-
:mew5:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อ ความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*****************************************************************************************
ตอนที่ 1
................
“ของมีแค่นี้ใช่ไหมน้องผัก”
“ฮะ ผักต้องขอบคุณพี่เอกมากนะฮะที่ช่วยเหลือ”
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง ว่าแต่เราตัดสินใจแน่แล้วนะว่าจะมาอยู่ที่นี่นะ”
“แน่สิฮะ พี่เอกก็น่าจะรู้นี่ครับว่าผัก…”
“โอเค พี่ไม่ถามเราแล้วล่ะ” ร่างสูงพูดตัดบทก่อนจะเอามือมาขยี้หัวรุ่นน้องที่เป็นหลานรหัสอย่างเบาๆ “เอาเป็นว่าถ้ามีอะไรเดือดร้อนก็โทรศัพท์หรือโทรเลขไปบนฝั่งไปบอกพี่ได้นะน้องผัก”
“ฮะพี่เอก ขอบคุณฮะที่มาส่ง” แล้วพี่เอกก็ขึ้นเรือขับแล่นออกไป เหลือแต่ผมที่ยังคงยืนอยู่ สัมภาระที่ผมเตรียมมานั้นก็มีไม่กี่ชิ้น เพราะเอามาเท่าที่จำเป็น ก่อนมาที่นี่พวกเพื่อนได้มายืนส่งผม ทีแรกพวกมันด่าผมว่าโง่ แต่พอผมใกล้จะไปเท่านั้นแหละ พวกมันก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตาย แต่สุดท้ายพวกมันก็ได้แต่อวยพรให้ผมมีชีวิตที่ดีขึ้น มันจะดีเท่าไหร่นั้นผมก็ยังไม่ทราบ เพราะไม่มีใครรู้ล่วงอนาคตจริงไหมครับ พอมองเรือที่พี่เอกขับออกไปจนลับสายตาแล้ว ผมก็เดินถือสัมภาระย้อนกลับเข้าฝั่ง เป้าหมายแรกคือไปหาท่านผู้ใหญ่บ้านของหมู่เกาะนี้ ซึ่งผมได้ติดต่อกับท่านไว้แล้วว่าจะมาพักอาศัยอยู่ที่นี่ บนผืนแผ่นดินชิ้นสุดท้ายที่คุณพ่อคุณแม่ทิ้งเอาไว้ให้ผม “เอ บ้านผู้ใหญ่อยู่ตรงไหนนะ สงสัยต้องถามคนแถวนี้ซะแล้วสิ”
ผมพูดพลางหันซ้ายแลขวาหาที่พึ่ง แต่ก็ไร้วี่แวว เพราะหาดแถวนี้ไม่มีคนอยู่เลยซักนิด
“คนมันหายหัวไปไหนกันหมดเนี่ย” ผมบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย ในเมื่อไม่มีคนอยู่ก็หาเองซะสิ้นเรื่อง กะอีแค่บ้านผู้ใหญ่คงหาไม่ยากเท่าไหร่นักหรอก ซึ่งผมเดินถือของขึ้นฝั่งไปได้ซักระยะ ก็พบว่าที่เกาะแห่งนี้ดูกว้างสวยงามพอสมควร แต่สวยแบบธรรมชาติ ไม่เหมือนกับรีสอร์ทที่สวยแบบปรุงแต่ง “อ๊ะ นั่นคนนี่นา ลองเข้าไปถามดูดีกว่า เพราะยังไงเขาก็น่าจะรู้ดีนะว่าบ้านของผู้ใหญ่อยู่ตรงไหน”
ผมพูดกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปหาคนๆนั้น ซึ่งดูจากด้านหลังก็พอรู้ได้ว่าเป็นผู้ชาย ผมสั้นสีดำปะบ่า สวมเสื้อกล้ามสีขาวสวมกางเกงยีนส์ขาสั้นสามส่วน ผิวสีแทนกำลังยืนบนขั้นบันไดเหล็กที่พิงกับกำแพงบ้านไม้อยู่
“เอ่อ ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าบ้านของผู้ใหญ่ไปทางไหนครับ” พอผมพูดจบ อีกฝ่ายก็หันหลังกลับมองผมทันที (อยากจะบอกว่าหล่อโคตรๆ แม่งอย่างกับนายแบบ) “พอดีผมเพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ อ๊ะ ผมชื่อผัก ยินดีที่ได้รู้จัก ตั้งแต่วันนี้ผมขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะฮะ”
อีกฝ่ายมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะเดินลงจากบันไดเหล็กแล้วตรงมายังที่ผมยืนอยู่
“อ้อ ผักหรือ เป็นชื่อที่น่ารักดีนะ เหมือนกับฉันเลย ฉันชื่อผลไม้นะ” เฮ้ย ชื่อผลไม้เลยรึ อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ “ส่วนทางไปบ้านผู้ใหญ่นะ นายต้องเดินตรงไปเรื่อยๆ พอเจอทางแยกก็ให้เลี้ยวขวาแล้วก็เลี้ยวซ้ายแล้วก็ตรงไปอีกสองร้อยเมตรแล้วค่อยเลี้ยวขวาแล้วก็ตรงไปอีกสามร้อยเมตร เจอทางแยกแล้วหันไปเก้าสิบองศาก็จะเจอพอดี”
เอ่อ สาบานว่านั่นเป็นวิธีการบอกทางของคุณหรือครับคุณผลไม้ แต่ใครจะไปจำได้ล่ะเฟ้ย!
“หึๆ ล้อเล่นน่า พอดีฉันเห็นนายมาเหนื่อยๆก็เลยพูดไปงั้นแหละ” เหรอครับคุณผลไม้ “ความจริงแล้วบ้านผู้ใหญ่อยู่ไม่ไกลหรอก เดินตรงไปนี้อีกซักประมาณห้าร้อยเมตรแล้วเลี้ยวขวา เดินตรงอีกนิดหน่อยแล้วก็จะเจอเอง เป็นบ้านครึ่งไม้ครึ่งปูนสีแดงทั้งหลังนะ”
“ครับ ขอบคุณครับที่บอก งั้นผมขอตัวก่อนนะ”
“อืม โชคดีๆ” แล้วผมก็ออกเดินทางต่อ ซึ่งเดินไปตามทางที่อีกฝ่ายบอก จะว่าไปคนชื่อผลไม้ก็ใจดีเหมือนกันนะ แต่เสียตรงที่ขี้เล่นมากไปหน่อยก็เท่านั้นเอง ผมเดินไปได้ซักพักพอจะเลี้ยวขวาเท่านั้นแหละ กลับเจอทางตัน เพราะทางข้างหน้าเป็นเหว มองตรงไปก็เป็นทะเลแล้วครับ
เอ หรือว่าเราเดินมาผิดทางหว่า?
พอเดินย้อนกลับไปอีกครั้งกลับพบผู้ชายหน้าหวานผมสีน้ำตาลถักเปียยาวข้างสวมเสื้อคอกลมสีครีมบางกางเกงเลย์ขายาวสีน้ำตาลกำลังเดินถือตะกร้าผลไม้มาทางผมพอดี
“เอ่อ ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าทางไปบ้านผู้ใหญ่ไปทางไหนครับ”
“อ้อ บ้านผู้ใหญ่อยู่ริมชายหาดนะ” อีกฝ่ายยกมือแตะคางตัวเองยิ้มตอบอย่างขำๆ “นี่คงจะโดนคนชื่อผลไม้หลอกเข้าแล้วสินะ ไม่ไหวๆ ผลไม้เนี่ย ชอบหลอกคนอื่นอยู่เรื่อยเลย”
หลอก? หลอกอะไรหว่า
“ก็บ้านคนที่ชื่อผลไม้ที่น้องไปถามเป็นบ้านของผู้ใหญ่นะ”
“เอ๋?”
“ดูท่าจะไม่รู้เรื่องนะเรา พอดีที่นี่มีการเปลี่ยนผู้ใหญ่บ้านใหม่” อีกฝ่ายยังคงยิ้มอยู่ “คนเก่าคนเดิมออกไปได้เมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง และตอนนี้ก็ได้ผู้ใหญ่บ้านคนใหม่มาแล้วด้วย ชื่อผลไม้คนที่น้องไปถามทางนั่นแหละจ้ะ”
หา! ว่ายังไงนะ!!
..........................
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
[attachment deleted by admin]
-
ประวัติของน้องผัก
ชื่อนามสกุลจริง: ไว้วันหลังจะบอกนะฮะ :mew3:
ชื่อเล่น: ก็ผักไง :hao3:
อายุ: ไม่บอก ฮี่ๆ ไปถามคนเขียนเอาสิฮะ (อ้าวๆ) :hao7:
เพศ: ชาย (ถามมาได้) :-[
น้ำหนัก: อย่ารู้เลยฮะ :-[
ส่วนสูง: เอาเป็นว่าสูงกว่าผู้หญิงแล้วกัน :hao3:
เกิด: ไม่บอกได้ไหมฮะ :mew1:
เรียนจบยัง: ฮะ จบแล้ว o13
คณะ: ศึกษาศาสตร์ :กอด1:
พ่อแม่: ท่านเสียแล้วฮะ :mew4:
พี่น้อง: ลูกคนเดียว :hao4:
พี่เอก: อ้อ พี่เอกเป็นปู่รหัสผมนะ :mew1:
คิดยังไงกะผลไม้ : เขากวนตีนผม!! :angry2:
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
[attachment deleted by admin]
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
มาต่อไวๆ นะคะ :mew1:
-
ตอนที่ 2 อย่ามาดูถูกผมนะ!
............................
สาบานได้ว่านั่นเป็นผู้ใหญ่บ้าน ภาพที่ผมเคยคิดไว้ในหัวว่าผู้ใหญ่บ้านจะเป็นคนแก่ๆใจดี คอยช่วยเหลือชาวบ้านในหมู่บ้านอยู่เสมอเวลาทุกข์ร้อน(?) แต่มาตอนนี้ต้องปัดฝุ่นใหม่ เพราะชายร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาประมาณเยี่ยงนายแบบกำลังยืนกอดอกยิ้มกริ่มเบื้องหน้าผมนั้นคือผู้ใหญ่บ้านคนใหม่
“ไม่ไหวเลย เป็นถึงผู้ใหญ่บ้านแต่ไปแกล้งเด็กแบบนี้เดี๋ยวพวกชาวบ้านขาดความนับถือนะผลไม้” ชายหน้าหวานที่ผมเจอตอนหลงทางนั้นพูดพลางส่ายหน้าอย่างเอือมๆ อ้อลืมบอกไป เขาชื่อข้าว ข้าวเฉยๆไม่มีอะไรตามท้าย สำหรับผมว่ามันเป็นชื่อน่ารักพอสมควร แต่ก็รู้สึกตงิดใจชอบกล เพราะตั้งแต่มาเหยียบเกาะที่นี่ก็เจอแต่คนที่มีชื่อแปลกๆแบบผม (ก็ผัก ผลไม้ ข้าวไง) ถ้าเจอจำพวกเครื่องดื่มหรืออื่นๆที่เกี่ยวกับการเกษตรหรือของกินอีก ผมขอซูฮกเดี๋ยวนั้นเลยคอยดูสิ “ถ้าขืนยังมีเรื่องแบบนี้อีก ฉันจะไปฟ้องเคียวไม่รู้ด้วยนะ”
พรืด!
ผมถึงกับลื่นพรืดล้มลงไปนั่งกองกับพื้นเมื่ออีกฝ่ายพูดจบ แน่นอนว่าทำเอาทั้งคู่หันมามองผมทันที
“เคียวที่ว่า คงไม่ใช่เคียวเกี่ยวข้าวหรอกนะครับ” ผมถามพลางหัวเราะแห้งๆ รู้สึกเขินที่ดันมาลื่นล้มต่อหน้าคนอื่นที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่กี่นาที
“อ้อไม่ใช่เคียวเกี่ยวข้าวหรอกนะผัก” ผู้ใหญ่บ้านตัวแสบพูดพลางยักไหล่ ผิดกับข้าวที่เดินเข้ามาจับมือผมให้ลุกขึ้นยืนตามเดิม “แต่เป็นเคียวเกี่ยวหญ้านะ”
!!!!!
ผมเกือบจะลื่นล้มไปรอบสองถ้าไม่ได้ข้าวจับเอาไว้
“ไอ้บ้าผลไม้ ดูพูดเข้านั่น นี่ถ้าเคียวมาได้ยินระวังจะไม่ได้กินข้าวเย็นนะผลไม้” ข้าวพูดขู่ ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้กับผม “น้องผักอย่าไปฟังที่ผลไม้พูดนะ เชื่อถือไม่ได้ จริงๆเคียวเขาชื่อเคียวจันทร์เสี้ยว ชื่อออกเท่ห์จะตายไป แต่ไม่รู้มีไอ้บ้าไหนมาสะเหร่อตั้งชื่อคนอื่นผิดๆทั้งทีชื่อของตัวเองนั้นแสนจะเชย”
“เออๆฉันผิดเองก็ได้ ว่าแต่ผักมาที่นี่ทำไมเหรอ มีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่า” อีกฝ่ายพูดเปลี่ยนเรื่อง
“พอดีผมได้แจ้งกับผู้ใหญ่บ้านคนก่อนไว้แล้วว่าจะมาอยู่อาศัยที่นี่แบบถาวร แล้วบ้านของผมก็อยู่ที่นี่ด้วย เป็นบ้านของพ่อแม่ผมที่ทิ้งเอาไว้นะฮะ รู้สึกจะฝากให้ผู้ใหญ่บ้านคนก่อนช่วยดูแลชั่วคราว” ผลไม้ทำหน้ามุ่นคิ้วราวกับใช้ความคิดก่อนจะร้องอ้อขึ้นมาเบาๆ
“นึกออกล่ะ ตาแก่เคยบอกเรื่องนี้ไว้กับฉันอยู่เหมือนกัน ว่าจะมีเด็กหนุ่มมาพักอาศัยอยู่ที่นี่ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นนายเลยนะผัก” เป็นผมแล้วยังไง มันผิดด้วยหรือครับคุณผลไม้ “แล้วรู้หรือเปล่าว่าบ้านที่พ่อแม่นายทิ้งเอาไว้เป็นยังไงนะหืม?”
“ผมจะไปรู้ได้ยังไงในเมื่อผมเพิ่งจะมาที่นี่เป็นครั้งแรก” ชักไม่ชอบขี้หน้าผลไม้แล้วสิ แรกๆเห็นชอบพูดหยอกคนอื่นไปทั่ว แต่คราวนี้กลับพูดจาดูถูกคนอื่น
“ก็เป็นบ้านสวนยังไงล่ะ” อีกฝ่ายยิ้มพลางยกมือขึ้นกอดอกตอบ “ถ้าคิดจะมาทำอาชีพปลูกผักผลไม้แล้วล่ะก็ เลิกคิดไปได้เลย เพราะที่นี่ไม่เหมาะสำหรับนาย ถึงที่นี่จะไม่กว้างใหญ่เหมือนที่อื่น แต่ก็ใหญ่เกินสำหรับเด็กอย่างนายที่เป็นเด็กในเมืองที่ไม่เคยตากแดดหยิบจับจอบเสียมรดน้ำพรวนดินแล้วกัน”
!!!!!!
“พูดเกินไปแล้วนะผลไม้!”
“ไม่เกินหรอกข้าว แค่นี้เล็กน้อยไปด้วยซ้ำ” ร่างสูงพูดพลางหันมามองผมด้วยสายตาดูถูกดูแคลน “ทางที่ดีรีบกลับเมืองไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับเด็กในเมืองขาวๆสวยๆแบบผู้ดีหรอกนะ อ้อ ถ้าจะทวงถึงสิทธิ์โฉนดที่ดินของพ่อแม่ตัวเองแล้วล่ะก็ ขายมันให้ฉันซะเถอะ เพราะฉันจะได้ซื้อต่อจากนายเอาไปทำอะไรให้ดีกว่าที่มันอยู่ในตอนนี้...”
ผัวะ!
คนพูดถูกต่อยจนหน้าหัน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมต่อยหน้าคนครับ เดิมทีผมไม่ใช่นักเลงหัวไม้ที่จะหาเรื่องชกต่อยตีกับใคร แต่ผมทนฟังต่อให้จบไม่ไหวครับ เป็นผู้ใหญ่บ้านประสาอะไร พูดจาดูถูกคนอื่นทั้งๆที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่ถึงชั่วโมงดี
“ผมไม่รู้หรอกว่าผมไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจตอนไหนนะคุณผลไม้” ผมกัดฟันพูดด้วยความเดือดดาล พยายามระงับอารมณ์ไม่ให้ตัวเองฆ่าคนตรงหน้า “แต่ผมจะไม่มีวันเป็นอย่างที่คุณพูดมาแน่ ส่วนเรื่องโฉนดที่ดิน ผมไม่ขาย ยังไงก็ไม่ขาย! เพราะผมจะอยู่ที่นี่ จะทำอาชีพปลูกผักปลูกผลไม้อย่างที่คุณพูด ไม่หนีไปไหนเด็ดขาด คุณคอยดูให้ดีแล้วกันคุณผลไม้!”
พูดจบ ผมก็หมุนตัวกลับแล้วก้าวเท้าออกเดินทันที ก่อนจะตามด้วยพี่ข้าวที่รีบเดินตามหลังผมมาเพราะกลัวผมจะหลงทาง ทิ้งให้ผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ยืนกอดอกยืนยิ้มกริ่มอยู่เพียงคนเดียว
........................
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ชื่อเกี่ยวข้องกับพืชผลและอุปกรณ์ทางการเกษตรทั้งเรื่องหรือเปล่านะ ผักเนี่ยนะ อายุ 29 ไอ้เราก็นึกว่าเป็นเด็กวัยรุ่นซะอีก
-
ตามมาอ่านเพราะชื่อเรื่องเลยนะเนี่ย ชื่อตัวละครน่ารักจัง
-
ท่าทางจะสนุกนะเนี่ย ตัวละครในเรื่องชื่อเท่ห์ดีชอบๆๆๆๆ :mew1:
-
ผู้ใหญ่ผลไม้ ท่านพูดให้น้องผักฮึดที่จะอยู่ต่อใช่มั้ยล่ะ :mew1:
-
ประวัติของผลไม้
ชื่อนามสกุลจริง : ถ้าอยากรู้ให้ไปถามคนชื่อข้าว :z2:
ชื่อเล่น : ผลไม้ :hao3:
อายุ : ยังไม่สี่สิบแล้วกัน :hao7:
เพศ : หล่อแบบนี้ต้องผู้ชายสิ :m19:
น้ำหนัก : จะรู้ไปทำไมครับ :m26:
ส่วนสูง : 190 เซนติเมตร :m19:
เกิด : จากท้องแม่ :a2:
เรียนจบยัง : ถ้าไม่จบจะมาเป็นผู้ใหญ่บ้านได้หรือ o8
คณะ : บริหาร :pigwrite:
พ่อแม่ : แยกทางกันอยู่ :onion_asleep:
พี่น้อง : ไม่มี มีแต่ลูกพี่น้องที่ชื่อเคียวจันทร์เสี้ยว (ผมเรียกเขาว่าเคียวเกี่ยวหญ้า) :oni1:
คิดยังไงกับน้องผัก : หึ เด็กน้อยเพิ่งหัดคลาน o16
[attachment deleted by admin]
-
แกล้งดักน้องผักกลัวน้องหนีกลับสิท่า แหมแผนสูงผู้ใหญ่ผลไม้
-
ตอนที่ 3 บ้านใหม่ของน้องผัก
...................
เมื่อพี่ข้าวพาผมมายังบ้านสวนของคุณพ่อคุณแม่ที่ทิ้งไว้ให้ผมแล้ว ผมถึงกับตะลึงจนเกือบปล่อยของทิ้งลงพื้นทันทีที่เห็นสภาพบ้านสวนตรงหน้า เพราะมันดูรกมากพอสมควรครับ แล้วไหนจะบ้านกระท่อมไม้ขนาดเล็กที่ดูทรุดโทรมอีก
“ก่อนหน้านี้ที่นี่รกกว่านี้อีก แต่ผู้ใหญ่บ้านคนก่อนได้ให้จ้างชาวบ้านแถวนี้ช่วยขุดถางหญ้าไปบ้างแล้ว” ฮะพี่ข้าว แค่นี้ก็ดีมากพอแล้ว “แต่น้องผักไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวพี่จะไปบอกคนในหมู่บ้านให้มาช่วยเราขุดถางหญ้าให้”
“ไม่ต้องหรอกฮะ ผมเกรงใจ แล้วอีกอย่างผมไม่มีเงินพอจะจ้างใครในตอนนี้หรอกฮะ”
“ไม่ต้องใช้เงินหรอกน้องผัก ที่นี่ทุกคนใจดี อ้อ ยกเว้นอีตาผลไม้ไปคนหนึ่งล่ะกัน รายนั้นบ้าอำนาจ เห็นตัวเองเป็นผู้ใหญ่บ้านแล้วชอบสั่งนู่นสั่งนี่ แต่น้องผักไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าเราถูกรังแกอีกพี่จะคอยอยู่เคียงข้างน้องเอง”
“ฮะ ขอบคุณฮะพี่ข้าว แต่เรื่องขุดถางหญ้าเดี๋ยวผมขอจัดการเองดีกว่า เพราะไม่อยากให้หมอนั่นต้องมาพูดดูถูกผมอีก” ผมพูดด้วยความฉุนเฉียว
“ตามใจแล้วกัน ถ้ามีอะไรให้พวกพี่ช่วย ก็บอกได้นะ” พี่ข้าวพูดพลางตบไหล่ผมเบาๆ
“ฮะ ขอบคุณพี่ข้าวอีกครั้งนะฮะ” ก่อนพี่ข้าวจะจากไป บอกว่าเดี๋ยวจะเอาอุปกรณ์มาให้ (พวกจอบ เสียม เคียว บัวรดน้ำ ไม้กวาด ที่ตักผง ไม้กวาดหยากไย่นะ) ผมก็ยืนมองสถานที่ก่อนจะเดินเข้าบ้านของตัวเอง (ต้องทิ้งสัมภาระไว้ข้างนอกก่อนครับ) “โห ฝุ่นหยากไย่เพียบเลย แค่กๆ”
ผมพูดพลางมองภายในตัวบ้าน ซึ่งเป็นห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็ก มีโต๊ะเก้าอี้และก็เตียงนอน แต่ดูแล้วไม่น่าจะใช้ได้เลยแม้แต่น้อย
“สงสัยต้องซื้อใหม่หมด”
ก๊อก ก๊อก
เสียงประตูดังขึ้นสองครั้ง ทำให้ผมรีบเดินไปเปิดประตูให้
“ครับพี่ข้าว มาไว…” ผมพูดยังไม่ทันจบ ต้องชะงักเมื่อเห็นผู้มาใหม่ เป็นชายร่างสูงใบหน้าคมเข้ม ผมสั้นสีเทาสวมเสื้อแบบเรียบง่าย ใบหน้าเคร่งขรึมแลดูเย็นชากำลังยืนอยู่เบื้องหน้า “…คุณคือ?”
“เคียว เคียวจันทร์เสี้ยว” อ้อ คนนี้เองรึที่ชื่อเคียว
“แล้วพี่ข้าว?”
“ไม่ได้มา ติดธุระ” พี่เคียวบอกเสียงเรียบสั้นได้ใจความ “อุปกรณ์อยู่ข้างนอก ถ้าขาดเหลืออะไรไปบอกได้ ไปล่ะ”
“ฮะ ขอบคุณฮะพี่เคียว” ผมพูดขอบคุณ ซึ่งอีกฝ่ายแค่พยักหน้าให้ พอเจ้าตัวทำท่าจะเดินกลับไป ก็ชะงักหันกลับมาอีกที
“เรื่องผลไม้ อย่าคิดมากนะ”
“ฮะ?”
“หมอนั่นพูดไปแบบนั้นเอง จริงๆไม่มีอะไรหรอก” แล้วพี่เคียวก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมได้แต่ยืนมองด้วยความสงสัย
...................
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ พี่เคียวรูปหล่อเย็นชาแต่ใจดี
[attachment deleted by admin]
-
ประวัติของข้าว
ชื่อนามสกุลจริง : ข้าว :m1:
ชื่อเล่น : ก็ข้าวอีกนั่นแหละครับ :m13:
อายุ : สามสิบห้าครับ :teach:
เพศ : ชายแท้ครับ :a3:
น้ำหนัก : ไม่บอกได้หรือเปล่าครับ ผมอาย :m26:
ส่วนสูง : 185 เซนติเมตร :m13:
เกิด : ที่โรงพยาบาลในเมืองครับ :m1:
เรียนจบยัง : จบแล้วครับ :m4:
คณะ : นิเทศ :hao3:
พ่อแม่ : เสียแล้วฮะ :mew2:
พี่น้อง : ไม่มีครับ ผมลูกโทน :mew1:
คิดยังไงกับน้องผัก : น้องเขาน่ารักดีครับ :กอด1:
[attachment deleted by admin]
-
ประวัติของเคียวจันทร์เสี้ยว
ชื่อนามสกุลจริง : เคียวจันทร์เสี้ยว
ชื่อเล่น : เคียว
อายุ : สามสิบห้า
เพศ : ชาย
น้ำหนัก : จะรู้ไปทำไม
ส่วนสูง : ไม่เตี้ยแล้วกัน
เกิด : ที่โรงพยาบาล
เรียนจบยัง : อืม จบแล้ว
คณะ : แพทย์
พ่อแม่ : เสียตั้งแต่เด็กแล้ว
พี่น้อง : ไม่มี มีแต่ผลไม้ที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง
คิดยังไงกับน้องผัก : ไม่รู้สิ เพิ่งเจอกันครั้งเดียว :m28:
[attachment deleted by admin]
-
เดินหน้าทำความสะอาดไปได้เก้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว ก็ต้องหยุดพักทานข้าวกลางวันเพราะเลยเที่ยงวันมาหนึ่งชั่วโมง วันนี้ผมตั้งใจทำความสะอาดบ้านก่อน ส่วนเรื่องนอกบ้านค่อยทำวันหลังก็ยังไม่สาย โชคดีที่ตอนขามานั้นพี่เอกได้ซื้อของกินทิ้งมาให้ผมไว้ประทังชีวิตไปอีกหนึ่งอาทิตย์ ซึ่งไม่พ้นพวกมาม่า ปลากระป๋อง ผักกาดดองกระป๋อง นอกจากนี้ยังมีข้าวสารอีกหนึ่งกิโลกับไข่ไก่สิบฟอง (ดีที่ไม่แตกนะ)
“อ้าว ไฟยังไม่เข้าบ้านเลยนี่ แล้วจะหุงข้าวยังไงล่ะนั่น” ผมบ่นอย่างหัวเสีย เพราะตอนนี้เหนื่อยมากครับ ถ้าจะหุงข้าวก็ต้องก่อไฟ ซึ่งกว่าจะเสร็จนั้นผมไม่หิวข้าวตายไปก่อนหรือ ดังนั้นผมจึงเก็บของกินไว้ดังเดิม ก่อนจะตัดสินใจเดินไปหาอะไรกินข้างนอกแทน เผื่อมีของกินขายอยู่ข้างนอกบ้าง ระหว่างทางที่เดินอยู่นั้น ผมก็เห็นผู้ชายวัยประมาณสี่สิบห้าสิบผมสั้นเกรียนสีดำร่างกายกำยำสวมเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงสีเขียวลายขี้ม้ากำลังแบกตะกร้าขนาดใหญ่อยู่ด้านหลังเดินสวนมาทางผมพอดี “สวัสดีครับคุณลุง ผมเพิ่งจะมาใหม่ ไม่ทราบว่าร้านขายของชำไปทางไหนครับ”
อีกฝ่ายได้ยินที่ผมถามถึงกับหยุดชะงักเดิน ก่อนจะมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“อ้อ เราเองรึเด็กที่ผู้ใหญ่บ้านคนก่อนบอกว่าจะเข้ามาอยู่บนเกาะ”
“ฮะ ผมชื่อผัก ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“อ้อ ยินดีที่ได้รู้จักพ่อผัก เรียกลุงว่าลุงจอบก็ได้นะ” เอ่อ ตกลงว่าคนบนเกาะนี้มีชื่อเรียกเกี่ยวกับทางการเกษตรใช่ไหมเนี่ย หวังว่าต่อไปคงไม่เจอปุ๋ย บุ้งกี๋ บัวรดน้ำ อะไรประมาณนี้อีกนะ “ถ้าพ่อผักจะไปร้านขายของชำ ให้เดินตรงไปทางนี้แล้วเลี้ยวขวาก็จะเจอเอง”
“ฮะ ขอบคุณมากครับลุงจอบ”
“ไม่เป็นไรๆ เรื่องแค่นี้เอง แล้วเจอกันนะพ่อหนุ่ม”
“ครับ แล้วเจอกัน” แล้วลุงจอบก็เดินสวนผมจากไป จะว่าไปคนบนเกาะนี้ก็ใจดีใช่ย่อยนะครับ แตกต่างจากผู้ใหญ่บ้านคนนั้นลิบลับ “หวังว่าชื่อร้านคงไม่แปลกเหมือนชื่อคนหรอกนะ ไม่งั้นมีหวังได้ช็อกตาตั้งแน่เรา ฮะๆ”
แต่แล้วผมก็ได้ช็อกตาตั้งจริงๆเมื่อเดินมาเห็นป้ายร้านขายของชำที่ถูกเขียนไว้ว่า
กูขายของชำ
............
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
ชื่อร้านนี่ไม่ต้องถามเลยว่า ขายอะไร 555
-
เข้าใจตั้งชื่อร้านนะ :mew1:
-
ภาพจำลองรูปร้านขายของชำจ้า
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
[attachment deleted by admin]
-
ขายของชำได้ฟีลลิ่งโรงเตี๊ยมมากมาย แอบฮา คริๆ
-
ผลไม้น่าจะมาช่วยน้องผักนะ เพราะปากดีเหลือเกิน :m31:
-
:laugh: กูขายของชำ
-
ตอนที่ 4 มีแต่คนชื่อแปลกๆทั้งนั้น
.......................
กรุ้งกริ้ง กรุ้งกริ้ง
เสียงโมบายดังขึ้นหลังจากที่ผมตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านที่ชื่อว่า กูขายของชำ ทันทีเข้าไปแล้วก็เห็นว่าภายในร้านถูกจัดอย่างเรียบง่าย ดูเป็นระเบียบ แต่ก็มีของเยอะจนผมถึงกับอึ้ง เพราะมันเหมือนกับยกร้านเซเว่นมาอยู่บนเกาะ เพียงแต่ที่นี่มีของที่เกี่ยวกับการเกษตรวางขายอยู่อีกโซนด้วย (ว่าแต่มันไม่เหม็นพวกสารเคมีรึไงเนี่ย)
“อ้าว มาใหม่รึไงไอ้หนู” เสียงทุ้มแหบถาม ทำเอาผมหันไปมองก่อนจะพบว่าต้นเสียงเป็นชายวัยกลางคน หัวล้านเตียน สวมเสื้อยืดคอกลมทับด้วยผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้ ซึ่งไม่เข้ากับเจ้าตัวเลยซักนิด กำลังยืนทำหน้าแปลกใจอยู่หลังเคาน์เตอร์เมื่อเห็นผมเดินเข้ามา
“ฮะ ผมชื่อผัก ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ผมพูดพลางก้มหน้าทักทายตามมารยาทที่คุณพ่อคุณแม่สอนมา
“อืม ชื่อผักรึ น่ารักดีสมกับตัวดีนะ” อีกฝ่ายพูดพลางพยักหน้าไปด้วยพร้อมกัน “ลุงชื่อปุ๋ยเคมีเกษตร จะเรียกลุงปุ๋ย หรือลุงเคมีก็แล้วแต่ ถ้ามีอะไรสงสัยเกี่ยวกับเมล็ด ปุ๋ย หรืออุปกรณ์ที่เกี่ยวกับการเกษตรก็มาถามลุงได้นะหนูผัก”
ปุ๋ยเคมี ให้ตายสิ ช่างเป็นชื่อที่แสนประเสริฐเสียจริงๆ
“ฮะ ขอบคุณฮะ เดี๋ยวผมต้องขอตัวเดินดูของในร้านก่อนนะฮะลุงปุ๋ย” ผมว่าชื่อปุ๋ยเหมาะสมดีแล้ว ชื่อเคมีมันแปลกไปเกิน เรียกไม่ติดปากด้วยแหละ
“อืม ตามสบายเลยนะหนูผัก หาของไม่เจอถามลุงได้นะ”
“ฮะลุงปุ๋ย” ผมตอบก่อนจะเดินหาของกิน ซึ่งในระหว่างที่ผมเลือกของกินอยู่นั้น ประตูร้านก็ได้ถูกเปิดอีกครั้ง ทำเอาผมเหลือบตาขึ้นมองผู้มาใหม่ แลเห็นร่างน้อยเอวบาง ผิวสีน้ำผึ้ง ผมสีน้ำตาลประกายทองยาวกลางหลัง สวมหมวกคาวบอยเอียงกะเท่เร่ สวมเสื้อยืดคอวีสีขาว ที่คอมีผ้าพันคอพันสีแดงสดพันรอบคออย่างหลวมๆ กับกางเกงยีนส์ขาสั้นจู๋ทำให้เห็นต้นขาที่ขาวๆ ส่วนรองเท้านั้นไม่ต้องพูดถึง เป็นรองเท้าบูตหนังแลดูเท่ห์ไม่หยอก กำลังยืนทำหน้ามุ่ยถือกล่องใหญ่อยู่หน้าประตูทางเข้าร้าน
โห เปรี้ยวชะมัด!
“พ่อปุ๋ยมาช่วยหนูถือของหน่อยสิ หนักจะตายอยู่แล้ว” เสียงหวานดังเจื้อยแจ้วอย่างไม่พอใจ
“เออๆ มึงนี่ก็ชอบใช้พ่อเสียจริงอีหนู” ลุงปุ๋ยบ่นพึมพำแต่ก็ยอมเดินออกไปช่วยผู้หญิงคนนั้นยกของ
“พ่ออย่ามาเรียกหนูว่าอีหนูสิ มันน่าเกลียด”
“บ๊ะ จะให้เรียกอีหนูแล้วให้เรียกว่าอะไรล่ะ”
“ก็เรียกชื่อลูกสิ” เจ้าตัวบ่นพลางส่งกล่องให้กับลุงปุ๋ยต่อ “เป็นคนตั้งชื่อให้หนูเองแท้ๆ บัวรดน้ำนะบัวรดน้ำ ทำไมไม่เรียกเลยนะพ่อ”
ห๊ะ?! บัวรดน้ำ!!
“แหม ก็ชื่อมันยาวนี่จ้ะคุณลูก บ๊ะ ให้กูเรียกแบบนั้นสู้ให้กูเรียกมึงว่าอีบัวไม่ดีกว่ารึ”
“ไม่ได้” เจ้าตัวพูดเสียงเข้มเอามือท้าวสะเอวทำหน้าไม่พอใจ “บัวกับบัวรดน้ำมันคนละความหมาย บัวก็คือดอกบัวที่อยู่บนผิวน้ำในคลอง ส่วนบัวรดน้ำคืออุปกรณ์ทางการเกษตรที่ไว้ใช้รดน้ำผัก”
“เออๆ บัวรดน้ำก็บัวรดน้ำ แม่งสั่งอย่างกับเป็นแม่กูเลยให้ตายสิ”
“บ่นไรพ่อ รีบเอากล่องไปเก็บเลย”
“จ้าๆ” คนเป็นพ่อพูดตอบ ก่อนจะบ่นพึมพำอีก “ดุเหมือนแม่มันไม่มีผิด”
“พ่อ!”
“จ้าไปแล้วจ้า” โห ลูกสาวดุชะมัด แบบนี้ไม่มีผู้ชายคนไหนกล้ามาจีบแน่เลย
“มองอะไรย่ะไอ้เด็กหัวเขียว” ชะอุ้ย โหดวะ “จะซื้อก็รีบซื้อเข้า เดี๋ยวร้านจะปิดแล้ว”
เอ่อ นี่เพิ่งจะบ่ายสองเองนะ จะรีบปิดแล้วเหรอแม่คุณ
“เอ ไม่คุ้นหน้าเลยนะ” ร่างบางผิวสีน้ำผึ้งหรี่ตามองผมอย่างสงสัย ก่อนจะเลิกคิ้วพูดต่อ “อ้อ นี่คงจะเป็นเด็กใหม่ที่ผู้ใหญ่บ้านคนก่อนเคยบอกเอาไว้ว่าจะย้ายมาอยู่บนเกาะที่นี่สินะใช่ไหม”
“ใช่ฮะ ผมชื่อผัก ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ถึงเขาจะดุ แต่ผมควรจะยื่นไมตรีไว้ก่อน
“ผัก?” อีกฝ่ายมุ่นคิ้วพูด “เหอะ มาชื่อแปลกอีกคนแล้ว”
ผมก็ไม่ได้อยากมีชื่อแปลกหรอกนะ แต่พอดีพ่อแม่เป็นคนตั้งให้
“เอ้า มัวยืนเซ่ออยู่ได้ รีบเลือกเร็วๆเข้า ฉันจะได้ปิดร้านซักที”
“ครับๆ”
ผมเลือกซื้อของกินอยู่ไม่กี่อย่างก่อนจะรีบออกไปอย่างรวดเร็วเพราะกลัวจะโดนดุไปมากกว่านี้
................
:m23: :m23: :m23: :m23: :m23: :m17: :m17: :m17: :m17:
-
ประวัติของบัวรดน้ำ
ชื่อนามสกุลจริง : บัวรดน้ำ :m19:
ชื่อเล่น : บัวรดน้ำย่ะ :m14:
อายุ : เสียมารยาท! จะรู้ไปทำไม o12
เพศ : ไม่รู้ซักเรื่องจะได้ไหม! :o211:
น้ำหนัก : จะรู้ไปทำไมห๊ะ :o211:
ส่วนสูง : สูงแล้วไง :a14:
เกิด : จะเกิดตอนไหนมันหนักหัวรึไง! :angry2:
เรียนจบยัง : จบแล้วย่ะ :m14:
คณะ : จบเกษตร ถามทำไม :m27:
พ่อแม่ : พ่อยังอยู่ แต่แม่เสียไปตั้งแต่เด็กแล้ว :เฮ้อ:
พี่น้อง : ไม่มี ลูกคนเดียว o16
คิดยังไงกับน้องผัก : ไอ้ขี้ขลาด! :m14:
[attachment deleted by admin]
-
ผัวะ! โครม!
ว่าตั้งใจจะไปหาไอ้พี่ผลไม้นั่นเพื่อบอกเรื่องไฟฟ้าที่ยังไม่ได้เข้าบ้าน แต่กลับต้องล้มไปนั่งกองกับพื้นพร้อมกับของกินที่เพิ่งจะซื้อมาจากร้านกูขายของชำมาหมาดๆ ด้วยความที่ผมยังไม่ได้กินจึงมองดูของที่ตกก่อนเป็นอันดับแรก พอดูว่าไม่มีอะไรเสียหายจึงค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“หึๆ เป็นห่วงของกินมากกว่าตัวเองด้วยเหรออีหนู” เสียงทุ้มพูดปนหัวเราะทำเอาผมเงยหน้าขึ้นมอง เห็นร่างสูงดูหล่อเหลาผมสั้นสีน้ำตาลสวมแว่นตา สวมเสื้อยืดคอกลมทับด้วยเสื้อกั๊กสีเขียวขี้ม้ากับกางเกงยีนส์ขายาวกำลังยืนอยู่ยิ้มหน้าผม
“ผมเป็นผู้ชาย อย่ามาเรียกผมว่าอีหนู” ผมพูดฉุนนิดๆ ที่โดนอีกฝ่ายเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิง ซึ่งทำเอาคนฟังถึงกับมุ่นคิ้วมองก่อนจะหัวเราะออกมา
“ฮะๆ ขอโทษทีๆ พอดีตาของฉันมันสั้นก็เลยมองไม่ค่อยจะออกซักเท่าไหร่” อ้อ สายตาสั้นสินะ
“ไม่เป็นไรฮะ” ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะลุกขึ้นยืนเก็บของกินใส่ถุงตามเดิม
“ฉันไม่ค่อยคุ้นหน้าเธอเลยนะ มาใหม่หรือ” อีกฝ่ายถามด้วยความสงสัย
“ฮะ เพิ่งมาใหม่ ผมชื่อผัก ยินดีที่ได้รู้จักฮะ”
“ผักหรือ เป็นชื่อที่น่ากินดีนะ” ผมผงะถอยหลังไปหนึ่งก้าวเมื่อได้ยินที่อีกฝ่ายพูด “ฮะๆ ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกเด็กน้อย อ้อลืมแนะตัวไป ฉันโคบาล เรียกว่าโคเฉยๆก็ได้นะ”
“ฮะคุณโค” ต่อจากเครื่องมือการเกษตรเป็นชื่อสัตว์หรือเนี่ย
“ฉันทำอาชีพเลี้ยงวัวเลี้ยงควายนะ” แหม ชื่อก็บ่งบอกแล้วว่าทำอาชีพอะไร “มีอะไรสงสัยหรืออยากเลี้ยงก็มาหาฉันได้ เดี๋ยวฉันจะลดให้เป็นพิเศษ อันที่จริงฉันไม่ได้ทำอาชีพนี้ตรงๆหรอก แต่เป็นอาชีพนักวิจัยนะ”
เอ๋? นักวิจัยแต่มาเลี้ยงวัวเลี้ยงควายบนเกาะเนี่ยนะ
“เอาล่ะ ฉันมีธุระต้องรีบไปทำ ถ้าจะไปหาฉันให้ไปถามผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ที่ชื่อผลไม้เอานะ เพราะเขารู้จักทางไปบ้านของฉันเป็นอย่างดี”
“ฮะคุณโค” แล้วอีกฝ่ายก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว
.....................
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ประวัติของโคบาล
ชื่อนามสกุลจริง : โคบาล :m23:
ชื่อเล่น : โค ครับผม :m23:
อายุ : ขืนบอกผมก็แย่สิครับ :m13:
เพศ : ผมหล่อขนาดนี้ดูยังไงก็ผู้ชายล่ะครับ หึๆ :m19:
น้ำหนัก : อันนี้เป็นความลับครับ :a1:
ส่วนสูง : สูงเตี้ยไม่สำคัญครับ :o9:
เกิด : อืม อันนี้ตอบยากแหะ เอาเป็นว่าเกิดที่โรงพยาบาลแล้วกัน :teach:
เรียนจบยัง : จบนานแล้วครับ :a3:
คณะ : อืม ผมเลือกเรียนเยอะเหมือนกัน แต่เอาเป็นว่าตอนนี้เลี้ยงวัวเลี้ยงควายอยู่แล้วกัน :oni1:
พ่อแม่ : พวกท่านทำงานที่อังกฤษอยู่ครับ :m18:
พี่น้อง : มีอยู่หนึ่งคนครับแต่เสียไปนานแล้ว :m17:
คิดยังไงกับน้องผัก : เหมือนเด็กผู้หญิง น่ารักดีครับ :m1:
[attachment deleted by admin]
-
แอบงงๆ กะเนื้อเรื่องแล้วก็ชื่่อคนที่อยู่บนเกาะนี้อ่ะ
ตกลง น้องผัก ย้ายมาอยู่ที่เกาะนี้ทำมัยอ่ะ สงสัยจัง
:m28: :m28: :m28: :m28: :m28:
-
คนบนเกาะนี้อ่านแล้วมึนไปเลย แต่ละคนแสบสันจริงๆ
-
ชื่อแต่ละคน เอิ่ม
รู้สึกมันเริ่มเยอะไปแล้วล่ะ แอบจำยากอีก
ถ้ามีมาอีก 4-5 ตัว งงแน่ๆ
-
ตอนที่ 5 น้องหมาที่น่ารัก
.....................................
ผมไม่อยากจะเจอหน้าผลไม้เท่าไหร่หรอกครับ แต่มันจำเป็นต้องมา ซึ่งมันก็พูดยียวนกวนประสาทผมเสียเหลือเกิน ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ใหญ่บ้าน จะซัดให้หน้าหงายเลยคอยดู
“อีกสองวันไฟฟ้าถึงจะเข้า รอไปก่อนแล้วกัน”
“บ้ารึ จะให้ผมนอนมืดๆเนี่ยนะ”
“ก็ใช่ไง” อีกฝ่ายยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “ถ้ามองไม่เห็นก็จุดเทียนไขไม่ก็ตะเกียงไปก่อนซะสิ้นเรื่อง”
ผมขี้เกียจเถียงครับ ก็เลยเดินหนีกลับบ้าน ซึ่งโชคดีที่ระหว่างทางผมได้เจอกับพี่ข้าว อีกฝ่ายพอรู้เรื่องทั้งหมด ก็เลยยกตะเกียงให้ผมไว้ได้ใช้ชั่วคราว
“ขอบคุณมากนะฮะพี่ข้าว ถ้าไม่ได้พี่แล้วผมคงแย่แน่ๆเลย”
“ไม่เป็นไรครับน้องผัก เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง แต่เรื่องน้ำไม่ต้องเป็นห่วง พี่ได้บอกให้ลุงจอบช่วยเปิดน้ำส่งไปที่บ้านน้องเมื่อบ่ายนี้แล้ว น้องเองก็จะได้ไม่ต้องลำบากไปตักน้ำในบึงข้างบ้านตัวเองอีก”
“ฮะ ขอบคุณครับที่ช่วย” พอคุยเสร็จพี่ข้าวก็เดินจากไป ส่วนผมก็เดินกลับบ้านสิครับ พอถึงบ้านสวนแล้วผมถึงกับชะงัก เมื่อเห็นลุงจอบยืนรออยู่หน้าประตูบ้านผม “อ้าวลุงจอบ ลุงมีธุระอะไรกับผมเหรอ ฮะ”
อีกฝ่ายได้ยินที่ผมร้องทักจึงหันหน้ามายิ้มให้กับผม
“อ้อ พอดีลุงเห็นว่าเราเพิ่งมาใหม่ แถมนอนพักอยู่คนเดียวซะด้วย ก็เลยเอาหมามาช่วยเฝ้าบ้านให้”
“หมาเหรอฮะ?” ผมพูดพลางมองหาหมาที่ลุงจอบว่า แต่ก็ไม่เจอเลยครับ
“ใช่แล้วล่ะ” ลุงจอบตอบพลางหันไปผิวปากส่งเสียงดังสามครั้ง ก่อนที่ผมจะได้เห็นหมาตัวขนาดเล็ก แต่ก็ไม่ใหญ่ สูงประมาณเท่าหัวเข่าผมกำลังวิ่งมาทางนี้ “มานี่เลยเจ้าเสียม นั่ง ฉันสั่งให้นั่ง!”
ดูท่าแม้กระทั่งหมาก็ยังมีชื่อแปลกๆเลยครับท่านผู้ชม!
“หมาพันธุ์อะไรเหรอครับลุงจอบ” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะผมไม่เคยเลี้ยงหมามาก่อน
“อ้อ ไอ้นี่พันธุ์บางแก้วนะ” อีกฝ่ายตอบพลางหยิบสายสีดำขึ้นมาสวมใส่ตรงคอให้เจ้าเสียมที่เพิ่งจะมานั่งลงตามคำสั่งของลุงจอบทันที “เห็นเล็กแบบนี้แต่ดุเอาเรื่องเลยนา”
“โห ดุแบบนี้เสียมไม่กัดผมแย่เลยรึครับ” ผมถามด้วยความกลัว เพราะผมกลัวถูกหมากัดจริงๆครับ
“โอ้ย เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกพ่อผัก มันไม่กัดซี้ซั้วถ้าเราไม่ได้ไปทำอะไรมันก่อน”
“โอเคครับ ผมรับหมามาเฝ้าบ้านก็ได้ฮะลุงจอบ”
“ดีมากไอ้หนุ่ม มันต้องให้ได้อย่างนี้สิ” อีกฝ่ายพูดพลางตบไหล่ผมซะแรงจนเกือบหน้าคะมำ “เดี๋ยวลุงต้องขอตัวกลับบ้านก่อนนะ มันเย็นแล้ว”
“ฮะ แล้วเจอกันครับลุงจอบ”
“เออๆ แล้วเจอกัน”
พออีกฝ่ายเดินจากไปแล้ว ผมก็เดินมาดูไอ้เสียมมัน ซึ่งมันทำหน้าทำตาบ้องแบ้ว เอียงคอราวกับสงสัยในตัวผมว่ามองมันทำไม ผมอยากจะลูบหัวมันเหมือนกันครับแต่ไม่กล้า
ไม่เสี่ยงดีกว่าแหะ
“ดูท่าจะหิวนะเสียม งั้นเอาขนมปังไปกินซะ” ผมพูดพลางวางขนมปังให้ ซึ่งมันจ้องมองขนมปังสลับกับมองหน้าผม ก่อนจะก้มลงกัดกินขนมปังอย่างรวดเร็ว “ค่อยๆกิน เดี๋ยวติดคอนะเสียมเอ้ย”
ผมพูดพลางมองมันด้วยความเป็นห่วง เพราะถึงยังไงผมกับมันยังต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน
“เฝ้าบ้านดีๆนะเสียม อย่าดื้อกัดคนโดยไม่ดูเด็ดขาด เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมีรางวัลตอบแทนให้”
“งิ้งงิ้ง” มันครางเสียงหวานตอบรับราวกับล่วงรู้ในสิ่งที่ผมพูด
“ดีมากเด็กดี ถ้างั้นฉันต้องขอตัวเข้าบ้านก่อนนะ แล้วจะออกมาเล่นด้วย”
“โฮ่ง!” แล้วผมก็เดินกลับเข้าบ้านไป ทิ้งให้เสียมยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง
.........................
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
[attachment deleted by admin]
-
ฮาดี ตอนอ่านถึงชื่อร้าน "กูขายของชำ" นี่หลุดหัวเราะเลย
ไอเดียในการเขียนเรื่องดี เข้าใจตั้งชื่อ และยังเดาไม่ออกเลยว่าเนื้อเรื่องมันจะไปแนวไหน
แล้วหมู่บ้านนี้ชื่อหมู่บ้านเกมแฟนตาซีหรือเปล่า
ถ้ายังไงเขียนบอกชื่อหมู่บ้านกับชื่อเกาะด้วยนะ
เราว่าคงจะฮาได้อีก
-
แต่ละคนชื่อนี่แปลกๆทั้งนั้น มีแต่คนใจดียกเว้นผลไม้
+1 เป็นกำลังให้ค่ะ :L2: :3123:
เรื่องเพิ่งเริ่มขอยังไม่โหวตตัวละครนะ
-
“ครับพี่เอก ทุกอย่างเรียบร้อยดี คนบนเกาะใจดีกันทุกคน ฮะ ไม่ต้องเป็นห่วงน้องผัก ฮะ โชคดี”
“ไม่ต้องเป็นห่วงน้องผัก ฮะโชคดี หึ คุยกับแฟนน่ารักดีนะ” อีกฝ่ายพูดแขวะหลังจากผมวางสายโทรศัพท์ลงบนเครื่อง อันที่จริงผมก็มีมือถือครับ แต่ยังไม่ได้ชาร์ตไฟ เพราะที่บ้านไฟยังไม่เข้า ก็เลยต้องเดินมาขอใช้โทรศัพท์ที่บ้านของผลไม้แทน “ว่าแต่แฟนของเราเนี่ย เป็นผู้ชายสินะ หึ เหมาะสมกับดีนี่ อีกคนก็หน้าตาดูดีสุภาพ ส่วนอีกคนก็…”
ผลไม้พูดไม่ทันจบก็มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะแสยะยิ้ม
“…ขาวสวยน่ารักเหมือนผู้หญิง”
เหมือนผู้หญิงบ้านพ่องคุณสิ!
“ขอบคุณที่ให้ยืมโทรศัพท์ ไว้มีโอกาสจะหาของมาตอบแทนบุญคุณให้” ผมกัดฟันพูดด้วยความหงุดหงิด “อ้อ แล้วผมก็ยังไม่มีแฟนด้วย พี่เอกเป็นปู่รหัสของผม ฉะนั้นกรุณาอย่าเข้าใจผิด”
แล้วผมก็เดินออกจากบ้านผลไม้ทันที โดยไม่ลืมจูงเจ้าเสียมที่พามาด้วยออกเดินไปพร้อมกัน วันนี้ไม่เพียงแค่ออกมาใช้โทรศัพท์หาพี่เอกแล้ว ยังตั้งใจจะไปร้านกูขายของชำเพื่อซื้อเมล็ดพันธุ์ผักไปปลูกที่บ้านอีกด้วย แต่ระหว่างทางที่เดินไป ผมเห็นเด็กผู้หญิงวัยประมาณเจ็ดแปดขวบผมสั้นสีน้ำตาลสวมหมวกสีฟ้า กับใส่ชุดนักเรียนสีฟ้าแลดูน่ารักกำลังยิ้มร่าวิ่งสวนมาทางผมพอดี
“เดี๋ยวก่อนครับน้อง หยุดก่อน” ผมร้องทักเมื่อไม่เห็นมีใครวิ่งตามเธอมา แน่นอนว่าอีกฝ่ายหยุดวิ่งตามที่ผมบอก ก่อนจะเอียงคอมองผมด้วยความสงสัย “น้องชื่ออะไรครับ บอกพี่ได้ไหมเอ่ย”
“บุ้งกี๋ หนูชื่อบุ้งกี๋ค่ะพี่สาวคนสวย”
!!!!!!
....................
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
[attachment deleted by admin]
-
ประวัติของบุ้งกี๋
ชื่อนามสกุลจริง : หนูชื่อบุ้งกี๋ค่ะ :mew1:
ชื่อเล่น : หนูชื่อบุ้งกี๋ค่ะ :m1:
อายุ : ห้าขวบค่า :m4:
เพศ : เอ๋? เพศมันคืออะไรเหรอคะ :confuse:
น้ำหนัก : หนูไม่รู้ :confuse:
ส่วนสูง : หนูไม่รู้ :confuse:
เกิด : หนูเกิดจากท้องคุณแม่ค่ะ :mew1:
เรียนจบยัง : เอ๋? :confuse:
คณะ : เอ๋? :confuse:
พ่อแม่ : ลุงจอบบอกว่าคุณพ่อคุณแม่อยู่บนฟ้า :teach:
พี่น้อง : หนูไม่มีพี่ไม่มีน้องค่ะ :m17:
คิดยังไงกับพี่ผัก : พี่ผักสวยน่ารักมากๆเลยค่ะ :m1:
[attachment deleted by admin]
-
เด็กแปดขวบนี่พูดชัดแล้วนะ ถ้าอยากให้น้องพูดไม่ชัดต้องลดอายุน้องลงซะ
-
เสียมน่ารัก ชอบหมาพันธุ์นี้ที่สุดเลย
-
ตอนที่ 6 ปลูกผัก เลี้ยงเด็ก อันไหนยากกว่ากัน
...........................
กว่าผักจะโตต้องใช้เวลานาน ดังนั้นผมจึงเลือกเมล็ดผักที่เติบโตไว ขายง่าย และเป็นที่ต้องการของท้องตลาด ซึ่งไม่พ้นพวกผักบุ้ง พริก มะกรูด ข่าเป็นต้น ส่วนผลไม้นั้นผมยังไม่ปลูกครับ เพราะผมยังไม่มีความรู้เรื่องนั้น ว่าง่ายๆคือทดลองปลูกผักสวนครัวไปก่อน ไว้คล่องแล้วค่อยขยับขยายมาปลูกในสิ่งที่ยากขึ้นมาเป็นลำดับ แน่นอนว่าความรู้เรื่องการปลูกผักสวนครัวนั้นผมได้ลุงปุ๋ยครับ เพราะตอนไปซื้อเมล็ดพันธุ์ ลุงปุ๋ยได้สอนตั้งแต่การพรวนดินไปจนถึงการเก็บผักเลยครับ เอาเป็นว่าสอนจนผมรู้เรื่องแล้วกัน
“จ๊ะเอ๋?! ทายสิใครเอ่ย” ผมกำลังตักน้ำที่บึงข้างบ้านตัวเอง อยู่ดีๆก็มีมือปริศนาเข้ามาปิดตาทั้งสองข้างพร้อมกับเสียงหวานดังเจื้อยแจ้วจากด้านหลัง “ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก หมดเวลา นี่น้องบุ้งกี๋เองค่า”
ผมยังไม่ทันพูด เจ้าตัวก็รีบเฉลยเสียก่อนแล้ว พวกคุณไม่ต้องสงสัยหรอกนะครับว่าผมสนิทกับน้องบุ้งกี๋ได้ยังไง แล้วทำไมน้องบุ้งกี๋ถึงได้มาอยู่ที่นี่กับผม แทนที่จะไปอยู่ที่บ้านลุงจอบ (เห็นว่าลุงจอบเป็นคนเลี้ยงดูน้องนะ) นั่นก็เป็นเพราะเมื่อวานตอนที่ผมเจอกับน้องบุ้งกี๋ ผมก็ได้ถามเจ้าตัวว่ามากับใคร ซึ่งน้องบุ้งกี๋บอกว่ามาคนเดียว แต่ยังไม่ทันได้คุยอะไรมากหรอกครับ เพราะลุงจอบวิ่งหน้าตาตื่นมาทางพวกผมสองคน
“หนูบุ้งกี๋ แฮ่กๆ ทีหลังอย่าออกมาวิ่งเล่นข้างนอกคนเดียวอีกนะ ลุงจอบหัวใจจะวายตายเอา” ลุงจอบพูดไปหอบไปพลาง ดูท่าจะเหนื่อยน่าดูที่ต้องวิ่งออกตามหาเด็กตัวเล็กๆ “อ้าวเราก็มาอยู่แถวนี้ด้วยรึ”
“ฮะลุงจอบ ว่าแต่เด็กคนนี้...”
“อ้อ นี่เป็นหลานของลุงเอง ชื่อน้องบุ้งกี๋ พอดีพ่อกับแม่เขาเสีย ลุงก็เลยต้องรับเลี้ยงเอาไว้เป็นลูกบุญธรรมนะ” ลุงจอบพูดพลางเอามือลูบหัวน้องบุ้งกี๋เบาๆ “จริงสิพ่อผัก ไหนๆก็เจอแล้ว ลุงมีเรื่องจะขอร้องซักเรื่องได้ไหม”
“ได้สิฮะ ทำไมจะไม่ได้”
อย่างที่บอกไปนั่นแหละครับ ผมก็เลยต้องรับปากข้อเสนอของลุงจอบ ว่าจะไปรับน้องบุ้งกี๋ที่โรงเรียนเตรียมอนุบาลที่อยู่บนเกาะแห่งนี้ และจะคอยดูแลให้ในช่วงบ่ายหนึ่งถึงสี่โมงเย็นจนกว่าลุงจอบจะมารับกลับบ้าน แน่นอนว่าเรื่องค่าตอบแทนนั้น ผมได้บอกปฏิเสธไปเรียบร้อย เพราะผมได้เจ้าเสียมจากลุงจอบมาเรียบร้อยแล้วนี่ครับ
“พี่ผักกำลังทำอะไรอยู่เหรอ” น้องบุ้งกี๋เอียงคอถามด้วยความสงสัย “ให้หนูช่วยไหมคะ”
“อ้อ ไม่ต้องหรอกค่ะน้องบุ้งกี๋ แค่น้องบุ้งกี๋คอยยืนให้กำลังใจพี่ก็พอแล้วนะคะ” ไม่ต้องสงสัยนะครับว่าทำไมผมถึงพูดคะขากับน้องบุ้งกี๋ทั้งๆที่ผมเป็นผู้ชาย นั่นก็เป็นเพราะเวลาผมอยู่กับเด็ก ผมมักจะพูดแบบนี้เสมอครับ “เดี๋ยวพี่ผักเสร็จงานแล้ว จะพาน้องไปดูดอกไม้แปลกๆดีไหมคะ”
ร่างเล็กได้ยินที่ผมพูดถึงกับยิ้มแป้นด้วยความดีใจ
“จริงเหรอคะพี่ผัก!”
“ก็จริงนะสิคะ”
“เย้ๆ จะได้ดูดอกไม้แล้ว” เด็กๆก็แบบนี้แหละครับ ว่านอนสอนง่ายดี ผมชอบ
.................
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
น้องบุ๋งกี๋น่ารักดีอ่ะ
-
แอบเข้ามา อิอิเหนื่อยกับชื่อแต่ละชื่อเยอะเกิ้น แต่ก็ฮาดี
:m4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มาอยู่บนเกาะแบบนี้แถมยังทำสวนอีก น้องผักต้องดำลงแน่เลย น้องผักอย่าลืมทาซันบล็อกเยอะๆนะจ๊ะ เดี๋ยวผิวเสียแล้วจะไม่สวย
-
หลังจากเสร็จงานแล้ว ผมก็จูงมือน้องบุ้งกี๋เดินไปที่แถวตีนชายเขาของเกาะแห่งนี้ ซึ่งมันอยู่ไม่ไกลมากจากบ้านสวนของผมซักเท่าไหร่นัก แน่นอนว่าพอไปถึงผมก็พบว่าที่ตีนชายเขามีน้ำตก ทุ่งดอกไม้ กับถ้ำอยู่ใกล้กันด้วย (สวยมากครับ ธรรมชาติแบบนี้หาดูได้ยากมากเลย) แต่ที่นี่ไม่ได้มีแค่ผมกับน้องบุ้งกี๋สองคนเท่านั้น ยังมีอีกคนซึ่งเป็นผู้หญิงแก่วัยประมาณหกสิบกำลังนั่งอยู่บนเสื่อใกล้น้ำตกอยู่ด้วยครับ
“อ๊ะนั่น คุณยายคันไถ!” น้องบุ้งกี๋ร้องอุทานเสียงดังลั่น ก่อนจะปล่อยมือผมแล้ววิ่งเข้าไปหาท่าน
ให้ตายสิ ชื่อนี้แปลกกว่าใครเพื่อนเลยแฮะ
“อ๊ะ บุ้งกี๋ นี่หลานมากับใครจ้ะ แล้วลุงจอบไม่ได้มาด้วยหรือ” อีกฝ่ายหันมาถามด้วยความแปลกใจ คงเห็นบุ้งกี๋เล็กเกินที่จะมาเดินเล่นแถวนี้คนเดียวตามลำพัง
“หนูมากับพี่ผักค่ะคุณยาย”
“พี่ผัก?” อีกฝ่ายพูดชื่อผมด้วยความฉงนสงสัย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม “อ้อ เธอเองนะรึคนที่ผู้ใหญ่บ้านคนก่อนเคยบอกว่าจะมีเด็กหนุ่มย้ายเข้ามาอยู่บนเกาะ”
ผมพยักหน้าก่อนจะตอบกลับไปว่า
“ใช่ฮะ ผมชื่อผัก ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“หึๆ ช่างเป็นชื่อที่เข้าใจตั้งจริงๆนะพ่อแม่ของเธอเนี่ย” อีกฝ่ายพูดอย่างขำๆ “นี่คงจะพักอยู่ที่บ้านสวนหลังนั้นสินะ”
“ครับคุณยาย”
“ฉันเองก็เคยเจอพ่อแม่ของเธอ พวกเขาน่ารักอัธยาศัยดี ถึงแม้จะมาแวะพักที่นี่ได้แค่เดือนเดียวก็เถอะ” คุณยายคันไถพูดพลางเหม่อมองฟ้าราวกับครุ่นคิดถึงความหลัง ก่อนจะหันมามองผมอีกครั้ง “แล้วนี่พ่อแม่ของเธอไม่ได้มาด้วยหรอกรึ”
ผมยิ้มส่ายหน้าให้คุณยายคันไถก่อนจะตอบกลับไปว่า
“พวกท่านเสียไปแล้วครับ”
“จริงหรือ ฉันเสียใจแทนเธอด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมทำใจได้นานแล้ว” ผมยิ้มตอบ “จริงสิคุณยายครับ คุณยายมานั่งแถวนี้คนเดียวนี่ ไม่กลัวอันตรายบ้างหรือฮะ แล้วลูกหลาน…”
“อ้อ ไม่กลัวจ้ะ หลานฉันเลี้ยงวัวอยู่แถวนี้นะ อ๊ะ พูดถึงก็มาเลย โคเอ้ยโค มานี่เร็วเข้า”
ผมหันไปมองตามที่คุณยายมอง ก่อนจะพบกับคนคุ้นเคยซึ่งไม่ใช่ใครนอกเสียจาก…
คุณโคบาล เอ้ย พี่โคบาล หรือพี่โคนั่นเอง
.......................
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ประวัติของคันไถ
ชื่อนามสกุลจริง : อืม ไม่บอกได้ไหมจ้ะ :-[
ชื่อเล่น : คันไถจ้ะ :-[
อายุ : เรื่องนี้เขาไม่ถามผู้หญิงหรอกนะ :-[
เพศ : เธอเห็นฉันเป็นหญิงหรือชายล่ะ :hao4:
น้ำหนัก : อย่ารู้เลยจ้ะ :-[
ส่วนสูง : ก็สูงอย่างที่เห็นอยู่ :hao3:
เกิด : ที่โรงพยาบาลจ้ะ :hao4:
เรียนจบยัง : ฉันเรียนจบแค่ปอสี่นะ :hao4:
คณะ : ฉันไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยจ้ะเด็กๆ :hao4:
พ่อแม่ : เสียไปนานแล้ว :mew6:
พี่น้อง : เสียไปนานแล้ว :mew6:
คิดยังไงกับผัก : เป็นเด็กน่ารักอัธยาศัยดีนะ :teach:
[attachment deleted by admin]
-
ตอนที่ 7 อย่าลืมทาซันบล็อกก่อนออกไปทำงาน
.......................
“อ้าวน้องผัก มาทำอะไรที่นี่งั้นหรอ” ร่างสูงถามอย่างสงสัย ที่ข้างกายมีวัวสีขาวสลับดำดูอ้วนท้วมสมบูรณ์ยืนอยู่ ซึ่งผิดกับวัวทั่วไปที่ผมเคยเห็นตามชนบท
“พอดีผมพาน้องบุ้งกี๋มาเดินดูดอกไม้นะครับ ว่าแต่พี่โคมาทำอะไรแถวนี้เหรอฮะ”
“อ้อพี่พาวัวมากินหญ้าที่นี่ทุกบ่ายอยู่แล้วนะ แล้ววันนี้พี่เห็นว่าที่นี่มันร่มรื่นไม่มีแดดดีก็เลยพาคุณยายมานั่งเล่นด้วย” อีกฝ่ายยิ้มตอบก่อนจะพูดต่อ “ว่าแต่น้องเถอะ ทำงานจนผิวแดงไปหมดแล้ว นี่ได้ทาครีมกันแดดบ้างหรือเปล่าเนี่ย”
“ไม่ได้ทาฮะ พอดียุ่งๆอะไรหลายอย่าง เลยลืม แหะๆ”
“หึๆ ว่าแล้วเชียว กลับไปบ้านก็อย่าลืมทาเชียวล่ะ เพราะแดดที่นี่มันแรง”
“ฮะ ขอบคุณพี่โคที่เป็นห่วง ผมจะรีบกลับไปทาครีมแน่ๆ” แล้วผมก็อยู่คุยกับพี่โค และคุณยายคันไถอีกซักชั่วโมงก่อนจะเอ่ยขอตัวกลับบ้าน เพราะเดี๋ยวลุงจอบก็จะมารับน้องบุ้งกี๋กลับบ้านแล้วครับ
............................
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
หมู่บ้านคนชื่อแปลก 555 :katai2-1:
-
หลังจากที่ลุงจอบรับน้องบุ้งกี๋กลับบ้านไปแล้ว ผมก็ให้อาหารกับเจ้าเสียม ก่อนจะทำความสะอาดสถานที่รอบตัวบ้านเล็กน้อย จนพระอาทิตย์ตกเย็นถึงจะเข้าบ้าน ระหว่างที่ผมอาบน้ำในห้องน้ำอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นถี่รัว ทำเอาผมสะดุ้งตกใจรีบคว้าผ้าเช็ดตัวห่มรัดเอวก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำทันที
“นั่นใคร!” ผมตะโกนถามกลับออกไป เพราะเวลานี้มันมืดมากครับ ถึงคนที่นี่จะดูใจดีก็ตาม แต่ก็ควรระวังตัวเอาไว้บ้าง “ฉันถามว่าใคร!”
เงียบ…
ผมมุ่นคิ้วอย่างแปลกใจ เพราะถ้าเป็นพวกโจรล่ะก็ เจ้าเสียมมันก็ต้องเห่าเสียงดังแล้ว แต่นี่กลับเงียบ หรือไม่ก็เจ้าเสียมโดนเจ้าพวกโจรฆ่าไปแล้ว
โธ่ไม่น่าเลยเจ้าเสียม…
แล้วผมก็หยิบจอบขึ้นมาไว้ในมือ เผื่อคนข้างนอกจะเป็นโจรจริงๆ พอเดินย่องไปที่ประตูแล้ว ก็เปิดกลอนอย่างช้าๆ ก่อนจะผลักประตูอย่างแรงพร้อมกับยกจอบขึ้นมาเหนือหัวเพื่อเตรียมพร้อมสู้ แต่ปรากฏว่าที่ข้างหน้าประตูกลับไม่มีใครเลยซักคนเดียว
“โฮ่ง โฮ่ง” เสียงหมาเห่าดังขึ้น ทำเอาผมสะดุ้งตกใจจนเกือบจะฟาดเจ้าเงาปริศนานั่น แต่แล้วกลับต้องชะงักเมื่อเห็นเจ้าเสียมเดินโผล่ออกมาจากความมืด (ผมมัดมันไว้ข้างบ้านนะครับ)
“โธ่เจ้าเสียมเอ้ยเจ้าเสียม ตกใจหมดเลย” ผมพูดพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะวางจอบลงข้างตัวแล้วนั่งลงยองมองมัน “เฝ้าบ้านให้ฉันดีๆหน่อยนะเจ้า…เอ๊ะ อะไรหว่า?”
ผมมุ่นคิ้วพูดด้วยความมึนงง เพราะที่ข้างประตูมีขวดสีขาววางตั้งเอาไว้อยู่ แถมนอกจากนี้ที่ใต้ขวดยังมีกระดาษถูกวางทับอีกด้วย ผมเห็นดังนั้นจึงหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่ามันเป็นครีมทากันแดดอย่างดี
“ครีมทากันแดด?” ผมมุ่นคิ้วรอบสองก่อนจะหยิบกระดาษขึ้นมาคลี่ดู เผยให้เห็นตัวหนังสือถูกเขียนขึ้นอย่างสวยงามว่า
อย่าลืมทาซันบล็อกก่อนออกไปทำงานด้วยล่ะน้องผัก
..................
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: o13 o13 o13 o13
[attachment deleted by admin]
-
ตอนที่ 8 ไอ้พี่ผลไม้บ้า!
...................
รุ่งเช้าผมตื่นขึ้นมารดน้ำต้นไม้กับถอนหญ้านิดหน่อย อ้อ ก่อนออกมาข้างนอกนั้นผมได้ทาครีมซันบล็อกมาเรียบร้อยแล้วด้วย ถ้าให้ผมเดา คนที่เอาซันบล็อกนี่มาให้ผมถึงบ้านนั้นจะต้องเป็นพี่โคอย่างไม่ต้องสงสัย
“แต่น่าจะอยู่คุยกันก่อนนะ เฮ้อ ไม่น่าทำตัวมีพิรุธให้สงสัย เอ๊ะ หรือว่าพี่โคตั้งใจจะแกล้งเรากันแน่เนี่ย” ผมบ่นพึมพำก่อนจะส่ายหน้าไปมา เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมือ “ยังเพิ่งจะสิบโมงเอง ออกไปเดินเล่นในหมู่บ้านดีกว่าแหะ”
พูดจบผมก็ลุกขึ้นล้างไม้ล้างมือ แน่นอนว่าไม่ลืมทาครีมกันแดดด้วยครับ พอเสร็จแล้วผมก็เดินเข้าหมู่บ้านตามที่ตั้งใจไว้ แน่นอนว่าจุดมุ่งหมายแรกที่ผมจะไปก็คือร้านกูขายของชำ
กรุ้งกริ้ง กรุ้งกริ้ง
“อ้าวไอ้หนุ่ม วันนี้มาแต่เช้าเชียวนะ” ลุงปุ๋ยเอ่ยปากทักทายผมทันทีที่ผมก้าวเท้าเข้าไปในร้าน “เมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง นอนหลับสบายดีไหม”
“ไม่ค่อยดีครับ พอดียังไม่ชินที่” ผมเอามือเกาหัวตอบ
“เอาน่าๆ อีกหน่อยก็ชินไปเองแหละ”
“ฮะลุงปุ๋ย” ผมยิ้มตอบก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “จริงสิครับลุงปุ๋ย ที่เกาะนี้เขามีชื่อเรียกว่าอะไรฮะ พอดีผมยังไม่รู้จักชื่อเกาะที่ตัวเองจะอยู่เลย”
“ก็เกาะไง”
“ก็รู้ว่าเกาะนะครับ แต่เกาะมันชื่ออะไร”
“ก็เกาะไง”
“เฮ้ยลุงอย่ากวนผมสิ”
“ลุงไม่ได้กวน ก็ไอ้เกาะเชี่ยนี่มันชื่อว่าเกาะก็เกาะไง!” ลุงปุ๋ยตวาดเสียงดังลั่น เล่นทำเอาผมถึงกับผงะ “คำว่าก็เกาะไงเป็นชื่อ เข้าใจแล้วใช่ไหมไอ้หนูผัก”
“ครับลุงปุ๋ย เข้าใจแล้วครับ”
สาบานได้นะว่านั่นคือชื่อเกาะ แม่งประหลาดฉิบหาย!
................................
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
ทำใจเถอะหนูผัก ทั้งชื่อคนทั้งชื่อเกาะ :laugh: :m20:
-
น่าจะตั้งชื่อเรื่องนี้(ประมาณ)ว่า.. หมู่บ้านนี้มีแต่คนชื่อแปลก :laugh:
อ่านแล้วนึกถึง Harvest Moon เลยค่ะ :oni1:
แล้วก็นะ อันนี้ซีเรียสนิดหนึ่ง :teach: ผักน่ะ แทนที่จะมานั่งปลูกผักสวนครัวตามคำพูดคนอื่น ผักน่าจะไปทำอะไรที่ถนัดมากกว่านะ เช่น ไปสมัครเป็นครูตามที่เรียนมา อะไรแบบนั้นเป็นต้น เฮ้อ! ผักคิดง่ายไปนะ ไม่เคยศึกษา ให้คนอื่นสอนแป๊ปๆก็คิดจะปลูกขายได้นี่มันตลกร้ายไปนะ ถ้าปลูกผักมันง่ายขนาดนั้นคงมีแต่คนทำเป็นอาชีพไปนานแล้ว ไอว่าถ้าอยากจะปลูกก็ไม่ได้ห้าม แต่ควรทำเป็นงานอดิเรกไว้กินเองหรืออาชีพเสริมก็พอนะ แล้วนี่อ่านมาตั้ง 8 ตอนแล้วยังไม่รู้จุดมุ่งหมายของผักเลยนะ ดูเป็นคนไม่คิดอะไรเลย อยู่ๆก็ย้ายมาเกาะแบบนี้ ศึกษาอะไรก็ไม่ศึกษามาก่อน ถ้าเกาะนี้มีแต่คนใจร้ายคนไม่ดี ผักไม่ตายไปแล้วเรอะ นี่น่าจะทำให้เพื่อนๆพี่ๆเป็นห่วงกันมากนะเนี่ย
-
คนบนเกาะนี้แปลกดีจัง น้องผักจะทำสวนไดจริงเหรอ เป็นห่วง :a5:
-
ด้วยความที่ว่างจัดในตอนเช้าประกอบกับลุงปุ๋ยต้องอยู่เฝ้าร้านเพราะบัวรดน้ำไม่อยู่บ้าน ลุงปุ๋ยเลยวานผมให้ช่วยเอาของบางอย่างไปส่งให้ผู้ใหญ่บ้านแทน แน่นอนว่าพอผมไปถึงก็เคาะประตูบ้านสองครั้งเลยครับ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงคนข้างในก็พูดตะโกนขึ้นมาเสียก่อน
“กำลังเข้าห้องน้ำอยู่ เข้ามาได้เลย ประตูไม่ได้ล็อก!”
“โห เข้าห้องน้ำแต่กลับไม่ล็อกประตู ไม่กลัวขโมยขโจรเข้าบ้านเลยรึเนี่ย” ผมบ่นพึมพำอย่างระอาก่อนจะถือวิสาสะเปิดประตูเดินเข้าไปตามที่เจ้าของบ้านสั่ง ซึ่งเผยให้เห็นภายในบ้านขนาดใหญ่ มีหนึ่งห้องน้ำ หนึ่งห้องครัว และห้องรับแขกนั้นได้รวมกับห้องทำงานไว้ในห้องเดียวกันแล้ว ส่วนชั้นบนที่เชื่อมต่อด้วยบันไดนั้นน่าจะเป็นทางขึ้นไปยังห้องนอนของผลไม้อย่างแน่นอน ซึ่งระหว่างที่ผมยืนมองสำรวจบ้านอยู่นั้น ประตูห้องน้ำที่อยู่ติดกับทางเดินก็ได้ถูกเปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงในชุดเรียบง่ายกำลังเดินออกมา
“อ้าว นึกว่าบัวรดน้ำจะมาส่งของให้ซะอีก” อีกฝ่ายพูดพลางแสยะยิ้มเมื่อเห็นหน้าผม “ที่แท้ก็เป็นนายนี่เอง ไปรับจ็อบเป็นเด็กส่งของให้คนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วบ้านสวนไม่คิดจะทำแล้วรึไง”
ดูเขาสิครับ เจอหน้ากันมีอันเป็นต้องกัดกับผมทุกทีเลยให้ตายสิ!
“พอดีแวะไปร้านลุงเคมี ก็เลยช่วยเขาทำงานเล็กน้อยในฐานะคนในหมู่บ้านเดียวกันก็เท่านั้นเอง” ผมเชิดหน้าตอบ ในเมื่ออีกฝ่ายร้ายมา ผมก็ร้ายตอบกลับไปสิครับ เรื่องอะไรจะปล่อยให้อีกฝ่ายได้ใจไปฝ่ายเดียวล่ะ ไม่มีทางเด็ดขาด “แล้วอีกอย่างผมจะทำอะไรมันก็เรื่องของผม คุณไม่มีสิทธิ์ยุ่ง”
“เสียใจ ฉันเป็นผู้ใหญ่บ้าน ไม่ว่าคนในหมู่บ้านจะทำอะไรก็ตาม ฉันต้องรู้ทุกเรื่อง” ผมกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความเจ็บใจที่ตัวเองเถียงสู้เขาไม่ได้ ดังนั้นผมจึงคิดจะแกล้งอีกฝ่ายด้วยการโยนของใส่ซะเลย
“เหรอ แต่ผมไม่เห็นอยากรู้เรื่องของคุณเลย ฉะนั้นเอาของคุณไปซะ เอ้ารับ” อีกฝ่ายทำตาโตทันทีที่ผมพูดจบ และทำท่ายื่นมือรับราวกับว่ากลัวของในกล่องที่ผมถือมาจะตกแตก ทว่าของที่ผมถือมันหนักมากไปหน่อย เวลาผมที่กำลังจะโยนของขึ้นสูงจำต้องใช้แรงเยอะ และต้องเหวี่ยงตัวไปด้านหน้า ก็เลยทำให้ผมไม่ทันได้ระวังตัวว่ามีอะไรอยู่ด้านล่าง จึงสะดุดกับขอบพื้นต่างระดับเข้าอย่างจัง จนส่งผลให้ทั้งตัวผมทั้งกล่องสินค้าต่างเหวี่ยงไปด้านหน้าพร้อมกัน “เหวอ!”
ผมร้องอุทานเสียงหลง อีกไม่กี่วินาทีผมจะได้จูบกับพื้นแน่ ผมจึงรีบหลับตาลงปี๋ด้วยความกลัว หากแต่ผมกลับต้องแปลกใจว่าทำไมตัวเองถึงไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งๆที่เสียงออกดังโครมขนาดนั้น ครั้นพอลืมตาขึ้นมามอง ก็แลเห็นใบหน้าคมเข้มในระยะเผาขน เห็นแม้กระทั่งเส้นขนที่ขอบตาของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน แต่ที่น่าตกใจเสียยิ่งกว่านั้น เพราะสิ่งที่ผมสัมผัสอันนุ่มนวลปนความเจ็บปวดกับกลิ่นหอมของเปปเปอมินต์บนริมฝีปากของตัวเองได้ในตอนนี้ มันทำเอาผมถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ส่วนสาเหตุที่ผมตกใจนั้นก็เป็นเพราะว่า...
ผมกับพี่ผลไม้กำลังจูบกันนะสิ!
ผมคิดได้ดังนั้นก็พยายามใช้มือยันอกอีกฝ่ายเพื่อลุกขึ้นหนี แต่พี่ผลไม้ไม่ยอมให้ความร่วมมือ กลับกอดผมแน่นพร้อมกับใช้มืออีกข้างกดรั้งต้นคอให้ผมอยู่นิ่งๆ ก่อนจะบดจูบผมอย่างมัวมัน ไอ้ผมตัวเล็กเอวบางร่างน้อย(?)มีหรือจะสู้คนตัวใหญ่อย่างพี่ผลไม้ได้ จึงได้แต่โดนอีกฝ่ายจูบเพียงอย่างเดียว ซึ่งเวลาผ่านได้ไม่นานนัก อีกฝ่ายก็ยอมถอนริมฝีปากออก แน่นอนว่าผมถึงกับหอบหายใจตัวโยนเลยทีเดียว
“เอ่อฉันขอ...โอ้ย!” ร่างหนายังพูดไม่ทันจบดี ก็โดนผมใช้มือตบใบหน้าอีกฝ่ายอย่างแรง ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว ซึ่งอีกฝ่ายเห็นผมลุกขึ้นยืนก็ทำท่าจะรีบลุกขึ้นตาม แต่ก็โดนผมชี้หน้าไว้เสียก่อน
“ขืนเข้ามาอีกล่ะก็ ไม่จบแค่ตบหน้าเหมือนอย่างเมื่อกี้นี้แน่ไอ้พี่ผลไม้บ้า!”
...................
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:laugh: ชื่อแปลกกันทั้งเรื่อง
-
จูบกันแล้ววววว ผลไม้นี่ก็นะ ได้ทีล่ะจูบจ๊วบบบบบบใหญ่เลย นี่แหละน๊าาาแกล้งผักมาตลอด ผักถึงไม่ชอบหน้าไง 555+
-
ตอนที่ 9 หาหมอ
........................................
“พี่ผักเป็นอะไรไปคะ หน้าซี๊ดซีด ไม่สบายหรือเปล่าคะ” น้องบุ้งกี๋ถามในขณะที่กำลังจูงมือเดินอยู่กับผม ใช่แล้วครับ จูงมือเดิน เพราะหลังจากที่ผมวิ่งหนีออกจากบ้านไอ้พี่ผลไม้บ้าแล้ว ก็ไปหาน้องบุ้งกี๋ที่โรงเรียนเตรียมอนุบาล หากแต่ที่นั่นยังไม่ถึงเวลาเลิก ผมจึงนั่งรอน้องอยู่ที่นั่น (โชคดีที่ครูโรงเรียนนั้นให้ผมเข้าไปนั่งรอข้างในได้ ก็เลยไม่ร้อนครับ) พอถึงเวลาเลิกผมก็พาเธอออกมาเลย “พี่ผักคะพี่ผัก พี่ผักได้ยินที่หนูพูดหรือเปล่าคะ”
เสียงของน้องบุ้งกี๋ดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาผมต้องเลิกคิดก่อนจะก้มมองร่างเล็กทันที
“ขอโทษทีค่ะน้องบุ้งกี๋ พอดีพี่คิดอะไรอยู่นิดหน่อยนะ ว่าแต่น้องบุ้งกี๋จะถามอะไรพี่ผักเหรอคะ”
“ก็หน้าพี่ผักดูซีดเซียว เหมือนคนจะไม่สบาย เอางี้ เดี๋ยวหนูจะพาพี่ผักไปหาหมอเองค่ะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ฉุดกระชากผมให้เดินไปตามทางที่ตัวเองต้องการ ซึ่งผมก็ไม่คิดจะขัดขืน เดินตามร่างบางไปแต่โดยดี ซึ่งใช้เวลาไม่นานมากครับ ก็มาถึงบ้านหลังหนึ่งพอดี
คลินิกเฉพาะทาง
เปิดเวลา 7.00น.-18.00น. หยุดเฉพาะวันอาทิตย์
ค่อยยังชั่ว ดูท่าที่นี่จะเป็นที่เดียวที่ไม่มีชื่อหรืออะไรที่ดูแปลกประหลาด
“เข้าไปกันเถอะค่ะพี่ผัก”
“จ้าๆ” แล้วผมกับน้องบุ้งกี๋ก็เดินเข้าไปข้างในตัวบ้าน ซึ่งบรรยากาศภายในก็คล้ายคลินิกทั่วไปที่ผมเคยเข้าไปรักษาตอนอยู่ในเมืองไม่มีผิด ทว่าตอนนี้ภายในคลินิกกลับเงียบ ไม่มีคนเลยซักนิด ไม่มีแม้กระทั่งหมอรักษา “เอ คนหายไปไหนหมดนะ”
“นั่นสิคะ เอ เดี๋ยวหนูเดินเข้าไปดูข้างในดีกว่า พี่ผักรออยู่ที่นี่นะคะ”
“ดะ…เดี๋ยวค่ะน้องบุ้งกี๋ จะเดินสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปได้ยังไงคะ เดี๋ยวหมอก็ว่าเอาหรอก” ผมพูดพลางดึงร่างเล็กไม่ให้เข้าไปข้างในตัวบ้าน เพราะมันดูเสียมารยาทมากครับ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ผัก หนูกับพี่หมอรู้จักกันดี”
“เอ๋?”
แล้วร่างบางก็เดินหายเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้ผมยืนเซ่ออยู่ข้างนอกเพียงลำพัง ระหว่างที่รอน้องบุ้งกี๋เดินออกมานั้น ผมก็ยืนสำรวจห้องอย่างคนว่างงาน ซึ่งตามผนังห้องมีป้ายชื่อคนประกอบโรคศิลป์พร้อมรูปภาพเหมือนตามคลินิกทั่วไป
นายแพทย์ เคียวจันทร์เสี้ยว xxxxx
อ้อ ที่แท้พี่เคียวนี่เองที่เป็นคุณหมอ หน้าเคร่งขรึมเย็นชาแบบนั้นไม่ยักรู้ว่าเป็นหมอกับเขาด้วย
ผมครุ่นคิดในใจอย่างขำๆ ก่อนจะหันไปมองป้ายอย่างอื่นที่ติดอยู่ตามข้างฝาผนังบ้าง
ตายไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี หนีไม่พ้น
เอ่อ ถ้าขอกลับคำพูดว่าที่นี่ไม่มีชื่อหรืออะไรแปลกๆตอนนี้จะยังทันไหมนะ
ไม่เพียงแค่ป้ายตายไม่กลับเท่านั้น ยังมีป้ายอื่นๆอีกที่ผมอ่านแล้วถึงกับส่ายหน้าไปหลายรอบ
อย่าโทษว่าอุบัติเหตุเป็นเวรกรรม เป็นเพราะคุณประมาทเลินเล่อเอง
ถ้ารักตัวกลัวตาย จงเลิกดื่มเหล้าเบียร์และสูบบุหรี่
จงรักตัวเองก่อนแล้วค่อยหันไปรักคนอื่น
จงดูแลคนรักก่อนที่ไม่มีคนให้ดูแล
ชีวิตยังไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป
แถมนอกจากนี้ยังมีออกมาเป็นกลอนสี่สุภาพกับกลอนแปดอีกด้วยครับ แต่ผมขอไม่พูดถึง
แกรก!
เสียงประตูร้านเปิดดังขึ้น ทำเอาผมหันกลับไปมองก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายเป็นพี่เคียว มาด้วยชุดกาวแลดูเป็นแพทย์อย่างเต็มตัว
พี่เคียวเท่ห์เป็นบ้าเลย!
“ไม่สบายหรือไง”
“ฮะ? อะไรนะฮะ”
“ฉันถามว่าไม่สบายหรือไง”
“อ้อ เปล่าฮะ พอดีผมมากับน้องบุ้งกี๋ และตอนนี้เธอ…”
“พี่เคียววววว!!” พูดถึงก็มาเลยครับ แถมยังวิ่งกอดพี่เคียวเต็มรัก ดีที่เจ้าตัวตั้งตัวได้ทันก็เลยไม่หงายท้องไปเสียก่อน “พี่หายไปไหนมาคะ หนูเดินเข้าไปหาข้างในแล้วไม่เจอ”
ร่างสูงก้มมองร่างเล็กก่อนจะฉีกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
เฮ้ย พี่เคียวยิ้มด้วยเว้ย!!
“ขอโทษทีครับน้องบุ้งกี๋ พอดีพี่ออกไปซื้อข้าวเที่ยงมานะ” ร่างสูงพูดพลางเอามือลูบหัวน้องบุ้งกี๋เบาๆ “ว่าแต่เราเถอะ มาหาพี่ที่นี่ ไม่สบายหรือเปล่าครับ”
ร่างบางส่ายหน้าก่อนจะชี้นิ้วมายังผม
“หนูสบายดีค่ะ แต่พี่ผักนะสิ หน้าซี๊ดซีด หนูกลัวว่าพี่ผักไม่สบาย ก็เลยพามาหาพี่เคียวนะค่ะ”
“เหรอครับ งั้นเดี๋ยวพี่ตรวจพี่ผักให้ น้องบุ้งกี๋นั่งรออยู่ข้างนอกนะครับ”
“ค่าพี่เคียว” เอ่อน้องบุ้งกี๋ครับ พี่อยากจะบอกว่าพี่ไม่ได้เป็นอะไร แต่ผมก็ไม่ได้ทันพูดหรอกครับ เพราะถูกบังคับด้วยสายตาของพี่เคียวที่จ้องมองมา ประมาณว่าจะเข้าไปรักษาไหม ก็เลยทำให้ผมต้องเดินเข้าไปข้างในตามพี่เคียวไปแต่โดยดี
.....................
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ปล.เดี๋ยววันนี้เราจะไม่อยู่บ้าน ไปหาหมอ แล้วพรุ่งนี้จะรีบกลับมาอัพนิยายค่ะ
-
แล้วจะบอก พี่เคียว ว่าป่วยเป็นอะไรเนี่ย หนูผัก
หุหุ
-
ชอบนะ ถึงจะมาสั้นๆแต่มาถี่ๆแบบนี้
ตอนอ่านถึงตอนซันบล็อก อยากจะร้อง อุ้ย ใจตรงกันเลยค่ะพี่โค เอ๊ะหรือพี่ผลไม้ มีแนวโน้มว่าจะเป็นพี่ผลไม้เพราะไม่เสนอหน้ามาให้เห็นเนี่ยละ
ส่วนเรื่องชื่อเกาะ ง่ายและฮากว่าที่คิดอีก ต่อมุขอย่างง่ายเลย
แต่พี่ผลไม้เนี่ยจูบน้องผักเร็วไปหน่อยไหมอ่ะ เจอกันคราวหน้า เราว่าน้องผักโดนจับกดแน่เลยอ่ะ
-
ท่าทางผู้ใหญ่บ้านจะอยากดูแลผักเป็นกรณีพิเศษนะ 555
-
จริง ๆ ตาผู้ใหญ่ผลไม้แอบปิ๊งน้องผักสินะ แต่ฟอร์มเยอะมาก แต่ทำอย่างนี้น้องผักยิ่งเกลียดขี้หน้าเอานะ :laugh: :pigha2:
-
ตอนที่ 10 ปาร์ตี้ต้อนรับเด็กใหม่
.........................
สถานการณ์ในตอนนี้แทบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ตั้งแต่เข้ามาข้างในห้องตรวจแล้วผมถึงกับนั่งนิ่งบนเก้าอี้ ปล่อยให้พี่เคียวทำนู่นทำนี่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ซักพักร่างสูงก็หยุดมือก่อนจะหันมา
“เอ่อ ผม”
“ถอดเสื้อ”
“ครับ?”
“ฉันบอกให้ถอดเสื้อ”
“ฮะๆ” ผมขานตอบก่อนจะดึงเสื้อขึ้น
“ถอดเสื้อแค่ถึงอกก็พอ” ร่างสูงบอก ทำเอาผมที่คิดจะถอดเสื้อจริงถึงกับชะงัก แล้วอีกฝ่ายก็เอาหูฟังของหมอใส่หูตัวเองก่อนจะเอาแผ่นเหล็กกลมๆมาแนบบนอกของผม ซึ่งบอกตามตรงว่ารู้สึกจั๊กจี้ชอบกลครับ “หายใจเข้าลึกๆ ช้าๆ แล้วหายใจออก”
“เอ่อ คุณเคียวครับ ผมไม่ได้เป็น…”
“อย่าคิดว่าตัวเองสบายดีแล้วจะตรวจไม่ได้นะ” พี่เคียวพูดแทรก ทำเอาผมถึงกับอ้าปากค้าง “ขอถามหน่อย ตอนนี้เธอรู้สึกกระหายน้ำ ปวดหัว หรือวิงเวียนศีรษะบ้างไหม”
“พี่เคียวรู้ได้ไงครับ?!”
“ก็เธอในตอนนี้หอบหายใจเร็ว ไม่มีเหงื่อ ตัวร้อน มันคืออาการของคนกำลังจะเป็นโรคลมแดด” พี่เคียวตอบก่อนจะดึงหูฟังออก “แล้วคนที่จะเป็นโรคนี้ได้ ต้องทำงานกลางแดดหรือที่ร้อนจัด ส่วนสาเหตุที่ฉันรู้ก็เพราะเธอทำงานปลูกผักยังไงล่ะ”
จริงด้วย?!
“ขอแนะนำให้ใส่เสื้อผ้าสีอ่อนๆ ไม่หนา ดื่มน้ำสะอาดบ่อยๆ ลดกิจกรรมการปลูกผักในที่แจ้ง…”
“เอ่อ เรื่องนั้นผมคงหยุดไม่ได้ครับพี่เคียว” ขืนหยุดมีหวังได้โดนพี่ผลไม้ดูถูกเอาตายได้สิ
“ถ้างั้นก็เปลี่ยนเวลาซะ จากที่เคยทำตอนไหนก็ให้มาทำตอนตีสี่ตีห้า เพราะเวลานั้นคงไม่ร้อนพอทำให้เธอเป็นโรคลมแดดได้” พี่เคียวบอกก่อนจะหยิบปากกาจดลงบนกระดาษยิกๆ “ฉันจะให้ยาบำรุงร่างกายกับเกลือแร่ไป อย่าลืมทานยากับดื่มเกลือแร่ให้ตรงเวลาด้วยล่ะ”
“ครับ ขอบคุณพี่เคียวมากครับ”
“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว” เมื่ออีกฝ่ายพูดจบ ผมก็ลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปข้างนอก แต่กลับต้องชะงักเมื่อพี่เคียวเรียกอีกครั้ง “เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป”
“ครับ?” ผมหันกลับไปมองร่างสูง
“เรื่องของผลไม้ ไม่ต้องคิดมาก ถึงเขาจะปากเสียแต่ก็เป็นคนดีมากๆ”
“เหรอครับ แต่ผมไม่เห็นว่าเขาจะเป็นคนดีอย่างที่พี่เคียวพูดเลยซักนิด” แถมเพิ่งจะบังคับจูบกับผมไปเมื่อเช้าหมาดๆนี่เองด้วย “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปรอข้างนอกก่อนนะครับ เดี๋ยวน้องบุ้งกี๋จะคอยนาน”
แล้วผมก็เดินออกไปข้างนอกทันที
................
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ไปๆมาๆ ผมคิดถึง Harvest Moon เลย 55+
-
เมื่อได้รับยาผมก็พาน้องบุ้งกี๋กลับไปส่งที่บ้านลุงจอบทันที (บ้านลุงจอบอยู่ใกล้ๆบ้านผมครับ) ซึ่งทั้งบ่ายนั้นผมแทบไม่ได้ทำอะไร เอาแต่นอนซมอยู่บนเตียงอย่างหมดแรง พอตกเย็นลุกขึ้นมาอีกทีก็ได้ยินเสียงเคาะประตูบ้าน
“ครับๆ จะเปิดเดี๋ยวนี้แหละครับ” พอผมเดินไปเปิดก็พบว่าเป็นพี่ข้าวครับ “อ้าวพี่ข้าว มาหาผมถึงบ้านมีธุระอะไรหรือครับ”
“พอดีเคียวบอกพี่ว่าเราไม่สบาย ก็เลยมาเยี่ยม อันที่จริงตั้งใจจะมาบอกเรื่องงานปาร์ตี้คืนนี้นะ แต่ดูท่าคงต้องเลื่อนไปพรุ่งนี้ซะแล้ว” พี่ข้าวพูดตอบยิ้มๆ
“เลื่อน? ทำไมต้องเลื่อนด้วยฮะ ขาดแค่ผมคนเดียวไม่น่าจะ...”
“มันเป็นงานปาร์ตี้ต้อนรับเรานะน้องผัก”
“อะไรนะครับ?! งานปาร์ตี้ต้อนรับผมเหรอ” ผมร้องอุทานเสียงหลง เพราะไม่คิดว่าที่นี่จะมีแบบนี้ด้วย “ผมว่าอย่าเลยดีกว่า ผมเกรงใจนะ แล้วอีกอย่างผมไม่ได้สำคัญถึงขนาดพวกพี่ต้องมาจัดงานเลี้ยงต้อนรับผมด้วย”
“อย่าพูดแบบนั้นสิครับน้องผัก ถึงแม้น้องผักจะมาได้แค่วันสองวัน แต่สำหรับพวกเราทุกคนน้องคือคนสำคัญ เอาล่ะ พี่เปลี่ยนใจแล้ว ยังไงเราก็ต้องไปงานอยู่ดี รีบเข้าไปแต่งตัวหล่อซะ พี่ให้เวลาเราแค่ห้านาที” ร่างสูงบอกก่อนจะดันผมให้เดินกลับเข้าไปในบ้าน ซึ่งผมปฏิเสธไม่ได้ครับ ก็เลยต้องกลับไปแต่งตัว เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ทีแรกผมนึกว่าจะได้เดินไปงาน แต่กลับได้มานั่งบนหลังม้าโดยมีพี่ข้าวนั่งซ้อนท้ายอยู่ด้านหลัง (ก็ผมขี่ม้ายังไม่เป็นนี่ครับ แถมยังป่วยด้วย) ทีแรกผมคิดว่างานปาร์ตี้เลี้ยงต้อนรับผมเป็นงานเล็กๆ มีกันอยู่ไม่ถึงสิบคน แต่ที่ไหนได้ กลับมีมากกว่าที่ผมคิดไว้
“ฮะๆ มาแล้ว แขกคนสำคัญของพวกเรา” ลุงจอบพูดเสียงดังลั่น ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมถึงกับเขินอาย “ดูท่าเจ้าหญิงน้องผักผู้เลอโฉมจะป่วยหนักจริงๆ เพราะเจ้าชายข้าวของพวกเราเล่นถึงกับขี่ม้าไปรับถึงบ้าน ฮะๆ”
ส่วนคนอื่นก็หัวเราะไปด้วยกับคำพูดของลุงจอบ
อย่าเผลอแล้วกัน ผมจะเล่นให้หน้าหงายเลยคอยดูสิ!
....................
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ตอนที่ 11 สองแก้วก็เมามาย
.......................
ผมชื่อผลไม้ครับ เรียนจบการบริหารมาได้หลายปี กลับมาเป็นผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านที่บนเกาะบ้านเกิดได้หลายปีแล้ว (เพิ่งจะได้เลื่อนมาเป็นผู้ใหญ่บ้านก็ปีนี้แหละครับ) มีลูกพี่ลูกน้องชื่อเคียวจันทร์เสี้ยว แต่ผมเรียกมันว่าเคียวเกี่ยวหญ้าครับ เพราะมันชอบทำอะไรเกี่ยวกับสมุนไพร ง่ายๆว่าวิจัยยานั่นแหละครับ (ก็จบแพทย์มานี่) แน่นอนว่างานวิจัยนี่มีคนร่วมมือกับไอ้เคียวด้วยอีกหนึ่งคน นั่นก็คือไอ้โคบาล หรือโคที่พวกคุณรู้จักนั่นแหละ ไม่รู้ว่าสองคนนี้ไปรู้จักกันอีท่าไหน หนึ่งเงียบกับอีกหนึ่งพูดมาก แถมยังเจ้าชู้อีกด้วย
“เดี๋ยวข้าวขี่ม้าไปรับน้องผักก่อนนะ” ข้าวพูดในขณะที่ยืนอยู่ข้างม้าตัวสีขาว วันนี้มีจัดปาร์ตี้เลี้ยงต้อนรับไอ้เด็กแสบด้วยครับ มันเป็นความตั้งใจของทุกคนที่อยากจะต้อนรับน้องผัก เพราะต้องอยู่เห็นหน้าด้วยกันไปอีกนาน (ได้ยินจากน้องบุ้งกี๋ว่าไอ้ตัวแสบไม่สบายครับ ก็เลยให้ข้าวขี่ม้าไปรับที่บ้าน) “รีบเคลียร์งานให้เสร็จแล้วรีบไปนะผลไม้ อย่าอ้างว่าไม่เสร็จเชียวล่ะ”
“เออ รีบไปเถอะ มัวพูดมากอยู่นั่นแหละ” ผมพูดพลางโบกไล่ ซึ่งอีกฝ่ายกระโดดขึ้นหลังม้าก่อนจะควบม้าขี่ออกไปอย่างเนิบนาบ พอเจ้าตัวไปแล้วผมกะว่าจะกลับไปทำงานต่อ แต่กลับต้องชะงักเมื่อเห็นคนคุ้นตายืนอยู่ด้านหลังอย่างเงียบๆ “มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง มีอะไรไอ้เคียว ไม่รีบไปงานเลี้ยงรึไง”
“ไป แต่ขออยู่คุยกับนายก่อน” อีกฝ่ายตอบเสียงเรียบแต่เย็นชา
“มีอะไรก็ว่ามา ฉันจะได้รีบกลับไปเคลียร์…”
“ไม่ได้รักหรือชอบจริงอย่าคิดเล่นสนุกกับความรู้สึกคนอื่น”
“หา?”
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายไปทำอะไรให้น้องผักไม่พอใจ แต่เลิกทำมันได้แล้ว”
“นายรู้?”
“ใช่” อีกฝ่ายตอบก่อนจะพูดต่อ “ฉันบอกได้เท่านี้ นายจะทำหรือไม่ทำก็เรื่องของนาย แต่ขอบอกไว้อีกอย่าง คนตายไม่อาจฟื้นคืน อย่าเอาน้องผักมาเป็นตัวแทนของน้องฟืนเด็ดขาด จำเอาไว้”
มันพูดก่อนจะเดินจากไปทันที ทิ้งให้ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
......................
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
"น้องฟืน"เป็นใครอ่ะ .....
-
เริ่มงงๆ แล้วอ่ะจ้ามามันเป็นงัยมางัยล่ะเนี่ย
ต้องตามอ่านต่อไปจนกว่าเรื่องจะกระจ่าง
มาต่อไวไวนะจ้า รออ่านอยู่นะ
-
ฟืนเนี่ยหน้าตาเหมือนหนูผักเหรอเนี่ย :confuse:
-
“ลองดื่มเหล้าหน่อยไหมไอ้หนู”
“ไม่ล่ะครับ ผมไม่ดื่มเหล้า”
“เอาน่าๆ ดื่มหน่อย”
“ไม่ล่ะครับขอบคุณ”
“เอ หรือว่าป๊อดกันแน่อีหนู”
ผึง!
เหมือนฟางเส้นสุดท้ายขาดเมื่อได้ยินคำว่าอีหนู ผมคว้าแก้วเหล้าขนาดใหญ่เท่ากระติกน้ำขึ้นมาซัดแบบไม่บันยะบันยัง พอหมดแก้วแรกตาเริ่มลาย หัวเอียงไปมา
“ลุงจอบ เอิ้ก ลุงปุ๋ย แค่นี้พอหรือยังครับ เอิ้ก” ผมพูดไปเรอไปพลาง
“ยังไอ้หนุ่ม มึงยังต้องดื่มอีก!” หา! ยังต้องดื่มอีกเหรอครับลุง
“ผมว่าพอแค่นี้ก็ได้แล้วมั้งครับลุงปุ๋ยลุงจอบ น้องผักยังไม่หายป่วยเลยนะ” พี่ข้าวมาพูดห้าม
“งั้นอีกเหยือกแล้วกันนะพ่อผัก” พูดจบก็ยกเหยือกบังคับให้ผมดื่มทันที แน่นอนว่าผมไม่ทันได้ตั้งตัว ถึงกับสำลักเหล้าจนหกรดเสื้อเลยครับ
“ไหวหรือเปล่าน้องผัก”
“วะ…ไหวครับ เอิ้ก” ผมขานตอบไปสะอึกไปพลาง ทำไมโลกมันหมุนเช่นนี้หว่า
“ดูท่าไม่ไหวซะแล้วมั้ง”
“นั่นสิครับ” ผมได้ยินเสียงพูดคุยนะครับ แต่ไม่รู้ว่าใครคุยกับใคร เพราะตาลายไปหมดแล้ว “ผมว่าเดี๋ยวผมไปส่งน้องผักกลับบ้านดีกว่านะครับ ดูเหมือนไข้จะขึ้นด้วย”
“อืม งั้นก็ฝากด้วยแล้วกันนะข้าว”
“ครับ” แล้วผมก็รู้สึกตัวลอยเบาหวิวเหมือนปุยนุ่น ซักพักก่อนจะรู้สึกเหมือนตัวเองโดนโยกย้ายไปมาจนอยากจะอ้วก “ค่อยๆอุ้มนะ เดี๋ยวน้องผักจะตกพื้น”
“เออน่าฉันรู้ แม่ง แดกเหล้าไม่เป็นก็ยังเสือกแดกอีกนะ”
“อือ หนวกหู” ผมครางเบาๆ ก็มันหนวกหูนี่ครับ มาพูดกรอกหูอยู่ได้
“ขี่ม้ากลับดีๆ อย่าให้น้องผักตกเชียวล่ะ”
“เออ สั่งอยู่ได้นั่นแหละ ไปล่ะ” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนจะหลับไป…
..............
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: ปริศนา ใครมาอุ้มน้องผักไปส่งบ้านเอ่ย อิอิ
-
อย่าบอกว่า เป็น ผลไม้ นะ 55555555
-
รุ่งเช้าผมตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ครั้นจะลุกขึ้นนั่งก็ลุกไม่ไหวครับ มึนหัวไปหมด
ไม่น่าดื่มเหล้าเลยเรา…
“ตื่นแล้วเหรอครับน้องผัก ลุกขึ้นมาทานข้าวต้มเร็วเข้า” เสียงคุ้นหูดังขึ้น ทำเอาผมเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียง “ลุกไหวหรือเปล่า ให้พี่ช่วยไหม”
“พี่ข้าว…พี่มาบ้านผม…”
“ดูท่าจะยังไม่สร่างเมานะเรา หึๆ ดีนะที่ลุงปุ๋ยให้น้ำมะเขือเทศติดมาด้วย” ร่างสูงพูดยิ้มพลางวางชามข้าวลงบนหัวเตียงที่ผมนอนอยู่ ก่อนจะตามด้วยแก้วน้ำสีแดง “เดี๋ยวทานข้าวต้มแล้วอย่าลืมทานยาแก้ไข้ด้วยล่ะ”
“ยาแก้ไข้?”
“ก็เมื่อคืนเราดื่มเหล้ามากจนไข้ขึ้นนะ” พี่ข้าวบอกก่อนจะช้อนตัวผมให้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง “รู้ว่าดื่มเหล้าไม่เป็น ก็อย่าดื่มอีกล่ะ เดี๋ยวไข้ขึ้นอีก”
“ครับพี่ข้าว” เมื่อกินทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว พี่ข้าวก็สั่งให้ผมนอนอีกครั้ง
“หลับยาวไปเลยนะ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องแปลงผัก เดี๋ยวพี่ดูให้เอง”
“ครับ รบกวนด้วยนะครับ” แล้วผมก็หลับยาวไปเลย เพราะร่างกายรับไม่ไหวแล้วครับ
............
o2 o2 o2 o2 o2 o2 o2
-
ผลไม้ แน่เลย
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai5: :katai5:
-
ไม่ใช่สองแก้วละมั้ง เห็นแวบๆว่าลุงจอบยัดใส่มือเป็นเหยือกเลยไม่ใช่เหรอ
-
ตอนที่ 12 ปุ๋ยที่ดีต้องเป็นปุ๋ยจากธรรมชาติเท่านั้น
................
ผมรู้สึกตัวอีกทีผ้าที่ประคบหน้าผากก็หายเย็นแล้ว อาการวิงเวียนศีรษะ ตัวร้อนเป็นไข้ก็พลันหายไปเป็นปลิดทิ้ง พอผมหันไปหัวเตียงเพื่อจะมองนาฬิกา กลับต้องชะงักเมื่อเห็นชามข้าวต้มวางอยู่ตรงนั้นพร้อมกับกระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งถูกเขียนอะไรบางอย่างไว้อย่างสวยงาม
ตื่นแล้วลุกขึ้นมากินข้าวต้มกับทานยาด้วยล่ะ
ปล.ยาวางอยู่ใกล้ๆกัน
ปล2.ให้อาหารเจ้าเสียมแล้ว
พี่ข้าวนิสัยดีจัง ผิดกับอีกคนลิบลับ เพราะผมได้หมายหัวไว้เป็นนัมเบอร์วันว่าถ้าไม่ธุระจำเป็น จะไม่พูดคุยหรือไปหาไอ้บ้านั่นถึงบ้านเด็ดขาด
“กินข้าวต้มดีกว่า จะได้กินยาแล้วลุกขึ้นไปดูเจ้าเสียมต่อ” แล้วผมก็ซัดข้าวต้มซะเต็มคราบด้วยความหิวโหย (ก็เล่นหลับมาเกือบทั้งวันเลยนี่ครับ) เมื่อเรียบร้อยแล้วผมก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปดูเจ้าเสียมทันที “เจ้าเสียมเอ้ยเจ้าเสียม เจ้าเสียมอยู่ไหน”
ผมเรียกสองสามหน แต่ตะโกนเรียกดังมากไม่ได้หรอกครับ เจ็บคอ
“เจ้าเสียมอยู่...”
“หายดีแล้วหรือครับน้องผัก ถึงได้ลุกขึ้นมายืนตะโกนเรียกเจ้าเสียมนะ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นแทรก ทำเอาผมหันไปมองทันที เห็นร่างสูงยืนยิ้มในมือถืออะไรบางอย่างซ่อนไว้อยู่ด้านหลังอีกด้วย “ต้องขอโทษด้วยนะที่เมื่อคืนวานพี่ไม่ได้ไปงานเลี้ยงปาร์ตี้ด้วย เพราะพี่ทิ้งคุณยายคันไถให้อยู่บ้านคนเดียวไม่ได้นะ”
“ไม่เป็นไรครับพี่โค เรื่องแค่นี้เอง ว่าแต่พี่โคเห็นเจ้าเสียมบ้างหรือเปล่าฮะ”
“อ้อ เห็นข้าวอุ้มเจ้าเสียมไปเมื่อบ่ายนี้ บอกว่าจะพาไปอาบน้ำ อีกเดี๋ยวก็คงกลับมาแล้วล่ะ” ร่างสูงยิ้มตอบ ก่อนจะทำท่านึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “จริงสิ พี่เกือบลืมไป เอานี่กระเช้าตะกร้าผลไม้ ทานผลไม้เยอะๆนะครับน้องผัก ร่างกายจะได้แข็งแรงไม่ป่วยง่าย”
“ครับ ขอบคุณมากครับพี่โค”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจ” แล้วพี่โคก็ขอตัวกลับไปบ้านเพราะมันจะมืดแล้วครับ
...............
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
รุ่งเช้าผมตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตีห้า วันนี้หายไข้แล้วครับ กลับมาเป็นปกติดีแล้วด้วย ดังนั้นงานแรกของผมคือการให้อาหารเจ้าเสียม (เมื่อวานพี่ข้าวพาเจ้าเสียมไปอาบน้ำ ขัดมันสะอาดซะเอี่ยมอ่องเลยครับ)
“ไงเจ้าเสียม เมื่อคืนหลับสบายดีหรือเปล่า” ผมกล่าวทักทายมันพร้อมกับเอาจานข้าววางตรงหน้าเสียม ส่วนมันก็กระดิกห่างเห่าต้อนรับผมด้วย “วันนี้ดูบ้านให้ฉันดีๆด้วยล่ะ เพราะเดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกซื้อปุ๋ย จะรีบไปรีบกลับ อ้อ เดี๋ยวพาน้องบุ้งกี๋มาเล่นกับนายด้วย”
ก่อนไปผมไม่ลืมที่จะรดน้ำให้แปลงผักที่ผมปลูกเอาไว้ด้วยครับ (ยังอีกนานกว่าจะโตเลย)
“อ้าวนั่นน้องผักนี่ หายป่วยแล้วหรือ” ลุงจอบเอ่ยปากทักทายผมในขณะที่สะพายตะกร้าผลไม้ไว้ด้านหลัง ดูท่าลุงจอบจะขยันน่าดู ตื่นแต่เช้าเชียวเลยครับ
“หายดีแล้วครับ ขอบคุณลุงจอบที่เป็นห่วง”
“เออดีๆหายแล้วก็ดี” อีกฝ่ายพูดยิ้มๆ ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างจากตะกร้าออกมา “นี่หัวไชเท้ากับแครอทของลุงเอง เอาไปต้มกินซะ มันมีประโยชน์ดีต่อร่างกาย”
“ไม่ต้องให้ผมหรอกครับลุงจอบ ลุงเก็บไว้ขายเองเถอะ ผมเกรงใจ”
“เฮ้ย ไม่ได้ ต้องรับไว้สิ ลุงเห็นว่าเราป่วย น่าจะกินผักเยอะๆ จะได้แข็งแรงไง” ไม่ว่าเปล่าเพียงอย่างเดียว ยังยัดผักใส่มือผมลูกเดียว “เดี๋ยวลุงต้องขอตัวก่อนนะ จะรีบกลับไปทำข้าวเช้าให้บุ้งกี๋ทานนะ”
ว่าแล้วก็เดินจ้ำเอ้าจากไปอย่างรวดเร็วโดยที่ผมไม่ทันได้พูดซักคำ
เฮ้อ ลุงจอบนะลุงจอบ ชอบยัดเยียดของให้ผมอยู่เรื่อย…
ว่าแล้วผมก็เดินต่อ โดยจุดมุ่งหมายคือร้านกูขายของชำ
“ลุงปุ๋ยฮะ ลุงปุ๋ยมีปุ๋ยธรรมชาติไหมฮะ พอดีผมอยากได้ไปใส่แปลงผัก”
“ไม่มีย่ะ!” ชะอุ้ย วันนี้ยัยบัวรดน้ำอยู่บ้านวุ้ย “ของมันขาดตลาด ถ้าอยากได้ปุ๋ยล่ะก็ ไปขอกับพี่โคนู่นไป ทางนั้นมีให้ฟรีอยู่ตลอดย่ะ”
“ครับๆ” รีบไปดีกว่าแหะ ผู้หญิงอะไรน่ากลัวชะมัดยาก
..............
o22 o22 o22 o22 o22
-
อยากจะบอกว่าบ้านของพี่โคสวยมากครับ เป็นบ้านเรือนไทยโบราณขนาดใหญ่พอสมควร ที่ข้างบ้านเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ถูกล้อมด้วยไม้เป็นรั้วเพื่อกั้นมิให้วัวควายที่ยืนอยู่ข้างในหลุดออกมาข้างนอกครับ
นั่นไงพี่โค กำลังยืนถือกระดาษเขียนอะไรบางอย่างอยู่ข้างวัวตัวใหญ่สีขาวดำพอดี…
“พี่โค!” ผมตะโกนเรียกเสียงดัง เพราะพี่เขายืนอยู่ไกลครับ ซึ่งพี่เขาได้ยินก็หันมามอง พอรู้ว่าเป็นผมก็รีบเดินมาหาทันที “พี่โคตื่นเช้าจัง ว่าแต่พี่โคกำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ”
“อ้อ พี่กำลังเช็คสถิติวัวที่ตัวเองเลี้ยงอยู่นะ ว่าแต่เราเถอะ หายดีแล้วเหรอ ถึงได้มาหาพี่ ไม่กลัวไอ้ผลไม้ว่าเอารึไง” ร่างสูงถามด้วยความสงสัย
“ทำไมผมต้องกลัวไอ้พี่ผลไม้บ้านั่นด้วยล่ะฮะพี่โค” ผมถามกลับด้วยความสงสัย
“ก็ไอ้ผลไม้…อ้อ ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่เราเถอะ มาหาพี่ถึงบ้านมีธุระอะไรงั้นรึ”
“พอดีผมต้องการปุ๋ยธรรมชาติ ไปซื้อที่ร้านลุงปุ๋ย แต่คุณบัวรดน้ำให้ผมมาหาพี่โคแทน”
“อย่างนี้นี่เอง ปุ๋ยธรรมชาติที่บ้านพี่มีเยอะ จะเอาซักเท่าไหร่ล่ะ”
“ก็ไม่เยอะหรอกฮะ แค่…” ผมพูดยังไม่ทันจบ ก็มีเสียงแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“อยู่ที่นี่เองรึไอ้ตัวแสบ!!”
...............
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: พี่ผลไม้มาตามน้องผักแล้ว!!
-
อยู่นี้แล้วทำไมรึพี่ผลไม้ หึ(ค้อนเล็กน้อย)
-
ตอนที่ 13 อย่าทำให้เป็นห่วงสิไอ้เด็กบ้า!
.......................
“อยู่ที่นี่เองรึไอ้ตัวแสบ!!” ผมแทบสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงนั้น ก่อนจะหันไปมองต้นเสียง เห็นร่างสูงคุ้นตากำลังเดินจ้ำเท้ามาทางนี้ด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด เขาโกรธอะไรผมกันแน่ ผมไม่ได้ทำอะไรให้ซักหน่อย ผมสิที่ควรจะโกรธ “ไม่สบายยังจะมาเดินเล่นอีก อยากตายรึไง”
ไม่พูดเปล่าเพียงอย่างเดียว กลับจับข้อมือผมเสียแน่น
“ใจเย็นๆสิผลไม้ ค่อยพูดค่อยจากัน ดูน้องผักสิ ตกใจหมดแล้วนะ” ใช่ๆพี่โค ผมตกใจมากเลยครับ
“จะให้ใจเย็นได้ไง ก็เมื่อวานมันป่วยหนักจนไอ้เคียวเกือบจะพาไปส่งโรงพยาบาลที่อยู่บนฝั่งอยู่แล้ว!” หา? ผมป่วยหนักถึงขนาดนั้นเลยเชียวเหรอครับเนี่ย ไม่เห็นมีใครบอกผมเลยซักคนเดียว
“มันก็ใช่อยู่หรอก แต่ผลไม้ไม่น่าจะดุน้องผักขนาดนั้นเลยก็ได้นี่”
“หุบปากแล้วยืนเลี้ยงวัวเลี้ยงควายของแกไปซะไอ้โค” ไอ้พี่ผลไม้พูดเสียงห้วน ก่อนจะหันมามองผมตาเขียวปั๊ด “ส่วนนาย เรามีเรื่องที่ต้องคิดบัญชีกัน”
“เฮ้ย?! ไอ้พี่ผลไม้บ้า มาอุ้มผมทำไมเนี่ย ปล่อยนะ!!” แต่ไอ้พี่ผลไม้บ้าไม่ปล่อยครับ กลับอุ้มผมเดินไปทั้งอย่างนั้น
....................................
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ผักกับผลไม้มันคือจำเลยรักหรือไงนะ
-
โมโหครับ
บอกได้คำเดียวว่าโมโหสุดๆ
เมื่อวานป่วยหนักจนเกือบเข้าโรงพยาบาลแล้ว แต่นี่กลับลุกขึ้นมาเดินเล่นแต่เช้าอีก มันน่าฆ่าไหมล่ะครับ พอเจอเจ้าตัวแล้วก็อุ้มมาที่คลินิกของไอ้เคียวก่อนเลย (อยากดื้อเองช่วยไม่ได้) อันที่จริงผมไม่ได้อยากแกล้งน้องผักหรอกครับ แค่อยากลองเชิงดูว่าอีกฝ่ายจะมีความแน่ซักแค่ไหน ว่าจะย้ายมาใช้ชีวิตอยู่บนเกาะแห่งนี้ มาใช้ชีวิตเยี่ยงชาวไร่ชาวนาโดยทิ้งความเป็นศรีวิลัยของคนเมืองไว้ด้านหลัง ถ้าถามเหตุผลที่เจ้าตัวย้ายมานะรึครับ อันนี้ผมไม่ทราบ แต่เท่าที่ฟังจากตาแก่ที่เป็นผู้ใหญ่บ้านคนก่อน ว่าเหตุที่น้องผักย้ายมาอยู่ที่นี่ก็เพราะพ่อแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตด้วยกันทั้งคู่ แถมนอกจากนี้ที่อยู่ปัจจุบันก็ถูกญาติฝ่ายแม่มายึดไปเป็นของตัวเอง ก็เลยทำให้น้องผักต้องตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่เกาะแห่งนี้แทน
แล้วทำไมถึงไม่เช่าคอนโดหรือหอพักอยู่ล่ะ?
อันนี้ผมไม่ทราบครับ แต่ถ้าเป็นผมล่ะก็ ไม่เช่าให้สิ้นเปลืองเงินทองหรอกครับ แถมนอกจากนี้พ่อแม่ก็เพิ่งจะเสียอีกด้วย เป็นผมคงไม่อยู่ให้เครียดเปล่าๆ เพราะยังไงก็ทำงานที่เดิมต่อไม่ไหวหรอกครับ
“แล้วน้องผักเขาไม่เสียดายงานที่ตัวเองทำบ้างเลยเหรอตาแก่” ผมถามผู้ใหญ่บ้านคนเก่าด้วยความสงสัย
“คงไม่เสียดายหรอกมั้ง เงินเดือนอัตราจ้างครูมันน้อยจะตาย เห็นว่าได้เดือนละห้าพันเอง”
สมควรแล้วครับที่น้องผักเลือกที่จะออกมาทำงานบนเกาะแห่งนี้ แต่ผมในฐานะผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ มีหน้าที่ดูแลชาวบ้าน ก็ควรที่จะดูแลน้องผักด้วย เพราะน้องยังเด็กมากครับ อย่าถามนะครับว่าทำไมผมถึงไปจูบกับน้องผัก พอดีตอนนั้นมันเป็นอุบัติเหตุครับ แถมผมยังลืมน้องฟืนไม่ได้ ก็เลยลืมตัว คิดว่าน้องผักเป็นน้องฟืน เลยเผลอจูบไปโดยไม่รู้ตัว แต่ยังไม่ทันได้ขอโทษ ก็โดนอีกฝ่ายตบหน้าแล้วครับ
“ไข้ลดลงแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง กลับบ้านได้” ไอ้เคียวบอกหลังจากตรวจร่างกายไอ้เด็กแสบเสร็จเรียบร้อยแล้ว “แต่อย่าเดินออกไปไหนไกลจนกว่าจะหายดีเสียก่อนเข้าใจไหม”
“ฮะพี่เคียว” แล้วไอ้เด็กแสบก็กลับบ้านไปพร้อมกับข้าวที่ยืนรออยู่ข้างนอก (ตอนขามา ผมอุ้มน้องผักผ่านบ้านไอ้ข้าวด้วยครับ ก็เลยทำให้ไอ้ข้าวรีบตามผมมาเพราะคงกลัวผมจะเอาน้องไปฆ่าไปแกง) จะเหลือก็แต่ผมกับไอ้เคียวที่ยังอยู่ในห้องตรวจ
“ผลไม้”
“เออฉันรู้ว่าฉันผิด แต่แกก็เห็นแล้วนี่ว่าไอ้ตัวแสบมันออกไปเดินเล่นข้างนอกทั้งๆที่ยังไม่หายดี” ผมกัดฟันพูดด้วยความโมโห “ฉันกลัวว่ามันจะเป็นเหมือนกับ…”
น้องฟืน อดีตคนรักของผมที่จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ…
.....................
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
น้องผัก พี่ผลไม้ :katai5: :katai5: มาแล้ว ติดตามต่อไปจ้า
-
พี่ผลไม้อย่าเศร้าไปนะ
-
เมื่อข้าวเห็นผลไม้อุ้มผัก
ข้าว: "ฉันกลัวว่ามันจะเหมือนกับ............... ฟรุตสลัด"
ผลไม้: "แซวกุอีกที มุงได้เปลี่ยนชื่อเป็นน้ำข้าวแน่"
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่ผลไม้ ตอนนี้ดูเป็นที่พึ่งพาได้มากอ่ะ
หุหุ
-
ตอนที่ 14 หัดขี่ม้า
..........................
สองวันกับการพักผ่อนขนานใหญ่ นี่ยังดีที่พี่ข้าวอนุญาตให้ผมรดน้ำผักได้ ไม่งั้นมีหวังผักไม่โตแน่ ส่วนเรื่องปุ๋ยที่ผมดั้นด้นไปขอพี่โคนั้น เจ้าตัวก็หอบปุ๋ยมาให้ผมถึงที่ ทำเอาผมเป็นปลื้มสุดๆ
“ขอบคุณนะฮะพี่โค ถ้าไม่ได้พี่ผมคงแย่”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอบคุณ บ้านเพื่อนกันก็ต้องช่วยกันสิ” พี่โคยิ้มตอบ ก่อนจะช่วยผมใส่ปุ๋ยเพราะเห็นว่าผมเพิ่งหายป่วย (ผมมารู้ทีหลังจากพี่ข้าวว่าพี่โคมาช่วยผมก็เพราะโดนไอ้พี่ผลไม้สั่งครับ)
ฮี้! กุบ! กับ!
เสียงม้าร้องกับเดินเข้ามาใกล้ ทำเอาผมกับพี่โคหันไปมองพร้อมกัน ก่อนจะเห็นม้าสีน้ำตาลตัวขนาดไม่ใหญ่มากยืนอยู่ตรงหน้า และข้างบนหลังม้าก็มีคนนั่งอยู่ด้วย
“อ้าวลุงจอบ ขี่ม้ามานี่มีธุระอะไรกับผมเหรอฮะ” ผมเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย อีกฝ่ายกระโดดลงจากหลังม้าก่อนจะฉีกยิ้มตอบกับผมว่า
“ก็เอาม้ามาให้เราดูแลนะสิ”
“เฮ้ย ไม่เอาลุงจอบ ผมดูแลม้าไม่เป็น” ผมรีบบอกปฏิเสธทันที ลำพังแค่งานปลูกผักกับเลี้ยงเจ้าเสียมก็แทบแย่แล้วครับ ไหนจะงานดูแลน้องบุ้งกี๋อีก
“เรื่องดูแลม้าไม่ยากหรอกเดี๋ยวลุงสอนให้” อีกแล้วครับ มาไฟล์บังคับผมทุกที “อีกอย่างลุงเห็นว่าเราเดินไปเดินมาในหมู่บ้านกลัวจะเหนื่อย ก็เลยเอาม้ามาให้ขี่ อ้อ แล้วไม่ต้องเกรงใจนะ ลุงเต็มใจให้เราเอง”
“รับๆไปเถอะน้องผัก พี่ว่าดีนะที่เราจะได้ใช้ม้าขี่ไปไหนมาไหนได้สบาย แถมยังเท่ห์อีกด้วย”
“แต่ผมขี่ม้าไม่เป็น”
“โอ้ย เรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวพี่สอนให้”
“พี่โคขี่ม้าเป็นด้วยเหรอครับ” ผมถามกลับด้วยความสงสัย
“แน่นอน” พี่โคชูสองนิ้ว “อันที่จริงคนในหมู่บ้านขี่เป็นกันเกือบหมดนั่นแหละ จะมีแต่น้องบุ้งกี๋ที่ยังเด็กเกินที่จะขี่ม้าได้”
สุดท้ายผมก็ต้องรับม้าของลุงจอบมาไว้ที่บ้านจนได้ ส่วนเรื่องอุปกรณ์ทำความสะอาดม้านั้น ลุงจอบจะเอามาให้ทีหลัง
.......................
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
กดติดตามนะ คิคิ
-
น้องจะได้ขี่ม้าแล้ว :mew1:
-
นึกว่าจะขี่พี่ผลไม้ :katai5: :katai5:
-
แรกเริ่มพี่โคสอนวิธีการเอาใจม้าก่อนครับ เพราะอยู่ๆจะไปขึ้นของเขาทันทีไม่ได้ ต้องทำความรู้จักกับมันแล้วทำการคุ้นเคยไปก่อน จนมันยอมรับแล้วถึงจะขึ้นได้
“ยากเหมือนกันนะฮะไอ้ขี่ม้าเนี่ย” ผมบ่นอย่างหัวเสีย เพราะมันฟังดูยากกว่าขี่มอเตอร์ไซด์อีกครับ “แล้วกว่าที่พี่โคจะขี่ม้าได้เนี่ย ใช้เวลานานไหมครับ”
“อืม ก็ไม่นานหรอก แต่อันนี้ขึ้นอยู่กับความสามารถของแต่ละคน”
“ผมว่ากว่าผมจะขี่ได้คงเป็นเดือนแน่ เพราะผมหัวช้า”
“ช้าไม่เป็นไร ขอแค่เราไม่ละความพยายามก็พอ” พี่โคพูดพลางเอามือลูบหัวผมเบาๆ “วันนี้พี่ว่าพอแค่นี้เถอะ เดี๋ยวพี่จะพาเรานั่งม้าขี่ไปรอบเกาะกันดีกว่า ไปดูว่าคนในหมู่บ้านตอนนี้กำลังทำอะไรกันอยู่ เอาไหมล่ะ”
“เอาสิครับ ผมอยากขี่ม้ามานานแล้ว”
“ฮะๆ งั้นก็เริ่มเลยแล้วกัน” ว่าแล้วพี่โคก็ช้อนตัวผมขึ้นบนหลังม้าก่อนจะตวัดขาขึ้นขี่ช้อนหลังผมตามอย่างง่ายดาย แต่เอ่อพี่โคครับ แค่ขึ้นขี่ซ้อนหลังผม ไม่เห็นถึงกับต้องโอบเอวผมซะขนาดนั้นก็ได้ มันจั๊กจี้นะ “ก่อนอื่นน้องผักจับตรงเชือกนี้นะ ต้องจับแน่นๆด้วย เดี๋ยวจะตก”
“ฮะ” ผมตอบก่อนจะจับตามที่อีกฝ่ายสอน
“เอาล่ะ งั้นพวกเราเริ่มออกเดินทางได้ let’s go!”
“Let’s Go!”
แล้วพี่โคก็ดึงเชือกม้าพาผมออกวิ่งทันที
..................
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: พี่โคนี่แอบแต๊ะอั๋งน้องผัก หึๆ
-
อยากให้ผลไม้มาเห็นน้องผักขี่ม้า o18 :laugh:
-
เดี๋ยวผลไม้ก็หึงหรอก คึคึ
ขอบคุณ :)
-
เชียร์พี่โคแทนจะผิดมั้ยน้อออออ 55555+
-
ผลไม้ จะมีคู่แข่งเป็น พี่โค ป่าวเนี่ย
555
-
กว่าจะเคลียร์งานเสร็จก็เล่นทำเอาผมถึงกับเพลียไปเลยครับ เพราะคนเป็นผู้ใหญ่บ้านต้องทำนู่นทำนี่ไม่หยุดเว้นแต่ละวัน ไม่ได้ว่างอยู่ตลอดเวลา แต่ก็มีบ้างที่ผมจะแอบอู้ออกไปเดินเล่นข้างนอกเพื่อคลายเครียด อย่างวันนี้เคลียร์เรื่องการเดินไฟฟ้าเข้าบ้านของไอ้เด็กแสบนั่นครับ อันที่จริงเริ่มทำตั้งแต่วันแรกที่น้องผักย้ายเข้ามาอยู่แล้ว แต่ติดปัญหาอยู่หลายอย่างก็เลยทำให้ไฟฟ้ายังเข้าบ้านน้องผักไม่ได้เลยครับ
Trr…
แกรก!
“ผู้ใหญ่บ้านกำลังพูดอยู่ครับ” ผมพูดทันทีที่รับสายโทรศัพท์ “อ้อ การไฟฟ้าเหรอครับ ครับ จะส่งไฟฟ้าให้เย็นนี้เลยรึครับ ครับ ขอบคุณมากครับ ครับ แล้วผมจะบอกเจ้าของบ้านให้ครับ ขอบคุณครับ”
ผมวางสายก่อนจะถอนหายใจเฮือกแรงๆ แต่กลับต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา
“เดี๋ยวนี้คนเป็นหมอว่างมากถึงขนาดเข้ามาเดินเล่นบ้านคนอื่นเลยรึไง”
“เปล่า ก็แค่อยากจะเอายาของน้องผักมาฝากไว้กับนาย” อีกฝ่ายบอกเสียงเรียบ ก่อนจะวางถุงยาลงบนโต๊ะทำงานตรงหน้าที่ผมกำลังนั่งอยู่ “วันนี้ฉันมีธุระที่ต้องขึ้นเรือไปบนฝั่ง เลยไม่ว่างเอายาไปให้น้องผัก”
“ทำไมต้องเป็นฉัน...นายฝากข้าวเอาไปให้แทนไม่ได้รึไง”
“ไม่ได้ นายต้องไป เพราะข้าวจะขึ้นเรือไปพร้อมกับฉัน” พูดเสร็จก็หมุนตัวเดินไปจากไปทันที เวลาผมคุยกับไอ้เคียวทีไร มีอันต้องประสาทกินทุกที (เพราะเถียงไม่เคยชนะยังไงครับ) แล้วผมก็เคลียร์พื้นที่บนโต๊ะให้เรียบร้อย ก่อนจะลุกขึ้นหยิบถุงยาแล้วเดินออกจากบ้านทันที แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าไปไหน ผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังแว่วเข้ามา พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังอย่างไม่เกรงใจชาวบ้าน
“ฮะๆ พี่โคเร่งความเร็วอีก สนุกดีๆ ผมชอบ” ผมว่าเสียงมันคุ้นนะครับว่าไหม
“ฮะๆ ได้เลย พี่โคจัดให้!”
พอได้ยินชื่อเท่านั้นแหละ ผมก็เห็นทั้งม้าทั้งคนนั่งขี่วิ่งผ่านต่อหน้าต่อตาผมทันที ถึงแม้มันจะดูเร็ว แต่ผมก็เห็นได้ชัดครับ ซึ่งภาพที่ทำเอาผมถึงกับตะลึงจนตาค้าง ก็คือภาพของน้องผักนั่งอยู่บนหลังม้าโดยมีไอ้โคนั่งซ้อนท้ายเอามือโอบเอวร่างบางไว้อีกด้วย
!!!!!!
....................
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
นั่นไงผลไม้เห็นซะแล้ว!!
ขอบคุณ :)
-
นั่นไง พี่โค มีแววเป็นคู่แข่ง พี่ผลไม้ แน่นอน
55555555
-
ผลไม้หลบไป :z10: น้องผักเขากะลังหวานกะพี่โค :laugh: :laugh: :hao7: อึ้งเลยอะดิ ว่าเเล้วผลไม้ต้องเห็น :laugh: :m20:
คราวนี้ผลไม้จะทำหน้ายังไงนะ :katai3:
-
ตอนที่ 15 เขาเรียกว่าหึง
.............
“ขอบคุณพี่โคมากเลยนะครับที่พาผมขี่ม้าทัวร์รอบเกาะ ผมสนุกมากเลยครับ”
“ไม่เป็นไรน้องผัก เรื่องแค่นี้เอง” พี่โคยิ้มตอบ หลังจากกลับขี่ม้ามาพวกผมสองคนก็ได้ของกินติดไม้ติดมือมาด้วย ซึ่งไม่พ้นผลไม้ที่พี่โคแอบเด็ดออกมาจากสวนบ้านคนอื่น (เด็กดีไม่ควรลอกเลียนแบบนะครับ) “เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะมาสอนเราใหม่แล้วกัน เอาช่วงเช้านี่แหละกำลังดี ไม่ร้อนด้วย”
“ฮะ แล้วแต่พี่โคล่ะกัน” แล้วพี่โคก็ขอตัวกลับบ้าน ส่วนผมก็หันไปทักทายเจ้าเสียมที่ยืนรอหน้าบ้าน แต่ยังไม่ทันได้เข้าบ้านเพื่อเตรียมตัวจะไปรับน้องบุ้งกี๋ ผมก็ได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลังเสียก่อน
“งานการก็ไม่รู้จักทำ แถมเพิ่งจะหายดี ก็ดันออกไปแรดขี่ม้าเล่นกับผู้ชายคนอื่น คงสนุกมากสินะ” ผมหันกลับไปมองทันที ซึ่งคนพูดนั้นไม่ใช่ใครนอกเสียจาก…
ไอ้พี่ผลไม้
“ผมจะสนุกหรือไม่ มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับพี่ซักหน่อย” ผมแย้งด้วยความฉุนเฉียว “แล้วผู้ชายที่พี่พูดถึงนั่นก็พี่โค เขาแค่อยากจะพาผมขี่ม้าเล่นมันผิดด้วยหรือ”
“ผิดสิ ผิดที่นายไปยั่วเขา อย่างไอ้โคไม่สนเด็กตัวกะเปี๊ยกอย่างนายหรอกรู้ไว้ซะด้วย” แล้วอีกฝ่ายก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ผมยืนกำมือโมโหอยู่ตรงนั้น
.............
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
หมั่นไส้ อิพี่ผลไม้ ง่ะ
มาว่า น้องผัก ได้ไงกัน
ชิชิ
-
ว่าน้องผักทำไม
ขอบคุณ :)
-
น้องผักทำอะไรผิด ชิส์ไอ้ผลไม้ :z6:
-
ทำนิสัยน่าเกียจว่ะ อิผลไม้
-
พี่ผลไม้หึงเต็มๆเลยนะนั่น 555+
-
หมั่นไส้ไอ้พี่ผลไม้นัก :beat:
-
ผลไม้เป็นอะไรก้บน้องผักมีสิทธิ์ไปหึงเขาเหรอ :interest:
-
น้องผักอยู๋ที่เกาะนี้นี่ได้เรียนรู้หลายอย่างเลยนะ
-
ล้อเลียน ตอนที่ 15
................
“งานการก็ไม่รู้จักทำ แถมเพิ่งจะหายดี ก็ดันออกไปแรดขี่ม้าเล่นกับผู้ชายคนอื่น คงสนุกมากสินะ” ผมหันกลับไปมองทันที ซึ่งคนพูดนั้นไม่ใช่ใครนอกเสียจาก…
ไอ้พี่ผลไม้
“ผมจะสนุกหรือไม่ มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับพี่ซักหน่อย” ผมแย้งด้วยความฉุนเฉียว “แล้วผู้ชายที่พี่พูดถึงนั่นก็พี่โค เขาแค่อยากจะพาผมขี่ม้าเล่นมันผิดด้วยหรือ”
"ผิดสิผิดที่นายไปยั่วเค้า อย่างโคน่ะ เด็กกะโปโลแบบแกเค้าไม่แลให้เสียสายตาหรอก" แล้วอีกฝ่ายก็เดินจากไปอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังอุตส่าห์ทิ้งท้ายไว้ให้ผม "มันต้องเป๊ะเวอร์อย่างฉันนี่ เชอะ"
.
.
"ฮือๆ กระซิกๆๆ T^T"
.................
ขำๆ แซวกันนอกบทเฉยๆจ้า ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่อง :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :m20: :m20:
-
ผลไม้ หึงน้องผักสะเเล้วสิเนี่ย แต่ไม่ชัดเจนกับความรู้สึกเอาสะเลยนะ ว่าน้องแรดอีก มันน่าให้ไปยั่วพี่โคบ่อยๆ จะได้รู้สีหน้าของผลไม้555
-
“เจ้าม้า”
“สายลม”
“หญ้า”
“ลมกรด”
หลังจากที่ผมเดินไปรับน้องบุ้งกี๋แล้ว ผมก็ชวนน้องบุ้งกี๋มาช่วยกันคิดชื่อเจ้าม้าที่ได้มาจากลุงจอบ แต่ก็ยังไม่ได้ซักชื่อ เพราะมัวแต่หัวเราะเรื่องชื่อที่ตัวเองเป็นคนตั้ง
“ฮะๆ สงสัยวันนี้จะไม่ได้เรื่องซะแล้วมั้ง”
“จริงด้วยค่ะพี่ผัก”
“สองคนหัวเราะอะไรกันอยู่เนี่ย พี่ข้าวกับพี่เคียวขอร่วมวงด้วยได้ไหมเอ่ย” เสียงคุ้นหูดังขึ้น ทำเอาผมกับน้องบุ้งกี๋หันไปมอง ก่อนจะเห็นพี่ข้าวกับพี่เคียวเดินมาด้วยกัน
“พี่ข้าวพี่เคียว!” เด็กน้อยร้องเรียกชื่อก่อนจะวิ่งถลาเข้าไปกอดพี่ข้าวเต็มรัก “วันนี้หนูกับพี่ผักกำลังคิดชื่อม้ากันอยู่ค่ะ แต่ยังไม่ได้ซักชื่อเลย”
“งั้นเหรอคะ”
“แล้วนี่ได้ถุงยาเรียบร้อยหรือยัง” พี่เคียวเอ่ยปากถามทันที ทำเอาผมที่กำลังมองน้องบุ้งกี๋ถึงกับหันมามองด้วยความมึนงง “ยานะได้แล้วหรือยัง ฉันฝากผลไม้ให้เอามาให้เธอนะ”
“ยังครับ ผมไม่เห็นรู้เรื่อง” พูดถึงหมอนั่นก็ฉุนครับ ไม่อยากได้ยินชื่อนี้เลยด้วยซ้ำ
“นี่แสดงว่าเจอผลไม้แต่ไม่ได้ถุงยา?”
“ยังครับพี่เคียว คนๆนั้นมาแค่ด่าว่าแล้วก็ไป ไม่เห็นมีถุงยามาให้ อุ๊บ!” ผมแทบปิดปากตัวเองไม่ทัน ทำเอาทั้งพี่ข้าวทั้งพี่เคียวต่างมองผมด้วยความสงสัย
“หมายความว่ายังไงที่ว่าด่า ผลไม้ทำอะไรเธอรึ” พี่เคียวถามย้ำอีกรอบ ซึ่งผมได้แต่หลบสายตาอันน่ากลัวของพี่เคียว “ฉันถามเธออยู่นะผัก”
“ใจเย็นๆเคียว น้องมันกลัวนายแล้วนะ เอาล่ะ ไม่ต้องกลัวนะครับน้องผัก มีอะไรก็พูดมาได้เลย พี่รอฟังอยู่” พี่ข้าวพูดอย่างใจเย็น ซึ่งผมก็ได้เล่าเรื่องให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบ
“ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมไอ้พี่ผลไม้บ้านั่นต้องมาว่าผมกับพี่โคด้วยก็ไม่รู้”
“หึง”
“อะไรนะครับ?”
“แบบนั้นเขาเรียกว่าหึง” พี่เคียวตอบย้ำอีกรอบ “ผลไม้เขาหึงเธอ ที่เธอไปขี่ม้าสนุกสนานกับโคนะ”
“เขาจะหึงผมทำไม ในเมื่อผมกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย”
“เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจะเป็นคนไปจัดการให้เอง ส่วนเรื่องโค เธอก็คุยกับเขาไปตามปกติเถอะ”
“ครับพี่เคียว พี่ข้าวก็ด้วยนะฮะ ถ้าไม่ได้พี่สองคนผมคงเครียดแย่เลย”
“ไม่เป็นไรครับน้องผัก เรื่องแค่นี้เอง”
แล้วทั้งคู่ก็ขอตัวกลับบ้านก่อน ส่วนเรื่องยาพี่เคียวจะไปเอามาจากไอ้พี่ผลไม้บ้ามาให้ผมทีหลัง
.....................
o13 o13 o13 มีปัญหาปรึกษาหมอเคียว o13 o13 o13
-
พี่เคียว ช่างรู้ใจ พี่ผลไม้ เหลือเกิน
5555
-
ขอบคุณ :)
-
ตอนที่ 16 พี่ขอจีบน้องผักได้ไหมครับ
..................
“งานการก็ไม่รู้จักทำ แถมเพิ่งจะหายดี ก็ดันออกไปแรดขี่ม้าเล่นกับผู้ชายคนอื่น คงสนุกมากสินะ” ผมหันกลับไปมองทันที ซึ่งคนพูดนั้นไม่ใช่ใครนอกเสียจาก…
ไอ้พี่ผลไม้
“ผมจะสนุกหรือไม่ มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับพี่ซักหน่อย” ผมแย้งด้วยความฉุนเฉียว “แล้วผู้ชายที่พี่พูดถึงนั่นก็พี่โค เขาแค่อยากจะพาผมขี่ม้าเล่นมันผิดด้วยหรือ”
“ผิดสิ ผิดที่นายไปยั่วเขา อย่างไอ้โคไม่สนเด็กตัวกะเปี๊ยกอย่างนายหรอกรู้ไว้ซะด้วย”
“เหรอ แล้วทำไมพี่ต้องมายุ่งกับผมด้วย” ผมพูดสวนกลับไป แต่อีกฝ่ายกลับสืบเท้าเข้ามาจนผมต้องเดินถอยหลังหนี
“ที่พี่มายุ่งกับเราก็เพราะ…”
เพราะ?
“…พี่หึง”
!!!!!!
กริ้ง!!
เสียงมือถือดังลั่น ทำเอาผมถึงกับเบิกตากว้างลุกขึ้นนั่งหายใจหอบราวกับไปวิ่งมามิปาน ผมนั่งหอบหายใจซักพักก่อนจะมองสำรวจไปทั่ว พอรู้ว่าอยู่ที่ไหนแล้วผมค่อยผ่อนลมหายใจออกด้วยความโล่งอก
ค่อยยังชั่ว ที่แท้ก็ฝัน…
ผมลงจากเตียงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป โชคดีที่ไฟฟ้าเข้าเมื่อวาน ก็เลยทำให้ผมได้ใช้ชีวิตที่สะดวกสบายเหมือนกับชาวบ้านเค้าซักที เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมก็ทำกับข้าวให้ตัวเองและให้เจ้าเสียมมันด้วยครับ พอออกไปให้อาหารเจ้าเสียมแล้ว ผมก็เดินไปให้หญ้ากับเจ้าม้า น่าเสียดายที่ผมกับน้องบุ้งกี๋ยังไม่สามารถตั้งชื่อให้เจ้าม้านี่ได้ ก็เลยต้องเรียกมันว่าเจ้าม้าอยู่ต่อไป พอเสร็จจากการให้อาหารเจ้าม้าผมก็ไปรดน้ำผักที่ตัวเองเป็นคนปลูก ซึ่งกว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบชั่วโมงกว่าครับ
“ไงครับน้องผัก เมื่อคืนหลับสบายดีไหมเอ่ย” ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมพี่โคถึงมาหาผมอีก นั่นก็เป็นเพราะว่าพี่โคได้รับปากแล้วว่าจะสอนผมขี่ม้า
“ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ฮะ ฝันร้ายนิดหน่อย”
“โบราณเขาว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี อย่าคิดมากเลยนะ”
“ฮะพี่โค”
จากนั้นพี่โคก็พาผมไปสอนขี่ม้า ซึ่งวันนี้ไม่มีอะไรมากนอกเสียจากได้เรียนรู้วิธีขึ้นขี่หลังม้า แต่กว่าจะได้ก็แทบแย่ (ม้ามันสูงครับ) นอกนั้นพี่โคก็ให้ผมได้ลองนั่งหลังม้าโดยมีพี่โคคอยจูงให้ม้าออกเดินทั่วบริเวณสวนบ้านผม “ว่าแต่เราตั้งชื่อม้าไปแล้วหรือยังครับ”
“ยังเลยฮะพี่โค พี่โคช่วยตั้งชื่อให้มันหน่อยสิ”
“ฮะๆ ถ้าพี่ตั้งแปลกๆหรือเชยๆอย่าว่ากันเชียวล่ะ”
“ฮะ ผมไม่ว่าพี่หรอก”
“อืม งั้นก็…” ร่างสูงพูดพลางมุ่นคิ้วครุ่นคิดชื่อที่จะตั้ง “...ชื่อน้องผักน่ากิน”
!!!!!!
“พี่ล้อน้องเล่นนะ ฮะๆ” โหย ล้อเล่นซะผมเกือบตกม้าเลยนะพี่โค “ตกลงว่าชื่ออาชาแล้วกัน”
“ดีเลยฮะ อาชา เท่ห์ไม่หยอกเลยนะเจ้าอาชา” ผมพูดพลางเอาหัวลูบเจ้าอาชาอย่างแผ่วเบา ซึ่งมันเองก็ตอบรับผมด้วยการร้องฮี้เบาๆ หลังจากนั้นพี่โคก็ขึ้นซ้อนท้ายพาผมขี่เจ้าอาชาไปยังแถวบ้านตัวเอง เห็นบอกว่าจะพาไปดูวิวสวยๆนะครับ ซึ่งใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีก็มาถึงจุดมุ่งหมาย พี่โคกระโดดลงไปยืนบนพื้นก่อนจะหันมาอุ้มผมลงจากหลังอาชา (ผมยังลงจากม้าไม่เก่งฮะ)
“ที่นี่แหละที่พี่ชอบพาวัวมากินหญ้าบ่อยๆ สวยใช่ไหมล่ะ” พี่โคบอกในขณะจับมือผมจูงเดินไปยังริมหน้าผาที่มีหญ้ากับดอกไม้อยู่เต็มไปหมด (ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมพี่โคถึงต้องจับมือผมด้วยก็ไม่รู้)
“ครับพี่โค สวยมากๆเลย” ผมหันไปยิ้มตอบ
“ก็ดีแล้วล่ะที่เราชอบ” แล้วพี่โคก็ชวนผมไปนั่งใต้ต้นไม้ครับ อยากจะบอกว่าอากาศที่นี่ร่มรื่นมากครับ ไม่ร้อนด้วย “ที่จริงที่นี่เป็นที่คุณแม่ของพี่เคยพามาเดินเล่นนะ”
“เหรอฮะ จริงสิแล้วคุณพ่อคุณแม่ของพี่ตอนนี้อยู่ที่ไหนเหรอครับ ผมอยากจะไปแวะสวัสดีพวกท่าน” ผมพูดอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้
“อ้อ พวกท่านทำงานอยู่ที่อังกฤษนะ” พี่โคยิ้มตอบก่อนจะพูดต่อ “ไว้พวกท่านกลับมาแล้วพี่จะพาน้องผักไปแนะนำตัวให้แล้วกัน”
“จริงนะฮะ”
“ก็จริงนะสิ” พี่โคบอกพลางเอามือลูบหัวผมเบาๆ จะว่าไปทำไมพี่โคชอบลูบหัวผมบ่อยจัง ชักสงสัยแล้วสิ “น้องผักครับ พี่มีเรื่องจะถาม”
“ฮะพี่โค ถามมาได้เลย”
“คือว่า...”
“ว่า?”
“คือว่าพี่ขอจีบน้องผักได้ไหมครับ”
!!!!!!
..................
:hao7: :hao7: :hao7: พี่โครุกแล้ว! :hao7: :hao7: :hao7:
-
บ้าจริงพี่โค!! ฉันเขินนะ >///< #กร๊ากกกก. ไปดีฝ่า เด๋วโดนน้องผักดักตบ
ขอบคุณ :)
-
ฮึยยยยยย.....จีบไม่ได้นะ
ถึงพี่โคจะดี แต่เชิญพีโคกินหญ้าเถอะ อย่าพึ่งหันมากินผักเลย 55
ปล่อยให้ผักกับผลไม้ อยู่คู่กันต่อไป
.....
-
มาต่อด่วนนนน อย่าตัดแบบนี้ซี่
ปล. ยกป้ายไฟเชียร์พี่โค หมั่นไส้อิพี่ผลไม้ 5555+
-
ตอนที่ 17 อดีตอันน่าขมขื่น
....................
“คือว่าพี่ขอจีบน้องผักได้ไหมครับ”
“พี่โค”
“หรือว่าน้องรังเกียจที่พี่เป็นเกย์”
“ปะ…เปล่าฮะพี่โค! ผมไม่ได้รังเกียจ” ร่างบางรีบตอบทันควัน ซึ่งทำเอาผมถึงกับหายใจโล่งคอ เพราะนึกว่าน้องผักจะรังเกียจผมซะอีก “ผมแค่ตกใจนิดหน่อย”
“ถ้างั้นพี่จีบน้องผักได้ใช่ไหมครับ” ผมถามย้ำอีกรอบ ซึ่งร่างบางถึงกับหน้าแดงเลยครับ
น่ารักจัง…
“ว่ายังไงครับน้องผัก” ผมถามเป็นครั้งที่สาม “จะให้โอกาสพี่โคได้จีบน้องผักหรือเปล่าเอ่ย”
หงึกหงัก
ร่างบางไม่ตอบ ได้แต่พยักหน้าเพียงอย่างเดียว คาดว่าคงอายจนพูดไม่ออกครับ
“ดีจัง ขอบคุณนะครับน้องผักที่ให้โอกาสพี่” ผมไม่พูดเปล่า รีบคว้ามือบางทั้งสองข้างของน้องผักขึ้นมาหอมฟอดด้วยความดีใจ แน่นอนว่าทำเอาคนถูกหอมถึงกับหน้าแดงลามไปถึงหู “พี่ขอรับรองว่าจะไม่ทำให้น้องต้องผิดหวัง”
หลังจากนั้นผมก็ชวนน้องผักไปกินข้าวที่บ้าน ซึ่งน้องผักก็ยอมไปแต่โดยดีเพราะเห็นว่าอยากจะไปหาคุณยายของผมด้วยครับ อยากจะบอกว่าการชวนน้องไปกินข้าวด้วยกันนี้เป็นอะไรที่คุ้มค่ามาก เพราะผมได้รู้จักน้องผักมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อทานอาหารเสร็จ ผมก็ต้องขี่ม้าพาน้องไปส่งถึงบ้านเพราะเจ้าตัวบอกว่าจะเดินไปรับน้องบุ้งกี๋ที่โรงเรียน ก่อนที่ผมจะเดินกลับบ้านเองครับ (ม้าเป็นของน้องผักครับ ไม่ใช่ของผม)
...................
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สรุปคือพี่โคเป็นพระเอก อิอิอิ
เราชอบนะ พี่โคเท่อ่ะ
-
อ้าว....จะเปลี่ยนพระเอกเหรอจ๊ะ
:z3:
-
บ๊ายบาย อิผลไม้ คริๆ
ขอบคุณ :)
-
พระเอกไม่ใช่ผลไม้ ดีแล้ว
-
ผมไม่นึกเลยว่าการมาอยู่ที่บนเกาะนี้จะได้เจอเรื่องดีๆเข้า แล้วก็ไม่คิดว่าจะมีคนอย่างพี่โคมาจีบผมด้วย จะว่าไปพี่โคก็เป็นคนดีคนหนึ่งที่ผมชอบเหมือนกันครับ ไม่เหมือนกับไอ้พี่ผลไม้บ้านั่น ที่เจอหน้ากันมีอันต้องเป็นกัดจิกเสียทุกครั้ง
Trr…
ไม่ต้องสงสัยหรอกนะครับว่ามันคือเสียงอะไร มันเป็นเสียงมือถือของผมเอง ตั้งแต่ไฟฟ้าเข้าบ้านแล้วผมก็ได้มีโอกาสใช้มือถือกับเขาบ้าง (เพราะแบตหมดไงครับ) แน่นอนว่าตอนที่อยู่กับพี่โค อีกฝ่ายได้ขอเบอร์มือถือผมด้วยครับ ซึ่งผมก็ให้ไปเพราะไหนๆผมก็อนุญาตให้พี่โคจีบผมอยู่แล้วนี่
พี่โค
“ครับพี่โค มีอะไรเหรอครับ” ผมกดรับแล้วพูดกรอกเสียงลงไปทันที
“ไม่มีอะไรหรอกครับน้องผัก พี่แค่ลองโทรดูเฉยๆ”อีกฝ่ายตอบก่อนจะพูดต่อ “ว่าแต่เย็นนี้น้องผักว่างหรือเปล่าครับ”
“ก็ว่างฮะ พี่โคมีอะไรเหรอครับ”
“พี่ก็แค่อยากจะชวนเราไปกินข้าวเย็นด้วยกันนะ”
“ตกลงฮะ ผมว่าง”
“งั้นก็ดีเลย ตกลงเย็นนี้เจอกันตอนห้าโมงเย็น พี่จะไปรับเราที่หน้าบ้านนะครับ”
“ครับพี่โค แล้วเจอกัน”
“ครับแล้วเจอกัน” แล้วอีกฝ่ายก็วางสายไป ซึ่งผมยังไม่ทันจะได้เก็บมือถือเข้ากระเป๋า เสียงมือถือก็ดังขึ้นอีกครั้งครับ ครั้งนี้ผมจึงไม่มองดูว่าใครโทรมา เพราะคิดว่าเป็นพี่โคแน่ จึงรีบกดรับสายทันทีเลยครับ
“มีอะไรอีกครับพี่โค”
“……”
“ฮัลโหล? พี่โคได้ยินที่ผมพูดหรือเปล่าฮะ”
“……” เอ สงสัยจะไม่ใช่พี่โคแล้วมั้งเนี่ย
“เอ่อ ผมชื่อผัก ไม่ทราบว่านั่นใครถือสายอยู่ครับ”
“คนที่เธอรู้จักไง”
“เอ๊ะ?”
“ไม่ได้เจอกันแค่สามเดือนก็ลืมเสียงผัวตัวเองแล้วเหรอครับน้องผัก”
!!!!!!
................
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
o22
ใคร....เค้าคือใคร
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
น้องผักมีผัว??
ขอบคุณ :)
-
ผัว ผัวใคร ใครผัวผัก งงกับผัก :katai5: :katai5:
-
ตอนที่ 18 อดีตอันน่าขมขื่น 2
......................
“ไม่ได้เจอกันแค่สามเดือนก็ลืมเสียงผัวตัวเองแล้วเหรอครับน้องผัก”
!!!!!!
มือไม้เย็นเฉียบ แถมยังสั่นจนเกือบจะทำมือถือตกพื้น
“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร เพราะพี่วินไม่ถือสา แต่อย่าให้พี่ตามเจอเชียวล่ะ ไม่งั้นพี่จะกดน้องผักไม่ให้ลุกเดินออกจากห้องเจ็ดวันเจ็ดคืน...”ผมไม่อยู่ฟังจนจบ รีบกดวางสายก่อนจะปิดมือถือทิ้งอย่างรวดเร็ว เพราะนับตั้งแต่วันงานศพของคุณพ่อคุณแม่ผ่านพ้นไปอย่างเงียบๆแล้ว บ้านของผมก็ถูกพ่อแม่พี่วินยึดไปเป็นของตัวเอง แต่โชคดีที่พี่วินไม่ได้อยู่บ้าน ไปประชุมที่ต่างประเทศก่อนที่พ่อแม่ของผมจะเสีย ก็เลยทำให้ผมตัดสินใจหนีออกมาอยู่บนเกาะแห่งนี้ ตามโฉนดที่ดินที่พ่อแม่ของผมได้ฝากทิ้งไว้กับพ่อแม่ของขิง (ขิงเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของผมครับ) แน่นอนว่าการมาครั้งนี้มีคนรู้เรื่องแค่เพื่อนสนิทของผมไม่กี่คนเท่านั้น ส่วนเรื่องเบอร์โทรศัพท์อันเก่า ผมได้หักทิ้งแล้วเปลี่ยนซิมใหม่ทั้งหมดเพื่อไม่ให้พี่วินตามหาผมเจอได้ครับ
สงสัยต้องเลิกใช้มือถือไปซักระยะ...
ถ้าถามเหตุผลที่ผมหนีออกมาจากที่นั่นก็เป็นเพราะว่า...
ผมโดนไอ้พี่วินนั่นข่มขืนเอานะสิครับ!
ถ้าถามผมว่าทำไมถึงไม่บอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ของตัวเอง อันนี้ผมขอบอกเลยว่าโดนไอ้พี่วินพูดข่มขู่เอาครับ มันบอกว่าถ้าผมนำเรื่องนี้ไปบอกพวกท่าน มันจะฆ่าพ่อแม่ของผมทิ้งทันที แต่ตอนนี้มันไม่มีอะไรมาขู่ผมได้อีกครับ เพราะพ่อแม่ของผมได้เสียชีวิตไปแล้ว แถมเรื่องที่ผมย้ายมาอยู่ที่นี่นั้น ผมก็ได้บอกทุกคนแล้วว่าให้เก็บปิดไว้เป็นความลับ ห้ามบอกใครทั้งสิ้น
ตอนนี้ก็ทำได้แค่ภาวนาว่าขออย่ามันมาเจอผมที่นี่เท่านั้นก็พอ
....................
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
สงสารน้องผัก :sad4:
-
ขอบคุณ :)
-
"ไม่ได้เจอกันแค่สามเดือนก็ลืมเสียงผัวตัวเองแล้วเหรอครับน้องผัก"
แบบว่าพออ่านมาถึงประโยคนี้ --- อ่าวแล้ว เริ่มได้กลิ่นมาม่า
-
ขออย่าให้ไอ้บ้าวินเจอน้องผักเลย ที่เกาะนี่กำลังทำให้ชีวิตน้องผักดีขึ้นนะ
-
“ฉันรู้สึกว่าหมู่นี้น้องผักดูซึมๆยังไงชอบกล”
“น้องผักซึมยังไงหรือข้าว”
ผมถามด้วยความสงสัย หลังจากน้องผักหายป่วยดีแล้ว ผมก็ไม่มีเวลาไปแวะหาน้องผักอีก เพราะต้องเดินสายตรวจตามแต่ละบ้านแต่ละครอบครัวว่ามีใครป่วยเป็นอะไรบ้าง แต่ก็มีตอนเดินไปตรวจสายเห็นน้องผักหัดขี่ม้าอยู่กับโคข้างนอกบ้านบ้าง บ้างก็เดินเล่นจูงเจ้าเสียมด้วยกัน บ้างก็นั่งทานข้าวด้วยกันข้างนอก เรียกได้ว่าทั้งคู่กำลังอยู่ในช่วงดูใจกันอยู่เหมือนกับแฟนมิปาน ส่วนผลไม้นะหรือ รายนั้นถูกผมว่าเรียบร้อยแล้วครับ เพราะดันไปหึงน้องผักที่ไปขี่ม้าเล่นกับโค แถมตอนนี้มันก็ไม่ยอมคุยกับใคร เอาแต่นั่งทำงานอยู่ในบ้านไม่ยอมหลับยอมนอน
“ก็ไม่ค่อยยิ้มซักเท่าไหร่นะ เวลายิ้มก็เหมือนจะฝืนๆ แถมชอบเหม่อลอยบ่อยๆ” ข้าวตอบก่อนจะพูดต่อ “ข้าวได้ลองถามโคดูแล้ว โคก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกัน เพราะน้องผักไม่ยอมบอก แต่จะว่าไปหมู่นี้โคก็ดูแปลกไปนะ เห็นไปมาหาสู่น้องผักบ่อยเหลือเกิน”
ไม่แปลกหรอกที่โคจะไปหาทุกวัน เพราะมันกำลังตามจีบน้องผักอยู่
ผมครุ่นคิดในใจโดยไม่คิดอธิบายให้อีกฝ่ายได้รู้ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากยุให้โคเป็นแฟนกับน้องผักไปเลย เพราะผลไม้จะได้เลิกมาหาน้องผักซะที (จะได้เลิกเห็นน้องผักเป็นตัวแทนน้องฟืนไงครับ)
“งั้นเดี๋ยวเย็นนี้เคียวจะไปดูน้องผัก ข้าวจะตามไปด้วยไหมล่ะ” ผมเอ่ยปากชวนคนตรงหน้า
“อืมไปสิ ข้าวจะได้ไปถามโคด้วยว่าทำไมถึงชอบไปหาน้องผักทุกวัน”
.................
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ผมกับเคียวหลังจากเสร็จงานตอนเย็นแล้ว ก็เดินมาที่บ้านน้องผักพร้อมกัน แน่นอนว่าพอมาถึงบ้านน้องผักแล้ว พวกผมสองคนก็เห็นน้องผักกับน้องบุ้งกี๋กำลังนั่งอยู่บนหลังอาชาโดยมีโคยืนถือเชือกอยู่ข้างๆด้วย
“พี่ข้าวพี่เคียว!” น้องบุ้งกี๋ร้องเรียกชื่อทันทีที่เห็นพวกผมสองคน ซึ่งทำเอาสองหนุ่มหันมามองพวกผมทันที “มาขี่เจ้าอาชากับหนูไหมคะ เนี่ยพี่โคกำลังสอนหนูกับพี่ผักขี่อยู่พอดี”
“ไม่ล่ะจ้ะ วันนี้พวกพี่สองคนก็แค่มาเที่ยวเฉยๆ” ผมยิ้มตอบกับน้องบุ้งกี๋ ก่อนจะหันไปมองน้องผักที่ดูร่าเริงแต่ก็ดูซึมถ้าสังเกตดีๆ
“แล้วเราขี่ม้าเป็นหรือยังล่ะ” เคียวเอ่ยปากถาม
“ก็พอเป็นบ้างแล้วฮะพี่เคียว แต่ยังควบเจ้าอาชาให้วิ่งเร็วไม่ได้เลย” ร่างบางฉีกยิ้มตอบ แต่กับนัยน์ตาไม่ยิ้มตามไปด้วยครับ
“ค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องรีบ” เคียวบอกก่อนจะหันไปทางโค “วันนี้ตอนหัวค่ำว่างไหมล่ะโค จะชวนไปกินหมูกระทะด้วยกัน”
“อ้อ ว่างสิ กำลังอยากกินอยู่พอดี”
“น้องผักก็ไปด้วยนะ เพราะพวกพี่สองคนจะเป็นคนเลี้ยงให้เอง” ผมหันไปพูดชวนน้องผักต่อ
“เอ่อ ก็ได้ฮะ” พวกผมอยู่ดูน้องผักขี่ม้ากับน้องบุ้งกี๋ซักพัก พอถึงเวลาก็พากันไปส่งน้องบุ้งกี๋ที่บ้านก่อนจะพากันไปกินหมูกระทะที่ร้านหมูกระทะ
.........
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ขอบคุณ :)
-
ตอนที่ 19 มุ้งมิ้ง
........................
วันนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไร อยู่ๆพี่เคียวกับพี่ข้าวมาชวนผมกับพี่โคไปกินหมูกระทะด้วยกัน แต่ยังดีที่ไม่มีไอ้พี่ผลไม้บ้าไปด้วย ไม่งั้นผมกินไม่ลงแน่ แต่พอไปถึงร้านหมูกระทะแล้ว ผมถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นป้ายชื่อร้านตรงหน้า
อ้วนแน่มึง!
สาบานได้นะว่านั่นคือชื่อร้านนะ!
“ไม่ต้องคิดมากกับชื่อร้านนะ ฮะๆ” พี่โคคงเห็นผมยืนตาเหลือกมองป้ายร้านจึงได้พูดกับผมไปหัวเราะไปพลาง “ถ้าเรากินแล้วออกกำลังกายไปด้วย ก็ไม่อ้วนอย่างที่มันบอกหรอก”
“ฮะพี่โค” แล้วพวกผมก็พากันเดินเข้าไปในร้าน ซึ่งเป็นเพิงไม้ดูเป็นธรรมชาติดี
“มากินที่นี่ไม่ต้องห่วงเรื่องยุงกัดนะน้องผัก เพราะที่นี่เขาจุดยากันยุงกับเปิดพัดลมไว้ให้” พี่ข้าวบอกก่อนจะพากันเดินไปนั่งเก้าอี้ที่ซุ้มเพิงไม้
“ฮะดีเลย ผมชอบ” พอหมูกระทะมาวางแล้ว พวกผมก็จัดการปิ้งย่างมันอย่างเต็มที่ ซึ่งระหว่างกินหมูกระทะนั้นพวกพี่เคียวก็ชวนผมคุยไปเรื่อยเปื่อย ฟังดูสนุกดี เสียแต่ว่าพี่โคชอบแอบจับมือผมใต้โต๊ะบ่อยเหลือเกิน (เขินจังเลยครับ) มีบ้างที่พี่โคเอาหมูกระทะมาวางบนจานผมด้วย “ขอบคุณครับพี่โค โห แบ่งมาให้ผมเยอะขนาดนี้ มีหวังผมได้อ้วนแน่”
“อ้วนก็ดีนะสิพี่ชอบ” ง่า พี่โคพูดตรงไปไหม ผมเขินนะครับ
“เอ ตรงปากเปื้อนน้ำจิ้มแน่ะ เดี๋ยวพี่เช็ดให้นะครับน้องผัก” เอ่อพี่โคครับ ผมเช็ดเองได้ ไม่ต้องยื่นหน้ามาซะใกล้ขนาดนั้นก็ได้ บอกตามตรงผมอายพี่เคียวพี่ข้าวนะครับ
“หึ รุกมากแบบนี้แสดงว่าเอาจริงแล้วสิใช่ไหมโค”
“ใช่ กูเอาจริง” เอ่อ มิทราบว่าพี่เคียวกับพี่โคพูดเรื่องอะไรกันอยู่เหรอครับ น้องผักงงไปหมดแล้ว “อ้อ ช่วยบอกไอ้ผลไม้มันด้วยว่าอย่าเยอะ เพราะกูหวง”
“อืมได้ เดี๋ยวจัดการให้” น้องผักงงครับ พวกพี่เขาคุยเรื่องอะไรกันอยู่เนี่ย ส่วนพี่ข้าวเองก็เอาแต่ยิ้มอยู่ได้ รู้ว่าเขาคุยอะไรกันอยู่ก็ไม่ยอมอธิบายให้ผมฟังบ้างเลย แง่งๆ
...................
:hao7: :hao7: :hao7: หนูผักจงงงต่อไป :hao7: :hao7: :hao7:
-
วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขมากที่สุดครับ ก็ได้มากับคนที่ผมชอบยังไงล่ะ อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้น้องผักดูซึมไป ก็เลยทำให้ไอ้เคียวกับไอ้ข้าวเป็นห่วง จึงชวนแกล้งทำเป็นชวนผมไปกินหมูกระทะแล้วค่อยหันมาชวนน้องผักไปด้วยพร้อมกัน (แผนของไอ้เคียวไม่เลวเลยนะครับ) หลังกินหมูกระทะเสร็จแล้ว พวกไอ้เคียวก็ขอตัวกลับบ้านทันที เพราะบ้านของสองคนนั้นต้องเดินไปอีกทาง ส่วนผมกับน้องผักต้องเดินกลับไปทางเดียวกัน (บ้านอยู่ใกล้กันนี่ครับ)
“วันนี้ดาวบนท้องฟ้าดูสวยเป็นพิเศษเลยว่าไหมน้องผัก” ผมพูดพลางหยุดเดินดูท้องฟ้า ซึ่งทำเอาร่างบางถึงกับพลอยหยุดเดินตาม
“นั่นสิฮะพี่โค” น้องผักตอบพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองแบบเดียวกับผม “ปกติในเมืองที่ผมอยู่ ไม่มีทางได้เห็นหรอก เพราะแสงไฟตามบ้านเรือนมันสว่างจนเกินไป”
“งั้นน้องก็ได้มีโอกาสเห็นแล้วล่ะ เพราะที่นี่สามารถเห็นได้ตลอดเท่าที่เราอยากจะเห็น” ผมพูดพลางแอบมองใบหน้าหวานของน้องผักไปด้วยพร้อมกัน
น่ารักจัง…
“อุ้ย ฝนดาวตก” ร่างบางร้องอุทานเสียงดังเมื่อเห็นฝนดาวตก
“งั้นก็รีบขอพรเลยสิครับน้องผัก”
“เอ๋?”
“โบราณเขาว่าไว้ ถ้าคนใดได้ขอพรจากฝนดาวตกแล้ว คนๆนั้นจะสมหวังกับสิ่งที่ได้ขอไปนะ”
“จริงเหรอฮะพี่โค!”
“ก็จริงนะสิครับ” ผมยิ้มตอบก่อนจะพูดต่อ “รีบขอเร็วเข้า เดี๋ยวฝนดาวตกก็หายไปหมดหรอก”
“ฮะ ผมจะรีบขอพรเดี๋ยวนี้แหละ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็รีบยกมือขึ้นพนมหลับตาอย่างรวดเร็ว ซึ่งทำเอาผมถึงกับอดยิ้มกับความน่ารักน่าเอ็นดูและใสซื่อของเจ้าตัวเสียมิได้
อยากได้น้องผักเป็นแฟนไวๆจัง…
แต่ของแบบนี้รีบร้อนไม่ได้ครับ เพราะโบราณเขาว่าเอาไว้ ช้าๆได้พร้าเล่มงาม ต้องรอให้น้องผักพร้อมเสียก่อนแล้วถึงค่อยขอน้องเป็นแฟนครับ ผมยืนมองได้ไม่นานนักเจ้าตัวก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับลดมือที่พนมอยู่ลงข้างตัว
“ว่ายังไงครับน้องผัก ขอพรอะไรไปบ้าง บอกพี่โคคนนี้ได้หรือเปล่าเอ่ย” ผมแกล้งหยอกถามกลับไป ซึ่งเจ้าตัวหันมาแลบลิ้นใส่ผมเฉยเลย
“แบร่ เรื่องอะไรจะบอกล่ะ ขืนบอกไป สิ่งที่ผมขอก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์สิ ว่าแต่พี่โคละฮะ ได้ขออะไรไปบ้าง” อีกฝ่ายถามผมกลับอย่างสงสัย ซึ่งผมไม่ตอบครับ ได้แต่อมยิ้มก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆร่างบาง ก่อนที่จะ…
ฟอด! ฟอด!
หอมแก้มน้องผักสองข้างอย่างรวดเร็วก่อนจะผละออกมา ทำให้ผมได้เห็นใบหน้าหวานของน้องผักที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
“พี่นะเหรอ พี่ก็ขอไปว่าขอให้พี่ได้หอมแก้มน้องผักทุกวันเลยนะสิครับ”
........
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ใครคือพระเอกกันแน่อะ พี่โค??? หรือ ผลไม้???? :katai5: :katai5: :katai5: :z13:
-
พี่โค นี่รุกเร็วจริงๆ
-
แอร๊ยยยยย. เขิน
ขอบคุณ :)
-
:o8:
เปลี่ยนใจแล้ว โค+ผัก เถอะจะน่ารักมุ้งมิ้งไปไหม 5555
ส่วนพี่ผลไม้ก็นั่งเฝ้าหมู่บ้านไปละกันนะ
-
พี่ผลไม้หายไปไหนนนนน :ling1: :ling1: :ling1:
-
พี่ผลไม้หายไปไหนนนนนน
พี่โคคะแนนแซงโค้งแล้วนะเออ
-
ตอนที่ 20 อยากเห็นหน้าเจ้าของขวดนมคนนั้นเหลือเกิน...
.................
มาอีกแล้วครับ
ขวดนมสดขวดเล็ก
มันถูกวางไว้ที่หน้าประตูแทบทุกคืน
เริ่มวางไว้ตั้งแต่วันที่ผมทะเลาะกับไอ้พี่ผลไม้บ้านั่นแหละครับ ซึ่งผมสงสัยพี่โคว่าเป็นคนเอาขวดนมมาให้ผมหรือเปล่า ก็เลยขอตามไปที่บ้านพี่โคเพื่อสำรวจดูตู้เย็นบ้านเขานั่นแหละ ปรากฏว่าไม่มีขวดนมที่ว่าเลยครับ
ถ้าไม่ใช่พี่โคเป็นคนให้นมขวดนั้นแล้วจะเป็นใครกันล่ะ?
ผมได้แต่เก็บข้อสงสัยมาไว้ในใจอย่างเงียบๆ และวันนี้ก็เป็นอีกวันหลังจากที่ผมไปกินหมูกระทะกับพวกพี่เคียวแล้ว ก็กลับมาบ้านอาบน้ำเตรียมตัวจะนอน แต่ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงของเจ้าเสียมที่ครางหงิงๆ ราวกับดีใจอะไรบางอย่างอยู่ข้างนอกครับ ไอ้ผมก็รีบเปิดประตูไปดูทันทีเพื่อจะได้ทันเห็นหน้าเจ้าของขวดนมนั่น แต่ก็ไร้วี่แววครับ
“สงสัยต้องซื้อกล้องวงจรปิดมาติดไว้ซะแล้วมั้งเนี่ย” ผมพูดกับตัวเอง ถ้าจะซื้อก็ต้องนั่งเรือขึ้นฝั่งไปซื้อถึงในเมือง ซึ่งมันเป็นการเสี่ยงที่ผมต้องออกไปปรากฏตัวให้ไอ้พี่วินบ้านั่นเห็นครับ แต่จะให้คนอื่นซื้อมาให้ก็เกรงว่าเจ้าของนมจะรู้ทันเสียก่อน “เฮ้อ ช่างมันเถอะ พรุ่งนี้ค่อยคิดอีกทีแล้วกัน ตอนนี้ขอนอนเอาแรงดีกว่า”
ผมพูดก่อนจะนั่งสมาธิสวดมนต์แล้วค่อยล้มตัวนอนหลับไปอย่างรวดเร็ว
................
:hao3: :hao3: :hao3: ปริศนา เจ้าของขวดนมคือใคร? :hao3: :hao3: :hao3:
[attachment deleted by admin]
-
ขวดนมของไอ้พี่ผลไม้ชัวร์ป๊าบบบบ
-
รุ่งเช้าผมตื่นมาก็ลุกไปให้อาหารเจ้าเสียมเหมือนเดิม ทว่าเจ้าเสียมกลับป่วยไม่สบายไม่ยอมกินข้าว ผมก็เลยต้องอุ้มมันไปขอความช่วยเหลือพี่เคียวที่คลินิกทันที (ก็ไม่รู้จะไปไหนนี่ครับ) แต่เนื่องจากมันเช้าเกินไป คลินิกยังไม่เปิด ผมก็เลยบากหน้าอุ้มมันไปบ้านพี่เคียว (ไปถามชาวบ้านแถวนี้เอาครับว่าบ้านพี่เคียวอยู่ที่ไหน) ปรากฏว่าบ้านพี่เคียวอยู่ติดกับบ้านไอ้พี่ผลไม้ครับ พอไปถึงผมก็เห็นคนที่ไม่อยากจะเห็น กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ที่หน้าบ้านแล้ว
“เจ้าเสียมไม่สบายหรือ” นั่นคือคำทักทายของคนที่ผมไม่อยากจะสบตาด้วยครับ “เป็นอะไรไปล่ะ ทำไมไม่ตอบ”
ไม่รู้ ไม่อยากคุยด้วย….
“โอเค ไม่คุยก็ไม่คุย” หูฟังแต่มือเคาะประตูเรียกพี่เคียวครับ ซึ่งรอได้ไม่นานเจ้าของบ้านก็โผล่ออกมา เผยให้เห็นชุดนอนสีน้ำเงินสลับขาวแนวตั้งแลดูเรียบร้อยเหมาะสมกับเจ้าตัว พี่เคียวเองพอเห็นผมแล้วถึงกับมุ่นคิ้วก่อนจะก้มมองเจ้าเสียมที่อยู่ในมือ
“มันไม่สบายหรือ?”
“ฮะพี่เคียว มันไม่ยอมกินข้าวที่ผมให้ แถมดูซึมๆด้วยครับ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงลนลาน “ผมไม่รู้ว่าจะไปพึ่งที่ไหน เพราะที่นี่ไม่มีคลินิกรักษาสัตว์ ผมก็เลยรีบมาหาพี่ที่นี่นะครับ”
“อืม งั้นก็เข้ามาได้เลย เดี๋ยวดูให้”
“ฮะ” พี่เคียวเดินนำเข้าไปก่อน ซึ่งผมทำท่าจะรีบเข้าไปตามแต่ก็ต้องชะงักกับเสียงคำประชดประชันอีกคนที่ยืนอยู่ข้างบ้าน
“หึ เข้าบ้านผู้ชายคนอื่นระวังจะโดนกินไม่รู้ตัวด้วย” กินอะไรของพี่ผลไม้เนี่ย พูดแปลกๆ แต่ผมไม่คิดจะเถียงให้เสียเวลาหรอกครับ รีบเดินตามพี่เคียวเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งพี่เคียวใช้เวลาตรวจเจ้าเสียมได้ไม่นานนัก ก็พอรู้สาเหตุอาการป่วยของมันคร่าวๆแล้วครับ
“มันแค่เป็นไข้ ก็เลยเบื่ออาหารกับซึมๆนะ”
“เหรอฮะ ขอบคุณพี่เคียวมากนะครับ ถ้าไม่ได้พี่ช่วย เจ้าเสียมคงแย่แน่ๆ”
“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เรื่องเล็ก” แล้วพี่เคียวก็ฉีดยาก่อนจะให้ยาอีกสองสามชุดไว้ให้เจ้าเสียมได้กิน เมื่อเรียบร้อยแล้ว ผมก็ขอบคุณพี่เคียวอีกที ก่อนจะเดินออกจากบ้าน แต่ตอนออกจากบ้านพี่เคียว ผมเผลอเหลือบมองคนข้างบ้านที่คิดว่าน่าจะไม่อยู่แล้ว แต่กลับเห็นยังยืนอยู่ที่เดิม เจ้าตัวกอดอกนิ่ง หน้าตาขึงขังมองมาที่ผมจนผมเองต้องเป็นฝ่ายที่หลบตาหนี แล้วรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หันกลับไปมองอีก
....................
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ลมหึงพัดขึ้นตาแล้วเนี่ย พี่ผลไม้
5555
-
เราก็เชียร์พระเอกอย่างพี่โคต่อไป
อิพี่ผลไม้นะ ปล่อยมันไปเหอะ นิสัยไม่ดี
-
น้องผักน่าสงสาร :hao5:
หวังว่าไอ้คนนั้นมันคงไม่มาราวีหรอกนะ
-
วันนี้ทั้งวันแทบไม่ได้ไปไหนเลย เพราะเอาแต่เฝ้าไข้เจ้าเสียมมันครับ กลัวจะเป็นไปมากเสียก่อน ซึ่งพี่โคก็เข้าใจผมดี จึงยกเลิกการสอนขี่ม้าไปชั่วคราว ส่วนเรื่องการไปรับน้องบุ้งกี๋นั้น วันนี้ไม่ต้องไปรับครับ เพราะเป็นวันเสาร์อาทิตย์ (โรงเรียนหยุด) พอพระอาทิตย์ตกพี่โคก็ขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะอยู่เป็นเพื่อนคุยตลอดทั้งวันเลยครับ เมื่อพี่โคกลับไปแล้วผมก็อุ้มเจ้าบุ้งกี๋กลับเข้าไปนอนในบ้าน เพราะเกรงว่าถ้านอนข้างนอกจะแย่กว่าเก่า แล้วผมก็เข้าห้องน้ำอาบน้ำตามปกติ กะว่าอาบน้ำเสร็จแล้วจะรีบเข้านอนเลย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นรัว ทำเอาผมที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำถึงกับสะดุ้งตกใจ
จริงสิ?! เสียงนั่น...เจ้าของนมมาแล้ว!!
เพราะกลัวจะไม่ได้เห็นหน้าเจ้าของขวดนมขวดนั้น จึงคว้าผ้าเช็ดตัวรัดเอวไปพร้อมกับวิ่งออกจากห้องน้ำไปพลาง แต่เพราะด้วยความเร่งรีบบวกกับตัวเปียกชุ่มน้ำ ทำเอาผมที่กำลังจะก้าวเท้าวิ่งอยู่ถึงกับลื่นหงายท้องทันที
โครม!
ท้ายทอยผมกระแทกกับพื้นซึ่งมาพร้อมกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง แน่นอนว่าเสียงแรงกระแทกดังมากพอที่จะทำให้คนเคาะประตูที่อยู่ข้างนอกถึงกับรีบเคาะประตูเรียกผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ซึ่งผมไม่รู้หรอกครับว่าเขาพูดอะไรออกมา เพราะหัวหูอื้อไปหมดแล้วครับ
“ชะ...ช่วย...ด้วย”
แล้วผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย...
................
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ไอ่พี่ผลไม้แน่ๆเลย :serius2: น้องผักอย่าเป็นอะไรไปนะ :hao5:
-
ตอนที่ 21 หนุ่มซึนดาเระ?
......................
โครม!
เสียงของหนักกระแทกพื้นทำเอาผมรีบหมุนตัวกลับไปบ้านน้องผักก่อนจะเคาะประตูรัวถามด้วยความเป็นห่วง หากแต่คนที่อยู่ข้างในหาได้ตอบกลับไม่ มีเพียงแต่เสียงร้องขอความช่วยเหลือก่อนจะเงียบหายไป ณ วินาทีนี้ผมไม่สนอะไรทั้งสิ้นแล้วครับ ยกเท้าขึ้นถีบประตูอย่างแรง เพียงครั้งเดียวประตูบานตรงหน้าก็ถูกเปิดเสียงดังสนั่น แน่นอนว่าพอประตูถูกเปิดออก ตาผมก็เบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นร่างบางที่เกือบเปลือยกายมีเพียงผ้าเช็ดตัวรัดเอวลงมานอนกับพื้นแน่นิ่ง ร่างกายทั้งร่างเปียกชื้นด้วยน้ำที่ผมคาดว่าอีกฝ่ายคงรีบร้อนออกมาจากห้องน้ำเลยยังเช็ดไม่แห้งสนิทดี ที่ศีรษะมีเลือดไหลออกมาถึงจะดูไม่มากจนน่ากลัว แต่ก็ทำเอาผมรีบก้าวเท้าเข้าไปหาร่างบางอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยไอ้ตัวแสบฟื้นสิ…ฟื้นสิ!” ผมพยายามเรียกสติอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง แต่ร่างบางกลับหาได้ขานตอบไม่ “น้องผักได้ยินที่พี่พูดหรือเปล่า น้องผัก…น้องผัก!”
“อือออ” น้องผักร้องครวญคราง คาดว่าคงจะเจ็บปวดมากพอสมควร ผมไม่รอช้า รีบช้อนร่างบางอุ้มขึ้นในท่าเจ้าหญิง ก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านไป
“อดทนไว้นะน้องผัก พี่จะพาเราไปหาไอ้เคียวเดี๋ยวนี้แหละ!”
.....................
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
รีบมากจนเดี้ยงเองเลยนะ น้องผัก
-
:hao4:
คือคนล้มหัวฟาดพื้น อุ้มท่าเจ้าหญิง........ :mew5:
คงจะโรแมนติกอะนะ อย่าเป็นไรมากนะน้องผัก
-
ถ้าไม่เจ็บคงไม่รู้ว่าใคร
ขอบคุณ :)
-
อ๊าก ไอ้น้องปักอย่าเป็นไรน้าาาา
อย่างน้อยก็รู้แล้วว่าใครเป็นเจ้าของขวดนม
ว่าแต่....คุ้มมั้ยเนี่ยยยยยยย - -*
-
แล้วคนที่ช่วยน้องผักเป็นใครล่ะ
-
ถึงจะมาช่วยน้องผัก แต่เค้าก็ไม่เชียร์ตัวเองกะน้องผักหรอกนะ อิพี่ผลไม้
-
ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงดังเจื้อยแจ้วข้างหู แต่ก็ฟังไม่รู้เรื่องหรอกครับ เพราะผมกำลังมึนหัวอยู่ แถมปวดหัวอีกด้วยครับ
“อือ ปวดหัว”
“ปวดหัวเหรอ เดี๋ยวฉีดยาให้นะ” แล้วผมก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดอันเล็กน้อยบนต้นแขนขวา ก่อนจะหลับต่อไปอย่างรวดเร็ว มารู้สึกตัวอีกครั้งก็รู้สึกถึงมือหนาเข้ามากอบกุมมือผม พอผมลืมตาขึ้นก็เห็นคนคุ้นตามองมายังที่ผมด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย
“พี่...โค”
“ครับ นี่พี่เอง” อีกฝ่ายพูดพลางบีบมือผมเบาๆ แน่นอนว่าพี่โคในตอนนี้ต่างจากที่ผมเคยเห็น เพราะใบหน้าพี่โคโทรมมาก ขอบตาคล้ำราวกับคนอดนอน มีหนวดขึ้นประปราย ผมเผ้ารุงรังจนดูไม่ได้ ไหนจะเสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ดูยับไปหมดอีก “จำพี่ได้ใช่ไหมครับน้องผัก”
“จำได้สิฮะพี่โค” ผมฉีกยิ้มตอบอย่างเหนื่อยๆ
“แล้วนี่ยังปวดหัวมึนหัวอยู่อีกหรือเปล่า หิวน้ำไหม หนาวหรือเปล่า”
“ค่อยๆพูดก็ได้โค คนป่วยเพิ่งฟื้นนะ” เสียงพี่เคียวดังขึ้น ทำเอาผมหันไปมองก่อนจะเห็นร่างสูงในชุดกาวยืนอยู่ข้างๆเตียง และที่ข้างๆพี่เคียวก็มีพี่ข้าวยืนยิ้มยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาด้วยครับ
“พี่...เคียว...พี่...ข้าว ที่นี่...ที่ไหน...ฮะ”
“ไม่ต้องพูดมากหรอก นอนเฉยๆเถอะ” พี่เคียวพูดพลางสั่งพี่โคให้ถอยไป ก่อนจะเข้ามาตรวจร่างกายผมอย่างละเอียด เมื่อตรวจเรียบร้อยแล้ว พี่เคียวก็เก็บเครื่องตรวจแล้วหันมาพูดกับผม “ทีหลังจะทำอะไรก็ให้ระมัดระวังหน่อยนะ อย่าได้วิ่งทั้งที่ตัวเปียกอีก”
“ฮะพี่เคียว” แล้วพี่เคียวก็ขอตัวออกไปทำงานต่อ ทิ้งให้ผมนอนอยู่บนเตียงโดยมีพี่โคกับพี่ข้าวที่ยังคงอยู่ในห้องครับ
“พี่โค...ผมหิวน้ำ ขอน้ำให้ผมดื่ม...หน่อยได้ไหมฮะ”
“อ๊ะ ได้สิ รอเดี๋ยวนะ” พี่โคตอบก่อนจะกระวีกระวาดเทน้ำจากเหยือกลงใส่แก้ว แล้วหันมาประคองศีรษะผมยกขึ้นเพื่อให้ผมได้จิบน้ำสะดวก เมื่อเรียบร้อยแล้วพี่โคก็วางผมลงนอนบนหมอนตามเดิม “นี่ยังดีนะที่น้องผักไม่เป็นอะไรมาก ไม่งั้นพี่คงแย่แน่ๆ”
“ใช่ เล่นหลับไปตั้งสองวัน ทำเอาทุกคนบนเกาะเป็นห่วงแทบแย่” หา! หลับไปตั้งสองวันเลยหรือ
“แล้วที่นี่คือ?”
“อ้อ ที่นี่คือคลินิกของเคียวนะ อ๊ะ เดี๋ยวพี่ข้าวต้องขอตัวก่อนนะน้องผัก จะรีบออกไปบอกกับทุกคนว่าน้องผักฟื้นแล้ว” แล้วเจ้าตัวก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ผมกับพี่โคอยู่กันสองต่อสอง
“พี่โค”
“ครับ”
“ผมขอโทษด้วยนะฮะที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง”
“ไม่เป็นไรหรอกครับน้องผัก เรื่องแค่นี้เอง” ไม่พูดเพียงอย่างเดียว ยังยกมือผมขึ้นมาจรดจมูกที่หลังมือผมเบาๆอีกด้วยครับ “แต่คราวหน้าคราวหลังจะทำอะไรก็ระวังๆด้วย พี่เป็นห่วงน้องผักนะครับรู้ไหม”
คำพูดของพี่โคโดยเฉพาะประโยคสุดท้ายทำเอาผมถึงกับร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า
“ฮะพี่โค ผมจะระวัง”
.......................
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
“แน่ใจนะว่าไม่ให้บอกนะ”
“อืม ไม่ต้องบอกหรอก” เสียงทุ้มตอบหลังจากที่ผมเดินออกมาจากห้องตรวจ “เพราะถึงยังไงเจ้าตัวแสบก็คงไม่ดีใจที่ได้รู้ว่าฉันเป็นคนอุ้มมันมาส่งรักษาที่นี่อยู่ดีนั่นแหละ”
“นายมัน...หนุ่มซึนเดเระชัดๆ”
“อะไรนะ?”
“เปล่าไม่มีอะไร” ผมแย้งตอบกลับไปพร้อมกับมองอีกฝ่าย ที่ซึ่งบัดนี้ดูทรุดโทรมไม่แพ้กับโค เพราะมัวแต่มาเฝ้าอาการน้องผักไม่หลับไม่นอน (โคนั่งเฝ้าข้างใน ส่วนผลไม้นั่งเฝ้าอยู่ข้างนอก) “แล้วนี่จะอยู่ไปอีกถึงเมื่อไหร่ คลินิกไม่ใช่ที่ให้ผู้ใหญ่บ้านมานอนพักได้ตลอดทุกวันหรอกนะ”
“เออ ไปก็ได้วะไอ้เคียวเกี่ยวหญ้าขี้งก” แล้วเจ้าตัวก็เดินออกจากคลินิกของผมไปอย่างหัวเสีย ทิ้งให้ผมได้แต่ยืนส่ายหน้าด้วยความเอือมระอา
มัวแต่เล่นตัวอยู่ได้นั่นแหละ ระวังโคจะคาบน้องผักไปกินไม่รู้ด้วยนะไอ้ผลไม้
............................
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ขอบคุณ :)
-
ไอ้พี่ผลไม้อย่าซึนมากนักซี่
น้องผักโดนโคคาบไปกินแล้วววว
-
ตอนที่ 22 สารภาพรัก up 30%
................................
ตอนที่ผมได้รับข่าวจากข้าวว่าน้องผักลื่นหกล้มหัวฟาดพื้น ทำเอาผมแทบวิ่งตาตั้งไปหาน้องผักโดยทิ้งเครื่องมือทำกับข้าวลงกับพื้น (ตั้งใจว่าจะทำกับข้าวไปให้น้องผักกินในวันนี้นะครับ) แต่กลับต้องไปนั่งเฝ้าน้องที่คลินิกด้วยความเป็นห่วง ผ่านไปหนึ่งวันเต็มน้องผักก็ยังคงไม่ฟื้น ทำเอาผมกินไม่ได้นอนไม่หลับ เหมือนกับไอ้ผลไม้ที่อุ้มมาส่งน้องผักที่นี่ มันเองก็กินไม่ได้นอนไม่หลับด้วยเช่นกัน (เห็นว่าทิ้งงานเอกสารกองเป็นตั้งด้วยครับ)
“เมื่อไหร่น้องผักจะฟื้นล่ะเคียว” ผมถามด้วยความเป็นห่วง ไม่สนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ มันไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อวานชุดยังไงวันนี้ก็ชุดอย่างนั้น คราบเลือดบนเสื้อผ้าไอ้ผลไม้บ่งบอกได้ดีว่าอาการน้องผักน่าเป็นห่วงมากแค่ไหน “วันนี้ครบหนึ่งวันแล้วนะ”
“ใจเย็นๆโค เดี๋ยวน้องก็ฟื้น” ข้าวบอกผมอย่างนั้นแต่เจ้าตัวกลับเช็ดน้ำตาไม่หยุด ทำให้ไอ้เคียวต้องดึงตัวข้าวเข้ามากอดปลอบ
“หยุดร้องได้แล้ว เดี๋ยวก็ตาบวมหรอก”
“อือ ฮึก ก็มันหยุดไม่ได้นี่เคียว ฮึกๆ” ข้าวพูดซุกอกไอ้เคียวไปร้องไห้ไปพลาง
“พวกนายสองคนอยู่เฝ้าน้องผักไปนะ เดี๋ยวฉันมา เอาเด็กดื้อไปล้างหน้าล้างตาก่อน”
“อืม ไปเถอะ” แล้วไอ้เคียวก็พาข้าวเดินออกไปนอกห้องทันที อย่างที่เห็นนั่นแหละครับ สองคนนี้เขามีซัมติงกันนานแล้ว แต่ไม่เคยบอกใคร และไม่เคยแสดงท่าทีให้คนนอกเห็นด้วย คนที่จะรู้ก็มีแค่ผมกับไอ้ผลไม้สองคนเท่านั้น เมื่อสองคนนั้นเดินออกไปแล้ว ไอ้ผลไม้ที่นั่งเงียบก็ผุดลุกขึ้นยืนบ้าง ซึ่งผมก็มองมันนะครับ ส่วนมันก็มองผมสลับกับมือของผมที่จับมือน้องผักไว้อยู่ “มีอะไรก็พูดมาสิ”
ผมถามมันด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เปล่าไม่มีอะไร แค่มองเฉยๆ”
“แน่ใจ”
“อืม” มันปากแข็งครับ ผมรู้ดีว่ามันอิจฉาที่ผมได้พูดคุยกับน้องผักมากกว่ามัน และรู้ว่าทุกคืนมันเอานมขวดไปให้น้องผักที่หน้าบ้านด้วยครับ ไอ้ผลไม้ยืนมองผมกับน้องผักซักพักก่อนจะเดินออกจากนอกห้องไปอย่างเงียบๆ ทิ้งให้ผมนั่งมองแผ่นหลังที่เพิ่งเดินจากไป
ดูท่าผมคงต้องทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ…
..........................
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ช่วงระหว่างพักฟื้น พี่เคียวบังคับให้ผมนอนพักรักษาตัวอยู่ที่คลินิกก่อน ส่วนเรื่องเจ้าเสียมกับบ้านของผมนั้นได้พี่ข้าวคอยดูแลให้เป็นการชั่วคราวครับ ซึ่งระหว่างผมนอนป่วยที่คลินิก ก็มีพวกชาวบ้านที่ผมพอจะคุ้นหน้าและเคยคุยด้วยต่างก็เข้ามาเยี่ยมเยียนไม่ขาดสาย ทำเอาผมถึงกับซึ้งน้ำใจของพวกเขาเป็นอย่างมาก และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ บัวรดน้ำครับ บัวรดน้ำมาเยี่ยมผมถึงที่ พร้อมกับตะกร้ากระเช้าผลไม้ในมือ
“เพราะตาแก่สั่งหรอกนะถึงได้มา ไม่งั้นไม่มาหรอกรู้ไว้ซะด้วยไอ้หน้าหวาน” ครับๆคุณบัวรดน้ำ ปากแข็งจริงๆเลย ปากพูดอย่างแต่หน้านี้แดงเลยเชียวครับ คงเขินที่มาเยี่ยมผมสิไม่ว่าคุณผู้หญิง “ต้องกินให้หมดด้วยนะ ไม่งั้นฉันจะเอาผลไม้นี่ปาหัวนาย”
“ฮะคุณบัวรดน้ำ ขอบคุณที่มาเยี่ยม” นอกจากบัวรดน้ำแล้ว ก็มีลุงจอบลุงปุ๋ยและคุณยายคันไถที่มาเยี่ยมทีหลัง พร้อมกับน้องบุ้งกี๋ที่เอาแต่ถามผมด้วยความเป็นห่วงอยู่เกือบตลอดเวลา
“พี่ผักเจ็บไหมคะ”
“ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะน้องบุ้งกี๋” ทุกคนอยู่คุยกับผมได้ซักพัก ก่อนจะขอตัวลากลับบ้านของตัวเอง จะว่าไปมีอยู่อีกคนที่ไม่ได้มาหาผมเลยตั้งแต่นอนพักฟื้นอยู่ที่นี่ ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจากไอ้พี่ผลไม้บ้า “พี่โคฮะ พี่โคเห็นพี่ผลไม้มาเยี่ยมผมบ้างหรือเปล่า”
ร่างสูงที่กำลังปอกแอปเปิ้ลให้ผมอยู่ ถึงกับหยุดชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นตอบกลับมาว่า
“มาวันแรกครับ แต่ตอนนั้นน้องผักหลับอยู่” อ้าวมาด้วยรึเนี่ย “พี่ว่าเราเลิกคุยเลิกสนใจเขา ไม่สิ ลืมเขาไปซะเถอะ”
“ทำไมล่ะฮะพี่โค?” ผมเอียงคอถามด้วยความสงสัย ถึงผมจะไม่ชอบขี้หน้าไอ้พี่ผลไม้ก็เถอะ แต่ก็ไม่ถึงกับรังเกียจจนเลิกสนใจหรือเลิกคุยเขาได้ (ก็พี่ผลไม้เป็นผู้ใหญ่บ้านของเกาะนี้นี่ครับ)
“ก็เพราะว่า…”
“เพราะว่า?”
“พี่หึง”
!!!!!!
ร่างสูงพูดจบก็วางมีดกับผลไม้ลงบนโต๊ะก่อนจะหันมาจับมือผมมองผมด้วยสายตาจริงจัง
“อะไรฮะพี่โค ทำไมทำหน้าแบบ…”
“พี่ชอบ ไม่สิ รักน้องผักมาก มาเป็นแฟนกับพี่เถอะนะครับ”
!!!!!!
...............
:katai4: :katai4: :katai4: เยี่ยม พี่โคสารภาพรักกับน้องผักแล้ว!! :katai4: :katai4: :katai4:
-
ผลไม้นายอด หมดสิทธิ์แล้วนะ
ขอบคุณ :)
-
ท่ามากจริงๆ พี่ผลไม้
โดน พี่โค ตัดหน้าไปแล้ว
ไม่รู้ว่าจะสมน้ำหน้าหรือสงสาร พี่ผลไม้ ดี
-
ตอนที่ 23 โลกนี้สีชมพู
....................
คุณเคยเห็นโลกเป็นสีชมพูไหมครับ ถ้าไม่เคยเห็นลองมีความรักดูซักตั้ง เหมือนกับผมในตอนนี้ที่ออกจะหวานชื่นกับคนรัก เพราะเมื่อวานนี้ผมได้บอกรักน้องผักไป และได้ขออีกฝ่ายเป็นแฟนด้วย ซึ่งห้าสิบๆว่าน้องผักจะปฏิเสธ เพราะเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่ถึงเดือนดี แต่ที่ไหนได้น้องผักกลับพยักหน้ายอมเป็นแฟนกับผมอย่างง่ายดายราวกับพลิกฝ่ามือ
“ขอน้องผักเป็นแฟนแล้วหรือโค” เคียวเดินมาถามผมในตอนเช้าหลังจากที่ผมกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว พร้อมกับทำข้าวต้มกุ้งเพื่อที่จะเอามาให้น้องผักได้ทานในตอนเช้าด้วยครับ
“นายรู้ได้ยังไงเคียว ฉันยังไม่ได้บอกนายซักคำ” ผมถามพลางแกะถุงข้าวต้มออก ตอนนี้ผมมาอยู่ในครัวที่คลินิกของไอ้เคียวแล้วครับ แต่เนื่องจากน้องผักยังไม่ตื่นนอน ผมก็เลยต้องแกะข้าวต้มออกจากถุงใส่ชามเตรียมรออุ่นไมโครเวฟครับ
“ดูด้วยตาก็รู้”
“เป็นเทพรึไงถึงใช้ตาแล้วรู้ทันทีนะ” ผมพูดย้อนอย่างขำๆ เพราะถึงยังไงไอ้เคียวก็ไม่โกรธที่ผมแซวมันหรอกครับ “เออ อย่างที่นายพูดนั่นแหละ ตอนนี้ฉันกับน้องผักเป็นแฟนกันแล้ว เพิ่งจะขอเป็นแฟนด้วยเมื่อวานนี้เอง”
“เหรอ ยินดีด้วยนะ”
“อืม ขอบใจ” ผมยิ้มตอบก่อนจะยกชามข้าวต้มเข้าตู้กับข้าว “แล้วนี่เคียวเห็นผลไม้บ้างแล้วหรือยัง”
“ยัง เห็นว่าต้องกลับไปสะสางงานที่คั่งค้างนะ ถามทำไม?”
“เปล่าไม่มีอะไร”
“ระแวงว่ามันจะมาแย่งรึไง” ดูไอ้เคียวสิครับ ผมยังไม่ทันได้บอกมันก็รู้ทันผมทุกที “ไม่ต้องเป็นห่วง รายนั้นซึนเรียกพ่อ ต่อให้ชอบน้องผักและไม่ได้เห็นน้องผักเป็นตัวแทนน้องฟืน มันก็ไม่มีทางง้างปากพูดออกมาว่าชอบน้องผักหรอก สบายใจได้”
“อืม ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรไม่ต้องขอบคุณ” เคียวพูดพลางตบไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะขอตัวไปทำธุระต่อ
..............
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่ผลไม้เสียใจด้วยนะ ชักช้าเองนินา เชอะๆๆ
-
พี่ผลไม้แย่แล้ว พี่โคแซงหน้าแล้ว
-
โลกนี้สีชมพูจริงๆครับ ไม่ว่ามองไปทางไหนก็เป็นสีชมพู ไม่รู้เลยว่าผมเปิดใจรับพี่โคเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่าตัวเองชอบพี่โคเข้าไปแล้ว ถ้าถามเหตุผลนะหรือ ผมให้คำตอบไม่ได้ครับ เมื่อวานพอผมตอบรับพี่โคเป็นแฟนด้วย พี่โคถึงกอดรัดฟัดเหวี่ยงหอมแก้มผมทั้งซ้ายทั้งขวาจนช้ำไปหมดแล้วครับ
“ขอบคุณนะครับน้องผักที่ยอมเป็นแฟนกับพี่ พี่ขอรับรองได้เลยว่าจะไม่ทิ้งเราไปเป็นอันขาด”
พอนึกถึงคำพูดของพี่โคแล้วทำเอาผมถึงกับนึกขึ้นมาได้ นี่ถ้าพี่โครู้อดีตของอันแสนขมขื่นระหว่างผมกับพี่วินแล้วล่ะก็ จะยังทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับผมได้อีกหรือเปล่า
มีหนทางเดียวก็คือปิดผนึกอย่าให้มันเล็ดลอดออกมาเท่านั้น…
เมื่อวานพี่ข้าวเอามือถือมาให้ผม แถมยังชาร์ตมือถือเปิดเครื่องพร้อมให้เสร็จสรรพอีกด้วย อย่าถามผมว่าพี่วินได้โทรเข้ามาหาผมหรือเปล่า แน่นอนว่าโทรครับ สามร้อยสี่ร้อยสายเลยก็ว่าได้ แถมพ่วงด้วยข้อความเมสเซนเจอร์ที่เต็มไปด้วยข้อความที่ผมอ่านได้เพียงบรรทัดเดียวก็ต้องลบทิ้งทันที (ตอนนั้นพี่โคไม่ได้อยู่ที่ห้องครับ ผมนอนอยู่คนเดียว) ดังนั้นผมก็เลยจัดการลบทุกอย่างทั้งหมดที่เกี่ยวกับพี่วิน รวมถึงถอดซิมแล้วหักมันทิ้งลงโถส้วมเพื่อตัดปัญหา (ไว้ไปซื้อซิมใหม่ทีหลังได้ครับ) พอพี่โคถามว่าซิมมือถือหายไปไหนนั้น ผมก็ได้แต่พูดโกหกไปว่าซิมมีปัญหา ใช้งานไม่ได้ ซึ่งพี่โคก็ไม่ได้สงสัยอะไรผมอีก
“เดี๋ยวพี่ซื้อซิมใหม่ให้แล้วกัน เดี๋ยวจะเลือกเบอร์สวยๆให้”
“ไม่ต้องสวยก็ได้ครับพี่โค ผักยังไงก็ได้ ไม่เรื่องมากหรอก” ในเมื่อผมเป็นแฟนกับพี่โคแล้ว จึงตัดสินใจใช้สรรพนามในการแทนตัวเองว่าผักเพื่อให้ดูสนิทสนมมากขึ้นครับ ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังชอบอีกด้วยครับ
“ไม่ได้ๆ อะไรที่เป็นของน้องผัก พี่ย่อมต้องเลือกสิ่งที่ดีให้แฟนอยู่แล้ว” โหพี่โค พูดแบบนี้ทำเอาผมเขินจะแย่แล้วครับ บิดจนผ้าปูที่นอนจนยับไปหมดแล้ว (?) “เดี๋ยวพี่มานะ จะออกไปซื้อซิมให้ ไปไม่นานหรอก”
“ฮะพี่โค รีบไปรีบมานะครับ ผักจะรอ”
“ครับที่รัก พี่จะรีบไปรีบกลับ จุ๊บ” ร่างสูงพูดพลางก้มหน้าจุ๊บปากกับผมเบาๆ ก่อนจะเดินจากห้องไป อย่าได้ถามผมว่ารู้สึกยังไงบ้างนะครับ ก็เขินนะสิ ยังไม่ชินซักเท่าไหร่ ฮะๆ
แกรก!
เสียงประตูเปิดขึ้นอีกครั้ง ทำเอาผมหันไปมองต้นเสียงเพราะคิดว่าเป็นพี่โค
“ลืมของเหรอฮะพี่โค” ผมพูดยังไม่ทันจบ ก็ต้องอ้าปากค้างเพราะคนที่เข้ามานั้นไม่ใช่พี่โค แต่เป็น…
พี่ผลไม้!
........................
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ขอบคุณ :)
-
อ้าว พี่ผลไม้ นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว
555
-
พี่ผลไม้มาทำไมละนั่น
-
ตอนที่ 24 เทศกาลแข่งม้า
................
“พี่ผลไม้”
ผมไม่รู้เป็นบ้าอะไร เมื่อครู่นี้ยังนั่งทำงานอยู่ที่ห้องอยู่เลย รู้สึกตัวอีกทีก็มายืนต่อหน้าน้องผักแล้ว ครั้นจะยกมือขึ้นเกาหัวแก้เขิน กลับพบว่าตัวเองกำลังถือขวดนมอยู่ก่อนแล้ว
นี่กูถือมันมาด้วยรึเนี่ย?
“เอ่อ หายดีแล้วรึยัง” ผมพูดเสียงกระท่อนกระแท่นในขณะที่มองร่างบางที่นั่งเอียงคอมองผมอยู่ “ฉันเอานมมาให้ คิดว่าถ้านายได้ดื่มมัน…อาจจะดีขึ้น”
“ฮะ ยังไม่หายดี แต่ก็ขอบคุณที่มาเยี่ยมผมนะครับ” อีกฝ่ายตอบก่อนจะรับขวดนมที่ผมส่งให้
“รีบดื่มเข้าซะนะ ถ้าหายเย็นแล้วมันจะไม่อร่อย” ผมบอกพลางยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองแก้เขิน
“ฮะ” ร่างบางตอบก่อนจะเปิดฝาขวดนมยกขึ้นดื่มตามที่ผมสั่ง “อร่อยมากครับพี่ผลไม้ ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์มาให้”
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง” แล้วผมก็ยืนดูอีกฝ่ายดื่มนมต่ออย่างเงียบๆ จนกระทั่งเสียงประตูห้องถูกเปิดอีกครั้ง
“อ้าวผลไม้ วันนี้ว่างมาเยี่ยมน้องผักด้วยหรือ” ไอ้ข้าวพูดพลางเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะตามด้วยไอ้เคียว และไอ้โคที่เดินถือถุงเข้ามาจ้องผมด้วยสายตาเย็นชา
มันเป็นบ้าอะไร จ้องกูอยู่ได้นั่นแหละ
“ดื่มนมพอได้แล้วครับน้องผัก เดี๋ยวทานข้าวต้มไม่ได้หรอก” ดูมันสิครับ พูดสั่งน้องแบบนั้นได้ยังไงกัน นิสัยเสียครับ “พี่ซื้อซิมใหม่มาให้แล้ว ก็อย่าลืมแอดเบอร์โทรพี่ด้วยนะครับ”
“ฮะพี่โค”
“แอดในชื่อว่าแฟนน้องผักด้วยนะครับ”
!!!!!!
“พี่โค!” ร่างบางร้องเสียงแหว ใบหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหูแลดูน่ารัก
“ทำไมล่ะครับน้องผัก” โคพูดพลางเหลือบมองมาที่ผมก่อนจะพูดต่อ “ก็เราสองคนเป็นแฟนกันแล้ว จะแอดชื่อแบบนั้นก็ไม่เห็นจะแปลกเลยจริงไหมครับ”
!!!!!!
.............
:o :o :o :o :o :o :o :o :o
-
พี่โคแอบร้ายนะเนี่ยยยย
-
แหม พี่โค
ขอบคุณ :)
-
แอบเชียร์พี่ผลไม้จ้า สู้เขานะ
-
พักตัวรักษาอยู่ที่คลินิกเป็นอาทิตย์ก็ถึงเวลากลับบ้าน ซึ่งประจวบเหมาะวันที่เกาะแห่งนี้จัดการประกวดแข่งม้า หรือเทศกาลแข่งม้าประจำปีใกล้เข้ามาพอดีครับ แน่นอนว่างานนี้ผู้ชายทุกคนบนเกาะจำเป็นต้องนำม้าของตัวเองมาลงแข่งด้วย ยกเว้นผมคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้แข่ง เพราะยังไม่หายป่วยดี ส่วนพี่โคนั้นหลังจากพาผมกลับไปพักผ่อนที่บ้านแล้ว ก็ได้หอบหิ้วเสื้อผ้ามาอยู่อาศัยกับผมเพื่อที่จะได้ดูแลผมสะดวกยิ่งขึ้น
“พี่โค ผักหายดีแล้ว ผักอยู่คนเดียวได้”
“ไม่ได้ครับน้องผัก พี่เป็นห่วง กลัวว่าจะลื่นล้มอีก” สุดท้ายผมก็ต้องยอมแพ้ครับ เพราะคุณยายคันไถเป็นคนเอ่ยปากขอร้องให้พี่โคไปอยู่เป็นเพื่อนกับผมที่บ้านด้วย (พี่โคได้บอกคุณยายแล้วครับว่าเป็นแฟนกับผมนะ) “นะครับน้องผัก รับรองได้ว่าพี่จะไม่ทำอะไรจนกว่าน้องผักจะพร้อม พี่ให้สัญญาครับ”
พี่โคโคตรสุภาพบุรุษเลยครับ เห็นแบบนี้ผมรักตายเลย...
ช่วงระหว่างที่พี่โคอยู่บ้านหลังเดียวกับผม ทุกเช้าพี่โคจะตื่นขึ้นมาทำอาหารให้ผมกิน ก่อนจะไปให้อาหารกับเจ้าเสียม จากนั้นจึงค่อยเดินออกไปนอกบ้านเพื่อที่นำเจ้าอาชาไปกินหญ้า ตามด้วยรดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ยกับถอนหญ้า พอเสร็จแล้วจึงค่อยเดินกลับเข้ามาในบ้านเพื่อปลุกผมให้ตื่นนอน ถ้าถามผมว่ารู้สึกเกรงใจพี่โคบ้างไหม ผมขอตอบได้เต็มปากเต็มเสียงเลยครับว่า เกรงใจมาก!
“พี่โคอย่าทำแบบนี้เลยครับผักขอร้อง ผักกลัวพี่โคจะเหนื่อย” ผมบอกด้วยความเป็นห่วง เพราะพี่โคยังต้องกลับไปบ้านเพื่อดูแลวัวควายที่ตัวเองเลี้ยงอยู่ด้วยครับ ส่วนเรื่องคุณยายคันไถนั้น เห็นพี่โคบอกว่าท่านได้เรียกบัวรดน้ำมาอยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนแทน (บัวรดน้ำกับพี่โคเป็นญาติกันครับ)
“พี่ไม่เหนื่อยหรอกครับ แค่นี้เองสบายมาก” แต่ผมไม่ยอมลูกเดียว ทำให้พี่โคต้องยอมแบ่งงานครึ่งหนึ่งให้กับผมทำ ส่วนเรื่องงานที่พี่โคแบ่งให้ผมทำนั้น เป็นงานง่ายๆไม่ต้องเดินมากด้วยครับ “งั้นน้องผักลุกขึ้นมาทำกับข้าวให้พี่แล้วกัน เพราะพี่อยากชิมฝีมือของน้องผักดูบ้าง”
“ได้ฮะพี่โค เรื่องนี้ไม่มีปัญหา” ลำพังแค่ทำอาหาร สำหรับผมเรื่องเล็กครับ เพราะผมทำอาหารเป็นตั้งแต่อายุเจ็ดขวบแล้ว พอพี่โคทำงานของตัวเองเสร็จ ก็หันมาฝึกซ้อมขี่ม้าต่อ ซึ่งผมก็ได้แต่นั่งมองพี่โคซ้อมเพียงอย่างเดียว (โดนสั่งห้ามไม่ให้เดินนะครับ) แต่ดูเหมือนบรรยากาศมันจะดีเกินไปหน่อย ทำเอาผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีเห็นพี่โคอุ้มผมขึ้นบนหลังม้าแล้วครับ
“ฟอด ตื่นแล้วเหรอครับที่รักของพี่” งะ โดนหอมแก้มอีกแล้วครับน้องผัก โดนตลอด!
“พี่โคจะพาผักไปไหนเหรอฮะ” ผมถามด้วยความสงสัย ซึ่งอีกฝ่ายก้มหน้าจุ๊บปากผมเบาๆก่อนจะยิ้มตอบกลับมาว่า
“ก็จะพาไปเดทยังไงล่ะครับน้องผัก”
..............................
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ขอบคุณ :)
-
ตอนที่ 25 ช่วยไม่ได้ มึงอยากชักช้าเอง
...................................
ผมพาคนรักนั่งขี่เจ้าอาชาออกมาเดินเล่นชมวิวทิวทัศน์ไปทั่วเกาะครับ ที่ทำแบบนี้ก็เพราะเห็นว่าร่างบางคงเบื่อ เลยพาออกมาเที่ยวเล่นแก้เซ็ง ส่วนจุดมุ่งหมายของการพาออกเดทนั้นคือการประกาศให้ทุกคนได้รู้กันว่านี่คือแฟนของผมครับ ห้ามเข้ามายุ่งเด็ดขาด แน่นอนว่าช่วงที่ผมขี่ม้าพาน้องผักออกเดินเล่นก็มีพวกคุณลุงเห็นเข้าแล้วผิวปากแซวพวกผมสองคนด้วยครับ ทำเอาร่างบางที่นั่งอยู่ด้านหน้าผมถึงกับอายม้วนเลยทีเดียว
“พี่โคฮะ ผักอยากไปดูวิวบนภูเขานั้นอีก พี่โคพาผักไปที่นั่นหน่อยได้ไหมฮะ”
ได้สิครับน้องผัก เพื่อน้องผักแล้วพี่พาไปให้ได้…
ช่วงขี่ม้าพาน้องผักไปยังภูเขาลูกนั้น ผมก็ได้ทันเห็นไอ้ผลไม้ยืนจ้องผมกับน้องผักอย่างไม่วางตา แต่ผมไม่สนใจหรอกครับว่ามันจะมองไปทำไม เพราะถึงยังไงน้องผักก็เป็นของผมแล้ว เป็นเจ้าของที่ถูกต้อง ส่วนมันก็เป็นผู้ที่ได้แต่มองเพียงอย่างเดียว
“พี่โคฮะพี่โค พี่โคได้ยินที่ผักพูดหรือเปล่าฮะ” เสียงน้องผักดังขึ้นแทรกความคิด ทำเอาผมที่กำลังครุ่นคิดอยู่ในใจถึงกับชะงัก
“ครับน้องผัก เรียกพี่เหรอ”
“ใช่ครับ ผักอยากปลูกดอกไม้แต่ปลูกไม่เป็น พี่โคปลูกเป็นบ้างหรือเปล่าฮะ”
“อืมก็พอเป็นนะ แต่ถ้าจะให้ดีพี่ว่าเราควรศึกษาดอกไม้ที่จะปลูกก่อนดีกว่า จะได้ไม่ผิดพลาด”
“ฮะพี่โค”
................
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แอบสงสารพี่ผลไม้เบาๆแฮะ
-
เหอเหอเหอ
เป็นความคิดที่ถูกต้องมากน้องผักที่คบกับพี่โค
หวังว่าคนเขียนคงไม่หักมุมให้น้องผักต้องมีอันเลิกลากับพี่โคหรอกนะ
-
ดูท่า พี่ผลไม้ จะกินแห้วหรือเปล่าเนี่ย
-
ผมรู้สึกปวดร้าวแน่นหน้าอกเมื่อเห็นสองคนนั่งขี่ม้ามาด้วยกัน โดยเฉพาะน้องผักที่ยิ้มระรื่นคุยกับไอ้โคอย่างสนุกสนานนั้นทำเอาผมอยากจะเข้าไปกระชากร่างบางมาเก็บไว้กับตัวเอง
แต่มันก็สายไปเสียแล้ว…
น้องผักเป็นของมัน…
ไอ้โค…
เรื่องนี้จะไปโทษมันคนเดียวไม่ได้ เป็นเพราะผมโง่เองครับ ที่ชักช้าไม่ยอมบอกความในใจให้น้องผักรู้ และเพิ่งรู้สึกตัวว่าหลงรักไอ้ตัวแสบก็เอาวันที่ไอ้โคสารภาพรักและขอน้องผักเป็นแฟนแล้วครับ
“เป็นไงล่ะ ผลของการซึนเดเระ โดนเขาแย่งตัดหน้าไปซะแล้ว” ซึนพ่องมึงดิไอ้เคียว!
“กูเจ็บวะไอ้เคียว” ผมเม้มปากพูดกับคนที่ยืนข้างกาย มันคงเห็นน้องผักกับไอ้โคขี่ม้ามาด้วยกันพร้อมกับผมเมื่อครู่นี้แล้ว “แม่งเจ็บจนอยากจะตายเลยไอ้สัด”
“ช่วยไม่ได้ มึงอยากชักช้าเอง”
“เออแม่งปลอบกูดีจังนะไอ้เคียว กูล่ะซาบซึ้งซะจริง”
“อยากซบอกไหมล่ะ ให้ยืม”
“ซบอกพ่องมึงดิ ไม่ต้องมายุ่งกับกู” ผมไม่รอฟังที่มันพูดอีก รีบเดินกลับเข้าบ้านไปด้วยความขมขื่น แต่พอเข้าไปในบ้านแล้ว ผมก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จึงเดินเข้าไปรับสายทันที “สวัสดีครับ ที่นี่บ้านผู้ใหญ่บ้านก็เกาะไงครับ ไม่ทราบว่า…”
ผมพูดยังไม่ทันจบดี อีกฝ่ายก็ตะคอกเสียงกลับมาด้วยความดุดัน
“ไปตามเด็กผู้ชายที่ชื่อผักให้มาคุยกับกูเดี๋ยวนี้!”
“ใสเจียเสียใจ…ที่นี่ไม่มีคนชื่อผัก”
“กูไม่เชื่อ!”
“นั่นก็แล้วแต่มึงจะคิด” ในเมื่ออีกฝ่ายร้ายมา ผมก็ต้องร้ายตอบกลับไปสิ “อ้อ บอกให้รู้อีกอย่าง ถ้าจะหาผัก ก็ไปหาเอาที่ตลาดสิ มีขายอยู่ออกเยอะไป”
“ไอ้เหี้ย!”
“กูเหี้ยมึงก็เหี้ยพอกันแหละไอ้สัด”
“หึ มึงคงจะเป็นผัวใหม่ของผักสิท่า” อีกฝ่ายพูดเสียงเย้ยหยันดูถูกดูแคลนผม “ผักจะอยู่ที่เกาะหรือไม่นั้นก็แล้วแต่มึง แต่กูจะบอกให้เอาบุญ กูคือวิน วินธีร์ เป็นผัวคนแรกของน้องผักยังไงล่ะ!”
!!!!!!
............................
:katai4: :katai4: :katai4: ไอ้พี่วินโทรตามมาถูกที่แล้ว! :katai4: :katai4: :katai4:
-
ประวัติของวิน
ชื่อนามสกุลจริง : วินธีร์ ส่วนนามสกุลไม่จำเป็นต้องรู้
ชื่อเล่น : วิน
อายุ : จะรู้ไปทำไม
เพศ : ผู้ชาย
น้ำหนัก : จะรู้ไปทำไม
ส่วนสูง : 190 เซนติเมตร
เกิด : อยากตายรึไง เลิกถามได้แล้ว! :o211:
เรียนจบยัง : ระหว่างปืนกับมีดเอาอันไหน o18
คณะ : ……………..
พ่อแม่ : ………..
พี่น้อง : …….
คิดยังไงกับน้องผัก : มันเป็นเมียกู! :angry2:
[attachment deleted by admin]
-
ตอนที่ 26 คนชั่วยังไงก็คือคนชั่วอยู่วันยังค่ำ
..................
“อ๊า เจ็บ พอแล้ว อ๊ะ อ๊ะ พอได้แล้วพี่วิน ผักเจ็บ!”
“อืม ของมึงตอดกูดีฉิบหาย อ่า สมแล้วที่กูเล็งมึงมานาน”
“อ๊ะ อ๊ะ เจ็บพอแล้ว ขอร้องล่ะ อึก อ๊า!”
ร่างบางหวีดร้องสุดเสียงก่อนจะสลบเหมือดคาอ้อมกอดของผม แต่ถึงร่างในอ้อมกอดจะสลบผมก็ต้องทำต่อให้เสร็จสิ้น เมื่อทุกอย่างจบลง ผมก็เดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ร่างเล็กนอนอยู่บนเตียงอยู่อย่างนั้น ก่อนจะเดินออกมาดูเมียของผม ซึ่งบัดนี้ร่างกายเต็มไปด้วยรอยจ้ำแดงกับรอยฟกช้ำของเชือกบนข้อมือที่ถูกผมมัดเอาไว้ แต่ผมยืนดูได้ไม่นานก็ต้องเดินออกจากห้อง เพราะวันนี้ผมต้องบินไปที่ต่างประเทศเพื่อทำงานชิ้นใหญ่ถึงสามเดือนเต็ม งานที่ว่าก็คืองานใต้ดิน เบื้องหน้าคือธุรกิจค้าขายส่งออกไวน์ แต่เบื้องหลังของผมคือธุรกิจของมาเฟีย ค้าขายทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ ไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิงก็ตาม ผมทำหมดครับ และที่บ้านนี้ก็คือบ้านของน้องผัก แต่ตอนนี้คือบ้านของผม ซึ่งผมยึดกลับคืนมาจากพ่อแม่ของผมเอง นั่นก็เป็นเพราะว่าผมทนเห็นพ่อแม่ตัวเองที่แอบฆ่าพ่อแม่ของน้องผักไม่ได้ ใช่ครับ ฟังไม่ผิดหรอก พ่อแม่ผมฆ่าน้องผัก โดยการตัดสายเบรกรถยนต์ ทำให้พ่อแม่ของน้องผักประสบอุบัติตกเหวเสียชีวิตในที่เกิดเหตุทันที
“ป้าศรี…ป้าศรี!”
“ค่ะนายท่าน!” ร่างอ้วนท้วมใหญ่วิ่งกระหืดกระหอบหน้าตาตื่นเข้ามา เพราะกลัวผมจะลงโทษ “มีอะไรจะใช้เหรอคะ”
“รู้ใช้ไหมว่าต้องทำอะไร ดูแลเมียของฉันให้ดี ระหว่างสามเดือนที่ฉันไม่อยู่นี้อย่าให้เมียของฉันได้หนีไปไหนเด็ดขาด ถ้าขาดเหลืออะไรก็โทรบอกได้” ผมสั่งเสียงเข้ม
“ค่ะนายท่าน”
นั่นเป็นเหตุการณ์เมื่อสามเดือนก่อน พอผมกลับมาไทยก็พบกับความว่างเปล่า เมียของผมหายไปแล้วครับ จะเหลือก็แต่ป้าศรี อดีตคนครัวของพ่อแม่น้องผักที่ยังอยู่ในบ้าน
“รู้ใช่ไหมว่าทำผิดแล้วต้องได้รับโทษนะ” ผมพูดเสียงเย็นพลางมองหน้าผู้ใหญ่ที่นั่งก้มหน้าก้มตา ซึ่งผมสืบมาได้ว่าป้าศรีได้แอบช่วยน้องผักให้หนีออกไปจากบ้านนี้ได้ “บอกมา น้องผักหนีไปที่ไหน พูด!”
“ดิฉันไม่ทราบค่ะ”
“ไม่ทราบงั้นรึ” ผมพูดพลางหันไปพยักหน้าให้กับลูกน้องที่ยืนคุมตัวป้าศรีอยู่ด้านหลัง ซึ่งอีกฝ่ายพอรับคำสั่งของผม ก็ใช้มือตบเข้าที่ใบหน้าป้าศรีหลายรอบอย่างแรง “เอาล่ะ ทีนี้จะพูดมาได้หรือยัง ว่าเมียของฉันหนีไปอยู่ที่ไหน”
“ดิฉันไม่ทราบค่ะ”
“ดี! อย่าให้ฉันสืบจนเจอนะ ไม่งั้นป้าจะโดนมากกว่านี้แน่ป้าศรี” ผมตวาดเสียงใส่ก่อนจะหันไปทางลูกน้องตัวเองอีกที “เอาไปขังไว้ อย่าให้ออกมาจนกว่าฉันจะอนุญาต”
“ครับนายท่าน” แล้วลูกน้องผมก็นำตัวป้าศรีออกไป เหลือแต่ผมที่ยังนั่งอยู่อย่างหงุดหงิด
อย่าให้กูเจอตัวเชียว จะจับกดเจ็ดวันเจ็ดคืนไม่ให้ออกจากห้องเลยคอยดูสิ!
...................
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
:mew5:
น่ากลัวไปนะบางทีก็.......
-
พี่วินโหดไปอ่ะ ว่าแต่ไปรู้ได้ไงว่าน้องผักเขาอยู่ที่เกาะ ใครบอกพี่แกฟร่ะ
-
ไอ้วิน.. :z6: :z6: :z6:
-
ไอ้วินจอมโหด อย่ามายุ่งกับน้องผักนะเฟ้ย!!!
-
ในที่สุดก็ถึงวันเทศกาลแข่งม้าเข้ามาจนได้ ผมขี่เจ้าอาชามาโดยมีน้องบุ้งกี๋นั่งอยู่ด้านหน้า ส่วนพี่โคนั้นได้มาถึงงานก่อนผมตั้งแต่ตีห้าแล้ว เห็นว่าต้องเตรียมตัวเพื่อที่จะแข่งขันนะครับ
“ทำไมพี่ผักถึงไม่ลงแข่งคะ” น้องบุ้งกี๋ถามด้วยความสงสัย
“อ้อ เพราะพี่ยังไม่หายเจ็บนะค่ะน้องบุ้งกี๋” ผมยิ้มตอบพลางชี้นิ้วไปยังผ้าพันแผลบนหัว ซึ่งยังไม่ได้ตัดไหมออก “แถมพี่โคก็ไม่อนุญาตให้พี่ลงแข่งด้วย เพราะกลัวจะเป็นลมเป็นแล้งไปเสียก่อนนะ”
“จริงด้วยค่ะ หนูเองก็เป็นห่วงพี่ผัก พี่ผักต้องหายไวๆนะคะ”
“จ้าน้องบุ้งกี๋ พี่จะพยายามหายไวๆเพื่อน้องบุ้งกี๋โดยเฉพาะเลย” ผมยิ้มตอบพลางเอามือลูบหัวน้องบุ้งกี๋เบาๆ พอผมขี่เจ้าอาชามาถึงที่งาน ก็กระโดดลงจากหลังม้าก่อนจะอุ้มน้องบุ้งกี๋ลงกับพื้น แล้วเอาเจ้าอาชาไปฝากไว้กับเจ้าหน้าที่ของงาน “ไป ไปดูพี่โคกันเถอะน้องบุ้งกี๋ ป่านนี้คงคอยนานแย่แล้ว”
“ค่ะพี่ผัก” ตัวเล็กยิ้มหน้าแป้นก่อนจะจับมือผมพากันเดินเข้าไปยังข้างในงาน
Trr…
ในขณะที่ผมกำลังพาน้องบุ้งกี๋เดินไปยังไม่ถึงไหน จู่ๆก็มีเสียงมือถือดังขึ้น ทำเอาผมต้องหยุดเดินก่อนจะหยิบมือขึ้นมาดู
ขิง
ไม่ต้องสงสัยหรอกนะครับว่าใคร นั่นขิงเพื่อนสนิทคนเดียวของผม ผมได้อีเมล์บอกขิงไปแล้วว่าได้เปลี่ยนเบอร์มือถือใหม่นะครับ
“ว่ายังไงขิง เบอร์มือถือใหม่ของผักสวยไหม”
“เรื่องเบอร์ไว้คุยกันทีหลังเถอะผัก ตอนนี้ขิงมีเรื่องจะถาม”
“ว่า?”
“ผักเป็นเมียพี่วินตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ"
!!!!!!
...............
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
งงคะ เยอะเกิน
-
ตัวละครเริ่มมาเยอะแล้วแฮะ กลัวจำได้ไม่แล้วอ่ะ 555
ว่าแต่ อิพี่วิน แมร่งโรคจิตป่ะค่ะ น่ากลัวมาก
ถ้าอิพี่เค้าเจอ น้องผัก มีหวังเสร็จแน่นอน
เฮ้อ
-
ตอนที่ 27 ม้าดีอยู่ที่คนเลี้ยง
.......................
ผมตื่นตั้งแต่ตีห้าก่อนจะบอกคนรักว่าจะออกไปเตรียมตัวเพื่อแข่งม้าแต่เช้า ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าเพียงอย่างเดียวแล้วก็ล้มตัวลงนอนต่อ พอมาถึงสถานที่แข่งขัน ผมก็เดินเข้าไปลงชื่อกับเจ้าหน้าที่การประกวดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเห็นคนคุ้นตาอีกสองคน
“น้องผักไม่ได้ตามมาด้วยเหรอโค” ข้าวเอ่ยปากถามอย่างอารมณ์ดี ผิดกับอีกคนที่มีสีหน้าเรียบเฉยตามปกติ แต่ดูงัวเงียเป็นพิเศษครับ
“มาตอนนี้ก็เหนื่อยเปล่า เลยให้นอนไปก่อน คิดว่าเดี๋ยวใกล้เริ่มแข่งแล้วจะมานะ” ผมยิ้มตอบก่อนจะเหลือบสายตาไปมองผู้มาใหม่ ซึ่งไม่ใช่ใครนอกเสียจากผลไม้
“ข้าว เคียว โค เดี๋ยวลงชื่อเสร็จแล้วให้มาที่ห้องของนักแข่งหน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย…” ผลไม้บอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “…เป็นเรื่องสำคัญเกี่ยวกับน้องผัก”
“คุยที่นี่เลยไม่ได้หรือไงผลไม้”
“ไม่ได้” ผลไม้หันไปตอบกับข้าวก่อนจะหันมาทางผมต่อ “มันเป็นเรื่องสำคัญมาก คนนอกจะรู้ไม่ได้ โดยเฉพาะนาย โค นายจำเป็นต้องรู้ด้วย เพราะเรื่องนี้จะให้น้องผักรู้ไม่ได้เสียด้วย”
“มันสำคัญมากขนาดนั้นเลยรึผลไม้”
“ใช่เคียว สำคัญมากเลยทีเดียว ขอความร่วมมือด้วยหน่อยแล้วกัน” ผลไม้พูดจบก็เดินหายเข้าไปในห้องนักแข่งทันทีท่ามกลางสายตาของพวกผมที่จ้องมองมันด้วยความสงสัย
..........................
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
เรื่องชักยุ่งแหะ
ขอบคุณ :)
-
เรื่องชักจะวุ่นไปใหญ่แล้ววววว :mew5:
-
"พี่ผักเป็นอะไรเหรอคะ” หนูไม่รู้พี่ผักเป็นอะไรกันแน่ ตั้งแต่รับโทรศัพท์มือถือคุยกับใครก็ไม่รู้แล้วถึงกับหน้าซีด เหงื่อแตกจนต้องยกมือขึ้นเช็ดหน้าเป็นพัลวัน ทำเอาหนูอดเป็นห่วงมิได้จึงได้ถามออกไป “พี่ผักได้ยินที่บุ้งกี๋พูดหรือเปล่าคะ”
พี่ผักสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้ามองหนูด้วยรอยยิ้มหวาน ใบหน้าของพี่ผักเป็นใบหน้าที่หนูชอบมองที่สุด เพราะเวลามองแล้วรู้สึกสบายใจที่สุด ถ้าให้เปรียบ พี่ผักเหมือนคุณแม่ของหนูที่จากไปมากที่สุด
“น้องบุ้งกี๋เรียกพี่ผักเหรอคะ”
“ใช่ค่ะพี่ผัก” หนูยิ้มตอบพลางบีบมือพี่ผักเบาๆ เพราะพี่เคียวเคยบอกหนูไว้ว่าถ้าพบเห็นคนกำลังไม่สบาย ให้บีบมือเพื่อให้เป็นกำลังใจกับคนๆนั้น “บุ้งกี๋เป็นห่วง เห็นพี่ผักหน้าซีด ไม่สบายหรือเปล่าคะ”
“พี่สบายดี น้องบุ้งกี๋ไม่ต้องเป็นห่วง พี่ว่าเรารีบเดินไปหาพี่โคกันเถอะ เดี๋ยวพี่โคจะคอยนาน”
“ค่ะพี่ผัก!” แล้วหนูก็เดินไปพร้อมกับพี่ผักด้วยกัน
.................................
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้สั้นจังอ่ะ
พี่ผลไม้ จะรับมือยังไงน้า
-
“เอาตามที่ว่ามานี้นะ แผนการให้เริ่มตั้งแต่วันนี้ได้เลย ส่วนคนอื่นๆฉันจะบอกทีหลัง โอเคนะ”
“อืม โอเค”
แล้วพวกผมก็แยกย้ายกันไปแต่งตัวเพื่อเตรียมลงแข่งขี่ม้าที่กำลังจะเริ่มต้นในไม่ช้านี้ ซึ่งพอแต่งตัวเสร็จพวกผมก็ได้ยินเสียงประตูเปิด ทำเอาทุกคนหันไปมองก่อนจะเห็นร่างบางเดินมาพร้อมกับน้องบุ้งกี๋
“พี่เคียวขา!” ขามาแต่ไกลเชียวครับ ก่อนที่น้องบุ้งกี๋จะวิ่งเข้าสวมกอดไอ้เคียวที่หันมาอ้าแขนเตรียมรับศึกหนัก แน่นอนว่าเจ้าตัวหน้านิ่วจุกเล็กน้อยเพราะน้องบุ้งกี๋เล่นวิ่งชนเสียแรงเลยครับ หึๆ “พี่เคียวช่วยตรวจดูพี่ผักให้ที เมื่อกี้พี่ผักแอบไปร้องไห้มาด้วยล่ะ”
คำพูดของน้องบุ้งกี๋ ทำเอาผม ไอ้ผลไม้ ไอ้เคียว และข้าวต่างพากันหันไปมองน้องผักที่ยืนยิ้มแห้งๆ นัยน์ตาทั้งสองข้างแดงก่ำราวกับผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ไหนจะหน้าที่ซีดเซียวราวกับไม่สบายอีก ทำเอาผมรีบเดินเข้าไปหาคนรักทันทีด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรครับที่รัก ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรเรา บอกพี่มาซิ”
“ใจเย็นๆโค น้องผักพูดตอบไม่ทันนายแล้ว” ข้าวพูดแย้งเมื่อเห็นว่าผมถามเร็วเกินไปหน่อย
“ไม่เป็นไรฮะพี่ข้าว ผักสบายดี” น้องผักหันไปยิ้มตอบให้กับข้าว ก่อนจะหันมาทางผมต่อ “พี่โค ผักไม่เป็นไร แค่เคืองตานิดหน่อย สงสัยมีแมลงเข้าตานะฮะ”
“งั้นให้เคียวตรวจดูตาหน่อยดีไหม”
“นั่นสิ”
“แต่…”
“ไม่มีแต่ครับน้องผัก ให้เคียวตรวจเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นพี่จะพาเรากลับบ้านนะ” ผมยื่นคำขาด ทำให้ร่างบางยอมให้เคียวตรวจแต่โดยดี ซึ่งตรวจได้ซักพักเคียวก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ช้ำนิดหน่อย หยอดยาใส่ตานิดหน่อยก็หายแล้ว พอเจ้าหน้าที่ประกาศเรียกผู้เข้าแข่งขัน ทุกคนก็พากันเดินออกจากห้องนักแข่งไปพร้อมๆกัน แต่ก่อนจะเดินออกไป ผมได้ดึงแขนของน้องผักเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตู “บอกพี่มาสิครับว่าร้องไห้เรื่องอะไร”
ผมรู้ดีครับว่าน้องผักไม่ได้ตาแดงเพราะมีแมลงเข้าตา แต่เป็นเพราะร้องไห้เสียมากกว่า
“ผักเปล่าร้องไห้นะพี่โค”
“พี่ไม่เชื่อ ผักโกหกพี่” ผมบอกก่อนจะกอดรัดร่างบางอย่างแนบแน่น “ถ้าผักไม่บอก พี่จะจูบและจะทำมากกว่านี้ ไม่กลับไปแข่งขี่ม้าอีกเลยดีไหมล่ะ”
“ไม่ดีฮะพี่โค อย่าทำแบบนี้อีกเลย” น้องผักพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มือบางดันอกผมไว้อยู่
“งั้นก็บอกพี่มาสิครับน้องผัก” ผมพูดพลางก้มหน้าประชิดใบหน้าน้องผัก คล้ายกับว่าจะจูบ ซึ่งทำเอาร่างบางหันหน้าหนี “ไม่บอกพี่จูบนะ”
“พี่โค…โอเค ผักยอมรับ ผักร้องไห้ ผักก็แค่คิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่เท่านั้นเอง”
“แค่นี้?”
“ฮะแค่นี้”
“งั้นก็แล้วไป” ผมพูดพลางจุ๊บปากน้องผักเบาๆ ก่อนจะผละออกมา “จำไว้นะครับน้องผัก ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ ต้องบอกพี่ทุกเรื่องนะครับ”
“ฮะพี่โค”
...............
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
แผนอะไร เอ๊ะ แผนอะไรกันนะ
ขอบคุณ :)
-
น้องผักเป็นอะไร ร้องทำไมลูก
-
แย่แล้ววว ผลไม้จะทำยังไงต่อไปหนอ
วินนนน่ากลัวเกินไป
-
ตอนที่ 28 ม้าดีอยู่ที่คนเลี้ยง 2
..................
“ผักเป็นเมียพี่วินตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ”
!!!!!!
ผมถึงกับอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะอย่างขำๆกลับไปว่า
“ฮะๆ ขิง วันนี้ไม่ใช่วันที่ 1เมษานะ”
“ก็ไม่ใช่นะสิ” คำพูดของขิงทำเอาผมถึงกับหยุดหัวเราะ “ผักก็รู้ว่าขิงไม่เคยพูดล้อเล่น ไม่ต้องสงสัยหรอกนะว่าขิงรู้ได้ยังไง เพราะพี่วินมาตามหาผักถึงบ้านขิง เขาร้องไห้บอกกับขิงว่าผักเป็นคนบอกเลิกแล้วหนีเขาไป”
!!!!!!
“ขิงไม่เคยนึกรังเกียจผักที่เป็นเกย์หรอกนะ” อีกฝ่ายพูดต่อในขณะที่ผมพูดไม่ออกเลยซักคำเดียว ผมคาดไม่ถึงว่าพี่วินจะใช้ไม้นี้หลอกคนอื่นเอา “แต่ผักควรจะกลับไปคืนดีกับพี่วินเสีย อย่าให้พี่เขาต้องเสียใจร้องไห้แบบนี้เลย ขิงสงสารพี่วิน”
“ละ...แล้วขิงได้บอกที่อยู่ของผักกับเขาหรือเปล่าล่ะ” ผมถามด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น ถ้าหากขิงบอกที่อยู่ของผมไปจริง ผมได้ตายแน่ๆ
“เปล่า ขิงไม่ได้บอกพี่วินหรอก” คำตอบของขิงทำเอาผมถึงกับหายใจโล่งคอ “ผักเห็นขิงเป็นอะไร เพื่อนสนิทของผักคนเดียวแท้ๆ มีหรือขิงจะทรยศเพื่อนสนิทของตัวเอง ไม่มีวันซะหรอก”
“อืม ขอบใจนะขิงขอบใจจริงๆ”
“ไม่เป็นไรผัก ไม่ต้องขอบคุณ เออผัก เดี๋ยวขิงต้องวางสายก่อนนะ เงินค่าโทรศัพท์ใกล้จะหมด นี่ขิงใช้โทรศัพท์ตู้สาธารณะโทรมาหาผักนะ ไว้คุยกันทางอีเมล์เหมือนเดิมแล้วกันนะ”
“อืม แล้วเจอกัน” พออีกฝ่ายวางสายไป ผมถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะหันไปมองน้องบุ้งกี๋ “น้องบุ้งกี๋คะ เดี๋ยวพี่ผักขอไปห้องน้ำซักครู่ น้องบุ้งกี๋ยืนรอพี่อยู่ที่หน้าห้องน้ำได้ไหมคะ”
“ได้ค่ะพี่ผัก บุ้งกี๋จะรอนะ” แล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว เมื่อเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาที แต่ยังไม่ทันได้ออกจากห้องน้ำ เสียงอีเมล์ในมือถือก็ดังขึ้น ทำเอาผมมุ่นคิ้วก่อนจะควักมือถือขึ้นมากดดู ซึ่งมันเป็นอีเมล์แปลกหน้าที่ผมไม่รู้จัก (ผมใช้อินเทอร์เนตแบบสามจีนะครับ)
niw@xxxxxx.com
ด้วยความสงสัยผมจึงลองเปิดอีเมล์ฉบับนี้ดู ซึ่งใช้เวลาไม่นานนัก ข้อความของเมล์นี้ก็ปรากฏขึ้นมา
Found u/ur sweetheart
!!!!!!
นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมร้องไห้ครับ แต่เพราะผมไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงจึงต้องพูดโกหกไป ถึงแม้จะโดนพี่โคจับได้ว่าโกหกก็ตาม ตอนนี้ผมมายืนอยู่ที่ข้างสนามแข่งตรงจุดผู้ชมแล้วครับ ที่หลังผมมีน้องบุ้งกี๋นั่งขี่อยู่ ส่วนข้างกายผมก็มีคุณยายคันไถ ถัดจากคุณยายก็เป็นบัวรดน้ำ ซึ่งเธอทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยเหมือนกับไม่พอใจอะไรซักอย่าง แต่ผมไม่สนหรอกครับ เพราะสิ่งที่ผมต้องสนใจก็คือพวกพี่โคครับ เห็นลือกันมาว่าทุกปีสี่จตุรเทพแห่งเกาะนี้มักจะท้าดวลกันเป็นอยู่ประจำ ถ้าคนใดคนหนึ่งชนะจะได้ถูกยกขึ้นแท่นเป็นหัวหน้าใหญ่แห่งสี่จตุรเทพ (ผมได้ยินว่าปีที่แล้วพี่เคียวได้ที่หนึ่งมาครับ)
“การแข่งขันไม่ได้ขึ้นอยู่กับฝีมือเพียงอย่างเดียว แต่ขึ้นอยู่กับม้าของเจ้าของด้วย” ผมได้ยินที่บัวรดน้ำพูดจึงหันไปฟังด้วยความสนใจ “เพราะถ้าเลี้ยงออกมาแบบสะเปะสะปะ รับรองได้ว่าม้าที่ตัวเองลงแข่งต้องแพ้อย่างแน่นอน”
“งั้นเหรอครับ”
“ไม่แน่ว่าปีนี้คนที่จะได้หนึ่งอาจจะต้องเป็นโค”
“แล้วคุณรู้ได้ยังไงครับคุณบัวรดน้ำว่าผู้ชนะปีนี้เป็นพี่โค” ผมถามกลับด้วยความสงสัย แต่อีกฝ่ายกลับยกมือขึ้นกอดอกยักคิ้วใส่ผมตอบว่า
“เซนส์ของผู้หญิงนะ”
สาบานได้ว่าผมจะไม่เชื่อคำพูดของผู้หญิงอีก!
......................
o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
-
กลัวไอ้พี่วินจะมาตามน้องผักจัง :katai1:
-
ตอนที่ 29 ของรางวัล
ณ วินาทีที่เสียงปืนดังขึ้นก้องฟ้า ม้าทุกตัวก็เริ่มออกสตาร์ท ผมถึงกับลุ้นตัวโก่งมองทุกคนที่เข้าแข่งขัน โดยเฉพาะร่างสูงคุ้นตาที่นั่งขี่อยู่บนหลังม้าสีดำทำเอาผมอยากให้เขาได้ชัยชนะ พิธีกรพากย์เสียงดังลั่นแต่ก็ไม่เข้าหูผมหรอกครับ เพราะสายตาผมจับจ้องเพียงแต่พี่โคอย่างเดียว
“พี่เคียวสู้ๆ” เสียงน้องบุ้งกี๋ดังขึ้นข้ามหัว เพราะตอนนี้ร่างเล็กกำลังขี่คอผมออกเสียงเชียร์อยู่ “พี่ข้าวสู้ๆ พี่ผลไม้สู้ๆ พี่โคสู้ๆ”
ผมได้ยินชื่อพี่ผลไม้จากน้องบุ้งกี๋ก็เลยเผลอมองเจ้าของชื่อดูบ้าง ปรากฏว่าเจ้าตัวขี่ม้ามาตีคู่กับพี่โคด้วยกันอย่างสูสี แถมยังขี่นำเกือบทุกคนเลยด้วยครับ
“คู่นี้สูสีกันมากครับ ระหว่างคุณโคบาลกับคุณผู้ใหญ่บ้านผลไม้แห่งเกาะก็เกาะไงเล่า” เสียงพิธีกรพากย์มันไม่หยุดปาก “มาดูกันว่าใครจะชนะ อ๊ะ คุณเคียวคุณหมอสุดหล่อขี่ตามทั้งคู่มาทันแล้วครับ งานนี้ใครจะชนะใครจะแพ้โปรดติดตามกันต่อไป”
เสียงพากย์ก็ยังดังต่อไปเป็นระยะๆ ก่อนที่พี่ข้าวจะขี่ตามหลังมา ถึงแม้อีกนิดเดียวจะตีตื้นแต่ก็ตามหลังทั้งสามคนมาอย่างไม่ลดละ
มันส์พะยะค่ะ!
“ทุกคนสู้ๆนะครับ!” ผมไม่รู้จะเชียร์ใครดี ก็เลยเหมารวมหมดทุกคน
“อีกนิดเดียวจะถึงเส้นชัยแล้วครับ ใครจะแพ้ใครจะชนะกันล่ะนี่” พิธีกรยังคงพากย์ต่อ จนกระทั่งทั้งสี่คนใกล้ถึงเส้นชัย เสียงเชียร์ก็เริ่มดังกระหึ่มไม่แพ้กัน “จะเป็นคุณโค คุณเคียว คุณผลไม้ หรือคุณข้าวกันแน่ อ๊ะ คุณข้าวหลุดจากกลุ่มแล้วครับ ดูท่าจะไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เหลือคุณโคคุณเคียวคุณผลไม้แล้ว เร่งฝีเท้าให้ไว ให้ว่อง ผู้ชนะจะเป็นใครกันแน่ ระหว่างคุณโค คุณเคียว ไม่สิ คุณผลไม้”
เสียงพิธีกรพูดแต่ชื่อพี่โคพี่เคียวพี่ผลไม้ซ้ำกันตลอดเวลา เพราะทั้งสามคนขี่ม้าควบเร่งตามติดกันมาอย่างไม่ยอมแพ้ แต่แล้วคนที่ชนะกลับเป็นคนที่ผมไม่คาดคิด…
“เข้าเส้นชัยไปแล้ว ผู้ชัยชนะในการแข่งขันครั้งนี้คือคุณเคียว! ขอแสดงความยินดีกับผู้ชนะด้วยนะครับ ส่วนที่สองดูท่าจะเสมอกันนะครับ เพราะคุณโคกับคุณผลไม้เข้าเส้นชัยพร้อมกัน ส่วนที่สามก็เป็นคุณข้าวครับ”
“เฮ้อ ดูท่าเซนส์ของฉันจะผิดพลาดอย่างแรง” เอ่อ ยังไม่จบเรื่องนี้อีกหรือครับคุณบัวรดน้ำ
“ไม่ต้องคิดมากนะจ้ะหนูผัก ที่โคแพ้ก็ไม่แปลกนักหรอก เพราะเคียวเป็นถึงอดีตแชมป์นักขี่ม้าของมหาวิทยาลัยถึงสี่สมัยนะ” โห อดีตแชมป์เลยเชียวรึครับเนี่ย “แต่ที่จริงโค ผลไม้ และข้าวก็เป็นนักขี่ม้าด้วยกันทั้งหมดนั่นแหละ เพียงแต่เคียวเขาเก่งกว่าเท่านั้นเอง”
“พี่ผักคะ บุ้งกี๋อยากไปหาพวกพี่เคียวแล้วค่ะ”
“อ๊ะจ้ะๆ พี่ผักจะพาไปเดี๋ยวนี้แหละ” ผมบอกกับร่างเล็กที่ยังขี่คอผมอยู่ “เดี๋ยวผมต้องขอตัวไปหาพวกพี่เคียวก่อนนะครับคุณยาย”
“อืมจ้ะ ตามสบายเลย” แล้วผมก็พาน้องบุ้งกี๋ไปหาทุกคนทันที
.........................
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ขอบคุณ :)
-
อาจจะไม่ค่อยได้เมนต์แต่ติดตามอยู่นะ
-
“พี่เคียวขา!” ผมได้ยินเสียงเรียกจึงรีบหันไปพร้อมกับอ้าแขนรอรับร่างเล็กที่วิ่งเข้ามา แน่นอนว่าผมถึงกับจุกนิดหน่อยเพราะเจ้าตัวเล่นวิ่งเข้ามากอดผมเสียแรง “ยินดีด้วยนะคะที่ได้ที่หนึ่ง บุ้งกี๋คิดไว้แล้วว่าพี่เคียวต้องชนะ”
“ครับน้องบุ้งกี๋” ผมยิ้มตอบก่อนจะเหลือบตามองข้าวที่ตอนนี้ทำหน้าบึ้งตึง
ดูเขาทำสิครับ หึงได้แม้กระทั่งเด็ก…
“ขอแสดงความยินดีกับชัยชนะด้วยนะฮะพี่เคียว” น้องผักเดินมาพูดกับผม ซึ่งผมพยักหน้าให้ ก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปแสดงความยินดีกับโค ผลไม้ และข้าว “ว่าแต่ของรางวัลปีนี้เป็นอะไรเหรอฮะ”
“รู้สึกว่าที่หนึ่งจะได้ม้าตัวใหม่กับเงินอีกหนึ่งแสนบาทนะ”
“โห เยอะขนาดนั้นเลยเชียวเหรอฮะพี่ข้าว” น้องผักถึงกับร้องอุทานเสียงดังลั่น
“ใช่ แต่ดูเหมือนผู้ชนะไม่อยากจะได้ของรางวัลซักเท่าไหร่” น่าน มีแขวะผมอีก “เพราะที่บ้านมีม้าอยู่สองตัวแล้ว ส่วนเรื่องเงินยิ่งไม่ต้องพูดถึง อาชีพหมอรวย ขนหน้าแข้งไม่ร่วง”
“เอ่อ…” ดูเหมือนน้องผักจะรู้สึกถึงบรรยากาศไม่ดีก็เลยพูดไม่ออกแล้วครับ
“เรื่องม้ากับเงินรางวัลฉันให้พวกนายสองคนไปจัดการแบ่งกันเองแล้วกัน” ผมหันไปบอกกับโคและผลไม้ ก่อนจะหันมาคว้ามือบางที่พยายามเดินหนีผมด้วยครับ “เพราะฉันจะไปจัดการเด็กดื้อแถวนี้ซักหน่อย คงใช้เวลาไม่นาน เดี๋ยวเจอกันอีกทีตอนเย็นที่ร้านหมูกระทะอ้วนแน่มึงนะ”
พูดจบผมก็ดึงมือข้าวออกเดินไปจากที่นี่อย่างรวดเร็วโดยไม่คิดฟังคำตอบจากสองคนนั่น เพราะรู้ว่าพวกมันคงต้องไปที่นั่นตามผมบอกอยู่ดีครับ
..................
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่เคียว จะปราบเด็กดื้ออย่าง พี่ข้าว แบบไหนอ่ะ
อยากตามไปดูจัง
หุหุ
-
ตอนที่ 30 น้ำตา
...................
“เอ่อ พี่โคฮะ พี่เคียวกับพี่ข้าว…”
“เป็นแฟนกัน” ผมยิ้มตอบก่อนจะพูดอธิบายให้คนรักฟังต่อ “สองคนนั้นเป็นแฟนกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว อันที่จริงชอบกันมานานแต่ไม่ยอมพูดความในใจกันซักที พี่กับผลไม้ก็ลุ้นแล้วลุ้นอีก ว่าสองคนนี้จะปากแข็งไปถึงไหน”
“แล้วใคร เอ่อ เป็นฝ่ายบอกก่อนฮะ” น้องผักเอียงคอถามด้วยความสงสัย
“ไม่มีใครเป็นฝ่ายบอกก่อนหรอก ทั้งคู่พูดพร้อมกันต่อหน้าพวกพี่นี่แหละ” พอพูดจบผมกับผลไม้ต้องเดินขึ้นไปรับรางวัลแทนไอ้เคียวครับ ก่อนจะนำมาแบ่งกัน เพราะไอ้เคียวคงไม่เอาแล้วล่ะ ซึ่งผลไม้ขอม้าไป ส่วนเงินรางวัลผมได้มาแทน (กะว่าจะเก็บไว้ให้น้องผักเป็นทุนในการทำสวนครับ) เมื่อเรียบร้อยแล้ว ผมกับน้องผักก็พาน้องบุ้งกี๋กลับไปส่งให้กับลุงจอบ ก่อนจะพากันกลับบ้านเพื่ออาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปกินหมูกระทะในตอนเย็นครับ
......................
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:katai5: :katai5:
-
มาต่ออีกๆๆๆ :ling1:
-
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมกับพี่โคก็นั่งพักอยู่ที่บ้านอยู่หนึ่งชั่วโมง ก่อนจะขี่เจ้าอาชาออกมาด้วยพร้อมกัน ซึ่งขาไปร้านหมูกระทะนั้นก็มีพวกชาวบ้านต่างเข้ามาแสดงความยินดีกับพี่โคไม่ขาดสาย ถึงแม้พี่โคจะได้แค่ที่สองเหมือนกับพี่ผลไม้ก็ตาม
“คนที่นี่ดูใจดีนะฮะ ไม่มีการแบ่งแยกว่าต้องอวยพรกับคนที่ได้ที่หนึ่งเท่านั้น”
“อืมใช่ คนที่นี่เขารักสามัคคีกัน เพราะงั้นที่นี่ถึงได้ดูร่มรื่นเงียบสงบอย่างที่เห็น” พี่โคพูดตอบในขณะที่มือหนึ่งถือสายบังเหียนอาชากับอีกข้างได้กอดเอวผมไว้อีกข้างกันผมตก “ว่าแต่ที่รักเถอะ มาอยู่ที่นี่ได้หนึ่งเดือนแล้วรู้สึกเป็นยังไงบ้างเอ่ย”
ถึงแม้ผมกับพี่โคยังเป็นแค่แฟนกันอยู่ ไม่ได้มีสัมพันธ์ทางกายก็ตาม แต่ผมก็รู้สึกเขินไม่ใช่น้อยที่ได้ยินคำว่าที่รักนั้นดังมาจากปากพี่โค
“ก็...รู้สึกดีฮะ ผักชอบที่นี่มาก ทุกคนบนเกาะนี้ใจดีกับผักที่เป็นคนแปลกหน้า” ผมก้มหน้าตอบ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองพี่โคที่เอียงคอมองหน้าผมหรอกครับ “แล้วนอกจากนี้ผักก็ดีใจ...ที่ได้อยู่บ้าน...สวน...ที่เป็นของคุณพ่อคุณแม่ ถึงแม้มันจะ...ฮึก...เป็นของชิ้นสุดท้ายที่พวกท่านทิ้งไว้ให้ผมดู...ฮึก...เป็นต่างหน้าก็ตาม”
แล้วพี่โคก็ไม่ถามผมอีก มีเพียงแต่กุมมือผมไปตลอดทางจนกระทั่งถึงร้านหมูกระทะที่ได้นัดหมายไว้
....................
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
ไอ้พี่ผลไม้นี่พระเอกปะเนี่ยยยย
ชักช้ามาก เดี๋ยวเชียร์พี่โคซะเลย
-
ถึงแม้ผมจะพยายามตัดใจจากน้องผักตามที่ไอ้เคียวเคยบอกไว้ก็เถอะ แต่พอเอาเข้าจริงมันกลับทำไม่ได้ ภาพของสองคนนั่งคุยมุ้งมิ้งไม่สนใจโลกหลังจากขี่ม้ามานั่งร้านหมูกระทะนั้นทำเอาผมรู้สึกเจ็บครับ ส่วนเคียวกับข้าวนั้นไม่ต้องพูดถึง ผมรู้ดีว่าทำไมพวกมันถึงมาช้า เพราะหลักฐานที่แสดงอยู่บนต้นคอของข้าวมันเห็นเด่นชัดมากครับ
“ดื่มให้มันพอสมควรบ้างนะผลไม้ เยอะขนาดนั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าไปประชุมงานไม่ไหวนะ” ข้าวหันมาบอกผมด้วยความเป็นห่วงหลังจากเห็นผมนั่งดื่มเบียร์แบบไม่บันยะบันยัง ส่วนไอ้เคียวก็มองผมด้วยสายตาประมาณว่ามึงอย่าดื่มเยอะ กูขี้เกียจแบกมึงกลับบ้าน “โคก็ช่วยพูดห้ามผลไม้บ้างสิ อย่าเอาแต่นั่งคุยกับน้องผักอยู่อย่างเดียว”
ข้าวหันไปสั่งอีกคน ทำเอาสองคนนั้นชะงักแล้วหันมามองผมพร้อมๆกัน
“เป็นผู้ใหญ่บ้านก็อย่าดื่มเยอะ เดี๋ยวชาวบ้านเห็นแล้วไม่ดีนะผลไม้”
“เรื่องของกู” พูดจบผมก็ยกเหยือกเบียร์แก้วใหญ่รวดเดียวหมด ก่อนจะลุกขึ้นยืนโซซัดโซเซ “กูจะกลับแล้ว พวกมึงจะกินกันต่อก็เรื่องของพวกมึง ไปล่ะ”
ผมไม่อยากอยู่แม้แต่ ณ วินาทีเดียว เพราะแค่นี้ก็เจ็บเจียนแทบบ้าแล้วครับ จะไปโทษสองคนนั้นก็ไม่ถูก ผมมันชักช้าเอง กว่าจะรู้ใจตัวเองว่าหลงรักน้องผักมันก็สายไปเสียแล้ว
“ไม่ต้องไปส่งกู กูเดินกลับ เอิ้ก เองได้” ผมพูดขู่เพราะเห็นไอ้เคียวทำท่าลุกขึ้นยืน แล้วผมก็หมุนตัวเดินออกจากนอกร้านไปอย่างเงียบๆ เมื่อออกร้านไปได้ซักพัก ผมกลับเดินเลี้ยวไปอีกทาง โดยไม่คิดจะกลับไปบ้านเหมือนอย่างที่พูดเอาไว้ “อึก แม่งเจ็บวะ กูทำไมมันโง่แบบนี้ โง่ โง่ ไอ้โง่!”
ผมพูดพลางเดินเข้าไปต่อยกับต้นไม้อย่างแรง ส่งผลให้มือขวาถึงกับแตกเลือดออกทันที แต่มันไม่เจ็บเท่ากับใจของผมที่กำลังแตกสลายอยู่ในตอนนี้หรอกครับ แล้วผมก็หันหลังพิงกับต้นไม้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มีดวงดาวขนาดเล็กส่องสุกสกายอยู่ไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน ทำเอาผมอดคิดถึงอดีตคนรักที่จากไปเสียมิได้
แหมะ แหมะ
“แม่งฝนห่าตกอะไรตอนนี้วะ คนยิ่งเมาๆอยู่” ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะยืนมองท้องฟ้าอยู่อย่างนั้นซักพักแล้วค่อยตัดสินใจเดินกลับบ้านตัวเองไปอย่างทุลักทุเล
.............
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
ตอนที่ 31 ชายชุดดำ?
เมาแล้วครับน้องผักของผม…
หลังจากไอ้ผลไม้เดินเมากลับไปแล้ว ผมก็อนุญาตให้น้องผักดื่มเหล้าเบียร์ได้ แต่ไม่คิดว่าดื่มไม่กี่แก้วร่างบางถึงกับเมาแล้วครับ
“ข้าวว่าโคพาน้องผักกลับไปนอนเถอะ”
“อืม รู้แล้วล่ะ” ผมตอบพลางวางเงินส่วนหนึ่งให้เป็นค่าหมูกระทะ ก่อนจะช้อนร่างบางขึ้นขี่ม้าโดยมีข้าวช่วยด้วยอีกแรง “ไปก่อนนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้”
พรุ่งนี้พวกผมต้องมานัดวางแผนคุยเรื่องโทรศัพท์แปลกหน้าที่อ้างตัวว่าเป็นผัวน้องผักครับ เมื่อร่ำลาเสร็จผมก็ขี่อาชาพาน้องผักกลับบ้านครับ ซึ่งพอถึงบ้านผมก็พาน้องผักไปนอนบนเตียงในบ้านก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ซักพักเดินถือกะละมังออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูหนึ่งผืน
“น้องผักลุกไหวไหมครับ พี่จะถอดเสื้อให้”
“อือ” ร่างบางร้องครางเบาๆ แต่ก็ไม่ลุกครับ ดูท่าจะเมาจัดจนไม่รู้เรื่องแล้ว ดังนั้นผมจึงจัดแจงถอดเสื้อให้กับน้องผักทันที แน่นอนว่าพอถอดเสร็จ ผมถึงกับกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบากเมื่อเห็นผิวขาวเนียนของน้องผัก “อือ หนาว ผักหนาว”
“ครับๆ พี่จะรีบเช็ดตัวให้เดี๋ยวนี้แหละครับ” ดีนะที่ตั้งสติได้ ไม่งั้นผมคงได้กดน้องผักแน่ๆเลยครับ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินเข้าไปอาบน้ำบ้าง ก่อนจะเดินออกมาเช็คความเรียบร้อยของบ้าน แต่กลับต้องชะงักเมื่อเห็นกรอบรูปของน้องผักที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง มันเป็นภาพของพ่อแม่ลูกดูอบอุ่นมากครับ คิดได้ดังนั้นผมก็กดปิดไฟก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างกายคนรักตัวเอง
ฟอด!
“ฝันดีนะครับที่รัก”
................
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
อืมว่าจะถามพอดีว่าพวกพี่โอจะเอายังไงเรื่องพี่วิน
-
วันรุ่งขึ้นผมตื่นสายครับ เนื่องจากเมื่อวานดื่มเบียร์จนเมา อย่าถามว่าทำไมผมถึงเมาง่ายนะครับ ก็แหม ใครจะไปคอทองแดงเหมือนพวกพี่โคได้กันล่ะจริงไหม แน่นอนว่าพี่โคทำข้าวต้มไว้ให้ผมพร้อมเสร็จสรรพพร้อมกับจัดยาแก้ปวดหัวไว้ข้างเตียง
จุ๊บ
“ทานข้าวแล้วอย่าลืมทานยาด้วยนะครับที่รัก แล้วพี่จะกลับมาดูเราตอนเที่ยงอีกที” พี่โคบอกก่อนจะขอตัวไปทำงานวิจัยต่อ ทิ้งให้ผมนอนอยู่กับบ้านโดยมีเจ้าเสียมที่หายป่วยแล้วนอนเฝ้าอยู่หน้าประตูทางเข้าบ้านครับ ส่วนผมก็นอนหลับต่อ จนกระทั่งรู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินในบ้าน
“อือ...พี่โคกลับมาแล้วเหรอฮะ” ผมถามอย่างงัวเงีย เพราะป่วยอยู่ก็เลยลืมตาไม่ขึ้น
“...”
“ผักอยากทานโจ้ก พี่โคทำให้ผม...อื้อ!” ผมลืมตาขึ้นพูด แต่กลับต้องชะงักเมื่อมีผ้าสีขาวลงมาปิดจมูกปิดปากผมอย่างเร็ว แน่นอนว่าผมไม่ทันได้ตั้งตัว จึงสูดดมกลิ่นฉุนเข้าไปเต็มปอด แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่ละความพยายามที่จะปัดผ้านั้นออกให้จงได้ “อือ....อื้อออออออ”
“แม่งอย่าดิ้นสิวะไอ้เด็กเหี้ย!” เสียงน่ากลัวตวาดใส่ ผมสู้ได้ไม่นานนัก แขนทั้งสองข้างที่พยายามต่อสู้กับเจ้าของชายชุดดำปริศนาบนร่างกายตัวเองก็ร่วงหล่นข้างตัวพร้อมกัน ก่อนที่สติจะดับวูบลงไปอย่างรวดเร็ว...
..................
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ใครพาตัวน้องผักไป???? :sad4:
อย่าบอกนะว่าเป็นไอ้พี่วิน :katai1:
-
ไอ้พี่วินชัวร์ :katai1:
-
Trr…
“อือ ผู้ใหญ่ผลไม้พูดครับ”
“นี่มันกี่โมงแล้วผลไม้ ไหนว่านัดประชุมกันเรื่องน้องผักยังไงล่ะ” เสียงคุ้นหูดังขึ้น ทำเอาผมที่งัวเงียถึงกับตื่นเต็มตา “อย่าบอกนะว่าเครียดเรื่องน้องผักจนนอนดึกนะ”
“เออ”
“ฉันจะไม่พูดปลอบใจแก แต่จะบอกว่าให้ทำใจเอาไว้ คิดซะว่าน้องผักเป็นน้องชายก็พอ”
“ถ้าทำได้กูคงไม่เครียดจนถึงตอนนี้หรอกไอ้สัดเคียว”
“เหรอ งั้นก็รีบทำใจแล้วลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวซะ ฉันให้เวลาแกสิบนาที ถ้าแกยังไม่มาตามนัดฉันจะไปลากแกถึงบ้านนะไอ้ผู้ใหญ่บ้าน” ปลายสายสั่งเสร็จก็กดตัดสายทิ้งโดยที่ผมยังไม่ทันอ้าปากเถียงซักคำ ไอ้เคียวเป็นคนๆหนึ่งที่ผมเถียงสู้มันไม่ได้ครับ ไม่ใช่แต่ผมคนเดียว แม้กระทั่งข้าวหรือโคก็ตาม พอโดนตัดสายทิ้งผมก็ลุกขึ้นเดินลงจากเตียงแล้วไปอาบน้ำแต่งตัว เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินออกมาจากบ้านโดยไม่ลืมล็อกประตู แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าออกจากรั้วบ้าน ผมก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของเรือดังมาจากทะเลที่อยู่ข้างบ้านผม ด้วยความสงสัยจึงเดินชะเง้อหน้ามองดู ก่อนจะเห็นผู้ชายแปลกหน้าในชุดสูทสีดำแลดูน่าสงสัยยิ่งถึงสองคนยืนอยู่บนเรือขนาดกลาง คล้ายกับว่ารออะไรอยู่
น่าสงสัย ต้องลองเข้าไปดูใกล้ๆซะแล้ว…
ผมคิดได้ดังนั้นก็สาวเท้าไปดูอย่างเงียบๆ ก่อนจะซ่อนตัวอยู่หลังโขดหินขนาดใหญ่ใกล้เรือลำนั้น แต่ในขณะที่ผมซ่อนตัวดูสถานการณ์ ก็ไม่ลืมที่จะกดข้อความขอความช่วยเหลือจากทุกคนในหมู่บ้าน ซึ่งเป็นแอพพลิเคชั่นอย่างหนึ่งที่ทุกคนในหมู่บ้านผมมีกันแทบทุกคน ดังนั้นเวลาอยากจะคุยกับใคร ทุกคนสามารถรู้ได้พร้อมกันหมดในเวลาเดียวกันครับ
มีผู้ต้องสงสัยชุดดำโผล่มาบนเกาะนี้ กำลังอยู่ที่เรือแถวบ้านฉัน ช่วยส่งกำลังเสริมมาด่วน!
ตอนบ่ายของเมื่อวานหลังจากแข่งขี่ม้าเสร็จ ผมไม่ได้อยู่เปล่าเฉยๆ ได้แบ่งหน้าที่ให้ทุกคนช่วยจัดเวรยามบนเกาะเผื่อมีคนต้องสงสัยมาเดินเพ่นพ่านนะครับ เมื่อกดส่งข้อความเรียบร้อยแล้ว ผมก็จับตามองต่อพร้อมกับหยิบอาวุธในมือ ซึ่งไม่พ้นปืนสั้นหนึ่งกระบอก มันเป็นของที่ผมซื้อไว้ใช้เผื่อยามฉุกเฉิน อ้อ ผมมีใบอนุญาตการครอบครองปืนอย่างถูกกฎหมายแล้ว ฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะโดนตำรวจจับด้วยครับ ผมยืนถืออาวุธได้ไม่นาน ก็มีผู้ชายชุดดำอีกคนปรากฏตัวพร้อมกับหอบถุงกระสอบป่านสีน้ำตาลขนาดใหญ่เท่ากับคนๆหนึ่ง ดูท่าเร่งรีบมากด้วยครับ ทีแรกผมไม่รู้หรอกนะครับว่ามันคืออะไร แต่พอเห็นขาอันเรียวเล็กกับเท้าที่มีถุงเท้าสวมอยู่โผล่ออกมาจากกระสอบ ผมก็เดาได้ว่านั่นคือคน
บังอาจมาลักพาคนในหมู่บ้านกูไปงั้นรึไอ้หัวขโมย!
ผมไม่รอช้ารีบเหนี่ยวไกปืนเล็งไปที่ขาของคนๆนั้นก่อนจะกดยิงอย่างไม่ลังเล
ปัง!
...........................
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
พี่ผลไม้ มาช่วย น้องผัก แล้ว
-
พี่ผลไม้ตอนนี้พี่เป็นพระเอกนะ
โดยคะแนนรัวๆเลยยยย :hao7:
-
ทำไมพี่ผลไม้ต้องเป็นคนมาช่วยน้องผักตลอดเลยละเนี่ย ต้องเป็นพี่โคสิถึงจะถูก
-
ตอนที่ 32 ทีมเวิร์ค
...............
มีผู้ต้องสงสัยชุดดำโผล่มาบนเกาะนี้ กำลังอยู่ที่เรือแถวบ้านฉัน ช่วยส่งกำลังเสริมมาด่วน!
ตั้งแต่ได้รับข้อความของผลไม้บนมือถือโดยผ่านแอพพลิเคชั่นแล้ว ทำเอาผมที่กำลังขี่เจ้าอาชาไปยังที่นัดหมายตามที่ผลไม้เคยบอกไว้เมื่อวานนี้แล้ว กลับต้องดึงบังเหียนอาชาให้หันหัวกลับไปอย่างทิศทางบ้านของผลไม้อย่างรวดเร็ว โชคดีที่ผมขี่อาชาอยู่ใกล้บ้านผลไม้ก็เลยไปถึงที่นั่นภายในแค่สองนาที
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด ทำเอาผมไม่รอช้ารีบคว้าปืนจากในซองหนังสีดำที่ติดตัวอยู่เสมอขึ้นมาถือ (ผมมีใบอนุญาตครอบครองปืนแล้วครับไม่ต้องเป็นห่วง) ก่อนจะกระโดดลงจากหลังอาชาแล้ววิ่งตรงไปยังต้นเสียงทันที ณ วินาทีนี้ผมได้แต่เป็นห่วงความปลอดภัยของผลไม้ เพราะมันเป็นเพื่อนคนสำคัญคนหนึ่งของผมเหมือนกัน ถึงแม้จะเป็นคู่แข่งความรักก็ตามที ครั้นพอไปถึงต้นเสียงแล้ว ผมก็พบว่าผลไม้กำลังหลบซ่อนอยู่หลังก้อนหินขนาดใหญ่ ในมือซ้ายถือปืนยิงใส่ศัตรูแต่เปื้อนเลือดไหลลงพื้น ส่วนเรื่องหัวยิ่งไม่ต้องพูดถึง เลือดอาบใบหน้าครึ่งหนึ่งจนดูน่ากลัวแล้วครับ และที่ยิ่งกว่านั้นมือขวาของไอ้ผลไม้กลับมีสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงว่าจะมาอยู่ที่นี่ได้ทั้งๆที่ผมเพิ่งจากเขามาได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดี...
น้องผัก!
น้องผักหลับตาพริ้มอยู่บนอ้อมแขนขวาของไอ้ผลไม้อยู่ครับ แต่ดูเหมือนจะหมดสติด้วยนะ ผมไม่รอช้ารีบยกปืนขึ้นเหนี่ยวไกเตรียมพร้อม ก่อนจะเล็งไปยังศัตรูชุดดำอีกคนที่กำลังเล็งปืนใส่ผลไม้จากด้านหลังโดยที่ผลไม้ไม่รู้ตัว
ปัง!
เพียงนัดเดียวร่างชายชุดดำปริศนาก็พลันกระเด็นไปด้านข้างตามแรงการยิงของผมจนตกลงไปในน้ำทะเล แน่นอนว่าไอ้ผลไม้ได้ยินเสียงปืนก็เหลือบตามองมายังที่ผมเพียงแวบเดียว ก่อนจะตวัดสายตากลับไปหาคู่ต่อสู้ต่อ ซึ่งผมจะวิ่งออกไปไม่ได้ครับ เพราะไม่รู้จำนวนของฝ่ายตรงข้าม แถมยังหลบซ่อนได้มิดชิดมาก จนผมไม่สามารถเล็งปืนยิงหรือวิ่งทะเล่อทะล่าออกไปเพื่อที่ช่วยเหลือผลไม้ได้ (ขืนวิ่งออกไปมีหวังได้โดนเป็นเป้ายิงสิครับ) ดังนั้นผมจึงตัดสินใจเล็งปืนไปยังจุดที่ผลไม้ยิง ก่อนจะเหนี่ยวไกปืนอีกครั้ง
ปัง! ปัง!
.............
พี่โคมาแล้ว!! :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
ตอนนี้เท่กันจิงๆ เลือกไม่ถูกเลย ฮี่ๆๆ
-
เสียงอะไรไม่รู้ดังสนั่นมากครับ ทำเอาผมรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมามองแต่ก็ต้องหลับตาอีกครั้งเพราะโลกมันหมุนไปหมด พอลืมตาขึ้นอีกครั้งก็พบกับใบหน้าของคนที่เจอกันก็ชอบทะเลาะกันบ่อย หากแต่ใบหน้าของคนๆนั้นกลับมีแต่คราบเลือดทำเอาถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“พี่ผลไม้เลือด!” ร่างสูงได้ยินที่ผมพูดก็ก้มหน้ามามองผมก่อนจะฉีกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง” แล้วพี่ผลไม้ก็หันหน้ากลับไปทางเดิม เสียงที่ผมได้ยินนั้นทีแรกคิดว่าคือเสียงปะทัด แต่พอได้เห็นเลือดของพี่ผลไม้ บวกกับเรื่องก่อนหน้านั้นที่ผมโดนคนลึกลับใช้ผ้าปิดปากปิดจมูกจนสลบไปแล้ว ก็ทำให้ผมสามารถสรุปเรื่องราวได้ทั้งหมดภายในเวลาไม่กี่วินาที “ว่าแต่เราเถอะ ไปทำอะไรมาถึงโดนคนแปลกหน้าลักพาตัวได้ล่ะ”
น่านพี่ผลไม้ จนป่านนี้ยังมีแก่ใจถามอีก มันใช่เวลาจะถามไหมครับ!
“ไอ้โคมาเอาน้องผักไปสิ กูเริ่มไม่ไหวแล้ววะ” อะไรนะ พี่โคก็อยู่ด้วยหรือเนี่ย “สงสัยจะเสียเลือดมากไปหน่อยฮะๆ”
“เออๆ มาครับน้องผัก ลุกไหวไหม” เสียงพี่โคถาม ผมหันไปมองก่อนจะตกใจอีกรอบ เพราะตอนนี้หัวไหล่พี่โคก็เปื้อนเลือดไม่แพ้พี่ผลไม้ ไหนจะมือที่เปื้อนเลือดอีก (มืออีกข้างถือปืนด้วยครับ) ซึ่งผมไม่อยากจะเป็นภาระของสองคนนี้ก็เลยลุกไปหาพี่โค แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าไปหาคนรักกลับต้องสะดุ้งตกใจกับเสียงปืน
ปัง!
เสียงนั้นมาพร้อมกับความเจ็บปวด ก่อนที่ผมจะล้มลงในอ้อมกอดของพี่ผลไม้ตามเดิม
“น้องผัก!” ทั้งพี่ผลไม้ทั้งพี่โคต่างร้องเรียกชื่อผมพร้อมกันเป็นเสียงเดียว
“มะ…ไม่เป็นไรฮะ คะ…แค่โดนเฉียดหัวไหล่ ยังไม่ตาย ฮะๆ” ผมฝืนยิ้มหัวเราะตอบกลับไป เพราะมันโดนแค่นั้นจริงๆนี่ครับ แต่ก็เจ็บเป็นบ้าเลย ถ้าหากเทียบกับพี่ทั้งสองคนแล้ว บาดแผลผมแค่นี้เรื่องเล็กครับ “พี่ผลไม้กับพี่โคเจ็บมากกว่าผักอีก ห่วงตัวเองก่อนเถอะฮะ”
ทั้งสองคนไม่ตอบ แต่ทำหน้าเคร่งเครียดจนผมไม่กล้าพูดล้อเล่นอีก
“มึงเอาน้องผักไปดูแทนกูซะไอ้โค เดี๋ยวทางนี้จะยิงต้านไว้ให้เอง”
“ไม่” พี่โคเถียงตอบในขณะที่มืออีกข้างยิงสวนคนร้ายกลับไป “ถ้าจะหนีก็หนีไปด้วยกันสิ”
แต่พี่ผลไม้ไม่ฟังที่พี่โคพูดครับ กลับผลักผมให้ไปพี่โคได้อย่างหน้าตาเฉย
“กูบอกให้ไปก็ไปสิวะ!”
“ไม่!” พี่โคเถียงสวนกลับมา “ไปด้วยกันนี่แหละ อย่ามากเรื่องเลยไอ้ผล…”
พี่โคยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆพี่ผลไม้ก็ลุกขึ้นมาเบี่ยงตัวไปอยู่ด้านหลังพี่โค ก่อนจะโอบกอดทั้งผมทั้งพี่โคซะมิด ก่อนจะตามด้วยเสียงปืนดังสนั่นพร้อมกับเสียงพี่ผลไม้ที่แผดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
ปัง!
“อ้ากกกก!”
“พี่ผลไม้!/ไอ้ผลไม้!”
...................
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เฮ้ย พี่ผลไม้ อย่าเป็นอะไรไปน้า
ยังไม่ได้บอกรัก น้องผัก เลยอ่ะ
-
“พี่ผลไม้!/ไอ้ผลไม้!”
“กู…อึก ไม่เป็น…” มันพูดยังไม่ทันจบก็ทรุดตัวทับใส่ผมอย่างหมดแรง “…ดูท่ากูคงไม่ไหวแล้ว พวกมึงหนีไป…ซะ”
“ไม่นะพี่ผลไม้ ต้องหนีไปด้วยกันสิ” น้องผักคว้ามือผลไม้ขึ้นมาจับ
“น้องผัก…พี่…ชอบ…เรานะ” อยู่ๆไอ้ผลไม้ก็หันมาพูดกับน้องผัก ทำเอาผมกับน้องผักอึ้ง
“ไอ้เหี้ย อย่ามาพูดอะไรตอนนี้สิวะ!” ผมพูดด้วยความเดือดดาล ซึ่งมันยิ้มรับก่อนจะหลับตาลงพร้อมกับมือที่จับมือน้องผักก็พลันร่วงหล่นข้างตัว
!!!!!!
“พี่ผลไม้!” น้องผักร้องเรียกชื่อมันดังลั่น น้ำตาไหลพราก “พี่ผลไม้ฟื้นสิฮะพี่ผลไม้ ฮือๆ”
ผมรีบใช้มือตรวจจับชีพจรพร้อมกับอังนิ้วใต้จมูกก่อนจะพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก
“ยังไม่ตายครับน้องผัก” ผมบอกก่อนจะผลักไอ้ผลไม้ให้น้องผักจับไว้ “พี่ขอฝากผลไม้ไว้กับน้องผักก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่จะจัดการพวกคนร้ายเอง”
“พี่โค”
“ไม่ต้องห่วงพี่ รีบพาผลไม้หนีไปซะ!” ผมบอกเสียงเข้ม แต่ก็ไม่ทันครับ ชายแปลกหน้าชุดดำสามคนวิ่งกรูล้อมพวกผมแล้ว ซึ่งผมรีบดึงแขนน้องผักกับไอ้ผลไม้เข้ามาในอ้อมกอดตัวเองเตรียมป้องกันเต็มที่แต่…
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นสามครั้ง ทำเอาชายชุดดำสามร่างถึงกับทรุดลงกับพื้นทันที ผมได้ยินดังนั้นก็เลยหันไปมองต้นเสียง ก่อนจะเห็นเคียวกับข้าววิ่งเข้ามาพร้อมปืนคนละกระบอก (ลุงจอบลุงปุ๋ยกับพวกชาวบ้านอีกสี่ห้าคนวิ่งตามหลังมาด้วยครับ)
“พี่เคียว…พี่เคียวต้องช่วยพี่ผลไม้นะฮะ ฮือๆ!”
“ใจเย็นๆน้องผักพี่ช่วยผลไม้แน่อยู่แล้ว” เคียวบอกก่อนจะเก็บปืนแล้วหันมาอุ้มผลไม้พาดบ่า “จะยืนบื้ออยู่ทำไม นายกับน้องผักต้องไปทำแผลด้วยนะ บาดเจ็บไม่ใช่รึไง”
“แต่…” ผมพูดพลางเหลือบมองคนร้ายที่ยังนอนสลบอยู่กับพื้น
“เดี๋ยวพวกลุงจัดการให้เอง พวกเธอไปทำแผลเถอะ” ลุงจอบกับลุงปุ๋ยบอก
“ก็ได้ครับ ถ้ามีอะไรให้รีบโทรบอกพวกผมนะครับลุงจอบ”
“เออๆเดี๋ยวโทรบอก” แล้วผมกับน้องผักก็เดินตามเคียวกับข้าวกลับไปทำแผลครับ
............................
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
พี่ผลไม้ :o12:
-
แซวตอนที่ 32
.....................
ผัก: พี่ผลไม้ พี่ผลไม้ ต้องไม่เป็นไรนะ :sad4:
ผลไม้: ผักครับ พี่จะรอผัก ที่ ทาง ช้าง เผือก อะเฮื้ออออ ฝากลูกเมียข้าด้วย... o2
เคียว: วิญญาณฉันรอ ที่ทางช้างเผือกกกกกกก :m27:
โค:.... แสรดดดด ผิดเรื่องละมึง :a6:
-
5555555+ โคตรรั่ว
-
แซวตอนที่ 25 (ตอนที่ไอ้พี่วินโทรมาแล้วผลไม้รับสาย)
......
วิน: กูคือผัวคนแรกของผัก :m19:
ผลไม้: แต่กูเป็นเมียคนแรกเว้ย! :a14:
-
ตอนที่ 33 ลังเล
....................................
หลังจากพี่เคียวพาพี่ผลไม้เข้าไปในห้องไอซียูเพื่อทำการผ่าตัดเอากระสุนออก ผมกับพี่โคก็ถูกพี่ข้าวพาไปทำบาดแผลอีกห้อง แน่นอนว่าพอเดินออกมาจากห้องก็พบกับคุณยายคันไถ น้องบุ้งกี๋ คุณบัวรดน้ำยืนอยู่
“โค น้องผักไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมจ้ะ” คุณยายคันไถถามทันทีที่เห็นพวกผมเดินออกมา
“ไม่เป็นไรครับคุณยายแค่ถากๆ” พี่โคพูดแทนผม “มีแต่ผลไม้ที่โดนหนักสุด”
“พี่โค พี่ผัก ฮือๆ” น้องบุ้งกี๋พูดเสียงสะอื้นไห้พลางวิ่งเข้ามากอดเอวผม ซึ่งผมก็กอดตอบกับเอามือลูบหัวร่างเล็กเบาๆ “พี่ผักเจ็บมากหรือเปล่าคะ”
“ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกค่ะ แค่มดกัด”
“ปลอดภัยกลับมาได้ก็ดีแล้วล่ะ” คุณบัวรดน้ำพูดพลางถอนหายใจ “ไอ้เราก็ตกใจเสียแทบแย่ตอนที่ผลไม้ส่งข้อความมาขอความช่วยเหลือ”
“แล้วพี่ผลไม้จะหายไหมคะพี่ผัก ฮือๆ” ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นถามผมทั้งน้ำตา
“ต้องหายสิคะ ก็พี่ผลไม้เป็นผู้ใหญ่บ้านของเกาะนี้นี่นะ” ผมฝืนยิ้มตอบกลับไป
“เดี๋ยวบัวรดน้ำพาน้องบุ้งกี๋กับคุณยายออกไปก่อนนะ เพราะยังคงอีกนานกว่าที่เคียวจะผ่าตัดเสร็จ” พี่ข้าวหันไปบอกคุณบัวรดน้ำ ซึ่งอีกฝ่ายพยักหน้ารับก่อนจะพากันออกไปตามที่บอก จะเหลือแต่ผมกับพี่โคและพี่ข้าวที่ยังคงอยู่ “นั่งอยู่นี่ไปก่อนนะโคน้องผัก เดี๋ยวไปเอาน้ำชามาให้”
“ฮะพี่ข้าว”
“อืม” แล้วอีกฝ่ายก็เดินหายเข้าไปในห้องครัว ทิ้งให้ผมกับพี่โคนั่งอยู่ด้านหน้าห้องผ่าตัดกันแค่สองคน นี่ถ้าไม่เป็นเพราะผมโดนลักพาตัวล่ะก็ พี่ผลไม้คงไม่ต้องโดนถูกยิง พี่โคเองก็ไม่ต้องมาบาดเจ็บ คนอื่นก็ไม่ต้องมาเดือดร้อนด้วย “ไม่ต้องคิดมากนะครับน้องผัก เรื่องมันแล้วไปแล้ว”
ดูเหมือนพี่โคจะอ่านความคิดผมได้จึงดึงผมเข้ามาในอ้อมกอดแล้วพูดปลอบใจผม
“ฮึก พี่โค เพราะผัก ฮึก เพราะผักแท้ๆ พี่ผลไม้ถึง…”
“ไม่เอาน่าอย่าร้องไห้เลยครับคนเก่ง เดี๋ยวผลไม้ก็หายแล้ว เคียวเป็นหมอเก่งไม่ต้องเป็นห่วง” พี่โคพูดพลางเอามือลูบหัวผมเบาๆ นั่งอยู่ซักพักพี่โคก็ปล่อยผมให้เป็นอิสระ “น้องผักอยู่ที่นี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา”
“พี่โคจะไปไหนเหรอฮะ” ผมถามด้วยความสงสัย
“ไปเคลียร์เรื่องคนร้ายซักหน่อยนะ” แล้วพี่โคก็เดินออกไปนอกคลินิก ซึ่งพอดีกับที่พี่ข้าวเดินออกมาพร้อมกับถาดน้ำชาสองแก้ว
“อ้าวโคไปไหนแล้วนั่นนะ”
“เห็นพี่โคบอกว่าจะไปเคลียร์เรื่องคนร้ายนะฮะพี่ข้าว”
“อืม งั้นก็ดีเลย” ผมมุ่นคิ้วมองพี่ข้าวด้วยความมึนงง อีกฝ่ายวางถาดน้ำชาลงก่อนจะเดินมานั่งข้างๆผม “พี่อยากบอกเรามานานแล้ว แต่ยังหาโอกาสไม่ได้ซักที”
“บอกผักเรื่องอะไรเหรอฮะพี่ข้าว”
“ก็เรื่องที่ผลไม้เอาครีมทากันแดดกับขวดนมไปให้น้องผักที่หน้าบ้านทุกคืนนะสิ”
!!!!!!
..........................
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
พี่ผฝไม้ อย่าเพิ่งเป็นอะไรน้า
ี่พี่เคียว มาช่วยแล้ว
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
้เดาๆได้ว่าผลไม้คือพระเอกละตอนนี้ :hao3:
-
ตกลงว่าน้องผักจะชอบพี่ผลไม้ด้วยเหรอ แต่ยังไงก็อย่าทิ้งพี่โคนะ คบกันสามคนก็ไม่เป็นไร
-
“ว่ายังไงนะครับ? คนร้ายหนีไปได้หนึ่งคนหรือครับลุงจอบ”
“ใช่แล้ว พวกลุงตรวจสอบดูในน้ำทะเลตามที่เธอบอกผ่านทางมือถือแล้ว กลับไม่พบใครจมน้ำเลย” ลุงจอบบอกในขณะที่ผมมองคนร้ายอีกสามคน ซึ่งบัดนี้ถูกมัดมือมัดเท้ามัดปากด้วยเชือกอย่างแน่นหนา “ส่วนเรื่องตำรวจ อีกซักครึ่งชั่วโมงก็คงจะนั่งเรือมาถึงเกาะแล้ว ว่าแต่ผลไม้เป็นยังไงบ้าง”
“ยังไม่ออกจากห้องไอซียูเลยครับ”
“แล้วน้องผักแฟนของเธอล่ะ”
“นั่งรออยู่ที่หน้าห้องไอซียูครับลุงปุ๋ย” ผมพูดพลางครุ่นคิดถึงท่าทางน้องผักที่เปลี่ยนไป ดูเหมือนร่างบางจะเป็นห่วงผลไม้มากพอสมควร “พวกลุงไม่ต้องเป็นห่วงน้องผักหรอกครับ สบายใจได้ เอ่อลุงจอบครับ เดี๋ยวผมขอซักถามพวกมันซักหน่อยได้ไหม”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” ลุงจอบบอกก่อนจะแก้เชือกที่มัดปากคนร้ายคนหนึ่งออก
“เจ้านายแกเป็นใคร ต้องการอะไรกันแน่ ทำไมต้องลักพาตัวแฟนกูด้วย” ผมถามเสียงเข้ม แต่อีกฝ่ายที่บัดนี้ใบหน้ายับเยิน คาดว่าคงโดนพวกลุงจอบรุมซ้อมกลับแสยะยิ้มพูดตอบกลับผมมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันว่า
“หึ ถ้าอยากรู้นักทำไมไม่กลับไปถามแฟนมึงดูล่ะ แต่ก็นะ โดนย่ำยีเละซะขนาดนั้นใครจะกล้าไปบอกให้ใครรู้ ถ้าเป็นกู กูคงฆ่าตัวตายไปนานแล้ว ไม่อยู่ให้อายขายขี้หน้าหรอก”
“ว่ายังไงนะ?!” ผมพูดเสียงตะคอกพลางดึงคอเสื้ออีกฝ่ายถามด้วยความโมโห
“หึ พูดแบบนี้ยังไม่เข้าใจอีกหรือ งั้นเดี๋ยวกูจะบอกให้เอาบุญ” มันหัวเราะหึก่อนจะตอบกลับมาด้วยประโยคหนึ่งที่ทำเอาผมถึงกับอึ้ง “แฟนของมึง…น้องผัก…เป็นเมียของเจ้านายกูรู้เอาไว้ซะด้วยไอ้แว่นหน้าจืด”
!!!!!!
.............
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ฝีมือไอ้พี่วินจริงๆด้วย :katai1:
คราวหน้าไอ้พี่วินจัดหนักแน่
-
ใครมันบอกพี่วินฟร่ะว่าน้องผักอยู่ที่เกาะ
-
ตอนที่ 34 เพราะรักจึงยอม…
..........................
ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็มีมือน้อยขึ้นมากุม ครั้นหันไปมองเจ้าของมือกลับต้องตกใจว่าเป็นคนที่ผมแอบรักแอบชอบ น้องผักนอนฟุบบนเตียงโดยที่มือยังจับมือผมอยู่
ทำไมน้องผักถึง…
“ตื่นแล้วเหรอผลไม้” เจ้าของเสียงเดินเข้ามาในห้อง “รู้สึกเจ็บหรือมึนตรงไหนบอกฉันได้นะ”
ผมส่ายหน้าให้กับเคียวก่อนจะเหลือบมองน้องผักที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง ดูท่าจะหลับลึกพอสมควร ขนาดไอ้เคียวเดินมาพูดใกล้ๆยังไม่ตื่นเลยครับ
“เขาไม่ได้นอนเพราะมัวแต่เฝ้านายนะ” เคียวพูดอธิบายให้ผมเข้าใจโดยที่ผมไม่ต้องเอ่ยปากถาม ซึ่งผมก็ได้แต่มองหน้าไอ้เคียวด้วยความมึนงง อย่างน้องผักเนี่ยนะเฝ้าผมจนไม่ได้หลับได้นอน ไอ้โคมัวแต่ไปอยู่ไหน ทำไมไม่มาดูน้องผักเนี่ย แย่จริงๆเลยครับ “ไม่ต้องถามหาถึงโคหรอก มันยุ่งเรื่องคนร้ายอยู่ก็เลยยังไม่ได้กลับมาที่นี่นะ”
“เหรอ”
“อืม นายไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก หลับต่อเถอะ เดี๋ยวตื่นขึ้นมาค่อยคุยกันอีกที” ผมพยักหน้าให้กับเคียว มันเดินเข้ามาช้อนร่างน้องผักขึ้นก่อนจะนำไปวางบนโซฟาเบาๆ แล้วเดินออกนอกห้องไป
....................
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่โค รู้ความลับของ น้องผักแล้วจะคิดยังงัยนะ
ขออย่าคิดไปในทางที่ไม่ดีเลย สงสาร น้องผัก อ่ะ
-
ตกดึกหลังจากผมเคลียร์เรื่องคนร้ายส่งให้กับตำรวจแล้ว ผมก็ขี่อาชากลับมายังคลินิกอีกครั้ง
“ผลไม้เป็นยังไงบ้างข้าว” ผมถามข้าวที่เดินมาเปิดประตูให้ผม ไม่ต้องสงสัยหรอกนะครับว่าทำไมข้าวถึงมาอยู่ที่นี่ เพราะส่วนมากข้าวจะคอยเป็นผู้ช่วยให้กับเคียวเวลามีผู้ป่วยกรณีฉุกเฉิน “แล้วน้องผักล่ะ อยู่ที่ไหน”
“ผลไม้ปลอดภัยดี ตอนนี้นอนหลับอยู่ในห้องนะ ส่วนน้องผักนอนอยู่บนโซฟาในห้องที่ผลไม้นอนอยู่นั่นแหละ นายจะเข้าไปนอนในนั้นด้วยก็ได้นะ ยังมีเตียงว่างให้นอนอีก”
“อืม ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไร งั้นข้าวขอตัวไปนอนก่อนนะ มันดึกมากแล้ว” อีกฝ่ายพูดพลางส่งเสียงหาว ดูท่าจะเหนื่อยมากพอสมควรครับ ผมก็เลยไล่อีกฝ่ายให้ไปนอนเพราะกลัวเคียวมันจะว่าเอา ส่วนผมก็เดินเข้าไปในห้องผลไม้ ซึ่งมีอยู่ไม่กี่ห้องหรอกครับ พอผมเดินเข้าไปแล้วก็พบกับผลไม้นอนหลับอยู่บนเตียง ที่ตรงข้ามเตียงคนป่วยมีร่างบางนอนซุกผ้าห่มอยู่บนโซฟาด้วย
“แฟนของมึง…น้องผัก…เป็นเมียของเจ้านายกูรู้เอาไว้ซะด้วยไอ้แว่นหน้าจืด”
คำพูดของคนร้ายมันดังวนเวียนในหัวผมไม่หยุด แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของมัน เพราะถือยังไงซะน้องผักก็คือคนรักคนแรกของผม ไม่ว่าเขาจะผ่านมือใครมาก่อนก็ตาม ผมไม่เคยนึกรังเกียจน้องผักเลยแม้แต่น้อย
“เพิ่งกลับมารึไงโค” เสียงแหบแห้งดังขึ้น ดูท่าคนป่วยจะตื่นแล้วนะครับ
“เออ” ผมตอบพลางเดินเข้าไปหามัน “ตื่นขึ้นมาทำไม ปวดท้องฉี่รึไง”
“ขอโทษนะ” มันไม่ตอบคำถามผม แต่กลับพูดขอโทษผมแทน
“ขอโทษทำไม” ผมถามกลับอย่างสงสัย
“ขอโทษที่สารภาพรักกับแฟนมึง” มันพูดเสียงอ่อย “กูคิดว่ากูจะตาย ก็เลยพูดออกมา”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือสานายหรอก” ผมพูดตามความจริง ถ้าน้องผักหันไปชอบไอ้ผลไม้จริง ผมก็ไม่ว่าอะไรนะครับ เพราะยังไงมันก็ช่วยให้ผมกับน้องผักรอดชีวิตมาได้
“มึงพูดเล่นหรือพูดจริงนะไอ้โค” ผลไม้ถามกลับด้วยความมึนงง
“พูดจริงนะสิผลไม้” ผมฝืนยิ้มตอบกลับไป “ถ้าน้องผักชอบนายจริง ฉันจะยอมถอยออกมาเอง”
“ไอ้โค”
“นี่ก็ดึกมากแล้ว รีบนอนเถอะ เดี๋ยวเคียวก็ได้ลุกมาด่ากันพอดี” ผมพูดตัดบทพลางเดินขึ้นไปนอนบนเตียงที่ว่าง ก่อนจะหลับตาลงอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจสายตาของผลไม้ที่จ้องมองมาอย่างเงียบๆ
..................
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
วันรุ่งเช้าผมตื่นขึ้นมาก็ปวดหัวก่อนเป็นอย่างแรกเลยครับ แถมพ่วงด้วยอาการเพลียๆร้อนๆหนาวๆเหมือนคนจะเป็นไข้ คิดว่าคงเป็นเพราะเมื่อวานเจอกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เลยทำให้รู้สึกไม่สบายตัว
“พี่ผลไม้ฟื้นแล้วเหรอฮะ” ผมถามด้วยความดีใจหลังจากตื่นขึ้นมาเห็นคนป่วยนอนลืมตามองเพดานอยู่คนเดียวเงียบๆ “ดีจังเลย ผักกลัวแทบแย่ กลัวพี่จะไม่ฟื้นขึ้นมาซะอีก ว่าแต่เจ็บหรือปวดตรงไหนบ้างฮะ ผักจะได้บอกพี่เคียวให้เอายาแก้ปวดมาให้”
“ถ้าไม่ชอบพี่ไม่ต้องฝืนพูดเอาใจพี่ก็ได้นะน้องผัก”
“เอ๋?”
“เรื่องที่พี่พูดไปเมื่อวานนี้ น้องผักไม่ต้องเก็บมาคิดก็ได้นะ” พี่ผลไม้พูดยิ้มๆ “ถือซะว่าพี่ละเมอพูดออกมาแล้วกัน เพราะตอนนั้นพี่เบลอๆเลยพูดออกมาไม่ทันคิด”
“พี่ผลไม้”
“เราเป็นแฟนของไอ้โคมันนี่ ฉะนั้นก็หันไปดูโคซะบ้างเดี๋ยวมันจะน้อยใจเอาได้” พี่ผลไม้บอกพลางสะบัดมือผมที่จับอยู่ออก “ไปซะสิ ตอนนี้ไอ้โคมันรอน้องผักกินข้าวเช้าอยู่ข้างนอกห้องนะ”
“พี่ผลไม้…” ผมพูดยังไม่ทันจบ อีกฝ่ายกลับตัดบทด้วยการหลับตาหลีกหนีที่จะสนทนากับผม ก็เลยทำให้ผมต้องเดินออกไปจากห้องแต่โดยดี
....................
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ตอนที่ 35 ผักไม่ใช่สิ่งของที่พวกพี่สองคนคิดจะโยนให้กันนะ!
...............................
เสียงประตูดังขึ้น ทำเอาผมที่กำลังนั่งจัดยาให้ผลไม้อยู่นั้นต้องเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะเห็นน้องผักยืนทำหน้าอมทุกข์ ผมเห็นดังนั้นจึงวางยาลงบนโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหา
“เป็นอะไรนะเรา มีอะไรไม่สบายใจบอกพี่ข้าวได้นะครับ”
“พี่ข้าว…” ร่างบางเรียกชื่อผมเสียงอ่อย “…ผักควรจะทำยังไงดีฮะ อีกคนหนึ่งก็แฟน อีกคนหนึ่งก็เพื่อนของแฟน ผักคิดอะไรไม่ออกแล้ว”
อันนี้ถึงน้องไม่บอกผมก็ทราบดีครับว่าปัญหาที่น้องผักเจอนั้นคืออะไร
“พี่ไม่รู้จะแนะนำให้เรายังไงนะครับน้องผัก แต่ขอให้ใช้ใจของตัวเองคิด”
“ใจของผักเหรอฮะ”
“ใช่แล้ว” ผมพยักหน้ายิ้มตอบ ก่อนจะเอามือแตะหน้าอกของน้องผักด้านที่มีหัวใจอยู่ “ค่อยๆคิดค่อยๆตัดสินใจว่าเราชอบใคร แต่ถ้าชอบทั้งสองฝ่าย และดีทั้งสองฝ่าย ก็ตัดสินใจคบไปด้วยกันทั้งสามคนพร้อมกันนั่นแหละจะได้หมดเรื่องหมดราวไปเลย ฮะๆ”
ทีแรกน้องผักทำหน้าเอ๋อไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด แต่พอผ่านไปได้ซักพักถึงกับหน้าแดงเลยครับ
น่ารักจัง
นี่ถ้าไม่ติดว่าผมมีไอ้เคียวเป็นผัวแล้วล่ะก็ คงจะขอน้องผักเป็นแฟนด้วยอีกคนซะเลย จะได้เป็นสี่พี
“แล้วตอนนี้พี่โคอยู่ที่ไหนเหรอฮะ เห็นพี่ผลไม้บอกว่ารอผักกินข้าวอยู่ข้างนอก”
“อ้อ เห็นโคว่าขอออกไปทำธุระก่อนนะ แล้วฝากบอกเราว่าให้กินข้าวไปก่อนได้เลยไม่ต้องรอ”
“ฮะ ขอบคุณฮะพี่ข้าว”
“ไม่เป็นไรๆ แค่นี้เอง”
..................
o13 o13 o13 มีปัญหาปรึกษาหมอข้าว (เลียนแบบเคียว) o13 o13 o13
-
o13 o13
-
สามพีไปเลยก็ดีนะเออ
5555
-
จัดไป3P!! :hao3:
-
อ่านทันแล้ว ทันตอนสำคัญซะด้วย
-
อันที่จริงผมไม่ได้ออกไปทำธุระตามที่พูดไว้กับข้าวหรอกครับ แต่ผมออกมาเดินเล่นเพื่อที่จะหลบเลี่ยงคนรัก อยากหลบออกมาคิดคนเดียว แต่ก็ต้องเดินกลับมาคลินิกอีกครั้ง
“น้องผักไปไหนหรือข้าว” ผมถามด้วยความสงสัยเมื่อไม่เห็นคนรักของตัวเองอยู่ข้างใน ส่วนอีกฝ่ายที่กำลังนั่งกินข้าวพร้อมกับไอ้เคียวอยู่นั้นก็เงยหน้าขึ้นตอบว่า
“อ้อ เห็นว่ากลับบ้านไปแล้วนะ ไปดูเจ้าเสียมมันว่าเป็นยังไงบ้าง”
“เหรอ” ผมตอบโดยไม่มองสายตาไอ้เคียวที่จ้องมองมาเหมือนกำลังจับผิดผมอยู่ “แล้วผลไม้ตื่นหรือยังล่ะข้าว”
“ตื่นแล้ว นั่งดูโทรทัศน์อยู่ข้างในนั้นนะ” แล้วผมก็เดินเข้าไปข้างใน เห็นไอ้ผลไม้นั่งดูโทรทัศน์คนเดียวอย่างเงียบๆ มันเองก็หันมาเมื่อได้ยินเสียงผมเปิดประตู
“ปิดทีวีก่อน ฉันมีเรื่องสำคัญที่จะต้องคุยกับนาย”
.................
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ผมเดินเกือบไปถึงบ้านตัวเองแล้วครับแต่เดินย้อนกลับมาเพราะลืมของเอาไว้ ครั้นพอเดินเข้าไปในคลินิกกลับพบพี่ข้าวกับพี่เคียวกำลังล้างจานชามด้วยกันอยู่ในครัว ผมไม่อยากขัดจังหวะความสุขของพี่เคียวกับพี่ข้าวหรอกครับ ก็เลยเดินผ่านไปอย่างเงียบๆ จนกระทั่งมาถึงหน้าประตูทางเข้าห้องพี่ผลไม้ แต่ประตูมันเปิดค้างไว้อยู่ ผมก็เลยเดินเข้าไปแต่กลับต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงพี่ผลไม้กับพี่โคคุยกันอยู่
“ทำไมต้องไล่น้องผักออกไปข้างนอก กูอุตส่าห์ให้โอกาสมึงได้อยู่คุยปรับความเข้าใจกับน้องผักแล้วนะไอ้ผลไม้” เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินพี่โคพูดคำหยาบคาย แถมน้ำเสียงยังดูรุนแรงจนผมรู้สึกกลัวไม่กล้าเดินเข้าไป
“ทำไมกูต้องพูดปรับความเข้าใจกับน้องผักด้วยวะไอ้โค” พี่ผลไม้พูดตอกกลับมาด้วยน้ำเสียงรุนแรงเช่นเดียวกันกับพี่โคอย่างไม่ยอมแพ้ “มึงเป็นแฟนของน้องผักนะเว้ย จะให้กูคบกับน้องผักรึไง”
“ก็เออนะสิวะไอ้โง่!”
!!!!!!
คำพูดของพี่โคทำเอาผมถึงกับเข่าอ่อน แต่ยังไม่ถึงกับทรุดเพราะผมจับกำแพงไว้ได้ทัน
“กูยอมถอยถ้ามึงคิดจะคบกับน้องผัก”
“มึงบ้าแล้วไอ้โค” พี่ผลไม้ด่ากลับมาจนเกือบจะเป็นเสียงตะคอก “กูรักน้องผักก็จริง แต่กูจะไม่แย่งของๆมึง กูยอมให้น้องผักเป็นแฟนกับมึงดีกว่าที่มาเป็นแฟนกับกู”
“แต่กูกับน้องผักไม่ได้มีอะไรกัน ฉะนั้นมึงเอาน้องผักไปเถอะ”
“กูไม่เอา มึงนั่นแหละที่ต้องเอาผักไป และไม่ต้องมาสงสารกู…”
“อ้าวน้องผักมายืนทำอะไรอยู่ที่นี่ล่ะ ไม่เข้าไปซักที พี่ข้าวกับพี่เคียวเข้าไปในห้องไม่ได้นะ” เสียงพี่ข้าวดังขึ้นแทรก ทำเอาพี่โคกับพี่ผลไม้ที่กำลังคุยกันอยู่ถึงกับหยุดชะงัก ก่อนจะหันมามองผมพร้อมกันด้วยความตกใจ
“น้องผัก!” ทั้งพี่โคทั้งพี่ผลไม้ต่างพูดชื่อผมพร้อมกันเป็นเสียงเดียว
“ผัก…ฮึก” ผมไม่รู้เป็นบ้าอะไร จู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา ห้ามมันก็ห้ามไม่อยู่ครับ “…ผักไม่ใช่สิ่งของที่พวกพี่สองคนคิดจะโยนให้กันนะ!”
แล้วผมก็หันหลังวิ่งออกไปจากที่นี่โดยไม่ฟังเสียงเรียกของพวกพี่เลยแม้แต่น้อย
...................
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
สงสารน้องผัก พี่โคน่ะแหล่ะผิด
ตัวเองเป็นแฟนอยู่แท้ๆถ้าจะหลีกทาง
ก็ต้องคุยกับผักก่อนซิ ว่าน้องผักคิดยังไง
เพราะความซึนและความใจร้อนของโคกับผลไม้
จึงทำให้รักสามเศร้ามันเกิดขึ้น รอลุ้นน้องผักดีกว่า
-
ตอนที่ 36 มาเป็นแฟนกับพวกพี่สองคนเถอะน้องผัก
.....................
“มึงส่งข้อความบอกทุกคนหรือยังว่าให้ออกตามหาน้องผักนะ”
“เออ กูส่งข้อความบอกทุกคนไปแล้ว” ผมพูดด้วยความฉุนเฉียว ครั้นจะลุกขึ้นเดินเพื่อที่จะออกตามหาน้องผัก ก็โดนไอ้เคียวส่งสายตาอมหิตมาให้ ทำให้ผมต้องนั่งลงไปบนรถเข็นที่มีข้าวยืนคุมอยู่
“กูว่าแยกย้ายกันออกตามหากันดีกว่าไหม ถ้ามัวชักช้าอยู่อย่างนี้เมื่อไหร่จะเจอ แถมช่วงนี้ก็อันตรายเสียด้วย ขืนเกิดไอ้บ้านั่นส่งคนมาลักพาตัวน้องผักอีกมิแย่เลยหรือ” ปกติไอ้โคไม่เคยพูดคำหยาบหรอกครับ แต่ถ้ามันโมโหเมื่อไหร่จะหลุดออกมาทันที
“งั้นนายไปกับผลไม้แล้วกัน เพราะฉันจะไปกับข้าว”
“เฮ้ย ทำไมกูต้องไปกับไอ้โคด้วย…” ผมพูดสวนแต่กลับต้องชะงักเมื่อไอ้เคียวจ้องมองผมด้วยสายตาน่ากลัว “…โอเค กูไปกับไอ้โคก็ได้ ไม่เห็นต้องทำตาหน้ากลัวแบบนั้นเลยนี่”
“ไปกับผลไม้ไม่มีปัญหาอะไรนะโค”
“อืม” แล้วเคียวกับข้าวก็แยกออกไปอีกทาง ส่วนผมนั้นไอ้โคก็เข็นรถเข็นที่ผมนั่งอยู่ออกเดินทันที แต่เพราะผมนั่งหันหลังอยู่ ก็เลยไม่เห็นสีหน้าของไอ้โคในตอนนี้ “ผลไม้ ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ว่ามาสิ”
“ถ้าเกิดน้องผักเลือกเราสองคน นายจะยอมคบกับน้องผักเป็นแฟนไหมล่ะ”
“อันนี้ต้องถามมึงก่อนว่าจะยอมให้กูเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งด้วยหรือเปล่า” ผมตอบกลับไปก่อนจะพูดต่อ “กูไม่อยากทำร้ายจิตใจใครมึงก็รู้ดีไม่ใช่รึไอ้โค”
“เออรู้ เพราะนายมันซึนเดเระตัวพ่อ”
“ไอ้สัสซึนพ่องมึงดิ!”
“ฮะๆ” แล้วพวกผมก็เลิกคุยเพราะต้องรีบออกตามหาน้องผักต่อครับ
.......................
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
อย่านะ 3 เศร้าพอรับได้ แต่ 3P ไม่เอานะ
-
เห็นด้วยกับ พี่โค พี่ผลไม้ แม่งโคตรซึนอ่ะ
ว่าแต่ตอนนี้หา น้องผัก ให้เจอก่อนเถอะนะ
-
ฮั้ยยะ...เกิดเรื่องไม่คาดคิด 3p จะมา
อะอะอะ รอๆ
ชอบอะเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีมากๆ
-
:hao7: :hao7:
-
“อ๊ะ!”
ตูม!
ร่างของผมตกหล่นลงไปในน้ำ โชคดีที่ผมว่ายน้ำเป็นก็เลยตะเกียกตะกายว่ายน้ำขึ้นฝั่งในเวลาอันรวดเร็ว นี่คงเป็นเพราะว่าผมเอาแต่วิ่งแบบไม่ลืมหูลืมตา ก็เลยตกน้ำอย่างที่เห็น
แหมะ แหมะ
เสียงน้ำจากเส้นผมหยดลงบนพื้นดิน แต่ก็ไม่เท่ากับจิตใจที่ตอนนี้สับสนว้าวุ้นราวกับเดินอยู่ในทางเขาวงกต ผมเลือกหนทางไม่ถูกว่าจะไปทางไหนดี หนึ่งก็แฟน หนึ่งก็เพื่อนของแฟน
“พี่ไม่รู้จะแนะนำให้เรายังไงนะครับน้องผัก แต่ขอให้ใช้ใจของตัวเองคิด”
“ใจของผักเหรอฮะ”
“ใช่แล้ว” พี่ข้าวพยักหน้ายิ้มตอบ ก่อนจะเอามือมาแตะหน้าอกข้างซ้ายของผม “ค่อยๆคิดค่อยๆตัดสินใจว่าเราชอบใคร แต่ถ้าชอบทั้งสองฝ่าย และดีทั้งสองฝ่าย ก็ตัดสินใจคบไปด้วยกันทั้งสามคนพร้อมกันนั่นแหละจะได้หมดเรื่องหมดราวไปเลย ฮะๆ”
คบพร้อมกันสามคน...
มันจะเป็นไปได้ด้วยหรือ?
ผมส่ายหน้าให้กับความคิดของตัวเอง ก่อนจะถอดเสื้อของตัวเองออกมาบิดสลัดให้แห้ง ครั้นพอจะใส่เสื้อกลับต้องชะงักเมื่อเห็นถ้ำอยู่หลังน้ำตก
ไม่ยักกะรู้ว่าที่นี่มีถ้ำอยู่ด้วย?
คิดได้ดังนั้นผมก็ใส่เสื้อให้เรียบร้อย ส่วนรองเท้าก็ไว้บนก้อนหินขนาดเล็กข้างริมแม่น้ำเพื่อที่จะผึ่งแดดให้แห้ง ก่อนจะเดินเข้าไปในถ้ำด้วยความอยากรู้อยากเห็น โดยหารู้ไม่ว่าสิ่งที่ตัวผมเองทำก่อนเดินเข้าไปนั้น มันทำให้คนที่มาทีหลังเกิดความเข้าใจผิดอย่างร้ายแรง
..................
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
พบรองเท้าของน้องผักวางอยู่บนโขดหินข้างริมน้ำตกให้รีบมาด่วน!
!!!!!!
ข้อความบนมือถือทำเอาผมถึงกับช็อก ซึ่งไม่เว้นแม้กระทั่งคนป่วยที่ผมกำลังจูงรถเข็นอยู่ก็ตาม แต่ผมยืนนิ่งไม่นานก็รีบเข็นไอ้ผลไม้ให้ไปยังที่น้ำตกอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ จนมาถึงที่เกิดเหตุก็พบกับลุงจอบลุงปุ๋ยไอ้เคียวและข้าวยืนรอพวกผมอยู่
“แน่ใจนะว่าใช่รองเท้าของน้องผักนะ!” ไอ้ผลไม้ตะโกนถามด้วยความโมโห
“นั่นสิ ไม่ใช่พวกนายมั่วหรอกนะเคียว” ผมเองก็ถามด้วยความโมโหเช่นกัน
“ฉันไม่ได้มั่ว” เคียวตอบเสียงเย็น ก่อนจะนำรองเท้ามาให้พวกผมดู “มันถูกวางไว้บนโขดหินจริงๆ”
“ไม่ กูไม่เชื่อว่าน้องผักจะ…”
“…ฆ่าตัวตาย” ข้าวพูดต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือราวกับจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อ “…มันไม่จริงใช่ไหมเคียว โค ผลไม้ น้องผักไม่ได้ฆ่าตัวตายหรอกใช่ไหม”
“พวกมึงลองลงไปดูในน้ำหรือยังล่ะ!” ผลไม้ถามย้ำอีกรอบ
“ยังเลย ตอนนี้น้ำเชี่ยวกรากมาก ขืนลงไปมีหวัง…”
ตูม!
ผมไม่รอฟังลุงจอบพูดจนจบหรอกครับ รู้สึกตัวอีกทีผมก็ลงไปในน้ำท่ามกลางเสียงร้องเรียกชื่อผมของทุกคน แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ เพราะผมว่ายน้ำเป็นและว่ายน้ำแข็งมากพอสมควร ทว่าผมลงดำไปหาดูเท่าไหร่แล้วก็ไม่พบ จึงต้องว่ายกลับขึ้นมาบนฝั่งอย่างหมดแรง
“เป็นไงไอ้โคเจอไหม” ผลไม้ยืนตะโกนถามผม มันคงอยากจะลงมาดำน้ำดูด้วยแต่ก็โดนไอ้เคียวรั้งตัวเอาไว้ครับ “กูถามอยู่นะว่าเจอไหมตอบสิวะ!”
ผมส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ ซึ่งทำเอาผลไม้ถึงกับทรุดลงไปนั่งกับเก้าอี้รถเข็นตามเดิมท่ามกลางความเสียใจของทุกคน ส่วนผมก็ได้แต่เงยหน้าขึ้นฟ้า น้ำตาเกือบจะไหลถ้าไม่มีเสียงน่ารักพูดขึ้นแทรกเสียก่อน
“เอ่อ ขอโทษที่ขัดจังหวะ คือว่าผัก…ไม่ได้ฆ่าตัวตาย ยังมีชีวิตอยู่ฮะ”
!!!!!!
....................
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
555 น้องผักเล่นเอาทุกคนเงิบไปเลย
-
เล่นเอาพวกพี่ๆ เค้าใจแป้วเลยนะ น้องผัก
555
-
“เอ่อ ขอโทษที่ขัดจังหวะ คือว่าผัก…ไม่ได้ฆ่าตัวตาย ยังมีชีวิตอยู่ฮะ” พอผมพูดจบ ทุกคนถึงกับหันมามองที่ผมพร้อมๆกัน ตอนที่อยู่ในถ้ำผมได้ยินหมดแล้วครับ แต่ก็ไม่กล้าออกไปจึงดูอยู่ซักพัก ก่อนตัดสินใจเดินออกมาพูดเพื่อแก้ความเข้าใจผิด “ผักขอโทษนะฮะที่ทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วง ผักไม่ได้ตั้งใจทิ้งรองเท้าเอาไว้ พอดีรองเท้ามันเปียกก็เลยจะตากแดดไว้ให้มัน…”
ผมพูดยังไม่ทันจบดี ทั้งพี่โคทั้งพี่ผลไม้ต่างเดินเข้ามากอดผมพร้อมกัน
“อย่าทำให้พวกพี่เป็นห่วงอีกนะครับน้องผัก”
“พี่โค”
“รู้หรือเปล่าว่าพวกพี่ตกใจกันมากแค่ไหนตอนเห็นรองเท้าของเราวางอยู่บนโขดหินข้างแม่น้ำ”
“พี่ผลไม้” แล้วพวกพี่สองคนก็ก้มหน้ามองผมพร้อมกัน แววตาของทั้งคู่ที่จ้องมองมานั้น ช่างดูอบอุ่นและอ่อนโยน “ผัก…ผักขอโทษนะฮะ ผักไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับน้องผัก ว่าแต่ทำไมตัวของน้องผักถึงได้เปียกล่ะ” พี่ผลไม้ถามด้วยความสงสัย
“อ้อ พอดีผักวิ่งตกน้ำนะฮะ”
“หา?!”
“แต่ไม่เป็นอะไรมากฮะ ผักว่ายน้ำเป็น” ผมรีบพูดแก้กลัวทั้งคู่จะเป็นห่วง “พอผักขึ้นมาจากน้ำก็เห็นถ้ำ อยากจะสำรวจก็เลยตากรองเท้าไว้ข้างนอกแล้วเดินเข้าไป ไม่คิดว่าทุกคนจะ…”
“ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้วก็แล้วกันไป ที่จริงเป็นความผิดของพวกพี่ ที่ไม่คิดจะถามความรู้สึกของน้องผักดูเสียก่อน ก็เลยทำให้น้องผักต้องวิ่งออกมา”
“พี่โค”
“พี่เองก็ใจร้อนไปหน่อย เลยไม่ได้ถามความรู้สึกของเรา”
“พี่ผลไม้”
“น้องผักคิดยังไงรู้สึกยังไงก็บอกพวกพี่มาได้เลยนะ”
“คือผัก…” ผมพูดไม่ออกครับ ก็เล่นจ้องหน้าซะใกล้ขนาดนี้ แถมโดนกอดอีกด้วย ครั้นพอหันหน้าไปทางพี่ข้าวเพื่อขอความเห็น อีกฝ่ายก็ทำมือเป็นรูปหัวใจแล้วชี้มาทางผม ทำเอาผมถึงกับบางอ้อเพราะจำคำพูดของพี่ข้าวได้ครับ “…ผักชอบพี่โคอยู่แล้ว ส่วนพี่ผลไม้ ทีแรกผักไม่ได้ชอบหรอกฮะ เพราะพี่ชอบแกล้งผัก ตอนที่มีคนเอาครีมทากันแดดกับขวดนมมาให้ ผักก็สนใจนะฮะเพราะไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่พอรู้แล้วว่าเป็นพี่ผลไม้ แถมพี่มาบังตัวกระสุนแทนผักกับพี่โค ก็เลยทำให้ผักชอบพี่ผลไม้ทันที อาจจะฟังดูแปลกๆที่ผักชอบแบบไม่มีเหตุผล แต่ผักคิดแบบนี้จริงๆ พี่โคคงไม่ว่าอะไรนะฮะถ้าผักชอบพี่ผลไม้ด้วย อ๊ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะฮะพี่โค ผักยังชอบพี่โคอยู่เหมือนเดิม”
“ครับพี่รู้ครับ แต่ถ้าน้องผักคิดได้แบบนั้นก็ดีไป พวกพี่จะได้ตัดสินใจอะไรๆขึ้นมาง่ายหน่อย”
“เอ๊ะ? ตัดสินใจอะไรเหรอฮะ” ผมถามด้วยความสงสัย ซึ่งทั้งคู่หันหน้ายิ้มให้กันก่อนจะหันมาพูดกับผมพร้อมกันเป็นเสียงเดียวว่า
“มาเป็นแฟนกับพวกพี่สองคนเถอะน้องผัก”
!!!!!!
.....................
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ในเมื่อพี่ๆ เขาเสนอมาน้องผักก็สนองไปซะ :hao6:
-
ตอนที่ 37 มาเล่นโยคะด้วยกันเถอะครับน้องผัก
.........................
หลังจากที่น้องผักโดนพวกผมขอเป็นแฟนพร้อมกัน ทำเอาน้องผักถึงกับอึ้งไปพักใหญ่ แต่กว่าจะตอบก็หน้าแดงจนไม่รู้จะแดงยังไงแล้วล่ะครับ แต่สุดท้ายน้องผักก็พยักหน้าตอบตกลงพวกผมทั้งๆที่หน้ายังแดงอยู่นั่นแหละครับ เนื่องจากพวกผมยังไม่ไว้ใจให้น้องผักกลับไปนอนบ้านคนเดียว ก็เลยให้น้องผักมานอนค้างที่คลินิกไอ้เคียวแทน
“แหม คบพร้อมกันสามคนหวานชื่นดีจัง” ไอ้ข้าวเอ่ยปากแซวพวกผมไม่ขาดสายตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะครับ ก่อนจะขยับมาพูดกระซิบใกล้ๆ “ว่าแต่ได้กิ้วๆกันยังโค”
เห็นติ๋มๆเรียบร้อยแบบนี้อย่าโดนมันหลอกเอาได้นะครับ ถ้าไม่สนิทจริงจะไม่มีทางรู้ว่าไอ้ข้าวนี่หื่นตัวแม่ แต่ยังดีที่ไอ้เคียวปราบมันได้ ไม่งั้นมันคงหันมาจีบน้องผักของพวกผมแน่
“จะรู้ไปทำไม”
“ก็อยากรู้อ่ะ” ดูท่ามันยังไม่เลิกถามนะครับ ผมจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากไอ้เคียวแทน ซึ่งมันพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นอุ้มไอ้ข้าวพาดบ่าเดินเข้าห้องนอนที่อยู่ข้างๆปิดประตูหายเงียบจ้อยเลยครับ
แกรก!
“อ้าวพี่ข้าวกับพี่เคียวไปไหนแล้วฮะ เมื่อครู่นี้ยังนั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันอยู่เลย” ร่างบางถามหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำ แถมอยู่ในชุดนอนวาบหวิวเสียจนผมกับไอ้ผลไม้มองแทบไม่วางตา
“อ้อ เห็นว่าจะไปเล่นโยคะด้วยกันอีกห้องนะ ว่าแต่เราเถอะ สนใจจะเล่นโยคะไหม พวกพี่สองคนจะได้สอนให้” ไอ้ผลไม้พูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์พลางหันหน้ามามองผมก่อนจะยักคิ้วข้างหนึ่งส่งซิกส์ให้กับผมอย่างรู้กัน
“โยคะเหรอฮะ” น้องผักมุ่นคิ้วพูด “ก็ดีเลยฮะ ผักอยากเล่นเหมือนกัน แต่ผักอาบน้ำแล้ว”
“อาบแล้วก็อาบใหม่ได้ครับน้องผัก” ผมพูดเสริมต่อทันที ซึ่งน้องผักทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะพยักหน้าตอบตกลงอย่างว่าง่าย
“ก็ได้ฮะ เล่นโยคะก็ได้ แต่เดี๋ยวผักขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” ร่างบางทำท่าจะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ ทำเอาผมรีบดึงแขนเอาไว้ทันที
“ไม่ต้องเปลี่ยนหรอกครับที่รัก เล่นโยคะด้วยกันชุดนี้ก็ได้”
“อืม เอางั้นก็ได้ฮะ” น้องผักพูดตกลง “ว่าแต่จะเริ่มยังไง ผักเล่นโยคะไม่เป็น”
ผมกับผลไม้มองหน้ากันก่อนจะหันไปตอบน้องผักพร้อมกันด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ว่า
“หึๆ ไม่ต้องห่วงครับน้องผัก เดี๋ยวถึงเวลาก็รู้เอง”
....................
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
เล่นโยคะในชุดนอนวาบหวิว :hao6:
พี่ผักกับพี่โคแม่งโคตรเจ้าเล่ห์
-
อืมมมม
เล่นโยคะ แบบนี้เองหรอ :hao3: :hao3:
-
เออพี่โค พี่ผลไม้เจ้าเล่ห์นะยะ เล่นโยคะเนี่ยนะ :o8:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
“เอ่อพี่โค นี่ใช่วิธีการเล่นโยคะแน่เหรอฮะ”
“แน่สิครับ แน่ยิ่งกว่าแช่แป้งเสียอีก”
“แล้วทำไมพวกพี่สองคนถึงต้องถอดเสื้อผ้าด้วยล่ะฮะ”
“ก็จะได้เล่นโยคะสะดวกยังไงล่ะครับ”
“แล้วทำไมพี่โคต้องขึ้นมานั่งคร่อมผมด้วยล่ะฮะ”
“อ๋อ นี่เป็นวิธีการเล่นโยคะยังไงล่ะครับ”
“แล้วทำไมพี่ผลไม้ต้องขึ้นไปนั่งบนหัวผักด้วยฮะ”
“ก็เป็นวิธีการเล่นโยคะแบบสามพียังไงล่ะครับ”
“แล้วทำไมพี่โคต้องแกะกระดุมเสื้อนอนผักด้วยฮะ ไหนว่าเล่นโยคะแบบไม่ต้องถอด…” ผมยังถามไม่ทันจบก็โดนพี่ผลไม้จัดการปิดปากด้วยปากของพี่เขาเอง ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อมีมือหนามาลูบไล้บนหน้าอกให้สยิวเล่น แน่นอนว่าพอผมสะดุ้งตกใจถึงกับเปิดปากออกมาแล้ว ทำให้ลิ้นหนาที่พยายามจะเข้ามาแทรกถึงกับพรวดพราดเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกวาดไปทั่วโพรงปากเสียจนผมถึงกับร้องครางออกมา “…อือออออ อื้ออออออ”
ผมโดนพี่ผลไม้จูบได้ไม่นานอีกฝ่ายก็ผละออกมา แน่นอนว่าผมถึงกับหอบเลยครับ
“น้องผักครับ”
ฮะ?
“พวกพี่ขอนะ”
ขออะไรเหรอฮะ?
“ไม่ต้องกลัวนะครับ เพราะพวกพี่จะทำน้องผักแบบทะนุถนอม”
ทีแรกผมได้แต่มึนงงเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่โคกับพี่ผลไม้พูด แต่พอพี่โคดึงกางเกงผมออกจนหมดแม้กระทั่งกางเกงใน ก่อนจะยกขาทั้งสองข้างผมขึ้นเป็นตัวเอ็มเท่านั้นแหละผมถึงกับบางอ้อเลยครับ
ชัดเลยครับ…
ชัดยิ่งกว่าสามจีสี่จี…
ไม่ต้องไปเสิร์จหาในเว็บ…
แค่นี้ผักก็รู้แล้วล่ะครับพี่โคพี่ผลไม้…
ว่าโยคะที่พวกพี่พูดถึงนั้นเขาเล่นกันยังไง…
....................
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ล่อลวงเยาวชนว่ะ อิสองตัวนี้
-
ยาวแน่เลยน้องผัก
-
ตอนที่ 38 การประกวดแข่งสุนัข
...............................
ผมตกเป็นของพี่โคพี่ผลไม้ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ
เรียบร้อยโรงเรียนการเกษตร
ถ้าถามว่าผมยินยอมไหม
ขอตอบได้เลยว่า
ยินยอมครับ
ทีแรกผมก็กลัวอยู่เหมือนกัน เพราะมันฝังใจตั้งแต่โดนไอ้เหี้ยพี่วินข่มขืนแล้วครับ แต่พี่โคกับพี่ผลไม้พูดกล่อมผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนผมถึงกับคล้อยตาม แถมยังสารภาพกับผมว่ารู้เรื่องอดีตของผมแล้วด้วย
“แล้วพวกพี่สองคนไม่รังเกียจผักเหรอฮะ ผักเคยเป็นของคนอื่นมาแล้วนะ”
“ไม่ครับน้องผัก ถึงเราจะเคยเป็นของใคร แต่สำหรับพวกพี่สองคน น้องผักถือว่าเป็นคนแรกและเป็นคนสุดท้ายครับ” ทั้งพี่โคทั้งพี่ผลไม้ต่างพูดยืนยันพร้อมกันเป็นเสียงเดียว ทำเอาผมถึงกับปลื้มจนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
“ขอบคุณฮะพี่โคพี่ผลไม้ที่ไม่รังเกียจผัก”
หลังจากนั้นผมคงไม่ต้องบอกนะฮะว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น เพราะมันดุเดือดมากจนห้องนั้นกลายเป็นสนามรบเลยก็ว่าได้ ส่วนตอนนี้หรือฮะ ผมก็นอนมองพวกพี่สองคนที่นอนกอดผมอยู่ทั้งสองข้างยังไงล่ะครับ
“คิกๆ”
“อือ” ดูเหมือนผมจะหัวเราะเสียงดังไปหน่อย ก็เลยทำให้พวกพี่สองคนรู้สึกตัว ก่อนจะลืมตามองผมที่กำลังหัวเราะอยู่ “เมื่อคืนว่าพวกพี่จัดไปหลายยกแล้วนะ ยังมานอนหัวเราะได้อีก สงสัยต้องจัดไปอีกซักสองรอบแล้วล่ะมั้งเนี่ยโค”
เย้ย!
“นั่นสิผลไม้ นี่ก็ใกล้จะเช้าแล้วด้วย อีกซักสองรอบก็ดีเหมือนกัน” พี่โคพูดพลางมองผมด้วยสายตาแพรวพราว ส่วนพี่ผลไม้ไม่ต้องพูดถึง รายนี้แลบลิ้นเลียปากตัวเองราวกับหมาป่าที่กำลังหิวโหยมิปาน
“งั้นมัวรอช้าอยู่ทำไมล่ะ รีบลงมือเลยดีกว่า”
“นั่นสินะ”
!!!!!!
ขอไว้อาลัยให้ตัวเองซักพัก เพราะตอนนี้ผมโดนพี่โคพี่ผลไม้กำลังฟิวชั่นรวมร่างเป็นสเต็กเนื้อฟรุ๊ตสลัดครับ
.................
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
[attachment deleted by admin]
-
ทำไมไปยอเขาง่ายๆละหนูผัก
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
ไม่อยากจะบอกว่า น้องผัก ใจง่ายจริงๆ
อิอิ
-
:o8:
ไม่น่าเชื่อว่าผลไม้ กับ โค จะได้กินผัก
:hao6: :hao6: :hao6:
-
เด็กน้อยของพวกผม ไม่สิ เมียของพวกผมป่วยครับ สืบเนื่องมาจากพวกผมอดอยากมานาน ก็เลยจัดเต็มแบบไม่ยั้ง ผลก็คือโดนไอ้เคียวด่าสามวันเจ็ดวันครับ โทษฐานทำให้น้องผักของพวกเราป่วยหนักจนลุกไม่ขึ้นเป็นอาทิตย์
“น่านะเคียว ให้พวกกูสองคนเข้าไปดูแลเมียเถอะนะ” ผลไม้นั่งคุกเข่าพูดเสียงอ้อนวอน ไม่เว้นกระทั่งผมก็นั่งคุกเข่าขอไอ้เคียวให้ได้เข้าไปดูแลเมียที่ป่วยอยู่ในห้องนอน
“ไม่จำเป็น ตอนนี้ข้าวดูแลให้แล้ว” เคียวพูดเสียงเย็น “เดี๋ยวฉันจะดูทางนี้ให้เอง พวกนายก็จัดการเรื่องของไอ้เหี้ยวินไปซะ ได้ข่าวว่าเมื่อวานมันส่งคนมาบนเกาะนี้อีกแล้วไม่ใช่รึ”
“ใช่” ผมตอบ เมื่อคืนมีคนแปลกหน้าเข้ามาเกือบสิบคน แต่ก็โดนพวกชาวบ้านบนเกาะขับไล่ไปหมดแล้วครับ ส่วนเรื่องคนร้ายสามคนแรกที่เข้ามาลักพาตัวน้องผักนั้น พวกผมได้จัดการส่งพวกมันเข้าคุกเรียบร้อยแล้วครับ
“กูสืบประวัติไอ้เหี้ยวินมาแล้ว” ผลไม้พูดขึ้นต่อ “มันเป็นมาเฟียตัวเป้ง ที่ชอบซื้อขายค้าอาวุธเถื่อนกับค้ามนุษย์ ที่แม้กระทั่งตำรวจไทยก็จับมันไม่ได้เพราะหลักฐานมีไม่เพียงพอ”
“มิน่าล่ะน้องผักถึงได้หนีมันมา แม่งเหี้ยชะมัด แล้วนี่จะเอายังไงกันดีล่ะ ในเมื่อตำรวจไทยช่วยไม่ได้” ผมถามต่อด้วยความสงสัย
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวทางนี้จะจัดการโทรเรียกตัวช่วยมาให้”
“ใครวะตัวช่วยนะไอ้เคียว” ซึ่งไอ้เคียวยักไหล่ก่อนจะตอบกลับมาว่า
“เดี๋ยวถึงเวลาก็รู้เอง พวกนายก็แค่อยู่ดูแลเกาะไม่ให้คนแปลกหน้าเข้ามาก็พอแล้ว”
..................
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สมน้ำหน้า พี่ผลไม้กับพี่โค 55555
หื่นจนได้เรื่องไม่โดน พี่เคียว เอาเข็มจิ้มก็ดีแล้วนะ
-
“จะไหวหรือครับน้องผัก”
“ต้องไหวสิฮะ แค่นี้เอง”
“ไอ้โคอย่าพูดแบบนั้น เดี๋ยวกูจัดเต็ม”
“ฉันว่ายากนะ เล็กขนาดนั้น”
“เล็กใหญ่ใช่สำคัญ มันขึ้นอยู่กับฝีมือเว้ย”
“เหรอ ถ้างั้นก็จัดไปอย่าให้เสีย”
ปัง! ปัง! ปัง!
“ไอ้พวกเวรสามหน่อจะทำอะไรกันก็หัดเกรงใจชาวบ้านบ้างสิเว้ย!” เสียงทุ้มตะคอกดังลอดมาจากนอกห้อง ทำเอาพวกผมที่อยู่ในห้องพากันสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกเสียงดังโครม แลเห็นชายร่างยักษ์สวมเสื้อกล้ามสีขาวกางเกงขายาวลายขี้ม้ายืนทำหน้าเหี้ยมอยู่หน้าทางเข้าห้องนอน “ที่นี่มันคลินิก แถมยังเช้าด้วย คนป่วยก็อยู่กันเยอะ ถ้าอยากจะทำก็ให้ไปทำที่บ้านเข้าใจ…”
แต่พูดไม่ทันจบดี มีอันต้องชะงักเมื่อเห็นสามหน่อนั่งยองอยู่กับพื้นโดยมีน้องหมาผู้แสนน่ารักยืนกระดิกหางอยู่วงในอย่างสงบเสงี่ยม
“ฮึก ขอโทษนะฮะลุงจอบ ผักไม่ได้ตั้งใจเสียงดัง ฮึก” ร่างบางร้องไห้เสียงสะอื้นไปแล้วครับ ก็เลยทำให้ผมกับไอ้โคหันหน้าไปดุลุงจอบเพื่อเอาเรื่องแทน
“เอ่อ…ขอโทษนะพ่อหนุ่ม พอดีลุงไม่คิดว่าเรากำลัง…” ลุงจอบพูดเสียงกระท่อนกระแท่นพลางมองตัวต้นเหตุของความเข้าใจผิด “…คุยเรื่องเจ้าเสียมอยู่”
“พวกผมกำลังปรึกษาเรื่องเจ้าเสียมว่าจะเอาไปประกวดแข่งสุนัขที่จะถึงนี้นะครับ”
“อ๊ะ งั้นเหรอผลไม้ ขอโทษทีนะหนูผัก ลุงขอโทษ” แล้วลุงจอบก็รีบเดินออกไปทันที พอออกไปแล้วผมก็ได้ยินเสียงลุงจอบบ่นพึมพำอยู่ข้างนอกห้องว่า “ใครจะไปรู้วะว่าคุยเรื่องหมาอยู่ แม่งพูดชวนกูจิ้นจนหัวใจเกือบวายตาย”
หึๆ ขอโทษนะครับลุงจอบที่พวกผมพูดชวนจิ้น
“จิ้นคืออะไรเหรอฮะพี่โคพี่ผลไม้” ร่างบางถามด้วยความสงสัย ซึ่งผมหันไปลูบหัวให้ ส่วนไอ้โคก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้กับน้องผัก
“เรื่องของผู้ใหญ่เด็กอย่างน้องผักอย่ารู้เลยครับ”
“ก็ได้ฮะ ไม่รู้ก็ได้” แล้วพวกผมก็คุยเรื่องเจ้าเสียมต่อ
.......................
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
คนบนเกาะนี่อินเทรนเหมือนกันเนอะ ขนาดคุณลุงยังรู้จักคำว่าจิ้น
-
ฮามาก พูดเรื่องเจ้าเสียมนี่เอง
-
ตอนที่ 39 บ้านของเราสามคน
...................
การประกวดแข่งสุนัขครั้งนี้เป็นการแข่งที่ให้น้องหมาวิ่งแข่งกัน โดยใช้ระยะทางแค่สองร้อยเมตรเท่านั้น แน่นอนว่าเส้นชัยต้องมีเจ้าของคอยรออยู่ ถ้าน้องหมาวิ่งหลุดเส้นทางก็มีอันต้องแพ้ตกรอบไป โชคดีที่เจ้าเสียมได้รับการฝึกจากพี่โคกับพี่ผลไม้ ก็เลยทำให้เข้ารอบชิงชนะเลิศ
“เจ้าเสียมต้องเอาชนะให้ได้นะ เพราะรางวัลของแกคืออาหารสุนัขฟรีหนึ่งปี” ผมพูดกรอกหูมันพลางเอามือลูบหัวเจ้าเสียมอย่างเอาใจ ซึ่งมันเองก็เห่ากับกระดิกหางผมเป็นการตอบรับ
“ฮะๆ ดูท่าปีนี้เจ้าเสียมอาจจะได้เป็นแชมป์นะ” พี่ผลไม้พูดไปหัวเราะไปพลาง รวมถึงพี่โคก็ด้วย
“นั่นสิ”
“ปีก่อนใครชนะเหรอฮะพี่โคพี่ผลไม้” ผมถามกลับด้วยความสงสัย
“อ้อ เป็นของบัวรดน้ำนะ” พี่โคยิ้มตอบก่อนจะหันไปทางบัวรดน้ำ ที่มีน้องหมาพันธุ์ร็อตไวเลอร์นั่งอยู่ข้างกายด้วย (ท่าทางจะดุเหมือนเจ้าของนะครับ) “ที่จริงบัวรดน้ำชนะหลายปีซ้อน แต่ปีนี้ก็ไม่แน่ เพราะพวกเรามีเจ้าเสียมยังไงล่ะครับ”
“อย่างนี้นี่เอง เจ้าเสียมสู้ๆนะ” ผมหันไปพูดกับมัน
“โฮ่งๆ” พอถึงเวลาแข่งขัน ผมก็พาเจ้าเสียมไปยังลู่วิ่ง แต่ก่อนจะปลดเชือกจูงออก ต้องไปรายงานตัวกับเจ้าหน้าที่ถึงจะมายืนประจำที่ได้ แน่นอนว่าพอผมพามันมายืนประจำตำแหน่งแล้ว ก็เจอกับบัวรดน้ำกำลังนั่งยองสั่งน้องหมาพันธุ์ร็อตไวเลอร์ของตัวเองอยู่พอดี
“น้องหมาของคุณบัวรดน้ำชื่ออะไรเหรอฮะ” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะเพิ่งจะเห็นมันเป็นครั้งแรก ต่างกับเจ้าเสียมที่บัวรดน้ำเคยเห็นแล้วเพราะผมพามันไปที่ร้านของเธอบ่อยๆ
“ช่างมันเถอะ”
“อะไรนะครับ?” ผมถามย้ำอย่างไม่แน่ใจ
“ช่างมันเถอะ” บัวรดน้ำหันมาตอบก่อนจะลุกขึ้นยืน “คือชื่อน้องหมาของฉันนะ”
OMG! สาบานได้ว่านั่นคือชื่อของหมานะ!!
...................
:o :o :o :o :o :o :o :o :o :o
[attachment deleted by admin]
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
ช่างมันเถอะ หน้าตาออกจะหล่อเท่ห์ แต่ชื่อนี่ดิ :z3:
-
ปัง!
เสียงปืนดังสนั่นเพียงนัดเดียว ทำให้ชายหนุ่มชุดดำล้มตัวลงไปนอนกับพื้นโดยไม่ทันได้กล่าวคำขอโทษเลยแม้แต่คำเดียว ร่างสูงมองซากศพของอดีตลูกน้องอย่างเย็นชา
“เอามันไปเผาอย่าให้เหลือซาก”
“ครับนายท่าน” แล้วร่างนั้นก็ถูกนำออกไป เหลือแต่ร่างสูงผู้เป็นนายยังคงอยู่ เจ้าตัวล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดก่อนจะกรอกเสียงตามลงไป
“นี่กูเองวิน ช่วงนี้มึงว่างหรือเปล่าวะ”
“ว่าง มึงจะทำไม”
“อยากจะให้ช่วยอะไรหน่อยนะ พอดีกูไม่ว่าง ต้องไปต่างประเทศอีก”
“ได้สิ ว่ามาเลย”
“เมียกูหนีไปซ่อนตัวอยู่บนเกาะหนึ่ง มึงช่วยเข้าไปแฝงตัวในนั้นได้หรือเปล่า”
“อยากให้กูพาเมียมึงกลับว่างั้น?”
“ใช่ แต่ช่วยระวังหน่อย เพราะที่นั่นมีองครักษ์อยู่เยอะ”
“เรื่องนั้นไม่มีปัญหา มึงก็รู้ว่ากูเป็นยังไง”
“อืม กูรู้ว่ามึงเก่ง”
“แล้วมึงจะให้กูเริ่มงานเมื่อไหร่” อีกฝ่ายถามกลับ ซึ่งทำเอาร่างสูงแสยะยิ้มก่อนจะตอบกลับไปว่า
“พรุ่งนี้”
..............
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
เป็นห่วงครอบครัวผลิตผลทางการเกษตรทุกคนเลย
ถีบอีพี่วินชั่วฝุดๆ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เรียน จขกท.
เนื่องจากได้รับการร้องเรียนว่า ท่านมีพฤติการ เข้าข่าย ปั้นกระทู้
จึงขออนุญาต ล็อคกระทู้ไว้ชั่วคราว เพื่อตรวจสอบ
จึงแจ้งมาเพื่อโปรดทราบ
เจ้สอง โมดุฯ ห้องนิยาย
-
เรียน จขกท. ทราบ
หลังจากตรวจสอบแล้ว พบว่า ท่านได้กระทำการอันเข้าข่ายหรือโน้มเอียงไปในลักษณะการปั้นกระทู้ได้ จริง แต่ที่มีการร้องเรียน
ถึงแม้ไม่เป็นการปั่นกระทู้ด้วยการพูดคุยล้อเล่นกันอย่างที่เคยมีมาในกระทู้ก่อนๆ
แต่การที่ท่านลงเนื้อหานิยายในแต่ละตอน ด้วยการใช้ รีฯ มากถึง 5 หรือ 6 รีฯ ในหนึ่งตอน
ก็สามารถทำให้มีการเข้าใจได้ว่าเป็นการปั่นกระทุ้ เพื่อหวังเรียกยอดจำนวน Read
โดยเฉพาะอย่างยิ่งบางตอนก็ดูเป็นการปั่นกระทู้เพราะไม่ได้ลงให้จบในตอนเดียว แต่แบ่งเนื้อหาของตอนออกเป็นหลาย reply โดยแต่ละ reply ก็ลงเพียงสั้นๆ
อย่างรีฯ ล่าสุด ท่านลงเพียง 15 บรรทัด
ไม่ทราบว่าท่านมีเจตนาหรือวัตถุประสงคืใดในการกระทำเช่นนี้
ทั้งๆที่ 1 รีฯ สามารถลงเนื้อหาได้มากกว่า
ดังนั้น ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก
ขอให้ท่านพยายามลงเนื้อหานิยายให้จบภานใน reply เดียว
หากมีเนื้อหามากจริงๆ ให้แบ่งได้ ไม่เกิน 2-3 รีฯ ต่อ ตอน
เพื่อไม่ให้ดูเป็นการกระทำที่เข้าข่ายเจตนาจะปั่นกระทู้
และหากพบเห็นการกระทำดังกล่าวหรือมีผู้ร้องเรียนมาอีก
ทางเรา จะลบกระทุ้ทิ้งทันที โดยไม่แจ้งให้ทราบล่วงหน้า
จึงเรียนมาเพื่อทราบและถือปฏิบัติตาม
เจ้สอง โมดุฯ ห้องนิยาย
-
ตอนที่ 39 บ้านของเราสามคน
..........................
การประกวดแข่งสุนัขครั้งนี้เป็นการแข่งที่ให้น้องหมาวิ่งแข่งกัน โดยใช้ระยะทางแค่สองร้อยเมตรเท่านั้น แน่นอนว่าเส้นชัยต้องมีเจ้าของคอยรออยู่ ถ้าน้องหมาวิ่งหลุดเส้นทางก็มีอันต้องแพ้ตกรอบไป โชคดีที่เจ้าเสียมได้รับการฝึกจากพี่โคกับพี่ผลไม้ ก็เลยทำให้เข้ารอบชิงชนะเลิศ
“เจ้าเสียมต้องเอาชนะให้ได้นะ เพราะรางวัลของแกคืออาหารสุนัขฟรีหนึ่งปี” ผมพูดกรอกหูมันพลางเอามือลูบหัวเจ้าเสียมอย่างเอาใจ ซึ่งมันเองก็เห่ากับกระดิกหางผมเป็นการตอบรับ
“ฮะๆ ดูท่าปีนี้เจ้าเสียมอาจจะได้เป็นแชมป์นะ” พี่ผลไม้พูดไปหัวเราะไปพลาง รวมถึงพี่โคก็ด้วย
“นั่นสิ”
“ปีก่อนใครชนะเหรอฮะพี่โคพี่ผลไม้” ผมถามกลับด้วยความสงสัย
“อ้อ เป็นของบัวรดน้ำนะ” พี่โคยิ้มตอบก่อนจะหันไปทางบัวรดน้ำ ที่มีน้องหมาพันธุ์ร็อตไวเลอร์นั่งอยู่ข้างกายด้วย (ท่าทางจะดุเหมือนเจ้าของนะครับ) “ที่จริงบัวรดน้ำชนะหลายปีซ้อน แต่ปีนี้ก็ไม่แน่ เพราะพวกเรามีเจ้าเสียมยังไงล่ะครับ”
“อย่างนี้นี่เอง เจ้าเสียมสู้ๆนะ” ผมหันไปพูดกับมัน
“โฮ่งๆ” พอถึงเวลาแข่งขัน ผมก็พาเจ้าเสียมไปยังลู่วิ่ง แต่ก่อนจะปลดเชือกจูงออก ต้องไปรายงานตัวกับเจ้าหน้าที่ถึงจะมายืนประจำที่ได้ แน่นอนว่าพอผมพามันมายืนประจำตำแหน่งแล้ว ก็เจอกับบัวรดน้ำกำลังนั่งยองสั่งน้องหมาพันธุ์ร็อตไวเลอร์ของตัวเองอยู่พอดี
“น้องหมาของคุณบัวรดน้ำชื่ออะไรเหรอฮะ” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะเพิ่งจะเห็นมันเป็นครั้งแรก ต่างกับเจ้าเสียมที่บัวรดน้ำเคยเห็นแล้วเพราะผมพามันไปที่ร้านของเธอบ่อยๆ
“ช่างมันเถอะ”
“อะไรนะครับ?” ผมถามย้ำอย่างไม่แน่ใจ
“ช่างมันเถอะ” บัวรดน้ำหันมาตอบก่อนจะลุกขึ้นยืน “คือชื่อน้องหมาของฉันนะ”
OMG! สาบานได้ว่านั่นคือชื่อของหมานะ!!
ปัง!
เสียงปืนดังสนั่นเพียงนัดเดียว ทำให้ชายหนุ่มชุดดำล้มตัวลงไปนอนกับพื้นโดยไม่ทันได้กล่าวคำขอโทษเลยแม้แต่คำเดียว ร่างสูงมองซากศพของอดีตลูกน้องอย่างเย็นชา
“เอามันไปเผาอย่าให้เหลือซาก”
“ครับนายท่าน” แล้วร่างนั้นก็ถูกนำออกไป เหลือแต่ร่างสูงผู้เป็นนายยังคงอยู่ เจ้าตัวล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดก่อนจะกรอกเสียงตามลงไป
“นี่กูเองวิน ช่วงนี้มึงว่างหรือเปล่าวะ”
“ว่าง มึงจะทำไม”
“อยากจะให้ช่วยอะไรหน่อยนะ พอดีกูไม่ว่าง ต้องไปต่างประเทศอีก”
“ได้สิ ว่ามาเลย”
“เมียกูหนีไปซ่อนตัวอยู่บนเกาะหนึ่ง มึงช่วยเข้าไปแฝงตัวในนั้นได้หรือเปล่า”
“อยากให้กูพาเมียมึงกลับว่างั้น?”
“ใช่ แต่ช่วยระวังหน่อย เพราะที่นั่นมีองครักษ์อยู่เยอะ”
“เรื่องนั้นไม่มีปัญหา มึงก็รู้ว่ากูเป็นยังไง”
“อืม กูรู้ว่ามึงเก่ง”
“แล้วมึงจะให้กูเริ่มงานเมื่อไหร่” อีกฝ่ายถามกลับ ซึ่งทำเอาร่างสูงแสยะยิ้มก่อนจะตอบกลับไปว่า
“พรุ่งนี้”
ผลปรากฏว่าเจ้าเสียมของพวกเราแพ้ครับ แพ้ให้กับอดีตแชมป์หลายสมัยอย่างเจ้าช่างมันเถอะของบัวรดน้ำ แต่ถึงกระนั้นเจ้าเสียมก็วิ่งสูสีไม่แพ้เจ้าช่างมันเถอะ
“ไว้ปีหน้าค่อยสู้ใหม่แล้วกันนะครับ เพราะปีนี้พวกเรายังไม่พร้อม” ผมบอกกับน้องผักที่ตาแดงก่ำราวกับจะร้องไห้ จึงเอามือลูบหัวปลอบใจ ส่วนไอ้ผลไม้นะหรือ มันเองก็จับมือน้องผักบีบเบาๆให้กำลังใจด้วยเช่นกัน เมื่อรับรางวัลปลอบใจเสร็จ ผมกับผลไม้ก็พาน้องผักกลับคลินิกครับ แต่ทว่าวันนี้คนป่วยเข้าพักรักษาตัวที่คลินิกของไอ้เคียวเยอะ ก็เลยทำให้พวกผมสามคนพร้อมกับหนึ่งตัวต้องหอบเสื้อผ้าเดินกลับไปบ้านน้องผักแทน (ที่นอนไม่พอครับ)
“จะว่าไปบ้านมันเล็กเกินนะว่าไหมไอ้โค” ผลไม้พูดเกริ่นหลังจากน้องผักเดินเข้าไปอาบน้ำก่อนเป็นคนแรก ซึ่งทำเอาผมที่กำลังจัดเตรียมที่นอนอยู่นั้นถึงกับชะงักก่อนจะหันไปมองมัน
“ก็ใช่ ถามทำไม”
“กูว่ากูจะขยายบ้านให้น้องผักซักหน่อย จะได้อยู่กันสบายๆ”
“ก็ดีเหมือนกัน บ้านนี้มันเล็กเกินสำหรับพวกเราสามคน” ผมพูดอย่างเห็นด้วย เพราะบ้านหลังนี้มันเล็กไปจริงๆครับ ข้าวของเครื่องใช้ห้องน้ำห้องท่าก็มีพอสำหรับแค่คนๆเดียว
แกรก
“คุยอะไรกันอยู่เหรอฮะพี่โคพี่ผลไม้ ผักได้ยินว่าอะไรเล็กๆเกิน” น้องผักเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับใส่ชุดนอนพร้อมเสร็จสรรพ
“อ้อ พวกพี่คิดว่าจะขยายบ้านนี้ซักหน่อยนะ น้องผักคงไม่ว่าอะไรนะถ้าพวกพี่จะทำ”
“ไม่ว่าฮะพี่ผลไม้ แต่ผักมีเงินไม่พอ”
“จะกลัวอะไรกะอีแค่เงิน พวกพี่มีพอจะสร้างได้นะ จริงไหมไอ้โค” มันหันมาพูดกับผม
“จริง พวกพี่มีเงินพอที่จะสร้างอยู่แล้ว ฉะนั้นน้องผักไม่ต้องเป็นห่วง”
“แต่ผักกลัวพวกพี่จะไม่มีเงินใช้จ่ายเรื่องอื่น”
“ไม่ต้องกลัวหรอกครับน้องผัก เรื่องเงินเรื่องเล็ก” ไอ้ผลไม้พูดยิ้มกรุ่มกริ่ม “เพราะพวกเรามีเงินพอเลี้ยงน้องผักไปตลอดชีวิตเลยก็ยังได้ว่าไหมโค”
“อือ เพราะงั้นน้องผักไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเงินหรอก แค่ทำตัวน่ารักให้สมกับหน้าที่ๆเป็นเมียของพวกพี่สองคนก็พอแล้วล่ะครับ” ผมพูดจบ ผมกับผลไม้ก็โดนน้องผักปาหมอนใส่ด้วยความเขินอาย
“พวกพี่บ้า!”
...
ตอนที่ 40 คนแปลกหน้า
.................................................
“พี่ไปทำงานก่อนนะครับน้องผัก”
“ฮะพี่ผลไม้”
“จุ๊บแก้มพี่ด้วยสิครับ”
จุ๊บ!
ผมทำตามที่พี่ผลไม้ว่า ส่วนอีกฝ่ายก็หอมแก้มผมกลับก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
“ผลไม้ไปทำงานแล้วเหรอ” พี่โคพูดหลังจากเดินออกจากห้องน้ำ
“ฮะพี่โค” ผมยิ้มตอบก่อนจะยื่นหน้าหอมแก้มพี่โคบ้าง ทำเอาร่างสูงถึงกับมึนงง “แล้ววันนี้พี่โคไม่ไปทำงานเหรอฮะ”
ผมถามด้วยความสงสัย เพราะงานหลักของพี่โคคืองานวิจัยวัวควายที่ตัวเองเลี้ยงอยู่
“อ้อ ไปสิครับ แต่พี่ไม่อยากทิ้งเราไว้ที่บ้านคนเดียว” พี่โคยิ้มตอบก่อนจะหอมแก้มผมกลับ “ไปอาบน้ำซะสิ เดี๋ยวต้องไปให้อาหารเจ้าเสียมกับเจ้าอาชาด้วยไม่ใช่หรือ ไหนจะรดน้ำผักอีก เดี๋ยวพี่ช่วย”
“ฮะพี่โค” เมื่องานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมกับพี่โคก็ขี่เจ้าอาชาไปบ้านพี่โค (อุ้มเจ้าเสียมไปด้วยฮะ) ส่วนงานวิจัยที่พี่โคทำก็ไม่มีอะไรมากหรอกฮะ แค่บันทึกประจำวันว่าวันนี้วัวกับควายที่พี่โคเลี้ยงเป็นยังไงบ้างก็เท่านั้นเอง (เห็นว่าพี่โคจ้างชาวบ้านแถวนี้ช่วยเลี้ยงพวกมันอีกแรงด้วยครับ) หลังเสร็จเรียบร้อยพี่โคก็ชวนผมไปหาพี่ผลไม้ที่บ้านพี่ผลไม้ แน่นอนว่าพอไปถึงก็เห็นพี่ผลไม้สุมหัวกับกองเอกสารเป็นตั้งเลยครับ
“มานี่ก็ดีเลย อยากจะให้ช่วยอะไรหน่อย” พี่ผลไม้กวักมือเรียกพี่โค ก่อนจะหันมาทางผม “น้องผักช่วยออกไปซื้อขนมที่ร้านกูขายของชำให้พี่ได้ไหมครับ พอดีพี่หิวนะ ช่วยซื้อมาเยอะๆหน่อย”
“ได้ฮะพี่ผลไม้” ผมยิ้มตอบก่อนจะเดินออกไป นี่ก็เป็นการช่วยเหลือของผม แม้จะได้นิดหน่อยก็ยังดีกว่าไม่ได้ช่วย แต่ยังไปได้ไม่ไกลจากบ้านพี่ผลไม้ดีพอ จู่ๆก็มีผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งสูงประมาณเท่าพี่โค ใบหน้าเรียวคม นัยน์ตาเล็กดูคล้ายลูกครึ่งจีน ผมสีเขียวยาวปะบ่าเดินฉีกยิ้มมาแต่ไกล มือหนึ่งถือกระเป๋าเป้ใบโตกับมืออีกข้างอุ้มเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักวัยประมาณน้องบุ้งกี๋มาด้วยครับ
สงสัยจะเป็นญาติของคนบนเกาะนี้ล่ะมั้ง?
“ไม่ทราบว่าที่นี่ใช่เกาะที่ชื่อก็เกาะไงใช่ไหมครับ” อีกฝ่ายฉีกยิ้มตาหยีถามผมก่อนเลยครับ
“ใช่ครับ” ผมยิ้มตอบ เพราะอีกฝ่ายมาดีผมก็ดีกลับไปสิครับ “ไม่ทราบว่าคุณคือ?”
ร่างสูงยิ้มให้ผมอีกครั้ง(?)ก่อนจะตอบกลับมาว่า
“ผมชื่อเทียนชิง เพิ่งย้ายมาอยู่เกาะนี้เป็นวันแรก ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ทีหลังไม่ต้องไล่น้องผักไปซื้อขนมข้างนอกคนเดียวอีกล่ะ มันอันตราย”
“เออกูรู้น่า อีกอย่างร้านลุงปุ๋ยอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่” ผลไม้ตอบก่อนจะพูดต่อ “กูว่าเข้าเรื่องเถอะ เดี๋ยวน้องผักมาได้ยินเข้าจะแย่”
“ก็ว่ามาสิ” ผมถามพลางนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผลไม้ที่นั่งอยู่
“ตอนนี้แย่หน่อย มีคนนอกมาซื้อบ้านจากพวกชาวบ้านด้วย”
“เหรอ แล้วทำไมนายถึงไม่บอกพวกชาวบ้านไม่ให้ขายล่ะ”
“กูบอกแล้วแต่พวกชาวบ้านว่าทางนั้นให้ราคางาม ก็เลยขายๆไป” ผลไม้พูดพลางถอนหายใจ ดูท่าทางจะเครียดมากพอสมควรครับ “จะตรวจสอบประวัติของคนซื้อบ้านก็ไม่ได้ด้วย เพราะเป็นแค่นายหน้าที่ถูกจ้างมาเท่านั้น”
“แล้วเขาซื้อบ้านแถวไหนล่ะ”
“ก็ใกล้ๆบ้านลุงจอบนะ”
“อ้อ แถวนั้นนะเอง” ผมพยักหน้าพูดอย่างนึกขึ้นได้ว่าเคยผ่านไปเห็น “ว่าแต่ทางนั้นได้แจ้งมาหรือยังว่าจะย้ายเข้ามาเมื่อไหร่”
ผลไม้ถอนหายใจเป็นครั้งที่สองก่อนจะตอบมาว่า
“วันนี้”
.............................
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
น้องผัก คงเจอกันแล้วแหละ
ชักทะแม่งๆ ต้องเป็นของ ไอ้พี่วิน แน่ๆ เลย
-
ตอนที่ 41 คนแซ่เทียน
.......................
“ว่าแต่บ้านที่พี่ชิงซื้ออยู่ที่ไหนหรือครับ เดี๋ยวผมพาไปให้”
“อันนี้พี่ไม่รู้ครับ เพราะพี่ฝากให้คนอื่นซื้อให้” อ้าวแล้วกัน “แต่ไม่ต้องเป็นห่วง พี่มีแผนที่”
อย่าได้สงสัยนะครับว่าทำไมผมถึงเรียกคนแปลกหน้าว่าพี่ เพราะตอนคุยกันเขาได้แนะนำตัวว่าเคยเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยเดียวกับที่ผมเคยเรียนอยู่นะครับ แถมเรียนคณะเดียวกันซะด้วย ก็เลยทำให้ผมกับเขาสนิทกันอย่างรวดเร็ว ส่วนน้องผู้ชายที่พี่ชิงอุ้มมาด้วยนั้นเป็นน้องชายของเขา ชื่อเทียนหลง หรือหลงนั่นแหละครับ แต่เสียดายที่น้องหลงเป็นใบ้ ก็เลยทำให้ผมอดได้ยินเสียงที่น้องเขาพูดเลยครับ (แต่หูยังได้ยินปกตินะ)
“ดีเลยครับ ไหนผมดูหน่อย”
“อืมได้สิ” แล้วอีกฝ่ายก็คลี่แผนที่ให้ผมดู ซึ่งผมดูได้ซักพักก็พยักหน้าก่อนจะพับเก็บส่งคืน “ตกลงรู้แล้วใช่ไหมว่าเป็นที่ไหนนะ ไม่พาพี่หลงหรอกนะ”
“ฮะๆ ไม่หลงหรอกไว้ใจได้” แล้วผมก็พาทั้งคู่ไปทันที
เอ ว่าแต่ผมลืมอะไรไปหนอ?
......................
“รู้สึกเหมือนน้องผักจะไปนานหน่อยแล้วนะ ฉันว่าฉันเดินออกไปดูดีกว่า” โคบอก ซึ่งผมเองก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับที่มันพูด เพราะน้องผักไปซื้อขนมนานเกินพอสมควรแล้วครับ
“รีบๆไปล่ะ ถ้าเจอตัวแล้วก็ส่งข้อความมาบอกด้วยนะ”
“อืมรู้แล้วล่ะ” พอมันเดินออกไปได้ซักพัก เสียงกริ่งประตูบ้านก็ดังขึ้น ทำเอาผมรีบเดินออกจากห้องทำงานก่อนจะตรงไปยังประตูทางออกบ้าน พอเปิดประตูเท่านั้นแหละ ผมถึงกับชะงักค้างในท่าเปิดประตูเมื่อรู้สึกถึงความเย็นแตะบนหน้าผาก ครั้นมองขึ้นไปยังจุดนั้นก็แลเห็นวัตถุสีดำจ่ออยู่บนหน้าผาก แต่ผมยังไม่ทันได้มองว่าเจ้าของอาวุธนี้เป็นใคร อีกฝ่ายก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกว่า
“ถ้าไม่อยากตาย บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าผักอยู่ที่ไหน”
!!!!!!
...............................
“อ้อ บ้านน้องผักปลูกเลี้ยงม้าปลูกผักงั้นเหรอ”
“ฮะ แต่กว่าผักจะโตอีกนานเลย”
“อืม มันก็ค่อยเป็นค่อยไปนะ ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา”
“ฮะ” ผมยิ้มตอบ ในมือผมตอนนี้อุ้มน้องหลงอยู่ครับ เนื่องจากน้องหลงน่ารักมาก ประกอบกับผมเห็นว่าพี่ชิงเดินทางมาเหนื่อยๆ ก็เลยช่วยอุ้มอีกแรง “อ๊ะ ที่นี่ไงครับ ที่พี่ชิงซื้อไว้”
ผมบอกก่อนจะหยุดเดินตรงหน้าบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านไม้ขนาดเล็กไม่ใหญ่มาก แต่ก็ดูดีครับ
“อืมสวยดีไม่เบาแหะ นึกว่าจะเป็นกระต๊อบซะอีก” ผมได้ยินถึงกับหัวเราะเลยครับ
“ฮะๆ นี่พี่ชิงคิดว่าบนเกาะจะเป็นกระต๊อบเหรอฮะ”
“ใช่” อีกฝ่ายยิ้มตอบ ก่อนจะเดินเข้าไปเปิดประตู “ขอบใจที่นำทางมาให้นะน้องผัก ถ้าไม่ได้น้องผักพี่คงแย่ ว่าแต่จะเข้าไปดูในบ้านด้วยกันไหม”
“ไม่ล่ะฮะ พอดีผมต้องรีบกลับไปทำธุระ ไว้คราวหน้าแล้วกันนะครับ” ผมส่ายหน้าบอกก่อนจะวางน้องหลงให้ยืนกับพื้น
“ครับน้องผัก แล้วเจอกัน” ผมโบกมือลาทั้งคู่ก่อนจะเดินกลับไปทางเดิมอย่างรวดเร็ว เพราะนึกขึ้นได้ว่าลืมซื้อขนมให้พี่ผลไม้ ป่านนี้แล้วพวกพี่เขาไม่เป็นห่วงผมแย่แล้วรึ ครั้นพอหยิบมือถือขึ้นมาดู ก็ต้องตกใจกับสายที่ไม่ได้รับห้าสิบสาย (ไม่น่าลืมเปิดเสียงมือถือเลยครับ) ซึ่งเป็นใครไม่ได้นอกเสียจากพี่โค พอเห็นแล้วผมก็รีบกดโทรไปหาพี่โคทันที
“พี่โคฮะ ผักขอโทษที่ไม่ได้รับสาย พอดีผักเจอคน…”
“พี่ไม่อยากฟังคำแก้ตัว รีบกลับมาบ้านผลไม้เดี๋ยวนี้ อย่าให้พี่ต้องไปตาม” แล้วอีกฝ่ายก็วางสายไปทันทีโดยไม่ฟังคำตอบจากปากผม เพราะยังไงงานนี้ผมก็ผิดเต็มประตู พอคิดได้ดังนั้นผมก็รีบเดินกลับไปบ้านพี่ผลไม้ทันที
...................
“ถ้าไม่อยากตาย บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าผักอยู่ที่ไหน”
!!!!!!
“คนที่จะตายคือมึงไม่ใช่กู” ผมพูดย้อนกลับไป ทำเอาอีกฝ่ายชะงักก่อนจะก้มมองตรงหน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง ซึ่งบัดนี้มีปืนของผมจ่ออยู่ตรงกับหัวใจของมันไว้แล้ว
“มาจ่อตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“ก็ตั้งแต่ที่มึงเอาปืนมาจ่อหน้าผากกูนั่นแหละไอ้สัสลุค” ผมบอกอย่างหัวเสียก่อนจะมองอีกฝ่าย ที่มีรูปร่างสูงปราดเปรียว นัยน์ตาสีฟ้าคราม สวมเสื้อเรียบง่ายแต่ดูทะมัดทะแม่ง ผมสีทองยาวปะบ่ากำลังฉีกยิ้มให้ผมอย่างทะเล้นๆ “แล้วมึงจะเอาปืนจ่อหน้าผากกูไปอีกนานแค่ไหนห๊ะ นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนไอ้เคียว กูยิงมึงทิ้งไปนานแล้ว”
“แหม แค่นี้ทำเป็นดุ หยอกนิดหยอกหน่อยก็ไม่ได้” มันพูดพลางเก็บปืนเข้าที่เดิม ส่วนผมก็เก็บปืนเข้าที่เดิมเหมือนกัน ตั้งแต่มีเรื่องเกิดขึ้นกับน้องผัก ผมก็เลยต้องพกปืนติดตัวอยู่ตลอดเวลาอย่างที่เห็น
“ว่าแต่มึงมาหากูก่อนทำไมวะไอ้ลุค ทำไมไม่ไปหาไอ้เคียวมันล่ะ” ดีนะที่ไอ้เคียวบอกผมไว้ล่วงหน้าก่อนว่าเพื่อนที่เป็นตำรวจสากลจะมาเกาะวันนี้ ก็เลยทำให้ผมตั้งตัวได้ทัน
“ก็บ้านมึงอยู่ติดกับริมทะเลนี่หว่า กูเลยมาหามึงก่อนไงไม่ดีเหรอวะ”
“ดีพ่องมึงสิ” ผมด่ามันกลับไปอย่างไม่คิดมาก “มานี่ก็ดีเลย จะใช้งานซักหน่อย”
“งานไรวะ กูเพิ่งจะมาถึงเองนะเฟ้ย”
“อย่าบ่นๆ” ผมบอกอย่างไม่คิดมาก “แค่ช่วยกูออกตามหาเมียหน่อย พอดีออกไปซื้อขนมแล้วหายตัวไปเท่านั้นเอง”
“อะไรนะเมีย?!” มันทำตาโตเลยครับ คงไม่คิดว่าผมจะมีเมียล่ะสิ
“ใช่เมีย” ผมยิ้มตอบก่อนจะพูดต่อ “น่ารักกว่าเมียที่เป็นนางแบบของมึงแล้วกันไอ้ลุค”
“เหรอ ชักอยากเห็นแล้วสิว่าเมียมึงน่ารักมากแค่ไหน”
“หึๆ แน่นอนว่าน่ารักจนมึงเห็นถึงกับอึ้งตาค้างเลยล่ะ”
อึ้งตาค้างเพราะเห็นเมียของผมเป็นผู้ชายแถมพ่วงด้วยไอ้โคที่เป็นผัวด้วยอีกคน…
.......................
:haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
[attachment deleted by admin]
-
สงสันคนที่ชื่อ ลุค จะได้ตาค้างจริงๆ
555
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: คนร้ายขึ้นมาที่เกาะแล้ว พี่ๆ ครอบครัวการเกษตรช่วยน้องผักด้วย
-
ตอนที่ 42 ผักก็เหมือนคนที่ต้องหมั่นดูแลและใส่ใจ
.....................
หลังจากเจอตัวน้องผักแล้ว ผมก็พาน้องผักกลับไปยังที่ทำงานของผลไม้ทันที พอไปถึงเจอแขกด้วยครับ จะใครเสียอีกนอกจากไอ้ตำรวจสากลจอมทะเล้นลุคเพื่อนของไอ้เคียวมันครับ แต่แปลกตรงที่ตอนผลไม้แนะนำตัวน้องผักให้ไอ้ลุคได้รู้จักว่าเป็นแฟนของมันกับผมด้วยนั้น ไอ้ลุคถึงกับล้มตาตั้งด้วยความตกใจ
“Oh my god! Threesum!!”
ไอ้ทีแรกผมก็งงนะครับว่าไอ้ลุคมันเป็นอะไร แต่พอผลไม้กระซิบบอกเท่านั้นแหละ ทำเอาผมถึงกับหัวเราะลั่นบ้านเลยครับ ส่วนน้องผักก็ได้แต่เอียงคอทำหน้าไม่เข้าใจที่ผมกับผลไม้หัวเราะกัน หลังจากน้องผักได้ทำความรู้จักกับไอ้ลุคแล้ว ไอ้ผลไม้ก็ถามน้องผักว่าเมื่อครู่นี้ไปไหนมา
“เอ่อ ผักเจอพี่ชิงกับน้องหลงนะฮะ”
“ชิง? หลง?”
“ฮะ พวกเขามาด้วยกันสองคน พี่ชิงอายุประมาณพวกพี่นั่นแหละฮะ ส่วนน้องหลงก็อายุประมาณเท่าน้องบุ้งกี๋” น้องผักบอกก่อนจะพูดต่อ “พวกเขาย้ายเข้ามาอยู่บนเกาะ ซื้อบ้านไว้เรียบร้อยแล้วแต่หาทางไปไม่ถูก ผักก็เลยนำทางเขาไปตามแผนที่…”
ปัง!
ไอ้ผลไม้ทุบโต๊ะครับ ดูท่าจะเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ไอ้ลุคเห็นดังนั้นก็รีบจับไหล่ผลไม้บอกให้มันใจเย็นๆ
“แล้วเราก็ไปกับคนแปลกหน้าเนี่ยนะ?”
“ไม่แปลกหน้าหรอกฮะพี่ผลไม้ พี่ชิงเป็นรุ่นพี่คณะเดียวกับผักที่เรียนจบไปแล้ว”
“จะมาจากไหนก็ช่าง ทีหลังอย่าไปกับคนอื่นที่ไม่ใช่พวกพี่อีกนะน้องผัก!” มันพูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องทำงานไปอย่างรวดเร็ว ผมเข้าใจมันดีนะครับ เพราะไม่ว่าใครก็ต้องเป็นห่วงคนรัก ไม่อยากให้ไปเจอกับคนแปลกหน้าในช่วงสถานการณ์หน้าสิวหน้าขวาน
“ฮึก ผักขอโทษฮะพี่โค ผักจะไม่ไปกับเขาอีกแล้ว” น้องผักถึงกับร้องไห้เลยครับเมื่อรู้ว่าตัวเองทำผิด “พี่โคช่วยพูดกับพี่ผลไม้ให้ผักหน่อยได้ไหมฮะ ผักไม่ได้ตั้งใจ ผักก็แค่อยากช่วยเขา ฮึกๆ”
“ครับพี่เข้าใจดี แต่ทีหลังน้องผักอย่าทำอีกนะครับ” ผมบอกพลางกอดร่างบางที่ซุกอกผมอยู่
“ฮะ ผักไม่ทำอีกแล้ว ฮือๆ”
.........
“น้องผักหลับไปแล้วใช่ไหม”
“อืมใช่ ร้องไห้จนหลับไปเลยนะ” ไอ้โคพูดพลางเดินออกมาจากห้องนอนเก่าของผม ก่อนจะเดินมานั่งลงบนเก้าอี้โซฟาห้องทำงาน ซึ่งตอนนี้ในห้องมีผม ไอ้เคียว ข้าว และไอ้ลุคที่นั่งรอบนโซฟาอยู่ก่อนแล้ว “ว่าแต่นายออกไปสืบข่าวได้ถึงไหน ไอ้เรื่องสองคนที่มาใหม่นะ”
“จากที่ถามชาวบ้านมา รู้สึกว่าสองคนนั้นเป็นพี่น้องนะ แต่ไม่รู้จะพี่น้องสายเลือดเดียวกันจริงหรือเปล่า ที่แน่ๆ พวกนั้นพักอยู่ใกล้บ้านลุงจอบ”
“ก็จะไปยากอะไร ให้น้องผักย้ายมาอยู่ที่นี่ซะเลยสิ จะได้ดูแลสะดวก”
“อย่าเพิ่งตื่นตูมไปข้าว พวกเรายังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นไงมาไง เดี๋ยวจะเข้าทางเกมมัน” เคียวบอกก่อนจะหันไปทางลุค “นายมีความเห็นอะไรดีๆบ้างไหมลุค”
ตำรวจสากลนามว่าลุคมุ่นคิ้วเอามือลูบคางใช้ความคิด
“ก็ทำตัวไปตามสบายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง มือชั้นนี้แล้วไม่มีพลาด”
“งั้นก็ฝากด้วยแล้วกัน ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกพวกเราได้นะ”
“โอเคพวก ไว้ใจตำรวจสากลคนนี้ได้เลย!”
...............
ตั้งแต่พี่ลุคเพื่อนพี่เคียวที่เป็นตำรวจสากลมาเยือนบนเกาะ ผมก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนมีบอดี้การ์ดส่วนตัวคอยคุ้มครองชีวิตทุกยี่สิบชั่วโมง ซึ่งจะมีพี่โคที่เอาวัวควายมาเลี้ยงในสวนบ้านของผม กับพี่ผลไม้ที่หอบแฟ้มเอกสารมาวางบนเสื่อที่ปูอยู่ข้างบ้าน และพี่ลุคที่ดูลั้นลากับการดูแลเจ้าอาชา เจ้าเสียม ไหนจะขยันปลูกผักชนิดใหม่ที่คิดขึ้นเองอีก
“พี่โค พี่ผลไม้ พี่ลุค ข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วนะฮะ มาทานข้าวได้แล้ว!” ผมตะโกนเรียกบอกทั้งสามคน ก่อนจะวางกับข้าวพร้อมถ้วยจานชามช้อนส้อมลงบนโต๊ะไม้ปิกนิกขนาดย่อมพอให้นั่งรับประทานกันได้พร้อมทั้งครอบครัวนั่นแหละครับ แน่นอนว่าพวกพี่ทั้งสามคนพอได้ยินที่ผมเรียก ต่างวางทุกอย่างลงกับพื้นก่อนจะเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ไม้พร้อมกัน “พี่ลุคไปล้างมือก่อนสิฮะ เปื้อนหมดแล้ว”
“อ๊ะ โทษทีน้องผักพี่ลืมนะแหะๆ”
“ไปเลยมึง เปื้อนเหม็นเหงื่อกูไม่ชอบ”
“แม่งอนามัยจัดนะมึงไอ้ผลไม้”
“แน่นอน กูไม่ซกมกเหมือนมึงหรอกไอ้ลุค”
“คร้าบคุณผัวอนามัยจัดของน้องผัก ฮะๆ” ว่าแล้วพี่ลุคก็รีบไปล้างไม้ล้างมืออย่างเร็วเพราะกลัวจะโดนบาทาของพี่ผลไม้ถีบเอาได้ พอพี่ลุคล้างมือเสร็จก็เดินกลับมานั่งอีกครั้ง “ว่าแต่น้องผักได้ดูแปลงผักของตัวเองบ้างหรือเปล่า”
ผมชะงักมือขณะที่กำลังตักข้าวใส่จานให้พี่โคอยู่ ก่อนจะหันไปตอบคำถามของพี่ลุค
“พอดีช่วงนี้ยุ่งๆก็เลยไม่ได้ดูนะฮะ”
“เหรอ มิน่า ผักที่โตถึงได้ดูเหี่ยวๆชอบกล” พี่ลุคพูดพลางยกน้ำขึ้นดื่มก่อนจะวางลง “ผักก็เหมือนคนที่ต้องหมั่นดูแลและใส่ใจ ฉะนั้นน้องผักอย่าได้ลืมรดน้ำใส่ปุ๋ยพรวนดินให้มันด้วยนะ”
“ฮะพี่ลุค”
........
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รักน้องผัก เชิบ ๆๆๆ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อย่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นเลยนะ
-
ตอนที่ 43 ตามสืบ
.....................
หลายวันแล้วครับที่ผมไม่ได้มีโอกาสไปหาพี่ชิงกับน้องหลงเลยซักนิด ไม่รู้ว่าเป็นอยู่ยังไงบ้าง เพราะโดนพวกพี่เขาสั่งห้ามไปครับ ครั้นจะแอบไปพวกพี่โคก็ดันรู้ทันเสียก่อน แล้ววันนี้น้องบุ้งกี๋ไม่ได้ไปโรงเรียนด้วยครับ ก็เลยมาเล่นกับพวกผมที่บ้าน แน่นอนว่าน้องบุ้งกี๋ดูจะเข้ากับพี่ลุคได้เป็นอย่างดีด้วย (ผิดกับตอนแรกที่กลัวพี่ลุคแทบตายเพราะคิดว่าเป็นยักษ์กินคนนะครับ) แต่ดูเหมือนทั้งคู่จะเล่นหนักไปหน่อยก็เลยเปื้อนโคลนด้วยกันทั้งคู่
“ไม่ไหว พี่ลุคพาน้องบุ้งกี๋ไปอาบน้ำเลยฮะ” ผมพูดเสียงดุใส่ เห็นผมใสซื่อแบบนี้ (?) แต่ก็รักความสะอาดเหมือนกันนะครับขอบอก “อาบเสร็จก็ช่วยเช็ดพื้นที่เปื้อนโคลนด้วยนะฮะพี่ลุค”
“คร้าบคุณพ่อ แล้วนี่จะให้พี่เอาชุดที่ไหนมาให้น้องบุ้งกี๋ใส่ล่ะ” อีกฝ่ายพูดตอบเสียงยาน
“ไปรื้อตู้เสื้อผ้าผักเดี๋ยวก็เจอเองฮะ เพราะลุงจอบเคยฝากเสื้อผ้าน้องบุ้งกี๋ไว้กับผมตัวสองตัว”
“โอเค งั้นพี่พาน้องบุ้งกี๋ไปอาบน้ำก่อนนะ” พี่ลุคพูดพลางอุ้มน้องบุ้งกี๋ขึ้นขี่คอตัวเอง “ส่วนเราก็อย่าไปไหนไกลจากบ้านล่ะ มันอันตราย”
“ฮะ”
“อ้อ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองก็ให้ร้องออกมาสุดเสียงเลยนะ พี่จะรีบออกมาช่วยเราทันที”
“ฮะพี่ลุค ไว้ใจผักได้เลย” แล้วร่างสูงก็เดินหายเข้าไปในบ้านพร้อมกับน้องบุ้งกี๋ ส่วนผมก็หันไปพรวนดินใส่ปุ๋ยต่อ จะว่าไปตั้งแต่ได้รับคำแนะนำของพี่ลุคแล้ว ผักที่ผมปลูกก็เจริญเติบโตงอกงามดี ไม่เหี่ยวแห้งเหมือนตอนแรก “เดี๋ยวเด็ดแบ่งส่วนหนึ่งไปทำสุกี้กินคืนนี้เลยดีกว่า คิกๆ”
ผมพูดไปหัวเราะไปพลาง ก่อนก้มหน้าก้มตาพรวนดิน แต่ยังไม่ทันได้พรวนดิน ความมืดก็เข้าครอบงำพร้อมกับเสียงพูดที่แทรกเข้ามาอย่างเย็นยะเยือก
“เห็นทีว่าคืนนี้สุกี้คงเป็นหมัน เพราะน้องผักจะไม่ได้มีโอกาสทำมันแล้วล่ะ”
!!!!!!
.................
“นี่หรือบ้านของน้องผัก ใหญ่โตไม่เบาเหมือนกันแหะ”
“อืม กูเองก็คิดไม่ถึงกันว่าจะใหญ่ขนาดนี้” ผมพูดอย่างเห็นด้วยกับไอ้โค วันนี้ผมกับไอ้โคขึ้นเรือมายังฝั่งเพื่อมาสืบเรื่องของไอ้คนที่อ้างว่าเป็นผัวของน้องผัก แต่เนื่องด้วยอีกฝ่ายเป็นถึงมาเฟีย พวกผมสองคนจึงได้แต่มองดูห่างๆ ไม่กล้าเข้าใกล้ บ้านของน้องผักที่ผมคิดว่าน่าจะไม่ใหญ่มากแต่กลับใหญ่เท่าขนาดคฤหาสน์หลังหนึ่ง “มิน่าพ่อแม่ของไอ้มาเฟียนั่นถึงได้ฆ่าพ่อแม่ของน้องผัก เพราะอยากได้บ้านหลังนี้นี่เอง แม่งโคตรชั่วเลยวะ”
ที่พวกผมรู้เรื่องนี้ได้เป็นเพราะไอ้เคียวช่วยตามสืบให้ครับ
“ใช่ แม่งวางแผนให้ดูเป็นอุบัติเหตุ แถมยังยัดเงินให้กับตำรวจไม่ให้ตามสืบเรื่องนี้อีกด้วย อ๊ะ มีรถมา” โคพูดก่อนที่ผมกับมันหันไปมองรถคันที่ว่า เป็นรถมิร่าสีขาวขนาดเล็กแล่นมาจอดหน้าประตูทางเข้าบ้านน้องผัก ก่อนจะเผยให้เห็นร่างเล็กเอวบางผมสั้นสีน้ำตาลประกายทองสวมเสื้อผ้าเรียบง่ายแต่ดูดีอายุราวประมาณเท่าน้องผักเดินลงมาจากรถคันนั้น
“ใครวะนั่น”
“ไม่รู้สิผลไม้ ต้องดูกันต่อไป” เสียดายที่พวกผมจอดรถกันไกลไปหน่อย ก็เลยทำให้ไม่ได้ยินบทสนทนาของเจ้าของรถกับชายชุดดำที่ยืนอยู่ในรั้วประตูบ้าน พวกผมดูสถานการณ์ไปซักพัก จากที่ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย กลับได้ยินชัดแจ๋วราวกับมีใครไปเพิ่มโวลุ่ม
“พูดไม่รู้เรื่องหรือไง กูบอกให้พวกมึงตามไอ้เหี้ยวินออกมา!”
“นายท่านไม่อยู่ กรุณากลับไปซะเถอะครับคุณหนู”
“ไม่กลับ ยังไงกูก็ไม่กลับ!” ร่างบางตะคอกเสียงหน้าดำหน้าแดง ดูท่าจะโมโหสุดขีดจนระงับอารมณ์ไม่อยู่แล้วจริงๆครับ “ถ้ากูไม่เค้นคอถามแฟนตัวเอง กูก็คงโง่ดักดานไม่รู้เรื่องที่มันยอมบอกที่อยู่ของผักให้ไอ้เหี้ยวินรู้ แล้วไหนจะเรื่องที่ผักโดนไอ้เหี้ยวินข่มขืนอีกหรอกไอ้สัด!”
!!!!!!
“ยังไงก็กลับไปก่อนเถอะครับคุณหนู อย่าให้พวกผมต้องใช้กำลัง”
“ไอ้สัดแม่ง!” ดูเหมือนร่างบางต้องยอมยกธงขาวแต่โดยดีครับ เพราะอีกฝ่ายมีปืนด้วย จึงทำให้ต้องกลับขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที
“ตามเด็กคนนั้นไปเร็วผลไม้”
“อืม กูรู้แล้ว” ว่าแล้วผมก็รีบขับตามคันนั้นไปทันทีโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา
..............
“เห็นทีว่าคืนนี้สุกี้คงเป็นหมัน เพราะน้องผักจะไม่ได้มีโอกาสทำมันแล้วล่ะ”
!!!!!!
“เพราะพี่ทำขนมจีนแกงเขียวหวานมาฝาก” เสียงนั้นบอกก่อนที่มือของอีกฝ่ายเปิดออก ทำให้ผมได้เห็นแสงสว่างอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองต้นเสียง เห็นพี่ชิงยืนยิ้ม มือข้างหนึ่งถือหม้อขนาดเล็กคาดว่าเป็นขนมจีนแกงเขียวหวาน ส่วนข้างกายนั้นเป็นน้องหลงที่ยืนเกาะขากางเกงยีนส์พี่ชิงอยู่ “ไม่รู้จะถูกปากหรือเปล่า เพราะพี่ทำอาหารไม่ค่อยเก่ง ลองชิมดูก่อนก็ได้นะ”
ผมยิ้มแห้งเมื่ออีกฝ่ายเชิญชวนให้ผมลองชิมอาหาร
อย่าทานหรือชิมอะไรที่คนแปลกหน้าให้เด็ดขาดนะครับน้องผัก…
“ขอบคุณนะฮะที่ทำมาให้ แต่ผักยังไม่หิว” ผมพูดปฏิเสธแบบสุภาพแต่ก็ยอมยื่นมือไปรับหม้อแกงเขียวหวานที่อีกฝ่ายส่งมาให้ “ไว้คืนนี้ผักจะทานแล้วกัน”
“แล้วนี่อยู่กับใครหรือ ปกติเห็นอยู่กับผู้ชายอีกสามคน” พี่ชิงเอ่ยปากถามพลางหันซ้ายแลขวา
“อ้อ ผักอยู่…”
“อยู่กับฉันเอง” เสียงทุ้มเข้มพูดแทรก ทำเอาผมกับพี่ชิงหันไปมอง ก่อนจะเห็นพี่ลุคยืนทำหน้าเคร่งขรึมในชุดเปื้อนโคลนอยู่ด้านหลังผม “นายเป็นใคร มีธุระอะไรกับผัก”
ไม่พูดเปล่าเพียงอย่างเดียว ร่างสูงยังจับมือผมให้ไปยืนอยู่ด้านหลังตัวเองอีกด้วย
“ผมชื่อเทียนชิง ส่วนนี่เทียน…”
“เทียนหลง น้องชายของนายฉันรู้ชื่อพวกนายสองคนจากผักแล้ว” พี่ลุคพูดเสียงเข้ม ก่อนจะคว้าหม้อที่ผมถือออกมาคืนให้กับพี่ชิง “ส่วนหม้อนี่ ไม่จำเป็น เราไม่รับ เพราะหากินอะไรเองได้”
“ครับ งั้นพี่ไปก่อนนะผัก แล้วเจอกัน” พี่ชิงหันมายิ้มให้กับผม ส่วนผมได้แต่ยิ้มแห้งๆตอบกลับไป
“ฮะแล้วเจอกัน” พออีกฝ่ายเดินจากไปแล้ว พี่ลุคก็พ่นลมหายใจอย่างแรงก่อนจะหันมามองผมอย่างเหนื่อยๆ (แต่ผมแอบเห็นพี่ลุคเก็บปืนเข้าซองที่เอวด้วยครับ)
“น้องผักครับ ทีหลังถ้าเจอคนนี้อีก อย่าคุยกับเขากันแค่สองคนตามลำพังอีกนะ”
“ฮะพี่ลุค ผักขอโทษ” ผมตอบเสียงอ่อย ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมกับพี่ลุค
................
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ตอนที่ 44 ตามสืบ 2
...................
ผมกับไอ้ผลไม้ขับรถตามมาเรื่อยๆ จนรถคันนั้นจอดที่หน้าร้านกาแฟสด ผมจึงเลี้ยวรถไปจอดตามก่อนจะพากันลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในร้านอย่างไว โดยเป้าหมายคือเด็กคนนั้น แน่นอนว่าอีกฝ่ายตกใจที่จู่ๆพวกผมสองคนเดินเข้าไปนั่งโต๊ะเดียวกับตัวเอง
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจ พวกพี่สองคนเป็นแฟนของเพื่อนเธอที่ชื่อผัก พี่ชื่อผลไม้ ส่วนคนนี้ชื่อโค” สมที่เป็นผู้ใหญ่บ้าน แม่งพูดเข้าประเด็นแบบไม่มีอ้อมค้อมเลยนะมึง ส่วนอีกฝ่ายเมื่อได้ยินที่ผลไม้พูด ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ คงเป็นเพราะไม่คาดคิดว่าเพื่อนของตัวเองจะมีแฟนถึงสองคนพร้อมกัน “เธอคงจะชื่อขิงสินะ ผักเคยบอกพวกพี่แล้วว่ามีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งที่ชื่อขิง”
เด็กหนุ่มนามว่าขิงเงียบ ไม่ยอมพูดตอบกับพวกผมซักคำ
คงระแวงสินะ...
“ไม่ต้องกลัว พวกพี่ไม่คิดจะทำอะไรเธอหรอกขิง แต่ถ้าเธอไม่เชื่อ เธอลองโทรหาเพื่อนเธอดูได้เลย” ผมบอก ซึ่งอีกฝ่ายมองหน้าผมก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาผักทันที
“ฮัลโหลผัก นี่ขิงเองนะ เอ่อ ขิงมีเรื่องจะถามอะไรซักหน่อย ผักมีแฟนสองคนที่ชื่อพี่ผลไม้กับพี่โคใช่หรือเปล่า...อ้อ ขิงรู้เพราะเจอพวกพี่สองคนนั้นนะ อะไรนะ ได้สิ” ขิงพูดก่อนจะยื่นมือถือมาให้ผม “ผักจะคุยด้วยครับ”
ผมพยักหน้าก่อนจะรับมือถือขึ้นมาแนบหู (ผลไม้เอียงหูมาฟังด้วยครับ)
“พี่เองครับน้องผัก”
“ทำไมพี่โคกับพี่ผลไม้ถึงไปเจอกับขิงได้ล่ะฮะ แล้วพวกพี่สองคนไปที่นั่นทำไมกัน”
“พี่ยังตอบผักตอนนี้ไม่ได้ เอาเป็นว่าไว้พวกพี่สองคนกลับไปแล้วจะเล่าให้ฟังนะครับ”
“ฮะ รีบๆกลับมานะฮะพี่โคพี่ผลไม้ ผักเป็นห่วง”
“ครับน้องผัก พวกพี่จะรีบกลับไป ไม่ต้องเป็นห่วง” แล้วผมก็ยื่นมือถือส่งคืน ซึ่งอีกฝ่ายรับกลับไปเก็บเข้ากระเป๋าตัวเอง “ทีนี้จะเชื่อได้หรือยังว่าพวกพี่สองคนเป็นแฟนของเพื่อนเธอ”
“เชื่อไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เพราะผักไม่เคยโกหกผม”
“ดีถ้างั้นพวกพี่ขอเวลาเธอซักหน่อย ต้องตอบตามความเป็นจริง ห้ามโกหกพวกพี่เป็นอันขาด” ผลไม้บอกเสียงเข้ม ซึ่งน้องขิงพยักหน้าตอบ
“ครับ ถามมาได้เลย”
...........
ตกเย็นผมเป็นห่วงพี่โคกับพี่ผลไม้มาก จึงขี่เจ้าอาชาพร้อมกับพี่ลุคไปเฝ้ารอที่ท่าเรือบนชายฝั่งทะเล
“น้องผักทานอะไรบ้างสิ เดี๋ยวสองคนนั้นก็มาว่าพี่ไม่ดูแลเรา” พี่ลุคบอกพลางยื่นแซนวิชผักที่เพิ่งจะซื้อมาจากร้านลุงปุ๋ยให้ผมทาน ซึ่งผมก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา เป็นห่วงพี่ผลไม้กับพี่โคจนทานอะไรไม่ลงครับ “ไม่ต้องห่วงสองคนนั้นหรอก พวกเขาเอาตัวรอดได้ เห็นเป็นผู้ใหญ่บ้านกับนักวิจัยก็เถอะ แต่ฝีมือเก่งพอๆกับพี่เลยนะ”
“เหรอฮะ”
“ครับ ฉะนั้นเลิกเป็นห่วงแล้วทานแซนวิชเถอะครับ เดี๋ยวมันจะไม่อร่อย”
“ฮะ” ผมตอบก่อนจะลงมือทานตามที่บอก แต่ทานไปได้ซักพักก็ต้องวางลงเมื่อเห็นเรือลำขนาดกลางแล่นเข้ามาจอดท่าฝั่งที่ไม่ไกลจากที่ผมกับพี่ลุคนั่งรอครับ ทีแรกผมจะวิ่งเข้าไปดูใกล้ๆ แต่พี่ลุคกลับดึงผมให้หลบไปอยู่หลังก้อนหินขนาดใหญ่มิดตัวพวกผมสองคน “ทำไมต้องหลบด้วยฮะพี่ลุค”
พี่ลุคไม่ตอบ กลับจ้องมองเรือลำนั้นอย่างไม่วางตา ทำเอาผมต้องหันไปมองก่อนจะมุ่นคิ้วเมื่อเห็นสองร่างคุ้นตาเดินไปที่เรือลำนั้น
พี่ชิงกับน้องหลง?
สองร่างนั้นก็เดินหายขึ้นไปบนเรือได้สักพัก ก่อนจะเดินกลับลงมาแล้วเดินกลับเข้าหมู่บ้านไป
“เห็นไหมครับน้องผัก ว่าสองคนนี้มีพิรุธมากแค่ไหน” ครับ ได้ยินชัดแจ่มแจ๋วเลย “ฉะนั้นอย่าได้ไปอยู่คุยกับสองคนนั้นตามลำพังโดยไม่มีพี่เด็ดขาดนะครับน้องผัก”
“ฮะพี่ลุค”
.........
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
ตอนที่ 45 น้องบุ้งกี๋ vs. น้องหลง
............
เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็แทบแย่ครับ เพราะผมซักถามพี่โคกับพี่ผลไม้อยู่นานมาก กว่าจะได้คำตอบก็แทบแย่ว่าทั้งคู่ไปทำอะไรมา ซึ่งได้คำตอบว่าพวกเขาไปบ้านเก่าของผม กะจะสืบเรื่องไอ้พี่วินแต่ดันไปเจอขิงเพื่อนผมเสียก่อน ทีแรกพวกพี่โคจะพาขิงมาที่นี่ด้วยครับ เพราะกลัวขิงไม่ปลอดภัย แต่ขิงบอกว่าไม่จำเป็น เพราะเจ้าตัวบอกว่าดูแลตัวเองได้ แถมยังบอกว่ามีเรื่องต้องสะสางกับแฟนของตัวเองอีกด้วย และเช้าวันนี้พี่ผลไม้ออกไปทำงานแล้วครับ เหลือแต่ผมกับพี่โคที่ยังอยู่ ส่วนพี่ลุคนะหรือครับ เห็นบอกว่าจะอยู่ช่วยพี่เคียวทำงาน เพราะวันนี้คนเข้าไปรักษาที่คลินิกเยอะมาก (เห็นว่าช่วยเป็นลูกมือให้พี่ข้าวด้วยครับ)
“ไอ้หนุ่ม จะให้ลุงสร้างแบบนี้แน่แล้วใช่ไหม”
“ใช่ครับลุงจอบ” วันนี้ลุงจอบมาที่บ้านผมเพื่อดูแบบแปลนบ้านใหม่ โดยฝีมือการวาดของพี่โค ไม่ใช่จะพังบ้านนะครับ แต่เป็นการต่อเติมให้บ้านมีขนาดใหญ่และกว้างขึ้นกว่าเดิม “ส่วนเรื่องค่าใช้จ่าย ลุงจอบก็มาเบิกกับผมได้ตลอดนะครับ เพราะงานนี้ผมขอแบบเต็มที่ อยากให้บ้านของพวกผมสามคนดูแข็งแรงมั่นคงยืนยาวนะครับ”
“โอ้ ได้เลยพ่อโค งานนี้หายห่วง ลุงจะทำให้เต็มที่” ลุงจอบบอกก่อนจะขอตัวไปเตรียมอุปกรณ์กับคนงานที่จะมาต่อเติมบ้านผมในวันพรุ่งนี้ครับ แต่ลุงจอบไปได้ซักพักเสียงมือถือของพี่โคก็ดังขึ้น
“น้องผักรับสายแทนพี่หน่อยครับ พอดีพี่มือไม่ว่าง” พี่โคตะโกนบอกในขณะที่อยู่ในห้องน้ำ
“ฮะพี่โค” แล้วผมก็เดินไปดูก่อนจะเห็นว่าคนโทรมานั้นเป็นลุงจอบครับ “ผักกำลังพูดอยู่ฮะ ลุงจอบมีธุระอะไรคุยกับพี่…”
“แย่แล้วพ่อผัก น้องบุ้งกี๋หายตัวไปจากโรงเรียน!”
!!!!!!
...............
น้องบุ้งกี๋รู้ดีค่ะว่าบุ้งกี๋เป็นเด็กไม่ดี แต่น้องบุ้งกี๋อยากกลับบ้าน อยากหาพ่ออยากหาแม่ ก็เลยแอบเดินออกมาโดยที่ครูในโรงเรียนกับเพื่อนๆไม่เห็น ลุงจอบบอกว่าพ่อแม่ไม่อยู่ ไปทำงานนอกบ้าน ถ้าน้องบุ้งกี๋เป็นเด็กดี น้องบุ้งกี๋ก็จะได้พบท่าน แต่น้องบุ้งกี๋ทนเห็นภาพที่เพื่อนๆมีพ่อแม่ต่อหน้าไม่ไหว ก็เลยกะว่าจะนั่งเรือออกไปหาพ่อแม่เอง เห็นน้องบุ้งกี๋เป็นเด็กแบบนี้ แต่น้องบุ้งกี๋เรียนเก่งนะจะบอกให้
“อ๊ะ นั่นเรือนี่” น้องบุ้งกี๋ร้องโพล่งด้วยความดีใจ ก่อนจะวิ่งไปดูเรือลำหนึ่งซึ่งดูแข็งแรงทนทาน แต่ไม้พายไม่มี กลับมีกล่องสีดำอะไรก็ไม่รู้ น้องบุ้งกี๋ใช้ไม่เป็นค่ะ “ไม้พายหายไปไหนเนี่ย เฮ้อ ไม่เป็นไร เดี๋ยวหาไม้แถวนี้พายเอาล่ะกัน”
ว่าแล้วก็เดินตามหาไม้ทันที เห็นไหมคะว่าน้องบุ้งกี๋ฉลาดแค่ไหน แต่หาอยู่นานก็ไม่พบ จนน้องบุ้งกี๋ต้องนอนแผ่หลากับพื้นดินทรายด้วยความเหนื่อยอ่อน
“คุณพ่อคุณแม่คะ รอน้องบุ้งกี๋ก่อนนะคะ น้องบุ้งกี๋เหนื่อย” แล้วก็เผลอหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีเหมือนมีอะไรมาสะกิดที่แขน น้องบุ้งกี๋จึงลืมตาขึ้นมา ก่อนขมวดคิ้วเห็นเด็กผู้ชายแปลกหน้าที่มานั่งยองๆข้างตัวน้องบุ้งกี๋ “นายคนที่มาใหม่ใช่ไหม เห็นลุงจอบบอกเอาไว้”
เห็นน้องบุ้งกี๋เป็นเด็กแต่น้องบุ้งกี๋มีความจำเป็นเยี่ยมนะ ทว่าอีกฝ่ายไม่ตอบคำถามน้องบุ้งกี๋ แต่กลับพยักหน้าแทนคำตอบ
“แล้วนายชื่ออะไรล่ะ เราชื่อน้องบุ้งกี๋” น้องบุ้งกี๋ถามแล้ว แต่อีกฝ่ายกลับหยิบเศษกิ่งไม้ขึ้นมาขีดเขียนตัวอักษรบนพื้นทราย น้องบุ้งกี๋มองตาม เห็นน้องบุ้งกี๋เด็กแต่น้องบุ้งกี๋สะกดคำเป็นแล้วนะคะ “เอ ชื่อหลงเหรอ แล้วมาทำอะไรที่นี่ล่ะ”
แต่น้องบุ้งกี๋ต้องยอมแพ้ยกธงขาว เพราะตัวหนังสือที่หลงเขียนมันสะกดยากเกินไป
“น้องบุ้งกี๋อ่านไม่ได้ มันยากเกินไป” พอหลงเห็นน้องบุ้งกี๋อ่านไม่ได้ ก็เลยยกมือขึ้นเกาหัวตัวเอง “ช่างมันเถอะหลง น้องบุ้งกี๋ว่าหลงมาช่วยน้องบุ้งกี๋หาไม้พายดีกว่านะ”
น้องบุ้งกี๋ลุกขึ้นยืนก่อนจะจับมืออีกฝ่ายให้ออกเดินตาม แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะขืนตัวนิดหน่อย น้องบุ้งกี๋ก็เลยปล่อยมือเจ้าตัวออก
“ไม่ไปเหรอหลง” อีกฝ่ายส่ายหน้าเป็นคำตอบ “งั้นน้องบุ้งกี๋ไปหาคนเดียวเองก็ได้ ไม่ง้อหลงหรอก”
แล้วน้องบุ้งกี๋ก็ออกเดินหาไม้คนเดียว จะว่าไปโขดหินแถวนี้ดูสูงจัง น้องบุ้งกี๋ชักกลัวแล้วสิ
พรืด!
ดูเหมือนเท้าน้องบุ้งกี๋จะลื่น ก่อนจะไถลตามหินซึ่งเบื้องล่างเป็นหน้าผา น้องบุ้งกี๋ยังไม่ทันได้ร้อง กลับมีมือมาจับน้องบุ้งกี๋พร้อมกับเสียงแหลมทุ้มตะโกนตามมา
“เดินหาไม้พายยังไงไม่ดูทางไอ้เด็กบ้า!” พอน้องบุ้งกี๋หันไปมองคนช่วย กลับต้องมุ่นคิ้วเมื่อเห็นคนที่มาช่วยนั้นเป็นคนที่น้องบุ้งกี๋เพิ่งจากมา
“หลง?”
...............
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: ปริศนาเพิ่มมาหนึ่ง หลงพูดได้ ไม่ได้เป็นใบ้?!
-
หลงต้องเป็นผู้ใหญ่ในร่างเด็กเหมทอนโคนันแน่ๆ อิอิ
ครอบครัวการเกษตรช่วยน้องผักให้ได้นะ สู้ๆ :katai2-1:
-
ตกลงว่า หลง ยังเป็นเด็กอยู่รึเปล่าเนี่ย
555555555555
-
ตอนที่ 46 กีฬาสี 1
....................
“เจอหรือเปล่าฮะพี่โค”
“ไม่เจอเลยครับที่รัก” พี่โคตอบพลางวิ่งกระหืดกระหอบมายังทางผม ตอนนี้พวกเราออกตามหาน้องบุ้งกี๋กันอยู่ครับ ซึ่งมีพี่โค พี่ผลไม้ ลุงจอบ พวกชาวบ้านอีกสองสาม และผมที่ช่วยกันออกตามหา ส่วนพี่เคียว พี่ข้าว พี่ลุคนั้นไม่ว่างครับ เพราะต้องทำงานที่คลินิก “พี่ว่าเราลองเปลี่ยนสถานที่หากันดูดีไหม”
“อืม กูก็ว่าดี” พี่ผลไม้วิ่งตามสมทบเข้ามาพูดอย่างเห็นด้วย
“ผักว่าพวกเราน่าจะลองไปดูแถวทะเลกันนะฮะ เผื่อจะเจอน้องบุ้งกี๋ที่นั่น”
“เอาตามนั้นก็ได้ ถ้าเจอแล้วค่อยโทรบอกลุงจอบทีหลัง”
“อืม” แล้วพวกผมสามคนก็วิ่งไปยังชายทะเล แน่นอนว่าพอไปถึงก็เจอเลยครับ น้องบุ้งกี๋กำลังนั่งเข็นเรือลงทะเล แต่ด้วยร่างเล็กบอบบางเท่าเด็กประถมมีหรือจะเข็นเรือที่มีขนาดใหญ่โตกว่าตัวเองได้ “น้องบุ้งกี๋!”
เสียงพี่ผลไม้ตะโกนเรียกน้องบุ้งกี๋ ทำเอาอีกฝ่ายที่กำลังใช้ความพยายามในการเข็นเรือถึงกับสะดุ้ง
“ใจเย็นๆผลไม้ น้องบุ้งกี๋ตกใจหมดแล้วนะ” พี่โคพูดห้าม แต่พี่ผลไม้ไม่ฟัง กลับเดินจ้ำไปหาน้องบุ้งกี๋ที่ยืนขาสั่น น้ำตาคลอเบ้า “เฮ้ย กูบอกให้ใจเย็นๆไงมึง”
พี่ผลไม้เดินไปถึงก็อุ้มน้องบุ้งกี๋ขึ้นพาดบ่าก่อนจะใช้มือตบก้นอีกฝ่ายทันที
เพียะ! เพียะ!
“ฮือๆ พี่ผลไม้หนูเจ็บ!” น้องบุ้งกี๋ถึงกับร้องไห้เลยครับ ทำเอาผมสงสารน้องบุ้งกี๋จึงรีบวิ่งเข้าไปห้าม
“พอแค่นี้เถอะฮะพี่ผลไม้”
“ไม่ได้ครับน้องผัก ถ้าไม่ตีน้องบุ้งกี๋ก็จะไม่จำ” พี่ผลไม้พูดเสียงเข้มก่อนจะหันไปตีก้นน้องบุ้งกี๋ต่อ ส่วนผมก็ถูกพี่โคดึงให้ออกห่าง
“พี่โครีบห้ามพี่ผลไม้สิฮะ” ผมหันไปบอกพี่โค แต่พี่โคกลับส่ายหน้าแทนคำตอบ “ทำไมละฮะพี่โค”
“ก็อย่างที่ผลไม้พูดนั่นแหละครับน้องผัก ถ้าไม่ตีน้องบุ้งกี๋ก็จะไม่จำ น้องผักอยากให้น้องบุ้งกี๋โตขึ้นมาเป็นเด็กเลวหรือครับ พี่ว่าเรายืนดูเฉยๆดีกว่านะ” คำพูดของพี่โคทำให้ผมได้แต่ยืนมองเพียงอย่างเดียว ส่วนพี่โคก็กดโทรบอกลุงจอบว่าเจอตัวน้องบุ้งกี๋แล้ว ซึ่งไม่นานนักลุงจอบก็มารับตัวน้องบุ้งกี๋กลับบ้านไปพร้อมกับไม่ลืมที่จะขอบคุณพวกผมที่อุตส่าห์สละเวลาออกตามหาน้องบุ้งกี๋ด้วยครับ “กลับกันเถอะครับน้องผัก เดี๋ยวเย็นนี้เรามาทำสุกี้กินกัน”
ผมพยักหน้าตอบตกลงก่อนที่พี่โคจะเดินไปคุยกับพี่ผลไม้เรื่องสุกี้ครับ แต่ระหว่างที่ผมเดินตามหลังพวกพี่โค ผมถึงกับมุ่นคิ้วเมื่อเห็นรอยเท้าขนาดเล็กอยู่บนพื้นทราย ครั้นก้มหน้ามองก็พบว่ารอยเท้านั้นมีลักษณะไม่เหมือนกัน แถมยังมีขนาดที่ไม่เท่ากันด้วย
เมื่อกี้น้องบุ้งกี๋อยู่ที่นี่คนเดียวไม่ใช่รึไงแต่ทำไมถึงมีเพิ่มมาอีกคู่ได้?
..........
“ว่ายังไงนะครับ งานกีฬาสีประจำเกาะงั้นหรือฮะ?”
“ใช่แล้วครับที่รัก งานกีฬาสีประจำเกาะ” พี่โคตอบในขณะที่นั่งอยู่บนโต๊ะโซฟาห้องทำงานของพี่ผลไม้ ส่วนพี่ผลไม้นั้นก็นั่งทำงานบนโต๊ะของตัวเองไป ในขณะเดียวกันพี่ลุคก็นอนแผ่หลาดูหนังสือนิยายสืบสวนสอบสวนบนโซฟาอีกตัวหนึ่ง ส่วนผมนั่งบนโซฟาในมือถือหนังสือเกี่ยวกับวิธีการปลูกข้าวอยู่ “ทุกปีคนบนเกาะต้องได้ร่วมงานนี้กันทุกคนไม่มีเว้นข้อยกเว้น ไม่ต้องมองผลไม้หรอกครับน้องผัก เขาไม่ได้เป็นคนต้นคิดเรื่องนี้ คนที่คิดกิจกรรมนี้คือผู้ใหญ่บ้านคนก่อนนะ”
พี่โคบอกหลังจากเห็นผมมองไปที่พี่ผลไม้
“แล้วกีฬาสีที่ว่ามามีอะไรบ้างฮะ” ผมถามต่อด้วยความสงสัย เพราะผมเล่นกีฬาไม่ค่อยจะเป็น
“ก็มีฟุตบอล วิ่งแข่ง ว่ายน้ำ วอลเล่ย์บอลชายหาด ขี่ม้ารอบเกาะนะ” พี่ผลไม้พูดขึ้นแทรก ก่อนจะเงยหน้ามองผม “แต่ให้เลือกแข่งได้ชนิดเดียว เพราะต้องแบ่งให้คนอื่นๆได้แข่งบ้าง”
“ฮะ” แค่อันเดียวก็จะแย่แล้วครับ
“ฟังดูน่าสนใจแฮะ” พี่ลุคลุกขึ้นมานั่งพูดดีๆ “น้องผักสนใจจะวิ่งแข่งกับพี่ดูบ้างไหมล่ะ”
ผมได้ยินที่พี่ลุคถามก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที
“ผักว่าผักจะแข่งขี่ม้ารอบเกาะนะฮะ”
“แน่ใจ?”
“ฮะแน่ใจ” ผมยิ้มตอบ เพราะกีฬาชนิดนี้เป็นชนิดเดียวที่ผมพอจะแข่งไหว นอกนั้นไม่เอาอ่าวครับ “แล้วพวกพี่ๆละฮะ จะแข่งกีฬาประเภทไหน”
พอผมถามจบ ทั้งพี่โคพี่ผลไม้พี่ลุคต่างหันมาตอบพร้อมกันเป็นเสียงเดียว
“ว่ายน้ำนะ”
................
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนที่ 47 กีฬาสี 2
..............
“น้องผักทำอะไรอยู่ รีบลงมาว่ายน้ำได้แล้วนะ”
“ฮะพี่ข้าว เดี๋ยวผักตามลงไป” ผมตะโกนตอบอีกฝ่ายไปก่อนจะหันมาทาครีมกันแดดตามคำสั่งของพี่ผลไม้ ส่วนพี่โคกับพี่ผลไม้นั้นก็กำลังทาครีมอยู่ด้วยเช่นกัน “พี่โคพี่ผลไม้ไม่ทาหลังด้วยเหรอฮะ เดี๋ยวก็ดำหรอก”
พี่โคกับพี่ผลไม้มองหน้ากันก่อนจะยิ้มกริ่มหันมาทางผมต่อ
“งั้นน้องผักก็มาทาครีมที่หลังให้พวกพี่สิครับ แล้วเดี๋ยวพวกพี่จะทาครีมที่หลังให้น้องผักด้วย”
“ฮะ” ผมยิ้มตอบก่อนจะบีบครีมทาหลังให้พวกพี่โคที่หันหลังให้ผม
“แค่กๆ” เสียงพี่ลุคกับพี่เคียวกระแอมไอพร้อมกัน โชคดีที่วันนี้คลินิกปิด พี่เคียวกับพี่ข้าวก็เลยมาว่ายน้ำกับพวกผมสามคน ไอ้ผมก็งงครับว่าทำไมพี่เคียวกับพี่ลุคไอพร้อมกัน
“พี่ลุคพี่เคียวไม่สบายเหรอฮะ ไอใหญ่เชียว” ผมถามด้วยความเป็นห่วง ซึ่งทั้งคู่ส่ายหน้าให้ผมทันที
“น้องผักไม่ต้องห่วงสองคนนั้นหรอก พวกเขาสบายดี” พี่ผลไม้พูดไปตัวสั่นไปพลาง “แค่น้ำลายติดคอก็เท่านั้นเอง ใช่ไหมไอ้โค”
“อืม ใช่” ผมไม่รู้พวกพี่เขาคุยอะไรกันจึงไม่ได้สนใจก่อนจะหันไปทาครีมต่อ เมื่อเรียบร้อยแล้วพวกพี่โคก็หันมาทาครีมที่หลังให้ผม ซึ่งไม่รู้ว่าทำไมตอนพวกพี่โคทาครีมให้ผมถึงได้ช้านัก ต่างกับผมที่ทาครีมให้พวกพี่โคเพียงแป๊ปเดียวก็เสร็จแล้ว
..............
น้องผักไม่ทันเกมพวกไอ้โคหรอกครับ แค่ได้ยินตอนที่พวกมันบอกให้น้องผักทาครีมที่หลังแล้ว ผมถึงกับส่ายหน้าด้วยความเอือม ไอ้พวกนี้หื่นได้ตลอดเวลา ทีแรกผมคิดว่าไอ้ผลไม้เพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ที่ไหนได้ ไอ้โคกลับเป็นเหมือนไอ้ผลไม้ไปด้วย
“เคียวอย่ามัวแต่วอร์มอัพสิ รีบลงมาได้แล้วนะ” เสียงคนรักของผมตะโกนบอก ทำเอาผมบิดหัวไหล่สองสามทีก่อนจะก้าวเท้าเดินลงทะเล แต่ก่อนหน้าที่จะลง ผมเห็นน้องผักเดินลงมาพร้อมกับผมด้วยห่วงยางลายปลาโลมาสีฟ้าใส(?) แน่นอนว่าทำเอาข้าวที่รออยู่ในน้ำถึงกับหัวเราะลั่นเลยครับ “ฮะๆ นั่นน้องผักจะเอาห่วงยางลงมาทำไมครับ”
คนโดนแซวพองแก้มขึ้นมาทันที
“ก็ผักว่ายน้ำไม่แข็งนี่ฮะ”
“อ้าวน้องผักว่ายน้ำไม่แข็งเหรอครับ งั้นมานี่ เดี๋ยวพวกพี่สองคนจะสอนว่ายน้ำให้เอง” ว่าแล้วไอ้ผลไม้ก็จับห่วงยางน้องผักโยนกลับขึ้นฝั่งก่อนจะร่วมมือกับไอ้โค อุ้มร่างน้องผักลงทะเลไปพร้อมกันอย่างรวดเร็วท่ามกลางเสียงกรีดร้องตกใจของน้องผักกับหัวเราะของไอ้ลุคกับข้าวที่จ้องอยู่ตลอดเวลา ซึ่งผมดูแล้วว่าช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่สนุกสนานจนผมลืมมันไม่ลง
ขออย่าให้มันเกิดอะไรขึ้นร้ายแรงเลย…
..................
Trr…
แกรก!
“นี่กูเอง เรื่องที่กูให้มึงไปทำ คืบหน้าไปถึงไหนแล้ว”
“ห้าสิบห้าสิบ อย่างกูเนียนแค่ไหนมึงก็รู้ไอ้วิน”
“เออทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน”
“แล้วนี่มึงยังอยู่ต่างประเทศอีกรึ”
“ใช่ งานมันเยอะ ต้องคุมคนให้อยู่หมัด”
“คุมของมึงคือการจัดการพวกผู้หญิงในซ่องรึไง”
“เออเรื่องของกู มึงอย่าเสือก”
“ทางด้านกูมึงไม่ต้องเป็นห่วงไอ้วิน ทางนี้ยังไม่มีใครจับกูได้เลย”
“แล้วไง”
“แต่พวกมันระวังตัวแจเลยวะ”
“จะให้กูส่งคนไปช่วยมึงอีกแรงไหมล่ะ”
“ไม่ต้องไอ้วิน มึงทำงานของมึงไปเถอะ”
“หึ งั้นแค่นี้นะ ไว้กูจะโทรหามึงใหม่”
“เออๆ”
แกรก!
...........................
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ตอนที่ 48 แพ้ชนะไม่สำคัญ
..............................
วันถัดมาพี่โคไม่ว่างต้องเขียนรายงานวิจัยอยู่ในบ้าน ส่วนพี่ผลไม้ต้องอยู่ประชุมเรื่องกีฬาที่จะถึงนี้ ก็เลยทำให้ผมต้องอยู่ข้างนอกบ้านกับพี่ลุคสองคน ซึ่งอีกฝ่ายอาสาจะสอนให้ผมได้ขี่เจ้าอาชาว่าควรขี่ยังไงถึงจะเอาชนะคนอื่นได้ แน่นอนว่าผมตกใจที่ได้ขี่เจ้าอาชาแบบไวโดยไม่มีคนซ้อนอยู่ด้านหลังผม (ปกติพี่โคหรือไม่ก็พี่ผลไม้จะเป็นคนช่วยครับ)
“ถ้ามัวแต่กลัวก็จะแข่งไม่ได้นะครับน้องผัก” พี่ลุคตะโกนบอกในขณะที่ผมควบเจ้าอาชาวิ่งวนรอบแปลงผักของตัวเองอย่างเร็ว “สู้ๆ พี่เชื่อว่าเราทำได้”
แน่นอนว่าตอนที่ผมขี่เจ้าอาชาอยู่นั้น เจ้าเสียมก็วิ่งตามหลังผมมาพร้อมกับเห่าโฮ่งๆไปด้วย
“ดูท่าทางสนุกดีนะ ขอร่วมวงด้วยคนสิ” เสียงของคนคุ้นตาดังขึ้น ทำเอาผมเกือบเบรกแทบไม่ทัน เพราะอีกฝ่ายดันเล่นยืนขวางทางการขี่ม้าของผม “น้องผักจะเข้าแข่งขันขี่ม้าเหรอ เหมือนกับพี่เลยนะ พี่เองก็จะเข้าแข่งด้วยเหมือนกัน”
“พี่ชิง น้องหลง”
“ไม่ได้มีแค่น้องผักคนเดียวที่จะแข่งขี่ม้า…” พี่ลุคเดินพูดเสียงเข้มเข้ามายืนข้างอาชา “….ยังมีฉันที่จะเข้าร่วมแข่งอีกด้วย เพราะขืนปล่อยให้น้องผักไปร่วมแข่งกับใครบางคนแถวนี้ อาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิตเอาได้”
อ้าว? ไหนว่าจะแข่งว่ายน้ำไม่ใช่หรือไงครับคุณพี่ลุค
“เหรอครับ แหม ผมเพิ่งจะรู้นะครับว่าคนแถวนี้มีอันตรายกับน้องผักด้วย” พี่ชิงพูดพลางฉีกยิ้มขึ้นมา “แต่อย่างว่านั่นแหละครับ รู้หน้าไม่รู้ใจ แกล้งทำเป็นเนียนตีสนิทด้วย ก็อาจจะเป็นอันตรายกับน้องผักได้เหมือนกัน เอาล่ะ ผมไม่รบกวนแล้ว น้องผัก พี่ต้องขอตัวก่อนนะ เพราะขืนอยู่ที่นี่นานๆเดี๋ยวจะโดนหมาจิ้งจอกแถวนี้แว้งกัดไม่เลิก”
แล้วทั้งคู่ก็เดินจากไปท่ามกลางความสงสัยของผมที่ไม่เข้าใจคำพูดของพี่ชิงเลยแม้แต่น้อย
.................................
ในที่สุดการแข่งขันกีฬาประจำเกาะนี้ก็ได้เริ่มต้นขึ้น ทุกคนต่างฝึกซ้อมกันมาอย่างเต็มที่ ซึ่งผมเองก็เพียรขยันซ้อมอย่างเอาเป็นเอาตาย จนขี่เจ้าอาชาแบบเร็วได้คล่องแล้ว ส่วนเรื่องที่พี่ลุคบอกว่าจะแข่งขี่ม้าเหมือนกับผมนั้นเป็นเรื่องจริงครับ ก็เลยทำให้พี่ลุคในตอนนี้กำลังยืนอยู่ข้างม้าของพี่เคียวเหมือนกับผมที่ยืนอยู่ข้างเจ้าอาชายังไงล่ะครับ
“สู้ๆนะครับน้องผัก แพ้ชนะไม่สำคัญ ขอแค่อย่าให้ตัวเองตกม้าแล้วกันนะครับ”
“ฮะพี่โค”
“สู้เท่าที่สู้ได้นะครับน้องผัก พี่จะคอยเอาใจช่วย”
“ฮะพี่ผลไม้”
จุ๊บ จุ๊บ
ทั้งพี่โคทั้งพี่ผลไม้ต่างหอมแก้มผมกันคนละข้างก่อนที่ผมจะพาเจ้าอาชาไปยังลู่วิ่ง ส่วนพี่ลุคนั้นไปยืนรอที่ลานจุดสตาร์ทแล้ว พอผมเดินไปถึงพี่ลุคก็ยิ้มให้ผม
“พี่จะไม่อ่อนข้อให้นะ”
“ฮะพี่ลุค ถ้าพี่อ่อนให้ผัก ผักไม่ยอมแน่”
“หึๆ”
แล้วทุกคนก็เข้าประจำที่ ก่อนจะ…
ปัง!
...................................
ผมกับไอ้ผลไม้ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นน้องผักขี่เจ้าอาชาได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งผิดกับมือหัดใหม่ลิบลับ อยากจะบอกว่าช่วงตอนที่น้องผักฝึกซ้อมอยู่กับไอ้ลุคนั้น พวกผมสองคนไม่ได้อยู่ดูหรอกครับ เพราะต้องไปซ้อมว่ายน้ำกับทำงาน กว่าจะกลับมาก็ค่ำๆนู่นแหละครับ ส่วนไอ้ลุคนั้นไม่ต้องพูดถึง มันตีคู่มาพร้อมกับน้องผัก ขี่ม้าแซงผู้แข่งขันคนอื่นไปเรียบร้อยแล้วครับ
“มันไปเก่งจากไหนถึงสอนให้น้องผักขี่เจ้าอาชาให้เก่งได้” ไอ้เคียวพูดด้วยความทึ่งหลังจากยืนดูอยู่ได้ซักพักแล้ว “ปกติมันสอนใครไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ”
“นั่นสิเคียว เอ หรือลุคมีเคล็ดลับดีๆก็เลยสอนน้องผักขี่ม้าได้เก่งเนี่ย”
“จะยังไงก็ช่างเถอะข้าว ตอนนี้กูว่าเรามาเชียร์เอาใจช่วยน้องผักดีกว่า” ผลไม้บอกก่อนที่พวกเราจะหันกลับไปดูการแข่งขันต่อ ซึ่งตอนนี้ทั้งน้องผักทั้งลุคต่างขี่ม้าสูสีกันชนิดดุเดือดเผ็ดมันครับ จนกระทั่งทั้งคู่เกือบถึงเส้นชัยหลังจากวิ่งเกือบรอบเกาะแล้ว (พวกผมดูทางภาพวงจรปิดครับ)
น้องผัก น้องผัก น้องผัก
ลุค ลุค ลุค
เสียงกองเชียร์ดังกระหึ่มเมื่อทั้งคู่วิ่งตีคู่กันมาจนเกือบถึงเส้นชัยกระทั่ง…
ปรี๊ด!
..............
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แล้วใครชนะอ่ะ อยากรู้ๆ
-
รอยเท้าใคร :ling3:
-
ใครชนะ?? :katai1:
-
ตอนที่ 49 โอ้ทะเลแสนงาม
.......................................................
แพ้ครับ น้องผักเราแพ้ เพราะดูแล้วไอ้ลุคคงงัดฝีมือเต็มที่เร่งสปีดเอาตอนท้าย ก็เลยทำให้ชนะน้องผักไปได้อย่างขาดลอย ส่วนร่างบางถึงกับซึมตาแดงก่ำราวกับจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อ ทำเอาผม ไอ้โค ข้าว ไอ้เคียวต่างเข้ามาปลอบใจกันไม่หยุด ส่วนผู้ชนะนั้นเดินไปรับรางวัลก่อนจะเดินมาตบไหล่น้องผักเบาๆ
“โอกาสหน้ายังมีอีกครับน้องผัก” ดูมันเยาะเย้ยสิครับ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนของไอ้เคียวผมคงจะตื๊บมันไปนานแล้ว “แต่นี่ก็ถือว่าน้องผักทำได้เต็มที่แล้ว เล่นเอาพี่แทบหืดขึ้นคอเลยเชียว”
“จริงเหรอฮะพี่ลุค”
“ก็จริงสิครับ พี่เคยโกหกซะที่ไหนกันล่ะ” ไอ้ลุคยิ้มตอบก่อนจะพูดต่อ “ถ้าไม่เชื่อลองถามไอ้เคียวดู พี่เพิ่งจะมาหัดขี่ม้าเป็นได้ไม่กี่ปีนี้เอง”
ผมก็ว่างั้นแหละ ถ้าให้เทียบกับพวกผมแล้ว ไอ้ลุคยังห่างชั้นครับ
“จริงเหรอฮะพี่เคียว” ไอ้เคียวพยักหน้าตอบ
“แพ้ชนะไม่สำคัญ แต่อย่างน้อยพวกพี่ก็รู้แล้วครับว่าน้องผักพยายามฝึกมากแค่ไหน” ผมบอกพลางเอามือลูบหัวร่างบาง ส่วนไอ้โคจับมือน้องแตะเบาๆเป็นการปลอบใจ “เดี๋ยวถึงตาพวกพี่จะลงแข่งว่ายน้ำแล้ว พี่ว่าน้องผักไปช่วยเชียร์พี่ดีกว่านะครับ”
“ฮะพี่ผลไม้”
....................................
การแข่งว่ายน้ำทางทะเลนั้นเป็นอะไรที่โหดมากครับ เพราะวันนี้กระแสน้ำค่อนข้างเชี่ยว ดังนั้นผมเป็นห่วงกลัวพวกพี่โคจะเกิดอันตรายจึงพยายามห้ามไม่ให้ลงแข่ง
“ไม่ต้องกลัวหรอกครับน้องผัก ทะเลที่นี่พวกพี่ว่ายมาตั้งแต่เด็กแล้ว” พี่โคบอกพลางลูบหัวผมช้าๆ “และอีกอย่างตอนนี้ก็มีการ์ดที่ลอยคออยู่กลางทะเลเยอะ ถ้าพวกพี่จมจริงพวกเขาก็จะเข้ามาช่วยทันที”
“ใช่แล้วน้องผัก ไม่ต้องเป็นห่วงพวกพี่หรอกนะครับ” พี่ผลไม้บอก ถึงแม้พี่ข้าวกับพี่เคียวพูดยืนยันแล้วก็ตาม แต่ผมก็ยังอดเป็นห่วงมิได้อยู่ดีนั่นแหละครับ
“งั้นน้องผักต้องให้พรพวกพี่ ดีไหมล่ะครับ”
“เอ๋?”
“ใช่ๆ น้องผักจะได้หายห่วง” พี่ข้าวพูดต่ออย่างเห็นด้วยกับคำพูดของพี่ลุค
“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ” ผมยิ้มตอบก่อนจะหอมแก้มคนล่ะครั้ง ซึ่งโชคยังดีที่พี่โคกับพี่ผลไม้ไม่ว่าอะไรที่ผมจะหอมแก้มพี่ข้าวกับพี่เคียว เพราะพวกเขาบอกว่าสองคนนั้นถือว่าเปรียบเป็นพี่ชายของผม “ขอให้แข่งว่ายน้ำปลอดภัยกลับมาหาผมนะครับ”
“ครับน้องผัก สาธุ” นั่นมียกมือไหว้หยอกผมเล่นอีก แล้วพวกพี่เขาก็ไปเข้าประจำที่ ซึ่งการแข่งว่ายน้ำนี้ ผู้เข้าแข่งขันจะต้องว่ายน้ำไปถึงโขดหินก้อนใหญ่ในทะเลที่อยู่เบื้องหน้าอีกสี่ร้อยเมตร ถ้าใครถึงก่อนก็จะเป็นผู้ชนะ ซึ่งผมกลัวว่าจะมองไม่เห็นพวกพี่โค จึงชวนพี่ลุคให้ไปยืนที่โขดหินสูงกันสองคน
“เตรียมพร้อม!” เสียงกรรมการตัดสินตะโกนดังลั่นไปทั่วชายหาดทะเล ก่อนจะยกมือที่มีปืนถือขึ้นสูงเหนือหัว
ปัง!
........................................
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เกาะนี้กิจกรรมเยอะแหะ น้องผักเลยสนุกสนานทุกวัน
-
มาตามดูว่าใครจะชนะ
อิอิ
-
การแข่งว่ายน้ำจบลงอย่างรวดเร็ว โดยผู้ชนะนั้นกลับเป็นผมครับ เกือบจะแพ้ผลไม้กับเคียวอยู่แล้ว
“ว่าแต่น้องผักกับลุคหายไปไหนแล้วล่ะ” ผมหันไปถามบัวรดน้ำเพราะเมื่อครู่นี้ยังเห็นยืนอยู่ด้วยกัน
“อ้อ เห็นตอนก่อนพวกนายแข่ง สองคนนั้นบอกว่าจะเดินขึ้นไปดูบนโขดหินนะ” บัวรดน้ำตอบก่อนจะพูดต่อ “แต่ไม่รู้ไปดูกันตรงไหนเนี่ยสิ ฉันมองหาแล้วแต่ไม่เห็นจะมี จะว่าไปตานั่นดูแปลกๆพิกลอยู่เหมือนกันนะ”
“แปลก? แปลกยังไงหรือบัวรดน้ำ” เคียวถามต่อด้วยความสงสัย เนื่องจากบัวรดน้ำรู้จักลุคพอๆกับพวกผมมาก่อน ก็เลยพูดออกมาแบบนั้น
“ก็ปกติลุคต้องมาพูดจาหยอกล้อแซวฉันนะสิ แต่นี่กลับทำหน้าเหมือนไม่รู้จักกัน ฉันถามอะไรไปก็ไม่ยอมตอบ สงสัยต้องกลับไปเช็กประสาทสมองซะบ้างแล้วมั้งเนี่ย” พอได้ยินดังนั้นผม เคียว ข้าว ผลไม้ต่างมองหน้ากันด้วยความงุนงง เพราะลุคไม่น่าจะเป็นคนแบบนี้ เท่าที่จำได้เวลามันเจอหน้าบัวรดน้ำแต่ล่ะที มีแซวจีบบัวรดน้ำอยู่ตลอด แถมมันยังบอกว่ามันชอบผู้หญิงแนวอย่างบัวรดน้ำด้วย
แปลกแฮะ?
แต่ผมกับทุกคนยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ อยู่ๆร่างเล็กวัยประมาณหกเจ็ดขวบก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาพวกผม ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกเสียจากน้องเทียนหลง เด็กน้อยที่มากับหนุ่มแปลกหน้าที่ชื่อเทียนชิง
“มีอะไรครับน้องหลง วิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว” ผลไม้ถามก่อนใครเขา ถึงแม้เทียนชิงจะดูไม่น่าไว้วางใจ แต่กับเด็กที่ตามมาด้วยนั้นพวกผมคิดว่าคงไม่มีอะไรที่ต้องกลัว เพราะเป็นแค่เด็กไม่กี่ขวบ แถมอีกฝ่ายยังเป็นใบ้พูดไม่ได้ด้วยครับ “ว่ายังไงเอ่ย บอกพวกเรามาซิ”
แทนที่น้องหลงจะใช้ภาษามือในการสื่อสารตามที่พวกเราเข้าใจ แต่กลับอ้าปากแผดเสียงพูดขึ้นมา
“จะมีอะไรซะอีก เพราะพวกมึงมัวแต่แข่งว่ายน้ำอยู่นั่นแหละ น้องผักถึงได้โดนไอ้ลุคตัวปลอมนั่นลักพาตัวไปแล้วนะสิ!”
“ว่ายังไงนะ!!”
....................................
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตอนที่ 50 ตัวจริงตัวปลอม
....................................
“อือ อื้อ!”
“ช่วยไม่ได้เธออยากพาฉันออกมาจากคนดูเอง จะมาโทษฉันได้ยังไงล่ะจริงไหมเด็กดีหึๆ” ร่างสูงที่เคยมีใบหน้าที่แสนใจดีกลับเป็นใบหน้าที่แสนจะดูเจ้าเล่ห์และน่ากลัว ตอนช่วงที่ผมพาพี่ลุคตัวปลอมขึ้นมาดูการแข่งขันบนโขดหิน กลับโดนอีกฝ่ายปิดปากแล้วต่อยท้องอย่างแรงสองที ก่อนจะอุ้มพาดบ่าวิ่งออกมาจากงานแข่งกีฬา ซึ่งเป็นความโชคร้ายของผมที่ทุกคนมัวแต่สนใจการแข่งขันว่ายน้ำ ก็เลยไม่มีใครมองเห็น หลังจากนั้นอีกฝ่ายก็พาผมจับโยนขึ้นเรือก่อนจะใช้เชือกมัดแขนมัดขา แล้วยัดผ้าใส่ปากผมจนตะโกนร้องขอความช่วยเหลือใครไม่ได้ คนนี้คือลุคตัวปลอม ถ้างั้นพี่ลุคตัวจริงไปอยู่เสียที่ไหนแล้วล่ะ “การปลอมตัวจะต้องจัดการตัวจริงซะก่อน ไม่งั้นฉันคงมาหลอกพวกเธอไม่ได้หรอก”
ว่ายังไงนะ?!
ผมถึงกับตกใจสุดขีด ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะฆ่าพี่ลุคตัวจริงไปแล้ว
“อื้อออ!” ผมร้องพลางดิ้นไปมาแต่กลับโดนอีกฝ่ายต่อยเข้าที่ใบหน้าอย่างแรง
“อย่าขยับเดี๋ยวเรือมันจะล่มนะไอ้หนู” พี่ลุคตัวปลอมบอกก่อนจะพูดต่อ “อยู่เฉยๆนั่นแหละดีแล้ว เพราะฉันจะพาเธอกลับไปหาเพื่อนของฉัน วินผัวของเธอยังไงล่ะน้องผัก หึๆ”
ไม่นะ ผมไม่กลับ ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!
เสียงเครื่องยนต์สตาร์ทดังขึ้น อีกฝ่ายก็หันมาจับพวงมาลัยเตรียมจะขับเรือออกจากเกาะ แต่ทว่า…
ปัง!
“เชี่ย! ไอ้บ้านี่ตายยากฉิบหาย” พี่ลุคตัวปลอมตวาดเสียงดังลั่นหลังจากที่ได้ยินเสียงปืน ก่อนคว้าปืนขึ้นมายิงสวนกลับไป แน่นอนว่าผมสงสัยเหลือเกินว่าใครเป็นคนมาช่วย จึงพยายามดันตัวขึ้นจากเรือเพื่อมองคนๆนั้น ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะอีกฝ่ายที่มาช่วยผมนั้นไม่ใช่พวกพี่โค แต่กลับเป็นพี่เทียนชิง คนที่พวกพี่โคว่าดูน่าสงสัยที่สุด ซึ่งอีกฝ่ายพอเห็นผมแล้วกลับทำหน้ายินดี ก่อนจะดึงกระชากอะไรบางอย่างบนหน้าของตัวเองออก ก่อนจะทำเอาผมตกใจอีกรอบอย่างสุดขีด เพราะใบหน้าของเทียนชิงกลับเป็นใบหน้าของพี่ลุคแทน
อย่าบอกนะว่าเขาก็คือพี่ลุคตัวจริง?!
ผัวะ!
แต่ผมยังไม่ทันได้ดูต่อ กลับโดนอีกฝ่ายตบหน้าด้วยปืนจนฟุบสลบลงไปอย่างรวดเร็ว
.....................
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:katai1: :katai1:
-
ตอนนี้สั้นจังอ่ะ
แล้ว น้องผัก จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ยยยยยย
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ตัดตอนกะลังลุ้นเลย
-
พวกผมตามร่างเล็กที่วิ่งนำทางไป แต่ระหว่างที่วิ่งตามพวกผมได้ยินเสียงปืนดังสนั่นอยู่หลายนัด ทำเอาผมกับผลไม้ถึงกับร้อนรุ่ม อยากจะไปช่วยคนรักให้ไวๆ จนกระทั่งไปถึงที่หมายกลับพบกับร่างของไอ้ลุคที่นอนอยู่บนพื้นทราย ทีแรกพวกผมชักปืนก่อนเลยครับ เพราะคิดว่าเป็นไอ้ลุคตัวปลอม
“อย่า! นั่นเป็นลุคตัวจริง” ผู้ใหญ่ในคราบเด็กเป็นถึงหัวหน้าทีมของลุคที่ชื่อโตตะโกนบอกพวกผม ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาลุคตัวจริง ก่อนจะตบหน้าเพื่อปลุกอีกฝ่ายอย่างแรง จนกระทั่งเจ้าตัวได้ลืมตาขึ้นมอง ร่างเล็กก็เอ่ยปากถามทันที “ว่ายังไงล่ะลุค ได้เรื่องไหม”
“ติดจีพีเอสไว้กับเรือลำนั้นแล้วครับท่าน”
“ดี” ร่างเล็กตอบก่อนจะพูดต่อ “ว่าแต่ยังไหวไหม บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ลุคตัวจริงส่ายหน้าก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
“ผมยังไหว คาดว่าคนร้ายพาน้องผักไปได้ไม่ไกล ถ้ารีบตามไปตอนนี้ก็ยังทัน”
“อืมดี ถ้างั้นรีบขึ้นเรือกันเถอะ”
“ครับ” ลุคตัวจริงสปริงตัวลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ซึ่งผิดกับเมื่อครู่นี้ลิบลับ “ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกความจริงกับพวกมึง มันอันตรายที่จะบอกนะ เอาเป็นว่าพวกมึงคอยอยู่ที่นี่ ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ตำรวจสากลอย่างพวกกูเถอะ”
“มึงเห็นพวกกูเป็นเด็กน้อยหัดคลานรึไงวะไอ้ลุค อย่าลืมสิว่าพวกกูสี่คนก็เคยร่วมฝึกค่ายตำรวจสากลกับมึงมาก่อน มึงเองก็น่าจะรู้ฝีมือพวกกูดีไม่ใช่รึไง” ไอ้เคียวคงสติแตกจึงได้เถียงออกมาฉอดๆครับ ทำเอาผมกับทุกคนถึงกับอึ้ง เพราะปกติมันไม่เคยพูดยาวถึงขนาดนี้ครับ
ดูท่ามันเองคงห่วงน้องผักไม่ใช่น้อยครับ
“ก็ได้ ถ้าพวกมึงไม่กลัวตายก็ตามมาเลย!”
“โอเค!”
....................................
“ขอบใจมากนะมึง ถ้าไม่ได้มึงกูคงไม่ได้เมียกลับคืนมา”
“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง”
“แล้วเรื่องแผลของมึงล่ะ”
“แค่ถากๆนะ อ๊ะ ดูท่าเมียมึงจะฟื้นแล้วนะไอ้วิน” เสียงแว่วดังลอดเข้ามา ผมปรือตามองแต่มันยังไม่ชัด ภาพมันมัวจนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร “หึ กว่ากูจะส่งเมียมึงมาได้ ต้องผ่านด่านไอ้พวกครอบครัวเกษตรแทบตาย แต่ก็มีบาดเจ็บเหมือนกัน เอ๊ะ รู้สึกจะโดนกูยิงสวนไปบ้างคนหนึ่งด้วย ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดีหรือเปล่าเนี่ยสิ หึๆ”
โดนยิง? ใครกัน!
“ยังไงกูก็ต้องขอบใจมึงอีกครั้ง ถ้ายังไงก็ไปนอนพักก่อน เดี๋ยวทางนี้กูจัดการเอง”
“อืมได้ แต่คืนนี้มึงก็เบาๆกับน้องผักหน่อยนะเว้ย เดี๋ยวมันช้ำ”
“จะช้ำยังไงมันก็เมียกู เสือกไปมีชู้ก็ต้องลบกลิ่นซักหน่อย มันจะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นผัวมัน”
“มึงนี่โคตรเลวเลยวะไอ้วิน”
“เออว่าแต่กูเลว มึงก็เลวพอกันนั่นแหละไอ้สัส รีบออกไปได้แล้ว กูจะกกเมีย!”
“เออไปก็ไป”
ปัง!
เสียงประตูดังสนั่นทำให้สติผมชัดเจนมากขึ้นกว่าเดิม ก่อนจะรู้สึกตัวว่ามือทั้งสองข้างผมโดนล็อกด้วยโซ่ติดอยู่กับเตียงนอนทั้งสองข้าง ร่างกายเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าบดบัง ครั้นพอเหลือบไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าประตู ก็พลันทำเอาผมถึงกับชาวาบด้วยความตกใจ ส่วนอีกฝ่ายเมื่อหันหน้ากลับมาแล้ว ถึงกับแสยะยิ้มให้ผมทันที
“Welcome to back home, my sweet.”
ไม่จริง! พี่โคพี่ผลไม้ช่วยผักด้วย!!
.............................
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เอ้ย พี่โคกับพี่ผลไม้ไปไหนเนี่ย รีบมาช่วยเลยนะ
-
ไม่นะ น้องผัก
พวกพี่ๆ รีบมาช่วย น้องผัก เร็วๆ น้า
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ตอนที่ 51 ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกพี่ก็ยังคงรักน้องผักไม่มีเปลี่ยนแปลง 1
.........................................
“มันไม่ได้เอาน้องผักกลับมาไว้ที่บ้านของไอ้วินหรอก”
“ถ้างั้นมันเอาน้องผักไปไหนล่ะไอ้ลุค!” ไอ้โคพูดเสียงตวาดสุดทน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันฟิวขาดหลังจากไอ้เคียวโดนไอ้ลุคตัวปลอมยิงที่ท้องเพราะเอาตัวมาบังข้าวเอาไว้ ทำให้เคียวโดนส่งห้องไอซียูเพื่อทำการผ่าตัดเอากระสุนออก อาการเป็นตายเท่ากัน ข้าวเองก็เอาแต่มองประตูห้องผ่าตัดร้องไห้น้ำตาไหลแบบไม่มีเสียง ส่วนผมก็ได้แต่ยืนทุบกำแพงด้วยความเจ็บใจ “บอกกูมาสิวะไอ้เหี้ย!”
“ตอนนี้เราได้ที่อยู่ของน้องผักแล้ว” น้องหลง ไม่สิ คุณโตที่เป็นหัวหน้าตำรวจสากลในคราบเด็กเดินมาบอก ทำเอาทุกคนหันไปมองทันที
“ที่ไหนครับคุณโต ที่ไหน?!” ไอ้โคหันไปถามด้วยความร้อนรน
“นั่นสิครับคุณโต น้องผักอยู่ที่ไหน?!” ผมถามบ้าง เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของน้องผักมาก กลัวว่าน้องผักจะโดนไอ้เหี้ยวินปู้ยี้ปู้ยำครับ ส่วนอีกฝ่ายเมื่อโดนพวกผมถามแล้ว ก็ตอบกลับมาว่า
“อยู่ที่เกาะxxx แต่อย่าไปกันแค่นี้ ทางเราจะส่งกำลังเสริมไปช่วยพวกเธอได้ เพราะมันอันตรายมากถ้าหากคิดจะบุกรังของพ่อค้าขายมนุษย์ เชื่อฉันสิ”
“ครับคุณโต”
น้องผักรอก่อนนะ พวกพี่จะไปช่วยน้องเดี๋ยวนี้แหละ!
..............................
พี่โค
พี่ผลไม้
พี่เคียว
พี่ข้าว
ช่วยผักด้วย!
“มึงจะร้องไห้ทำเหี้ยไรวะเมีย กูเป็นผัวมึงคนแรกแต่ทำเป็นรังเกียจไปได้นะ”
“ฮือ ไม่เอาแล้ว ปล่อยผัก”
“อยากหนีกูไปมีชู้ก็ต้องโดนลงโทษแบบนี้แหละ”
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!
“อ๊า อ๊า พอแล้ว อ๊า ผักเจ็บ อ๊ะ อ๊ะ เจ็บพี่วิน อ๊ะ ปล่อยผักเถอะ ผักเจ็บ!!” ผมร้องลั่นจนเสียงแหบแห้ง โดนอีกฝ่ายย่ำยีอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง ข้อมือที่โดนรัดด้วยโซ่ก็บาดจนเลือดไหลซิบๆ แต่ไม่น่ากลัวเท่าเลือดที่ไหลออกมาจากทางบั้นท้าย สามชั่วโมงแล้วที่โดนอีกฝ่ายกระทำชำเราบนเตียงไม่ยอมหยุด “ปล่อยผัก ปล่อยผัก อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊า!!”
ฝันร้าย ขอให้มันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย…
ตื่นมาแล้วพบกับรอยยิ้ม…
ของพี่โคกับของพี่ผลไม้…
“มึงแม่งโหดวะไอ้วิน เอาน้องผักตั้งเกือบห้าชั่วโมง”
“ไม่โหดก็ไม่ใช่กูวะไอ้เชี่ยวูฟ! ถ้าไม่ลงโทษมันก็ไม่รู้จักหลาบจำ”
“แต่เห็นใจเด็กบ้างเถอะ เดี๋ยวตายไปซะก่อนหรอก”
“เออ กูรู้ มึงไม่ต้องมาสั่งกูหรอก” เสียงทุ้มนั้นบอกก่อนจะตามด้วยเสียงกริ่งลั่นคล้ายกับไฟไหม้ มันจะเกิดอะไรขึ้นรอบตัวผมนั้นผมขอไม่รับรู้ ร่างกายกับจิตใจมันเจ็บปวดรวดร้าวประดุจแก้วที่แตกสลายไปอย่างไม่มีหวนกลับ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะหลับไปไม่ตื่นขึ้นมาอีก “ผู้บุกรุก?! สั่งคนลงไปจัดการพวกมัน อย่าให้ได้เข้ามา!!”
“ครับคุณวิน!!”
“ส่วนมึงไอ้วูฟ อยากจะอยู่หรืออยากจะหนีก็แล้วแต่มึง”
“ไม่ กูอยากจะฆ่าชู้สองตัวของน้องผัก แม่งทำเป็นสุภาพดีนัก กูจะอ้วก”
“เออตามใจมึงแล้วกัน”
อย่า…
อย่าทำอะไรพวกเขา…
ขอร้องล่ะครับพระเจ้า ได้โปรดอย่าพลัดพรากคนรักไปจากผมเลย…
......................................
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
พี่ผลไม้ กับ พี่โค ลุยมันให้เละไปเลย
มาทำแบบนี้กับ น้องผัก ได้ยังงัย
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ไอ่พี่วินนี่จะโหดไปไหนฟะ
-
o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นหลายต่อหลายนัดมาเกือบนับชั่วโมง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าใครจะเข้ามาช่วยผมได้ซักคน ตอนนี้ผมโดนมัดด้วยโซ่ห้อยโหนในท่ายืนอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง ในขณะที่ไอ้คนเลวอย่างพี่วินก็นั่งเช็ดปืนรออยู่บนเก้าอี้ข้างกายผมอย่างใจเย็น
“ปล่อยพวกเขาไป…เถอะ…พี่วิน” ผมบอกด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “พี่วิน…ผมขอร้อง…ล่ะ…ปล่อยพวกพี่โค…ไป พวกเขา…อย่าทำอะไร…พวกเขาเลย”
เป็นห่วง…
ไม่อยากให้พวกพี่โค…
ต้องมาตายเพราะผมคนเดียว…
“ไม่” อีกฝ่ายตอบเสียงเย็น ก่อนจะใส่กระสุนลงในกระบอกปืนทีละนัดๆ “กูไม่มีทางที่จะปล่อยให้พวกชู้มาเอาตัวมึงไปจากกู ของๆกูยังไงก็ต้องเป็นของกูอยู่วันยังค่ำ มึงน่าจะขอบใจกูซะมากกว่าผัก เพราะถ้าไม่ได้กู มึงคงโดนพ่อแม่กูฆ่าตายไปพร้อมกับพ่อแม่ตัวเองไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้มีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้หรอกจำเอาไว้ด้วยครับเมีย”
!!!!!!
“มะ…มะ…หมายความ…ว่ายังไง…พี่วิน ผัก…ไม่เข้า…ใจ” อีกฝ่ายไม่ตอบเดี๋ยวนั้น กลับลุกขึ้นยืนก่อนจะหันหน้ามาทางผมพร้อมกับกระบอกปืนในมือ แววตาของอีกฝ่ายดูเย็นชาจนผมอยากจะหนีไปให้ไกล แต่ก็ทำไม่ได้ครับ
“ก็หมายความว่าพ่อแม่กูฆ่าพ่อแม่มึงด้วยการตัดสายเบรกรถยนต์ยังไงล่ะ”
!!!!!!
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับเมีย เพราะกูเห็นแล้วมันทำให้ไอ้วินน้อยของกูขึ้น”
!!!!!!
“งั้นพวกเรามาเอากันต่ออีกซักยกสองยกดีกว่า เพราะอีกนานกว่าที่พวกชู้ของมึงจะมาถึงที่นี่นะครับเมีย”
!!!!!!
.................
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
นึกว่า ไอ้วิน มันจะเลวคนเดียวที่ไหนได้มันเป็นทั้งครอบครัว
รีบมาช่วย น้องผัก เร็วๆ เซ่!!!!!!! ชักช้าจริง
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
น้องผักกกก :hao5:
-
น้องผักน่าสงสาร
-
ตอนที่ 52 ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกพี่ก็ยังคงรักน้องผักไม่มีเปลี่ยนแปลง 2
....................
ปัง!
ร่างคนหน้าเหมือนลุคล้มลงไปทันทีหลังจากโดนยิงเจาะกลางหน้าผาก ผมกับผลไม้ไม่ได้เป็นคนยิงหรอกครับ แต่เป็นลุคที่วิ่งตามหลังมาเมื่อเห็นพวกผมต่อสู้กับไอ้บ้านี่
“กูแค้นมานานแล้ว มันทำกับกูตอนที่กูนั่งเรือจะมาหาพวกมึงบนเกาะ” ลุคพูดพลางเดินเข้าไปใช้เท้าเขี่ยไอ้คนหน้าเหมือนตัวเองให้พลิกตัวกลับมา ก่อนจะก้มลงฉีกหน้าของมันออก เห็นใบหน้าดูหล่อเหลาที่มีแต่รอยแผลแลดูน่ากลัวสมกับเป็นนักฆ่ามือฉกาจ “ตอนนั้นกูเกือบตาย แต่ยังดีที่ได้หัวหน้าโตที่ตามหลังมาช่วยเอาไว้ กูกับหัวหน้าก็เลยปลอมตัวขึ้นมาบนเกาะมึง กูอยากจะบอกพวกมึงเหมือนกันว่าไอ้นี่คือตัวปลอม แต่มันอยู่ใกล้พวกมึงเกินไป กูก็เลยไม่กล้าบอกอะไร ได้แต่มองอยู่ห่างๆเฝ้าดูความปลอดภัยของพวกมึงเพียงอย่างเดียว แต่ไม่นึกเลยว่ามันจะมาลักพาตัวน้องผักเอาวันกีฬาสี แต่กูว่าเลิกพูดเถอะ รีบออกตามหาน้องผักดีกว่า”
“แล้วจะไปหาได้ที่ไหน พวกเราหากันหมดทุกห้องแล้วนะ” โคบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ห้องใต้ดินยังไงล่ะ” แล้วพวกผมก็พากันวิ่งออกจากห้องนี้ โดยที่ข้างนอกห้องตอนนี้มีแต่ตำรวจสากลวิ่งกระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด แทบจะไม่เหลือคนของไอ้วินเลยแม้แต่น้อย
“จะไปห้องใต้ดินใช่ไหม ฉันไปด้วยคนสิ ไปกันแค่นั้นมันอันตราย” หัวหน้าโตที่ยืนอยู่ชั้นล่างกับพวกตำรวจคนอื่นถามทันทีที่เห็นพวกผมวิ่งลงบนจากชั้นบน
“ครับหัวหน้า” แล้วพวกผมก็วิ่งไปพร้อมกัน จนกระทั่งถึงห้องชั้นใต้ดิน ซึ่งแลดูสภาพเหมือนคุกไม่มีผิด “เดี๋ยวพวกนายยืนห่างๆหน่อย เกิดเปิดประตูแล้วไอ้วินยิงสวนออกมาจะแย่เอา”
“อืม” พวกผมเดินถอยออกมาโดยไม่ลืมจับปืนให้กระชับแน่นขึ้น
อีกนิดเดียวก็จะได้ช่วยแล้ว…
น้องผักคอยอีกเดี๋ยวนะ…
ปัง!
เสียงประตูเปิดออก ก่อนจะแลเห็นบรรยากาศในห้อง ซึ่งเต็มไปด้วยแสงอินฟาเรด พร้อมกับภาพเบื้องหน้าที่ทำเอาพวกเราถึงกับตกใจ นั่นก็คือภาพของไอ้วินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ กับน้องผักที่ถูกมัดด้วยโซ่ในท่ายืน ร่างกายเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้า ตามร่างกายมีรอยคิสมาร์คอยู่เต็มไปทั่ว แก้มสองข้างฟกช้ำดำเขียวเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา พอลองมองไปข้างล่างก็พบกับคราบเลือดไหลตามง่ามขา ซึ่งทำเอาผมกับไอ้โคถึงกับกัดฟันกรอดด้วยความโมโห ส่วนมันพอเห็นพวกผมยืนอยู่หน้าประตูแล้ว ก็แสยะยิ้มให้ทันที
“ยินดีต้อนรับสู่ห้องประหาร ถ้าไม่กลัวตายก็เชิญเข้ามาได้เลย”
......................
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ไอ้วิน เลวมาก :z6:
-
ฆ่ามันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อย่าเอามันไว้ คนเลวๆ แบบมันเนี่ยยิงแสกหนังหน้าไปเลย
:fire: :fire: :fire: :fire: :m31: :m31: :m31:
-
:o12: :o12: :o12:
-
ผมแทบเป็นบ้าเมื่อเห็นร่างเปลือยเปล่าของคนอันเป็นที่รัก ดวงตากลมโตที่เคยส่องประกายสดใสกลับมัวหมองแลดูน่าเป็นห่วงยิ่งนัก ผมอยากจะเข้าไปกอดไปหอมไปปลอบแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะติดอยู่ตรงที่น้องผักอยู่ในเงื้อมมือปีศาจชาติชั่วนามว่าวิน
“แน่จริงปล่อยน้องผักสิ แล้วเรามาสู้กันไอ้วิน!” ผมพูดท้าสู้ แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะเสียงดังลั่น
“ทำไมกูต้องปล่อยเมียของกูกลับไปหาชู้ด้วยล่ะ” ไอ้ชาติชั่วพูดพลางลุกขึ้นยืน ก่อนจะเอาปืนจ่อที่ใต้คางน้องผักที่แทบจะไม่เหลือสติแล้ว “ก็ในเมื่อเขาเป็นของกูตั้งแต่แรก ส่วนพวกมึงมันเป็นแค่ตัวประกอบที่เมียกูหลงไปชั่วขณะ ต้องกูเท่านั้นที่เป็นตัวจริง ไม่ใช่ชู้อย่างพวกมึงสองคน”
“ปลดอินฟาเรดเดี๋ยวนี้วิน ทางเราจะไม่เอาความ” คุณโตตะโกนบอก ก่อนจะกระโดดหลบถอยห่างออกมาเพราะวินใช้ปืนยิงกับพื้นต่อหน้าคุณโต
“หุบปาก คนกำลังคุยอย่ามาเสือก” ไอ้วินพูดพลางยกปืนขึ้นมาทางพวกผมอีกครั้ง “ที่จริงก็มีทางเลือกให้สำหรับพวกมึง ถ้าอยากได้เมียกูกลับไปล่ะก็ ลองใช้ปืนมายิงกันเองดูสิ ใครชนะก็เอาน้องผักไป ตกลงไหมล่ะ”
“หมายความว่ายังไง?”
“ก็หมายความว่ากูจะให้มึง” มันชี้มาทางผม ก่อนจะชี้ไปทางไอ้ผลไม้ต่อ “และมึงจับปืนมายิงต่อสู้กัน ถ้าใครชนะก็เอาน้องผักไป แต่ถ้าใครแพ้ก็…ตาย”
!!!!!!
“ยะ…อย่า…อย่าสู้…กัน…ผัก…ขอ…ร้อง” น้องผักพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น ทำเอาผมแทบอยากจะเข้าไปช่วยคนรักใจจะขาด “ขอ…ร้อง…อย่า…สู้กัน…ฮึก….ฮึก…อย่าสู้”
แล้วร่างบางก็สลบไปทันที ผมหันไปมองผลไม้ ซึ่งมันเองก็มองตาผมด้วยเช่นกัน
“พวกมึงสองคนอย่าไปตามเกมมัน เชื่อกู เดี๋ยวพวกกูหาทางช่วยน้องผักได้น่ะ” ไอ้ลุคบอกห้าม แต่พวกผมสองคนส่ายหน้าให้มัน ก่อนจะยกปืนขึ้นมาเตรียมพร้อมจะสู้ “อย่านะเว้ย กูขอล่ะไอ้โคไอ้ผลไม้ อย่าสู้กัน!”
“เห็นทีจะไม่ได้ล่ะไอ้ลุค กูเองก็อยากได้น้องผักคืนมา แต่จำเป็นต้องทำ”
“ใช่ ฉันเองก็อยากได้น้องผักคืนมา ฉะนั้นลุคถอยไปห่างๆ เดี๋ยวจะโดนลูกหลงเอาได้นะ” ผมหันไปบอกมันก่อนจะหันกลับมามองไอ้ผลไม้อีกครั้ง “เรามาสู้กันผลไม้ ถ้าใครชนะก็เอาน้องผักไป แต่ถ้ามึงได้ตัวน้องผักไป ก็ช่วยดูน้องผักแทนกูทีนะผลไม้”
“เออ ถ้ามึงได้น้องผักไป มึงเองก็ช่วยดูน้องผักแทนกูให้ดีแล้วกัน”
“อืม ไว้ใจได้เลย” พอผมพูดจบ ผมกับไอ้ผลไม้ก็ยิงปืนใส่กันทันที
ปัง! ปัง!
...................
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้ พวกเราต้องยกความดีให้กับเธอนะบัวรดน้ำ”
“นั่นสิ ถ้าไม่ได้แม่หนูบัวรดน้ำล่ะก็ สองคนนั้นได้ตายกันไปข้างเพราะยิงกันเอง”
“คิดมาได้ไงดึงเบรกเกอร์ทีเดียว พวกแสงอินฟาเรดดับหมด เลยทำให้พวกเราบุกเข้าไปช่วยน้องผักได้อย่างง่ายดาย” เสียงแรกพูดหัวเราะขำในลำคอ ทำเอาหญิงสาวที่ถูกแซวเชิดหน้าด้วยความพอใจ “ไม่ใช่แค่นั้น ตอนเราจับไอ้วินได้ เธอก็ดันไปกระทืบตรงส่วนนั้นของไอ้วินมัน ทำเอาพวกเราเห็นแล้วเสียวไส้ไปสามบ้านแปดบ้าน”
“หึ คนอย่างฉันไม่คิดมันเป็นพ่อพันธุ์หรอก มันปล้ำผักซะขนาดนั้นต้องตายสถานเดียวไอ้ระยำ”
“จะว่าไปน้องผักไปไหนแล้วล่ะ”
“อ๋อ หนูเห็นโคกับผลไม้จูงรถวีแชร์พาน้องผักไปนั่งชมสวนดอกไม้ที่หลังเกาะนู่นน่ะค่ะ” บัวรดน้ำยิ้มตอบพลางครุ่นคิดถึงตอนที่ช่วยผักออกมาได้แล้ว พออีกฝ่ายฟื้นคืนสติก็แทบไม่เหลือความเป็นคน เอาแต่เหม่อลอยกับร้องไห้ไปด้วยพร้อมกัน อย่างตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว มีรับรู้บ้างยิ้มบ้าง แต่ก็ยังพูดคุยโต้ตอบกับใครไม่ได้เลย ถามเคียว เคียวก็บอกว่าพวกเราต้องคอยดูแลผักให้ดี เพราะอีกฝ่ายบอบช้ำเรื่องจิตใจเป็นอย่างมาก ก็เล่นโดนข่มขืนหลายรอบซะขนาดนั้น ต่อให้เป็นเธอล่ะก็ คงจะได้ฆ่าตัวเองตายไปนานแล้ว “ไม่ต้องห่วงสองคนนั้นหรอกค่ะคุณโต เขาดูแลดีมาก แถมคนที่บ้านของโคกับผลไม้ก็ชอบน้องผักซะด้วย เห็นว่าถ้าผักหายดีเมื่อไหร่ จะเตรียมจัดแต่งงานให้ทันที”
“โอ้เรื่องดีอย่างนี้ สงสัยฉันคงต้องไปเตรียมตัวแต่งหล่อกับเขาบ้างซะแล้วสิ”
“ฮะๆ อย่างหัวหน้าแต่งหล่อไปผมว่าดูเหมือนเป็นเด็กน้อยหล่อน่ารักอยู่วันยังค่ำล่ะครับ โอ๊ย หัวหน้าทุบหัวผมทำไมครับเนี่ย” ลุคร้องโวยวายหลังจากโดนร่างเล็กทุบหัวเสียแรง
“ก็แกมันกะล่อนปากเสียอยู่แบบนี้ไงล่ะ เมียแกถึงได้ชอบหอบลูกตัวเองหนีกลับบ้านเสียทุกครั้ง ระวังน้ำตาจะได้เช็ดหัวเข่า อ้อ ได้ข่าวว่าเมียแกจะหอบลูกตัวเองมาหาน้องผักที่นี่ใช่ไหม”
“ใช่ครับ” ลุคยิ้มตอบ เขาเคยเล่าเรื่องน้องผักให้เมียตัวเองฟัง ซึ่งอีกฝ่ายได้ยินแล้วถึงกับจัดการเคลียร์งานเตรียมบินมาไทยเพื่อหาน้องผักโดยเฉพาะ “อีกเดี๋ยวตอนเที่ยงผมจะไปรับเธอที่สนามบิน บัวรดน้ำจะไปกับฉันหรือเปล่าล่ะ”
ร่างบางส่ายหัวก่อนจะตอบกลับไปว่า
“ไม่ เดี๋ยวเมียนายหึง แล้วอีกอย่างฉันขี้เกียจวิ่งหนีปืนลูกซองด้วย”
“เย้ย ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกบัวรดน้ำนี่ล่ะก็ ฮะๆ”
“คุยอะไรกันหัวเราะเสียงดังเชียว ขอร่วมแจมด้วยคนบ้างสิ” เสียงข้าวเดินมาพร้อมกับเคียวที่ยังไม่หายดีจากบาดแผลที่ถูกยิงต้องนั่งรถวีแชร์ไปซักพัก
“อ้อได้สิ กำลังเม้าส์เรื่องเมียไอ้ลุคมันอยู่พอดีฮะๆ”
“โธ่หัวหน้าล่ะก็”
“ฮะๆ”
................................
ปล.ยังไม่จบนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ดีแล้วที่ปลอดภัยกันทุกคน
ดูท่าแฟนของ ลุค จะโหดมากนะเนี่ย
555
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: น้องผักหายเร็ว ๆ นะ
-
จะได้มีความสุขกันจริงๆซะทีนะ
-
ในที่สุดความชั่วก็ต้องแพ้ความดี
-
ตอนที่ 53 ก้าวเดินไปด้วยพร้อมกัน
.................................
“น้องผักครับ ดูดอกไม้นั่นสิครับ พวกพี่สองคนเป็นคนปลูกให้เราเอง สวยไหม”
“…”
“น้องผักอยากจะลงไปนั่งดูไหม เดี๋ยวพี่โคจะอุ้มลงไปให้”
“…”
“โอเคครับคนเก่ง งั้นยกแขนขึ้นครับ อึ๊บ ตัวหนักขึ้นกว่าเดิมนะเนี่ยเรา สงสัยพวกพี่สองคนเลี้ยงดีเกิน” ผมพูดแซวในขณะที่ผลไม้ยืนหัวเราะกับคำพูดของผมอยู่ข้างๆ ตั้งแต่พวกเราช่วยน้องผักออกมาจากขุมนรก น้องผักก็เสียสติไป เพราะเอาแต่กรีดร้องไห้กับเหม่อลอยอยู่ตลอดเวลา นี่ดีขึ้นมาหน่อยที่ไม่ร้องไห้ไม่เหม่อลอย เพียงแต่ยังพูดโต้ตอบไม่ได้เท่านั้นเอง พออุ้มลงไปแล้วเจ้าตัวก็ก้มหน้าดมดอกไม้ก่อนจะกวักมือเรียกพวกผมสองคนให้เข้าไปใกล้ๆ “มีอะไรเหรอครับน้องผัก เรียกพวกพี่สองคนทำไมเหรอ”
ผมถามพลางก้มหน้าตามที่อีกฝ่ายสั่ง ส่วนผลไม้ก็นั่งลงใกล้ๆเพื่อดูตาม
“นั่นสิ จะให้พวกพี่ดมดอกไม้ด้วยเหรอ” ผลไม้ถามบ้าง แต่ร่างบางกลับส่ายหน้า ก่อนจะเด็ดดอกกุหลาบที่พวกปลูกออกมาสองดอก ซึ่งพวกผมไม่ว่าอะไรน้องผักหรอกถ้าอีกฝ่ายจะเด็ดมันออกมา เพราะพวกเราตั้งใจปลูกเพื่อคนรักอยู่แล้ว พอร่างบางเด็ดออกมาก็ได้ยื่นส่งดอกกุหลาบสีแดงส่งให้ผลไม้ก่อน แล้วจึงค่อยหันมายื่นส่งดอกกุหลาบให้กับผมบ้าง “น้องผักจะให้ดอกกุหลาบกับพวกพี่เหรอครับ”
ผลไม้ถาม ซึ่งน้องผักพยักหน้ายิ้มให้เป็นคำตอบ
ปลื้มครับปลื้ม
พวกผมเห็นดังนั้นก็จัดการหอมแก้มน้องผักกันไปคนละข้าง
ฟอด ฟอด
แน่นอนว่าพออีกฝ่ายถูกพวกผมสองคนหอมแก้มแล้วถึงกับหน้าแดงกล่ำราวกับมะเขือเทศ
น่ารักจังเลย!
Rrrr…
เสียงริงโทรโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ทำเอาผมชะงักก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดู ซึ่งมันเป็นมือถือของน้องผักครับ พอผมก้มลงมองดูหน้าจอก็พบว่าสายที่โทรเข้ามานั้นเป็นเพื่อนสนิทของน้องผัก
ขิง
“ว่ายังไงครับน้องขิง” ผมกดรับสายก่อนจะกรอกเสียงลงไป ซึ่งทำเอาผลไม้กับน้องผักหันมามองฟังอย่างตั้งใจ “จริงหรือน้องขิง โอเคครับ เดี๋ยวพี่จะบอกให้ ครับ แล้วเจอกันครับ”
ผมกดวางสายก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผลไม้กับน้องผักที่จ้องมองมา
“ว่ายังไงโค น้องขิงโทรมาหาทำไมรึ”
“อ้อ น้องขิงบอกว่าจะมาเที่ยวที่นี่ซักเดือนหนึ่งนะ” พอผมพูดจบ ร่างบางถึงกับฉีกยิ้มร่าเลยครับ “ตอนนี้กำลังขึ้นเรืออยู่ คาดว่าอีกซักชั่วโมงก็คงจะถึง ให้พวกเราสามคนไปเตรียมรอรับที่ท่าเรือได้เลย อ๊ะ อะไรครับน้องผัก จะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยเหรอ”
น้องผักดึงแขนเสื้อผมพร้อมกับชี้นิ้วไปยังรถวีแชร์ ดูท่าอยากจะไปรอเพื่อนที่ท่าเรือเดี๋ยวนี้แล้วครับ
“ไม่ดูดอกไม้ต่อแล้วเหรอ” ร่างบางส่ายหน้าทันที “โอเคครับโอเค งั้นไปกันเถอะ”
แล้วผมก็อุ้มร่างบางขึ้นรถวีแชร์ก่อนที่พวกผมสองคนจะเข็นพาน้องผักออกไปจากที่นี่
........................
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หายเร็วๆนะน้องผัก
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: น้องผักสู้ ๆ หายเร็วๆ นะ :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
น้องผัก ต้องหายป่วยเร็วๆ น้า
-
“ผากกกกกก!!” เสียงน้องขิงดังมาพร้อมกับร่างบางที่วิ่งเข้ามากอดน้องผักที่นั่งอยู่บนรถวีแชร์ ในขณะที่คนอื่นที่มากับน้องขิงอีกห้าคนนั้นกำลังเดินลงจากเรือ ซึ่งผมไม่รู้จักหรอกครับว่าเป็นใครบ้าง รู้แต่ว่ามีอยู่คนหนึ่งที่เป็นรุ่นพี่ของน้องผักที่เคยมาส่งน้องผักที่เกาะนี้ด้วย “ฟอด ฟอด ขิงคิดถึงใจแทบขาดเลย ผักสบายดีใช่ไหม ไม่เจ็บไม่ป่วยอะไรใช่ไหม”
หืม? เพิ่งรู้นะครับว่าคนเป็นเพื่อนสนิทกันมีการหอมแก้มกันด้วย
ส่วนน้องผักพูดตอบเพื่อนตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว ก็ได้แต่ยิ้มกับพยักหน้าเพียงอย่างเดียว
“เอ้อผัก วันนี้ขิงพาพี่เอกมาด้วย และก็…” ขิงพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปกระซิบพูดกับน้องผักเบาๆ “…แฟนของพี่เอก ชื่อธีร์ เรียนอยู่คณะเดียวกับเรา คนละสาขาแต่ปีเดียวกัน ผักจำธีร์ได้ไหม ที่ชอบเดินคู่กับภามคนนั้นไง”
น้องผักทำหน้ามุ่นคิ้วราวกับใช้ความคิด ก่อนจะพยักหน้าตอบอย่างเร็วๆ
“ตอนแรกขิงก็ไม่รู้หรอกว่าธีร์เป็นแฟนกับพี่เอก แต่เมื่อเช้านี้พี่เอกกระซิบบอกก็เลยเพิ่งจะรู้” น้องขิงทำหน้าบ่นอุบอิบ “แหม ชอบปิดกันจัง ทำไมต้องอายด้วยก็ไม่รู้”
น้องขิงเองก็เคยมีแฟนครับ แต่เพิ่งจะเลิกรากันไปเพราะอีกฝ่ายดันปากโป้งไปบอกเรื่องที่อยู่น้องผักให้ไอ้วินรู้ ซึ่งเรื่องนี้น้องผักไม่รู้ครับ เพราะน้องขิงพูดขอร้องพวกผมไว้ไม่ให้บอกน้องผักน่ะ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับผมชื่อเอก ส่วนนี่ธีร์ แฟนของผมเอง” รุ่นพี่ของน้องผักเดินมากล่าวทักทายกับพวกผมสองคน ซึ่งผมพยักหน้ายิ้มตอบกลับไป
“ผมโค ส่วนนี่ผลไม้ครับ พวกเราเป็นแฟนของน้องผัก”
“ครับ ผมทราบจากน้องขิงแล้ว ถ้ายังไงก็ช่วยดูแลน้องผักแทนพวกเราด้วยนะครับ”
“ครับ เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง พวกเราจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ครับ” ผลไม้ยิ้มตอบ ก่อนจะพูดต่อ “ถ้ายังไงก็ขอเชิญไปบ้านของพวกเราก่อนดีกว่าไหมครับ เพราะแดดเริ่มร้อนแล้ว”
“ดีครับดี” แล้วพวกผมสองคนก็นำพาทุกคนไปยังบ้านของน้องผักทันที
.............................
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
“เป็นบ้านที่ใหญ่โตดีนะ เหมาะสำหรับคนสามคนไม่ใหญ่ไม่เล็กกำลังพอดี”
“นั่นสิ ตอนแรกที่มา หลงคิดว่าจะเป็นแค่กระต๊อบเหมือนพวกชนบท แต่นี่กลับใหญ่โตเกือบเท่าคฤหาสน์” แฟนของพี่เอกหรือน้องธีร์พูดต่อหลังจากพี่เอก พร้อมกับมองซ้ายแลขวาสำรวจพื้นที่บ้านที่พวกผมเป็นคนสร้างกับมือ “แล้วเวลาทำความสะอาดไม่เหนื่อยแย่เลยหรือครับพี่ผลไม้”
น้องธีร์หันมาถามผมในขณะที่ผมอุ้มน้องผักมานั่งบนเก้าอี้โซฟา ส่วนโคนั้นไปห้องครัวเพื่อชงน้ำชามาเตรียมเสิร์ฟให้ทุกคน
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ เพราะพวกพี่สองต้องดูแลน้องผักกับแปลงผักที่น้องผักปลูกอีก ไหนจะต้องทำงานของตัวเองด้วย ก็เลยต้องจ้างจ้างแม่บ้านมาช่วยทำความสะอาดให้น่ะ” ผมยิ้มตอบก่อนจะหอมแก้มน้องผักหลังจากวางร่างบางลงนั่งบนเก้าอี้โซฟา “หิวน้ำหรือยังครับคนเก่ง พี่จะได้ไปบอกให้พี่โครีบชงชามาให้เรา”
น้องผักได้ยินที่ผมพูดก็รีบพยักหน้าตอบทันที
“งั้นผมฝากดูแลน้องผักให้แทนทีนะครับพี่เอก เดี๋ยวผมมา” ผมหันไปบอกพี่เอกที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“อืมๆไปเถอะ” แล้วผมก็เดินออกไปทันที
..............
“มึงเดินออกมาทำไมวะไอ้ผลไม้ ทำไมไม่อยู่ดูน้องผักวะไอ้สัด”
“กูให้พี่เอกดูอยู่มึงไม่ต้องเป็นห่วง” ผลไม้บอกพลางเดินเข้ามาดูผมชงชาให้ทุกคนอยู่ “ว่าแต่ทำไปถึงไหนล่ะชาน่ะ”
“ไม่ต้องเลยไอ้ผลไม้ มึงน่ะกลับไปดูแลน้องผักเลย” ผมพูดเสียงดุใส่ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมเป็นห่วงน้องผัก ไม่อยากให้อีกฝ่ายคลาดสายตาพวกผมสองคน แต่ผลไม้กลับทิ้งให้น้องผักอยู่กับคนอื่นแทนที่จะดูแลอยู่ใกล้ๆ
“ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่เอกกับน้องธีร์น้องขิงก็ดูอยู่ มึงจะห่วงอะไรนักหนาวะไอ้โค”
“ก็กูห่วงของกู หรือมึงไม่ห่วงน้องผักรึไงไอ้สัด”
“ห่วงสิ แต่กูไว้ใจพี่เอกถึงได้…”
เพล้ง!
เฮ้ย!!
เสียงของตกแตกกับเสียงร้องอุทานดังลอดมาจากข้างนอกห้องครัวทำเอาผมรีบวางทุกอย่างลง ก่อนจะรีบวิ่งออกมา ส่วนผลไม้ก็รีบวิ่งตามผมมาด้วยเช่นกัน
“เกิดอะไรขึ้น?!” พอมาถึงห้องรับแขกผมก็ตะโกนถามอย่างเร็ว ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นร่างบางที่จะนั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟา กลับยืนขาสั่นโดยมีเศษแจกันตกแตกอยู่บนพื้นข้างกายน้องผักด้วย “ที่รักจะทำอะไร อย่าเพิ่งเดินมานะ เดี๋ยวจะเหยียบโดนเศษแจกันเอาได้”
ทว่าน้องผักไม่ฟังที่ผมพูด กลับกางแขนมาข้างหน้าเพื่อที่จะประคองตัวเอง ก่อนจะยกขาขวาขึ้นมาข้างหน้า ตามด้วยเท้าซ้ายที่ก้าวเดินตามมาทีหลัง ท่ามกลางความลุ้นระทึกของทุกคนที่เฝ้ามอง แม้ไม่มีใครพูดอะไรออกมา แต่ก็รับรู้ได้ว่าเจ้าตัวกำลังพยายามที่จะหัดเดิน จึงได้แต่ยืนเฝ้ามองอย่างใจจดใจจ่อ แต่ละท่วงท่าแต่ละก้าวที่น้องผักเดินแม้จะยากเย็น แต่เจ้าตัวก็ไม่ละความพยายาม เหงื่อกายเริ่มผุดออกมาบนใบหน้าแต่เจ้าตัวก็ยังยิ้มสู้ ซึ่งไม่กี่อึดใจร่างบางเดินโซซัดโซเซมาจนกระทั่งถึงตัวผมกับผลไม้ที่ยืนอยู่ ก็พลันถลาเข้ามากอดพวกผมสองคนที่ยืนรออ้าแขนรับด้วยความดีใจราวกับเด็กน้อยที่เพิ่งหัดเดินได้เป็นครั้งแรก
“ยอดมากครับน้องผัก ทำได้เก่งมาก”
“ใช่ เก่งมากครับน้องผัก พี่ดีใจด้วยที่เราเดินได้แล้ว” ผมกับผลไม้ต่างพูดชมไม่ขาดสาย แต่ดูเหมือนเจ้าตัวพยายามจะพูดอะไรกับพวกผมอยู่ ก็เลยตั้งใจฟังอย่างเต็มที่
“ผะ…ผะ…ผัก…ขอบ…คุณ…พี่สอง…คน…ที่ไม่…ทอด…ทิ้ง…ผัก”
“แน่นอนครับน้องผัก พวกพี่ไม่ทิ้งน้องแน่”
“ผัก…ผัก…ผัก…รัก…พี่โค…พี่ผล…ไม้…ครับ”
“พวกพี่เองก็รักน้องผักเหมือนกันครับ”
ถึงแม้ตอนนี้น้องผักจะเดินได้ไม่กี่ก้าว จะพูดได้ไม่ชัดถ้อยชัดคำเหมือนคนปกติ แต่พวกผมเชื่อว่าถ้าเราพยายามไปด้วยกัน สักวันน้องผักก็จะต้องกลับมาหายเป็นปกติดีอย่างแน่นอน
....................................
ปล.อวสานแล้วจ้า ขอบคุณที่ติดตามเรื่องนี้มาโดยตลอด แม้เราจะอู้บ่อย ฮะๆ แต่ก็พยายามเขียนให้จบเกือบทุกเรื่อง เรื่องนี้จะอวสานไปแล้วก็จริง แต่เราจะเขียนตอนพิเศษมาเรื่อยๆแล้วแต่ตามโอกาส โปรดอดใจรอชมตอนพิเศษด้วยนะคะ น้องผักไม่หายไปไหนแน่นอน ^O^ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ฮือๆๆน้องผักจะหายแล้ว สู้ๆ :hao7:
-
:pig4: :pig4: :กอด1:
-
น้องผักกกกกก ~ :sad4:
-
สปอยล์ บันทึกครั้งที่ 1 By โค
............................
“งานแต่งนี่ต้องจัดให้ใหญ่โตเลยนะโคผลไม้”
“ครับ”
“แล้วนี่คิดหรือยังว่าจะจัดที่ไหน”
“คงเป็นที่เกาะแห่งนี้ครับ”
“เอ๊ะ ทำไมล่ะ”
“ก็มันเป็นความต้องการของน้องผักน่ะครับ”
“เหรอ งั้นก็ตามใจแล้วกัน”
..........................................
ปล.มายั่วให้อยากแล้วจากไป
ปล2.กำลังปั่น กรุณารอซักครู่จ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: น้องผักจะแต่งงาน แอร๊ยยย :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
บันทึกครั้งที่ 1 By โค
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
น้องผักใช้เวลาสามเดือนกว่าจะเดินได้เป็นปกติ แต่ก็ยังต้องใช้ไม้เท้าพยุงตลอดเวลา ครอบครัวผมยินดีที่จะรับน้องผักเป็นส่วนหนึ่งครอบครัว ทีแรกผมกลัวแทบแย่ว่าทางบ้านจะไม่ยอมรับแต่กลับยอมรับอย่างง่ายดายจนน่าเหลือเชื่อ ส่วนทางด้านครอบครัวของผลไม้ก็ไม่ต้องพูดถึง
รายนั้นเห่อพอๆกับบ้านผมครับ
“งานแต่งนี่ต้องจัดให้ใหญ่โตเลยนะโคผลไม้”
“ครับ”
“แล้วนี่คิดหรือยังว่าจะจัดที่ไหน”
“คงเป็นที่เกาะแห่งนี้ครับ”
“เอ๊ะ ทำไมล่ะ”
“ก็มันเป็นความต้องการของน้องผักน่ะครับ”
“เหรอ งั้นก็ตามใจแล้วกัน”
ส่วนเรื่องญาติผู้ใหญ่ที่เหลือของน้องผักนั้น ถ้าไม่นับรวมพ่อแม่ของไอ้วินชั่วที่ตอนนี้ติดคุกเพราะค้าขายยาเสพติดไปแล้ว ก็ไม่เหลือใครแล้วครับ คุณโตก็เลยอาสาออกตามหาญาติที่เหลือของน้องผักแทน ซึ่งใช้เวลาเกือบสองเดือนกว่าจะพบ (ช่วงที่คุณโตหาอยู่นั้นน้องผักยังเดินไม่ได้น่ะ) แน่นอนว่าญาติที่เหลือของน้องผักนั้นเป็นญาติห่างๆของน้องผักที่แทบจะไม่น่าเชื่อว่าอีกฝ่ายเป็นคนรู้จักของพี่เอกด้วยครับ
“เฮ้ย โลกมันกลมไปหรือเปล่าวะไอ้ซี”
“กูก็ว่างั้นแหละไอ้เอก” พี่ซี หนึ่งในอดีตประธานนักเรียนคณะวิศวฯ เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับพี่เอกเป็นญาติห่างๆของน้องผัก พออีกฝ่ายรู้ว่าตนเองมีน้องผักเป็นญาติก็เล่นพากันยกครอบครัวมาหาพวกเราถึงที่เกาะเลยครับ (พี่ซีแต่งงานกับผู้ชายครับ รู้สึกจะชื่อน้องเรน) “ตอนที่คุณโตมาหากูถึงที่บริษัท เล่าเรื่องน้องผักพร้อมกับหลักฐานให้กูดู กูเองก็ตกใจแทบแย่ ไม่คิดว่าจะมีญาติห่างๆหลงเหลืออยู่ แต่ก็ดีไป พ่อแม่กูจะได้เป็นตัวแทนพ่อแม่ในตอนน้องผักแต่งงานด้วย”
“อืม ดีแล้วล่ะๆ” ผมพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของพี่เอก
“เอ่อ ว่าแต่น้องผักไปไหนเสียแล้วล่ะ ตั้งแต่มายังไม่เห็นเลย” พี่ซีบอกพลางเหลียวซ้ายแลขวาหาน้องผัก (ตอนนี้พวกผมยืนอยู่ที่บ้านพวกเราครับ)
“อ๋อ น้องผักกำลังรดน้ำผักอยู่น่ะครับ” ผมยิ้มตอบ ซึ่งทำเอาคนฟังตกใจ “ไม่ต้องเป็นห่วงครับ น้องผักมีผลไม้คอยดูแลอยู่ใกล้ๆ ถ้าพี่ซีกับน้องเรนอยากเจอ เดี๋ยวผมจะพาไป”
“อืม เอางั้นก็ได้” แล้วผมก็พาครอบครัวของพี่ซีไปหาน้องผักทันที
เมื่อผมพาทุกคนไปหาน้องผักกับผลไม้แล้ว ทำเอาน้องผักตกใจจนน้ำตาไหลด้วยความปลาบปลื้ม คงเป็นเพราะไม่คาดว่าจะมีญาติของตัวเองหลงเหลืออยู่ ซึ่งทุกคนไม่อยากให้น้องผักยืนตากแดดนานเพราะยังยืนด้วยไม้เท้า แถมหน้าน้องผักก็เริ่มซีดแล้วครับ จึงชวนกันเข้าไปนั่งในบ้านเพื่อหลบร้อน
“ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์นั่งเรือมาหาผัก ผักดีใจเหลือเกิน”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะหนูผัก แค่นี้เอง” คุณแม่ของพี่ซียิ้มตอบ “ว่าแต่หนูเถอะ แน่ใจแล้วหรือจ้ะว่าจะใช้ชีวิตอยู่ที่เกาะนี่น่ะ ไม่ย้ายไปอยู่บนเกาะกับพวกอาเหรอจ้ะ”
ดูท่าคุณแม่ของพี่ซีจะแกล้งพูดหยั่งเชิงน้องผักเล่นทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้
“ผักแน่ใจแล้วฮะว่าจะอยู่ที่นี่” น้องผักยิ้มตอบพลางหันหน้ามามองผมกับผลไม้ที่นั่งอยู่ข้างกายน้องผักไปด้วยพร้อมกัน ก่อนจะหันกลับไปมองคุณพ่อคุณแม่ของพี่ซีที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “พี่โคกับพี่ผลไม้ช่วยดูแลผักทุกอย่างในวันที่ผักล้มลง ไม่เคยรังเกียจผักแม้ผักจะ….”
ถึงตรงนี้น้องผักน้ำตาซึม เพราะคงจะนึกถึงช่วงความทรงจำอันเลวร้ายที่สุดของชีวิตขึ้นมา
“แต่ยังไงผักก็ไม่มีวันทอดทิ้งพวกเขาไปไหน เพราะผักรักพี่โคพี่ผลไม้ฮะคุณอา”
“ดีแล้วจ้ะ คิดได้แบบนั้นก็ดีแล้ว เพราะอาเองก็หวังให้หนูอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข” คุณแม่ของพี่ซียิ้มตอบ ก่อนจะหันมาทางพวกผมต่อ “โคกับผลไม้ช่วยออกไปข้างนอกก่อนได้ไหมจ้ะ พอดีอามีเรื่องส่วนตัวบางอย่างจะคุยกับน้องผักเค้า”
“ได้ครับ เชิญตามสบาย” แล้วผมกับผลไม้ก็พากันเดินออกไปข้างนอกอย่างรู้ทันว่าเรื่องสำคัญของแม่พี่ซีนั้นคืออะไร
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
TBC.
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ฮือๆๆ ลุ้นๆ ไปกับน้องผักก
-
จะแต่งงานกันแล้ว
ดีใจด้วยนะ
^^
-
บันทึกครั้งที่ 2 By ผลไม้
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
“ขอร้องล่ะครับคุณแม่ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยขอพ่อแม่มาก่อน ช่วยมางานแต่งผมเถอะครับ คุณพ่อเหรอครับ ท่านบอกว่าจะมาแน่ครับ ตอนนี้กำลังเคลียร์งานอยู่ ครับ ครับคุณแม่ จะมาแน่แล้วใช่ไหมครับ ครับคุณแม่ ขอบคุณครับคุณแม่ ผมรักคุณแม่นะครับ ครับ แล้วเจอกันเย็นนี้ครับ”
แกรก
พูดจบก็วางสายลงเครื่องก่อนจะหันกลับไป เห็นคนในห้องกำลังนั่งฟังอยู่อย่างเงียบๆ ผมเห็นดังนั้นจึงชูนิ้วสองนิ้วโชว์ ทำเอาทุกคนถึงกับโห่ร้องด้วยความดีใจ
“กูนึกว่าแม่มึงจะไม่ยอมมาเสียอีก แต่ก็ยินดีด้วยวะ” ลุกพูดแสดงความยินดี
“นั่นสิ ปกติถ้าพ่อมึงมา แม่มึงจะไม่ยอมมาด้วย ตั้งแต่พ่อแม่มึงแยกทางกันไป มึงไม่ค่อยจะมีความสุขเท่าไหร่นัก ตอนนั้นกูเครียดแทนมึงวะ เพราะมึงดันบอกว่าอยากตาย กูแทบไม่กล้าไปไหน เอาแต่เฝ้ามึงเพราะกลัวมึงจะฆ่าตัวตาย”
“เอ๋? พี่ผลไม้เคยคิดฆ่าตัวตายด้วยเหรอฮะพี่โค” น้องผักถามด้วยความตกตะลึง ก่อนจะหันมามองผมแล้วถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “พี่ผลไม้ อย่าคิดฆ่าตัวตายนะฮะ พี่ผลไม้ยังมีผัก มีพี่โค มีพี่เคียว พี่ข้าว แล้วก็ทุกๆคนในบนเกาะนี้อีกนะฮะ”
ผมฉีกยิ้มมุมปากมองคนรัก ก่อนจะเอามือลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู
“ไม่หรอกครับน้องผัก พี่ไม่ฆ่าตัวตายหรอก วางใจได้ครับผม” ตกเย็นผมก็ได้ขับรถกระบะไปรับคุณแม่ที่ท่าเรือ ซึ่งพอไปถึง ผมกลับตกใจเมื่อเห็นคุณพ่อเดินตามหลังคุณแม่มาด้วย “ไหนว่าคุณแม่มาคนเดียวยังไงล่ะครับ แต่ทำไมถึงมากับคุณพ่อได้”
แม่ผมยังสาวยังสวยอมยิ้มก่อนจะกระซิบตอบผมกลับมาว่า
“พอดีแม่ไปขู่พ่อไว้น่ะ ว่าถ้าไม่มาแม่จะไปผ่าตัดเอาเต้านมกับมดลูกออกให้หมด”
โธ่ขุ่นแม่! ขู่แรงเกินไปแล้วมั้งคร้าบบบ!!
“ว่าแต่ลูกสะใภ้ของแม่อยู่ที่ไหนล่ะ” คุณแม่ถามพลางเหลือบซ้ายแลขวาหาคนรักของผม ส่วนคุณพ่อนั้นไม่ต้องพูดถึง ก็หันหาน้องผักด้วยเช่นกัน แต่แกล้งทำเป็นยืนถ่ายรูปไปอย่างนั้นเอง
ไม่ไหวเลยนะครับคุณพ่อ!
“อยู่ที่บ้านกับพวกโคครับ” ผมยิ้มตอบ ก่อนจะพูดต่อ “ไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้คนที่บ้านเยอะมาก แล้วก็มีญาติของน้องผักมาด้วยครับ”
“อืม งั้นก็ดีเลย ไปกันเถอะคุณ ขืนชักช้าฉันไม่ให้ดื่มเหล้าด้วยนะ” คุณแม่พูดแกมสั่งคุณพ่ออย่างดุๆ แต่ท่านก็ทำเป็นดุไปอย่างนั้นเอง ถึงแม้พวกท่านจะแยกทางกันด้วยเหตุอะไรก็ตาม แต่เวลาหันหน้าคุยกัน ก็ยังคุยกันปกติ แถมยังกระหนุงกระหนิงเหมือนคู่รักทั่วไปจนผมเห็นแล้วถึงกับเบ้หน้าเลยครับ ส่วนคุณพ่อเมื่อเห็นคุณแม่สั่ง ก็รีบวิ่งเข้ามาช่วยยกกระเป๋าสัมภาระตามคุณแม่เพื่อเอาใจเลยทันที
“จ้าที่รัก รอพี่ด้วย!”
นี่หรือคู่รักที่แยกทางกัน...
หึ ข้าวใหม่ปลามันล่ะสิไม่ว่า...
แถมคุณพ่อยังเป็นพวกเกลียมัวอีกด้วย…
..................
ฟอด จุ๊บ ฟอด จุ๊บ
เสียงหอมแก้มดังกระหน่ำราวกับเจอของช็อตเด็ดพากันถ่ายรูปรัว ทีแรกผมคิดว่าคุณแม่จะไม่ชอบขี้หน้าน้องผักเสียอีก เพราะตอนแรกได้ฟังเรื่องที่ผมกับโคเป็นแฟนกับน้องผักแล้ว คุณแม่ถึงกับนิ่งเงียบ ส่วนคุณพ่อไม่ต้องพูดถึง รายนี้วางสายทิ้งทันทีที่ผมพูดจบ แต่พอเจอหน้ากันแล้ว ทั้งคุณพ่อทั้งคุณแม่ต่างหลงรักน้องผักตั้งแต่แรกเห็น แถมยังหลงจนลืมลูกชายอย่างผมไปแล้วด้วย
“เด็กอะไรก็ไม่รู้ น่ารักน่าหยิกจริงๆว่าไหมคะคุณ” อ้าวคุณแม่ไปซะแล้ว
“นั่นสิที่รัก พี่ก็ไม่เคยเจอเด็กผู้ชายคนไหนจะน่ารักเท่าน้องผักอีกแล้ว” คุณพ่อก็ด้วยอีกคน เฮ้อ หลงน้องผักจนไม่ลืมหูลืมตา แถมยังลืมท่าทางที่เข้มงวดของตัวเองไปซะเสียสนิท แน่นอนว่าท่าทางของคุณพ่อคุณแม่ผม ทำเอาทุกคนถึงกับอึ้ง ยกเว้นครอบครัวของพี่ซีที่เพิ่งจะรู้จักพ่อแม่ผมเป็นครั้งแรก จึงได้แต่นั่งมองด้วยความมึนงงเพียงอย่างเดียว “น่ารักแบบนี้ไม่น่าเป็นแฟนของไอ้ผลไม้เลย มาเป็นลูกชายของคุณพ่อกับคุณแม่ดีกว่าไหม รับรองว่าน้องผักอยากได้อะไร คุณพ่อกับคุณแม่จะจัดหาให้ไม่มีขาดเกิน!”
“อ้าวคุณพ่อ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ น้องผักเป็นของผมกับโคนะครับ” ผมพูดแย้ง ส่วนไอ้โคก็พยักหน้ารัวเห็นด้วยกับคำพูดผมเช่นกัน ส่วนคุณพ่อเมื่อได้ยินที่ผมพูดแล้ว ถึงกับหันหน้าถลึงตาใส่ผมทันที
“ไม่รู้ล่ะ พ่ออยากได้ก็ต้องได้ แกห้ามขัดเด็ดขาดไอ้ผลไม้”
“คุณพ่อ!” ถ้าไม่ได้น้องผักพูดห้ามไว้ก่อน ผมกับพ่อคงได้สวมนวมมาไฝว้กันตรงนั้นแน่ครับ แต่คุณแม่แอบกระซิบมา ว่าคุณพ่อพูดไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้จะเอาน้องผักไปเป็นลูกจริงๆหรอกครับ พอตกค่ำก็พากันชวนไปกินหมูกระทะ แน่นอนว่าเหล้ายาปลาปิ้งมีเพียบ เฉพาะหนุ่มๆนะ ส่วนคนแก่ๆอย่างพวกคุณพ่อน่ะหมดสิทธิ์ เพราะโดนคุณแม่ห้ามเอาไว้ ผมกับโคดื่มกันไปซักพัก พอเห็นหน้าน้องผักที่แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์แล้ว จึงพยักหน้าให้กันก่อนจะบอกลาทุกคนเพื่อพาน้องผักกลับไปนอนที่บ้าน
“เฮ้ย กลับไปแล้วพวกเอ็งสองคนอย่าโหมน้องมากนะ เก็บๆไว้บ้าง เดี๋ยวตอนเข้าห้องหอแล้วจะไม่มีเรี่ยวแรงซะก่อน” เสียงคุณพ่อเริ่มกรุ่มกริ่มเพราะแอบดื่มเหล้าโดยไม่ให้คุณแม่รู้ตะโกนหยอกล้อพวกผม แต่ผมยังไม่ทันได้เถียง คุณพ่อก็โดนคุณแม่หยิกหูทำโทษไปเสียก่อน
“ไอ้แก่ เมาแล้วอย่าพูดมาก เดี๋ยวคืนนี้ไล่ให้ออกไปนอนนอกบ้านซะเลยนี่”
“ฮะๆ!”
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
TBC.
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มาแล้ว ๆๆ คิดถึงน้องผักมากเลย :hao7:
-
ดีใจด้วยนะ ครอบครัวสุขสันต์ :mc4:
-
บันทึกครั้งที่ 3 By เคียว
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
“ทานยาตามที่ผมสั่ง พักผ่อนให้มากๆ อย่าลืมดื่มน้ำเยอะๆด้วยล่ะ”
“ครับหมอเคียว” คนไข้รายสุดท้ายยกมือไหว้ขอบคุณ ซึ่งทำเอาเขาพลอยยกมือขึ้นไหว้รับตอบกลับไป เพราะอีกฝ่ายอายุมากกว่าตนเยอะ หลังจากคนไข้กลับไปแล้ว เขาก็เคลียร์งานทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนจะดึงเนกไทออกจากคอให้มันหลวม ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานแล้ว และเขาก็อยากจะพักผ่อนเอามากๆ แต่ก็ต้องไปงานเลี้ยงสังสรรค์รวมญาติที่พวกไอ้โคบอกให้เขากับข้าวไปให้จงได้ ซึ่งเขาเองก็ตอบปฏิเสธใครไม่เป็น จึงจำต้องไปเสียแต่โดยดี
“ดูหน้าซีดไปแล้วนะเคียว อาบน้ำพักผ่อนก่อนดีไหม ส่วนเรื่องกินหมูกระทะก็โทรบอกพวกโคไปว่าไปไม่ได้จริงๆ” ข้าวเดินเข้ามาถามเขาหลังจากเคลียร์งานข้างนอกเสร็จสรรพ ซึ่งเขาพยักหน้าตอบแทนคำพูด ทำเอาคนฟังฉีกยิ้มอย่างพอใจ “ถ้างั้นเดี๋ยวข้าวจะไปทำกับข้าวให้ อยากกินอะไรก็บอกมา”
เขาไม่ตอบแต่กลับดึงร่างบางให้มานั่งบนตักตัวเอง ก่อนจะยื่นหน้ากระซิบข้างหูว่า
“อยากกินข้าว”
ผัวะ!
“ทะลึ่ง!!” โดนตบที่ไหล่ เจ็บไม่เบาแต่ก็ทนได้ “ปล่อยข้าวนะเคียว เดี๋ยวจะไปทำต้มมะนาวดองใส่หมูกับไข่ดาวให้กิน ชอบไม่ใช่หรือไง”
“ชอบแต่อยากกินข้าวมากกว่า”
ผัวะ!
“พอเลย เดี๋ยวก็ไม่ทำให้กินหรอก” คนพูดหน้าแดง จนเขายื่นหน้าไปจูบ ซึ่งอีกฝ่ายตอบรับจูบเขาเป็นอย่างดี ก่อนจะผละออกมาเพราะโดนทุบไหล่แรงๆ “อย่าเคียว ไม่เอาตอนนี้ เดี๋ยวไปทำกับข้าวให้ไม่ไหว”
เขาพยักหน้าก่อนจะปล่อยให้คนรักของตนลุกขึ้นเดินออกจากนอกห้องไป
..............................
หลังทานข้าวเสร็จก็โดนข้าวไล่ให้ไปอาบน้ำ ซึ่งเขาก็ยอมทำแต่โดยดี ครั้นพอได้อาบน้ำแล้วก็รู้สึกสดชื่น ไม่ง่วงเหมือนตอนก่อนอาบน้ำ หลังจากแต่งชุดนอนแล้วก็นั่งเปิดหนังสืออ่าน ซึ่งเป็นหนังสือเกี่ยวกับการโรคที่รักษาอยู่ทั่วไป แต่ดูเหมือนจะอ่านนานไปหน่อย กลับต้องมุ่นคิ้วเมื่อได้ยินเสียงหวานร้องหาว
“ง่วงก็นอนไปเลย ไม่ต้องรอ” เขาบอกพลางวางหนังสือลง ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปจุ๊บแก้มกับปากข้าวเบาๆ “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่อยากนอนเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วรออะไรล่ะ” เขาถามต่อทั้งๆที่ในใจรู้ดีว่าข้าวต้องการอะไร
“รอนอนพร้อมกัน” ข้าวตอบเสียงอ่อย “ไปนอนด้วยกันนะ ข้าวกลัว ไม่กล้านอนคนเดียว”
“หึๆ โตจนป่านนี้แล้วยังกลัวผีอีก” เขาพูดแซว ทำให้คนรักตีไหล่กลับมาเบาๆ
“นะๆ ไปนอนด้วยกันนะเคียว ข้าวกลัว”
“แน่ใจว่าจะให้ไปนอนด้วยกัน” เขาย้อนถามอย่างเจ้าเล่ห์ ซึ่งอีกฝ่ายพยักหน้าตอบรัว พอได้คำตอบเขาก็ช้อนร่างบางอุ้มไปวางบนเตียง ทำเอาข้าวถึงกับสะดุ้งตกใจรีบยกมือขึ้นกอดคอเขากันตก
“จะทำอะไรน่ะเคียว?!”
“ก็ไปนอนด้วยกันไง” เขาฉีกยิ้มมุมปากพูดอย่างเจ้าเล่ห์อีกครั้ง ก่อนจะพาคนรักไปที่เตียงโดยที่อีกฝ่ายไม่มีโอกาสได้ขัดขืน
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
TBC.
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
-
บันทึกครั้งที่ 4 By ข้าว
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
เมื่อคืนโดนไม่รู้ไปตั้งกี่ยก เพราะครั้งสุดท้ายได้เหลือบมองนาฬิกาเข็มสั้นชี้เลขสิบสอง ก่อนจะหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าโดนร่างหนานอนกอดรัดหน้าผมจมอยู่กับแผ่นอกอันอบอุ่น ซึ่งผมไม่ต้องมองหน้าก็รู้ว่าเป็นใคร
“คะ...เคียว...ข้าวหิว” ผมสะกิดเรียก แต่แทนที่เคียวจะตอบ กลับโอบรัดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม “เคียว ข้าวอึดอัด หายใจไม่ออก ปล่อยก่อน”
“อีกสิบนาที” น่าน มีต่อรองอีก
“ไม่ได้เคียว” ผมตบแผ่นอกตรงหน้าเบาๆ ไม่อยากรุนแรงครับ เดี๋ยวจะเจ็บกันเปล่าๆ “ถึงวันนี้จะเป็นวันปิดคลินิก แต่อย่าขี้เกียจ ลุกเดี๋ยวนี้ ข้าวจะไปทำอาหารเช้า วันนี้เราต้องไปหาพวกน้องผักเพื่อช่วยเตรียมงานแต่งที่จะมาถึงนี้นะ”
“ไปสายหน่อยไม่มีใครว่าเราหรอก” ยังต่อรองอีก ให้ตายสิ เป็นหมอประสาอะไรกันเนี่ย
“อื้อ ไม่ได้หรอกเคียว ต้องรีบไปทำเดี๋ยวสาย” ผมบอกปัด ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมปล่อยแต่โดยดี ผมรีบอาบน้ำอย่างไวก่อนจะเดินออกมาปลุกหมอขี้เซา แล้วเดินออกไปในครัวเพื่อทำอาหารเช้าแบบง่ายๆให้คุณหมอกับตัวเองทานครับ ผมกลัวจะไปไม่ทันก็เลยทำแค่ข้าวผัดกะเพราโปะด้วยไข่ดาว ก่อนจะหยิบแก้วน้ำออกมาวางบนโต๊ะ จัดแจงเทนมสดให้ หมอเคียวชอบดื่มนมครับ เท่าที่จำได้ไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นจริงๆ อาชีพนี้ต้องทำตัวให้ดูดีอยู่เสมอ ถ้าทำตัวเหลวไหลคนไข้จะไม่เชื่อถือได้ครับ พอทำเสร็จเคียวก็เดินออกมาหอมแก้มผมเสียงดังฟอดหนึ่งที รายนี้ประจำครับ เดินออกมาจากห้องนอนมักจะหอมแก้มผมเสมอ เริ่มทำมาตั้งแต่คบกันได้ตอนอยู่มหาวิทยาลัยแล้วล่ะ
“ข้าวผัดกะเพราไข่ดาวหรือ” อีกฝ่ายถามพลางมุ่นคิ้วมองจานข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะ
“อืมใช่ วันนี้รีบหน่อยก็เลยทำแบบง่ายๆ ไม่ว่ากันนะเคียว” ผมพูดขอโทษ เพราะเคียวไม่ค่อยชอบผัดกะเพราครับ แต่ถ้าไม่ใส่พริกก็พอทานได้บ้าง “ไม่ใส่พริกด้วย ลองทานดู”
“อืม” แล้วผมกับเคียวก็นั่งลงทานข้าวพร้อมกันอย่างเงียบๆ
.................
งานแต่งที่น้องผักต้องการนั้นไม่มีอะไรมากครับ เพราะเจ้าตัวต้องการเรียบง่าย แลดูเป็นธรรมชาติ ดังนั้นพวกเราก็จัดตามแบบธรรมชาติที่น้องผักอยากได้ การจัดโต๊ะก็เป็นแบบปูเสื่อใต้ต้นไม้ ส่วนเรื่องอาหารนั้นก็จัดแบบบุฟเฟ่ ใครอยากกินอะไรก็ตักไปนั่งทานบนเสื่อได้เลย ซึ่งอาหารก็ไม่พ้นอาหารไทยๆนี่แหละครับ ทีแรกเจ้าตัวจะเป็นคนลงมือทำ แต่พวกโคสั่งห้ามครับ ว่าน้องผักเพิ่งจะหายดี ไม่ควรเดินมาก ก็เลยหันมาขอความช่วยเหลือจากผม ให้ไปช่วยทำอาหารให้แทน
“ขอโทษด้วยนะครับที่ให้มาช่วย งานแต่งผักกับพี่โคพี่ผลไม้แท้ๆ แต่ผักทำอะไรไม่ได้เลย” ดูท่าน้องผักจะทนไม่ได้ที่เห็นพวกผมมาช่วยงาน ทั้งๆที่งานแต่งนี้เป็นงานแต่งของเจ้าตัวน่ะครับ
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับน้องผัก งานนี้พวกพี่เต็มใจมาทำ” ผมยิ้มตอบกลับไปพลางเอามือลูบหัวน้องผักที่กลับมานั่งรถเข็นต่อ เพราะเมื่อสองวันก่อนอยู่ๆเจ้าตัวก็เป็นไข้หนัก แถมยังเดินตกบันไดจนขาหักอีก ก็เลยทำให้ต้องกลับมานั่งรถเข็นต่ออย่างที่เห็นนี่แหละครับ “เอาอย่างนี้แล้วกัน น้องผักมาช่วยพี่ดีกว่า นั่งอยู่บนรถเข็นก็ช่วยทำงานได้นะครับ”
“จริงเหรอฮะพี่ข้าว!” ผักร้องอุทานด้วยความดีใจ เพราะโดนพวกโคสั่งให้อยู่เฉย ก็เลยทำให้เกิดความเครียดที่ตัวเองไม่ได้เป็นส่วนช่วยในงานแต่งครั้งนี้ ผมเห็นดังนั้นจึงตัดปัญหาด้วยการดึงน้องเข้ามาช่วยงานด้วยกัน
“ข้าว” ผลไม้กับโคพูดแย้ง แต่ผมถลึงตาใส่สองคนนั้นให้หยุดพูดครับ
“จริงครับ พี่จะโกหกไปทำไมล่ะ” ผมหันไปยิ้มให้กับน้องผัก ก่อนจะหยิบงานให้น้องผักทำ ซึ่งทำเอาน้องผักหันมามองผมด้วยความมึนงงเมื่อเห็นดอกมะลิ ดอกกุหลาบ เข็มและด้ายสีขาววางอยู่ใกล้กันในพานสีทองในมือของผม “งานนี้ไม่ยากเลยถ้าน้องผักตั้งใจ ส่วนรูปแบบนั้นพี่จะเป็นคนสอนให้เองครับ”
“พี่ข้าวจะให้ผักทำอะไรเหรอฮะ?” ดูท่าน้องผักยังงงอยู่นะครับ ผมก็เลยยิ้มตอบกลับไปว่า
“ร้อยพวงมาลัยดอกมะลิครับ”
.................
“ดูท่าน้องจะไม่เคยทำนะข้าว ดูสิ แผลเต็มมือเลย"
“นั่นสิ หลับปุ๋ยเลย”
“ไม่โคก็ผลไม้มาอุ้มน้องไปนอนบนเตียงไป๊ นอนตรงนี้เดี๋ยวได้ไข้ขึ้นอีกหรอก”
“ข้าวไปอุ้มน้องผักแทนที พวกกูมีแต่เหงื่อ” ทุกคนต่างโยนหน้าที่มาให้ผมกันหมด นั่นก็เป็นเพราะผมกับน้องผักกำลังนั่งร้อยดอกไม้อยู่ครับ ของผมน่ะร้อยดอกไม้ไว้ประดับในงาน แต่ของน้องผักนั้น ไว้ถึงเวลาก็จะรู้เองแหละครับ “น่านะ พวกกูงานล้นมือเนี่ยข้าว ไม่เห็นเหรอ”
“เออๆ เห็นแล้วล่ะ ไปก็ได้” ผมบอกพลางช้อนร่างน้องผักที่นั่งอยู่บนรถเข็นขึ้นในท่าอุ้มเจ้าหญิง ก่อนจะเดินเข้าห้องนอน หลังจากเรื่องร้ายจบ พวกโคก็ได้ขยายบ้านให้ใหญ่ขึ้น จากหลังเล็กกลายเป็นหลังใหญ่ ห้องนอนก็ดูกว้างขึ้นผิดหูผิดตา แถมยังมีห้องน้ำส่วนตัวอีกด้วยครับ หลังจากเดินเข้ามาในห้องแล้ว ผมก็วางน้องผักลงบนเตียงก่อนจะห่มผ้าให้อีกฝ่ายอย่างทะนุถนอม แต่พอขยับผ้าห่มมาถึงคอน้องผัก ทำเอาผมถึงกับชะงักทันทีที่เห็นใบหน้าหวานของคนหลับ
น่ารักจัง
อันที่จริงผมเคยชอบน้องผักตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว เพราะอีกฝ่ายดันตรงสเป็กผมครับ นี่ถ้าผมไม่มีเคียวเป็นแฟนแล้วล่ะก็ ผมคงจะหันไปจีบน้องผักเหมือนกับพวกโคไปนานแล้ว คิดได้ดังนั้นก็เหลือบซ้ายแลขวาก่อนจะหันมามองน้องผักอีกครั้ง แล้วโน้มหน้าลงไปก่อนจะหอมหน้าผากน้องผักหนึ่งทีเบาๆ แล้วผละหน้าออกมาดูคนหลับอย่างอ่อนโยน
“หลับฝันดีนะครับน้องผักของพี่ข้าว คิกๆ”
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
TBC.
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บันทึกครั้งที่ 5 By น้องบุ้งกี๋
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
หลายครั้งหนูเห็นพี่ผักเขียนสมุดบันทึกก็เลยเขียนตามบ้าง แต่ก็ไม่รู้จะเขียนอะไรลงไปดี เลยเอาดอกไม้มาใส่ในสมุด ซึ่งพี่ผักเห็นแล้วหัวเราะ หนูก็ถามว่าพี่ผักว่าหัวเราะทำไม พี่ผักยิ้มแล้วเอามือลูบหัวหนูเบาๆ
“มันน่ารักสมตัวกับหนูดีค่ะน้องบุ้งกี๋”
งานแต่งงานใกล้เข้ามา แต่เพราะหนูซนมากไปหน่อย ตอนเดินขึ้นบันไดสวนทางกับพี่ผัก หนูชนกับพี่ผักจนพี่ผักกลิ้งตกบันไดตั้งแต่ชั้นแรกไปถึงชั้นล่าง หนูหน้าซีดเมื่อเห็นเลือดออกจากขาพี่ผัก หนูกลัวมาก แต่พี่ผักกลับส่งยิ้มให้หนู
“ไม่เป็นไรค่ะน้องบุ้งกี๋ พี่ไม่เจ็บ”
แต่หนูกลัวความผิด หนูจึงวิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำก่อนที่จะมีใครเห็น หลังจากนั้นเสียงโหวกเหวกโวยวายก็ดังขึ้น หนูแง้มประตูเปิดออกไปดู เห็นพี่ผักโดนพี่ซี พี่ชายที่เป็นญาติที่เหลืออยู่(พี่โคบอกหนูมาอย่างนี้น่ะค่ะ)ช้อนตัวอุ้มวิ่งออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว หนูเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งตามไปดูด้วยความเป็นห่วง พอหนูออกไปก็พบว่าพี่ผักโดนพาขึ้นรถกระบะไปหาพี่เคียวที่คลินิกเสียแล้ว
“หนูอยากหาพี่ผัก” หนูบอกอย่างกล้าๆกลัวๆ ซึ่งพ่อแม่ของพี่ซีได้ยินก็พาหนูไป เมื่อไปถึงก็เห็นพี่ผักนอนซมอยู่บนเตียงท่ามกลางห้องคนป่วยที่มีพี่โคกับพี่ผลไม้ และพี่ซียืนอยู่ แถมนอกจากนี้พี่ผักมีเฝือกสีขาอันใหญ่ติดอยู่ที่ขาซ้ายด้วย “พี่ผัก เจ็บมากไหมคะ”
“ไม่เจ็บมากหรอกค่ะ แค่มดกัด” แล้วจู่ๆพี่ผักก็ไล่ทุกคนออกไปข้างนอก เหลือแต่หนูกับพี่ผักอยู่สองคน พี่ผักกวักมือเรียกให้หนูเดินเข้าไปหา ซึ่งทีแรกหนูไม่ไป แต่พี่ผักกลับส่งยิ้มแล้วพูดกับหนูด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “มาเถอะค่ะน้องบุ้งกี๋ พี่ไม่ทำอะไรหนูหรอก”
หนูได้ยินดังนั้นก็โห่เสียงร้องไห้วิ่งเข้าไปกอดเอวพี่ผักทันที
“ไม่เป็นไรแล้วค่ะคนเก่ง พี่ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไร”
“ฮือๆ หนูขอโทษค่ะพี่ผัก หนูขอโทษ ฮือๆ” แล้วหนูก็ร้องไห้จนเผลอหลับไปทั้งๆที่กอดพี่ผักอยู่ พอตื่นขึ้นมาอีกที ก็ไม่มีใครดุว่าอะไรที่หนูทำให้พี่ผักต้องตกบันได แต่ถึงไม่ดุไม่ต่อว่า แต่มันเป็นบทเรียนราคาแพงที่หนูต้องจดจำไปชั่วชีวิตตราบนานเท่านั้นเลยค่ะ
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
TBC.
-
สงสารน้องผักจัง หายเร็วๆนะ :mew1:
-
บันทึกครั้งที่ 6 By บัวรดน้ำ
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
อีกไม่กี่วันก็ถึงวันมงคลระหว่างน้องผักโคและผลไม้แล้ว ทุกคนที่อยู่บนเกาะต่างเตรียมหาเสื้อผ้าเพื่อไปงานแต่งงานของพวกเขาทั้งสามคน ถ้าถามว่าทุกคนรังเกียจที่พวกเขาสามคนเป็นพวกรักร่วมเพศไหม
คำตอบคือไม่
เพราะถ้ารังเกียจล่ะก็ ป่านนี้หมอเคียวกับข้าวก็คงโดนชาวบ้านเฉดหัวออกจากเกาะไปนานแล้ว ไม่ได้อยู่บนเกาะมาจนถึงตอนนี้ได้หรอก ซึ่งต่างกับฉันที่ยังคงความโสดทั้งๆที่อายุเท่าเทียมกับพวกโค
“บัวรดน้ำสนใจจะดูตัวไหมจ้ะ” คุณยายคันไถชอบถามฉันเวลาฉันไปช่วยดูแลท่านในยามว่าง
“ไม่ล่ะค่ะคุณยาย หนูชอบอยู่คนเดียว” คำตอบของฉันก็ยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
“แต่อายุปูนนี้แล้ว จะอยู่ตัวคนเดียวไหวได้ไงจ้ะ”
“หนูยังมีพ่ออยู่นะคะคุณยาย” ฉันตอบเสียงแหว แต่คุณยายกลับส่ายหน้าไปมา
“หนูมีคุณพ่ออยู่ก็จริง แต่จะอยู่กับหนูไปตลอดไม่ได้หรอกจ้ะ”
“หนูรู้ดีค่ะ แต่คนอย่างหนูใครจะมาชอบ” ก็ในเมื่อฉันกระโดกกระเดกอย่างนี้ แถมเวลาคุยกับใครมักจะปากเสียอยู่ตลอด ก็เลยทำให้พวกผู้ชายไม่กล้าเข้าใกล้ ยังดีที่พวกโครับได้ จึงเป็นเพื่อนของฉันทุกวันนี้ ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงไม่เลือกพวกโค แหม ไม่เห็นต้องถาม ก็รู้ๆกันอยู่นะว่าพวกเขามีคู่กันหมดแล้ว แถมเป็นเพศเดียวกันเองด้วย ฉะนั้นชะนีอย่างฉันหมดสิทธิ์ย่ะ แต่ถึงพวกนั้นจะไม่มีคู่ ฉันก็ไม่มีทางเลือกพวกโคมาเป็นคนรักด้วยหรอก เพราะพวกนั้นเป็นเพื่อนรักเพื่อนตายของฉัน “ถ้ามันจะมี เดี๋ยวมันก็มาเองแหละค่ะคุณยาย ไอ้เรื่องเนื้อคู่น่ะ แต่ถ้าไม่มีก็อยู่เป็นโสด อยู่เลี้ยงน้องบุ้งกี๋ไปด้วยยังไงล่ะคะคุณยาย”
“เอาเถอะ แล้วแต่หนูล่ะกัน ยายไม่บังคับหนูแล้วล่ะ”
“ฟอด! ขอบคุณค่า คุณยายใจดีที่ซู๊ดเลยยยย” ฉันหอมแก้มคุณยายเสียงดังฟอดก่อนจะขอตัวกลับไปเปิดร้านค้า’กูขายของชำ’ ซึ่งใครจะล่วงรู้ได้ว่าการกลับไปเปิดร้านครั้งนี้ของฉันจะได้เจอคนที่เป็นเซียนมาปราบความพยศของตัวฉันเองอย่างที่คาดไม่ถึง
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
TBC.
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:katai2-1: อยากอ่านต่อแล้ว ๆๆ
-
บันทึกครั้งที่ 7 By ขิง
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
“ขิงเบื่อก็ออกไปเดินเล่นได้นะ ไม่ต้องมานั่งเฝ้าผักตลอดหรอก”
“แล้วใครจะดูแลผักล่ะ ตอนนี้ทุกคนกำลังวุ่นกับการจัดสวนอยู่นะ” ผมบอกในขณะที่มองพวกพี่ๆกำลังตกแต่งสวนให้สวยเพื่อเตรียมงานมงคลที่จะถึงนี้ ส่วนเจ้าของงานกำลังนั่งอยู่บนรถเข็น เนื่องจากเมื่อหลายวันก่อนตกบันไดก็เลยทำให้ขาหักเดินไม่ได้ไปพักใหญ่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้งานมงคลต้องเลื่อนออกไป เพราะเจ้าตัวเอ่ยปากแล้วว่าไม่เป็นไรมาก “โอเค ขิงไปเดินเล่นก็ได้ อยากได้ขนมอะไรไหมล่ะ เดี๋ยวไปซื้อให้”
ผมพูดอย่างยอมแพ้ยกธงขาวเพราะผักเล่นเอาแต่จ้องตาดุๆ
“อะไรก็ได้ ซื้อมาเถอะ ผักกินได้หมดแหละ”
“โอเค งั้นเดี๋ยวขิงจะให้เรนมาอยู่เป็นเพื่อนผักแล้วกัน”
“อื้ม” แล้วผมก็ไปเรียกเรนที่เป็นแฟนของพี่ซีมาอยู่เป็นเพื่อนผัก ก่อนที่ผมจะเดินออกไปหาซื้อขนมที่ร้านค้าที่ชื่อว่า’กูขายของชำ’ อยากจะบอกว่าตอนเห็นป้ายชื่อร้านนี้ครั้งแรกจากคำแนะนำของผักแล้ว ทำเอาผมถึงกับช็อกตาตั้ง เพราะผมไม่เคยเห็นชื่อร้านที่ไหนแปลกอย่างนี้นี่ครับ ระหว่างเดินทางไปร้านนั้นผมก็เห็นความสวยงามของธรรมชาติกับชาวบ้านที่ขยันขันแข็งกับการทำนาทำสวน ทำเอาผมนึกอยากจะมาอยู่ที่นี่ หลีกหนีความวุ่นวายของคนในเมือง และเบื่ออดีตแฟนที่คอยตามตื้อขอคืนดีด้วย “เฮ้อ เดี๋ยวย้ายมาอยู่ที่นี่กับผักดีกว่าแหะเรา”
เมื่อมาถึงร้าน’กูขายของชำ’ กลับพบว่าร้านยังไม่เปิดครับ
สงสัยจะมาเช้าไป…
ครั้นจะเดินกลับก็ขี้เกียจ จึงหยิบไฟแช็กพร้อมบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบรอเวลา เรื่องที่ผมสูบบุหรี่นั้นผักไม่ทราบหรอกครับ เพราะผมไม่เคยบอกเขา และไม่เคยสูบให้เห็นด้วย ขืนสูบให้เห็นมีหวังโดนดุแน่ครับ แต่แล้วผมก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงหวานดังเจื้อยแจ้วว่า
“ขอโทษที่ขัดจังหวะความสุขของนาย แต่ที่นี่ไม่อนุญาตให้สูบบุหรี่ย่ะ”
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
TBC.
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
[attachment deleted by admin]
-
ใกล้จะถึงวันแต่งงานของ น้องผัก แล้ว
ดีใจด้วยนะ
-
บันทึกครั้งที่ 8 By ลุค
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
“เฮ้อ เบื่อเมียจริงๆ กินอะไรไม่กิน ดันอยากกินส้มตำปูปลาร้า”
“เอาน่าๆไอ้ลุค อย่าบ่นนักเลย เก็บๆไปเถอะ เดี๋ยวกูบอกให้ไอ้ข้าวตำให้เมียมึงกินเอง” ผลไม้บอกพลางตบไหล่ผมสองสามทีเป็นการปลอบใจ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันงานแต่งของพวกโคแล้วครับ เมียผมมาถึงเกาะนี้ได้ไม่กี่วันก็อยากกินนู่นกินนี้ ไอ้ผมก็เกรงใจไอ้ข้าวเสียเหลือเกิน ก็เลยต้องแบกหน้าทำกับข้าวเองบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็ทำไม่เป็นหมดทุกอย่างหรอกครับ เพราะอาหารที่เมียผมอยากจะทานเป็นส่วนมากก็คืออาหารจำพวกอีสาน ดังนั้นผมจึงต้องขอความช่วยเหลือจากข้าวที่ทำอาหารเป็นแทบทุกอย่างไม่มีข้อยกเว้น “เดี๋ยวมึงไปเด็ดพริกตรงนั้นนะ ส่วนกูจะไปตัดมะละกอตรงนู่นให้ แล้วเจอกันที่บ้านกูนะเว้ย”
“เออๆขอบใจมึงมากวะไอ้ผลไม้” ผมพูดขอบคุณมัน ซึ่งมันยกมือขึ้นโบกไปมาบอกผมว่าไม่เป็นไร พอมันไปแล้วผมก็เดินไปเด็ดพริกมาใส่ถุงพอประมาณ ก่อนจะเดินย้อนกลับไปทางเดิม แต่ทว่าในขณะที่กำลังจะเดินออกจากป่า ผมถึงกับชะงักเดินทันทีที่ได้ยินเสียงประหลาด
“อืออ ไอ้บ้า หยุดนะ อื้อ พอได้ อุบ” โอเคครับพวกคุณสองคน มาจูบกันอะไรตรงนี้ นี่ยังดีนะที่จูบกันในป่า แต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมิอาจทราบได้ เพราะคุณเธอหันหลังให้ผมอยู่ แต่กับผู้ชายนี่สิ ผมรู้จักดีเลย เพราะเจ้าตัวเหลือบตาขึ้นมองมายังที่ผม แถมยักคิ้วหลิ่วตาเยาะเย้ยผมอีกด้วย
เอาเข้าไปไอ้ตัวแสบ มาได้ไม่กี่วันก็โชว์ความเก๋าซะแล้ว...
แต่ผมไม่บอกน้องผักหรอกครับ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของผม และผมเองก็ไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่น ฉะนั้นถ้าเป็นไปได้ก็ควรจะเลี่ยงออกมา แล้วอีกฝ่ายเองก็ไม่อยากให้ผมนำเรื่องนี้ไปบอกเพื่อนตัวเองด้วยด้วยครับ ทว่าผมไม่อยากเดินจากไปเฉยๆ เพราะมันเสียศักดิ์ศรีที่อุตส่าห์เป็นถึงตำรวจสากลแล้วมาโดนเด็กน้อยมาเยาะเย้ยเอาได้ครับ ดังนั้นผมจึงเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ ก่อนจะยัดของสิ่งบางอย่างลงในมือผู้หญิง ก่อนที่ผมจะเดินจากมาพร้อมกับเสียงตบหน้ากับเสียงด่าของฝ่ายหญิงว่า
ฉาด!
“จูบฉันไม่พอ ยังยัดถุงยางอนามัยมาให้อีกนะไอ้เด็กเวร!!”
หึๆ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับตำรวจสากลซะได้นะไอ้หนุ่มขิงผู้ร้อนแรง
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
TBC.
-
สปอยล์ บันทึกครั้งที่ 9 By น้องผัก
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
และแล้ววันงานแต่งงานที่ผมรอคอยก็มาถึงจนได้ ทุกคนในเกาะต่างใส่ชุดสวยหล่อมาร่วมงาน ถึงแม้วันนี้ผมจะต้องนั่งรถวีแชร์ ไม่สามารถยืนต้อนรับแขกเหมือนกับพี่โคพี่ผลไม้ได้ก็ตาม แต่แขกที่มางานทุกคนต่างล้วนเข้าใจดีจึงไม่ได้ว่าอะไร มีเพียงแต่คำอวยพรให้ผมได้มีชีวิตที่ราบรื่นกับคนที่ตนเองรัก และอยู่กินกันไปอีกนานจนวันตาย
“ยินดีด้วยนะน้องผัก โค ผลไม้”
“ฮะ ขอบคุณฮะ”
“ขอให้หายไวๆนะ”
“ฮะ ขอบคุณฮะ”
“บุ้งกี๋ขอให้พี่ผักรักพี่โคพี่ผลไม้ไปนานๆเลยนะคะ”
“จ้า ขอบใจจ้ะน้องบุ้งกี๋”
“นายเองก็อย่าดื้อกับพวกโคให้มากนักนะ” คราวนี้เป็นบัวรดน้ำที่มาอวยพรบ้าง ก่อนจะก้มหน้ากระซิบบอกกับผมอะไรบางอย่าง “เพราะสองคนนั้นเป็นพวกหื่นตัวพ่อ ขืนนายดื้อมีหวังได้ฟ้าเหลืองแน่”
!!!!!!
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
ปล.รอหน่อยน้าาาาา :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
แต่งงานกันแล้วดีใจด้วยนะทั้งสามคน
ว่าแต่ทำไมมันสั้นจัง
-
บันทึกครั้งที่ 9 By น้องผัก
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
และแล้ววันงานแต่งงานที่ผมรอคอยก็มาถึงจนได้ ทุกคนในเกาะต่างใส่ชุดสวยหล่อมาร่วมงาน ถึงแม้วันนี้ผมจะต้องนั่งรถวีแชร์ ไม่สามารถยืนต้อนรับแขกเหมือนกับพี่โคพี่ผลไม้ได้ก็ตาม แต่แขกที่มางานทุกคนต่างล้วนเข้าใจดีจึงไม่ได้ว่าอะไร มีเพียงแต่คำอวยพรให้ผมได้มีชีวิตที่ราบรื่นกับคนที่ตนเองรัก และอยู่กินกันไปอีกนานจนวันตาย
“ยินดีด้วยนะน้องผัก โค ผลไม้”
“ฮะ ขอบคุณฮะ”
“ขอให้หายไวๆนะ”
“ฮะ ขอบคุณฮะ”
“บุ้งกี๋ขอให้พี่ผักรักพี่โคพี่ผลไม้ไปนานๆเลยนะคะ”
“จ้า ขอบใจจ้ะน้องบุ้งกี๋”
“นายเองก็อย่าดื้อกับพวกโคให้มากนักนะ” คราวนี้เป็นบัวรดน้ำที่มาอวยพรบ้าง ก่อนจะก้มหน้ากระซิบบอกกับผมอะไรบางอย่าง “เพราะสองคนนั้นเป็นพวกหื่นตัวพ่อ ขืนนายดื้อมีหวังได้ฟ้าเหลืองแน่”
!!!!!!
“เธอพูดอะไรกับน้องผักน่ะ หน้าน้องแดงไปหมดแล้ว” ทั้งพี่โคทั้งพี่ผลไม้ต่างถามพร้อมกันเป็นเสียงเดียว ทว่าบัวรดน้ำไม่ตอบ ได้แต่ยักคิ้วหลิ่วตาให้ผมอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะตามด้วยผู้ใหญ่อย่างคุณยายคันไถ ซึ่งบัวรดน้ำเป็นคนเข็นรถวีแชร์เข้ามา
“ยายไม่รู้จะอวยพรยังไงได้แต่ขอให้พวกเธอทั้งสามคนรักกันให้มากๆ มีอะไรผิดใจกันก็ให้หันหน้าปรึกษากันเข้าไว้นะ” คุณยายคันไถบอกในขณะที่ตบหลังมือของผมเบาๆ ซึ่งพวกผมยกมือไหว้ขอบคุณท่าน ก่อนที่บัวรดน้ำจะเข็นพาคุณยายคันไถเข้าไปในงาน ส่วนคุณโตกับพี่ลุค พ่วงด้วยภรรยาของพี่ลุคที่สวยดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า นี่ถ้าผมไม่ได้รู้จักภรรยาของเขาก็คิดว่าเป็นผู้หญิงจริงๆซะอีก เพราะพี่โคกับพี่ผลไม้เป็นคนแอบกระซิบบอกกับผมว่าภรรยาของพี่ลุคเดิมทีก็เป็นผู้ชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์นี่แหละ แต่ผ่าตัดแปลงเพศเป็นผู้หญิงเพราะถูกทางพ่อของพี่ลุคบังคับ ว่าถ้าไม่แปลงเพศเป็นผู้หญิงจะไม่ให้แต่งงานกับพี่ลุคด้วย
“ยินดีด้วยนะหนูผัก ขอให้พวกเธอสามคนมีความสุขให้มากๆ” พี่โตพูดอวยพร
“ฮะ ขอบคุณมากฮะ พี่โตเองก็รีบมีแฟนไวๆด้วยนะฮะ” ผมยิ้มตอบกลับไป พี่โคบอกว่าพี่โตดูตัวเล็กก็จริง แต่อายุก็เกือบจะสี่สิบแล้ว แถมยังไม่มีแฟนอีกด้วย
“ฮะๆ ถ้าหาได้ล่ะก็นะ แต่อายุปูนนี้แล้วฉันขออยู่เป็นโสดจะดีกว่า” พี่โตพูดไปหัวเราะไปพลาง
“อย่าพูดอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ แล้วเมื่อวานนี้ใครกันที่โทรหาสาวเกือบทั้งคืนน่ะครับ” น่านพี่ลุคแอบมีแซวด้วย ระวังจะโดนพี่โตลดขั้นนะครับ แต่โชคยังดีที่พี่โตเอาแต่หัวเราะก็เลยไม่ได้ยินที่พี่ลุคพูด “น้องผัก โค ผลไม้ ขอให้ทั้งสามคนอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่านะ”
“ฮะ ขอบคุณพี่ลุคมากฮะ” แล้วภรรยาของพี่ลุคก็อวยพรให้พวกผมบ้าง ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในงานแต่งงานของผมที่จัดแบบโต๊ะจีน อย่างงานแต่งครั้งนี้พี่โคกับพี่ผลไม้ขอผมว่าจะจ้างนักเล่นดนตรีเปียโนมาเล่นด้วย ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ปล่อยให้พวกพี่เขาจัดได้ตามสบาย ดังนั้นตอนนี้ยังไม่ใช่เสียงเปียโนที่ไว้ใช้เปิดงาน แต่เป็นเสียงของเพลงรักที่พี่เคียวเป็นฝ่ายจัดหามาให้เปิด ซึ่งเห็นพี่โคบอกว่ามีอยู่สองคน ทั้งคู่เป็นนักดนตรีสากลแถมยังเพื่อนกัน (แต่พี่ผลไม้บอกผมว่าสองคนนี้เป็นแฟนกันตั้งหาก) แถมยังเป็นแค่เด็กที่เพิ่งจบมาปีเดียวกับผมด้วย (แต่คนละมหาวิทยาลัย) คนหนึ่งเล่นเปียโนแต่ร่างเล็กหน้าหวานเหมือนผู้หญิง ส่วนอีกคนดูสูงใหญ่พอๆกับพี่โคพี่ผลไม้แต่กลับเล่นไวโอลินซะได้นี่ “พวกเขาเล่นเพราะจังเลยฮะ ฟังแล้วรู้สึกลึกไปถึงจิตใจ ไว้หลังเลิกงานผักขอไปคุยกับพวกเขาได้ไหมฮะ พอดีผักอยากจะขอบคุณพวกเขาที่อุตส่าห์มาเล่นเพลงให้งานแต่งของพวกเราน่ะฮะ”
ทั้งพี่โคทั้งพี่ผลไม้ต่างยิ้มให้ผมก่อนจะตอบกลับมาพร้อมกันว่า
“ได้สิครับ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” หลังจากนั้นคนที่ผมรู้จักกับเพื่อนๆของผมและของพวกพี่โคก็พากันทยอยมางานกันจนครบ ต่างก็ยืนถ่ายรูปตามซุ้มที่พวกพี่โคจัดให้ไว้ ซึ่งธีมของงานแต่งพวกเราสามคนออกเป็นแนวเกษตรซะเสียส่วนใหญ่ กับแปลงดอกไม้ที่ผมได้ปลูกเอาไว้กลับบานออกมาทันงานครั้งนี้ด้วยครับ เมื่อถ่ายเรียบร้อยเสร็จสรรพก็ถึงเวลาสำคัญ ทุกคนต่างไปยืนรอที่โต๊ะจีนของตัวเอง ส่วนผม พี่โค พี่ผลไม้ยืนอยู่ทางเข้าประตู ทันใดนั้นเสียงเปียโนกับเสียงไวโอลินก็เริ่มบรรเลงเพลง ซึ่งเป็นเพลงที่ใช้กับงานแต่งงานทั่วไป จนพวกผมสามคนเดินมาถึงเวที พิธีกรสำหรับงานนี้พวกพี่โคให้พี่ข้าวเป็นฝ่ายพูด ซึ่งพี่ข้าวให้พ่อแม่ฝ่ายพี่ผลไม้กับพ่อแม่ฝ่ายพี่โค (เพิ่งจะมาเมื่อวานนี้) ได้กล่าวอะไรกับพวกผมซักสองสามคำ
“พ่อกับแม่ไม่ได้รังเกียจพวกลูกที่เป็นรักร่วมเพศ เพราะลูกรักใครแล้วพ่อกับแม่ก็รักเขาด้วย ดังนั้นขอให้อยู่กันไปจนแก่เฒ่า ส่วนเรื่องหลานพ่อแม่ไม่ว่าถ้าพวกลูกจะรับเด็กบุญธรรมมาเลี้ยง” อันนี้เป็นคำพูดอวยพรของพ่อแม่พี่ผลไม้ ส่วนพ่อแม่ของพี่โคกับพ่อแม่ของพี่ซีนั้นไม่ต้องพูดถึง พวกท่านต่างอวยพรคล้ายกับพ่อแม่พี่ผลไม้ไม่มีผิดครับ หลังจากอวยพรแล้วก็มีพิธีมอบแหวนให้กันและกัน ซึ่งแหวนของพวกเราสามคนนั้นเป็นแหวนทองฝังเพชร ถ้ามองลอดใต้แหวนจะเห็นชื่อของพวกเราทั้งสามคนอีกด้วย
K&P&P
“อ้าวๆ เจ้าบ่าวๆ ปลอบเจ้าสาวหน่อยสิครับ ร้องไห้ขี้มูกโป่งใหญ่แล้ว” พี่ข้าวแซวทันทีที่เห็นผมร้องไห้ ซึ่งเรียกเสียงฮาโดยไม่ใช่น้อย “เร็วครับเจ้าบ่าว อย่ามัวแต่หัวเราะ ส่วนเจ้าสาวก็หยุดร้องไห้ได้แล้วครับ เดี๋ยวไม่สวยเอาได้นา วันสำคัญซะด้วยสิ จริงไหมครับทุกคน”
จริง!!
น่าน มีเสียงตอบรับมุกด้วยแหะ
แต่เวลาผมร้องไห้แล้วมันหยุดยาก จึงทำให้พี่โคกับพี่ผลไม้ปลอบไม่สำเร็จ
“งั้นก็หอมแก้มเจ้าสาวสิเจ้าบ่าว” พี่ข้าวหนอพี่ข้าว อย่าให้ถึงทีผมแล้วกัน
หอมเลย หอมเลย หอมเลย
เสียงคนในงานต่างร้องพร้อมกัน ซึ่งผมเห็นพี่โคกับพี่ผลไม้ต่างก้มหน้ามาทางผมก่อนจะ...
ฟอด ฟอด
หอมแก้มผมคนละข้าง ซึ่งทำเอาผมถึงกับแก้มร้อนผ่าวเลยทันที
เฮ้! วิดวิ้ว!
เสียงโห่ร้องกับผิวปากแซวดังไม่ขาดสาย แต่ก็ไม่เท่ากับคำพูดของพี่โคกับพี่ผลไม้ที่มาพูดกระซิบข้างหูผม ซึ่งทำเอาผมถึงกับจดจำคำนี้ไม่มีวันลืม...
“We will always love you our sweetheart.”
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
ENDING
ปล.จบภาคบันทึก จะยังมีตอนพิเศษของคนอื่นที่ยังไม่ได้ออกมาอีก แต่พักเรื่องนี้ไว้ก่อนซักระยะ ขอไปแต่งนิยายเรื่องอื่นต่อก่อนนะจ้ะ แล้วจะกลับมาแต่งใหม่จ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล2.ทายซิ ว่านักดนตรีสากลทั้งสองคนที่จ้างมาให้เล่นดนตรีในงานเป็นใคร (มาจากในนิยายของเรานี่แหละ) :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2: ยินดีกะน้องผักด้วย หายเร็วๆ มีเด็กๆน่ารักๆมาเลี้ยงนะจ๊ะ
-
Intro ตอนพิเศษ
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
“พี่คงจะเป็นคนที่เพิ่งจะย้ายมาที่นี่ใหม่สินะคะ ว่าแต่พี่เป็นผู้ชายที่สวยจังเลย สวยกว่าพี่ผักซะอีก”
“ต้องบอกว่าพี่หล่อสิครับ สวยที่ไหน อ้อ ใช่ครับ พี่กะว่าจะลงหลักปักฐานทำอาชีพเกษตรที่นี่น่ะ”
“งั้นก็เหมือนกับพี่ผักเลย พี่ผักก็เป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้ต้องผันตัวเป็นแม่ลูกอ่อนแฝดสี่”
“ฮะ แม่ลูกอ่อนแฝดสี่?!”
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
ปล.ทำไมน้องผักถึงมีลูกแฝดสี่ได้ กรุณาติดตามชมตอนพิเศษน้องผักในเร็วๆนี้
ปล2.ตอนพิเศษนี้จะมีตัวละครเข้ามาใหม่ด้วยค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
[attachment deleted by admin]
-
ตอนพิเศษ 1 ธาร
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
ธารคือชื่อของผม ผมเป็นลูกครึ่งเสี้ยวไทยอังกฤษ แต่เกิดที่เมืองไทย พ่อเป็นคนอังกฤษแต่แม่เป็นคนไทย ใครๆก็ว่าผมเหมือนแม่ เพราะแม่เป็นคนที่สวยเอามากๆ สีตากับสีผมได้พ่อ ส่วนใบหน้ากับรูปร่างผมได้แม่มาเต็มๆ ดังนั้นพ่อกับแม่ถึงได้รักได้หวงผมดังแก้วตา วินาทีที่ผมตัดสินใจทำอาชีพเกษตรตามที่ได้เรียนไว้ ทำเอาพ่อแม่ร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตายเสียให้ได้
“อย่าเลยลูกธาร ผิวขาวอมชมพูของลูกจะกระด้างกระด่างดำ แม่ไม่ชอบ”
“ใช่ พ่อก็ไม่ชอบ ไปบากหน้าขุดดินตากแดดเลี้ยงสัตว์ พ่อรับไม่ได้”
“แล้วจะให้ธารทำยังไง ก็ธารเรียนจบมาทางด้านนี้นี่ครับ”
“เปิดแค่ร้านขายดอกไม้แถวบ้านเราก็พอแล้วมั้งลูก ไม่ต้องตากแดดตากลมให้เหนื่อยด้วย” แม่บอกด้วยน้ำเสียงสะอื้นไห้ แลดูน่าสงสารยิ่ง “เดี๋ยวแม่จะให้เพื่อนลูกมาช่วยกันร่วมหุ้นเปิดร้านดอกไม้ด้วยเลยดีไหมจ้ะ เอาให้ใหญ่ๆไปเลย”
ผมรู้ดีว่าพวกท่านไม่อยากให้ผมลำบาก แต่ผมรักในอาชีพนี้จริงๆ
“ไม่เป็นไรครับคุณพ่อคุณแม่ ขอบคุณที่หวังดีกับธาร แต่ธารอยากทำในสิ่งที่ตัวเองตั้งใจไว้” ผมบอกพลางยกมือขึ้นพนมกราบไว้ขอขมาท่าน ที่ทำให้พวกท่านต้องผิดหวัง “ธารขอขมาครับคุณพ่อคุณแม่ ธารเป็นลูกที่แย่จริงๆ เรื่องเรียนก็ไม่ได้ตามที่คุณแม่คาดหวังเอาไว้ ตามรอยการทำงานแบบคุณพ่อก็ไม่ได้ด้วย ถ้าให้เลือกได้ธารก็อยากทำแบบนั้น แต่ธารมีความฝันของธารแล้ว เรื่องกลัวผิวเสีย คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ธารพอมีวิธีที่จะดูแลตัวเองได้ครับ เพราะคนทำอาชีพนี้ยังไงก็ต้องเจอแดดเป็นธรรมดา ก็เหมือนกับตอนที่ธารเรียนคณะเกษตรยังไงล่ะครับ แค่ผิวไม่ขาวเหมือนเดิมนิดหน่อยก็เท่านั้นเอง”
“แต่…”
“ถ้าคุณพ่อคุณแม่เป็นห่วง ให้เชสเตอร์ตามธารไปที่นั่นเลยก็ได้นะครับ” พอผมพูดจบ ทั้งคุณพ่อทั้งคุณแม่ต่างมองหน้ากันก่อนจะทอดถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน แล้วจึงหันหน้ากลับมามองที่ผมอีกครั้งด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“ก็ได้ธาร พ่อกับแม่จะให้เชสเตอร์ตามลูกไปด้วย แต่ลูกห้ามดื้อห้ามซนกับเขานะ”
“ครับคุณพ่อคุณแม่” แล้วนั่นก็เป็นเหตุให้ผมกับเชสเตอร์ ที่เป็นหนึ่งในลูกบุญธรรมของพ่อแม่อีกคนที่มีอายุมากกว่าผมเพียงหนึ่งปีมายืนถือสัมภาระไม่กี่ชิ้นอยู่บนท่าเรือท่ามกลางเกาะแห่งหนึ่งที่อยู่ทางใต้ของประเทศไทย (พ่อแม่ผมชอบรับเด็กมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมครับ ซึ่งมีอยู่กันนับสิบคนได้) “ขอโทษนะเชสเตอร์ ธารทำให้นายต้องมาลำบากกับธารด้วยทั้งๆที่นายมีอาชีพของนายอยู่แล้ว”
เชสเตอร์เป็นนักธุรกิจไฟแรง แต่กลับต้องลาออกมาดูแลผมอยู่เคียงข้าง อันที่จริงในบรรดาลูกบุญธรรมของคุณพ่อคุณแม่ มีเชสเตอร์เท่านั้นที่ผมสนิทด้วยที่สุด
“ไม่เป็นไรธาร ไม่ต้องคิดมาก ที่จริงเปลี่ยนงานบ้างก็ดี เบื่อพวกใส่หน้ากากในสังคมธุรกิจแล้วเหมือนกัน” เชสเตอร์ยิ้มตอบพลางยกมือขึ้นลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา “เอาล่ะ อย่ามัวพูดมากอยู่เลย รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะมีผู้ใหญ่บ้านมาคอยต้อนรับพวกเราไม่ใช่รึไง”
“นั่นสิ ป่านนี้น่าจะมาได้แล้วนะ อ๊ะ นั่นไงมีคนมารับเราแล้วล่ะเชสเตอร์” ผมพูดอย่างดีใจเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่ง รูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาดูพอใช้ได้ กำลังเดินมาทางนี้อยู่พอดี
“สวัสดีครับน้องทั้งสองคน พี่ชื่อผลไม้เป็นผู้ใหญ่บ้านแห่งเกาะก็เกาะไง”
“อะไรนะครับ?” ผมกับเชสเตอร์ถามพร้อมกันเป็นเสียงเดียว ถึงแม้จะรู้จักเกาะแห่งนี้ทุกอย่างจากผู้ใหญ่บ้านที่นี่แล้ว แต่เรื่องชื่อแทบไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ เพราะตอนรู้จักเกาะแห่งนี้ครั้งแรก ผมให้แต่ความสนใจกับการใช้ชีวิตอยู่บนเกาะเพียงอย่างเดียว
“ก็เกาะไง มันเป็นชื่อของเกาะที่นี่ พี่จำได้ว่าพี่บอกไปทางโทรศัพท์กับอีเมล์ไปก่อนแล้วนะครับ”
แค่ชื่อเกาะก็ฟังดูแปลกแล้ว หวังว่าคงไม่เจอชื่อแปลกๆอีกนะ…
“พอดีพวกผมสองคนไม่ได้สนใจชื่อเกาะเลย มัวแต่ยุ่งกับการย้ายบ้านมาอยู่ที่เกาะแห่งนี้น่ะครับ แหะๆ” ผมพูดไปหัวเราะไปพลาง ซึ่งทำเอาอีกฝ่ายหัวเราะเบาๆในลำคอด้วย
“ถ้างั้นก็อย่ารีรอเลย เดี๋ยวพี่จะพาเราไปดูบ้านสวนให้แล้วกัน เพราะมันใกล้กับบ้านของพี่ด้วย”
“ครับ ขอรบกวนด้วยครับ”
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง” แล้วผมกับเชสเตอร์ก็เดินหอบหิ้วสัมภาระตามพี่ผู้ใหญ่บ้านไปทันที
......................
ปล.ภาพข้างล่างคือภาพจำลองของเชสเตอร์จ้ะ ส่วนของธารเป็นผมสีเงินยาวๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
[attachment deleted by admin]
-
“บ้านสวนที่เราสองคนซื้อเป็นที่ของเพื่อนสนิทพี่เองนี่แหละ เป็นยังไงบ้างสวยหรือเปล่า”
“ก็สวยดีนะฮะ” ผมยิ้มตอบก่อนจะหันไปมองรอบๆข้าง “ว่าแต่ไหนละฮะน้ำตกที่ว่า”
พี่ผู้ใหญ่บ้านที่พาพวกผมสองคนเดินทางมาด้วยยานพาหนะหรือม้าเกวียนแบบสมัยก่อน เพราะเส้นทางที่จะไปบ้านสวนที่ผมเก็บเงินซื้อนั้นมันอยู่ไกลมากพอสมควร จึงต้องใช้ม้าเกวียนในการเดินทางแทน (ที่ใช้เพราะมีสัมภาระติดมาด้วย) แล้วสถานที่ๆผมซื้อนั้นเจ้าของที่ได้ประกาศขายในราคาไม่แพงมาก ทำให้ผมสามารถใช้เงินที่เก็บหอมรอมริบซื้อมาได้อย่างง่ายดาย ส่วนพี่ผู้ใหญ่บ้านหรือพี่ผลไม้ก็ชี้นิ้วไปยังอีกทาง ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตัวบ้านคฤหาสน์ไม้ขนาดย่อมพอดี
“ทางนู่น” พี่ผลไม้บอกก่อนจะพูดต่อ “ถ้าเดินไปก็ใช้เวลานิดหน่อย แต่ถ้าขี่ม้าก็จะเร็วขึ้นมาอีกนิด ว่าแต่เราสองคนขี่ม้าเป็นกันบ้างหรือเปล่า ถ้าไม่เป็นติดต่อพี่ได้นะ เพราะพี่จะได้หาคนมาช่วยสอนให้ รับรองว่าไม่เสียเงิน เพราะคนที่นี่ยินดีที่จะสอนให้ฟรีน่ะ”
ผมมองเชสเตอร์ที่หันมามองผมก่อนจะหันกลับไปมองพี่ผลไม้ต่อ
“ไม่เป็นไรฮะ พวกเราขี่เป็นแล้ว ขอบคุณที่อุตส่าห์บอกนะครับ”
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง” แล้วพี่ผลไม้ก็พาพวกผมแนะนำเรื่องบ้าน ซึ่งยังอยู่ดีในสภาพพร้อมใช้งานร้อยเปอร์เซ็นต์ แถมยังสะอาดสะอ้านโดยที่ไม่ต้องเสียเวลามาทำความสะอาดเลยด้วยซ้ำ “ส่วนเรื่องอุปกรณ์การเกษตรมีแต่ก็น้อยนัก เพราะเพื่อนของพี่ไม่ได้ปลูกผักเท่าที่ควร ส่วนมากจะทำเป็นพวกปศุสัตว์เสียมากกว่า”
“อ้าว แล้วถ้างั้นพวกสัตว์หายไปไหนกันหมดแล้วฮะ” ผมร้องถามด้วยความสงสัย เพราะตอนเดินดูสถานที่ๆตัวเองซื้อนั้น ไม่มีสัตว์เลี้ยงอยู่อาศัยเลยซักนิด
นึกว่าจะขายที่พร้อมกับสัตว์เลี้ยงซะอีก…
“หึ ก็ต้องย้ายพวกมันไปอยู่ที่บ้านพี่น่ะสิครับน้อง” อีกฝ่ายพูดไปหัวเราะน้อยๆไปพลาง
“เอ๋? พี่ซื้อสัตว์เลี้ยงต่อจากเพื่อนเหรอฮะ” ผมถามต่อด้วยความสงสัย “แล้วเพื่อนพี่คนนั้นไปไหนฮะ อ๊ะ ขอโทษที่เสียมารยาทถามนะฮะ พอดีผมอยากรู้ไว้ก่อน เพราะต้องมาอยู่อาศัยที่นี่ตลอดชีวิต”
“ไม่เป็นไร ว่าแต่เราสองคนจะมาอาศัยอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตแน่หรือ” อีกฝ่ายถามพลางเดินเข้ามาใกล้
“แน่สิครับ” คราวนี้เป็นฝ่ายเชสเตอร์ที่ตอบคำถามพี่ผลไม้ แถมยังดึงผมให้ไปยืนอยู่ด้านหลัง ไอ้ผมก็งงสิครับ ยืนคุยกันตั้งนานแล้วเชสเตอร์เพิ่งจะเปิดปากพูด “ฉะนั้นพี่ผลไม้กรุณาอย่ามายืนใกล้คนของผม เพราะผมเป็นคนที่หวงของมากๆ”
พี่ผลไม้ได้ยินดังนั้นถึงกับฉีกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ซึ่งผมได้แต่มองด้วยความมึนงง
อะไรของพวกเขากันหว่า?
“หวงของก็ดี แต่น้องเชสเตอร์ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะพี่เองก็มีเมียแล้ว” อ้าวแล้วกัน เห็นดูหนุ่มๆไม่นึกเลยว่าจะมีเมียแล้ว ว่าแต่มันเกี่ยวอะไรกับหวงของด้วย ไม่เข้าใจจริงๆเลยพับผ่าสิ “ส่วนเรื่องเพื่อนพี่ น้องธารไม่ต้องเป็นห่วง เพราะเพื่อนพี่ไม่ได้ไปไหน ย้ายอาศัยมาอยู่บ้านพี่หลังจากคุณยายเสียได้ไม่ถึงเดือนดีน่ะ”
“เอ่อ งั้นผมสองคนขอแสดงความเสียใจด้วยนะฮะ ที่เสียคุณยายเพื่อนพี่ไป”
“อืมไม่เป็นไรหรอก พวกเราทำใจกันได้แล้วล่ะ ว่าแต่…” อีกฝ่ายพูดเปลี่ยนเรื่องทันที “…เราสองคนจะเดินชมหมู่บ้านหน่อยไหม ไหนๆก็มาถึงแล้วทั้งที พี่จะได้แนะนำเมียพี่กับเพื่อนพี่ให้รู้จักด้วย เพราะเวลามีปัญหาอะไรจะได้มาปรึกษาหารือกันได้ทีหลัง”
ผมหันไปมองเชสเตอร์ ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าตอบให้กับผม ทำให้ผมหันกลับไปมองพี่ผลไม้อีกครั้ง
“ตกลงครับ ไปก็ไป”
.......................
ปล.พี่ผลไม้เจ้าชู้นะ เดี๋ยวน้องผักก็น้อยใจหรอก :m16: :m16: :m16: :m16:
-
:angry2: :angry2: :angry2: พี่ผลไม้อย่าหัวงูนะ เด๋วให้น้องผักงอนสักเดือนเลย
-
น้องผักน่ารักจังเลย...
ผมแทบมองอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา เพราะน้องผักตัวเล็กเหมือนตุ๊กตา แต่กลับมีลูกแฝดถึงสี่คน ทีแรกผมคิดว่าน้องผักจะเป็นผู้หญิง เพราะได้ยินคร่าวๆว่ามีลูกเป็นแฝดถึงสี่คน แต่พอมาได้เห็นกลับตกตะลึงจนพูดไม่ออก
เพราะ-น้อง-ผัก-เป็น-ผู้-ชาย!
ส่วนมีลูกได้นั้น พี่ผลไม้กับพี่โคที่เป็นสามีของน้องผักเล่าให้ฟังว่าร่างกายของน้องผักไม่เหมือนคนทั่วไป สามารถมีลูกได้เพราะเจ้าตัวมีทั้งมดลูกมีทั้งอวัยวะเพศหญิงเพศชายรวมอยู่ด้วยกันในร่างเดียว แต่เพราะน้องผักไม่เคยบอกใคร แถมพี่ผลไม้กับพี่โคที่เพิ่งจะมารู้คราวหลังก็พากันปิดเรื่องเงียบเชียบ จนมาความแตกก็เพราะน้องผักท้องนี่แหละ ซึ่งทุกคนกลัวว่าเรื่องที่น้องผักท้องได้จะแดงไปถึงข้างนอก จึงพากันปิดปากเงียบไม่บอกเรื่องนี้ให้คนนอกเกาะรู้
“ไหนๆพวกเธอสองคนก็รู้แล้ว แถมเห็นว่าจะอยู่ที่นี่ไปชั่วชีวิต ถ้างั้นกรุณาช่วยปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับด้วยนะครับ” พี่โคพูดสุภาพด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม แต่น้ำเสียงที่พูดกลับเย็นยะเยือกจนผมรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ไม่เว้นแม้กระทั่งพี่ข้าวและพี่เคียว(เพื่อนของพี่ผลไม้พี่โค)ที่นั่งอยู่ข้างๆด้วย ต่างพากันมองผมกับเชสเตอร์ราวกับนักโทษต้องคดีร้ายแรง “เพราะเมียของผมกลัวว่าถ้าเรื่องแดงออกไป เกรงว่าคนข้างนอกเกาะจะเห็นเมียผมเป็นตัวประหลาด ฉะนั้นขอความกรุณาด้วยนะครับน้องธาร...น้องเชสเตอร์”
ครืน เปรี้ยง!
ราวกับมีเสียงฟ้าผ่าดังกัมปนาทในใจ ถึงแม้คำพูดของพี่โคจะฟังดูปกติทั่วไป แต่กลับแฝงไปด้วยคำขู่ที่แสนจะน่ากลัว ไหนจะเพื่อนๆของพี่โคที่นั่งอีกด้วย
ที่นี่มัน...ใช่เกาะธรรมดาแน่รึ?!
“พอเลยพวกพี่ๆเนี่ย” แล้วบรรยากาศที่เคยมาคุก็พลันหายไปเป็นปลิดทิ้งเมื่อน้องผักพูดแทรกออกมาอย่างขัดจังหวะ “เล่นอะไรกันก็ไม่รู้ พูดซะน่ากลัวอย่างกับเป็นมาเฟียแน่ะ แหม พอรู้นามสกุลพี่ธารกับพี่เชสเตอร์หน่อยเดียว ไม่ต้องทำท่าดุพวกเขาขนาดนั้นก็ได้ พี่ธารกับพี่เชสเตอร์ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นซักหน่อย ถึงแม้จะเกี่ยวดองเป็นญาติห่างสุดโต่งของเขาก็เถอะ”
เขาในที่นี้ผมกับเชสเตอร์รู้ได้ทันทีว่าน้องผักกำลังพูดถึงใครอยู่
วิน ญาติห่างสุดโต่งของพวกผมที่เป็นถึงมาเฟียผู้แสนจะน่ากลัว
แม้ว่าตอนนี้เจ้าตัวจะติดคุกด้วยข้อหาข่มขืนน้องผักกับข้อหาค้าประเวณีก็ตาม แต่ครอบครัวผมก็ไม่เคยคิดจะนับผู้ชายคนนี้เป็นญาติด้วยเลยซักครั้งเดียว ส่วนเรื่องอดีตของน้องผักที่โดนวินข่มขืนแล้วล่ะก็ ผมรู้มาจากเชสเตอร์เมื่อครู่นี้เอง เพราะด้วยเหตุนี้ผมจึงรู้สึกสงสารน้องผัก และตั้งใจว่าจะขอโทษน้องผักที่ทำให้เจ้าตัวต้องเจอกับเรื่องร้ายๆอีกด้วย
“ผักต้องขอโทษด้วยนะฮะที่พวกพี่ของผักทำตัวเสียมารยาทน่ะ” น้องผักหันมาขอโทษพวกผมสองคน “พวกพี่เค้ากลัวว่าจะมีคนมาทำร้ายผักอีก ก็เลยตั้งแง่ไว้ก่อน ที่จริงก็ไม่มีอะไรมาก พวกพี่เค้าเป็นคนใจดีฮะ”
แน่ใจว่าคนดีน่ะน้องผัก หน้าบึ้งตึงกับยักษ์วัดพระแก้วแน่ะ!
ผมลอบคิดในใจอย่างขำขัน เพราะทุกคนทำหน้าแบบนั้นจริงๆครับ
“แล้วลูกแฝดสี่ของน้องผักล่ะครับ พี่อยากเห็นหน้าจังเลย” ผมพูดเปลี่ยนเรื่อง ซึ่งทำเอาบรรยากาศที่เงียบกริบกลับชื่นมื่นเต็มไปด้วยกลีบกุหลาบขึ้นมาซะเฉยๆ
สงสัยพวกพี่สี่จตุรเทพจะชอบเด็กแฝดเอามากๆ...
“อ๋อ ตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่ในห้องนอนบนชั้นสองน่ะ ถ้าพี่ธารอยากเข้าไปดูก็เข้าไปได้นะครับ แต่ต้องเงียบๆหน่อย เพราะกว่าจะกล่อมให้นอนได้ก็แทบแย่เลยล่ะ” น้องผักยิ้มตอบก่อนจะผุดลุกขึ้นยืน ซึ่งทำเอาพวกบอดี้การ์ดสี่หนุ่มจตุรเทพถึงกับผุดลุกขึ้นยืนตามทันที “โธ่พี่โค พี่ผลไม้ พี่ข้าว พี่เคียว ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ฮะ แค่นี้พวกพี่ธารก็กลัวจะแย่อยู่แล้ว”
ไม่กลัวหรอกครับน้องผัก แต่ขำเสียมากกว่า
“พี่ว่าพวกเขาไม่กลัวหรอก เพราะมาจากครอบครัวมาเฟียนี่นะ”
“ถูกของมึงผลไม้” คราวนี้พี่โคเป็นฝ่ายพูดต่อ มีเหลือบตามองผมกับเชสเตอร์อีกด้วย “เป็นมาเฟียต้องไม่กลัวเรื่องแค่นี้ จริงไหมครับคุณน้องธารคุณน้องเชสเตอร์”
“จริงครับ เรื่องแค่นี้ถ้ากลัวก็ไม่ใช่มาเฟียแล้วล่ะ” นี่ก็อีกคน ให้ตายสิเชสเตอร์ พอเจอคนแหย่ด้วยหน่อย ก็ทำท่าไม่ยอมความแถมยังคิดจะกัดคืนอีกด้วย
ให้ตายสิ ชีวิตการเกษตรของผมจะไปรอดไหมครับเนี่ยท่านผู้ชม!!
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนพิเศษ 2 เชสเตอร์
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
“ไม่ไหวก็ไปพักก่อนไป เดี๋ยวฉันทำตรงนี้ให้เอง”
เขาถามพลางมองร่างเล็กที่อยู่ในชุดแขนขายาวเรียบง่าย หน้าพันด้วยผ้าจนเหลือแต่ตากับจมูกเท่านั้นที่โผล่มา กับหมวกสานของคนจีนที่ใส่อยู่บนหัวเพื่อกันร้อนนั้น ก็ไม่ได้ช่วยทำให้หายร้อนได้เลยถ้านั่งอยู่ใจกลางทุ่งดอกไม้ถึงห้าไร่ อย่างดีแค่ป้องกันยูวีจากแสงพระอาทิตย์ได้เท่านั้น
“ไหวสิเชสเตอร์ แค่นี้เอง” ร่างเล็กตอบเสียงแหบแห้ง ดูท่าจะหิวน้ำมากอยู่พอสมควร “ธารเคยทำกลางแดดที่มหาวิทยาลัยมาแล้วนะ กะอีแค่กลางแดดบนเกาะทำไมธารจะทนไม่ไหว จริงไหม”
จริงไม่จริงแต่ใบหน้าหวานเหงื่อชุ่มจนผ้าที่พันหน้าถึงกับเปียกโชก
เฮ้อ ดื้อรั้นซะไม่มี...
“ให้เวลาห้านาที ถ้าไม่หยุดมือฉันจะอุ้มนายเข้าบ้านนะรู้ไหม” เขาพูดยื่นคำขาด ซึ่งอีกฝ่ายพยักหน้ารัวก่อนจะหันกลับไปใส่ปุ๋ยให้ดอกไม้ต่ออย่างสนุกสนาน ส่วนเขาก็เดินออกห่างจากธารเล็กน้อยก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือโทรหาครอบครัวเพื่อรายงานความคืบหน้าให้คุณพ่อคุณแม่ของธารฟัง “สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ นี่ผมเองเชสเตอร์”
“ว่ายังไงจ้ะเชสเตอร์ น้องธารเป็นยังไงบ้างลูก” เสียงคุณแม่บุญธรรมถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง แน่นอนว่ามีเสียงของคุณพ่อบุญธรรมดังขึ้นแทรกมาด้วย “เปิดเสียงลำโพงด้วยสิแม่ พ่ออยากฟังเสียงลูก”
“จ้ะพ่อ” พูดจบก็ตามด้วยเสียงกดปุ่มลำโพง
“ตอนนี้น้องธารสบายดีครับ คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง” เขาพูดเพื่อไม่ให้ท่านเป็นห่วง อันที่จริงเขาโกหกท่าน เพราะวันแรกที่ธารลงมือทำงานถึงกับเป็นลมล้มพับไป จนเขาต้องอุ้มธารขึ้นขี่ม้าพาไปรักษาที่คลินิกของหมอเคียว ซึ่งแน่นอนว่าเขาแอบบอกให้หมอเคียวสั่งห้ามธารไม่ให้ทำงานหนักจนเกินไป ก็เลยทำให้ธารได้ทำงานแค่ช่วงเช้าเท่านั้น “ว่าแต่คุณพ่อคุณแม่ล่ะครับ สบายดีหรือเปล่า”
“พ่อกับแม่สบายดีจ้ะ ฝากบอกธารด้วยนะว่าไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้”
“ครับคุณแม่” เขาเอ่ยตอบก่อนจะพูดต่อ “เอ่อ คุณพ่อคุณแม่ครับ คือผม...”
“พ่อกับแม่บอกลูกแล้วไงว่าไม่ต้องขอโทษ ถ้าลูกรักธารแบบคนรักจริง พ่อกับแม่ก็อนุญาตจ้ะ ไม่งั้นพ่อจะยอมให้ลูกทิ้งงานและออกจากบริษัททั้งๆที่ลูกมีฝีมือด้านบริหารเพื่อที่ตามธารมาใช้ชีวิตบนเกาะได้อย่างงั้นหรือ”
“แต่ผม...”
“ไม่มีแต่จ้ะเชสเตอร์” คุณแม่พูดเถียงออกมาทันที “เอาแบบนี้แล้วกัน ถ้าลูกอยากจะขอโทษพ่อกับแม่แล้วล่ะก็ ลูกก็ต้องดูแลน้องธารให้ดีที่สุดนะรู้ไหมจ้ะ”
“รู้ครับ ผมจะดูแลเขาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้”
“จ้ะแม่ก็หวังว่าลูกทำได้อยู่แล้ว อ้อแล้วก็...”
“...ว่าแต่แกได้สารภาพรักกับน้องธารแล้วหรือยังวะไอ้ลูกหมา” เสียงคุณพ่อพูดขึ้นแทรก ก่อนจะตามด้วยเสียงร้องโอ๊ย คาดว่าคุณพ่อคงถูกคุณแม่ตีเพราะบังอาจพูดแทรก “โธ่แม่นะแม่ พ่อก็แค่อยากพูดกับลูกบ้างก็เท่านั้นเอง ไม่เห็นถึงกับต้องตีแขนเลยนี่”
“อย่าไปฟังพ่อนะเชสเตอร์ มาฟังแม่นี่”
“ครับคุณแม่” เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าพวกท่านมีความสุขกันดี
“แม่รู้นะว่าลูกรักน้องธารมากแค่ไหน ยังไงแม่ก็ขอให้ลูกสมหวังนะจ้ะ ไม่ต้องรีบร้อน ยังไงก็มีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งชีวิต พ่อกับแม่จะคอยเชียร์อยู่ข้างๆนะจ้ะเชสเตอร์”
“ครับคุณแม่ ขอบคุณครับ” แล้วเขาก็คุยกับพวกท่านอีกสองสามคำก่อนจะวางสายไป จากนั้นจึงหันมาดูธารอีกครั้งก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังนั่งคุยกับดอกไม้เสียแล้ว “คุยกับคุณดอกไม้เสร็จรึยังธาร”
พอเขาพูดจบ อีกฝ่ายก็รีบลุกขึ้นยืนก่อนจะหันมาส่งยิ้มหวานให้กับเขาทันที
“คุยเสร็จแล้วล่ะเชสเตอร์ ว่าแต่นายหิวแล้วเหรอ”
“อืม”
“แต่ธารเหนื่อยแล้ว ไม่มีแรงทำกับข้าวด้วย”
“วันนี้ไม่ต้องทำหรอก”
“เอ๋?”
“ลืมไปแล้วหรือไงว่าวันนี้พวกพี่โคจะเลี้ยงอาหารต้อนรับเราสองคนน่ะธาร” พอเขาพูดจบ ธารถึงกับทำหน้าตกตะลึงไปเลยทันที “กลับบ้านแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันงานเลี้ยงเอาได้นะ”
“อื้ม! รีบกลับบ้านกันเถอะ” แล้วเขากับธารก็เดินจูงมือกลับเข้าบ้านไปพร้อมๆกัน ถึงแม้ตอนนี้ธารจะยังไม่รู้ว่าเขารักก็ตามที
แต่เชื่อสิว่า...
ต้นรักที่เขาปลูกเอาไว้...
ก็จะค่อยๆเจริญงอกงามขึ้นมาเอง...
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
อวสาน (จริงๆ) :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล.จบแล้วจริงๆค่ะ ไม่มีตอนพิเศษอีกแล้วจริงๆ มีอะไรสงสัยก็ถามมาได้เลยนะคะ
-
:pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย 555 สนุกมาก ชอบคนลุคแบบพี่เคียว นิ่งๆ อ๊ากกกก พูดแล้วอยากได้
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมากเลย จบซะแล้ว :sad11:
-
ตอนพิเศษ วันเด็ก 1 up 100%
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
"ป๊า เห็นเสื้อพวกลูกบ้างไหม เมื่อคืนวานม๊าวางไว้ตรงนี้แล้วแท้ๆ แต่มันหายไปไหนก็ไม่รู้"
"ป๊าไม่เห็นนะม๊า ลองไปถามพ่อสิ เดี๋ยวป๊าทำอาหารตรงนี้เสร็จแล้วจะไปช่วยหาดูให้" เสียงเข้มตอบกลับมา ก่อนจะตามด้วยเสียงไฟกระทะซึ่งเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังทอดอาหารอะไรบางอย่างอยู่ในครัว ส่วนผมเมื่อได้รับคำตอบแล้วก็หมุนตัวเดินออกไปยังสวนหลังบ้านที่เต็มไปด้วยคอกสัตว์ขนาดย่อม และในคอกสัตว์นั้นมีทั้งม้าหมูควายเป็ดไก่แยกเป็นโซนใครโซนมัน แน่นอนว่าในคอกสัตว์แห่งนี้มีร่างสูงในชุดกาวน์กำลังยืนถือปากกาจดโน้ตอะไรบางอย่างกับสมุดอย่างขยันขันแข็ง
"พ่อ" ผมเรียกเขา ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกเสียจากพี่โค ส่วนคนข้างในเมื่อครู่นี้ที่ผมเรียกเขาว่าป๊านั้น ก็คือพี่ผลไม้นั่นเอง ส่วนเหตุผลที่พวกผมใช้สรรพนามนี้ในการแทนตัวเองก็เพราะไม่อยากให้พวกลูกสับสนว่าใครคือพ่อใครคือแม่ นึกขำพี่โคกับพี่ผลไม้ในตอนแรก เพราะทั้งคู่ต่างคิดจะแย่งตำแหน่งป๊าเป็นของตัวเอง แต่เรื่องไม่ยุติซักที ผมก็เลยสรุปให้เสียดื้อๆแบบที่เห็น
"อ้าวม๊า เรียกพ่อเหรอครับ" พี่โคเงยหน้าขึ้นจากสมุดหันหน้ามาถามผมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
"ฮะพ่อ" ผมพยักหน้าตอบก่อนจะพูดเข้าเรื่อง "พ่อเห็นเสื้อผ้าของเด็กๆบ้างหรือเปล่า เมื่อวานม๊าวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง กะว่าจะให้พวกเขาได้ใส่ไปงานวันเด็กที่โรงเรียนอนุบาลวันนี้นะ"
สิ้นคำถามของผม ร่างสูงถึงกับมุ่นคิ้วทันที
"เอ...เมื่อเช้าพ่อว่าพ่อไม่เห็นนะครับ แต่ม๊าไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวพ่อเสร็จตรงนี้จะตามเข้าไปช่วย"
"ฮะ" ผมยิ้มตอบก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไปหาเสื้อผ้าเด็กๆ ส่วนเสื้อผ้าที่ผมเลือกให้นั้นเป็นเสื้อผ้าที่ซื้อมาจากบนฝั่ง เป็นเสื้อกะลาสีเรือน้อย แต่ละตัวมีสีไม่เหมือนกัน เพราะเวลาเด็กๆสวมใส่แล้วทุกคนจะได้แยกออกได้ว่าใครเป็นใคร แต่สำหรับผมไม่ว่าเขาจะใส่เสื้อแบบไหนหรือสีอะไรก็ตาม ผมก็สามารถแยกแยะออกว่าใครเป็นใคร ในขณะที่พี่โคกับพี่ผลไม้เป็นพ่อของพวกเขาแยกพวกลูกยังไม่ออกกันเลยด้วยซ้ำ "อ้าว เสียงลูกนี่ ป๊าๆ เดี๋ยวแม่จะไปดูลูกในห้องก่อนนะฮะ ถ้าทำอาหารเสร็จแล้วช่วยไปหาเสื้อผ้าเด็กๆให้หน่อย"
ผมตะโกนบอกพี่ผลไม้ที่อยู่ในห้องครัวหลังจากได้ยินเสียงลูกๆร้องหาในห้องนอนที่อยู่ชั้นสอง ซึ่งอีกฝ่ายตะโกนขานกลับมาว่ารับรู้แล้ว ก็เลยทำให้ผมหันเดินกลับเข้าไปหาพวกลูกในห้อง
"ม๊ามาแล้วครับคนเก่งมาแล้วๆ" ผมพูดไปส่งยิ้มไปพลาง ก่อนจะเห็นลูกแฝดสองคนแรกที่นั่งอยู่บนเตียงใกล้หน้าต่างริมห้องข้างในสุดกำลังใช้ดาบของเล่นฟันกันไปมาอย่างสนุกสนาน ในขณะอีกสองคนที่อยู่บนเตียงใกล้ประตูทางออกห้องนอนกำลังลุกขึ้นนั่งเอามือขยี้ตาตัวเองอยู่ "ทีกับเอฟอย่ามัวแต่เล่นครับ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเข้า เดี๋ยวจะไปงานวันเด็กสาย"
"วันเด็ก!! เย้!!" ทีกับเอฟได้ยินที่ผมพูดถึงกับหยุดมือก่อนจะโห่ร้องด้วยความดีใจ ทิ้งของเล่นลงพร้อมกับวิ่งลงจากเตียงหายเข้าไปในห้องน้ำด้วยกันทั้งคู่ ซึ่งการกระทำของทีกับเอฟทำเอาผมถึงกับถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน เพราะแฝดคู่นี้แสบยิ่งกว่าลิงเสียอีก แต่เมื่อเทียบกับ...
"ม๊าไม่ต้องเก็บที่นอนให้ทีกับเอฟหรอกฮะ เดี๋ยวจีกับวีช่วยเก็บให้เอง" จีที่ลุกเดินลงมาจากที่นอนตอนไหนก็ไม่ทราบ ได้เข้ามาพูดเอาใจกับดึงปลายเสื้อผมไปด้วยพร้อมกัน "ว่าไหมวี นายจะช่วยจีเก็บที่นอนด้วยเนอะ"
ลูกจีหันไปถามความเห็นกับลูกวี ซึ่งอีกฝ่ายตอบคำถามจีด้วยการพยักหน้าเพียงอย่างเดียว
ดูท่าจะมีจีกับวีที่ดูเป็นผู้ใหญ่เกินวัย...
เสียแต่ตรงที่วีตั้งแต่เกิดมาแล้วดันไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลยซักคำ ขนาดพาไปให้พี่เคียวที่เป็นถึงแพทย์หลายด้านช่วยรักษาให้ พี่เคียวก็ยังต้องกุมขมับกับส่ายหน้ายอมแพ้ยกธงขาวเลยด้วยครับ
"ขอบใจจ้ะ งั้นม๊าฝากจีกับวีช่วยจัดการให้ทีนะ เดี๋ยวม๊าจะไปหาเสื้อผ้าให้พวกเราก่อน ไม่รู้มันหายไปไหน ม๊าว่าม๊าเก็บไว้ดี..." ผมว่าผมกำลังจะไปหาเสื้อผ้าอยู่ แต่กับต้องชะงักเมื่อมีมือเล็กๆดึงชายเสื้อตัวเองเอาไว้ ก่อนก้มมองดูแล้วพบว่าเป็นวีกำลังดึงชายเสื้อผมอยู่ "...มีอะไรเหรอจ้ะลูกวี"
วีไม่ตอบ เพราะรู้อยู่ว่ายังพูดไม่ได้ ได้แต่ชี้นิ้วไปยังตะกร้าผ้าข้างตู้เสื้อผ้า
"เอ๋ นั่นมันเสื้อผ้านี่ ทำไมถึงไปอยู่ในนั้นได้ล่ะ?!" ผมร้องอุทานด้วยความแปลกใจ เพราะจำได้ว่าตนเองวางเสื้อผ้าลูกไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งในห้องลูก แต่ตอนนี้กลับไปกองรวมในตะกร้าผ้าแล้ว
"เมื่อคืนจีเห็นทีกับเอฟหยิบมาเล่นฮะ" จีรีบบอกผมก่อนจะทำหน้าหงอยลง "แต่ม๊าอย่าดุทีกับเอฟนะฮะ เป็นเพราะจีไม่พูดเตือนสองคนนั้นเอง"
ผมฉีกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะย่อตัวลงแล้วลูบหัวจีเบาๆ
"ครับ ม๊าไม่ว่าหรอก แต่คราวหลังก็จำเอาไว้ว่าอย่าปล่อยให้พวกเขาเล่นอีกนะรู้ไหม"
"ฮะม๊า" จีพยักหน้าตอบรัว "จริงสิฮะม๊า เดี๋ยวจีกับวีว่าจะรีดผ้าให้เอง ม๊าจะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ ไม่ต้องมาเหนื่อยรีดเสื้อผ้าให้พวกเราอีก"
นี่ก็เป็นอีกหนึ่งความสามารถของจีกับวีที่สามารถรีดเสื้อผ้าได้เป็นตั้งแต่เข้าชั้นอนุบาล โดยที่ผมกับพวกพี่โคก็ยังไม่เคยสอนให้รีดมาก่อน ซึ่งทีแรกพวกผมก็แปลกใจว่าทำไมถึงรีดเป็น ครั้นพอซักถามเข้าถึงได้รู้ ว่าทั้งคู่มองผมตอนรีดผ้าเพียงครั้งเดียวก็จำได้แล้ว
นี่มันอัจฉริยะชัดๆ!
.............................
"โค มึงเข้ามาก็ดีแล้ว ช่วยกูยกกับข้าวขึ้นโต๊ะหน่อยสิ เพราะเดี๋ยวกูจะขึ้นไปหาเสื้อผ้าพวกลูกในห้องนอนนะ เห็นน้องผักบอกว่าหายังไงก็หาไม่เจอซักที"
อ้าว? ไหนน้องผักวานให้ผมช่วยหาเสื้อผ้ายังไงล่ะครับ แต่ก็ช่างเถอะ ผมช่วยมันก่อนดีกว่า ยิ่งช่วงนี้ไอ้ผลไม้มันอารมณ์ไม่ดี งานผู้ใหญ่บ้านเริ่มมีเยอะมากขึ้นเป็นเท่าตัว นี่เห็นว่าจะมีคนนอกย้ายเข้ามาอยู่อาศัยบนเกาะนี้อีกแล้วครับ ไม่รู้ว่าจะมาดีหรือมาร้าย เพราะมีข่าวแว่วหูมาว่าเป็นพวกมาเฟียด้วย เห็นทีว่าคงต้องแบกหน้าไปขอความช่วยเหลือน้องเชสเตอร์กับน้องธารเสียแล้วครับ
"ได้สิ" ผมตอบก่อนจะเดินเข้าไปช่วยมันตามคำขอ พอใกล้จัดเสร็จ ผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเล็กๆวิ่งลงบันไดมาตุบตับ จึงรีบวิ่งออกไปดูเพราะกลัวว่าลูกๆจะตกบันได "ที! เอฟ! พ่อบอกแล้วไงว่าอย่าวิ่งลงบันไดนะ"
สองหน่อได้ยินถึงกับชะงักค้างในท่าลง ก่อนจะเดินลงมาหาผมด้วยท่าเจี๋ยมเจี้ยม
"ขอโทษครับคุณพ่อ" พร้อมกับยกมือขึ้นพนมกล่าวขอโทษผมด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
"แล้วนี่รีบลงมาทำไมกันฮึ ไม่อยู่รอม๊ากับวีกับจีก่อนล่ะ" แค่เห็นสีหน้าลูกที่โดนผมดุก็ใจอ่อนแล้วครับ เลยยอมลดเสียงพูดให้ลงมาเบาหน่อย แต่สองคนยังไม่ทันได้ตอบ ผมก็เห็นน้องผักเดินจูงแฝดอีกสองคนลงบันไดตามลงมาแล้ว
"เป็นความผิดของม๊าเองล่ะฮะพ่อ ที่ปล่อยให้ทีกับเอฟลงมาก่อน แต่ไม่นึกเลยว่า..."
"คนไหนวิ่งลงบันไดยกมือขึ้น" ไอ้ผลไม้มาแล้วครับ เห็นลูกทำผิดหน่อยไม่ได้ มีสั่งสอนแบบแปลกๆด้วยครับ แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ปล่อยให้มันสอนลูกไป ส่วนผมแค่คอยยืนดูเชิง เผื่อว่ามันจะสอนลูกแรงไปจะได้ช่วยยั้งอารมณ์มันได้ทัน พอมันเดินออกมาจากห้องครัว ทั้งทีทั้งเอฟต่างยกมือขึ้นพร้อมกัน "กอดอก แล้วหันหน้าเข้ากำแพงเดี๋ยวนี้"
สั่งแต่ยังไม่ทำครับ ทีกับเอฟมองหน้าผมสลับกับน้องผักราวกับต้องการความช่วยเหลือจากพวกผม แต่งานนี้ผมช่วยอะไรไม่ได้ครับ คนทำผิดก็ต้องได้รับโทษ จึงได้แต่ยืนมองดูเฉยๆ
"ที-เอฟ" ไอ้ผลไม้เรียกชื่อลูกอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ทั้งสองคนยอมทำตามแต่โดยดี ส่วนผลไม้เมื่อเห็นว่าลูกทำตามที่ตนสั่งแล้ว จึงเดินหายเข้าไปในห้องครัวก่อนจะออกมาพร้อมกับไม้เรียวก้านมะยมในมือ "ป๊าก็ไม่ได้อยากตีลูกหรอกนะ แต่คำสอนของป๊าของม๊าของพ่อที่บอกไปมันไร้ค่าในเมื่อลูกไม่เคยคิดที่จะจดจำ รู้บ้างไหมว่าถ้าเกิดพวกลูกสองคนตกบันไดลงมาแล้วเกิดแข้งขาหักขึ้นมา ใจของป๊าของม๊าของพ่อจะเจ็บมากแค่ไหนลองคิดดูเอาเองแล้วกัน"
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
"เห็นทีวันเด็กคงไม่ต้องไปแล้วล่ะมั้ง อยู่บ้านก็พอเลยทั้งคู่นะ"
"ป๊า!" ทีกับเอฟหันกลับมาร้องเรียกชื่อผลไม้ทั้งน้ำตา ก่อนจะเข้าไปกอดเอวของไอ้ผลไม้พร้อมกัน "ขอโทษฮะขอโทษ ทีกับเอฟจะไม่ทำอีกแล้ว เพราะฉะนั้นป๊าให้ทีกับเอฟไปงานวันเด็กด้วยนะฮะ!!"
ผมรู้ว่ามันจงใจแกล้งครับ แต่ก็ไม่อยากให้มันหน้าแหกจึงยืนเงียบมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าต่อไป ซึ่งผิดกับน้องผักที่ยืนเช็ดน้ำตาของตัวเองอย่างเงียบๆ
"ได้ ถ้าอยากจะไปลูกต้องไปขอโทษม๊ากับพ่อก่อน ป๊าถึงจะอนุญาต" พอมันพูดจบ ทั้งทีทั้งเอฟต่างหันหน้ามาทางผมกับน้องผักที่ยืนอยู่ ก่อนจะยกมือขึ้นพนมกล่าวทั้งน้ำตาว่า
"ม๊า คุณพ่อ ที/เอฟขอโทษ ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้วฮะ ฮึกๆ"
"จ้า ม๊ากับพ่อยกโทษให้จ้า เป็นเด็กดีนะคนเก่ง" แล้วน้องผักก็รวบเด็กทั้งสองคนไปกอด ส่วนผมจะรอช้าอยู่ไย เข้าไปกอดด้วยครับ รวมถึงไอ้ผลไม้ด้วยอีกคน ที่ดึงเจ้าวีกับเจ้าจีเข้าไปกอดด้วยพร้อมกันเป็นครอบครัวสเต็กเนื้อฟรุ๊ตสลัด เอ๊ย ไม่ใช่แล้วครับ
.....................
"เตรียมเจ้าอาชาเป็นม้าลากรถพร้อมแล้วใช่ไหมไอ้โค"
"อืม พร้อมแล้วล่ะไอ้ผลไม้" ถ้าผมกับมันอยู่กันสองคนตามลำพังโดยไม่มีพวกลูกอยู่ด้วย พวกผมก็มักจะใช้สรรพนามเดิมของตัวเองเรียกกันและกัน แต่บางครั้งก็มีเผลอเรียกต่อหน้าลูกบ้าง จนบางครั้งก็โดนน้องผักตำหนิ ว่าทำไมไม่เรียกแทนตัวเองว่าป๊าหรือพ่อตามที่เคยคุยกันไว้ "แล้วมึงให้อาหารเจ้าเสียมกับลูกเจ้าเสียมหรือยัง อ้อ ไอ้ส้อมพรวนดินเมียมันด้วย"
เจ้าเสียม ลูกหมาของน้องผักตัวแรกมีเมียชื่อส้อมพรวนดิน แต่ดันมีลูกตั้งสี่ตัวเหมือนลูกของพวกผม ส่วนเจ้าอาชานั้น เดิมเคยเป็นม้าของคนอื่นแต่ได้ถูกยกให้น้องผัก ซึ่งตอนนี้มันเริ่มเข้าสู่วัยหนุ่ม พวกผมจึงคิดจะหาคู่ให้มัน แต่ก็ยังหาไม่ได้ซักที ก็เลยอยู่เป็นโสดอย่างที่เห็น (ม้าโสด?)
"ให้แล้วล่ะ มึงเองก็เดินเข้าไปตามน้องผักกับพวกลูกในบ้านสิ เพราะเดี๋ยวกูจะไปล้างมือก่อน" ผมโยนหน้าที่ให้โค ซึ่งมันพยักหน้าทำแต่โดยดี เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็เริ่มต้นออกเดินทาง โดยสถานที่วันเด็กที่พวกผมจะไปนั้นก็คือที่โรงเรียนก็เกาะไง เป็นโรงเรียนที่มีชั้นเตรียมอนุบาลยันมัธยมปลาย ส่วนระดับมหาวิทยาลัยนั้นเห็นว่าน้องเชสเตอร์กับน้องธารมีโครงการจะทำมันขึ้นมาเพื่ออำนวยความสะดวกให้กับลูกหลานชาวบ้านบนเกาะแห่งนี้นั่นเอง พอมาถึงหน้าโรงเรียนแล้ว ผมก็กระโดดลงจากที่นั่งแล้วมายืนรอรับแฝดสี่ลงจากรถลาก ส่วนน้องผักนั้นได้ไอ้โคอุ้มลงพื้นอีกด้าน "เดี๋ยวป๊าจะเอาเจ้าอาชาไปฝากกับลุงจอบ แล้วจะตามเข้าไปทีหลังนะ"
"ฮะ/คร้าบบบ ป๊า" แฝดสามยกมือขึ้นตอบรับพร้อมกัน ยกเว้นวีที่ไม่ได้ตอบเพราะยังพูดไม่ได้
"ว่ายังไงไอ้ตัวแสบ ครอบครัวเอ็งเดินเข้าไปในโรงเรียนกันแล้วรึ" ลุงจอบที่นั่งสูบบุหรี่เฝ้ารถม้าลากให้คนอื่นอยู่ก็ได้พูดทักทายทันทีที่เห็นผมเดินลากเจ้าอาชาเข้ามาหา
"เรียบร้อยแล้วครับลุงจอบ" เวลาสนทนากับผู้ใหญ่ผมมักจะพูดสุภาพเสมอ "ว่าแต่ลุงจอบเถอะ เมื่อไหร่จะเลิกสูบได้ซักที เดี๋ยวน้องบุ้งกี๋วีนบ้านแตกอีกหรอก"
"เฮ้อ! ข้ารู้แต่มันก็อดไม่ได้นี่หว่า" สภาพลุงจอบตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อน สูบหนักจนเข้าคลินิกให้ไอ้เคียวเกี่ยวหญ้าตรวจดูให้ ซึ่งผลก็คือปอดบวมครับ
"ถ้าไม่เห็นแก่สุขภาพตัวเองก็เห็นแก่หน้าหลานสาวเถอะครับลุงจอบ" ผมเอาน้องบุ้งกี๋มาอ้าง เพราะน้องบุ้งกี๋เป็นหลานสาวคนเดียวของลุงจอบ แถมน้องบุ้งกี๋ก็ไม่มีพ่อแม่หรือญาติที่ไหนอีก และนี่ก็เพิ่งจะขึ้นชั้นมัธยมต้นไม่นานนี้เอง ถ้าขืนลุงจอบเป็นอะไรขึ้นมา น้องบุ้งกี๋มีหวังได้ร้องไห้เป็นสายเลือดแน่ "ดูอย่างลุงปุ๋ยเคมีสิครับ เขายังเลิกสูบได้เลย ทำไมลุงจะเลิกสูบไม่ได้ล่ะครับ"
"บ๊ะ! ก็ไอ้ปุ๋ยกลัวไม่ได้อยู่เห็นอีบัวรดน้ำแต่งงานนะสิ ถึงได้ยอมเลิกดูด" แถสีข้างถลอกแล้วครับลุง บัวรดน้ำแต่งงานกับน้องขิงเพื่อนของน้องผักไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งจนป่านนี้ลุงปุ๋ยเคมีก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาสูบบุหรี่ใหม่อีก
"เลิกแถข้างๆคูๆเถอะครับลุงจอบ ผมขอร้อง" ลุงจอบส่ายหน้าไปมาก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้รองเท้าขยี้มันจนบี้แบน ซึ่งผมเห็นการกระทำของแกแล้วถึงกับฉีกยิ้มอย่างพึงพอใจ "ขอบคุณครับที่ฟังผม แล้วอีกวันสองวันผมจะให้ไอ้เคียวเกี่ยวหญ้าไปตรวจร่างกายลุงจอบที่บ้านให้นะครับ"
"เออๆ รีบไปเลยนะเอ็งนะ" ลุงจอบเอ่ยปากไล่ ซึ่งผมก้มหัวลงลาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในโรงเรียน
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:3123: :3123: :3123: :3123:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[