-
**************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
****************************************************************************************
คำเตือน : เรื่องนี้ผู้ชายท้องได้ค่ะ
-
นิยายเรื่องอื่นๆของ JUPJIB
♥ จอมไตรซีรี่ส (ไม้) คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16605)คุณnolirinลงให้ ขอบคุณค่า
♥ จอมไตรซีรีส์ (ดิน) ความรักไม่ใช่แค่คนสองคน (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33103)
♥ จอมไตร ซีรีส์ (ปฐพี) เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25950)
♥ จอมไตร ซีรีส์ (ตาหวาน) ซื้อด้วยใจ ขายด้วยรัก (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36948)
♥ เรื่องสั้นตอนเดียวจบ V.1 by JUPJIB ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16206) คุณnolirinลงให้ ขอบคุณค่า
♥ เรื่องสั้นตอนเดียวจบ V.2 by JUPJIB ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=26270)
คำเตือน : เรื่องนี้ผู้ชายท้องได้ค่ะ
♥ ซีรี่ส์เดียวกับ Man and Child ซีรี่ส์ *Hard For Heart* ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45955.0)
ผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยค่า
บทนำ Man And Child ซีรี่ส์
ในปี xxxx โลกพัฒนาไปอย่างเหลือเชื่อ ด้วยมีวิกฤตการครั้งใหญ่เกิดขึ้นทำให้จำนวนประชากรของโลกลดน้อยลงมาก ผู้คนที่เหลืออยู่ต่างพยายามมีชีวิตอยู่ไปพร้อมๆกับรักษาธรรมชาติไว้ เพราะเรียนรู้จากการสุญเสียในอดีต มีการคิดค้นการใช้พลังงานสะอาดเป็นหลักทั้งการใช้แสงอาทิตย์แปลงเป็นพลังงานไฟฟ้า ทั้งการเพราะปลูกพืชและเลี้ยงสัตว์ตามธรรมชาติโดยไม่ใช้สารเคมี และการสร้างบ้านเรือนให้เหมาะสมกับพื้นที่อยู่อาศัยโดยรักษาสิ่งแวดล้อมรอบๆให้คงเดิมมากที่สุด
การปกครองโดยมากเป็นการปกครองโดยระบบกษัตริย์ โดยการตัดสินใจทั้งหมดตกอยู่ในมือของกษัตริย์ แต่ก็ไม่มีอะไรให้ตัดสินมากนัก ด้วยคนในยุคนี้ไม่คิดทำสงคราม ที่ทำมากคือการแข่งขันทางเศรษฐกิจ แน่นอนว่ายังมีความรุนแรง เกิดขึ้นอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มีสงครามระหว่างประเทศอีก ไม่มีการก่อการร้าย ระบบเศรษฐกิจก็ต้องให้นักลงทุนและประชาชนเห็นชอบอย่างแท้จริง ไม่มีการซื้อเสียงเพราะคนในยุคนี้เรียนรู้แล้วว่าการขายเสียงจะก่อให้เกิดภัยทั้งต่อตัวเองและส่วนรวม และยังการศึกษาขึ้นพื้นฐานที่ปรับให้มีการบังคับเรียนถึง 16 ปี ทำให้ทุกคนมีความรู้ ไม่ตกเป็นเหยื่อของผู้อื่นได้โดยง่าย
การแพทย์เองก็ก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว ด้วยเหตุที่จำนวนประชากรลดน้อยลง อัตราการเกิดน้อยลงมากๆส่วนอัตราการตายก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ นักวิทยาศาสตร์จึงพากันคิดค้นหนทางเพิ่มเติมในการให้กำเนิดมนุษย์ โดยพยายามให้เด็กที่เกิดขึ้นมานั้นสามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างอย่างนาน ไม่เป็นโรคและเสียชีวิตก่อนวัยอันควร
ทางที่ค้นพบคือการทำให้ผู้ชายตั้งครรภ์ โดยการคิดค้นวิธีนี้ผู้ที่ทำสำเร็จได้คือบุคคลที่มียีนส์ชาวไทยอยู่ในตัวกว่า 60 เปอร์เซ็น ทำให้เขาโด่งดังไปทั่วโลก และยังทำให้ผู้คนที่มียีนส์ชาวไทยมีหน้ามีตาอีกด้วย
การทดลองนี้ทำมากว่า 60 ปีโดยมีการส่งต่อผลการทดลองให้ครอบครัวของผู้คิดค้นมาเรื่อยๆจึงได้ผลเป็นที่น่าพอใจ แต่วิธีการก็ยุ่งยาก รวมทั้งใช้เงินและเวลามากมายในการเตรียมการ หากผลที่ได้รับก็คุ้มมากเสียจนมีคนมากมายยอมจ่ายทั้งเงินและเวลา แต่ใช่ว่าทุกคนจะสามารถตั้งท้องได้ ด้วยข้อกำหนดมากมายเหล่านี้จึงมีการตั้งโรงเรียนสำหรับผู้ชายตั้งครรภ์ขึ้นในชื่อ “โรงเรียนเอกวิทย์” ตามชื่อผู้คิดค้นวิธีนี้เป็นคนแรก ในตอนแรกที่ตั้งนักวิทยาศาสตร์ผู้เป็นเจ้าของสิทธิบัตรวิธีทำให้ผู้ชายตั้งครรภ์จัดตั้งขึ้นเป็นสถาบันให้คำแนะนำปรึกษาเท่านั้น ต่อมาได้มีการพัฒนามากขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นโรงเรียน และถึงแม้โลกจะก้าวไกลแต่ก็ยังมีความยากจนและโรคทางพันธุกรรมบางอย่างที่ไม่สามารถรักษาได้ โดยเฉพาะโรคที่คร่าชีวิตของคนจำนวนมากในยุคนี้ เป็นโรคที่เรียกว่า “โรคแพ้ตัวเอง” ซึ่งโรคแพ้ตัวเองนี้มีคนเป็นกันอย่างมากหลังจากเกิดวิกฤติครั้งยิ่งใหญ่ โรคนี้มักไม่แสดงอาการจนกว่าจะอายุ 30 แม้จะสามารถตรวจพบโรคนี้ได้ตั้งแต่ยังเด็ก แต่ก็ไม่มีทางรักษา
ผลการวิจัยยืนยันถึง 99.99 เปอร์เซ็นว่าโรคนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นเลย หากเป็นเด็กที่เกิดจากผู้ชายตั้งครรภ์
และเพราะมีผู้คนล้มตายจำนวนมาก จึงมีเด็กกำพร้ามากตามไปด้วย เด็กกำพร้าเหล่านี้ในตอนแรกก็อยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าตามปกติ แต่เด็กๆมีอัตราจะกลายเป็นคนยากจนสูง ดังนั้นโรงเรียนสำหรับผู้ชายตั้งครรภ์จึงรับเอาเด็กผู้ชายมาดูแลทั้งหมด โดยแบ่งเป็นสองส่วนคือส่วนที่มีคุณสมบัติเหมาะจะตั้งครรภ์จะได้รับการดูแลให้พร้อมสำหรับตั้งครรภ์และอีกส่วนจะได้รับการศึกษาทางการแพทย์เพื่อให้สามารถเป็นบุคคลากรของโรงเรียนและโรงพยาบาลอื่นๆ รวมทั้งมีการดูแลร่างกายให้เหมาะสำหรับน้ำเชื้ออสุจิไปผสมเพื่อการตั้งครรภ์ด้วย เป็นการเพิ่มหนทางเสริมรายได้อีกทาง แน่นอนว่าทั้งสองส่วนได้รับการเรียนการสอนขั้นพื้นฐานตามปกติ หากถนัดทางอื่นก็สามารถไปทำงานทางอื่นได้ อย่างไรก็ตามเด็กๆจะต้องจ่ายเงินคืนแก่ทางโรงเรียนสำหรับฝ่ายที่ตั้งครรภ์ได้อย่างต่ำคือ 1 แสน 5 หมื่นบาทต่อคน และฝ่ายที่ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อย่างต่ำ 8 หมื่นบาทต่อคน โดยไม่มีการยกเว้นจึงจะสามารถเป็นอิสระจากโรงเรียน ทั้งนี้จำนวนเงินอาจมากกว่าปกแล้วแต่กรณีไป ซึ่งเงินส่วนนี้ทางโรงเรียนก็จะนำมาเลี้ยงดูเด็กกำพร้าในรุ่นต่อไปนั่นเอง ในทางเดียวกันมีสถาบันอีกแห่งซึ่งเป็นสถาบันที่วิจัยเกี่ยวกับการทำให้ผู้หญิงสามารถมีลูกกับผู้หญิงได้ซึ่งเด็กที่เกิดมาตามผลการวิจัย 90 เปอร์เซ็นจะไม่เกิดโรคทางพันธุกรรม ได้รับเอาเด็กกำพร้าที่เป็นผู้หญิงไปเลี้ยงดูไว้ แต่เราจะไม่กล่าวถึงที่นั่นให้มากความ
โรงเรียนสำหรับผู้ชายตั้งครรภ์นั้นพิเศษตรงที่เมื่อนักเรียนอายุครบ 20 ปี จะสามารถรับงานรับจ้างตั้งครรภ์ได้ โดยมีการจ้างผ่านทางโรงเรียนภายใต้เงื่อนไขของทั้งทางโรงเรียน ตัวผู้รับจ้างตั้งครรภ์และนายจ้าง หากสามารถยอมรับข้อตกลงซึ่งกันและกันได้ ก็จะมีการเซ็นสัญญา โดยทั่วไปมักมีข้อสัญญาเรื่องสิทธิ์ในตัวเด็กที่จะเกิดมา และบทลงโทษหากผิดสัญญา อัตราค่าจ้างเป็นต้น
รายได้จากการรับจ้างตั้งครรภ์นี้แม้จะจ่ายให้ทางโรงเรียน 1 แสน 5 หมื่นบาท ก็เหลือมากพอให้สามารถตั้งตัวได้กันเลยทีเดียว
โดยคิดค่าจ้างอัตราปกติคือ ครั้งแรกที่ทำสัญญา 50,000 บาท และจากนั้นตลอดระยะเวลาที่ตั้งครรภ์คือ 10 เดือน ต้องจ่ายค่าจ้างอีกเดือนล่ะ 30,000 บาท และหลังจากคลอดแล้วต้องจ่ายอีก 50,000 บาท รวมแล้วก็ 4 แสนบาทพอดี ซึ่งโรงเรียนมีรายได้จากการหักเงินในส่วนนี้มา 10 เปอร์เซ็นและจากค่าใช้จ่ายอื่นๆเช่นค่าห้องพักสำหรับผู้ตั้งครรภ์พักอาศัย ค่าอาหารรวมไปถึงค่าผ่าตัดทำคลอด เป็นต้น
นอกจากนี้ยังมีพวกที่เรียกว่าแรร์หรือพวกยีนส์หายากซึ่งจะมีค่าจ้างแพงกว่าพวกธรรมดา แตกต่างกันไป เช่น คนที่มีไอคิวสูงถึง 200 และได้รับการยืนยันว่ามีโอกาสกว่า 90 เปอร์เซ็นที่จะสามารถถ่ายทอดความสามารถนี้ให้แก่ลูกมีค่าทำสัญญาครั้งแรกถึง 1 ล้านบาท ค่าจ้างเดือนละแสนและค่าคลอดอีก 1 ล้าน แต่ก็ใช่ว่าจะสามารถรับงานได้ต่อเนื่อง ตามกฎแล้วหลังจากคลอดต้องพักถึง 10 เดือนจึงจะสามารถรับงานได้อีกครั้ง และที่สำคัญใช่ว่าทุกคนจะมีงาน หากส่วนมาก แค่รับงานครั้งเดียวก็มีเงินมากพอออกไปตั้งตัวได้ และแม้ว่าจะออกไปจากโรงเรียนแล้ว หากดูแลตัวเองอย่างสม่ำเสมอก็สามารถมาลงชื่อขอรับงานได้เรื่อยๆ
ด้วยรายได้ที่มากและเป็นเพียงโรงเรียนแห่งเดียวของโลกทำให้มีการจ้างงานอย่างสม่ำเสมอ เพราะไม่มีใครอยากเสี่ยงสูญเสียทายาทของครอบครัวจากโรคที่ไม่มีทางรักษา ดังนั้นผู้จบจากโรงเรียนนี้จึงมีงานทำแน่นอนอย่างน้อยๆก็สามารถรับงานตั้งครรภ์ได้ และนอกจากนี้ การเรียนการสอนของที่นี่ยังทันสมัยและได้รับการยอมรับในเรื่องความสามารถทั้งในด้านวิชาการ ดนตรี ศิลปะและกีฬา แล้วยังสอนพื้นฐานทางการแพทย์ให้แก่นักเรียนทุกคนอีกด้วย เรียกว่าจบมาก็สามารถประสบความสำเร็จในชีวิตไม่ทางใดก็ทางหนึ่งได้ไม่ยาก ดังนั้นจึงมีเสียงเรียกร้องให้มีการเปิดสอนแก่บุคคลภายนอก นอกจากเด็กกำพร้า แม้ค่าเรียนจะแพงหูฉี่ แต่ก็ยังมีผู้ส่งบุตรหลานเข้ามาเรียนเป็นจำนวนมาก โดยหลักการของโรงเรียนแห่งนี้ เน้นว่าห้ามดูถูกกัน ไม่ว่าจะเป็นเด็กไปกลับ(เด็กที่จ่ายค่าเล่าเรียน)หรือเด็กประจำ(เด็กกำพร้า)ก็คือนักเรียนเหมือนกัน หากไม่ผ่านการทดสอบทางอีคิวก็จะไม่ได้รับการเข้ามาเรียน และหากประพฤติตัวไม่ดีก็จะโดนไล่ออกทันที คนที่จบจากโรงเรียนนี้จึงมีพื้นฐานทางความคิดที่ดีติดตัวไปด้วยอีกอย่าง ทำให้มักเป็นที่รักใคร่เอ็นดูแก่ผู้คนรอบข้างและเข้ากับผู้ร่วมงานได้ดี
การที่ผู้ชายจะตั้งครรภ์ได้นั้นสมควรจะเริ่มต้นเตรียมความพร้อมตั้งแต่อายุ 13 ปี และมากสุดไม่ควรเกิน 18 ปี ในความเป็นจริงแค่มาทำการฝังมดลูกเทียมขนาดเท่าแคปซูนยาด้วยวิทยาการล้ำสมัยทำให้แทบจะไม่เจ็บเลยซักนิด จากนั้นก็รับยาซึ่งเป็นยาปรับฮอร์โมนและยังช่วยขยายแคปซูนนั้นเรื่อยๆก็พอแล้ว ไม่ต้องถึงขั้นมาเรียนที่นี่ก็ได้ แต่วิธีนี้ไม่ค่อยได้รับความนิยมเพราะถึงอย่างไรการเข้าโรงเรียนก็แน่นอนกว่า แล้วยังเป็นใบเบิกทางความน่าเชื่อถืออีกด้วย แต่ก็มีไม่น้อยที่เดียวที่เลือกวิธีนี้ โดยเฉพาะคนที่ไม่มีเงินพอเข้าเรียน คนที่อายุเกิน 15 ปีแล้ว หรือคนที่มีเหตุอื่นๆให้ไม่สามารถมาเรียนในโรงเรียนได้
ซึ่งหากเป็นเด็กๆของโรงเรียน ทางโรงเรียนจะเริ่มให้ฮอร์โมนกับเด็กนักเรียนตั้งแต่อายุ 7 ปี(ทางโรงเรียนมีจำหน่ายสำหรับบุคคลภายนอก) ซึ่งได้รับการวิจัยแล้วว่าไม่มีอันตรายใดๆ แถมส่วนที่เกินความจำเป็นยังไปบำรุงร่างกายในส่วนอื่นๆเสียอีก หลังจากนั้นเมื่ออายุ 13 ปี จะมีการฝังแคปซูนและให้ยาฮอร์โมนตลอด เมื่ออายุ 20 จึงจะสามารถตั้งครรภ์ได้ ซึ่งแม้จะ 20 แล้วก็ยังต้องกินยาฮอร์โมนต่อไปเรื่อยๆ เพราะหากหยุดยาฮอร์โมนติดต่อกันเกินสี่เดือน แคปซูนที่เคยฝังไว้จะค่อยๆหดเล็กลงจนกลายเป็นไขมันและสลายไปในที่สุด แน่นอนว่าไม่เกิดอันตรายแต่ก็จะไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก
ในการจ้างตั้งครรภ์มีข้อพิเศษตรงที่สามารถเลือกยีนส์ที่จะถ่ายทอดให้แก่เด็กได้ด้วยการผสมเทียมแล้วฝังลงในมดลูกเทียม โดยสามารถเลือกพันธุกรรมจากผู้ว่าจ้างหรือใครก็ได้แต่ถึงอย่างไรก็จะต้องมีพันธุกรรมของผู้อุ้มครรภ์ด้วยเพื่อป้องกันภาวะครรภ์เป็นพิษ
คุณสมบัติอีกอย่างของการฝังมดลูกและการกินฮอร์โมนอย่างสม่ำเสมอคือ สามารถตั้งครรภ์โดยวิธีธรรมชาติได้ โดยวิธีนี้จะไม่สามารถเลือกยีนส์ได้ และมีโอกาสน้อยมากที่จะตั้งครรภ์ แต่เด็กที่เกิดโดยธรรมชาติมักจะแข็งแรงกว่าเด็กที่เกิดจากการผสมเทียม อย่างไรก็ตาม ขึ้นอยู่ที่การเลี้ยงดูและสภาพแวดล้อมเป็นสำคัญ
++++++++++++++++++++++++++++
* Love Just Ain't Enough *
บทนำ
“คุณตาณผมอยากมีลูก”
อังคารเอ่ยกับคนรักซึ่งนอนกอดเขาไว้หลังจากกิจกรรมแห่งความสุขสมของค่ำคืนสิ้นสุดลง ตาณยิ้มขำๆด้วยนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อังคารพูดอย่างนี้ เขาคิดว่าอีกฝ่ายรบเร้าทีเล่นทีจริงมากกว่าจะจริงจัง
“คิดดีแล้วหรืออัง”
และตาณก็ตอบกลับเช่นทุกครั้งที่อังคารพูดว่าอยากมีลูก คำตอบที่ทำคนฟังหน้ามุ่ย
“คุณไม่อยากมีลูกกับอังใช่ไหม”
ปกติแล้วอังคารไม่งอแงแบบนี้ ด้วยเขารู้ตัวดีว่าตนเองไม่ใช่เด็กและไม่ใช่หญิงสาว การที่จะทำตัวไม่มีเหตุผลมากเกินไปมันไม่น่าดูนัก ยิ่งงานของอังคารคือหัวหน้าแผนกต้อนรับลูกค้าที่โรงเรียนเอกวิทย์ซึ่งต้องดูแล ให้คำแนะนำปรึกษาเบื้องต้นกับลูกค้ารายใหญ่ๆ รวมไปถึงต้องดูแลลูกน้องในแผนกให้ทำงานให้ได้ดี และดูแลงานยิบย่อยอย่างอื่นอีกมาก บุคลิกของอังคารจึงเป็นไปในทางผู้ชายที่เนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว แว่นตาที่สวมเป็นประจำยิ่งทำให้ดูน่าเชื่อถือ กับตาณเองแม้อังคารจะอ้อนบ้าง ยอมเหลวไหลด้วยกันบ้าง แต่ก็ไม่มากนัก ทั้งสองคนเป็นผู้ใหญ่แล้วทั้งคู่จึงมักจะคุยกันด้วยเหตุผลมากกว่าเถียงกันเป็นเด็กๆ อย่างไรก็ตามมีเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวที่อังคารออกอาการงอแง จะเอาให้ได้อย่างใจ แต่ตาณก็เบรกไว้ตลอด
“ไปกันใหญ่แล้วอัง...”
ตาณยังพูดไปยิ้มไป
“แต่อัง”
“เอางี้ ถ้าคุณอยากมีลูก เรามา ‘ทำ’ ลูกกันดีกว่า”
ว่าแล้วก็พลิกตัวขึ้นคร่อม ความร้อนแรงที่เพิ่งเสร็จสิ้นปะทุขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
สำหรับตาณ มันเป็นแค่คำพูดหยอกอังคารเล่นเพราะเขาไม่รู้เลยว่าคนรักคนนี้ของเขาสามารถตั้งท้องได้ แต่สำหรับอังคาร มันเป็นการยอมรับกลายๆว่าตาณตกลง!
.................................
อังคารทำงานที่โรงเรียนเอกวิทย์มาตั้งแต่เรียนจบ เขาเคยรับจ้างตั้งครรภ์มาแล้วสองครั้ง แต่หลังจากต้องขึ้นมาเป็นหัวหน้าแผนกเขาก็ไม่ได้รับงานอีก
กับตาณพวกเขาเจอกันเมื่อตาณเข้ามาที่โรงเรียนโดยเจ้าตัวโดนเพื่อนลากมาเพราะอีกฝ่ายไม่กล้ามาคนเดียว ทันทีที่เจออังคารตาณก็บอกตัวเองว่าต้องเอามาเป็นของตัวเองให้ได้ เขาเริ่มจีบอังคารด้วยการบอกว่าอยากจะจ้างอังคารได้ไหม ชื่ออังคารไม่มีในรายชื่ออยู่แล้วเจ้าตัวจึงโกหกไปว่าตัวเองท้องไม่ได้ อังคารเลือกโกหกเพื่อเป็นการปฏิเสธอย่างสุภาพ เขาไม่ได้สนใจตาณนักในตอนนั้นจึงไม่ได้จำว่าตนเองพูดอะไรไปบ้าง
หลังจากเจอกันครั้งนั้น ตาณก็หมั่นส่งดอกไม้และข้าวของมาให้ แวะเวียนเข้ามาบ่อยเสียจนลูกน้องอังคารพากันแซว แล้วสุดท้ายเมื่อผ่านไปสี่เดือนอังคารก็ใจอ่อนยอมคบด้วย
สำหรับอังคารตาณถือว่าเป็นแฟนคนแรก ก็หลังจากเรียนจบเขาก็เอาแต่ทำงานจะเอาเวลาที่ไหนไปหาคนรัก แต่อังคารไม่ได้ไร้เดียงสา พวกเขาคบกันในแบบ ‘ผู้ใหญ่’ และทั้งสองกึ่งๆว่าจะย้ายมาอยู่ด้วยกันได้หนึ่งปีกว่าแล้ว ที่เรียกว่ากึ่งๆเพราะอังคารย้ายมาอยู่ที่คอนโดซึ่งตาณซื้อไว้ในชื่อของตนจริง หากตาณยังไปๆมาๆระหว่างบ้านและคอนโด อังคารเข้าใจเพราะตาณบอกว่ามีงานต้องสะสาง บางครั้งก็ต้องกลับบ้าน บางครั้งก็ค้างที่ทำงาน เขาไม่ค่อยเรียกร้องหรือเอาแต่ใจตัวเอง ด้วยเป็นคนมีเหตุผลเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วย อาจจะมีแง่งอนบ้างแต่ก็ไม่เยอะนัก อังคารไม่ชอบออกไปเที่ยวข้างนอก เขาชอบเก็บตัวอยู่ในบ้าน นั่งอ่านหนังสือหรือดูหนังดูละครที่ชอบ บางครั้งก็หัดทำกับข้าวตามสูตร บางครั้งก็เป็นพวกงานฝีมือ นานๆทีจึงจะออกไปกินข้าวกับเพื่อนฝูง อังคารไม่ระแวงหึงหวงโดยใช่เหตุเพราะไว้ใจ แต่เขาก็แสดงออกชัดเจนว่ารักตาณมาก ไม่ว่าจะเป็นด้วยการดูแลเอาใจใส่ห่วงใยหรือด้วยคำพูดคำจา
ใครคนอื่นจะไม่ชอบคนแบบอังคารตาณก็ไม่รู้ แต่สำหรับตาณอังคารเป็น ‘คนรัก’ ที่สมบูรณ์แบบเลยก็ว่าได้ ตาณไม่อยากเป็นข่าว นิสัยไม่ชอบออกไปไหนและไม่ชอบกินข้าวนอกบ้านทำให้ไม่เคยมีข่าวเรื่องของอังคารหลุดไปถึงสื่อ นิสัยไม่มัวมานั่งหึงหวงระแวงทำให้แม้ตาณจะกลับดึกหรือไม่ได้มาหานานๆอังคารก็ไม่เคยต่อว่าอย่างจริงจัง อาจจะมีน้อยใจบ้างเล็กน้อยแต่ก็ไม่เคยโวยวายฟูมฟาย
อยู่กับอังคารตาณรู้สึกว่าตัวเองสบายใจจนความสัมพันธ์ที่คิดว่าจะเป็นไปเพียงฉาบฉวยกลับราบรื่นยาวนานอย่างเหลือเชื่อ...แต่ความรักที่ไม่มีอุปสรรค์มันจะนับว่าเป็นความรักได้อย่างไร!
..................................
วันหนึ่งอังคารก็บอกตัวเองว่าเขาอยากมีลูก! และการมีลูกแบบธรรมชาติก็น่าตื่นเต้นและน่าลุ้นดี
การหยอกเล่นของตาณเมื่อคืนก่อนหน้านั้นทำให้อังคารตัดสินใจหยุดยาฮอร์โมนบางระยะ อังคารลืมไปแล้วว่าครั้งหนึ่งตนเองเคยโกหกว่าไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ ส่วนตาณ...เขาจำได้แต่ไม่ได้สนใจขนาดนั้น เพราะการมีลูกไม่ใช่จุดประสงค์ เขาถามครั้งนั้นเพื่อหาเรื่องจีบอังคารต่างหาก
คนหนึ่งลืมว่าเคยบอกว่าตนท้องไม่ได้ อีกคนก็คิดว่าอีกฝ่ายท้องไม่ได้จริงๆ
หลังจากกินๆหยุดๆยาอยู่สี่เดือนในที่สุดความหวังของอังคารก็สัมฤทธิ์ผลจนได้...เขาไม่รู้เลยว่ามันจะนำมาสู่ความจริงที่เขาไม่อยากรับรู้เลย!
.........................
**มีต่อข้างล่าง
-
ตอนที่ 1
“พี่! อัง! คาร! ไป! ตรวจ! ร่าง! กาย! ”
เสียงที่พยายามจะเน้นให้เข้มของกรีนผู้ช่วยฝึกหัดของอังคารทำให้เจ้าตัวอมยิ้ม เพราะเสียงอีกฝ่ายฟังยังไงก็ไม่เข้ม ไม่น่ากลัวเลยสักนิด
“ยังอีก พี่อังคาร ลุกเลยๆ”
กรีนสังเกตเห็นว่ารุ่นพี่คนนี้ท่าทางไม่ค่อยดีมาหลายวัน ไล่ให้ไปตรวจอย่างไรเจ้าตัวก็บ่ายเบี่ยงตลอดเพราะรู้ตัวเองว่าไปตรวจทีไรเป็นต้องได้โดนสั่งพักผ่อนตลอด
แต่วันนี้กรีนหมายมั่นและกล้าบังคับเพราะว่ามันถึงเวลาตรวจร่างกายประจำปีของอังคารพอดี
“รู้แล้วๆ กรีนอยู่นี่แหละ คอยรับโทรศัพท์แล้วก็เผื่อมีลูกค้ามา”
กรีนหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อถือจนคนเป็นพี่ต้องเขกหัวเสียงหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้
“นี่พี่อายุมากกว่านะ”
อังคารดึงใบแจ้งให้ไปตรวจสุขภาพออกมาจากมือรุ่นน้องพลางหันหลังเดินออกมาจากห้อง
“ก็รุ่นพี่แหละ แต่ดื้อยิ่งกว่าเด็กอีก”
หากไม่วายก็ยังได้ยินเสียงบ่นงึมงำตามหลัง อังคารส่ายหน้าอย่างระอาแต่ก็ไม่ได้กลับไปเอาเรื่อง เขารู้ว่ากรีนบ่นเพราะเป็นห่วง แม้จะปีนเกลียวไปบ้างแต่ก็ไม่ได้เลยเส้นมากนักเขาก็ยังพอรับได้
“ในที่สุดก็ได้เจอกันเสียทีนะ”
“มากไปคุณหมอเบนจามิน เราเจอกันตลอดแท้ๆ”
เบนจามินเป็นหมอแผนกทั่วไปซึ่งมีหน้าที่ตรวจเบื้องต้นให้กับลูกค้า แต่โรงเรียนเอกวิทย์มีนโยบายให้พนักงานต้องดูแลตัวเองและแต่ละคนก็จะมีหมอประจำตัวที่จะคอยสอดส่องดูแล เบนจามินก็มีพนักงานในความดูแลด้วยเกือบยี่สิบคน และอังคารก็เป็นหนึ่งในนั้น แถมคุณหมอคนนี้ยังเป็นเพื่อนสนิทของอังคารอีกด้วย
“แหมๆแต่หนึ่งปีจะมีสักครั้งที่อังยอมเข้ามาให้เราตรวจนิ่”
อังคารไม่สนใจคำเหน็บแนมของเพื่อน เขายอมเข้าโปรมแกรมตรวจสุขภาพอย่างว่าง่าย
“ฟังผลตอนบ่ายเลย ตอนนี้ไปกินข้าวกัน”
เบนจามินคว้ากระเป๋าตัวเองมือหนึ่ง อีกมือคว้าแขนเพื่อนออกเดินไปทางโรงอาหารโดยไม่ฟังคำตอบรับหรือปฏิเสธ
“กรีนมาฟ้องอะไรอีกล่ะ”
ใบหน้าที่มุ่ยลงอย่างเห็นได้ชัดทำเอาหลายคนไม่กล้าเอ่ยทัก แต่เบนจามินหาได้สนใจไม่
“ไม่ต้องฟ้องเราก็รู้นิสัยอังอยู่แล้ว นั่งนี่เลย เดี๋ยวเราไปซื้อข้าวเอง”
เบนจามินได้เงินเดือนเยอะกว่าอังคารก็จริง แต่ก็เยอะกว่ากันไม่มาก เจ้าตัวเป็นคนที่มีนิสัยค่อนไปทางงก การเอ่ยปากคล้ายจะเลี้ยงเช่นนี้มักไม่ค่อยเกิดขึ้น ยกเว้น...
“เยอะเกินไปนะเบน”
อังคารดุเพื่อนถึงจะรู้ว่าไม่มีประโยชน์ เบนจามินแม้จะงกนิดหน่อยอย่างที่ว่า แต่เจ้าตัวเป็นนักกิน หากกลับกินได้น้อย ด้วยความอยากและความเสียดาย เบนจามินจึงมักจะลากคนอื่นไปร้านโน้นร้านนี้และบังคับให้ช่วยกินช่วยจ่าย อังคารเองก็โดนลากไปบ่อยๆ เขาไม่ว่าอะไรหรอกเพราะมันเป็นความสุขของเพื่อน ถือว่าไปสังสรรค์กัน แต่บางครั้งมากเกินไปเบนจามินก็ต้องเลี้ยงเพราะอังคารเองก็ไม่ยอม
“เราจ่ายๆ อังกินเลย เดี๋ยวกรีนจะมาช่วยอีกคน”
อังคารเอือมเพื่อนเต็มทีแต่ก็ยังตักอาหารเข้าปาก คนจ่ายเงินทำหน้าพอใจและกินอย่างมีความสุข หากสุดท้าย แม้จะมีกรีนและเด็กในแผนกอังคารมาช่วยอีกสองคน อาหารที่เบนจามินซื้อมาก็ยังเหลืออยู่ดี
..........................
“พนันได้เลยว่าอังต้องได้พักมากกว่าสามวัน”
เบนจามินแซวเพื่อนระหว่างที่รอคอมพิวเตอร์พิมพ์ผลตรวจ
“เอ๊ะแต่ถ้าอังหยุดนานๆโบนัสปีนี้จะเหลือเท่าไหร่เนี่ย”
เพราะอังคารเป็นฝ่ายต้อนรับลูกค้าที่ไม่เคยเสียลูกค้าเลย แถมยังมีความสามารถในการขายแพ็คเกจโน่นนี่นั่นทำรายได้ให้โรงเรียนมากจนขนาดผู้บริหารยังให้ความเกรงใจเจ้าตัวเลย เบนจามินกล้ารบกวนให้อังคารไปช่วยกินช่วยจ่ายบ่อยๆก็เพราะรู้ว่าแม้เงินเดือนจะน้อยกว่าตน แต่อังคารได้เปอร์เซ็นเยอะมากกว่าเงินเดือนไม่รู้กี่เท่า มั่นใจได้เลยว่าเงินมีพอใช้
“แท่แด๊ม ผลที่ออก...เฮ้ย!”
เบนจามินที่ทำเป็นเล่นจนอังคารคร้านจะสนใจอุทานดังลั่น ก่อนจะรีบเดินไปหยิบแว่นตามาใส่เพื่ออ่านให้ละเอียดอีกครั้ง
“อะไร”
อังคารเห็นเพื่อนสีหน้าไม่ดีเลยรีบเดินเข้าไปหา กลัวว่าตนเองจะเป็นอะไรร้ายแรง
“ท้อง! อังท้อง! เป็นไปได้ยังไง”
อังคารฟังผลตรวจแล้วตกใจนิดหน่อย ก่อนจะสงบได้โดยใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที
“จริงหรือ”
ว่าแล้วเดินไปหยิบผลตรวจจากมือเพื่อนก่อนจะยิ้มด้วยความดีใจ ในที่สุด ความพยายามของเขาก็เป็นผล
“อังท้องได้ยังไง ไม่เคยมาฝังยีนเสียหน่อย หรือว่า หรือว่า...มีแฟน!”
อังคารยิ้มกว้างให้เพื่อน ก่อนจะโดนขว้างค้อนใส่วงเบ้อเริ่ม ตอนที่ตาณมาจีบอังคาร เบนจามินพอจะรู้ข่าวบ้างแต่ไม่เคยได้เห็นหน้า แล้วเรื่องก็เงียบไปนานแล้ว เจ้าตัวคิดว่าเพื่อนสลัดรักอีกฝ่ายไปเรียบร้อยจึงไม่เคยเอ่ยถามและไม่ได้สนใจ ตอนนี้เมื่ออังคารท้องเขาก็ยังไม่คิดว่าแฟนอังคารจะเป็นตาณ คิดว่าเป็นใครก็ไม่รู้ที่ตนไม่รู้จัก
“ขี้โกงนิ่ แล้วไอ้ที่บอกว่าย้ายบ้านเมื่อคราวก่อนก็คือย้ายไปอยู่กับแฟนใช่ไหม”
อังคารเอาแต่มองกระดาษแล้วยิ้มไม่ตอบคำถามของเพื่อนราวกับไม่ได้ยิน ซึ่งก็อาจจะไม่ได้ยินจริงๆ เบนจามินเลยได้แต่มองอย่างหมั่นไส้
“ไปก่อนนะเบน”
เหมือนเพิ่งได้สติ เจ้าตัวหันมาลาเพื่อนแล้วเดินออกจากห้องไป ไม่สนใจเพื่อนที่ยืนงงๆอยู่ด้านหลังเลย
..........................
อังคารฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีขณะลงมือทำกับข้าว หลังจากที่ออกมาจากห้องเบนจามิน เพื่อนสนิทก็โทรมาต่อว่าเล็กน้อยที่เขาไม่ชี้แจงไม่บอกอะไร แต่ข้อใหญ่ใจความที่เบนจามินโทรหาก็เพื่อบอกอังคารเรื่องการดูแลรักษาตัวเองกับลูกในท้อง
อังคารยิ้มเมื่อนึกถึงตรงนี้ก่อนจะลูบไปที่ท้องด้วยความรักใคร่
เบนจามินบอกว่าท้องธรรมชาติจะต้องดูแลรักษามากกว่าท้องโดยการฝังยีนเพราะไม่มีการเตรียมร่างกายคนท้องล่วงหน้า ยิ่งอังคารซึ่งค่อนข้างผอมและทำงานหนักมาตลอดยิ่งน่าเป็นห่วง
อาหารถูกลำเลียงมาวางบนโต๊ะ ตาณไม่ได้มาที่นี่หลายวันแล้ว วันนี้อังคารโทรไปหาอีกฝ่ายแล้วตาณก็รับปากว่าจะมา อย่างน้อยๆก็จะแวะมากินข้าวด้วย
“พ่อของลูกต้องแปลกใจแน่ๆ”
อังคารพูดกับท้องตัวเองก่อนจะยิ้มคนเดียวอย่างมีความสุข
Rrrr
“ว่าไงครับ”
อังคารรับโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่มันจะจางลงเมื่อปลายสายชี้แจงว่าคงไม่สามารถปลีกตัวไปหาได้อย่างที่สัญญาไว้เสียแล้ว
“ช่วงนี้ผมยุ่งจริงๆ ขอโทษนะอัง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”
อังคารเข้าใจว่าตาณมีงานยุ่ง แต่จะไม่เสียใจหรือน้อยใจเลยก็ไม่ใช่ หากเขาก็รู้ว่าไม่ควรทำตัวงี่เง่า
“งั้น...ตั้งใจทำงานะครับ...แล้วอย่าลืมพักบ้าง”
ปลายสายเงียบไปนานเหมือนไม่ได้ฟังหรือทำอะไรสักอย่างอยู่ แต่ที่จริงแล้วตาณนิ่งเพราะอดรู้สึกผิดไม่ได้เมื่ออังคารให้กำลังใจมาอย่างนี้
“...เอาไว้ผมจะหาเวลาให้นะ เท่านี้ก่อนนะอัง”
อังคารวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ แม้จะยังไม่ได้กินอะไรแต่ความอยากอาหารกลับไม่มีเลย
“ไม่ได้สิ”
อังคารดุตัวเอง ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีความอยากก็ต้องกิน ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อลูกน้อยในท้องต่างหาก
.................................
หนึ่งอาทิตย์แล้วที่ตาณบอกว่าจะติดต่อมาแต่กลับไม่เคยติดต่อมาดังที่ว่าเลยสักครั้ง ปกติแล้วตาณก็มักจะหายไปอย่างนี้ อังคารไม่ค่อยใส่ใจมากนักเพราะตาณทำงานและอังคารก็ทำงาน เขารู้ว่าคนบางคนอย่างเช่นเขาบางครั้งก็ทำงานเพลิน หรือบางครั้งก็มีงานเยอะเกินกว่าจะมีเวลาติดต่อกับใคร ดังนั้นเมื่อต่างฝ่ายต่างก็ทำงาน อังคารจึงเข้าอกเข้าใจเป็นอย่างดี
“แต่เรามีเรื่องสำคัญนี่นา”
อังคารบอกตัวเองตอนที่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาตาณ เสียงรอสายดังขึ้นไม่กี่ครั้งอีกฝ่ายก็รับ
“ว่าไงครับ”
จากน้ำเสียงแล้วตาณน่าจะสะดวกคุยพอสมควร
“คุณว่างไหมครับเย็นนี้”
อังคารจะบอกข่าวทางโทรศัพท์ก็ได้ แต่เขาอยากบอกต่อหน้า อยากเซอร์ไพรส์อีกฝ่าย
“ผมยุ่งนิดหน่อย คุณมีอะไรหรือเปล่า ถ้ามีอะไรก็บอกผมได้เลยนะ”
ตาณถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่อ่อนโยนดังเช่นทุกครั้ง
“ผมรอได้ งานยุ่งมากเลยหรือครับ”
“งานยุ่งไม่มาก ที่ยุ่งคืองานเลี้ยงต่างหาก”
“งานเลี้ยง?”
อังคารถามพลางม้วนนิ้วกับผมที่เริ่มยาวมาปรกหน้า
“มีงานเลี้ยงอะไรหรือครับ”
พยายามนึกว่าเป็นวันครบรอบอะไรของบริษัทที่ตาณทำงานหรือเปล่า แต่นึกอย่างไรอังคารก็นึกไม่ออก อังคารไม่รู้ว่าตาณทำงานที่ไหน แต่เวลามีงานเลี้ยงเขาก็รู้ทุกครั้งว่าเป็นงานอะไร
“อังไม่รู้หรือ”
อังคารหัวเราะเบาๆ
“ไม่รู้สิครับ หรือผมลืมไปนะ”
เจ้าตัวเปิดปฏิทินดูแต่ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่ามันควรจะมีงานเลี้ยงอะไร
“อัง...นี่คุณไม่รู้เรื่องจริงๆใช่ไหม”
เสียงที่จริงจังขึ้นทำให้อังคารเริ่มจริงจังตามไปด้วย
“อังไม่รู้และ...คุณตาณ เท่านี้ก่อนนะครับ มีลูกค้าเข้ามา”
ยังไม่ทันได้ถามเอาความกระจ่างกรีนก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมทำท่าบอกใบ้ว่ามีลูกค้า อังคารจึงขอวางสาย แม้ตาณจะเรียกอังคารไว้หลายครั้งแต่อังคารกลับกดวางโดยไม่ฟังอะไร...อังคารวางเพราะเสียงกริ่งในตัวมันร้องเตือน สังหรณ์มันบอกว่า งานเลี้ยงที่ตาณพูดถึง มันต้องมีอะไรไม่ดีแล้วแน่ๆ
............................
TBC
-
:mc4: มาแล้วเรื่องใหม่ตอนรับจ้า
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย เอามาลงแล้ว
เรารออ่านนะจ๊ะ
-
โหดร้าย มาให้อยากแล้วจากไป
เนื้อเรื่องดราม่าหรอคะ :sad4: ทำไมรู้สึกเริ่มเห็นน้ำตาของอังลางๆ อยากอ่านต่ออ่ะ :ling1: มาต่อเร็วๆนะคะ
-
เอาอังมาลงในนี้แล้ว เย้ๆ
เพิ่งไปอ่านตอนล่าสุดในบล็อกมา ;P
อยากอ่านเรื่องของเพียวจังเลยยย คนเขียนมีแพลนจะเขียนต่อมั้ยคะ?
-
คุณจิ๊บในที่สุดก็เอามาลงในนี้แล้ว อ๊ายยยย :hao7:
-
อังสู้ๆ
-
แล้วอังท้องมันจะมีอะไรหรือว่าเลิกกับตาณ รออ่านนะค่ะ
-
:mc4: ชอบเรื่องนี้ ตามอ่านในบล็อคอยู่ ดีใจที่เอามาลงเล้า
-
:m11: :m11:
มาลงเล้าแล้วดีใจ
-
:mc4: :mc4:
-
เรื่องนี้ไม่ดราม่าค่า
แต่ละตอนจะสั้นๆ แต่จะพยายามาลงให้เกือบทุกวันนะคะ (วันนี้จะลงตั้งแต่เย็น แต่เนตมึนากเลย)
ท่านที่อ่านจงนึกภาพอังคารเป็นผู้ชายสูงโปร่ง ตัวบางๆหน่อย หน้าแบบเห็นแล้วไม่สะดุดตาแต่ยิ่งมองยิ่งน่ามอง
ส่วนตาณ เป็นชายหนุ่มมาดแมน นิ่ง เงียบ ขรึม แต่อ่อนโยนกับคนรักและคนครอบครัว และพี่ท่านหล่อมากนะขอบอก
ผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยค่า
ตอนที่ 2
“พี่อังขายของได้น้อยจังวันนี้”
กรีนทักรุ่นพี่ที่เอาแต่นั่งจ้องคอมพิวเตอร์อย่างเอาเป็นเอาตาย
“อังคารเพื่อนรัก”
เบนจามินโผล่เข้ามาในห้องพร้อมทั้งดึงเพื่อนให้ลุกขึ้นโดยไม่สนใจเสียงประท้วง
“นั่งนานๆไม่ดี เราไปหาอะไรอร่อยๆกินเพื่อลูกอังดีกว่า น้องกรีน ฝากปิดห้องด้วยนะจ๊ะ”
แล้วก็ลากเพื่อนออกไปแบบไม่ให้ได้มีโอกาสปฏิเสธกันเลย
“มีร้านเปิดใหม่ใกล้ๆนี่ เขาว่าอาหารก็อร่อย ขนมก็อร่อยด้วยนะ”
เบนจามินพร่ำโฆษณาไปเรื่อย ไม่ได้สังเกตเลยว่าเพื่อนไม่ได้ฟังตนเองเลยสักนิด
“นี่ไงๆ”
พอถึงร้านก็ลากเพื่อนเข้าไปแล้วเป็นฝ่ายสั่งอาหารทั้งหมดคนเดียวอย่างเช่นทุกครั้ง
“ว่าจะถามหลายทีแล้ว ตกลงแฟนอังนี่เป็นลูกเต้าเหล่าใคร มาจากไหน ทำงานอะไร หน้าตาเป็นไง นิสัยดีหรือเปล่า”
ถามเชิงหยอกล้อมากกว่าจะอยากได้คำตอบจริงๆ ทางอังคารหันมาฟังคำถามของเพื่อนแล้วอ้าปากจะตอบ แต่ก็เงียบลงไปเมื่อสิ่งที่ตัวเองตอบได้มีไม่ถึงครึ่งที่เพื่อนถามเลย
เขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเองรู้จักคนรักน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย
อังคารรู้แค่ว่าตาณหน้าตาเป็นอย่างไร นิสัยใจคอยามอยู่กับตนเป็นอย่างไร แต่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตาณทำงานอะไร ด้วยตาณไม่เคยมาก้าวก่ายงานของตน อังคารจึงไม่เคยก้าวก่ายงานของตาณเช่นเดียวกัน อังคารรู้แค่ว่าตาณเป็นคนมีเงินพอสมควร มีลูกน้อง มีคนขับรถให้...
“จริงสิ เราไม่รู้นามสกุลเขาด้วยซ้ำ”
พึมพำเบาๆราวกับจะยิ่งตอกย้ำว่าตนเองไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับคนรักเลย
“อังว่าอะไรนะ”
เบนจามินที่มัวแต่สนใจบรรยากาศของร้านเลยไม่ทันฟังที่เพื่อนพูด
“เปล่า แค่บอกว่าไว้จะพามาแนะนำนะ”
“มันต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว ถ้าเขาไม่เคยมาที่โรงเรียนก็ไม่มีประวัติ เขาต้องมาตรวจร่างกายให้เรียบร้อยนะ เราจะได้วางแผนถูก”
ปกติแล้วการตั้งครรภ์ต้องเก็บประวัติครอบครัวเพื่อวินิจฉันและป้องกันโรคต่างๆที่อาจจะถ่ายทอดทางพันธุกรรม การท้องธรรมชาติแม้ไม่สามารถเลือกยีนได้หากเด็กจะแข็งแรงกว่า แต่ก็ยังต้องติดตามอย่างใกล้ชิดเพื่อจะให้ยาหรือวัคซีนต่างๆตามสมควร อังคารจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าตาณเคยมาตรวจที่แล้วแต่ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก
“ช่วงนี้เขาไม่ค่อยว่าง ...เห็นว่ามีงานเลี้ยง”
เบนจามินพยักหน้า อาหารมาพอดีทั้งสองจึงไม่ได้คุยเรื่องคนรักของอังคารอีก แต่อังคารบอกกับตัวเองในใจว่า กลับไปเขาต้องไปค้นเรื่องของคนรักบ้างเสียแล้ว
.................................
จะบอกว่าตาณไม่เคยแนะนำตัวเองก็ออกจะเป็นเรื่องโกหกไปเสียหน่อย
ความจริงแล้วเมื่อตอนเจอกันครั้งแรกและครั้งที่ตาณมาจีบก็เคยบอกชื่อจริงนามสกุลจริงและให้นามบัตรอังคารมา แต่เพราะอังคารไม่ได้สนใจอีกฝ่ายจึงละเลยไม่ได้จดจำ ครั้นเมื่อยอมตกลงคบเขาก็มองไม่เห็นว่าเรื่องเหล่านั้นจะสำคัญจึงไม่ได้ถามใหม่อีกครั้ง
“น่าจะอยู่แถวๆนี้นี่นา”
สมุดนามบัตรถูกกางออก อังคารทำการรื้อค้น แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอเสียที
“หรือว่าจะอยู่ในเล่มเก่า”
อังคารกำลังจะลุกไปหยิบสมุดนามบัตรเล่มเก่าที่ว่า แต่โทรศัพท์กลับดังขึ้นเสียก่อน เห็นชื่อที่โทรเข้าคือคนรักที่เขากำลังจะสืบเรื่องก็นึกไม่อยากจะรับ แต่อังคารไม่ใช่คนขี้ขลาดไม่กล้าเผชิญหน้า เขาจะไม่หนีหรือหลบซ่อนโดยไม่จำเป็น
“ครับ”
“คุณอยู่ที่คอนโดหรือเปล่า”
“ครับ”
แล้วบทสนทนาก็ขาดตอน ทั้งสองเงียบไปอยู่หลายวินาทีก่อนที่จะเป็นอังคารเองที่ทนไม่ไหว
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ผมจะเข้าไปตอนค่ำๆนะ”
อังคารเลิกคิ้ว ตาณเปลี่ยนเรื่องเหมือนไม่อยากตอบคำถาม
“อาจจะดึกหน่อย ถ้าคุณหินทานอะไรก่อนได้เลยนะ”
ตาณวางสายไปแล้ว อังคารนิ่งมองโทรศัพท์อยู่ชั่วครู่ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบสมุดนามบัตรเล่มเก่าอย่างที่ตั้งใจ อังคารเม้มปากมือไม้สั่นตอนที่หยิบนามบัตรซึ่งค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นของตาณเพราะอีกฝ่ายเขียนว่าอยากรู้จักไว้ด้านหลัง
ตรัยตาณ พฤกษาทิวัตถ์
อังคารทำงานกับพวกคนมีชื่อเสียง ย่อมเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน ตระกูลพฤกษาทิวัตถ์เป็นเจ้าของธุรกิจเกี่ยวกับเกษตร ทั้งไม้ดอกไม้ผล ในยุคที่ต้นไม้มีความสำคัญอย่างยุคนี้ พฤกษาทิวัตถ์ถือว่าเป็นตระกูลที่ร่ำรวยมหาศาล
“ทำไมไม่เคยเอะใจนะ”
ไม่แปลกที่อังคารจะมองข้ามนามสกุลของตาณไปแม้ว่าอีกฝ่ายจะมีชื่อเสียงและร่ำรวย ด้วยตระกูลพฤกษาทิวัตถ์ไม่เคยเข้ามาเป็นลูกค้า และมีแนวโน้มว่าไม่มีทางจะเข้ามาใช้บริการที่โรงเรียน เพราะตระกูลนี้ทำงานกับต้นไม้ อยู่กับธรรมชาติ การที่โรงเรียนเอกวิทย์ทดลองค้นคว้าจนทำให้ผู้ชายท้องได้ สำหรับพวกเขาแล้วมันเป็นการฝืนกฎธรรมชาติ
แม้ว่าจะเศร้าโศกเสียใจเมื่อต้องสูญเสีย แต่โลกยังต้องดำเนินต่อไป สัตว์โลกก็ย่อมเป็นไปตามกรรม พวกเขาไม่คิดจะทำสิ่งที่คล้ายจะฝืนลิขิตอย่างการฝังยีน
ไม่ใช่แค่ตระกูลพฤกษาทิวัตถ์เท่านั้น ยังมีคนอีกหลายกลุ่มหลายตระกูลที่ไม่เห็นด้วยเช่นกัน
อังคารไม่เคยสนใจข้อมูลของกลุ่มที่ไม่เห็นด้วยนี้เลยสักนิดเพราะไม่มีประโยชน์กับงาน เขาถึงได้พลาดอย่างง่ายดาย
อังคารบ่นตัวเองแล้วหยิบคอมพิวเตอร์พกขึ้นมากดหาชื่ออีกฝ่ายจากอินเทอร์เน็ท แล้วข่าวอัพเดทล่าสุดก็ทำเอาอังคารแทบล้มทั้งยืน
“ตรัยตาณ-ภาวริน ประกาศแต่งงานหลังจากหมั้นกันมานานนับสิบปี...............”
ความจริงที่พุ่งเข้าชนไม่ใช่สิ่งที่เขาเตรียมใจจะรับไว้ นี่เองคืองานเลี้ยงที่ตาณว่า งานเลี้ยง...งานแต่งงาน...
อังคารกุมขมับ รู้สึกหายใจไม่ออกเหมือนอากาศจะขาดหาย หากเขาหมั้นกันมาเป็นสิบปี แล้วอังคารเป็นตัวอะไร ยิ่งเมื่อสายตาเลื่อนไปเห็นข่าวคู่หมั้นของตาณที่ออกมาบอกว่าไม่สนว่าตาณจะมีเล็กมีน้อยเพราะถือว่าเป็นเรื่องปกติของผู้ชาย แถมเธอยังบอกอีกว่าเธอรู้ว่าตาณไปมีใครบ้างเพราะเขาบอกเธอเสมอด้วยไม่อยากให้เธอคิดมากหากเกิดข่าวขึ้นมา ยิ่งอ่านอังคารก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองช่างด้อยค่าและน่าสมเพช
ตาณมีตัวจริงอยู่แล้ว กำลังจะแต่งงานกันในอีกไม่กี่อาทิตย์ สำหรับตาณ อังคารเป็นเพียงแค่ทางผ่าน เป็นเพียงแค่คนใจง่ายคนหนึ่งเท่านั้น
แล้วอังคารก็โง่พอที่จะเชื่อว่ามันเป็นความรัก โง่ถึงขั้นปล่อยให้มีลูกเพราะคิดว่าพวกเขากำลังจะสร้างครอบครัวด้วยกัน
นั่งนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ยิ่งด่าตัวเองที่ช่างไม่สังเกตหรือสงสัยอะไรบ้างเลย
อังคารได้แต่หัวเราะเยาะตัวเองทั้งน้ำตาว่าที่ผ่านมาตนเองช่างโง่จริงๆ
..................................
ตาณนั่งแทบไม่ติดสมาธิในการทำงานแทบไม่มีเหลือ ใจเขาโบยบินออกไปจากห้องเสียนานแล้ว แต่หน้าที่รั้งตัวเขาไว้ทำให้ไม่สามารถไปได้
“คิดว่าคงจะเสร็จก่อนงานแต่งคุณตรัยตาณแน่นอนครับ”
ตัวแทนจำหน่ายรายหนึ่งในต่างประเทศเสนอแผนงานเสร็จและหันมาพูดกับเขา ตาณไม่ได้ฟังมากนักแต่ก็พยักหน้าตอบรับ
“ผมขอตัวก่อน”
เขาลุกขึ้นอย่างเร่งรีบ ไม่สนใจโทรศัพท์ที่แผดเสียงขึ้น เขาตั้งเสียงของอังคารไว้โดยเฉพาะเพียงคนเดียว เมื่อไม่ใช่อีกฝ่ายโทรมาตาณก็ไม่คิดจะรับเพราะรู้ว่าไม่ว่าคนที่โทรเข้ามาจะเป็นใครก็จะต้องมีเหตุหยุดยั้งเขาให้ไม่ได้ไปหาอังคารแน่
“คุณตาณค่ะ...”
“ผมมีธุระ”
เขาปฏิเสธเลขาที่เดินเข้ามาคล้ายจะเอ่ยแล้วเดินไปขึ้นรถเพื่อขับออกไป
ความหวั่นใจเข้าครอบคลุม จากที่คุยกันดูเหมือนอังคารจะไม่รู้เกี่ยวกับงานแต่งงานของเขา นั่นหมายความว่าอีกฝ่ายอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใครตาณถอนหายใจแรงๆ เขามั่นใจในตัวเองมากเกินไป คิดเองเออเองมาตลอดว่าอังคารรู้ทุกอย่างแล้วและรับได้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ใช่ ไม่ใช่รับได้ แต่ไม่รู้ต่างหาก!
ทันทีที่ตาณเดินเข้าไปในห้องซึ่งเปิดเพียงไฟดวงเล็กๆเขาก็แน่ใจว่าสถานการณ์มันคงเข้าขั้นแย่ไปเสียแล้ว
“คุณคิดจะบอกอังเมื่อไหร่ว่าคุณมีคู่หมั้นแล้วและกำลังจะแต่งงานกับเธอ”
ตาณเดินไปนั่งลงข้างๆอีกฝ่ายบนโซฟา ท่าทางอิดโรย ลำบากใจ
“ผมคิดว่าคุณรู้”
มันไม่ใช่คำแก้ตัว อังคารหัวเราะในลำคอ เขารู้ว่าตาณคิดอย่างนั้นจริงๆ ก็แน่ล่ะตาณเป็นคนมีชื่อเสียงมาก อังคารคงรู้ไปแล้วถ้าเขานึกถึงชื่อจริงของตาณก่อนคบกัน...ถ้าเขาจะระแวงสงสัยอีกฝ่ายสักนิด
มันช่วยไมได้เมื่ออังคารไม่คิดว่าคนที่คู่หมั้นอยู่แล้วจะมาจีบ!
“ขอให้เราเลิกแล้วต่อกันแค่นี้”
ตาณหันมาจ้องอังคารเขม็ง
“ไม่มีทาง”
ตาณไม่มีทางยอมเสียอังคารไปไม่ว่าจะเพราะอะไร ไม่ว่าจะเพราะความตั้งใจของใครเขาก็จะไม่ปล่อยมือ ความรู้สึกที่มีต่ออังคารแตกต่างจากคู่รักคนอื่นๆที่ผ่านมา และแตกต่างจากภาวริน
เขาไม่เคยทั้งห่วง ทั้งหวงใครขนาดนี้ ไม่เคยเดือดเนื้อร้อนใจ ไม่เคยรู้สึกอยากอยู่ใกล้ใครแบบที่รู้สึกกับอังคาร
“ฟังนะอัง การแต่งงานของผมกับรินมันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด”
“ไม่ว่าจะเพราะอย่างไหนมันก็คือการแต่งงาน!”
อังคารผุดลุกขึ้นจ้องอีกฝ่ายอย่างกล่าวหา ความโกรธแผ่ซ่านไปทั่วทั้งใจ
“เราหมั้นกันตั้งแต่ยังเด็กเพราะรู้ว่าที่บ้านต้องการ เราทำเหมือนกับการทำตามหน้าที่”
“ไม่ว่าจะเพราะอะไรคุณก็มีตัวจริงอยู่แล้ว คุณไม่ควรมายุ่งกับอัง”
อังคารไม่คิดจะทนฟังต่อ คำที่ออกมาจากปากตาณตอนนี้มันเป็นได้เพียงคำแก้ตัวของผู้ชายเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง
“คุณกลับไปเถอะ ถ้าไม่ไปอังจะไปเอง”
“อัง...ได้...ผมไปเอง”
ตาณลุกขึ้นเมื่อเห็นอังคารขยับตัวคล้ายจะเดินไปทางประตู เขาอยากให้อังคารอยู่ที่นี่ อย่างน้อยๆตาณก็ยังรู้ว่าจะหาตัวอีกฝ่ายได้ที่ไหน
“ไว้เราค่อยมาคุยกันใหม่ตอนคุณใจเย็นกว่านี้”
อังคารเมินใส่อีกฝ่ายเดินหนีหายไปทางห้องนอน
คนที่มองตามหลังไปได้แต่ถอนหายใจ เขารู้ว่าเรื่องนี้ตนเองผิดเต็มประตู เขาไม่ควรคิดว่าทุกคนจะต้องรู้เรื่องของเขา เขาไม่ควรคิดว่าทุกอย่างมันจะง่าย อังคารไม่ใช่ตัวเขาที่โตมาโดยรู้หน้าที่ของตัวเองว่าต้องทำอะไรจึงจะได้เข้าใจคำว่าแต่งงานตามหน้าที่ ที่สำคัญเขาน่าจะรู้ว่าอังคารไม่มีทางยอมคบด้วยถ้ารู้ว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว ไม่สิ บางทีเขาอาจจะรู้เพียงแต่ไม่อยากพูดถึงหรือนึกถึงมันเพราะเขาไม่อยากเสียอังคารไป...
......................................
TBC
-
เอ่อะ นี่ไม่ดราม่าเหรอคะคนเขียน ㅜㅂㅜ
-
แว่บไปต้มน้ำร้อนก่อน
-
ผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยค่า
ตอนที่ 3
อังคารรู้ว่าตนเองก็ผิดที่ไว้ใจและไม่เคยสงสัยในตัวของตาณเลย เขายอมรับว่าเคยคิดเหมือนกันว่ามันแปลกๆ แต่ใจมันไม่อยากค้นหาความจริง เขาจึงเลือกที่จะเชื่อในแบบที่ตนเองคิดและไม่เคยถามอีกฝ่าย
แน่ใจได้เลยว่าถ้าถามออกไปตาณก็คงบอกมาตามตรงโดยไม่ปิดบัง ตาณไม่ชอบโกหก และเขาก็ไม่เคยทำนอกจากเวลาหยอกเล่นกัน
ต้องยอมรับว่าส่วนหนึ่ง อังคารเองที่หลอกตัวเอง
เรียกว่าถ้าตาณผิดที่ไม่เคยบอก อังคารก็ผิดที่ไม่เคยถามเหมือนกัน
อังคารค้นหาข่าวไปเรื่อย บทสัมภาษณ์ของครอบครัวตาณซึ่งมีการถ่ายภาพนิ่งที่บ้าน ในรูปนอกจากพ่อแม่และพี่น้องของตาณแล้วยังมีภาวริน คู่หมั้นสาวปรากฏตัวด้วยทุกเล่มทุกฉบับ มันแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ภาวรินเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว เห็นแล้วอังคารก็ได้แต่นึกสะท้อนใจ ในขณะที่ภาวรินเป็นคู่รักออกหน้า...เขาคงเป็นอะไรไม่มากไปกว่าคู่นอนตามสะดวกของผู้ชายคนนั้น
“ไม่น่าเลย”
แวบหนึ่งอังคารคิดว่าตัวเองไม่น่าปล่อยให้ท้อง หากเมื่อรู้สึกตัวว่าคิดไม่ดีเกี่ยวกับลูกเขาก็รีบไล่ความคิดนั้น
“พ่อจะเลี้ยงลูกเอง”
อังคารไม่คิดจะบอกตาณอีกต่อไปแล้วว่าตนเองท้อง ลูกคนเดียวอังคารมั่นใจว่าตนเองเลี้ยงได้โดยไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากใคร
เงินเก็บก็ยังมีอีกเยอะ ต่อให้ไม่ทำงานสักสามหรือสี่ปีก็ยังพอใช้...พอเลี้ยงลูก
เมื่อคิดแล้วก็เริ่มลงมือทันที อังคารเก็บของๆตัวเอง เลือกของที่จำเป็นก่อน อย่างอื่นเขาคิดว่าค่อยมาทยอยขนไปทีหลัง
อังคารไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง เงินที่มีก็ไม่พอซื้อ แต่เขาสามารถเช่าห้องของโรงเรียนอยู่ได้ในราคาถูก แม้ตัวเขาจะไม่สามารถทำงานได้อังคารก็คิดว่าตนเองสามารถเจรจาขอเช่าได้ อยู่ในโรงเรียนทั้งสะดวกและปลอดภัย แถมยังมีเพื่อนและคนรู้จักอีก อย่างเบนจามินก็พักอยู่ในโรงเรียน เพียงแต่เบนจามินพักที่ห้องพักฟรีที่โรงเรียนจัดไว้ให้บุคลากรเข้าพัก ส่วนที่อังคารจะไปอยู่เป็นห้องพักสำหรับลูกค้า แต่พนักงานก็สามารถไปขอเช่าอยู่ได้ในราคาถูก ห้องพักนี้จะเป็นส่วนตัวมากกว่าห้องพักฟรี อังคารที่กำลังจะมีลูกย่อมเหมาะกับห้องพักแบบนี้มากกว่า
“อังตื่นหรือยัง”
ตาณเคาะประตูพร้อมส่งเสียงเรียกเข้ามา อังคารชะงักมือ นึกได้ว่าตาณคงนอนที่ห้องรับแขกเมื่อคืนนี้ เขามองกระเป๋าเดินทางแล้วลากมันไปแอบไว้ที่ใต้เตียง ตาณต้องไม่ยอมให้ไปแน่ๆ อังคารไม่ได้กลัวแต่ไม่อยากมีปัญหายุ่งยาก เพราะมันอาจจะโยงเข้ามาเรื่องลูก
“มีอะ...”
เมื่อเปิดประตูดอกไม้ก็ถูกยื่นมาตรงหน้าก่อนที่อังคารจะทันได้ถาม
ตาณไม่ใช่คนโรแมนติก ปกติแล้วระหว่างอังคารกับตาณมักเต็มไปด้วยความเรียบง่าย หากอังคารก็มักจะได้ดอกไม้หรือของขวัญอยู่เสมอๆ แม้ไม่ใช่เทศกาล เป็นเพียงแค่วันธรรมดา ถ้าตาณนึกอยากจะซื้อให้เขาก็ซื้อ
“มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น”
อังคารสลัดช่วงเวลาดีๆในห้วงความคิดทิ้งไป เขาไม่รับดอกไม้ แต่ก็ยอมออกมานอกห้องนอนเพื่อไม่ให้ตาณเข้าไปในนั้น
“เราคุยกันหน่อยได้ไหม”
“ถ้าบอกว่าไม่ได้คุณจะหยุดไหมล่ะ”
คำตอบคือความเงียบ แต่แววตาของตาณบอกชัดว่าไม่!
“งั้นก็ได้ เรามาคุยกันดีๆ”
อังคารคิดจะเก็บลูกไว้โดยไม่ตาณรู้ การจากกันด้วยดีย่อมเป็นทางที่ดีกว่ามัวทะเลาะกันยืดเยื้อไม่จบไม่สิ้น
“ผม...คือมันเป็นเรื่องของธุรกิจ...ผมกับริน เรารู้ตัวมาตั้งแต่เด็กว่าควรจะเลือกคนแบบไหนแต่งงานด้วย เราถึงได้เลือกกัน”
ตาณไม่ได้กำลังแก้ตัว แต่กำลังชี้แจงและพยายามอธิบายความจริงให้อังคารรู้ อังคารศึกษาข้อมูลของตาณมาอย่างดีเพราะไม่อยากพลาดอีก ดังนั้นเขาจึงเข้าใจว่าที่ตาณพูดหมายถึงอะไร
ตระกูลของภาวรินเป็นเจ้าของร้านอาหารและห้างสรรพสินค้า ตั้งแต่ทั้งสองตกลงหมั้นกันสินค้าของตระกูลตาณแทบจะผูกขาดเป็นเจ้าเดียวที่มีวางขายในสถานที่เหล่านั้น นี่ยังไม่นับโรงงานอุตสาหกรรมที่สองตระกูลร่วมลงทุนด้วยกันอีกหลายแห่ง การแต่งงานของทั้งสองคนจะเป็นการเกี่ยวดองอย่างแน่นแฟ้นมากยิ่งขึ้น
และทั้งสองตระกูลต่างก็อยู่ในกลุ่มไม่เห็นด้วยเรื่องผู้ชายตั้งครรภ์ พวกเขายึดถือว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิงเท่านั้น
“ระหว่างผมกับริน เราเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น”
“เพื่อนที่กำลังจะแต่งงานกันเหรอครับ”
“เราแต่งงานกันเพื่อธุรกิจ”
ตาณย้ำอีกครั้ง แต่มันไม่มีประโยชน์เมื่ออังคารไม่สนใจเรื่องเหตุ เขาสนแต่ผลซึ่งก็คือ ทั้งสองจะแต่งงานกัน
“ผมคิดไปว่าเรื่องการแต่งงานมันไม่ส่งผลอะไรต่อเรื่องระหว่างเรา”
อังคารหัวเราะในลำคอ ตาณช่างพูดเอาแต่ได้ ตาณเองก็รู้ว่าตนเองคิดอะไรแบบที่จะทำให้ตัวเองสะดวกสบายและมีความสุขมากเกินไป แต่เขาเป็นคนคิดอะไรตรงๆ ไม่อ้อมไม่ค้อม และเขาก็พูดตามที่คิด ไม่ได้ปั้นแต่งคำพูดให้สวยงามและไม่หลอกลวง แม้มันจะทำให้ตนเองดูไม่ดี หรือทำให้อังคารยิ่งไม่พอใจ ตาณก็คิดว่าต้องพูด
“ผมขอโทษ ที่คิดอย่างนั้นจริงๆ”
ตาณไม่ได้รักภาวริน อาจจะมีความผูกพันและหวังดีให้อย่างคนที่เป็นเพื่อน พี่ น้อง ควรมอบให้แก่กัน แต่เขาแน่ใจว่าไม่เคยสิเน่หา ไม่เคยนึกรักหรือชอบอีกฝ่ายฉันท์ชู้สาวเลย
การแต่งงานกับภาวรินสำหรับตาณก็เหมือนที่เขาต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทของครอบครัว มันเป็นหน้าที่ และเขาแยกหน้าที่ออกจากอังคารที่อยู่ในส่วนของหัวใจ... ส่วนหนึ่งเพราะคิดว่าอังคารรู้เรื่องภาวรินอยู่แล้วและรับได้ แต่อีกส่วนเพราะเขาลืมคิดไปว่าการแต่งงานมันไม่ใช่หน้าที่ มันควรจะเป็นเรื่องของหัวใจมากกว่า
“คุณเห็นแก่ตัวมากเลยรู้ไหม พูดเอาแต่ได้ เอาดีเข้าตัวเองอย่างเดียว กลับกลอกหลอกลวงที่สุด สงสารผู้หญิงคนนั้นจริงๆที่ต้องมาแต่งงานกับผู้ชายอย่างคุณ”
แล้วก็สงสารตัวเองด้วยที่มารักผู้ชายคนนี้
คนโดนว่าสีหน้าเข้มขึ้น อังคารกล่าวหาเขามากเกินกว่าที่เขาเป็น อย่างน้อยๆ ตาณก็มั่นใจว่าเขาไม่เคยกลับกลอกหลอกลวงใครอย่างที่อังคารว่า แต่เขาก็บอกตัวเองให้เข้าใจ อังคารกำลังโกรธ บางครั้งก็พูดอะไรออกไปโดยไม่ได้คิด ส่วนเรื่องที่อังคารจะไม่เข้าใจมันก็เป็นธรรมดา ด้วยพื้นเพของเขาต่างจากอังคาร และส่วนหนึ่งก็ต้องยอมรับว่าตัวเองก็คิดเอาแต่ได้อย่างที่อีกฝ่ายว่าจริงๆ เมื่อเขาผิดและไม่ได้อยากตัดขาดเขาก็ต้องพยายามโอนอ่อนให้
อังคารเองเมื่อมานึกถึงคำพูดตัวเองแล้วก็รู้สึกว่าพูดเกินไปอยู่เหมือนกัน ทั้งที่เขาเองก็รู้ว่าพวกคนรวย...ตระกูลดัง...พวกนี้มักมีเรื่องซับซ้อนเกินกว่าคนธรรมดาอย่างเขาจะเข้าใจ
แต่คำพูด มันพูดไปแล้ว จะมาขอโทษกันในอารมณ์แบบนี้ก็ใช่ที่
“คุณเลิกยุ่งกับผมสิ แล้วผมจะเลิกยุ่งเรื่องคุณกับคู่หมั้น”
ตาณถอนหายใจแรงๆ ดูเหมือนเรื่องมันจะไม่ไปถึงไหน วนไปเวียนมาอยู่เท่านี้ อังคารยังไม่ใจเย็นพอ และตาณก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร
“ผมยืนยันว่าการแต่งงานของผมไม่ส่งผลอะไรต่อเรื่องของเรานะอัง”
“แล้วความซื่อสัตย์ของคนรักกันมันอยู่ตรงไหน...”
ถึงตรงนี้อังคารก็เงียบเพราะเพิ่งนึกได้ ตาณไม่เคยบอกรักอังคารเสียงหน่อย ไม่เคยบอกว่ารัก ไม่เคยสัญญาใดๆ ไม่เคยพูดถึงอนาคตของทั้งสองคน เรื่องลูกเองก็เถอะ เมื่ออังคารมานึกตรองดูดีๆแล้ว ตาณเองก็พูดทีเล่นทีจริงมากกว่าจะจริงจังอย่างตน
เรื่องทั้งหมดมันอยู่ที่อังคารเองที่โง่!
ตาณมองอังคารแล้วประเมินด้วยความหวั่นในใจ การพูดไม่จบแล้วก็เงียบไปของอังคารส่อวี่แววที่ไม่ดีเลย สำหรับตาณ อังคารที่โวยวายต่อร้องต่อเถียงนั้นจัดการง่ายกว่าอังคารที่เงียบนิ่ง
“อัง...”
“ผมเป็นคู่นอนที่สะดวกมากเลยใช่ไหม”
อังคารไม่ชอบคนเยอะๆ เขาจึงเลือกที่จะทำอาหารกินเองในบ้านมากกว่าออกไปนั่งตามร้านข้างนอก
“แค่เอาใจหน่อย ตื้อนิด ผมก็นอนด้วยง่ายๆแล้ว”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นอัง อย่าดูถูกตัวเอง”
“ผมมันเหมาะจะเป็นชู้ เป็นเมียน้อย ไม่ก็เมียเก็บเสียจริง”
ยิ่งพูดอังคารก็ยิ่งรู้สึกทนไม่ไหว ทั้งที่เข้าใจว่าตนเองก็ผิดด้วยส่วนหนึ่งแต่ก็ยังเลือกจะกล่าวโทษอีกฝ่าย เขาพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แม้จะท้องได้แต่ถึงอย่างไรก็ยังเป็นผู้ชาย จะร้องไห้ฟูมฟายย่อมไม่ใช่เรื่องน่าดู
ตาณรู้ว่าอังคารกำลังเจ็บช้ำและแตกร้าว เขาอยากเข้าไปกอดเข้าไปปลอบอังคารให้หายเศร้า แต่เขาไม่สามารถทำได้ เพราะคนที่ทำให้อังคารเสียใจคือตัวเขาเอง เวลานี้ตาณไม่ใช่คนที่อังคารจะอยากให้เข้าใกล้ ยิ่งเขาเข้าไปปลอบอังคารก็คงมีแต่จะยิ่งรู้สึกแย่
“คุณช่วยกลับไปก่อนได้ไหม”
ตาณถอนหายใจอย่างหนักหน่วง เขาไม่อยากไปไหนทั้งที่ยังคุยกันไม่จบ เมื่อยังไม่เข้าใจกันก็ไม่อยากให้อังคารคลาดสายตา แต่เขาอยู่ใกล้อังคารก็คงจะยิ่งเครียดและเสียใจ
“ผมไปก่อน แล้วเราค่อยมาคุยกันเย็นนี้”
คนหนึ่งจากไปโดยคิดไม่ตกว่าควรจะจัดการอย่างไรกับเรื่องนี้ถึงจะดีที่สุดและให้อังคารยอมอยู่กับตน ส่วนอีกคน ได้แต่เสียใจและคิดว่าควรทำอย่างไรให้อีกฝ่ายปล่อยตนเองไปอย่างถาวรดี
............................................
“เมื่อวานเราหายไปไหนมาตาณ”
เรื่องอังคารยังคิดหาทางออกไม่เจอ ตาณก็ต้องมาเจอมารดาที่ทำท่าคล้ายจะหาเรื่องอยู่ในห้องทำงานตั้งแต่เช้า
“ธุระนิดหน่อยครับ”
ตาณกับมารดาไม่ค่อยได้คุยกันนัก เพราะสำหรับมารดาแล้ว ลูกชายคนรองไม่ได้สำคัญเท่ากับลูกชายคนโต แต่เมื่อตาณจะแต่งงานกับภาวริน มารดาก็ไม่อยากให้มีเรื่องพลาดใดๆ จึงลงมากำกับดูแลทุกอย่างทำให้ต้องพบพูดคุยกับลูกคนรองมากขึ้น
ไม่ใช่เพราะอยากให้งานของลูกชายออกมาดีที่สุดเพื่อหน้าตาเท่านั้น แต่เธอยังไม่ต้องการให้เกิดเรื่องใดๆจนต้องหมางใจกับบ้านของภาวรินด้วย
“แกต้องสนใจงานแต่งงานมากกว่านี้หน่อยนะ หนูรินเขาโทรไปบ่นกับแม่จนแม่เกรงใจเขาแล้วเนี่ย”
ตาณไม่ตอบไม่เอ่ยโต้แย้งหรือเห็นด้วยใดๆ เขานั่งลงและคิดถึงชีวิตหลังแต่งงานของตนเองและภาวริน
ภาวรินเป็นผู้หญิงทำงานและสังคมจัด เธอชอบไปงานเลี้ยงต่างๆ ส่วนหนึ่งเพื่อพบปะพูดคุยเรื่องงาน แต่อีกส่วนก็เพื่อสังสรรค์กับเพื่อนฝูงของเธอ ต่างจากเขาที่ชอบอยู่บ้านมากกว่าไปงานเลี้ยงน่าเบื่อพวกนั้น
แต่เธอก็ทำงานเก่งจริงๆ
ภาวรินมีความคิดกว้างไกล และงานที่เธอออกความคิดมักได้รับผลการตอบรับอย่างดีจากลูกค้า เธอจึงเป็นที่ล่ำลือเรื่องความสวย เก่ง และฉลาด ไม่ว่าใครก็มักบอกว่าเขาโชคดีที่ได้เธอเป็นคนรัก...ตาณนึกขำตัวเองเพราะมันไม่ใช่สำหรับเขาภาวรินอาจจะเป็นคู่หมั้น คู่แต่งงาน แต่ไม่ใช่คนรักของเขา ไม่มีทางเป็นได้เลย
“ยังไงก็โทรหาหนูรินด้วยล่ะ แล้วก็เรื่องชู้รักของแกทั้งหลาย จัดการให้เรียบร้อยอย่าให้มายุ่งวุ่นวายในงานเด็ดขาด เข้าใจนะ”
ตาณมองหน้ามารดานิ่ง เขาไม่ใช่เด็กเล็กๆและรู้สึกว่ามารดาออกจะล้ำเส้นมากเกินไป และเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวอยู่เหมือนกันจึงเอ่ยขอตัวออกไป ไม่ใช่ว่ากลัวว่าเกรงลูกชาย แต่เธอแค่ไม่ชอบสายตาของลูกคนนี้มันก็เท่านั้นเอง
...........................................
วันนี้อังคารมาทำงานตามปกติ โชคดีที่ลูกค้าไม่เยอะมากทำให้อังคารมีเวลาจัดการเรื่องที่พัก เขาเลือกห้องที่ราคาไม่แพงมากเพราะจะต้องสำรองเงินไว้เผื่อฉุกเฉิน
“โหยเช่ายาวงี้เลยเหรอพี่อัง”
กรีนมองสัญญาเช่าของอังคารแล้วเอ่ยทัก ก็อังคารเล่นทำสัญญาจองเป็นสามปีซึ่งไม่ค่อยมีใครทำนัก
“พี่ไม่อยากต้องย้ายห้องไปมา ยุ่งยาก”
อังคารไม่ได้เล่าเรื่องตาณให้ใครฟัง ดังนั้นทุกคนจึงเข้าใจว่าอังคารเลือกเข้าพักเพื่อดูแลร่างกายให้ปลอดภัยที่สุดเท่าที่จะทำได้ และที่เช่ายาวๆก็เพื่อความสะดวกในการทำงาน
“แฟนพี่จะมาพักด้วยเปล่า อยากเห็นจัง”
กรีนหยอกแต่อังคารไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วย เจ้าตัวทำว่ามัวแต่สนใจสัญญาตรงหน้าและไม่ตอบคำถามใดๆให้รุ่นน้องฟัง
“พูดมาก เอานี่ไปส่งให้ด้วย”
อังคารเอาใบแจ้งความประสงค์ขอเช่าห้องและเอกสารต่างๆใส่แฟ้มแล้ววานให้กรีนนำไปส่งที่ฝ่ายห้องพัก อันที่จริงขั้นตอนนี้สามารถทำผ่านคอมพิวเตอร์ได้ แต่จะล่าช้ากว่าการส่งเป็นเอกสารไปให้พิจารณา อังคารต้องการห้องด่วนจึงใช้วิธีนี้
หลังจากกรีนออกไปจากห้องแล้วอังคารก็เก็บของเตรียมเลิกงาน แม้จะไม่อยากกลับไปที่คอนโดเพราะรู้ว่าต้องเผชิญหน้ากับตาณอีก แต่ถ้าหนีเรื่องก็คงไม่จบง่ายๆ...แต่อังคารก็ไม่รู้หรอกว่าเมื่อไหร่ที่จะคุยกันได้เข้าใจ ดูจากเมื่อวานแค่คุยกันได้ไม่เท่าไหร่เขาก็ทนไม่ไหวเสียแล้ว
“วันนี้เราต้องนิ่งเข้าไว้”
อังคารบอกตัวเอง แม้จะไม่มั่นใจเลยว่าจะทำได้อย่างที่คิดหรือเปล่า
................................
ตาณไม่สนใจว่าจะมีกำหนดการหลังเลิกงานมากมายแค่ไหน วันนี้เขานั่งคิดมาทั้งวันและเพิ่งรู้สึกตัวว่า บางทีเขาอาจจะลำดับความสำคัญเกี่ยวกับเรื่องต่างๆในชีวิตพลาดไป
ตาณโตมาในครอบครัวที่ค่อนข้างเข้มงวด
พ่อและแม่แต่งงานกันโดยที่ไม่ได้รักกัน ทั้งสองคนทำทุกอย่างตามหน้าที่ พวกตาณเองก็โตมาโดยอยู่ในกรอบที่พ่อแม่วางไว้ ตัวตาณ พี่ชาย และน้องชายทั้งสามคนไม่เคยทำอะไรที่เรียกได้ว่าทำให้ครอบครัวต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง แม้พวกเขาทั้งสามจะมีประวัติเกเรไปบ้างแต่ก็อยู่ในข่ายรับได้ และถึงชื่อเสียงจะไม่ค่อยดีนักในเรื่องผู้หญิง แต่สำหรับครอบครัวตาณมันไม่ใช่เรื่องเสียหาย ตราบใดที่พวกเขาไม่ยกผู้หญิงเหล่านั้นออกหน้าออกตา
ตาณเป็นคนเดียวในบรรดาพี่น้องที่นอกจากผู้หญิงแล้วยังมีเรื่องผู้ชายเข้ามาด้วย ในตอนแรกมารดาของตาณรับไม่ได้เลย แต่เมื่อนานเข้า รู้ว่าห้ามไม่ได้ และตาณก็หมั้นกับภาวริน มารดาจึงพยายามมองข้ามเรื่องนี้ไปเสีย
เขาถามตัวเองว่าเคยมีความสุขบ้างไหม คำตอบคือเคย แต่ไม่ใช่จากครอบครัว ตาณมีความสุขและสบายใจเมื่ออยู่กับอังคารต่างหาก
ยิ่งเมื่อนึกถึงพี่ชายและน้องชาย เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าบางทีเขาอาจจะเลือกผิด พวกเขาพี่น้องทั้งสามคนไม่ค่อยสนิทกัน...เรียกได้ว่าห่างเหินราวกับเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นเรียนที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครแต่พูดคุยกันนับครั้งได้อย่างไรอย่างนั้น กับบิดา...ตาณแทบไม่ได้เจอหน้า กับมารดา...ตาณก็เข้ากับอีกฝ่ายไม่ได้ บ้านของภาวรินก็ไม่ต่างกันนัก ...แล้วลูกของเขาก็คงจะเป็นเช่นนั้นด้วยใช่ไหม
ภาวรินพูดชัดว่าเธอยังไม่พร้อมจะมีลูก เธอคิดไว้ว่าจะท้องตอนอายุสักสามสิบซึ่งมันก็อีกสามปีข้างหน้า เธอวางแผนให้ลูกไว้มากมาย ทั้งโรงเรียน ทั้งการเรียนพิเศษ ยาวไปถึงมหาวิทยาลัย แต่สิ่งที่เธอไม่ได้วางไว้เพื่อลูกเลยคือความรักและเวลาที่คิดจะมอบให้ เธอไม่คิดเผื่อไว้เลยว่าถ้าลูกไม่ชอบสิ่งที่เธอวางแผนไว้ให้เธอจะทำอย่างไร ที่สำคัญภาวรินวางตัวคนเลี้ยงลูกไว้แล้ว และแน่นอนว่าไม่ใช่ตัวเธอเอง
ตาณไม่แปลกใจนักเพราะเขาเองก็โตมาด้วยมือพี่เลี้ยง บิดามารดามีงานและสิ่งอื่นๆเยอะเกินกว่าจะมามีเวลาเลี้ยงดูเอาใจใส่
เขาไม่เคยคิดถึงอนาคตมาก่อน คิดแค่ว่ามันคือหน้าที่อย่างหนึ่งที่เขาต้องทำ แต่ตอนนี้ เมื่อได้มีเวลามาทบทวน ภาพครอบครัวที่เย็นชากลับปรากฏชัด
พ่อแม่แต่งงานกันตามหน้าที่ มีลูกตามหน้าที่เพื่อสืบสกุล แล้วเด็กคนนั้น คนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกของเขาก็จะเป็นอย่างเขาและพี่น้อง...ตาณเคาะนิ้วขณะใช้ความคิด บางทีเขาอาจจะต้องพิจารณาเรื่องการแต่งงานดูอีกครั้ง
...................................
TBC
-
เป็นความคิดที่ถูกต้องมากเลยตาณ แต่งกะคนไม่รักจะมีความสุขได้ไง
เราสนับสนุนให้ไปแต่งกะอังคารดีกว่านะ. :L2:
-
คิดใหม่เลย อังจะทำงัยต่อล่ะเนี้ย
-
ชอบเรื่องนี้จัง อังกับตาณดูมีความคิดดี
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า
-
อยากอ่านต่อๆๆมาลงเร็วๆ กำลังลุ้นๆเลยค่ะ ดราม่ากำลังดี
เว้นบรรทัดมากกว่านี้ได้ไหม อย่างน้อยก็ช่วงแต่ละเหตุการณ์ก็ยังดี ติดกันเป็นพรืดไปหน่อยนะคะ
:katai2-1:
-
:pig4:ขอบคุณค่ะ สนุกมากๆเลยค่ะ
ติดตามรอตอนต่อไปนะคะ>< :mew1:
-
น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วน่ะ
-
เฮ เรื่องใหม่คุณจิ๊บ
เรื่องแนวมาก ตอนขึ้นมา เหมือน science fiction เลย
-
ต่างคนต่างคิดหันมาพูดให้รู้เรื่องดีกว่า
-
:angry2:ไหนบอกไม่ดราม่างัยคุณนักเขียน น้ีมันดราม่าสุดติ่งกระดิ่งเเมวเลยนะ หนูอังสู้ๆนะลูกเพื่อลูก ท่องไว้ในใจ ไอ้นายตาณ ไอ้คนเห็นแก่ตัว คอยดูเอ็งจะเสียใจ ยัยคุณแม่ของแก นังคู่คูหมั้นของแกด้วย สรุปทั้งครอบครัวแกแหล่ะเช๊อะ........
:m16:
-
ให้ตายเถอะ กะละมัง ถัง หม้อ นี่เขาเรียกว่าครอบครัวเรอะ ทำไมมันจะ ห่าเหินกันขนาดนี้เนี่ย
-
กรี๊ดดดดด นิยายคุณจุ๊บจิ๊บ ติดตามค่ะ
ไม่ดราม่า แต่คนอ่านแอบน้ำตาซึมไปแล้วค่ะ T_T
รอตอนต่อไปนะค๊าาาาา...
-
ตอนนี้สั้นมากเลยยยยยยย พรุ่งนี้จะมาลงตอนที่ 5 ให้นะคะ
ผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยค่า
ตอนที่ 4
“นั่นคุณกำลังทำอะไร”
ตาณถามเสียงเข้ม อังคารที่กำลังพับเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอย่างเหม่อลอยสะดุ้ง ก่อนจะหันมามองอย่างตกใจ
“คุณ...มาเมื่อไหร่”
ถามไปก็แอบด่าตัวเองไปที่มัวแต่เหม่อคิดโน้นคิดนี่จนไม่ได้รู้สึกเลยว่ามีคนเข้ามาในห้อง
“ผมถามคุณว่าคุณกำลังจะเก็บของไปไหน”
นอกจากจะไม่ตอบคำถามของอังคาร ตาณยังย้ำคำถามของตัวเองด้วยเสียงที่เข้มขึ้น อังคารหลบสายตา ทำท่าว่าสนใจกับการมองผ้าที่ตนเองพับ มากกว่าจะมองอีกฝ่าย
“ผมจะไปทำงานแล้วต้องค้างที่โรงเรียน”
ตาณขมวดคิ้วหรี่ตามอง ตั้งแต่คบกันมาอังคารไม่เคยมีงานที่ต้องเข้าไปค้างที่โรงเรียนมาก่อน แต่พอทะเลาะกันปุ๊บ ก็มีอันต้องไปปั๊บแบบนี้ ต่อให้เขาโง่หรือไม่ค่อยรู้เรื่องยังไงก็มองเห็นความผิดปกติ
“แค่ไปค้าง ทำไมต้องเก็บของเยอะขนาดนี้”
ตาณมองอย่างจับผิด ฝ่ายอังคารที่เรียกความมั่นใจกลับมาได้แล้วยักไหล่
“ผมรับงาน...”
“งานอะไร”
ตาณไม่ใช่คนในโรงเรียนที่เพียงแค่พูดว่ารับงานก็สามารถเข้าใจได้ทันทีอังคารจึงต้องเอ่ยอธิบาย
“เฮ้อ...รับงานรับจ้างอุ้มท้องไงคุณ”
ตาณผงะ ขณะเรียบเรียงความคิด
“ไม่ นี่มันไม่ถูกต้อง คุณท้องไม่ได้”
อังคารมองตาณอย่างสงสัยว่าอะไรที่ทำให้เขาคิดไปอย่างนั้น
“ถูกสิ ผมท้องได้ เคยรับงานมาแล้วด้วย”
“คุณโกหกหรือ คุณบอกผมเองว่าคุณท้องไม่ได้”
“บอกตอนไหน”
อังคารเริ่มสงสัยจริงจัง เขาจำไม่ได้ว่าเคยคุยเรื่องนี้กับตาณ
“ตอนเจอกันครั้งแรก คุณบอกเองว่าท้องไม่ได้”
อังคารพยายามนึก แต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก ท่าทางตาณก็ไม่ได้โกหก เขาคิดว่าคงมีอะไรเข้าใจผิดกันมากกว่า
“ผมบอกจะจ้างคุณ แล้วคุณก็บอกว่า คุณไม่อยู่ในรายชื่อที่จะรับงานได้”
ตาณแปลไปว่าเป็นการบอกอ้อมๆว่าท้องไม่ได้ ซึ่งอังคารคิดว่าตัวเขาในตอนนั้นก็คงตั้งใจให้ตาณแปลไปอย่างนั้น
“ผมไม่อยู่ในรายชื่อจริงๆ”
อังคารทำท่าไม่สนใจ
“แต่ไม่ได้แปลว่าผมท้องไม่ได้สักหน่อย”
ตาณถอยหลังไปนั่งลงบนเก้าอี้ในห้อง เขานวดขมับก่อนจะส่ายหน้า
“ผมไม่ให้คุณรับงานหรอกนะ”
อังคารคงจะเถียงจะว่าตาณไม่มีสิทธิ์มาห้ามไปแล้ว หากตาณไม่พูดด้วยเสียงเรียบเรื่อยที่เป็นสัญญาณบอกว่าสถานการณ์เริ่มไม่สู้ดี ตาณกำลังจะหมดความอดทนอดกลั้นแล้ว
ตาณไม่ใช่คนใจร้อน เขามีเหตุผลและทำอะไรโดยคิดไตร่ตรองก่อนเสมอ...ยกเว้นเวลาที่ความอดทนของเขาสิ้นสุดลง อังคารเคยเห็นมันครั้งหนึ่งเมื่อครั้งคบกันใหม่ๆ และเขาไม่อยากจะเผชิญกับมันอีก
“ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะโกหกปิดบังผมได้”
อังคารไม่โต้ตอบ แม้จะคันปากยิบๆแต่ห่วงสวัสดิภาพของตนเองมากกว่า
“คุณคิดจะบอกผมเมื่อไหร่ว่าคุณท้องได้ ต้องรอจนกว่าคุณจะท้องโตโดยมีลูกของใครก็ไม่รู้อยู่ในนั้นก่อนงั้นหรือ”
“ผมคิดว่าคุณรู้อยู่แล้ว...”
เหมือนกับที่ตาณคิดว่าอังคารรู้อยู่แล้วเรื่องคู่หมั้น...อังคารถอนหายใจ บางทีเขาทั้งสองคนอาจจะคุยกันน้อยไป
“ผมไม่ให้คุณรับงาน”
ตาณยังคงยืนยันคำเดิม
“แต่ผมรับไปแล้วนะ คุณตาณ ช่วยเข้าใจหน่อยเถอะ มันเป็นงานของผม”
อังคารคิดว่าวิธีนี้จะสามารถปิดบังเรื่องลูกได้จึงจำเป็นต้องยืนยันว่าจะรับงาน
“ถึงอย่างไรเราทั้งสองคนก็คงไปกันไม่ได้แล้วด้วย”
เพราะอังคารไม่มีทางจะยอมเป็นน้อยใคร เขาไม่ได้ต้องการให้ตาณเลือกเขาเป็นตัวจริง แค่อยากให้ตาณปล่อยเขาไป
แต่ตาณไม่ได้ต้องการแบบนั้น เขาไม่มีทางจะปล่อยอังคารไปได้
“ลุกขึ้น มากับผม”
ตาณดึงอังคารแรงจนเรียกว่ากระชากก็คงได้ อังคารพยายามขืนตัวไว้ แต่พละกำลังมันต่างกัน
“ปล่อย! คุณจะพาผมไปไหน”
ตาณไม่ตอบ ยิ่งอังคารดิ้นรนขัดขืนเขาก็ยิ่งเพิ่งแรงในการลาก
“ปล่อยผม!”
อังคารตวาดใส่ พยายามให้ตัวเองหลุดพ้นจากการจับกุม สังหรณ์บอกเขาว่าหากปล่อยให้ตาณพาไปคราวนี้ เขาคงไม่สามารถหนีจากอีกฝ่ายได้อีก
“ต่อให้ต้องตีคุณจนสลบแล้วแบกไปผมก็จะทำ!”
คนของตาณสามคนมองการยื้อยุดอยู่เงียบๆ ตาณหันไปเห็นจึงสั่งให้คนหนึ่งไปเก็บของๆอังคาร ส่วนอีกสองคนให้ไปเตรียมรถ
“ผมจะลากไปจริงๆ”
ตาณยังไม่วายหันมาข่มขู่เมื่ออังคารไม่ยอมอยู่เฉยๆ
“ลากลงบันไดเลยดีไหม”
อังคารชะงักเมื่อตาณพาเดินไปทางบันไดจริงๆ
“ไม่ๆ ผมไม่ดิ้นแล้ว”
อังคารเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนเองกำลังท้อง แถมเป็นท้องธรรมชาติที่บอบบางกว่าการฝังยีนเสียด้วย ตาณมองอังคารอย่างแปลกใจ ที่เขาขู่จะลากลงบันไดเพราะจะให้อังคารได้อายคน ขู่ไปอย่างนั้นแต่ไม่คิดว่ามันจะได้ผล อังคารยอมเดินตามตาณไปยังที่จอดรถเงียบๆ ไม่เสี่ยงจะโดนฟาดจนสลบอย่างที่ว่าเพราะอย่างน้อยๆเขาจะได้เห็นทางว่าตาณจะพาเขาไปที่ไหน เวลาหนีออกมาจะได้กลับถูก ตาณเองก็รู้ทันแต่ไม่สนใจเพราะมั่นใจว่าอังคารไม่มีทางหนีจากเขาได้
“ไปบ้าน”
รถเคลื่อนตัวออก ตาณตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็จะไม่ปล่อยอังคารไป
..........................................
TBC
TBC
-
นู๋อังคารมาแล้ว
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ สั้นๆๆๆๆ สั้นมากกกกกกกก :katai1: ขัดใจคนอ่าน :hao5:
-
ไปทำรัยอะ อย่าบอกนะว่าพาไปเปิดตัว
-
:mew2: หวังว่าตาณคงไม่ทำอะไรรุนแรงกับอังคารนะ
-
เฮ๊ยยยย...ค่อยๆดิอิพี่ตาณ อังเป็นไรขึ้นมาทำไงห้ะ
:beat:
-
มาสั้นๆอีกแล้วค่าาาาา
ตอนที่ 5
อังคารไม่รู้ว่าตนเองนอนหลับไปตอนไหน เพียงแต่ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว รอบตัวไม่ใช่สถานที่คุ้นเคย แต่เขาก็รู้ว่าตอนนี้เขาคงอยู่ที่ ‘บ้าน’ ที่ตาณว่าเมื่อคืนนี้ แต่ทำไมเขาถึงนอนหลับยาวขนาดนี้ได้ก็ไม่รู้
ในตู้เสื้อผ้ามีชุดของเขาแขวนเรียบร้อย ในห้องน้ำก็มีเครื่องใช้อยู่ครบ ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมด อังคารจึงไม่ได้ต้องเรียกหรือตามหาใคร เขาจัดการตัวเองจนเรียบร้อยแล้วจึงออกมาจากห้อง
ชะเง้อสำรวจแล้วก็เห็นประตูอีกสองประตูอยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องที่เขาเดินออกมา เดาได้ว่าบ้านนี้มีสามห้องนอน แต่ไม่ได้ใหญ่โตมากมาย
“คุณตื่นแล้วหรือครับ”
พออังคารเดินลงมาพ้นบัดได เด็กหนุ่มที่คงอายุอานามไม่เกินยี่สิบปีก็เข้ามาถามอย่างกระตือรือร้น
“ทางนี้เลยครับ อาหารเช้ารับเป็นอะไรดี”
อังคารอยากจะบอกว่ามีอะไรก็เอามา แต่เห็นแววตาที่แสดงออกชัดว่าตื่นเต้นอยากช่วยเหลือของคนตรงหน้าแล้วก็ทำอย่างนั้นไม่ลง
“มีอะไรบ้าง”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้างอย่างดีใจ รีบแจกแจงรายการอาหารเช้าที่มีทั้งขนมปัง ไส้กรอก ไข่ดาว ข้าวต้ม ปาท่องโก๋ และน้ำเต้าหู้
“ขอข้าวต้มแล้วกัน...กับน้ำเต้าหู้ก็ได้”
แค่ข้าวต้มก็คงอิ่มแล้วแต่เห็นท่าทางเสียใจเขาก็ต้องเอ่ยสั่งของกินเพิ่ม อีกอย่างน้ำเต้าหู้ก็ดีกับลูกในท้อง อังคารจะฝืนๆกินก็แล้วกัน
“ข้าวต้มครับ”
อังคารพึมพำขอบคุณแล้วเพิ่งมานึกได้ว่ายังไม่รู้จักชื่ออีกฝ่าย
“ผมชื่ออังคาร คุณชื่ออะไร”
“อย่าเรียกผมว่าคุณเลยครับ ถ้าคุณตาณมาได้ยินผมจะโดนดุเอา ผมชื่อต้นอ้อครับ ทำงานดูแลบ้านหลังนี้”
อังคารพยักหน้าแล้วตักข้าวต้มเข้าปาก
“ที่นี่ที่ไหน”
ต้นอ้อยิ้มแล้วตอบอย่างไม่ปิดบังว่าเป็นชานเมืองแห่งหนึ่งซึ่งอังคารไม่เคยมา
“เราอายุเท่าไหร่”
หรี่ตามองเพราะแม้รูปร่างหน้าตาจะเหมือนอายุประมาณ18-19 แต่ท่าทางการแสดงออกของต้นอ้อกลับดูเด็กมาก
“ผมสิบเจ็ดแล้วครับ”
“แล้วไม่เรียนหนังสือหรือไง”
อังคารถามเพราะวัยสิบเจ็ดควรไปเรียนหนังสือมากกว่าจะมาทำงานบ้านแบบนี้ เขามองต้นอ้อแล้วอดคิดไม่ได้ว่าต้นอ้ออาจจะเป็น ‘เด็ก’ ของตาณอีกคนหรือเปล่า
“ผมต้องเลี้ยงยายกับน้องชายอีกคนฮะเลยเลือกมาทำงานดีกว่า คุณตาณก็ให้เงินเยอะด้วย แถมยังให้ที่อยู่ฟรี อาหารก็ฟรี เวลาป่วยก็ช่วยเหลือ”
แล้วต้นอ้อก็เล่าชีวประวัติตัวเองว่าแม่กับพ่อเสียชีวิตไปนานแล้ว ยายเคยทำงานที่บ้านใหญ่ของครอบครัวตาณ พอลูกสาวกับลูกเขยจากไปภาระดูแลหลานสองคนจึงมาตกที่ยาย แล้วที่บ้านใหญ่ไม่อนุญาตให้ยายเอาหลานเข้าไปอยู่เลยต้องออกจากงาน ตาณรู้เข้าก็ให้มาดูแลที่นี่ ให้ที่อยู่ที่กินแถมยังให้เงินเดือนเพิ่มจากเดิม งานก็เบาลง จนเมื่อต้นอ้อจบม.ต้นจึงได้เข้ามาทำงานแทนยาย
“ตอนแรกคุณตาณจะไม่ยอมเพราะอยากให้เรียนจบมหาวิทยาลัย แต่ผมมันคนหัวช้า เรียนไม่เก่ง เลยขอเอาดีทางเป็นพ่อบ้านแทน สุดท้ายก็ต้องยอมเรียนนอกระบบคุณตาณถึงยอมให้ผมทำงาน”
อังคารอดชื่นชมไม่ได้ที่ต้นอ้อเล่าเรื่องทั้งหมดด้วยน้ำเสียงสบายๆราวกับว่าเรื่องเหล่านั้นไม่ได้หนักหนา ทั้งที่เพิ่งอายุเท่านี้แท้ๆ
“แต่คุณตาณไม่ค่อยกลับมาที่นี่หรอกครับ นานๆถึงมาที ผมกับยายงี้ดีใจสุดๆที่คุณอังคารจะมาอยู่ที่นี่”
“ใครบอกว่าผมจะมาอยู่?”
อังคารถามเสียงสูงจนต้นอ้อชะงัก ท่าทางเหมือนร้อนรนว่าตนเองทำอะไรให้อังคารไม่พอใจหรือเปล่า
“ก็เมื่อคืนคุณตาณอุ้มคุณอังคารมา บอกให้ผมดูแลคุณอังคารให้ดี จากนี้คุณจะมาอยู่ที่นี่”
แถมตาณยังพาอังคารไปนอนที่ห้องนอนตนเองไม่ใช่ห้องนอนแขก ดูอย่างไรอังคารก็จะมาเป็นเจ้านายของต้นอ้อแน่ๆ
“คงเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ผมมาไม่นานก็จะกลับ”
อังคารพูดเรียบๆ หันไปสนใจข้าวต้มต่อเพราะไม่อยากพาลไปลงกับต้นอ้อซึ่งไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย
หลังอาหารเช้าที่อิ่มจนแน่นท้องอย่างที่ไม่ค่อยได้กินบ่อยนัก ต้นอ้อก็แนะนำให้อังคารออกมาเดินเล่นข้างนอกเพราะแดดยังไม่แรงเท่าไหร่ แถมยังโฆษณาว่ามีสระว่ายน้ำในร่มด้วยถ้าอังคารสนใจ
เขาถามถึงตาณก็ได้ความว่าออกไปทำงานตั้งแต่เช้ามืด ด้วยที่นี่ค่อนข้างไกลจึงต้องออกจากบ้านเร็ว
อังคารมองไปรอบๆตัวบ้านแล้วถอนหายใจ มันไม่มีทางให้หนีเลย และอังคารก็ไม่โง่พอจะใช้วิธีเสี่ยงอันตรายใดๆ เขาไม่ได้ตัวคนเดียว ในท้องยังมีลูกที่ต้องดูแล
มองตัวบ้านสองชั้นซึ่งหลอกเขาเสียสนิท บ้านหลังเล็กๆจนเขาคิดว่าบ้านนี้คงมีพื้นที่ประมาณบ้านจัดสรรทั่วไป ตอนที่ได้ยินว่ามีสระว่ายน้ำอังคารก็แปลกใจอยู่แล้ว แต่พอออกมาเดินเล่นในสนามที่ต้นอ้อแนะนำเขาก็แทบกุมขมับ
พื้นที่นอกบ้านกว้างมาเสียจนเขามองเห็นประตูรั้วของบ้านไปแค่ลิบๆ คิดอยู่แล้วเชียวว่าฟังจากที่ต้นอ้อเล่าเรื่องที่อยู่อาศัยของตัวเองแล้วมันแปลกๆ เพราะต้นอ้อเล่าราวกับว่าตนเองอยู่แยกออกไปแต่ก็ยังอยู่ในบ้าน แม้จะงงๆแต่อังคารก็ไม่ได้ถามละเอียด พอได้เดินวนรอบบ้านถึงได้เข้าใจ บ้านหลังเล็กๆซึ่งเรียงรายอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลคงเป็นที่พักที่ต้นอ้อว่า
“พี่ๆบอดี้การ์ดก็พักที่นั่นฮะ”
ต้นอ้อโผล่มาตอนไหนไม่รู้รีบแนะนำเมื่อเห็นอังคารมองไปทางบ้านที่เรียงรายเหล่านั้นด้วยความสนใจ
“บ้านผมอยู่ตรงกลางๆครับ คุณตาณให้พักที่นั่นเพราะคนอื่นจะได้ช่วยดูแลได้ง่าย แล้วทางนั้นเป็นโรงยิมครับ”
เสร็จแล้วก็ชี้ไปทางอาคารที่ห่างจากตรงนี้ไปสักหนึ่งร้อยเมตร
“สระว่ายน้ำก็อยู่ในนั้น”
สระว่ายน้ำนี้ปกติแล้วใครจะใช้เวลาไหนก็ได้ แต่ตาณสั่งไว้ว่าถ้าอังคารจะว่ายน้ำห้ามคนอื่นเข้าไปใช้พร้อมกันเด็ดขาดนอกจากเขาจะอนุญาต
“โรงยิมมีสนามบาสกับพวกเครื่องออกกำลังกาย แล้วแถวๆหน้าบ้านพักพี่ๆบอดี้การ์ดก็ขอคุณตาณทำเป็นสนามฟุตบอลด้วย ถ้าคุณอังคารสนใจก็ไปเล่นด้วยกันก็ได้นะฮะ บางทีคุณตาณก็ไปเล่นกับพวกพี่ๆเขาเหมือนกัน”
อังคารถอนหายใจ เพิ่งรับรู้อย่างแท้จริงว่าตัวตาณรวยขนาดไหนก็ตอนนี้เอง
“สร้างบ้านมาหลอกกันชัดๆ”
เขามองไปที่ตัวบ้านอีกครั้งแล้วพึมพำบ่นคนเดียว แต่ต้นอ้อได้ยินด้วยจึงรีบแก้ตัวแทนเจ้าของทันทีตามประสาลูกจ้างที่ดี
“คุณตาณบอกว่าสร้างมาอยู่คนเดียว เลยไม่สร้างใหญ่ครับ แต่ก็มีตั้งสามห้องนอนนะครับ ไม่รวมห้องข้างล่างอีกหนึ่ง”
ตอนแรกตาณคิดจะสร้างแค่หนึ่งห้องนอนด้วยซ้ำ พอสถาปนิกที่มาออกแบบซึ่งสนิทกันกับตาณแนะนำว่าให้สร้างเผื่อไว้ก่อน เผื่อคนอื่นมาค้างหรือเผื่อฉุกเฉิน ตาณจึงยอมขยายตัวบ้าน
“แต่จนถึงตอนนี้ยังไม่เคยมีใครมาค้างเลย มีคุณอังคารเป็นคนแรก”
สำหรับตาณ ที่นี่คือบ้าน คือที่พักผ่อน เขาจึงไม่เคยพาใครมา นักข่าวหรือคนอื่นๆรู้ว่าตาณมีบ้านที่นี่ แต่ไม่เคยได้เข้ามา อย่าว่าแต่ภาวรินเลยแม้แต่พ่อแม่หรือพี่น้องเขาก็ไม่เคยพามา
ดังนั้นการพาอังคารมาที่นี่ มันก็เท่ากับประกาศให้คนของตาณทุกคนรู้ว่าอังคารเป็นตัวจริง เป็นอีกคนที่พวกเขาต้องคอยดูแลรับใช้ไม่ต่างจากที่ดูแลตาณ ซึ่งภาวรินที่หมั้นกันมานานกว่าสิบปียังไม่เคยได้อยู่ในฐานะนี้เลย
...........................
ตาณตัดสินใจแล้วและมันจะไม่มีการลังเลโลเลใดๆ ต่อให้สิ่งที่ตัดสินใจมันจะขัดกับวิถีชีวิต คำสอน หรือหน้าที่ ไม่ว่ามันจะถูกหรือจะผิดในสายตาใคร เขาก็จะไม่ก้าวถอยหลัง
“แปลกจังวันนี้คุณนัดรินทานข้าวได้”
ภาวรินเอ่ยเหน็บคู่หมั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาตาณแทบไม่เคยชวนเธอออกมากินข้าวเลยหากไม่มีธุระ แต่มื้อเที่ยงวันนี้เขากลับชวนเธอออกมา
“ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
ซึ่งเธอก็คิดไว้อยู่แล้ว
“ทานข้าวก่อนแล้วเราค่อยคุยกัน”
มื้ออาหารผ่านไปอย่างเงียบเชียบ พวกเขาไม่ได้พูดคุยกันมากนัก ที่พูดกันสองสามคำเป็นเรื่องของธุรกิจล้วนๆ ภาพบิดา มารดาของตนเองขณะอยู่บนโต๊ะอาหารฉายซ้อนทับกับภาพเขาและภาวรินตอนนี้ โต๊ะอาหารที่เย็นชา จืดชืด แม้อาหารจะรสชาติดีแค่ไหนเขาก็ไม่รับรู้รสอร่อยได้เลย
“ผมจะยกเลิกงานแต่ง”
มือของหญิงสาวที่กำลังยกกาแฟขึ้นจรดดื่มหยุดชะงัก
“ล้อเล่นหรือไงคะตาณ ไม่ขำเลยค่ะ”
เธอยังรักษาท่าทางสงบนิ่งไว้แม้ในใจจะเริ่มเดือดปุดด้วยความโมโห
“ผมคิดดีแล้ว ผมคงแต่งงานกับคุณไม่ได้ ขอโทษด้วย”
ภาวรินวางแก้วกาแฟลงเสียงดังผิดจากปกติที่เธอมักจะวางเบาๆไม่ให้มันมีเสียง
“ไม่ว่าจะเพราะอะไรฉันให้เวลาคุณกลับไปคิดทบทวนดูใหม่ถึงความเสียหายที่จะเกิดขึ้นกับเราทั้งสอง”
เธอมองเขาเหมือนเขาเสียสติไปแล้ว แต่ตาณไม่เคยคิดว่าตนเองตัดสินใจอะไรได้ถูกต้องเท่านี้มาก่อน
“ผมคิดดีแล้ว ขอโทษด้วยจริง”
“บ้าไปแล้วหรือไงตาณ คุณอยากโดนตัดขาดจากครอบครัวหรือไง ฉันอุตส่าห์ยอมหมั้นและจะแต่งกับคุณแท้ๆ แล้วนี่มันอะไร”
ตาณลุกขึ้น เขาเริ่มไม่พอใจบ้างแล้วที่เธอพูดราวกับข่มขู่ เขาเพิ่งรู้จากการที่เธอพูดออกมาว่าภาวรินคิดว่าตัวเธออยู่ในสถานะเหนือกว่าเขา อยู่ในสถานะที่เขาต้องง้อเธอให้แต่งงานด้วย
“ผมนัดคุณออกมาไม่ใช่เพื่อขอคำอนุญาต”
สายตาตาณจ้องที่เธอนิ่ง ภาวรินเองก็พอรู้ตัวว่าเธอพลาดเสียแล้วที่ทำให้ตาณไม่พอใจ
“ผมไม่คิดจะปรึกษากับคุณด้วยซ้ำริน ผมแค่บอกคุณให้รู้เท่านั้น แค่บอกในสิ่งที่ผมตัดสินใจเพราะมันเกี่ยวกับคุณด้วยก็เท่านั้นเอง”
หญิงสาวหน้าแดงด้วยความอับอายและโกรธแค้น ตาณไม่พูดออกมาตรงตัวแต่ก็ย้ำให้เธอฟังว่าเธอไม่ได้มีความสำคัญ หญิงสาวพลาดจริงๆที่พูดราวกับเธอมีบุญคุณที่หมั้นกับเขา
ตาณพยักหน้าเรียกบริกรมาจ่ายเงินค่าอาหารแล้วเดินจากมาโดยไม่สนใจภาวรินที่รีบร้อนตามออกมาเลย
หากเขาจะไม่แน่ใจ เขาก็มาแน่ใจเอาตอนนี้เองว่าทำถูกแล้วที่ไม่เลือกภาวรินเป็นแม่ของลูก!!!
............................................
TBC
-
ข้อนึงที่เริ่มรู้พร้อมคุณอัง พระเอกเราเผด็จการจริงๆด้วย
อุต้ะถ้ารู้ว่าคุณอังท้องจิเป็นอย่างไง? :mew2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4:ขอบคุณค่ะ ><
:katai1: ขยุ้มหน้ารอตอนต่อไป อิอิ
-
แล้วยังงี้อังคารก็ต้องอยู่บ้านตาณสิ แต่ตาณยังไม่รู้ว่าท้องลูกตัวเองอยู่
-
นี่ตาณยังไม่รู้ว่าท้องนะ ถ้ารู้ล่ะก็ o22
-
มารออ่านทุกวันเลย
-
ขอให้ตาณเด็ดขาดมั่นคงแบบนี้ตลอดไป
แล้วอังอย่าเพิ่งให้อภัยตาณนะะ
-
ตาณเด็ดขาดมาก ชอบๆ :impress2:
-
พูดคุยปรับความเข้าใจกันเร็วๆนะ มันอึมครึม T_T
รอตอนต่อไปนะค๊าาาาาา...
-
ตาณ..นายยอดมาก o13
-
มารอติดตามตอนต่อไป
-
รออ่านทุกวันนนน :call:
-
รออ่านต่อไปจ้า :katai5:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ชอบแนวนี้ >< รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
รออ่านตอนต่อไปน๊าาา
o13
-
คุณตาณแมนมากฮะ เอาใจช่วย ง้ออังให้สำเร็จนะ :katai2-1:
แต่เรื่องครอบครัวจะทำยังไงดีอ่า :katai1:
-
กำลังจะไคลแม็กแล้ว ซินะ
-
:mew1:
ตอนที่ 6
ตาณกลับมาทำงานและสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้าพบ รวมทั้งไม่รับสายใดๆทั้งสิ้น คนที่บริษัทอาจจะรับคำตาณ หากเมื่อภาวรินมาด้วยตัวเองก็ไม่มีใครกล้าขัดขวาง แต่เหล่าบอดี้การ์ดทำงานตามคำสั่งของตาณโดยตรงเพราะฉะนั้นแม้ภาวรินจะทั้งขู่ทั้งพูดดีๆเธอก็ไม่ได้เข้าพบตาณอย่างที่ตั้งใจ จนสุดท้ายก็ต้องกลับ แต่เธอจะไม่ยอมแพ้แค่นี้แน่
ตาณนั่งทำงานโดยเน้นสะสางเอกสารต่างๆให้หมดไม่ให้มีอะไรคั่งค้าง เขารู้ว่าหากพ่อกับแม่รู้เรื่อง เขาจะต้องโดนครอบครัวตัดขาดเป็นแน่ ตาณไม่สนใจเรื่องนั้นแต่งานของเขาที่ทำไว้เขาก็ตั้งใจจะทำมันให้เสร็จเสียก่อน เขานั่งทำงานสักพักก็โทรศัพท์ไปถามความเป็นไปของอังคาร พอรู้ว่าอังคารไม่ได้ดื้ออะไรเขาก็วางใจกลับมาทำงานต่อ ก่อนจะนึกได้ว่าลืมโทรศัพท์ไปลางานให้อังคารเสียสนิท
“โรงเรียนเอกวิทย์แผนกประชาสัมพันธ์สวัสดีครับ”
“ผมโทรมาลางานให้อังคารครับ”
ตาณแจ้งเรื่องทันที คนรับสายบอกให้เขาถือสายรอสักครู่แล้วโอนสายไปทางแผนกของอังคาร โรงเรียนเอกวิทย์แต่ละแผนกแยกกันทำงานระบบใครระบบมัน เวลาจะลางานก็ต้องลากับหัวหน้าแผนกตนเองไม่ใช่ส่วนกลาง อังคารแม้จะเป็นหัวหน้า แต่หากลางานก็ต้องบอกกล่าวลูกน้องไว้
“กรีนรับสายครับ”
“ผมโทรมาลางานให้อังคาร”
ตาณแจ้งอีกครั้ง กรีนตาโตเมื่อเสียงทุ้มที่ดังมาตามสายแจ้งจุดประสงค์ อันที่จริงอังคารได้โทรมาลางานเรียบร้อยแล้ว แต่กรีนไม่อยากพลาดที่จะได้รู้จักผู้ต้องสงสัยว่าเป็นคนรักของอังคารจึงทำไม่รู้ไม่ชี้สอบถามประสาคนสอดรู้อย่างแนบเนียน
“ขออนุญาตถามรายละเอียดนะครับ”
“ได้ครับ”
ตาณไม่ได้สงสัย เขาคิดอยู่แล้วว่าต้องมีการตรวจสอบเล็กๆน้อยๆ
“คุณเป็นอะไรกับพี่อังครับ”
หลังจากคำถามทั่วๆไปอย่างวัน เดือน ปีเกิดของอังคาร ชื่อจริงนามสกุลจริงและที่อยู่ปัจจุบันกรีนก็โพล่งถามคำถามนี้ออกมา
“ผมเป็น...”
“แฟนพี่อังใช่ไหมครับ พี่อังเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับถึงกับลางานแบบนี้”
ตาณแม้จะงงๆที่อีกฝ่ายพูดเองเออเองแต่ก็ส่งเสียงยอมรับสถานแฟนของอังคารอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
“ไม่ได้เป็นอะไรมากครับ ผมแค่อยากให้เขาพัก”
แล้วเขาก็นึกเรื่องที่อังคารจะรับจ้างท้อง ตาณจึงคิดว่าน่าจะลางานให้อังคารยาวๆไปเลย ลาออกได้เลยยิ่งดี
“ถ้าอังจะลางานหลายวันหน่อยนี่จะเป็นอะไรไหมครับ”
“จะลาตั้งแต่ตอนนี้เลยหรือครับ แน่ใจนะครับว่าพี่อังไม่ได้เป็นอะไร”
กรีนเป็นห่วง เขารู้ว่าการท้องธรรมชาติเปราะบางกว่าการท้องโดยฝังยีน
“จะลาตั้งแต่ตอนนี้ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ทางโรงเรียนไม่มีนโยบายให้คนท้องมาทำงานอยู่แล้ว แต่พี่อังเพิ่งท้องไม่นาน ผมก็เลยคิดว่าพี่เขาจะมาทำงานอีกสักพัก แล้วห้องที่พี่อังจองไว้ล่ะครับ จะเข้ามาอยู่เลยหรือเปล่า”
“ห้องอะไรครับ”
ตาณกำลังพยายามรวบรวมคำพูดของปลายสาย เขารู้ว่าอังคารเตรียมพร้อมจะรับจ้างท้องแล้ว แต่ทำไม...คนที่คุยกับเขาถึงพูดราวกับว่าอังคารกำลังท้องอยู่อย่างไรอย่างนั้น
“ห้องที่จองไว้ไงครับ นี่คุณเป็นคนรักของพี่อังจริงหรือเปล่าเนี่ย”
“ผมทะเลาะกันเมื่อวาน”
กรีนพยักหน้าเข้าใจอยู่คนเดียว อังคารเพิ่งจองห้องเมื่อวาน หากทะเลาะกับคนรักแล้วยังไม่ได้บอกอีกฝ่ายก็เป็นเรื่องปกติ
“ห้องพักสำหรับคนท้องไงครับ พี่อังจองไว้ตั้งสามปี กะเลี้ยงลูกที่นี่เลยมั้งครับรายนั้น คือทางฝ่ายห้องพักแจ้งมาว่าถ้าพี่อังตกลงจะเช่าห้องแน่นอนก็โทรไปยืนยันแล้วโอนเงินเข้ามาวันนี้เลย เขาจะจัดห้องพักให้พี่อังเข้ามาใช้ได้ทันที แล้วคุณก็เอาใจพี่อังเขาหน่อยนะครับ คนท้องก็งี้แหละคุณ อารมณ์แปรปรวน”
ตาณนิ่งเงียบ เขาเริ่มแน่ใจว่าอังคารไม่ได้เตรียมตัวจะท้องแต่อีกฝ่ายกำลังท้องอยู่ต่างหาก เขานึกถึงตอนที่ตนเองขู่จะลากอังคารลงมาทางบันได ซึ่งอังคารยอมให้ความร่วมมือทันทีเพื่อให้เขาไม่ทำอย่างนั้น... ความโกรธแผ่ไปทั่วทั้งร่างกาย ตาณไม่คิดว่าตนเองจะโกรธได้มากเท่านี้ เพียงแค่คิดว่าในท้องอังคารมีลูกของใครที่ไหนก็ไม่รู้อยู่เขาก็นึกโกรธจนแทบจะฆ่าใครก็ตามที่ว่านั้นได้ แต่เขาก็พยายามสะกดอารมณ์ตัวเองไว้ อย่างน้อยๆถ้าเขาอยากรู้ว่าอังคารรับงานจากใครก็ไม่ควรแสดงความไม่พอใจให้กรีนรับรู้
“ห้องพักนั่นยกเลิกได้เลยครับ ผมขอถามหน่อยเถอะครับว่าเขาจะแปรปรวนอย่างนี้อีกนานไหมครับ”
“ตามปกติแล้วไม่นานนะครับ แต่ผมก็เคยเจอแต่คนฝังยีนด้วยสิ ที่ท้องธรรมชาตินี่ไม่เคยเจอ เอางี้นะ เดี๋ยวผมโอนสายให้หมอที่ดูแลพี่อังตอบคำถามคุณดีกว่า แล้วก็ฝากดูแลพี่อังด้วยนะครับ”
กรีนโอนสายให้ทันทีโดยไม่ได้รู้เลยว่าตาณตัวแข็งทื่อไปแล้วกับคำว่าท้องธรรมชาติ!
“สวัสดีครับ ....สวัสดีครับ...สวัสดีครับ!!!”
เบนจามินตะโกนใส่หูโทรศัพท์ คิดว่าสายอาจจะหลุดไปแล้วแต่ตอนที่กำลังจะวาง ปลายสายก็ส่งเสียกลับมา
“ครับ...”
“สวัสดีครับ ผมเบนจามินเป็นหมอประจำตัวของอังคาร และเป็นเพื่อนสนิทเขาด้วย คุณเป็นใคร บอกมานะ”
ก่อนจะกดรับสายกรีนที่โอนสายมาให้บอกเขาแล้วว่าคนที่โทรเข้ามาเป็นคนรักของอังคาร แต่เบนจามินก็ยังจะถาม
“ผมชื่อตาณครับ ตรัยตาณ พฤกษาทิวัตถ์”
เบนจามินใช้สมองเร็วจี๋ เขาเคยได้ยินชื่อผู้ชายคนนี้ คนที่มาเที่ยวไล้เที่ยวขื่ออังคาร
“อ้าว คุณเองหรือ ผมนึกว่าคนอื่นเสียอีก”
เบนจามินทำหน้าเครียดขึ้นทันที เขาไม่ได้ติดตามข่าวสารชนิดเกาะติด แต่เรื่องงานแต่งงานของตาณเขาย่อมต้องเคยได้ยิน
“คุณกำลังจะแต่งงาน”
เสียงเบนจามินกล่าวหาเขาเต็มที่ ซึ่งก็สมควรแล้ว
“งานแต่งงานถูกยกเลิกไปแล้วครับ แต่ยังไม่มีข่าวออกมาเฉยๆ”
แน่ล่ะก็มันเพิ่งถูกยกเลิกไปเมื่อ...หนึ่งชั่วโมงที่แล้วนี้เองนี่นา
“เพราะอังท้องหรือ?”
เบนจามินไม่อยากเชื่อว่าเพื่อนเขาจะคบกับคนที่พันธะอยู่แล้วได้ อังคารไม่ใช่คนที่จะทำแบบนั้น
“เปล่า มันถูกยกเลิกก่อนผมจะรู้เรื่อง”
เบนจามินเคาะนิ้วอย่างครุ่นคิด
“ผมขอยืนยันว่าที่งานแต่งยกเลิกไม่เกี่ยวกับที่อังเขาท้อง”
ตาณมั่นใจในเหตุผลข้อนี้ ไม่ใช่ว่าเขาเลือกอังคารถึงได้ยกเลิกงานแต่ง แต่ก็ต้องยอมรับว่าอังคารเป็นสิ่งกระตุ้นเตือนให้เขายกเลิกมัน แต่มันก็ไม่ใช่เพราะอังคารท้องแน่ๆ...ก็เขาเพิ่งรู้เรื่องนี้เมื่อครู่นี้เอง มันจะมาเป็นเหตุผลได้อย่างไร
เบนจามินถอนหายใจ เขาไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายเรื่องของอังคาร ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเป็นอย่างไรหรือเพราะอะไร ตอนนี้เวลานี้ตาณไม่ใช่คนมีพันธะแล้ว และอังคารก็ท้องลูกของอีกฝ่าย
“คืองี้นะ อังเคยรับงานท้องมาแล้ว ท้องนี้จึงไม่ใช่ท้องแรก แต่ท้องอังเล็กมาก ผมกลัวจะเกิดอะไรไม่ดีๆ ยิ่งเป็นท้องธรรมชาติด้วย ดังนั้นคุณควรให้อังมาพบผมเป็นประจำ”
ตาณขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าอังคารเคยรับงานมาแล้ว อันที่จริงเมื่อวานนี้อังคารก็บอกเขาอย่างนี้เหมือนกัน แต่ฟังกี่ครั้งเขาก็ยังไม่พอใจเช่นเดิม
“คุณพอจะอธิบายเรื่องท้องธรรมชาติให้ผมฟังหน่อยได้ไหม”
เบนจามินคิดว่าตาณอยากรู้เพื่อจะได้ดูแลอังคารถูก ไม่ได้คิดเลยว่าอีกฝ่ายถามด้วยความสงสัยและไม่รู้จริงๆ
“ท้องธรรมชาติก็ต้องเกิดจากการมีเพศสัมพันธ์แน่นอนอยู่แล้ว แต่คุณอย่ามาถามเลยนะว่ามันไปไงมาไง เพราะผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ปกติถ้ากินยาฮอร์โมนเป็นประจำจะไม่ท้องหรอก แต่เท่าที่ผมถาม อังหยุดยาสลับกินยา ทีนี้การท้องธรรมชาติเนี่ยมันจะค่อนข้างเปราะบางกว่าการท้องโดยการฝังยีนที่เราจะเลือกวันเวลาไว้และเตรียมร่างกายคนท้องไว้ให้พร้อมก่อนได้”
“แล้วอังเขาก็ท้องแบบธรรมชาติ”
“ใช่ ผมงี้ตกใจหมดเพราะเพิ่งรู้ว่าอังมีแฟน”
ตาณแน่ใจก็ตอนนี้เองว่าเด็กในท้องของอังคารไม่ใช่ลูกของใครที่ไหน แต่เป็นลูกของเขาเอง ในวินาทีต่อมาความอุ่นซ่านก็แผ่ไปทั้งใจ เขานึกภาพครอบครัวของตนเองและอังคารแล้วเผลอยิ้ม
“แล้วนั่งรถไปมามันจะไม่กระทบกระเทือนหรือครับ”
บ้านที่ชานเมืองซึ่งอังคารอยู่ตอนนี้อยู่คนละฝั่งกันกับโรงเรียนเอกวิทย์ ตาณเริ่มเป็นห่วงเสียแล้วว่าระยะทางอาจจะกระทบต่อความปลอดภัยของอังคารและลูก
“คุณรวยนิ่ ถ้าไม่พามาอยู่ที่นี่ก็จ้างหมอเข้าสิ”
เบนจามินฟังจากกรีนมาแล้วว่าอังคารจะไม่เข้ามาอยู่ที่ห้องตามที่ได้จองไว้ ซึ่งเขาไม่เห็นด้วยเท่าไหร่เพราะอยากให้เพื่อนอยู่ใกล้หมอ ทางตาณพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“โอเค งั้นผมจ้างคุณ”
เบนจามินอ้าปากค้าง แม้จะไม่ใช่หมอที่เก่งมากแต่เบนจามินเองก็ค่าตัวเข้าข่ายแพงเพราะมีงานในความรับผิดชอบเยอะ หากจะจ้างเขาส่วนตัวต้องจ่ายมากกว่าค่าเช่าห้องเสียอีก เขากำลังจะทักท้วงเพราะแค่พูดประชดตาณเท่านั้น หากอีกฝ่ายกลับวางสายไปเสียแล้ว ก่อนจะวางเบนจามินยังได้ยินคำสุดท้ายที่ว่าตาณจะให้คนมาจัดการเรื่องว่าจ้างเขา...เบนจามินกุมขมับ เพิ่งแน่ใจว่าตาณเอาจริง
....................................
TBC
-
อิอิ คุณตาณตัดสินใจถูกแว้ว ดูแลอังคารดีๆ น๊า
-
จำเลยรักเวอร์ชั่น นายหัวตาณ :katai5:
-
เนื้อเรื่องดำเนินเร็วดี ชอบบบบ ><
-
โอยยยย อ่านตอนแนกใจหายวูบ นึกว่าคุณตาณจะเข้าใจผิดซะแล้ว
-
ปรับความเข้าใจกันเร็วๆนะ จะได้ช่วยกันดูแลลูกในท้อง ^^
ขอบคุณค่าาา รอตอนต่อไปนะค๊าาาา...
-
อย่างน้อยตอนนี้ตาณก็รู้แล้วว่าเด็กในท้องอังเป็นลูกตัวเองนั่นแหละ :katai2-1:
-
คุณนักเขียนบอกไม่ดราม่า แต่ว่าอ่านไปเกือบร้องไห้ซะแล้วค่ะ แงๆๆๆๆ รู้ความจริงแล้วก็ใจเย็นๆนะคะคุณตาณ คุยกันดีๆแล้วก็กลับไปดูแลศรีภรรยาด้วยนะคะ ดูท่าจะคิดมากน่าดู คุณนักเขียนก็สู้ๆนะคะ จะติดตามอ่านต่อไปแน่นอนค่ะ ^^
-
ดีที่คุณตาณฉลาด ไม่โมเมว่าลูกคนอื่น
-
ดีนะที่ตาณเข้าใจว่าอังท้องกับตัวเอง ดูแลอังดีๆล่ะ
-
สนุกมากกกกกกค่ะ มารอแล้วเนี่ยว่าพี่ตาลสุดขรึม จะเอาใจว่าที่คุณแม่ของลูกยังไง
-
อ่านทันแล้ว ชอบนิยายแนวนี้จัง ผู้ชายท้องได้ :hao3:
หนูอังน่ารักจัง เป็นคนดีมากแล้วก็ใจเด็ดมากด้วย
นี่ดีนะที่ตาณรู้ความจริงเร็ว ไม่ใช่มารู้ตอนคลอดแล้ว
ต้องนับถือพระเอกเช่นกัน เลือกหัวใจมากกว่าธุรกิจ
ถ้าให้มีงานแต่งเกิดขึ้นคิดว่าเรื่องคงไม่จบง่ายๆแน่
เพราะดูท่าทางว่าที่เจ้าสาวก็พอมีใจให้ตาณอยู่เหมือนกัน
กลัวก็แต่สาวเจ้ารู้ว่าตาณมีใครแล้วหนูอังจะลำบากน่ะสิ
เอาใจช่วยให้ทั้งสองคนผ่านพ้นอุปสรรคไปให้ได้นะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
:katai5:
ตอนที่ 7
ตาณขับรถเข้าบ้านด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขาดีใจที่มีลูกและมันไม่ใช่ปัญหา ปัญหาในตอนนี้อยู่ที่อังคารซึ่งยังไม่เคยปริปากบอกเขาเรื่องลูกเลยต่างหาก...แถมยังบอกว่าจะไปรับงาน แล้วก็ตั้งท่าจะหนีไปจากที่เขาอีก ทั้งๆที่มีลูกเขาอยู่ในท้องก็ยังจะไป...
“คุณจับผมขังไว้อย่างนี้ไม่ได้นะ”
ทันทีที่เดินเข้าบ้าน อังคารก็ยืนรอเขาอยู่แล้ว ตาณไม่คิดจะเถียงกับอังคารที่หน้าบ้านจึงเดินนำไปทางห้องรับแขก
“ผมมีงานต้องทำนะคุณตาณ ช่วยเข้าใจบ้างเถอะ”
ตาณยังคงนิ่งเฉย เขาไม่ได้มองไปที่อังคารเลยด้วยซ้ำ
“นี่คุณ พูดอะไรบ้างสิ!”
เสียงสะบัดอย่างเริ่มไม่พอใจ ตาณพยักหน้า ไม่ใช่ว่าเขาอยากเงียบ แต่เขายังรวบรวมความคิดไม่ได้ เขาพยายามคิดว่าสมควรจะพูดอะไรยังไงมันถึงจะไม่รุนแรงแต่ก็ต้องสื่อให้อังคารรู้ว่าเขาไม่พอใจ ตอนนี้เขายังนึกไม่ออกว่าจะพูดอย่างไร แต่เมื่ออังคารอยากให้เขาพูดเขาก็จะพูด...
“คุณจะบอกผมเมื่อไหร่ว่าคุณท้อง”
อังคารที่กำลังเตรียมจะโวยวายต่อหุบปากฉับมองหน้าตาณอย่างตกใจ ขาเผลอก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างลืมตัว
“คุณรู้...”
ตาณหันกลับมามองหน้าอังคารถามอย่างจริงจังอีกครั้ง
“คุณคิดจะบอกผมเมื่อไหร่อัง”
สีหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ ผิดหวัง และกล่าวหา ทำเอาอังคารอ้ำอึ้ง...ตาณไม่ควรจะรู้ แล้วทำไมเขาถึงรู้ได้
“บอกผม...และอย่าโกหก”
อังคารสะดุ้งเมื่อโดนดักทาง เขากำลังคิดจะบอกตาณว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของตาณอยู่พอดี
“ต่อให้ต้องลากคุณไปตรวจที่ไหนๆผมก็จะทำ”
ตาณพูดราบเรียบ ไม่ได้ใช้น้ำเสียงคุกคามเลย แต่สำหรับอังคาร ถ้อยคำของตาณนั้นเต็มไปด้วยคำกล่าวหา แม้มันจะจริงแต่อังคารก็เริ่มโมโหขึ้นมาเสียแล้ว ทั้งโมโหที่โดนจับได้และโมโหที่เหมือนกำลังโดนขู่
“แล้วไง ลูกคุณแล้วไง ผมคงบอกคุณไปนานแล้วถ้าคุณว่างมาเจอผม ไม่มัวแต่วุ่นอยู่กับงานแต่ง แล้วพอผมรู้เรื่องงานแต่งงานของคุณ ผมจะบอกคุณไปทำไมในเมื่อคุณกำลังจะแต่งงาน”
ตาณสูดหายใจเข้าลึกอย่างระงับอารมณ์ สิ่งที่อังคารพูดมาเขาเข้าใจว่าอังคารรู้สึกอย่างไร แต่สำหรับเขา มันไม่เกี่ยวกันเลย ไม่ว่าเขาแต่งงานไปกับใคร ความจริงที่ว่าอังคารท้องลูกของเขามันก็ไม่ได้เปลี่ยน
“คุณจะแต่งงานกับใครหรืออะไรก็แล้วแต่ตามใจคุณ แต่ผมจะไม่ยอมยกลูกให้คุณหรือใครทั้งนั้น”
ตาณนวดขมับแล้วเอนพิงโซฟา เขาเหนื่อยที่ต้องพูดกับคนที่จ้องแต่จะกล่าวหา อังคารทำเหมือนเขาเป็นผู้ร้าย พูดราวกับเขาจะพรากลูกไปจากอังคารได้
“ผมเลวถึงขั้นนั้นเชียวหรืออังในความคิดคุณ”
คนโดนถามเมินหน้าหนี รู้สึกว่าตัวเองเผลอพูดอะไรแย่ๆออกไปอีกแล้ว แต่อังคารอยากแตกหัก เขาจึงเลือกที่จะไม่หยุดพูด
“ก็คุณยังนอกใจแฟนมามีผมได้เลย แล้วผมจะไว้ใจคุณว่าคุณดีได้อย่างไร...”
“แฟนผมคือคุณ”
อังคารชักสีหน้า
“อ้อ แยกแฟนกับคู่หมั้นออกจากกัน มีหลายตำแหน่งดีนะครับ”
“คุณนั่งก่อนเถอะ”
ตาณบอกด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน เขาโมโหที่อังคารปิดบังก็จริง แต่เมื่อคำนึงถึงนิสัยอีกฝ่ายก็พอเข้าใจได้ว่าที่ไม่บอก ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่นใดเป็นสำคัญนอกจากเพราะเขากำลังจะแต่งงานกับภาวริน
“ยืนมากๆไม่ดีเท่าไหร่หรอกมั้ง”
อังคารยอมนั่งตามที่อีกฝ่ายบอก แต่สีหน้ายังดื้อดึงอย่างไม่ยอมแพ้
“ผมจะอธิบายให้คุณฟังตั้งแต่ต้น คุณช่วยฟังอย่างเดียวโดยไม่แทรกขึ้นมาได้ไหมครับ”
คนฟังเม้มปาก หากเมื่อตาณมองอย่างขอร้องก็ยอมตกลงจะไม่แทรก
“ครอบครัวของผมเป็นครอบครัวเก่าแก่ อย่างที่พวกคนข้างนอกเรียกว่าผู้ดีเก่าก็ไม่ผิด”
ตาณคิดว่าหากจะอธิบายให้อังคารเข้าใจคงต้องเริ่มตั้งแต่เรื่องของที่บ้าน
“รุ่นก่อนๆหน้าผมไม่ทราบ แต่ตั้งแต่ปู่ของผมพวกเราก็แต่งงานกับเพื่อชื่อเสียง หน้าที่ การงาน และเพื่อรักษาวงศ์ของเราไว้มาตลอด”
ไม่ใช่แค่พ่อแม่ของตาณเท่านั้น ลุง ป้า น้า อา ต่างก็แต่งงานไปเพื่อสิ่งเหล่านั้นทั้งสิ้น
“แม้จะไม่เต็มใจแต่บางคู่ก็รักกันจริงๆ บางคู่ก็อยู่ด้วยกันตามหน้าที่ พ่อกับแม่ของผมเป็นอย่างหลัง ผมกับพี่ชายและน้องชายโตมาโดยมีพี่เลี้ยงเป็นของตัวเองมาตั้งแต่เด็ก”
พี่เลี้ยงที่ไม่ได้ให้ความรักความอบอุ่นอะไร พวกเขาทำตามหน้าที่ ทำตามคำสั่ง และมักไม่ค่อยอยู่ทนนัก ทำงานได้ไม่นานก็ลาออกกันไป
“พวกผมโดนสอนให้รู้ว่ามีหน้าที่อะไรบ้างมาตั้งแต่จำความได้ พอเริ่มเข้าวัยรุ่นก็มีคนสอนให้เข้าใจว่าการจะมีใครไม่ใช่เรื่องผิด แต่หากตระกูลไม่คู่ควรก็ต้องเก็บพวกเขาไว้ไม่ให้ใครรู้”
อังคารขยับตัวอย่างอึดอัด รู้สึกเหมือนตนเองเป็นอะไรสักอย่างที่โดนเก็บไว้เพื่อสนองความต้องการชั่วครู่ชั่วยาม เมื่อพอใจแล้วก็คงจะทิ้ง
“สำหรับคนอื่นการแต่งงานอาจจะเป็นการประกาศให้ทุกคนรู้ว่าพวกเขารักกัน แต่สำหรับพวกผมตามที่โดนสอนมา การแต่งงานคือการตกลงเซ็นสัญญาทางธุรกิจอย่างยั่งยืน”
ไม่มีใครในตระกูลของตาณที่มีประวัติการหย่า แต่ก็มีน้อยเหลือเกินที่มีความสุขจริงๆ
“ดังนั้นการหมั้นของผมมันก็เหมือนกับการทำข้อตกลงในธุรกิจ การแต่งงานก็เป็นเพียงเพื่อธุรกิจ”
แล้วตาณก็คงจะทำตามหน้าที่ไป หากไม่ได้เจอกับอังคาร
“แต่พวกคุณก็ดูรักกันดี”
อังคารถามอย่างไม่ค่อยเชื่อถือ จากที่อ่านข่าวของตาณและภาวริน ทั้งสองคนดูรักกันดี เหมือนเป็นคู่รักธรรมดาไม่ได้มีอะไรซับซ้อนเหมือนที่ตาณว่ามาสักนิด
“แม้แต่ตอนที่คุณมีผม...พวกคุณก็ยังดูรักกัน”
ตาณค่อนข้างจนใจจะอธิบาย มันเป็นอะไรที่ซับซ้อน เหมือนความเชื่อทางศาสนาที่ต่างกัน อธิบายยังไงก็คงเข้าใจกันได้ยาก แต่ตาณไม่มีทางอื่น เขาอยากให้อังคารอยู่กับเขา ไม่ใช่เพียงอยู่แต่ตัว เขาอยากให้อังคารอยู่ด้วยความเต็มใจ ดังนั้นจึงต้องพูดให้อังคารเข้าใจให้ได้
“พ่อกับแม่ผมไม่เคยมีข่าวว่าทะเลาะกันเลย”
อันที่จริงพวกเขาไม่เคยทะเลาะกันยกเว้นเถียงกันเรื่องธุรกิจ
“พวกเขาไม่ได้รักกัน ในที่สาธารณะพวกเขาจะแสดงออกอีกอย่าง แต่ในบ้านพวกเขามีแค่ความเย็นชาต่อกัน”
ผลประโยชน์เท่านั้นที่พวกเขานึกถึง สิ่งที่พวกเขาทำมันไม่ได้ผิด การแต่งงานเพื่อผลประโยชน์มีมานานตั้งแต่อดีตกาล มันก็แค่สิ่งที่ใครจะเลือกทำหรือไม่ทำ
“แต่ถ้าคุณไปพูดกับคนอื่นว่าพวกเขาไม่รักกันก็คงไม่มีใครเชื่อ เหมือนกันกับผม ภาพที่ดูเหมือนผมรักกันดีกับริน มันคือส่วนหนึ่งของหน้าที่ ผมต้องไปกินข้าวเย็นกับเธออย่างน้อยสัปดาห์ละครั้ง ผมต้องไปออกงานกับเธออย่างน้อยเดือนละครั้ง ผมและเธอต้องให้สัมภาษณ์ร่วมกันอย่างน้อยเดือนละครั้ง นี่ยังไม่นับเรื่องที่แม่ผมจัดการ ทั้งส่งของขวัญ และดอกไม้ไปให้”
ตาณรู้แค่ว่ามารดาจัดการเรื่องพวกนี้ทั้งหมด แต่เขาไม่เคยรู้ว่ามีของขวัญหรือดอกไม้ส่งไปเมื่อไหร่ และเนื่องในโอกาสอะไร พูดตามตรงคือเขามีความสนใจในตัวภาวรินน้อยมาก น้อยพอๆกับที่เธอมีความสนใจในตัวเขานั่นแหละ
“ผมโดนกรอกหูมาตั้งแต่เด็กว่าต้องทำ คุณคงนึกไม่ออกหรอกว่ามันเป็นอย่างไร”
อังคารนึกไม่ออกตั้งแต่ที่ตาณเล่าเรื่องพ่อกับแม่แล้ว แม้ตัวเขาจะเป็นเด็กกำพร้า แต่ตอนที่พ่อแม่จากไปเขาอายุเกือบสิบเอ็ดปีแล้ว ดังนั้นอังคารจึงยังจำช่วงเวลาที่อยู่กับพ่อและแม่ได้ ความรักความอบอุ่นจากบุพการีเขาไม่เคยลืม และไม่มีทางจะลืมมันไปด้วยแม้ว่าพวกท่านจะไม่อยู่แล้วก็ตาม
“ผมทำตามทางที่พ่อและแม่พยายามให้ผมเป็นมาตลอด แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง”
ครอบครัวของตาณไม่มีทางเลี้ยงลูกให้หงอแบบไม่มีความคิดอยู่แล้ว พวกเขาต้องสืบทอดกิจการ พวกเขาต้องสร้างความมั่งคั่งและมั่นคงให้ตระกูล ดังนั้นสิ่งที่พวกเขาคือสิ่งที่พวกเขาเชื่อว่าในดีตามที่ได้รับการสั่งสอนมา มันเป็นความเชื่อ เป็นการปลูกฝัง
“ผมหมั้นกับภาวรินเพราะคุณสมบัติของเธอ”
ครอบครัวของพวกเขา หากรวมกันผ่านการแต่งงานย่อมนำผลดีมาสู่ทั้งสอง แต่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทำตามนั้น และตอนนี้ตาณได้เลือกแล้ว
“ไม่ว่ายังไง ผมก็ไม่คิดจะเป็นเมียเก็บคุณหรือยกลูกให้แน่ๆ”
“ผมไม่ได้อธิบายเพื่อขอสองอย่างนั้นจากคุณ”
ตาณมองอังคาร สบสายตานั้นเพื่อบอกให้รู้ว่าสิ่งที่เขาจะพูดต่อไปนี้ เขา...พูดออกมาจากใจอย่างจริงจัง
“สิ่งที่ผมอยากขอคือ ขอให้คุณแต่งงานกับผม...”
...
...
...
ความเงียบเข้าครอบคลุม อังคารอึ้งจนไปต่อไม่ถูก สิ่งที่ตาณขอมัน...มันเป็นไปได้เสียทีไหน
“คุณบ้าไปแล้วเหรอ คุณกำลังจะแต่งงานแท้ๆ จะมาแต่งกับผมอีกคนได้ไง”
ตาณส่ายหน้า ขยับลุกไปนั่งคุกเข่าอยู่ข้างหน้าอังคาร
“ผมจะไม่แต่งกับใครนอกจากคุณอัง คุณจะแต่งกับผมไหม”
อังคารมองซ้ายมองขวา หลบสายตาที่จริงจังนั้น เขาสับสนงงงวยไปหมด การแต่งงานกับตาณไม่เคยมีอยู่ในความคิด ก่อนหน้านี้เขาอาจจะอยากจะสร้างครอบครัวกับอีกฝ่ายก็จริง แต่ไม่ได้ถึงขั้นที่คิดว่าจะต้องแต่งกัน ยิ่งเมื่อรู้ว่าตาณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว เขาก็ยิ่งไม่คิด
อังคารจะไม่แทรกระหว่างใคร เขาไม่มีทางยื้อแย่งตาณมาให้เป็นของตนแค่คนเดียวอย่างเด็ดขาด
“ผมไม่รู้ว่าคุณคิดอะไร แต่ถ้าเพราะลูกละก็ มันไม่จำเป็นหรอกนะ”
ตาณจับมืออังคารมากุมไว้ ยังไม่ทันได้พูดอะไรอังคารก็เอ่ยสำทับมาอีกที
“เดี๋ยวนี้ไม่มีใครแต่งงานเพราะท้องกันแล้ว ยิ่งผมเป็นพวกรับจ้างท้องด้วยยิ่งไม่ทำเข้าไปใหญ่”
ตาณลูบมืออังคารปลอบให้ใจเย็น
“อย่าพูดอย่างนั้น ผมไม่ชอบเลย”
มันดูเหมือนอังคารคิดว่าตนเองไม่มีค่าซึ่งสำหรับตาณ อังคารมีค่าและความสำคัญมาก
“เชื่อเถอะว่าผมไม่ได้เลือกจะแต่งงานกับคุณเพราะลูก”
ตาณคิดมันก่อนที่จะรู้เรื่องอังคารท้อง เขาแค่ยอมเสียอังคารไปไม่ได้ เขายอมแลกเพื่อให้อังคารอยู่...ไม่ว่าจะต้องสูญเสียอะไรไปบ้างก็ตาม
“แต่ว่าคู่หมั้นคุณ...”
“ผมจะจัดการทุกอย่างเอง คุณไม่ต้องคิดมากและคุณไม่ได้แย่งผมมาจากใคร โอเคนะ”
อันที่จริงตาณคงไม่เร่งรัดจะแต่งงานกับอังคารหากไม่ใช่เพราะอังคารท้อง เขาคิดจะรอเวลาไปอีกสักปีหรือสองปีเพราะไม่อยากให้ใครมาว่าได้ว่าอังคารเป็นมือที่สามระหว่างเขากับภาวริน
คนส่วนมากที่ไม่รู้จริงอาจจะมองเป็นอย่างนั้น แต่สำหรับเขามันไม่ใช่ ภาวรินมีสถานะเป็นคู่หมั้นเขาก็จริง แต่พูดให้ถูกเธอเป็นคู่ค้าทางธุรกิจของเขามากกว่า พวกเขาไม่มีความรักให้กัน แทบไม่รู้จักตัวตนของอีกฝ่ายและไม่ได้พยายามจะเรียนรู้ เขานับถือเธอในระดับหนึ่ง แต่ก็เป็นเพียงการชื่นชมความสามารถในการทำงาน เขายอมรับว่าเธอสวย แต่มันไม่ได้โดนใจเขาสักนิด
แน่นอนการยกเลิกการแต่งงานและถอนหมั้นย่อมทำให้เกิดความเสียหายมากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับตัวเขา แต่ตาณก็เลือกแล้ว...เลือกที่จะทำตามเสียงของหัวใจ
.................................
TBC
-
กลัวแต่ว่าจะมีปัญหามาถึงอังคารอะดิ ดูท่าภาวรินคงจะไม่ยอมแน่
-
เอาใจช่วยนะตาณ แค่คิดก็มีแต่เรื่องยุ่งยากเต็มไปหมด สู้ๆเพื่อแม่ของลูกด้วย :L2:
-
สู้ๆนะ ทั้งสองคน ดูท่าจะมีเรื่องวุ่นวายให้ต้องฝ่าฟันเข้ามาอีกเยอะ
รอตอนต่อไปนะค๊าาาาา ^^
-
ตาณเด็ดขาดดีจริง อังคารคิดดีๆล่ะ
-
อังคารใจเย็นๆฟังตาณบ้างนะ
เอาใจช่วยทั้งสองคน :mew1:
-
บางทีภาวรินอาจไม่คิดอย่างตาณก็ได้นะ
แต่ยังไงถ้าเข้าใจกันดีแล้วก็คงฝ่าฟันกันไปได้แหละ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
คนเขียนซื้อปลาอะไรให้พระเอกทานคะถึงได้ฉลาดและเฉียบขาดแบบนี้ คุณตาณเอาชนะใจอังคารให้ได้นะคะ o13
-
โว้วๆ พี่ตาณเท่ห์มากอ่ะ :impress2:
แต่งเลยอัง :3123:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาติดตาม :katai2-1:
-
ดีนะพระเอกเรื่องนี้ไม่โง่ ไม่งั้นไม่ยอมจริงๆด้วย 55555
รอตอนต่อไปจ้าา :mew1:
-
o13 ยกนิ้วให้ตาณตอนนี้เท่ห์แมนมากๆ
-
ดีมากตาณ ยังรู้จักทำตามใจของตัวเอง ไม่เหมือนพระเอกเรื่องอื่น กว่าจะรู้ใจตัวเองนี่ หือออ น๊าน นานนนน
-
ตาณกับอังคารจะได้แต่งกันแน่ป่าว
แม่ตาณไม่มาว๊ากเอาหรอ??
มาต่อบ่อยๆนะคะ
-
ตอนที่ 8
ผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยค่า
ตอนที่ 8
อังคารยังคงไม่ยอมรับการแต่งงาน แม้จะไม่โต้เถียงแต่เขายังคงขัดขืนโดยการไม่ยอมทำตามที่ตาณเสนอ อังคารยังคิดว่าแผนการแยกกันของตนดีกว่าการต้องจดทะเบียนกับตาณอยู่นั่นเอง
“คุณอัง ทานเยอะๆหน่อยสิครับ”
ต้นอ้อที่เห็นอังคารเหม่อเขี่ยข้าวไปมาพยายามคะยั้นคะยอ เมื่อวานนี้ตาณได้แจ้งเรื่องตั้งท้องให้ต้นอ้อและบอดี้การ์ดที่ดูแลอังคารรู้แล้ว เพื่อให้สามารถดูแลอังคารได้อย่างถูกต้อง พออังคารกินอะไรได้น้อยเขาจึงยิ่งไม่สบายใจ
“ผมอิ่มแล้ว”
อังคารว่าแล้วลุกขึ้น ไม่ยอมให้ต้นอ้อได้ทักท้วง วันนี้ตาณก็ยังไปทำงานอีกตามเคย ก่อนออกไปตาณก็บอกให้อังคารคิดให้ดีๆ คิดถึงลูกให้มากๆ อังคารรู้ว่าทางที่ตาณเสนอเป็นทางที่มั่นคงกับลูกมากที่สุด แต่เขาไม่อยากได้ชื่อว่าไปแย่งของๆใครมา ถึงตาณจะบอกว่าไม่ใช่แบบนั้น ถึงแม้การหมั้นของทั้งคู่จะไม่ได้เกิดจากความรัก แต่ไม่ว่าจะอย่างไรทั้งสองก็ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นกัน ถือได้ว่าเป็นของกันและกันในระดับหนึ่ง การที่ตาณไม่สนใจเรื่องนั้นแล้วมาคบเขาก็แย่พออยู่แล้ว นี่ถึงขั้นจะแต่งงานด้วย...
“คุณอังอย่าคิดมากเลยนะครับ ไม่ดีต่อน้องในท้องนะ”
ต้นอ้อวางผลไม้ไว้ให้ แม้จะไม่ได้รู้เรื่องทั้งหมดของเจ้านาย แต่ก็พอเดาได้หลายส่วน ต้นอ้อไม่เคยเข้าไปอยู่ในบ้านใหญ่ซึ่งยายของตนเคยทำงาน แต่ก็พอรู้ว่าทางนั้นหัวโบราณและไม่ยอมรับเรื่องคนเพศเดียวกันรักกัน รวมทั้งไม่ยอมรับวิธีการที่ทำให้คนเพศเดียวกันสามารถมีลูกด้วยกันได้ แล้วยังมีเรื่องคู่หมั้นของตาณอีก
“เชื่อใจคุณตาณเถอะครับ”
ต้นอ้อบอกรวมๆ เขาเชื่อว่าตาณสามารถจัดการเรื่องทั้งหมดได้ เป็นความเชื่อมั่นที่เกิดการความจงรักภักดีที่มีต่อตาณล้วนๆ
“ผมไม่อยากแย่งของใคร”
ต้นอ้อเพิ่งเข้าใจว่าสิ่งที่อังคารกังวลมากที่สุดคือสิ่งไหน
“คุณตาณไม่เคยพาใครมาที่นี่เลย”
น้ำเสียงเรียบเรื่อยเหมือนตั้งใจจะเล่าให้ฟังมากกว่าอย่างอื่น
“ไม่ว่าจะเป็นคุณพ่อหรือคุณแม่ คุณตาณก็ไม่เคยพามา คู่หมั้นของคุณตาณผมก็ยังไม่เคยเห็นแล้วก็ไม่รู้จักด้วย”
ต้นอ้อเหลือบมองคนฟังก่อนจะเล่าต่อเมื่อเห็นอังคารท่าทีสนใจฟังอยู่บ้าง
“ยายบอกผมว่าบางทีผมคงไม่ได้เจอคู่หมั้นของคุณตาณที่นี่ไปตลอดชีวิตเพราะคุณตาณคงไม่พาเธอมา ยายบอกว่าคุณตาณน่าสงสารที่ต้องเป็นเหมือนเครื่องมือ เหมือนเครื่องจักรที่พ่อกับแม่กำหนดโปรแกรมและต้องทำไปตามนั้น...ไม่ใช่ว่าไม่สามารถโต้แย้ง แต่เครื่องจักรไม่มีชีวิตจิตใจพอจะคิดโต้แย้ง...แล้วลูกๆของคุณตาณกับคู่หมั้นก็จะเป็นเครื่องจักรในรุ่นถัดมา ยายหวังว่าคุณตาณจะมีหัวใจก่อนจะถึงตอนนั้น”
แววตาหวั่นไหวของอังคารทำให้ต้นอ้อพอใจว่าตนเองมาถูกทางแล้ว แม้ตาณจะไม่ได้ขอให้เขาช่วย แต่เขาตัดสินใจช่วยโน้มน้าวอังคาร ไม่ใช่เพียงเพราะเมื่อวานพอเขาเล่าเรื่องอังคารให้ยายฟังแล้วยายก็บอกว่าอังคารเป็นคนมอบหัวใจกับตาณ ไม่ใช่เพียงเพราะเขารู้ว่าอังคารสำคัญสำหรับตาณ แต่เป็นเพราะต้นอ้อชอบอังคารมาก ...หากถามว่าทำไมถึงชอบ ก็บอกได้ง่ายๆเลยว่าเป็นเพราะเมื่อวานอังคารเลือกอาหารเช้าตั้งสองอย่าง...ทั้งที่ดูก็รู้ว่าเกินความอิ่ม แต่อังคารก็เลือกด้วยไม่อยากให้เขาเสียน้ำใจ ต้นอ้อเลยชอบอังคารมาก ด้วยเหตุนี้เอง!
“เมื่อวานพอยายรู้ว่าคุณตาณพาคุณมา ยายดีใจมากที่คุณตาณเริ่มมีหัวใจกับเขาแล้ว ยายรักคุณตาณมาก ทั้งรักทั้งบูชา ยายจึงอยากให้คุณตาณรอดพ้นจากการเป็นเครื่องจักร และไม่อยากเห็นลูกๆของคุณตาณเป็นแบบนั้นด้วย”
“แต่ถึงยังไงเขาก็หมั้นกัน”
ต้นอ้อพยักหน้า
“ผมเข้าใจว่าแนวความคิดเรื่องหมั้นกันของคุณอังกับคุณตาณไม่เหมือนกัน สำหรับคุณอังการหมั้นและแต่งงานคงหมายถึงคนสองคนที่ตัดสินใจจะร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน แต่สำหรับคุณตาณ การหมั้นและแต่งงานก็เหมือนกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัย ต้องเลือกมหาลัยที่ดีที่สุดและเลือกคณะที่เหมาะสมเพื่ออนาคตมากที่สุด มันจึงไม่แปลกเลยที่วันหนึ่งเมื่อคุณตาณรู้สึกว่าคณะและมหาวิทยาลัยที่ตนเลือกนั้นส่งเสริมอนาคตก็จริง แต่ไม่ได้ทำให้มีความสุข จึงตัดสินใจที่จะเลือกใหม่”
“แล้วมันต่างยังไง ถ้าวันหนึ่งเขาคิดว่าผมไม่ใช่คณะที่เขาชอบขึ้นมาล่ะ ถ้าคุณตาณแค่อยากต่อต้านครอบครัวเฉยๆล่ะ”
ต้นอ้อยิ้ม ทั้งหมดที่อังคารต้องการคือความมั่นใจ ไม่ใช่อย่างอื่นเลย
“ผมไม่สามารถรับรองได้เพราะมันเป็นเรื่องของอนาคต แต่ที่ผมบอกได้เต็มปากเลยคือ สำหรับคุณตาณตอนนี้ การหมั้นและการแต่งงานไม่ใช่การเลือกมหาวิทยาลัยอีกแล้ว ตอนนี้เมื่ออีกฝ่ายเป็นคุณ คุณตาณก็มองมันเป็นแบบเดียวกันกับคุณ”
............................................
การจดทะเบียนระหว่างตาณและอังคารเป็นไปอย่างเงียบๆและเรียบง่าย การจดทะเบียนนี้เรียกได้ว่าเป็นความลับ ไม่ใช่เพราะตาณไม่อยากประกาศ แต่เขาไม่อยากให้อังคารโดนโจมตีเร็วนัก แม้จะรู้ว่าถึงอย่างไรก็คงเลี่ยงไม่ได้ แต่ตาณก็หวังว่าเวลานั้นมันจะมาถึงช้าลงอีกนิดก็ยังดี
เขาสงสัยบ้างเล็กน้อยที่อังคารยอมตกลงอย่างง่ายดาย ตาณคิดเอาไว้ว่าคงต้องใช้เวลาอีกสักหน่อยในการเกลี้ยกล่อม แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไร ตาณก็พอใจที่อังคารยอมตกลง แม้เขาจะต้องให้คำสัญญาเรื่องความซื่อตรงต่อคู่แต่งงาน ซึ่งมันแสดงให้เห็นว่าอังคารไม่ได้ไว้ใจและเชื่อมั่นในตัวเขาเต็มร้อย หากเวลาคงจะช่วยเขาพิสูจน์เรื่องนั้นได้
“จดทะเบียนกับผมแล้วคุณห้ามไปมีใครที่ไหนอีก ผมไม่ยอมเหมือนคู่หมั้นคุณหรอกนะ”
อังคารย้ำอีกรอบระหว่างเดินทางกลับไปที่บ้าน ซึ่งตาณก็พยักหน้ารับ แม้ไม่ได้ยิ้มแต่ดูก็รู้ว่าตาณกำลังอารมณ์ดี ตาณอยากจะบอกนักว่า ตลอดเวลาที่คบอังคารมาเขาก็ไม่เคยมีใครนอกจากอังคาร แต่พูดไปอังคารก็คงยกเอาภาวรินมาพูดอีก
“วันนี้หมอที่ผมจ้างไว้ให้มาดูแลคุณจะมา”
อังคารเลิกคิ้ว ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน
“ไม่ถึงขั้นต้องจ้างมาตรวจถึงที่บ้านก็ได้มั้งครั้ง เครื่องมือก็มีไม่ครบด้วย”
“ผมจัดการเรื่องนั้นหมดแล้ว”
แม้อุปกรณ์หลายอย่างจะไม่สามารถหาซื้อได้เพราะไม่ใช่โรงพยาบาล แต่อันไหนที่ซื้อได้แม้จะมีความเป็นไปได้เพียงเล็กน้อยว่าอังคารจะต้องใช้ ตาณก็เลือกที่จะซื้อ แน่นอนว่างานนี้คนที่ยิ้มแก้มปริเพราะได้เครื่องมือเครื่องใช้ใหม่ๆโดยไม่ต้องควักเงินสักแดงเป็นใครไม่ได้ นอกจากคุณหมอ...
“ถ้าเขาทำงานดีผมก็อยากจ้างไว้ถาวรเลย”
ตาณพูดเอื่อยๆ ตอนที่อีกฝ่ายส่งรายการอุปกรณ์ที่น่าจะสั่งซื้อมาให้ เขาก็เล็งเห็นว่ามันน้อยเกินไป ดังนั้นเดาไม่อยากเลยว่าหมอที่ดูแลคนตั้งท้องไม่ได้มีงานมากมาย เขาจึงเลือกจะซื้ออุปกรณ์ทุกอย่างเท่าที่สามารถหาซื้อได้ แล้วจัดการปรับเปลี่ยนและต่อเติมบ้านหลังที่ว่างอยู่ให้กลายเป็นห้องพยาบาลที่มีเครื่องมือครบครันและทันสมัยมากกว่าโรงพยาบาลบางแห่งเสียอีก แน่นอนว่าไม่ใช่เพียงเพราะจะได้สามารถดูแลอังคารได้อย่างดีเท่านั้น แต่ยังเผื่อแผ่มาถึงคนของเขาคนอื่นๆด้วย...ซึ่งเรื่องนี้คุณหมอคนนั้นยังไม่รู้...
“คุณตาณบางทีก็ใช้เงินพร่ำเพื่อนะครับ”
ตาณหัวเราะในลำคอที่โดนต่อว่า
“ผมมีเงิน และคิดว่ามันเหมาะสมแล้วถึงได้ใช้ ถ้าผมจนผมคงประหยัดกว่านี้ แต่ในเมื่อผมมี ผมก็ใช้เพื่อตัวเองบ้างก็คงไม่เป็นไร”
อังคารแบะปากใส่ ไม่เถียงหรอกว่าตาณพูดได้ถูก ตาณทำงานหนัก กิจการของเขาเสี่ยงลงทุนด้วยจำนวนเงินเยอะ ผลตอบแทนย่อมเยอะตามไปด้วย เขาใช้เงินสมตัวสมฐานะ ถึงมันจะดูฟุ่มเฟือยในสายตาคนมีไม่มากมายอย่างอังคาร แต่มันก็ไม่ได้มากไปกว่าเงินที่เขาหามาได้ ถ้าใช้เกินเมื่อไหร่นั่นแหละค่อยเรียกว่าไม่สมควร
“ที่จริงคุณน่าจะบอกผมก่อน ผมต่อรองราคาได้”
อังคารรู้โดยอัตโนมัติว่าหมอที่ตาณจ้างมาต้องมาจากโรงเรียน และเขาก็แน่ใจว่าถ้าเป็นเขาจ้างน่าจะได้ราคาพิเศษ
“ผมขอบคุณที่คุณเป็นห่วงเงินในกระเป๋าผมนะ แต่เชื่อเถอะ ผมใช้งานเขาคุ้มเงินที่จ่ายแน่”
ฟังแล้วอังคารก็ชักจะรู้สึกสงสารหมอเสียแล้ว ดูท่า ตาณคิดจะใช้งานอีกฝ่ายหนักพอดูทีเดียว
.......................
TBC
-
เค้าจดทะเบียนกันแล้วอ่ะ :hao7:
แต่....ทำไมคนเขียนมาสั้นจัง ชอบมาทำให้อยากแล้วจากไปตลอด :hao5:
-
รอติดตามนะคะ
หนูอัง :กอด1:
-
กลัวดราม่าเรื่องพ่อแม่จัง
-
อยากให้อังคารคลอดเร็วๆ อยากเจอน้องแล้ววววววว
-
:a5:มาเป็นตอนสั้นๆ ....ไม่จุใจเลย :เฮ้อ: ขออีกได้ป่ะ....... :call:
-
ในบล็อกนี่ไม่ต่อแล้วหรือว่าแค่ยังไม่ต่ออ่ะครับ รอน๊าาาาาาาาาาาาา
-
ติดตามจ้าา
-
ตอนนี้เกือบอบอุ่นละนะ ต้นอ้อน่ารักดีเนอะ
-
อ้ากกก....สั้น อยากอ่านต่อ :ling1:
-
สนุกมากเลย ชอบสุดๆก็ตรงที่พระเอกฉลาดคิดฉลาดทำเนี่ยแหละ เป็นตัวของตัวเองดีไม่ยอมให้อะไรที่ดูจะไม่ถูกต้องเข้ามาครอบงำ
-
อังใจอ่อนแล้วเหรอ :katai2-1:
-
:-[ :-[
-
ตอนต่อไป ด่วน!
จะลงแดงตาย 555
-
'คนของเขาคนอื่นๆ' หมายถึงใครอ่ะ ตาณไม่ได้มีเล็กมีน้อยใช่ไหม
เห็นราบรื่นๆ แบบนี้แหละ พายุใหญ่กำลังจะมาแน่ๆ :katai4:
-
เค้ารอตอนต่อไปน่ะ สนุกมากๆ
ขอให้อังมีความสุขไร้อุปสรรคทีเถอะ
-
อิอิ อังยอมแล้ว
-
ตาณวางแผนไว้อย่างดีเลยนะเรื่องของอังคารกับเรื่องหมอที่ดูแลเมีย
-
ดีใจที่อังยอมจดทะเบียนกับตาณ :กอด1:
-
อะไรๆตอนนี้มันก็ดูจะสวยงามไปหมดเลย ขอพายุร้ายอย่าพัดเข้ามาเลย แต่ทำแบบนี้ฝั่งผู้ใหญ่ของคุณตาณจะไม่พอใจหรือเปล่านะ ยังไงก็เห็นแก่บิบี๋ตัวน้อยในท้องของหนูอังคารด้วยเถอะนะคะ
-
รอ รอ รอ นะคะ :hao7:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ตอนแรกบทนำเลย เราก็คิดไปว่า โหหห คนเขียนนี่จินตนาการล้ำเลิศมาก อ่านไปแบบขำๆ
พอตอนต่อๆ มาก็ยังไม่ได้คิดอะไรมาก อ่านเอาเพลิน
แต่ตอนนี้อ่านถึงตอนล่าสุด และรู้สึกว่า เฮ้ย ตอนต่อไปใกล้จะมารึยังน้า~
เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ๆ นะคะ :a9: เค้าไม่ได้มาเร่ง เค้าแค่ติดตามอยู่ :a3:
-
ตอนที่ 9
ผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยค่า
ตอนที่ 9
“เบน มาได้ยังไง”
อังคารเอ่ยทักเพื่อนอย่างดีใจ ทั้งที่เขาไม่ได้ไปทำงานแค่สามวัน แล้ววันที่ไปทำงานก็ใช่ว่าอังคารกับเบนจะได้เจอกันทุกวันที่ไหน หากไม่รู้ทำไม อังคารกลับรู้สึกเหมือนว่าไม่ได้เจออีกฝ่ายมาตั้งนาน
“มาทำงาน”
เบนจามินพูดด้วยรอยยิ้ม ก็จะไม่ให้เขายิ้มได้อย่างไร ตาณเล่นจ่ายเงินค่าตัวเขาตามราคาที่ตั้งไว้อย่างสูงโดยไม่ต่อรองสักคำ แถมยังสั่งเครื่องไม้เครื่องมือมาเพียบจนเขาอยากจะมาแกะของดูแทบไม่ไหว ฝ่ายอังคารเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้จึงหันไปถามตาณด้วยสีหน้าตื่นๆ
“หมอที่คุณว่านี่คือเบนหรือครับ”
ตาณพยักหน้า ใบหน้ามีรอยยิ้มระบายน้อยๆ เขาดีใจที่อังคารยิ้มได้และค่าตัวที่จ่ายให้เบนจามินไปคุ้มค่าที่สุดก็ตรงที่มันสามารถสร้างความผ่อนคลายให้อังคารได้นี่แหละ
“เบน เซ็นสัญญาไปหรือยังเนี่ย”
เบนจามินพยักหน้า สัญญาจ้างหมอก็คล้ายๆสัญญาจ้างที่โรงพยาบาลทั่วไปทำ เพียงแต่มันระบุระยะเวลาและเงินมากน้อยตามแต่ตกลงกันไป โดยเงินค่าจ้างส่วนหนึ่งจะจ่ายให้กับโรงเรียนเอกวิทย์ และอีกส่วนจะตกเป็นของเบนจามิน การจ่ายเงินให้โรงเรียนนอกจากจะช่วยลดหนี้ที่ติดทางโรงเรียนไว้ยังเป็นหลักประกันอีกด้วยว่าเมื่อเขาหมดสัญญากับทางนี้จะสามารถกลับไปทำงานที่โรงเรียนเอกวิทย์ได้ ส่วนจะตำแหน่งไหนยังไงก็ต้องพิจารณากันอีกที
“สวัสดีครับผมเบนจามิน เราเคยคุยกันแล้วทางโทรศัพท์”
เบนจามินยกมือไหว้เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายอายุมากกว่า แม้จะไม่ใช่คนไปดำเนินการทำสัญญาแต่เขาก็รู้ว่าคนนี้นี่แหละเจ้านาย
“คุณหมอไปดูที่พักมาหรือยังครับ”
เบนจามินส่ายหน้า เขาเลือกเดินทางมาเอง ตอนมาถึงคนที่จะพาเขาไปไม่อยู่สักคน เขาจึงได้มารออยู่ที่นี่เพื่อให้ได้เจอกับอังคารก่อน
“ผมพาไปเองได้ไหม”
ตาณพยักหน้า เขารู้ว่าเพื่อนสองคนคงมีเรื่องจะคุยกันจึงบอกให้คนของตัวเองพาไป ส่วนตัวเขาขอตัวไปจัดการธุระข้างนอก
“เย็นนี้มีจัดเลี้ยงที่สนามนะครับ เชิญคุณหมอด้วย”
ที่ไม่มีใครสะดวกพาเบนจามินไปที่พักเพราะทุกคนกำลังวิ่งวุ่นเรื่องจัดงานเลี้ยงที่ว่านี่แหละ
“เลี้ยงอะไรครับ”
อังคารที่ยังไม่รู้เรื่องเอ่ยถาม ตาณยิ้มกว้างอบอุ่นอย่างที่นานๆจะยิ้มเสียทีให้อังคารแล้วเอ่ยตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า
“เลี้ยงฉลองแต่งงานของเราสองคนไง”
.......................
บ้านหลังที่เบนจามินพักเป็นหลังเดียวกับที่ใช้ทำเป็นห้องพยาบาล ชั้นบนเป็นห้องนอนสองห้อง ห้องหนึ่งเป็นของเบนจามิน อีกห้องอาจจะเก็บไว้ให้ผู้ช่วยที่ตาณเปรยๆว่าจะจ้าง ส่วนชั้นล่างของบ้านหลังนี้กว้างกว่าชั้นสองมากและดูกว้างกว่าบ้านหลังอื่นๆอย่างเห็นได้ชัด ด้วยตาณสั่งต่อเติมใหม่อยู่หลายส่วน พวกเขายังไม่ได้สำรวจรอบๆซึ่งเป็นการดีแล้ว เนื่องจากถ้าได้เห็นทั้งหมดคงรู้ได้เลยว่าตาณคิดจะใช้งานเบนจามินคุ้มค่าเงินจริงๆ
“อังแต่งงานกับคุณตาณแล้ว?”
ทันทีที่ได้อยู่กันตามลำพัง เบนจามินก็เอ่ยถามเพื่อไขข้อข้องใจ
“เพิ่งจดทะเบียนวันนี้เอง”
อังคารว่าแล้วก็ถอนหายใจ เขาไม่คิดว่าตาณจะจัดงานเลี้ยงอะไรแบบนั้น ซึ่งการจัดงานเลี้ยงมันช่างห่างไกลคำว่าแต่งแบบเงียบๆไปไกล
“แต่คุณตาณเขา.....”
อังคารนั่งลงบนโซฟาที่เป็นส่วนนั่งเล่นในห้องนอนของเบนจามิน
“ใช่ เขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว”
อังคารไม่ได้สบายใจนัก เขาโดนต้นอ้อโน้มน้าวจนไปจดทะเบียนกับตาณเรียบร้อย มาตอนนี้เมื่อเบนจามินมาเขาก็เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่า บางทีเขาอาจจะตัดสินใจผิดไป
“เลวมากเลยใช่ไหมที่แย่งคนของคนอื่น”
เบนจามินเห็นเพื่อนทำท่าหงอยก็รู้ว่าเป็นเพราะตนเองนี่แหละที่ทำให้อังคารู้สึกแย่จึงเดินเข้าไปกุมมืออังคารเอาไว้
“อังอาจจะลืมไปแล้วแต่เราโตมาในครอบครัวขุนนาง เป็นผู้ดีเต็มขั้นเลยล่ะ”
เบนจามินเข้ามาอยู่ที่โรงเรียนเอกวิทย์ตอนที่อายุเกือบจะสิบห้าแล้ว เข้าเสียมารดาไปเพราะโรคร้ายตอนยังเด็กมาก และเสียบิดาไปด้วยเรื่องทางการเมืองของประเทศตอนอายุสิบสี่ จากเจ้านาย แม้จะเกิดจากภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้วและไม่มีค่าใดๆในสายตาของใครแต่ก็ยังสุขสบายในฐานะลูกชายขุนนางใหญ่ แต่เมื่อสิ้นบิดา ฐานะและยศรวมทั้งทรัพย์สินเงินทองของเขาถูกยึดไปทั้งหมด พี่ๆน้องๆต่างกระจัดกระจายกันไป มีเพียงเบนจามินที่ไม่มีญาติที่ไหนจึงกลายเป็นเด็กกำพร้า ทางโรงเรียนเอกวิทย์ก็รับตัวเขามาเมื่อเห็นวี่แววว่าเขาจะสามารถเรียนเพื่อเป็นแพทย์ได้
แม้มันจะผ่านมาเป็นสิบปีแต่เบนจามินไม่เคยลืมเรื่องตอนเด็กๆ เขาเห็นผู้หญิงมากมายถูกส่งมาเป็นเมียน้อยให้บิดาเขาเพื่ออำนาจ แม้ขุนนางจะมีอำนาจไม่มาก แต่ที่เป็นหัวเรียวหัวแรงหลักทางเศรษฐกิจอย่างบิดาเขามีอำนาจล้นมือ...ก่อนจะโดนคนอื่นชิงอำนาจไปน่ะนะ ดังนั้นการแต่งงานเพื่อการเมือง เพื่ออำนาจ เพื่อเงิน เพื่อผลประโยชน์ หรือเพื่ออะไรก็แล้วแต่ ล้วนเป็นสิ่งที่เบนจามินเคยพบเห็นมาทั้งสิ้น เขาเดาได้ไม่ยากเลยว่าตาณเองก็คงเป็นหนึ่งในจำพวกที่จะหมั้นและแต่งเพื่อสิ่งเหล่านั้น...แน่นอนว่าก่อนจะมาเจออังคาร
“เราเห็นผู้คนมากมาย ทั้งเจ้าหญิงที่หนีตามคนสวนก่อนวันแต่งงาน เจ้าชายที่ลักลอบเก็บคนรักเอาไว้แค่ในห้องตัวเองเพราะเป็นสิ่งที่ให้ใครรู้ไม่ได้ แม้กระทั่งสนมที่หนีตามคนรักไป อังอาจจะไม่เข้าใจ แต่สำหรับเราสิ่งที่พวกเขาทำก็เพราะไม่อาจจะทนแยกจากคนที่พวกเขารักได้”
เบนจามินไม่ได้คิดว่าสิ่งที่พวกเขาเหล่านั้นปฏิบัติและยึดถือเป็นเรื่องถูกต้อง แต่ก็ไม่เคยมองว่าผิด เรื่องอย่างนี้มันอยู่ที่สถานการณ์ สภาพแวดล้อม รวมทั้งนิสัย และการเลือกของแต่ละบุคคล
“อังกับคุณตาณรักกัน การที่เขาจะเลือกอังมันก็ไม่เห็นเป็นไร สำหรับเรา หากให้คุณตาณฝืนแต่งกับคนที่ไม่รักสิแย่กว่า แย่เพราะเขาคงไม่อาจรักคนที่ตนเองแต่งงานด้วยได้ คุณตาณทรมาน ผู้หญิงคนนั้นทรมาน และอังเองก็ทรมาน สู้เลือกอย่างนี้ดีกว่า เชื่อเราเถอะว่าคู่หมั้นคนนั้นก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากกว่าเสียดายผลประโยชน์หรอก”
...............................
ตาณเข้าบริษัทมาตอนเกือบบ่ายสามโมง พอมาถึงก็มีคนแจ้งว่าภาวรินมารออยู่แล้ว ตาณไม่แปลกใจมากนัก เขาไม่คิดว่าภาวรินจะยอมแพ้ง่ายๆ นี่ก็เป็นอีกสิ่งที่แสดงให้เห็นว่าภาวรินรู้จักเขาน้อยเหลือเกิน คนที่รู้จักตาณเป็นอย่างดีจะไม่มาพูดในเรื่องที่เขาตัดสินใจไปแล้ว ด้วยมันไม่มีประโยชน์อะไร
“มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”
ตาณยังคงพูดคุยกับเธอด้วยท่าทีแบบเดิมทำให้ภาวรินใจชื้น หารู้ไม่ว่า นี่เป็นการวางตัวแบบห่างเหินแบบมีมารยาทของตาณ ซึ่งเขาวางตัวเช่นนี้เสมอไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบัน
“รินมาขอโทษค่ะ”
“ครับ?”
“รินมาขอโทษที่พูดไม่ดีกับคุณ”
ตาณพยักหน้า เขาไม่ได้สนใจจะถือสาเธออยู่แล้ว แม้จะไม่พอใจแต่ถึงอย่างไรเขาก็ผิดสัญญาหมั้นหมาย จะโดนต่อว่าบ้างก็ถือว่าสมควร
“ผมไม่ได้โกรธคุณ ถ้าคุณกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นก็สบายใจได้”
“ดีค่ะ”
ภาวรินลุกขึ้นยืน รู้สึกเหมือนตัวเองได้ชัยชนะแล้ว
“ถ้างั้นรินไปก่อนนะคะ อย่าลืมว่าพรุ่งนี้เรามีนัดกับโรงแรมเรื่องเค้กแต่งงาน”
ตาณขมวดคิ้ว ดูเหมือนภาวรินไม่เข้าใจจริงๆ
“ผมบอกคุณแล้วไม่ใช่หรือครับเรื่องยกเลิกงานแต่งและเรื่องขอถอนหมั้น”
หญิงสาวที่กำลังจะก้าวเดินออกนอกห้องหันขวับกลับมา
“ฉันขอโทษคุณแล้ว”
ภาวรินเริ่มอารมณ์ไม่ดี เธอแค่พูดเรื่องจริงที่เธอควรเก็บไว้ในใจออกไปเท่านั้น เธอไม่รู้ว่าสึกว่าตนเองผิดที่คิดอย่างนั้น แต่รู้ว่ามันทำให้ตาณไม่พอใจ เธอเลยอุตส่าห์มาขอโทษเขา!
“คุณคงเข้าใจผิด ผมยกเลิกมันก่อนคุณจะพูดอะไรออกมา เพราะฉะนั้น เรื่องที่คุณพูด...หรือคิด มันไม่ได้มีส่วนในการตัดสินใจของผม”
อีกแล้ว! เขาพูดถ้อยคำที่แสดงให้เห็นว่าเธอไม่มีความหมายหรือความสำคัญสำหรับเขาเลยอีกแล้ว! ทั้งที่เธอยอมลดตัวมาหมั้นกับเขา คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพวกวิปริต พวกหญิงก็ได้ชายก็เอา! เธอลดตัวมาถึงขั้นนี้แท้ๆ อยู่ดีๆนึกอยากจะยกเลิกก็มายกเลิกง่ายๆ เธอเจ็บใจจนแทบกรี๊ด แต่มันไม่ใช่ภาพที่น่าดูนัก และเธอก็ถูกสอนให้จำขึ้นใจว่าต้องวางตัวให้ดี เธอจึงจำเป็นต้องทนเอาไว้
“คุณน่าจะกลับไปคิด...”
“ผมคิดดีแล้วครับริน ขอโทษอีกครั้ง แต่มันจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”
......................................
TBC
-
ในที่สุดก็อ่านทันเเล้ววว ปรบมืออ ปลื้มปริ่ม 55555
ชอบคุณตาณมากอ่ะพระเอกในอุดมคติเลย ใจเย็น ฉลาด แถมรู้ใจตัวเองอีก โอ้ย ชอบ ชอบบบ รีบๆมาต่อน้าไรท์เตอร์ เรื่องนี้สนุกๆมากๆอ่ะ เราอ่านรวดเดียวถึงตอนนี้เลย 5555 ชอบมากๆๆ
-
ไม่อยากกินมาม่า ขอเรื่อยๆ น่ารักๆค่ะ :katai5:
-
ได้ใจจริงๆพระเอกคนนี้
-
พระเอกแบบนี้หายากนะเนี่ย ^^
-
ยังคงไม่เลิกอีกเง้อ
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
ชอบจัง ตาณผู้แข็งแกร่ง
-
เป็นคู่หมั้นที่ห่างเหินกันมากเลยนะคะ
ดีแล้วที่คุณตาณตัดสินใจแต่งงานกับอัง
-
เขาก็ชัดเจนขนาดนี้ยังมาวุ่นวายอยู่ได้แม่คุ๊ณ :beat:
-
ตาณปฎิเสธขนาดนี้แล้วยังจะมายุ่งนี้ สงสัยตาณต้องปฎิเสธออกสื่อซะแล้ว
-
ภาวรินยังไม่ยอมแพ้อีกกกกกกก :serius2:
-
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
เธอจะต้องกรีดร้อง ฮ่าๆๆๆๆ
-
เยี่ยมจริงๆ ตัดได้แบบเจ็บจริงๆ อิอิ
-
ตัดฉับแบบไม่เห็นใจคนอ่าน :angry2:
-
เรื่องนี้ยิ่งอ่านก็ยิ่งกลัวจะดราม่า แต่ในเมื่อคนเขียนบอกไม่ดราม่าเค้าก็สบายใจ อยากเห็นตอนครอบครัวอบอุ่นมีเจ้าตัวเล็กน่ารักๆ คุณตาณน่าสงสารจังเลยค่ะไม่ได้เกิดมาจากความรักแม้กระทั่งพี่น้องยังเหมือนแค่คนรู้จักไม่สนิทชิดเชื้อ อังมาช่วยสร้างความรักความอบอุ่นถูกแล้วที่เลือกหนูอัง
-
ไรท์ค้าา เรื่องนี้ในบล็อคลงจบรึยังคะ เราเข้าไปหาเห็นมีถึงตอนที่ 15 แต่ว่าในเว็บjubjib เขียนว่าลงจบเเล้วอ่า งงๆ รบกวนตอบหน่อยน้าาาาาาาา
-
หมอเบนและต้นอ้อเป็นคนที่พูดได้โดนใจมาก
ดีใจที่อังตัดสินใจจดทะเบียนกับตาณ
เชื่อใจตาณนะ เชื่อว่าจะจัดการทุกอย่างได้
อย่างน้อยตาณก็ไม่ปล่อยให้ใครทำอะไรอังหรอก
ส่วนเรื่องครอบครัวตาณคงต้องลุ้นกันต่อไป
คุณคู่หมั้นดูท่าว่าจะไม่ได้ทำไปตามหน้าที่ซะแล้ว
มีใจให้ตาณหรือเปล่า ไม่คิดจะปล่อยง่ายๆแน่
เอาใจช่วยทั้งสองคนให้ชีวิตราบรื่นนะ :L2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
-
ง่ะ อยากอ่านต่อ อยากให้ถึงตอน ตาณประคองเมียท้องแก่ ุ555
-
:mew2: :mew2: :mew2:
สงสารอัง
-
น่าจะจัดการอะไรให้เรียบร้อยก่อนนะ
-
ตาณ ต้องจัดการขั้นเด็ดขาดไปเลยน่ะ
กันยัยรินไม่ให้มายุ่งกับอัง
-
ตอนที่ 10
งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นที่สนาม คนที่มาร่วมงานเป็นเหล่าบอดี้การ์ดและคนสนิทของซึ่งพักอยู่ในรั้วบ้านนี้ทั้งนั้น อังคารมองตาณยิ้ม หัวเราะ และพูดคุยกับผู้คนรอบกายแล้วอดยิ้มตามไม่ได้
ไม่ว่าจะมองอย่างไรอีกฝ่ายก็ดูดีมากๆจริงๆ
“หลงเลยสิ”
เบนจามินกระซิบแซวเพื่อนจนอังคารรู้สึกตัวว่าตนเองมองมากเกินไป เขายังไม่ได้สบายใจนักกับการแต่งงานครั้งนี้ แต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของตาณก็ช่างดึงดูดจนทำให้เขาเผลอลืมทุกสิ่งได้
“สนิทกันมากเลยนะครับนั่น”
เบนจามินเอ่ยถามยายรัก ซึ่งเป็นยายของต้นอ้อ ผู้อาวุโสที่สุดในที่นี้ และเป็นคนที่ดีใจที่สุดที่ตาณเลือกจะแต่งงานกับอังคาร
“สนิทค่ะ คุณตาณไม่สนิทกับคุณตฤนหรือคุณไตรเท่าไหร่ แต่ผู้ช่วยหรือบอดี้การ์ดคุณตาณค่อนข้างจะสนิทด้วย”
ยายรักมองไปทางนั้นด้วยรอยยิ้ม แกดีใจที่ได้เห็นวันนี้ วันที่ตาณเลือกจะทำตามหัวใจ
“นั่นน้องชายของต้นอ้อหรือครับ”
อังคารถามเมื่อเห็นเด็กชายถือของกินพลางมองซ้ายมองขวาไปทั่วอย่างตื่นตาตื่นใจ...ทั้งที่งานเลี้ยงครั้งนี้เป็นแค่งานเลี้ยงธรรมดาๆเท่านั้น
“ใช่ค่ะ ชื่อต้นคูน ต้นคูน มาทางนี้”
ยายรักว่าแล้วเรียกหลานชายที่เดินตรงมาด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีคุณอังกับคุณหมอเบนเขาหรือยังลูก”
ต้นคูนวางจานแล้วยกมือไหว้อย่างน้อมนอบผิดท่าทีตื่นใจเมื่อครู่ลิบ
“อายุเท่าไหร่แล้วครับ”
เบนจามินถามด้วยความเอ็นดู
“สิบเอ็ดฮะ”
“คูนๆ มาช่วยพี่ทางนี้หน่อย”
ยังไม่ทันได้ถามอะไรต่อ ต้นอ้อก็เดินมาเรียกต้นคูนให้ไปช่วย
“มีคนนอกเข้ามาดูแลไม่ใช่หรือต้นอ้อ”
ด้วยงานนี้ตาณตั้งใจจะเลี้ยงคนในบ้านนี้ทั้งหมด การเตรียมการทั้งเรื่องจัดงานและอาหารจึงจ้างคนนอกมาทำเป็นส่วนใหญ่
“ผมดูแลความเรียบร้อยครับ พอดีอาหารมาช้านิดหน่อยด้วย อีกเดี๋ยวก็คงเสร็จแล้ว”
ต้ออ้อว่าแล้วจูงมือน้องชายไปทางพนักงานที่จ้างมาซึ่งกำลังลำเลียงอาหาร
งานเลี้ยงครั้งนี้ไม่เหมือนงานแต่งงานทั่วไปเพราะไม่มีการแจกซอง ไม่มีเค้กแต่งงาน ไม่มีเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่เดินทักทายแขก เป็นงานเลี้ยงเล็กๆที่เน้นฉลองอย่างจริงจังมากกว่า คนของตาณมาทักทายอังคารตลอดงานแต่ก็ไม่ได้อยู่พูดคุยนานนัก ตาณดูผ่อนคลายและไม่เคร่งเครียดเท่าหลายๆวันที่ผ่านมา อังคารเองก็มีเบนจามินที่นับว่าเป็นเพื่อนสนิทอยู่ข้างๆจึงพลอยผ่อนคลายไปด้วย
แต่ทั้งตาณและอังคารก็รู้ดี หลังจากงานเลี้ยงครั้งนี้จบลง อะไรหลายๆอย่างคงจะต้องเกิดขึ้น ไม่ว่าจะในทางดีหรือไม่ดีก็ตาม
.........................................
“บ้า! บ้าสิ้นดี!”
ภาวรินทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยความโมโห เธอถึงขนาดบากหน้าไปขอโทษเขาในสิ่งที่เธอคิดว่าเธอไม่ผิด แต่ตาณกลับยังยืนยันคำเดิม
“เกิดอะไรขึ้นริน”
ชายหนุ่มหน้าตาคมคายเดินออกมาจากห้องครัวเพราะได้ยินเสียงของเธอ
“ก็นายตาณน่ะสิเขม รินอุตส่าห์ไปขอโทษแท้ๆ แต่เขากลับไม่สนใจเลย ไม่สนเลยนะเขม ทั้งที่รินไปง้อขนาดนี้ เขาก็ยังจะยกเลิกงานแต่ง บ้าที่สุด!”
เขมวรรณหน้าหมองลงเมื่อหญิงสาวเอ่ยถึงคู่หมั้นของเธอ ก่อนเปลี่ยนเป็นยิ้มเมื่อได้ยินว่าจะไม่มีการแต่งงาน ภาวรินมัวแต่โมโหจึงไม่ทันสังเกตเห็นว่าคนที่เธอกำลังพูดด้วยมีรอยยิ้มจางๆขึ้นมาบนมาหน้าด้วยความดีใจ แต่เขาก็รีบเก็บสีหน้าอย่างรวดเร็ว แม้เขาจะอยากบอกเธอเหลือเกินว่าแม้เธอจะไม่ได้แต่งกับตาณ แต่เธอก็ยังมีเขา...
“รินว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ ไม่งั้นตาณไม่บ้ามายกเลิกงานเอาตอนนี้หรอก รินจะต้องรู้ให้ได้”
“เขาอาจจะกำลังสับสนก็ได้นะริน คนกำลังจะแต่งงานมักเป็นกัน”
“ไม่มีทาง เขมก็รู้ว่ารินกับเขาจะแต่งกันเพราะต่างฝ่ายต่างได้ แล้วมันจะสับสนได้ยังไง รินยังไม่เป็นเลย”
เขมวรรณหน้าหมองลงไปอีกเมื่อได้ยินหญิงสาวพูด เขาอยากบอกเธอนักว่าอาจจะเพราะเป็นการแต่งงานเพื่อผลประโยชน์นี่ก็ได้ที่ทำให้ตาณตัดสินใจยกเลิกงานแต่งและถอนหมั้น แต่พูดไปก็คงมีแต่จะเพิ่มอารมณ์โมโหให้เธอก็เท่านั้น
“รินไปอาบน้ำให้ใจเย็นก่อนดีกว่า ค่อยๆคิดนะ”
แม้เขาจะเจ็บ แต่เพราะรัก เขาจึงพร้อมจะอยู่ข้างเธอ ...จนกว่าจะถึงวันที่เขาต้องไป
ภาวรินพยักหน้ารับและเดินเข้าห้องนอนไปเพื่ออาบน้ำอย่างที่เขมวรรณแนะนำ บางทีเธอควรทำหัวให้เย็นลงเพื่อคิดให้ถี่ถ้วนจริงๆอย่างที่อีกฝ่ายว่า
ภาวรินอาบน้ำไม่นานก็ออกมาเจอเขมวรรณที่จัดโต๊ะเรียบร้อย เธอใจเย็นลงมากแล้วแม้เมื่อนึกถึงตาณจะยังโมโหอยู่บ้าง แต่โมโหไปก็ไม่ได้อะไร เธอต้องคิดหาวิธีที่จะทำให้ตาณกลับมาแต่งงานกับเธอต่างหากถึงจะมีประโยชน์
“วันนี้มีพะแนงนะ รินบ่นอยากกินนี่”
หญิงสาวเดินไปหอมแก้มเขมวรรณเป็นการขอบคุณ เธอดีใจที่เมื่อเธอเป็นทุกข์ยังมีเขมวรรณอยู่ข้างๆ เขาเป็นคนเดียวที่เธอสามารถจะพูดด้วยได้ทุกเรื่อง
“วันนี้ผมกลับบ้านนะ”
รอยยิ้มของภาวรินหายไปจากใบหน้า
“กลับไปทำไม!”
“ผมต้องกลับไปดูแม่หน่อย แม่อาการไม่ค่อยดี”
ความจริงเขมวรรณแค่อ้างเท่านั้น เขาแอบขอโทษมารดาอยู่ในใจ เขมวรรณต้องกลับเพราะรู้ดี หากอยู่ที่นี่ เธอก็จะพูดเรื่องตาณให้เขาฟังอีก ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากจะรับรู้
“อาการหนักมากหรือเปล่าเขม”
ภาวรินถามอย่างเป็นห่วง เธอเจอแม่ของเขมวรรณไม่กี่ครั้ง แต่เมื่อได้ยินว่าอาการไม่ค่อยดีก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“ไม่หรอกครับ แต่ผมก็ยังอยากไปดู”
ยิ่งเธอแสดงความเป็นห่วงเขาก็ยิ่งรู้สึกผิดที่โกหก แต่เขาก็ไม่สามารถอยู่ฟังได้จริงๆ
เขาคงไม่อาจจะอยู่ฟัง ‘คนรัก’ พูดถึงผู้ชายอื่นได้มากกว่านี้
ใช่แล้ว เขมวรรณกับภาวรินเป็นคนรักกัน ทั้งสองคบกันมาตั้งแต่ภาวรินยังเรียนไม่จบ เขมวรรณตั้งใจว่าหลังจากเรียนจบมางานทำจะขอเธอแต่งงาน แต่เมื่อเอ่ย เธอกลับบอกง่ายๆว่าเธอมีคู่หมั้นอยู่แล้ว ภาวรินพูดหน้าตาเฉย ในขณะที่เขมวรรณรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถล่มลง
เขมวรรณพยายามตัดความสัมพันธ์กับภาวริน แต่เขารักเธอไปแล้ว รักกันมานานเกินกว่าจะสามารถตัดใจได้ง่ายๆ เพียงแค่ภาวรินมาง้อเขาไม่นาน เขมวรรณก็ยินยอมอยู่ในตำแหน่งคนรักลับๆ แม้จะมีความสุข แต่ก็เป็นความสุขบนความทุกข์ เขารู้ดีว่าสักวันภาวรินจะต้องแต่งงานกับคู่หมั้น ภาวรินบอกเขาว่าถึงแต่งงานแล้วสำหรับเธอกับเขาทุกอย่างก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่เขมวรรณรู้ว่าตนเองทำไม่ได้ เขาอาจจะเป็นชู้กับคู่หมั้นคนอื่นได้ แต่กับภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของคนอื่น เขาไม่คิดจะทำ!
ตอนที่ได้ยินภาวรินบอกว่าตาณยกเลิกงานแต่งทำให้เขมวรรณดีใจมาก แต่เขายังไม่ได้ทันได้แสดงความดีใจออกไป ภาวรินก็พูดขึ้นมาเสียก่อนว่าเธอจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น...เขาจึงได้เข้าใจในที่สุด ไม่ว่าการแต่งงานกับตาณจะมีขึ้นหรือไม่ สำหรับภาวริน เขาก็เป็นได้แค่คนรักลับๆของเธอเท่านั้น...ไม่มีการเปลี่ยนแปลง ดังนั้นเขาคงต้องตัดใจจากความสัมพันธ์ที่ไม่มีอนาคตนี้ให้จริงจังเสียที
“ผมไปก่อนนะริน”
ภาวรินพยักหน้า มองตามหลังคนรักไปแล้วถอนหายใจออกมา เธออยากให้เขมวรรณมีฐานะเช่นเดียวกับตาณเสียจริง อะไรๆคงจะง่ายกว่านี้ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
เธอรักเขมวรรณ รักเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะสามารถรักผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ไม่ใช่คนในครอบครัว แต่เขมวรรณเป็นแค่คนธรรมดา แม้เขาจะมีหน้าที่การงานมั่นคง ภาวรินแน่ใจว่าอนาคตเขมวรรณจะต้องเจริญรุ่งเรือง แต่อย่างไรเธอก็เลือกเขาไม่ได้ เพราะสำหรับตัวเธอ อนาคตที่ดีไม่เพียงพอ อดีตและปัจจุบันต้องดีอยู่แล้วด้วย! อย่างตาณ แม้จะมีประวัติไม่ค่อยดีนักเรื่องผู้ชาย แต่มันก็เป็นเรื่องที่รู้กันในวงแคบ หากเทียบกับชาติตระกูลและฐานะแล้ว การที่ตาณชอบผู้ชายมันก็แค่เรื่องเล็กๆ ปกปิดมันไว้ก็พอ
“ฉันจะต้องทำให้คุณกลับมาแต่งงานให้ได้ คอยดู”
......................................
“ร่างกายแข็งแรงดี แต่ท้องเล็กนะ”
เบนจามินตรวจร่างกายให้เพื่อนแล้วเปรยคล้ายจะเป็นห่วง
“เราก็คิดว่าเล็กไปเหมือนกัน ทุกทีไม่เล็กขนาดนี้”
อังคารเคยรับจ้างท้องมาก่อน ทำให้รู้ถึงความแตกต่าง
“อาจจะเพราะท้องธรรมชาติมั้ง อย่ากังวลเลย อังไม่มีที่ไหนผิดปกติแน่ๆ สักพักอาจจะใหญ่ขึ้นก็ได้นะ”
ความจริงแล้วเรื่องนี้คำอธิบายนั้นง่ายมาก ตอนที่อังคารรับจ้างท้องได้มีการเตรียมตัวไว้ก่อน เมื่อฝังยีนร่างกายจึงพร้อมเต็มที่ ในขณะที่ครั้งนี้ อังคารไม่ได้เตรียมตัวเท่าที่ควร ร่างกายจึงไม่สมบูรณ์เท่า แต่ก็ไม่อยู่ในข่ายจะเป็นอันตราย
“ผมว่าคงต้องบำรุงกันหน่อย”
เบนจามินหันไปพูดกับตาณที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆอังคารตลอดการตรวจ
“ไม่ผิดปกติแน่นะครับหมอ”
เบนจามินพยักหน้า
“ไม่มีแน่ๆ ผมตรวจละเอียดเลย ซ้ำสองครั้งด้วย”
“งั้นคงต้องบำรุงมากหน่อยอย่างที่หมอว่า”
ตาณหมายมั่นพลางคิดว่ามีอะไรที่น่าจะบำรุงได้บ้าง
“เยอะไปก็ไม่ดีหรอกครับ”
อังคารรีบเบรก ไม่ใช่ว่าไม่เป็นห่วงลูกในท้อง แต่เขาเคยได้ยินว่าบำรุงมากไปใช่ว่าจะดี
“ก็คงต้องแบบพอดีๆ ช่วงนี้งดออกกำลังก่อนนะอัง รอให้ร่างกายแข็งแรงกว่านี้อีกหน่อย แล้วก็อาจจะต้องงดเซ็กซ์สักพักนะครับ”
ตาณยิ้มพยักหน้ารับน้อยๆ ส่วนอังคารค้อนเพื่อนเพราะรู้ว่าเบนจามินตั้งใจพูดให้ตนเองได้อาย
“ส่วนเรื่องตรวจสุขภาพลูกจ้างคุณ ทยอยมาตรวจวันละคนแล้วกันนะครับ ผมขอรายชื่อ จะได้ระบุวันให้ ส่วนพรุ่งนี้ก็เริ่มจากคุณตาณก่อนเลยแล้วกัน”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมสั่งคนให้ วันนี้ขอตัวก่อนนะครับ”
ตาณลุกขึ้นโดยไม่ได้ชวนอังคาร ด้วยคิดว่าอังคารคงจะอยากนั่งเล่นที่นี่
“คุณตาณ”
แต่อังคารกลับเดินตามหลังเขามา ตาณชะลอฝีเท้าเพราะไม่อยากให้อังคารเดินเร็วนัก เขากลัวจะไปกระทบลูกในท้อง
“ว่าไงครับอัง”
“ผมอยากกลับไปทำงาน”
คำขอนี่ทำเอาตาณนิ่วหน้า ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากให้อังคารทำงาน แต่เขาเป็นห่วง กลัวว่าอังคารจะฝืนทำงานจนเกิดอันตราย
“หมอเบนเพิ่งบอกว่าคุณต้องดูแลตัวเองมากๆ”
อังคารก็รู้ แต่อยู่ว่างๆอังคารก็เบื่อ
“ผมจะหางานให้คุณทำแล้วกันนะ ส่วนงานที่โรงเรียน คุณจะลาออกหรือลาก็ได้ แต่ผมไม่อยากให้คุณไปทำงาน”
“ที่โรงเรียนใกล้หมอออก”
อังคารอดเถียงไม่ได้ ตาณยิ้มให้ เขารู้ว่าคนเคยทำงานแล้วต้องมานั่งๆนอนๆอยู่บ้านย่อมต้องเบื่อเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
“แต่อยู่ที่นั่นคุณต้องทำงานนะครับอัง ผมไม่เชื่อด้วยว่าคุณจะยอมลดงานตัวเองลงทั้งที่ได้ค่าจ้างเท่าเดิม”
อังคารเม้มปาก ตาณพูดถูกทีเดียว อังคารไม่มีทางจะรับเงินค่าจ้างมาโดยไม่ทำงานให้คุ้มกับเงิน
“ผมขอร้อง พักงานก่อนเถอะนะครับ ถือว่าเห็นแก่ลูก”
สุดท้ายอังคารก็จำใจต้องพยักหน้า
“เดี๋ยวผมจะลองโทรไปคุยกับทางโรงเรียนดู คุณไม่ต้องเอางานคุณมาให้ผมหรอกนะ”
ตาณยิ้ม ลูบแก้มอังคารสองสามครั้งก่อนจะอดใจไม่ไหวกดจมูกลงที่แก้มใสนั้นแทน
“ผมไปทำงานก่อนนะ”
ตาณเดินไปแล้ว ทิ้งให้อังคารยืนลูบแก้มตัวเองแบบเขินๆอยู่ข้างหลัง
“สวีทกันจริงๆ”
เบนจามินที่แอบดูอยู่นานแล้วโผล่มาแซวอย่างอดไม่ได้
“ไปเลยเบน ทำงานเลย”
อังคารหันมาสั่งเพื่อนแบบไม่จริงจังนัก
มีทั้งเพื่อน มีทั้งครอบครัว อังคารรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหลับฝัน...แต่ฝันมันก็ไม่ได้มีแต่สิ่งที่ดีๆเสมอไป
......................................
TBC
-
คุณตาณน่ารักมากจริงๆ ขอให้เจ้าตัวเล็กอยู่รอดปลอดภัยในท้องของมะม๊าอังจนกว่าถึงวันลืมตาดูโลกเลยนะคะ ^^
-
ไมีมีอะไรแน่นอน
-
สั้นมากอ่ะ ขอบอก แต่ติดตามนะคะ :mew2:
-
รินก็แปลกอยากครอบครองคนที่ไม่รักที่มีฐานะ หน้าตา
แต่คนที่รักกลับไม่ค่อยแคร์ ระวังจะถูกชุบมือเปิบ
-
น่าสงสารรินน่ะ คนแบบนี้มีของดีอยู่กับตัวแท้ๆ แต่ไม่คิดที่จะเหลียวมอง
-
คุณตาณดูแลอังดีๆนะคะะะะ
อยากให้เขมไปเจอคนใหม่
รำคาญรินน
-
ตาณน่ารักมาก :katai2-1: :m19: :m1:
-
ยัยรินน่า :beat:
-
วุ้ย อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปอะเนอะ แต่อย่างว่า ต้องมีเรื่องแน่เลยอะ
-
ไม่ดราม่า.....แน่นะ
เรื่องนี้น่ารักนะ ^^
-
ใช่ เมื่อมีสิ่งดีเกิดขึ้น สิ่งไม่ดีก็มักจะตามมาเสมอ แล้วแต่ว่าจะมากหรือน้อยเท่านั้น
หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดกับอังนะ
-
ตาณต้องคอยดูแลอังดีๆนะ :กอด1:
-
อ่านแล้วสงสารคุณเขม ชอบใครไม่ชอบมาชอบริน
ขอให้ไม่มีคนมารังแกอังด้วยเถอะ
-
สงสารคุณเขมมมมมมม
-
เพลียกะยัยรินอ่ะ ไรวะ มีเขมอยู่ทั้งคนยังมีความคิดแบบนี้อีก
เหมือนตาณตอนแรกๆเลย ชิส์ แต่ตอนนี้ตาณก็คิดได้แล้วไง
หล่อนล่ะ เมื่อไรจะคิดได้ คุณเขม หาคนใหม่เลยค่ะ หมั่นไส้นาง!!
ตาณ ยังไงก็ดูแลปกป้องอังดีๆด้วยนะ กลัวคนใจร้ายมารังแก
ขอให้เรื่องดีๆอยู่นานๆ เรื่องร้ายๆผ่านไปเร็วๆนะ ^^
-
งด อย่างว่า ???
ตาณตงขาดใจตาย
อิอิ
-
หายไป 7 วัน ต้องขอโทษด้วยค่า วันนี้จะลงให้ 2 ตอนนะคะ :katai4:
ตอนที่ 11
“ตาณคะ”
ตาณแอบลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อเข้ามาที่บริษัทแล้วเจอภาวริน ทั้งที่เขาคิดว่าคุยกับเธอรู้เรื่องไปแล้ว
“มีอะไรหรือเปล่าครับริน”
“รินอยากให้คุณทบทวนดูใหม่อีกครั้ง คิดดีๆเถอะค่ะ การยกเลิกงานแต่งของเรามีแต่เสียกับเสีย”
“ขอโทษด้วยจริงๆครับริน แต่ผมไม่คิดจะเปลี่ยนใจไม่ว่าอย่างไรก็ตาม”
ตอบโดยไม่ต้องหยุดคิดสักนิด ภาวรินกำกระเป๋าแน่นอย่างเจ็บใจ
“แม้ว่าจะต้องมีปัญหากับที่บ้านรินหรือคะ”
ตาณขมวดคิ้ว น้ำเสียงของเธอเป็นไปในทางข่มขู่
“ครับ ผมตัดสินใจไปแล้วและยินดีที่จะรับทุกปัญหาที่เกิดขึ้น”
“ดีค่ะ รินจะไปคุยกับแม่คุณ”
หญิงสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้และมองตาณอย่างท้าทาย เธอคิดว่าตาณจะมีปฏิกิริยาอะไรบ้าง แต่ก็เปล่าเลย
“เชิญครับ”
ภาวรินเชิดหน้าเดินออกไปจากห้อง หญิงสาวคิดอย่างเจ็บใจ เธอจะทำให้ตาณได้รับบทเรียน พอกันทีกับการง้องอน มาดหมายไว้ในใจว่าหลังจากนี้เขาต่างหากเล่าที่ต้องง้อเธอ
.............................
วานีเดินเข้ามาในห้องทำงานของลูกชายคนกลางด้วยอารมณ์ไม่สู้ดี เมื่อครู่นี้เองที่ภาวรินคู่หมั้นของลูกชาย...ไม่สิ เธอคงต้องเรียกอีกฝ่ายว่าอดีตคู่หมั้นของลูกชายเธอเข้าไปร้องห่มร้องไห้ว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม ด้วยอยู่ดีๆตาณก็มาขอยกเลิกงานแต่งและถอนหมั้น ซึ่งวานีไม่เคยรู้เรื่องมาก่อน จึงต้องรีบมาหาลูกชายเพื่อขอความกระจ่าง
“ตาณ”
“ครับคุณแม่”
ตาณเงยหน้าขึ้นมองมารดา เขารู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายต้องมา จึงไม่ตกใจนัก
“เรื่องหนูรินนี่มันหมายความว่ายังไง”
“คุณแม่นั่งก่อนเถอะครับ”
วานียอมนั่งแต่โดยดี เธอมองลูกชายอย่างกดดัน แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ส่งผลอะไรต่อลูกชายเธอเลย
“ผมบอกแม่ตามตรงว่าผมแต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว”
หญิงวัยกลางคนอ้าปากค้าง ก่อนจะหุบฉับเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามันเป็นกิริยาที่ไม่ค่อยเหมาะสมนัก
“กับใคร! เมื่อไหร่!”
“ไม่สำคัญหรอกครับ ผมอยากจะบอกแม่เท่านี้เพื่อยืนยันว่าการยกเลิกงานแต่งงานกับภาวรินเป็นเรื่องที่ผมเอาจริง ไม่ใช่การเล่นแง่ใดๆ”
“แกคิดว่าพูดแค่นี้แล้วเรื่องมันจะจบรึไง”
วานีเริ่มโมโห เธอไม่คิดว่าตาณจะพูดอะไรไร้ความรับผิดชอบออกมาได้แบบนี้
“ผมยินดีรับผิดชอบทุกอย่างคนเดียวครับ คุณแม่บอกทางนั้นไปได้เลยว่าตัดผมออกจากกองมรดกหรืออะไรก็ได้”
“นี่แกยอมถึงขนาดนี้...”
“ผมตัดสินใจแล้วครับ”
มารดานิ่งลงไปเมื่อได้ฟังคำว่าตัดสินใจแล้วของตาณ
“แกแต่งงานกับใคร”
“ผมจะพาไปให้ที่บ้านรู้จักเองครับ แต่ต้องหมดเรื่องภาวรินก่อน”
ตอนนี้แม้ตาณจะบอกเลิกหมั้นเธอไปแล้ว แต่คนที่รู้ก็มีเพียงไม่กี่คน การจะแนะนำอังคารกับครอบครัวจึงถือว่าไม่เหมาะสม
“แกจะให้เขาป่าวประกาศรึไงว่าโดนแกถอนหมั้น”
“ถึงอย่างไรงานแต่งงานก็ต้องยกเลิก”
“ใช้ข้ออ้างว่าเลื่อนไปก็ได้”
“แต่มันจะเป็นการเลื่อนโดยไม่มีทางเกิดขึ้นจริง และผมก็ต้องการถอนหมั้นด้วย”
วานีมองหน้าลูกชาย สบกับดวงตาที่แน่นแน่ก็รู้ว่าไม่มีทางเกลี้ยกล่อมลูกชายให้เปลี่ยนใจ
“ได้ แม่จะจัดการเรื่องนี้เอง แต่จำไว้ว่านี่เป็นสิ่งที่แกเลือกนะ”
“ครับ ผมรู้ตัวเองดี”
“คำถามสุดท้าย คนที่แกแต่งด้วยผู้หญิงหรือผู้ชาย”
ตาณมองหน้ามารดาและตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคงไม่หวั่นไหว
“ผู้ชายครับ”
วานีลุกออกจากห้องไป สิ่งที่เธอกลัวมาตลอดมันได้เกิดขึ้นแล้ว ลูกชายของเธอแต่งงานกับผู้ชายด้วยกัน! เธอตรงไปที่ห้องทำงานของสามีเพราะต้องปรึกษากับสามีให้ถี่ถ้วนเสียก่อนในเรื่องนี้ ความเสียหายที่จะเกิดขึ้น เธอรู้ว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆอย่างแน่นอน
..............................
‘งานแต่งล่ม ฝ่ายชายยืดอกยอมรับผิดเอง ขณะที่ภาวรินปิดปากเงียบ ’
หัวข้อข่าวที่ทำเอาวงการธุรกิจแทบลุกเป็นไฟ เนื่องจากการยกเลิกงานแต่งและถอนหมั้นของตาณ ทำให้ทางบ้านภาวรินซึ่งนับเป็นฝ่ายเสียหายไม่พอใจมาก สัญญาต่างๆอันไหนที่ยกเลิกได้ก็มีการยกเลิก อันไหนที่ยกเลิกไม่ได้ก็ประกาศชัดว่าจะไม่มีการต่อสัญญา แต่งานนี้ดูเหมือนทางภาวรินจะวางหมากผิดพลาด เพราะทันทีที่ประกาศตัวว่าจะไม่ญาติดีกับทางบ้านของตาณอีกต่อไป ทางด้านบ้านของตาณก็ประกาศร่วมหุ้นกับบริษัทห้างสรรพสินค้าคู่แข่งของทางนั้นทันที ส่วนตัวของตาณยังไม่ได้รับผลกระทบมาก เนื่องจากทางตระกูลต้องการรักษาชื่อเสียงเอาไว้ การแตกแยกภายในครอบครัวไม่ใช่ชื่อเสียงทีดีเท่าที่ควร แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าตาณผิด หากพวกเขาก็ยังเลือกจะรักษาชื่อเสียงและผลประโยชน์ของครอบครัวมาก่อนอย่างอื่น
คนที่เจ็บใจมากที่สุดเห็นจะหนีไม่พ้นภาวริน แม้เธอจะไม่ใช่คนตัดสินใจที่จะตัดขาดกับทางบ้านตาณ แต่สาเหตุมันก็มาจากเธอ หลายคนในตระกูลโทษว่าความสูญเสียผลประโยชน์ครั้งที่เป็นเพราะเธอ ทั้งๆที่มันไม่ใช่ความผิดของเธอสักนิดเลยแท้ๆ
“ใจเย็นๆนะริน”
เขมวรรณเอ่ยปลอบคนรักที่น้ำตาคลอด้วยความเจ็บใจยามที่อ่านข่าวเสร็จ
“เขมดูพวกนั้นทำสิ จะไม่ให้รินเจ็บใจได้ยังไง”
“แต่ทางคุณตาณเขาก็ออกมาพูดแล้วนี่ว่าการถอนหมั้นครั้งนี้ความผิดเกิดจากตัวเขาเอง ไม่ใช่เพราะริน”
ตาณให้ข่าวตั้งแต่เรื่องถอนหมั้นรู้ถึงหูสื่อว่าตนเองเป็นฝ่ายผิด หากบ้านภาวรินอยู่เฉยๆอาจจะได้รับความสงสารกว่านี้ แต่การออกมาประกาศตัดความสัมพันธ์กับบ้านตาณทำให้คนที่บ้านตาณอยู่เฉยไม่ได้ พวกเขาอาจจะยอมรับว่าตาณผิด แต่ไม่ว่าจะผิดหรือถูก ธุรกิจก็ยังต้องดำเนินต่อไป
“ออกมาพูดเอาหน้าน่ะสิ คุณไม่เห็นรึไงว่าข่าวไม่ว่าเขาทางไม่ดีเลย”
อาจจะเพราะตาณยอมรับความผิดเอาไว้คนเดียว ไม่ใช่เหตุผลอย่างเข้ากันไม่ได้ นักข่าวส่วนมากจึงไม่รู้จะเขียนใส่สีอย่างไร
เขมวรรณไม่ได้เอ่ยขัดหรือสนับสนุนความคิดของภาวรินอีก เขาไม่ใช่คนดีขนาดที่จะมองคนอื่นในแง่ดี เขาคิดอยู่เหมือนกันว่าทั้งที่ตาณเป็นฝ่ายผิด ทำไมฝั่งภาวรินกลับกลายเป็นฝ่ายเสียผลประโยชน์ มองอย่างไรก็ไม่ยุติธรรม
“รินต้องเข้าไปคุยกับที่บ้านหน่อย วันนี้คงไม่เข้ามาที่นี่อีก เขมล่ะ”
“ผมก็จะกลับบ้านเหมือนกัน”
ภาวรินพยักหน้า แม้จะแปลกใจที่พักหลังเขมวรรณไม่ค้างที่คอนโดเลยแต่เมื่ออีกฝ่ายบอกว่าเป็นห่วงแม่เธอก็ไม่ขัด
“งั้นไว้เจอกันนะคะ”
เธอจูบริมฝีปากเขาเบาๆก่อนจะลุกออกไป เขมวรรณมองตามเธอไปจนลับสายตาแล้วถอนหายใจออกมา เมื่อไหร่เขาจะตัดใจได้เสียที
...........................
“ท้องเนี่ยนะ”
วานีมองคู่แต่งงานของลูกชายราวกับเป็นตัวประหลาด สมัยนี้การที่ผู้ชายท้องได้อาจจะไม่ใช่เรื่องแปลก แต่สำหรับครอบครัวพฤกษาทิวัตถ์แล้ว ผู้ชายที่ท้องได้ก็ไม่ต่างอะไรกับมนุษย์ดัดแปลงในภาพยนตร์
“นี่แกแต่งงานเพราะไปทำเขาท้องหรือ”
อังคารนิ่วหน้า ไม่ค่อยชอบใจสิ่งที่วานีพูดเท่าไหร่ แม้มันจะจริงก็ตาม แต่อังคารก็ไม่ได้ชอบฟังนัก หากเขาก็ยังสงบปากด้วยตาณบอกก่อนหน้านี้แล้วว่าอาจจะต้องเจอกับอะไร
“ผมแต่งงานเพราะอังคือคนที่ผมอยากแต่งด้วย ไม่ใช่ภาวริน ส่วนลูกเป็นผลพลอยได้”
ตาณไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของมารดาตัวเองอยู่แล้ว เขากุมมืออังคารแน่นขึ้นอีกนิดเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่ว่าจะอย่างไรก็ยังมีเขาอยู่เคียงข้าง ตาณไม่มีทางปล่อยให้อังคารต้องเผชิญหน้ากับครอบครัวของตัวเองเพียงลำพังแน่ๆ
“แกก็รู้ว่าครอบครัวเราไม่เห็นด้วยกับการทำให้ผู้ชายท้องได้”
เป็นโตมร บิดาของตาณที่เอ่ยขึ้นมา
“โลกเปลี่ยนไปทุกวันครับคุณพ่อ เราไม่มีทางจะย่ำอยู่กับที่หรือพอใจอยู่ในครอบของตัวเองได้”
“นี่แกว่าพวกเราเป็นกบในกะลาครอบหรือนายตาณ”
วานีแหวขึ้นมา ตาณยิ้มให้มารดา ไม่กล่าวปฏิเสธเพราะเขาคิดว่าทัศนคติการไม่ยอมรับการคิดค้นทางวิทยาศาสตร์ต่างๆนี้เป็นเรื่องล้าหลังมากจริงๆ
“ผมคิดมาตั้งนานแล้วนะครับ การฝังยีนเพื่อให้ผู้ชายท้องกับการทำกิ๊ฟทำเด็กหลอดแก้วก็ไม่ต่างกันนัก เรื่องพวกนั้นมีมาตั้งแต่สมัยหลายร้อยปีก่อน บางทีบรรพบุรุษเราอาจจะเป็นเด็กหลอดแก้วก็ได้ใครจะรู้”
การพยายามเพื่อให้มีลูกหลานที่สมบูรณ์แข็งแรงเป็นหนึ่งในสัญชาตญาณของมนุษย์และสิ่งมีชีวิตทุกชนิด การพยายามคิดค้นเพื่อให้เด็กที่เกิดมาไม่เป็นโรคแพ้ตัวเองซึ่งคร่าชีวิตผู้คนไปมากมายไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดถึงขนาดต้องต่อต้าน ถ้าหากเป็นการโคลนเพื่อนำอวัยวะมาเปลี่ยนให้ร่างจริงแบบนั้นค่อยเป็นสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่
“มันเป็นเรื่องการพัฒนาทางด้านการแพทย์ ก็เหมือนกับการผ่าตัดเดี๋ยวนี้ที่ไม่ต้องเปิดบาดแผลให้ใหญ่เพราะมีเครื่องมือทันสมัยใช้นั่นแหละครับ”
“แต่ธรรมชาติสร้างผู้ชายให้เกิดมาคู่กับผู้หญิง”
บิดาของตาณเอ่ยเรียบๆ เขายอมรับว่าสิ่งที่ตาณพูดมาก็ถูก แต่ถึงอย่างไรการที่ผู้ชายรักกันมันก็ผิดธรรมชาติ
“ธรรมชาติไม่ได้บอกนี่ครับ ธรรมชาติไม่ได้บันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรเอาไว้เสียหน่อย มีแต่พวกเรานี่เองแหละครับที่คิดและกำหนดกันเอาเองว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง แล้วเราก็อ้างว่าธรรมชาติสร้างมาให้เราเป็นแบบนั้น”
“แต่ตามธรรมชาติผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิงถึงจะสามารถดำรงเผ่าพันธุ์อยู่ได้ นั่นไม่เท่ากับธรรมชาติกำหนดเอาไว้แล้วหรอกหรือ”
“แล้วถ้าที่จริงแล้วธรรมชาติไม่ได้อยากให้เราสืบพันธุ์มากนัก จึงกำหนดให้ผู้ชายบางคนคู่ได้แค่ผู้ชายด้วยกัน และให้ผู้หญิงบางคนคู่ได้แค่ผู้หญิงด้วยกันเล่าครับคุณพ่อ บางทีนี่อาจจะเป็นหนทางที่เอาไว้จำกัดจำนวนประชากรก็ได้ใครจะรู้”
“แต่ถ้าอย่างนั้นก็ไม่สมควรจะมีลูกกันได้ใช่ไหม”
“ตัวเราเองก็ต้องมีวิวัฒนาการเพื่อความอยู่รอด จะมาคอยนึกถึงแต่สิ่งที่เราเคยเป็นอย่างเดียวไม่ได้หรอกครับ”
“แกคิดว่าพูดแล้วพ่อกับแม่จะยอมรับได้เหรอเจ้าตาณ”
“คุณพ่อคุณแม่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ยังคงเป็นคุณพ่อคุณแม่ของผม ผมจึงต้องบอกให้รับรู้ ส่วนการยอมรับ ผมอยากให้ยอมรับแน่อยู่แล้ว แต่หากพวกคุณพ่อรับไม่ได้ ผมก็ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆครับ”
“ดี! งั้นแกก็รู้ไว้เถอะว่าพ่อรับไม่ได้ และแม่แกก็ด้วย ใช่ไหมคุณ”
วานีพยักหน้ารับพลางมองหน้าอังคารอย่างเหยียดหยาม
“ตั้งแต่วันนี้แกเลิกไปทำงานที่บริษัทได้เลย ต่อไปถือว่าแกไม่ใช่คนในตระกูลพฤกษาทิวัตถ์อีก ฉันไม่บังคับให้แกเปลี่ยนนามสกุล แต่ถ้าทำได้ก็อย่าบอกใครว่าเป็นลูกฉัน”
“เดี๋ยวสิครับ”
“เธอไม่มีสิทธิ์จะพูด!”
อังคารพยายามจะแย้งแต่วานีกลับหันมาตะคอกใส่เสียก่อน
“จากนี้แกจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกับทางนี้อีก แล้วแกคงรู้นะว่าต้องทำตัวอย่างไร”
“ครับ”
แม้จะรู้สึกใจหาย แต่ตาณคิดเผื่อไว้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้
“ไปกันเถอะครับอัง”
อังคารละล้าละลังแต่ตาณก็ดันเขาออกมาขึ้นรถเสียแล้ว
“จะดีหรือครับ”
มันอดคิดไม่ได้ว่าเพราะตัวเองทำให้ตาณต้องถูกที่บ้านตัดขาด ซึ่งมันคงไม่ใช่เรื่องดี
“ไม่ต้องห่วง ผมไม่ปล่อยให้คุณกับลูกอดตายหรอกน่า”
“ผมไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นเสียหน่อย”
อังคารพึมพำค้อนๆเมื่อเห็นท่าทีไม่ทุกข์ร้อนของตาณ
“ไม่ต้องคิดมากครับ เดี๋ยวลูกจะพลอยเครียดไปด้วย เอาเป็นว่าทางนี้น่าจะเป็นทางที่ดีที่สุดแล้ว โดยเฉพาะกับลูกของเรา”
อังคารเม้มปาก ตาณพูดง่ายๆว่าไม่ต้องคิดมาก แต่โดนตัดขาดกับที่บ้านนี่มันไม่ต้องคิดมากได้หรือไง ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด อังคารถอนหายใจ ตาณบอกว่าจัดการได้ เขาก็ควรเชื่อใจอีกฝ่ายสินะ
.......................
มีต่อค่ะ
-
แก้ใหม่ค่ะ ตอน 12 เดิมลบออกไปแล้วนะคะ
อันนี้เป็นตอนที่ตั้งใจจะแยกเป็นภาคพิเศษ แต่คิดไปคิดมา เอามันคลุมไปด้วยกันนี้แหละ ><
ตอนที่ 12
“สวัสดีค่ะคุณแม่”
ภาวรินยกมือไหว้ผู้สูงวัยที่อยู่ในชุดนุ่งขาวห่มขาวอย่างคนเตรียมตัวไปปฏิบัติธรรม
“สวัสดีจ๊ะหนู”
ขนิษฐายิ้มให้เพื่อนของลูกชายที่เธอเคยเจอเพียงสองสามครั้ง
“หนูมาหาเขมค่ะ”
“ตาเขมนอนที่คอนโดจ้ะ หนูลองโทรหาดูสิจ๊ะ”
ภาวรินชะงักไป เธอไปที่คอนโดแล้วไม่เจอเขาจึงได้มาหาที่นี่ ที่ไม่ได้โทรบอกเขมวรรณก่อนก็เพราะไม่คิดว่าจะมาแล้วไม่เจอ
“เขมไม่ได้กลับบ้านหรอกหรือคะ”
“กลับสิจ๊ะ”
ภาวรินโล่งใจขึ้นมา เธอนึกว่าเขมวรรณโกหกเธอเสียอีก
“กลับมาทุกวันเสาร์แหละจ้ะ มานอนค้างหนึ่งคืน ส่วนวันอื่นเขานอนที่คอนโดนะ”
คำบอกเล่าที่ไม่ตรงกับสิ่งที่เธอได้ยินจากปากเขมวรรณทำเอาหญิงสาวถึงกับนิ่งสนิท แต่ภาวรินได้รับการเลี้ยงดูให้เก็บความรู้สึกได้เป็นอย่างดี เธอจึงยิ้มรับคำและอาสาไปส่งแม่ของเขมวรรณที่วัดให้ ก่อนจะขับรถกลับคอนโดด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
เขมวรรณโกหกเธอ...ทำไม...
...............................
อังคารยังคงรู้สึกไม่ดีจากไปการไปพบครอบครัวของตาณอยู่ แม้ตาณจะบอกว่าไม่มีอะไรต้องกังวล แต่การโดนตัดออกจากครอบครัว ดูอย่างไรก็เป็นเรื่องใหญ่
“คุณทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนี้ ไม่สงสารลูกบ้างหรือครับ”
อังคารมองหน้าตาณ ไม่ได้ยิ้มให้หรือเลิกทำหน้ากลุ้ม
“เชื่อผมสิว่ามันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น”
เขานั่งคุกเข่าลงข้างหน้าและกุมมืออังคารไว้เพื่อยืนยันว่าตนเองพูดจริง
“ผมอดกังวลไม่ได้อยู่ดี”
“ผมเข้าใจ ว่ามันฟังดูเป็นเรื่องใหญ่ แต่ถ้าเทียบกับการต้องเสียคุณหรือลูก มันก็ถือว่าเล็กมาก”
“แต่ว่า...”
“ไม่ใช่ว่าผมไม่เห็นความสำคัญของครอบครัว”
ตาณปล่อยมืออังคาร เปลี่ยนมาเป็นโอบเอวอังคารไว้ให้ใบหน้าแนบกับท้องเขา สัมผัสทั้งอังคารและลูกน้อยในท้อง
“ผมจะพูดให้คุณฟัง แล้วก็ให้ลูกฟังด้วย”
ตาณว่า
“ครอบครัวสำหรับผมเป็นเรื่องที่สำคัญ เป็นสิ่งที่ผมยึดมั่นถือมั่นมาก่อนอย่างอื่นเสมอ ผมถึงได้เลือกจะแต่งงานกับภาวรินในทีแรก”
อังคารขยับตัวเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อผู้หญิงอดีตคู่หมั้นของตาณ ไม่ใช่ไม่พอใจ แต่อดรู้สึกไม่ดีไม่ได้เมื่อคิดถึงผู้หญิงคนนั้น คนที่เขาไปแย่งตาณมาจากเธอ
“เมื่อผมได้ใช้ชีวิตกับคุณ ตอนแรกผมไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร จนกระทั่งคุณจะไปจากผม ผมถึงรู้ว่าคุณเป็นครอบครัวของผมไปแล้ว ยิ่งพอผมรู้ว่ากำลังจะมีลูก ผมยิ่งเสียคุณทั้งสองคนไปไม่ได้”
ตาณคิดว่าอังคารเป็นครอบครัว ซึ่งเป็นสิ่งที่เขายึดถือมากที่สุด เขาไม่ได้เปลี่ยนสิ่งที่ยึดเลยแม้แต่น้อย แค่เพิ่มบุคคลเข้ามาบ้างก็เท่านั้น
“ที่บ้านของผม ขาดผมได้ และผมก็ขาดพวกเขาได้ เพราะพวกเราไม่ได้ใกล้ชิดกันมากนัก แต่อังกับลูก ผมขาดไม่ได้”
ทั้งพ่อแม่พี่น้องหรือตัวของตาณ ต่างก็ไม่ได้มีความมุ่งร้ายต่อกัน ทุกคนต่างทำเพื่อครอบครัว แม้มันจะมีแต่ความห่างเหิน มันก็เป็นครอบครัวอยู่ดี
“ไม่ใช่ผมไม่เสียใจหรือความรู้สึก แต่ผมเลือกที่รักษาพวกคุณไว้มากกว่า และผมเชื่อว่าถ้าผมพิสูจน์ตัวเองได้ ทางบ้านผมจะต้องยอมรับอังอย่างแน่นอน”
เพราะครอบครัวของตาณผูกพันกันด้วยผลประโยชน์ บางคนที่ไม่เข้าใจอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องหลวมๆ เป็นเรื่องที่สามารถจะทำให้คนเราฆ่าพี่ฆ่าน้องตัวเองได้ แต่สำหรับบ้านของตาณมันไม่ใช่ ไม่เคยมีการทรยศหักหลังกันในครอบครัว ไม่เคยมีใครชิงดีชิงเด่นกันจนอีกฝ่ายย่อยยับ อาจจะมีแข่งขันกันบ้าง แต่ก็เพื่อผลประโยชน์ของครัวเป็นส่วนใหญ่ ไม่ใช่ความรู้สึกส่วนตัวเสียทีเดียว มันมีสายใยที่เหนียวแน่น ถักทอขึ้นด้วยคำสั่งสอนและการปลูกฝัง คนนอกมองว่าครอบครัวตาณเลี้ยงพวกเขามาอย่างเครื่องจักร มันก็ไม่ผิดนัก แต่มันก็ใช่ว่าจะมีแต่สิ่งไม่ดี เรื่องดีๆก็ยังมีให้จดจำและพูดถึง
“ที่เขาตัดผมออกวันนี้ เพราะผมทำให้ครอบครัวเสียหาย การถอนหมั้นทำให้ครอบครัวเราเสียหลายอย่าง ยิ่งผมออกไปพูดเองว่าเป็นคนผิดมันก็ยิ่งแย่ ถึงจะแก้เกมได้ทัน แต่ก็ยังเกิดความเสียหายอยู่ดี”
ที่จริงตาณไม่อยากให้อังคารรู้เรื่องการเสียผลประโยชน์จากการถอนหมั้นนัก ด้วยไม่อยากให้อังคารโทษตัวเองอีก
“คุณบอกผมสิว่ามันมีเรื่องไหนที่ไม่ใช่เพราะผมบ้าง”
แล้วเขาก็เดาถูกเสียด้วย ตาณกอดเอวอังคารไว้ ลูบหลังอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
“ไม่ครับ มันจะเป็นความผิดคุณได้ยังไง ผมต่างหากที่ไม่เคยบอกคุณ”
อังคารส่ายหน้า
“แต่ผมเป็นคนปล่อยให้ท้อง”
“ซึ่งผมดีใจมากที่คุณท้อง อัง...ลูกคือสิ่งที่ดีที่สุด รองลงมาจากการได้มีคุณอยู่ข้างๆผม”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ครับ เชื่อผมนะ วันหนึ่งพวกเขาจะต้องยอมรับพวกเรา ผมอยากให้คุณกับลูกเป็นกำลังใจให้ผมนะอัง”
ดังนั้นอังคารไม่ควรมาเศร้าซึมอ่อนแอ ตาณอยากจะบอกอย่างนั้นใช่ไหม
“อยู่ข้างๆผมนะอัง”
อังคารกอดอีกฝ่ายเอาไว้ ตาณยอมเสียทุกอย่างเพื่อเขาขนาดนี้ แล้วเขาจะมามัวแต่คิดโทษตัวเองได้อย่างไร
“ครับ ผมจะอยู่ข้างๆคุณ”
.........................
แม้จะพยายามปิดข่าวแค่ไหน แต่เรื่องที่อังคารท้องก็ยังมีคนไปสืบรู้มาจนได้ แน่นอนว่าผู้สนับสนุนหลักของการขุดคุ้ยย่อมเป็นทางบ้านของภาวริน
“มีข่าวเยอะขนาดนี้ เอาไงดีครับ”
อังคารถามพลางถอนหายใจ โชคดีที่ข่าวมีเพียงชื่อของตน ไม่ได้มีรูปภาพลงด้วย ไม่อย่างนั้น ตัวอังคารคงไม่กล้าไปไหนมาไหนเพราะอับอายเป็นแน่
“ผมจะจัดการเอง”
ตาณเองก็พอจะรู้ว่าต้นตอของข่าวคงจะมาจากบ้านของภาวริน ทางนั้นเสียทั้งหน้าทั้งผลประโยชน์ หากมีหนทางได้แก้แค้นหรือเอาคืนพวกเขาก็ไม่มีลังเลแน่อยู่แล้ว ตาณรู้ว่าตนเองผิดในเรื่องทั้งหมด แต่การลากเอาอังคารและลูกในท้องของอังคารเข้ามาเกี่ยวด้วยทำให้ตาณปล่อยเอาไว้ไม่ได้
เมื่อเช้านี้พอข่าวลง แม่ของตาณก็ติดต่อมาทันที การตัดตาณของจากบ้านเป็นเรื่องภายใน คนข้างนอกไม่รับรู้ พวกเขารู้เพียงว่าตาณออกจากบริษัทเพราะจะไปตั้งต้นทำงานของตนเองเท่านั้น เมื่อมีข่าวออกมา มันก็ยังกระทบต่อชื่อเสียงของตระกูล บ้านของตาณจึงต้องถามไถ่วิธีการจัดการของตาณด้วย แต่ตาณก็บอกไปแล้วเช่นเดียวกันว่าเขาจะจัดการให้เร็วที่สุด
“แน่นอนค่ะ ตาณเป็นคนดี เมื่ออีกฝ่ายท้อง เขาก็ต้องยอมรับอยู่แล้ว”
เสียงภาวรินแว่วมาจากโทรทัศน์
“คุณตาณได้บอกให้ฟังบ้างหรือเปล่าคะ”
“เขาก็ไม่ได้พูดทั้งหมดนะคะ รินก็เข้าใจตาณแหละค่ะ คงจะเครียดน่าดูที่ต้องรับผิดชอบเด็กในท้อง”
“แบบนี้ถ้าเด็กคลอดออกมาแล้วก็มีโอกาสสูงที่จะมีการหย่าเกิดขึ้นสินะคะ”
“เอ่อ...อันนี้รินขอไม่ตอบนะคะ”
ภาวรินทำสีหน้าลำบากใจได้อย่างแนบเนียน
“แล้วถ้าหย่าจะมีโอการีเทรินรักกันไหมคะ”
“คือมันเป็นเรื่องของอนาคตนะคะ รินคงให้คำตอบยังไม่ได้”
“แล้วลูกอาจจะอยู่กับคุณตาณ คุณภาวรินคิดว่าไงคะ”
“เรื่องลูกไม่เป็นปัญหาหรอกค่ะ”
“แปลว่าปัญหาอยู่ที่ตัวคุณอังคารใช่ไหมคะ”
“...”
ตาณหยิบรีโมทขึ้นมาปิดโทรทัศน์ทันทีเพราะทนฟังต่อไม่ได้
“คุณคงไม่ได้คิดไปตามข่าวนะอัง”
อังคารส่ายหน้า เขาไม่ได้งี่เง่าถึงขนาดไม่รู้ว่าภาวรินพูดในสิ่งไม่มีทางจะเป็นความจริง ตาณถึงขนาดยอมออกจากบ้านมาเพื่อเขาและลูก หากเขายังนึกระแวงอีกฝ่าย เขาก็คงใจร้ายเต็มที
“อังไม่ต้องห่วงนะ ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดแน่นอน”
............................................
ตาณจงใจไปงานเลี้ยงแห่งหนึ่งเพื่อล่อให้นักข่าวตามมา และมันก็ได้ผล ทันทีที่เขาเข้าไปถึงงาน นักข่าวก็ถาโถมเข้ามาจ่อไมค์ใส่เขา แสงแฟลชวูบวาบจนหากเป็นคนที่ไม่ชิน คงได้ตาพล่ากันบ้าง เป็นโชคดีที่ตาณเจอสถานการณ์นี้บ่อยๆ
“คุณตาณว่าอย่างไรเรื่องข่าวคะ”
“ข่าว?”
ตาณย้อมถามด้วยหมาดนิ่งๆ และเพราะเขาทำท่านิ่งเรียบนี่เองที่ทำให้พวกนักข่าวไม่กล้าเข้าใกล้เขาจนอยู่ในระยะประชิด
“ข่าวเรื่องคุณอังคาร ที่ว่าคุณแต่งกับคุณอังคารเพราะเด็กในท้องไงครับ”
ตาณเลิกคิ้ว ทำท่าคล้ายแปลกใจกับเรื่องที่ได้ยิน
“คงมีการเข้าใจผิดนะครับ ผมคิดจะแต่งงานกับอังก่อนต่างหากครับ”
“แปลว่าการถอนหมั้นไม่เกี่ยวกับเด็กใช่ไหมคะ”
ตาณยิ้ม นึกดีใจที่อีกฝ่ายมุ่งประเด็นไปที่ลูกมากกว่าตัวอังคาร คำถามจึงค่อนข้างตอบง่าย เพราะเขาจะไม่ต้องโกหก
“เรื่องการถอนหมั้นเกิดขึ้นก่อนผมคิดจะแต่งงานกับอังอีกทีครับ”
“หมายความว่าคุณตาณถอนหมั้นก่อนที่จะคิดแต่งงานกับคุณอังคารอย่างนั้นหรือคะ”
“ใช่ครับ ผมขออังแต่งงานหลังจากที่ขอถอนหมั้นรินเรียบร้อยแล้ว”
ไม่ว่าฝ่ายภาวรินจะยอมรับมันหรือไม่ แต่ตาณก็ถือว่าเขาได้ตัดสินใจแล้ว และก็บอกเธอแล้ว
“แต่เป็นการแต่งงานที่เร็วมากเลยนะครับ เร็วกว่ากำหนดเก่าของคุณกับคุณภาวรินเสียอีก”
“เรื่องการแต่งงาน ผมยอมรับครับว่ากำหนดเดิมของผมไม่เร็วขนาดนี้ การที่อังท้อง ทำให้ผมเลื่อนการแต่งงานขึ้นมาเร็วขึ้นครับ แต่ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว ก็จะต้องมีแน่ๆ ผมเลยคิดว่า แต่งเลยก็ดีเหมือนกัน”
ตาณพูดด้วยรอยยิ้มเสริมให้นักข่าวรู้ว่า การแต่งงานนี้ทำให้เขามีความสุขจริงๆ
“มีกระแสข่าวว่าคุณตาณแต่งงานเพียงเพราะเห็นแก่ลูก”
“เรื่องนี้ไม่จริงครับ ผมรักอัง”
ความเงียบเข้าครอบคลุมไปทั่วบริเวณ คำที่ตาณเอ่ยออกมาทำให้พวกนักข่าวมองตาค้าง ถึงขั้นนึกคำถามต่อไปม่ออก ตาณไม่เคยพูดว่ารักภาวรินเลยสักครั้ง การออกข่าวยังออกทำนองว่าพวกเขาเป็นคู่รักที่คบกันด้วยความเข้าใจ หลายๆคนชื่นชมในจุดนั้น แต่ก็มีไม่น้อยที่กังขาว่าทั้งสองได้รักกันบ้างหรือไม่ แต่กับอังคาร ตาณกลับพูดอย่างเต็มปากว่ารัก
“สะ แสดงว่าจะไม่มีการหย่า”
“ไม่มีครับ ผมไม่มีทางหย่า และไม่มีทางยอมให้อังหย่าจากผมด้วย”
นักข่าวบางคนหลุดยิ้มออกมาเมื่อได้ยินถ้อยคำที่คล้ายจะเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆของตาณซึ่งไม่ได้มีให้เห็นบ่อยนัก
“แหม ผมอยากเห็นแล้วสิครับ เมื่อไหร่จะพามาเปิดตัวครับเนี่ย”
“ตอนนี้เขากำลังแพ้ท้องมากและต้องระวังค่อนข้างมากเพราะอังท้องธรรมชาติครับ”
ตาณยิ้มกว้างอย่างไม่ปิดบังว่าเขาภาคภูมิใจที่อังคารท้อง และเป็นท้องตามธรรมชาติ
“ผมเลยไม่ค่อยยอมให้เขาออกไปไหนเท่าไหร่ ถ้าอังแข็งแรงขึ้นเมื่อไหร่ผมจะพามาให้ทุกท่านได้เจอแน่นอนครับ”
“หลงน่าดูนะคะเนี่ย”
นักข่าวแซวอย่างอารมณ์ดี ตาณไม่ตอบอะไร เขาแค่ยิ้มรับ
“แล้วที่บ้านไม่ว่าอะไรหรือคะ เรื่องที่คุณอังเป็นผู้ชาย”
เป็นที่รู้กันดีว่าตระกูลของตาณไม่นิยมเรื่องผิดธรรมชาติ คำถามนี้แน่นอนว่าตาณก็คิดไว้แล้วว่าจะต้องเจอ
“ที่บ้านก็คงไม่ค่อยชอบใจนักหรอกครับ แต่ทุกคนเคารพการตัดสินใจของผมเลยไม่มีใครว่าอะไร”
ไม่มีใครว่า ที่บ้านก็แค่ไล่เขาออกจากตระกูลเท่านั้นเอง
“ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ”
ตาณขอตัวออกมาเพราะไม่อยากให้นักข่าวถามเจาะประเด็นเรื่องอังคารเพิ่มขึ้นอีก
ตาณไม่อายเลยที่จะบอกคนทั้งโลกว่าอังคารเป็นคนรัก แต่เขาจะต้องพยายามปกป้องอังคารให้ถึงที่สุด การให้สัมภาษณ์ของตาณครั้งนี้คลุมเครือเรื่องระยะเวลา เขาไม่ได้ลงลึกหรือเจาะจงเพราะไม่อยากให้ใครมาว่าๆอังคารแย่งเขามาจากภาวริน หรือมาว่าๆอังคารรู้ทั้งรู้ว่าเขาหมั้นอยู่ก็ยังจะคบกับเขา
และคำพูดของตาณ นักข่าวก็ตีความกันไปในทิศทางที่ตาณต้องการจริงๆ ข่าวเกือบทุกฉบับไม่เขียนเลยว่าอังคารเป็นมือที่สาม และเมื่อตาณยืนยันว่าไม่มีทางหย่า คนที่โดนวิพากษ์วิจารณ์มากที่สุด ย่อมไม่พ้นภาวริน....
......................
TBC
จะมาลงต่อให้ในอีกสองสามวันนะคะ ขอห่อหนังสือส่งให้ก่อนค่า
ขอบคุณค่ะ
-
เอาตำแหน่งสุดยอดพระเอกไปเลยตาณ
เราเป็นอังนี่รักตายเลย ^^
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป...
-
ตาณทำได้ดีมาก ปลื้ม
-
ตาณเด็ดมากค่ะ >\\\<
-
ตาลหนักแน่นมาก เลิฟฟฟฟ
-
หายไปหลายวันพอกลับมานี่....อือหือออออ :-[
ตาณพูดได้ใจมว๊ากกกกกก o13 o13
ตอนต่อไปอย่าให้รอนานนะจ๊ะ :mew1:
-
อ๊ายยยยยยยยย พี่ตาณเด็ดมากเลยค่าาาาา
มาต่อบ่อยๆนะคะ
-
:กอด1: ตาณพยายามทำทุกอย่างเพื่ออังคารจริงๆ
-
ตาณเจ๋งเวอร์
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า
-
ตาณ สุ โค่ยยยยยยย!!!! :mew1:
อยากอ่านตอนแม่อังท้องป่องแล้วอ่ :katai2-1:
-
ชอบเหตุผลของตาณมากๆ รักตายเลย
-
พ่อพระเอก o13
-
ตาณไหงดีงี้ ดีมากๆ
ไม่โง่แถมยังฉลาด
สุดท้ายรินคงไม่เหลืออะไร
เขมหนีออกมาเล้ยยยยยย ทิ้งนางซะะ
-
อิอิ ตาณทำดีมาก เย้เย้
-
ตาณนายสุดยอดมาก เป็นหัวหน้าครอบครัวต้องหนักแน่นดีมาก
อย่างนี้สิไม่ผิดหวังจริงๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เท่าที่อ่านมาทุกเรื่อง พระเอกเรื่องนี้ดีที่สุดแล้ว
เข้มแข็ง หล่อ รวย ฉลาด อบอุ่น มีความคิดมีเหตุผล เพอร์เฟ็คอ่ะ ชอบ
-
o13
-
ฟิน เหมือนฉากสารภาพรักในที่สาธารณะ อิอิ :o8:
-
ภาวริน เดินเกมผิดแล้วยังเดินผิดอีกรอบ เฮ้อออ จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีล่ะเนี่ย
-
สนุกมากๆๆๆๆ โอ้ยยย อังน่ารักแบบผู้ใหญ่ๆอ่ะ มีเหตุผลเสมอ เชียร์
-
นี่แหละหัวหน้าครอบครัว คุณตาณของอัง o13
-
สมน้ำหน้ายัยริน
จะยุให้คู่รักทะเลาะกันก็ยุไม่ได้ จะเอาดีใส่ตัวก็ดันไม่ได้อีก น่าสมเพชเนอะ โฮ๊ะๆ
อ่านในบล็อกของพี่จิ๊บแล้วก็มาอ่านที่นี่อีกรอบ
เค้ารอเขมกับเบนอยู่นะ สู้ๆ
-
:katai1:
-
ตอนที่13
ภาวรินขว้างนิตยสารในมือทิ้งด้วยความโมโห เธอไม่คิดเลยว่าตาณจะหลงอังคารถึงขนาดนี้ ภาวรินให้สัมภาษณ์โดยใช้ตัวเองเป็นหลักยึด เธอคิดมาตลอดว่าตาณคิดอะไรคล้ายๆเธอ ดังนั้นเมื่อรู้ว่าอังคารท้องเธอจึงคิดว่าตาณแต่งงานก็เพราะเด็กแน่นอน และเมื่อเด็กเกิด ตาณคงจะรีบหย่า เพราะอังคารไม่สามารถสร้างผลประโยชน์อะไรให้ตาณได้ ภาวรินคิดโดยใช้ความรู้สึกของตัวเอง ว่าถ้าหากเป็นเธอ เธอคงจะทำอย่างนั้น
แต่ตาณก็หักหน้าเธออีกครั้ง!
“ริน เป็นอะไร”
เธอตวัดสายตามองคนถาม เธอเคยคิดว่ามีผู้ชายคนนี้อยู่เคียงข้าง แต่เขมวรรณเองก็โกหกเธอ ไม่มีใครอยู่ข้างเธออย่างแท้จริงสักคน คล้ายว่าเธออยู่คนเดียวบนโลกนี้
“ไม่มีอะไร วันนี้เขมไม่กลับบ้านหรือ”
เขมวรรณหลบสายตาภาวริน ทำเป็นเดินไปเก็บนิตยสารที่ถูกปาทิ้งขึ้นมา
“ไปสิ”
ภาวรินแค่นเสียในคอ เธอยังไม่ถามเขมวรรณเพราะเธอยังไม่พร้อมจะแตกหัก ตอนนี้ภาวรินแทบจะไม่เหลือใคร แม้จะรู้ว่าเขมวรรณเป็นคนหลอกลวง มันก็ยังดีกว่าที่เธอจะต้องอยู่คนเดียว เธอมัวแต่นึกสมเพชตัวเองจึงไม่ได้มองเขมวรรณที่สีหน้าหม่นลงเมื่อเห็นข่าวที่ทำให้เธอไม่พอใจ...ข่าวของคู่หมั้นที่ภาวรินยังต้องการกลับคืนมา คนที่มีค่าและคู่ควรในความคิดเธอ
“ผมไปก่อนนะ”
เขมวรรณวางนิตยสารลงแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถ ไม่มีจูบล่ำลา ไม่มีการหอมแก้มอย่างหยอกล้อ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มให้กัน ต่างฝ่ายต่างจมอยู่กับตัวเอง
ความสัมพันธ์ที่เห็นแก่ตัว ไม่ชัดเจน ไม่มีอนาคต และต้องหลบๆซ่อนๆ มันขมขื่นแต่ทั้งสองก็ยังอยากจะยื้อไว้ หากมันคงต้องจบลงในไม่ช้านี้ พวกเขาต่างก็รู้ดี...
.........................................
เขมวรรณไม่ได้ไปหาใครที่ไหน เขาไม่ได้มีใครอื่น เขารักภาวรินจริงๆ ภาวรินเป็นเพียงคนรักคนเดียวของเขา ใช่ว่าเขาไม่มีทางเลือก แต่เขาเลือกภาวรินแล้วต่างหาก
“เฮ้อ”
เขาทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา คอนโดแห่งนี้เขมวรรณซื้อได้ในราคาถูกเพราะเขาเป็นวิศวกรก่อสร้างตึกนี้ ห้องยังไม่ค่อยมีอะไรเพราะเจ้าของไม่มีอารมณ์จะแต่งมัน ของในห้องเป็นของที่คอนโดแถมมาให้แทบทั้งนั้น เขมวรรณไม่ได้คิดจะซื้อคอนโดในทีแรก เขาอยู่คอนโดของภาวรินจนเหมือนเป็นบ้านหลังที่สอง แต่เมื่อห้องนี้หลุดจองเจ้าของก็ถามเผื่อเขาหรือคนที่เขารู้จักจะสนใจ ส่วนลดเกินกว่าครึ่งทำให้เขมวรรณตัดสินใจซื้อไว้ คิดแค่ว่าบางทีอาจจะได้ปล่อยเช่าเป็นรายได้เพิ่ม แต่แล้วมันกลับมาเป็นที่พักพิงยามเขาไร้ซึ่งหนทางจะไป
เขมวรรณไม่กล้ากลับบ้านเพราะกลัวมารดาสังเกตเห็นความผิดปกติ เขาปกปิดเรื่องภาวรินมาตลอด และก็ไม่อยากให้มารดารู้ ด้วยมันคงทำให้ท่านผิดหวังมากที่ลูกชายคนเดียวเลือกทางนี้ เลือกที่จะเป็นคนรักหลบซ่อน เลือกที่คบกับคนที่เขาหมั้นอยู่แล้ว
“ทำไมเราถึงเป็นคนอย่างนี้ไปได้นะ”
เขาด่าตัวเอง มารดาของเขาคงเสียใจมากหากรู้เรื่อง ด้วยเธอพร่ำสอนเขาไม่ให้ประพฤติผิดอยู่เสมอ
“ศีลข้อสามนี่รับง่ายที่สุดรู้ไหมเขม”
ขนิษฐาสอนลูกชายซ้ำๆและเขมวรรณก็ท่องมันในใจเสมอ หากแต่เมื่อมีความรัก มันก็บังตาเสียจนเขาลืมนึกถึงความดีงามหรือความถูกต้องใดๆไป ยิ่งนานก็ยิ่งหลวมตัวมากขึ้นๆ
“ผมต้องตัดใจจริงๆใช่ไหมครับแม่”
...................................
“หัวเราะอยู่ได้น่าเบน”
อังคารตำหนิเพื่อนที่ดูโทรทัศน์ไปหัวเราะไป ทั้งที่เขาไม่เห็นว่าที่ดูอยู่มันจะน่าขำตรงไหน
“อังไม่ตลกหรือ”
อังคารค้อนเพื่อน พลางหยิบรีโมทมากดปิดโทรทัศน์
“มีอะไรตลก”
“ตลกที่ยายนั่นหน้าแตกละเอียดยิบ”
“เขาน่าสงสารออก”
อังคารไม่ใช่คนใจดีหรือเป็นคนดี เขาแค่รู้สึกผิดต่อภาวรินที่ตาณถอนหมั้นแล้วมาแต่งงานกับเขาก็เท่านั้น มันทำให้อังคารรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่าสงสาร
“โอ๊ยอัง ลองนึกดูนะถ้าคนที่เจอสถานการณ์นี้เป็นเราไม่ใช่อัง เราว่าป่านนี้อังลุยไปแล้ว”
อังคารยิ้มน้อยๆเมื่อนึกภาพตาม เบนจามินพูดถูกทีเดียว หากคนที่เจอสถานการณ์นี้เป็นเบนจามิน โดนผู้หญิงคนหนึ่งให้สัมภาษณ์ไปในทางที่แย่แบบนี้ อังคารคงไม่นิ่งเฉยแน่ คนแรกที่เขาจะเข้าไปเอาเรื่องคงเป็นตาณ จากนั้นภาวรินก็คงหนีไม่พ้นต้องเจอ
“เราไปแย่งเขามา”
“ก็เลยเจียมตัว เราพูดจนปากจะฉีกก็ยังจะคิดว่าตัวเองเป็นคนแย่งนะอัง”
“เราก็แย่งมาจริงๆ”
เบนจามินถอนหายใจ เอาเถอะ หากมองในมุมทั่วไปก็คงแย่งมาจริงๆแหละมั้ง
“แล้วคุณตาณบอกไหมว่าจะพาอังไปออกสื่อเมื่อไหร่”
อังคารส่ายหน้า
“ไม่ได้บอกหรอก เราไม่อยากด้วย”
เบนจามินไม่ห่วงอังคารเรื่องรับมือกับนักข่าวเพราะเจ้าตัวสามารถรับมือกับลูกค้าได้ร้อยแปด หากกับนักข่าวแค่นั้นไม่สามารถก็ไม่รู้จะว่าอย่างไร
“สักวันอังก็ต้องออกไป ไม่สามารถหลบซ่อนได้หรอก”
“เรารู้...แต่ถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากเจอ”
อังคารไม่กลัวพวกนักข่าว เขาแค่อยากใช้ชีวิตแบบเงียบๆก็เท่านั้น แต่เมื่อคนที่แต่งงานด้วยคือตาณ เขาคงไม่สามารถจะอยู่เงียบๆอย่างที่หวังได้
“ว่าแต่เบนเถอะ มาอยู่ที่นี่ไม่เบื่อหรือ”
เบนจามินยักไหล่
“เอาอะไรมาเบื่อ งานมันก็คล้ายๆเดิม อาจจะได้เวลาว่างเพิ่มขึ้นหน่อย แต่ไม่ทันได้เบื่อหรอก เชื่อเถอะ”
“แต่เราเบื่อมาก”
เบนจามินหัวเราะ
“อาทิตย์หน้ากรีนก็จะเอางานมาส่งให้แล้วไม่ใช่หรือ ไม่ต้องกลัวเบื่อขนาดนั้นหรอก”
เบนจามินพูดถึงการที่อังคารโทรไปตกลงกับทางโรงเรียนว่าขอรับงานเฉพาะที่ติดต่อผ่านกันทางโทรศัพท์ โดยเมื่อลูกค้าตัดสินใจไปที่โรงเรียนก็จะโอนให้คนอื่นดูแลต่อ
“แต่บอกไว้ก่อนเลยนะ อย่าโหมทำงานเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเสียลูกไปอย่าหาว่าเราไม่เตือน”
เบนจามินไม่ได้ขู่อังคารรู้ เขาถอนหายใจอย่างเสียดายนิดๆ ในทีแรกอังคารกะจะลุยงานเต็มที่ แต่เมื่อโดนดักคอถึงขั้นนี้แล้ว แถมยังเป็นเรื่องความปลอดภัยของลูกในท้อง เขาคงมีแต่ต้องทำตาม
“แล้วเรื่องผู้ช่วยนี่เอายังไง”
“เราว่าไม่ต้องดีกว่า ถึงยังไงเวลาที่ต้องคลอดก็ต้องไปที่โรงเรียนอยู่แล้ว เราคนเดียวแค่คอยตรวจสุขภาพแค่นี้ก็เหลือเฟือ”
“แล้วถ้าเกิดเรื่องอื่นละ”
เหตุผลที่ตาณอยากจะยกโรงพยาบาลมาไว้ในบ้านตัวเองนอกจากเรื่องของอังคารแล้วยังเพราะเขาต้องการให้มีไว้เผื่อฉุกเฉินด้วย
“อืม ถ้าเกิดเรื่องจริงๆคงยุ่งหน่อย แต่จ้างคนเพิ่มเราว่าออกจะเปลืองนะ”
อังคารหัวเราะกับนิสัยงกเงินของเพื่อน เบนจามินงกทุกอย่าง ยกเว้นการใช้เงินไปกับของกิน
“ตามหลักก็ควรจะมีหมออีกคนน่ะนะ แล้วก็ควรจะมีพยาบาลสักสองหรือสามคน...แต่ถ้าจะเอาทั้งหมดนั้นจริงๆเราว่าก็เปิดคลินิกเลยดีกว่า”
“เรื่องพยาบาล เห็นว่าคุณตาณจะให้ต้นอ้อไปเรียนเบื้องต้นมาช่วยนะ”
“อืมๆดีๆ เราว่าจะให้ดี ให้ทุกคนได้เรียนเบื้องต้นก็ดีนะ จะได้สามารถเข้ามาช่วยได้ทุกคนเผื่อฉุกเฉิน”
เบนจามินว่าเพราะหากไม่มีใครสำรองไว้ แล้วคนที่เจ็บกลายเป็นต้นอ้อเองขึ้นมา คงแย่กันไปหมด
“ตกลงจ้างเพิ่มอีกคนเดียวก็พอสินะ”
“อืม จ้างแบบถาวรเลย ไม่ใช่ทำสัญญาแบบเราดีกว่า ถูกกว่าด้วย ที่จริงถ้ามีงบจ้างเท่าที่จ้างเรา ไปจ้างคนเก่งๆมาเลยก็ดีนะ แบบคนที่ถึงจะไม่มีผู้ช่วยก็ดูแลสถานการณ์ได้”
”อืม เดี๋ยวเราจะคุยกับคุณตาณอีกที”
แล้วสองเพื่อนซี้ก็คุยกับเรื่อยเปื่อยฆ่าเวลา รอเวลาที่ตาณจะกลับมา
...................
สองอาทิตย์ผ่านไปอย่างเงียบสงบ ข่าวเรื่องตาณซาไปตามกาลเวลาและแทนที่ด้วยข่าวอื่นที่น่าสนใจมากกว่า อย่างการออกเดทครั้งใหม่ของภาวริน กับนักธุรกิจข้ามชาติที่แก่กว่าเธอถึงสิบกว่าปี
ตาณถอนหายใจแผ่วๆ การที่ภาวรินมองหาคนอื่นได้แล้วอาจจะเป็นสัญญาณที่ดีว่าบ้านของภาวรินคงเลิกจองล้างจองผลาญตาณและครอบครัวแล้ว เขาไม่รู้หรอกว่าเขาประเมินความแค้นของผู้หญิงคนนี้ต่ำไป
ภาวรินวางกระเป๋าถือลงบนโต๊ะ คอนโดเงียบเหงาเพราะเขมวรรณกลับไปก่อนที่เธอจะเข้ามา เขาเข้ามาทำอาหารเอาไว้ให้ ภาวรินที่กินข้าวมาจากข้างนอกพร้อมคู่ควงคนใหม่มองแล้วทิ้งไว้อย่างนั้นโดยไม่สนใจมัน เธอโมโหเขมวรรณแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร ภาวรินรินน้ำใส่แก้วแล้วถือมันมาในห้องนอน เธอทิ้งตัวลงบนเตียง มืออีกข้างเปิดนิตยสารที่ถือติดเข้ามาด้วยเปิดอ่านเรื่องข่าวธุรกิจอย่างเคย
กรอบเล็กๆเกี่ยวกับการเปิดตัวผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพจากธรรมชาติแท้ๆคงไม่ทำให้เธอสะดุดใจนัก หากมันไม่ใช่การเปิดตัวแบรนใหม่โดยมีเจ้าของคือตาณ เธอไล่อ่านจนสะดุดกับงานเลี้ยงซึ่งจะจัดอาทิตย์หน้า ในนั้นเขียนไว้ว่างานนี้ตาณอาจจะเปิดตัวคนรักด้วย
“บ้าที่สุด”
ภาวรินปาหนังสือไปกระทบกับฝาผนังอย่างแรง ความขุ่นมัวในใจเพิ่มมากขึ้นทุกที
“มันจะต้องไม่เกิดขึ้น”
เหมือนกับที่ภาวรินไม่ได้จัดงานแต่งงาน ตาณก็ไม่ควรจะได้เปิดตัวคนรักกับสื่อเช่นเดียวกัน
ภาวรินมองขึ้นไปบนเพดาน ในสมองก็ครุ่นคิดวุ่นวาย เธอจะไม่ยอมให้หนทางของตาณและอังคารโรยด้วยกลีบกุหลาบ เขมวรรณก็ด้วย เธอจะไม่ปล่อยให้เขาจากไปได้ง่ายๆแน่นอน ทุกคนที่หักหลังเธอ จะต้องได้รับการตอบแทนอย่างสาสม
.............................
TBC
-
ผู้หญิงคนนี้เป็นดาวร้ายอย่างไม่ต้องบรรจงเสริมแต่งอะไรเลย :เฮ้อ:
มีความสุขนักก็ทำไปเถอะ ซักวันคงจะอกแตกตายเพราะความมุ่งร้ายของตัวเอง :katai2-1:
-
ภาวรินเป็นบ้าไร
ฮึยย มันน่ารำคาญจริงๆผญคนนี้
-
อยากให้ภาวรินคิดได้อ่ะ แบบว่าถ้าไม่จมอยู่กับความเคียดแค้นเกินไป ทุกอย่างก็น่าจะจบลงด้วยดี
ออกจะลงตัวขนาดนี้ คิดได้ซะทีเถอะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
เมื่อไรจะคิดได้
-
ภาวรินเหมือนนางร้ายในละครไทยขึ้นทุกที สมเพชและทุเรศ
คนแต่งอย่าให้ภาวรินมาวุ่นวายเยอะนักเลยยยยยยย แค่เรื่องตาณกับอังยังไม่หวานเลย เฮ้อๆ
-
โอ๊ยย ชะนีตัวนี้นี่ เยอะไปแล้วนะ
เข้าวัดทำบุญไป จิตใจจะได้สงบๆ
-
ทำไม ผญ ต้องขี้อิจฉา นะ
-
สั้นจังงง
อังสู้ๆน้าาาา
-
นางโรคจิตหรอ สงสารเขมจัง
-
แรงแค้นของผู้หญิงช่างน่ากลัว ทั้งที่ตัวเองควรจะเปลี่ยนความคิดแท้ๆกลับจะดึงคนอื่นมาตกต่ำด้วย
ความจริงรินไม่ได้ร้ายเพราะตัวเองเลยนะคะแต่เพราะการเลี้ยงดูจริงๆ น่าสงสารแต่ก็น่าหมั่นไส้ :hao3:
สงสารเขมมากค่ะ เขมน่าจะเจอคนที่ดีกว่านี้ เอาใจช่วยต่อไป
คู่ตาณกับอังนี่ต้องบอหว่าเพอร์เฟคในส่วนที่ขาดหาย อาจจะเพราะได้ความจริงจังกับความมีเหตุผลมาเติมเต็ม
ดีใจที่ตาณไม่ใช่พระเอกหนังไทยที่หาได้ตามท้องตลาดค่ะ อังก็ไม่หูเบา ถึงความคิดจะไม่ตรงกันแต่ปรับความเข้าใจใช้เวลาหน่อยก็ไม่น่าจะนานเกินไปเนอะ
รอตอนต่อไปค่ะ สนุกโดนใจมากๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ :L1:
-
เขมวรรณเกิดมาอาภัพ หรือแกไม่ยอมไปเองวะ อยากสงสารนะแต่ก็ไม่ :ruready
-
ไม่ชอบภาวริน เอานางไปเก็บทีเถอะค่ะ :serius2:
-
หล่อนที่เยอะเนอะ เด๋วยุให้เขมหาผช.มาดามใจซะหรอก
-
อย่าให้มีอะไรกับอังและก้อลูกเลย
-
ทำร้ายคนอื่นไม่พอยังขุดหลุมฝังตัวเองด้วย สมองคิดได้แค่นี้หรอยัยภาวริน
-
ตอนที่ 14
เขมวรรณมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างแปลกใจที่วันนี้ ภาวรินอยู่ห้อง หลังจากที่เธอเริ่มต้นออกเดทกับนักธุรกิจคนนั้น พวกเขาก็แทบจะไม่ได้เจอกันเลย
“รินมีเรื่องจะคุยด้วย”
ใบหน้าราบเรียบของภาวรินเป็นสัญญาณว่าเรื่องที่จะพูดคงไม่ใช่เรื่องดีนัก เขมวรรณนั่งลงบนโซฟาใกล้ๆ ไม่ได้เข้าไปแนบชิดคลอเคลียอย่างทุกที ภาวรินคิดถึงภาพเก่าๆอย่างฝืนๆ เธอรัก เขมวรรณ แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายโกหกก็ยังรักอยู่ แต่ยิ่งรักมากก็ยิ่งเจ็บมากและแค้นมากขึ้นไปด้วย
“เขมไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านใช่ไหม”
เขมวรรณสีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด ภาวรินต้องรู้ในสักวัน และเขมวรรณตัดสินใจแล้วว่า วันใดที่เธอรู้ จะเป็นวันที่เขาจะตัดใจให้เด็ดขาด
“เขมโกหกริน”
“ผมขอโทษ”
เขมวรรณไม่แก้ตัว คำขอโทษของเขาออกมาจากใจ เขาขอโทษที่พูดโกหก ไม่มีคำใดๆนอกจากนี้ ภาวรินกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ
“ทำแบบนี้ทำไม เขมโกหกรินทำไม”
คนโดนถามเบือนหน้าหนีจากดวงหน้าคนที่รัก ดวงตาเอ่อคลอหยาดน้ำทำเอาเขาใจอ่อน แต่เมื่อมองไปเห็นช่อดอกไม้บนโต๊ะที่ภาวรินคงได้รับมาจากคู่ควงคนใหม่ เขาก็เรียกความใจแข็งกลับคืนมาได้
“ผมคิดว่า เราคงต้องหยุดแล้วริน รินเองก็ไม่ได้คิดจะจริงจังกับผม”
“แต่เราคุยกันแล้ว และมันเป็นอย่างนี้มานานแล้ว เขมจะมารับไม่ได้อะไรตอนนี้”
“ในตอนแรก ผมคิดจะแยกจากคุณเพราะคุณจะแต่งงานกับคุณตาณ”
เขมวรรณอาจจะมีความสัมพันธ์กับคู่หมั้นคนอื่นได้เพราะเขาและเธอรักกัน แต่หากภาวรินแต่งงานไป ทุกอย่างมันก็ต้องหยุด
“มันก็แค่การแต่งงานเพื่อธุรกิจ”
“แต่ถึงอย่างไรมันก็คือการแต่งงาน...ผมรู้สึกผิดมากพอแล้วที่ลักลอบคบกับคู่หมั้นคนอื่น จะให้ผมทนคบกับเมียคนอื่น ผมทำไม่ได้หรอกริน”
“จะมาเป็นคนดีอะไรตอนนี้เขม”
คำพูดของภาวรินกระแทกเข้ากลางใจ นั่นสิ เขาเป็นคนชั่วมาตั้งนานแล้ว เพิ่งจะมาคิดได้เอาตอนนี้ ไม่รู้ว่ามันสายไปแล้วไหม
ภาวรินไม่เข้าใจสักนิด เขมวรรณคบกับเธอมานาน รู้เรื่องที่เธอหมั้นมาตลอด พวกเขาคุยเรื่องนี้กันมาตั้งแต่ตอนที่เขมวรรณเพิ่ง รู้เรื่อง ผ่านมาหลายปี อยู่ๆก็มาบอกว่ารับไม่ได้ ภาวรินคิดอย่างอื่นไม่ออกนอกจากเขมวรรณคงไปแอบมีคนอื่นแล้วใช้เรื่องการแต่งงานมาเป็นข้ออ้างตีจากเธอ
“แล้วอีกอย่างตอนนี้รินก็ไม่ได้จะแต่งงานแล้วด้วย เขมอย่ามาอ้างเลย”
“แต่รินก็ไม่เลือกผมอยู่ดีใช่ไหม”
ทั้งที่ไม่ได้หมั้นแล้ว ภาวรินก็ไม่เลือกเขา เธอมองหาคนอื่นที่เธอคิดว่าเหมาะกับเธอมากกว่า สำหรับภาวริน เขมวรรณเหมาะจะเป็นแค่คู่รัก แต่ไม่เหมาะเป็นคู่ชีวิต
“มันเป็นเรื่องของธุรกิจ”
คนสองคนคุยกันเหมือนพูดกันคนละภาษา ภาวรินใช้บรรทัดฐานของตนเองเป็นที่ตั้ง เธอไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อยที่มี เขมวรรณทั้งที่หมั้นกับตาณ เธอรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาเมื่อเธอรักเขมวรรณก็คบกัน
ส่วนตาณ เธอไม่ได้รัก แต่เขาและครอบครัวเหมาะที่เธอจะเกี่ยวดองด้วย ภาวรินแยกเรื่องหน้าที่ ผลประโยชน์ และความรักออกจากกัน ในบ้านของเธอไม่ได้สอนเรื่องศีลธรรมความดีงาม อย่างเคร่งครัดเพราะบางข้อก็เป็นอุปสรรค์ในการทำธุรกิจ
ซึ่งต่างจากเขมวรรณ เขมวรรณโตมาโดยมีแม่ที่ค่อนข้างจะเคร่งครัดในศีลในธรรม การที่เขายอมทำผิดก็เพราะรัก ตอนนี้เขาก็ยังรัก แต่เมื่อมันมองไม่เห็นทางไป ทุกอย่างมันย่ำอยู่กับที่และมีแต่จะก้าวถอยหลัง เขมวรรณก็เลือกที่จะเปลี่ยนเส้นทางเดินดีกว่า แม้ว่ามันจะเป็นการทำร้ายจิตใจของตัวเองและคนที่เขารัก เขาก็ต้องยอมทำ
“ผมรักริน จนถึงตอนนี้ก็ยังรัก แต่เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ ผมทนอยู่อย่างนี้ไม่ได้อีกแล้ว”
เขาไม่ได้ต้องการให้ภาวรินป่าวประกาศว่าคบกับเขา เขมวรรณต้องการแค่เป็นคนๆเดียวในชีวิตเธอ เขาไม่อยากให้เธอมีใครอื่นไม่ว่าเธอจะรักหรือไม่ แล้วก็ไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นชู้
“ผมจะไปเก็บของ”
เขมวรรณลุกขึ้นโดยไม่มีความลังเล ภาวรินมองแผ่นหลังของผู้ชายที่เธอรักแล้วเม้มริมฝีปากแน่น
“คุณมันเห็นแก่ตัว”
เขมวรรณหยุดเท้าพร้อมพยักหน้ายอมรับ เขาเห็นแก่ตัวจริงๆนั่นแหละในเรื่องของความรัก หากไม่เห็นแก่ตัวเขาคงไม่ทนคบภาวรินทั้งที่รู้ว่าเธอมีคู่หมั้นอยู่แล้วมาได้ตั้งนานสองนานหรอก
“ทั้งที่รินคิดว่าเขมจะอยู่ข้างริน แต่มันก็ไม่ใช่”
“ถ้าคุณจะให้ผมอยู่ข้างคุณ แล้วข้างคุณจะมีแค่เพียงผมคนเดียว ไม่ใช่ลักลอบอยู่ข้างๆอย่างทุกวันนี้ ผมก็พร้อมจะอยู่”
“แต่มันเป็นไปไม่ได้!”
ภาวรินตะเบ็งเสียงทั้งน้ำตา
“เอาเถอะ”
เธอว่าพลางดึงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาตนเอง เธอคิดมาตั้งแต่รู้ว่าเขมวรรณโกหกแล้วว่ามันต้องจบไม่สวย
“คุณจะไปรินไม่ว่า แต่ยังไงรินอยากให้คุณช่วยรินสักอย่างก่อนได้ไหมคะ”
ภาวรินลุกขึ้นยืน เธอเดินมากอดเขมวรรณเอาไว้จากทางด้านหลัง
“ที่บ้านของรินกำลังคิดจะทำร้ายคนของตาณ”
เขมวรรณกลั้นลมหายใจ สัมผัสที่คุ้นชินอ่อนหวานมันทำให้เขาอ่อนลง กลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างหญิงสาวและร่างกายนุ่มนิ่ม เขาอยากหันกลับไปกอดเธอเหลือเกิน แต่ก็ต้องพยายามหักห้ามใจ
“พวกเขาจะทำร้ายคนของคุณตาณ?”
เขาพยายามทำให้ตัวเองหันไปสนใจเรื่องที่กำลังพูด ไม่ใช่ร่างกายที่แนบชิด
“ใช่ค่ะ พวกเขาคิดจะทำร้ายเด็กในท้องด้วย นี่แหละที่ทำให้รินทนไม่ไหว”
“แล้วผมจะช่วยได้ยังไง”
จะให้เขาไปบอกตาณก็คงไม่น่าเชื่อถือพอ สู้เธอไปบอกเองไม่ดีกว่าหรือ
“รินพยายามติดต่อตาณแล้วนะคะ แต่เขาไม่รับสายรินเลย จะฝากบอกคนของเขาไว้ก็ไม่รู้ว่าใครจะไว้ใจได้บ้าง เขมเข้าใจรินไหม อีกฝั่งหนึ่งคือที่บ้านของรินนะ ถ้ามีข่าวออกไป ที่บ้านรินก็คงแย่”
“ผมเข้าใจ”
เขาคิดว่าภาวรินไม่อยากทำร้ายครอบครัว แต่ก็ไม่อยากให้ครอบครัวทำร้ายใครเช่นกัน เขมวรรณมองภาวรินในแง่ดี ซึ่งมันเป็นเพราะเขายังรักเธอ แม้ตั้งใจจะเลิกรา...แต่ก็ด้วยเหตุผลอื่นไม่ใช่ หมดรัก หากได้ทำอะไรให้ภาวรินสบายใจก่อนจะต้องเลิกรากัน เขมวรรณก็ไม่เกี่ยงงอน เพื่อที่จะได้เป็นการจากกันด้วยดี
“แล้วจะให้ผมช่วยยังไง”
ภาวรินลอบยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะปั้นเสียงไม่ให้เริงร่า มากนัก
“เขมช่วยพาเมียของตาณเขาหลบไปก่อนได้ไหม”
“พาหลบไป?”
“ใช่ รินรู้จักที่ๆปลอดภัยนะ”
เขมวรรณไม่เข้าใจ เขาพาหลบไปแล้วมันจะปลอดภัยตรงไหนกัน ถ้าคนของที่บ้านภาวรินตามไป อย่างไรก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี
“เขมไม่ต้องห่วง รินจัดการข่าวไปแล้ว ที่บ้านของรินเชื่อว่าช่วงนี้อีกฝ่ายจะไม่ออกจากบ้านเด็ดขาดเพราะร่างกายไม่แข็งแรง แต่ที่จริงยังมีคนเห็นเขาออกมาจากบ้าน”
ภาวรินไปสืบข่าวมาเรียบร้อย อันที่จริงเธอไม่จำเป็นต้องใช้เขมวรรณ จะเป็นใครที่ไหนก็ได้ แต่เพราะเขมวรรณเองก็ทำให้เธอแค้นใจ เขาจึงเป็นตัวเลือกที่เหมาะ
“แล้วเขาอยู่แต่ในบ้านไม่ปลอดภัยกว่าหรือริน”
ภาวรินรีบส่ายหน้า ก่อนจะพยายามคิดหาเหตุผลมาหักล้างอย่างไม่ให้น่าสงสัย
“เขมดูฟุตบอลบ่อยๆก็น่าจะเห็น ทีมที่เลือกจะตั้งรับ มักจะพลาดและก็แพ้ไปในที่สุด ในกรณีนี้ก็เหมือนกัน”
ภาวรินพยายามสื่อให้เขมวรรณเห็นว่าการเอาแต่เก็บตัวในบ้านไม่ใช่วิธีการรับมือที่เหมาะสม
คนที่คิดจะทำร้ายไม่เลือกวิธีการจริงๆ ภาวรินในตอนนี้มองไม่เห็นอะไรอีกนอกจากต้องการให้ทางนั้นเจ็บบ้าง แม้แต่คนรักเธอยังใช้เป็นเครื่องมือได้
“ก็จริง แล้วผมต้องทำยังไง”
ภาวรินอธิบายให้เขมวรรณฟังสั้นๆ ก่อนจะส่งรูปให้เขมวรรรรับไปดูเพื่อไม่ให้ผิดคน
“เขมต้องช่วยรินนะ รินไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นจริงๆ ระหว่างนี้รินจะพยายามเกลี้ยกล่อมคนที่บ้าน ไม่นานเรื่องจะต้องจบลงด้วยดีแน่ๆ”
คนคิดไม่ดีสำทับ เขมวรรณแม้จะยังสงสัยแต่เขาก็นึกถึง ความปลอดภัยของเด็กในท้องมาก่อนจึงยอมทำตามอย่างง่ายดาย
...............................................
“ดีจริงที่เป็นป่าน ถ้าเป็นคนอื่นพี่คงวางใจไม่ได้มาก”
เบนจามินเอ่ยกับรุ่นน้องที่สนิทกับพอสมควรเพราะตอนที่สายป่านมาฝึกงานเป็นหมอ ตัวเบนจามินเป็นพี่เลี้ยงให้อีกฝ่ายด้วยตัวเอง
“ก็พอรู้ว่าพี่เบนมาทำงานที่นี่ผมถึงได้ยอมมาไงครับ”
สายป่านว่ายิ้มๆ คนตัวเล็กๆพูดจาน่ารักๆจนเบนจามิน อดไม่ได้เข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงด้วยความหมั่นเขี้ยว
“พี่เบน ผมไม่ใช่เด็กนะ”
เบนจามินหัวเราะก่อนจะยอมปล่อยเมื่อคิดเรื่องดีๆได้
“ไหนๆป่านก็มา วันนี้พี่ลาครึ่งวันดีกว่า ไม่ได้ออกไปกินข้าวข้างนอกนานแล้ว”
เจ้าตัวนึกถึงเนื้อย่างบนเตาร้อนๆขึ้นมาทันทีเมื่อพูดจบ
“ป่านก็เฝ้าที่นี่ให้พี่ละกัน มีอะไรด่วนก็โทรเรียกได้ตลอด ไปละ”
เจ้าตัวเดินไปทางบ้านของตาณกับอังคารเพื่อบอกกล่าวกับเพื่อนก่อนจะออกไป หากไม่ติดว่าอังคารอยู่ในช่วงต้องดูแลอย่างดีเบนจามินก็อยากจะชวนเพื่อไปด้วยอยู่หรอก หลังจากบอกเพื่อนแล้วเจ้าตัวก็ออกจากบ้านมาโดยมีคนขับรถของที่บ้านตาณมาส่งให้
“ไม่ต้องรอผมนะ ผมกลับเองได้”
“ครับ”
เบนจามินยิ้ม เอ่ยขอบคุณคนขับรถอีกครั้ง แวบหนึ่งเขารู้สึกเหมือนถูกจ้องจึงมองไปรอบๆเพื่อหาคนที่มองตน แต่เมื่อไม่มีใครน่าสงสัย เบนจามินจึงคิดว่าตนเองคิดมาก เขาเดินเข้าห้างไป อย่างอารมณ์ดี ในใจก็ท่องแต่คำว่าเนื้อย่างๆไปตลอดทาง
TBC
-
นังคุณริน สมควรแล้วที่เธอจะไม่เหลือใคร แต่อังกับลูกจะเป็นยังไงเนี่ย :katai1:
-
ภาวรินเกินเยียวยาแล้วใช่มั้ย
หวังว่าเขมวรรณจะฉุกใจทันนะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า
-
ขอให้นังรินเจ็บปวดๆๆ ทวีคูณ
จะได้สำนึก
-
เกลียดนังชะนีรินจริงๆ ไม่รู้สึกสำนึกบ้างเลยรึไง
เขมก็น่าจะเอ๊ะใจบ้าง เเค่ชะยีกอดนิดกอดหน่อย เขว้เลยรึไง
-
นังรินนนนนนนนนนนนนนน
สงสารเขมอ่ะ อะไรจะรักขนาดนั้นพ่อคุณ
ตาณดูแลอังดีๆนะ
-
รินต้องมีแผนทำให้อังแท้งแน่เลยอะ ขอให้เขมรู้ตัวทีเถอะ
-
ชั้นเกลียดอินังริน
-
อีนังนี้ขนาดคนที่รักมันยังหลอกใช้เขา สงสารเขมว่ะ
-
อ่านจบเล่มแล้ว แต่ก็ยังมาตามอ่านในนี้ด้วย มันให้อารมณ์ร่วมดีเวลาอ่านความคิดเห็นของคนอื่นๆ^^
-
อีริน ดีออกจริงๆ เลวระยำต่ำช้า ขอให้ความคิดชั่วของแกที่จะทำ
กับน้องอังมีคนมาขัดขวาง ขอให้แกทำไม่สำเร็จ อีนางร้ายละครไทย คิดอย่างอื่นไม่เป็นเรอะ สมองงงงงง
-
นังริน :beat:
-
ยังไม่เลิกอีก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หวังส่าเขมจะคิดได้ทัน
ขอให้อีังปลอดภัยนะ
-
โอ๊ยย Eนังภาวรินนี่มันเกินเยี่ยวยาแล้วจริงๆว่ะ
คิดว่าจะกลับใจได้ในซักวัน แต่มันคงไม่มีวันนั้นซินะ
ตบแมร่งงงงงงงงง !!!
-
พ่อเขมมมม ลืมตาตื่นเถอะนะ!!!
ผู้หญิงแบบรินมันเกินเยียวยาแล้ว มาหานี่เถอะ.... ไม่ใช่สิ :hao7:
อังคงไมีเป็นอะไรนะ งืมมม ลุ้นค่ะ
-
รอดูจุดจบของนางร้ายอย่างเดียวเลยเนี่ยะ
-
หื้ออ นี่คุณเธอจะไม่หยุดสินะ :m16:
แต่ถ้าผิดพลาดขึ้นมาอีกจะหัวเราะให้ดังๆเลย o18
รอนะฮะ :')
-
:fire:
-
นางก็ยังไม่สำนึกก็อย่างว่าที่บ้านไม่สอนถึงจริยธรรม
คุณธรรมในจิตใจเลยต่ำ ใครๆถึงไม่รักนาง
ด่างก็เหมือนกับใกล้เกลือกินด่างแหล่ะ
ไม่เห็นค่าของเขมคนที่รักหมดใจ เชียร์ให้เขมเจอชายใหม่ๆดูแลดีๆๆ
-
งะ แย่แย้ววววววววว o22 o22 o22
ตาณนายอยู่ไหนนนนนนนน :serius2:
กลับมาดูแลอังด่วนนนนนนนนนนนนนน :m31: :m31:
ดูเหมือนคุณเธอจะกู้ไม่กลับแล้วซินะ :m16: :m16:
รอตอนต่อไป ขอให้อังปลอดภัยด้วยเตอะ :call: :call:
-
ตอนที่ 15
เขมวรรณมองตามคนที่เดินเข้าห้างอย่างค่อนข้างแปลกใจ
รอบๆตัวอีกฝ่ายไม่มีคนติดตามเลย ทั้งที่เป็นถึงคนของตาณแท้ๆ
“หรือว่าจะไม่ใช่”
เขาก้มมองรูปภาพในมือแล้วก็ส่ายหน้า ถึงรูปจะไม่ชัดนักแต่ก็ไม่ถึงกับจะทำให้จำผิดคน ที่สำคัญเขาเห็นอีกฝ่ายออกมาจากบ้านของตาณด้วย
“ลองตามดูอีกนิดดีกว่า”
เขมวรรณตามเบนจามินเข้าไปในร้านอาหาร มองอีกฝ่ายสั่งอาหารเสียเต็มโต๊ะหากกลับกินนั่นนิดนี่หน่อยเพียงไม่กี่คำก็อิ่ม
“น่าจะใช่”
ที่ใช้เงินฟุ่มเฟือยก็น่าจะเพราะมีตาณคอยซับพอร์ต ที่กินอาหารอย่างละนิดละหน่อยก็คงเพราะแพ้ท้องถึงได้มีพฤติกรรม การกินแปลกๆ เขมวรรณหาเหตุผลให้การกระทำของคนตรงหน้าโดยไม่รู้เลยว่า เบนจามินก็แค่ชอบกินเท่านั้นเอง
เมื่อเบนจามินไปจ่ายเงิน เขมวรรณก็ลุกตามอย่างไม่ลังเล เบนจามินเดินดูของไปเรื่อย เขมวรรณก็เดินตามเรื่อยๆ เขาคอยหาโอกาสจะเข้าไปพูดคุยและมองรอบๆด้วยความระแวงว่าคนของที่บ้านภาวรินอาจจะอยู่แถวๆนี้ แต่ก็ไม่มีใครน่าสงสัย
เบนจามินเดินเล่นจนพอใจ เจ้าตัวคิดจะกลับบ้านแล้วจึงเดินไปทางหน้าห้างเพื่อจะเรียกรถกลับ ตอนนี้เองที่เขมวรรณเรียกชื่อออกมา
“คุณอังคาร”
เบนจามินหันตามเสียงเรียกเพราะชื่อคุ้นหู ก่อนจะผงะถอยหนีผู้ชายที่ตนไม่รู้จักซึ่งเดินเข้ามาประชิด ทางเขมวรรณ เมื่อเรียกด้วยชื่อแล้วอีกฝ่ายหันมาเขาก็เลยค่อนข้างแน่ใจว่าไม่ผิดคน
“คุณอย่าเสียงดังนะ มีคนไม่ดีตามคุณอยู่ มากับผมก่อน”
แม้จะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่เบนจามินก็เดินตามแรงดึงไปง่ายๆ ด้วยเหตุผลเดียว พอได้เห็นหน้าผู้ชายที่กำลังดึงแขนเขาให้เดินตามอยู่ มันดันโดนใจเบนจามินเข้าอย่างจังเลยน่ะสิ
“มีคนคิดจะทำร้ายคุณ”
เขมวรรณย้ำเมื่อเห็นเบนจามินทำหน้าเหมือนยังไม่ค่อยเข้าใจอะไร เขาพาเบนจามินขึ้นรถก่อนจะเล่าความเป็นมา
“ผมได้รับการไหว้วานมาอีกทีให้ช่วยดูแลคุณ ไม่นานหรอก แต่คุณต้องไปกับผมก่อน”
เบนจามินพยักหน้าทั้งที่ยังไม่เข้าใจเรื่องนัก
“ผมโทรศัพท์ได้ไหม”
ถามหยั่งเชิงเพราะหากเขมวรรณเป็นคนร้ายคงไม่ยอมให้เขาใช้โทรศัพท์ เบนจามินได้แต่ด่าตัวเองในใจที่ใจง่ายตามมาเพียงเพราะอีกฝ่ายหน้าตาถูกใจตน
“ได้สิ”
เขมวรรณออกรถสายตาก็มองซ้ายขวาอย่างระแวง คนได้รับอนุญาตให้ใช้โทรศัพท์แปลกใจนิดหน่อยแต่ก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ
“ไปที่ไหน ไปนานไหมครับ”
เบนจามินถามระหว่างรอสาย
“ผมบอกไม่ได้ว่าไปที่ไหน เพราะกลัวคุณเป็นอันตราย ส่วนเรื่องไปนานเท่าไหร่นี่ ก็คงจนกว่าจะแน่ใจว่าคุณจะปลอดภัย”
เบนจามินพยักหน้า พอดีกับที่อังคารรับโทรศัพท์พอดีจึงบอกไปว่ามีธุระนิดหน่อย อาจจะยังไม่ได้กลับบ้านหลายวัน อังคารก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่บอกให้เพื่อนดูแลตัวเองเพราะคิดว่าเบนจามินคง อยากไปเที่ยวเล่นบ้างหลังจากที่ต้องติดอยู่ที่บ้านกับตนมาหลายวัน
“คุณตาณว่าไงบ้าง”
เบนจามินทำหน้างงๆที่อีกฝ่ายคิดว่าเขาโทรหาตาณ
“ก็ไม่ว่าไง”
“เขาไม่ห่วงคุณบ้างหรือ”
น้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ เขานึกว่าตาณรักคนตรงหน้ามาก เสียอีก แต่นอกจากจะไม่ให้คนคอยตามคุ้มครองอย่างที่ควรแล้ว ยังเหมือนไม่สนใจอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ
“เขาเนี่ยนะจะห่วงผม”
เขมวรรณเงียบไป มองเบนจามินด้วยความเห็นใจชั่ววินาที คิดเองเออเองว่าเรื่องระหว่างอังคารและตาณอาจจะไม่ได้ดีอย่างที่เขาคิด ทั้งสองอาจจะแต่งงานกันเพราะลูกจริงๆ เพียงแต่ด้วยชื่อเสียงจึงไม่สามารถประกาศความจริงได้ คิดอย่างนั้นเขาจึงไม่จี้ถามอีกเพราะกลัวกระทบความรู้สึกคนท้อง
“เอาเถอะ ถ้าง่วงก็นอนได้เลยนะคุณ”
เบนจามินไม่นอน แต่มองไปข้างทางและใช้ความคิดไปด้วย เบนจามินเดินตามเขมวรรณมาง่ายๆเพราะหน้าตาอีกฝ่ายถูกใจอย่างที่ว่า แม้จะดูคนไม่เก่งเท่าอังคารแต่ด้วยความที่เป็นหมอจึงได้เจอคนมากทำให้พอจะมองคนออกอยู่บ้าง แววตาและท่าทางของอีกฝ่ายติดป้าย ‘คนดี’ ทำให้เขาไม่ได้กังวลนักว่าตนเองจะเป็นอันตรายจากคนที่กำลังขับรถอยู่ตอนนี้ แต่ก็ยังสงสัยว่าจะมีใครมาคิดร้ายกับตนเองอย่างที่อีกฝ่ายว่าไปทำไม เขาไม่ใช่บุคคลสำคัญเสียหน่อย
“หรือจะเป็นการจีบแนวใหม่”
พึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วก็ลอบมองเขมวรรณไปด้วย
“ท่าจะไม่ใช่แฮะ”
เห็นอีกฝ่ายมองกระจกหลังอย่างระแวงแล้วก็ค่อนข้างแน่ใจว่าคนที่กำลังขับรถคิดว่ามีคนปองร้ายเขาอยู่จริงๆ มองไปมองมาเบนจามินก็เพลินจนเผลอหลับไปในที่สุด
......................................................
“คุณ ถึงแล้วครับ”
เขมวรรณเรียกเบนจามินพร้อมเปิดประตูรอให้อีกฝ่ายออกมาจากรถ
“ทะเล!”
เบนจามินงัวเงียเพียงครู่เดียวก็ผุดลุกขึ้นและลงมาจากรถด้วยความตื่นเต้น
“คุณ ระวัง!”
เพราะรีบไปหน่อยทำให้การทรงตัวตอนยืนไม่ดี เบนจามิน คงล้มไปแล้วหากเขมวรรณไม่ประคองเอาไว้ได้ทัน
“ระวังหน่อยสิคุณ ไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงลูกในท้องบ้าง”
“ลูก?”
เบนจามินทวนงงๆแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายประคองเดินแต่โดยดี
“ไม่เข้าใจจริงๆว่าคุณตาณคิดยังไง ถึงเขาไม่รักไม่ห่วงคุณ แต่ลูกในท้องคุณก็ลูกเขา คุณไม่ระวังตัวแบบนี้เขายังกล้าปล่อยคุณอยู่คนเดียวอีก”
เบนจามินฟังแล้วมีแต่ความงงและงง อะไรคือลูก อะไรคือคุณตาณ คนที่เกี่ยวข้องกับตาณและกำลังจะมีลูกคืออังคารต่างหากไม่ใช่เขา...ใช่แล้ว! อังคาร!
ตอนที่เจอเขมวรรณเขาก็ได้ยินเสียงเรียกชื่ออังคาร ซึ่งก็คงเป็นเขมวรรณเองแน่ๆที่เรียก!
คิดไปคิดมาก็ยิ่งแน่ใจ เขาไม่ใช่บุคคลสำคัญย่อมไม่มีใครมาคิดร้าย แต่อังคารไม่ใช่! เขมวรรณคิดว่าเขาคืออังคาร! คนที่มีคนปองร้ายไม่ใช่เขา แต่เป็นอังคารต่างหาก
พอเข้าใจเรื่องเบนจามินก็เริ่มอยู่ไม่สุข ด้วยรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนจับใจ
“ขอโทรศัพท์ได้ไหม”
“เดี๋ยวเข้าไปที่ห้องพักก่อนเถอะครับ”
ที่จริงภาวรินกำชับเขมวรรณว่าอย่าให้อังคารติดต่อกับใครแม้แต่ตาณเพื่อความปลอดภัยอย่างที่สุด แต่เขมวรรณไม่เห็นด้วย หากไม่ให้อังคารติดต่อไปตาณต้องเป็นห่วงมากและอาจจะเกิดการเข้าใจผิดว่าเขาคิดร้ายต่ออังคารได้ เขมวรรณไม่ได้กลัวตัวเองเดือดร้อน แต่กลัวว่าหากมีการเข้าใจผิดเกิดขึ้น ภาวรินเองก็จะถูกเข้าใจผิดไปด้วย
TBC :hao7:
-
เอาละซิทีนี้ โอ๊ย :ling1: :ling1:
ไม่รู้จะขำยังไงแล้วเนี๊ย
เขมก็ดีแสนดีหมอเบนก็นะ :hao3: :hao3:
อืม ชักจะจิ้นคู้นี้แล้วซิ :hao6: :hao6:
สงสัยสวรรณ์เห็นใจเขมเลยส่งหมอเบนมาดามใจซินะ :mc4: :mc4:
จะได้หลุดพ้นจากยัยปีศาจนั้นซะที :heaven :heaven
ตาณรีบๆจัดการยันนี้ด่วนเลยนะ :z6: :z6:
ก่อนที่หนูองจะเป็นไรไป :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ดีใจที่มาต่อแล้ว ไม่คิดว่าจะมีการผิดฝาผิดตัวแบบนี้น่ะ แต่อย่า.นี้ก็ดีแล้วเบนคงจะได้คู่ก็คราวนี้แหละ ส่วนเขมก็หลุดพ้นจากยายรินเสียที
-
คือเบนจะมีคู่ก็คราวนี้ป่ะ :z1:
-
หุหุ เขมเปลี่ยนใจมารักหมอเหอะ เชียร์
หมอเบนนี่ก็ใจง่ายนะยะ อิอิ ชอบ รออ่านอยู่นะ เป็นกำลังใจให้ :L2:
-
:ling2: นังรินนนน :z6:
เอางี้เลย จับคู่เขม-เบนโล้ดด จัดไปค่ะ :mc4:
อิอิ อกแตกตายแน่หล่อนคราวนี้ :z2: มีคนรักดีๆไม่ว่า ยังจะทิ้งจะขว้างให้เสียหาย แบบนี้ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา รู้ว่าสำคัญเมื่อตอนกำลังจะเสียมันไป :hao7:
จัดโล้ด :mew1:
-
ได้คู่ใหม่แน่เลย เขม กะ เบน อิอิ
:impress2: :impress2:
-
อย่าให้อังคารเป็นอารัยนะ อย่าให้อิภารินหลอกเอาได้ ชั้นเป็นห่วงลูกในท้องของอังคาร
-
อ่านตอนนี้ละฮาคู่นี้มากเลยยยย
คนนึงเข้าใจผิด อีกคนถูกใจหน้าตา
555
-
เขม น่ารักน่าเอ็นดูจัง~~~
-
เลิกรักอิ๊บร้านั้น มารักกับหมอดีกว่า สนับสนุนให้ชายได้ชายอย่างเป็นทางการ
-
ใโนไปไกลนะคะ จับผิดตัวแล้วคุณ!!!!!!!!!!!!!!! :z3: :z3:
-
การเป็นคนดี ที่ดีขนาดนี้ เขมไม่เหมาะกับภาวรินจริงๆ นั่นหล่ะ
-
อ้าว.. เป็นงั้นไป 5555++
จะมีคู่ใหม่เกิดขึ้นในวงการรึเปล่าเนี่ย อิอิ ^^
-
ยัยรินแผนสูงอีกละ
ไหนๆก็จับมาผิดเขมก็มาปลูกรักกะเบนนะ555
โอ้ยยยยขอให้อังปลอดภัย
กำลังท้องกำลังไส้ ;_;
-
เบนเอ๋อ น่ารักดี
ใจง่ายนะเรา55
-
สงสัยมี คุ่ใหม่อีกล่ะ
-
เชียร์หมอเบนกับเขม
คนดีต้องได้คู่กะคนดี
-
เบนจัดการ เอาให้อยู่ :katai4: ถ้าหน้าตาของเขมจะถูกใจ ก็จับเค้าเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ :hao7:
-
เบนกับอังรูปร่างคล้ายกันเหรอ เขมถึงเข้าใจผิด
เป็นคู่ที่ดูจะน่ารัก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า
-
ภาวรินเป็นผู้หญิงเห็นแก่ตัวอ่ะ :angry2:
-
ตอน 14 นี่กลัวดราม่า แต่พออ่านตอนนี้จบแล้ว .....ขอขำ ได้ไหมคะ 55555 โอ้ย แต่ดีแล้ว ดีแล้ว
-
:seng2ped: :seng2ped:เงิบแดกค่ะคุณผู้เขียน..เจอบทละครสั้นเข้าไป...อารมณ์แบบไม่จบตอน...ไม่ต่อเนื่องเนื้อหาโดนตัดฉับเนื้อเรื่องขาดตอนไม่สมบูรณ์...โดยรวมเเล้วพร้อตเรื่องน่าติดตาม.แต่อยากให้ปรับปรุงเรื่องเนื้อหาอยากให้จบในตอนหากว่าคุณเห้นว่าเเค่ไม่กี่บรรทัดเรียกว่าจบตอนเดล้วตัดฉับเำื่แเรียกเรตติ้งเหมือนในละคร.เราขอบอกว่า "มันไม่น่าติดตามเลย"เพราะเนื้อหามันขาดหายอย่างละครพักโฆษณาห้านาทีก้อต่อเนื่องแต่บทของคุณตัดฉับเเล้วพักเรื่องไป7-10วันหรือมากกว่านั้น(เข้าใจนะว่าไม่มีสต้อกเรื่องต้องใจเย็นๆในหารรอคอยอ่าน)แต่หายไปนานขนาดนั้นดรื่องราวในตอนก้อน่าจะยาวกว่านี้หน่อยเรื่องจะได้ไม่ขาดตอนคนอ่านจะได้ไม่รุ้สึกว่าคนเขียนลอยแพคนอ่านให้ค้าง......เม้นเยอะขนาดนี้เพราะเรารุ้สึกอินกับเรื่องนะ...สู้ๆๆนะ o13
-
เอาละซิ อยากจะฮาสมน้ำหน้ายัยรินเหลือเกิน ขอให้กรรมตามแกทันด้วยเถอะ
ส่วนอังตัวจริงขอให้อย่าเกิดเรื่องเลย ให้ตาณดูแลให้ดีทั้งอังทั้งลูกนั่นแหละ
ส่วนคุณหมอเบนถูกใจเขมแล้วก็เดินหน้าโลด
-
เขมมีคู่ซะทีเบื่อยัยภาวริน
-
:katai5: แปะไว้ก่อนค่า
-
เอาภาวรินไปเก็บแล้วส่งคุณเขมมาคู่หมอเบนดีกว่าค่ะ หุหุ
-
ตอนที่ 16
เขมวรรณมองห้องอย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ มันไม่มีอะไรเลย มีแต่เตียงนอน แม้แต่โซฟาซักตัวก็ไม่มี ห้องแบบนี้ไม่ควรให้คนสองคนที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆกันอยู่ด้วยกัน ใจนึกสงสัยเล็กๆ แต่ด้วยความเชื่อใจคนรักที่มีมากกว่าจึงปัดความสงสัยใดๆทิ้งไป เขาไม่อยากคิดไม่ดี ถึงอย่างไรภาวรินก็เป็นคนที่เขารัก แล้วภาวรินก็บอกล่วงหน้าแล้วว่าห้องไม่ได้กว้าง เธอให้เหตุผลว่าการมาพักที่ ไม่ค่อยแพงนี้จะทำให้พวกเขาไม่เป็นที่สะดุดตา
“ผมขอไปอาบน้ำหน่อย คุณก็โทรศัพท์ตามสบายนะ”
แต่เบนจามินไม่ได้โทรศัพท์อย่างที่คิดตั้งแต่ทีแรก เขาเลือกจะส่งข้อความไปหาตาณเพื่อแจ้งเรื่องทั้งหมดแทน ตาณโทรกลับมาอย่างรวดเร็ว ถามว่าเขาอยู่ที่ไหนจะให้คนมารับเพราะตาณไม่ไว้ใจคนที่เขามาด้วย แต่เบนจามินปฏิเสธ เขาคิดว่าอีกฝ่ายต้องรู้อะไรอีก การอยู่ตรงนี้อาจจะได้เรื่องมากกว่าไปงมสืบ ตาณอยากค้าน แต่ก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของเบนจามิน เขาได้แต่บอกให้ระวังตัวเพราะคนที่พามาอาจจะไม่หวังดีอย่างที่เห็น เบนจามินไม่คิดว่าตนเองจะมองคนผิดแต่ก็รับปากว่าจะระวัง เขาไม่ใช่คนทระนงจนจะกลายเป็นโง่ สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง ระวังไว้ก่อนก็ไม่ผิดนี่นา
เขมวรรณออกมาจากห้องน้ำหลังจากเบนจามินวางโทรศัพท์ไปแล้วครู่หนึ่ง เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย กำลังจะบอกให้อีกคนไปอาบบ้าง แต่กลับโดนถามขึ้นมาเสียก่อน
“ผมออกไปเล่นน้ำได้ไหม”
เบนจามินมองเขมวรรณอย่างมีความหวัง แต่เขมวรรณไม่กล้าเสี่ยง
“คุณลงน้ำได้หรือ กำลังท้อง”
แล้วเขาก็เป็นห่วงเด็กในท้องด้วย
เบนจามินจิ๊ปาก ถ้าเป็นคนท้องจริงๆก็อาจจะไม่ควรลง แต่เขาไม่ได้ท้องเสียหน่อย
“แต่ผมอยากเล่น”
“มันอันตราย”
เขมวรรณดุ แต่ท่าทางเบนจามินจะดื้อไม่ฟังแน่ๆ และเขาก็ไม่อยากเสี่ยงให้อีกฝ่ายหนีออกไปเล่นคนเดียว
“คุณแน่ใจหรือว่าคุณเล่นน้ำได้”
เบนจามินพยักหน้า แน่เสียยิ่งกว่าแน่ ก็เขาเป็นชายหนุ่มที่สุขภาพร่างกายแข็งแรงดี และไม่ได้ท้องอย่างที่อีกฝ่ายเข้าใจ ดังนั้น เล่นน้ำทะเลได้แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์
“งั้นก็ได้”
เขมวรรณยอมให้ ดูแดดกำลังร่มพอดี คนก็เยอะพอสมควร การจะกลมกลืนไปด้วยกันกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆคงไม่ใช่เรื่องยาก ได้เล่นน้ำแล้วเขาก็หวังว่าอีกฝ่ายจะผ่อนคลาย เขมวรรณไม่อยากให้คนที่เขาพาตัวมาเครียด...ถึงดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ค่อยเครียดอย่างที่เขาคิดก็เถอะ
“อย่าเล่นนานนักนะครับ”
เขากำชับ ก่อนจะปล่อยให้เบนจามินเล่นน้ำตามสบาย ส่วนตัวเขมวรรณดูอยู่ใกล้ๆ คอยระวังรอบๆตัวเผื่อมีอะไรไม่ชอบมาพากลจะได้ไหวตัวทัน
เบนจามินเล่นน้ำได้แค่ชั่วโมงเดียวพระอาทิตย์ก็ใกล้ตกและอากาศก็เริ่มเย็น เขมวรรณจึงเรียกให้ขึ้น ซึ่งเบนจามินก็ยอมขึ้นจากทะเลแต่โดยดีเพราะรู้สึกหนาวอยู่เหมือนกัน
“อาหารทะเลใช่ไหมครับ”
เดินไปยังไม่ทันถึงบ้านพักเบนจามินก็หันไปถามอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยจนคนฟังตามไม่ทัน
“ครับ?”
“ผมหมายความว่า เย็นนี้เป็นอาหารทะเลใช่ไหม”
อย่างที่รู้ๆเบนจามินเป็นคนมีความสุขกับการกินมาก พอขึ้นจากทะเลจึงไม่แปลกที่จะถามหาของกินเลย
“ไปกินที่ร้านคงไม่สะดวก”
เขมวรรณก็อยากตามใจคนที่เขาคิดว่ากำลังตั้งครรภ์อยู่หรอก แต่เพื่อความปลอดภัยไม่ควรอย่างยิ่งที่จะไปนั่งกินที่ร้าน
เบนจามินนิ่วหน้า พอดีเดินมาถึงหน้าบ้านพักเจ้าตัวจึงไม่ได้พูดอะไร เบนจามินเคาะทรายที่เท้าแล้วล้างทรายออกก่อนจะเดินเข้าบ้าน เขมวรรณเองก็ทำเหมือนเบนจามินเช่นเดียวกัน
“นะครับ”
มาทะเลทั้งทีเบนจามินจะพลาดอาหารทะเลได้อย่างไร
“คือเรื่องนั้น...”
“นะคุณนะ ผมอยากกินจริงๆ”
เขมวรรณถอนหายใจ พอเจอลูกอ้อนก็ขัดไม่ลง ยิ่งคิดว่า อีกฝ่ายกำลังท้องกำลังไส้ สุดท้ายเขาก็ตัดใจบอกจะพาไปกินที่ร้านดัง เขาคิดว่าไม่น่าจะเป็นปัญหาเพราะแม้จะต้องคอยระวัง แต่จากที่สังเกตดูทั้งวันที่ผ่านมา เขายังไม่เห็นใครตามมาเลยสักคน
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ”
พอได้ตามต้องการเบนจามินก็หน้าบานกุลีกุจอไปอาบน้ำ แต่งตัว เขมวรรณมองตามแล้วได้แต่ส่ายหน้า ท่าทางเหมือนเด็กๆ เขาคิดไม่ออกเลยว่าคนนิสัยอย่างนี้จะไปเป็นพ่อเป็นแม่คนได้อย่างไร
“แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของเราล่ะนะ”
เลิกคิดแล้วหันไปสนใจสภาพภายในบ้านพัก ห้องขนาดเล็กนี้แทบไม่มีที่พอให้เขมวรรณได้ปูที่นอนบนพื้นด้วยซ้ำ หากเป็นผู้ชายคนอื่นเขมวรรณคงไม่ตะขิดตะขวงใจที่จะนอนเตียงเดียวกัน แต่นี่ อีกฝ่ายเป็นผู้ชายที่เป็นภรรยาคนอื่น จะให้ทำอย่างนั้นก็คงไม่ดี
“เฮ้อ...”
เขาถอนหายใจออกมาอีกที สงสัยคงต้องไปยกเก้าอี้นอนที่หน้าบ้านเข้ามานอนเสียแล้ว ถึงจะดูไม่สบายตัวไปหน่อย แต่ก็คงดีกว่านอนเตียงเดียวกัน หรือต้องนอนขดตัวบนพื้น
00028555_105012.gif
ตาณอ่านข้อความจากเบนจามินซ้ำอีกครั้งขณะนั่งรถ กลับบ้าน เขาไม่รู้จะบอกกับอังคารอย่างไรดีเรื่องเบนจามิน ไม่ใช่ว่าพูดตรงๆไม่ได้ แต่เขาไม่อยากให้อังคารคิดมาก ถ้ารู้ว่าเรื่องของตัวเองทำให้เพื่อนต้องมาเดือดร้อนไปด้วยอังคารคงไม่มีทางนิ่งเฉยอยู่ได้ แต่จะไม่บอกหรือบอกไม่หมดก็อาจจะเป็นเรื่องใหญ่โต...สุดท้ายตาณก็ตัดสินใจว่าควรบอกไปตามตรง
ปกติแล้วอังคารไม่ใช่คนยอมคนเสียทีเดียว เป็นคนที่สามารถจัดการอะไรได้ด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะปัญหาเล็กหรือใหญ่อังคารก็กล้าเผชิญหน้าและฝ่าฟันมันไปได้ด้วยตัวเองเสมอ เจ้าตัวไม่เคยมีเรื่องอะไรต้องให้ตาณช่วยเลย หากจะมีเรื่องไหนที่ทำให้เสียความมั่นใจและหลุดจากความเป็นตัวของตัวเองมากที่สุดก็เห็น จะเป็นเรื่องของตาณนี่เอง สำคัญที่สุดคืออังคารรับไม่ได้ที่ตัวเองเป็นเหมือนมือที่สาม
หากอังคารมีจิตสำนึกหรือความรู้สึกผิดชอบชั่วดีน้อยกว่านี้สักนิดเจ้าตัวคงปล่อยผ่านและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ไปแล้ว
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นครับ”
เห็นตาณทำหน้าเหนื่อยๆยามเข้ามานั่งในบ้านอังคารจึงถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง กิจการใหม่ของตาณไปได้ดีก็จริงแต่อะไรมันยังไม่อยู่ตัวและยังไม่มั่นคงพอจะวางใจได้
“คุณเบนส่งข้อความมาว่ามีคนคิดไม่ดีกับคุณ”
“เบน?”
อังคารทวนคำอย่างงงๆ เบนจามินเป็นหมอ เจ้าตัวจะมารู้เรื่องใครไม่หวังดีกับตนได้อย่างไร แค่ประโยคเริ่มต้นก็ดูไม่ปกติแล้ว
“มีคนพาคุณเบนไปหลบ อีกฝ่ายคิดว่าคุณเบนเป็นคุณ”
อังคารตกใจและแปลกใจไปพร้อมๆกัน เบนจามินกับตนเองไม่ได้มีส่วนไหนคล้ายกันเลย ไม่ว่าจะบุคลิก รูปร่าง หน้าตา นิสัย หรือแม้แต่เสียง แต่กลับมีคนเข้าใจผิดได้...
“เบนปลอดภัยดีใช่ไหมครับ”
ตาณพยักหน้า
“ปลอดภัยดี ผมได้คุยด้วยแล้ว ดูเหมือนคนที่พาคุณเบนไปจะไม่ได้หวังร้าย คุณเบนยังสามารถติดต่อผมได้แล้วก็ท่าทางไม่ทุกข์ร้อนแสดงว่าไม่มีอันตรายอะไร”
อังคารนึกขึ้นได้ว่าเบนจามินโทรมาบอกเขาเหมือนกันว่าจะไปธุระสักหลายๆวัน น้ำเสียงไม่ได้ร้อนรนหรือน่าสงสัย คงจะปลอดภัยจริงอย่างที่ตาณว่า ถือว่ายังสามารถวางใจได้บ้าง แต่วางใจเรื่องเพื่อนได้ไม่นานคิ้วของอังคารก็ขมวดเข้าหากันก่อนจะเอ่ยถาม
“ใคร?”
อังคารถามเสียงเรียบๆ ทั้งที่รู้ดี ตนเองไม่มีศัตรูที่ไหน คนที่คิดปองร้ายอังคารที่เบนจามินว่า สาเหตุคงไม่พ้นมาจากเรื่องตาณ
ตาณแอบยิ้ม
ตั้งแต่มีเรื่องเขาไม่ได้เจออังคารโหมดนี้เลยจนมาตอนนี้ อังคารที่จริงจัง ไม่ยอมคนแต่ก็ไม่ก้าวร้าว บุคลิกนี้ของอังคารนี่เองที่ทำให้เขาประทับใจ ช่วงหลังมาอาจจะเพราะมีแต่เรื่องทำให้อังคารรู้สึกผิด ความมั่นใจที่เคยมีจึงเหมือนจะหายไป
“ยิ้มอะไรของคุณ”
“เปล่า...ผมไม่แน่ใจว่าใครที่จ้องจะทำร้ายคุณ”
“คงไม่ใช่ที่บ้านคุณใช่ไหม”
ตาณส่ายหน้าแทบจะทันที
“ไม่ใช่แน่นอน”
“งั้นคู่หมั้นคุณ”
คราวนี้ตาณนิ่ง เพราะมีความเป็นไปได้ว่าคนที่ปองร้ายอังคารอาจจะเป็นคนของภาวริน ถึงไม่ใช่ตัวภาวรินเอง ก็อาจจะเป็นคนทางบ้านภาวรินก็ได้
“ช่วงนี้คุณอยู่ที่บ้านไว้ อย่าออกไปไหน”
อังคารไม่เถียงหรือคัดค้าน ตัวเขาไม่ใช่ของเขาแค่คนเดียว จะทำอะไรย่อมต้องคิดถึงลูกให้มากเข้าไว้
“คุณช่วยจับตาดูคู่หมั้นคุณด้วย”
ตาณขยับเข้าไปหาแล้วจับมืออังคารไว้
“ต้องบอกว่าอดีตคู่หมั้นสิ ผมแต่งงานแล้วนะจะมีคู่หมั้นอีกได้ยังไง”
อังคารทำเสียงในลำคอแต่ก็ไม่ได้ดึงมือออกจากการกอบกุมของอีกฝ่าย แสดงว่าเจ้าตัวไม่ได้ไม่พอใจการกระทำหรือคำพูดของตาณอย่างจริงจังนัก
แม้ทั้งสองคนจะไม่ได้พูดกันอีกในเรื่องที่มีคนมาปองร้าย แต่ทั้งอังคารและตาณต่างก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ
00028555_105012.gif
เขมวรรณมองคนที่สั่งอาหารมากมายหลายหลากมาแล้วก็ต้องแอบถอนหายใจ เบนจามินไม่ได้ตัวเล็กบอบบางแต่ก็ไม่ได้ตัวใหญ่มากหากเทียบกับเขา อาหารที่สั่งไปเขมวรรณบอกเลยว่าเขาคนเดียวไม่มีทางกินหมด แล้วอย่างเบนจามินจะกินหมดได้อย่างไร ใจอยากจะห้ามปรามอีกฝ่ายอยู่หรอก แต่เมื่อคิดว่าอาจจะเพราะท้องคนตรงหน้าถึงได้สั่งอาหารมามากขนาดนั้นเลยได้แต่ปล่อย เลยตามเลย
“คุณสั่งอะไรอีกไหม”
เขมวรรณส่ายหน้าปฏิเสธ เบนจามินก็พอจะเข้าใจได้อยู่ว่าเขมวรรณคิดอะไร ด้วยอีกฝ่ายไม่ใช่คนแรกที่ทำท่าอ่อนใจเมื่อเห็นเขาสั่งอาหาร
เบนจามินไม่ได้มาทะเลนานแล้ว อาหารทะเลสดๆก็ไม่ได้ลองมานานโข พอมีโอกาสเลยสั่งมาทุกอย่างที่อยาก เขาไม่หวังหรือคิดว่าเอาไว้ค่อยสั่งกินมื้อต่อไป ด้วยเขมวรรณอาจจะพาเขากลับ ปุ๊บปั๊บก็ได้ มื้อนี้มีโอกาสก็ต้องฉวยโอกาสไว้ก่อน
“คุณสั่งมาเยอะมาก เสียดายเงิน”
เบนจามินยักไหล่
“เสียดายคุณก็ช่วยผมกินสิ”
“ผมไม่มีนโยบายกินให้หมดเพราะความเสียดาย”
“อ้อ”
เบนจามินรับคำพูดนั้นยิ้มๆ
อาหารค่อยๆทยอยมา เบนจามินกินนั่นนิดนี่หน่อยอย่างมีความสุข อันไหนถูกปากก็กินมากหน่อย อันไหนไม่ถูกปากก็ชิมคำสองคำแล้วไม่เหลียวแลอีก
เขมวรรณเองก็นั่งกินไปเงียบๆ จานไหนที่เบนจามินไม่ค่อยแตะเขาก็จะยกมาไว้ฝั่งตัวเองแล้วเลื่อนเอาจานที่อีกฝ่ายตักบ่อยๆไปให้แทน
เบนจามินสังเกตเห็นการกระทำของเขมวรรณแล้วก็อมยิ้ม เขมวรรณเป็นผู้ชายแบบที่เบนจามินชอบจริงๆ ทั้งหน้าตา แล้วก็นิสัยเท่าที่เขาเห็น บอกเลยว่าเบนจามินถูกใจอีกฝ่ายเอามากๆ
“อันนี้อร่อย”
พอเห็นว่าเขมวรรณเอาแต่กินอันที่เขาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เบนจามินเลยตักอันที่คิดว่าอร่อยใส่จานให้
“ขอบคุณครับ”
เขมวรรณตักเข้าปากแล้วนั่งกินต่อไปเงียบๆ ไม่ได้แสดงท่าทีว่าอาหารอร่อยไหมหรืออย่างไร
“อร่อยไหมคุณ”
เบนจามินเลยเป็นฝ่ายถาม
“ก็ดีครับ”
แสดงว่าไม่ค่อยชอบหรือเปล่า เบนจามินคิดแล้วก็ตักอาหารให้เขมวรรณอีกหลายอย่าง ไม่ใช่แค่เพราะอยากให้อีกฝ่าย กินเยอะๆ แต่เป็นเพราะอิ่มแล้วจึงหาตัวช่วยจัดการของที่ยังเต็มโต๊ะ
เขมวรรณมองอาหารที่ถูกเติมลงมาในจานไม่ขาดสายแล้วรีบห้าม ตอนแรกเขาเกรงใจจึงกินทุกอย่างที่อีกฝ่ายตักให้ แต่ตอนนี้เริ่มจะอิ่มแล้วจึงต้องห้ามไว้ก่อนที่จะกลายเป็นตักแล้วเหลือทิ้งในจานของเขา
“คุณกินไม่หมดก็อย่ามายัดเยียดให้ผมสิ”
“ผมอิ่มแล้ว”
“อืม ผมก็อิ่มแล้วเหมือนกัน”
แม้จะว่าอย่างนั้นแต่เขมวรรณก็กินอาหารที่เบนจามินตักให้จนหมดจานจึงค่อยวางช้อนส้อม
“พวกนี้เอาไงครับ”
เขมวรรณชี้ไปที่อาหารตรงหน้า หลายจานพร่องไปแค่นิดเดียวเหมือนยังไม่มีคนแตะเลยด้วยซ้ำ
“ก็ไม่เอาไง”
ตอบอย่างไม่รับผิดชอบจริงๆ คนฟังส่ายหน้า เขาเรียกพนักงานมาแล้วชี้ไปยังจานที่เหลืออยู่เกินกว่าครึ่ง
“เอาพวกนี้ใส่ห่อกลับบ้านให้หน่อย แล้วก็คิดเงินเลยนะ”
“ครับ”
พนักงานหยิบจานเหล่านั้นไปในครัว ก่อนจะกลับออกมาพร้อมเอาบิลค่าอาหารมาให้
“เดี๋ยวผมจ่ายเอง”
เบนจามินเห็นเขมวรรณหยิบบัตรเครดิตออกมาก็รีบ เอ่ยปาก แต่เขมวรรณกลับไม่สนใจ วางบัตรแล้วโบกมือให้พนักงานเอาไปได้ ก่อนจะหันมาบอกเบนจามินอย่างจริงจัง
“คุณไม่ควรใช้บัตรอะไรตอนนี้”
เบนจามินชักน้ำท่วมปาก ที่เขมวรรณไม่ให้เบนจามินจ่ายคิดว่าคงเพราะหากตอนนี้เบนจามินเป็นอังคาร การใช้บัตรเครดิตจะทำให้ตามมาเจอได้ แต่เบนจามินไม่ใช่อังคารเสียหน่อย แต่ก็ นั่นแหละ จะให้เขาบอกอีกฝ่ายได้อย่างไรกัน จะใช้เงินสด...เขาก็ไม่มีเงินสดมากพอจ่ายค่าอาหารทั้งหมดเสียด้วย
“ผมจะจ่ายคืนให้”
เบนจามินรู้ว่าพฤติกรรมการกินของตัวเองอยู่ในระดับแย่ เขาจึงไม่ชอบและไม่คิดจะให้ใครมาจ่ายค่าอาหารให้ไม่ว่าจะในสถานการณ์ไหนๆ แต่ถ้าเป็นช่วยหารก็ว่ากันอีกที
เขมวรรณพยักหน้าแสดงการรับรู้แต่เบนจามินรู้ว่าอีกฝ่ายพยักหน้าไปอย่างนั้นเอง
“จริงๆนะ ผมจะจ่ายคืนให้ ตอนนี้เอาเท่าที่มีไปก่อน”
เบนจามินเปิดกระเป๋าแล้วหยิบเงินสดออกมาให้ เขมวรรณกลับไม่รับ
“คุณเอาติดตัวไว้”
ไม่ใช่แค่นั้น เหมือนเขมวรรณจะเพิ่งนึกได้
“เอาอันนี้ไปเพิ่มไว้ด้วย”
เจ้าตัวหยิบเงินอีกส่วนหนึ่งรวมเข้ามาแล้วส่งให้เบนจามินด้วยสีหน้าจริงจัง
“คุณจะบ้าเหรอ มาเพิ่มเงินให้ผมทำไม”
“เผื่อฉุกเฉิน คุณควรมีเงินสดไว้ใช้ให้พอหากเกิดอะไรขึ้น”
ฟังแล้วเบนจามินชักรู้สึกผิด เขมวรรณคิดว่าเบนจามินเป็นอังคาร เจ้าตัวคงตั้งใจช่วยเหลืออังคารมากจริงๆ
“รับไว้เถอะครับ”
“ก็ได้”
เบนจามินเก็บเงินทั้งหมดลงกระเป๋า เขาไม่คิดจะใช้เงินของเขมวรรณ แต่ก็ไม่อยากปฏิเสธน้ำใจ
พอจบเรื่องเมื่อไหร่ค่อยคืนก็แล้วกัน...
00028555_105012.gif
TBC
-
ฟินกับโมเม้นท์เบนเขมอ่ะ :-[ ถ้าสองคนนี้รักกันมาจริงๆคงฟินน่าดู เชียร์เต็มที่ค่า!!!!! :hao7:
ชะนีรินปล่อยนางไปให้กลับคืนสู่ป่า อล้วอย่ามาหลอกอะไรเขมอีกเลย :call:
-
สงสารเขม
เป็นผช.ที่ดีขนาดนี้แท้ๆ รินจะเรื่องมากทำไมเนี่ย สมน้ำหน้านางนะ
กว่าจะคิดได้ว่าเสียคนที่รักจริงแถมยังแสนดีขนาดนี้ไป ก็โน่นอ่ะคุก
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารยายริน ทำไมโ-่แล้วทำคนดีๆแบบนี้หลุดหาย
-
เขมเอ้ย น่าสงสารจริ๊ง
คนดีอย่างเขม นางรินไม่คู่ควรเลย มาคู่กับเบนดีกว่าเน้อ
-
:-[
-
จะสปาร์คกันมั้ยนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
ภาวรินรู้ตัวมั้ย
ว่าสนับสนุนให้เค้าคู่กัน 5555
-
โดนใจอย่างนี้ต้องจีบเลยหมอ!!
เอาให้ภาวรินกระอักเลือดตายไปโลด
-
เขมวรรณช่างเป็นคนดีอะไรอย่างนี้นะ ดีแล้วที่ไม่ข้องเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นอีก
เท่านี้ก็แย่พอแล้ว ใช้ความรักและความเป็นคนดีให้ทำเรื่องแย่ๆเนี่ย :m16:
ถ้าทุกอย่างกระจ่างผู้หญิงคนนั้นคงไม่เหลือใครแล้วล่ะ สมควรอยู่คนเดียว
เราจิ้นไปแล้วนะคู่นี้ หมอเบนควรต้องมีคนดูแลและเข้มงวดบ้างก็ดีนะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
เขมวรรณช่างเป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ ให้เบนกับเขมคู่กันนะ น่ารักดี
-
เบนน่ารักดี
-
ยัยภาวริน แมร่งมีตาหามีแววไม่ เขมเป็นคนดีขนาดนี้ ไม่รู้จักดูแลรักษาไว้ หล่อนพลาดแล้วล่ะ โฮะๆๆๆ
หมอเบนคะ จีบเลยค่ะ อย่าปล่อยให้ผู้ชายดีๆหลุดมือไป เชียร์ค่าาา ^^
-
คู่เขมกับหมอเบนนี่น่ารักเนอะ มันดูเคมีตรงกันดี
รอนางร้ายไร้สมองหน้าแหก :angry2:
-
คิดว่าอังคารจะโดน ถือว่าดีและคุ้มที่กลับมาอ่านต่อ อ่านสามตอนที่แล้วก็ปิดเลย ไม่กล้าอ่านต่อกลัวเป็นอังคาร ฮ่าๆ
เรื่องนี้สนุกดี ชอบ แต่ชอบหมอเบนกับเขมวรรณเนี่ยแหละ ฟินดี จิ้นได้เบาๆ ฮ่าๆ แหมหมอเบนใจง่ายไปนะ เดินตามผู้ชายได้ง่ายดาย
-
เชียร์เขมเบน เย่ะ :katai2-1:
-
เฮ้ออ นายนี่ก็โคตรคนดีเลยว่ะเขม :hao7:
เปลี่ยนใจไปรักคนอื่นเถ๊อะะะ :ruready
รอนะฮะ :')
-
มาต่อไหวๆนะครับ
ชอบมากกกก
-
เบนชอบก็อย่สปล่อย
สมน้ำหน้ารินใกล้จะเป็นหมาหัวเน่าละ
แต่ถ้าเขมชอบเบนละจะเศร้าอีกปะ
เพราะเข้าใจว่าเบนคืออัง คนที่มีลูกมีสามีแล้ว
โธธรีบๆรู้ความจริงแล้วสปาร์คกันด่วนๆ
-
หมอเบนจับเขมให้อยู่น๊าอย่าปล่อยไป
-
เหมือนคนแต่งรู้อณาคตเลยอะ นิยายเรื่องนี้อีกยี่สิบปีจะเป็นจริง!!! :laugh:
http://shows.voicetv.co.th/voice-news/116191.html
-
คู่นี้น่าร้ากกกก
-
ตอนที่ 17
นิดนึง : เรื่องนี้ลงจะจบแล้ว ช่วงนี้จะพยายามมาลงบ่อยๆนะคะ อาจจะทุกวัน หรือวันเว้นวัน >< พอดีกำลังย้ายบ้านเลยไม่ค่อยสะดวกลง แต่ช่วงนี้มานอนโรงแรมรอบ้านเสร็จ โรงแรมมีเนตเลยน่าจะได้ลงให้ได้ทันจบค่ะ
ตอนที่ 17
“นี่ครับ”
เขมวรรณส่งห่อกับข้าวทั้งหมดให้พนักงานรักษาความปลอดภัยของรีสอร์ท ซึ่งอีกฝ่ายก็รับไว้
“ขอบคุณครับ”
“มีอะไรหรือเปล่าครับลุง”
เบนจามินเห็นพนักงานรักษาความปลอดภัยมองเขมวรรณด้วยสีหน้าแปลกๆจึงเอ่ยถาม
“คือ เปล่าๆครับ”
อีกฝ่ายตอบพร้อมหลบสายตา แม้จะแปลกใจแต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้ซักถามมาก เมื่อทั้งสองเดินลับตาไปพนักงานรักษาความปลอดภัยก็แอบถอนหายใจออกมา
“ท่าทางเขาเป็นคนดีนะคุณ แน่ใจหรือว่าพวกเขาทำอย่างที่คุณว่าจริงๆ”
ในมุมมืด ผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากตรงนั้น ในมือมีกล้องถ่ายรูปถืออยู่
“แน่สิลุง อาหารนี่ก็แค่ของเหลือ คงคิดเอามาติดสินบนลุงน่ะสิ”
อีกฝ่ายว่าพลางควักเงินออกมายัดใส่มือเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเอาไว้
“เอ้า นี่ลุง เชื่อผม สองคนนั้นไม่ใช่คนดีหรอก”
ว่าจบก็เดินตามเขมวรรณและเบนจามินไป ลุงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองเงินในมือสลับกับถุงอาหาร เรื่องที่ว่าอาหารเป็นของเหลือหรือไม่มันไม่ได้สำคัญสักนิด แต่เขาแอบมองทั้งเบนจามินและเขมวรรณมาตั้งแต่เข้าพัก ยังไม่เห็นว่าทั้งคู่จะสนิทสนมถึงขั้น...ถึงขั้นที่ผู้ชายที่ให้เงินเขาบอก
“หรือว่าคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ”
เขาเก็บเงินเข้ากระเป๋าแล้ววางอาหารไว้บนโต๊ะ บอกตัวเองว่าอย่าคิดมาก เขาไม่ได้ทำอะไรผิดและก็ทำอะไรไม่ได้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวเล็กๆอย่างเขาทำอะไรไม่ได้ นอกจากเฝ้ามอง
“คุณยกเข้ามาทำไม”
เบนจามินถามเขมวรรณที่ยกเก้าอี้นั่งเล่นที่สามารถปรับให้นอนได้เข้ามาตั้งขวางตรงปลายเตียงด้วยความสงสัย ห้องที่ปกติก็แคบอยู่แล้วยิ่งแคบมากเข้าไปใหญ่เมื่อมีเก้าอี้เพิ่มเข้ามา
“ผมจะนอนบนเก้าอี้เอง”
“นอน? บนเก้าอี้เนี่ยนะ?”
ถามพลางมองขนาดเก้าอี้สลับกับขนาดตัวคนที่บอกว่าจะนอน
“มันไม่มีทางเลือกนี่ครับ”
เบนจามินหันไปมองที่เตียง
“เตียงไม่กว้าง แต่นอนสองคนน่าจะพอนะคุณ”
“ไม่เหมาะหรอกครับ”
“หะ? อ้อ”
เบนจามินพยักหน้า พอเข้าใจว่าเขมวรรณคิดอย่างไร เขมวรรณคิดว่าเบนจามินคืออังคาร และอังคารก็แต่งงานกับตาณแล้ว หากคนที่อยู่ตรงนี้เป็นอังคารตัวจริง มันก็ไม่เหมาะอย่างที่เขมวรรณว่านั่นแหละ เพียงแต่คนที่อยู่ตรงนี้คือเบนจามินไม่ใช่อังคารเสียหน่อย
“ผมไม่ถือหรอก”
“คุณไม่ถือ แต่สามีคุณถือแน่ๆ”
คนฟังลอบอมยิ้ม
“ไม่ถือหรอก คุณคิดมากไปนะ”
เขมวรรณชะงักไปนิด ก่อนจะส่ายหน้า
“ถึงคุณตาณจะไม่ว่าอะไร ผมว่าก็ไม่ควรอยู่ดี”
เมื่อเขมวรรณยืนยันจะนอนบนเก้าอี้แคบๆเบนจามินก็ไม่เซ้าซี้ ไม่ใช่ไม่เห็นใจเขมวรรณนะ แต่ความอยากแกล้งมีมากกว่า
ตาณทำทีว่าส่งคนออกตามหาใครบางคนอยู่เงียบๆด้วยไม่แน่ใจในเจตนาของคนที่พาเบนจามินไปว่าต้องการอะไรกันแน่ ตอนนี้เบนจามินไปในฐานะของอังคาร หากตาณไม่สั่งคนให้ออกหาบ้าง อีกฝ่ายอาจจะจับได้ว่าคนที่อยู่ด้วยไม่ใช่อังคาร ถึงตอนนั้น เบนจามินอาจจะมีอันตราย เขายังสั่งกำชับคนของตนเองให้เฝ้าระวังความปลอดภัยรอบๆบ้านมากกว่าปกติ ด้วยกลัวว่าจะเกิดเหตุ ไม่คาดฝัน
ผ่านมาสามวัน เบนจามินโทรมาทุกวัน ท่าทางรื่นเริงและสบายดี ทางนี้ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครจ้องจะทำร้ายอย่างที่กลัว แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็รู้สึกว่ายังวางใจไม่ได้
อังคารที่ในตอนแรกเป็นห่วงเพื่อนมาก แต่พอได้คุยกันกับเบนจามินที่โทรเข้ามาแล้วก็ชักรู้สึกเป็นห่วงคนที่อยู่กับเบนจามินมากกว่า ยิ่งฟังที่เบนจามินเล่าว่าอีกฝ่ายดูแลเบนจามินอย่างดีเพราะคิดว่าเป็นอังคารด้วยแล้ว
“ผมรู้สึกว่ามันไม่ชอบมาพากลยังไงไม่รู้”
อังคารเปรยๆหลังวางสายจากเพื่อนสนิท
“ยังไง?”
ตาณถามทั้งที่เขาเองก็คิดว่ามันชอบกลอยู่เหมือนกัน
“อยู่ๆวันนึงก็มีคนมาพาตัวผมไป บอกเป็นการคุ้มครองรักษาความปลอดภัยให้ แต่ไม่ยอมบอกว่าใครเป็นคนปองร้าย มันไม่แปลกหรือไงครับ”
“อืม”
เรื่องนี้เดาได้ไม่ยากว่าคนที่พาเบนจามินไปตอนนี้อาจจะอยากปกป้องอังคาร แต่ในทางกลับกัน ก็อยากปกป้องคนที่คิดร้ายต่ออังคารด้วย
“ถ้าเรารู้ว่าผู้ชายที่พาคุณเบนไปเป็นใคร ก็อาจจะพอเดาได้ว่าคนที่ไม่หวังดีกับคุณเป็นใคร”
แต่เขมวรรณเองก็ระวังในเรื่องนี้ค่อนข้างมาก ทำให้จนถึงตอนนี้เบนจามินยังไม่รู้ชื่อของเขมวรรณเลยด้วยซ้ำ
“คุณลองให้คุณเบนแอบถ่ายรูปส่งมาให้ผม ผมจะให้คนลองสืบดู”
การสืบหาจากรูปถ่ายเป็นเรื่องไม่ง่ายนัก อาจจะต้องใช้เวลามากหน่อยแต่ก็คงไม่เกินความสามารถของตาณที่จะทำได้ หากแต่ยังไม่ทันจะสืบได้ความ ภาวรินก็เริ่มแผนการร้ายของเธอเสียก่อน ตัวตนของเขมวรรณจึงไม่ใช่ความลับที่ตาณจะต้องสืบหาอีกต่อไป...
“คนรักตัวจริง ตาณโดนสวมเขา? แน่ใจหรือว่าในท้องเป็นลูก?”
อังคารอ่านหัวข้อข่าวจากหนังสือพิมพ์แล้วกำมันไว้แน่น นอกจากข่าวที่เขียนด่าว่าอังคารอย่างสาดเสียเทเสีย ยังมีรูปภาพแสดงความสนิทสนมของผู้ชายสองคน และบทสัมภาษณ์พนักงาน รีสอร์ทแห่งหนึ่งเกี่ยวกับความสนิทที่คงเกินกว่าเพื่อนของคนในรูปทั้งสอง
“ใจเย็นๆอัง คุณท้องอยู่นะ”
อังคารฟาดหนังสือพิมพ์ลงกับโต๊ะก่อนจะคว้าโทรศัพท์มาโทร อังคารคิดว่าตนเองคงยอมนิ่งเฉยต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ที่ผ่านมาเพราะเป็นคนผิด แม้จะผิดด้วยความไม่รู้ แต่อังคารก็ทำผิดที่ข้องเกี่ยวกับคนที่มีคู่หมั้นอยู่แล้ว การรู้หรือไม่รู้ย่อมไม่ใช่ข้อแก้ตัว
เขาจึงเลือกที่จะเงียบ ไม่แก้ข่าว ไม่ดิ้นรน เรียกว่าอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวก็ไม่ผิด ไม่ว่าใครจะว่าหรือกล่าวโทษเขาก็ไม่คิดเถียง เพราะเขาผิดจริงๆ แต่มาตอนนี้ เห็นทีจะยอมอีกไม่ได้ ข่าวที่เขียนสร้างความเสียหายให้กับชื่อเสียงของอังคาร ซึ่งแน่นอนว่ามันต้องส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของตาณไปด้วย ที่สำคัญอังคาร ไม่พอใจตั้งแต่เบนจามินต้องมาติดร่างแหโดนพาไปไหนก็ไม่รู้มาตั้งแต่แรกแล้ว หากแต่พอติดต่อกันได้ เห็นว่าเพื่อนไม่ได้เดือดร้อน แถมท่าทางพออกพอใจอังคารก็ไม่เซ้าซี้เอาความ แต่ ณ เวลานี้ ต่อให้เบนจามินบอกว่าไม่เป็นไร อังคารก็คงต้องลงมือจัดการอะไรสักที
ตาณเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ พอมีข่าวออกมาแบบนี้ วงจำกัดของคนคิดร้ายก็แคบเข้ามาจนเขาเดาได้ไม่ยากว่าเป็นฝีมือใคร การตอบโต้จึงทำได้ไม่ยากเหมือนกัน
“เห็นข่าวหรือยัง”
อังคารวางสายโทรศัพท์สายแรกแล้วต่อสายหาเพื่อนที่คงจะยังไม่รู้ข่าว
“ข่าวอะไร”
เบนจามินงัวเงียลุกจากที่นอนเพราะยังเช้าอยู่มาก มองไปทางเก้าอี้ซึ่งอีกคนหนึ่งใช้นอนหลายวันมานี้ก็ว่างเปล่า สงสัยว่าอีกฝ่ายจะตื่นแล้วเลยชะเง้อหา แต่ก็ไม่เจอ
“ข่าวเราเอง เบนลองหาอ่านดูเถอะ”
เสียงเครียดๆของเพื่อนทำให้เบนจามินเริ่มเอะใจ เมื่อเขาวางสายจากเพื่อนแล้วก็เปิดหาข่าวอ่านทันที ส่วนทางอังคารหลังจากวางสายเบนจามินก็หันมาคุยกับตาณอย่างเคร่งเครียด
“ผมอยากจัดการเรื่องนี้เอง แต่จะต้องให้คุณช่วย คงต้องขอความร่วมมือด้วย”
“ได้สิ”
ตาณไม่ขัด แต่ก็อดที่จะเตือนไม่ได้
“ผมไม่ว่าและจะปล่อยให้คุณทำตามใจได้เต็มที่ แต่อย่าลืมว่าคุณท้องอยู่ ดูแลตัวเองกับลูกมากๆ อย่าเครียดเกินไป รับปากได้ไหมอัง”
“ครับ”
อังคารเองก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรที่เสี่ยงต่อความปลอดภัยของตัวเองและลูกอยู่แล้ว
TBC
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อังคารลุยโลด
-
อังคารเดือดแล้วนะ รู้ยัง?
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าเขมน่ารัก เบนอย่าปล่อยให้หลุดมือนะ :m1:
เรื่องข่าว งานนี้รอดูคนเงิบ หุหุ
-
งานนี้มีหน้าแหก
หมอเบนจีบเลยอย่าปล่อยเขมนะ
-
ตอนนี้รู้สึกว่าหนูอังเด็ดเดี่ยวยิ่งกว่าตาณเสียอีก
ต้องใหัคุณแม่โมโห ทำไมถึงไม่ต่างคนต่างอยู่กันนะ :เฮ้อ:
เขมจะรู้สึกยังไงถ้าเห็นข่าวแล้วรู้ว่ามันเป็นแผน
นี่ดีว่าไม่ได้คิดจะเอาชีวิต แค่เล่นข่าวให้เสียหาย
ไม่อย่างนั้นคนดีอย่างเขมคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่
แต่ในเมื่อผิดตัวแล้วก็ทำให้เป็นเรื่องถูกซะเลยสิ :-[
ไม่ได้ยัดเยียดนะแต่หมอเบนคงต้องการคนดูแล
ตอนหน้ามาติดตามว่าหนูอังจะจัดการยังไง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
จัดการเลย Eนังภาวริน นิสัยเสียมาก
อยากตบอ่ะ บอกเลย!!
อีกเรื่อง ไหนๆข่าวก็ออกมาขนาดนี้แล้ว
ทำให้เป็นเรื่องจริงซะเลยซิ เขมเบน อิอิ ^^
-
อังคารลุยเอง
-
อยากเห็นเวอร์ชั่นคุณแม่ใจแกร่งเหมือนกันแฮะ
-
เอ๊า ลุยยยยยยบ
-
อังคาร จัดการมันเล้ยยยยยยยย
:m31: :m31: :m31:
-
อังคารสู้ๆตอบโต้ยัยนังงูพิษนั่นให้หงายเงิบไปเลย
-
อังคารลุยยยยย
มาให้ข่าวมั่วๆงี้ได้ไง
-
ตอนที่ 18
“ข่าวบ้าอะไรวะ”
เบนจามินอ่านข่าวจากโทรศัพท์ อ่านไปได้เพียงแค่สิบบรรทัดก็ต้องปิดลงเพราะกลัวใจตัวเองว่าจะปาโทรศัพท์ทิ้งให้ต้องเสียเงินซื้อใหม่โดยใช่เหตุ
“ตื่นแล้วเหรอคุณ”
เขมวรรณเดินเข้าห้องมาพร้อมกับข้าวต้มกุ้งสองถ้วยและ นมสดอีกหนึ่งแก้วเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวันตรงที่คนบนที่นอนไม่ได้ยิ้มรับการบริการอย่างยินดีเช่นที่แล้วมา
“ใครเป็นคนบอกให้คุณพาผมมาหลบที่นี่”
คำถามที่เบนจามินไม่เคยเอ่ยปากถามทำเอาเขมวรรณชะงัก เขาเดินไปวางถ้วยข้าวต้มพร้อมนั่งลงบนเตียงข้างๆเบนจามิน
“ผมบอกไม่ได้”
เบนจามินส่งเสียงในลำคอ ในทีแรกเขาโกรธเขมวรรณมากทีเดียว ด้วยคิดไปว่าตนเองดูคนผิดไป คิดว่าเขมวรรณหลอกตนเอง แต่เมื่อได้เห็นหน้าตาและท่าทางของเขมวรรณ เขาก็ลดความโกรธลงเหลือแค่ความหมั่นไส้เท่านั้น เพราะจากรูปการเดาได้เลยว่าเขมวรรณโดนหลอกมาอีกทอด หรือพูดอีกทีก็คือโดนหลอกใช้นั่นแหละ
“คุณหาข่าวอ่านดูแล้วกัน เผื่อจะเปลี่ยนใจอยากบอกผม”
“ข่าวอะไร”
“ข่าวของอังคาร คุณลองหาอ่านดู!”
เบนจามินกระแทกเสียงใส่ เดินหนีเข้าห้องน้ำไปอย่างหงุดหงิด ทิ้งให้เขมวรรณมองตามด้วยความไม่เข้าใจ แต่อีกฝ่ายบอกให้ลองอ่านข่าว บางทีต้นตอของเรื่องคงมาจากข่าวที่ว่า เขมวรรณจึงลองเปิดหาข่าว ก่อนจะแทบหยุดหายใจเมื่อเห็นข่าวและรูปประกอบ
ข่าวว่าอังคารไม่มาปรากฏตัวที่งานเปิดตัวบริษัทใหม่ของตาณเพราะหนีตาณไปเที่ยวกับคนรักตัวจริง คงไม่น่าตกใจสำหรับเขมวรรณเท่าไหร่ หากไม่ใช่ว่าเขมวรรณคิดว่าตอนนี้คนที่อยู่กับเขาคืออังคาร และที่สำคัญ รูปภาพที่ใช้ประกอบข่าว เป็นรูปของตนเองและคนที่เพิ่งเดินหนีเข้าห้องน้ำไป
“เป็นไปไม่ได้”
เขาพึมพำ คนๆเดียวที่จะให้ความกระจ่างกับเขาได้ คนที่บอกให้เขาพาอังคารมาที่นี่ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเขา
“ริน....”
เขมวรรณต่อโทรศัพท์ถึงหญิงสาวก่อนจะเอ่ยชื่อเธอด้วยน้ำเสียงคล้ายคนหมดแรง
“ทำไมถึงมีรูปผมกับคุณอังคารเป็นข่าวอย่างนั้น”
เขาภาวนาให้ภาวรินไม่รู้เรื่อง ภาวนาให้ข่าวนี้ไม่ได้เกิดจากน้ำมือคนรัก แม้ความหวังจะริบหรี่ เพราะทุกอย่างประจวบเหมาะเกินไป
“เห็นข่าวแล้วเหรอคะ”
เหมือนโลกถล่ม คำพูดและน้ำเสียงจากหญิงสาว มันทำให้คำภาวนาของเขมวรรณไม่เป็นผล
“ทำไมคุณทำแบบนี้ เด็กที่กำลังจะเกิดมาเขาไม่ได้มีความผิดอะไร”
สำหรับเขมวรรณ ข่าวอังคารที่สาดเสียเทเสียและการลงรูปอีกฝ่ายกับผู้ชายอื่นแล้วบอกว่าเป็นคนรักตัวจริง หรือบอกว่าเป็นพ่อตัวจริงของเด็กในท้องอังคาร มันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่หากจะไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อเด็กที่ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลกก็ต้องมามีมลทิน... มันเป็นการสร้างตราบาปให้คนไม่มีความผิด แถมยังเป็นมลทินที่ไม่ใช่ความจริงเสียอีก
“แล้วรินล่ะคะ รินผิดอะไร”
แน่นอนว่าถ้านับเฉพาะเรื่องหมั้น ภาวรินก็ไม่ผิดอะไรจริงๆเพราะแม้เธอจะมีเขมวรรณ แต่ภาวรินก็ไม่เคยคิดจะถอนหมั้นหรือยกเลิกงานแต่งงาน แต่ตาณกับอังคารก็แค่เลือกเดินอีกทางที่ภาวรินเห็นว่าไม่ถูกไม่ควร จะบอกว่าพวกเขาผิดก็ว่าไม่ได้เต็มปากเช่นกัน ในเมื่อพวกเขาก็แค่เลือกความรัก ส่วนภาวรินเลือกผลประโยชน์ มันไม่มีใครผิดหรือถูก มันก็แค่ความเชื่อของแต่ละคนแตกต่างกันไป
แต่เรื่องข่าวที่ออกมา ภาวรินทำผิดอย่างไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ที่จะเอามาใช้เป็นเหตุผลของการกระทำ การแก้แค้นใช้เป็นเหตุผลไม่ได้ เพราะมันเป็นเรื่องของอารมณ์ล้วนๆ
“คุณไม่ผิด แล้วผมล่ะริน ผมผิดหรือคุณถึงทำแบบนี้กับผม”
“คุณผิดสิ คุณเองก็จะทิ้งรินไป จะทำเพื่อรินเป็นครั้งสุดท้ายไม่ได้หรือไงคะ ช่วยให้รินหายเจ็บใจสักครั้ง คุณยังรักรินไม่ใช่หรือ ทำเพื่อรินเพียงเท่านี้เอง”
“คุณก็เลยหลอกใช้ผม”
เขมวรรณไม่คิดมาก่อนว่ามันจะเจ็บมากขนาดนี้ ตอนที่พยายามตัดใจ ตอนที่บอกว่าจะออกจากคอนโด ตอนนั้นเขายังไม่เจ็บมากเท่าตอนนี้ ตอนที่รู้ว่าคนที่ตนเองรักและหวังดีด้วยมาตลอดหลอกใช้ตนเองให้เป็นเพียงแค่เครื่องมือแก้แค้น เป็นแค่เครื่องมือทำลายคนอื่น...
“ถ้าคุณจะโทรมาแค่นี้ รินไม่มีอะไรจะพูดหรอกค่ะ ข่าวก็ลงไปแล้ว ตอนนี้กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วล่ะค่ะ ยังไงก็ขอบคุณเขมนะที่ทำให้มันออกมาสมบูรณ์แบบ”
ไม่มีความรู้สึกผิดหรือวี่แววว่าเธอจะขอโทษ เขมวรรณพูดไม่ออก เขากดวางสายก่อนจะนั่งเหม่อมองกำแพง ไม่คิดเลยว่าคนที่เขารักจะเป็นคนร้ายกาจถึงเพียงนี้ เขาพยายามคิดหาทางกู้ชื่อเสียงให้อังคารเพื่อชดใช้ แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก ข่าวออกไปแล้วตอนนี้ต่อให้พูดความจริงออกไปเท่าไหร่ก็เป็นได้เพียงคำแก้ตัวเท่านั้น
“ผมขอโทษ”
คำที่ออกจากปากเป็นคำแรกของเขมวรรณเมื่อเห็นอีกคนออกมาจากห้องน้ำคือคำขอโทษ ถึงจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ต้องยอมรับว่าชื่อเสียงของอังคารต้องมามัวหมองลงก็เพราะเขา
“คุณจะบอกได้หรือยังว่าใครเป็นคนให้คุณพาผมมาที่นี่”
ที่เขมวรรณคุยโทรศัพท์เมื่อครู่นี้เบนจามินก็ได้ยิน แต่ก็ยังออกมาถามอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าสิ่งที่คิดเกี่ยวกับเขมวรรณนั้นถูกต้องจริงๆ
“ริน...ผมหมายถึงภาวรินเป็นคนบอกให้ผมพาคุณมาที่นี่”
เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว แม้ไม่อยากบอกเขมวรรณก็ต้องบอก อย่างน้อยๆบอกไปอังคารจะได้รู้ว่าต้องรับมือใคร
“หมายถึงคุณภาวรินที่เป็นอดีตคู่หมั้นคุณตาณ?”
เขมวรรณพยักหน้า สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง เตรียมรับคำถามที่กำลังจะตามมา ซึ่งเบนจามินก็ถามอย่างที่เขาคิดจริงๆ
“คุณเป็นอะไรกับเธอ”
เขมวรรณไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร จะให้บอกว่าเป็นคนรัก อดีตคนรัก เพื่อน หรืออะไรถึงจะเหมาะสม
“พูดความจริงมาเถอะครับ”
“...ผมกับรินเป็นคนรักกัน”
“ห๊ะ?”
เบนจามินมองเขมวรรณราวกับไม่เชื่อสายตา
“บอกอีกทีสิ คุณว่าคุณเป็นอะไรกับเธอนะ”
“คนรัก จะเรียกอย่างนั้นก็ได้มั้งครับ”
อย่างน้อยๆในความคิดของเขมวรรณ ทั้งคู่ก็เป็นคนรักกัน แม้ไม่แน่ใจเลยว่าภาวรินคิดอย่างนั้นบ้างหรือเปล่า ทางเบนจามินแทบกุมขมับ เขมวรรณเป็นคนรักของภาวริน ท่าทางจะไม่ใช่เพิ่งเป็น คาดว่าตอนที่ยังหมั้นกับตาณ ภาวรินก็คงมีเขมวรรณอยู่ตลอด... ตาณก็มีคนอื่น ภาวรินก็มีคนอื่น นี่ถ้าแต่งงานกันไปทั้งสองคนจะหาความสุขจากชีวิตคู่ได้ไหมเนี่ย
“คุณรู้รึเปล่าว่าคุณภาวรินมีคู่หมั้น”
“อืม”
“รู้แต่ก็ยังคบ?”
น้ำเสียงเบนจามินแสดงความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัดจนคนฟังอดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ เขมวรรณรู้ว่าตัวเองผิด เขาเลือกเองจึงไม่คิดโทษใครในความผิดของตน เขาเลือกที่จะทำเพราะรัก แต่ก็ใช่ว่าจะชอบให้ใครมาตอกย้ำ โดยเฉพาะในขณะที่อยู่ในอารมณ์แบบนี้
“คุณเองต่างจากผมตรงไหน”
“คุณอย่าพาล”
เบนจามินรู้ว่าเขมวรรณอารมณ์ไม่ดีในหลายๆเรื่อง แล้วกำลังเอาทุกเรื่องมาลงที่เขา
“แล้วอีกอย่างอย่าเหมารวมว่าคนอื่นเขาจะเหมือนตัวเองไปเสียหมด”
เบนจามินชักโมโหขึ้นมาเหมือนกันทั้งจากการพูดจาของเขมวรรณ ที่พูดคล้ายกับจะต่อว่าอังคาร และเพราะผิดหวังในตัวเขมวรรณ ซึ่งเรื่องหลังเบนจามินรู้ว่าไม่ใช่ความผิดของเขมวรรณ เบนจามินคิดไปเองว่าเขมวรรณเป็นคนดี ทั้งๆที่ยังไม่ได้รู้จักกันเท่าไหร่ เขมวรรณก็ไม่เคยบอกว่าตนเองเป็นคนดี เบนจามินคิดเองเออเองทั้งสิ้น
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เขมวรรณยังพาลมา เบนจามินก็จะพาลไปเช่นกัน
“คุณหมายความว่ายังไง”
เขมวรรณยังไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายพูด เขาไม่คิดว่าอังคารจะต่างกับตัวเอง คงคบกับตาณเพราะรัก เพราะรักจึงยอมทั้งที่รู้ว่าคนรักมีคู่หมั้นอยู่แล้ว
“ผมจะบอกให้ ความต่างมันอยู่ตรงรู้กับไม่รู้นี่แหละ”
“ผมไม่เข้าใจ”
เบนจามินถอนหายใจ พยายามคิดว่าจะอธิบายอย่างไรเขมวรรณจึงจะไม่จับได้ว่าตนเองไม่ใช่อังคาร อันที่จริงเขาจะเฉลยออกไปเลยก็ย่อมได้ว่าตัวเองไม่ใช่อังคาร แต่เรื่องมันยังไม่จบ ตอนนี้พวกเขาได้เปรียบตรงความเข้าใจผิด หากบอกเขมวรรณไป ไม่มีอะไรมารับรองได้เลยว่าอีกฝ่ายจะไม่เอาไปบอกภาวริน
“เอาสั้นๆง่ายๆนะ คุณตาณไม่เคยพูดว่ามีคู่หมั้น”
“แต่ใครๆก็รู้...”
คนฟังยักไหล่
“ไม่ทุกคนหรอกคุณ โดยเฉพาะที่โรงเรียนเอกวิทย์ ไปลองถามดูเถอะ เชื่อผมว่ารู้นับคนได้”
ตาณกับภาวรินเป็นคนดังของสังคมก็จริง แต่ก็ไม่ใช่จุดศูนย์กลางของสังคม โลกไม่ได้หมุนรอบตัวพวกเขา มีคนรู้และสนใจก็ต้องมีคนไม่รู้และไม่สนใจเช่นเดียวกัน แล้วอังคาร เบนจามิน และอีกหลายๆคนในโรงเรียนเอกวิทย์ก็เป็นอย่างหลังเสียด้วย
“คุณหมายความว่าถ้าคุณรู้ก่อน คุณจะเลิกกับคุณตาณอย่างนั้นหรือ”
เบนจามินพยักหน้าแทนอังคารด้วยความมั่นใจ
“ไม่ใช่แค่ว่ารู้ก่อนหน้านี้แล้วจะเลิก ผมจะบอกให้ว่าถึงมีลูก ก็ยังจะขอเลิกอยู่ดี”
“แต่คุณก็ไม่เลิกนี่”
“ไม่ใช่ไม่เลิก แต่คุณตาณไม่ยอมเลิกต่างหาก เขาไม่ยอมเลิกตั้งแต่ยังไม่รู้เรื่องลูกด้วยซ้ำ”
เหตุผลที่ตาณไม่ยอมเลิกไม่ใช่เรื่องลูก เขมวรรณไม่ต้องถามก็รู้ว่าเหตุผลของตาณคือรัก อีกฝ่ายรักอังคารมากเสียจนยอมยกเลิกงานแต่ง และถอนหมั้นคู่หมั้นที่หมั้นกันมาหลายปี ยอมเลิกทั้งที่รู้ดีว่าจะต้องเสียหลายสิ่งหลายอย่างไป
ตาณเลือกในทางที่ภาวรินไม่เลือก
เขมวรรณอดอิจฉาอังคารไม่ได้ที่เป็นคนที่ถูกรักมากมายขนาดนั้น ถ้าภาวรินเลือกทางเดียวกับที่ตาณเลือกเขาคงมีความสุขมาก...แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ ไม่ว่าจะมีตาณหรือไม่มี ภาวรินก็ไม่เลือกเขมวรรณ
“...เรื่องข่าว ผมขอโทษจริงๆ”
สุดท้ายเขาก็เป็นอะไรไม่ได้นอกจากเครื่องมือที่ภาวรินเอาไว้ทำร้ายคนอื่น เขมวรรณอยากรู้นักว่าเขาเคยมีความหมายต่อภาวรินบ้างหรือเปล่า...หรือเป็นเพียงแค่คนแก้เหงาที่ภาวรินผูกมัดเอาไว้ด้วยคำว่ารัก
นอกจากจะต้องเสียความรู้สึกที่โดนคนที่ตนเองรักหลอกใช้ เขมวรรณยังต้องละอายใจที่สร้างความแตกแยกให้ครอบครัวคนอื่นอีก หากแม่ของเขารู้...ท่านคงเสียใจมาก
“คุณอยากไถ่โทษไหม”
เบนจามินยืนกอดอก เอ่ยถามอย่างเอาจริงเอาจัง
“ไถ่โทษ?”
“ใช่ ไถ่โทษ”
“คุณจะให้ผมทำอะไร”
“ผมยังบอกไม่ได้ แต่เอาเป็นว่า ผมบอกให้คุณทำอะไร คุณก็ทำตามที่ผมบอกแล้วกัน”
เขมวรรณเงียบไปชั่วขณะ เขาไม่มั่นใจในท่าทางของคนตรงหน้า ลางสังหรณ์มันบอกว่าหากเขาตอบตกลงจะต้องมีเรื่องยุ่งยากตามมาไม่จบสิ้นแน่ๆ แต่เขามีทางเลือกอีกหรือ
ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ แต่เขาก็เป็นต้นเหตุให้เกิดความเสียหายต่ออังคารและครอบครัวไปแล้ว
“ได้ ผมยินดีจะทำตามที่คุณบอกทุกอย่าง หากมันจะชดเชยความผิดของผมได้
TBc
-
เบนจะพาเขมวรรณไปเชือด o18
-
เขมเป็นคนที่ซื่อจริงๆๆๆๆ
เอาใจช่วยน่ะ
-
หมอ!หมอจะทำไรอ่ะ ฮึ้ย!!มาต่อไวๆเด้อ
-
คู่นี้มันยังไงๆอยู่นา :katai5:
-
จัดการเลยหมอ อย่ารอช้า รีบจับรีบเชือด ฮ่าๆๆๆๆๆ :laugh:
-
งานนี้นังรินเละแน่ 55555
-
:serius2: อยากอ่านต่อแล้ว :a5:
เบญจัดหนักจัดเต็มให้นางได้รู้ไปเลยว่าไม่ควรทำร้ายคนอื่นลับหลังแบบนี้ :katai1: :z6:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หมอเบนจะทำไรเขมอ่ะ อย่านะ....... อย่าช้า อิอิ
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
ยัยรินต้องโดนเล่นงานย้อนกลับมั่งถึงจะดี
-
คู่นี้น่าลุ้นสุดๆๆๆ
-
คราวนี้แหละนังภาวริน หน้าแหกแน่ๆ
-
ว่าแต่จะทำงัยกันล่ะ เอาให้ไม่สามารถมองหน้าใครได้เลยนะ
-
กำเนิดคู่ใหม่
-
เหอะๆ เปิดตัวอังคารเมื่อไหร่นะสนุกแน่
-
ตอนที่ 19
ตอนนี้ยาวหน่อยนะคะ พอดีมันไม่มีที่ให้ตัด ToT
ตอนที่ 19
เบนจามินบอกให้เขมวรรณพาตัวเองกลับ ซึ่งเขมวรรณก็ไม่เกี่ยงในเรื่องนี้เพราะรู้แล้วว่าคนที่รีสอร์ทเป็นคนของภาวริน อยู่ที่นี่ไปก็มีแต่จะยิ่งมีเรื่องไม่ดี
ตลอดทางที่ขับรถกลับมาเขมวรรณเครียดมาก ในขณะที่เบนจามินกลับนอนหลับสบายอย่างกับคนไม่มีความทุกข์ร้อนอะไร จนเขมวรรณอดแปลกใจไม่ได้ แต่ก็คิดว่าอีกฝ่ายคงมีหนทางที่จะแก้ไขเรื่องนี้แล้วจึงไม่เดือดเนื้อร้อนใจ
“คุณๆ จะถึงบ้านคุณแล้ว”
เบนจามินให้เขมวรรณพากลับมาที่บ้านของตาณ เขมวรรณยังไม่กล้าขับเข้าไปทันทีเมื่อมาถึงจึงจอดรถเพื่อปลุกคนนอนหลับให้ตื่นเสียก่อน
“อ้าว ถึงแล้วเหรอ เร็วจัง”
เบนจามินว่าพลางบิดซ้ายขวาไล่ความเมื่อย
“ขับเข้าไปเลยคุณ”
คนเฝ้าประตูตอนแรกก็เรียกตรวจ แต่พอเห็นว่าเบนจามินนั่งมาในรถด้วยก็ปล่อยให้เข้าไปโดยไม่ได้ตรวจสอบอะไรเพราะตาณสั่งเอาไว้แล้วว่าถ้าเบนจามินมาให้เข้าไปได้เลย ไม่ว่าจะมากับใครก็ตาม
“เบน”
อังคารที่ได้รับแจ้งว่าเบนจามินมาถึงแล้วออกมายืนรอเพื่อนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน พอเห็นเพื่อนลงจากรถก็ถลาเข้าไปหาโดยที่ตาณคว้าไว้ไม่ทัน
“เบาๆหน่อยอัง ท้องอยู่นะ”
เบนจามินว่าเพื่อนที่เหมือนจะลืมตัวไปว่าตนเองกำลังท้อง อังคารไม่ได้สนใจมากมาย เขาใส่ใจสำรวจร่างกายเพื่อนมากกว่าว่ามีความเสียหายตรงไหนหรือไม่
เขมวรรณลงจากรถอย่างเกร็งๆ ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นที่ต้อนรับของที่นี่นัก แต่เขาผิดก็ต้องกล้าเผชิญหน้ากับความผิดที่ตนเองก่อไว้
“สวัสดีครับ ผมตาณ”
เบนจามินได้แจ้งมาก่อนแล้วว่าจะกลับมาพร้อมกับผู้ชายที่พาตัวเองไป ตาณจึงเป็นฝ่ายเดินเข้ามาแนะนำตัวกับเขมวรรณก่อนด้วยรู้ว่าเขมวรรณคงทำตัวไม่ค่อยถูก ก็นะ...ถ้าเป็นเขา อยู่ๆก็ถูกพามาเจอคู่กรณีเลยแบบนี้ก็พูดยากอยู่เหมือนกัน
“ผมเขมวรรณ”
อันที่จริงแล้วมันควรตามด้วยยินดีที่ได้รู้จัก แต่ทั้งตาณและเขมวรรณไม่ได้ยินดีนักทั้งสองคนจึงเงียบไปหลังจากแนะนำชื่อตัวเอง
“ผมต้องขอโทษในเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆนะครับคุณตาณ ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง แต่ผมขอยืนยันว่าผมไม่ได้มีอะไรเกินเลยกับคุณอังคารสักนิด”
“มันใช่ที่ไหนล่ะคุณ”
เบนจามินเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยมากไปกว่านั้นอังคารก็ตามมาดึงเพื่อนให้เข้าบ้านก่อน
“เราเข้าไปข้างในกันเถอะครับ”
อังคารจับแขนเบนจามินเดินเข้าบ้าน ตามด้วยตาณและเขมวรรณที่ดูจะมองเห็นความไม่ลงตัว
“นี่มันเรื่องอะไรกันครับ”
เขมวรรณสงสัยก็ไม่แปลก เมื่อตั้งแต่ลงจากรถ ตาณยังไม่ได้ทักเบนจามินสักคำ และยิ่งชัดเจนเมื่อตาณกับผู้ชายที่เขาไม่รู้จักเดินไปนั่งคู่กันบนโซฟา ขณะที่เขาและคนที่เขาเข้าใจว่าคืออังคารนั่งลงตรงโซฟาอีกตัว
“ผมอังคารครับ”
อังคารเอ่ยปากเรียบๆ แต่ทำเอาเขมวรรณหันกลับมามองคนข้างตัวแทบไม่ทัน
“นี่มันหมายความว่ายังไงกันคุณ”
“หมายความว่านั่นอังคารไง”
“แล้วคุณ...”
“อืม นั่นอังคาร ส่วนผมไม่ใช่ คุณพาไปผิดคน”
เขมวรรณผุดลุกขึ้น รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้หน้าโง่ที่โดนใครๆหลอกซ้ำไปซ้ำมา เขาตั้งท่าจะเดินออกไปนอกบ้านเพื่อกลับ แต่เบนจามินก็รั้งแขนเขาเอาไว้อย่างไม่ยอม
“ปล่อยผม นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน”
“ไม่ใช่เรื่องบ้า คุณใจเย็นหน่อยได้ไหม”
“ใจเย็น?”
เขมวรรณหันกลับมามองเบนจามิน ทั้งโมโหทั้งน้อยใจในโชคชะตาของตนเอง เขมวรรณตั้งใจพาอังคารไปหลบเพื่อให้ภาวรินสบายใจ กลายเป็นว่าเขาโดนภาวรินหลอกใช้ เขมวรรณให้การดูแลเบนจามินอย่างดี ก็กลายเป็นว่าเขาโดนหลอกซ้ำอีก
“คุณจะให้ผมใจเย็นทั้งที่โดนปั่นหัวเล่นแบบนี้น่ะเหรอ”
“ผมไม่ได้ปั่นหัวคุณ”
เบนจามินแก้ตัวกับตนเองในใจว่าเขาไม่ได้หลอก เขาก็แค่ไม่พูดและปล่อยให้เขมวรรณเข้าใจผิดก็เท่านั้น
“คุณนั่งลงก่อนเถอะนะ”
เบนจามินใช้สองมือดึงแขนเขมวรรณให้นั่ง แต่แรงคุณหมออย่างเบนจามินหรือจะสามารถบังคับวิศวกรหนุ่มอย่างเขมวรรณได้
“นั่งก่อนเถอะครับคุณเขมวรรณ เรามีเรื่องต้องคุยกันไม่ใช่หรือครับ”
อังคารเห็นท่าแล้วเบนจามินคงเอาไม่อยู่จึงเอ่ยปากรั้งไว้อีกคน
“ถึงคนที่ไปกับคุณจะเป็นเบน แต่ข่าวที่ออกมาก็ยังไม่เปลี่ยนหรอกนะครับ”
พอฟังประโยคนี้นี่แหละเขมวรรณจึงยอมนั่งลงตามเดิมเพราะคิดได้ว่าปัญหาที่เกิดยังไม่ได้รับการแก้ไข แต่ในใจก็ยังมิคลายความโมโหลง
“คุณนี่นะ ผมจะบอกให้ว่าการที่คุณพาผมไปแทนอังน่ะดีแค่ไหนแล้ว เพราะคุณพาผมไปเราถึงยังมีโอกาสได้แก้ไขข่าวที่ออกมา ไม่อย่างนั้นคุณคิดดูสิ ถ้าคุณพาคนไปถูกคนอะไรจะเกิดขึ้น สถานการณ์จะแย่ขนาดไหน มันจะไม่เท่ากับเป็นการทำร้ายอังกับคุณตาณแล้วก็ลูกในท้องอังไปแบบไม่มีทางแก้หรือไง”
เบนจามินพูดถูก เขมวรรณจึงได้แต่ถอนหายใจ เขายังโมโหที่โดนหลอก โดนปั่นหัว แต่ก็ต้องยอมรับว่าโชคดีที่พาไปผิดคนจริงๆ
“เอาล่ะ ในเมื่อคุณเข้าใจสถานการณ์แล้ว ผมต้องขอความร่วมมือจากคุณด้วยนะครับคุณเขมวรรณ...”
แล้วหลังจากนั้นอังคารก็บอกเล่าแผนการต่างๆให้เขมวรรณฟัง แม้จะมีหลายสิ่งที่ไม่เห็นด้วยและไม่เต็มใจ เขมวรรณก็ต้องทำตามแผนของอังคารที่วางไว้ เพราะมันจริงอย่างที่อังคารบอก หากจะแก้ข่าวเสียๆของอังคาร แผนของอังคารนั้นดีที่สุดแล้ว คนผิดไม่มีทางเลือกและเขาก็ผิด เขมวรรณต้องรับผิดชอบและแก้ไขในสิ่งที่ตัวเองทำ
งานตั้งโต๊ะแถลงข่าวของตาณจัดขึ้นที่บริษัทเปิดใหม่ที่เขาเป็นเจ้าของ แน่นอนว่างานนี้อังคารเป็นคนวางแผนและเจ้าตัวถือโอกาสโปรโมทบริษัทของตาณไปในตัว ด้านหลังโต๊ะแถลงข่าวจึงมีทั้งรูปตัวอย่างสินค้าและโลโก้ รวมทั้งคำโฆษณาสินค้า
“ไม่รู้จะว่ายังไงดีเลย”
เบนจามินมองป้ายข้างหลังโต๊ะแล้วส่ายหน้าระอาในความคิดของเพื่อน
“โอกาสโฆษณาฟรีๆอย่างนี้มีที่ไหนอีก”
ไม่ใช่เพียงแค่ป้ายข้างหลัง บนโต๊ะแถลงข่าวยังมีตัวอย่างผลิตภัณฑ์ตั้งประดับอยู่อีกต่างหาก แบบนี้เบนจามินว่ามันไม่เรียกโฆษณาแฝงแล้ว เรียกว่าตั้งใจโฆษณาเป็นหลักเลยดีกว่า
บริษัทใหม่ของตาณเป็นบริษัทผลิตและจัดจำหน่ายผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพจากธรรมชาติแท้ๆ เป็นผลิตภัณฑ์แปรรูปทั้งหลาย นอกจากนี้ยังมีร้านอาหารที่เน้นขายอาหารเพื่อสุขภาพและรสชาติอร่อยด้วย
“นับว่าคุณตาณเลือกคนได้เหมาะจริงๆ”
ลูกน้องของตาณพึมพำกันด้วยรอยยิ้ม เขมวรรณที่ได้ยินถึงกับพยักหน้าอย่างเห็นด้วยโดยไม่รู้ตัว
เขาเคยเข้าใจว่าอังคารเป็นคนเรียบร้อย ไม่มีปากไม่มีเสียง แต่หลังจากที่ได้พบเจอตัวจริงก็ต้องเปลี่ยนความคิดทั้งหมดเสียใหม่ อังคารเป็นคนเก่งและฉลาด ไม่เพียงคิดแผนการแก้ต่างให้ตัวเองอย่างหมดข้อกังขา ยังสามารถคิดหาประโยชน์จากสถานการณ์นี้อย่างเต็มที่ได้อีก ตอนเจอกับเบนจามินที่เขาคิดว่าเป็นอังคารว่าผิดความคาดหมายแล้ว พอมาเจอตัวจริงยิ่งผิดจากที่คิดเข้าไปใหญ่
“นักข่าวเริ่มทยอยมากันแล้ว”
ตาณเดินมาโอบเอวอังคารขณะเอ่ยปากบอก
“นี่ได้พักบ้างหรือยังคุณ”
“ผมไม่ได้เหนื่อยสักหน่อย เบนก็อยู่นี่”
ตาณยิ้มบาง แม้จะรู้ว่ามีเบนจามินอยู่ข้างๆคงไม่ปล่อยให้อังคารทำอะไรเกินตัว แต่เขาก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี
“เข้าไปข้างในกันดีกว่าครับ เดี๋ยวจะเริ่มแล้ว”
ว่าพลางประคองอังคารให้เดินเข้าไปภายในห้องหลังโต๊ะแถลงข่าวอย่างทะนุถนอม
“ไม่ค่อยเห่อเลย”
เบนจามินพึมพำขณะลากเขมวรรณให้เข้าไปข้างในห้องพร้อมกัน
“คุณอย่าคิดทำแผนเสียเด็ดขาด”
คนตัวเล็กกว่าเตือนเมื่อเห็นเขมวรรณทำหน้าอึดอัดใจ
“คุณว่ามันดีแล้วแน่หรือ”
“ดีแน่นอน...หรือคุณมีวิธีอื่นที่ดีกว่า”
เขมวรรณไม่มีหนทางแก้ไขที่ดีกว่าแผนของอังคาร เขาจึง ได้แต่นิ่งเงียบ
“เอาน่าคุณ ทำไปเถอะ ถือว่าไถ่โทษไง”
“แต่ว่า...”
“มาเถอะ”
เบนจามินไม่คิดต่อความยาวอีก เขาดึงเขมวรรณให้เข้าไปในห้องทันที เมื่ออยู่กับตาณและอังคาร เขมวรรณไม่ค่อยพูดอะไรเท่าไหร่ นั่นเพราะอย่างแรกเขาไม่คุ้นเคยกับทั้งสองคนมากเท่ากับเบนจามินซึ่งได้อยู่ร่วมกันมาหลายวัน
และข้อสอง...เขมวรรณรู้สึกว่าตนเองได้ทำเรื่องไม่ดีต่อคนทั้งคู่ แม้จะไม่แน่ใจนักว่าการที่ตนเองโดนใครต่อใครหลอกปั่นหัวไปมานี้ ตกลงเขาผิดหรือยังไม่ผิดกันแน่
การแถลงข่าวเริ่มต้นจากตาณและทนายความออกมากันสองคนก่อน
“การแถลงข่าวครั้งนี้เกิดจากสาเหตุอะไร หลายๆท่านคงทราบดีอยู่แล้ว”
แม้จะกล่าวเช่นนั้นแต่ตาณก็ยังเท้าความไปถึงข่าวที่ออกมาก่อนหน้านี้สั้นๆ
“เนื่องจากกระแสข่าวที่ออกมาสร้างความเสียหายให้กับชื่อเสียงของคู่แต่งงานของผม ทางเราจึงยื่นเรื่องฟ้องสำนักข่าวที่ลงข่าวนั้นเรียบร้อยแล้ว”
สิ้นคำของตาณ เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นไปทั่วทั้งห้อง
“มีการฟ้องร้องเกิดขึ้นหมายความว่าข่าวที่ออกมาไม่ใช่ความจริงอย่างนั้นหรือครับ”
แน่นอนว่าในกลุ่มนักข่าวย่อมมีคนของตาณปะปนอยู่ด้วย เพื่อจะได้มีคนตั้งคำถามไปในทิศทางที่พวกเขาต้องการ
“ถูกต้องแล้วครับ”
ตาณว่าอย่างใจเย็น
“ข่าวที่ออกมาสร้างความเสียหายให้ทางผมมาก แล้วก็กระทบไปถึงลูกของผมด้วย ดังนั้นผมไม่อาจนิ่งเฉยโดยไม่ทำอะไรได้ ผมจึงจัดแถลงข่าวครั้งนี้ขึ้น”
ตาณกวาดตามองไปยังกลุ่มนักข่าว ก่อนจะหยุดลงตรงคนที่ได้รับรายงานว่ามาจากสำนักข่าวที่เขียนเรื่องเสียหายเกี่ยวกับอังคารลงในหนังสือพิมพ์
“ข่าวที่ไม่เป็นจริงจะต้องมีการชดใช้”
“มะ...ไม่จริงยังไง”
นักข่าวที่ตาณจ้องถามกลับเสียงกร้าวทั้งที่หน้าเริ่มไม่มีสี ข่าวที่เขียนถึงอังคารเป็นฝีมือของนักข่าวคนนี้ โดยเขารับข้อมูลมาจากภาวรินอีกทอด และเธอยืนยันว่าข้อมูลทั้งหมดเป็นความจริง เขาเห็นว่าเธอน่าเชื่อถือมากพอ และเงินค่าจ้างก็เยอะ...
“เรื่องนี้ขอผมเป็นคนอธิบายเองนะครับ”
ทนายความที่นั่งอยู่ข้างตาณเป็นคนเอ่ยปากขึ้น
“ผม เอกนที เป็นทนายความจากโรงเรียนเอกวิทย์”
เสียงนักข่าวฮือฮาขึ้นมาอีกรอบเมื่อเห็นว่าโรงเรียนเอกวิทย์เข้ามามีส่วนร่วมในเรื่องนี้ด้วย
“ข่าวที่เขียนออกมานั้นได้กล่าวว่าคุณอังคารเป็นผู้ประพฤติตัวไม่เหมาะสม และมีความสัมพันธ์กับผู้ชายมากหน้าหลายตารวมถึงบุคคลในรูป ซึ่งเรื่องนี้ไม่เป็นความจริง การเขียนข่าวที่ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง โดยไม่มีหลักฐานที่แท้จริงถือได้ว่าเป็นการ หมิ่นประมาท ที่สำคัญข่าวที่ออกมาไม่เพียงสร้างความเสียหายให้แก่ตัวคุณอังคารและครอบครัว หากยังสร้างความเสื่อมเสียมาถึงโรงเรียนเอกวิทย์ซึ่งเป็นสถานที่ที่คุณอังคารสำเร็จการศึกษาและทำงานอยู่ในปัจจุบัน ทางเราจึงไม่อาจเพิกเฉย”
นอกจากเพราะอังคารจบจากโรงเรียนเอกวิทย์ อังคารยังนับเป็นบุคลากรมากความสามารถที่โรงเรียนเอกวิทย์ไม่อาจยอมเสียไปได้ เมื่ออังคารเอ่ยปากขอความช่วยเหลือไป ทางโรงเรียนจึงยื่นมือเข้าช่วยโดยไม่ลังเล
“ดังนั้นสำนักข่าวที่เผยแพร่ความเท็จให้เกิดความเสื่อมเสียต้องชดใช้ให้ทางเราอย่างเหมาะสม”
“แต่รูปออกมาชัดเจนนะครับ”
“เรื่องนี้จะชี้แจงโดยคุณตาณต่อไปครับ”
ตาณพยักหน้ารับและเริ่มพูดต่อจากทนายความ
นักข่าวทุกคน โดยเฉพาะนักข่าวจากสำนักข่าวที่ลงเรื่องของอังคารต่างก็จดจ้องดูว่าตาณจะแก้ตัวให้อังคารอย่างไรต่อข่าวเสียๆ ที่ออกมา หลายคนอดนับถือตาณในใจไม่ได้ที่ขนาดคู่แต่งงานมีข่าวฉาวออกมาขนาดนี้เจ้าตัวยังสงบนิ่งและดูเหมือนจะยังเข้าข้างอังคาร
“เพื่อไม่ให้เกิดความเข้าใจผิดขึ้นอีก”
ตาณหันไปพยักหน้าให้ผู้ช่วย และอีกฝ่ายก็เดินออกมาพร้อมอังคาร ผู้ช่วยของตาณพาอังคารมานั่งลงที่ว่างข้างๆตาณ ตอนนี้นักข่าวที่เคยนึกสงสัยถึงเก้าอี้ที่ว่างอยู่สามตัวเริ่มเข้าใจแล้วว่า การแถลงข่าวครั้งนี้จะยังมีคนออกมาเพิ่มเรื่อยๆ และจากการที่ไม่เปิดตัวออกมาทีเดียวพร้อมกัน แสดงว่าต้องมีความสำคัญแน่ๆ ตาณจึงไม่ได้ให้ออกมาพร้อมกันในทีเดียว
“ผมขอแนะนำให้ทุกคนรู้จัก คนรักของผม อังคารครับ”
หลังสิ้นเสียงตาณ ช่างภาพต่างกดถ่ายรูปอังคารกันระรัว คำวิพากษ์ที่ตามมาคือ ‘ไม่ใช่คนในรูป’
“ก่อนหน้านี้ผมไม่อยากให้อังต้องออกสื่อเพราะไม่อยากให้เขาวุ่นวาย ที่ไม่ได้พามางานเปิดตัวบริษัทเพราะผมห่วง อย่างที่ ทุกท่านทราบดี งานเลี้ยงกินเวลาหลายชั่วโมง คนเยอะ แถมยังเลิกดึก ไม่ดีต่อคนท้อง ผมไม่คิดว่าความเป็นห่วงของผมจะทำให้เป็น ข้อสงสัยจนนำมาสู่ข่าวเสียหาย เมื่อเกิดข่าวไม่ดีขึ้น พวกเราก็ปรึกษาและเห็นพ้องกันว่าผมควรแนะนำเขาให้คนอื่นรู้จัก”
ตาณเลื่อนมือมากุมมืออังคารไว้
“สรุปคือคุณอังคารไม่ใช่คนในรูปอย่างนั้นใช่ไหมคะ”
อังคารเปิดไมโครโฟนและเป็นคนตอบเอง
“ไม่ใช่ผมครับ”
“แล้วทำไมถึงนำรูปมาโยงกับคุณอังคารได้คะ”
“เรื่องนี้...”
อังคารว่าแล้วปรายตามองไปทางนักข่าวของสำนักข่าวที่ลงข่าวเรื่องอังคาร
“...คงต้องถามคนเขียนข่าวนะครับ ว่าทำไมถึงได้คิดว่าคนในรูปเป็นผม”
“มะ ไม่จริง นี่ต้องเป็นตัวปลอม”
อังคารส่ายหน้าให้คนไม่ยอมรับความจริง เขาหยิบเอาบัตรประจำของตนเองขึ้นมาส่งให้ผู้ช่วยของตาณนำขึ้นจอภาพขนาดใหญ่เพื่อให้นักข่าวทุกคนได้เห็นพร้อมกัน
“สามารถเช็กดูได้ในเว็บไซต์ฐานข้อมูลนะครับ ทั้งของโรงเรียนเอกวิทย์และของทางการครับ”
ในยุคนี้ สามารถนำเลขประจำตัวประชาชนเข้าไปเช็กรูปและชื่อนามสกุลได้ที่เว็บฐานข้อมูลของทางการ ไม่ว่าคนๆนั้นจะเปลี่ยนชื่อนามสกุลกี่ครั้งก็จะมีแจ้งไว้ทั้งหมดว่ามีชื่ออะไรบ้างและเปลี่ยนวันไหน แต่ก็เช็กได้เพียงแค่ชื่อนามสกุลกับมีรูปให้เห็นเท่านั้น ไม่สามารถดูข้อมูลอย่างอื่นได้ โดยคนที่เข้าไปดูก็ต้องใส่เลขประจำตัวประชาชนเช่นเดียวกัน เพื่อเป็นหลักฐานการเข้าดู
หลายคนเข้าไปเช็กข้อมูลตามที่อังคารเอ่ยทันที และชื่อกับรูปที่ปรากฏก็ตรงกับตัวอังคารจริงๆ แถมยังมีการแสดงข้อมูลการเปลี่ยนนามสกุลจากของอังคารมาเป็นของตาณในช่วงวันที่ทั้งสองแต่งงานกันด้วย
“ถ้าอย่างนั้นคนในรูป”
ตาณยิ้มเย็น ก่อนจะพยักหน้าให้ผู้ช่วยอีกครั้ง คราวนี้เสียงฮือฮาดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แสงแฟลชวูบวาบยาวนานจนตาณต้องเอ่ยขอร้องให้นักข่าวอยู่ในความสงบ
“คุณเบนจามิน หมอประจำบ้านของผม”
ตาณแนะนำเบนจามิน ซึ่งอีกฝ่ายก็ก้มหัวให้นักข่าวด้วยรอยยิ้ม
“ส่วนทางนั้น คุณเขมวรรณเป็นคนสนิทของคุณเบนจามิน”
หลังจากคำแนะนำ ทุกคนก็ได้ข้อสรุปในใจ รูปที่ออกมาเป็นรูปของเบนจามินและเขมวรรณ ซึ่งในรูปทั้งสองสนิทสนมกันเกินกว่าจะเป็นเพื่อนธรรมดา แน่นอนว่าที่รูปออกมาเป็นอย่างนั้นเกิดจากมุมกล้องล้วนๆ แต่คนเห็นรูปก็เข้าใจตามที่เห็น ไม่ได้คิดว่าเป็น มุมกล้องหรืออะไร
“ไม่ทราบว่าคุณเขมวรรณเป็นหมอด้วยหรือเปล่าครับ”
และเมื่อชี้แจงเรื่องของอังคารจนกระจ่างเรียบร้อย คนของตาณที่ปะปนอยู่กับนักข่าวก็ทำตามแผนเบี่ยงความสนใจของนักข่าวไปทางเขมวรรณและเบนจามินทันที
“เปล่าครับ ผมเป็นวิศวกรอยู่ที่ทาวน์แอนท์เอิร์ธครับ”
คำถาม-คำตอบนี้ได้ถูกเตรียมไว้ก่อนแล้ว แต่เบนจามินไม่ได้รู้เรื่องมาก่อนจึงอดหันไปมองเขมวรรณอย่างทึ่งๆไม่ได้
ทาวน์แอนท์เอิร์ธเป็นบริษัทก่อสร้างรายใหญ่และมีชื่อเสียง เนื่องจากทางบริษัทจะทำการก่อสร้างโดยคำนึงถึงสภาพแวดล้อมมาก่อนอย่างอื่น ทำให้สิ่งปลูกสร้างของบริษัทนี้เป็นมิตรกับธรรมชาติและได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวาง บุคลากรของบริษัทนี้จึงเป็นคนเก่งมากความสามารถ
“ทำอะไรน่ะ”
นักข่าวคนหนึ่งถามนักข่าวอีกคนที่นั่งข้างๆเมื่อเห็นเขาเข้าเว็บไซต์ของบริษัททาวน์แอนท์เอิร์ธ
“เช็กข้อมูลไง เดี๋ยวพลาดขึ้นมา ซวยอีก”
พอได้ยินดังนั้น หลายคนจึงรีบเช็กข้อมูลด้วยเหมือนกัน และข้อมูลที่ออกมาก็ทำให้เสียงฮือฮาของนักข่าวดังขึ้นอีกครั้ง
“หัวหน้าโครงการบ้านชิดป่าและโครงการบ้านสวนสวย...”
เสียงพึมพำที่ดังขึ้นทำให้เขมวรรณเริ่มปั้นหน้าอย่างลำบาก เป็นที่ทราบกันดีว่าหัวหน้าโครงการของบริษัทนี้ต้องสามารถควบคุมทุกอย่างได้ ทั้งการออกแบบ การก่อสร้าง การตกแต่ง โครงการของบริษัททั้งสองโครงการที่กล่าวถึงเป็นโครงการที่ได้รับการชื่นชม ได้รับรางวัลทางสิ่งแวดล้อมมากมาย และขายได้หมดในเวลาอันรวดเร็ว โครงการบ้านชิดป่าเป็นโครงการคอนโดมีเนียมที่เน้นให้ตึกตั้งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ โดยไม่สร้างความเสียหายให้แก่ธรรมชาติ เป็นโครงการที่ราคาห้องไม่สูงแต่มีคุณภาพ คนที่ซื้อโครงการนี้ส่วนใหญ่จึงเป็นชนชั้นกลาง ส่วนโครงการบ้านสวนสวยเป็นโครงการคอนโดมีเนียมที่เน้นให้ตึกอยู่คู่กับธรรมชาติได้โดยไม่สร้างความเสียหายให้แก่กันและกัน โครงการนี้เป็นแบบหรูหราราคาแพง หากแต่ก็ได้รับการจับจองจนเต็มในเวลาอันรวดเร็วไม่ต่างกัน
เขมวรรณได้ขึ้นเป็นหัวหน้าโครงการครั้งแรกคือบ้านชิดป่า ซึ่งจะเรียกว่าเป็นผลงานเปิดตัวของเขาก็ว่าได้ และการเปิดตัวของเขมวรรณก็ประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก เขมวรรณไม่เกี่ยงงาน เขารับทุกงานที่บริษัทส่งมาให้ หลังจากโครงการเปิดตัวเขมวรรณเป็นที่รู้จักมากขึ้นและมีการว่าจ้างงานเข้ามาตลอด ส่วนมากจะเป็นการว่าจ้างให้สร้างสิ่งปลูกสร้างส่วนตัว จนบริษัทมีโครงการสร้างคอนโดมีเนียมหรู เขมวรรณจึงได้จับงานใหญ่อีกครั้ง และโครงการที่เขาทำก็ได้รับการตอบรับที่ดี ชื่อของเขมวรรณจึงเป็นที่ยอมรับอย่างกว้างขวาง จนตอนนี้นอกจากงานวิศวกร เขมวรรณยังมีงานเป็นอาจารย์พิเศษสอนนักศึกษาด้วย
หากจะพูดว่าเขาเป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานก็สามารถพูดได้
เรื่องนี้เบนจามินไม่รู้ แต่ตาณและอังคารที่สืบเรื่องของเขมวรรณมาเรียบร้อยรู้ทั้งหมด และแน่นอน...หลังจากสืบรู้ประวัติอังคารก็จงใจให้นักข่าวหันไปสนใจในตัวเขมวรรณ
“ตอนนี้เห็นว่าคุณเขมวรรณกำลังจับงานโปรเจคใหญ่อยู่จริงหรือเปล่าคะ”
นักข่าวที่มาวันนี้นอกจากนักข่าวหน้าสังคม ยังมีส่วนหนึ่งที่เป็นนักข่าวหน้าเศรษฐกิจ เมื่อแหล่งข่าวอยู่ตรงหน้ามีหรือจะไม่รีบคว้าโอกาส
“เรื่องนี้...ตอนนี้ผมพักร้อนอยู่ครับ ส่วนเรื่องโปรเจค กำลังอยู่ในระหว่างการพิจารณาของบริษัทครับ”
หลังจากนั้นนักข่าวก็เอาแต่ถามเขมวรรณเกี่ยวกับงาน อาจจะมีวกกลับมาเรื่องส่วนตัวโดยเฉพาะที่เกี่ยวกับเบนจามินบ้าง งานนี้ที่เขมวรรณสามารถตอบคำถามนักข่าวได้เต็มที่เป็นเพราะบริษัทไฟเขียวมาแล้ว แน่ล่ะ งานนี้ถือว่าได้โฆษณาไปในตัวทำไมทางนั้นจะต้องทิ้งโอกาสด้วย
เรียกว่านอกจากเขมวรรณ งานนี้ทุกฝ่ายวิน-วินกันถ้วนหน้า
ไม่สิ... ไม่ใช่วิน-วินกันทั้งหมด เพราะยังมีอีกคนหนึ่งที่แทบกรีดร้องในขณะฟังแถลงข่าว...
“ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณจะเป็นวิศวกร แถมเก่งมากด้วย”
เบนจามินคิดเอาเองจากการที่ภาวรินไม่เลือกเขมวรรณว่าเขมวรรณคงเป็นแค่มนุษย์เงินเดือนธรรมดา ไม่ใช่คนที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานอย่างนี้
“เสียมารยาทน่าเบน”
คำพูดของเบนจามิน จะฟังให้เป็นคำชมก็ได้ แต่ก็ฟังเป็นการดูถูกได้เช่นเดียวกัน
“ไม่เป็นไรครับ”
ด้วยอยู่ร่วมกันมาหลายวัน เขมวรรณจึงเริ่มชินๆกับการพูดตามที่คิดของเบนจามินได้บ้างแล้ว แล้วเขาก็ไม่ได้รังเกียจอะไร
“เสร็จแล้วก็หิวจัง ไปหาอะไรกินนะอังนะ”
“ขอโทษทีนะเบน หลังจากนี้เราต้องไปคุยรายละเอียดหลายอย่างกับทางโรงเรียนน่ะ”
เบนจามินมุ่ยหน้า ก่อนจะนึกได้จึงหันกลับมาทางเขมวรรณที่ยืนอยู่ข้างๆ
“อังไม่ว่าง งั้นคุณไปกับผม”
ว่าแล้วก็ลากเขมวรรณไปทางรถทันที โดยไม่ได้คิดว่านักข่าวยังกลับไปกันไม่หมด งานนี้เลยมีภาพความสนิทสนมของเบนจามินและเขมวรรณให้ได้เก็บกันอีก
ยังไม่ทันออกรถ เสียงโทรศัพท์ของเขมวรรณก็ดังขึ้น แทนที่จะกดรับเจ้าของโทรศัพท์กลับเอาแต่จ้องหน้าจอ ไม่ยอมกดรับเสียทีจนเบนจามินอดถามไม่ได้
“โทรศัพท์ ไม่รับหรือคุณ”
“ไม่ดีกว่า”
แต่เบนจามินกลับคว้ามากดรับแถมยังเปิดลำโพงให้ได้ยินทั้งคู่ด้วย
“เขม...”
เสียงหญิงสาวที่ผ่านมาตามสายทำให้เบนจามินต้องมองชื่อบนหน้าจอให้ชัด ก่อนจะส่งเสียงหึในลำคอเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่โทรเข้ามา
“เขมคะ”
เพราะไม่มีเสียงตอบกลับทั้งที่รับสายแล้ว ภาวรินจึงเรียกปลายสายอีกครั้ง
“ตอบเลยคุณ จะได้รู้ว่าเธอโทรมาทำไม”
เบนจามินกระซิบเบาๆ เขมวรรณมองเบนจามินอย่างชั่งใจ แต่ก็ยังตอบกลับไปตามที่เบนจามินแนะนำ
“ครับริน”
“คุณหลอกริน! คุณรวมหัวกับพวกนั้นหลอกริน คุณทำ แบบนี้กับรินได้ยังไงเขม”
น้ำเสียงของภาวรินไม่ดีเลย ท่าทางเธอกำลังโมโหมากจนเบนจามินต้องแอบหัวเราะคิกคักเพราะเรื่องเป็นไปตามที่เขาอยากให้เป็น
“ผมหรือครับที่หลอก”
เขมวรรณย้อนถามกลับไปด้วยเสียงเรียบๆ เขาต่างหากไม่ใช่หรือที่โดนเธอหลอกใช้
“คุณหักหลังริน คุณ”
“โอ๊ย นี่คุณ ตัวเองผิดแท้ๆมาเที่ยวโทษคนอื่นอยู่ได้ เป็นบ้าหรือเปล่าเนี่ย”
ภาวรินที่กำลังจะเอ่ยต่อว่าเขมวรรณเงียบลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงบุคคลที่สาม
“นั่นใคร?”
เบนจามินหัวเราะ ก่อนจะตอบไปโดยที่เขมวรรณก็ห้ามไว้ไม่ทัน
“แฟนคนปัจจุบันของคุณเขมไง คนเก่าอย่างคุณน่ะหลบไป แล้วก็เลิกโทรมาไร้สาระสักทีนะ”
“เขม...”
“เขาส่งมาให้ผมคุยแล้ว เสียใจนะคุณ”
เขมวรรณส่ายหน้า แต่เพราะใจยังเจ็บกับคำพูดของภาวรินไม่น้อยจึงไม่ได้ห้ามปรามเบนจามินอย่างจริงจังนัก
“เอาโทรศัพท์คืนให้เขมนะ ไม่มีมารยาท”
“มารยาทอะไรครับคุณ โทรมาหาแฟนคนอื่นโดยมีเจตนาไม่ดีต่างหากที่ไม่มีมารยาท แล้วแฟนผมเขาอนุญาตให้ผมคุย ไม่มีมารยาทตรงไหน พูดกับคนไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีละเหนื๊อยเหนื่อย เท่านี้นะคุณ”
เบนจามินกดวางโทรศัพท์แล้วหันขวับมามองเขมวรรณ ตอนแรกกะว่าจะต่อว่าอีกฝ่ายเสียหน่อยที่บ้าไปคบกับผู้หญิงอย่างภาวริน แต่พอเห็นหน้าหมองๆแล้วก็ว่าไม่ลง
“เฮ้อ...เอาเถอะ โทษทีนะคุณที่ก้าวก่าย แต่แฟนคุณนี่ยังไง คนอะไรไม่ยอมรับความผิดตัวเอง เห็นแล้วทนไม่ได้จริงๆ”
เขมวรรณไม่ได้ถือสา บางทีอาจจะถือว่าโชคดีที่เบนจามิน อยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะต้องเจ็บกับคำพูดของเธอมากกว่านี้ก็เป็นได้
“แต่คุณอย่าคิดมากเลย การกระทำของคุณไม่เรียกหักหลังหรอก คุณก็แค่พูดความจริง ส่วนคนที่หักหลังน่ะ คนที่หลอกยืมมือคุณไปสร้างความแตกแยกให้ชาวบ้านต่างหาก เหอะ! ผู้หญิงบ้า ประสาท สงสัยต้องส่งใบเชิญพบจิตแพทย์อย่างเร่งด่วนไปให้บ้าง เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น”
“พอเถอะคุณ ไหนบอกว่าหิวไง”
ถึงอย่างไรเขาก็ยังรักภาวริน จะให้มาทนฟังคนด่าเธอมากๆก็ทนไม่ไหว
“เหอะ! คนใจอ่อน... ไปร้านอาหารไทยเลย เดี๋ยวผมบอกทางให้”
เบนจามินนึกค้อนที่เขมวรรณยังเป็นเดือดเป็นร้อนแทนตัวภาวริน แต่ก็ไม่ได้เอ่ยให้ต้องเกิดการขัดใจกันอีก เบนจามินไม่อยากพูดมาก ของอย่างนี้ความรักมันบังตา บางคนต่อให้คนที่ตนเองรักชั่วร้ายเหลือแสน ก็ยังคงรัก แต่ก็แค่ตอนนี้แหละ เบนจามินลอบมองคนที่กำลังขับรถอย่างมาดหมาย เขมวรรณคนดี...ต่อไปก็ขอให้เขมวรรณได้รักคนดีๆบ้างแล้วกัน แล้วก็...เบนจามินว่าตัวเบนจามินนี่แหละ! ดีที่สุด!
TBC
-
แหมไม่ค่อยเลยนะหนูเบน
ชอบอังจัง :L1:
-
จ้าาาาา พ่อเบน พ่อมหาจำเริญ 555555 นี้เข้าข้างตัวเองสุดฤทธิ์ :hao7:
ขอให้สมหวังนะจ้ะ แต่อย่าเผลอไปปล้ำเขมเข้าล่ะ :haun4:
-
คุณเขมไม่รอดมือน้องเบนคนดีที่สุดแน่ :mew1:
-
ประโยคสุดท้ายคืออะไร 55555555555 เอาเถอะ หมอเบน อวยตัวเองขนาดนี้ คนอ่านสนับสนุนก็แล้วกัน :laugh:
-
ไม่ค่อยอวยตัวเองเลยนะเบน :laugh:
-
ก็เด็ดที่ประโยคสุดท้ายล่ะค่ะหมอเบน 555555
-
รักคนดีอย่างเบนน่ะเหรอคะ ชีวิตคงมีสีสันเพิ่มอีกเยอะเลย อิอิ
-
เขมรู้สึกขนลุกรึเปล่า โดนเบนหมายมาดซะขนาดนั้น 55
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า
-
ดีมากหมอ! รวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว ฮิฮิ
-
เบนไม่ค่อยอ่ะ จับตัวเองใส่พานถวายเลยมั้ยยยย??? 555555
-
แหม..ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะเบน 5555
อย่างว่าเขมวรรณไม่เหมาะกับยัยจอมลวงโลกหรอก
-
แหมๆเบนไม่ค่อยเท่าไหร่เลยน่ะ
พยายามยัดเยียดตัวเองให้เขมซะเลย :hao7:
-
รู้อนาคตคุณเขมเลย55555
-
กำเนิดอีก1คู่
-
แค่นี้ยังไม่สะใจนะและยังไม่สาสมกับความคิดชั่วๆของอีชะนีมีนอนั่นด้วย
เอาคืนมันหนักๆหวังว่าตาณคงไม่ทำแค่นี้นะ เพราะเดี๋ยวซักพกมันก็หาทางมาเล่นงานอังคารอีก
-
ยกมือสนับสนุนคู่ เขมเบน
-
อังคารเก่งจริงๆ ส่วนเบญนี่ไม่ค่อยจะหลงตัวเลยนะ ฮ่าๆๆๆ
++ ค่า
:กอด1:
-
เดี๋ยวนะ ก่อนจะพูดอะไรข้าเจ้าขอสักอย่างก่อน
ช่วยเอาไอ้คุณภาวรินไปเก็บก่อนจะดีกว่า
คนอะไรไม่ยอมรับความผิด มองแต่ตัวเอง
ดีแล้วที่นายเขมรอดมาได้ หมอเบนจัดหนักไปเลย
อังสุดยอด ฉลาดและดูดี
ส่วนนายตาณ นาย(ใจ)หล่อมาก
รอต่อขอรับ
-
แหม ไม่ค่อยเลยนะเบน จับให้มั้นนะ อย่าให้หลุดละ :hao3:
-
5555 หมอเบนสุดยอด
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เบนนี่น่ารักจัง
-
สุดยอดคุณหมอ
-
งานนี้อวยหมอเบนกับเขมเต็มที่ ฮ่าๆๆๆ :mc4:
ตอนนี้เขมยังไม่เห็นความน่ารักในตัวหมอเบน เดี๋ววอีกไม่นานน่าจะรักกันได้ละมั้ง หมอเบนออกจะเป็นคนดีที่ทุกคนหลงรัก คึคึ และยังเป็นตนที่ดีที่สุดสำหรับเขมด้วย กร๊ากกกกกกก :m20: :m20: :m20: เขมรีบๆลืมชะนีนิสัยไม่ดีเห็นแก่ตัวได้ล่ะ อย่าเอามาเป็นคนรักให้เจ็บช้ำน้ำใจเลย คนแบบนั้นเหมาะจะอยู่คนเดียวมากกว่า หึ!!!!!! :m16:
-
นานๆจะเห็นนายเอกเก่งสักที ชอบบบบบบ
เค้ายกให้เบญขึ้นหิ้งนางเอกอีกคนนะคะ
-
ถึงเวลาที่เขมวรรณจะตาสว่างและหลุดพ้นเสียที
ผู้หญิงเวลาแค้นนี่ทำได้ทุกอย่างจริงๆ น่าสงสาร :เฮ้อ:
งานนี้ตาณกับอังคารไม่ต้องออกโรงแล้วมั้ง หมอเบนจัดเอง
เดี๋ยวให้หมอเบนดามใจให้ด้วย ถือว่าเป็นบริการพิเศษ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ฮ่าๆๆๆๆ สมกันดีนะ เบน กับ เขม
-
คุณหมอยอดมาก o13
-
จับให้มั่น คั้นให้ตาย
-
ไม่มีอะไรจะกล่าวกับภาวริน :z6:
เชียร์หมอเบนนะ 55
-
อิอิ เบนจังอวยเข้าตัวเองเลยน๊า
-
เขมเอ้ย!! เสร็จหมอเบนแน่ๆ555
-
เชียร์เบนจี้เลย ลุยเลย :ped149:
-
ค่ะ! พ่อยอดคนดี จิกเขมไว้อย่าให้หลุดนะ :laugh:
-
เชียร์คู่ใหม่ เขม+เบน :impress2:
-
ตอนที่ 20
การฟ้องร้องจบลงง่ายดายกว่าที่ใครๆคิด เนื่องจากทางหนังสือพิมพ์ที่ลงข่าวยอมลงประกาศขอโทษและชี้แจงความจริงในหนังสือพิมพ์เป็นเวลาหนึ่งเดือน และยังยอมจ่ายค่าเสียหายตามที่ทางอังคารเรียกร้องเพื่อให้คดีความจบ แม้จะเป็นจำนวนเงินมากโข แต่หนังสือพิมพ์ไม่ได้เป็นคนจ่ายเองจึงไม่เดือดร้อนอะไร แน่นอนว่าคนที่ออกเงินทั้งหมด แถมยังต้องจ่ายค่าปิดปากให้หนังสือพิมพ์ไม่ซัดทอดมาถึงตนเองคือภาวริน
เรียกว่างานนี้เธอมีแต่เสียกับเสีย
ส่วนทางตาณและอังคารนั้นมีแต่ได้กับได้
พวกเขาได้รับเงินค่าเสียหาย ซึ่งเงินทั้งหมดอังคารได้มอบให้ทางโรงเรียนเอกวิทย์ไว้เป็นทุนการศึกษาแก่เด็กๆ ยิ่งเมื่อรวมเข้ากับเงินที่ตาณสมทบเข้ามาเพิ่มเติมด้วยยิ่งเป็นจำนวนมากขึ้นไปอีก ข่าวการนำเงินค่าเสียหายไปบริจาคเพิ่มชื่อเสียงในแง่ดีให้กับตาณและอังคารมากยิ่งขึ้น
และการโฆษณาไปในตัวในวันแถลงข่าวของอังคารก็ได้ผลเป็นอย่างมาก ตาณยอมรับว่าผลตอบรับดีกว่าตอนที่ตาณจัดงานเลี้ยงเปิดตัวบริษัทเสียอีก ผลิตภัณฑ์ต่างๆของบริษัทเปิดใหม่เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง และได้รับความนิยมมาก
ร้านอาหารของตาณเองก็ได้รับความนิยมจนต้องขยายสาขาเพิ่มขึ้นมาหลายสาขา นอกจากนี้ด้วยความคิดของอังคารทำให้มีการเปิดมุมขายของสดเล็กๆหน้าร้านอาหาร เป็นการขายวัตถุดิบสำหรับทำอาหารในราคาที่ไม่แพงนัก เพราะตาณรับสินค้ามาจากผู้ผลิตโดยไม่ผ่านพ่อค้าคนกลาง ของราคาถูก คุณภาพดี ย่อมได้รับความนิยมเป็นธรรมดา ของสดเหล่านี้มักขายหมดในเวลาอันรวดเร็ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อบรรดาเจ้าของร้านอาหารขนาดเล็กมักมาเหมาของไปเป็นจำนวนมาก
สุดท้ายตาณจึงตัดสินใจเปิดตลาดสดใจกลางเมืองขึ้นมา ตาณให้เกษตรกรเป็นผู้มาขายสินค้าเอง แต่ต้องขายตามราคากลางที่กำหนดไว้เท่านั้น ซึ่งเป็นราคาที่คำนวณอย่างเหมาะสมแล้วว่าผู้ขายได้กำไร ผู้ซื้อสามารถจับจ่ายได้ในราคาไม่แพง เกษตรกรที่นำของมาขายที่ตลาดจึงได้เงินเป็นที่น่าพอใจและขายหมด ไม่มีเหลือให้เน่าเสีย แต่ถึงจะเปิดตลาดขึ้นมา มุมขายของหน้าร้านอาหาร รวมไปถึงอาหารในร้านของตาณก็ยังขายดีทุกสาขา
ที่ผลิตภัณฑ์ของตาณขายได้ดีทั้งที่ไม่ใช่เจ้าเดียวในตลาด และร้านอาหารก็ได้รับความนิยม เพราะเขาคงแนวความคิดที่ว่า
ราคาต้องไม่แพงจนเกินไป รับประทานง่าย รสชาติดีเยี่ยม ได้คุณค่า และมีคุณภาพเพียงพอ ความซื่อสัตย์ต่อลูกค้าก็สำคัญเช่นกัน
ทางสองคนที่ไม่คิดว่าจะมีส่วนได้ส่วนเสียอะไรเท่าไหร่จากการแถลงข่าวอย่างเบนจามินและเขมวรรณกลับกลายเป็นคนมีชื่อเสียงขึ้นมาชั่วข้ามคืน
อังคารจึงจับให้ทั้งคู่มาเป็น brand ambassador ของบริษัทเสียเลย เบนจามินน่ะเต็มใจอย่างยิ่ง ส่วนเขมวรรณไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ก็ปฏิเสธไม่ออก
ด้วยรูปลักษณ์ที่ดูดีและหน้าที่การงานที่มั่นคง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขมวรรณที่ถือว่าประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานตั้งแต่อายุยังน้อย เบนจามินเองก็เป็นแพทย์จากโรงเรียนเอกวิทย์ที่ขึ้นชื่อ
ทั้งสองคนได้รับความสนใจจากสื่อเป็นอย่างมาก เรียกว่าขยับตัวไปทางไหนก็มีแต่คนรู้จักและสามารถตกเป็นข่าวได้พอๆกับพวกดารานักร้องเลยทีเดียว
“นี่คุณเอาจริงหรือ”
อังคารเอ่ยถามตาณที่กำลังปรึกษากับเขมวรรณเรื่องการตกแต่งห้องข้างบนที่ว่างอยู่ให้กลายเป็นห้องเด็ก
อันที่จริงพวกเขาชวนเขมวรรณมากินข้าวด้วยตามประสาคนคุ้นเคยกันเท่านั้น แต่คุยกันไปคุยกันมาทำไมถึงมาออกเรื่องตกแต่งห้องใหม่ได้ก็ไม่รู้
“เอาจริงสิ”
ตาณหันมาตอบแล้วกลับไปพูดคุยกับเขมวรรณต่อ ทางด้านเขมวรรณเองก็หยิบสมุดขึ้นมาจดความต้องการของตาณไว้เพื่อจะได้นำไปประมวลและออกแบบให้ถูกใจ
“คุณเป็นวิศวกรก่อสร้างไม่ใช่หรือคุณเขม”
เบนจามินเห็นเขมวรรณรู้เรื่องการตกแต่งดีจึงอดถามไม่ได้
“ผมเป็นหัวหน้าโครงการนะครับ ต้องรู้ทุกเรื่อง อย่างน้อยๆก็ต้องรู้พื้นฐานบ้าง เรื่องการตกแต่งนี่ก็ศึกษามาพอสมควร”
“อ้อ”
เบนจามินพยักหน้าแล้วหันไปสบตาเพื่อนที่ทำหน้าเหนื่อยใจอยู่ข้างๆ
“อยากได้แบบไหนก็เสนอดีกว่าอัง ไม่อย่างนั้นคงออกมาตามใจคุณตาณคนเดียวแน่”
อังคารถอนหายใจ เขาไม่อยากตกแต่งห้องใหม่เพราะเด็กไม่นานก็โต พอโตแล้วก็คงต้องตกแต่งกันใหม่อีก
“ถึงยังไงก็ต้องตกแต่งใหม่อยู่เรื่อยๆอยู่แล้ว ของอย่างนี้มันโทรมกันได้ แล้วอังคิดว่าคุณตาณเขาจะปล่อยให้บ้านโทรมหรือไง”
เมื่อเห็นจริงตามที่เบนจามินว่า อังคารเลยร่วมวงคุยกับตาณและเสนอหลายๆอย่างเพื่อให้สามารถใช้ห้องได้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากที่ตาณคิดทำห้องสำหรับเด็กเล็ก อังคารก็ปรับให้กลายเป็นห้องที่พร้อมจะเปลี่ยนเป็นห้องเด็กวัยไม่เกินสิบขวบได้
“คุณจะรีบซื้อเตียงทำไม ไม่เอาครับ เอาแค่เตียงเด็กก็พอ”
อังคารรีบแก้สิ่งที่ตาณบอกกับเขมวรรณ
“ก็คุณพูดเองว่าเด็กๆโตเร็ว”
ตาณตั้งใจจะซื้อทั้งเตียงเด็กและเตียงนอนใหม่ เมื่ออังคารไม่เห็นด้วยเขาเลยตกลงใจว่าจะซื้อแค่เตียงเด็ก
“แล้วของที่อยู่ในห้องล่ะครับ จะเอาไปไว้ที่ไหน”
ตกแต่งห้องใหม่คราวนี้เฟอร์นิเจอร์ในห้องต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด อังคารกลัวตาณจะเอาของเก่าไปทิ้งเลยรีบถามเผื่อไว้ก่อน
“เดี๋ยวขนไปเก็บไว้ที่โรงเก็บของไงคุณ”
ว่าแล้วตาณก็กวักมือเรียกต้นอ้อที่อยู่ใกล้ๆแถวนั้นเข้ามา
“พรุ่งนี้ให้คนไปขนของออกมาจากห้องซ้ายให้หมดเลยนะ เอาให้เหลือแค่ห้องโล่งๆเลย”
“ครับคุณตาณ”
“ต้นอ้อกินข้าวหรือยัง”
“เรียบร้อยครับคุณอัง”
“โอเค งั้นมีอะไรก็ไปทำเถอะ”
“ครับ”
ต้นอ้อถอยออกไปแต่ก็ยังคงอยู่ไม่ไกลแถวๆนี้เผื่อว่ามีใครเรียกใช้อะไร ตาณหันไปคุยกับเขมวรรณถึงขนาดห้องคร่าวๆซึ่งเขมวรรณจะพานักตกแต่งภายในเข้ามาดูอีกทีตอนที่ห้องโล่งแล้ว พอเริ่มดึกเขมวรรณก็ขอตัวกลับ เบนจามินเองก็กลับไปยังที่พักของตัวเอง ในบ้านจึงเหลือเพียงแค่อังคารและตาณเท่านั้น
“คุณเห่อมากไปหน่อยไหมครับ”
ทุกวันนี้หากตาณได้ไปห้างสรรพสินค้าหรือว่าได้ผ่านร้านขายของสำหรับเด็ก ตาณเป็นต้องได้ของสำหรับลูกติดมือกลับมาตลอด ทั้งเสื้อผ้า ของใช้ ของเล่น อังคารเอ่ยห้ามปรามก็ไม่เคยฟัง กว่าลูกจะเกิด ของคงเต็มบ้านเสียก่อน
“ผมไม่เคยมีลูกมาก่อน”
เสียงของตาณคล้ายประชดอยู่ในทีจนอังคารลอบยิ้ม
“ผมก็มีลูกของตัวเองคนแรกเหมือนกันครับ”
อังคารรู้ว่าตาณไม่ค่อยพอใจนักเรื่องที่อังคารเคยรับจ้างท้องมาก่อน แต่อดีตก็คืออดีต ตอนนั้นอังคารยังไม่เจอตาณ แล้วอังคารก็ท้องโดยการฝังยีน ตาณจึงไม่ได้เก็บมาเป็นอารมณ์เท่าไหร่ ยกเว้นบางครั้งที่อดคิดไม่ได้ว่าอังคารจะรักเด็กสองคนที่ตัวเองเคยอุ้มท้องมากกว่าลูกของพวกเขาหรือเปล่า
“คุณงอแงแทนลูกหรือครับ”
อังคารถามขำๆ เข้าไปลูบหน้าลูบหลังคนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่เพื่อเอาใจ
“คุณรักเด็กสองคนนั้นไหม”
อังคารยิ้ม ลูบแก้มตาณอย่างเบามือ
“ถึงยังไงผมก็อุ้มท้องพวกเขามาตั้งเกือบปี จะไม่รักไม่ผูกพันเลยมันก็ไม่ใช่ แต่พวกเขาไม่ใช่ของผมมาตั้งแต่แรกแล้ว”
สำหรับอังคารมันก็เหมือนเราคอยศึกษาการประกอบและผลิตอะไรสักอย่าง เราศึกษาจนสามารถสร้างมันออกมาได้จนสมบูรณ์แล้วเราก็ต้องขายมันไป เพราะสิ่งนั้นเราทำเพื่อลูกค้า ไม่ใช่เพื่อตัวเรา ถึงอย่างนั้นเด็กทั้งสองก็มียีนของอังคารอยู่ในตัว จึงถือว่ามีสายสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาด
“ผมเลิกสนใจไยดีหรือเลิกคิดถึงพวกเขาไม่ได้ แต่ก็เป็นความห่วงและอาวรณ์อย่างหวังดีตามประสา ผมไม่อยากให้เอามาเปรียบเทียบกับลูกของเรานะครับ ผมพูดอย่างนี้คุณเข้าใจไหม”
จะบอกว่าอังคารไม่ห่วงเด็กๆที่ตัวเองอุ้มท้องมามันก็ไม่ใช่ หากพวกเขาตกที่นั่งลำบากหรือต้องการความช่วยเหลือ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง อังคารก็พร้อมที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยโดยไม่คิดอยากได้อะไรตอบแทน
แต่สำหรับลูกของเขากับตาณ อังคารสามารถให้ได้แม้แต่ชีวิตโดยไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ
“ผมขอโทษ”
ที่จริงตาณก็ไม่ได้อยากกดดันให้อังคารรู้สึกไม่ดี เขาแค่นึกขึ้นมาบางครั้งและมันก็กวนๆอยู่ในจิตใจ
“ผมเข้าใจว่าคุณแค่กลัวและน้อยใจแทนลูก”
อังคารหัวเราะ เขาไม่ถือสาจริงๆที่ตาณพูดเรื่องนี้ขึ้นมา
“ผมเชื่อว่าถ้าคุณตาณได้เจอพวกเขา คุณต้องเอ็นดูพวกเขาไม่ต่างจากผม”
ตาณยิ้ม กอดเอวอังคารไว้ ถ้าไม่ล้ำเส้นเข้ามาตาณก็คงเอ็นดู แต่ถ้าล้ำ...ตาณก็ไม่คิดไว้หน้า
“อืม นั่นสินะ ทุกคนที่คุณรัก ผมย่อมต้องรักด้วย”
“เน่า”
อังคารว่าแล้วเบี่ยงหน้าหนีจมูกที่กดลงข้างแก้ม แล้วก็ชักจะเลยเถิดมาที่ริมฝีปาก
“ไปอาบน้ำเลยคุณ ผมท้องอยู่นะ”
ตาณยอมปล่อยอังคาร แต่ก็ไม่วายกดจูบที่ริมฝีปากอิ่มอีกครั้งเสียหนึ่งทีก่อนจะปล่อย
“ช่วงนี้รอดไปเถอะคุณ ผมถามคุณเบนแล้ว คุณรอดจากมือผมได้อีกไม่นานหรอก”
“คะ คุณนี่มัน!”
ตาณหัวเราะแล้วเดินผิวปากเข้าห้องน้ำไปอย่างอารมณ์ดี อังคารส่ายหน้าตามหลัง คิดถึงตอนที่ตาณไปถามเบนจามินแล้วก็อดอายเพื่อนนิดๆไม่ได้
แต่ก็นั่นแหละ...อายไปก็ทำอะไรไม่ได้แล้วเพราะตาณถามไปแล้ว ที่สำคัญแม้ตาณจะไม่ถาม เบนจามินก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาทำอะไรๆกัน ...จะไม่รู้ได้อย่างไรเมื่อหลักฐานของการกระทำอยู่ในท้องแบบนี้
อังคารคิดแล้วลูบท้องเบาๆ ก่อนจะยกยิ้ม...เอาเถอะ อาจจะน่าอายไปบ้าง แต่มีความสุข...อังคารยอม
THE END
จบแล้ว มีตอนพิเศษค่ะ
ส่วนเขมกับเบนยังไม่ได้เขียนเลยค่ะ :mew3:
-
จบแล้ว...อยากตอนพิเศษแล้วอ่า...
-
จบแบ้ว
ละ แล้วเบนกะเขมอะ อยากอ่านคู่นั้นจัง
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้ว???????? เร็วมากกกกก เรานึกว่าจะได้อ่านถึงตอนคลอดตอนเลี้ยงลูกเลย
มีภาค 2เถอะนะคะ
-
อัลไลๆ จบแล้วหรอออออ
จบแล้วววว รอตอนพิเศษนะคะ
-
จบเร็วจัง อยากอ่านอีกอะ
-
ฟินอ่ะ
อยากมีแบบนี้บ้างจัง
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
รอตอนพิเศษ รอเขมกับเบนด้วย
:L2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คู่หลักจบแล้ว อยากอ่านคู่คุณหมอกะเขมจังเลย :mew3:
-
ห๊ะ! จบแล้ว ไวมากๆๆเลย
จะมีภาคต่อไหมค่ะ
ลุ้นเขมกับเบน
-
อยากอ่านตอนพิเศษก็อย่าก
คู่เบนกับเขมก็อนากโลภมากข้อสองเลยได่ไหม
-
ตอนที่19
ตาณกะอัง อย่าเพิ่งไว้ใจนะ ยัยรินมันอาจไม่หยุดแค่นี้ก็ได้
ส่วนหมอเบนไม่ค่อยเลยนะ พ่อดีเลิศประเสริฐล้ำ คนดีศรีสยาม
ขอยืนไว้อาลัยให้เขมสักครู่ คาดว่าไม่รอดมือหมอแน่ 555
-
ขอบคุณครับ
ติดตามนิยายคุณจิ๊บทุกเรื่องเลย มีเสน่ห์บอกไม่ถูก
-
อยากเห็นหน้าเด็กจังเลย
-
สนุกมากๆ จะรอติดตามตอนพิเศษนะจ๊ะ
ปล .ขออนุญาตเรียกร้องคู่เขมเบนจ้าาาาา
ชอบมากอยากอ่านเรื่องราวของทั้งคู่ต่อมากๆ
-
ทำไมเรารู้สึกตัดจบดื่้อๆเลยอ่ะ เพราะบางเรื่องก็ยังไม่เคลียร์เลย จบไวมากกกนึกว่าจะได้อ่านจนถึงคลอดลูกซะอีก แล้วยังอยากอ่านเบนกับเขมอีก ยังฟินไม่สุดกับเรื่องนี้เลยอ่ะ มันรู้สึกว่ายังไม่ครบยังไม่สมบูรณ์เลย ถ้าแบบนี้มีภาคสองนะ อยากได้ความกระจ่างและความฟินมากขึ้นอ่ะ
-
จบเร็วจัง ยังไม่เห็นเจ้าตัวเล็กเลยยย
-
เย้ย...ไรอ่ะ จบเฉยเลย
ตอนพิเศษนี่มีลูกของอังคารมั้ยคะ อยากรู้ว่าจะมีลูกเพศไหน อิอิ
-
จบแล้ว!! 0-0
จบเร็วมากกกกกก
-
จบแล้วววววไวจัง
อยากอ่านตาณอังหวานๆ
-
สนุกอีกแล้ว ชอบทุกเรื่องเลยนะ
-
:impress2:
-
มีต่ออีกเถอะะะ :ling1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
ขอให้มีของเขมวรรณกับเบนจามิน จะดีมากเลยครับ
-
กรี๊ดดดดดดด จบแล้ว ขอบคุณนะคะ
รอตอนพิเศษนะ ของใครก็ได้อยากอ่านหมดเลย ^^
-
รอตอนพิเศษ
-
จบแล้ว.... :pig4:
-
จบแล้ว สมน้ำหน้ายัยภาวรินที่ต้องเสียเงิน
ตาณก็ช่างตามใจอัง
อยากอ่านเขมกับเบนอ่ะ
-
ห๊าาาาาาาาาาาาาาา จบแล้ว ไวมากกกกกกกกกกก แต่ขอตอนพิเศษ 555++
-
จบซะแล้ววว แต่ไม่เป็นไรยังมีตอนพิเศษให้ติดตามชีวิตของทั้งคู่อีกนี่นะ :mew1:
-
ง่าาา จบซะแล้ววว :ling1:
อยากอ่านตอนเบนบ้างจัง :hao5:
รอนะฮะ :')
-
:mew1: :mew1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอลบตอนพิเศษเพื่อการรวมเล่มค่ะ
-
ขอลบตอนพิเศษเพื่อการรวมเล่มค่ะ
-
ฟินฝุดๆเบย :ling1: :ling1: อยากอ่านต่อจัง..... :katai1:
-
เเหม่ .. ได้มาอ่านตอนที่เรื่องจบเเล้ว รู้สึกพลาดอย่างเเรงงงงง เพราะว่าสนุกมาก อยากให้มีตอนพิเศษอีก
-
สนุกมากคะอ่านมาตั้งแต่เรื่องได้หนึ่งตอน ตามอ่านมาตลอดเลยมันเป็นอะไรที่ฟินมาคะ อังคาน่ารัก ตาณก็ดีสุดเล ชอบมากกกกกกกคะ
ว่าแต่ขอตอนพิเศษอีก สักตอนไม่ได้เหรอคะ
-
จบแล้ว ย้ายได้เลยค่า ขอบคุณค่า
-
อังคารอ่อนโยนสุดๆไปเลย
-
ต้องของคุณเมืองเทพนะ ที่ทำใก้น้องกันจะมีน้องเพิ่มอีกคน :m20:
-
อนากคุ่ขิองเบนกับเขมต่อจัง
คู่นั้นไปถึงไหนกันแล้วเนี้ย
-
จะว่าไปบุคคลที่สามก็มีประโยชน์เหมือนกันนะ
ก็ไม่ได้จะให้ตัดขาดหรือไม่คบหากันอีกเลยหรอก
แต่ถ้าเจตนาไม่ดีก็ต้องตักเตือนกันอย่างที่ตาณทำนั่นแหละ
ตอนต้นก็อารมณ์พุงสูง แต่ไหงตอนท้ายชวนกันทำลูกซะล่ะ
น้องกันกำลังจะได้น้องเพิ่มแล้ว ถ้าตาณทำสำเร็จอ่ะนะ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล.จะคอยติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
-
ต้องขอบคุณพ่อลูกคู่นั้นจริงๆ
ที่ทำให้น้องกันจะมีน้องอีกคน 55555
-
โอ๊ะโอ อยากเห็นอีก
-
ขอบคุณคนเขียนจ๊ะ :katai2-1:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
คือ มันดีมากอ่ะ และมันก็ฟินมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ^^
กันจะมีน้องแล้วนะ แม่อังกะพ่อตาณกำลังพยายามกันอยู่ อิอิ...
-
รู้สึกเกลียดเมืองเทพอะ :ling3:
-
น่ารักอะ ดีจัยที่ปรับความเข้าใจกันได้
-
:-[
-
อยากจะบอกว่า น่ารักมาก ทุกตัวของเรื่องนี้
ชอบที่สุด\(* *)/
-
ออกอาการฟิน
หวานกันจัง
มันเป็นปกติที่ต้องทะเลาะกันบ้าง
ไม่งั้นลูกไม่ดก กั่กๆๆ
-
โอ้ยยยยน่ารักมากเลย
ผู้ชายแบบพระเอกเนี่ยหาได้ที่ไหนอีกบ้าง
-
มาพยายามด้วยกันเถอะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักก
ชอบนะกันดิศ เป็นเค้าก็ทำแบบน้อง
เบนรุกได้ดีนะ(ดีเกิน จนเขมหวั่น...)
//รวมๆชอบ :katai2-1:
-
กันจะได้น้องแล้ว อิอิ
ปล. อยากอ่านเขมกับเบนงะ
-
น้องกันจะมีน้องเพิ่มแล้ว
-
น่ารักดี
-
น่ารักกกก ดีใจที่ได้อ่านจนจบ อยากอ่านคู่อื่นอีกกก โดยเฉพาะพี่หมอออกะหนุ่มวิดวะ555555
-
ตาณน่ารักกับอังคารมากๆ ชอบเรื่องนี้ค่ะ
-
คู่เขมเบนน่าสนใจกว่าคู่หลักอีก ไม่ใช่ว่าคู่อังคารตาณไม่สนุกนะ แต่เพราะเป็นพระเอกนายเอกเลยค่อนข้างมั่นใจว่าไม่ต้องลุ้นมาก แต่คู่เขมเบนนี้ท่าทางต้องลุ้นอีกยาว แถมใครจีบใครก็ชักไม่แน่ใจ
เรื่องของครอบครัวตาณก็ยังไม่จบเลย คือมันตัดออกจากตระกูลกันง่ายๆ อย่างนั้นเลยเหรอ ที่สงสัยเพราะความเป็นญาติ ถ้าห่างกันระดับหลาน ก็อาจไม่ผูกพันแต่ระดับพี่น้องนี่ แอบแปลกใจ
แล้วเรื่องนี้มีเรื่องของคู่อื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับร.ร.อีกสินะ น่าสนใจๆ เดี๋ยวจะติดตามต่อนะคับ
ขอบคุณมากที่เอาเรื่องมาแบ่งปัน
-
o13
-
เป็นครอบครัวที่น่ารักมากค่ะ
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนมาแบ่งปันกันนะคะ
-
คุณตาณกำไรเห็นๆ จริงๆ ค่ะ
-
So cute
-
:L2:
-
สนุกจ้า ขอบคุณนะจ้า
-
ดีใจมากได้อ่านเรื่องนี้จบแล้ว เคยไปตามอ่านที่บอร์ดก็ยังไม่จบ
ฟินมากจ้า
-
สนุกมากๆเลย
อยากอ่านต่อ
ไม่น่ารีบจบ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
:hao3:
จบลงด้วยดี
ขอบคุณนะคับ
:hao6:
-
เราเป็นตาณ ก็โกรธนะ
รักกัน รักกัน
-
:o8:
ชอบจ้าาาาาาาา สนุกดี
-
:mew1: ขอบคุณค่ะ น่ารักค่ะ
-
ในที่สุดก็มีน้อง ไหนๆๆๆ อยากอ่านตอนมีน้องจัง วู้ววววว สนุกๆๆๆ ตาณเป็น ผช ที่หล่อมากกกก
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกก
-
อ่านรวดเดียวจบเลย .. น่ารักมาก ๆ ครับ
น่าจะมีตอนพิเศษอีกเนอะ อิอิ ^^"
-
เราตั้งใจอ่านมาก ชอบๆๆๆๆ อยากให้มีน้องเยอะๆๆๆ
-
โอ๊ยยยยยย จบแล้ววววว
น่ารักกกกกกกกกกก
อยากอ่านคู่ เขมเบนแล้วละค่ะ
รออยู่นะค่ะ
-
อยากได้คู่ของเบนอ่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:heaven :heaven :heaven o13 o13 o13 เรื่องนี้สนุกมากๆ สนุกจริงๆ อ่านรวดเดียวจบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณค่ะ :m1:
-
ฟินฝุดๆ :heaven สนุกมากค่ะ คุณตาณคือผู้ชายในฝ้านนนน :-[ คุณช่างอบอุ่นและอ่อนโยนจริงๆ เลยค่ะ
-
ผู้ชายแบบนี้ ทำไมไม่มีในโลกจริงบ้างเน้อ..... แต่ว่าต่อไปนิยายเรื่องแนวผู้ชายท้องได้จะไม่ได้เป็นแค่จินตนาการอีกต่อไปแล้ว มีงานวิจัยนึงออกข่าวกับนสพ.ว่า วิจัยถึงเรื่องผู้ชายสามารถตั้งครรภ์ได้ แล้วในตอนนี้ก็สำเร็จในก้าวแรกแล้ว แต่ยังคงต้องวิจัยกันต่อไป ไม่เกิณ 50 ปี ต้องทำสำเร็จได้แหงมๆเลย
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:pig4: :pig4:
-
o13
-
สนุกมากค่ะ o13
-
พระเอกน่ารักจัง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ครอบครัวสุขสันต์ น่ารักมากๆเลยคะ ขอบคุณมากๆเลยนะค่ะ ^^
-
น่ารักมากค่ะ
พล็อตดี
คาแร็กเตอร์แต่ละคนนิ่งดี
เนื้อเรื่องสมเหตุสมผล
ชอบมากค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:L2:
-
กรี๊ดดดดดดด ชอบอ่ะ!!!!!
น่ารักมากกกกกก ชอบความรักของทั้งสองคน :L1:
ขอบคุณคนเขียนมากๆๆๆค่ะ :pig4:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
สนุกมาก ๆ เลยค่ะ ดีใจจังที่มีคนแนะนำให้มาอ่าน
จะตามไปอ่านภาค 2 ต่อค่ะ :กอด1:
-
น่ารักมั่กมั่ก ชอบพระเอกแบบนี้อ่ะ ไม่งี่เง่า รักจริง ดีจริง อะไร กรี๊ดดดด ฟินค่ะ :ling1:
-
อ่านจนจบแล้ว รู้สึกชอบเรื่องนี้มากค่ะ
พระเอกใจเย็นฉลาดคิด นายเอกก็เช่นกัน
เนื้อเรื่องก็สนุกมากค่ะ เราชอบหมอเบนกับคุณเขมนะ
อยากให้มีสเปคู่นี้จริงๆ มันลุ้นอ่ะว่าเค้าจะลงเอยกันยังไง
ส่วนเรื่องครอบครัวของคุณตาณนี่จะตัดขาดกันแบบนี้เลยหรอคะ
แต่ก็ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกันนะคะ
:pig4:
-
โอยยย อยากให้มีฉากแบบตอนพิเศษอีก :hao6:
555 ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
อยากอ่านตอนของน้องกันนน :hao7:
-
วันนี้เข้ามาอ่านเรื่องนี้อีกรอบ อยากบอกเลยว่าเข้ามาอ่านกี่ครั้งก็ ชอบทุกครั้ง
-
เรื่องนี้เข้มข้น ดูเป็นผู้ใหญ่ เเละไม่ง้องเเง้ง
ชอบค่ะ
-
ภาวรนเอ๋ย กว่านางจะคิดได้ คงจะสายไปเสียเเเล้ว
คุณหมอรับเขมไปรักษาใจด่วนๆเลยค่า
-
น่าร๊ากกกกกกกก
-
มาตามอ่านจนจบแล้ว สนุกมากๆเลยค่ะ
ชักอยากจะอ่านคู่ เขมกับเบน
-
อ่านไปยิ้มไปฟินๆ แต่ยังคาใจเรื่องปู่ย่าของกันอ่ะ
-
น้องกันดิส ร้ายกาจจจจจจจจจจจ อิอิ
-
ชอบพระเอกเรื่องนี้ที่สุดเลย รักแท้ มั่นคง เด็ดขาด ไม่งี่เง่า สุดยอดดดดดดด o18 o18
-
สนุกมากครับ ตาณเป็นพระเอกที่สุดยอดมากเลย
ขอบคุณครับ
-
อ่านปุ๊บบบบบบบ
อยากเป็นแม่คนเลยอ่าาาา
-
:hao5: เรื่องนี้พระเอกแมนมาก เข้มแข็ง ไม่อ่อนปวกเปียก ส่วนนายเอกก็เข้มแข็งพูดรู้เรื่อง โดยรวม ฟินมาก น่ารักทั้งคู่
-
สงสารอังคารมาก ทำตาณทำแบบนี้ รู้ไหมว่าทำร้ายคนที่รักตัวอองกับแม่ของลูกไป สู้ๆนะอังคาร
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เขมผู้น่าสงสาร ตกไปเป็นของชนะนีแน่งน้อยได้ยังไง ดีแล้วที่รอดมาได้
-
ชอบพล็อตของเรื่องนี้มากเลยค่ะ
-
ขอยคุณมากค่ะ ชอบแนวท้องได้ :hao5:
-
คิดถึงจึงกลับมาอ่าน ^^
-
น่ารักดีค่ะ
อยากให้เนื้อเรื่องยาวกว่านี้จัง
อ่านแล้วเพลินค่ะ
-
จบแล้วววว งะ จบจริงงะ :ruready
ไวมาก นิยายสนุกมากงับ o13
-
วันนี้นั่งว่างๆ เลยกลับมาอ่านเรื่องนี้อีกครั้ง พออ่านมาถึงตอนพิเศษอ่าว มันหายไป กลับไปนั่งไถหาทุกหน้าไล่สายตาทุกคอมเม้น ก็เจอว่าคนแต่งลบไปแล้วด้วยเหตุจะรวมเล่ม ยอมรับเลยว่าเสียความรู้สึก ส่วนตัวอ่านนิยายมากกมากและเข้าใจส่าหากมีการรวมเล่ม ก็อาจจะมีการลบนิยายหรือเปิดให้อ่านเพียงบางตอน แต่นี่ไม่คิดว่าจะเจอในเล้า อยู่ในนี้มาล่วม 10 ปี แบบ เล้าคือที่พักพิงจริงๆว่า นิยายได้อ่านครบแน่ ไม่มีลบแน่ (หรือเราเข้าใจผิดมาตลอดTT) เลยช๊อคเบาๆ แต่สุดท้ายแล้วก็เคารพการตัดสินใจของคนแต่คนแต่งค่ะ และอยากขอบคุณอีกครั้งทีาแต่งนิยายดีดีมาให้อ่านกันนิยายเรื่องนี้จะอยู่ให้ความทรงจำค่ะคงคิดถึงเรื่อยๆ ....จากคนอ่านที่ชอบเรื่องนี้วนเวียนเข้ามาอ่านหลายรอบแต่นี่คงเป็นรอบสุดท้าย
-
เหมือนกันเลยอ่านทุกเรื่องของนักแต่ง และก็อ่านเรื่องละหลายรอบ มารอบนี้อ้าว!!!! ตอนพิเศษหายซะแล้วเสียใจมากมาย ไม่ดีเลยเน้อ...ไปทำใจก่อนเพราะเสียใจมากมาย
-
พึ่งเคยอ่านเรื่องนี้ น่ารักดี แต่เสียดายมากไม่ได้อ่านตอนพิเศษ เห็นว่าลบไป เศร้าเลย
-
:pig4:
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังสนุก
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากๆ เป็นพระเอกนายเอกแบบที่ทุกคนน่าจะชอบเลย ซึ่งมันโอเคมากๆ ไม่มาม่า ไม่ต้องร้องไห้ ฟินลื้มมม
-
อ่านครั้งเดียวจบ ชอบมาก..ไม่ต้องมีดราม่า
ขอบคุณนักเขียน ที่มีพระเอกอย่าง ตาณคนดีที่จรืงใจมาให้เชยชม จนสมใจอยาก.. :-[
:pig4: :pig4: :pig4:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:z13:
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ^^
-
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)