านี้ได้ แต่กูก็เลวไง กูใช้มันเป็นตัวล่อ ใช้มันเป็นหนูทดลอง..
มือของผมบีบโทรศัพท์ในมือแน่นจนสั่นระริก นี่ไงล่ะมึง.. ได้รู้เลย เต็มๆ ถึงสิ่งที่ไอ้ฟางคิดจะทำ อ่อ ตอนนี้ไม่ใช่คิดจะทำ.. มันทำลงไปแล้ว
กูแม่งเลวเหี้ยๆ.. หึ แต่ดูท่าว่ายังจะมีหนึ่งคน ที่ยังไม่รู้.. ว่าคนอย่างกูมันสารเลว ได้มากมายกว่าที่ทุกคนคิด!..
มึงเจอกูแน่!!!
...
“เรื่องห่านี่มันเกิดเพราะอะไรวะ..”
ผมถามไอ้เฟียซที่ยืนอยู่ข้างๆโดยไม่ได้หันไปมอง สายตาของผมจ้องไปยังเตียงผู้ป่วยนิ่ง ภาพตรงหน้าทำให้มือของผมกำแน่น ร่างของผู้ชายที่อยู่ร่วมบ้านผม ตอนนี้มันนอนสลบไม่รู้เรื่อง มีสายน้ำเกลือลากยาวออกมาจากหลังมือ บนหัวมีผ้ากอซพันไว้รอบ คอถูกดามเอาไว้ แขนขวาถูกเข้าเฝือก ซี่โครงหัก..
ถึงผมจะมาถึงหลังจากที่ไอ้ฟี่ปลอดภัย และถูกย้ายมาห้องพักแล้ว แต่สภาพมันก็ทำเอากูสะเทือนอารมณ์ชิบหาย
“ไม่ใช่อุบัติเหตุ” ไอ้เฟียซตอบออกมา มันเดินเลี่ยงไปนั่งบนโซฟาแล้วเริ่มเล่า “กูนัดไปพร้อมมัน กูขับรถตามมันไป ตามไอ้ฟี่.. กูเห็นว่ารถมันเริ่มส่าย ตอนแรกกูก็ยังไม่เอะใจอะไร จนรถแม่งเลื้อยส่ายจนน่ากลัว ความเร็วก็ไม่ลดลงเลยซักนิด กูพยายามต่อโทรศัพท์ถึงมัน แต่ไม่ทัน ภาพสุดท้ายที่เห็นคือรถของมันพุ่งเข้าตะบันกับเสาสะพาน.. ดีที่มันยกเบรกมือชะลอไว้ได้ก่อนทัน .. ไม่งั้นคงได้ตายห่า”
“พวกมึงไม่ได้เมาใช่มั้ย” ผมถามยืนยันมัน
“เออ” มันตอบเสียงหงุดหงิดแล้วลูบหน้าตัวเองแรงๆพลางเอนตัวลงนอนบนโซฟาแบบเหนื่อยๆ ผมนิ่งเงียบ ไม่อยากจะใช้อคติหรอกนะ แต่กูแม่งพุ่งประเด็นไปที่ไอ้ฟางสุดตีน.. ต้องเป็นมัน ต้องมันแน่ๆว่ะ อีสลัดเอ๊ยย! กูไม่เข้าใจว่ะแม่งเป็นห่าอะไรมากป๊ะ! ผัวเก่ากูก็ได้ไปแล้วแม่งแค้นเหี้ยไรกูมากจะมาฆ่าไอ้ฟี่อีก!!
“แจ้งตำรวจยังวะ”
“กูให้ไอ้แก้วดูเรื่องให้แล้ว” ใครคือไอ้แก้ววะ เออแต่ช่างเหอะ คงเป็นเพื่อนพวกมันอีกคนละมั้ง ขี้เกียจถาม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมกับไอ้ฟี่หันไปมองพร้อมกันกับเสียงเคาะประตูหน้าห้อง แต่ก็ไม่มีใครเปิดเข้ามา .. แสดงว่าไม่ใช่พยาบาล แล้วใครมาวะ มีมารยาทเหลือทลาย ไม่ใช่เพื่อนไอ้ฟี่หรือเพื่อนกูแน่อีหรอบนี้ -_- และเมื่อไอ้เปตรเฟียซไม่กระดิก ผมจึงต้องเดินไปเปิดประตู
“คุณปฤษนี รึเปล่าครับ?” กูติดสตั๊นทันที เมื่อเปิดประตูออกไปเจอไอ้ผู้ชายนอกห้องที่ดูท่าทางเหมือนแมสเซนเจอร์ แต่แม่งเสือกถามถึงชื่อผมทันทีทันใด ทั้งๆที่นี่มันห้องผู้ป่วยของไอ้ฟี่อ่ะนะ?
“หะ.. ก็ใช่ ไมครับ?” มันมองผมที่ทำหน้าควายงงอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะก้มลงไปหยิบของที่ผมเพิ่งเห็นว่าวางอยู่ข้างตัวแม่ง เป็นอะไรกลมๆ ใหญ่ๆ เหมือนยางล้อรถแต่แม่งมีผ้าซาตินสีม่วงอ่อนคลุมอยู่ มันยกไอ้ยางล้อรถนั่นยื่นมาให้ผม ผมมองงงๆแม่งก็ยัดใส่มือกูเลย อิห่า! ผมรับเอาไว้แบบมึนๆ เออแต่ไม่หนักอย่างที่คิดไว้แฮะ แถมมีกลิ่นหอมๆบอกไม่ถูกด้วยว่ะครับ
“ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ”
เอ๋อแดกสิวะ หา อะไร ใครเสียใจยังไงแบบไหน คือกูงงอย่างแรง? แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไร มันก็เดินหายไปตามทางเดินโรงพยาบาลซะแล้ว
“อะไรวะ” ไอ้เฟียซเดินมาเสือกสมทบ ผมส่ายหน้าให้มันอย่างไร้คำตอบ มันจึงแย่งของจากมือผมไปอย่างไร้มารยาท ต่ำทรามโคตร แต่กูก็ยังไม่มีอารมณ์จะปากหมาใส่เท่าไหร่ ณ จุดนี้ ปล่อยๆมันไปวันนึงแล้วกัน ไอ้เฟียซวางไอ้กลมๆนั่นไว้กับพื้น ก่อนที่จะกระชากผ้าที่ห่อคลุมไว้ออกและ..
โฮ่.. ไอ้ชิบหาย..
“.. ไอสัด!!!!!!”
ไอ้เฟียซเร็วกว่าผม พริบตาเดียวที่ไม่ทันตั้งตัว มันเตะ ‘พวงหรีด’ ตรงหน้าจนแตกกระจุย! ดอกไม้กระเด็นไปคนละทิศล่ะทาง แต่แม่งก็ไล่เหยียบขยี้และลงตีนกระทืบมันจนเละติดพื้นกระเบื้องโรงบาล
ซึ่งถ้าแม่งไม่ทำกูก็จะเป็นคนทำอยู่แล้ว ..
แต่ตอนนี้ผมดันนิ่งอยู่ เพราะสายตามันดันไปจ้องอยู่บนไอ้ป้ายพวงหรีดที่โดนไอ้เฟียซ เตะกระเด็นไปติดผนังอีกด้าน ซึ่งมันถูกเขียนไว้เป็นคำว่า..
‘ โชคร้ายหน่อยนะเมีย ’
“มันเป็นใคร!!!!” ไอ้เฟียซร้องคำรามแล้วเดินมากระชากไหล่ผม .. ผมมองหน้าไอ้เฟียซอย่างอึ้งๆ ไม่ใช่อึ้งเพราะมัน แต่อึ้งกับความคิดตัวเอง ใช่ มันเป็นใคร ..ไอ้ตองน่ะสิ ในห้องนี้คนที่เคยเป็นเมียคนอื่นก็คงมีแต่ผมคนเดียว แล้วคนที่ได้เป็นเจ้าของคำๆนั้นก็คือไอ้ตอง
เหี้ยตองจงใจฆ่าไอ้ฟี่!!!!!
“ไม่ใช่..”
“อะไรที่ไม่ใช่ .. มึงรู้ใช่มั้ยว่าใครเป็นคนทำไอ้ฟี่!!!?” ไอ้เฟียซเริ่มตะคอกใส่หน้าผม ถ้าเป็นเวลาปรกติกูได้ต่อยกับแม่งซักยกแน่ แม่งกล้าดียังไงมาสามหาวใส่กู แต่พอดีเพราะตอนนี้ไม่ใช่เวลาปรกติ กูจะหยวนให้อีกรอบละกัน สำนึกบุญคุณกูไว้ซะด้วย
“กูรู้.. แล้วมึงก็ไม่ต้องสะเออะห่าอะไรด้วยเฟียซ..” ผมพูดออกไป แต่ก็ต้องรีบจับมือไอ้เฟียซแทบไม่ทัน! ไม่ใช่อะไร คือคอเสื้อกูโดนกระชากซะแล้ว ใจร้อนเชี่ยๆ..
“มึงคิดว่ามึงเป็นเมียไอ้ฟี่แล้วกูจะไม่กล้าเล่นมึงเหรอเป๊ป..” มันมองผมอย่างกินเลือดกินเนื้อและพ่นเสียงรอดไรฟัน เหอะ กูเริ่มไม่ชอบหน้าห่านี่แล้วล่ะ ผมยิ้มเย้ยมันก่อนจะอาศัยทีเผลอดึงมือไอ้เฟียซออกจากคอเสื้อตัวเอง จ้องตามันกลับด้วยอารมณ์โกรธที่ปะทุออกมาจากข้างใน
“..อย่ามาแส่ นี่เป็นเรื่องของกูกับมัน!! .. ถ้าอยากจะแก้แค้นในส่วนของเพื่อนมึง ก็ต้องรอรับซากศพมันจากกู!!!”
ตราบชั่วโคตรของมัน ขอสาบาน ถ้าแม่งไม่ผวาทุกครั้งที่ได้ยินชื่อของกูล่ะก็..
ไม่ต้องเรียกกูว่าเป๊ปเปอร์!!!!!
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาตอนเช้าเลยทีเดียว (ความจริงคือหนูยังไม่ได้นอน :เฮ้อ: )
กราบขอโทษด้วยที่มาช้าและดองค่อนข้างนาน แต่เพราะว่ากำลังเร่งปั่นนิยายอยู่ด้วย
การเปิดหลายเรื่องโดยไม่คำนึงถึงสังขารตัวเองนี่มันหายนะแต๊แต๊ นี่พูดเลย จะตายเอา :m15:
ขอตอบเม้นท์หน่อยละกันโน๊ะ
"Nano PL - เม้นท์แรกไม่ต้องรีบ เรื่องนี้คนอ่านไม่เยอะ กร๊ากกก #หลบฉากไปร้องไห้
"puppyluv - คนมันปากแข็งใจแข็งสันดานแข็ง เราก็ต้องค่อยๆดัดกันไป ไม้แข็งมันดัดยากส์ กร๊ากก 55555
ปล. เราอ่านลมเหนือที่รักแล้วนะ ชอบมวก คิคิ♥
"love2you - อ่านต่อไปน้า แล้วจะมีโหดกว่านี้อีก 555555555
"wi_OoO_wi - โดยส่วนตัวแล้วชอบนายเอกเถื่อนๆค่ะ 555+ ส่วนการเดินเรื่องในเด็กดี .. นั่นเป็นเพราะฝีมืออีซี่ไม่เข้าขั้นเองค่ะ ผิดเพราะอีซี่เอง 55555555+
"cherilnatcha - คุยกันดีๆ? มันคืออะไรหยอ :confuse:
"EARTHYSS :) - ใจเย็นค่า อ่านขำๆ ไม่ต้องอินมากนะ เดี๋ยวเสียสุขภาพจิต 5555
"Tassanee - เราเป่าเพี้ยงให้
"bauloy - เดี๋ยวปั่นให้ไกลกว่านี้อีกนิดแล้วจะเอามาลงนะคะ กลัวดอง กร๊ากกก
"rubymoona - ฟีฟี่ มาดพระรองเกาหลี :sad4: ฮืออ
"ลิงน้อยสุดเอ๋อ - ยินดีต้อนรับเข้าสู่วงการ SM ค่ะ ฮิฮิฮิ (ไม่ใช่ละ)
"mcooky - แบบเป๊ปเขาไม่เรียกซึน มันเลยจุดของคำว่าซึนไปแล้ว กร๊ากกก
"diduek - เดี๋ยวเขาก็ดีกัน.. (เดี๋ยวนั้นเดี๋ยวไหน?)
"Pawaree - ไม้แก่มันดัดยาก สันดานมันเสียแพคคู่ T_T
"sakiko - ต้องรอๆ ติดตามกันต่อไป
"ammamooty - อย่ามาแย่งนะ ทอฟฟี่แฟนเรา(?) 55555 ตอนนี้ที่เด็กดีเรื่องนี้ได้ติดท็อป 6 ด้วยล่ะค่ะ :o8:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและให้กำลังใจ เป็นพระคุณมากๆอย่างยิ่งยวด :pig4: รักคนอ่านที่สุดนะคะ!
-
จะใช่ตองทำจริงๆหรอ ฟางอาจจะโยนความผิด? (ห้าๆโทษฟางอย่างเดียว)
-
,เหยดเข้เหยดเขเหยดเข้
มึงมากไปแล้วเหี้ยฟาง!!!เป๊ปเล่นแม่งให้เน่าเลยนะสัดเอ๊ย!!!!
โกรธคะ ขขอโทษทีหยาบนะคะ
-
ไมเค้ารักกันดุเดือดจัง
-
ยังไงเนี่ยใช่ฝีมือตองเหรอ
ไม่น่าจะใช่นะ ตองจะร้ายได้ขนาดนี้เชียว
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
ตามมาจากเด็กดี
จริงๆอ่านจบแล้วเเหละ
แต่อยากมาเม้นใจกำลังใจ กิกิ
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
ม่ายยยย มันต้องไม่ใช่ตองสิ แงงง :sad12:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
เฮ้ย รถชน
แล้วฟางมัน ...จริงดิ
กดบวกและเป็ด
-
ตองคงไม่ได้ทำใช่มั๊ย ใช่ป่าว :z3: :z3: :z3: :z3:
อ่านแล้วรู้สึกอยากกรี๊ด อย่าวีนดังๆ กับเป๊ป กับตองเนี้ย อ๊ากกกก !!!!! ~ ~ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
ดูท่าเรื่องจะไปกันใหญ่แระ
-
เอาแล้วไง...
งานนี้ฝีมือใครกันล่ะ หวังว่าคงไม่ใจ้พี่ใบกล้วยหรอกนะคะ แบบว่าเค้าไม่อยากให้พี่ใบกล้วยโหดร้ายกับใครนอกจากน้องพริกไทย อิ๊อ๊ะ!!!
-
หนังบู๊...ชัดๆ....ลุ้นทุกตอน....เลือดอาบทุกตอน 555+
-
ไม่จะใช่ตองมั้ง
ฟางมันน่ะจะสั่งการ แล้วทำเป็นโบ้ยความผิดให้ตองเปล่า? หว่า
-
ตองไม่น่าจะเลวขนาดคิดฆ่าฟี่นะ
ฟางแม่งเปนคนทำแน่ๆ :m31:
-
โหดร้ายมาก
ฆ่ามัน!!
"เลว"
-
โคตรรรร มันส์อ่ะ. ชอบบบบเปปตองง. คู่อื่นนี่ เฟียชฟี่ป่ะ 555
-
โหยยยยยยยยยยยยยยย
โหดเหี้ยๆๆๆ เลยอ่ะ
-
:z10: :z10: :z10: รีบมาต่อไวๆนะ
รออยู่ :z13: :z13:
-
ตายเป็นตาย ถึงกับตัดสายเบรคนี้ก็แรงไปนะ
-
เหี้ยมากๆๆๆๆ
-
มีคนอ่านเพิ่มขึ้นด้วยย :m15: ดีใจจุงเบย ยินดีต้อนรับนะค้า♥
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode 10
‘ THE PLAN HAS BEGUN.’
แผนการมันเริ่มแล้ว!!!!!!!
คนตรงหน้ากรีดร้องสุดเสียง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัว เหมือนรับรู้ว่าตัวเองได้เผลอหลุดเข้ามาในฝันร้ายที่ไม่มีทางตื่นซะแล้ว
ร่างกายที่กระเสือกกระสนถอยหนีจากผม มันยิ่งเหมือนเชื้อเพลิงแหม่งความรู้สึกสนุกสนาน กระชับวัตถุมันวาวในมือตัวเองที่เป็นประกายวับเมื่อสะท้อนกับแสงไฟ บวกกับความรู้สึกของผมตอนนี้ มันคงชวนให้ดูน่าขนลุกขนพองแก่ผู้พบเห็นได้ไม่น้อย..
เงื้อมือขึ้นสุดแขน เสียงหวีดของไอ้ฟางลั่นกระหึ่มแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรนอกจากทำให้หนวกหู .. ทุกอย่างมันสายไปแล้ว! ผมเหวี่ยงมีดสปาร์ต้าในมือลงใส่ร่างเล็กๆนั่นเต็มแรง ของเหลวสีแดงสาดกระเซ็นไปทั่วไม่หยุดเหมือนลมที่พุ่งออกมาจากลูกโป่งโดนเจาะรู สัมผัสได้ว่ามันเปียกกระเซ็นไปถึงใบหน้าของตัวเองด้วยซิ แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ซักเท่าไหร่
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดเหมือนไก่โดนเชือดคอดังออกมาระรอกแล้วระรอกเล่า แรงทั้งหมดของชีวิตเล็กๆที่พยายามดิ้นหนีสุดแรงก็ดูจะค่อยๆถูกบั่นทอนออกมาทุกๆรอยแผลเหวอะหวะที่ผมสร้างให้มัน..
เหมือนกับตุ๊กตาที่ใกล้หมดลาน..
.. เสียงกรีดร้องเงียบหายไปแล้ว ผมยืนมองชีวิตตรงหน้า ค่อยๆมอดดับลง.. ด้วยน้ำมือของผมเอง
รอยยิ้ม ค่อยๆถูกแสยะออกมาบนใบหน้าหล่อๆของผม...
“พี่เป๊ป น้ำลายยืด”
ทันใดนั้น ทุกอย่างในหัวก็ลอยระเหยไปกับอากาศทันใดเหมือนน้ำที่ถูกสาดลงกลางทะเลทรายเม็กซิโก..
พ่อง! กูกำลังฟินนาเล่!! มารผจญ! สัด!!.. โอ๊ยย ไม่ใช่ๆ ลืมตัว ไม่ด่าๆ ข้อยกเว้นสำหรับนีโม่น้อย ลำเอียงกันเห็นๆนี่แหละเพราะความน่ารักของน้องปลาที่มันมีมากจนล้นเอ่อ ผมยกมือป้ายปากตัวเองอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่พบสิ่งใดเจือปนนอกจากริมฝีปากอันแสนเซ็กซี่ของตัวเอง (ใครถุยกูปล้ำ) น้องปลาหัวเราะคิกคักที่หลอกผมสำเร็จ
ตลกมากมั้ยลูก หะ ตลกมากมั้ย แม่ง ถ้าหน้าเหียกกว่านี้นิดนึงพี่เป๊ปถีบยอดหน้าแหกไปแล้วนะเธอ ขอบคุณพ่อขอบคุณแม่ที่มอบหนังหน้าแบบนั้นมาให้มึงซะเหอะน้องปลา
“ตลกมากมั้ยปลา” ผมถามอย่างหมั่นไส้
“มาก” (เสือก)ตอบอีกแน่ะ “พี่เป๊ปเชื่อด้วยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ”
เพราะกำลังขับรถอยู่ เลยทำให้ผมมิสามารถหันไปสำเร็จโทษคนที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถอยู่ข้างๆได้นอกจากการข่มขู่ทางสายตา ซึ่งน้องปลาก็ลอยหน้าลอยตา ไม่ได้มีความกลัวกันเลยซักนิด แต่ก็นะ แม่งน่ารักสัดๆ มองยังไงก็น่าหมั่นเขี้ยว เหลือบไปเห็นป้ายม่านรูดพอดี.. บ๊ะ เอาซักหน่อยดีมั้ย เอามั้ย เอาหน่อยมั้ย หลังจากร้างลากันมานาน แต่ก็ได้แค่คิดกันพอขำๆ ตอนนี้มีเรื่องที่สำคัญมากกว่ารออยู่
หลังจากนั้น บทสนทนาของผมและน้องปลาก็เงียบลงไป ต่างฝ่ายต่างจมอยู่กับความคิดตัวเอง มีแค่เสียงเพลงจากวิทยุที่ผมเปิดดังออกมากลบความเงียบ น้องปลาคิดอะไรเงียบๆอยู่ผมก็ไม่รู้และขี้เกียจจะทาย แต่บอกได้เลยว่าสมองของผมจมลงไปกับภาพเลือดสาดของไอ้ฟางอันมีผมเป็นผู้กระทำอีกแล้ว..
คือกูว๊อนท์มากอ่ะ ว๊อนท์ชิบหายวายป่วงอ่ะ อยากฆ่าแม่งให้ดับดิ้นจริงๆ ถ้าไม่ใช่ว่าผมยังพอมีจรรยาบรรณ ความกลัวต่อคุกและหม่อมแม่อยู่บ้างล่ะก็นะ แม่งเอ๊ยย
ตายหยังเขียดแน่มึง!!!!
ผมเลี้ยวรถเข้าไปยังที่จอดรถคอนโดแห่งหนึ่ง ไม่ใช่ทั้งของผมรึของน้องปลา แม่งเป็นคอนโดที่หรูมากกว่าของผมรึไอ้ตองอีกนะครับจะบอกให้ ห้องนึงกลืนแม่งทั้งชั้นอะคิดดู -_- แต่ก็นะ งั้นๆแหละ ไม่ใช่ว่าผมไม่มีปัญญาซื้อนะเว้ยแบบนี้ แค่มันไม่มีความจำเป็นต้องถลุงตังค์บุพการีมากขนาดนั้น.. ไง กตัญญูใช่ป่ะล่ะ? เก็บไว้ซื้อรถสปอร์ตมาจอดโชว์เล่นดีกว่าเนอะ กร๊ากก
“ปลาเพิ่งรู้ว่าพี่เพ้นท์รวยขนาดนี้” น้องปลาพูดด้วยปากที่เผยออ้าด้วยความตะลึงนิดๆ หึหึ ถ้ายิ่งได้รู้ว่ามันเอาเงินจากที่ไหนมาเข้ากระเป๋าตัวเองแล้วเนี่ย ระวังเดี๋ยวจะได้กรามค้างเอานะจ๊ะน้องปลา
“อ่านะ ไปกันเถอะ” ผมกอดคอน้องปลาเดินขึ้นลิฟท์ไป ไม่อยากจะพูดอะไรให้มากนัก แสกนลายนิ้วมือขึ้นมาถึงหน้าห้องไอ้เพ้นท์ เคาะประตูสองสามครั้งตามมารยาทผู้ดีที่ถูกปลูกฝังมา.. แต่แม่งไม่มีห่าอะไรมาเปิดซักตัว มึงบังคับกูเองนะเพ้นท์ โยนความเป็นผู้ดีทิ้งไปเหลือแต่ความจัญไรในตัว เตะประตูแม่งรัวๆพร้อมแหกปากจนน้องปลายังสะดุ้ง!
“สัดเพ้นท์เปิดประตูโว้ยยย!!! ไฟไหม้! น้ำท่วม! แผ่นดินไหว!!! เหี้ยตำรวจมาไอสัดวิ่งงงงงง!!!”
“แม่มึงออกลูกหรอไอ้สัด!!!!”
ประตูถูกเปิดผลั้วะออกมาทันใด ไอ้เพ้นท์โผล่หน้าออกมาด้วยมาพร้อมเฮดโฟนคล้องอยู่ที่คอ สภาพหัวยุ่งเหยิงและตาโหลๆ มันจ้องมองผมอย่างเคียดแค้นเหมือนกูเป็นผู้ร้ายคดีตัดนิ้วก้อยตีนมันไปเคี้ยวเล่น แต่พอไอ้เพ้นท์กวาดสายตาไปเห็นน้องปลาที่ยืนอึ้งอยู่ข้างๆก็เผยยิ้มแหยะออกมา ด้วยความที่แม่งไม่ได้หน้าหนาเหมือนกูนั่นเอง ฮ่าๆๆ
“.. เชี่ย เป๊ปนี่มึงจะเอาจริงๆใช่มะ” ไอ้เพ้นท์ถามผม ทำเหมือนจะร้องไห้แล้วทึ้งหัวตัวเองจนยุ่งเข้าไปอีก ผมไม่ตอบแต่ก็โอบไหล่น้องปลาแล้วเดินเฉิดฉายเข้าไปในห้องมันอย่างถือวิสาสะ .. โอ้โหนี่ห้องคนรึถ้ำอุรังอุตังวะ แม่งรกได้อีก!
“ทำไมไม่เก็บกวาดให้กูวะ” ผมถามไปพลางใช้ตีนเขี่ยเศษกระดาษที่ถูกตัดไว้ทั่วพื้น ไอ้เพ้นท์มองหน้าผมอย่างเคียดแค้นมาเจ็ดชั่วโคตร
“งานกูถูกอาจารย์ตีกลับมาสามรอบแล้วไอ้เหี้ยเป๊ป!! ละนี่งานพี่แอนกูก็ยังไม่ได้เคลียร์! จะให้กูทำยังไงล่ะโว้ยยย!!!” เหยด เพ้นท์ตี้สติหลุดแล้ว อ่ะนะ ก็พอจะรู้มาอยู่จากสภาพหนังหน้าและขวดเป๊ปทีน เร้ดดี้ กระทิงแดง แบรนด์ซุปกบที่วางเกลื่อนรายล้อมอยู่ข้างโมเดลและแลปท็อป แต่ไม่นึกว่าจะโดนถึงสามรอบทีเดียวเชียว น่าสงสารๆ
“กูสงสารมึงนะแต่ว่า..” ผมลากเสียงยาว เดินไปหยิบเซ็ทโมเดลและอุปกรณ์จำเป็นบางอย่าง ยื่น(ยัด)ใส่มือให้มันถือ
“เพื่อนต้องช่วยเพื่อนนะครับ” ผมโปรยยิ้ม “ไปทำงานที่ห้องเก่ามึงไป”
ห้องเก่าของมันก็คือห้องที่แม่งแชร์อยู่กับไอ้ธนูสมัยปีหนึ่ง แต่ตั้งแต่แม่งมีคอนโดเป็นของตัวเอง มันก็เริ่มไปค้างที่นั้นบ้างนานๆที ไอ้นูก็ได้เป็นเจ้าของห้องนั้นไปโดยปริยายโดยออกค่าใช้จ่ายแค่ครึ่งเดียว เรียกได้ว่าทางฝ่ายนั้นก็เนียนงกได้อีก
“..มึงมันเหี้ย!” ไอ้เพ้นท์สรรเสริญเยินยอผมจนแทบอายม้วนอีกหนึ่งตลบ ก่อนจะชูนิ้วแห่งความรักให้ อย่าสิมึงกูเขิลล์ มันหอบข้าวของใส่กล่องลังแล้วเดินปึงปังออกจากห้องไป อารมณ์เหมือนพนักงานออฟฟิสโดนไล่ออกเลยว่ะ แต่ความจริงก็คือ แม่งเป็นนักศึกษามหาลัยที่โดนไล่ออก (จากห้องของตัวเอง)
อาวว ล่ะ.. ผมหันไปมองห้องขนาดใหญ่ของไอ้เพ้นท์ที่แม่งใช้ได้รกอย่างทั่วถึงมาก น้องปลาเดินออกมาจากครัวพร้อมถุงดำขนาดใหญ่และเริ่มเก็บกวาด น่ารักมากครับ นี่สิน้องกู..
เอาล่ะ.. ตายเป็นตาย
“ปลา ต่อสายไอ้ตองให้พี่หน่อย”
“พี่เป๊ปทำเองสิ ปลาเก็บของอยู่เนี่ย ไม่เห็นเหรอ?” สวนซะกูเกือบหงาย น้องปลาหันควับมาตอบผมเสียงสะบัด อืม โอเค พี่ขอโทษ กู-ผิด-เอง แม่ง! ผมล้วงไอโฟนห้าเครื่องใหม่ ซิมใหม่ เพิ่งถอยออกจากโชว์รูมหมาดๆ สไลด์หน้าจอโชว์ปรื้ดปร้าดด ..และเริ่มกดโทรหาหนึ่งใน contact ที่ถูกเมมไว้ด้วยชื่อเก่าว่า
‘ E-hiaTong ’
“..ฮัลโหล”
อุยชิบลอสท์!!! ผมกดตัดสายทิ้งทันที!
.. เฮ้ย! แม่งจะรับเร็วไปไหนวะ กูยังไม่ทันเตรียมใจ แล้วดูเสียงดิ หอยหลอด ทายเลยแม่งเพิ่งตื่น ไอ้เหี้ยแหบกระเส่าซะ!! ผมเอามือแปะแก้มร้อนๆของตัวเอง ว้าย.. โถเป๊ปเปอร์ ทำตัวเป็นสาวมัธยมไปได้เลยนะมึง ..ตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองได้ไม่นาน ก็รู้ตัวถึงสายตาที่จับจ้องมา ผมเหลือบไปมอง..
สายตาน้องปลา >> = =
“จะเล่นอีกนานป๊ะพี่เป๊ป”
“.. ไม่แล้วจ่ะ...”
...
Tong’s Part }
“ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด..”
หะ? ตัดสายทิ้ง? ผมกระชากมือถือออกจากหูตัวเองมาดูหน้าจอ เบอร์แปลก? ไอ้เหี้ยตัวไหนมันเสือกโทรเล่นมาขัดจังหวะการนอนกูวะ!!
ผมวางไอโฟนไว้ที่หัวเตียงอย่างเดิมแล้วกระชากผ้าห่มขึ้นคลุมหัว.. เหี้ยแดดแยงตาว่ะ ผ้าม่านกูมีนะ หนาด้วย แต่กูขี้เกียจลุกไปปิด คลุมโปงแม่งนี่ล่ะง่ายดีจบ
“..โอ้ยยย ไอ้ห่าแม่ง โทรมาจังเว้ย!!!”
ผมร้องเสียงดังอย่างขัดใจเมื่อเสียงไอโฟนเริ่มร้องอีกแล้ว คว้ามาดู แม่ง.. เบอร์แปลกเบอร์เดิม!!! สัด โรคจิตรึไงวะเนี่ย ถ้าเป็นเวลาปรกติกูคงกดรับแก้เซ็งแล้วล่ะนะ หึ แต่ขอโทษ นี่เวลานอนกู!! มีค่ายิ่งกว่าพ่อมึงอีก! ผมกดปิดเสียงแล้วโยนไอโฟนทิ้งลงใส่กองผ้าบนพื้นห้องทันที
เมื่อคืนมีปลาน้อยๆสองตัวมาติดแบบไม่ได้เขวี้ยงเบ็ด เหอะ เด็กผู้ชายสองคน กูล่อจนอิ่มเลยไง นับถือเด็กสมัยนี้จริงๆ โดนไปฟ้าแทบเหลืองยังตื่นก่อนกูอีก เหี้ย.. รึกูแก่เองวะ ห่า ไม่ใช่หรอก (นี่หลอกอยู่ตัวเองเหรอ..)
ผมป่ายมือไปยังกระเป๋าตังค์ที่จำได้ว่าอยู่หัวเตียงเมื่อนึกอะได้ คว้ามาส่องดู.. นั่น เงินสดกูหายเกลี้ยง เหอะๆ งี้สินะถึงลากสังขารกันออกไปได้ เออช่างแม่ง อยากได้ก็เอาไป มันได้กูก็ได้ แฟร์ๆ ดีซะอีก อย่างที่เคยบอก ผมไม่ชอบให้มีใครมานอนด้วยบนเตียง อย่างน้อย กูตื่นมา มันต้องไม่อยู่
ยกเว้นไอ้เด็กเปรตนั่น ซึ่งเป็นข้อยกเว้น
“เฮ้อ.. คิดถึงมันอีกแล้ว” เพลียกับตัวเองชิบหาย ไม่ได้อยากลืมมัน.. ลืมไม่ได้ หรอก แม่งเสือกเล่นโผล่มาในทุกความคิดกูตลอด แต่ก็แค่เมื่อไหร่ที่.. จะถึงวันที่กูสามารถนึกถึงหน้าไอ้เด็กนั่น โดยไม่ต้องปวดในหัวใจได้บ้างวะ?
...
Pepper’s Part }
สาดดดดดดดดดด ไม่รับโทรศัพท์กู!! ผมเริ่มเหวี่ยงแล้วหลังจากที่กระหน่ำโทรรอบต่อๆไปหาอีเหี้ยตองแต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ แต่ด่าอะไรมากไม่ได้ น้องปลาส่งสายตาตำหนิใส่กูแบบเต็มสตรีมแล้วครับทีนี้ ห่า สายตาแบบนั้นนี้ไม่ใช่น้องปลากูไม่อนุญาตให้ทำหรอกนะ ลองหน้าเหี้ยแล้วส่งสายตาแบบนี้ใส่กูดิ่ จับเหวี่ยงออกระเบียงตกตึก 20 ชั้นตายเลยแม่ง
“เพราะพี่เป๊ปนั่นแหละ มัวแต่เล่นอ่ะ!” เออกูรู้แล้วกูขอโทษษษษษ “แล้วทีนี้ยังไงล่ะ ถ้าแฟนพี่ไม่มา แผนก็ไม่สมบูรณ์สิ”
ผมขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด งั้นรอข้ามแผนแม่งเลยละกัน.. เดี๋ยวค่อยมาจับๆยัดๆให้มันมาเข้าที่อีกที ไม่ยากหรอก เพราะเมนวันนี้ก็คือการแก้แค้น ทำห่ายังไงก็ได้ให้แม่งเจ็บ ทำห่าอะไรก็ได้ให้กูหายแค้น!
แค่นี้แหละ ง่าย ง่าย
ปึง ปึง ปึง!
เสียงทุบประตูห้องไอ้เพ้นท์ดังขึ้นขัดจังหวะ ผมกับน้องปลาหันมามองหน้ากันเองอัตโนมัติ และก็เป็นน้องปลาที่ลุกไปส่องที่ตาประตู นีโม่น้อยหันมาพยักหน้ากับผมเป็นการยืนยัน
ผมพยักหน้าตอบ น้องปลาค่อยๆเปิดล็อกประตูออกอย่างช้าๆ..
ผั้วะ!!!!
นีโม่น้อยกูหน้าสะบัด!!!
ทันทีที่ประตูเปิด น้องปลาก็โดนต่อยหน้าทันทีแบบสายฟ้าแลบ! โดยคนกระทำไม่ใช่ใครครับ.. ไอ้ฟาง!!
ผมอ้าปากตาค้าง เหมือนไอ้ฟางมันเป็นบ้าไปแล้ว มันไม่สนว่าน้องปลาเป็นใครหรือเกี่ยวข้องอะไรกับมัน มาถึงแม่งซัดก่อนเลย ผมกำลังจะก้าวเข้าไปช่วยแต่ก็ต้องสะดุดกึกอยู่ตรงนั้นเมื่อน้องปลาวาดศอกกลับใส่หน้าไอ้ฟางดังดึงปั้ก!!!..
โอยกูนึกว่าบัวขาวมาเอง = =;;
“มึง!!!” ไอ้ฟางสบถแล้วถลึงตาใส่น้องปลา ไปโกรธเขาอีก เพราะแบบนี้ไงตั้งแต่เมื่อก่อนผมถึงเกลียดไอ้ฟางหนักหนากว่าคู่ควงอื่นๆของไอ้ตอง คือสันดานแม่งแย่อ่ะ ตัวเองไปต่อยเขาก่อนแท้ๆ ผิดกับปลาน้อยของผม ไม่พูดพร่ำทำเพลง ส่งลูกถีบใส่ท้องไอ้ฟางอีกลูกไปแล้วนั่น โว้ว! เด็ดแท้
“ต่อยกูเหรอไอ้เหี้ย มึงตาย!” น้องปลาจับคอเสื้อไอ้ฟางที่กำลังจุกอยู่แล้วแทงเข่าใส่ท้องอย่างรัว ไม่เสียแรงที่หลังจากเหตุการณ์วันนั้นที่น้องปลาโดนข่มขืน ผมก็ได้ตกลงแม่นางไปฝึกมวยที่ค่ายพ่อคนรู้จัก หึหึ กลับมาเป็นไงล่ะครับ กลายเป็นญาติซัมซุงเลยมั้ย..
ลูกปลา กาแล็กซี่
“อี..สัด!!!” ไอ้ฟางกัดฟันกรอดสบถก่อนมันจะฮึดแรง คว้าผมน้องปลาแล้วกระชากจนเสียหลัก มันอาศัยช่องว่างใช้กำปั้นตบหน้าน้องปลาแบบนอนสต๊อป เสียงดังฟังชัด ผั้วะๆๆ แต่ก็ได้ไม่นานเพราะพอน้องปลาตั้งสติได้ คนน่ารักก็ใช้ตีนถีบไอ้ฟางกระเด็นถลาออกจากรัศมีตัวทันใด รุ่นนี้เขาแรงจริงว้อยย กร๊าก
“พี่เป๊ป.. ไม่คิดจะช่วยปลามั้งเลยใช่มั้ย..” นีโม่น้อยเอามือกุมเนื้อแก้มแดงๆของตัวเองแล้วส่งค้อนมาให้พี่เป๊ปเน้นๆหนึ่งดอก กูหุบยิ้มแทบไม่ทันอ่ะ โทษ พอดีเผลอมันส์ไปนิ๊ด.. ไอ้ฟางที่ล้มไปกองอยู่กับพื้นค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมาแล้วทำท่าจะโผเข้าหานีโม่อีก แม่นี่ก็ตั้งการ์ดรับซะ
พระเอกออกโรง's time ผมรีบเดินไปขวางหน้าไอ้ฟางไว้ มันผงะออกไปทันที ตาเบิกโตอย่างตกใจแท้จริงไม่ได้เสแสร้ง อัยย๊ะ! ใครแถวนี้มีกล้องรีบรัวชัทเตอร์เก็บภาพไว้เป็นที่ระทึกเลยครับ หายากนะช่วงเวลาแบบไม่เสแสร้งแกล้งตอแหลของไอ้ฟางเส้นสุดท้ายเนี่ย แรร์ไอเทมมมมมม!!
“...มึง! ไอ้เป๊ปเปอร์!!!” เรียกกันจังเลย กูก็รู้ว่าชื่อกูมันเท่ ผมแสยะยิ้มใส่ ลิ้นในปากเริ่มอยู่ไม่สุข มันดุนไปทั่วกระพุ้งแก้ม ไอ้ฟางหน้าเสีย ใช่ สีหน้าแบบนั้นแหละที่ผมอยากเห็น อยากเห็นมานานแล้ว!
“แอ๊บแตกแล้วเหรอน้องฟาง ไม่เรียกกูพี่ล่ะจ๊ะ?” ผมยิ้มถามนุ่มละมุนละไม
“อ.. นี่มึง ที่แท้ก็มึง!! มึงทำกูแบบนี้เหรอ!! ไอ้ระยำเอ๊ยย!!!” ไอ้ฟางด่าผมหน้าดำหน้าแดงแต่ไม่ยักกล้าเข้ามาประทุษร้ายเหมือนที่ทำกับน้องปลา ป๊อดก็เงี้ย ผมแสยะยิ้มแล้วกดเปิดคลิปหนึ่งในไอโฟนมาดูเล่น
“ทำแบบนี้นี่ หมายถึงไอ้เนี่ยเหรอครับคุณฟางข้าว ..” ผมหันหน้าจอไอโฟนตัวเองไปให้คนตรงหน้ามอง ไอ้ฟางหน้าซีดปากสั่น กระผมก็มิทราบว่าแม่งจะสั่นทำส้นรองเท้าแตะอะไร ในเมื่อคลิปนี้แม่งก็ต้องเคยเห็นแน่ๆอยู่แล้ว -_-
สิ่งที่กำลังเล่นอยู่บนจอไอโฟนห้าของผมก็คือภาพเคลื่อนไหวจากกล้อง ที่จับไปยังกลุ่มวัยรุ่นชายในชุดมัธยมกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งล้อมวงทำอะไรซักอย่างอยู่ มองเผินๆอาจจะเหมือนกำลังล้อมนั่งจั่วไพ่ยูกิอ่ะนะ แต่พอภาพเลื่อนเข้าไปใกล้ๆเรื่อยๆ โฟกัสสั่นเป็นช่วงจังหวะเดินของคนถือกล้อง เด็กผู้ชายหนึ่งในนั้นผงกหัวขึ้นมา
ใบหน้าของเด็กผู้ชายคนนั้นยิ้มแย้ม ที่มือถือหลอดยาวๆหนึ่งอันที่เชื่อมอยู่กับขวดแก้วทรงกลมที่มีหลอดเสียบอยู่ ปากหลอดทุกอันมีเด็กผู้ชายวัยขบเผาะในชุดกางเกงน้ำเงินจับจองอยู่ไม่มีขาด และหนึ่งในนั้นก็คือ..
“มึง.. ตอบกูมา มึงไปเอาคลิปนี้มาจากไหน!!!!” ไอ้ฟางพูดเสียงสั่น กัดฟันกรอดและจ้องมองผมอย่างเจ็บแค้น ผมยิ้มด้วยอารมณ์สะใจ และไม่ตอบคำถามของแม่งด้วย ก็กูหยิ่งไง มีไรป๊ะล่ะ
“มีอดีตที่สดใสดีนะไอ้ฟาง หนุ่มเกย์น้อยอักษรย่อ ฟ.ฟาง เล่นไอซ์ตั้งแต่วัยขนไข่ยังไม่ทันขึ้น~ ฮ่าๆๆๆ กูเชื่อว่าอนาคตมึงต้องสดใสไม่แพ้อดีตว่ะ!” ผมพูดไปหัวเราะไป แอบได้ยินเสียงหัวเราะของน้องปลาดังขึ้นมาแผ่วๆจากทางด้านหลังด้วย ไอ้ฟางทำหน้าแบบ อารมณ์คือวิมานกูล่ม มันพุ่งตัวจะเข้ามาแย่งไอโฟนไปจากมือผม แต่ขอโทษ ได้ข่าวตัวมึงเท่ากะปอมเองมั้งอิหอยหลอด ผมเบี่ยงตัวหลบ โยนมือถือในมือให้น้องปลารับแล้วหันมารวบข้อมือไอ้ฟางไว้แน่น
“กูไปทำอะไรให้มึง!!! มึงอยากได้ผัวมึง กลับก็ไปบอกพี่ตองสิ!!! มายุ่งกับกูทำไม!? อ่อ.. รึไปขอแล้วพี่ตองเขาไม่รับรีเทิร์นล่ะหา!!” ตากระตุกเล็กๆนะ ไอ้ฟางมันด่าแบบไร้รสนิยมมากอ่ะครับ ไร้เซนส์ นอนเซนส์ ด่าแบบไร้สมองมากเลยว่ะ มันเหมือนพยายามจะขึ้นท็อปฟอร์มในเวลาที่แม่งกำลังเป็นดาวร่วง
ผมรับไม่ได้จริงจังบอกตรงๆ เวทนามากเลย อดไม่ได้ที่ต้องถอนหายใจพร้อมส่ายหน้าใส่หน้าแม่งด้วยความสงสาร เฮ้ออ.. เป๊ปเปอร์สลดจุงเบย
“นี่ยังกล้าถามอีกนะ.. หึ กูต่างหากมั้งต้องถามมึง .. ประสาทรึไง คิดว่ากูไม่รู้หรอว่ามึงทำเหี้ยอะไรไอ้ฟี่!!!” ผมตะคอกใส่มัน ไอ้ฟางตาโต แรงดิ้นหายไป หยุดดิ้นแล้วแต่ก็ใช่ว่ากูจะปล่อยแขนมึงนะไอ้เหี้ย กูจะบีบแม่งให้เนื้อตายคามือกูเลย
“มึงพูดเรื่องอะไร.. ใครคือทอฟฟี่?” ..เนียนว่ะ! เนียนได้อีก มันทำหน้าตางงๆ แต่กูเห็นหรอกว่าปากมึงซีดแล้วมือมึงก็สั่น ผมกระตุกมุมปากขึ้น ไอ้ห่านี่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา รวบข้อมือมันสองข้างไว้ในมือเดียวแล้วลากมัน ย้ำว่าลากมันเข้าห้องนอนของไอ้เพ้นท์ จะบอกให้ว่าไอ้ฟางนี่มันตัวเล็กครับ น้องปลาที่สูงเลยไหล่ผมมานิดเดียวยังตัวใหญ่กว่าอีเชี่ยฟางอีก!
เข้ามาถึงผมก็เหวี่ยงไอ้ฟางไปให้แรงที่สุด หันไปปิดประตู ล็อก อื้มหืม.. ห้องนอนไอ้เพ้นท์แม่งรกไม่ต่างจากข้างนอก รกยิ่งกว่าห้องนอนคนเก็บขยะ ว่าแต่ไอ้ธนู กูเองก็ไม่ทราบว่ามึงเรียนถาปัดมาอีท่าไหนเหมือนกันแหละเพ้นท์ตี้ แต่นี่ไม่ใช่เวลาเชยชมการออกแบบดีไซน์ภายในของไอ้เพ้นท์สินะ..
“มึงจะทำอะไรกู!!!” มันร้องแหวขวัญหนีดีฝ่อในขณะที่ผมเดินเข้าไปใกล้ เสียงกองขยะประเภทรีไซเคิลรอบห้องไอ้เพ้นท์ ทำให้ทุกก้าวที่ผมเดินเข้าเป็นมีเสียง แกรบ.. แกรบ เป็นซาวน์เอฟเฟคเพิ่มความสยองด้วยในตัว
“นั่นสิ.. จะทำอะไรดีนะ” ผมพูดด้วยเสียงเอื่อยๆ ไอ้ฟางถดตัวหนี สายตามันลอกแล่กแบบต้องการหาทางออก .. หึ หึ หึ
ไม่มีทางว่ะ
“ทำเหี้ยอะไรก็ได้.. ให้มึงลืมไม่ลงไปชั่วชีวิตไงล่ะ!!!!!”
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คอมเม้นท์ถึงกันบ้างก็ดีนะคะ ถึงซี่จะตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ตามอารมณ์และความขยัน แต่ซี่อ่านทุกอันนะเออว์
ขอบคุณที่อ่านคร้าบ :pig4:
-
เป๊ป ทำอะไรดีน๊า
เอาคืนให้ซะใจเลย
-
เค้าทำอะไรกัน
-
เอ่อ... พริกไทยจ๊ะ พี่ก็คิดไปไกลแล้วนะว่าหนูโหดจริงไรจริง ที่ไหนได้ ฝันกลางวัน!!!
แอบฮาตรงโทรหาใบกล้วยแล้วไม่พูดนี่แหล่ะ เป็นไงล่ะ โทรอีกทีพี่มันเลยไม่รับซะ ฮ่าๆๆ (เป็นเค้านะก็หลับเหมือนพี่ใบกล้วยนั่นแหล่ะ ตอนแรกอยากโทรมาแล้วไม่พูดดีนัก หลับใส่ซะเลย)
นังหญ้าแห้ง!!! นิสัยเสีย (เลว) แต่เด็กนะยะ หัดอัพยงอัพยา แย่มาก
ปูลู.น้องปลาน่ารัก ^^
-
ทำอะไร??
น่าติดตามมากๆ
เอาให้ลืมไม่ลงตลอดชีวิต ให้หายแค้นไปเลย 555 :m16: :m16:
-
มันฮาไม่ไหวแล้วตรง... น้องปลา กาแล็กซี่ ญาติซัมซุง เนี่ยแหละคับ!!!!!......555555+
-
ไล่อ่านแบบมาราธอน มันส์มากค่ะ o13
แต่ติดนิดนึง เวลาเรื่องมันกำลังเครียดได้ที่หรือกำลังมันส์ได้ที่ทีไร คุณพริกไทยยิงมุกสกัดอารมณ์ทุกทีเลยค่ะ กลายเป็นฮาเงิบไป :jul3: //แต่ก็ชอบ
ฟางมาให้เผาถึงที่ เป๊ปเปอร์ลุยเลยค่ะ หมั่นไส้มันตั้งแต่ออกฉากแรกแล้ว :m31:
-
จับแม่งโยนลงตึกเลยแม่ง
-
คือก็พึ่งมาไล่อ่านอ่ะนะ แบบว่าสนุกมากเลย
อารมณ์จะดราม่ามันก็ดราม่าเหลือเกิน
พอมันจะฮาก็ฮาจนเก็บไม่อยู่จริงๆ
เค้าชอบ 'ลูกปลา กาแล็กซี่' มากเลยอ่ะ นั่งขำอยู่นานสองนาน
อยากรู้เป๊ปเปอร์จะทำไรฟาง ฆ่ามันหมกส้วมเลยค่ะ o13 o13
-
อั๊ยๆๆๆๆๆ อยากบอกเหลือเกินว่าเขาชอบตอนแรกของบทนี้
อุส่าฟินว่าเป๊บเปอร์ของเราจะเป็นฆาตกรจริงๆ (ไอ้นี่โหด) แต่ติดที่ว่าทำแล้วเป๊บจะติดคุกนี่สิ
วั๊ยๆๆ ตอนนี้ฟางเจอน้องปลาที่แสนน่ารักเข้าไปถึงกับจุกเลย
เป๊บลงโทษให้มันสาสม!!! จำรุมโทรม (โหดเกิ๊น)
ปล.อยากให้เอาเรื่องฆ่ากูให้ตายมาลงนี่จัง อยากอ่านน้องเจม
-
เป็นคู่นรกแตกที่รักกันมากจริงๆ!
แอบสงสารทอฟฟี่นะ
:sad4:
แต่...ขอให้มันสองตัวรักกันเหมือนเดิมเถอะ...โคตรจะเข้าขาโดนสุดๆอ่ะ
-
ฮือ สะใจชิบหายตอนย่อหน้าแรกอ่ะคะ น้องปลานะไม่น่ามาขัดเล๊ยยยยยยยยยยยยย
ว่าแต่น้องคะ จะน่ารักไปไหน!!!!แล้ว ลูกปลา กาแล๊กซี่นั้นมันอะไร๊!!!!!น่ารักเพิ่มกว่าเดิมอีก10เท่าเหอะคะ!!!!
บัวขาวมาเองงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ว้ายๆๆๆๆๆ
ปล.เป๊บจะเอาอีฟางเส้นสุดท้ายเหรอ อิ๊ แขยงอะ
-
เป๊ปแกจะทำอาร๊ายย ขอจัดหนักเลยนะลูก :laugh:
รอตอนต่อไปฮะ :')
-
โหด
-
อ่านทีเดียว 10 Episode สนุกมากๆๆๆ ..
-
ทำไรอ่ะ!! แต่โครตสะใจจจจจ เคะสมัยใหม่มันต้องแบบนี้สิ!!
-
ฆ่ามันเลยเป๊ป ฆ่ามัน แต่เอาแบบใกล้ตายแล้วฟื้นขึ้นมาก็ตายทั้งเป็นนะ ซัดแม่ง :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
เปปมีเสียอย่างเดียวคือ ทะนงไปนิดนึงนะ รักพี่ตองมากก็เงี้ย แต่อีพี่ตองแม่งโครตเลวไม่เปลี่ยนแปลงเพื่อใคร :angry2: :angry2:
พี่ก็เบาๆลงมาเพื่อเมียที่พี่เรียกเต็มปากซะสิ เปีปมันอยู่เฉยๆ(หรอ?) พี่ก็ไปทำมันก่อน คนเป็นเมียน่ะมันแค้นนะโว๊ยย :m31:
อีน้องฟางห่าเหวไรนี่อีก คนเค้ามีเมียแล้วยังหน้ายางมะตอนปะทับมาซักสามชาติไปขอผัวกับเมียเค้าอีก :fire: :fire: :fire: :fire:
น้องปลาก็ใช่ย่อยนะนั่นน่ะ แซ่บ สะเด็ดจริง น้องปลา กาแลคซี่ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
พี่ตองแม่งปากแข็งอยู่ได้ แค่พูดว่า ทำไม ไม่ไปไม่ได้หรอ ยื้อสิยื้อ เสือกพูด "คิดดีแล้วใช่ไม๊ เด็กเปรต" :angry2: :angry2:
พี่แกเนี่ยทั้งๆที่รักเป๊ปมาก แต่ก็เลวมากไม่มีที่ติ เป๊ปเลิกไป ก็ไม่เห็นมีอะไรกับใครนิ กับน้องลาก็ไม่มีอะไร(รึป่าว) แต่พี่แกปกติ
สงสารเป๊ปมากสุดละ แต่ลดคามหยิ่งทะนงนั่นลงมาเพื่อความรัก รับรองไม่เป็นแบบนี้หรอกนะ แต่ว่าาาาาาาาาาาาาาาาา
ไอ้รถเบรกแตก เนี่ยอีฟางชัวร์ แล้วก็ข้างของนั่น ถ้าเป็นอีพี่ตองจริง มึงโครตเลว เพราะนี่ไงเป๊ปถึงเลิก
เป๊ปก็ดีซะเหลือเกิน ท๊อฟฟี่ก็ดี แต่ก็ไม่ยอม ดูเหมือนจะยอมเป็นเมียพี่ตองคนเดียวสินะ สงสารฟี่ เป๊ะชอบผู้ชายเลว :sad4:
เอ้อ เป๊ป ทรมานอีฟางเผื่อด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยย :fire: :fire: :fire: :fire:
ปล.ขอโทษที่มีคำไม่สุภาพ มันอินง่ะ :o8:
สู้ๆคนเขียน เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกชอบดี ตอนต่อไป ลุ้นมากก o13 o13 o13 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
กรีสสสสสส เค้าจะทำอะไรกันนนนน
ค้างตลอด เรื่องนี้ ค้าง ตลอดดดดด
-
ตามอ่านทันละ....
ขอด่าอีฟางแปป เกลียดมึงมากอีหอยหลอด :fire: เค้าไม่เอายังจัหน้าด้านอะรับไม่ได้ !!
ขำตรง น้องปลา กาแล็กซี่ โอ้ว หนูเริ่ดมากค่าาาา
รอนะค่ะ
-
มาแล้วววววววววววว :sad4: ขอโทษที่นานนะคะ T^T ลากเลือดมากเลยตอนนี้บ่องตง? :jul1:
ไอ้ตอนแต่งไม่เท่าไหร่ แต่ตอนมานั่งอ่านใหม่นี่มันเป็นอะไรที่เกินบรรยายจริงๆนะคะ
หึหึหึ..
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode 11
‘ HOW EVIL DO YOU THINK I COULD BE.’
มึงคิดว่ากูจะชั่วได้สักแค่ไหนล่ะ!!!!!!!
Pla’s Part }
พี่เป๊ปกับไอ้นั่นเข้าไปอยู่ในห้องพี่เพ้นท์ได้พักใหญ่ๆแล้ว ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเข้าไปทำอะไรกัน .. ไม่รู้อ่ะ คือ ปลาไม่ได้ใสซื่อนะ แต่.. ปลาไม่รู้ว่าพี่เป๊ปจะทำอะไร แบบ ประเภทไหนไง
เชือก.. ยา.. เข็มขัด คัทเตอร์.. อืม รึของเล่น ไวเบรเตอร์เหรอ.. อันนี้แหละที่ปลาไม่รู้ ถึงปลาจะไม่เคยโดน แต่นิสัยอย่างพี่เป๊ป ปลาว่าอย่างน้อยเขาก็ต้องเคยลองที่ว่ามาข้างต้นจนครบหมดแล้วแน่ๆ แต่คิดว่าปลาจะสงสารไอ้นั่นเหรอ เหอะ จู่ๆก็มาต่อยกันแบบนั้น!?
เพล้ง!
เสียงของแตกเบาๆที่ลอดออกมาจากในห้องของพี่เพ้นท์ทำให้ปลาขมวดคิ้ว พี่เป๊ปจะเป็นอะไรรึเปล่า? อืม.. แต่ปลาว่าคงไม่ -.- เดินเข้าไปใกล้ๆห้องพี่เพ้นท์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ปลาเอาหูแนบประตูดู ฮื่อ! ฟังไม่รู้เรื่องอ่ะ ประตูก็ปิดสนิท ลองก้มมองใต้ประตูก็เห็นแค่แสงลอดผ่าน เสียดายจัง อยากดูอ่ะ ฮึ
ปลาลุกขึ้นยืนเหมือนเดิม จะว่าไปครอบครัวพี่เพ้นท์คงรวยน่าดู ห้องถึงได้บิ้วท์อินหรูขนาดนี้ ผนังทั้งห้องเป็นหินแกรนิตดำทมิฬเชียว ฮ่ะๆ แอบหลอนอ่า
.. เอ๊ะ
คิ้วขมวดเข้าหากันอีกรอบ เมื่อลองเอามือเคาะกับกำแพงแล้วเสียงมันดูไม่แน่นอย่างที่คิด? ปลาลองเดินไปเคาะกับผนังห้องรอบอื่น เสียงดึก กึก กึก แน่น แต่ว่าพอลองมาเคาะตรงส่วนกั้นห้องนอนของพี่เพ้นท์ เสียงมันกลับดูกังวานบอกไม่ถูก..
ผนังตรงนี้ไม่ใช่หินอ่อน
แต่มันคือ.. ผนังกระจกติดฟิล์มดำเหรอ?
...
Tong’s Part }
“พี่ตอง!?”
ขาหยุดชะงัก หันไปมองตามเสียงเรียก คนเรียกชื่อกูเป็นเด็กผู้ชายตัวขาวๆ ผมสีน้ำตาล ใส่แว่นตาไอ้ทรงที่มันฮิตๆกัน ที่มันใหญ่ๆเหมือนอาราเร่ ส่วนอีกคนก็สูงๆหน้าจืดๆ ผมดำ กูคุ้นหน้าสองตัวนี้มันนะ ขมวดคิ้ว ..มันเหมือนจะนึกออก แต่กูก็นึกไม่ออกว่ะ
“ใครวะ” ผมถามออกไปทั้งที่ปากยังคาบบุหรี่อยู่ ไอ้เด็กตัวขาวนั่นชะงักไปแป๊ปนึงก่อนจะชี้ที่ตัวเองแล้วตอบออกมา
“เพ้นท์เองครับพี่ แล้วนี่ ธนู”
“...” เพ้นท์กับธนูเหี้ยไหนวะ! แล้วเหมือนหน้าผมมันจะแสดงออกมากไปไหน ไอ้เด็กตัวขาวทำหน้าเซ็ง ไอ้คนที่โดนเรียกว่าธนูถึงออกตัวพล่ามต่อ
“พวกผม เพื่อนคณะเดียวกันกับไอ้เป๊ปครับ” พูดด้วยหน้าแหยๆเหมือนไม่ค่อยเต็มใจ ส่วนไอ้เด็กเพ้นท์ก็ทำปากขมุบขมิบ ..วอนเหรอพวกเด็กสัด กูไม่ได้ขอให้มึงแนะนำตัวซักนิด เสือกเสนอหน้าเองแล้วทำสันดาน.. “อ้าว พี่จะไปไหนอ่ะ”
ไอ้เด็กธนูร้องเรียกตอนกูหันหลังเดินหนีพวกมัน หันไปมองแล้วเลิกคิ้วถาม มันจะเสือกทำห่าไรวะ
“หาข้าวแดก” ผมบ้าจี้ตอบออกไปแล้วเตรียมออกเดินต่อ กูไม่ได้มีอารมณ์อยากจะสร้างปฏิสัมพันธ์กับใครทั้งนั้น กูหิว กูง่วง กูแฮงค์ ไอ่สัด! แต่เสียงหนึ่งก็ร้องถามแทรกขึ้นมาก่อน ..ซึ่งมันทำให้ผมชะงัก
“พี่จะไม่ไปหาไอ้เป๊ปเหรอวะ!”
หา?
“..ไปหามัน? ทำไม?” ผมหันไปถามมันอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก พอได้ยินคำตอบผมไอ้คนที่ไม่ได้พูดก็เลิ่กลั่กขึ้นมาแปลกๆซะงั้น ในขณะที่ไอ้แว่นอาราเร่ยังหน้าเครียดพร้อมยิงคำถามต่อ
“ไอ้เป๊ปไม่ได้โทรหาพี่เหรอ?” ผมโยนบุหรี่ทิ้งกับพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบดับไฟลวกๆเพราะไม่มีอารมณ์จะดูดต่อ จ้องหน้ามันสองตัวอย่างไม่เข้าใจในสถานการณ์เท่าไหร่นัก แต่เซนส์มันบอกประมาณว่าแม่งมีเรื่อง ไอ้เด็กพวกนั้นหันไปมองหน้ากันเอง ก่อนที่ไอ้เด็กแว่นจะหันมาโพล่งใส่หน้าเครียดพร้อมขยี้หัวตัวเองไปด้วย
“วันนี้ไม่มีใครโทรหาพี่เหรอวะ?” ผมนึกย้อนไป โทรเหรอ ก็ไม่มีนี่หว่า .. รึว่า…
“ไอ้เป๊ปมันเปลี่ยนเบอร์แล้วนะพี่”
“!!!..”
ชิบ..!
...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมยืนอยู่หน้าห้องคอนโดหนึ่งที่ไอ้เด็กเพ้นท์เป็นพามา มันเดินไปเคาะประตูแต่ก็ไม่มีใครออกมาเปิด
“เคาะทำควายไรวะ ไหนบอกนี่ห้องมึง” ผมพูดไปแบบหัวเสีย ไอ้เพ้นท์จิ๊ปากแล้วหันมามองผมเหมือนกลั้นอารมณ์ตัวเอง ผมเลิกคิ้วใส่มัน
“ห้องผม..แต่คีย์การ์ดอยู่ในห้องไงวะ! แม่งง กูจะไปเปลี่ยนเป็นระบบตรวจนิ้วมือละแม่งเอ๊ย” ประโยคหลังมันหันกลับไปพูดกับตัวเอง แน่ล่ะ ถ้าพูดกับกูนี่ศพคงไม่สวย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“มึงถอยไป” ผมพูดด้วยความรำคาญแล้วผลักไอ้แว่นออกจากหน้าประตู มันไถลไปทางอื่นจนพ้นทาง ผมมองประตูที่ต้องปลดล็อกด้วยคีย์การ์ดนั่นอย่างเบื่อหน่าย เดินถอยหลังไปสองสามเก้า ไอ้แว่นเพ้นท์มองกูด้วยสายตางงๆแกมไม่พอใจ ก็ไม่พูดเหี้ยอะไรให้มากความกว่านี้
เสียงกลอนประตูลั่นดังกรึกใหญ่ๆ เมื่อผมพุ่งตัวเข้าไปถีบประตูตรงหน้าสุดแรง! ไอ้แว่นเพ้นท์อ้าปากค้าง
“ไอ้เหี้ยยยยยย พวกมึงเป็นผัวเมียกันจริงๆด้วยยยย!!!!” มันแผดเสียงเหมือนโดนเชือด แต่ผมไม่ได้สน แม่งประตูยังไม่เปิดอีก กูเงื้อตีนอีกรอบ ไอ้เพ้นท์ตาลีตาเหลือกโผตัวมาขวางหน้าตรงหน้าผม อ่อ.. ชาว Masochism? อยากโดนตีนกู จัดไป..
แกร๊ก..
“พวกพี่ทำอะไรอยู่น่ะ..” ทุกอย่างหยุดลงเมื่อบานประตูถูกดันออกพร้อมกับใบหน้าที่หวานไม่แพ้เสียงโผล่ออกมา ในขณะที่ตีนกูกับท้องไอ้เพ้นท์ห่างกันไม่ถึงคืบ .. เห็นหน้ามันแล้วก็คิ้วกระตุก ไอ้เด็กนี่สมองกูเสือกจำมันได้ดีเลยทีเดียวครับ
ไอ้ปลา .. เด็กไอ้เป๊ปเปอร์
“อ่ะ ปลา เป๊ปมันไม่ได้.. โทรหาพี่ตองเหรอ?” ไอ้ธนูเป็นคนพูดออกไป เด็กปลาเลื่อนสายตามาจ้องหน้าผมเต็มๆตา ถึงผมจะจำหน้ามันได้ แต่ก็ใช่ว่ามันจะจำหน้าผมได้ เพราะนอกจากจะไม่เคยพูดคุยกัน ไอ้ปลามันก็น่าจะยังไม่รู้อีกด้วยว่าเมียกูมีผัวแล้ว
“พี่ตอง แฟนพี่เป๊ปใช่มั้ยครับ?”
..หรือไม่ใช่วะ
“อืม” ผมตอบรับห้วนๆ ไอ้ปลายิ้มรับแล้วขยับตัว เปิดบานประตูออกกว้างๆเป็นการเชิญให้เข้าไปกลายๆ กูเดินเข้าไปโดยที่เพื่อนไอ้เป๊ปสองตัวนั้นไม่ได้ตามเข้ามาด้วย ระหว่างที่ไอ้ปลาปิดประตู ผมก็มองไปรอบๆห้อง พร้อมกับเสียงห้าวติดหวานนั่นเริ่มพล่าม
“พี่เป๊ปโทรไปหาพี่ แต่ว่าไม่มีคนรับ ดีจังที่พวกพี่เพ้นท์พามาส่ง” มันยิ้มหน้าระรื่นแล้วเดินนำมานั่งที่โซฟา ตกลงนี่มันเรื่องเหี้ยอะไรกันวะ กูสับสนนะเนี่ย พวกแม่งพากูมาอยู่กับไอ้เด็กนี่ทำไม แล้วไหนเมียเด็กกู?
“มึงรู้เหรอว่ากูเป็นใคร” ผมถามคำถามแรกใส่มันด้วยภาษาพ่อขุนรามตามใจกู ไอ้ปลาชะงักมือที่กำลังจะแกะถุงขนมลง มันหันมามองผม
“พี่ตองก็เป็น.. แฟนของพี่เป๊ป”
“...” ผมเงียบ คิดในใจ สัด กูเจอไอ้ฟางสองแล้ว.. แต่ไม่ทันให้สมองได้เตลิดไปมากกว่านี้ ไอ้เด็กปลาแม่งก็โยนถุงขนมกลับลงใส่โต๊ะแล้วถอนหายใจยาวออกมาจนผมเลิกคิ้วมอง
“ปลาเข้าใจว่าพี่ตองอยากจะถามอะไร ตอนแรกปลาก็คิดว่าพี่เป๊ปโสดนั่นแหละ ตอนปลารู้ความจริง.. ก็โกรธนะ ปลาโดนหลอกนี่นา ..แต่ถ้าคิดจริงๆ พี่เป๊ปไม่เคยบอกว่ามีแฟน แต่ก็ไม่เคยบอกว่าโสด .. พี่เป๊ปก็คือพี่เป๊ป สันดานเสียๆแบบนี้เขาก็ไม่เคยปิดบังแล้วปลาก็รับรู้อยู่แล้ว อีกอย่าง ปลากับพี่เป๊ปก็ไม่ได้อยู่ในฐานะที่ต้องหึงหวงกันอีกแล้วด้วย ปลาก็เลยเฉยๆอ่ะ”
“ไม่ได้อยู่ในฐานะ..?” ผมทวนคำ มนุษย์ตัวเล็กๆตรงหน้ายิ้มแฉ่งแล้วพยักหน้าเสียจนผมสีน้ำตาลบนหัวสะบัดพลิ้วไปมา
“ปลากับพี่เป๊ปเลิกกันแล้ว” ผมเบิกตาโตขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวกับข่าวใหม่ที่ได้รับ “อันที่จริงเรียกว่าเลิกอาจจะไม่ได้ เพราะเดิมทีก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน นอกจากคู่นอนอ่ะนะ”
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่คาดว่าจะได้ยินจริงๆ กูนิ่งไปสามวิ ความคิดห่าเหวเชี่ยไร Pop-up ขึ้นมาในหัวมากมาย ว่าแต่นี่กูมาถึงนี่เพื่อมาคุยกับไอ้ปลาเหรอวะตกลง แต่ช่างแม่งไปก่อน บอกตรงๆว่าอดดีใจไม่ได้ที่ได้ยินแบบนี้ แต่อีกวินาทีถัดไปกูก็หดหู่ขึ้นมาแทน เพราะการที่ไอ้เป๊ปเลิกนอนกับไอ้เด็กปลาอาจไม่ใช่เพราะกู ..แต่เป็นเพราะผัวคนปัจจุบันของแม่ง!
ห่าเอ๊ย
“อ่ะ พี่เป๊ป!” ไอ้ปลายิ้มให้สิ่งที่อยู่ด้านหลังของกู ผมรีบหันไปมองตาม .. หึ ไม่คิดว่าจะได้เจอมันจริงๆ
ไอ้เป๊ปเดินออกมาจากห้องๆหนึ่งในสภาพหัวยุ่งๆและกางเกงยีนส์ตัวเดียว มันมองไอ้ปลาแล้วย้ายมามองกูโดยไม่มีท่าทีแปลกใจซักนิด มันเมินผ่านผมไปทรุดตัวนั่งลงข้างๆไอ้ปลา ผมเริ่มอารมณ์ขึ้น และเหมือนมันจะรู้ ถึงได้ยั่วโมโหกูมากขึ้นด้วยการคว้าไอ้เด็กที่นั่งข้างๆเข้ามา..จูบ!?
“อื้อ!?” ไอ้ปลาร้องในคออย่างคนตกใจแล้วเริ่มผลักไอ้เป๊ปออกจากตัว แต่ไอ้เชี่ยเป๊ปก็ไม่สน แม่งปล้ำจูบอดีต(มั้ง)เด็กมันจนระทวยไปกับลิ้นของแม่งจนได้ ผมพยายามยืนมองนิ่งๆ .. ทั้งที่มือทั้งสองข้างกำแน่นจนเจ็บ..
นับหนึ่งถึงสาม ถ้าแม่งยังไม่ผละจากกัน .. กูกระทืบ
“ฮึก ฮ่า! พี่เป๊ป ทำอะไรเนี่ย!!” เหมือนจะรู้ ไอ้ปลารีบผลักเมียเด็กของผมออกจากตัวเองได้สำเร็จ ไอ้เป๊ปไม่ตอบอะไรนอกจากเอนหลังลงกับพนักพิงโซฟาแล้วหลับตาลงนิ่งๆเหมือนไม่รับรู้อะไร ไอ้ปลาคงรู้ว่าชะตามันอาจใกล้ขาด แม่งถึงยิ้มรีบยิ้มตอแหลใส่กูแล้วพูดโดยไม่มีเสียงเป็นคำว่า..
‘สกินชิปพี่ สกินชิป’
สกินชิปพ่อ..
“ป ..ปลากลับละนะ.. พี่เป๊ป ปลากลับแล้วนะ!” ไอ้เด็กปลาเลิกลั่ก มันตบขาเมียกูแรงๆทีนึง ไอ้เป๊ปร้องอืมในลำคอทั้งๆที่ตายังปิดเหมือนเหนื่อยนักหนา ไอ้เด็กปลารีบหอบขนมบนโต๊ะแล้ววิ่งออกไปจากสายตากู ได้ยินเสียงประตูถูกเปิดแล้วก็ปิดลงอย่างรีบร้อน
ตอนนี้ในห้องคงมีแค่กูกับมัน.. หึ
“... มึงมาทำไมวะ?” นี่คือประโยคแรกในรอบเดือนที่ไอ้เป๊ปพูดกับผม ยังคงมองหน้ามันนิ่งๆเหมือนเดิมโดยไม่ตอบเหี้ยอะไร ไอ้เป๊ปเหมือนทนไม่ไหวกับความเงียบ แม่งลืมตาแล้วผงกหัวขึ้นมาจ้องผมแบบหงุดหงิดๆแล้วย้ำถามคำเดิม
“คุณมึงโผล่หัวมาทำตะกวดอะไรที่นี่ไม่ทราบครับ!!?”
“มันเป็นกูไม่ใช่รึไงที่ต้องถาม หะ นี่มันเรื่องเหี้ยอะไรกัน” ผมตอบออกไป ไอ้เป๊ปเบะปากแล้วลุกขึ้นยืนเดินผ่านไป ไม่รู้ว่าแม่งจะเดินไปไหน แต่กูคว้าข้อมือของมันแล้วกระชากให้หันกลับมามอง มันชักสีหน้าใส่แล้วพยายามแกะมือผมออก
“กูถามให้มึงตอบ!!” ผมเริ่มตะคอก แต่หวังว่ามันจะสลดเหรอไง ไอ้เป๊ปฉีกเขี้ยวและวินาทีต่อมาแม่งก็เงื้อกำปั้นสุดแขน ผมรีบเบี่ยงตัวหลบหมัดของมัน แล้วอาศัยทีเผลอ เหวี่ยงแม่งล้มหงายลงไปกับพื้นทันที
เสียงหลังมันกระแทกกับพื้นไม้ดังปั่กใหญ่ๆ หึ ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่ไม่รัก แต่จะให้ทนุถนอมอะไรกันมากมาย อย่าลืมว่าเชี่ยนี่ก็ตัวผู้เหมือนกู อย่าให้มากไปนักจะกลายเป็นตุ๊ดเอา ไอ้เป๊ปอ้าปากร้องอย่างเจ็บปวดแต่ไม่มีเสียงอะไรออกมา กูไม่ได้สนใจอีกแล้ว ทำตามใจตัวเองด้วยการปิดปากมันด้วยปากตัวเอง
“อื้อออ! อืมม แฮ่ก ปล่ะ.. ปล่อยกู อือ ..อ!” ไอ้เป๊ปพยายามร้องในลำคอเหมือนต้องการจะหนี แต่ร่างกายของมัน ลิ้น ปาก ทุกอย่างของมันตอบรับกูแล้วก็เชื้อเชิญชิบหาย ตอนนี้บอกเลยว่ากูลืมแม่งทุกอย่าง ลืมว่ามาที่นี้ทำไม ลืมว่าไอ้เป๊ปเป็นเมียไอ้ฟี่รึเปล่า ..ไม่ได้สน ตอนนี้ไอ้เป๊ปอยู่ตรงหน้า กำลังจูบกับผม
แล้วจะอยากได้เหี้ยอะไรอีก?
โอกาสอยู่ตรงหน้า กูไม่พิรี้พิไรให้มันหลุดไปซ้ำสองแน่!!!
“อ๊ะ! เดี๋ยว.. อ่ะ ไอ้ตอง ซี้ด.. เดี๋ยวเว้ย ไม่เอาขอร้อง เดี๋ยว..” ไอ้เป๊ปสะดุ้งแล้วพยายามดึงมือผมที่สอเข้าไปคลึงลูกชายมันใต้กางเกงยีนส์ออก กูไม่ได้ตอบอะไร แม่ง.. ตองนี้ไม่ถนัดว่ะ
“อ่ะ.. โอ้ยยย!!! ไอสัดตอง! เหี้ย! กูแสบหลังงง!!?” ไอ้เป๊ปร้องแหกปากเมื่อผมลุกขึ้นยืน แล้วจับข้อเท้าแม่งไว้ก่อนจะลากมันไปกับพื้น อ่อ มันถอดเสื้ออยู่นี่นะ ก็ต้องแสบหลังเป็นธรรมดา หึ.. สมน้ำหน้า!!
ผมลากมันมาจนถึงข้างๆโซฟาใหญ่แล้วค่อยจับมันเหวี่ยงขึ้นไปนอนบนโซฟานุ่มๆ กูโดดขึ้นคร่อมตัวมันทันทีก่อนที่แม่งจะลุกหนีได้ทัน
“มึงไม่รอดหรอก!” ยิ้มเย้ยใส่แถมคำดูถูก ไอ้เด็กผีที่เมื่อครู่ที่กำลังทำหน้าเจ็บปวดกับแผ่นหลังตัวเองอยู่ถึงกับรีบเปลี่ยนอารมณ์มาถลึงตาใส่กูทันที
“แม่งระยำว่ะ..อ๊ะ!” เสียงครางหลุดออกมาด้วยเมื่อโดนผมโน้มใบหน้าเข้าใส่ตัวมันแล้วกัดเบาๆที่ผิวอ่อน ไอ้เป๊ปแอ่นหลังขึ้นไม่ติดเบาะเหมือนเผลอตัว ผมเหลือบตาขึ้นไปมอง มันกัดปากตัวเองจนแดงปนซีด ตามองยังเพดานแบบลอยๆเหมือนคนเมา ดูก็รู้ว่าแม่งมีอารมณ์ร่วมและอยากต่อแบบไม่มีเงื่อนไข..
“อ่ะ โอ้ย ซี้ดด.. อ่ะ ตอง..” ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมคนทั้งโลกเวลามีเซ็กซ์ถึงอยากให้อีกฝ่ายร้องครางเป็นชื่อตัวเอง เพราะมันแสดงออกว่ากูกำลังมอบความสุขให้มันขนาดไหน มันต้องการกูขนาดไหน .. ผมลากมือผ่านไปมาที่กลางลำตัวมันที่มีอะไรซักอย่างนูนโป่งออกมาแรงๆ ไอ้เป๊ปหยัดเอวไปมาและบดเบียดมันเข้ากับสัมผัสที่ผมมอบให้ด้วยหน้าเคลิ้มๆ เซ็กซี่เป็นบ้า..
“อืมม..” คราวนี้เป็นผมเองที่ส่งเสียง และแล้วไอ้เป๊ปคนเดิมที่ไม่เคยอยู่เฉยๆก็กลับมา ขาของแม่งเริ่มไม่อยู่สุข มันยกขึ้นรัดเอวผมแถมยังถูไถยั่วเย้าปลุกอารมณ์อีกซะด้วย ริมฝีปากของคนใต้ร่างเริ่มคลี่ยิ้มที่ดูจะเต็มไปด้วยความชั่วออกมา
“ตอง..จะเล่นชู้กับกูเหรอ” คิ้วกระตุกกับเสียงพูดแบบเยาะๆนั่น หัวใจเสียวแปล๊บขึ้นมา ..เจ็บเลยว่ะ เพิ่งเข้าในคำว่าเจ็บหัวใจเพราะห่าแม่งก็เจ็บที่หัวใจจริงๆ
“งั้นกูฆ่าไอ้สัดนั่นก็สิ้นเรื่..อึ่ก!?” ผมสะอึก ลมหายใจขาดช่วงพร้อมใบหน้าที่เหยเกอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อจู่ๆไอ้เป๊ปก็ลุกพรวดขึ้นมาผลักให้ผมล้มหงายก่อนจะเป็นฝ่ายโดดขึ้นคร่อมซะเอง แต่แค่นั้นมันจะไม่ทำให้ตกใจได้เลย ถ้ามือของแม่งไม่ได้บีบแน่นอยู่ที่คอกูอยู่แบบนี้!!
เหมือนจะฆ่ากันให้ตาย!
ผมพยายามแกะมือที่บีบคออยู่ออกเพราะอากาศเริ่มเข้าไปเลี้ยงสมองไม่ได้ สีหน้าของไอ้เป๊ปดูเฉยชา เรียบนิ่งจนหัวใจเต้นผิดจังหวะ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มสะใจหรือยั่วยุอารมณ์อย่างเคย ให้ตายสิ นี่มันเหี้ยไรวะ จู่ๆแม่งคิดจะฆ่ากูจริงๆน่ะเหรอ!?
ก็ไม่มีข้อประกันอะไรว่าคนอย่างมันจะไม่กล้าทำ..
“อึ่ก!? ..อ่อก แค่ก” ไม่ใช่เสียงของผมเพราะกูกัดอยู่แน่น มือที่รัดคออยู่เริ่มคลายออก เพราะไอ้ตัวคนกระทำเองตอนนี้ก็โดนกูบีบคอไว้ด้วยเหมือนกัน!!! เอาสิ มึงทำมากูก็ทำกลับ! ทัศนียภาพที่พร่ามัวเริ่มกลับมาชัดขึ้น ทำให้เห็นหน้าคนที่นั่งทับอยู่ด้านบนไอแค่กตาเหลือกทั้งๆที่โดนบีบคอด้วยมือแค่ข้างเดียวของผม
สุดท้ายไอ้เป๊ปก็ยอมละมือออกเพื่อช่วยชีวิตตัวเอง แต่ไม่ต้องรอให้มันมาแงะมือออกกูก็ยอมปล่อยอยู่แล้ว! แหงสิ ไม่ได้จะฆ่ามันนี่ .. ไอ้เป๊ปตัวอ่อนระทวยลงไปนอนหอบหายใจลึกปนไออย่างบ้าคลั่ง ผมหยัดตัวลุกขึ้นพร้อมลูบลำคอตัวเองไปมา..
“ไอ้เป๊ป.. แฮ่ก.. มึง!!” ผมกระชากคอเสื้อมันเข้ามาใกล้ด้วยความโกรธ ตอนนี้สารภาพเลยว่าความคิดอยากฆ่าแม่งเริ่มผุดเข้ามาในหัวแล้ว ไอ้เป๊ปไม่ตอบอะไรนอกจากหอบหายใจรัวด้วยใบหน้าอึ้งๆ แต่แล้วจู่ก็เปลี่ยนมาเป็นยิ้มสนุกให้ผมเหมือนแม่งเพิ่งได้ไปเล่นไวกิ้งอันแสนสนุกหวาดเสียวมา แม่งเข้าใจบ้างมั้ยวะว่าเมื่อกี้คือสิ่งที่เรียกว่าวินาทีเฉียดตาย!?
“หึ.. ฮ่าๆๆ ฮึ สนุกป่ะล่ะ? หึหึ.. แต่จะบอกให้นะ ว่าสิ่งที่มึงทำกับไอ้ฟี่มันมากกว่านี้เยอะ!!!” ประโยคสุดท้ายมันเปลี่ยนจากรอยยิ้มและน้ำเสียงตอแหลมาตะคอกด้วยอารมณ์จริงๆซะที ผมขมวดคิ้วงงกับสิ่งที่มันพูดแต่ก็พอจะเข้าใจอยู่ว่ามันกำลังเรียกร้องอะไรซักอย่างเพื่อแฟนใหม่ของมันอยู่.. ซึ่งกูไม่รู้สึกดีเลยซักนิดกับการกระทำนั้น!
สายตาของไอ้เป๊ปเปลี่ยนไปจนผมไม่ทันสังเกตในช่วงที่กำลังนิ่งไปอยู่ ไอ้เด็กเหี้ยตรงหน้าปัดมือกูที่คอเสื้อแม่งออกอย่างแรงทันที แต่ไม่ทันที่ผมจะตั้งตัวไอ้ สองมือเรียวๆนั่นก็คว้าหัวกูควับ ขยำจิกกลุ่มผมจนแสบหนังหัวแล้วดึงกระชากเข้าหาอย่างรุนแรง!
ถึงจะตามอารมณ์ไม่ทัน แต่มีเหตุผลอะไรที่กูต้องปฏิเสธ ไอ้เป๊ปดันตัวผมให้ล้มหงายไปพร้อมตัวของมันที่ตามมาทาบทับ ผมตอบรับจูบของมันอย่างรุนแรงยิ่งกว่าเดิมเป็นเท่าตัวพร้อมวาดแขนกอดรัดคนตรงหน้าไว้
มันก้มหน้าดูดปากกูอย่างเมามันส์โดยการที่แม่งคุกเข่าคร่อมตักผมเอาไว้ ลิ้นของมันสอดเข้าไปในปากของผมแล้วควานไปทั่ว แต่พอผมเข้าไปเกี่ยวพัน มันก็ถดหนีเหมือนเกมไล่จับ ยิ่งหมั่นไส้เชี่ยๆเมื่อมีเสียงหัวเราะแผ่วๆออกมาจากลำคอของมัน
แผ่นหลังเย็นๆเปลือยเปล่าของคนบนตัวถูกผมลากมือป่ายไปทั่ว ก่อนจะลามไปลูบบั้นท้ายของแม่ง กระตุกขอบกางเกงยีนส์ไอ้เป๊ปลงแล้วบีบเนื้อแน่นนั่นตามแรงอารมณ์ ปฏิกิริยาของไอ้เป๊ปคือการผวากระตุกและเบียดร่างกายแนบใส่ผมทุกครั้ง..
“อือ.. อ่ะ ฮ่า..” ไอ้เป๊ปครางในคอแล้วผละริมฝีปากขึ้นเชิดใบหน้าแล้วหอบหายใจเมื่อโดนผมเล้าโลมเข้ามากๆ ดวงตามันหวานเยิ้ม สายตาเหลือบมองผมก่อนที่ลิ้นแดงๆนั่นจะตวัดเลียขอบปากตัวเองเหมือนหิวกระหาย ผมจ้องตามันกลับ ไอ้เป๊ปกระตุกยิ้มน่าถีบตามสไตล์ก่อนที่มันจะเอื้อมมือมาจับที่คอเสื้อของผม..
แล้วกระชากมันออกจากกันอย่างแรง!!!
กระดุมเสื้อเชิ้ตกูหลุดเป็นแถบ!!!!
“มึง!” ผมตวาดดุ แต่มันไม่มีทีท่าจะสลด ไอ้เป๊ปยิ้มสะใจแล้วหัวเราะร่า “หัวเราะ.. หัวเราะ ..พ่อมึงตายเหรอสัด!”
ผมด่ามันไปอีกอย่างหัวเสีย แม่ง นี่เชิ้ตตัวเก่งเลยนะถ้าพูดจริงๆ มีไม่กี่ตัวหรอกที่ใส่แล้วถูกใจขนาดนี้ ละกูไม่ใช่คนประนีตหรือขยันขนาดจะเอาเสื้อที่กระดุมหลุดขาดไปซ่อมมาใส่ใหม่หรอกนะครับ ซื้อใหม่สะดวกกว่ามาก ไอ้เป๊ปหุบยิ้มทันที
“ปากหมาสันดานเหี้ย” มันด่า ผมแค่นหัวเราะก่อนจะต่อล้อกลับไป
“ไม่งั้นจะได้เมียแบบมึงเหรอ?” ไอ้เป๊ปกระตุกยิ้ม มือมันเลื่อนไปทั่วหน้าอกของผม ก่อนที่จะรู้ตัวมือของแม่งก็เลื่อนตัวลงไปคลึงไอ้อะไรที่มันกำลังออกลายอยู่ใต้ผืนกางเกงซะแล้ว ผมสะดุ้งพร้อมขมวดคิ้วเมื่อความเสียวมันโจมตีช่องท้อง ไอ้เป๊ปยิ้มอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า ซึ่งผมก็ยอมให้มันคุมเกม
“..มึงเบื่อกูมั้ยตอง”
ผมลืมเปลือกตาขึ้น สายตาของไอ้เป๊ปไม่ได้มองที่ผมแต่มองที่ลูกชายผมที่แทบระเบิดอยู่ใต้เนื้อกางเกงแทน .. แม่งถามเหี้ยอะไรตอนนี้วะ กูสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อกลั้นความปวดและอารมณ์ที่มันควบคุมความเป็นตัวผมไปหมด แต่ยิ่งแม่งใช้ปลายนิ้วเขียนเขี่ยไปมาบริเวรนั้นยิ่งทำให้สติกูแทบไม่เหลือ มึงจะเขี่ยหา...อะไรของมึง!!
“ซีดด..อึก เบื่ออะไร” ถามออกไปด้วยเสียงที่สั่นจนตัวเองยังตกใจ มันช้อนตาขึ้นมอง ไอ้เป๊ปไถลตัวขึ้นลงมาทับกู เนื้อแนบเนื้อ มันกำลังนอนบนตัวผมโดยใช้แขนยันไหล่กูไว้เพื่อจ้องมองตา และตอบออกมาเหมือนไม่ได้แคร์มากนัก
“ตัวกู นิสัยกู เซ็กซ์ของกู..”
“ถ้าเบื่อ กูจะอยากได้มึงคืนมาขนาดนี้เหรอวะ” ผมตอบกลับไปแบบไม่ต้องคิด ไอ้เป๊ปมุดหน้าเข้ากับช่วงคอผม เสียงจูบดังออกมาพร้อมสัมผัสที่ทำให้ใจรู้สึกสั่นๆ
“งั้นหรอกเหรอ.. หึ” ความเปียกชื้นหยุ่นๆจูบไล่บริเวณอกและไล่ต่ำลงไปเรื่อยๆให้ระทึก ซิบกางเกงผมถูกดึงให้เลื่อนลงด้วยซี่ฟันของไอ้เป๊ป สัด! แม่งโคตรเอ็กซ์เลยกับภาพที่เห็น สิ่งที่อยู่ใต้ Calvin Klein สีดำถูกลิ้นของมันแตะเบาๆผ่านเนื้อผ้าที่เปียกชุ่ม.. กูกำมือแน่น
“แล้วไอ้ฟางล่ะ?”
คำถามถูกส่งออกมาอีก และเป็นชื่อของคนอื่น.. ซึ่งผมไม่สนใจจะตอบ ไอ้เป๊ปใช้ฟันขบสิ่งที่แม่งกำลังเล่นอยู่เบาๆ แต่ไอ้ห่า จี้ดถึงสมองกูเลยสัด
“มึงชอบฟางมั้ยตอง” ทำไมต้องถามด้วยวะ! ผมถอนหายใจ ปล่อยตามองเพดานนิ่งๆก่อนที่มือข้างหนึ่งจะเลื่อนไปจับปอยผมของไอ้เป๊ปแล้วเขี่ยออกจากใบหน้ามัน
“เออ.. ชอบ”
“..ชอบขนาดไหน” เสียงกัดฟันกรอดดังออกมาพร้อมคำถามจากปากไอ้เด็กเหี้ยนั่น มุมปากผมกระตุกยกขึ้นด้วยความรู้สึกดีๆ นี่น่ะเหรอปฏิกิริยาของคนไม่รักกัน?.. กูไม่เชื่อ..
“ก็พอๆกับ .. ตุ๊กตายาง ..ที่ใส่ถ่านได้”
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอโทษที่นานกว่าจะมาต่ออออ T^T ไม่..ไม่อะไรดีล่ะ ไม่ว่าง? ฮือ คือความจริง ใบตองห่อพริกไท ตองเป๊ป เรื่องนี้น่ะมันจบไปแล้วนะคะ แต่ตอนพิเศษยังออนแอร์(?)อยู่ เพราะฉะนั้นตอนนี้เลยต้องปั่นตอนพิเศษด้วย แล้วก็ตรวจคำผิด & เรียบเรียงใหม่ก่อนมาลงเล้าด้วย มันเลยเป็นอะไรที่แบบ.. :z3: มาก
ความจริงตอนนี้อีซี่เปิดเรื่องไว้.......ห้าเรื่อง จบไปแล้วเรื่องเดียว (คือเรื่องนี้) คือความจริงมันควรจะจบไปอีกสองเรื่องแล้วแหละ แต่เผอิญอีซี่เป็นพวกอีกล้วย เอ๊ย โก้ สูงไง พอมันจะจบแล้วก็แบบ.. กูแต่งไรเนี่ย กาก! เขียนใหม่! ... กว่าจะมารู้ตัวว่าทำอะไรลงไปก็ตอนที่ลบสิบกว่าตอนเก่าไปหมดแล้ว ทุบผนังอีกรอบ :z3: ว่าแต่นี่ฉันมานั่งพล่ามอะไรเนี่ย - -
ขอบคุณคุณ MCMAXXIM สำหรับคอมเม้นท์ยาวยาววว ♥ ตอนมาอ่านเจอแล้วอยากลุกมาต่อทันทีเลยอ่ะ ชอบเม้นท์ยาวๆแบบนี้ ฮิฮิ อินจัดยังงี้คนแต่งก็ดีใจ๊ค่า
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านแล้วก็คอมเม้นท์เลยนะ อ่านแล้วยิ้มทุกอันเบย~
-
^
^
^
^
ตองก็พูดแรงไปตุ๊กตายางใส่ถ่าน
เปลี่ยนใหม่เป็นตุ๊กตายางไม่มีถ่าน แถมใช้จนพังแล้วมันเลยไม่มีค่าอะไร (แรง!)
ว่าแต่เป๊ปแก้แค้นเด็กฟางนั่นยังไงอ่ะ
อย่าบอกนะว่าฆ่าหั่นศพพพพพพพ (เกินไป)
-
ร้อนแรงเกินไปแล้ววว แบบนี้ใช่มั้ยที่เรียกว่ารักด้วยลำแข้ง?
หุหุหุ ^,.^
-
ร้อนแรงจังเลยนะครับ
ต่อๆๆๆๆ
กำลังได้ที่
5555555
-
รัก( ?)รุนแรง( ?)จริงๆ
ตัดได้บาดใจคนอ่านมาก
-
แรงงงทั้งคู่
-
ฟางเน่าคงเห็นทุกอย่าง?คิคิ
-
คาดว่าฟางที่หลังจะโดนปู้ยี่ปู้ยำไม่ทางใดก็ทางหนึ่งคงจะได้ยินทุกอย่างแล้ว แว่แต่เป๊บคะ คิดว่าพี่ตองทำจริงๆเหรอเราน่ะ!!!
ปล.ชอบส่วนน้องปลามาก อ๊าค ชอบน้องปลา!!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด อีพี่ตองอีเลว แกยอมรับแล้วใช่มั๊ยว่าแกสั่งฆ่าลูกอม(ท๊อฟฟี่)น่ะ :ling1: :ling1:
เป๊ป แกคงจัดอีเด็กฟางนั่นละใช่มะ เอาแบบหนักๆเลยนะ เอาแบบตายทั้งเป็น โฮ๊ะๆๆ
ถ้าเดานะ คงซ้อมจนน่วม แต่ยังไม่เอาจนตาย แบบว่ารอเหยื่อตัวสำคัญมาทำให้มันสำลัก o18
น้องปลา กาแลคซี่ หนูแซ่บมากลูก พี่ตองแฟนพี่เป๊ปใช่ป่ะ แถม ก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน พี่เป๊บไม่บอกว่ามีแฟน และไม่บอกว่าโสด
เอาใจพี่เป็นเลยน้อง น้องแร๊ง น้องแซ่บ น้องเด็ด o13 o13 o13 o13 :mew1: :mew1: :mew1:
แต่อีพี่ตอง คำพูดพี่เท่ห์มากเลยนะ "ชอบ เหมือนตุ๊กตายาง ที่ใส่ถ่านได้"(ถูกป่ะ) แอร๊ ชอบๆ แต่มันเบาไปนะ :hao3:
อย่างอีฟางนะ ก็แค่หลุ่มกลวงๆเท่านั้นแหละ ไม่น่าจะมีแขนขาหรือตัวนะ มีแค่ช่องๆนั่นแหละ อีเลวเอ๊ย
เป๊ป แกพึงจะทำตัวเป็นเมะดิบ ด้วยการกระชากน้องปลาจูบไปไม่ถึง 2 นาที แกกลายร่างเป็นเคะน้อยกลอยสวาทเลยนะ
แล้วอีพี่ตองนี่ อ่านมาถึงตอนนี้ก็เกลียดแม่ง แม่งคิดว่าเป๊ะไม่รักมันสินะ อีโง่ แล้วก็พูดซะทีนะ "ถ้าเบื่อคงไม่อยากได้คืน"
พวกแกเป็นคู่รักที่เรียกว่ารักกันปาดจะกลืนกินจริงๆ เมียจะฆ่าผัว ผัวรักเมีย เราตายไปด้วยกันเถอะ #ไม่ใช่ละ
พวกแกสองคนนี่ไม่ใม่ใช่มาโซธรรมดานะ เค้าเรียกว่ารักกันแบบพวกยากุซ่าถล่มรังศัตรูอ่ะ #เว่อไป
555555 ไงก็อยากให้อีพี่ต้องทิ้งศักดิ์ศรีมาตามง้อเมียซะ ก่อนที่เป๊ะจะหนีนะจ๊ะ โฮ๊ะๆๆๆๆๆๆ
เป๊ป ชั้นขอคืนคำพูดที่บอกให้แก ลดความหยิ่งทะนง เปลี่ยนเป็น หยิ่งให้สุด ทำตัวดั่งพญาไปเลยจ้าาาาา :katai2-1: :katai2-1:
คนเขียน แหม ก็นะ มันมีประโยคเด็กที่โดนใจเยอะนี่นา ก็ต้องยาวหน่อย คิดว่าจะรำคาญที่เมนต์ยาวซะอีก แต่มันอินอ่ะ :hao6:
พวกนนี้มันทำชั้น :heaven :heaven :heaven และอยากดูพวกแก ...... :hao6: :hao6:
ต่อไวนะคนเขียน เรื่องนี้แซ่บดีชอบๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
แรง!!!!.... แต่ติดหนึบ
-
ดีกว่า ตุ๊กตายาง เยี่ยมมมมมมม ..
-
เกือบขึ้นแล้ว เกือบแล้ว
แต่มาติดตรง “ก็พอๆกับ .. ตุ๊กตายาง ..ที่ใส่ถ่านได้” เท่านั้นล่ะ
ปรบมือๆๆ พี่ตองตีบทแตก
-
ตอนนี้น้องปลาน่ารักนะลูก :katai2-1:
เป๊ปอย่าแกล้งให้พี่ตองค้างนะลูกก มันไม่ดีๆ :laugh:
รอตอนต่อไปฮะ :')
-
เกลียดเป๊ปวะ เอะอะๆ พี่ตองทำ โหห :katai1: :katai1: :katai1: :katai4:
-
สนุกมากๆๆๆ :hao7: :hao7:
รีบทำความเข้าใจกัน น่ะ เค้าเป็นห่วง :hao5: :hao5:
-
อีฟางได้ยินชัวร์ ฮิๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบคะนายเอกแรง พระอกถ่อย อืมมันเข้ากันดีวะ!?555555555555 :m20:
-
ขอโทษพันครั้งที่หายไปนาน! เหตุการณ์ครั้งนี้ไม่มีคำแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น
ผิดเองค่า ยอมรับผิดเลยย :katai1: มีอีโมใหม่ด้วย เพิ่งมีโอกาสได้มาส่องเต็มๆตา :katai2-1: ฮิฮิ ไปอ่านเลยดีกว่า #หวังว่าจะยังไม่ลืมเนื้อเรื่องกันนะคะ Orz
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode 12
‘ THE ACT OF BAD GUY. ’
การกระทำของคนเลวๆ!!!!!!!
“ก็พอๆกับ .. ตุ๊กตายาง ..ที่ใส่ถ่านได้”
จบคำนั้นผมก็กระชากหัวของมันขึ้น ไอ้เป๊ปที่ไม่ทันตั้งตัวใบหน้าหงายไปตามแรงกระชาก กูปล่อยให้มึงเล่นมากเกินไปแล้วว่ะ ตอนนี้พลิกเกม ไอ้เป๊ปเป็นฝ่ายโดนผมคร่อม ใบหน้าของแม่งดูยังตั้งสติไม่ได้กับเหตุการณ์ที่ต้องตกเป็นรองอย่างฉับพลัน..
“มึง..!” ผมดึงกางเกงของมันออกทันที แต่ดึงลงมาได้แค่เกือบถึงหัวเข่าก็ติด.. เดพแม่งจะรัดหาเหี้ยอะไรนักหนาวะ ไอ้เป๊ปเห็นกูหงุดหงิดกับการดึงกางเกงแม่งอย่างติดๆขัดๆมันก็หัวเราะเยาะออกมา .. เออ ก็ได้
“อ๊ะ ไอ้สั๊ด!!!” มันด่าเสียงหลงออกมาเมื่อกูไม่สนใจจะถอดยีนส์มันต่อ เปลี่ยนไปดึงกางเกงในสีเขียวนีออน (โคตรแรดอ่ะเหี้ย) แม่งออกเท่าที่ทำได้ จากนั้นยกขาทั้งสองข้างของมันให้พาดคร่อมไหล่เอาไว้ ตอนนี้กูเห็นทุกอย่างชัดเจน เรื่องอื่นช่างแม่งให้หมด
“อ่ะ! ไอ้เหี้ย ค่อยๆมึง..” ผมสอดนิ้วเข้าไปในปากทางที่ไม่ได้เจอกันมานาน ไอ้เป๊ปเบ้หน้า แรงตอดรัดทำให้รู้สึกดีว่ามันไม่ได้ใช้ช่องทางนี้กับใครในเร็วๆนี้ และความรู้สึกกระตุ้นอารมณ์จนแทบอยากจะสอดใส่เข้าไปซะตอนนี้ก็พรั่งพรูออกมาไม่แพ้กัน
“ค่อยๆ.. ฮึ.. ตรงนั้น” ผมใช้อีกมือหนึ่งจับลูกชายมันและปลุกอารมณ์จากทางด้านหน้า ไอ้เป๊ปเกร็งตัวแน่นเบิกตาเหมือนคนเสียสติในขณะที่กูเริ่มอารมณ์จะไม่ดีเมื่อสายตามองสิ่งในกำมือตัวเอง
“..ฮะ อั่ก! อึ่ก โอ้ยยย.. !!!!” มันร้องเสียงหลงเมื่อผมเพิ่มแรงบีบในมือ น้ำตาไหลพราก มือไม้พยายามดันกูออกเป็นพันละวัน แต่ผมก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบ ผมรู้มันทรมาน..
“มึงเข้าไปทำอะไรในห้องนั้น..” ผมกดเสียงต่ำ ถามคำถามที่น่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว ผู้ชายด้วยกันทำไมกูจะดูกันไม่ออก Kวยไอ้เป๊ปแม่งเพิ่งถูกใช้งานไปสดๆ มันดิ้นพล่านเมื่อทุกอย่างอยู่ในกำมือผม และกูก็กำลังบีบให้มันทุรนทุราย..
“อ่ะ..ตองกูเจ็บ ไอ้สัดปล่อยกู! อ้ากกก..” แม่งร้องอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลพรากสายตาและมองอย่างเคียดแค้น .. ผมแค่นยิ้มออกมา ปล่อยมือออกให้มันเป็นอิสระจากตรงนี้ แต่ไม่ใช่จากที่อื่น..
“อ่ะ.........!!!!!!!”
ไอ้เป๊ปเชิดหน้าพรวด อ้าปากค้าง ริมฝีปากสั่นระริกแต่ไม่มีเสียงอะไรหลุดลอดออกมา คงจะจุกสินะ ผมขมวดคิ้วนิดๆ แต่ก็ยิ้มสะใจโดยไม่นึกสงสารมันเลย
“ซี้ดด.. อาา” ผมผ่อนเสียงออกมาอย่างพอใจแล้วขยับตัว ดันตัวเองให้เข้าไปลึกสุดในตัวไอ้เป๊ป เสียวและสะใจสุดๆ นี่คือบทลงโทษของมัน ความผิดก็คือการทำให้กูเกิดความรู้สึกเหี้ยๆแบบนี้ขึ้น
“อึ่กก..สะ.. ฮ่า.. ไอ้ตอง..อ๊ะ.. อะ อะ ฮื่อ” รู้ว่ามันเจ็บ เบิกทางแค่นิ้วเดียวมันจะไปพออะไร ผมเริ่มรู้สึกผิด เลื่อนมือไปจับท่อนเอ็นไอ้เป๊ปที่ไม่ผงาดอย่างเคยแล้วรูดแรงๆเพื่อเรียกอารมณ์มันกลับมา ได้ผล ฟันขาวขบปากล่างตัวเองแล้วขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าของมันไม่ได้ดูเจ็บปวดอย่างเก่าอีกแล้ว แต่ดูกำลังสะใจมากกว่า
ไอ้เป๊ปค่อยๆปรือตาขึ้นมอง ดวงตาหวานฉ่ำคลอด้วยหยดน้ำตาที่น่าจะระรื้นออกมาเพราะความเจ็บปวดเมื่อครู่ แขนของมันสองข้างยกขึ้นโอบ เล็บของแม่งจิกลึกแน่นที่หลังคอของผม .. ผมจับขามันยกปรับท่าให้ใกล้ชิดยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะกดตัวเองเข้าไปอีก มันผวาขึ้นมา แต่ก็แค่นั้น
“อา.. ตอง.. ซี้ดด..มึง..อึก”
“อืมม..” ผมครางรับในลำคอ ถอนตัวเองออกไปก่อนที่จะกดเข้าไปใหม่ ทำย้ำซ้ำๆตามอารมณ์เรียกร้อง จนกระทั่งเสียงเนื้อกระทบกันเข้าออกดังรัวให้ได้ยิน เคล้ากับเสียงครางของผมกับ กลิ่นคาวกามอารมณ์คละคลุ้งไปทั่วกับอุณหภูมิห้องที่พุ่งขึ้นสูงในความรู้สึก..
ภาพตรงหน้าเหมือนจะทำให้ผมกลายเป็นคนเสียสติ ไอ้เป๊ปที่นอนหน้าแดง เปล่งเสียงในลำคอและอ้าปากหอบหายในเหมือนคนขาดออกซิเจน แต่ในแววตาก็ดิ้นพล่านไปด้วยความสนุกและสุขสม ผมบีบเนื้อต้นขาขาวในมือแน่น รู้สึกเหมือนอยากขยี้ให้เละคามือ ..
“ตอง.. รักกูมั้ย.. รักกู..อ่ะ” มันถามคำถามโง่ๆออกมา ใบหน้าเชิดสูงไปและแขนที่ดึงรั้งกูเข้ากับตัวแน่น ความเจ็บซ่านจากเล็บของไอ้เป๊ปกรีดผ่านหลังกูเป็นแนวยาว เสียงหอบหายใจดังมากขึ้น เหนื่อยแต่หยุดไม่ได้ และไม่อยากให้มันจบแค่นี้ ..
“อ่ะ อึ่ก.. ซีด ฮา” ไอ้เป๊ปร้องออกมาเมื่อถูกผมถอนตัวเองออกจากช่องทางมัน ก่อนจะตะเบ็งออกมาสุดเสียงเมื่อถูกกระแทกกลับเข้าไปใหม่เน้นๆ ผมสูดปากอย่างเผ็ดร้อน แม่งโคตรจะ...สุดตีนว่ะ!
“อ๊าา!!! ฮ่า.. โอยย.. โอ๊ยแม่งเอ๊ย..ซี้ดด.. อา ไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว กูจะ..” มันร้องครวญคราง ผมยิ่งขยับตัวรุนแรงมากยิ่งขึ้น เสียงน้ำที่ไหลออกมาจากกิจกรรมที่กำลังทำอยู่โดนกระทบจนเพิ่มเสียงกระตุ้นอารมณ์มากขึ้น ผมก้มลงจูบไอ้เป๊ปเปอร์
“อา.. ฮะไอ้ตอง.. ตอง..เชี่ย อ่ะ..อื้ออ..!!!”
มันกัดฟันแล้วตะเบ็งร้องสุดเสียง เป็นเสียงที่เพราะชิบหายในความรู้สึกกู แรงบีบรัดช่วงล่างเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว กูใส่เต็มแรง และอีกไม่นานมากนักก็ได้ปลดปล่อยสิ่งที่ต้องการตามมันออกไปติดๆ..
“เป๊ป.. รักมึงนะ”
และนั่นเป็นเสียงกระซิบข้างใบหูของมันครั้งสุดท้าย ที่กูจำได้ว่าพูดกับมันขณะที่ยังมีสติ ก่อนที่สัญชาตญาณจะสร้างบทรักที่ไร้ซึ่งความโรแมนติกระหว่างกูกับมันขึ้นอีกครั้ง
อีกครั้ง.. และอีกครั้ง ..
...
Pepper’s Part }
“เอามานี่” นั่นเสียงของผม ไอ้ตองเหลือบตามองนิ่งๆเฉื่อยๆไม่ตอบรับ แต่ผมไม่สน เอื้อมมือไปดึงบุหรี่จากปากแม่งออกมาดูดเอง เอาจริงๆบุหรี่หลังเซ็กซ์นี่ฟินสองต่อเว่อร์นะครับ อ่าห์~
“...” มันไม่ได้ว่าอะไรผม แค่เอื้อมไปหยิบบุหรี่มวนใหม่มาคาบแล้วจุด ปากของผมกับมันปล่อยควันสีเทาลอยออกมาเป็นระยะ แต่กลับไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาให้ได้ยิน ไอ้ตองกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟา โดยมีผมนอนขวางบนตักของแม่งอีกที..
“จะไปไหน”
มันเป็นฝ่ายปริปากก่อนเมื่อผมกลิ้งตัวลงจากแม่งมานั่งที่พื้นแทน ไม่ได้ตอบอะไรเพราะกำลังพุ่งพลังจิตไปยังช่วงล่างของตัวเองตั้งแต่สะโพกลงไปอยู่ ตอนแรกกูไม่ได้กะจะนั่งหรอกนา.. กูจะกลิ้งลงมายืนนี่แหละ แต่ง่ายๆเลยคือขาเป๊ปเปอร์แม่งอ่อนยวบว่ะ ห่า ก็กูคนนะไม่ใช่เหล็กไหล โดนไปห้าท่าท่าละยก ไม่ร่วงก็ให้มันรู้ไปสิ แถมกูไม่ได้โดนเสียบมาจะปีแล้วนะ สงสารผมบ้างมั้ยครับถาม!?
“จะไปไหน” มันย้ำถามอีกเมื่อผมค่อยๆลุกจากพื้นขึ้นมาได้โดยการเกาะชั้นหนังสือไอ้เพ้นท์ขึ้นไป หันไปมองไอ้คนพูด.. ถุย ไอสัด ไม่มีเล๊ย คิดจะมาพยุงกู นั่งท่าไหนอยู่แม่งก็ท่านั้น แล้วดูดิ่ ดู๊! แม่งยังมีหน้ามาเลิกคิ้วใส่กู เชี่ยเดี๋ยวกูเอาปลายบุหรี่จี้ตาแตก
“!!!!.. สัด ไอเหี้ย!” ผมหันไปด่าแม่ง เพราะแค่ก้าวเดินขาแรก อีเหี้ยพี่ตองก็ยื่นตีนมาขัดขากูจนแทบล้มหัวทิ่มแล้วครับ จังไรมาก เข้าใจมั้ยว่าร่างกายกูไม่พร้อมบู๊ ไอสัด!! ทำไมจัญไรงี้วะ!
“จะไปไหน” มันถามย้ำ
“เดี๋ยวกูมา!” ผมตอบเสียงสะบัดแล้วรีบเดินหนีจากรัศมีไอ้ตอง .. พระเจ้าช่วยเถอะ จอร์จ ซาร่า เจนนี่ ห่าอะไรก็ได้ช่วยกูได้มั้ย กูเจ็บปวดมาก อิทเฮิร์ทโซแบด ขาสั่นพั่บๆแต่กูตกฟอร์มตอนนี้ไม่ได้ แทบอยากจะหาหัวโขนมาใส่แล้วเดินท่าลิงหนุมาน..
กูเจ็บตู๊ดดด!!!!!
แกร๊ก..
ประตูห้องนอนไอ้เพ้นท์ถูกเปิดออก ผมแทรกตัวเข้าไปในห้องนั้นแล้วรีบปิดมันลง โดยไม่ลืมที่จะกดล็อกประตูกันเอาไว้ ตอนนี้ไอ้ตองยังไม่สมควรที่จะเข้ามาเห็นสภาพภายในห้อง..
“หึหึ ไง..”
ผมบอกทักคนที่นั่งอยู่บนเตียง น้ำตานองหน้า เหงื่อไหลเต็มตัวจนเสื้อเปียกแฉะ สองแขนถูกผูกติดไว้กับมุมเตียงของไอ้เพ้นท์ ไอ้ฟางอยู่ในสภาพเหมือนโดนตรึงด้วยไม้กางเขนแบบเยซู ติดที่แขนมันไม่ได้โดนตะปูเจาะ ไม่ได้อยู่ในสภาพยืน แล้วก็จิตใจไม่บริสุทธิ์ดั่งเยซูเฉยๆ ไม่แม๊ แต่จะเฉียด..
“ฮื้ออ.. ฮึก.. ฮึ” เสียงอู้อี้ออกมาไม่ได้ศัพท์เพราะโดนกูเอาผ้ายัดปาก -_- ก็แม่งพูดมาก แล้วถามว่าผ้าใคร ก็ตอบว่าไปเลยว่าผ้าไอ้เพ้นท์ ผมไปค้นๆจากในตู้เสื้อผ้ามันมาไง พอดีว่าเป็นช่วงชุลมุน ..นี่ไม่เอากางเกงในไอ้เพ้นท์ยัดปากแม่งนี่ก็บุญแค่ไหนแล้ว เอ๊ะ แต่ไม่แน่ว่ะ บางทีถ้าเป็นกกน. ไอ้ฟางอาจจะพรีเฟอร์มากกว่าก็ได้นี่นะ? กร๊ากกกก..
ฟู่วว
ผมใช้นิ้วคีบบุหรี่ออกจากปาก และเป่าควันในปอดออกใส่หน้าไอ้ฟางแบบเน้นๆ มันไม่แม้แต่จะหลับตาหนีด้วยซ้ำ ซึ่งนั่นทำให้ผมแสยะยิ้ม น้ำตาของคนตรงหน้าไหลเผาะออกมาแบบรัวๆ ไม่รู้ว่าเพราะแสบตาจากเขม่าควัน
หรือเพราะความรู้สึกด้านจิตใจที่ถูกผมทำลายลงไปกันแน่
“มันอาจจะผิดที่กูเองละมั้งน้องฟาง.. ที่กูไม่เคยเตือนมึง” ผมพูดออกไปลอยๆพลางหันหน้าไปมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไอ้ฟาง..จากตรงจุดที่มันโดนผมมัดบังคับให้นั่งอยู่ มองทะลุผนังห้องนั่นไป สามารถมองเห็นไอ้ตองได้อย่างชัดเจน ใช่แล้ว.. ไอ้ตอง ซึ่งตอนนี้มันก็กำลังกดมือถืออยู่ อีกมือก็ดีดขี้บุหรี่ลงพื้นห้องไอ้เพ้นท์อย่างไม่แคร์สื่อ (เหี้ยจัง)..
อธิบายกันแบบไม่อ้อมโลกก็คือ..
กำแพงกั้นห้องของไอ้เพ้นท์ เป็นกระจก
กระจกนิรภัยติดฟิล์มดำ พิสดาร นี่แหละหนา รสนิยมคนรวยประสาทเสีย กระจกนิรภัยที่เขาเอาไว้ติดกระจกรถ ไอ้ห่าเพ้นท์แม่งก็คึกเอามาทำเป็นผนังห้อง ก็นะ คนมันมีเงินซะอย่าง อยากทำหอยอะไรก็ทำ ไม่มีใครมาด่ามันได้นอกจากกู -..- แต่ถึงยังงั้นก็ต้องขอบคุณความโรคจิตของมัน ที่ทำให้กูฟินนาเล่ได้ถึงจุดนี้ ฮ่าๆๆๆๆ!!
“ขอโทษนะฟาง ที่กูไม่เคยเตือนมึงตั้งแต่เนิ่นๆ ว่าคนแบบกูน่ะ.. มันสารเลว”
“...”
“มันเหี้ย..”
“..ฮึก.. ฮื่อ ฮื่อ..”
“แล้วมันก็ไม่ไว้หน้าไหนทั้งนั้น..!” ตะคอกประโยคสุดท้ายพร้อมกระชากผ้าที่รัดปากของไอ้ฟางออกมาแรงๆ มันอ้าปากหอบหายใจถี่ทันที น้ำใสๆไหลออกจากปลายขอบปาก สายตาที่มองมายังผมมันทั้งเจ็บแค้นและยั่วยวนไปพร้อมๆกัน.. อย่า อย่าเพิ่งคิดว่ามันพิศวาสผมเลยนะ..
แม่งก็แค่โดนกูยัดยาต่างหากล่ะ..
“ฮื่ออ.. ฮื่อ.. ฮึก เกลียดมึง.. กูเกลียดมึ๊ง!!!” เสียงแหลมๆที่เค้นรอดไรฟันของไอ้ฟางหลุดออกมาให้ได้ยิน น้ำหูน้ำตาไหลพราก ผมแสยะยิ้ม ยิ่งมันบอกว่าเกลียดเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกดีราวกับโดนชื่นชม ผมคว้ากรอบหน้ามัน บีบแก้มแรงๆดึงบังคับให้หันมาสบตา..
“พูดแบบนี้.. อยากอมให้กูอีกรอบไงวะ หืม” ผมฉีกยิ้มมุมปากออกมาทันที เมื่อนึกถึงสิ่งที่บังคับให้มันทำก่อนที่อีเหี้ยตองจะปรากฏตัว ..
ก็ไม่ได้อะไรมากนี่ครับ จะรีเพลย์ไล่หลังให้แล้วกันเผื่ออยากจะรู้กัน หลังจากที่ผมลากไอ้ฟางเข้ามาในห้องเสร็จ เริ่มแรกก็จับมันตบซักทีให้มันพอมึนๆ แล้วก็กระชากแม่งมาผูกไว้กับเตียงไอ้เพ้นท์.. ล้วงซองยาเม็ดที่เตรียมเอาไว้ออกจากกระเป๋ากางเกงตัวเอง บีบจมูกบังคับให้แม่งอ้าปาก ยัดยาให้มันแดก กรอกน้ำตามแบบเทเข้าทั้งทางปากทางจมูก..
“อั่ก.. แค่ก.. แค่กๆๆ ร้อน.. ระ.. ไอ้เหี้ย! มึงเอาอะไรให้กูแดก ทำมะ.. ไม!”
“หึ.. กูเริ่มเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมไอ้ตองถึงชอบเอากับมึง.. ก็ยั่วซะอย่างงี้ นี่ขนาดกูเกลียดมึงนะเนี่ย ยังอดชมไม่ได้เลยว่ะ”
“มึง.. ฮะ.. ฮ่ะอย่าเข้ามา.. จะทำอะไรกูอย่านะ!!!!”
“ไม่ต้องห่วงนะคะ พี่ไม่เอาน้องฟางให้เสียประวัติหรอกค่ะคนดี หึหึ.. อ้าปากซะ”
แหม่ ก็แค่อะไรประมาณนี้เอง ไอ้ฟางเองก็คิดเหรอว่าจะยอมง่ายๆ ผมต้องออกแรงไปเยอะเลยล่ะ แต่ผลลัพธ์ที่ออกมามันก็โอเค ไอ้ผมมันคนอารมณ์ดี แค่นึกถึงเรื่องนี้ก็ยิ้มไม่หุบซะแล้ว.. อ่อ แต่ผมไม่ได้ช่วยมันปล่อยหรอกนะ เสียมือตายห่าเลยดิ่ :3 ถึงยังไงยาที่ให้มันกินก็ไม่ได้เป็นชนิดที่แรงมากนักอยู่แล้ว ไม่ปล่อยออกก็ไม่ช็อกเดี้ยงหรอกน่า..
แต่ก็แค่จะปวดแล้วก็ทรมานสุดๆ
คึ ยิ่งได้เห็นหนังสดฉายจะๆตรงหน้าแบบนี้ มันจะรู้สึกยังไงกันหนา~ คงทั้งเสียวสุดติ่ง และทรมานจนอยากตายไปพร้อมๆกันเลยละมั้ง!?
“มึงรู้สึกยังไงบ้างล่ะครับน้องฟาง กับการได้เห็นคนที่มึงรัก.. เอากับคนอื่น” ผมเชิดหน้าถามมันอย่างจงใจเย้ยหยันให้รู้ในความพ่ายแพ้ราบคาบของตัวมันเอง ยิ่งคิดยิ่งอยากจะหัวเราะให้คอแตก ก็แค่ลองหว่านถามไอ้ตองดูว่าชอบไอ้เหี้ยน้องฟางเส้นสุดท้ายนี่ขนาดไหน ไม่คิดเลยนะ ว่าจะได้คำตอบที่โป๊ะแตก ..ถูกใจอะไรขนาดนี้นะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
“ฮึ.. ฮึก.. มึง.. มึงมันเหี้ย! ยังมีหน้ามาด่ากูอีกเหรอ มึงเองมันก็เหี้ยไม่แพ้กูหรอก ฮึก.. มากกว่ากูด้วยซ้ำ เหี้ย! อีเหี้ยเอ๊ยย..อ่ะ อึ่ก!!!?!” ไอ้ฟางสะดุ้งสุดตัว เพราะผมกระชากจับปลายคางมันเต็มแรงบีบ ถ้าหัวแม่งเป็นลูกแอปเปิ้ลผมว่าคงแตกโพล้ะไปแล้วแหงๆอ่ะ ไอ้ฟางตาเบิกโตใน ขณะที่ผมยกยิ้มมุมปากพร้อมพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับเสียงเห่าของแม่นางเธอเมื่อครู่
“ช่าย.. กูเหี้ยครับน้องฟาง แล้วกูก็ไม่เคยตอแหลว่ากูดีด้วยล่ะ .. มึงจำไว้นะ ว่าหมาตัวไหนเสือกทำกูเจ็บ มันก็ต้องเจ็บ แบบที่กูเจ็บ.. แต่มากกว่า! ร้อยเท่าแม่งก็ยังไม่พอ!!!!” พูดจบประโยคสุดท้ายเสียงดังพร้อมผลักหัวมันทิ้งไปทางอื่นอย่างแรง
ไม่มีเสียงเห่าหอนตอบกลับมา ไอ้ฟางก้มหน้ากัดปากแน่น น้ำตาร่วงเผาะแบบไม่ต้องสังเกตก็รู้ว่าเขื่อนแตก โถะ น่าสงสาร ผมแค่นหัวเราะก่อนจะเดินอ้อมหัวเตียงไปแก้มัดที่แขนทั้งสองข้างให้มัน ทันทีที่ตัวเป็นอิสระไอ้ฟางก็รีบผุดลุกจากที่เตียงทันที!
..น่าเสียดายที่ไม่หัดเจียมบอดี้ พอก้าวตีนลงพื้น แม่งเลยทรุดฮวบไปนั่งกองกับธรณีทั้งแบบนั้นเลย สงสัยหน้ามืดมั้ง แต่เห็นแบบนี้แล้วอดไม่ได้จริงๆนะครับ อยากเอาตีนถีบแม่งซักที ว่าแล้วก็จัดซักดอก ไอ้ฟางล้มลงไปนอนป้าบกับพื้นทันทีโดยไม่ได้ตั้งตัว มันหันมามองผมอย่างเอาเรื่อง แต่กูไม่ได้อยู่สนใจอีกแล้ว ผมเดินข้ามหัวมันไปเปิดประตูห้อง ก้าวขาออกไปข้างนอก..
“บานาน่าลีฟจ๋า.. กูมีอะไรจะให้มึงเบิ่งแน่ะจ่ะ♥”
“ลีฟพ่อมึงสิ..” มันตอบกลับมานิ่งๆแต่ตานี่จะแข็งไปไหนวะ ผมไม่สน ยืนฉีกยิ้มเท้าเอวอยู่หน้าประตู ไอ้ตองก็มองผมพร้อมเลิกคิ้วขึ้นประมาณว่า มึงจะให้กูดูมึงเปลือยครึ่งท่อนนี้เหรอ? มันน่าดูเหรอ? ก็น่าดูอ่ะนะถึงกูจะเห็นมาหลายครั้งแล้วก็เหอะ.. ไอ้อันหลังๆนั่นผมเติมเองแล้วล่ะ รึบางทีในหัวแม่งอาจจะคิดงั้นจริงๆก็ได้นะใครจะไปรู้ล่ะ!
ไอ้ตองมองผม ก่อนจะเลิกมองแล้วสะบัดสายตากลับไปจ้องหนังสือในมือแทน ตอนนั้นเองที่รอยยิ้มผมจากสดใสกลายเป็นสยดสยองแทน ผมเดินกลับเข้าไปในห้องอีกรอบก็เห็นไอ้ฟางนั่งกอดเข่าตัวเองไว้ไม่ยอมออกมาอยู่ ไอ้สัด มึงทำกูหน้าแตกใส่เชี่ยตอง!
“โอ้ย!” ผมเดินดุ่มๆเข้าไปใกล้ก็จิกผมมันแล้วลาก ลากเลย ลากแม่งเลย ไอ้ฟางร้องเสียงหลง จะร้องอะไรนักหนา ต่อให้หนังหัวมึงหลุดติดมือกูมา หัวใจมึงก็ไม่หยุดเต้นหรอกน่า โวยวายไปได้ โว้ะ ไร้สาระ(?)
เสียงโหยร้องเพราะความเจ็บของไอ้ฟางทำ เหี้ยตองเริ่มมีปฏิกิริยาแล้ว เพราะผมไม่ได้ปิดประตูไว้ ลากมันออกมานอกห้องได้ก็เหวี่ยงร่างมันลงพื้นอย่างแรง อิเหี้ยพี่ตองเบิกตาโตค้างขึ้นมาทันที! ค้างประมาณสองวิอ่ะ!!
“.. ไอ้ฟาง?” มันเรียกชื่อไอ้ฟางเหมือนงงๆ แต่ตัวไม่กระดิก มีแค่คิ้วที่ขมวดขึ้น มือแม่งก็ดีดขี้บุหรี่ลงพื้นแล้วยกขึ้นดูดอีกแบบชิวๆ -_- มันดูไม่ตกใจมากเท่าที่ผมคิดแฮะ เหมือนงงมากกว่าว่ะ วัยรุ่นเซ็งครับ
“หึ.. ยังจำชื่อไอ้ฟางคนนี้ได้อีกเหรอไง!? ยังจะกรุณาเก็บฟางไว้ในสมองบ้างสินะ.. ฮึก อึก..” มันตัดพ้อไอ้ตองแบบเต็มๆแล้วก้มหน้าซุกกับมือตัวเองสะอึกสะอื้นหนัก แต่ตอนนี้ผมว่าแม่งไม่ได้มารยาหรอก โดนขนาดนี้ถ้ายังจะมารยาต่อได้อีกมึงก็ไปฮอลลีวู้ดเลยเถอะ
“อะไรของมึง.. มาที่นี่ได้ยังไง” มันถามแบบงงๆ มองไอ้ฟางซักพักหนึ่งก็ตวัดสายตามามองหน้าผม มันแค่นหัวเราะแล้วสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น ยกยิ้มแบบที่ใจไม่ได้ยิ้มตามซักเท่าไร่ ยกบุหรี่เข้าอัดปอดอีกหนึ่งสูบ
ไอ้ตองไม่ใช่คนโง่หรอกครับ มันเป็นคนที่ค่อนข้างทันเกมผมเลยล่ะ แหมะ ก็ถ้าไม่ทันก็คงไม่คบกันได้ยืดเป็นปีหรอกมั้ง ถึงตอนนี้จะเลิกกันแล้วก็เหอะ..
“นี่แผนของมึงใช่มั้ย” ไอ้ตองถามผมแบบเซ็งๆ ผมยักไหล่ไม่ตอบ แต่ก็รู้ๆกันอยู่ มันถอนหายใจ
“มึงกลับไปได้แล้วไป” มันพูดอีก แต่ผมคิดว่าคราวนี้คงพูดกับไอ้ฟาง คนโดนพูดใส่หน้าเหวอทีเดียว
“ง่ายๆยังงี้.. ฮึก พี่ตองรู้มั้ยว่าเมียพี่ทำอะไรกับฟางบ้าง! ฮึก มันยัดยาฟาง!! มันตบฟาง! มัดแขนฟาง! เอากับปากกู!!! บังคับให้กูดูมึงสองคนเอากัน!!! เดรัจฉาน! แล้วพี่ยังจะเห็นมันดีกว่ากูอีกเหรอ!! ฮือๆๆ!!” ไอ้ฟางระเบิดออกมา สรรพนามเริ่มเปลี่ยนไปตามแรงอารมณ์ แต่หน้าไอ้ตองก็ยังนิ่ง ไม่ได้ตกใจอะไร เหมือนจะขำซะอีก..
“มึงถามกูใช่มั้ย ว่าทำไมกูถึงรักไอ้เดรัจฉานนั่นมากกว่ามึง” ไอ้ตองปริปากได้เหี้ยมาก นี่สรุปกูเป็นเดรัจฉานจริงๆใช่ป๊ะ..
“..ฮึก ฮึก” ฟางเส้นสุดท้ายใบ้แดก แตกออกมาแต่เสียงสะอื้น
“ก่อนถามกู ถามตัวเองก่อนดีมั้ย ว่าเหี้ยๆอย่างกู มีอะไรให้มึงรัก” ไอ้ตองตอบออกมาโดยไม่ได้มองหน้ามัน “กูไม่เคยรักมึง แล้วก็ไม่มีวันรัก ถ้ามึงได้เห็นกูกับเมียเอากันจริงๆ งั้นก็น่าจะรู้นะ ว่าในสายตากู มองเห็นมึงเป็นอะไร?”
ไอ้ฟางผงกหัวจากฝ่ามือตัวเองทั้งน้ำตา มันกัดปากตัวเองแน่น แล้วรีบหยัดตัวลุกขึ้น
“เดี๋ยว!!”
เป็นผมเองที่ร้องออกไปเมื่อไอ้ฟางกำลังจะลากสังขารของแม่งออกจากห้อง มันไม่หยุดและกำลังจะเปิดประตู ไอ้เหี้ยนี่ไร้มารยาท กูเรียกแล้วไม่หยุดอีก หูตึง!! ผมเลยวิ่งเข้าไปกระชากมันหันกลับมา ผลักหลังมันชนกับประตูห้องดังปัง ยกมือคร่อมตัวมันเอาไว้ ท่าแม่งล่อแหลมดีเป๊ปเปอร์ชอบครับ
“อย่าคิดจะแก้แค้นกู.. ถ้ามึงไม่อยากโดนกูแก้แค้นกลับสองเท่า..” ผมกระซิบเสียงเหี้ยมใส่มันพร้อมรอยยิ้มที่แสยะออกมา “เรื่องระหว่างกูกับมึง จะจบลงที่นี่ ตอนนี้ ตรงนี้ เข้าใจมั้ย”
“...” อ้าวเงียบ ไม่มอง ไม่สบตา หันหน้าหนี ..
“เข้าใจรึเปล่า!!! หำปลวกนี่ ใบ้แดกเหรอวะ!” ผมตะคอกใส่หน้ามันไป ไอ้ฟางสะดุ้งเฮือก หันมามองหน้าผมทั้งน้ำตาเละๆบนหน้า ใครแม่งเคยบอกวะว่าคนร้องไห้น่ารัก ผมว่ามันดูทุเร๊ศ ทุเรศนะ
“ฮึก.. ข.. เข้าใจ.. ปล่อยกู กูจะกลับบ้า.. น” มันกัดฟันแน่น ละล่ำละลักเสียงขาดๆหายๆ หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธแต่ก็ต้องสกัดกลั้นอารมณ์ หึ หึ หึ ผมผละออกจากตัวมัน ไอ้ฟางรีบกระชากประตูแล้ววิ่งออกไปจากห้องทันที แต่ก่อนที่ประตูจะปิดลง ..
“กูจบ แต่มันยังมีบางคนอีก ที่ไม่จบ กับมึงนะ.. น้องฟาง”
บานประตูชะงักไปครู่หนึ่งกับคำพูดที่ผมฝากไว้ก่อนจาก ก่อนที่มันจะถูกกระชากปิดลงอย่างแรง ผมยืนมองบานประตูตรงหน้านั่นนิ่งๆ ..
คิดว่าผมทำได้แค่นี้เหรอ ไม่หรอก สำหรับที่มันตอแหล สำหรับที่มันเอากับผัวผม สำหรับที่มันวางแผนเหี้ยๆจนผมกับไอ้ตองผิดใจกัน สำหรับที่มันสั่งฆ่าไอ้ฟี่ สำหรับที่แม่งส่งพวงหรีดหาไอ้ฟี่โดยสวมรอยเป็นเหี้ยตอง!!!..
ถ้าผมจะแก้แค้นมันจริงๆ หึ! ให้อุ้มฆ่าเลยก็ได้ อย่าคิดว่าทำไม่ได้ ทำได้ แล้วก็กล้าทำอีกด้วย พ่อแม่กูดัง เครือข่ายกูเยอะ เส้นสายกูใหญ่ ใครจะทำไม จะบอกว่าวิธีผมน่ารังเกียจเหรอ โลกแห่งความจริง มันก็สกปรกแบบนี้ทั้งนั่นน่ะแหละ..
แต่ที่ไม่ทำ ไม่ใช่เพราะสงสาร ผมไม่ใช่คนดีขนาดนั้นหรอก..
“อย่าเล่นให้ถึงตายล่ะ .. เพราะกู จะเป็นคนปิดอนาคตมัน..!”
แต่เป็นเพราะมีคนๆหนึ่งได้บอกบอกคำๆนี้กับผม พร้อมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแค้นไงล่ะ
มันทำเอาผมอดใจรอดูแทบไม่ไหวเลยว่ะ! ฮ่าๆๆๆ!!!!
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทำไมนิยายเรื่องนี้ต้องมีฉากจะอั้นจะอี้เยอะแบบนี้ด้วยนะ :o7: ไม่น่าเชื่อว่าเราจะหื่นขนาดนี้
ไอ้ตอนแต่งก็ไม่รู้สึกหรอก แต่ตอนมาอ่านซ้ำนี่.. :pighaun: โอเค เราจะไม่พูดถึงมัน..
เชิญติชมได้ตามสบาย แต่อย่าแรงมาก คนแต่งจิตใจอ่อนไหวค่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
รักทุกคนเลยนะคะ :กอด1: กอดรัดแน่น แน่นนนนน
-
ช่วยพาไปให้เลือดกรุ๊ป Y ที่โรงพยาบาลด้วยยย~
ไม่ไหว ไม่ไหว พริกไทยกับใบกล้วยร้อนแรงเกินไปละ แถมยังทำให้อิฟางเห็นจะๆ ซะด้วย!!! แบบว่านายเอกเรื่องนี้บ้าบิ่นเกินไปละ แต่ก็นะ อยากบอกว่ะเท่ห์มว๊ากกก เคะราชินีสุดๆ อ่ะ
-
นั่นดิเลวๆแบบนี้ทำไมต้องมาแย่งกัน
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
โหเปปเปอร์มันโหดดด
-
เป๊ปแค้นฝังหุ่นมากกกก
แต่ก็น่าอยู่หรอก :hao3:
แต่นั่นสิอิพี่ตองมันมีดีไรนี่ :ruready (ก็มันเป็นพระเอกไงถามด๊ายยยยย)
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :L2:
-
เปปเปอร์โหดดดดดด o13
-
ชอบอ่ะ
เป๊ปโหด แก้แค้นได้ถึงใจ แต่ก็ยังมีการแก้แค้นเป็นทอดๆ
อยากบอกว่าตอนนี้หมั่นไส้ตองที่สุด!
อยากให้เป๊ปทำให้มันเจ็บที่สุด
-
สะใจฟร่ะ :laugh:
-
เอี๊ยมากกกกกกกกกกก อ่านแล้วรู้สึกแย่ไงไม่รู้อ่ะ
เลวกันทั้งเรื่อง เดาตอนจบไม่ถูกเลยยยยยย
ผิดจริงก็ไม่น่าเล่นขนาดนี้อ่ะ เอาแค่เกือบๆก็พอ
ไม่ต้องให้ตายหรอก แค่นี่ฝางมันก็แทบจะไม่มีที่ยืนละ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กะแล้วว่าเปปต้องรู้ว่า อีน้องเศษฟางนี่ต้องสวมรอยเป็นอีพี่ตอง
แต่อีพี่ตอง หงุดหงิดที่เปปมีอะไรกับคนอื่น แล้วที่คุณพี่ล่ะ มีไม่ซ้ำหน้าเลยนะ เป๊ปเลิกไปยังไม่ได้ใช่
แต่คุณพี่นี่แทบไม่เว้นเลยนะ(?) เห็นแก่ตัวชะมัดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รอดู ใช่คนที่เป็นเพื่อนลูกอมน้อยของเราป่ะคิคิ รอดูอนาคตอีน้องเศษฟาง เกลียดแม่งจริงๆ :fire: :fire:
-
วู้ววว
โคตรสะใจ
-
แรงงงงงงงงงงง ชอบบบบบบบบบบบบ
-
ฟี่xฟางแน่เลยอ่ะะะะะะะะะะะะะะ
-
:hao7: น้องฟางเส้น สุดท้าย บ๊ายบาย น่ะค๊าาาาาาาาาา
-
“อย่าเล่นให้ถึงตายล่ะ .. เพราะกู จะเป็นคนปิดอนาคตมัน..!” (ประโยคนี้้ฟี่เป็นคนพูดใช่ปะนี่ )
รอคนแต่งกลับมาเฉลย :call:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วต้องด่าพวกพระเอกนายเอกมากกว่าพวกตัวร้าย ที่เหมือนจะร้ายน้อยกว่าซะอีก :mew5:
ขี้สงสารด้วยล่ะ บรรดากิ๊กๆของสองผัวเมียเลยได้รับความเห็นใจจากเราเต็มๆ เลือกได้อย่าไปยุ่งกับผัวเมียคู่นี้เลยนะ หรือว่าเป็นพวกมาโซชอบความเจ็บปวดกัน :laugh:
ตอนแรกก็อยากให้เลิกกัน เห็นทรมานใจกันอยู่ได้ ตอนนี้ลุ้นให้กลับมาคืนดีกันแล้ว เดี๋ยวคนอื่นจะโดนหางเลขมากกว่านี้ สองคนนี้เกิดมาเพื่อคู่กันจริงๆ :hao7:
-
หายไปนานอีกแล้ว :z3: ขอโทษค่า ขอโทษจริงๆน้า ช่วงนี้จมปลักอยู่แต่กับทวิตเตอร์ แล้วก็กองนิยายที่ไปสอยมาจากงานหนังสือ :m17: เอาเป็นว่ามาอ่านกันต่อดีกว่า หวังว่าจะยังไม่ลืมกันนะคะ..
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode 13
‘ KNEEL DOWN. ’
ทิ้งตัวลงคุกเข่า!!!!!!!
ไอ้ฟี่ออกจากรพ.แล้ว ..
“...”
ไอ้ฟี่ออกจากรพ.แล้ว ..
“...อืม”
ไอ้ฟี่ออกจากรพ.แล้ว ..
“...”
ไอ้ฟี่ออก...
“เป๊ปเปอร์!!!”
..เฮือกก! ผมสะดุ้งสุดตัว รู้สึกเหมือนสติของผมที่เมื่อกี้ไปวิ่งเล่นอยู่แถวๆหน้าโรงพยาบาลมันกระเด้งกลับเข้าร่างแบบฉับพลัน ฮะ ฮะ!? อะไรๆๆ เกิดอะไรขึ้นวะ!? ไฟไหม้น้ำร้อนลวก? ผิวหนังอักเสบ? ผิวหนังอักเสบเป็นหนอง!!?
“มึงต้องใช้โทนาฟนะเฮ้ย!!” ผมตะโกนใส่หน้าแม่งพร้อมคว้าแขนมันมาเขย่าไปด้วยอย่างร้อนใจ ไอ้ตองปรายตามองผมด้วยสายตาหยามเหยียด ก่อนที่มันจะเงื้อมือแล้วก็..
“อั่ก! .. มึ.. ตบหัวกูทำไข่มึงไง๊!!?!” ผมด่ามันพร้อมแทงเข่าใส่ไข่มันด้วย ซึ่งแน่นอนว่าไอ้ตองไม่ยอมให้ตัวเองสูญพันธุ์ง่ายๆ มันเด้งเป้าหลบกูไปทันที ผมมองมันแค้นๆส่งท้ายที่ตอบโต้อะไรไม่ได้ ก่อนจะหันมามองสิ่งที่จำได้ว่าตัวเองกำลังทำอยู่..
“.. อะ ใครแม่งตอกไข่ลงถังขยะวะ!! โหไอ้ตอง มึงจั๊ดง่าวเหรอวะ!?” ผมชี้ไปยังจุดเกิดเหตุแล้วหันไปด่าไอ้ตองทันที เมื่อพบกับเศษเปลือกไข่วางอยู่ในถ้วยอาหาร แล้วเจอไข่แดงนอนเด้งดึ๋งอยู่ในถังขยะแทน! ไอ้ตองมองตอบผมนิ่งๆ ก่อนที่แม่งจะกระตุกยิ้มมุมปากออกมา (เฮ้ยหล่อว่ะสาด..) แล้วมันก็..
เพี๊ยะ!
“มึงนั่นแหละทำ!” อ้าว เหรอ =_= ผมลูบหัวตัวเองป่อยๆ ..อืม เออ สงสัยกูจะทำเองจริง เอิ่ม.. ไม่เป็นไร เป๊ปเปอร์อินดี้ เป๊ปเปอร์หล่อ เป๊ปไม่ผิดหรอก เฮ้ยแต่เมื่อกี้แม่งตบหัวกูอีกแล้วว่ะ โอ๊ยสัดหมาเอ๊ย..
“..โว้ยย! .. ไม่ทงไม่ทำละอาหารเนี่ย กูสั่งพิซซ่าแดกละแม่ง” ผลักร่างอีกคนให้หลบพ้นทาง ถอดผ้ากันเปื้อนออกจากตัวแล้วเขวี้ยงลงพื้น ก่อนจะกระฟัดกระเฟียดเดินไปหยิบมือถือยี่ห้อแอปเปิ้ลโดนแดก กดเบอร์ 1112 แต่ก่อนจะได้โทรออก จู่ๆไอโฟนก็ถูกดึงออกไปจากมือซะอย่างงั้น ผมเงยหน้าไปมองไอ้คนทำ
“ไอ้ตอง.. อะไร จะหาเรื่องอะไรกู เออเอาไปแล้วมึงก็สั่งให้กูเลย เร็ว! หิว!” ผมโวยวายใส่มัน แล้วคิดว่าไอ้เหี้ยนี่จะสนเหรอ มันโยนไอโฟนผมไปไว้ที่โซฟาหน้าตาเฉย สลัดผัก! ดูคำด่าแม่งยังจะเป็นอาหารอีก โอ้ยหิว!!
“ไม่ต้องไป มึงมาคุยกับกูก่อน” ผมถูกดึงยื้อแขนเอาไว้เมื่อจะไปตามเก็บเครื่องมือสื่อสารตัวเอง ผมพยายามสะบัดมือจากมันและดึงดันจะไปหยิบให้ได้ สุดท้ายเลยโดนไอ้ตองล็อกเอวแล้วดึงลงจนผมล้มลงไปนั่งทับตักมัน
“กู-หิว!!!” ผมเสียงแข็ง ยืนยันเจตนารมณ์อย่างแน่วแน่ แล้วหยัดตัวจะลุกขึ้น แต่ก็โดนกอดเอวแน่นจนกลายเป็นรัด ผมดันแขนมันออกแล้วพยายามจะลุกอยู่หลายที แต่แล้วก็ต้องยอมพ่ายแพ้ เอนตัวซบมันไป แม่งรัดกูกระดูกจะแตก เชี่ยนี่พ่อมึงเป็นงูเหลือมเหรอครับ
ไอ้ตองจับแก้มผมบีบแล้วบังคับให้หันมา มันพิจารณาหนังหน้าของผมยิ้มๆ จับหัวกูบิดซ้ายบิดขวา ผมก็ยอมมันไป เออ.. มองเข้าไป มองให้ตายก็หาความขี้เหร่บนใบหน้ากูไม่เจอหรอก
“มึงเป็นอะไรช่วงนี้ เหม่อเหี้ยๆ เล่นกัญชามาเหรอวะ” ปากแม่งน่าตบด้วยตีนจริงๆว่ะครับ ผมเบะปากใส่มัน ก่อนจะตอบความจริงไปให้ในเมื่อมันอยากจะรู้
“กูนึกถึงไอ้ทอฟฟี่อยู่”
“...”
แดกจุดทันที ไม่คิดว่ากูจะพูดตรงๆล่ะซี๊ หึ ก็จริงอ่ะครับ เมื่อวานซืนผมได้รับโทรศัพท์จากน้องเฟียซเจ้าเก่า แจ้งรายงานว่าแฟนตามนิตินัยของผมได้เสด็จออกจากโรงพยาบาลเป็นอันที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็นึกอยากจะไปรับมัน แต่จะทำยังไงดีล่ะ ในเมื่อผมโดนผัวตามพฤตินัยกักขังหน่วงเหนี่ยว และแกล้งให้กูเสียวเล่นทั้งเช้าทั้งเย็น.. เหอะ
ตั้งแต่เกิดเรื่องไอ้ฟาง บักหำตองมันก็กระชากลากถูผมมากกไว้ที่คอนโดแม่งจะเป็นเดือนอยู่ละ โดนตัดขาดจากเพื่อนฝูง.. อะฮรึกส์ แสนเศร้า พูดไปนั่น ความจริงคือกูตัดเองแหละ อ่ะนะ ก็ขี้เกียจตอบคำถาม ขี้เกียจโดนยิงคำถามจี้ใจดำ กูกลับมาคั่วกับผัวเก่าในเวลาที่แฟนปัจจุบันนอนเป็นผักอยู่ในโรงบาล โทษนะฮะ ตัวเป๊ปเปอร์แม่ง.. เหี้ยกว่านี้มีอีกมั้ย? ขนาดตัวเองยังทำใจรับความชั่วตัวเองไม่ได้เลยเนี่ย -_-..
ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีแล้วก็คิดถึงโคตรๆ กับการได้กลับมาอยู่ในที่ที่ซุกหัวนอนมาเป็นปีๆ บรรยากาศเดิมๆ คนหน้าเดิมๆ.. ข้าวของๆผมในห้องมันที่เคยเป็นเหยื่ออารมณ์ไอ้ตอง มันก็ให้คนไปตามซื้อมาคืนแทบทุกชิ้นเท่าที่มันนึกออก ผมเห็นการกระทำนั้นแล้วก็ได้แต่แอบยิ้มว่ะ
..ไอ้ตองไม่ได้ถามอะไร ผมก็ไม่ได้บอกอะไร มันขังผมไว้ในห้องนี้ โดยที่ผมเองก็ไม่ได้โหยกระหายที่จะหนีออกไป มันใช้เวลาขลุกอยู่ในนี้กับผมทั้งวัน นอกจากว่าจะโดนโทรตามไปดูร้าน .. แต่เอาเป็นว่า นอกจากผม มันไม่ได้มีใครในช่วงเวลาที่ผมอยู่กับมัน ผมรู้ ผมดูออก..
ผมกำลังมักง่าย กำลังปล่อยอะไรให้มันแย่ลง คาราคาซังอยู่แบบนี้ ความจริงแล้ว ผมบอกกับตัวเองว่านี่เป็นเหมือนช่วงตักตวงความสุขของผม ช่วงเวลาพักสมอง ก่อนที่จะถึงการตัดสินใจ
ตัดสินใจ ว่าจะเลือกใคร ไอ้ตอง หรือไอ้คนที่เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลนั้น
ซึ่งก็คงจะควรถึงเวลานั้นได้ซะที
“ตอง กูจะไปหาไอ้ฟี่”
“ไปทำไม” มันถามกลับเสียงห้วนทันควัน ยิ่งผมพยายามถอยหนีแขนมันก็ยิ่งรัดกระชับผมเข้าหาตัวมากขึ้น
“ก็จะไปหาแฟน...ต้องมีเหตุผลเยอะแยะด้วยเหรอ?” ผมถามแม่งหน้าตาเหลอหลาอย่างจงใจ แต่ไอ้ตองดูท่าจะไม่สนุกไปกับกูด้วยซะแล้วดูจากสีหน้า ผมหัวเราะหึๆในลำคอแล้วออกแรงลุกขึ้นโดยผลักมันออกจากตัว คราวนี้ไอ้ตองไม่ได้เหนี่ยวรั้งตัวผมไว้อีก
“..เหอะ มันยังไงวะ มึงทำตัวมีเหตุผลหน่อยสิเป๊ป..” ไอ้ตองหันไปมองทางอื่นพร้อมแค่นยิ้มฝืนๆ ผมที่กำลังจะเดินไปที่อื่นเป็นต้องยูเทิร์นตัวกลับมามองหน้ามันแบบไม่เชื่อหู ก่อนจะออกแรงผลักไหล่มันแรงๆแบบหาเรื่อง
“ยังไง? ยังไง กูไม่มีเหตุผลยังไง! หา!!” มันปัดมือผมออก ส่งเสียงจิ๊จ๊ะใส่โดยไม่ได้หันมามองหน้าผมด้วยซ้ำ ไอ้สัดนี่
“แล้วอะไร จะไปหามันทำไม มึงอยากแดกอะไรก็สั่งแดกไปสิ อย่าหาเรื่อง” มันเหลือบหางตามาจ้องหน้าผมละตอนนี้ แต่มองแบบไม่พอใจเหมือนมองตัวปัญหาว่ะ เอ๊อ.. ยิ่งมองกูก็จะยิ่งเป็นให้เลยไงล่ะ!
“ไอ้ควาย ไม่เกี่ยว กูบอกแล้วไงกูจะไปหาแฟนกู หาเรื่องตรงไหนมิทราบ?”
“แฟนเหรอ”
“เออ!”
“ไอ้เป๊ปมึง….!!” มันลุกขึ้นเผชิญหน้าผม ผมจ้องหน้ามันกลับแบบไม่กลัว ไอ้ตองหยุดคำพูดไว้แค่นั้น มันกัดฟันกรอดแล้วทิ้งตัวลงโซฟาแรงๆอีกรอบ “..เออ มึงจะไปไหนก็ไป รีบๆไสหัวไปเลยไป ไป!!!”
มันตะคอกแล้วปัดมือไล่ อ๋อนี่ไล่ยังงี้เลยเหรอ? ..ไอ้ห่านี่สามวันดีสี่วันเหี้ยจริงๆ! ทำดีกับกูได้ไม่เท่าไหร่ แม่งก็ไล่กูแล้ว ผมยกตีนขึ้นถีบมันทันที เล็งที่ท้องแต่ไอ้ตองเบี่ยงตัวหลบได้ทัน พอผมทำแบบนั้นไอ้ตองก็ตีหน้าโหด ชี้หน้าผมแล้วลุกเหมือนจะเอาเรื่องกลับ แต่ผมก็รีบสะบัดตัวเดินหนี
“มึงกลับมาตรงนี้เลย!!!” เสียงมันตวาดไล่หลังมา ผมได้ยินเสียงฝีเท้าแม่งเดินตามมาด้วย แต่ไม่ทันหรอก กูรีบคว้ากระเป๋าตังค์ได้ก็วิ่งออกจากห้องเลย บอกแล้วความจริงไอ้ตองไม่ได้ขังผม ผมแค่ไม่หนีออกมาเอง -_- คนแบบมันขังใครได้ที่ไหน สะเพร่าจะตายห่า..
ผมเดินออกมาหน้าคอนโด วิ่งเลาะตามทางฟุตบาทไปอีกประมาณ 100 เมตรก็ถึงป้ายรถเมล์ โชคดีรถมาพอดีผมเลยขึ้นซะ แต่พอเข้าไปในรถทุกตาในนั้นก็มองมาทางผมเป็นตาเดียว มองไรครับ? มองหน้าหาเรื่อง? ไม่เคยเห็นคนหล่อขึ้นรถเมล์เหรอจ๊ะ? โว้ะ เห็นที่นั่งว่างอยู่พอดีเลยเดินไปหย่อนตูดซะ ไอ้เด็กมัธยมคนนึงทำหน้าเสียดายสุดพลังแบบไม่เกรงใจผม อ่อสงสัยเล็งที่นั่งนี้ไว้อยู่ละมั้ง ฮ่า! สมน้ำหน้าอยากเต่าเอง ของงี้ใครดีใครได้เว้ย
ผมเลือกที่จะลงรถที่หน้าปากซอยคอนโดไอ้ฟี่ จากนั้นต่อพี่วิน(มอไซค์)เข้าคอนโด มานี่ก็ใช่จะชัวร์ว่าไอ้ทอฟฟี่มันอยู่ห้องแน่ กุญแจกูก็ไม่ได้เอามาอยู่ด้วย -_-” อา..ต่อไปเป๊ปเปอร์คงต้องหัดวางแผนชีวิตให้มากกว่านี้..
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะประตูสามครั้งแบบเบสิคๆ แต่มันก็กลับ..เงียบ ไม่มีอะไรตอบกลับมา เป็นคนอื่นก็คงคิดแล้วแหละครับว่าเจ้าของห้องไม่อยู่ แต่ไอ้เป๊ปไม่ใช่คนอื่นไง คือก็เออ มีสิทธิ์เป็นไปได้นะว่ามันจะไม่อยู่ แต่ก่อนจะปักใจเชื่อ..
ก๊อกก๊อกก๊อกก๊อกก๊อกก๊อกก๊อก ก๊อกก๊อก ก๊อก ก๊อกก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อกก๊อกก๊อก!
เคาะเป็นจังหวะเพลงเลยแม่ง แล้วรอดูผลลัพธ์..
...แอ๊ดด..
ผมผงะไปเมื่อประตูเปิดออก นั่นไงล่ะ มันอยู่จริงๆด้วย ไอ้ทอฟฟี่เท้าแขนข้างหนึ่งเข้ากับขอบประตูด้าน พอมันเห็นผม บนมุมปากทั้งสองข้างของคนตรงหน้าก็กระตุกขึ้น
“กลับมาหากูแล้วเหรอ.. เป๊ป” คำแรกที่ปริปากออกมาก็มีชื่อกูอยู่เลยเว้ย บ่งบอกว่ารหัสลับเสียงเคาะประตูดนตรีได้ผลจริง..
“.. เอ่อ.. อ่ะ ไอ้ฟี่..” ทั้งๆที่อยากจะยิ้มให้มัน แต่พอเจอเข้าจริงๆ เสียงอึกอักนั่นคือสิ่งที่ผมตอบกลับออกไปแบบไม่ทันคิดเมื่อเจอหน้าของมัน .. คำพูดหลายๆอย่างที่คิดเอาไว้กระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง .. ไอ้ทอฟฟี่อยู่ตรงหน้าของผมแล้ว รอยยิ้มของมันส่งมาให้แบบเหมือนก่อน
“มึง..ดูหมองๆขึ้นรึเปล่าวะ” .. รึผมคิดไปเอง ไอ้ฟี่ไม่ตอบอะไร มันแค่ยิ้มให้กว้างกว่าเดิมอีกซักนิด .. ยิ้มแหยกลับไปให้มันทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นเลยย
แต่การที่มันทำเอาคนอย่างเป๊ปเปอร์ไปไม่เป็นได้แบบนี้.. ก็เป็นการยืนยันล่ะนะ ว่าผมเองก็แคร์มันไม่ใช่น้อยเลยล่ะ
“ยังไม่หายดีอีกเหรอวะ” ผมพูดในขณะที่เดินเข้าไปในห้อง ล้มตัวลงบนโซฟาอีกตัวที่คุ้นเคย มองมันที่ยืนยิ้มๆมองมาที่ผมในสภาพที่ยังมีผ้ากอซพันรอบหัวอีกทั้งแขนก็ยังมีเฝือกใส่ไว้อยู่ ความรู้สึกผิดแล่นมากัดกินตั้งแต่หัวจรดตีนจนรู้สึกชาไปทั้งตัว
ไอ้ทอฟฟี่อยู่ในสภาพนี้คนเดียว ในระหว่างที่ผมไปเสวยสุขอยู่กับไอ้ตองสินะ?..
“ก็หายพอจะกลับบ้านได้ ก็ไม่รู้จะอยู่ทำเหี้ยอะไรต่อให้เปลืองตังค์ที่โรงหมอ” ผมหัวเราะกับคำเรียกแสนบ้านนอกของมัน โรงหมอ..
“ฮ่ะๆ อ่อ เรอะ”
“อืม แล้วนี่แดกไรมายัง” ผมส่ายหน้า เออ จะว่าไปผมหิวอยู่นี่หว่า “พิซซ่ามั้ยล่ะ?”
..อึ้งไปนิดหน่อยกับความรู้ใจของมัน ก่อนจะฉีกยิ้มแฉ่งให้เป็นการตกลง มันหัวเราะขำๆก่อนที่จะเดินไปหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ ผมเอนหลังไถลตัวไปกับโซฟาขณะฟังเสียงของไอ้ฟี่สั่งพาสต้าอิตาเลี่ยนของโปรดผมมาให้อีกชุดโดยที่ไม่ต้องออกปาก เฮ้อ.. รู้สึกสบายจังว่ะ
“ไม่โผล่หน้ามาเลยนะ” ผมลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่งเมื่อเหมือนจะโดนพูดด้วย เหมือนเมื่อกี้จะเผลอหลับไปนิดนึงด้วยแฮะ
“เหอะๆ” ตอบได้แค่นี้แหละ
“.. มีอะไรอยากจะพูดรึเปล่า”
“...” ผมยิ้มค้าง ไอ้นี่มาไม่มีปี่มีขลุ่ยอีกละ จู่ๆเล่นสไตร์คเข้าเป้าแบบนี้เลยหรอ กูรู้ว่ามึงรู้ใจกู แต่ไม่ต้องรู้ขนาดนี้ก็ได้ รึแกล้งไม่รู้บ้างก็ได้มั้ง กูยังไม่พร้อมเลยเนี่ย..
“แดกก่อนค่อยคุยละกันว่ะ หิว ไม่มีแรง” ผมเสมองทางอื่นแล้วแสร้งทำเป็นขยับเปลี่ยนท่านอน
“หืม..หึหึ สรุปว่ามีจริงๆสินะ” อ้าว ไอ้เวร ผมหันกลับไปมองมัน ไอ้ฟี่จ้องผมกลับอยู่พักหนึ่งก่อนที่มันจะยักไหล่ขึ้นนิดๆ “..ตามใจมึงแล้วกันเป๊ป แต่กูก็จะตามใจตัวเองเหมือนกันนะ”
มันพูดเหมือนจะท้าทายเป็นนัยๆ .. ผมเริ่มหน้าชาแล้วล่ะ ทำไมมันฉลาดแบบนี้วะ พูดเหมือนรู้ทุกอย่างในหัวกู มึงฉลาดขึ้นรึเปล่าครับเนี่ย เหมือนเมื่อก่อนแม่งจะตามเกมกูไม่ได้ขนาดนี้นะเฮ้ย! เพราะหัวมึงมันกระแทกใช่ป่ะวะ ไอคิวเพิ่มกะทันหันเหรอ!
“เอ้อ..ไว้ก่อนเหอะกูหิวๆ” ผมยังแสร้างแถไปอยู่
“เออ รู้แล้ว สั่งแล้ว”
...
“กูอิ่ม!” ประกาศความใจพร้อมหงายหลังลงไปนอนแผ่กับพื้นห้อง ท่ามกลางกล่องพิซซ่าเปล่าๆหนึ่งกล่อง กล่องพาสต้าและขนมปังกระเทียม อีกทั้งไม่นับซองซอสมะเขือเทศที่โดนผมฉีกกระจายอีกหลายศพที่นอนตายเกลื่อนอยู่ไม่ไกลจากผมนัก กินแล้วก็นอน ประเทศชาติเจริญรุ่งเรือง ช่วยชาติประหยัดไฟ เย้!
“แล้วใครจะกินนี่” ไอ้ฟี่สวนขึ้นมาพร้อมชูกล่องปีกไก่ ผมผงกหัวขึ้นเบ้ปากใส่มัน ใครก็ได้ แต่ที่แน่ๆไม่ใช่กูหรอกนะ อิ่มอ้วกจะพุ่ง แค่นี้ก็แน่นชิบหายซิกซ์แพคมองแทบไม่เห็นละ
“มึงไง กินสิ” ผมพูดพร้อมลงนอนแผ่เหมือนเดิม
“พ่อมึง กูก็อิ่ม” มันวางของในมือลงไว้ที่เดิมแล้วเริ่มเอนตัวเหมือนผม มื้อนี้จัดเต็มคราบสุดตีน ไอ้ฟี่ใจป้ำสั่งมายังกับจะเลี้ยงคนเป็นฝูงทั้งๆที่อยู่กันแค่สองคน สุดท้ายข้อสรุปเลยได้ว่า ไก่ที่เหลือก็เก็บใส่กล่อง แล้วเดี๋ยวเอาไปให้เจ๊ตรงล็อบบี้ข้างล่างซะ
“จ้องมันทำไม จ้องให้ตายมันก็ไม่ลุกมาเต้นกังนัมให้มึงดูหรอก” ไอสัด.. ผมตวัดสายตาไปทางอื่นทันทีที่เผลอจ้องไอโฟนที่นอนอยู่ข้างตัวเองมากไป คือก็ไม่มีอะไรมาก..ก็แค่เมื่อกี้นี้ไอ้ตองแม่งกระหน่ำโทรเข้ามาหา แต่ผมปิดเสียงไว้ไง ไอ้ฟี่มันเลยไม่รู้ไม่เห็นด้วย แต่กูนี่รู้เต็มๆ จู่ๆมันก็โทรเข้าหาผมรัวๆเป็นยี่สิบกว่าสายอ่ะ แล้วไม่ใช่ว่าผมตัดสายมันทิ้งด้วยนะ แม่งรอจนกระทั่งสายมันตัดไปเองแล้วไม่กี่วิมันก็ถูกต่อสายใหม่มารัวๆจนชักกังวลแล้วว่าแม่งเกิดเรื่องห่าอะไรกับมันป่ะวะ..
“ฟี่ กู..โทรศัพท์แป๊ปนะ” ผมพูดพลางลุกขึ้นแล้วเดินไปทางระเบียงโดยไม่รอคำตอบหรือสบสายตาไอ้ฟี่ ..อีกคนในห้องไม่ได้พูดอะไร บรรยากาศเหมือนหนักอึ้งขึ้นมาทันตา พวกเราก็รู้ๆกันอยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร เพียงแต่ไม่พูดออกมา
ก็ถ้าตามปรกติ ไอ้ผมมันไม่ใช่มนุษย์ประเภทที่มารยาทดีเด่นขนาดต้องเดินไปคุยมือถือที่อื่นอยู่แล้ว ..แต่นี่ไม่ใช่เคสปรกตินี่นะ
ผมยกกล่องมาร์โบโล่ขึ้นจ่อปากเพื่อคาบมวนบุหรี่ออกมา อีกมือหนึ่งก็กดโทรกลับหาใครบางคน .. อ่ะ อ้าวเหี้ย ไฟแช็กกูหาย ห่วยแตกเอ้ย..
“ฮัลโหล..”
โทรปุ้บรับปั้บ แหม่ รอโทรศัพท์อยู่หรอกเหรอเนี่ยบานาน่าลีฟของกู โอ๊ย น่ารักน่าฆ่าเป็นที่สุด..
“เป็นบ้าไร” ผมถามมันกลับไป เท้าแขนไว้กับราวระเบียง ก้มหัวซบท้องแขน แล้วเหลือบไปมองไอ้ฟี่ผ่านประตูกระจกเป็นระยะๆ แม่งรู้สึกเหมือนกำลังแอบมีชู้แล้วกลัวผัวจับได้เลยว่ะ (ก็กำลังแอบมีชู้จริงๆนิ่ -_-..)
“มึงอยู่ไหน”
“ห้องแฟน”
“อย่าเล่นลิ้น”
เล่นตรงไหนฟะ ก็อยู่ห้องแฟนจริงๆนี่หว่า ไอ้ตองแม่งโง่ ผมขยายความสงเคราะห์ให้มัน “อยู่ห้องไอ้ทอฟฟี่”
“...”
“...” อ้าว แดกจุดเลยเว้ย
“นี่มึง.. อยู่กับมันจริงๆน่ะเหรอ”
“..ทำไมล่ะ ทำไมอยู่ไม่ได้” ผมถามมันกลับเหมือนจะยั่วยุและหาเรื่อง แต่เสียงปลายสายที่ตอบกลับมาดูเหนื่อยๆ
“มึงไม่รู้จริงๆเหรอไงวะ”
“...” ผมเงียบ ไอ้ตองเองก็ทิ้งจังหวะไปพักหนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาอีก
“..มึงเลือกมัน?”
“เชี่ยตองคือกู..”
“ใช่ มันเลือกกู”
“!!!?!”
ผมหันควับไปตามเสียงที่ได้ยินใกล้กว่าที่คิด อ่ะ.. ไอ้ฟี่! มันมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ! ผมอึ้งแดก รู้ตัวอีกที ไอ้ฟี่ก็ดึงไอโฟนผมออกจากมือไปซะแล้ว
“ฮะเฮ้ย! ไอ้ฟี่มึง..! อย่า!!”
มันไม่ฟังคำห้ามของผม ไอ้ฟี่ปล่อยมือถือตราแอปเปิ้ลแหว่งที่กูเพิ่งซื้อมาหมาดๆด้วยเงินสดให้ร่วงออกไปนอกระเบียงห้องหน้าตาเฉย! ผมพุ่งตัวชะโงกตามไปดูทันที จุดสีดำที่แตกกระจายอยู่ตรงพื้นนั่น..น่าจะใช่ ไอโฟนกูสินะ...แม่งยังดีไม่ตกใส่หัวคน คือโดนไปไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตอ่ะจ่ะ
“..ไอ้ทอฟฟี่! นั่นเครื่องที่สี่ของกูแล้วนะห่า!!!” ผมหันไปตะคอกใส่หน้ามัน แต่ไอ้ฟี่ไม่มีท่าทีสลดใจ มันดูไม่รับรู้ถึงสิ่งที่ผมด่าไปด้วยซ้ำ ใบหน้าของมันเคร่งเครียดเหมือนกับว่าผมเป็นคนผิด ก่อนที่จะพูดบางคำออกมาที่ทำเอาต้องกลืนน้ำลาย..
“มึงอยากพูดอะไรตอนนี้มั้ย”
...
-
Toffee’s Part }
“..พูดอะไรล่ะ” มันเฉไฉ ผมยิ้มให้กับคำตอบนั้นของมัน ไม่ได้พูดอะไรอีก
“...”
“...”
“กูไปอยู่กับไอ้ตองมา”
ไอ้เป๊ปเกลียดการกดดันด้วยความเงียบ และนี่ก็ .. เป็นอีกครั้งที่ กลยุทธ์นี้แม่งได้ผลจนน่ากลัว .. น่ากลัวเกินไป มันหลบสายตาผม เสมองมือของตัวเองที่จับมวนบุหรี่เล่นอยู่ ก่อนที่จะจับยัดเข้าปากตัวเองเหมือนไม่มีทางเลือกอะไรจะดีไปกว่านั้นแล้ว
“..จำเป็นต้องบอกรึเปล่า มึงเองก็น่าจะรู้อยู่แล้ว..มีไฟแช็กป่ะ?”
หึ.. ใช่ ผมรู้อยู่แล้ว ถึงได้อยู่ในสภาพไร้วิญญาณมาตลอดเดือนนี่ไงล่ะ! ผมไม่ได้ตอบอะไรแม่ง แต่ไฟแช็กก็ถูกล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกง จุด พร้อมใช้อีกมือขึ้นบังลมแล้วยื่นจ่อไปตรงหน้าของไอ้เป๊ป มันเหลือบสายตามองผมอึ้งๆก่อน แต่ก็ยอมที่จะยื่นมวนบุหรี่ในปากเข้ามาต่อไฟด้วย
“..แล้วยังไง” ผมพูดออกไปในขณะที่ตาจ้องอยู่กับเปลวไฟที่พุ่งออกมาจากซิปโป้สีเงินในมือ หลังจากไฟติดที่ปลายบุหรี่ ไอ้เป๊ปก็ดูดอย่างแรงจนปลายขึ้นสีแดงวาบ ก่อนจะพ่นควันออกจากปากตัวเองอย่างแรง
“ก็.. ไม่มีไร” มันยังเลือกที่จะปิดอีกเหรอ.. ผมแค่นยิ้มใส่มัน แต่แล้วเป๊ปเปอร์ก็พูดต่อออกมาโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามองผม “แค่จะบอกว่า..กูรักมึงนะ”
“!!!!”
ตาผมโตเมื่อเสียงของไอ้เป๊ปประมวลเข้าไปในหัว ฝาซิปโป้ถูกตวัดปิดลงทันที ผมมองหน้าไอ้คนพูดอย่างอึ้งๆ .. เชี่ยเอ้ย ห้ามไม่ได้แล้วว่ะ ห้ามไม่ให้ยิ้มไม่ได้ มุมปากของผมมันยกขึ้นเองอัตโนมัติเพราะตอนนี้ในอกของผมแม่งเหมือนมีเทศกาลพลุมาจุดเต็มไปหมด!
ไอ้เป๊ป.. มันไม่เคยบอกรักผมเลย จนกระทั่งวันนี้
“เป๊ป..”
ผมไม่รู้ว่าทำไมมันถึงพูดออกมา แต่ผมรวบตัวของไอ้คนตรงหน้าเข้ามากอดซะแล้ว ฝังใบหน้าลงกับไหล่ที่บางกว่า สูดหอมกลุ่มผมข้างซอกคอของมันด้วยความรักอย่างที่สุด กลิ่นแชมพูที่ต่างออกไป คงเป็นกลิ่นแชมพูของไอ้เหี้ยนั่น แต่มันจะสำคัญอะไร.. ใช่มั้ย
ไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่ามันพูดออกมา.. ไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่ามันรักผม
แสดงว่ามันเลือกผมแล้ว..แทนที่จะเป็นไอ้ตองใช่มั้ย..
“เราเลิกกันเหอะ”
“...”
หัวสมองของผมมันเหมือนดับลงไป
ว่า.. ยังไงนะ
“ทอฟฟี่.. เราเลิกกันเหอะ”
เหมือนได้ยินกับเสียงในหัว มันย้ำกลับมาอีกครั้งทั้งๆที่ผมไม่ได้ต้องการ รู้สึกเหมือนแผลบนหัวมันเรื้อรังจนปวดไปหมด เหมือนใครเอาค้อนมาทุบจนมันมึนไปหมด จับต้นชนปลายไม่ถูกอีกแล้วในช่วงเวลาสั้นๆนี้..
“...อะไร นะ”
ผมไม่เชื่อหูตัวเอง ไม่เชื่อเด็ดขาด ผม.. คงฟังผิดไป
“กูรักมึงมากว่ะ แต่.. กูรักไอ้เหี้ยตองที่สุด”
เหมือนทั้งโลก .. มันพังลงไปต่อหน้าต่อตา
ชั่วเวลา มันฉุดให้ผมเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ แล้วฉับพลัน
มันก็ผลักให้ผมลงนรก..
“แบบนี้เลยเหรอ..”
“กูขอโทษ..” อ่อ.. คำขอโทษ .. ผมรู้สึกเลยว่ามือของตัวเองสั่น ร่างของคนในอ้อมกอดเหมือนกับสายลมในความรู้สึก ผมกอดมันแน่นมากเหมือนกับว่าหากคลายกอดเพียงนิดเดียว..มันจะหายไป
“ไอ้ฟี่ กูเจ็บ..”
ผมได้ยิน ครั้งนี้ผมได้ยินคำพูดมันชัดเจน แต่ผมก็เลือกที่จะไม่รับรู้
“ไอ้ฟี่! สัด กูเจ็บ!!”
..เจ็บเหรอ
“กูไม่ยอมรับคำขอโทษของมึง กูไม่ยกโทษให้มึง กูไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น!” ผมตะคอกทั้งๆที่ยังฝังใบหน้าเข้ากับไหล่ไอ้เป๊ป สองแขนรัดมันแน่น อยากจะฝังมันไว้กับตัวเองตลอดไป อยู่แค่กับกู รักแค่กู มันยากนักเหรอไง! กูขอแค่นี้มันยากมากนักเหรอวะ!!!
ในเมื่อมึงรักกูแล้วแท้ๆ..
“มึงควรยอมรับความจริงไง!! กูรักมึง แต่กูรักไอ้ตองมากกว่า ที่กูต้องทำแบบนี้มึงว่ากูไม่เสียใจหรอวะ!!?”
“เสียใจ?.. มึงกล้าพูดออกมาได้ยังไงวะ!!!” ผมตวาดลั่นพร้อมผลักไอ้เป๊ปออกจากตัวเองอย่างแรงจนมันกระเด็นไปชนกับราวระเบียง ผมตามไปผลักอกมันอีกอย่างแรง.. กลัวนะว่ามันจะเจ็บ แต่อีกใจก็อยากที่จะทำให้มันเจ็บนี่ล่ะ
“เสียใจ! เสียใจ! คนที่เสียใจที่สุด มันไม่ใช่มึง!!” คอเสื้อมันถูกผมกระชากกลับเข้ามาพร้อมตะคอกใส่ ..มันยิ่งเจ็บ ตรงที่ไอ้เป๊ปไม่ตอบโต้อะไรผมเลยซักอย่าง! มันยอมรับทุกอย่างไม่ว่าผมจะต่อยมันๆก็คงไม่สวนกลับอย่างที่เคย..
อย่า.. มองกูด้วยสายตาแบบนั้น .. อย่ามองกูด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดแบบนั้นสิวะ.. มันทำให้กูรู้สึกสมเพชตัวเองจนอยากจะร้องไห้เลยนะ
อย่ายอมให้กูกระชากคอเสื้อมึงแบบนี้สิ ปัดมันออกแล้วด่ากู.. เหมือนที่มึงเคยทำสิ
“อย่าไปจากกู..”
สุดท้ายแล้วก็แค่นี้ ผมก้มหน้า โดยไม่รู้ตัว ก้อนจุกที่ลำคอดันผ่านขึ้นมาถึงขอบตาที่ร้อนผ่าว
“อย่าไปเลยเป๊ป.. อย่าไป..” รู้สึกเหมือนกับบังคับตัวเองไม่ได้ คำพูดพวกนี้ไหลออกจากปากโดยที่ผมหยุดมันไม่ได้ สองขา ทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงในขณะที่พูดคำนั้น
“กูขอร้อง”
ผมเงยหน้าขึ้นมองมัน แม้ว่าภาพมันจะไม่ชัด เพราะม่านน้ำตาที่ล้นขอบ แต่ก็พอจะดูรู้ ว่ามันก็มองผมอยู่เหมือนกัน
“ฮึก .. มึงรักใครที่สุด.. แต่กู รักมึงที่สุด!”
“ไอ้ฟี่มึงอย่าทำแบบนี้.. ไม่ใช่เล่นมิวสิคนะเว้ย” มันพูดเหมือนไม่ใส่ใจ แต่เสียงของมันก็สั่นอยู่ไม่ต่าง น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาของผมจนได้ .. ผมยกแขนที่หนักอึ้งของตัวไปจับกับมือของมันไว้
“ถอนคำพูดสิเป๊ป อยู่กับกู..” คำตอบของคำถามคือความเงียบ
“ไอ้ฟี่มึงอย่า.. ไอ้สัดกูบอกว่าอย่า!! หยุดไอ้เหี้ยฟี่ มึงลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!!” มันตวาดเป็นบ้า ตัวของผมที่ก้มลงแทบเท้าของไอ้เป๊ปถูกกระชากขึ้นมาโดยมัน ไอ้เป๊ปเปอร์น้ำตาไหลเต็มหน้า มันนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นแล้วเขย่าตัวผมเต็มแรง “มึงทำเหี้ยไรหา!! มึงมีศักดิ์ศรีหน่อยสิวะ!!!”
“หึ.. ไม่ได้ผลเหรอ” รอยยิ้มของผมถูกส่งออกไป “ให้กูกราบตีนแล้วก็ยังไม่ได้ผลอีกเหรอวะ?”
สีหน้าของไอ้เป๊ปซีดเผือดหลังจากที่ได้ยินคำนั้นของผม อา..เจ็บชิบหายเลยว่ะ ช่วงเวลานั้นผมเผลอนึกไปถึงวันที่ผมเข้าไปกอดปลอบไอ้เป๊ปในห้องน้ำที่มหาลัย นึกถึงในวันนั้นแล้วก็ต้องแอบนึกทึ่งนิดๆ ในวันนั้น ไอ้เหี้ยตองมันก็ต้องเจ็บ...เหมือนกับที่กูกำลังเจ็บตอนนี้เลยงั้นน่ะเหรอ
มันเข้มแข็งจังนะ
“หึ.. มึงไปเถอะ”
“ทอฟฟี่..” ไอ้เป๊ปเปอร์ครางออกมาอย่างเจ็บปวด
“ไปเดี๋ยวนี้ ไม่ยังงั้น..กูจะไม่ยอมให้มึงไปไหนอีก มึงก็รู้นี่ว่ากูเป็นนักกีฬา จับมึงมัดไม่ใช่เรื่องยากเลยนะ” ผมโบกมือไล่มัน พยายามพูดติดตลกทั้งที่ก้มหน้าคางชิดอก หยดน้ำยังไหลออกจากดวงตาไม่หยุด แต่ผมไม่ทันได้รู้สึกสมเพชตัวเองด้วยซ้ำ ตอนนี้ มันมีแค่ความเจ็บปวด..
“ไอ้ฟี่กู.. กู โอ้ยไอ้เหี้ย กูยังไปไม่ได้หรอก มึงจะอยู่ยังไง” มันตอบพลางใช้ท้องแขนเช็ดหน้าตัวเอง
“ไปเดี๋ยวนี้..”
“ไอ้ฟี่ กูแคร์มึงนะ.. เราจบกันด้วยดีไม่ได้เหรอวะ” มันถามหาในสิ่งที่ผมให้มันไม่ได้.. อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในตอนนี้เด็ดขาด
“..ไสหัวไปได้แล้วไอ้เป๊ป!!! กูบอกให้ไปไงวะ!!! ไอ้นรกแตกเอ้ย ไสหัวไป!!!!”
ผมหยัดตัวขึ้นแล้วกระชากมันให้ลุกตาม เหวี่ยงมันเข้าไปในห้องแล้วผลักร่างมันไปทางประตูทางออกอย่างแรงจนไอ้เป๊ปเซแทบล้ม แต่พอมันตั้งตัวได้ ไอ้เป๊ปก็ยังยืนอยู่ที่เดิมแล้วหันมามองผมอยู่แบบนั้น
ผมคว้าแก้วน้ำบนโต๊ะใกล้ๆขึ้นมาก่อนจะลงบนพื้นอย่างแรง!!!
เพล้งงง !!!
“ออกไปจากห้องกูเดี๋ยวนี้!!!!”
ผมตวาดเสียงดังที่สุดในชีวิตจนอดไม่ได้จะตกใจตัวเอง มือชี้เกร็งไปที่ประตูห้องจนเส้นเลือดปูดโปน ไอ้เป๊ปมองผมด้วยน้ำตาที่นองหน้า ..แต่มันคงก็ยังน้อยกว่าที่ผมเป็นอยู่..
“กู..” มันอ้าปากจะพูดอะไร แต่ผมก็รีบตัดบททันที
“ออกไป..”
ไอ้เป๊ปกลืนน้ำลายลงคอ มันถอยหลังไปเรื่อยๆโดยที่ตายังมองผมอยู่ จนกระทั่งถึงบานประตู .. ทั้งๆที่ผมเป็นคนไล่มันออกไปเอง แต่ถึงเวลานั้นผมก็ต้องเบือนหน้าหนี หนีภาพที่มันจะก้าวออกจากห้องผมไปจริงๆ..
ทันทีที่ไอ้เป๊ปออกจากห้อง ผมรีบวิ่งตามไปล็อกประตูอย่างรวดเร็ว ก่อนที่แจกันข้างประตูจะถูกผมปัดลงแตกกับพื้นอย่างจงใจ เก้าอี้ โต๊ะ ทุกอย่างที่ล้มได้ผมล้มแม่งลงทุกอย่าง! ข้าวของทุกอย่างผมปัดมันกระจาย ไม่สนใจว่าเท้าตัวเองจะเหยียบเศษแก้วอะไรบ้าง ขอแค่ให้ทุกอย่างมันพังพินาศ ย่อยยับไม่ต้องเหลือชิ้นดี!!!
“ปัดโธ่เว้ยยย!!!!”
ผมคำรามกับตัวเองกลางซากห้องที่เละเทะ ชั้นวางหนังสือทั้งชั้นถูกล้มลงกับพื้น ขาเก้าอี้ไม้หลุดออกจากกัน แม้กระทั้งโต๊ะกินข้าวผมยังคว่ำมัน
ผมทิ้งร่างลงกับพื้นเปล่า พิงหลังตัวเองกับผนัง ก้มหน้าลงซบฝ่ามือตัวเอง
และเริ่มร้องไห้อยู่แบบนั้น ..
ให้สมกับที่ตัวเองมันโคตรโง่ .. โง่ยิ่งกว่าควาย
โง่บัดซบ
“ไอ้เป๊ปเปอร์..”
กูรักมึง.. มากยิ่งกว่าที่รักตัวเองอีก ..มึงรู้บ้างมั้ยวะ?
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทอฟเฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ๊ :hao5: ฮือออ.. ใครไม่รักนาย แต่อีซี่รักนายที่สุดนะเออ
สวัสดีค่ะทุกคน.. สงกรานต์ไปเที่ยวไหนกันมาบ้างหรือไม่? ส่วนตัวข้าพเจ้านั้นไม่ได้ไปไหนเลย ไอ้วันที่ว่าจะไปก็ดันตื่นสาย =_= ไม่เป็นไร ปีหน้ายังมีถ้าไม่ตายซะก่อน 55555555555555555+
วันนี้มีเกมมาให้เล่น พอดีไปเจอมาในเฟซเขาทำกันบ่อยๆ ก็เลยลองทำบ้าง เกมคลายเครียดไม่มีสาระ ลองเล่นกันดูนะคะ ขำๆฮาๆ 555555
วิธีเล่นก็คือ อาทิเช่นว่า "เมื่อคืนนี้ [กรุ๊ปเลือด] โทรเรียก.." ตรงกรุ๊ปเลือดก็ไปดูตรงช๊อยส์นะคะ ว่ากรุ๊ปของคุณตรงกับคำว่าอะไร แล้วก็เอาคำนั้นมาใส่ในประโยคแทน พอเข้าใจไหม? เข้าใจเหอะ อีซี่ไม่ถนัดอธิบายว่ะ -_-;; 555+
(http://image.ohozaa.com/i/2a6/Ujeohy.png)
ของอีซี่ได้.. "เมื่อคืนนี้ 'ทอฟฟี่' โทรเรียกให้ฉันไปหาเขาที่ 'เซเว่นหน้าปากซอย' จากนั้นเขาก็บอกฉันว่า 'ไอ้โรคจิตต!!' ฉันตกใจมาก.. ก็เลย 'ฆ่าหั่นศพเขาแล้วเอาไปถ่วงทะเล' (ทำไมกูโหดเยี่ยงนั้น)" 5555+
เล่นกันขำๆนะคะ แล้วได้อะไรบอกให้เราร่วมฮาด้วยนะฮะ กร๊ากกกกกกกกกกกกก..
-
กรี๊ดดดด เศร้าค่ะ!
ไม่มีใครๆ เข้าใจทอฟฟี่ของเค้า (ไม่ใช่ของเรา 555+) เลย
ฝากบอกคนเขียนด่วนๆ ค้าาาา
หาคู่ให้ฟี่เค้าที
-
ท๊อฟฟี่พระเอกตัวจริง :mew4:
แต่นายเอกเราไม่ชอบคนดี อิเปปเปอร์ชอบคนเลวนินา :mew5:
คนดีๆก็รอเจอคนดีๆมาคู่กันเถอะ สองคนนั้นเขาสมน้ำสมเนื้อกันแล้วล่ะ :katai3:
-
เดี๋ยวก็จะเจอ คนที่ดีกว่า แค่เปิดใจ
-
อยากให้เป็น 3p จริงๆ :sad4: :sad4: :sad4:
-
ของเราได้.. "เมื่อคืนนี้ 'ทอฟฟี่' โทรเรียกให้ฉันไปหาเขาที่ 'ป่าละเมาะ' จากนั้นเขาก็บอกฉันว่า 'อิดอกจิก!' ฉันตกใจมาก.. ก็เลย 'พูดไไปว่าแนรักเธอ เป็นเมียฉันนะ "
เรารักฟี่ดูทรงแล้ว ฟี่กับฟางเนี่ยยคู่กันป้ะ-3-
-
ทอฟฟี่ๆๆๆ(ชื่อเหมือนเพื่อนในคลาสเราอีก..แต่มันเหมือนเคะห้าๆ). น่าสงสารนาย .คนแต่งต้องมีคู่ให้นะคะ
เมื่อคืนนี้ "น้องปลา"โทรเรียกฉันไปหาเขาที่"ผับชื่อดังแถวอาซีเอ"จากนั้นเขาก็ลอกกัฉันว่า"คุณมีก้นของคุณผมมีหำของผมก็พอแล้ว"ฉันตกใจมากก็เลย"ฆ่าหั่นศพเขาแล้วเอาไปถ่วงทะเล"
กรี๊ดดน้องปลาน้องพูดอะไรกัลพี่เนี่ยคะ
-
สงสารท็อปฟี่อ่ะ หาคนมาดามใจด่วนนนนน
-
กว่าจะอ่านมาถึงตรงนี้ .. บีบหัวใจกันใจแทบแตกไปหลายทีเหมือนกัน รอจ้ะะะ จุ๊บๆ :hao5: :hao7:
-
ทอฟฟี่ ดีที่หนึ่ง
-
จิ้มเป็ด
ฟี่ นายคือลูกผู้ชายตัวจริงกระทิงแดง o13
หาคู่ให้ฟี่ทีเตอะน่าฉงฉานนนนน :hao5:
-
ทอฟเฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ่ ฮือออ โอยย นายโครตพระรองเลยยย 3P ไปเลยเถอะะะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
อ่านรวดเดียว 13 ตอนเลย
อยากบอกว่าสนุกมากกกกกกกก
-
คนดีๆก็ไม่รัก รักทำไม คนไม่ดี
รัก ท๊อฟฟี่,,,,
-
ตอนที่แล้วทอฟฟี่เอาคะแนนไปเต็มๆพร้อมความน่าสงสาร :o12:
อยากจะบอกว่า ทอฟฟี่มีเรื่องเป็นของตัวเองด้วยนะคะ ตามที่แพลนเอาไว้ สุดหล่อแสนดีแบบนี้ กร๊ากกกก ยังไงก็ฝากติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ! ♥
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode 14
‘I WANNA BUILD UP THE RELATIONSHIP WITH YOU. ’
ก็กูอยากคืนดีกับมึง!!!!!!!
Pepper’s Part }
‘ ยัง ไม่ ตาย ’
ใต้ตาผมกระตุกริกๆกับข้อความสามพยางค์ที่ถูกส่งมาโดยไอ้ฟี่ ซึ่งนั่นก็คือหลังจากที่ผมพิมพ์ยาวเหยียดถามสารทุกข์สุขดิบไปหาแม่งเกือบสิบบรรทัดนะ แล้วดูมันตอบแทนเป๊ปเปอร์ดิ่ สามคำ! มึงให้กูทำไมสามคำ กูไม่ใช่ทับทิม VRZO นะโว้ย!
‘ รีบๆกลับมาหมาลัยได้แล้วรู้ป่ะ กูเป็นห่วงสัดฟี่ ’
ผมอ่านทวนข้อความที่เพิ่งพิมพ์ไปเมื่อกี้อีกรอบ ก่อนจะกดส่งกลับไป เก็บไอโฟนเครื่องที่ห้ายัดเข้ากระเป๋ากางเกงตัวเอง ตามองบรรยากาศรอบๆ ผมเอาปากไล่งับหลอดในแก้วน้ำที่ตั้งไว้บนโต๊ะตรงหน้า ดูดจนมีเสียงโครกดังออกมา ผมเลยหันไปหยิบสตรอว์เบอร์รี่ในแก้วใส่ปากตัวเองแล้วเคี้ยวแจ้บๆแทน อีกซักพัก เก้าอี้ข้างๆก็มีคนมาหย่อนตูดลง ผมหันไปมองมันด้วยหน้าเอ๋อๆ
“ทำหน้าทุเรศทำไม” ..ปากน่าถีบว่ะ ผมแกล้งกระตุกยิ้มมุมปากแรงๆพร้อมพ่นเสียง ‘เหอะ’ ใส่ไอ้ตอง ห่านั่นส่ายหัวแล้วหันไปมองทางอื่นแทนแบบไม่ใส่ใจ
“น่าเบื่อ”
ก็แค่บอกไปลอยๆ แต่ก็จงใจให้เข้าหูไอ้เหี้ยที่นั่งข้างๆด้วย ผมให้ทายว่าที่นี่ที่ไหน ถึงเมื่อกี้ผมจะกินน้ำสตรอว์เบอร์แหลปั่น แต่ผมก็ไม่ได้อยู่ไร่สตรอว์เบอร์รี่ที่เชียงใหม่หรอกนะบอกไว้ก่อน
“ก็อย่าเบื่อสิ”
“มึงกวนตีนกูใช่มั้ย” ผมโยนใบมิ้นที่เหลือในแก้วน้ำตัวเองใส่หน้าไอ้คนพูด มันรีบยกมือปัดออก ขมวดคิ้วใส่แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมเลยพูดต่อ “กูอยากกลับบ้าน”
“อยู่ก่อน” ให้อยู่ทำเชี่ยไรล่ะ อยากจะพูดออกไปแต่ก็ขี้เกียจเกินกว่าที่จะทำ เฉลยเลยแล้วกันเพราะกูรู้ว่าไม่มีใครตั้งใจที่จะทายหรอก -_- ตอนนี้ผมอยู่ร้านไอ้ตองครับ Spice เจ้าเก่านี่ล่ะ มาทำอะไรที่นี่? อย่าคิดว่าผมคืนดีกับมันแล้วครับ
แต่กูโดนเพื่อนหลอกมาขาย
..คิดไปแล้วมันก็จังมากนะครับ จังไร บอกกูว่าลูกค้าซอฟท์แวร์เถื่อนนัดมาเจอ ห่าเพ้นท์เอ้ย ไอ้เราอุตส่าห์เป็นห่วงนะ ตามมาด้วย ตะหงิดๆละตั้งแต่ว่าแม่งมานัดที่ร้านไอ้ตองแต่ก็เลือกจะทำชิวๆไป ปรากฏว่าก้าวขาเข้าไปปุ้บ ไอ้ตองวิ่งหน้าตั้งเข้าชาร์ต ยกกูอุ้มพาดบ่าทันที ส่วนไอ้เหี้ยเพ้นท์โบกมือบ้ายบายผมยิ้มร่าวิ่งกลับบ้าน!! โอ้ว เลววววว
“ขึ้นไปรอข้างบนสิ” ไอ้ตองพูดถึงห้องทำงานส่วนตัวของมัน
“ฮึ โนว ไม่ต้องการสิทธิพิเศษ กูไปล่ะบาย” ผมว่าพลางลุกขึ้นโดยยืนยันเจตนารมณ์เดิมว่ากูจะปิ๊กบ้าน แต่ก็โดนไอ้ตองจับแขนแล้วดึงให้กลับนั่งลงอย่างเดิม
“กูจ่ายตังค์ให้ไอ้เพ้นท์ไปแล้ว” ไอ้ห่านี่พูดเหมือนมันเพิ่งออฟกูมาจากแม่เล้าเลยว่ะ -*-..
“ควาย กูไม่ใช่เด็กขายไอ้เหี้ย ไปทวงจากเพ้นท์เองดิ่วะ ปล่อยกู!” ผมโวยพร้อมพยายามแงะแกะมือตุ๊กแกแม่งออก
“นี่กูกำลังง้อมึงอยู่นะ” ใครเป็นคนสั่งคนสอนวิธีง้อให้มึงวะ กูอยากจะไปยำตีนมันเป็นคำขอบคุณซักครั้ง
“ง้อทำไม กูเปล่างอน” ผมถามกลับหน้าตาย ก็ใช่ว่าจะไม่เข้าใจความหมายที่มันสื่อ หลังจากเลิกกับไอ้ฟี่ ผมก็ปิดปากรูดซิบเงียบ เอาเป็นว่าไม่มีใครรู้ว่าผมกับฟี่เลิกกัน แม้แต่ไอ้ตองก็ไม่รู้ มันก็พยายามง้อขอผมคืนดีในวิธีเหี้ยๆของแม่งอ่ะนะ แต่ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจะคบกับมัน ยังไงไม่รู้ว่ะ เหมือนยังอึนๆ มึนๆ เรื่องไอ้ฟี่อยู่ ปนกับรู้สึกผิด
“ไอ้เด็กเปรต มึงอย่าดื้อนักได้มั้ย!!” เนี่ย ดีได้แป๊ปเดียว แม่งก็ดีแตกละ ดังโพละอ่ะมึง
“ถ้ามึงไม่....” ผมพูดได้สามคำก็ต้องหยุดชะงักพอๆกับที่ไอ้ตองก็หยุด เนื้อนมไข่ครับ เดินผ่านหน้าพวกกูไปที่หน้าโต๊ะ สะโพกผายที่โผล่ออกมานอกขอบยีนส์ฟิตๆส่ายซ้ายขวาตามจังหวะก้าวเดิน เอวขาวคอดๆปรากฏวับๆแวมๆมาให้เห็นจากเสื้อเอวลอยที่กำลังฮิตกันอยู่ หางตาที่คมกริบด้วยไอน์ลายเนอร์ชำเลืองมองผมแล้วเลยไปยังไอ้ตองอย่างยั่วยวนนิดๆ แต่ก็พอไม่ประเจิดประเจ้อเกินไป.. ประเด็นคืองามหยาดฟ้ามาดิน! ผมกับไอ้ตองนี่ต้องหยุดเถียงเพื่อหันไปมองนางเลย หุ่นแบบอื้อหือ คงลูบมันขยำเต็มมือ หน้าก็เป๊ะแบบลูกครึ่ง ของเขาดีจริงเว้ย!
“ร้านมึงนี่..แจ่มๆเยอะทั้งนั้นเลยน้า..” ผมมองตามเนื้อก้นสองลูกที่ขยับไปมาตลอดเวลาคุณเธอก้าวเดิน สรุปตอนนี้กูเป็นไบแน่แท้ เอาได้ทั้งสองเพศ ไส้เดือนดึ่กดึ๋ยๆ
“เออ” มันตอบมาสั้นๆผมหันไปมองหน้าไอ้คนพูดยิ้มๆ
“จัดกันมั้ยล่ะ?” ผมถามมัน ถามว่าจัดอะไรก็คงไม่ต้องบอกสินะ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนะครับ สมัยยังคบกัน ใช่ว่าจะไม่เคยลากเด็กขึ้นเตียงมาเพิ่มสีสันสวิงกิ้ง ไอ้ตองมองหน้าผมแล้วยกยิ้มบ้าง ก่อนจะตอบกลับมา
“..ไม่ล่ะ”
“ไมอ่ะ” ผมถามมันกลับไปอีกทันควัน
“ไม่รู้สิ...เข็ดมั้ง” มันตอบลอยๆเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่สารภาพก็คือคำนั้นของมันทำให้ผมพอใจได้พอสมควร บอกตรงๆเมื่อกี้ถามลองใจนะอยากดูว่าไอ้คนที่ออกปากว่า ‘ง้อ’ กูอยู่นี่จะมีปฏิกิริยายังไง เออแต่ถ้ามันเกิดตอบกลับมาว่าเอา ผมก็คงไปเอาด้วยนั่นน่ะแหละนะ (อ้าว)
“ตอบน่ารักดีนี่.. แต่กูกลับล่ะ” ผมหยัดตัวลุกขึ้นอีก แต่ก็โดนไอ้ตองคว้าแขนแล้วกระชากลงมานั่งอีกรอบ .. ดึงทีก็ดึงเบาๆไม่ได้เหรอวะ แม่งเล่นซะตูดกูจะหัก เดี๋ยวอีกรอบกูจะลุกมาต่อยปากมึงละ..
“อยู่ก่อน สานสัมพันธ์” สาน....อะไรนะ
“ไปสานกับพ่อมึงนู่น อยู่นี่ก็เบื่อ ไม่งั้นก็ปล่อยให้กูไปออฟเด็กซักคนแก้เซ็งดิ่” ผมพูดยั่วมันเล่น แต่ถ้าได้จริงก็ไม่ปฏิเสธนะ กร๊ากก ไอ้เหี้ยตองสะบัดแขนผมทิ้งเหมือนเซ็งๆแต่พอผมจะลุกมันก็ดึงไว้อีก
“จะรีบกลับไปไหน”
“ไม่รู้ แต่ไม่อยากอยู่ที่นี่ กูเบื่อ เซ็งมาก มาสถานเริงรมย์แต่เมาก็ไม่ได้ เอาเด็กก็ไม่ได้ กูไม่ใช่เด็กศิลป์ขนาดที่จะมานั่งดื่มด่ำบรรยากาศได้เฉยๆหรอกนะ”
“แต่กูยังงานไม่เสร็จ”
“กูไม่ใช่แฟนมึงแล้ว” ผมย้ำถึงสถานภาพของผมกับมันตอนนี้ ใช่ ผมไม่ใช่แฟนมันแล้วที่ต้องตัวติดกัน มานั่งเฝ้ามันทำงาน ไอ้ของแบบนี้มันเป็นหน้าที่ของคนเป็นแฟนกันเท่านั้นแหละ ไอ้ตองสีหน้าเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีน
“ก็ได้..อยากกลับไปก็กลับ” มันมองตาผมแล้วพูด ในแววตาดูไม่มีความประชดหรือเสียใจอะไรเลย ..เวร ไม่ง้อกูต่อแล้วเหรอ กูเล่นตัวมากไปมึงเลยถอดใจแล้วจริงดิ่ ใจเสียเลยกู แต่ยังปั้นหน้าตอแหลได้อยู่..
“อะถ้างั้นก็ ..!!?!” ผมหยัดตัวลุกจากโต๊ะ และเป็นอีกครั้งที่โดนมันจับแขน นึกว่าจะโดนกระชากให้ลงนั่งเหมือนครั้งที่ผ่านๆมา แต่เปล่า คราวนี้มันกระชากกูไปประกบปากด้วยครับ ตอนแรกจะผลักออกเพราะกูตกใจ! แต่รสสัมผัสที่ปลายริมฝีปากก็รู้สึกดีจนเสียดายเกินกว่าจะปล่อยไป เพราะฉะนั้นเล่นตัวไปไย กอดคอแม่งเลย..
“อื้ม..” ผมขมวดคิ้วเล็กๆ เมื่อไอ้ตองมันกดหัวผมเข้าแนบจูบจนแทบกลายเป็นเนื้อเดียวกัน มันปรับมุมมององศาใบหน้าให้เพื่อจะเขมือบปากผมได้อย่างถนัดถนี่ยิ่งขึ้น ลิ้นร้อนๆไล่รุกเข้ามาแบบไม่หยุดโดยไม่ถามความสมัครใจกูซักคำ
ผมเริ่มหายใจได้ไม่ถนัด มันร้อนไปหมด รวมถึงไอ้ ‘นั่น’ ที่เริ่มจะตื่นตัวแล้วด้วย แต่ไอ้ตองก็ไม่มีท่าทีจะหยุดพัก ผมจิกหัวมันแล้วดึง แต่ผลที่ได้คือแม่งกดหัวกูให้แนบตามหน้ามันไปด้วย ไอ้ห่านี่ กูยังไม่อยากพาดข่าวหน้าหนึ่งว่าตายห่าเพราะจูบมาราธอนนะโว้ย รู้ถึงไหนอายถึงนั้น หม่อมแม่คงสาปส่งผมไปชั่วกัลป์โทษฐานที่ทำให้ชื่อนามสกุลเสื่อมเสีย.. ว่าแล้วผมก็ยกเข่าเตรียมจะกระทุ้งไข่ไอ้ตอง แต่เหมือนมันจะรู้ทัน รสจูบถูกถอนออกไปอย่างกระทันหันจนผมเองยังงงๆ
“ขึ้นข้างบนกัน”
“=_=”
มองตาก็รู้ใจเลยครับว่าไอ้เหี้ยนี่อยากอะไร แหม ไม่รู้ได้ไง กูก็อยากเหมือนกัน ฮ่าๆๆ แต่ไม่เอาเว้ย! อันนี้บอกจริงๆไม่ได้เล่นตัว ผมผลุนผลันตัว ลุกออกไปจากไอ้ตองทันที แต่ชั่วพริบตา การ์ดประจำร้านไอ้ตองก็วิ่งมาเข้าชาร์ตผมไว้!
“ไอเกล้า! ปล่อยกูนะมึง!!”
แหกปากร้องพร้อมดิ้นดีดขาไปมาเมื่อโดนคนตัวสูงรัดเอวเอาไว้แล้วอุ้มยกตัวลอย การ์ดร้านไอ้ตองคนนี้ผมรู้จักดีครับ อันที่จริงก็รู้จักแม่งทั้งร้านแหละ ก็คนมันเคยๆเป็นเมียเจ้าของร้านมันนี่หว่า
“พี่เป๊ป เกล้าขอโทษ แต่พี่เป๊ปก็รู้ว่าเกล้าต้องใช้เงิน TOT” ผมพูดอะไรไม่ได้ ได้แต่ดิ้น จะฟันศอกกลับใส่หัวไอ้เกล้าก็ทำไม่ลง บอกไปใครจะเชื่อ แต่ไอ้โย่งสูง 180 หน้าคมเข้มคนนี้น่ะ ผู้หญิง!! กูยังไม่เหี้ยขนาดต่อยผู้หญิงนะสาด!! (แต่ถ้าตบนี่ต้องคิดดูอีกที)
“ไอ้ตองให้มึงเงินเดือนมึงเท่าไหร่กูให้อีกเท่า!” ผมหันไปบอกมันเสียงดังแทบตวาด แต่เพราะว่าเสียงที่นี่ค่อนข้างดัง บวกกับความมืด ดังนั้นจึงไม่ได้ทำให้ลูกค้าคนอื่นตื่นตระหนกอะไรนัก เหมือนการ์ดเข้ามาคุมลูกค้าที่เมามายอะไรแบบนี้เฉยๆซึ่งเป็นเรื่องปรกติ แต่คือพอดีว่ากูไม่ใช่ลูกค้าไง แล้วก็ไม่ได้เมาด้วย!
“พูดจริงหรอพี่เป๊ป” ไอ้เกล้ามองผมตาวาว บ้านมันมีปัญหาเรื่องเงินอยู่ครับตอนนี้ ผมรู้ดีเพราะประมาณเมื่อปีที่แล้ว ไอ้เทพบุตรเป๊ปคนนี้นี่แหละ ที่เป็นคนฝากฝังไอ้เกล้ามันเข้าทำงานกับร้านไอ้ตอง! แขนของไอ้เกล้าก็ทำท่าจะคลายออก แต่แล้ว..
“กูให้สองเท่าของไอ้เป๊ป” .. อีบานาน่าลีฟฟ!!!! แล้วดูไอ้เกล้า โอ้โหมึง ตวัดแขนรัดกูหมับเลยนะครับ ดูมึงจะรักกูมาก
“ไอ้เหี้ย!!!” ทำไรไม่ได้ก็ด่ามัน เหี้ย เหี้ยทั้งสองตัวเลย ทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง
“น้อยกว่ามึง เกล้า เอาขึ้นชั้นสอง” มันพูดแล้วออกเดินนำ ขึ้นบันไดวนที่เชื่อมไปบนชั้นสองของร้านมัน มันมีชั้นสามด้วยนะครับแต่ตอนนี้ทำหน้าที่เป็นห้องเก็บของอยู่ ระหว่างขึ้นบันไดผมก็เกาะเกี่ยวราวบันได ขัดขืนสุดฤทธิ์ ไอ้เกล้ามึงสาบานเถอะว่ามึงมีหอยจริงๆอ่ะ ห่า ลากซะกูปลิว
“ไอ้เกล้ามึงจำได้มั้ยใครหางานให้มึงทำ ใครช่วยค่ายมวยพ่อมึงไว้ ใครวะ กูถามมึงตอบกูมา!!” ผมแหกปากอยู่บนบ่าไอ้เกล้า ทุเรศชีวิต อยากร้องไห้ กูโดนชะนีอุ้มพาดบ่า ไอ้เกล้าวางผมลงบนโซฟาในห้องทำงานไอ้ตองแล้วกดไหล่เอาไว้ไม่ให้ลุกขึ้นได้ แรงกะเทยควายชัดๆ
“เกล้าขอโทษนะพี่เป๊ปนะ อย่าโกรธเกล้าเลย”
“นี่มึงเห็นเงินดีกว่าพี่ใช่ป๊ะ!?”
“ส่วนหนึ่งด้วย..” อ้าวอินี่ กูนึกว่าจะปฏิเสธ “แต่อีกส่วนก็คือ เกล้าอยากให้พี่เป๊ปกลับมาเป็นเจ้านายของเกล้าอีกคน.. คืนดีกับเฮียเถอะนะคะ”
.. ไอ้เกล้า นี่มึง.. กูเข้าใจมึงผิดไปสินะ.. ผมนิ่งไป มองผู้หญิง(ยักษ์)ตรงหน้าด้วยความรู้สึกอันสั่นระริกในทรวงอก ก่อนที่จะเปล่งเสียง ให้คำตอบมันออกไปอย่างฉะฉานว่า..
“ตีนกูนิ่”
“...”
“.. เฮียคะ เกล้าฝากด้วยนะคะ” ไอ้เกล้าหันไปฝากฝังกับเจ้านายมันด้วยใบหน้าจริงจัง
“เชื่อมือ” ไอ้เหี้ยนี่ก็รับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ แถมทำงานกันเป็นขบวนการชิบหาย ไอ้เกล้าผละตัวออกปุ้บ เหี้ยตองเข้าเสียบแทนทันที .. หืม เสียบที่ว่านี่คือเข้าเสียบแทนตำแหน่งกันนะครับ ไม่ใช่เสียบสอดใส่อิ๊อ๊ะอะไรแบบนั้น กร๊าก อะไรนะ? ไม่มีใครคิดจัญไรแบบนั้นมีกูคิดอยู่คนเดียว? เออกูสร้างสรรค์
“ไอ้เกล้ามึงง!! ไอ้ถึก ฟาย มึงกลับมาช่วยกูเดี๋ยวนี้เลยนะโว้ย!!” เสียงโวยวายของผมทำให้ประตูที่กำลังจะถูกปิดหยุดลง ไอ้เกล้าโผล่หัวเข้าในห้องมาอีกรอบ
“เล่นให้เดินไม่ได้เลยก็ดีนะคะ คิคิ” คิคิพ่องงงงงงงงง
“สารร่างอย่างกับกะเทยแปรรูป เสือกเอามือปิดปากหัวเราะคิคิ ถุ้ยยยย!!”
“พี่เป๊ปปากเสียมาก!” มันว่าเสียงดังพร้อมกระแทกประตูปิดดังปัง เหี้ยละ ไอ้ตองหัวเราะในลำคอแบบสะใจมาก
“ม่ะ.. สานสัมพันธ์กันนะครับ” ไม่ต้องมายิ้มทำพูดดี มึงหล่อแต่กูไม่เคลิ้ม กูมีภูมิคุ้มกันแล้ว! ปล่อยกูเว้ยครับกูไม่สาน กูไม่ใช่สินค้าโอท็อป!
“มึงจะข่มขืนกูหรอใบกล้วย”
“เปล่า กูปล้ำ” มึงตอบกูแบบนี้มึงไม่ต้องตอบก็ได้นะ แล้วมันก็เริ่มการปล้ำอย่างที่พูดเลยครับ ฉากนี้เหมือนในละครช่องเจ็ดที่เราเห็นกันบ่อยๆ ไอ้ตองโผเอาหน้าซุกซอกคอผม อ้าก สยิว ขนลุก กูก็ดิ้นๆๆครับ แบบน่ารักสดใส มาดนางเอกนะ ขัดขืนพอเป็นพิธี..
ผั้วะ!! ..ผลั่ก! ตึงง ง !!!
..ย้ำอีกรอบว่า น่ารักสดใส พอเป็นพิธี
“ไปไกลๆตีน!!” ไม่งั้นกูถีบ! .. อ้าวไม่ใช่ กูถีบแม่งไปแล้วนี่หว่า ไอ้ตองที่ทรุดร่วงลงไปกับพื้นหยัดตัวขึ้นมาพร้อมกุมท้องตัวเองไปด้วย ผมมองอย่างสะใจยิ่งที่ได้ถีบผัวเก่า แต่คงฟินนาเล่มากไปหน่อย เลยหนีไม่ทันเมื่อมันตั้งหลักได้ ก็กระโจนเข้าขึ้นคร่อมผมซะอยู่หมัด!
“ฤทธิ์เยอะเหรอมึง หยุด!” มันตะคอกแล้วพยายามจับแขนผมที่ผลักแม่งออกเป็นพัลวัน อยากจะต่อยแม่งซักผั้วะแต่ทำได้ไม่ถนัด ข่วนหน้ามันเอาละกัน “โอ้ย! เชี่ยไอ้เป๊ปหยุด!! มึงไม่หยุดกูตบแน่!!!”
“มึงตบกูเตะอ่ะเอาดิ่!!!”
“คิดว่ากูไม่กล้า!!?!” ไอ้ตองไม่ยักเงื้อมือขึ้นอย่างที่คุยไว้ แต่มันหันไปคว้าหมอนอิงแถวนั้น แล้วจับกระแทกอุดหน้าผมไว้แทน!!
“อื้ออ!! อืออื่ออื้อออออ!!!.. ฮื้ออออ!!!!” ผมร้องในคอแล้วดีดดิ้นสุดชีวิตเมื่อไม่อากาศมันถูกอั้นอยู่ในปอด โคตรอึดอัดทรมานแต่แรงกดจากหมอนก็ยังไม่หมดไป นี่ไอ้ตองแม่งกะฆ่ากูจริงๆใช่ป่ะ
“ฮื่ออ.. อื่อ อื้อออ!!!.. ฮื่อออ ..!” ผมกำลังจะหมดแรงขัดขืนแล้ว มันแน่นอึดอัดไปหมดเมื่ออากาศไม่สามารถสูดเข้าไปได้ แต่เหมือนรู้ แรงกดทับที่หมอนถูกกระชากออกไป โหยแม่ง กูรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่..
“.. ไอสาดดดดดดด!!! มึงจะฆ่ากูใช่มั้ย!!!”
“สัด เฮ้ย!” ไอ้ตองร้องเมื่อผมผลักมันหงายลงบนโซฟา แล้วเป็นฝ่ายขึ้นคุมเกมแทนอย่างรวดเร็ว จิกผมหัวแม่งได้ก็ดึงทึ้งแบบไม่ออมแรง จับดึงกระแทกขึ้นลง เอาให้สมองแม่งเสื่อมไปเลย เสื่อมไปพร้อมๆกับสมรรถภาพมันนี่ล่ะ!
“ไอ้เหี้ยตอง!!” ผมแหวใส่หน้าแม่ง ผมไอ้ตองยุ่งไปหมดด้วยน้ำมือของผม แต่รอยยิ้มเผล่แบบถูกอกถูกใจและไร้ซึ่งความสลดนั่นก็เผยออกมาให้เห็นเต็มๆ เมื่อมันเอามือมาขย้ำบีบตูดผมแบบมันมือมาก..
“ไม่รักกูแล้วเหรอเป๊ปเปอร์..” มันสะบัดหัวให้ผมออกจากใบหน้า แล้วส่งสายตาออดอ้อนนิดๆมาให้ ผมชะงักไป..คือ.. คือกูไม่เคยโดนแบบนี้ ผมรีบกลืนน้ำลายแล้วเก็บหน้าเหวอๆของตัวเองไว้ให้มิด
“เออ!” ผมตอบออกไปเสียงแน่น ไอ้ตองหุบยิ้มทันที แล้วจับผมเหวี่ยงลงไปนอนพร้อมเป็นฝ่ายขึ้นข้างบนแทน แถมคราวนี้มันนั่งคร่อมบนเอวผม จับแขนกูตรึงเป็นที่เรียบร้อยอีกด้วย
“งั้นก็รักซะได้แล้ว” พูดง่ายจริง
“ไม่มีทาง ยิ่งถ้ามึงยัดเยียดให้กูอีก ก็ยิ่งไม่มีทาง!! กูจะเกลียดมึงไปจนวันตาย!” ผมบอกออกไป ไอ้ตองเลิกคิ้วขึ้น หน้าตาเริ่มหงุดหงิดเอามากๆละ
“แต่มึงเองก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอไงว่ากูไม่ผิด! ไอ้ฟางมันเล่นเองทั้งนั้น” ใช่ ไอ้ฟางเล่น ไอ้ฟางทำเรื่องที่ว่า เอามือถือไอ้ตองส่งข้อความหวานเข้าโทรศัพท์ตัวเองเพื่อให้ผมผิดใจกับมัน จ้างคนไปทำร้ายน้องปลา จ้างคนไปทำร้ายไอ้ฟี่ แล้วก็ยังเรื่องพวงหรีดอีก นั่นก็ฝีมือไอ้ฟาง...คิดว่าผมไม่รู้เหรอ ผมรู้อยู่แล้ว
แต่อีเรื่องที่ว่าไอ้ตองคั่วกับมัน หรือเรื่องที่ว่าไอ้ตองพาเหี้ยฟางมาเอาที่อดีตคอนโดของกูกับมัน.. หรือเรื่องที่ว่าไอ้ตองเอาของมากองไว้หน้าห้องกู ไอ้เรื่องพวกนั้น มันก็เป็นคนทำด้วยมือของมันเอง แล้วคิดเหรอ ..ว่ากูจะยอมให้ง่ายๆ?
“กูอาจจะตอแหลบ่อยๆ แต่ถ้าเรื่องไหนกูพูดว่าจะทำ มึงเองก็น่าจะรู้นะตอง ว่ากูไม่ใช่พวกดีแต่ปาก กูทำจริงทุกอย่าง..” ผมพูดเสียงกดต่ำ จ้องหน้าไอ้ตองเขม็ง มันเองก็สบตาผมอย่างจริงจัง หึ.. ผมเผยรอยยิ้มอย่างนึกสนุกพร้อมเลียริมฝีปากตัวเองอย่างจงใจยั่ว
“งั้นเรามาเล่นเกม ฝึกความอดทนกันดีกว่านะครับ ใบตองของน้องเป๊ป..”
TBC.
-
โฮกกก อย่าทรมาน คนอ่าน เลยยยย เป๊ป อภัยให้ตองเฮอะ น่ะ คนเรามีชีวิต อยู่ได้ไม่นาน น่ะ :katai1: :katai1: :katai1:
อินจัดดดดดดดดดดดดดดด :katai1: :katai1:
-
ง่ะ อยากอยากต่ออะ
มาต่อไวๆนะ :hao7:
-
ฝึกยังไงอ่ะ ..
-
เกมไร
อยากรู้ๆๆๆ
รอติดตามครับผม....
-
เล่นเกมส์ฝึกความความอดทนอะไรอ่ะ เป๊ป อย่าบอกนะว่าเกมส์ คิคิ (หัวเราะแบบเกล้า)
อุ้ยๆๆ ไม่เอาอย่าพึ่งคิดไปไกล เดี๋ยวรอดูก่อน ฮุฮุ (เสียงหัวเราะอันแท้จริง)
-
ฝึกความอดทนคือไร อยากรู้!!!!!!!!!
-
แต่ละคำที่เอามาด่าสุดจะบรรยายปากหมามากกกกกก 5555555555555
-
เกมอะไรอะ เล่นด้วยคนดิ //ถูกเป๊ปตบกลับมา
ดีกันเถอะน้าาาาา
-
T T กลับมาลงไวๆนะ
-
แรงทั้งปั๋วทั้งเมียเลยยยย ตลกดีค่ะ บางทีมีอ่านแล้วงงบ้างเล็กๆ(เอ๊หรือเค้าอินดี้เกินไปเราไม่เข้าจายยยย?)
ติดตามๆ :mc4:
-
อดทนไร ไม่ให้เสร็จสมเรอะ :ruready
แหมะถ้าแบบนั้นก็คงดี :heaven
แต่อย่าเล่นเกมส์พิเรนๆอีกละ จากที่ใกล้จะดีกัน คงจะได้ดีกันตอนชาติหน้าบ่ายๆ :katai1:
เยร้เฮ้ อย่าทะเลาะกันอีกล่ะเว้ย ทะเลาะแต่ละที โอ้ แลมโบ้ o22
อยู่กันดีๆเถิดหนา o13
-
อยากอ่านต่อแล้ววววววววววววววววววว มันส์มากกกกกกกกกกกกกก
-
ไม่มีคำบรรยายใดๆ
อตนที่ 13 นี่มีจะเมนต์นะ แต่อ่านตอนที่ 14 แล้วเมนต์ไม่ออก 555555555555555555555
-
เฟียชฟี่ เฟียชฟี่. เฟียชฟี่. เฟียชฟี่. เฟียชฟี่
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
พึ่งได้อ่านเรื่องนี้
:-[
บอกตรงๆคือชอบแนวแบบนี้มากๆ หาอ่านยาก
แรงมาแรงไป มีอ้อนบ้างเล็กน้อย :o8:
ปกติเจอแต่นาง(นาย)ร้ายเล่นแรงมาก็กัดฟันทน ร้องให้กระซิกจนเบื่อแล้ว
เจอแบบนี้เข้า
เอาใจไปเลย :กอด1:
-
:hao6:
-
:call: :call:
-
มาแล้วว ขอโทษที่หายไปนานนะคะ ขอบคุณมากที่ยังติดตามกันอยู่ :heaven
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode 15
‘ BE SUFFERING. ’
ทุรนทุรายไปซะเถอะ!!!!!!!
กฎกติกาเหรอ.. ง่ายๆสบายมากครับ เด็กอนุบาลยังเอาไปเล่นได้ถ้าอยากจะเล่น เกมฝึกความอดทน ที่มีตัวผมเป็นเดิมพัน..
“ภายใน 2 อาทิตย์ มึงต้องทนให้ได้ทุกอย่าง ทุกคำขอ ทุกการกระทำของกู ถ้ามึงขัดกูด้วยอารมณ์หรือเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นล่ะก็ เกมจบ มึงแพ้ และจะไม่มีสิทธิ์ได้ข้องเกี่ยวกับชีวิตของกูอีก ฟอร์เอเวอร์”
เข้าใจคำว่าฟอร์เอเวอร์มั้ยครับ ความหมายมันก็แปลว่า ต-ลอด-ไป ..
“แล้วถ้ากูชนะล่ะ..”
มันถามกลับมา โห..นี่คงมั่นใจว่าจะชนะได้สินะ แต่ผมยิ้มหวานตอบ แล้วไล่ฝ่ามือไปตามโครงหน้าของอีกคน
“เราก็จะมา..นับหนึ่งด้วยกันใหม่ไงล่ะ..”
กูตอบได้น่ารักป๊ะ?
ตัดฉับกลับมาที่สถานการณ์ปัจจุบัน ..ไอ้เกมฝึกความอดทนนี่ก็ตั้งชื่อให้มันดูเก๋ไก๋สไลเดอร์ไปงั้นอ่ะครับ เอาจริงๆมันก็คือ จับเหี้ยตองมาลองบท เบ๊ชัดๆ หึหึ..อย่าคิดว่าผมจะมีคำว่าปราณีเลยนะ เป๊ปเปอร์เป็นคนใช้ชีวิตเต็มร้อยไม่มีอะไรครึ่งๆกลางๆนะฮะ ยกตัวอย่างเช่นตอนนี้กระผมนั่งอยู่ในคลาสเรียน แต่ตามองไอโฟนในมือ นิ้วจิ้มทัชสกรีนเป็นระวิง กูรอเวลานี้มานานแล้วมึ๊ง..
ตำแหน่งอนาคตผู้บังคับบัญชาการรถไฟแห่งชาติ ฉายานักสับรางขั้นเทพอย่างนายเป๊ปเปอร์คนนี้ ขอบอกเลยว่าอยากจะลองเห็นปรากฏการ ‘รถไฟชนกัน’ ดูซักครั้งให้เป็นบุญตาว่ะ..
…
ตอนนี้ คลาสจบ แต่คนไม่จบ ผมเดินทอดน่องอย่างอารมณ์ดีออกมายืนหน้าคณะ ยิ้มแย้มจนคนแถวนี้มองกันด้วยสายตาเคลือบแคลงสุดตีน แม้แต่เพื่อนรักหักสวาทอย่างไอ้เพ้นท์และไอ้นู มันยังออกปากถามว่ากูแดกยาผิดขวด ใช่รึไม่? ..
คำตอบคือไม่ใช่
“พี่เป๊ปป..~”
ผมหันไปตามเสียงเรียก อา.. มาแล้วครับ เอวบางร่างน้อยสาวแตก สเปคผมวิ่งหน้าตั้งมาแล้ว! น้อง ‘พีค’ วิ่งถลาเข้ามาโอบเอวผมแล้วเอาหน้ามุดอกแสดงความคิดถึง ซึ่งผมก็อดใจไม่ได้ที่ต้องคว้าตัวเล็กๆตรงหน้ามาฟัดกลับให้หายอยาก
“คิ คึคึ พี่เป๊ป ผมจั๊กจี้เว้ย” พีคหัวเราะไปพูดไปเมื่อโดนผมฟัดแก้มซ้าย แล้วเอาปากเม้มแก้มขวาแรงๆแถมด้วยการกัดซอกคออย่างหมั่นเขี้ยว แม่งง ขาวชิบหาย!! อยากดูดว่ะครับ อารมณ์เหมือนเวลาเห็นกระดาษขาวๆแล้วเราต้องวาดอ่ะ
“ก็คิดถึงพีคเนอะ” ผมกดปากใส่แก้มของพีคแน่นๆแล้วพูดอู้อี้ ทำไมแก้มนุ่มวะ หอมด้วย ทำมายย กูชอบแก้มแบบนี้
“คิดถึงแต่หายเงียบเลยนะ มันน่าป๊ะ พูดแล้วเคืองจี๊ดๆ” พีคว่าแล้วผลักผมออก ผมเลิกคิ้วขึ้นขำๆ เฮ้ยอย่าทำหน้าตาน่ารักแบบนี้ เดี๋ยวอดใจไม่ไหว พีคก็เป็นคนแบบนี้แหละครับ ออกจะคล้ายๆแนวน้องปลา แต่ว่าคำพูดจาหรือท่าทางจะห่ามกว่า(นิดนึง) แต่เอาเหอะ ยังไงก็น่ารัก พีคนี่เป็นกิ๊กหมายเลข 2 รองจากน้องปลาเลยนะ เห็นมั้ยว่าเป๊ปเปอร์รสนิยมดีแค่ไหน กิ๊กทุกคนนี่ไม่มีหรอกนะ แบบจิ้บเงี้ย(ยังจำหล่อนได้ไหม) ฟางเงี้ย สันดานปลาสวายแบบนั้นไม่เคยมีมาให้เห็นในสต๊อกเด็กกูขอบอก ที่เคยหน้ามืดคว้าผิดตัวให้เสียประวัติมาครั้งเดียว ก็คือไอ้..ตัวที่ชื่อตองนั่นล่ะ
“ถ้าพี่บอกว่า พี่กลับตัวมาเป็นคนดีรักเดียวใจเดียวแล้ว?” ผมพูดยิ้มๆ พีคทำหน้าเหวอแล้วถอยหลังไปสองสามก้าว
“ไม่มีทาง! นี่ใครๆวะ นี่ไม่ใช่พี่เป๊ปตัวจริง ใครปลอมตัวมาเป็นพี่เนี่ย! สิ้นคิดชะมัด..โอ้ย!” ผมตบหัวพีคเบาๆพอให้รู้สึก มันลูบหัวตัวเองแล้วทำหน้าเบ้ใส่ ผมไม่ต่อความยาวสาวความยืด แต่เอามือโอบคอพีคก่อนจะลากเข้าไปนั่งใต้ร่มไม้และเก้าอี้หน้าตึกคณะ ไอ้เพ้นท์กับไอ้นูที่นั่งอยู่ตรงนั้นทำหน้าตื่นเมื่อเห็นพวกผมสองคน
“พี่เพ้นท์ พี่ธนู หวัดดีครับ” พีคไหว้ทั้งสองคนอย่างรู้งาน สองสหายของผมก็รับไหว้แบบอึนๆปนเลิ่กลั่ก ไอ้เพ้นท์จิกตาใส่กูทันทีแบบต้องการคำตอบ แหม่ พ่อมึงเป็นไก่เหรอ ผมเบนสายตาหนีไปชมนกชมไม้ทางอื่น
“ไอ้..เอ่อๆ เป๊ปเปอร์ๆ มาซื้อน้ำกับกูหน่อยดิ๊” ไอ้ธนูออกตัวก่อน ผมเหลือบตาไปมอง กำลังจะตั้งท่าจะปฏิเสธแต่ก็โดนมันโอบคอแล้วลากไปซะ พีคมองตามพวกผมสองคนงงๆ พอไอ้นูลากผมมาได้ถึงจุดลับตาคนหน่อยปุ้บ แม่งก็ยิงคำถามรัวห่าทันที
“มึงคิดจะทำอะไรเนี่ย! พากิ๊กเก่ามาทำไม ไม่ใช่ว่ามึงจะไปคืนดีกับเฮียแล้วเหรอวะ!” เชี่ย ยิงคำถามขนาดนี้ไม่กลัวเพื่อนมึงพรุนเลยเหรอคร้าบ.. แต่ก็อย่างว่าแหละกูยังชิวๆอยู่ เฮ้ยนั่น ดาวคณะบัญชีมาเดินอะไรแถวนี้วะ ผิวปากแซวแม่งเลย กร๊าก แหนะๆมีค้อนใส่ดั้วะ อย่าให้รู้ว่าเดี๋ยวแอบไปสืบเบอร์กูมาแล้วกันน..
“ไอ้เป๊ป!!!” โอ้ยเสียงดังทำไม ผมหันไปทำหน้าบู่ว์ใส่แม่ง =3= ไอ้เพ้นท์มันรับบทแม่กูไปแล้ว มึงไม่ต้องอินเทรนด์มารับบทพ่ออีกก็ได้นะธนู ถึงมึงสองตัวจะเป็นผัวเมียกันก็ตามเหอะ..
“แล้วกูทำอะไรกับน้องเขายัง พวกมึงก็อยู่ด้วยนี่หว่า ไม่ใช่ว่าจะลากไปปี้กันซะหน่อย ร้อนตัวไปได้ ก็แค่รักกันแบบพี่น้อง เหมือนกูกับน้องปลาไง” ผมแคะขี้หูไปพูดไป
“สัด แล้วเฮียเขารู้มั้ย มึงเล่นให้ไอ้เพ้นท์โทรเรียกเฮียมาด้วยแบบนี้ นี่มันกะมีเรื่องชัดๆเลยนี่หว่า!!”
เอ๋าา.. ก็รู้กันนี่ แล้วจะถามทำไม..
ผมยักไหล่ให้เป็นคำตอบของมันแล้วหันตัวเดินกลับทางเดิม เดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมไอ้นู ก็เห็นว่าตอนนี้ทุกคนก็อยู่กันพร้อมหน้าแล้ว รวมถึงคนที่ผมใช้ให้ไอ้เพ้นท์โทรตามก่อนน้องพีคจะมาถึงนิดนึงด้วย..
ไอ้ตอง
บนโต๊ะนั้น น้องพีคยังคงไม่รู้สึกรู้สา แต่ไอ้เพ้นท์หน้าซีด ส่วนเหี้ยตอง มันมองผมด้วยสายตาตัดพ้อปนเจ็บปวดครับ.. ถุ้ย! อย่าไปเชื่อเลยกูตอแหล คิดเหรอครับว่าคนแบบมันจะมีโมเม้นท์พระเอกแบบนั้น ไม่มี๊! ทันทีที่ผมเดินมาถึงโต๊ะไอ้ตองก็จ้องกูเขม็งเลยล่ะ จ้องแบบอาฆาตพยาบาทแทบจะหักคอกูไปจิ้มน้ำพริกแดก แถมตีนนี่กระดิกยิกๆ มึงเป็นโรคพาร์กินสันเหรอ
“หิวป่ะ หาไรกินกันเหอะ พีคหิวรึยัง?” ผมพูดออกไปเหมือนไม่รับรู้รังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านเหมือนงูแผ่แม่เบี้ยของไอ้พี่ตอง
“ไม่หิว” ..ทุกสายตาจ้องไปยังไอ้คนที่ เสือกตอบ ทั้งที่ไม่มีใครถาม ไอ้ตองโพล่งออกมาหน้านิ่ง แถมจ้องผมด้วยสายตาว่าไม่พอใจแบบสุดตีน น้องพีคขมวดคิ้ว ไอ้เพ้นท์กับนูแม่งเลิ่กลั่ก คงกลัวว่าจะมีวางมวยตรงนี้ แต่ผมกลับแสยะยิ้มออกมา..
“งั้นก็ไม่ต้องแดก” ผมตอบออกมาสบายๆ แอบเห็นไอ้ตองมีสีหน้าดีขึ้นทันที แต่นั่นก็แค่ก่อนหน้าที่ผมจะต่อประโยค “มึงอ่ะไม่ต้องแดก แต่กูจะแดก แล้วมันก็เป็นหน้าที่มึงที่ต้องพาพวกกูไปรับประทานอาหาร จากนั้นแล้วก็รอพากูไปส่งบ้านด้วย .. วันนี้เอารถอะไรมาวะ”
ผมพูดแล้วชะเง้อมองไม่รอคำตอบ สีแดงสะท้อนแสงเป็นประกายแวบกระแทกตาอยู่ใต้ร่มไม้ไม่ไกลมากนัก คนที่ผ่านไปมาแถวนี้ยืนจ้องกันยังกับเห็นของแปลก แต่แม่งง ยังไงผู้ชายมันก็ต้องคู่กับความเร็ว อดชมไม่ได้อยู่ดีว่าแม่งงามชิบหายรถ(อดีต)ผัวกรุว์
“อเวนทาดอร์ซะด้วย..” ผมเดาะปากยิ้มๆ อันที่จริงก็คาดไว้อยู่แล้วล่ะว่ามันคงเอาคันนี้มา เพราะตอนนี้ไอ้ตองกำลังอยู่ในช่วง ‘เติมโปร’ มันรู้ว่าผมชอบรถสปอร์ต แต่ซื้อเป็นชื่อตัวเองไม่ได้เพราะหม่อมแม่ไม่อนุญาต (คงกลัวว่าจะเกิดอันตราย ซึ่งผมก็รับปากไม่ได้ว่ามันจะไม่เกิด) แลมโบร์กินี่แม่งเป็นรถสปอร์ตสองที่นั่ง แค่คิดก็สนุกแล้ว
“รถกูนั่งได้แค่สองคน” มันตอบเหมือนว่าหาทางรอดให้ตัวเองได้ แต่ขอโทษ มองหน้ากูแล้วพิจารณาออกมาใหม่ คนอย่างไอ้พริกถ้าคิดจะกัดแล้ว กัดไม่เคยปล่อย! กูล็อกกรามได้โว้ย!
“แล้วไง? งั้นมึงก็ขับทวน พาพวกกูไปส่งร้านอาหาร ทีละคนสิ.. ยากอะไร๊”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและท้าทาย ทุกอย่างในโต๊ะนี้เงียบลงไป ผมมองไอ้ตองที่ตอนนี้มันกัดกรามแน่น มือกำจนแขนเกร็งสั่นเหมือนอยากจะบีบคอผมให้ตายห่าคามือ ผมดุ้นลิ้นไล่ตามขอบฟันตัวเอง
“เอ่ออ.. ไอ้เป๊ป วันนี้พวกกูเอารถมาว่ะ เดี๋ยวกูขับไปกันเองก็ได้ สะดวกกว่าด้วย” ไอ้เพ้นท์พยายามหาทางออกและประนีประนอมด้วยสันติ แต่บังเอิญกูไม่ใช่พวกประเภทเลิฟแอนด์พีซว่ะเพื่อน แต่ถ้าเมคเลิฟวิธพีคอันนี้ก็ค่อยว่าไปอย่าง บ๊ะ จัญไรได้โล่..
“ไม่ต้อง มึงเคยบ่นว่าชอบรถไอ้ตองนี่ ไหนๆก็ไหนๆละ วันนี้ลองขับด้วยเลยดิ่”
“ไอ้เป๊ปปป..” ไอ้เพ้นท์กัดฟันเรียกผมเสียงแหลม มันเอาตีนไล่เตะขาผมอยู่ใต้โต๊ะเป็นพัลวัน แต่ผมยังยิ้มหน้าระรื่นอยู่กับสถานการณ์อันน่าสงสารของยอดชายนายใบกล้วย และเส้นแบ่งความเป็นความตายของสหายรัก อย่างว่า ไอ้ตองแม่งหวงรถมันชิบหายวายวอดอ่ะครับ ขับมันยังไม่ยอมให้กูขับเล๊ย ให้แต่นั่ง นั่นขนาดว่าสมัยคบกันนะน่ะ แม่งรักษาความเชี่ยได้ดั่งเกลือรักษาความเค็มจริงๆ แล้วที่ผมออกปากว่าให้ไอ้เพ้นท์ไปขับขี่ลูกรักมันแบบนี้ เหี้ยตองจะเอากุญแจรถปักหัวไอ้เพ้นท์ดับตรงนี้ก่อนรึเปล่า อันนี้ก็ได้แต่ลุ้นเยี่ยวเหนียวกันไป..
“มึง..” ไอ้ตองกดเสียงต่ำ เหมือนว่าเส้นความอดทนของมันใกล้ขาด
“ตองจะไม่ทน?” ผมถามมันด้วยเสียงน่าสงสารแถมด้วยการช้อนตามองวิ้งๆ น้องเนยครับพี่เป๊ปขอยืมวลีซักครู่นะครับ เดี๋ยววันนี้พี่ทุบรถโชว์ให้หนึ่งคัน ข้อหาสร้างมลพิษต่อสิ่งแวดล้อม น้องพีคมองผมแบบอึ้งปนงง จะว่าไปบทพีคหายไปตั้งแต่ตอนไหนแล้ววะ ทนน้ำลายบูดไปอีกแป๊ปนะคนดีของพี่
“เป๊ปพอแล้วมั้ง พอเหอะ..” ไอ้ธนูเริ่มออกปากเมื่อผมกับไอ้ตองตอนนี้เล่นเกมจ้องตากันอย่างไม่ลดละ ใครกะพริบก่อนแพ้แดกขี้ ถุ้ยไม่ใช่ ผมไม่สนใจเสียงของคนรอบข้าง ฉีกยิ้มมองหน้าไอ้ตองอย่างคนที่ ถือไพ่เหนือกว่า!
“นี่วันที่หนึ่งเองนะ โธ่.. น่าสงสาร” ผมเบะปากแล้วเน้นออกเสียงตัว S เอคเซนท์ ส.เสือดาวคะนองชัดเจนจนน่ายำตีนใส่แม้กระทั่งในสายตาตัวเอง ไอ้ตองกำหมัดแน่น ปากหนักนักเหรอไอ้เหี้ย งั้นจัดไปอีกประโยคดิ่!
“กากว่ะ”
เขาว่ากันว่า อันสิ่งมีชีวิตเพศชายนี้ ศักดิ์ศรี.. แดกไม่ได้แต่ต้องแบกไว้จนวันตายห่านะครับ ด่าพ่อล่อแม่ ไอ้เหี้ยไอ้ห่า จัญไรไข่เหม็น ควายจั๊ดง่าว ด่าไปเหอะ ถ้าแม่งอยากเมินแม่งก็ทำใจเมินได้ แต่วันไหนลั่นวาจาด่าแม่งว่าไอ่กาก! นูบ! อ่อน ตุ๊ด ไร้น้ำยา! คือถ้าไม่ได้ใจเป็นหญิงนะ ตัวผู้ร้อยทั้งร้อยแม่งตายเป็นตายอ่ะเชื่อกูสิ
“..ได้”
“ห๊ะ!!?!” จบคำตอบของไอ้ตอง เสียงของสองผัวเมียมันก็ร้องออกมาอย่างไม่เชื่อหูทันที แต่ผมนี่แทบจะตีเข่าดังฉาด แหมะ ถูกใจกูจริงๆ “แต่แค่สองรอบ.. พวกมึงนั่งตักกันไป”
“ให้ไอ้เพ้นท์ขับด้วยนะ” ผมพูดต่อ แต่คนโดนพาดพิงก็รีบขัดออกมาหน้าตื่น
“กูไม่ขั๊บบบ”
“จะกลัวอะไรนักหนา” ผมหันไปถามมันเหวี่ยงๆ ไอ้นี่ทำกูผิดแผนว่ะ ไอ้เพ้นท์ถลึงตาใส่ผมแทบถลน ส่วนไอ้นูก็ขยับปากโดยไม่มีเสียงว่า ‘กลัวผัวมึงไง’ ..
..อีเวร ไอ้พวกเวร! ตอนนี้กูโสดโว้ย แอบเห็นไอ้เหี้ยตองกระตุกยิ้มมุมปากทันทีด้วย ส่วนน้องพีคก็ทำหน้างงต่อไป เอ้อ พีคยังไม่เคยรู้นะสินะว่ากูมีผอสระอัวแล้ว จะว่าไปในบรรดากิ๊กเนี่ย ความจริงก็มีแค่น้องปลาคนเดียวแหละที่รู้(มั้ง)..
สุดท้าย รถก็ขับสองรอบตามที่ไอ้ตองเสนอครับ รอบแรกมันต้องไปส่งไอ้สองผัวเมียเพ้นท์นูก่อน โดยที่ไอ้นูผู้ซึ่งตัวใหญ่กว่าก็ต้องรับหน้าที่ให้ไอ้เพ้นท์นั่งตักไป ก่อนขับนี่หน้าตาแต่ละคนบอกบุญไม่รับมาก สารถีหนังหน้าเหมือนเพิ่งไปแดกขรี้มา ส่วนไอ้สองผัวเมียก็แทบจะจุดธูปเรียกเทวดามาคุ้มครอง แหยะ ป๊อดว่ะ พวกมันขับกันออกไปสิบห้านาทีกว่าแล้วล่ะยังไม่กลับซักที รึแม่งจะเอาเพื่อนกูไปฆ่าฝังศพไว้จริงๆป่ะวะ..
“พี่เป๊ป พี่ทำไรอ่ะ”
ผมหันไปตามเสียงเรียกน้องพีค ที่ตอนนี้นั่งรออยู่กับผมที่เดิม แต่ทำไมต้องขมวดคิ้วแล้วมองหน้าพี่เป๊ปแบบนั้นด้วยล่ะครับ
“ก็นั่งอยู่ มอง นู่นนี่ไปเรื่อย?”
“ไม่ใช่ ผมหมายถึง พี่เป๊ปคิดจะทำอะไรกับคนที่ชื่อตอง?” ผมเลิกคิ้วขึ้นกับคำถาม .. รู้ด้วยแฮะ เออแต่แสดงออกโจ่งแจ้งขนาดนั้นถ้าจะไม่รู้ก็คงบื้อเกินไป -_- ผมยิ้มมุมปาก ลากมือตัวเองไปแตะที่หลังมือขาวของอีกคนที่วางอยู่บนโต๊ะ ใช้นิ้วคลึงเบาๆแล้วมองช้อนตาใส่อีกคน..
“พี่ก็แกล้งมันไปเรื่อย พีคไม่รู้นิสัยพี่หรอกเหรอ” ผมถามเหมือนน้อยใจ ดึงมืออีกฝ่ายเข้ามาจนร่างประชิดกัน กระซิบเข้าข้างหูพีค พร้อมงับใบหูอีกคนเบาๆ “หืมม”
“พี่เป๊ป.. นี่มันหน้าคณะไม่ใช่เหรอ” พูดเหมือนอายแต่ก็เอียงคอให้กูแล้วล่ะ
“แล้วไง เคยเห็นพี่แคร์เหรอ” กูด้านเป็นงานอดิเรกอยู่แล้ว แต่เอายังไงตรงนี้มันก็เป็นจุดบอดอยู่หน่อยๆล่ะน่ะ มืออีกข้างผมลูบคลึงที่ช่วงสะโพคของพีคแรงๆ อีกมือกำรอบข้อมือเขาไว้แรงๆ ลมหายใจของคนในกอดหอบแรงและร้อนขึ้นจนรู้สึกได้.. ผมแสยะยิ้มอย่างพอใจ
ใส่คนที่ยืนอยู่ด้านหลังพีค
ไอ้ตองยืนมองผมกับน้องพีคกอดกันอยู่บนโต๊ะ มันมองอย่างโกรธเกรี้ยวและแขนที่หมัดที่กำแน่นจนเกร็งสั่นไปทั้งแขน สายตาแม่งเหมือนจะฆ่าผมให้ตาย เดี๋ยวๆๆ อย่าไปจิ้นว่ามันเป็นสายตาหึงหวงหรือตัดพ้อหรอกนะ แต่แม่งเป็นสายตาของเด็กช่างกลเวลาเจอคู่อริแต่ไม่มีปัญญาวิ่งไปตีประมาณนั้นแหละ!
แต่ผมก็ยังคงท้าทายมันต่อไป ผมรู้ว่าไอ้ตองรู้ว่าผมตั้งใจทำให้มันเห็น ดังนั้นนี่ก็เป็นการฝึกความอดทนของมันอีกขั้น
“มึง..” ผมอ่านปากของมันได้ยังงั้น ไอ้ตองยกนิ้วชี้หน้าผม แต่ผมก็ยิ้มรับแถมจูบต้นคอของพีคแรงๆอีกทีอย่างยั่วยุ ลากลิ้นเบาๆขึ้นไปจนถึงหลังหูโดยที่ดวงตาจ้องใบหน้าไอ้ตองไว้ตลอดทุกการกระทำของตัวเอง พีคตัวสั่น ครางเบาๆ
หึ.. จะฟิวส์ขาดมั้ยเอ่ย ที่รักของพริก ..
ผลั่ก!
ตึง โครมม!!!
“โอ้ย อั่ก!!?”
“เฮ้ย!”
“ไอ้.. ชิบ!” ผมสบถออกมาทันที สัดไอ้เหี้ยพี่ตอง..นี่มึงเล่นยังงี้เลยเหรอ!!!! ผมมองหน้ามันอย่างเอาเรื่อง แต่อีกฝ่ายกลับตียิ้มและลอยหน้าลอยตากลับมาแบบกูสะใจใส่!
“โทษที.. ตีนมันลื่น”
ตีนลื่น พ่องงงง! จะบอกให้ว่าเมื่อกี้ไอ้ตองทำอะไร มันถีบคน! ไม่ใช่ถีบผมหรือน้องพีคหรอกนะ.. แม่งถีบคนที่เดินผ่านไปผ่านมาที่นี่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่นี่แหละครับ! แม่งถีบกระเด็นมาใส่กูกับพีค เล่นเอาเกือบหน้าหงายตกเก้าอี้หัวฟาดพื้นตายแล้วโว้ย ห่า!
“เฮ้ย! มึง นี่มันอะไรมาถีบกูทำไม!!?” ไอ้คนโดนถีบรีบพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วหันกลับไปชี้หน้าไอ้ตองอย่างเอาเรื่อง อีกมือกุมท้องตัวเอง ผมเหมือนคุ้นๆว่าไอ้หมอนี่เป็นรุ่นพี่ปีสามคณะเดียวกับผมมั้ง
“ก็บอกไปแล้ว ตีนมันลื่น” ไอ้นี่ก็แก้ตัวหน้าตาย สีหน้าไร้ความสำนึกสิ้นดี
“มึงหาเรื่องกูใช่มั้ย!” ไอ้ปีสามยังไม่ยอมความง่ายๆ (ธรรมดาป๊ะ เป็นกูๆก็ไม่ยอมนะ - -) มันตรงเข้าไปจะกระชากคอเสื้อไอ้ตอง แต่โดนจับข้อมือไว้ได้ก่อน มันจ้องหน้าคู่กรณีของมันอย่างไม่สบอารมณ์
“หน้ามึงกวนตีน .. พอใจมะ” คราวนี้มันพูดเสียงต่ำเย็น กดสายตาจ้องคนตรงหน้าแบบโคตรน่ากลัวอ่ะ คนแถวนั้นเริ่มมุงดู ไอ้ปีสามนิ่งอึ้งไป อีกฝ่ายเลยใส่ไปอีก “..หรือมึงจะเอา?”
พูดจบไอ้ตองก็เหวี่ยงไอ้พี่ปีสามออกจากตัว แถมยังตวาดไล่ไทยมุงแถวนั้นจนกระเจิง ก่อนจากไม่วายชี้หน้าขู่ไอ้ปีสามอีกรอบ เอ.. เหมือนว่าเรื่องนี้มึงจะเป็นคนผิดป่ะ มีอิทธิพลในมหาลัยรึก็ไม่ แล้วเหี้ยไรไปทำกร่างเช่นนั้น แต่ผมก็อดฮาไม่ได้ว่ะ สันดานจริงๆเลยแม่ง..ไอ้ตอง
แต่ยิ่งเห็นแบบนี้ ผมก็ยิ่งรู้สึกนะ
ว่ามันนั่นแหละ ..แมทช์กับผมที่สุดแล้ว
“จะไปกันได้รึยัง” ไอ้ตองเดินมาถามเสียงสะบัด(?) พีคหันมามองหน้าผมพะวงๆ
“พี่เป๊ป..”
“อือ.. ไปๆ ปะๆ พีคนั่งตักพี่เนอะ” ผมพูดไปดันพีคให้ออกเดินไป ส่วนไอ้ตองหันควับมาจ้องผมเลยทีเดียว อ้าว ทำไมทำหน้าแบบนั้น อย่าบอกนะว่ามึงลืมคิด? ต๊าย! ผมแกล้งทำตาโตใส่มันแบบล้อเลียน ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า! โง่! ควาย! ฮ่าๆๆๆ
ในรถเป็นไปด้วยบรรยากาศอึดอัด ..แต่ไม่ใช่กับผม ผมได้นั่งรถสปอร์ตหรู เบาะนุ่มๆ แอร์เย็นๆ บนตักมีหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักนั่งอยู่ สัมผัสถึงแก้มก้นอ่อนนุ่มที่วางอยู่บนขากูแล้วนี่มันฟินนาเล่บอกไม่ถูกนะฮะ คึ ส่วนสารถีก็เหยียบคันเร่งซะ ..อืม มึงจะรีบไปลงนรกขุมไหน? เป็นไปได้จงอย่าลากกูไปด้วย ผมพยายามดึงปลายประสาททั้งหมดในร่างกายมาที่หน้าตักของตัวเอง จงสนใจแค่ตูดน้องพีค ตูดน้องพีค..
เออ ยอมรับก็ได้.. กูเองตอนนี้ก็เกร็งอยู่มิใช่น้อย
“พี่ตองครับ ช่วย.. ลดความเร็วหน่อยได้มั้ยครับ” พีคทนไม่ไหวเอ่ยปากออกไปหน้าซีดๆ และ..ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก มีแค่ความเร็วของรถที่เพิ่มขึ้นก็เท่านั้น แม่ง..
“กวนตีนไอ่สัด..” ผมต่อเสียงในใจออกมาเป็นคำพูดเบาๆ แต่ในรถแคบๆแบบนี้มีเหรอมันจะไม่ได้ยิน ไอ้ตองหัวเราะออกจมูกดังหึ! แม่งขับเหมือนอยู่ในสนามฟอร์มูล่าร์วัน พ่อมึงเป็นมีดเหรอเที่ยวปาดเขาไปทั่ว มึงไม่ดริฟท์โชว์ด้วยเลยล่ะไอ้สาด!
รถจอดได้ผมก็แทบคลานลงจากรถ เข่าเขิ่วกูอ่อนปวกเปียกหมด แต่ไม่ได้ ต่อหน้าเด็กต้องรักษามาดนิดนึง อ้ากกกก!!! ผมไม่รู้ว่าใครรู้มั้ง แต่ที่แน่ๆไอ้เชี่ยตองน่ะรู้ ว่าถ้าผมไม่ได้ขับเองล่ะก็ ผมกลัวความเร็วรถ! นั่งอยู่ข้างคนขับแล้วแม่งหัวใจจะวายแล้วครับ!!
“พี่เป๊ปเป็นไรป่าว หน้าซีดๆ”
ผมโบกมือไล่คำถามนั้นของน้องพีค หันไปมองไอ้ตองที่เพิ่งเดินตามหลังมาแล้วก็อยากโดดขาคู่ใส่ซักที
“ยืนทำอะไร เข้าร้านไปสิ” มันพูดเหมือนไม่รู้สึกรู้สาต่อการกระทำของตัวเอง แต่ในตานี่พราวระยำ เอ้ย ระยับ! ผมเดินเข้าไปในร้านอาหารที่ไอ้ตองพามาโดยไม่ได้ปรึกษาใคร แต่ก็ดีแล้ว เพราะพอผมเห็นป้ายร้านก็แทบหลุดยิ้ม
อืม.. มันจำได้ว่าผมชอบแดกอาหารอิตาเลี่ยนว่ะ
บอกแล้วตอนนี้ไอ้ตองแม่งอยู่ในช่วง ‘เติมโปร’ ครับ สมัยก่อนน่ะไม่มีหรอกตามใจกันง่ายๆแบบนี้ ไอ้ตองชอบอาหารไทย และเกลียดความเลี่ยนของอิตาเลียน ทีนี้ถ้ากูเกิดอยากจะแดกขึ้นมา เป็นเมื่อก่อนก็ต้องให้วางมวยกันยกสองยกก่อนถึงจะได้ -*-
เข้าไปถึงร้านก็เห็นไอ้เพ้นท์กับไอ้นูนั่งเคว้งกันอยู่บนโต๊ะใหญ่ๆ ไอ้นูกระดกน้ำเปล่าส่วนคุณเพ้นท์แม่ง..โอ้วส์! เปิดไวน์แดกแล้วครับ! สัดนี่หัวสูงตลอดอ่ะ ผมเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับพวกมัน แย่งไวน์ไอ้เพ้นท์กระดกจากปากขวดและเริ่มสั่งอาหาร ไอ้เพ้นท์มองผมอย่างเดียดฉันท์เหมือนเห็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจที่สุดในโลก
“.. รายการอาหารครบนะคะ กรุณารอซักครู่ค่ะ”
พนักงานสาวหลังจากทวนรายการอาหารมากมายที่พวกผมแย่งกันสั่งเหมือนห่าลงเสร็จ แม่คุณก็ปลีกตัวเดินออกไป ผมหันมาเท้าคางกับโต๊ะแล้วสบตากับคนที่ผมตั้งใจจะให้เป็น ‘เจ้ามือ’ ในครั้งนี้ ยักคิ้วให้มันเบาๆประมาณว่า เป๋าฉีกแน่พี่น้อง
“พี่ตอง!”
เสียงของใครเรียกชื่อมัน ผมหันไปมองตามพร้อมกับทุกคนบนโต๊ะ และ.. เฮ้ย! น้องปลา!
“อ้าว! พี่เป๊ปด้วย!” น้องปลาทำท่าตกใจเกินโอเว่อร์ใส่ผมขำๆ คงเพราะเมื่อกี้เก้าอี้ผมหันหลังให้น้องปลาเลยเห็นไอ้ตองก่อน คนมาใหม่กวาดสายตาไปทั่วโต๊ะ ก่อนที่จะหยุดลงที่ใครคนหนึ่ง.. พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าขาวใสของกิ๊กหมายเลขหนึ่งเหือดหายไปเหมือนไอน้ำ..
ชิบหายแล้วจ้า
“.. ไอ่พีค”
“ไอ้ปลา”
ผมเคยบอกยังอ่ะครับ ว่าพีคกับปลา..
แม่งไม่แดกเส้นกัน!
“นี่มึงยังไม่เลิกยุ่งกับพี่เป๊ปอีกเหรอวะ” พีคเป็นคนพูดก่อน แล้วกวาดสายตามองปลาหัวจรดเท้า ปลาแสยะยิ้ม ความน่ารักหายไปความจัญไรเริ่มโผล่ออกมา
“หึ .. เสือก!”
เอาแล้วครับ ทุกคนเริ่มร้อนๆหนาวๆกันยกเว้นไอ้ตอง คือเรื่องที่พวกมันไม่ลงรอยกันนี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับผมหรอกนะ พีคกับปลาเนี่ย เขาจบมัธยมที่เดียวกันมา (แม่งโรงเรียนไหนวะ เด็กฮอตเห้ๆ) แล้วก็เกิดเรื่องบาดหมางกันมาตั้งแต่สมัยนั้น พอโตเป็นสาว(?) ก็ดั๊น.. ดวงดีคู่ ได้ผัว(ก็กูนี่แหละ)คนเดียวกันอีก เลยยิ่งบาดหมางกันเข้าไปใหญ่ ..
เอ๊ะ อ้าวสรุปมันก็เกี่ยวกับกูป่ะวะ...ช่างมัน.. เอาเป็นว่ายืนยันคำเดิม เด็กในสต๊อกเป๊ปเปอร์น่ารักทุกคนฮะ
“ปลา ปลาใจเย็นๆครับ พีคด้วย” ไอ้นูพยายามไกล่เกลี่ยและพยายามเปลี่ยนเรื่องด้วยการยิงคำถม “แล้วนี่ปลามากับใครเหรอ”
ปลายังจ้องหน้ากับพีคส่งสายตาลั่นเปรี๊ยะๆกันอยู่ แต่ก็ยอมหันมาตอบคำถามของธนู
“ปลามากับเพื่อนครับ..”
“ปลามากับเพื่อนครับ” แหน่ะ! คนที่นั่งข้างผมเบะปากแล้วเลียนเสียงตาม น้องปลาตาเขียวปั่ดขึ้นมาทันที ไอ้นูกับเพ้นท์ทำหน้าเหวอพร้อมรีบเอาน้ำเย็นเข้าลูบจนแทบสาด แต่ผมก็คงคอนเซปเดิม คือ..นั่งลุ้นอย่างเดียว ลุ้นครับ ลุ้นให้ตีกัน กร๊ากกกก .. โอ้ยใครเหยียบตีนกู เงยหน้าไปมองเห็นไอ้เพ้นท์ถลึงตาใส่อีก โห่ไรว้า..
“ไม่เอาน่ะๆ นี่ไม่อายเขาหรอ โต๊ะอื่นเริ่มมองกันแล้วนะครับ” ผมลุกจากเก้าอี้ไปโอบคอน้องปลา อีกมือก็ลูบผมพีค ทั้งสองคนยังจ้องกันเขม็งแต่มีท่าทีอ่อนลงเหมือนพยายามเก็บอารมณ์ ผมกดปากจูบเข้ากับหน้าผากของน้องปลาเน้นๆไปทีนึง..
กึง!
เสียงเหมือนแก้วน้ำถูกกระแทกดังลงบนโต๊ะดังลั่น ต้นเหตุไม่ใช่น้องปลา แต่เป็นไอ้ตอง คนที่ได้รับจูบผมไปเมื่อครู่มีสีหน้าเจื่อนไปทันที อะไร จูบของพี่เป๊ปเดี๋ยวนี้ทำให้รู้สึกไม่ดีแล้วใช่ป๊ะ ใช่ซี้..
“พี่เป๊ป! พี่ตองโกรธแล้วๆ” น้องปลากระซิบใส่ข้างหูแบบแตกตื่น
“อือ เห็นแล้ว” ผมตอบแบบไม่รู้สึกรู้สา
“พี่เป๊ปแกล้งพี่ตองไปอ่ะ แต่เดี๋ยวพี่เขาก็มาฆ่าปลาหรอก!” โฮะ! โอ้ย ทำไมน่ารักงี้วะ พูดแบบกลัวจริงๆด้วยนะนั่นอ่ะ ผมส่ายหัวใส่น้องปลายิ้มๆแล้วกระซิบตอบกลับไปแบบที่ไม่ค่อยจะเบานัก
“มันไม่กล้าหรอก” น้องปลาเบะปากใส่เมื่อเห็นว่าทำอะไรผมไม่ได้ หันไปยกมือบ้ายบายแหยๆให้ไอ้ตอง ก่อนจะเผื่อแผ่ไปยังทุกคนบนโต๊ะ ยกเว้นน้องพีคที่ปลาใช่การถีบขาโต๊ะใส่แทนการโบกมือ ก่อนที่แม่นางจะสะบัดตัวเดินกลับโต๊ะตัวเองไป
หลังจากนั้น.. การกินข้างดำเนินไปด้วยดีครับ ทั้งโต๊ะเงียบกริบ มีแค่เสียงไอ้เป๊ปเจื้อยแจ้วจนแทบกลายเป็นนกขุนทองอยู่ตัวเดียว และเสียงของพีคที่ตอบรับเป็นแค่ช่วงๆด้วยการเกร็งไอ้ตอง เพราะแม่งแผ่บรรยากาศดำมืดเหมือนมีหลุมดำอยู่กลางหลังตัวเองเหมือนจะสูบวิญญาณใครทุกคนที่เผลอสบตา พีคแม่งเกือบโดนมันแดกหัวอ่ะตอนที่โดนผมบังคับให้ป้อนข้าวป้อนน้ำ และเช็ดปากให้เหมือนลดอายุตัวเองไป 10 ปีกว่า ..
“ทั้งหมด.. 76,078 บาท ค่ะ”
“เหี้ย ทำไมแพงงี้!” ไอ้นูสบถตาโตในขณะที่คนอื่นเฉยๆ เพราะว่าหลักฐานมันก็ยังตำตา
“โทษๆ ไวน์กูเอง” ไอ้เพ้นท์ออกตัวแล้วหยิบกระเป๋าตังค์ตัวเองออกมา กำลังจะยื่นบัตรเครดิตใส่มือพนักงาน เพราะไวน์ขวดเดียวของมันราคาเกินครึ่งของราคาอาหารรวมทั้งหมด แต่ผมก็ขัดออกมาก่อนด้วยการดึงมือมันเอาไว้ ทุกคนชะงัก
“เราควรให้เกียรติผู้อาวุโสนะครับเพ้นท์” ผมพูดหน้านิ่งๆแล้วส่ายหัวปรามไอ้เพ้นท์ มันมองผมงงๆ เมื่อรอยยิ้มบนใบหน้าผมมันแสยะออกมาแบบเก็บไม่อยู่..
“ให้พี่ตองจ่าย”
จ่ายทั้งๆที่มันแดกแค่น้ำเปล่าแก้วเดียวนั่นแหละ!!!
TBC.
-
o18 o18
อ๊าคคคค เป๊บร้ายกว่านี้มีอีกไหม
-
คือจะกวนตีนก็เอาดีๆนะเป็ป ไม่ใช่ว่าถ้าพี่ตองหมดความอดทนแล้วมีคนอื่น จะมานั่งคร่ำครวญนะ
-
:call: :call: :call:
-
ขอให้พี่ตองโดนรถชน หรือสดุดระเบียงตึกตกลงมาตาย จะสมน้ำหน้าเป๊ปเปอร์ (ตอนนี้อยู่ฝ่ายตองคะ(เราเปลี่ยนสีไปตามสภาพแวดล้อม 55)
ระวังจะเสียใจนะเป๊ปนะ
-
พึ่งเข้ามาอ่าน สารภาพเลยว่าติดอ่ะ :hao7:
สนุกมากเลย เป๊ปน่าร๊ากกกกกกกกก
-
ร้ายนะ ตัวเอง ..
-
เป๊บ นายยังร้ายกว่านี้ได้อีกป่ะ :hao3:
อ่านเรื่องนี้แล้วสะใจสงสัยเราจะซาดิสวุ้ย ชอบๆ
ก็นะ ทั้งตองทั้งเป๊บก็ร้ายพอกันทั้งคู่งี้แหละสมน้ำสมเนื้อ
ยังกะใบหมามุ่ยกะใบตำแย :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
สงสารพี่ตองดีไหม :katai4:
-
สงสารไอ้คนแดกแค่น้ำเปล่าแต่ได้จ่ายค่าอาหารเกือบแสน
ตอนนี้รู้สึกได้เลยว่าเป๊บเปอร์ของเราเลือกกิ๊กได้โดนใจเค้ามากกกกก
แต่ละคนแก้มนุ่มๆ ตัวเล็กๆ ขาวๆ และตู๊ดนิ่ม ฮุฮุ (เม้นนี้ติดเรทไปไหมเนี่ย - -;;)
บอกคำหลายคำ (คำเดียวมันไม่พอ) ชอบ กวน โดน สุดๆ จะฮาก็ฮา จะสงสารก็สงสาร จะพ่วงสมน้ำหน้าก็ดี
แต่ที่เน้นๆ คือ สนุก! แต่ละคำแรงๆ โดนๆ ทั้งนั้น
โดนใจเลยค่ะ
-
รอออออออออออออออออออออออ :hao7:
-
ค่าน้ำแก้วเดียวของพี่แกแพงไปนะ :laugh:
อย่างนี้พี่ตองจะทนได้จนจบรึป่าวเนี่ยยย :z3:
รอนะฮะ :')
-
แอบซะใจ กินน้ำแก้วเดียวจ่ายเจ็ดหมื่น :laugh:
-
แสบทั้งคู่ เหมาะกันมาก
-
เป๊ปเอ้ย ชั้นว่าจบงานนี้แกฟ้าเหลืองแน่ๆเลยว่ะ
-
สะจายยยยยยย
-
สะใจเบาๆ :katai2-1:
-
ร้ายกาจ
ร้ายทั้งคู่เลย
-
การประชดไม่ดีน่ะเป๊ป ถ้าพี่ตองร้ายจนรับไม่ได้ ก็เลิกกันเถอะ อย่าทำร้ายกันเลย :mew4:
ตอนนี้ สงสาร ตอง :mew2:
-
สงสารตอง :sad4: :sad4: :sad4:
ตองผิดไรอ่า ที่ผ่านมาก็ฟางทำ แง่งงงง
-
อ่านรวดเดียวแล้วสรุปได้ว่า "เราอยู่ข้างพี่ตองค่ะ" :z2: :z2: :z2:
-
มีเมียเด็ก
ก็เงี่ยแหละตองเอ้ย
-
หายไปนานมาก.. ลงให้สองตอนเป็นการชดเชยนะคะ
คำเตือน ตอนนี้มีเนื้อหาที่ออกแนว กามๆ คาวโลกีย์ และไม่มีสาระนะคะ ถ้าใครที่ไม่ชอบฉากเอ็นซี
ก็สามารถข้ามไปอ่านอีกตอนได้เลย
ด้วยรักและห่วงใย, candynosugar+
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode 16
‘ WANNA PLAY TONGUE FIGHT, DARLING? ’
สงครามลิ้นหน่อยเป็นไงที่รัก!!!!!!!
“No matter who you are. No matter where you go in life..~ You gon need somebody, to stand by you..~”
ผมเดินพลางโยกตัวตามจังหวะเพลงที่หลุดจากปากตัวเอง อารมณ์ตอนนี้มีความสุขจริงๆหลังจากผลาญเงินไอ้ตองไปได้เฉียดๆจะแสนเหนาะๆ ว่านอนสอนง่ายแบบนี้น่ารักโคตรอ่ะ ผมหันไปมองคนที่เดินตามหลังมาเงียบๆอยู่
“When the night.. has come..~ And the land.. is dark. And the moon is the only light we’ll see.. No I won’t.. be afraid, No I won’t.. Just as long as people come and stand by me..~” ไอ้ตองตากระตุกเมื่อผมหันไปลูบหน้าลูบตามันแล้วร้องเพลงใส่ แหม่ หน้าบูดเป็นตูดลิง ยิ้มหน่อยลูกพ่อ ยิ้มสิยิ้มม.. ไม่ยิ้มเหรอมึง กูดึงแก้มแหกเลยแม่ง
“โอ้ย! ไอ้..” มันทำท่าจะด่าแต่ก็ต้องหุบปากไปเมื่อผมยกนิ้วส่ายปราม มิดีมิเอา คึ ระหว่างทางเดินผมก็ยังร้องเพลงที่ติดหูมาตั้งแต่ในรถไปเรื่อย จนเดินขึ้นลิฟท์มาจนถึงหน้าห้องผมก็ยังร้องต่อไปแบบวนไม่มีที่สิ้นสุด ไอ้ตองเหมือนจะรำคาญ แต่คงไม่หรอก น้ำเสียงผมนี่ The voice ยังอายอ่ะเชื่อป่ะ..
“Oh darling, darling stand.. by me..~ Oh.. stand by me..” ยังคงร้องต่อไปในขณะที่ไอ้ต่องสะบัดตูดเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ผมยิ้มกริ่ม แค่วันแรกก็แทบทำเอากูฟินขึ้นสวรรค์ไปหลายรอบ ติดต่อไปอีกสองอาทิตย์จิตใจกูจะรับได้ไหมเนี่ย โอ้วว์
“ต๊องกี้~ ขี้เสร็จแล้วมานวดหลังให้กูด้วยนะ!” ผมตะโกนเข้าไปในห้องน้ำ ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาเป็นชิ้นเป็นอันนอกจากเสียงพลาสติกฟาดกับอะไรซักอย่างดัง ปัง! ในห้องน้ำ คาดว่าไอ้ตองคงเหวี่ยงขวดแชมพูลงพื้น ทำไมกัน
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูทำให้ผมหันไปมอง ร่างสูงใหญ่เดินออกมาด้วยสภาพผ้าขนหนูห่อท่อนล่างแบบหมิ่นเหม่ผืนเดียว กระตุกทีเดียวก็หลุด.. หยดน้ำยังเกาะพราวตามกล้ามท้องที่ขึ้นให้เห็นเป็นลอนแบบไม่ต้องเบ่งโชว์ แล้วนี่ใครสั่งใครสอนให้มึงใช้ผ้าขนหนูสีดำวะ
เซ็กซี่สัดอ่า..
“มึงนี่ท่าจะชอบเรือนร่างกูเนอะ” มันหันมาพูด ในสายตามีแววล้อเลียนแล้วก็ภูมิใจอยู่ไม่น้อย ผมเลิกคิ้วใส่มัน
“กูยอมคบมึงเพราะเรือนร่าง หนังหน้ากับเงิน เอ้านี่มึงไม่รู้หรอกเหรอ”
“Kวย” อ๋าวว เล่นของต่ำนะครับคุณ.. ต่ำกว่าสะดือแต่เหนือกว่าเข่า อัลไลเอ่ยย?
“ผมก็มีเหมือนคุณนั่นแหละครับคุณตอง เยี่ยวได้แข็งได้ชักได้แทงได้แตกได้ เหมือนกันเด๊ะๆเลยนี่ล่ะครับ..”
“แต่เล็กกว่า”
“ไอ้สัด” เพิ่มไปอีกข้อ นอกจากการโดนหยามหน้าว่าเป็นไอ้อ่อนแล้ว สำหรับท่านชายแล้วอีกข้อห้ามก็คือการโดนวิจารณ์เรื่องขนาดนะครับ มึงอยากจะยาวใหญ่อะไรก็ช่างหวยครัวมึงเถอะ แต่ขอร้องนะน้อง อย่ามาแหยมกับพี่ จะเห็นจะคิดอะไรก็ไม่ต้องเสร่อพูดออกมา จะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน นะครับ พลีส
“จะไปไหน” ไอ้ตองว่าพร้อมดึงแขนผมไว้ ผมสะบัดแขนออกแล้วแกล้งเดินหนีใหม่ เอ้าเร็ว รีบมาง้อต่อดิ่กูเดินจะถึงประตูอยู่แล้วเนี่ย! โคตรแรดอ่ะกู
“ไปไหนไอ้เป๊ป”
“กลับบ้าน อยู่นี่แล้วจิตเสื่อม” ผมหันไปเบะปากใส่มันประกอบคำพูด แล้วทำไมยังไม่แต่งตัวอีก ไอ้เหี้ยกล้ามเนื้อใต้ผิวสีขาวเนียนๆกำลังล่อตากูอยู่ตรงหน้า มองต่ำลงไปนิดๆเห็นไรขนบางๆที่เชื่องลงกับส่วนล่างใต้ผ้าขนหนู .. อืมม
“มึงพากูเสื่อมเอง” ไอ้ตองตอบออกมา มือมันเชยใต้คางผมแล้วยกขึ้นให้สบตา “มองขนาดนั้นแล้ว แดกกูไปเลยก็ได้นะ”
..แหน่ะ! มันพูดแล้วกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมสายตาเจ้าชู้ที่ทอดมองมายังผม โอ๋ย..ให้ท่ากูสุดตีน! โอ้ยย ไม่ใช่พระอิฐพระปูนน่ะครับขอโทษ เป๊ปเปอร์ก็คน ก็ผู้ชาย ถึงจะมีผัวเมียแต่มันไม่ใช่ปัญหาหรอก เกิดเป็นผู้ชายยังไม่ไร้สมรรถภาพ อารมณ์ติดสัดแม่งมีให้สปาร์คตลอดเวลานั่นแหละ!
“นี่มึงให้ท่ากูหรอ” ผมถาม ไอ้ตองเล่นหูเล่นตาใส่ สายตาแม่งเจ้าเล่ห์ได้อีก เออ ชอบว่ะ กูชอบโดนผัวตัวเองม่อ.. อ้าวลืมไปมันไม่ใช่สามีผมแล้วนิ่ สามีเก่าเฉยๆ หึหึหึ.. ให้ตายสิ กลั้นยิ้มจะไม่ไหวแล้ว อะไรกันวะเนี่ย บรรยากาศแบบนี้ไม่ได้เจอมานานขนาดไหนแล้วนะ ความรู้สึกแบบนี้ที่ผมจะสัมผัสมันได้ ก็ต่อเมื่ออีกฝ่ายคือคนตรงหน้านี่ล่ะ
“เปล่า กูยั่ว” พอ เป๊ปเปอร์จะไม่ทน! ผมผลักร่างคนตรงหน้าออก แล้วดันอกมันไปเรื่อยๆจนกระทั่งไอ้ตองล้มนอนลงบนเตียง มันถอยหลังขึ้นไปจนกระทั่งพิงกับหมอนแบบโคตรให้ความร่วมมือในขณะที่ผมก็คลานตามไปคร่อมตัวมันไว้ติดๆ
“มีเซ็กซ์ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
“หา?” คนโดนถามเหวอแดก
“กูถามว่า มึงมีเซ็กซ์ครั้งสุดท้าย เมื่อไหร่” ผมย้ำอีกครั้ง “ห้ามโกหก รึถ้าจะทำก็ตอแหลให้เนียน เพราะถ้ากูรู้..”
“กูจำไม่ได้” มันตัดบทออกมาก่อน มองหน้าผมด้วยคิ้วที่ขมวดเข้าหากันนิดๆ งั้นกูเปลี่ยนคำถามให้ใหม่ก็ได้
“งั้นกับใคร”
“.. กับมึง” มันเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบออกมา หึ เกือบหลุดยิ้มเลยว่ะ แต่ว่านะ..
“โกหกรึเปล่า” ผมถามมันพร้อมหรี่ตามอง ไม่ได้แกล้งทำแต่คิดจริงๆ มันเคยมีด้วยเหรอครับสัจจะในหมู่โจร? ไอ้ตองไม่ตอบอะไร แต่มันกลับคลี่ยิ้มแล้วหัวเราะออกมา เสสายตามองไปทางอื่นแทน ..ไอ้สัด หมายความว่าไงวะ
“มองเหี้ยไร มองกูนี่” ผมบิดหน้ามันให้กลับมาประสานสายตากันอีกรอบ “ตกลงมึงโกหกจริงๆใช่มั้ยไอ้เหี้ย”
“เปล๊า..” งั้นมึงจะเสียงสูงหาพระบิดาเจ้าฤา!!? ไอ้ตองยิ้มเผล่ เชี่ยน่าโมโห มันโกหกรึเปล่า ผมเชิดหน้าแล้วมองมันอย่างพิจารณา ซึ่งคนตรงหน้าก็ทำแค่ยิ้มเหมือนขำอะไรนักหนา.. เออ ได้ ตอนนี้ช่างแม่งไปก่อน ยังไงความลับก็ไม่มีในโลก ถ้ามันแหลละก็ ผมเชื่อว่าเดี๋ยวซักวันผมก็ต้องได้รู้เองนั่นล่ะ เพราะฉะนั้นตอนนี้จะยอมเชื่อให้ก่อนก็ได้..
“.. ถ้าเป็นความจริง งั้นมึงก็ทำตัวได้น่ารักเลยล่ะ” ผมตบหน้ามันเบาๆซ้ายขวาก่อนจะกรีดยิ้มบ้าง ถ้าครั้งสุดท้ายของผมกับมัน ก็ตอนที่เล่นหนังสดให้ไอ้ฟางดู...เพิ่งเคยทำครั้งแรกนะครับไอ้แบบโชว์คนอื่นน่ะ เร้าใจใช่เล่น แอบอยากเล่นอีกแต่ไม่รู้จะหาใครมานั่งดูว่ะ กร๊ากก
ท้องของไอ้ตองโดนผมใช้เป็นที่วางตูด มือของผมลูบคลึงบริเวณแผ่นอกของมันก่อนจะลามขึ้นมาถึงร่างของตัวเองที่นั่งกดทับมันอยู่ ไล่ขึ้นมาถึงหน้าท้องช้าๆ ดึงชายเสื้อให้เปิดเลิกขึ้น เผยโชว์กล้ามท้องบางๆไม่มากไม่แบนไปที่ผมค่อนข้างภูมิใจกับมัน
“หืม.. ทำอะไรวะ กูอนุญาตแล้วเหรอ” ผมถามด้วยเสียงที่สนุกสนาน ดึงมือปลาหมึกของไอ้ตองที่เริ่มลวนลามตัวผมไปทั่วจับยกขึ้นไปไว้เหนือหัวเจ้าของมัน ผมก้มลงไปไซร้คอของมัน ฝากจูบไว้สองสามจุด ลมหายใจของคนโดนทำเริ่มถี่ขึ้น
ผมยิ้มกับตัวเอง ก่อนที่จะกระซิบชิดข้างใบหูมัน
“มึงทำตัวดี .. ก็น่าจะได้รางวัลนี่เนอะ..”
พรืด วืดด..
“!!!!” ไอ้ตองทำหน้าเหมือนสะดุ้งตื่นจากฝัน แม่งมองหน้ากูสลับกับเงยขึ้นมาข้อมือของตัวเองที่ถูกรวบไว้เหนือหัวและมัดแน่นไว้กับหัวเตียงด้วยเนคไทด์ โอ๊ะ สถานการณ์นี้มันยังไงกันนะ ยังไงกันนะ .. ความสนุกเริ่มเดือนพล่านในตัว ผมเลียรอบริมฝีปากตัวเอง
“แต่นั่นก็ต้องอยู่ภายใต้เกม ฝึกความอดทน อยู่ดีว่ะตอง..”
ทำไมกันนะ ร่างกายมันร้อนเหมือนไฟเผา.. และเชื้อเพลิง ก็คือไอ้สายตาหยิ่งผยองและท้าทาย ที่ไอ้ตองเริ่มส่งมาให้ผมนั่นไงล่ะ!
มันมองตามมือของผมที่ลูบไปมาบนร่างกายของตัวเอง ไล่จากท้องน้อย ยาวไปถึงช่วงอก ใช้ปลายนิ้วลากตามลำคอไปถึงปลายคางของตัวเอง.. ก่อนจะส่งนิ้วเข้าไปในโพรงปาก ใช้ฟันกัดนิ้วตัวเองไว้แน่นก่อนจะดูดมันจนเกิดเสียง โชว์ใครบางคนที่โดนมัดแขนไว้ดู ไอ้ตองหรี่ตา แขนมันเกร็งแน่นรวมถึงทั้งตัวของแม่ง เนคไทด์ที่รัดอยู่พยายามถูกกระชากออก เสียงดังกึง กึง น่าตกใจว่าหัวเตียงมันจะหักลงมารึเปล่า แต่เอาเหอะ ยังไงซะความพยายามของมันก็คงไม่สำเร็จภายในเร็วๆนี้หรอก
ผมดึงนิ้วออกจากปากตัวเอง .. น้ำลายเยิ้มตามออกมาเป็นสายก่อนจะหยดลงบนหน้าท้องของไอ้ตอง ผมก้มตามลงเลีย ในใจก็คิดไปนะครับ ว่าแหม่.. กูนี่ช่างแรดเสียเหลือเกิน
“เป๊ป.. ปล่อยกู”
“หือ ว่าไงนะ..” ผมถามกลับอีกครั้งเหมือนไม่ค่อยใส่ใจ เสียงเหี้ยตองแหบพร่าเต็มที่ แต่น่าเสียดายที่เป๊ปเปอร์เป็นพวกไม่แคร์ความรู้สึกของคนอื่นซะด้วย ก็เลยไม่คิดจะให้ความร่วมมือกับความพยายามของเจ้าพนักงาน(?) ฝ่ามือของผมยังคงลูบไปมาบนตัวของมันอย่างจงใจปลุกปั่น รู้สึกถึงอะไรแข็งๆที่ดุนสูงอยู่ใต้ผืนผ้าขนหนูสีดำ
ผมผละตัวออกมา และมองภาพตรงหน้าด้วยความพึงพอใจแบบสุดๆ! และยิ่งโคตรพ่อสนุกเมื่อเห็นใบหน้ากระหายอย่างทรมานตรงหน้า รู้สึกดีมากจนกลั้นรอยยิ้มไม่อยู่เลยว่ะ แต่ก็ไม่คิดจะกลั้นอยู่แล้วแหละ
ผมก้มลงไปจูบหน้าอกของมัน เสียงไอ้ตองซี้ดปากและผิวท้องที่เกร็งแขม่วจนกล้ามขึ้นเมื่อผมใช้ลิ้นลากเลียแล้วกัดเบาๆเป็นระยะ เน้นหนักตรงจุกนมแม่งปุ้บ เสียงกระชากแขนจากหัวเตียงดังขึ้นอีก เสียวล่ะสิมึง
“ซีดด.. จุ๊ๆๆ ไอ้เป๊ป.. ปล่อยกูได้แล้ว” แม่งจุ๊ปากรัวเสียงอย่างกับจิ้งจก ไอ้ตองพูดเสียงสั่น เสียงหอบหายใจดังออกมาพร้อมหน้าอกที่ขึ้นลง สายตาที่มันมองผมมีความแค้นที่อยากจะลงโทษและหิวโหยอย่างเต็มเปี่ยม แต่เชี่ยเอ๊ย.. ตรงนี้วิวดีชิบหายครับ ผมผละตัวออกมากวาดสายตามองคนด้านล่าง เซ็กซี่ไปป่ะวะไอ้เหี้ย
แชะ ..
“ไอ้เป๊ป!!!” ตะคอกเสียงลั่นเลยทีเดียว ไอ้ตองพยายามจะพุ่งตัวเข้ามาแต่ก็ทำไมได้เพราะโดนมัดไว้ หึหึ ว่าแล้วก็อีกซักรูปละกัน ผมยกไอโฟนในมือขึ้นก่อนจะบันทึกภาพเอาไว้เป็นที่ระทึกอีกหนึ่งช็อต
“อะไรเหรอครับ” ผมไปแบบซื่อๆ หนูไม่รู้หนูไม่เกี่ยว กูก็ทำไปทั้งๆที่รู้ว่าไม่ได้ผล ถ่ายเสร็จผมก็โยนไอโฟนไปไว้ไกลๆตีนไอ้ตอง เดี๋ยวจะโดนไอ้ห่านี่สอยร่วงซะก่อน มันจ้องมองผมอย่างอาฆาตมาดร้าย แต่กูแสยะยิ้ม
“ก็แค่เก็บไว้เผื่อคิดถึง แล้วก็ .. เผื่อเอาไว้แก้เผ็ดมึงตอนเลิกกันแล้วด้วยไง..?”
.. อะไร กูพูดอะไรผิด คนตรงหน้านิ่งอึ้งไปซักพัก ผมเหมือนเห็นว่าสายตามันหม่นลงไปประมาณเสี้ยวของเสี้ยววินาที แต่ในอีกแวบต่อมาสายตามันก็กลับมาเป็นแบบเดิม หยิ่งผยอง ท้าทาย กวนตีน มันยกมุมปากขึ้น เป็นหน้าตาที่ดูหล่อและเหี้ยอย่างลงตัวมากครับในสายตากู
“In your dream, Bitch..”
โฮ่ะ .. ลิ้นผมดุนมั่วไปทั่วปากเมื่อโดนคำด่าของมัน นี่เล่น Bitch เลยเหรอสัด อิ๊ เจ็บใจเล็กๆเหมือนโดนหยาม สองขาชันตัวขึ้นคุกเข่าตรงหน้าของไอ้ตองทันที มึงดึงสายเข็มขัดออกจากกางเกงตัวเองแล้วโยนทิ้งลงพื้นไปอย่างไม่แยแส ปลดกระดุมและดึงซิบลง แต่ก็ยังไม่ดึงกางเกงออก
“Let’s see.. Who’s the real bitch here!” ผมพูดแค่นั้นแล้วผละตัวไปจากมัน ไอ้ตองมีสีหน้าแปลกใจปนตกใจไม่น้อยเมื่อผมลุกจากเตียงแล้วหายออกไปยังห้องนั่งเล่น ไม่ปล่อยให้รอนาน กูก็เดินกลับมากระโดดคร่อมมันอีกครั้งพร้อมอะไรบางอย่างในมือ
“อืมม์ อ่า .. อย่าทำให้กูเป็นบ้า” ไอ้ตองเชิดหน้าขึ้นรำพัน ผมเร่งมือปลุกเร้าท่อนเนื้อใหญ่ผ่านผืนผ้าขนหนู วงน้ำที่ซึมผ่านปลายหัวของมันทำให้ผมตัดสินใจกระชากผ้าออก เผยให้เห็น ‘งู’ ของมันที่ตอนนี้ขยายใหญ่ชูคอ แถมปล่อยพิษออกมาขู่อีก..
นั่นทำให้ผมตัดสินใจที่จะ
นั่งมองมันนิ่งๆอยู่แบบนั้น ..
“สัด.. เป๊ป!!!” ไอ้ตองโวย แต่สะใจกูโว้ยย!! ผมไม่แตะต้องอะไรมันอีก มีแค่สายตาที่จงใจมองมันแบบโลมเลียให้ไอ้ตองสติแตก กร๊าก ผมเลียริมฝีปากตัวเองยั่ว เผยอตัวแล้วลูบกดแรงๆผ่านเนื้อยีนส์ตรงส่วนนั้นของตัวเอง เพราะตรงนี้เองก็ตื่นตัวจนเริ่มปวดแล้วเหมือนกัน ไอ้ตองมองผมที่เคลิบเคลิ้มด้วยมือของตัวเองตาไม่กะพริบ ตัวมันเกร็งสั่นวูบ กรามขบกัดกันแน่นจนกลัวว่าฟันจะหักเอา ส่วนกลางลำตัวขยายต่อไปและสั่นระริก ดูก็รู้ว่าคงทรมานอยู่ไม่น้อย..
“มึงกำลังทำอะไรอยู่วะเป๊ป ทำอะไรอยู่..” มันถามผมเสียงสั่น ผมหัวเราะใจลำคอ .. อะๆๆ ยังไงก็หัวอกลูกผู้ชายเหมือนกัน พอจะเข้าใจความทรมานกันอยู่ ผมเอื้อมมือไปแตะเข้ากับท่อนเนื้อไอ้ตอง ที่เห็นแล้วก็ต้องอดอิจฉาในขนาดไม่ได้ นี่ถ้ากูได้ไซส์ซักเท่านี้ กูคงมีโอกาสได้เป็นผัวแม่งสินะ.. ไอ้ตองกระตุกตัวเฮือก ผมยังคงสัมผัสท่อนเนื้อที่เต้นตุบในมืออย่างเบามือ
“เกมฝึกความอดทนไงที่ดาร์ลิง ฝึกความอดทน”
“อึ่กก.. ไอ้เป๊ป..!!” มันครางเมื่อผมเริ่มออกแรงบีบท่อนเนื้อที่ร้อนเหมือนจับไข้ของมัน นิ้วโป้งบี้เข้ากับส่วนปลายเยิ้มน้ำ เอวไอ้ตองเด้งสวน เสียงหอบหายใจของผมกับมันเริ่มแรง บอกตรงๆว่าตอนนี้เหมือนดาบสองคมชิบหาย อยากแกล้งยั่วให้ไอ้ตองสติแตก แต่สติตัวเองก็ใกล้จะไปอยู่รอมร่อละ!
ขวดกระปุกเล็กๆที่ผมไปหยิบมาเมื่อครู่ถูกเปิดออก ใช้นิ้วป้ายของในนั้นมาเป็นก้อนใหญ่ๆ ก่อนจะยัดใส่ปากตัวเองโดยที่ไอ้ตองไม่ทันได้เห็น ผมก้มลงครอบปากใส่ท่อนเนื้อที่แข็งแน่นตรงหน้า ไอ้ห่า ใหญ่จนกูแทบสำลัก แล้วนี่..ยังจะเด้งสวนหาพ่อมึง!?
“อา.. อย่างนั้นล่ะ ซี้ดด อา..” ผมรัวลิ้นเข้ากับปลายหัวอย่างรู้งาน ไอ้ตองซี้ดปากเหมือนกินของเผ็ดร้อนจนแทบลืมหายใจ แต่แล้ว..
สุดที่รักก็เหมือนจะเริ่มรู้ตัว..
“..ไอ้เป๊ป .. มึง”
“...”
“อ่ะ.. ไอ้เป๊ปเปอร์ เด็กเปรตมึง.. อ่ะ ซี้ดดด มึงงง!!!.. มึงทำอะไรวะ!!”
ผมหูทวนลมกับคำนั้น ยังคงใช้ปากปรนเปรอให้ไอ้ตองอย่างไม่หยุด เหมือนรักมันซะเต็มประดา แต่ความจริงเป็นเพราะรสเย็นจาก ‘ยาหม่อง’ ที่ยังติดอยู่บนปลายลิ้นผมมากกว่า ผมละเลงและดูดดุนท่อนเนื้อไอ้ตองอย่างสนุกสนาน ฮ่าๆๆๆ มันร้องและครางเหมือนทรมาน ..ตอแหล! เชื่อสิว่าที่จริงแม่งก็เสียวด้วย เพราะขนาดของในปากกูไม่ได้มีทีท่าว่าจะหดลงเลยซักนิด!!
พวกคุณคิดว่าผมเป็นคนยังไงครับ? ซาดิสม์? มาโซคิสม์? เฉลยคือกูมีครบ แล้วคิดว่าผัวกูเป็นคนยังไงครับ.. เฉลยคือไม่ได้ต่างไปจากกันหรอก!
“กูจะฆ่ามึง.. อ่ะ.. สัด..!” ผมผละปากออกมา ไอ้ตองหอบหายใจมองหน้าผมพอๆกับผมที่มองหน้ามันเหมือนกัน มันกำลังค้างเพราะยังไม่ได้ปลดปล่อยผมรู้ดี แต่ตอนนี้ไอ้หนูผมเองก็ตื่นตัวมากไม่แพ้มัน ผมถลกกางเกงตัวเองลงแล้วคลานไปคุกเข่าไว้ตรงหน้าไอ้คนที่โดนมัดแขนไว้อยู่
“.. แดกมันดิ่” ผมสั่งยิ้มๆ ไอ้ตองตาขวาง ผมไล่นิ้วกับริมฝีปากมันเบาๆจนกระทั่งมันยอมเผยอปาก กูรีบดันตัวเองเข้าไปทันที
“อืมม..” ไอ้ตองดูดแรงๆจนผมสั่นไปทั้งตัว แถมยังเอาฟันครูดโดยจงใจ เจ็บ แต่ก็เสียวอ่ะ ผมจับหัวมันไว้ ขยำกลุ่มผมมันแน่นแล้วกระแทกเข้าออกกับปากมัน จากเนิบนาบ และเร่งความเร็วขึ้นเมื่ออารมณ์พุ่งขึ้นสูง จนสุดท้ายกูก็ไม่สนแม่งละ หลับหูหลับตา เชิดหน้าขึ้นสูงแล้วก็
ทำทุกอย่างตามที่ต้องการ
“อืออ.. อา ฮ่า .. ฮ่า ตอง.. ดูดแรงๆ อือ ยังงั้นล่ะ.. ตองง.. อ่ะ อะ ออกแล้วแม่ง อื้อออ..!” ผมเกร็งตัวแน่นพร้อมปล่อยฉีดน้ำออกจากตัวเองเข้าปากไอ้ตอง ... วินาทีต่อมาทรุดตัวฮวบลงกับตัวมันอย่างหมดแรง .. อันที่จริงก็ไม่ขนาดนั้นแต่อยากจะสำออย แม่งช่วงเวลานี้โคตรรู้สึกดียิ่งกว่าเสพยา ผมซบหน้าลงกับไหล่ของมัน ค่อยๆพรมจูบเล็กๆไปทั่วตามลำคอไอ้ตอง
..แทนคำขอบคุณแล้วก็...ขอโทษละมั้ง?
“ตากูบ้างแล้ว”
“หือ?..” ผมส่งเสียงถามออกไป ทั้งๆที่ก็เข้าใจอยู่ว่ามันพูดถึงอะไร
“ปล่อยแขนกู..” มันสั่งเสียงเหี้ยม ผมผงกหน้าขึ้นมองมันแล้วยิ้ม ก้มลงจูบปากของคนตรงหน้า ไอ้ตองดูจะตั้งรับไม่ทัน แต่อีกแป๊ปลิ้นของแม่งก็เข้ามาชอนไขในปากกูละ ผมไม่ยอมแพ้ที่จะเล่นลิ้นตอบกลับไป
เหอะ.. รักว่ะ
“..อืมม.. ตอง .. กูมีอะไรจะบอก..” ผมผละอ้อยอิ่งออกจากปากของมัน มองหน้าของมันชัดๆให้เต็มตา ไอ้ตองขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักของผม มันตอบกลับมาเสียงเข้ม
“อะไร”
“ตอง.. คือ” ผมอ้ำอึ้ง ช้อนตามองมันก่อนจะหลุบลงอีกครั้ง
“...”
“คือว่ากู..”
“.. พูดมา” มันสั่งอีก
“คือกู..” ผมยังคงอ้ำอึ้ง ในสายตาไอ้ตองมีแต่ความจริงจังปนเครียด.. ยิ่งเห็นแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกผิด..
.. รู้สึกผิดที่มันดันอินกับกูซะเหลือเกิน
“คือกู...มีนัดไปดูบอลกับไอ้นูที่ห้องตอนสองทุ่มว่ะ”
“...”
“...”
“......หะ”
มันตอบออกมาเหมือนยังประมวลสมองไม่ทัน ดีแล้วมึงอย่าทันเลย! ผมเด้งตัวผลุงออกจากร่างไอ้ตอง กระชากกางเกงขึ้นใส่เหมือนเดิมแล้วคว้าเสื้อตัวเองมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว แต่มันก็ช้าไปกว่าสติไอ้ตองที่เหมือนจะเข้าซะแล้ว! โอ้ว! โน่ว!
“มึง!!!!!!” มันตวาดกร้าว กูรีบแต่งตัวจนเสร็จสรรพ คว้านาฬิกามาดูขณะยัดกระเป๋าตังค์ลงกางเกง อา.. แย่จุงเบย นี่มันทุ่มครึ่งแล้วนี่หว่า คงต้องรีบทำเวลาซะแล้ว น่าเสียดายจริงๆแต่ผมไม่อยากเป็นคนผิดคำพูดซะด้วย จะให้เบี้ยวนัดนี่มันเสียเครดิตนะครับ ช่วยไม่ได้ต้องไปให้ทันตามนัดว่ะ คือแบบผมเป็นคนดีไง..
“ขอโทษนะคุณตอง ผมไม่ได้ตั้งใจ๊ ไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ”
ผมตีหน้าเศร้าอย่างเห็นอกเห็นใจแล้วรู้สึกผิด.. อะฮึก เดินไปหยิบกรรไกรตัดผ้าในตู้เสื้อผ้า ไอ้ตองมองผมอย่างไม่เข้าใจ ผมวางกรรไกรเหล็กอันใหญ่ไว้บนที่นอนระหว่างขาของมัน
“เอาอันนี้ตัดแก้มัดละกันนะบานาน่าลีฟของกู กูต้องไปแล้วล่ะ เสียใจจริงๆนะที่โล่งคนเดียวแบบนี้ เฮ้อ..” ผมยกมือขึ้นกดหัวตาของตัวเอง แล้วรีบอาศัยช่วงที่ยังมีคนนิ่งอึ้งอยู่ เดินพรวดเดียวไปหยุดอยู่หน้าประตูห้อง ไอ้ตองมองหน้าผมเหมือนไม่อยากจะเชื่อสายตา..
ผมยิ้มอย่างสะใจแบบสุดตีนให้มัน
“เอาเป็นว่า บายนะฮะ” ผมพูด ส่งจูบลองลมไปหนึ่งจุ้บแล้วรีบปิดประตูล็อกอย่างไว เดินผิวปากอารมณ์ดี๊ดีไปที่ลิฟท์ ในขณะที่หูแว่วได้ยินเสียงสาปแช่งของใครบางคนในห้องดังลั่นตามมาด้วย.. ทำให้ผมยิ่งฉีกยิ้มปีศาจกว้างแทบถึงใบหู
ก็กูเคยบอกมึงแล้ว.. ว่าแดกพริกมากๆ ระวังปากพอง!!!
TBC.
-
Take off ur Pants!!
Episode 17
‘ YOU HAVE A PRIDE, I HAVE A PRIDE AS WELL. ’
มึงมีศักดิ์ศรี กูก็มีไม่ต่างจากมึง!!!!!!!
“กูอยากกินผัดซีอิ้ว”
“...” ทำไม เงียบกันทำไม ผมมองไปรอบโต๊ะที่ตัวเองนั่งอยู่ ไอ้เพ้นท์กับนูทำหน้าเซ็งปนเหนื่อย ส่วนไอ้ตองก้มหน้าเหมือนกำลังกลั้นอารมณ์ตัวเอง ..ทำไม๊! แค่บอกว่าอยากแดกผัดซีอิ้วตอนนั่งร้านไอติมนี่ผิดมากเหรอไงกัน
“แล้วทำไมมึงไปร้านอาหารตามสั่งแต่แรกวะ” ไอ้เพ้นท์ถามออกมา ผมยักไหล่
“ก็ตอนนั้นกูอยากกินติม”
“แต่พอสั่งเมนูเสร็จมึงก็อยากแดกผัดอิ้วเลยเนี่ยนะ!?” ผมยักไหล่อีกครั้ง กวาดสายตาไปรอบร้านสเวนเซ่นส์ในห้าง มองไปโต๊ะที่มีสาวน้อยแรกรุ่นนั่งเกาะกลุ่มซุบซิบกันอยู่ทั้งที่สายตามองมาที่พวกผม ด้วยความเป็นคนมารยาทดีผมเลยต้องยิ้มหวานๆให้ไปทีนึง เรียกท่าทางเนื้อเต้นจากทางนั้นได้ไม่น้อย หึหึ กูหล่อ..
“เฮอะ งั้นก็ไปร้านอาหาร แคนเซิลที่สั่งไป” ไอ้ตองเป็นคนสรุป มันหยัดตัวลุกขึ้นจากโต๊ะ สองผัวเมียเลยจะลุกตาม แต่ก็ยกเว้นผมที่ยั่งนั่งไถลกับโต๊ะอยู่โดยไม่กระดิก แล้วอ้าปากตอบออกไปเสียงดังโดยไม่มองหน้าใคร
“แต่กูก็อยากกินติมอยู่ดีว่ะ”
“...”
เสียงดังครืดของเก้าอี้ที่ถูกทั้งสามร่างลากออกเพื่อนั่งลงอีกครั้ง .. แทบจะเรียกว่าเป็นอาทิตย์หรรษาสำหรับผมเลยก็ได้สำหรับ 7 วันที่ผ่านมานี้ ได้ลากไอ้ตองไปนู่นมานี่โดยที่มันไม่สามารถปริปากด่าหรือทำร้ายร่างกายกูได้ซักนิด เห็นสีหน้าฝืนอมขมกลืนของมันแล้วแทบถึงจุดสุดยอด โคตรฟินนาเล่อ่ะครับ
ส่วนสำหรับไอ้สองผัวเมียนี้ที่แสล๋นมาโดยไม่ได้รับเชิญบ่อยๆนี่.. เป๊ปเปอร์ก็ถือเป็นเห็บเป็นเหาไปครับ พวกมันสองตัวให้เหตุผลว่าสงสารไอ้ตอง เลยจะมาคุมผมไม่ให้แกล้งไอ้ตองมาก (หลังจากที่พวกแม่งรู้ข้อตกลงของกูกับมัน) ..เร๊อะ แต่เท่าๆที่ดูมาแล้ว อาทิตย์ที่ผ่านมานี้พวกมึงสองตัวก็ไม่ได้รับบทอะไรมากนอกจากผู้ชมการแสดงเลยว่ะ
“แต่กูก็อยากแดกเส้นใหญ่ผัดซีอิ้วหมู” ผมยังคงไม่ปล่อยประเด็นนี้หลุดไปง่ายๆ เจาะจงชัดเจนว่าจะเอาเนื้อหมูและเส้นใหญ่..
“แล้วยังไง” มันถามเหมือนพยายามที่จะไม่รับรู้ถึงอินเนอร์ของกู ไม่เป็นไร.. กูไม่อ้อมค้อมก็ได้
“มึงไปซื้อให้กูดิ่” ไอ้ตองถลึงตาพรวดใส่ผมทันที แต่แม่งยังเงียบเพราะพูดอะไรไม่ได้ ผมทำหน้าไร้เดียงสาแล้วเอียงคอใส่มันอย่างที่ตัวเองยังอยากด่าเลยว่าโคตรตอแหล ฮ่าๆๆๆ
“..อ่อ เดี๋ยวกูไปซื้อให้เองก็ได้” ไอ้ธนูออกตัวรับ แต่คิดเหรอว่าควายธนูอย่างมันจะสามารถมาต่อกรกับผมได้ครับ?
“มึงมันแค่เพื่อน ไปซื้อให้กูมันไม่อร่อยเท่าคนรู้ใจซื้อให้หรอกว่ะ” ผมเน้นคำว่าคนรู้ใจใส่หน้าไอ้ตอง คิ้วมันกระตุกทันที ไม่รู้ว่าชอบคำนี้หรือยั๊วะกันแน่ “คุณค่าทางจิตใจอ่ะมึงรู้จักมั้ยนู เมียไม่สอนหรอ?”
“ใครเมียมัน” ไอ้เพ้นท์โพล่งออกมาทันที นี่ก็อีกคน ไม่รู้ว่าหึงหรือร้อนตัวกันแน่ กร๊ากกกกก
“หืม.. ตอง ว่าไงครับ ไปซื้อให้กูหน่อยนะ แต่ถ้าอยากปฏิเสธ.. กูก็ไม่ห้าม” ผมเท้าคางกับโต๊ะ มองไอ้ผู้ชายตัวโตที่นั่งอยู่ในร้านไอศครีมสีแดงชมพูขัดกับลุค ผมยักคิ้วสองจึ้กให้มันอย่างท้าทายตอนมันหยัดตัวขึ้นจากเก้าอี้ ไอ้ตองไม่พูดไม่จาอะไรแต่กัดกรามแน่น จนถ้าแม่งเป็นตัวการ์ตูนผมคงเห็นเครื่องหมายสามแยก(?)แปะอยู่บนขมับของมันเป็นแน่แท้แล้ว มันจ้องหน้าผมอยู่แบบนั้นพักหนึ่งก่อนที่จะกระแทกเท้าเดินออกไป
“เดี๋ยวว..”
ผมส่งเสียงไปก่อนที่มันจะเดินไกลมากกว่านี้ ไอ้ตองหยุดเดินหลังจากไปได้แค่สามก้าว มันหันมามองนิ่งๆเหมือนมันจะรู้ว่าผมคงหาเรื่องกวนตีนมันต่อ ซึ่งก็ทายไม่ผิดหรอก
“บอกเขานะว่าไม่เอากระเทียมเจียว” ความจริงกูก็แดกได้อ่ะนะ แต่ไม่แดกดีกว่า
“..เออ” มันตอบรับแล้วออกจะเดินอีกครั้ง.. แบบนี้เขาเรียกไม่รอบคอบนะครับ คนยังสั่งไม่เสร็จก็จะไปซะละ
“เดี๋ยวตองงง” ผมเรียกเสียงยานคาง ขาของมันชะงัก หยุดยืนนิ่งพร้อมหายใจลึกเข้าปอด
“..อะไร” มันค่อยๆหันมาถามอีกรอบ
“กูเอาเส้นใหญ่นะ” ผมตอบไปหน้าซื่อ มือของมันพุ่งมาทางผมทันที แต่ก็มืออีกข้างของแม่งเองนั่นแหละที่รีบคว้าเอาไว้พร้อมบีบแน่น มองดูแล้วแลดูเหมือนคนที่กำลังพยายามจะต่อสู้กับด้านมืดของตัวเอง? .. แหม อยากฆ่ากูขนาดนั้นเลยสิ
“กูรู้...มึงพูดแล้ว” มันเค้นเสียงออกมาอย่างระงับอารมณ์ ไอ้เพ้นท์กับนูดูกระวนกระวาย ในขณะที่ผมแค่ยกไหล่ขึ้นนิดๆ
“เรอะ กูลืม” แขนข้างที่มันบีบไว้เริ่มสั่น ฮาว่ะแม่ง ยังกับในซิทคอม ก๊ากกก
“อืม”
“.. เอ้อ เดี๋ยวตอง”
ผมเรียกมันไว้อีกครั้งตอนมันกำลังก้าวจะออกเดิน คราวนี้มันก้มลงนิ่งก่อนพักหนึ่ง ก่อนจะหันควับมากระแทกเสียงใส่กู
“ห่าอะไรอีก!”
“โชคดีนะครับ จุ้บ” ผมจูบฝ่ามือตัวเองก่อนจะเป่าลมไปหามัน เรียกเสียงกรี๊ดเบาๆจากโต๊ะเด็กผู้หญิงเมื่อกี้ เชี่ยพี่ตองเบิกตา มันทำหน้าไม่ถูกกับกิริยาของผม เหมือนแม่งจะเหวอๆ และสุดท้ายมันเลยเดินหนีซะงั้น โธ่.. เขินล่ะสิ
“ไอ้เป๊ปปป!” ลับหลังไอ้ตอง คุณเพ้นท์ก็เค้นเสียงออกมาทันที ผมยกมือขึ้นอุดหูกับคำบ่นด่าที่กำลังจะตามออกมาอย่างรู้ทัน แต่แน่นอนว่ามันก็รู้ทันกูเหมือนกัน มันเลยคว้ามือกูไปยึดไว้ก่อนซะงั้น ฮ่วย
“ถ้าเฮียแม่งทนมึงไม่ไหวขึ้นมานะ! กูจะหัวเราะเยาะใส่ไอ้ห่าที่มันร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเข่า!!” อื้อหือ ศัพท์มึง รุ่นพระเจ้าเหามาก น้ำตาเช็ดหัวเข่า
“แล้วไง กูแคร์?” ผมเบะปากใส่ไอ้เพ้นท์ “คนแบบกู หล่อ มีให้เลือก เลือกได้ แล้วก็จะเลือก ที่กูให้โอกาสไอ้ตองทุกวันนี้ก็ดีแค่ไหน”
“มึงกล้าสาบานป่ะล่ะว่าโกรธเฮียอยู่ ไอ้เหี้ย กูรู้มึงแค่อยากแกล้งเขา” ดูท่าว่าคนรู้ใจผมจริงๆจะเป็นไอ้เพ้นท์มากกว่าว่ะ ไอ้อับดุลเพ้นท์ แต่กูยังไม่ทันได้ถามมึงเสือกตอบทำไม ประเด็นคือมันตอบมาถูกด้วยไง ผมขมวดคิ้วใส่มัน
“เพ้นท์มึงเลิกเป็นเหอะไอ้โปรแกรมมงแกรมเมอร์ ไปเอาดีด้านกอซซิบบันเทิงไม่ก็เปิดคลับมันเดย์แข่งกับอิเจ๊ฉอดก็ได้ ไป๊ๆ” คำตอบของผมก็ไม่มีอะไรมากนอกจากแรงผลักจากมือไอ้เพ้นท์ใส่หัวผม กูเลยกระทืบตีนมันคืนใต้โต๊ะทันที แต่ดูจะผิดตีนไปนิดว่ะ เพราะคนร้องโอ้ยกลับไปเป็นไอ้ธนูซะงั้น
“ที่พวกกูพูดมึงคิดว่าเพราะว่าอะไรล่ะ ไม่ใช่ว่าเพราะหวังดีกับมึงเหรอ” ไอ้นูเริ่มเล่นบทดราม่า “เหี้ยเป๊ป ผัวมึงไม่ใช่กระจอกๆนะ ไม่ใช่มึงคนเดียวที่เลือกได้ เฮียก็เลือกได้เหมือนกัน แต่เฮียเขาอุตส่าห์ยอมเลือกมึงทั้งๆที่เลือกไปก็เหมือนฆ่าตัวตาย..”
“มึงล่ะจะตายก่อนมัน” ผมว่าพร้อมเอื้อมแขนไปตบหัวไอ้นูดังแปะ!
“เป๊ป กูพูดจริงๆ มึงไม่กลัวเฮียทิ้งมึงบ้างเหรอวะ” ไอ้เพ้นท์เปลี่ยนอารมณ์ด้วยคำถามจากน้ำเสียงจริงจังจนผมคิดตาม ทิ้งเหรอ.. หมายถึงโดนมันบอกเลิกก่อนใช่ป่ะวะ กลัวมั้ย .. ไม่กลัวนะ เออจะว่าไปก็เหมือนแปลก ผมมั่นใจในตัวเองโคตรๆว่ามันรักผม ทั้งๆที่พฤติกรรมแม่งดูยังไงก็เหี้ย
อย่างขนาดตอนมีเรื่องไอ้ฟาง ผมก็ไม่กลัวว่ามันจะทิ้งผมอยู่ดี เหมือนจะชัวร์มากว่ายังไงๆลึกๆแล้วไอ้เหี้ยตองก็ต้องไม่ปล่อยผมไปง่ายๆ ...
“กูก็ชิงทิ้งมันก่อนที่มันจะทิ้งกูดิ่” ไม่ใช่พูดแค่ลอยๆ แต่เคยทำมาแล้วด้วยอีกต่างหาก! ฮ่าฮ่าฮ่า ควายป่ะพวกมึงอ่ะ ทำไมคิดกันไม่ได้วะ หลังคำตอบกูไอ้เพ้นท์กับไอ้ธนูทำหน้าเหมือนเหนื่อยใจกับชีวิตมาก
“ความคิดโคตรเหี้ยว่ะมึงอ่ะ” ถ้าจะชมกันขนาดนี้แล้ว จูบปากกูเลยดีกว่า อายแทบบิดเลยอ่ะครับกับคำสรรเสริญแบบนั้น ผมแกล้งเอียงอายแล้วตีไหล่ไอ้ธนูไปในท่าทางที่ตัวเองยังยอมรับเลยว่าแรดสัด ในหัวคิดไปว่าถ้าไอ้ตองกลับมาแล้วจะกวนมันต่อยังไง ระหว่างที่พนักงานสาวนำถ้วยไอติมมาเสิร์ฟโต๊ะผมพอดี “ไอ้เป๊ป..”
“หือ” ผมตอบรับไอ้เพ้นท์โดยไม่มองมัน มือถือช้อน กูจะจ้วงไอติม แต่อ้าว ไอ้เพ้นท์มึงเขย่าแขนกูทำไมจ๊ะ แบบนี้กูตักไม่ได้นะที่รัก ..อ้าว เชี่ย! ไอ้ชิบหายช้อนกูหล่นเลยเห็นมั้ย!! พ่อมึงตัวเย็นเหรอฟาย ผมหันไปอ้าปากเตรียมพ่นหมาใส่มัน แต่ก็ต้องชะงักไว้ก่อนเมื่อสังเกตเห็นว่าไอ้เพ้นท์ไม่ได้มองมาที่ผมและแขนก็ยังไม่หยุดเขย่า เหี้ยไรวะ ผมหันไปมองตามสายตาของมัน..
ภาพที่ผมเห็นก็คือ.. ไอ้ตองที่ในมือมีถุงอาหารถืออยู่ ซึ่งพนันด้วยตูดร้อยล้านของผมเลยก็ได้นะว่ามันต้องมีเส้นใหญ่ผัดซีอิ้วหมูไม่ใส่กระเทียมเจียวอยู่ในนั้นอย่างแน่นอน.. แต่ที่มันน่าตกใจก็คือ..
ไอ้คนถือถุงอาหารที่กูสั่ง... ตอนนี้แม่งกำลังยืนกอดกับผู้ชายกลางห้าง!!!
เคร๊ง!
“อ่ะ.. ไอ้เป๊ปเปอร์” ไอ้เพ้นท์เรียกผมเสียงอ่อยเมื่อผมผลักจานไอติมตรงหน้าออกจากตัวเองจนเกิดเสียงดังแบบไม่สบอารมณ์ เออ กูไม่สบอารมณ์ ผมลุกจากโต๊ะแล้วเดินตรงไปยังจุดนั้นทันทีโดยไม่รอให้ใครบอก
“เฮ้ย” ผมส่งเสียงออกไปก่อน ไอ้ตองมันเห็นผมตั้งแต่ลุกเดินมาแล้ว แต่แม่งก็ยังคงคอนเซปหน้าตาย ผมไม่รู้ว่านี่เป็นแผนที่มันกะจะเล่นผมคืนรึเปล่า แต่ที่รู้ๆคือตอนนี้มันสองตัวก็ยังกอดกันไม่หยุด ผมสังเกตว่าคู่กรณีของไอ้ตองเป็นผู้ชายที่ตัวสูงสูสีกับมันค่อนข้างเลย แต่จะติดบางกว่าซักหน่อย..
“เฮ้ย!!” ไอ้หมา แม่งหูหนวกกันไงวะ! ทำไมไม่แยกออกจากกันอีก เมื่อผมเพิ่มโวลลุมเสียงไอ้คนทีกอดไอ้ตองอยู่ถึงได้ดูจะรู้ตัวว่าโลกนี้ไม่ได้มีแค่พวกมันสองคน มันผละตัวออกมาจากไอ้ตองแล้วหันมาทางผม แล้วมันก็ต้องทำให้ผมอึ้ง เมื่อได้เห็นหน้าของมันชัดๆอย่างเต็มตา..
ไอ้สัด.. หล่อ เหี้ย! เหี้ยยย!!!!!!
ผมเบิกตาของตัวเองขึ้นนิดหน่อยเมื่อเห็นออร่าของคนที่กอดกับไอ้ตองเมื่อครู่ ความจริงอยากจะตะลึงให้มากกว่านี้อีกหน่อยแต่กลัวเสียฟอร์ม มันเป็นผู้ชายผิวขาว สูง ผมสีดำสนิทตัดสั้น แต่งตัวแบบผู้ดี หรูแต่มีสไตล์ ซึ่งมากขัดกับไอ้เหี้ยตอง แม้แต่สายตาที่แม่งมองมาที่ผมก็ดูมีการวางเชิง..
แต่ผมว่าหน้ามันคุ้นๆว่ะ
เหมือนเคยเห็นที่ไหนว้า...
“หึ สวัสดี” นั่น มีการทักกูก่อนอีก ผมทักทายมันกลับด้วยการยักคิ้วให้สองทีแบบเกรียนๆ ท่าทางแบบว่าขำๆ กูเป็นมิตรเธอนะจ๊ะ ทั้งๆที่ในใจนี่ก็กำลังพิจารณาอยู่ ดูๆแล้วไม่น่าจะเป็นเด็กไอ้ตอง เพราะไอ้ห่านี่ดูแล้วมันมีอีโก้ออร่าค่อนข้างสูง ไม่น่าจะเป็นคนที่ยอมโก่งตูดให้ใครง่ายๆ.. แต่ทำไมมันต้องกอดกันด้วยวะ
“ตอง กลับไปจ่ายเงินให้กูด้วย” ผมหันไปบอกไอ้ตอง มันเลิกคิ้วขึ้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร มันหันไปพยักเพยิดกับไอ้ผมดำหน้านิ่งโดยไม่พูดอะไรกัน ก่อนจะผละเดินมุ่งไปยังร้านสเวนเซ่นส์เมื่อครู่ตามคำสั่งผม .. ละเมื่อกี้พวกมึงสื่อสารกันด้วยคลื่นโซนาร์หรือไงวะ แค่มองตาก็รู้ใจรึไง๊ แล้วกูจะรู้เรื่องด้วยมั้ยห๊ะ!
“เราคงจะเป็นเป๊ปเปอร์ล่ะสิ”
ผิดคาดเล็กน้อยที่มันเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาก่อนทันทีที่ลับหูไอ้ตอง ผมหันไปมองคนพูด มันเอียงคอและกรอกตาไปมาเหมือนคนคิดอะไรอยู่ ก่อนที่ลูกตาสีดำขลับนั่นจะหยุดลงและจ้องมาที่ผม กวนตีนว่ะ แต่กูจะเล่นด้วยก็ได้..
“ใช่ แล้วคุณคือ?”
“ถามไอ้ตองเอาสิ”
ใต้ตากระตุกกึกพอๆกับที่กล้ามเนื้อตีนเด้งขึ้นมาเมื่อกี้.. มุมปากมันยกขึ้นเมื่อผมหลุดสีหน้ายั๊วะใส่ ห่า ไม่เคยมีใครบอกเหรอว่าศพมึงจะไม่สวยถ้ามากวนตีนกู..
“คุณเห็นว่าตอนนี้ไอ้ตองอยู่ให้ผมถามมั้ยล่ะ” ผมยังลองแย้บต่อไปก่อน อีกฝ่ายยิ้มออกมาเหมือนกำลังเล่นสนุกอยู่กับเด็กน้อยซักคน พวกแบบมันนี่ล่ะเคี้ยวยาก ผมดูออกว่ามันไม่ได้จะประกาศความเป็นศัตรูใส่ผม ไม่ได้มีความคิดจะแย่งเหี้ยตองไปจากกู แต่มันเป็นคนที่กวนตีนชิบหาย..
“งั้นก็ไม่ต้องรู้สิครับ”
“เหี้ย” เอาเหี้ยไปแดกซะ! สะกิดบาทาขนาดนี้คงไม่ต้องมาปั้นหน้าตอแหลอะไรใส่กันอีก อีกฝ่ายดูไม่ได้ตกใจอะไรกับท่าทีของผม ออกจะชอบใจอีกซะด้วยซ้ำ บอกตรงตอนนี้เกิดอารมณ์อยากจะเอาอุทัยทิพย์ทาปากแล้วถามมันไปเหมือนกันว่า ตีนมั้ยคะ จะได้จบ แต่ติดที่ว่านี่มันกลางห้างไงครับ ทำอะไรมากไปเดี๋ยวไม่งาม ความจริงคือช่วงนี้กูโดนหม่อมแม่เพ่งเล็งความประพฤติอยู่..
จำหน้ามันแล้วให้เด็กไปดักตีหัวง่ายกว่า หึหึหึ
“เหี้ยหรอ.. เหี้ยก็เป็น สัตว์เลือดเย็น จำพวกเลื้อยคลาน..กินสัตว์เล็กและเศษซากเป็นอาหาร อาศัยตามบริเวณคูน้ำ ชื่อทางวิทยาศาสตร์เรียกว่า Varanus..” เดี๋ยวนะ..
“อะไรของมึง” ผมถามออกไป อีกฝ่ายเอียงคอสี่สิบห้าองศา มันทอดสายตาสีดำนิ่งลึกใส่ผมแล้วพูดออกมาด้วยท่าทีที่ไร้เดียงสาอย่างดัดจริต..
“ก็เห็นพูด นึกว่าอยากรู้สายพันธุ์ตัวเอง”
.. แดกตีนกูเหอะ
“เหี้ยเป๊ป! อย๊าาา!!!!” ฟายยย ปล่อยกูวว ผมถลึงตาโตเมื่อโดนกระชากไว้ก่อนจะที่ปลายตีนจะยันร่างคนตรงหน้าได้ทัน ไอ้ควายธนูรัดแขนผมไว้แน่นและอีกไม่นานเมียมันก็ตามมาเป็นกำลังเสริม พวกมันหิ้วแขนผมไว้คนล่ะข้าง ส่วนกูก็ยังพยายามโยนส้นตีนตัวเองใส่ไอ้ผมดำนั่นให้ได้ ไอ้ตองเดินปรากฏตัวนิ่งๆแบบไม่ทุกข์ร้อน มึงเห็นเดอะมอลล์เป็นแคทวอล์คเหรอไอหอยขม!
“เป็นบ้าอะไรกัน” กูคงตอบว่าบ้ารักเธอม้าง สัดถุ้ยยยย ยังมีหน้ามาถาม!!!
“เมียมึงจะแดกหัวกู” ก็มึงเอาหัวมาล่อให้กูแดกทำไมล่ะ! ไอ้ตองมองผมสลับกับเพื่อนมัน(มั้ง)ไปมา ผมเบิกตาโตใส่ไอ้ตองประมาณว่า หักหน้ากู มึงตาย มันทำหน้าเซ็งใส่ผม
“.. งั้นกูพาเมียไปปลอบก่อนละกัน” มันเดินมาผลักหัวไอ้ธนูออกจากตัวผม ส่วนไอ้เพ้นท์นั่นลี้ภัยไปนานตั้งแต่ไอ้ตองสาวเท้ามาใกล้แล้ว คนตัวสูงกว่าดึงเอวผมไปโอบไว้แนบกับตัว .. เนียนนะใบกล้วย
“.. หืม เอางั้นเหรอ ได้ บาย มีไรก็โทรหากูได้” ไอ้หัวดำหน้านิ่งเดินมาตบบ่าไอ้ตองสองสามที “อ่อ.. แล้วก็ วันนี้คนของเราบอกว่า เห็นไอ้สัดนั่นมันมาเพ่นพ่านอีกแล้วล่ะ”
ไอ้ตองพยักหน้ารับนิ่งๆ .. มันพูดไรกันวะ มีคนของรงของเราด้วยนะแหม สัดหมา ไอ้หล่อปรายตามองผมเหมือนหยอกเย้าให้เต้นตามเกม ซึ่งกูยินดีจะทำถ้าผลตอบแทนคือได้ต่อยหน้ามันซักหมัด น่าเสียดายที่ไอ้ใบกล้วยเสือกทายความคิดกูได้ทัน แม่งเลยรีคว้าเอวกูไปรัดแน่นได้ก่อนที่ผมจะกระโจนตัวใส่ไอ้คนที่กำลังก้าวขาเดินจากไป!
โอ้ยพ่อคุณ หล่อลากจนน่าหมั่นไส้!!
“มึงไปมีเรื่องกับมันทำไม!”
มันหันมาถามผมระหว่างโอบกึ่งลากไปยังลานจอดรถหลังจากที่แยกกับไอ้เพ้นท์ไอ้นูแล้ว เหมือนไอ้ตองจะดุผมนะ แต่เหอะ กูไม่ผิด! หรืออย่างน้อย.. กูก็ไม่ยอมรับผิด!
“เด็กมึงกวนตีนเน่!” ผมกระแทกเสียงใส่และจงใจยัดเยียดข้อหาให้มัน ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วล่ะนะว่ามันไม่ใช่ ไอ้ตองชักสีหน้าขึ้นมาทันทีจนผมแอบใจเสียเล็กๆ (ย้ำ เล็กๆ) ..เออกูคงปากพล่อยไปหน่อย เดี๋ยวกลับบ้านจะไปแอบตบปากตัวเองเบาๆให้ทีนึง
“ไอ้ขวัญเป็นเพื่อนกู” มันตอกเสียงหนักใส่แบบไม่พอใจ ผมเสมองไปทางอื่น ก็พอรู้ว่ามิตรภาพเวลาโดนดูถูกมันก็ต้องมีของขึ้นเป็นธรรมดา โดยเฉพาะกับคนแบบไอ้ตอง แต่ด้วยฟอร์มและอะไรหลายๆอย่างที่อยากเอาชนะ มันก็เลยทำให้ผมเอาสีข้างลากเถียงต่อไป..
“แต่เคยมีซัมติงกัน” ใช่มั้ยล่ะ..
“...”
“...” อ้าวชิบหายละ.. ทำไมเงียบ นี่ใช่เหรอ!? นี่ที่กูหว่านด่าไปมั่วๆเสือกโดนด้วยหรอวะ!!! ผมหันไปตาโตใส่ไอ้ตอง และมัน.. หลบตากูผลุบทันที อ้าวไอ้เหี้ย.. ไอ้เหี้ยย!!!
“ไอ้สัด!! นี่อย่าบอกนะว่ามึงโดนมันน่ะ!!?” ผมถอยจากมันมาก้าวหนึ่งแล้วแหวเสียงดังลั่น เฮ้ย! ถ้าแบบนั้นกูคิดหนักละ เริ่มเข้าใจความรู้สึกของเด็กๆตัวเอง น้องปลา.. น้องพีค.. มีผัวแต่ผัวก็ไปเป็นเมียคนอื่น พระเจ้า ไม่เคยคิดว่าจะโดนเอง เหี้ยแล้ว ผัวกูเมียเขา เหมือนโดนหยามศักดิ์ศรีแบบสองเด้งเลยว่ะ!!! เหยดด กูไม่อ๊าววว
“พ่อมึง!! จะบ้าเหรอ แค่ข้างนอก พวกกูเมาเลยช่วยๆกัน...มันก็แค่นั้นแหละ!” ไอ้ตองจับเอวผมแล้วกระชากกลับมาพร้อมรีบสารภาพหมดเปลือกแบบกลัวโดนเข้าใจผิด ผมดึงสติตัวเองที่จิ้นไปไกลกลับมา อ๋อ.. ตูดมันยังซิงสินะ แต่ไอ้ตอง ไอ้ผัวเหี้ย นี่ขนาดเพื่อนมึงก็ยังไม่เว้น..
ปึก!
“อึก!?” โดนไปหนึ่งหมัดเต็มๆเลยมึง คนตรงหน้าตัวงอนิดๆเพราะจุกหมัดที่ผมแกล้งซัดไวๆไม่ให้มันตั้งตัว อีกซักดอกละกันกูหมั่นไส้ ผมเงื้อแขนเตรียมเสย แต่มันก็รีบคว้ามือจับกันไว้ได้ก่อน!
“หยุดได้แล้ว!”
สายตาที่ตวัดขึ้นมาเปลี่ยนโหมดจากมังสวิรัติเป็นนักล่า.. อุ้ย เวร กูสะดุ้งเลย กลืนน้ำลายแป๊ป.. มันรวบแขนผมสองข้างอย่างรวดเร็วแล้วออกแรงลากไปจนถึงที่จอดรถโดยที่ผมก็เดินตามไปนิ่มๆ นี่ไม่ใช่นางเอกครับ กูรู้ชะตากรรมตัวเองแล้วตอนนี้ไม่รู้จะขัดขืนให้เจ็บตัวมากไปกว่านี้ทำไม
ตัวผมโดนเหวี่ยงเข้าใส่กระโปรงท้ายรถของมัน ไอ้ตองเอาแขนสองข้างหยัดกับรถคร่อมตัวผมเอาไว้แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้.. หือ.. โพสท่าล่อแหลมว่ะ
“กูยอมมึงมากไปแล้วนะเป๊ป สนุกพอได้แล้ว”
มันพูดด้วยอารมณ์ที่รู้อยู่ว่าพยายามกด ผมเองก็รู้ว่าความอดทนมันใกล้จะหมด เออคล้องจองดี จะว่าไป ถ้าพูดกันแบบแฟร์ๆ มันทนมาได้หนึ่งอาทิตย์นี่ก็อเมซิ่งสุดๆแล้วสำหรับคนแบบมันนะครับ ..แต่กูไม่สนไง ในเมื่อตกลงกันไว้ว่าสองอาทิตย์ ก็ต้องสองอาทิตย์ดิ่!?
“ลูกผู้ชาย พูดแล้วจะคืนคำเหรอวะ” ผมถามยั่วแบบท้าทาย แต่ในใจยอมรับเลยว่าหวั่น เหงื่อตกแล้วครับตอนนี้ ภาพตอนกูเล่นเกมซอมบี้แล้วคำว่า YOU’RE DEAD เหมือนลอยขึ้นมาเต็มหัว..ตายครับกู และไอ้ตองก็ช่วยหยุดความคิดทั้งหมดนั้นของผมด้วยรอยยิ้มที่มันฉีกขึ้นบนใบหน้า
และเสียงที่มันกระซิบออกมาข้างใบหู..
“พอดีกูเป็นไบว่ะ”
..ไอ่เหี้ยยยยย!! เหี้ยลากยาวเลย เหี้ยยยยยยยยยยยยยย!!! ลากยาว ไอ้ห่านี่แม่งแย่งมุกผม! ผมผลักมันออกและจะอ้าปากด่าแต่ไม่ทัน มันเล่นวิชานินจาครับ จับตัวกูรวบ เปิดประตูรถแล้วโยนผมขึ้นไปยังที่นั่งคนขับ เบาะรถถูกมันดึงให้เอนลงอย่างรวดเร็วจนกูตกใจ ไอ้ตองรีบตามมาขึ้นคร่อมตัวผมไว้แล้วปิดประตูรถทันที! แม่งทำทุกอย่างด้วยความไว!!
“ไอ้ห่า ยังไม่ครบสองอาทิตย์” ผมพยายามทวงสิทธิ์อันเป็นนามธรรม ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าตอนนี้คนคุมเกมมันเป็นไอ้ตองผู้ซึ่ง..
ฟิวส์ขาดไปเรียบร้อยแล้ว!!!
“หึ หึ หึ ..รู้มั้ยเป๊ป คนเรามีปรอทขีดจำกัดเป็นของตัวเองว่ะ และอาทิตย์นี้ กูก็ปล่อยให้มึงเหยียบศักดิ์ศรีกูมามากพอแล้ว.. กูว่าถึงเวลาที่กูจะทวงมันคืนซะที..”
“...”
“หันตูดมึงมา!!!”
TBC.
-
^
^
^
จิ้มคนเขียน
เดี๋ยวขอแวบไปอ่านก่อน
........................
กรี๊ดดดดดดดดด! เป๊ปจะหันตูดให้เฮียตองแกไหม!
ว่าแต่ขวัญนี่ยังไงมีคู่กับเขาหรือเปล่า ถ้าไม่มีก็มาร่วมด้วยช่วยกันแย่งเป๊ปจากเฮียตองแกดีกว่า คงสนุกพิลึก ฮุฮุ
-
55555555555+..... เป๊ปน้อย.... ต้องโดนสั่งสอน
-
ถึงเวลาตองเอาคืนนน
-
:hao4: เค้ารักกันจิงๆหลอ ยังนึกภาพตอนที่เค้าบอกกันไม่ออกเลย ว่าถ้ามันบอกรักกันจากใจเนี่ย โลกคงแหลกสลาย :hao7:
-
ทำไมคนเขียนไม่เอาตอนหน้ามาแถมด้วยคะ ค้างมากเลย :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ง่ะ ค้างเบาๆ
หุหุทีตองบ้างล่ะ เป๊ปเอ๊ยตั้งรับ?ดีๆล่ะ :z1:
-
กรี๊ดดด มาแล้วๆ :hao5:
โดนแล๊วโดนแล้ววววแป๊ป :z1:
รอนะฮะ :')
-
เอาแล้วม่ั้ยล่ะ
เปปโดนเอาคืน 555
-
อ่าฮะ โดนเอาคืน
-
อร๊ายยยย ประโยคนี้กระแทกใจ
"หันตูดมึงมา"
:ling1: :ling1:สาววายดิ้นค่าาา แป๊ป เดินไม่เป็นแน่มึงงงงงง
-
รอดูความพรุน เหอะๆๆๆ
-
ผัวเรา เมียเขา กร๊ากกก ฮาแปป
สมน้ำหน้าเ๊ป๊ป โดนกดให้หายซ่า 55 :katai4:
-
อร๊ายยยยยย :katai1: :katai1: :katai1: ค้างงงงงงง :katai1: :katai1: :katai1:
ไม่เข้าใจเป๊บเลยจริงๆ รักเค้าแล้วมัวแต่เล่นตัวอยู่ได้
เดี๋ยวถ้าเค้าไม่สนใจขึ้นมาแล้วจะยุ่งนะจ๊ะพ่อคู๊ณณณณณ
-
ฟินที่สุด ฮาสุดๆ ฮ่าๆๆๆ ชอบอ่ะ ตลกมาก
-
โดนแล้ว :hao6:
-
:haun4:
เป๊บโดนเอาคืนซะแล้ว
-
555 ขำกระจายกับความคิดหนูเป๊ป
จะโดนเอาคืน เฮียตองแซ่บเวอร์เสมอ
-
ขอบคุณพระถังซัมจั๋ง(?) หรือะไรก็แล้วแต่ที่ดลบรรดาลให้กดเข้ามาอ่านเรื่องนี
"มันแซ่บมาก ก ก ก ก ก ก ก ก"
-
สงสัยโดนตีด้วยมือแน่ๆ ..
-
รอ ฉัน รอ เธอ อยู่ อยากรู้น้องเป๊บจะโดนยังงัย
-
ยังรออยู่ค่า มาต่อทีเถอะ :ling1:
-
:impress2: :katai2-1:
ตามมาอ่านรอบที่สามจ้าาา รักเรื่องนี้ที่สุดอ่าาาาา
-
ไปตามอ่านจากที่อื่นมาจนจบบบบ><
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบทั้งตัวนายเอกและพระเอกเลย
รู้สึกว่าเขาพูดคำว่ารีักกันน้อยมากนะ
แต่เขาให้ความสำคัญกันอ่าาาาาาาาา
เสวลาน้องเป๊บอยู่กับพี่ตอง ถึงจะดูหยาบคาย มารยาทแย่ๆ นิสัยเสียๆ
แต่รุ้สึกว่ามนดูมุ้งมิ้งมากอ่าาาา มุ้งมิ้งในความหยาบๆนี่แหละ
พี่ตองเป็นผู้ชายที่แบบ อ๊ายยยยยขอสองเลย55555555
ชอบน้องเป๊บที่ว่าเขามีเมียเป็นร้อยแต่มีผัวได้แค่คนเดียว
อันนี้รู้สึกรักเป็นพิเศษอ่าาาาาา><
-
ยอมรับคำด่าทุกๆคำ อยากให้คำขอโทษซักพันครั้งแต่มันก็คงไม่พอ อะไรคือหายไป 5 เดือน?
ยอมรับผิดจริงๆค่ะ และจะไม่ทำตัวแบบนี้อีกแล้ว :hao5:
กลับมาพร้อมเอ็นซีอีกแล้ว แง้
+++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode 18
‘ HOT AS HELL. ’
ร้อนอย่างนรก!!!!!!!
“อึก.. ฮ่า..ฮา”
ผมหอบลมหายใจเข้าปอดเหมือนขาดอากาศมานานทั้งๆที่ก็ไม่ได้ไปทำอะไรมาก แค่อยู่เฉยๆ นิ่งๆ เปล่งเสียงร้องไม่มากเท่าไปคาราโอเกะหรอกเชื่อดิ่ แต่คงเป็นเพราะสารอะไรซักอย่างในร่างกายที่หลั่งออกมาขณะกำลังหมูฉึกๆไก่ฉึกๆ ..ไม่รู้เหมือนกันว่ะครับว่าสารอะไร วิชาเพศศึกษาไม่ค่อยใส่ใจทฤษฏี ผมเน้นเข้าตีแต่ภาคปฏิบัติ..
“หนักไอ้สัด ออกไป ได้กูแล้วนี่” ผมเหวี่ยงใส่เมื่อสติเริ่มกลับเข้าร่าง กูนอยด์เว้ยย!! มันไปแอบเอามาจากไหนวะ นี่มึงเตรียมการมานานแล้วใช่มั้ย หมดกันความเป็นใหญ่ของเป๊ปเปอร์ โดนบุกทะลวงทำลาย ข้าศึกตีทำประตู ย่อยยับ ไอ้เหี้ยเอ้ย..
“ได้.. แต่ได้ไม่พอ” เสียงกรุ้มกริ่มที่กระซิบอยู่ข้างหูพร้อมแรงกอดรัดตรงช่วงตัวที่แน่นขึ้น ไอ้ตองขยับตัวเน้นๆจนมันเข้าไปอยู่ในตัวผมลึกขึ้นกว่าเดิม ดันให้อะไรบางอย่างที่ถูกใส่ไปก่อนหน้านั้นกดลึกเข้าไปอีก ชนจุดอะไรบางอย่างในตัว..อะไรบางอย่างที่ทำเอาจี้ดขึ้นสมอง
“อ่า.. อึก” หน้าผมกระตุกแหงนขึ้น ปลายนิ้วจิกตัวเองเกร็งแน่นเพื่อลดความเสียวลงซักนิดก็ยังดี อิพี่ตองหัวเราะต่ำในลำคอกับปฏิกิริยาของผมแบบนั้น บางส่วนที่เพิ่งจะโดนรีดพิษจนหมดสภาพเริ่มจะผงกหัวชูคอสำแดงเดชอีกครั้ง
“ไอ้สันดาน.. ออกไปเลยโวย เพาะ.. พอแล้ว ซีด..อา..” พอได้แล้วเดี๋ยวค่อยไปต่อที่บ้าน.. พ่อง ไม่ใช่!! เสียงที่ออกมาจากคอของผมออกจะหวานและยั่วมากกว่าที่เคยจนตัวเองยังรู้สึก ไม่ใช่เพราะกูไปอมเม็ดอมสมุนไพรตราตะขาบคาบดาบไปปาดคอใครหรอกนะครับ แต่เป็นเพราะไอ้เซ็กซ์ทอยในไส้กูที่โดนยัดเข้ามานี่ต่างหาก! แบบใส่ถ่าน สั่นได้ด้วย โปรสัดๆยิ่งกว่าโทรศัพท์ถ่ายรูปได้ อยู่เฉยๆขากูก็จะอ่อนยวบละ โดนกระทุ้งแบบนี้ไม่ให้ร้องยังไงไหว!!?!
“มันแข็งแล้วนี่นะ.. ส่วนกูก็.. ยังไม่อ่อนเลย” มันพูดเหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ น้องชายผมโดนคนข้างหลังจับรูดคลึงไปคลึงมาจนบังคับอารมณ์ตัวเองไม่ได้.. เอาวะ อีกรอบก็อีกรอบ กูไม่มีอะไรจะให้เสียละ..
เดี๋ยวค่อยคิดบัญชีทบต้นทบดอกทีหลัง!!!!
กริ๊ก..
“อาาาา!..” ผมเบิกตากว้างกับความเสียวที่พุ่งจากท้องน้อยมาแบบสุดๆ!? ของเล่นในตัวเพิ่มแรงสั่นมากขึ้นแบบฉับพลัน รู้สึกเหมือนพร้อมปะทุระเบิดอยู่ในร่างกายผม สองแขนที่ค้ำตัวเองไว้กับเบาะหลุดฮวบแบบไร้เรี่ยวแรง แต่ส่วนล่างของร่างกายเกร็งไปทั้งขา เหมือนไอ้ร่างกายที่สิงอยู่แม่งไม่ใช่ตัวเองว่ะ บังคับเหี้ยอะไรไม่ได้เลย แค่ลิ้นยังจะพันกันเหมือนคนเมา
“อืม..ซี้ด หึ เมื่อกี้มันแค่เรียกน้ำย่อยน่ะนะ..” ไอ้ตองโน้มตัวกอดกับร่างของผม รู้สึกถึงไอร้อนๆจากแผ่นอกแม่งนาบมาที่หลัง ถึงจะไม่ได้เนื้อแนบเนื้อเพราะยังใส่เสื้อผ้ากันครบยกเว้นกางเกงก็เหอะ พวงกุญแจอะไรบางอย่างที่รูปร่างเหมือนเมาส์คอมพิวเตอร์เล็กๆถูกชูขึ้นตรงหน้าผม..แต่ดูอีกที กูถึงรู้..
ปุ่มบังคับเซ็กซ์ทอยในตัวกูชัวร์!!!
“ไอ้..!!” ผมร้องแล้วเอื้อมมือไปฉกของตรงหน้ามา แต่ช้าไป! ไอ้ตองตวัดดึงหลบไปไว้ด้านหลังแล้ว ผมหันไปจะตามแย่งมันมาอย่างลืมตัว แต่ไอ้คนข้างหลังก็เสือกดันตัวเองแทงเข้ามาอีก! “โอย.. อึ๊ก.. ฮ่า”
“แบบ Wireless ด้วยนะเป๊ป.. ไร้สาย แถมยังมีหลายระดับ อย่างเมื่อกี้มันก็แค่อ่อนสุด..” มึงไม่ต้องมาเล่าอวดสรรพคุณให้กูฟัง! กูเคยเล่นโว้ยกูรู้จัก แต่กูแค่ไม่เคยเป็นฝ่ายถูกเล่นมึงเก็ทมั้ย! สัดเอ้ยย ผมก้มหน้าลงกับเบาะรถ ไอ้ตองดึงรั้งก้นผมให้โก่งขึ้นสูงในขณะที่มันเองก็ขยับเนิบๆแต่เน้นเข้ามาลึกสุดๆ..แต่มัน.. ไอ้แบบนี่มัน..
“ไอ้เหี้ย.. กุ.. กูทรมาน” ผมพูดออกไปเสียงสั่น ขนลุกเกรียว ตัวสั่นเหมือนคนจะหนาวตาย มันเหมือนไม่สุดว่ะ มันเสียวนะ เสียวจี้ดขึ้นสมองโคตรเลยอ่ะแต่มัน.. แต่มันต้องอีกนิด.. แบบนี้มันทรมาน
“เหรอ” มันก้มลงถามผมข้างใบหู ลมหายใจร้อนๆเป่าระต้นคอจะทำเอาจะเคลิ้มตาย มันจับหน้าผมเอี้ยวไปมอง รอยยิ้มหล่อๆบนใบหน้าของมัน มองแล้วแลดูชั่วกว่าทุกที.. “แล้ววันนั้น กูไม่ทรมานเลย..เนอะ?”
... เอ่อ.. เป๊ปเปอร์ขอโทษก่อนก็ได้ สำนึกผิดชั่วคราวขึ้นมาทันทีเลย นี่มึงจะแก้แค้นกูใช่มั้ย!!
“อึก ฮึก.. “ ผมร้องในลำคอเพราะปากไม่ว่าง มันจับผมพลิกตัวตะแคงแล้วยกขาข้างหนึ่งให้เกี่ยวเอวแม่งไว้ ไอ้ห่า ทุลักทุเลชิบหาย จะเล่นท่าไม่ได้ดูเลยว่าอยู่ในรถอันจำกัดพื้นที่
“แระ..แรงๆเหอะตอง กูไม่ไหวแล้วจริงๆนะ” ผมพูดออกไปเสียงสั่น แล้วพอออกปากขอไป มันก็ช่างเถรตรงเหลือเกิน ถอดออกเกือบหลุดแล้วแทงพรวดอย่างแรง! อ่าส์!! จุกแต่อิ่มมาก! มันทำแบบนี้ซ้ำๆแต่ทิ้งช่วงห่างแต่ละครั้งประมาณ 3 วิ.. ห่าช้า ไม่เอาแบบนี้
ต้องการมากกว่านี้
“เร็วด้วย.. เร็วๆแรงๆ ..สิ” ผมพูดเสียงขาดๆหายๆด้วยแรงหอบ ไอ้ตองถลกเสื้อยืดที่ผมใส่อยู่ขึ้นถึงคอแล้วก้มลงเล่นลิ้นกับปลายหัวนมผม ผมแอ่นตัวตามปากของมัน รู้สึกถึงน้ำเย็นๆที่คลออยู่ปลายหางตาของตัวเอง
“จะร้องไห้เลยเหรอ” ไอ้ตองถามเสียงนุ่ม เหมือนจะปลอบนะ แต่หน้ายิ้มคือแม่งสะใจมาก ผมผงกหัวขึ้นกัดไหล่มันแล้วดูดแรงๆทันที เหมือนของขึ้นนะครับ ไอ้ตองถอนตัวมันออกพรวดจนหมดแล้วแทงเข้าไปใหม่จนตัวผมสะเทือน ของเล่นในตัวถูกดันเข้าลึกกว่าที่เป็นอยู่ กูแหกปาก
“ไอ้.. อ๊า า!!!.. เหี้ยตองงง.. อือ ซี้ดด ..กู.. กู” ระร่ำระลัก หาคำพูดไม่เจอ ผมผวาตัวกอดคนตรงหน้าที่ขยับตัวเข้าออกเร็วขึ้น และยิ่งเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆ รุนแรงเหมือนที่ขอไว้เมื่อไม่นานมานี้ ร้องแบบไม่อายแล้วครับตอนนี้ ศักดิ์ซงศักดิ์ศรีกูโยนทิ้งถังขยะไปตั้งแต่โดนมันเอาไวเบรเตอร์ยัดเข้าXXXละ!!
“ไอ้ตอง.. อ่ะๆ ๆ.. เหี้ยคนมะ อา..อื้ออ”
“ฮ่า.. ไหน คนมาเหรอ” อะไรคือเสียงสดใสระยำหมาแบบนั้นวะ ผมที่กำลังมึนอยู่ในรสอารมณ์ หัวสมองโปร่งโล่งเหมือนดูดบารากุมาสิบห่อ ไอ้ตองช้อนตัวผมขึ้นแล้วลากให้มือกูไปยันไว้ตรงหน้าคอนโซลรถ กูก็ยังเบลอๆอยู่ พอเบิ่งเนตรเต็มๆตาแค่นั้นแหละ..
“..เชี่ยตอง!! อ๊า!!?” ไม่ทันขาดคำ ท่อนเนื้อใหญ่ๆนั่นก็สอดใส่เข้ามาอีกรอบ ผมเบิกตากว้าง ความรุนแรงด้านหลังทำเอาผมได้แต่อ้าปากครางแบบหยุดไม่ลง คนข้างหลังซี้ดปากเหมือนทานของเผ็ดร้อนทุกครั้งที่กระแทกกระทั้นเข้ามา ผมกดหัวตัวเองซบกับมือตัวเอง ลอบเงยมองกระจกรถตรงหน้าที่มองทะลุให้เห็นคนมากมายกำลังเดินผ่านหน้ารถ!
“เดี๊ย.. เดี๋ยวคนเห็นน.. สาสสสส” เล่นหนังสดให้คนไม่รู้จักดูนี่ก็กระดากอายบ้างนะครับ มากกว่านั้นคือถ้ากูโดนข้อหาทำอนาจารในที่สาธารณะนี่..ซวยยันหลานบวช หน้าหม่อมแม่ลอยขึ้นมาเลย โอ้ย
“ซี้ด.. อื้ม กูติดฟิล์มดำ..”
“แล้ว..แล้วทำไมเขาหันมามองล่ะ ล่ะ..อ่ะ วะ!” ผมท้วงกลับไปเพราะมีคนหันมามองทางนี้เรื่อย พยายามจะฉุดวิญญาณที่กำลังจะหลุดออกจากร่างทุกวินาทีให้อยู่กับร่องกับรอย แต่ก็เหมือนโดนแกล้ง ไอ้ตองสอดลิ้นเข้ามาเล่นกับใบหูผมแถมใช้ปลายนิ้วเล่นกับยอดอกรัวเร็ว.. พ๊องงง
ตาเบลอๆของผมมองเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งขมวดคิ้วแล้วมองทะลุผ่านกระจกรถมา ไม่รู้ว่าฟิล์มรถไอ้ตองจะกันได้จริงรึเปล่า แต่ผมไม่สนแล้ว ตอนนี้เหมือนสมองหยุดสั่งการ สัญชาตญาณร่างกายมัวเมายิ่งกว่าติดยา หลงไปกับอะไรที่เคลื่อนไหวอย่างหยาบกร้านและรุนแรงในร่างกายนั้น ปากครางอย่างไม่อายหรือกลัวใครเห็นอีกแล้ว เด็กผู้ชายนอกคันรถนั่นเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย เลือดในตัวผมมันยิ่งตื่นขึ้นมาซะอีก.. มันจะเห็นรึเปล่า เห็นว่ากูกำลังทำแบบนี้อยู่รึเปล่า...
“ฮ่า ซี้ดด.. ไม่ไหวแล้วว่ะ!..” ไอ้ตองคำรามลั่นในลำคอ ทะยานสุดตัวให้ถึงจุดหมายของมัน แอร์ในรถเปิดเย็นแต่เสื้อของผมกับมันกลับชุ่มไปด้วยเหงื่อ มันจับเนื้อก้นผมแยกแล้วกระแทกเข้าใส่ไม่ยั้ง ของเล่นในตัวก็ยังสั่นไม่หยุด ผมเชิดหน้าร้องเสียงสั่น เสียวซ่านจนเหมือนจะเป็นบ้า
“.. อา...อื้ม อาสส..อึกก! .. อ้าาา!!..”
น้ำสีขาวขุ่นพุ่งออกรุนแรงเมื่อผมได้แตะสวรรค์และดิ่งลงนรกพร้อมๆกันกับที่ความอุ่นทะลักเข้าใส่ในช่องของผม สายตาดำวูบลงไปชั่วขณะหนึ่งเหมือนหน้ามืด.. ตั้งสติได้ก็สะบัดหัวตัวเองเบาๆ.. อ้าว ไอ้เด็กนอกรถมันก็ยังยืนอยู่ตรงหน้า..
“.. มันมองอะไรของมันวะ” ผมถามออกไปเบาๆ ไอ้เหี้ยเหนื่อยว่ะ ไอ้ตองอุ้มผมขึ้นไปนั่งตักมันแล้วกอดเอาไว้ .. เออ ดี ถนอมกูบ้าง ผมเอาตัวทับอกมันแล้วซบหัวกับไหล่แม่ง ไอ้ตองดึงของเล่นมันออกจากตัวผมให้พร้อมจูบซับเบาๆที่หัว
“หืม.. ไม่รู้สินะ จุ้บ รถสั่นมั้ง”
“...”
..แดกจุดเลยครับกู ไอ้เหี้ย รถสั่น ไม่เห็นก็เหมือนเห็นล่ะวะ ใครมันจะมาเล่นบันจี้จัมพ์ในรถหรือยังไง เอ๊ะหรือความคิดเป๊ปเปอร์อกุศลเอง แต่ถ้าผมไปเห็นรถติดฟิล์มดำสั่นเป็นจังหวะที่ไหนนี่ ก็คิดอยู่อย่างเดียวเลยนะว่าคนในรถแม่งกำลังเอากันอยู่อ่ะ ..เออช่างแม่งเหอะ กูไม่ลงจากรถไปให้มันดูหน้าอยู่แล้ว สัด หมดแรง..
สติโดนเรียกกลับมาอีกรอบด้วยมือเย็นๆที่เชยปลายคางของผมขึ้น ก่อนที่ริมฝีปากของอีกคนจะกดลงมา ลิ้นคนตรงหน้าเข้ามาเกี่ยวกระหวัดในปากผมเบาๆ ไม่เร่งร้อน.. แต่อ่อนหวานจนนึกแปลกใจ อืมม..แบบนี้ก็รู้สึกดีไปอีกแบบป่ะ แต่ไม่ชินเลยว่ะ
“เป๊ปเปอร์”
“หืม..” ผมปรือตาขึ้นมอง หน้าของไอ้ตองตรงหน้าผมตอนนี้ดูชัดเจนในความรู้สึกบอกไม่ถูก ตาจ้องตา ปากมันยังชิดกับปากกูอยู่เลยด้วยซ้ำ แต่เหมือนกับเพิ่งเคยมองหน้ามันชัดๆครั้งแรกยังงั้นน่ะแหละ แหม่ กูนี่น้ำเน่าใช้ได้เลยว่ามั้ยครับ
“กลับมารักกับกูนะ”
..แต่เหมือนจะยังมีคนน้ำเน่ามากกว่าด้วยว่ะ
ผมเบิกตาโตขึ้นมาทันที มองหน้ามันแบบอึ้งๆ .. เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ เอิ่ม กูหูฝาดป่ะวะ หูฝาดหรือประสาทหลอน!!?..
“มะ มึงพูดว่าเหี้ยไรนะ”
“กูทำตามไอ้สองอาทิตย์ห่าที่มึงบอกไว้ไม่ได้ แต่กูรักมึง นี่คือเหตุผลของกู”
..เหี้ย
ผมเด้งตัวถอยจากมันทันทีแต่ไอ้เหี้ยตองก็ไว แม่งคว้ากูแล้วดึงไปกอดไว้เหมือนเดิม .. เฮ้ย เฮ้ยๆๆ ใครมันจะไปคิด ใครมันจะไปคิดว่ารูปประโยคแบบนี้ออกมาจากปากของไอ้ตองได้วะครับ! ไอ้ห่าตองเลยนะ อีใบกล้วยนั่น! ถ้าเป็นตอนปรกติแม่งพูดแบบนี้กูคงคิดว่ามันแดกยาลืมเขย่าขวด ไม่ก็ทำท่าอ้วกแตกใส่มันไปซักทีเน้นๆ แต่ไม่รู้ดิ่ ตอนนี้มันเหมือน..จังหวะมันโดนมั้งหรือยังไง ..
หน้ากูร้อนฉ่าครับ
“มึง.. มึง..” กูจะตอบมันไปว่าไงดีวะ แบบที่ไม่ให้เสียฟอร์มแต่ก็ไม่ทำลายบรรยากาศ .. แล้วทำไมผมต้องห่วงบรรยากาศด้วยเนี่ย โดนเอาจนโช้กอัพพังมีผลให้แกนสมองเพี้ยนหรือไงกู แล้วตองนี่ก็มองกูจังเลยไอ้เหี้ย มึงไม่เห็นเหรอว่ากูทำตัวไม่ถูก!!
“... เหอะ ..ยอมขนาดนี้แล้ว ไม่ให้เรียกผัวเมียจะให้เรียกอะไรวะ”
สัด .. กูจะยอมน้ำเน่าด้วยซักสองสามนาที หวังว่าคงไม่กระอั่กเลือดตาย!
…
“ว่าแต่.. ไอ้ขวัญอะไรของมึงนั่น ใครวะ” ผมหันไปถามไอ้คนที่กำลังขับรถอยู่ความเร็วพอเหมาะพอเจาะ ไม่ปาดไม่แซง.. ทำให้ผมสามารถนั่งร่วมรถไปได้สบายๆ บอกแล้วไงครับว่าผมมีโรคเซเลป กลัวของแปลก กลัวความเร็วของรถถ้าไม่ได้ขับเอง.. (ถ้าขับเองนี่ลงแข่งก็เคยมาแล้ว)
เฮ้อ.. ทำไงดี แอบเขินบอกไม่ถูกเหมือนสาวแรกรุ่นโดนหนุ่มเอาใจ คงเพราะไอ้ประโยคหวานเลี่ยนที่เพิ่งได้ยินยังก้องอยู่ในหัว แม่ง ผมว่าตอนเอากันในรถ หัวมันต้องไปฟาดอะไรซักอย่างแหงๆเลยฟ่ะ
“ก็เพื่อนกูไง หุ้นส่วนที่ร้านกูด้วย” หือ? ผมนั่งนึก เออเหมือนจำได้อยู่เหมือนกันนะว่าร้านไอ้ตองมีหุ้นส่วนอยู่คนนึง แต่พอนึกถึงแล้วก็เหมือนติดอยู่ปลายลิ้น นึกไม่ออก..สรุปเป็นไอ้ห่านั่นงั้นรึ
“นี่มึงจำมันไม่ได้จริงๆสิวะ?” ผมหันไปมองมันงงๆ ไอ้ตองก็หันมามองผมอึ้งๆทีนึง ก่อนจะหันกลับไปขับรถต่อ ผมสั่นหัว “ก็ไอ้ขวัญ.. พี่ไอ้ยูวีข้างห้องมึงไงวะ ไอ้เด็กนี่ สมัยที่มึงยังไม่คบกูน่ะ!!”
ข้างห้องของยูวี.. เฮียยูวี
“.. หา!!?! ไอ้ผัวเฮียยูอ่ะนะ!!?!” ผมร้องออกมาเมื่อภาพอะไรซักอย่างปรากฏขึ้นในหัว จำได้แล้ว! ไอ้ขวัญ ผัวไอ้เฮียยูวี หรืออย่างน้อยก็เกือบได้เป็น! คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ สมัยเมื่อสองสามปีที่แล้วสมัยผมยังไม่คบกับอิพี่ตองเนี่ย ผมเป็นเด็กม.ปลายผู้รักสนุก (ซึ่งตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่)
แต่ตอนนั้นผมรักสัตว์น้ำครับ ออกล่าหอยมาแดกทุกคืน.. เป็นเพลย์บอยวัยกระเตาะที่ชอบล่าหญิงรุ่นพี่สาวมากกกอด ขอไออุ่น คือขี้เหงาไงฮะ.. แต่เพราะว่าทำบ่อยมากไป (ทุกวัน) พอหม่อมแม่รู้เข้าก็เลยทรงเกรี้ยว แล้วก็สั่งห้ามให้ผมพาผู้หญิงนอกจากคนในครอบครัวขึ้นคอนโดอีกโดยเด็ดขาด หากขัดขืนคำสั่ง หม่อมแม่จะขายคอนโดทิ้งแล้วจับผมกลับไปอยู่บ้านใหญ่.. อ้าว เป๊ปเปอร์ก็ซวยเลยดิ่ ผมเลยแก้ปัญหาด้วยการ แอบไปเช่าแฟลตเล็กๆเอาไว้ห้องนึง แบบที่หม่อมแม่ไม่มีทางตามตัวเจอ จากนั้นเวลาผมจะพาสาวไปนอน ก็พาไปที่นั่นแหละ ภายนอกทรุดโทรมหน่อยแต่ก็โอนะ ผมทำข้างในห้องสวย อีกอย่างวิวระเบียงสวยดีด้วย กร๊าก
ส่วนเพื่อนบ้านผมตอนนั้นก็คือชายผู้น่าสงสารแต่เสือกทำตัวไม่อินกับชีวประวัติตัวเอง ฐานะสมกับอยู่แฟลต มีนามว่า ‘ยูวี’ ผู้นั่นล่ะครับ..
เออ จะว่าไป กูลืมไปได้ยังไงวะ ถ้าไม่ใช่เพราะเฮียยูกับไอ้ผมดำหน้านิ่งนั่น .. ผมก็ไม่ได้รู้จักกับไอ้ตองเลยนะเนี่ย คือเฮียยูเมื่อก่อนเขาทำงานอยู่ที่ร้านไอ้ตองอ่ะครับ แต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลทั้งหมดที่ทำให้กูมาได้กันกับไอ้เหี้ยตองหรอก..
“เมื่อก่อนมันกวนตีนงั้นเลยเหรอวะ” ผมถามอึ้งๆ ถ้าจำไม่ผิด คนชื่อ ‘ขวัญ’ ในความทรงจำผม จะเงียบๆ นิ่งๆ อารมณ์เหมือนแบทแมนผสมเมดูซ่า ผมสีดำยาวปรกหน้า นิ่ง เงียบ เนี้ยบ สงบ แต่ถ้าได้ไปสบสายตาด้วยเมื่อไหร่ มึงจะกลายเป็นชาวร็อค(หิน)ทันที
“อืม.. มันเปลี่ยนไปเยอะน่ะ” ไอ้ตองพูดยิ้มๆ พลางหักพวงมาลัย เลี้ยวรถเข้าไปในที่จอดรถคอนโด ผมหันไปมองมัน..
“.. ไอ้ตอง”
“หือ” มันตอบรับในลำคอ พอรถจอดสนิทมันก็ไล่ดับเครื่องยนต์ ผมยังไม่ละสายตาจากแม่ง ก่อนจะอ้าปากยิงคำถามใส่ไปหนึ่งนัด..
“แล้วที่มึงบอกว่าได้กับมันอ่ะ ตอนไหนวะ”
“.. ตอนเมา”
..อิสัดบก!!! อย่ามาแกล้งโง่กับกู! ผมเอื้อมมือไปคว้าคอของไอ้คนที่นั่งข้างๆมาบีบแล้วเขย่าไปมาด้วยความหมั่นไส้ มันรีบคว้าคอผมกลับ แต่ไม่ได้เขย่าหรือบีบเพื่อแก้แค้น..
มันจับท้ายทอยผมดันเข้าไปจูบว่ะ!!
“อืมมม.. ม”
รสจูบทำให้ผมค่อยๆเลื่อนมือจากคอของมันแล้วขึ้นขยุ้มกลุ่มผมหยักดำนิ่มๆแทน ไอ้ตองลูบหลังของผมเบาๆเหมือนปลอบเด็ก.. แต่ทำไมมันทำให้รู้สึกสบายวะ ทำไมวันนี้แม่งอ่อนโยนจังวะ ฟันธง ผมว่ามันต้องหัวฟาดอะไรซักอย่างมาแหงๆ..
ริมฝีปากถูกดูดดึงและขมเม้มเบาๆ ไม่ได้รุนแรงจนได้เลือดหรือเสียวขึ้นสมองแบบที่ทำๆกันมา .. นับว่าเป็นจูบหนึ่งในล้านที่จะได้จากไอ้ตองนะครับแบบเนี้ย แรร์ไอเทม
“มึงไม่ต้องไปสนอดีตได้มั้ย ก็แค่ในอนาคตมันจะไม่มีอีกแล้ว”
..ถามจริง วันนี้จะมีประโยคให้กูช็อคอีกกี่ประโยคมึงบอกมาเลยดีกว่า กูจะได้เตรียมใจไว้ถูก ไอ้เหี้ย ใจกระตุก ..
“เหอะ.. ดีแต่ปากหรือเปล่าวะ” ผมพูดคำนี้จบมันก็กดปากจุ้บผมเบาๆอีกทีนึง ผมเบิกตากว้าง.. ไอ้.. ไอ้สัด การกระทำแบบนี้คือเหี้ยอะไร!! มึง.. ไอ้สัด กุ๊กกิ๊ก มุ้งมิ้งไปมั้ยวะ .. อะไร เหี้ย ไม่ต้องมายิ้ม มึงยิ้มทำไมแสรดดดด..
“หน้าแดงนะ” ห่าราก!! แดงแล้วหนักตูดใคร! “ไม่รู้สิ หึ กูไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าเลิกสันดานเก่าได้ กูเจอเด็กที่ถูกใจ ก็อยากจะเข้าไปเล่นด้วยอยู่แล้ว ..เป็นธรรมดาของผู้ชายยังกู”
“...”
“แต่กูจะไม่ทำอีก.. เพราะกูรู้แล้วว่าสิ่งที่กูต้องแลกไปมันไม่คุ้มเลย..”
“..อะไรคือสิ่งที่มึงต้องแลกไป” ผมถามกลับ ไอ้ตองนิ่งไปพักหนึ่ง มันจ้องตาผมเหมือนจะมองหาอะไรในนั้น เช่นเดียวกับที่ผมเองก็มองมันอยู่.. มือที่ไม่นุ่มนิ่มเหมือนผู้หญิง ติดจะสากเพราะทำงานหนักยกขึ้นแตะใบหน้าผมแล้วลูบเบาๆ ..
“มึงไงเป๊ป.. กูทนเสียมึงไปไม่ได้อีกแล้ว”
-
พี่ตอง เท่จริงๆๆ
-
อร๊ากกกๆๆๆในที่สุดคนแต่งก็มาต่อแล้วอ่ะ นี่มันน่าโดนข้อหาอนาจารนะนั่นที่สาธารณะด้วย ฮ่าฮ่า แต่ไม่เป็นไรเอาท์ดอร์มันส์ดี ขอให้พี่ตองมันดีให้สุดนะ ขอบคุณคัฟคนแต่ง^^
-
มาต่อแล้วๆ..... :hao7:
เหมือนจะลงตัวแล้ว
ใกล้จบรึยังคะเนี่ย
หรือยังมีคลื่นลูกใหม่อยู่อีก
-
ขอกรี๊ดดังๆหน่อยเห้อออออ เลือดจท่วมตัวแล้วววว อ่านไปหน้าแดงไป >< :-[ :-[ :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อิพี่ตอง แกแมนและเท่มาก
ตอน 18 นี่แบบบอกเลยว่า อิพี่ตองมาแบบแมนและเท่กระชากใจ แบบว่าพี่แกลดทิฐิอ่ะ
แต่เปปเปอร์อ่ะ ตองสำนึกขนาดนี้แล้ว ก็เพลาๆบ้างนะ 55555555555555555555
-
คนเขียนกลับมาแล้ววว :กอด1:
กลับมาอีกทีอิพี่ตองหวานขึ้นเป็นกองเลยน๊า่าาา :hao6:
รอนะฮะ :')
-
โอ๊ยยยยยยยยยย ละลาย
-
เยยยยย้ มาต่อแล้วววววว :hao5: ชอบมากกกกกกกกกกกก ชอบมากๆๆๆ เลือดกำเดาหมดตัววว คิดถึงเรื่องนี้มากๆๆ อย่าหายไปอีกเลยนะคะะ รออ่านใจจะขาด :sad4:
-
อิพี่ตองกลับมาในมาดใหม่ ไฉไลกว่าเดิมมมมมมม :hao7:
-
Take off ur Pants!!
Episode 19
‘ UNCOMMON AS NORMAL. ’
ผิดปรกติเป็นปรกติ!!!!!!!
โปร.. หมดไปแล้ว
“วันนี้ยังไม่กลับ”
.. เหี้ยไหมล่ะ
ผมกระดิกตีนตัวเองเป็นจังหวะ นี่คือโดนทิ้งให้เฝ้าบ้านมาสามคืนแล้วครับ โดยไอ้เจ้าของคอนโดมันเสือกไปนอนค้างที่ร้านตัวเอง .. ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย.. ปากบอกทำงาน นี่คือเพิ่งคืนดีกันไปแหมบๆนะ คืออยากจะเชื่อใจนะแต่กูก็ไม่อยากจะเชื่อแล้วว่ะ
“นี่มึงกกเด็กใช่มั้ย” ข้อสันนิฐานอันดับหนึ่งในใจ ณ จุดๆนี้
“สัด ไม่มี”
มันตอบกลับมาทันควัน สัด ไม่เชื่อ หรือคุณว่าควรเชื่อไหม ผมควรเชื่อมันไหม แม่ง ..ไม่ควรว่ะ
“แล้วทำไมไม่ยอมให้กูไปอยู่ด้วย” ผมย้อนถามพลางย้ายไอโฟนจากหูซ้ายไปหูขวา คือถ้ามันชิวๆปล่อยๆนี่จะไม่ว่าอะไรเลยนะ ไอ้กูเองมันก็ไม่ใช่ศรีภรรยาประเภทจะมานั่งจับผิดคุณฝาละมีอยู่แล้ว ไม่ขยันขนาดนั้น แต่ในเมื่อแม่งรับปากว่าจะไม่ทำอีก ผมก็คงมีสิทธิ์ที่จะทวงใช่มั้ยล่ะครับ!?
แล้วนี่มันกลับไปขลุกอยู่แต่ที่ร้านตัวเอง! แถมออกปากห้ามให้ผมไปป่วนเปี้ยนในละแวกนั้นอีกด้วย เฮ้ย! คือหอยทากอะไรล่ะสถานการณ์แบบนี้!?
“อยู่เฝ้าบ้านนอนแทะกระดูกเป็นเด็กดีรอกูกลับไปเฉยๆน่ะดีแล้ว”
โฮ่งโบร๋วว..
ถุ้ย!!
“อ่อนี่ไม่อยากตายดีใช่ป่ะ เดี๋ยวมึงรอเจอกูเลย..”
“เฮ้ย ไม่ต้องมา ถึงมากูก็ไม่ให้มึงเข้า!!”
“อะไร มึงคิดว่ากูหวั่..”
“เป๊ป กูจริงจัง.. อย่า-มา”
“...” ผมเงียบไป มือกูเริ่มกำแน่นละครับ ในใจมันกรุ่นร้อนเพราะประโยคเน้นคำหนักๆล่าสุดของคนปลายสาย ..กูไม่สบอารมณ์ จะห้ามอะไรนักหนาวะ มันซ่อนอะไรอยู่ ยิ่งปิดก็ยิ่งอยากรู้ แล้วก็ต้องรู้ให้ได้ ..รู้สึกโกรธปนเสียใจ ขอย้ำอีกครั้งว่านี่คือเพิ่งคืนดีกันมาได้ไม่ถึงเดือนนะ เชี่ย มึงจะเอาอีกแล้วงั้นใช่มั้ย?
“ก็ต้องลองดู”
ผมตอบเสียงแข็งออกไปก่อนจะชิงกดตัดสายโดยไม่รอให้มันพูดอะไรต่ออีก
...
“หลีกโว้ยย!!!!!!”
“เกล้าขอโทษเกล้าทำบ่ด๊ายย TOT” โอ้ยยย อยากจะฟาดแม่งให้หัวแบะ! ว่าแล้วทำไมตาผมกระตุกริก ริก ริก ไอ้ตองก็ช่างรู้จักดักทางกูเหลือเกิน เอาอีนังเกล้านี่ออกมารับหน้า รู้ทั้งรู้ว่ากูทำอะไรมันไม่ลง! ไม้เบสบอลเหล็กที่พาดอยู่ที่ไหล่นี่เลยต้องเป็นหมันไปใช่มั้ย อุตส่าห์พร้อมอาละวาดเต็มเหนี่ยวเลยเนี่ยเว้ยยยย
“ไอ้เกล้าถอย มึงไม่ถอยกูฟาด” ผมตั้งถ้าเหมือนแบตเตอร์เตรียมตีลูก แต่ผู้หญิงร่างยักษ์ตรงหน้ายังคงยืนถมึงทึง กางมือกางขาเป็นปลาดาวขวางทางเข้าประตูผมไว้อย่างมุ่งมั่น..
“พี่เป๊ปอย่าทำเกล้าเลย พี่เป๊ปกลับไปเหอะนะ เพื่อตัวพี่เอง” อะไรล่ะที่มันเพื่อกูเองน่ะ!!
“นี่พวกมึงปิดบังอะไรกูอยู่” ผมหรี่ตาถามมันอย่างจับผิด ไอ้เกล้าเม้มปากแน่นแล้วส่งเสียงงอแงในลำคอ
“ไม่นะ ไม่ดีหรอก พี่เป๊ปอย่ามาเลย พี่ตองไม่ได้นอกใจพี่หรอกนะ เกล้าดูให้อยู่ นะคะ นะ” โอ้โฮ ยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่เลยครับ ถ้าไอ้ตองไม่ได้กกเด็กเก็บชู้.. แล้วเหตุผลอะไรที่มันต้องกีดกันผมด้วยวะ!? ผมนิ่งไปพักหนึ่ง ในหัวคิดวิธีที่จะเขี่ยนางผีเสื้อสมุทรนี่ไปไกลๆตรีนส์ ต่อยท้องแม่งซักทีดีมั้ย แต่ไม่ไหวว่ะ ไอ้นี่บ้านมันเป็นค่ายมวย กูจะน็อกเอาท์ก่อนได้ประชิดตัวคลุกวงในได้..
เอาไงดีว้า..
“อ้าว.. เป๊ปเปอร์”
ผมตื่นจากความคิดของตัวเองเมื่อโดนเรียกชื่อ เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียก ร่างที่เดินออกมาจากประตูเช่นเดียวกับไอ้เกล้าที่หันหลังไปมองเหมือนกัน ร่างของคนหนึ่งกำลังเดินออกมาจากประตู และกูก็คาดว่าคงเป็นเจ้าของเสียงเมื่อครู่.. แต่พระเจ้า กางเกงสแล็คสีดำเข้ารูปกับเชิ้ตขาวปลดกระดุม .. โอ้ยเลือดกูจะพุ่ง มึง ผมไม่ไหวแล้วครับ ถึงจะไม่ชอบขี้หน้าก็เหอะ
ทำไมมึงหล่อสัดงี้วะ!!
“..ผัวเฮียพี่ยู” ผมเรียกชื่อที่จดจำเป็นคาแรคเตอร์คนตรงหน้าไว้ในหัว ไอ้หัวดำหน้านิ่งเลิกคิ้วขึ้นนิดๆแล้วมองผมสลับกับไอ้เกล้าไปมานิ่งๆ วันนี้มันดูนิ่งๆเครียดๆเหมือนสมัยก่อนที่ผมเคยเจอเลยว่ะ ไม่กวนตีนเหมือนครั้งที่แล้ว..
“ฮึ จำได้แล้วงั้นน่ะเหรอ .. เรียกกูว่าพี่ขวัญก็แล้วกัน” ฝันไป ขนาดผัวกูยังเรียกตัวเหี้ย แล้วนี่มึงเป็นใครจ๊ะ “มาทำอะไรกันที่หลังร้าน”
“คือพี่เป๊ปเขาจะเข้าไป.. แต่พี่ตองสั่งไว้ว่าห้ามน่ะค่ะ .. เกล้าก็กำลัง.. ต่อต้านอยู่” ต่อต้าน.. =_= ดูมันใช้คำ ผมตีหน้าเซ็ง จัดการกับไอ้เกล้าคนเดียวก็เล่นเอาหืดขึ้นคอแล้วนะ นี่ไอ้สันขวัญสันขวานนี่จะมาแจมด้วยอีกเหรอวะ เอาเข้าไป
“อืม.. ให้เข้าไป”
“ห๊ะ! / ห๊ะ!?” ผมกับไอ้เกล้าร้องออกมาพร้อมกัน ห๊ะ! อะไรของมันวะ ไอ้คุณขวัญมองแบบไม่ตกใจก่อนจะยกยิ้มน้อยๆให้ผม แล้วหันไปบอกไอ้เกล้าที่กำลังเลิ่กลั่กอยู่
“ถ้ามีอะไรขึ้น พี่รับผิดกับไอ้ตองเอง ไม่ต้องห่วง”
อื้อหือออออ! พูดกับผู้หญิงที่พ่อเทพบุตรชัดๆ!! ผมแอบเห็นไอ้เกล้าหน้าแดงแปร๊ดด้วยว่ะ เออเนอะ แม่งหล่อจริงๆอ่ะครับ จากที่เคยมั่นใจเรื่องหน้าตาตัวเองมาโดยตลอด ลองยืนคู่กับไอ้คุณคนนี้นี่มีคิดหนักว่ะ นี่แม่มึงจับเทวดามาเด็ดปีกจิ้มน้ำพริกให้แดกตอนเด็กๆหรือยังไงวะ กูขอสูตรได้มั้ย
ผมเดินตามไอ้ขวัญเข้าไปในร้านเหล้าของมันกับไอ้ตอง เหมือนเดจาวูที่ย้อนแวบเข้ามาในหัว.. เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นแล้วครั้งหนึ่งสินะ จำได้อันนี้ผมจำได้..
วี๊ดดดดด.. วิ้วว
.. ปลายเท้าหยุดชะงักเมื่อจู่ๆก็เกิดได้ยินเสียงเปรต เอ้ย.. เสียงผิวปาก ผมหันไปมองตาม กลุ่มโต๊ะหนึ่งที่มีผู้ชายจับจองอยู่ประมาณเก้า..สิบคน นั่งอยู่ด้วยท่าทีกร่างๆ สายตามองมาทางผม ผมมองซ้ายขวาก็ไม่เห็นว่าจะมีหญิงซักนางที่พอจะเข้าสเปคให้โดนผิวปากใส่ได้..
สมองประมวลผลได้เสร็จ คิ้วกระตุก ตีนกระดิกทันที เมื่อรู้ว่าไอ้ฝูงอี่งพวกนั้นมันร้องเรียกหาใคร..
“เข้ามาถึงก็โดนหมายตาเลยนะ..”
“หมายความว่ายังไง” ผมหันควับไปถามมัน ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจว่ามันพูดถึงการที่ผมโดนแซว แต่ที่ไม่เข้าใจคือมันพูดเพื่อเหี้ยอะไร ไอ้ขวัญไม่ตอบอะไร ยิ้มมุมปากใส่ผมก่อนจะเลยไปให้คนที่โต๊ะนู้นด้วย
“ไม่ต้องสงสัยหรอก พี่ว่าเดี๋ยวเราก็คงจะเข้าใจ แล้วก็ ‘เคลียร์’ ได้เองล่ะนะ .. แหม เก่งจริงๆ”
.. เอ่อ .. นี่มึงพูดเองตอบเองได้ด้วยเหรอวะ...
“ตอง กูเอาของมาส่ง” มันพูดพลางเคาะประตูห้องทำงานไอ้ตองสามครั้งแล้วเปิดพรวดเข้าไปทันทีโดยไม่รอคำตอบรับ ไอ้ตองครางรับรู้ในลำคอขณะกำลังเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วควานหาอะไรซักอย่างอยู่โดยไม่ได้หันมามอง ไอ้ขวัญดันหลังผมเข้าไปในห้อง
“เดี๋ยวอีกห้านาที ลงมาข้างล่างนะ..” มันกระซิบบอกผมเสียงเบาๆข้างใบหูก่อนจะผละออก .. อะไรวะ ผมหันไปมองหน้ามันงงๆ ไอ้ขวัญตีหน้านิ่งใส่เหมือนเมื่อกี้ไม่ได้พูดอะไรออกมา ก่อนที่มันจะออกจากห้องไปพร้อมปิดประตูให้เรียบร้อย
.. ผมว่าผมกลัวไอ้ขวัญว่ะครับ ..
“ของอะไรของมึงวะขวั.. เฮ้ย!! ไอ้เด็กเปรต!!!!” มันร้องลั่นแบบตกใจจริงๆเมื่อหันมาเจอผม หึหึ! กูแสยะยิ้มใส่ทันที ถูไม้เบสบอลเหล็กบนไหล่ไปมา ไอ้ตองอ้าปากงงๆก่อนที่จะปรับสีหน้าแล้วเดินเข้ามากระชากแขนผม
“กูบอกมึงแล้วใช่มั้ย..ว่า อย่า-มา-ที่-นี่!!!!” อื้อหือ เน้นคำเป็นคำใส่หน้า ผมสะบัดแขนออกจากมันเอื้อมไปกระชากคอเสื้อคนตรงหน้าดึงลงมาใกล้ซะแทน
“แล้วปัญหาของมึงมันคืออะไรล่ะวะ!? มึงปิดอะไรกูไว้อยู่ จะลองดีกันใช่มั้ย! หะ!!?” กูตะคอกกลับอย่างเดือด แม่งไม่รู้เหรอไงว่านิสัยผมมันเป็นยังไง ลูกคนเดียวในครอบครัวมีกะตังค์นะคร้าบ อยากได้อะไรต้องได้ สันดานอย่างเหี้ย เอาแต่ใจเป็นที่หนึ่งไม่ชอบโดนขัดใจ ใครไม่ด่ากูกูก็ชิงด่าตัวเองนี่ล่ะ ..รู้ยังงี้แล้วยังจะหวังอะไรจากกูล่ะ!!?
กึก ..
เสียงของหล่นดึงความสนใจผมไปก่อนที่ไอ้ตองจะอ้าปากตอบ ผมชะโงกผ่านตัวของมันไปมองตามเสียง กล่องอะไรซักอย่างหล่นลงมาจากชั้นตู้เสื้อผ้าของมัน ผมเพ่งมองวัตถุสีดำที่กระเด็นออกมานอกกล่อง..
“.. นี่มึงเอาปืนลงมาทำไม”
“...” ไอ้ตองไม่ตอบคำถาม มันปัดมือผมที่คอเสื้อออกแล้วเดินไปหยิบกระบอกปืนขึ้นมาจากพื้น ยัดแม็กกาซีนใหม่ใส่เข้าไป.. ผมขมวดคิ้ว นี่มันจะเอาไปใช้งานจริงๆด้วยสินะ แต่ประเด็นก็คือ ใช้กับอะไรแล้วก็ใคร..
..อีกห้านาที ลงมาข้างล่าง ..
.. กูว่าไอ้สันขวานขวัญนั่นมันต้องรู้อะไรซักอย่างแหงๆ..! คิดได้แบบนั้นผมก็หมุนตัวแล้วก้าวขาไปจากห้องทันที แต่ก่อนจะเข้าประชิดได้ถึงบานประตูก็โดนรั้งแขนเอาไว้ก่อน
“จะไปไหน มึงอยู่บนนี้นี่แหละ!!”
“ฝันไปเหอะฟาย! มึงเห็นกูเป็นอะไรวะ คิดจะเล่นบทพระเอกมาปกป้องกูเหรอ? น้ำหน้าอย่างมึงมันเล่นได้แค่ตัวโกงกับโจ้กล่ะวะ” ผมพยายามสะบัดแขนมันออกแต่ไอ้ตองก็กำแขนผมแน่น แม่ง พอเห็นแบบนี้ผมก็มองรูปเค้าออกแล้วล่ะ ดูก็รู้ว่ามันกำลังมีเรื่องอยู่ แต่ทำไมต้องกีดกันผมด้วย จะบอกว่าในฐานะแฟนที่ดี เป็นห่วงไม่อยากให้มาเจอเรื่องอันตรายเหรอไง?
เป๊ปเปอร์ว่าเหตุผลนี้ไม่ผ่านเด็ดๆว่ะ
“ไอ้สัด! มันเป็นเรื่องของกู!!” เหมือนมันจะไม่มีเหตุผลอะไรจะอธิบายได้ดีกว่านี้อีกแล้วสินะ พลันในช่วงเวลานั้น เสียงเอะอะร้องโวยวายจากนอกห้องก็ดังออกมาอย่างผิดปรกติ เรียกความสนใจผมกับไอ้ตองให้หันไปมองประตูทันทีอย่างอัตโนมัติ ก่อนที่จะหันมาสบสายตากันอีกครั้ง..
“มึงอยู่นี่!!!” มันพูดแล้วทำท่าจะจับตัวผมเหวี่ยง กูเอารีบเอาปลายไม้เบสบอลกระแทกตุ๋ยท้องแม่งแรงๆเลย! ไอ้ตองจุกจนเผลอปล่อยมือออกจากผม แต่ก็จะทำท่าจะกระโจนเข้ามาอีกครั้ง มาดิสัด! กูง้างไม้รอโฮมรันเลยเนี่ย ไอ้หัวฟูตรงหน้าชะงักกึกอย่างรักตัวกลัวตาย พอมันนิ่งไปผมก็อาศัยช่วงนั้นรีบวิ่งออกจากห้องทันที แว่วเสียงไอ้ตองตะโกนบอกรักผมมาติดๆ..
“ไอ้โคตรเด็กเหี้ยเป๊ป!!!!!”
หรือไม่ใช่ก็ใกล้เคียง ..
ผมลงบันไดวนมาได้ถึงชั้นล่างที่เป็นร้านอาหารกึ่งผับ วงดนตรีสดตอนนี้หยุดเล่นแล้วในร้านเลยเงียบสงัด โต๊ะใหญ่โต๊ะหนึ่งในร้านไอ้ตองโดนคว่ำกระจาย เศษแก้วและเศษน้ำกระเด็นเต็มในบริเวรนั้น ส่วนพวกลูกค้าของที่นี่ก็ไปหลบกันอยู่ตามมุมร้านและค่อยๆลำเลียงออกจากร้านกันไปอย่างเงียบๆ แต่ทว่ายังมีกลุ่มคนหนึ่งที่ยังนั่งๆยืนๆอยู่กลางร้านอย่างไม่เกรงกลัว..
ผมเหลือบไปเห็นไอ้ขวัญยืนกอดอกมองภาพพวกนี้อยู่ตรงมุมห้องด้วยสีหน้าเรียบเฉย ปลายตาสีดำสนิทนั่นมองมาที่ผมแล้วเลิกคิ้วให้เบาๆเหมือนอวด.. หอยหลอด มึงชิวไปมั้ย กูไม่มองมึงแล้วกูหลอนเชี่ย!
“เหี้ยอะไรวะ” ผมถามออกไปกลางความเงียบอย่างหงุดหงิด เสียงเศษแก้วแตกดังเพล้งเรียกให้ผมหันไปมอง ผู้ชายคนหนึ่งกำลังจงใจปล่อยขวดเหล้าที่ตั้งโชว์ไว้ตรงส่วนบาร์ให้ตกลงมาแตกเรื่อยๆ.. ไอ่ห่าา!!!
เพล้งง !!..
“ไอ้สัด! ทำเหี้ยไรวะ เสียของ!!” ผมด่าออกไป มันคนนั้นหันมามองก่อนจะแสยะยิ้มทุเรศทุรังให้
“ของที่ร้านนี้มันไม่ดี ของเสียก็ต้องกำจัดทิ้งไง” มันตอบพร้อมรอยยิ้มกากๆ! แล้วมือแม่งก็ปล่อยขวดวอดก้าลงพื้นอีกหนึ่งขวด ใต้ตาผมกระตุกกึก .. ไอ้เหี้ยนี่โหง่วเฮ่งแม่งถูกชะตากับผมว่ะ ... กับตีนผมน่ะนะ อยากเอาไปลูบหน้าให้หายกระสันขึ้นมาเลย!!
“มึงรู้ได้ไงว่ามันไม่ดี” ผมเชิดหน้าตอบออกไป ไม้เบสบอลเหล็กยังคงพาดไว้บนไหล่ แหม่ ไอ้ลูกรัก วันนี้มึงไม่เป็นหมันแล้วล่ะ พ่อหาเหยื่อให้มึงได้ละลูก คึคึคึ..
“.. ไอ้ท็อป”
เสียงเข้มๆดังขึ้นจากข้างหลัง โธ่.. เสด็จมาแล้วเหรอพ่อพระเอก ไอ้ตองลงมาจากบันไดแล้วพึมพำชื่อออกมาเบาๆ ผมจะหันไปมองมัน แต่ทันใดนั้นเอง..
“เฮ้ย!” ช่วยด้วยผมโดนแต๊ะอั๋ง! ไอ้เหี้ยคนที่โดนเรียกว่าท็อปตอนนี้คว้าตัวผมไปรัดไว้ใต้วงแขนอย่างเรียบร้อยโดยไม่ทันตั้งตัว มันรัดคอผมไว้ด้วยท่าทีตัวประกัน
“..มึงจะทำอะไร?” ไอ้ตองถามด้วยเสียงเครียดขึ้นมานิดนึง ย้ำว่านิดนึง.. โทษ มึงช่วยเครียดกว่านี้หน่อยได้ป่ะ นี่กูใครจ๊ะ เมียเหรอ เมียรึเปล่า? สัด เมียมึงโดนคนอื่นจับล็อกอยู่นะโว้ย แสดงรีแอคชั่นให้มากกว่านี้หน่อย!!
“ในฐานะลูกค้า กูไม่พอใจร้านของมึง” ไอ้คนที่กอด(?)กูอยู่จากด้านหลังตอบกลับไปด้วยเสียงอวดเก่ง .. จากที่ลอบๆมองดู ไอ้นี่มันก็หน้าตาโอเคนะครับ พอไปวัดไปวาได้แต่ติดจะมีลุคเหี้ยไปหน่อย แต่ก็นะ แซ่บดี “ดังนั้นกูก็เลยอยากจะเรียกร้องค่าเสียหายเล็กๆน้อยๆ.. เช่นร้านของมึง”
“มึงนี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ขาย..” ไอ้ตองตอบกลับไปอย่างฉะฉาน ผมลอบมองสีหน้าของใครหลายๆคนในเวลานี้ ไอ้ท็อปจิ๊ปากเบาๆ..
“คนตัดสินใจไม่ใช่กู กูก็แค่ทำตามคำสั่งของผู้ใหญ่เขา.. ที่ตรงนี้มันเป็นราคาทอง ถ้ามึงขายไปดีๆตั้งแต่แรก ทุกอย่างก็คงจะง่ายแล้ว” สิ่งที่ออกจากปากมันทำเอาผมขมวดคิ้ว คำสั่ง? ราคาทอง? ขาย? เหี้ยเอ้ย.. นี่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมานานขนาดไหน!!! ผมตวัดสายตาไปมองไอ้ตองแบบต้องการคำตอบ.. แม่งเสือกไม่สบตากูอีก!
“พ่อ มึงเถอะ”
เป็นอีกครั้งที่ไอ้ตองตอบออกไปอย่างฉะฉาน และการเอาบุพการีมาร่วมในบทสนทนาก็ดูจะยั่วอารมณ์ไอ้คนที่รัดคอผมอยู่ได้มากพอดู เพราะตอนนี้มีดพกถูกตวัดยกขึ้นมาตรงหน้าแล้วครับ เชี่ย เอาแล้วไงกู ไม้เบสบอลก็เสือกหลุดมือหล่นพื้นไปแล้วด้วยเมื่อกี้ตอนตกใจ..
“กูนับถือมึงจริงๆนะตอง ที่อดทนกับกูได้มาเป็นอาทิตย์ๆ..” มันพูดอยู่ข้างหูของผม เป็นอาทิตย์เลยเหรอวะ นี่แสดงว่าพวกแม่งมีเรื่องกันมานานแล้วก่อนผมคืนดีกับไอ้ตองอีกสิ.. สัด! กูพลาด บอกได้คำเดียว! “แต่ความอดทนกูมันหมดก่อนซะแล้วว่ะ วันนี้มึงต้องเซ็นขายที่นี่!.. แลกกับเมียมึง รึจะว่ายังไงล่ะ!?”
“...” ไอ้ตองเงียบ มันกำหมัดไว้ข้างตัว คนพูดยิ่งดูจะได้ใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาแบบนั้นของมัน ไอ้ท็อปใช้ด้านมีดที่ไม่คมค่อยๆเกี่ยวปลายเสื้อผมแล้วถลกดึงขึ้นสูงขึ้นไปจนถึงราวอก แผ่นเหล็กเย็นๆสัมผัสกับผิวเนื้อแล้วทำเอาเสียวไส้ไม่เบา คนกระทำดันหน้าตัวเองเข้ามาใกล้ซอกคอผม..
“อันที่จริง.. กูเองก็เล็งเมียมึงอยู่เหมือนกันว่ะ .. ผู้ชายธรรมดาๆที่เอาไอ้ตองอยู่นี่มันมีดีตรงไหนกัน.. ได้มาเห็นกับตาก็ถึงรู้ หึหึ กูก็ไม่มายด์กินของเหลือจากมึงหรอกนะตอง..”
-
.. ว้อทเดอะฟัค
“.. เอ่อ โทษนะฮะ”
โพล่งออกไปเมื่อเริ่มจะทนไม่ไหว กูยืนฟังมานานแล้ว ทุกครั้งที่ความเห็นที่หลุดออกมาจากปากมึงนี่มันช่างไม่สวยงามแถมทารุณจิตใจกูชิบหาย ทุกคนในร้านเบนเข็มสายตามาที่ผมกันเป็นทิศเดียวกัน ในขณะที่ผมเองก็บิดหัวไปมองหน้าไอ้ท็อปเต็มๆตา
“คือคุณครับ”
“...”
“มึง! จะเอาใคร อะไร ยังไง ช่วยถามความสมัครใจผมกันบ้างรึยังครับ? คือตอนนี้งงมากเลยนะ มึงกรุณาให้เกียรติสิทธิมนุษย์ชนด้วยบ้างก็ดีนะครับ อยากให้เรื่องนี้ถึงหูสรยุทธเลยมั้ยล่ะสัด! ไอ่ห่า คือถ้าอยากชิมลีลาผมขนาดนั้นแลกเบอร์กันดีๆก็ได้ ผัวหายแล้วเดี๋ยวติดต่อไป รู้ครับว่าเสน่ห์กูมันแรง แต่เล่นแบบนี้มันเป็นการกระทำเกินกว่าเหตุไปหน่อยหรือเปล่า?”
“มึง..”
“แจ้งตำรวจได้ค่าปรับนะเนี่ย พ่อแม่ไม่เคยบอกเหรออีหนู..” แล้วกูก็ยังพล่ามต่อไปเรื่อยๆตามหัวใจเรียกร้องครับ ไอ้ท็อปหน้าเหวอเหมือนเจอผี อ่าว นี่ผมทำอะไรผิดรึไง ทำไมทุกคนทำหน้าเหมือนเจอของแปลกยังงั้นล่ะ หือ อ่อ แต่ยกเว้นไอ้ขวัญที่ฉีกยิ้มถูกใจ ไอ้เกล้าที่ยกมือกุมขมับ แล้วก็ไอ้ตองที่ทำหน้าเหมือนโดนบังคับให้แดกฉี่หนูอ่ะนะ..
“สัด.. นี่มึงจะเกรียนดูเวลาบ้างได้มั้ย” อ้าว ด่ากูอีก ผมนี่น่าสงสารว่ะ เรียกร้องสิทธิ์ให้ตัวเองก็ผิดใช่มั้ย
“อะไร ใครเกรียน มึงพูดให้ดีๆนะเรื่องเก่ายังไม่เคลียร์..” ผมหันไปสวนกลับทันควัน ไอ้ตองแยกเขี้ยวออกมา มันเชิดหน้าพร้อมตาที่หรี่มองแบบหาเรื่อง
“เหี้ยอะไรอีก คนที่ต้องด่ามึงน่ะเป็นกูมากซะกว่า.. ผัวหายอะไรของมึงหา!!?” ว้ายๆ ก็นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็หึง กร๊ากก
“โธ่ไอ่รูตูด ถ้าไม่อยากให้เป็นงั้นมึงก็อย่าเสือกหายสิวะ! ละมึงใช้ตาตุ่มมองตรงไหนว่ากูผิดไม่ทราบ ถ้ามึงไม่ปิดกูแล้วทำตัวลับๆล่อๆแบบนี้ เรื่องก็ไม่เกิดหรอก ใช่มั้ย!”
“ก็นี่มันเป็นเรื่องของกูไม่ใช่ของมึง! แล้วแหกตาดูบ้างมั้ยว่าตอนนี้มันมีเรื่องอะไรอยู่บ้าง มีดจ่อคอหอยตัวเองอยู่น่ะสำนึกบ้างสิวะ!!!” ไอ้ตองขึ้นเสียง ผมขมวดคิ้ว
“จะให้กูกลัวทำไมวะ ปืนก็เหน็บอยู่ที่เกงมึงไง! มีไรก็เป่าแม่งเด้!!”
“เฮ้ย!?” สิ้นเสียงของผมไอ้ท็อปแอนด์เดอะแก๊งค์แม่งก็ร้องสบถออกมาทันทีเลย อ้าว พวกมึงยังไม่รู้อีกเหรอว่าไอ้ตองมันเล่นปืนแล้ว เหี้ยตองถลึงตาใส่ผมเหมือนแค้นมาสิบชาติที่เผยความลับแม่ง กรรม กูซอรี่จั้กจี้หัวเป๊ป
ผั้วะ!! โครมม ม!..
เสียงอะไรบางอย่างจากทางด้านหลังเรียกให้ผมกับไอ้ท็อปหันร่างไปดูพร้อมกัน สิ่งที่เห็นคือไอ้สันขวานกำลัง.. ‘ขยี้’ ตีนลงบนอกของชายคนหนึ่ง แต่ที่สำคัญคือสิ่งที่วางอยู่ไม่ไกลจากบริเวรนั้นก็คือสิ่งที่เหน็บกางเกงไอ้ตองเช่นกัน..
ปืน!!
นั่นเป็นเหมือนเสียงสตาร์ทเริ่มสงคราม การ์ดของไอ้ตองพุ่งตัวเข้าใส่พวกของไอ้ท็อปที่เหลือทันที พวกมันได้เปรียบเรื่องจำนวนคน แต่อวยกันซึ่งๆหน้าเลยละกันนะ กูว่าคนของผัวกูเก๋ากว่ามึงว่ะ!!
“โอ้ย!!” ไอ้ท็อปร้องทันทีเมื่อผมอาศัยทีเผลอ เอาหัวโขกปากแม่งแรงๆไปทีนึง มันผงะไปแล้วยกมือขึ้นกุมปากตัวเอง ผมบิดตัวหนีแม่งแต่ไม่พ้น มันคว้าแขนผมได้แล้วเงื้อจะเอาด้ามมีดฟาดหน้า แต่ไอ้ท็อปก็ต้องมีอันเป็นไปเสียก่อนเพราะไอ้ตองวิ่งมาถีบมันจนกระเด็นแล้วตามจะไปเตะซ้ำ แต่พลาดเพราะไอ้คนโดนถีบมันเสือกหลบได้ก่อน..
“อ้ากกก..ไอ้เหี้ยใครเหยียบตีนกู!!!”
คิดว่าเสียงใครร้องครับเมื่อกี้? กูร้องเอง!! ผมเลิกสนใจไอ้สองตัวนั้นเพราะความชุลมุนตอนนี้เริ่มหนัก แม่งง มึงใช่มั้ยไอ้เสื้อแดงหัวเกรียน! มึงมานี่เลยสัด วันนี้กูรองเท้าหนังด้วย ผมวิ่งไปคว้าไม้เบสบอลตัวเองที่ตกอยู่บนพื้นแล้วกลับมาออกแรงหวดเข้าบนหลังไอ้เสื้อแดงหัวเกรียนเต็มเหนี่ยว! มันทรุดลงไปกับพื้นแต่ยังไม่น็อก หันมามองผมตาขวางอีก .. คนแบบนี้นิสัยไม่ดีนะครับ เป็นคนไม่รู้จักบุญคุณคน อกตัญญูไม่รู้คุณ มันควรจะขอบคุณผมต่างหากแทนที่จะมาทำตาแบบนั้น ถ้าเมื่อกี้กูเล็งที่หัวละก็นะมึงเอ้ย.. สมองกระจาย!!
“มองหน้ากูมีปัญหาเหรอหะ!!?!” ผมเตะปลายคางเสยมันไปอีกทีจนหงายเงิบ แต่พริบตาต่อมาก็โดนกระชากคอเสื้อจากข้างหลัง ผมเผลอโดยไม่ทันตั้งตัว คอก็ลั่นดังกร็อบเพราะโดนต่อยจนหน้าหัน!.. ไอสาดดดดดดด
ปัง!!!!
เสียงที่ทำให้การกระทำทั้งหมดหยุดลงคือเสียงลั่นไกของปืน ร่างกายบังคับให้ต้องหันไปหามันทันทีโดยอัตโนมัติ มือที่ง้างไม้จะฟาดคนยังค้างอยู่กลางอากาศ..
“.. กูจะทำยังไงกับมึงดีนะ”
นับว่ามันหนังเหนียวพอตัวรึอีกฝ่ายอ่อนไป แต่ก็ขอบคุณสวรรค์และนรกที่ทำให้สิ่งที่ผมกลัวไม่เป็นจริง คนที่เป็นผู้ครอบครองกระบอกสีดำอันตรายนั่นคือคุณผัวของผมเองครับ ปลายกระบอกปืนที่มีไอควันลอยขึ้นบ่งบอกให้รู้ว่าเพิ่งยิงไปไม่นาน สีแดงสดไหลเยิ้มทะลักออกมาจากต้นขาไอ้ท็อปเหมือนขนมเอแคลร์โดนจิ้มไส้ไหล..
คนของไอ้ท็อปหยุดนิ่งเพราะลูกพี่แม่งอยู่ในอันตราย ไอ้ตองถมในปากเลือดลงบนพื้นแล้วตวัดสายตามองผมเร็วๆก่อนจะหันกลับไปมองคู่กรณีของตัวเองในขณะนี้ต่อ
“ที่นี่เป็นร้านของกู ถ้านี่คือเหตุผลทั้งหมด กูก็จะบอกไว้ได้เลยว่า ให้ตายมันก็ไม่มีประโยชน์”
“..หึ ต่อให้มึงฆ่ากูตายตรงนี้เรื่องก็ไม่จบ คนที่อยากได้ที่ผืนนี้เขามีอำนาจเงินมากพอที่จะหาทางก่อกวนมึงไปเรื่อยๆ” ไอ้ตองนิ่งชะงักไป ใบหน้ามันเครียดเหมือนใช้ความคิด “มึงไม่มีทางหนีพ้นหรอกตอง หรือต่อให้ต้องทำคนตายซักคนสองคนก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่กับการที่จะได้ที่ตรงนี้”
“.. จะดราม่ากันอีกนานมั้ย?”
ผมโพล่งออกไปกลางป้องอีกแล้ว โอ้ยกูรำคาญ เจ็บปากด้วยแม่งหมัดใครวะ ผมเดินกระแทกตีนไม่สนใจใครแล้วรีบแย่งกระชากปืนออกมาจากมือไอ้ตองทันที ..อย่าครับ อย่าคิดว่าเป๊ปเปอร์จะเขวี้ยงปืนทิ้งแล้วบีบน้ำตา ดุด่าไอ้ตองและสัดหมาท็อปเพื่อเลิฟแอนด์พีซ รักและสันติภาพชูสองนิ้ววิคตอรี่ลิโพวิตันดีมั่นใจคุณทำได้ ..
พี่ไม่น้ำเน่าครับ น้ำพี่ดีกว่านั้น อุดมด้วยโปรตีนและวิตามิน นี่กูพล่ามเหี้ยอะไรของกูเนี่ย ไอ้ตองมองผมดุๆแต่ผมไม่สนสายตานั่นครับ ทรุดตัวลงข้างๆไอ้ท็อปที่กำลังนั่งพิงเคาน์เตอร์อยู่อย่างหมดสภาพ
ผมกดปลายกระบอกปืนแนบไปกับคอหอยของมันแรงๆ.. ลูกกระเดือกนั่นขยับขึ้นลงทันทีเป็นการบ่งบอกว่าอีกฝ่ายคงกำลังกลืนน้ำลายอึกๆใหญ่ๆลงไปเป็นแน่ด้วยความกลัว .. ผมแกล้งหรี่ตาเบื่อๆ
“เอาล่ะ ที่นี้บอกกูมาว่าไอ้ ‘ผู้ใหญ่’ ของมึงน่ะ ..ใคร”
“..ต่อให้รู้ไปมึงก็ทะ..”
ผั้วะ!!
“.. ตอบให้ตรงคำถามด้วยไอสัด แม่งง.. ทำกูเสียเวลามั้ยเนี่ย เร็วๆเข้าเลยเวลากูเป็นเงินเป็นทอง” ผมเชิดหน้าสบถใส่มันแล้วจ่อปลายปืนเข้าไปอีกครั้ง คนที่เพิ่งโดนกูตบด้วยสันปืนตาลุกวาวด้วยความโกรธ ก็อย่างว่าไอ้นี่มันก็ไม่ใช่ลูกกระจ๊อก อีโก้คงสูงอยู่พอตัว
“มึงเป็นใครมาจากไหน กูถึงต้องพูดกับมึง!!”
ถามกูเหรอ นี่มึงไม่รู้จริงๆรึไงว่ากูเป็นใคร..
“กูเป็นใครน่ะเหรอ.. กูก็เป็นเมียไอ้เหี้ยนี่ไง!!!”
...
“ดื้อ!!!!”
“ดื้อพ่องอ่ะ!!!!” ผมแหกปากกลับไปอีก คราวนี้ไอ้ตองเลยตบหัวผมทิ่มลงที่นอนอีกป้าบหนึ่ง! เว้ยยย ผมลุกขึ้นยืนบนเตียงแล้วยกตีนจะถีบมัน แต่คนที่ยืนอยู่บนพื้นก็ยังเสือกรู้ทันอีก แม่งคว้าขากูไปจับแล้วบิดพลักจนผมเสียหลักล้มไปนอนนาบบนเตียงอีกรอบ!!
“โอ้ยยยยย หน้ากูววววววววว” ผมโอดครวญออกมาเมื่อหน้าทิ่มไปเมื่อกี้มันทับโดนรอยแผลเต็มๆ ไอ้ตองไม่ได้เห็นใจ มันกลับถีบตูดผมซ้ำอีกต่างหาก!
“จุ้นจ้านนัก สมน้ำหน้ามึงเถอะ!! ใครใช้ให้ไปเสนอหน้าที่นั่นล่ะวะ!!”
“อะไร นี่กูไปช่วยมึงนะโว้ย! ถ้าไม่ได้กูล่ะก็ ร้านมึงก็ไม่จบง่ายๆเหมือนกับที่ไอ้เหี้ยท็อปมันบอกนั่นแหละ!!” ผมทวงบุญคุณทันที เพราะพ่อของผมท่านรู้จักเสธคนหนึ่งที่รู้จักกับไอ้เสธที่อยากได้ที่ของไอ้ตองพอดี เลยขอความช่วยเหลือซักหน่อย สรุป เคลียร์ได้ง่ายๆครับเคลียร์ได้ เห็นมั้ยง่ายๆ เห็นมั้ยว่าต้องยกความดีความชอบให้ใคร! ควาย เสือกไปมีเรื่องกับมันตั้งนาน ทำไมผัวผมโง่ครับ
“มึงรู้ได้ยังไงว่าไม่จบ ถ้ามึงไม่มา.. เลือดซักหยดกูก็ไม่ต้องเสีย!!!” มันด่ากลับพร้อมเขวี้ยงผ้าขนหนูที่เช็ดผมตัวเองลงพื้นแล้วชี้หน้าตัวเองประกอบเสียง ผมเบ้ปากใส่มัน ใช่ว่ามันเจ็บอยู่คนเดียวที่ไหนล่ะวะ ไอ้ตองเดินมาผลักหัวผมจนหงายแล้วตามมาคร่อมร่างผมไว้บนเตียง
“นี่จะบอกว่ากูมาทำมึงเสียแผนงั้นเรอะไง?” ผมถามมันเซ็งๆ
“เออ!!!!” ตอบเสียงฉะฉานดีเหลือเกิน..
“ถ้ามึงเคลียร์ได้จริงแล้วจะเตรียมปืนไปทำหอกไรล่ะวะ!?” ผมเถียงกลับ แต่ก็จริงนะครับ เพราะมันหยิบปืนนี่แหละทำเอากูสติแตก
“กูป้องกันไว้ก่อนไงสัด! มึงเข้าใจบ้างมั้ยหา!!” มันถามเสียงดังพร้อมจับไหล่ผมกระแทกกับเตียงนอนแรงๆ แม่ง กูไม่กลัวหรอกกูฮาหน้ามึงตอนนี้มากกว่า กร๊ากกก เออๆเขย่าอีกๆ หนุกดีชอบ “ไอ้สัดเป๊ป.. ขำหาเหี้ยอะไร มึงดูหน้ากูมั้ยสนุกด้วยรึเปล่า”
“แต่เรื่องก็จบลงด้วยดีนี่ครับ แค่นี้ก็พอแล้วมั้งพี่ตองของเป๊ปจ๋า” ผมพูดเสียงหวานแล้วยกแขนขึ้นโอบรอบคอมัน ไอ้ตองแค่นเสียงเหอะแล้วจะผละตัวหนี แต่ผมไม่ยอมปล่อยมือเลยกลายเป็นว่าตัวลุกตามไอ้ตองมาด้วย
“อะไร ปล่อยเลย”
“เฮ้ยๆ งอนเหรอวะ” ผมถามขำๆ ไอ้ตองเอื้อมมือไปหยิบบุหรี่ที่หัวเตียงมาคาบ ไอ้สัด ได้ข่าวมึงอาบน้ำแปรงฟันเตรียมนอนกับกูแล้ว ผมดึงบุหรี่ออกจากปากมัน
“กวนตีน เอามานี่” มันขมวดคิ้วแล้วจะตามหยิบ ผมเลยโยนมวนบุหรี่เข้าไปในกางเกงในตัวเองหนีมือมัน “ไอ้สัด! ทุเรศ!!”
“กระแดะนะมึง ยิ่งกว่าแดกก็เคยมาแล้ว แค่นี้ทำรังเกียจ” ผมตอบมันไปพร้อมปรายตามองมันอย่างเหยียดหยาม ไอ้ตองจ้องหน้าผมนิ่งก่อนที่มันจะค่อยๆเผยยิ้มแสยะออกมา..
“แล้วจะให้กูดูดของมึงแทนบุหรี่งั้นเหรอ..” ที่พูดนี่ไม่ได้พูดขู่สินะ ดูตามันดิ่ครับ พราวระยำ เอ้ย ระยับเชียว ผมล้วงมือไปหยิบบุหรี่ไอ้ตองในกางเกงมายัดใส่มือแม่งทันที
“วันนี้ขอบาย กูเหนื่อย” ผมว่าแล้วล้มตัวนอนหันหลังให้มันทันที
“ไม่เป็นไร กูปล้ำได้” ไอ้เหี้ย!! ไม่พูดเปล่าตามมาคร่อมด้วยวะ! “โดนไอ้ท็อปมันจับตรงไหนบ้าง”
“ทำไม จะล้างรอยให้กูเหรอ” ผมหันไปถามเย้าๆ เหมือนจะดูถูกว่ามันหึงผม ไอ้ตองยิ้มสายตากรุ้มกริ่มก่อนจะตอบออกมาให้ผมได้ชื่นใจว่า..
“เปล่า กูจะไม่ได้ไม่ไปแตะโดน รังเกียจ” โคตรเหี้ย
“เหี้ย”
“ก็ผัวมึง” ประโยคคลาสสิกว่ะ กากๆ
“แล้วเคยบอกว่ามึงเป็นเมียกูเหรอ”
“กูรู้มึงอยากแต่ไม่มีปัญญา”
“ดูถูกสัด ใครใช้ให้มึงตัวเท่าควายล่ะ”
“แล้วใครใช้ให้มึงตัวเท่ากุ้งแห้งวะ”
“ตัวๆกับกูเลยไหม ไอสัด! ใครตายก่อนแพ้”
“นี่กะเล่นถึงตาย?”
“เออ มึงต้องอยู่เล่นเกมนี้กับกูจนวันตาย”
ผมยักคิ้วตอนพูดประโยคสุดท้ายออกไป ก่อนจะทิ้งหัวลงซุกกับหมอน แม่ง.. เหนื่อยจริงๆนะวันเนี้ย ไม่ได้ไปออกกำลังกายต่อยตีกับใครแบบนี้มานานแล้ว พรุ่งนี้รับรองว่าได้ไปเหมาแผ่นประคบร้อนมานั่งแปะกับเชี่ยตองแน่กู ..
ไอ้ตองยอมเลิกล้มความคิดจะปล้ำผม แต่มันก็คว้าเอวผมแล้วลากไปนอนประชิดตัวกับมันกระชับใกล้ จนกระทั่งรู้สึกถึงเสียงหัวใจที่เต้นอยู่ในแผ่นอกที่ชิดหลังอยู่..
“.. หึ ไม่อยากชนะเลยว่ะ” มันตอบออกมาเบาๆ ผมขมวดคิ้วนิดๆ
“เออ.. เหมือนกัน นอนเหอะ”
ในคืนนั้น ผมฟุ้งซ่านเล็กๆก่อนนอนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ .. เคยมีบางคนไม่พอใจในความรักที่ผมมีกับไอ้ตอง รูปประโยคที่ไม่เคยสวยหรู อารมณ์ที่ไม่เคยมีคำว่าอ่อนหวานต่อกันและกัน แล้วยังรูปแบบชีวิตที่เต็มไปด้วยความดิบเถื่อนถ่อยสถุลแบบที่คนดีๆเขาไม่เข้ามาคลุกคลีกัน
แต่สิ่งสำคัญมันไม่ใช่ว่าต้องเป็นเหมือนคู่รักคนอื่นๆ ..แต่มันคือสิ่งที่คู่ผมทำแล้วมีความสุข ไม่ใช่เหรอ?
สิ่งที่ทำให้ผมมีความสุข ไม่ใช่การที่ไอ้ตองก็ต้องกลายมาเป็นคุณชายแสนดี ไอ้ตองไม่เคยเปลี่ยนตัวเอง เหมือนผมเองที่ก็ไม่ทำ เราอาจจะมีปรับบ้าง แต่ไม่เคยเปลี่ยน ผมรักมันที่เป็นมัน และเชื่อว่ามันเองก็รักผมที่เหี้ยๆอยู่แบบนี้ ก็ลองถ้าวันไหนมันเสือกรักไอ้เป๊ปที่ทำตัวน่ารักเหมือนน้องปลาล่ะก็.. งั้นกูที่มันกอดอยู่คือตัวเหี้ยไรวะ
ผมเป็นผู้ชายที่ยอมเรียกตัวเองว่าเมีย แต่นั่นก็เพราะว่าผมเป็นฝ่ายโดนเอา มันเป็นความจริงที่ไม่รู้จะต้องหลีกหนีไปทำไม ในเมื่อกล้าที่จะรักมัน ก็ต้องกล้ายอมรับในสิ่งที่ตามมาด้วยจริงมั้ยล่ะครับ
มันเป็นเรื่องผิดปรกติ ที่ปรกติ สำหรับผมกับมัน
.. ผมไม่ใช่คนดี ไอ้ตองเองก็ไม่ใช่
“รักมึงนะ”
“.. เหมือนกัน”
แต่ผมก็หวังว่ารักของผมกับมัน .. มันจะมีคุณภาพที่ดี และยาวนาน
มอบความสุขที่เหมือนในอกมันล้นปรี่ กับการแค่ได้นอนอยู่ข้างๆกันแบบนี้ตลอดไป..
“.. ตอง” ผมเรียกเบาๆ เสียงคนข้างหลังตอบรับในคอเบาๆให้รู้ว่ายังไม่หลับ ผมกลืนน้ำลายลงนิดๆ นี่นึกครึ้มอะไรขึ้นมาวะกู แต่ผมก็รู้สึกว่าอยากจะพูดตอนนี้..
“เหี้ยอะไรวะ..” ไอ้ตองเร่งออกมาเมื่อเห็นว่าผมยังไม่พูดต่อซะที
“ไอ้เกมเมื่อกี้ที่กูพูดอ่ะ”
“...”
“กู.. ไม่อยากทิ้งมึง แต่ก็ไม่อยากให้มึงทิ้งกูว่ะ”
คิดๆไป.. อย่าให้มีใครแพ้หรือชนะเลยดีกว่า เพื่อผมกับมันเอง
“ถ้าจะตายก็ตายด้วยกันเหอะ”
วงแขนกอดรัดกระชับเข้าไปจนผมรู้สึกได้ ไอ้ตองกดจูบที่หัวผมเบาๆ ..แต่ก็รู้สึกได้
“เสมอกันนะ”
“ครับ..” ผมตอบรับด้วยคำที่สุภาพกว่าที่เคย
อยู่ด้วยกัน.. ให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้เถอะนะ
อีพี่ตองของกู
END.
จบ
candynosugar+ Talking
อย่าเพิ่งไปไหน! มีตอนพิเศษรอท่านอยู่! 5555555555555
นิยายเรื่องนีจบแล้วนะคะ เป็นเรื่องแรกเลยที่ซี่แต่งจบ
เริ่มแต่งเรื่องนี้วันที่ 22 เดือน 7 ปี 2555 จำได้แม่นเลยเพราะตอนนั้นเคยเอามาตั้งเป็นพาสไอโฟน ฮา
กว่าจะเข็นเรื่องนี้จบมาได้ ก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไง
เคยพิมพ์ขอบคุณอภิมหาครั้งใหญ่ทั้งน้ำตาไปแล้วตอนลงนิยายนี้ครั้งแรกที่เว็บเก่า..
แต่สิ่งที่หนึ่งที่ลืมขอบคุณไม่ได้ ไม่ว่าจะเว็บไหน หรือเมื่อไหร่ ก็คือขอบคุณ "คนอ่าน" นะคะ
ถ้าไม่มีคุณ ซี่ก็อยู่ไม่ได้หรอก :กอด1: ขอบคุณที่ติดตาม ขอบคุณที่ชอบ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งเราไป
ซี่พยายามตลอดที่จะนึกถึงวันแรกที่มีคนอ่านนิยาย ช่วงเวลาที่เราดีใจไปทั้งวันกับคอมเม้นท์แค่หนึ่งเม้นท์
มันทำให้รู้จริงๆว่าที่มาจนถึงทุกวันนี้ได้ มันก็ไม่ใช่เพราะอะไรเลย นอกจาก "คนอ่าน"
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
จบ???????????????????? จบจริงๆแล้วหรอ? :a5:
แรกๆอ่านมาแอบเครียดเลยนะค่ะ (คือยืมยูสเพื่อนมาเม้นท์เพิ่งรู้เพืือนเคยเม้นท์เหมือนกัน :hao7:)
อ่านรวดจนถึงตอนนี้เลย จบจริงแล้วหรอค่ัะ อ่า เรื่องนี้ขอบอกเลยชอบมากค่ะ เรื่องแนวไม่เคยอ่าน :hao5:
ประทับใจเอิ้กๆ o13 o13
-
กรี๊ด ฟินคะ
ขอบคุณคนแต่ง
:mew1:
-
อ๊ากๆๆ จบแล้วเว้ยพี่ตองกะเป๊ปจบแล้ว มันส์พ่ะย่ะค่ะตอนมี่อยู่ในร้านอ่ะ ฮ่าฮ่า ต้องขอบคุณคนแต่งมากๆนะคัฟมมี่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่าน แต่รอตอนพิเศษนะตะเอง^^
-
น่ารัก และแปลก อ่านแล้วฮา แต่ก็แอบซึ้งเล็กๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคะ …… ^^
-
สนุกมากๆ o13
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้ค่ะ
แบบอยากรู้เจอที่เขาเจอกันอะ มันจะเป็นยังไง
จะโหด มัน ฮาขนาดไหน :z2:
-
จบแล้วววววววววววววววววว ดีกันซะที ชอบมากก แอบเสียดายนิดๆที่จบ รอตอนพิเศษนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
รอตอนพิเศษ เป้นความรักที่ร้อนแรงจิง จิง o13
-
ขนาดตอนจบ อิเป๊ป ยังเกรียนในสมรภูมิรบ 55555555555
รู้ซะมั่ง เมียอิพี่ตองอ่ะ พ่อใหญ่ 5555555555555555
แต่เป๊ปแม่งดีอย่างนะ แม่งเหี้ยแบบเกรียน แล้วเป็นตัวเองอ่ะ แม้จะดื้อตามใจไปหน่อยก็เหอะ
รักเป๊ปนะ แบบยืดอกแมนๆว่าเมียไอ้ตองอ่ะ 555555555555555
แต่จบซะ คิดว่าจะยาวกว่านี้ เพราะเราไม่ได้อ่านนานมาก มาอ่านได้ 3 วัน คนเขียนลงกระหน่ำ จบละ --"
รออ่านตอนพิเศษน้าา เรื่องนี้ เป๊ปเกรียน อิพี่ตองอินดี แต่สองคนนี้เหมือนกันอย่าง
ดอบสถุลเหี้ยเถื่อนซาดิสม์ และอะไรอีก 555555555555555555555555555555555
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
เรารู้สึกว่าพริกไทยมันเหมาะกะใบตองที่สุดล่ะ :laugh:
รอตอนพิเศษค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อ่านจบแล้ววววว
เริ่มอ่านตั้งแต่เมื่อวาน
เมื่อคืนก็นอนตอนตี 4
5555
เพราะสนุกมากกกกกกกกจนวางไม่ลงจริงๆ
อ่านแล้วสะใจยังไงไม่รู้แฮะ
ชอบที่ทั้งพระเอกและนายเอก(ปกติเรียกว่า "นางเอก" แต่ดูจากน้องเป๊บแล้ว..
ใช้คำว่านางเอกไม่ได้เลย 555555)
มากๆ
เพราะนิสัยสันดานเลวด้วยกันทั้งคู่
เหอเหอ
อ่านแล้วรู้สึกว่า
ถึงสองคนนี้จะไม่ได้พูดจาอ่อนหวาน
ไม่ได้มีการกระทำทึ่อ่อนโยนต่อกัน
แต่ก็รับรู้ได้ว่า
ทั้งสองคนรักกันมากๆ
และรักกันจริงๆ
ยิ่งตอนท้ายๆนะ
โอ๊ยยยย
อ่านแล้วอบอุ๊นอบอุ่นหัวใจ
555
ไม่หวานกันก็ชอบ
พอหวานกัน(พอให้คนอ่านหอมปากหอมคอ)
ก็ยิ่งชอบ
5555555
เข้าเนื้อเรื่อง 555
อ่านๆแล้วรู้เลยตั้งแต่แรกว่า
ทุกอย่างเป็นฝีมืออีฟาง
เหอเหอ
ออกนอกหน้าซะขนาดน้านนน
อ่านแล้วอยากฆ่าหั่นศพมันจริงๆนะ
เหอเหอ
หมั่นไส้มากมาย
ส่วนน้องปลา
ปลื้มมมมมมมมาก
น้องน่ารักสุดๆๆๆๆๆ
อยากเอามาเป็นลูกเลย
มีลูกแบบนี้หลงตาย
5555
จบแล้วหรอเนี่ย
ตอนพิเศษจะมีตอนที่
ครอบครัวทั้งสองคนรู้ไหมอ่ะ
ว่าลูกตัวเองมีผัว/เมียเป็นผู้ชาย
แค่อยากรู้ว่า
ถ้าครอบครัวไม่ยอมรับ
ทั้งสองคนจะมีวิธีแก้ปัญหายังไง
เหอเหอ
-
Take off ur Pants!!
Spe 01
‘ HAPPY BLOODY VALENTINE. ’
สุขสันต์วันความรักโชกเลือด!!!!!!!
Paint’s Part }
“ทำไมกูต้องมาอยู่กับมึงด้วย”
ผมบ่นออกมาด้วยโทรศัพท์ที่ยังแนบข้างหู พลางเหล่ไปมองคนที่นั่งใช้คัทเตอร์เหลาดินสออยู่ข้างๆ หลังจากที่ผมนั่งฟังเสียงรอสายจนจบไปสามเพลงแล้ว ก็ยังไม่มีคนรับเลยครับ..
“กูก็ไม่ได้อยากจะอยู่กับมึงเลยเพ้นท์” ผมตัดสายโทรศัพท์ทิ้งไปเพราะรอต่อไม่ไหว ไอ้นูเงยหน้าจากดินสอมามองผม เลิกคิ้วใส่ ผมแยกเขี้ยวใส่มัน
“โปรดไม่รับสายกู” ผมบ่นนอยด์ๆ แต่ก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ ส่งไลน์ไปหาด้วย
“เอ๊า.. วาเลนไทน์น้องเขาก็อยู่กับแฟนเขาสิ มึงมันแค่กิ๊กนี่” ธนู มึงช่างเป็นคนที่พูดความจริงได้สมชื่อ ปักอกผมดังฉึก โอ้ยย ปัดโธ่เว้ย! ก็ใช่ว่าผมจะแคร์หรือเสียใจที่โปรดไม่มีผมคนเดียวนะครับ แต่ว่าในวันวาเลนไทน์แบบนี้ อย่างน้อยขอให้คนที่ได้ใช้เวลาร่วมเป็นผู้หญิงหน่อยเถอะ..
นี่หันไปชำเลืองมองคนข้างๆแล้วอยากจะถอนหายใจแรงๆ
“มองกูแบบนั้นทำไมเนี่ย” ไอ้นูถามขมวดคิ้วใส่ ผมหัวเราะแหะๆ “ว่าแต่มึงชอบโปรดหรอวะ?”
“ทำไมคิดงั้น” ผมถาม
“ก็นอกจากโปรด กูก็ไม่เห็นมึงควงใคร” มันตอบออกมา ซึ่งก็เป็นความจริงเลยทีเดียว ที่เด็ดกว่านั้นก็คือ..โปรดมีแฟนแล้วซะด้วยสิ ฮ่ะๆ ใครที่คิดว่าผมเป็นคนดีนี่ ให้โอกาสคิดใหม่เลยนะ เพราะตอนนี้ผมกำลังเล่นบทชายชู้อยู่ล่ะครับ..
“ก็หน้าอย่างกูจะมีใครเอาอีกเล่า”
“มึงก็เลิกทำตัวจืดเป็นน้ำล้างตีนซะทีสิ” น้ำลายถ้วยก็พอมั้งธนู.. “มึงเองก็ไม่ได้สายตาสั้นซะหน่อย เสือกใส่แว่นทำตัวเชย ทั้งๆที่ตัวจริงมึงก็ไม่ใช่แบบนั้น”
ไอ้ธนูเล่นปลอกผมซะหมดเปลือก สงสัยผมคงต้องเอาตัวออกจากมันบ้างซะแล้วล่ะ อยู่ใกล้กันมากจนจะเป็นแฝดสยามคู่หูรักยม ทุกวันนี้แค่มองตาก็แทบใช้โทรจิตสื่อสารกันได้อยู่แล้วครับ คนจะมองเป็นคู่เกย์ตามที่ไอ้เป๊ปมันแช่งอยู่ทุกวันพอดี.. บรึ๋ยย แค่คิดขนก็ลุกยันปลายเท้าแล้ว ขอยืนยันว่าผมผมยังชอบเนื้อนมไข่อยู่!
“กูไม่อยากเป็นจุดเด่นนี่หว่า เอ๊อะ ไม่สิ กูเป็นไม่ได้ต่างหาก” ผมเท้าคางตอบ ไอ้ธนูมองผมอย่างเข้าใจว่าอาชีพหลักของผมตอนนี้คือแฮกเกอร์ ถึงจะไม่ได้ขุดเจาะระบบองค์การระดับชาติอะไรเหมือนในหนัง ไม่ได้ขึ้นแบล็กลิสต์ให้ตามจับอะไรขนาดนั้นเพราะยังเซฟตัวเองได้ดีอยู่ แต่อย่างว่า ทำตัวไม่เป็นที่สังเกตก็คงจะดีที่สุดนะครับ “แล้วมึงเหอะ ไม่มีใครเอารึไง หะ”
“กูรอมึงไปกับสาวก่อน แล้วเดี๋ยวไปมั้ง” มันตอบออกมาแล้วก้มลงใช้คัทเตอร์ขูดปลายดินสอต่อ .. กูว่าจะถามนานละว่าทำไมไม่ใช่ที่เหลาดินสอ แต่ช่างเถอะ เห็นมันก้มหน้าก้มตาแบบนี้แล้วก็ตลกดี
“อะไรมึงเนี่ย เอาตัวมาผูกกับกูทำไม” ผมถาม เพราะดูทรงแล้ววันนี้ผมคงต้องอยู่แบบโสดๆชัวร์อ่ะ แต่ไอ้นูมันหน้าตาดีนี่ครับ ถึงติดจะบื้อไป(ไม่)หน่อยก็เหอะ แต่สาวก็ติดมันเยอะทีเดียวเลยนะ
“ก็แล้วจะให้กูทิ้งมึงไว้คนเดียวเนี่ยอ่ะนะ?” มันเงยหน้ามาถามผมเสียงจริงจัง ผมอึ้งๆไปกับคำตอบของมัน ไอ้นูคลี่ยิ้มบางให้แล้วก้มไปเหลาดินสอต่อ “กูใจดี ทิ้งเพื่อนไปมีความสุขคนเดียวไม่ลงหรอก”
“...”
“ถึงจะอยากทิ้งก็เหอะ..”
“เกือบจะซึ้ง! ไอ้สัดไปเลยไป!!” ผมร้องเสียงดังแล้วถีบตูดคนข้างๆ แต่แทนที่จะสลดแม่งเสือกหัวเราะร่วน
“เฮ้ยอย่า เดี๋ยวคัทเตอร์บาดมือพอดี เหี้ย ฮ่าๆๆๆ น้องเพ้นท์อย่างอนนะคนดี น้า” มันวางของในมือแล้วทำท่าจะโผมากอด ผมรีบเอาตีนยันไว้ทันทีเลยครับ!
“เชี่ยอย่าเข้ามาใกล้กู! อุบาทว์สัด กูไม่อยากได้กับมึงตามคำแช่งเป๊ปเปอร์นะ ไอ้บ้า!!” ไอ้นูได้ยินแบบนั้นก็ดีดตัวผลุงออกจากผม มันเบ้หน้าแล้วลูบแขนตัวเองด้วยท่าทีขนลุกขนซู่
“เพ้นท์มึงพูดอะไรออกมา ไอ้เรื่องนี้แค่คิดก็โคตรผิดแล้วเหอะ!”
“โหยย น้ำหน้าอย่างมึงอ่ะกูไม่แอ้มให้เสียประวัติหรอกโว้ย” ..อะไร นี่กูด่ามึงอยู่นะ มาทำเล่นหูเล่นตาใส่ทำไมวะ
“มึงไม่คิดว่ากูจะเป็นฝ่ายแอ้มมึงบ้างเหรอไง” มันถามตอกกลับมา “ไอ้เป๊ปมันบอกว่ากูเป็นผัว แล้วมึงเป็นเมียนะว้อยย” สัดควายเป๊ป!!!
“เอาอะไรกับเพื่อนมึง เคยมีสาระที่ไหน”
“พูดเหมือนมันเพื่อนกูคนเดียวนะ เพื่อนมึงด้วยอ่ะแหละ”
“กูไม่เคยมีเพื่อนเป็นควายวิปริตแบบมันซะหน่อย” ผมตอบ เชิดหน้าใส่แบบเหยียดหยาม
“ดีๆ เจอหน้ามันแล้วพูดแบบนี้ด้วยเลยนะ” ไอ้นูชี้หน้าเหมือนสั่งคาดโทษ ผมหัวเราะ ใครจะพูดให้โง่ เกิดมันของขึ้นเสกกระดูกหมาเข้าท้องผมทำไงวะ ยิ่งคาดเดาไม่ได้อยู่ด้วยคนแบบนั้น
...
“เพ้นท์ๆ ทำผมให้กูหน่อย” มันพูดแล้วยื่นหัวมาให้พร้อมกระปุกเจลในมือ ผมละมือจากเมาส์คอมมาขยุ้มหัวมันที่มีเจลติดไว้แล้วนิดหน่อย
“จะหล่อไปไหน นัดสาวแล้วเหรอวะ.. มีสเปรย์มั้ย” ผมถามไปก็สางผมมันไป ไอ้นูมันผมสวยมากนะครับ ผมนิ่มเงา เส้นเล็กแต่เยอะ เพราะมันไม่ทำสีผมด้วยมั้งเลยไม่แห้งฟูเหมือนผม - - นี่คือผมกูดีขึ้นมากแล้วนะ สมัยก่อนเข้ามหาลัยนี่ จับไปแยกไม่ออกว่าผมหรือไม้กวาด
“เปล่าๆ จะไปทำบัตร สเปรย์อยู่ในห้องน้ำอ่ะ” ผมลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำทั้งๆที่มือยังกำหัวไอ้นูอยู่ มันเลยต้องก้มตัวเดินตามมาแบบทุลักทุเล แม่งจี้ว่ะ ฮ่าๆๆ
“บัตรไร” ผมเอาหนังสือรถที่มันเอามาอ่านตอนนั่งขี้มายัดใส่หน้ามันให้ถือบังไว้ เขย่าๆสเปรย์ในมือแล้วฉีดใส่ผมแม่ง ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้..
“เหี้ยแล้ว! โทษไอ้นูกูหยิบผิด นี่มันไบกอน!!”
“ห๊ะ หา! แม่งไอ่สัด!!” คนโดนไบกอนฉีดหัวสะดุ้งเฮือก ถอยกรูดหน้าตาตื่น มันเพ่งจ้องของในมือผมที่เพิ่งฉีดใส่หัวมันเขม็ง ขวดสีชมพูแสดยี่ห้อ Lee Stafford เปล่งประกายอยู่ในมือผม กร๊ากก ไอ้ธนูเบิกตาโตในขณะที่ผมทำหน้าสมเพชใส่มันอย่างเต็มที่ ไอ้ธนูตีหน้านิ่งก่อนจะลงมือตบหัวผมไปหนึ่งผั้วะเน้นๆ!
“..สั๊ด! มึงกล้าตบกูเหรอ”
“ไม่กล้ามั้ง ตบไปแล้วเนี่ย โอ้ย” ไอ้นูร้องแล้วลูบหัวตัวเองป่อยๆ โดนมาก็ต้องโดนกลับ ผมยักคิ้วใส่มันแล้วชิงเดินออกจากห้องน้ำก่อน ส่วนอีกคนในห้องน้ำเช็คสภาพหัวตัวเองอีกนิดหน่อยก่อนจะเดินตามออกมา
“ไปเป็นเพื่อนหน่อย จะไปทำบัตรประชาชน”
“หา? มึงเพิ่งอายุ 15 ไงวะ” ผมหันไปถามมันพลางแกะห่อจูปาจุ้บที่เพิ่งค้นเจอในกระเป๋าตัวเอง โอ้ย ทำไมแกะยากเย็น นึกถึงสมัยเด็กๆนะครับ ศัตรูตัวฉกาจเลยนะไอ้ห่อจูปาจุ้บเนี่ย กว่าจะได้กินทีเล็บแหกเกือบหมดนิ้ว “นูแกะให้หน่อย”
“บ้านนอกว่ะเพ้นท์ เดี๋ยวนี้เขาทำบัตรกันตั้งแต่ 7 ขวบแล้วครับ” มันดึงอมยิ้มอันละห้าบาทออกจากมือผมไปแกะให้ ฝีมือการแกะมันก็ไม่ได้ดีกว่าผมเท่าไหร่หรอกครับ แต่อย่างน้อยกูก็ไม่ต้องทำเองอ่ะนะ
“กรรม เออใช่ ผมลืม” ผมตอบไป คนฟังก็พยักหน้ารับรู้
“ตกลงไปกับผมนะครับ”
“ผมมีงาน แกะได้ยั้ง” ถามพลางทิ้งตัวคร่อมบนเก้าอี้ล้อเลื่อน เอาคางเกยกับพนักพิง ธนูทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิกับพื้นตรงหน้าผม
“อะ ..ไปเหอะครับ ผมไปคนเดียวน่าเบื่อตายห่า” มันตอบพลางยื่นขนมที่ปราศจากห่อพลาสติกกวนใจมาให้ ผมรับแล้วเอายัดใส่ปาก เสียงจูปาจุ้บกระทบกับฟันดังกุกกักๆในหัว อืม.. จะว่าไปก็ถูก สถานที่ราชการไปอยู่นานๆก็ใช่ว่าจะแฮปปี้ ยิ่งมันเป็นพวกไม่ค่อยติดโซเชียล จะให้นั่งเล่นเฟซรอก็คงไม่ใช่สเปค
“งานคุณลิมิตถึงอาทิตย์หน้าไม่ใช่เหรอ เก่งอยู่แล้วนี่ ต้องรีบด้วยเหรอ..”
..กรรม ผมว่าผมต้องเอาตัวออกมาจากมันแล้วจริงๆนั่นล่ะ นี่ไม่เคยบอกเลยนะว่าต้องส่งไฟล์ให้ได้ก่อนอาทิตย์หน้า มันรู้ได้ไงวะ! แล้วดูทำหน้าเข้าสิ ผมเคยบอกรึยังครับว่าเวลามองไอ้ธนู ผมจะนึกถึงลาบราดอร์สีดำตัวใหญ่ๆ มึนๆ อเลิร์ตๆ แต่เวลาจ๋อยทีนี่..
เล่นเอาใจอ่อนยวบ..
…
“บัตรหมดแล้วค่ะ”
“=_=”
ผมยืนติดสตั๊นอยู่แบบนั้นพร้อมกับคนข้างๆในสภาพหล่อเต็มพิกัด อยากดัดเสียงเป็นไอ้ปอบพุดแล้วร้องออกมาดังๆว่า ถัมม เผื่อ ครายยยยย.. เหี้ย
“เอาเอกสารนี้ไปกรอกก่อนนะคะ กาติ๊กตรงนี้ไว้ว่าบัตรสูญหาย แล้ววันพรุ่งนี้มายื่นเอกสารใหม่ตอนแปดโมงเช้านะคะ อย่าลืมทะเบียนบ้านและสูติบัตรด้วย..” ข้าราชการหญิงผมสั้นประจำเคาท์เตอร์ พูดเหมือนไม่อยากพูด หยิบกระดาษเอกสารสีขาวยื่นให้ไอ้นูเนือยๆ มันก็รับมาแบบงงๆ เหมือนจะปั้นหน้าไม่ถูกอยู่
“มาเสียเที่ยวเลยมึง” ผมเย้าไอ้คนข้างๆเล่น มันหันมาสื่อสารกับผมด้วยสายตาอันเหมือนจะปลงกับโลกนี้ เออเนอะ บัตรประชาชนหมดว่ะครับ ผมละอึ้งแดก เป็นอะไรไปหมดแล้วประเทศ
“เอ้อ.. วันนี้มันวาเลนไทน์จริงๆด้วยใช่มั้ย” มันถามแล้วมองไปรอบตัว ผมมองตาม สติ๊กเกอร์รูปหัวใจแปะไปทั่วสำนักงานเขต โซนจดทะเบียนสมรสเต็มไปด้วยคู่รักชายหญิงจับจองพื้นที่ “กูไม่อยากมาเสียเที่ยวอ่ะเพ้นท์”
“เอ๋า แล้วจะทำไง” ผมมองมันงงๆ
“ไปจดทะเบียนกัน”
“พ่องตาย!!!!!!” ผมด่าแล้วเสียงดังอย่างลืมตัว ก่อนจะรู้ตัวแล้วหันไปมองรอบข้าง นั่น อย่างที่คิด สายตาหลายคู่เลยครับ เปล่าครับเปล่า ผมไม่ได้ด่าพ่อคุณนะ ผมด่าพ่อเพื่อนผม..
“ห่า เขายังไม่ตาย สบายดี” ผมกัดฟันอย่างไม่รู้จะด่ามันเป็นภาษาไหนดี ไอ้นูหลุดยิ้มขำที่เห็นผมหงุดหงิดหลังจากที่มันเองก็แกล้งตีหน้านิ่งมาได้ครู่หนึ่ง
“..ถ้ามึงเป็นผู้หญิงนะเพ้นท์ กูขอมึงแต่งงานไปแล้วแหละ”
แทบหงายเงิบ.. ผมหันไปมองมันแบบตกในที่จู่ๆไอ้นูมันก็พูดออกมา แต่ก็ชะงักไปเมื่อสายตาของมันเหม่อลอยไปยังจุดๆหนึ่ง ผมมองตามสายตาของมันไป ภาพของชายหญิงที่ดูจะมีความสุขหลังจากได้กระดาษใบนั้นมาครอบครอง กระดาษที่เป็นตัวยืนยันว่าพวกเขา เป็นของกันและกัน
“ทำไมมึงไม่เป็นผู้หญิงเองล่ะวะ..” ผมเถียงกลับไปเบาๆ เพื่อไม่ให้บรรยากาศมันกลายไปเป็นอะไรที่มันไม่ควรจะเป็น ไอ้ธนูหัวเราะนิดๆ ก่อนที่จะก้าวเดินนำไปให้ผมเร่งฝีเท้าเดินตาม จนมาถึงรถที่จอดอยู่
“ก็ผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัวดิ่วะ จะให้แห่ขันหมากไปสู่ขอผู้บ่าวนี่ก็ยังไงอยู่ป่ะ”
“เหอะ ถ้ามึงเป็นผู้หญิงนะ พ่อแม่มึงต้องบังคับให้แต่งกับกูแหงอยู่แล้วล่ะ” ผมสบถออกไปเมื่อลองนึกถึงโลกที่ไอ้ธนูเป็นเพศแม่ คนโดนพูดถึงหันมามองงงๆอย่างไม่เข้าใจ ผมยกยิ้มใส่แม่ง
“เพราะกูคงจับมึงปล้ำไปนานแล้วล่ะ”
รีบแทรกตัวขึ้นรถทันทีที่พูดจบ ทิ้งไอ้ธนูให้เบิกตาค้างไว้แบบนั้น ไอ้เหี้ย กูคิดยังไงพูดออกไปได้ ได้กับไอ้ธนูเหรอ พอนึกถึงร่างกายไร้หน้าอกหน้าใจของแม่งก็ชวนให้คลื่นเหียนเวียนหัวแล้วครับ เฮ้อ.. ก็เพราะใจโลกแห่งความเป็นจริง ไอ้ธนูมันเป็นผู้ชายนี่นะ
ก็แค่คิดกันไปเล่นๆ ขำๆ แต่ก็คงเอาจริงๆถ้าไอ้นูมันเป็นผู้หญิง ..
โอ้ยแม่ง เพ้อเจ้อใหญ่ละ
…
“แวะกินข้าวก่อนได้ป่ะ” ผมเงยหน้าจากจอไอโฟนมามองคนพูด ไอ้ธนูติ๊กไฟเลี้ยวจอดข้างถนน ตรงข้ามกับร้านอาหารข้างทาง เอ๊า ไอ้ห่า ถามกูแต่จอดรถแล้วจะถามกูทำไมเนี่ย ผมปลดเบล์ทออกพร้อมกับที่สารถีดับเครื่องจอดรถ
“ฝนจะตกมั้ยวะ” ผมถามออกไปเพราะฟ้ามืดกว่าเวลาปรกติ ไอ้นูเงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วตอบด้วยการเดินไปเอาร่มพับที่ท้ายรถมาด้วยยื่นให้ผม
“จอดตรงนี้ไม่เปลี่ยวไปหรอมึง” ไฟถนนก็ไม่มี รถจอดกันเยอะก็จริงแต่ไม่ค่อยมีคนผ่าน ผมหันไปถามคนที่ตั้งหน้าตั้งตาจะแดกอย่างเดียว มันหันมามองลวกๆแล้วพยักหน้า ก่อนจะลากแขนผมข้ามถนน เออช่างมันก็ได้ ไม่ใช่รถกู มีไรเกิดขึ้นกูไม่รู้ไม่เห็นด้วยล่ะ
“บะหมี่.. น้ำ หมูแดงล้วนพิเศษ สอง มึงเอาไร”
มาถึงมันก็สั่งรัวเหมือนคิดเมนูเตรียมก่อนมาถึงร้านแล้วเรียบร้อย ผมเงยหน้าจากเมนูกระดาษเก่าๆขึ้นมองหน้าคนถาม ก่อนจะหันไปสั่งน้องที่รอรับออเดอร์อยู่ “เอา..บะหมี่ปูชามนึงครับ”
“เคยมาป่ะร้านเนี้ย” มันถามระหว่างที่นั่งตบยุงรออาหาร ผมส่ายหน้า ลองมองไปรอบตัว ร้านแม่งคนน้อย โลเคชั่นก็เปลี่ยว ถึงจะผู้ชายก็เหอะแต่ใครจะกล้ามาคนเดียว ไอ้นูปริยิ้มแบบภูมิใจมาก
“ทำเลไม่ดีนะมึง แต่อร่อยโคตรกูขอบอก” ผมหรี่ตามองมันแบบไม่อยากจะเชื่อ แต่แล้วก็แทบต้องก้มกราบตีนมันเมื่ออาหารมาเสิร์ฟ อร่อยตามคำคุยของมันเลยครับ น้ำซุปใสกลมกล่อมอร่อยมาก บะหมี่นี่ก็นุ่มเหนียว ปูนี่อย่างเทพ เข้าใจเลยว่าทำไมไอ้นูสั่งพิเศษมาถึงสอง แต่ชามสุดท้ายผมก็แย่งมันกินนะ หมูแดงแม่งอร่อยว่ะ ฮ่าๆๆๆ
“เพ้นท์เดี๋ยวกูสั่งกลับบ้านนะ”
หลังจากซัดกันอิ่มหนำสำราญไปหลายชามจนอาแปะคนขายยิ้มหน้าบาน ไอ้นูยังเสนอไอเดียให้อาแปะฟินแทบขึ้นสวรรค์ด้วยการซื้อกลับไปอุ่นทานกันตอนเช้าอีก ซึ่งผมก็ไม่ลังเลที่จะพยักหน้าตอบรับไป
น้ำชาเสิร์ฟฟรีในร้านถูกผมดูดไปเรื่อยๆจนเหลือแต่น้ำแข็ง ไอ้นูยืมไอโฟนผมไปไลน์หาเพื่อนมันเรื่องโปรเจคกลุ่ม จากท้องฟ้าที่ดำเพราะเมฆฝนตอนนี้เริ่มดำเพราะการที่พระอาทิตย์ลาขอบฟ้าไปแล้วจริงๆ ก้มมองนาฬิกาข้อมือก็รู้ว่านี่มันหกโมงแล้วนี่หว่า
“..อะไรวะ” ผมพูดเบาๆกับตัวเองเมื่อหางตาเหลือบเห็นเงาตะคุ่มบริเวรรถของไอ้นู ผมขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองเต็มๆตา หือ..คนนี่หว่า แม่งทำอะไรอยู่ตรงนั้นวะ หนึ่ง สอง.. สี่คน! อย่าบอกนะว่าทุบรถ!? เหี้ยแล้ว
“.. ไอ้นู ไอ้นูมึง.. เฮ้ย!!!” ผมเอื้อมมือไปเขย่าแขนอีกคน ก่อนจะสบถแล้วออกวิ่งนำออกไปก่อนเลยเมื่อเห็นเงาคนหนึ่งเหวี่ยงท่อนไม้ในมือลงใส่อะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น เสียงไอ้ธนูตะโกนเรียกชื่อผมดังมาจากข้างหลัง แต่ผมไม่สน
“เฮ้ย! ทำอะไรกันวะ!!!”
ผมตวาดเสียงดังพอที่จะทำให้ทุกอย่างหยุดลง สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือเด็กผู้ชายสี่คนในเสื้อช็อปเทคนิคที่ยืนรุมอะไรซักอย่าง พวกมันชะงักแล้วหันมามองผมเป็นตาเดียว มือถือท่อนไม้ค้างไว้ .. แต่ไม่ใช่ มันไม่ได้จะทุบรถ เพราะผมสังเกตเห็นแล้ว ร่างของอีกหนึ่งชีวิตที่นอนกองอยู่กับพื้น!
ที่สำคัญคือไอ้ที่นอนกองอยู่แม่งเป็นเด็กเทคโน.. เดี๋ยวนะ ผมจ้องเขม็งไปที่โลโก้เสื้อช็อปของมัน อ้าวไอ้ห่า รุ่นน้องกูนี่หว่า!!
ผั้วะ!!!!
“เฮ้ย! / เฮ้ย! / เฮ้ย! / เหี้ย!”
อุทานกันบรรลัยเลยครับ ขนาดผมเองยังอยากจะอุทานด้วย ไม่ทันแล้ว ห้ามตีนตัวเองไม่ทัน ถีบเข้าให้แล้วเต็มๆอกเด็กเทคนิค เหมือนจิตใต้สำนึกโดนปลุกว่ะ เวลาเห็นสถาบันตัวเองโดนตีนแล้วมันอดใจไม่ไหวจริงๆ..
“ไอ้เหี้ยเพ้นนนนนนท์”
เอ๋ เอ้า ไอ้นู มันกระชากผมถอยหลังออกไป แหะๆ กลับใจตอนนี้ไม่ทันแล้วล่ะมึงเอ๋ย เด็กเทคนิคมองกูตาเป็นมัน ทาร์เก็ตล็อกออนแล้ววะครับ
“ไอ้สัด มึงเสือกเหี้ยไรวะ!!” มันคนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาทันที แถมว่ากูเสือกอีก เสือกเหี้ยไรล่ะก็ไอ้ที่มึงยำตีนอยู่เนี่ยมันรุ่นน้องกูโว้ยย แต่กูไม่บอกหรอกนะเพราะกูหยิ่ง(?) ผมปัดแขนของมันที่ตั้งใจจะมากระชากเสื้อผมทิ้ง อีกหมัดของเด็กนั่นพุ่งเข้ามาตามสัญชาตญาณ แต่กระดูกมันคนละเบอร์กันนะขอร้อง ผมเบี่ยงหลบก่อนจะต่อยท้องไอ้เด็กนั่นลุ่นๆไปทีหนึ่ง เสียงร้องอึกด้วยความจุกดังออกมา แต่ยังครับ มันยังไม่ทรุด ผมเข่าท้องแม่งไปแรงๆอีกทีหนึ่งก่อนจะโยนซากมนุษย์นี่ให้นอนจุกลงกับพื้น
ฮะ ฮะ ฮ้า! ให้มันรู้ฤทธิ์ซะบ้าง! .. ผมเหยียดยิ้มออกมาอย่างภูมิใจที่ฝีมือตัวเองยังไม่โดนสนิมกัดจนกร่อนไปหมด แต่คงจะชื่นชมได้ไม่นานล่ะครับ เพราะเพื่อนมันอีกสามคนแม่งรุมกูแล้วตอนนี้! โอ้ยย กลับบ้านไปได้นอนตายแหงๆ
ผมปล้ำต่อยกับเด็กพวกนั้นอยู่นานพอควรโดยมีไอ้ธนูช่วยอยู่ไม่ไกลจากกัน แบ่งจัดการไปคนละสอง ปากก็สบถอะไรออกไปไม่รู้เยอะแยะโดยไม่ได้ผ่านการไตร่ตรองจากหัว ตามอารมณ์ล้วนๆ ทั้งๆที่คิดว่าสันดานแบบนี้หายไปหมดแล้วตั้งแต่เข้ามหาลัยนะ นี่อะไร มันไม่ได้หาย แค่พับเก็บไว้เฉยๆนี่หว่า คิดแล้วอยากจะถอนหายใจ
“เพ้นท์! เพ้นท์! กูว่าไปเหอะ เดี๋ยวไม่จบ!” ผมหันไปตามเสียง ไอ้ธนูหิ้วปีกเด็กเทคโนที่ห้อยเป็นซากตุ๊กตาไว้ ผมหันไปมองไอ้เด็กสี่คนนั่นก็สภาพสะบักสบอมพอตัว แต่มันก็ยังไม่หยุดหรอกจนกว่าจะน็อกไปข้าง ผมเองก็เริ่มหมดแรงแล้วด้วย ผมหันพยักหน้าให้ไอ้นู มันกดเปิดล็อกรถแล้วโยนไอ้เด็กนั่นลงเบาะท้ายรถ
“..เดี๋ยวพี่ เดี๋ยว” เสียงแหบแห้งดังออกมาระหว่างที่ผมกำลังจะโดดขึ้นรถบ้าง ผมหันไปมองคนที่นอนเหี่ยวอยู่ท้ายรถ ไอ้เด็กนั่นยกนิ้วชี้ไปด้านล่าง ผมทำหน้างง ไม่เข้าใจ “..ใต้รถ หยิบให้ผมหน่อยพี่..”
ผมขมวดคิ้ว แต่ก็ยอมก้มลงมองใต้ท้องรถของไอ้ธนูตามที่มันบอก กองขยะสีขาวยุ่ยๆทำให้ผมผงะ เหี้ยไรวะ แต่ก็ยอมยื่นมือไปหยิบมันออกมา
-
.. ช่อกุหลาบ
“เพ้นท์ขึ้นรถดิ่วะ!”
ผมรู้สึกตัวด้วยเสียงของคนที่ประจำอยู่ที่นั่งคนขับพร้อมเหยียบ ผมรีบวิ่งขึ้นรถไปนั่งข้างมัน ไอ้ธนูออกรถทันทีที่ผมปิดประตูรถ ช่อดอกไม้เปื่อยยุ่ยในมือผมถูกโยนไปเบาะหลังให้เจ้าของมันรับไว้ ไอ้เด็กเทคโนนั่นก้มหัวให้ผมนิดๆอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วมันก็เอาช่อดอกไม้ไปกอดไว้..
“.. อะไรของมึงเนี่ยเพ้นท์เหี้ยอะไรของมึงวะ!!” ผมสะดุ้งกับเสียงสบถที่ดังขึ้นของไอ้ธนู มันหันมามองผมด้วยสายตาที่โกรธมากในชั่วแวบหนึ่งก่อนที่จะหันไปขับรถอย่างเดิม เฮ้ย..
“นู.. โกรธอ่อวะ มึงเจ็บมากเลยเหรอ เฮ้ยกูขอโทษนะ” วันนี้เสือกแต่งตัวหล่อมาด้วยสินะมึง ผมถามมันแล้วเอามือไปแตะที่ไหล่มัน แต่แม่งไม่แม้แต่จะหันมามอง ไอ้นูทำหน้าตาเคร่งขรึมขมวดคิ้วแน่น ผมเขย่าไหล่มัน แต่มันก็ไม่หันมามองอยู่ดี..
ผมใจเสีย.. เฮ้ยย โกรธจริงดิ่วะะ
“..เอ่อ.. พี่”
“อ้าว มึงยังอยู่อีกเหรอ” ผมหันไปถามไอ้เด็กเทคโนที่นอนอยู่ข้างหลัง เห็นเงียบๆนึกว่าโดดลงรถไปละ มันตีหน้างงปนอึ้งแล้วมองผมแบบ จะให้กูไปไหนได้ยังไง
“เมื่อกี้ผมโทรเรียกพี่แล้ว.. พี่ปล่อยผมลงไว้ตรงป้ายรถเมล์ก็ได้ครับ”
“จะ..บ้าเหรอ! สภาพแบบนี้อ่ะนะ เกิดเจอโจทย์ขึ้นมามึงโดนฆ่าแน่!!” ผมด่ามัน คิดได้ ป้ายรถเมล์ สถานชุมนุมที่ประชุมนักเรียนนักเลงเลยครับ! ไอ้เด็กนั่นยิ้มแหยะๆใส่ ผมกำลังจะอ้าปากพูดอีก ทว่าหนึ่งเสียงก็ดังแทรกออกมาก่อน
“รู้ดีจังนะ”
“...”
อะไรน่ะ...ผมหันไปมองไอ้สารถีที่จู่ๆก็โพล่งออกมา นั่นมัน.. เมื่อกี้มึง แซะ กูหรอ แต่พอผมถามไปมันก็เสือกไม่ตอบ อี๋.. ขี้งอน! ผมเลือกที่จะเมินไอ้นูไปก่อนชั่วคราว แล้วหันไปคุยกับไอ้เด็กท้ายรถแทน “มึง พี่คนไหนในสถาบันที่มึงรู้จัก เอาแบบใหญ่สุดเลยนะ บอกชื่อมา”
“เอ่อ..ถ้าจบไปแล้ว นับป่ะ” นับ กูยังนับมึงเป็นรุ่นน้องเลยเนี่ยไอ้หนูเอ๋ย ผมพยักหน้าตอบรับ “เฮียยูครับ”
“ฮึ? ยูไหน” ผมเลิกคิ้วถาม
“ยูวีอ่ะพี่”
“ห๊ะ!!!!?!” เป็นอีกครั้งที่ผมร้องเสียงหลงแบบหลุดคีย์ ไอ้เด็กนั่นทำท่าตกใจ สัด จะตกใจทำไมกูนี่ตกใจ พระเจ้า บอกกูทีว่าไม่ใช่เฮียยูวีคนนั้น นั่นมันรุ่นพี่ผมอีกนะน่ะ! “มึงไปรู้จักกันได้ยังไง!?”
“เอ่อ...” มันเอ๋อแดกแล้วมองผมเหมือนตัวประหลาด ฮึ่ยย เออไม่ถามต่อแล้วก็ได้วะ! ผมหมุนตัวลงนั่งลงกับเบาะเหมือนเคย หันไปมองไอ้คนที่ตีหน้านิ่งขับรถข้างๆ นิ่งไปเหอะ อย่าให้รู้ว่าแอบฟังนะมึง..
มองเห็นภาพสะท้อนรุ่นน้องสถาบันเก่าผ่านกระจกมองหลังรถแล้ว.. อยากจะเอาหัวโขกคอนโซลรถให้ตายจังครับ
นี่เอาตัวไปยุ่งเรื่องอะไรเนี่ยย นี่มันวันแห่งความรักไม่ใช่เหรอวะ ความรักแท้ๆ!~
...
“พวกมึงไปเอากันอีท่าไหนถึงมาจบด้วยกันได้แบบนี้”
นี่เป็นคำทักทายแรกของรุ่นพี่สถาบันเก่าของผมหลังจากเจอรุ่นน้องทั้งสองกลับมาในสภาพโดนหมาฟัด จากที่ผมซักถามไป ดูเหมือนว่าเฮียยูจะยังไปมาหาสู่พวกรุ่นน้องที่โรงเรียนบ่อยๆจนเป็นที่โด่งดังแม้ว่าจะจบมาหลายปีแล้วก็ตาม..
ยูวี.. ผู้ชายที่ขึ้นชื่อเรื่องทรหดที่สุดเท่าที่ผมเคยพบเจอมาในชีวิต มีการดำรงชีวิตคล้ายคลึงกับแมลงสาป ประมาณว่า.. รถบี้ไม่ตาย ควายขวิดไม่มีแผลน่ะครับ
“เฮียก็เถอะ ทำไมดังงี้อ่ะ”
“บ่ะ! ก็คนมันหล่อ” เอ่อะ ถุยแป๊ป.. “ไม่ต้องมาทำหน้าแพ้ท้องใส่ กูก็ไม่ได้อะไรหรอกน่า แต่มึงก็รู้นี่พวกนี้มันรักพวกพ้องอย่างกับอะไรดี เจอรุ่นพี่รุ่นน้องมันก็ดีใจจะตายห่าแล้ว”
ผมมองไปรอบๆบ้านเช่าที่เต็มไปด้วยเด็กเทคโน คาดว่าเฮียยูคงมาสิงที่นี่บ่อยๆ ไอ้เด็กคนนั้นถูกเพื่อนพาไปทำแผลแล้ว ส่วนไอ้ธนูรอในรถไม่ยอมลงมาด้วย ไม่รู้เป็นอะไรของมัน..
“แล้วมึงไม่ทำแผลหน่อยจะดีอ่อวะ นี่หัวแตกด้วยไม่ใช่รึไง” พูดไม่พูดปล่าว แปะป้าบมาเต็มหัวครับ! ผมร้องซี้ดทันที เฮียยูวีแบมือโชว์คราบเลือดสีแดงที่ติดมาให้ผมดู ผมพยักหน้า
“เดี๋ยวค่อยกลับไปทำที่บ้านละกันพี่”
“มึงจะเย็บแผลเองด้วยเหรอไง”
“ไม่รุนแรงขนาดนั้นหรอกน่า” ผมเลี่ยงต่อไป ความจริงอยากจะอยู่ต่ออีกหน่อยน่ะนะ ก็มันคิดถึงนี่หน่า ไม่ได้เจอกันนาน แต่เอาเถอะ ยังไงก็รู้ที่อยู่รู้เบอร์กันแล้ว เดี๋ยวว่างๆค่อยแวะมาหาใหม่ ตอนนี้ผมเป็นห่วงคนที่อยู่ในรถมากกว่า..
“ไม่ขัดศรัทธา เออนี่ ไอ้ตี๋มันฝากนี่มาให้มึงแน่ะ ไอ้เด็กที่มึงช่วยไว้นั่นแหละ” เฮียยูพูดแล้วหยิบซากช่อกุหลาบลุ่ยๆนั่นมายัดใส่ผม อ้าว ให้ไมอ๊ะ! กูผู้ชายนะเฮ้ย ผมส่งสายตาที่เต็มด้วยคำถามและติดจะแขยงใส่เฮียยู เฮียแกยักไหล่เบ้ปาก “ไอ้ตี๋มันจะเอาดอกไม้ไปให้น้องสาวเด็กเทคนิค เลยสภาพเป็นอย่างที่เห็นไงล่ะ”
อ้าว! ซวยแล้ว พี่สะใภ้กับน้องเขยตีกัน.. กูไปยุ่งเรื่องในครอบครัวเขาทำไมเนี่ยยยย ย
“แต่ตอนนี้คงหมดสิทธิ์ไปแล้วมั้ง ก๊ากก อย่าทำหน้างั้นดิ่น้องถังสี ไม่ได้เป็นเพราะมึงหรอกน่า ไอ้ตี๋เองมันก็ท้อพอตัวแล้วแหละ” เฮียยูยกมือขึ้นกอดคอผมแล้วโยกไปมา.. อ่อ เหรอ เออแล้วไปนึกว่าผมทำเหตุซะแล้ว เฮ้อ..
“งั้นเฮียเอาไปเหอะดอกไม้อ่ะ” ผมบอกพลางยื่นช่อดอกไม้ไปให้คนตรงหน้า เฮียยูหันควับมามองผมด้วยหน้าตาเคร่งเครียด?
“เหี้ย! ได้มากกว่านี้กูได้สำลักเกศรดอกไม้เดี้ยงสิ!”
..หา
“เฮียได้ดอกไม้เยอะเหรอ” ผมถามไปหน้าตาย เฮียยูเบิกตาโต ก่อนที่หน้าของเขาเหมือนจะค่อยๆซีดลงทันตา
“เฮ้ยย.. อ่า ไม่ใช่ๆ กูหมายถึง ช็อกโกแล็ตป่ะ .. ก็ นั่นไง วันแห่งความรัก พี่มึงเนื้อหอมนะ ได้ช็อกโกแล็ตเต็มห้องเลยว่ะ.. แทบไม่มีที่เดินแถมกลิ่นฟุ้งจนกูจามทั้งวัน ต้องย้ายฐานมากบดานที่นี่ แต่ไม่รู้ว่าจะโดนลากกลับไปเมื่อไหร่.. โถ ชีวิตกู .. บวชแม่งดีมั้ย..” ไอ้หลังๆมานี่เหมือนเฮียแกจะบ่นกับตัวเองมากกว่านะครับ .. ผมหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อ ไอ้ท่าทางแบบนี้มันเรียกว่าร้อนตัวว่ะเฮีย แต่จะว่าไปเฮียก็ หน้าตาดีนะ น่ารักเลยอ่ะ นี่อย่าบอกนะว่าเฮียก็...
เฮ้อ ไม่คิดดีกว่า ปวดหัวแล้ว..
ปัง
ผมปิดประตูรถแล้วเข้ามานั่ง ไอ้คนที่ประจำตำแหน่งคนขับก็ไม่ออกรถไปไหนซะที ก้มเอาหน้าผากกดกับพวกมาลัยไว้แบบนั้นไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง .. ตายห่าไปแล้วหรอ
“ธนู..”
“.. อะไร” อูย .. ตอบเสียงกระชากเชียว
“คุณโกรธอะไรผม” ผมพูดดีๆกับมัน ไม่ได้แกล้งประชดหรอกนะแต่บางครั้งพวกผมก็คุยกันแบบนี้จริงๆ ไม่ได้รู้สึกว่ากระดากแต่อย่างใด ก็เหมือนพวกผู้หญิงยังมีสรรพนามระหว่างเพื่อนตั้งเยอะตามอารมณ์ แล้วทำไมผมจะมีบ้างไม่ได้ล่ะครับ
“...คุณเป็นจิ๊กโก๋มาก่อนเหรอ?”
.. จิ๊กโก๋ ดูมันเรียกสิ ถ้าไม่ติดว่าอารมณ์อ่อนไหวอยู่ที่จะตบหัวให้สมองไหลซักที..
“เอ่อ..งั้นมั้ง ก็นั่นมันรุ่นน้องน่ะ ที่เราช่วยมา” ผมตอบไป เสียงถอนหายใจดังออกมาแรงๆอีกรอบ ..ผมก็พอจะเข้าใจอยู่นะว่ามันเป็นแบบนี้เรื่องอะไร แต่ที่ไม่เข้าใจคือ เพราะอะไร มากกว่า
“.. ธนู ธนูๆ” ผมเรียกมัน
“ฮึ อะไร” มันตอบรับแต่ยังไม่ยอมผงกหัวขึ้นมามอง
“ธนู.. ธนูวว” ผมเรียกอีก สุดท้ายมันก็ยอมผงกหัวขึ้นมามองผม คิ้วที่ขมวดยุ่งๆ แต่บรรยากาศตึงเครียดที่ลดไปแล้วทำให้ผมมองว่าหน้ามันดูตลกในสายตาผม
“แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์!!”
ไอ้ธนูตาค้าง มองช่อดอกกุหลาบสีชมพูในมือผม ที่ทั้งเหี่ยว ทั้งช้ำแถมกลีบหลุดเป็นแหว่งๆ ผ้าขาวที่ห่อไว้ขาดวิ่นและยับยู่ยี่แถมเปรอะจนกลายเป็นสีเทากระด่าง มันมองนิ่ง กูเลยยัดใส่มือให้มันไปถือไว้งงๆ
“มึงซื้อมาหรอ..”
“เหี้ย!! ไม่ใช่!!!!” ผมด่าเสียงดัง..อ้าว นั่นไง ในที่สุด มึงหลุดหัวเราะซะแล้วล่ะไอ้ควายธนู ผมยิ้มกริ่มที่ทำให้มันเลิกตีหน้านิ่งได้สำเร็จ
“หึ ก็ว่าอยู่ ไปคุ้ยมาจากถังขยะถังไหนวะ” ดูความคิดมันแต่ละอย่างสิ นี่มันเห็นผมเป็นอะไรเนี่ย
“เสกมามั้ง พอ จบ! เลือดกูจะไหลหมดตัวอยู่แล้วเนี่ย มึงเห็นมั้ยหัวกูแตกด้วย” ผมตัดบทแล้วชี้บนหัวบริเวณที่เจ็บ ไอ้ธนูชะเง้อมองตามผมก่อนที่มันจะเบ้ปากใส่ อ้าว อะไร ทำหน้าแบบนั้นทำไม
“หลังกูแตกกูยังไม่เห็นบ่นเลยเหอะ..” มันบ่นอุบ แต่นั่นก็ทำให้ผมเบนสายตาไปที่หลังมันทันที เสื้อเชิ้ตที่ฟ้าอ่อนที่เปียกชุ่มไปด้วยสีแดงเข้มทำเอาผมเบิกตาโต มองรอยเลือดวงกว้างสลับกับหน้าของมัน
“ไอ่ควายย!! มึงไปโดนมาตอนไหน แล้วทำไมไม่บอก! มึงไปนั่งเลยไปนั่งข้างหลังเลยเร็วเดี๋ยวกูขับเอง! ไป!” ผมตบไล่ให้มันให้ข้ามคอนโซลรถไปด้านหลังเบาะรถทันทีก่อนจะเข้าเสียงตำแหน่งคนขับซะเอง สตาร์ทรถอย่างไวเลยครับ ไปไหนดีวะ บ้านรึโรงพยาบาล ไปโรงพยาบาลดีกว่าจะได้ให้หมอดูด้วยเผื่อติดเชื้ออะไรมา
“เพ้นท์.. คาดเข็มขัดด้วย” เสียงมันทักมานิ่งๆ ผมดึงเข็มขัดมาคาดไว้โดยไม่ได้มอง โว้ยย ไฟแดงติดทำเหี้ยอะไรตอนนี้คร้าบบบ
“เพ้นท์.. เดี๋ยวได้ตายกลางสี่แยกก่อนหรอก ลดความเร็วหน่อย” เสียงปรามดังออกมาอีกครั้ง ผมกัดฟันแน่น สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะผ่อนคันเร่งลงหน่อย ให้ตายเถอะ เลือดไหลเยอะขนาดนั้นมันใจเย็นไว้ได้ยังไงนะ..
“ดอกไม้นี่ ก่อนเละมันคงสวยเนอะเพ้นท์”
เสียงชิวๆที่ดังมาจากข้างหลังทำเอาผมคิ้วกระตุกอีกรอบ มองเงาสะท้อนไอ้นูผ่านกระจกมองหลังแล้วอยากโผตัวไปบีบคอ ถ้าไม่ติดว่าหลังของมันมีวงเลือดวงมหึมาอยู่ล่ะก็นะ..!!
“ไอ้เหี้ย นอนไปเลย พูดมากเดี๋ยวเลือดออก..”
“..วันนี้มันวันวาเลนไทน์เหรอวะเพ้นท์” เอออออออออออออ สิ! ก็เออออออ สิ!!
“ไม่ได้อยู่กับสาวเลยว่ะ” มันยังจะพูดต่ออีก นั่นไงล่ะ ผมด่ามันกลับไปโดยที่ตายังจ้องเขม็งอยู่บนท้องถนน
“สมหน้า บอกให้ไปแต่แรกแล้วไม่เชื่อ มาเสียดายตอนนี้ก็สายแล้วว่ะ ไว้ไปอยู่กับพยาบาลสาวที่รพ.ละกันมึง” ผมตอบไปพลางกดบีบแตรรถ ไปสิวะขับไปสิวะ ไฟเขียวจะแทงตาบอดอยู่แล้วน่ะ รอให้พ่อมาเคาะกระจกรถก่อนรึไงเล่าาา.. เสียงไอ้ธนูหัวเราะในลำคอเบาๆอยู่ด้านหลังไม่ได้ทำให้ผมไปสนใจอีกแล้ว
อีกทั้งคำพูดเบาๆนั่นของมัน.. ก็ไม่ได้ทำให้ผมอยากจะสนใจเลยด้วย
“ก็ไม่ได้บอกว่าเสียดายซะหน่อยนี่หว่า”
TBC.
ตอนนี้แต่งไว้เมื่อวาเลนไทน์ปีที่แล้วค่ะ 555 นูเพ้นท์รึเพ้นท์นูดี ลุ้นกันไป อั๊ย :hao7:
-
อยากอ่านต่อ นูเพ้นท์ๆ เพ้นท์น่ารัก อ้อนนูน่ารากกกก :-[
-
น่ารักจริงๆคู่นี้ เหมือนนูมันจะซึนๆเนอะ ^^
-
น่ารักอ่ะ อ่านแล้วกรี๊ดกร๊าด มีต่ออีกมั้ยคะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
คู่นี้น่ารักอ่าาาา ฮ่าๆๆ
-
ว้ากก จบแล้ววว :hao5:
แต่ตอนพิเศษมาแบบโชคเลือดกันเลยทีเดียว ฮ่าๆ :laugh:
รอนะฮะ :')
-
โชคเลือดจริงๆ งานนี้!!!!
-
อุอิ แอบตามมาหลังจากเคยอ่านไปแล้ว เพิ่งรู้ข่าวว่าย้ายมาเวปนี้จากเพจก็แอบดีใจล่ะ
ชอบคนแต่งมานานละ แต่งสนุกดี แต่อัพช้าไปนิสนะเธอ เค้าจะลงแดงตาย 555
-
คู่นี้เค้าน่ารักแบบโชกเลือด :hao7:
-
ชอบคู่นี้ง่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :heaven :impress2: :z1: :L2: :hao6:
-
อ่านรวดเดียวจบ ชอบมากเลยตองเป๊ปนี่ก็ SM เพ้รท์กับนูก็ดูเข้ากันสุดๆ :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบจะบอกว่าฟินนนนน :katai2-1:
-
Take off ur Pants!!
Special 02
‘ HAVE SOME SHAME, BITCH. ’
อีหนู หัดมีหิริโอตัปปะซะบ้าง!!!!!!!
Tong’s Part
“สารเลว”
มันเป็นคำที่ผมไม่โต้แย้ง แล้วก็ไม่คิดจะทำ ในเมื่อมันเป็นความจริง.. แต่ก็ไม่ได้จะชอบใจนักหรอกนะที่ๆต้องมาโดนมันด่าอยู่แบบนี้..
…
สองวันที่แล้ว...
“เมื่อไหร่กูจะจบ”
ไอ้เป๊ปโอดครวญออกมาพร้อมกับเพื่อนๆของมัน ใต้ตาสีดำคล้ำจากการอดหลับอดนอน เห็นที่เขาว่าเด็กถาปัดงานหนักคงจะจริง ไม่รู้สินะ ผมมันจบนิเทศศิลป์มาซะด้วย
“ปีสี่แล้วนี่ เดี๋ยวก็จบแล้ว” ผมปลอบใจมันที่เพิ่งเลื่อนมาขึ้นเป็นรุ่นพี่ใหญ่สุดของเอกคณะมันเมื่อไม่นานมานี้เอง ..นี่แสดงว่าผมคบกับมันมาสี่ปีกว่าแล้วด้วยสินะ?
“..ไอ้แก่” เหี้ย! กำลังคิดอยู่พอดีเลยว่าตัวเองอายุเริ่มมากแล้ว สัดนี่เสือกด่าทะลุกลางป้อง แทบสำลักควันบุหรี่ในคอตัวเอง ผมหันไปถลึงตาใส่มัน ไอ้เป๊ปฉีกยิ้มสะใจออกมาทั้งๆที่สีหน้ายังอิดโรย ซ่านักนะมึง!!
“สัด กูยังไม่แก่” ผมพูด ก็จริง ผมยังไม่แก่ อายุ 26 ปีนี่อาจไม่ได้ถือว่าวัยรุ่นแต่ก็ยังอยู่ในช่วงที่คึกคะนองได้อยู่
“แต่ก็แก่กว่ากู น้องเป๊ปเพิ่งขึ้นเลขสอง พี่ตองอีกสี่ปีก็จะไปเลขสามซะละ.. หะ นี่มึงจะสามสิบแล้วเหรอเนี่ย เฮ้ยย.. แม่งแก่ว่ะ!” ส่วนท้ายๆนี่มันทำหน้าจริงจังเหมือนเพิ่งมาคิดประเด็นนี้อย่างจริงจัง ไอ้เด็กเปรต ไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ มึงมาวิจารณ์ใส่หน้าแบบนี้คิดว่ากูจะเสียเซล์ฟบ้างมั้ยวะ..
“เป๊ปมึงก็ไปว่าเฮีย.. เฮียเขายังไม่แก่ซะหน่อยนะ ใช่มั้ยครับเฮีย เฮียแค่ไม้ใกล้ฝั่งเฉยๆ..โอ้ย!!” ไอ้นูโดนแดกไปหนึ่งลูกตบบนหัว ไอ้เป๊ปหัวเราะสะใจทันทีที่เพื่อนมันหันมายกมือไหว้ผมท่วมหัว พอเริ่มสนิทกันก็ปีนเกลียว ดีที่ผมยังคุมไว้อยู่มันเลยเกรงๆไว้บ้าง.. นี่ขนาดเกรงแล้วยังกวนส้นตีนขนาดนี้ สมกับที่คบเป็นเพื่อนกับไอ้เป๊ปเปอร์มาได้จริงๆ
“ตอง”
“หืม” ผมรับคำ ละสายตาจากโต๊ะลูกค้าสาวเยื้องๆนุ่งสั้นมามองหน้าไอ้เป๊ป ..ไม่เอาน่า ก็แค่อาหารสายตา ขนาดเมียกูยังไม่ว่าอะไรเลยนี่
“กูคัน”
พรวด..
“...” ผมมองหน้าไอ้เป๊ปนิ่งๆ เหมือนมันเองที่ก็จ้องผมกลับ ไอ้ธนูสำลักเบียร์หน้าดำหน้าแดง บอกตรงๆผมออกจะประสาทเสียกับไอ้นิสัยอยากพูดเหี้ยไรก็พูดของแม่งอยู่เหมือนกันนะ คือบางทีกูก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี เวลาเปลี่ยนไป ไอ้เป๊ปเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอยู่นะถ้าเทียบกับสมัยก่อน แต่ไอ้ความแรงนี่แม่งเหมือนมีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ คือกูก็ไม่ได้ไม่ชอบหรือมีปัญหาอะไรกับนิสัยนี้ของมันหรอก แต่บางครั้งก็อดจะตกใจไม่ได้กับแต่ละอย่างที่ออกมาจากปากเมียกู
“แล้วยังไง..” ผมถามกลับยิ้มๆ ไอ้เป๊ปเท้าคางกับโต๊ะแล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม กัดปากยั่วเบาๆที่ไม่ว่าทำกี่ครั้ง ผมก็ยังมองว่าแม่งโคตรเอ็กซ์
“พี่ตองจะเกาให้ผมมั้ยล่ะครับ”
“แค่ก! แค่ก! แค่ก!!.. โขลก! อึก ..โขลกๆๆ!!..” เสียงไอ้ธนูไอจริงๆจังๆขัดจังหวะผมกับมัน ไอ้เป๊ปจิ๊ปากก่อนจะหันไปหาเพื่อนมันอีกคนที่ตั้งแต่มาเหยียบร้านกู นอกจากยกมือไหว้แล้วแม่งก็ไม่มีบทสนทนาร่วมกับชาวบ้านเขาเลย
“เชี่ยเพ้นท์ ดูผัวมึงหน่อย จะตายห่าละ .. แล้วนี่มึงจะคุยมือถืออีกนานมั้ย มารยาทไม่มี?” กูว่าคนที่ควรจะโดนคำนั้นด่าน่าจะเป็นตัวมึงเองมากกว่า ไอ้เพ้นท์ที่คุยโทรศัพท์อยู่รีบเอามือปิดมือถือมันไม่ให้เสียงไอ้เป๊ปเข้าไปหาคนปลายสาย มันแยกเขี้ยวใส่ไอ้เป๊ป ก่อนจะลุกจากโต๊ะไปยืนคุยอยู่ที่มุมร้าน
“..นู เพ้นท์นอกใจมึงแล้ว” ไอ้เป๊ปหันไปพูดกับเพื่อนมัน ไอ้นูที่ยกแขนเสื้อปิดปากตัวเองอยู่รีบผงกหัวขึ้นมาทันที
“เหี้ย.. จะบ้าเหรอ กูกับไอ้เพ้นท์ไม่ได้เป็นอะไรกันสัด!” ไอ้ธนูตอบออกมาทันที ผมนั่งสูบบุหรี่อยู่เงียบๆไม่ได้พูดอะไร นั่งดูเรื่องพวกมันก็สนุกเพลินตาดี เหมือนได้ตามดูหนังซีรี่ย์วัยรุ่นทุนต่ำๆซักเรื่อง
“จะบอกกูว่ามึงไม่ได้รักมัน?” ถึงตรงนี้ไอ้ธนูทำตาโตใส่ไอ้เป๊ปก่อนจะตวัดสายตามาทางผมเหมือนไม่อยากให้รู้เรื่อง ผมแกล้งหันไปมองทางอื่นเหมือนไม่ได้ตั้งใจฟัง หึ ขอโทษเหอะ ไม่ต้องบอกกูก็ดูแววตามึงออกแล้วไอ้พวกเด็กโง่
“เฮ้อ.. กูรัก แต่ไม่ใช่แบบพวกมึง”
“...”
“กูไปทำงานก่อนนะ” ผมพูดแล้วลุกออกจากโต๊ะเพื่อให้ไอ้พวกเด็กเปรตพวกนี้คุยกันได้สะดวกใจ ไอ้เป๊ปยกมือปัดไล่ผมโดยที่สายตาไม่ละออกมาจากหน้าไอ้นูด้วยซ้ำ.. จัญไรว่ะ เมื่อกี้ใครแม่งยังยั่วจะไปซั่มกับกูวะ ทียังงี้ละต่อมเสือกกำเริบ! ผมยกตีนถีบเก้าอี้แม่งแรงๆทีนึงก่อนจะเดินหนีออกมา เสียงไอ้เป๊ปโวยวายตามหลังมาทำผมหัวเราะกับตัวเองเบาๆ
“เฮียคะ เด็กที่จะมาแทนพี่ทาวน์มาแล้ว เกล้าให้เขาไปรออยู่ที่ห้องเฮียนะ”
การ์ดสาวตัวใหญ่ยืนคุยกับผมด้วยท่าทีนอบน้อม ผมพยักหน้ารับรู้แล้วเลี่ยงเดินขึ้นชั้นสองไปยังห้องทำงานตัวเองอย่างที่ไอ้เกล้าบอก เปิดประตูเข้าไปก็เห็นคนๆหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของผม มันหันมาตามเสียงที่เปิดประตู ก่อนที่จะรีบยกมือไหว้
“สวัสดีครับ ผมชื่อตาล”
ผมพยักหน้าตอบรับคำทักทายนั้นก่อนจะเดินผ่านไปนั่งประจำที่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน เด็กตัวผอมบางนั่นฉีกยิ้มสดใส เหล็กดัดฟันสีเขียวในปากนั้นก็ทำให้ดูน่ารักแบบขี้อ้อนดี แต่เมียกูอ้อนกว่าว่ะ...อ้อนตีน
“ที่จะมาทำแทนไอ้ทาวน์ใช่มั้ย” ผมพูดถึงบาร์เทนเดอร์คนเดียวของร้าน ที่ตอนนี้ขอลาป่วยเพราะว่ามือเจ็บ ทำงานไม่ได้
“ครับ”
“อืม เริ่มวันนี้เลยแล้วกัน” ผมบอกออกไป ไอ้ตาลดูเอ๋อๆนิดหน่อยกับคำสั่งนั้น
“จะไม่สัมภาษณ์อะไรก่อนซักหน่อยเลยเหรอครับ”
“ไม่จำเป็น ดูจากการทำงานเลยดีกว่า ยังไงก็แค่ชั่วคราว.. ใช่มั้ย?” ผมถามกลับออกไป ร้านกูไม่ได้เคร่งครัดอะไรมากอยู่แล้ว เด็กตาลพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนที่ผมจะไล่มันออกจากห้องไปเพื่อความเป็นส่วนตัวในห้องทำงาน
ผมนั่งมองร่างเล็กๆนั่นเดินออกจากห้องไปจนลับสายตา มุมปากกระตุกขึ้นนิดๆ ถึงจะไม่ได้แสดงออกมา แต่ดูก็รู้น่ะนะ ว่าเด็กนั่นเองก็คง ‘เป็น’ ถามว่าทำไมรู้..อารมณ์ว่าผีเห็นผีละมั้ง.. แต่เอาเหอะ
ยังไงก็คงไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกู
“เมิงง” ผมเงยหน้าจากกองบัญชีตรงหน้าขึ้นมองไอ้คนที่เปิดประตูเข้ามาโดยไร้มารยาท ไอ้เป๊ปยืนพิงประตูโดยที่ปากคาบบุหรี่เอาไว้ ผมเลิกคิ้วขึ้นใส่มัน
“กูกลับก่อนแล้วนะ แม่ง ใจมันคึกแต่สังขารร่างกายไม่ไหวละ” ผมพยักหน้าตามคำพูดของมัน ก็น่าเห็นใจอยู่ เห็นว่าอดหลับอดนอน ซัดกระทิงแดงแทนน้ำเปล่ามาหลายวันละ
“สรุปไม่รอให้กูเกาให้ก่อนหน่อยเหรอ นี่เคลียร์งานเสร็จแล้วนะ” ผมแกล้งหยอกมัน แต่ถ้าได้จริงก็คือเอา ไอ้เป๊ปแสยะเขี้ยวใส่แล้วเชิดหน้าขึ้น กอดอกด้วยมือข้างเดียว อีกข้างยกขึ้นคีบบุหรี่ไว้อยู่
“ไม่เป็นไร อันที่จริงกูก็แค่คันตีนอ่านะ แต่พอไม่ได้เห็นหนังหน้ามึง อาการนั้นมันก็หายไปแล้วล่ะ กูก็ไม่รู๊วว..ว่าทำไมเหมือนกัน”
“สัด” คำนี้สั้นๆเลยจริงๆ มันหัวเราะในลำคอ แก้มของไอ้เป๊ปนูนออกมาเพราะแม่งดุนลิ้นเล่นในปาก กวนตีนจริงๆ ตาแม่งจะปิดอยู่แล้วแท้ๆ จากที่เดิมก็ตี่เป็นทุนอยู่แล้วด้วยนะน่ะ
“แล้วใครไปส่ง” ผมถามมันเพราะดูสภาพแล้วถ้าขับเองคงเสยเสาไฟฟ้าก่อนได้ถึงห้อง ไอ้เป๊ปยังไม่ตอบเพราะมัวแต่ดูดบุหรี่แรงๆอยู่จนปลายมวนแดงวาบ ผมลุกจากโต๊ะแล้วเดินไปแย่งออกจากปากมันมา
“มึงสูบมากไปแล้วนะ” ช่วงปั่นงานนี่ดูดแทบทุกสองชม. กูยังไม่อยากหม้ายแดกเพราะเมียปอดพังตายห่า ขนาดผมที่ว่าสูบจัดแล้วหลังๆมานี่ยังยอมแพ้ ไม่รู้แม่งจะเครียดอะไรนักหนา
“เออ.. จะตายห่าเอาละ เดี๋ยวน้องถังสีจะไปส่ง โอย.. มึนหัวว่ะ” ถังสีหรือก็คือเพ้นท์นั่นเอง ไอ้เป๊ปทำท่าเซแล้วเอาหัวมาพิงไหล่ผมไว้ ผมเอาบุหรี่ที่แย่งจากมันได้มายัดเข้าปากตัวเองแทน เอาไหล่ผลักหัวมันเบาๆ
“นอนนี่ก่อนมั้ย แล้วรอกลับพร้อมกัน”
“..เห้อะ กูอยากนอนสงบๆ.. ไปแล้วละกันแม่ง ไม่ไหวๆ เจอกันมึง” มันยกมือขึ้นตบแก้มผมเบาๆก่อนจะผละตัวเดินออกจากห้องไป แต่ก่อนที่ประตูจะปิดลง ไอ้เป๊ปหันมายิ้มให้ผมด้วยสีหน้าอิดโรยแต่ก็ปิดรอยเจ้าเล่ห์ไว้ได้ไม่มิด.. “เด็กที่ออกจากห้องมึงมาก่อนหน้านี้.. น่าฟัดดีนะว่าป๊ะ คึคึ”
เอามือแตะปากหัวเราะอีก มึงคิดว่าน่ารักนักเหรอ เหี้ยจริงๆ..
...
เวลาตีสามสามสิบห้านาที.. โต๊ะสุดท้ายถึงได้เสด็จเช็คบิลกลับที่พำนักไปซะที.. ห่า! กูนึกว่ามึงจะจดทะเบียนบ้านย้ายมาอยู่ร้านกูเลย ครัวก็ปิดไปตั้งนานแล้วจะแช่ตูดให้นานหาขี้เล็บตีนพ่อแม่ใครอยู่ได้เหรอ ผมเริ่มหงุดหงิดเพราะความง่วง ..ว่าแล้วก็กาแฟซักแก้วดีกว่า ไม่อยากเสี่ยงขับรถกลับทั้งแบบนี้
ผมเดินเข้าไปในครัวด้วยตัวเอง เพราะว่าพนักงานกลับกันไปหมดแล้ว ..กูก็ไล่ให้พวกแม่งกลับกันไปเองน่ะแหละ แค่ปิดร้านกูมีปัญญาทำเองได้ สงสารเด็กมันด้วยตอนเช้าบางคนก็มีเรียน หึ เห็นแบบนี้กูเองก็คนดีบ้างเหมือนกันนะครับ.. แต่ก็บางอารมณ์ด้วยอีกนั่นแหละ
“อ่ะ..”
มือที่กำลังคนแก้วกาแฟหยุดชะงัก ผมหันมองไปตามเสียง ไอ้เด็กใหม่ในชุดเชิ้ตขาวและสแลคดำตามยูนิฟอร์มบาร์เทนเดอร์ที่คุ้นตาผู้คน.. ผมขมวดคิ้วยุ่ง แต่อีกฝ่ายกลับมีท่าทีเหมือนลนลาน..
“ยังทำอะไรอยู่ที่นี่”
ไอ้เด็กใหม่อึกอักที่จะตอบกับคำถามนั้นของผม.. ไอ้เด็กใหม่ เออ มันชื่ออะไรนะ ลืม “มึงชื่ออะไรนะ?”
“เอ๊ะ.. เอ่อก็ ตาลไงครับ น้ำตาล” น้ำตาล?.. ชื่อตุ๊ดไปหน่อยนะ แต่ก็โอเคดีถ้าเทียบกับหน้าหวานๆของมันที่ไปกันได้อยู่ ผมคิดออกมาขำๆว่าถ้ามันชื่อน้ำตาลแล้วพี่น้องมันต้องชื่ออะไรวะ เกลือ? น้ำปลา? พริกไท?..
พริกไท.. หึ
“คุณเจ้าของร้านจะยังไม่กลับเหรอครับ”
“กูชื่อตอง ไม่ได้ชื่อเจ้าของร้าน” ผมว่าพลางยกกาแฟขึ้นจิบ “กูมากกว่าที่ต้องถามว่าทำไมมึงไม่กลับ คนอื่นเขากลับกันหมดแล้วนะ”
“.. ผมอยู่ช่วยเก็บร้าน...น่ะครับ” ผมเลิกคิ้วกับคำตอบของมัน .. อีกฝ่ายหลบสายตาของผมทันทีที่โดนจ้องใส่ ..ก็ไม่ได้อยากจะหลงตัวเองหรอกนะแต่
“นี่ยั่วอยู่เหรอ?”
“!!!.. เอ่อ ผม.. ผมไม่ได้” คนตอบปฏิเสธแต่หน้าแดงซ่าน ผมยิ้มออกมาอย่างนึกสนุก หืม.. น่ารักดีนะ ดูไม่เจนจัดหรือร่านอะไรมากด้วย ผมแอบไล่สายตามองรูปร่างของเด็กตาลหัวจรดเท้าแล้วก็ต้องเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ ..ก็แค่ความคิดในหัวมันก็คงไม่เป็นไรนักหรอกใช่มั้ย เพราะยังไงสิ่งที่ตอบกลับไปก็คือ..
“มีแฟนแล้ว โทษที”
“...”
“ฝากปิดร้านด้วยก็แล้วกันนะ .. ทำเป็นใช่มั้ย”
“ครับ”
ผมหันไปมองมันอีกครั้งก่อนจะวางแก้วกาแฟที่หมดแล้วลงบนซิงค์เตรียมล้าง ไอ้ตาลเบี่ยงตัวหลบเพื่อให้ผมเดินออกนอกประตูครัวไปได้ .. พอขึ้นรถมาได้ผมกับตบพวงมาลัยพร้อมจิ๊ปากออกมา แม่ง! โคตรเสียดายชิบหาย ไม่ใช่ว่าไม่อยาก ก็ถูกใจ ชอบ อย่างเล่นอยากลอง มึงเข้าใจความรู้สึกที่มีสเต็คเนื้อหอมๆมาเสิร์ฟตรงหน้าตอนท้องว่างฟรีๆ แต่สิ่งที่ทำได้คือการเดินหนีไป! เข้าใจความรู้สึกนี้มั้ยวะ!!!
..แต่ก็อย่างที่บอก ว่าไอ้ความรู้สึกพวกนี้ถ้าเทียบกับการที่ไอ้เป๊ปแม่งต้องหายไปอีก.. มันเทียบกันไม่ได้ว่ะ
...
แต่ก็อย่างว่า กูไม่ใช่พระอิฐพระปูน
“เฮียคะ เฮียช่วยไปรับน้องตาลที่ม่านรูดแถวถนนXXXหน่อยได้ไหม”
ไอ้เกล้าบอกผมในวันหนึ่ง และเนื่องจากว่าวันนี้มีบริษัทมาเหมาร้านไปจัดงานฉลองเหี้ยอะไรซักอย่างกัน เด็กทั้งร้านยุ่งไปหมดจนเหลือแค่ผมคนเดียว เลยเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ที่ไอ้เกล้าต้องมาขอความช่วยเหลือทั้งๆที่ทำหน้าเหมือนโดนจับกรอกยาเบื่อ
แต่พูดก็พูดเถอะ กูก็งง
“อะไรของมึง”
“เกล้าก็ไม่รู้ แต่น้องบอกว่าน้องบังเอิญไปอยู่ที่นั่นแล้วไม่มีเงินจ่ายค่าห้อง .. น้องไม่อยากบอกคนในครอบครัวเพราะเดี๋ยวจะโดนดุ” ไอ้เกล้าบอกผมด้วยใบหน้าเครียด “เฮีย.. ได้มั้ยคะ เกล้าก็ไม่รู้ว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ แต่เกล้าเชื่อใจเฮียนะ พี่เป๊ปเองก็ด้วย..”
คำพูดนี่บอกกันมาเลยว่ารู้สันดานชั่วๆกูมากขนาดไหน ก็อย่างว่า ศิษย์เอกไอ้เป๊ปเปอร์แล้วก็คนใกล้ตัว รับรู้แทบทุกสถานการณ์และรู้จักเด็กทุกคนที่กูเคยคั่ว -_- อือ เอาเหอะ จะยังไงก็ช่าง
“จะพยายาม” ผมบอกแล้วหยิบกุญแจรถเดินออกไป เกล้าดูจะมีสีหน้าไม่ดีนักกับคำตอบของผม.. ผมทำให้ได้แค่นี้ ไม่รับปากเพราะไม่ไว้ใจตัวเอง แต่ก็จะพยายามควบคุมให้ได้มากที่สุด..
ทำได้มาแล้วตั้งสองปี จะตกม้าตายเอาตอนนี้ก็...ฮึ ไม่แน่
ผมขับรถมาจนถึงโรงแรมที่ไอ้เกล้าบอกแล้วถามหาไอ้ตาลโดยสวมบทว่าเป็นคนที่จะมาเอามัน ที่ต้องทำแบบนี้เพราะกูลืมถามรายละเอียดมาจากไอ้เกล้า ตอนแรกพนักงานก็ไม่ตอบ แต่พอเอาแบงค์ม่วงๆยัดให้แม่งไปซักใบก็พากูนำให้ถึงห้อง ไอ้ตาลมึงติดกูห้าร้อยแล้วตอนนี้ ไม่นับค่าห้องที่ยังต้องจ่ายให้อีกนะแม่ง.. มันมาทำอะไรที่นี่วะ
ก็เห็นว่าดูจะใสๆ.. ไม่น่าจะ แต่ก็ไม่แน่หรอกว่าไหม อย่างไอ้ฟางนั่นเมื่อก่อนกูก็เคยเข้าใจผิดว่าแม่งใส สงสัยผมจะเป็นประเภทดูคนไม่เป็น หรือไม่สนใจจะดูจริงๆอย่างที่ไอ้ขวัญว่า
ผมเปิดประตูเข้าไปก็เห็นไอ้น้ำตาลนั่งหน้าเจื่อนอยู่บนเตียง พอเห็นหน้าผมมันก็สะดุ้งเฮือกแถมด้วยใบหน้าซีดเผือด ดวงตาที่จ้องผมมันสั่นเหมือนคนกำลังกลัวหรือสับสน ไอ้ตาลเม้มปากเข้าหากันแล้วหลบตาวูบโดยไม่พูดอะไร
“..ออกมาสิ จะไปจ่ายเงินให้” คำแรกที่ทำลายความเงียบลง ผมพยายามที่จะทำให้มันจบลงเร็วๆ บรรยากาศและสถานการณ์ที่เป็นใจแบบนี้มันชวนให้ประมาท..
“อ่ะ.. เอ่อ..” มันอึกอักและไม่ยอมลุกออกมาจากเตียง กูเริ่มรู้สึกถึงอะไรที่มันไม่ใสสะอาด ไม่สิ.. มันไม่ใสสะอาดตั้งแต่การที่พนักงานใหม่ของกูโทรให้เจ้านายมารับที่ม่านรูดแล้วล่ะ ผมกระตุกยิ้มขึ้นมาพร้อมย่างเท้าเข้าไปใกล้ร่างที่นั่งอยู่บนเตียง วางแขนไว้กับเตียงคร่อมร่างบางไว้แล้วยื่นใบหน้าเข้าไป
“ถ้ามึงยังไม่ออกไปในหนึ่งนาทีนี้.. อีกสองชั่วโมงนะ มึงถึงจะได้ออกไป..”
“!!!” คนตรงหน้าเบิกตาโต สีหน้าจากซีดขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงซ่าน ..
“...”
“...”
“..ล้อเล่นน่ะ”
“เอ๊ะ” มันร้องออกมาอย่างไม่เข้าใจในขณะที่ผมหยัดตัวลุกขึ้น.. ไม่ควรจริงๆ เมื่อกี้นี่เกือบที่จะโน้มตัวลงไปจูบไอ้ตาลแล้ว แต่เหมือนอาถรรพ์ที่ชื่อของไอ้เป๊ปผุดขึ้นมาในหัวจนตัวเองยังตกใจ ผมหันหลังเดินหนีจากไอ้ตาลแต่แล้วจู่ๆก็โดนกระตุกมืออย่างแรงจนเสียหลักล้มลงไปบนเตียง..!?
“แค่ครั้งเดียว.. ผะ..ผมไม่พูด พี่ไม่พูด .. ไม่มีใครรู้หรอก”
ผมขมวดคิ้วกับคำพูดนั้น ไอ้ตาลพลิกตัวเป็นฝ่ายคร่อมผมไว้ มือสั่นๆของมันจับคอเสื้อของผมไว้แน่น..
เสียงหวานของไอ้ตาลร้องครางออกมาในลำคอ.. เพราะอะไรกันนะ อ่อ .. โดนคลึงเนื้อบั้นท้ายนี่เอง .. น่าขำ มือของกูเหมือนมีชีวิตเป็นของตัวเอง เช่นเดียวกันกับร่างกายที่ควบคุมไม่ได้ในตอนนี้
ร่างของไอ้ตาลถูกพลิกลงไปนอนกับเตียงขาว.. ผมเหมือนกำลังดูหนัง มองผ่านมุมมองของใครซักคนที่การกระทำเป็นไปตามสัญชาตญาณ ติ่งเนื้อเล็กๆที่ใช้ลิ้นดุนดันแล้วมีเสียงคราง และสัมผัสนุ่มมือจากร่างกายของเด็กตรงหน้าดึงให้ผมจมดิ่งลงไปในโลกของกามอารมณ์
ลืมโลกภายนอก.. เพิกเฉยต่อผลกรรมที่กำลังจะก่อ
แม้แต่เสียงริงโทนพิเศษที่ตั้งไว้สำหรับคนสำคัญบางคน.. มันยังฉุดผมในตอนนั้นไว้ได้ไม่อยู่..
...
“สารเลว”
มันเป็นคำที่ผมไม่โต้แย้ง แล้วก็ไม่คิดจะทำ ในเมื่อมันเป็นความจริง.. แต่ก็ไม่ได้จะชอบใจนักหรอกนะที่ๆต้องมาโดนมันด่าอยู่แบบนี้..
ยิ่งเป็นมัน.. กูยิ่งไม่ชอบใจ
“มึงมาเสือกอะไรกู.. ไอ้ฟี่”
ผมถามมันด้วยบุหรี่ที่ยังคาบอยู่ในปาก แค่เปิดประตูออกมาจากห้อง คำว่าสารเลวก็กราดใส่หน้าทันที ผมนึกแปลกใจกับการปรากฏตัวแบบฉับพลันของมันหลังจากที่แทบจะหายจากสมองกูไปได้สองปีกว่าแล้ว แต่ความคิดนั้นก็ต้องหยุดลงเพราะพริบตาต่อมา กูก็ต้องเซไปไกลเพราะแม่งถีบมาไม่ทันตั้งตัว! ไอ้ฟี่กระโจนตัวเข้าใส่ผมแล้วเงื้อหมัดต่อยอีกที อีกหมดหนึ่งกำลังจะถูกส่งมาอีกแต่ผมปัดได้ออกก่อนจะเป็นฝ่ายต่อยสวนให้มันเซได้แทน
“..ถุด .. ไอ้สัด!!” ผมพ่นลิ่มเลือดในปากออกก่อนจะหันไปด่ามันที่กำลังยกมือขึ้นเช็ดมุมปากอยู่ไม่ต่าง “มึงทำเหี้ยอะไรของมึงวะ!!!”
“..มึงไม่ถามตัวเองก่อนล่ะว่าทำเหี้ยอะไร!!” มันสวนกลับมาทันที ไอ้ฟี่ตะคอกด้วยท่าทีที่โกรธจัด .. อ่อ นี่คงจะเพราะเห็นกูเข้าโรงแรมกับคนที่ไม่ใช่ไอ้เป๊ปสินะ ผมหัวเราะเยาะมันออกจมูก
“หึหึ นี่ยังจะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนกันอีกงั้นน่ะเหรอ.. สองปีนี่..ความพยายามดีเนอะ” ผมแสยะยิ้ม คนฟังเบิกตาขึ้นทันทีก่อนที่มันจะกัดฟันกรอด..
“..ทำไมต้องเป็นมึง.. มึงมันไม่มีเหี้ยอะไรคู่ควรกับมันซักนิด!!!” ไอ้ฟี่มองผมอย่างเจ็บปวด ผมรู้สึกหน้าตึงกับคำนั้น.. เจ็บแปล๊บขึ้นมาในอกอย่างบอกไม่ถูก นี่อาจเป็นความรู้สึกผิดเหรอ?.. คงใช่ ถ้าแฟนของไอ้เป๊ปคือไอ้ฟี่ บางทีมัน.. คงทำให้ไอ้เด็กนั่นมีความสุขได้มากกว่านี้..
“แต่มันรักกู”
“แล้วมึงไม่ได้รักมันบ้างเลยเหรองไง!!?” ไอ้ฟี่ตะคอกอีกครั้งจนแทบเป็นแผดเสียง ผมเงียบ ก็แค่ไม่รู้ว่าจะต้องตอบออกไปยังไง แต่ว่ารักมั้ยมันก็รักอยู่แล้ว.. รักมากด้วย ผมมองหน้าของไอ้ฟี่นิ่งๆอย่างไม่หลบสายตา มันเม้มปากก่อนที่จะพูดออกมาอีกครั้งด้วยเสียงที่เบากว่าเดิมมาก “.. ถ้ามึงรักมัน.. ก็ช่วยดีกับมัน ให้คุ้มพอที่กูจะยอมปล่อยมันไปหามึงเถอะ ได้มั้ย..”
“มึงยังรักมันอยู่เหรอ”
ผมถามขัดออกไปด้วยความอยากรู้จริงๆ.. ผมรู้ว่าไอ้ฟี่ยังเป็นห่วงไอ้เป๊ปอยู่อันนี้แน่อยู่แล้ว แต่ความรัก.. สองปีที่ผ่านไปแล้วมันจะยังมั่นคงกับไอ้เป๊ปแค่คนเดียวเลยงั้นน่ะเหรอ .. ไอ้ฟี่ก้มหน้าเงียบแต่ผมรู้ว่ามันกำลังจะตอบ
“รัก”
“...”
“แต่มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว ไม่ว่าจะเพราะมึง เพราะมัน หรือเพราะกู..”
“...”
“ในหน้าที่ๆกูทำไม่ได้อีกแล้ว .. มึงทำให้ดีกว่านี้ไม่ได้เหรอวะตอง” มันเงยหน้าขึ้นถามผมอีกครั้งด้วยสายตาเจ็บปวด
“กูทำดีที่สุดแล้ว”
“..มึงมันเหี้ย!!” คำด่านั้นไม่ได้ทำให้โกรธ กลับยิ้มรับได้ซะอีก.. คำด่าซ้ำซากจำเจที่กูโดนด่าบ่อยๆ หรือบางทีก็แม้แต่ด่าตัวเองด้วยคำนี้เหมือนกัน.. “ทำให้มันดีมากกว่านี้! ไม่งั้นก็เลิกกับมัน ให้มันไปเจอคนที่ดีกว่ามึง”
“.. หึ” ผมแค่นหัวเราะแล้วเลือกจะเดินเลี่ยงหนีไปโดยไม่ตอบอะไรมันอีก หมดธุระที่จะอยู่ตรงนี้แล้ว แต่ก็โดนกระชากไหล่ให้กลับไปก่อนอย่างแรง ไอ้ฟี่ตะโกนใส่หน้าผมอีกครั้ง
“บอกกูมาว่าจะทำให้ดีกว่านี้!!! สัญญากับกูสิ แล้วเรื่องที่กูเห็นมึงวันนี้..กูจะลืมมันไปก็ได้..”
นี่มันกำลังจะให้โอกาสผมอีกครั้งงั้นน่ะเหรอ?
.. กูไม่ใช่ไอ้อ่อนที่ต้องรับความปราณีจากมึงขนาดนั้นหรอกนะ
“ไม่จำเป็น” ผมปัดมือของมันที่อยู่บนไหล่ทิ้ง เชิดหน้าและเหลือบสายตามองมันอย่างเหยียดๆ กระตุกมุมปากขึ้นมา
“อยากบอกอะไรมันก็พูดไป เพราะกู.. ไม่ได้ทำอะไรผิด!”
TBC.
ทิ้งบอมบ์ไว้แล้วกระดื้บหนีไปไวๆ วิฮิ้ววววววววว :z10:
ขอโทษที่เอามาลงนานไปหน่อย สารภาพเลยว่าลืมคับ :katai1:
-
ยอดไปเลยนะคนแต่ง ทิ้งบอมท์แล้วหนีไป มันอะไรกันอีกเนี่ย น้องตาล มึงมาได้ไงหา ผัวเมียเค้าจะเป็นสุขแล้ว ทอฟฟี่ๆคิดถึงแกว่ะ คิคิ
-
จริงๆอ่านจบไปแล้วในอีกที่ แต่มาอ่านอีกครั้ง ฮ่าๆๆ
ชอบตอนพิเศษ ชอบพี่ตอง ตอนนั้นเราโกรธนะ
ทำไมพี่ตองแม่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แบบพี่ตองงงงงง
ไหนว่ารักน้องไง แต่แบบพอมาเฉลยก็แบบ พี่ตองแม่งน่ารักว่ะ
ชอบคู่นี้><
-
อะไรเนี่ยยยย อีน้ำตาลลลลลล เกลียดแก๊ รีบมาต่อเลยน้าา ค้างมากๆ :hao5: :hao5:
-
อ้าวววว น้องเป๊ป
มาเอาเลือดหัวผัวมึงออกหน่อยสิ
เผื่อมันยังไม่เข็ด
อีตาลนี่ท่าจะอยากโดนเหมือนน้องฟางเส้นสุดท้าย o18
-
ไอ้พี่ตองทำไมเป็นคนแบบนี้วะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
เข้ามาทวง จงอัพๆๆ :call: :call: :call: :call:
-
ฆ่าตาลเลยยั่วตองอยู่ได้ :fire:
-
เอ้ย
ตัดฉับดื้อๆงี้เลยเหรอ
อยากอ่านต่อ
ใจจะขาดแว้ววววววว
-
ทำกันได้. มาทำให้ค้างแล้วก็หายไป
T_T รอมาต่อจ้า
-
Take off ur Pants!!
Special 03
‘ I DON’T TRUST MYSELF, BUT I TRUST YOU. ’
กูไม่เชื่อใจตัวเอง แต่กูเชื่อใจมึงนะ!!!!!!!
Pepper’s Part
“มีอะไรจะพูดกับกูหน่อยมั้ย”
ผมจำได้ว่าพูดแบบนี้ใส่ออกไป เมื่อมันกรุณาเอาเสียงมาให้ฟังซักทีหลังจากที่กูกระหน่ำโทรจิกไปหลายสาย..
“.. เดี๋ยวค่อยคุยกัน”
โอเค.. ได้ เดี๋ยวค่อยคุยใช่มั้ย เดี๋ยวค่อยคุยก็เดี๋ยวค่อยคุย หึหึ.. อย่าคิดว่าผมไม่รู้เรื่องนะ นี่ใคร? ลืมไปแล้วเหรอ สะกดใหม่อีกรอบมั้ย? พี-อี-พี-พี-อี-อาร์ เป๊ปเปอร์ คิดว่าผมยอมเหรอที่จะเป็นไอ้งั่ง!! ก่อนที่เกล้าจะไปบอกให้ตองไปรับเด็กนั่นที่โรงแรม มันโทรมาขออนุญาตผมไว้ก่อนเรียบร้อยแล้ว!
ซึ่ง..ผมก็ตอบตกลงไป.. ไม่รู้ว่าอะไรถึงทำแบบนั้น อยากที่จะลองใจมั้ง พิสูจน์มั้ง ทำทั้งๆที่รู้ว่าความเสี่ยงสูง แม่ง หาเรื่องแท้ๆเลยกู คิดแล้วอยากตบตัวเองให้หน้าหันแต่ติดที่ว่าไม่อยากเสียโฉม คือถ้าบอกปัดไปไอ้ตองก็คงไม่ตบะแตก นี่ที่กูทำมันคือเปิดทางให้กระรอกชี้โพรงให้กระต่ายสอนจระเข้ว่ายน้ำโยนหนูให้งูเห่าชัดๆเลยใช่มั้ยวะ!!
ผมขบกัดเล็บนิ้วโป้งของตัวเองเสียงดังกึก.. แม่งเอ้ย กูอุตส่าห์ทำตัวเป็นคนดี ไปนั่งช่วยไอ้นูทำงานหามรุ่งหามค่ำ กลับบ้านอาบน้ำว่าจะนอนสบายๆ เจอไอ้เกล้าโทรมารายงานเรื่องนี้เข้าไปนี่อื้อหือ..สัด!
ผมเหลือบมองไอโฟนของตัวเองอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ .. ไอ้ตองไม่รับโทรศัพท์แปดสาย.. จนผมเลิกโทร แต่อีกห้านาที มันก็เป็นฝ่ายโทรมาหาผมแทน และบอกไอ้ประโยคสั้นๆนั่นให้ฟัง..?
ไม่มีความจำเป็นอะไรที่มันต้องละเลยเสียงโทรศัพท์ของตัวเองหรอกมั้ง ถ้าไม่ใช่ว่า..
“!!!..”
คราวนี้เป็นริงโทนไอโฟนผมเองที่ร้องออกมา เพลง Banggarang เล่นเอากูสะดุ้งเฮือก ผมยกหน้าจอขึ้นดูทันทีอย่างอดไม่ได้ที่จะหวังว่า คนโทรมาคือไอ้ที่เพิ่งบอกกูไปว่าเดี๋ยวค่อยคุยกัน.. แต่เมื่อดูชื่อคนโทรเข้าแล้ว ถึงจะไม่ใช่ไอ้ตอง แต่ก็สร้างความประหลาดใจให้ผมได้ไม่น้อยเลยทีเดียว.. สร้างได้มากเลยแหละจะว่าไป..
“ทอฟฟี่?”
“.. เป๊ป”
ใช่เสียงของมันจริงๆด้วย..ผมจำได้! ความรู้สึกตอนนี้ก่ำกึ่งของดีใจกับประหลาดใจ บอกตรงๆไอ้ฟี่ไม่เคยโทรหาผมเองอีกเลยนับจากที่เลิกกัน ก็สองปี..แล้วใช่ป่ะวะ ผมเองต้องเป็นฝ่ายติดต่อแม่งไปตลอด แล้วดูสันดานเป๊ปเปอร์ดิ่ มันดีนักเหรอ ทำได้แค่แป๊ปเดียว ผมก็เลิกทำ จากติดต่อทุกอาทิตย์ก็เป็นเดือน จากเดือน .. ก็เป็นปี
“อืม.. มึงยังใช้เบอร์เดิมอยู่ด้วยสินะ”
“เออ.. ก็ใช้ดิ่” ผมตอบมันออกไป
“ไม่ใช่ว่ามึงชอบเปลี่ยนเบอร์บ่อยๆเหรอวะ”
“..ไม่ได้ชอบ ก็ตอนนั้นเปลี่ยนหนีเด็ก ..” หลังคำตอบผม ทุกอย่างก็กลับไปสู่ความเงียบอีก ผมจำได้ว่ามีเรื่องที่คิดอยากจะพูดกับมันเยอะชิบหาย.. แต่พอถึงตอนนี้กูก็ลืมไปเกลี้ยงเลย ไอ้ฟี่เงียบไปพักหนึ่งก่อนที่เสียงหัวเราะเบาๆในลำคอของมันจะดังออกมาให้ได้ยิน
ไอ้ฟี่เปลี่ยนไปนะ.. เสียงมันไม่สดใส ผมนึกใบหน้าของมันที่มีรอยยิ้มกะล่อนตอแหลแล้วตีหน้ามึนแบบเมื่อก่อนไม่ออกเลย อารมณ์ของมันตอนนี้เหมือนเป็นสีเทา เหมือนกับช่วงที่ผมทิ้งมันไป .. เหี้ยน่ะ จะบอกว่าสองปีผ่านไป มันยังเฮิร์ตกับเรื่องของผมอยู่น่ะเหรอ? มะ.. ไม่ใช่มั้ง
“แล้วมึงเป็นยังบ้างวะฟี่ ช่วงนี้ มีเมียยั้ง..”
“เป๊ป กูเห็นตองเข้าม่านรูด”
“...”
ผมเลียริมฝีปากแห้งๆของตัวเอง รู้สึกว่าใบหน้าเย็นกว่าปรกติรวมถึงปลายนิ้วด้วย บอกตัวเองว่าไม่เป็นไร.. ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ไม่เป็นไร จะต้องยอมรับมัน
กูเลือกเอง กูเลือกเองแล้ว โทษใครไม่ได้..
“กูรู้แล้วฟี่ ..รู้ก่อนมึงอีก”
“.. ว่าไงน่ะ..”
แกร๊ก ..
เสียงประตูที่ถูกเปิดออกทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมองคนมาใหม่ ไอ้ตองยืนมองผมอยู่หน้าประตูห้องนิ่งๆพักหนึ่งก่อนที่มันจะเบี่ยงตัวเข้ามาและปิดประตู
“มึง.. แค่นี้ก่อนนะ ไว้คุยกันใหม่” ผมพูดแล้วรีบตัดสายโดยไม่รอฟังคำตอบ มันเดินมาทรุดตัวนั่งลงบนเตียงข้างๆผม ..
“...” ทุกอย่างจะตกอยู่ในความเงียบ มันนั่งอยู่ข้างๆผมอย่างนั้น ผมมองไอโฟนในมือตัวเองอยู่แบบนั้นเป็นท่าเดียวกันกับตอนที่ตัดสายไอ้ฟี่ทิ้ง.. ไม่มีอะไรที่จะต้องเกริ่นนำหรือพูดอะไรอีกให้มากความ กูกับมันรู้ดีอยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร
“กูขอโทษ”
คำแรกที่หลุดออกมาจากปากมันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยซักนิด..
“กู..สมควรที่จะรู้สึกยังไงเหรอ” ผมถามมันออกไปโดยไม่ได้หันไปมอง ในคอมันแห้งๆ ในอกมันเจ็บๆบอกไม่ถูก.. เจ็บกว่าเมื่อก่อนอีกนะครับ คงเป็นเพราะว่าเมื่อก่อนนี้นี่ .. กับมัน กูยังไม่เคยมีคำว่า ‘เชื่อใจ’
“.. สัดไม่ต้องมาแตะ!!”
ผมปัดมือมันที่กำลังโอบไหล่ผมออกแล้วลุกขึ้นยืนจากเตียง เหี้ยอะไร ..ไม่ต้องมามองกูแบบนั้น สายตานั้นมันคืออะไรวะ มึงกำลังเสียใจเหรอ เจ็บปวดสินะ ผิดหวังกับตัวเองสินะ.. คนที่เป็นมากกว่าความรู้สึกของมึงทุกอย่างในตอนนี้ .. มันคือกู!!
“เป๊ป มึงใจเย็นๆแล้วฟังกูพูดก่อน”
“นี่กูเย็นอยู่ไง.. เย็นมากแล้วด้วย.. แต่ไม่ต้องมาจับกู ปล่อย..ไอ้สัดปล่อย!!” ไอ้ตองพยายามจับแขนผมแล้วดึงเข้าไปหาตัวมัน แต่ผมขืนไว้เต็มแรง ยกขาจะยันตัวมันออกแต่มันก็ลุกขึ้นมาประชิดตัวผมไว้ได้ซะก่อน ห่าแม่งจะดักทางกูไปให้หมดเลยเหรอไง!!
“ปล่อยกู มึงปล่อยกูแล้วกูจะฟังมึงพล่าม” ผมพยายามยื่นข้อเสนอ ตอนนี้อารมณ์มันขึ้น หัวปวดหนึบขึ้นมาจนผมเบ้หน้า แม่งเหี้ยอะไรนักหนา นี่กูหาเรื่องเองใช่มั้ย ถ้ากูไม่อยากลองของเรื่องมันก็ต้องไม่เป็นแบบนี้ใช่มั้ย! เหี้ย! เหี้ยอะไรมากมาย นอนก็ไม่ได้นอนเพราะนอนไม่หลับมัวแต่คิดเรื่องไอ้ผัวเชี่ยนี่!!!
“ไอ้เป๊ปเปอร์! มึงฟัง!! ถ้ากูบอกกูไม่ได้ทำล่ะวะ!!?!”
ผมเบิกตากว้าง รู้สึกเหมือนโดนสับต้นคอแรงๆ หัวมันมึนไปหมด แม้แต่ร่างตัวเองที่กำลังดิ้นอยู่ก็โดนรวบไปกอดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้..
ไม่ได้ทำ ไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้เอาไอ้เด็กนั่นน่ะเหรอ? ทั้งๆที่อยู่ในโรงแรมกันเรียบร้อยแล้ว? ทั้งๆที่โดนเปิดทางสะดวก ไม่ยอมรับสายกู ..โอ้โฮ ไอ้เหี้ย มึงยังจะกล้าพูด ผมกัดฟันกรอดขึ้นมาทันทีด้วยความโกรธ..
เชื่อก็ควายหรอก!!!!!
“มึงอย่ามาตอแหล!!!”
“กูไม่ได้ตอแหล!” ไอ้ตองกระชากเสียงกลับใส่ผม “กูไม่ได้ทำจริงๆ กูแค่เกือบ.. แต่กูไม่ได้ทำ!!!”
ผมจ้องตามันใส่แทบถลึง.. แหลไม่แหลแหลไม่แหลแหลไม่แหล สองคำนี้ผุดขึ้นในหัวผมรัวๆแล้วเหมือนพวกแม่งก็กำลังเด็ดเส้นความอดทนออกทีละเส้นๆแทนกลีบดอกไม้ .. โอ้ยย กูไม่ถนัดทฤษฎีโวย บอกแล้วไง กูเป็นแต่ปฏิบัติ!!
“แล้วกูจะเชื่อมึงได้ยังไงล่ะ..” ตอนนี้คิดอะไรไม่ออก สัด กูขอแดกเป๊ปทีนซักสองขวดแล้วค่อยมาคุยกันใหม่ได้มั้ย ออกซิเจนไม่มาเลี้ยงสมองกูแล้ว
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไงล่ะวะ!? ก็กูไม่ได้ทำจริงๆ จะดูมั้ยกูถอดให้ดูตอนนี้เลย!?” มันว่าแล้วปลดเข็มขัดตัวเองออกทำท่าจะดึงกางเกงลงจริงๆ
“ควาย! ดูแล้วยังกับว่าจะดูรู้!!” ผมเสียงดังกลับใส่เป็นตอนที่มันดึงยีนส์ลงจากขาตัวเองได้พอดี แต่ผมไม่ได้เกิดอาการอยากเบือนหน้าหนีเหมือนนางเอกหนังแต่อย่างใดหรอกนะ
เออ.. ได้! มึงท้ากูนักใช่มั้ย หมั่นไส้มานานแล้วสัดแม่ง กูว่าจะเลิกแล้วนะขออีกซักทีเหอะ!!!
“เฮ่ย .. โอ้ย!!!” มันร้องลั่นก่อนที่ร่างจะค่อยๆทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น หึ โดนเข่ากูกระแทกน้องชายใส่เต็มๆแล้วรู้สึกไงบ้าง!! ใส่ไม่ยั้งบอกตรงๆ เล่นแบบหวังเอาให้แม่งไข่แตกแดกหมันไปเลยก็ดี! สำออย..สำออยนักนะมึง! ผมเอาตีนถีบมันอีกทีแต่ไม่แรงมากเพราะสังขารตัวเองไม่อำนวย ขยับแรงๆแล้วเหมือนจะหน้ามืด .. ผมสะบัดหัวตัวเองสองสามทีแล้วเดินไปหยิบไอโฟนที่วางอยู่บนเตียงมายื่นใส่คนที่ยังนั่งคุดคู้กับพื้นอยู่
“มึงโทรไปเลย.. โทรไปหาไอ้เด็กน่า...ฟัด .. นั่น” คือไม่รู้ชื่อครับ เอาจากจุดเด่นที่มันติดประกายในสมองกูก็แล้วกัน ไอ้ตองเหลือบตามามองผมตาขวาง
“.. มันไม่ได้เอามือถือไป”
“นานเป็นชาติป่านนี้คงไปทำงานต่อแล้วมั้ง.. อ่อนี่รึมึงอนุญาตให้มันลางานไปพักรักษาตูดได้วะ?” ผมยิ้มหยันใส่ ไอ้ตองพ่นลมหายใจออกจมูกแล้วขยับตัวพิงหลังกับเตียงด้วยท่าทีสบายๆแต่ติดจะเหนื่อยหน่าย “เออ โทรก็โทร มึงโทรเลยสิ”
ผมกัดปากตัวเองอย่างไม่พอใจที่โดนมันสั่ง แต่มือกดต่อสายหาไอ้เกล้าทันทีแล้ว พอมันรับสายผมก็บอกความประสงค์ตัวเองทันที ข่าวดีก็คือไอ้เด็กนั่นกลับมาทำงานที่ร้านแล้ว..
“ถามมันไปว่า ‘ร่างกายเป็นยังไงบ้าง’ .. ถ้ามึงตุกติกส่งซิกแค่นิดเดียว .. กูจะไม่แก้แค้น ไม่ด่า ไม่ทำเหี้ยอะไรมึงเลยตอง .. ก็แค่มึงจะไม่ได้เจอกูอีกตลอดชีวิต ..เลือกเอาดิ่”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกดสปีกเกอร์โฟนแล้วยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้ามัน คนตรงหน้าเงยมองผมนิ่งด้วยคิ้วที่ขมวดหากันน้อยๆ เพราะอะไรก็ไม่รู้แล้วก็ไม่ใส่ใจที่จะหาคำตอบ ..อีกเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาพอดี
“ฮัลโหลครับพี่ตอง..”
ไอ้เด็กตาล (เพิ่งรู้ชื่อมันจากไอ้เกล้าเมื่อกี้) รับสายแล้วถามหาไอ้ตองตามที่ผมเตี๊ยมกับไอ้เกล้าไว้ ผมเอาตีนสะกิดเจ้าของชื่อให้มันพูดทันที มันทำหน้าเซ็งๆแล้วติดจะก็กระอั่กกระอ่วนหน่อย แต่ก็ยอมเปิดปากออกตามที่บอก
“..ร่างกายมึงเป็นยังไงมั้ง”
“..เอ๊ะ”
เหมือนทั้งคู่จะติดสตั๊น ไอ้ตองเหลือบตามามองผมแบบหงุดหงิดหน่อยๆเหมือนจะถามว่าเอาไงต่อ ผมเอาตีนสะกิดแรงๆให้มันพูดอีก ไอ้สัดตองทำหน้าผะอืดผะอมเหมือนโดนบังคับให้อมยาขมไว้ในปาก
“ร่างกายมึงเป็นยังไงบ้าง.. หลังออกจากโรงแรมมาน่ะ”
“หะ.. จะให้เป็นยังไงครับ..”
“..ตอบๆมาเหอะ”
“กะ ก็ดี? นี่.. มั้ง? รึเปล่า? พี่หมายถึงอะไรอ่ะครับ”
“ก็หมายถึงตูดมึงอะเป็นเหี้ยอะไรมากรึเปล่าไง!?” ไม่รู้ว่าเพราะรำคาญหรืออายหรืออะไร แต่ไอ้ตองถามเสียงเหวี่ยงเหมือนอยากให้รีบๆจบไปซักที ซึ่งอีกฝ่ายหนึ่งในโทรศัพท์ร้องแหวออกมาดังไม่แพ้กัน
“หาา!? พี่จะให้ผมเป็นอะไรเล่า พี่ไม่ได้ทำอะไรผมซะหน่อยไม่ใช่เหรอ!?.. ฟุ่บ”
..ผมกดตัดสายทิ้งทันที ไม่มีประโยชน์อะไรที่กูต้องทนฟังเสียงไอ้เด็กเชี่ยนั่นต่อในเมื่อคำตอบมันออกมาให้เห็นอยู่แล้วนี่นะ ไอ้ตองเงยหน้าขึ้นมอง ..รอยยิ้มค่อยๆผุดขึ้นบนใบหน้าผม ร่างตรงหน้าทำตาอึ้งๆไปพักหนึ่งก่อนที่ริมฝีปากมันเริ่มที่จะแย้มยิ้มออกมาบ้าง..
ง่ายไปมั้ง..?
ผั้วะ!!!
..กูเอาไอโฟนตบหน้าหันเลยไอสัด!!!!!!
“..ไอสัด!!?!” เอ้าแม่งเสือกสบถคำเดียวกับกูอีก ไอ้ตองสะบัดหน้ากลับมามองด้วยท่าทีเอาเรื่อง โหนกแก้มขึ้นสีแดงและเลือดที่ซึมแตกออกมานิดๆ คาดว่าอีกไม่นานแม่งคงเขียวจนม่วง แต่ผมรู้ว่าตอนนี้มันยังไม่กล้าทำเหี้ยไรกูหรอก คดียังติดตัว ตอนนี้จะถึงช่วงเวลาที่เป๊ปเปอร์ได้กลับมาคุมเกมอีกครั้งแล้ว! ฮ่าๆๆๆ ..โอ่ะ โอ้ยปวดหัว
“มึงทำอะไรมันมาบ้าง!!?!” ผมลุกขึ้นยืนคร่อมตัวมันที่นั่งอยู่แล้วชี้หน้า แต่แม่งลุกเร็วไปหน่อย สีดำวาบขึ้นเต็มตาเลยครับ ผมคุมตัวเองให้ยืนนิ่งๆอยู่พักหนึ่งเพื่อไม่ให้ล้มลงไปเพราะหน้ามืด ไอ้ตองตีหน้าโง่มึนๆแล้วขมวดคิ้วงง ไม่รู้ว่างงเพราะท่าทางผมรึคำถามนะ
“อะไรนะ?”
“..จูบ? ดูด? ควักล้วงเหี้ยไร มึงทำอะไรไปแล้วมั้ง?.. ตอบ!!!” พอเริ่มออกฤทธิ์ได้ก็ว่าเสียงดังพลางยกมือเงื้อไอโฟนขึ้นเงื้อเตรียมตบประกอบภาพและเสียง ไอ้ตองผงะออกไปเหวอๆ
“ควาย! กูแค่ไซร้..” นี่มันยังมีหน้ามาด่ากูว่าควาย.. เออใช่ ถ้าอีกนิดนึงกูก็ใกล้ได้เป็นควายแล้วเลยล่ะ รึตอนนี้เป็นไปแล้วด้วยก็ไม่รู้ ยังไงบอกตรงๆว่าผมก็ไม่ปักใจเชื่อเต็มร้อยหรอกว่ามันไมได้ทำ หลักฐานแค่นั้นมันคืออะไรก็ไม่รู้ พวกแม่งอาจจะเตี๊ยมกันมาก่อนแยกทางหลังน้ำแตกก็ได้
.. ตอนนี้อยากร้องไห้ว่ะ
ไม่รู้ว่าเพราะผมไม่เต็มเปอร์เซ็นอยู่ด้วยตอนนี้รึเปล่านะ เลยรู้สึกอ่อนไหวแล้วก็งี่เง่าเป็นพิเศษ ในหัวมันมึนๆแล้วก็ทึบๆตันๆ ..คิดอะไรไม่ออก อึดอัดเหมือนอยากจะกอดใครซักคนแล้วร้องไห้ แต่เรื่องเหี้ยไรกูต้องแสดงออกความอ่อนแอ ..
ก็แค่จู่ๆคิดขึ้นว่าถ้าแม่งจะหลอกจริงๆ.. กูยอมโง่วันนี้ก็ได้ เพราะกูยังไม่อยากไปจากไอ้ตอง
..ก็เหี้ยแล้ว สัดเอ๊ย ..กูคิดเหี้ยอะไรของกูวะเนี่ยยย!!!
“เป๊ป.. เป๊ปเปอร์..”
“...”
“เป๊ปไอ้เป๊ป มึง.. ทำไมหน้าซีดแบบนั้นวะ” เสียงร้อนรนดึงให้สติผมที่เหมือนจู่ก็ลอยออกไปให้กลับมา ผมสะบัดหัว พยายามโฟกัสสายตาที่หน้าคนพูดงงๆ อ้าว.. มายืนตรงหน้ากูตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ..แล้วทำไมต้องบีบไหล่กูแน่นแบบนั้นด้วย ช่วงเวลาหนึ่งที่ผมคิดงงว่าไอ้ตองทำหน้าเครียดแบบนั้นเพื่ออะไร และกำลังจะอ้าปากถาม.. แต่น่าแปลกที่เสียงไม่ยักออกมา .. ผมบังคับร่างกายของตัวเองไม่ได้อีกเลย เหมือนสมองมันหยุดทำงานไปชั่วเวลาหนึ่งขึ้นมาดื้อๆซะงั้น
“เป๊ปเปอร์!!!!!!”
เหมือนโดนถอดปลัก สติของผมวูบดับไปเลยโดยไม่ทันตั้งตัวพร้อมเสียงเรียกชื่อตัวเองที่ดังออกจากปากคนตรงหน้า..
ก็บอกตั้งหลายครั้งแล้วไงว่าไม่ต้องเรียก.. กูรู้ดีว่าตัวเองชื่ออะไร...
...
-
.. เกิดอะไรขึ้นวะ
ผมลืมตาขึ้นมา แล้วหลับลง แล้วลืมขึ้นอีกรอบหนึ่งด้วยความมึนๆงงๆว่ากูมานอนได้ยังไง ลองย้อนภาพในหัวกลับไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็ได้รู้คำตอบว่า..ผมได้กระทำสิ่งอันน่าอับอายอันดับต้นๆในชีวิตลงไปแล้ว..
กูเป็นลม!!!
โคตรตุ๊ดอ่ะ! แม่งเหี้ยกูทำลงไปได้ยังไงเนี่ย ที่เด็ดคือผมไม่ได้แกล้งตอแหลทำ แต่ดันเสือกเป็นจริงๆด้วยนี่ไง แต่ถ้าไอ้แกล้งเป็นลมล่ะก็ บอกตรงๆชีวิตนี้.. หลายครั้งครับ
ว่าแล้วก็เด้งตัวพรวดขึ้นมา มองซ้ายขวาก็เออ กูยังอยู่ในห้องนอนตัวเอง แสงสีส้มอ่อนๆที่ลอดออกมาจากหน้าต่างทำให้เดาเวลาได้ว่าน่าจะซอดแจ้ง ผมสั่นหัวไปมา.. ถ้าเทียบกับตอนก่อนหน้านี้แล้ว ในหัวผมตอนนี้แม่งเหมือนไม่มีสมองอยู่เลยว่ะครับ =_= เฮ้ย ไม่ได้หมายความว่ายังงั้น .. คือแบบ ได้นอนในหัวแม่งโล่งขึ้นเยอะอ่ะ
แต่คิดเรื่องหัวตัวเองได้ไม่นาน อีกคำถามก็โผล่ขึ้นมาในสมองโดยไม่ได้รับเชิญ..
เหี้ยตองไปไหน?
“..ตื่นแล้วเหรอมึง!!!!!”
“สัดพ่องตายย!!!”
แหกปากร้องสะดุ้งเฮือกสุดตัวเลย!! ..โอยย!.. โอยยยย! ไอ้ห่าหัวใจแม่งเต้นตึกๆๆๆ ผมค่อยๆหันไปมองตามเสียงที่ดังแบบไม่ให้ตั้งตัวเมื่อครู่พลางลูบอกตัวเองไปมา มองไปก็เจอไอ้คนที่นึกถึงเมื่อกี้ยืนตีหน้ายักษ์อยู่หน้าประตูห้อง กำลังจะอ้าปากด่ารับขวัญแต่มันก็ชิงก้าวขาพรวดมาหาผมด้วยหน้าตาอันโหดเหี้ย(ม)ซะก่อน อ่ะ.. อะไรวะ
“โอ้ย!”
มาถึงปุ้บไม่ทงไม่ถามสุขภาพกูซักคำ แม่งผลักหัวกูหงายลงกลางเตียงทันทีอย่างแรง! (เหมือนได้ข่าวว่ากูป่วยอยู่ป่ะ? รึกูคิดไปเอง?) ผมพยายามหยัดตัวลุกขึ้นมาแต่มือใหญ่ก็จับหัวกูกดทิ่มลงกับเตียงอีก! สัดนี่มึงจะฆ่ากูใช่มั้ย! จะก่อคดีฆาตกรรมกูใช่มั้ย!!? ไอ่เหี้ยนี่มึงจะเลียนแบบคลิปเด็กม.ต้นตบแย่งผัวหรอวะ ไอ้ตองผลักผมนอนคว่ำไปกับเตียงส่วนตัวมันขึ้นคร่อมนั่งทับบนหลังผมไว้ จิกหนังหัวกูแล้วกระแทกเข้ากับเบาะเตียงซ้ำๆ!
“สัดเป๊ปมึง! มึง! มึงนะ!!.. ใครใช้ให้มึงร่วงลงไปแบบนั้นวะ! หา!? พักผ่อนไม่พอเหี้ยไร มึงไม่ต้องไปแล้วเลยมหาลงมหาลัย! เรียนไม่จบก็ช่างหัวแม่ง!!!” สาดดดด.. ลากยาวครับ สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.. ลากยาวๆ!!
“โว้ยยย อ้วกจะแตกเว้ยย!! ออกไปปป!!!!” ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในนั้น เอื้อมมือไปตบๆข่วนๆคนที่นั่งด้านหลังอยู่ด้วยความไม่ถนัด แต่ชั่วอีกพริบตาหนึ่งทั้งร่างก็โดนจับพลิกหงาย นี่มึงเห็นกูเป็นกะปอมทัดสัปปะรดโดนไม้เสียบย่างเตาบาร์บีคิวหรอวะ คิดจะพลิกซ้ายมึงก็พลิก พลิกขวามึงก็ทำ!..
“ฮื้อออ!!” ผมร้องในลำคอออกมาเมื่อจู่ๆไอ้คนตรงหน้าก็ยื่นหน้ามากดปากใส่ผมแรงๆ ย้ำว่ากดนะ ไม่ใช่จูบ! แม่งบดริมฝีปากลงมาแรงๆสัดไม่รู้เหรอว่ากูเจ็บ! ผมพยายามดันหน้ามันออกแต่ไม่เป็นผล เลยเปลี่ยนจากดันเป็นตบแทน เหมือนจำได้ว่าก่อนสลบกูเอาไอโฟนซัดโหนกแก้มมันไว้ตรงนี้ป่ะ.. นั่นไงใช่จริงๆด้วย แม่งสะดุ้งอย่างกับโดนน้ำร้อนราด กร๊ากกก
“ไอ้เด็กเปรต!!” มันจับคางผมไปบีบแล้วถลึงตาใส่ ผมเชิดสายตาใส่กลับอย่างไม่ยอมแพ้ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นฝ่ายอยู่ล่างแล้วโดนขึ้นคร่อมไว้ก็ตาม.. แต่นั่นไม่ใช่ปัญห๊า! ของแบบนี้มันอยู่ที่สปิริตโว้ยย!!
“จะทำไม!? เป็นบ้าอะไรขึ้นมา ..อย่าคิดว่ากูน็อกแล้วจะตื่นมาความจำเสื่อมเหมือนในหนังพีเรียดนะ..” หลังพูดคำนั้น มือที่บีบใบหน้าไว้อยู่ก็ค่อยๆคลายแรงออกจนกระทั่งละฝ่ามือออกไป
“..นี่ยังไม่จบอีกเหรอ”
“มึงว่ากูจะจบให้มั้ยล่ะ?” ผมถามเยาะมันกลับแล้วหยัดตัวลุกขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเองก็ชักธงสงบศึก ‘ทางกาย’ กับผมไว้ชั่วคราวแล้วเหมือนกัน ที่ต้องบอกว่าชั่วคราวนี่ก็เพราะว่าพวกกูก็ไม่รู้ว่าจะตบะแตกลุกขึ้นมาต่อยปากกันตอนไหน..อะไรประมาณนั้น
“กูก็บอกแล้วว่ากูไม่ได้ทำอะไรจริงๆ” มันตอบเสียงออกจะเหนื่อยหน่ายและดูไม่อยากพูดถึง ..แต่ถ้ามันอยากพูดถึงนี่ก็สิคงแปลกกว่า?
“มึงเป็นกูมึงจะเชื่อปะ? ถาม”
“...”
..หึ เงียบ .. ควายเอ้ย
“กูก็ไม่มีอะไรให้มึงพิสูจน์ไปมากกว่านี้.. งั้นมึงก็เลือกแล้วกันเป๊ปว่าจะไปจากกูทั้งที่กูไม่ได้ทำอะไรผิด หรือเลือกจะเชื่อคำกู .. แล้วก็รักกันต่อไป”
“นี่มึงก็จะยืนยันว่าตัวเองบริสุทธิ์แบบนี้เลยใช่มั้ย” ผมยกสายตาจ้องคนพูดเคืองๆ แม่งเล่นแบบนี้เลยใช่มั้ย
“ก็กูบริสุทธิ์จริง” มันตอบเสียงจริงจัง
“มึงบีบกูเหรอ”
“กูแค่พูดให้มึงเลือก..”
“มึงบีบกู!” ผมย้ำเสียงดังขึ้นกว่าเดิม แขนสองข้างที่วางไว้ข้างตัวเริ่มกำแน่น ถ้าเป็นเมื่อก่อนกูไปเอาไม้เบสบอลมาฟาดหัวมันแตกละ แต่นี่คือทำเหี้ยไรอยู่ นี่คือสงบอารมณ์ตัวเองสุดตีนแล้วนะ คุณๆคิดว่าผมทำแบบนี้เพราะเหี้ยไรล่ะ ไม่ใช่เพราะรักมันหรอวะ!
เล็บที่ช่วงนี้ไว้ยาวเพราะไม่มีเวลาจะตัดแม่งทิ่มเนื้ออุ้งมือจนเจ็บ.. ไอ้ตองเหลือบสายตามองหมัดของผมที่กำแน่น มันเอื้อมมือไปคว้ากำปั้นของผมมาแล้วยัดมือตัวเองเข้ามาจับประสานเข้าแทนทั้งสองข้าง ผมจะดึงมือออกแต่มันก็บีบไว้แน่นไม่ให้หลุด..
“เป๊ปเปอร์..”
“..สัด!” ผมด่ามันลอดไรฟัน ไม่ต้องมาเรียกกูยังงั้นเลย! ผมเมินหน้าหนีไปทางอื่นทันที
“กูรู้กูผิด.. กูขอโทษ แต่ความผิดกูมันไม่ได้ร้ายแรงขนาดเท่าที่มึงคิด”
“แล้วอะไรที่มึงจะทำให้กูแน่ใจได้” ผมหันไปถามมันเหมือนเย้ยหยันและหาเรื่อง ไม่รู้ว่าสีหน้าตัวเองตอนนี้เป็นยังไง รู้แต่ไอ้ตองไม่ได้มองผมด้วยสายตาที่ดีนักเลย มันมองเหมือนเจ็บปวด และ..วิงวอนเหรอ? .. “อะไรคือความเชื่อของกูวะตอง มึงจะให้กูเชื่ออะไร กูแม่งเชื่อมั่นในอะไรได้บ้างรึเปล่าเหอะ!!”
“เป๊ปมึงใจเย็นๆ.. อย่าเครียด ขอร้องใจเย็นๆ กูขอร้อง..” ท่าทีของไอ้ตองทำเอาผมประหลาดใจจนผงะ ..ทำไมต้องขอร้องจนเกือบแทบใช้คำว่าอ้อนวอนแบบนั้นวะ ผมอึกอักแปลกๆ แต่ก็ยอมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพ่นออกเพื่อสงบอารมณ์ตัวเองตามที่มันบอก .. นิ้วหัวแม่โป้งที่มันคลึงหลังมือผมเบาๆทำให้รู้สึกดีบอกไม่ถูก
“เป๊ปมึงไม่ต้องเชื่อกูก็ได้ ไม่ต้องเชื่อในตัวกู ..เพราะกูเองยังไม่เชื่อในตัวเองเลย กูไม่เชื่อในตัวกู...ไม่แม้แต่จะมีศรัทธาในตัวเองด้วยซ้ำ..” มันก้มหน้าแล้วพล่ามออกมาเรื่อยๆพลางส่ายหน้าเบาๆ มือของมันยังจับกับผมไว้อยู่ .. ผมไม่ได้พูดอะไรแทรกออกไปแม้แต่ในช่วงเว้นจังหวะที่เงียบจนกระทั่งเสียงแอร์แม่งยังโคตรหนวกหู
“แต่กู.. เชื่อในตัวมึงนะ”
“..หะ” เสียงแห่งความไม่เข้าใจหลุดจากลำคอผมออกไปทันที ไอ้ตองพ่นเสียงหัวเราะน้อยๆออกมา ผมไม่เห็นสีหน้าของมันเพราะแม่งก็ยังก้มหน้าอยู่..
“มึงไม่ต้องเข้าใจ .. แต่กูแค่ขอให้มึงเชื่อว่ากูเชื่อในตัวมึงได้มั้ย”
“มึงกำลังพูดเรื่องเหี้ยอะไรเนี่ย” อดไม่ไหว กูต้องแทรกจริงๆแล้วล่ะ ไอ้ตองเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมนิ่ง ก่อนที่มันจะเปิดปากออกมา..
“กูก็พูดว่ากูรักมึงไงไอ้สัด”
“...” ผมเงียบ ขมวดคิ้วแล้วมองหน้ามันอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี ความรู้สึกมันบอกไม่ถูก.. ไอ้ตองยกมือขึ้นแตะแก้มผมเบาๆแล้วยิ้มบางๆออกมา
“ร้องทำเชี่ยไรวะ” ..หือ ร้องอะไรใครร้อง มันเหมือนได้ยินเสียงในหัวผมนะถึงเอามือที่จับหน้ากูเมื่อกี้ยกให้ดู เฮ้ย เปียกน้ำ น้ำไรวะ ผมเป็นฝ่ายยกมือขึ้นแตะใบหน้าตัวเองบ้าง..
อ้าว น้ำไหลออกตา..
“ขอโทษ.. กูขอโทษ” มันรวบตัวผมที่ยังติดจะอึ้งนิดๆเข้าไปกอดในอก ผมก็ยอมอยู่นิ่งๆแบบนั้น.. ความรู้สึกตอนนี้เหรอครับ ไม่ได้เขินกับคำบอกรัก ไม่ได้ร้องไห้เพราะดีใจด้วย
“.. มึงมันเหี้ย!!” ผมด่าตะคอกออกมาเสียงดังทั้งที่โดนกอดอยู่แบบนั้น แต่ก็ไม่ได้ถอยหนีอะไรอีกแล้ว เหนื่อยเกินกว่าที่จะทำ ไอ้ตองกอดผมแน่นมากขึ้นไปอีก..
“อืม กูรู้แล้ว.. ไอ้ฟี่มึงก็บอกกูแบบนั้น กูเล่าให้ฟังยังวะ.. แต่มันคงเสือกสอดมาหามึงก่อนแล้วมั้ง”
“ก็มึงมันเหี้ยจริงๆนี่วะ!”
“เออ กูมันเหี้ย” ผมยกมือขึ้นจิกเสื้อที่มันใส่อยู่เต็มแผ่นหลัง.. นี่ไม่ได้กอดมันกลับนะ เปล่าเลย แค่จะจิกเสื้อมันเฉยๆ แค่นั้นแหละ
“กูเกลียดมึง” ผมกระซิบเบาๆด้วยเสียงที่สั่นจนน่าสมเพช แม่งน้ำตาไหลจนหายใจไม่ออก สัดทำกูร้องไห้ซ้ำๆซากๆ ตั้งแต่อายุ 16 มา ผมไม่เคยร้องไห้เลยนะครับ มาตกม้าตายตอนอายุ 18 อยู่เรื่องเดียว คือเรื่องมันนี่ล่ะ
“กูก็เกลียดมึง” ไอ้ตองรัดตัวผมเข้าไปแน่นขึ้นอีกพร้อมกระซิบตอบแนบใบหู ปลายเสียงของมันสั่นขึ้นมาเช่นกันจนผมรู้สึกได้ มันกอดผมแน่นมาก มากๆจนเจ็บ แต่กลับไม่ได้ทำให้อึดอัดซักเท่าไหร่..
ก็เป็นอย่างที่ไอ้ตองบอก ตอนนี้ไม่มีหลักฐาน .. ผมควรจะเลือกอะไร ระหว่างไปจากมัน หรืออยู่กับมันต่อ มันต้องมีซักทางใดทางหนึ่งที่เป็นทางเลือกที่ผิด แต่แล้วมันคือทางไหนล่ะวะ?
“ครั้งสุดท้ายนะตอง.. ครั้งสุดท้ายจริงๆ” ผมกัดฟันแน่น เค้นเสียงออกมาจากลำคอตัวเองให้หนักแน่นที่สุด “ถ้ามีอีก มึงจะไม่มีแม้แต่เวลาแก้ตัวหรืออธิบาย ถ้ามึงอยากนอกใจกู ..ทำให้เนียน อย่าให้กูรู้ อย่าให้มันได้มาเข้าหูกูเด็ดขาด.. เพราะไม่งั้นล่ะก็.. กู.. ต้องไป..”
“อืม..” ผมไม่รู้ว่าการรับคำของมันคืออะไร รู้ก็แค่ว่ากูแม่งโคตรอ่อน อย่างน้อยก็อ่อนเกินที่จะใจแข็งแล้วผละตัวหนีไปจากกอดของมันในเวลานี้ ไอ้ตองดันตัวผมออกนิดๆเพื่อมองหน้า และนั่นก็ทำให้ผมสังเกตว่าตาของมันเองก็แดงเหมือนคนที่ร้องไห้เหมือนกัน ต่างแค่ว่าน้ำตาของไอ้ตองมันไม่ไหลออกมาเหมือนกู..
มันจูบผมเบาๆก่อนที่จะเริ่มดูดดื่มและหนักขึ้น มือสอดไล่เข้าไปในเสื้อของผมอย่างง่ายๆแล้วผลักผมนอนลงกับเตียง ไล่จูบไปกับซอกคอและปลดกระดุมเสื้อที่ผมใส่อยู่ออกอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ถึงขึ้นกระชากแบบทุกครั้ง..
เออ.. ก็ดูอ่อนโยนกว่าทุกครั้งดีนะ
“ใครสั่งสอนให้มึงแต่งตัวแบบนี้วะ” ผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆกับคำถามนั้น ไอ้ตองขบใบหูผมเบาๆก่อนจะใช้ฟันกัดแรงขึ้นพอให้รู้สึก
นี่ผมบอกรึยังวะ ว่าผมอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวของไอ้ตองตัวเดียวกับกกน.อ่ะ?
“อ่ะ.. ก็เตรียมไว้สองอย่างอ่ะนะ.. อย่างแรกคือทำให้มึงเสียดายกูมากๆตอนกูทิ้งมึงไป.. สองก็คือ อื้อ.. ให้รางวัลถ้ามึงทำตัวเป็นคนดีได้..” ผมหลับตาไปพูดไป ไงล่ะ เสื้อเชิ้ตขาวนะครับ นี่มันชุดอมตะนิรันดร์ ในการยั่วตัวผู้อยู่แล้ว ไอ้ตองหัวเราะเบาๆในลำคอ
“แล้วแบบนี้คือกูเป็นคนดีเหรอ?”
“เปล่า กูแค่เงี่ยน”
“...” แดกจุดเลยสิมึง “เออก็ยังดี..”
.
.
.
พี่ตอง?”
เสียงหวานร้องท้วงอย่างประหลาดใจเบาๆเมื่อสิ่งบางอย่างที่กำลังดำเนินอยู่มันหยุดลงพร้อมๆกับเสียงเพลงของริงโทนมือถือ ร่างที่ทาบทับอยู่ด้านบนนิ่งค้างเหมือนโดนปิดสวิตช์อยู่แบบนั้นครู่หนึ่งก่อนที่จะหยัดตัวลุกขึ้นนั่งแบบกะทันหัน
“.. โทษที” ร่างสูงเสยผมตัวเองแล้วพ่นลมหายใจออกมา ก่อนที่จะลุกออกจากเตียงแล้วติดกระดุมที่ปลดออกไปเกือบหมดให้เข้าที่เรียบร้อย .. สีหน้าของคนที่อยู่ในสภาพกึ่งเปลือยบนเตียงซีดเผือดแทบไร้สีเลือด
“พี่ตองผม ..คือ ..ผม..”
“มึงทำกูงานเข้า” เสียงทุ้มดังแทรกขึ้นมาก่อนโดยไม่หันไปมองหน้าคนที่นั่งเหวออยู่บนเตียง
“ฮึก.. ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ผมไปบอกเพื่อนว่าผมชอบพี่.. แล้วเขาก็.. เขาก็พาผมมะ..”
“เออ ยังไงก็ช่าง กูไม่ได้สนหรอก” ผมหยักศกโดนขยี้ไปมาจนฟูเข้าไปใหญ่โดยเจ้าของคำพูด ตองค่อยๆหันไปสบตากับอีกคนช้าๆแล้วแค่นยิ้มขำออกมา
“.. เหมือนโดนเหี้ยอะไรซักอย่างรั้งคอไว้เลยว่ะ” เขาพูดออกมาโดยที่หลับตาอยู่ .. เหมือนจะแค่พูดกับตัวเองมากกว่าสื่อสารกับอีกคนในห้อง
“...”
“กูอยากทำนะ.. แต่แม่งทำไม่ได้ ไม่รู้เพราะห่าอะไร”
TBC.
-
อ่านรวดเดียวยาวทั้งคืนเลยทั้งที่พรุ่งนี้มีเรียน เหอๆๆ
ชอบนายเอกแบบเป๊ปเปอร์ ร้ายได้อีก อยากเห็นพี่ตองเจ็บอีกจังเลย เหอๆๆๆ
เราแอบงงตอนที่ 11 อ่ะค่ะ ตอนที่ปล้ำกัน เป๊ปเปอร์ถอดเสื้อ แต่ก็มีบรรยายว่าตองกระชากคอเสื้อ ตกลงว่าเสื้อมันอยู่ในสภาพไหนกันคะ
-
แอร๊ยยยยย ตามต่อปายยยยย ขอชื่อเรื่องของทอฟฟี่ผู้น่ารักหน่อยเด้~!!!! ถังสีกับธนูจะมีอีกมั๊ยอ่าาาาาาาา
-
ชอบอ่ะสนุกดี ซาดิสด์ดี ดิบดี นายเอกน่าถีบ ดัดจริตสุดๆ แต่ก้อน่ารักอ่ะ หุหุ
พระเอกก้อเลวได้ใจดีแต่อย่างน้อยก้อรักเดียวใจเดียวละนะ เวลาทำเป็นหนังสือ
ขอร้องคนแต่งอย่าตัดสักบรรทัดออกเลยได้ป่ะ เอิ่มเคยสั่งซื้อหนังสือแล้วบางบท
มันไม่เหมือนกับที่อ่านในบอร์ด แบบว่ามันโดนตัดทำให้อรรถรสบางส่วนมันหายไป
ทำให้เสียความรู้สึกอ่ะ :mew5:
แล้วมาต่อเร็วๆนะค่ะจะรออ่าน อยากอ่านคู่เพนท์กับธนูด้วย น่ารักดี มาเร็วๆนะค่ะ :call:
-
ให้ความรู้สึกแบบ ดุ เด็ด เผ็ด มัน มาก
เข้าใจอารมณ์ของคนที่มั่นใจว่า เออ...มันรักกูนะ นะ เหมือนกัน
กร๊ากกกกกกกกกกกก มั่นมาก
:hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เฮ้อโล่ง...
จบสบายไปละอีกเรื่อง
:m3:
-
เพิ่งลองอ่านเรื่องนี้เมื่อ3วันก่อน ปรากฏว่าติดงอมแงมอ่านรวดเดียวจบ ง่วงก็ง่วงแต่อยากอ่าน :mew2:
นานน๊านนนนนนนนนนน จะเจอนายเอกแบบเป๊บซะที แซ่บเว่อร์ สมชื่อพริกไทจริงๆ ชอบคาแร็คเตอร์นี้มากๆๆๆๆๆๆ รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นFC หนุเป๊บเรียบร้อย =w=
โดยเฉพาะตอนเป๊บซักไซ้เชี่ยตองเรื่องอิน้องตาลในตอนพิเศษ ชอบฉากนั้นที่สุดเลย เหมือนเป็นภรรเมียที่คุมสามีได้โดยสมบูรณ์แบบ หนุเป๊บเก่งจริงๆ ทั้งที่ตอนต้นเรื่องเรายังคิดไม่ออกเลยว่าหนุเป๊บจะทำให้เชี่ยตองมาสยบได้ไง คุณผัวชั่วซะขนาดนั้น
ขอบคุณไรเตอร์มากนะคะที่เขียนนิยายสนุกๆ ที่สุดจะแปลกและแหวกแนวมาให้ได้อ่าน จะรอติดตามผลงานต่อไปค่า :L2:
-
มาต่อเร็วๆเด้อ
-
ดีใจที่ตองไม่ทำผิดต่อเปป
-
โอ๊ยตายย อย่าเลิกกันเลยนะะะะะ ตองอย่าทำให้เป๊บเสียใจเลยย สงสารเป๊บบบ
-
เกิอบไปละนะ อิพี่ตอง ฮึ้ยยยย :ling2:
รอตอนพิเศษอีกหลายๆตอนค่ะ ยังไม่จุใจเลย เรื่องนี้หนุกม๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
ปกสวยไฉไลมากกกกกกกกกกกกกกก
ชอบพี่ตองงงงงงง แอบโหวตให้เป็นพระเอกแห่งปีด้วย ฮ่าๆๆ
ไม่เข้ารอบไม่เป็นไร โหวตไปเพราะชอบจริง ก๊ากกกกก
ชอบตรงตอนพิเศษ9ตอน ขอหนาๆ หนักๆเลยนะคะ
-
โอ๊ยยย ไฮโซเลย โดยไอโฟนตบหน้า :m20:
-
สนุกโครตต
สนุกแบบวางไม่ลงเลยทีเดียว
นี่ถึวขั้นวิ่งไปตามอ่านครูพีชกับน้องทรายเลยนะ
:katai2-1:
ร้ายไปร้ายมา แสบๆ แบบนี้คือชอบมาก
โดยส่วนตัวเอ็นดูนายเอกที่ห้าวๆร้ายๆ แบบนี้อยู่แล้ว
เจอเป๊ปเปอร์เข้าไป หลงอ่ะ นี่พูดเลย
5555555
รอสเปตอนหน้านะคะ
ปล.แอบเสียดายมากที่นิยายดีๆและสนุกโครตๆแบบนี้ไม่ค่อยมีใครรู้
:hao3:
-
เหลือโควต้าอีกที่เดียวแล้ว เสียวแทน :a5:
-
ฟินมากกกกกกกกกกกกก :hao6:
-
หน่วง....
-
:o12: มาต่อเร็วๆน๊าค่ะ
-
อ่านแล้วมัน มากกกกก ทันกันดีอ่ะ ชอบบ
-
:hao6: มาต่อเร็วๆ น๊าคับ :hao7:
-
สนุกมากกก
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
ชอบมากกกกกกกกกกกกก
-
เห้ย เพิ่งเปิดเจอ
คือสนุกมาก ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ จริง ๆ
ทำให้รู้เลยว่ายอดวิวไม่ได้บอกความสนุกได้
คงเสียดายถ้าไม่ได้อ่าน
นั่งไล่อ่านแต่ต้นจนจบ อยากพิมพ์บอกคนเขียนไรเยอะมาก
แต่คือฟีลมันเยอะไปไง ขี้เกียจพิมพ์ 55555555555
เอาเป็นว่า มันทำให้เรารู้สึก "อิน" กับความคิดตัวเองได้ไม่น้อยเลยอะ
พลอดเรื่อง นิสัยตัวละครก็ฉีกแนว ชอบๆ
ปล. จัดฟี่ให้มีคนดามใจที สงสารคนดีหนึ่งเดียวในเรื่อง 555555555555
-
โหดเถื่อนเลือดสาด ปาดไข่กระจาย ฮ่าๆๆๆๆๆ
รอสเปเชี่ยลตอนต่อไปปปป
ทิ้งท้ายให้เรื่องนี้.....
เริดตรงฉากปี้ เด่นดีที่ลีลา
ไถหลบตรีน :katai5: :katai5:
-
ได้หนังสือแล้วค่ะ เมื่อกี้นี้เลย
อิอิ เร็วกว่าที่คิดไว้อีก (มีเมลล์ส่งมาเมื่อวาน พอวันนี้ได้เลย)
:katai2-1:
-
อ่านแบบเกือบรวดเดียว (สองรวด) ได้ใจมากกกกกกกกกก
เปปเปอร์ เป็นผู้ชายที่จินตนาการไว้ว่าต่อให้หล่อขนาดไหนคงไม่ต่อกร
ส่วนตอง...อืม...ทําไมไม่รู้แต่เค้ารู้สึกว่าจืดๆ กว่าเปป (หรือเปปมันรุนแรงร้อนเร่าไป?)
สนุกๆ มากๆ เลยค่ะ ^^ ชอบๆๆ :katai2-1:
-
โฮยยยยยยยยยยยย
สนุกมากกกกกกกกกกกกกก :heaven
ขอบคุณนะคะ o13 o13
-
คือไม่เคยเจอคู่ไหนเหมาะสมกันเท่านี้มาก่อนเลยค่ะ555555555555555555
สนุกมากๆ ถึงจะไม่ค่อยชอบตัวละครเลวๆเท่าไหร่แต่อ่านเรื่องนี้แล้วมันติด แบบว่าเป๊ปมีเสน่ห์เกินไป :katai1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ :กอด1:
-
พริกไทย ใบกล้วย คู่ผัวเมียที่เหมาะสมและลงตัวสุด
ขอบคุณเรื่องสนุก มันส์ สะใจ และร้อนแรง o17
-
กรีํดดดดดดด อยากให้มีต่อค่าา
ขอคู่นูเพ้นท์แยกด้วยก็ดี ชอบบบบบ โฮกกกกกกกกกกก
-
คู่รักที่รักกันได้ดุเดือดจัง
หวานกันแบบแรงๆไม่แคร์สื่อ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
เป็นคู่รักที่รักกันดุเดือดดี 555+
-
SM มาก 555 ตบ จูบ กระทืบ บอกเลย 5555 บานาน่าลีฟ ชื่อเท่
-
รอ รอ รออออออออ :ling1:
-
สนุกครับ แต่ถ้าเป็นเรานะจะเลือกท๊อฟฟี่ มากกว่า สงสารท๊อฟฟี่มากมายแอบเชียร์ให้ได้กัน :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
เพิ่งหลงเข้ามาอ่านเรื่องนี้ครับ o2
แนวค่อนข้างหลุดจากที่เคยอ่านๆมา
แต่ก็ชอบนะ แปลกใหม่ดีเหมือนเบิกเนตรเรา 55555
ถามหน่อยคู่นี้มันรักกันจริงดิ่
เลี้ยงกันด้วยลำแข้งมากอ่ะ :o
แต่ก็นะ...เหมาะกันที่สุดแล้วล่ะ
ท๊อฟฟี่อกหักน่ะมาซบอกเราม๊ะ?(ยืดอกแบนๆ)
:กอด1:
-
สนุกมากกกกกกกกกกก ขอปรบมือให้คุณซี่แบบรัวๆ จ้า
-
บานาน่าลีฟ :ling2: :ling2:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยย
ชอบเปปเปอร์อ่ะ ร้ายดี55555
แต่พี่บานาน่าลีฟก็ใช้ได้เลย โง่ใช้ได้
ไม่ยื้อไม่รั้งปล่อยเขาปล่อย แต่ก็ดีที่ทำให้รู้ตัว
นี้ถ้าไม่รู้ตัวอีกนะ อาจจะได้ไปกินพริกไทอีกทีชาติหน้า
5555555
-
สนุกมาก อ่านรวดเดียวเลย
ขอบคุณนะคะ
-
กรี๊ดดดดด คู่นี้มันฮาร์ดคอร์จริงๆ
ตอนลุ้นมากเพราะตองกระทำ นางไม่ทำจ้า
อิ banana leaf แกสามารถดึงตัวเองกลับมาได้ โฮๆ
ตอนเป๊บเปอร์ร้องไห้สงสารมาก
ดีแล้วที่ไม่ทำให้ผิดหวัง
แอบลุ้นคู่เป็นธนูกับถังสีอยู่นะ อิอิ
-
ตอนพิเศษนี่ทำผมร้องไห้ไปด้วยเลย
-
ชอบครับ อยากอ่านคู่เพนท์ ธนูต่อจัง^^^^
-
สนุกมากคะ ขอบคุณค่ะ
:katai2-1:
-
สนุกดี แต่เหมือนจบไม่เคลียร์เท่าไหรท
-
เหี้ยโดนใจแม้งทั้งคู่เลยวะ o13
-
สนุกมากค่ะ o13
-
:z2: :z2:
-
o22 :a5:
-
น่ารักแบบโหดๆดีจ้า อ่านรวดเดียวจบเล๊ยย
-
มาอ่านอีกรอบก่อนจะเดินทางไปหาที่งานวายดิสเพลย์งับผม :mew1:
-
มาอ่านอีกรอบหนุกดี
-
เด็ดมาก ถึงพริกถึงขิงจริงๆ เคะในฝันเลย :mew1:
-
เคยอ่านเรื่องนี้นานแล้ว กลับมาอ่าน ก็ยังสงสารฟี่มาก คือเป็นพระรองในใจเราจริงๆ 55555555
-
เด็ดมาก แรงทั้งคู่
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกแบบโหดๆ sm ดี :ruready แต่บางทีก็มึนๆ 555+
-
:mew3:
-
อ่านจบแล้วสนุกมากค่ะ เหมาะสมอย่างกับกิ่งพริกใบตอง
-
:sad4: ฟี้ของหม่อมช๊านนนน :o12: ขอบคุณที่เลือกวิธีการ'เอาบท'ฟี้ออกที่ไม่ทำให้ฟี่กลายเป็นตัวร้าย ..
ถ้าเป็นนิยายเรี่องอื่นคง ใช้วิธี'เขี่ย'พวกพระรองแบบน่าสงสารมากๆ เช่นให้พระรองข่มขีนนายเอกเเล้วพระเอกมาช่วยไว้บ้างล่ะ
ให้พระรองคบกับนายเอกแล้วนายเอกโดนนอกใจบ้างล่ะ ไหนจะเป็นได้เเค่เพื่อนสมัยเด็ก(พอรุกเข้าหน่อยก็ดูเลวไปเลยเพราะโดนข้อหาอยู่ไกล้แค่นี้ทำไมพี้งเห็นค่าตอนพระเอกออกมา)บ้างล่ะ พอๆมีอิกเป็นร้อยเหตุผลในการกำจัดพระรองออกไป ทั้งๆที่นางๆในแต่ละเรื่องก็ออกจะดูเป็นพระเอกแทนได้เลยเเท้ๆ เเต่กลับโดนการเขียนบทออกมาในรูปเเบบนั้น เเต่ก็เข้าใจนิดหน่อยเเหละว่าจะเอาพระรองมาเป็นตัวจริงไม่ได้=___= เลยต้องทำการกำจัดออกไป เเต่ยังไงก็ไม่ควรทำร้ายตัวประกอบขนาดนั้นรีป่าววะ!? //บ่นๆๆ ดราม่าๆๆ ร้องไห้แปป
ปล. ชอบเรี่องเนนนนนนนนนนน้ >3<
-
เหี้ยกันดีจริง ๆ เรื่องนี้
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พระเอก นายเอก เหมาะกันมากค่ะ :กอด1:
-
เปิดเรื่องมาก็ดุ เด็ด เผ็ด โหด โฉด กันสุดๆ
มันเป็นอะไรที่ลุ้นตลอด...ลุ้นในความรักทั้งคู่มากกก จะไปต่อ หรือ หยุดแค่นั้น อีพี่ตองนะตัวดี ตัวชี้ชะตาเลย แต่ถ้าเป็ปไม่ทำแบบนี้ พี่ตองแม่งก็ไม่หยุด ไม่รู้จะหาคำไหนมาเปรียบกับพี่ตองดี 555
อยากให้มาต่ออีก อยากลุ้นอีกว่าความรักทั้งคู่ จะเป็นยังไง นิยายสนุก แต่มันโฉดทั้งคู่เบย 555
-
ขอบคุณค่ะ
เป็นอีกเรื่องที่แหวกแนวดี
ทีแรกเกลียดอิพี่ตองมาก
เป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวสุดๆ
โชคดีที่เป็บไม่ยอมคน
ไม่งั้นคงไม่หยุดพฤติกรรมเลวๆแบบนี้หรอก!!
-
อ่านไปลุ้นไป กะคู่นี้..
เหอออ... ทำเครียดดด.. :katai1:
-
ขอบคุณมาก เรื่องดีมาก อยากอ่านของฟี่ต่อด้วย
-
:mew1: :mew2:
-
:pig4:
-
:3123:
-
ประเด็นคือเอาคนอื่นมานอนบนเตียง นี่คือสาเหตุหลักใช่มั้ย งง ๆ ว่าเปิดมาก็ทะเลาะกัน ต่างคนต่างมีคนอื่นแต่ก็ยังอยู่ด้วยกันทำไม
-
อ่านถึงตอนที่13 ที่เป๊ปทิ้งทอฟฟี่ไปอยู่กับตองทั้งที่ทอฟฟี่เกิดเรื่องเพราะตัวเอง พอกลับมาเจอทอฟฟี่ก็พูดวกวนไปเรื่อยก่อนจะเข้าเรื่อง บอกรักทอฟฟี่แต่รักตองที่สุด พอทอฟฟี่อาละวาดก็บอกว่าเราจบกันดีๆไม่ได้เหรอ 55555 คนแบบนี้ก็มีจริงๆนั่นแหละคนแบบเป๊ป เป๊ปไม่ผิดหรอกแต่ถ้าลืมตองไม่ได้ก็ไม่น่าคบกับทอฟฟี่นะ อย่าบอกว่าลองคบเชียวเพราะน่าจะรู้ว่ารักไม่ได้ตั้งแต่แรกแล้ว ถ้ามันจะรักทันรักตั้งนานแล้ว
เคยสงสารเป๊ปมาก่อน ตอนนี้เฉยๆละ เป๊ปก็ไม่ได้ดีไปกว่าตองหรอก ศีลเสมอกัน 5555
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า AIS ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)