พิมพ์หน้านี้ - ต่างคน......ต่างหัวใจ
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: sadness ที่ 23-02-2010 03:49:07
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn หรือคบหาพูดคุยกันในเล้า
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
----------------------------------------------------------------------------------
ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่กันแสงแดดในช่วงเวลากลางวันของวันอากาศร้อน มันทำให้ผมรู้สึกเย็นสบาย ยิ่งประกอบกับความเย็นของน้ำในสระตรงหน้าด้วยแล้ว มันทำให้ใจของผมที่อ่อนล้า กลับค่อยๆฟื้นตัวขึ้นมาทีละนิด
ก่อนหน้านี้ผมเคยทอดทิ้งความรู้สึกดีของใครคนหนึ่ง เพียงเพราะคิดว่าเค้าคนนั้นจะไม่จากไปไหน ยังคงรอผมเสมอพร้อมกับรอยยิ้ม แต่ในวันนี้...ผมกลับไม่สามารถมองเห็นรอยยิ้มนั้นได้อีกต่อไป สุดท้ายมันจึงเหลือเพียงความเดียวดายที่ผม .....เป็นคนเลือกเอง
......................................................................
[1]
“เฮ้ย...มาอีกแล้ววะ” เมื่อผมเดินเข้ามาในห้องเรียนของตัวเอง พร้อมกับควานหาของบางอย่างที่อยู่ใต้โต๊ะของผม และไม่นานของที่ผมหาก็มาอยู่ในมือผม ผมได้แต่หันไปบอกเพื่อนสนิทของผม
“แล้วมึงจะเอายังไงวะ” เพื่อนผมถามความคิดเห็น เพราะทุกเช้าที่ผมมาเรียน ในลิ้นชักโต๊ะของผมจะปรากฏของชิ้นนี้อยู่เสมอ
“กูไม่รู้วะ” ผมก้มลงมองดูของที่อยู่ในมือ แต่ก็ยังตัดสินใจอะไรไม่ได้ จนเพื่อนผมตบหลังผมเบาๆ สติของผมจึงกลับมาอีกครั้ง
“ช่างมันเถอะวะ อย่าสนใจเลย”
“อืม” ผมหันกลับไปตอบเพื่อน แล้วนั่งลงเตรียมรออาจารย์ แต่ในใจผมกลับไม่ได้รู้สึกอยากจะปล่อยวางเรื่องนี้สักเท่าไหร่ ผมยังคงใช้ความคิดอยู่อย่างมาก เพราะผมไม่เข้าใจว่าใครเป็นคนส่งของนี้มาให้ผม....
เป็นแบบนี้มาเกือบสองสัปดาห์แล้วที่ลิ้นชักโต๊ะผมมีของหลายอย่างวางไว้ทุกเช้า ของทุกชิ้นจะมาพร้อมกับข้อความสั้นๆด้วยเสมอ
--------[ไม่ทานข้าว ทานขนมปังก่อนเรียนก็ยังดี]--------
--------[วันนี้เรียนพละ เอาผ้าเช็ดหน้าไว้ซับเหงื่อนะ]-------
--------[ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะ]-------
--------[เอาเพลงไว้ฟังตอนเหงาๆ]--------
...........
............
........
และอีกหลายอย่างและหลายข้อความที่ส่งมาให้ผม ซึ่งในครั้งแรกที่ผมเห็นมันอยู่ในลิ้นชักโต๊ะ ผมคิดเพียงแต่ว่าคงมาวางผิดที่แน่ๆ เพราะมันน่าจะเป็นของไอ้ทีเพื่อนผมมากกว่า คนอย่างผมไม่ค่อยจะมีใครมาให้ความสนใจเท่าไหร่เมื่อเดินไปไหนกับไอ้ที ด้วยความที่เพื่อนคนนี้ออกจะหน้าตาดีในแบบที่ทั้งหญิงและชายไม่มีทางปฏิเสธมัน จึงไม่แปลกอะไรที่จะทำให้ผมไม่โดดเด่นในสายตาคนอื่น.......แต่สิ่งที่กำลังคิดมันกลับถูกบางอย่างหักล้างไปหมด เมื่อมันมีบางสิ่งอยู่ด้านบนหัวกระดาษ
-------------ให้ นายตามตะวัน.....
หลังจากที่ผมอดทนไม่ไหวกับการคิดอะไรไปเองคนเดียวมาหลายวัน ผมจึงตัดสินใจที่จะมาดักรอดูว่า ใครเป็นคนทำแบบนี้ให้ผม...........เช้าของวันจันทร์เป็นวันที่ผมมาถึงโรงเรียนเร็วกว่าปกติ เพราะตั้งใจมารอดูว่า ใครกันแน่ที่เป็นคนเอาของมาให้ผม
หลังจากรอ............................
................รอ........................
..........รอ........................
จนคนเริ่มทยอยกันมามากขึ้นเรื่อยๆ ผมก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนคนนั้น ไม่มีใครมายุ่งกับโต๊ะของผม นั่นจึงทำให้ผมคิดว่า วันนี้คงไม่มีของในนั้นอีก แต่ความรู้สึกลึกๆของผม กลับกระตุ้นให้ผมเอื้อมมือเข้าไปในลิ้นชัก.......................แล้วก็เจอถุงลูกอมจำนวนหนึ่งพร้อมกับข้อความ
------------ให้ นายตามตะวัน.....
-----------------[เอาไว้กินเวลาง่วงนอนนะ]
นี่คนคนนั้นมาวางไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ผมเริ่มคิดในสิ่งที่ผมยากจะหาคำตอบ
และเมื่อทุกเช้าตลอดสัปดาห์นี้ ไม่ว่าผมจะตื่นเช้ามามากเท่าไหร่ ก้ไม่เคยเจอเจ้าของสิ่งเหล่านั้นเลย จนผมคิดว่า เมื่อตอนเช้าไม่ใช่ ก็คงไม่พ้นตอนเย็นแน่นอน เมื่อคิดได้แบบนั้น ผมจึงคิดว่าจะแอบรอหลังเลิกเรียนดูสักครั้ง
หลังของใครบางคนยืนอยู่ตรงโต๊ะผม ถ้ามองจากด้านหลังก็พอจะรู้ว่าเจ้าของร่างนั้นเป็นผู้ชาย ถึงแม้จะดูบอบบางต่างจากผู้ชายทั่วไปสักหน่อย แต่ก็ไม่ทำให้ตาผมมองเป็นผู้หญิงได้
“ทำอะไรนะ” ผมเดินเข้าไปด้านหลังของร่างนั้น พร้อมกับตะโกนพอให้ได้ยิน ทันทีที่เจ้าตัวได้ยินเสียงผม ก็มีอาการสะดุ้งขึ้นมาทันที พร้อมกับหันหน้ามาเจอกับผม ใบหน้าสีขาวของเจ้าตัว กลับยิ่งซีดลงไปอีกเมื่อเห็นหน้าผม
“เปล่า...เราแค่....” ผมไม่รอให้คนตรงหน้าตอบ เดินไปที่โต๊ะทันที และก็เป็นจริงดังคาด มีของใส่ไว้ในนั้นเช่นเคย
“นายเป็นคนเอาของพวกนี้มาวางหรือ” ผมจ้องหน้าคนตรงหน้า เพื่อหวังจะได้ยินคำตอบ แต่ก็ยังไม่มีเสียงใดรอดออกมาจากปากของคนตรงหน้า
“นายทำแบบนี้เพื่ออะไร” ผมยังใช้น้ำเสียงคาดคั้นเหมือนเดิม
“ก็......เรา....คือ....เรา......เราชอบนาย” คนตรงหน้าหลังจากอึกอักอยู่สักพัก ก็ตะโกนสวนขึ้นมาในท้ายประโยค และเมื่อพูดจบ สายตายิ่งก้มมองดูพื้นมากขึ้น ใบหน้าที่เคยขาดซีดตอนนี้กลับถูกแทนที่ด้วยสีแดงอ่อนๆ
ผมยืนนิ่งกับคำสารภาพตรงหน้า ก่อนที่จะมีสติตอบกลับคู่สนทนาไป
“ขอบคุณนะที่ชอบเรา.......แต่เราคงรักนายไม่ได้หรอก” ผมพูดพร้อมกับยื่นของคืนกลับไปไว้ในมือของคนตรงหน้า
ผมรักคนคนนี้ไม่ได้แล้วจริงๆ เพราะพื้นที่ในใจผม มันมีคนอื่นอยู่เต็มหัวใจไปแล้ว...
...
เรื่องนี้เพิ่งคิดเนื้อเรื่องคราวๆได้เมื่อประมาณชั่วโมงที่แล้ว
หลังจากนั้นจึงแต่งสดเลย
ลงไว้ให้ 1 ตอนก่อนนะครับ
ดูกระแสก่อน แล้วจะได้รู้ว่าแต่งต่อดีไหม
ฝากลองพิจารณาเรื่องนี้ดูด้วยนะครับ
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
จิ้มเรื่องใหม่ >///<
นายตามตะวันแอบโหดร้ายนะเนี่ยคับ :o12:
สู้ๆนะค้าบบบบ
จะเข้ามาอ่านบ่อยๆ >.<
-
+1 จัดไปกับเรื่องใหม่ ท่าทางเรื่องจะเศร้านะเนี่ยดูจากการอินโทรตอนแรก
แล้วจะรออ่านต่อ อ่านแนวๆนี้ทีไรใจหวิวๆทุกทีเลย :เฮ้อ:
นิว(ยิ้มๆ)
-
อย่าบอกว่าเศร้าอีกแล้วนะ
-
นอนม่ายหลับเลยแวะมาอ่าน
-
จิ้มไม่ทันอ่าครับ
เข้ามากดบวกให้กำลังใจดีกว่า
-
ชอบมากค่ะ
น่าสงสารน้องคนนั้นที่เอาของมาให้
o13
-
มาให้กำลังใจคนเขียนกะนายเอก :mc4:
อิอิ :z1:
-
อยากอ่านต่อแล้วครับ :man1:
-
จะใจร้ายไปไม๊อ่ะ
ว่าแต่รอใครอยู่หรอ??? นายตามตะวัน
^^
:L2: :L2:
-
o13 o13 o13 o13
-
ตามมาเป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่จ้า... :mc4: :L2:
ปล.เรื่องเก่าๆกำลังตามอยู่ค่ะ :)
-
แต่งมาเถอะ ... รออ่าน ๆ o13
-
:mc4: เรื่องใหม่ จะเศร้าอีกไหมอ่ะ
จะได้เตรียมใจก่อน
แต่งมาเลย รออ่านอยู่
-
อย่าบอกว่าเศร้าอีกแล้วนะ
ไม่มี๊.........(ทำเสียงสูงด้วย)
ไม่มีเศร้าครับ คนอย่างนายบีไม่เคยแต่งเรื่องเศร้าอยู่แล้ว
รออีกแป๊บนะ เดี๋ยวตอน2 จะตามมาครับ
เรื่องนี้จะเป็นเรื่องของคนสี่คนที่มาเกี่ยวข้องกัน
นายตามตะวัน.....พระเอกของเรื่อง
นายนาที......เพื่อนสนิทพระเอก
นาย(อุบไว้ก่อน).....คนที่พระเอกหลงรัก
สุดท้ายนาย.......(ยังไม่บอกชื่อ เดี๋ยวตอนสองรู้กันครับ).......คนที่หลงรักนายตามตะวัน
-
อย่าบอกว่าเศร้าอีกแล้วนะ
ไม่มี๊.........(ทำเสียงสูงด้วย)
ไม่มีเศร้าครับ คนอย่างนายบีไม่เคยแต่งเรื่องเศร้าอยู่แล้ว
รออีกแป๊บนะ เดี๋ยวตอน2 จะตามมาครับ
เรื่องนี้จะเป็นเรื่องของคนสี่คนที่มาเกี่ยวข้องกัน
นายตามตะวัน.....พระเอกของเรื่อง
นายนาที......เพื่อนสนิทพระเอก
นาย(อุบไว้ก่อน).....คนที่พระเอกหลงรัก
สุดท้ายนาย.......(ยังไม่บอกชื่อ เดี๋ยวตอนสองรู้กันครับ).......คนที่หลงรักนายตามตะวัน
+1 จัดไปกับสปอยล์แบบนี้อิอิ
จะเชื่อดีไหมเนี่ยว่ามันไม่เศร้า
แล้วคืนนี้จะแวะเข้ามานอนอ่านน๊าาาาาาาาาาาาาา
นิว(ยิ้มๆ)
-
:mc4: :mc4: :mc4:
เรื่องใหม่บี ต้องมาต่อให้จบหนา ไม่งั้นมีแช่งอ่ะ :angry2:
ใครไม่อ่านเค้าอ่านหนา :-[
ว่าแต่....ให้มันจริงว่าไม่เศร้าอ่ะ :sad4:
เพราะแค่ตอนแรกโพล่มาคนที่มาแอบส่งข้าวส่งน้ำก็ดูท่าจะหน้าสงสารซะแล้วววววว o22 :เฮ้อ:
:call: :call: :call: :call:
-
[2]
ผมรู้ว่าคำพูดของผมอาจจะดูโหดร้ายกับคนที่ได้ฟัง แต่ในเมื่อผมไม่รู้ว่าจะสามารถเปลี่ยนใจมารักคนนี้ได้หรือไม่ แล้วจะมีประโยชน์อะไรที่จะให้ความหวังกับคนที่รอ เพราะผมรู้ว่าการที่ต้องเป็นฝ่ายเฝ้ารอความความรัก มันทรมานขนาดไหน
“เราไม่ได้หวังให้นายรู้สึกแบบนั้นตอบกลับเราหรอก เรามีความสุขที่ได้ทำแบบนี้” คนตรงหน้าตอบกลับมาหลังจากสีหน้าเศร้าลงไป แต่กลับมีรอยยิ้มตอบกลับมาหลังจากนั้น
“แต่เราไม่ต้องการ.....” อาจจะดูรุนแรงสำหรับคนฟัง แต่ในเมื่อไม่คิดจะรัก ก็อย่าขังเขาไว้ด้วยความหวังเลยจะดีกว่า
“เราทำให้นายรำคาญอย่างนั้นหรือ” รอยยิ้มที่เคยฝืนยิ้มมันออกมา ตอนนี้มันก็ถูกแทนที่ด้วยความเศร้าและเหงา แววตาบ่งบอกถึงความผิดหวัง
“เราไม่ได้รำคาญ....เพียงแต่เรามีคนที่ชอบอยู่แล้ว นายอย่ามารักเราเลย” หลังจากเห็นแววตาแบบนั้น ทำไมผมถึงตัดรอนอย่างเด็ดขาดไม่ได้
“นายเลิกชอบคนนั้นได้หรือเปล่าหละ” ผมแปลกใจในคำถามนั้น ไม่เข้าใจว่าคนถามต้องการอะไรในคำตอบผม
“ไม่จำเป็นที่เราต้องทำแบบนั้น” ผมไม่ต้องเสียเวลาคิด ที่จะตอบคำถามนี้ เพราะทำไมผมถึงต้องเลิกชอบคนนี้หละ เพียงเพราะมีใครคนหนึ่งมาสารภาพรักผมนะหรือ......
“เราก็เหมือนกัน”
“อะไรที่เหมือนกัน”
“เราก็เลิกชอบนายไม่ได้เหมือนกัน เพราะอย่างนั้น นายจะรักใครก็แล้วแต่ แค่อย่าให้เราตัดใจก็พอ” แววตาไม่ได้มีการล้อเล่นแต่อย่างใด มันยิ่งทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะพุดอะไรออกมา เมื่อผมไม่รู้จะว่ายังไงต่อ ผมจึงคิดที่จะออกจากจุดนั้น
“เรานายสายฟ้า จะไม่ตัดใจจากนายตามตะวันเด็ดขาด” เสียงที่ดังด้านหลังผมในตอนนี้ ไม่ได้มีอาการหวั่นในน้ำเสียง แต่กลับเป็นเสียงที่หนักแน่น คล้ายจะเป็นคำสัญญา ผมได้แต่คิดว่า ถ้าคนที่ผมรักรู้สึกอะไรกับผมบ้างสักเล็กน้อยของนายสายฟ้า ผมคงจะมีความสุขมากกว่าที่เป็น
“ตะวัน.....นาทีไปไหน” หลังจากเหตุการณ์เมื่อวาน ผมก็เหมือนจะเหม่อลอยมาขึ้น ด้วยที่ว่ายังมีของส่งมาให้ผมเหมือนเช่นทุกวัน มันยิ่งทำให้ผมคิดถึงคำพูดของนายสายฟ้า
---“เราก็เลิกชอบนายไม่ได้เหมือนกัน เพราะอย่างนั้น นายจะรักใครก็แล้วแต่ แค่อย่าให้เราตัดใจก็พอ”---
---เรานายสายฟ้า จะไม่ตัดใจจากนายตามตะวันเด็ดขาด”---
ผมยังสับสนกับสิ่งเหล่านี้ เกินกว่าจะรับรู้ว่ามีคนยืนอยู่ตรงหน้าผม
“ตะวานนนนน”
“วะ...ว่าไงโจ้” ผมสะดุ้งเมื่อคนที่ยืนอยู่ใช้สองมือเขย่าตัวผม
“เราถามว่านาทีไปไหน” สีหน้างอนแก้มป่องแบบนี้ เป็นสิ่งที่โจ้มีเสมอเมื่อถูกขัดใจ แต่ผมกลับมองว่ามันยิ่งน่ารักเสียเหลือเกิน
“สงสัยคงลงไปทานข้าวหละ โจ้มีอะไรหรือเปล่า” นี้มันพักเที่ยงแล้วนี่ ก็ไม่น่าแปลกอะไรที่คนอย่างไอ้ทีจะหายตัวไปแบบนี้ ไอ้นี่ใครจะยังไง ใครจะตีกัน ใครจะทำอะไรก็แล้วแต่ พี่ท่านไม่เคยสนถึงเวลากินต้องกิน และไม่มีเรียกเพื่อนอย่างผมด้วย ไอ้นี่ขึ้นมามีโดน
“ป่าวหรอก” ในคำพูดของโจ้ ถ้าฟังโดนไม่มองหน้าคงไม่ต้องคิดอะไร แต่แววตาตอนนี้ของโจ้มันกลับตรงข้ามกับเนื้อหาของประโยคนั้น
“มีอะไรบอกเราได้ไหม” ผมถามออกมาด้วยความห่วงใย และนั่นก็เป็นเหมือนทุกครั้ง ที่ผมเริ่มต้นประโยคนี้ แล้วจะได้ยินเรื่องราวหลายอย่างออกจากปากโจ้
เมื่อวานนี้โจ้กับไอ้ทีนัดกันว่าจะไปซื้อของก่อนกลับบ้าน แต่ไอ้เพื่อนตัวดีของผมมันกลับหายตัวไป ปล่อยให้โจ้นั่งรออยู่ที่หน้าโรงเรียนเป็นชั่วโมง เป็นใครก็คงต้องโกรธที่ผิดนัดแล้วยังปล่อยให้รออีก แต่สำหรับโจ้ มันไม่ใช่ความโกรธ แต่มันเป็นความน้อยใจมากกว่า น้อยใจที่ไอ้ทีไม่เคยสนใจโจ้เลย
ผมรู้จักกับโจ้เพราะไอ้ที สองคนนี้เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ด้วยที่ว่าบ้านอยู่ใกล้กันและเป็นเด็กวัยเดียวกันด้วย แต่สิ่งที่แตกต่างของทั้งสองคนมันคือความรู้สึก คนหนึ่งเห็นอีกคนเป็นดั่งคนรัก แต่กับอีกคนกลับให้ได้แค่เพียงเพื่อนที่ดีเท่านั้น จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่า ทำไมโจ้ถึงเศร้าลงไปเมื่อไอ้ทีไม่ไปตามนัด
“เราขอโทษโจ้แทนไอ้ทีด้วยนะ”
“ทำไมตะวันต้องขอโทษหละ ตะวันไม่ผิดนี่” โจ้เงยหน้ามองผมแบบงงๆ
“ก็เราไม่รู้ว่ามันนัดกับโจ้ไว้ เลยลากมันไปเล่นเกมส์จนเย็น ขอโทษนะ” ใช่แล้วหละครับ สิ่งที่ผมบอกออกไปมันไม่ใช่ความจริง แต่ผมเลือกที่จะโกหกแบบนั้นเพราะผมเห็นคนนี้เศร้าไม่ได้
“อ๋อ...เป็นแบบนี้นี่เอง เราไม่โทษตะวันหรอก ถ้านาทีไปกับตะวันเราไม่โกรธหรอก” แววตาและรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าของโจ้อีกครั้ง แก้มที่เป็นสีขาวตอนนี้ดูมีสีสันมากกว่าเดิม
แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมหลงรักใบหน้านี้ได้อย่างไร....
--ผมนายตามตะวันหลงรักเพื่อนสมัยเด็กของไอ้ทีทันทีที่เห็นรอยยิ้มอย่างสดใสนั้น
--โจ้เพื่อนสมัยเด็กของนาที ไม่เคยมองผมอย่างคนรัก เพราะในสายตาของโจ้มีเพียงนาทีเท่านั้น
--นาที เพื่อนที่พร้อมทุกอย่างทั้งรูปร่างหน้าตา หรือแม้แต่เงินทอง กลับไม่เคยสนใจใครที่เข้ามา ยังอยู่เป็นโสด โดยให้เหตุผลว่า ไม่เจอคนที่ใช่สักที
--สายฟ้าคนที่ผมเพิ่งรับรู้ว่ามีคนนี้ในโรงเรียน ยังให้คำมั่นว่าจะไม่ตัดใจจากผม
แล้วแบบนี้จะเป็นอย่างไรต่อไปหละ
-
เหมือนจะเปนรักหลายเศร้า่นะนี่
-
นั้นสิจะเป็นไงต่อไปดี
ให้นายนาทีไปหลงรักสายฟ้าอีกคน
แล้วก็จะกลายเป็นวงกลมวนไปเรื่อยๆ เจ็บกันถ้วนหน้า
แอบรักบางที่ก็ทำให้เจ็บเจียนตายได้เหมือนกัน โอ๊ยย จะเศร้าช่ายไหมเนี่ย
-
รักสี่เศร้า ของเราสี่คน
เชียร์สายฟ้ากะโจ้
ปล่อยให้ตะวันกะทีโง่ต่อไป :laugh:
จะใจดีต่ออีกตอนไหมน้อ :-[
-
มาเยี่ยมเรื่องใหม่ของคุณบีค่ะ
ตกลงไม่เศร้าใช่มั้ยคะ :impress:
สายฟ้าชอบตามตะวัน ตามตะวันหลงรักโจ้ โจ้ฝังใจกับนาที แล้วนาทีจะพบว่าคนที่ใช่คือสายฟ้าหรือเปล่า
:a5:
รอลุ้นค่ะ บวก 1 แต้มเป็นกำลังใจนะคะ
-
โอ้วว...รักสี่เศร้าท่าทางจะเคล้าน้ำตามาแล้ว
ปลื้มสายฟ้าอ่า เด็ดเดี่ยวในความรักมากๆเลยคะ
โดนพูดซะขนาดนั้น ถ้าเป็นเรานี้คงตัดใจไปแล้วแน่ๆอะ
พระเอกของเราก็ดั้นไปแอบรักเค้าข้างเดียวเหมือนกัน
แล้วรักสี่เศร้าแบบนี้มันจะลงเอยยังงัยหว่า
ไรเตอร์บอกว่าไม่เศร้า 1จะพยายามเชื่อนะค๊า
ปล.ที่เปิดมาตอนต้นเรื่องนั้นเป็นเรื่องในอนาคตใช่รึเปล่าคะ
-
นาทีช่วยมารักสายฟ้าสิ จะได้เป็นรักสี่เส้า :jul3:
-
:z2: :z2: :z2:
อ่านแล้วเพลินๆดีน่าติดตามแล้วจะตามอ่านน๊า
นิว(ยิ้มๆ)
-
รักกันเป็นวนเวียนเลยย
เหนื่อยเเทน เฮ้ออออ แล้วมันจะจบอย่างไรเนี้ย
สงสารไคดีล้ะ
:L1: :L1:
-
สี่คน...จะเป็นสี่เศร้ามั้ยเนี่ย...
รออ่านต่อจ้าาา o13
-
[3]
“เมื่อวานมึงไปไหนมา” เมื่อไอ้ทีนั่งลงข้างผม คำถามที่ผมเตรียมไว้ก็ออกจากปากทันที
“กูว่าแล้ว....โจ้มาฟ้องมึงหละสิ” มันตอบกลับผมแบบไม่ได้ใส่ใจอะไร
“จะอะไรก็แล้วแต่ มึงไปไหนมาวะ” ไอ้ทีไม่สนใจคำถามผม และดูท่าทางแล้วคงไม่ตอบอะไรผมแน่นอน มันก้ป่วยการที่ผมจะถามมัน
“กูบอกโจ้ว่ามึงไปเล่นเกมส์กับกู เพราะงั้นถ้าโจ้ถามก็ตอบให้เหมือนกันหละ” ผมบอกไอ้ทีก่อนที่จะหันไปอยู่ในโลกส่วนตัวอีกครั้ง.....ทำไมโจ้ไม่เคยมองผมเหมือนที่มองไอ้ทีบ้าง โจ้จะรับรู้หรือไม่ว่ามีผมที่เฝ้ารออยู่เสมอ โลกส่วนตัวที่ผมสร้างขึ้นเมื่อสักครู่นี้ ต้องถูกทำลายลงเพราะมีอีกคนเข้ามาอยู่ในระยะสายตาผม
“นายมาทำไม” พอผมมองเห็นว่าเป็นใครที่มายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะผม ก็ทำให้ผมต้องแปลกใจ เพราะไม่คิดว่านายสายฟ้าจะเข้ามา
“ขอโทษนะที่ทำให้รำคาญสายตา พอดีเรามีธุระกับเพื่อนนายนะ” นายสายฟ้าทำหน้าเศร้าเมื่อเจอคำถามของผม และชี้มือเล็กๆนั้นไปที่ไอ้ที ซึ่งเพื่อนผมตอนนี้ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ จึงไม่รับรู้ว่ามีคนมาหามัน
ผมหันตามนิ้วมือนั้น พร้อมกับชี้มือตัวเองมองหน้าสายฟ้าแบบงงๆไปที่ไอ้เพื่อนรัก ก่อนจะทำปากขยับชื่อไอ้ที โดยไม่มีเสียง เพื่อยืนยันว่าการมาของสายฟ้าคราวนี้มาเพื่อต้องการพบไอ้ที ไม่ใช่ผม และเมื่อเห็นการพยักหน้า ผมจึงเข้าใจและเรียกไอ้ทีให้ลุกขึ้นมา
“อ้าว สายฟ้ามาได้ยังไง” ทันทีที่ไอ้ทีเห็นว่าใครมาหา รอยยิ้มที่กว้างจนน่าหมั่นไส้ก้เกิดขึ้นทันที
“เมื่อวานนี้นายลืมหนังสือไว้ เราเลยเอามาให้”
“อ๊ะ..เราก็ว่าไปลืมไว้ที่ไหน ขอบใจมากนะสายฟ้า” รอยยิ้มยังคงไม่หายไปจากหน้าไอ้ที ตั้งแต่ผมรู้จักกับมันมา มีไม่บ่อยนักที่จะได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ แล้วนี่กับสายฟ้า ทำไมไอ้ทีมันยิ้มได้ตลอดเวลา
“ไม่เป็นไร งั้นเราไปเรียนก่อนนะ” สายฟ้าส่งยิ้มตอบไอ้ที ก่อนจะขอตัวแยกไปเรียน
“ไปก่อนนะครับ” รอยยิ้มของสายฟ้าหมดลงทันทีที่หันมาบอกผม พร้อมกับหลบตาไม่มองหน้าผม
ส่วนไอ้เพื่อนผมตอนนี้ก็ยังส่งยิ้มให้กับคนที่เดินจากไป
“มึงเล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ยว่าเกิดไรขึ้น” ผมหันไปเรียกสติมันด้วยการตบกบาลมันทีหนึ่ง
“เหี้ยไรมึงเนี่ย ตบหัวกูไมวะ” มันเอามือลูบหัวตัวเอง พร้อมกับส่งสายตาหาเรื่องมาที่ผม
“มึงเล่ามา รู้จักกันได้ยังไง” ผมยังคาดคั้นมัน อาการของมันตอนนี้บ่งบอกได้ว่า สายฟ้าไม่ใช่เพื่อนธรรมดาสำหรับมัน
“กูกำลังมีความรักวะ” มันตอบผมแค่นั้น ก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะอีกรอบ ถ้าเป็นแบบนั้น โจ้จะทำยังไงหละ
[ส่วนของนาที]
ผมกำลังเดินหาไอ้เพื่อนเวรของผมอยู่ ไม่รู้มันหายตัวไปไหน พอเลิกเรียนแล้วก็หายตัวไปเลย เรารึอยากจะชวนมันไปเป็นเพื่อนซื้อของ เพราะผมไม่อยากไปกับโจ้เพียงสองคน จะว่าไปผมก็พอรู้ว่าโจ้คิดอะไรกับผม แต่ผมมันพวกประเภทที่ว่ายิ่งเข้าใกล้ ยิ่งอยากหนี และมากไปกว่านั้น ทำไมผมจะดูไม่ออกหละว่าเพื่อนรักของผมไอ้ตะวันมันรู้สึกยังไงกับโจ้ แล้วแบบนี้ผมจะใกล้กับโจ้ให้เพื่อนผมเจ็บได้ยังไงกัน
ผมเดินลัดอาคารเรียนไปเรื่อยๆ เพื่อตามหาไอ้เวรตะวัน เดินอยู่นานก้ไม่เจอสักที จนคนภายในโรงเรียนเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ ผมเริ่มท้อกับการตามหามันแต่ก็ยังกลับไม่ได้ เพราะถ้าออกไปตอนนี้ต้องเจอโจ้แน่นอน เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมจึงเดินไปที่สวนป่าภายในโรงเรียน บริเวณของสวนป่าจะประกอบไปด้วยต้นสักขนาดใหญ่หลายต้นที่ให้ร่มเงายามกลางวัน ด้านล่างร่มเงานั้นจะมีโต๊ะหินอ่อนวางเรียงรายให้นักเรียนมานั่งเล่นหรืออ่านหนังสือ
ผมนั่งลงที่ม้าหินตัวหนึ่งในสวนป่า พร้อมกับหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านฆ่าเวลา ก่อนที่จะเริ่มเปิดหนังสือ สายตาของผมก็เห็นร่างๆหนึ่งกำลังเดินมาทางที่ผมนั่ง แต่ดูท่าแล้วเจ้าของร่างนั้นจะไม่ได้สนใจใครนอกจากเท้าของตัวเอง เพราะไม่เงยหน้าขึ้นมามองรอบข้าง ก้มหน้าก้มตาเดินเพียงอย่างเดียว ก่อนที่จะนั่งลงที่ม้าหินถัดจากผมไปประมาณ 5 ตัว
แววตาเศร้าๆของคนตรงหน้าทำให้ผมไม่อยากละสายตาไปจากคนนั้น ท่าทางการถอนหายใจสลับกับการมองของที่อยู่ในมือ มันยิ่งทำให้ผมสนใจมองคนนี้ยิ่งขึ้น อะไรที่ทำให้คนคนหนึ่งเศร้าได้แบบนั้นนะ
“อะไรครับ” เสียงตอบกลับของคนเศร้าๆ บอกกับผมเมื่อผมยื่นชอคโกแลตกล่องหนึ่งให้ เจ้าของคำถามมองหน้าผมด้วยความสงสัย และไม่ได้หยิบของที่ผมยื่นให้ไป
“กินสักหน่อย อารมณ์จะได้ดีขึ้น” ผมตอบกลับไป พร้อมกับแกะกล่องนั้น ด้วยที่ผมชอบทานชอคโกแลตอยู่แล้ว จึงมีติดกระเป๋าไว้เสมอ
“ขอบคุณครับ แต่ผมไม่ทานของหวาน” รอยยิ้มเศร้าๆส่งมายังผม และเมื่อเห็นแบบนั้นผมจึงไม่อยากจะเซ้าซี้ แต่เลือกที่จะนั่งลงตรงข้ามเค้าแทน
“เราชื่อนาทีนะ เรียกว่าทีก้ได้” ผมยิ้มให้กับคนตรงหน้า
“เราสายฟ้า” ชื่อสายฟ้าอย่างนั้นหรอ
ผมยังคงชวนสายฟ้าคุย เพื่อให้ลืมเรียกที่ทำให้สายฟ้าเศร้า หลายอย่างที่ออกจากปากผม มีบ้างที่ทำให้สายฟ้ายิ้มได้ นั่นทำให้ผมรู้สึกดีอย่างประหลาด นี่ผมเป็นอะไรไป ทำไมต้องรู้สึกมีความสุขที่เห็นสายฟ้ายิ้ม หรืออาจจะเป็นเพราะว่า...................ผมกำลังมีความรัก
-
มาเยี่ยมเรื่องใหม่ของคุณบีค่ะ
ตกลงไม่เศร้าใช่มั้ยคะ :impress:
สายฟ้าชอบตามตะวัน ตามตะวันหลงรักโจ้ โจ้ฝังใจกับนาที แล้วนาทีจะพบว่าคนที่ใช่คือสายฟ้าหรือเปล่า
:a5:
รอลุ้นค่ะ บวก 1 แต้มเป็นกำลังใจนะคะ
นั่นหละครับคือสิ่งที่ผมต้องการ
สายฟ้าชอบตามตะวัน ตามตะวันหลงรักโจ้ โจ้ฝังใจกับนาที แล้วนาทีจะพบว่าคนที่ใช่คือสายฟ้า (ตัดคำว่าหรือเปล่าออกได้เลยครับ) หุหุหุ
โอ้วว...รักสี่เศร้าท่าทางจะเคล้าน้ำตามาแล้ว
ปลื้มสายฟ้าอ่า เด็ดเดี่ยวในความรักมากๆเลยคะ
โดนพูดซะขนาดนั้น ถ้าเป็นเรานี้คงตัดใจไปแล้วแน่ๆอะ
พระเอกของเราก็ดั้นไปแอบรักเค้าข้างเดียวเหมือนกัน
แล้วรักสี่เศร้าแบบนี้มันจะลงเอยยังงัยหว่า
ไรเตอร์บอกว่าไม่เศร้า 1จะพยายามเชื่อนะค๊า
ปล.ที่เปิดมาตอนต้นเรื่องนั้นเป็นเรื่องในอนาคตใช่รึเปล่าคะ
ตอนเริ่มเรื่องเป็นตอนปัจจุบันครับ
เพราะเรื่องนี้เป็นแนวเล่าย้อนอดีต
ถ้าอ่านตอนเริ่มเรื่องจะรู้นะครับว่าใครเป็นพระเอกกับนายเอก
แต่ระหว่างจะเกิดเหตุการณ์นี้
มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ต้องติดตามครับ
-
^
^
^
จิ้มคนเขียน
อนาคตจะเศร้ารึเปล่าน้อ
-
แอบรักกันไปเป็นทอดๆ เหมือนห่วงโซ่เลย...
รอลุ้นต่อไปค่ะ :L2:
-
เอาแล้วไง
ทำไมมันวนกันอย่างนี้ :เฮ้อ:
ลุ้นต่อไปครับ
-
ล่ะเว้ยเฮ้ย o13
รับรองไม่เศร้า
เชื่อสิไม่เศร้าแน่นอน
หึหึหึ
แค่น้ำตาตกในใช่ไหมคุณบี :angry2:
-
เงิ่มๆๆๆๆ :m15:
เหมือนจะมีลาง ...
-
ชอบครับ สนุกดี มาต่ออีกนะครับบ :z13: :z13: :z13:
-
นั่นหละครับคือสิ่งที่ผมต้องการ
สายฟ้าชอบตามตะวัน ตามตะวันหลงรักโจ้ โจ้ฝังใจกับนาที แล้วนาทีจะพบว่าคนที่ใช่คือสายฟ้า (ตัดคำว่าหรือเปล่าออกได้เลยครับ) หุหุหุ
รอลุ้นค่ะ ว่าจะลงเอยกันแบบไหน ตามตะวันกับนาทีจะสมหวัง หรือจะเป็นสายฟ้ากับโจ้
บวก 1 แต้มสำหรับตอนนี้นะคะ
ขอบคุณคุณบีมากค่ะ
-
น่าติดตามมากๆครับ
-
ตอนเริ่มเรื่องเป็นตอนปัจจุบันครับ
เพราะเรื่องนี้เป็นแนวเล่าย้อนอดีต
ถ้าอ่านตอนเริ่มเรื่องจะรู้นะครับว่าใครเป็นพระเอกกับนายเอก
แต่ระหว่างจะเกิดเหตุการณ์นี้
มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ต้องติดตามครับ
คึคึ ถ้างั้น1ก็พอจะเดาออกลางๆแล้วคะว่าใครเป็นพระเอกนายเอก
ถ้าใช่คู่ที่1คิดเอาไว้จริงๆ ก็จะดีใจมากเพราะ1ชอบคู่นี้อ่ะ
(พี่บีบอกแล้วจะรู้ไหมว่าแกเดาใครคู่ใคร แหะๆ >< )
ในที่สุดก็เป็นรัก4เศร้าสมบูรณ์แบบเลยทีนี้
ลางเศร้าลอยมาแต่ไกลอีกแล้วคะ
เพราะรักแบบบนี้ไม่ว่าใครก็ต้องมีเจ็บกันบ้างละ
-
4P เลย จัดไปอย่าให้เสียครับพี่บี เอิ๊กๆๆๆๆ :laugh:
สายฟ้า รัก ตามตะวัน
ตามตะวัน รัก โจ้
โจ้ รัก นาที
นาที รัก สายฟ้า
รู้สึกเหมือนเกมส์จับคู่ตอนเรียน prob เลยเหอะๆๆๆๆ
แอบเชียร์ สายฟ้า กับ นาที
โจ้ กับ ตามตะวัน
-
:เฮ้อ: รักทำไมมันวนเวียนขนาดนี้ได้น๊า
แล้วจะรออ่านต่อ
นิว(ยิ้มๆ)
-
ดีค่ะ เข้ามาอ่านใหม่นะคะ
เริ่มมาก็งูกินหางกันเลยนะคะเนี่ย
เหนื่อยใจเเทน
ก็ต้องมาดูละล่ะว่าจะมีตัวแปรอื่นหรือใครจะกลับลำ
หวังว่าคงจบไม่เศร้ามากนะคะ
-
[4]
“มาด้วยกันหน่อย” ตอนเย็นวันนั้นกลายเป็นผมเสียเองที่เดินเข้าไปหาสายฟ้า เมื่อสายฟ้ามองเห็นผมก็หลบสายตาทันทีพร้อมกับจะเดินหนี จึงทำให้ผมต้องเดินเข้าไปขวางไว้ พร้อมกับออกแรงดึงคนร่างเล็กอย่างสายฟ้าให้เดินตามมา
ผมพาสายฟ้ามานั่งคุยที่ริมสระน้ำหลังโรงเรียน ปฏิกิริยาของสายฟ้าไม่มีการขัดขืน แต่แววตาฉายแววสับสนให้เห็น คงจะสงสัยที่ผมพามาที่นี่ทำไม
“นายรู้จักกับไอ้ทีได้ยังไง” ผมไม่รอให้ความสงสัยอยู่นาน จึงเริ่มถามกับสายฟ้า
“ก้แค่บังเอิญเจอกัน”
“บังเอิญเจอกันหรอ นายแน่ใจนะ” ผมถามแบบไม่เชื่อหู ก็อาการของไอ้ทีเป็นแบบนั้น มันบอกอยู่ชัดๆว่ามันคิดอะไรกับสายฟ้าแน่นอน
“แน่ใจสิ เราเพิ่งเจอกันเมื่อวานนี้เอง” สายฟ้ารีบตอบผม
“อย่ายุ่งกับไอ้ทีอีก มันมีเจ้าของอยู่แล้ว”
“เราจะไปคิดอะไรกับทีได้ยังไง ก็เราชอบนายนี่” สายฟ้าตอบกลับมาอย่างเร่งรีบ เหมือนกลัวผมเข้าใจผิด
“เรามีอะไรให้คนอย่างนายมาชอบ” ผมย้อนถามกลับไป
“ต้องมีเหตุผลด้วยหรือไงที่จะรักนายนะ” สายตาของสายฟ้าจ้องมาที่ผม
“เอาเถอะ เรื่องของนาย แต่อย่าไปยุ่งกับไอ้ทีก็แล้วกัน” ผมโบกมือให้กับสายฟ้าเพื่อให้เลิกจ้องหน้าผม
“แล้วต้องเลิกยุ่งกับนายด้วยไหม” เสียงที่ถามเป็นเสียงที่แผล่วเสียจนถ้าไม่ตั้งใจฟังจะไม่ได้ยินเลย
“ถ้านายคิดจะรอให้เรารักนายก็อย่ามายุ่งกับเราเลย เพราะยังไงเราก็ไม่เปลี่ยนใจแน่นอน” ผมบอกออกไปตามความรู้สึกของตัวเอง แต่ก็อดเสียใจไม่ได้ที่เห็นหน้าเศร้าๆของคนตรงหน้า
“แต่ถ้าจะคบกันเป็นเพื่อน ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่นายจะมาหาเราไม่ได้” สายฟ้าเงยหน้ามามองผมทันทีที่ผมพูดจบ พร้อมกับเปลี่ยนจากหน้าเศร้ามาเป็นรอยยิ้มที่สวยงาม
หลังจากคุยกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งผมและสายฟ้าก็เดินไปที่หน้าโรงเรียนพร้อมกัน เพื่อจะแยกย้ายกันกลับบ้าน แต่ระหว่างทางที่เดินมานั่นก้เจอกับไอ้นาทีเสียก่อน
“สายฟ้าไปไหนมา รู้ไหมเราตามหาทั่วเลย” เสียงไอ้ทีโวยวายหลังจากเจอหน้าสายฟ้า แต่ที่มันน่าหมั่นไส้ก็ตรงที่มันไม่สนใจจะมองผมเลยนะสิ ส่วนสายฟ้าก็ได้แต่หันมามองหน้าผม
“วันนี้ว่างไหม” ไอ้ทีถามพร้อมกับทำหน้าทะเล้น
“อะไรของมึง กูเพื่อนมึงนะ ไม่เห็นทักกูเลย” ผมเห็นท่าทางของสายฟ้าแล้วก็ต้องเอ่ยออกไป เพราะสายฟ้าตอนนี้เหมือนจะอึดอัดใจที่จะตอบ
“อ้าวมึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่” โห ไอ้เพื่อนเวร กูมายืนตั้งนานแล้วหละ
“ช่างเหอะ ว่าแต่มึงถามเค้าทำไมวะ”
“ไปหาอะไรกินกันไหม” อันนี้มันหันไปถามสายฟ้า
“มึงไม่ชวนกูด้วยหรือไงวะ” ผมยังคงต้องเป็นฝ่ายเรียกมันให้สนใจผม
“ชวนดิ แต่ชวนสายฟ้าก่อน ตกลงไปด้วยกันนะ”
หลังจากที่มันถามเสร็จ สายฟ้าก็หันมามองหน้าผม เหมือนจะขอความคิดเห็น เฮ้อ..ทำไมผมเห็นแววตาแบบนี้แล้วผมต้องใจอ่อนทุกทีเลยนะ
“ไปด้วยกันเถอะ” ผมบอกชวนสายฟ้า แต่จริงๆแล้วเราสองคนรู้ดีว่ามันเป็นการบอกเชิงอนุญาต
ระหว่างที่เดินออกมาที่ร้านอาหารหน้าโรงเรียน ไอ้ทีก็ชวนสายฟ้าคุยตลอดเหมือนไม่มีผมอยู่ด้วย ส่วนสายฟ้าก็ได้แต่ยิ้มนานๆถึงจะมีเสียงออกมาให้ได้ยิน แต่สายตากลับเหล่มองมาทางผมตลอด
“สายฟ้าเอาไอศกรีมรสอะไรดีครับ” พอมาถึงร้านไอ้ทีมันก็จัดแจงที่นั่งเอง โดยที่มันเลือกนั่งข้างสายฟ้า ปล่อยให้ผมนั่งคนเดียว
“มากันนานหรือยัง”
“เพิ่งมาถึงเอง โจ้นั่งก่อนสิ”
ไม่ต้องสงสัย ผมเป็นคนโทรให้โจ้ตามมานั่นเอง ในคำถามนั่นโจ้ถามไอ้ที แต่เพื่อนผมได้แต่มองหน้าโจ้นิ่ง จึงเป็นผมที่ต้องชวนโจ้ให้นั่งลงข้างๆผม ส่วนไอ้ทีก็ได้แต่หันมาจ้องหน้าก่อนจะหันไปสนใจสายฟ้าต่อ
“เอาชอคโกแลตนะ” สายฟ้าก็ได้แต่พยักหน้าให้ไอ้ที
ตลอดการทานไอศกรีมมันช่างดูอึดอัดเสียเหลือเกิน เพราะไอ้ทีให้ความสำคัญกับสายฟ้าจนออกนอกหน้า ส่วนโจ้ก็ได้แต่นั่งก้มหน้านิ่ง
“ดูนาทีจะสนิทกับสายฟ้ามากเลยนะ” อยู่ๆโจ้ก็ถามขึ้นมา
“ไม่ได้สนิทกันหรอก เพิ่งเจอกันเมื่อวานเอง...................แต่เรากำลังตามจีบสายฟ้า” ไอ้ทีตอบกลับมาเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ ทั้งที่ในคำพูดนั้นทำร้ายจิตใจคนฟังเอามากๆ และหน้าของโจ้ก็เศร้าลงทันที ผมเห็นแบบนั้นก็อดเศร้าไปด้วยไม่ได้
“มึงพูดอะไรออกมานะไอ้ที” ผมหันไปว่าเพื่อน
“พูดอะไร อ๋อๆๆ ก้กูบอกว่ากูตามจีบสายฟ้าอยู่ไง” มันยังไม่รู้สึก ยิ่งทำให้หน้าของโจ้เศร้าลงไปอีก
“มึงทำแบบนั้นไม่ได้วะ” ผมตอบกลับไปนิ่งๆ
“ทำไมวะ” มันตอบกลับมาด้วยความงงผสมกับความไม่พอใจ
“เพราะสายฟ้าเป็นแฟนกู!!”
ผมตอบกลับไปพร้อมกับลุกขึ้นดึงมือสายฟ้าออกมา ทำให้ทั้งไอ้ทีและโจ้สับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ส่วนคนที่งงแบบสุดๆก็คงจะไม่พ้นคนที่ผมจับมือดึงอยู่ตอนนี้ ขอโทษนะสายฟ้า ขอโทษนะไอ้ที แต่กูทนไม่ได้ที่เห็นโจ้ต้องเศร้า....................
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - --
เรื่องนี้เกิดขึ้นที่ต่างจังหวัดนะครับ ไม่ใช่ที่กทม. อิอิ
ก็ผมมันเด็กต่างจังหวัดนี่นา สถานที่ในเรื่องเป็นโรงเรียนสมัยม.ต้นของผม
บรรยากาศทุกอย่างยังนึกถึงอยู่เลยครับ
อยากกลับบ้าน อยากไปนั่งเล่นในโรงเรียนอีกจัง
-
^
^
^
ได้จิ้มคนเขียนอีกล่ะ
สงสารสายฟ้าเกิ๊น :bye2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
เหมือนจะรู้ล่ะว่าคัยเป็นคู่เอก
เชียร์คู่ตามตะวันกับสายฟ้าอยู่นะเนี่ย
สายฟ้าต้องโดนนายตามตะวันทำร้ายจิตใจอีกแน่ๆเลย
แอบหมั่นไส้โจ้เล็กน้อย :เฮ้อ:
-
สงสารสายฟ้า
-
ไม่ไหวจะเคลียร์เลยนะคุนตามตะวัน รัก4เศร้า :z3:
+1 ไปแล้วน้า
-
สงสารสายฟ้าอ่า
อยู่ดีๆ(หรือป่าว)ก็มีคนเอาเรื่องมาใส่
:z13:ตามตะวัน(อย่าโกรธเราน่ะหยอกเล่นเฉยๆ)
-
แต่ทำแบบนี้มันยิ่งทำให้สายฟ้าเจ็บข้างในลึกๆรึปล่าว แล้วอาจจะต้องทะเลาะกับทีด้วยอ่ะ... บอกไม่ถูกเลย...อึมครึมชอบกล
รออ่านต่อค่ะ.... :L2:
-
ใจร้ายกับสายฟ้าไปหรือเปล่าเนี่ย มาให้กำลังใจครับ
-
รออ่านต่อครับ
ดูน่าอ่านมากๆ
ให้กำลังใจครับ
+1
-
:เฮ้อ: โบราณท่านว่าอย่าเล่นกับความรู้สึกของคน
แล้วจะหาว่าไม่เตือนอิอิ
นิว(ยิ้มๆ)
-
แห๋มๆๆๆ
กูไม่อยากเห็นโจ้เสียใจ
แล้วไอ้คนที่แกจูงมือมันไปนี่มันคงไม่เสียใจเลยเน๊อะไอ้ลูกแมว :z6:
วันนี้คุณบีจะใจดีต่ออีกตอนไหมน้อ :m1:
-
เราว่านายเอกจะโดนทำร้ายจิตใจทั้งคู่นะ :เฮ้อ:
-
เพื่อความสุขของโจ้ ตามตะวันยอมเจ็บ แต่ว่าสายฟ้ากับนาทีก็เจ็บไปด้วยนะ
ลุ้นต่อไปว่าคู่ไหนจะสมหวัง
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ
-
สายฟ้าชอบตามตะวัน ตามตะวันหลงรักโจ้ โจ้ฝังใจกับนาที แล้วนาทีจะพบว่าคนที่ใช่คือสายฟ้า (ตัดคำว่าหรือเปล่าออกได้เลยครับ) หุหุหุ
ตอนเริ่มเรื่องเป็นตอนปัจจุบันครับ
เพราะเรื่องนี้เป็นแนวเล่าย้อนอดีต
ถ้าอ่านตอนเริ่มเรื่องจะรู้นะครับว่าใครเป็นพระเอกกับนายเอก
แต่ระหว่างจะเกิดเหตุการณ์นี้
มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ต้องติดตามครับ
ไม่เอาเศร้านะ :sad4: ไอรับเรื่องหวั่นไหวต่อหัวใจมากๆไม่ค่อยได้(แต่ก็อยากจะอ่าน :o8:)
เรื่องนี้เหมือนเรื่องที่ไอเคยอ่านอยู่เรื่องหนึ่งเลยค่ะ :a5: แต่อันนั้นเป็นแนวปกติ
จะรออ่านนะคะ o13
-
อ้าวๆๆ คุณตามตะวันทำงี้ได้งัยคะนั่น
ยอมเห็นโจ้เจ็บไม่ได้ แต่สายฟ้าจะรู้สึกยังงัยไม่สนใจใช่ไหมคะ
:m16:
สายฟ้าคงต้องเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกแน่ๆเลย
เพราะตามตะวันคนเดียวเลยนะเนี้ย
:เฮ้อ:
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
thkk kubbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbb
-
สายฟ้าชอบตามตะวัน ตามตะวันหลงรักโจ้ โจ้ฝังใจกับนาที แล้วนาทีจะพบว่าคนที่ใช่คือสายฟ้า (ตัดคำว่าหรือเปล่าออกได้เลยครับ) หุหุหุ
ตอนเริ่มเรื่องเป็นตอนปัจจุบันครับ
เพราะเรื่องนี้เป็นแนวเล่าย้อนอดีต
ถ้าอ่านตอนเริ่มเรื่องจะรู้นะครับว่าใครเป็นพระเอกกับนายเอก
แต่ระหว่างจะเกิดเหตุการณ์นี้
มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ต้องติดตามครับ
ไม่เอาเศร้านะ :sad4: ไอรับเรื่องหวั่นไหวต่อหัวใจมากๆไม่ค่อยได้(แต่ก็อยากจะอ่าน :o8:)
เรื่องนี้เหมือนเรื่องที่ไอเคยอ่านอยู่เรื่องหนึ่งเลยค่ะ :a5: แต่อันนั้นเป็นแนวปกติ
จะรออ่านนะคะ o13
เหมือนเรื่องอะไรหรอครับ ที่ว่าเหมือนนี่เหมือนที่เนื้อหาด้วยหรือเปล่าครับ สงสัยๆๆ
-
อยากอ่านตอนต่อไปแร้ววววววว
:laugh:
เร่งไปมั้ยเนี่ยเรา??
-
ขอสารภาพว่า เห็นชื่อ sadness แล้วไม่อยากจะอ่านเพราะ เราเป็นพวกสุขนิยม กลัวมันจะเป็นเรื่องเศร้า
แต่...................... ก็ทนความเย้ายวน (?) ไม่ไหว :jul3:
สายฟ้าจะอยู่คู่ตะวันเมื่อมีฝน (ฟ้าคะนอง) เดียวเขาจะร้องให้ แค่นี้ตัวละครก็เล่นกับความสึกคนอื่น
ระวังเจ็บเองน่อ
รอติดตามอ่านด้วยคน
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก
ไหงเป็นงี้ไปได้ แงๆๆๆๆๆๆๆ :monkeysad:
สายฟ้า กับ กับตามตะวัน ซะงั้น
นาที กับ โจ้ ล่ะ
เหมือนเค้าจะคู่กัน สายฟ้า กับ ตามตะวัน
นาที กับ โจ้ โจ้ชื่อจริงว่าไรอ่ะ ชั่วโมงหรือเปล่า หรือว่า ปีแสง เหอะๆๆๆๆ
-
สายฟ้าชอบตามตะวัน ตามตะวันหลงรักโจ้ โจ้ฝังใจกับนาที แล้วนาทีจะพบว่าคนที่ใช่คือสายฟ้า (ตัดคำว่าหรือเปล่าออกได้เลยครับ) หุหุหุ
ตอนเริ่มเรื่องเป็นตอนปัจจุบันครับ
เพราะเรื่องนี้เป็นแนวเล่าย้อนอดีต
ถ้าอ่านตอนเริ่มเรื่องจะรู้นะครับว่าใครเป็นพระเอกกับนายเอก
แต่ระหว่างจะเกิดเหตุการณ์นี้
มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ต้องติดตามครับ
ไม่เอาเศร้านะ :sad4: ไอรับเรื่องหวั่นไหวต่อหัวใจมากๆไม่ค่อยได้(แต่ก็อยากจะอ่าน :o8:)
เรื่องนี้เหมือนเรื่องที่ไอเคยอ่านอยู่เรื่องหนึ่งเลยค่ะ :a5: แต่อันนั้นเป็นแนวปกติ
จะรออ่านนะคะ o13
เหมือนเรื่องอะไรหรอครับ ที่ว่าเหมือนนี่เหมือนที่เนื้อหาด้วยหรือเปล่าครับ สงสัยๆๆ
อืมมม.. ก็ประมาณนั้นด้วยอ่ะนะ ไอจำชื่อเรื่องไม่ได้แล้ว มันนานแล้วอ่ะ เท่าที่จำเนื้อหาได้ก็...
นางเอกไม่ได้จีบก่อน(ยังไม่ได้ชอบ)ไปเจอเพื่อนพระเอก (นางเอกเพิ่งย้ายโรงเรียนมา แบบว่าเพิ่งมารู้จักกันนั่นแหละ)
เพื่อนพระเอกมีแฟน(ซึ่งก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันนั่นแหละ)อยู่แล้ว (แต่ดูเหมือนเพื่อนพระเอกไม่ได้รักแฟนหรือเพราะเบื่อหรือเพราะมันรู้ว่าพระเอกชอบเลยจะเลิกก็ไม่รู้)
แฟนเพื่อนคือคนที่พระเอกหลงรัก
เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาคู่นั้นเลิกกันมัน(พระเอก)จึงบอกว่าคบกับนางเอกอยู่(ฉากนี้เหมือนเกือบเด๊ะๆเลยทำให้ไอนึกถึงเรื่องนี้น่ะ)
ต่อมานางเอกก็ชอบพระเอก
นึกออกอีกเยอะแต่ขี้เกียจพิมพ์ แล้วเนื้อหาของsadnessก็เพิ่งมาถึงตรงนี้ด้วย** :bye2:
-
เข้ามา :a12:รอ
วันนี้จะมาไหมน้อ :-[
-
:call: :call: :call:
-
ทีแรกเห็นชื่อคนแต่งก็รีบโดดพรวดเข้ามาอ่านเพราะคิดว่า ไม่มีคำว่าค้างแน่นอน ต้อง non stop
แต่ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
ได้อารมณ์ ไปอีกแบบ
-
[5]
“เดี๋ยวก่อนสิ..มันหมายความว่ายังไง” สายฟ้าดึงรั้งมือของผมไว้ให้หยุดเดิน
“เราขอโทษนะสายฟ้า แต่เรามีความจำเป็นที่จะต้องบอกแบบนั้น” ผมเพิ่งนึกได้ว่า การพูดเอาแต่ใจของผม อาจจะทำให้สายฟ้าลำบากใจ
“ตะวันชอบโจ้หรอ” สายฟ้ามองหน้าผมนิ่งเงียบ รอคำตอบจากผม
“อืม...แต่.....”
“แต่โจ้ชอบนาที ใช่ไหม” ผมกำลังจะบอกกับสายฟ้า แต่เป็นสายฟ้าเองที่ต่อจนจบประโยค ซึ่งที่สายฟ้าพูดมานั้นมันคือความจริง ที่ผมปฏิเสธไม่ได้ ผมจึงได้ต่อพยักหน้ารับ
“ทำแบบนี้ จะดีต่อตัวตะวันหรอ” สายฟ้ายังคงถามผมต่อ สายตาที่มองมามันทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิด เพราะมันไม่ใช่แววตาที่จะตำหนิ แต่เป็นแววตาของความห่วงใย ผมสามารถเดาได้ว่าสายฟ้าห่วงผมเรื่องอะไร เพราะถ้าผมบอกว่าสายฟ้าเป็นแฟนผม นั่นหมายความว่าเรื่องของผมกับโจ้ คงจะไม่มีทางเป็นจริงได้
“เราต่างหากละที่ต้องถามสายฟ้า ว่าเราทำให้ลำบากใจไหม”
แต่ก่อนที่สายฟ้าจะตอบอะไรผม ไอ้ทีก็วิ่งมาเสียก่อน
“ไอ้ตะวันมึงอธิบายมาสิ” เสียงของไอ้ทีรีบร้อนอยากจะรู้
“เรื่องอะไรหละ” ผมยังเฉไฉ
“เรื่องของมึงกับสายฟ้า” ผมจ้องหน้าผมกับสายฟ้าสลับไปมา พร้อมกับก้มมองดูมือของผมที่ยังไม่ปล่อยมือสายฟ้า
“ก็กูบอกแล้วไงว่ากูสองคนเป็นแฟนกัน”
“แล้วทำไมกูไม่เคยรู้เรื่อง มึงไปรักไปชอบกันตอนไหน” ไอ้ทียังไม่ยอมรับรู้ ซึ่งผมก้อ่อนใจที่จะอธิบาย
“เราเป็นคนเริ่มเองหละ” ระหว่างที่ผมกำลังคิดหาเหตุผลอยู่ สายฟ้าก็เป็นคนตอบแทน
“เราแอบชอบตะวันมานานแล้ว แต่ตะวันไม่เคยรู้เลย ทุกวันเราแอบส่งของไปให้ตะวัน จนวันที่ตะวันจับได้ ทำให้เราเริ่มคบกัน” สายฟ้าเล่าไปมองหน้าผมไป นั่นเหมือนกับคำสารภาพรักต่อหน้าผม ถึงเรื่องที่สายฟ้าเล่าอาจจะมีส่วนจริงอยู่บ้าง แต่การที่สายฟ้ายอมทำตามที่ผมร้องขอ มันยิ่งทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่
“ก็อย่างที่สายฟ้าเล่านั่นหละ งั้นกูสองคนขอตัวก่อนนะ” ผมรีบเดินออกมาพร้อมกับใครอีกคนในอุ้งมือผม เพราะเมื่อเห็นสายตาและใบหน้าหมองเศร้าของไอ้ที ทำให้ผมไม่กล้าสู้หน้ามัน
“เดี๋ยวเราไปส่งที่บ้านนะ” ผมเดินมาที่รถมอเตอร์ไซค์ของผมพร้อมกับส่งหมวกกันน็อคให้สายฟ้า
“ตะวันใส่นั่นหละดีแล้ว” สายฟ้าไม่ยอมรับ
“อยู่นิ่งๆนั่นหละดีแล้ว” ผมสวมหมวกให้กับสายฟ้า พร้อมกับล็อกอย่างดี แล้วลูบหัวสายฟ้าผ่านหมวกนั้น
“เป็นเด็กดี จะได้น่ารักๆ” ผมพูดโดยไม่ได้คิดอะไร แต่ก็ยังแปลกใจว่าทำไมผมถึงพูดอะไรเสี่ยวๆแบบนั้นได้
ตลอดทางที่ผมขี่รถไปส่งสายฟ้า ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากเราทั้งสองคน เพราะเมื่อสายฟ้าบอกจุดหมายที่จะไปแล้ว ก็นั่งเงียบ ส่วนผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี
“ทำไมไม่กลับบ้านหละ แวะมาทำไมที่คลีนิค” ผมถามสายฟ้าด้วยความเป็นห่วง เพราะสถานที่ที่สายฟ้าให้ผมมาส่งคือคลีนิคในตลาด
“ก็นี่ไงบ้านเรา เข้ามาก่อนสิ” ผมเดินตามสายฟ้าเข้าไปอย่างงงๆ
“เดี๋ยวเรามานะ นั่งรอก่อนสิ” สายฟ้าบอกกับผมก่อนจะเดินหายเข้าไปด้านหลังคลีนิค
“อ้าว..ตะวัน เป็นอะไรหละวันนี้ถึงได้มาหาลุง”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ ผมมากับสายฟ้านะครับ” สักพักลุงหมอที่รักษาผมมาตั้งแต่เด็กก็เดินออกมา ที่ผมต้องเข้าออกคลีนิคบ่อยๆก็เพราะความซนของผมนั่นหละครับ มาทีไรลุงหมอก็จะมีของเล่นให้ตลอด จนกลายเป็นความเคยชิน พอไม่สบายเมื่อไหร่ต้องมาที่นี่ตลอด
“อ๋อ...นี่เราสองคนรู้จักกันด้วยหรอ เมื่อก่อนไม่เห็นคุยกันเลยนี่” ลุงหมอยังถามพร้อมกับรอยยิ้มที่ผมคุ้นเคย จนอยากจะถามลุงหมอกลับบ้างว่าเคยโมโหใครบ้างหรือเปล่า เพราะผมไม่เคยเห็นใบหน้าแกขาดรอยยิ้มเลย
“พ่อ.....ทำอะไรตะวันนะ” สายฟ้าเดินถือแก้วน้ำมา พร้อมกับถามลุงหมอ
“ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่คุยเล่นกันธรรมดา”
“นี่ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ละ ถึงได้พาเข้าบ้านแบบนี้นะ” ลุงหมอหันไปถามสายฟ้า พร้อมกับท่าทางอารมณ์ดี เหมือนตั้งใจแหย่มากกว่า
“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นหละ พ่ออย่ารู้เลย” สายฟ้าสบัดหน้าหนี ทำให้ลุงหมอยิ่งหัวเราะเสียงดังยิ่งขึ้น
“เอาๆๆ ไม่กวนแล้ว” ลุงหมอตบบ่าสายฟ้าเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป
“นี่สายฟ้าเป็นลูกลุงหมอหรอ ทำไมเราไม่เคยเห็นมาก่อนเลยหละ” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะผมมาที่นี่ก็บ่อย แต่ไม่เคยเจอสายฟ้ามาก่อนเลย
“ก็อย่างที่เราบอกไง ว่าเราชอบตะวันมานานแล้ว แต่ตะวันไม่รู้เอง” สายฟ้าตอบพร้อมกับทำหน้าเขินอาย แต่ก็ยังกล้าที่จะสบตาผม………….
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มให้ทะลุทั้งตัวคุณบีไปเลย
โทษฐานให้รอนาน :z2:
แล้วมาต่ออีกนะ ติดใจสายฟ้าอ่ะคุณบี :กอด1:
-
โอเคเลย สายฟ้ากับตามตะวัน คือคู่เอก
ส่วนนาทีกับโจ้คือ คู่รอง ถูกต้องมั้ยจ๊ะ
คุณลุงหมอน่าจะเป็นคุณพ่อที่เข้าใจคุณลูกไม่น้อย
แบบนี้ ปัจจัยหลักอยู่ที่ตัวตามตะวันแล้วมั้ง
เดากันไป รอลุ้นต่อ พร้อมบวก 1 แต้มจ้า
-----------------------------------
นางเอกไม่ได้จีบก่อน(ยังไม่ได้ชอบ)ไปเจอเพื่อนพระเอก (นางเอกเพิ่งย้ายโรงเรียนมา แบบว่าเพิ่งมารู้จักกันนั่นแหละ)
เพื่อนพระเอกมีแฟน(ซึ่งก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันนั่นแหละ)อยู่แล้ว (แต่ดูเหมือนเพื่อนพระเอกไม่ได้รักแฟนหรือเพราะเบื่อหรือเพราะมันรู้ว่าพระเอกชอบเลยจะเลิกก็ไม่รู้)
แฟนเพื่อนคือคนที่พระเอกหลงรัก
เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาคู่นั้นเลิกกันมัน(พระเอก)จึงบอกว่าคบกับนางเอกอยู่(ฉากนี้เหมือนเกือบเด๊ะๆเลยทำให้ไอนึกถึงเรื่องนี้น่ะ)
ต่อมานางเอกก็ชอบพระเอก
จุดใหญ่ๆก็ไม่เหมือนกันนะคะ
เพราะเรื่องนี้นายเอก (สายฟ้า) เป็นฝ่ายที่หลงรักพระเอก (ตามตะวัน) ก่อนนี่นะ
เพราะฉะนั้น เหตุผลทางหัวใจน่าจะชักจูงพระเอก และนายเอกให้คิดแตกต่างจากเรื่องที่เล่ามา
(ไม่รู้เรื่องอะไรนะคะ ไม่ได้อ่านนิยาย ช-ญ มานานพอสมควรอีกต่างหาก)
แล้วเพื่อนพระเอก (นาที) ก็ยังไม่ได้คบกับ คนที่พระเอกหลงรัก (โจ้) ด้วย
ดังนั้นความรู้สึกที่นาทีมีต่อโจ้ ก็คงไม่เหมือนที่เพื่อนพระเอก(เรื่องโน้น) มีต่อแฟนตัวเองนะคะ
อันนี้ว่าตามโครงเรื่องนะ ว่ามันต่างกันหลายจุดจ้า
สรุปว่า คิดว่าถ้าได้อ่านสองเรื่องนี้
ก็น่าจะสนุกและมีอรรถรสที่แตกต่างกันค่ะ
-
เอาอีก เค้าจะเอาอีก มาต่ออีกนะ
นะ
นะ
นะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :z13: :z13:
-
สายฟ้าน่ารักจัง :-[
ดูท่านายตามตะวันต้องทำให้สายฟ้าเสียใจแน่ๆเลย
เศร้าได้ แต่อย่าบีบหัวใจแบบเรื่องของพี่ดินน้องน้ำน๊า
ทรมานคนอ่านชัดๆอ่ะเรื่องนั้น
-
อ่า..จริงๆตะวันกับฟ้าก็อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง
เพียงแต่ตะวันไม่เคยรู้สินะ เฮ้อ..สงสารสายฟ้า
นี้ขนาดตัวเองก็เป็นฝ่ายเจ็บนะ
แต่ก็ยังต้องมานั่งเล่นละครตบตานาทีอีก
ตะวันนะตะวันเมื่อไหร่จะหันมามองสายฟ้าบ้าง
อย่าให้ต้องถึงวันที่มันสายไปก็แล้วกัน
+1ให้ไรเตอร์ค่า
เค้าแอบชอบสายฟ้าผู้น่ารัก
:กอด1:
-
[6]
“มึงไปไหนมา” เมื่อผมกลับมาถึงบ้าน ก็พบกับไอ้ทีที่ดักรออยู่
“ไปส่งสายฟ้า” ผมตอบโดยไม่ได้สนใจไอ้ที
“มึงสองคนเป็นแฟนกันจริงหรือเปล่า” มันรั้งแขนผมไว้ไม่ให้ผมเดินผ่านไป
“พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ” ผมสะบัดแขนออกจากมือไอ้ที
“ทำไมต้องคนนี้ด้วยวะ คนอื่นมีตั้งเยอะ ทำไมต้องเป็นสายฟ้าด้วย” ไอ้ทีเริ่มโวยวายใส่ผม ซึ่งน้อยครั้งที่ผมจะเห็นมันเป็นแบบนี้
“กูก็อยากถามมึงเหมือนกัน ว่าทำไมต้องคนนี้ มีคนมารักมาชอบมึงตั้งเยอะ ทำไมต้องมาชอบแฟนกูด้วย” ผมเดินเข้าไปหาไอ้ที พร้อมกับจับให้หน้ามันจ้องหน้าผม ผมเน้นคำว่าแฟน เพื่อให้ไอ้ทีมันรู้สึก เพราะอยากให้มันรีบตัดใจ
“กูไม่รู้....” ใบหน้าของไอ้ทีบ่งบอกได้ว่ากำลังสับสนอย่างหนัก
“มึงยังจะเป็นเพื่อนกูอีกไหม ถ้ากูยังคบกับสายฟ้า” ผมถามด้วยน้ำเสียงเบาบาง เพราะกลัวในคำตอบของไอ้ทีเหมือนกัน แต่สิ่งที่ผมได้รับกลับมาแทนคำตอบ คือใบหน้าเกรี้ยวกราดของไอ้ที มันจ้องหน้าผมอย่างโกรธๆ
“มึงเพื่อนกูนะไอ้ตะวัน” ไอ้ทีพูดทิ้งไว้แค่นั้น ก่อนจะลุกเดินไปที่รถของตัวเอง แม้ผมจะไม่ได้รับคำตอบที่ชัดเจน แต่จากคำพูดและการกระทำของมัน ทำให้ผมรับรู้ได้ว่ามันไม่เลิกคบผมแน่นอน
“กูขอโทษนะไอ้ที” ผมเอ่ยคำขอโทษต่อเพื่อนผม แต่มันเป็นเพียงคำพูดที่ผมได้ยินเพียงคนเดียว
คืนนั้นโจ้โทรมาหาผม แต่ผมก็รู้สาเหตุที่โจ้โทรมา
“นาทีอยู่กับตะวันหรือเปล่า” น้ำเสียงของโจ้ดูเศร้าและเหงาอย่างมาก
“เปล่า...ทำไมโจ้ไม่โทรหาไอ้ทีหละ” ผมไม่อยากได้ยินเสียงแบบนั้นของโจ้ เพราะมันยิ่งทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก
“เราโทรไปแล้วแต่นาทีไม่รับ” เสียงของโจ้ค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ และด้วยประโยคนี้ทำให้ทั้งผมและโจ้เงียบไปพร้อมกัน ผมไม่รู้จะบอกยังไงให้โจ้หายเศร้า ผมไม่รู้จะต้องทำอย่างไรให้ไอ้ทีหันมาสนใจโจ้ และผมไม่รู้ว่าผมจะรู้สึกอย่างไรถ้าสองคนนี้ลงเอยกัน แต่ที่แน่ๆ ถ้าโจ้มีความสุข ผมก็คงมีความสุขตาม
“ทำไมหละตะวัน เราไม่ดีตรงไหน” อยู่ๆโจ้ก็พูดออกมาหลังจากเงียบไปนาน น้ำเสียงบ่งบอกได้ว่าพยายามอดกลั้นจนถึงที่สุด
“ไม่หรอกโจ้ โจ้ไม่มีอะไรที่ไม่ดี” ผมพูดปลอบ
“แต่นาทีก็ไม่ชอบเราอยู่ดี กลับไปชอบใครที่ไหนก็ไม่รู้” โจ้รีบตอบกลับผม ก่อนที่ผมจะพูดจบเสียอีก และนั่นทำให้ผมยิ่งเงียบ เพราะเสียงของโจ้เริ่มดังขึ้น
“เราขอโทษนะที่ว่าแฟนตะวันแบบนั้น....” เหมือนโจ้จะคิดไปว่าที่ผมเงียบเพราะพาดพิงถึงสายฟ้า แต่เปล่าเลย ที่ผมเงียบเพราะผมไม่สามารถปลอบโจ้ได้ต่างหาก
“เอาไว้คุยกันวันหลังนะตะวัน” เสียงที่เบาและดูเหนื่อยของโจ้ทำให้ผมเศร้าไปด้วย สายของโจ้ตัดไปแล้ว แต่มือของผมยังถือโทรศัพท์อยู่เหมือนเดิม.........เมื่อไหร่นะโจ้ เมื่อไหร่ที่จะหันมามองเราบ้าง
หลังจากสติของผมเริ่มกลับมา ผมเริ่มที่จะหาบางอย่างที่ทำให้ผมสบายใจมากขึ้น แต่มันก็ไม่มีเลยสักนิด ....... การ์ตูน เกมส์ ไม่ทำให้ผมสนุกขึ้นมา ยังคงคิดและห่วงคนที่เพิ่งวางสายจากกันเมื่อสักครู่นี้
“สวัสดีครับ” มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาหาผม ซึ่งผมก็ตัดสินใจอยู่นานกว่าจะกดรับ
“ตะวัน......นี่เราเองนะสายฟ้า” เสียงสดใสของคนที่โทรเข้ามา ไม่ทำให้ใจผมสดชื่นขึ้นมา
“อืม มีอะไรหรือเปล่า” ผมถามกลับไป ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เรารบกวนตะวันหรือเปล่า” นำเสียงสดใสเมื่อสักครู่ กลายเป็นเสียงกล่าวทำบ่งบอกถึงความเกรงใจ
“เปล่าหรอกสายฟ้า พอดีเราเบื่อๆนิดหน่อยนะ ขอโทษนะ”
“ให้เราไปหาไหม”
“อย่าเลย...มันดึกแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้ก็วันหยุด รอเราแล้วกัน แค่นี้ก่อนนะ แล้วเจอกัน” น้ำเสียงกระตือรือร้นของสายฟ้าทำให้ผมไม่กล้าปฏิเสธ
ผมออกมานั่งรอสายฟ้าที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน สักพักสายฟ้าก็มาพร้อมกับจักรยาน แต่ที่น่าสงสัยก้ไอ้ตรงถุงหน้ารถนี่นะสิ ขนอะไรมาเยอะเชียว
“แวะซื้อมา” สายฟ้ายิ้มให้ผม พร้อมกับชูถุงในมือให้ผมเห็น
“ซื้อมาทำไมเยอะเนี่ย จะกินกันหมดหรอ” ผมช่วยสายฟ้าเอาของออกจากถุง มีทั้งขนมขบเคี้ยว น้ำหวาน ชอคโกแลต และแอปเปิ้ล ดูอันหลังนี่ไม่เข้ากับอย่างอื่นเลย
“ไม่หมดก็เก็บไว้กินวันหลังสิ เค้าว่าคนที่รู้สึกเบื่อๆ ต้องกิน กินเข้าไปเยอะๆจะได้ลืม” สายฟ้ายื่นชอคโกแลตมาให้ผม พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส
“ขอบใจนะ...” ผมรับมาแล้วใส่ปากทันที และการสังสรรค์เล็กๆของผมสองคนก้เริ่มขึ้น
สายฟ้าทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายอย่างมาก ไม่ต้องวางฟอร์ม ไม่ต้องกังวลที่จะพูด ไม่ต้องเสแสร้งว่ามีความสุข เพราะรอยยิ้มของสายฟ้า
“ไม่ถามเราหรอว่าเราเบื่อเรื่องอะไร” ผมหันไปถามสายฟ้า หลังจากผมอารมณ์ดีขึ้น แต่แทนที่สายฟ้าจะอยากรู้ กลับยกมือขึ้นมาผลักหน้าของผมออก
“ไม่อยากรู้”
“ทำไมหละ ไม่อยากรู้หรอว่าอะไรที่ทำให้เราไม่สบายใจ” ผมเริ่มอ้อนสายฟ้า
“รู้ทำไมหละ รู้ไปเราก็เจ็บเอง สู้ไม่รู้ความจริงจะดีกว่า” สายตามุ่งมั่นนั้นทำให้ผมสามารถเดาได้ว่าสายฟ้ารู้ว่าเป็นเพราะโจ้
“รอได้ไหมสายฟ้า” ผมพูดโดยมองออกไปที่ท้องฟ้ามืดนั้น
“สักวันหนึ่งเราจะรักสายฟ้าให้ได้....”
สายฟ้าไม่ได้ตอบผม เพียงแต่ยื่นมือมากุมมือผมไว้ ซึ่งนั่นคงหมายถึง......เต็มใจที่จะรอ
-
สายฟ้าน่ารักจัง :-[
ดูท่านายตามตะวันต้องทำให้สายฟ้าเสียใจแน่ๆเลย
เศร้าได้ แต่อย่าบีบหัวใจแบบเรื่องของพี่ดินน้องน้ำน๊า
ทรมานคนอ่านชัดๆอ่ะเรื่องนั้น
เรื่องของไอดิน - ต้นน้ำ นี่บีบหัวใจหรอครับ
ไม่จริงๆๆๆ ออกจะเป็นเรื่องรักในวัยเรียนอันแสนหวานซึ้ง อิอิ
หลายคนเทใจให้สายฟ้าแล้วหรอครับ
ผมก็ชอบนะ 5555 แอบหวงๆๆๆ
-
โผล่มาแบบนี้ก็ต้อง จิ้ม :z13:
แอบเซงตะวันอ่ะ ยังตัดใจจากโจ้ไม่ได้แท้ๆ
แล้วยังมาให้ความหวังสายฟ้าอีก
ปล. ก็ชอบสายฟ้าอ่า ยิ่งหวงๆยิ่งชอบ :laugh:
-
แล้วสายฟ้าจะต้องรออีกนานเท่าไหร่
หวังว่ามันคงไม่นานนะ
-
โอ้ยๆๆ อยากจะกรี๊ดให้บ้านแตก
โกรธตะวันอะ
:m16:
พูดมาได้งัยว่าให้สายฟ้ารอได้ไหม
ให้รอทั้งๆที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าเหมือนไหร่จะหันมารักสายฟ้า
ให้รอทั้งๆที่มันเหมือนกับความฝันลมๆแล้งๆ
ใจของคนรอน่ะตะวันมันเจ็บเข้าใจบ้างไหม
แหะๆ แบบว่าอินี้อินมากเลยคะไรเตอร์ ^^"
ส่วนนาทีก็น่าสงสาร รักแรกแท้ๆ
แต่ดันต้องมาตัดใจเพราะเป็นแฟนเพื่อน
หันกลับไปมองคนใกล้ตัวก็ดีนะนาที
เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น
อยากบวกให้ไรเตอร์อีกแล้วอ่ะ
แต่พึ่งจะบวกไปเมื่อตะกี้เอง
งั้นเอาดอกไม้ไปแทนก่อนละกันนะคะ
:L2:
-
:m16: :m16: :m31: :m31: :fire: :fire: :fire: :fire:
แต่ยังไงก็ต้องรออ
วุ้ยยยยยย :z13: :z13: :z13: :z13:
-
:call:
ขอร้องเถอะ ตะวัน(ชอบชื่อนี้ที่สุด555+)ชอบสายฟ้าให้ได้ด้วยเถอะ สาธุ
สายฟ้าน่ารักจะตายนะน่ะชอบเถอะๆ
นิว(ยิ้มๆ)
-
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
:L2: สายฟ้า น่ารักเนอะ
แอบชอบตะวัน แต่เด็กแน่เลย
คนเขียน ขยัน o13 ขอบคุณนะค้าบ
-
+1 ให้คุณบี
สงสารสายฟ้าอ่ะ
ตะวันไม่รักเค้าแล้วยังให้เค้ารออีก :z6:
-
แอบกลัวเศร้าด้วยคน
เป็นโรคหยุดร้องไห้ไม่ได้นะ เวลาอ่านฟิค hurtๆ
ขอเศร้าน้อยๆ รักนานๆ ได้มั้ยค๊า
-
ยังไงสายฟ้าก็ต้องคู่กับตะวันใช่ป่าว
แต่กว่าจะถึงวันที่มีความสุขทั้งสองคู่นี่สิ
จะต้องเจอกับอะไรกันบ้างนะ
บวกอีก 1 แต้มเช่นเคยจ้า ขอบคุณนะจ๊ะ
-
ไม่ทราบว่าตอนจบมันจะเศร้ามั้ยเนี่ย
เป็นโรคแพ้น้ำตา
ปล.อ่านเรื่องนี้แล้วออกแนวเศร้า :sad4:
-
ยังไงสายฟ้าก็ต้องคู่กับตะวันใช่ป่าว
แต่กว่าจะถึงวันที่มีความสุขทั้งสองคู่นี่สิ
จะต้องเจอกับอะไรกันบ้างนะ
บวกอีก 1 แต้มเช่นเคยจ้า ขอบคุณนะจ๊ะ
อันนี้ต้องลองอ่านบทเริ่มต้นนะครับ
แล้วจะพอเดาเรื่องได้
เอาใจช่วยสายฟ้าด้วยนะครับ
ไม่ทราบว่าตอนจบมันจะเศร้ามั้ยเนี่ย
เป็นโรคแพ้น้ำตา
ปล.อ่านเรื่องนี้แล้วออกแนวเศร้า :sad4:
ไม่เศร้าหรอกครับ
รับรองได้
ถ้าไม่เชื่อลองอ่านจากเรื่องเก่าๆของผมดู
น่ารัก หวานๆทุกเรื่อง อิอิ
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน
เรื่องน่าสนใจดีหล่ะ แต่กลัวเศร้าจัง
แต่คนแต่งยืนยันว่าไม่เศร้า ก็ค่อยยังชั่ว
+1 โลดดด
-
[7]
ผมกล่าวขอให้สายฟ้ารอ เพราะผมรู้ตัวดีว่าคงไม่มีวันที่โจ้จะหันมามองคนอย่างผม เพราะอย่างนั้นผมจึงควรหันกลับมามองคนที่ให้ความสำคัญในตัวผมอย่างสายฟ้าจะดีกว่า เพียงแต่ว่าผมไม่สามารถหลอกตัวเอง ไม่สามารถหลอกสายฟ้าได้ ว่าใจของผมลืมโจ้ไปหมดแล้ว แต่ต่อจากนี้ผมจะพยายามลืม และค่อยๆรับสายฟ้าเข้ามาทีละน้อย ผมต้องพยายาม....
“ทานข้าวด้วยกันไหม” ตอนพักเที่ยงสายฟ้าเดินมาหาผมที่ห้องเรียน ก่อนจะออกปากชวนไปทานข้าวกลางวัน ซึ่งผมก็ได้แต่หันไปมองไอ้ที
“มึงไปเถอะ เดี๋ยวกูไปกินเอง ไปก่อนนะ” ไอ้ทีบอกผมก่อนจะหันไปฝืนยิ้มให้กับสายฟ้า ซึ่งทำให้ผมต้องรีบเดินออกมา เพราะไม่อยากเห็นหน้ายิ้มที่แฝงความเจ็บปวดของไอ้ที
“ลำบากใจไหม” สายฟ้ามองหน้าผม ระหว่างที่นั่งทานอาหารกัน คงเพราะอาการของผมที่เอาแต่นั่งเขลี่ยข้าว ทำให้สายฟ้ารู้สึกเกรง
“ไม่หรอกสายฟ้า เราแค่รู้สึกไม่ดีที่เห็นไอ้ทีเป็นแบบนั้น” ผมบอกออกไปตามที่คิด
“โดดเรียนกันไหม”
“ว่าอะไรนะสายฟ้า” ผมงงกับคำพุดกับสายฟ้า นี่เด็กห้องคิงชวนผมโดดเรียนหรอนี่ ผมไม่คิดว่าสายฟ้าจะกล้าทำตามที่บอก
“ถ้ารู้สึกไม่ดี ก็อย่าเพิ่งไปเจอสิ ถ้าไม่ไปเจอ ก็ต้องโดดเรียน” สายฟ้ายังพูดต่อเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ
“ไปเถอะนะ วางช้อนได้แล้ว ไปเร็ว” สายฟ้าลุกมาดึงมือผม ให้ลุกเดินตามออกมา
ผมกับสายฟ้ามาที่สระน้ำหลังโรงเรียน สายฟ้าลงนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ส่วนผมยังคงยืนมองสายฟ้าอยู่
“มองอะไรนักหนาเนี่ย เขินนะ” สายฟ้ายิ้ม
“เราไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสายฟ้าจะชวนเราโดดเรียน” ผมบอกแบบอึ้งๆ
“ทำไมหละ ตะวันไม่เคยโดดหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้น แต่เราไม่คิดว่าสายฟ้าจะทำไง” ผมส่ายหน้าให้กับคู่สนทนา เพราะจริงๆผมก็โดดเรียนออกจะบ่อย แต่คนที่เรียนเก่งแบบสายฟ้านี่สิ ไม่คิดว่าจะกล้าทำผิดกฎ
“ยังไงก็มาแล้วน่าตะวัน มานั่งนี่สิ” สายฟ้ากวักมือเรียกผม ทำให้ผมต้องลงนั่งข้างๆ
ปลายขาของสายฟ้าทั้งสองข้าง ยืดออกไปด้านหน้า พร้อมกันเอนหลังพิงกับต้นไม้ใหญ่ มือของสายฟ้าตบลงบนตนขาของตัวเอง พร้อมกับส่งสายตามายังผม เมื่อเห็นดังนั้น ผมชั่งใจอยู่สักครู่ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนตักของสายฟ้า
“เบื่อก็พักสักหน่อยนะ” สายฟ้าเอามือมาลูบผมของผมเบาๆ
“ถ้าเราหลับจริงๆ สายฟ้าจะเมื่อยหรือเปล่า” ผมถามทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
“ถ้าเมื่อยจนขยับไม่ได้ เราก็ให้ตะวันไปส่งบ้านก็ได้นี่” สายฟ้าตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“อืม งั้นเดี๋ยวตอนเย็นเราไปส่งนะ” ไม่มีเสียงตอบจากสายฟ้า มีเพียงสัมผัสที่ลูบผมของผมอยู่
ผมไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานเท่าไหร่ มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่สายฟ้าขยับขา
“ขอโทษนะที่ทำให้ตื่น”
“ไม่เป็นไรหรอกสายฟ้า เราต่างหากที่ต้องขอโทษสายฟ้า เมื่อยหรือเปล่า” ผมลุกขึ้นนั่งข้างๆและเอื้อมมือไปนวดให้สายฟ้าเบาๆ ตรงบริเวณที่ผมหนุนเมื่อสักครู่
“อย่าเลย เราไม่ได้เมื่อยอะไรมากหรอก” สายฟ้าจับข้อมือของผมไว้ให้หยุดบีบนวด ผมจึงเงยหน้าขึ้นมองสายฟ้า ทำให้เห็นว่าหน้าสายฟ้าตอนนี้แดงจนผมอดยิ้มไม่ได้
“คิดอะไรนะสายฟ้า” ผมถามแหย่สายฟ้า
“เปล่านะ ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย” สายฟ้าก้มหน้าลงไปอีก จนผมต้องหัวเราะออกมา
“ไม่คิดก็ไม่คิด” ผมล้มตัวลงหนุนตักสายฟ้าอีกรอบ แต่คราวนี้ผมลืมตามองหน้าสายฟ้าตลอด
“ทำไมเราไม่เป็นแฟนกันจริงๆนะสายฟ้า” อยู่ๆผมก้ถามคำถามแปลกๆออกไป
“แล้วตะวันลืมโจ้ได้ไหมหละ” มือที่อบอุ่นยังคงลูบหัวผมอยู่เหมือนเดิม แต่คนถามไม่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าอีกแล้ว
“สักวัน.... คงสักวันที่เราจะลืมได้” ผมเอ่ยออกมาอย่างเบาบาง เพราะไม่มั่นใจในคำตอบนั้น
“งั้นเราก็จะรอตะวัน...” รอยยิ้มของสายฟ้า ทำให้ผมสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
ตอนนี้ผมเริ่มสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ผมชอบโจ้...ซึ่งอันนี้ผมรู้มาตลอดแล้ว แต่อีกใจหนึ่ง ผมกลับรู้สึกดีๆกับสายฟ้า เพราะทุกครั้งที่สายฟ้าอยู่ข้างๆผม ทำให้ผมรู้สึกสงบ ยิ้มได้โดยไม่ต้องสนใจคนรอบข้าง ความรู้สึกไม่สบายใจที่เกิดจากคนที่ผมแอบชอบ สายฟ้าก็ทำให้มันมลายหายไปได้ มันทำให้ผมเริ่มเป็นคนเห็นแก่ตัว ที่จะผูกมัดสายฟ้าไว้กับตัวเอง โดยที่ยังไม่สามารถลืมโจ้ได้....
-
:z13:
จิ้มพี่บี
หวานหยดย้อยเลยอะ ชอบคู่นี้จัง อยากหยุดเวลาไว้ที่คู่นี้
เมื่อไหร่สองคนจะหยุดรอ และเริ่มต้นเดินไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกที่โยงใยถึงกันน๊า
แล้วจะรออ่านต่อ
นิว(ยิ้มๆ)
-
ก็บอกแล้วว่าสายฟ้าน่ะน่ารัก
เพราะงั้นตะวันก็หันมารักสายฟ้าเร็วๆสิ
รีบๆเป็นแฟนกันจริงๆด้วยละ
ถ้าเป็นแฟนกันจริงๆเมื่อไหร่
คนอ่านทางนี้จะจุดพลุรอบหมู่บ้านฉลองให้เลย
ปล.ขอถามค่าว่าต้นไม้ต้นนี้ใช่ไหมคะ
ที่อยู่ในตอนเริ่มเรื่องอ่า
-
มันต้องใข้เวลา.....
-
ก็บอกแล้วว่าสายฟ้าน่ะน่ารัก
เพราะงั้นตะวันก็หันมารักสายฟ้าเร็วๆสิ
รีบๆเป็นแฟนกันจริงๆด้วยละ
ถ้าเป็นแฟนกันจริงๆเมื่อไหร่
คนอ่านทางนี้จะจุดพลุรอบหมู่บ้านฉลองให้เลย
ปล.ขอถามค่าว่าต้นไม้ต้นนี้ใช่ไหมคะ
ที่อยู่ในตอนเริ่มเรื่องอ่า
อิอิอิ จดจำได้ทุกรายละเอียดเลยนะครับ
ต้นไม้ต้นนี้เป็นจุดเริ่มต้นของคนสองคน และเป็นจุดลงท้ายของ..........(ไม่บอกหรอก 5555)
-
แอบสงสารนาทีเหมือนกันนะเนี่ย ขอให้ตัดใจได้ไวๆล่ะกัน
รวมทั้งตะวันด้วย ตัดใจซะจะได้เป็นแฟนกันจริงๆซะที
อยากให้เป็นแฟนกันจริงๆจัง คู่นี้น่ารัก
-
ไม่แปลกหรอกที่ตะวันจะคิดแบบนี้
ก็อยู่กับสายฟ้าแล้วสบายใจนี่นะ
ยังไงสายฟ้าก็ต้องคู่กับตะวันใช่ป่าว
แต่กว่าจะถึงวันที่มีความสุขทั้งสองคู่นี่สิ
จะต้องเจอกับอะไรกันบ้างนะ
บวกอีก 1 แต้มเช่นเคยจ้า ขอบคุณนะจ๊ะ
อันนี้ต้องลองอ่านบทเริ่มต้นนะครับ
แล้วจะพอเดาเรื่องได้
เอาใจช่วยสายฟ้าด้วยนะครับ
เพราะบทเริ่มต้นนี่หละจ้า แต่คุณบียืนยันว่าไม่เศร้านี่นา
ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่กันแสงแดดในช่วงเวลากลางวันของฤดูร้อน มันทำให้ผมรู้สึกเย็นสบาย ยิ่งประกอบกับความเย็นของน้ำในสระตรงหน้าด้วยแล้ว มันทำให้ใจของผมที่อ่อนล้า กลับค่อยๆฟื้นตัวขึ้นมาทีละนิด
ก่อนหน้านี้ผมเคยทอดทิ้งความรู้สึกดีของใครคนหนึ่ง เพียงเพราะคิดว่าเค้าคนนั้นจะไม่จากไปไหน ยังคงรอผมเสมอพร้อมกับรอยยิ้ม แต่ในวันนี้...ผมกลับไม่สามารถมองเห็นรอยยิ้มนั้นได้อีกต่อไป สุดท้ายมันจึงเหลือเพียงความเดียวดายที่ผม .....เป็นคนเลือกเอง
ดังนั้น สายฟ้าจะกลับมาใช่มั้ยคะ กลับมาอยู่คู่กับตะวันไง
-
[8]
หลังจากคุยกับสายฟ้าจนเย็น ผมทั้งคู่ก็ตัดสินใจเดินกลับไปที่อาคารเรียนเพื่อเอากระเป๋านักเรียน แต่ก่อนที่ผมสองคนจะถึงอาคารเรียนนั้น ก็มีคนที่ผมให้ความรู้สึกดีนั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าอาคาร....โจ้ ผมหันไปมองหน้าสายฟ้าโดยไม่รู้ตัว
“ไปคุยกับโจ้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวเราไปหยิบกระเป๋ามาให้” สายฟ้ายิ้มก่อนจะเดินจากไปงไม่มาหาโจ้
“เป็นอะไรหรือเปล่าโจ้” ผมถามออกไปด้วยความเป็นห่วง แต่โจ้แค่หันมามองผม แล้วหันกลับไปเหมือนเดิม
“ไม่กลับบ้านหรอโจ้” ผมถามอีกครั้ง
“เรารอนาที” โจ้ตอบมาแค่นั้น แต่ก็ไม่มองหน้าผมอยู่ดี ในน้ำเสียงมันบ่งบอกได้ถึงความเหนื่อยล้าทางจิตใจ
“กลับพร้อมเราก้ได้นะ” เท่าที่ผมพอจะเดาได้ คือไอ้นาทีคงไม่มาหาโจ้เป็นแน่ เพราะฉะนั้นโจ้คงต้องรอเก้ออย่างแน่นอน
“ไม่เป็นไรหรอกตะวัน มีคนมายืนรอแล้วนะ รีบไปเถอะเราอยู่ได้” โจ้หันมาบอกผม พร้อมกับชี้ไปทางที่สายฟ้ายืนอยู่ รอยยิ้มอันแสนเศร้า แต่ผมก้คงจะทำอะไรไม่ได้เมื่อโจ้ยืนยันแบบนั้น
“งั้นเรากลับก่อน มีอะไรโทรมาได้เสมอนะ” ผมคงต้องยืนดูอยู่ห่างๆใช่ไหมแบบนี้ ผมโบกมือให้โจ้ พร้อมกับเดินไปหาสายฟ้า
“ทำไมไม่ชวนโจ้กลับด้วยหละ” สายฟ้าถามผมทันทีที่เห็นโจ้ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“เดี๋ยวไอ้ทีคงมา” ผมตอบก่อนจะเดินไปที่จอดรถ โดยไม่ได้สนใจสายฟ้าที่เดินตามมาเลย
ตลอดทางที่ไปส่งสายฟ้าผมคิดแต่ว่าไอ้ทีจะมาหรือไม่ เพราะถ้ามันไม่มา โจ้ก็คงนั่งรออยู่แบบนั้น และเท่าที่ผมรู้นิสัยเพื่อน คือไอ้ทีไม่ไปแน่นอน แล้วโจ้หละ ต้องนั่งรอนานเท่าไหร่ถึงจะถอดใจกลับบ้านเอง........
“เราส่งแค่หน้าบ้านนะ พอดีเรามีเรื่องต้องรีบกลับบ้าน ฝากสวัสดีลุงหมอด้วย”
พอผมมาถึงหน้าคลีนิคพ่อของสายฟ้า ก็รีบกล่าวบอกสายฟ้าทันที พร้อมกับขี่รถออกมา ก่อนที่จะออกมาได้ยินเสียงสายฟ้าเรียก แต่ผมก็ไม่สนใจที่จะฟัง รีบขี่ออกมาเพื่อกลับไปที่โรงเรียน.....ไปหาโจ้
“กลับเถอะโจ้” อย่างที่ผมคิด ไอ้ทีไม่มาจริงๆ และโจ้ยังนั่งรอมันอยู่ที่เดิม
“ตะวันยังไม่กลับอีกหรอ” โจ้หันมาฝืนยิ้มให้ผม แต่ผมรู้ว่าตอนนี้โจ้ต้องการร้องไห้มากกว่า
“อยากร้องไห้ไหม....ให้ยืมหลัง” ผมนั่งหันหลังให้โจ้ และเป็นอย่างที่ผมคิด โจ้ก้มหน้าลงกับหลังผม พร้อมกับรับรู้ได้ถึงความชื้นและแรงสะอื้นที่หลัง ถึงแม้มันจะไม่มีเสียงลอดออกมาก็ตาม ทำไมนะ สายฟ้าพยายามทำทุกอย่างให้ผมยิ้ม แต่ผมกลับเอาตัวเองมาจมกับความเศร้าของใครอีกคน ผมอยากจะเป็นสายฟ้าในเวลานี้ เพื่อทำให้คนที่แสนเศร้าคนนี้ยิ้มได้สักที
หลังจากที่โจ้ได้ร้องไห้ระบายสิ่งที่อัดอั้นมานานจนดีขึ้นแล้ว ผมจึงไปส่งโจ้ที่บ้าน ผมรอจนโจ้เดินเข้าบ้านเรียบร้อย ผมถึงขี่รถกลับบ้าน ผมเริ่มที่จะสับสนเพราะการกระทำของตัวเอง สายฟ้าทำทุกอย่างตามที่ผมต้องการและคอยปลอบใจผม แต่ผมกลับทิ้งไว้แล้วรีบไปหาอีกคนหนึ่ง คนที่ทำให้ผมปวดร้าวและเศร้าได้เสมอเมื่อเห็นคนนั้นไม่สบายใจ ผมกลับรอส่งเค้าคนนั้นเข้าบ้าน จนรู้ว่าปลอดภัยดีจึงได้แยกจากมา.......ผมจะสามารถเปลี่ยนมารักสายฟ้าได้หรือไม่นะ
“สายฟ้า.....” ผมต้องตกใจที่เห็นสายฟ้ายืนรออยู่ที่หน้าบ้าน
“รถเสียหรอตะวัน ถึงได้กลับมาช้า” รอยยิ้มนั้นดูผิวเผินเหมือนจะเป็นการยิ้มทักทายทั่วไป แต่ถ้ามองที่แววตาแล้ว มันแฝงไปด้วยความรู้สึกน้อยใจ
“สายฟ้ามานานแล้วหรอ” ผมเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่กล้าที่จะโกหกคนตรงหน้าได้
“เพิ่งมาสักพักนี่เอง เราเอากระเป๋ามาให้ ตะวันลืมไว้นะ” ผมเพิ่งนึกได้ว่าสายฟ้าขึ้นไปหยิบกระเป๋ามาให้ผม และตลอดทางที่ไปส่งที่บ้าน สายฟ้าก็ถือมาตลอดทาง ผมยื่นมือไปรับกระเป๋ามาจากสายฟ้า
“คืนเสร็จแล้วเรากลับก่อนนะ”
“เดี๋ยวก่อนสายฟ้า ทำไมมือเย็นแบบนั้นหละ” ผมคว้ามือของสายฟ้ามากุมไว้ เพราะเมื่อตอนที่ส่งกระเป๋า ผมสัมผัสได้ถึงความเย็นที่มือของสายฟ้า
“เปล่าหรอก ไม่เย็นสักหน่อย” สายฟ้าพยายามดึงมือกลับ แต่ก็ถูกผมยึดไว้
“มานานแล้วใช่ไหม” ผมจ้องไปที่ตาของสายฟ้า
“เรากลับก่อนนะ” สายฟ้าใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงมือตัวเองกลับไปได้ และเริ่มเดินหันหลังไปจากผม
“ขอโทษนะสายฟ้า” ผมเอื้อมมือไปคว้าข้อมือสายฟ้าไว้อีกครั้ง และกล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้น
“จะขอโทษเราทำไมหละตะวัน เราเป็นคนเลือกที่จะรอเองนี่นา” สายฟ้าไม่ได้หันมามองผม แต่ด้วยน้ำเสียงที่สั่นแบบนั้น ทำให้ผมรู้ว่าผมทำให้คนอย่างสายฟ้า.....เสียน้ำตา และเมื่อมืออีกข้างของสายฟ้ายื่นมาแกะมือผมออก ผมจึงปล่อยออกอย่างง่ายดาย..............สายฟ้าไม่ต้องการให้ผมเห็นน้ำตาของตัวเค้า เพราะฉะนั้นผมก็ไม่ควรรั้งไว้ให้สายฟ้าต้องลำบากใจ
เมื่อสายฟ้าเดินจากไป ผมจึงยกมือของตัวเองขึ้นมา...ตบหน้าตัวเองด้วยความแรง
“โถ่โว้ย.....” ผมไม่อยากให้โจ้ทำร้ายจิตใจผม แต่ผมเองนั่นหละที่ทำร้ายจิตใจสายฟ้าอย่างมาก
-
คู่สายฟ้ากับตะวันยังพอมีลุ้น แต่คู่โจ้กับนาทีนี่เอ่อ..มองไม่เห็นทางเลย :เฮ้อ:
-
เรื่องของหัวใจ ห้ามไม่ได้ สั่งลำบากจริงๆ
บวกให้อีก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ
-
ใจเย็นๆตะวัน
ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
เลือกในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเอง
-
อยากร้องไห้ตามเลย สงสาร :o12:
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจแทนตะวันเลยอ่ะ
ถ้าต้องเลือกจริงๆก็เห็นแววแพ้ของทั้งตะวันและสายฟ้ามาลิบๆล่ะ
คงต้องใช้เวลาจริงๆด้วยล่ะ
จนกว่าซักวันที่สายฟ้าจะเข้ามาอยู่ในใจของตะวันจริงๆ
-
แง่งงงง
เครียดเกิ๊น
แต่งได้บีบใจผู้อ่านทุกเรื่อง
แต่ดีตรงที่จบไม่เศร้าทุกเรื่อง
เรื่องนี้คงเหมือนกันน่ะครับ
ฮ่าๆๆ
-
ท่าทางเรื่องนี้จะดูเศร้าเกินไปนะนี่
เพราะการตอบรับดูน้อยเหลือเกิน
ก็อย่างว่าหละไม่ค่อยมีใครชอบเรื่องเครียดๆนี่นา
หรือจะเปลี่ยนแนวมาหวานดีละนี่
แต่ท่าทางจะยาก เฮ้ออออออ
-
:ped144: :ped144: :ped144: :ped144: :ped144:
-
+1 ให้บี เพื่อให้รู้ว่ายังตามอ่านหนา
ห้ามเลิกแต่งนะ ถึงเศร้าแค่ไหน ก็อ่านนะ
สายฟ้าน่าสงสารจับใจ :o12: ตะวันใจร้ายได้อีก
แต่เออ่านๆไปไหงโดนจัง แอบเจ็บจิ๊ดๆนะเนี่ยะ เมื่อนึกถึงตัวเอง
แล้วไม่ใช่ว่าตะวันเริ่มรักสายฟ้า แล้วโจ้ก็จะเริ่มมีใจให้ตะวันหนา :z3:
บีบีรีบมาต่ออีกหนา :กอด1:
-
รออ่านทุกวันเลยอ่ะเรื่องนี้
อยากรู้ว่าตะวันจะจัดการกับคความรักของตัวเองอย่างไร
รอติดตามอยู่นะคร้าบบ
-
อ่านตอนล่าสุดนี้แล้วน้ำตาแอบคลอ
เค้าสงสารสายฟ้าอ่ะ
:monkeysad:
ตะวันบ้า ตะวันใจร้ายที่สุด
พูดแค่คำว่าขอโทษแล้วมันได้อะไรอ่ะ
เรียกเอาความเสียใจของสายฟ้ากลับคืนมาก็ไม่ได้
แล้วแทนที่จะรั้งสายฟ้าเอาไว้สักนิด
กอดปลอบก็ยังดี นี้ไม่มีอ่ะ
:m16:
ไรเตอร์จ๋า
เรื่องนี้ไม่เศร้าเลยคะ
ไม่เศร้าเลย... :o7:
-
[9]
“ตะวันมาได้ไง” สายฟ้ามีสีหน้าตกใจอยู่มาก เมื่อเห้นผมมานั่งรออยู่ที่หน้าบ้านในตอนเช้า
“มารับแฟนไปเรียน” ผมพูดพร้อมกันส่งยิ้มให้สายฟ้า ส่วนกระเป๋าในมือ ผมก็แย่งมาถือไว้เสียเอง ก่อนจะสะพายมันไว้ด้านหน้า .... ทำไมกระเป๋าสายฟ้าหนักแบบนี้หละ ของผมเรียนม.6 เหมือนกัน ไม่เห็นจะหนักแบบนี้เลย
“ไปเถอะเดี๋ยวจะสาย” ผมบอกสายฟ้าอีกครั้ง เพราะตอนนี้ผมพร้อมไปแล้ว แต่สายฟ้ายังยืนอยู่ที่เดิม
ตลอดทั้งคืนผมได้แต่นอนคิดถึงเรื่องที่ทำให้สายฟ้าต้องเสียใจ ถึงแม้ว่าผมจะยังไม่ได้มีใจให้สายฟ้า แต่ก็ไม่ชอบที่จะเห็นคนคนนี้เสียใจ ทำให้ผมนอนไม่หลับ แถมตอนเช้าผมยังรีบอาบน้ำแต่งตัวไปนั่งรออีก ไม่รู้ว่าเมื่อวานผมปล่อยให้เค้ารอนานเท่าไหร่ ทำให้ผมไม่รู้สึกลำบากอะไรที่จะบ้าง
“ตอนกลางวันทานข้าวด้วยกันนะ” ผมบอกกับสายฟ้าก่อนจะแยกกันเรียน ถึงผมกับสายฟ้าจะเรียนระดับเดียวกัน คือ ม.6 แต่ด้วยเพราะความฉลาดของสายฟ้า หรือเพราะความโง่ของผมก็ไม่รู้ที่ทำให้เราไม่เคยเรียนห้องเดียวกันมาก่อน สายฟ้าเรียนห้องคิงมาตลอด ส่วนผมก็ไม่เคยย่างกายเข้าใกล้ห้องนี้ได้เลยสักครั้ง แล้วอย่างนี้มันจะไปเจอกันได้ยังไงหละ ผมเคยคิดเล่นๆว่า ถ้าผมได้เจอสายฟ้าก่อนที่จะเจอโจ้ มันจะเป็นยังไง ผมจะเททั้งใจให้สายฟ้าหรือเปล่า อันนี้ผมก็ไม่สามารถรู้ได้
“อิจฉาโว้ย..” เสียงตะโกนโวยวายเกิดขึ้นมาจากปากไอ้ที เมื่อมันเห็นผมเดินมาที่โต๊ะ
“อิจฉาเหี้ยไรมึง” ผมถามมัน แต่ก็ไม่ได้สนใจจะฟังคำตอบจากมัน
“อิจฉาคนมีแฟนนะสิวะ หวานชื่นกันเกินไปแล้วนะเว้ย” มันยังยื่นหน้ามาก่อกวนผม
“มึงก็เลือกมาสักคนสิ ไอ้ที่ตามๆมึงนะ มึงตั้งเยอะ” ผมผลักหน้ามันออกไปไกลๆ
“ก็กูไม่ชอบพวกนั้นนี่หว่า” มันทำสายตาเศร้าลงทันทีที่ตอบ
“รวมถึงเราด้วยใช่ไหมนาที” ผมกับไอ้ทีหันไปมองพร้อมกัน ก็เจอโจ้ยืนอยู่ห่างไปไม่เท่าไหร่
“ตะวันกูไม่เรียนนะวันนี้” เมื่อไอ้ทีเห็นว่าโจ้ยืนอยู่ใกล้ๆ มันก็หันมาบอกผมก่อนจะลุกเดินจากไป ผมจะรั้งไว้ก็ไม่ทัน ตอนนี้มันเดินออกไปไกลแล้ว
“ไอ้ทีมันไม่ได้คิดแบบนั้นหรอกโจ้” ผมเริ่มปลอบโจ้ เมื่อเห็นแววตาเศร้าๆแบบนั้น
“ตะวันจะให้เราเข้าใจแบบไหนหละ ในเมื่อนาทีแสดงออกว่าไม่ชอบเราขนาดนั้น”
“เราว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นหละ อย่าคิดมากเลย” ผมก็ไม่รู้ไอ้ที่บอกว่ามีอะไรมากกว่านั้น มันคืออะไร แต่ผมหาคำปลอบไม่ได้นะสิ เลยต้องบอกแบบนั้นออกไป
“ตะวันไปเป็นเพื่อนเราหน่อยได้ไหม เราไม่อยากอยู่คนเดียว” เงียบกันไปนาน อยู่ๆโจ้ก็เอ่ยชวนผมออกมา ซึ่งผมก็ได้แต่ตอบรับคำไป
นานเท่าไหร่แล้วนะที่ทั้งผมและโจ้นั่งกันอยู่แบบนี้ โจ้พาผมมาที่สวนสาธารณะใกล้กับโรงเรียน และต่างคนต่างก็นั่งอยู่แบบนั้น ไม่มีเสียงใดๆจากโจ้ให้ได้ยิน และผมก็ไม่ได้ถามอะไรให้โจ้รำคาญ ผมได้แต่นั่งมองโจ้แบบนั้น มองเหมือนจะดูดซึมความเศร้าที่เกิด มาใส่ตัวผมเพียงคนเดียว แต่มันก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย เพราะโจ้ก็ยังเศร้าเหมือนเดิม และผมกลับเศร้ามากขึ้นๆ
ผมมองนาฬิกาที่ข้อมือ ก็เห็นว่าเวลาผ่านไปเกือบจะ 4 โมงเย็นแล้ว แต่ทำไมผมกลับไม่รู้สึกหิวเลยหละ ทั้งที่ผ่านเลยเที่ยงมานานแล้วเหมือนกัน...........เที่ยง............เวลาเที่ยงต้องกินข้าว........แล้วกินข้าว....ผมนัดสายฟ้าไว้นี่นา ใช่แล้ว ผมผิดนัดสายฟ้า โอ้ยทำไงดีๆๆๆ ผมไม่อยากให้สายฟ้าเศร้าอีก เพราะแค่ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ผมก็รู้สึกผิดมากพอแล้ว
“มีอะไรหรือเปล่าตะวัน” โจ้คงเห็นท่าทางรุกรี้รุกรนของผม จึ่งได้ถามออกมา
“เปล่าหรอกไม่มีอะไร” ผมส่งยิ้มไปให้โจ้อีกครั้ง
“มีนัดหรือเปล่า” โจ้ถามผมอีกครั้ง พร้อมกับมองมายังข้อมือผมที่มีนาฬิกาอยู่ ผมกำลังจะตอบว่าเปล่า แต่ผมเพิ่งนึกได้ว่าผมมองนาฬิกาบ่อยมาก และการที่โจ้มองข้อมือผมคงจะบอกถึงเรื่องนั้น
“คือ เรานัดทานข้าวกลางวันกับสายฟ้านะ” ผมตอบด้วยเสียงเบาๆ
“อ้าว แล้วก็ไม่บอก ตะวันรีบไปฟาแฟนเถอะ เราไม่เป็นไร” โจ้รีบบอกผม เหมือนเกรงใจที่ผมต้องมานั่งอยู่เป็นเพื่อนเป็นนาน
“ไม่เป้นไรหรอก สายฟ้าไม่ว่าอะไรหรอก” ผมรู้ว่าสายฟ้าไม่ว่าอะไรผมหรอก แต่จะเก็บเอาไปคิดและเศร้าคนเดียว เฮ้อ ผมทำผิดต่อสายฟ้าอีกแล้ว
“ปล่อยให้แฟนรอ มันไม่ดีนะตะวัน” โจ้ส่งสายตาดุๆมาให้ผม เพราะโจ้คงเข้าใจความทรมานจากการรอนั่นเอง
“อืม งั้นเราไปก่อนนะ” ผมบอกลาโจ้ แล้วค่อยๆเดินออกมา ส่วนโจ้ก็แค่โบกมือลา แล้วก็ไม่ได้สนใจผมอีก จากที่เคยค่อยๆเดิน ตอนนี้ผมเริ่มออกวิ่ง...........สายฟ้า ตะวันขอโทษนะ......
ตอนนี้เลิกเรียนหมดทุกห้องแล้ว ผมจึงรีบวิ่งไปหาสายฟ้าที่ห้อง แต่ก็ไม่พบสายฟ้า มีเพียงเพื่อนของเค้าบอกว่า สายฟ้ากลับไปตั้งแต่เลิกเรียนแล้ว ผมจึงได้แต่เดินคอตกกลับไปที่ห้องของตัวเอง เพื่อหยิบกระเป๋ากลับบ้าน ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยไปหาที่บ้านก้ได้
“ตะวันมาแล้วหรอ” ผมเงยหน้ามอง ก็พบกับสายฟ้าที่นั่งรออยู่ในห้องผม
“สายฟ้า ตะวันขอโทษนะ อย่าโกรธเราเลยนะ เราไม่ได้จะผิดนัดเลยนะ เรา....” เมื่อเห็นสายฟ้านั่งอยู่ ผมรีบเดินเข้าไปบอกกับสายฟ้า เหมือนเด็กน้อยที่แก้ตัวเวลาที่ทำผิด แต่ก่อนที่ผมจะพูดอะไรได้มากกว่านั้น สายฟ้าก็ยกมือเป็นการห้ามผมพูด
“พอได้แล้วตะวัน ไปกินข้าวหรือยัง เราหิวจะแย่แล้ว” รอยยิ้มของสายฟ้า อบอุ่นอะไรแบบนี้ แล้วนี่สายฟ้ายังไม่ได้ทานอะไรเลยหรอ
“ทำไมไม่หาอะไรทานก่อนหละ” ผมทำน้ำเสียงเข้มขึ้นมาทันที
“คราวหลังถ้าเรานัดแล้วผิดนัดอีก สายฟ้าก้ไม่ต้องรอเรานะ ทรมานตัวเองแบบนี้ไม่ดีรู้ไหม” ผมก็รู้ตัวว่าผมผิดที่ทำให้สายฟ้าต้องรอ แต่การที่สายฟ้าไม่ยอมกินอะไรนี่ก็ทำให้ผมโมโหเหมือนกัน
“เราขอโทษนะ....”สายฟ้ากำลังจะพูดขอโทษผม แต่ผมยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้าง เมื่อสายฟ้าเห็นแบบนั้นจึงหยุดพูด พร้อมกับอาการตกใจเล็กน้อย
“สายฟ้าห้ามขอโทษเรานะ คนผิดคือเรา เพราะงั้นอย่าขอโทษเราอีก” ผมพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง นั่นจึงทำให้สายฟ้าได้แต่พยักหน้ารับ ผมไม่กล้ารับคำขอโทษของสายฟ้าหรอกครับ เพราะคนที่ผิดนะคือผมต่างหาก
“ไปกินข้าวกันนะ ตะวันก็หิวเหมือนกัน” ผมเดินไปจูงมือสายฟ้าลงไปด้านล่างอาคารเรียน เพื่อไปหาข้าวในตลาดทาน.......
-
:เฮ้อ: โจ้กะนาที จะอึมครึมไปอีกนานมั้ยเนี่ย คนนึงก็หนี อีกคนก็ไม่ยอมตัดใจ
-
คนที่น่าสงสารคือ สายฟ้า นาที และโจ้
ส่วนตะวัน เลือกเอง ตัดสินใจเอง ทำเอง ต้องยอมรับผลแล้วหละ
บวก 1 แต้มเช่นเคย ขอบคุณนะคะ
-
เฮ้อ..ตะวันยังยึดติดกับโจ้ไปไหนเนี่ย :เฮ้อ:
-
เครียดค้าบบบ
สายฟ้าเอาคืนมันเลยยยยย
หมั่นไส้เกิ๊นนนนนนนนนนน :z3:
-
ตะวันเหมือนจะลั้นลาอยุ่คนเดวนะ อิอิ
คือยังไงดี เหมือนจะเศร้า แต่ก็ยังมีสายฟ้าที่คอยเข้าใจอยุ่เสมอ
แต่โจ้ ที และสายฟ้า
เหมือนกำลังต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเองอยู่...อย่างลำพัง
-
เสียใจ
อ่านเเล้วหาทางออกแทบจะไม่ได้เลย
โอ้ย
ขอให้โลกสงบสุข
-
อึมครึม ไม่รู้ว่าวงกลมนี้จะสิ้นสุดยังไง
แต่ก็ยังอยากให้ เป็น 2 คู่ชู้ชื่นอยู่ดีอ่ะ
สายฟ้าจะต้องเจ็บแบบนี้ไปเรื่อยๆหรอ สงสารจัง :z3:
-
:เฮ้อ: ต้นตอของความผิดพลาดอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย
นาที... หรือ รู้ว่าไม่ได้รัก ไม่รับรักแล้วมันผิดยังไง
โจ้... ผิดหรือไงทีจะชอบเค้า ทั้งๆที่เค้าแสดงออกขนาดนั้น แค่เราไปยื้อคนๆนึงมาอยู่เป็นเพื่อนแก้เหงา มันผิดไหม(ถ้าเค้ายังมีใจให้เราทั้งๆที่มีคนอื่น)
ตะวัน... ระหว่างคนที่เรารัก และรักเรา จะผิดไหมถ้าเลือกที่จะอยู่กับคนที่รักเรา และพร้อมจะรักเค้าเมื่อถึงเวลา แค่บางเวลาที่ยังโลเลก็เท่านั้น..
สายฟ้า... กับคนๆนึงที่ชอบมานานคบกันแล้วทำไมจะรอไม่ได้ล่ะแม้จะรู้อะไรเป็นอะไรก็ตาม แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว รักไม่ใช่ครอบครอง
นิว(ยิ้มๆ+1จัดไป)
-
ขอบคุณค่า..
เฮ้อ..ผิดซ้ำผิดซาก..แล้วยังไม่คิดจะแก้ไขอีก.. :beat:นายตามตะวัน
ต่อไปถ้าคิดจะพ่นอะไรออกมาก็คิดซะบ้างว่าจะทำได้มั้ย.. :angry2:
สายฟ้าเอ๊ย..เมื่อไหร่จะเลิกฝืนซะทีนะ..อยากร้องก็ร้อง..อยากเหวียงก็เหวียงมันไปเซ่..ปากยิ้มแต่ตาเศร้ามันไม่อึดอัดรึไงฮึ.. :a6:
ปล.จะผิดมั้ยที่หมันไส้โจ้ :z6:ทำตัวอ่อนแอน่าสงสารไปไหน..เรียกร้องความสนใจจังเลยนะ :angry2:
-
ทำไมเป็นแบบนี้ เออ วุ้ยยยยย :3123: :3123: :3123: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้อ...ดูไปดูมาโจ้นี้ก็น่าสงสารเหมือนกันนะเนี้ย
ให้ความรักนาทีไปเท่าไหร่ นาทีก็ไม่เคยรับไว้เลย
เอาแต่หนีๆ ทำแบบนี้สู้พูดไปตรงๆเลยจะดีกว่าไหมนาที
สายฟ้ายังคงความน่ารักได้เสมอต้นเสมอปลายมากเลยคะ
มามะสายฟ้าจ๋า ขอกอดสักที
:กอด1:
-
บีบีหายไปไหนว้า
รออ่านสายฟ้ากะตะวันนนนนน
:call: :call: :call:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เมื่อไหร่ที่ตะวันจะให้ความสำคัญกับสายฟ้าจริงๆเสียที...
แล้วกว่าวันนั้นจะมาถึงไม่รู้ว่าสายฟ้าจะรอจนล้าเกินไปรึปล่าว....รออ่านต่อจ้า
-
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
เดาว่าที่ที ไม่ยอมรักโจ้ เพราะรู้ว่า ตะวันแอบรักโจ้แน่เลย
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
:o11:หายไปไหนน้า
-
[10]
“มึงทำแบบนี้ได้ไงวะ” ตอนเช้าเมื่อเจอหน้าไอ้ที ผมรีบเดินเข้าไปต่อว่ามันทันที แต่แทนที่มันจะสนใจ แต่มันกลับยกมือขึ้นห้ามผม พร้อมกับใบหน้าเรียบเฉย
“ก่อนที่มึงจะด่ากู กูขอพูดเรื่องสายฟ้าก่อน” มันมองหน้าผมนิ่งๆ ทำให้ผมเริ่มใจไม่ดี เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับสายฟ้า พอมันเห็นผมทำหน้างง มันจึงเริ่มพูดต่อ
“มึงรู้ไหมสายฟ้ายังไม่รู้จะไปต่อที่มหาวิทยาลัยไหน” หน้าของไอ้ทีก็ยังคงนิ่งเฉยเหมือนเดิม
“แล้วยังไงวะ” จากคำถามของมัน ทำให้ผมยิ่งงงเข้าไปอีก คนอย่างสายฟ้าจะมาเครียดอะไรกับการเข้ามหาวิทยาลัย เพราะยังไงก็สอบเข้าได้อยู่แล้ว
“โห่ไอ้โง่...” อยู่ๆไอ้ทีก็ตบหัวผมทีหนึ่ง
“ก็สายฟ้าเค้ารอเลือกมหาวิทยาลัยตามมึงไง” อ๋อ มันเป็นแบบนี้นี่เอง นี่สายฟ้าให้ความสำคัญกับผมขนาดนั้นเลยหรือนี่ คิดแค่นั้นก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้นิดหน่อย
“ยังจะยิ้มอีก”
“ก็ทำไมหละกูมีความสุขนี่”
“มึงจะโง่ไปถึงไหนวะ มึงอยากให้สายฟ้าทิ้งความฝันของตัวเองแล้วตามมึงไปเรียนที่เดียวกันนี่นะ” เอาอีกแล้ว มันตบหัวผมอีกแล้วไอ้ห่าที แต่ที่มันพูดก็ถูกนะ ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะสอบติดหรือไม่ แต่ก็ยังอยากจะดึงสายฟ้าไว้ใกล้ๆต่อไป
“แบบนั้นก็ไม่ดีสิวะ” ผมพูดอย่างอ่อนใจ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริง ผมคงรู้สึกผิดกับสายฟ้ามากกว่าเดิม
“เพราะงั้นมึงต้องไปคุยกับสายฟ้าให้รู้เรื่องเข้าใจไหม” มันสั่งผมครับ พร้อมกับยกมือขึ้นจะตบหัวผมอีกรอบ แต่คราวนี้ไม่เป็นอย่างสองครั้งที่แล้ว ผมจับข้อมือของมันไว้ พร้อมกับถามกลับบ้าง
“แล้วมึงรู้เรื่องนี้ได้ยังไง” ผมจ้องหน้ามันนิ่งๆ
“ก็โทรไปคุยกับสายฟ้ามานะสิวะ” มันตอบกลับมาพร้อมกับทำหน้าตาตื่น เมื่อรู้ว่าตอบอะไรออกมา
“มึง...........โทรไป.........หาสายฟ้า” ผมถามมันแบบเน้นคำ
“ก็แค่ถามในฐานะเพื่อน” หน้ามันจ๋อยลงไปเล็กน้อย
“มึงจะตามสายฟ้าไปเรียนใช่ไหม ถึงถามถึงมหาวิทยาลัย” ผมว่าผมเดาไม่ผิดหรอกครับ เพราะตอนนี้มันก้มหน้าหนีผม
“จะอะไรก็แล้วแต่ มึงต้องไปคุยกับสายฟ้าเรื่องนี้ กูไปหละ” ก่อนที่ผมจะคาดคั้นอะไรมันมากกว่านี้ ตอนนี้มันดึงมือออกพร้อมกับวิ่งไปแล้วครับ นี่ผมจะโกรธมันดีหรือเปล่าเนี่ย ที่มันยังโทรไปหาสายฟ้าอยู่ แต่ก็ต้องขอบใจมันที่ทำให้ผมรู้ความคิดของสายฟ้า
“สายฟ้าจะไปเรียนต่อที่ไหน” ตอนนี้ทั้งผมและสายฟ้านั่งกันอยู่ที่สระหลังโรงเรียน และเมื่อผมถามคำถามนี้กับสายฟ้า รอยยิ้มของสายฟ้าก็หุบลงทันที พร้อมกับหันหน้าหนี
“ตะวันก็รู้คำตอบจากนาทีแล้วนี่” อืม สายฟ้านี่เก่งจริงๆที่เดาเรื่องราวได้
“รู้...เราถึงต้องมาคุยกับสายฟ้าไง” ผมจับใบหน้าของสายฟ้าให้หันมาหาผม
“ตอบเรามาตรงๆ สายฟ้าอยากสอบเข้าที่ไหน” ผมจ้องเข้าไปที่ดวงตาของสายฟ้า และสายฟ้าก็จ้องกลับมาเช่นกัน เพราะตอนนี้ไม่สามารถหันหนีไปไหนได้
“เราอยากเข้าที่มหาวิทยาลัย M” สายฟ้าตอบไม่เต็มเสียงนัก
“เรียนแพทย์?” ผมถามสายฟ้าต่อ และได้การพยักหน้ารับ
“เราก็เรียนไม่เก่งด้วยสิ ที่จะเข้าแพทย์ที่นั่น” ผมพูดออกไปพร้อมกับล้มตัวลงนอนหนุนตักสายฟ้า สีหน้าของสายฟ้าที่ผมเห็น แสดงออกถึงความเสียใจในคำพูดของผม
“แต่ถ้าเป็นคณะอื่น เราสัญญาว่าเราจะพยายามนะ” ผมจับมือสายฟ้ามากุมไว้ที่อก ระหว่างที่หลับตาลง ผมก็บอกในสิ่งที่ผมคิดออกไป
“อืม....ขอบใจนะ” ผมรู้ว่าตอนนี้สายฟ้ากำลังยิ้ม แม้ไม่ต้องลืมตาขึ้นไปดู ผมสามารถรับรู้ได้ในน้ำเสียงของสายฟ้า
มันจะเป็นอะไรไปหละที่ผมจะเลือกไปเรียนที่เดียวกับสายฟ้า เพราะอย่างผมไม่มีอะไรที่เป็นเป้าหมายอยู่แล้ว แต่กับสายฟ้ามันไม่ใช่ ผมรู้ที่สายฟ้าตั้งใจเรียนเพราะต้องมีจุดมุ่งหมาย แล้วทำไมผมจะต้องไปทำลายความหวังของสายฟ้าด้วย ถ้าในเมื่อสายฟ้าเลือกที่จะเรียนที่เดียวกับผมแล้วต้องทิ้งความฝันของตัวเอง แล้วทำไมคนที่ไม่มีเป้าหมายอย่างผม จะพยายามสอบเข้าที่เดียวกับสายฟ้าไม่ได้
- - สักวันนะสายฟ้า ถ้าเราลืมโจ้ได้จริงๆแล้ว เราจะรักสายฟ้าให้สมกับความรักที่สายฟ้ามีให้เรา - -
-
ตะวันเริ่มรู้สึกดีๆกับสายฟ้าแล้วรึเปล่า
แต่ยังฝังใจกับโจ้อยู่
ลืมๆโจ้ให้ได้เร็วซะทีนะ :เฮ้อ:
-
:o211: ก็ลืมโจ้ให้ได้จริงๆซะทีซิ
มัวแต่ถ้าๆ จะลืมได้เมื่อไรล่ะ
อย่างนี้สายฟ้าก็น่าสงสารแย่
แอบเซงตะวัน ห่วงโจ้ แต่ก็หวงสายฟ้าด้วย จะเอาไงกันแน่จ๊ะ
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน..หลังจากมีนู่นนี่ทำให้ไม่ได้อ่านมาตลอด
ชอบสายฟ้ามากเลยค่ะ..เรื่องนี้คงไม่เศร้าเนอะ
อย่าบีบคั้นคนอ่านเหมือนตอนพี่ดิน กะ ต้นน้ำเลยนะคะ
รอติดตามค่ะ :pig4:
-
ซักวัน ของตะวันมันจะนานขนาดไหนนะ...
:z2: รออ่านต่อจ้า o13
-
สงสารสายฟ้าตลอดเลย
รอวันที่ตะวันรักสายฟ้าเต็มหัวใจ
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณคุณบีค่ะ
-
รอจนกว่าฟ้าจะมีเวลา~ :call:
-
- - สักวันนะสายฟ้า ถ้าเราลืมโจ้ได้จริงๆแล้ว เราจะรักสายฟ้าให้สมกับความรักที่สายฟ้ามีให้เรา - -
ระวังนาทีจะตีท้ายครัว
แล้วจะเสียใจนะตะวัน
+1 ให้บีบี เผื่อวันนี้จะใจดีมาต่ออีกรอบเน๊อะ :-[
-
:z2: :z2: :z2:
นานๆที ที มันจะทำตัวมีประโยชย์แต่เรื่องตามๆกันไปเรียนนี่ไม่ไหวนะ
หวังว่าโจ้จะหายไปจากใจตะวัน... ขอแค่นี้จะได้ไหม
นิว(ยิ้มๆ)
-
สู้สู้ครับสายฟ้า :man1:
-
เศร้าอ่ะ
เครียดๆๆๆ
มันเป็นวัฏจักร จริงๆ
-
[11]
“เย็นนี้ตะวันว่างไหม” ผมเงยหน้าจากจานข้าวที่ทานอยู่ เมื่อสายฟ้าถามผม
“ก็ไม่ได้ไปไหนนะ มีอะไรหรือเปล่าสายฟ้า” ผมตอบออกไปแบบไม่ได้ใส่ใจนัก ก่อนจะก้มหน้าทานข้าวต่อ
“งั้นไปส่งเราที่บ้านหน่อยนะ ก่อนกลับแวะหาอะไรทานกัน” สายฟ้าส่งยิ้มมาให้ผม ซึ่งผมก็ได้แต่พยักหน้ารับ พร้อมกับส่งยิ้มให้สายฟ้ากลับไปเช่นกัน
“ไอ้ตะวัน เลิกเรียนแล้ว ไปกันดีกว่า” วันนี้ไอ้ทีมันมาแปลก มันทำท่าจะลากแขนผมออกจากห้องเรียน
“อะไรของมึง ปล่อยเลยกูจะไปหาสายฟ้า” ผมเบี่ยงตัวหลบมือของมันที่จะจับแขนผม
“ก็นั่นหละ กูก็จะไปหาสายฟ้าเหมือนกัน” มันตอบมาทำให้ผมสงสัยทันที ผมได้แต่ยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน
“เอาเถอะน่าไปได้แล้ว เดี๋ยวสายฟ้ารอนาน” มันบอกจบก็เดินออกไปเลย อะไรของมันเนี่ย
“เฮ้ย รอด้วย มึงจะรีบไปทำไมวะ มีอะไรกับแฟนกูหรือไง” ผมเดินไปกอดคอมันไว้ได้ทัน แล้วก็ถามด้วยความอยากรู้ แต่ทันทีที่ผมเห็นแววตาของไอ้ที เมื่อผมพูดคำว่าแฟนออกไป มันแสดงสายตาเศร้าลงทันที แต่ก็แค่ครู่เดียวเท่านั้น ที่มันจะกลับมาแสดงสีหน้าปกติ
“ไม่มีอะไรหรอก แค่กูอยากเจอ ไม่ได้หรือไง มึงอย่าหวงนักเลยวะ ขอแค่มองมั่งได้ไหมวะ” ผมพูด ทำเหมือนประชด แต่สิ่งที่ผมรู้ได้คือ มันพูดออกมาจากใจจริง เมื่อมันแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร แล้วผมจะต่อความให้มันยาวไปเพื่ออะไร จึงได้แต่ยิ้มให้กับมันแล้วเดินต่อไปหาสายฟ้า
“เดี๋ยวก่อนนาที คุยกันให้รู้เรื่องก่อน” ตอนนี้ผมกับไอ้ทีมาถึงหน้าห้องของสายฟ้าแล้ว แต่ก่อนที่จะเข้าไป โจ้ก็เข้ามาหยุดไอ้ทีไว้ก่อน
“เราว่าไม่มีอะไรต้องคุยแล้วนะ” ไอ้ทีพูด โดยไม่มองหน้าโจ้
“แต่เราไม่เข้าใจ ทำไมนาทีต้องทำเฉยเมยกับเรา”
“ก็แค่...อยากทำ พอใจหรือยังหละ” ไอ้ทีจ้องหน้าโจ้
“เราไม่ดีตรงไหน บอกเราสินาที” ตอนนี้โจ้เหมือนจะพยายามกลั้นอารมณ์โกรธไว้
“ไม่ใช่ไม่ดี แต่เราไม่ชอบก็เท่านั้น” ไอ้ทีมันตอบ พร้อมกับหันหลังหนี แต่โจ้ก็รีบคว้าแขนของมันไว้
“อย่ามายุ่ง!! ไม่อย่างนั้นความเป็นเพื่อนก็จะไม่เหลือ” ไอ้ทีหันมาชี้หน้าโจ้ พร้อมกับพูดชัดถ้อยชัดคำ และเดินไปหาสายฟ้าที่ตอนนี้เดินออกมาจากห้องแล้ว ถ้าผมมองไม่ผิด สายตาที่โจ้มองสายฟ้ามันเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ก็เพียงไม่นาน โจ้ก็หลบสายตาพร้อมกับเดินจากไป
“ทำเกินไปแล้วนะมึง” ผมบอกไอ้ที ก่อนที่จะหันวิ่งไปตามโจ้
“ตะวัน......เดี๋ยวสิตะวัน”ผมได้ยินเสียงคนเรียก ก็คงจะเป็นสายฟ้าแน่นอน แต่ตอนนี้ผมห่วงโจ้มากกว่าที่จะรับฟังเสียงใดๆ
ทำไมนะทุกครั้งที่โจ้เศร้า ผมต้องเอาตัวเองไปรับความเศร้านั้นไว้ตลอด ทั้งที่ก็รู้ดีว่าไม่สามารถแบ่งเบามาได้เลย แต่ก็ยังเอาตัวเองไปผูกไว้เสมอ ผมขี่รถกลับบ้านด้วยความเศร้าปนเหงาหลังจากส่งโจ้เรียบร้อยแล้ว เมื่อผมเหงาคนที่ผมอยากเจอมากที่สุดก็คือ สายฟ้า แต่ตอนนี้ก็ดึกเกินกว่าที่ผมจะไปหาสายฟ้าได้ ผมจึงต้องเก็บอารมณ์เหล่านี้ไว้คนเดียว
“มาได้ไงวะ” ผมมาถึงบ้านก็ต้องแปลกใจ ที่เห็นไอ้ทีมายืนรออยู่ มันไม่ตอบคำถามผม ได้แต่เดินเข้ามาหา
- - ผัวะ - - อยู่ๆ ไอ้ทีก็เดินเข้ามาต่อยผม ซึ่งผมก้ได้แต่งงกับสิ่งที่มันทำ อารมณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ทำให้ผมยิ่งโมโหง่ายยิ่งขึ้น เตรียมจะต่อยมันคืน แต่ก็ต้องหยุด เพราะคำพูดของมัน
“วันนี้วันเกิดสายฟ้า” มันพูดไว้แค่นั้น ก่อนจะเดินจากไป ทำให้อารมณ์โกรธเมื่อครู่นี้ของผม สงบลงได้ทันที
สายฟ้าไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผม แต่วันนี้สายฟ้าชวนผมไปทานข้าวเย็น
สายฟ้าไม่เคยห้ามผม เวลาที่ผมไปกับโจ้ แต่วันนี้สายฟ้าร้องเรียกผม
เอาอีกแล้วสิไอ้ตะวัน ทำให้สายฟ้าเสียใจอีกแล้วนะมึง เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมรีบวิ่งเข้าบ้านทันที ถ้าเป็นตอนนี้ ตอนที่สายฟ้าเสียใจ คงไม่ได้ทานอะไรอีกเป็นแน่ ผมจึงคิดจะทำอาหารไปให้สายฟ้า แต่ก็นั่นหละ ผมไม่เคยเข้าครัวมาก่อน กว่าที่จะทำข้าวกล่องเสร็จก็นานพอดูเหมือนกัน เมื่อเสร็จแล้ว ผมจึงรีบไปที่บ้านสายฟ้าทันที
“มีอะไรหรือเปล่าตะวัน” พอผมไปถึงบ้านสายฟ้าแล้ว ก็โทรหาเจ้าตัวทันที ส่วนของบ้านจะอยู่ที่ด้านหลังคลีนิค ซึ่งผมก็ไม่สามารถเข้าไปได้ ต้องยืนรออยู่ที่หน้าคลีนิคนั้น
“หิวไหม” ผมถามสายฟ้าด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับยื่นกล่องข้าวไปให้
“ข้าวไข่เจียว....” สายฟ้าพูดออกมาหลังจากเปิดฝากล่องข้าวแล้ว
“ขอโทษนะ เราทำอย่างอื่นไม่เป็นจริงๆ แต่เราอยากทำมาให้สายฟ้า” ผมลุกขึ้นจากรถไปยืนข้างๆสายฟ้า
“แค่นี้ก็ดีแล้วหละ ขอบใจมากนะ” สายฟ้ายังคงก้มหน้ามองกล่องข้าวในมือ
“ทานสิสายฟ้า ป่านนี้คงหิวแย่แล้ว” ผมยิ้มให้กับสายฟ้า
“อืม”
“เดี๋ยวก่อนสายฟ้า....” ก่อนที่จะได้ตักข้าว ผมก็ห้ามไว้ก่อน พร้อมกับหยิบไฟแช็คออกมาจากในกระเป๋า จุดมันแล้วยื่นไปหาสายฟ้า
“อธิษฐานก่อนค่อยเป่านะ” สายฟ้าทำสีหน้างงๆอยู่สักพัก ก่อนที่จะเข้าใจ และหลับตาอธิษฐาน เมื่อสายฟ้าเป่าเรียบร้อยแล้ว.....
“สุขสันต์วันเกิดนะ และขอโทษอีกครั้งครับ” ผมกระซิบข้างหูของสายฟ้า พร้อมกับหอมแก้มสายฟ้าไปทีหนึ่ง มันไม่ได้เกิดจากความเผลอแต่อย่างใด ผมรู้สึกเพียงแต่ว่า ผมอยากสัมผัสกับแก้มเนียนของสายฟ้า และผมก้ทำมันลงไปอย่างตั้งใจที่สุด.......
-
เราว่าไอ้ที่แคร์ความรู้สึกต่อสายฟ้ากลัวสายฟ้าเสียใจนะ มันคือ รักแล้วหล่ะตะวันเอ๊ย
-
สงสารสายฟ้าอ่ะ :เฮ้อ:
-
ถ้ายังเกิดแบบนี้ซ้ำๆๆ สายฟ้าก็คงทนไม่ไหวหรอกนะตะวัน....
เอาเค้าเข้ามายุ่งก็ดูแลเค้าหน่อย....รออ่านต่อจ้า
ปล.ยิ่งอ่านยิ่งติด..ลุ้นด้วย o13
-
ขแโทษอีกแว้ววว มานจามีอารายดีขึ้นม้ายเนี่ยยยย :z13:
-
อ่านแล้ว... รักสายฟ้าหว่ะ
แต่ก้อไม่รู้นะ
ความเห็นผมคือว่า...
ทำไมโจ้ ถึงไม่เคยรู้ว่าตะวันชอบเลย ทั้งๆ ที่ก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ แปลกมากๆ
ส่วนที กับสายฟ้า ยังดูเป็นตัวละครที่เข้าใจอะไรๆ ได้ง่าย
เพราะว่าสายฟ้าก็ดูมีจุดยืนชัดเจน ไม่ได้ชอบนาที แต่ชอบตะวัน
ส่วนนาทีก็แรงไปนะ ที่ทำกับโจ้อ่ะ แต่ก็เข้าใจที่มาที่ไปอยู่ดี
ส่วนตะวันเข้าใจว่ายังตัดโจ้ไม่ขาด
แต่รีบตัดเหอะ ก่อนสายฟ้าจะมาตัดเมิงขาดไปก่อนเนี่ย
แล้วนาทีเพื่อนเลิฟยูก็จะคาบไปแดรกซะก่อน เหอๆ
-
:เฮ้อ: รักครั้งนี้จะพังเพราะเพื่อนไหมเนี่ย
ตะวันก็วิ่งโร้ตามโจ้ตลอด
สงสารสายฟ้าจัง แต่ก็รู้สึกดีขึ้นมานิดนึง
ที่ตะวันแคร์ความรู้สึกสายฟ้าขึ้นมาบ้างแล้ว
-
อ่านแล้ว... รักสายฟ้าหว่ะ
แต่ก้อไม่รู้นะ
ความเห็นผมคือว่า...
ทำไมโจ้ ถึงไม่เคยรู้ว่าตะวันชอบเลย ทั้งๆ ที่ก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ แปลกมากๆ
ส่วนที กับสายฟ้า ยังดูเป็นตัวละครที่เข้าใจอะไรๆ ได้ง่าย
เพราะว่าสายฟ้าก็ดูมีจุดยืนชัดเจน ไม่ได้ชอบนาที แต่ชอบตะวัน
ส่วนนาทีก็แรงไปนะ ที่ทำกับโจ้อ่ะ แต่ก็เข้าใจที่มาที่ไปอยู่ดี
ส่วนตะวันเข้าใจว่ายังตัดโจ้ไม่ขาด
แต่รีบตัดเหอะ ก่อนสายฟ้าจะมาตัดเมิงขาดไปก่อนเนี่ย
แล้วนาทีเพื่อนเลิฟยูก็จะคาบไปแดรกซะก่อน เหอๆ
จริงๆไม่ใช่โจ้ไม่รู้นะครับว่าตะวันรู้สึกดีๆด้วย
เพียงแต่....ไม่รับรู้มากกว่า
เพราะสนใจเพียงแต่นาทีเท่านั้น
เลยไม่คิดจะสนใจใครรอบข้าง
ขแโทษอีกแว้ววว มานจามีอารายดีขึ้นม้ายเนี่ยยยย :z13:
นั่นนะสิ เกลียดตามตะวัน ทำผิดซ้ำๆ แล้วก็ขอโทษอย่างเดียว ชิชิชิ
ถ้ายังเกิดแบบนี้ซ้ำๆๆ สายฟ้าก็คงทนไม่ไหวหรอกนะตะวัน....
เอาเค้าเข้ามายุ่งก็ดูแลเค้าหน่อย....รออ่านต่อจ้า
ปล.ยิ่งอ่านยิ่งติด..ลุ้นด้วย o13
ขอบคุณที่ตามอ่านครับ แต่ตอนนี้คนแต่งยิ่งแต่งยิ่งเครียด
เริ่มหมั่นไส้ตามตะวัน สงสารสายฟ้าด้วย อิอิอิ
สงสารสายฟ้าอ่ะ :เฮ้อ:
สงสารด้วยคน :13223: อยากต่อยตามตะวันจริงๆ
เราว่าไอ้ที่แคร์ความรู้สึกต่อสายฟ้ากลัวสายฟ้าเสียใจนะ มันคือ รักแล้วหล่ะตะวันเอ๊ย
รักโดยไม่รู้ตัว เลยทำให้หลายคนต้องเศร้า เฮ้อ.....
-
:z6:ทุกครั้งอ่ะตะวัน เมื่อไรแกจะคิดได้ว้าเบื้อกเอ้ย :เฮ้อ:
สายฟ้าน่าสงสารตลอดอ่ะ :m15:
-
:เฮ้อ: รักครั้งนี้จะพังเพราะเพื่อนไหมเนี่ย
ตะวันก็วิ่งโร้ตามโจ้ตลอด
สงสารสายฟ้าจัง แต่ก็รู้สึกดีขึ้นมานิดนึง
ที่ตะวันแคร์ความรู้สึกสายฟ้าขึ้นมาบ้างแล้ว
กว่าตามตะวันจะรู้สึกตัวนี่ ไม่รู้สายฟ้าต้องเสียใจสักกี่รอบนะครับ
แต่ประเด็น เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดนี่ น่าสนใจๆๆๆ อิอิ
:z6:ทุกครั้งอ่ะตะวัน เมื่อไรแกจะคิดได้ว้าเบื้อกเอ้ย :เฮ้อ:
สายฟ้าน่าสงสารตลอดอ่ะ :m15:
ดูท่าตามตะวันจะโดนเหม็นขี้หน้าตามพี่ไอดินไปอีกคนแน่ๆ 5555
-
จบแบบไม่เศร้า
แต่อ่านแล้วมันเศร้าน้ะ
:m15:
-
ตะวันรักสายฟ้าเเล้วแน่ๆเลย..เพียงเเต่ยึดติดกับความรู้สึกเก่าๆที่มีให้โจ้คงเป็นเเค่ความผุกพัน??
o13.... :pig4:
-
ความรู้สึกคนอ่านตอนนี้ เหมือนสายฟ้าเป็นตัวสำรองยังไงยังงั้น
ตะวันหันไปเมื่อไรก็เจอสายฟ้า
พอคิดแบบนี้ก็เลยยังเบาใจ ทำให้สายฟ้าเสียใจโดยไม่คิดก่อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เมื่อไรตะวันจะเสียใจจริงๆซะที เสียใจไม่ใช่แค่รู้สึกผิด
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
:z2: :z2: :z2:
เส้นใยบางๆที่เคยมีเริ่มคลายตัว อะไรๆก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไป
ใจคนเรานั้นว่าเปลี่ยนง่ายก็ง่ายนักหนา แต่บางคราสุดทานทนจนใจลิขิต
อย่ายึดติดปล่อยวางเปิดกว้างออก ละอองหมอกเคยปิดทับดับวิสัย
ทุกแห่งหนเห็นสิ่งเดียวคือหัวใจ ที่ยังคงหาไม่เปลี่ยนแปลงมี
คาดเดา และ เกินจะเดาขาด ว่าเรื่องนี้จำเปแ็นต้องมีเหตุการณ์บางอย่างมาชี้นำ
เพื่อสร้างความรู้สึกใหม่ๆที่เบนเข็ม และทิศทางของหัวใจใครหลายๆคน
ให้เรื่องลงตัว... ไม่เช่นนั้นก็คงไม่เปลี่ยนแปลง
นิว(ยิ้มๆ)
-
ตัดใจจากโจ ้สะเหอะ อยุ่กับคนที่รักเราดีกว่า
-
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
สายฟ้า สายฟ้า
บีบี บีบี มาต่อได้แล้ว
อยากเห็นตอนสายฟ้าทำตะวันน้ำตาตกบ้างอะไรบ้าง :fox2:
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ชิส์...ทำผิดแล้วก็ได้แต่ขอโทษ
เคยบอกไปแล้วใช่ไหมตะวัน
ว่าความรู้สึกคนเราน่ะถ้ามันเสียไปแล้ว
อะไรก็เอากลับคืนมาไม่ได้หรอก
แล้วเมื่อไหร่จะเลิกทิ้งสายฟ้าไปหาโจ้สักทีห่ะ
:angry2:
ตอนนี้นาทีแบบว่าแร๊งได้อีกค่า
ไม่มีถนอมน้ำใจกันเลย
แต่ก็แอบเข้าใจละเนอะ
ก็คนมันไม่รักจะให้ทำงัย
:เฮ้อ:
-
:m22:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
[12]
“ลุงหมอครับ สวัสดีครับ” เช้าวันเสาร์ผมวางแผนไว้จะพาสายฟ้าไปเที่ยว วันนี้เลยมาที่บ้านสายฟ้าแต่เช้า (11 โมงนี่เช้าหรือเปล่านะ)
“มาหาลุงหรือหาลูกลุงหละวันนี้” ลุงหมอบอกแซวผม พร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่น
“อย่างผมก็ต้องมาหาลุงสิครับ แต่ว่าสายฟ้าอยู่ไหนหละครับ” ผมทำท่าทางอ้อนลุงหมอ เพราะความสนิทเลยไม่รู้สึกเขินอะไรมาก ก็อย่างว่าหละ จะหัวแตก เป็นไข้ ไม่สบาย ก็มาหาลุงหมอทุกทีตั้งแต่เด็ก ไม่มีอะไรให้เขินอีกแล้วหละ
“สายฟ้าอยู่ในสวนหลังบ้านนะ เดินไปหาสิ” ลุงหมอหัวเราะกับท่าทางของผม พร้อมกับชี้มือไปที่หลังคลีนิค
“งั้นเดี๋ยวผมมาคุยด้วยใหม่นะครับ” ผมบอกก่อนจะเดินออกมา และก็ได้รอยยิ้มส่งกลับมา
“เก็บของ!!” ผมเดินมาด้านหลัง ก็พบกับสายฟ้ากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ ผมเลยเดินไปด้านหลังแล้วปิดหนังสือของสายฟ้าทันที
“เก็บอะไรตะวัน” เมื่อสายฟ้าหันมาเจอผมก็คลายความตกใจลงบ้าง แล้วจึงถามผมต่อ
“เสื้อผ้าไง ไปได้แล้วอย่าช้าสิ” ผมพูดพร้อมกับรวบหนังสือบนโต๊ะส่งให้สายฟ้า แล้วทำกันดุนหลังให้สายฟ้าเดิน
“เอามาสัก 2 – 3 ชุดนะ เดี๋ยวเรารออยู่ที่หน้าคลีนิค” ผมดันสายฟ้ามาส่งที่บริเวณตัวบ้าน แล้วจึงเดินแยกออกมา สายฟ้ายังส่งสายตาสับสนมาที่ผม แต่ก็เลิกสนใจ เดินเข้าไปในบ้านของตัวเอง
“ลุงหมอคร้าบบบบบ” ผมออกมาอ้อนลุงหมอต่อ
“มีอะไรหละเรา” ตอนนี้ลุงหมอกำลังจัดเคาเตอร์ยาอยู่ แต่ก็เงยหน้ามาส่งยิ้มให้ผม
“ผมจะลักพาตัวสายฟ้าออกจากบ้านคืนนึง ลุงหมอจะยอมไหมครับ” ผมส่งยิ้มแบบเด็กๆให้ลุงหมอ
“มีโจรที่ไหนมาบอกเจ้าทุกข์ก่อนหละ แล้วนี่จะลักพาตัวไปไว้ที่ไหนหละ” ลุงหมอก็ตอบกลับมาแบบเล่นๆตามผม
“โจรอย่างผมไม่ขอตอบนะครับ กลัวเจ้าทุกข์แจ้งตำรวจ” ผมยิ้มจนแก้มแทบปริ ความรู้สึกอบอุ่นที่ผมได้รับจากลุงหมอตั้งแต่เด็ก ทำให้ผมรู้สึกดีอย่างประหลาด มันจึงไม่แปลกอะไรที่สายฟ้า จะทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆ
“งั้นก็ไม่ให้ไป” อยู่ๆลุงหมอก็หุบยิ้ม พร้อมกับตอบออกมาด้วยเสียงแข็งๆ
“ทำไมหละครับ” ตอนนี้ผมก็หุบยิ้มไปด้วยเหมือนกัน พร้อมกับถามไปด้วยน้ำเสียงเบาๆ
“ตะวัน...สายฟ้าเป็นลูกของลุงนะ ลูกลุงเสียใจหรือไม่สบายใจเรื่องอะไร ทำไมลุงจะไม่รู้” ยิ่งฟังลุงหมอพูด ผมก็ได้แต่ก้มหน้ายิ่งกว่าเดิม เพราะทั้งหมดที่ทำให้สายฟ้าเสียใจมันมาจากผมทั้งนั้น
“ผมรู้ครับ ผมขอโทษ” ผมยกมือไหว้ แต่ก็ไม่กล้ามองหน้าคนตรงหน้าอยู่ดี
“ไม่ต้องมาขอโทษลุงหรอก เอาเป็นว่าถ้าคิดว่าจะไม่รักไม่ชอบสายฟ้าจริง ก็อย่ามาให้ความหวังอีกเลย” ลุงหมอลูบหัวผม นี่ไม่ใช่คำสั่งให้ผมเลิกยุ่งกับสายฟ้า แต่เป็นคำแนะนำและตักเตือนจากผู้ใหญ่ที่ให้ความเอ็นดู
“ผมไม่รู้ครับ ผมชอบอีกคนก็จริง แต่ผมก็ไม่อยากอยู่ห่างสายฟ้า ผมห่วงอีกคน แต่ก็ไม่อยากให้สายฟ้าเสียใจ ผมไม่อยากเห็นคนอีกคนเศร้า แต่แค่สายฟ้าทำหน้านิ่ง ผมก็รู้สึกผิด ผมสับสนครับลุงหมอ...” ผมงอแงแบบเด็กๆ เพราะผมไม่รู้ว่าผมจะหาทางออกยังไง ผมชอบโจ้ แต่ผมก็รู้ว่าสายฟ้าก็มีอิทธิพลกับจิตใจผมเช่นกัน
“ตามตะวัน.....ชื่อนี้เพราะไหม” อยู่ๆลุงหมอก็ถามผมออกมา หลังจากผมงอแงอยู่สักพัก ผมได้แต่พยักหน้ากับคำถาม เพราะผมคิดว่าชื่อนี้มีความหมายสำหรับผม
“ตะวันคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ให้ความสว่างกับทุกสิ่งบนพื้นดิน ลุงอยากให้เราเป็นความหวังของทุกสิ่งอย่างเช่นดวงตะวัน” ผมเงยหน้ามองดูลุงหมอ ตอนนี้มือของลุงหมอยังลูบหัวผมเช่นเดิม และยังส่งรอยยิ้มอ่อนโยนแบบนั้นมาให้ผม
“ชื่อนี้..ลุงเป็นคนตั้งให้เอง เพราะงั้นตะวันก็เปรียบเหมือนลูกชายลุงเหมือนกัน ดูแลน้องด้วยนะ” สัมผัสแผ่วเบาจากมือของลุงหมอ ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายจากสิ่งที่สับสน
ผมเพิ่งทราบจากลุงหมอว่า คนทำคลอดผมก็คือคุณลุงนั่นเอง นอกจากพ่อแม่ที่ให้กำเนิดผมแล้ว ลุงหมอก้เปรียบเหมือนคนให้ชีวิตผมเช่นกัน และในตอนที่ผมคลอด พ่อของผมขอให้คุณลุงตั้งชื่อให้ ซึ่งจากความหมายที่ผมได้รับรู้วันนี้ ทำให้ผมอยากยิ่งใหญ่ตามที่คุณลุงหวัง แต่ผมจะทำได้อย่างไรกัน ถ้าในใจผมยังสับสนกับเรื่องความรักอยู่แบบนี้
“เอาหละ ไปล้างหน้าไป หน้าแบบนี้หมดหล่อเลย” ลุงหมอเห็นผมทำหน้าเศร้า ก็เลยเอามือมาตบแก้มผมเบาๆ ด้วยความเอ็นดู
“พรุ่งนี้บ่ายๆก็พาสายฟ้ามาส่งด้วยแล้วกัน เที่ยวกันให้สนุกหละ” ลุงหมอเดินกับไปจัดการกับยาของตัวเองเช่นเดิม
“ผมสัญญาว่าจะดูแลน้องสายฟ้าตามที่ลุงหมอบอกครับ ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็แล้วแต่” ผมโค้งหัวเป็นการยืนยันคำสัญญาของผม ไม่ว่าจะในฐานะแฟน หรือในฐานะเพื่อน ผมก็จะดูแลสายฟ้าตลอดไป..........
--ไม่ต้องการคนมาเอาใจ........แค่ต้องการคนมาใส่ใจบ้างเท่านั้นเอง--
-
สัญญาแล้วนะตะวันว่าจะดูแลสายฟ้าตลอดไปอ่ะ
แต่1ว่าฐานะที่เหมาะสมที่สุดก็ต้องแฟนนี้ละ
ตอนที่ลุงหมอพูดว่าถ้าไม่รักก็อย่าให้ความหวังนี้ถึงกับจี๊ดเลยคะ
เพราะมันกำลังเข้ากับชีวิตตอนนี้มั้กมาก - -"
ตอนหน้าตะวันกับสายฟ้าก็จะไปเที่ยวกันแล้ว
ภาวนาว่าขอให้เที่ยวกันอย่างสงบสุขตลอดทริปด้วยเถอะ
จงอย่าให้มีอะไรมาทำให้ใจของตะวันไขวเขว้เลย
:call:
-
[12]
--ไม่ต้องการคนมาเอาใจ........แค่ต้องการคนมาใส่ใจบ้างเท่านั้นเอง--
งงอ่ะ คนแต่งน้อยใจ รึในบทครับเนี่ย
ปล. คนแต่งไปไหนมาหรอครับ หายไปนานเลย
สู้ๆ ไฟต์ติ่งครับ o13
-
ลุงหมอน่ารักจังเลย นอกจากจะเข้าใจลูกตัวเองยังเข้าใจลูกคนอื่น?ด้วย
ตะวันสัญญาแล้วนะ ต่อไปห้ามผิดสัญญาด้วย
อยากให้สายฟ้ามีความสุขกะเค้าบ้าง
ปล. ไรทเตอร์หายไปซะนานเลย :กอด1:รับขวัญหน่อย
-
เฮ้ออออออออ
ลุงหมอเข้าใจแบบนี้
หาได้ยากมากกกกกกกกกก
อยากมีผู้ใหญ่ใกล้ตัวเข้าใจอะไรแบบนี้บ้างจัง
-
บีอ่ะ o9เอาอีก เอาอีก
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
สายฟ้าน่ารัก :-[
-
จาเชื่อได้มั้ยเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
คุณลุงหมอเข้าใจลูก
เข้าใจตามตะวันดีจริงๆ
เป็นคุณพ่อ และผู้ใหญ่ที่ใจกว้างมากๆ
บวก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ
--ไม่ต้องการคนมาเอาใจ........แค่ต้องการคนมาใส่ใจบ้างเท่านั้นเอง--
หวังให้เป็นส่วนหนึ่งของนิยาย :กอด1:
-
คำสัญญาของตะวันกับลุงหมอเหมือนเป็นการกักขังสายฟ้าป่ะ...
เพราะถ้าจะดูแลอาจจะในฐานะคนรัก เพื่อน หรือน้องตลอดไป...แต่สายฟ้าคงจะเจ็บลึกๆนะเพราะเค้าไม่ได้อยากเป็นเพื่อนหรือน้องนี่..
เครียดไปพร้อมกับคนแต่ง..แต่รออ่านอยู่นะคร๊าา :L2:
-
แล้วตะวัน แจคสัน จะ ตามหาสายฟ้า(หัวใจมั้ง)ที่หายไปกลับคืนได้มั้ยนะ
ลุ้นๆ ว่าจะพาสายฟ้าไปไหน
-
--ไม่ต้องการคนมาเอาใจ........แค่ต้องการคนมาใส่ใจบ้างเท่านั้นเอง--
ชอบประโยคนี้จังไว้จะขอยืมไปใช้บ้าง อิอิ
นิว(ยิ้มๆ)
-
[13]
“จะไปไหนกันเนี่ย” ตอนนี้ผมขับรถออกจากบ้านสายฟ้ามาสักพักแล้ว ซึ่งประโยคนี้ผมได้ยินบ่อยมาก แต่ก็ได้แค่ยิ้มแทนคำตอบ วันนี้ผมเอารถยนต์ที่บ้านมา เพื่อจะพาสายฟ้าไปเที่ยวรีสอร์ทบนเขา ที่อยู่จังหวัดใกล้ๆกับบ้านผม
ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถ ผมจะชวนสายฟ้าคุยทุกเรื่อง ทำให้ผมได้เห็นสีหน้าแห่งความดีใจและเป็นสุขของสายฟ้า มันทำให้ผมพลอยยิ้มออกมาด้วย ใจนึงผมทำไปเพราะรู้สึกผิดเรื่องวันเกิดของสายฟ้า แต่อีกใจนึงมันก็เป็นความต้องการของผมเองที่จะทำแบบนั้น ดูอะไรก็ลงตัวไปหมดในเวลานี้ แต่มันก็ต้องมาสะดุดเพราะเสียงมือถือของสายฟ้า
“ทำไมไม่รับหละ” ผมสังเกตเห็นสายฟ้าหยิบขึ้นมาดู แล้วก็ไม่คิดจะรับสาย ทำให้ผมสงสัย
“สายของนาที” สายฟ้าหันมามองหน้าผม แบบขอความเห็น
“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย สายฟ้าจะรับก็ได้” ผมบอกด้วยความจริงใจ
“ถ้าเรารับนั่นก็เหมือนให้ความหวังนาที แล้วโจ้......” สายตาที่มองมาที่ผม ทำให้ผมรู้สึกได้ว่า สายฟ้าทำตามข้อตกลงที่ยอมเป็นแฟนผม เพื่อกันสายฟ้าออกจากนาที และผมว่าที่สายฟ้าถามถึงโจ้ ไม่ใช่เพราะสายฟ้าเป็นห่วงโจ้ แต่ต้องการทำเพื่อผมมากกว่า ผมจึงหยุดรถไว้ข้างทาง พร้อมกับคว้ามือถือของสายฟ้ามา
“ถ้าไม่อยากรับ ก็ปิดเครื่องดีกว่านะ” ผมกดปิดเครื่องของสายฟ้า พร้อมกับ หยิบมือถือตัวเองออกมาปิดเครื่องตามสายฟ้าไปอีกคน
“ตอนนี้มีแค่นายตามตะวันกับนายสายฟ้าเท่านั้น ไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องของใครนะ” ผมจับมือสายฟ้าแล้วส่งยิ้มไปให้ พร้อมกับส่งมือถือทั้งสองเครื่องให้สายฟ้าเก็บไว้
เมื่อไปถึงที่พักแล้ว ผมก็เอาของเข้าไปเก็บในห้องพัก ผมเลือกที่จะเอาไปไว้ในห้องเดียวกันทั้งของผมและสายฟ้า ที่ทำอย่างนั้นเพราะผมอยากที่จะอยู่ใกล้ๆกับสายฟ้านั่นเอง โดยที่ตอนนี้คนด้านนอกไม่ได้รู้เลยว่าคืนนี้ต้องนอนห้องเดียวกับผม
เมื่อเก็บของเรียบร้อย ผมกับสายฟ้าก็ออกมาเดินเล่นรอบรีสอร์ท นอกจากบรรยากาศที่ดูสดชื่นแล้ว อากาศของที่นี่ก็ยังดีอีกด้วย ดอกไม้นานาชนิดก็มีให้เห็นรอบบริเวณ ทำให้ยิ่งดูสบายเข้าไปใหญ่ ส่วนมื้อเย็นของวันนั้น ก็สั่งมาจากที่รีสอร์ท จัดบริเวณด้านหน้าที่พักให้ทานอาหารกับสายฟ้าสองต่อสอง
“ทานอิ่มแล้วเดี๋ยวไปนั่งเล่นกันนะ” ผมออกปากชวนสายฟ้า ให้ไปนั่งเล่นที่สนามหญ้าหน้าที่พัก
ผมล้มตัวลงนอนหนุนตักสายฟ้าทันทีเมื่อสายฟ้านั่งลงข้างๆผม พร้อมกับจับมือของสายฟ้ามาลูบผมของผมไปด้วย
“สายฟ้าชอบเราตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมเงยหน้าขึ้นไปถามสายฟ้า ที่ตอนนี้ก้มหน้ามามองผมอยู่ เพราะสิ่งนี้ค้างคาในใจผมพอสมควร
“ไม่บอกได้ไหม เราอาย” และตอนนี้หน้าก็ถูกแทนด้วยสีชมพูอ่อนๆ และยังไม่กล้าสบตาผมอีกต่างหาก
“หรือว่าจริงๆแล้วสายฟ้าไม่ได้ชอบเรา” ผมทำเป็นแกล้งงอนสายฟ้า และก็ได้ผลจริงๆ
“ไม่นะ...เราชอบตะวันจริงๆ ชอบมานานแล้วด้วย” สายฟ้ารีบแก้ตัวกับผม พร้อมกับจ้องมาที่หน้าผม เห็นแบบนี้แล้วก็ไม่อยากแกล้งแล้ว
“ทำไมถึงชอบหละ”
“ตะวันน่ารักนี่นา.....” สายฟ้าแอบยิ้ม แต่ไม่ยอมหันมามองหน้าผม
“ไม่เอาหรอก เราไม่อยากน่ารัก........สายฟ้าต่างหากที่น่ารักนะ” ผมพูดออกไป และเป็นผมเองที่ต้องหลบสายตาของคนด้านบนที่จ้องลงมา
“แล้วทำไมตะวันไม่รักหละ” น้ำเสียงของสายฟ้าไม่ได้มีแววของความล้อเล่น และไม่ได้โกรธใดๆ แต่มันเป็นเสียงที่บอกว่าคนพูดกำลังรอคอยความหวังอยู่
ผมหันหน้าของตัวเองเข้าหาหน้าท้องของสายฟ้า พร้อมกับกอดเอวของสายฟ้าไว้ ส่วนหน้าของผมนั้นซุกลงกับหน้าท้องนั้น
“ตอนนี้มีแค่นายสายฟ้ากับนายตามตะวันเท่านั้น อย่าคิดถึงใครหรือเรื่องอะไรอีกเลยนะ” แทนคำตอบของสายฟ้า ผมสัมผัสได้ถึงมือที่ลูบไปมาที่หัวของผม
ถึงตอนนี้เราจะพูดได้ไม่เต็มปากว่ารักสายฟ้า แต่สายฟ้าก็เป็นคนสำคัญที่ผมขาดไม่ได้เช่นกัน
“ให้...เรา นอนที่นี่หรอ” สายฟ้าถามผมแบบเกรงๆ เมื่อผมพามานอนที่ห้อง
“ใช่สิ” ผมก็พยักหน้าตอบพร้อมกับเดินไปรอสายฟ้าที่เตียง
“เราไปนอนอีกห้องดีกว่านะ ตะวันจะได้นอนสบาย”
“ไม่เอา มานี่เลยง่วงแล้ว” ผมเดินไปดึงมือสายฟ้ามาที่เตียง ตอนนี้ทั้งผมทั้งสายฟ้าก็ลงไปนอนบนเตีบงเรียบร้อย เพราะแรงดึงจากมือผม
“นอนเฉยๆสิ” ผมดุสายฟ้า เพราะการขยับตัวของสายฟ้านี่หละ
“เราไม่ทำอะไรสายฟ้าหรอก เราจะไม่ทำอะไรจนกว่าเราจะแน่ใจนะ” ผมหลับตาลงแล้วกอดสายฟ้าที่หันข้างให้ผม วงแขนของผมยิ่งกระชับขึ้น เมื่อไม่มีการขยับหนีจากสายฟ้า
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ผมชื่อเด็กชายสายฟ้า ตอนนั้นผมยังคงจำได้ดี ถึงแม้มันจะผ่านมานานมากแล้วก็ตาม ตอนนั้นผมกำลังจะออกไปเล่นกับเพื่อนที่สวนใกล้บ้าน ในมือของผมถือลูกชิ้นไปด้วย เพราะสมัยเด็กผมเป็นคนที่ชอบทานลูกชิ้นมาก แต่นั่นก็ทำให้ผมต้องมานั่งร้องไห้.....อยู่ๆ ลูกชิ้นในมือของผมก็หายไป ไม่ใช่ว่าอยู่ดีๆก็หายไป แต่มันหายไปจากมือผมแล้วไปอยู่ในปากของไอ้โบ้....หมาจรจัดที่คนแถวนั้นตั้งชื่อให้
ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมยืนร้องไห้อยู่อย่างนั้น เพราะทำอะไรไม่ถูก ก็ตอนนั้นเพิ่งจะ 5 – 6 ขวบเองนี่นา แต่แล้วก็มีลูกชิ้นอีกไม้ยื่นมาให้ผม ผมหยุดร้องไห้แล้วมองไปที่ลูกชิ้นไม้นั้น
“นิ่งซะนะ นี่ลูกชิ้นของนาย” เด็กรุ่นๆผม กำลังยื่นไม้ลูกชิ้นมาให้ผม พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร เมื่อผมรับไม้นั้นมาแล้ว เด็กคนนั้นก็หันไปหาไอ้โบ้
“ว้ากกกกกกกกกกกก” อยู่ๆ เด็กคนนั้นก็ตะโกนใส่ไอ้โบ้ ทำให้มันตกใจวิ่งหนีไปเลย แล้วเค้าก็หันมายิ้มให้ผม พร้อมกับวิ่งออกไป
ผมจะแอบมองเด็กคนนั้นทุกครั้งที่เค้ามาหาพ่อผมที่คลีนิค ทุกครั้งที่มา ก็จะมีแผลมาด้วยทุกครั้ง ระหว่างที่ทำแผล ก็พูดคุยตลอดเวลา มันยิ่งทำให้ผมเห็นความสดใสของคนๆนี้ หรือบางครั้งไม่ได้มีแผลมา ก็จะแวะมาคุยกับพ่อผมเสมอ ผมก็ได้แต่เฝ้ามองเค้าเสมอ ตั้งแต่เด็ก..............
-
รักแรก แถมยังตั้งแต่เป็นเด็กน้อยอีกตะหาก
มิน่าล่ะถึงฝังใจนัก
สายฟ้าน่ารักได้อีกอ่ะ :กอด1:
-
อ้อ...ฮีโร่วัยเด็กของสายฟ้าก็คือตะวันนี่เอง...
แล้วเมื่อไหร่ ตะวันจะรักสายฟ้าล่ะ
-
สายฟ้าของเรารักมันคงคงมาก แต่ดูๆไปความสัมพันธ์ของทั้งสองก็เหมือนอะไรๆจะเริ่มดีขึ้นแล้ว
อีกไม่นาน ตะวันคงรู้ตัว เย้ๆๆ
-
ขอให้ตาวันรักสายฟ้าทีี่เหอะ
-
“แล้วทำไมตะวันไม่รักหละ”
:sad2:ไงตะวัน เจอคำถามนี้เข้าไป ฉึกเลยไหมล่ะพ่อยอดขมองอิ่ม
ตอนนี้หวานได้อีก ตะวันอย่าแอบทำไรลูกชายเค้าเน้อ
สายฟ้ารักมั่นคง :give2:
-
ความประทับใจในวัยเยาว์ นำมาสู่ความรักในวัยหนุ่ม
แล้วตะวันจำอะไรได้บ้างไหม
บวกเพิ่มไม่ได้ แต่ขอบคุณมากค่ะ
-
รักมานาน อิอิ
-
*0* ที่แท้ตะวันก็เป็นรักตั้งแต่เด็ดของสายฟ้านี้เอง
มิน่าละถึงได้บอกว่ารักมานานแล้ว
แต่ตะวันก็ออกแนวทึ่มๆนะเนี้ย
มีคนมาแอบชอบนานขนาดนี้ไม่มีรู้ตัวเลยนะคนเราอ่ะ
"สายฟ้าน่ารัก" "แล้วทำไมตะวันไม่รักเราละ"
เจอประโยคนี้เข้าไปถึงกับกรี๊ด
นั่นสิตะวัน ทำไมถึงไม่รักสายฟ้า
+1ให้กับประโยคนี้เลยคะ
แทงใจดำตะวันอย่างแรงเลย
-
ตั้งแต่เด็กเลยหรอเนี่ย แล้วนายตามตะวันละ... ทำไมยังไม่รักสะทีหีหี
-
ฮีโร่ของสายฟ้า
โว้วววววววว
นายตะวันเม่ห์แต่เด็กเลยวุ้ย
น่าหมั่นไส้ (แต่ก้อรักตามตะวันเน้อ :กอด1:)
-
สายฟ้าน่ารักเน้อ.............
ถ้าอยากถามว่าใครน่ารักกว่านี่จะมีคนตอบไหมอะ
1. น้องนัท - พี่อาร์ม --- เริ่มต้นด้วยฯ
2. พี่ดิว - น้องน้ำ --- เรื่องของคนสองคนฯ
3. ลุงใหญ่ - หนูบี --- เรื่องของคนสองคนฯ
4. พี่ไอดิน - น้องต้นน้ำ --- พี่ครับฯ
5. เอก - บอย --- คนที่รักฯ
6. สายฟ้า - ตามตะวัน
ส่วนคนแต่งชอบน้องนัทที่สุด อิอิ ดูดุ แต่ก็น่ารัก
ลืม......ก้องกับโอ้อีกคู่ อิอิ
-
ไว้ตามอ่านครบแล้วจะมาตอบนะครับ
อ่านไปแค่สองเรื่องเองอ่ะครับ
:sad4: :sad4:
-
อ่านมาหมดทุกเรื่อง ถ้าถามว่าชอบคู่ไหน ณ ตอนนี้
ตอบได้เลยว่า ตะวัน - สายฟ้า อิอิ
อ่านตอนนี้แล้วยังยิ้มๆเหมือนเคยแล้วจะรออ่านต่อ
นิว(ยิ้มแฉ่ง)
-
ชอบเอกกะบอยอ่ะครับ
รักกันดีอ่ะ เศร้าดีแต่รักกัน
ปลื้มครับ
-
เอางัยดีละทีนี้
เกิดอาการหลายใจ
จริงๆกะชอบหลายคู่เลยคะ
แต่ที่1ในดวงใจตอนนี้ยกให้ สายฟ้ากะตะวันอ่า
สายฟ้าแบบว่าน่ารักมากกกกก
:m1:
-
สายฟ้าน่ารักเน้อ.............
ถ้าอยากถามว่าใครน่ารักกว่านี่จะมีคนตอบไหมอะ
1. น้องนัท - พี่อาร์ม --- เริ่มต้นด้วยฯ
2. พี่ดิว - น้องน้ำ --- เรื่องของคนสองคนฯ
3. ลุงใหญ่ - หนูบี --- เรื่องของคนสองคนฯ
4. พี่ไอดิน - น้องต้นน้ำ --- พี่ครับฯ
5. เอก - บอย --- คนที่รักฯ
6. สายฟ้า - ตามตะวัน
ส่วนคนแต่งชอบน้องนัทที่สุด อิอิ ดูดุ แต่ก็น่ารัก
ลืม......ก้องกับโอ้อีกคู่ อิอิ
ไม่มีคู่น้องโก กับ พี่ไอซ์ด้วยหรือคะ คู่นี้ก็สมบุกสมบันเหมือนกันนะ กว่าจะลงเอย
ถ้าเป็นคู่ ชอบคู่น้องนัทกับพี่อาร์ม มากที่สุดเลยค่ะ
แต่ถ้าฉายเดี่ยว ชอบน้องต้นน้ำ กับ สายฟ้า นะคะ
-
ไม่มีคู่น้องโก กับ พี่ไอซ์ด้วยหรือคะ คู่นี้ก็สมบุกสมบันเหมือนกันนะ กว่าจะลงเอย
ถ้าเป็นคู่ ชอบคู่น้องนัทกับพี่อาร์ม มากที่สุดเลยค่ะ
แต่ถ้าฉายเดี่ยว ชอบน้องต้นน้ำ กับ สายฟ้า นะคะ
เอ่อ...ลืมอีกแล้ว :o8: น้องโกกับพี่ไอซ์นี่คู่พีคเลยนี่นา อิอิ
ชอบเอกกะบอยอ่ะครับ
รักกันดีอ่ะ เศร้าดีแต่รักกัน
ปลื้มครับ
เรื่องนี้ก็ทำให้คนแต่งเครียดเหมือนกันนะนี่
แต่งไปก็สงสารไป....คนแต่งก็ชอบนะเอกนะ แต่แอบโกรธบอยเล็กน้อย 555
-
อ่านมาหมดนะ แต่น้องนัทกับพี่อาร์มนี้ตราตรึงใจสุดแล้ว
ชอบน้องนัทมากมาย น่ารักแบบดุๆ สเปก :laugh:
แถมยังเป็นเรื่องแรกที่ได้อ่านงานของบีอีก เลยปลื้มคู่นี้เป็นพิเศษ
อีกคู่ที่คะแนนสูสีเลยก็ต้อง โอ้กับก้อง
หนูก้องเด็กอาร๊าย น่ารักน่ากอดที่สุดดดดดดดดดดดด
-
เอาสี่คู่ได้ไหม :-[
คู่แรก
พี่อาร์ม-น้องนัท อันนี้เป็นเรื่องแรกที่อ่านของบีบี o13
คู่ที่สอง
พี่ไอดิน - น้องต้นน้ำ อันนี้ไอดินตอนท้ายน่าสงสารกว่าน้ำอีก :o12:
คู่ที่สาม
โอ้-ก้อง คู่นี้แต่งให้อ่านหน่อยเห๊อะบีบี น่ารักน่าหยิกเกิ๊นนนนน
คู่ที่สี่
ตามตะวัน-สายฟ้า สายฟ้าน่าสงสารที่สุด
สรุปจะเศร้าให้ได้ทุกเรื่องเลยใช่ไหมบีบี ไม่เป็นไรเพราะสุดท้ายก็สมหวังนี่เน๊าะ
-
สรุปจะเศร้าให้ได้ทุกเรื่องเลยใช่ไหมบีบี ไม่เป็นไรเพราะสุดท้ายก็สมหวังนี่เน๊าะ
งั้นเดี๋ยวเรื่องนี้แหวกแนวดีกว่า
เอาแบบเศร้าตั้งแต่ต้นยันจบเลย อิอิ
ปล. เรื่องก่อนๆ เศร้าจริงๆหรอ :confuse: ไม่จริงอะ
-
^
^
^
ไม่เอาน้า
เศร้าตลอดมีเคืองน่ะเนี่ย
คงสโลแกนเดิมแหละครับ
ฮ่าๆๆ
-
[14]
ใบหน้าขาวใสของสายฟ้าเวลานอน ทำให้ผมอดนึงถึงเด็กน้อยไม่ได้ เพราะความใของแก้ม ความนิ่งของอารมณ์ ทำให้สายฟ้ายิ่งดูไร้เดียงสาเข้าไปใหญ่ มือของผมเริ่มไล้ไปทั่วตั้งแต่เส้นผม หน้าผาก วนมาที่แก้มใสๆ ด้วยสัมผัสที่แผ่วเบาที่สุด เพราะกลัวสายฟ้าจะตื่นมาเสียก่อน แล้วผมจะไม่กล้าทำสิ่งเหล่านี้ เฮ้อ.......ในใจผมตอนนี้มีโจ้หรือสายฟ้ากันแน่นะ
โจ้คือคนที่ผมหลงรักตั้งแต่ม.2 ตอนที่ไปเที่ยวบ้านไอ้ที ตอนนั้นเพราะอะไรไม่รู้ ทำให้ผมเฝ้ามองมาตลอด จนเกิดเป็นความรัก....แอบรัก ผมยอมดึงตัวเองไปผุกไว้กับความเศร้าของโจ้ โดยไม่ปริปากใดๆสักคำ
สายฟ้าคือคนที่มาหลงรักผม ทำทุกอย่างเพื่อผม และสามารถทำให้ผมมีความสุขได้ หลังจากรับความเศร้ามาจากโจ้ เหมือนสายฟ้าจะมีอะไรบางอย่าง ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นและสบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้ หรือเพราะเป็นลูกของลุงหมอ ทำให้ผมคุ้นเคยและสนิทใจกับความใจดีแบบนี้
ถ้าจะให้ผมบอกว่าชอบใครนั้น ผมไม่สามารถบอกได้อย่างเต็มปากนัก โจ้คือรักฝังใจของผม และผมยังรู้สึกว่าผมยังลืมโจ้ไม่ได้ แต่กับสายฟ้า ผมก็ไม่สามารถขาดคนคนนี้ไปได้เหมือนกัน นั่นยิ่งทำให้ผมยิ่งสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง
สัมผัสที่ผมได้รับจากปลายนิ้ว ทำให้ผมไม่อยากหยุด แต่ตอนนี้แก้มเนียนใสของสายฟ้าก็เย้ายวนใจผมเหลือเกิน ทำให้ผมฝังจมูกลงกับแก้มของสายฟ้าเบาๆ และเริ่มที่จะปลุกสายฟ้า พร้อมกับบอกตัวเองให้ห้ามใจไว้...จนกว่าจะมั่นใจว่าใครคือคนที่หัวใจต้องการกันแน่ โจ้ หรือ สายฟ้า
“ตื่นได้แล้วครับ” ผมกระซิบข้างหูสายฟ้าเบาๆ
“ถ้าไม่ตื่นจะปล้ำแล้วนะครับ” ผมเห็นสายฟ้ายังไม่ยอมตื่น เลยลองกระซิบอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ได้ผลจริงๆด้วย
“อ๊ะ...” สายฟ้าลืมตาตื่นทันทีพร้อมกับขยับตัวหนีผม ซึ่งดีที่ผมกอดเอวไว้ได้ทัน ไม่งั้นได้ตกเตียงเป็นแน่
“ตกใจอะไรหละ” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้สายฟ้า
“ก็ตะวันบอกว่า......” สายฟ้าพูดแค่นั้น ก็ก้มหน้าอายหนีไปเลย
“แค่พูดเล่นเท่านั้นเอง แต่ถ้าสายฟ้ายังไม่ลุกไปอาบน้ำ อาจจะทำจริงๆก็ได้นะ” ผมหัวเราะกับท่าทีของสายฟ้า พร้อมกับพูดขู่ไปอีกรอบ
“ล็อกประตูด้วยนะ กลัวอดใจไม่ไหว” ผมตะโกนไล่หลังสายฟ้า เพราะตอนนี้เจ้าตัวรีบเดินไปคว้าผ้าเช้ดตัวแล้ว และหันมาค้อนให้ผมก่อนปิดประตูห้องน้ำ
“ทำไมน่ารักแบบนี้นะ” ผมพูดคนเดียว พร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมา
“แวะซื้อของฝากไหม” ผมถามสายฟ้าตอนที่ขับรถออกมาจากรีสอร์ท
“อืม...” สายฟ้าแค่หันมาพยักหน้าเท่านั้น แล้วก็ก้มหน้าต่อไป
“คิดอะไรอยู่หรอสายฟ้า” ผมยื่นหน้าไปถามสายฟ้า แต่ตาก็ยังมองที่ถนนเหมือนเดิม
“เปล่าสักหน่อย” เปล่า.....แล้วทำไมยิ่งก้มหน้ากว่าเดิมอีกหละ
“คิดอะไรหรอ....” ผมถามย้ำอีกครั้ง ซึ่งก็ได้แต่การสั่นหน้าเป็นคำตอบ
“หรือว่า สายฟ้าคิดเรื่องนั้น” ผมทำเป็นเสียงดังขึ้นมา ทำให้สายฟ้าตกใจ
“เราไม่ได้คิดเรื่องเมื่อเช้านะ...” สายฟ้ารีบปฏิเสธ แต่พอเห็นรอยยิ้มของผมคงคิดได้ว่าตัวเองโดนหลอก
“อย่างนั้นหรอออออออ” ผมทำลากเสียง เพื่อแกล้งสายฟ้า
“เรายังไม่พร้อมนะตะวัน” สายฟ้าไม่มองหน้าผม กลับไปมองหน้าขาของตัวเองเหมือนเดิมแล้ว เมื่อได้ยินแบบนั้นผมก็ไม่ได้ว่าอะไร จึงได้แต่เงียบไป แต่ความเงียบของผม ทำให้คนข้างๆเข้าใจผิด
“แต่ถ้าตะวันต้องการจริงๆ เราก็เต็มใจนะ” ตอนนี้สายฟ้าหันมามองหน้าผมแล้ว ด้วยแววตาที่เหมือนสำนึกผิด คงเพราะกลัวผมไม่พอใจหละสินะ ถึงได้พูดแบบนั้นออกมา
“เราจะไม่ทำอะไรสายฟ้า จนกว่าเราจะมั่นใจว่า ใจของเรามีสายฟ้าอยู่ทั้งดวง” ผมเอื้อมมืออีกข้างไปจับมือสายฟ้าไว้ ดีที่รถเป็นเกียร์ออโต้ ทำให้ยังพอมีมือว่างหน่อย
“ขอบใจนะตะวัน” สายฟ้ายิ้มให้ผม
หลังจากซื้อของกันเสร็จ พวกผมก็เดินทางกันต่อ จนเกือบจะถึงบ้านสายฟ้าแล้ว สายฟ้าจึงยื่นมือถือของผมมาให้ ทำให้ผมเพิ่งนึกได้ว่าปิดเครื่องไว้ตลอด ผมมองหน้าสายฟ้าแล้วมองไปที่มือถือ ส่งสัญญาณบอกให้สายฟ้าเปิดเครื่องให้ ทันทีที่เปิดเครื่อง ก็มีข้อความเตือนส่งมาให้ ผมจึงให้สายฟ้าเปิดดู
“สายไม่ได้รับ....จากนาที” สายฟ้าบอกผมกลับมา
“อ๋อ..เดี๋ยวค่อยโทรกลับแล้วกัน” เดี๋ยวกลับถึงบ้านก่อนแล้วกันค่อยโทรกลับ
“แค่เราว่านาทีน่าจะมีเรื่องด่วนนะ เพราะมันตั้ง 39 ครั้ง” สายฟ้าพูดทำให้ผมรู้ว่าสายฟ้าคงแปลกใจว่าทำไมไอ้ทีถึงโทรมาเยอะขนาดนี้
“ไม่เป็นไรหรอก..” ผมส่งยิ้มให้สายฟ้า แต่ก่อนที่สายฟ้าจะวางมือถือผมลง ไอ้ทีก็โทรเข้ามา
“ว่าไงวะไอ้ที”
“มึงไปอยู่ไหนมา รู้ไหมกูตามหามึงซะทั่ว”
“หาทำ.....” ผมยังพูดไม่จบ ไอ้ทีก็สวนผมกลับมาทันที
“โจ้อยู่โรงพยาบาล มึงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”...............................................
-
จ๊ากกกกก
เรื่องใหญ่ร้ายแรง
ทำกันได้น่ะครับ เนี่ย
คนเขียน o13
-
สรุปจะเศร้าให้ได้ทุกเรื่องเลยใช่ไหมบีบี ไม่เป็นไรเพราะสุดท้ายก็สมหวังนี่เน๊าะ
งั้นเดี๋ยวเรื่องนี้แหวกแนวดีกว่า
เอาแบบเศร้าตั้งแต่ต้นยันจบเลย อิอิ
ปล. เรื่องก่อนๆ เศร้าจริงๆหรอ :confuse: ไม่จริงอะ
ไม่นะบีบี อย่าทำเยี่ยงนั้น เอาหวานตอนจบนะบีบี ไม่เอาเศร้ายันจบนะ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z13: :z13: :z13: :z13:นี่แน่ะๆๆๆจิ้มให้ถึงตับไตไส้พุงเลย ชอบแกล้งคนอ่านนักนะบีบี :z13: :z13: :z13:
-
o22 o22 o22เป็นไรกันอีก
โจ้เป็นอะไร
แล้ว แล้ว แล้ว สายฟ้าขอจิ๊บละ ไม่อยากเห็นสายฟ้าเศร้าอ่ะ
ถ้าโจ้เข้าโรงบาล ตะวันก็ต้องไปเฝ้าอะดิ แล้วสายฟ้าละจะรู้สึกยังไง :serius2:
บีบี มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงอ่ะ แบบว่ามาต่อเลยได้ไหม๊ :m5:
-
เอาอีกระ
เด๋วตะวันก้อหวั่นไหวกะโจ้อีก
สงสารสายฟ้า
-
"กรูเหนื่อย"
โจ้มันไม่ได้อะไรกับตามตะวันไม่ใช่หรอ??
นาทีก้อดูแลไปสิ
โทรมาบอกไปก้อทำให้สายฟ้าเสียใจปล่าวๆ
เพราะว่าตามตะวันคงต้องรีบแจ้นไปดูโจ้แน่ๆ
ไหนว่านาทีรักสายฟ้าไง
แต่จริงๆ ก้อเข้าใจว่าเรื่องโจ้ ตามตะวันคงอยากรู้อ่ะนะ
แต่สาเหตุที่เข้าโรงบาลหน่ะหรอ... เดาว่าคงหนีไม่พ้นเรื่องที่เกี่ยวข้องหัวใจ
เฮ้อออออออ :เฮ้อ:
-
มันเป็นอะไรกันอีกเนี่ย..แล้วทำไมนาทีไม่ดูแลโจ้เองระ โจ้น่าจะดีใจกว่าตั้งเยอะ
แต่สายฟ้าสิ....จะรู้สึกยังไง........
เศร้าาา :sad4:
-
อ่ะ เริ่มดราม่าเเล้ว...โจ้เป็นอะไรถึงเข้าโรงบาล
แล้วทำไมนาทีไม่ดู..มาเรียกตะวันทำไม..แล้วสายฟ้าจะคิดงัย :serius2:
-
นาทีแกดูแลโจ้ไม่ได้หรือไงห๊า ต้องเรียกตะวันไปเนี่ย
โจ้เข้ารพ.แบบนี้ตะวันก็ต้องไปเฝ้า ไปคอยโอ๋โจ้อ่ะดิ
แล้วหนูสายฟ้าล่ะ ไม่อยากให้สายฟ้าเศร้าเลยอ่ะ
-
:เฮ้อ:
ตัวเชรี้ยทำเรื่องอีกแล้วอยากจะบ้าตาย
นิว(ยิ้มเซ็งๆ)
-
[15]
“โจ้เป็นอะไร” ผมรีบขับรถไปที่โรงพยาบาลทันที ก็พบกับไอ้ทีที่นั่งรออยู่ที่หน้าห้องนั้น ผมเข้าไปคว้าคอเสื้อมันทันที
“ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว มึงเข้าไปดูก่อนแล้วกัน” ไอ้ทีไม่ได้สบตาผม นั่นทำให้ผมคิดว่าสาเหตุคงมาจากมันแน่นอน
เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปก็พบโจ้ที่นอนอยู่บนเตียง ด้วยสภาพอ่อนเพลีย และมีสายน้ำเกลือเสียบที่แขน ผมเดินเข้าไปยืนข้างๆเตียงนั้น พร้อมกับที่เจ้าของเตียงหันมามองหน้าผมและน้ำตาของโจ้ก็เริ่มไหลลงมาเรื่อยๆ ยิ่งนานน้ำตานั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล มันยิ่งเพิ่มขึ้นทุกทีๆ จนคนที่อยู่บนเตียงเริ่มมีอาการสั่นจากการสะอื้นมากขึ้น ผมเอื้อมมือไปกอดคนนั้นไว้ พร้อมกับจูบที่หน้าผากเหมือนเป็นการปลอบใจ ซึ่งโจ้ตอนนี้ก็กอดตอบผมกลับมา เห็นแบบนั้นแล้ว ใจผมมันยิ่งปวดร้าวเข้าไปใหญ่ ผมกอดคนในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ....... โดยที่ผมไม่ได้นึกเลยว่า สายฟ้าก็อยู่ด้วยในตอนนี้.....
จนเมื่อเวลาผ่านไปได้สักระยะ ผมกับโจ้ถึงได้แยกออกจากกัน
“สบายใจขึ้นหรือยัง” ผมส่งรอยยิ้ม ถามคนตรงหน้า
“อืม....ขอบใจนะตะวัน” โจ้ยิ้มจางๆส่งมาให้ผม
“เช็ดหน้าเช็ดตาหน่อยนะ” ผมพูดจบก็หันไปที่ห้องน้ำ หยิบผ้าขนหนูไปชุบน้ำมาให้โจ้ และทำให้รับรู้ว่าตอนนี้ในห้องมีเพียงผมและโจ้แค่สองคน เอาอีกแล้วไอ้ตะวัน ทำให้สายฟ้าเสียใจอีกแล้วสิเนี่ย แต่ในตอนนั้นผมเป็นห่วงโจ้ จนไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง หวังว่าสายฟ้าคงเข้าใจนะ....
“มีอะไรจะเล่าให้เราฟังไหม” ผมถามโจ้หลังจากที่โจ้เช็ดหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ตะวันจะฟังจริงๆหรอ” โจ้ก้มหน้ามองผ้าในมือ รอยยิ้มเหนื่อยๆนั้น ทำให้ผมยิ่งเป็นห่วง
“ถ้าโจ้ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรหรอกนะ” ผมหมายความตามที่พูดจริงๆ เพราะไม่อยากให้โจ้ต้องคิดมาก
“ไม่เป็นไรหรอกตะวัน ไหนๆเราก็จะตัดใจแล้วหละ คิดแล้วก็ตลกนะที่ทำอะไรแบบนั้น” โจ้เค้นเสียงหัวเราะ ก่อนที่จะเริ่มเล่าให้ผมฟัง
เมื่อวานโจ้ไปหาไอ้ที เพื่อคุยกับไอ้ทีให้รู้เรื่อง แต่สิ่งที่ไอ้ทีตอบกลับมา นอกจากจะไม่สนใจการมาของโจ้แล้ว ยังไล่ให้กลับบ้านอีกต่างหาก – ถ้ายังอยากเป็นเพื่อนกัน ก็อย่าทำแบบนี้อีก – นั่นคือคำพูดของไอ้ทีที่บอกออกมา โจ้บอกตอนนั้นเสียใจกับคำพูดและการกระทำของไอ้ทีมาก เพราะก่อนหน้านี้ความเป็นเพื่อนที่เคยมี ทำให้ใจของโจ้เปลี่ยนเป็นความรัก แต่เมื่ออีกฝ่ายรับรู้ว่าความเป็นเพื่อนได้เปลี่ยนไป ไอ้ทีก็ตีตัวออกห่าง และใช้คำรุนแรงแสดงออกว่าไม่ชอบโจ้อย่างรุนแรง ตอนนั้นโจ้เสียใจมาก จึงได้คิดอะไรโง่ๆลงไป - - ยาแก้ปวดหลายสิบเม็ด - - โชคดีที่แม่ของโจ้ได้ยินเสียงดังจากห้องของโจ้เลยเปิดเข้าไปเห็นแล้วส่งโรงพยาบาลได้ทัน
“คราวนี้เข็ดแล้วหละตะวัน” โจ้ยิ้มให้ผมอีกครั้ง
“หลังจากนี้ เราคงรักตัวเองแล้วหละ ไม่เอาอีกแล้วความรักโง่ๆแบบนี้” โจ้ดูผ่อนคลายมาก ตอนที่พุดประโยคนี้ คงเหมือนได้ระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจออกมา
“แล้วนี่โจ้เล่าให้ที่บ้านฟังหรือเปล่า” ผมถามออกไปเบาๆ
“ใครจะกล้าหละตะวัน เราแค่บอกว่าเราเครียดเรื่องเรียนเท่านั้น” โจ้บอกแบบสำนึกผิดที่ต้องโกหกคนที่บ้าน
“แล้วใครมาเฝ้าหละ ไม่เห็นพ่อกับแม่โจ้เลย” ผมหันมองไปรอบห้องอีกครั้ง ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าไม่มีใครอยู่ในนั้น นอกจากผมสองคน
“นาทีนะ...................แต่เรายังไม่พร้อมจะเจอหน้าเลยให้นาทีกลับไปตั้งแต่ตอนเราตื่นแล้ว” นี่สินะเป็นสาเหตุที่ไอ้ทีไปนั่งรอหน้าห้อง และโทรหาผมหลายรอบ ผมก็รู้ว่าใจจริงของไอ้ทีแล้วมันก็เป็นห่วงโจ้ เพราะยังไงก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก แต่มันก็ยังไม่ใช่ความรักอยู่ดี แล้วยิ่งโจ้ต้องมาเข้าโรงพยาบาลเพราะมัน ความรู้สึกผิด และความเป็นห่วงยิ่งเพิ่มมากขึ้นอีกหลายเท่า
“ตะวันกลับก่อนก้ได้นะ เดี๋ยวแม่เราก็มาแล้วหละ” อยู่ๆโจ้ก็บอกผมออกมา
“ไม่เป็นไรเราไม่ได้รีบไปไหน” ผมตอบปฏิเสธไป
“แต่เราว่าใจของตะวันนะไปไหนต่อไหนแล้วหละมั้ง” โจ้เอ่ยแซวผม เพราะคงเห็นท่าทางกระสับกระส่ายของผม จริงๆผมก็ห่วงสายฟ้าเหมือนกัน อยากจะไปหาสายฟ้า เพราะความรู้สึกไม่สบายใจที่ทำอะไรไม่สนใจสายฟ้าอีกแล้ว
“ไปเถอะตะวัน ยังไงเพื่อนอย่างเราก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ไปหาแฟนได้แล้วหละ” โจ้ยังส่งยิ้มมาให้ผม
“งั้นเราไปก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่”
“โอเคเลย” โจ้ยังทำหน้าทะเล้นให้ผม ทำให้ผมเบาใจขึ้นมาบ้าง
ผมห่วงโจ้ที่ต้องเข้าโรงพยาบาลนั่นก้เป็นเรื่องสมควร แต่พอเห็นว่าโจ้ไม่เป็นอะไรมากแล้ว ผมกลับเป็นห่วงความรู้สึกของสายฟ้ามากกว่า ผมไม่รู้เลยจริงๆว่าความเป็นห่วงอันไหนมันมาก – น้อยไปกว่ากัน แต่ที่แน่ๆตอนนี้ผมไม่อยากให้สายฟ้าต้องเศร้า ผมเลยรีบขับรถไปที่บ้านสายฟ้าทันที หลังจากที่รู้ว่าสายฟ้าอยู่ที่หลังสวนหลังบ้านจากลุงหมอ ผมก็รีบเดินไปหาทันที
“สายฟ้า...” ผมเดินไปนั่งข้างๆสายฟ้า พร้อมกับจับมือของสายฟ้ามากุมไว้
“คือเรา..........” ผมกำลังจะเริ่มอธิบาย แต่สายฟ้าก็ยกมือเป้นเชิงห้ามไว้ก่อน
“ฟังเรานะตะวัน แล้วก็ขออย่าขัดอะไรเราเลยนะ” สายฟ้าส่งสายตาเป้นการขอร้องออกมา
“เราว่า....หยุดไว้ที่ตรงนี้ดีกว่านะ”
“หยุดอะไรสายฟ้า” ผมถามด้วยความสับสน
“บอกแล้วไงอย่าขัด......หยุดความสัมพันธ์ของเราไว้แค่นี้เถอะนะ” สายฟ้าพูดมาพร้อมกับรอยยิ้มเหนื่อยๆ
“ตะวันก็รู้ตัวเองดีว่าไม่มีทางลืมโจ้ได้ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรที่ตะวันจะหลอกตัวเองมาคบกับเรา นาทีไม่มีที่ท่าว่าจะสนใจโจ้ และตะวันก็หลงรักโจ้จนลืมไม่ลง แล้วทำไมตะวันไม่ทำให้ตัวเองสมหวังหละ......เรื่องของเราหยุดไว้ที่ตรงนี้เถอะนะ” รอยยิ้มของสายฟ้ายังอบอุ่นเหมือนเดิม แต่คราวนี้มันไม่ได้ทำให้จิตใจผมรู้สึกดี ตรงกันข้ามมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่นะสายฟ้า.....” ผมพยายามค้าน แต่ก็ต้องถูกสายฟ้าขัดขึ้นมาก่อน
“ตอนนี้เราตกลงคบกับนาที ส่วนตะวันก็พยายามพิชิตใจโจ้ให้ได้แล้วกัน เราเองก็จะพยายามรักนาทีให้ได้เช่นกัน” สายฟ้ายิ้มให้ผมอีกครั้ง ก่อนจะดึงมือของตัวเองที่ผมกุมไว้ออก พร้อมกับเดินจากไป
ตอนนี้ผมสับสนอย่างมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมหละสายฟ้า ทำไมสายฟ้าไม่รอเราหละ ทำยังไงหละตอนนี้ ผมจะทำยังไงดี ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใจจริงผมรักใครกันแน่ แต่ผมไม่ต้องการให้สายฟ้าจากผมไป โจ้หรอ......ทำไมผมไม่รู้สึกดีใจเลยหละที่โจ้บอกว่าจะตัดใจจากไอ้ที แต่แล้วทำไมผมต้องเสียใจมากขนาดนี้ด้วย ที่รู้ว่าสายฟ้าจะไปคบกับไอ้ที แล้วจะต้องจากผมไป......ผมรักสายฟ้าแล้วหรือนี่
-
เรื่องนี้ใกล้จะจบแล้วนะครับ
จะจบแบบตอนเกริ่นเรื่องดีไหมนี่
หรือจะหักมุมให้สายฟ้าไปคู่กับโจ้ดี น่าคิดๆๆๆ
ติดตามด้วยนะครับ
-
:z13: :z13:
...
...
...
ไม่รู้สิ
อ่านเรื่องนี้แล้วคิดนะ
อย่างสายฟ้า บอกว่าไม่ได้ชอบนาที
แต่ก้อพยายามจะทำใจให้รักนาที
อ่าว... แล้วตามตะวันก้อไม่ได้รักสายฟ้าตั้งแต่ต้น
แต่ก้อพยายามทำใจให้รักสายฟ้า
ทำไมสายฟ้าไม่ให้โอกาสบ้างหล่ะ
เฮ้ออออออออ
เลือกคนที่รักเรากับคนที่เรารัก
ก้อยังเป็นอะไรที่เป็นประเด็นเสมอสินะ
-
จ๊ากกกกก
คนแต่งแกล้งคนอ่านอย่างแรงงง
มีการสปอยล์อีกอ่ะ
แต่ขอยังไงก็ได้แล้วแต่คนแต่ง แค่แฮปปี้ก็น่าจะพอล่ะมั้ง
นาทีคงไม่ทำให้สายฟ้าเสียใจหรอก ฮ่าๆๆๆ
-
ว่าแล้ว....สายฟ้าก็เป็นคนมีความรู้สึก อดทนได้พอนานเข้ามันก็เหนื่อย
ก็คงต้องแล้วแต่ตะวันว่าจะเลือกสิ่งไหนและพร้อมที่จะไปไขว่คว้าให้ได้มา...
รออ่านต่อจ้า o13
-
เฮ้อๆ จนป่านนี้นายตะวันก็ยังสับสนใจตัวเอง
สายฟ้าจะตัดใจได้ง่ายๆเลยเหรอ รักแรกเชียวนะนั่น :เฮ้อ:
-
เง้อ...หายไปวันเดียวกลับมาสายฟ้าไปคบกับนาทีแล้วซะงั้น
เพราะอะไรและทำไมอะสายฟ้าจ๋า ขอเหตุผลนิดนึง
แล้วงัยละตะวันทีนี้เลยถึงกับมึนเลยทีเดียว
อย่ามัวแต่มึนดิ หาคำตอบให้ตัวเองก่อนว่าตกลงรักใครกันแน่
แต่ภาวนาขอให้คนที่ตะวันรักจริงๆเป็นสายฟ้าเถอะนะ
แอบเคืองโจ้เล็กน้อยถึงปานกลาง
เค้ากำลังสวีทกันแท้ๆ ไม่น่าด่วนกินยาตอนนี้เล้ย ชิส์
ไรเตอร์ค่า เค้าไม่เอาตอบจบทั้งสองแบบที่ไรเตอร์บอกได้ไหมอ่ะ
อยากได้แบบแฮปปี้เอนดิ้งอ่ะ พรีสๆๆๆๆ
-
ต่างคน...ก็...ต่างหัวใจ....จริงๆๆ !!!!!!!!!!
-
ไม่นะบีบี เอาตะวันคู่กับสายฟ้าเถอะนะ น้าน้าน้าบีบี o1
น้า อย่าทำร้ายใจคนอ่านมากไปกว่านี้เลยนะบีบี
บีบี บีบี บีบี น้าน้าน้า
ตะวัน สายฟ้า ตะวัน สายฟ้า :impress:
ไม่เอาหักมุมใดๆทั้งสิ้นน้า :o11:
-
ไม่นะบีบี เอาตะวันคู่กับสายฟ้าเถอะนะ น้าน้าน้าบีบี o1
น้า อย่าทำร้ายใจคนอ่านมากไปกว่านี้เลยนะบีบี
บีบี บีบี บีบี น้าน้าน้า
ตะวัน สายฟ้า ตะวัน สายฟ้า :impress:
ไม่เอาหักมุมใดๆทั้งสิ้นน้า :o11:
อันนี้ออกแนวเอาเรื่องเก่ามาปนด้วยนะนี่
ใกล้จะถึงบทสรุปแล้วหละครับ รอกันอีกสักนิด อิอิ
ยังไงไปเชียร์ลุงใหญ่กับหนูบีด้วยนะครับ
-
จิ้มน้องบี
ตะวันไม่รู้ใจตัวเองซักที ชอบทำให้สายฟ้าเจ็บซ้ำๆอยู่ได้
คาดว่าสายฟ้าคงเปิดโอกาสให้ตะวันได้รักกับโจ้มากกว่า
ตัวเองเจ็บไม่เป็นไร ขอให้คนที่ตัวรักมีความสุขก็พอ
-
ไม่นะบีบี เอาตะวันคู่กับสายฟ้าเถอะนะ น้าน้าน้าบีบี o1
น้า อย่าทำร้ายใจคนอ่านมากไปกว่านี้เลยนะบีบี
บีบี บีบี บีบี น้าน้าน้า
ตะวัน สายฟ้า ตะวัน สายฟ้า :impress:
ไม่เอาหักมุมใดๆทั้งสิ้นน้า :o11:
อันนี้ออกแนวเอาเรื่องเก่ามาปนด้วยนะนี่
ใกล้จะถึงบทสรุปแล้วหละครับ รอกันอีกสักนิด อิอิ
ยังไงไปเชียร์ลุงใหญ่กับหนูบีด้วยนะครับ
ก็ให้รู้ไงว่าติดตามเกือบทุกเรื่องอ่ะจะได้ไม่ใจร้ายไงบีบี
-
เหอะๆ มาอีแบบนี้จนได้สินะ แล้วจะเล่นยังไงกันต่อล่ะเนี่ยลุ้นๆ
นิว(ยิ้มๆ)
-
สายฟ้า กับ โจ้ ก็ดีนะคะ
จะได้บรรเลงดนตรีไทยกัน แอร๊ยยยยย
-
พี่นูตามมาเม้นให้ที่นี่ครับ บังเอิญแวะมา เพิ่งเห็นว่าที่นี่ก็มี
ไม่ค่อยได้เข้าเว็บนี้นานแล้ว....ดีจังเลย ลงพร้อมๆ กัน แต่ที่นี่คนเม้นเยอะนะ
ครึกครื้นดีครับ
-
พี่นูตามมาเม้นให้ที่นี่ครับ บังเอิญแวะมา เพิ่งเห็นว่าที่นี่ก็มี
ไม่ค่อยได้เข้าเว็บนี้นานแล้ว....ดีจังเลย ลงพร้อมๆ กัน แต่ที่นี่คนเม้นเยอะนะ
ครึกครื้นดีครับ
พี่นูกำลังใจเหลือล้นเลยพี่
ไหนๆก็เข้ามาที่นี่แล้ว
อ่านเรื่องใหม่ของน้องบีด้วยนะครับ
ภาคต่อของลุงใหญ่กับไอ้หนูบีนะครับ
-
ฝากไว้ก่อนนะครับ วันนี้ดึกแล้ว ขอไปนอนก่อน
พรุ่งนี้ไปทำงานแต่เช้าครับ ช่วงนี้งานยุ่งด้วยดิ
-
สายฟ้ารอมาตั้งนาน จะถอดใจเอาง่ายๆแบบนี้นะหรอ
แล้วไปคบกับนาทีแบบนั้น ไม่สงสารนาทีก็สงสารตัวเองเถอะ
ส่วนตะวันถ้ายังไม่รู้ใจตัวเองก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
ขอจบ happy แบบไม่พลิกล็อคนะ แค่นี้ก็ปวดใจจะแย่ :m15:
-
หักมุมเลยก็ได้นะคะคุณบี
หมั่นไส้ตามตะวันเต็มทีแล้ว
ให้นาทีรักสายฟ้า จนสายฟ้ายอมรับได้เต็มใจ
ส่วนโจ้ก็เริ่มมองเห็นความดีของตะวัน
แต่ตะวันนี่สิ เอาไงดี
เอ่อ! คิดแบบนี้แล้วก็สงสาีรโจ้อีก เพราะจะกลายเป็นรักใครก็ไม่ได้ใจเสียที
คนอ่านเริ่มสับสน
หรือว่าให้นาทีเหมาสอง ตะวันไม่เหลือใครเลย ฮ่าๆๆๆๆ (บ้าไปแล้วตรู)
บวก 1 แต้มนะคะ รอลุ้นว่าจะลงเอยเช่นไร
(หรือนาทีจะเริ่มสำนึกได้เช่นเดียวกับตะวัน)
-
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
[16]
ผมกลับมาที่บ้านแล้วก็ได้แต่นั่งทบทวนในสิ่งที่เกิดขึ้น ผมรักโจ้....แล้วทำไมผมไม่รู้สึกดีใจเวลาที่ได้ยินว่าโจ้จะตัดใจจากนาที ผมรักสายฟ้า......ผมก้ไม่รู้ว่ามันใช่ความรักหรือเปล่า แต่พอรู้ว่าจะไม่มีสายฟ้าอยู่ใกล้ๆ ไม่มีสายฟ้าที่จะคอยยิ้มคอยปลอบใจ ทำไมผมถึงได้เศร้าได้ขนาดนี้
โจ้.......สายฟ้า........โจ้.......สายฟ้า........โจ้.......สายฟ้า........โจ้.......สายฟ้า........โจ้.......สายฟ้า........
........
...........
.......
........
- - - - สายฟ้า !! - - - -
ผมสามารถตอบได้แล้วตอนนี้ว่าคนที่ผมต้องการคือสายฟ้าเท่านั้น แต่ผมจะทำยังไงหละที่จะทำให้สายฟ้ากลับมาหาผม ผมต้องพูดต้องแสดงออะไรออกมา ถึงจะทำให้สายฟ้าเชื่อใจผมอีกครั้ง ผมทนไม่ได้หรอกที่จะให้สายฟ้าจากไป
ผมนอนครุ่นคิดถึงสิ่งที่ต้องทำ แต่คิดแล้วคิดอีกก็ไม่มีคำตอบออกมาเลย กว่าผมจะข่มตาหลับลงได้ก็เกือบจะตีสี่เข้าไปแล้ว แต่ตอนเช้าผมกลับรีบตื่น เพื่อไปหาสายฟ้าที่บ้าน ถึงตอนนี้ผมจะคิดไม่ออกว่าต้องทำอะไรให้สายฟ้า ผมก็ขอได้คุยกับสายฟ้าก่อนอะไรมันจะสายเกินไป
“ไปเรียนด้วยกันนะสายฟ้า” ผมมานั่งรอสายฟ้าที่หน้าบ้านตั้งแต่ 6 โมงเช้า เพื่อมาคุยกับสายฟ้าและรับไปโรงเรียนพร้อมกัน รอยยิ้มที่ผมส่งให้ ผมคิดว่ามันเป็นยิ้มที่ดูดีที่สุด
“ตะวันไปก่อนเถอะ เดี๋ยวนาทีก็มาแล้ว” พอผมได้ยินชื่อไอ้ที ก็ทำให้รอยยิ้มของผมมันแห้งหายไปเลย
“สายฟ้าฟังเราก่อนนะ” ผมเดินเข้าไปหาสายฟ้า เพื่อขอเวลาอธิบายอะไรหลายอย่าง
“ขอโทษนะตะวัน” สายฟ้ามองเลยผมไปด้านหลัง พร้อมทั้งเดินเลี่ยงผมไป และเมื่อผมหันไปอีกทางด้านหลังนั้น ก็พบกับไอ้ทีที่จอดรถรอสายฟ้าอยู่ และตอนนี้สายฟ้าก็เลือกที่จะไปกับมัน
ผมยืนมองอยู่สักพัก ก็เริ่มรู้สึกตัวว่าต้องขี่รถตามไป ผมไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้หรอก สายฟ้าต้องไม่ไปจากผม
“สายฟ้ารอเราก่อน” ตอนนี้ผมตามทั้งสองคนมาถึงหน้าห้องสายฟ้า แต่เหมือนสายฟ้าจะไม่ฟังผมเลย ยังคงเดินหนีเข้าไปในห้อง
“ไอ้ตะวันหยุดสักทีเหอะ” ตอนนี้ไอ้ทีมันมายืนขวางผมไว้
“กูจะคุยกับแฟนกู มึงไม่เกี่ยว” ผมยังพยายามดิ้นให้หลุดจากการขวางของไอ้ที
“ตอนนี้ไม่ใช่แล้ววะมึง สายฟ้าเป็นแฟนกู มึงไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้” พูดจบ ไอ้ทีก็ผลักหน้าอกผมให้ถอยห่างออกมา พร้อมกับยืนจ้องหน้าผมเหมือนจะเอาเรื่อง ยิ่งผมได้ยินคำพูดนั้น ผมยิ่งรู้สึกเจ็บ
“ไหนสายฟ้าบอกจะรอเราไง เราอยู่นี่แล้วไง ทำไมสายฟ้าถึงจะจากเราไปหละ” ผมเริ่มโวยวายให้สายฟ้าได้ยิน โดยไม่สนไอ้ทีที่ทำท่าโมโหใส่
“กลับมาหาตะวันนะสายฟ้า ตะวันยืนอยู่นี่แล้วไง สายฟ้าไม่ต้องรออีกแล้ว ตะวันมายืนตรงหน้าสายฟ้าแล้วไง”
“หยุดบ้าสักที!!” ไอ้ทีผลักผมมากขึ้นกว่าเดิม แต่ผมก็ยังไม่สนใจ
“สายฟ้า.......สายฟ้าออกมาหาตะวันนะ”
“กูบอกให้หยุดไง” ตอนนี้ไอ้ทีมันเงื้อหมัดขึ้นมาจะต่อยผม แต่ก็ต้องหยุดลงเพราะมีมือของสายฟ้ามาแตะที่แขนมัน
“ไม่ต้องหรอกนาที ให้เราจัดการเอง” สายฟ้าบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“สายฟ้ามาหาเราแล้วใช่ไหม” ผมยิ้มให้สายฟ้า
“เมื่อวานเราพูดชัดเจนที่สุดแล้วนะตะวัน ต่อไปนี้ก็ต่างคนต่างพยายามนะ” สายฟ้าพูดทิ้งไว้แค่นั้น แล้วก็เดินจากไป โดยไม่สนใจผมที่ยืนอึ้งอยู่ คนรอบข้างมองมายังผม แต่ผมไม่รู้สึกอายใดๆเลย เราทำผิดร้ายแรงเลยใช่ไหม สายฟ้าถึงไม่สนใจเราอีก
ผมกลับมาที่เดิม............ที่ของผมกับสายฟ้า
- - ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่กันแสงแดดในช่วงเวลากลางวันของวันอากาศร้อน มันทำให้ผมรู้สึกเย็นสบาย ยิ่งประกอบกับความเย็นของน้ำในสระตรงหน้าด้วยแล้ว มันทำให้ใจของผมที่อ่อนล้า กลับค่อยๆฟื้นตัวขึ้นมาทีละนิด
ก่อนหน้านี้ผมเคยทอดทิ้งความรู้สึกดีของใครคนหนึ่ง เพียงเพราะคิดว่าเค้าคนนั้นจะไม่จากไปไหน ยังคงรอผมเสมอพร้อมกับรอยยิ้ม แต่ในวันนี้...ผมกลับไม่สามารถมองเห็นรอยยิ้มนั้นได้อีกต่อไป สุดท้ายมันจึงเหลือเพียงความเดียวดายที่ผม .....เป็นคนเลือกเอง - - -
“ไง....กูนั่งด้วยคนนะ” ผมกำลังนั่งปล่อยความคิดไปเรื่อยๆ อยู่ๆก็มีคนมาขอนั่งด้วย แต่ไอ้คนที่มา ผมไม่อยากเห็นหน้ามันจริงๆ
“มึงมาเพื่ออะไร” ผมถามมันไปอยากไม่พอใจ
“ก็จะมาขอมึง....” ผมหันไปมองหน้าไอ้ที
“กูขอดูแลสายฟ้าได้ไหมวะ” มันจ้องหน้าผม แววตาของมันบ่งบอกว่ามันพูดจริง
“ถึงกูไม่อนุญาต สายฟ้าก็ไม่อยู่ให้กูดูแลแล้วหละ”
“แต่ยังไงกูก็อยากให้มึงให้โอกาสกู เพราะมึงคือเพื่อนรักกู”
“ขอบใจนะไอ้ที แล้วกูก็ฝากดูแลสายฟ้าด้วยแล้วกัน” ผมเอื้อมมือไปกอดเพื่อนรักของผมไว้ พร้อมกับฝากหัวใจของผมไว้ที่มัน ตอนนี้ไอ้ทีไม่มีทางเห็นเลยว่า น้ำตาของผมได้ไหลลงมาแล้ว
ผมทำอะไรไม่ได้แล้วใช่ไหม สายฟ้าตัดสินใจแล้วใช่ไหม ผมจะทำอะไรต่อไปได้หละ ในเมื่อคนเลือกคือสายฟ้า และไอ้ทีก็เป็นเพื่อนรักของผมอีก ผมทำได้เพียงกอดไอ้ทีให้นานที่สุด เพื่อให้น้ำตาของผมไหลออกมาโดยไม่ทำให้เพื่อนรักของผมรู้สึกผิด
-
เฮ้อๆ :เฮ้อ:
-
อ่าววว
แนวนี้ซะงั้น
ไม่เหมือนที่จินตนาการไว้เลยนะเนี่ย
-
:monkeysad:
สายฟ้ารออีกนิดเดียวเอง..
-
ยุ่งยากจริงเลย :m28:
ในเมื่อใจไม่ได้รัก ก็รักไม่ได้อยู่แล้ว ความรักมันออกมาจากจิตใจเอง พยายามกันได้ด้วยหรอ ไม่ใช่ชิงเหรียญทองโอลิมปิกนะ
โทษทีค่ะอินไปหน่อย :m15: ถ้าเราเป็นตามตะวัน ในเมื่อเราไม่ได้รักโจ้แล้ว ก็จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อโจ้ไป แสดงจุดยืนให้สายฟ้าเห็นอ่ะ ถึงแม้เค้าจะไม่สนก็เถอะ แต่เค้าจะได้รู้ไงว่าที่เราบอกว่ารักเค้ามันเป็นเรื่องจริง ถึงแม้เค้าจะพยายามแสร้งรักใครอยู่ก็ตาม
-
ขอบคุณค่า..
ทำไมต้องรอให้สูญเสีย..ถึงจะรู้คุณค่านะ :serius2:
ทำตัวเองทั้งนั้นเลยนายตามตะวัน :z6:เจ็บแทบกระอักก็สมควร..
แล้วสายฟ้าจะรักนาทีได้จริงง่ะ..อย่าให้การตัดสินใจครั้งนี้ต้องทำร้ายใครอีกเลยนะ :เฮ้อ:
ว่าแต่โจ้จะทำไงเนี่ย..ใครๆ ก็ไม่รัก :z3:
-
เง้อ ไม่ได้ตามมาสองสามวัน ชักลืมๆ อันนี้คือเวลาเดียวกะเริ่มเรื่อง ฤามิใช่
เรื่องนี้คนอ่านแล้วเลือกเชียร์ไม่ถูกข้างเลยอ่ะ สมกะชื่อเรื่อง แล้วก็แล้วแต่จะเลือกแต่เลือกไม่ถูกซะงั้น :z3:
-
ไหนๆก็รู้สึกเหมือนกันเเล้ว
หันมารักกันดีๆสิ
เฮ้ออออออ
-
ความรักเป็นสิบปี ไม่ได้หายไปในวันเดียวหรอกเชื่อสิ
ตะวันโอกาสยังรอนายอยู่เ้สมอแหละ อยู่ที่ว่าจะมองเห็นมันไหม...
นิว(ยิ้มๆ)
-
จะถอดใจง่ายๆแบบนี้เลยหรอตะวัน
แค่เค้าไม่เอาก็เลิกหรอ แล้วที่สายฟ้ารอมาตั้งนานล่ะ
ตะวันก็รอสายฟ้าบ้างสิ
แต่ตอนนี้เกลียดนาทีที่สุดอ่ะ เห็นแก่ตัวมาก ฉวยโอกาส
มีความสุขบนความทุกข์ของเพื่อนรักและคนที่ตัวเองรัก
-
สายฟ้าก็สิทธิ์ที่จะให้โอกาสนาทีบ้าง เพราะที่ผ่านมามันอาจจะเหนื่อยเกินไป ตอนนี้ก็คงต้องใช้เวลา และความพยายามของตะวันอ่ะ เฮ้อ เศร้าได้อีก
-
ทำไมมันสั้นอย่างนี้.....
-
ความรักของตะวันกับสายฟ้าคงไม่สมหวังหรือเปล่านะ รอลุ้นครับ
-
:z6: :z6:เป็นไงล่ะ กว่าจะรู้ว่ารักเค้าก็ต่อเมื่อเสียเค้าไปแล้ว ดีใจไหมล่ะ
สายฟ้าอย่าเย็นชาแบบนี้สิ ตะวันมันก็น่าสงสารอยู่นา
แต่โจ้นี่เป็นอะไรที่น่าสงสารมากมายอ่ะ :undecided: อยากให้นาทีตามง้อขอให้โจ้มารักอีกครั้งอ่ะ
แต่ว่า ขอตะวันคู่กับสายฟ้านะ บีบี นะ o1
-
[17]
ตอนเย็นวันนั้นผมแวะมาหาโจ้ที่โรงพยาบาล ตอนนี้ใจของผมอ่อนแอเกินกว่าจะอยู่คนเดียวได้ ก่อนหน้านี้ผมเคยคิดว่าผมรักโจ้ แต่ทำไมผมยอมที่จะเปิดทางให้โจ้ไปหาไอ้ทีได้โดยที่ผมไม่รู้สึกเศร้ามากเท่ากับตอนที่สายฟ้าบอกว่าจะจากผมไป
“มีอะไรอยากเล่าไหมตะวัน” ตอนที่ผมมาหาโจ้ ผมไม่ได้ต้องการจะมาระบายใดๆ ผมเพียงแค่ต้องการคนอยู่ด้วยในเวลาแบบนี้เท่านั้น แต่เมื่อโจ้เอ่ยถามผมาแบบนี้ มันทำให้ความอึดอัดของผมถูกระบายออกมา
“ตะวันจะยอมง่ายๆเลยหรือ” โจ้ถามผมด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเป็นห่วง
“เราขอโทษนะโจ้ ที่สายฟ้าไปคบกับไอ้ที” ผมรู้สึกว่านอกจากผมจะเสียสายฟ้าไปแล้ว โจ้เองก็ต้องเสียไอ้ทีไปด้วยเหมือนกัน
“ตะวันอย่าคิดมากสิ ถึงสายฟ้าไม่เข้ามา เรื่องของเรากับนาทีก็ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่ดี” โจ้แตะบ่าผมเบาๆ เหมือนให้กำลังใจ
“เราต่างหากที่ต้องขอโทษตะวัน” โจ้ก้มหน้าแต่มือก็ยังสัมผัสอยู่ที่บ่าของผม
“ไม่หรอกโจ้....ถ้าเราแสดงออกต่อสายฟ้าให้มากกว่านี้ อะไรคงไม่เป็นแบบนี้หรอก” ผมกล่าวปลอบโจ้ออกไป เพราะการกระทำของผมเมื่อวาน คงจะบั่นทอนความรู้สึกของสายฟ้ามากพอดู แต่ในตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่า ที่ทำไปแบบนั้นเพราะความรู้สึกเป็นห่วงแบบเพื่อนเท่านั้น ไม่ใช่ความรักเหมือนที่ผมเข้าใจ
“แล้วจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้หรอ” โจ้ถามผมอีกครั้ง เมื่อเห็นผมนิ่งไป
“สายฟ้าเค้าเลือกแล้ว........ส่วนคนที่เลือกก็คือเพื่อนรักเราด้วย เราทำอะไรไม่ได้หรอก” ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากแย่งสายฟ้ากลับมา แต่ในเมื่อผมทำให้สายฟ้าเสียใจมาหลายครั้งแล้ว โดยที่ผมเป็นฝ่ายกระทำมาโดยตลอด แล้วตอนนี้ผมก็คงต้องยอมเป็นผู้ถูกกระทำบ้างแล้ว
วันเวลาผ่านไปในแต่ละวัน มันช่างเดินช้าเหลือเกิน ผมต้องนั่งทนต่อภาพที่เห็น ภาพที่ไอ้ทีเอาใจสายฟ้า ดูแล้วมันน่าอิจฉาในความสุขนั้นเสียจริง ที่ตรงนั้น การกระทำแบบนั้น มันควรจะต้องเป็นที่ของผม และก็เป็นสิ่งที่ผมควรจะทำให้กับสายฟ้า แต่คนที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็คือผมเอง ผมเป็นคนทิ้งโอกาสนั้นมาเอง
ผมไม่อยากนั่งมองภาพสองคนนี้ที่แสดงความห่วงใยกัน เพราะยิ่งเห็นผมก็ยิ่งเจ็บ แต่เพราะเพื่อนของผม ทำให้ผมไม่สามารถหนีไปจากภาพเหล่านั้นได้
“กูไม่สบายใจนะ ที่คบกับสายฟ้าแล้วต้องเสียเพื่อนอย่างมึงไป”
นี่คือคำพูดที่มันบอกผม เหมือนกับเป็นการผูกมัดให้ผมยิ่งเจ็บ แต่ถ้าผมหนีหน้าทั้งสองคน ทั้งสายฟ้าและไอ้ทีก็คงจะรู้สึกไม่ดีไปด้วยเช่นกัน เมื่อเป็นแบบนั้น ผมก็ต้องทำในสิ่งที่ฝืนความรู้สึกผม......ต้องฝืนยิ้มทั้งที่ใจมันอยากร้องไห้......ต้องฝืนนั่งฟังคำหวานที่ไอ้ทีมีให้กับสายฟ้าทั้งที่อยากจะหนีไปให้พ้นๆ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ” หลังจากที่ตะวันมาระบายให้ผมฟัง ผมรู้ว่าทุกส่งมันเกิดจากความเข้าใจผิดเรื่องผม เพราะงั้นจึงไม่แปลกอะไรที่ผมจะมาอธิบายให้สายฟ้าได้รับรู้
“โจ้......” สายฟ้าเงยหน้าขึ้นมามองผม ตอนนี้ทั้งผมและสายฟ้านั่งกันอยู่ที่ม้านั่งในสวนบ้านสายฟ้า
“ทำไมถึงเลิกกับตะวันหละ” ผมเริ่มเปิดประเด็น ให้ตรงที่สุด
“เราไม่ได้คบกับตะวันมาตั้งแต่แรกแล้ว” สายฟ้าตอบผมกลับมา ด้วยสีหน้าที่จริงจัง
“สายฟ้าไม่รู้หรือไงว่าตะวันรู้สึกอย่างไรกับสายฟ้า”
“แล้วโจ้หละ ไม่รู้หรือไงว่าตะวันรู้สึกยังไงกับตัวเอง” เมื่อได้ฟังคำที่สายฟ้าตอบกลับมา มันทำให้ผมต้องอ่อนใจ เปล่าเลย สายฟ้าไท่ได้แสดงทีท่าว่าไม่พอใจผม แต่แววตาท่าทางนั้นบ่งบอกได้เลยว่าเจ้าตัวกำลังน้อยเนื้อต่ำใจอยู่
“เรารู้ว่าตะวัน – เคย – ชอบเรา” ผมเน้นตรงคำว่าเคยให้สายฟ้าได้ยินชัดๆ
“ไม่หรอกโจ้...จนถึงตอนนี้ตะวันก็ยังไม่ลืมโจ้” สายฟ้ายิ้มอย่างเหงาๆมาให้ผม
“ไม่ลืม....แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าตะวันยังรักเราอยู่นี่”
“สายฟ้าเองก็น่าจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของตะวัน.....หรือสายฟ้าจะบอกว่ามันไม่ใช่” ผมยังคงอธิบายให้สายฟ้ารับฟังต่อ
“เราควรจะต้องโกรธสายฟ้านะ ที่แย่งนาทีไปจากเรา” หลังจากที่ผมปล่อยให้สายฟ้ได้คิดในสิ่งที่ผมพูด ผมก็เอ่ยออกมาต่อ
“ขอโทษนะโจ้ เรา......”สายฟ้ากำลังจะอธิบายต่อ แต่ผมเองที่หยุดไว้
“แต่เราไม่โกรธหรอก เพราะถึงยังไงเราก็จะตัดใจจากนาทีอยู่แล้ว เพียงแต่เราอยากให้สายฟ้าคิดให้ดีก่อน เรากับตะวันไม่มีอะไรเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อน เพราะอย่างนั้นทุกอย่างอยู่ที่สายฟ้าจะเลือกแบบไหน”
พูดจบผมก็บอกลาสายฟ้ามาทันที ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทั้งนาทีและตะวันจะหลงรักสายฟ้า เพราะคนนี้ไม่มีทางโกรธใครได้เลย ทุกอย่างที่เกิดขึ้น สายฟ้าไม่เคยโทษใครว่าผิด แต่กลับมาใส่ใจความรู้สึกของคนอื่นเสียอีก ถ้าตะวันและสายฟ้าต้องเลิกกันเพราะผมจริงๆ ผมก็คงจะไม่ต่างกับคนเลวคนนึงเลยนะสินะ
-
หวังว่าคำพูดของโจ้จะช่วยให้สายฟ้าย้อนคิดซักนิด และให้โอกาสตะวันอีกครั้ง แต่มันคงส่งผลถึงนาที...
เฮ้อ...เพื่อน กับ คนรัก...เลือกยาก เพราะมันรักทั้งคู่ :z3:
-
อ่านสองตอนล่าสุดแล้วถึงกับจุกในอกคะ
สงสารสายฟ้าอ่ะ เพราะ1เชื่อว่าสายฟ้ารักตะวันมาตั้งหลายปี
คงไม่มีทางยอมตัดใจง่ายๆแน่ๆ ถ้ามันไม่ถึงที่สุดแล้วจริงๆ
แล้วนี้มันก็คงถึงที่สุดแล้วสายฟ้าถึงตัดสินใจไปคบกับนาที
เห็นไหมตะวันในที่สุดก็เสียสายฟ้าไปจริงๆ
บอกแล้วใช่ไหมว่าให้ดูแลสายฟ้าให้ดีอย่างที่พูด
แล้วยังมายอมตัดใจอะไรง่ายๆอีก ตื้อน่ะเป็นไหม
:angry2:
-
เข้ามาอ่านทีเดียวยาวเลยครับ
เรื่องดีๆอีกเรื่องแล้วละครับ ชอบจัง
+1 ให้ก่อนเลยครับ
มาต่อเร็วๆนะครับ ขอแบบมีความสุขมากๆๆๆๆๆเลยนะครับ
สงสารสายฟ้าอะ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
:amen: :amen: :amen:
กลับมา กลับมา กลับมา กลับมาหาตะวันนะสายฟ้า :o7:นะนะนะ
โจ้แม่งใจว่ะ o13
บีบีใจดีจังมาต่อให้อีก แน่จริงอีกตอนดินะนะนะ :-[
-
ขออนุญาติรออ่านต่อเฉยๆ โดยไม่แสดงความคิดเห็นซักตอน
ให้กำลังใจคนแต่งครับ
รออ่านๆ
o13 o13 o13
-
:amen: :amen: :amen:
กลับมา กลับมา กลับมา กลับมาหาตะวันนะสายฟ้า :o7:นะนะนะ
โจ้แม่งใจว่ะ o13
บีบีใจดีจังมาต่อให้อีก แน่จริงอีกตอนดินะนะนะ :-[
มีท้าด้วยอะ.....55555
แต่ตอนนี้ผมไม่แน่จริงอะสิ อิอิอิ
ตอนนี้คนที่น่าสงสารที่สุดก็น่าจะเป็นโจ้หละครับ
รู้สึกแย่ที่นาทีปฏิเสธ
แล้วยังรู้สึกผิดที่ทำให้ตามตะวันกับสายฟ้าเลิกกัน :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้ตามตะวันด้วยนะครับ
ว่าจะสมหวังกับสายฟ้า หรือต้องทนเดียวดายกับการกระทำของตน
-
:z13: :z13: :z13:นี่แน่ะ นี่แน่
เป็นกำลังใจให้ตามตะวันด้วยนะครับ
ว่าจะสมหวังกับสายฟ้า หรือต้องทนเดียวดายกับการกระทำของตน
นั่น นั่น มีขู่กลับนะนั่น
บีบีอ่ะใจร้าย อย่าขู่ไรแบบนี้สิ คนติดตามใจไม่ดีหนา :o11:
เค้าจะรอนะ :undecided:
รีบมานะ บีบี
-
:เฮ้อ:
-
โจ้ o13 เคลียร์มาก
แค่สายฟ้าเก็บเอาคำพูดของโจ้ไปคิดก็พอ
เสียใจแทนนาทีที่ไม่เห็นค่าของโจ้
ไม่มีใครรัก มาม่ะ :กอด1:
me// แอบลักพาตัวโจ้ออกมาดีกว่า :laugh:
-
ใจไม่ตรงกันแบบนี้
เมื่อมีคนสมหวัง ก็ต้องมีคนผิดหวังเป็นธรรมดา
แล้วเราจะให้ใครสมหวังบ้างดีนะ
บวก 1 แต้ม รอลุ้นต่อนะคะ
-
:z2: :z2: :z2:
อืม นั่นนะสิน่ะ ถ้าสายฟ้า เลิกกับตะวัน ก็เป็นเพราะนายคนเดียว "โจ้"
-
อย่าโทษโจ้น่ะ สงสาร ฮ่า
โทษแมร่งหมดแหละ
ไมไม่เตี๊ยมกันก่อนฮะ :z6: หมดเลยนี่
o13 คนแต่งเก่งจริง
ปล. คนแต่งให้โหวตไปทำไมหรอ
-
ปล. คนแต่งให้โหวตไปทำไมหรอ
เอามาเป็นตัวช่วยเวลาจะแต่งเรื่องใหม่ไงครับ
ว่าชอบแนวไหน ชอบใครมากกว่า
จะได้ถูกใจกัน :really2:
-
:เฮ้อ: เฮ้อ....อีกคนก็คนรัก อีกคนก็เพื่อนรัก
เลือกยากแฮะ :m15:
เป็นกำลังใจให้ต่อไป ขอบคุณครับ :pig4:
-
ทำไมมันเศร้าจับจิต พิสมัย งงงวยอย่างนี้
ต่างฝ่ายต่างเสียสละ
:เฮ้อ:
-
สั้นจังอ่ะ...
-
ปล. คนแต่งให้โหวตไปทำไมหรอ
เอามาเป็นตัวช่วยเวลาจะแต่งเรื่องใหม่ไงครับ
ว่าชอบแนวไหน ชอบใครมากกว่า
จะได้ถูกใจกัน :really2:
บีบีเขียนไรมาก็ชอบหมดแหละ ไม่เอาคู่ก้องกะโอ้มาต่อให้บ้างเหรอจ๊ะ
แต่ตอนนี้มานั่งรอนอนรอสายฟ้ากับตะวันแล้วอ่ะ
-
วันนี้แปะโป้งไว้วันนึงนะครับ
มัวแต่เล่นเกมส์ เลยแต่งได้แค่เรื่องของลุงใหญ่กับหนูบี
ไม่ว่ากันนะครับ :z2:
-
วันนี้แปะโป้งไว้วันนึงนะครับ
มัวแต่เล่นเกมส์ เลยแต่งได้แค่เรื่องของลุงใหญ่กับหนูบี
ไม่ว่ากันนะครับ :z2:
ไม่ว่าจ๊ะไม่ว่า... o18
-
ไม่กล้าว่าหรอก :z6: :z6:
บีบีใจร้ายมากมาย :o12:
-
เพิ่งตามมาอ่านเรื่องนี้อ่านรวดเดียวเลย
สนุกมากจริงๆค่ะ เรียกน้ำตาได้เกือบทุกตอนเลย :monkeysad:
:pig4:บี ที่แต่งเรื่องสนุกให้อ่านค้า ชอบทุกเรื่องเลย
ปล.เรื่องนี้อย่าหักมุมเลยน้า เศร้ามาทั้งเรื่องละ สงสารน้องสายฟ้าเท้อ(จริงๆแล้วสงสารตัวเองด้วยกลัวน้ำตาท่วมจอ)
-
:a5: :a5: :a5:มันไปหน้าสองอ่ะบีบี
มาได้แล้ว อย่าหลงเกมส์ จนลืมสายฟ้านะบีบี :m15:
-
:impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress:
-
[18]
ระหว่างมื้อกลางวันที่โรงอาหารผมต้องนั่งมองคนสองคนที่ทำให้ใจผมรู้สึกเจ็บ แต่ผมก็ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้เลย
“ตะวัน...วันศุกร์นี้ว่างไหม” โจ้เดินเข้ามาทักผม โดยไม่ได้มีอาการขัดเขินที่เห็นไอ้ทีนั่งใกล้ๆผม
“ก็ว่างอยู่ โจ้มีอะไรหรือเปล่า” ผมหันไปตอบโจ้
“ผลสอบตรงออกแล้ว.....นิติศาสตร์” โจ้ชูสองนิ้วให้ผม พร้อมกับส่งยิ้มมาให้
“จริงสิ ดีใจด้วยนะโจ้ แล้วนี่จะพาเราไปเลี้ยงใช่ไหม” ผมดีใจกับโจ้ด้วยจริงๆ ผมทำหน้าตื่นเต้นและยิ้มส่งกลับไปเช่นกัน นี่คงเป็นยิ้มที่ผมห่างหายไปนานแล้วสินะ
ส่วนผมก็รอผมสอบตรงด้วยเช่นกัน แต่เป็นมหาวิทยาลัย M ที่ผมเคยสัญญากับสายฟ้าไว้ ถึงแม้ในวันนี้ เวลานี้อะไรจะไม่เป็นเหมือนเก่า แต่ผมก็อยากทำให้สายฟ้ารู้ว่าผมไม่เคยลืมสิ่งที่เคยสัญญาไว้
“แล้วจะไปกันสองคนหรือไง” อยู่ๆไอ้ทีก้ถามขึ้นมา ทำให้ผมเริ่มนึกได้ว่ายังมีคนอื่นนอกจากผมกับโจ้อีก
“นายจะไปด้วยไหมหละ” โจ้หันไปหาไอ้ที แล้วถามกลับไป แต่คำที่โจ้ใช้นี่สิ ทำให้ผมต้องแปลกใจ เพราะโจ้ปกติแล้วจะเรียกเพื่อนผมว่า “นาที” แต่คราวนี้กลับใช้คำว่า “นาย” แล้วโจ้ก็ไม่ได้สนใจไอ้ทีอีก แต่หันไปหาสายฟ้าแทน
“สายฟ้าไปด้วยกันนะ” โจ้หันไปส่งยิ้มให้กับสายฟ้าที่นั่งนิ่งอยู่
“แต่วันศุกร์เรา....” สายฟ้ากำลังจะหาทางปฏิเสธแน่นอน แต่โจ้ก็รีบพูดขึ้นมาเสียก่อน
“ถือว่าเราขอร้องนะ” โจ้ทำหน้าเศร้าให้กับสายฟ้า และนั่นก็ถือว่าโจ้คิดถูก เพราะสายฟ้าก็ยอมตกลง
“งั้นเป็นอันตกลงนะ เจอกันวันศุกร์” โจ้หันมายิ้มให้ผมและสายฟ้า แต่กลับหันไปยกมือบอกลาไอ้ทีนิ่งๆ นี่โจ้ลืมไอ้ทีได้แล้วหรือ แต่ผมว่าไม่น่าจะเป็นแบบนั้น......
ตลอดสองวันที่ผ่านไปจนมาถึงวันศุกร์ เรื่องราวระหว่างผม สายฟ้า ก็ไม่มีอะไรแตกต่างจากเดิม ข้างกายสายฟ้าก็ยังมีไอ้ทีอยู่เสมอ ส่วนผมก็ต้องอยู่กับสองคนนั้น เพียงเพราะไม่อยากให้ใครต้องรู้สึกผิด แม้ต้องทำร้ายใจตัวเองก็ตาม
แต่ในความรู้สึกแย่ๆของหัวใจ ผมก็ยังมีข่าวดีเข้ามาทำให้ผมมีกำลังใจที่จะอยู่กับคนทั้งสองนั้น นั่นก็คือผลสอบตรงที่ผมสอบไว้ ผมดีใจมากที่สามารถเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับสายฟ้าได้ แม้จะไม่ใช่คณะแพทย์อย่างที่สายฟ้าเรียน แต่อย่างน้อยผมก็ได้พยายามเพื่อคนที่ผมรักและเสียสละให้ผมมาตลอด ผมแอบเก็บความดีใจนั้นไว้ โดยที่จะบอกกับสายฟ้าด้วยตนเองเมื่อมีโอกาส และที่ผมคิดไว้ก็คืองานเลี้ยงของโจ้วันนี้ เพราะเวลาว่างในโรงเรียนของสายฟ้า ก็หมดไปกับไอ้ทีเสมอ ผมจึงไม่มีสิทธ์ที่จะบอกสายฟ้าเลย
ตลอดงานเลี้ยงนั้นผมไม่มีโอกาสที่จะบอกสายฟ้าเลย เพราะคนที่นั่งอยู่ข้างสายฟ้าไม่เคยเปิดทางให้ผมได้คุยกับสายฟ้ามากนัก มันจึงเป็นเพียงผมเท่านั้น ที่ได้แต่นั่งมอง
- - - น้ำเปล่าแล้วกันนะ - - -
- - - สายฟ้าทานอันนี้นะ - - -
- - - เอาน้ำเพิ่มไหม - - -
- - - ทิชชู่... - - -
ไอ้ทียังคงเอาใจสายฟ้าเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ทำไมผมถึงรู้สึกปวดใจมากกว่าเดิมนะ หรือเป็นเพราะเหล้าที่ผมทานเข้าไป ทำให้ผมยิ่งรู้สึกไม่พอใจกับท่าทางเอาอกเอาใจนั้น แต่ผมทำอะไรไม่ได้นี่สองคนนั้นกำลังคบกันอยู่ มันเลยทำให้ผมต้องทน ทนจนต้องปวดร้าวในใจ
ส่วนโจ้นั้นเห็นท่าทางของผมจึงพยายามชวนคุยเรื่องต่างๆ ซึ่งมันก็ทำให้ผมสบายใจขึ้นมาได้ แม้จะเป็นแค่นิดหน่อยก็ตาม....คืนนั้นพวกผมสี่คนแยกย้ายกันตอนเกือบตี 1 โจ้กลับเองเพราะเอารถของที่บ้านมา ส่วนสายฟ้านั้นไอ้ทีจะไปส่ง ผมเองก็อยากไปส่งสายฟ้าเหมือนกัน เพราะต้องการจะบอกเรื่องผลสอบให้สายฟ้าได้รู้ จึงเลือกที่จะขี่รถตามคนทั้งสองไปห่างๆ
ผมมาถึงบ้านสายฟ้าหลังไอ้ทีและสายฟ้าพอประมาณ เพราะผมไม่อยากให้ทั้งสองคนรู้ว่ามีผมตามมาด้วย เมื่อผมมาถึงที่หน้าบ้านของสายฟ้า ก็ต้องร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างห้ามใจไม่ได้ เพราะภาพที่ผมเห็นคือตอนนี้ไอ้ทีกำลังกอดกับสายฟ้า ที่ทำให้ผมเจ็บปวดและแทบขาดสติคือสายฟ้าก้กอดตอบไอ้ทีด้วยเช่นกัน สักพักไอ้ทีจับร่างสายฟ้าออกจากตัว พร้อมกับก้มหน้าลงไปหาสายฟ้าที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนอะไรมันจะมากไปกว่านั้นผมวิ่งไปกระชากตัวไอ้ทีออกห่างจากสายฟ้าทันที โดยที่ปากของไอ้ทีเกือบจะสัมผัสริมฝีปากของสายฟ้าแล้ว
“มึงจะทำอะไรสายฟ้า” ผมรีบไปยืนชี้หน้ามันทันที
“มึงเกี่ยวอะไรด้วย” ไอ้ทียืนประจันหน้ากับผม พร้อมถามกลับมาด้วยอารมณ์โกรธไม่ต่างจากผม
“ไอ้ทีมึงไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นกับสายฟ้า” ผมยังจ้องหน้ามัไม่หนี
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ มึงต่างหากหละที่ไม่มีสิทธิ์”
“พอเถอะนะ” สายฟ้าเข้ามาห้ามผมทั้งสองคน อารมณ์โมโหของผมตอนนั้น ไม่ได้ลดน้อยลงไปเลยทำให้ผมไม่สนใจคำพูดของสายฟ้า แต่เมื่อผมหันไปหาสายฟ้าก็ต้องทำให้ใจผมเย็นลงทันที
- - - สายฟ้ากำลังร้องไห้ - - -
แค่เห็นน้ำตาของสายฟ้าผมก็ทำอะไรไม่ถูกแล้ว ผมทำให้สายฟ้าเสียใจอีกแล้วสินะ ทำทำเรื่องแย่ๆอีกแล้วสินะ
“กุขอโทษนะไอ้ที” ผมหันไปบอกไอ้ทีด้วยน้ำเสียงที่สงบลง
“กูยอมรับว่ากูทนไม่ได้ที่เห็นมึงสนิทสนมกับสายฟ้า กูทนไม่ได้ที่เห็นมึงเอาใจสายฟ้า และยิ่งทนไม่ได้กับภาพที่เห็นเมื่อครู่” หลังจากที่ผมพูดขอโทษไอ้ทีออกไป ผมก้ได้แต่ก้มหน้าพูดในสิ่งที่ผมรู้สึก โดยไม่กล้าที่จะเงยมาสบตาใคร
“กูขอเวลาหน่อยนะ กูทนไม่ได้จริงๆที่จะอยู่ในที่ของมึงสองคน กูยังเป็นเพื่อนของมึงเสมอนะไอ้ที แต่กูอยากให้มึงเห็นใจกุด้วย ขอกูอยู่คนเดียวสักพักนะ จนกว่ากูจะทำใจได้.....กูขอไม่เจอมึงมากไปกว่าเวลาเรียนเลยนะ” ผมบอกออกมาทั้งน้ำตา มันเป็นน้ำตาที่ผมกลั้นไว้มานาน ตอนนี้มันไม่มีประโยชนือะไรอีกแล้วที่จะกลั้นไว้ เพราะตอนนี้ใจผมเจ็บจนมันไม่มีแรงฝืนแล้ว ไอ้ทีกำลังจะพูด แต่ผมยกมือเป็นก็บอกว่าอย่าพูดอะไรตอนนี้เลย
ผมหันไปหาสายฟ้า พร้อมกับยื่นใบประกาศผลสอบให้กับสายฟ้า
“เราทำตามสัญญาแล้วนะสายฟ้า แม้ว่าสายฟ้าจะไม่ต้องการมันอีกแล้วก็ตาม” ผมยิ้มทั้งน้ำตาให้กับสายฟ้า ผมอยากจะเข้าไปเช้ดน้ำตาที่ไหลรินของสายฟ้า แต่ผมไม่มีสิทธิ์แล้ว คนของสายฟ้ายืนรออยู่ด้านหลัง และผมควรต้องไปเสียที.................ผมเดินออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ยังไม่หยุดไหล
- - - - - - - - - สายฟ้า.....ตะวันรักสายฟ้านะ - - - - - - -
-
โอ้วว ช่างเศร้า และเจ็บปวดนัก
-
- - - - - - - - - สายฟ้า.....ตะวันรักสายฟ้านะ - - - - - - -
สายไปไหมตะวันสำหรับคำๆนี้น่ะ
แล้วแทนที่จะคิดอยู่ในใจทำไมไม่พูดออกไปเลยฮะ
อย่าจะโกรธตะวันให้มากกว่านี้แต่ก็ทำไม่ลงคะไรเตอร์
ตอนนี้ไรเตอร์บรรยายตะวันได้น่าสงสารมากอ่ะ
:monkeysad:
สายฟ้าจ๋า สายฟ้าคนดี
จะเลิกรักตะวันแล้วจริงๆเหรอ
ตะวันเค้ารู้ตัวแล้วนะว่าตัวเองรักใคร
ไม่ใช่นายตามตะวันจอมโลเลคนเก่าอีกแล้วนะ
+1ให้ไรเตอร์สำหรับตอนนี้เลยค่า
อ่านแล้วอินมากๆๆ[/color]
-
:m15: :m15:
-
+1 เป็นค่าเสียน้ำตานะบีบี
จิ๊บว่าตะวันน่าสงสารกว่าสายฟ้าแล้วนะตอนนี้
คิดดูสิว่าต้องอยู่กับเค้าทั้งวันได้เห็นตลอดว่าเค้าทำไรกัน :o12:
ตั้งชื่อตอนได้กินใจมากมากบีบี
แล้วมาอีกนะ จิ๊บรอทั้งวันอ่ะ :o12:
-
:sad4:
บีบหัวใจอีกแล้วๆๆๆ
-
:m15:อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม...
ตะวันอ่อนแรงก็เหมือนตอนที่สายฟ้าท้อใจล่ะนะ.....คงต้องใช้เวลาเยียวยา และอยู่กับตัวเองมากขึ้น...
สู้ๆนะตะวัน...(ตะวันยังส่องแสงเสมอ...... :o12:)
-
:sad4: :o12:
ทำไมตอนนี้มีแต่ไอค้อนแบบนี้ ง่า
-
:m15: เศร้ากันแบบต่อเนื่อง :m15:
ขอบคุณครับและเป็นกำลังใจให้นะครับ :pig4:
-
:o12: เจ็บ จำ จรด ใจ ...
สายฟ้าฟาดสาดแทรกความเศร้า ทุกนาทีเคลื่อนผ่าน ไหวหวั่น
ตะวันยอแสง แต่อ่อนแรงและเกรงพลัน นี่ล่ะหนอความรัก...
-
เอามั้ง :m15: :monkeysad: ทำไมมันเศร้าแบบนี้
ต้องมองคนที่รักกับเพื่อนรักคอยเอาใจกันเนี่ย ว่าแย่ล่ะ
แถมเพื่อนตัวดียังไม่เปิดโอกกาสให้ได้คุยกันบ้างเลย
หมั่นไส้นาทีสุดๆไปเลยอ่ะตอนนี้
-
:m15: :m15: :m15:
โคตรจะเศร้า
-
:sad4: :o12:
ทำไมตอนนี้มีแต่ไอค้อนแบบนี้ ง่า
นั่นสิ หรือว่าตอนนี้มันจะเศร้าเกินไปหว่า
งั้นตอนหน้าเอาแบบตรอมตรมไปเลยยยยยยยยย
-
:sad4: :o12:
ทำไมตอนนี้มีแต่ไอค้อนแบบนี้ ง่า
นั่นสิ หรือว่าตอนนี้มันจะเศร้าเกินไปหว่า
งั้นตอนหน้าเอาแบบตรอมตรมไปเลยยยยยยยยย
ไม่นะ แค่นี้ก็น้ำตาหมดตัวละ อย่าตรอมตรมไปกว่านี้เลย บีบี :o12: :o12: :o12: :o12:
-
มาดันกระทู้รอเจ้าของเรื่อง :call:
-
[19]
“แล้วจะทำยังไงหละทีนี้” นาทีบอกกับผม หลังจากที่ตะวันเดินจากไปแล้ว
ผมไม่คิดว่าการตัดสินใจของผมจะทำให้ตะวันเสียใจขนาดนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมคิดเพียงแต่ว่าตะวันไม่มีทางลืมโจ้ได้ จากเหตุการณ์ที่เห็นวันที่โจ้เข้าโรงพยาบาล ตะวันมีสีหน้าและท่าทางวิตกอย่างเห็นได้ชัด และยิ่งเป็นการตอกย้ำความคิดของผม คือภาพที่ตะวันกอดโจ้ไว้และ “จูบ” ที่หน้าผากเพื่อให้กำลังใจ
ผมยอมรับว่าภาพนั้นทำให้ความเชื่อมั่นของผมบั่นทอนลงไป ผมยืนดูคนทั้งคู่อยู่อย่างนั้น โดยไม่รับรู้อะไรอื่นรอบข้าง จนเมื่อนาทีดึงตัวผมให้เดินออกมา
“สายฟ้าอย่าคิดมากนะ” นาทีพูดปลอบใจผม แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมาเลย
“ตะวันคงรักโจ้มาก....”ผมพูดอย่างเลื่อนลอย
“ไม่หรอก ตะวันมันแค่เป็นห่วงโจ้ก็แค่นั้น ส่วนสายฟ้าเป็นแฟนมันนะ” ตอนนี้มือของนาทีเอื้อมมาจับมือผมไว้
“เราไม่ได้เป็นแฟนกับตะวันหรอก ทุกอย่างตะวันทำเพื่อโจ้” ผมยิ่งเศร้าลงไปอีกที่ต้องยอมรับความจริง ว่าใจของตะวันอยู่ที่ใคร ผมไม่อยากเงยหน้าขึ้นมาเจอใคร จึงได้แต่ก้มหน้านิ่งไว้ แรงจากมือของนาทีบีบมือผมแน่นมากขึ้น เหมือนเป็นการปลอบใจ
“นาทีคบกับเราได้ไหม” อยู่ๆผมก็ถามนาทีออกไป หลังจากนิ่งเงียบกันไปนาน
“เพื่อตะวัน?” นาทีถามผมกลับ.....ก็อย่างที่นาทีคิด ตะวันเคยขอคบกับผมเพื่อโจ้ แล้วตอนนี้ผมก็กำลังจะทำแบบเดียวกันนั้น เพื่อตะวัน...
“ถ้ามันทำให้นาทีลำบากใจ ก็ไม่เป็นไรนะ” ผมอาจจะเห็นแก่ตัวเกินไป ที่จะให้นาทีต้องทนเพื่อผม
“ลืมที่เราพูดนะ” ผมหันไปฝืนยิ้มให้นาที เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ผมขอมันมากเกินไป
“เรายินดีคบกับสายฟ้า...ไม่ว่าเพื่ออะไรก็ตาม” สายตามุ่งมั่นที่นาทีส่งมาให้ คล้ายจะบอกว่าเจ้าตัวไม่ได้ล้อเล่นในข้อความนั้น
“เราขอโทษนะที่พูดแบบนั้นออกไป นาทีไม่จำเป็นต้องทำตามก็ได้” ผมยังรู้สึกผิดที่เผลอพูดอะไรที่ไม่ดีแบบนั้นออกไป
“ถ้าการที่เราคบกับสายฟ้าแล้วทำให้ตะวันมันสมหวังกับโจ้ เราก็ยินดีทำ เพราะยังไงมันก็เป็นเพื่อนรักของเรา”
นั่นเป็นคำพูดที่แทนบทสรุปทั้งหมด เพราะตอนนี้ผมทำเพื่อตะวัน นาทีก็ทำเพื่อตะวัน เลยทำให้ความรู้สึกผิดของผมที่มีต่อนาทีลดลงมาบ้าง แต่ก็แค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“ขอบใจนะนาที”
ทุกวันที่ผมต้องเจอหน้าตะวัน มันไม่ได้ทำให้ใจผมนิ่งได้เลย เมื่อเห็นแววตาเศร้าๆของตะวัน มันดูทรมานเป็นอย่างมากที่ต้องทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่จริงๆแล้วผมอยากจะเข้าไปหาตะวัน เข้าไปคุยเข้าไปปลอบ แต่ผมทำไม่ได้...ผมตัดสินใจที่จะเดินออกมา แล้วผมจะไปทำให้ตะวันไขว้เขวได้อย่างไร ตอนนี้ผมคิดได้แต่ว่า ถ้าไม่มีผมสักคน ตะวันก็จะไม่ต้องลำบากใจอีกที่จะพยายามมารักผม
แต่วันนี้วันที่ผมเห็นทั้งสองคนใกล้ชิดกัน มันยิ่งทำให้ความอดทนของผมพังทลาย ตลอดการเลี้ยงผมได้แต่แอบมองตะวันกับโจ้ ผมเสียใจแต่ผมทำอะไรไม่ได้ ผมรู้ว่าที่ผมพยายามมาทั้งหมด มันต้องอ่อนแอลงเพราะภาพที่โจ้เอาใจตะวัน เพราะนั่นมันทำให้ผมรู้ว่าโจ้เริ่มมีใจให้ตะวันแล้ว.....และอีกไม่นาน ตะวันก็จะไม่ใช่ตะวันของผมอีกต่อไป ผมเก็บกักความรู้สึกนั้นไว้ จนเมื่องานเลิกกลับมาถึงบ้าน
“ไหวไหมสายฟ้า” นาทีถามผมเมื่อมาถึงบ้าน
“ไหวสิ เราเลือกเองนี่”
อยู่ๆนาทีก็ดึงตัวผมเข้าไปกอด มันทำให้ผมตกใจมาก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่นาทีทำอะไรแบบนี้ ปกติแล้วนอกจากการจับมือแล้ว นาทีไม่เคยทำอะไรผมเลย ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากการกอดนั้น แต่นาทีก็ยิ่งเพิ่มแรงให้แน่นขึ้น
“อยากร้องไห้ก็ร้องนะ พรุ่งนี้จะได้สู้ต่อไหว” เสียงของนาทีผสมไปด้วยความห่วงใย นั่นจึงทำให้ผมนิ่งลงได้ แล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาเรื่อยๆ ผมกอดนาทีเพื่อระบายความอัดอั้น เพราะผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของคนตรงหน้า มันทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้พยายามและอดทนเพียงคนเดียว
น้ำตาของผมยิ่งไหลลงมามากขึ้น จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมไม่คิดว่าตะวันจะตามผมมา และผมเพิ่งรู้ความรู้สึกของตะวัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมทำให้ตะวันเจ็บได้ขนาดนี้เลยหรือ ผมเหมือนคนไม่ดีที่ทำร้ายจิตใจของตะวัน และความรู้สึกผิดนั้นยิ่งรุนแรงมากขึ้น เมื่อผมเห็นกระดาษใบที่ตะวันยื่นให้
- - - “เราทำตามสัญญาแล้วนะสายฟ้า แม้ว่าสายฟ้าจะไม่ต้องการมันอีกแล้วก็ตาม” - - -
“คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัย M” ผมอ่านทวนข้อความในนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก พร้อมกับทบทวนคำพูดของตะวันที่ทิ้งท้ายไว้
“แล้วจะทำยังไงหละทีนี้”
“ขอโทษนะนาที เราสับสน...” ผมหาคำตอบไม่ได้ในตอนนี้ แต่รู้เพียงแต่ว่าต้องการอยู่คนเดียว ผมจึงเลี่ยงเดินออกมา และเหมือนนาทีจะเข้าใจ เพราะไม่ได้เดินตามผมมา
-
เศร้าได้อีก
ไหนว่าจะไม่เศร้า
เอ๊ะรึว่า ที่ว่าไม่เศร้า
คือ
ไม่เศร้ามากกกกกกกกกกกกกกกกก ต่างหาก
-
พอแล้วนะครับ เรื่องเศร้าๆเนี่ย
ขอเป็นบทสุดท้ายนะครับ
กลับมาทำความเข้าใจกันรักกันซักทีนะครับ
มารอบทหวานๆนะครับ ได้โปรด สงสารทั้งคู่อะ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
สรุปแล้ว1ว่าคนที่น่าสงสารที่สุดน่าจะเป็นนาทีนะเนี้ย
รู้ทั้งรู้ว่ายังงัยสายฟ้าก็ไม่รัก แต่ก็ยอมมาคบด้วย
ตัดใจซะเถอะนะนาที ลองหันกลับไปมองคนที่เค้ารักนทีมั้งดีกว่านะ
จะได้ไม่ต้องทนเจ็บซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนี้อ่ะ
ส่วนตะวันกะสายฟ้าก็รีบๆคืนดีกันได้แล้ว
ไหนๆสายฟ้าก็รู้แล้วนิว่าตะวันรักใคร
อย่าทรมาณใจตัวเองกันอีกเลยนะ
-
เจ็บไม่ต่างกันห็หันมารักษาแผลใจกันซะทีสิ....อ่านแล้วเศร้าแมื่อไหร่จะรูใจกันน้ออ :z3: :o12:
-
หันหน้าเข้าหากันได้แล้วตะวัน สายฟ้า ต่างคนต่างก็รู้ใจอีกฝ่ายแล้วไม่ใช่เหรอ รักกันสักทีเถอะ
คนอ่านเสียน้ำตาเยอะแล้ว :o12:
+1ให้บีบี เป็นค่าเสียน้ำตา และแอบติดสินบน เพื่อฉากหวานๆในอนาคต :m29:
-
:laugh: :laugh: 555+ เศร้ากันทั้งสองฝ่าย แต่ดูเหมือนสายฟ้าเอง น่าจะเจ็บกว่าตะวันนะ (- -* เค้าพากันเศร้ากัน ดันมาหัวเราะซะได้นะบักนัท)
เมื่อไหร่จะลงเอยจริงๆจังๆกันเสียที จะให้เสียน้ำตากันอีกเท่าไหร่ :jul3:
มาต่อไวๆนะครับ :pig4:
-
:o12:
เศร้าเเล้วเศร้าอีก...
รอติดตามตอนหน้าค่ะ..หวังว่าจะไม่เศร้าเน้อ
-
เศร้าได้อีก อ่านๆเหมือนสายฟ้าจะน่าสงสารนะ
แต่เราดันสงสารนาทีซะงั้น เลิกหมั่นไส้ล่ะ
กว่าคู่นี้จะได้ลงเอยกัน ไม่รู้ต้องเสียน้ำตาอีกกี่ไห
:เฮ้อ: 2 คนนี้บอกว่าทำเพื่อตะวัน แต่ไม่ถามซักคำว่าตะวันอยากได้ไหม
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
:เฮ้อ: เครียด พีเรียดแบบนี้แรงมากชอบ
-
[20 = ตอนจบ]……… {ตะวันที่เดียวดาย...กับบทสรุปของความรัก}
“ขอนั่งด้วยคนนะ” ผมหันไปมองคนมาใหม่ที่ตอนนี้นั่งลงข้างๆผมแล้ว ตอนนี้ผมไม่พร้อมที่จะเจอคนนี้เลย ตลอดเกือบสัปดาห์ที่ผมมาเรียน ผมเหมือนใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ผมแทบจะไม่ได้เข้าห้องเรียนเลยก็ว่าได้ เพราะผมไม่อยากพบหน้าไอ้ที ไม่ใช่ว่าผมโกรธมัน แต่ผมไม่กล้าที่จะมองหน้ามันมากกว่า - - สายฟ้าเป็นแฟนมัน - - ผมคงรับไม่ไหวอีกต่อไปแล้วที่จะต้องยอมรับสิ่งนั้น และต้องเห็นภาพที่เหมือนเป็นการตอกย้ำ ผมกำลังจะลุกเดินออกไป แต่ไอ้ทีก็คว้าแขนผมไว้ทัน
“มึงไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ แต่มึงฟังกูก่อน” ผมหันมองคนที่นั่งข้างๆ แต่ก้พบเพียงใบหน้าด้านข้างเท่านั้น
“กูรักสายฟ้า” นั่นเป็นคำที่ผมไม่อยากฟัง มันจะมาตอกย้ำทำไม
“กูรู้” ผมตอบกลับไป พร้อมกับความเจ็บปวดในใจ
“แต่สายฟ้าไม่ได้รักกูเลย” ตอนนี้ไอ้ทีม่สีหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัด มันเอ่ยคำนั้นออกมาอย่างแผ่วเบา
“กูเชื่อว่าสักวัน สายฟ้าคงเห็นความดีในตัวมึง” ผมเอื้อมมือไปตบบ่ามันเบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ ถึงผมจะเจ็บกับคำที่เอ่ยออกไป แต่เพราะผมเคารพการตัดสินใจของสายฟ้า และเป็นห่วงความรู้สึกไอ้ทีเพื่อนรักของผม
“มึงคิดแบบนั้นจริงๆหรือ” มันหันมาจ้องหน้าผม บอกเป็นนัยว่าคำถามนี้มันต้องการรู้คำตอบจริงๆ
“ถ้าบอกว่าจริง ก็จะกลายเป็นว่ากูโกหก” ผมเลี่ยงที่จะตอบตรงๆ
“กูยอมแพ้แล้ววะ!!” ไอ้ทีบอกกับผม หลังจากจ้องหน้าผมสักพักใหญ่
“กูยอมรับว่ากูต้องการให้สายฟ้ามาสนใจกู แต่มันก็ไม่เคยเกิดขึ้นได้เลย” ไอ้ทีอธิบายเพิ่มหลังจากเห็นหน้าผมงงๆ
“แย่จริงๆนะกูเนี่ย อาศัยความใจดีของสายฟ้า เพื่อให้เค้ามาคบด้วย แต่กูจะบอกว่าสายฟ้าไม่เคยลืมมึงได้เลย” รอยยิ้มที่เหมือนเจ้าตัวแสร้งยิ้มเพื่อให้ดูเป็นเรื่องปกติ ทำให้ผมไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป
“กูยอมแล้วหละ เมื่อก่อนกูเห็นแก่ตัว แต่ตอนนี้กูพอแล้ว” มันพูดจบก็ล้มตัวลงนอนข้างๆผม
“ที่เหลือก็อยู่ที่มึงเองนะ ว่าจะเอาหัวใจตัวเองคืนมาได้หรือเปล่า” มันพูดไว้แค่นั้น แล้วค่อยๆปิดเปลือกตาลง ผมรู้ว่ามันอาจจะเสียใจไม่น้อย แต่ผมก็ไม่อยากจะเซ้าซี้มันอีก เพราะตอนนี้สิ่งที่ผมต้องทำคือ....ไปเอาหัวใจผมกลับมา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“สายฟ้า!!” ผมวิ่งไปที่ห้องเรียนของสายฟ้า ซึ่งตอนนี้เลิกเรียนแล้ว แต่ก็ยังมีคนอยู่กันหนาแน่นภายในห้อง
“หยุดก่อนสายฟ้า” ผมรีบวิ่งไปขวางไว้ เพราะเมื่อสายฟ้าหันมาเจอผม ก็รีบเดินหนีทันที แต่ก็ช้ากว่าคนที่ผมรัก เพราะตอนนี้สายฟ้าเดินไปถึงประตูอีกด้านแล้ว
“เรารักสายฟ้านะ!!!” ผมตะโกนออกไปสุดเสียง เพราผมกลัวว่าสายฟ้าจะเดินจากไป โดยไม่สนใจว่าใครจะได้ยิน ขอเพียงให้สายฟ้าได้ยินก็พอ ผมไม่สนว่าใครที่เห็นจะคิดยังไง แค่ให้สายฟ้าหันกลับมามองผมเท่านั้นก็พอ
ผมเห็นสายฟ้ายืนนิ่ง จึงรีบเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหา
“อย่าหนีเราอีก” ผมพูดทำนองขู่ เพราะผมไม่อยากให้สายฟ้าเดินไปจากผม
“อย่าทำแบบนี้เลยตะวัน มันจะไม่ดีกับตะวันเอง”
“อะไรที่ไม่ดี..” ผมถามกลับด้วยความสงสัย
“ก็ถ้าโจ้มาได้ยิน จะเข้าใจผิด” สายฟ้าไม่เงยหน้ามามองผม แต่ผมรู้ได้ในน้ำเสียงว่าสายฟ้ากำลังจะร้องไห้
“เข้าใจผิดอะไร”
“ก็...เข้าใจว่าตะวันรักเรานะสิ” ไม่ผิดแน่ ใบหน้าที่ก้มมองพื้นอยู่ตอนนี้ของสายฟ้า กำลังร้องไห้อยู่แน่ๆ
“แล้วมันจะผิดตรงไหน” ผมยังไม่เลิกที่จะถาม
“ก็ตะวันรักโจ้นี่ กับเรามันก็แค่ความหวั่นไหวเท่านั้น”
ผมจับหน้าของสายฟ้าให้เงยขึ้น พร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างมากมาย
“เรารู้ว่าสายฟ้าเป็นคนเก่ง แต่อย่ามาคิดแทนเราได้ไหม เรารักใครเรารู้ เราเข้าใจหัวใจเราดี อย่าคิดเอง อย่ายัดเยียดใครมาให้ เพราะเราไม่ต้องการใครอื่นที่ไม่ใช่สายฟ้า เมื่อก่อนเราอาจจะยังโลเลและไม่แน่ใจว่าอันไหนคือความรักอันไหนคือความผูกพัน แต่ตอนนี้เรารู้แล้ว...สายฟ้าพร้อมจะอยู่ข้างๆเราไหม” ผมพูดออกไปด้วยใจที่มีความหวัง หวังว่าสายฟ้าจะเห็นใจในสิ่งที่ผมพูด
เมื่อผมเห็นว่าสายฟ้าเงียบไม่มีการตอบรับผม ผมจึงคว้าที่ข้อมือของสายฟ้าแล้วยกขึ้นมาให้มือของสายฟ้าอยู่ที่บริเวณหัวใจผม ก่อนจะหันหลังไปหาผู้ร่วมเหตุการณ์คนอื่น
“ผมนายตามตะวัน ยินดีรับนายสายฟ้าเป็นภรรยาครับ!!”
เสียงของผมมีเท่าไหร่ ผมตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง เพื่อประกาศให้ทุกคนได้รับรู้ว่า คนที่ผมเกาะกุมอยู่นี้ คือคนที่ผมรักและอยากอยู่ด้วยทุกวัน เมื่อพูดจบผมก็โค้งให้กับสักขีพยานทั้งหลาย มีทั้งเสียงปรบมือ เสียงโห่ร้อง
- - สุดยอด......ไอ้หน้าด้าน - - (อันนี้ผมถือเป็นคำชมนะ)
- - นายแน่มาก - - (ถ้าไม่แน่ จะได้แฟนหรือวะ)
- - ทำไมไม่เห็นทำแบบนี้ให้เราบ้างหละ - - (สาวที่อยู่ห้องเดียวกับสายฟ้า หันไปงอนแฟนตัวเอง)
- - ขอแบบนี้สักคนสิ - - (แบบนี้นี่ หมายถึงหน้าตา หรือความด้านครับ)
- - สายฟ้า ถ้าไม่เอายกให้เรานะ - - (อันนี้ไม่ไหวมั้งครับ เพราะคนพูดนี่เป็นกระเทยร่างยักษ์)
และอีกหลายคำพูดที่หลายคนส่งเสียงตอบกลับเสียงตะโกนของผม
“ตะวัน......” ตอนนี้สายฟ้าเกาะแขนผมแน่น พร้อมกับขยับมายืนด้านหลัง
“เขินหรือสายฟ้า” ผมหันไปส่งยิ้มหวานให้
“ทำไมทำแบบนี้หละ ไม่อายหรือไง” ยิ่งแก้มใสๆเป็นสีแดงแบบนี้ ยิ่งทำให้สายฟ้ายิ่งหน้ารักเข้าไปอีก
“อายทำไม ก็คนมันรักนี่นา” สิ้นคำพูดผม ก็มีเสียงโห่ร้องดังมาอีกรอบ
“ต่อไปสายฟ้าจะได้รู้ว่าเรารักสายฟ้า และคนอื่นจะได้รู้ว่าสายฟ้ามีเจ้าของแล้วไง”
“ตะวันแน่ใจหรอ” สายฟ้ามองที่ตาผม ด้วยแววตาสงสัย
“ถ้าไม่แน่ใจ แล้วจะทำอะไรบ้าๆแบบนี้หรอ” พูดจบผมก็จุบที่หน้าผากสายฟ้าหนึ่งที พร้อมกับเสียง กรี๊ด เสียงโห่ และเรื่องของผมกับสายฟ้า ก็เป็นที่พูดถึงไปอีกหลายวัน..........
“สายฟ้ารักตะวันไหม” ผมถามสายฟ้า ระหว่างที่มือยังกอดเบาๆที่เอวสายฟ้า
“ถ้าไม่รัก....จะเรียกว่าอะไรหละ” ก้มหน้าหนีไปแล้วครับสายฟ้า ขี้อาบแบบนี้มันน่ารักซะเหลือเกิน
“ตะวันรักสายฟ้านะครับ”
“วันนี้ได้ยินจนเลี่ยนแล้ว” ผมได้แต่ขำเมื่อได้ยินสายฟ้าตอบกลับมา 55555 แฟนผมน่ารักไหมหละครับ
++++++++++++++++++++++++++++จบ++++++++++++++++++++++++++++++++++
[ก่อนเรื่องจะลงตัว]
“ไอ้ที มึงหยุดก่อน” ตอนนี้ผมกำลังจะเข้าบ้าน ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงจะเดินหนีไปแล้ว แต่ตอนนี้ผมรู้ว่าโจ้ไม่ได้มาเพื่อตามตื้อผมเหมือนแต่ก่อน
“มีอะไร” ผมหันกลับไปถาม
“มึงจะเอายังไงเรื่องสายฟ้า” โจ้มันเปลี่ยนไปเยอะ ตั้งแต่วันที่มันเข้าโรงพยาบาล ดูเหมือนมันจะไม่สนใจผมเลย
“เอายังไง......แล้วนายเกี่ยวอะไรด้วย” ผมทวนคำของโจ้ พร้อมกับถามกลับไป
“มึงก็รู้ว่าสายฟ้ารักตะวัน แล้วตะวันก็รักสายฟ้า” โจ้ทำหน้าไม่พอใจ ที่ผมไม่ตอบแต่กวนกลับไป
“กูไม่รู้ รู้แต่ว่าสายฟ้าคบอยู่กับกู” ผมยังยียวนคนตรงหน้าต่อไป และนั่นคือการตัดสินใจพลาดของผม เพราะเมื่อพูดจบ โจ้ก็ส่งหมัดเข้าที่แก้มผมทันที...................เจ็บจริง
“มึงไม่สมควรพูดว่ามึงรักสายฟ้า และมึงยิ่งไม่สมควรพูดว่ามึงเป็นเพื่อนตะวัน” โจ้ชี้หน้าผมก่อนจะเดินจากไป.......จริงๆผมก้ถอดใจเรื่องสายฟ้าไปแล้ว แต่อยากจะกวนโจ้มากกว่า เพราะหลังๆมานี่ โจ้ไม่เคยมาให้ผมเจออีกเลย ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ผมมองมาทุกครั้งจะต้องเห็นโจ้เสมอ แล้วยิ่งไอ้ท่าทางหมางเมินแบบนั้น มันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด แต่ว่านะหมัดเมื่อกี้.....มันเจ็บนะโว้ยโจ้..... ผมคงต้องไปคุยกับไอ้ตะวันให้รู้เรื่องสักที ไม่งั้นหน้าผมคงจะเจ็บอีกรอบเพราะฝีมือโจ้แน่ๆ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ผมนอนหลับตาอีกครั้ง คิดทบทวนในสิ่งที่ผมเพิ่งพูดกับไอ้ตะวัน ..... คงถูกต้องแล้วสินะ ที่ผมเลือกจะไม่ทำอะไรให้ยุ่งไปกว่านั้น เพราะดูยังไงก็รู้ว่าทั้งสองคนไม่มีความสุขเลย ที่ต้องหลอกหัวใจตัวเอง แล้วคนเป็นเพื่อนอย่างผม จะไปขวางเพื่ออะไร
“ปวดใจหละสิ” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นด้านข้าง ถึงไม่ต้องลืมตาผมก็รู้ว่าเป็นใคร
“อืม.......จะมีใครมาดามใจไหมนะ” ผมตอบกลับไป โดยที่ยังนอนหลับตาเช่นเดิม
“เสียใจวะไอ้ที กูเลิกกพิศวาสมึงแล้ว” โจ้ไม่พูดเปล่า เอานิ้วมาดีดที่หน้าผากผมด้วย
“ทำไมเร็วแบบนั้นหละ”
“เสียดายตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วหละมึง”
“ถ้างั้นอยู่เป็นเพื่อนคนปวดใจหน่อยนะ” ผมขยับเอาหัวไปหนุนตักโจ้ไว้
“ไม่งั้นจะมีเพื่อนไว้ทำไมหละ” โจ้ไม่ได้ผลักไสผมออก แถมยังลูบหัวผมเบาๆ
เฮ้อ......ผมทำหลุดมือไปได้ยังไงเนี่ยคนแบบนี้ ช้าไปไหมนะที่จะกลับมามองคนข้างๆ..........
+++++++++++++++++++++++จบบริบูรณ์+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อิอิ...แอบตกใจกับชื่อตอนหละสิ
ตอนนี้ก็จบไปอีกเรื่อง หลังจากนี้คงแต่งเรื่องลุงใหญ่กับหนูบีได้สักที
แต่งเรื่องนี้แล้วยอมรับว่าทำให้หงอยเหงา เศร้าซึมได้เลย
พอจะแต่งเรื่องหวานๆของลุงใหญ่ เลยแต่งไม่ออก
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ
พบกันเรื่องลุงใหญ่หนูบีนะครับ :bye2:
-
ไม่มีภาคต่อหรอ
-
คติประจำใจนายตะวัน ด้านได้อายอด :jul3:
อ่านๆไปแอบเขินแทนสายฟ้าซะงั้นอ่ะ
โจ้เฉียบขาดมาก โอกาสมาถึงแล้ว เล่นตัวให้ถึงที่สุด
ว่าแต่จะมีตอนพิเศษไหม อยากให้มีจังเลย
-
จะบอกว่า ไม่ได้แอบตกใจชื่อตอนค่ะ
แต่
ตกใจจริง ตกใจกันโต้งๆ เลย หล่ะ
คิดว่าจะอ่านดีมั้ยน๊า ไปอ่านเรื่องอื่นก่อนดีมั้ยน๊า เพราะถ้าเศร้าเดียวอ่านเรื่องอื่นไม่หนุก
แต่สุดท้าย สายฟ้าก็ยังอยู่บนตะวัน
ขอบคุณค่ะที่จบแบบมีความสุข
โจ้ กะ นาที น่าจะมีตอนพิเศษเนาะว่ามั้ยพวกเรา ( ใครพวก )
-
แหม่ะ...จบได้แบบแฮปปี้เอ็นดิ้งเชียว :laugh:
ลงเอยกันซักทีนะตะวันกับสายฟ้า (แต่ผิดคาดแฮะ นึกว่าตะวันจะเป็นภรรยา แต่สายฟ้าเป็นภรรยาซะงั้น :laugh:)
แต่คู่นายโจ้กับนายที ไม่สมหวังเลยหรอ :m15: แต่ก็ช่างเหอะ มันคงเป็นไปตามพรหมลิขิตล่ะมั้ง (เริ่มน้ำเน่า)
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาให้อ่าน และเป็นกำลังใจให้ต่อไปนะครับ :pig4:
ปล.หวังว่าคงมีตอนพิเศษนะครับ รออ่านอยู่นะครับ^^
-
เจ๋งเว้ย
ไอ้โจ้
ชอบๆๆๆๆๆๆ
จบแล้วสินะ
แต่งดีมั่กๆ ครับ
ชอบที่สั้น กระชับ ได้ใจความ และไม่ยืดเยื้อ
แต่ก็คงสิ่งที่อยากสื่อไว้ได้ครบ
o13
-
ดีใจค่ะ จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง :m1:จะได้ไปลุ้นคู่ ลุงใหญ่ หนูบีต่อ ขอแบบหวานๆน่ารักๆนะคะ ช่วงนี้หัวใจขาดความหวาน กร๊ากก
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว
ขอบคุณนะบีบี ที่ทำให้คนอ่าน มีทั้ง น้ำตา และรอยยิ้ม ไปพร้อมๆกัน
เป็นเรื่องที่ดีอีกหนึ่งเรื่องที่ต้องจดจำไว้ในใจ
ทีแกคิดได้ ตอนมันสายไปแล้วไหม
ถ้าเศร้ามาก ก็แต่งตอนหวานๆของสายฟ้ากับตะวันสิบีบี :กอด1:
-
ลุ้นกันมา น้ำตาท่วมจอไปหลายตอน...หุหุ...จบได้น่ารักมากๆๆเลยค่ะ...
ก็หวังว่าสักวันโจ้จะกลับมาพิศวาสนาทีอีกแล้วนาทีก็รักโจ้ดูแลโจ้จริงๆๆ
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับนิยายดีๆๆเรื่องนี้...ที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ :L2: o13
ปล...คิดถึงลุงใหญ่กับน้องบี....ไปตามต่อเรื่องนู้นจ้าาา
-
ง่า...จบไปอีกเรื่องซะแล้ว
เป็นตอนจบที่ประทับใจมากๆเลยคะ
ตามตะวันนายแน่มาก
o13
ส่วนคู่นาทีจะโจ้นี้ก็นะ
เหมือนจะสายไปจริงๆละนาที
น่าเสียดายจริงๆนะที่ปล่อยให้โจ้หลุดมือไปน่ะ
สายฟ้าจ๋าดีใจด้วยน้า
ที่ในที่สุดความรักที่มีแต่การรอคอยก็ถึงจุดสิ้นสุดของมันสักที
ปล.ไรเตอร์ขาขอตอนพิเศษสักตอนสองตอนได้มิเคอะ
อยากเห็นคู่นี้เค้าหวานบ้างอะไรบ้าง อิอิ
-
ยอมรับว่าตกใจกับชื่อตอน เราก็เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้อย่างดี
แง่วววววว
คุณหลอกดาว
แต่ก็ดีเเล้วให้จบเเบบสมหวัง โอ้ย มีความสุข
ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับเรื่องราวดีๆที่มาเเบ่งบัน
ปล. คุณทีคะ ถ้าจะทำอะไรก็รีบทำนะคะ เดี๋ยวก็พลาดไปอีก
-
o13 +1 จัดไป อ่านจบ
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า หัดมองรอบๆตัวบ้างก่อนจะไปมองอย่าอื่น
เห็นคุณค่าของสิ่งรอบตัวบ้างแล้วอะไรๆจะลงตัว
ขอบคุณพี่บีที่เขียนเรื่องซึ้งๆแบบนี้
-
จริงๆแหละ แอบนอยด์กับชื่อตอน กลัวน้องบีเปลี่ยนแนว อ่านไปกลัวไป
แต่พอจบแบบนี้ เฮ้อ!โล่งอก ทำให้อินขนาดนี้เลยนะน้องบี
:pig4:
ส่วนเรื่องลุงใหญ่ ขอหวานๆมั่งน้า
-
ขอบคุณมากครับที่จบแบบนี้
ชอบจังเลยครับคนเค้ารักกันเนี่ย
รักคนเขียนจังคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
เหมือนจะเป็นโชคดีที่มีภารกิจไม่ได้เข้าเล้าเสียหลายวัน
อ่านถึงตอนจบเลย ค่อยหายใจโล่งหน่อย
ยังคงคอนเซ็ปต์แห่งความสุขไว้ได้เหมือนเดิม
ขอบคุณคุณบีมากนะคะ
บวก 1 แต้ม แล้วจะไปเยี่ยมเรื่องของลุงใหญ่กับน้องบีด้วยค่ะ :L2:
-
ลุ้นแทบแย่กลัวจาเส้าอ่ะ
สุดท้ายก็Happy ending
-
น้องสายฟ้าน่าร๊ากกกกกก อิๆๆ ... อ่านเรื่องนี้แล้วตกหลุมรักสายฟ้าอ่ะ
:pig4: น้องบีมากมายมหาศาล เขียนได้สนุกทุกเรื่องเลย อ่านเพลินสุดๆ
แม้บางตอนต้องมีแอบซับน้ำตาบ้างก็ตาม
รีเควสตอนหวานๆของนู๋สายฟ้าซัก2-3ตอนได้ไม๊จ๊ะ น้องบีจ๋า :กอด1:
นายเอกของเราชีช้ำมาตลอดอ่ะ เพิ่งได้หวานแหววกะนายตะวัน ก็เป็นตอนจบซะแล้ว
แต่เป็นตอนจบที่น่ารักมว๊ากกกกก ทำให้รู้ว่านายตะวันหน้าด้านคร่อดๆ 555
นะจ๊ะๆ น้องบี please.....
-
อ้ากกกกกกกกกกก ฮืออออออ
รู้งี้ถามบีก่อนดีกว่าว่าเรื่องมันรันทดรึเปล่า
บีมาโอ๋หวานเลยนะ ทำหวานเสียน้ำตาเป็นโอง
:o12:
ตอนสุดท้ายนี้ยิ้มทั้งน้ำตาไปเลย :sad4:
ชอบสายฟ้า น่ารักโดนใจ :กอด1: อิอิ
-
ง๊าาา นายทีช่างโง่นัก
เป้นไงละ รู้เมื่อสาย
นี่แหละน้า คนเรามักมองข้ามสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว
ดีใจกับตะวันและสายฟ้านะคะ สมหวังสักนิด
+1 ให้นิยายเรื่องนี้จริงๆอิอิ :impress2: :impress2:
-
สมน้ำหน้านายที :laugh: อยากพูดอย่างนี้แบบตะโกนให้ดังลั่นเลย แต่ถึงพูดไม่ได้ก็ขอพิมพ์ไว้หน่อยนะ อาจจะไม่สุภาพด้วย พล็อตมันชวนคุ้น แต่เนื้อในมีความต่าง สนุก+ความเศร้า และสับสนของตัวละคร มีทั้งความน่ารัก แต่ก็แอบหมั่นไส้ตัวละครด้วย นายนาทีไม่ต้องน้อยใจไปนะที่ แอบสมน้ำหน้านาย เพราะแอบเซง หงุดหงิด นายตามตะวัน นายสายฟ้า และโจ้ด้วย แต่ชอบโจ้จัง สุดท้ายนี้ขอบคุณที่นำเรื่องมาให้ข้าน้อยอ่านขอรับ และ :laugh:สม-น้ำ-หน้า-โว้ย-นายที :laugh:
-
:pig4:
-
สนุกมากเลยครับ
อ่านแล้วเศร้าใจ
ชื่อตัวละครเอามาแต่งกลอนได้เลยนะ (แต่ขาดโจ้ไปคน )
-
สนุกดีจัง อ่านไปลุ้นไป เพราะกลัวใจตั้งแต่ชื่อเรื่องแล้ว
ต่างคน...ต่างหัวใจ กลัวจะกลายเป็น ต่างคน....ต่างไป
เศร้าแน่ ๆ เลย ......จะตามไปอ่านลุงใหญ่กับหนูบีนะคะ
............ :pig4:............
-
สนุกอ่า. . .. . . .
ชอบ บ บ บบ บ บ อยากให้มีต่ออีก
สายฟ้า น่ารักอ่ะ .. . .. . แล้วแบบ เหมือนหวานกันไม่จุใจ
อยากให้หวานกันมากกว่านี้อ่า. .
แล้วนาที กับ โจ้ อ่า จะมีอะไรต่อจากนี้มั้ยหว่า
แต่เหมือนนาที จะเริ่มเปลี่ยนใจชอบโจ้ .. .. .รึเปล่า
-
โอ้ย อ่านไปจะร้องไป
ดีนะที่จบไม่เศร้า ไม่งั้นขาดใจ 555
ว่าแตนาทีน่ะ ช้าไปแล้วเว้ย
ชอบสายฟ้ามากๆจ่ะ
-
เพิ่งอ่านถึงตอนที่ 3 ค่ะ แต่ขอแปะไว้ก่อน หลังข้าวเที่ยงจะมาอ่านต่อค่ะ
ตามอ่านนิยายของคุณ sadness แบบ non-stop ตั้งแต่เมื่อคืน ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยอ่ะค่ะ
เรื่องนี้ก็ออกแนวรักหลายเส้าอีกแล้ว (ก็.. นะ สำหรับคุณ sadness นี่ 3 เส้าคงน้อยไป ฮ่าๆๆ)
แต่ยังงัยก็เขียนสนุกและน่าติดตามค่ะ o13
-
ยังคงบีบหัวใจและชวนให้ลุ้นจนตัวโก่งเหมือนเดิมค่ะ
โชคดีที่แฮปปี้เอนดิ้ง ไม่งั้นคนอ่านคงเสียน้ำตาอีกเป็นปี๊บ
ขอบคุณคุณ sadness สำหรับนิยายดีๆ ค่ะ
เดี๋ยวจะไปตามล่้าอ่านเรื่องอื่นๆ ต่อ.. แต่ว่า.. อยู่ตรงไหนบ้างเนี่ย หายากจัง
-
ขอบคุณครับผม................
สำหรับนิยายดีๆ
:pig4:
-
:pig4:พี่บีค้าบ เห็นชื่อตอนของตอนจบนี่ใจหายเลย
ยิ่งบทนำตอนแรกนี่มาซะเศร้าเลย
แต่ในที่สุดตะวันกับสายฟ้าก็สมหวังกันซะที
อ่านแล้วเบื่อตะวันที่ไม่มั่นใจสักที ทำสายฟ้าเสียใจอยู่เรื่อย แล้วก็มาเสียใจตอนหลังซะเอง :m16:
นาทีเนี่ยรู้ทั้งรู้ว่าสายฟ้ารักตะวันก็ยังจะไปคบกับเค้าอีก
ตอนแรกๆพยายามตีตัวออกห่างโจ้ แต่สุดท้ายก็มาชอบโจ้ทีหลัง :เฮ้อ:
ชอบสายฟ้า น่าร๊าก แสนดี :กอด1:พี่บี ชอบค้าบ อินมากมาย55 เรื่องนี้อ่านแล้วเพลินดี ถึงแม้จะเศร้ามากไปหน่อย
-
ทั้งสนุก ทั้งน่ารัก o13
:pig4:
-
o13
ขอบคุณจร้า
อ่านรวดเดียวจบเลย
-
อยากได้ตอนพิเศษครับบบ ู^^
-
:z12:มาตามโปรโมท
-
เป็นธรรมชาติของมนุษย์เรา...
จะเห็นคุณค่าก็ต่อเมื่อสูญเสีย
เมื่อไม่รู้จักสูญเสียก็จะไม่รู้จักคุณค่าที่แท้จริง
แล้วอะไรคือคุณค่าที่แท้จริง อันนั้นก็คงต้องหากันเอาเอง
ใช่ว่านิยายจะต้องสวยหรู แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเลย
ชีวิตจริงอาจยิ่งกว่านิยาย แต่สุดท้ายตัวเราก็คือผู้กำหนด
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาแบ่งปันครับ ^^
-
และแล้วอ่านจบจนได้ จบได้น่ารัก ใส ๆๆๆ ดี เราชอบสายฟ้า นิ่ง ๆๆ ดี เก็บความรู้สึกไว้ได้มากมาย :กอด1:
ตามตะวันกว่าจะรู้ตัวเองเกือบสายเกินไปแล้ววววว (หมั่นไส้มัน)
เรื่องนี้เม้นท์เท่านี้นะ บี ตื้อ ๆ อ่ะ ตั้งใจจะอ่านให้จบช่วงบ่าย
งานเข้า ตากแดดนาน และเจอเสี่ยแมน ๆๆ ทำเอาเหนื่อยมากกกกก เพลียไปเลย
เหลืออีก 2 เรื่อง จะรีบติดตามแบบอยากอ่านนะไม่ได้โดนบังคับ
แล้วอย่าลืมค่าโปรโมทด้วยนะ อิ อิ อิ :n1:
-
เจอเสี่ยแมน ๆๆ ทำเอาเหนื่อยมากกกกก เพลียไปเลย
เสี่ยแมนๆไปทำไรให้อ่าา :impress:
อ่านจบแล้วนะพี่บี เรื่องนี้ o13จริง อ่านๆแล้วว่าเศร้ากว่า คนที่รักกับคนที่ดีมันต่างกันอีกอ่ะ 555
ชอบสายฟ้า...มากก ยกนิ้วให้เลยอะ ทั้งๆที่ตะวันเอาเราไปเป็นตัวแทนของใคร ก็ยังยอมอยู่ กับตะวันอีก
ตะวัน .. ใจโลเล เลือกมากกกกก ชอบทำให้สายฟ้าเสียใจแล้วบอกขอโทษ คำขอโทษอะ พูดบ่อยๆมันก็ไม่มีความหมายหรอก ...
โจ้ ... แอบน่าสงสาร รักเค้าข้างเดียว แต่ดีที่ตัดใจได้ แต่ในใจอยากให้มีคู่นี้ต่ออีกอ่ะ
นาที... เป็นเพื่อนที่ดี ที่จะรู้ว่าไม่ตัดขาดกันแค่ แย่ง แฟน ..แย่ง คนรักคนเดียวกัน
“รู้ทำไมหละ รู้ไปเราก็เจ็บเอง สู้ไม่รู้ความจริงจะดีกว่า”
“รอได้ไหมสายฟ้า” ผมพูดโดยมองออกไปที่ท้องฟ้ามืดนั้น
“สักวันหนึ่งเราจะ รักสายฟ้าให้ได้....”
สายฟ้าไม่ได้ตอบผม เพียงแต่ยื่นมือมากุมมือผมไว้ ซึ่งนั่นคงหมายถึง......เต็มใจที่จะรอ
“กูไม่สบายใจนะ ที่คบกับสายฟ้าแล้วต้องเสียเพื่อนอย่างมึงไป” ชอบๆๆ
“เรารู้ว่าสายฟ้าเป็นคนเก่ง แต่อย่ามาคิดแทนเราได้ไหม เรารักใครเรารู้ เราเข้าใจหัวใจเราดี อย่าคิดเอง อย่ายัดเยียดใครมาให้ เพราะเราไม่ต้องการใครอื่นที่ไม่ใช่สายฟ้า เมื่อก่อนเราอาจจะยังโลเลและไม่แน่ใจว่าอันไหนคือความรักอันไหนคือความ ผูกพัน แต่ตอนนี้เรารู้แล้ว...สายฟ้าพร้อมจะอยู่ข้างๆเราไหม” พึ่งจะคิดได้ หุหุ คำพูดโคตรเท่ห์
“ผมนายตามตะวัน ยินดีรับนายสายฟ้าเป็นภรรยาครับ!!” คำพูดนี้ ตะวัน แมนมากกกก o13 5555
ขอขอบคุณพี่บี ที่แนะนำเรื่องดีๆให้อ่าน (ค่าคำขอบคุณ ขอเป็น เค-จาตอนใหม่ไวๆนะ 555)
:กอด1: +1 ไปเลย
-
อ่านแล้วปวดตับ :เฮ้อ:
กว่าจะรักกันได้
มีภาคต่อรึเปล่าเหมือนคู่โจ้กะทีค้างๆๆไงไม่รู้
:L2:
+1 ให้พี่บี
-
คุณสายฟ้า..คนดีศรีประเสริฐ อะไรจะดีปานนั้นล่ะคะ แหมใจดียกฟรีให้ชาวบ้านอย่างนี้เกือบได้กินแห้วตลอดแล้วไหมล่ะ
แต่ประทับใจโจ้มากสุด ล้มได้ก็ลุกได้ เผลอๆจะวิ่งนำด้วย สุดยอด...
-
สนุกดี....ซึ้งและเศร้าและสุข 3 in 1 เลย แล้วจะตามอ่านเรื่อง ต่อ ๆ ไป นะ
:L2: :L2:
-
อืม ชื่อตอนน่ากลัวจริง เอิ๊กๆ
จบย่ารักเกินความคาดหมาย ฮุๆ
ขอบคุณเจ้าค่ะ
ไว้จะตามอ่านเรื่องอื่น ๆ อิ สนุกทุกเรื่องเลย ๕๕๕๕
-
เราชอบสายฟ้ามากเลยยยยย
อยากให้มีตอนหวานๆ ทดแทนไอ่ที่เศร้ามาบ้าง
555555
เราชื่นชมโจ้
แล้วก็หวังว่าโจ้จะได้เจอคนที่ดี
อาจจะเป็นนาที หรือใครก็ตามในอนาคต
^^
-
ได้ใจไปอีก 1 เรื่อง เอ่อ...จะดีกว่านี้หากมี เรื่อง โจ้ กะ ที ต่ออีก แบบว่า ค้างงงงง :sad4:
อ่านในเรื่องเหมือนจะไม่มีทางสมหวัง แต่ช่วยแต่งต่อให้ สมหวังด้วยเถ๊อะ ขอร้องงงง :call:
-
เรื่องน่ารักเว่อร์
สารภาพเลยว่า เข้ามาอ่านเม้นหลังๆก่อนที่จะอ่านเรื่องจริง เพราะมะชอบนิยายโศก :laugh:
-
ยังไม่ได้อ่าน
แต่มาเม้นให้ก่อนนะค้าบ :L2:
-
อ่านและเก็บนิยายทุกเรื่องของคุณ "ความเศร้า" เอาไว้หมดแล้วค่ะ
เรื่องนี้เขียนได้กดอารมณ์ดีจัง ขอชมตรงที่ว่าวาดบุคลิกของสายฟ้าออกมาได้ "น่ารัก" ดีจริงๆ
แต่...
อีตาตะวันเนี่ย...รู้สึกว่าจะไม่ค่อยมียาง ฮา...
แหมบอกรักต่อหน้าคนเยอะๆอย่างนั้นไม่ให้สายฟ้าอายแล้วจะให้เขาจับคุณกดหรือจ๊ะ :laugh:
-
น้องโจ้เปลี่ยนไปO__o
เรื่องนี้ก็สนุก(มากๆ)ไม่แพ้เรื่องอื่นเลย
ขอบคุณนะคะ
-
อ่านตอนแรกๆสงสารสายฟ้า แอบด่าตะวันไปหลายรอบ
แต่ตอนนี้รักตะวันมากเลย สายฟ้าน่ารัก หันมารักสายฟ้าดีแล้ว
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ เราสงสารสายฟ้ามากมาย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีแบบนี้นะคะ
-
เฮ้อออ แอบเชียร์คู่ นาที-สายฟ้าอ่ะ ><~
แต่ก็โอเค ขอบคุณไรเตอร์แต่งเรื่องน่ารักๆนะคะ
-
อยากอ่านคู่ นาทีกับโจ้ อะไรเตอร์
น้าๆ อยากให้เค้ารักกันๆๆๆ
น่ารักดีออกๆๆ
-
ตอนจบน่ารักมากเลย ตะวันบอกรักต่อหน้าทุกคนเลย
แล้วโจ้ตัดใจจากทีได้จริงเหรอ เร็วไปไหมอ่า..แอบรักมาตั้งนาน
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ :L2: :pig4:
-
อ่านสองสามตอนแรกยังพอไหว
แต่หลังจากนั้นถึงตอนจบ
น้ำตาซึม -> ร้องไห้ -> น้ำตาไหลพรากๆ
แต่ตอนจบตะวันได้คู่กะสายฟ้าสมใจ ^^
Happy Happy....มีตอนพิเศษเรียกน้ำตาลเรียกเลือดสักหน่อยก็ดีนะคุณบี
-
:L1:กว่าตะวันจะรู้ใจตัวเองก็เกือบสายไปแล้วนะ ความรักต้องใช้หัวใจตัดสินอย่าใช้เหตุผล เพราะถ้าใช้เหตุผลและการเสียสละ สุดท้ายทุกคนที่เกี่ยวข้องก็ต้องเจ็บปวดทุกคน :L1:
-
ตอนจบนี่เพิ่งรู้ว่านาทีเป็นมาโซ โดนโจ้ตื้อตั้งนานไม่รู้สึก
แต่พอโดนต่อยไปหมัดเดียว ดันมองเห็นคุณค่าของโจ้ซะงั้น
555+
-
สายฟ้าน่ารักจัง.... นายตามตะวัน... เกือบจะสายไปแล้วนะตัวเทอ....
ถ้ารู้ตัวช้ากว่านี้หน่อยเดียว.. สายฟ้าไม่อยู่ให้รักแล้วนะเนี้ย....
แต่โจ้ตัดใจจากนาทีได้แล้วเหรอ.. แต่ก็ดีนะ.. นาทีจะได้มีเวลาคิดถึงเรื่องโจ้แล้วอาจตามจีบโจ้เองก็ได้...
ฮุๆๆๆ
-
:-[ ลุ้นสุดๆ
ชอบมากค่ะ อิอิ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ ชอบมากค่ะ
-
:o8: โอ๊ยยย หวานเว้ยเฮ้ย อิจฉาว่ะ :laugh:
น่าจะมีที โจ้เน้อะ แบบว่าภาคพิเศษ :-[
จะได้หวานกันทั้งสองคู่ชู้ชื่น :impress2:
:laugh: o18
-
แล้วคู่โจ้กับทีไม่มีต่อเหรอค่ะ
สายฟ้าน่ารักนะ แต่หมั่นนายตามตะวัน
-
โหย
โล่งใจอ่ะ แฮปปี้เอนดิ้ง
สนุกดี
-
ขอบคุณคับ น่ารักมากๆๆๆ ><
-
อ่านมาเรื่อยๆ นึกว่าจะจบแบบต่างคนต่างไม่สมหวังซะแล้ว
ดีนะที่ไม่หลอกหัวใจตัวเองกันอีกต่อไป คงเพราะมีเพื่อนที่ดีด้วยแหละ
คอบช่วยเหลือซึ่งกันและกัน o13
อยากให้มีเรื่องของโจ้ กะ ที ต่ิออ่ะ
:pig4: ขอบคุณฮับ
-
ในที่สุดก้ออ่านจบแล้ว
ตอนแรกคิดว่าจะจบแบบดร่าม่าซะอีก
แต่ที่ไหนได้หวานสุดๆๆ
ตอนแรกไม่่ชอบ ตามตะวันมากๆๆ
เพราะเป็นพระเอกที่เห็นแก่ตัวสุดๆๆ โลเล
แต่พอพูดบอกรัก สายฟ้ากลางมหาลัยเท่านั้นแหละ
พลิกร๊อคเปลี่ยนใจไปชอบตามตะวันซะงั้น
สายฟ้าน่ารักสุดๆๆ น่ารัก น่ากอด น่าฟัด
ส่วนคู่ นาที กับ โจ้
โอย คู่นี้เรียกได้ว่า มาโซ กันเลยนะเนี่ย อีกคนก้อกินยาแก้ปวด (เอาซะคนอ่านปวดตามไปเป็นแถบๆๆ) ส่วนอีกคนนี้ถ้าไม่โดนต่อยก้อไม่รู้สึก
สุดท้ายนี้ขอขอบคุนครับ :pig4: :pig4:
-
:o12:
น้ำตาไหลพรากๆตั้งแต่ตอนที่สิบห้าแล้วค่ะ
ลุ้นจนตัวเกรงไปหมด
กว่าจะลงเอยเอาตอนสุดท้าย
แปลกใจตัวเองทำไมไม่เคนเจอเรื่องนี้มาก่อน งง
ตามตะวัน กับ สายฟ้า
โอ้ว!!!! คนบนฟ้าทั้งคู่ คู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอก
แอบส่งใจให้นาทีด้วยนะ กับประโยคสุดท้ายนั่นน่ะที่ว่า
ปล่อยให้หลุดมือ
มานึกเสียดายทีหลังอีกราย
แต่ความเป็นเพื่อน มิตรภาพที่โจ้ยังมีให้ก็เจ๋งสุดๆละล่ะค่ะ
ขอบคุณเรื่องราวดีๆค่ะ :pig4:
-
:L2: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวด ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
อ่านแล้วมีความสุขมาก ๆ เลย :o8:
:L1: มอบให้คุณบีนะฮ๊าฟฟฟ
-
:monkeysad:
:sad11:
:o8:
น่ารักมากกกกกกกกกก
-
:m15: :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :sad11: :sad11: :sad11:
ยอมรับว่าอ่านเรื่องนี้แล้วปวดใจ ถึงแม้เรื่องไม่ได้ยาวเหมือนเรื่องอื่นๆ
สงสารสายฟ้ามากกกก ส่วนโจ้คนนี้ก็น่าสงสารอีกคน
-
กริ๊ดกร๊าด ตามตะวันกับสายฟ้าน่ารักมากเลยครับ :o8:
เสียดายที่สั้นไปหน่อย อยากให้มีตอนพิเศษจัง ..
:pig4:
-
สนุกมากๆ บีบหัวใจดีจัง การรักโดยไม่ได้รับความรักมันเจ็บเนอะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้อ่ะ แอบงงเลย พลาดได้ไง 555+
แอบเศร้าเหมือนกันนะ สงสารสายฟ้าอ่ะ
แต่ตอนจบ ปลื้มมาก อิอิ แอบขำ :jul3:
4คน ต่างความรัก ต่างความรู้สึก
แปลกดีนะ รัก4เศร้า แต่ตอนจบอาจจะสมหวัง2คู่เลยก็ได้
(ไม่รู้ว่า โจ้กับนาทีสมหวังหรือเปล่า) 555+ น่าจะสมหวังนะ
อ่านรวดเดียวเลย สนุกดีนะ อ่านแล้วได้เห็นมุมมองในหลายๆด้าน
:pig4:
-
ลุ้นแทบแย่
กลัวได้มาม่าลังหญ่ายยยยยยยยยยย
มาก ๆ เลย
ขอบคุณนะคะ ที่ไม่ทำร้ายใจคนอ่าน
:pig4:
-
ชอบๆๆ กระชากใจได้ดี
-
ชอบๆ o13
-
อ่านรวดเดียวจบ แต่ ร้องไห้ไปหลายรอบมาก สงสารสายฟ้าสุดๆ แอบสะใจเล็กน้อยที่ตะวันต้องมาเจ็บทีหลัง ใจจริงเชียร์สายฟ้ากับนาทีนะ แต่ไม่อยากให้สายฟ้าเจ็บปวดมาก ย่อมๆตะวันมันก็ได้ว่ะ
สนุกมากๆเลยค่ะ
-
สายฟ้าน่าจะงอนนานๆ o12
-
โจ้ตัดใจได้จริง ๆ เหรอ :sad4:
-
ขอบคุณมากครับ สำหรับเรื่องราวดีๆ o13
:pig4: :pig4: :L1: :L1: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากครับ แต่อยากอ่านทีกะโจ้เพิ่มอะ แต่แบบนั้นก็ดีละ
ตะวันสายฟ้าน่ารักอะ
:L2: o13 :pig4: :bye2:
-
ทำร้ายจิตใจกันเหลือเกิน
-
เอาใจช่วยสายฟ้าให้ชนะใจตะวันให้ได้
ดีใจที่สมหวังทั้ง2คู่
ขอบคุณผู้เขียนคะ
-
ขอบอกว่า ปาดน้ำตาไป เม้นไปค่ะ T_T
กว่าจะลงเอยกันได้ น้ำตาท่วมเลยเรา
ตอนแรกก็สงสารสายฟ้า ไปๆมาๆใกล้จบ มาเสียน้ำตาให้ตะวันซะยกใหญ่
ยังไม่พอยังมีโจ้อีก โถววว พ่อคุณจะไปรักนาทีอะไรขนาดนั้น
เค้าก็แสดงออกอยู่ว่าไม่ชอบ ดีแล้วที่ทำตัวให้เข้มแข็งขึ้น
ยังไงก็ขอบคุณคุณบี ที่ให้จบแบบHappyนะคะ
แต่ขอนิดนึงเหอะ ที่ห้อยท้ายไว้ตอนจบอ่ะ
ถ้าอิชั้นเป็นโจ้นะ ไม่กลับไปหรอกย่ะ บ่องตง!! อีตาที ชิส์ๆๆๆๆ
-
เป็นเรื่องราวที่สนุกมากครับ มีครอบทุกรสเลย แต่อยากอ่านเรื่องของโจ้ต่อจังครับกำลังฟินเลย+.....+
-
สนุกมาก ๆ ครับ สายฟ้ากับตามตะวัน (ชื่อเท่มาก ๆ)
ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณค่ะ
กลับมาอ่านอีกรอบ
ยังเสียน้ำตาเหมือนเดิม
และรู้สึกชอบโจ้มากกกกกกกกก ^^
-
สนุกดีอ่ะ จะรู้ค่าและรู้ใจก็ต่อเมื่อมันจะสายไป ยังไงก็ดีที่ทัน ชอบๆ
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองก็เกือบจะเสียคนที่รักไปแล้วนะคะ
-
กลับมาอ่านอีกรอบ มีภูมิคุ้มกันล่ะ ไม่เศร้ามาก ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: