พิมพ์หน้านี้ - [ตอนเดียวจบ] เส้นขอบฟ้าที่ 4783
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: alpha ที่ 28-04-2009 14:13:46
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวป ไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและ ระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
ผมมีเรื่องขอร้องก่อนอ่าน
เปิดเพลงนี้ฟังไปด้วยนะฮะ แล้วก็อ่าน..ช้าๆ
http://www.imeem.com/people/-scw_Af/music/zfNWNjxJ/the-corset/
-
เส้นขอบฟ้าที่ 4783 by alpha
‘นายรู้ไหม จริงๆ แล้วคนเราเกิดมามีหัวใจอยู่ครึ่งเดียว ส่วนอีกครึ่งอยู่ที่ใครอีกคนบนโลกใบนี้’
นั่นคือเหตุผลที่ผมออกเดินทาง เพื่อตามหาอีกครึ่งที่อยู่ที่ใครอีกคนบนโลกใบนี้ ผมไม่ได้เพ้อเจ้อ ผมรู้สึกได้ว่ามันมีอยู่จริง รู้สึกแม้กระทั่งจังหวะการบีบเต้นของมัน เพียงแต่ผมไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ใด หรือใครเป็นเจ้าของมัน ไม่รู้กระทั่งว่าหากผมเจอเจ้าของมันแล้วเขาจะมอบครึ่งนึงของหัวใจให้ผมหรือเปล่า
ผมได้แต่เดินไปเรื่อย ผ่านที่ต่างๆ มากมาย ผ่านเรื่องราว ผ่านผู้คน
‘ฉันอยู่ที่ ขอบฟ้า’ เสียงนั้นดังก้องอยู่ในใจ เป็นพลังขับเคลื่อนเดียวที่ทำให้ผมก้าวขาอันเหนื่อยล้ามุ่งหน้าไปเรื่อยๆ
ณ เส้นขอบฟ้าที่ 581 ผมเจอนักเดินทางอีกคน เขาเป็นคนยิ้มง่าย ร่าเริง และเปี่ยมไปด้วยพลัง เขาบอกกับผมว่าที่จุดนี้สำหรับเขาแล้วเป็นเส้นขอบฟ้าที่ 4783 ผมตัวชา ผู้ชายคนนี้อายุคงอายุไม่มากกว่าผมเกินปีหรือสองปี ผมสงสัยเหลือเกินว่าเขาเริ่มออกเดินทางมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผ่านพบอะไรมาบ้าง และตัวผมเองยังเหลือหนทางภายหน้าอีกสักเท่าไหร่ ต้องเดินถึงขอบฟ้าที่ 4783 เลยไหม
สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างหนักหน่วง เป็นครั้งแรกของการเดินทางที่ผมตัดสินใจหยุดพัก เป็นคืนที่หนาวเหน็บท่ามกลางพายุฝนถึงแม้ว่าเราสองคนจะกอดกันแน่นก็ยังไม่วายจะสั่นเทิ้ม ผมตื่นขึ้นพบกับรอยยิ้มบนใบหน้าของคนข้างกายที่สะท้อนแสงแห่งรุ่งอรุณ ใจผมเต้น หัวใจที่เป็นครึ่งหนึ่งของผมเต้นแรงเหลือเกิน เวลาผ่านไปจากวันกลายเป็นเดือน จริงๆ แล้วผมควรจะถึงเส้นขอบฟ้าที่ 700 ได้แล้ว แต่สุดท้ายผมก็ยังคงอยู่ที่เส้นขอบฟ้าที่ 581 เหมือนเดิม ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมถึงหยุดการเดินทางเอาไว้เนิ่นนานแบบนี้ ทั้งที่เป้าหมายของผมนั้นอาจจะต้องใช้เวลาในการค้นหาทั้งชีวิต อันที่จริงแล้วผมไม่มีเวลาแม้แต่นาทีเดียวที่จะสูญเสีย
ผมตัดสินใจว่าวันพรุ่งนี้ผมจะออกเดินทางอีกครั้ง
‘นายเป็นเจ้าของอีกครึ่งหนึ่งของเรานะ’ เขาคนนั้นพูดทั้งน้ำตา เมื่อผมเอ่ยคำลา
....
ใจของผมคืออีกครึ่งนึงที่เขาออกตามหาอย่างนั้นเหรอ
ถึงอย่างไรก็ตาม...วันรุ่งขึ้นมาถึงและผมก้าวขาออกเดินทางต่อ ด้วยร่างที่ไม่มีหัวใจ ... ใช่แล้วผมให้อีกครึ่งของใจของผมกับเขาคนนั้นไป ตอนนี้ในอกผมกลวงโบ๋ จังหวะก้าวขาของผมอัดแน่นด้วยความสับสน ในเมื่อชายคนนั้นได้หัวใจของผมที่เขาออกตามหาแล้วทำไมเขายังคงเศร้า ยังคงเสียน้ำตา เรียกร้องให้ผมอยู่เคียงข้างกัน
คราวนี้ถึงผมจะได้หัวใจอีกครึ่งนึงมาหัวใจของผมก็ยังไม่เต็มน่ะสิ... แล้วสุดท้ายแล้วผมจะมีความสุขไหม หรืออันที่จริงผมไม่ควรให้หัวใจใครคนนั้นไปเลย
การไม่มีหัวใจก็ดีตรงที่ความท้อแท้กัดกินได้แค่ท่อนขา และในเมื่อไม่มีจิตใจให้กัดกร่อน ผมจึงเดินทางได้เร็วกว่าใคร ผมผ่านขอบฟ้าแล้วขอบฟ้าเล่าโดยไม่หยุดพัก แต่เมื่อตัวเองถึงขอบฟ้าที่ 4783 ผมก็คิดถึงเขาคนนั้นขึ้นมาจับใจ อยู่ดีๆ น้ำตาก็ร่วงหล่นลงมา แต่ในเมื่อไม่มีอะไรอยู่ในอกแบบนี้ ผมจึงไม่สามารถที่จะเศร้าหรือเหนื่อยล้าได้ ผมจำใจก้าวขาต่อ
หลายปีผ่านไป ผมมาถึงขอบฟ้าที่ 10000 พอดี ไม่เคยมีนักเดินทางคนไหนสามารถเดินทางหมื่นขอบฟ้าได้เร็วเท่าผมมาก่อน แต่ถึงจะเก่งกาจขนาดนั้นผมก็ยังค้นหาหัวใจอีกครึ่งนึงของผมไม่เจอสักที
จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม
ผมล้มลง ณ จุดขอบฟ้าที่ 30102 ขาของผมยับเยินจนไม่สามารถก้าวต่อได้
ผมกำลังจะตาย....
‘ไหวไหมนาย’ ชายอีกคนนึงเดินมานั่งข้างๆ ใช่แล้ว!! ผมรู้ ผมรู้ทันที
‘นายมีใจอีกครึ่งนึงของเราอยู่’
‘ใช่ฉันรู้ ถ้านายต้องการเราก็จะให้ ว่าแต่นายจะต้องการมันจริงๆ เหรอ’
‘ทำไมล่ะ เราออกเดินทางมาเป็นหมื่นขอบฟ้าเพื่อค้นหามันนะ’
‘ถ้านายได้ไปแล้วนายจะมีความสุขงั้นเหรอ’
‘... ไม่รู้เหมือนกัน’
‘ถ้านายได้หัวใจไปแล้วไม่ได้อยู่เคียงข้างกัน นายจะมีความสุขอย่างนั้นเหรอ’
ผมทั้งหัวเราะทั้งน้ำตา
ผมลุกขึ้นอีกครั้ง บอกลาคนที่ครอบครองหัวใจอีกครึ่งหนึ่งของผม และจากมาโดยที่ในอกยังว่างเปล่า
หัวใจอาจจะไม่มีความหมายอะไรเลยก็ได้หากเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน
จุดหมายต่อไปของผมคือเส้นขอบฟ้าที่ 4783
ขอบคุณที่รับฟังฮะ
-
:L2:
-
สุดท้ายจุดหมายที่แท้จริงของคนเราอยู่ตรงไหนกันนะ
-
อืม แล้วเราต้องเดินไปอีกไกลแค่ไหน
อยากรู้จักจัง กับใครสักคน แค่สักคน
ก็พอ เพียงคนๆเดียว
เกือบครึ่งชีวิตยังหาไม่เจอ
-
o13 o13 o13
สุดยอดมากมายอะพี่โฟน
นิวอ่านแล้วฟังเพลงตามไป ซึ้งมากมีความหมายมากมายโดยไม่จำเป็นต้องอธิบาย
แล้วจะรออ่านงานเขียนดีๆอีกนะคราบ
-
:L2: :L1:
-
เพลงเข้ากับเนื้อเรื่องมากเลย
เหมือนท้ายที่สุด มีความสุขใช่มั้ย :sad4:
-
แล้วเส้นขอบฟ้าของทั้งคู่จะกลับมาบรรจบกันอีกไหม การเดิืนทางที่ปราศจากหัวใจจะความสุขได้ยังไงถ้าไม่มีคนเดินเคียงข้าง
เพลงเพราะมากจ้ะ
-
:m22:
-
คนเราอาจจะต้องเดินทางอีกไกลแสนไกลเพียงเพื่อจะหาคนๆนั้น
หรืออาจจะไม่ต้องเดินทางไปไหนเลยก็ได้ เพราะคนๆนั้นอยู่เคียงข้างเรามาตลอด
ขอบคุณนะคับ ซึ้งมีความหายดีอยู่ในตัว
-
:L2: :L2: :L2:
:L2: :L2: :L2:
-
วันนึงเราจะรุ้ได้ยังไงว่าควรหยุด ที่ตรงไหน คำตอบนั้นอาจต้องหาทั้งชีวิตก็ได้ ...
-
เขียนดีครับ ชอบๆ
-
อยากจะบอกว่าเห็นชื่อเรื่องก็กดเข้ามาแทบไม่ทันแล้ว อะไรบางอย่างบอกเราว่าเรื่องนี้ต้องไม่ธรรมดาและก็ไม่ธรรมดาจริงๆ เสียด้วยค่ะ นานแล้วที่ไม่ได้อ่านเรื่องสั้นน่าประทับใจอย่างนี้ คนเขียนใช้นามธรรมอธิบายได้จับใจมากๆ เลยค่ะ
คนเรามักจะตามหาในสิ่งที่บางครั้งก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าจะตามหาไปทำไมและตัวเราต้องการจริงๆ รึเปล่า เพราะบางครั้งเราก็มีสิ่งนั้นในมืออยู่แล้ว แต่และน่าเศร้าที่บางครั้งเรามารู้สึกตัวก็ต่อเมื่อเราได้เสียมันไป นั่นสินะคะ จะมีประโยชน์อะไรถ้าหากเดินได้แต่ไร้หัวใจ นิยายเรื่องนี้สำเร็จสมบูรณ์ในตัวมันเองและเพอร์เฟ็คท์มากจนเรารู้สึกขนลุกเลยค่ะ ยิ่งนั่งฟังเพลงไปด้วยยิ่งรู้สึกอินเลยค่ะ โฮ สุดยอดด
จะติดตามนิยายเรื่องต่อไปนะคะ สู้ๆ ค่ะ ชอบมากเลย
จะแนะนำต่อแน่นอนค่ะ <3
-
:z3: