-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Content
***Chapter 0 อารัมภบท*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3609583#msg3609583)
***Chapter 1 เสียจูบให้เดือนคณะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3609711#msg3609711)
***Chapter 2 ตัวซวย*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3610281#msg3610281)
***Chapter 3 อบอุ่นจากอ้อมกอด*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3610591#msg3610591)
***Chapter 4 พี่ปลายข้าว*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3611267#msg3611267)
***Chapter 5 คนที่เคยเจ็บ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3613261#msg3613261)
***Chapter 6 ร้องขอ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3615126#msg3615126)
***Chapter 7 เจ็ดยับ จับ...*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3616341#msg3616341)
***Chapter 8 มอมเหล้า*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3617775#msg3617775)
***Chapter 9 ตัดขาด*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3618979#msg3618979)
***Chapter 10 อดีตของ 'สน' *** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3620479#msg3620479)
***Chapter 11 แก๊งชั่ว*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3622589#msg3622589)
***Chapter 12 คืนโหดที่โรงยิม*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3624940#msg3624940)
***Chapter 13 เสียงสะอื้น ยามดึก*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3626144#msg3626144)
***Chapter 14 ถามจันทร์*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3627581#msg3627581)
***Chapter 15 ชอบ'สน' หรือ สับสน*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3629459#msg3629459)
***Chapter 16 ขโมยหัวใจ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3631225#msg3631225)
***Chapter 17 กระดาษหนึ่งแผ่น*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3633172#msg3633172)
***Chapter 18 แอบรัก*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3634404#msg3634404)
***Chapter 19 ความหวัง*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3636087#msg3636087)
***Chapter 20 คืนแสนสุข*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3637673#msg3637673)
***ลิงค์ตั้งแต่ Chapter 21 เป็นต้นไป คลิกที่นี่เลยครับ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3637677#msg3637677)
สวัสดีครับ ชื่อ สาวกนักอ่านทุกท่าน
เรื่องทั้งหมดนี้ มีเค้าโครงจากเรื่องจริง ขอให้ทุกคนมีความสุขกับนิยายที่ผมแต่งขึ้นเป็นเรื่องแรก
อย่างไรก็ตาม หากมีข้อผิดพลาดประการใด ก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วยครับ มีอะไรก็ ติ ชม กันได้ครับ
ใครอ่านเรื่องแล้วชอบ ก็มาให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยเน้อ :hao7: :hao7: :hao7:
Chapter 0
อารัมภบท
สวัสดีครับ ผม ชื่อ "สน" ครับ ตอนนี้ผมอยู่ปี 1 คณะวิศวกรรมศาสตร์ ผมมีเรื่องบางอย่างจะเล่าให้ฟังครับ
ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ตรงข้ามมหาวิทยาลัยย่านกลางกรุง ภายในร้านเต็มไปด้วยผู้คนจนไม่มีที่จะนั่ง ทุกคนที่อยู่ในร้านกาแฟไม่ได้ต้องการมาที่นี่เพื่อลิ้มรสกาแฟอันเลิศรส หรือ มาเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ เพราะคนที่เข้ามาในร้านกาแฟ ล้วนแล้วมาเพื่อใช้อินเทอร์เน็ตภายในร้านเท่านั้น ยกเว้นโต๊ะเดียว คือ โต๊ะของผม ผมไม่ได้มาร้านกาแฟ เพื่อจะมากินกาแฟหรอกครับ แต่ผมมาเพื่อสารภาพอะไรบางอย่างกับแฟนผม
"อย่างแกล้งอย่างงี้สิ" เสียงสะอื้นของผู้หญิงคนนึงดังขึ้นมา ใช่แล้วครับ ขวัญ แฟนผมเอง
"ขวัญเราแน่ใจแล้วจริงๆ" ผมจับมือแฟนผม แล้วลูบผมเธอเบาๆ
"สนไปชอบผู้ชาย ตั้งแต่เมื่อไหร่ ใครต่อใคร ก็รู้แล้วว่าเธอไปมีอะไรกับเปรม"
"ขวัญเราขอโทษ เรากะจะบอกเรื่องนี้กับเธอตั้งแต่แรกแล้ว เราเสียใจจริงๆ"
"ขวัญไม่ดีตรงไหน หื.ออ..ออ..ออ.ออ.." ขวัญพูดไม่ทันจบประโยค กับร้องไห้ออกมาอีกรอบ เอาตรงๆ ผมเองก็เคยทำผู้หญิงร้องไห้มากหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้ผมยอมรับว่า ผมสะเทือนใจมาก เพราะผมทำผู้หญิงคนนึงที่รักผมมาก ต้องมาเสียน้ำตาให้กับคนอย่างผม
"ขวัญ เราไม่เคยมีอะไรกับเปรมเลยนะ คนในคณะ เค้าสร้างข่าวลือ ขึ้นมาอ่ะ"
"แต่เธอก็ชอบเค้าใช่มั๊ย เธอแอบชอบเปรมแล้วใช่มั๊ย"
"ข..วั.....ญญ" ผมไปไม่เป็นกับสิ่งที่เธอพูดออกมา เพราะมันเป็นเรื่องจริง
"เธอเป็นเกย์ ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เราเองก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะขวัญ" ผมเห็นใจเธอมาก แต่วินาทีนั้นผมเองก็เสียใจไม่ต่างจากเธอ เสียใจที่ตัวเอง ทำร้ายจิตใจคนรักเป็นอย่างงี้ตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว
"สน อย่าทิ้งเราไปนะ!!! เราเคยมีแฟนที่เคยเป็นเกย์แล้วกลับใจมาชอบผู้หญิง สน!!! เธอลองให้โอกาสเรานะ"
"เราขอโทษนะ เราว่าขวัญเป็นเพื่อนที่ดีของเราได้นะ"
ขณะนั้นเองมีผู้ชายคนนึง เข้ามาในร้าน แล้วเดินมาที่โต๊ะผม เค้าคนนั้นทักผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ผมรู้ภายในใจ
เขาเองก็กังวลกับเรื่องนี้มาก เหมือนกัน
"หวัดดี ต๋อง" ต๋องเป็นเพื่อนสนิทของผม รวมทั้งขวัญด้วย หลายๆอย่างที่ ผมกับเธอต้องพบอุปสรรคด้วยกัน ต๋องมักเป็นเพื่อนที่ดีที่คอยช่วยรับฟังปัญหาอยู่เสมอ
ต๋องเดินมาหาผม แล้วกระซิบว่า "สน มึงกลับไปก่อนไป เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงอยู่ไปก็ไม่เกิดประโยชน์หรอก"
"เรากลับก่อนนะขวัญ เราเสียใจจริงๆ" ผมจับมือขวัญแล้วลูบเบาๆ ขณะพูด ต๋องส่งสัญญาณ เหมือนให้ผมออกไปก่อน
ผมจึงเดินออกจากร้านไป หลังจากผมเดินออกจากร้าน ผมหันหลังไปที่โต๊ะ ผมเห็นต๋องกำลังปลอบขวัญ ในขณะที่ขวัญไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย เหมือนกับตอนที่คุยอยู่กับผม
ทันใดนั้น มีโทรศัพท์ดังเข้าในกระเป๋ากางเกง ผมดูชื่อในโทรศัพท์ เขียนว่า "คนน่ารำคาญ"
ผมไม่รับสาย ผมชักเบื่อกับคนที่อยู่ปลายสายเหลือเกิน พอผมวางสายปุ๊บ ไอคนเหี้ยนี่ แม่งก็โทรมาหาผมอีก
ผมก็ไม่รับสาย คราวนี้แม่งส่งแมสเสจในมือถือ เอาจริงนะผมมีไลน์ มันแต่ผมอ่านก็ไม่ตอบมันหรอก
" มึงไปหาขวัญ ทำไมไม่บอกกูก่อน มึงแม่งเอาแต่สร้างเรื่องอีกแล้วนะ ไอเปรมแม่งก็เร่งให้กูโทรมามึง มึงจะตัดสายหาพระแสง พระหอกไรฟ่ะ " ข้อความจากไอคนเหี้ยนี่
ผมอ่านไปงั้นแหละ เพราะยังไง ผมก็ไม่ตอบแม่งอยู่ดี ข้อความไอเหี้ยนี่ เป็นของเพื่อนผม หรือ พ่อผมก็ไม่รู้นะ
เสือกกับกูจังเลย เค้าชื่อ ต้น ครับ เป็นแฟนเก่าขวัญ เค้าไม่ถูกกับผม ตั้งแต่ที่ผมไปแย่งแฟนเก่าเค้า
แต่ถึงอย่างนั้นผมกับต้น ไม่เคยทะเลาะกันจนถึงขั้นลงไม้ลงมือนะ เพราะต้นเป็นรุ่นพี่ที่ผมสนิทมากตอนสมัยที่ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยม ผมก็เลยค่อนข้างยำเกรงเค้าอยู่บ้าง และที่สำคัญที่สุดเค้าเองก็เป็นคนที่ทำให้ผม รู้จัก เปรม สามีของผม ในอนาคต (อวดผัว วันละนิด จิตแจ่มใส)
"เดี๋ยวกูโทรหาเปรมเอง ไม่ต้องเสือกนะครับ" ผมส่งข้อความกลับไปหาต้น
ไม่ทันที่ผมจะส่งข้อความหามัน พี่เปรมก็โทรมาหาผมพอดี
" ฮัลโหลครับ พี่เปรม"
" น้องสน วันนี้เป็นยังไงบ้าง"
" ผมมีคุยกับขวัญแล้วครับ"
"แล้วขวัญล่ะ เป็นยังไงบ้าง"
"ขวัญเสียใจมากพี่เปรม ผมควรทำยังไงดี"
"พี่ว่า ถ้าขวัญต้องการอะไร ก็ตามใจขวัญหน่อยล่ะกัน ผู้หญิงที่สูญเสียความรัก เป็นอันตรายตั้งต่อตนเองและคนอื่น"
"หมายความว่ายังไงอ่าครับ พี่เปรม" ผมงงกับประโยคที่เปรมพูด มาแนวปรัชญาหรอว่ะ
"เอาหน่า เอาเป็นว่า ตามใจขวัญไปก่อนล่ะกัน ยกเว้นกลับไปคืนดีกันนะ อันนี้พี่ไม่ยอม" มึงไม่ได้สลดกับเรื่องขวัญเลยนะ พี่เปรม
"แหนะๆ รู้แล้วแหละพี่" ผมตอบเขินๆ
"รู้ใช่มั๊ย ถ้าคบกับพี่ สนเป็นได้อย่างเดียวสำหรับพี่ คือ เป็นเมียพี่" แหวะ จะอ้วก
"รู้แล้วหน่า แต่ช่วงนี้อย่าพึ่งคบกัน เอาให้เรื่องขวัญผ่านไปซะพักก่อนนะพี่เปรม"
"ครับผม น้องสน พี่จะบอกให้นะ การมีผัวเป็นเดือนวิศวะ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะครับ น้องสน"
"หลงตัวเองอีกแล้วนะค่าบบบบบ เรายังไม่เคยมีอะไรกันซะหน่อย" >///<
"เดี๋ยวก็ได้มีแล้วแหละครับ หน้าตาน่ารักแบบนี้ ไม่รอดหรอก อิอิ"
"อิอิ พร่องส์" พร่อง แปลว่า พ่อมึง แต่เวลาเติม ส์ ไม่ได้หมายถึง พ่อมึงหลายคน แต่หมายถึง พ่อมึง!!!! แบบเน้นๆ นี่กุเพ้อเจ้ออะไรอยู่ว่ะเนี่ย ไอคนแต่ง มึงก็เริ่มออกทะเลแล้วนะ กลับมา!!!!
"555 พี่จะรอนะครับ วันที่สนยอมเป็นแฟนกับพี่" ผมเขินอยู่ก็จริง แต่มันก็รู้สึกกับเรื่องขวัญพอๆกัน ผมไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ที่แน่ๆ คือ จากที่จะได้มีเมียเป็นตัวเป็นตน ผมกลับต้องไปเป็นเมียคนอื่นนะสิ......
To Be Continue
ยังไงก็ให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยเน้อ เค้าจะได้มีแรงกายแรงใจมาแต่งต่อนะครับ
-
เปรมคือพระเอกใช่ไหม รอค่ะ
-
รอๆๆๆ อ่าน :mew1: :mew1:
-
อิอิหวานกันแต่แรกเลย แต่ชื่อเรื่องกับเนื้อหามันคนละเรื่องเลยนา :mew1:
-
เหมือนสน ไม่ได้มีแค่เปรมที่มาชอบนะ
-
มาต่อให้ครับ หลายคนอาจสงสัยว่า ทำไมชื่อเรื่อง มันช่างตรงข้ามกับ อารัมภบท
เรื่องแบบนี้ต้องดูกันไปยาวๆนะครับ แหะๆ
ขอบคุณสำหรับที่คนที่เข้ามาติดตามนะครับ
ติ ชม ได้คลอดนะครับ
Chapter 1 เสียจูบให้เดือนคณะ
สวัสดีครับ ผม ชื่อ "สน" ผมเป็นเกย์ครับ ผมอายุ 18 ปี
ผมเองมีความหลังอะไรหลายอย่างที่ทำให้ตนเองกลายเป็นคนมีปม จนถึงตอนนี้
ตลอดชีวิตของผม ผมไม่เคยสมหวังในความรักเลยซักครั้ง คนที่ผมคบล้วนแล้วเป็นเพียงเครื่องมือแก้เหงา
ที่ช่วยให้อารมณ์หึงหวงนั้นหายไป บางคนคบเป็นแฟนเพียงไม่กี่สัปดาห์ก็เลิกไป
เพราะผมไม่ได้ชอบเธอเลยซักนิด
"ขวัญ" ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เป็นเพียงแค่เครื่องมือแก้เหงาสำหรับผม
ผมไม่น่าไปมีอะไรกับเธอจนเลยเถิด ความจริงแล้วผมกับเธอเคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน
ผมรู้จักเธอผ่าน ต้น แน่นอนว่าตอนนั้น ต้น กับ ขวัญ ยังคบกันอยู่ตอนนั้น ซึ่งก็นานหลายปีแล้ว
ไม่ทราบว่า ขวัญ กับ ต้น คบกันอีท่าไหน กลายเป็นว่า ต้นเริ่มสนใจในตัวขวัญน้อยลง
ขวัญจึงแกล้งให้ผมเป็นแฟนกับเธอ เพียงเพื่อให้ ต้น หึงหวง แน่นอนว่า มันได้ผล
แต่ปัญหาคือ ขวัญกลับแอบชอบผมแบบจริงจัง ในขณะที่ผมก็แบ่งรับแบ่งสู้ ผมไม่กล้าปฏิเสธ
เพราะผมเหงาและรู้สึกอยากมีแฟนมาก แต่ผมเองก็ไม่กล้ารับปาก เพราะผมก็ไม่ได้ชอบเธอเลย
ความไม่แน่นอนของผม จึงกลายเป็นความผิดพลาดที่ทำให้ ผมกับขวัญมีอะไรกันแบบไม่ได้ตั้งใจ
" หาเรื่องตั้งแต่ตอนเริ่มคบ ยันตอนเลิกคบเลยนะ " ต๋องเริ่มแซะผม ขณะที่ผมกำลังกินข้าวอยู่ใต้คณะ
" กูมีอะไรกับขวัญครั้งแรกตอนเมา ตอนนั้นกูไม่มีสติ แต่กูแน่ใจว่ากูไม่เคยรักขวัญเลย " ต๋องมองหน้าผม แบบขยะแขยง
" สมควรแล้วที่ไอต้นโกรธมึง มึงแย่งแฟนมันมา แต่กลับปล่อยให้เสียของ "
" แล้วขวัญเป็นไงบ้าง นี่ผ่านมาเดือนกว่าๆแล้ว ขวัญดีขึ้นบ้างยัง "
ผมยังเป็นห่วงอยู่ โดยเฉพาะเรื่องสุขภาพ ขวัญเป็นคนสุขภาพไม่ดี บ่อยครั้งที่ขวัญต้องกินยาแก้ปวด
" ตอนนี้ขวัญดีขึ้นแล้ว ขวัญฝากให้กูบอกมึงว่า ให้มึงลองกลับไปคิดดูอีกที " ว่าแล้วว่าขวัญต้องพูดแบบนี้
" ต๋อง กูแน่ใจแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ ถ้ากูยังไม่แน่นอนกับตัวเองอีก ขวัญจะเสียใจมากกว่านี้ "
ผมรู้สึกว่าถ้าความรักที่นำความสงสารมาบดบังความรู้สึกที่แท้จริง เมื่อความสงสารจางหายไป
หลังจากนั้น จะกลายเป็นช่วง ทรมาน ของใครซักคน ผมเลือกตามความรู้สึกที่มีอยู่
" ก็กูไม่เห็นมึงคบกับเปรมนี่หว่า "
" ที่ยังไม่คบ ก็เพราะสงสารขวัญไงมึง "
" มึงอ่ะแปลกคน รู้ตัวป่ะ "
" ทำไมว่ะ " ผมถามแบบงงๆ
" ผู้หญิงที่มึงคบทุกคน มึงไม่ได้รัก ส่วนที่มึงรัก มึงก็ไม่ได้คบ แล้วตอนนี้มึงก็มาเป็นเกย์อีก " อ้าวหมายความว่ายังไง
" มึงเกลียดเกย์ หรอ " ผมโพล่งถามออกไป
" ป่าว กูเคลียร์เรื่อง ชายหญิงได้ แต่พอเป็นเรื่องชายชาย กูไม่ค่อยอินไง เวลามึงมีปัญหากูอาจจะเข้าใจมึงไม่เต็มที่ "
มันพูดแบบเขินๆ พูดแค่นี้ทำไมต้องเขินด้วยว่ะ
" ขอบคุณนะ ต๋อง ที่ช่วยกูมาตลอด " ผมขอบคุณมันจริงๆ มันช่วยผมมาเยอะมาก
" ถ้าจะขอบคุณกู มึงก็ควรขอบคุณพี่ต้นด้วย เพราะพี่มึงก็ช่วยเหลือมึงเยอะ " โอ๊ยกูไม่อยากได้ยิน กูเบื่อ
" กูว่าเค้าโกรธกูว่ะ "
" เค้าไม่ได้โกรธมึงหรอกนะสน เค้าเกลียดมึง "
" กูก็ว่าอย่างงั้น "
" เค้าถือทิฐิ เอาจริง เค้าก็แค่บ่นๆ มึงเท่านั้นเอง "
" มึงไม่ได้เป็นกู มึงจะไปรู้อะไร เสือกได้ทุกเรื่อง "
" ถ้าอย่างงั้นกูไปบอกขวัญตามที่มึงบอกล่ะกันนะ ขวัญอ่ะมีแฟนมาหลายคน ถึงเสียมึงไป ก็ไม่เป็นไร เสน่ห์มันเหลือร้าย "
ผมชวนมันคุย จนถึงคาบที่ต๋องจะต้องมีเรียน ส่วนผมชิวครับ ตอนบ่ายผมว่าง
" ต๋อง กูฝากยาแก้ไมเกรน ให้ขวัญหน่อยนะ อย่าบอกว่ากูให้นะ " ต๋องกับขวัญ เรียนบัญชีเหมือนกันครับ
" รู้แล้วหน่า " มันรับยา แล้วก็เดินขึ้นไปเรียน
------------------------------------------------------------------------
" เป็นไงเจ้าตัวเล็ก " เสียงหล่อนุ่มๆ ดังขึ้นมา ในขณะที่ผมกำลังไปเก็บจาน ไม่ต้องหันก็รู้ว่าเป็นใคร
" พี่เปรม ไม่เรียนบ่ายหรอครับ " พี่เปรมใส่เสื้อช็อป พร้อมกับกางเกงยีนส์ขาเดฟตัวเก่งของเค้า
ทุกครั้งที่ผมจ้องพี่เปรมตรงๆ ผมไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมพี่เปรมถึงได้เป็นเดือนคณะ
ตัวสูง ขาว บุคลิกคุณชาย คนอะไรทั้งหล่อและน่ารักไปพร้อมๆกันได้
" เปล่า พี่ไม่ได้โดด พี่ไม่ได้โดดเรียน " อะไรจะร้อนตัวขนาดนี้
" แหนะๆ อย่าดื้อสิค่าบ ไปเรียนเลย~ "
" พี่เบื่อคาบดรออิ้งอ่ะ อาจารย์สอนไม่รู้เรื่อง ว่าแต่เย็นนี้ว่างมั๊ย "
" ว่างสิ ทำไมอ่อ "
" ไปดูหนังกันนะ สน "
" ไปกันกี่คนอ่ะ ต้นไปป่าว "
" มันไม่ไปหรอก ชีวิตมันอินดี้จะตาย ไปด้วยมีหวังทะเลาะกันตาย ไปดูกันสองคนนะ "
" ไม่ขนาดนั้น หรอกพี่ แค่กัดกันขำๆ "
" ไม่ขำนะพี่ว่า แรงอยู่นะ ทั้งคู่เลย " เปรมพูดพร้อมทำหน้าเจื่อนๆ
" หรอพี่ งั้นพี่ไปเรียนก่อน อย่าโดดนะ เดี๋ยวตอนเย็นเจอกัน เมเจอร์นะพี่ "
ผมไล่ให้พี่ไปเรียน เถียงไม่ออก เปลี่ยนเรื่องเลยเรา
" จะไปดูหนัง อีกแล้วเหรอ เมื่อวานก็ไปดู เมื่อวานซืนก็ไปดู มึงก็ว่างเนอะ " พูดไม่ทันขาดคำ เชี่ยต้นมาได้ไงว่ะนั่น
" เปรมมึงไม่ไปเรียนหรอว่ะ " ต้นถามเปรมด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่มีคำหยาบซ่อนอยู่
ซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของต้น ต้นเป็นตัวอย่างของคน ที่เรียกว่า "ฮิปเตอร์" ได้อย่างแท้จริง
เป็นฮิปเตอร์ที่ขี้เสือก รู้จักคนอื่นไปทั่ว ยกเว้นเรื่องของตัวเอง
ฮิปเตอร์ใส่แว่นกลมขอบสีดำ ไว้ผมเซอร์ๆ ไม่ยาว ไม่สั้นจนเกินไป มีการไปดัดโครงผมมา จนเห็นอย่างชัดเจน
มาพร้อมเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนแบบหลวมๆกำลังดี แบบที่ฮิปเตอร์ชิบใส่กัน ดูเท่ตายล่ะ
สภาพแบบมันจะไปคบกับขวัญได้นานๆ ได้ยังไงกัน ทุกวันนี้ผมยังงงกับสเปคผู้ชายของ ขวัญ มากเลย
เปลี่ยนจากสายฮิปเตอร์ มาเป็นสายน่ารัก ไปได้ยังไง
" มึงยังไม่หยุด ดูดบุหรี่อีกหรอว่ะ "
" รู้ได้ไงว่ะ "
" แหม่ กรองทิพย์ คือ อะไรล่ะครับ เครื่องกรองน้ำมั้งมึง "
" เออหน่า กูจะเลิกแระ ยุ่งจังเลยมึง "
" มึงสั่งสอน น้องมึง แต่มึงเองก็ไม่ได้ดีไปกว่า สน เลยนะ " อู้ววว สะใจ
" ไม่รู้ดิ เสือกเป็นญาติห่างๆกัน ทำไมก็ไม่รู้ "
" พอๆๆ เจอกันทีไร จะทะเลาะกันทุกที ป่ะ ไปเรียนกันต้น น้องสน พี่ไปเรียนก่อนนะ "
" เย็นนี้เจอกันนะครับ "
----------------------------------------------------------------------------
ผมพึ่งรู้ว่า เปรมไม่ได้จองที่นั่งแบบธรรมดา แต่พี่แกจองแบบ VIP ผมตกใจกับความเล่นใหญ่รัชดาลัยของพี่เปรมมาก
" มันไม่แพงไปหน่อยหรอ " ที่นั่งโซฟา VIP ราคาแบบนี้ ขนาดผมเป็นคนใช้เงินสิ้นเปลือง ยังเสียดายเลยครับ
" แฟนคนเดียว ทำไมจะเลี้ยงไม่ได้ " เปรมพูดเสียงดัง จนพนักงานขายตั๋ว แอบยิ้ม
รู้นะว่าเธอเป็นสาววาย ผมสะกิดเปรม บอกให้เงียบลงหน่อย หลังได้ตั๋วมา
ผมกับเปรมก็พากันชวนไปดูหนัง แค่ได้นั่งเท่านั้นแหละ วินาทีนั้นรู้ว่า เปรมรุกผมหนักเหลือเกิน
เพราะเพียงแค่หนังเริ่มดำเนินเรื่อง เปรมก็เริ่มดำเนินอะไรบางอย่างกับผม
" ทำไมมองแต่เรา จะดูหนังมั๊ยเนี่ย " ผมแอบแซว เปรมที่เอาแต่มองผม มากกว่าจะดูหนัง
เปรมยิ้มกรุ้มกริ่ม เหมือนอยากจะกินผมไปทั้งตัว
ผมต้องห้ามปรามไว้หน่อยซะแล้ว " ทะลึ่ง ดูหนังไป "
" ทะลึ่งอะไรล่ะ "
" สายตามันฟ้อง " รู้สึกถูกข่มขืนทางสายตา
" แล้วใครใช้ให้น่ารักล่ะ "
" ยังไม่ได้คบกันเลยซักหน่อย "
" ทำเป็นเล่นตัวนะเรา " ผมยังไม่ทันจะตอบ เปรมก็เอาจมูก ค่อยๆลูบไปยังแก้มผม
ผมคิดในใจขืนเป็นแบบนี้เสร็จมันแน่ ผมรู้ว่าเปรมกำลังจะจูบผม ผมจึงหันหน้าหนี
พอหน้าหนีเท่านั้น เปรมใช้มือทั้งสองข้าง หันหน้าผมให้ปากผมประกบกับปากเค้า
To Be Continue .....
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อุกรี้ดๆๆๆๆงานดีเจ้าค่าเอ้ย :call:
-
เปรม รุกสน มาก
แสดงว่าสน น่ารัก จากสายตาเปรม
ขวัญ คบมาหลายคน สุท้ายคบต้น
สน คบขวัญ เพื่อให้ต้นหึง แต่ดันรักสนซะเอง
สนเมาเลยมีอะไรกับขวัญ
แต่สนบอกว่าตัวเองเป็นเกย์
พอเมาไม่ว่าหญิงหรือชายก็ได้หรอ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จับข่มขืนไปแล้วชักช้า เสียเวลา
-
แหม่ ร้อนแรงสมเป็นเดือน(เมะ)วิศวะจริมๆ
น้องสนจะเสร็จพี่เปรมในโรงหนังหรือไม่
โปรดติดตามกันต่อในตอนหน้า 5555
-
มาอีกแล้วครับผม มารับชมกันต่อได้ครับผม
Chapter 2
ตัวซวย
(http://)
ทันทีที่เปรมใช้มือทั้งสองข้าง หันหน้าผม ให้ปากผมประกบกับปากเค้า ผมใจเต้นรัวมาก ผมเคยจูบกับผู้หญิงมาหลายคน แต่ยังไม่มีใครคนไหนที่ทำให้ ผมระทวยขนาดนี้ เปรมพยายามจะสอดลิ้นเข้าไปในปากผม ทันใดนั้นก็มีคู่ชายหญิง คู่นึงเดินเข้ามาเห็นพอดี ผมจึงรีบผลักเปรมออกไปก่อน
" เซ็งจัง ถูกขัดจังหวะซะได้ " เปรมบ่นอย่างเสียดาย
" หนังพึ่งเริ่ม คนก็ต้องยังเข้าออกอยู่แหละ "
" ต่อมั๊ย " ไปหื่นอะไรมาจากไหนครับ คุณเปรม
" พนักงานโรงหนัง เค้าดูเราอยู่นะ "
โรงหนัง VIP เป็นอะไรที่สะดวกสบายมาก การบริการก็ดี แต่สิ่งเดียวที่ขัดใจผม คือ ความเอาใจใส่ของพนักงานที่มากเว่อร์ รวมไปถึงพื้นที่ในโรงหนังมีขนาดเล็กเพื่อให้ดูแลทั่วถึง กลับทำให้ขาดความเป็นส่วนตัว
" ยิ้มระรื่นเลยนะ " จูบกูแล้วหนิ
เปรมยักคิ้ว แล้วมากระซิบข้างหู " รักนะครับ พี่จะรอนะ "
" รอหน่อยนะครับ " ผมตอบแบบเขินๆ
หลังดูหนังเสร็จ เปรมชวนผมไปกินข้าว ผมเลือกร้าน บอนชอน ผมชอบกินไก่อิอิ
" จะกินหมดมั๊ยเนี่ย " จะบ่นอะไรครับ พี่เปรม คนอะไรตัวก็ใหญ่ แต่กินน้อย
" ที่เหลือ เดี๋ยวเหมาเอง " ผมภูมิใจในความกินเยอะของผม
" กินเยอะ แต่ทำไมไม่อ้วนเลย " เปรมแอบเหน็บผม ที่ผมกินเยอะ
" ไม่รู้สิ แต่ก็ดีแล้ว พี่จะได้อุ้มผมง่ายไง "
" นี่ รักษาสุขภาพหน่อยก็ดีนะ " เปรมเตือนผมอย่างเป็นห่วง
" คิดไรมาก ชีวิตคนเรา หาความสุขให้ตัวเองบ้างดิ " ผมพูดอูอี้ พร้อมกับยัดข้าวเหนียวใส่ปาก
" ค่อยๆกิน เดี๋ยวสำลัก "
" รู้แล้วหน่า "
“ อายุก็ปาไป 20 แล้วนะ กินเหมือนเด็กเลย "
“ ตอนนี้ยังเด็กอยู่ นะพี่เปรม ” ผมตอบแบบอ้อนๆ
" เด็กอะไร อายุก็ใกล้กัน สนซิ่วมาไม่ใช่หรอ ถ้าไม่ซิ่ว พี่กับสนก็คงเป็นรุ่นเดียวกันไปแล้ว "
ลืมบอกไปผมซิ่วไปปีนึง ซึ่งตลอดเวลา 1 ปีที่ซิ่ว ผมใช้เวลาอยู่กับขวัญเป็นส่วนใหญ่
" ทีพี่เปรม ยังเรียกตัวเองว่าพี่เลย "
" จริงหรอ " ยังมีหน้ามาถามอีก พี่เปรม
“ ถามหน่อยดิ " จู่ๆ พี่เปรมก็เปลี่ยนเรื่องถาม
" ว่ามาเลย " ผมพูดไป แต่มือกำลังจกเนื้อไก่อย่างสนุกสนาน
" คบกับขวัญนานยัง " ผมได้ยินประโยค ผมเงยหน้าสบตากับพี่ทันที
" ประมาณปีกว่าแล้วอ่าพี่ ไอต้นมันไม่บอกพี่เรื่องนี้หรอ “
“มันแทบไม่บอก อะไรพี่เลย”
"เออ แล้ว รู้ตัวว่าชอบผู้ชาย นานยัง “ เปรมถาม พร้อมส่งสายตาอยากรู้ ในใจผมคิดว่า พี่เปรมจะไม่แดกอะไรเลยหน่อยหรอ
“คือ ตอนที่คบกับขวัญ ยังสับสนตัวเองว่า ผมรักขวัญจริงรึป่าว แต่คบไปซักพัก ก็ถึงแน่ใจว่า ผมไม่ได้แค่รู้สึกเฉยๆกับขวัญ ผมเฉยกับผู้หญิงทุกคนเลย “ พอเรื่องนี้ทีไร ใจห่อเหี่ยวทุกทีเลย
" แล้วสนเคยมีอะไรกับผู้ชายมั๊ย "
คำถามนี้เป็นคำถามที่ผมไม่อยากยินเป็นที่สุด เพราะคำถามนี้ จุดชนวนอดีตของผม อดีตของผม ที่อยากจะลืม
" สน เป็นอะไรหรอ " เปรมถามผมอย่าเป็นห่วง อยู่ๆน้ำตาผมก็คลอเบ้า ผมต้องกลั้นร้องไห้
ไม่ให้พี่เปรมเห็น แต่พี่เปรมก็สังเกตเห็นจนได้ทำไมผมอ่อนแอแบบนี้ว่ะ เรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้วนะ
“เฮ้ย เป็นอะไรอ่ะสน” เปรมพูดอย่างตกใจ
" ผมอิ่มแล้ว " กินอะไรไม่ลงแล้ว
" พี่ขอโทษ " พี่เปรมพูดแบบเศร้าๆ
" พี่เปรมไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด "
" พี่ไม่ถามแล้วครับ กินต่อเถอะนะๆ "
" ผมทำเสียฟีลหมดเลย " ขอโทษนะพี่เปรม ผมไม่น่าทำเสียบรรยากาศเลย
" ไม่เป็นไร กินต่อเถอะ เสียดายอ่ะ "
" ผมอิ่มแล้วแหละ ห่อกลับบ้านก็ได้ " พี่เปรม เรียกพนักงานให้ห่ออาหารกลับบ้าน
หลังกินข้าวเสร็จ ผมเดินเล่นกับพี่เปรมซักพัก เดินซื้อของ พี่เปรมซื้อกระเป๋าตังค์สีครีมให้ผม สวยดีครับ เหมาะกับผมด้วย ระหว่างที่เดินขึ้นรถ มีคู่หนุ่มสาวคู่นึงทะเลาะกัน บริเวณลานจอดรถ แค่เห็นไกลๆ ก็รู้แล้วว่าเป็นใคร
ต้น กับ ขวัญ กำลังยืนทะเลาะกันอยู่ ถึงจะไม่ได้ทะเลาะกันเสียงดัง แต่ดูสีหน้าก็รู้ครับ
ทั้งสองคนดูเครียดมาก พี่เปรมสะกิดผม ให้เดินหลบสองคนนี้ ผมตั้งคำถามตัวเอง
ทำไม ต้น ถึงไปคุยกับขวัญอีก ต้นตัดขาดกับขวัญไปแล้วไม่ใช่หรอ ขอแอบฟังหน่อยล่ะกัน
" เป็นแบบนี้ ไปได้ยังไง " ขวัญพูดกับต้นอย่างเหยียดหยาม
" ขวัญ เราโกหกเป็นซะที่ไหน พอเถอะนะ เราขอ " ต้นพูดกับขวัญแบบจริงจัง
" ต้น อย่ามาล้อเล่นแบบนี้ " ขวัญจับมือต้นทั้งสองข้าง คุกเข่าแบบหมดแรง เหมือนชีวิตของขวัญทำร้ายใครมาเยอะแล้ว
" ตั้งแต่เราเลิกกับเธอ เราไม่เคยหึงเธอเลยนะ " ต้นพูดอย่างเชือดเฉือน และทุกครั้งที่ขวัญหน้าเสีย
สีหน้าต้นดูสะใจอย่างบอกไม่ถูก ต้นสะบัดมือออกจากขวัญ แล้วเดินหนีแบบไม่สนใจใคร
ผมจะเดินไปหาขวัญ เพื่อไปปลอบเธอ เพราะตอนนี้เธอเหมือนผู้หญิงขาดสติคนนึง
ผมไม่รู้ว่า ผมจะช่วยเธอได้รึป่าว เปรมพยักหน้าทำนอง อนุญาตให้ผมไปคุยกับเธอ
แต่พอเธอเห็นผมเท่านั้นแหละ เธอวิ่งหนีผม แล้วขึ้นรถออกไป โดยไม่ฟังผมพูดซักคำ
" ขวัญกลับมาก่อน "
แต่ยังไม่ทันจะเดินไปคุย ก็มีใครซักคน พูดจากด้านหลังมาว่า
“ มึงก็เสือกไม่แพ้กูแหละ “ เสียงของต้นดังมาจากข้างหลัง ไอเชี่ย มึงเห็นกูได้ไงว่ะ
" ทะเลาะ เรื่องอะไรกัน " ผมถามมันไปตรงๆ
" อย่าเสือก แต่ไม่ต้องกลัวหรอก มึงมีเอี่ยวเสมอแหละ " ต้นตอบแบบกวนตีน
" อ้าว ไอ้เหี้ย ขวัญมันก็เคยเป็นแฟนกู ทำไมกูจะถามไม่ได้ " ผมก็อารมณ์ขึ้นเหมือนกัน
" มึงรู้มั๊ย มึงอ่ะเป็นตัวซวย ไอเปรม มึงคบก็ระวัง ไอเหี้ยนี่ด้วยนะ " มันตวาดใส่ผม ไอเชี่ยต้น มึงด่าว่า กูเป็นตัวซวย หรอว่ะ
" กูเป็นตัวซวย ตรงไหนว่ะ มึงบอกมาดิ มึงบอกเลยสัส "
" ผู้หญิงที่มึงคบแต่ละคน มีใครบ้างมั๊ยที่ไม่เสียใจ เพราะมึง "
ผมช็อค เพราะต้นพูดถูก มันเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องอะไรที่ผมจะไปยอมมัน
" เมื่อกี้ มึงทำขวัญเสียใจ มึงยังมีหน้ามาพูดอีก " ผมด่ามัน
" กูอ่ะ เป็นฝ่ายเสียใจมาโดยตลอด มึงอ่ะ เคยเข้าใจกูซะที่ไหน " มันตวาดผมกลับ
" ใจเย็นก่อนมั๊ย " เปรมทำหน้าที่เป็นคนไกล่เกลี่ย อีกเช่นเคย
" อย่าพึ่งยุ่ง!!!! " ผม กับ ต้น พูดพร้อมกัน พี่เปรมเงียบเลยครับ เอ๋อแดก
ต้นเริ่มสงบอารมณ์ มันเริ่มเบาเสียงลง
" สน กูถามมึงตรงๆ ทำไมมึงถึงเป็นแบบนี้ไปได้ว่ะ ไหนมึงสัญญาแล้วไงว่า จะไม่ทำตัวแบบนี้อีก
บทเรียนมึงมี มึงไม่เคยจำเลยหรอ มึงถึงได้ไปคบกับขวัญ กูนึกว่ามึงจะปรับปรุงตัวได้แล้วนะ "
" ก็มึงไม่เคยสนใจขวัญเลย ขวัญถึงต้องแกล้งคบกับกู กูยังยืนยันคำเดิมนะ ว่าขวัญเป็นฝ่ายแนะนำกู
และ ขวัญก็เป็นฝ่ายเริ่มกับกูก่อน " ผมมั่นใจว่า ขวัญเป็นคนแอบชอบผม แผนการที่จะทำให้ต้นไม่นอกใจ
กลับกลายทำให้ขวัญเป็นฝ่ายนอกใจซะเอง
" มึงมีปาก ทำไมมึงไม่ปฏิเสธไป ..... เพราะมึงเองก็อยากมีแฟนจนตัวสั่นนะสิ "
ผมช็อค ต้นพูดถูกอีกแระ ทำไมมึงจี้ใจดำกูเก่งจัง
" แล้วที่มึงหยุดซิ่วไปปีนึง มึงได้กับขวัญกี่รอบล่ะ " ต้นด่าผม โดยที่พี่เปรมได้แต่ยืนงง
ต้นยังพูดต่อ " อดีตของมึงถึงเลวร้ายยังไง พวกกูก็คอยช่วยมึงกลับมา กูรู้ว่า ชีวิตมึงมันโคตรซวย
แต่มึงเองก็ทำคนอื่นซวยมาหลายครั้งแล้ว กูนึกว่ามึงจะเป็นเพื่อนที่ดีกับกูซะอีก "
ผมเริ่มเงียบ ฟังมันบ่น ที่จริงมันกำลังระบายอารมณ์ของมันอยู่ ทุกคำที่ต้น พูดมันเป็นเรื่องจริง ทั้งหมด
ผมเองพึ่งมาตระหนักได้ว่า ที่จริง ชีวิตกูจะเลวร้ายมากกว่านี้ ถ้าไม่มีผู้ชายคนนึงที่มาเปลี่ยนชีวิตผม
ผู้ชายคนนั้น เปรียบเสมือน พ่อคนที่สองของผม เค้าคนนี้ เป็นจิตแพทย์ ชื่อ นายรณภัทร ปิติรังสี
ผมเรียกเค้าด้วยชื่อเล่นที่เป็นเอกลักษณ์ ว่า พี่ปลายข้าว ซึ่งเป็นพี่ชายของต้นข้าว หรือ ไอต้นที่กำลังด่าผมอยู่ตอนนี้
To Be Continue ........
(ตัวละครทุกตัว ตั้งชื่อในนามสมมติ ตามคำอนุญาตของ เจ้าของเรื่อง)
-
Chapter 3
อบอุ่นจากอ้อมกอด
Chapter นี้เล่าเรื่อง ในมุมมองของ พี่ปลายข้าว
เช้าวันหนึ่งที่แสนจะเบื่อ ผมต้องเข้าเวรที่โรงพยาบาล แน่นอนว่า มันเป็นตอนเช้า ปีนี้เป็น
ปีสุดท้ายที่ผมทำงานเป็นนักศึกษาแพทย์ หลังจากนั้นผมจะได้เป็นแพทย์อย่างเต็มตัว ผมเดินตรวจคนไข้ตามปกติ
การตรวจคนไข้สำหรับจิตแพทย์ ไม่ต่างอะไรกับการรับฟังปัญหาและแก้ปัญหาของผู้ป่วยที่มีปัญหาทางจิต
ผมเชื่อคนเราทุกคนจะมีช่วงเวลาหนึ่งที่สูญเสียตัวตนไป เมื่อถูกทำร้ายอย่างรุนแรงทั้งทางร่างกายและจิตใจ
ดังนั้นหน้าที่ของจิตแพทย์จึงเปรียบเสมือนหางเสือที่นำทางให้จิตใจที่บอบบางและเจ็บปวดได้รับการเยียวยา
พร้อมที่จะต่อสู้และเผชิญบนโลกของความเป็นจริง โดยที่ยังไม่สูญเสียตัวตน
“ นายรณภัทร “ หัวหน้าพยาบาลประจำแผนก เรียกผมตามปกติทุกเช้า
“ มีเคสอะไรหรือครับ ” ผมถามหัวหน้าพยาบาล
“ พี่มีเคสด่วนให้น้องไปทำ พี่ว่าน้องเหมาะที่จะทำเคสนี้ “
“ เกี่ยวกับพฤติกรรมวัยรุ่น หรอครับ “ ผมถาม
“ ใช่แล้ว ผู้ป่วยเป็นเด็กหนุ่ม หน้าตาดีซะด้วย ผู้ป่วยได้ตรวจกับอายุรแพทย์แล้ว แต่ทางหมอแนะนำให้ส่งตัวเด็ก
มาแผนกนี้เพื่อรักษาสภาพจิตใจของน้อง พี่คิดว่า ถ้าเป็นเธอคงจะเข้าใจ ความรู้สึกของคนวัยนี้นะ “
หัวหน้าพยาบาลยื่นแฟ้มมาให้ผม ผมเปิดหน้าแรกของแฟ้มประวัติคนไข้ ชื่อ สนธิกานต์ เตชะจินดา อายุ 17 ปี กรุ๊ปเลือด B
ผมเดินเข้าไปในห้อง ผมเห็นน้องนั่งลงบนเก้าอี้อยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว ในขณะที่เพื่อนอีกคนหนึ่งยืนกุมมือ
น้องคนนี้อย่างเป็นห่วงทั้งสองคนใส่ชุดนักเรียนเหมือนกันแต่ต่างกันตรงที่ คนที่ยืนอยู่ใส่ชุดนักเรียนตามปกติ
แต่คนที่นั่งอยู่ใส่ชุดนักเรียนที่ขาดวิ่น มีรอยเลือดอยู่บริเวณปกเสื้อ กางเกงนักเรียนฉีกขาดจนบ็อกเซอร์ที่ใส่
โผล่ออกมาจากกางเกง ใบหน้าของน้องมีสภาพเหมือนคนหมดแรง น้องหน้าตาน่ารักมากกว่าที่ผมคิด
น้องคนนี้ผิวขาวใส หน้าตาทุกอย่าง ทำให้รู้แล้วเลยว่า มาจากตระกูลการศึกษาดี
แต่สภาพชุดกับรองเท้านักเรียนพื้นขาด ดูเหมือนทำให้ความสง่าราศีของน้องหายไปในพริบตา
“ สวัสดีครับ น้องชื่อ สนธิกานต์ ใช่มั๊ยครับ “
“ ใช่ครับ “
“ พี่เป็นจิตแพทย์นะครับ พี่ชื่อปลายข้าว เรียกว่า ข้าวเฉยๆก็ได้ พี่จะมาดูแลน้องเองนะ “
“ พี่ว่า เรียกชื่อ สนธิกานต์ ดูทางการไปนะ น้องมีชื่อเล่นว่าอะไรครับ “ น้องนั่งนิ่งมาก ผมต้องลองถามให้น้องรู้สึกตัว
“ สน ครับ “ เสียงแผ่วเบาของเค้า บ่งบอกถึงความเลวร้ายบางอย่างที่เค้าอยากลืมไปให้ได้
“ แล้วน้องที่มากับน้องสนอ่าครับ ชื่อ .... “
“ ผม ชื่อ ต๋องครับ พี่ครับช่วยเจ้าสนด้วย “ ผมพยักหน้าตอบรับ
“ ก่อนอื่น พี่อยากให้สนคิดว่า พี่เป็นเพื่อนอีกคนนึงของสนที่คอยรับฟังปัญหา และแก้ปัญหาให้สน
แต่พี่จะช่วยน้องได้ พี่อยากให้น้องพูดอะไรได้ที่น้องอยากจะพูดให้พี่ฟัง ไม่จำเป็นต้องเป็นเหตุการณ์
อะไรก็ได้ที่ทำให้สนรู้สึกผ่อนคลาย สบายใจ พี่อยากให้สน เริ่มจากตรงนี้ก่อน “
“ ผม .... ผม...ผ...ผม......” น้องตัวสั่นมากเลยครับ แค่การพูดซักประโยคก็ถือว่าเป็นเรื่องยากสำหรับน้องแล้ว
ผมสังเกตเห็นเสื้อนักเรียนสีขาวของน้องคนนี้ ด้านหลังเสื้อมีรอยดิน ลากเป็นทางยาว เหมือนไปขูดกับอะไรซักอย่าง
ส่วนบริเวณด้านหน้า ตั้งแต่กระเป๋าหน้าอกจนไปถึงชายเสื้อ มีคราบอะไรบางอย่าง เปื้อนเป็นดวงๆ
คราบดังกล่าวเปื้อนเปรอะเลอะอย่างชัดเจนบริเวณกางเกงสีน้ำเงินขาสั้นขาดๆของน้อง
ผมรู้อย่างชัดเจนว่า มันเป็นคราบอสุจิ
ผมคิดว่า สิ่งที่น้องเจอมาคงหนักอยู่ ผมอ้าแขนทั้งข้าง โผเข้าไปกอดน้องคนนี้จากด้านหลัง
ผมคิดว่านั่นจะช่วยทำให้น้องสบายใจมากที่สุด การอ้อมกอด ถือ เป็นการปกป้องอย่างนึง
คนที่ถูกกอด เมื่อได้รับการปกป้องนั้น จะรู้สึกสบายใจ ทันทีที่ผมเข้าไปกอดน้อง
จากที่น้องตัวสั่น กลายเป็นว่า น้องดูสงบลง และดูเหมือนจะมีสติกลับมา
“ พี่ครับ กอดผมแน่นๆ เถอะครับ “ ผมทำตามที่น้องบอก ดูเหมือนน้องจะชอบให้คนอื่นกอดมากเลยนะเนี่ย
ตัวเล็กอยู่เหมือนกันนะ แต่ว่ายังอยู่มัธยมปลาย คงโตได้มากกว่านี้แหละ
ต๋องเองก็ยืนทำอะไรไม่ถูก เมื่อผมเดินไปสวมกอดน้องสน
“น้องลองหลับตา ครับ “ ผมพูดในน้องหลับตา และ ค่อยๆทำตัวเองผ่อนคลายภายใต้อ้อมกอดของผม
น้องหลับตาภายใต้อ้อมกอดผม ผมให้น้องเดินช้าๆ ไปยังเตียงนอน น้องนอนลงบนเตียงอย่างเชื่อฟัง
ผมให้ต๋องจับมือสน แล้วบีบมือสน เป็นระยะๆ ผมลองให้น้องฝันถึง นกที่บินขึ้นสู่ท้องฟ้า มีอิสระเสรี
ไม่ถูกพันธะใดๆเกี่ยวรั้งไว้ แต่ด้วยความเหนื่อยหรืออย่างไร น้องหลับตาได้ซักพัก น้องก็หลับผลอยไปเลย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ ตื่นได้แล้วครับผม ถึงหอแล้วนะ “ ร่างกายผมถูกเขย่า ใช่แล้ว พี่เปรมปลุกผมให้ลงจากรถ
“ ไม่อาววว จะนอน “ผมงัวเงียไม่อยากตื่น
“ ตอนอยู่ลานจอดรถ ยังมีแรงด่าต้นอยู่เลยหนิ หรือด่าจนหมดแรงแล้ว “ มีมาเหน็บผมอีกนะ พี่เปรม
“ ขออีก 5 นาที “ ผมขี้เกียจลุกมาก
“ หลับฝันหวานเลยสินะ ตื่นได้แล้วครับ ไม่งั้นพี่จะค้างคืนกับสน นะครับ “
ผมค่อยตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย
“ พี่นอนกับผม มีหวัง ต๋องคงด่าผมตายเลย “ ต๋องเป็นเพื่อนเมทของผมครับ
“ ว้า เสียดายจัง “ ในใจมึงคิดแต่เรื่องนี้ใช่มั๊ย อีพี่เปรม
“ เหนื่อยจังเลย กอดผมหน่อยสิ “ ผมอ้าแขน อ้อนให้พี่เปรม กอดผม
พี่เปรมกอดผม ผมเอาหน้าซุกบริเวณหน้าอกของพี่เปรม พี่เปรมไซร้เข้ามาที่ซอกคอผม แน่นอนว่า
ผมต้องได้รอยจูบอีกรอยเป็นของแถมก่อนเข้าหออย่างแน่นอน พี่เปรมเลื่อนมาที่ปากของผม
ประกบจูบผมอย่างอ่อนโยน ผมตอบรับจูบอย่างเต็มใจ เมื่อเริ่มได้จังหวะ พี่เปรมสอดลิ้น เข้าไปในปากผม
ลิ้นพี่เปรมซุกซนเหมือนอยากหาของเข้าในปากของผม ผมเริ่มใช้ลิ้นตวัดเข้าไปในปากของพี่เปรม
เพื่อไม่ให้เสียเปรียบ นี่ขนาดยังไม่เป็นแฟนกันเลยนะ ยังเด็ดขนาดนี้
“ ผมขอนะ “ พี่เปรมพูดแบบออดอ้อน ผมอยากปฏิเสธอยู่หรอกผม ที่พอเห็นรอยยิ้ม ผมก็เลยตอบปฏิเสธไปว่า
“ เบาๆนะ “ กูแรดมาก บอกเลย
พี่เปรมอุ้มผมกลับเข้าไปรถอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นเบาะหลัง ผู้ชายสองคนกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยง
ในรถคันใหญ่ อารมณ์ของพี่เปรมพลุ่งพล่านแบบไม่สนใจใคร แม้แต่ประตูก็ไม่ยอมปิด ตอนนั้นผมทำไรไม่ได้
นอกจากอยากจูบ อยากกอด อยากไซร้ อยากกินเค้า อะไรก็ได้ที่ทำให้เค้าเสียว พี่เปรมเริ่มถอดเสื้อผ้า
ผมทีละชิ้นๆถูกพี่เปรมจับถอด จนเหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว พี่เปรมเล่นหัวนมสีชมพูของผมแบบใส่ใจ
พี่เปรมใช้นิ้วลูบไล่ตั้งแต่ลำตัว ในขณะที่ลิ้นกำลังละเลงหัวนมของผมอย่างสนุกสนาน ผมดิ้นด้วยความเสียว
“ พี่ไม่เคยมองสนเป็นผู้ชายเลยนะ สนน่ารักกว่าผู้หญิงทั้งโลกที่พี่เคยเจอมา “ ผมหน้าแดงเขินมากเลยครับ
“ พี่ขอกิน สน นะ “ พี่เปรมพูดแบบอ้อนวอน ตอนนี้จะทำอะไรผม ก็เชิญเถอะครับ
“ ผมขอเล่นพี่ก่อนได้มั๊ย “ ผมอยากทำเหมือนกับที่พี่เปรมทำให้ผม
พี่เปรมพยักหน้า พร้อมถอดเสื้อและกางเกงอย่างรวดเร็ว จนเหลือบ็อกเซอร์ชิ้นเดียว มังกรของพี่เปรมตื่นตัวเต็มที่
แทบจะทะลุบ็อกเซอร์ออกมา พี่เปรมนอนหงายให้ผมขึ้นขี่พี่เปรมได้สะดวก ผมเริ่มไซร้ไปที่ซอกคอพี่เปรม
จากนั้นผมตวัดลิ้นมาสู่หัวนมของพี่เปรม ผมดูดดื่มอย่างช่ำชอง แน่นอนใครได้ผมไปถึงสวรรค์ทุกราย บอกไว้เลย
“ เสียวจัง “ พี่เปรมพูดด้วยเสียงแหบพร่า
“ ถ้าจะเยกันตรงนี้ ไม่ไปเยห้องกูเลยล่ะ “ เสียงต๋องขัดจังหวะ เกมส์รักระหว่างผมกับเปรม
ผมกับเปรมต่างลุกลี้ลุกลน หยิบเสื้อผ้าตัวเองใส่แทบไม่ทัน
“ นี่จะเที่ยงคืนแล้วรู้มั๊ย ประตูรถก็เปิดอ้า ซะขนาดนั้น ถ้ากูเป็นขโมย พวกมึงเสร็จไปแล้ว “
ต๋องหยิบกระเป๋าตังค์ของผมและพี่เปรม รวมทั้งไอโฟนทั้งสองเครื่อง ก็อยู่นมือมัน โชว์ให้พวกผมเห็นเป็นหลักฐาน
“ กูขอโทษ “ ผมตอบแบบอายๆ
“ ทำอย่างงี้ มันอันตรายเว้ย “ ต๋องตำหนิผมโดยอ้อมๆ ผมว่า ต๋องคงจะด่าพี่เปรมซะมากกว่า
“ อยากโทษ สน เลย พี่เป็นคนเริ่มก่อน “ พี่เปรมเข้าไปคุยกับต๋องแบบดีๆ
“ คราวหลัง พี่เองก็ระวังหน่อยล่ะกัน ขืนไอต้นรู้ พี่ตายแน่นอน “ ต๋องพูดพร้อมตบบ่าพี่เปรมแบบเบาๆ
“ ต้น ยังต้องดูแล สน อยู่อีกเหรอ “
ต๋องตอบแบบเหนื่อยใจ “ ก็ถ้าพี่ชายมันไม่มาขอร้อง มันคงไม่ทำหรอก ..... กลับเถอะ ดึกแล้ว “
พี่เปรมบอกลาผมและต๋อง พร้อมขับรถหรูของเค้ากลับไป ต๋องเดินเข้ามาตำหนิผม
“ นี่ อย่าทำแบบนี้อีก รู้ช่ายป่ะว่ามันอันตราย “
ผมพยักหน้าเบาๆ “ กูจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว “
“ ไว้เป็นแฟนกัน จะทำอะไรก็เรื่องของมึง ตามสบายเลย แต่ก็ต้องเว้นเรื่องนี้ไว้บ้าง “ ต๋องพูดเป็นห่วงผม
“ วันนี้พี่ปลายข้าว มาหามึงที่หอ ทำไมไม่บอกกูล่ะ ว่าจะไปดูหนัง “
พี่ปลายข้าวมาหาผมหรอ ไม่นะ ผมเสียดายมากเลย เพราะผมคิดถึงพี่เค้ามาก
พี่ปลายข้าวดูแลเสมือนเป็นญาติใกล้ชิด จนไอต้นเคยแซวว่า ผมเป็นญาติห่างๆกันรึป่าว
ผมสบายใจมากที่ได้อยู่กับพี่ข้าว ผมเคยได้ยินว่า คนเรามักมีด้านมืดในตัว
แต่สำหรับพี่ข้าว ผมแทบนึกไม่ออก ว่าพี่จะมีด้านมืดในจิตใจได้อย่างไร พี่เค้าจิตใจบริสุทธิ์มากครับ
“ เออ ใช่ กูลืมจริงๆว่ะ “
ผมเปิดโทรศัพท์ กว่าสิบสายเป็นของต๋อง และอีกสองสายเป็นของพี่ปลายข้าว
“แล้วพี่ปลายข้าว เป็นยังไงบ้างสบายดีมั๊ย “ ผมถามด้วยความคิดถึง คิดถึงพี่ปลายข้าวมากเลยครับ
“ ขึ้นห้องก่อน กูร้อนว่ะ “ ร้อนอะไรกัน มันดึกแล้วหนิ
ผมกับต๋องเดินเข้าไปในห้อง ต๋องล้มตัวลงบนที่นอน แล้วพูดต่อ
“ พี่ข้าวนะ เค้าจะไปเมืองนอก เค้าเลยกะจะมาบอกลามึง พวกกูติดต่อมึงไม่ได้เลย “
“ พี่เค้าไปตอนนี้เลยหรอ “
“ อีกสัปดาห์นึงอ่ะ ช่วงนี้โทรศัพท์ก็รับหน่อย กูรู้ว่ามึงชอบปิดเครื่อง “
“ รู้แล้วครับ คุณต๋อง ว่าแต่มีคุยกับพี่ข้าวบ้างป่ะ “
“ แต่กูมีคุยกับพี่ข้าวแล้ว พี่ข้าวคงจะไปเรียนเมืองนอกหลายปี ถ้าอนาคตดีก็อยู่ยาวเลย
แต่มึงไม่ต้องกลัวว่า มึงจะไม่มีที่ปรึกษาด้านสุขภาพจิตนะ พี่เค้าหาคนใหม่มาแทนแล้วแหละ มึงจะรู้จักดีซะด้วย “
“ ใครว่ะ “ มึงพูดซะกูอยากรู้เลย
“ ต้น เพื่อนรักของมึงไงครัช “ ไอเชี่ยยยยยยยยย ต๋อง ไม่จริงใช่มั๊ย
To Be Continue....................
-
เด็กอะไร อายุก็ใกล้กัน ต้นซิ่วมาไม่ใช่หรอ ถ้าไม่ซิ่ว พี่กับสนก็คงเป็นรุ่นเดียวกันไปแล้ว "
ลืมบอกไปผมซิ่วไปปีนึง ซึ่งตลอดเวลา 1 ปีที่ซิ่ว ผมใช้เวลาอยู่กับขวัญเป็นส่วนให้
ตรงนี้เป็น ต้น หรือ สน
ต้น นี่ยังไงๆ
แล้วที่บอกไม่เคยหึงขวัญเลย หลังจากเลิกกัน
ก็แสดงว่าเลิกกัน ก็เลิกรักไปเลย
ที่ขวัญว่า เป็นแบบนี้ได้ยังไง
ไม่ใช่ต้นบอกว่าต้น ชอบผู้ชายนะ
แถมพอขวัญเห็นสน ขวัญ ก็วิ่งหนี
หรือต้น บอกขวัญว่าต้นชอบสน
แถมว่าสน และบอกทุกเรื่องมีสนไปเอี่ยวด้วย :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ใช่แล้วครับ ผมพิมพ์ผิด ไปจริง ผมแก้ให้แล้วนะครับ
ขอบคุณมากครับ o13 o13 o13
-
เรื่องน่าติดตามนะครับ. อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ,,,
-
:mew1:
-
อ่านตอนแรกยังไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่
พออ่านมาถึงตอนนี้ก็รู้สึกสงสารสนแฮะ
พี่เปรมต้องรักสนดีๆนะ
-
มาต่อนะครับผม
Chapter 4
พี่ปลายข้าว
สำหรับคนที่เคยจิตตกแบบผม การมีที่ปรึกษาคอยให้คำแนะนำ และ บอกวิธีการแก้ปัญหาอย่างมีมาตรฐาน
ถือเป็นสิ่งที่สำคัญมากๆ พ่อแม่ผมกลัวว่า ผมจะไม่สามารถใช้ชีวิตได้เหมือนคนทั่วไป ผมไม่สามารถเอาเรื่องได้เลย
ตอนนั้นผมถูกแบล็กเมล์ ผมต้องแต่งเรื่องให้พ่อแม่ผมฟัง ไม่ใช่ไม่เชื่อใจพ่อแม่ แต่กลัวท่านเจ็บปวด
แค่ผมเจ็บก็มากพออยู่แล้ว
ผมเล่าความจริงทุกอย่างในวันนั้นให้พี่ปลายข้าวฟัง ความจริงดังกล่าวมีเพียงพี่ปลายข้าว กับไอต้นเท่านั้น
ที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวผม แม้แต่ต๋อง ผมยังเล่าความจริงไปแค่บางส่วน ถ้าจะให้แก้ไขพฤติกรรมของผมจากต้นเหตุจริงๆแล้ว
คนที่รู้เรื่องทั้งหมดเท่านั้นถึงจะแก้ไขได้ เพราะพี่ปลายข้าวทำให้ผมเปลี่ยนจากเด็กเกเรเหลวแหลกที่ตื่นกลัวคนนึง
กลายเป็นคนใหม่ คนที่มองเห็นหนทางในการกลับเข้าไปใช้ชีวิตในสังคมได้อีกครั้ง แม้แต่การติดวิศวะของผม
ผมยังให้เครดิตกับพี่ปลายข้าวมากกว่าใครๆ ขนาดพ่อแม่ผมยังแปลกใจกับความเป็นคนใหม่ของผม
ย้อนกลับไปตอนนั้น
“ ปะป๊า หม่าม้า แค่หวังให้ลูกเป็นปกติก็พอใจแล้ว แต่นี่เปลี่ยนไปเกินคาด ป๊าม้า ภูมิใจในตัวลูกมากนะ “
“ ป๊าครับ ถ้าผมเป็นเกย์ จะยังรักผมมั๊ย “
งงสิ ผมแต่งเรื่องไปว่า ตัวเองเป็นเกย์แล้วเพื่อนๆยอมรับความจริงไม่ได้ เลยถูกตัดขาดจากเพื่อน
จนมีปัญหากับการเข้าสังคม เลยต้องไปหาจิตแพทย์ (เป็นไงล่ะ แต่งเรื่องเก่งป่ะเรา)
“ พี่ปลายข้าวได้ปรับมุมมองป๊าม้า ไว้แล้วแหละลูก ขอให้ลูกเป็นคนดี มีความสุข และทำตัวน่ารักกับป๊าม้า ทำได้มั๊ยลูก “
ใครจะไปรู้ว่าเรื่องที่ผมแต่งขึ้นเพื่อโกหกพ่อแม่ จะกลายเป็นเรื่องจริง เพราะตอนนี้กูเป็นเกย์อย่างเต็มตัว (ภูมิใจทำไมฟ่ะ)
ความหล่อของพี่เปรมนั่นแหละ ที่ทำให้ น้องสนผู้น่ารัก คนนี้เป็นเกย์อย่างเต็มตัว (ชมตัวเองก็เป็นเว้ย)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จากตอนที่แล้ว
“ ต้น เพื่อนรักของมึงไงครัช “ ไอเชี่ยยยยยยยยย ต๋อง ไม่จริงใช่มั๊ย
“ ต๋อง กูว่า กูปรึกษามึงดีกว่าว่ะ “ ตกใจสิ มีหวังทะเลาะกันตาย
“ กูสามารถช่วยมึงได้หมดเลย แต่เรื่องการบำบัดทางจิต มึงควรจะมีผู้เชี่ยวชาญ คอยกำกับดูแลนะ “ ต๋องพูดยิ้มๆ
“ ตอนนี้ กูปกติแล้วเว้ย “
“ กูว่าไม่ “
“ ทำไม “
“ มึงเป็นคนสับสน รู้มั๊ยมึงไม่ใช่แค่สับสนทางเพศเท่านั้น การเลือกคู่มึงก็ยังไม่มั่นใจเลย
มึงเคยบอกว่า มึงรักขวัญตอนที่มีอะไรกัน นอกเหนือจากนั้นมึงรู้สึกเฉยๆ
แค่นี้มันก็ชัดเจนแล้วว่า มึงยังแยกระหว่างความรัก กับ ความใคร่ไม่ออกเลย “
โดนดอกนี้จากต๋องเข้าไป พูดแค่ได้แค่คำเดียวว่า
“ จริง “ ผมพูดออกมาเบาๆ แบบไม่อยากให้ต๋องได้ยิน
“ เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนมาก ยังไงมึงก็ควรมีที่ปรึกษาประจำตัวแหละ เชื่อกู “
“ ปรึกษาได้ที่ไหน กูแทบจะต่อยกับมันอยู่แล้ว “
ต๋องกรอกตาบน แล้วพูดว่า “ มึงไม่แทบหรอก พวกมึงต่อยกันไปแล้ว “
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตัดฉากมา อีกฉาก ในบ้านเดี่ยวหลังเล็กหลังหนึ่ง มีชายหนุ่มสองคนกำลังสนทนากันระหว่างกินข้าว
ผมเองครับ “ปลายข้าว” ตอนกำลังจะไปเรียนต่อเมืองนอกครับ ผมได้รับการอุปการะจากครอบครัวของ สน
ในเรื่องของการสมัครเรียน รวมไปถึงพ่อแม่ของสน ยังออกค่าเทอมบางส่วนให้ผมอีกด้วย ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม พ่อแม่ของสนถึงดีกับผมขนาดนี้ แต่ตอนนี้ที่ผมกังวลมากที่สุด คือ น้องชายสุดที่รักของผม เค้าจะเป็นยังไงเมื่อผมไปเมืองนอก เพราะผมกับต้นไม่เคยตัวห่างกันเลยตั้งแต่เด็ก
“ อาทิตย์หน้า พี่ไปแล้ว อย่าลืมที่พี่บอกด้วยล่ะ “
“ พี่ข้าว จะให้ผมไปเป็นที่ปรึกษาของสนหรอ ผมก็เป็นเพื่อนอยู่แล้ว ทำไมจะต้องไปเป็นที่ปรึกษา “
ต้นคงไม่พอใจที่ผมทิ้ง สน ไว้เป็นภาระให้ ต้น จัดการ
“ ต้น พี่มั่นใจว่า น้องสนจำเป็นที่จะต้องมีจิตแพทย์ หรือ นักจิตวิทยา ประจำตัวคอยดูแลอยู่นะ “ ผมยังเชื่ออยู่อย่างงั้น
“ แต่ผมเรียนวิศวะนะพี่ “
“ ที่ผ่านมา ต้นก็ทำได้ดีไม่ใช่หรอ พี่อ่ะไว้ใจแค่น้องชายคนนี้แหละ “ ผมรู้สึกว่า ลึกๆแล้ว ต้นยังเป็นห่วงสนอยู่เสมอ
“ เรื่องดูแลอ่ะผมพอทำได้ แต่เรื่องเป็นปรึกษาผมทำไม่ได้หรอก ผมทะเลาะกับสนอยู่ “
“ ทะเลาะเรื่องผู้หญิง มันจะเป็นเรื่องใหญ่หรือเล็ก ขึ้นกับว่า สนปล่อยวางได้รึป่าว “
“ ก็มันเรื่องใหญ่สำหรับผมหนิ พี่กับผมดูแลมันอย่างดี แล้วดูแม่งทำดิ “
“ ต้น พูดเพราะๆหน่อย “ ผมไม่ชอบให้ ต้น พูดถึง สน ในทางไม่ดี รวมไปถึงคำหยาบด้วย
“ ผมซื่อสัตย์กับความรักมาตลอด แล้วทำไมขวัญถึงทิ้งผมไป “
“ ง่ายๆเลย เพราะอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่สนใจในเรื่องของความซื่อสัตย์นะสิ เพราะอีกฝ่ายสนใจเพียงแค่ความรู้สึก
และทำตามเสียงของหัวใจโดยปราศจากการไตร่ตรอง ต้นเลือกคบคนผิด พี่เตือนหลายครั้งแล้ว ทำไมไม่รับฟังกันบ้างล่ะ “
ต้นเองก็เป็นคนที่ผิดหวังจากความรักมาหลายครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“ ก็ตอนนั้นผมยังรักขวัญอ่ะ “
“ รักกับคนแบบนี้ต้องเผื่อใจไว้บ้าง เราต้องแบ่งความรักบางส่วนเก็บไว้กับตัวบ้าง “
“ พูดง่าย แต่ทำโคตรยากเลยอ่ะพี่ “
“ แต่เมื่อเป็นจิตแพทย์ เรื่องพวกนี้ เป็นเรื่องที่ง่ายมาก “ ผมเป็นจิตแพทย์ จิตใจผมต้องแข็งแกร่งพอควร
ทั้งสองคนพักการสนทนา เพื่อเคลียร์กับข้าวในจานให้หมด ผมเกือบลืมสิ่งที่ต้องถาม ต้น ไปเลย
“ ต้น สัญญากับพี่ได้มั๊ย ว่าจะดูแลน้องสน แบบที่พี่ทำ “ ต้น พยักหน้ารับปากแบบไม่เต็มใจ
“ ดีมาก พี่ไปต่างประเทศครั้งนี้ เดี๋ยวพี่ส่งเงินให้ทุกเดือน อย่าใช้จนเกินตัวนะ ต้น “
“ รู้แล้วหน่า “
“ ที่พี่ได้ไปเมืองนอก ก็เพราะพ่อของสนออกเงินให้พี่ ทั้งๆที่พี่ก็มีปัญญาส่งเสียตัวเองเรียนเมืองนอก “
“ ก็พ่อเค้ารวยหนิ ทำได้ทุกอย่างแหละ “
“ พ่อของสนกว่าจะรวยได้ ก็ต้องผ่านบททดสอบอะไรหลายอย่างมาเหมือนกัน “
“ ทำไมพี่ไม่ปฏิเสธเรื่องทุนไปอ่ะ พี่มีเงินอยู่แล้ว ทำไมจะต้องไปพึ่งคนอื่นด้วยล่ะ “
“ พี่ปฏิเสธไปหลายครั้งแล้ว นี่ยังดีที่ผมได้ออกค่าใช้จ่ายเองบ้าง ตอนแรกพ่อของสน จะออกเองหมดเลย “
“ พอปฏิเสธไม่ได้ พี่ก็ต้องเป็นขี้ข้าให้ ไอสน ว่างั้น “
“ พูดสุภาพหน่อยสิต้น พี่อ่ะ ทำด้วยความเต็มใจ มันไม่เกี่ยวกับเงินหรอก “
“ แล้วทำไมพี่ถึงแคร์ สน ขนาดนี้ล่ะ “
“ ตอนแรกพี่คิดว่า พี่อยากดูแลสนเอง เพราะน้องสนเป็นผู้ป่วยคนแรกที่พี่รักษาสำเร็จ บางทีพี่อาจรู้สึกผูกพันกับเค้า “
“ ไปเมืองนอก พี่ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ “ ต้นพูดแบบเป็นห่วง
“ ไม่ต้องห่วงพี่ ห่วงตัวเองก่อน “
“ พี่ไปนานแค่ไหนอ่ะ “
“ ไม่รู้สิ ถึงงานดี พี่ก็ทำเมืองนอกยาวๆ ตอนนั้นจะมาอยู่ด้วยกันกับพี่ได้นะ มีฝรั่งสวยๆ ไว้กินเล่นเป็นงานอดิเรก “
“ ผมชอบโซนเอเชียมากกว่า “
“ พี่ก็ชอบ ไม่งั้นพี่จะโหลดหนัง AV ไว้ทำไมกัน “ เห็นผมซื่อๆ ก็มีบางมุมที่ร้ายเหมือนกันนะ
“ สมองคิดได้แค่นี้ สินะพี่เรา “
“ อีกอย่างนึงนะต้น เรื่อง สน ดูแลเท่าที่จำเป็น ตอนนี้ น้องสน โตพอที่จะทำอะไรเองเป็นหมดแล้ว
เราแค่เป็นที่ปรึกษาเมื่อถึงคราวจำเป็น เพราะหน้าที่ดูแล สน คงต้องให้แฟนใหม่ของสนเป็นคนจัดการแทน “
“อ่อ งั้นผมก็สบายแล้วสินะ “
อาทิตย์สุดท้ายก่อนที่จะไปเมืองนอก ผมไปทำบุญที่วัดมังกรกับต้น เพื่อความเป็นสิริมงคล
ในวันนั้นผมเองก็เห็น น้องสนมาทำบุญที่วัดเหมือนกัน น้องสนมากับผู้ชายตัวสูงใหญ่คนนึง ผมถามต้นด้วยความสงสัย
“ นั่นใครอ่ะ ต้น “ ผมชี้ไปยังผู้ชายตัวสูงคนนั้น
“ แฟนมันไงพี่ แต่ผมไม่มั่นใจนะ ไม่รู้ว่าคบกันยัง “
“ สน เป็นเหรอ “
“ เป็นรับด้วยแหละ “ ต้นพูดแบบทีเล่นทีจริง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตัดฉากมาที่วัดแห่งหนึ่ง สน กับ เปรม กำลังเขย่าเซียมซี เพื่อดูโชคชะตาว่าจะเป็นอย่างไร โดยเฉพาะในเรื่องของความรัก
ในวัดมีซินแสอย่างหลายคน คอยดูดวงชีวิตคู่ให้ ผมเองก็สนใจจะไปดูดวงเหมือนกัน
“ พี่เปรม ได้เลขอะไร “
“ พี่ได้ 12 “
“ ผมได้เลข 7 “
ผมกับพี่เปรมไปหยิบใบคำทำนาย เห็นแล้วก็เหนื่อยใจ เพราะไม่ว่าจะได้เลขอะไร
ในใบคำทำนายก็เขียนออกมาคล้ายๆกัน แค่แต่งเป็นกลอนคนละรูปแบบกันเท่านั้น
“ ไม่เห็นจะได้อะไรเลย “ พี่เปรมบ่นๆ
“ งั้นไปดูดวงกับพี่มั๊ย “
“ ไปสิๆ “ ผมพยักหน้า
“ สวัสดีครับซินแส “ พวกผมให้ซินแสดูดวง ซินแสขอวันเกิด ลายมือ และก็ให้ผมหยิบไพ่อะไรก็ไม่รู้
“ คนหนึ่งเป็นผู้กระทำ อีกคนหนึ่งเป็นผู้ถูกกระทำ คนหนึ่งเลือกที่จะลืม อีกคนหนึ่งเลือกที่จะแก้ไข
คนหนึ่งแน่วแน่ อีกคนหนึ่งลังเล คนหนึ่งอยากจะเป็นคนดีเพราะรัก อีกคนหนึ่งอยากจะเป็นคนดีเพราะกลัว
แต่ทั้งสองเหมือนกัน คือ เคยเป็นผู้ทำร้ายจิตใจ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกที่ทั้งสองคนมาเจอกัน “ ซินแสตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
“ คู่ผมจะไปกันรอดมั๊ย “ ผมถามด้วยสีหน้าอยากรู้
“ ปล่อยวางจากอดีต คู่จะรอด รื้อฟื้นอดีต คู่จะพัง “
ทำไมผมมาดูดวงแบบนี้ด้วย แทนที่จะสบายใจ กลับทุกข์ใจมากกว่าเดิม แต่ผมจะรับฟังที่ซินแสพูดไว้ก็แล้วกัน
ขณะที่ผมเดินอยู่กับ ว่าที่ผัว อยู่นั้น ผมเห็นต้นกับพี่ปลายข้าว กำลังไว้พระขอพร ผมย่องเดินไปกอดพี่ปลายข้าวจากข้างหลัง แล้วหอมแก้มขาวๆของพี่ปลายข้าว พี่ปลายข้าวไม่ถือสาเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว แต่บางคนก็ถือสากับเรื่องนี้มากๆ
“ ใครเอ่ย “
“ ไม่ได้เจอตั้งนาน เปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรอ “ พี่ปลายข้าวอมยิ้ม แล้วชำเลืองไปที่พี่เปรม
“ ก็........” ผมเขินไม่รู้ตอบว่าอะไรดี
พี่ปลายข้าวพยักหน้า ไปยังพี่เปรมเป็นการทักทาย พี่เปรมพยักหน้าตอบรับ แต่หน้าตาดูบูดบึ้ง
“ พี่จะไปเมืองนอกแล้ว ดูแลตัวเองให้ดีนะ “ พี่ปลายข้าวอมยิ้ม
“ ครับพี่ ไม่ได้เจอกัน คิดถึงแย่เลย ว่างๆ ผมจะบินไปหานะ “
“ ทุ่มเทกับพี่จัง “
“ พี่ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ “
“ พี่เป็นหมอหนิ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก “
พี่ปลายข้าวแม้จะเป็นคนหน้าตาปกติธรรมดา ไม่มีอะไรโดดเด่น แต่ผิวพรรณที่ดูดี บวกกับบุคลิกภาพที่ดูอบอุ่น
ขัดกับน้องชายโดยสิ้นเชิง ทำให้เป็นคนที่มีเสน่ห์แบบไม่น่าเชื่อ ผมคุยกับพี่ข้าวอย่างสนุกสนาน
วันนี้ต้นดูนิ่งจนน่าหมั่นไส้ เพราะไอต้นจะไม่กล้าดุด่าว่าอะไรผมเลย ถ้าอยู่ต่อหน้ากับพี่ปลายข้าว ส่วนพี่เปรมก็ยืนไม่พูดไม่จาอะไร เหมือนเป็นส่วนเกินของการสนทนาสงสัยงอนผมแน่เลย ผมแยกจากพี่ปลายข้าว แล้วขึ้นรถพร้อมกับพี่เปรม พี่เปรมไม่มองตาผมเลยด้วยซ้ำ พวกเรานั่งอยู่รถกันนาน พี่เปรมก็ยังไม่ขับออกไปซะที
“ พี่เปรมเป็นอะไร “
“ ป่าว “ แค่เนี๊ยะ ก็รู้แลวว่างอน
“ งอนผมหรอ “ ผมกระแทกไหล่พี่เปรม
“ ป่าว “ ชัดเจนเลยนะ
“ ผมแค่หอมแก้มหยอกๆ แค่นั้นเอง “
“ เอาที่สบายใจแล้วกัน “ แหนๆ งอนแล้วไม่ยอมรับด้วย
“ คราวหลังจะไม่ทำอีกแล้วครับ หายโกรธนะครับ พี่สุดหล่อ “ ผมพูดแล้วหอมแก้มพี่เปรม
ผมเห็นพี่เปรมแอบยิ้ม แต่เหมือนยังรักษามาดไว้อยู่
“อีกข้างนึง “ แหนะๆ มีแถม ผมก็หอมแก้มไปทั้งสองข้าง
“ หึงนะ ต่อหน้าต่อตา “ พี่เปรมตีผมเบาๆ
“ รู้แล้วค่าบบบบ จะไม่ทำอีกแล้ว “
“ อย่าทำอีกจำไว้เลย “
กำลังคุยอยู่ จู่ๆมีคนเคาะกระจกรถ ใช่แล้ว ไอต้น นั่นเอง
“ มึงทำกระเป๋าตังค์ตก “ ต้น ยื่นกระเป๋าตังค์มาให้ ผม ผมรับไว้เช็คดูก่อนว่าเงินครบรึป่าว
กลัวไอต้นจะเอาเงินผมไปซื้อบุหรี่
“ อืม ขอบใจ “ เงินผมอยู่ครบดี สบายใจแระ
“ กลับดีๆนะต้น “ พี่เปรมบอกลาต้น พร้อมขับรถออกไป
พี่เปรมขับรถไปส่งผมก่อนที่หอ ส่วนพี่เปรมติดงานถ่ายโปสเตอร์ที่คณะ เพราะเสือกเป็นเซเลบหน้าตาดีคนดังแห่งคณะวิศวะ ผมเดินเข้าหอด้วยความงัวเงีย ในไลน์ก็มีข้อความเด้ง ข้อความจากใครบางคน
หวัดดีสน กูเจมส์เองนะ มึงจำกูได้มั๊ย
กูคิดถึงมึง
กูขอโทษทุกอย่างเลยนะ
มึงให้อภัยกูเถอะนะ
ผมตกใจมาก เพราะ เจมส์ ไม่ได้ติดต่อกับผมมานาน มันรู้สึกผิดกับผมมากกับสิ่งที่มันทำลงไป
แต่ผมกลับไม่ได้โกรธอะไรมันเลยแม้แต่น้อย ตอนนั้นสถานการณ์หลายอย่างมันพาไป มันเป็นเพื่อนเก่าสำหรับผม
เจมส์ เป็น เพื่อนเก่าที่ผมเคย เสียตัว ครั้งแรก
To Be Continue .....................
-
:mew1:
-
อดีต โผล่มา 1 คนละ เจมส์
คนที่สนเคยเสียตัวให้
สนก็ดูไม่รู้สึกอะไรกับเจมส์
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีมาอีก 1. จะเป็นไงล่ะทีนี้
-
กลับมาอีกครั้งแล้วครับ
อ่านแล้ว ขอกำลังใจจากผู้อ่านทุกท่านด้วยการ ติชมเนื้อเรื่อง หรือ ส่งกำลังใจมาให้ผู้เขียนตัวน้อยๆ ได้เสมอนะครับ
Chapter 5
คนที่เคยเจ็บ
หวัดดีสน กูเจมส์เองนะ
มึงจำกูได้มั๊ย
กูคิดถึงมึง
กูขอโทษทุกอย่างเลยนะ
มึงให้อภัยกูเถอะนะ
ผมตกใจมาก เพราะ เจมส์ ไม่ได้ติดต่อกับผมมานาน มันรู้สึกผิดกับผมมากกับสิ่งที่มันทำลงไป แต่ผมกลับไม่ได้โกรธอะไรมันเลยแม้แต่น้อย ตอนนั้นสถานการณ์หลายอย่างมันพาไป มันคือเพื่อนเก่าของผม เจมส์ เป็น เพื่อนเก่าที่ผมเคย เสียตัว ครั้งแรก
เจมส์เป็นเพื่อนผมตั้งแต่สมัยประถม แต่มาสนิทกันมากๆในช่วงที่ผมอยู่ ม.ต้น ด้วยบุคลิกที่ยียวน กวนประสาท
ผมสนิทกับมันที่สุด พอถึงช่วง ม.ปลาย ผมกับเจมส์ทำวีรกรรมที่ไม่ดีไว้หลายอย่าง ซึ่งมันส่งผลกับตัวผมและเจมส์อย่างแสนสาหัส สุดท้าย พอถึงตอน ม.5 เจมส์ก็ต้องย้ายโรงเรียนหนีไปเรียนเมืองนอก
นับตั้งแต่วันที่ผม รู้จัก พี่ปลายข้าว ผมก็ไม่สามารถติดต่อเจมส์ได้เลยซักช่องทาง เจมส์เป็นเพื่อนที่ดีมากสำหรับผม
ไปไหนไปกัน มีน้ำใจชอบช่วยเหลือคนอื่น แต่พฤติกรรมที่แย่ที่สุดของเจมส์ คือ ความเจ้าชู้ เจมส์ชอบจีบหญิงแบบหว่านแห
คือจีบไปเรื่อยมั่วซั่ว *รักสนุก ไม่คิดผูกพัน* คือ สโลแกนประจำตัวของมัน นิสัยเหี้ยนี่ ผมก็ติดมาจากมันนั่นแหละ
จะต่างกันตรงที่ ผมจีบใครก็โดนปฏิเสธตลอด ไม่เหมือนเจมส์ มันเซียนมาก คารมดี แถมยังเป็นนักบอลประจำโรงเรียนอีกด้วย ไม่แปลกที่จะมีผู้หญิงเข้ามามันเยอะ และ ความชอบประหลาดอย่างหนึ่ง คือ มันชอบจีบผู้หญิงที่มีเจ้าของแล้ว
มันรู้สึกกว่าเป็นชัยชนะ ดูเท่ ดูเหนือกว่าคนอื่นๆ นิสัยแบบนี้คงไม่ได้มีจุดจบที่ดีหรอก
ผมทักไปในไลน์
“ มึงหายไปไหนมา “ – SON
“ กูเรียนเมืองนอก กูไม่กล้ากลับไทยหรอก กูทำใจไม่ได้ กูแคร์มึงนะ “ - JAMES
“ กูไม่เคยเสียใจกับสิ่งที่มึงทำ แต่กับสิ่งที่พวกเหี้ยนั่นทำ กูรับไม่ได้ “ - SON
“ แล้วกูจะต่างอะไรกับพวกแม่งล่ะ กูผิดกว่าพวกเหี้ยนั่นอีก “ - JAMES
“ ทำไม “ - SON
“ ถ้ากูไม่ชักจูงมึงให้ทำแต่เรื่องชั่ว ชีวิตมึงคงดีกว่านี้ “ - JAMES
“ ตอนนี้ชีวิตกูก็ดีอยู่แล้ว แล้วมึงเป็นไงบ้าง “ - SON
“ กูทำงานพาร์ตไทม์ เงินไม่เยอะหรอก แต่คิดถึงมึง กูคิดว่ามึงจะโกรธกูซะอีก “ - JAMES
“ มึงอย่าคิดว่าต้นเหตุคือมึง สิ่งที่เกิดขึ้นมาจากความเหี้ยของรุ่นพี่ล้วนๆ “ - SON
“ มึงทนเรียนอยู่ในนั้นได้ไง ไม่กลัวอะไรบ้างเลยหรอ “ - JAMES
“ ที่นั่นกูยังมีเพื่อนดีอยู่ กูอยู่เป็น “ – SON
“ มึงแมนกว่าที่กูคิดมากเลยนะ “ – JAMES
“ เห็นกูแมนอย่างงี้ กูจะมีผัวแล้วนะ “ - SON
“ ไอเชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย “ – JAMES พร้อมส่งสติกเกอร์หวีดร้อง
“ เกลียดกูอ่ะดิ “ - SON
“ อย่าเข้าใจผิด สิมึง แต่ถ้ามึงชอบผู้ชาย แสดงว่ามึงคงลืมเรื่องนั้นได้แล้วสิ “ – JAMES
“ กูไม่มีวันลืมหรอก “ - SON
“ กูจะเอามันคืน “ - SON
“ อย่าให้กูเจอหน้าก็แล้วกัน “ – SON
“ แต่กูปล่อยวางแล้วแหละ กูขอแค่มึงให้อภัยกู ที่เหลือกูไม่สนใจแล้วว่ะ “ – JAMES
“ กูดีใจเสมอ ที่มีเพื่อนแบบมึง “ – SON
แม้จะไม่ได้เจอกันหลายปี แต่พอได้คุยกับเจมส์ ผมยังรู้สึกถึงความเป็นเพื่อนที่เต็มเปี่ยมเหมือนวันวาน
ผมอยากจะเห็นหน้ามันจัง ว่าจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน
“ คอลไลน์หน่อย ออกเห็นหน้า “ – SON
เจมส์หน้าตาเปลี่ยนไปมาก จากนักกีฬาผิวเข้มมาดหล่อ กลายเป็น เด็กแว๊นซ์สุดติสต์ มันไว้หนวด ไว้เครา
ระเบิดหู ไว้รอยสักตรงคิ้ว ไว้ผมยาวจนต้องรวบผมขึ้นด้านบน แต่หน้าตามันยังคงสะอาดสะอ้าน และ หุ่นเป๊ะ เหมือนเดิม
“ ทำไรอยู่ว่ะ “ ผมเริ่มถามมัน
“ กูจะไปตัดผม “
“ สมควร ไว้ผมเหี้ยอะไรซะยาว “
“ ป่าว กูเป็นช่างตัดผม ............. เป็นไง กูเท่ป่ะ “
“ เท่เหี้ยไร น่ากลัวสาดดดด “ หูมันดีๆ มึงก็ไปเจาะซะแบบนี้
“ ก็แฟนกูชอบแบบนี้หนิ “
“ มึงมีแฟนแล้วหรอ ยินดีด้วย ว่าแต่หล่อป่ะ “ ผมถามหยอกๆมันหน่อย
“ แฟนกูผู้หญิงโว้ยย “
“ มึงเป็นรับ ช่ายป่ะเนี่ย “ อ้าว ทำไมมึงวนมาถามเรื่องนี้
“ กูได้หลายอย่างเว้ย “
“ อย่ามาโกหก ตอบแบบนี้ส่วนใหญ่เป็นรับชัวร์ “ รู้ได้ไงอ่ะ
“ เออกูชอบรับพอใจยัง แต่กูก็รุกเป็นนะมึง “ เออกูชอบแบบนี้มีไรป่ะ
“ ลุกขึ้นมารับสิไม่ว่า หน้าตามึงเหมาะเป็นรับ “ เจมส์พูดหยอกๆ
คราวนี้ผมเริ่มถามมันอย่างจริงจัง “ มึงกูถามหน่อย หลังจากที่มึงหนีไป มึงไปทำอะไรมาบ้าง “
มันเล่าว่า ตั้งแต่เกิดเรื่องในวันนั้น มันขอลาออกทันที เพราะมันอายกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันหนีไปเรียนต่างประเทศโดยไม่บอกผม หรือ เพื่อนของผม มันใช้ชีวิตแบบโดดเดี่ยวเพื่อลืมความทรงจำอันเลวร้าย มันไม่เล่นฟุตบอลอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น มันใช้ชีวิตแบบเสเพลเหมือนกับที่มันอยู่ในเมืองไทย แต่พอมันเจอผู้หญิงคนนึงที่มันรักจริงๆ มันพร้อมที่จะหยุดทำตัวเจ้าชู้ ผมดีใจกับมันที่มันเจอรักแท้ซะที แต่ก่อนพวกเราจีบหญิงก็เพราะแค่แสดงอำนาจอย่างหนึ่งที่ทำให้เราดูเหนือกว่าคนอื่นเท่านั้นเอง แล้วที่มันเป็นช่างตัดผม เพราะแฟนมันก็เป็นช่างตัดผมเหมือนกัน ถึงรู้มันแต่งตัวแบบนี้เพื่อเข้ากับกิมมิคของร้าน
ผมเห็นชีวิตมันอยู่ดี มีความสุข ก็ดีใจแล้วครับ ผมเองกลัวมันด้วยซ้ำว่า มันจะเป็นตายร้ายดีที่ไหน เพราะมันไม่เคยบอกใครเลยว่ามันอยู่ที่ไหน สงสัยกลัวรุ่นพี่มาตามล่ามัน แม้กระทั่งผมซึ่งเป็นเพื่อนสนิทมันมากที่สุดก็ไม่เคยทราบข่าวมันเลย ชีวิตของคนที่ถูกข่มขืนเป็นชีวิตที่น่าเศร้ามากครับ แม้ว่าสภาพร่างกายจะปกติดีทุกอย่าง ยังไงซะสภาพจิตใจของคนที่ถูกกระทำก็ต้องใช้เวลาปรับสภาพ คนที่มีประสบการณ์แบบนี้เท่านั้นถึงจะเข้าใจมันได้ดีที่สุด
เจมส์ที่ติดต่อมาผม ผมคิดว่ามันอยากระบายความรู้สึกเจ็บปวดที่มันเจอให้เพื่อนอีกฝ่ายรับฟัง พวกผมจึงติดต่อคุยกันบ่อยขึ้นเรื่อยๆ ส่วนใหญ่ผมจะคอลไปหามันช่วงดึก เพราะเวลาจะตรงกับช่วงตอนเย็นของเมืองนอก ผมคุยกับมันจนเป็นกิจวัตร ทำให้ผมเริ่มตื่นสายและไปเรียนเช้าไม่ทัน แน่นอนล่ะ จะต้องมีคนบางคนด่าผมแน่นอน
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ ตื่นได้แล้วมึง จะแปดโมงแล้วเนี่ยมึง “ ต๋องพูดพร้อมดึงผ้าห่ม
“ หือ “ ผมงัวเงียไม่อยากลุกจากเตียง
“ เดี๋ยวมึงไปเรียนไม่ทันนะ “
“ ช่างมัน “ ผมดึงผ้าห่ม มาหลับต่อ
พอจะนอน ก็จะมีเสียงมือถือดังเข้ามา คราวนี้เป็น พี่เปรม โทรมา
“ ตื่นได้แล้วครับ เด็กดื้อ “ เสียงหล่อของพี่เปรม ดังออกมาจากโทรศัพท์ ทำให้ผมรู้สึกสดชื่น
“ ตื่นแล้วครับพี่เปรม “
“ เด็กดื้อไปอาบน้ำไป เดี๋ยวพี่มารับนะ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง “
“ ผมว่า ผมไปเรียนไม่ทันแล้วแหละ “
“ จะโดดทั้งวันเลยหรอ “ พี่เปรมถามผมแบบดุๆ
“ ไปก็ได้ครับ “ ผมตอบแบบหงอยๆ
“ ดีมาก ไปอาบเลยนะครับ “
พอผมวางสายปุ๊บ ต๋องรีบสวนขึ้นมา “ สงสัยกูคงต้องเป็นผัวมึงมั้ง มึงถึงจะตื่น “
ผมเดินไปอาบน้ำพร้อมชูนิ้วกลางให้มัน อาบน้ำแต่งตัวเร็จ พี่เปรมก็มารับผมพอดี
“ พี่เอายามาให้ ต้นฝากพี่มา “ พี่เปรมยื่นวิตามินมาให้
“ ขอบคุณครับพี่เปรม “
“ อย่าลืมไปขอบคุณต้นด้วยนะ ว่าแต่เป็นอะไรไม่สบายหรอ“
" ป่าวครับ ผมไว้กินแก้เครียด แก้อ่อนเพลีย "
" ช่วงนี้เครียดอ่อ "
" เครียดเรื่องเรียนนิดหน่อยอ่าพี่ แต่ไม่มีอะไรมากหรอก " ที่จริง ผมไม่ได้เครียดเรื่องเรียนหรอก
ผมเครียดเรื่องอื่น ซึ่งมีแค่ต้นเท่านั้นที่รู้
“ พี่ขับรถแบบนี้ไม่เหนื่อยแน่หรอ “ ผมรู้สึกเกรงใจ เหมือนทำตัวเป็นง่อย พอมีผัวก็ไม่ทำห่าอะไรเลย
“ ยอมเหนื่อยครับ เพื่อให้แฟนสบาย “
“ ยังไม่เป็นซะหน่อย คราวหลัง ผมขับรถให้พี่บ้างนะ “ ผมพูดแบบเขินๆ
“ ได้สิๆ ว่าแต่กินข้าวยัง “
“ ยังเลยครับพี่ “
“ งั้นไปกินกัน “
พี่เปรมจอดรถแวะร้านข้าวหมูแดงซึ่งเป็นร้านโปรดของผม ต้องหาอะไรกินก่อนไปเรียน ไม่งั้นผมจะเรียนไม่รู้เรื่อง
5555 เกี่ยวกันมั๊ย
“ หมูแดงเพิ่มไข่ 2 จานครับ “ ผมสั่งให้พนักงาน
“ เอากุนเชียงไปนะ พี่ไม่กิน มันอ้วน “ กุนเชียงมันอร่อยมากนะ พี่เปรม เสียดายแทน
“ เอามาเลย กินได้หมด อยู่ด้วยกันได้เลยนะ “
“ เลี้ยงเมียคนนึง หมดไปกับอาหารแน่เลย “ แอบด่าผมหรอ
“ พี่เปรม ผมก็ไม่ได้กินเยอะขนาดนั้นซะหน่อย “
“ อย่าลืมกินยาด้วยนะครับ เดี๋ยว ต้น จะมาฆ่าพี่ “
“ ต้นก็แบบนี้แหละพี่ ปากหมา “
“ เป็นพี่น้องกัน รักกันเข้าไว้สิ “
“ ผมไม่ได้เป็นน้องมันซะหน่อย “
“ ต้นดูแลสนเหมือนน้อง ส่วนพี่ดูแลสนเหมือนผัว “ พี่เปรมกอดผมแน่นพร้อมประทับรอยจูบบนแก้มผม
“ ไม่เอา คนเยอะ “
“ โลกใบนี้ มีแต่เรานะครับ ไม่มีคนอื่นหรอก “ โอ๊ย จะอ้วก
ผมอายมากลุกขึ้นไปห้องน้ำแก้เขิน ถ้าผมเป็นเมียมัน สงสัยผมคงโดนเล่นทั้งเช้าเย็นแน่เลย ผมเข้าห้องน้ำ
กลับมาที่โต๊ะพี่เปรมมีสีหน้าโกรธจัด เหมือนเป็นคนละคนกับเมื่อกี้นี้ ผมคิดว่า พี่เปรมคงมีปัญหากับพนักงานมั้ง
เพราะกับข้าวมาช้ามาก
“ พี่เปรมเป็นอะไรอ่า “ ผมถามแบบกลัวๆ
พี่เปรมยื่นมือถือมาให้ผม ผมลืมพกมือถือไปด้วยตอนเข้าห้องน้ำ
พอเห็นหน้าจอมือถือ ผมก็อุทานร้อง “เชี่ย!!!!!!!!!!!!!! “
หน้าจอปกติดีทุกอย่างยกเว้นอย่างเดียว ไลน์ผมมีข้อความเด้งออกมา
“ กูรักมึงเสมอนะ “ – JAMES
To Be Continue ...............................................................
-
เจมส์ ทำให้มีปัญหาจนได้ :z6: :z6: :z6:
-
ความชิบหายบังเกิดละ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เวรกำ :ling3:
-
ห่างหายกันไปนานซะหน่อย มาอีกแล้วนะครับ
Chapter 6
ร้องขอ
ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของผม คือ ชายสูงใหญ่คนนึงที่เต็มไปด้วยความเย็นชา ใบหน้าของพี่เปรมซีดเผือด เหมือนกับถูกหักหลัง ความซวยที่เกิดขึ้นยังไม่สาแก่ใจผม เมื่อ เจมส์ ส่งข้อความมาใหม่เป็นอีกระรอก พี่เปรมกำโทรศัพท์ของผมแน่น และ ทุกครั้งที่โทรศัพท์สั่น ผมรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก สีหน้าของพี่เปรมเหมือนหมดความเชื่อใจไปจากผมทั้งหมด
พี่เปรมคลายมือที่กำโทรศัพท์ ข้อความเบื้องหน้าที่ปรากฏอยู่ล้วนเป็นข้อความที่ ผมเองก็ไม่สามารถจะแก้ตัวได้ เพราะถ้ามีแต่ข้อความแค่
“ กูรักมึงเสมอนะ “ – JAMES
มันคงง่ายที่ผมจะแกล้งบอกพี่เปรมว่า เป็นการล้อเล่นของเพื่อน เพียงแต่ว่าข้อความที่ส่งหลังจากนั้น ไม่เพียงแค่ทำให้พี่เปรมตกใจ มันยังทำให้ผมตกใจไม่แพ้กัน
พี่เปรมถือโทรศัพท์อยู่นิ่ง เป็นจังหวะที่สบโอกาสให้ผมได้อ่านข้อความ แต่ละข้อความก็ดูจริงอย่างเหลือเชื่อ ผมไม่คิดว่า คนแบบเจมส์จะมากลั่นแกล้งด้วยการส่งข้อความหาผมแบบนี้ แต่ในใจก็คิดว่า เรื่องสำคัญเช่นนี้ทำไมถึงไม่คอลกันเลยล่ะ จะมาส่งข้อความที่ยาวเป็นหางว่าวไปเพื่ออะไร ….. ไม่กล้าคุยกับกูหรอ ...... หรือยังไง
“ กูรักมึงเสมอนะ “ – JAMES
“ มันเป็นเหตุผลเดียวที่กูคุยกับมึง “ – JAMES
“ ถ้ากูไม่หนีมึงไป กูมั่นใจว่า กูจะทำให้มึงรักกูได้ “ – JAMES
“ ถ้ากูได้กลับไทย กูจะมาหามึงเป็นคนแรก “ – JAMES
ข้อความเก่าของเจมส์ถูกแทนที่ด้วยข้อความใหม่และสติกเกอร์ ผมได้แค่นิ่งเฉยไม่รู้จะรับมือกับสถานการณ์แบบนี้เช่นไร ทันใดนั้น บทสนทนาของพี่เปรมที่ทำให้ผมเป็นบ้าเป็นหลัง ก็พลั้งออกมาจากปากของพี่เปรม
“ เข้าใจแล้ว!!! “ พี่เปรมพูดประโยค พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว
พี่เปรมไม่ให้โอกาสผมได้แก้ตัว เขาวางมือถือบนโต๊ะ ..... ทิ้งจานข้าวหมูแดงไว้อยู่เบื้องหน้า พร้อมกับเงินจำนวนหนึ่ง ซึ่งเป็นค่าข้าว พี่เปรมเดินออกจากร้านอย่างรวดเร็ว ... ผมเดินตามพี่เปรมหวังจะมีโอกาสได้แก้ตัวอะไรซักอย่าง เพื่อให้พี่เปรมเข้าใจ แต่สายไปเสียแล้ว .... พี่เปรมขึ้นรถ โดยไม่แยแสกับผม ว่าจะเป็นอย่างไร ..... ผมจับประตูพร้อมที่จะเปิดเข้าไปข้างในรถ แต่แน่นอนพี่เปรมล็อคประตูไม่ให้ผมเข้าไป ผมเคาะกระจกเรียกขาน พี่เปรมชำเลืองตาอำมหิตคู่นึงมายังผมผ่านกระจกรถ เหมือนต้องการสื่อสารกับผมว่า ..อย่ามายุ่งกับกู.. พี่เปรมขับรถออกไป โดยทิ้งให้ผมอยู่กับโทรศัพท์เจ้าปัญหาตามลำพัง
ผมเดินกลับเข้ามาในร้าน ....... ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา........ มันแทบทำให้ผมฉุนกับ.. ไอเหี้ยเจมส์...มึงมาสร้างความหายนะของผม ได้ถูกจังหวะซะเหลือเกิน ข้อความเบื้องหน้าหลังจากนั้น มันคือสิ่งที่มันต้องการสื่อสารออกมาจริงๆ
“ กูมีหลายอย่างที่ค้างคาใจมานานแล้ว “ – JAMES
“ นับตั้งแต่วันที่เราจากกัน “ – JAMES
“ กูคงขาดใจตาย ถ้าไม่ได้คุยเรื่องนี้ “ - JAMES
“ กูอยากจะถามแน่ใจ “ – JAMES
“ ว่าเราจะเป็นเพื่อนเหมือนเดิมได้มั๊ย กูขอเท่านี้แหละ “ – JAMES
อ้าวไอเหี้ย มึงดราม่าซะนาน มึงแค่อยากให้กูกลับไปเป็นเพื่อนสนิทมึงแบบเดิม ทำไมมึงต้องร่ายยาวมาซะขนาดนี้ กูจะโกรธมึงก็เพราะแบบนี้ โยนความซวยมาให้กู ทีนี้กูจะไปแก้ตัวกับพี่เปรมยังไงดีเนี่ย
ในเมื่อพี่เปรมทิ้งผมในร้านอาหาร แน่นอนมันต้องเป็นหน้าที่ผม ที่ต้องจัดการอาหารทุกอย่างที่อยู่เบื้องหน้า จากนั้นผมนั่งแท็กซี่ไปที่มหาลัยอย่างรวดเร็ว... ผมเดินเข้าไปในห้องช่างที่พี่เปรมเรียนเป็นประจำ ผมเห็นว่าที่นั่งประจำตำแหน่งของพี่เปรมว่างอยู่........ ไอต้น สังเกตเห็นผมทำท่าลับๆล่อๆอยู่บริเวณหน้าประตู....... มันจึงเดินมาหาผม ทำหน้าตาเหมือนต้องการอะไรซักอย่างจากผม
“ เห็นพี่เปรมป่ะ “ ผมชิงถามมันก่อนด้วยความสงสัย
“ กูควรจะถามมึงป่าวว่ะ “ มันพูดแบบกวนตีนเหมือนเช่นเคย
“ พี่เปรมไม่ได้มากับกูนะ “
ไม่รู้อะไรดลใจให้ไอต้นพูดประโยคนี้ออกมา
“ เวลามันโมโห มันจะเก็บตัวที่รถ “ ไอต้นพูดเสร็จก็เดินกลับเข้าไปทำงานแบบไม่สนใจผม
ผมเดินตามหารถมันในทันที รถพี่เปรมจอดอยู่บริเวณทางเข้าคณะ ภายในรถร่างผู้ชายคนหนึ่งที่เรารักฟุบบนหลังพวงมาลัย
ผมเคาะกระจกเรียกพี่เปรม........ พี่เปรมเห็นผมก็เปิดประตูให้ผมเข้ามาแบบไม่สบอารมณ์
ภายในรถที่มีแค่ผมและพี่เปรม มีบรรยากาศตึงเครียดซ่อนอยู่ พี่เปรมนั่งนิ่งไม่พูด หรือแม้แต่สบตาผมที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ
แต่ผมสัมผัสได้ว่า พี่เปรมใช้เวลานี้สงบสติอารมณ์ให้อยู่กับเนื้อกับตัว จะได้คุยกับผมแบบมีเหตุผล พี่เปรมชำเลืองให้ผม
เป็นสัญญาณบอกให้ผมอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้พี่เปรมเข้าใจ
“ เอ่อ พี่กำลังเข้าใจผิดนะ ที่พี่เห็นในไลน์ นั่นเพื่อนผม “
ผมพูดพร้อมยื่นมือถือให้พี่เปรมไปพิจารณา เห็นชัดๆ ว่าเจมส์แค่จะมาขอคืนดีกับผมเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรนอกเหนือกว่านั้น
พี่เปรมเงยหน้าจากโทรศัพท์ เหมือนคำตอบของผมยังไม่ดีพอที่จะทำให้พี่เปรมเชื่อใจ
“ มันเป็นใคร “ คำพูดเยือกเย็นของพี่เปรม ทำให้ผมเสียวสันหลัง
“ พี่ เค้าเป็นเพื่อนผมตั้งแต่สมัย ม.ต้น “
“ เพื่อนคุยกันแบบนี้หรอ “ พี่เปรมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แฝงด้วยความโกรธอยู่ภายในทุกคำพูด
“ พี่ไม่เข้าใจ เค้าแค่จะมาขอโทษ ผ... “ ผมพูดไม่จบ พี่เปรมก็ถามแทรกทันควัน
“ ชื่ออะไร “
“ ชื่อ เจมส์ ครับพี่ “
“ แล้วทำไมถึงทักกันแบบนั้น “
“ เค้าแค่จะมาขอโทษผม เค้าทำผิดกับผม “
พี่เปรมพูดด้วยประโยคที่ ผมเองก็ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน
“ แน่ล่ะ มันข่มขืน สน หนิ “
พี่เปรมพูดแบบไม่แยแส คนที่อยู่ตรงหน้า จู่ๆน้ำตาของคนฟังประโยคนี้ หลั่งไหลออกมาเหมือนเขื่อนที่แตก
ผมเอามือปิดหน้ากรีดร้องอย่างทรมาน ผมไม่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าจะรับสภาพของผมแบบนี้ได้หรือไม่
มือที่ปิดหน้าทั้งสองข้างซุกซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำซ่อนอยู่เต็มไปด้วยความโกรธและความเสียใจ
อดีตที่โหดร้ายทำให้ความทรมานเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ทุกครั้งเมื่อได้หวนนึกถึง พี่เปรมรู้เรื่องนี้หมดแล้วหรอ ไม่จริงใช่มั๊ย!!
หื.อ..อ..อ..ออ..อ.อออ..ออ.
หือ..อ..อ.อ.
หือ..อ.
ผมกลั้นน้ำตาไว้ พร้อมผายมือออก แม้ยังสะอื้นกับประโยคเมื่อครู่ แต่ก็ยังต้องถามพี่เปรมให้หายคาใจ
“ พี่..พ......พี่...พี่รู้เรื่องนี้มาจากใคร “
พี่เปรมเห็นผมร้องไห้ ก็เริ่มเบาเสียงลง น้ำตาของผมมีส่วนให้พี่เปรมใจเย็นขึ้นมาก
“ ต้น บอกพี่แบบนั้น “ พี่เปรมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมจับบ่าผม ทำให้ผมเริ่มคุมสติตัวเองได้บ้าง
ผมปาดน้ำตาหยดสุดท้ายก่อนที่จะบอกว่า
“ แล้วพี่.....พ.....พี่ ก็เชื่อหรอ..อ..ออ “
“ ไอต้นโกหกใครไม่เป็น “
ประโยคนี้เป็นเชื้อไฟชั้นดี ที่ทำให้ความเศร้าถูกแทนที่ด้วยความโกรธ........... เพราะอะไร..........
เพราะไอต้นเคยสัญญากับผมไว้ว่าจะไม่ไปบอกเรื่องนี้กับใคร กลับกลายเป็น ผมเองที่เป็นฝ่ายโมโหแทน
“ มันขึ้นกับมุมมอง อย่าพึ่งขัด!! ผมเคยมีอะไรกับ เจมส์ มาก่อนครั้งเดียว!!! แค่ครั้งเดียว และมันไม่ใช่การข่มขืน
ผมพร้อมเมื่อไหร่ ผมจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้พี่ฟัง ตอนนี้ขอให้รู้ไว้ว่า มันเองก็ไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น
เพราะถ้ามันทำอย่างที่พี่คิด มันตายคาตีนกูแน่ และถ้าพี่ถามผมมากกว่านี้ ระวังปากพี่จะอยู่บนตีน!!!!กู “
คำพูดที่เต็มไปความโกรธของผม ไม่ได้ทำให้พี่เปรมหวาดกลัวผมเลยแม้แต่น้อย
“ ไอต้น มันก็บอกพี่เหมือนกัน “ คำก็ไอต้น สองคำก็ไอต้น มึงเป็นผัวเมียกันรึไงว่ะ
“ งั้นฝากบอกไอต้น ว่าไปตายซะ!!! “
“ พี่จะถามผมทำไม ในเมื่อรู้เรื่องทุกอย่าง “
“ พี่แค่อยากจะรู้จากปาก ของ สน “
“ ถึง สน จะเห็นมันเป็นเพื่อน แต่มันไม่คิดอย่างงั้นแน่ เลิกติดต่อกับมันซะ “
“ บ้าป่าวพี่ มันอยู่เมืองนอกนะ มันติดต่อผมได้แค่ทางไลน์ “
“ แล้ว สน จะเลือกใคร ว่ามาเลย “ เชี่ยยยย จะหึงกูอะไรเบอร์นั้น
" เมื่อไหร่พี่จะได้ความชัดเจนจาก สน ซักที "
" คนรอมันเหนื่อยนะ "
ผมแอบส่งสายตามาให้พี่เปรม วินาทีนั้นผมสัมผัสถึงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของพี่เปรม ใบหน้าเรียบเฉยกลับซ่อนความเขินอายไว้อยู่ เมื่อนั้นถึงตระหนักได้ว่าพี่เปรมหายโกรธผมแล้ว เหลือเพียงแค่คาดหวังว่าผมจะพูดอะไรออกมา
“ เลือกพี่ดิ “ ผมพูดเบาๆ
พี่เปรมอมยิ้มเมื่อได้ยินคำนี้จากปากของผม รอยยิ้มของพี่เปรมช่วยทำให้สถานการณ์นี้จบลงไปได้ด้วยดี
“ ขอบคุณนะ “ พี่เปรมยกหน้าผม ส่งสายตาหวานเยิ้ม ก่อนประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของผม
ผมเขินอายจนต้องไปซุกหน้าบนอกของพี่เปรม พี่เปรมจับผมเงยหน้าขึ้นพร้อมถามว่า
“ พี่ขออะไรหน่อยได้ป่าว “ พี่เปรมพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“ ขอเป็นแฟนใช่มั๊ย “ ก็ได้แหละ แต่ขอเล่นตัวนิดนึงเนอะ
“ ขอเอาหน่อยดิ “ หาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!! ขอกันแบบนี้เลยเหรอ พี่เปรมกระพริบตา จ้องมองผมประหนึ่งเหยื่ออันโอชะ สายตาถวิลหาของพี่เปรมรุกฆาตผมไม่ให้ปฏิเสธความต้องการของพี่เปรม มันเป็นการยากที่ผมจะปฏิเสธพี่เปรมไป
ในเมื่อขอกันขนาดนี้ เดี๋ยวน้อง สน จัดให้!!!!
..... To Be Continue ....................................................
-
พี่เปรม ขอแบบนี้เลยรึ......
ข้ามขั้นนี่นา เหมือนถ้าได้แล้วจะชิ่งหรือเปล่า
แต่ทำไมต้น ไม่รักษาสัญญากับสน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอเอาก็ได้หรอ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m26: ข้ามขั้นไปหรือเปล่าจ๊ะพี่เปรม
-
:n1:
มาถึงตอน 7 แล้วนะครับ
ตอนนี้ NC18+ นะคร้าบบบบบผม
ถ้าอายุไม่ถึงก็กดข้ามไปก็ได้ แต่ไม่รู้ว่ายิ่งห้ามจะเหมือนยิ่งยุรึป่าวนะ 55555
ติชมได้เสมอนะครับ กับทุกตอนที่ผมอัพ
ยังไงก็ขอให้เสพนิยายผมให้สนุกนะครับ
Chapter 7 เจ็ดยับ จับ...
“ ขอเอาหน่อยดิ “ พี่เปรมกระพริบตา จ้องมองผมประหนึ่งเหยื่ออันโอชะ สายตาถวิลหาของพี่เปรมรุกฆาตผมไม่ให้ปฏิเสธความต้องการของพี่เปรม ผมแน่นิ่งไปซักพักมองเข้าไปในตาของพี่เปรมว่า พี่พูดเล่น หรือ เอาจริง
“ เปรม “ นี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมเรียก พี่เปรม โดยไม่มีคำว่า ‘ พี่ ‘ นำหน้า เหมือนในใจรู้อยู่เต็มอกว่า สถานภาพของพี่เปรมหลังจากนั้นจาก รุ่นพี่ที่เคารพ ได้กลายเป็น ผัวที่เค้ารัก
พี่เปรมพยักหน้าอย่างกับรู้คำถามที่ผมต้องการสื่อออกไป วันนี้พี่เปรมเอาจริง ไม่ได้หยอกล้อเหมือนที่เคยทำเป็นกิจวัตร
พี่เปรมคว้าผมเข้าหาตัว ถาโถมจูบใส่อย่างรวดเร็ว ผมรับจูบอย่างเต็มใจ ลิ้นสอดใส่ตวัดพันกันจนยุ่งเหยิง ความกระหายของแต่ฝ่ายทำให้บทจูบเร่าร้อน จนเกือบลืมหายใจ
“ อ๊า...... “ ผมพักหายใจ พร้อมจ้องมองอีกฝ่ายที่ยังคงกระหายในตัวผม พี่เปรมเลื่อนปาก พรมจูบผมไปทั่วร่าง
แต่แล้วเมื่อไซร้ซอกคอผม ผมเริ่มครางไม่เป็นภาษา
“ อ....อ...อ.ออ...อ๊า.....”
ผมปล่อยให้พี่เปรมเชยชมกับเรือนร่างของผมอย่างเต็มที่
“ พ...พ...พี่เปรม “
พี่เปรมเงยหน้าสบตามองผม
“ ไปเบาะหลังดีกว่า “ =0= ใครจะไปเยกันตรงเบาะหน้าล่ะ เดี๋ยวพี่เปรมสับสน ว่าอันไหน เกียร์รถ อันไหน เกียร์เรา หุหุ
พวกเราทั้งสองปีนป่ายไปเบาะหลัง พร้อมต่อยกสองกันอย่างสนุกสนาน เสื้อผ้าค่อยๆถูกปลดทีละชิ้นสองชิ้น สลับกับ จูบอย่างดูดดื่ม มือพี่เปรมลูบไล้ทั่วเรือนร่างผม โดนเฉพาะบริเวณหัวนมของผมที่พี่เปรมสนใจเป็นพิเศษ พี่เปรมดูดหัวผมทีละข้าง จนช้ำเป็นรอยแดง ผมไม่อาจกล้ำกลืนความรู้สึกด้วยการร้องกระเซ่ายั่วให้อารมณ์พี่เปรมร้อนเป็นไฟ จนเมื่อปราการด่านสุดท้ายถูกถอดออกไป รู้เลยว่าทั้งผมและพี่เปรมต่างกระหายซึ่งกันและกันอย่างเต็มที่
K พี่เปรม ชี้โด่ออกมา เหมือนต้องการทักทายผมหลังจากที่หลับอยู่ในกางเกงในมานาน มันมีขนาดใหญ่กว่าที่ผมคิดไว้เยอะ ผมโน้มตัวจับ K กระแทกปากหลายๆรอบ K พี่เปรมแข็งตัวเกร็งอย่างเต็มที่ ผมเริ่มใช้ลิ้นนุ่มๆ จี้ไปยังบริเวณส่วนหัวของพี่เปรม
พี่เปรมสะดุ้งโหยง เหมือนถูกจี้ด้วยของร้อน พี่เปรมเหมือนสติหลุดลอยไปซักพัก จังหวะนั้นเองผมใช้ปากให้เป็นประโยชน์อมของพี่เปรมอย่างเย้ายวน พี่เปรมเริ่มครางออกมาบ้างแล้ว
“ ส..สุดยอดเลย... สน “
“ ช้า...ช้า “
ของพี่เปรมใหญ่เกินกว่า ที่ผมจะอมไปได้มิดลำ แต่ด้วยสปิริตผมพยายามอย่างสุดความสามารถ
ท้ายที่สุดผมก็อมของพี่เปรมเข้าไปหมดจนได้ ลิ้นผมเลาะไต่ไปตามลำ K แม้ยังอยู่ในปากผมก็ตาม
พี่เปรมเห็นผมทำเพียงฝ่ายเดียว เพื่อไม่ให้เอาเปรียบ พี่เปรมทำแบบเดียวกับที่ผมทำ
“ อ๊าาา....... “ ผมร้องด้วยความเสียว แต่ก็ไม่อาจร้องดังมากได้ แม้ว่ารถที่เป็นพาหนะแห่งความสุขของเรา จอดแน่นิ่งกลางลานจอดรถคณะ แต่ถ้ามีใครผ่านมาแล้วสังเกตเห็นเงาตะคุ่มคงจะไม่ดีเป็นแน่ ผมหวังว่า คงจะไม่มีใครมาเห็น ไม่เช่นนั้นคงเป็นข่าวฉาวไปทั่วสถานศึกษา แต่วินาทีนั้นเราไม่ได้คิดถึงเรื่อง การสอบย่อยในคาบฟิสิกส์ หรือ การส่งผลแลปวิชางานช่าง เพราะเราทั้งสองกำลังสนใจกับกิจกรรมที่อยู่เบื้องหน้ามากกว่า
พี่เปรมกำลังเพลิดเพลินกับการลิ้มรส K ผม แม้จะใหญ่สู้พี่เปรมไม่ได้ แต่มันก็เพียงพอที่ทำให้พี่เปรมสำลักได้
“ อือออออ.อ....ออ..ออ.” ผมกดหัวพี่เปรมไม่ให้คลาย K ออกจากปาก
พี่เปรมดิ้นพล่านซักพัก ในใจผมแอบสะใจเล็กน้อยกับโอกาสทองของผม ใครจะไปคิดว่า เดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ผู้ที่หล่อเหลา มาดแมน เก่งไปทุกอย่าง สำเร็จไปทุกด้าน ต้องมาสยบให้กับลำแท่งของผม แม้ผมจะเป็นฝ่ายรับ สัญชาตญาณผู้ชายที่เคยฟันผู้หญิงไม่เคยจางหายไปไหน ผมแค่นำมาปรับใช้กับเพศเดียวกัน ในบางครั้งฝ่ายรับก็อยากคุมเกมส์บ้าง พี่เปรมเริ่มตีแขนผม บ่งบอกว่า หายใจไม่ออก ผมเริ่มใจอ่อนยอมให้พี่เปรมหลุดจากพันธนาการ
ทันใดนั้นพี่เปรมคว้าขาผมทั้งสองข้าง แหกขาผมพร้อมจ้องมองอะไรซักอย่าง ใช่แล้ว ปากประตูของผม คือ จุดมุ่งหมายสุดท้ายที่พี่เปรมใฝ่ฝัน พี่เปรมเอาคืนผมอย่างสาสม พี่เปรมเลียปากทางของผมอย่างหิวโหย หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ
เมื่อรู้ว่าอีกไม่ช้า ปากทางของผมคงต้องมีอะไรผ่านเข้ามาเป็นแน่ ทันใดนั้น พี่เปรมใช้นิ้วกลาง เบิกทางปากประตูให้กว้างขึ้น ปากประตูของผมเริ่มเป็นมิตรกับพี่เปรม พี่เปรมจึงส่งเพื่อนที่มีชื่อว่า นิ้วนาง และ นิ้วชี้ เข้าไปในตัวผมอีกระรอก
ผมเห็นสีหน้าของพี่เปรม พี่เปรมยิ้มอ่อนๆ รอยยิ้มเพียงแค่เล็กน้อย ก็สามารถกระชากหัวใจผม ให้ยอมทำทุกอย่างที่พี่เปรมต้องการ สุดท้ายผมก็ต้องเป็นฝ่ายถูกคุมเกมส์แล้วสินะ พี่เปรมถอนนิ้วออกมา แล้วใช้ลำแท่งขนาดใหญ่คับถุงยาง ล่วงล้ำเข้ามาในร่างกาย ปากประตูผมปรับสภาพไม่ทัน เพราะขนาดของพี่เปรมใหญ่มากเมื่อเทียบกับขนาดของนิ้วทั้งสาม
“ จะ.....เจ็บ “
ผมร้องออกมา มันแค่เป็นความเจ็บปวดทางกายภาพเท่านั้น เพราะในจิตใจลึกๆของผม กลับชอบความเจ็บแบบนี้แบบประหลาด
ทำไมนะ ทำไมผมเจ็บแล้วไม่รู้จักจำ ผมเคยถูกข่มขืนนะ ผมไม่ควรจะมีความสุขที่ถูกผู้ชายเอาหนิ
ฝ่ายนึงนอนหงายรับการมาเยือนอย่างเจ็บๆฟินๆ อีกฝ่ายหนึ่งหยุดจังหวะกระแทกชั่วครู่ พี่เปรมโน้มตัวเข้ามาจูบผมเพื่อให้ความเจ็บปวดนั้นหายไป มันได้ผลความเจ็บถูกแทนที่ด้วยความเสียว เสียงหอบกระเซ่าของพี่เปรมดังออกมาแบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ผมกำลังโดนเอา โดยรุ่นพี่ที่ทุกคนต่างหมายปอง สุดท้ายก็เป็นของผมแล้วสินะ
“ พี่ขออะไรหน่อยสิ “ พี่เปรมพูดพร้อมลูบหน้าคนที่อยู่เบื้องล่างอย่างอ่อนโยน ในขณะที่เอวกำลังโยกอย่างแข็งขัน
พี่เปรมก้มตัวพร้อมกระซิบหูผมอย่างแผ่วเบาว่า “ เป็นแฟนกับพี่นะ “
“ ค...คะ....ครับ “แรงกระแทกของพี่เปรม ทำให้คำพูดง่ายๆ ยังต้องเปล่งออกมาแบบไม่เป็นจังหวะ
“ ทำไม...ป้าบ....ถึง......ป้าบ.....น่า....ป้าบ......รัก.....ป้าบ.....แบบ.....ป้าบ.....นี้.....ป้าบ “
พี่เปรมเน้นคำพูด สลับกับการกระแทกที่เร่าร้อนแบบถึงพริกถึงขิง ถึงกระนั้นพี่เปรมก็ยังไม่ใส่จนสุดลำ เพราะกลัวผมเจ็บ
ผมนึกในใจว่ากระแทกแบบนี้ตูดกูพังพอดี ครับพี่เปรม
ก้นของผมเด้งสั่นทุกจังหวะที่ถูกกระแทก รวมไปถึง K ของผมด้วย มันเริ่มแข็งตัวและสั่นเทาหลังจากปรับสภาพกับความเจ็บได้
“ ลูกหมาให้พี่หน่อย “
อ่า พี่เปรมอยากเปลี่ยนอิริยาบถ เราค่อยๆเปลี่ยนท่ากันอย่างใจเย็น วันนี้ผมเป็นลูกหมาสี่ขาให้พี่เปรมวันนึงนะครับ
ผมแอ่นตัวให้ก้นผมงอนกับการสอดใส่ของพี่เปรม
“ ก้นงอนจัง “ พี่เปรมพูดอย่างชื่นชม พร้อมตีก้นด้วยความหมั่นเขี้ยว
จากนั้นทุกอย่างก็เหมือนเดิม พี่เปรมสอดใส่เข้ามาในตัวผมอีกรอบ รูทวารของผมเปิดกว้าง ทำให้การสอดใส่ง่ายมากขึ้น
“ ฟิตนะเรา “ แม้จะโดนเอามาซักพัก แต่ยังคงความฟิตไว้ให้ผัวแฮปปี้ได้สม่ำเสมอ
พี่เปรมเปลี่ยนการวางมือจากก้นแน่นๆของผม เลื่อนไปเขี่ยหัวนมผมจนเป็นไตขึ้นมาอีกรอบ ผมครางออกมาทันที
เหมือนเสียงครางในขณะที่ยังเป็นลูกหมา ทำให้พี่เปรมเผลอกระแทกเต็มลำ
“ พี่ขอโทษ “ พี่เปรมพูดอย่างเป็นห่วง เป็นห่วงว่าผมจะเจ็บ เป็นห่วงว่าผมจะจุก พร้อมชะลอจังหวะกระแทกให้เบาลง
แต่วินาทีนั้น ผมแทบครองสติไม่ได้ บิดตัวโก่งงอ ร้องลั่นออกมาด้วยความเสียว แบบไม่รู้ตัว
“ อ๊ะ.....อ๊า.......อ๊ะ.... คะ.....คะ....เค้าเงี่ยนนนน......อ่า~~~~~ “
สายตาของผมหันหลังพูดไม่อาจคาดเดาสีหน้าพี่เปรมในเวลานั้นได้ แต่ปฏิกิริยาตอบสนองของพี่เปรมก็รู้ได้ในทันทีว่า
พี่เปรมอยากกลืนกินผมไปทั้งตัว คำเอ่ยเปรียบเสมือนเป็นเชื้อไฟชั้นดีที่พี่เปรมกระแทกเข้ามาเต็มลำอย่างไม่เกรงใจ
“ เมียเงี่ยนหรอครับ...... “ พี่เปรมขู่คำรามอย่างบ้าคลั่ง
“ อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา ซี๊ดดดดดดดดดดด “ พี่เปรมร้องอย่างเปี่ยมอารมณ์
ผมเองก็เสียวซ่านไม่แพ้กัน
“ พ....พ.....พ....อ๊า......พี่เปรม~~~~~”
ผมเองก็เงี่ยนไม่น้อยหน้า ร้องเสียงหลง “ พี่ครับ ผมจะแตก.... แล้ว~~~~~“
เปรมโยกตัวเข้ามาไซร้ซอกคอ พร้อมพูดว่า “ ผัวครับไม่ใช่พี่ “ พี่เปรมพูดพร้อมหอมแก้มดังฟอดใหญ่
ผมกระตุกลำเรือ พ่นพิษน้อยของผม ผมเกร็งตัวทุกช่วงจังหวะที่กระตุกขับพิษออก พี่เปรมใจดีปาดพิษน้อยมาลองชิม
จะได้ไม่เสียของ จังหวะนี้ผมเห็นมัดกล้ามพี่เปรมอย่างชัดเจน เหงื่อของพี่เปรมไหลยาวเป็นทาง พี่เปรมถอนแท่งระเบิดออกจากตูดผม พร้อมกระตุกลำตัวเป็นจังหวะถี่ๆ พี่เปรมพ่นพิษรักตามผมมาติดๆ พี่เปรมถอดถุงยางพร้อมหยิบทิชชู่มาชำระร่างกายผมให้สะอาด หยดเหงื่อของพี่เปรมไหลท่วม ผมจึงเห็นอกเห็นใจในความพยายามของผัว
พี่เปรมดึงผมเข้ามากอดจากด้านหลัง แผ่นหลังของผมแนบติดกับซิคแพคของพี่เปรม เหงื่อพี่เปรมเปรอะเต็มหลังผมหมด แต่ผมไม่รู้สึกรังเกียจเลย กลิ่นเหงื่อของผู้ชาย เป็นกลิ่นที่เซ็กซี่ น่าดึงดูด ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงถึงไม่ค่อยชอบกัน
“ ผมรักพี่เปรมนะครับ “
“ เปรมก็รักสนนะ “ พี่เปรมจูบแผ่นหลังผมอย่างแผ่วเบา
พี่เปรมช้อนตัวผมพร้อมถามว่า “ อีกรอบมั๊ย “ พร่องมึงสิ ตูดกูพังหมดแล้วววววววววววว
“ พอก่อนๆ “ ผมห้ามปรามความหื่นของพี่เปรมที่ทะลุเกินลิมิต
พี่เปรมอมยิ้มคว้าตัวผมนอนกอดแนบแน่น สติของผมค่อยๆจางหายภายใต้อ้อมกอดอันอบอุ่นของพี่เปรม เหมือนตัวเองล่องลอยอยู่ในนภากาศ แหวกว่ายอยู่ในม่านหมอกแห่งความฝัน เหมือนผมกำลังฝันไปใช่มั๊ย มันเรื่องจริงหรือฝันกันนะ สติผมหายจมลึกดั่งเรือที่จมลงบนก้นมหาสมุทร วินาทีสุดท้ายที่จำได้ก่อนที่จะหลับ คือ สีหน้าของพี่เปรมที่เอ็นดูผม สายตาของพี่เปรมเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ถวิลหา
..
.
.
.
.
“ ตื่นแล้วหรอ “
ผมยังอยู่บนรถเหมือนเดิม แต่อยู่เบาะข้างคนขับ ตัวผมไม่ได้ถูกเปลือยเปล่า เสื้อนักศึกษาห่อหุ้มผมอย่างสมบูรณ์
พี่เปรมปรับเบาะให้ผมหลับได้อย่างสบาย มีผ้าห่มและหมอนไว้ให้ผมนอนแย่างพร้อมสรรพ
“ พี่เปรม กี่โมงแล้ว “
พี่เปรมยิ้มอย่างหื่นกาม “ บ่ายโมงแล้วครับ พี่ซื้อข้าวมาฝาก “
“ เอ้ยยยย ทำไมไม่ปลุกผมไปเรียนอ่ะ “
“ คาบฟิสิกส์ไม่เช็คชื่อ ซักหน่อย “ เป็นเดือนคณะแบบไหน สนับสนุนแฟนให้โดดเรียน
“ แต่ผมเรียนไม่รู้เรื่องนะ “
“ เดี๋ยวพี่สอนให้ ตัวต่อตัวเลย “ สายตาพี่เปรมยังคงหื่นกามกระหายเช่นเคย
“ แล้วทำไมผมนอนนานขนาดนี้อ่ะ “
“ หึ....หึ... “ พี่เปรมยังคงยิ้มแบบวายร้าย
ผมเลิกคิ้ว มองพี่เปรมด้วยความงุนงง
“ สน แตกไปสองรอบ ก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา “
อะไรกัน กูแตกไปรอบเดียวไม่ใช่หรอ อย่าบอกนะว่า........ พี่เปรม!!!!!
พี่เปรมพูดแบบแหยๆ “ แหม ก็สน ตอนหลับ น่ารักจะตาย พี่อดใจไม่ไหวหรอก “
อย่างที่คาด กูเสร็จมันไปอีกรอบเหรอเนี่ย คราวผมของขึ้นสวดพี่เปรมซะยับ
“ ทำไมไม่ปลุก ไม่ขอกันดีๆ รู้ป่ะว่าไม่ชอบ “
“ ทำอะไรไม่ดีตอนหลับ แล้วแบบนี้ผมจะเชื่อใจพี่ได้ยังไง “
ผมทิ้งข้าวของไว้เบาะหน้า สะพายเป้ เดินออกไปจากรถ ทิ้งพี่เปรมไว้ในรถตามลำพัง ผมได้ยินคำพูดลางๆว่า ‘ขอโทษ’
ไล่หลังมา ในเมื่อกูเป็นเมียอย่างเป็นทางการแล้ว และตอนเช้ากูง้อมึงจนหมดแรง ตอนนี้มึงต้องมาง้อกูบ้างแล้ว
พี่เปรมลงมาจากรถ ผมจึงรีบวิ่งหนีพี่เปรมไป แต่แล้วมีอะไรบางอย่างสะดุดผม
โอ๊ย................... ความเจ็บนี้ ช่ายแล้ว ตูดผมพังจริงๆด้วย ผมวิ่งไม่ได้อย่างที่ใจคิด เข่าผมอ่อนแรง
ร่างกายผมทรุดลงไปกับพื้น พี่เปรมเดินมาหาผม พร้อมยืนขำ ขำกับความเจ็บกูงั้นหรอ มึงจะไม่ง้อกูหรอ
“ เดินไม่ไหว ยังจะซ่าอีก “
ผมหน้าแดงไม่ใช่อาย แต่รู้สึกเสียหน้ามากกว่า ประโยคนี้ไอต้นชอบพูดกับผมบ่อยๆ แต่กับพี่เปรมไม่เคยนะ
ไม่คิดว่าจะได้เชื้อมาจากไอเชี่ยต้นด้วย
‘เออ ...... กูจะกลับบ้าน ….. เลิกยุ่งกับกูได้แระ’ วินาทีนั้นผมตอบตามสัญชาตญาณ เพราะถ้าเป็นไอต้นผมคงจะบอกไปแบบนี้
แต่พอผมชำเลืองตา เห็นสีหน้าของพี่เปรมยิ้มแบบอ่อนโยน เกลียดอ่ะ ใช้มุกนี้ตลอดเลยช่ายป่ะ มึงง้อแบบนี้ก็ได้หรอว่ะ ผมเคลิบเคลิ้มไปซักพัก ความโกรธของผมมลายหายสิ้น เหลือแต่รอยยิ้มบนมุมปากของผมเล็กๆ
“ เจ็บแบบนี้ ให้พี่ดูแลเถอะ “ พี่เปรมยื่นมือมาให้ผม
“ ผมดูแลตัวเองได้ “ เล่นตัวซักหน่อยล่ะกัน อิอิ
“ หมายถึง เจ็บทางใจ พี่จะดูแลเองกลับบ้านเรากันเถอะนะ “
พี่เปรมจับมือผม พร้อมประคองผมเดินเข้าไปในรถอีกครา คราวนี้ผมยอมเดินขึ้นรถโดยดี
“ ไปพักบ้านพี่นะ พี่ขาดคนอาบน้ำให้ “ ยังไม่สำนึก ไอคนบ้ากาม
“ ไม่ไว้ใจพี่อ่ะ “ ผมตอบไปตรงๆ อยากให้อีกฝ่ายจุก ทำกูจุกมาเยอะแล้ว
“ ไปหอก็ได้ แต่ว่าอย่าไล่พี่ออกไปเลยนะ ให้พี่ดูแลบ้างเถอะ “
พี่เปรมพูดด้วยเสียงเศร้าๆ รู้ทั้งรู้ว่าตอแหล แต่ผมก็ชอบได้ยินประโยคนี้จากปากของพี่เปรม
“ อืม.... ดูแลดีๆล่ะ “ ผมยิ้มตอบ พี่เปรมดูสีหน้าสดชื่นขึ้นทันตา
พี่เปรมขับรถไปซักพัก เหมือนมีคำถามผุดขึ้นมาในหัว จนโพล่งออกมา“ สน ครับ “
ผมหันหน้าควับ เลิกคิ้วสูง
“ เราไม่เปิดเผยเรื่องนี้ดีมั๊ย..... หมายถึง..... เราเปิดตัวเฉพาะกลุ่มได้ป่าว คือถ้าเด็กในมหาวิทยาลัยรู้เรื่องระหว่างเรา เราจะไม่มีชีวิตที่เป็นส่วนตัวเลยนะ พี่เองก็เจอมาเยอะ........ พี่อยากมีช่วงเวลาส่วนตัวบ้าง “
“ ผมก็คิดอย่างงั้นเหมือนกัน เปิดตัวเป็นแฟนกันเมื่อไหร่พี่อ่ะจะเดือดร้อน “
“ ทำไมล่ะ “ พี่เปรมถามอย่างสงสัย
“ พี่จะรับงานถ่ายแบบไม่ได้นะสิ งานถ่ายแบบเค้าต้องให้ผู้ชายถ่าย เพราะฐานแฟนคลับจะมีมากกว่า “
พี่เปรมพยักหน้าตอบรับ เหมือนเรื่องสำคัญแบบนี้ เราจะเข้าใจกันได้ง่ายกว่าที่คิด
“ โอเคงั้นพี่เปิดตัวกับคนเฉพาะกลุ่ม“
“เฉพาะกลุ่ม? “
“คนในชมรมไง”
“ ชมรมดนตรีหรอ “
“ ใช่แล้ว.......... พรุ่งนี้พี่ต้องไปซ้อมกีตาร์....... เสร็จแล้วไปเลี้ยงเหล้ากันต่อ…………… ไว้ไปเปิดตัวกัน “
ฟักยู!!!!!!!!!! แม่งคนในชมรม แม่งมีแต่ตัวพีคๆ เพราะชมรมดนตรีประจำมหาวิทยาลัย ขึ้นชื่อเรื่องความเสือกจนเป็นที่โจดจันกันไปทั่ว เรื่องดนตรีอ่ะพอได้ แต่เรื่องเสือกไม่แพ้ใคร ชมรมนี้มีได้สมญานามที่ได้รับการยอมรับว่า
สมาคมพ่อบ้านนักเสือกแห่งมหาวิทยาลัย
ซึ่งสมาชิกแต่ละคนก็คือคนรู้จักผมกับพี่เปรมทั้งนั้นแหละ
.
.
.
.
.
.
To Be Continue
ผมมาอัพเดทให้มนช่วงสงกรานต์ ใครจะเดินทางไปที่ไหน ก็ขอให้เดินทางดีๆ ปลอดภัยกันทุกคนนะครับ
ถึงเพื่อนๆชาว Thaiboyslove ครับ สุขสันต์วันสงกรานต์ครับผม :bye2: :bye2:
-
ท่าทางจะดัง น้องสนแซ่บมากค่ะ
-
พี่เปรม สน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แล้วสน ก็เสร็จเรียบร้อยโรงเรียนเปรม :ling1:
พี่เปรมจะเปิดเผยเฉพาะกลุ่มชมรมดนตรี
แน่ใจหรือว่า เรื่องคบกัน มันจะอยู่แค่ชมรมดนตรีเท่านั้น
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:laugh: น้องสนเตรียมตัวดังได้เลยคราวนี้อ่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
Chapter 8 มาแล้วนะครับ ขอให้สนุกกับช่วงวันสุดท้ายของวันสงกรานต์นะครับ
:mc4: :mc4: :mc4:
Chapter 8 มอมเหล้า...
ชมรมดนตรีประจำมหาวิทยาลัย ประกอบด้วยนักดนตรีเกือบร้อยชีวิต แต่ละชีวิตล้วนเป็นพวกชอบเสือก เผือกเรื่องชาวบ้านคืองานถนัดของเรา กลุ่มนักดนตรีจะมีกลุ่มเผือกย่อยๆหลายกลุ่ม กลุ่มย่อยที่ผมอยากแนะนำ คือ กลุ่มพ่อบ้านใจหมา (กูไม่รู้นะ ว่าใครคิดชื่อนี้) สมาชิกประกอบไปด้วย 5 คน ด้วยจุดประสงค์เพื่อฟอร์มทีมเป็นวงดนตรี ชื่อวง “ FULL MOON “ รับจ้างเล่นเพลงเป็นงานอดิเรก แต่เอาเข้าจริง พวกมึงก็แค่ตั้งวงหลอกๆ จุดหมายที่แท้จริง คือ การเผือกข่าวที่ปล่อยออกมาจากคนในชมรม
ผมขอแนะนำสมาชิกวง FULL MOON ให้ดีกว่า
นายณัฐกิตติ์ เปรมปรีชา (เปรม)
ตำแหน่ง: นักร้องนำ (หน้าตาดี ร้องเพลงเพราะ คนอะไรเพอร์เฟคได้ถึงขนาดนี้)
ตำแหน่งสำหรับกู: ผัวกูเอง
นายรณวีร์ ปิติรังสี (ต้นข้าว) หรือ ไอเหี้ยต้น
ตำแหน่ง: มือเปียโน (ถึงปากจะหมา แต่ลีลาบรรเลงเปียโน ฝีมือไม่เป็นรองใคร)
ตำแหน่งสำหรับกู: ที่ปรึกษาจิตประสาทคนใหม่ =0= กูขอคนเก่าได้ป่าวว่ะ พี่ปลายข้าว คิดอะไรอยู่ถึงให้มันมาเป็นที่ปรึกษาผม
นายเจนภพ ตุงคโยดม (ยอด)
ตำแหน่ง: มือกีตาร์
ตำแหน่งสำหรับกู: รูมเมทคนเก่าของผม ก่อนที่ผมจะย้ายหอไปอยู่กับ ต๋อง ผมชอบเรียกว่าพี่ยอด เพราะแกซิ่วมาหลายรอบแล้ว
นายรุ่งทรัพย์ ธนเกียรติ (ฮาร์ท)
ตำแหน่ง: มือเบส
ตำแหน่งสำหรับกู: แฟนคนใหม่ของแฟนเก่าผม
นายเรวัติ เริงสุทธิยากร (โจ้)
ตำแหน่ง: มือกลอง
ตำแหน่งสำหรับกู: พ่อสื่อ (กราบขอบพระคุณพี่โจ้มากที่สุด ที่ทำให้ผมกับพี่เปรมเป็นแฟนกัน)
สังเกตมั๊ยครับ สมาชิกในกลุ่มนี้ ผมรู้จักทุกคนเลย ก็เป็นอะไรที่น่าแปลกใจเหมือนกัน ที่สมาชิกล้วนเป็นคนใกล้ตัว
ผมเองเคยคิดที่จะไปสมัครชมรม แต่พอเห็นความเละเทะประกอบกับความไร้สาระ ผมคิดถูกแล้วแหละที่ไม่ไปอยู่ชมรมบ้าๆนั่น
ณ ร้านนั่งชิวแห่งหนึ่ง พี่เปรมจูงมือผมเดินผ่านผู้คนมากมายไปยังโต๊ะข้างหน้าสุด โต๊ะของสมาชิกกลุ่มพ่อบ้านใจหมานั่นเอง เสียงเปียโนของไอต้นดังก้องกังวานอยู่กลางเวที มือของต้นแข็งเกร็ง ร่างพริ้วไหลไปตามบทเพลง บทเพลงอันไพเราะนุ่มนวล คละคลุ้งบรรยากาศอบอวล ทุกคนในร้านต่างเงี่ยหูฟังบทเพลงของไอต้นอย่างตั้งใจ ผมก้าวขาไปแค่ครึ่งร้าน ก็ต้องให้พี่เปรมประคองผม เพียงแค่ท่าเดินก็ดูออกแล้วว่าไปโดนอะไรมา แต่ผมไม่อายหรอก เพราะใครๆในร้านคงเข้าใจผิด คิดว่าผมเมาจนเดินไม่ไหวเลยต้องให้เพื่อนช่วยพยุง
“ เดินไม่ไหวละซิ “ เสียงไอโจ้ดังลั่นลอยมา กระแทกหูผมอย่างจัง ไอโจ้ส่ายหัวเบาๆ แซวพวกเราตั้งแต่ไกล
ผมทราบดีอยู่แล้วว่า เรื่องการคบกันระหว่างผมและพี่เปรมถูกแพร่กระจายไปในกลุ่มสมาคมพ่อบ้านนักเสือกอย่างรวดเร็ว
พี่เปรมกับผม ทักทายเพื่อนทุกคนที่อยู่บนโต๊ะ รวมไปถึงไอต้นด้วย แต่ดูไอต้นจะสนใจในบทเพลงมากกว่า
“ น้องขาพลิกเว้ย “
พี่เปรมโกหกแก้เขิน ในขณะที่ ไอยอดกับไอฮาร์ท มองหน้าเชิงตำหนิ ด้วยเหตุมาสาย
พี่เปรมเดาสีหน้าออก “ กูสอนการบ้านให้น้อง เลยมาช้า “
“ กี่ยกล่ะ อุ๊ยไม่ใช่ กี่ข้อ “
พี่โจ้ยังคงรุกล้ำอย่างเต็มที่ สมเป็นพ่อสื่อซะเหลือเกิน
“ ผมให้พี่เปรมติววิชากลศาสตร์อ่าครับ “
ผมพูดอย่างสุภาพ ขัดกับบทสนทนาทั่วไปในวงเหล้า
“ กูสอนเรื่องแรงให้น้องอ่ะ “
“ อย่างมึงแรงอยู่แล้ว ดูสิ น้องเดินไม่ไหวนะมึง มึงอ่ะใช้ไม่ได้ “
พี่โจ้ยังคงต้อนพวกเราด้วยบทสนทนา 18+
พี่เปรมสบถใส่
“ กูหมายถึง แรงเสียดทาน ไอสัด “
“ เสียดสีอยู่แล้ว ถ้ามึงใส่ถุงอ่ะ “
พี่โจ้หยอดมุขทุกครั้งที่มีโอกาส
พี่เปรมสบตาพี่โจ้เขม็ง เอ่ยปากดุๆ “ พอๆ เกรงใจรุ่นน้องกูด้วย “
พี่เปรมละสายตาอาฆาตจากพี่โจ้ หันมามองหน้าผมด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปราวกับคนละคน รอยยิ้มอ่อนๆของพี่เปรมปรากฎอยู่เบื้องหน้า แสงไฟสีเหลืองนวลสาดส่อง ทำให้หน้าตาของพี่เปรมมีมูลค่ามากขึ้นหลายเท่าตัว
ร้อนจัง =///=
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ร้อนจัง =///=
แก้มขาวนวลบริสุทธิ์ของผม เต็มไปด้วยสีแดงฉานทั่วบริเวณ เลือดในร่างกายสูบฉีดเร็วผิดปกติ พี่เปรมลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา ผมหลบสายตาพี่เปรมด้วยความเขินอาย แต่ยังทันเห็นจังหวะหัวเราะสุดแสนจะเอ็นดู น่ารักของพี่เปรม สายตาพี่เปรมแบบนี้ไม่ค่อยมีใครได้เห็นบ่อยนัก พี่โจ้หันมองด้วยสีหน้าประหลาดใจ เหมือนในใจคิดว่า พี่เปรมมีมุมอ่อนโยนได้ด้วยเหรอ
พี่เปรมจับคางผม ทันทีที่ผมสบตาพี่เปรม พี่เปรมก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ ฮะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า แก้มแดงหมดแล้ว “
ทุกคนในวงต่างส่งเสียงหวีดร้อง ผิวปาก ผมทำตัวไม่ถูก ได้แต่ก้มหน้าอมยิ้มเหมือนเป็นบ้า
“ พอๆๆ กูไม่อยากดังนะมึง “
" จะทำกันตรงนี้มั๊ยครับ คุณเปรม "
พี่ฮาร์ทยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เห็นความหวานเลี่ยนของเราเป็นเรื่องน่าสนุก
" กูมานี่ก็เพื่อเปิดตัวกับพวกมึงเท่านั้น แค่พวกมึงนะ เข้าใจที่กูพูดป่ะ "
“ เออ เชื่อพวกกูได้เลย พวกกูเก็บความลับเก่งมาก “
พี่โจ้พูดอย่างเริงร่า พร้อมกระซิกให้พี่ฮาร์ทและพี่ยอดรู้งาน พี่ฮาร์ทและพี่ยอดพยักหน้ายิ้มเปี่ยมไปด้วยเล่ห์กลเหลือร้าย
“ เก่งพ่องมึงดิ “ พี่เปรมสบถด่าเพื่อนรักทั้งสามตัว
“ มึงสัญญากับกูไว้แล้ว ถ้ามึงกับสนได้คบกันเมื่อไหร่ มึงจะเลี้ยงเหล้ากู “
ได้ที พี่โจ้เอ่ยสัญญาที่พี่เปรมติดค้างไว้
“กูด้วยๆ กูด้วยๆๆๆๆ”
พี่ยอดกับพี่ฮาร์ท ร่วมกันโอดครวญเหมือนสังภเวสีขอส่วนบุญ เรื่องกินฟรีเป็นเรื่องใหญ่สำหรับกลุ่มนี้
พี่เปรมส่ายหน้าเหมือนจะปฏิเสธ แต่ก็สั่งเหล้ามาตามคำขอของเพื่อนๆ บทสนทนาขาดหายไปซักพัก เมื่อมีเหล้าชั้นดีวางอยู่ตรงหน้า ทุกคนค่อยๆดื่มเหล้าไปทีละแก้วสองแก้ว เสียงชนแก้ว เคร้ง เคร้ง ดังอย่างไม่ขาดสาย
“ สน กินเยอะๆนะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง “ พี่เปรมยื่นแก้วเหล้าให้ผม
“ ชน!!!!!!!! “ เสียงพี่โจ้ดังลั่นแข่งกับเสียงขอบแก้วที่กระทบกันดัง เคร้ง เคร้ง
" รู้ป่ะตอนแรกพี่เปรมแอบมาบ่นพี่ ว่าน้องสนเป็นผู้ชายแท้ แค่หน้าตาน่ารักเหมือนผู้หญิง"
" เอาจริง พี่เองก็ลังเล น้องสนดูไม่สาวอ่ะ พี่คิดอยู่นานเลยนะ กว่าจะคอนเฟิร์มให้พี่เปรมไปจีบ "
พี่โจ้พูดออกอรรถรส
" แบบนี้แหละกำลังดี " พี่เปรมเกาหัวแบบเขินๆ
คุยกันไปได้ซักพัก สายตาของพี่เปรมชำเลือง พี่ฮาร์ทซึ่งนั่งคอพับคลับคล้ายคนเมา สายตาทุกคนที่เหลือต่างประสานกัน ทุกคนพยักหน้าเบาๆ บอกกันและกันว่า ยังมีสติดีครบถ้วน ตอนนี้ฮาร์ทถูกมอมเหล้าเรียบร้อยไปแล้ว การเปิดตัวระหว่างคู่ผมกับพี่เปรมให้สาธารณะทราบเป็นการอำพรางจุดประสงค์ที่แท้จริงในวันนี้
วันนี้พวกผมมามอมเหล้าพี่ฮาร์ทเพื่อหยั่งรู้ ความสัมพันธ์เบื้องลึกระหว่างพี่ฮาร์ทกับขวัญ
แม้แต่ไอต้นที่เล่นเปียโนอยู่ก็ทราบแผนการนี้ ไอต้นส่งสัญญาณให้ทางร้านเปิดเพลงจากแผ่นซีดี พร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้
เดินเข้ามาในวงเหล้า พี่เปรมยื่นแก้วเล็กๆที่บรรจุไปด้วยเหล้าบริสุทธิ์ส่งให้ พี่โจ้กรอกเหล้าใส่ปากพี่ฮาร์ท
พี่ฮาร์ทอ้าปากรับของเหลวใสๆเข้าไปในร่างกาย สติของพี่ฮาร์ทหลุดลอยอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น
เป็นสภาพที่ดีอย่างยิ่งในการซักถามเรื่องราวส่วนตัวแบบหมดเปลือก
ต้นเริ่มยิงคำถาม “ มึงไปคบกับขวัญตั้งแต่เมื่อไหร่ “
“ เดือนนึงแล้ววววว ไอต้นนนนน มึงโอเคป่าวววววววว “
พี่ฮาร์ทแทบจะหมดแรงพูด ตอบคำถามด้วยความยากลำบาก พร้อมปล่อยลมหายใจแรงๆ เหมือนคนขาดอากาศหายใจ
“ โอเคเว้ย มึงอย่าคิดมาก “ ต้นตบไหล่พี่ฮาร์ทเบาๆ
ต้นส่งสายตาให้ผมถามพี่ฮาร์ทบ้าง
“ มึงจะไม่ถามอะไรเลยหรอ “
ผมคิดในใจว่า ไอเชี่ยต้นกระแนะกระแหนผมอยู่ไม่น้อย ทำไมคนเจ้าชู้แบบผมสามารถหาคนรักได้ง่ายดายขนาดนั้น
“ ส่วนน้องสน คงไม่มีปัญหามั้ง “ พี่ยอดตอบคำถามแทนผม เพื่อไม่ให้ผมกับต้นทะเลาะกัน
“ กูขอโทษเว้ย .....ฮือ....ออ.ออออออ “ พี่ฮาร์ทพร่ำเพ้ออย่างขาดสติ
“ ใจเย็นมึง กูไม่สนใจเรื่องขวัญแล้ว “
ต้นโอบไหล่พี่ฮาร์ทที่กำลังนอนเลื้อยอยู่บนโต๊ะ เม็ดเหงื่อของพี่ฮาร์ทแตกเป็นเม็ดๆ ร่างกายพี่ฮาร์ทสั่นเทาคล้ายคนป่วย
พี่ฮาร์ทเอนตัวบนเก้าอี้ทรงสูง จู่ร่างกายพี่ฮาร์ทเสียหลัก ไร้จุดค้ำยืน เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น พี่ฮาร์ทก็ถูกแรงโน้มถ่วงดูด
ร่างกายกำยำนอนกองลงบนพื้น แน่นิ่งหมดสติ
“ เชี่ย!!!!!! “ ทุกคนต่างพากันตกใจ
ไอต้นซึ่งอยู่ตำแหน่งใกล้ที่สุด ประคองร่างของพี่ฮาร์ท บรรยากาศบนโต๊ะเปลี่ยนไปเป็นโหมดเครียด
ทุกคนให้ความสนใจอาการของพี่ฮาร์ท เสียงต่างๆดังขึ้นโดยไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใครบ้าง
“ พาไปโรงพยาบาลดีกว่า กูว่าเป็นลมชัก “
“ ลมชักเหี้ยอะไรหมดสติขนาดนั้น “
“ เป็นไรว่ะ ทำใจดีๆ ไว้ก่อน “
“ มันหายใจอยู่เว้ย อย่าตื่นเต้นดิ “
“ ตื่นเต้นที่ไหน กูตกใจ “
“ ยังไงพาไปโรงพยาบาลดีกว่า “
“ มันคงไม่เป็นอะไรมากหรอก พามันไปพักผ่อนก็พอมั้ง “
“ กูว่าไปโรงพยาบาลดีกว่าว่ะ กูเห็นมันสั่นเป็นเจ้าเข้าเลยว่ะ “
พี่โจ้รีบวิ่งมา เอามือเนียนนุ่มจับหน้าที่ไร้สติของพี่ฮาร์ท
“ เดี๋ยวกูไปส่งมันเอง “
พี่โจ้ประคองร่างกำยำของพี่ฮาร์ท พาเดินออกจากร้าน
พี่เปรมดึงมือพี่โจ้ “ มึงขับเองไม่ได้ มึงแดกเยอะแล้ว “
พี่ยอดอยากพูดเสริม แต่โดนไอต้นพูดแทรก
“ พวกมึงก็แดกเยอะเหมือนกันหมดแหละ เดี๋ยวกูไปส่งมันเอง “
“ โอเค ฝากหน่อยนะมึง เดี๋ยวกูเคลียร์ค่าเหล้า ออกตังค์ไปเท่าไหร่ อย่าลืมมาคิดกับพวกกูด้วยนะ “
ไอต้นแบกร่างหนุ่มไซส์หนา เดินย่องๆออกจากร้าน ละสายตาที่เห็น ผมสังเกตเห็นรอยยิ้มเฉกเช่นเดียวกันตอนที่กลั้นหัวเราะ รอยยิ้มจางๆของพี่ฮาร์ท ปรากฏให้เห็นจากระยะไกล มีเพียงแค่ผมที่สังเกตเห็นรอยยิ้มแบบนั้น
เสียงพี่ยอดดังขึ้นคั่นจังหวะเคลือบแคลงของผม
“ เหลือเยอะเลยว่ะ “
พี่ยอดมองขวดเหล้าทรงสูง แอบบ่นเสียดายไม่ได้ ขวดเหล้าเจ้ากรรมกระแทกลงสู่พื้นดิน ในจังหวะเดียวกับที่พี่ฮาร์ทล้มลงไป
พี่โจ้ตวาดกลับ “ จะมาเสียดายอะไรกับเหล้า ที่เหลืออยู่ก็แทบจะแดกไม่หมดแระ “
พี่ยอดเหมือนยังคงห่วงเหล้าอยู่อีก “ งั้นแดกที่อยู่บนโต๊ะให้หมดก่อน คนละแก้วก็หมดแระ “
“ กูเสียดายเหมือนกัน งานนี้จ่ายบานเลยว่ะ “
พี่เปรมอดบ่นแบบเสียดายไม่ได้
พี่โจ้ชงเหล้าสี่แก้ว ให้ผม พี่เปรม พี่ยอด และ ตัวมันเอง ดื่มอีกซะแก้วก่อนกลับ ทันทีที่ผมได้กระดกแค่อึกเดียว
ชั่วอึดใจเดียวสติผมก็วูบหายไปชั่วขณะ ทักษะการปฏิเสธและการยับยั้งชั่งใจ ถูกกลบไปด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
ผมรู้สึกเหมือนหุ่นเชิดที่ใครก็สามารถชักใยผม ให้ผมทำอะไรก็ได้ตามปรารถนา
“ รีบถาม ก่อนที่ไอต้นจะมา “
“ ถามเลยสิ ไอเปรม “
เสียงพูดในระยะเผาขน กลับรู้สึกว่าแผ่วเบาเหลือเกิน เมื่อผมอยู่ในสภาพแบบนี้
ภาพสุดท้ายที่จำได้ คือ ภาพของพี่เปรมจ้องมองผมด้วยสีหน้าที่จริงจัง พร้อมถามคำถามมากมายต่างๆนานา
“ ถูกข่มขืนได้ยังไง “
“ เคยโดนต้นทำร้ายร่างกายหรอ “
“ ตัดขาดจากต้นไปแล้วหรอ “
กล้ามเนื้อปากของผมขยับรับคำกับทุกคำถามที่ถาโถมใส่ ผมไม่รู้ตัวว่าตอบอะไรไปบ้าง
รู้แค่ว่า
รู้แค่ว่า
คำถามเหล่านั้น
ถ้าผมยังมีสติดีอยู่ ผมจะไม่มีทางตอบออกมาอย่างแน่นอน
.
.
.
.
To Be Continue...........................
-
เอาล่ะสิ เรื่องนี้มีปม
ปมใหญ่ซะด้วย. น่าติดตามครับ,,,
-
:mew2:
-
สรุปว่ารักกันรึเปล่านี่ หรือแค่ความอยากรู้
-
ค้างงงงง
สรุปแปนมอมสนเหรอ
-
:z13:มาต่อด่วนๆน่ะคะ
-
:pig2: สวัสดีครับผม :pig2:
มาอัพอีกตอนตามคำเรียกร้อง สดๆร้อนๆ เลยครับผม
ยังไงฝากติดตามเรื่องราว ของ นุ้งสน ด้วยเน้อ
Chapter 9 ตัดขาด
ภาพสุดท้ายที่จำได้ คือ ภาพของพี่เปรมจ้องมองผมด้วยสีหน้าที่จริงจัง มองหน้าสบตา เมื่อเห็นผมยังพอมีสติอยู่บ้าง
พี่เปรมเริ่ม ถามคำถามมากมายต่างๆนานา ผมเองจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตอบอะไรไปบ้าง
“ ถูกข่มขืนได้ยังไง “
“ เคยโดนต้นทำร้ายร่างกายหรอ “
“ ตัดขาดจากต้นไปแล้วหรอ “
“ ตอนนี้ยังเกลียดไอต้นอยู่ใช่ป่าว “
“ สน ได้ยินพี่พูดรึป่าว “
สติลางเลือนใกล้จะหมดลมของผม วินาทีนั้น ผมใช้กำลังเฮือกสุดท้ายในการตอบ ก่อนที่จะเข้าสู่นิทรา ความฝันในวัยเรียนย้อนกลับมาหาผมเร็วกว่าที่คาด ไม่ว่าผ่านไปกี่ปี ความรู้สึกและความทรงจำในช่วงชีวิตที่ผมยังเป็นนักเรียนยังฝังลึกในใจอย่างแม่นยำ ผมจำได้ทุกช่วงเวลาที่ผมอยู่ในโรงเรียน แม้ว่าความทรงจำบางอย่างจะไม่ใช่เรื่องงดงามซะเท่าไหร่
ในช่วงมัธยมปลาย แม้ผมจะมีเพื่อนเยอะ แต่เพื่อนที่จริงใจหาได้ยากมากขึ้น แต่ละคนล้วนปกปิดด้านมืดของตัวเอง และสร้างภาพตนเองให้เป็นเทวดาในสายตาคนอื่น ชีวิตในช่วงมัธยมปลายจึงเป็นช่วงชีวิตที่ทำให้เราได้ตระหนักถึงความสำคัญของเพื่อนอย่างแท้จริง ไม่เหมือนกับตอนสมัยชั้นประถม ยังเล่นแปะแข็ง แย่งของเล่น เล่นฟุตบอล เล่นเกมส์ ด้วยกัน เมื่อเราโตขึ้นมุมมองของเราจะเปลี่ยนไป เพื่อนสนิทได้ควรเป็นเพื่อนที่ดี สามารถคุยได้ทุกเรื่อง มีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน พร้อมเสียสละได้ทุกอย่าง แม้กระทั่ง [ตาย] แทนกันได้
นับว่าผมโชคดีมากที่เจอเพื่อนแบบนี้ เพื่อนที่ผมสนิทที่สุด 3 คน ในแต่ละชั้นปี
ม.4 เจมส์
ม.5 ต๋อง
ม.6 ต้น
จากทั้งสามคน ต๋องเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมยังคุยได้จนถึงปัจจุบัน ส่วนที่เหลืออีกสองคนนั้นล่ะ คนนึงหายตัวไปจนไม่ทราบว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร ส่วนอีกคนแม้จะเจอหน้าทุกวี่วันแต่ก็เหมือนตายจากกันไปนานแล้ว
.
.
.
.
.
*************************************************************************
ย้อนกลับไปในช่วงมัธยมศึกษาปีที่ 6 ณ โรงเรียนคริสต์แห่งหนึ่ง นักเรียนในโรงเรียนแห่งนี้เป็นผู้ออกแบบแฟชั่นจนเป็นกระแสนิยมที่ใครๆก็ต้องทำตาม ด้วยการตัดขากางเกงสีน้ำเงินให้สั้นจนแทบจะเห็นกางเกงในบ็อกเซอร์โผล่ออกจากกางเกง ในขณะที่ทรงผมช่างสวนกระแสกับกางเกงขาสั้นซะเหลือเกิน ทรงผมรองทรงสูงถูกดัดแปลงให้ดูยาวเกินกว่าที่โรงเรียนกำหนด โดยเฉพาะทรงผมหน้าม้าปัดสไตล์เกาหลีเป็นเทรนด์ใหม่ ที่ช่างตัดผมในละแวกโรงเรียนต้องทำตามคำขอของเด็กเพื่อดึงดูดลูกค้าวัยละอ่อน ผมเองก็ไม่ทราบหรอกว่า การทำแบบนี้จะช่วยเพิ่มความหล่อ ความแพงได้หลายเท่าตัว ผู้หญิงต่างโรงเรียนต่างพากันหลงเสน่ห์นักเรียนชายลุคแบบนี้
สองหนุ่มกางเกงน้ำเงิน กำลังเดินซื้อหมูปิ้งด้วยกันก่อนเรียนคาบบ่าย สำหรับวันนี้ท้องฟ้าดูแจ่มใส เช่นเดียวกับผิวพรรณของสองหนุ่มดูขาวสว่างใสท่ามกลางแสงแดด ทั้งสองคนคุยไปกินไป พร้อมก้าวขาทีละก้าวอย่างช้าๆ เพื่อใช้เวลาพักเที่ยงให้คุ้มค่าที่สุด ก่อนที่จะเรียนวิชาคณิตศาสตร์ในคาบบ่าย สองหนุ่มเดินคุยกระหนุงกระหนิง โอบไหล่เดินคุยอย่างเริงร่า ทำให้สาวๆรอบข้างที่สังเกตเห็นความสนิทสนมของเรา จับกลุ่มนินทาพวกเรากันอย่างสนุกสนาน สายตาอิจฉาพุ่งมายังทั้งสองหนุ่ม แต่ทั้งสองหนุ่มไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง ราวกับผู้หญิงที่อยู่รอบข้างเป็นเพียงแค่รูปปั้น
“ สน......ป้อนหน่อยๆ “ หนุ่มร่างสูง ร้องขอหมูปิ้งจากอีกฝ่าย เพราะ ถุงที่หมูปิ้งเกือบสิบไม้กลับตกไปอยู่กับหนุ่มร่างเล็ก
“ ยื่นปากมา “ หนุ่มร่างเล็กถือหมูปิ้งที่ถูกกินไปครึ่งหนึ่ง ยกแขนเหนือหัวเล็กน้อย เพื่อให้หนุ่มร่างสูงได้ลิ้มรสชาติ
“ ป้อนอีกไม้ให้กูหน่อย “ หนุ่มร่างสูง ร้องขออีกครั้ง
“ ต้น มึงดูสายตาผู้หญิงที่นั่งตรงนู้นก่อนดีมั๊ย “
หนุ่มร่างเล็กสะกิดให้หนุ่มร่างใหญ่หันไปดูคนรอบข้าง หนุ่มร่างใหญ่เหล่มองไปชั่วครู่ ก่อนเอ่ยขึ้นมาว่า
“ จะแคร์ผู้หญิงทำไมว่ะ ป้อนกูเถอะหน่า “
หนุ่มร่างเล็กสูญเสียจังหวะ โดนหนุ่มร่างใหญ่คว้าถุงหมูปิ้งมาเป็นของตน หนุ่มร่างเล็กจึงเป็นฝ่ายที่ร้องขอแทน
“ ป้อนกูหน่อยดิ “ คราวนี้หนุ่มร่างเล็กเป็นร้องขอบ้าง
" กินเยอะ แต่ทำไมตัวเล็กจังว่ะ มึงอ่ะ " หนุ่มร่างใหญ่ใช้มือข้างซ้าย ล้วงเข้าไปในเสื้อ สัมผัสท้องน้อยของหนุ่มร่างเล็ก
หนุ่มร่างใหญ่ลูบคลึงอยู่พักใหญ่ ราวกันเป็นเนื้อหนังของตัวเอง
" ป้อนกูเถอะคร้าบบ กูหิวมาก มึงมัวแต่ลีลาอยู่นั่นแหละ " หนุ่มร่างเล็กบ่นพึมพำ
หนุ่มร่างใหญ่ยื่นแขนพร้อมหมูปิ้งในมือ หนุ่มร่างเล็กอ้าปากพร้อมงับหมูปิ้งเข้าเต็มคำ แต่หนุ่มร่างใหญ่ค่อยๆชักแขนกลับ หลอกล่อหนุ่มร่างเล็กไล่ตามหมูปิ้งด้วยสายตา หนุ่มร่างเล็กเขย่งขาเล็กน้อยพร้อมอ้าปากไล่ตามหมูปิ้งจนลืมตัว กว่าจะรู้สึกตัวริมฝีปากสีชมพูของหนุ่มร่างเล็กก็ไปสัมผัสแก้มขาวๆของหนุ่มร่างใหญ่เข้าเต็มเปา หนุ่มร่างใหญ่หน้าแดงทันที ในขณะที่ผู้หญิงบริเวณข้างเคียงกรี๊ดกร๊าดอย่างกับโดนน้ำร้อนลวก
“ พอมึงอกหัก มึงอ่อยแม้กระทั่งกูหรอ “ หนุ่มร่างใหญ่หยิกแก้มป่องๆของหนุ่มร่างเล็ก เป็นการลงโทษ
“ โอ๊ย เจ็บ....บบ...อือ…..อู......เอ็บ.....ไอ....อัด...” หนุ่มร่างเล็กร้องเสียงอู้อี้ ครวญครางไม่เป็นภาษา
หนุ่มร่างใหญ่พอใจกับการลงโทษจึงปล่อยแก้มหนุ่มร่างเล็ก กลับคืนสู่ที่เดิม
“ ทำหน้านอยๆ มีอะไรล่ะค่าบบบบบ “ หนุ่มร่างใหญ่สังเกตหนุ่มร่างเล็กหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ ทำไมกูจีบใครจริงจัง เสือกจีบไม่ติด พอทีกูจีบเล่นๆ เสือกรักกูจริงขึ้นมาซะงั้น “ หนุ่มร่างเล็กบ่น
“ นี่มึงยังไม่ตัดใจจากแป้งอีกหรอว่ะ “ หนุ่มร่างใหญ่โพล่งถาม
“ เออสิว่ะ กูขับรถไปส่งทุกเย็นเลยนะ “ หนุ่มร่างเล็กตอบแบบจริงจัง
“ ตีนมึง ถึงคันเร่งด้วยหรอว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า “ หนุ่มร่างใหญ่หัวเราะไม่หยุด
“ ขำง่ายเนอะมึงอ่ะ กูจะลองอีกซะครั้ง “
“ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ............ จะจีบก็จีบไป แต่อย่าร้องไห้กลับมานะ ครั้งนี้กูไม่ปลอบมึงแล้วนะ “
“ ปลอบกูก็ไม่ได้ ใช่สิ พอมึงมีแฟนก็หายหัว ไม่สนใจกูเลย “ หนุ่มร่างเล็ก เบ้ปากเล็กของเขา ใส่หนุ่มร่างใหญ่
“ กูว่าเป็นมึงมากกว่ามั้ง ...................กูกับขวัญคบกันก็ทำตัวปกติดีนะ กูอยู่กับมึงมากกว่าขวัญอีก ทำมาเป็นบ่น “
หนุ่มร่างใหญ่ส่งสายตาอ้อนๆ ให้เพื่ออีกฝ่ายหายงอน อีกฝ่ายแหงนหน้าเล็กน้อยมองตอบ พร้อมทอดถอนใจว่า
“ อยากตัวสูงเหมือนมึงจัง จะได้มีแฟนกับเค้าบ้างซะที “
หนุ่มร่างใหญ่ลูบหัวอีกฝ่าย ปลอบโยนอีกฝ่ายที่กำลังตัดพ้อเรื่องความสูงของตัวเอง
“ ไม่เห็นเกี่ยวเลย “
“ เกี่ยวดิ กูก็อยากปกป้องเหมือนกันนะ “ หนุ่มร่างเล็กคิดในใจว่า จะมีผู้หญิงซักกี่คน ที่ชอบผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง
ปกป้องใครก็ไม่ได้ แถมยังต้องให้เพื่อนตัวเองปกป้องอีก
--------- อยากปกป้อง --------
ไม่รู้ว่าคำนี้ไปสะกิดใจส่วนไหนก็ไม่ทราบ หนุ่มร่างใหญ่อึ้งไปซักพัก------ ก่อนเอ่ยว่า
“ปกป้อง.............กูแทนได้มั๊ย“ สายตาหนุ่มร่างใหญ่วิงวอน แอบใส่ความคาดหวังไปกับประโยคนี้เพื่อสื่อสารให้อีกฝ่ายทราบ
“ จะให้กูขับรถไปส่งมึงที่บ้านวันนี้ ...ใช่ป่ะเนี่ย “ หนุ่มเล็กมองค้อนเล็กน้อย
“ ใช่แล้วครับ เจ้าเด็กดื้อ “ หนุ่มร่างใหญ่ยืนยิ้มร่า วางถุงหมูปิ้งลงบนโต๊ะ มือทั้งสองข้างที่กำลังว่างอยู่จับแก้มอีกฝ่ายพร้อมคลึงแก้มไปมา หนุ่มเล็กจึงใช้มือข้างขวา ข้างถนัด เขกหัวหนุ่มร่างใหญ่ให้ปล่อยมือออกจากแก้ม
“ โอ๊ย!!!!!!!!!!!! “
“ เด็กดื้อ เค้าเจ็บนะ “ หนุ่มร่างใหญ่ส่งเสียงสำออย ร้องโอดครวญแบบจะเป็นจะตายให้ได้
“ เด็กดื้อพ่องมึงดิ เรียกได้ปัญญาอ่อนชิบหาย “ หนุ่มร่างเล็กเขกหัวอีกรอบ
“ เจ็บนะมึง...... “ ประโยคนี้ที่พูดออกมาขัดกับสีหน้าร่าเริงของหนุ่มร่างใหญ่เป็นอย่างมาก หนุ่มร่างใหญ่ใช้เวลากลั้นหัวเราะซักพัก ก่อนปล่อยประโยคนี้ออกมา ความเจ็บแบบนี้เป็นเรื่องขำๆ ที่สองหนุ่มจัดหนักใส่เต็มแบบนี้ตลอด
*************************************************************************
.
.
.
.
*************************************************************************
ความฝันที่ได้ย้อนระลึกถึงฉากแสนหวานดังกล่าว ถูกแทนที่ด้วยประโยคเดิม แต่คนละเวลา คนละบรรยากาศ มันคือช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิต ช่วงเวลาที่ผมได้สูญเสียเพื่อนที่ผมรักที่สุดไป
ณ สถานที่ คอนโดของผม เป็นจุดเกิดเหตุแห่งความหายนะ
“ เจ็บนะมึง!....... “ หนุ่มร่างใหญ่พูดประโยคนี้ ด้วยสีหน้าเดือดดาล พร้อมจะมีเรื่องได้กับทุกคน
“ กู....กู.....กู....กูขอโทษ “ หนุ่มร่างเล็กพูดออกมาอย่างตื่นกลัว
“ ต่อหน้าต่อตาเลยนะ ถ้ากูไม่ตามมึงมาที่โรงแรม กูคงเป็นควายไปอีกนาน “
“ กูไม่ได้ตั้งใจ จะให้กูทำอะไรก็ได้นะ ต้น “
“ พอไม่ได้แป้ง มึงก็มาเอาเมียกูเลยหรอ “ หนุ่มร่างใหญ่ชี้หน้าด่า ส่งสายตาอาฆาตแค้น สัมผัสได้ถึงความอำมหิต
ทันใดนั้น มีเสียงผู้หญิงดังแทรกคั่นการทะเลาะของสองหนุ่มที่เคยเป็นคู่ซี้กันมาก่อน
“ ต้น ใจเย็นๆ ฟังขวัญก่อนนะ เราไม่ได้ทำอะไรเลยนะ “
“ เก็บถุงยางก่อนมั๊ย แล้วค่อยแก้ตัว “
ถุงยางเปือนคราบสีขาวเป็นดวงๆ วางอยู่บนพื้น แม้จะซ่อนไว้ใต้เก้าอี้ แต่ไม่อาจปกปิดสายตาของหนุ่มร่างใหญ่ได้
“ ต้น อย่าโทษ สนเลยนะ โทษขวัญเถอะ ขวัญเป็นคนชวนมาเอง “
ขวัญคว้าแขนทั้งสองของต้น นั่งชันเข่าพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก
“ สน ผิดเองแหละ ถ้าสนรู้จักยับยั้งชั่งใจ เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ “
หนุ่มร่างเล็กพูดออกมาทันที หลังจากที่ฝ่ายหญิงแก้ตัว หนุ่มร่างใหญ่ใช้เวลาคิดอยู่นาน เหมือนสงบสติอารมณ์ซักพัก
“ ขวัญออกไปก่อน กูจะเคลียร์กับไอเหี้ยนี่ “
ขวัญเดินออกไปจากคอนโดซึ่งเธอเองเป็นเจ้าของ ณ ตอนนี้เธอหมดสภาพเหมือนผู้หญิงน่ารัก เหมือนตอนที่พบกันตอนแรก
หนุ่มร่างใหญ่ปิดประตูห้อง พร้อมลงกลอนประตู ในกระเป๋ากางเกงมีวัตถุชิ้นหนึ่งซ่อนไว้อยู่ นูนให้เห็นเป็นรูปทรง หนุ่มร่างใหญ่ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบสิ่งนั้นออกมา สนับมือสีดำด้านถูกเผยให้เห็นออกมาเป็นครั้งแรก หนุ่มร่างใหญ่สวมมันไว้ที่มือขวา ก่อนย่างกรายยืนค้ำหนุ่มร่างเล็ก ------ หนุ่มร่างเล็กมีสีหน้าซีดเผือกเหมือนรู้ชะตากรรมที่จะเกิดขึ้น ------------
“ มึงกลัวหรอ “
“ กูไม่ทำร้ายมึงหรอก “
“ กูจะฆ่า!!!!!!มึงเลย มึงเข้าใจป่ะ “
หนุ่มร่างใหญ่เดินประกบหนุ่มร่างเล็ก ถือสนับมือ ก่อนอัดเต็มใบหน้า หนุ่มร่างเล็กล้มกองอยู่บนพื้นแต่ยังคงมีสติดีอยู่ครบถ้วน หนุ่มร่างใหญ่จิกผมอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นมาก่อนซัดอีกครั้งที่ปลายคาง หนุ่มร่างเล็กสำลักเป็นเลือดก่อนที่จะเดินโซเซไปจูบกับธรณีประตู หนุ่มร่างใหญ่ก้มลงไปรัวหมัดใส่อีกฝ่ายอย่างเกรี้ยวกราด อีกฝ่ายทำได้เพียงปัดป้องเพื่อลดแรงปะทะจากหนักให้เป็นเบา หนุ่มร่างเล็กเห็นจังหวะเพียงเสี้ยววินาทีในช่วงจังหวะทีเผลอที่อีกฝ่ายจะรัวหมัดอีกยก ใช้พละกำลังอันมหาศาลออกหมัดชกเข้าไปที่หางคิ้วของหนุ่มร่างใหญ่ หนุ่มร่างใหญ่เสียหลักกองลงไปกับพื้น
หนุ่มร่างเล็กกัดแขนอีกฝ่ายให้คลายมือก่อนที่สนับมือสีดำที่ถูกย้อมสีแดงสด จะกลายเป็นของหนุ่มร่างเล็กไปในที่สุด หนุ่มร่างเล็กใส่สนับมือ แต่ด้วยความหลวมของอาวุธที่ใหญ่เกินกว่าขนาดมือของหนุ่มร่างเล็ก หนุ่มร่างใหญ่ปัดสนับมือกระเด็นกระดอนไปเกือบสุดห้อง หนุ่มร่างใหญ่เอาคืนด้วยการใช้สันมือทุบเข้าไปที่ต้นคอ หนุ่มร่างเล็กดิ้นด้วยความเจ็บปวด
จากนั้นหนุ่มร่างใหญ่ผู้ที่ไม่อยากเสียเวลาไปเดินหยิบสนับมือ เห็นกีตาร์คลาสิคตัวโปรดของเขาที่เคยเล่นให้ขวัญ
ด้วยความแค้นกับเครื่องดนตรีชิ้นนี้ที่ขวัญเคยซื้อให้ บัดนี้มันกลายเป็นอาวุธ หนุ่มร่างใหญ่ลากกีตาร์ไปตามพื้น เสียงขูดระหว่างกีตาร์กับพื้น เสียดสีหูเป็นอย่างมาก หนุ่มร่างใหญ่ฟาดกีตาร์เข้าไปที่ลำตัวของอีกฝ่าย จนอีกฝ่ายเกือบขาดใจตาย นอนโอดร้องอย่างเจ็บปวด
“ ฆ่ากูสิ………..ฆ่ากูสิ!!!!!!!!!!!!!!!! “
แม้จะหมดแรงเพียงไหน หนุ่มร่างเล็กตะโกนประโยคนี้สุดเสียง
“ มึงฆ่ากูได้เลย "
" เพราะกูไม่ใช่เพื่อนมึงอีกต่อไป “
หนุ่มร่างใหญ่เดินผ่านหนุ่มร่างเล็กแบบไม่สนใจใยดี เปิดประตูพร้อมกล่าวอำลา
“ ได้!!!!!!!"
" ต่อไปนี้ กูกับมึงขาดกัน “
ต้น หยิบสนับมือก่อนเดินออกจากห้องไป ผมเห็นเงาเลื่อนออกไปจนลับสายตา ตอนนั้นผมสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดไม่ใช่ทางร่างกายหรอกนะ
---- แต่เป็นจิตใจของผม ----
ต้น จากไปเหมือนเดินออกสู่โลกอีกใบหนึ่งที่ทั้งผมและต้นไม่มีวันอยู่ร่วมกันได้อีกต่อไป เพียงไม่นาน ขวัญรีบเดินเข้าไปดูอาการ
ผัวคนใหม่ที่ล้มอยู่บนกองเลือดก่อนที่จะเรียกรถพยาบาลมารับผมไปดูแล
*************************************************************************
.
.
.
.
.
เพียงแค่ความฝันที่ซ่อนลึกอยู่ในใจมานาน ฉากทุกอย่างจากหายไป ผมเจ็บปวดกับสภาพตัวเองในตอนนั้น จนต้องตื่นขึ้นมาจากความฝัน ในใจรู้สึกพอใจที่ ผมตื่นขึ้นมาแล้วจะไม่เจอเหตุการณือะไรแบบนี้
“ ฆ่ากูสิ !!!!!!!!!!! “ ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนนุ่มๆ มีสายตาคู่หนึ่งมองผมอย่างตกใจ พี่เปรมที่กำลังแต่งตัวอยู่ตกใจกับอากัปกิริยาของผม ผมฝันร้ายอีกแล้วหรอเนี่ย ไม่สิ มันคือเรื่องจริงในอดีตทั้งนั้น
“ ผมฝันร้ายอ่าพี่ “ พี่ตื่นขึ้นมา ใช้มือสองข้างลูบแก้ม ก่อนผ่อนคลายเมื่อรู้ว่าตัวเองหลุดจากฝันร้ายได้แล้ว
พี่เปรมส่ายหัว “ ไม่ต้องบอก พี่ก็รู้ ………… สน แพ้เหล้าหรอ “
ผมพยักหน้าเบาๆ
“ แล้วทำไมไม่บอกพี่ล่ะ พี่ตกใจแทบแย่ “ ที่จริงก็ไม่เชิง แค่เวลาดื่มเหล้า ผมชอบเล่าเรื่องอดีตให้คนอื่นฟังมากกว่า
“ พี่มีถาม สน ว่า ต้นกับสนสนิทกันมากแค่ไหนตอนสมัยมัธยม ...... ไม่นึกว่า..... ไม่นึกว่า.....สาธยายอย่างละเอียด..... จนไปถึงฉากสนับมือ............ ต่อไปนี้ไม่ให้ดื่มเหล้าดีกว่า......... กลัวคนฉุดไปทำเมีย “
ผมหันควับ มองพี่เปรมแบบโมโหนิดๆ
“ พี่มอมผมหรอ “
“ แค่ถามนิดหน่อย ทำมาเป็นโกรธนะเรา “
พี่เปรมยิ้มให้ผม พร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้ ขนาดสายตาเจ้าเล่ห์ยังดูน่ารักได้อีกว่ะ ทำไมกูต้องไปหลงคารมพี่เปรมแบบนี้ล่ะ กูควรจะโกรธไม่ใช่หรอว่ะ ทำไมกูใจอ่อนง่ายจัง
ผมแอบอมยิ้มเล็กน้อย ชีวิตนี้เคยเพื่อนถูกมอมมาเยอะแล้ว แต่พอทีแฟนตัวเองเป็นคนมอมเลยรู้สึกโมโหนิดๆ ผมเองก็ไม่ได้ติดใจอะไรมาก ทันทีที่ผมออกอาการอมยิ้ม พี่เปรมเปลี่ยนอารมณ์เข้าสู่โหมดจริงจังอีกครั้ง
“ แบบนี้ สน จะไปเที่ยวภูเก็ตไปพี่ได้มั๊ยเนี่ย “ พี่เปรมชวนผมไปภูเก็ต เป็นทริปฮันนีมูนสำหรับเราสองคน
“ ทำไมล่ะ “
“ โจ้ กับ ต้น จะไปด้วย พวกมันอยากพักร้อนมานานมากแล้ว แต่ไม่ต้องกลัวนะครับ เรานอนด้วยกัน “
ผมไม่ได้กังวลว่าจะไม่ได้นอนด้วยกัน แต่กูกังวลเรื่องคนบางคน ทำตัวเป็นแขกไม่ได้รับเชิญไปเที่ยวด้วยกันแบบนี้ ทริปนี้ก็กร่อยสิครับผม ถึงกระนั้นผมตอบรับการไปทริปฮันนีมูนในครั้งนี้ ผมเองคิดว่า คงเป็นทริปพักผ่อนทั่วไป
ถ้าการไปเปิดตัวเลี้ยงเหล้า จะทำให้ผมเผยเรื่องราวในอดีตได้ลึกขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยว่า การไปทริปครั้งนี้ ผมแทบจะเล่าทุกช็อตเกี่ยวกับผมในวันนั้น ในวันที่ผมถูกข่มขืน ซึ่งคือวันที่ผมเจ็บที่สุดในชีวิต เจ็บยิ่งกว่าการถูกปฏิเสธจากแป้งผู้หญิงอันเป็นที่รักคนแรกของผม เจ็บยิ่งกว่าการถูกสนับมือของไอต้นอัดเข้าที่กรามหน้า เจ็บยิ่งกว่าตอนที่ผมกับไอต้นตัดขาดความเป็นเพื่อน
.
.
.
.
.
To Be Continue................
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขวัญ เป็นฝ่ายชวนสน ขวัญ ยอมรับกับต้น เอง
ทำไมต้นโกรธสน คนเดียว
สนโดนข่มขืนยังไงๆ :katai1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ทริปฮาร์นีมูน ------ ฮันนีมูน
-
ขอบคุณ
คุณ MAGNOLIA มากครับ
ขอบคุณ สำหรับตรวจสอบคำผิดให้ผม
:call: :call: :call:
-
เป็นยังไงต่อละเนี๊ยะ???
-
:pig4:
-
:mew1:
-
มาอีกครั้งแล้วนะครับ
ติดตามกันเยอะๆ นะครับ
:mc4:
Chapter 10 อดีตของ'สน'
Chapter นี้เป็นการเล่าเรื่องในมุมมองของ เปรม นะครับ
เวลา 17:00 น. ที่ภูเก็ต บริเวณตลาดริมทะเล
สองหนุ่มคู่หู เปรม กับ โจ้ กำลังยกลังน้ำแข็งภายในอัดแน่นไปด้วยกุ้งและปลา ยัดใส่รถก่อนกลับรีสอร์ท เนื่องจากวันนี้มีปาร์ตี้บาร์บีคิวที่รอคอยมาแสนนาน ช่วงหลังสอบคือช่วงที่วิเศษที่สุด เพราะจะได้มีเวลาพักผ่อนกับเพื่อน ครอบครัว หรือ แม้กระทั่งคนที่เรารัก ทั้งสองคนรีบกลับขึ้นรถมุ่งตรงสู่รีสอร์ท
พร้อมคิดในใจว่า กูคิดผิดหรือเปล่าว่ะ ที่ให้ไอต้น กับ ไอสน อยู่ด้วยกันตามลำพัง มันจะไม่ฆ่ากันใช่มั๊ยเนี่ย
คนนึงก็แฟนผม ส่วนอีกคนก็เพื่อนผม ทำตัวไม่ถูกจริงๆ
โจ้ ขับรถอย่างเพลิดเพลินไปกับแสงสียามหัวค่ำ พอตกเย็นแสงไฟนีออน ย้อมท้องฟ้าให้มีชีวิตชีวา สำหรับเมืองภูเก็ต กลางคืนถือเป็นเวลาสังสรรค์ของเหล่านักท่องยามราตรี โจ้สังเกตเห็นเปรมทำตัวกระวนกระวาย คงหนีไม่พ้น เรื่องของ ต้น กับ สน สองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไร มีเรื่องให้ปวดหัวอยู่ทุกที แม้ทั้งสองคนจะไม่ใช้กำลังทำร้ายอีกฝ่ายเหมือนผู้มีการศึกษาพึงกระทำ แต่ปากทั้งสองคนก็นับว่าจัดจ้านยิ่งกว่าแม่ค้าปากตลาด ทะเลาะกันได้ไม่เว้นแต่ละวัน--- ก็ยังถือว่าดีนะ--- ที่ทั้งสองคนนี้ยังพอมองหน้ากันติดได้อยู่บ้าง--- เพียงแต่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กัน
ทริปนี้ผมไม่เพียงเลี้ยง สน แฟนตัวเล็กของผม ผมยังต้องเลี้ยงไอต้น เพราะผมติดค่ารักษาพยาบาลที่ไอต้นจ่ายให้ไอฮาร์ท ตอนที่ไอฮาร์ทเมาเละเทะที่ร้านนั่งชิว เกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมา
“ มึงจะกังวลทำไม ให้พวกมันได้คุยบ้างเถอะ ต้นรับปากกับกูไว้ ว่าจะไม่ทะเลาะกับแฟนมึง“
โจ้ทนเห็นสีหน้าสุดกังวลของ เปรมไม่ได้ เลยโพล่งถามออกมา
ในใจผมไม่ได้กังวลว่า สน กับ ต้น จะมีเรื่องกัน แต่ผมสงสัยเรื่องที่ว่า สน ไม่มีทางไปเที่ยวแน่ตราบใดที่ต้นไปด้วย
แต่ครั้งนี้ สน อยากให้ไอต้นไปด้วย ต้องมีเหตุผลบางอย่าง
“ มึงควรพาไอต้นมา ไม่ใช่กู “
“ คิดไรมาก ไอต้นรับปากกูไว้ มึงก็รู้ ไอต้นโกหกใครไม่เป็น “
สงสัยเรื่องแบบนี้ อธิบายยังไง ไอโจ้ ก็คงไม่สนใจหรอก ผมนั่งเงียบในรถ จู่ๆ ผมก็นึกขึ้นได้ เหมือนลืมบางอย่าง
“ ช่างเหอะ............ว่าแต่ มึงมีไฟแช็คป่ะ “
“ มึงจะดูดในรถเลยหรอ “
“ ป่าวเว้ย ไอสัด กูจะเอาไปจุดถ่าน มึงอยากทำบาร์บีคิว ไม่ใช่หรอ “
“ อ่อๆ “
กลับมาถึงรีสอร์ท ผมรีบเดินลงไปดูสภาพข้างในห้อง ว่ามีอะไรพังหรือเปล่า โดยเฉพาะกีตาร์ของผมที่พกมาด้วย เพื่อจะมาเล่นเพลงสวีทให้น้องสนสุดที่รักของผมฟัง ถ้ามันตกไปอยู่ในมือของไอต้นล่ะก็ กูว่ามีเจ๊งแน่นอน
สงสัยผมคงคิดมากไป สภาพดูปกติอย่างเหลือเชื่อ แฟนผม นั่งเล่นอยู่บริเวณขอบสระน้ำ สองเท้าแกว่งไปมาพลันคิดอะไรอยู่คนเดียว ฟังเพลงพลางขยับหัวไปมาตามจังหวะเพลง ในขณะที่ไอต้นนั่งจดสมุดสีดำอยู่อีกฝั่งของขอบสระ บนโต๊ะมีเศษกระดาษทีฉีกออกมาจากสมุด ถูกขยำวางเกลื่อนบนโต๊ะ ในกระดาษเต็มไปด้วยคอร์ดเปียโน แค่เห็นคอร์ดบางส่วนก็รู้แล้ว ว่าเป็นเพลงลูกอม ซึ่งเป็นเพลงโปรดของไอต้น แต่ปัญหาคือ ทั้งสองคนอยู่กันคนละฝั่ง แถมยังนั่งหันหลังกัน ไม่มีปฏิสัมพันธ์ใดๆ เหมือนเห็นสิ่งมีชีวิตอีกฝั่งหนึ่งเป็นวิญญาณล่องหน แม้จะไม่ได้ทะเลาะกัน แต่เห็นแบบนี้ก็น่าขัดใจไม่น้อย
“ มากินกันเถอะ “ โจ้เรียกให้ทั้งสองคน มากินมื้อค่ำพร้อมกัน
นี่คงเป็นการทานอาหารพร้อมกันเป็นครั้งแรกในรอบสองปี ของ ต้น กับ สน
“ กูเลี้ยงเอง เอาให้เต็มที่ “ โจ้หยิบกระป๋องเบียร์ยื่นให้กับสมาชิกทั้งสี่คน
น้องสน แกะกุ้งอย่างเชี่ยวชาญ ทำให้รู้ว่าเป็นคนชอบกินกุ้งมากแค่ไหน
“ สน ป้อนหน่อยๆ “ น้องสนทำหน้าที่เป็นภรรยาที่ดี ป้อนกุ้งเอาใจผัวอย่างดี
วันนี้น้องสนเจริญอาหารเต็มที่ วันใดที่อาหารทะเลวางอยู่ตรงหน้า น้องสนจะลืมทุกสิ่งอย่าง แม้กระทั่งผัวตัวเอง
เพื่ออุทิศชีวิตให้กับการบริโภคอาหารทะเลเข้าสู่ร่างกายอันน้อยของสน
“ หวานไปไกลๆ เกรงใจคนโสดอย่างกูบ้าง “ โจ้กวาดสายตา ขัดจังหวะความสุขของสองเรา
“ ต้น มึงแดกน้อยจังว่ะ ช่วงนี้ “ โจ้ถามต้นด้วยความเป็นห่วง ต้นทำตัวเหมือนคนอมทุกข์มาตั้งแต่ไปทริปนี้แล้ว แววตาสีหน้าที่เคยรื่นเริง แม้แต่ตอนมันโมโห ก็ยังมีชีวิตชีวามากกว่าตอนนี้ สภาพของต้นตอนนี้เป็นคนที่ผ่านประสบการณ์เลวร้ายบางอย่าง
ต้น หลบสายตาพวกผม พร้อมจดสมุดโน๊ตอย่างขมักเขม้น ไม่สนใจพวกผมที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้บ้างเลย
“ อืม กูไม่ค่อยหิวว่ะ “
“ แดกบ้างเหอะมึง เดี๋ยวมึงผอมตาย “
โจ้ถือจานที่เต็มไปด้วยเนื้อกุ้งวางซ้อนเป็นชั้นๆ ส่งมอบให้ไอต้นไปแดกซะ
ต้นคงรำคาญพวกเรา เลยเขมือบกุ้งสองตัวพร้อมๆกัน ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย พวกเราตกใจกับพฤติกรรมแปลกๆของมัน
แต่ก็ไม่กล้าไปถามว่ามีเรื่องอะไร หลังจากกินอย่างดุเดือดซะพัก จังหวะที่ไอโจ้กับสนเดินเข้าไปล้างจานในครัว
ไอต้นเข้ามากระซิบผมเบาๆ
“ พวกมึง กูมีเรื่องจะคุยด้วย “
ผมกินกุ้งไปไม่ได้สบตามอง “ ว่ามา “
“ วันที่พวกมึงไปกินเหล้าล่าสุดอ่ะ.....ไอฮาร์ท ไม่ได้เป็นเหี้ยไรเลย มึงแอบมอมเหล้า ไอสนหรอว่ะ “
ไอเชี่ยยย ว่าแล้ว คนแบบไอต้น เสียรู้เรื่องนี้ได้ไม่นาน ก็จะคิดออกว่าเป็นแผนการของพวกเรา
“ ก็อยากรู้เรื่องของแฟนกูบ้างอ่ะ “
ไอต้นตบบ้องหูผม พร้อมกระซิบหูผมอีกครั้งว่า “ เรื่องส่วนตัวของมัน มึงก็ควรเกรงใจบ้างสิว่ะ “
ไอต้นพูดกระซิบด้วยเสียงเบากว่าครั้งก่อนๆ
“ วันนี้.....มึงรอให้ไอสน นอนไปก่อน …….. กู มึง และไอโจ้ จะ....... “
ผมหันหน้าไปหามัน ก็เห็นว่ามันจ้องหน้าผมมาซักพักใหญ่ มีสีหน้ากระวนกระวายใจ
“ ……” ผมนิ่งไปซักพัก
“ เรื่องแฟนกูช่ายป่ะเนี่ย “
เข้าใจแล้วว่าทำไมคู่กัดแห่งศตวรรษคู่นี้ถึงมาอยู่ในทริปนี้ด้วยกันได้
ต้นพยักหน้าเบาๆ
“ มึงอยากรู้ไม่ใช่หรอ ว่าไอสนโดนข่มขืนยังไง “
ไม่คิดว่า เรื่องเสื่อมเสียแบบนี้ แฟนผมจะยอมไปบอกใครง่ายๆ โดยเฉพาะกับไอเชี่ยต้น คู่กัดแฟนผม
“ อ้าว มึงรู้ขนาดนั้นเลยหรอว่ะ “
“ ไอสน มันบอกกูหมดทุกเรื่องแหละ......... ตอนนั้นกูยังสนิทกับมันอยู่ “
“ แล้วทำไม สน..............”
ต้น แทรกจังหวะ เหมือนรู้ว่าผมจะพูดอะไรไป
“ ตอนที่มึงไปซื้อของ ไอสนมาคุยกับกูไว้ ว่าควรจะบอกเรื่องนี้ กับมึง และก็ไอโจ้ด้วย..... ซักวันพวกมึงก็ต้องเสือกรู้มาจนได้ “
“ ทำไมแฟนกูไม่พูด............. “
ต้น แทรกจังหวะอีกครั้ง
“ มันอยากเล่าเรื่องนี้ให้พวกมึงฟังมาซะพักแล้ว เพียงแต่ ...... เพียงแต่......... มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ที่จะให้มันเล่าเอง
เรื่องนี้ส่งผลต่อสภาพจิตใจของไอสน มาพักใหญ่ ............. กว่า....กว่าพี่กูรักษาอาการมันได้..... ใช้เวลานานเหมือนกันนะ “
ผมฟังด้วยความตั้งใจ อยากรู้มานานแล้วเหมือนกันว่า ทำไมแฟนผมถึงต้องปกปิดอดีตของตัวเองด้วย การที่แฟนของตัวเองได้รับรู้ความทุกข์ของคนรัก เพื่อผ่านเวลาอันยากลำบากไปด้วยกัน มันจะไม่ดีกว่าหรอ
“ ไอสน.... อ่อนไหวกว่าที่มึงคิด กูรู้ว่ามันเป็นคนร่าเริง แต่ที่จริง มันเป็นคนเหงา......... เหงามาก “
ผมเห็นแววตาเศร้าๆของมัน ผมรับรู้ได้แล้วแหละ ว่ามันไม่เคยตัดขาดความเป็นเพื่อนกับ สน เลย
“ สน ยอมให้มึงเล่าหรอว่ะ .......”
ไอต้นโบกหัวผมไปอีกรอบ “ มึงกับไอเหี้ยโจ้อยากรู้ไม่ใช่หรอว่ะ “
“ กูไม่อยากผิดใจกับแฟนไง “
“ วันนี้มันมาบอกกู ให้เล่าเรื่องนี้....ให้พวกมึงฟัง... มันคงไม่อยากค้างคาใจอีกแล้วแหละ …… มึงควรได้รู้......มึงจะได้เข้าใจในมุมมองของอีกคนหนึ่งว่า ............ มันเองก็เจ็บมาเยอะ ................. กูเองยังรู้สึกสะเทือนใจแทนมันเลยว่ะ “
ต้นพูดไป ตบบ่าผมเบาๆ ให้ผมฟังมันอย่างตั้งใจ
ไม่น่าเชื่อ คู่กัดที่ทะเลาะกัน จนถึงขั้นตัดขาดจากกัน จะเข้าใจความรู้สึกของกันและกันได้ดีขนาดนี้ โดยเฉพาะเรื่องสำคัญแบบนี้ ทั้งสองไม่รู้ตัวเลยว่าทั้งคู่ให้อภัยซึ่งกันและกันมานานแล้ว ภายใต้ความเกลียดและความอาฆาต ยังคงแฝงความเป็นห่วงต่ออีกฝ่าย เพียงแต่ทั้งสองคนยังถืออคติมองอีกฝ่ายเป็นผู้ร้าย ผลลัพธ์ก็อย่างที่เห็น ทั้งสองคนไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน
“ มึงอย่ากังวลเรื่องนี้มากนักเลย มึงดูสิ แฟนกูกินเอาๆ ในขณะที่มึงทำตัวเหมือนคนใกล้ตาย “
ไอต้นหลุดปากออกมาประโยคหนึ่ง ที่ผมไม่รู้ว่า มันพูดเล่นหรือพูดจริงกันแน่
“ ทุกวันนี้ กูก็เหมือนตายทั้งเป็นแล้วว่ะ “
ต้นพูดประโยคนี้ ด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ไม่ใช่แค่เรื่อง ต้นกับขวัญ ที่ทำให้ต้นหนักใจ ยังมีเรื่องอื่นสินะ ที่มึงแอบเก็บเงียบไว้อยู่
เพียงแค่ไม่กี่วินาทีที่ไอต้นหลุดจากภวังค์ ก็เปลี่ยนสีหน้าแอบโหดอีกครั้ง (สีหน้าแอบโหดคือสีหน้าที่มันชอบทำเพื่อข่มขู่คนอื่นให้กลัว แต่ความจริงแล้ว มันทำแบบนี้บ่อยจน ผมชินไม่รู้สึกเกรงกลัวมันเลย)
“ รู้กันแค่สี่คน ไม่งั้น.........”
“ มึงจะใช้สนับมือ.........ฆ่ากูหรอ......... บ้านกูมีปืนนะครับ อย่าลืมนะ พ่อกูเป็นตำรวจ “ ผมแกล้งแหย่มันเล่น
“ ไม่งั้น....ไอสนจะฆ่ามึงแทน “ โอ๊ยหล่อระดับนี้ ไม่กลัวเมียหรอครับผม แฟนผมงอนเก่งยังไง ผมก็รู้วิธีง้อโดยไม่ต้องเปลืองแรง
หลังจากกินเสร็จ พวกเราก็ดูหนังเพลินในห้อง
“ กอดผมหน่อย....กอดหน่อย...กอดๆๆๆ “
เสียงน้อยๆ ดังขึ้นในขณะที่หนังผ่านไปซักพัก น้องสน อ้าแขนต้องการใครซักคนมาให้อยู่ในอ้อมกอด คนอะไรก็ไม่รู้ น่ารัก น่ากอดจริงๆ โดยเฉพาะรอยยิ้มของน้องสน แจกความสดใสจนหัวใจผมกระชุ่มกระชวยไปหมด ผมยกแขนขึ้นรั้งคอแฟนผม ให้ก้มตัวลงมาซบอยู่ในอ้อมกอด บางทีโซฟาก็ไม่จำเป็นสำหรับสน เพราะผมจะเป็นโซฟาให้น้องสนเอง
ไอโจ้ไม่อาจทนเห็นภาพสวีทกันได้อีกต่อไป “ หนังแอ็กชันนะมึง อย่ามาคร่อมกันตรงนี้ “
แฟนผมผลักตัวผมด้วยความเขินอาย ต่างคนต่างดูหนัง ก็เงียบๆเพลินๆ พอหนังมาถึงกลางเรื่อง เจ้าสนเด็กน้อย ก็ผลอยหลับใหลคาโซฟา เรียกว่า หลับเป็นตายเลยก็ว่าได้
ไอต้นพยักหน้าให้ผม เหมือนรู้งาน รวมถึงไอโจ้ด้วย ทั้งสามต่างออกมาตรงระเบียงริมสระน้ำ ปล่อยให้เจ้าของนอนสบายใจไปพร้อมๆกับหนังที่ทำหน้าที่เป็นเพลงกล่อมหลับให้แฟนผมเข้าสู่ช่วงนิทรากาลอีกครั้ง
“ เล่ามา “ ไอโจ้พูดไม่อ้อมค้อม มันไปคุยกับไอต้นตอนไหนว่ะ ทำไมมึงถึงเสือกรู้เรื่องของชาวบ้านได้เยอะแยะขนาดนี้
“ เผือกเก่งจังมึง “ ผมด่าไอโจ้ไปทีนึง
“ อยากลืมนะ ว่ากูเป็นพ่อบ้านนักเสือก..... ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า “
ทั้งสามคน ณ ริมสระน้ำ กำลังเล่าเรื่องปัญหาชีวิตของสนให้ฟัง ผมให้ความสนใจกับเรื่องนี้เป็นพิเศษ ลำพังแค่ความอยากรู้ก็เป็นสันดานที่แก้ไม่หายของผม แล้วเรื่องนี้เกี่ยวกับแฟนผมอีก ผมเองจึงตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“ เริ่มเลย “ ไอโจ้ดูร้อนรน อยากเสือกเป็นพิเศษ
ต้น หลับตาพร้อมถอนหายใจแรงๆ เพื่อทำให้ตื่นตัว
“ มึงห้ามไปเล่าให้ใครฟังนะ แม้แต่ ไอยอด และก็ไอฮาร์ท “
“ เล่ามาเถอะหน่า กูรู้แล้ว “
“ กูจริงจังนะ ไอสนต้องการเปิดเผยเรื่องนี้ให้กับคนเฉพาะกลุ่ม การที่พวกมีส่วนรับรู้เรื่องนี้
แสดงว่าไอสนไว้ใจพวกมึงมาก อย่าทำให้ไอสนผิดหวังล่ะ “
พวกผมพยักหน้ากันเบาๆ ส่งสัญญาณให้ไอต้น เล่าเรื่องมาซักที
“ กูต้องพาย้อนไปตอนที่กูยังอยู่ ม.4 ตอนนั้นกูยังไม่รู้จักไอสนด้วยซ้ำ แม้จะอยู่โรงเรียนเดียวกันมานาน เพราะกูอยู่คนละห้องกับมัน มันเรียนหลักสูตรอินเตอร์ ส่วนกูเรียนหลักสูตรปกติ กูเลยแทบไม่เคยเห็นหน้ามันเลย “
“ มันเป็นคนเจ้าชู้ เรียกได้ว่า มีชื่อเสียงในด้านไม่ดี ซึ่งเป็นที่กล่าวขานมาซักพัก “
ไอโจ้อมยิ้ม ตบหลังผมเบาๆ
“ วัยนั้น กูยังไร้เมียอยู่เลย ......... แฟนมึงฮอตใช้ได้นะ “
ไอต้นหันมาถามผม “ ในเวลานั้น มันมีเพื่อนสนิทมากๆ อยู่คนนึง มีรู้ป่ะ ว่าเป็นใคร “
“ ต๋องไง แฟนกูบอกว่า ต๋องเป็นเพื่อนมันมาตั้งแต่สมัยชั้นประถม “
ต้นส่ายหน้าๆ เหมือนผิดหวังกับคำตอบของผม
“ แต่คนที่มันสนิทที่สุด ในตอนนั้น ไม่ใช่ต๋องหรอก แต่เป็นไอเจมส์ “
“ไอเจมส์ นี่แหละ คือ จุดเริ่มต้นของปัญหา “
.
.
.
.
.
.
.
To Be Continue
-
ตัด!!!
อ้ากกกกก. ค้างงงงงง.
อย่างแรง,,,
-
:mew1:
-
อืมเชื่อๆๆ เจมส์มันตอแหละใช่มะ. น่าลากตัวมาสอบสวนมากอะ ดูอีกฝ่ายไม่มีสิทธิ์แก้ตัวสีกเท่าไหร่เลย
-
ค้างงงงงงงง
-
ไรท์ ตัดจบแบบ ค้างเจงๆ :ling1: :ling1: :ling1:
-
ตัดงี้ก็โดนอะดิ ความอยากรู้
-
มาต่อให้ตอนดึกนะครับผม
:n1: :n1: :n1:
Chapter 11 แก๊งชั่ว
Chapter นี้เล่าเรื่อง ในมุมมองของ ต้น
ในขณะที่ น้องสนกำลังนอนหลับคาโซฟา เหล่าสามหนุ่มกำลังพูดคุยเรื่องราวของ น้องสน ที่อยากรู้มานาน
“ กูต้องพาย้อนไปตอนที่กูยังอยู่ ม.4 ตอนนั้นกูยังไม่รู้จักไอสนด้วยซ้ำ แม้จะอยู่โรงเรียนเดียวกันมานาน
เพราะกูอยู่คนละห้องกับมัน มันเรียนหลักสูตรอินเตอร์ ส่วนกูเรียนหลักสูตรปกติ กูเลยแทบไม่เคยเห็นหน้ามันเลย “
“ มันเป็นคนเจ้าชู้ เรียกได้ว่า มีชื่อเสียงในด้านไม่ดี ซึ่งเป็นที่กล่าวขานมาซักพัก “
ไอโจ้อมยิ้ม ตบหลังผมเบาๆ
“ วัยนั้น กูยังไม่แฟนเลย ......... แฟนมึงฮอตใช้ได้นะ “
ไอต้นหันมาถามผม “ ในเวลานั้น มันมีเพื่อนสนิทมากๆ อยู่คนนึง มีรู้ป่ะ ว่าเป็นใคร “
“ ต๋องไง แฟนกูบอกว่า ต๋องเป็นเพื่อนมันมาตั้งแต่สมัยชั้นประถม “
ต้นส่ายหน้าๆ เหมือนผิดหวังกับคำตอบของผม
“ แต่คนที่มันสนิทที่สุด ในตอนนั้น ไม่ใช่ต๋องหรอก แต่เป็นไอเจมส์ “
“ไอเจมส์ คือจุดเริ่มต้นของปัญหา “
ไอเจมส์ คือจุดเริ่มต้นของปัญหา
เจมส์ และ สน ทั้งสองคนเป็นนักเลงทรงอิทธิพลประจำโรงเรียน เริ่มเข้าสู่วงการคนเถื่อนตั้งแต่สมัย ม.ต้น
นิสัยของไอเจมส์ คือ เป็นคนเลือดร้อน เจ้าชู้ นิยมใช้ความรุนแรง สร้างศัตรูคู่อาฆาตไม่เว้นแต่ละวัน ซึ่งนิสัยค่อนข้างต่างจาก
สน เป็นอย่างมาก เพราะ สน จะมีนิสัยเจ้าชู้ รักความสนุก แต่ สน เป็นคนที่ใจเย็น มีเหตุผล และ ไม่ชอบใช้ความรุนแรง
หากจำเป็น นานๆครั้งถึงจะเห็น ไอสน ไล่ชกต่อยกับอริ ทุกคนรู้ดีว่า ถ้าคนแบบ สน มีเรื่องกับใคร แสดงว่า
สนหมดความอดทนจริงๆ เห็นแบบนี้คงพอจะทราบว่า ไอเจมส์ เป็นเพื่อนที่เหี้ยมากๆคนหนึ่ง อันที่จริงแล้ว
ไอเจมส์เป็นถึงนักแบตมินตันมือหนึ่งประจำโรงเรียน เคยร่วมแข่งขันหลายรายการ ก็ได้รางวัลกลับมามากมาย ถึงขนาดที่ว่า มันมีห้องสะสมรางวัลเลยทีเดียว ด้วยความที่ว่า ไอเจมส์ สร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนเป็นอย่างมาก เพราะแบบนี้เอง
ทางโรงเรียนจึงไม่กล้าทำอะไรไอเจมส์ ไม่ว่าไอเจมส์จะทำผิดกฎโรงเรียนแค่ไหนก็ตาม
ในทางตรงกันข้าม มาสเซอร์ (อาจารย์ชาย) ที่สังกัดในฝ่ายปกครองต่างปกป้องนักเรียนคนนี้แบบออกหน้าออกตา
สร้างความหมั่นไส้ให้กับศัตรูมากขึ้นไปอีก ความหมั่นไส้ดังกล่าวถูกพาลไปยังสมาชิกของแก๊งไอเจมส์อีกด้วย แน่นอนว่า
สน โดนผลกระทบกับเรื่องนี้เต็มๆ
แม้ว่า ไอเจมส์จะเป็นเด็กเหี้ยคนหนึ่ง แต่ถ้าพูดถึงนิสัยที่แท้จริงของมันแล้วล่ะก็ ต้องยอมรับอย่างหนึ่งเลยว่า มันเป็นนักเลงที่เป็นคนดีมากๆคนหนึ่ง ด้วยนิสัยสุดโต่งของมัน ถ้ามันเกลียดใครซะคน มันจะไม่มีวันเลิกราศัตรูทั้งชีวิต แต่ถ้ามันรักใคร มันก็พร้อมปกป้องเพื่อนด้วยชีวิตเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ ไอเจมส์จึงมีเพื่อนที่ดีอยู่รอบกายเสมอ โดยเฉพาะความจริงใจของมันถือเป็นจุดเด่นอย่างหนึ่งของมัน และด้วยความจริงใจของมันเนี่ยแหละ ที่ทำให้ คนแบบ สน นับถือมันเป็นอย่างมาก รวมไปถึงความซื่อตรงของมันเอง ทำให้มันเป็นคนไม่ชอบเข้าสังคม พูดง่ายก็คือ ชอบทำตัวปลีกวิเวก มีเพื่อนเฉพาะกลุ่ม และ มีอิทธิพลต่อโรงเรียน เอาเป็นว่า แม้แต่อาจารย์หน้าใหม่บางคนยังต้องยำเกรงมันเลย
ไม่มีใครทราบหรอกว่า ไอเจมส์กับไอสน ไปสนิทกันตอนไหน หรือ สนิทกันได้อย่างไร แต่ทั้งสองคน ต่างเป็นเพื่อนซี้มาก จนถึงจุดเปลี่ยน นั่นก็คือ การเข้าศึกษาในระดับมัธยมปลาย เพื่อนๆของไอเจมส์ ต่างพากันย้ายไปเรียนโรงเรียนอื่น เพราะทางโรงเรียนมีมาตรการปราบการกลุ่มนักเลงอย่างจริง ทำให้สมาชิกในแก๊งของไอเจมส์หายไปทีละคนๆ จนเหลือ เพียงแค่ 2 คน คือ ไอเจมส์ และ ไอสน ทำให้อิทธิพลแก๊งถูกเปลี่ยนมือ ไปอยู่กับอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งเป็นอริร่วมกันมาตลอด นั่นคือ กลุ่มลูกมาสเซอร์ ซึ่งเป็นกลุ่มนักเลงที่สมาชิกในกลุ่มล้วนเป็นลูกของมาสเซอร์ฝ่ายวิชาการและฝ่ายปกครอง บางคนเป็นลูกของมาสเซอร์ที่มีตำแหน่งสูงเกือบเทียบเท่าอาจารย์ใหญ่ด้วยซ้ำ
ซึ่งนิยมเรียกกันอย่างง่ายๆว่า แก๊งครูปกครอง
ในวงการนักเลงจะทราบดีว่า เมื่ออิทธิพลถูกเปลี่ยนมือไปอยู่กับอีกฝ่าย สิ่งร้ายๆจะต้องเกิดขึ้นตามมา การล้างแค้นจะต้องเกิดขึ้นซักวัน ไม่ช้าก็เร็ว ถ้าเป็นคนฉลาดๆหน่อย เมื่อรู้ตัวว่าสูญเสียอิทธิพล คนฉลาดจะต้องอยู่เงียบๆ ไม่ทำตัวโดดเด่น ให้ถูกเพ่งเล็ง จึงจะปลอดภัยในโรงเรียนแห่งนี้ได้นี้ แต่ปัญหาของไอเจมส์ คือ
ไอเจมส์ ไม่ใช่ คนฉลาดอย่างที่เข้าใจกันหรอก
ไอเจมส์มันโง่มาก
โง่มาก
โง่ในเรื่องที่ไม่สมควรทำ
นั่นคือ การไปมีชู้กับแฟนของแก๊งคู่อริ
ไอ สน ซึ่งเป็นคนเจ้าชู้เหมือนกัน ก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิด
แต่สำหรับไอ เจมส์ ผู้โง่ดักดาน ทำเรื่องวอนตีนจนได้
ย้อนกลับไป ในช่วงมัธยมศึกษาปีที่ 5
เด็กหนุ่มสองคนกำลังสนทนาในโรงยิมอย่างดุเดือด ทั้งสองคนกำลังเล่นแบตมินตันหลังเรียนมาทั้งวัน
นาย สน เล่นแบตมินตันในชุดนักเรียน ซึ่งการเล่นแบตมินตันในชุดนักเรียนถือเป็นข้อห้ามพื้นฐานของโรงเรียนแห่งนี้
แม้จะเป็นช่วงหลังเลิกเรียน ข้อห้ามนี้ก็ยังมีผลบังคับใช้ มาสเซอร์คนหนึ่งจึงเดินเข้ามาตักเตือน
“ นายสนธิกานต์ ทำไมคุณไม่ใส่ชุดพละเล่นแบต “ เสียงมาสเซอร์ดังมาจากอีกฟากหนึ่งของโรงยิม
มาสเซอร์เดินเข้ามาก็ถึงกับผงะ เพราะอีกฝ่ายหนึ่งที่เป็นคู่ขาเล่นแบตมินตันกับไอสน ชี้หน้าด่า มาสเซอร์แบบไม่ไว้หน้า
“ มาสเซอร์จะมีเรื่องกับเพื่อนผม หรอครับ “
น้ำเสียงแฝงไปความหงุดหงิดของ ไอเจมส์ดังขึ้นมาพร้อมที่จะโต้เถียงกับมาสเซอร์ ไอเจมส์ ตอนนั้นเป็นเด็กหนุ่มชั้น ม.5 หน้าตาดี ผิวเข้มสไตล์ไทย ซึ่งหน้าตาของมันขัดแย้งกับชื่อเล่นอินเตอร์ของมัน ตัวสูงใหญ่ เพราะเป็นนักกีฬา ตอนนี้ไอเจมส์ยืนถือไม้แบตมินตันพาดบ่าราวกับเป็นอาวุธป้องกันตัว ท่อนบนของไอเจมส์ถูกเปลื้องให้เห็นซิกแพคที่มันภูมิใจสร้างขึ้นมา ซิคแพคของไอเจมส์ทำให้ไอเจมส์ดูน่าเกรงขามขึ้นมาเป็นกอง และยังช่วยทำให้ไอเจมส์ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นอีกด้วย
“ คราวหลัง คุณควรแต่งกายให้ถูกระเบียบก่อนจะมาใช้โรงยิมนะ ผมคิดว่าการที่โรงเรียนให้ใช้โรงยิมฟรี
ถือเป็นสิทธิประโยชน์สูงสุดแก่นักเรียน …………… เกรงใจบ้างหน่อยก็ดีนะ “
ไอเจมส์สวนอาจารย์กลับ
“ ผมคิดว่า ผมมีสิทธิเต็มที่ในการใช้โรงยิมแห่งนี้ เพราะผมจ่ายค่าเทอมให้กับโรงเรียนนี้แล้ว ....เออ.... มาสเซอร์ก็ควรจะสำเหนียกตัวเองว่า เงินทุกบาททุกสตางค์ที่เป็นเงินเดือน ....มาจากน้ำพักน้ำแรงของพ่อแม่ผม .........ผมว่าอาจารย์แหละที่ติดหนี้บุญคุณพวกผมอยู่นะครับ “
“ นี่ คุณ!!!!!!!!!! “
“ ผมว่ามาสเซอร์กลับไปดีกว่านะครับ เพราะถ้ามาสเซอร์ขยับเข้าใกล้เพื่อนผม อีกก้าวเดียว .......
ผมถือว่ามาสเซอร์เป็นศัตรูผม …….. และอย่ามาจับผิดเพื่อนผมอีก “
มาสเซอร์ฝ่ายปกครองผู้น่าสงสาร ถูกเด็กมัธยมศึกษาปีที่ 5 ถอนหงอกจนหมดสภาพ มาสเซอร์กัดฟันกรอดอย่างแค้นเคือง
ก่อนกลับหลังหันเดินหนีจากสนามไป
“ กูว่า กูทำผิดระเบียบว่ะ “
“ มึงอย่าไปยอมสิว่ะ ไอ สน “
สน วางแบตมินตันลงบนพื้น ก้มลงไปหยิบน้ำยื่นให้ไอเจมส์ ก่อนเปลี่ยนบทสนทนา
“ มึงไปเอา น้องเบลล์มาใช่ป่ะ “
เจมส์ ตอบออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ เออ ใช่ น้องแม่งเอ็กซ์มาก ตอนคราง...... เหี้ย............กูแทบน้ำแตกเลย”
“ ทำแบบนั้น ทำไมว่ะ “
“ ทำไมกูจะทำไม่ได้ว่ะ กูไม่ยอมโดนกดขี่อยู่คนเดียวหรอก “
“ ฟังกูนะเจมส์ กูคิดว่า กู.........”
ในขณะที่ สน กำลังกลุ้มอกกลุ้มใจกับการกระทำอันขาดสติของเพื่อน ไอเจมส์ผู้เป็นเพื่อนรักกลับไม่แคร์กับเรื่องที่เกิดขึ้น ประหนึ่งว่า การมีชู้เป็นแค่เรื่องเล็กๆ ที่ไม่ต้องเอามาใส่ใจ
“ มึงอ่ะคิดมาก ไอสน น้องเบลล์มาจีบกูก่อนนะมึง ถ้ากูเป็นฝ่ายเต๊าะสาว ก็ว่าไปอย่าง “
“ ไอเชี่ย เจมส์ มึงไปเอาน้อง เรื่องใหญ่มากนะมึง "
" มาสเซอร์ไม่กล้าไล่กูออกหรอก คิดมากว่ะ มาเล่นต่อเถอะ "
" ถ้ามึงแค่ไปจีบ กูยังพอช่วยเคลียร์ได้นะมึง แต่นี่มัน.... เฮ้อ..... เหนื่อนแทนว่ะ "
“ ทำไมว่ะ มึงกลัวหรอ “
“ เออสิ ถ้าแก๊งครูปกครองมารุมกระทืบพวกเรา…จะทำยังไง “
“ เดี๋ยวกูเกณฑ์เพื่อนเก่ามาช่วย มึงไม่ต้องกลัวหรอก อีกอย่าง มึง มีกูอยู่ทั้งคนเว้ย “
.
.
.
ตัดฉากกลับมา ต้นหยุดเล่าเรื่อง ระหว่าง เจมส์ กับ สน ก่อนเอ่ยปากร้องขอบางอย่างจากเพื่อนทั้งสอง
ที่กำลังนั่งฟังอย่างจดจ่อ
“ เออ เหล้ามาหน่อย ...... กูคอแห้งว่ะ “
ไอต้น ตบคอไอโจ้และไอเปรมที่กำลังอินไปกับเนื้อเรื่อง ไอ้โจ้เดินไปหยิบเหล้าชั้นดีมาบริการถึงที่ นิสัยคนขี้เสือก
เมื่อถูกขัดจังหวะ จะรู้สึกประหม่า ไอต้นจึงใช้พวกผมกันได้อย่างเต็มที่
ไอต้น จิบเหล้าก่อนที่จะพูดอีกครั้ง
“ กูไม่รู้นะว่า ที่โรงเรียนพวกมึงมีแบบนี้รึป่าว แต่ที่โรงเรียนกูอ่ะ มีธุรกิจมืดอยู่ด้วย “
“ ค้ายาหรอ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า.... โรงเรียนกูก็มี “
“ เปล่าเว้ย อยากที่ทราบโรงเรียนกู มีแก๊งที่เป็นลูกของมาสเซอร์ หรือ แม้แต่เป็นลูกบุคลากรระดับสูง ซึ่งคนในแก๊งนี้จะทำเหี้ยอะไรก็ตาม ก็จะไม่มีวันเอาผิดกับแก๊งครูเหี้ยได้เลย ธุรกิจโปรดปรานของพวกมัน ก็คือ การกรรโชกทรัพย์ ......คือ มึงต้องเข้าใจก่อนว่าในโรงเรียนกูอ่ะ เด็กที่เรียนในระดับชั้น ม.3 จะเรียนต่อ ม.4 ได้จะต้องมีผลการเรียนดีและไม่มีประวัติเสียมาก่อน"
"อ่า......ไงต่อ"
" ดังนั้นเด็ก ม.3 ที่เรียนไม่เก่ง หรือ ทำผิดกฎโรงเรียนขั้นรุนแรง เช่น ทะเลาะวิวาท เสพยา เปิดบ่อนพนัน แม้กระทั่งตั้งแก๊งอันธพาล หรือ พวกขาดเรียนบ่อยๆ ก็จะไม่มีสิทธิเรียนต่อในระดับชั้นมัธยมปลาย “
“ ทำไมไม่เสียแป๊ะเจี๊ยะล่ะ “ เสียงของเปรม ถามอย่างสงสัย
“ ใช่โรงเรียนกู ก็เหมือนโรงเรียนอื่นๆแหละ เสียแป๊ะเจี๊ยะ ก็เรียนต่อได้แล้ว แต่ว่าค่าแป๊ะเจี๊ยะแพงมาก ดังนั้นจึงมีวิธีที่ดีกว่าเสียเงินมากมายขนาดนั้น นั่นคือ การติดสินบนให้กับมาสเซอร์ที่มีอำนาจในการคัดเลือกนักเรียนยังไงล่ะ..... มาสเซอร์เหล่านั้นจะทำการแปลงผลการเรียนให้ดีขึ้น แถมยังทำการลบประวัติเสียให้อีกด้วย........ เข้าใจหรือเปล่าว่า มาสเซอร์ที่มีนิสัยแบบนี้ เวลามีลูก ........ ลูกออกมาจะเป็นอย่างไร “
“ ลูกของอาจารย์เหี้ยๆ ก็คงเป็นอันธพาลสินะ “ โจ้อดด่าออกมาไม่ได้
“ ใช่แล้ว ถึงจะไม่ใช่ทุกคนที่เป็นแบบนี้ แต่ส่วนใหญ่ก็อยู่ในกลุ่มแก๊งลูกอาจารย์นั่นแหละ ภายหลังกลุ่มแก๊งพวกนี้จึงมีไอเดียเหี้ยๆ ก็คือ การไปทะเลาะวิวาทกับเด็กนักเรียนปกติแล้วชักจูงให้นักเรียนมีประวัติเสียขึ้นมา เพื่อที่เด็กเหล่านั้นกลายเป็นเหยื่อที่ต้องจ่ายสินบนให้กับพวกมาสเซอร์ยังไงล่ะ .... โดยเฉพาะคนที่พวกมันเกลียดขี้หน้า แม้จะไม่ได้ทำอะไรผิดเลยก็ตาม ก็จะถูกเพ่งเล็งเป็นเป้าหมายให้มีประวัติเสีย ...... บางคนที่ทนไม่ได้ ก็ต้องลาออกจากโรงเรียนไป "
“ เชี่ย!!!!!!!!! อาจารย์มีเอี่ยวด้วยหรอว่ะ “
“ ไม่รู้ว่ะ มาสเซอร์อาจไม่รู้เห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ถ้ามีคนเปิดโปงเรื่องนี้ขึ้นมา คนเป็นมาสเซอร์ก็ย่อมที่จะต้องปกป้องลูกๆของตน เพราะหากลูกๆของมาสเซอร์ซวย ตัวมาสเซอร์เองก็จะซวยไปด้วย เพราะต้นตอของปัญหาจากกลุ่มแก๊งค์ เกิดจากมาสเซอร์เองนั่นแหละ โชคยังดีหน่อยที่ไอสนกับไอเจมส์มีอาจารย์บางคนคอยสนับสนุนอยู่บ้าง "
ในขณะที่ โจ้ และ เปรม กำลังอึ้งกับความเน่าเละในสังคมการศึกษา ไอต้นยังตอกย้ำความส้นตีนเพิ่มไปอีกขั้น
“ เงินสินบนพวกนี้ที่ได้ สมาชิกในแก๊งครูปกครอง ก็จะนำเงินไปใช้จ่าย ตามที่พวกมันต้องการ โดยเฉพาะการจ้างวานในรุมทำร้ายร่างกายคู่อริ ซึ่งต้องใช้เงินเยอะมาก “
“ โคตรหน้าตัวเมียเลยว่ะ “ ไอโจ้เริ่มอินเข้าขั้นรุนแรง
ต้นพยักหน้า เหมือนรู้สึกยินดีกับเพื่อนรักที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทน
“ สมาชิกในแก๊งครูปกครองชกต่อยไม่เป็นหรอก หรือถึงจะต่อยเป็น พวกมันก็ไม่มีทางเอาชนะไอเจมส์ได้หรอก ... ต่อให้จะหมาหมู่ก็เถอะ..........ในเมื่อพวกมันเอาชนะไอเจมส์ไม่ได้.....พวกมันเลยอาศัยบารมีของพ่อมัน และซื้อทุกอย่างด้วยเงิน “
“ เหี้ยว่ะ “ คราวนี้เป็นไอเปรมที่เริ่มสบถออกมา
“ พวกมันไม่ชอบมีเรื่องแบบปะทะตรงๆ เพราะการทำแบบนี้มันเป็นการสร้างภาพลักษณ์ที่ดีให้กับพวกมันได้อีกด้วย “
“ โรงเรียนเหี้ยไรว่ะเนี่ย “
“ สมาชิกแก๊งครูปกครอง จะใช้เงินในการจ้างวานแก๊งที่มีอายุมากกว่า ประสบการณ์สูงกว่า เพื่อที่จะเอาชนะแก๊งที่พวกมันคิดว่า
เอาชนะด้วยน้ำมือตัวเองไม่ได้ "
"......" เปรมนั่งนึกในใจ เหมือนเข้าใจว่า ทำไม สน ถึงต้องมีไอต้นเป็นที่ปรึกษา
"รูปแบบการจ้างวานมีหลายวิธี อาทิเช่น ถ้าพวกมันถูกท้าทายเรื่องชกต่อย พวกมันก็จะจ้างให้มารุมกระทืบ ถ้าพวกมันถูกทำลายภาพลักษณ์ พวกมันก็จะไปฟ้องมาสเซอร์ให้จับควบคุมความประพฤติ แต่ที่แย่สุดคือ"
“ คือ .... “ โจ้กับเปรม สอดเสียงประสานกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“ ถ้าใครกล้าไปยุ่งเกี่ยวกับแฟนของสมาชิกพวกมันแล้วล่ะก็ พวกมันจะจ้างแก๊งให้ไป.....”
ไอต้นหยุดจังหวะซักพักก่อนพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
“ ……..ข่มขืน “
.
.
.
.
.
.
.
To Be Continue
ป.ล. ผมไม่มั่นใจคำว่า มาสเซอร์ หรือ มาสเซ่อ แบบไหนเขียนถูกนะครับ
เอาเป็นที่เข้าใจล่ะกันว่า หมายถึง ครูผู้ชายล่ะกัน
-
แหล่งซ่องสุมมาเฟีย ชัดๆ. มาต่ออีกนะครับ,,,
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ไม่มีใครทราบหรอกว่า ไอเจมส์กับไอต้น
ตรงนี้ใช่ เป็น สน หรือเปล่า
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ผมเบลอเองครับ 555
แก้ให้แล้วครับ ขอบคุณครับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ใช้คำว่า มาสเซอร์ ครับเท่าาี่เคยได้ยินมา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อีกตอนมาแล้วจร้าาาาาา :katai4: :katai4:
Chapter 12 คืนโหดที่โรงยิม
บ่อยครั้งที่คุณโตเป็นผู้ใหญ่ แล้วคุณนึกอยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง แต่คุณมีความคิดแบบนั้น แสดงว่า คุณเติบโตมาพร้อมกับวัยเด็กที่สดใส แต่ละคนผ่านช่วงวัยเด็กด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน เด็กบางคนที่เติบโตมาในชีวิตที่โหดร้าย สังคมที่ป่าเถื่อน
วัยเด็กที่พวกเค้าสัมผัสคือ ความโชคร้ายอย่างแสนสาหัส
“ แก๊งครูปกครอง มีกันกี่คนว่ะ “
“ เยอะเหี้ยๆว่ะ มีไม่ต่ำกว่า 20 คน บางคนเข้าร่วมกลุ่มเพราะความกลัว แต่ถ้าเอาตัวหลักๆ มีอยู่ 4 คนว่ะ ครรชิต เรืองศักดิ์
ภาคภูมิ อ่า.......และก็ ชูชาติ คนนี้กูจำได้แม่น เพราะกูเคยมีเรื่องกับมันตอนประถม “
“ เออ กูสงสัยว่ะ ต้น “
โจ้ยกมือขึ้น “ มึงผ่านจุดนี้มาได้ไง “
“ ไม่เห็นยากเลย แค่ไม่ทำตัวโดดเด่น พวกแม่งก็ไม่มายุ่งหรอก “
“ กูขอเล่าต่อนะ “
“ พวกมันไปจ้างวานแก๊งช่างกลอีกทอดหนึ่ง แก๊งช่างกลเป็นแก๊งขาโหด ดุที่สุดในย่านถิ่นโรงเรียนกู
สมาชิกแต่ละคนมีคดีติดตัวทุกคน ว่ากันว่าสมาชิกในแก๊งนี้มีรสนิยมทางเพศที่ดิบเถื่อน แก๊งนี้เคยถูกว่าจ้างมาหลายรอบ
แต่กูคิดว่า คงเป็นครั้งแรกที่ แก๊งช่างกลถูกว่าจ้างให้ไปข่มขืน “
“ มึงจำชื่อที่กูจะพูดต่อไปนี้นะ “
“ ปั้น “ ต้นพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“ ไอปั้นเนี่ยแหละ ที่กูกำลังตามล่าอยู่ หนีกูให้ได้ตลอดนะ ...... ไม่งั้นกูฆ่ามันแน่ “
แก๊งครูปกครองจะชั่วมากแค่ไหน ก็ยังไม่มีน้ำเสียงเกรี้ยวกราดในขณะเอ่ยชื่อสมาชิกแก๊งออกมา แต่สำหรับ ‘ปั้น’ เป็นคนที่โคตรชั่ว..ชั่วเกินกว่าพวกนั้นมาก ถึงขนาดที่ว่า ต้นเก็บอาการโมโหไว้ไม่อยู่ เพียงแค่พูดชื่อ ‘ปั้น’ ออกมา น้ำเสียงเหยียดหยามซ่อนอยู่ในชื่อพยางค์เดียว สำหรับต้นแล้ว ‘ปั้น’ คือคนที่มันเกลียดที่สุดเลยก็ว่าได้
โจ้ตบแขนต้นเบาๆ เน้นย้ำให้ต้นยังมีสติเล่าเรื่องอยู่ต่อได้ “ ใจเย็นมึง “
ความสนุกสนานในกลุ่มเพื่อนที่ต้องการหาเรื่องเล่าฆ่าเวลา บัดนี้บรรยากาศถูกแออัดไปด้วยความตึงเครียด ไม่มีเสียงหัวเราะ หรือ แม้แต่เสียงแซวกัน เพราะทุกคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะนั่งเครียดราวกับยกก้อนหินไว้บนบ่า
โจ้ กำลังจิบเบียร์พร้อมนั่งคิดฟุ้งซ่านกับเรื่องที่ต้นเล่ามา มือข้างหนึ่งกุมขมับซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ ในขณะที่ เปรมนั่งนิ่งราวกับถูกกระชากวิญญาณออกจากร่าง ใบหน้าของเปรมเริ่มสีเผือดลงเรื่อยๆ มีเพียงแค่แววตาที่ตื่นกลัวที่ทำให้เข้าใจได้ว่า เปรมยังมีสติอยู่ดี
ต้นระงับอารมณ์โกรธลงได้ ก่อนที่จะสังเกตเห็นเงาคนหนึ่งปรากฎอยู่หลังฉาก ส่งสายตาผ่านเก้าอี้ที่โจ้กับเปรมนั่งอยู่ ฉากหลังที่ต้นเห็น คือ สน ยืนมองมาที่พวกเราในระยะไกลมองทะลุผ่านบานกระจกใส มีเพียงแค่ ต้นที่มองเห็นสายตาคู่นั้น สน คงเข้าใจแล้วแหละว่า ต้น กำลังทำหน้าที่ถ่ายทอดประสบการณ์เลวร้ายให้คู่สนทนาฟัง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ย้อนกลับไป ในช่วงมัธยมศึกษาปีที่ 5
เมื่อเรื่องราว มาถึงจุดแตกหัก เหล่าสมาชิกแก๊งครูปกครองทั้งสามคน นัดสุมหัวกันหลังห้องน้ำชาย เสียงกระป๋องดังขึ้นจากการถูกเตะซ้ำไปซ้ำมา กระป๋องกระเด็นไปยังข้างถังขยะ จากนั้นถังขยะจึงเป็นที่ถูกระบายถัดจากกระป๋อง ทุกขณะที่ถังขยะถูกเตะ มีแต่หน้า เจมส์ พลันนึกขึ้นมาอยู่ในหัว ใจหนึ่งอยากจะกระทืบมันให้รู้แล้วรู้รอด แต่ในเมื่อฝีมือต่างชั้นกัน ถังขยะจึงเป็นสิ่งที่แทนตัวเจมส์เพื่อใช้เป็นที่ระบายความโกรธ
“ เหี้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!! “
“ ใจเย็น ไอชิต “
“ ไอเหี้ยเจมส์ เอาแฟนกู จะให้กูใจเย็นได้ไงว่ะ “
“ จ้างกระทืบดิมึง “
“ กูว่ามึงหาจุดอ่อนของไอเจมส์ก่อนดีกว่า กูว่ามึงจ้างใครมากระทืบมันไม่ได้หรอก “
“ จริงด้วย มันเก๋ากว่านะมึง “
แม้เจมส์ ผู้เหยียดหยามเกียรติหัวหน้าแก๊งด้วยการจับแฟนหัวหน้าแก๊งมาทำเมีย จะฝ่าดงหมัดมานับครั้งไม่ถ้วน ไม่เคยเกรง
กลัวผู้ใด แต่อย่างไรก็ดีคนประเภทแบบเจมส์เป็นพวกประเภทฆ่าได้ แต่หยามไม่ได้ นิสัยรักเพื่อนมากกว่าตัวเองของเจมส์
การทำร้ายบุคคลที่สามย่อมเป็นทางเลือกที่น่าสนใจสำหรับเหล่าสมาชิก
“ เอางี้ กูไปปรึกษา ปั้น ดีกว่า “
เบอร์ 086-XXXXXXX ปลายสายต่อตรงไปหา ปั้น ขาใหญ่ประจำถิ่น ผู้มีลูกสมุนมากมาย ภายใต้การสนทนา
ต่างฝ่ายต่างพูดคุยเพื่อหาข้อยุติที่ลงตัว ฝ่ายหนึ่งมีเงิน ส่วนอีกฝ่ายมีแผนการ
“ ได้เรื่องมาว่าไง “
“ กูไปถามมาแล้ว พวกปั้นตอบตกลง พวกมันจะเริ่มดำเนินการพรุ่งนี้เลย “
“ เท่าไหร่ว่ะ “
“ จ้างข่มขืน 10,000 บาท รวมค่ายาสลบ รับเฉพาะเงินสด “
“ จ้างข่มขืนเลยหรอว่ะ เสี่ยงติดคุกนะมึง “
ครรชิตกระตุกยิ้ม
“ มืออาชีพพวกนี้ไม่มีเสี่ยงหรอก พวกไอปั้นจะล่อเหยื่อมาเอง พวกเราแค่รอดูความสะใจอย่างเดียว คุ้มจะตาย
หึหึหึ ...อีกอย่างนะ เงินทั้งหมดกูออกเองทุกบาท .... ดังนั้นพวกมึงอย่ามาบ่นเรื่องเงินให้กูได้ยินอีกเข้าใจป่ะ “
ในฐานะที่ ครรชิตเป็นคนต้นคิด มันจึงสั่งงงานเพื่อนๆพวกมัน ก่อนแยกย้ายกลับบ้าน
“ เรือง พ่อมึงคุมตึกโรงยิมวันพรุ่งนี้ใช่ป่ะ มึงไปขโมยกุญแจโรงยิมมาให้กูก่อนเที่ยงพรุ่งนี้ “
“ ส่วนมึงไปหาคนตัดต่อคลิปฝีมือดีซักคน กูจะอัดวิดีโอไปแบล็กเมล์ หาคนทำถูกๆหน่อยก็ดี.... เดี๋ยวกูโอนเงินไปให้ “
“ ส่วนกูจะไปซื้อถุงยางหน่อยดีกว่า หึหึ........ พวกไอปั้นกลัวว่าไอเจมส์แม่งจั่วว่ะ ซื้อมาหลายๆกล่องหน่อยนะ เพราะใช้กันหลายคน “
ไม่รู้ว่าจิตใจของคนในแก๊งนี้ทำด้วยอะไร
บางคนทำไปเพราะอยากแก้แค้น
บางคนทำไปเพราะเงิน
บางคนทำไปเพราะความสนุก
ไม่น่าเชื่อว่าการแก้แค้นแบบนี้
สร้างความเจ็บปวดให้แก่ฝ่ายถูกกระทำเกินคาด
สิ่งที่น่าเศร้าที่สุด ก็คือ
สิ่งที่พวกมันวางแผน นั้น...............สำเร็จ
ในช่วงเย็นของวันศุกร์ ทุกคนต่างกำลังกลับบ้านไปพักผ่อนสุดสัปดาห์ แต่ไม่ใช่สำหรับ เหล่าแก๊งครูปกครอง เพราะสมาชิกแต่ละคนกำลังแบกร่างหมดสติของ เจมส์ และ สน เข้าไปในโรงยิม ขอบคุณยาสลบฤทธิ์แรงของพี่ปั้นมากเลย ดับความซ่าของท่านเจมส์และท่านต้นได้อยู่หมัด ร่างทั้งสองคนถูกเคลื่อนเข้าไปในใจกลางของโรงยิม ทั้งสองกำลังนอนฝันหวาน โดยที่ไม่รู้ตัวว่าพวกเขาจะตื่นขึ้นมาพบกับฝันร้ายที่ประเคนให้ถึงที่
ปั้ง!!!!!
ครรชิตประตูโรงยิม ล็อคกุญแจเพื่อไม่ให้ใครหลบหนีไปได้
ภายในโรงยิมจึงถูกตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสมบูรณ์ แสงไฟถูกเปิดแค่เฉพาะบริเวณตรงกลาง เงาของแสงไฟตกกระทบไปยังร่างผู้ชายนับสิบซึ่งเป็นพรรคพวกของท่านปั้นที่พามาร่วมสนุกกับกิจกรรมในคืนนี้
ร่างสองหนุ่มกำลังนอนหลับคาเบาะ ที่จัดเตรียมไว้ให้ มือทั้งสองคนเหยียดตรึงเข้ากับเสาเหล็กขนาดใหญ่ที่ถูกมัดด้วยตาข่ายแบตมินตัน ชุดนักเรียนของทั้งสองหนุ่มมีรอยลากเป็นทางยาว แสดงร่องรอยของการขัดขืนแต่ไม่สำเร็จ ในใจลึกๆอยากแค่ถ่ายคลิปทั้งสองคนที่นอนหมดสภาพ แล้วต่างคนต่างกลับบ้านไป แต่พอนึกถึงเงินหมื่นบาทที่เสียไป เลยรู้สึกเสียดายหน่อยๆ ในเมื่อจ่ายหนักขนาดนี้ ก็ควรจะเต็มที่กับทั้งสองคนสิ
ยาสลบมีฤทธิ์นานพอสมควร กว่าทั้งสองจะเริ่มมีสติก็ปาไป 2 ทุ่มกว่าแล้ว ......ร่างกายหนึ่งฟื้นขึ้นจากฤทธิ์ยา ดวงตาเบิ่งกว้างมากไม่ได้ เพราะต้องปรับสภาพแสงให้เข้าที่ ทันใดนั้นร่างที่สลบเริ่มส่งเสียงคำรามออกมา
“ ไอเหี้ย!!!!!!!!!!!!! พวกมึงทำเชี่ยอะไรว่ะ “
“ หลับสบาย มั๊ย คุณเจมส์ “ ครรชิตเดินเข้าไปหาร่างหนุ่มเจ้าปัญหา
“ ไอสัด มึงจะทำเหี้ยอะไร............ปล่อยกู.....ไอสัด .....มึงอย่าหมาหมู่ดิว่ะ “
“ คุณเจมส์เบาๆหน่อยสิครับ .............อย่าโวยวาย......... เดี๋ยวเพื่อนรักตื่นนะ “
“ เชี่ย!!! ……สน “
เจมส์ ขยับร่างกายไปหา สน ด้วยความเป็นห่วง ทั้งๆที่รู้ว่า ตัวเองก็มีสภาพไม่ต่างจากสนมากนัก เจมส์เบือนสายตาตัวเองจาก
เพื่อนรักหันไปยังศัตรูหมายเลขหนึ่งของเขา .... ครรชิต .....
“ มึงรุมซ้อมกูคนเดียวดิว่ะ ..... สนไปทำอะไรให้มึงไม่พอใจ....ไอสัด “
“ ผมก็แค่อยากให้คุณเจมส์ มีความสุขที่ได้เห็นเพื่อนรักทรมาน ยังไงล่ะ “
น้ำเสียงไพเราะของครรชิต ไม่อาจซ่อนความประสงค์ร้ายได้ ความเยือกเย็นซึมซาบเข้าสู่สันหลัง เจมส์เริ่มมีอาการหวาดกลัว
เมื่อตัวเองตระหนักว่า นี่ไม่ใช่การรุมกระทืบเหมือนที่พวกเขาเคยเจอ เพราะไม่มีการรุมกระทืบครั้งไหน ที่ต้องใช้เบาะรอง หรือถูกมัดข้อมือแบบนี้ เจมส์กำลังคิดสงสัยว่า พวกมันจะทำอะไรกัน
“ ปล่อยสนไป ทำ..ก...กูคนเดียว “ เจมส์ไม่อาจทนเห็นเพื่อนรักถูกทรมาน เพราะตนเป็นสาเหตุได้
“ ผมปล่อยคุณเจมส์ไม่ได้หรอกครับ ผมอุตส่าห์จ้างท่านปั้นมาด้วยนะ อย่าให้เสียแรงนักสิ “
เจมส์ รู้ได้ในทันทีว่า พวกมันจะทำอะไร ขาทั้งสองข้างตะเกียกตะกาย ไล่เตะกวาดผู้ชายนับสิบ ทั้งๆที่มือยังถูกมัดไว้อยู่
แรงดีไม่มีตกเลยนะ เจมส์ สงสัยวันนี้ กูคงต้องจัดหนักมึงหน่อยล่ะ
ปั้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ปั้นเห็นท่าจะไม่ดี เลยยิงปืนขู่ เจมส์หน้าถอดสี เมื่อรู้ว่าพวกมันเอาจริง ส่วน สน ยังหลับสลบเหมือนเดิม
“ อย่าดื้อสิครับ ... เกรงใจปืนพี่ปั้นหน่อยสิ “
ปั้นเดินย่างกรายเข้ามาประชิดตัวไอเจมส์ พร้อมชักปืนออกมาจี้ขยับเจมส์
“ ถอดเสื้อออกมา “
“ มึงอยากก็ถอดเองดิ “
“ ไม่งั้นกูยิงมึงเละแน่ “
“ มึงไม่อยากยิงกูหรอก มันง่ายเกินไปสำหรับมึง “
“ งั้นกูยิงเพื่อนมึงแทน ง่ายกว่ามั๊ย กูนับ 1-10 หวังว่าเสื้อและกางเกงมึงจะกองลงไปบนพื้น “
10
9
8
7
6
5
4
3
2
.....ไม่ต้องให้นับ 1 ..... เจมส์ถอดชุดนักเรียนทั้งหมดกองลงบนพื้น เหลือแต่บ็อกเซอร์สีแดงตัวเดียว
“ บ็อกเซอร์เดี๋ยวกู ถอดให้เอง …หึหึ “ ปั้นแสยะยิ้มเล็กน้อย ก่อนตบหัวเจมส์เบาๆ
“ คุณเจมส์ หุ่นมึงใช้ได้เลยว่ะ มิน่า เมียกูถึงไปมีชู้กับคุณได้ “
ตอนนี้ เจมส์ มีสีหน้าตื่นตระหนกสุดขีด เมื่อพรรคพวกของไอปั้น จับท่านสน ถอดชุดนักเรียน เฉกเช่นเดียวกับ เขา
“ มึงจะทำเหี้ยอะไร...ปล่อยสนไปเถอะว่ะ “
เสียงขอร้องครั้งแรก ดังออกมาจากปากของเจมส์ อีโก้ที่มันสั่งสมมาตลอด ถูกทำลายด้วยคำร้องขอแบบนี้
ครรชิต ยิ้มเบาๆ
“ ไม่ได้หรอก วันนี้สนต้องทำหน้าที่เป็นภรรยาที่ดีนะครับ คุณเจมส์ “
“ ไอเชี่ย!!!!!!!!!!!! ปล่อยสนไปซะ ไอสัด..........ฆวย....พ่อมึงเป็นกะหรี่หรอว่ะ ..........ปล่อยไอสนไป....”
เจมส์ ตอนนี้ขาดสติเมื่อทราบว่า เขาจะพาเพื่อนรักเข้าสู่ชะตากรรมเมียเป็นครั้งแรก เจมส์ไม่อาจยั้งความโกรธได้อีกต่อไป
เจมส์เผลอหลุดอะไรบางอย่างออกมา
“ ไอสัด..........จะทำแบบนี้ มึงทำกูแทนเลยดีกว่า “
คราวนี้ ครรชิตเดินเข้ามาหา เจมส์อีกครั้ง ส่งสายตาเยือกเย็นทิ้งไว้ให้อีกฝ่ายหวาดกลัว
“ กูไม่ทำเพื่อนรักมึงหรอก “
“ งั้นก็ปล่อย สน ไปสิว่ะ......... แก้มัดมันดิ......มึงทำกูแทน ..... กูขอร้องเถอะว่ะ “
“ มึงคงเงี่ยนอยากมีเมียมาก ถึงเล่นชู้กับแฟนกู “
“ เออ ใช่ กูเอง.... เพราะแบบนี้มึงปล่อยสนไปก่อน แล้วค่อยมาจัดการกับกู “
“ ดูเป็นคนดีจังเลยนะ มึงอ่ะ กูจะพาสนออกไปจากวงได้ยังไง ในเมื่อตอนนี้ มึงเป็นผัวมันไปแล้วหนิ “
“ ไอเหี้...........อุ๊บ..............” เจมส์ร้องลั่นด้วยความโกรธ ครรชิตเลยเอามือมาปิดปาก พร้อมประทับรอยจูบบนหน้าผากเบาๆ
เจมส์ได้แต่อึ้งไปชั่วขณะ เมื่อพึ่งเคยถูกผู้ชายประทับรอยจูบเป็นครั้งแรก ครรชิตส่งยิ้มอ่อนๆ ก่อนใช้ปากกระบอกปืนแม็กนั่มในมือ ลูบไล้บนแก้มของท่านเจมส์อย่างช้าๆ
“ เอาเพื่อนรักมึง ให้กูดูหน่อยสิ “
.
.
.
.
.
To Be Continue....................
.
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
กลุ่มนักเรียนเลว :z6: :z6: :z6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โหดร้าย,,,
-
ตอนนี้เขียนไป ร้องไห้ไป
สงสารสน
:o12: :o12: :o12:
NC แบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน TwT
Chapter 13 เสียงสะอื้น ยามดึก
นานเท่าไหร่ไม่รู้ ที่สนสลบด้วยฤทธิ์ยา แต่เมื่อสนตื่นขึ้นมา กลับพบว่าตนเองกำลังถูกผู้ชายคนหนึ่งกำลังคร่อมตัว
ยัดเยียดความเป็นเมียให้กับสน ด้วยจังหวะรัก แก้มก้นของสนเด้งสั่นรับการกระแทกจากผู้มาเยือน
สำหรับ สน ผู้โชคร้ายยังคิดว่านี่เป็นเพียงแค่วามฝัน แต่เมื่อฤทธิ์ยาหมดไป
ความเจ็บปวดทั้งหมดแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณประตูหลังใบหน้าคนคร่อมส่งสายตาเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสที่มอบให้
คนตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหน
........ ไอเจมส์ นั่นเอง .............
“ เชี่ย !!!!!!! มึงทำเหี้ยไร “
“ กูขอโทษ แต่กูจำเป็นต้องทำ ........... “
เจมส์ร่อนเอวเล็กน้อย ก่อนกระแทกเข้าไปในถ้ำรัก สนยกตัวโหย่งขึ้นด้วยความเจ็บ
ความเจ็บแผ่ซ่านออกมาเป็นคำพูดที่แฝงไปด้วยความเจ็บแค้นสุดๆ
“ มึงปล่อย กู !!!!! “ ร่างสนดิ้น ไม่อาจหลบหนีการสอดใส่จากเจมส์ไปได้
ขนาดร่างกายตัวใหญ่เกินวัยของเจมส์ สภาพที่เห็นจึงไม่ต่างจาก หมาป่ากำลังเอากับหมาบ้าน
“ ฮือ.....ฮือ..อ..ออ.ออ.. ปล่อยกู ...กูอยากกลับบ้าน “ สนร้องไห้สะอื้น
เสียงปรบมือ เสียงเชียร์ ดังสนั่นรอบข้าง สนเหลือบเห็นกลุ่มคนนับสิบกำลังบรรจุกระสุนปืน พร้อมๆกับเสียงเชียร์สนั่นของเหล่าแก๊งครูปกครอง สนรู้ว่าพวกมันเป็นใคร ตอนนื้สนรู้แล้วว่า ตัวเองกำลังถูกกระทำชำเราผ่านเพื่อนรักที่ถูกบังคับจากเหล่าแก๊งนรก เจมส์รับรู้ถึงน้ำตาที่ไหลพรากของคนเบื้องหน้า สีหน้าที่ผิดหวังและเจ็บปวด
พร้อมกับคำถามที่เกิดขึ้น มึงทำแบบนี้ทำไม กูเป็นเพื่อนมึงนะ ?
เจมส์เช็ดน้ำตาท่านสน ก่อนพ่นลมหายใจหอบของเจมส์ ส่งคำพูดบางคำมายังความรู้สึก
“ มึงโดนจากกู ดีกว่าโดนจากพวกมัน “
“ เชี่ย!! กูขอล่ะ …อย่าทำกูเลย “
ทุกจังหวะเข้าออกของเจมส์ ส่งผ่านไปยังหนุ่มน้อยผู้ไร้เดียงสา ถือความเจ็บปวดที่ทั้งชีวิตนี้ยังไม่เคยลิ้มลอง สนเห็นชุดนักเรียนของเขาพาดอยู่ขอบหน้าต่าง ส่งสายตาอ้อนวอนประหนึ่งอยากสวมใส่ใจจะขาด เสียงหอบกระเซ่าของเจมส์ดังแข่งกับเสียงเชียร์ของเหล่ากลุ่มแก๊งคู่อริ เจมส์ก้มตัวแนบไปยังใบหูของเพื่อนรัก
“ กูเสียวว่ะ.. “
วี๊ดดดดด ฮิ้วววววววว เพื่อนเสียวเว้ย ....ฮ่าฮ่าฮ่า เสียงหัวเราะเย้ยหยัน ของกลุ่มคนนับสิบ ความอับอายเบื้องหน้า ทำให้สนยกมือป้องหน้าก่อนปล่อยโฮดังๆ ใจของเจมส์สะเทือนไปชั่วครู่
“ เชี่ยปั้น!!!! กูทำต่อไปไม่ได้แล้ว ...... พอที!! “
เจมส์อ้อนวอน เหล่ากลุ่มแก๊งของไอปั้น แม้แต่กลุ่มแก๊งปกครองยังเบือนหน้าหนีให้กับความอัปยศของเจมส์ในสภาพเช่นนี้
เจมส์ถอน K ออกมาจากรูตูดของสน ส่งสายตาวิงวอน หมดราศีนักเลงขาใหญ่ ตอนนี้สนนอนเปลือยหมดสภาพ
ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ปั้นเดินเข้ามาตรงกลางวง พร้อมเหน็บปืนไว้กับลำตัว
“ งั้นมึงหลบไป กูจะทำเอง “ ปั้นเดินแหวกกลางผ่านเจมส์ ก่อนนั่งลงบนเบาะปลดกระดุมและเข็มขัด เตรียมพร้อมกับการมอบประสบการณ์แปลกใหม่ให้กับสน
“ พี่ ...ทำผมแทน “ เจมส์ดึงมือไอปั้น แต่ถูกสะบัดออกอย่างแรง
“ แค่ท่าเอา กูก็ดูออกแล้วว่า มึงเคยมีอะไรกับผู้ชาย .... กูชอบเปิดเด็กซิงว่ะ “
ทันใดนั้น เจมส์ถูกกลุ่มพรรคพวกของปั้นที่เหลือ จับร่างเจมส์คุกเข่าบังคับให้ดูการทารุณกรรมเพื่อนรักเต็มสองตา เจมส์ส่ายหน้าไม่อยากแม้แต่จะมอง แต่ก็ถูกพรรคพวกจับหน้าหันไปยังกลางวง
“ พี่ จะเอาจริงเหรอ “
เสียงครรชิตหัวหน้าแก๊งครูปกครอง เอ่ยขึ้นแสดงความไม่เห็นด้วย ในใจของเหล่าสมาชิกแก๊งครูปกครองก็ไม่คิดเหมือนกันว่า กลุ่มพวกนี้จะเอาจริงขนาดนี้ แก๊งนี้ต้องการแค่ทำให้เจมส์อับอาย และ ถ่ายคลิปเพื่อใช้แบล็กเมล์เจมส์ในอนาคต แต่กลับกลายเป็นว่า กลุ่มที่พวกเขาจ้างกลับมีตัณหา มีอารมณ์ทางเพศที่รุนแรง เกินกว่าที่พวกเขาจะเข้าใจ พวกเขาเองก็ยังรู้สึกขยะแขยงกับสิ่งที่ทำ
พวกเขาไม่กล้า แม้กระทั่งยกไอโฟนมาถ่ายคลิปด้วยซ้ำ ตอนนี้พวกมันรู้แล้วว่า พวกมันเล่นแรงเกินไป
“ มึงหาคนตัดต่อได้ยัง “ เสียงแหบพร่าของปั้นดังขึ้น
“ หาแล้วครับพี่ “ ครรชิตตอบแบบเบาๆ ครรชิตส่งสายตาสงสารไปยังสนที่กำลังตื่นกลัวสุดขีด ถึงแม้จะเป็นศัครูกัน แต่ก็ไม่คิดว่าจะต้องเห็นศัตรูของเขาอยู่ในสภาพแบบนี้
“ งั้นถ่ายกูซะ เอาให้เห็นหน้าทุกคน รวมถึงกูด้วย แต่ฝากบอกเพื่อนมึง ตอนตัดต่อเบลอหน้าพวกกูหน่อยนะ...
หน้าตากูไม่หล่อว่ะ เดี๋ยวคนเห็นคงหมดอารมณ์กันพอดี ..... เวลาเอาลงทวิตเตอร์กูจะได้ยอดไลค์เยอะๆ “
“ พี่ปั้น.. ไม่ทำ..... ไม่ได้หรอ “ ครรชิตถามไอปั้นอีกครั้ง เพื่อเช็คความแน่ใจ กลุ่มแก๊งของไอปั้นมีเป็นสิบคน หากแก๊งครูปกครองพูดอะไรไม่เข้าหูไอปั้นขึ้นมา เกรงว่าชะตากรรมของไม่ต่างจากสนในสภาพนี้แน่นอน
“ เออกูจะทำ เตรียมกล้องด้วย ….” ปั้นพูดออกมา พร้อมสวมถุงยาง ขนาดลำกล้องของไอปั้นใหญ่กว่าท่านเจมส์เป็นอย่างมาก ทุกๆคนในห้องต่างตกใจกันทั่ว เพราะถุงยางเล็กไปสำหรับไอปั้น ส่วนสนที่เบือนหน้าไม่อยากยอมรับความจริง
ไอปั้นแก้มัดให้สนหลุดพันธการไปชั่วขณะ สนคลานหนีออกจากกลางวงในทันที แต่คงเพราะถูกกระทำชำเรามานาน ร่างกายของสนหมดแรงอย่างเห็นได้ชัด จะหนีอย่างไร ก็ถูกไอปั้นจับร่างเล็กๆไว้อยู่หมัด
“ จะหนีไปไหนครับ ..... “ ไอปั้นยกร่างท่านสนก่อนทุ่มลงบนเบาะ ไอปั้นรุกอย่างต่อเนื่อง แหวกขาเรียวขาวของสน
ก่อนโลมเลียไปยังช่องลับ ร่างสนสั่นไหวขมิบตัวตอบรับความรู้แปลกใหม่ที่ไม่เคยรู้จัก
“ เอาจริงนะ หน้าที่นี้ควรเป็นของน้องพี่ แต่ไม่เป็นไร น่ารักแบบนี้ พี่ขอเถอะนะ... “
สนพยายามดิ้นหนี แต่ถูกบังคับด้วยภายใต้ร่างใหญ่ที่กดทับไว้อยู่ “ ผมไม่เคยกับผู้ชายนะพี่ ปล่อยผมไปเถอะนะ “
“ พี่ก็ไม่เคยเหมือนกัน ลองดูหน่อยนะ .... “
ไอปั้นจับขาของสนพาดไหล่ไว้ ก่อนค่อยๆสอดนิ้วเข้าไป สนพยายามขมิบตูดเพื่อไม่ให้ไอปั้นสอดเข้ามาได้ ไอปั้นจึงหันมาเล่นที่ K ก่อนใช้ปากครอบของสนทั้งลำ
“ พี่ อย่านะ......... ผมไม่ชอบ..... ปล่อ.ย..ย “
“ ไม่ชอบ แล้วทำไมถึงแข็งล่ะครับ “
คนเราปากไม่ตรงกับใจ แม้ปากจะบอกว่าไม่ชอบ แต่ขนาดน้องน้อยของสนขยายตัวตอบรับกับความพึงพอใจที่ไอปั้นมอบให้ ไอปั้นมอบความสุขเล็กๆ ก่อนเขี่ยนิ้ววนหัวนมเบาๆ น้องน้อยของสนเกร็งถี่เป็นจังหวะ ช่วงเวลานั้นสนคงแปลกใจตัวเองอยู่ไม่น้อยที่มีอารมณ์กับเพศเดียวกันเป็นครั้งแรก
“ อ่าห์.... ”
“ ชอบล่ะสิ ….. เฮ้ย พวกมึงเงียบๆหน่อย กูไม่มีสมาธิ “ ไอปั้นรำคาญเหล่าเพื่อนๆที่พากันรุมเฮกันยกใหญ่ สภาพไม่ต่างๆจาก คนดูข้างสนามมวย เมื่อฝ่ายบนเวทีกำลังตอบรับความเสียวอีกรูปแบบหนึ่งที่ยังไม่คุ้นชิน
ไอปั้นเห็นจังหวะที่สนกำลังเคลิบเคลิ้มอยู่ชั่วขณะ สอดนิ้วโดยที่สนไม่ทันตั้งตัว นิ้วของไอปั้นฝ่าด่านได้สนได้อย่างง่ายดาย นิ้วของปั้นสลับกันเข้าออกเพื่อปรับสภาพช่องลับให้คลายตัว
“ พี่ อย่า..ยะ...นะ...ผะ....ผม... อื้อ..ออ..อออ.” ชั่วแว็บความรู้สึกเสียวโลดแล่นเข้าสู่ประสาทสัมผัส สนกระตุกเป็นเจ้าเข้า
ไอปั้นไม่ฟังคำใดๆ ยกตัวท่านสน ก่อนสอด K เข้าไปในร่างน้อยๆของสน
“ ไอเหี้...ย....มึง....อย่า...ยะ... “
ไอปั้นยัดของดีดันกดลงจนมิด อีกฝ่ายร้องลั่นแทบขาดใจ
“ ตอดกว่าเมียพี่อีกเนี่ย ถ้าน้องพี่มาด้วยคงถึงสวรรค์หลายรอบเลยแหละ “
ไอปั้นทนแรงตอดรัดไม่ไหว เสียงร้องห้ามของสน กลายเป็นเครื่องกระตุ้นอารมณ์ของไอปั้นให้พลุ่งพล่าน เสียงเรียกร้องระงมสนพ่นออกมาไม่ขาดสาย
“ จะ.....เจ็บ.....เหี้ย!! กูเจ็บ!! “
เสียงกระแทกป๊าบๆดังต่อเนื่อง ดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงโวยวายของฝ่ายผู้เป็นเมีย
“ ไอเหี้ย!! ออกไป ...”
ไอปั้นบีบหน้าสนก่อนยิ้มอ่อน “ พูดเพราะหน่อยสิครับ พี่จะได้ทำเบาๆ “
“ พี่ครับผมเจ็บ “ สนขอร้องออกมาจากใจ
“ ดีมากครับ ทนนิดนึงนะ “
ในขณะที่สนกำลังทำหน้าที่เมียให้ไอปั้น เจมส์ถูกบังคับมองสน เจมส์มองสนอย่างสงสาร ราวกับเป็นเพื่อนที่ตายจากกันไปแล้ว เจมส์ส่ายหัวเบาๆ นึกเสียดายว่า ถ้ากูเป็นคนทำ มึงคงไม่เจ็บขนาดนี้ สมาชิกที่เหลือจัดการกับเจมส์เหมือนกับที่ ไอปั้นทำกับสน แต่เนื้องานนั้นต่างกัน เจมส์ถูกฟาดด้วยกระบอกปืนหลังท้ายทอย เจมส์หมดสติในทันที ก่อนที่สมาชิกที่เหลือจะจัดการกับร่างที่หมดสติแบบเดียวกับสน ต่างจากสน เสียงร้องเจ็บสน ถูกแทนที่ด้วยเสียงครางเบาๆ
ตอนนี้สนกำลังชอกช้ำตัวเอง ทำไมตัวเองถึงกลับมีความสุขที่ถูกกระทำแบบนี้ โดยเฉพาะการเป็นเมียคนอื่น หรือแท้ที่จริงแล้ว เราคงไม่เหมาะเป็น ผัว วินาทีนั้น สน รู้อยู่แก่ใจแล้วว่า ตัวเองเริ่มชอบกับการที่รถไฟขบวนใหญ่แล่นผ่านประตูหลัง
“ ไอสน มันเสียวหรอว่ะนั่น “ ครรชิตถือกล้อง ถ่ายอย่างตกใจ ไม่เคยเห็นผู้ชายแมนๆ ครางกระเซ่าแบบนี้มาก่อน
“ พี่อย่าเข้ามา......อ๊ะ อ๊ะ .....อ่าห์.. “ เสียงสนร้องครางกระเซ่า ไอปั้นยิ้มภูมิใจกับแผนการที่ทำให้ผู้ชายแมนๆคนหนึ่ง หลวมตัวเป็นเมียได้สำเร็จ
“ อ่าห์ พี่ชอบสนนะ .....เป็นเด็กดี “ ไอปั้นลูบหน้าสนเบาๆ ตอนนี้ไม่มีการบังคับอะไรทั้งสิ้น ทั้งสองคนต่างตกลงปลงใจพึงปรารถนาอารมณ์ทางเพศอีกฝ่ายหนึ่ง
“ พี่จะเสร็จแล้ว... อ่าห์ “
เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา น้ำทุ่งทะลักเข้าสู่ร่างกายสน สนเองก็ไม่น้อยหน้าระเบิดพลุสีขาวๆเปื้อนทั่วท้องน้อย ไอปั้นใจดีหยิบชุดนักเรียนมาเช็ดร่องรอยทุกอย่างให้เสร็จสรรพ สนหมดแรงทันทีหลังจากพ่นน้ำรักออกมา
“ ครรชิตมึงถ่ายเสร็จยัง “
ครรชิตพูดแบบสลดๆ “ เสร็จแล้วครับพี่.... ผมไม่อยากได้คลิปนี้แล้ว “
ครรชิตลดกล้องลงมา เนื้องานในคลิปเห็นชัดทุกคน ทั้งไอปั้น สน และ เจมส์
“ งั้นก็ดี คลิปนี้จะได้เป็นของกูคนเดียว “
“ พวกมึงไปหาคนตัดต่อแล้วส่งมาให้กู เดี๋ยวกูจ่ายให้ “
เสร็จภารกิจ เหล่าสมาชิกทุกคนต่างเก็บข้าวของเดินออกไปจากโรงยิม ทิ้งเจมส์ที่หมดสติ กับ สนในสภาพอ่อนแรงไว้
กลางวง สนร้องเรียกคนอื่นๆที่กำลังเดินออกไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น คำถามต่างๆผุดออกมาจากสมอง
กลับมานะ พวกมึง กลับมา...
ทำไมมึงกับกูแบบนี้ว่ะ
กูไปทำอะไรให้มึงไม่พอใจ
ทำไมกูถึงมีอารมณ์ร่วมด้วย
กูไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ
ไอปั้นทำไมถึงทำกับกูแบบนี้
น้ำตาไหลออกมาจากสองตา สนยกมือปาดน้ำตาซักพัก น้ำตาก็พังแตกมาอีกระรอก เสียงสะอื้นของสนในโรงยิมก้องกังวาลดังไกล แต่กลับไม่มีใครรับรู้ความเจ็บปวดของเขาได้เลย แม้แต่เพื่อนตัวเอง คำถามสุดท้ายที่นึกได้ ก่อนที่สนจะหมดสติจากความเหนื่อยล้า
แล้วต่อไป
กูจะใช้ชีวิตยังไง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
นี่คือ เรื่องราวสุดสลดของสน
เรื่องเล่าทั้งหมดที่ต้นรับรู้จากสน ต่างถ่ายทอดมาหมดเปลือก ทั้งเปรมและโจ้ นั่งสลดแทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินว่าเป็นเรื่องจริง
เปรม และ โจ้ นั่งนิ่งอยู่ซักพัก
ขณะที่ ต้นกำลังตัดสินใจจะเล่าเรื่องสำคัญอีกเรื่อง
แต่เห็น เปรม และ โจ้ ในสภาพแบบนี้
ไม่เล่าจะดีกว่า
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
.
.
.
.
:mew6:
เจ็บปวดมากเลยอ่า
ขอไปซับน้ำตาก่อนนะ
..
...
.....
To Be Continue
-
อะไรคือท่านสน อยู่ๆ ก็กลายเป็นท่านสนตอนถูกข่มขืน อะไร โดนข่มขืนแล้วกลายเป็นท่านเหรอ คือต้องการสื่ออะไร หรือเราเข้าไม่ถึง -"- แล้วเดี๋ยวชิดซ้ายเดี๋ยวกึ่งกลาง มันแตกต่างกันยังไงในบริบท งง อ่านแล้วให้อารมณ์แบบเหมือนจะจริงจังหรือคอมมาดี้ หรือยังไง เอ๊ะ
-
ขอบคุณครับสำหรับคำแนะนำ
ผมจะเปลี่ยนให้นะครับ
ผมเองมึนเองด้วยแหละครับ TwT
:sad4: :sad4: :sad4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มีอะไรอีกเรื่องหรอครับ. มาต่อนะครับ,,,
-
คำพังเพยที่ว่า คบเพื่อนดีเป็นศรีแก่ตัว คบเพื่อนชั่วอัปราชัย
ใช้ได้กับกรณีสน
ในความเป็นเพื่อนเจมส์ ดีกับสน
แต่ในความประพฤติ เจมส์ ทำตัวเลวกับคนอื่น ไม่เว้นครูอาจารย์
การโต้ตอบเจมส์ ของฝ่ายศัตรู
ถ้ามันแฟร์ๆ สนก็ไม่โดน
แต่มันเอาคืนโดนเพื่อนรักของเจมส์ด้วย
ยิงนกทีเดียวได้นกสองตัว
เจมส์ เจ็บสองต่อ
เจ็บทั้งตัวเอง และเป็นสาเหตุให้สนเจ็บไปด้วย
เพื่อนเรา เรารัก ใครว่าเพื่อนรักเรา เราทนไม่ได้
จริงเลยเรื่องการคบคน ใครก็อยากคบคนดีๆ
แต่คนดี หน้าเนื้อใจเสือก็มีถมไป
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าสงสาร โดนรุมโทรม
-
:hao5: โฮก ความหลังอันเจ็บปวด
-
มาแล้วอีกครั้งนะครับผม
เรื่องราวของสน หวังว่าจะเป็นบทเรียนให้กับเหล่านักอ่าน เผื่อว่าใครใช้ชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีแต่ความรุนแรง
จะได้เห็นว่า อิทธิพลด้านสภาพแวดล้อม ส่งผลต่อชีวิตและบุคลิกนิสัยของคนเราได้มากขนาดไหน
.
.
มาต่อกันดีกว่า :3123: :3123:
Chapter 14 ถามจันทร์
จากการฟังเรื่องราวในอดีตของสน การไปทริปครั้งนี้ดูหดหู่ขึ้นทันตา
แต่ที่น่าหดหู่มากกว่า คือ สภาพของพี่เปรมที่รู้ว่าสนต้องเจอกับอะไร
พี่เปรมแยกย้ายจากวงเหล้า เข้ามานอนในห้อง เห็นสนนอนหลับสนิทราวกับไม่แคร์พวกเราว่าจะรู้สึกยังไง
เมื่อทราบอดีตอันเจ็บปวดแบบนี้ ร่างกายพี่เปรมสั่นเทาราวกับเป็นคนถูกข่มขืนซะเอง พี่เปรมก้าวเท้าแต่ละข้างด้วยความยาก
ลำบาก เดินไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับเตียงนอน ในใจของพี่เปรมว้าวุ่นกระสับกระส่าย ดูไม่เป็นตัวของตัวเองเป็นที่สุด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
เปรมเดินมาเปิดประตู ต้นยืนจังก้าหน้าประตู เปรมเปิดให้ต้นเข้ามา
เปรมนิ่งซักครู่ ก่อนสบตาไอต้น พร้อมปล่อยคำพูดที่เบาบางแทบไม่ได้ยิน “ ......มีอะไร “
ต้น แปลกใจกับท่าทีของเพื่อน ต้องยอมรับว่าทั้งเปรมและโจ้ เสพติดการเสือกชาวบ้าน กลายเป็นสันดานที่แก้ไม่หาย ทุก
เรื่องราว ทุกความพีค ทั้งเปรมและโจ้ต่างอยากเสือกอยากรู้เห็นไปหมด แต่พอมาวันนี้ มันช่างแตกต่าง การรู้เรื่องคนอื่นมากจน
เกินไปเปรียบเสมือนดาบสองคม เปรมรู้สึกหนักใจเหมือนมีหินก้อนใหญ่มาทับร่างตนไว้ เหยื่อของการล่วงละเมิดทางเพศกลับ
เป็นคนใกล้ตัว สำหรับเปรมคงอยากให้เรื่องทั้งหมดที่ต้นเล่ามานี้เป็นเพียงเรื่องแต่งเท่านั้น
“ เปรม กูรู้ว่ามึงทำใจลำบาก …เอาเป็นว่า อยากรู้อะไรถามกูได้ กูไม่อยากให้สนต้องจดจำเรื่องราวแบบนี้อีก “
สายตาเปรมดูอ้างว้าง เหมือนไม่อยากรับรู้เรื่องราวร้ายๆอีกต่อไป
“ กูผิด กูผิด กูคิดผิด “ เปรมเหม่อลอย พร่ำเพ้อพูดอะไรก็ไม่รู้ออกมา
ต้นเขย่าตัวเปรม เพื่อเรียกสติ “ มึงเป็นอะไรเนี่ย มึงทำตัวแปลกๆ “
เปรมพูดออกมาอย่างช้าๆ สายตาไม่กล้าสบกับเพื่อนสนิทของเขา
“ กู....กู....กูมันบ้า “
ต้นเลิกคิ้วด้วยความงุนงง “ เฮ้ย เป็นอะไรมึง “
“ ช่างเหอะ มึงจะนอน..... เฮ้ย...กูจะนอน “
เปรมพูดผิดๆถูกๆ ต้นสังเกตเห็นว่า เปรมหน้าแดงก่ำ ไม่เหมือนสภาพคนเมา แต่เหมือนสภาพคนโกรธตัวเองซะมากกว่า
“ มึงพี้ยามารึเปล่าว่ะ ทำตัวแปลกๆ “
เปรมเผลอตะโกนออกมา ก่อนเบาเสียงลงเมื่อรู้ว่าสนกำลังนอนอยู่ “ พอกันที กูรับไม่ไหวแล้ว “
“ กูว่ามึงเมามาก ไอเปรม ไปนอนเถอะ “
ต้นพยุงไอเปรมวางลงที่ปลายหมอน เปรมยังออกอาการโวยวาย ทำให้ ต้น เข้าใจได้แจ่มแจ้งแล้วว่า ถ้าสนเมา มันจะชอบเล่า
เรื่องตัวเองให้คนอื่นฟัง แต่ถ้าเปรมเมา มันจะชอบโวยวายพูดอะไรแปลกๆออกมา
“ กูไม่น่าเสือกเรื่องคนอื่น เล้ยยย..... “ สิ้นเสียงเสร็จ เปรมก็ง่วงหลับไป
ต้นส่ายหัวพลางถอนหายใจดังๆ “ ถ้ามึงกลายเป็นหมาแบบนี้ กูคงไม่เล่าเรื่องนี้ให้มึงฟังหรอก “
ต้นหันหลังกลับออกไป ก็ยังไม่วายจับผิดคู่กัดนรกของเขา
“ .......โตแล้วนะ ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลยว่ะ “ ต้นหยิบผ้าห่มที่กองอยู่บนเท้าสน ลากผ้าห่มดึงออกมาคลุมร่างกายของสนที่ตัว
สั่นเพราะความหนาว เหลือเพียงแต่ใบหน้าขาวๆที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าผืนหนา คนหน้าตาดีส่วนใหญ่มักจะดูไม่จืดตอนหลับ
แต่สำหรับสนแล้วกลับไม่เป็นเช่นนั้น ยามตื่นทุกคนจะรู้ว่า ความสดใสของสนทำให้สนเป็นคนน่ารัก ยามสนหลับความน่ารักถูก
แทนที่ด้วยความหล่อ เป็นเสน่ห์ที่แม้แต่ต้นเองยังอิจฉาลึกๆในใจ
ต้นจ้องมองสนด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา
“ สน กู....... ” ต้นยั้งคำพูดที่เหลือ เก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้ที่ปลายมือ ก่อนเดินออกจากห้องไป
หลังจากเรื่องราวของสน ถูกเปิดเผยในกลุ่มวงเหล้า สภาพอารมณ์ทุกคนดูเฉยชาไม่ต่างจากผีดิบ ช่างตรงกันข้ามกับขาเดิน
ทางมา ร่าเริงสดใสกันทุกคน มีเพียงแต่สนดูปกติกว่าคนอื่น ในใจสนลึกๆคงเหนื่อยใจไม่น้อย ชีวิตตัวเองดราม่ามากแล้ว
ยังพาให้แฟนตัวเองหดหู่ตามไปด้วย ทุกคนพยายามทำตัวให้เหมือนปกติที่สุด ทุกคนนั่งกินข้าวก่อนที่จะ check out กลับบ้าน
น่าแปลกที่ไม่มีบทสนทนาใดๆหลุดออกมาจากใครซักคน มีเพียงแค่ ไอต้น ที่เฝ้ามองอากัปกิริยาของเพื่อนร่วมโต๊ะ พลางส่ายหัวเหนื่อยใจกับพวกมัน
ตอนแรกก็รู้สึกดีหรอกนะ ที่พวกพี่ๆเข้าใจความรู้สึกเจ็บปวดของผม แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเอามากได้ขนาดนี้
พี่โจ้ และ พี่เปรม ดูอ่อนเพลีย ไม่มีแรง แม้แต่ ไอต้น เองก็เหมือนคนไม่ได้นอน เพียงแต่ยังดูมีสติมากกว่า
เมื่อเทียบกับสองคน นั่งกินข้าวได้ไร้ชีวิตชีวามาก เหมือนกูพาหุ่นยนต์มาเที่ยวเลย ชีวิตของน้องสนผู้น่ารักจะต้องมาเจออะไร
แบบนี้ด้วย กูไม่น่าให้ไอต้นไปบอกความจริงเรื่องนี้เลย เวรกรรมกูจริงๆ
“ พี่เปรม....ผมขับรถให้ดีกว่า “
“ สนขับเป็นหรอ....” เปรมพูดออกมาเบาๆ ค่อยยังชั่วหน่อย ผมนึกว่าพี่เปรมเป็นใบ้ไปแล้ว
“ ผมขับให้ขวัญตลอดแหละพี่ “
พี่เปรมเดินขึ้นรถนั่งหน้าอย่างเชื่อฟัง ส่วนไอต้นพอได้ยิน ชื่อ “ขวัญ” ก็ทำท่าฮึดฮัดไม่พอใจ
“ มึงเป็นเหี้ยไร “
“ เปล่าหนิ “ ไอต้นตอบกวนตีนเหมือนเดิม
“ ต่อยกูก็ได้นะ ถ้าไม่พอใจ “ ผมเลยตอบกวนตีนไปบ้าง ไม่เจียมตัวเลยกู =0=
“ เลิกพูดเรื่องนี้ซักที ได้ป่าวว่ะ “ ไอต้นเริ่มหงุดหงิด สงสัยผมไปจี้ใจดำไอเหี้ยนี้ถูกจุด มันไม่ชอบให้ใครมารื้อฟื้นเรื่องที่มันเคย
ต่อยผม เพราะผมแย่งขวัญไปจากมัน แต่พอทีผมเลิกกับขวัญ ทำไมมึงไม่ไปจีบขวัญตอนนั้นว่ะ เอะอะอะไรมาลงที่กูคนเดียว
“ เออ... ช่างเหอะ ขึ้นมาๆ “ โตเป็นควายแล้ว เสือกขับรถไม่เป็นอีก ไอเชี่ยต้นเอ้ย มึงกากว่ะ
ระหว่างขากลับ ผมขับรถไปซักพัก เสียงพี่เปรมดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
“ สน คือ พี่....เสียใจด้วยนะ.... พวกพี่จะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร.. พี่เองก็อยากจะลืมเหมือนกัน “
พี่เปรมพูดเศร้าๆ
พี่โจ้ และ พี่เปรม มองหน้าผมหยั่งเชิงว่า มึงไม่รู้สึกเจ็บปวดกับเรื่องนี้หรือไงว่ะสน
“ พวกพี่เสียใจเยอะเกินไปแล้ว ร่าเริงหน่อยสิ “
พี่โจ้พูดแทรก “ ทั้งชีวิตนี้ พี่คงร่าเริงต่อไปไม่ไหวแล้ว “ ไอสาดพูดอย่างงี้ก็เว่อร์ไป
พี่โจ้พูดต่อ สีหน้าดูจริงจังมาก “ สนอยู่ความเจ็บปวดแบบนี้ได้ยังไง พวกพี่ช่วยอะไรบ้างได้มั๊ย “
“ ผมยังมีเพื่อนดีอยู่ครับพี่ ทั้งต๋อง และ ก็พี่ปลายข้าว ....อ่อ หมายถึงพี่ชายไอต้น ...อ่าครับ “
จริงๆแล้ว ไอต้นก็เป็นอีกคนที่ช่วยเหลือผมมาเยอะ แต่ขอไม่พูดถึงล่ะกันนะ
“ สน รู้จักกับพี่ไอต้นด้วยหรอ “
“ ครับ พี่โจ้ .... พี่ปลายข้าวเป็นจิตแพทย์ดูแลรักษาผม ตอนนี้ผมรู้สึกแทบจะเป็นปกติแล้วครับ ... ถ้าผมไม่ได้หมอเก่งๆ
อย่างพี่ปลายข้าว ทุกวันนี้ผมคงจะเสียสติไปแล้ว.... พวกพี่ไปหาพี่ปลายข้าวบ้างก็ดีนะ ตอนนี้พวกพี่ดูเครียดมากอ่ะ “
พี่เปรมมองหน้าผม รอยยิ้มจางๆปรากฎอยู่หางตา พี่เปรมจับมือผมเบาๆ
“ สนไม่แก้แค้นอะไรเลยหรอ “ พี่เปรมถามผมเบาๆ เสียงนี้มีแต่ผมที่ได้ยิน
“ ไม่หรอกพี่ หลังจากวันนั้น ผมรักษาตัวไปเกือบเดือน พอกลับมาสภาพโรงเรียนก็เปลี่ยนไปคนละแบบ คนพวกนั้นถูกไล่ออก
จากโรงเรียนไปแล้ว รวมถึงอาจารย์บางคนก็ขอลาออก วันที่ผมกลับเข้ามา ผมเห็นครรชิต.... อ่า ครรชิตเป็น... “
“ พี่รู้แล้ว.......“ ต้นมึงเล่าละเอียดใช้ได้เลยนะมึง มิน่าล่ะพี่โจ้ พี่เปรมถึงดูเครียดแบบนี้
“ ครรชิตถูกไล่ออกทันที เรื่องของผมรู้แค่ในหมู่อาจารย์ที่ผมไว้ใจ โดยเฉพาะครูประจำชั้นของผม
ท่านเอาเรื่องอาจารย์ฝ่ายปกครองบีบให้ลาออกไป “
“ อาจารย์ทราบได้ไงอ่ะ “
“ ผมคิดว่า ครรชิตละอายใจกับสิ่งที่มันทำมั้ง เลยสารภาพผิดทั้งหมด “
พี่โจ้ส่ายหน้าเหมือนไม่เชื่อ “ จริงหรอ สน “
“ ไม่รู้สิพี่ ครูประจำชั้นบอกว่า ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องคลิปหลุด เพราะอาจารย์ได้จัดการเรื่องนี้กับคนที่เกี่ยวข้องหมดแล้วครับ
รวมไปถึงทำลายคลิปนั้นไปแล้ว ตอนนั้นผมรู้สึกโล่งใจมากครับ “
“ แล้วสน แจ้งความไว้ป่าว “
“ อาจารย์เป็นคนประสานงานแจ้งความให้ผมครับพี่ พี่ปลายข้าวโทรมาขอร้องอาจารย์ ไม่ให้เผยเรื่องนี้ให้ใครรู้ แม้แต่ป๊าม๊าผม
ผมไม่อยากให้พวกท่านเสียใจ ถึงผมจะได้เงินมา... แต่มันไม่คุ้มเลย.... ไม่คุ้มเลยจริงๆ “
“ ไอสนพอเถอะ... คุยแต่เรื่องนี้ กูเครียดว่ะ “
ไอต้นตัดบทจบ มันคงเบื่อที่ต้องมาฟังกับเรื่องราวที่มันรู้อยู่แก่ใจ
เวลาผมพูดเรื่องนี้ ผมต้องร้องไห้ออกมาเสมอ แต่วันนี้ผมทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้แล้ว นับว่าโชคดีที่ความรู้สึกเจ็บปวดค่อยๆ
จางหายไปตามกาลเวลา เพราะถ้าผมปล่อยโฮออกมา เชื่อว่า พี่เปรมกับพี่โจ้คงจะรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ หลังจากหยุดคุยเรื่องนี้ซัก
พัก พี่โจ้และพี่เปรมคงเหนื่อยมาก ทั้งสองหมดแรงฟุบร่างคาเบาะนั่ง ผมไม่แปลกใจเลย เพราะไม่มีใครที่ฟังเรื่องแบบนี้แล้วนอน
หลับเต็มอื่มได้หรอก
คบกันมานาน ผมเองก็เพิ่งสังเกตพี่เปรมตอนนอน .. หน้าตาคนหล่อหมดแรงเป็นแบบนี้หรอเนี่ย...หลับแบบนี้...
อยากลักหลับพี่จัง ...เสียดายไอต้นแม่งนั่งหัวโด่อยู่ด้านหลัง
ต้นเกาะกระจกข้างมองออกนอกหน้าต่าง ชมทิวทัศน์ภูเขาขนาบทั้งซ้ายขวา
ไอต้นเบี่ยงหน้ามาคุยกับผม “ เปิดเพลงหน่อย... “
“กูขับรถอยู่ มึงมีมือก็มาเปิดเองดิ “
ผมขี้เกียจเถียงมัน เลยตัดบทไป
“ เออๆ เปิดให้ก็ได้ว่ะ..กูก็อยากฟังเพลงเหมือนกัน “
ผมเปิดวิทยุหมุนหาคลื่นเพลง ให้เสียงเพลงกล่อมบรรยากาศให้ดีขึ้นกว่านี้หน่อย อยู่แบบนี้ผมก็เกร็งเหมือนกัน
เวลาขับรถ ผมชอบเปิดเพลงฟังเสมอ
เพลง ถามจันทร์ ของศิลปิน 25hours ดังขึ้นมาเป็นเพลงแรก ผมเร่งเสียงทันที เพราะว่าผมชอบเพลงนี้มาก
มีแค่ฟ้ากับดาว เคยเหงาบ้างไหม
ฉันเองก็เคยเหงาไม่มีใคร
แต่วันนี้มีที่รัก อยู่เคียงหัวใจ
อยู่บนนั้น มีแค่ดาวกับฟ้า
อยู่ตรงนี้ อาจจะดีมากกว่า
ได้ใกล้เธอ ยามผู้คนนิทรา
ค่อยโอเคขึ้นมาบ้าง เพลงนี้ช่วยพัดพาความเจ็บปวดของผมออกไป แต่มีอยู่คนที่อยากฟังเพลงกลับทำตัวผิดปกติ
ไอต้นใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้คลึงขมับไปมา ก่อนมีเสียงถอนหายใจยาวๆของไอต้นดังออกมาเป็นระยะๆ
อยู่บนนั้น มีแค่ดาวกับฟ้า
อยู่ตรงนี้ อาจจะดีมากกว่า
ได้ใกล้เธอ ได้อยู่ตรงนี้ เพียงแค่ฉันและเธอ
ท่อนสุดท้ายของเพลง แทนที่จะเป็นเสียงกีตาร์ กลับกลายเป็นเสียงสะอื้นแผ่วเบา ไอต้นมึงเป็นเหี้ยอะไรว่ะ
.
.
.
.
.
To Be Continue
-
น่าสงสารไรขนาดนี้
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อะไรเนี๊ยะ??
มีแต่ปม,,,
-
มาต่ออีกตอน
ตอนนี้เศร้าหน่อยนะ
คนเขียนยังอยากร้องไห้ตามเลย
:o12: :o12: :o12:
Chapter 15 ชอบ’สน’ หรือ สับสน
มีคำถามหนึ่งที่ สน ยังหาคำตอบไม่ได้ จนถึงตอนนี้คือ คลิปหลุดที่ครรชิตถ่ายหายไปไหน
ถ้าสงสัยคลิปหลุดอะไร ให้ไปดูตอนที่ 13 มานะจ๊ะ
***Chapter 13 เสียงสะอื้น ยามดึก*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3626144#msg3626144)
มันเป็นความบังเอิญที่สุดแสนจะโชคดี ที่คนตัดต่อคลิปได้ตัดสินใจช่วยเหลือและกู้ชีวิต สน กลับคืนมา น่าแปลกใจที่ สน ยังคิดแบบโง่ๆว่า ครรชิตจะมีเมตตา ลบคลิปที่ถ่ายเองกับมือแล้วไปสารภาพผิดกับอาจารย์ ...... ไม่มีทาง! แม้ครรชิตสำนึกผิดอยู่บ้างในสิ่งที่เขาก่อ แต่เขาเป็นคนที่ไม่เคยยอมรับผิด... แน่ล่ะ เขาจะไม่ทำเรื่องเหี้ยแบบนี้กับใครอีก... แต่จะให้ไปสารภาพเพื่อให้ตัวเองถูกไล่ออก ....ใครจะทำอย่างงั้นได้ล่ะ... สู้ปิดเรื่องนี้ให้เงียบไว้จะดีกว่า
มาพูดถึง คนตัดต่อคลิปกันดีกว่า คนตัดต่อคลิปเป็นนักเรียนรุ่นราวคราวเดียวกับครรชิต พ่อของเขาทำงานด้านกราฟิกทำให้เขามีความสามารถด้านนี้อยู่พอสมควร อิทธิพลของพ่อเขาทำให้สไตล์การแต่งตัวของเขาล้ำสมัยจนชาวบ้านตามแทบไม่ทัน แต่ภายใต้ความล้ำสมัย เขาเองกลับมีชีวิตที่น่าเบื่อ เขาใช้เวลาในโรงเรียนไปกับการเล่นกีตาร์เงียบๆตามลำพัง ด้วยบุคลิกที่ไม่เข้าสังคมซะเท่าไหร่ ทำให้เขาไม่มีเพื่อน และแทบไม่มีเพื่อนคนใดจะไปสนิทกับเขาได้ ใช้ชีวิตเหมือนวิญญาณที่มีหน้าที่เพียงแค่มาเรียนหนังสือแล้วกลับบ้านตามปกติ เพราะเขาเองเคยเป็นเด็กมีปัญหาก่อเรื่องทะเลาะวิวาทจนติดบัญชีดำ ต้องย้ายโรงเรียนไปหลายที่ .... เหตุนี้เอง จึงไม่แปลกเลยที่ไม่มีเพื่อนคนใดมีความรู้สึกผูกพันเขาได้เลย เขาเลือกที่จะใช้ชีวิตเงียบๆซึ่งเป็นวิธีหนึ่งที่เขาอยู่โรงเรียนนี้ได้โดยไม่ต้องไปมีปัญหากับใคร
แม้ว่าชีวิตเขาจะน่าเบื่อ แต่เขาก็หาความสนุกเล็กๆน้อยๆเพื่อให้เขาผ่านพ้นชีวิตได้ในแต่ละวัน นั่นคือ การเขียนไดอารี่ในสมุดปกดำ ภายในไดอารี่มีข้อความมากมายสารพัด ล้วนแล้วเป็นเหตุการณ์สำคัญที่เคยประสบมา พร้อมมีภาพถ่ายประกอบ การจัดแต่งไดอารี่ดูพิถีพิถันซึ่งอาจเป็นมุมอ่อนโยนของเขาที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็น แต่ระยะหลัง เขากลับทำให้ไดอารี่สุดรักของเขากลายเป็น photo book เพราะชีวิตของเขาน่าเบื่อ มีเพียงแค่ภาพถ่ายที่ช่วยบอกรายละเอียดชีวิตของเขาได้
น่าแปลกที่ในสมุดปกดำของเขา มีบุคคลหนึ่งเป็นบุรุษนิรนามติดมากับภาพที่เขาถ่ายอยู่เสมอ เขาสนอกสนใจในบุรุษนิรนามคนนี้มากราวกับคลั่งไคล้ เขาไม่รู้จักบุคคลในภาพ ไม่เคยมีความสัมพันธ์ ไม่แม้แต่รู้จักชื่อของเขาด้วยซ้ำ เขาใช้คำสรรพนานแทนชื่อบุรุษนิรนาม น่าเศร้าเหมือนกันที่เขาเฝ้าติดตามมาเกือบปี แต่ไม่มีอะไรคืบหน้า ได้แค่เฝ้ามองจากระยะไกลเท่านั้น เขาเองไร้เดียงสาเกินกว่าจะเข้าใจว่าสิ่งที่ทำอยู่ บางทีเขาคงสับสนว่า ความรักหรือหวงแหนเกิดขึ้นได้เฉพาะกับคนต่างเพศเท่านั้น เขายังไม่ยอมรับด้วยซ้ำว่าเขามีความรู้สึกดีอย่างประหลาดกับหนุ่มนิรนามที่เขาไม่รู้จัก
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ย้อนกลับไปในวันที่ สน ถูกข่มขืน ก่อนหน้านั้นเพียงไม่กี่ชั่วโมง ครรชิตหัวหน้าแก๊งครูปกครองเดินปรี่เข้าไปมาเขาเพื่ออ้อนวอนขอให้ช่วยตัดต่อคลิปให้
“ มึงไม่ทำเองล่ะ ใช้แอพในไอโฟนก็สิ้นเรื่อง “
“ ขอแค่นี้เอง ทำให้กูไม่ได้หรอว่ะ “
“ เออ.... มึงขอเยอะเกิน ไอเหี้ย “
“ กูจ่ายได้ไม่อั้นนะมึง “ ครรชิตเปิดกระเป๋าตังค์ โชว์เงินสดนับหมื่นบาท
“ ค่อยน่าสนใจหน่อยว่ะ ... ทำให้ก็ได้ว่ะ “
“ ดีมาก... กูส่งให้มึงคืนนี้เลย “
“ คลิปเหี้ยไรว่ะ.... ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่เลย “
“ คลิปรุม... “ ครรชิตยั้งคำพูดเล็กน้อย เพราะคิดว่าถ้าบอกไปตรงๆ อีกฝ่ายคงไม่รับปากแน่ๆ
“ รุมตีนอีกแล้ว กูเบื่อจัง.... “
“ วันนี้นะมึงอย่าลืม กูถ่ายเสร็จเดี๋ยวส่งให้มึงนะ “
“ ส่งทางไหนล่ะ บอกกูด้วยดิ “
“ เรื่องนี้จะต้องไม่มีใครรู้นอกจากพวกเรา กูจะฝากมือถือให้มึงตัดต่อ ...... สามวันพอป่ะ “
“ กูไม่รู้ คลิปนานมั๊ย ต้องทำซับด้วยป่าว บอกกูมาให้หมด “
“ ใจเย็นดิว่ะ รองานกูเสร็จ เดี๋ยวกูบอกมึงล่ะกัน “
เกือบๆห้าทุ่มของวันเดียวกันนั้นเอง มีเสียงกดกริ่งบริเวณหน้าบ้าน เขามองออกไปนอกหน้าต่างเห็นครรชิตกดกริ่ง พร้อมชูไอโฟนไว้เหนือศีรษะ เขาเข้าใจได้ในทันทีว่า เขาต้องรับจ็อบเป็นช่างตัดต่อคลิปอีกครั้งหนึ่ง ครรชิตส่งมือถือของเขา ไม่พูดจาใดๆ ก่อนถอยออกจากประตูออกไป เขารีบเดินขึ้นห้องเพื่อดูงานที่ครรชิตมอบหมาย
เขาเปิดดูด้วยความตื่นเต้น เขาคงคาดหวังว่า จะต้องมีเลือดกระเซ็นเข้ามาติดหน้าจอบ้าง แต่ไม่ใช่เลย
สิ่งที่เขาเห็นคลิปเป็นสิ่งที่เขาทรมานจิตใจอย่างถึงที่สุด
เมื่อเขาเห็นหนุ่มผู้น่าสงสารถูกกระทำชำเรา ท่ามกลางเสียงเย้ยหยันของผู้คน
หนุ่มร่างใหญ่เสพสุขราวกับสุนัขติดสัด พึงพอใจในรสชาติทางเพศที่เกิดจากการบังคับข่มขืน
โรงยิมประจำโรงเรียนกลายเป็นนรกบนดินสำหรับหนุ่มน้อยผู้น่าสงสาร
พวกมึง......ไม่ขยะแขยงในสิ่งที่ทำลงไปเลยหรอ?
อะไรกัน................... ทำไมพวกมึงถึงเลวขนาดนี้?
พวกมึงจะให้กูตัดต่อสิ่งนี้หรอ?
เขากัดฟันกรอดทั้งน้ำตา ทันทีที่ใบหน้าของหนุ่มผู้โชคร้ายเผยให้เห็นว่าเป็นใคร ชั่วแว๊บเขาแทบจะหมดสติ ร่างชาไปทั้งตัว เขาได้ยินเหยื่อร้องไห้อย่างเจ็บปวด ความเจ็บปวดสั่นสะเทือนมายังจิตใจเขา เขาแทบคลั่งเหมือนคนบ้า ทั้งชีวิตของเขาผ่านมรสุมอะไรมาก็เยอะ แต่ไม่มีมรสุมครั้งไหนที่ทำให้เขาเสียสติได้แบบนี้
“ ไอชิต!!!! ฮือ............ “ ถ้าครรชิตยังอยู่ที่นี่ เขาคงจะฆ่าครรชิตเองกับมือ
เขาทนดูต่อไปไม่ไหวเขวี้ยงมือถือทิ้งลงกับพื้น หน้าจอมือถือดับไป เสียงร้องไห้ในคลิปหยุดลง
แต่เสียงร้องไห้ของเขายังคงอยู่ ถ้าเขาย้อนเวลาได้ เขาจะปกป้องหนุ่มน้อยคนนี้อย่างไม่คิดชีวิต
เมื่อหนุ่มน้อยคนนี้ คือ หนุ่มนิรนามที่เขาแอบเฝ้าตามมานาน
เขาเช็ดน้ำตาเรียกสติตัวเอง ตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้ คือ ไปหาหนุ่มนิรนามให้เร็วที่สุด ในเวลานี้เขาพร้อมจะทำทุกอย่าง เพื่อช่วยหนุ่มนิรนามให้ปลอดภัย เขารีบขี่จักรยานออกจากบ้านสวนกับพี่ชายของเขาที่กำลังขับรถกลับถึงบ้าน
พี่ชายลดกระจกตะโกนถามน้องชายสุดเสียง “ จะไปไหนต้น!! ”
….. เขาขี่จักรยานจากไป ทิ้งความสงสัยให้กับพี่ชายที่มองเขาสุดขอบปลายถนน
.
.
.
.
To Be Continue
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เพื้อน กูรักมึงว่ะ
-
ต้นรัก สน หรอ??
-
โอ๊ะโอ ความหลังนั่นช่างล้ำลึก
-
:ling3:
-
สวัสดีครับ
มาอัพใหม่กันอีกตอนนะ
ช่วยเป็นกำลังใจให้น้องสน ด้วยเน้อ :bye2: :bye2:
Chapter 16 ขโมยหัวใจ
ต้นขี่จักรยานออกไปโดยไม่สนใจเสียงจากด้านหลังของพี่ชายเลย เพราะเสียงที่ต้นได้ยินอยู่ตอนนี้ คือ เสียงความคิดตัวเองที่มี
ต่อหนุ่มนิรนาม ต้นมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนของเขา ทิ้งคราบน้ำตาไว้เบื้องหลัง เหลือเพียงความรู้สึกหน่วงที่เก็บกดอยู่ภายใน
ในใจต้นภาวนาขอให้ หนุ่มนิรนามปลอดภัยด้วยเถอะ ต้นไม่แคร์ด้วยซ้ำว่า ต้นจะต้องไปเจอกับอะไร
นั่นเป็นโอกาสเดียวที่เขาจะได้รู้จักกับหนุ่มนิรนามคนนั้นซะที
.....ไม่ต้องห่วงนะ เราจะปกป้องนายเอง
....เราจะพานายออกไปจากที่นี่เอง
....ขอโอกาสให้เราได้ดูแลนายด้วยเถอะ
ต้นขี่จักรยานมาถึงหน้าโรงเรียน เห็นยามนั่งหลับอยู่ภายในป้อม ต้นจึงค่อยๆย่องเข้าไปในป้อม เพื่อหากุญแจเปิดโรงยิม
ต้นวิ่งในสภาพลุกลี้ลุกลน ก่อนเผลอเหยียบกระเป๋าตังค์ใครคนหนึ่ง ต้นหยิบขึ้นมาดูก่อนปาทิ้งด้วยความโกรธ
.....เจมส์...มึงทิ้งเพื่อนได้ไงกันว่ะ!!!!!!!!!
ต้นเคยรู้จักกับไอเจมส์ ในฐานะคู่อริโรงเรียนเก่า ไม่คิดว่า ต้นจะย้ายโรงเรียนมาเจอกับมันอีก เจมส์วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนออกไป
โดยลืมกระเป๋าตังค์ทิ้งไว้ ปล่อยให้หนุ่มนิรนามอยู่ในโรงยิมตามลำพัง
ต้นเปิดประตู ก่อนเดินเข้าไปในโรงยิม ภายในโรงยิมมืดสนิท ไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตใดเลย ทันใดนั้นมีเสียงหายใจอันแผ่วเบาอยู่คนหนึ่งดังขึ้นมา ต้นรีบเปิดไฟทันที ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า ทำให้เขาร้องอุทานอย่างเจ็บปวด
............ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.....ฮือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
สิ่งที่ต้นเห็น คือ หนุ่มนิรนามนอนจมอยู่บนพื้น ในสภาพเปลือยเปล่า ปลายมือของหนุ่มนิรนามเอื้อมไปยังชุดนักเรียนของเขาเหมือนต้องการจะใส่ ในขณะที่มืออีกข้างกำโทรศัพท์มือถือไว้แน่น มีคราบสีขาวเป็นดวงๆติดตามเสื้อและกางเกงของเขา มีรอยจ้ำอยู่ตามข้อมือและข้อเท้า ร่างกายของเขามีรอยแดงเผยรอยเลือดซิบๆที่มาจากการขัดขืน บนใบหน้าของเขามีน้ำตาที่ยังไม่แห้งสนิทติดอยู่ที่ขอบตา ในขณะที่ร่างกายของเขาสั่นด้วยความหวาดกลัว เหมือนเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับเขาจะตามมาหลอกหลอนในความฝัน
ต้นวิ่งเข้าไปโผกอดร่างเปลือยเปล่า....ทิ้งความเงียบไว้ชั่วครู่ ก่อนปล่อยระเบิดน้ำตาออกมา ต้นกอดร่างอีกฝ่ายแน่น ร้องไห้ราวกับคนเสียสติ เสียงร้องไห้ของเขาไม่มีใครไม่ยิน แม้แต่ร่างที่ถูกกอดก็ไม่ได้ยินเสียงเขาเช่นกัน
...........ครรชิต ทำไมมึงทำแบบนี้
...........มึงข่มขืนกูแทนยังจะดีซะกว่า
ต้นปาดน้ำตาเรียกสติตัวเองกลับคืนมา ยังมีสิ่งที่เขาต้องทำต่ออีกมาก เสียงโทรศัพท์ของสน ดังขึ้นก่อนมีเมสเซสเข้ามา ต้นชะเง้อก้มไปดูโทรศัพท์
line AMTONG(ต๋อง): สน มึงเป็นอะไร ทำไมกุโทรหามึงไม่ได้
ต้นถือวิสาสะพิมพ์ตอบไปกลับไป ให้ต๋องไปเจอกันที่โรงพยาบาล
..........แต่ก่อนอื่น........ที่สำคัญมากกว่า
..........ตอนนี้ ต้นรู้ชื่อหนุ่มนิรนามคนนี้เข้าซะแล้ว ต่อไปนี้เราจะเรียกนายว่า 'สน' นะ
ในใจพลันคิดถึงแต่ชื่อของคนที่อยู่ในอ้อมกอด
.....สน...ยินดีที่ได้รู้จักนะ....เราอยากเป็นเพื่อนกับนายมานานมากแล้ว
.....ต่อไปนี้ เราจะดูแล สนเองนะ
จากนั้นต้นถอดเสื้อตัวโปรดของเขาก่อนวิ่งเข้าห้องน้ำ ต้นกลับออกมาพร้อมกับเสื้อที่เปียกไปด้วยน้ำหมาดๆ
ต้นค่อยๆเช็ดตามร่างกายสนที่นอนสลบด้วยความใจเย็น ต้นเช็ดทุกส่วนจนสะอาด ในขณะที่หนุ่มนิรนามเผยรอยยิ้มเล็กๆไว้ที่
มุมปาก ต้นอดยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อรู้ว่าความห่วงใยที่เขามี ส่งผ่านความรู้สึกดีให้กับอีกฝ่ายได้แม้อยู่ในความฝันก็ตาม
ต้นสวมเสื้อผ้าให้สน แม้ว่าชุดนักเรียนจะดูโทรม แต่ร่างกายสนดูสดชื่นมากขึ้น ..........ต้นถึงกับผงะ เมื่อเห็นสนลืมตาขึ้นมา
ส่องสายตาขอบคุณให้กับเขา...... ต้นสะบัดหน้าตัวเอง ก็รู้ว่าตัวเองคิดไปเอง....สนยังคงนอนหมดสติอยู่เช่นเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยน
ไปคือความสดใสของสนปรากฏอยู่บนใบหน้า... นั่นแหละคือสนคนที่เขาแอบเฝ้ามองมานาน......
ต้นสัมผัสความน่ารักของสนผ่านทางสีหน้าตอนหลับ... เพียงแค่รอยยิ้มเล็กของสนยามหลับใหล.....
ทำให้ต้นอยากจุ๊บแก้มใจจะขาด แต่ด้านสว่างในจิตใจเตือนว่า ถ้าทำแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากพวกเดนนรกที่ทำกับสนในวันนี้
ต้นพาดเสื้อที่เปียกของเขาไว้บนไหล่ ก่อนอุ้มสนเดินออกจากไปที่เกิดเหตุ ต้นอุ้มสนขึ้นแท็กซี่ก่อนพาไปส่งโรงพยาบาล
“ ลุงพาผมโรงพยาบาลที “
“ พ่อหนุ่มเป็นอะไร “
“ เพื่อนผมแพ้เหล้าครับลุง “
“ โรงพยาบาลอะไรล่ะ “
“ โรงพยาบาล A ครับ “
“ ไม่ไกลไปหน่อยเหรอ พ่อหนุ่ม “
“ ผมจ่ายไหวหน่าลุง “
ต้นพาสนไปโรงพยาบาล A เพราะพี่ชายของเขาทำงานที่นั่น ถ้าเขาให้สนไปรักษากับพี่ชายเขาได้
นี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้สนคบกับเขาเป็นเพื่อนสนิทได้
ต้นจัดท่าทางให้สนนอนหนุนอยู่บนตักของเขา ต้นมองใบหน้าของสน ต้นใช้มือค่อยสางผมสนเบาๆ
ต้นยิ้มอย่างมีความสุข เมื่ออีกฝ่ายหนึ่งตอบสนองด้วยผงกหัวเอื้อนเสียงครางเบาๆ ช่างเป็นเสียงที่ออดอ้อนเหลือเกิน
“ ใกล้ถึงโรงพยาบาลแล้วนะครับ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ “
ต้นลูบหน้าพร้อมพูดกับร่างที่นอนสลบอยู่ นี่คงเป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสใบหน้าในระยะประชิด
.......สน ทำไมนายถึงทั้งหล่อและน่ารักขนาดนี้
.......เราชอบผู้หญิง แต่ทำไมถึงรู้สึกดีกับนาย
“ แฟนหรอพ่อหนุ่ม “ คนขับแท็กซี่ อดแซวไม่ได้
“ เปล่าครับ “
“ ลุงนึกว่าเป็นแฟนกัน..... ขอโทษนะพ่อหนุ่ม “
ในช่วงที่ต้นพร่ำเพ้อ จู่ๆมีโทรศัพท์ดังขึ้นมา ต้นหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็นพี่ชายของเขาโทรมานั่นเอง
“ พี่โทรไปตั้งหลายรอบ ทำไมไม่รับ ..แล้วตอนนี้อยู่ไหน “ พี่ปลายข้าวดุต้นเป็นการใหญ่
“ พี่ครับ ผมขอไปนอนกับเพื่อนคืนนึงนะครับ “
“ พี่เป็นห่วงแทบแย่ ดูแลตัวเองได้ใช่มั๊ย “
“ ครับพี่ ผมลืมว่าต้องทำการบ้านส่งพรุ่งนี้ เลยไปบ้านเพื่อนอ่าครับ “
“ งั้นก็ดี พี่ไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้เช้าพี่ต้องเข้าเวร “
ต้นตัดสินใจ ถามคำถามที่เขาอยากถามมากที่สุด ในช่วงเวลานี้
“ พี่ครับ คนที่ถูกข่มขืนควรได้รับการบำบัดรึป่าวครับ “
“ แล้วแต่เคสนะ แต่พี่ว่าคนที่เจอเรื่องแย่ๆไม่ว่าอะไรก็ตาม ถ้าเขาไม่สามารถจัดการตัวเองได้
พี่ว่าควรพาเขามาปรึกษาก่อน ถ้าหนักหน่อยก็อาจจะต้องรักษา......ที่ถามนี่ มีอะไรรึเปล่า “
“ เปล่าครับ ไม่มีอะไร....ฝันดีนะครับพี่ชาย “ ต้นรีบวางสาย
........พี่เข้าเวรพรุ่งนี้
.......ดีเลย พี่ปลายข้าว พี่ต้องดูแลรักษา สน ให้ผมด้วยนะ
ต้นพาสนไปส่งโรงพยาบาล ต้นอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นคร่าวๆให้หมอฟัง หมอผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมขอเจาะเลือดสนไปสุ่มตรวจ ต้นมีสีหน้าเครียดอยู่พักหนึ่ง
“ ไม่ต้องกลัว เวลาแบบนี้ เกิดเป็นอะไรขึ้นมายังแก้ไขได้ทัน “ คำพูดของหมอ ทำให้ต้นใจชื้นขึ้นมาพักหนึ่ง
“ พักวันสองวัน เดี๋ยวก็หาย ….เป็นไข้นิดหน่อยนะ เพื่อนเธอ “
“ หมอครับ ....หมอรู้จัก พี่ปลายข้าวรึป่าวครับ “
หมอวางปากกา เงยหน้าขึ้นมา ก่อนยิ้มออกมา
“ เธอเป็นน้องนายรณภัทร...สินะ...หน้าตาเธอเหมือนพี่มากเลย “
“ ครับผม “ ต้นยิ้มเขินๆ เพราะการที่หมอบอกว่า หน้าตาเหมือนพี่ ไม่ต่างอะไรกับการชมว่า หล่อ
“ ผมอยากให้พี่ปลายข้าว มาทำเคสเพื่อนผมอ่าครับ “
“ ก็ดีนะ พี่ชายเธอก็เหมาะที่จะรับเคสแบบนี้ไป ยิ่งเธอเป็นน้องชายเขาแล้วล่ะก็... “
“ หมอจะไปคุยกับพยาบาลแผนกจิตเวชให้นะ “
“ ระหว่างนี้ ให้ สน พักผ่อนก่อน สภาพร่างกายของเขาปกติดีทุกอย่าง รอยแผลที่เธอเห็นไม่น่าเป็นห่วงหรอก “
“ แต่แผลในจิตใจนะสิ ที่น่าเป็นห่วง....ตอนนี้เธอกลับไปพักผ่อนดีกว่า “
“ หมอครับ เดี๋ยวเพื่อนผมอีกคนจะมารับช่วงต่อนะครับ “
“ หมอจัดการเอง เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ วันนี้เธอคงเหนื่อยมามากพอแล้ว “
หมอชำเลืองไปยังเสื้อของต้นที่ยังคงเปียกน้ำหมาดๆอยู่
ต้นเดินไปที่เตียงผู้ป่วย เห็นสนนอนหลับมีสายน้ำเกลือพันระโยงระยางอยู่
ต้นเดินเข้าไปลูบหัว ก่อนกระซิบประโยคหนึ่งเบาๆ “ นายขโมยหัวใจเราไปแล้วนะ “
ต้นยิ้มทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากโรงพยาบาลไปอย่างเงียบๆ
.
.
.
.
.
.
.
To Be Continue
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ว่าแล้ว ต้น ต้องชอบสน :mew1:
ต้น ช่วยสน ที่แท้ต้นเคยแอบมองสนมาก่อน
มีแต่ต้นรู้เรื่องคลิป อยู่คนเดียวเพราะครรชิตติดต่อต้นคนเดียว
ดี เลยที่เป็นต้น ไม่งั้นคลิปพาโลกของสน เลวร้ายแน่ๆ
แต่ต้น ก็ต้องทุกข์ทนคนเดียวเรื่องชอบสน
ต้น ปิดทองหลังพระจริงๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นั่นไง. สรุปพระเอกคือต้น หรอ???
-
o13 o13
-
:n1: :n1: :n1:
สวัสดีครับ กลับมาอีกครั้งแล้วนะ
จะบอกว่า ถึงตอนนี้ก็คงจะรู้แล้วนะครับว่า ใครเป็นพระเอก และ ใครเป็นนายเอก
ผ่านมาตั้งสิบกว่าตอน.....เพิ่งจะรู้ว่าใครเป็นพระเอก เนี่ยนะ นานจริงๆ
ต้น กับ สน จะลงเอยอย่างไร
รับชมตอนต่อไปให้สนุกนะครับ ติชมกันได้เต็มที่นะครับ ผมจะปรับปรุงข้อเสีย เพื่อให้
นิยายเรื่องนี้สมบูรณ์มากขึ้นครับ :bye2: :bye2: :bye2:
Chapter 17 กระดาษหนึ่งแผ่น
จากวันนั้น ม.5 ............มาถึงวันนี้ ปี 2
ผ่านมา 3 ปีแล้ว ต้นยังจดจำเรื่องราวทุกอย่างได้เหมือนเดิม
การเดินทางของความทรงจำจากอดีตจนถึงปัจจุบัน
ทั้ง สน และ ต้น ต่างทรมานต่างกรรมต่างวาระกันไป แต่ดูเหมือนว่า สน รู้สึกสบายใจเมื่อเขาได้ปลดปล่อยอดีตที่โหดร้าย
ให้คนอื่นได้รับรู้ความเจ็บปวด ไม่เหมือนกับต้น เพราะตั้งแต่วันที่เขารู้จัก สน เรื่องราวของต้นเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น ไม่มีใครรู้ว่า
ต้นต้องทำอะไรบ้างเพื่อปกป้องสนผ่านอดีตอันโหดร้ายไปได้ในแต่ละวัน ......ไหนจะต้องเก็บความรู้สึกในใจไว้คนเดียว
จนถึงวันนี้ใครกันแน่ที่ทรมานมากกว่ากัน
มีเพียงแค่ไดอารี่ปกดำเท่านั้น ที่เป็นเพื่อนคนเดียวของต้นคอยรับฟังปัญหาทุกอย่าง ต้นใช้สมุดโน๊ตปกดำของเขาเป็นที่
ระบายความในใจ ความทรงจำ และความรู้สึกต่อคนๆเดียว คนเดียวที่เขาแคร์.........”สน”.........
อันที่จริง ต้น มีไดอารี่หลายเล่ม ส่วนใหญ่แล้วจะบันทึกเรื่องราวต่างๆของแฟนเก่า ไม่ว่าจะเป็น ขวัญ เอิง จูน
แต่ สน เป็นผู้ชายคนแรกของเขาที่ปรากฏตัวอยู่ในไดอารี่ .......ต้นทำลายไดอารี่ของแฟนเก่าทุกคนเพื่อลืมอดีตที่เจ็บปวด.......
ยกเว้นแค่คนเดียวเท่านั้น......ที่เขาไม่กล้าทำลายไดอารี่ เพราะเขารู้อยู่แก่ใจว่าการทำลายไดอารี่เป็นสิ่งที่เจ็บปวดยิ่งกว่า
.......... จะรู้มั๊ยนะ ว่า นายเป็นคนพิเศษมากแค่ไหน
.......... น่าเศร้าที่....สน.... ได้รับรู้ความรักของต้นที่มีต่อตัวเขาได้เลยตลอดช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากไปทริปพักผ่อนหรือเรียกอีกอย่างว่าทริปเปิดใจ สนรู้สึกสดชื่นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะว่าเขารู้สึกว่า พี่เปรมจะเข้าใจกับสิ่งที่ สน ต้องพบเจอ
สงสัยย้อนกลับไป Chapter 10 นะจ๊ะ
“ ตื่นได้แล้วครับ “ ร่างพี่เปรมคร่อมทับสนจนขยับไม่ได้
“ หนัก..............โอ๊ย....“ สนตะเกียกตะกายออกมาจากร่างพี่เปรม
พี่เปรมอมยิ้ม ก่อนดีดหน้าผากไปทีนึง
“ เจ้าตัวเล็กไปอาบน้ำได้แล้วครับ.....วันนี้ไปดูหนังกันนะ “
สนเหลือบหน้าพี่เปรม มองหน้าเหวี่ยงๆ
“ ตัวเล็กหรอ สูง 175 เซน......ไม่เตี้..... “ …กูไม่เตี้ยโว้ยย เค้าเรียกว่า กำลังดี
พี่เปรมขัดจังหวะ “ เตี้ยมาก “ ....สัด ผมด่าในใจ เพราะไม่กล้าด่าพี่เปรมสุดหล่อต่อหน้า
“ พี่เปรมว่าผมหรอ ...ผมเสียใจนะ “
“ น่ารัก...แบบนี้....ใคร..จะ...กล้า...ว่า...ล่ะ...ครับ “
พี่เปรมพูดสลับกับดึงแก้มผมทั้งสองข้าง ราวกับเห็นแก้มผมเป็นซาลาเปา
“ แก้มผมบวมหมด...แย้วว “ โอ๊ย แก้มขาวๆของผม =0=
“ ชมผมว่า หล่อ ดีกว่า ผมไม่อยากน่ารัก “
“ ทำไมล่ะครับ “
“ ฟังแล้วเหมือนหมา “ พี่เปรมหลุดขำออกมา ก่อนจุ๊บแก้มผมไปทีนึง เอะอะก็หอมแก้ม ตอดเล็กตอดน้อยตลอด
“ งั้นสุดหล่อไปอาบน้ำเถอะครับ หรือว่าจะให้พี่อาบให้ “ พี่เปรมยักยิ้ว ส่งสายตายั่วยวนจะกินผมไปทั้งตัว
“ ทะลึ่งอ่ะพี่...... “ อาบน้ำกับพี่เปรมทีไรไม่ได้อาบตลอด แปลกคนเหมือนกันนะ เตียงนุ่มๆก็มี ทำไมต้องมาเอาผมในที่แปลก
เช่น ในรถ ในห้องน้ำ ในห้องครัว .....หรือว่าเป็นรสนิยมส่วนตัวของพี่เปรมหว่า
ผมเอื้อมไปหยิบมือถือ เป็นสายโซเชียลก็แบบนี้แหละครับ วันนี้มีใครมาคุยกับเราบ้าง...... แค่ทำแบบนี้ก็ถือเป็นการยั่วให้อีก
ฝ่ายหนึ่งหึงได้อย่างง่ายดาย พี่เปรมเห็นผมมีท่าทีสนใจในมือถือมากกว่า เลยตัดพ้อแบบเศร้าๆ
“ คนคุยเยอะเลยสินะ “ น้ำเสียงเรียบเฉยของพี่เปรม เดาได้ในทันทีว่า พี่เปรมไม่พอใจ
“ ผมคุยกับเพื่อนแปบเดียวเองพี่ อย่างอแงน้า....” ผมเอามือลูบแก้มพี่เปรม ตอนนี้พี่เปรมเปลี่ยนมานอนกอดผมแทน
ผมอยู่ในสภาพนอนหนุนตักพี่เปรม พี่เปรมพยายามเสือกเข้าไปดูในหน้าจอมือถือเล็กๆ
“ ใครอ่ะ “
“ เจมส์ “ เพียงแค่ผมพูดชื่อนี้ ก็ทำให้พี่เปรมโมโหขึ้นมาทันที
“ นี่ สน ยังไปคุยกับมันอีกอย่างงั้นหรอ!!!! “
“ ใจเย็น “ ผมว่าแล้ว ...พี่เปรมจะต้องเกลียดมันแน่ๆ
“ สน ก็ยังจะไปคุยกับมัน ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามันเลว “
“ มันเป็นเพื่อนผมนะ “
“ พี่ไม่ได้หึงแบบไร้เหตุผลนะ แต่พี่ขอเถอะ สน เลิกยุ่งกับคนนี้ที พี่ขอร้อง “
ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงให้อภัยเจมส์ง่ายดายขนาดนั้น บางครั้งเพราะความผูกพันกันมาตั้งแต่สมัย
ประถม ทำให้ผมรู้สึกใจอ่อนลงทุกครั้ง....เอาตรงๆ ผมเองก็อยากโกรธมัน แต่ชีวิตหลังจากวันนั้น มันแย่กว่าผมเยอะ มันไม่กล้า
กลับมาเมืองไทยด้วยซ้ำ แต่ว่า...ถ้าพี่เปรมจะไม่พอใจที่พอไปคุยกับมัน ก็นับเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอยู่
“ โอเคพี่... ขอเวลาซักพัก แล้วผมจะเลิกคุยกับมัน “
“ บล็อคไปเลยเถอะ “ พี่เปรมริบมือถือบล็อคไลน์ไอเจมส์ไปเลย ...เอาเถอะ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร
ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ มีเสียงเคาะประตูจากแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ....เปิดประตู
เสียงเคาะประตูดังมาก มีแค่คนเดียวเท่านั้น ที่เคาะประตูแบบคนไร้มารยาทแบบนี้ ......ไอเหี้ยต้น นั่นเอง
ต้นเดินเข้าด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ สน อยู่ป่าวว่ะ เปรม “
ผมเดินออกมาจากห้องแต่งตัว “ กูอยู่นี่ แล้วใครเชิญมึงมา “
ต้นยื่นถุงกระดาษสีชา ภายในคือแผงซองยาระงับประสาท พร้อมมี short note ที่มีลายเซ็นของพี่ปลายข้าวกำกับไว้
“ มึงมาแค่เรื่องนี้เองหรอ ถ้าหมดธุระ ...อืม...ประตูอยู่นั่นนะ รีบๆออกไปซะ “
ผมชี้นิ้วไปที่ประตู เผื่ออีกฝ่ายหลงทางหาทางออกไม่ถูก
ต้นจ้องผมตาเขม็ง ส่งสายตากวนตีน พร้อมตอบแบบเบาๆ “ เปล่า.....กูมีเรื่องจะคุยกับเปรม รบกวนอย่าเสือก “
ผมยิ้มแสยะ ตอบแบบกวนตีนไปบ้าง “ กูไม่เสือกเรื่องมึงอยู่แล้ว เพราะกูกับมึงก็ไม่สนิทอะไรขนาดนั้น “
“……” ต้นนิ่งไปซักพัก เหมือนถูกคนถีบยอดอก มันกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ
ต้นกระชากเสื้อผม พร้อมพ่นลมออกจากปาก “ ถ้าไม่จำเป็นกูก็ไม่อยากมาที่นี่หรอก เพราะกูโคตรทรมานเลยว่ะ “
ผมกระชากเสื้อมันกลับ “ ถ้ามึงยังโกรธกูเรื่องขวัญ กูว่ามึงงี่เง่ามากเลยว่ะ “
ต้นตะโกนด่า “ อย่าเสือกเรื่องของกู “
พี่เปรมจะมาห้ามพวกผม แต่ผมหันควับ ส่งเสียงดุใส่พี่เปรม พี่เปรมชะงักไปซักพัก ก่อนให้ผมเคลียร์ปัญหากับไอเหี้ยต้น
“ แต่กูขอเสือกหน่อยเถอะ ขวัญมาขอคืนดีกับมึง ทำไมมึงปฏิเสธไปล่ะ “
“ ขวัญมาสารภาพรักกู หลังจากที่มึงบอกเลิก ไม่กี่วัน....กะ..กูเป็นแค่ตัวสำรองหรอว่ะ “
“ มึงก็ตัดใจจากขวัญซะทีสิ “
“ กูตัดใจได้นานแล้ว!!! “
ผมเริ่มหัวเสีย เพราะตลอดที่ผ่านมา มันยังคงหาเรื่องผม ทั้งๆที่ชะตาความรัก มันสามารถลิขิตเองได้แล้วแท้ๆ
“ หึหึ... ทุเรศว่ะ... เรื่องของเรื่อง คือ มึงเกลียดกูสินะ “
“….”
ต้นนิ่งไปซักพัก .... ได้แต่หลบสายตาผม แต่ยังออกอาการโมโหผ่านทางสีหน้าที่เก็บกดอยู่ภายใน
ต้นหัวเสียมากเหมือนกับว่า มันมาให้ผมด่าเล่นๆ
“ เอาล่ะ ถ้ามึงเกลียดกูก็ดีแล้ว เพราะว่า กูก็เกลียดมึงเหมือนกัน “
“…….....”
ต้นนิ่งยิ่งกว่าเดิม ต้นทอดถอนใจ เบือนหน้าหนี...สายตาแห่งความผิดหวังทำให้ผมอึ้งไปซักพัก...ตกลงมันเป็นเหี้ยอะไรว่ะ ..
กูแค่อยากเถียงชนะมันหน่อยแค่นั้นเอง.... แต่สำหรับต้นดูเหมือนประโยคที่ผมพูดยังคงดังก้องอยู่ในหัว.... ต้นย่างก้าวออกไปอยู่
ที่มุมอ่านหนังสือนั่งเงียบๆอยู่คนเดียว ส่งสายตาสุดเจ็บปวดมายังอีกฟากหนึ่งของห้อง ที่พี่เปรมกับผมกำลังคุยกันอยู่ ต้นหยิบ
สมุดโน๊ตสีดำออกมาจากกระเป๋า พร้อมเขียนข้อความลงไปในสมุดโน๊ตราวกับต้องการหาที่ระบายกับวัตถุ
พี่เปรมเดินเข้ามาสะกิดผมเบาๆ “ คุยกันดีเถอะ...สน.. ต้นอุตส่าห์เอายามาให้ พี่ว่าควรจะขอบคุณ...นะ “
“ พี่เปรมอย่าเข้าข้างมันสิ... มันหาเรื่องผมก่อน.... เสื้อผมยับหมดเลย “
“ ใจเย็นๆ.... ไปเปลี่ยนเสื้อดีกว่านะครับ “
เสียงของพี่เปรม ทำให้อารมณ์ผมเย็นลง “ ครับพี่ ...รอแปบนึงนะครับ “
“ สน ...พี่ไปหยิบหนังสือหลังรถแปบนึงนะ ...ต้นใจเย็นๆ....มึงมากับกู .....กูจะได้เลือกหนังสือให้มึงถูก “
พี่เปรมกับต้นเดินออกมาจากห้องไปคุยกันในรถ ส่วนผมเดินไปเปลี่ยนเสื้อก่อนออกมา ผมพบสมุดโน๊ตสีดำของต้น ทิ้งไว้
อยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ ....ในใจผมก็อยากจะเสือกอยู่เหมือนกันว่า ต้นเขียนอะไรไปในนั้น คงเป็นเนื้อเพลงล่ะมั้ง กระดาษส่วน
หนึ่งในสมุดหลุดออกมา เนื่องจากสันหนังสือเริ่มชำรุด ทำไมกระดาษบางส่วนเผยออกมาจากหนังสือ มีกระดาษใบหนึ่งหลุดปลิว
ออกมาจากหนังสือ ลองล่อยมาจรดตรงปลายเท้าผมพอดี ผมเก็บขึ้นมาอ่าน ก็ถึงกับผงะ...
ในกระดาษปรากฏลายมือของ ต้น พร้อมข้อความที่เขียนเอาไว้อย่างบรรจง
แค่คนรักคนเดียว ทำไมมึงถึงรักษาไว้กับตัวไม่ได้ว่ะ
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทำไมกูถึงโง่ขนาดนี้
ถ้ากูกล้าให้อภัย ป่านนี้กูคงสมหวังไปแล้ว
หรือว่าชีวิตของกู เป็นเพียงแค่หมาที่ได้แต่เฝ้ามอง
.
.
.
.
.
To Be Continue
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ห่ะ!! สั้นจัง. มาต่ออีกนะครับ,,,,
-
ต้นคือว่าเอกของเรื่องใช่ไหม ขออย่าให้หักมุมเลยนะครับ แอบเชียร์ต้น
-
มาตอนใหม่แล้วนะครับ
เรื่องราวของ ต้น กับ สน จะเป็นอย่างไรต่อไป
แล้วต้นจะได้สนไปครองหรือไม่
เชิญอ่านได้เลยนะครับ
:bye2: :bye2: :bye2:
ตอนที่ 18 แอบรัก
พี่เปรมกับต้นเดินออกมาจากห้องไปคุยกันในรถ ส่วนผมเดินไปเปลี่ยนเสื้อก่อนออกมา ผมพบสมุดโน๊ตสีดำของต้น
ทิ้งไว้อยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ ....ในใจผมก็อยากจะเสือกอยู่เหมือนกันว่า ต้นเขียนอะไรไปในนั้น คงเป็นเนื้อเพลงล่ะมั้ง
กระดาษส่วนหนึ่งในสมุดหลุดออกมา เนื่องจากสันหนังสือเริ่มชำรุด ทำไมกระดาษบางส่วนเผยออกมาจากหนังสือ
มีกระดาษใบหนึ่งหลุดปลิวออกมาจากหนังสือ ลองล่อยมาจรดตรงปลายเท้าผมพอดี ผมเก็บขึ้นมาอ่าน ก็ถึงกับผงะ...
ในกระดาษปรากฏลายมือของ ต้น พร้อมข้อความที่เขียนเอาไว้อย่างบรรจง
แค่คนรักคนเดียว ทำไมมึงถึงรักษาไว้กับตัวไม่ได้ว่ะ
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทำไมกูถึงโง่ขนาดนี้
ถ้ากูกล้าให้อภัย ป่านนี้กูคงสมหวังไปแล้ว
หรือว่าชีวิตของกู เป็นเพียงแค่หมาที่ได้แต่เฝ้ามอง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตัดฉากมาที่ต้นกับเปรมนั่งอยู่ในรถ ทั้งสองคนนั่งนิ่งกันมาซักพัก ปล่อยให้เพลงจากคลื่นวิทยุทำหน้าที่ขับเกลา
บรรยากาศให้มีชีวิตชีวา เปรมจ้องหน้าอีกฝ่ายที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ
เปรมเปิดคำถาม “ มึงมีอะไรจะสารภาพ..... “
ต้นเหล่ตาถามแบบงงๆ “ ...เรื่องของใคร “
“ เกี่ยวกับ...มึง “
“…อะไร? “
เปรมคุยอย่างเปิดอก “ มึงชอบผู้ชายป่าวว่ะ...... “
ต้นหันมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ มึงรู้ได้ไง “
แม้แต่เปรมยังแปลกใจกับท่าทีของเพื่อน ที่ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือตกใจเลยแม้แต่น้อย
“ กูแค่สงสัย....โจ้บอกว่ามึงไม่สนใจผู้หญิงเลย...อยู่มา 2 ปีแระ มึงไม่เคยหาแฟนผู้หญิงเลยซักคน “
“ ...... “ ต้นเงียบนั่งฟังเปรมพูดอยู่ฝ่ายเดียว
“ ทำไมมึงคิดมากหรอว่ะ....ไม่ใช่เรื่องน่าอายซักหน่อยที่จะชอบผู้ชายด้วยกัน “
“ อืม …… “
ต้นนั่งฟังเพื่อนพูดพล่ามอย่างใจเย็น ต้นแทบไม่สนใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา
เพราะตอนนี้ ต้นหมกมุ่นอยู่กับความคิดตัวเองบางอย่างจนอยากจะระเบิดออกมา
“ เอาจริงนะ ทั้งมึงและก็สนดูออก..ยากมาก..ยากจริงๆ .... “
“ หรอ ….”
“ มิน่าล่ะ...มึงถึงไม่ยอมไปคืนดีไปขวัญ “
“ สมัยนี้สังคมเปิดกว้างกันแล้ว ขนาดกูเป็นเกย์ กูยังได้เป็นเดือนคณะวิศวะเลยนะเว้ย “
“ ทำตัวซีเรียสไปได้ “ เปรมตบบ่าต้นเบาๆ ต้นสะบัดไหล่ออก ก่อนมองค้อนอีกฝ่าย
เปรมออกอาการสงสัย “ มึงเป็นอะไร “
“ เมื่อไหร่ ...สน.....จะให้อภัยกูว่ะ.....เรื่องมันนานแล้วนะ “
“ ให้เวลามันหน่อยดิ “
“ กูว่า...กูทำเต็มที่แล้ว “
“ เอาจริง มึงก็หาเรื่องสน...อยู่เหมือนกันนะ “
“ กูไปทำร้ายมัน.......แต่กูผิดอยู่คนเดียวหรอว่ะ.....อย่าลืมสิว่ามันทำอะไรกับกูบ้าง “
“ แต่มึงเล่นแรงเกินไป ....ตอนกูอยู่กับสน ...กูเห็นสน มีแผลเป็นตรงท้องเป็นรอยนูนยาวๆ...
สนบอกกูว่า มึงจะเอามีดมาแทง แต่แฟนกูหลบได้ทัน เลยเป็นแผลไม่ลึกมาก ....ที่กูพูดเป็นเรื่องจริงใช่มั๊ย “
ต้นพยักหน้าเบา สีหน้าบ่งบอกถึงความละอายใจกับสิ่งที่เขาก่อขึ้น
“ กูจะบอกอะไรให้นะ.... ที่มึงทำอ่ะ ...แรงเกินไป “
“ ถึงเป็นเพื่อนสนิทก็เถอะ ทำแบบนี้มึงไม่เสียใจบ้างหรอว่ะ “
“ กูเสียใจ!! เสียใจจนกูอยากจะตายแทน “
ต้นระบายความอัดอั้นตันใจออกมา เพียงแต่ ต้นยังไม่ยอมปริปากบอกความรู้สึกแท้จริงที่มีต่อ สน
ต้นรักษาความรู้สึกราวกับเป็นความลับที่ต้องตายไปพร้อมกับกับตัวเขา
เปรมมองสีหน้าเพื่อนอย่างเป็นห่วง “ มึงระบายออกมาบ้างก็ดีๆ..... “
..........กูรู้นะเปรม ว่ามึงกับสนทำอะไรกันไปบ้าง
…….…แต่กูยอมหลีกทางให้มึง เพราะมึงคู่ควรกับสนมากกว่ากู
……….กูแค่อยากเห็นรอยยิ้มของสนบ้าง
……….นับตั้งแต่วันนั้น มันไม่เคยยิ้มให้กูเลย มันทำตัวเหมือนเป็นคนแปลกหน้าสำหรับกูไปแล้ว
……….กูอยากขอโทษ แต่ไม่รู้ทำไม กูถึงไม่เคยพูดดีๆกับมันได้เลย
……….เพราะกูหึงสินะ หึงที่มึงกับเปรมเป็นแฟนกัน
ความสับสนสารพัดปะดังเข้ามาในหัวของต้นเกินกว่าจะรับไหว
ต้นเงยหน้าจับมือเปรมแน่น ส่งคำพูดเป็นการขอร้อง ขอร้องแบบคนขี้แพ้
“ กูไม่อยากเห็นน้ำตาของสนไหลออกมาอีกแล้ว....”
“ เพราะว่ากู.......กู.......กูอยากให้มันมีความสุขบ้าง “
เปรมส่ายหัว มองเพื่อนอย่างเวทนา คนอะไรก็ไม่รู้ อยู่ต่อหน้าทำเป็นปากเก่ง แต่พอลับหลังกลับเป็นห่วง
“ ทุกวันนี้แฟนกูมีความสุขดี มีแค่มึงแหละที่ทำตัวเหมือนคนใกล้ตาย พอๆ...เลิกเครียด “
“ ทำตัวให้สดชื่นหน่อย… “
“ กูจะกลับแล้ว....มึงไปส่งกูให้หน่อย...กูขี้เกียจขึ้นแท็กซี่ “
เปรมพยักหน้า แต่ชั่วแว๊บนึกขึ้นได้ว่าลืมแฟนตัวเองในบ้านไปได้อย่างไรกัน
“ กูนัดสนไปดูหนังอ่ะ..... เอางี้ มึงค้างบ้านกูคืนนึง กูจะได้ช่วยเคลียร์ปัญหาให้พวกมึงด้วยไง...แล้วเดี๋ยวกูไปส่งมึงให้พรุ่งนี้ “
ต้นส่ายหัว ปฏิเสธความคิดโง่ๆของพี่เปรม “ ค้างบ้านมึง.....สน ไม่ยอมแน่ๆ “
“ กูมีวิธีเว้ย............รับประกันสนต้องยอมให้มึงอยู่คืนนี้แน่นอน “
“ วิธีอะไร “
“ โกหกว่ามาช่วยติวหนังสือไง โง่ๆอย่างมึง ต้องให้กูติวซะหน่อย “
“ ติวเหี้ยอะไร นี่ปิดเทอมแล้ว “
“ เผื่อมึง F ไง “
“ ฆวย “
“ อยู่กับกูคืนนึง เป็นอันตกลง...ห้ามปฏิเสธกูด้วย....ไปเฝ้าบ้านให้กูด้วยก็ดี “
“ เห็นกูเป็นหมาหรอ... ใช้ให้กูเฝ้าบ้าน “
“ ลงจากรถเอาของเข้าบ้าน อาหารในตู้เย็นกินได้ตามสบาย ส่วนเสื้อผ้าก็ใส่ของกูไปก่อนเลย กูกับมึงตัวคล้ายๆกัน “
“ แต่หน้าตากูดีกว่ามึงนะ ไม่งั้นกูไม่ได้เป็นเดือนคณะหรอก “
" เออ...อยู่ได้แน่นะ "
" ได้ เชื่อกู ลงไปเถอะ อาบน้ำด้วยล่ะ ผมมึงกระเซิงหมดแล้ว หน้าตาดีอย่างมึงก็ไม่ควรทำตัวซกมกนะ "
ต้นเดินลงจากรถกลับไปที่บ้านเปรม ทันทีที่เปิดประตู สนซึ่งยืนถือสมุดโน๊ตสีดำ มองหน้าหาเขาพร้อมยกแขนคืนสมุดโน๊ต
ให้อีกฝ่าย ต้นมีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด เพราะสมุดเล่มนี้คือสมุดความทรงจำและความในใจที่เขามีต่อสน ต้นอยากจะเขียน
จนสมุดเล่มนี้จบ จากนั้นเขาคงจะมอบให้สนแทนคำขอโทษที่เขาไม่กล้าเอ่ยออกมา แต่ว่าต้นเองก็ไม่อยากให้สนเห็นในสิ่งที่เขา
เขียนในตอนนี้ เพราะเหตุผลเดียว ต้นกลัวว่า สนจะมองหน้าเขาไม่ติดอีกต่อไป เพราะทุกวันนี้ก็เหมือนตายจากกันไปแล้ว
“ ต้น….. “
...... สน อย่าบอกว่า มึงอ่านสมุดเล่นนั้นแล้ว
...... ทำไมมึงไม่พูดอะไรออกมาเลยล่ะ
“ …..เอาไปสิ “
“ อีกอย่าง... เนื้อเพลงของมึงหลุดออกมาจากสมุด ..... เอาไปซะ “
สนยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีคำสารภาพของต้นอยู่ น่าเศร้าที่สนกลับเข้าใจผิดคือว่าเป็นเนื้อเพลง
ต้นรู้สึกโล่งใจรีบเก็บสมุดโน๊ตสีดำไว้กับตัว ก่อนทำทีแกล้งเดินไปจับของในตู้โชว์ ทั้งๆที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กลัวสนจะรู้ว่า
ข้างในสมุดนั้นมีอะไรซ่อนอยู่ ต้นเดินมายังอีกฝากหนึ่งของห้อง มีเปียโนตัวใหญ่หลบอยู่หลังตู้โชว์ ต้นดึงเก้าอี้ก่อนหย่อนตัวลงไป ต้นมองเปียโนราวกับเป็นเพื่อนสนิทที่คอยรับฟังปัญหาให้เขาเสมอมา เพื่อนคนเดียวที่รับฟังได้ทุกเรื่อง
ส่วนเปรมเดินมาหาสน พร้อมส่งสายตาออดอ้อน สนชำเลืองมองหน้าเหมือนรู้ทันว่า พี่เปรมจะต้องขอร้องอะไรซัก
อย่าง......แปลกเหมือนกัน.....แม้ว่า เปรมจะเป็นเจ้าของบ้าน แต่กลับต้องมาขออนุญาตเมียตัวเอง เพื่อขอให้ต้นมานอนด้วย
พี่เปรมกระซิบข้างหู สน เบาๆ
“ พี่รู้ว่าสนจะต้องปฏิเสธแน่....แต่พี่ขอนะ...วันนี้ ต้นจะมานอนบ้านพี่....คืนเดียวนะ “
สนพยักหน้าขานรับเบาๆ เปรมเลิกคิ้วแปลกใจที่สนยอมให้ต้นอยู่ด้วย
“ พี่เปรม..ผมเสร็จแล้วครับ...ไปดูหนังกันเถอะ “
“ ครับ... เจ้าตัวเล็ก “ เปรมจุ๊บแก้มสน ก่อนจูงมืออกจากบ้านไป
“ ต้น ฝากดูแลบ้านให้หน่อยนะ..... กูกลับไม่ดึกมาก “
สายตาของต้นละทิ้งจากเปียโนมายัง สองหนุ่มที่กำลังจูงมือเดินออกไปดูหนังอย่างมีความสุข
ต้นมองทั้งสองคนด้วยสายตาสมเพช
.....สมเพชตัวเอง
......ที่ต้องมาทนดู
......ทนดูสองคนกำลังมีความสุขด้วยกัน
ต้นนั่งบนเก้าอี้ ก่อนระบายความเสียใจทั้งหมดไปกับเครื่องดนตรีถนัดของเขา ต้นเปิดฝาครอบเปียโน ก่อนพรมนิ้วไปยังคีย์เปียโน
แรงกดจากมือ ทำให้เสียงเปียโนดังขึ้น ในยามที่เขาอยู่ในบ้านคนเดียว มีเพียงแค่เสียงเปียโนเท่านั้นที่ช่วยชะโลมจิตใจของเขาผ่อนหนักให้เป็นเบาได้ ต้นเล่นเปียโนด้วยจิตใจแห้งเหี่ยว ต้นใช้อารมณ์ทั้งหมดที่กลั่นออกมาเป็นเสียงดนตรี
เพลง Clair de lune ซึ่งถูกบรรเลงไป พร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลอาบตามร่องแก้ม ต้นปาดน้ำตาเช็ดความสมเพชออกไปจากตัวเอง ก่อนออกแรงกดแป้นเพื่อให้บทเพลงทำหน้าที่ซับน้ำตาให้แทน ต้นรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเอง ไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้อีกต่อไป
....เพราะตอนนี้ในใจต้น
....รู้อยู่เต็มอกว่า
.....กูรักมึงนะสน
Clair De Lune by Claude Debussy
http://www.youtube.com/v/-LXl4y6D-QI
.
.
.
.
To Be Continue
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao5: จะจบไงเนี่ย
-
สน น่าจะอ่านบันทึกของต้นแล้ว
และรู้ความในใจของต้น คงเข้าใจตัวต้นแล้ว
แต่สน ก็มีเปรมอยู่แล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารต้นมากครับ.,,,
-
สวัสดีครับผมกลับมาอีกตอนแล้วเน้อ
:hao6: :hao6: :hao6:
เตรียมหมอน
เตรียมผ้าเช็ดหน้า
เตรียมอะไรก็ได้ที่ช่วยให้แก้เขิน
...อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะครับ 555
Chapter 19 ความหวัง
สนและเปรมกำลังคุยกันในรถระหว่างกลับบ้าน ตอนแรกพี่เปรมจะพาไปเที่ยวต่อ แต่ลืมไปว่า ตอนนี้ทิ้งต้นไว้อยู่บ้านคนเดียว เลยต้องรีบกลับบ้านก่อนที่ ต้นจะโวยวายว่าทำไมกลับดึก
“ หนังสนุกดีนะ....พี่ “
“ คบกันมาตั้งนาน เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าชอบดูหนังผีเหมือนกัน “ พี่เปรมแอบแปลกใจในรสนิยมหนังที่สนชอบดู
เกือบสี่ทุ่ม ระหว่างทางกลับบ้าน สน นั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับ มีพี่เปรมเป็นสารถีขับรถกลับบ้าน เปรมขับรถมาถึงซอยเข้าบ้าน สิ่งแรกที่พวกเขาสังเกต คือ บ้านทั้งหลังมืดสนิทไม่มีไฟเปิดจากหน้าต่างดวงไหนเลย กระนั้นเปรมก็ไม่ได้สงสัยอะไร ยังคิดสนุกนึกว่า ต้นแกล้งอะไรซักอย่างไว้เซอร์ไพรส์พวกเราตอนกลับมา
พี่เปรมถามอย่างแปลกใจ “ ต้น..มันจะทำอะไรกันแน่ …หรือว่านอนหลับไปแล้ว “
ผมเองก็แปลกใจเหมือนกัน “ ไม่หรอกพี่...มันนอนดึกจะตาย “
พี่เปรมเดินไปเปิดประตู ข้างในมืดสนิท ไม่มีเสียงใครทั้งสิ้น และ ไม่มีวี่แววของต้นในบ้านหลังนี้เลย
เปรมเดินไปเปิดไฟห้องครัวแขก “ ต้นกูกลับมาแล้ว...”
พี่เปรมเคาะโต๊ะส่งสัญญาณว่าเพื่อนยังอยู่ดีหรือเปล่า
สิ่งที่ตอบกลับมา คือ ความเงียบสงัดปกคลุมทั้งบรรยากาศในบ้าน
“ กระเป๋ามันยังอยู่นะ....พี่ “
“ เออจริงด้วย...แล้วต้นมันหายหัวไหนว่ะ “
เปรมและสนเดินพล่านหาต้นทั่วทั้งบ้าน ไม่ว่าจะห้องนอน ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องเก็บของ บริเวณนอกบ้าน หรือ
แม้แต่ในตู้เสื้อผ้าก็ไม่พบร่างต้นแต่อย่างใด ในยามวิกาลแบบนี้ ถ้าใครหายไปซักคน แน่นอนว่าจะต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
....โดยเฉพาะ อารมณ์ของต้น ....ตอนนี้..ยิ่งคิดก็ยิ่งน่าเป็นห่วง
เปรมตัดสินใจโทรไปยังเบอร์มือถือของต้น
….ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก.....
“ ทำไมไม่รับสายเลยว่ะ .... “ พี่เปรมโทรไปหาเบอร์มือถือของต้นหลายครั้ง แต่ไร้การตอบรับ
“ ผมโทรไปเบอร์บ้าน ก็ไม่มีคนรับสาย.... “
“ พี่ว่ามันคงกลับบ้านไปนอนมั้ง....มันคงไม่คิดว่าเราจะกลับดึกขนาดนี้ …ช่างเถอะๆ ไว้พรุ่งนี้เดี๋ยวค่อยโทรหาอีกที “
“ แต่ว่ามันจะลืมกระเป๋าไว้ที่นี่ทำไม “
“ ต้น...มันขี้ลืมง่ายจะตาย …พี่ว่าเราสองคนไปอาบน้ำด้วยกันดีกว่านะ “
…คนอะไร ทะลึ่งชิบหาย ...มีหรือเวลาที่ผมกับพี่เปรมอาบน้ำด้วยกัน แล้วจะไม่ทำอย่างอื่นต่อ...
“ ไม่เอาหน่าพี่..ผมเหนื่อยแล้ว “
พี่เปรมตัดพ้อ ส่งเสียงเศร้าๆ “ อาบให้แค่นี้..ก็ไม่ได้ “
“ ถ้าอาบอย่างเดียวจะไม่ว่าเลย .....ผมยังไม่หายจุกจากเมื่อคืนเลยนะ “
ผมดุใส่พี่เปรม เชิงสั่งให้พี่เปรมไปอาบน้ำได้แล้ว ...พี่เปรมเดินตัวงอเป็นกุ้งเข้าไปอาบน้ำคนเดียว
ในขณะที่ผมนั่งบนเก้าอี้ก่อนหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาต้นอีกครั้ง ไม่ว่าโทรช่องทางใดก็ไม่มการตอบรับ
ครั้นจะติดต่อไลน์ไปหา ก็คงไม่มีประโยชน์เพราะผมคิดว่าต้นบล็อคไลน์ผมไปแล้ว
.........ต้น มึงหายไปไหนว่ะ
.........มันจะเป็นอะไรรึเปล่าว่ะ
ในใจผมกระสับกระส่ายไม่เป็นตัวของตัวเอง ถึงต้นจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากับผมมานาน แต่มันก็เป็นเพื่อนผม
....เพื่อนหายไปทั้งคน คงมีแค่พี่เปรมมั้งที่มีอารมณ์อาบน้ำทั้งๆที่เพื่อนตัวเองหายไปไหนไม่รู้
.........ลองไปที่บ้านมันดีกว่า เผื่อมันอยู่จะได้เบาใจ
พี่เปรมอาบน้ำเสร็จนุ่มผ้าเช็ดตัวสีขาวพาดเอว เดินไปหยิบกระปึกครีมก่อนพอกหน้าขาวตามฉบับหนุ่มสำอางพี่เปรม
สังเกตเห็นผมดูกระสับกระส่าย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผมตัดสินใจจะไปที่บ้านต้นเลยดีกว่า....ว่ามันกลับบ้านหรือเปล่า......
ผมกลัวว่าต้นจะตกอยู่ในอันตราย.... ผมตัดสินใจแบกกระเป๋าของต้นยัดใส่กระโปรงหลังรถของผมที่จอดอยู่คู่กับรถพี่เปรม
พี่เปรมเดินตามหลังไล่ถามอย่างเป็นกังวล
“ สน...จะทำอะไร “
“ ผมจะไปบ้านต้น....ดูว่ามันอยู่บ้านหรือเปล่า ”
พี่เปรมออกอาการตกใจ ที่ผมจะไปหาต้นในยามดึก “ แต่นี่มันดึกแล้วนะ ...สน “
“ เพื่อนหายไปทั้งคนนะพี่....ยังไงผมก็ต้องไป..นะพี่..นะ “ ผมขอร้องอ้อนวอนพี่เปรม
พี่เปรมทนเห็นสายตาร้องขอจากผมไม่ได้ เลยพยักหน้าอย่างฝืนๆ
พี่เปรมจูงมือผมเดินขึ้นรถ “ ก็ได้ ....แต่พี่ไปด้วยนะ “
“ พี่เปรม!!! พี่อยู่ที่นี่แหละ เผื่อต้นมันมาที่นี่ “ …บางทีมันอาจจะออกไปกินข้าว หรือซื้อของเลยกลับดึกก็เป็นไปได้
“ แต่ว่า... “
“ ผมโตแล้ว ผมขับไหว......พี่ดูแลบ้านไป...อย่าขัดผมดิ!! “
“ สน....พี่ว่าไปคนเดียว...มันอันตราย “ พี่เปรมเตือนผมด้วยความเป็นห่วง
“ ผมดูแลตัวเองได้...... ถ้าพี่เจอต้นก็บอกผมด้วยนะ “
ผมเดินขึ้นรถก่อนสตาร์ทเครื่องขับออกไปทิ้งให้พี่เปรมอยู่บ้านตามลำพัง พี่เปรมส่งข้อความทำนองให้ผมดูแลตัวเองและติดต่อ
พี่เปรมเป็นระยะๆ พี่เปรมดูเป็นห่วงผมมากกว่าต้นซะอีก ....บ้านพี่เปรม กับ บ้านต้น แม่งอยู่คนละทิศ โชคดีหน่อยที่ตอนนี้เลย
เที่ยงคืนมาแล้ว ถนนโล่งแทบไม่มีรถสัญจรแบบตอนเย็น ผมเร่งคันเร่งขับไปถึงบ้านต้นให้เร็วที่สุด ซึ่งก็ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง
แต่ถ้าเป็นช่วงเย็นๆ รับประกันว่านานกว่านี้หลายเท่าแน่ บ้านต้นอยู่ในหมู่บ้าน ใกล้ๆโรงเรียนที่ผมเคยอยู่ จะไปบ้านต้นต้องผ่านโรงเรียนเก่าผม
......ทุกครั้งที่ผมขับผ่านโรงเรียนนี้ทีไร ผมต้องเบือนสายตาเพื่อไม่ให้เห็นบรรยากาศในโรงเรียน โดยเฉพาะการที่ได้เห็นอาคารโรงยิมตอนดึก
เป็นอะไรที่น่ากลัวกว่าดูหนังผีซะอีก ....ความทรงจำอันเลวร้ายกับสถานที่แห่งนั้น ยังหลอกหลอนผมถึงวันนี้ .....ผมยังจดจำอดีตอันเลวร้ายได้เสมอ
ผมขับเข้าไปในซอยบ้านต้น เสียงสุนัขเห่ายามวิกาล กระตุ้นอารมณ์ผมให้กระวนกระวายยิ่งกว่าเดิม
ผมขับรถมาถึงบ้านต้น เห็นไฟในห้องรับแขกเปิดอยู่ ผมใจชื้นขึ้นมาทันที ผมปีนรั้วบ้านก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้าน
ผมรู้จักบ้านต้นเป็นอย่างดี เพราะผมชอบไปนอนค้างบ้านมันบ่อยๆ ตอนนั้นพี่ปลายข้าวยังอยู่ที่นี่ ไม่เหมือนกับตอนนี้
บรรยากาศดูเงียบเหงาไปถนัดตา เนื่องจากประตูหน้าบ้านถูกล็อคด้วยโซ่คล้องอย่างแน่นหนา
ผมจึงต้องปีนเข้าทางหน้าต่างห้องครัว .....ทันทีที่เท้าแตะถึงพื้นบ้าน มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนออกมาจากห้องรับแขก
..........เป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยดี ผมเดินเข้าไปในห้องรับแขก ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือ ผู้ชายคนหนึ่งกำลังแดกเบียร์อยู่
บนโซฟา เหน็บสมุดโน๊ตสีดำไว้ข้างตัว พื้นห้องมีเศษกระดาษ และขี้บุหรี่ทิ้งเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด .....ต้นก้มหน้าก้มตาหยิบเบียร์ออกมาจากลัง ก่อนแดกเข้าไปอีกกระป๋อง
ผมทนเห็นมันในสภาพนี้ไม่ได้ ......ก่อนดึงกระป๋องเบียร์ออกจากปากต้น ต้นมองค้อนด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ ต้น.....พอได้แล้ว “ ต้นทำท่าทางไม่พอใจที่ผมมาห้าม เหมือนถูกขัดจังหวะ
“ ปล่อย...กูจะแดก “ ต้นพูดด้วยน้ำเสียงฉะฉาน แสดงว่ามันเพิ่งจะแดกไป ....รู้เลยมึงยังไม่เมา
“ ดึกแล้ว….พอๆ...เดี๋ยวกูพามึงไปนอน “ ผมจับมือมันให้ลุกขึ้นประคองร่างใหญ่ของมัน
“ กูยังไม่เมา ....กูจะแดกต่อ “ ต้นผลักผมออก พร้อมคว้ากระป๋องเบียร์อันใหม่มาแดก
“ กูไม่ให้มึงแดก.... ทำไมมึงกลับบ้านแล้วไม่บอกพวกกู ...ทำไมไม่รับโทรศัพท์ “
ผมฉกกระป๋องเบียร์ขว้างลงพื้นเสียงดัง เบียร์กระฉอกออกมาจากจุกสแตนเลส
ต้นเหลือบไปเห็นเบียร์ไหลออกมาจากกระป๋อง ใบหน้าแดงก่ำของต้นสบถคำหยาบออกมาด้วยความโกรธแค้น
“ เสือก!!!! “ เสียงสบถต้นดังเกรี้ยวกราด หยุดเสียงรอบข้างได้แม้แต่เสียงเห่าก็เงียบไปตามๆกัน
“ กูเป็นห่วงมึง....... แต่มึงด่าว่ากูเสือกอย่างงั้นหรอว่ะ!!! “
ต้นพูดอย่างตะกุตะกะ ก่อนเดินโซเซ เหวี่ยงคอเพื่อทรงตัวให้ยืนอยู่กับที่ ตอนนี้ต้นเริ่มออกอาการขาดสติ
เมื่อเบียร์เริ่มออกฤทธิ์ ความเมาของมันทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง
“ ใครใช้ให้มึงมาที่นี่ล่ะ มึงเป็นแม่กูหรอ “
“ ไอเหี้ย!!!! กูขับรถดึกๆ ....ตามหามึง...กูกลัวว่ามึงจะไปตายห่าที่ไหน ....แล้วมึงมีสิทธิ์อะไรมาด่ากูว่ะ “
“ มึงเจอกูแล้ว ...มึงก็กลับไปดิว่ะ “
ผมชักเริ่มโมโหมันแล้ว “ เห้ย!! กูเหนื่อยนะ .....มึงเลิกทำตัวงี่เง่าได้ป่าวว่ะ “
“ มึงกลับไปแดกค_ยผัวมึงซะ กูจะไปแดกเบียร์ต่อ “
ผมปรี๊ดแตกทันที “ ไอสัด!!! มึงพูดหมาๆแบบนี้ได้ไงว่ะ “
ผมกระชากคอต้น ก่อนระบายความโกรธฝากไว้กับกำปั้น แรงหมัดพุ่งตรงไปยังใบหน้าของต้นโดยที่ต้นไม่ได้ทันตั้งตัว
ต้นโดนหมัดเข้าไปอย่างจัง สูญเสียการควบคุม ร่างสูงใหญ่โซเซก่อนล้มลงตายคาธรณีประตู .....
“ กูไปแดกค_ยพ่อมึง หรือว่ะไอเหี้ย!!!! “
ผมกระชากตัวมันก่อนซัดเข้าไปที่ปากมันอีกรอบ ภายในปากมีของเหลวสีแดงสดฉีดออกมาจากตามซอกฟัน เลือดกระเซ็นเปื้อน
ไปทั่วใบหน้า แม้แต่กำปั้นของผมก็มีเลือดไอเหี้ยต้นติดมาด้วย ผมฝากรอยแผลดูเด่นชัดไว้ที่มุมปาก ต้นหมดสภาพที่จะสวนกลับ
ได้แต่ยกมือปัดป้อง ตะเกียกตะกายคลานหนี มันเมาจนไม่เหลือเรี่ยวแรงจะมาสู้กับผม ผมติดตามผลงานก้มตัวบีบคอมันก่อน
ปล่อยหมัดน็อคไปที่มุมปากอีกข้าง..............ต้นนอนหมดสภาพแผ่หลาจูบพื้นไปอีกรอบ ...........มุมปากเผยแผลสดมีเลือด
ไหลออกมาเป็นคราบตามพื้น....เป็นครั้งแรกของผมที่หุบปากมันได้สำเร็จ
ผมกู่ร้องสะใจที่กำราบมันลงได้ “ หมดซ่าเลยดิมึง “
ผมรอให้มันลุกขึ้นมาต่อยอีกรอบ แต่คราวนี้ดูเหมือนต้นจะหมดสภาพจริงๆ
“ …… “ ร่างกายของต้นแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อน
“ เก่งแต่ปาก ...แน่จริงลุกขึ้นมาอีกดิ “
“ …… “ ไม่มีเสียงโต้ตอบ มันควรจะร้องเจ็บอะไรออกมาบ้าง แต่นี่เงียบสนิท
“ ต้น...... “ ผมร้องเรียกชื่อมัน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา
“ …… “
“ เชี่ยต้น มึงเป็นอะไร.... “ ผมก้มลงไป เสียงลงหายใจแผ่วเบาอย่างกับขาดใจ
......ไม่นะ ต้น!!!! มึงอย่าเป็นอะไรไปนะ
.......มึงฟื้นขึ้นมาดิว่ะ!!!!
“ เชี่ย!!! “
ร่างต้นกระตุกพร้อมสำลักไอออกมาเป็นเลือด ตอนนี้เลือดท่วมปากมันไปหมด ไม่เหลือคราบนักเลงปากดีของมันเลย ต้นสลบลงพื้นไปอีกรอบ เหมือนขอลาตายตรงนี้ดีกว่า
“ ต้น....กู...กูขอโทษ.....มึงอย่าเป็นอะไรเลยนะ “
……ตอนนี้เอาอะไรมาแลกก็ได้ แต่ขออย่างเดียว มึงอย่าเป็นอะไรเลยนะต้น กูขอร้องล่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
.
.
.
ภาพตัดกลับมา สิ่งที่มองเห็นอยู่มีแต่ความมืด และ ความว่างเปล่า
....โอ๊ย เจ็บจังว่ะ
....ทำไมกูเจ็บตรงปากว่ะ
....กูเป็นอะไร?
…กูโดนต่อยหรอว่ะ
....ไม่นะ กู คือ ต้น ....ระดับกูไม่เคยโดนใครต่อยง่ายๆหรอก
.....แต่ทำไมตอนนี้กูเจ็บชาไปทั้งหน้าเลยว่ะ
ผมลืมตาขึ้นมา เห็นตัวเองนอนอยู่บนเตียง ผมเหลือบเห็นกระจกเงาตรงข้ามเตียงนอน ผมเห็นสภาพของผม แทบจะตกใจกลัว
ทำไมกูเป็นแบบนี้ไปได้ว่ะ มุมปากผมทั้งสองข้างมีรอยฟกช้ำ รวมไปถึงหางคิ้วด้านขวามีรอยแผลถลอก ผมค่อยๆยกมือแตะเบาๆ
เชี่ย!!!!.....ของจริงหนิ
แม้แต่แขนผมยังไม่สามารถสั่งการได้ตามใจชอบ ร่างกายผมอ่อนเพลียไปหมด แล้วผมมาอยู่บนเตียงนอนได้ยังไง
....ผมควรจะนั่งแดกเบียร์อยู่บนโซฟาไม่ใช่หรอ
ทันใดนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในห้องนอนผม
......สน!!
......มึงมาทำอะไรที่นี่
“ ต้น!!! ……มึงฟื้นแล้วหรอ “
สนวิ่งปรี่เข้ามากอด ผมเงยหน้าขึ้นเห็นใบหน้าน่ารักก้มลงมองอย่างเป็นห่วง สนจับบ่าทั้งสองข้างประคองร่างผม
ก่อนซุกตัวแนบหน้าอกผม ไม่รู้ว่าภายใต้หน้าอกของผม สนจะมีสีหน้าเช่นไร แต่ผมสัมผัสของเหลวบางอย่างซึมผ่าน
เสื้อกล้ามของผม สนกอดผมแน่น ผมยกแขนก่อนลูบหัวมันเบาๆ
สนเงยหน้าก่อนเช็ดคราบน้ำตา “ กูขอโทษ.....มึงเจ็บมากมั๊ย “
….วินาทีนั้น ผมรู้ได้ในทันทีว่าผมโดนสนทำร้าย
....แต่ทำไมผมไม่โกรธมันเลยนะ
....รู้สึกดีที่เห็นมันได้ระบายความโกรธออกมาบ้าง
“ กูเป็นห่วงมึงแทบตาย....ฮือๆๆๆ “ สนไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้อีกต่อไป ร้องไห้เป็นเด็กเล็กไปเลย
ผมอมยิ้ม ค่อยเลื่อนหน้าเข้าประชิด สนที่กำลังเช็ดคราบน้ำตาอยู่ ผมจับแก้มยุ้ยน่าหยิกของมันทั้งสองข้างดึงออกมาแรงๆ
สนปัดมือผมออกไป
“ ไอเหี้ย!! ...ใช่เวลาเล่นมั๊ย “
สนสะอื้นเล็กน้อย ก่อนส่งสายตาที่ผมถวิลหามาทั้งชีวิต สายตาแห่งความเป็นห่วง สายตาแบบนี้ผมไม่ได้เจอมาหลายปีแล้ว
ผมได้เห็นมันแล้ว…. สนคนเดิมกลับมาแล้ว สนคนที่เป็นห่วงผมกลับมาแล้ว
“ ต้น...เดี๋ยวกูไปหยิบยา ...รออยู่ตรงนี้นะ “
สนกำลังจะเดินออกไป แต่ผมห้ามเอาไว้ซะก่อน
“ สน....กูขอโทษ.... ”
“กูขอโทษทุกอย่างที่ทำไม่ดีกับมึง....กูรักมึงเสมอนะ”
ในที่สุด ผมก็ได้พูดในสิ่งที่ควรพูดบ้างซะที
สนหันกลับมา เดินเข้าหาผมอีกครั้ง ก่อนจับมือผมทั้งสองข้างแล้วพูดว่า
“รู้มั๊ยกูรอคำๆนี้ จากปากมึงมานานแล้ว....กูไม่คิดว่า กูจะได้ยินในวันนี้ “
“ วันนี้กูนอนเป็นเพื่อนมึงได้มั๊ย.....กู....กูอยากดูแลมึง “
…..ดูแลกูหรอ
.....สน มึงเป็นห่วงกูด้วยหรอ
…..กูไม่ได้ฝันไป ใช่มั๊ย
ผมพยักหน้าก่อนอมยิ้มแบบเขินๆ อีกฝ่ายก็ไม่กล้าสบสายตาผมเหมือนกัน
“ นอนด้วยกันนะ... “ ผมขอร้องมันอย่างสุภาพ ตอนนี้มันคงรู้สึกผิด มันไม่กล้าปฏิเสธแน่นอน
“ จะดีหรอว่ะ ....แต่กูนอนดิ้นนะ.... ”
.....ดิ้นมาเลยกูชอบ
“ กูอยากนอนกับมึง “
สนเหน็บบ่นเบาๆ “ จะย้อนวัยเด็กรึไง ....เอางั้นก็ได้....เดี๋ยวกูไปหยิบยารอแปบนึง “
“ ต้น.....กูรักมึงเสมอนะ...จำคำพูดกูไว้!!! “
"..สนอย่าเพิ่งไป...."
ผมเรียกสนกลับมาอีกรอบ ผมใช้นิ้วโป้งปาดคราบน้ำตาสนให้หมดไป " น่ารักเหมือนเดิมแล้ว "
สนทำท่าเหวี่ยงเล็กน้อย เหมือนมันไม่ชอบให้ใครชมว่าน่ารัก
" น่ารักพร่องส์!!! กูหล่อเว้ย "
คำพูดช่างต่างจากการกระทำเหลือเกิน ทุกวันนี้ใครๆต่างหลงใหลในความน่ารักของสน
สนแก้มแดงเขินอายแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ความเขินอายนี้แม้แต่สนยังอดยิ้มออกมาไม่ได้
สนรีบเดินออกไปจากห้องไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล ทิ้งให้ผมนั่งนิ่งยิ้มเหมือนคนบ้าอยู่บนเตียง
แม้ในใจผมจะรู้ทั้งรู้ว่า “รัก” ที่สนพูดถึง คือ ความรักแบบเพื่อน แต่อย่างน้อยตอนนี้สนก็ยอมรับและให้อภัยในสิ่งที่ต้นทำ
มันจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีก่อนสานสัมพันธ์ต่อไปในอนาคต
..... กูจะทำให้มึงบอกรักกูในแบบที่แฟนบอกรักกัน..... คอยดูกูเถอะ
.
.
.
.
.
.
To Be Continue
-
ต้น เปรม เจมส์ รักสน ผูกพันกับสน :mew1: :mew1: :mew1:
แต่ดีแล้วที่ต้น สน ดีกันสักที
ตามต่อไป :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เรื่องชักจะวุ่นวายขึ้นทุกทีแล้ว,,,
-
:mc4: :mc4: :mc4:
มาอัพต่อนะจ๊ะ
รักผู้อ่านทุกคนนะครับ
ตอนที่ 20 คืนแสนสุข
ต้นบ่นร้องระงมเมื่อโดนสนแต้มทิงเจอร์เข้าไปเต็มสองแผล
“ เบาๆดิว่ะ “
“ อยู่นิ่งๆ!!! “ สนเปิดฝาเหยาะแอลกอฮอล์ลงบนสำลี เตรียมเช็ดแผลให้ต้นอีกรอบ
ต้นมองหน้าแบบเหยเก ชีวิตนักเลงไม่เคยกลัวอะไร กลับต้องมากลัวแอลกอฮอล์ล้างแผล
ต้นเขยิบตัวออกทำท่าลุกออกจากเตียง “ สน....ทิงเจอร์ก็พอมั้ง “
สนจับแขนก่อนโป๊ะสำลีไปยังแผลสดตรงมุมปาก ต้นร้องดังลั่น “ โอ๊ยยยย!!!! “
“ ร้องเป็นเด็กไปได้ “
“ ใครใช้ให้มึงต่อยล่ะ “
“ ..... “ สนเงียบรู้สึกสำนึกผิด
“ เฮ้ย....อย่าคิดมาก....กูไม่โกรธมึงจริงๆนะ “
แค่แกล้งแหย่เล่น ไม่คิดว่า สนจะซีเรียสแบบนี้
สนพ่นเสียงเบาๆ กลัวอีกฝ่ายจะโกรธ “ จริงหรอ “
ต้นพยักหน้ายิ้มอ่อนๆ เอาตรงๆ ต้นรู้สึกดีมากเลยแหละ ที่สนยังเป็นห่วงเขาอยู่เสมอ
สนหน้าตาดูสดชื่นขึ้นทันตาที่เห็นรอยยิ้มของต้นส่งตรงมายังเขา
“ ทำแผลเสร็จแล้ว...มึงอย่าไปโดนน้ำนะ “
ต้นตอบด้วยการหยิกแก้มสนไปอีกรอบ
........ไม่ได้หยิกมานานแล้ว ขอหน่อยเถอะ หมั่นเขี้ยว
สนเอือมระอา แอบบ่นในใจเบาๆ “ เป็นเหี้ยไรว่ะ หยิกแก้มกูตลอด “
ต้นหูดีเป็นพิเศษ ได้ยินเพื่อนรักบ่นเต็มสองรูหู
“ ก็แก้มมึงน่าหยิกอ่ะ ....ขอซื้อต่อได้ป่าว จะเอาไปเล่นที่บ้าน “
“ ซื้อต่อ พ่อมึงสิ!! แก้มกูบวมหมดแล้ว “
ผมนึกในใจว่า ผมกับสนมีเรื่องบาดหมางกันมาตั้งนาน แต่พอบทจะคืนดีกันก็คืนดีกันง่ายๆซะอย่างงั้น
บางทีพวกเราแค่ไม่ยอมปรับความเข้าใจกัน ก็เลยทำให้เรื่องราวบานปลายจนมองหน้ากันไม่ติดอยู่พักใหญ่
เวลาล่วงเลยไปตีสาม!!! ….เวลาแบบนี้ไม่หลับไม่นอนกันนะ
“ สน....ดึกมากแล้ว..นอนด้วยกันเถอะ “ ผมตบหมอนเรียกเจ้าตัวน้อยมานอนด้วยกัน
สนยังยืนอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง กำลังทาครีมบำรุงผิวอยู่ เหมือนสนยังไม่รู้สึกง่วงนอนเลย หรือว่ามีเรื่องอยากคุยกับผม
“ ถามหน่อย.......เรื่องขวัญจะเอายังไง.....หมายถึงมึงกับขวัญอ่ะ “
…..ถามได้ตรงจุดเลย ก็เหมือนมึงแหละ ทำไมมึงถึงเลิกขวัญไป สำหรับผมก็คงเป็นเพราะเหตุผลเดียวกัน
“ กูไม่ได้ชอบขวัญแล้ว ....เอาตรงๆ กูไม่ได้ชอบเลย “
..….กูชอบมึงนะสน ในใจลึกอยากจะตะโกนใส่มึงว่า กูรักมึง แต่ว่าเวลานี้ สนกำลังมีความสุขกับเปรมอยู่ กว่าสนจะเคลียร์เรื่องขวัญมาได้ก็ใช้เวลาอยู่นาน ผมไม่อยากให้สนต้องเจอเรื่องยากลำบากอีก สำหรับตอนนี้ผมดีขึ้นแล้วแหละ อย่างน้อยผมก็คืนดีกับมันได้ เพื่อนคนเดียวที่มันยอมให้กอด คือ 'ผม' พิเศษขนาดไหนลองคิดดู
“ อ้าว...ไอเหี้ย แล้วมึงเสือกคบไปทำไม... “
“ ขวัญมาจีบกูก่อน....กูปฏิเสธไปแล้ว..แต่ว่าขวัญบอกว่าให้ลองคบดูก่อน ถ้าไม่ชอบก็ค่อยเลิก “
ตอนนั้นผมยังสับสน ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่า ผมเป็นผู้ชาย... เป็นเกย์.... เป็นไบ... หรือเป็นอะไร ผมอยากลองคบกับขวัญดูเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ แน่ล่ะ ผมบอกขวัญเรื่องรสนิยมทางเพศตั้งแต่เริ่มคบกันแล้ว.... ผมขอบคุณในความใจกว้างของเธอ แต่ว่าขวัญก็มีส่วนผิดเหมือนกันนะที่ลองใจผมด้วยวิธีสกปรก ....
“ อ่อ....มิหน่าล่ะ กูถึง....โดนขวัญชวนขึ้นห้อง “ สนห่อไหล่เล็กน้อย หลบสายตาอีกฝ่าย
“ ขวัญคงอยากลองใจกูมั้ง ก็เลยไปมีอะไรกับมึง ....แล้วมึงก็เสือกเต็มใจด้วย “
“ เออ....กูผิดไปแล้ว “
“ กูเองก็ผิดที่ปทำร้ายมึงในวันนั้น “
.......ผมผิดเองแหละ ที่ทำมันรุนแรงเกินไป
.........บางทีถ้าสนเปิดตัวเร็วกว่านี้ซักหน่อย ผมคงไม่ยอมให้โอกาสนี้หลุดลอยไปแน่ กว่าผมจะรู้ว่า สนเป็นเกย์
...........ตอนนี้เปรมแม่งก็คาบสนไปแดกเรียบร้อยแล้ว....เจ็บใจจริง
“ ถ้ามึงไม่ชอบขวัญ แล้วทำไมหึงแรงขนาดนั้นว่ะ “
“ ไม่รู้ดิ กูแค่ไม่ชอบ... เหมือนโดนหยาม เข้าใจป่ะ “
……ใจจริงอยากจะตอบว่า ที่กูหึงไม่ใช่ขวัญแต่เป็นมึง
“ เอางี้... ในเมื่อกูเป็นคนที่ทำให้ความรักของมึงพัง กูจะหาแฟนให้มึง...เอาป่ะ “
“ ไม่เอา.... “
“ เอาหน่อยดิ กูอยากเห็น มึงสมหวังในความรักบ้าง “
“ เหอะๆ ....ไม่ต้องเลย “
“ ชอบสเปคแบบไหน....นมใหญ่ใช่ป่ะ....บอกมาๆ “ ….กูไม่ได้ชอบผู้หญิงเว้ย สน
“ สน!!!...” ผมตัดสินใจบอกความจริงไป
“มึงอย่าไปบอกใครนะว่า....ว่า...ว่า “
“ มีอะไรก็รีบพูดดิว่ะ “
“ .......กูเป็นเกย์ “
รูม่านตาสนขยายออก เบ่งตากว้าง สนตกใจมากกับสิ่งที่ผมบอกไป
“ เห้ย!!! …บ้าหน่า แล้วขวัญล่ะ “
“ ก็เหมือนมึงแหละ.....ทำไมทีมึงยังเป็นได้เลย ทำไมกูจะเป็นไม่ได้ “
สนทำสีหน้าแปลกใจ ยังคิดอยู่ว่าผมล้อเล่น
“ กูดูไม่ออกเลย...ต้น....มึงพูดเล่นป่าวเนี่ย “
“ กูเคยโกหกมึงด้วยเหรอว่ะ....เพราะงี้กูถึงไม่เคยจีบใครในมหาลัยไง “
สนเขกหัวผมไปทีนึง “ มึงแอบปิดบังกู!!! “
“ ก็มึงไม่ถาม แล้วกูจะตอบทำไมว่ะ “
“ ปากดีอย่างมึง ก็ชอบค_ยเหมือนกันล่ะว้า “ สนแอบนึกขำในใจ
“ แต่กูไม่เหมือนมึง เพราะมึงเป็นรับ ส่วนกูเป็นรุก “
“ ใครบอก ตัวเล็กแบบนี้...กูเป็นรุกนะเว้ย “
“ ใช้ตูดรุกล่ะสิ....ไม่ว่า ฮ่าฮ่า “
“ เออๆ กูเป็นรับ...แต่กูก็อยากลองเป็นรุกนะเว้ย.....แม่งพี่เปรมไม่ยอมอ่าดิ “ ……นั่นไง กูเดาไม่ผิดหรอก
“ ฮ่าฮ่าฮ่า ....กูว่าแล้ว “
“ เลิกแซวกูได้แล้ว สัด!!! “
“ โธ่....น้องสนโดนท่าไหนแล้.....โอ๊ย!!! “
แผลตรงมุมปากกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง กูเผลอแซวมึงมากไปหน่อย ไม่ได้ดูสารรูปตัวเองเลยว่าเพิ่งโดนต่อยมาหมาดๆ
“ ดี!!!! สม!!! ปากดีนะมึงอ่ะ “
“ สน...กูเจ็บอ่ะ “
“ แค่นี้ทำมาสำออย.....ด่ากูซะเละ.....ยังมีหน้ามาเรียกร้องความสนใจจากกูอีก...เด็กเปรต “
ไม่เคยได้ยินคำว่า เด็กเปรต มานานแล้ว
สน ชอบเรียกต้นว่า เด็กเปรต เพราะว่าผมตัวสูง
ส่วนต้นชอบเรียก สนว่า เด็กดื้อ เพราะสนชอบเถียงต้นบ่อยๆ
“ เปรตพร่อง!! โอ๊ย ..จะ....จะ...เจ็บ “
“ หุบปากไป.....นอนได้แล้ว “
“ นอนด้วยกันแบบนี้ ผัวมึงจะหึงรึป่าวว่ะ “
“ ไม่หรอก....... ว่าแต่มึงมีคนแอบชอบหรือยังว่ะ “
“ ...... “ คำถามนี้แทงใจดำผมมาก บอกตามตรงว่าผมอึ้งไปซักพัก สติเริ่มหลุดลอย
สนเห็นสีหน้าของต้น ก็เดาคำตอบได้ในทันที
“ ….เงียบแบบนี้ แสดงว่ามีแน่นอน ......บอกมาๆ กูอยากรู้ ...กูอยากเป็นพ่อสื่อให้มึงไง “
“ กู..กู... “ …..อยากจะตอบว่า รักมึง ใจจะขาด แต่ปากผมขยับไม่ได้ ความเขิน ความอาย ความกลัว
สารพัดอารมณ์ ทำให้ผมยั้งประโยครักง่ายๆเก็บไว้ที่ปลายลิ้น
“ ต้น...มึงชอบใครก็อย่าเก็บไว้..... ไม่งั้นมึงจะมาเสียใจในภายหลังนะ “
ถ้ามึงยังโสดอยู่ กูคงจะสารภาพรักไปนานแล้ว กูอยากได้มึงมาก แต่ถ้ากูบอกรักมึงไปตอนนี้
ต่อให้กูได้มึงไป....มึงกับเปรมก็ต้องมีปัญหากัน มิหนำซ้ำ กูยังเป็นเพื่อนกับมันอีก….โอ๊ยปวดหัวเว้ย
“ ต้น...กูง่วงนอนแล้วว่ะ เขยิบตัวไปหน่อยดิ “
สนเดินไปปิดไฟ ก่อนกระโจนขึ้นเตียงอย่างรวดเร็ว สนท่าทางเหนื่อยแรงมาก ในความมืดก็ไม่อาจปิดกั้นความน่ารักของสน
เล็ดลอดออกมาได้ ตอนนี้สนอยู่อ้อมกอดผมเป็นที่เรียบร้อย สายตาผมจับจ้องไปยังใบหน้าที่กำลังง่วงนอนเต็มที่
...............โรคจิตรึเปล่าว่ะ ทำไมเห็นแก้มสนแล้วรู้สึกอยากหยิกอยากดึงตลอด
“ โอ๊ย เลิกหยิกแก้มกูได้แล้ว.....กูจะนอน “
“ ขอทีนึง..นะ...นะ...นะ “
“ ต้น....อย่าดึง......งือ งือ งือ “
เสียงออดอ้อนของสน ทำให้ผมแทบคลั่ง หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ .....นานมาแล้วที่ผมมีความรู้สึกแบบนี้
วันนี้เป็นวันที่ผมเจอทุกรสชาติของชีวิต ทั้งสุข เศร้า โกรธ รัก อารมณ์ทุกอย่างรวมอยู่ในวันนี้วันเดียว
.
.
.
.
To Be Continued
-
ลิงค์ไว้สำหรับดูฟิคนะครับ พอดีมันเยอะเกินเลยขอพื้นที่มาแปะเม้นต์นี้นะครับ
:hao3: :hao3: :hao3:
Content
Chapter 21 - Chapter 36
***Chapter 21.1 รัก หรือ ไม่รัก*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3640047#msg3640047)
***Chapter 21.2 เจ็บที่ต้น*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3642053#msg3642053)
***Chapter 22 Last Day*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3643011#msg3643011)
***Chapter 23 ความลับใต้รูปภาพ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3644948#msg3644948)
***Chapter 24.1 คำโกหก*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3647514#msg3647514)
***Chapter 24.2 ตามหา'ต้น'*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3651248#msg3651248)
***Chapter 25 รักเข้าจนได้*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3652303#msg3652303)
***Chapter 26 ตื่นจากฝันร้าย*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3653510#msg3653510)
***Chapter 27 รักกันเสียที*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3654746#msg3654746)
***Chapter 28 สายเปย์ที่แท้จริง*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3657201#msg3657201)
***Chapter 29 โอกาสทอง*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3660343#msg3660343)
***Chapter 30 เปิดซิง (NC18+)*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3662328#msg3662328)
***Chapter 31 เซอร์ไพร์ส*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3664742#msg3664742)
***Chapter 32 ผลัดบทบาท*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3668052#msg3668052)
***Chapter 33 เรื่องบนเตียง (NC18+)*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3670991#msg3670991)
***Chapter 34 คำตอบเมื่อ 5 ปีก่อน*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3674772#msg3674772)
***Chapter 35 เหตุเกิดจากความมโน*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3678738#msg3678738)
***(Last Chapter) Chapter 36 แอบรักมาก่อน*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59126.msg3680890#msg3680890)
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:-[ :-[ :-[
-
เอายังไงต่อละเนี๊ยะ??
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะบอกว่าไงล่ะ สถานการณ์แบบนี้
ต้น ข้างนอกสุกใส ข้างในเป็นหนอง
สน ดีกับต้น แต่ไม่รู้ใจต้นเลย
ดูเหมือนเปรม อาจคิดเล็กๆว่า ต้นชอบสน เหมือนกัน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao5:
-
มาต่อเป็นน้ำจิ้มหน่อยก็แล้วกันนะครับ
ตั้งแต่ตอนนี้จะเริ่มดราม่า แล้ว อย่าเครียดเกินไปล่ะ
:n1: :n1: :n1:
Chapter 21.1 รัก หรือ ไม่รัก
คืนวันผ่านไป จนมาถึงวันแรกของการเปิดเทอม หลายๆคนเริ่มจับสังเกตได้ว่า สนกับต้นคืนดีเป็นเพื่อนปกติกันได้แล้ว เป็นเรื่องปกติของกลุ่มสมาคมพ่อบ้านนักเสือก เปรม ยอด ฮาร์ท โจ้ จับกลุ่มคุยกันใต้ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ อาศัยจังหวะที่ต้นกับสนเดินออกไปซื้อข้าวเที่ยงด้วยกัน นั่งจับเข่าคุยกันเรื่องนี้อย่างสงสัย
“ แปลกจริงว่ะ “
“ เห็นป่ะ ตัวติดกันเลย “
สนกำลังซื้อน้ำ จู่ๆมีคนสะกิดจากด้านหลัง
ต๋อง พบกับสนโดยบังเอิญ ตลอดช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา สนไปนอนค้างบ้านเปรมบ่อยมาก
สนเลยไม่ได้ติดต่อกับต๋องมานานพอสมควร ต๋องพยักหน้าทักทายให้ต้นที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ ต๋อง....มึงเดินมาถึงที่นี่เลยหรอว่ะ “
“ กูเบื่อโรงอาหารคณะกูอ่ะ “
“ สน คือ กูอาจจะย้ายออกไปจากคอนโดมึงอ่ะ “
คอนโดที่สนอยู่ ถูกดัดแปลงให้เป็นหอพักนักศึกษา แปลกดีเหมือนกันที่ ต๋องคิดจะย้ายออกในช่วงเปิดภาคเรียน
“ ทำไมว่ะ “
“ เปล่าเว้ย คือ ปีนี้กูขับรถมาจอดที่คณะได้ไง กูก็เลยอยากอยู่ที่บ้าน....ได้ป่ะ “
“ ช่วงนี้กูอยู่กับพี่เปรม ...เลยไม่ได้นอนคอนโดเลย มึงเหงาหรอว่ะ วันหลังกูจะได้มาอยู่กับมึง “
“ อยู่กับแฟนมึงไปแหละดีแล้ว “
“ มีปัญหาอะไรเหรอ...ต๋อง “
“ กูเกรงใจมึงไง “
“ ได้ๆ ถ้าอยากมาค้าง ก็บอกนะ กูต้อนรับมึงเสมอ “
“ พวกมึงดีกันแล้วหรอ “
สน กับ ต้น แอบสบตา ก่อนพยักหน้าเบาๆ
“ ดีแล้ว กูเหนื่อยใจแทนพวกมึงจริงๆ “
ต้นพูดด้วยน้ำเสียงกวนตีนตามสไตล์มัน
“ ต๋อง กูอยากขับรถได้แบบมึงจัง “
“ มึงไม่ให้ สน สอนมึงขับรถล่ะ....พวกมึงก็ดีกันแล้วหนิ “
ทั้งสองคนส่ายหน้า
“ ไม่เอา! “
“ ไม่สอน! “
ต้นชิงตัดหน้าสนพูด
“ ทะเลาะกันตาย...กูทำอะไรไม่พอใจนิดหน่อยนะ แม่งต่อยกูเลย มึงเห็นแผลมั๊ย...เนี่ยฝีมือเพื่อนสนิทมึงเลย “
ต้นโชว์แผลตรงมุมปากซึ่งยังมีรอยแผลเป็นสีดำคล้ำอยู่จางๆ
สนไม่น้อยหน้า ไม่ยอมโดนด่าฟรีๆคนเดียว
“ กูเป็นคนใจเย็นมากนะ...กูไม่เคยต่อยคนเลยนะ แต่ถ้าเป็นตัวเหี้ยอ่ะ ไม่แน่...จริงมั๊ย ต้น “
ต๋องเอือมระอา คืนดีกัน เป็นแบบนี้เองสินะ
“ กูขอไปแดกข้าวก่อนนะ “
สนดึงแขนต๋อง ในขณะที่ต้นกอดคอต๋อง ไม่ยอมให้ต้นเดินจากไปได้ง่ายๆ
“ มากินกับพวกกูด้วยกันสิ “
ต๋อง ส่ายหัวเบาๆ
“ กูมากับเพื่อน กูแค่มาทักทายมึงเฉยๆ “
ต้น บ่นเล็กน้อย
“ เดี๋ยวนี้มึงหายตัวเก่งนะ พวกกูชวนมึงไปทริป มึงก็เล่นตัวทำเป็นไม่ว่าง....ติดสาวป่าวเนี่ย “
“ กูไม่มีคนคุยเว้ย! “
“ จริงเหรอครับ.....กูส่องเฟสมึง เห็นผู้หญิงคนนึง ถ่ายรูปคู่กับมึงตลอดเลยนะ “
“ น้องรหัสกูเอง ชื่อ เบลล์ “
“ เบลล์...โอเค แล้วจีบยัง....พวกกูช่วยอะไรได้บ้าง “
“ กูบอกว่าน้องรหัส ไม่มีอย่างอื่นโว้ย “
ต๋องเขินก่อนเดินหนีออกไป สนและต้นอดขำในพฤติกรรมสุดเปิ่นของเพื่อนคนนี้ไม่ได้ ทั้งสองเดินมายังโต๊ะกินข้าว
ด้วยท่าทีของเพื่อนร่วมโต๊ะที่ทำตัวมีพิรุธ
“ พวกมึงนินทาอะไรกูอยู่ “ ต้นรู้ทันเสมอ
ยอดเอ่ยปากขึ้นมา
“ กูแค่แปลกใจที่มึงกับสน.... “
เหมือนต้นจะคาดเดาคำถามได้ เลยตอบแบบห้วนๆไป
“ เออ กูหายโกรธมันแล้ว ...ทำไมล่ะ “
ยอดเงียบก่อนที่เป็นฮาร์ททำหน้าที่รับช่วงต่อ
ในขณะที่ฮาร์ทแดกก๋วยเตี๋ยวชามโต ก่อนถามทั้งสองคน
“ พวกมึงทะเลาะกันเพราะเรื่องขวัญ อย่างงี้กูจะพาแฟนไปแดกเหล้ากับพวกมึงได้มั๊ยเนี่ย เจอทั้งผัวเก่า
และก็ชู้เก่าอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา “
ต้นยักไหล่ “ ถ้าขวัญไม่คิดมาก กูก็ไม่มีปัญหา “
ในขณะที่สนถามถึงขวัญอย่างเป็นห่วงเป็นใย
“ พี่ฮาร์ท ขวัญยังโกรธผมอยู่มั๊ย “
“ ก็นิดหน่อยอ่ะ.. แต่อย่าคิดมากเลยนะ ขวัญเป็นคนอ่อนไหวเป็นธรรมดาอยู่แล้ว เรื่องแฟนพี่...พี่จัดการได้ “
โจ้เงยคางพร้อมชี้ตรงมุมปาก ถามที่มาของแผล
“ ปากมึงไปโดนอะไรมาล่ะ “
สนสะกิดต้น ไม่อยากให้ต้นพูดความจริง ไม่เช่นนั้นเปรมคงโกรธต้นอย่างหนัก ต้นยิ่งเป็นคนโกหกใครไม่เก่งอยู่แล้ว
สนจึงออกตัวตอบให้แทน
“ มันหกล้มในห้องน้ำอ่ะพี่ แดกเหล้ามากก็แบบนี้แหละ “
“ อ่อ นึกว่าพวกมึงต่อยกันซะอีก “
พี่โจ้คุยกับพี่เปรมกระซิบกระซาบ ฟังไม่ถนัด วันนี้เปรมมีอาการแปลกๆแตกต่างจากที่เคยเป็นมา ปกติเปรมเป็นคนร่าเริง อัธยาศัยดี คล้ายๆกับสน แต่วันนี้เปรมไม่ทักทายใครเลย มีเพียงแค่โจ้ที่คุยกับพี่เปรม พี่โจ้บอกว่าพี่เปรมมักจะเครียดเสมอเวลา
ทำงาน แต่อาการแบบนี้แตกต่างออกไป เพราะพี่เปรมพยายามกันสนซึ่งเป็นแฟนรักของเขาออกจากปัญหานี้
แสดงว่า ปัญหาของพี่เปรมไม่ใช่เรื่องงาน
หลังจากเรียนเสร็จ สนและพี่เปรมกลับบ้านตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติ คือ สีหน้าพี่เปรม พี่เปรมดูเครียดและวิตกเป็นอย่างมาก
“ พี่เปรม ....ผมเป็นแฟนพี่นะ มีเรื่องอะไรบอกผมบ้างก็ได้ “
พี่เปรมพูดพึมพำในใจ “ สน.... “
พี่เปรมควักไฟแช็ค พร้อมทำท่าหยิบซองบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ สนเห็นจึงห้ามปรามไว้
“ พี่เปรม....พอเถอะ.....ผมว่าพี่เครียดเกินปกติแล้วแหละ “
ตั้งแต่สนคบกับเปรม สังเกตได้ว่าพี่เปรมพยายามเลิกบุหรี่...และก็เกือบสำเร็จซะด้วย....ถ้าพี่เปรมไม่ไปเจอเรื่องเครียดๆ
เป็นเรื่องปกติที่ปฏิกิริยาตอบสนองโดยไม่รู้ตัวต้องหยิบบุหรี่มาสูบให้ได้ .... พี่เปรมรู้ว่าตนเกือบเผลอสูบบุหรี่ พี่เปรมทิ้งบุหรี่ลง
ก่อนหันหลังกลับมาคุยกับสนอย่างเปิดอก
“ สน.....พี่ขอถามตรงๆเลยนะ “ พี่เปรมสูดลมหายใจก่อนปล่อยคำถามหมัดเด็ด “ สนกับต้นเป็นอะไรกัน “
สนตาโพล่งตกใจสุดขีด สนเข้าใจความหมายที่พี่เปรมสื่อ ไม่นึกว่าพี่เปรมจะถามคำถามอะไรทำนองนี้
“ ก็เพื่อน...ไงพี่ “
“ เพื่อนนอนกอดกันแบบนั้นได้ด้วยหรอ “
“ มะ....หมาย..หมายความว่ายังไง “
“ วันนั้นพี่ตามไปที่บ้านต้น แล้วพี่ก็เห็น...เห็น... เฮ้อ “
“ พี่เปรม...กำลังเข้าใจผิดนะ “
สนพยายามพูดเพื่อให้พี่เปรมสบายใจ
“ พี่คิดมากไปหน่อย แต่พี่ไม่สบายใจเลย “
“ พี่เปรม....ผมนอนกอดต้นเป็นปกติ ตอนสมัยมัธยมนะพี่ ..... “
สนอธิบายถึงพฤติกรรมเหล่านี้ที่เคยชิน ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร
“ คนเป็นแฟนกัน ไม่ชอบให้คนรักไปสนิทกับใครมากเป็นพิเศษหรอกนะ “
ลิ้นจุกปากหรืออย่างไรไม่ทราบ สนพูดอะไรไม่ออก “ ผม.... “
พี่เปรมถามแฝงไปด้วยความรู้สึกน้อยใจ “ สนยังรักพี่อยู่มั๊ย “
“ ....ผมรักพี่เปรมนะ.....พี่อย่าคิดมากสิ....ผมขอโทษ.....ผมจะไม่ทำอีกแล้ว “
.
พี่เปรมฝืนยิ้มเบาๆ ถามคำถามในมุมกลับบ้าง
.
“ แล้วต้นล่ะ “
.
คำถามนี้สะดุดความรู้สึก สนติดอยู่กับภวังค์ที่เป็นเส้นกั้นบางๆระหว่างความรักและมิตรภาพ
“ ผมรักในแบบที่ควรจะเป็น “
เปรมรอคอยประโยคที่สนกำลังจะพูดต่อ
“ ผมกับต้นรักกันแบบเพื่อน....และต้นก็คงคิดอย่างงั้นเหมือนกัน “
คนที่อยู่ระหว่างเส้นกั้นบางๆระหว่างความรักและมิตรภาพ สุดท้ายแล้วก็ต้องเลือกฝั่งเองว่าจะอยู่ฝั่งไหน
ตราบใดที่ยังไม่ข้ามเส้นกั้นไปอีกฝั่งอย่างสมบูรณ์ .......อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ
เปรมใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อยกับคำตอบของสน กระโดดโผเข้าไปกอดสนได้อย่างเต็มปรารถนา
แต่เปรมฉุดคิดขึ้นในใจว่า
แล้วต้นล่ะ? คิดยังไงกับสนกันแน่?
.
.
.
.
.
To Be Continue
-
เอาล่ะสิ. จะเป็นไงล่ะทีนี้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1:
-
มาต่อกันอีกครั้งนะครับ
Chapter นี้จะรู้สึกว่า มันจะกดดันหน่อยๆ
ก็อย่าซีเรียสจนเกินไปนะ
ไรท์เตอร์ไปกินข้าวก่อนนะ บ๊ายบาย :hao3:
Chapter 21.2 เจ็บที่ต้น
วันนี้เป็นวันศุกร์ ต้นมีเรียนแค่ช่วงเช้า ต้นจึงรีบกลับบ้านมาพักผ่อนตามปกติ ต้นลงจากแท็กซี่ เดินเข้าบ้าน ก่อนสังเกตสิ่งแปลกๆ
พบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งนั่งไขว่ห้างบนโซฟา ต้นเดินเข้าไปเปิดประตูเข้าบ้าน
ต้นถามอย่างแปลกใจ “ เฮ้ย!! มึงเข้ามาได้ยังไงว่ะ “
เปรมนั่งจิบไวน์บนโซฟา สบสายตาเรียบเฉยให้กับอีกฝ่าย เป็นเรื่องผิดปกติตามนิสัยทั่วไปของเปรม
โดยปกติเปรมมักเป็นคนอัธยาศัยดี ทักทายและเข้าถึงได้กับทุกคน
“ กูมีกุญแจ...มึงบอกเองไม่ใช่หรอว่า กูจะมาบ้านมึงตอนไหนก็ได้ “
“ ก็ใช่...แต่ถ้ามึงจะมา บอกกูล่วงหน้าก่อนดิ…..กูตกใจ “
เปรมลุกขึ้นก่อนควักซองบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ายื่นให้ต้น แต่ต้นปฏิเสธ
“ กูอยากมาตอนที่มึงไม่รู้ตัว..... กูมาหาของนิดหน่อย “
“ มึงลืมอะไรไว้หรอ.....เดี๋ยวกูช่วยหา “
เปรมสวนทันที “ ไม่!! กูหาเจอแล้ว “
เป็นครั้งแรกที่ต้นเห็นความเยือกเย็นของเพื่อนสนิท สถานการณ์เบื้องหน้าบอกความไม่ชอบมาพากล ต้นแทบจะทรุดลงไปกับพื้น
ทันทีที่เห็นเปรมควักสมุดโน๊ตสีดำสองเล่มออกมาจากกระเป๋า ต้นรู้สึกใจเสียทันทีที่สมุดโน๊ตสำคัญของเขาตกไปอยู่ในมือเปรม
เปรมจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา ต้นรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าเปรมได้อ่านเนื้อความในสมุดจนหมดเปลือก
“ เนียนเหมือนกันนะ.... กูหลงนึกว่า ไอนี่ คือ สมุดโน๊ตมาตลอด “
“ ….. “ ต้นนิ่งเฉยไม่พูดอะไร แต่ในใจคงว้าวุ่นสุดๆ
“ กูวิตกเกินไป จนเมื่อกูมาพบสมุดของมึง ทำให้กูมั่นใจได้เลย ว่ามึงคิดไม่ซื่อกับกู “
“ ....เปรม.......กู “
“ ไม่หน้าด้านไปหน่อยหรอว่ะ มึงเป็นเพื่อนกับกู เพื่อมาแย่งของที่ไม่ใช่ของมึง “ เปรมเริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่
ต้นยื่นมือไปจับแขน “ ....มึงฟังกูก่อน “
เปรมเหลือบสายตาจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์
“ กูจะฟังมึง ก็ต่อเมื่อมึงตอบคำถามกูมาก่อน........มึงยังรักสนอยู่ใช่ม่ะ “
“ กู...กูรักสน แต่กูรู้ว่ามึงยังคบกันอยู่ กูก็ต้องระวังตัว “
“ ใช่ อันตรายมาก มึงไม่น่าหักหลังกูเลย “
“ เดี๋ยวก่อน....ฟังกูนะ กูพยายามแล้วเว้ย...แต่กูตัดใจไม่ได้จริงๆ …กูอาจคิดเกินเลยไปบ้าง แต่กูไม่เคยล่วงเกินสน
...ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายชีวิตคู่มึงเลยนะ “
ตลอดชีวิตของต้น สิ่งที่เขาเลือกจะทำเป็นอย่างสุดท้าย คือ การหักหลังเพื่อน ต้นเข้าใจว่าการแอบรักไม่ใช่เรื่องผิด
ไม่ใช่เรื่องเสียหาย ตราบใดที่ไม่มีใครได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้
เปรมตวาดเสียงดุ “ โกหก!!! “
เปรมกำสมุดโน๊ตแน่น สมุดโน๊ตเล่มใหญ่ถูกบิดงอไปตามแรงมือที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
“ แล้วมึงนอนกอดเมียกู ทำไมว่ะ.... “
ต้นหัวเสียมาก เขาหัวเสียกับตัวเองที่เผลอให้สนไปนอนด้วยกัน แม้เจตนาของต้นจะไม่คิดล่วงเกินสนเลยก็ตาม แต่คนเป็นแฟน
ย่อมไม่พอใจเป็นแน่ ประโยคนี้ที่เปรมพูด ทำให้ต้นมั่นใจว่าตนเองเป็นฝ่ายผิดและสมควรโดนด่า
“ กูเคยทำแบบนี้จนเคยตัว ...กูขอโทษ ....คราวหลังกูจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก ….ตอนนี้กูกับสนเป็นเพื่อนกัน ไม่มีอะไรเกินกว่านั้น “
“ ที่แท้ มึงก็หวังผล....หวังเป็นแฟนกับเมียกู มึงจะให้กูใจเย็นได้อีกหรอว่ะ “
ต้นพยายามอธิบายอย่างเต็มที่เพื่อให้เปรมใจเย็น
“ ถึงกูจะรักสนมาก แต่กูจะไม่หักหลังมึง หรือทำอะไรให้ความสัมพันธ์ระหว่างมึงกับสนเลวร้ายลง “
เปรมส่ายหัว
“ กูไม่โอเคว่ะ ต่อให้สนจะไม่เล่นด้วย แต่ถ้ามึงยังแอบชอบอยู่ล่ะก็ กูก็ยังไม่ไว้ใจมึง “
“ โอเคๆ กูผิดเอง....เปรม...คุยกันดีๆนะ กูไม่อยากให้เราผิดใจกัน “
ต้นผ่อนเสียงลง สบตาอีกฝ่ายเพื่อให้อารมณ์เย็นลง
“ มึงมีปาก แล้วทำไมมึงไม่บอกล่ะ....ว่ามึงแอบคิดอะไรกับแฟนกู “
“ กู....กูไม่กล้าว่ะ...เปรม “
“ จริงอย่างที่แฟนกูบอก.....มึงมันดีแต่ปากจริงด้วย รู้มั๊ยกูหวังดีอยากให้มึงกับสนคืนดีกัน....
กูเห็นว่ามึงกับแฟนกูมีปัญหาผิดใจกันอยู่..... สุดท้ายมึงตอบแทนกูด้วยการหักหลังเพื่อนอย่างงั้นหรอ “
“ ......กูแค่แอบชอบ กูทำไม่ได้เลยหรอ “
สุดสิ้นประโยค ร่างกายต้นแทบจะล้มตึงบนพื้น ต้นคว้าเก้าอี้มานั่ง ปล่อยใจให้สงบลง ต้นเวทนากับชีวิตตัวเอง
ทำไมกันจะตัดก็ตัดไม่ขาด จะต่อก็ต่อไม่ได้ ชีวิตครึ่งๆกลางๆแบบนี้โคตรทรมานเลยรู้มั๊ย
เปรมเดินเข้ามาค้ำร่างต้นจับแขนเก้าอี้ทั้งสองข้าง ต้นเงยหน้าสบตาเปรม ต้นเริ่มตระหนักอย่างชัดเจนว่าคนที่เขาคุยอยู่
ไม่ใช่เปรมที่เขารู้จัก ไม่ใช่ภาพลักษณ์ที่ต้นเคยสัมผัสมาทั้งชีวิต
“ แอบชอบนานๆ กูไม่ชอบ ....ถ้ามึงไม่ตัดใจตอนนี้ ก็มาเป็นศัตรูกับกูเลยดีกว่า “
เปรมกระชากคอเสื้อ ดึงร่างบนเก้าอี้ลุกขึ้นตามแรงแขน ต้นตกใจทำอะไรไม่ถูก
“ ปะ...ปะ...ปะ...เปรม กะ...กูหายใจไม่ออก “
“ ใจเย็น....ถ้ามึงไม่ไว้ใจกู กูจะไม่นอนค้างกับสนอีก “
เปรมปล่อยมือออก ผลักอีกฝ่ายหงายตึงบนเก้าอี้
“ จะเอายังไง จะตัดใจหรือจะเป็นศัตรู.....เลือกมา“
“ กูขอโทษ....กูตัดใจไม่ได้จริงๆ “
เปรมแสยะยิ้ม คาดไว้แล้วว่าต้นจะต้องตอบแบบนี้
“ เอาล่ะๆ กูจะให้มึงตอบอีกครั้งนะ ถ้ามึงตัดใจไม่ได้ กูจะทำให้สนตัดขาดจากมึงเอง “
“ เปรม....มึงพูดเล่นใช่มั๊ย “
“ เสียใจด้วยว่ะ กูพูดจริง มึงเป็นคนตัดต่อคลิป....กูว่าเรื่องนี้ ...สน...คงจะอยา.. “
“ เปรม อย่า!! กูยอมแล้ว “ ต้นตวาดเสียงดัง
“ ตัดใจจากสน ...อย่าทำให้แฟนกูไขว้เขว “
คำพูดของเปรมเปรียบเหมือนมีดนับพันเล่มทิ่มแทงลงไปยังขั้วหัวใจของเขา
“ ส่วนไดอารี่กูขอเก็บไว้นะ กูจะเอาไปทำลาย “
“ เปรม....กูขอร้อง!!!!"
" ไดอารี่คือชีวิตของกู มันคือความทรงจำของกู กูขอแค่พื้นที่เล็กๆ ...ให้กูได้มีความสุขกับสิ่งที่ไม่มีวันเป็นไปได้.....จะได้มั๊ย “
เป็นเรื่องยากที่ต้นจะตัดใจจากสน แปลกเหมือนกัน ต้นจัดได้ว่าเป็นคนหน้าตาดี มีภูมิฐาน ตัวสูง พูดจาดี ไม่แปลกที่มีผู้หญิงมา
ขอจีบอยู่บ่อยครั้ง ถ้าต้นยอมตัดใจตั้งแต่แรกบางทีป่านนี้ต้นคงมีแฟนไปนานแล้ว
“ ต้นอย่างี่เง่าสิว่ะ .....ถ้ากูไม่ทำลาย มึงก็จะไม่มีทางตัดใจจากสนได้..... กูช่วยมึงอยู่นะ “
“ เปรม....มึงอย่าทำแบบนี้กับกูได้มั๊ย “
“ เพราะแบบนี้ไง มึงถึงตัดใจไม่ได้ ....มึงเอาเวลาไปแต่งเพลงดีกว่ามั้ง ….ยังไงซะกูจะเก็บเอาไว้ก็แล้วกัน “
เปรมเก็บสมุดโน๊ตในกระเป๋า แต่ต้นเดินเข้ามายั้งไว้
“ กูขอรูปนึงได้มั๊ย....เห็นแก่เป็นเพื่อนกันมานาน .....นะ “
ในสมุดโน๊ตมีรูปถ่ายของสนเป็นจำนวนมาก ตั้งแต่ช่วงที่เริ่มรู้จักกัน จนมาถึงตอนนี้
ส่วนมากเป็นรูปที่สนเผลอ และไม่รู้ตัวด้วยว่าถูกแอบถ่าย และมีหลายรูปเช่นกันที่เป็นรูปคู่ระหว่างต้นกับสน
เปรมถามห้วนๆ “ รูปอะไร “
“ รูปนี้ “ ต้นชี้รูปที่เขาต้องการ มือของต้นสั่นระริกไปหมด
เปรมดึงรูปออกมาจากสมุดยื่นให้ต้น รูปที่ต้นขอไว้ คือ รูปถ่ายของต้นกับสนยืนกอดคอ สบตาส่งยิ้มให้แก่กัน รูปนี้ถ่ายตอนวันที่
สนหายเป็นปกติจากอาการทางจิตเวช รอยยิ้มทั้งสองคนดูเป็นธรรมชาติ โดยเฉพาะสนสายตาที่ส่งไปให้ต้น สื่อคำขอบคุณแทนคำพูดนับล้าน
“ เอาไป “
“ ในเมื่อมึงให้ความร่วมมือ .....กูจะให้มึงมีชีวิตที่ดีในวงการดนตรี มึงเอาดีด้านดนตรีดีกว่า “
“ พอเถอะ....กูไม่ต้องการ “ ต้นปฏิเสธทันที ต้นรู้ว่า ทุกวันนี้ต้นแพ้มาโดยตลอด ต้นไม่อาจสู้ความเก่ง ความดัง หรือแม้แต่บารมี
ก็นับได้ว่าต้นไม่มีทางสู้เปรมได้เลย ต้นต้องหวังพึ่งเปรมเรื่องเรียนเสมอ แต่อย่างน้อยเรื่องดนตรีเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ต้นสามารถ
ก้าวสู่ความสำเร็จได้ด้วยความสามารถของตัวเอง
เปรมพูดกับต้นอย่างจริงจัง
“ คือ กูไม่ใช่คนใจร้ายหรอกนะ....แต่เรื่องแฟนกูยอมไม่ได้ว่ะ “
“ กลับบ้านไปซะ กูเหนื่อยมากแล้วว่ะ “ ต้นเหลือทนมากพอแล้ว
“ กูให้เวลามึงถึงพรุ่งนี้ มึงอยากคุยอะไรกับสนก็คุยไปให้หมด.... แต่หลังจากนั้น มึงต้องเลิกยุ่งกับสน “
“ เฮ้ย!!! มึงบ้ารึป่าว ..... “ ต้นแทบไม่เชื่อว่าเปรมจะเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้
“ ติดต่อคุยกันเท่าที่จำเป็น “
ต้นยอมไม่ได้ เรื่องแบบนี้มันเกินไป
..........ใครจะเป็นคนคอยดูแล ใครจะเป็นคนป้อนยาให้ ในหัวต้นวนเวียนแต่เรื่องแบบนี้ทั้งหมด
“ กูเป็นเพื่อนมันนะ “
“ แต่กูเป็นผัวมันนะ ..... สนของมึงจะเชื่อฟังมึงหรือจะเชื่อฟังผัวอย่างกู “
เปรมรู้สึกตัวเองเป็นผู้ชนะโดยเฉพาะเปรียบเทียบคนขี้แพ้อย่างต้น
“ เชี่ย!! สันดานมึง เป็นแบบนี้หรอว่ะ “
“ แล้วแต่มึงจะคิด..... “
“ มึงก็ไม่ต่างกันหรอกว่ะ ในเมื่อมึงตัดต่อคลิป แล้วคลิปหายไปไหน หรือมึงเอาไปขายแล้ว“
“ เชี่ย!! กูทำลายแล้ว... มึงคิดว่ากูเลวขนาดนั้นเลยหรอว่ะ “
“ กูต้องถาม ...เพราะกูไม่คิดว่ามึงเคยรู้จักกับไอปั้นมาก่อน “
“ ….. “ ต้นเงียบไม่ปฏิเสธ คนโกหกไม่เป็นแบบต้น ก็เป็นแบบนี้ โดยใครเค้นความจริง ก็มักจะเปิดเผยออกมาได้โดยง่าย
“ ว่าแล้ว ....มึงรู้จักกับไอปั้น .....คนที่ข่มขืนแฟนกู ....มึงแม่งเหี้ยว่ะ “
“ กูต้องย้ายโรงเรียนหนีก็เพราะมัน ....กูรู้จัก แต่กูไม่ใช่เพื่อนมัน .....อย่าเอาเรื่องนี้มาเกี่ยวกับกู “
“ เอาเถอะๆ ...แค่เรื่องคลิปก็เพียงพอ ที่จะทำให้แฟนกูอยากตัดขาดจากมึงทั้งชีวิตแล้วแหละ “
เปรมเดินออกจากบ้าน ก่อนขึ้นรถที่จอดไว้อยู่หน้าบ้าน ต้นเดินเข้าไปห้าม
“ .....กูไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องแย่ๆให้สนฟังอีก …… ก่อนที่กูรู้จักสน ใช่กูอาจจะทำตัวเลวๆไปบ้าง.....
แต่หลังจากที่กูกับมันเป็นเพื่อนกัน กูทำทุกอย่างเพื่อปกป้องมันจากอันตราย ....มึงไม่มีทางเข้าใจกูหรอก “
เปรมพยักหน้าแบบไม่สบอารมณ์
“ ทำตามกู แล้วกูจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับเอาไว้ ...เรื่องที่มึงกับปั้นเคยรู้จักกันมาก่อน และก็เรื่องคลิป “
“ เปรม.......มึงให้เวลากูอีกหน่อยได้มั๊ย “
“ เอาล่ะ กูให้มึง 1 สัปดาห์ มึงอยากทำอะไรก็ทำซะ มึงจะพาสนไปเที่ยวก็ได้ กูจะปล่อยให้มึงอยู่กับสนได้ตามสบาย
แต่หลังจากนั้น กูไม่ต้องการให้มึงยุ่งเกี่ยวกับสนอีก ..... เข้าใจตรงกันนะ “
เปรมขับรถออกไป ทิ้งความเครียดหนักอึ้งมหาศาลให้กับต้น
ความรู้สึกของเขาว่างเปล่าเหมือนกันกระดาษบางๆ นี่อาจเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดสำหรับต้น จะเป็นไปได้อย่างไร
ที่ต้นจะต้องทำตัวเหมือนคนแปลกหน้าต่อคนที่เขารักสุดหัวใจ ต้นเดินเข้าไปในบ้านอย่างไร้เรี่ยวแรง
เดินโซซัดโซเซเปิดประตูเข้าบ้าน ทันทีที่ประตูปิดลง ต้นถึงกับทรุดคุกเข่าปล่อยโฮดังก้องไปทั่วบ้าน
.
.
.
.
.
To Be Continued
-
เปรม ต้องการตัดไฟแต่ต้นลม
คนรักของใคร ก็ไม่อยากให้ใครมารักมาหลงรักคนรักตัวเอง
แต่ต้นที่แอบรักสน มานานมาก ยากที่จะตัดใจ
ที่จริงเปรม จะโทษต้นก็ไม่ถูก
ตัน รักสน ตั้งแต่ยังไม่เกิดเรื่อง
แล้วยังไปช่วยสน พาไปโรงพยาบาล
ทำลายคลิป แล้วช่วยดูแลสนตอนที่รักษาตัว
เพราะความปอดของต้น เลยไม่กล้าบอกรักสน
ที่สน เกิดเรื่องไม่เกี่ยวกับต้นเลย
ต้นเหตุมันมาจากนิสัยเลวๆของเจมส์ และพวกนั้นต่างหาก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เลวมากเลยนะเปรม,,,
-
สวัสดีครับผู้อ่านที่น่ารักทุกคน
ตอนนี้ทั้งซึ้ง ทั้งเศร้า อย่าลืมพกทิชชู่เตรียมไว้ด้วยล่ะ :hao5: :hao5:
อย่าหาว่าไม่เตือน 555
Chapter 22 Last Day
ต้นนิ่งราวกับถูกสาปให้แข็ง สายตามองทะลุทะลวงผ่านสนไป จินตนาการถึงวันสุดท้ายที่เขาจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันกับสน
.....ชีวิตหลังจากนี้ กูจะอยู่อย่างไร.....กูอยากย้อนเวลากลับไปตอนที่มึงโสดจัง แค่นึกเห็นภาพของเปรมและสน
มีความสุขด้วยกันในหัว ก็แทบทนไม่ไหว
“ เชี่ย ต้น!!! “
ต้นเติมน้ำให้สน ด้วยความเหม่อลอยของต้น ต้นเทน้ำจนล้นออกมาจากแก้ว
“ พอแล้วๆ เป็นอะไรล่ะ เหม่อลอยจังมึง “
“ สน ...วันอาทิตย์นี้ว่างมั๊ย “
“ มีอะไรล่ะ “
“ เออ...เราไปเที่ยวสวนสนุกกันนะ “
“ เป็นบ้าอะไร อยากจะไปอะไรตอนนี้ “
“ งั้น...ก็ไม่เป็นไร “
“ เห็นหน้าจ๋อยแบบนี้ โอเค ..กูไปกับมึงก็ได้..ยังไงกูยังติดหนี้เรื่องแผลมึงอยู่ “
.......แผลเป็นตรงมุมปากหรอ เรื่องเล็กน้อย เมื่อเทียบกับแผลใจที่หนักสาหัสกว่ามาก
“ กูขอค้างบ้านมึง วันอาทิตย์ได้มั๊ย “
“ ได้ดิ ....เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องถามเลย “
บทสนทนาถูกคั่นด้วย จานข้าวอีกจานที่วางอยู่ตรงหน้า โจ้เดินมาทักทายด้วยสีหน้าแจ่มใสเกินตัว
“ ต้นยินดีด้วยมึง “
“ ยินดี? “
“ มึงได้ทุนเว้ย ยินดีด้วยว่ะ “
“ อาจารย์ให้ทุนมึงไปเรียนที่ออสเตรเลียเป็นเวลา 1 ปี .....กูรู้ว่ามึงจะพูดอะไรต่อ ...มึงดรอปเรียน
ถึงจะจบช้ากว่าพวกกู แต่ว่านี่เป็นโอกาสดีนะมึง.....”
“ กูไม่ได้สมัครทุนอะไรเลยนะ ทำไมถึงได้..... “
“ อาจารย์วุฒิพงศ์ ให้ทุนมึงเลยนะเว้ย.... มีมึงกับเปรมที่ได้ไป “
“ แต่ว่า เปรมปฏิเสธทุนนี้ไปว่ะ กูก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ….มึงไปเถอะประสบการณืดีๆ หาได้ยากนะ“
สนแสดงความยินดีให้ต้น
“ เชี่ย!!! ต้นเก่งไม่เบานะมึง นึกว่าดีแต่ปากซะอีก “
โจ้สะกิดต้นเบาๆ “ อาจารย์เดินมาแล้ว มึงไปคุยกับเค้าเองเลยดีกว่า “
อาจารย์เดินผ่านมายังโรงอาหารพอดี
“ คุณรณวีร์ ยินดีด้วยนะ “
“ ครับ อาจารย์ “
“ บ่ายนี้คุณแวะมาหาผมหน่อยก็ดี…..จะได้ไปดูสัญญา อีกแค่สองอาทิตย์ก็จะไปแล้วนะ “
“ ทำไมเร็วแบบนั้นครับ “
“ คุณตามไปเรียนทีหลังก็ได้.....อ้อ...อย่าลืมหาผมตอนบ่ายนะ “
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ทุนเรียนฟรีออสเตรเลีย ที่เมือง Melbourne เป็นระยะเวลา 1 ปี เป็นทุนร่วมมือกับทางคณะวิศวกรรมศาสตร์โดยไม่ต้องใช้คะแนน
ภาษาอังกฤษ แต่ใช้เกรดเฉลี่ยวิชาแกนของภาควิชา ภาควิชาล่ะ 2 คน แบ่งเรียนเป็น 4 section สามารถลาหยุดได้ไม่เกิน 80%
ของเวลาเรียน วิชาเรียนส่วนใหญ่เป็นวิชาสายวิทย์ เรียนตั้งแต่ จันทร์-ศุกร์ 9.00-12.00 น. ค่าใช้จ่ายเดือนล่ะ 1,200 ดอลลาร์
ไม่รวมค่าที่พัก ค่าเดินทาง และ ค่าประกันสุขภาพ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ต้นดีใจเล็กน้อย แม้ในวันที่ดูมืดมนที่สุด ก็ยังมีแสงสว่างอยู่ตรงหน้า ต้นเดินจากไปพร้อมสัญญา ที่มีลายเซ็นทุกคนยกเว้น
ลายเซ็นของเขา ต้นกำลังใช้ความคิดในใจเขารู้สึกว่า ถ้าเขาจากไปตอนนี้ ก็เท่ากับแพ้เปรมอย่างราบคาบ และการที่เปรมไม่ไป
ก็คงเพราะอยากเก็บสนไว้ใกล้ตัวที่สุด
ต้นอ่านเงื่อนไขทุน พร้อมลังเลใจ ต้นนั่งครุ่นคริดอยู่ในรถ ขณะที่สนกำลังขับรถพาคู่กัดของเขาไปสวนสนุก
สนเห็นเพื่อนมีสีหน้าร้อนอกร้อนใจ สนรู้ว่าต้นไม่มั่นใจว่าจะไปดีหรือเปล่า
“ ไปเถอะต้น... ปีเดียวเอง ว่างๆกลับมาเยี่ยมกูก็ได้ “
สนพูดพร้อมให้กำลังใจ
“ แต่... “
“ พอมึงกลับมา มึงกับกูจะได้เรียนด้วยกัน จบพร้อมกันด้วย...ไม่ดีหรอว่ะ “
ตอนนี้ต้นคิดอะไรไม่ออก ได้แต่ถอนหายใจ เขามองข้ามเรื่องทุนไปสิ่งเดียวที่อยู่ในใจ ต้นหน้าซีดเพราะเจ็บป่วย
หลังจากที่เปรมบังคับให้เขาเลิกยุ่งกับสน เขาใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ที่เหลือส่วนใหญ่ไปกับการป่วย
วันนี้ก็วันสุดท้ายที่เขาจะได้อยู่กับสนอย่างที่เขาต้องการ เวลานี้เขาควรจะทำอะไรให้เต็มที่สุดๆหนิ
“ ค่าสวนสนุก...กูจ่ายเอง....ถือซะว่าเลี้ยงเพื่อนก่อนไปเมืองนอกยังไงล่ะ “
“ …อืม “ ต้นพูดอะไรไม่ออก....เหมือนคนหมดแรง
“ ทำตัวร่าเริงหน่อยดิ ไปสวนสนุกนะ...ไม่ใช่งานศพ “
สนเข้าใจว่า ต้นเครียดเพราะยังชั่งใจไม่ได้เรื่องทุนไปต่อต่างประเทศ
แต่ในใจของต้นตอนนี้คงคิดอยู่เรื่องเดียว คือ อนาคตของเขากับสนจะเป็นอย่างไร
............บางทีการไปเมืองนอกครั้งนี้อาจจะทำให้ต้นตัดใจจากสนก็เป็นไปได้
ต้นทบทวนคำพูดในหัวของอาจารย์
“ ที่คุณได้ทุน ไม่ใช่เพราะคุณเก่งที่สุด แต่คุณมีพัฒนาการดีขึ้น ตั้งใจเรียนสม่ำเสมอ พื้นฐานคุณไม่ใช่คนเก่ง แต่ผมเห็นความ
สามารถของคุณโดดเด่นออกมาโดยที่คุณไม่รู้ตัว ..... บางทีผมคิดว่าคุณเบื่อกับสภาพแวดล้อมเดิมๆ การไปครั้งเมืองนอกครั้งนี้
คุณจะได้เปิดหูเปิดตา เปิดรับวัฒนธรรมใหม่ๆ สังคมใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ ..... ในฐานะที่ผมเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของคุณ ผมอยาก
ให้คุณปลดปล่อยความเครียด ความเลวร้าย ทุกอย่างทิ้งไว้ที่เมืองนอก แล้วกลับมาเมืองไทยอีกครั้งอย่างสดชื่น... ผมรับรองว่า
คุณจะเป็นคนใหม่ได้ ....ฮ่าฮ่าฮ่า ผมก็เคยได้ทุนนี้ แต่ผมไปเพราะผมถูกบอกเลิก เลยอยากลืมแฟนเก่า รู้ป่ะว่า การไปเมืองนอก
ทำให้ผมลืมแฟนได้อย่างสนิทเลยล่ะ ...... โลกใบนี้กว้างกว่าที่เราคิดไว้มาก .....อย่าปิดกั้นโอกาสตัวเอง “
.....บางทีการไปเมืองนอก อาจจะทำให้ลืมสนก็ได้นะ
.....ก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้าลืมได้ ความเจ็บปวด ก็จะไม่มีอีกต่อไป
วันอาทิตย์เป็นไปตามคาด สวนสนุกคนเยอะสุดๆ สนพาต้นเที่ยว ทั้งๆที่ต้นเป็นคนเปิดปากชวน
......เอาล่ะ ในเมื่อเป็นวันสุดท้ายที่กูกับมึงจะได้อยู่ด้วยกัน เรามาใช้ชีวิตให้เต็มที่เลยดีกว่า
“ เชี่ยต้น!!! เดินดีๆดิ “
“ สน....กูอยากเล่นอันนี้อ่ะ “
“ ต้น.....กูหิวน้ำ “
“ สน....กูอยากเล่นรถบั๊ม “
“ รถไฟเหาะ คนเยอะจัง “
“ เซลฟี่กับกูหน่อย....กูจะไปลงใน IG “
ต้นเลือกที่จะใช้สวนสนุกเป็นสถานที่บันทึกความทรงจำครั้งสุดท้าย ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ไม่มีการจูบ ไม่มีการบอกลา
ไม่มีการร้องไห้...ทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบง่าย... ต้นแอบถ่ายรูปสนโดยไม่สนไม่รู้ตัว
รำพึงกับตัวเองว่าอย่างน้อยเขาก็ยังมีรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก ต้นอมยิ้มเบาๆให้กับภาพถ่าย
“ สน...ยิ้มหน่อย....1...2...3 “
เสียงชัตเตอร์ดังออกมาจากกล้อง เผยรูปที่เขาชอบมากที่สุดตลอดทั้งวัน รูปของสนยืนยิ้มให้กล้องอย่างไร้เดียงสา
แม้จะเป็นภาพนิ่ง แต่ต้นสัมผัสถึงความมีชีวิตชีวา เขามองรูปนี้เสมือนเป็นตัวสนอีกคนหนึ่ง ต้นรำลึกถึงความหลังที่ผ่านมา
ความทรงจำที่ดีจะเก็บไว้อยู่ตลอดไป แปลกใจเหมือนกันเวลาจากกัน ....ทำไมมันง่ายเช่นนี้
ยามเมื่อกลับไปถึงบ้าน กินข้าว ฟังเพลง อาบน้ำ ดูหนัง ทุกอย่างเป็นไปอย่างปกติ สนเริ่มมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ
เพราะรู้สึกว่า ต้นมองหน้าเขาบ่อยมากตลอดทั้งวัน
“ มีอะไรรึป่าวต้น “
ต้นมองหน้าอีกฝ่ายเห็นสีหน้าถึงความเป็นห่วง เขารู้ดีอยู่แก่ใจว่า เปรมไม่มีทางกีดกันสนไปจากต้นได้หรอก
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับต้นว่า เลือกจะอยู่ หรือ เลือกที่จะจากไป
“ กูจะไปเมืองนอก “
“ ต้องอย่างงี้สิ....กลับมาเยี่ยมกูบ่อยๆนะ ....กูคิดถึง ไม่ได้ด่ามึงแล้วรู้สึกเหงาปากว่ะ ฮ่าฮ่า “
“ กูง่วงแล้วว่ะ ไปนอนก่อนดีกว่า “
สนกระโจนลงบนเตียง
“ ต้น...กูนอนก่อนนะ....วันนี้โคตรเหนื่อยเลยว่ะ แต่ก็สนุกดี...ได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง “
เวลาล่วงเลยเที่ยงคืน เข้าสู่วันจันทร์ ซึ่งเป็นวันที่เขาต้องเลือกเดินจากสนไปตามคำสั่งของเปรม
“ ขอบคุณนะ....ทุกอย่างที่ผ่านมา “
ต้นเลือกใช้คำขอบคุณเป็นประโยคสุดท้ายที่ได้คุยกับสน
....ประโยคสุดท้าย ของเขา
สนพยักหน้าก่อนหลับตาลงบนเตียง ทิ้งให้อีกฝ่ายยืนจ้องมองเขา
ต้นเขียนโน๊ตทิ้งไว้ติดบนหัวเตียง “ กูขอกลับบ้านก่อนนะ “
ต้นมองเห็นอีกฝ่ายนอนหลับเต็มที่ ต้นนึกถึงวันที่สนถูกรุมขืนขืน วันนั้นเขาพาสนไปโรงพยาบาลในสภาพที่สนหมดสติอยู่
ต้นรำลึกถึงในวันที่เขาเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตของสนเป็นครั้งแรก
ต้นเดินเข้าไปลูบหัว ก่อนกระซิบประโยคหนึ่งเบาๆ “ นายขโมยหัวใจเราไปแล้วนะ “
ต้นเดินออกจากบ้านไปอย่างเงียบๆ
ไม่มีความเศร้า....ไม่มีอะไรเหลือ...นอกจากความว่างเปล่าที่อยู่ภายในใจของเขา
.
.
.
.
.
เศร้ามากเลยอ่ะ จะร้องไห้
....ไว้กลับมาต่อเน้อ
.
.
.
To Be Continued
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ต้น ไปเรียนออสเตรเลียเถอะ :mew1: :mew1: :mew1:
อยู่ไทยก็ไม่พัฒนาเรื่องความรัก
เปรมกางปีก กางกั้นโอบสนไว้ แถมคุกคามต้นอีก
ไปนอก ไปรับสิ่งใหม่ๆ คนใหม่ๆ พักฟื้นจิตใจ
ข้างในจะเป็นหัวใจดวงเดิมก็ไม่เป็นไร
แต่กลับไทยมาอย่างเข้มแข็งเป็นคนใหม่
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มันมืดมนเหมือนมองไม่เห็นตอนจบเลย :hao5:
-
มาไกลเกินครึ่งเรื่องแล้ว ยังไงก็ขอให้ติดตามอ่านไรท์เตอร์หน้าใหม่คนนี้
ต่อไปน้าาาาาคร้าบบบ
:bye2: :bye2: :bye2:
รับชมต่อให้สนุกเน้อ
Chapter 23 ความลับใต้รูปภาพ
เช้าวันจันทร์ สนตื่นขึ้นมาพร้อมสังเกตเห็นว่า เพื่อนสนิทของเขาหายตัวไปทิ้งไว้เพียงแค่กระดาษโน๊ต
สนอดบ่นความอินดี้ของต้นไม่ได้
“ เฮ้อ.....หายตัวไปอีกแระ “
สนไปเรียนเหมือนเดิม แน่นอนว่าช่วงพักกลางวันพวกผมจะกินข้าวด้วยกัน แต่วันนี้มีเพียงแค่ โจ้ ฮาร์ท และ ยอด
นั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ แต่ไม่มีวี่แววของพี่เปรมกับต้นเลย ทักไลน์ไปหาแฟนสุดหล่อก็ไม่ตอบ
“ พี่โจ้ เห็นพี่เปรมป่าวครับ “
“ แฟนน้องคุยกับต้นอยู่ ....ที่ประจำแหละ “
บริเวณหลังสวนหย่อมเป็นที่ประจำการของเปรมและต้น เพราะทั้งสองคนชอบไปสูบบุหรี่ด้วยกันที่นั่น แต่ในระยะหลังดูเหมือนเปรมกับต้นดูมีปัญหาผิดใจกันนิดหน่อย จากคำบอกเล่าของพี่โจ้ เห็นว่าทั้งสองคนพูดคุยกันน้อยมาก เรียกได้ว่าแทบไม่มองหน้ากันด้วยซ้ำ สนเดินไปที่สวนก็เห็นพี่เปรมกับต้นนั่งอยู่ตรงม้านั่งหินอ่อน สนไม่รู้ว่าทั้งสองคุยเรื่องอะไร แต่ว่าต้นดูตื่นตระหนกในลักษณะถูกข่มขู่
สนเดินเข้าไปใกล้ๆ พี่เปรมเห็นสนมาแต่ไกล ต้นจึงรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นโดยไม่ทักทายสนเลย
“ ต้น....ไม่กินข้าวหรอว่ะ “
กว่าสนจะพูดออกมา ต้นก็วิ่งออกไปไกลแล้ว
พี่เปรมเดินเข้ามาคุยด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
“ อาจารย์เรียกให้ไปเซ็นสัญญาขอรับทุนการศึกษาอ่ะ มันดูเครียดมากเลย “
สนเดาไว้อยู่แล้วว่า ต้นจะต้องเครียดเรื่องนี้
“ เมื่อวานมันมานอนบ้านเค้า แต่พอเค้าตื่น ต้นแม่งก็ไม่อยู่แล้ว “
“ ช่วงนี้คงไม่ได้เจอมันซะพัก ...มันดูวุ่นกับการทำเรื่องไปเมืองนอก เพราะตอนนี้เพื่อนร่วมโครงการก็อยู่ออสเตรเลียกันเกือบหมดแล้ว.... “
“ ผมอยากจะไปส่งมันอ่ะ .....ต้นไปวันไหนอ่าพี่.....มันไม่ได้บอกผมเลย “
“ จะรู้ไปทำไม.......ต้นมีมือมีตีนไปเองได้แหละ ....สนขับรถให้มันจนเคยตัวแล้วรู้ป่ะ “
“ ก็มันเป็นเพื่อนสนิทผมหนิ.....วันนี้ผมไปนอนบ้านต้นนะพี่.....เห็นมันเครียดแบบนี้แล้ว ผมไม่สบายใจ “
“ มันบอกว่า พี่ว่าอยากอยู่คนเดียว “
“ คืนนี้มานอนให้พี่กอดเถอะนะ....เจ้าสน “
“ แค่กอด....ใช่หรอพี่ “
“ เสียใจด้วยนะ...วันนี้พี่ไม่มีอารมณ์ทำเรื่องอย่างว่า แต่พี่มีเรื่องอยากคุยกับสน “
“ เรื่องอะไรอ่าพี่ “
“ ไปคุยที่บ้าน “
“ คุยกันตอนนี้ไม่ได้หรอ “
“ วันนี้เลิกหกโมงเย็นสินะ ได้ข่าว วิชา Thermodynamics มีควิซท้ายคาบ พี่รอสนตรงสวนหย่อมนะ เสร็จแล้วก็ไลน์มาบอกแล้วกัน.....พี่ไปเรียนก่อนนะครับ “
“ อย่าหลับบ่อยนะพี่ “
“ สนแหละ ที่ชอบหลับ...พี่ไปล่ะ “
วันนี้ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายสำหรับสน เพราะวันนี้อาจารย์สอนวิชา Thermodynamics ป่วยกะทันหันทำให้ต้องยกเลิกคลาส สนเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองขับรถมาเรียนวันนี้ สนจึงตัดสินใจขับกลับไปบ้านพี่เปรมก่อนล่วงหน้า
สนไม่รู้เลยว่าความชิบหายจะเกิดขึ้นหลังจากนั้น แต่ไม่ใช่เกิดกับสนหรอกนะ
สนกลับมาถึงบ้านพี่เปรม สนไขกุญแจเข้าไปในบ้าน ทุกวันนี้สนเดินเข้าบ้านคนอื่นราวกับเป็นบ้านของตัวเอง ทั้งบ้านต้น บ้านเปรม บ้านต๋อง หรือแม้กระทั่งบ้านเจมส์ เอาเป็นว่าสนเก็บกุญแจไว้หมด เดินเข้าออกได้ตามอัธยาศัย สนเดินเข้าไปในห้องนอน
ของเปรม ก่อนล้มตัวลงบนที่นอน นั่งเล่นโทรศัพท์เพลินๆ .....ใจนึงก็อยากจะโทรหาต้นถามไถ่ว่าเป็นอะไรรึป่าว......
แต่ตอนนี้ต้นก็เรียนอยู่.....กลายเป็นว่า ช่วงบ่ายวันจันทร์กลายเป็นช่วงน่าเบื่อสำหรับสนไปเสียแล้ว…..คิดอะไรไม่ออก
ทำงานบ้านก็แล้วกัน... สนหยิบไม้กวาดด้านใหญ่ในห้องเก็บของ ชำเลืองมองพื้นที่มีเศษฝุ่นละกระดาษ
สนทำความสะอาดบ้านให้พี่เปรมซึ่งเป็นนิสัยส่วนตัวของคนรักความสะอาดอย่างสนที่ไม่ชอบให้บ้านมีคราบสกปรก
สนกวาดเศษขยะก่อนโกยลงในถังขยะ แต่สนต้องเอะใจ เมื่อเห็นรูปถ่ายของตัวเองตอนอยู่สมัยมัธยมอยู่ในถังขยะ
รูปถ่ายมีรอยขยำซ้ำไปซ้ำมาทำให้รูปมีรอยแตก แต่กระนั้นสนมองเพียงแว๊บเดียวก็มองออกว่าเป็นรูปถ่ายของตัวเอง....
รูปแบบนี้จะมาอยู่ในบ้านพี่เปรมได้ยังไง ทันใดนั้นสนก็นึกออกว่า ใครกันที่จะมีรูปของเขาในสมัยมัธยมปลาย
สนหลุดคำพูดออกมา นึกขึ้นได้ในทันที “ ต้น... “
สนหยิบรูปจากถังขยะออกมาดู ก็ต้องตกใจอีกรอบ คราวนี้สนไม่ได้ตกใจรูปตัวเอง
แต่ตกใจที่ว่ามีข้อความที่เขียนด้วยปากกา marker สีน้ำเงิน ปรากฎอยู่ด้านหลังรูปถ่าย
“ จะเป็นไปได้ไหม ที่เราจะได้เป็นแฟนกัน ตอนนี้กูรักสุดหัวใจไปแล้ว เหลือแค่นายจะรักเราหรือเปล่า “
......สนแทบไม่เชื่อตัวเอง
สนคุ้ยในถังขยะ ก็พบรูปถ่ายตัวเองหลายสิบรูปอยู่ในถังขยะ รูปถ่ายอยู่ในสภาพถูกฉีกแยกออกเป็นสองส่วน
สนอุทานออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ “ เชี่ย!!! “
รูปถ่ายที่ถูกฉีกทุกรูป เป็น รูปถ่ายคู่กันระหว่างสนกับต้น สนหยิบเศษรูปที่พบในถังขยะมาต่อกันก็พบว่า
ข้อความที่ปรากฏอยู่ด้านหลังรูปถ่ายแต่รูปล้วนแล้วมีความหมาย และถูกร้อยเรียงเป็นเรื่องราว
.
.
สน นายเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้เรารู้จักความหมายของคำว่า “ความรัก” แต่ละคนนิยามความหมายคำนี้ด้วยนิยามที่แตกต่างกันออกไป
มีเพียงแค่นายที่เข้าใจนิยามในแบบเดียวกับที่เราคิด อย่าคิดว่า เรารู้จักนายเป็นครั้งแรก ตอนที่พี่ปลายข้าวฝากฝังนายให้เราดูแล
ความเป็นจริงเรารู้จักนายก่อนหน้านั้นหลายปีมาก เราเจอนายครั้งแรกตอนที่นายกำลังรีดทรัพย์เพื่อนนายอยู่หลังห้องน้ำใกล้ประตูทางออก
วินาทีนั้นเรามองนายว่าเป็นคนไม่ดี ในฐานะที่เราเคยเป็นนักเลง เราย่อมรู้ว่าซักวันนายจะต้องเป็นศัตรูกับเราแน่นอนตราบใดที่เราและนายอยู่บนเส้นทางสายนักเลง จนเมื่อมาพบว่า นายเป็นเพื่อนกับเจมส์ โจทก์เก่าของเรา เราจึงแน่ชัดเลยว่า นายต้องเป็นศัตรูกับเราแน่
.
.
จนเมื่อมาถึงตอนคาบพักกลางวัน เราเห็นนายเดินไปหารุ่นน้องคนหนึ่งที่กำลังร้องไห้ นายเข้าไปปลอบพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้แก่เด็กหนุ่มผู้น่าสงสาร โทรศัพท์เครื่องที่นายคืนให้เด็กหนุ่มเป็นเครื่องเดียวกันที่นายรีดทรัพย์เพื่อนนายเมื่อเช้า เด็กหนุ่มคนนั้นเข้าไปกอดนายท่ามกลางสายตาที่ถูกเพื่อนร่วมชั้นเยาะเย้ย เมื่อเห็นผู้ชายสองคนยืนกอดกันในที่สาธารณะ แต่นายกลับไม่สนใจเสียงรอบข้าง นายกลับเข้าไปกอดหนุ่มผู้น่าสงสารคนนั้นแน่นกว่าเดิม ตอนนั้นเราจึงเข้าใจว่าแท้ที่จริงว่า นายไม่ใช่คนเลวร้าย ตรงกันข้ามเลย นายเป็นสุภาพบุรุษมาก นายกอดผู้ชายคนนั้นอยู่นานก่อนที่จะปล่อยผู้ชายจากอ้อมกอด เราได้เห็นสิ่งหนึ่งบนตัวนายที่ทำให้เราหลงใหลนายตั้งแต่เราเห็น
“ รอยยิ้มของนาย “ เราไม่น่าเห็นรอยยิ้มของนายในวันนั้นเลย เพราะรอยยิ้มของนาย ทำให้เราแอบหลงรักนายตั้งแต่ตอนนั้นเลยนะสิ
.
.
หลังจากนั้น เรากลายเป็นคนที่มีพฤติกรรมประหลาดที่ต้องคอยติดตามดูนายอยู่ห่างๆ ทุกวันที่เรามาเรียน เราไม่สามารถกลับบ้านได้เลย ถ้าไม่ได้เห็นรอยยิ้มของนายระหว่างวัน เราปรารถนาว่า วันหนึ่งนายจะมอบรอยยิ้มที่น่ารักให้แก่เราบ้าง ถึงขนาดที่ว่าเราจงใจเดินสวนกับนายบ่อยๆ เพื่อแลกกับการได้เห็นใบหน้าของนาย ณ ตอนนั้นนั่นเองที่ทำให้เราเผลอทำบางสิ่งบางอย่างที่เราไม่รู้ตัว นั่นคือ แอบถ่ายรูปนายเก็บใส่ไว้ในไดอารี่ นอกจากนั้นเรายังเขียนเรื่องราวทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับนายในไดอารี่ ซึ่งเป็นสิ่งดึงดูดอย่างเดียวที่ทำให้เราสามารถเรียนในสถานศึกษาจนสำเร็จการศึกษาได้ แน่นอนเรามีความสุขกับการเฝ้ามองนายอยู่ห่างๆ และอยากทำความรู้จักกับนายอย่างใกล้ชิด เพียงแต่ว่านายยังถือหางเจมส์อยู่ ดังนั้นเราจึงไม่สามารถเข้าไปในกลุ่มของนายได้เพราะเจมส์คงไม่ยอมให้อดีตคู่อริ มีสิทธิมาเป็นเพื่อนกับนาย
.
.
เพราะเราเฝ้าสังเกตนายตลอดเวลา ทำให้เรารู้ว่า วันไหนที่นายมีความสุข มีความทุกข์ มีความรัก หรือ มีความสนุก มีเพียงสิ่งเดียวที่นายไม่ยอมเปิดเผยให้เราเห็นก็คือ "น้ำตาของนาย" จนกระทั่งวันหนึ่งเราเห็นน้ำตาของนาย ในวันที่นายไปเยี่ยมเจมส์ที่ห้องพยาบาล เพราะเจมส์เพื่อนรักของนายถูกรุมซ้อมจากกลุ่มลูกอาจารย์ฝ่ายปกครอง ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าเราจะช่วยนายได้อย่างไร แต่เรารับไม่ได้ที่เห็นน้ำตาของนายที่หลั่งออกมา ทำให้เรารู้ว่าคนเข้มแข็งอย่างนายก็เสียใจเป็น นายไม่เคยร้องไห้ให้กับตัวเอง แต่นายร้องไห้เพื่อคนอื่นเรามองเห็นนายนั่งกุมมือเจมส์ ตอนนั้นเองที่เราตัดสินใจว่า เราจะต้องอยู่กลุ่มของลูกอาจารย์ฝ่ายปกครองเพื่อที่เราจะได้ดูแลปกป้องนายให้พ้นภัย
.
.
การอยู่ในกลุ่มของลูกอาจารย์ฝ่ายปกครอง เราเข้าไปตีสนิทกับครรชิตซึ่งเป็นหัวหน้าแก๊งในขณะนั้น เมื่อเราเข้าไปอยู่ในกลุ่มทำให้เรารู้ได้เลยว่า แก๊งนี้ทำตัวอยู่เหนือกฏระเบียบโรงเรียน อิทธิพลของแก๊งนี้ส่งผลให้โรงเรียนแห่งนี้เปรียบเสมือนเป็นแหล่งมั่วสุมขนาดใหญ่ โชคไม่ดีเลยที่ อาจารย์กลับเพิกเฉยทำเป็นไม่สนใจ แม้ว่าอาจารย์จะทราบถึงอิทธิพลของกลุ่มแก๊งนี้ก็ไม่สามารถทำอะไรกับพวกมันได้ มิหนำซ้ำอาจารย์ที่คิดจะลองดีกับแก๊งพวกนี้ก็จะได้รับบทเรียนอย่างสาสม เราต้องทำหน้าที่เป็นตากล้อง คอยตามถ่ายคลิปวีดิโอรุมกระทืบคู่อริ รวมไปถึงทำหน้าที่ตัดต่อคลิปเพื่อใช้ประโยชน์ในการข่มขู่ แม้ว่าเราอยู่ในแก๊งนี้ แต่สมาชิกคนที่เหลือกลับไม่ไว้ใจในตัวเรา ทำให้เราไม่สามารถชักจูงคนเหล่านั้นให้เลิกตามราวีกับพวกนายได้ ที่เราทำได้ก็เพียงแค่ปกป้องนายอย่างลับๆ เพราะรู้ว่านายอาจตกเป็นเป้าหมายคนต่อไป
.
.
จนกระทั่งในวันที่นายถูกกลุ่มของลูกอาจารย์ฝ่ายปกครอง กระทำชำเรานายที่โรงยิม ตอนนั้นเรารู้สึกหัวใจแตกสลายทันทีที่ได้รับคลิปจากครรชิต เราจำได้ว่า การได้เห็นนายหมดสติในโรงยิมตามลำพังเป็นความทรงจำอันเลวร้ายที่สุดของเรา เรากอดร่างนายในขณะที่หมดสติ เราเสียใจที่ไม่สามารถปกป้องนายไว้ได้ทัน ณ ตอนนั้น เราสัญญากับตัวเองว่าเราจะดูแลนายและปกป้องนายตลอดไป จนนายได้รู้จักเราผ่านการแนะนำจากพี่ชายของเราเองซึ่งเป็นจิตแพทย์ประจำตัวของนาย ตอนนั้นเราเห็นถึงความเข้มแข็งของนายที่จะผ่านพ้นช่วงเวลาที่เลวร้ายด้วยการปรับทัศนคติที่ดี ทำให้นายกลับมาเป็น สน คนเดิมอย่างสมบูรณ์
.
.
นิสัยอย่างเดียวของนายที่ทำให้เรารู้สึกผิดหวังอยู่เล็กน้อย ก็คือ นิสัยเจ้าชู้ บอกได้เลยว่า นายได้มาจากเจมส์เต็มๆ และการที่เห็นนายคบกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา ทำให้เราตระหนักกับตัวเองว่า ผู้ชายอย่างเรานายคงไม่มีวันมาชอบได้หรอก เราจึงตัดสินใจครั้งใหญ่ นั่นคือ การคบกับขวัญ แฟนผู้หญิงเป็นครั้งแรก ในระยะแรกเรารู้สึกว่า เรารักขวัญอย่างสุดหัวใจ แต่เมื่อระยะเวลาผ่านไปความสัมพันธ์ระหว่างเรากับขวัญจืดจางลง ในขณะที่ความรู้สึกของเราที่มีต่อนายกลับชัดเจนมากยิ่งขึ้นจนกระทั่งนายพรากขวัญไปจากเราไป นายมีชู้กับขวัญในวันเกิดของเรา น่าแปลกตอนนั้นเราทั้งโกรธและหึง แต่ไม่ใช่กับขวัญ แต่เป็น " นาย "ด้วยเหตุนี้ เราจึงทะเลาะกันจนถึงขั้นลงไม้ลงมือด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ใจหนึ่งเราก็รักนาย แต่อีกใจหนึ่งเราก็โกรธนาย หลังจากวันนั้น เรากลายเป็นคนอารมณ์แปรปรวน บางครั้งเราแอบร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยๆ
.
.
หลังจากนายเลิกกับขวัญได้ไม่นาน นายก็คบกับเปรมเป็นแฟนกัน ตอนนั้นเราแปลกใจว่า นายเป็นเกย์เหมือนเรา เรารู้สึกน้อยใจกับโชคชะตาในจังหวะที่เราจะรักกันได้กลับต้องมาอยู่ในสถานะที่เราเป็นศัตรูกัน ณ ตอนนั้นเอง เราก็รู้แล้วว่า เราไม่ใช่คนรู้ใจนายอีกต่อไป และที่สำคัญนายยังคงโกรธและเกลียดเราต่อไปเรื่อยๆ สุดท้ายเราต้องเสียเพื่อนรักอย่างนายไป ไม่ใช่เพราะเปรม หรือ ขวัญ แต่เป็นเพราะเราเอง ถ้าเราคุยกับนายด้วยเหตุผล บางทีเรายังคงเป็นเพื่อนกับนายได้เหมือนเดิมหรืออาจจะผูกพันกันลึกซึ้งกว่านั้น ตอนนี้เราคงเป็นคนแปลกหน้าสำหรับนาย และนายก็ไม่มีทางรักเรา แต่สำหรับเรา นายคือคนที่เราแอบรักมาโดยตลอด ถ้าวันหนึ่งที่เราจากโลกนี้ไปหรือตัดใจจากนายลงได้ ก็ขอให้นายรู้ไว้ว่า
ครั้งหนึ่งในชีวิต เราเคยรักนายสุดหัวใจ
ข้อความทั้งหมดที่ร้อยเรียงจากหน้าหลังของรูปถ่าย ทำให้สนทำอะไรไม่ถูก เมื่อได้รู้ว่าเพื่อนสนิทแอบชอบ
เขามานานตั้งแต่สมัยมัธยม สนจ้องมองข้อความก่อนหน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยทั้งความเศร้าและโมโหปะปนกันไป
“ ไอเหี้ยเปรม!! “ ไม่คิดว่าคำนี้จะหลุดออกมาจากปากสนได้ เพราะแน่ใจอย่างชัดเจนว่าต้องเป็นฝีมือเปรม
ที่ทำกับต้นแบบนี้ สนชูกำปั้นก่อนออกแรงชกไปที่กรอบรูปคู่ กระจกแตกเป็นรอยร้าว เฉือนเนื้อหนังจนเป็นแผล
รูปคู่ของสนและเปรมมีสะเก็ดเลือดติดอยู่ สนมองไปที่มือตัวเอง เห็นเลือดไหลอาบท่วมนิ้วมือ
จากนั้น น้ำตาก็ไหลออกมาอาบทั้งสองแก้ม สนรำลึกถึงความยากลำบากของต้นอันข่มขืนในอดีต คงเป็นจริงอย่างที่ต้นบอก
นายไม่เคยร้องไห้ให้กับตัวเอง แต่นายร้องไห้เพื่อคนอื่น
จู่ๆ มีชายคนหนึ่งกลับมาที่บ้านพอดี
“ สน...... เกิดอะไรขึ้น “
เมื่อเปรมเดินเข้ามาหาสน พร้อมเห็นสภาพของสนที่มือเต็มไปด้วยคราบเลือด และที่ยิ่งน่าตกใจมากกว่านั้น คือ
รูปถ่ายที่เขาอุตส่าห์ฉีกทิ้งในถังขยะ บัดนี้มันถูกจัดเรียงอยู่บนโต๊ะ ......เปรมมองหน้าสนด้วยความตกตะลึง
.
.
.
.
To Be Continued
-
เศร้ามาก,,,
-
อ๊ากๆๆๆๆค้างแรง
-
กลับมาอีกครั้ง หลังจากหายหน้าหายตาไปหลายวัน :mc4: :mc4: :mc4:
Chapter 24.1 คำโกหก
“ สน...... เกิดอะไรขึ้น “
เปรมเดินเข้ามาในบ้าน มองดูสนกำลังเมื่อชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาสน ถามไถ่อย่างเป็นห่วง
แต่เขาต้องตกใจที่ว่า รูปถ่ายที่เขาฉีกถูกจัดเรียงอยู่บนโต๊ะ ......เปรมมองหน้าสนด้วยความตกตะลึง
สนหันควับมองไปยังแฟนของเขา เปรมรู้ได้ในทันทีว่า สนกำลังหงุดหงิดอย่างแรง
“ มาคุยกันให้รู้เรื่อง “
บทเวลาสนคิดจริงจังกับสิ่งใด ใครก็ห้ามไม่อยู่ สนเดินเข้าหาเปรม
พร้อมชำเลืองมองหลักฐานอันได้แก่ ภาพถ่ายของสนที่มีคำสารภาพของต้นเขียนอยู่ด้านหลัง
“ พี่เปรม....หมายความว่ายังไง “
“ พี่ทะเลาะกับมันนิดหน่อย “
“ พี่เป็นคนฉีกรูปพวกนี้ทิ้งใช่ม่ะ “
“ ใช่ “ พี่เปรมตอบอย่างไม่ลังเล
“ ทำไมพี่ทำแบบนี้ “
“ แค่รูปถ่ายยังไม่ชัดเจนอีกหรอ.....ว่าไอเหี้ยต้น...แอบชอบสนอยู่ “
“ นี่หรอ เหตุผล........พี่หึงผมใช่ม่ะ.......โคตรงี่เง่าว่ะ “
“ สน....ต้นเป็นเพื่อนพี่มานาน แต่ทำแบบนี้พี่ไม่โอเคว่ะ “
“ มีอย่างอื่นที่พี่ฉีกทิ้งอีกมั๊ย ....รูปพวกนี้ไม่ได้มีแค่นี้หรอก...ใช่มั๊ย “
“ สนเลิกสนใจเรื่องคนอื่นซะทีได้มั๊ย....... ถ้าสนใจมันมานก็ไปคบกับมันเลยสิ “
“ พี่เปรม!!! “ สนคงรำคาญกับเรื่องบ้าๆที่พี่เปรมวิตกจนเกินตัว
สนตวาดใส่แฟนเขาเป็นครั้งแรก นับตั้งแต่คบกัน สนไม่เคยเหวี่ยงใส่แฟนเลยซักครั้ง แต่เหมือนว่า สนคงทนไม่ไหวอีกต่อไป
หลังจากนั้นก็ทะเลาะกันยาว ส่วนใหญ่เป็นการเถียงกันผลัดกันไปมา พี่เปรมเล่าความจริงบางส่วนแต่บางส่วนก็เก็บงำไว้
ในขณะที่สนก็บ่นถึงเรื่องอารมณ์หึงหวงของพี่เปรมที่ทำให้เขาต้องทำตัวออกห่างจากเพื่อนๆ ไม่ใช่แค่เจมส์และต้นเท่านั้น
รวมไปถึงคนอื่นในคณะที่แค่แอบแซวนิดหน่อย สำหรับพี่เปรมมองเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“ ออกห่างจากต้นซะ “ พี่เปรมยื่นคำขาด
“ ผมเลิกคุยกับเจมส์ได้ แต่ผมไม่ยอมเลิกคุยกับต้นแน่..... พี่บ้าไปแล้วหรอ “
“ สน...พี่ขอร้อง “
“ ต้นเป็นเพื่อนผมมานานมาก ...นานมากกว่าพี่รู้ป่ะ “
“ ก็พี่ไม่ไว้ใจมัน....มันอยู่กับพี่มากี่ปี ยังปกปิดเรื่องนี้กับพี่ “
“ ต้นไม่ได้ทำอะไรเสียหายซักหน่อย มีแค่พี่แหละที่คิดมากเกินไป “
ดูเหมือนว่าคุยแบบนี้ต่อไปนี้ ก็คงไม่มีวันจบสิ้น พี่เปรมจึงตัดสินใจพูดอะไรบางอย่างเพียงพอที่จะทำให้
สนไม่อยากคุยกับต้นอีกต่อไป อันที่จริงแล้ว แค่การไปต่างประเทศของต้นก็พอที่จะทำให้ความสนิทของต้นและสนจืดจางลง
โดยเฉพาะเมื่ออีกฝ่ายหนึ่งเลือกที่จะลืมสนด้วยวิธีนี้
“ สน....ฟังพี่นะ “
“ พี่ไปเจอไดอารี่ของต้น...รูปถ่ายที่เห็นอยู่ก็อยู่ในไดอารี่ “
“ สน....ถ้าสนอ่านไดอารี่แล้วจะรู้ความจริงว่า ต้นไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่คิด “
“ ตอนนี้ไดอารี่อยู่ไหน “ สนถามอย่างสงสัย
“ คงอยู่ในรถขยะแล้วมั้ง...หลายวันกว่าจะทำลายจนหมด “
“ ต้น มันก็แค่คนที่ชอบฉวยโอกาส เหมือนเจมส์ เหมือนปั้น เหมือนคนชั่วคนอื่นๆ “
“ สน รู้ป่าว ว่าทำคลิปหลุดในวันที่สน..” พี่เปรมเว้นจังหวะพูด เพราะไม่อยากพูดให้สนเจ็บช้ำอีก
“ สน รู้บ้างมั๊ย.....ว่าต้นเป็นคนตัดต่อคลิป ต้นอยู่เบื้องหลังทุกอย่าง
ทั้งเรื่องแบล็กเมล์ ทั้งเรื่องแผนการต่างๆ.....ต้นขายคลิปให้ไอปั้นไปแล้ว “
คำพูดใส่ร้ายอีกฝ่ายหลุดออกมาจากปากพี่เปรมจนได้ สนตกใจชั่วครู่แต่ก็เก็บอาการไว้อยู่
“ ตะ...ตะ..ต้นขายคลิป หรอพี่ “
“ ใช่ ......พี่อ่านในไดอารี่.....เพราะแบบนี้ไง มันถึงทำดีกับสนเพื่อล้างความรู้สึกผิดให้กับตัวเอง “
" พี่เปรม....ต้นไม่ใช่คนแบบนี้ "
" สน...ต้นทำขนาดนี้ยังจะให้อภัยมันอีกเหรอ "
“ ผมว่าพี่เข้าใจผิดแล้วแหละ....ผมจะไปถามต้นโดยตรงดีกว่า “
“ อย่า!!! “ พี่เปรมห้ามไว้
“ ทำไม “ สนวางมือถือลง
“ โทรไปคุย ก็เจอแต่คำโกหกของต้น.....สนเชื่อที่พี่พูด....ทำตามที่พี่บอก “
“ ต้นไม่เคยโกหกใคร เพราะมันเป็นคนโกหกไม่เป็น ไม่เหมือนพี่หรอก..ผมทนฟังคำโกหกของพี่ไม่ไหวอีกแล้ว.....ผมว่าพี่คงอยากฟังเรื่องของผมบ้าง “
“ คลิปนั่น ต้นทำลายไปหมดแล้ว.... เพราะหลังจากวันที่ต้นได้คลิปนั้นมา ต้นเอาคลิปนี้ไปบอกครูประจำชั้น
เพราะแบบนี้ไง พวกครรชิตส้นตีนถึงถูกไล่ออก..... แต่ต้นไม่รู้หรอกว่า ผมรู้เรื่องนี้ ตอนนั้นผมยังไม่สนิทกับมันมาก
มันก็กลัวว่า ผมจะโกรธมันด้วย ผมเลยไม่พูดอะไร แค่ปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไป "
" ต้นเป็นคนดีเสมอ โชคร้ายที่มันอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีแต่ความรุนแรง ผมอยากให้โอกาสมันได้กลับตัวเป็นคนดี
ถึงตอนนั้นสภาพจิตใจของผมยังไม่กลับมาเป็นปกติ แต่ผมก็คิดดีกับเพื่อนเสมอ.....ไม่เหมือนพี่เปรมหรอกนะ "
“ จะโกรธก็แค่อย่างเดียว .....เรื่องที่มันปิดบัง....มันแอบรักผมมาตลอด...ผมไม่รู้เลยว่ามันคิดยังไงกับผม “
เปรมตกใจพอสมควร คาดไม่ถึงว่า สนจะรู้เรื่องนี้มาตลอด
“ สน...พี่ขอโทษ....พี่ก็แค่อยากให้สนเลิกยุ่งกับไอต้น....พี่...พี่ไม่ได้ตั้งใจจะใส่ร้ายมันนะ “
“ พอเถอะพี่เปรม อย่าทำให้ผมโกรธมากไปกว่านี้เลยนะ.....แก้ตัวตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ..ผิดหวังสินะที่ผมไม่ได้โง่อย่างที่พี่คิด "
สายตาเย็นชาของสน ทำให้เปรมถึงกับจุกไปถึงทรวง เปรมทำตัวไม่ถูก เพราะแก้ตัวยังก็ฟังไม่ขึ้นซะแล้ว
" สน....พี่...พี่.....สนอย่าว่าพี่เลยนะ....พี่ทำไปก็เพราะรักสนนะ "
" ผมไม่ตำหนิพี่เปรมหรอก....เพราะพี่เป็นแฟนเก่าของผมที่เคยเคารพรักมาโดยตลอด โชคดีนะครับพี่..... “
" สน!!! หมายความว่ายังไง สนจะเลิกกับพี่หรอ ....อย่าเลยนะ....พี่ขอล่ะ "
" ผมเองก็ไม่รู้จะคบพี่ต่อไปทำไม ผมจะกลับบ้านแล้ว "
สนเดินขึ้นรถโดยไม่เหลียวหลัง เปรมที่เดินตามง้อตั้งแต่หลังบ้านยันประตูหน้าบ้าน
" ....ไม่ต้องขับรถตามมานะ ถ้าไม่อยากตาย "
.
.
.
.
.
To Be Continued
-
สงสารต้นมาก. จะเป็นยังไงต่อละเนี๊ยะ???
-
เดินเรื่องเรื่องเร็วมาก มาไว ไปไว o22
เปรม จัดการกับต้นที่แอบรักสน :z6: :z6: :z6:
พอเข้าบ้าน ไมัทันไร สน เลิกเปรม ซะละ :z3: :z3: :z3:
รักมากเกินไป จัดการกับต้น อย่างที่คิดว่าตัดไฟแต่ต้นลม
กลายเป็นกระแสลมพัดสวนทาง ไฟมาไหม้ต้นเองซะด้วย
สน ดูเป็นคนเรียบๆ อ่อนโยน ไม่อะไรกับใคร
บทใจแข็ง ก็ใจเด็ด ตัดฉัวะ ทั้งที่รู้ว่าเปรมรักตัวเองมาก
แสดงว่าสนรู้เรื่องต้นชอบตัวเองมานานแล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:n1: :n1: :n1: :n1:
กลับมาแล้วนะคร้าบบบ หายหน้าหายตาไปนาน
ยังไงก็ติดตามผลงานของผมต่อไปเน้อ
อีกไม่กี่ตอน ก็จะถึงฉากไคลแม็กซ์แล้วนะ
เตรียมรับชมกันต่อได้เลยครับผม
Chapter 24.2 ตามหา 'ต้น'
…..นี่เราเป็นอะไรไป
.....พี่เปรมทำไมโกหกแบบนี้
สนบ่นกับตัวเองขณะกำพวงมาลัยแน่นทั้งสองข้าง สนขับรถไปแววบ้านต้นเพื่อจะเคลียร์ปมค้างคาใจ แต่ปรากฎว่า
ต้นไม่ได้อยู่บ้าน สนทักไลน์ไปหาแต่ก็ไม่มีสัญญาณอีกฝ่ายตอบกลับมา กลายเป็นว่าสนเป็นฝ่ายคุยอยู่คนเดียว
สนรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องปกติแน่ เพราะถ้าเป็นสนติดต่อมาหาเอง ไม่ว่าต้นจะทำอะไรต้นจะรีบตอบกลับมาเสมอ
สนเห็นว่าไม่มีวี่แววของต้นจะกลับบ้านเลยยอมถอดใจกลับบ้านตัวเองไป พอถึงบ้านตัวเอง สนก็ทำตัวไม่ถูก
ใจกระวนกระวายอยู่กับเรื่องต้นตลอดเวลา ความเป็นห่วงของสนที่มีต่อต้นทำให้สนลืมโกรธสิ่งที่พี่เปรมทำเสียสนิท
......ต้น มันจะแกล้งกูป่าวว่ะ
สนยังแอบลังเลคิดว่า
.....นี่เป็นแผนลองใจของพี่เปรม
.....บางทีต้นอาจรวมหัวกับเปรมแกล้งสนก็เป็นได้
สนแอบเสียดายที่เผลอพลั้งปากบอกเลิกพี่เปรมไป สนย้อนกลับไปคิดชั่ววินาทีนั้นก็อดสงสารพี่เปรมไม่ได้
สนหวังว่าจะเป็นการลองใจกันเฉยๆ เพราะถ้าเป็นจริงขึ้นมา เขารู้ได้ในทันทีว่า พี่เปรมของเขาไม่ใช่คนดีอย่างที่เขาคิดอีกต่อไป
......มันชอบกูจริงหรือเปล่าว่ะ
สนเครียดแทบใจจะขาด เวลามีเรื่องติดค้างในใจทีไร สนจะเครียดจนไม่เป็นอันกินอันนอน
สนโทรไปหาต้น เคราะห์กรรมแท้ๆ สนลืมไปเลยว่า ต้นเปลี่ยนเบอร์มือถือใหม่ไปแล้ว
.......เวรกรรม กูไม่น่าลบเบอร์โทรแม่งเลย
เพราะตอนนั้นยังมีปัญหาบาดหมางกันอยู่ สนจึงจงใจลบเบอร์โทรใหม่ของต้น แม้ว่าต้นจะโทรมาหลายรอบ
สนก็ลบประวัติการโทรทุกครั้ง พอมาถึงตอนที่อยากจะโทรหามันมากที่สุด ก็กลับโทรไปหามันไม่ได้
.......พรุ่งนี้หวังว่ามันจะไปมหาลัยนะ กูจะได้รู้เรื่องว่าพวกนั้นแกล้งกูหรือเปล่า
สนเข้านอนอย่างรวดเร็ว หลับอยู่นานก็รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นจากด้านหลัง มีคนเดินเข้ามาสวมกอด สนรู้ตัวแต่ยังหลับตาอยู่
สนแอบยิ้มในใจอยู่เมื่อคนสวมกอดเขาจากด้านหลัง คือ คนที่เขาตามหามาทั้งวัน
.......ต้น มึงมาแล้วเหรอ กูรอมึงตั้งนานเลยนะ
สนปล่อยให้ตัวเองอยู่ในอ้อมกอดอยู่นานจนได้ยินเสียง
“ สน..พี่ขอโทษ อย่าเลิกกับพี่เลยนะ “ พี่เปรมพูดเสียงกระซิบอย่างอ่อนโยน
....... เชี่ย เข้ามาในบ้านกูได้ไงว่ะ
....... ลืมไป กูให้กุญแจพี่เปรมไปนี่หว่า
“ เชี่ยเอ้ย “ สนสบถออกมา พี่เปรมได้ยินก็เลยพูดจาให้นุ่มนวลกว่าเดิม เผื่อเมียจะหายโกรธ
แต่ตอนนี้สนกำลังไม่พอใจอย่างหนัก สนดิ้นจนหลุดออกจากอ้อมกอด สนตัวเล็กก็จริง แต่ก็แสบใช่ย่อย
ตัวใหญ่กว่าพี่เปรมก็เคยต่อยคว่ำมาแล้ว สนไปเปิดไฟ ก็เห็นพี่เปรมถือดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ง้อเมียตรงหน้า
“ ให้อภัยพี่เถอะนะ อย่าเลิกกับพี่เลย “
สนส่ายหน้าเบาๆ ส่งสายตาไม่สบอารมณ์ พี่เปรมเสียวสันหลังวาบ .....ปกติสนต้องหายโกรธแล้วหนิ
แต่สนดูเยือกเย็นไม่อ่อนไหวไปตามคำพูดหรือดอกไม้ตรงหน้า
“ พี่เปรม ผมอาจจะพูดแรงเกินไป “
“ สน.....พี่...พี่รักสนนะ คืนดีกับพี่นะ “
“ พี่เปรม ผมขออยู่คนเดียวได้มั๊ย ให้ผมคิดหน่อยนะ พี่กลับไปก่อนเถอะ “
“ นี่ดึกแล้ว พี่ขอนอนด้วยนะ....พี่ขับรถมาเหนื่อยมากเลย “
“ งั้นผมขับรถไปส่งพี่ที่บ้านให้ ถ้าพี่เหนื่อย....แต่ผมอยากอยู่คนเดียวจริงๆ “
สนทำทีจะไปหยิบกุญแจรถ พี่เปรมคว้าจับมือสนห้ามไว้
“ พี่กลับเองก็ได้ๆ “ พี่เปรมจูบบนหลังมือของสน
สนสะบัดมือออก มองค้อนพี่เปรม แต่ยังคงไว้น้ำเสียงเยือกเย็นเช่นเดิม “ เอาตรงๆเลยนะ ผมผิดหวังในตัวพี่ “
“ สน ....อยากไปเที่ยวไหนบ้างมั๊ย “
“ พรุ่งนี้ผมจะไปมหาลัย “
“ พรุ่งนี้สนไม่มีคาบเรียนหนิ พี่เองก็ไม่มี ....พี่พาสนไปเที่ยวนะ จะได้หายโกรธ “
“ เลิกโกหกเถอะพี่.....พรุ่งนี้ ผมจะไปหาต้น “
สนก็คิดจะถามพี่เปรมว่า เรื่องของต้นเป็นเรื่องจริงหรือแค่แกล้งอำ แต่การจะมาถามความจริงจากพี่เปรม
ถึงพี่เปรมตอบอะไรออกไป สนก็ไม่เชื่อใจพี่เปรมอยู่ดี เรื่องแบบนี้ต้องถามเจ้าตัวถึงจะดีที่สุด
โดยเฉพาะ ต้น เพื่อนรักของเขาซึ่งโกหกใครไม่เป็น ถ้าต้นพูดอะไรออกมา นั่นแสดงว่า มันคือความจริงแน่นอน
สนอยากถามให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
ดูเหมือนว่าเปรมจะไม่พอใจทุกครั้งที่สนพูดชื่อต้นออกมา
“ ต้น!!! เมื่อไหร่จะเลิกพูดชื่อนี้ซะที “
“ พี่กลับไปเถอะ “
“ พี่ไม่กลับ พี่เองก็เบื่อเต็มทนแล้วแหละ ต้นเป็นผัวรึไงถึงต้องไปแคร์มัน “
“ พี่เลิกทำตัวเป็นหมาหวงก้างซะทีจะได้ป่ะ “
เพียะ!!!
พี่เปรมยั้งอารมณ์ไม่ได้ ทิ้งเสียงตบดังฉาดใหญ่ของพี่เปรมปะทะหน้าสน
“…..”
“….พี่...พี่....สะ...สะ...สน..พี่ไม่ได้ตั้งใจ เป็นอะไรมากมั๊ย “
“…. “
สนไม่มีสีหน้าเจ็บปวดแต่อย่างใด ได้แต่ยืนนิ่งซึมซับความเจ็บปวดของพี่เปรมที่มอบให้อย่างเต็มที่ สนยืนจ้องมองพี่เปรมแบบ
ไร้ความรู้สึก สนไม่โต้ตอบ หรือพูดอะไรทั้งสิ้น สิ่งเดียวที่ดูเปลี่ยนไปคือ รอยตบปรากฎให้เห็นเด่นชัดเมื่อเวลาผ่านไป
“…สะ...สน....เลือด!! “
พี่เปรมตบแรงจนทำให้เลือบกบปาก เลือดเล็ดลอดออกมาตามช่องปาก สนรู้สึกถึงของเหลวสีแดงสดไหลเวียนตรงกระพุ้งแก้ม
ทั้งสองข้าง สนใช้นิ้วป้ายเลือดตัวเอง ก่อนพยักหน้าเบาๆกับผลงานของพี่เปรม
“ พี่น่าจะตบผมให้แรงกว่านี้นะ....ผมจะได้ตัดใจจากพี่ได้ซะที “
“ พี่ขอโท........” พี่เปรมยังไม่ทันจะพูดขอโทษ สนตวาดเสียงลั่น “ ออกไป!!! ไม่งั้นพี่ตายแน่ “
สนยืนกอดอก ไล่พี่เปรมออกไปโดยใช้เพียงแค่สายตาเท่านั้น......พี่เปรมไม่เคยเห็นด้านนี้ของสนมาก่อน
ตอนนั้นเอง พี่เปรมเข้าใจในคำพูดเก่าๆของต้น ตอนที่เปรมจะจีบสนเป็นครั้งแรกว่า
……..เห็นมันน่ารักแบบนี้ มันอันตรายมาก ถ้ามันคิดเอาจริง ไม่มีใครหยุดมันได้ง่ายๆหรอก
พี่เปรมจำใจต้องเดินออกไป พี่เปรมส่ายหน้ากับการกระทำของตัวเอง พี่เปรมดูสำนึกผิดอยู่บ้าง
แต่ก็ไม่ได้ทำให้สนใจอ่อนลงเลย สนยังคงยืนกอดอก มองพี่เปรมเดินลับสายตาไป
ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างสนกับพี่เปรม ชักจะไม่แน่นอนซะแล้ว
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เช้าวันต่อมา ในโรงอาหาร เปรม โจ้ ยอด และ ฮาร์ท สี่หนุ่มนั่งคุยกันบนเก้าอี้หินอ่อนกลางแจ้ง เปรมเล่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้อง
เพื่อทำให้ต้นเสียภาพลักษณ์ แต่กลับไม่พูดถึงเรื่องแย่ๆที่เขาทำ โดยเฉพาะเรื่องที่เปรมตบหน้าสนเมื่อคืน
“ สนบอกเลิกมึงจริงเหรอว่ะ “ ฮาร์ทพูดออกมากลางวง
“ สนบอกว่า....ขอคิดดูก่อน “
“ จะให้กูช่วยอะไรบอกได้นะ “
“ มึงช่วยไม่ให้สนเจอต้นได้มั๊ย “
“ หา........... “ ทั้งสามหนุ่มที่ฟังเปรมพูดประโยคเมื่อซักครู่ ดูชะงักไปในทันที
“ วันที่มึงไปส่งต้นที่สนามบิน กูจะชวนสนไปกินข้าว อย่าให้สนรู้นะว่า ต้นมันจะไปพรุ่งนี้แล้ว “
“ ทำแบบนี้จะได้อะไรขึ้นมาว่ะ “ โจ้เตือนเปรมให้ลดอคติลง
“ ทำตามที่กูบอกซะ....ห้ามพูดให้สนรู้ว่า ต้นจะไปเมืองนอกวันพรุ่งนี้.... กูมีแผนให้ต้นอยู่ที่นั่นนานๆ “
ทั้งสี่คนคุยกันอยู่นาน ก็แยกย้ายกันไปเรียน
หลังจากเลิกเรียน โจ้เดินออกมาจากคลาสเห็น สนยืนคุยกับยอดและฮาร์ท
ในขณะที่เปรมยืนดูสนอยู่ห่างๆ เพราะไม่กล้าเข้าใกล้หลังจากเรื่องเมื่อคืน
“ พี่ยอดครับ......ฝากพาพี่เปรมกลับบ้านด้วยนะครับ “
สนเดินขึ้นตึกเรียนอีกครั้ง พี่เปรมวิ่งตามไป แต่ฮาร์ทห้ามไว้
“ อย่าตามไป....เมียมึงโมโหอยู่.....รอให้หายโกรธก่อนเถอะนะ “
ตลอดทั้งวัน สนเดินขึ้นตึกไปมา ตามหาต้นทุกซอกทุกมุมซึ่งก็คว้าน้ำเหลว ครั้นจะติดต่อมือถือก็ไม่ได้
สนยังคงตามหาต้น เดินถามไปทั่ว แต่ก็มีคนตอบว่า “ ไม่รู้ “ กันทั้งสิ้น
สนเดินไป พอดีเห็นพี่โจ้กำลังแบกกลองชุดไปซ้อมดนตรีอยู่
“ พี่โจ้.... สวัสดีครับ “
“ หวัดดี น้องสน ....แปลกจัง...วันนี้ไม่มีเรียนหนิ “
“ ผมมาหาต้นอ่ะพี่...พี่เห็นต้นรึป่าว “
“ พี่....ไม่เห็นต้นเลย ทำไมถึงสนใจต้นขนาดนั้น....ไปปีเดียวเดี๋ยวก็กลับมา “
“ ผมติดต่อหาต้นไม่ได้เลยอ่าพี่ ไปหาบ้านมันก็ไม่เจอ “
โจ้พยักหน้า ฟังสนอย่างตั้งใจ
“ เมื่อวาน พี่พาต้นไปร้านเหล้า ต้นดื่มหนักจนเมามาก ก็เลยพามันไปนอนที่บ้านพี่ “
สนมีสีหน้าเปลี่ยนไป ...โล่งอก และดีใจอย่างบอกไม่ถูก
“ งั้นตอนนี้ ต้นอยู่บ้านพี่โจ้หรอครับ “
โจ้ส่ายหน้า “ เปล่าหรอก วันนี้ มันออกไปไหนไม่รู้... พี่ถามมัน แต่มันก็บอกว่า อยากอยู่คนเดียว “
“ ตอนที่ต้นเมา ...มีเผลอหลุดปากอะไรออกมาบ้างมั๊ยครับ “
สนถามพี่โจ้ลองหยั่งเชิงดูว่า ต้นแอบเผลอพูดความในใจออกมาบ้างมั๊ย
“ ไม่นะ .....สน.....พี่มีของจะให้ “
พี่โจ้ยื่นเศษกระดาษที่พับเป็นสี่ส่วนให้สนไป
“ เปรมสั่งพี่ห้ามพูด พี่ก็เลยเขียนแทน ฮ่าฮ่าฮ่า.......อย่าบอกใครนะว่าได้มาจากพี่ “
พี่โจ้เดินจากไป พร้อมทิ้งความประหลาดใจให้สนได้ใคร่คิดอยู่ชั่วครู่
สนคลี่กระดาษออกมา ก็พบกับข้อความ ....ที่มีลายมือของพี่โจ้อยู่
เครื่องบินออก พรุ่งนี้ 22:00 น. สนามบินสุวรรณภูมิ
สนควรจะไปส่งต้น เพราะสนเป็นสิ่งเดียว..ที่ต้นอยากเจอมากที่สุดในเวลานี้
.
.
.
.
.
.
To Be Continue
-
ค้างงงงงงงง
-
ค้างมาก. สงสารต้น,,,
-
:-[ :-[ :-[
กลับมาอีกครั้งแล้ว
เรื่องราวระหว่าง ต้น X สน เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ
มาดูกันซิว่า เรื่งราวจะเป็นอย่างไรต่อไป
ใกล้จะถึงจุดไคลแม็กซ์แล้วนะจ๊ะ
Chapter 25 รักเข้าจนได้
เครื่องบินออก พรุ่งนี้ 22:00 น. สนามบินสุวรรณภูมิ
สนควรจะไปส่งต้น เพราะสนเป็นสิ่งเดียวที่ต้นอยากเจอมากที่สุดในเวลานี้
สน รู้สึกน้อยใจอยู่บ้าง ว่าทำไม ต้นถึงไม่ยอมบอกวันที่มันเดินทางไปต่างประเทศ ถึงจะไปแค่ปีเดียวก็เถอะ
.......ทำไมติดต่อ ยากจังว่ะ
สนอยากจะโทรไปหามันเสียให้ได้ตอนนี้ ตรงนี้เลยด้วยซ้ำ ตอนนั้นเองที่ สน รู้สึกถึงความโดดเดี่ยว อ้างว้างเป็นครั้งแรก
สน เป็นคนร่าเริง อัธยาศัย จึงมีคนคุยอยู่ตลอดเวลา ทั้งชีวิตของ สน ไม่เคยรู้สึกเหงา หรือ อยู่ตัวคนเดียวเลย
แต่ทำไมตอนนี้ สนถึงมีความรู้สึกเจ็บแปล๊บๆกลางอก ประหนึ่งว่าเขาสูญเสียของสำคัญไป
สนขับรถกลับบ้าน โชคดีที่ พี่เปรมไม่ตามมา ในหัวสนมีเพียงแต่ต้นคนเดียวเท่านั้น
สนนั่งคิดคำถามที่เขาตั้งขึ้นมาเอง จิตใจของสนผูกติดอยู่กับต้นตลอดเวลา
........ ต้นไปเมืองนอก มันจะมีแฟนที่นั่นป่าวว่ะ
........ แล้วถ้ามีแฟนล่ะ....เฮ้ย... ไม่ได้นะ!!! มึงอย่าพึ่งมีเลยนะ
........ ทำไมกูรู้สึกเจ็บๆยังไงไม่รู้ เมื่อรู้ว่ามึงต้องจากไป
…….. ทำไมกูถึงรู้สึกเหงา ทั้งๆที่ กูยังมีแฟนอยู่ทั้งคน
สนนั่งนึกเพ้อ ถึงขนาดจินตนาการเกินฝันว่าได้ ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน สุขและเศร้าไปด้วยกัน หัวเราะและร้องไห้ไปพร้อมกัน
สนเป็นห่วงต้นมากกว่าผู้ชายคนอื่นๆบนโลกใบนี้
....... ต้น ที่เมืองนอกอากาศหนาวนะ ...มึงต้องพกเสื้อกันหนาวติดตัวไปตลอดนะ
สนค้นในกองเสื้อผ้า ก็ไปเจอเสื้อกันหนาวลายจุดสีน้ำเงินที่เขาเคยซื้อมาผิดขนาด
....... อันนี้ ต้น คงใส่ได้สิมั้ง
รู้ทั้งรู้ว่า ต้นจะต้องเตรียมเสื้อกันหนาวไปอยู่แล้ว แต่ทำไมตัวเองถึงยังเป็นห่วงเป็นใยมันแทนขนาดนี้
....... แล้วถ้าต้นป่วย แล้วใครจะดูแลมัน
สน หยิบกระเป๋าใบเล็กจัดเตรียมยาที่ต้องใช้ บรรจงใส่ลงในกระเป๋า โดยไม่แคร์ว่า ต้นเป็นถึงน้องชายคุณหมอ
ยังไงซะ มันก็ต้องเตรียมยาไปเองอยู่แล้ว
...... ความรู้สึกแบบนี้ คือ อะไรกัน ทำไมเราถึงอยากดูแลมัน ทั้งๆที่มันดูตัวเองได้
สนหลับตาลงนอนคากระเป๋าที่จัดไปได้เพียงครึ่งทาง อีกครึ่งทาง สนคงจัดให้เสร็จในวันพรุ่งนี้
สนเตรียมของใช้ที่จำเป็นยัดใส่รวมกันในกระเป๋าใบใหญ่ซึ่งใช้เวลาเกือบทั้งวัน สนแบกกระเป๋าใบใหญ่หลังขึ้นรถเก๋ง ตรงดิ่งยัง
สนามบิน สนมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิล่วงหน้าพอสมควร สนเงยหน้ามองหาเที่ยวบินที่ต้นเดินทางไปในจอโทรทัศน์
สนกวาดสายตามองไปรอบๆ ไม่มีวี่แววของต้นในสนามบินเลย
...... เห้ย มึงอยู่ไหนว่ะ
สนทนไม่ได้ จะโทรหาต้น ก็ดันลืมไปว่า มือถือแบตหมด เพราะเมื่อวันก่อนมัวแต่จัดกระเป๋าให้ต้น
สนเบะปากในความสะเพร่าของตัวเอง จนมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักจากทางด้านหลัง
“ สน.....มาที่นี่ได้ไง “ เสียงนั่น ไม่ใช่ใครอื่น ต้น นั่นเอง
วินาทีนั้น สนเก็บความดีใจไม่อยู่ สีหน้าสนดูสดชื่น และมีชีวิตชีวาสุดๆ แต่เมื่อสนหันตัวกลับไป ก็ต้องประหลาดใจ
เพราะต้นดูเปลี่ยนไปมาก นี่ไม่ใช่ต้น ในมาดเซอร์ๆ ที่เห็นจนชินตา
สิ่งที่เปลี่ยนไปมาก คือ ภาพลักษณ์ของมันทั้งหมดตั้งแต่หัวจรดเท้า เริ่มตั้งแต่เซตผมขึ้นพร้อมย้อมผมน้ำตาลอ่อน
มาพร้อมกับชุดสูทสีกรมท่าดูเข้ากับมันเป็นที่สุด รวมไปถึงน้ำหอมที่มันฉีด ต้นจัดว่าเป็นคนหน้าตาดี แต่ชอบทำตัวเซอร์ๆ
แต่งชุดขาดๆ ให้อารมณ์ประมาณเด็กสถาปัตย์ผสมกับเด็กแว๊นซ์ แต่พอมาอยู่ในมาดคุณชายแบบนี้
....... ทำไมมึงหล่อจังเลยว่ะ กูไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั๊ย
“ สน...สน...สน!!! เป็นอะไร “
ต้นเขย่าตัวสนอยู่นาน กว่าสนจะดึงสติกลับมา “ ต้น....ทำไมไม่รับโทรศัพท์กูเลยว่ะ โทรไปตั้งหลายรอบ“
“ ก็กูสอบเก็บตัวทั้งวัน กูจะไปมีเวลาโทรหามึงได้ไงว่ะ “
“ นี่มีแค่กูคนเดียวหรอว่ะ... “ สนเอะใจอยู่บ้าง ว่าทำไมไม่มีใครมาส่งต้นเลย
“ แค่มึงก็พอแล้ว “ คำพูดสั้นๆ แต่สนกลับรู้สึกชื่นใจสุดๆ
ต้นสังเกตเห็นกระเป๋าใบใหญ่อยู่ข้างๆสน ต้นขมวดคิ้ว ถามสนอย่างสงสัย “ สน....มึงแบกกระเป๋ามาทำไมว่ะ “
“ กูจัดกระเป๋าให้มึง …มึงเอาโหลดเข้าเครื่องด้วยนะ “
“ เห้ย!! มึงจะบ้าหรอ ...กูโหลดไปแล้ว “
“ แล้วกระเป๋าใบนี้ล่ะ “
“ กูจะแบกขึ้นเครื่องไปด้วย “
“ ก็ดี แบกของกูไปด้วย ...กูจัดให้มึงทั้งวันเลยนะ “
“ เอางั้นเหรอ....ดูหน่อยซิ ว่ามึงเตรียมอะไรมา .....เดี๋ยวไม่ใช่ กูโดนด่านศุลกากรจับ เพราะมึงแอบซ่อนยาบ้าไว้ในกระเป๋ากู “
สนขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับมัน แต่ก็แจกนิ้วกลางให้มันไปเป็นรางวัล
ต้นค้นกระเป๋าก็ต้องตกใจ ในความตั้งใจในการจัดกระเป๋าของสน ขนาดเสื้อกันหนาว ยังเลือกโทนสีเบสที่ต้นชอบอีกด้วย
“ โห กูไปต่างประเทศนะ ไม่ใช่ย้ายบ้าน ”
“ เป็นไงล่ะ กูจัดทั้งวันเลยนะเว้ย “
“ เออ... กูเชื่อ “
“ อยากได้อะไรอีกป่ะ กูจะไปซื้อให้ “
“ กูหิวน้ำอ่ะ...เดี๋ยวกูไปซื้อแป๊บนึงนะ ฝากเฝ้ากระเป๋ากูหน่อยดิ “
สนพยักหน้าเบาๆ ต้นยิ้มอ่อนๆให้ เดินไปซื้อน้ำซักพัก
สนลืมไปว่า มีของบางอย่างที่สนอยากให้ต้น แต่ไม่มีที่พอไว้ยัดใส่กระเป๋า
สนเป็นสิ่งเดียวที่ต้นอยากเจอมากที่สุดในเวลานี้
......จากสิ่งที่พี่โจ้เขียนย้ำเตือน สนจึงเลิอกให้รูปถ่ายพร้อมกรอบรูปให้แก่ต้นเป็นที่ระลึก หวังว่าต้นคงจะชอบนะ
สนเลือกรูปถ่ายของต้นกับสนยืนกอดคอ สบตาส่งยิ้มให้แก่กันอย่างเป็นธรรมชาติ สนใช้รูปถ่ายแทนคำขอบคุณ
สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา สนรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากๆ ที่ได้มีคนอย่างมันเป็นเพื่อน
สนสอดรูปลงในช่องกระเป๋าด้านหน้าอย่างลับๆ แต่กลับพบว่า มีรูปถ่ายเป็นจำนวนมากอยู่ในช่องกระเป๋าด้านหน้า
เพียงแค่เห็นแว็บแรก สนถึงกับต้องปิดปากอย่างตกใจ ต้นเก็บรูปถ่ายตอนที่ต้นชวนสนไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกันครั้งล่าสุด
ใส่ไว้ในกระเป๋าเป็นคอลเลคชัน สนหยิบรูปดูทีละใบก็เห็นรูปใบหนึ่งที่เขาต้องหยุดดูอยู่นาน
มีรูปใบหนึ่งที่สนสะดุดตาเป็นพิเศษ ใช่แล้ว ...มันคือรูปเดียวกับที่สนจะมอบให้ต้นนั่นเอง
... รูปถ่ายของต้นกับสนยืนกอดคอ สบตาส่งยิ้มให้แก่กันอย่างเป็นธรรมชาติ ตอนอยู่มัธยมปลาย ถูกเก็บซ่อนดำมิดไว้ในกระเป๋า
ประหนึ่งเป็นตัวแทนของความรู้สึกที่ดำลึกในใจ สนพลิกหลังรูป เห็นข้อความสั้นๆ ปรากฎด้วยปากกา
กู รัก มึง นะ สน
19/11/2554
...... นี่มึงแอบรักกูมาตั้งนาน งั้นนะสิ
สนแทบไม่อยากเชื่อว่า คนแบบนี้จะมีอยู่บนโลกจริงๆ คนที่แอบรัก ปกป้องดูแลเขามาโดยตลอด
ทั้งๆที่ต้องเก็บความรู้สึกในใจ ตลอดระยะเวลาเกือบ 5 ปี
ณ ตอนนี้ สนรู้แล้วว่า แม้ชีวิตของเขาจะถูกผู้ชายข่มขืนต่อหน้าอริ ก็ไม่เทียบเท่ากับสิ่งที่ต้นต้องเผชิญ
สนทราบถึงความรู้สึกของต้น และเข้าใจว่าทำไมเขาถึงเลือกเดินทางไป เพราะต้นคงไม่อาจทนเห็น
สนกับเปรม คบกันอย่างมีความสุขได้อีกต่อไปแล้ว
แต่ที่น่าสงสารมากกว่า คือ การที่เปรม ได้ชีวิตอยู่กับสนตัวเป็นๆ คบกันได้อย่างเปิดเผย
ในขณะที่ต้น ต้องไล่หาความสุขจากเศษเสี้ยวแห่งความทรงจำจากภาพถ่ายในอดีต
..... มึง รัก กูจริงๆสินะ
..... ทำไมกูถึงโง่แบบนี้ว่ะ ทำไมกูถึงมองไม่ออกเลยว่ะ
..... ต้น !!! กูขอโทษ
…... ตอนนี้กูคบกับพี่เปรมอยู่ กูจะทำยังไงดี
สนแข็งใจตัวเอง เดินค้นหากระดาษและปากกาจากเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์
เขาบรรจงเขียนข้อความสำคัญลงบนกระดาษ พร้อมผนึกลงซอง จดหมายฉบับนี้
..... ต้น มึงยังไม่สายเกินไป มึงยังมีโอกาสอยู่นะ
ต้นวิ่งกลับมา ด้วยอาการหอบเบาๆ
“ โทษทีว่ะ..แฮ่...แฮ่...กูไปซื้อน้ำชั้นล่างไกลชิบหาย ลิฟต์แม่งจะมาเจ๊งอะไรตอนนี้ด้วยว่ะ “
ต้นซื้อน้ำเผื่อให้สน พร้อมกับแซนวิซให้สนรองท้อง แต่สนเมินของกินเหล่านั้นไปเสียสิ้น
ต้นชำเลืองนาฬิกาจวนจะขึ้นเครื่องแล้ว “ กูต้องรีบไปแล้วว่ะ สน...... “
สนรู้สึกสั่นไหว ตอนนี้เขาอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ เขาอยากจะกอดต้นอยู่เต็มแก่ แต่เพราะตอนนี้
เขายังคบกับเปรมอยู่ ทำให้เขายั้งตัวเองไม่ให้ทำตามที่ใจปรารถนา
“ เดินทางดีๆนะ......ว่าแต่.....มึงจะกลับมามั๊ย “
“ กลับสิ มีอะไรหรอ “
“ กระเป๋ามึง พกอะไรไปบ้าง “
“ ก็เหมือนมึงนั่นแหละ เสื้อผ้า หนังสือ และก็ของใช้ ...ก็แค่นั้น “
…... ในที่สุด มึงก็โกหกเป็นแล้วนะ ต้น
...... โกหกทั้งๆที่รู้ว่า ความจริงแล้ว มึงรักกูมาโดยตลอด
“ กูต้องไปแล้วแหละสน ไว้เจอกันนะ “
สนไม่อยากให้ต้นไปเลย “ ต้น..... อย่าพึ่งไป “
สนยื่นซองจดหมายให้ต้น ต้นรับซองมาทำท่าจะแกะออกมา
“ อย่าพึ่งแกะ!!! ….กูขอร้อง “
ต้นหยุดแกะซอง ฟังสนพูดต่อ
“ ต้น.....พอถึงเมืองนอก ค่อยเปิดอ่านนะ ....สัญญากับกูสิ..ว่าจะทำตามที่กูบอก “
สนจ้องตาเขม็งอย่างจริงจัง ต้นพยักหน้าเบาๆ ไม่พูดอะไรออกมาอีก ต้นพับจดหมายเก็บไว้กับตัว
“ สน....ขอบใจนะที่อุตส่าห์มาส่ง “
ต้นฝืนยิ้มออกมา น้ำตาคลอเบ้าเต็มสองตา ต้นสูดหายใจเข้าแรงๆ อย่างน้อยก็ขอกลั้นน้ำตาให้นานที่สุด
สำหรับต้น เขาคงอยากร้องไห้ในเครื่องบิน ดีกว่ามาเสียน้ำตาตอนนี้
ต้นยิ้มให้บางๆก่อนจากกัน เดินแบกกระเป๋าเดินเข้าด่านตรวจศุลกากร เขาเลือกที่จะไม่หันหลังทักทายสนแต่อย่างใด
ทิ้งให้สนยืนเฝ้ามองอยู่ฝ่ายเดียว จนต้นเดินจากลับสายตาไป
สนก็แทบเก็บน้ำตาไว้ไม่อยู่ ที่แท้.......ต้นก็เป็นผู้ชายธรรมดาที่ เสียใจเป็น ร้องไห้เป็น เพียงแต่เก็บอาการไม่ให้ใครเห็น
...... ขอบใจนะ ต้น ที่ทำให้กูรู้ว่าความรัก คือ อะไร
...... ตอนนี้ กูรักมึงแล้วว่ะ
.
.
.
.
.
To Be Continue
-
ทำไมอ่านแล้วรู้สึกเศร้าจัง,,,
-
:call:
-
:L2: :L2: :L2:
กลับมาแล้วนะคร้าบบบผม
หวังว่าผู้อ่านทุกท่าน ที่อุตส่าห์อ่านนิยายจนมาถึงตอนนี้
จะมีความสุขที่ได้อ่านนิยายนี้ต่อไปนะครับ
ตอนนี้สั้นหน่อยนะครับ ไว้ตอนหน้าจะเขียนให้ยาวเลย ^0^
Chapter 26 ตื่นจากฝันร้าย
ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
......กลั้นน้ำตาไว้ อย่าให้สนเห็นเด็ดขาด
ต้นเตือนสติกับตัวเอง อย่าแสดงความอ่อนแอให้มันเห็นเด็ดขาด เขาเดินจากสนมา รู้สึกน้อยใจในโชคชะตาตัวเอง
เขาตัดพ้อกับตัวเอง จนไม่เหลือคุณค่าในตัวเองอีกต่อไปแล้ว
......แต่จะไปมีประโยชน์อะไร ในเมื่อสนกลายเป็นของเปรมไปแล้ว
......กูมาช้าเกินไป กูไม่น่าเสียเวลาไปคบขวัญเลย
......ทำไมกูต้องโดนกลั่นแกล้งแบบนี้ด้วย
ชีวิตต้นวนเวียนอยู่กับความเสียดายเดิมๆ บางทีต้นคงคิดไว้ว่า ชีวิตยังมีอะไรมากกว่านี้
เขาแอบหวังเล็กน้อยว่าการเดินครั้งนี้จะเป็นยาใจสำหรับเขา
ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก ว่าการไปเมืองนอกไม่ได้ช่วยให้เขาลืมความเจ็บปวดได้เลย
ต่อให้ห่างไกลแค่ไหน ก็ไม่อาจลืมสนไปได้แม้เพียงเศษเสี้ยววินาที
นี่ไม่ใช่ชีวิตที่เขาต้องการ เขาแค่หลอกตัวเองว่ามีความสุขกับการไปเมืองนอก
.......บางทีหลอกตัวเองว่ามีความสุข อาจจะทำให้เราเจ็บปวดน้อยลงก็ได้นะ
......บางทีกูเป็นเพื่อนกับมันก็ดีแล้วหนิ
ต้นแอบคิดเข้าข้างตัวเอง หาเหตุผลนานามาปลอบตัวเองให้หายเศร้าระหว่างเดินทาง
เขาเดินทางมาถึงออสเตรเลียกว่าสิบชั่วโมง เขาลงจากเครื่องด้วยอาการอ่อนเพลีย เพราะปรับสภาพอากาศไม่ทัน
แต่ถึงเหนื่อยอย่างไร เขาก็ไม่รอช้า รีบเปิดซองจดหมายตามที่ สนบอกไว้ ใจต้นสั่นระริก ในมือกำจดหมายแน่นเต็มมือ
ต้นค่อยๆเปิดอย่างช้า แม้ในใจอยากรู้อยู่เต็มอก
เขาอ่านจดหมายเสร็จ ก็แทบก้มกราบไปกับพื้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกหลุดพ้นจากฝันร้ายซะที
ถึงต้น
ณ วินาทีที่กูเขียนจดหมายฉบับนี้ กูตัดสินใจครั้งสำคัญแล้วว่า
กูจะเลิกกับพี่เปรม….
มึงไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรกูอีกแล้ว
กูพยายามหาเหตุผลว่าทำไม มึงดูแลกู และปกป้องกูจากอันตรายรอบข้าง
แต่ในที่สุด กูรู้คำตอบแล้ว
กูไม่เคยคิดเลยว่า จะมีวันนี้
วันที่ กูรักมึงสุดหัวใจ เหมือนที่มึงแอบรักกูมาโดยตลอด
ในระหว่างที่มึงไปเรียน กูขอเวลา จัดการเคลียร์ปัญหากับพี่เปรมให้หมด
มึงมีหน้าที่เรียนก็ตั้งใจเรียน เก็บประสบการณ์ดีๆกลับมาเล่าให้ฟังด้วยนะ
หลังจากที่กูเลิกกับพี่เปรม
จะโสดหรือไม่
ทั้งหมดขึ้นอยู่กับมึง
กูอยากให้มึงสนใจเรื่องเรียนเป็นหลัก มึงยังไม่ต้องตอบกูตอนนี้ กูอยากให้มึงใช้เวลาอยู่กับตัวเองบ้าง
ยังไงซะ....กูเคารพการตัดสินใจของมึง
กูจะรอคำตอบจากปากมึง ในวันที่มึงกลับมา
จาก สน
ต้นแทบทิ้งหัว อ่านจดหมายพร้อมสีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จดหมายนี้มีพลังวิเศษ ทีแรกต้นอ่อนเพลียจากการเดินทาง
แต่พอได้อ่านจดหมายฉบับนี้ เลือดสูบฉีด ใจสั่นระดับล้านริกเตอร์ เขาดูสดใสราวกับนอนหลับมาเต็มอิ่ม
ต้นอ่านจดหมายทุกบรรทัด ยังไม่หนำใจ.....ต้องกลับวนไปอ่านบรรทัดแรกใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จดหมายฉบับนี้ดูทำให้เขาตื่นเต้นกว่าการได้ไปเรียนเมืองนอกซะอีก
ต้นกำจดหมายแน่น แววตาเปล่งประกายไปด้วยความหวัง
..... มึงรักกูแล้วจริงๆ
..... กูไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย
กูรักมึงสุดหัวใจ เหมือนที่มึงแอบรักกูมาโดยตลอด
..... ทำไมกูชอบประโยคนี้ของมึงจัง
กับแค่กระดาษใบเดียว.... ต้นยังตื่นเต้นขนาดนี้ แล้วถ้าได้ฟังคำบอกรักจากสนจริงๆ
ไม่รู้ว่า ต้นจะหัวใจวายตายไปต่อหน้าคนรักหรือเปล่า
ต้นเก็บจดหมายนี้ ถ่ายรูปจดหมายด้วยความคลั่งไคล้ แน่นอนถ้าต้นยังเก็บสมุดโน๊ตอยู่ล่ะก็
จดหมายนี้คงไม่พ้นมือต้นถูกแปะลงในไดอารี่เป็นแน่แท้
..... กูจะกลับไปเลยดีมั๊ย
….. ไม่ได้ เราต้องทำตามที่สนบอก
….. รอให้มันบอกเลิกเปรม คราวนี้สน มึงจะได้เป็นของกูอย่างไร้ข้อกังขา
ต้นเปิดแอพปฏิทินมาดู พยายามหาวันหยุดเพื่อกลับไปหาท่านสน
..... อีกตั้ง 2 เดือนเลยเหรอว่ะ
..... เชี่ย!!! กูต้องกลับไป ให้กูรอตั้งสองเดือน กูทำไม่ได้หรอก
..... ถ้ากูไม่รีบไป มีหวังโดนคนอื่นคาบสนไปแดกแน่เลย
…. ช่างแม่ง!!! เรื่องเรียนเมืองนอก ไว้โอกาสใหม่มีเยอะแยะ ตอนนี้กูขอโฟกัสเรื่องความรักก่อนนะ
ต้นตัดสินใจทำเรื่องขอสละสิทธิ์ทุน โชคยังดีที่เขาสามารถบอกเลิกสัญญา แม้ว่าจะโดนริบค่ามัดจำไปหลายหมื่นก็ตาม
ต้นดำเนินเรื่องอยู่แค่ไม่กี่วัน ก่อนจองตั๋วเที่ยวบินเดินทางกลับไทย
..... รอก่อนนะ สน!!! กูมาแล้ว
..... ถึงเวลาแล้วที่กูต้องสารภาพรักกับมึงซะที
.
.
.
.
To Be Continued
-
ต้น. ผู้ชายแสนดีที่รักมั่นคง
-
สั่นเจงๆด้วย :sad4:
-
ลุ้นระทึก :ling1: :ling1: :ling1:
ต้น สน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ไรท์รักสิ่งแวดล้อม รักโลกเจงๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ต้นกลับมาแล้ว สนจะทันเคลียร์กับเปรมหรอ???
-
สรุปต้นเป็นพระเอกสินะ
งั้นขออนุญาติรออ่านตอนจบเลยค่ะ
-
Chapterนี้ ขอเอาใจนักอ่านทุกท่าน
มาอ่านให้หนำใจ ถือซะว่าชดเชย Chapter ที่แล้วนะครับ... :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
Chapter 27 รักกันเสียที
ต้นรอเที่ยวบินเกือบสัปดาห์กว่าจะได้ตั๋วมา ทำเอาต้นกระสับกระส่ายอยู่ไม่น้อย
เขารีบเดินทางกลับมาไทย เขาตั้งหน้าตั้งตารอจนอดใจไม่ไหวที่จะได้สารภาพรัก ใบหน้าหนึ่งเดียวที่เขากำลังคิดถึงอยู่ตอนนี้
.......คือ สน คนเดียวเท่านั้น
ต้นโบกแท็กซี่เดินทางไปยังบ้านสนทันทีพร้อมซื้อดอกกุหลาบแดงช่อใหญ่ไปด้วย ต้นมาถึงหน้าบ้านของสน มองลอดผ่านบานกระจก เห็นสนกำลังกินเค้กอยู่บนโต๊ะรับแขก โอกาสเป็นใจต้นเสียเหลือเกิน ต้นรีบเดินตัดผ่านสวนหน้าบ้านเปิดประตูเข้าไป
เขาก็ต้องช็อคกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า แม้เพียงแค่ไม่กี่วินาที แต่เป็นช่วงเวลาแสนนานหลังบานประตูเผยให้เห็นชายปริศนา
ถือช้อนกำลังป้อนเค้กให้สน สนอ้าปากกินเค้ก ทั้งสองคนผลัดกันป้อนเค้กด้วยท่าทางสนิทสนมเกินเพื่อน
“ พี่สน ขอบคุณนะครับ “
“ บีม เค้กนี่อร่อยเนอะ วันหลังพี่ซื้อมาให้อีกนะ “
" แพงนะพี่ "
" โหหหหห แพงที่ไหนกัน....ซื้อให้บีมเป็นโหลยังได้เลย"
“ แต่ตอนนี้ ช่วยป้อนให้ผมอีกคำหน่อย“
“ เอาเชอร์รี่มั๊ย “
“ เอาครับพี่ “
…. สน หมายความว่ายังไง
.... กูกลับมาหามึง เพื่อมาเจอมึงสวีทกับคนรักอย่างงั้นหรอว่ะ
.... กูพอแล้ว
.... กูยอมแพ้
.... มึงเลิกกับเปรมจริง แต่มึงก็ไปมีคนใหม่
.... ทำไมกูถึงหลงเชื่อจดหมายของมึงได้ว่ะ
ต้นรู้สึกต้นหวังไร้เรี่ยวแรงถึงขนาดต้องใช้มือยันกำแพงประตู
มืออีกข้างปล่อยช่อดอกกุหลาบใหญ่ร่วงลงสู่พื้น กลีบดอกไม้กระจัดกระจายเกลื่อนปากประตู
กลีบกุหลาบแดงปลิวว่อนเห็นเป็นที่สะดุดตา สนหันควับเห็นต้นยืนอยู่ตรงประตู
สนยืนตาค้างตกใจเมื่อได้เห็นต้นกลับมาโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า
“ ต้น.... นี่มึงกลับมาแล้วหรอ “
“ ..... “
“ ต้น มึงเป็นอะไร “
“ ฮือ....สน..กูรักมึง.....แต่กูแพ้แล้ว...กูแพ้...ฮืออออ “
ต้นวิ่งออกไป เขาไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน เขาแค่ออกไปจากตรงนั้น ออกไปจากฉากบ้าๆแบบนั้น
“ ต้น.... “
ต้นได้ยินเสียงของสนไล่หลังตามมา
ต้นหันกลับไป ตัดพ้อสนอย่างผิดหวัง
“ ฮือ .....ฮือ...... มึงกลับไปอยู่กับแฟนมึงเถอะ ...กูจะกลับบ้าน “
สนรีบเดินเข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง แปลกใจมากที่เห็นต้นร้องไห้ ต้นพยายามดิ้นตัวหลุดออกจากพันธนาการ
“ มึงปล่อยกู “ ต้นดิ้น แต่ก็ไร้เรี่ยวแรง เหมือนเขาแบกรับความเครียดมากเกินจนแข้งขาอ่อนล้าหมดแรงยืนด้วยซ้ำ
สนกอดต้นแน่นกว่าเดิม ร่างเล็กๆของสนพ่นคำพูดออกมา
“ เดี๋ยวก่อนมึง....หมายความว่าไง กูยังโสดอยู่นะ “
“ มึงเลิกโกหกกูได้แล้ว ....กูจะกลับบ้าน “
สนเดาออกเลยว่า ต้นกำลังเข้าใจผิดอยู่
“ อ๋อ..กูเข้าใจแระ...นั่น บีม น้องรหัสกูเอง กูให้มันมาช่วยซ่อมรถให้ “
ต้นปาดน้ำตา “ คิดว่ากูโง่หรอ มึงป้อนเค้กให้ทำไม “ เสียงสะอื้นของต้นเบาลง
“ ก็มันซ่อมรถให้ กูก็เลยซื้อเค้กให้มันแทนไง มือมันเลอะจารบีเว้ย กูต้องป้อนให้มันดิ “
“ พวกมึงดูสนิทกันมากเลยสินะ “ ต้นตัดพ้อเบาๆ
“ พอๆ ...หึงไม่เข้าเรื่อง “
“ กูมาขัดจังหวะมึงใช่มั๊ย “
.....ไปกันใหญ่แล้วต้น มึงกำลังเข้าใจผิดอยู่
“ เฮ้อ ....กูเหนื่อยใจกับมึงจริงๆ ....มึงไปล้างหน้าในบ้านกูเถอะ..ตามมา “
ต้นเดินคอตกตามสน เข้าไปในบ้าน ผ่านรถที่บีมซ่อมให้อยู่ ยังมีกล่องเครื่องมือช่างวางไว้ตรงกระโปรงรถ
สนเปิดประตูออก เห็นบีมกำลังกินเค้กส่วนที่เหลือ บีมเงยหน้าก็ตกใจที่เห็นสนพาใครก็ไม่รู้เข้ามาในบ้าน
“ ต้น นี่บีม น้องรหัสกูเอง “ ต้นยกมือไหว้ แต่เสียงมันยังสะอื้นอยู่
บีมยกมือไหว้รุ่นพี่ทั้งสองคน “ สวัสดีครับ...”
บีมทำท่าสงสัยว่าคนข้างๆสนเป็นใคร
สน อมยิ้มพร้อมทั้งแนะนำต้นให้บีมรู้จัก
“ บีม... พี่จะแนะนำให้รู้จัก “
“ นี่ต้น....แฟนพี่เอง “
ประโยคนี้ทำให้ ต้นถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ น้ำตาแห่งความดีใจ ต้นแทบจะเข้าไปโผกอดท่านสน
เขาไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึง วันที่เขารอคอยนานนับหลายปี ต้นอยากกอดเมียรักสุดใจ ปรี่ตัวเข้าไปกอด
แต่ท่านสนผลักร่างต้นออกไป ก่อนหันหน้าไปคุยกับบีมอีก
“ เป็นไง แฟนพี่หล่อป่ะ เสียอย่างเดียวขี้แยไปหน่อย “
ต้นปาดน้ำตา ยืนยิ้มให้ท่านสน ดูเหมือนท่านสนพยายามหลบสายตา ไม่กล้าสบตาตรงๆ
“ ผมเคยเห็นพี่คนนี้ ตอนนี้พี่เค้าเรียนอยู่ปี 3 ใช่มั๊ยครับ “
“ ใช่ แต่ตอนนี้ เค้าอยู่ปีเดียวกับพี่แล้ว “
ต้นอยู่ในภาวะที่เขาไม่คุ้นชิน ภาวะของคนมีความรัก หน้าตาเคลิบเคลิ้มอิ่มสุขอย่างประหลาด
……กูรอวันนี้มานานมากเลยนะสน กูรักมึง ...รักมึงสุดใจเลยว่ะ
“ ต้น....มึงไปล้างหน้าก่อนไป “
“….. “ เสียงหัวใจของเขาเต้นดังก้องสนั่นหู กลบเสียงเรียกของท่านสนไปเสียได้
“ ไอต้น... “ สนเดินเข้ามาเขย่าต้น ต้นคืนสติกลับมาได้
ต้นเชื่อฟังสนแต่โดยดี เดินเข้าไปล้างหน้าล้างตา ต้นเดินเข้าไปในห้องน้ำทันทีที่ปิดประตู ต้นยกกำปั้นเขย่าดีใจ
......กูฝันไปใช่มั๊ย
ต้นลองตบหน้าตัวเองทั้งสองข้าง
….โอ๊ย เจ็บจริงเว้ย กูไม่ได้ฝันไป
.....แสดงว่า ฝันของกูเป็นจริงแล้ว!!!!
ต้นดูภาพสะท้อนตัวเองในกระจก สังเกตเห็นว่ารอยยิ้มของตัวเองในครั้งนี้ ไม่ใช่การเสแสร้ง แต่เป็นรอยยิ้มจากความสุขที่แท้จริง
ต้นเดินออกจากห้องน้ำ เห็นบีมล้างจานอยู่ในห้องครัว ในขณะที่สนเก็บกลีบดอกกุหลาบตามพื้นทางเดิน
บีมเห็นต้นเดินออกมาจากห้องน้ำ เหมือนรู้งาน ปล่อยให้ต้นกับสนอยู่ด้วยกันตามลำพังจะดีกว่า
บีมให้สนรับช่วงต่อล้างจานที่เหลืออยู่ ต้นไม่รอช้าเข้าไปสวมกอดสนจากด้านหลัง ซบแผ่นหลังของท่านสน
สนรับรู้ถึงความรักของอีกฝ่ายจากการกอด ต้นพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกระซิบไปที่ข้างหูว่า
“ กูรักมึงนะ สน “
“ เออ กูรู้แล้ว ย้ำอยู่ได้ “
“ กูเป็นแฟนมึงนะ “
“ กูขี้หึงนะ มึงจะทนได้หรอว่ะ “
“ ทนได้ครับ ....เมีย “
.....เมียเหรอ สนมองค้อนอีกฝ่าย “ ใครเมียมึง กูเป็นแฟนมึง...แต่ไม่ใช่เมียมึงแน่ “
“ หมายความว่าไง อ่า....สน O [ ] O “ ต้นเอะใจ ไม่สิตกใจมากกว่า เมื่อได้ยินท่านสนเอ่ยออกมา
“ มึงแหละเป็นเมียกู เห็นตัวใหญ่แบบนี้.....ใจมึงโคตรบอบบางเลยว่ะ “
“ ไม่เอาดิสน มาเป็นเมียกูเถอะ...นะ..นะ...นะ...นะ “
“ ฝันไปเถอะ กูอ่ะ...ผัวมึง กูอยากได้เมียหล่อซะครั้ง มึงช่วยสนองกูด้วยล่ะกัน “
ต้นกอดรัดท่านสนแน่นกว่าเดิม แสดงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่
“ ปล่อย!!.... กูจะล้างจาน ทำตัวเกะกะชิบหาย “
ต้นแอบบ่นในใจ เอ๊ย ทำไมวันนี้เมียกูดุจังว่ะ แล้วมึงคิดอะไรถึงอยากจะมาเป็นผัวกู
แล้วที่น่าแปลกกว่า คือ สนไม่มีอารมณ์ซึ้งเลยหรอว่ะ ปกติคนเป็นแฟนกันวันแรก ต้องหวานใส่กันไม่ใช่หรอ
“ ตะเองพอก่อน เดี๋ยวเค้าช่วย... “
สนวางจานลงอ่าง ก่อนเขกกบาลต้นไปทีนึง
“ โอ๊ย!! สน..กูเจ็บ!! “
“ ตะเองพ่อง!! ไม่ต้องมาพูดแบบนี้กับกูด้วย...กูไม่ชิน “
แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ
“ ทำไมเหวี่ยงจังเลย.....บอกเค้าหน่อยดิ“
สนดูเหมือนจะชอบเวลาต้นทำเสียงออดอ้อน เขาเผยรอยยิ้มชั่วครู่ ก่อนเปลี่ยนสีหน้ามาเคร่งขึมเหมือนเดิม
“ เลิกจีบปากจีบคอได้แระ ……..กูรู้นะว่ามึงแอบถ่ายรูปกู.....โรคจิตว่ะ “
“ กูขอโทษ....กูเอาไปทิ้งก็ได้ “
ปกติต้นไม่เคยขอโทษใครง่ายๆอยู่แล้ว พอสนได้ยินคำขอโทษก็ใจอ่อนอย่างง่ายดาย
“ ถ้ามึงชอบก็เก็บไว้ดิ “
จู่ๆ ต้นนึกขึ้นได้ลืมถามเรื่องสำคัญไปเสียได้
“ แล้วเรื่องเปรม กับ มึง.... “
สนพูดขัดทันที เพราะรู้อยู่แล้วว่ายังไงต้นจะต้องเอ่ยถามเรื่องนี้
“ ก็กูบอกว่าโสดไง ....เรื่องนั้นไว้ค่อยคุยทีหลัง....ว่าแต่มึงหนีเรียนมาล่ะสิ “
" กูสละทุนไปแล้ว "
" เห้ย!!! ทำไมว่ะ "
" กูอยากอยู่กับมึงอ่ะ "
" มึงล้อเล่น ใช่มั๊ย "
" ไม่ กูพูดจริง ....เพราะกูอยากอยู่กับมึง "
สนมองต้นตาละห้อย เหนื่อยใจกับความคิดโง่ๆของมัน
" ไอควาย!!! โอกาสดีๆ มึงทิ้งไปได้ไงว่ะ..... "
" ไม่ทันแล้วแหละ ถึงกูไปเรียนที่โน่นใหม่ ก็คงได้เรียนอย่างมากแค่สามเดือน "
" ไปเรียนซะ ไม่งั้นกูบอกเลิกมึงแน่ "
" สน....อย่าใจร้ายกูดิ "
“ มึงคิดว่าถ้าไปอยู่ที่โน่น กูจะไปมีคนใหม่หรอ “ สนถามอย่างเป็นห่วง
“ ไม่ใช่อย่างงั้น...แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่ะ....กูอาจทำตัวงี่เง่าไปหน่อย แต่มึงเข้าใจความรู้สึกกูใช่มั๊ย“
…….กูกลัวมึงจะไปมีคนใหม่จริงๆแหละ ก็มึงน่ารักขนาดนี้ ใครๆก็อยากจีบมึงนะสิ
" กูเคยเจ้าชู้มาก่อน กูพอจะเข้าใจ แต่ขอพูดอะไรซักอย่างเกี่ยวกับทุนของมึงนะ ทุนที่มึงได้มา กูบอกเลยว่ามีแต่คนแย่งสมัคร
ในเมื่อมึงได้ทุน มันเป็นสิทธิ์ของมึงอยู่แล้วที่จะทำตัวตามใจตัวเอง....กูห้ามไม่ได้หรอก แต่ถ้ากูสงสารคนอื่นที่ไม่มีโอกาสได้
สัมผัสชีวิตต่างแดน.....มึงอ่ะลองไปคิดให้ดี....ไม่เห็นแก่กู ก็เห็นแก่อาจารย์มหาลัยที่ต้องบากหน้าไปขอทุนให้มึงหน่อย "
สนตำหนิต้นอยู่นาน ต้นรับฟังสนแบบไม่เถียงเลยซักคำ มันด่าก็เพราะหวังดีทั้งนั้น
สนด่ามันเสร็จก็เอื้อมมือไปหยิบฝอยขัดหม้อมาขัดฝาหม้อต่อ
ต้นอยากให้สนเบี่ยงสมาธิเสียบ้าง หยุดทำตัวเป็นแม่ศรีเรือนตอนนี้จะได้ไหม
“ นี่สน... กูซื้อของมาฝากด้วยนะ “
ต้นปลดวัตถุสีเงินรอบคอตัวเอง วัตถุหลุดออกมาเป็นเส้นสีเงินส่องแสงประกาย สนชะเง้อดูว่ามันคืออะไร
“ ดูสิ น่ารักป่ะ “
ต้นโชว์จี้เงินแกะสลักเป็นรูปจิงโจ้ น่ารักเหมาะกับสนสุดๆ ต้นคล้องจี้ให้สน ดูท่าทางสนจะชอบจี้มากเลย
สนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พึงพอใจเป็นอย่างมาก “ กูชอบว่ะ ...ขอบใจนะ “
“ คบกับกูแล้ว กูจะเลี้ยงมึงทั้งชีวิตเลย ดีป่ะๆ “
“ มึงยังแบมือขอเงินพี่ชายอยู่เลย ยังมีหน้ามาเปย์กูอีก “
“ โทดทีนะ จี้สวยๆอันที่มึงใส่ ....มาจากเงินกูเอง “
“ เหรอ!! “ สนทำตัวไม่เชื่อ ยื่นหน้าย่นจมูกใส่
“ เออ กูได้มาจากการเล่นเปียโน ……..ว่าแต่ของกูล่ะ “
สน เขกหัวท่านต้นไปอีกรอบ
“ ไม่มีเว้ย กูไม่รู้ว่ามึงจะกลับมาวันนี้หนิ “
“ งั้นกูขอตูดมึงเป็นรางวัลได้ป่ะ “
“ ทะลึ่งนะมึง ….... อยากโดนกระทืบตายรึไง “
“ ได้เลย งั้นช่วยเอาตูดฟิตๆของมึง กระทืบค_ยกูที “ ต้นกลับมาเป็นคนกวนตีนเหมือนเดิมอีกแล้ว
“ ไอเหี้ย!! “ สนด่าแบบสะใจมาก แต่สนก็ดูมีความสุข เวลาได้เห็นต้นกวนตีนแบบนี้ แสดงว่ามันมีความสุขมากๆ
ต้นก็ดูไม่ได้สนใจคำด่าอะไร ตอนนี้โลกของต้นกลายเป็นสีชมพูไปหมดแล้ว
ต้นสางผมหนุ่มร่างเล็ก ย่อเข่าลงมาจนระดับสายตาตรงกัน ต่างฝ่ายต่างมองประสานกัน
แววตาทั้งสองแตกต่างจากเมื่อครั้งยังเป็นเพื่อน แววตาบอกให้เห็นถึงอุปสรรคกว่าจะมาถึงจุดนี้
ทั้งสองต่างสูญเสียไปกันตั้งเท่าไหร่ บรรยากาศเงียบสงัด เหลือเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองสอดรับรวมกันเป็นหนึ่ง
ต้นเอ่ยปาก “ สน....ขอบคุณนะ ที่ให้โอกาสกู “
สนเอะใจ ที่ต้นเปลี่ยนอารมณ์ไวปานสายฟ้าแลบ
“ กูต้องขอบคุณมึงมากกว่า …ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา “
ปกติด่ากันเป็นกิจวัตร พอได้ฟังคำชมบ้างนิดบ้างหน่อย ทำตัวไม่ถูกจนเขินหน้าแดงกันทั้งคู่
“ สน....กูรักมึงมานานมากแล้ว.....กูไม่เบื่อที่จะพูดคำนี้ออกมาเลย “
“ มึงแน่ใจใช่มั๊ย ว่ามึงรักกูจริง ....ไม่ใช่แบบขวัญ “
“ กูแน่ใจ จริงๆนะ “ ต้นประหม่าเล็กน้อย กลัวท่านสนเข้าใจผิด
“ อื้ม.... งั้นกูจะเป็นเด็กดื้อของมึงตลอดไปนะ “
สนประคองใบหน้าต้น มอบรอยจูบแสนเร่าร้อนให้กับต้นแบบไม่ทันตั้งตัว ต้นรับสัมผัสแรกแบบไม่คุ้นชิน
ก่อนเลือกที่จะปิดตาลงพร้อมเปิดปากรับจูบอย่างเต็มใจ สนบรรจงสอดลิ้นรุกเร้าอีกฝ่าย ต้นหน้าแดงก่ำเลือดสูบฉีดผิดปกติ
หัวใจสั่นระริก สนค่อยๆเปิดปากออก
“ อ๊า...... “
ทั้งสองจูบกันจนแทบไม่มีอากาศหายใจต้องพักยกมาสูดอากาศ
สนละริมฝีปากออก พร้อมเงยหน้ามองต้น คนรักที่เขารักสุดหัวใจ สนลูบหน้าไปที่แก้มต้นเบาๆ
เผยรอยยิ้มอ่อนโยนแบบพิเศษที่เพื่อนธรรมดาไม่มีวันได้เห็น รอยยิ้มสนดูมีเสน่ห์ตราตรึงอีกฝ่ายให้ชะงักงัน
“ สนรักต้นนะ.... “
สนดึงร่างต้นมาหอมแก้มดังฟอดใหญ่ ต้นหน้าแดงเต็มไปด้วยความเขิน ไม่เคยเห็นสนพูดดีแบบนี้มาก่อน
ทั้งสองคนไม่เคยพูดจาดีๆต่อกัน แต่เวลาจูบกัน ทั้งสองคนรู้ว่าควรทำอย่างไรให้อีกฝ่ายมีความสุข
ต้นรับจูบของสนอย่างดูดดื่ม ใช้ลิ้นเย้าแหย่อีกฝ่ายให้รุกเข้ามาอีก
......... แต่เดี๋ยว ท่านสนบอกว่า ตัวเองจะเป็นผัว งั้นกูก็ต้องเป็นเมียท่านสนหรอว่ะ
......... ช่างเถอะ ตอนนี้ได้เป็นแฟนกันแล้ว เรื่องอื่นไม่สำคัญ
ต้นจะเดินเกมรุกเข้าหาสน แต่ก็โดนขัดจังหวะซะได้ บีมเดินเข้ามาดื่มน้ำ เห็นจังหวะจูบกันพอดี
จูบแบบดูดดื่มด้วยนะสิ แบบนี้แก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้น
สนผลักต้นออกไปเบาๆ ต่างฝ่ายต่างทำท่าทางเลิกลั่ก ทั้งสองคนทำอะไรไม่ถูก
“ เอิ่ม ท้องฟ้าสวยดีนะ ...ช่ายมั๊ยต้น “
……… เชี่ย สนมึงถามอะไรแบบนี้
“ อืม..สวยดีๆ “
........ ตอแหลโคตร เกือบจะได้เสียกันอยู่รอมร่อ
…...... ทั้งสองคนเข้ากันได้ดีกว่าที่คิด ...ใครจะมาชมว่าท้องฟ้าสวยในบ้านว่ะ ถามจริง!!
“ ผมอยู่ที่ห้องนั่งเล่นนะพี่สน พวกพี่ทำอะไรตามสบายได้เลยนะครับ “
บีมชำเลืองมองพี่รหัส แอบอมยิ้มอย่างมีเลศนัย บีมพยักหน้าเดินออกไป เพราะไม่อยากขัดจังหวะความสุขทั้งสองไปมากกว่านี้อีก
บีมเดินออกไปนั่งกินขนมในห้องนั่งเล่น พร้อมเสียงสองหนุ่มที่ดังไล่หลังเป็นเสียงแบล็คกราวน์จางๆ
ต้องเงี่ยหูฟังถึงจะได้ยิน เท่าที่ได้ยิน คงไม่ใช่แค่จูบแล้วแหละ ต้องมีไซร้ซอกคอ ลามไปถึงใต้เข็มขัดบ้างแล้วล่ะ
“ มึงรักกูตอนไหน “
“ ไม่รู้เว้ย....รู้ตัวอีกทีก็รักมึงไปแล้วว่ะ “
“ อ่า..งั้นกูจูบมึงต่อล่ะกัน “
“ แค่จูบนะ..ต้น “
“ มากกว่านี้ไม่ได้หรอ “
“ เกรงใจน้องรหัสกูด้วย “
ต้นปลดกระดุมเสื้อนิสิตทีละเม็ด ท่อนบนของท่านสนถูกเปลือยออกมาให้เห็น หุ่นของท่านสนช่างเย้ายวน
ทำเอาต้นหลงใหลไปชั่วขณะ ต้นลงลิ้นตามร่างกาย ท่านสนหลับตาพริ้มเล็ดลอดเสียงครางออกมาเป็นจังหวะเบาๆ
“ ต้นอย่า กูยังไม่พะ...พร้อม อ๊า...อ๊า...อ๊า.... “
สนยังไม่ทันเล่นตัว ก็โดนต้นเล่นงานซะแล้ว
“ อ๊า...... “
ต้นเขี่ยหัวนม ก่อนดูดหมับทั้งสองข้าง ท่านสนสะดุ้งโหยง
“ ชอบมั๊ยครับ “
“ อ๊า....อ๊า..... “
ต้นลงลิ้นสลับจูบเป็นจังหวะ ชำเลืองมองปฏิกิริยาตอบสนองของท่านสนว่าเป็นอย่างไร
“ สน....มึงแม่ง...โคตรน่ารักเลยว่ะ “
สนอายแทบมุดหน้าหนี >///<
“...แรงกว่านี้....ตรงนั้นแหละต้น.....อ๊า...อ๊า...สุดยอดเลย “
“ ชอบให้กัดหูหรอครับ “
“ อ๊า......อ๊า.... “
“ ถามแล้วทำไมไม่ตอบครับ “
“ ชะ..ชอบครับ “ สนพูดจาดีผิดหูผิดตาต่างจากเมื่อกี้นี้
ต้นก้มลงปลดเข็มขัด ท่านสนรู้ว่าต้นจะทำอะไร จึงยั้งมือห้ามไว้
“ เอาเท่านี้ก่อน..นะ...นะ..น้า “
ต้นเงยหน้าเห็นท่านสนอ้อนน่ารักแบบนี้มีหรือจะกล้าปฏิเสธ
“ ก็ได้.....ขอกอดหน่อยเจ้าเด็กดื้อ “
สนแอ่นตัวซบลงที่อก แม้ว่าท่านสนจะเป็นนักเลงเก่า เขาก็รู้วิธีออดอ้อนให้คนรักประทับใจอยู่เสมอ
สนซุกซนเล่นปูไต่ไล่นิ้วไปยังแผงอก ก่อนเงยหน้าประจันกับสายตาของต้นที่มองลงมา
“ ทีจูบไม่เห็นต้องขอเลย “
“ อื้อ...อื้อ....กอดแน่นเกินไปแล้ว “
....ต้นครับ มึงช่วยกอดดูดีๆได้มั๊ย อันนี้เค้าเรียกว่า "รัด" นะครับท่านต้น
“ สน กูมีเรื่องจะบอก “
“ อะไรล่ะ “
“ สน...เป็นเมียกูซะเถอะ จะได้วินๆ ฮ่าฮ่าฮ่า...“
“ ฝันไปเถอะ......กูไม่วันยอมเป็นเมียมึงหรอก “
“ ไม่เจียมตัวเลยเนอะ ไอเตี้ย “
....อ้าวๆ เป็นแฟนไม่ทันไร ด่ากูเตี้ยซะแล้ว ไอนี่วอนตีนกูซะแล้ว
“ เตี้ยแล้วไง ....กูยัดตูดทำมึงเป็นเมียได้ก็แล้วกัน “
ทั้งสองคนกอดกัน แต่ก็ไม่วายด่าสาดใส่กัน ยิ่งทั้งสองขึ้นชื่อเรื่องปากจัดอยู่แล้ว พอนึกถึงประเด็น position บนเตียงนอน
แน่ล่ะทั้งสองอยากเป็นรุกจนตัวสั่น...... แต่สนดูจะได้ทั้งสองทาง ท่านต้นเลยเร่งเร้าให้สนเปลี่ยนใจยอมเป็นฝ่ายรับอย่างถาวร
“ เมียพูดไม่เพราะเลย ต้องให้ผัวสอนเรื่องมารยาทซะแล้ว “
สนเบะปาก ส่ายหัวในความมโนของท่านต้น
“ ของมึงสอดรูเข็มยังผ่านเลย....แบบมึงอ่ะ....นอนถ่างขาให้กูเสียบดีกว่า “
ต้นผลักสนเบาๆติดขอบอ่างล้างจาน พร้อมยื่นหน้าทำท่าล้อเลียน แถมหัวเราะเยาะเย้ยอีกฝ่ายอย่างชอบใจ
“ เตี้ยไม่พอยังปากเก่งอีก ขอให้กูได้เสียบมึงหน่อยเถอะ รับรองมึงติดใจค_ยกูแน่ “
“ โดนของกูเข้าไป มึงเสียวจนต้องร้องว่า ‘ผัวขา แรงกว่านี้หน่อยสิ’ .....ฮ่าฮ่าฮ่า“
สนเหลียวหลังเห็นหม้ออยู่ในอ้างล้างจานพอดี
.....แหม มันช่างเหมาะมือจริงๆ
สนคว้าหมับ เคาะไปใจกลางหัวเสียงดังจนบีมต้องรีบวิ่งเข้ามาดู นึกว่ามีใครทำอะไรตกแตก
ส่วนต้น ไม่ต้องพูดถึงหรอกครับ นั่งกุมกบาลอยู่บนพื้นไปแล้ว
“ โทษๆ เผลอทำตก....” สนยิ้มร่าอย่างสะใจ
“ โหยยยย ไอเหี้ย มึงไม่ฆ่ากูเลยล่ะ “
“ อย่ามาเว่อร์ หรือจะเอาแรงกว่านี้ “ สนยกหม้อขึ้นเหนือแขน ให้โมเมนตัมส่งความแรงไปถึงกบาลมันได้อย่างเต็มที่
ต้นขนลุกซู่ขยับตัวหนีไปได้ทัน
“ พอๆ ไม่แซวมึงแล้วก็ได้ “
…... แซวแค่นี้เอง กะเล่นเอาเราถึงพิการเลยหรอว่ะ
..... พอดีกว่า แซวไปมากกว่านี้ มีหวังเมียกูเป็นหม้ายแน่เลย
….. ทำอย่างไงดีน้า.....เมียพยศแบบนี้คงจับทำเมียยากนะสิ
.
.
.
.
.
To Be Continued
-
โมเมนต์ ที่เป็นแฟนกัน ต้น สน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
พูดเพราะใส่กัน แหย่กัน พูดกันแรงๆเรื่องต่ำสะดือได้เต็มที่
ยิ้มกว้าง หัวเราะ ที่ตอนเป็นเพื่อนไม่เคย
ดีจัง ที่ทั้งคู่มีความสุขกันเต็มที่ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
สน เปลี่ยนต้นจากคนนิ่งๆ ปากร้าย เป็นคนมีความสุข
ต้องบอกความรักที่สมหวังทำให้ต้น สน มีความสุขจริงๆ ซักที
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้าใจกันแล้วๆๆๆ
-
:กอด1:
-
มาอีกแล้วนะครับ
คิดถึงกันบ้างมั๊ยเอ่ย
วันนี้ขออัพตอนคลายเครียดเบาๆ ดราม่ามาเยอะแล้ว
:bye2: :bye2: :bye2:
Chapter 28 สายเปย์ที่แท้จริง
หลังจากหยอดหวานกับต้นอยู่นาน สนเห็นว่าจวนจะเย็นแล้ว เลยขับรถไปส่งบีมที่บ้าน รวมถึงไปส่งต้นอีกด้วย
เบาะหลังมีกระเป๋าเดินทางของต้นเบียดแน่นเต็มพื้นที่ด้านหลังจนแทบจะบังหน้าต้นมิดซะแล้ว
สนเหลือบไปเบาะหลังเห็นแฟนใหม่ส่งยิ้มให้เห็นเพียงแค่ครึ่งหน้า อีกครึ่งหน้าถูกกีตาร์บังอยู่
“ ทำไมขากลับ มึงเอาของมาเยอะจัง “
“ กูซื้อของฝากมาเยอะ “
สนได้ยินแต่เสียงจากเบาะหลัง ตอนนี้เห็นแต่กระเป๋าวางทับเกะกะด้านหลังไปหมด
“ บีม จะไม่กินข้าวจริงๆหรอ “
สนแอบเสียดาย เพราะอยากชวนบีมไปกินข้าวด้วยกัน
“ ผมเกรงใจอ่ะพี่ “
บีมทำหน้าแหยปฏิเสธ เพราะไม่อยากเป็นตัวขัดจังหวะความสุขของพี่ๆ ทั้งสองคน
“ ไม่ต้องเกรงใจหรอก จะให้น้องรหัสทั้งคนอดตายได้ไง “
“ พี่เลี้ยงให้ผมเยอะแล้ว ผมจะเป็นหมูอยู่แล้วนะพี่ “
สนขับมาถึงบ้านบีม ปล่อยให้บีมลง พร้อมให้ต้นเปลี่ยนที่นั่งมานั่งเบาะข้างคนขับแทน
“ ขอบคุณนะพี่ ไปแล้วนะครับ พี่สน พี่ต้น “
สนคุยกับบีมในที่ลับตา เพื่อไม่ให้ต้นเห็น
“ บีม เอานี่ไปดิ....เงียบไว้อย่าให้ต้นเห็น “
สนยื่นกล่องของขวัญซึ่งถูกห่อหุ้มด้วยกระดาษสีดำ
“ อะไรล่ะพี่ “
.... ในกล่องของขวัญ คือ ดาร์คช็อกโกแลต ซึ่งเป็นของโปรดท่านต้นเลยเชียวแหละ
เรียกว่า เป็นตัวแดกชอกโกแลตเลยก็ว่าได้ บังเอิญโชคร้ายไปหน่อย ท่านต้นดันกลับมาโดยไม่บอกกล่าว
ถ้าบอกล่วงหน้าซักหน่อย คงจะซื้อติดไม้ติดมือให้ต้นแล้วแหละ
“ ของขวัญจากพี่รหัสไง...ลองเปิดดูที่บ้านนะ....เนี่ยนะ..ถ้าต้นเห็นคงโวยวายพี่แน่เลย “
“ งั้นหรอพี่.... ขอบคุณนะพี่ “
บีมเดินเข้าบ้าน พร้อมๆกับสนขยับตัวเดินขึ้นรถ เห็นต้นนั่งหันข้าง มองท่านสนอยู่นาน
“ เป็นอะไร “
“ หิวข้าวอ่ะ..สน “
“ ได้ๆ กูเลี้ยงนะ “
ต้นสวนทันควัน “ ไม่ กูเลี้ยงเอง “
สนก็สวนกลับ “ มึงกลับมาเหนื่อยๆ กูอยากเลี้ยงให้มึง...ไม่ได้หรอว่ะ “
“ กูไม่ใช่แมงดา เลี้ยงเมียคนนี้ทั้งชีวิตยังได้เลย “
สนส่ายหัว พูดจาลากเสียงแบบกวนๆ
“ ก็เพราะมึงเป็นเมียกู กูถึงต้องเลี้ยงมึงไง.....อีกอย่างเมียที่ไหนจะมานั่งขับรถให้ผัว
กูนี่แหละผัวมึง...ทีนี้มึงก็นั่งเงียบทำหน้าที่เป็นภรรยาที่ดีด้วย “
“ ค_ยเล็กแล้วไม่เจียมตัวอีก กูแค่จับพลิกเดี๋ยวมึงก็เสร็จกูจนได้ “
ต้นสบประมาทท่านสน บริบทของต้นซึ่งเป็นคนปกป้องท่านสนมาโดยตลอด คงไม่อยากเป็นเมียซะเท่าไหร่
สนลังเลใจก่อนจะลองถามต้นดูว่าคิดอย่างไร “ ....นี่ถ้ากูเป็นรุก มึงจะเลิกกูป่าวเนี่ย “
......เคยเป็นเมียเปรม
......เคยเป็นผัวขวัญ
..... เชี่ย!!! กูจะเป็นอะไรกับมึงดีเนี่ย
ต้นยิ้มแซว “ ตลกหน้ามึงว่ะ.....ไม่อยากเป็นรับขนาดนั้นเลยหรอว่ะ “
สนดูกังวลกับเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน
“ เออดิว่ะ.....มึงเป็นเมียให้กูไม่ได้หรอว่ะ เป็นเพื่อนตั้งแต่มัธยมแถมเคยต่อยกันมาแล้ว
ลองคิดดูดิว่า ถ้าจากเพื่อนสนิทกลายเป็นผัว กูคนนึงแหละที่รู้สึกไม่ชิน เผลอๆโดนแซวจนเป็นข่าวดังอีก “
“ สน....ถ้ามีคนถามก็บอกไปว่า “ เราเป็นของกันและกัน “ ตอบแค่นี้พอ “
ต้นกล้าพูดประโยคเสี่ยวๆออกมา หน้าแดงซ่าน คงบ่นพึมพำกับตัวเองว่ากล้าพูดไปได้อย่างไรกัน
เวลาพูดแบบนี้กับสนในฐานะแฟน ก็น่าเขินอยู่หรอก
สนไม่ได้เคลิ้มไปกับประโยคที่ต้นพูดออกมา หน้าสนเหมือนมีเครื่องหมายคำถามปักไว้กลางหัว
สนดูสงสัยว่าท่านต้นจะมาไม้ไหนกันแน่
“ สรุปคือ กูเป็นรุกได้ป่ะ “
.... เผื่อมันจะหลวมตัว สมยอมกู
ต้นแสยะยิ้ม ยักคิ้วถี่ๆ “ ของแบบนี้วัดกันบนเตียง “
……เล่นตัวจังเลย เชี่ย!! ต้น
สนขับรถมาถึงสยามพารากอนซะที ในห้างคนเยอะเพราะเป็นวันอาทิตย์ สนต้องวนหาที่จอดรถหลายรอบกว่าจะได้จอด
สนจอดเสร็จดับเครื่องพร้อมลงจากรถ แต่ท่านต้นจับแขนสนเอาไว้เต็มมือ ท่านต้นมองหน้าท่านสน ก่อนโน้มตัวพุ่งเข้าหาสน โดยไม่พูดอะไร
….. ไม่นะต้น อย่าเพิ่ง
สนอ้าปากหลับตาพร้อมรับจูบจากต้น แต่ไม่มีอวัยวะใดมาประกบปากเลย
สนตื่นตาก็เห็นต้นเอื้อมไปปลดสายเข็มขัดนิรภัยให้สน ทิ้งให้อีกฝ่ายปล่อยอารมณ์ค้างเติ่งอยู่คนเดียว
“ มึงลืมปลดสาย....แล้วจะลงยังไง “
….. >///< อาย อาย อาย ทำไมกูต้องทำอะไรโง่ๆต่อหน้ามันด้วยเนี่ย
“ คิดว่า กูจะจูบมึงล่ะสิ “
“ ....... “ สนหลบหน้า
“ แหย่แค่นี้เอง... กลับบ้านกูเมื่อไหร่ รับรองมึงได้สิทธิ์นั้นแน่นอน “
ต้นจูงมือสนเดินเข้าห้างหาร้านอาหารดีๆกินกันสองคน สนยังคงไม่หายอาย
แถมท่านต้นเดินจูงมือไม่ปล่อยเลย ยิ่งพอมีคู่รักคู่อื่นเดินผ่าน ก็ต้องชูมือที่สอดประสานให้คนอื่นดูไปทั่ว
ราวกับประกาศให้คนทั้งโลกรู้ว่า ท่านสนผู้น่ารักคนนี้ได้กลายเป็นของท่านต้นไปแล้ว
สนพยายามแกะมือออก “ ไม่ต้องจับ.... คนเยอะ “
ต้นบีบจมูกสน “ ทำเป็นอายไปได้ เราเป็นแฟนกัน....ไม่ต้องสนใจคนอื่นหรอก “
สนรู้ว่าตัวเองเถียงสู้ต้นไม่ได้ก็เลยเงียบไป ปล่อยให้ต้นจับมือจูงเข้าร้านอาหารญี่ปุ่น
ทั้งสองพักยกตอนกินข้าว แต่พอกินเสร็จก็ต้องมาเถียงกันอีก
“ กูจ่ายเอง “
“ ไม่กูจ่ายเอง “
“ แต่กูจ่ายเอง “
“ ไม่เว้ย...กูจ่ายเอง “
" ไม่เอา...จะเลี้ยงๆ "
" กูไม่ได้ให้ของขวัญมึงเลย ให้กูเลี้ยงเถอะนะ "
ทั้งสองคน ดูเหมือนอยากเป็นฝ่ายเลี้ยงให้แฟนทั้งคู่ แต่สนนำหน้าไปหนึ่งก้าว ยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานอย่างเร็วไว
ต้นห้ามไว้ไม่ทัน เพราะมัวแต่หาบัตรสมาชิกในกระเป๋าอยู่
“ ให้กูเลี้ยงแหละ ดีแล้ว....“
“ สน....มึงชอบเปย์หรอว่ะ “
“ ใช่.... โดยเฉพาะกับแฟน “
“ แหม่ แย่จังเลยนะ เพราะกูก็สายเปย์เหมือนกัน ....อาหารมื้อนี้ถือว่าแล้วไป แต่มื้ออื่นๆ กูเลี้ยงหมดเลยนะ “
“ ตะ...แต่ “
“ ให้มึงเลี้ยงอยู่ฝ่ายเดียวก็ไม่สนุกดิ ให้กูเลี้ยงบ้างเถอะนะ “
หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็เดินช็อปปิ้ง แต่ถ้าจะพูดตามตรง เหมือนว่า สนเป็นฝ่ายช็อปปิ้งอยู่ฝ่ายเดียวมากกว่า
สนเป็นคนรักการแต่งตัว และเจ้าสำอางเอามากๆ งานอดิเรกของสนก็คือการช็อปปิ้งนั่นแหละ
สนสะกิดต้น “ กูอยากไปซื้อเสื้อฟุตบอลอ่า....ไปเป็นเพื่อนกูนะ”
“ ไปดิ...เออ ตอนนี้กูเป็นแฟนมึง ไม่ใช่เพื่อนมึง เข้าใจ๊ “
สนเดินเข้าไปเลือกเสื้อฟุตบอลหลายชุดวางกองบนแคชเชียร์ ต้นฉวยโอกาสยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานทันควัน
“ …..จัดไปชุดใหญ่ไฟกระพริบ “
ต้นยักคิ้วให้สน ท่านสนมองหน้าเจื่อนๆ เพราะที่ซื้อไปก็ไม่ใช่น้อยๆ
สนเดินเข้าไปดูรองเท้า Adidas ซึ่งช่วงนี้ล้างสต็อกพอดี
สนหยิบรองเท้ามาดู “สวยจังเลย เท่าไหร่อ่าครับ “
“ Stan Smith ราคา 4,000 บาทครับ ลด 10% เหลือ 3,600 บาทค่ะ “
“ พี่ครับ...เอาบัตรผมไปเลยครับ .... แฟนผมไม่ชอบรอนาน “
“ เชี่ย!! ต้น “ สนสะกิดต้น เผยอาการเหนื่อยใจกับความเปย์ของมัน
“ สน กูมีอะไรจะบอก “
“ ห๊ะ ... “
“ จัดไปชุดใหญ่ไฟกระพริบ “
…. โอ๊ย กูจะบ้าตาย
…. กูยังต้องไปร้าน H&M อีก ถ้าเป็นแบบนี้ ไอเชี่ยต้น ก็ต้องจ่ายให้กูอีก
.... ทำไงดี ทำไงดี
.... อ่อ กูโกหกมันขอไปเข้าห้องน้ำ แล้วเอาเวลานั้นรีบไปซื้อเสื้อดีกว่า ...น่าจะทัน
“ กูไปเข้าห้องน้ำแปบนึงนะ ต้น... “
“ ไปกันๆ เข้าไปด้วยกัน “
“ คุณต้นครับ....ค_ยกู ไม่ได้ติดกับมึงนะ....ไม่ต้องไปพร้อมกัน ยืนอยู่นี่แหละ “
สนต้องแอบดุต้นนิดหน่อย ให้มันหยุดพล่ามซะบ้าง
..... เสร็จกูล่ะ
สนเดินเข้าไปในร้าน H&M หยิบเสื้อไหมพรมสีเทาเข้ม ยืนต่อแถวจ่ายเงิน
..... แต่เอ๊ะ ทำไมคนข้างหน้ามันคุ้นๆจังว่ะ
.... เชี่ย ต้น!!!
“ พี่ครับ แยกถุงด้วยนะครับ อันนี้ของผม ส่วนอันนี้ของแฟนผม “
“ ต้น......มาซื้อของหรอว่ะ “
“ กูมาฉี่มั้ง....เอาไป กูให้มึง “
สนเปิดถุงมาดูก็ต้องตกใจ เพราะต้นซื้อเสื้อไหมพรมสีเทาเข้ม ไซส์ M
…. แม่งมีโทรจิต หรือยังไงว่ะ
.... เลือกเสื้อไหมพรม กูพอเข้าใจ เพราะเคยมีบอกว่าอยากซื้อ
.... แต่มึงรู้ได้ไง ว่ากูจะเลือกสีเทาเข้ม
“ สน กูอยากบอกมึงว่า “
…..อย่านะ อย่านะ อย่าแม้แต่จะคิด
“ จัดไปชุดใหญ่ไฟกระพริบ “
…. โอ๊ย ฆ่ากูที พี่เปรมเปย์ให้ยังไม่น่าหนักใจเท่านี้เลย สงสัยถ้ากูอยากได้บ้านซักหลัง มันคงจะซื้อมั้งเนี่ย!!!
.... เบาเงินหน่อยสิว่ะไอต้น!!!
สนเดินผ่านร้านนาฬิกา PANERAI เห็นสินค้าโชว์อยู๋ตรงหน้าตู้กระจก
เป็นนาฬิกาหนังสีน้ำตาลอ่อน กรอบสีทองดูสวยมาก
“ สวยว่ะ.... ว่ามั๊ยต้น “
ต้นดูสนใจนาฬิกาอยู่เหมือนกัน “ สวยจริงๆ กูยังอยากได้เลย “
พนักงานขายถามต้นอย่างสุภาพ “ สนใจรุ่นไหนเป็นพิเศษบ้างครับ “
ต้นตอบอย่างมั่นหน้า " ไม่รู้สิครับ ผมแค่จะมาซื้อให้แฟน "
พร้อมสะกิดสน “ จัดไปชุดใหญ่ไฟกระพริบ “
สนตอกกลับทันควัน “ จัดพร่อง!! กลับ!! “
“ ไม่ซื้อหรอ... “
“ ไอสัด กูแค่ดูเฉยๆ..... “
“ แหม่ จะซื้อให้ซะหน่อย เสียดายๆ “
“ มึงรวยมากเลยเนอะ “
“ เพื่อแฟน ต้นคิดว่าต้นซื้อได้ “
..... แหวะ จะอ้วก
สนเดินออกจากร้านมาในสภาพเหนื่อยหน่ายใจ เหนื่อยกับไอเด็กเปรตนี่แหละ
..... ปกติต้นไม่ใช่คนใช้เงินเกินตัวแบบหนิ
..... แค่กูยอมรับมันเป็นแฟน มันเป็นเอามากถึงขนาดนี้เลยเชียว
หลังจากนั้น สนเดินผ่านโชว์รูมรถยนต์ BMW ไปเจอกับรุ่นที่ถูกใจเข้าพอดี
“ ชอบหรอ สน “
…..ใช่ กูชอบมาก แต่กูไม่ควรตอบว่าชอบ
“ ชอบมั๊ยอ่ะ สน “
“ ไม่!! “
“ ไม่ชอบเลยหรอ “
“ ต้น....กูเกลียดบีเอ็ม “
“ ปกติ มึงชอบไม่ใช่หรอ เห็นเดินดูบ่อยๆ “
“ กูเดินดูแก้เบื่อ เอาจริง กูเกลียดบีเอ็ม “
…. กูเกลียดความเปย์ของมึงจังเลยว่ะ
…. กูไม่น่าพูดแบบนั้นไปเลย แต่ถ้าไม่พูดมีหวังมันจะตอบกลับมาว่า ‘จัดไปชุดใหญ่ไฟกระพริบ’
.
.
.
.
To Be Continued
-
คู่รักใหม่ป้ายแดง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แย่งกันจ่าย ไม่ยอมกัน
ว่าแต่ต้น ทำไมรวยจัง :katai1:
สนอยากได้ ต้นเป็น จัดไปชุดใหญ่ไฟ กระพริบ
ดูสน อยากรุก มากกว่าอยากรับ
ต้น ก็อยากรุก มากกว่าอยากรับ
ก็อย่างต้นว่า “ ของแบบนี้วัดกันบนเตียง “
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ประโยคทองแห่งตอน "จัดไปชุดใหญ่ไฟกระพริบ" (บนเตียงนี่ชุดใหญ่เปล่า?)
-
จัดไป "ชุดใหญ่ไฟกระพริบ"
555
สายเปย์ของจริง,,,
-
กลับมาแล้วนะครับ
หลังจากที่หายหน้าหายตาไปนาน ไม่รู้คิดถึงกันบ้างป่าว
:mc4: :mc4: :mc4:
กลับมาอัพให้อีกตอนนะครับ
Chapter 29 โอกาสทอง
ต้องบอกเลยว่า การคบกันของต้นกับสนแตกต่างจากคู่รักแบบคู่อื่นๆ เนื่องจากทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน
ซึ่งคำว่า ‘สนิท’ เป็นคำกึ่งกลาง ระหว่าง เพื่อน และ แฟน หมายความว่า เมื่อทั้งสองคนต่างมองอีกฝ่าย
ในสถานะที่เกินกว่าสถานะเพื่อนมาตั้งนานแล้ว การคบกันของทั้งสองคนนี้ จึงไม่ต้องปรับตัวอะไรมาก
“ ดีใจอะไรขนาดนั้น “
ท่านต้นดีใจจนออกนอกหน้า เมื่อรู้ว่าสนยอมไปนอนค้างคืนบ้านต้นด้วย ครั้งนี้ดูเหมือนจะต่างจากครั้งก่อนๆ
ก็ท่านสนตอนนี้เป็นแฟนต้นไปแล้ว ไม่ใช่เพื่อนสนิทเหมือนแต่ก่อน
“ กูจะกอดมึงให้หนำใจเลย “
“ เปลี่ยนใจดีกว่า “
“ อย่าทำแบบนี้ดิ.... มานอนกับกูเถอะนะ “
สนขับรถมาได้ครึ่งทางแล้ว ต้นสงสัยคงเบื่อมากก็เลยชวนคุยสนุกๆ
“ คราวหลังไม่ต้องเลี้ยงกูขนาดนั้นก็ได้มั้ง “
“ แหม ก็แค่อยากเอาใจ....ไม่ได้หรอ “
“ กูรักมึงนะ ไม่ใช่รักเงินมึง “
ต้นทำหน้าเหวอตกใจสุดขีด “ หา.....”
“ อย่าพึ่งแทรกดิ กูซีเรียสนะเว้ย มึงพยายามทำตัวให้ดูดีกว่าพี่เปรม ซึ่งกูไม่โอเคเลยเว้ย มึงอย่าเอาพี่เปรมเป็นตัวเปรียบเทียบดิ
เพราะมึงดูไม่เป็นธรรมชาติเอามากๆเลยอ่ะรู้ป่ะ .....กูอยากให้มึงเป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องเอาใจกูเว่อร์ขนาดนั้น ......ยังไงซะ
กูรักมึงในแบบที่มึงเป็นมาโดยตลอด ......เข้าใจป่ะ “
ต้นพยักหน้าตอบรับท่านสน แต่ในใจลึกๆต้นอดขำไม่ได้ เวลาเห็นแฟนตัวเองประเคนดราม่าเรื่องแบบนี้
สนขับมาถึงบ้านอย่างทุลักทุเล ขนาดวิ่งทางด่วนยังกลับช้าขนาดนี้เลย ต้นเดินลงไปเปิดประตูอัลลอย
เลื่อนรถเข้าซองก่อนบิดกุญแจ เสียงเครื่องยนต์ดับไป สนเดินลงมาเปิดกระโปรงหลังซึ่งมีกระเป๋าเดินทางอยู่ข้างในหลายใบ
ยังไม่นับที่อยู่บนเบาะหลังอีก เรียกได้ว่า เหมือนย้ายบ้านไม่มีผิด
“ มึงเข้าบ้านไป กูยกเอง “
“ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูช่วย “
สนสังเกตเห็นว่า ต้นซื้อกีตาร์มาด้วยเหรอ เพราะมันไม่ได้เล่นกีตาร์มานานแล้ว ตั้งแต่เล่นเปียโนตามอีเวนท์ต่างๆ
“ มึงไปซื้อกีตาร์มาหรอว่ะ “
“ ใช่ กูอยากลองเล่นอีกครั้ง “
“ เออ ทำไมมึงหยุดเล่นกีตาร์ไป “
“ มึงจำวันที่กูซ้อมมึงได้ใช่มั๊ย วันนั้นกูเอากีตาร์ฟาดหัวมึงจนสลบ หลังจากนั้นกูไม่กล้าเล่นกีตาร์อีกเลยว่ะ “
“ ห๊ะ... “
“ เพราะแบบนี้กูเลยหันมาเล่นเปียโน “
“ เชี่ย!!! ต้น มึงไม่บอกเรื่องนี้ให้กูฟังเลย “
“ บอกได้ไง...กูกับมึงไม่มองหน้ากัน ก็เพราะเรื่องนี้มาหลายปี “
สนแอบนึกสงสัย “ ขวัญจะเสียใจมั๊ยเนี่ย .....ที่พวกเรามากินกันเอง “
“ ตอนนั้นกูใส่ถุง ไม่เคยสด “
“ เหมือนกันเลย กูก็ไม่ใส่ถุง สดตลอด “
สนตกใจมาก ไม่คิดว่าต้นจะเป็นคนแบบนี้ “ เหมือนกันก็เหี้ยแระ!! เชี่ย....มึงร่านว่ะ “
ขนาดโดนด่าว่าร่าน ต้นก็ดูไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด
“ ฮ่าฮ่าฮ่า ขวัญคบกับไอฮาร์ทอยู่ ก็เห็นแฮปปี้กันดี....ไม่ต้องซีเรียสหรอกน่า ….สนใจเรื่องของเราดีกว่า “
“ แล้วเรื่องมึงกับเปรม ว่าไง “
…..เชี่ย!! ต้นทำไมมึงเปลี่ยนเรื่องไวจัง
“ ก็พี่เปรมกีดกันกูไม่ให้เจอมึง “
“ อ้าว….เปรมทำแบบนี้ก็เพราะมันรักมึงไง “
สนเบะปาก ส่ายหัว
“ กูไม่ต้องการแค่ความรักนะ กูต้องการความเชื่อใจจากคนรักด้วย มีอย่างที่ไหน ใส่ร้ายมึงเสียๆหายๆ
ไม่ใช่แค่มึงนะต้น กูโดนสั่งห้ามไม่ให้คุยกับเจมส์ และก็คนอื่นๆอีกด้วย “
“ เปรมสั่งมึงไม่ให้คุยกับเจมส์ ก็ถูกแล้วป่ะ เป็นกู กูก็จะทำอย่างงั้น “
….อ้าว ทำไมมึงต้องเข้าข้างพี่เปรมด้วยวะ
สนแอบน้อยใจเบาๆ “ นี่มึงเป็นแฟนกูป่ะเนี่ย ทำไมปกป้องมันจัง “
“ เปรมรักใครก็รักจริง แต่พอเกลียดใครขึ้นมา มันเลยทำอะไรโง่ๆ ให้อภัยมันหน่อยล่ะกัน “
“ โดนใส่ร้าย แล้วยังจะไปปกป้องพี่เปรมอีก.... “
“ มึงเลิกกับเปรมด้วยเหตุผล แค่นี้เองหรอ “
“ กูแทบไม่มีชีวิตอิสระเลยว่ะ เวลาคบกันก็ต้องหลบๆซ่อนๆ ...หลายๆอย่าง กูรู้สึกไม่โอเคกับพี่เปรมว่ะ “
“ แล้วทำไมถึงรักกูได้ล่ะ “
…..เออ คำถามแบบนี้ ค่อยน่าฟังหน่อย
“ กูคงชอบมึงมานานแล้วมั้ง แต่กูรู้ตัวช้าไปหน่อย รู้ป่ะตอนมึงไปออสเตรเลีย กูแอบกลัวว่ามึงจะมีแฟนใหม่ที่นั่น “
ต้นดูชอบอกชอบใจ “ รู้ป่ะ มึงอ่ะมีหัวใจสองดวง เพราะมึงขโมยของกูไปแล้ว “
…..โอ๊ย ต้น มึงเล่นมุขอะไรของมึงว่ะเนี่ย
“ อันนี้มึงควรดูพี่เปรมเป็นตัวอย่าง เพราะพี่เปรมจะไม่มาเล่นมุขเสี่ยวๆแบบนี้นะ “
“ เอ่อ ทำไมมึงเรียกมันว่า พี่เปรม อายุก็ไม่ต่างกันซะหน่อย “
“ กูชินแบบนี้ไปแล้วอ่ะ แล้วอีกอย่าง กูชอบเรียกตัวเองว่า น้องสน จะได้ดูน่าปกป้อง น่าทะนุถนอม “
“ น้องสนครับ วันนี้พี่ต้นเหนื่อยจังเลยครับ นวดให้หน่อยสิขอรับ “
สนหัวเราะเจื่อนๆ “ เหอะๆ ไม่ต้องเลยมึง “
“ น้องสนใจร้ายกับพี่จังเลย “
สนถีบต้นกระเด็นออกไปสองสามร้อยลี้ได้ ต้นก้นจ้ำเบ้าร้องครวญครางเหมือนเด็กอ่อน
สนยิ้มร่าสะใจ “ พี่ต้นอย่ากวนตีนน้องสนนะครับ “
ต้นแสยะยิ้ม มองสนด้วยสีหน้าอยากกลืมกินสนไปทั้งตัว “ ถีบกูไปเถอะ กูจะเอาคืนตอนอยู่บนเตียง “
“ เหนื่อยแบบมึง มีปัญหาจับกดกูด้วยหรอว่ะ “
“ ถึงกูจะเหนื่อยก็ไม่เป็นไร มึงก็นั่งขย่มให้กูไง ส่วนกูจะนอนเฉยๆ “
“ ฝันไปเหอะมึง....กูไม่มีวันขย่มให้มึงจำไว้ มึงอ่ะเตรียมโก่งตูดให้กูได้เลย “
ทั้งต้นและสนยกกระเป๋าเข้าบ้านเสร็จสรรพก็ล้มตัวแผ่หลาบนโซฟา สนเอื้อมแขนไปหยิบรีโมททีวี เปิดไปยังช่องกีฬา
ซึ่งตอนนี้ถ่ายทอดฟุตบอลพรีเมียร์ลีคอยู่ ทั้งสองคนเป็นคอบอลตัวยง ดูบอลอังกฤษ สเปน เยอรมัน ยันอิตาลี เรียกได้ว่า
มีให้ดูก็ดูหมด ที่น่าแปลกก็คือ ทั้งสองคนเชียร์ทีมตรงข้ามกันตลอด ดังนั้นเวลาทีมรักตัวเองลงแข่งเมื่อใด
อีกฝ่ายจะพูดจาทับทมทีมนั้นเสมอ
สนเขยิบตัวนั่งบนโซฟา จับท่านต้นที่นอนอย่างหมดแรงหนุนตักตัวเอง สนจับพลิกท่านต้นไม่ให้แสงทีวีแยงตา
ดูเหมือนต้นจะเหนื่อยมาก ทั้งวันมานี้ต้นมัวแต่เดินทางกลับก็เลยไม่มีเวลาได้พักผ่อน
“ คู่ไหนแข่ง “ ต้นถามสน แต่เพียงได้ยินชื่อนักเตะจากเสียงพากย์ก็แทบไม่ต้องสงสัยอีกต่อไปแล้ว
เสียงทีวี //โรนัลโด้ ส่งต่อที่ไปเบล เบลลากเลื้อยมาถึงกรอบเขตโทษ จับกดแล้วยิง แหม่ น่าเสียดายครับ
บอลปั่นไซด์โป้งหลุดเสาไปนิดเดียวครับ //
“ ปิดทีวีไปเถอะ ใครอยากจะไปดูทีมกากๆเล่น “
“ หุบปาก แล้วนอนไปซะ “
..... บังอาจสบประสาท ทีมเรอัล มาดริดของเรา
สน เป็นสาวกทีมเรอัล มาดริด ส่วนต้น เป็นสาวกทีมบาร์เซโลนา
สองสโมสรนี้เป็นคู่แข่งประจำลีคสเปนมานาน ทั้งสองทีมต่างพลัดกันขึ้นสู่ความสำเร็จ
จึงกลายเป็นความสนุกแบบหนึ่งในการพูดจาเย้ยอีกทีมหนึ่ง
“ แม่ง ครึ่งหลังแล้วหรอว่ะ มึงอ่ะชวนกูคุยจนอดดูครึ่งแรกเลยเห็นมั๊ย “
ต้นถึงจะเหนื่อยแค่ไหน ก็ยังมีแรงบ่น “ แหม่ มึงเนี่ย!! ไม่ชวนกูคุยเลยเนอะ “
“ งั้นชวนคุยเรื่องนี้ดีกว่า ทำไมพี่มึงหล่อกว่ามึงและก็ฉลาดกว่ามึง “
…… หึหึ คนแบบต้นแม่งไม่ยอมอยู่แล้วเรื่องหน้าตา แหย่มันดีกว่า จะได้ชวนกูคุยต่ออีกนิด
“ เดะ เดะโดน “
“ กูพูดจริง “
“ เออ กูมันหน้าตาไม่ดี ขนาดที่แฟนยังรับไม่ได้ “
…… เห้ย กูอยากให้คนอื่นๆ มาเห็นสภาพมึงตอนนี้จัง ต้นที่ใครๆต่างบอกว่า เป็นหนุ่มเงียบพูดจาสุขุม
ใครๆที่พากันหลงปลื้ม ในความเซอร์ๆหล่อเท่ทุกท่วงท่า พอเวลานี้มึงกลายเป็นหมาน้อยไปเลย
" ล้อเล่นคร้าบบ "
....พูดแค่นี้ ทำมาเป็นน้อยใจ
" ใช่ กูหล่อมาก จำไว้! "
....พอหายงอน ก็มาชมตัวเองอีก เห้อ....คนอะไร หลงตัวเองโคตรๆ
“ เหอะๆ มึงก็หล่ออยู่ แต่ช่วยแต่งตัวให้เหมือนผู้เหมือนคนหน่อยจะได้มั๊ย “
....สไตล์การแต่งตัวของต้น ล้ำหน้าจนพวกกูเข้าไม่ถึง
“ …… “
“ นี่มึง “
“ …… “
“ ว้า....หลับซะแล้ว “
เสียงต้นหายไป เหลือเพียงแต่ลมหายใจเข้าออกขณะหลับของมัน ต้นนอนหนุนตักหลับตายิ้มอย่างมีความสุข
ปกติสนไม่เคยเห็นต้นหลับหรอกนะ มีแต่ต้นแหละ ชอบแอบดูสนหลับตลอด สนมองไปยังใบหน้าแฟนใหม่
เกิดคำถามมากมายในใจ
...... ทำไมมึงหล่อจังเลยว่ะ ต้น
...... ทำไมเวลามึงหลับ มึงโคตร...โคตรหล่อเลยว่ะ
...... ทำไมคนหน้าตาดี จะต้องกวนตีนเก่งด้วยนะ
...... หึหึหึ หลับแบบนี้ โอกาสทองมาถึงแล้ว
สนค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตของต้นทีละเม็ดจนท่อนบนถูกเปิดเผยให้เห็นทั้งหมด สนใช้เลื่อนปลายนิ้วสัมผัสไปทั่วร่างอย่างช้าๆ
ไล่จนมาถึงจุดอ่อนไหวของต้น หัวนมของท่านต้นแข็งเป็นไตในทันทีที่ได้รับสัมผัสแรกจากสน ดูเหมือนต้นสะดุ้งโหยงแอ่นตัวขึ้นตามมือของท่านสน
“ ฮื้อ.... “ เสียงแผ่วเบาอันไร้เดียงสาเปล่งออกมาโหยหาสัมผัสปลายนิ้วของท่านสน แม้มันกำลังหลับอยู่ แต่ก็ไม่วายตอบสนองความเสียวซ่านที่ท่านสนจัดให้
เห็นว่าอุ่นเครื่องได้ที่ สนใช้ปากดูดหัวนมทั้งสองข้าง บรรจงแลบลิ้นเลียหัวนมสลับข้างไปมา
“ อ๊ะ..... “ ต้นหลุดเสียงครางออกมาแทบจะเหินเป็นเสียงสูง เสียงครางของต้นไพเราะจนท่านสนอยากฟังซ้ำเป็นครั้งที่สอง
“ อ๊ะ.....อ๊ะ..... “ เสียงครางในคราวนี้ดังขึ้นจนแน่ใจแล้วว่า ต้นมีอารมณ์แล้วจริงๆ
.....โอกาสทองแบบนี้ กูขอแล้วกันนะต้น กูจะทำเบาๆ มึงแค่นอนเฉยๆก็พอนะ
“ เชี่ย!!! ต้น.....เป็นเมียกูเถอะ “
.
.
.
.
To Be Continued
-
อูยย.......ลุ้น :ling1: :ling1: :ling1:
สนจะกดท่านต้นได้มั้ยนะ
เพิ่งรู้คราวนี้แหละว่าต้น หล่อ เซอร์
ส่วนสน หน้าหวาน น่ารัก
ต้น สน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอาละสิ. ลุ้นๆๆ ตกลงใครผัวใครเมีย
-
:z1: แน่ใจน่ะว่าไม่เปลี่ยนตำแหน่ง
-
สวัสดีครับ กลับมาอีกครั้งแล้วนะครับ
ตอนนี้ NC18+ นะจ๊ะ
เอามาให้ฟินกันเล่นๆ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
คำเตือน
มีคำหยาบค่อนข้างเยอะ ถ้าใจไม่กล้าพอโปรดข้ามตอนนี้ไปนะครับ :hao3: :hao3: :hao3:
Chapter 30 NC18+ เปิดซิง
“ เชี่ย!!! ต้น.....เป็นเมียกูเถอะ “
สนเดินไปปิดไฟทุกดวงในบ้าน เหลือเพียงแสงสลัวจากโคมไฟพอให้เห็นเงา สนรุกเร้าต้นด้วยปลายนิ้ว
ไม่รู้ว่าต้นหลับหรือแกล้งหลับกันแน่ เพราะได้ยินเสียงครางอย่างพอใจ ต้นยังคงตาปรือส่งเสียงเล็ดลอดมาเป็นระยะ
สนตวัดลิ้นด้วยน้ำหนักที่แรงขึ้น ต้นถึงกับตาโพลงขึ้นมาพร้อมเห็นเงาท่านสนคร่อมอยู่เบื้องหน้า
“ อ๊ะ.....อ๊ะ.....อ๊ะ....อ๊ะ “
ต้นยังคงหลับตาอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น ตอนนี้เขาถูกท่านสนก้มลงลิ้มรสจุดสัมผัสกลางยอดอก
มือท่านสนซุกซนไปทั่วร่าง สนเลื่อนปากไปยังยอดอกไล่เรียงมายังสะดือ บัดนี้ต้นถูกท่านสนคร่อมตัวเต็มรูปแบบ
นอนสิ้นท่าไร้ทางสู้ แม้คนอย่างต้นจะเชี่ยวชาญเรื่องการเป็นผัว แต่ครั้งนี้ต้องยอมรับว่าท่านสนเตรียมตัวมาดีเหลือเกิน
หรือคงเป็นเพราะอาการเหนื่อยจากการเดินทางกลับจากต่างประเทศ หากร่างกายสดชื่นกว่านี้ ต้นยังคงมีแรงพอขัดขืนอยู่บ้าง
ปลายลิ้นของสนทำเอาหลังต้นไม่ติดพื้น ความเสียวปลุกสติให้ต้นตื่นมารับความจริงต่อหน้า ต้นลืมตาตกใจสุดขีด
เมื่อเห็นแฟนตัวเองกำลังเล้าโลมอย่างเมามันส์
“ สน...อื้อ..อื้อ “
ต้นออกแรงขัดขืน แต่ไม่อาจสู้กำลังของท่านสนได้ในเวลานี้
สนจับข้อแขนตรึงกำลังต้นไม่ให้ดิ้นหนีไปได้ “ มึงโคตรเอ็กซ์เลยว่ะ “ นิ้วสนเคลื่อนไหวลูบตามร่างกาย
ต้นเบนหน้าหนีกัดริมฝีปากด้วยความเสียววาบ พยายามกลั้นอารมณ์เอาไว้ให้ได้ สรรพคุณความแมนของต้นที่สั่งสมมาทั้งหมด
ถูกท่านสนทำลายล้างไปเสียสิ้น ใครจะไปคิดว่าคนหน้าตาน่ารักน่าชังแบบท่านสนจะสะกดร่างสูงใหญ่ของต้นได้อยู่หมัด
ท่อนบนของต้นเปลือยเปล่า ในขณะที่ท่านสนยังคงสวมเสื้อผ้าครบชิ้น
สนได้เห็นร่างของต้นที่ไม่มีใครได้เห็น เขาแปลกใจอยู่เล็กน้อย ถึงต้นจะสูงกว่าท่านสนมาก แต่หุ่นดูบอบบางกว่า
ส่วนหนึ่งต้นไม่ใช่กีฬาแต่เป็นนักดนตรี ไม่เหมือนท่านสนซึ่งเป็นนักแบตมินตันมาก่อน ดังนั้นพอดูหุ่นต้นเทียบกับของสนแล้ว
จะเห็นได้ว่า ท่านสนมีกล้ามเนื้อดูเด่นชัดกว่าเล็กน้อย ดังนั้นถ้าวัดในเรื่องพละกำลังก็ต้องบอกว่าทั้งสองคนฝีมือพอๆกัน
แต่ดูเหมือนว่าสนจะได้เปรียบกว่านิดๆ เพราะวันนี้สนไม่เหนื่อยเท่าไหร่
ต้นพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายหวังสลับบทบาทให้สนเป็นฝ่ายถูกรุมเร้าให้ได้ แต่ก็ไม่เป็นผล จะมาหวังปาฏิหารย์ลมๆแล้งๆ
จากสนผู้หิวโหยไม่ได้หรอก ต้นชำเลืองมองสนด้วยความรู้สึกผิดแปลกไปจากเดิม เขาดูเขินอายมากเป็นพิเศษ
สนใช้โอกาสจังหวะที่ต้นเคลิบเคลิ้มอยู่ ชิงถอดกางเกงวางบนพนักโซฟา ค_ยต้นแข็งตัวโด่ขึ้นมารับการสัมผัสแรกของสน
สนเลื่อนจับไปที่แกนรัก ต้นสะดุ้งตัวขนลุกชูชันในทันที ในใจคงคิดว่า
....หมดกัน ภาพลักษณ์สุดเท่ของกู นี่กูจะกลายเป็นเมียสนไปแล้วหรือ
สนค่อยๆชักแกนท่านต้นเข้าออกเบาๆ อุ้งมืออุ่นสัมผัสกับส่วนที่ต้นสุดจะหวงแหน ต้นยังคงกัดริมฝีปากไม่ยอมครางออกมา
บังเอิญศักดิ์ศรีความเป็นชาย มันค้ำคออยู่จะให้หนุ่มหล่อเข้มมาสยบใต้ร่างหนุ่มหน้าหวานไปได้อย่างไรกัน ถึงต้นจะกลั้นเสียง
ครางไว้ได้ แต่ความเสียวกลับส่งผ่านมายังใบหน้าจนเกร็งเบี้ยว ภายใต้ร่างสูงใหญ่บัดนี้ถูกหนุ่มร่างเล็กจับเบื้องล่างเขย่าเป็น
จังหวะรัวๆหวังให้อีกฝ่ายส่งเสียงครางออกมาให้ได้ สนสอดนิ้วเข้าไปในปากของต้น ต้นไม่อาจทนเสียวได้อีกต่อไป
เผลอแลกลิ้นดูดนิ้วท่านสนอย่างกระสัน
สนไม่เคยเห็นต้นเป็นแบบนี้มาก่อน เป็นเพื่อนกันมานาน เพิ่งจะเห็นโมเมนต์นี้ของต้น สนแอบสะใจเบาๆ
....... ทำมาเป็นปากดี รู้จักกูน้อยไปซะแล้ว
…… เวลามึงเสียว มึงโคตรหล่อเลยว่ะ
...... เตรียมตัวเป็นเมียกูได้เลยนะ..ไอต้น
สนรีบปลดกระดุมถอดเสื้อและกางเกง จนทั้งสองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า สนมองท่านต้นอย่างอ่อนโยน
ตั้งแต่ท่านต้นไปเปลี่ยนทรงผมพร้อมปรับลุคการแต่งตัว มันก็ดูหล่อขึ้นอย่างชัดเจนผิดหูผิดตา ....ไม่สิ มันหล่ออยู่แล้วต่างหาก
แต่เพราะกูเป็นเพื่อนกันมานานเลยมองข้ามเพชรน้ำงามเม็ดนี้ไป พร้อมหุ่นกำลังดีไม่บางไป ไม่หนาไป ดูสมส่วนกำลังดี
แม้ไม่มีกล้ามเนื้อเป็นชั้น ก็ไม่ได้ทำให้ความเซ็กซี่หายไปเลย ตรงกันข้าม ต้นดูน่าดึงดูดมากกว่าผู้ชายหุ่นดีหลายๆคนเสียด้วยซ้ำ
สนไม่รอช้าขอลิ้มรสค_ยเพื่อนรักคนนี้ซักหน่อย ก้มลงครอบปากดูดแกนรัก ทำเอาต้นสติกระเจิดกระเจิงไม่รู้ไหนต่อไหน
“ อย่านะมึง!! เชี่ย!! สน “
ต้นตกใจหลุดคำหยาบออกมา แม้ปากบอกว่าอย่า แต่ลำตัวกลับสวนพุ่งเข้าไปในปากท่านสนเสียเต็มลำ
“ เชี่ย!! กูเสียว!! “
ต้นเด้งตัวขยับแกนรักเข้าออกในปากท่านสน จนแกนรักขยายตัวเต็มที่ สนถึงกับต้องเปิดปากออกเพราะรับขนาดของต้นไม่ไหว
สนสูดปากหายใจเฮือกใหญ่ก่อนบรรจงลงลิ้นตวัดโคนแกนของต้นไล่จนไปถึงยอดแกน ปลายค_ยชมพูระเรื่อ
สนเพียงแค่ใช้นิ้วแตะวนเบาๆ สัมผัสน้อยๆแต่ร้ายกาจ ทำเอาต้นถึงกับยอมลดทิฐิตัวเองหลุดเสียงครางออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ อ๊า....อ๊า....อ๊า... “
“ ใหญ่ใช้ได้เลยมึง “ สนดูชอบอกชอบใจกับขนาดเจ้าโลกของต้น ต้นยังคงเคลิ้มอยู่
สนเห็นจังหวะต้นเคลิ้มจึงไม่รอช้าจับขาต้นกางออกมา เพ่งมองไปยังปากทางของท่านต้น
“ อยู่เฉยๆ กูจะโกนขนตูดให้ “ สนชะโลมครีมโกนหนวดไปยังร่องก้น
ก่อนใช้มีดโกนเคลียร์เส้นขนออกไปจนเห็นปากทางสีชมพูระเรื่อน่าลิ้มลอง
สนดันเอวต้นหงายไปด้านหลังเผยเผยส่วนโค้งของก้นอย่างชัดเจน
สนใช้เจลชะโลมไปยังส่วนโค้งดังกล่าว แสงส้มจากโคมไฟสะท้อนส่วนหลังจนมันเงา
“ ต้น...มึงโคตรหล่อเลย เห็นแล้วเงี่ยนว่ะ “ สนดึงร่างต้นเข้าหาตัว ตั้งท่าพร้อมเตรียมสอดใส่
“ ...สะ...สะ..สน กูกลัว “ ต้นมีท่าทางตื่นกลัวเล็กน้อย
“ ทนหน่อยหน่า.....ต้น “
สนไม่รีรอให้ต้นพูดอะไรออกมา สอดแกนรักเข้าไปในปากทางของต้น ต้นเริ่มออกอาการเจ็บอย่างชัดเจน
ต้นผลักมือท่านสนที่กำลังเสียบมิดลำอยู่พอดี ต้นเบะปากดิ้นทุรนทุราย
“ สน....พอก่อน....โอ๊ยยยย “
สนโยกตัวไปด้านหลังทำท่าเหมือนถอนปืนใหญ่ออกมาจากรูตูด แต่กลับกลายเป็นว่าสนดันลำปืนเข้าไปอีกครั้ง
ต้นขมิบตูดไว้แน่น “ เชี่ย!! สน กูแสบ “
คำห้ามของต้นกลับเป็นเชื้อไฟชั้นดี เติมอารมณ์ท่านสนจนปรอทแตก สนขยับเข้ามาจนมิดลำ
คราวนี้ต้นแสบทรวงตะโกนจนสุดเสียง “ พอก่อนสิวะ กูเจ็บ!!! “
สนดูสะใจเป็นอย่างมาก “ ปากดี ก็ต้องเจอแบบนี้ “
เสียงตะโกนของต้นหายไป กลายเป็นเสียงสะอื้นของต้นถูกเข้ามาแทนที่
“ ฮึก...ฮึก...กูเจ็บ “
สนชะงักลง เมื่อได้ยินเสียงสะอื้น แสงไฟกระทบน้ำตาที่ปริ่มเอ่ออยู่ตรงหางตาของต้น
ใช่แล้ว ....ต้นเจ็บจริง
สนเห็นน้ำตาของต้นกับแสงไฟแบบนี้ มันทำให้ย้อนนึกถึงในวันที่สนถูกข่มขืน วันนั้นสนเองก็ร้องไห้ออกมาเช่นกัน
เขาถูกไอปั้นทิ้งรอยแผลทั้งทางร่างกายและจิตใจให้แก่เขา กลับกลายเป็นว่าสนเลียนแบบพฤติกรรมแย่ๆนั้นเสียเอง
มิหนำซ้ำเขายังทำกับคนที่ช่วยเหลือเขาในวันนั้นอีกด้วย
เขาเคยทำคนอื่นเจ็บมาเยอะ แต่พอเป็นต้น เขารู้สึกเหมือนเป็นคนฉีกหัวใจของต้นแยกขาดออกจากกันเสียเอง
..... นี่กูทำอะไรลงไป
..... กูทำร้ายคนรักอีกแล้วอย่างงั้นหรอ
“ ต้น “ สนค่อยๆถอนปืนใหญ่ออกมาทั้งกระบอก เชยคางต้นขึ้นมาถามอย่างเป็นห่วง
“ เจ็บหรอ “
คนเบื้องล่างไม่ตอบ แต่ยังคงส่งเสียงสะอื้นอยู่
“ ต้น...กูขอโทษ “ สนโน้มตัวลงไปยังร่างต้นพรมจูบตรงหางตาใช้ริมฝีปากบดหางตาเพื่อซับน้ำตาออกมา
“ กูคงไม่เหมาะเป็นผัวมึงแล้วแหละ “ สนลูบหน้าต้นอย่างช้าๆ เสียงสะอื้นจางหายไป
เหลือแต่ดวงตาไร้เดียงสาของต้นมองท่านสนอย่างสงสัย
“ ต้น...มาสลับตำแหน่งกับกูดีกว่า “ สนพลิกตัวต้นสลับตำแหน่ง สนกลายเป็นคนอยู่ข้างล่าง
ในขณะที่ต้นเป็นฝ่ายคร่อมเสียเอง ถึงต้นจะเปื้อนคราบน้ำตาเต็มสองแก้ม แต่ความหล่อไม่ได้จางหายไปเลย
ต้นคร่อมท่านสนเผยความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจ “ กูยอมทิ้งศักดิ์ศรีไป ตั้งแต่เป็นแฟนมึงแล้ว “
คำพูดลูกผู้ชายยังคงกลั่นออกมาจากปากต้น “ ขอโทษนะที่กูทำให้เสียบรรยากาศ กูคงเป็นเมียที่ไม่ได้เรื่อง “
ตอนนี้สนรู้แล้วว่า ใครควรเป็นสามีกันแน่ หากใครนิยามคำว่า "สามี" ว่าหมายถึง ฝ่ายรุกก็ต้องบอกว่าสนเหมาะสมกว่า
แต่หากเป็นเรื่องนอกเตียงล่ะ? ช่วงเวลาแห่งความสุขอย่างการมีเพศสัมพันธ์ ยังทำให้อีกฝ่ายเสียน้ำตาได้
สนรู้ตัวแล้วว่าเขาเองไม่คู่ควรที่จะเป็นสามีของใครได้หรอก .....ไม่คู่ควรที่จะเป็นแฟนที่ดีเลยด้วยซ้ำ
ต้นก้มลงกระซิบไปที่ข้างหู “ ถึงกูจะเจ็บ....แต่อย่าคิดมากเลยนะสน.....กูยังรักมึงเสมอนะ “
สนสำนึกผิดที่ทำตัวไม่ดีไป เลยอยากไถ่โทษด้วยการสลับบทบาทแทน
“ ต้น....ในเมื่อกูเป็นสามีที่ดีให้มึงไม่ได้ กูขอเป็นเมียมึงแทนได้มั๊ย “
แหม่ พอสนยอมเป็นเมียปุ๊บ ต้นหลุดยิ้มออกมาพร้อมพยักหน้ารับข้อเสนอสุดล้ำค่า ท่านสนเห็นต้นยิ้มออกมาได้
ก็ใจชื้นขึ้นมาบ้าง “ อื้ม....... ยกเว้นตอนนี้ มึงมาทำกูเถอะ.....กูอยากลอง “
สนส่ายหัว “ กูไม่อยากทำมึงเจ็บอีกแล้ว “
ต้นคิดวิธีดีๆขึ้นมาได้ เอาตรงๆทั้งสองคนซึ่งเคยเป็นเสือรุกมาก่อนย่อมรู้วิธีสอดใส่อยู่บ้างแล้ว
“ ค่อยๆสอดนิ้วทีละนิ้วได้มั๊ย กูไม่เคยโดนเอาเลย.....ของกูเลยฟิตเข้ายากหน่อยนะ....คือ... แล้วค_ยมึงก็ใหญ่ด้วยอ่ะ “
นี่แหละ ต้นของแท้พูดตรงดั่งไม้บรรทัด ไม่ต้องมาเขินอายให้เสียเวลา
“ กูจะทำเบาๆนะ “
สนพลิกตัวท่านสนกลับคืนสู่ตำแหน่งดั้งเดิมอีกครั้ง สนป้ายเจลลงบนมือ ก่อนรูดไปยังตามข้อนิ้ว สนกางขาท่านต้นอีกครั้ง
ก่อนสอดนิ้วชี้เข้าไปในโพรง ต้นยั้งมือไว้อีกรอบ
“ มีอะไรรึป่าว ต้น “ สนถามอย่างเอาใจใส่ คราวนี้สนไม่อยากทำให้ต้นเจ็บตัวอีก
“ เอ่อ...สน....คือเวลากูเสียว..กูจะชอบพ่นคำหยาบออกมา....อย่าถือสากูนะ “
“ โหหหห นึกว่าอะไร ....กูโดนมึงด่าจนชินแระ “ สนใช้นิ้วชี้วนรอบปากทาง ก่อนเข้าไปสำรวจภายในถ้ำอีกครั้ง
ต้นเริ่มปรับหูรูดรับความเสียวทีละข้อนิ้วด้วยเสียงครางสุดเท่ “ อ๊า........อ๊า....... “
สนนึกลังเลว่า …… ไม่อยากเป็นผัวมันยังไงก็ไม่รู้ แม่ง!ครางแมนกว่ากูอีก
สนสอดนิ้วไปทีละนิ้ว จนต้นเริ่มปรับตัวได้แล้ว ต้นถูกท่านสนแหย่นิ้วเข้าออกจนลำค_ยเด้งออกมาตั้งฉากกับลำตัว
ต้นไม่อาจทนความเสียวได้อีกต่อไป เรียกร้องโหยหาความสนุกอีกระดับ “ เชี่ย!!! เชี่ย!!!....ไอเชี่ย!!! เอากูเหอะ “
สนไม่รีรอทำตามที่ต้นบอกในทันที “ ถ้าเจ็บบอกด้วยนะ “
“ เอากูเร็วดิ “
…… แหนะ มีอ้อนวอนซะด้วย
“ ครับ ครับ “ สนค่อยๆสอดเข้าไปในประตูหลังอย่างช้าๆ ดูเหมือนครั้งนี้ ต้นจะไม่เจ็บเหมือนครั้งก่อน
เพราะยังขี้เล่นชูสองนิ้วให้สน ขณะโดนเอาอยู่
“ สู้ตายครับ “ ต้นฉีกยิ้มกวนตีนให้เห็น รับความรู้สึกแปลกใหม่ซึ่งไม่เคยลิ้มลอง ดูเหมือนต้นจะปรับตัวได้เร็วอยู่เหมือนกัน
ไม่เลวเลยนะสำหรับคนเคยโดนเป็นครั้งแรก แถมยังมีอารมณ์คึกคัก แสดงว่า ท่านต้นคงฟินอยู่ไม่ใช่น้อย
สนเองก็อยากทับถมเรื่องตำแหน่งบนเตียงซึ่งต่างฝ่ายต่างเถียงจนยังหาผู้แพ้ชนะไม่ได้
ของแบบนี้วัดกันบนเตียง ....ใช่แล้ว ตอนนี้ต้นจะได้ทำหน้าที่เมียซะที
สนค่อยๆขยับเอวเข้าออกช้าๆ ความเสียวปรี๊ดขึ้นมาในจังหวะกระแทกตั้งแต่ครั้งแรกที่เสียบเข้าไป
“ เชี่ย!! ต้น มึงจะฟิตไปไหน “
“ ของใหม่ก็แบบนี้แหละครับ “
ถึงต้นจะตอบกวนตีน แต่สนยังถามต้นอย่างเอาอกเอาใจ “ ต้น......เจ็บมั๊ย “
“ นิดนึงอ่ะ แต่ตอนนี้กูโคตรเสียวเลยว่ะ.... “
สนเร่งเครื่องเมื่อรู้ว่าต้นมีอารมณ์ร่วมแบบเปี่ยมสุข สนจับท่านต้นหันหลังโก่งตูดเตรียมรับขวัญถุง สนสอดเข้าไปอีกคำรบ
คราวนี้ไม่เพียงแค่สนที่ออกแรงเด้าตามจังหวะ ต้นเองก็ไม่น้อยหน้าร่อนเอวอย่างไม่อายใคร สะบัดแก้มก้นกระทบกับต้นขา
กล้ามเนื้อส่วนก้นของต้นนูนปูดให้เห็นเป็นเนิน สนลูบก้นท่านต้นอย่างหมั่นเขี้ยว สนเด้าเอวเร่งจังหวะหนักขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งความเร็วและความแรงที่เพิ่มขึ้น สนเองเสียวซ่านไปทั้งตัว แล้วคนโดนเสียบจะเป็นอย่างไรกันบ้าง
สนคิดจะถามอีกฝ่าย แต่ถูกอีกฝ่ายพูดดักคอไว้ก่อน
“ แรงอีกดิว่ะ สน!! เชี่ย...แบบนั้นแหละ....เอ้อ....เอ้อ..... “
“ ของแบบนี้วัดกันบนเตียง....เป็นไงล่ะมึง “
“ เออ รู้แล้ว......คนกำลังเสียวอยู่ ขัดจังหวะจัง “
ต้นขมิบตูดตามจังหวะการเด้าของท่านสน ต้นชักสนุกใหญ่จนถึงกับต้องชื่นชมลีลาเอาของเมียอย่างต่อเนื่อง
“ เชี่ย!!! สน..... มึงแม่ง!...เอาเก่งว่ะ “
“ ชอบหรอ “
“ อ๊า....อ๊า...ค...ค..โคตรชอบเลยว่ะ....สน.. มึงอยากเป็นผัวกูแบบถาวรเลยมั๊ย “
“ เหี้ย!!! ไอสัด...อย่าฟินเยอะ กูยังอยากเป็นเมียมึงอยู่ “
“ กูเป็นผัวขวัญไปทำไมกันว่ะ เป็นเมียมึงก็สิ้นเรื่อง เสียวกว่าผู้หญิงอีก..... “
ต้นรู้สึกเสียดายตัวเอง ......รู้งี้เอาเวลาไปคบขวัญ เปลี่ยนคบสนก็สิ้นเรื่อง คนอะไรเก่งรอบด้านว่ะ สน
“ ไอเหี้ย!!! “ สนเองก็อายไม่ใช่น้อย โดนท่านต้นอวยอย่างไม่ขาดสาย
“ อ๊า.....เข้าใจแระ...... อ๊า.......ทำไมขวัญทิ้งกูไปหามึง.....ของมึงดีแบบนี้นี่เอง “
ต้นเริ่มออกอาการหอบ เหนื่อยจากการโดนเปิดประทุน แต่ความเสียวก็เพิ่มเป็นทวีคูณ
ต้นพึงพอใจกับทุการกระทำของท่านสน เขาส่งเสียงครางดังลั่นแบบไม่อายฟ้าอายดิน บางทีต้นอาจติดใจในการเมียแล้วก็ได้
“ อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ....โอ๊ย....เชี่ย!!! เสียวสาดดดดด “
“ อ๊า...อ๊า....เวลามึงโดนเอา โคตรหล่อเลยรู้ป่ะ “ สนเองก็อารมณ์พลุ่งพล่านไม่แพ้ต้นเลยแม้แต่น้อย
แค่โดนสนชมว่าหล่อ ถึงกับทำเอาต้นเงี่ยนแทบแตก ตอนนี้ทั้งสองคนเอากันเหมือนสุนัขติดสัด
ฝ่ายหนึ่งซอยค_ยถี่ยิบอย่างเมามันส์ ส่วนอีกฝ่ายร่อนเอวยั่วอีกฝ่าย ตอบรับการสวนแทงอย่างสนุกสุดเหวี่ยง
“ อ๊า.....กูจะแตกแล้ว...ต้น...อ๊ะ...ซี๊ดดดดดด “
สนรีบถอนกระบอกปืนออกมาจากปากทางท่านต้น พร้อมพ่นน้ำรักออกมา สนตัวสั่นอยู่ชั่วครู่ เพราะเสียวแบบสุดๆ
ส่วนต้นเองก็ไม่น้อยหน้า ปล่อยน้ำตามมาติดๆ
“ จะแตกแล้ว.....เชี่ย!!!!.....เชี่ย!!!!......เชี่ย!!!......เชี่ย!!!!....เชี่ย!!!......เชี่ย!!!! “
ต้นเขย่าเจ้าโลก สบถคำหยาบตามจังหวะการปล่อยน้ำรัก น้ำเชื้อต้นถูกรีดไหลออกมาเป็นสายน้ำ
ทั้งสองคนหมดแรงคาโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน ต่างฝ่ายสบตาเห็นอีกฝ่ายนอนหอบแดกเป็นหมาอยู่
จนทั้งต้นและสนอดขำออกมาไม่ได้ เพราะไม่มีใครคิดว่า จะต้องมานอนหมดสภาพกันแบบนี้
“ ต้น.... “
“ มีอะไร “
“ ชอบป่ะ “
“ อืม …กูไม่แคร์หรอกว่า จะเป็นผัวหรือเมียมึง ขอแค่พวกเรามีความสุขด้วยกัน กูก็พอใจแระ “
“ โหหหห น่ารักจังเลยครับ พี่ต้น “
" เชี่ย!! อุตส่าห์หวังมีมึงเป็นเมีย....กลายเป็นว่ากู...เฮ้อ... "
ต้นถอนหายใจเพราะสิ่งที่คิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ช่างตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง
สนแอบสบประมาทท่านต้นเพราะอุตส่าห์ดั้งด้นจีบสนอยู่นาน พอได้เป็นแฟนกัน กลับกลายเป็นว่า
ท่านต้นเผลอเป็นเมียท่านสนตั้งแต่ยกแรกไปเสียแล้ว
" หาเมียไม่ได้ ก็เป็น"เมีย"ซะเองเลยสิ "
" ช่วงนี้เกย์รับแมนๆเป็น rare item รับรองว่ามึงจะมีแต่คนมาห้อมล้อมแน่นอน ฮ่าฮ่าฮ่าๆ "
" ผู้ชายมีอะไรกันถ้าเป็นแค่รุกอย่างเดียวหรือรับอย่างเดียว ชีวิตมันก็ขาดสีสันน้าาาาา ว่ามั๊ยครับต้น "
" เออๆ....ยังไงกูยังเป็นผัวมึงอยู่ดีแหละ " ต้นหน้าแดง พูดแก้เขินไปงั้นๆ
" เหอะๆ ยังมีหน้ามาบอกว่า กูเป็นเมียมึง ทั้งๆที่มึงเพิ่งเปิดซิงไปหยกๆ ฮ่าฮ่าฮ่า "
" ก็มึงสัญญาว่าจะเป็นเมียกูแล้วไง "
" เออ กูเป็นเมียมึง...พอใจยัง กูขี้เกียจเถียงแระ กูเหนื่อย “
" ไม่พอใจเว้ย....สมมติถ้ามึงอยากเป็นผัวก็บอกกูตรงๆ กูจะเป็นเมียให้ ถ้ามึงอยากเปลี่ยนตำแหน่งกูโอเค
แต่หากมึงพิเรนทร์ถึงขนาดเปลี่ยนคู่นอนล่ะก็......ระวังตีนได้เลย "
" ครับ คุณต้น....ผมจะทำตามที่คุณต้นบอก....พอใจยัง...กูเหนื่อยเว้ยย "
ในเมื่อสนเลิกเถียง ต้นเลยลุกขึ้นจากโซฟาค่อยๆเดินไปที่ตู้เย็น สนเห็นท่าเดินของต้นก็แทบจะขำก๊ากออกมา
ต้นเดินปิดก้นก้าวขาแบบช้าๆ สนรู้เลยว่า ต้นคงจะจุกพอสมควร แต่กระนั้นต้นก็ย่างก้าวไปหยิบน้ำเย็นมาเทใส่แก้วสองใบ
พร้อมถือผ้าเย็นสีขาวหนึ่งผืนออกมา ต้นเดินอย่างทะลุทะเลไปยังร่างเล็กที่นอนหอบแดกอยู่
ต้นยื่นน้ำเย็นให้สนดื่มหลังเสร็จกิจ พร้อมใช้ผ้าเย็นเช็ดคราบทุกส่วนให้ท่านสนรวมถึงตัวเองด้วย
ท่านต้นปรณนิบัติสนราวกับเป็นฝ่ายสามีเสียเอง
“ ให้กูเดินไปหยิบเองก็ได้มั้ง.....เห็นมึงเดินแบบนี้แล้ว....ฮ่าฮ่าฮ่า “ สนก็อดขำกับท่าเดินสุดประหลาดของต้นไม่ได้
“ ขำกูไปเถอะ...อุตส่าห์เช็ดตัวให้มึง “ ต้นพูดด้วยเสียงน้อยใจหันหลังหนีเดินกลับไปที่ตู้เย็น
“ โธ่ๆๆๆ พี่ต้นงอนหรอครับ “ สนเดินจูงมือต้นกลับมาที่โซฟา
จู่ๆก็มือท่านต้นก็ผลักร่างสนกลิ้งลงบนโซฟา ต้นเดินเข้ามาจู่โจมตรึงแขนคร่อมท่านสนไว้
“ ล่อตูดกูไว้เยอะ คราวนี้ทีมึงแล้วแหละ “
“ จะทำอะไรต้น!! อย่า!! “
ต้นอาศัยจังหวะได้เปรียบจากการเป็นฝ่ายรับที่เพียงแค่รอรับการกระแทก ทำให้เขามีกำลังเหลืออยู่อีก
คราวนี้สนกลายเป็นฝ่ายดิ้นเสียเองซึ่งก็สู้แรงท่านต้นไม่ได้ เพราะเพิ่งใช้ไปกับเกมรัก ต้นอุ้มท่านสนเดินขึ้นบันไดเข้าห้องนอน
ของเขาเตรียมเอาคืนท่านสนอย่างสาสม ......กูจะกระทุ้งจนมึงลืมไปเลยว่า เคยเป็นเมียไอเปรม
.
.
.
.
.
.
To Be Continued
-
อืมมม......พลิกล็อก :katai1: :katai1: :katai1:
ต้น เมียสน
แล้วสน ก็เมียต้น
สลับกันไปซะเลย
สนมองต้นหล่อมากๆ ต้นก็มองสนน่าร้ากกกก
ต้น สน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ว่าแต่ลีลา สนดีนี่นา ขวัญถึงติดใจ จนทิ้งต้น
แต่ต้นไม่ได้รักขวัญนี่
การดูแลปฏิบัติกับขวัญ ก็คงไม่ดีอย่างทำกับคนรัก
ต้นจะรุกสนให้ลืมเปรม :ling1: :ling1: :ling1:
ไว้คอยดูละกัน จะจริงหรือเปล่า :hao3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอแก้คำผิดนะ
ต้นเดินอย่างทะลุทะเล ------ ทุลักทุเล
-
หผลัดกัน. 555
-
ขอบคุณ คุณ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ช่วยแก้คำผิดให้ครับ o13 o13 o13
-
กลับมากันอีกครั้งแล้วนะครับผม
ขอฝากตอนนี้เก็บไว้ชื่นอกชื่นใจหลายๆเด้อ
:hao3: :hao3: :hao3:
Chapter 31 เซอร์ไพร์ส
“ จะทำอะไรต้น!! อย่า!! “ ต้นอาศัยจังหวะได้เปรียบจากการเป็นฝ่ายรับที่เพียงแค่รอรับการกระแทก
ทำให้เขามีกำลังเหลืออยู่อีก คราวนี้สนกลายเป็นฝ่ายดิ้นเสียเองซึ่งก็สู้แรงท่านต้นไม่ได้ เพราะเพิ่งใช้ไปกับเกมรัก
ต้นอุ้มท่านสนเดินขึ้นบันไดเข้าห้องนอนเตรียมเอาคืนท่านสน ต้นวางท่านสนลงบนเตียงนอน
.....ต้น มึงไปเอาแรงมาจากไหน
“ อย่าน้า..... “ สนร้องเสียงกระเซ่าแอบแฝงความกระสันช่างสวนทางกับคำพูดที่ปล่อยออกมา
น่าแปลกใจ ไอต้นมองไม่ออกด้วยซ้ำว่า เสียงร้องของท่านสนมีความหมายโดยนัยว่า กูอ่อยมึงอยู่นะ
“ มึงไม่พร้อมหรอ...ก็ได้...งั้นกูไปชักในห้องน้ำก็ได้วะ “ ต้นทำหน้ามุ่ย กุมเจ้าโลกไว้แน่น
ก่อนเดินออกจากห้องไป คิดว่ามันคงไปสำเร็จกิจเองในห้องน้ำคนเดียว อันที่จริงแม้ต้นอยากประเคนตำแหน่ง ‘เมีย’
ให้ท่านสนใจจะขาด แต่เมื่อรู้ว่าคนรักยังไม่พร้อม ต้นก็จะไม่ทำ ....โอ้ววว ช่างเป็นสุภาพบุรุษเสียยิ่งกระไร
.....เฮ้ยๆ ไม่ใช่อย่างงั้น กูแค่เล่นตัว .....มาเล่นกับกูก่อน!!!
…..ผัวกู ทำไมควายจังว่ะ
“ ต้น....กูล้อเล่น..กลับมาเถอะ “
สนลุกขึ้นจากเตียง ตามง้อท่านสน ป่านนี้ไม่รู้มันสาวเจ้าโลกไปถึงไหนแล้ว แต่ที่ไหนได้ สนเห็นท่านต้นนั่งกุมตูด
ทำหน้าครวญครางอยู่หน้าห้องน้ำ เป็นผลพวงจากการโดนตอร์ปิโตท่านสนเล่นงาน
ต้นเริ่มเข้าใจแล้วว่า เป็นฝ่ายรับ ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ ช่วงโดนกระทุ้ง ไม่เท่าไหร่หรอก
เพราะความเสียวสามารถกลบความเจ็บได้หมดสิ้น แต่พอหลังจากนั้น โห....แทบจะเป็นหนังคนละม้วน ทั้งจุก...ทั้งแสบสุดๆ
“ โอ๊ย... “
ต้นเจ็บถึงขนาดน้ำตาเล็ดออกมาเลยทีเดียว ท่านสนอดขำไม่ได้
..... แหม่ สภาพแบบนี้ จะเอาคืนกูไหวเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า
“ มึงขำอะไร!! “ ต้นตวาดใส่ท่านสนซึ่งยืนขำให้กับความเจ็บปวดของเพื่อนรักคนนี้
“ ตลกมึงนี่แหละ ฮ่าฮ่าฮ่า “
“ กูหมดแรงแล้วว่ะ สน... “
ต้นออกอาการเหนื่อยอ่อนอย่างชัดเจน มองไปมองมา ก็สงสารมันอยู่เหมือนกันนะ
สนโอบเอวท่านต้น ค่อยๆพามันแบกกลับไปยังห้องนอน ตอนนี้สภาพของท่านต้น
ไม่ต่างอะไรกับ ต้นไม้ที่กำลังโอนเอนอ่อนไหวไปตามแรงลม พอถึงเตียงท่านต้นล้มตัวลงบนที่นอน หน้าตาดูซีดเซียวมาก
“ กูไปเอาน้ำมาให้นะ “
สนวิ่งลงไปข้างล่าง กลับมาพร้อมกับแก้วน้ำใบโต
“ ดื่มสิ.... “
“ กูอยากดื่มน้ำเปล่า “
“ ดื่มเกลือแร่...เชื่อกูสิ กูเคยเป็นแบบมึงมาก่อน “
ต้นกระดกน้ำเกลือแร่ อึกเดียวจนหมด....... ต้นหาวพร้อมจะนอนแล้ว
“ อย่าพึ่งนอน ใส่เสื้อผ้าก่อน “
สนสวมเสื้อเสร็จ ก็จับต้นใส่เสื้อผ้าให้ สนแทบต้องประเคนคำสั่งให้ต้นยกแขน ยกขาทำเหมือนเป็นเด็กเล็ก
มันดูไม่ปริปากบ่นอะไร แสดงว่าต้นเหนื่อยมากจริงๆ ใส่เสื้อผ้าเสร็จ ต้นสลบคาเตียงนอนอีกครั้ง
“ ฝันดีนะสน.......zzzzZZZZ “
“ หลับไปเถอะ กูอยู่ตรงนี้แล้ว “
สนลากเก้าอี้วางไว้ข้างเตียง ก่อนนั่งลงเฝ้ามองท่านต้นหลับ ลูบตามมือตามแขนให้ต้นนอนหลับสนิท
สนเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้าแฟน หอมแก้มซ้ายขวาอย่างบ้าคลั่ง คนนอนก็นอนไป แต่คนหอมแก้มยังสนุกไม่พอ
หาเรื่องเอาแก้มตัวเองไปชนปากท่านต้น สะบัดแก้มซ้ายขวา ถือเสียว่าให้ต้นเป็นฝ่ายหอมแก้มบ้างด้วยก็แล้วกัน
.....คนเหี้ยอะไรวะ หล่อเป็นบ้า
.....ขนาดหลับยังหล่อได้อีก อิจฉามึงจริงๆเลย
สนมองดูอากัปกิริยาของเสือน้อยอย่างมีความสุข ไม่ว่าแฟนจะเป็นคนแบบไหนก็ตาม
เวลาหลับจะเป็นใบหน้าที่แฟนดูไร้เดียงสาที่สุด สนเองก็ไม่รู้ตัวหรอกว่า ต้นก็ชอบแอบดูท่านสนหลับเช่นเดียวกัน
.....ขอบคุณนะ ต้น
…..กูอยากอยู่กับมึงตลอดไป แม้แต่ในความฝันก็ตาม
ไม่รู้หรอกว่า เขาขโมยประโยคของท่านต้นที่เคยพูดเมื่อหลายปีก่อนไปใช้
.....ต้น
.....นายขโมยหัวใจเราไปแล้วนะ
สนเฝ้ามองอยู่นาน ก่อนเบียดร่างกายตัวเองสอดเข้าไปในอ้อมแขนของต้น สนหลับตาพริ้มอิ่มเอมใจ
เหมือนเขาค้นพบสิ่งปรารถนาสูงสุด นั่นคือ การได้ใช้ชีวิตธรรมดาร่วมกับคนรัก
ไม่ต้องมีอะไรเป็นพิเศษ
ไม่ต้องมีปราสาทเหมือนในนิยาย
ไม่ต้องขอแต่งงานกลางเรือสมุทร
ไม่ต้องมีเกาะส่วนตัวหรือฮาร์นีมูนสุดหรู
ไม่ต้องมาแต่งเพลงหยอดคำหวานซึ้งเหมือนในนิยายน้ำเน่า
ขอแค่ได้ใช้ชีวิตตามประสาผู้ชายทั่วไป ได้อยู่กับแฟนที่เต็มเติมความรักให้แก่กันและกัน เท่านี้แหละที่สนต้องการ
.
.
.
.
สนเปิดตาเบิกรับแสงอรุณ เห็นท่านต้นนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ข้างๆ
สนสะกิดตัวท่านต้น ปล่อยเสียงงัวเงีย “ กี่โมงแล้วววว “
“ตื่นแล้วหรอ......ตอนนี้" ต้นเอื้อมไปหยิบไอโฟนดูเวลา " ตอนนี้ 9 โมงครึ่ง “
“ เชี่ยกูมีเรียน Engineering Economics ไปไม่ทันแน่เลย “
“ พูดแบบนี้ จะโดดเรียนล่ะสิ “
….ทีอย่างงี้เสือกรู้ทันนะ ต้น
“ กูจะได้ดูแลมึงไง “
“ หึ...ข้ออ้างชัดๆ “
“ เป็นไง อาการดีขึ้นมั๊ย “ สนถามอาการต้นด้วยความเป็นห่วง
“ ยังจุกอยู่เลยไอสัด...กูนั่งอ่านนารูโตะจบสามเล่มแล้วเนี่ย...ยังไม่หายจุกเลย “
“ อย่านั่งเฉยๆดิ มึงต้องเดินบ้างให้ร่างกายปรับสภาพ... “
สนเคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน ถ้าต้นโดนขนาดนี้แล้วยังดิ้นทุรนทุราย
ก็ไม่ต้องพูดถึงสนว่าจะทรมานขนาดไหนเมื่อเขาเคยถูกข่มขืนรอบวงไปหลายดอก
“ มึงไม่ปลุกกูล่ะ “
“ กูจะไปรู้มั๊ย ว่าวันนี้มึงมีเรียน “
“ อ่อ เข้าใจแระ...อยากให้กูอยู่ดูแลมึงสินะ “
“ เหอะๆ กูดูแลตัวเองได้ ... “
…..ขนาดเพิ่งโดนกระทุ้งเมื่อคืน ยังมีหน้ามาปากดีอีก แบบนี้น่าจับเอาอีกซักยกเลยมั๊ย
“ ไม่ไหวยังจะปากดีอีก....เดี๋ยวกูไปซื้อข้าวให้ รอแปบนึงนะ “
“ เออ...แบกกูอาบน้ำด้วย “
เป็นเอกลักษณ์ของฝ่ายรับไปแล้วหรืออย่างไรกัน ถึงมีอำนาจสั่งฝ่ายรุกให้ทำโน้นทำนี่ ส่วนหนึ่งเพราะฝ่ายรุกคงเห็นใจฝ่ายรับ
ต้องมาเสียสละการให้ฝ่ายรุกแหวกผ่านทางช่องประตูหลังที่ไม่ได้ออกแบบมาให้สอดใส่ตามสรีรวิทยา
ดังนั้นผลของความเจ็บปวดเลยถูกเอาคืนด้วยรูปแบบที่ฝ่ายรุกต้องมาคอยเอาใจฝ่ายรับ
สนแอบเหน็บท่านต้น “ ขี้เหวี่ยงแบบนี้ เป็นเมียกูไปเลยมั๊ย ห้ะ...”
“ เออ..ก็ดี “
“ เดี๋ยวนะ... “ สนขมวดคิ้ว ไม่รู้ท่านต้นพูดเล่นหรือพูดจริงกันแน่
“ กูล้อเล่น....ก็แค่อยากให้เมียเอาใจใส่ผัวมากกว่านี้ “
“ เหอะๆ กูยังไม่เคยเป็นเมียมึงเว้ย งั้นกูเป็นผัวมึงไปก่อนนะ ...ไอต้น “
“ แล้วแต่มึงเลย....กูจะเป็นผัวหรือเมียมึง ยังไงกูก็เป็นแฟนมึงอยู่ดี “
ต้นยักคิ้ว เก๊กหล่อ ส่งสายตาบอกเป็นนัยว่า ดวงตาคู่นี้จะทำให้มึงสยบกูในฐานะเป็นเมียท่านต้นให้จงได้
“ งั้นอาบน้ำก่อนล่ะกัน เดี๋ยวค่อยไปซื้อข้าวให้ “
สนพยุงร่างต้นซึ่งยังมีอาการจุกทุกครั้งที่ลงน้ำหนักเวลาเดิน ยิ่งถ้านั่งยองๆ หรือก้มไปเก็บของ คงไม่ต้องบรรยายว่าต้นจะต้อง
เจ็บแสบถึงทรวงขนาดไหน ทั้งสองคนเข้าไปในห้องน้ำ การอาบน้ำเป็นไปอย่างยากลำบาก ลำบากแค่สนนั่นแหละ!!!
ต้องคอยมาประคบประหงม ต้นเองก็จุกจริง แต่บางทีมันก็สำออยเกินไป จนแทบอยากจะบีบคอไอเชี่ยต้นให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“ สระผมให้กูหน่อยดิ “
“ สระเองดิ “
…..มือมึงก็มี ก็สระเองสิวะ
“ ใจร้ายว่ะ.... “ ต้นพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ จนท่านสนใจอ่อนจนได้
“ เฮ้อ....ก็ได้วะ “ สนก็ต้องปรณนิบัติท่านต้นอย่างใกล้ชิด “ ล้างให้เกลี้ยงด้วย ……ดีมาก “
.....แหนะๆ ใช้งานกูอย่างกับเป็นช่างสระผม
หลังจากอาบน้ำด้วยกันเสร็จทั้งสองคนกำลังนุ่งผ้าเช็ดตัว ก็ต้องสะดุ้ง เมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งรออยู่หน้าห้องน้ำ
ฟังบทสนทนาระหว่างสองคนอาบน้ำเต็มสองหู เคาะประตูเรียกต้นอยู่ข้างนอก
ทั้งสองคนจำเสียงนี้ได้เป็นอย่างดี ต้นยืนนิ่งเหมือนกำลังหาคำอธิบายให้คนข้างนอกฟัง
แต่สนกลับใจเด็ดเปิดประตูไปเผชิญความจริงตรงหน้าซะเลย ทั้งสองคนเห็นชายผู้หนึ่งยืนขวางทางออก
ถือเป็นโชคดีนาทีทองเลยครับสำหรับชายผู้นั้นซึ่งกลับมาโดยไม่บอกกล่าว เขานิ่งเงียบเงิบแดกไปเลย
ทันทีที่ได้เห็นต้นกับสนเดินออกมาจากห้องน้ำเป็นแพ็คคู่แบบนี้
“ พ..พ...พ...พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ “
ต้นทักทายพี่ปลายข้าวด้วยอาการลนลาน ไม่รู้หาคำแก้ตัวยังไงดี
.
.
.
.
.
ชีวิตก็แปลกเหมือนกันนะ เวลาเจอเรื่องโป๊ะแตก มักจะมาตอนพีคๆ ที่เราไม่ทันตั้งตัวเสมอ 555
.
.
.
.
.
To Be Continued
-
เซอร์ไพรส์สุดๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
กลับมาอีกครั้ง แล้วนะครับ
ช่วงนี้งานเยอะเลยไม่ค่อยได้อัพบ่อยๆ ยังไงก็ฝากติดตามเราต่อไปนะครับ
ใกล้จบแล้วนะครับ :bye2: :bye2: :bye2:
Chapter 32 "ผลัดบทบาท"
พี่ปลายข้าวมองสองหนุ่มออกมาจากห้องน้ำ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แม้เก็บอาการได้อยู่ แต่ก็ดูเหมือนตกใจอยู่บ้าง
พี่ปลายข้าวเดินเข้าไปในห้องต้น ต้นสะกิดท่านสนให้รออยู่หน้าห้อง ต้นจะเป็นฝ่ายคุยเอง
“ พี่ปลายข้าว....ผ..ผมไม่รู้ว่าพี่จะมาวันนี้ “
ตอนนี้ต้นกำลังยืนคุยอยู่กับพี่ปลายข้าวอยู่ในห้องต้นกันสองคน ปล่อยให้ท่านสนรอใจจดใจจ่ออยู่ข้างนอก
ท่านสนเดินแอบเงี่ยหูฟังข้างประตู แต่ก็ไม่ได้ยินอะไร เลยลงไปใส่เสื้อผ้าชั้นล่าง
“ อืมมมม... “
“ เอ่อ..คือ ผม “
“ สารภาพมาซะ ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ “
พี่ปลายข้าวพูดด้วยน้ำเสียงคาดคั้น ทำเอาต้นสะอึกไปครู่ใหญ่
“ ผ..ผม... “
“ อย่าคิดว่าพี่ใจดี แล้วจะปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ “
ต้นเริ่มกลัวเข้าให้ เมื่อพี่ชายแสนใจดีตำหนิต้นอย่างรุนแรง
“ พี่...ผมขอร้อง....อย่าทำแบบนี้กับผมเลยนะ ผมรักสนมากนะพี่..นะ “
“ เลิกเปลี่ยนเรื่องได้แล้ว.... “
.....
" เฮ้อ "
พี่ปลายข้าวถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ ทางมหาลัย โทรมาหาพี่ว่า แกโดนปรับเงินเรื่องทุนต่อเมืองนอก หมายความว่าไง “
.....อ้าว ไม่ได้จะมาดราม่าเรื่อง ผมกับสน หรอเนี่ย
“ เอ่อ ..แหะๆ “
“ เถียงไม่ออกเลยสิ....มีปัญหาอะไร ทำไมถึงหนีทุน “
พอเป็นเรื่องหนีทุนนี่กลายเป็นว่า ต้นโล่งอก สารภาพความจริงทุกอย่างออกมา โดยเฉพาะเรื่องความรักในช่วงที่พี่ปลายข้าวอยู่
ต่างประเทศ ตอนแรกพี่ปลายข้าวไม่เชื่อคำพูดต้น คิดว่าต้นทำอะไรไม่ดีกับท่านสน จนต้นต้องเอาจดหมายของสนมาให้พี่ปลาย
ข้าวดู พี่ปลายข้าวอ่านจดหมายรวมไปถึงรูปถ่าย
……
พี่ปลายข้าวมองจดหมายสลับกับใบหน้าต้น
พี่ข้าวอดแปลกใจไม่ได้ .......ไม่คิดว่าน้องชายจิ๊กโก๋ จะมีโมเมนต์หวานหยดกันขนาดนี้
พี่ปลายข้าวส่งจดหมายคืนให้ต้น “ หืมมมม....น้ำเน่ายิ่งกว่าละครหลังข่าวอีก “
“ พี่!!! ผมพูดจริงๆนะ “
“ มิน่าล่ะ เห็นอาบน้ำด้วยกัน....สงสัยคง...“
พี่ปลายข้าวพูดพลางส่งสัญลักษณ์นิ้วชี้ชนกัน ด้วยความรู้สึกกระหยิ่มใจ
พี่ปลายข้าวเป็นอีกคนหนึ่งที่รู้เรื่องนี้มาตั้งแต่สมัยมัธยม โดยเฉพาะเรื่องรสนิยมทางเพศ
สำหรับต้นยังเป็นสิ่งแปลกใหม่และดูน่าสับสน ก็มีพี่ปลายข้าวคอยให้คำปรึกษาซึ่งช่วยให้ต้นเข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่
“ แค่อาบน้ำครับพี่... “
“ แล้วเป็นอะไร.....ทำไมเดินเป๋ๆ...หรือว่า “
พี่ปลายข้าวคิดลึกไปไกล วิเคราะห์ท่านต้นผ่านแววตาขี้สงสัย
......ไอนี่ เดินแปลกๆ เหมือนโดนใครตุ๋ยมาอย่างงั้นแหละ
“ สนถีบผมตกเตียง ก็เลย...เป็นอย่างที่เห็น “
…..กูพูดมาได้ไม่อายปาก เมื่อวานกูยังขย่มตอท่านสนมิดด้ามได้อยู่เลย
“ เออ นึกว่า....เฮ้อ ช่างเถอะๆ “
“ ดูแลสนให้ดี อย่าทำให้เค้าเจ็บ รู้ใช่มั๊ย ว่าสนผ่านอะไรมาบ้าง .... “
" เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงเลยพี่ "
“ เฮ้อ ...พี่ฝากให้ดูแลสน กลายเป็นว่ามาคบกับแฟนกัน...เออ ให้ได้แบบนี้สิ “
“ พี่ไม่ชอบหรอ “
“ แค่แปลกใจ....สุดท้ายก็รักกันจนได้สินะ “
ก่อนหน้าที่พี่ปลายข้าวไปเมืองนอก ตอนนั้นต้นกับสนยังทะเลาะกันอยู่เฉย แล้วไหงตอนนี้มาเป็นผัวเมียกันได้แล้วล่ะ
“ พี่โอเคใช่มั๊ย ถ้าผมคบกับสน “
“ สัญญากับพี่อย่างหนึ่งได้มั๊ย แล้วพี่จะไม่ขอร้องอะไรทั้งนั้น “
"…..ดูแลสนให้ดีกว่าที่พี่ดูแล "
ต้นพยักหน้าหงึกๆ พี่ปลายข้าวแทบไม่ต้องสงสัยเลยว่า ทั้งสองคนรักกันมากแค่ไหน
แววตาของต้นส่งประกายทุกครั้งยามได้ยินชื่อแฟนตัวเองถูกเรียกจากพี่ชาย
“ พี่พูดจากใจจริงเลยนะ....แกกับสนเป็นคู่รักที่เหมาะสมกันดี แต่พี่อยากเตือนอย่างหนึ่งนะต้น อย่ายึดติดกับความรักในระยะแรก
แล้วเอามาเป็นบรรทัดฐานเดียวกับความรักในระยะยาว ปัญหาของคู่รักหลายคู่อย่างหนึ่ง คือ การเบื่อคนรักตามกาลเวลา.......
ก็เราอยู่กับคนรักจนกลายเป็นเรื่องธรรมดา จนบางครั้งเกิดความเข้าใจผิดว่าเราไม่ได้รักเค้าแล้ว พี่อยากให้มองในมุมกลับว่า ....
จะเป็นอย่างไร ถ้าวันหนึ่งคนรักเรากำลังจากไป แล้วเราจะรู้ได้เองว่า เรายังรักเขาอยู่หรือเปล่า ....ฉะนั้นแกกับสนยังมีสิ่งที่ต้อง
พิสูจน์อีกมาก แม้ว่าจะอยู่ด้วยกันมานานแล้วก็ตาม หวังว่าในอนาคตพี่จะไม่ต้องมาเคลียร์ปัญหาชีวิตคู่ของแกสองคนอีกนะ... “
“ ครับพี่ “
ดูเหมือน พี่ปลายข้าวจะพูดนอกเรื่องเสียนาน ต้องวกกลับเข้าเรื่องดีกว่า ต้นโดนเฉ่งจนหูดับไปเลย
แม้พี่ปลายข้าวจะเป็นคนใจดีต่อหน้าคนอื่น แต่ทีกับน้องชายตัวเองกลับเคร่งครึมทำเอาต้นเกรงกลัวอยู่ไม่ใช่น้อย
“ สรุป......พี่อยากให้แกกลับไปเรียนซะ....พี่ไปคุยกับทางมหาลัยให้แล้ว....ยังไงซะพี่ก็เป็นผู้ปกครองของแก
และถ้าแกยังดื้ออีก เรื่องนี้ถึงหูพ่อแม่แน่นอน “
“ ฟ้องไปเถอะ ไม่มีใครดุมากกว่าพี่แล้วแหละ “
“ เดี๋ยวเหอะๆ “
“ ไม่ต้องแอบหรอก สน ออกมาเถอะ “
“ พี่ปลายข้าว สวัสดีครับ “
“ เป็นไงบ้างเจ้าตัวเล็ก “
สนยื่นหัวมาให้พี่ข้าวลูบอย่างอ่อนโยน ในบรรดาเสน่ห์มากล้นของสน สนชอบใช้วิธีเข้าหาคนอื่นด้วยการขี้อ้อน ทำตัวให้ดูน่ารัก น่ากอด
ก็ไม่แปลกหรอกที่จะมีคนมาหลงในเสน่ห์น่ารักของท่านสน แม้แต่พี่ปลายข้าวก็ยังโดนฤทธิ์ของท่านสนโจมตี
จนทำให้พี่ปลายข้าวไม่กล้าดุด่าว่ากล่าวท่านสนเลยซักครั้ง ต่อให้เป็นเด็กหัวรั้นอย่างต้น ถึงจะกัดกันเป็นกิจวัตร
แต่ในใจลึกๆ ต้นก็โดนศรรักของท่านสนปักกลางอกตั้งแต่พบเห็นเข้าให้แล้ว
“ ผมคิดถึงพี่ข้าวมากเลยครับ ... “
“ นี่สน....คบกับต้น คิดดีแล้วหรอ “
ต้นหันควับมองหน้าพี่ชายมองตาถลึง
.....เฮ้ย พี่ทำไมถามแบบนี้ล่ะ
“ ผมรักต้นไปแล้วอ่าพี่ “
.....นี่สิ เมียกู ไม่ทำให้ผัวผิดหวังเลยจริงๆ
“ คิดให้ดีนะสน.....น้องชายพี่จัดได้ว่าเป็นตัวก่อเรื่องเลยนะ “
…..เดี๋ยวนะ กลับมาทั้งที จะมาบั่นทอนกำลังใจแบบนี้ไม่ได้นะ
“ ทำไงได้อ่าพี่ ผมโคตรจะรักมันเลย.....คือว่า ผมคบกับต้น ได้มั๊ยครับ “
“ อันที่จริงแล้ว สนดีเกินไปสำหรับต้นด้วยซ้ำ....ตามสบายเลยเจ้าตัวเล็ก “
……อ่าวพี่ ไหงพูดแบบนี้ล่ะ
“ เจ้าตัวเล็กไปกินข้าวกัน “
ทั้งสามหน่อกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย ท่านสนดูเจริญอาหารขึ้นเยอะ เมื่อได้กินข้าวร่วมกับพี่ปลายข้าว
ทั้งสองคนสนทนากันอย่างสนุกสนาน ไม่เกรงอกเกรงใจคู่ครองที่นั่งหัวโด่อยู่ด้านข้าง
“ ต้น ดูสิ ขนาดสนก็อยากให้แกไปเมืองนอก แล้วจะรีบกลับมาทำไม “
.....แหม่ เข้าข้างกันจังเลยนะ คู่นี้
“ พี่ข้าว ผมตักแกงเขียวหวานให้พี่นะ “
…..ไม่ป้อนเข้าปากพี่กูซะเลยล่ะ
ต้นเลื่อนจานเข้าใกล้สน แต่สนทำเป็นเมินเฉย
“ มองอะไร....ตักเองสิครับ “
“ โหหหหห..ลำเอียงสัด “
“ ต้น พูดจาสุภาพหน่อยสิ ทำไมไม่เอาสนเป็นตัวอย่างบ้างเลย “
“ ไม่เป็นไรครับพี่ ผมไม่ถือสาพี่ต้นหรอกครับ “
…..ถ้าไม่ติดว่า มันน่ารัก ป่านนี้กูขอถีบยอดอกไปนานแล้ว
“ พี่ข้าวครับ..เดี๋ยวไปล้างจานให้นะครับ “
“ ไม่ชินเท่าไหร่ ปกติพี่ล้างเองหมดเลย “
“ แล้วต้น... “
“ ปกติพี่ทำตลอด ต้นนิสัยยังไง เจ้าตัวเล็กก็รู้อยู่เนอะ “
…..เอากันเข้าไป สภาพตอนนี้ เหมือนให้กูมาโดนด่าเล่นๆ
“ นึกถึงวันเก่าๆ เจ้าตัวเล็ก วันนี้มานอนกับพี่คืนนี้มั๊ย “
“ สนเค้าสนใจแค่ผมค..... “
“ ได้สิพี่ ตัวเล็กอยากนอนกับพี่ ฝุดๆ....ผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่เยอะเลย “
..... อ่อยผู้ชาย ต่อหน้าต่อตา กูเลยนะสน
“ เจ้าตัวเล็ก เดินไปรอในห้องพี่เลยนะ “
สนก็รู้ตัวแหละ ว่าต้นแอบหึงอยู่หน่อยๆ แต่ไม่คิดว่าหยอกเล่นกับพี่ตัวเอง ยังจะหึงได้อีก
ท่านสนเดินเข้ามากระซิบข้างหูท่านต้น “ หึงหรอ...มึง “
สนเดินเข้าไปในห้อง พี่ปลายข้าวถามถึงสารทุกข์สุขดิบ รวมไปถึงสถานะความสัมพันธ์ระหว่างสนกับต้น
ทีแรกสนก็หวั่นใจอยู่บ้างว่าจะโดนตำหนิอะไรหรือเปล่า แต่พอฟังน้ำเสียงพี่ปลายข้าว ก็รู้ได้ในทันทีว่า
พี่ปลายข้าวเป็นห่วงสนมากขนาดไหน สนพูดออกมาอย่างหมดเปลือก สอดคล้องกับที่ต้นพูดไปเมื่อครู่
“ พี่รู้สึกผิดมากเลย...พี่น่าจะรู้เรื่องนี้นะ เหนื่อยแย่เลยเนอะ กว่าจะมาคบกันได้ “
“ ไม่เป็นไรหรอกพี่....ผมเองยังดูไม่ออกเลย ว่ามันแอบรักผมมานาน “
“ ชีวิตสนดูน่าสงสาร ถ้าต้นทำให้สนมีความสุขได้ ....พี่เองสนับสนุนให้คบกันยาวๆไป “
“ เอ่อ..ผมว่า ต้นน่าสงสารกว่าผมมากครับ เค้าคงทรมานหนักในช่วงเวลาที่เขาแอบรักผม
พี่อาจคิดว่าต้นเป็นนักเลงใจร้อน ชอบความรุนแรง เอาเข้าจริงแล้ว ภายนอกถึงดูเข้มแข็ง แต่ภายในกลับอ่อนแอมากครับ.......
เขาเป็นคนที่ต้องการความรัก โดยเป็นฝ่ายให้ความรักอย่างเดียว แต่กลายเป็นว่าเขาสูญเสียความรักมากขึ้นเรื่อยๆ
แม้เค้าทำดีแล้วก็ตาม ทำแบบนี้มันบั่นทอนความรู้สึกต้นมากครับ.... ผมไม่เคยโกหกหัวใจตัวเอง แต่ต้นทำแบบนั้นตลอด
ตอนผมคบแฟนเก่า ต้นไม่เคยระรานผมเลย กลับกันเขาดูแลผมดีมาโดยตลอด เขาเสียสละทุกอย่างเพื่อผมจริงๆนะพี่
สุดท้ายแล้วผมก็ต้องเขียนจดหมายตามง้อเค้ากลับมา ถ้าไม่ทำแบบนี้ บางทีต้นอาจเก็บความลับของเขาไปจนตายเลยก็ได้ “
พี่ปลายข้าวนั่งคอตก ไม่คิดเลยว่า ต้นเองก็น่าสงสารไม่แพ้กัน
“ พี่ต่างหากควรดูแลต้นให้ดี พี่......เป็นพี่ที่ใช้ไม่ได้.....ถ้าพ่อกับแม่รู้แบบนี้คงผิดหวังในตัวพี่แน่ “
เห็นพี่ปลายข้าวตัดพ้อ ท่านสนเองก็สงสารพี่ปลายข้าวจับใจ
“ โธ่.....พี่อย่าโทษตัวเองสิครับ พี่พูดแบบนี้ ผมยิ่งรู้สึกผิดเลย ผมแหละที่ควรเป็นฝ่ายรับผิดชอบ
ต่อไปนี้ผมจะดูแลต้นเองครับ....ผมจะดูแลให้เหมือนกับที่เขาดูแลผมมาโดยตลอด ชีวิตคู่คงไม่แฟร์เท่าไหร่ ถ้
าผมต้องให้ต้นดูแลทุกเรื่อง......พี่ข้าวไม่ต้องเป็นห่วงน้องชายนะครับ ผมจะดูแลเค้าให้เอง “
คุยกันอยู่พักใหญ่ ก็ปล่อยให้พี่ปลายข้าวนอนพักกลางวันซึ่งเป็นเรื่องปกติของคนทำงานสายโรงพยาบาล
สนกำลังออกมาจากห้อง ก็เจอต้นยืนยิ้มกางแขนต้องให้เข้าสนเข้ามากอดตามใจปรารถนา
สนเดินเข้าไปสู่อ้อมกอดผู้ชายที่เขารักสุดหัวใจ ต้นได้ยินทุกอย่างที่สนคุยกับพี่ปลายข้าว
หลายประโยคที่สนพูดก็ทำเอาต้นซึ้งจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
สนลูบมือต้นอย่างแผ่วเบา “ อย่าร้องไห้ดิ ....เดี๋ยวกูร้องตามนะ “
สนเองก็ขำในใจ ผัวประสาอะไร ขี้น้อยใจ หึงง่าย ปากจัด แถมยังอารมณ์อ่อนไหวง่ายอีก
“ อืม...มมม “ ต้นสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด ไม่ยอมให้บ่อน้ำตาแตกตอนนี้
สนเลื่อนมือไปสัมผัสใบหน้า แต่สังเกตเห็นวัตถุชิ้นโตแทบจะทะลุออกมาจากกางเกง
ชัดเจนเลยว่า ต้นมีอารมณ์กระหายแบบสุดๆ
......หื่นไม่เป็นเวลาจริงๆเล้ยยยย
“ เงี่ยนหรอ..มึง “ สนโพล่งถามไป
ต้นพยักหน้าเชิงขออนุญาติ
“ งั้นเราไปเล่นอะไรสนุกๆ ตามประสาผัวเมียดีกว่าเนอะ “
สนพูดเสร็จก็กระโดดให้ท่านต้นอุ้ม นำพาร่างตัวเล็กไปยังเตียงนอน ทั้งสองประจันหน้าเข้าหากัน
ส่งเครื่องหมายคำถาม เอะใจขึ้นมาว่า
.....เออ ยกนี้ ใครเป็นผัว ใครเป็นเมียว่ะ
.
..
...
To Be Continued
-
นึกว่าจะดราม่าต่อซะแล้วๆๆ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
สวัสดีครับ ตอนนี้นิยายของผมใกล้จะจบแล้ว
ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามนิยายของผมเสมอมานะครับ
ตอนนี้เอาไปเป็นของกับแกล้มก่อนละกัน
ตอนนี้ NC18+นะ
จึงขอไม่แนะนำผู้ที่ต่ำกว่าอายุ 18 ปีรับชมนะครับ
.
.
.
หึหึหึ เชื่อสิยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ
Chapter 33 " เรื่องบนเตียง "
เรื่องบนเตียง ถือว่าเป็นปัญหาใหญ่สำหรับคู่รักโดยเฉพาะคู่รัก ชxช อันมีโครงสร้างร่างกายเหมือนกัน
ทำให้คนที่แคร์เรื่องตำแหน่งบนเตียง อาจต้องเหนื่อยในการหาคู่นอนที่ตรงใจเรา โชคดีหน่อย ที่ท่านต้นกับท่านสน
จะได้ทุกแบบตามใจแฟน แต่ดูเหมือนต้นจะดูมีความเป็นสามีมากกว่า แต่ก็ไม่แน่นอนเสมอไป
เพราะทั้งสองคนมีประสบการณ์บนเตียงมาอย่างโชกโชน แล้วส่วนใหญ่ดันเป็นผู้หญิงซะด้วย
หรือว่าที่จริงแล้วทั้งสองคนเเค่เบื่อผู้หญิงเลยนึกหันมาเสพผู้ชายแก้เบื่อ อย่างงั้นหรือ
ทั้งสองคนอยากมีอะไรกับผู้ชายด้วยกัน เพราะอยากลองความแปลกใหม่?
ถ้าพิจารณาว่า
แฟนคนแรกของท่านสน เป็นผู้หญิง
แต่แฟนคนแรกของท่านต้น เป็นผู้ชาย
ก็จะรู้ได้ทันทีว่า ต้นเป็นเกย์มาตั้งแต่เริ่มต้น
แต่แล้วทั้งสองคนดันไปคบกับขวัญซึ่งเป็นผู้หญิง เท่านี้คงจะพอเห็นความแตกต่างของทั้งสองคน
เพราะท่านต้นเคยผิดหวังความรักกับผู้ชายจนถึงขนาดยอมคบผู้หญิงเพื่อรักษาแผลใจ ทั้งๆที่ในใจรู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองไม่เคยชอบผู้หญิงเลยเพียงแต่เขาเลือกที่จะหลอกตัวเอง แต่ท่านสนชอบผู้หญิงมาตั้งแต่แรก จุดหักเหคือความสับสนผนวกกับความอยากรู้อยากลอง จึงทำให้เขาเปลี่ยนมาคบผู้ชายในภายหลัง
ยังมีความลับหลายอย่างที่ต้นเก็บงำเอาไว้ บางทีอาจตายไปพร้อมกับเขา
แต่เมื่อเขาคบกับสน เขารู้ว่าความจริงใจเป็นสิ่งสำคัญที่สุด เขาไม่มีอะไรจะเสีย เพียงแต่เขาขอเวลาคิด
.....คิดซักพัก
.....จะบอกตอนนี้ ดีหรือเปล่านะ
.....อืมมมมมม ยากจัง
ต้นเหม่อลอย จนโดนท่านสนผลักหัว ตอนนี้เขากำลังโม๊คให้แฟนอยู่
" เชี่ย!!! ต้น...ระวังหน่อยดิ "
ต้นเหม่อลอยจนไม่ทันระวัง ฟันของเขาเผลอกัดตอร์ปิโดท่านสนเสียได้
" ใจลอยแบบนี้ มึงนึกถึงใครอยู่.... "
" กูแค่ไม่พร้อม "
ท่านสนครวญคราง ออดอ้อน
" ทำไมอ่า ต้น.... ครั้งนี้กูยอมเป็นเมียมึงเลยนะ"
" ไม่ใช่อย่างงั้น หมายถึงกูไม่พร้อมเรื่องอื่น "
" เรื่องอะไร "
" ช่างเถอะ ไม่เกี่ยวกับมึง "
ท่านสนเขกกระโหลกต้นอย่างจัง
" โอ๊ย.... เห้ย ชอบใช้กำลังหรอวะ "
" เออ อยากถีบมึงด้วย กูเป็นแฟนมึงนะ "
" ไม่เอา กลัวมึงจิตตก "
" พูดอย่างงี้ กูยิ่งอยากรู้ "
" เออๆ...เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง เป็นเรื่องของกูอีกนั่นแหละ แต่ตอนนี้กูขอทำหน้าที่ผัวดีกว่า "
ทั้งสองคนนัวเนีย ผลัดกันเย้าหยอกร่างกาย รู้ตัวอีกที ท่านต้นก็คร่อมท่านสนเรียบร้อยแล้ว
" เบาๆดิ " ต้นงับหูท่านสน เล้าโลมทั่วร่างกาย กระชากเสื้อผ้าโยนกระเด็นไปไกล
ท่านสนเปลือยท่อนบน ส่วนท่านต้นเปลือยท่อนล่าง ทั้งสองสบตากระหายในเรือนร่างอีกฝ่าย
ท่านสนกระชากท่านต้น กระซิบแนบหู "...แดกกูได้ทั้งตัวเลยนะ "
ต้นได้ยินก็ของขึ้นไม่รีรอลูบไล้เรือนร่างท่านสน ไล่เรียงยอดอกลงมาถึงสะดือ
" อื้อ.... ต้น เอากางเกงในออกก่อน "
ท่านสนเหลือกางเกงในหวังให้แฟนตัวเองถอดให้ น่าจะได้อารมณ์มากกว่าแต่ท่านต้นกระชากกางเกงทีเดียวขาดเป็นสองส่วน
ท่านต้นรู้ทันท่านสนเป็นอย่างดี " รู้นะว่ามึงอยากให้กูฉีก มึงเล่นใส่บางแบบนี้...จะยั่วกูใช่ป่ะ "
พูดตรงขนาดนี้ เล่นเอาท่านสนก็ไปไม่เป็น เลือดสูบฉีดเต็มหน้า
ต้นขยำก้นท่านสนอย่างหมั่นเขี้ยว " แน่นจัง... เมียกู "
เพียะ!!!! " เชี่ยต้น...กูเจ็บ "
หมั่นเขี้ยว จนต้องขอตีสักหน่อย ตบทีนึงแม่งสั่นอย่างกับลูกชิ้นเด้งเลย
......วันหลังหยิกก้น แทนหยิกแก้มมันดีกว่า มันส์กว่าเยอะ
" ล้างตู้เย็นก่อนนะ "
ต้นยกบั้นท้ายท่านสน ก่อนบรรเลงลงลิ้นตวัดตามร่างกายเริ่มจากหว่างขาจนไปถึงช่องสอดใส่
จังหวะนั้นเองนับเป็นครั้งแรกที่ท่านต้นได้ยินท่านสนหลุดครางเสียงสูงออกมา
" ไอสัด....อ๊ะ...อ๊าาาา "
" ซี๊ดดดดด...อ๊าาาาา.... "
ต้นชะโลมเจลสอดเข้าไปในช่องรัก นิ้วท่านสนชักเข้าชักออก ผ่านช่องรักท่านสน
ท่านสนดีดดิ้นอย่างกับเพิ่งเสียซิงครั้งแรก มือทั้งสองแหวกว่ายในรูตูด สนร้องครางกระเซ่าตามจังหวะชักเข้าออก
ในขณะที่ปากท่านต้นก็ทำหน้าที่โม๊คตอร์ปิโดท่านสนมิดลำ เอาใจเมียให้เสียวหลายช่องทางพร้อมๆกัน
" เสียว...มั๊ย "
" ต้น....หืออออออ "
" ตอบสิครับ "
" เสียว...คร้าบบบ "
.....พูดเพราะเชียวเลยนะ สน
" พร้อมเป็นเมียยังเอ่ย "
สนพยักหน้าหงึกๆ " อือออออ... รักมึงนะ..ต้น "
เพียงวินาทีแรก ที่ดุ้นท่านต้นสอดเข้าไปร่างกาย ท่านสนก็เปลี่ยนไปกลายเป็นคนละคน
แว๊บแรกที่รู้สึกคือ ความเสียวแบบจางๆ แต่เมื่อสบสายตาหล่อปานเทพบุตรของท่านต้น
ความเสียวที่เกิดขึ้นกลับมีความอบอุ่นแทรกซึมผ่านการกระทำที่อ่อนโยนต่างจากผู้ชายทั่วไป
ต้นชะเง้อมองดูอากัปกิริยาของเมียคนใหม่ ว่าแฟนเจ็บรึป่าว แต่ระดับท่านสนซะอย่างไม่เจ็บอยู่แล้ว
สนเงยหน้าหลงใหลในใบหน้าหล่อเหลาของต้น
.....อย่ามองแบบนี้ดิ กูเขินนะ
.....อย่ายิ้มนะ
.....อย่ายิ้ม บอกว่าอย่าไง
ต้นเป็นคนยิ้มไม่บ่อย แต่ยิ้มทีนึงทำเอาสนยอมผลีกายถวายเรือนร่างทุกส่วนให้กับท่านต้นไปลิ้มลองอย่างง่ายดาย
ยิ่งตอนคบกัน ท่านต้น...แกใช้รอยยิ้มอย่างสิ้นเปลือง แต่ก็พิฆาตใจท่านสนได้ทุกครั้ง ท่านสนมองหน้าแฟนตัวเองส่งยิ้ม
ราวกับเป็นสารเสพติด ยิ่งมองก็ยิ่งโหยหา ....ท่านสนติดกับดักรอยยิ้มท่านต้นเข้าให้แล้ว
.....อ้าาา...จะละลายอยู่แล้วต้น
" เขินกูหรอ ไม่สบตากูเลย "
" อือออออ........~~~~~ "
" ไม่เป็นไร ไว้ทำแบบนี้บ่อยๆ เดี๋ยวก็ชินเอง "
" อ๊ะ....อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊าาาา "
" อย่าพึ่งรีบแตกนะครับ เมียจ๋า รอผัวเล่นท่ายากก่อนนะ "
....เมียกูเป็นถึงนักปิงปองประจำจังหวัด ต้องจัดท่ายากให้ไอสนซักหน่อย ดูสิร่างกายจะยืดหยุ่นสมเป็นนักกีฬารึเปล่า
" อื๊อออออ......... " สนร้องเสียงอู้อี้ในลำคอเร่งเร้าท่านต้นจัดหนักเสียที
" ตอดดีจัง...เมียกู " แม้สนทำหน้าที่เมียอยู่บ่อยครั้ง แต่ยังคงความฟิตจนสามีคนใหม่อย่างต้นออกอาการฟินสุดๆ
ต้นสอดของเด็ดเข้ามาทีละขั้นจนมิดด้าม ต้นกำลังงัดฟอร์มเก่งกลับมาอีกครั้ง โยกตัวขยับเข้าออกเป็นจังหวะ
" ต้น....อย่าพึ่ง "
" มีอะไร "
สนเอื้อมไปหยิบมือถือ " เชี่ย......มีคนโทรมา "
" หึหึ....คุยไปเลย "
ต้นส่องตาเป็นประกาย แบบนี้รู้เลยว่าถ้าเผลอรับสาย ต้นคงจะกระแทกหนักกว่าปกติเป็นแน่
" แต่..ว่า ต๋องโทรมานะ "
" นึกว่าใครที่ไหน...รับสายไปเลย หึหึ "
" กูว่า....พักยกก่อนมะ "
" คุยไปเลยๆ กูไม่แกล้งมึงหรอก ....หึหึ "
....ไม่รู้จะไว้ใจมันได้รึป่าวนะ แต่ช่างเหอะ คุยก็คุย
สนกดรับสาย
" ฮัลโหล ต๋อง "
//ต๋อง: วันนี้มึงไม่มาเรียนหรอ
" ใช่ วันนี้กูไม่ได้มาเรียน "
//ต๋อง: สะดวกคุยป่ะ เสียงดูเพลียๆ
" มีอะไรล่ะ "
//ต๋อง: ช่วยเลือกเสื้อผ้าให้กูหน่อย กูจะไปงานบายเนียร์มะรืนนี้อ่ะ
" ได้....อ๊ะ...อ๊าาาาาา "
//ต๋อง: เสียงอะไร ดูหนังโป๊อยู่ละสิ
" ปะ...ป่าว กูอยู่โรงบาล ฉีดยาอยู่ ....อ๊าาาาาา "
//ต๋อง: หึหึหึ มึงเล่นหนังโป๊เองเลยสินะ ไม่กวนมึงแระ
" เดี๋ยวก่อน... ไม่ใช่อย่าง... "
//ต๋อง: ตื้ด ตื้ด ตื้ด //ตัดสาย
สนวางสายไป " เชี่ยต้น....เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง "
ต้นอดขำออกมาไม่ได้ " ฮ่าฮ่า...กูไม่ได้เอามึงแรงเลยนะ "
" แต่กูเสียวอ่ะ...ถึงจะเบาก็เถอะ "
" ทำต่อนะ .... "
.....ขนาดนี้แล้ว ค_ยมึงยังคาตูดกูอยู่เลย จะให้เลิกกลางคันได้ไง
" เออ เอาแรงๆเลยด้วย .... "
...............สนร้องขอขนาดนี้ ได้เลยต้นจัดให้ แต่คิดไปคิดมา กวนตีนมันหน่อยดีกว่า
ขนาดบนเตียง ต้นแม่งยังจะกวนตีนไม่เลิก ต้นยังคงผ่อนแรงจงใจขยับเอวอย่างเชื่องช้า สนร้องเรียกให้ใส่มาเลยไม่ยั้งแต่ก็ไม่เป็นผล ต้นยังคงกวนตีนสอดใส่สลับหยุดพัก ทำเอาสนหัวเสีย สนอยากจะเสียวก็ไม่ให้มันเสียวได้ง่ายๆ
" กวนตีน.. " ท่านสนด่าสามีใหม่เข้าให้
ท่านต้นก็แค่รับฟัง สนเลยชะล่าใจนึกว่าท่านต้นอยากทำนานๆ แท้ที่จริง ท่านต้นรอจังหวะงาม ขอเผด็จศึกท่านสนทีเดียวเลย
จู่ๆท่านต้นกระเด้าเอวอย่างแรงจนท่านสนไม่ทันตั้งตัว มือข้างซ้ายเขี่ยหัวนมสนเเข็งเป็นไต มือข้างขวาจับแขนสน
ตรึงไว้กับขอบเตียง ต้นขยี้หน้าเม้มปากหอมแก้มท่านสน ทุกส่วนของท่านสนถูกต้นควบคุมจนท่านสนไม่รู้จะเสียวจากจุดไหนดี
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนท่านสนไม่มีเวลาแม้แต่ร้องเสียงกระเซ่าด้วยซ้ำ
สนเสียวจนอยากจะเสร็จกิจ พอจะเอื้อมมือไปจับคันชัก ก็ไม่ทันเสียแล้ว
" ฮืออออออ.... "
น้ำข้นสีขาวมันเยิ้ม ทะลักออกมาจากดุ้นท่านสนโดยไม่ได้ใช้มือช่วย มิหนำซ้ำท่านสนยังปล่อยออกมารอบที่สอง
ตอกย้ำความเสียวที่ไม่อาจทานทนได้ แม้แต่สนเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะแตกไวปานสายลมแบบนี้
" อย่ากินน้าาา....มันสกปรก....งือออออ "
" เสียวจนไม่ต้องง้อมือเลยเห็นมั๊ย.....แสดงว่ามึงเสียวปรี๊ดเลยใช่ม้าาาาาา "
ต้นก้มตัวลงไปกินน้ำเงี่ยนเต็มคำ ท่านต้นไม่รู้สึกรังเกียจเลย ยิ่งเป็นของท่านสนที่ต้นหลงรักสุดหัวใจ
มีหรือจะปล่อยน้ำรักทิ้งไป ต้นเองก็เสียวซ่านไม่แพ้กัน “ อ๊าาาาา....เชี่ย..สน จะแตกแล้ว...ซี๊ดดดดด “
ต้นไม่รีรอปล่อยน้ำรักพุ่งออกมากระเด็นไปถึงขอบเตียงอีกฝั่ง ความเสียวแบบนี้ ต้นเองก็ไม่ได้เจอมานานมากแล้ว
ต้นปาดเหงื่อที่ผุดเต็มใบหน้า พร้อมปรบมือในลีลาของตัวเอง ในขณะที่สนยังอารมณ์ค้างกลางสวรรค์อยู่เลย
" ฮ่าฮ่าฮ่า กูทำมึงได้.... " ต้นออกอาการสะใจสุดๆ
" ..... " สนอายชัดเจน เบือนหน้าหนีไปคนละทาง จู่ๆ น้ำท่านสนก็ทะลักออกมาเองอีกครั้ง
ทั้งๆที่ค_ยต้นถอนออกมานานแล้ว แต่ความเสียวซ่านยังคงติดค้างอยู่ในตัวสนทุกอณู
ต้นเห็นจังหวะทะลักเต็มสองตา ท่านสนไม่กล้าสบตาเพราะกลัวถูกท่านต้นล้อเลียน
ต้นลูบหัวสนซึ่งนอนขดตัวสั่นเทาอยู่ ระดับเซียนอย่างท่านสนส่วนมากจะเจอความเสียวแบบไต่ระดับขึ้นไป
ใครจะไปนึกว่า ต้นจะมาแนวธรรมดาแต่ทีเดียวถึงสวรรค์เลย
" เป็นไงครับ น้องสน ผู้ไร้เดียงสา "
" ....... " สนยังอายอยู่ ไม่กล้าพูดอะไร
" นี่แหละ....เห็นมั๊ยว่า กูเด็ดขนาดไหน ไอไก่อ่อน "
“ กูจะไปอาบน้ำ..... “ สนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา อย่างกับไม่พอใจที่ต้นทำแบบนี้กับเขา
" บ้านกูนะ มึงเป็นใคร ยังมีหน้ามาสั่งกูอีก...ไอไก่อ่อน "
สนอดโมโหไม่ได้ เมื่อโดนท่านต้นสบประมาท ระบายออกมาเป็นชุด
" เหี้ย!!!! เอากูเสร็จ มึงแม่งเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนเลยนะ ผู้ชายที่กูเจอก็แบบนี้แหละ เห็นเมียตัวเองเป็นของสนุก...เอาเลย กูมันอ่อน "
" ดีเหมือนกัน..กูกลับไปให้พี่เปรมเอาซะหน่อยดีกว่า เผื่อกูมีประสบการณ์มากขึ้น เวลาเอาจะได้ถูกใจมึงไง ครั้งนี้กูถือว่าสงเคราะห์ความเงี่ยนให้มึงก็แล้วกัน ....หรือถ้ามึงคบกับกู เพื่อเป็นที่ระบายอารมณ์ก็บอกมานะ กูจะได้วางตัวถูก “
ต้นโดนท่านสนด่ามาเป็นชุด เล่นเอาต้นสลดจนกลัวท่านสนไปเลย “ สน...กู..ล้อเล่น “
“ มึงตามจีบกู ก็แค่อยากเอากูใช่ป่ะ “ สนรีบเดินออกมาจากห้อง เข้าห้องน้ำล็อคประตูขังตัวเองอยู่ในนั้น
ก็อก ก็อก ก็อก!!!!
“ สน ครับ....ออกมาเถอะ “
ก็อก ก็อก ก็อก!!!!
“ กูขอโทษ....สน...ออกมานะคร้าบบบ "
ท่านสนหมุนลูกบิดคลายล็อค ต้นเปิดประตูเข้าไป กลับเจอท่านสนถือสายฉีดก้นรอไว้อยู่ก่อน
ฉีดน้ำอัดหน้าท่านต้นอย่างจัง ท่านต้นกวักมือหนีแรงอัดน้ำ น้ำกระเซ็นออกมาเปียกเต็มทางเดิน ท่านสนกู่ร้องอย่างสะใจ
" ฮ่าฮ่าฮ่า....หลอกควายสบายใจจัง หลอกกี่ครั้งก็ยังเป็นควาย "
......ก็ว่าอยู่ ทำมันเสียวจนขนาดแตกได้เอง กูควรจะได้รางวัลนักเอาแห่งปีเลยด้วยซ้ำ
......จะว่าไป มันแตกได้เอง แสดงว่า มันคงมีเสียวมากเลยสินะ
" เชี่ยยยย เปียกหมดเลย "
" สมน้ำหน้า เสือกโง่เอง ช่วยไม่ได้ "
“ มึงก็เหี้ยเกิน แกล้งแรงไปป่ะ “
" โหหห แล้วทีบนเตียงอ่ะ "
" ทำไม ไม่ชอบหรอ เสียฟอร์มนิดหน่อย ทำเป็นหัวเสียไปได้ "
" ไอต้น!!!! "
ท่านสนล็อคคอท่านต้น ลากมันทิ้งลงบนเตียง สนคร่อมท่านต้นหวังเอาคืนงวดนี้คิดทบต้นทบดอก
" มาเป็นเมียกูซะดีๆ " ท่านสนชำเลืองมองต้นด้วยสายตากระหายหิว
" หึหึหึ.... " ท่านต้นนึกขำในใจ หลอกล่อให้ท่านสนขึ้นคร่อม ต้นเล่นไปตามเกมส์ซักพัก
จนเมื่อท่านสนก้มลงโน้มตัวไปจูบเท่านั้นแหละ ท่านต้นฉวยโอกาสใช้นิ้วสอดใส่เข้าไปในช่องรักท่านสนโดยไม่ทันตั้งตัว
ท่านสนร้องห้ามได้ชั่วครู่ก็ต้องยอมสยบในลูกเล่นของท่านต้นจนได้
" ไม่เอา...ตะ....ต้น...อ๊าาาาาา "
" มึงแหละ มาเป็นเมียกูซะดีๆ "
ต้นไม่รอคำตอบจากท่านสน จับท่านสนก่อนสำแดงเดชความเป็นผัวให้ท่านสนตระหนักว่า
.....มึงเป็นเมียกู นะ ไอสน จำไว้
สนก็เสร็จต้นไปตามระเบียบ
.
.
.
.
.
To Be Continued
-
กวนจริงๆ คู่นี้,,,
-
:z1: :pighaun: :haun4:
ต้น สน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
อ้าว.......ลีลาท่านต้นไม่เบาใช่มั้ยสน
ต้น ก็หลงสน ชอบสนมาตั้งนานและ o18
สน ก็หลงต้นที่หล่อปานเทพ ยิ้มแต่ละทีใจสนระทวย :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านไปก็ฟินไป..เห้อ :hao3: :hao3: :hao3:
-
:L1: :L1: :L1:
สวัสดีครับ ผู้อ่านทุกท่าน
มาถึง Chapter 34 แล้ว
คาดว่า Chapter 35 ก็ Chapter 36 คงเป็น Chapter จบบริบูรณ์นะครับ
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน ที่ติดตามผลงานชิ้นแรกของผมมาตลอด
เชิญรับชมตอนต่อไปได้เลยครับ
Chapter 34 "คำตอบเมื่อ 5 ปีก่อน"
" เป็นไงบ้างมึง "
สนนั่งรออยู่ตรงโต๊ะม้าหินอ่อนใต้คณะ พูดทักทายต้นซึ่งกำลังเดินออกมาจากห้องประชุมฝ่ายกิจการนิสิต
วีรกรรมเรื่องหนีทุนของท่านต้นค่อนข้างเป็นประเด็นที่มีแต่คนถึง ท่านสนได้ยินเสียงตวาดของอาจารย์หลายท่านเล็ดลอดออกมา
จากห้องประชุม ท่านสนแอบกังวลว่าต้นจะเป็นอย่างไรบ้าง ยิ่งในห้องนั้นมีพี่เปรมอยู่ด้วย ไม่รู้ว่าต้นจะโดนอะไรหนักหรือเปล่า
.....พี่เปรมเสือกได้ทุกเรื่องจริงๆนะ
ท่านต้นเดินออกจากห้องประชุมด้วยท่าทางเคร่งขรึม เขาเดินโซเซเหมือนเมาหมัดจากห้องเชือด สนลุกขึ้นเดินไปประคองต้น
" โอเคป่าว "
" กูโอเค "
สนชักสีหน้าไม่พอใจ เขารู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนแทนต้น " อย่ามาโกหก เปรมทำอะไรมึง!! "
ตรงกันข้าม ต้นกลับดูสบายใจไม่ได้วิตกกังวล เขาดูเงียบขรึมก็เพราะแค่เบื่อเสียงด่าจากอาจารย์เท่านั้นเอง
" เปล่าเว้ย "
" งั้นกูจะไปถามมัน "
สนเดินเข้าหาประจันหน้ากับพี่เปรม แม้สนจะมองหน้าหาเรื่อง อย่างไรเสียพี่เปรมก็ยังคงมองสนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
เหมือนคราวที่ยังคบกัน พี่เปรมไม่พูดอะไรได้แต่ส่งยิ้มก่อนเดินลับสายตาไป เขายังพยักหน้าให้ต้นอีกด้วย
.....ทั้งสองคนมีอะไรกัน
ต้นตบบ่าสนให้นั่งลง " กูเนี่ย ต้องขอบคุณเปรมด้วยซ้ำ ก็มันช่วยเคลียร์ปัญหาทุกอย่างให้
นอกจากกูจะไม่โดนทัณฑ์บน กูยังได้ไปต่างประเทศอีกด้วย ที่กูโดนด่าก็เพราะกูทำตัวเอง "
" เฮ้ย จริงดิ ได้ไปจริงหรอ "
" ดีใจอะไรนักหนา กูจะไม่ได้เจอหน้ามึงตั้งสามเดือน ขอถ่ายรูปตอนมึงโป๊ ได้ป่ะ กูจะเก็บไปชักว่าวที่นั่น "
" ทะลึ่งนะ มึงอ่ะ "
" กูได้ทุนไปออสเตรเลียอีกรอบ แต่กูยังไม่ตกลงว่าจะไปรึป่าว เพราะกูต้องถามความเห็นมึงก่อน "
" ไปเหอะ กูอยู่ได้ "
" เหอะๆ อย่าให้รู้นะว่า ไปมีคนอื่น "
" กูเคยทำมึงเจ็บเรื่องขวัญ ทุกวันนี้กูก็ยังรู้สึกผิด การที่มึงไปที่นั่นนอกจากมึงจะได้ไปใช้ชีวิตให้คุ้มค่า
กูเองก็จะได้รู้จักอดทน อดทนกับการรอคนรักกลับมา มึงรอกูตั้ง 5 ปี แค่ 3 เดือน กูต้องรอมึงได้ "
ต้นพยายามแทรก แต่โดนสนขัดไว้
" อย่าพึ่งขัดกู กูยังพูดไม่จบ!!! ไม่ต้องกลัวว่า กูกับเปรมจะกลับมาคืนดีกันหรอกนะ"
" เออ กูอ่ะเชื่อใจมึง แต่กูเหงาไง "
" หรอมึง ไม่คุยกับกูเป็นปีๆ ยังไม่เห็นจะตายห่าไรเลย "
" กูก็แอบดูแลมึงไง คนอย่างมึงจะไปรู้อะไร "
" สัด!!! "
" จ้า ด่ากูเยอะๆเลย จะได้เอาคืนบนเตียงให้สาสม "
ท่านสนขับรถกลับบ้าน ต้น จนมาถึงแยกไฟแดง ท่านสนหันมาถามต้นอย่างสงสัย
" ต้น... "
ต้นหันควับ " หือออ "
" เรื่องเปรมอ่ะ เป็นยังไง คืนดีกันแล้วเหรอ "
ต้นได้ยินคำถาม เขากระดกน้ำเข้าปากจนหมด กลั้วน้ำกลืนลงคอ " ว่าแล้ว มึงต้องถามจนได้ "
" เปรมบอกว่า มันไม่ได้เกลียดกูแล้ว แต่จะให้สนิทเหมือนเดิมก็คงทำไม่ได้ พูดง่ายๆ กูกับมันต่างคนต่างอยู่
....กูเข้าใจมันนะ....ยังไงกูก็ต้องให้เวลามันแหละ เอ่อ อีกอย่างกูออกจากชมรมแล้วนะ "
" โดนพี่เปรมไล่ออกหรอ "
" เปล่า กูออกมาเอง "
" ดีแล้ว ชมรมเหี้ยไรก็ไม่รู้ เล่นเพลงเหี้ยไรก็ไม่เพราะซักอย่าง "
" นั่นไง ฝีมือกูดีเกินกว่าอยู่ชมรมนี้เว้ย "
" ถุยยยยย!!!! มึงอ่ะกากสุดในวงแระ "
" กูยังไม่เคยฟังมึงเล่นเปียโนเลย "
" พูดแบบนี้ อยากให้กูเล่นใช่ป่ะ "
" ถ้าฝีมือมึงไม่กาก ก็โชว์ให้กูหน่อย "
สนพาต้นกลับมาถึงบ้าน คะยั้นคะยอขอให้ต้นเล่นเปียโนซักเพลง สนไม่เคยเห็นฝีมือมันเลยซักครั้ง
ปกติต้นชอบเล่นกีตาร์มากกว่า ไหนจะพกพาสะดวก แถมยังดูเท่อีกด้วย ต้นรื้อของออกจากตู้
เห็นเปียโนสีน้ำตาลอันเก่าอยู่หลังตู้วางหนังสือ เปียโนไม่ได้ถูกใช้มานาน ลากเปียโนออกมาทีนึงฝุ่นฟุ้งกระจายเต็มห้อง
ต้นถึงกับสำลักฝุ่น สนเลยเอาผ้าชุบน้ำหมาดๆมาเช็ดเปียโนให้ดูสะอาดขึ้นมาอีกครั้ง
สนเอะใจกับเปียโนตัวเก่า
.....ทำไมกูคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นเปียโนอันนี้มาก่อน
.....แม่ง!! สงสัยจัง
“เปียโนนี้มึงซื้อมานานยังอ่ะ “
“ พ่อกูซื้อมาเป็นของขวัญวันแต่งงานแม่ มันอยู่ในบ้านก่อนกูเกิดอีก ....ครอบครัวกูเล่นเปียโนเป็นทุกคน
แต่ฝีมือกูเด็ดสุดแล้วจากทุกคน กูมีหัวทางด้านดนตรี แถมยังหล่ออีกด้วย และก็ยังมีเมียน่ารักอีกด้วย “
“ เหี้ย!! “ สนหน้าแดง สบถคำหยาบออกมา
.....ทำไมกูต้องเขิน เวลามันชมกูด้วยนะ
“ หน้ามึงแดงแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า “ ต้นฉวยโอกาสหอมแก้มสน ยิ่งตอนหน้าแดง ต้นยิ่งไม่อาจหักห้ามใจได้อยู่
สนสะบัดตัวหนีราวกับถูกน้ำร้อนลวก ระยะหลังๆมานี่ สนเผลอสบตาต้นทีไร ใจก็แทบกองไปอยู่กับพื้นทุกที
เพราะคนอย่างต้นซึ่งชอบทำตัวนิ่งเงียบ ต่อหน้าเพื่อนคนอื่น เขาแทบจะไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา
ยิ่งทำให้เวลาต้นยิ้มออกมาให้สนดูมีความหมายมากขึ้น เพราะสนรู้ว่ารอยยิ้มแบบนี้ไม่มีใครจะได้เห็นง่ายๆ
.....หล่อแบบนี้ น่าจับทำผัวไปตั้งนานแล้วดีกว่า
ต้นเดินไปหยิบโน๊ตเพลงบนตู้ แปลกคนเหมือนกัน เขาดูโน๊ตเพลงราคาถูกดีกว่าเปียโนหลักแสนซะอีก
เขาไล่เปิดสมุดดูโน๊ตเพลงทีละหน้าจนมาสะดุดกับโน๊ตเพลงอันหนึ่งเข้าให้
River Flows in You by Yiruma (이루마)
Page. 38
“ อ่า เจอแล้ว “ ต้นกระตุกยิ้ม หยิบโน๊ตเพลงออกมาอ่านรอบนึง ก่อนวางเก็บมันกลับไป
“ หยิบออกมา แล้วเก็บไปทำไม “
“ กูเก็บโน๊ตทุกตัว ไว้ในสมองแล้ว “
“ ถุยย!! หลงตัวเองไปป่ะ “ …..แหวะ เลิกอวยตัวเองซะทีได้แล้ว
" สน มึงรู้จักเพลงนี้รึป่าว "
สนก้มลงไปดูเนื้อเพลง เพ่งพินิจกับบทเพลง
.....เพลงเหี้ยไร ไม่คุ้นเลย
" ไม่เคยฟังเลยอ่ะ "
ต้นถามเหมือนย้ำเพื่อความแน่ใจ " จริงหรอ "
" งั้นมึงมาเล่นให้กูฟังเร็วๆเลย เผื่อกูจำได้ "
ต้นนั่งหลังตรงหันหน้าไปยังผู้รับฟัง ก่อนพรมนิ้วบรรเลงเพลง เพียงแค่โน๊ตตัวแรกเคลื่อนตัวดั่งกลีบกุหลาบสอดเข้าผ่านใบหู
ดังก้องกังวานไปทั่วโสตประสาท สนเอะใจเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน สนรู้ตัวว่าเขาไม่ใช่คนชอบฟังเพลงคลาสิค
แต่เพลงนี้ทำไมถึงจับใจตั้งแต่โน๊ตตัวแรก จนเมื่อต้นเล่นท่วงทำนองต่อมา สนรู้สึกเหมือนว่าเขาเพิ่งเคยฟังเพลงนี้มาเมื่อวาน
ขณะที่ต้นกำลังดื่มด่ำกับบทเพลง เกร็งนิ้วลงบนแป้นคีย์อย่างพริ้วไหว ทันทีที่สนเพ่งสมาธิจับเมโลดี้ได้แล้วสลับกับมองหน้าต้น
ความจริงทุกอย่างก็ปรากฎ เรื่องราวในอดีตเปรียบดั่งจิ๊กซอว์ถูกประติดประต่อเข้ารวมเป็นหนึ่ง
มันคือ ความทรงจำในอดีตที่สนเก็บกดมาตลอดช่วงที่เขาถูกข่มขืนจนถึงวันที่หายเป็นปกติ
ความทรงจำทุกสิ่งอย่างในอดีตถูกรื้อฟื้นออกมาประหนึ่งไขกุญแจดึงสมบัติออกจากหีบ ทุกความทรงจำครั้นยังอดีตไม่เพียงล้วน
เกี่ยวข้องกับเขา แต่ยังรวมไปถึงชายผู้กำลังเล่นเปียโนอยู่อีกด้วย เพลงนี้สำหรับคนทั่วไปก็เป็นเพียงเพลงไพเราะชิ้นหนึ่งเท่านั้น
แต่สำหรับสนแล้ว เพลงนี้มีความหมายลึกซึ้งมากกว่านั้น สนฟังเพลงพร้อมรำลึกถึงอดีตทั้งหมด จนเมื่อต้นบรรเลงมาถึงโน๊ตตัวสุดท้าย
ต้นมองหน้ากลับไปยังผู้รับฟัง เขาเห็นสนใช้มือปิดหน้าก่อนส่งเสียงสะอื้นดังก้องอยู่ในอุ้งมือ ต้นเหลือบมาเห็นสนกำลังร้องไห้
เขาเองก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อยู่ ต้นปล่อยน้ำตาไหลอาบท่วมทั้งสองแก้ม เขาไม่ได้เช็ดน้ำตาแต่ปล่อยให้ไหลไปตามธรรมชาติ
ตอนนี้ต้นรู้แล้วว่า สนจำอดีตทุกอย่างได้ทั้งหมด สำหรับต้น เพลง River Flows in You มีความหมายสำหรับต้นเช่นกัน
เวลาที่ต้นเสียใจเขามักจะเล่นเพลงนี้ซ้ำไปซ้ำมาทุกครั้ง เพลงนี้เองที่สามารถรักษาอาการสนให้หายเป็นปกติได้
สนเงยหน้า เห็นต้นร้องไห้ เขาเองก็รู้แล้วว่า ต้นยังเห็นคุณค่าของเพลงนี้อยู่
“ กูขอโทษนะ....ตอนนี้กูจำได้แล้ว “
“ มึงจำได้หมดแล้วหรอ “
สนพยักหน้าทั้งน้ำตา “ ฮือออออ......ทำไมมึงไม่บอกกู มึงแค่เล่นเพลงนี้กูก็ยอมเป็นแฟนมึงแต่แรกแล้ว...ฮืออออ.... “
ต้นส่งยิ้มพูดออกมาอย่างหวังดี
“ มึงจำได้แล้วใช่มั๊ย ว่ามึงเคยเล่นเพลงนี้ให้กู ....ตอนนี้กูตอบคำถามที่มึงถามเมื่อ 5 ปีก่อนแล้วนะ "
.
.
.
.
.
.
.
.
เนื้อเรื่องก็ดำเนินใกล้ถึงฉากจบแล้วนะครับ
หวังว่าจะสนุกและก็ได้ข้อคิดอะไรไปไม่มากก็น้อยนะครับ
อนาคตผมอาจจะกลับมาเขียนฟิคเพิ่มอีกซะเรื่องนึง ยังไงก็ฝากติดตามกันต่อไปด้วยเน้อ
River Flows In You by Lee Ru-ma (이루마)
http://www.youtube.com/v/7maJOI3QMu0
To Be Continued ( Last Chapter )
-
เขาขำๆ แต่มีแอบซึ้งน้ำตาท่วมจอตลอดๆ
-
มาต่อเร็วๆนะครับ,,,
-
สวัสดีครับ กลับมาให้หายคิดถึงกันอีกแล้ว
คาดว่า Chapter หน้าก็น่าจะเป็นตอนจบแล้วนะครับ
อาจจะมี ตอนพิเศษเล็กน้อยเป็นของแถมไปก็แล้วกัน ยังไงก็ขอให้มีความสุขเสพฟิคเรื่องนี้ให้เต็มที่ไปเลยนะครับ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
Chapter 35 แผลที่ต้องเยียวยา
.
.
.
ย้อนกลับไปเมื่อ 5 ปีก่อน
หลังจากวันที่นายสนธิกานต์ (สน) ถูกข่มขืน แพทย์วินิจฉัยอาการเบื้องต้นพบว่า สนมีบาดแผลเล็กน้อยบริเวณช่องทวารหนัก
จนกระทั่งเขามีอาการปวดบริเวณท้องน้อย แพทย์จึงทำ CT-Scan พบว่าสนมีอวัยวะบอบช้ำภายในต้องได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วน นอกจากนั้นยังต้องนำผลเลือดไปวิเคราะห์ว่าติดเชื้อทางเพศสัมพันธ์หรือไม่ หลังจากนั้น สนรักษาตัวนอนอยู่ในห้อง ICU บนเตียงมีสายน้ำเกลือระโยงระยาง
มีพยาบาลหลายคนคอยดูอาการสนอย่างใกล้ชิด ร่างกายสนนิ่งราวกับเป็นเจ้าชายนิทราไปสองสัปดาห์ ต้นเดินทางไปเยี่ยมสนถึงโรงพยาบาลก็ได้แค่เพียงเฝ้ามองสนตาละห้อย ภาวนาให้สนรู้สึกตัวโดยไว นอกจากนั้นต้นแล้วยังมีเพื่อนอีกหลายคนมาเยี่ยมดูอาการของสน รวมไปถึงครอบครัวของสนก็เดินทางมาเยี่ยมดูอาการอย่างเป็นห่วง นายรณภัทร(พี่ปลายข้าว) ซึ่งได้รับมอบหมายทำหน้าที่เป็นจิตแพทย์คอยดูแลรักษาทางจิตใจของสนให้กลับมาเป็นปกติ ไม่ว่าสนจะเป็นนักเรียนหัวรุนแรงแค่ไหนก็ตาม เขาก็เป็นมนุษย์ มีจิตใจ สิ่งที่เกิดขึ้นย่อมทิ้งบาดแผลทางจิตใจให้เขาต้องเผชิญความเจ็บปวดตามลำพัง ช่วงเวลาอันเลวร้ายของสนไม่ใช่ตอนที่ถูกกระทำชำเรา แต่เป็นตอนหลังจากถูกข่มขืนซะมากกว่า เพราะวินาทีนั้น
สนย่อมรู้ดีว่า เขาไม่สามารถแก้ไขในสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว เมื่อโชคชะตาต้องการกลั่นแกล้งเขา ชีวิตที่เหลือคงหนีไม่พ้นการก้มหน้ายอมรับชะตากรรมในสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งเดียวที่พอจะทำได้ ก็คือ การทนอยู่กับความอับอายและความเจ็บปวดกับการกระทำอันป่าเถื่อนของเหล่าแก๊งอันธพาล
พี่ปลายข้าวสังเกตจากบาดแผลทางกายภาพก็เห็นได้ชัดเจนแล้วว่า สนขัดขืนอย่างสุดความสามารถ ในฐานะของจิตแพทย์ที่ต้องคำนึงถึงสภาพจิตใจของผู้ถูกกระทำเป็นสำคัญ พี่ปลายข้าวขอให้ทางแพทย์แผนกอื่นช่วยปกปิดเรื่องที่สนถูกข่มขืน เพียงแต่ให้ครอบครัวรู้เพียงแค่ว่า สนถูกซ้อมโดยแก๊งอันธพาลทั่วไป จนกว่าสนจะเป็นฝ่ายยินยอมในการบอกเรื่องนี้แก่ครอบครัวเอง
จนมาถึงวันที่สนฟื้นตัว พี่ปลายข้าวเข้ามาดูอาการของสน
เพียงสบตากัน ก็เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่า
สน เป็น โรคซึมเศร้า
ต้นทราบข่าวว่า สนเป็นโรคซึมเศร้า เขาถามพี่ชายถึงอาการอย่างเป็นห่วง
" พี่ข้าว....โรคซึมเศร้ารักษาหายได้ใช่มั๊ย " ต้นพูดด้วยสีหน้ากังวล
พี่ปลายข้าวลูบหัวน้องชายเผยรอยยิ้มอ่อนโยน “ หายสิ “
ต้นดีใจออกหน้าออกตา " จริงหรอพี่ "
" จริงสิๆ จะว่าอะไรมั๊ย ถ้าพี่จะขนเปียโนไปให้สนเล่นซักพัก “
“ ห้ะ....ว่าไงนะพี่ "
“ แหะๆ ไม่ได้สินะ “ พี่ปลายข้าวออกอาการเกร็ง เมื่อเห็นต้นขมวดคิ้วสีหน้าชวนตลก
“ เอาไปสิพี่.....สน เล่นเปียโนเป็นด้วยหรอ “
ต้นหลอกถามพี่ปลายข้าว เก็บข้อมูลสนไปพลางๆ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าจะเข้าหาสนได้ด้วยวิธีใด
“ เล่นเพราะมากด้วย เก่งพอๆกับแกเลยนะ “
“ ดีเลย ผมจะได้มีเพื่อนเล่น...พี่เองก็ยุ่งไม่มีเวลามาเล่นกับผมเลย “
“ พี่ต้องหาเงินเลี้ยงดูเราหนิ เราเองก็น่าจะไปรับจ็อบเล่นเปียโนตามโรงแรมสิ “
“ ขี้เกียจอ่ะ นี่บ้านเราจนขนาดนั้นเลยหรอ “
“ ก็อย่าคิดว่ารวยมากนักสิ .....พรุ่งนี้พี่จะให้ทางโรงพยาบาลยกเปียโนไปให้สนเล่นซักพักแล้วกัน “
วันรุ่งขึ้น พี่ปลายข้าวเดินทางไปโรงพยาบาลเพื่อดูแลอาการของสน โดยมีต้นคอยติดตามไปด้วย
ต้นรู้สึกตื่นเต้นดีใจที่จะได้เจอสนเป็นครั้งแรก ส่วนเปียโนถูกย้ายไปอยู่ในห้องพักของสนก่อนหน้านั้นแล้ว
สนพักอยู่ในห้อง VIP ชั้นบนสุดซึ่งเป็นห้องส่วนตัว มีเพียงไม่กี่คนที่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปได้ ทั้งชั้นถูกเนรมิตให้เป็นห้องพัก
สำหรับผู้ป่วยเพียงคนเดียว ต้นแค่เหยียบโถงทางเดินรอบนอกก่อนเข้าส่วนห้องพัก ก็ตระหนักถึงความแตกต่างทางฐานะได้ในทันที
ต้นมองทางเดินซึ่งประดับไปด้วยวัตถุโบราณราคานับสิบล้าน แต่ละชิ้นล้วนแล้วควรนำไปจัดในพิพิธภัณฑ์มากกว่าในโรงพยาบาลซะอีก
ต้นกลืนน้ำลายจ้องตาไม่กระพริบ เมื่อทางเดินขนาบทั้งสองมีกีตาร์ห้อยประดับอยู่หลายสิบรุ่นข้างฝาผนังแต่ละรุ่นล้วนมีราคาแพง
และหายากทั้งนั้น ต้นมองกีตาร์ด้วยความเสียดาย ของดีแบบนี้ควรค่าต่อการนำมาเล่นมากกว่านำไปประดับซะอีก
“ รวยขนาดนี้...จะขนเปียโนมาทำไมกัน...น่าจะมีอยู่แล้วหนิ “
“ นั่นนะสิ พี่ก็ว่างั้น... “
พอเดินเข้าไปในห้องพัก กลับพบว่าในห้องพัก ยังมีห้องรับรองแขก บรรยากาศในห้องหรูหราประหนึ่งเป็นโรงแรมห้าดาว
พี่ปลายข้าวกำมือต้นไม่ให้ซุกซนจนเผลอไปทำข้าวของพัง จนมีชายผู้หนึ่งเดินท่าทะมัดทะแมงเข้ามาหาพี่ปลายข้าว
ดูจากการแต่งกายก็พอจะมองออกว่าเป็นพ่อของสนเป็นแน่
“ คุณรณภัทร มากับใครหรือครับ “
“ นี่ ต้นข้าว ครับเป็นน้องชายผมเอง “
ชายในชุดสูท ยกมือทักทายต้นอย่างเป็นกันเอง หันกลับมาคุยกับพี่ปลายข้าวต่อ
“ ตอนนี้นายใหญ่กำลังคุยกับนายน้อยอยู่ รอซักครู่นึงนะครับ …ผมขอตัวไปทำบัญชีก่อนนะครับ “
ต้นสะกิดพี่ปลายข้าว “ นั่นไม่ใช่ พ่อสน หรอพี่ “
“ ห้ะ...นั่นเป็นเลขาส่วนตัว เมื่อกี้ไม่ได้ยินหรอว่า พ่อสนกำลังคุยกับลูกชายอยู่ “
“ เลขายังแต่งตัวดีกว่าพี่อีกนะ “
“เอาจริงๆ เค้าก็รวยกว่าพี่แหละ ฮ่าฮ่าฮ่า “
ทันใดนั้น มีบุคคลหนึ่งเดินออกจากห้อง เขาสวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้น สวมรองเท้าแตะ แต่งกายซ่อมซ่อ
ตัวเตี้ยกว่าเด็กมัธยมปลายอย่างต้นซะอีก เข้ามาทักทายพี่ปลายข้าวอย่างเป็นมิตร
ต้นเอะใจ
.....อาแป๊ะ นี่ เข้ามาได้ยังไงกัน
“ สวัสดีครับ นายใหญ่ “
“ อย่าเรียกแบบนั้นสิ ผมตัวเล็กจะตาย ฮ่าฮ่าฮ่า “
ต้นถึงกับช็อค ตาแป๊ะนี่เป็นพ่อสนเองหรอกเรอะ เขาอายถึงกับหลบอยู่หลังพี่ปลายข้าว
“ เปียโนที่ผมให้ไป ใช้ได้มั๊ยครับ “
“ ขอบคุณมากเลยคุณปลายข้าว เจ้าสนชอบมากเลย ผมยังไม่ได้ให้เช็คคุณไปเลยหนิ “
“ เช็คอะไรหรอครับ “
“ เช็คเงินสด....ค่าเช่าเปียโนไง “
“ ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจ “
“ ไม่ต้องเกรงใจหรอก ผมให้วันละ 2 หมื่น ต่อวัน เป็นไง “
“ โหหหห....ผมว่า 2 หมื่น นี่เช่ารายเดือนได้เลยนะครับ “
“ เอาหน่า ถือซะว่าเป็นรางวัลที่คุณช่วยดูแลรักษาอาการของสน แล้วพาใครมาด้วยเนี่ยหืม”
“ อ่อ นี่ต้น....น้องชายผมเองครับ..เขาอยู่โรงเรียนเดียวกับน้องสนด้วยนะครับ “
ต้นยกมือสวัสดีทักทายอย่างนอบน้อม “ สวัสดีครับ “
“ สวัสดีจ๊ะ...ดีเลยๆ เจ้าสนจะได้มีเพื่อนดีๆอีกหนึ่งคน “
พี่ปลายข้าวหันหน้ามาคุยกับต้น
“ ต้นไปเยี่ยมสนไป พี่จะคุยกับพ่อสนซักพัก “
ต้นเดินออกมาจากฉาก แต่หูยังคงแอบฟังบทสนทนาของพี่ชายกับพ่อสนอย่างตั้งใจ
.
..
...
“ ลูกผมมีความเสี่ยงฆ่าตัวตาย นะเหรอครับ “
“ แค่มีความเสี่ยงครับ ไม่ถึงกับต้องวิตก ที่น่าวิตกกว่าคือ สนจำใครไม่ได้เลยหลังจากวันที่สนถูกทำร้ายร่างกาย”
“ ลูกชายผมสูญเสียความทรงจำงั้นหรือครับ “
ต้นชะงักยืนนิ่ง เขาไม่ได้เสียใจมากนัก เพราะยังไงซะ เขาก็ยังไม่รู้จักกับสนมาแต่ก่อนหน้าอยู่แล้ว
แต่เขาชะงักในประโยคที่พี่ชายพูดกลับมา
“ สมองเขาปกติดีทุกอย่างครับ.....เขาไม่ได้สูญเสียความทรงจำหรอกครับ ...เขาเลือกที่จะลืม “
ต้นได้ยินคำพูดแบบนี้ ก็แทบทนฟังไม่ได้ แต่แขนขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอจะไปไหนได้เช่นกัน ต้องยืนทนฟังผู้ใหญ่สองคนพูดกัน
“ เขาถูกซ้อมโดยคนหลายคน ผลกระทบสิ่งหนึ่งที่มีต่อตัวเขา คือ เสียง ดังนั้นเขาจะไม่ชอบได้ยินเสียงคนพูดคุยเสียงดัง
นอกจากนั้นเขายังมีอาการหวาดระแวงเหมือนคนจะมาทำร้าย สังเกตได้ว่า สนต้องนอนเปิดไฟตลอดเวลา นอกจากนี้เขายังกลัวคนแปลกหน้าอีกด้วย เฉพาะคนสำคัญเท่านั้นที่เขาจะเป็นมิตรด้วย “
“เจ้าสนจะหายมั๊ยครับ “
“ ขึ้นอยู่กับเจ้าตัวครับ....เดิมทีเจ้าตัวเป็นคนร่าเริง แต่พอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้สนเลยมีอารมณ์แปรปรวน
และยังมีอาการหลงลืมแทรกซ้อนอีกด้วย ทั้งหมดนี้ต้องได้รับการแก้ไขทีละส่วน “
“ ครับ คุณหมอ “
“ อาการซึมเศร้าเป็นอาการที่เลวร้ายกว่าการเศร้าโดยทั่วไปนะครับ เพราะคนที่มีอาการดังกล่าว เขาจะไม่รู้สึกอะไร
นอกจากความว่างเปล่า บางทีนายน้อยอาจทนไม่ได้กับความโหดร้ายในโลกแห่งความจริง เขาจึงเลือกที่จะลืม
ซึ่งเป็นกลไกการป้องกันตัวแบบหนึ่ง ในเมื่อเขาไม่สามารถป้องกันตัวขณะถูกซ้อมได้ อย่างน้อยเขาก็ป้องกันจิตใจตัวเอง
ด้วยการกดความรู้สึกทุกอย่างลง จนกระทั่งลืมเรื่องราวต่างๆ ดังนั้นเขาจึงลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากวันนั้น
แม้แต่ผมเอง เขาก็ต้องใช้เวลาคิดซักครู่จึงจำได้ว่าผมเป็นใคร “
“ ครับ...คุณหมอ “
“ คุณพ่ออย่าเครียดไปนะครับ ขั้นแรกเลย ต้องให้สนจำเรื่องราวทุกอย่างให้ได้ เขาต้องยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น
แม้ว่าจะเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม ดีกว่า หลอกให้เขาเข้าใจไปเองว่าไม่เคยเกิดขึ้นจริงมาก่อน หลังจากที่เขาจำได้
เขาอาจจะร้องไห้ เสียใจ ก็อย่าได้ท้อแท้นะครับ ขอให้เข้มแข็งเข้าไว้นะครับ "
" ครับ คุณหมอ "
" การเสียใจถือเป็นการตอบสนองในการยอมรับตัวตนว่าตัวเองกำลังเผชิญกับอะไร ถ้าเขาเริ่มเสียใจขึ้นมาก็แสดงว่าพัฒนาการ
ของเขาดีขึ้น หลังจากนั้นเราจึงจะทำการรักษาจิตใจให้กลับมาเป็นปกติ แม้จะมีความทรงจำเลวร้ายติดตัว แต่เขาจะสามารถอยู่
กับมันได้ ยอมรับมันได้ และเข้าใจมันได้....เขายังเด็กอยู่ อนาคตยังอีกไกลครับ...คุณพ่อ “
พ่อสนรับฟังพี่ปลายข้าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แต่แฝงความกังวลใจภายใต้ดวงตาคู่โต
พี่ปลายข้าวเหลือบมาเห็นผมยืนอยู่ด้านหลัง เขาไม่อยากให้ต้นได้ยินสิ่งที่เขาคุยจึงพาพ่อสนเดินออกจากห้องไป
เหลือเพียงแค่สนกับต้นในห้องพักขนาดใหญ่ ต้นเลื่อนประตูเข้าไปห้องพักผู้ป่วยซึ่งอยู่ลึกสุดของห้องพัก ภายในเป็นห้องกลับ
พบความเงียบเหงาของสนซึ่งอยู่เพียงตัวคนเดียว กำลังเล่นเปียโนซึ่งดูมีชีวิตชีวากว่าคนเล่นอย่างสนด้วยซ้ำ สนกำลังบรรจงเล่น
เพลง River Flows In You ต้นสดับฟังแว๊บแรกก็รู้แล้วว่า สนเล่นเปียโนเก่งไม่น้อยไปกว่าตน ต้นฟังสนเล่นเพลงนี้ซ้ำไปซ้ำมา
ต้นทักทายสน “ หวัดดี “
สนเห็นชายแปลกหน้าเดินเข้ามา เขาหยุดเล่นเปียโนทำท่าลุกหนีทันที “ มึงเป็นใคร....จะมา...จะมาทำอะไรกู “
“ ใจเย็นๆนะ สน เรามาดีไม่ได้มาร้าย “
“ กูเป็นเพื่อนเล่นมึงหรอ...แล้วมึงรู้ชื่อกูได้ไง...กูไม่เคยรู้จักกับมึง “
“ ...เราชื่อ ต้น....อนาคตเราจะเป็นเพื่อนกันนะ “
" กูไม่อยากรู้จักมึง ....ไอสัด ออกไป "
สนเขวี้ยงสมุด กระเป๋าใส่ต้น ของกระจัดกระจายตามพื้น
" เราเป็นน้องชายของพี่ปลายข้าวไง จำได้มั๊ย “
“ พี่ปลายข้าว.....ใคร? “
“ จำไม่ได้หรอ พี่ที่เอาเปียโนมาให้นายเล่นไง เปียโนนี้เป็นของเรา “
สนยืนนึกซักพัก ถึงจะจำได้ว่าพี่ปลายข้าวเป็นใคร “ อ่อ จำได้แล้ว …โทดทีนะ นายเล่นเปียโนเป็นหรอ “
“ เป็นสิ...นายเล่นเพราะมากเลยนะ “
“ ขอบคุณนะ...นาย....นาย....นายชื่ออะไรอ่า เราจำไม่ได้แล้ว “
“ ชื่อ ต้น....เราเรียนที่เดียวกับนาย คุ้นมั๊ยๆ “
สนส่ายหน้า ไม่คุ้นหน้า “ เราอยากไปเรียนแล้ว เราเบื่อที่นี่มากเลย ...นายช่วยไปคุยกับพี่หน่อยสิ “
“ ไม่ได้นะ สน....นายยังป่วยอยู่ “
“ เราหายแล้ว.... แค่โดนเตะนิดเดียวเอง พ่อเราทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ “
“ เห้อ...นายยังไม่หาย ต้องรอดูอาการไปก่อน “
“ เราเหงาอ่ะ ไม่มีใครมาเยี่ยมเราเลย....ก็มีแค่นายที่มาเยี่ยมเรา “
“ มาเล่นเปียโนด้วยกันมั๊ยจะได้หายเหงา “
“ เอาดิๆ “
ทั้งสองนั่งเล่นเปียโนด้วยกัน จนมาถึงเพลง Clair De Lune ซึ่งเป็นเพลงถนัดของต้น ต้นเล่นเพลงนี้อย่างช่ำชอง
สนเองก็อึ้งประทับใจในความสามารถของต้นเช่นกัน “ โหหห เทพจัง.....เพลงนี้ เราฝึกจนเลิกเล่นไปแล้ว “
“ เราเล่นเพลงที่นายเล่นได้ด้วยนะ River Flows In You ไง “
ต้นเล่นเพลง River Flows In You เพียงท่อนแรก สนจับทำนองและท่วงท่าของต้น สนสัมผัสถึงบางอย่าง
เขาจับมือต้นจนเสียงเพลงขาดห้วนไป เหลือแต่ความเงียบ
สนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ เพลงนี้....จำได้แล้ว นายเป็นใคร...เราจำได้แล้ว ต้น “
“ จำ..ได้แล้ว? “
“ แฟนหน้าตาหล่อขนาดนี้ ทำไมจะจำไม่ได้ “
ต้นเงิบแดก “ ห้ะ “
.....ไม่นะ ไม่จริง ต้องเข้าใจผิดอะไรไปแล้วแน่ๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
To Be Continued
-
รอตอนจบนะครับ. สนุกดี,,,
-
สวัสดีครับ มาถึงตอนสุดท้ายแล้ว
ขอบคุณสำหรับผู้อ่านทุกคน ที่ติดตามผลงานชิ้นแรกของผม
หวังว่าในอนาคต ผมจะมีโอกาสได้แบ่งความสุขให้กับผู้อ่านผ่านตัวอักษรอีกครั้ง
เรื่องราวดำเนินมาถึง ตอนจบแล้ว เชิญติดตามได้เลยครับ
Last Chapter แอบรักมาก่อน
ต้นเล่นเพลง River Flows In You เพียงท่อนแรก สนจับทำนองและท่วงท่าของต้น
สนสัมผัสถึงบางอย่าง เขาจับมือต้นจนเสียงเพลงขาดห้วนไป เหลือแต่ความเงียบ
สนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ เพลงนี้....จำได้แล้ว นายเป็นใคร...เราจำได้แล้ว ต้น “
“ จำ..ได้แล้ว? “
“ แฟนหน้าตาหล่อขนาดนี้ ทำไมจะจำไม่ได้ “
ต้นเงิบแดก “ ห้ะ “
.....ไม่นะ ไม่จริง ต้องเข้าใจผิดอะไรไปแล้วแน่ๆ
ต้นยังช็อคไม่หาย เพิ่งเจอกันครั้งแรก กลับได้เป็นแฟนกับสนตั้งแต่แรกพบ
เขาปล่อยให้สน พูดพร่ำเพ้อไปก่อน
“ โหหห เราแอบชอบนายตั้งแต่เห็นนายเล่นเพลงนี้ที่โรงเรียนแล้ว ...ตอนนี้เราจำได้แล้ว..ดีใจจัง
เราเล่นเพลงนี้ก็เพราะอยากเอาใจนายยังไงล่ะ...นายเคยบอกหนิว่า นายจะเล่นเพลงนี้ให้แฟนฟังเท่านั้น “
ต้นยังคงเงิบแดก “ เอิ่ม..สน เราไม่ได้เป็นแฟนกัน “
สนอมยิ้มเกาคางให้ต้น
“ แต่เราก็ได้กันแล้วหนิ.....แหม...นายมีอะไรกับเราที่โรงยิมในวันนั้นไง รู้ป่ะว่า เราร้องไห้ เพราะเจ็บมากเลย
แต่เราก็ยอมเป็นเมียนาย เพราะอะไรรู้มั๊ย.......เพราะเรารักนายมากยังไงล่ะ ผ่านไปไม่ถึงเดือน จะมาลืมเรื่องอย่างงี้ได้ไงกัน “
“ ขอโทษนะ ....สน นายกำลังเข้าใจผิด “
สนส่งสายตายั่วอีกฝ่าย " เข้าใจผิดอย่างงั้นหรอ "
สนดึงตัวต้น มารอบจูบประทับลงบนแก้มต้น ต้นตกใจร่นถอยหนี แต่ไม่อาจต้านทานการรุกเร้าของสนไปได้
สนเลื่อนตัวประกบปากสอดลิ้นเข้าไป ต้นแอบเผลอแลกลิ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ
ต้นไม่นึกมาก่อนว่า จูบของสนช่างร้อนแรงแต่ก็อ่อนโยนเหลือเกิน
สนละริมฝีปากออก ตอนนี้ต้นระทวยไปหมดอยู่ดีไม่ว่าดี มีคนมาจูบเราเสียได้ แล้วเสือกเป็นคนที่แอบชอบซะด้วย
ทำแบบนี้ต้นใจลอยไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“ จำไม่ได้เหรอว่า นายพูดอะไรกับเราไว้ นายขโมยหัวใจเราไปแล้วนะ “
สนเดินไปที่ประตูล็อคกลอนประตูเสร็จสรรพ บรรเลงรักร่วมกับต้นก่อนจะเข้าสู่ช่วงโหมโรง
สนกระซิบข้างหูต้น
“ เราจำได้ นายเช็ดตัวให้เราด้วยหลังเสร็จพร้อมกันไง ตอนนั้นเราแอบหลับด้วยนะ เรายอมเป็นของนายตั้งแต่วันนั้นแล้ว.... “
ตอนนี้สนเอาความจริงและจินตนาการตัวเองมาผสมกันจนเละเทะ อย่างที่พี่ต้นข้าวบอกจริงๆ สนเลือกที่จะลืมความเจ็บปวด
ถึงขนาดยอมแต่งเรื่องปลอมๆ เพื่อหลอกลวงตัวเองให้ติดอยู่ในโลกแห่งความฝัน
....แล้วทำไม ต้นมาเกี่ยวข้องได้ล่ะ
ต้นใช้กำลังเฮือกสุดท้ายในการยั้งสติตัวเอง เขาผลักสนจนหงายเงิบล้มลงไป
“ สน...อย่าทำแบบนี้อีก....เชื่อกูเถอะว่ามันไม่ถูกต้อง “
“ ต้น.... กูจะเชื่อฟังมึง ทุกอย่างเลยนะ “
ต้นลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาหยิบของก่อนเดินออกไปจากห้อง
“ เชื่อฟังจริงหรอ....งั้นเราเลิกกันเถอะนะ “
สนคุกเข่ากอดขาต้นไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ ไม่นะ ต้น...กูอยากอยู่กับ มึง ...กลับมาก่อน..นะๆๆๆ “
ต้นส่ายหัว มองสนอย่างเจ็บปวด อาการของสนยังไม่หายดี เขาคงรู้สึกละอายแน่ ถ้ารู้ตัวว่าตัวเองต้องมาทำอะไรแบบนี้
มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะมารักกันในสภาพแบบนี้ “ พูดแบบนี้ ซักพักเดี๋ยวก็ลืม “
“ กูไม่เคยลืมมึงเลยนะ....ต้น...เราทำอะไรผิด.....เพราะเราเป็นผู้ชายใช่มั๊ย นายถึงไม่เลือกเรา “
“ กูกลับแล้วนะ สน วันหลังกูจะมาเยี่ยมใหม่นะ “
ต้นขยับก้าวขาเพียงครึ่งก้าว พอหันหลังกลับเขาถูกสนรวบตัวกองไปนอนกับพิ้น สนคร่อมต้น
แม้ตัวจะเล็กแต่เรี่ยวแรงทำเอาต้นขยับไปไหนไม่ได้ นั่นเป็นครั้งแรกที่ต้นรู้ซึ้งถึงพละกำลังของสน
สนกระชากคอเสื้อ ตะคอกใส่ต้น “ ไอเหี้ย มึงหลอกฟันกูแล้วทิ้ง...งั้นมึงก็ตายไปซะเถอะ “
ต้นแทบไม่น่าเชื่อว่า สนจะมีอารมณ์แปรปรวนเช่นนี้
สนก้มตัวบีบคอต้น ต้นหน้าตาซีดเผือดเพราะสนเล่นกะจะเอาให้ตายเลยจริงๆ
“ หะ...หะ...หายใจ..หายใจไม่ออก “
สนยังบีบคออยู่ แม้จะไม่ได้บีบแน่นขึ้น แต่ก็ไม่มีทีทาว่าจะผ่อนลง
ต้นหน้าแดงก่ำ “ กะ...กู...ไม่อยากตาย “
ไม่รู้อะไรดลใจให้สนคลายมือลง ต้นสะบัดมือสนออกไป แม้แต่ต้นซึ่งอยากทำความรู้จักกับสน
ก็ทนกับการกระทำของสนไม่ได้ ต้นลุกขึ้นออกจากห้องไป โดยไม่สนใจเสียงร้องไห้ของสน
อันที่จริงแล้ว ต้นกลับรู้สึกทรมานใจมากกว่า เขาเดินสวนกับพี่ปลายข้าวออกไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำคนเดียว
ใจในต้นมีแต่ความสับสน ทั้งรัก ทั้งกลัว ต่อบุคคลที่เขากล้าเรียกได้ว่า เป็นรักแรกของเขา
......ทำไมกูถึงทรมานแบบนี้....แต่กูไม่ยอมแพ้หรอกนะ กูจะดูแลมึงให้ดีที่สุด
ความวุ่นวายยังไม่จบลงเพียงเท่านี้ หลังจากวันนั้น สนมีอาการเครียด อาละวาดสลับกับซึมเศร้า
ร้อนไปถึงต้นโดนพี่ปลายข้าวร้องขอความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน
“ ต้นช่วยแกล้งเป็นแฟนสนไปก่อนได้มั๊ย “ ฟังดูตลก แต่พี่ปลายข้าวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ ทำไมอ่ะพี่…. สนเป็นอะไรไปอีก “
“ แย่กว่านั้น วันนี้สนเกือบผูกคอตาย.....เห้อออ ฟังแล้วอย่าตกใจนะ เขาบอกพี่ว่า กำลังคบต้นเป็นแฟนอยู่“
“ หาาาาา พี่จะบ้าหรอ..... “
“ รู้มั๊ยว่า สนจำชื่อ ต้น ได้ ....ถ้าเป็นคนอื่น สนคงลืมไปนานแล้ว แม้แต่พี่เอง สนก็ยังจำชื่อพี่ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
พี่รู้ว่ามันฟังดูบ้ามาก......แต่ช่วยพี่หน่อยเถอะนะ ....พี่สัญญาว่า พี่จะให้ทุกอย่าง “
ท้ายที่สุด ต้นก็ยอมทำตามพี่ปลายข้าวจนได้ เขากลับไปหาสนอีกครั้ง พอเดินเข้ามาในห้องกลับไม่พบร่างเงาของผู้ป่วย
ต้นรอสนอยู่นาน เพิ่งจะทราบว่า สนกำลังทำกายภาพบำบัดอยู่ ต้นเลยเล่นเปียโนคั่นเวลา เขาเล่นเพลง River Flows In You
เพลงโปรดของสนได้กลายเป็นเพลงโปรดของเขาไปเสียแล้ว
เสียงเพลงอันไพเราะคลอบรรยากาศทำให้ผู้ที่เดินเข้ามาจดจำต้นได้จากเสียงเปียโนอันไพเราะ
“ มึงกลับมาหากูแล้ว ใช่มั๊ย “ สนวิ่งเข้าไปโผกอดต้น
ต้นตอบแบบห้วนๆ “ อืมมม “
สนสังเกตเห็นรอยแดงรอยคอต้น จึงโพล่งถามไป “ ต้น!!!...คอไปโดนอะไรมา “
ต้นมองข้ามคำถามของสนไป เพราะตอนนี้ ต้นดีใจมากอย่างบอกไม่ถูก
“ สน...นี่นาย....จำชื่อเราได้แล้วหรอ “
“ แฟนทั้งคนนะ...ทำไมจะจำไม่ได้ “
ตอนนี้เอง ต้นตกหลุมรักสนแบบโงหัวไม่ขึ้นไปเสียแล้ว
หลังจากวันนั้น ต้นก็มาดูแลอาการของสนอีก แต่คราวนี้สนจำไม่ได้แล้วว่าต้นเป็นใคร จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า
ต้นเคยมาเยี่ยมก่อนหน้านั้นแล้ว เขามาเยี่ยมสนทุกวันซ้ำแล้วซ้ำเล่าซึ่งสนจำต้นไม่ได้เลย
แต่เมื่อใดที่ต้นเล่นเพลง River Flows In You สนจะจำชื่อต้นได้ในทันที แถมยังถูกสนทึกทักเอาเองว่าเป็นแฟนกันอีกด้วย
ความประหลาดนี้ทำเอาเปียโนกลายเป็นของต้องห้ามที่ต้นไม่สามารถนำมาเล่นให้สนฟังได้อีกต่อไป สนรู้จักกับต้นอีกที
ก็ตอนที่พี่ปลายข้าวพาสนมาชวนกินข้าวด้วยกันที่บ้าน ในวันนั้น สนจึงรู้จักต้นอย่างเป็นทางการ
ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา ทั้งสองก็เป็นเพื่อนกันเรื่อยมา.....สนหายเป็นปกติดีในอีก 2 เดือน ถัดมา
สนไม่ได้พร่ำเพ้อถึงต้นเหมือนวันนั้นอีก
สุดท้ายแล้ว ต้นได้แต่เพียงเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้ในไดอารี่สีดำ เพื่อเป็นตัวแทนถึงความทรงจำว่าครั้งหนึ่ง
สนเป็นรักแรกที่แท้จริงของต้น......
.
.
.
.
.
ใครจะไปรู้ว่า อีก 5 ปี ถัดมา เพลง River Flows In You ถูกเล่นขึ้นอีกครั้ง เพื่อย้อนความหลังครั้งแรกที่เจอกัน
“ มึงจำได้แล้วใช่มั๊ย ว่ามึงเล่นเพลงนี้ให้กูฟัง ตอนอยู่โรงพยาบาล “
สนโพล่งถามอย่างตกใจ
“ กูเล่นเปียโนเป็นด้วยเหรอต้น “
ต้นได้ยินดังนั้น เขาถึงกับพูดจาตัดพ้อ เขานึกว่าสนจะจำเรื่องราวในวันนั้นได้ซะอีก
“ มึงจำไม่ได้หรอ...ว่าเล่นเปียโนเป็น “
ต้นไม่ได้คาดหวังอะไรจากอดีตมากนัก ยังไงซะก็เป็นแค่อดีต ตอนนี้ทั้งสองคนเป็นแฟนกันแล้ว
สนไม่รู้ว่าทำไมต้นเสียใจขนาดนั้น เขารู้สึกผิดเมื่อสบตาต้นอย่างบอกไม่ถูก
“ ขอโทษนะ ต้น กูจำไม่ได้ว่ากูเล่นเปียโนเป็นจริงๆ “
“ แล้วมึงร้องไห้ ทำไมล่ะ....กูนึกว่ามึงจำได้ซะอีก “
สนเดินไปโอบไหล่ต้น ลูบหัวต้นอย่างที่เขาชอบทำ
“ เหมือนกู...จำบางอย่างได้ "
"..หือ อะไรล่ะ สน"
“ ไอเชี่ย!!! กูเป็นเกย์มาตั้งแต่แรก นี่กูหลอกตัวเองว่าชอบผู้หญิงตลอดเลยนะ “
" ห้ะ ... " ต้นตะลึงอ้าปากค้าง
สนไม่รอให้อีกฝ่ายปรับอารมณ์ให้เสียเวลา
" หลังจากถูกข่มขืน กูก็หลอกตัวเองมาโดยตลอด มิน่าล่ะกูถึงรู้สึกสับสน....เชี่ย ทำไมกูถึงลืมเรื่องนี้ได้วะ "
" แสดงว่า..มึงเป็นเกย์ ก่อนที่กูจะรู้จักมึงอย่างงั้นหรอ "
สนพยักหน้าอย่างมั่นใจ " เออ "
ต้นมองสนค้าง เขาโกรธตัวเองที่ไม่เอะใจเลยว่า สนเป็นเกย์มาตั้งแต่แรก
......นั่นสิ ตอนนั้นมันจูบกูด้วยนี่หว่า ทำไมกูไม่สงสัยเลยวะ
บทสนทนาหยุดไปเพียงชั่วครู่ สนเปิดคำถามสำคัญที่ค้าคาใจเขามานาน
คำถามนี้ผุดขึ้นจากความฝันอันเลือนลางของสน เขาอยากถามต้นให้แน่ใจ
" ต้น....ตอน ม.ปลาย มึงเคยเล่นเพลงนี้ในวันปฐมนิเทศ ใช่มั๊ย “
ต้นพยักหน้า “ โหหห..ตอนนั้นกูยังไม่รู้จักมึงเลยนะ...ถามทำไมหรอ"
ทันใดนั้น เหมือนมีลูกศรปักอกต้นเข้าอย่างจัง เขาครุ่นคิดไปชั่วขณะ
เดี๋ยวก่อนนะ...
ต้นนิ่งงันไปชั่วครู่ พลันได้หายสงสัย เมื่อเขาสบตาเห็นสนยิ้มพยักหน้าอย่างอ่อนโยน
“ งั้นกูจำได้แล้วแหละ....ว่ากูหลงรักมึงตั้งแต่ตอนไหน “
สนหอมแก้มต้นดังฟอดใหญ่ ทิ้งความเงียบโดยไม่มีการโต้ตอบ ให้อีกฝ่ายได้ดื่มด่ำความรู้สึกอย่างเต็มที่
ต้นยืนค้างเอามือลูบหน้าตัวเอง ใจเต้นระวังสั่นเทิ้มไปทั้งตัว รอยประทับแก้มส่งผ่านความรู้สึก และ ความทรงจำไว้มากมาย...
ต้นหวนนึกทบทวนอดีตตลอดห้าปีที่ผ่านมา
..... ทุกอย่างมีความหมาย ทุกอย่างมีค่าเกินมูลค่าใดๆ ถ้านับกับการที่เขาได้เฝ้ามองสน เมื่อตอนอยู่ที่โรงเรียน
ตลอดจนดูแลในช่วงที่สนป่วย ผ่านเรื่องร้ายจากการทะเลาะเรื่องผู้หญิง จนมาถึงวันนี้ ก็นับได้ว่า ต้นมาไกลมากจริงๆ
ต้นตระหนักได้แล้วว่า
......สนเข้าใจไปเองว่าต้นเป็นแฟนเขาในตอนนั้น บางทีอาจเป็นความต้องการในส่วนลึกที่สุดของสนเลยก็เป็นได้
......ใครกันล่ะ ที่แอบรักมาก่อน ?
......ไม่ว่าคำตอบจะเป็นแบบใด มันก็ไม่สำคัญ เท่ากับ ความรักที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป
:L1: :L1: :L1:
************************************ END OF STORY *****************************************
จบแล้ว ผมไม่รู้ว่าประทับใจรึป่าว ผมว่าผู้อ่านบางคนเลิกอ่านแล้วไปอ่านเรื่องอื่นกันหมดแล้ว
แต่ไม่เป็นไร ไว้จำได้ค่อยกลับมาอ่านก็ได้ ^0^
สำหรับผมซึ่งเป็นมือใหม่หัดแต่ง บางครั้งผมรู้ตัวเลยว่ายังมีปัญหาการใช้ภาษา เพราะบางครั้ง ผมอยากถ่ายทอดเนื้อเรื่องที่
ลึกซึ้งยิ่งกว่านี้ แต่สำหรับผมถือว่าพอใจกับผลงานเรื่องแรก หวังว่าผู้อ่านจะชอบกันไม่มากก็น้อยนะครับ 555
สุดท้ายนี้ขออ้อนวอนผู้อ่านที่น่ารักทุกคนช่วยคอมเม้น หรือจะกดเป็ด หน่อยก็จะเป็นพระคุณอย่างสูงนะครับ
เผื่อจะได้ อัพ ตอนพิเศษ เป็นรางวัลให้ด้วยเน้ออออออ >//<
หลังจากนี้ ผมขอเวลาไปหาประสบการณ์อีกซักพัก แล้วจะมาแต่งผลงานเรื่องใหม่ให้ผู้อ่านที่น่ารักทุกคนได้รับชมกันนะครับ
ยังไงก็ .. ผมฝากผลงานเรื่องอื่นๆด้วยแล้วกันครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนมาถึงบรรทัดนี้
ขอบคุณมากคร้าบบบบบบบบบบบ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
น่ารักอ่ะ แต่แอบมีปมจนโค้งสุดท้ายจริงๆ
ชอบเรื่องนี้น่ะ
-
ขอบคุณค้าบบบบ ดีใจครับที่ยังมีคนชอบเรื่องนี้อยู่ :-[
-
แล้วก็มาถึงบทจบ ชอบมากกกกก ไม่ทิ้งเรื่องนี้อยู่แล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
อืมม......ได้รู้รายละเอียดเพิ่มจากตอนนั้น
สนเล่นเปียโนเก่ง ต้นก็เล่นเก่งเช่นกัน
เพลงที่ทั้งสองคนเล่นเปียโน River Flows in You by Yiruma (이루마)
เพราะมากกกกก
ไม่ใช่แค่ต้นที่ชอบสน
สนก็แอบชอบต้นมาตั้งนานเหมือนกัน
ดีจัง คนชอบกันมารักกัน ลงเอยกัน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ต้น สน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณไรท์ ทำให้ตนอ่านมีความสุข :heaven
ไรท์ เขียนได้ดี ไม่น่าใช่ที่จะเพิ่งเขียนเป็นเรื่องแรกเลย
พล๊อตเรื่องดี น่าสนใจ เป็นกำลังใจให้ไรท์นะ :mew1: :mew1: :mew1:
รอเรื่องใหม่นะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สุดยอดเลยครับ. ลุ้นจนตอนสุดท้าย
ขอบคุณคนแต่งมากนะครับ สำหรับเรื่องราวสนุกๆแบบนี้,,,
-
ขอบคุณคร้าบบบบ กำลังคิดพล็อตเรื่องใหม่อยู่ 555 o13 o13 o13
-
:pig4: :3123: :pig4:
-
:o8: :pig4:
-
กำลังคิดว่า จะอัพตอนพิเศษ แต่คิดว่าเอาเวลาไปแต่งพล็อตเรื่องต่อไปดีกว่ามั้ง 555 :hao6:
ไม่โกรธกันน้าาาาา
-
ดีมากเลยเรื่องนี้ ตอนแรกคิดว่าเปรมเป็นพระเอกเหรอไม่ใช้ต้นเหรอ จนมาเฉลยว่าต้นดีใจมาก ชอบตอนต้นอยู่กับสนมากกว่า ตอนจบก็น่ารักมากสนชอบต้นแต่ลืม55 น่ารักมาก ขอบคุณมากเลย
-
เนื้อเรื่องดีค่ะ สงสารสนอ่ะ เปนใครๆก็กระเทือนจิตใจ แต่ก็จบอย่างแฮปปี้ ต่างคนต่างรักกัน กิ้ววววววว
o13 o13 o13
-
ขอบคุณทุกคนที่ให้ความสนใจเรื่องนี้คร้าบผม o13 o13 o13
-
หู้ยยยยย ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมาก 555555
สนุกมากๆเลยค่ะ o13
-
สรุปใครชอบใครก่อน กันแน่ :pig4: