-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
..................................
-
จิ้มฉึกก่อนอ่าน ตามมาเพราะชื่อคนเขียน
.............
ดูจากตอนนี้แล้ว นายเอกนี่ก็คงเป็น ของขวัญสินะ ส่วนพระเอกก็ อธิป อิอิ
ใช่หรือเปล่าไม่รู้จะรอตามต่อตอนหน้าค่ะ
ป.ล.อ้อ อย่าลืมแปะกฎด้วยนะคะ
-
ได้อ่านเรื่องใหม่ เย้ๆๆ
ดราม่าไม่ว่า แค่จบแฮปปี้ก็พอ
เรื่องนี้ อธิป-จอมขวัญ ใช่มั้ยคะ
-
:mc4: เรื่องใหม่ แต่อย่าลืมแปะกฎนะค่า เดี๋ยวเรื่องดี ๆ จะหายไป พล็อตเรื่องใช้เวลาคิดนานเนอะ :pig4:
-
:mc4: :กอด1:
-
ชอบมากกกกกกก ของขวัญน่ารักน่าชัง หมั่นเขี้ยวๆๆๆๆๆ
-
นายเอกเรา แสบ ร้าย จริง ๆ หรืออาจจะเป็นข่าวลือ
ต้องลุ้น ๆ Dezair แต่งเรื่องไหนก็หนุก o13
-
น่าสนุก
คุณพี่อธิปติดใจสายตาละห้อยของนายจอมขวัญเข้าซะแล้ว
-
จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
ตอนที่ 1
เพลงแจ๊สฟังสบายดังคลอเบาๆในรถยนต์หรูที่กำลังแล่นไปตามถนนขนาดสี่เลนของกรุงเทพมหานครยามค่ำคืน ภายในรถค่อนข้างสลัว แต่ชายหนุ่มคนขับก็ยังเหลือบมองคนข้างกายบ่อยครั้งจนหญิงสาวผู้ตกเป็นเป้าสายตาต้องอมยิ้ม
“มองน้ำทำไมคะ คุณขับรถอยู่นะ” น้ำทิพย์ หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยหวานผู้ตกเป็นเป้าสายตาเอ่ยปาก
“ก็ผมรักคุณน้ำนี่ครับ” เจ้าของสายตาที่ทำให้น้ำทิพย์อมยิ้มตอบกลับมาแบบนั้นจนหญิงสาวนึกเขินกับความปากหวานของเขา
“คุณจอมน่ะปากหวาน บอกกับใครมากี่คนแล้วคะแบบนี้” คนถูกใส่ร้ายว่าปากหวานเอื้อมมือจากพวงมาลัยไปจับมือขาวของคนรักขึ้นมาจุมพิตเบาๆ
“กับคุณน้ำ…จะเป็นคนสุดท้าย…” ว่าแล้วก็เหลือบมองอย่างที่ทำเอาหญิงสาวต้องหลบสายตาด้วยความเก้อเขิน
น้ำทิพย์เป็นเช่นนี้เสมอ
…เธอเป็นหญิงสาวเรียบร้อยและอ่อนหวาน แค่ถูกคนรักแตะมือหรือจุมพิตอย่างแผ่วเบา หัวใจก็เต้นโครมครามหน้าแดงก่ำจนไม่อาจทำอะไรได้อีก…และดูเหมือนคนรักของเธอก็รู้นิสัยนี้ ชายหนุ่มผู้ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้และมือไว เมื่อมาคบกับเธอ เขาจึงกลายเป็นสุภาพบุรุษที่แตะต้องเธอน้อยนับครั้งได้…
มือเย็นๆของคนรักกอบกุมมือของน้ำทิพย์เอาไว้แบบนั้นจนกระทั่งรถยนต์เลี้ยวเข้าซอยบ้านของหญิงสาว ก่อนจะจอดนิ่งสนิทที่หน้ารั้วสีขาวของบ้านขนาดสองชั้นหลังไม่ใหญ่มากนัก
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง แล้วก็…ขอบคุณสำหรับมื้อเย็น…” น้ำทิพย์กล่าวพร้อมกับรอยยิ้มหวาน รอยยิ้มที่ทำให้ชายหนุ่มพึงใจและมีความสุข
พวกเขาคบหากันฉันคนรักได้ปีเศษแล้ว และเป็นปีเศษที่อดีตคนเจ้าชู้บอกตัวเองว่าจะไม่มีวันกลับไปใช้ชีวิตเสเพลแบบเดิมๆอีก
…น้ำทิพย์คือน้ำเย็นที่ชุ่มฉ่ำ…น้ำทิพย์คือน้ำสะอาดที่ทำให้หัวใจผ่องแผ้ว…
“ราตรีสวัสดิ์นะครับ” อยากรั้งร่างกายผอมบางของน้ำทิพย์เข้ามากอด อยากเชยชมกลีบปากอิ่มไม่รู้เบื่อ…แต่…เขาทำไม่ได้…ชายหนุ่มไม่อยากให้เธอมองเขาไม่ดี หรือเป็นผู้ชายฉวยโอกาส
“เช่นกันค่ะ” สองหนุ่มสาวมองตากันนิ่งนาน อยากอยู่ด้วยกันให้มากกว่านี้ อยากแตะเนื้อต้องตัวกันเฉกเช่นที่คนรักกันพึงทำได้มากกว่านี้…แต่รู้ดี…หมอกบางทว่าขุ่นมัวขวางกั้นพวกเขาเอาไว้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะกระจกประตูฝั่งที่นั่งของน้ำทิพย์ดังขึ้น ทำเอาสองหนุ่มสาวต้องพากันหันมองด้วยใบหน้าตื่นตกใจ ก่อนที่ทั้งสองจะรีบลงจากรถ
“สวัสดีครับคุณน้า” ชายหนุ่มรีบยกมือไหว้อย่างรู้มารยาท คนถูกเรียกว่า ‘คุณน้า’ คือหญิงวัยปลายร่างผอมผู้เป็นมารดาของน้ำทิพย์ แต่ชายหนุ่มเรียกได้แค่ ‘คุณน้า’ เพราะอีกฝ่ายไม่เห็นดีเห็นงามกับการที่น้ำทิพย์คบหากับเขา
“ยัยน้ำ เข้าบ้านได้แล้ว” คุณรุ่งทิพไม่รับไหว้ ไม่แม้แต่จะแลสายตาไปที่คนรักของลูกสาวที่หน้าเจื่อนไปถนัด เธอคว้ามือน้ำทิพย์ได้ก็จูงเข้าบ้านทันที ทิ้งให้ชายหนุ่มเจ้าของรถยนต์หรูที่เทียวรับเทียวส่งน้ำทิพย์ทุกค่ำเช้าได้แต่ยืนนิ่งอยู่แบบนั้น ก่อนจะถอนหายใจแผ่วด้วยไม่รู้จะทำเช่นไรดี
……………………….
“คุณแม่…น่าจะรับไหว้คุณจอมสักหน่อย” เสียงลูกสาวดังขึ้นเบาๆ ขณะที่คุณรุ่งทิพลากน้ำทิพย์เข้ามาในบ้าน
“รับไหว้?! ให้แม่รับไหว้นายจอมขวัญนั่นน่ะเหรอ?! น้ำ! ต้องให้แม่บอกสักกี่ครั้งว่าแม่ไม่ชอบเขา!!” คุณรุ่งทิพร้องแทบลั่น แต่เมื่อเห็นลูกสาวเพียงคนเดียวมีสีหน้าสลด เธอก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกอย่างขุ่นเคือง
“แม่รู้ว่าน้ำรักเขา แต่จะคบหาใครน่ะ มันรักอย่างเดียวไม่พอ!” น้ำทิพย์รู้ดีว่าต้นเหตุที่ทำให้แม่ไม่พอใจคนรักของเธอคือเรื่องอะไร แต่นั่นมันเป็นอดีต…อดีตที่ไม่มีใครกลับไปแก้ไขได้
“ขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าไป…แล้วไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้อีก แค่แม่ยอมให้ไปไหนมาไหนด้วยกันก็มากพอแล้ว! อย่ามาบังคับให้แม่ต้องดูดำดูดีอีตาจอมขวัญอะไรนี่เลย!!” คุณรุ่งทิพว่าแล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกทางด้วยไม่อยากทนมองหน้าเศร้าสลดของบุตรสาวเพียงคนเดียว
…เธอรัก เธอหวง เธอเลี้ยงน้ำทิพย์มาคนเดียวนับตั้งแต่หย่าขาดจากสามี…ชีวิตคู่ที่ล้มเหลวทำให้คุณรุ่งทิพวาดฝันว่าเมื่อถึงคราวออกเรือนของบุตรสาว น้ำทิพย์จะมีคนรักที่ดี ไม่เจ้าชู้ ไม่โลเล และไม่ทำให้ชีวิตคู่ล่มจมแบบที่เธอประสบมา แต่นี่อะไร…ลูกสาวที่เธอฝากความหวังเอาไว้กลับไปคบหากับผู้ชายคนนั้น…คนที่มี ‘ชื่อเสีย’ ฉาวโฉ่ไปทั้งเมือง!...
…ไม่มีทาง เธอไม่มีวันยอมให้น้ำทิพย์เดินซ้ำรอยเดิมกับชีวิตคู่ที่ล่มสลายแบบที่แม่เป็น!...
………………………….
‘จอมขวัญ วิมลกิตติ’ กำลังคิดถึงชื่อตัวเองขณะขับรถกลับบ้านอย่างเหนื่อยอ่อนไปทั้งหัวใจ
ป่านนี้คุณรุ่งทิพอาจจะกำลังก่นด่าชื่อเขา ตัวตนของเขา และประวัติชีวิตของเขาจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร
…แม่ของน้ำทิพย์ไม่ชอบหน้าเขาแค่ไหน เขารู้ดี และที่ไม่ชอบมากที่สุดก็คือชื่อเสียงเสียหายที่ติดตัวเขามาตั้งแต่อายุเพิ่งจะสิบหก…
จอมขวัญรู้…รู้ว่าแม้เขาจะร่ำรวยแค่ไหน หรือใช้นามสกุลที่ยิ่งใหญ่เพียงใด…แต่สิ่งเดียวที่คุณรุ่งทิพต้องการคือการที่เขาเป็นคนดีมาแต่อ้อนแต่ออก หากแต่เขาให้ไม่ได้…ตั้งแต่อายุสิบหก หรือก่อนหน้านั้นอีก เขาก็ขึ้นชื่อลือชาไปทั่วทั้งสังคมไฮโซว่าลูกหลานตระกูลวิมลกิตติมี ‘คนหนึ่ง’ ทำตัวเป็นกาดำ เที่ยวกลางคืน มั่วผู้หญิง และท้ายที่สุด ถูกส่งไปชุบตัวที่เมืองนอก แม้ปัจจุบันจะมีงานมีการทำในโรงแรมหรู แต่ก็เป็นเพราะโรงแรมนั้นอยู่ใต้การบริหารของคุณชัย วิมลกิตติ ลุงแท้ๆของเขา
…เรื่องนี้ก็อีก…พ่อแม่เขาจากไปตั้งแต่จอมขวัญอายุได้สิบสี่…นับจากนั้นก็มาอยู่ใต้การอุปการะของลุงชัยและป้าพัชรี มีลูกของลุงและป้าเปรียบเสมือนพี่ชาย ส่วนญาติคนอื่นๆ เขาตัดทิ้งจากสารบบชีวิตนานแล้ว นับตั้งแต่พวกนั้นหมายจะเข้ามายุ่งกับเงินประกันชีวิตของพ่อและแม่
เพราะมาอยู่กับครอบครัวอื่นที่ไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆ คุณรุ่งทิพก็เลยมองว่าเขาไม่ถูกอบรมทางมารยาทหรืออย่างดีที่สุดก็แค่ ‘เถื่อๆ’
…เป็นไอ้ผู้ชายประวัติแย่ๆ เจ้าชู้เกเรและไม่มีอะไรดี…พออยากกลับมาเป็นคนเต็มคนและมารักกับผู้หญิงดีๆอย่างน้ำทิพย์ ก็ถูกมองว่าเข้ามาเพื่อหวังฟันพรหมจรรย์
ชายหนุ่มยิ้มอ่อนล้ากับตัวเอง แล้วพยายามสลัดเรื่องของมารดาคนรักออกจากใจ โดยไม่ได้รับรู้แม้แต่น้อยว่าบ้านหลังเล็กของน้ำทิพย์ที่เขาเพิ่งจะจากมา กำลังมีคลื่นใต้น้ำลูกใหญ่ก่อตัว และหมายจะพลัดพรากน้ำทิพย์ไปจากเขาชั่วชีวิต!!
………………………..
จอมขวัญพยายามไม่ใส่ใจการแสดงออกของมารดาของน้ำทิพย์ ไม่ว่าจะไม่รับไหว้ ไม่พูด ไม่ทัก หรือไม่แม้แต่จะเหลือบมอง แต่เขาก็ทนมาได้ตั้งปีเศษ หากจะต้องทนต่อไปเพื่อความรักของเขา ก็คงไม่ลำบากลำบนเสียเท่าไหร่
“สวัสดีครับ”
วันนี้วันเสาร์ เขานัดกับน้ำทิพย์ว่าจะพาไปดูหนังที่เธออยากดู จึงมารับที่บ้านตอนสิบเอ็ดโมง หมายจะพาไปดูหนังรอบบ่าย แล้วจบที่มื้อค่ำหวานๆ หากแต่ทุกอย่างจะมาชะงักก็เพราะคนที่ออกมาต้อนรับเขาที่หน้าประตูรั้วคือคุณรุ่งทิพ
“มารับน้ำเหรอ” วันนี้มาแปลก…จอมขวัญเลิกคิ้วกับตัวเองเล็กน้อยเมื่อถูกถาม แต่ก็คิดเสียว่าเป็นนิมิตหมายที่ดี เขาก็เลยส่งยิ้มตอบกลับไป
“ครับ”
“ดี ถ้าอย่างนั้นพาลูกชายเพื่อนของฉันไปดูด้วยนะ” รอยยิ้มของชายหนุ่มเหือดลงในวินาทีนั้นอย่างไม่เข้าใจ จนกระทั่งน้ำทิพย์เดินออกมาจากบ้านพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่อีกคนที่จอมขวัญไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน หญิงสาวหน้าเสียพูดไม่ออกเพราะรับรู้ตั้งแต่เมื่อเช้าว่าเดทนี้ของเธอและคนรักจะมีใครอีกคนตามไปด้วย
“ฉันรับปากอธิปเอาไว้ว่าน้ำจะไปดูหนังกับเขา ลืมไปสนิทว่าเธอก็ต้องพาน้ำไปดูเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นก็ไปทีเดียวสามคนเลยแล้วกัน” หญิงวัยกลางคนร่างผอมบางพูดหน้าตายก่อนจะหันไปยิ้มให้กับชายหนุ่มที่จอมขวัญไม่รู้จัก
“อธิป ถ้ายังไงน้าฝากน้ำด้วยนะจ๊ะ ไปน้ำ ไปขึ้นรถกับพี่อธิป แล้ว…เธอ ขับรถตามไปนะ” ว่าแล้วมารดาของน้ำทิพย์ก็จัดแจงให้หญิงสาวขึ้นรถไปกับ ‘อธิป’ ส่วนจอมขวัญที่ไม่เคยอยู่ในสายตาของเธอก็ถูกสั่งให้เป็นฝ่าย ‘ขับรถตาม’ อย่างที่ไม่มีใครสักคนกล้าขัดคำสั่งเผด็จการเหล่านั้น
………………………..
หนังไม่สนุก
จอมขวัญบอกตัวเองแบบนั้นนับตั้งแต่เหลือบมองคนที่นั่งข้างกายในโรงภาพยนตร์อันแสนมืด และพบว่าที่นั่งที่ควรเป็นของน้ำทิพย์กลับเป็นของไอ้ผู้ชายตัวโตที่ชื่อ ‘อธิป’ ไอ้หมอนั่นมันนั่งขวางกลางระหว่างเขากับคุณน้ำจนแทบมองไม่เห็นกันอยู่แล้ว
ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างหมดอารมณ์ นี่คงเป็นแผนของคุณรุ่งทิพ แม้แต่เด็กอนุบาลก็คงมองกันออก แต่ที่มองไม่ออกคือคุณรุ่งทิพตั้งใจจะให้ไอ้หมอนั่นเข้ามาแยกเขาและน้ำทิพย์ออกจากกันเฉยๆ หรือต้องการยัดเยียดมันให้น้ำทิพย์ด้วย ยิ่งคิดก็ยิ่งน่าเจ็บใจ อยู่ดีๆมันก็โผล่เข้ามาแบบนี้ จอมขวัญสังหรณ์ลึกๆว่าไอ้หมอนี่จะขวางกลางชีวิตเขาไปอีกนาน!!
“คุณจอมคะ” เสียงเรียกทำให้เขารู้สึกตัว จอมขวัญหันมองเจ้าของเสียงสดใสก่อนจะยิ้มให้เล็กน้อย
“ไปหาอะไรทานก่อนกลับบ้านดีมั้ยคะ” ทั้งๆที่เขาตั้งใจว่าหลังจากหนังจบ จะพาเธอไปทานมื้อค่ำอร่อยๆและต่อด้วยการฟังเพลง แต่เพราะก้างขวางคอชิ้นโตอย่างไอ้หมอนี่ที่มันยืนมองเขาอยู่ จอมขวัญเลยต้องจำใจหาอะไรทานแล้วแยกย้ายกันกลับบ้านตามที่หญิงสาวเสนอ
“ครับ คุณน้ำอยากทานอะไร” เขาหันมาถามให้หญิงสาวมองร้านอาหารที่เรียงรายรอบตัวราวกับกำลังตัดสินใจ แต่ชายหนุ่มรู้ดี เธอจะจบที่ร้านอาหารจีน น้ำทิพย์ชอบทานติ่มซำและอาหารจีนทุกชนิด ทุกครั้งที่นัดเดทมักจะจบที่ร้านอาหารจีนเสมอ
“อาหารจีนแล้วกันค่ะ” เห็นมั้ยเล่า ชายหนุ่มเบือนสายตาจากร้านที่ตัวเองอยากทาน มามองป้ายร้านอาหารจีนที่น้ำทิพย์เป็นคนเลือก
ได้ยินเธอหันไปถามความสะดวกใจของ ‘แขกผู้มีเกียรติ’ ที่มาร่วมดูหนังด้วยกัน อีกฝ่ายก็ยอมตกลงจะตามใจเธอ น้ำทิพย์จึงเป็นคนเดินนำเข้าร้าน มีเขาเดินตามโดยทำลืมส่วนเกินของการเดทครั้งนี้ไปเสียสนิท แต่เมื่อเขาเดินผ่านฝ่ายนั้นเพื่อตามน้ำทิพย์เข้าร้าน เสียงทุ้มกลับดังเบาๆให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน
“ทำแบบนี้บ่อยเหรอ ประเภทเทิดทูนทุกอย่างที่น้ำเลือกทั้งที่ตัวเองไม่อยาก” จอมขวัญหันมองตาขวาง แต่ใบหน้าหล่อเหลาของอธิปยังคงเรียบเฉย ทำเพียงแค่ปรายตามองเขา แล้วเป็นฝ่ายก้าวขาออกเดินตามน้ำทิพย์เสียเอง
แล้วจอมขวัญก็บอกตัวเองว่ามื้อนี้ของเขาก็คงไม่อร่อยเหมือนที่ดูหนังไม่สนุกนั่นล่ะ
…………………………
ชายหนุ่มก้าวขาลงจากรถ หลังจากแยกย้ายกับน้ำทิพย์และหมอนั่น
…มันชื่อ อธิป…
เขาเพิ่งรู้จักอย่างเป็นทางการตอนทานอาหาร เลยได้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทคุณรุ่งทิพ มีพ่อแม่ครบถ้วนและไม่เคยมีเรื่องเสียหายในแบบที่เขาเป็น คุณสมบัติครบสูตรเข้าตามารดาของน้ำทิพย์แน่
จอมขวัญได้แต่ปวดลึกในอก เมื่อรู้ว่าตัวเองสู้ไม่ได้ไม่ว่าจะแง่ไหน แม้ก่อนหน้านี้คุณรุ่งทิพจะไม่เคยสนใจใยดีเขา แต่ก็ไม่เคยมาเจ้ากี้เจ้าการส่งผู้ชายหน้าไหนเข้ามาแย่งน้ำทิพย์ไปจากเขาเช่นกัน หากแต่ครั้งนี้…ไม่ใช่อย่างนั้น
ดูท่าทีเทคแคร์ของอธิปที่มีต่อน้ำทิพย์แล้ว จอมขวัญก็บอกได้เลยว่าฝ่ายนั้นคิดจะแย่ง ‘คุณน้ำ’ ไปจากเขา
“ของขวัญ ไปทำอะไรตรงนั้น ทำไมไม่ขึ้นบ้าน”
เสียงเรียกทำให้คนชื่อเล่นว่า ‘ของขวัญ’ ต้องหันมอง
ชื่อเล่นของจอมขวัญมีแต่ลุงชัย ป้าพัชรี และลูกชายของพวกท่านที่เรียกเขาแบบนี้ ส่วนคนอื่นนอกจากนั้นจอมขวัญไม่เคยบอกใครว่าตัวเองมีชื่อเล่นน่ารักน่าชัง ไม่ใช่ว่าเขาอายหรอก ระดับนายจอมขวัญ วิมลกิตติไม่เคยอับอายกับสิ่งที่เป็น แต่ที่เขาไม่บอก เพราะหมายจะให้ชื่อนี้ตายไปกับพ่อและแม่เท่านั้น
“จะขึ้นแล้วป้า” เขายิ้มให้หญิงร่างอวบผิวขาวที่ยังยืนเท้าเอวอยู่ที่ชานเรือนไทย ป้าพัชรีเป็นผู้อุปการะเขานับตั้งแต่พ่อแม่จากไป ชายหนุ่มมาดดีต่อหน้าใครๆ แต่เมื่ออยู่ที่บ้านเรือนไทยหลังนี้แล้ว กลับกลายเป็นเพียง ‘เด็กชายของขวัญ’ นิสัยซนๆที่ชอบวิ่งขึ้นลงบันไดให้ป้าพัชรีต้องคอยดุคอยตี และครั้งนี้ก็ตีเข้าที่แขนดังเพี๊ยะเมื่อหลานชายสุดที่รักวิ่งขึ้นบันไดมายืนยิ้มแก้มแทบปริอยู่ข้างเธอ
“สอนยากนักนะ ของขวัญ! ป้าบอกว่าห้ามวิ่งขึ้นลงบันได! แล้วนี่ทานอะไรมารึยัง ทำไมกลับเร็ว ไหนว่าจะไปเที่ยวกับหนูน้ำ” ความสัมพันธ์ป้าหลานนั้นแนบชิดราวกับแม่ลูกเพราะไม่เพียงแค่ป้าพัชรีจะยื่นมือเข้ามาอุปการะเขาหลังจากพ่อแม่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ แต่ป้าอยู่กับเขามาตั้งแต่เขาเกิด ช่วยเลี้ยง ช่วยสอน ช่วยแม้กระทั่งตีนั่นแหละ
“ก็แม่คุณน้ำน่ะสิ เขาหาผู้ชายมาให้คุณน้ำดูตัว วันนี้ก็หอบไปเที่ยวกันสามคน เซ็งชะมัดเลย” แม้จะไม่พูดโต้งๆแต่จอมขวัญไม่ใช่เด็กอมมือที่จะไม่รู้อะไรเลย คุณรุ่งทิพคงคิดจะลากลูกชายเพื่อนเข้ามาในชีวิตของลูกสาว ไม่จะรู้จะลากเข้ามาเพื่อผลระยะยาวคือการแต่งงานของคนทั้งคู่ หรือเข้ามาระยะสั้นเพียงเพื่อกันเขาออกไป
“ถ้ารู้แต่แรกว่าเขาชอบลูกเขยเหนียมๆ ขวัญจะทำตัวให้ดีตั้งแต่ออกจากท้องแม่เลย”
“หื้อ! คิดอะไรแบบนั้น ป้าสอนกี่ทีแล้วว่าอดีตมันแก้ไขไม่ได้” จอมขวัญยิ้มให้ป้า ก่อนจะเข้าไปโอบรอบเอวอวบๆของคุณพัชรีเอาไว้
“คิดเล่นๆเอง ขวัญรู้หน่าว่าอดีตมันกลับไปไม่ได้ หือ? ป้ารีทำขนมเหรอ หอมๆ” เขาทำจมูกฟุดฟิดเมื่อได้กลิ่นขนมจากร่างอวบที่อยู่ในอ้อมแขนเขา
“ถ้าจะกินก็ไปล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวป้าตักให้” จอมขวัญยิ้มทะเล้นแล้วหอมแก้มคุณพัชรีไปที พลางงึมงำว่าน่ารักที่สุดให้คนเป็นป้าต้องรีบตีแขนหลานชายตัวดี ฝ่ายนั้นถึงได้ยอมเผ่นเข้าห้องตัวเองอย่างเร็ว ทิ้งไว้เพียงสายตาของหญิงวัยปลายผู้มีเส้นผมสีดำที่แซมด้วยขาว
เธอถอนหายใจเบาๆด้วยความสงสาร แม้จะรู้แก่ใจว่าคุณรุ่งทิพเป็นเพียงแค่แม่ที่ต้องการให้ลูกตัวเองได้สิ่งที่ดีที่สุด และเมื่อหลานชายของคุณพัชรีมีตำหนิด่างพร้อย ไม่ว่าจะเล็กน้อยหรือเป็นเรื่องที่เกิดเมื่อนานมาแล้ว แต่มันก็ถูกขยายด้วยสายตาอคติของคุณรุ่งทิพจนเป็นเหตุให้ความสัมพันธ์ของสองหนุ่มสาวไม่อาจพัฒนาได้มากกว่านี้ ไม่ว่าจะรักกันมากเพียงใดก็ตาม
……………………..
“มันชื่ออธิป”
จอมขวัญในชุดอยู่บ้านสบายๆได้แก่กางเกงเลและเสื้อยืดเนื้อบางกำลังตักซาหริ่มเข้าปากแล้วเล่าด้วยความเซ็ง
“เห็นว่าเป็นลูกชายเพื่อนของแม่คุณน้ำ การศึกษาดี มาดดี ท่าทางดี เสียอย่างเดียว มันทำท่าจะมาแย่งคุณน้ำไปนี่ล่ะ” ชายหนุ่มเล่าต่ออย่างอดหงุดหงิดไม่ไหว คิดถึงตอนที่หมอนั่นนั่งตรงกลางขวางเขาและคุณน้ำแล้ว ก็ยิ่งพาลหนัก
“คิดในแง่ดี เขาเองก็อาจจะถูกบังคับมาเหมือนกันก็ได้ ป้าเห็นบ่อยๆในละคร” คำพูดของคอละครทำเอาจอมขวัญตวัดสายตาขุ่นๆไปมอง
“แล้วในละครตอนจบ คนที่ถูกบังคับก็ดันรักกันด้วยใช่มั้ย ป้ารีอยู่ข้างใครเนี่ย!” คุณพัชรีหัวเราะร่วนเมื่อหลานชายของเธอพาลพาโลงอแงเป็นเด็กๆ
“ป้าก็ต้องอยู่ข้างของขวัญแล้ว แต่…สงสัยงานนี้คุณรุ่งทิพจะทุ่มทุนสร้างยิ่งกว่าผู้กำกับมือทองอีกนะ พระเอกเพอร์เฟ็คอย่างคุณอธิปน่ะ หาไม่ได้ง่ายๆ!” รอบที่สองที่ไม่เข้าข้างหลานแท้ๆ จอมขวัญทำหน้าบูด
“ถ้าอย่างนั้นมันต้องเป็นละครที่เรตติ้งไม่ดีที่สุด ถ้าอยากให้เรตติ้งดีๆ พระเอกต้องเป็นขวัญเท่านั้น ถ้าเป็นนายอธิปนั่นนะ ล่มจม!” ไม่วายยังพูดเข้าข้างตัวเองจนคนเป็นป้าหัวเราะลั่นแล้วลูบศีรษะหลานชายที่เธอเลี้ยงดูมา แม้จอมขวัญจะผิดพลาด จะมีร่องรอยตำหนิในชีวิต…แต่จอมขวัญก็ยังเป็นหลานชายที่เธอรักและเอ็นดู
“พระเอกต้องเป็นใครนะ?!” เสียงทุ้มดังลั่นมาแต่ไกล จนสองป้าหลานต้องหันไปมอง ชายหนุ่มร่างสูงผิวคล้ำดำแดดหน้าระรื่นยิ้มโชว์ฟันขาวขณะเดินเข้ามาร่วมวงที่กลางเรือนไทยด้วย
“ทำไมกลับเร็วล่ะจักร” จักรกฤษณ์ยิ้มให้มารดาขณะทรุดตัวลงนั่งข้างน้องชายลูกพี่ลูกน้อง แล้วคว้าช้อนในถ้วยซ่าหริ่มของจอมขวัญมาตักเข้าปาก
“โยนงานให้พ่อทำน่ะแม่” เขาตอบแค่นั้น แล้วตักเข้าปากอีกจนเจ้าของถ้วยเริ่มเหล่ตามอง
“มองพี่ทำไมไอ้ขวัญ…แล้วเมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ใครเป็นพระเอกอะไรสักอย่าง” จักรกฤษณ์เงยหน้าขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงทะเล้น
“อยากรู้เหรอ” จอมขวัญย้อนพี่ชายหน้าตาย จักรกฤษณ์พยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว แต่คนเป็นน้องกระตุกยิ้มมุมปาก แล้วเอ่ย
“ไม่บอก” คำว่าไม่บอกของชายหนุ่มผู้น้องทำเอาคนถามเข่นเขี้ยวอยากไล่เตะมันสักที
“…สงสัยจะเป็นเรื่องคุณแฟนสาวแม่ดุแน่ๆ…ไม่ยอมบอกเพราะมันยอกในอกใช่มั้ยน้อง” คำถามน้ำเสียงกวนประสาทหวิดจะทำให้ถ้วยซ่าหริ่มในมือจอมขวัญไปฟาดใส่หน้านั่นสักที
“พี่ช่วยเอาม้า?...” จักรกฤษณ์ว่าแล้วขยิบตา แต่คนเป็นน้องโบกมือทันที
“ช่วยให้ยุ่งอ่ะดิ พี่จักรไม่ชอบคุณน้ำนี่” นอกจากมารดาของน้ำทิพย์จะไม่ชอบหน้าเขาแล้ว ลูกพี่ลูกน้องที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายของเขาคนนี้ก็ไม่ชอบหน้าน้ำทิพย์เหมือนกัน จักรกฤษณ์เคยบ่นว่าคนรักของเขาเป็นผู้หญิงบื้อและไม่มีปากมีเสียง อยู่ด้วยแล้วเหมือนนั่งเล่นในป่าช้า
“อ๊ะ! แน่นอน…ผู้หญิงอย่างงั้นไม่เหมาะกับแกหรอก ไอ้ขวัญ ฉันช่วยหาให้ใหม่ดีกว่า”
“ไม่เหมาะแต่รัก โอเคมั้ย”
“โฮ โคตรน้ำเน่า!” จักรกฤษณ์ทำปากเบ้ ก่อนจะขยับไปหยิบหม้อซ่าหริ่มที่วางบนโต๊ะมาตักเติมลงไปในถ้วยเพื่อแบ่งกันกินกับน้องชายลูกพี่ลูกน้องที่ถูกเลี้ยงมาด้วยกัน
“เออ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าแกเข้าไปดูห้องจัดเลี้ยงด้วยนะไอ้ขวัญ” คนพี่เริ่มคุยเรื่องงาน คนน้องก็พยักเพยิดขณะตักซ่าหริ่มเข้าปาก คุณพัชรีมองลูกชายและหลานชายที่รักใคร่กันยิ่งกว่าพี่น้องแท้ๆแล้วก็เบาใจไปเปราะ ต่อให้จอมขวัญจะไม่มีใครรักเพราะอดีตอันด่างพร้อย แต่อย่างน้อย…ขอให้ที่บ้านหลังนี้เป็นที่พักใจพักกายของจอมขวัญก็พอ…
“กินไปก่อนนะ แม่จะลงไปดูข้าวเย็นที่ครัวก่อน” เธอว่าอย่างนั้นกับสองหนุ่ม ก่อนจะเดินลงจากเรือนไป จอมขวัญมองส่งจนลับสายตา ก่อนจะหันมาทางพี่ชายลูกพี่ลูกน้อง
“พี่จักร ช่วยขวัญอย่างนึงดิ”
……………………….
ในขณะที่จอมขวัญกำลังหาตัวช่วยเพื่อพิชิตภารกิจไม่ชอบหน้าว่าที่ลูกเขยของคุณรุ่งทิพ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เจ้าของชื่อ ‘อธิป’ นั้นเพิ่งจะเสร็จสิ้นจากการไปส่งน้ำทิพย์ชนิดที่ต้องร่วมมื้อของว่างด้วย ถึงจะกลับบ้านมาได้
เขาถอนหายใจเล็กน้อยอย่างเหนื่อยหน่ายขณะเดินเข้าบ้าน ก่อนจะนิ่งไปเมื่อเห็นมารดากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่นทั้งๆที่เวลานี้ควรจะเป็นเวลาที่คุณกนกนุชนั่งติดโทรทัศน์ให้สมกับที่เป็นคอละครหลังข่าว
“โต เป็นยังไงบ้าง” คุณกนกนุชเงยหน้าจากหนังสือเมื่อได้ยินฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ เธอวางหนังสือลงข้างกายแล้วตั้งคำถามอย่างห่วงใย อธิปมองมารดาก่อนจะทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างพลางถอนหายใจเบาๆ
ใช่…เขาอึดอัดกับการกระทำของตัวเอง แต่ก็ไม่อยากขัดใจคุณรุ่งทิพ อย่างน้อยๆบิดาของคุณรุ่งทิพก็เคยช่วยเหลือครอบครัวเขามาก่อน เมื่อครั้งนี้เป็นฝ่ายคุณรุ่งทิพที่เดือดเนื้อร้อนใจจนต้องหอบน้ำตามาขอความช่วยเหลือ ทั้งเขาทั้งมารดาจึงไม่อยากปฏิเสธ
“ก็…คงพอไหวครับ แต่แฟนของน้ำก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไรเท่าไร”
คุณรุ่งทิพบอกกับเขาว่าแฟนของน้ำทิพย์เป็นผู้ชายปอกลอกและหวังฟัน นอกจากนั้นยังนิสัยแย่และมารยาททราม ครั้งแรกที่ได้ยินเขาถามตัวเองว่าถ้าผู้ชายมันเลวขนาดนั้นแล้วน้ำทิพย์ไปรักลงได้อย่างไร แต่เมื่อเจอวันนี้ จากท่าทางภายนอกที่เขาสังเกตก็บอกได้คำเดียวว่าคุณรุ่งทิพพูดเกินจริงไปมากโข
จอมขวัญ วิมลกิตติไม่ได้ดูเหมือนผู้ชายรุ่มร่ามหัวงูหมายจะลวนลามน้ำทิพย์ ซ้ำยังระวังตัวที่จะไม่ล่วงเกินหญิงสาวเข้า นอกจากนั้นเรื่องมารยาท…เขาเห็นจากดวงตาเรียวๆคู่นั้นว่าแสดงความไม่พอใจเอาไว้มากแค่ไหนที่เดทวันนี้มีเขาติดสอยห้อยตามไปด้วย หากแต่ฝ่ายนั้นเลือกที่จะเงียบและเบนความสนใจทั้งหมดไปที่น้ำทิพย์แทน ส่วนเรื่องรักหวังฟัน…อธิปก็ตอบไม่ได้เพราะเพิ่งรู้จักวันนี้วันแรก
“แฟนหนูน้ำใช่คนที่เป็นลูกหลานเครือ วิมาลา รึเปล่า” มารดาเอ่ยปากถามอย่างสงสัย
“ครับ จอมขวัญ วิมลกิตติ หลานชายคุณชัยเจ้าของเครือโรงแรมวิมาลา” ตอนที่ต่างฝ่ายต่างทำความรู้จักกันในร้านอาหารจีน เพียงแค่จอมขวัญบอกชื่อและนามสกุล เขาก็พอจะรับรู้ถึงฐานะทางการเงินและชีวิตของอีกฝ่าย เครือโรงแรมวิมาลาถือว่าเป็นโรงแรมชั้นหนึ่งที่มีชื่อเสียงโด่งดังของประเทศไทย บริษัทของทางบ้านเขาเองก็เคยใช้โรงแรมนี้เป็นสถานที่จัดงานอยู่บ่อยๆ
“ใช่คนที่เราเจอบ่อยๆตอนดีลงานรึเปล่า” อธิปส่ายหน้า
“ไม่ใช่ครับ คนนั้นเป็นลูกชายแท้ๆของคุณชัย ชื่อจักรกฤษณ์” คุณกนกนุชพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเอ่ยปากต่อ
“วันนี้แม่ลองถามเพื่อนๆดู เขาว่าหลานชายของคุณชัยน่ะ เคยทำผู้หญิงท้องตอนอายุสิบหก แล้วฝ่ายหญิงก็ดันแท้ง หลังจากนั้นคุณชัยก็ส่งหลานไปเรียนเมืองนอกเสียเลย” นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณน้ารุ่งทิพไม่พอใจกับประวัติชีวิตของฝ่ายนั้น
…ทำผู้หญิงท้องตอนอายุสิบหก…
ชายหนุ่มโคลงศีรษะไปมา อดีตแบบนั้นถึงใครจะลืม หากแต่คนที่จ้องจับผิดก็สามารถเอามาเป็นชนวนได้ไม่ยากหรอก
“ยิ่งไปกว่านั้น…ผู้หญิงที่ท้องน่ะ เป็นแฟนเก่าลูกชายคุณชัยเอง” ผู้เป็นมารดาเล่าแล้วก็อึดอัดในอก ก่อนจะถอนหายใจแผ่ว
“…ใจจริงแม่ไม่อยากให้โตไปยุ่งกับเรื่องนี้เลย”
เขาเองก็ไม่อยากยุ่ง แต่อย่างไรเสียครอบครัวคุณรุ่งทิพก็เคยมีบุญคุณกับครอบครัวของเขา จะไม่ดูดำดูดี แล้วเกิดเจ้าหมอนั่น ‘มือไว’ จนน้ำทิพย์ท้องล่ะ?
แต่…แบบนั้นน่ะหรือ แบบที่ยืนมองร้านอาหารที่ตัวเองอยากทานตาละห้อย แต่พอน้ำทิพย์บอกจะทานอาหารจีนก็ยอมว่าง่ายไม่ขัดใจ…คนที่แค่จะแตะตัวคนรักของตัวเอง ยังทำอย่างสุภาพด้วยการแตะที่แขนเบาๆแบบนั้นน่ะหรือ?...
“โต เป็นอะไรรึเปล่า” คำถามของมารดาทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัว เขาปฏิเสธเบาๆ แต่ทั้งอย่างนั้นตัวเขาเองกลับรู้ดีว่าภาพนั้นยังสลัดออกจากหัวไม่ได้แม้แต่น้อย
…ภาพตอนที่จอมขวัญยืนมองร้านอาหารที่ตัวเองอยากทาน แม้สายตาจะไม่ถึงขั้นโหยหา แต่ถ้าลองน้ำทิพย์ได้เห็น เขาทายได้เลยว่าหญิงสาวอาจจะไม่เรียกร้องทานอาหารจีนอีกตลอดชีวิตเพราะอยากตามใจคนตาละห้อยรายนั้นมากกว่า
ติดตามตอนต่อไป…(พฤหัสหน้านะจ๊ะ)
แฮ่ม…เรื่องใหม่…
จริงๆแล้วคิดพล๊อตไว้ประมาณ 2-3 ปีที่แล้ว แล้วก็ทิ้งค้างเอาไว้ ไม่ได้เขียนต่อ (ตามนิสัยขี้เกียจนั่นเอง อิอิ :-[)
คาดว่าเรื่องนี้จะดราม่า(นิดหน่อย ฮ่าฮ่า ดราม่าเยอะไม่ได้ เพราะเราชอบความชิลลลลลล์ :laugh:)
ยังไงก็ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
ขอบคุณมากๆค่ะ
ป.ล. ว่าแล้วว่าลืมอะไร :sad4: ลืมแปะกฎบอร์ดนี่เอง ขอบคุณมากๆที่เตือนนะคะ :o12:
-
ยินดีค่าาา
อิอิ
-
:L2: :L2:น่าสนใจดีครับ
-
:กอด1:
-
มาติดตามเรื่องนี้ด้วยคนค่ะ :mc4: :mc4:
-
ว้าว ดีใจจัง น้องบัวมีเรื่องใหม่มาให้อ่าน คิดถึงนะคะ
พระเอกจะเป็น อธิป หรือเปล่าน้า
+1 :กอด1:
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกก จอมนี่คงถึกๆหน่อยมั้ยเนี่ย เดี่ยวไม่มีแรงสุ้ พี่โต ล่าย 555
-
ตามด้วยคนค่า
-
ท่าจะไห้รอยันพฤหัสหน้า......Kill me เถอะ
โอย
รอกันยันลูกบวชเบย
เรื่องราวจะเป้นไงต่อ
อดีตของขวัญนั้นเป้นยังไงน้า
แล้วที่แม่ของอธิปว่า คือแฟนเก่าของพี่จักรหรอ?(คนที่ท้องนะ)
โอ้วมันยังไง ดราม่าแน่ๆ
ไงก้มาต่อเร็วๆนะ (หมายถึงเร็วๆในวัน พฤหัสนะ...) ช้ำใจ
-
มาม่าตั้งแต่ตอนแรกเลย แต่คงไม่มากเนาะ
พอให้ขบคิดพอ อย่าให้เครียด 5555
สงสารของขวัญ แต่ว่าอดีตที่ไม่ดี มันชวนให้คนอื่น
เอามาเป็นจุดอ่อนจริง ๆ แหละ พี่โตช่วยของขวัญหน่อยเร็ว :L1:
-
:mc4:
น่าสนุกอ่ะ
-
เห็นชื่อคนเขียนก็จิ้มเขามาอ่านแล้ว
-
+1 น่าสนุกค่ะ
รอติดตามนะคะ :กอด1:
-
เรื่องใหม่คุณบัว ว้าวๆ
สีหน้าของขวัญทำตาละห้อย เป้นยังไงอยากเห็นบ้างจัง :-[
-
ชื่อน่ารักมากกกกก"ของขวัญ"
-
ถ้าแม่ของสาวเจ้าตั้งแง่ รังแค รังคัด รังเกียจ เดียดฉันท์ขนาดนั้น ก็อย่าไปเอาเลย หาใหม่ดีกว่า :m26:
ดูท่า คุณอธิป จะมีแววเป็นพระเอกมาแต่ไกล ( รึเปล่านะ ??? )
เจอกันครั้งแรกก็สามารถจับสังเกตุ มองออก รับรู้ และ เข้าใจในตัวคุณของขวัญ ว่ารู้สึกอย่างไร ? จริง ๆ แล้วต้องการอะไร ?
แต่เรื่องคงไม่ลงเอยง่าย ๆ เพราะ เห็นว่าจะมีดราม่าพอสมควร ตามลุ้นตอนต่อไป... :m1:
-
ใครพระเอกอ่า
-
เข้ามาเพราะชื่อคนแต่งเลยนะเนี่ยะ อธิปพระเอกแน่นอน
-
อยากให้อธิปแกะของขวัญ อิอิ
อย่าดราม่ามากนะคะ รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
น่าสนุกๆๆ ติดตามค่ะ o13
-
อธิปไม่ต้องมาคอยดูแลน้ำแล้ว
มาดูแลคนที่มีอดีตเจ้บปวดอย่าง 'ขวัญ' ดีกว่า
-
~~รออย่างตั้งใจเลยล่ะ น่ารักดี~~มาต่อเร็วๆนะ
-
เข้ามาเพราะเห็นชื่อคนเขียนค่า
จอมขวัญมีบุคลิกเป็นผู้ตามและต้องถูดตามใจ มากกว่าจะไปตามใจใครนะคะ
เพราะฉะนั้นน้องน้ำ หลีกทางให้หนุ่มๆเค้าเทอะ :z1:
-
แอร๊ เห็นชื่อคนแต่งก็รีบคลิกทันทีเลย
จอมขวัญ คงข่มขื่นน่าดูที่โดนแม่คนที่ตัวเอกรักมองแบบนี้
ไม่เป็นไรเดี๋ยวคงพี่อธิปไปปลอบใจนะ
-
ตามมาอ่านเพราะชื่อคนแต่งเหมือนกัน
อยากจะเกลียดแม่น้องน้ำนะ แต่แต่ตอนนี้ยังเกลียดนางไม่ลง นางคงไม่รู้ตัวว่าได้เป็นแม่สื่อให้อธิปเรียบร้อยแล้ว ฮ่าๆๆ
ลืมน้องนีเสียเถอะจอมขวัญ หันไปรักพี่อธิปดีฝ่า ฮ่าๆๆๆๆ
-
หนุกอ่ะ
-
อรั๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง ดีใจมาก!!!!ของขวัญตาละห้อยน่ารัก ท่าจะดราม่าแต่ไม่เป็นไร ยังไงก็ชอบอยู่ดี จะรอติดตามนะคะ :impress2:
-
เห็นชื่อคนเขียนปุ๊บกดเข้ามาปั๊บ
แล้วก็ไม่ผิดหวัง แค่ตอนแรกก็เริ่มสนุกแล้ว o13
พี่โตพระเอก น้องของขวัญนายเอก ชัวร์
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
:z3: ติดดดดดดดดดดดดดดงอมแงมแน่ๆเลย พี่โต กะ ของขวัญ โดนนนนนนนนนนนนนนนนนนมากกกกกกกกกกก
จริงๆตามมาเพราะชื่อคนแต่งนะ แต่มันใจว่าโดนแน่ แล้วก็โดนจริงๆอ่ะ
o13 o13 o13 ชอบๆๆ
-
น่าสนุกมากๆค่าา :mc4:
-
เข้ามาดัน
-
เรื่องใหม่ น่าติดตามสุดๆ
ดราม่าไม่ว่า แต่ขอดราม่าแค่เบาๆ นะจ๊ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จอมร้าย
By : Dezair
……………………………
ตอนที่ 2
จอมขวัญไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆ ถึงจะเคยล้มเลิกเรื่องบางเรื่องในระยะเวลาไม่นาน หากแต่กับเรื่องบางเรื่องแล้ว เขาก็สู้ขาดใจ
โดยเฉพาะเรื่องของน้ำทิพย์
เรื่องนี้ชายหนุ่มหมายจะสู้ให้ตายกันไปข้าง เพราะตั้งมั่นแล้วว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อยื้อหญิงคนรักมาเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวให้จงได้
เที่ยงวันนี้ ร่างสูงโปร่งจึงบุกไปที่ทำงานของน้ำทิพย์ ตั้งใจจะพาเธอไปทานอาหารจีนของโปรด ในเมื่อเข้าทางคุณรุ่งทิพไม่ได้ เขาก็จะทำให้น้ำทิพย์รักเขาไม่รู้ลืมเอง!
ทว่า…ทันทีที่เข้าเหยียบย่างเข้าไปที่โถงตึก จอมขวัญก็ชะงักกึกเมื่อเห็นว่าน้ำทิพย์กำลังยืนอยู่กับใคร
“เฮ้ย! ค…คุณอธิป!!!...”
อธิปและน้ำทิพย์หันมาเห็นเขาพอดี ฝ่ายหญิงสาวนั้นหน้าซีดเผือด ในขณะที่ชายหนุ่มกลับมีสีหน้าเรียบเฉยไม่ทุกข์ไม่ร้อน
“สวัสดี” ฝ่ายนั้นทักทายเขาด้วยน้ำเสียงเหมือนเป็นเรื่องปกติที่จะเจอกันที่นี่ ยิ่งทำให้จอมขวัญคอแข็งอย่างไม่พอใจ
“เช่นกันครับ ไม่ทำงานเหรอครับ” ใจจริงอยากจะถามว่า ‘ไม่มีงานมีการทำเหรอ’ แต่ดีว่าป้าพัชรีอบรมสั่งสอนมาดี ไม่อย่างนั้นคงหลุดปากออกไปแล้ว
“คุณเองก็ด้วยนี่”
“ผมมันพนักงานลูกกระจ๊อก งานน้อยอยู่แล้วเมื่อเทียบกับกรรมการผู้จัดการบริษัทอสังหาฯอย่างคุณ”
ครอบครัวของอธิปทำบริษัทเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ ส่วนตัวอธิปเองก็ขึ้นชื่อลือชาด้านฝีมือในการบริหาร เพราะเป็นคนฉุดธุรกิจของทางบ้านที่ตกอยู่ในเหวลึก แม้ในยามนั้น หมอนี่จะเป็นเพียงนักศึกษาธรรมดาๆก็เถอะ
…คิดแล้วก็น่าหัวเราะ ในขณะที่มันกำลังถูกทับถมเพราะกิจการทางบ้านย่ำแย่ ตัวเขาในยามนั้นกลับเป็นวัยรุ่นคึกคะนองอย่างไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน แล้วพอตอนนี้…เมื่อนายอธิปประสบความสำเร็จในชีวิตอย่างงดงาม เขากลับกลายเป็นเพียงมดตัวเล็กๆในกำมือของคุณรุ่งทิพที่พร้อมจะปลิวหายไปได้ทุกเมื่อ…
“กรรมการผู้จัดการก็มีวันที่งานน้อยเหมือนกัน” จอมขวัญหันหน้าหนีไปอีกทางแล้วบ่นเบาๆ
“แล้วทำไมต้องมาน้อยวันนี้ด้วยวะ” อธิปโคลงศีรษะน้อยๆเมื่ออีกฝ่ายมาพาลเอากับงานของเขา แต่เพียงครู่เดียวคนที่ดูเหมือนจะหงุดหงิดก็ปรับอารมณ์เสียใหม่ ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวที่ยืนหน้าเสียอยู่ข้างเขา
“คุณน้ำงานหนักมั้ยครับ” น้ำทิพย์แทบอยากร้องไห้เมื่อจอมขวัญยังคงใช้น้ำเสียงนุ่มหูคุยกับเธอ ทั้งๆที่ตัวเธอเองกลับทำเหมือนกำลังนอกใจเขาอยู่แบบนี้ ที่ยอมเปิดทางให้อธิปเข้ามาตามความต้องการของมารดา เพื่อแลกกับที่การที่เธอไม่ต้องเลิกรักจอมขวัญ
“ก็…นิดหน่อยค่ะ” เสียงที่ตอบกลับมานั้นอ้อมแอ้ม พร้อมกับการก้มหน้าลงอย่างไม่กล้าสบตา
“ถ้าอย่างนั้นผมไม่กวนคุณน้ำดีกว่า” จอมขวัญตัดบทพาเอาคนที่กำลังก้มหน้าต้องรีบเงยมองด้วยความไม่เข้าใจ หากแต่ใบหน้าหล่อเหลายังคงส่งยิ้มมาให้
“แล้วคุณอธิปเอง…ก็ไม่ควรกวนคุณน้ำด้วย จริงมั้ยครับ คุณอธิป” ว่าแล้วจอมขวัญก็หันไปทางชายหนุ่มอีกคนที่เขามองยังไงก็เหมือนเห็นคำว่าส่วนเกินแปะอย่บนหน้าผากของมัน
…ใช่! มันเป็นส่วนเกิน!! เป็นส่วนเกินในเวลานี้! และเป็นส่วนเกินในชีวิตรักของเขาและน้ำทิพย์!!!
อธิปพยักหน้ารับราวกับเห็นด้วย ก่อนจะเบี่ยงกายจากที่ยืนข้างน้ำทิพย์ มายืนข้างจอมขวัญแทน
“นั่นสิ…น้ำน่าจะได้ไปทานข้าวกับเพื่อนๆที่ทำงานมากกว่า”
จอมขวัญยิ้มกริ่มกับตัวเองที่ลากอธิปออกมาจากหญิงสาวคนรักได้สำเร็จ เขารีบลาน้ำทิพย์ ก่อนเหลือบตามองชายหนุ่มข้างกายแล้วใช้สายตาบังคับให้อีกฝ่ายเดินออกจากตึก
และทันทีที่ก้าวพ้นตัวอาคาร เสียงอธิปก็ดังขึ้นเบาๆที่ข้างหู
“ในเมื่อตัวเองไม่ได้ คนอื่นก็ต้องไม่ได้ด้วย นิสัยหลักของพวกขี้แพ้ชวนตี ว่าอย่างนั้นมั้ย นายจอมขวัญ วิมลกิตติ”
……………………….
“มันน่าหงุดหงิดมั้ยล่ะป้า เรื่องอะไรมาหาว่าขวัญขี้แพ้วะ!!”
โต๊ะอาหารเย็นวันนี้ยังคงเป็นที่ระบายเพียงหนึ่งเดียวของหลานชายสุดที่รักของคุณชัยและคุณพัชรี เจ้าตัวหอบหน้าบูดๆกลับมา แต่ก่อนจะมาถึง คุณชัยก็ได้รับรายงานจากลูกน้องในแผนกของจอมขวัญแล้วว่าวันนี้ หลานชายของเขาหงุดหงิดตั้งแต่บ่ายโมง จนกระทั่งเลิกงาน
“เขาก็พูดถูกนี่ เรามันขี้แพ้ชวนตี ว่างๆพาเขามารู้จักป้าหน่อยนะ ป้าจะให้รางวัล” คุณพัชรีอดหมั่นไส้หลานชายไม่ได้ หวังจะให้ใครมาลดความมาดมั่นอันเกินพอดีของจอมขวัญมานานแล้ว แต่ไม่เห็นจะโผล่มาแม้แต่เงา แน่ล่ะ ไอ้เจ้าตัวแสบนี่มันร้ายที่หนึ่ง ฝีปากมันก็ไม่มีใครเกิน ใครที่ไหนจะกล้ามายุ่งวุ่นวายให้มันอารมณ์เสีย แต่ตอนนี้ดันมีคนที่สมน้ำสมเนื้อพอตัว อย่างนี้สิถึงจะเรียกว่าของจริง!
“ลุงชัยดูป้ารีพูดดิ ครั้งที่สองแล้วนะที่ไม่เข้าข้างหลานตัวเองน่ะ”
“แต่ลุงเข้าข้างเมียลุงว่ะ” จอมขวัญถึงกับหน้าคว่ำวางช้อนลงกับจานทันที พาเอาคุณชัยหัวเราะเอิ้กอ้ากอารมณ์ดี ก่อนจะหันไปตักไข่เจียวยัดไส้มาใส่จานหลานชาย
“แกมันก็เหลือเกินนี่หว่า คุณอธิปเขายังไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ไปหาหนูน้ำอย่างเดียวเอง” คนเป็นหลานที่ถูกประคบประหงมมาแต่เล็กยอมตักไข่ยัดไส้เข้าปาก แต่ทั้งอย่างนั้นก็ยังหน้าบูด
“แค่ไปหาก็หึงแล้วลุง”
“วะ! ขี้หึงเหมือนใครเนี่ย!”
“เหมือนลุงไง” แล้วก็ตักข้าวเข้าปากอีกคำพร้อมกับผัดผักคะน้าปลาเค็ม
“เหมือนลุงยังไง ลุงไม่เคยหึงป้าแกเว้ย!”
“โห ไม่หึง ทีแต่ก่อนมีเด็กผู้ชายเอาดอกไม้มาให้ป้า ลุงยังไล่เตะเลย”
“ก็นั่นมันไอ้เด็กเปรตที่แอบตัดดอกโป๊ยเซียนของลุงน่ะสิ!!!” แล้วไอ้คนถูกด่าว่า ‘เด็กเปรต’ ก็ก้มหน้างุดตอบกลับงุบงิบเบาๆ
“เด็กเปรตอะไรกันเล่า” แค่เด็กซนที่ชื่อ จอมขวัญต่างหาก
“เอาเถอะๆ ลุงหลานคู่นี้ แล้วนี่จะทำยังไงต่อล่ะของขวัญ ถึงขนาดเขาไปหาถึงที่ทำงานแบบนั้น จะไม่แย่เหรอ” จอมขวัญได้แต่นิ่งเงียบเพราะใจเขาก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป ถึงความรู้สึกที่ไม่อยากพ่ายแพ้ในความรักครั้งนี้จะแจ่มชัดทุกเวลา แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้คุณรุ่งทิพยอมรับในตัวเขา และยอมให้น้ำทิพย์ได้เลือกคู่ครองด้วยตัวของเธอเอง
“ไม่แย่! ขวัญจะดึงคุณน้ำคืนมา…ส่วนนายอธิปนั่น…เขาต้องรู้ว่าถ้าจะหาเรื่องกับคนอย่างนายจอมขวัญ เขาต้องเตรียมใจที่จะพบกับ…นายจักรกฤษณ์”
จอมขวัญโยนงานให้เป็นของพี่ชายลูกพี่ลูกน้องที่วันนี้ไม่กลับบ้านทันที ก่อนจะหัวเราะลั่นอย่างที่คนเป็นป้าหวนคิดไปถึงตัวร้ายในละครที่เพิ่งดูมาเมื่อคืนเปี๊ยบ
………………….
จักรกฤษณ์ วิมลกิตติวางโทรศัพท์มือถือลงกับโต๊ะทำงานอย่างครุ่นคิด เขาเพิ่งคุยกับน้องชายลูกพี่ลูกน้องเรียบร้อย รายนี้คงอัดอั้นมานาน เพราะเมื่อวานเขาไม่กลับบ้าน วันนี้ก็ไม่ได้เจอกันตั้งแต่เช้า มันก็เลยเล่นโทร.เข้ามาเสียเลย
แม้จอมขวัญจะเคยออกปากไม่ต้องการให้เขาช่วยเหลือเรื่องของ ‘น้ำทิพย์’ แต่เอาเข้าจริงๆแล้ว เรื่องนี้ใหญ่เกินกว่าที่จอมขวัญจะรับมือคนเดียวได้ หากมีแค่ผู้หญิงบื้อๆไม่มีปากมีเสียงนั่นกับคุณแม่แสนดุก็คงพอรับไหว แต่นี่…มีผู้ชายเพิ่มมาอีกหนึ่ง…
‘มันชื่ออธิป…ขวัญเหมือนเคยเห็นชื่อบริษัทมันเป็นลูกค้าของโรงแรมเรา’ จักรกฤษณ์ในฐานะผู้บริหาร อยากบอกน้องชายเหลือเกินว่านอกจากบริษัทของอธิปจะเป็นลูกค้าของโรงแรมในเครือวิมาลาแล้ว ยังเป็น ‘ลูกค้า V.I.P’ อีกต่างหาก
‘ขวัญอยากได้ประวัติมัน พี่จักรหาให้ขวัญได้มั้ย’
…ประวัติผู้ชายเพอร์เฟ็คอย่างอธิปน่ะหรือ?...จักรกฤษณ์อยากย้อนไปแบบนั้น แต่กลัวรายนั้นจะงอนเสียก่อน เลยได้แต่รับคำอืออาไปตามเรื่องว่าจะจัดการให้ เจ้าน้องชายลูกพี่ลูกน้องถึงยอมวางสายแต่โดยดี
…แล้วพอวางสายแล้ว จักรกฤษณ์ก็ได้แต่นิ่ง เพราะไม่รู้ว่าควรจะสนับสนุนให้จอมขวัญหาทางพิสูจน์รักแท้ต่อไปหรือไม่
…คุณรุ่งทิพไม่ชอบจอมขวัญ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แล้วผู้หญิงแบบยัยน้ำทิพย์อะไรนั่นมีหัวสมองคิดอะไรเองเสียที่ไหน ดูก็รู้ว่าอ่อนแอ ว่าง่าย หัวอ่อน เข้าอีหรอบทำตามคำสั่งแม่ตามเคยนั่นแหละ! เขาคิดเอาไว้แล้วว่าคู่นี้คบกันไม่เกินสองปี คุณรุ่งทิพต้องจัดการอะไรสักอย่างเพื่อให้น้องชายเขากระเด็นออกจากชีวิตลูกสาวของเธอ แล้วเป็นยังไง ปีครึ่งฤกษ์งามยามดี คุณรุ่งทิพก็หาผู้ชายคนใหม่ที่ไฉไลกว่าน้องชายเขาทุกอย่างมาประเคนลูกสาว…
…ถ้าจอมขวัญจะดันทุรังต่อไป ก็มีแต่เจ็บกับเจ็บ…อคติในใจคนมันลบกันได้ง่ายๆเสียเมื่อไหร่…
ก๊อก ก๊อก ก๊อก…เสียงเคาะประตูห้อง ทำให้ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์
“เชิญครับ” พอเอ่ยปากออกไปแบบนั้น ประตูห้องก็เปิดเข้ามาด้วยเลขานุการรุ่นลุงที่ทำงานกับบิดาของเขามานาน พอจักรกฤษณ์เข้ามาทำงาน บิดาจึงโอนคนเก่าแก่มาเป็นทั้งเลขาฯและที่ปรึกษา
“ทางศุภฤกษ์มากันพร้อมแล้วครับ”
“คุณอธิปมาด้วยรึเปล่า” ศุภฤกษ์เป็นชื่อโครงการในเครือบริษัทอสังหาฯของครอบครัวของอธิปที่ใช้บริการห้องจัดเลี้ยงของเขามาตั้งแต่เปิดตัวโครงการครั้งแรก จนกระทั่งครั้งนี้ซึ่งเป็นครั้งที่ 5
“มาครับ”
“ลุงวิทย์ ให้คนไปตามจอมขวัญมาร่วมประชุมด้วยนะ”
“ตามคุณจอมหรือครับ?” วิทยาทวนประโยคอย่างสงสัย
“ก็มันต้องดูแลเรื่องห้องจัดเลี้ยงให้เขาไม่ใช่เหรอ ให้มันมาเจอระดับสูงของโครงการนี้ซะบ้าง จะได้คุ้นเคย” จักรกฤษณ์ให้เหตุผลแบบนั้นก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมตัวไปต้อนรับลูกค้าสำคัญ ในขณะที่วิทยาได้แต่มองตามด้วยความไม่เข้าใจ
……………………
อย่าว่าแต่วิทยาไม่เข้าใจเลย กระทั่งคนโดนเรียกก็ยังนั่งหน้าเอ๋อมองคุณลุงวิทยาที่นำข่าวมาบอก
“ให้ผมเข้าประชุมด้วย? เข้าทำไมอ่ะลุง!” จอมขวัญย้อนถามอีกต่างหาก ไม่ใช่ว่าเขาเกี่ยงงาน แต่เขาเป็นฝ่ายออกแบบห้องจัดเลี้ยงตามที่ฝ่ายขายคุยกับลูกค้ามา เขาไม่มีความจำเป็นใดๆที่จะต้องเข้าไปร่วมรับฟังความต้องการของลูกค้าด้วย
“คุณจักรสั่งมาน่ะครับ”
“พี่จักรเนี่ยนะ?!!” จอมขวัญย้อนอีกรอบ ยิ่งจักรกฤษณ์สั่งมายิ่งไม่น่าเชื่อเข้าไปใหญ่ พี่ชายลูกพี่ลูกน้องรู้จักนิสัยเขาดี ว่าไม่ชอบเข้าไปยุ่งเกี่ยวประจบนบนอบใคร เพราะอย่างนั้นก็เลยไม่ให้ไปพบเจอลูกค้าที่ไหน
“ครับ” เมื่อวิทยาย้ำมาแบบนั้น จอมขวัญก็ได้แต่เก็บงำความสงสัยเอาไว้ แล้วยอมเออออลุกขึ้นเดินตามไปแต่โดยดี
…………………..
…เอาแล้วไง!! พี่จักรเล่นเขาแล้ว!!!...
จอมขวัญตะลึงตั้งแต่เปิดประตูเข้าไปในห้องประชุมแล้วเห็นว่าลูกค้าที่เขาต้องพบเป็นใคร และก็ได้แต่นั่งหงุดหงิดอยู่แบบนั้นไม่พูดไม่จาอย่างไม่สบอารมณ์ พอเหลือบตาไปมองจักรกฤษณ์ พี่ชายตัวแสบก็เอาแต่ยักคิ้วไม่แยแสน้องชายอย่างเขาเอาเสียเลย!!
…บอกว่าให้ช่วยหาประวัติให้! ไม่ใช่ให้ลากเขามาเจอกับมัน! พูดภาษาไทยไม่รู้เรื่องคราวหลังจะสื่อสารด้วยภาษายานแม่! แม่ง!!!
“ถ้าหากคุณอธิปต้องการแบบไหน บอกกับจอมขวัญได้เลยนะครับ รายนี้เป็นคนคุมเรื่องการจัดห้องจัดเลี้ยงทั้งหมด” จักรกฤษณ์เอ่ยปากแล้วผายมือมาที่น้องชายลูกพี่ลูกน้องที่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา แต่ถ้าใครมองสบเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่มร่างโปร่งแล้ว จะรับรู้ในทันทีว่าตอนนี้ในใจจอมขวัญกำลังมีกองไฟใหญ่เบ้อเริ่มแผดเผาจนแทบนั่งไม่ติดเก้าอี้
อธิปเหลือบตามองไปยังชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขา แค่สบตาก็พอจะรู้แล้วว่าอีกฝ่ายเกลียดเขามากแค่ไหน
...เพราะเขาเข้าไปยุ่งกับน้ำทิพย์…
จอมขวัญจะรู้ตัวไหม ว่าต่อให้ไม่ใช่เขา มารดาของน้ำทิพย์ก็ต้องหาผู้ชายคนอื่นมาเข้ามาแยกลูกสาวตัวเองกับจอมขวัญออกจากกันอยู่ดี…ไม่ว่าอย่างไร คนอย่างคุณรุ่งทิพก็ไม่มีวันยอมให้จอมขวัญได้แต่งงานอยู่กินกับน้ำทิพย์
“เอาเป็นว่า เดี๋ยวผมจะเข้ามาคุยกับคุณจอมขวัญโดยตรงก็แล้วกัน”
“เฮ้ย!!” จอมขวัญร้องแทบลั่น ก่อนจะรู้สึกตัวว่าเขาไม่ควรทำตัวไร้มารยาทกลางที่ประชุมที่ไม่ได้มีแค่เขา จักรกฤษณ์ และไอ้ผู้ชายหน้าด้านคิดจะแย่งแฟนเขา
“หรือคุณไม่สะดวก?” อธิปถามทันควัน ซึ่งแน่นอนว่าจะตอบอย่างอื่นไม่ได้นอกจาก…
“เปล่าครับ”
“หมายความว่าสะดวก?” จอมขวัญเหลือบตามองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างแค้นเคือง
…ไอ้นี่ก็อีกคน! คราวหลังกูจะแสดงสีหน้าด้วยภาษาจากยานแม่ เผื่อมึงจะได้เข้าใจบ้างว่าหน้าตาแบบนี้คือกูไม่สะดวกทุกเวลากับมึง!!!...
“จอมขวัญสะดวกอยู่แล้วครับ คุณอธิปติดต่อเขาได้ทุกเมื่อ” จักรกฤษณ์เป็นคนตอบแทนเมื่อน้องชายเริ่มไม่ให้ความร่วมมือ เขาเหลือบตาไปมองจอมขวัญแล้วส่งสายตาเป็นเชิงให้ผู้เป็นน้องแจกนามบัตรให้แก่อีกฝ่าย
“ผมไม่ได้เอานามบัตรติดตัวมาด้วย…” จอมขวัญว่าอย่างนั้น กำลังจะเสริมว่าให้อธิปติดต่อมาทางเบอร์ส่วนกลางแล้วให้โอนสายเข้ามา แต่อีกฝ่ายชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“ไม่เป็นไร เลิกประชุมแล้วเดี๋ยวผมจะตามไปเอาที่โต๊ะคุณ”
…แม่ง!!!! หน้าตากูเชื้อเชิญให้มึงไปที่โต๊ะทำงานกูรึไง!!! มึงเห็นไฟในตากูมั้ย!!!!...
จอมขวัญอยากจะพ่นไฟใส่ไอ้ผู้ชายหน้านิ่งตรงหน้านี่จริงๆ!!
“โต๊ะผมรก…” จอมขวัญปฏิเสธทันที แต่พูดไม่ทันจบ จักรกฤษณ์ก็ขึ้นแทรก
“จอมขวัญหมายความว่า จะสะดวกกว่าถ้าหากว่าคุณอธิปจะให้เกียรติร่วมมื้อเย็นด้วย เพื่อคุยงานแล้วก็แลกนามบัตรไปด้วยเลย” ร่างโปร่งที่ถูกอ้างชื่อถึงกับตาโต เขาตวัดสายตาไปมองพี่ชาย แต่รายนั้นไม่ได้สนใจเขาแม้แต่น้อย
“งั้นหรือครับ เย็นนี้ผมว่างพอดี” คราวนี้จอมขวัญหันมามองอธิปทันที
…นี่มันอะไรกันนักหนาวะเนี่ย!!...
………………….
“หมายความว่าไงพี่จักร”
ออกจากห้องประชุมมาได้ จอมขวัญก็ลากพี่ชายไปคุยกันแบบตัวต่อตัวทันที ส่วนลูกค้าอย่างนายอธิปนั้น เขาปล่อยไปตามเวรตามกรรม! มันจะไปไหนก็เรื่องของมัน! ไปตายได้ยิ่งดี!!
“หมายความ? แกหมายถึงเรื่องอะไร” จักรกฤษณ์ทำซื่อไม่รู้เรื่อง
“ก็เรื่องที่ให้ขวัญมาเจอมัน! แล้วไหนจะให้ขวัญพามันไปกินข้าวอีก! พี่จักรก็รู้ว่ามันจะแย่งคุณน้ำไปจากขวัญ!!” จักรกฤษณ์อยากบอกว่าผู้หญิงบื้อๆแบบน้ำทิพย์น่ะ ให้คนอื่นเขาแย่งไปเถอะ! แต่เขาก็รู้ดีว่าจอมขวัญผูกใจกับความรักครั้งนี้มากแค่ไหน น้องชายเขามองผู้หญิงเรียบๆแบบน้ำทิพย์ว่าเป็นนางฟ้านางสวรรค์ที่ทำให้คนอดีตร้ายแบบจอมขวัญกลับกลายมาเป็นคนดี…เหอะ! น้ำทิพย์ก็แค่คนธรรมดา ที่ทำให้จอมขวัญเลิกเจ้าชู้เสเพลก็เป็นเพราะตัวเองอยากจะเลิก! มันจะไปเกี่ยวกับคนอื่นได้ยังไง!!
“พี่จักร! อย่าเงียบ!!!”
“ก็ฉันเห็นว่าแกควรจะรู้จักเขาให้มากๆ รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง คนระดับคุณอธิป ประวัติเขาเพอร์เฟ็ค รู้มาก็รกสมองทำอะไรไม่ได้ ถ้าแกอยากจะรู้จุดอ่อนเขา แกต้องเข้าไปสัมผัสเนื้อแท้เขา เข้าไปรู้ว่าเขาทำตัวแบบไหน มารยาทยังไง” จอมขวัญนิ่งไป หากจะว่าตามที่จักรกฤษณ์พูดมาก็ถูก
“เย็นนี้ไปกินข้าวกับเขาตามที่ฉันว่านั่นแหละ แล้ว ‘กินดีๆ’ อย่าหาเรื่องให้โรงแรมเสียชื่อ ไม่งั้นแกเตรียมก้นรอไม้เรียวแม่ฉันได้เลย” จักรกฤษณ์ขู่ ก่อนจะเดินเลี่ยงกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ทิ้งน้องชายให้มองตามอย่างขุ่นเคือง
…………………..
ห้าโมงครึ่ง…
อธิปเหลือบมองไปยังชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลาแบบหนุ่มสำอางที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์ รายนั้นคงเห็นเขานั่งอยู่ที่ล็อบบี้แล้ว เพราะทันทีที่สบตากัน จอมขวัญก็ชักสีหน้าเป็นเรียบตึงทันทีก่อนจะยอมเดินเข้ามาหา
“ขอโทษที่ให้รอครับ” ปากขอโทษแต่ใจไม่ อธิปเข้าใจได้ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้จากปากของจอมขวัญ แต่สายตาของเจ้าตัวแลดูสะใจที่เห็นเขาต้องมานั่งรอ
“ไม่เป็นไร แล้ว…จะไปทานที่ไหน”
“ห้องอาหารของโรงแรมสิครับ” อธิปถอนหายใจแผ่ว ก่อนจะเอ่ยปาก
“ผมเพิ่งทานที่นี่เมื่อกลางวัน” …ก็แล้วมึงจะกินอีกมื้อไม่ได้รึไง!!... จอมขวัญนึกอย่างหงุดหงิด
“…ออกไปทานข้างนอกดีกว่า เดี๋ยวคุณไปรถผมเลย” อธิปเป็นฝ่ายตัดสินใจอย่างรวดเร็ว จนจอมขวัญต้องอ้าปากค้าง แล้วรีบร้องบอก
“แต่ผมมีงาน!”
“กินเสร็จ จะพากลับมาส่งที่นี่” ว่าแล้วอธิปก็หมุนตัวเดินนำออกจากล็อบบี้โรงแรมอย่างที่คนถูกบังคับได้แต่มองตามอย่างแค้นเคือง
…ฝากไว้ก่อนเหอะวะ!! ทั้งไอ้อธิป! ทั้งไอ้พี่จักร!!!!...
………………..
-
“แน่ใจเหรอว่าจะกินที่นี่” อธิปหันมาถามคนที่นั่งคู่หน้ามากับเขา ซึ่งก็เจ้ารายนี้แหละที่เป็นคนอาสาบอกเส้นทางมาร้านที่คอมเฟิร์มว่า ‘อร่อยที่สุด!’ ซึ่งก็คงจะอร่อยจริง เพราะตลอดฟุตบาทข้างถนนนั้นมีโต๊ะตั้งเรียงรายยาวเหยียดและลูกค้าแน่นขนัด
…ใช่…ร้านที่จอมขวัญบอกเส้นทางให้เขาขับรถมาคือร้านแผงลอยข้างถนนเส้นหนึ่งของกรุงเทพฯ รถเข็นที่จอดบนฟุตบาทคือครัวชั้นเลิศมีชายแก่ๆคนหนึ่งกำลังวุ่นวายอยู่กับการทำอาหารเสิร์ฟตามที่ป้ายบนหัวแกบอก ‘ราดหน้าแป๊ะเล้ง’
จอมขวัญหันกลับมากระตุกยิ้มที่มุมปากให้กับคนขับรถ
“คุณอธิปกินไม่ได้หรือครับ” จอมขวัญถามแต่ไม่รอเอาคำตอบเพราะถอดเสื้อสูทตัวนอกออกแล้วเปิดประตูลงจากรถเรียบร้อย เป็นฝ่ายอธิปที่ต้องบิดกุญแจรถดับเครื่องแล้วลงตาม
“น้อง ราดหน้าพิเศษ 2…คุณจะสั่งอะไรก็ตามสบายเลยนะ เดี๋ยวผมเลี้ยง” จอมขวัญที่ได้โต๊ะนั่งเรียบร้อยตะโกนสั่งกับเด็กเสิร์ฟที่คาดว่าน่าจะเป็นลูกของอาแปะคนขาย ก่อนหันมาบอกกับคนที่ทรุดตัวลงนั่งอีกฝั่งของโต๊ะสแตนเลสที่ขาโยกเล็กน้อย แต่เพราะเอาเศษอิฐมายัดไว้ มันก็เลยพอจะใช้งานต่อได้อย่างไม่อเนจอนาถเท่าไหร่
“แล้วเมื่อกี้…” อธิปทันได้ยินอีกฝ่ายสั่ง ‘ราดหน้าพิเศษ 2’ น่าจะหมายถึงสองจาน…แล้วหุ่นสูงโปร่งของจอมขวัญก็ไม่น่าจะกินเยอะขนาดสองจานด้วยซ้ำ
“ผมสั่งของผม คุณจะสั่งสามจาน สี่จาน ก็สั่งเอง” อธิปเหลือบมองโต๊ะข้างๆ ดูจากจานแล้วคาดว่าเขาเองก็คงต้องทานสองจานเหมือนกัน ชายหนุ่มหันไปบอกกับเด็กเสิร์ฟที่นำแก้วพร้อมน้ำแข็งป่นมาวาง
“ราดหน้าพิเศษ 2” จอมขวัญกระตุกปากอย่างหมั่นไส้
…นึกว่ามาดดีแล้วจะกินไม่ได้ซะอีก!!...
“แล้ว…เราจะคุยงานกันตรงนี้?” เสียงรถบนถนนที่จอแจ ทำเอาอธิปต้องเอ่ยปากถาม จอมขวัญก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะเงยหน้ายิ้ม
“ขอโทษนะครับ ตอนนี้ผมเลิกงานแล้ว แล้วผมก็ไม่ได้โอ.ที. คงจะคุยเรื่องงานไม่ได้” …ร้ายอย่างที่คิดไม่มีผิด…อธิปคาดเอาไว้ในใจว่ามากินข้าวด้วยกันมื้อนี้เขาคงจะไม่ได้อะไรกลับไปแม้แต่นามบัตรสักใบของจอมขวัญ แต่ของพวกนั้นไม่ต้องเอาจากเจ้าตัวก็ได้…จักรกฤษณ์พร้อมจะให้เขาอยู่แล้ว เรื่องนี้เขารู้…หรือถึงไม่รู้ ก็พอจะมองการกระทำของจักรกฤษณ์ออก…
“ก็ดี…ผมจะได้คุยกับคุณในฐานะ…คนรู้จัก” จอมขวัญเหลือบตามองคนพูดอย่างท้าทาย
…คนรู้จักงั้นหรือ?!! ไอ้หมอนี่เป็นคนรู้จักของเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ! ในเมื่อมันคิดจะแย่งคุณน้ำไปจากเขา!!...
“คนรู้จัก?...ถ้าอย่างนั้นผมคิดว่าคุณควรจะรู้จักนิสัยผมสักข้อนะครับ คุณอธิป…” จอมขวัญเอ่ยปาก ดวงตาเรียวจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายอย่างแข็งกร้าว
“…ผมไม่ชอบแย่งของใคร แล้วก็ไม่ชอบใครมาแย่งของของผม!!” อธิปไม่ได้ตอบ เขาสบตากับดวงตาที่จ้องมองเขาราวกับจะแผดเผาให้กลายเป็นจุล
“ราดหน้าพิเศษ” เด็กเสิร์ฟเอาจานราดหน้าของจอมขวัญมาวางพอดี ร่างโปร่งจึงหันไปตักเครื่องปรุงมาโปะลงบนจานตัวเอง
“ใส่น้ำส้มขนาดนั้นเดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก” อธิปเห็นคนตักเครื่องปรุงด้วยแรงอารมณ์แล้วทนไม่ไหวจนต้องห้ามปราม
แต่…เงียบ…จอมขวัญทำหูทวนลมแล้วตักใส่อีกช้อน
“ไม่กลัวกระเพาะพังรึไง” น้ำเสียงนั้นฟังดูห่วงใยอย่างจริงใจ จนจอมขวัญต้องเงยหน้ามอง แต่พอระลึกได้ว่าอีกฝ่ายคือคนจะเข้ามาเป็นมือที่สามในชีวิตรักของเขาและน้ำทิพย์ ความแข็งขึงและกระด้างกระเดื่องก็กลับมา
“กลัว แต่ชอบ มีอะไรมั้ย” คำตอบที่ได้กลับมาทำเอาคนฟังนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้มอย่างนึกขำ
“ขำอะไร”
“ก็…ขำคุณ นึกว่าจะวางมาดมากกว่านี้ซะอีก” ไอ้เรื่องยอมรับว่า ‘กลัว’ ง่ายๆ เขาไม่คิดว่าจอมขวัญจะยอมพูด พอวันนี้ได้ยินจากปากอีกฝ่ายโดยตรง อธิปยอมรับว่าดูเหมือนจอมขวัญจะน่าเอ็นดูขึ้นอีกเยอะ
ราดหน้าอีกสองจานของอธิปมาเสิร์ฟพอดี สองหนุ่มต่างก้มหน้าก้มตากิน อธิปยอมรับว่าร้านราดหน้าข้างถนนที่จอมขวัญเป็นคนเลือกนั้น รสชาติใช้ได้ทีเดียว อันที่จริงไม่ต้องปรุงเลยก็ยังได้ นึกไม่ถึงว่าผู้ชายท่าทางสำอางแถมยังดูเป็นคนติดหรูอย่างจอมขวัญจะเคยมานั่งกินร้านแบบนี้ถึงขนาดรู้ว่าต้องสั่ง ‘พิเศษ2’ เพื่อจะได้อิ่ม…และนั่น…เจ้าตัวซัดหมดไปแล้วหนึ่ง
จอมขวัญที่กำลังตักพริกน้ำส้มราดลงบนราดหน้าจานที่สองสะดุ้งน้อยๆเมื่อรับรู้ถึงแรงสั่นของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง และนั่นทำให้เขานึกขึ้นได้ว่าลืมอะไรไปบางอย่าง ชายหนุ่มรีบหยิบขึ้นมารับ
“ป้ารี…อ่า ขวัญขอโทษ ขวัญลืมโทร.บอก…”
ทุกวันเขาต้องกลับไปทานข้าวเย็นที่บ้านกับลุงและป้า ส่วนพี่ชายอย่างจักรกฤษณ์นั้นกลับบ้างไม่กลับบ้างแล้วแต่อารมณ์ และคุณพัชรีก็ไม่เคยโทร.ตามเสียด้วย แต่กับเขา…จอมขวัญรู้ดีว่าตัวเองถูกรักถูกห่วงมากเพียงใด หากวันไหนเขากลับเย็นและไม่ได้โทร.บอก คุณพัชรีจะรีบโทร.มาหาเขาทันที
‘ของขวัญอยู่ที่ทำงานเหรอ กินข้าวรึยัง’
“ไม่ได้อยู่ที่โรงแรมครับ ขวัญออกมากินข้าวกับ…กับ…กับลูกค้า…”
พูดจบประโยคนั้น มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งก็บิดเสียงดังกระหึ่มแล่นฉิวจนส่งเสียงเข้าไปในโทรศัพท์แบบที่ชายหนุ่มมองตามด้วยสายตาสาปส่งอวยส่ง…มึงจะบิดหาพระแสงอะไรให้เสียงเข้าไปในโทรศัพท์กูวะ!! เดี๋ยวป้ารีก็ถามจนได้ว่ากินกับลูกค้าที่ไหน!!...
‘ทำไมเสียงมันดังแบบนี้ล่ะของขวัญ’ คุณป้าคนดีบ่นมากับสัญญาณโทรศัพท์ แต่จอมขวัญเลือกจะเงียบและไม่ยอมตอบ ปล่อยให้คุณพัชรีพูดต่อ
‘…แล้ววันนี้จะกลับดึกมั้ย จะให้ป้าเตรียมมื้อดึกเอาไว้ด้วยรึเปล่า เผื่อกลับมาแล้วของขวัญหิว’ คุณพัชรียังคงถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยเต็มที่ เรื่องปากท้องมาก่อนเสมอสำหรับคุณป้าร่างอวบของเขา จอมขวัญคิดแล้วอมยิ้มกับตัวเองก่อนจะตอบกลับไป
“ไม่เป็นไรครับป้ารี เดี๋ยวขวัญจะซื้อกลับไปเองเลย”
‘เอาอย่างนั้นเหรอ งั้นขับรถดีๆนะของขวัญ ไม่ต้องรีบนะลูก ใครปาดหน้าก็ปล่อยมันไป อย่าไปยุ่งกับมันนะ’ คุณป้าผู้รู้นิสัยเลือดร้อนของเขาดีกำชับเรื่องนี้แทบทุกครั้งที่รู้ว่าเขาต้องเป็นขับรถไปไหนมาไหนคนเดียว จอมขวัญรับคำก่อนจะกดตัดสายแล้วเก็บโทรศัพท์ลง ชายหนุ่มที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะเลยได้มีโอกาสถาม
“สรุปว่าชื่อเล่นชื่อจอมหรือชื่อขวัญกันแน่”
อธิปจำได้ว่าน้ำทิพย์เรียกร่างโปร่งว่า ‘คุณจอม’ คนในโรงแรมก็เรียกจอมขวัญว่า ‘คุณจอม’ เหมือนกัน ส่วนจักรกฤษณ์…รู้สึกว่าจะเรียกจอมขวัญด้วยชื่อเต็ม
ร่างโปร่งเจ้าของชื่อเหลือบตามองอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักที่ถูกถามจี้เรื่องส่วนตัว
“ชื่อ…จอมขวัญ…” อธิปทำเป็นพยักหน้ารับรู้
“ถ้าอย่างนั้น ต่อไปผมเรียกคุณว่าคุณขวัญแล้วกัน” …กวนประสาท!!!... จอมขวัญได้แต่นึกหงุดหงิดในใจ อารมณ์ดีๆที่ได้คุยกับป้าเมื่อกี้หายวับเมื่อต้องมารับรู้ว่าลูกค้าที่เขากำลังนั่งกินข้าวด้วยนั้นคือนายอธิป! ไอ้ผู้ชายกวนส้นที่มีดีกว่าเขาทุกอย่าง และมันกำลังถูกหมายตาให้กลายเป็นคนรักคนใหม่ของน้ำทิพย์!!
“คุณ…คบกับน้ำทิพย์มานานรึยัง” อธิปเปิดประเด็นอย่างที่ทำเอาคนกำลังตักราดหน้าเข้าปากเกิดอิ่มขึ้นมากะทันหัน
“ปีเศษ! นานพอมั้ย?!”
“คิดจะแต่งงานมั้ย”
“คิด! คบแล้วไม่คิดจะแต่งงาน แล้วจะคบทำไม?!!” ในเมื่อเขาเจอคนที่ใช่ เจอคนที่ดีแล้ว จอมขวัญไม่อยากปล่อยเวลาให้สูญเปล่า น้ำทิพย์จะเป็นภรรยาที่ดีของเขาพอๆกับที่จะเป็นแม่ที่ดีของลูก เขาเองก็พร้อมจะเป็นสามีที่ดีของน้ำทิพย์ และเป็นพ่อที่ดีของลูกที่เกิดจากน้ำทิพย์เหมือนกัน
“แต่แม่ของน้ำไม่ชอบคุณ คุณรู้ใช่มั้ย” จอมขวัญเหยียดริมฝีปาก
“รู้! แต่ไม่เลิก! ยังไงๆผมก็ไม่ยอมเลิกกับคุณน้ำเด็ดขาด!!” อธิปมองคนดื้อแล้วได้แต่ถอนหายใจแผ่ว
“ถึงคุณไม่เลิก น้ำก็ต้องเป็นฝ่ายมาขอเลิกคุณอยู่ดี น้ำอยู่กับแม่แค่สองคน เพราะฉะนั้นอะไรก็ตามที่แม่เธอไม่รับ หรือรับไม่ได้…ในที่สุดเธอก็จะไม่รับไปด้วย” จอมขวัญเงียบ เขารู้ว่าน้ำทิพย์เป็นลูกที่เรียกได้ว่าตามใจแม่ ถ้าคุณรุ่งทิพอยากได้อะไร น้ำทิพย์จะไปสรรหามาให้ ลองว่าถ้าคุณรุ่งทิพขอดาวขอเดือน ลูกสาวแสนดีอย่างน้ำทิพย์ก็คงทำทุกวิถีทางเพื่อเอามาให้จนได้
“ผมไม่ได้อยากเข้ามายุ่งเรื่องนี้ แต่ถ้าผมไม่เข้ามา คุณน้ารุ่งทิพก็ต้องหาคนอื่นมาอยู่ดี…ยังไงๆเขาก็ไม่เอาคุณ” ร่างโปร่งเบือนสายตาออกไปนอกถนนอย่างไม่รู้จะตอบอย่างไร
… ‘ยังไงๆเขาก็ไม่เอาคุณ’…
เพราะเขาเป็นอดีตผู้ชายชั่ว เป็นคนเลวในสายตาคุณรุ่งทิพ ต่อให้รักน้ำทิพย์ยังไง ต่อให้รักมากแค่ไหน ต่อให้ปรับปรุงตัวมากแค่ไหน…แต่สุดท้ายแล้ว…
…อดีตก็ล้ำหน้าขึ้นมาหลอกหลอนเสมอ…
ติดตามตอนต่อไป…วันจันทร์หน้านะคะ
แฮ่มๆ สวัสดีค่ะ
ก่อนอื่นเลย ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ยังจำบัวได้ แหะๆ
นานทีเข้ามาลงนิยายสักหน ก็ยังไม่ลืมกัน ขอบคุณมากๆนะคะ
สำหรับเรื่องนี้ มันดราม่านิดหน่อยไม่ต้องห่วง บัวไม่ปล่อยให้มันดราม่านาน ฮ่าฮ่า
ป.ล. เขียนไปเขียนมา ชอบพี่จักรอ่ะ
เจอกันวันจันทร์นะคะ
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึง และก็พื้นที่บอร์ดค่ะ
-
=v= ชอบซะแล้ว
เด็กดื้อๆ แบบนี้แหละที่เรารอคอยคนมากำหราบ
-
อ่านแล้วสงสารของขวัญจัง :m15: :m15: :m15:
-
ท่าทางอธิปจะเอ็นดูของขวัญนิด ๆ แล้วสินะ
-
"ยังไงๆเขาก็ไม่เอาคุณ" ฟังแล้วเจ็บอ่ะ
ชอบคุณอธิปอ่ะ ดูเหมือนเฮียแกจะเห็นว่าของขวัญน่ารักขึ้นทีละนิดๆ ฮี่ๆ
-
:mc4:
อดีตแม้มันจะผ่านมานานแค่ไหนก็สามารถกลับมาทำร้ายกันได้อีก
สงสารจอมขวัญจัง
-
:impress3: :กอด1:
-
ขวัญแสบจริงๆ แต่ก็มีมือดีที่กำลังจะมาปราบ
-
ของขวัญน่ารักอะ
ชอบชื่อนี้จัง
เป็นกำลังใจให้คุณบัว จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
เขาไม่เอาคุณ แต่ผมจะเอาคุณรึเปล่า คุณอธิป
ตอนต้น ๆ ดราม่าเนาะ คุณแม่ปากร้าย คุณลูกหัวอ่อน
จอมขวัญงานหนักแน่ ๆ :เฮ้อ:
-
:m15: สงสารของขวัญอ่ะ
อะไรที่มันไม่ใช่ก็อย่าดันทุรัง ถ้าน้ำรักเราจริงเค้าก็ต้องไม่ทิ้งเราน่ะขวัญ
-
สงสารขวัญจัง
-
+1 :กอด1:
-
อ่านไปแค่สองตอนแต่เราชอบเรื่องนี้จังเลย o13
เด็กดื้อๆแบบของขวัญนี้ล่ะ มันน่าปราบมากกกก o18
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
อธิปเริ่มอยากได้"ของขวัญ"รึยัง?? :oo1:
-
ชอบพี่จักรเหมือนกันเลยย :-[
ของขวัญดื้อจริงๆด้วย ให้อธิปปราบให้เข็ด คึคึ :z2:
-
อธิปน่ารักออก ช่วยดามอกของขวัญด้วยนะ
-
ชอบมากคะ
อ่านแล้วรู้สึกอยากอ่านต่อเรื่อยๆ
ฮ่าๆ ชอบคุณอธิป นิ่งๆแต่ได้ใจอะ
สงสารจอมขวัญเหมือนกันนะ
ทำไมคนเราต้องมองอดีต
ปัจจุบันมันสำคัญกว่าไม่ใช่หรอ ???
เฮ้อออ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
เลิกเลย เลิกเลย เลิกเลย เลิกเลย
:oni3:
-
ไรว่ะ อดีตที่เคยเลวมันก็เป็นแค่อดีต มันแก้ไขอะไรไม่ได้ซะหน่อย :z3:
รุ่งทิพท์ :z6:
-
มาต่อเร็วๆน๊าาา กำลังสนุกเลยย ><
-
ชอบชื่อของขวัญ :กอด1:
:pig4:
-
อยากให้อธิปคู่กะขวัญ ส่วนคุณน้ำถ้ายังเป็นตัวของตัวเองไม่ได้ก็ให้แม่จัดการเหอะ สงสารขวัญ
ปล.หาคู่ให้พี่จักรซักคนนะคะ
-
ชอบพี่จักรเหมือนกันเหะ555+
รายนั้นเจ้าคิดดีเหลือเกิน
ไงก็มาต่อเร็วๆนะ
แต่ละตอนรอนานเหรือเกิน ขาดใจแบ๊ว
-
o13 o13 o13
ติดดดดดดดดดดตามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
:z2: :z2: :z2:
เต้นให้กำลังใจน้องบัว 555555555
-
:call: :call:
-
แม่แฟนของขวัญใจร้ายจัง คนเขากลับตัวกลับใจเป็นคนดีแล้ว
ยังไม่ยอมเข้าใจอีก ชอบจักรเหมือนเปิดทางให้น้องคุยกับอธิปเลย
-
อร๊ายยยยยยยยยย ชอบคุณอธิป เอ็นดูของขวัญ รักป้ารีลุงชัย อยากเตะพี่จักร(นิดหน่อย)
จะรอวันจันทร์อย่างใจจดใจจ่อเลยคะ!!! :call:
-
แอบสงสารของขวัญ เฮ้อ !!
-
สงสารขวัญเหมือนกัน
-
อธิปชักชอบน้องขวัญแล้วใช่มั้ยล่ะ
ส่วนพี่จักร เราแอบจับคู่ไว้ในใจแล้ว อิอิ
-
ชอบน้องของขวัญแรงๆ ร้ายๆแบบนี้ล่ะดี ทำให้คิดถึงน้องถ้วยฟูตะหงิดๆ
คุณอธิปก็เท่ขนาด แล้วก็ชอบพี่จักร์ 555 ชอบหมดเลย
ติดตามเหมือนน้องบัวเหมือนเดิม สู้ๆค่ะ
-
นิยายคุณบัว :oni2:
ขอระบำหน้าท้องต้อนรับแปดรอบ :110011:(ฮ่าาา)
เรื่องสนุกมากเลยค่ะ ของขวัญน่ารักมากเลย
ชอบคาแรคเตอร์ตัวละครทุกตัวเลยค่ะดูมีมิติยิ่งพอรวมกับเนื้อเรื่องเเล้วช่างกลมกล่อม แซ่บสะเดิด :a1:
มอบช่อดอกไม้ :L2: ขอบคุณที่เเต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านค่ะ
-
ติดตามๆ :z2:
-
เลิก เลิก เลิก :ped149:
หาคนใหม่ ไฉไลกว่าเย๊อออะ
อธิปหน้ามึน อยากสนิทสนมกับเค้าอะดิ พยายามเสนอหน้า เสนอตัวซะเหลือเกิน
แถมทำเนียนเรียกชื่อเล่นเค้าอีก
-
จะไปสนใจทำไมผู้หญิงแบบนั้นอะ ถ้ารักเราจริงก็ต้องพยายามช่วยของขวัญสิ แต่นี้อะไรตามใจแม่ :angry2:
เชียร์อธิป สู้ๆ ถ้าดื้อมากก็จับกดเลย :laugh3:
-
:sad4: สงสารจอมขวัญ แต่ยังไงหนูก็ต้องได้ผู้ชายนะลูก♥
-
ชอบมากค่ะอ่านไปก็หัวเราะไปด้วยจอมขวัญน่ารักมากๆๆๆๆๆ :impress2:
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
บางคนชอบเอาอดีตมากำหนดอนาคต ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วอนาคตมันไม่นอนแต่มันอยู่บนพื้นฐานของปัจจุบันต่างหากหล่ะ
-
เห็นชื่อคนแต่งก็รีบจิ้มเข้ามาอ่านทันทีเลย
ของขวัญกับอธิปคู่กันใช่มั้ยเนี่ย
ชอบพี่จักร ถึงขวัญจะแสบแต่พี่จักรแสบกว่า ฮ่าๆๆ
-
คู่เอกรู้แล้ว อยากรู้ใครคู่พี่จักร(คนมีอดีต???) :mc4:
-
อยากกินราดหน้าขึ้นมาซะอย่างงั้น
-
:z13:
-
อยากให้น้ำมาบอกเลิกกับจอมขวัญเร็วๆ
อธิปจะได้มาอยู่ใกล้จอมขวัญกว่านี้ อิอิ
-
โฉบมาอ่านในเล้าด้วยยยยยย
ดีใจมากที่พี่บัวมีเรื่องใหม่ เย๊เย :z2:
ลุ้นว่าจอมขวัญจะมาชอบอธิปได้ไง แบบว่าดูไม่น่ามีทาง 555
รอตอนต่อไปค่าา
-
คนเชียร์จอมขวัญเยอะจัง
ขอบวกเชียร์อธิปมั่งละกัน
รออ่านต่อจ้า
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ขอตามมาเป็นแฟนคลับน้องของขวัญด้วยคน เห็นเค้าลางของดราม่ามาลิบๆ
ของขวัญดูท่าจะรักแฟนมาก ถึงขนาดยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองขนาดนี้
แต่คนเป็นแม่ก็ไม่ผิดที่จะรักและต้องการให้ลูกได้สิ่งที่ดีที่สุด อคิติที่มีทำให้ยากที่จะเปิดใจยอมรับว่าคนเราเปลี่ยนแปลงได้
-
อยากอ่านต่อแล้วววว
ของขวัญ น่าสงสารอ่ะ
จะเป็นไงต่อน้าาาาา
:กอด1:
-
เข้ามาเป็นแม่ยกน้องบัวอีกคน :ped149:
เรื่องนี้นายเอกซ่าส์แสบอีกแล้ว สนุกแน่ :laugh:
ว่าแต่พระเอกจะเป็นหนุ่มซึนหรือเป็นพวกรุกจนนายเอกรับไม่ทันหรือเปล่านี่สิ ต้องรอลุ้น :z13:
-
อดีตของจอมขวัญเลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย
น่าสงสารจริงๆๆรออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบ
-
อ่านแล้วชอบมากกก
เนื้อเรื่องก็ดี (ถ้าจะให้ดีกว่าก็ไม่อยากได้ดราม่า เหอะๆๆ)
อยากให้มาต่อเร็วๆกว่านี้...
ขอบคุณก๊่าบบบ
-
สนุกมากๆเลย อ่านแล้วรู้สึกว่าหยุดไม่ได้
น่าติดตาม o13
จอมขวัญน่ารักมาก :o8:
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง :กอด1: +1 จร้า
-
แผนการแยก น้ำทิพย์ ออกจาก จอมขวัญ น่าจะเป็นไปได้ ไม่มีพลาด
แต่สองหนุ่ม อธิป-จอมขวัญ คงจะมาผูกพันกันเอง เพราะ เริ่มเกี่ยวข้องพัวพันในชีวิตของกันและกันมากขึ้นเรื่อย ๆ :m1:
-
อ่อยยยยย
สงสารน้องขวัญมากอ่ะ
ก็แค่อดีตนะะ ใจร้ายกะน้องจัง
แต่แบบ ได้เจอพี่โต ก็โอเคนะะ ของขวัญ ฮ่าาาา
ต้องน่ารักมากกก
รอพี่โตจีบบบบบบบบ ก๊ากกกกก
-
เข้ามานั่งปูเสื่อรอตามคำสัญญา อิอิ
-
เข้ามาแอบส่อง อิอิ
:m22:
-
:call: วันจันทร์ วันจันทร์ วันจันทร์ วันจันทร์ วันจันทร์ วันจันทร์ วันจันทร์ :call:
-
มาเข้าคิวรอด้วยคนค่ะ
:impress: :impress: :impress:
-
เชียร์คุณอธิปอ่ะ
สเปกเราเลย 555555555555555555555
-
จอมร้าย
Dezair
……………………………
ตอน 3
อธิปขับรถไปส่งเขาที่โรงแรมอีกครั้ง จอมขวัญจึงขับรถตัวเองออกมา แต่เขาไม่ได้ตรงกลับบ้าน
…ถ้ากลับไปตอนนี้…เขาคงไปนั่งระบายเรื่องซ้ำๆเดิมๆที่คุณรุ่งทิพไม่ชอบหน้าเขาให้ป้าฟัง…แล้วป้าพัชรีก็จะพลอยกังวลไปด้วย…ชายหนุ่มไม่อยากเป็นหลานอกตัญญูอีก แค่เรื่องที่เคยเกิดขึ้นในอดีตมันก็มากเพียงพอแล้วสำหรับกาฝากอย่างเขา
จอมขวัญแวะมาดื่มที่ผับซึ่งเมื่อเกือบ 2 ปีที่แล้วเป็นผับประจำของเขา แต่พอมาคบกับน้ำทิพย์ ทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไป กิจวัตรไม่เป็นกิจวัตร นิสัยเที่ยวกลางคืนหายไปจนแทบกลายเป็นคนละคน
เขาเลือกนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์ซึ่งคนไม่พลุ่กพล่านเท่าไหร่นัก ผู้คนมากหน้าหลายตา สาวๆสวยๆ หรือแม้แต่หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักที่ส่งรอยยิ้มมาให้เขา…แต่จอมขวัญไม่สนใจ หัวใจเขามีแต่น้ำทิพย์เพียงคนเดียว
“ไอ้จอม?...ไอ้จอมเปล่าวะ?” เสียงทักดังขึ้นใกล้ๆ ทำเอาชายหนุ่มที่กำลังยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มต้องหันมอง
เขาเพ่งตามองในความมือสลัวของร้าน ชายหนุ่มตรงหน้ามองเขาด้วยสายตาฉาบเล่ห์อย่างที่ทำเอานึกออกทันที
“ไอ้พล?” พอเขาเรียกชื่อออกไปเท่านั้น คนชื่อ ‘พล’ ก็ยิ้มกว้าง
“จำกูได้ด้วย? นึกว่าลืมกันไปแล้วซะอีก เห็นหายหน้าไปตั้งนาน เป็นไงวะ สบายดีรึเปล่า” พลหรือทรงพลเป็นชายหนุ่มหน้าตาท่าทางเจ้าเล่ห์
จอมขวัญรู้จักกับอีกฝ่ายที่นี่ สมัยกลับมาจากเมืองนอกใหม่ๆ ตอนคบหากันแรกๆก็ไม่เท่าไหร่ พอคบไปนานๆแล้วถึงได้รู้ว่าทรงพลมีธุรกิจใต้ดินพวกปล่อยของเถื่อนไม่ว่าจะอาวุธ หรือของโจร เขาก็เลยถอยออกมาเพราะไม่อยากให้ลุงและป้าเดือดร้อน พอดีกับที่มาคบหากับน้ำทิพย์ เลยไม่ได้มาที่ผับนี้อีก และพลอยเป็นไม่ได้เจอทรงพลไปด้วย
“สบายดี มึงล่ะ”
“ก็เรื่อยๆ ดีบ้างไม่ดีบ้างแล้วแต่ช่วงชีวิตว่ะ เออ! ว่าแต่มึงเหอะ เขาลือกันให้แซ่ดว่าคุณจอมขวัญมีแฟนแล้ว?”
“ก็…ใช่” จอมขวัญอยากตอบให้เต็มเสียงกว่านี้ แต่อะไรบางอย่างทำให้น้ำเสียงที่ใช้ตอบนั้นแผ่วเบาอย่างน่าประหลาด อาจจะเป็นเพราะคำพูดของอธิปเมื่อตอนเย็นที่ว่าแม่ของน้ำทิพย์ไม่มีวัน ‘เอาเขา’
“เฮ้ย! ทำไมเสียงเป็นงั้นวะ? หรือว่ามีปัญหาอะไรกัน”
“เปล่า” จอมขวัญตอบเรียบๆ แล้วหันไปยกแก้วเหล้าดื่ม ทรงพลมองคนตรงหน้า เขาพอจะรู้นิสัยของอีกฝ่ายอยู่บ้าง ถ้าเรื่องไหนไม่อยากพูด เจ้าตัวก็จะเลี่ยงประเด็นด้วยคำว่า ‘เปล่า’ แล้วไอ้เรื่องที่ไม่อยากพูดส่วนใหญ่ของปุถุชนทั่วไป ก็มักเป็นเรื่องคิดไม่ตกและปัญหาหนัก…
“ถ้า…มีอะไรให้ช่วยก็โทร.หากูแล้วกัน” ทรงพลเป็นฝ่ายยื่นนามบัตรตัวเองให้ แล้วกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าจอมขวัญเหลือบตามามอง
…แบบนี้แสดงว่ามีเรื่องจริงๆ…
“แล้วไว้เจอกัน” ทรงพลคิดว่าถ้าเดาไม่ผิด อีกไม่นานนี้ ถ้าจอมขวัญยังหาทางออกไม่ได้ เขาอาจจะได้อีกฝ่ายเป็นลูกค้า
…ใช่…พ่อค้าอย่างเขา…อาจจะมีวันได้ไฮโซ ‘ดีแตก’ เป็นลูกค้าเพิ่มมาอีกสักคน…
……………………..
จอมขวัญกลับมาที่บ้านเรือนไทยตอนเกือบจะเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว ทั้งเรือนเงียบกริบเพราะลุงและป้าเข้านอนไปแล้ว ส่วนจักรกฤษณ์ เขาไม่รู้ว่าพี่ชายจะกลับมานอนที่นี่หรือไม่ แต่…ไม่เจอใครก็ดี เขาไม่อยากเอาหน้าตาบอกบุญไม่รับไปให้ใครกังวลเพิ่ม
ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งที่ริมหน้าต่างในห้องนอนส่วนตัว ก่อนจะล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบนามบัตรสีอ่อนออกมา บนนั้นเขียนชื่อ ‘ทรงพล’ เอาไว้
…รู้ดีแก่ใจว่าทรงพลมีเบื้องลึกเบื้องหลังอย่างไร แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะหยิบมันติดมือมาด้วย…ด้านมืดของความเห็นแก่ตัวทำให้จอมขวัญหยิบมันมาเพราะคิดว่าวันหนึ่งอาจจะได้ใช้…
... ‘ใช้’ อย่างนั้นหรือ? …
…หากเขาติดต่อทรงพล หากเขาขอความช่วยเหลือจากทรงพล นั่นหมายความว่าเขาจะต้องเข้าไปคลุกคลีกับเรื่องผิดกฎหมายอย่างที่ทรงพลถนัด…
มือขาวตั้งท่าจะฉีกนามบัตรในมือทิ้ง แต่ก็ตัดใจไม่ลง…หากวันหนึ่งจำเป็นต้องใช้…หากวันหนึ่ง…
ร่างโปร่งถอนหายใจแผ่ว…เอาเถอะ เก็บไว้ก่อน ไม่เสียหายอะไรสักหน่อย หากเขาไม่ได้เป็นฝ่ายติดต่อไป มันก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น…
จอมขวัญเดินไปเก็บนามบัตรนั้นไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงานที่ปลายเตียง แล้วพยายามตัดใจลืมว่าตัวเองคิดจะทำอะไร ก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์ของหญิงคนรัก
“ฮัลโล คุณน้ำ…” เสียงใสๆที่ตอบกลับมาทำให้หัวใจที่แห้งผาดกลับชุ่มชื้นอย่างประหลาด ริมฝีปากหยักยิ้มอย่างอ่อนโยนยามคิดถึงน้ำทิพย์กำลังนอนเล่นสบายบนเตียงนุ่ม
…เมื่อไหร่หนอ…เมื่อไหร่เขาจะได้เคียงข้างกับน้ำทิพย์อย่างถูกต้องเสียที…
“…ผม…คิดถึงคุณน้ำเลยโทร.มา”
“ไม่ได้ปากหวานนะครับ…เราได้เจอกันแค่เสาร์อาทิตย์เอง นี่เพิ่งจะวันพุธด้วยซ้ำ…วันเสาร์นี้คุณน้ำจะไปไหนรึเปล่า ผมอยากชวนไปกินข้าว ไปกินแถวเยาวราชดีมั้ย” ปลายสายมีน้ำเสียงร่าเริงทันทีที่พูดถึงย่านอาหารจีนชื่อดัง จอมขวัญอดใจรอให้ถึงวันเสาร์แทบไม่ไหว เขาอยากเจอน้ำทิพย์เร็วๆ อยากเห็นรอยยิ้มหวานๆของน้ำทิพย์อีก
“ครับ…งั้นวันเสาร์สักเก้าโมง ผมไปรับคุณน้ำไปไหว้พระก่อน แล้วค่อยไปเดินเที่ยว ตอนเย็นก็ไปกินข้าวแถวเยาวราช ดีมั้ยครับ”
พอปลายสายตอบตกลง จอมขวัญก็ได้แต่ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข พวกเขาคุยกันอีกครู่หนึ่ง ก่อนจะบอกราตรีสวัสดิ์อย่างอิ่มเอม
………………
“วันเสาร์หรือครับ?”
อธิปทวนปลายสายอย่างงุนงง อยู่ดีๆคุณรุ่งทิพก็โทร.มาหาเขาตอนเกือบจะตีหนึ่งเพื่อขอให้เขามารับน้ำทิพย์ในวันเสาร์
“ให้ผมไปรับน้ำตั้งแต่แปดโมงเช้า?!” เขาทวนอีกรอบ จนคุณรุ่งทิพยอมอธิบายเพิ่มเติมว่าเป็นเพราะแอบได้ยินบุตรสาวนัดแนะกับคนรักให้มารับไปเที่ยว
“เอ่อ…ครับ…ก็ได้ครับ…” อธิปยอมรับปากเมื่อคุณรุ่งทิพอ้อนวอนอย่างน่าเห็นใจ ก่อนจะยอมวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋า
“คุณรุ่งทิพกีดกันจอมขวัญทุกทางเลยนะครับ” เสียงคนที่นั่งดื่มอยู่ข้างๆดังขึ้น ทำเอาอธิปต้องหันมอง
จักรกฤษณ์ วิมลกิตติ…
ในเวลางานนั้น พวกเขาสองคนเป็นบริษัทนายจ้างและบริษัทลูกจ้าง แต่เมื่อเป็นเวลาว่างแล้ว พวกเขานับว่าเป็นเพื่อนคุยเพื่อนปรึกษากันได้อย่างดี หรืออย่างน้อยก็เป็นเพื่อนดื่มที่มีรสนิยมคล้ายๆกัน เพราะฉะนั้นวันนี้ หลังจากส่งจอมขวัญที่โรงแรมแล้ว เขาจึงนัดจักรกฤษณ์มาดื่มกันที่ผับประจำ
“น้ารุ่งทิพไม่ชอบ…น้องคุณมาก” อธิปเอ่ยปากอย่างค่อนข้างหนักใจ เขาไม่อยากเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเรื่องนี้ แต่เพราะเห็นว่าบ้านของคุณรุ่งทิพเคยมีบุญคุณกับเขา จึงปฏิเสธไม่ลง
จักรกฤษณ์กระตุกยิ้มที่มุมปาก
“เรื่องนี้ใครก็รู้ดี แต่ไม่มีใครทำอะไร ทั้งจอมขวัญทั้ง…ยัยคุณน้ำอะไรนั่น คุณรุ่งทิพเลยต้องจัดการซะเอง ไม่น่าเชื่อว่าคุณจะร่วมมือเป็นจริงเป็นจังขนาดนี้นะเนี่ย” อธิปถอนหายใจแผ่ว
“ผมก็ไม่ได้อยาก แต่…มันพูดยาก น้ารุ่งทิพมาขอความช่วยเหลือถึงบ้าน จะให้ไม่ดูดำดูดีเลย…มันก็…”
ชายหนุ่มอธิบายลำบาก เขายังจำภาพตอนที่บ้านเขาไปขอความช่วยเหลือจากบิดาของคุณรุ่งทิพได้ดี ในยามนั้นบิดาของคุณรุ่งทิพเต็มใจช่วยเหลืออย่างยิ่ง แล้วเวลานี้…แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆเช่นนี้จะให้ปล่อยปละละเลยก็ใช่ที่…
“ว่าแต่คุณเถอะ ไม่ชอบน้ำทิพย์หรือ” พอถูกถามแบบนั้นจักรกฤษณ์ก็ยักไหล่
“ผมไม่ชอบคนแบบนั้นน่ะ หัวอ่อนไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง แล้วก็ตามใจพ่อแม่มากเกินไปเพียงเพื่อจะเอาคำว่ากตัญญูมาบังหน้า แต่จริงๆแล้วคิดจะทำอะไรเองไม่เป็น”
“แต่น้องชายคุณรักเขามาก วันนี้ก็ประกาศกลางโต๊ะกินข้าวว่าจะไม่เลิกเด็ดขาด” คนเป็นพี่ที่รู้จักนิสัยน้องชายดีหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันมาถาม
“ว่าแต่มันพาคุณไปทานที่ไหน”
“ราดหน้าข้างถนน”
“เฮ้ย! พูดเป็นเล่น!!” อธิปยิ้มบางแล้วส่ายศีรษะไปมา
“ผมพูดจริง น้องคุณบอกทางให้ผมขับรถไปจอดร้านราดหน้าข้างถนนจริงๆ แต่อร่อยดี…เออ ว่าจะถามเหมือนกัน สรุปแล้วน้องชายคุณชื่อเล่นชื่อจอมหรือขวัญกันแน่ พอดีผมได้ยินเขาคุยกับป้าเขา…คุณแม่ของคุณ” หนุ่มผิวเข้มผู้ชื่อจักรกฤษณ์ยิ้มกว้าง
“มันชื่อของขวัญ…มีแต่คนในบ้านผมเรียกมันว่าของขวัญ ส่วนเพื่อนมันหรือว่าคนอื่นๆเรียกมันว่าจอมกันหมด มันไม่ได้อายชื่อเล่นน่ารักของมันหรอกนะ แต่...มันเอาไว้จัดเกรดคนสนิท ถ้าสนิทระดับครอบครัวก็เรียกชื่อเล่นมันได้ แต่ถ้านอกครอบครัวก็…เคยมีคนเรียก ปรากฏว่าวันต่อมาแม่ผมต้องไปวิ่งเต้นขอให้พ่อแม่อีกฝ่ายไม่แจ้งความเพราะ ‘ไอ้ของขวัญ’ เล่นไปอัดไอ้คนเรียกซะหมอบหยอดน้ำข้าวต้ม” จักรกฤษณ์เล่าวีรกรรมน้องชายลูกพี่ลูกน้องแล้วอมยิ้ม แม้จะรู้ว่าไม่ใช่เรื่องน่าขำ แต่เพราะเขาเข้าใจนิสัยใจคอของมัน
นี่ก็ไม่รู้ว่าวีรกรรมสมัยประถมของมันอันนี้จะรู้ไปถึงหูคุณรุ่งทิพด้วยมั้ย
“คุณก็อย่าไปเรียกมันล่ะ ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน” เขาหันมาบอกคนที่นั่งจิบเหล้าอยู่ข้างๆ อธิปทำเพียงแค่ยิ้มบางไม่ยอมตอบตกลงหรือปฏิเสธ
“จะตีหนึ่งแล้ว เดี๋ยวผมคงต้องกลับ คุณจะกลับเลยรึเปล่า” จักรกฤษณ์เอ่ยปากพลางเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ อธิปพยักหน้าอย่างเห็นด้วย พรุ่งนี้เขาเองก็มีงานแต่เช้า
“ส่วนเรื่องที่คุณจะไปรับยัยคุณน้ำนั่น ผมจะไม่บอกไอ้ขวัญมันหรอก สบายใจได้” อธิปเหลือบมองคนพูด ดูท่าทางแล้วจักรกฤษณ์ไม่ต้องการน้ำทิพย์มาเป็นน้องสะใภ้จริงๆ
“คุณนี่…กีดกันพอๆกับน้ารุ่งเลย” เขาสัพยอกเบาๆ จักรกฤษณ์หัวเราะ
“ผมรู้ว่าทั้งไอ้ขวัญแล้วก็แฟนมันน่ะรักกัน แต่เอาจริงๆเถอะ ถ้าจะให้ถึงขั้นแต่งงาน แค่ความรักอย่างเดียวมันไม่พอหรอก ชีวิตคู่ไม่ใช่เรื่องของคนสองคน โดยเฉพาะคนอย่างน้ำทิพย์อะไรนั่น ถ้าแต่งงานกันไป ต้องเกิดศึกแม่ยายปะทะลูกเขยชัวร์ สู้เลิกกันวันนี้เจ็บกันตรงนี้ทีเดียว ดีกว่ายืดเยื้อดันทุรังเพราะแต่งกันแค่ความรัก แต่ความเหมาะสมไม่มี” พี่ชายของจอมขวัญว่าอย่างนั้นก่อนจะค้อมศีรษะเป็นเชิงลาหนึ่งทีแล้วจึงเดินจากไป ทิ้งให้อธิปมองตาม
………………………….
วันเสาร์…จอมขวัญตื่นแต่เช้า เขาลงมาใส่บาตรกับคุณพัชรีอย่างอารมณ์ดีชนิดที่ผู้เป็นป้ายังอดหมั่นไส้ไม่ได้
“ยิ้มแบบนี้แสดงว่าวันนี้เป็นวันของหนูน้ำ” คนเป็นหลานยิ้มตาแทบมิด ภาพลักษณ์ชายหนุ่มเจ้าสำอางกลายเป็นเด็กชายซนๆเสมอในสายตาป้า
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ถึงจะเป็นวันของป้ารีนะครับ หลานชายหน้าตาดีแบบนี้แบ่งร่างไม่ได้ วันนี้ยกให้แฟน ส่วนพรุ่งนี้ยกให้ป้าบังเกิดเกล้า” คุณพัชรียิ้มแล้วหยิกแก้มขาวๆของหลานชายอย่างหมั่นเขี้ยว
“จ้ะ!! หลานบังเกิดเกล้า! แล้วนี่นัดหนูน้ำกี่โมง” สองป้าหลานเดินกลับขึ้นเรือนไทย หลังจากส่งถาดเปล่าที่ใส่บาตรแล้วให้แก่คนรับใช้
“เก้าโมงครับ เดี๋ยวขวัญช่วยป้ารีทำข้าวเช้าก่อน แล้วค่อยไปอาบน้ำ เวลาเหลือเฟือ” ชายหนุ่มพูดแล้วยิ้มอย่างมีความสุข เขาไม่รีบเร่งเพราะเตรียมทั้งเสื้อผ้าและขนมที่จะนำไปฝากน้ำทิพย์เอาไว้แล้ว
ไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย…ว่าสิ่งที่เขาเตรียมไว้ มันจะไม่มีความหมายอะไรเลย…
……………………
“น้ำน่ะเหรอ? ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ”
คุณรุ่งทิพยืนอยู่หลังประตูรั้วบานใหญ่ที่คั่นระหว่างตัวเธอและชายหนุ่มรุ่นลูกผู้ซึ่งคุณรุ่งทิพมองว่าไม่คู่ควรกับลูกสาวของเธอเลยแม้แต่น้อย
…จอมขวัญ วิมลกิตติมีดีแค่เป็นลูกไฮโซและมีเงินมีทอง การศึกษาแม้จะจบจากต่างประเทศแต่มันก็แค่เกรดที่พอจะถูไถรอดออกมาได้ จากสถาบันที่…เธอไม่เคยได้ยินชื่อเสียง…ส่วนงานการ ที่ได้ทำก็เพราะเป็นญาติโกโหติกากับเจ้าของโรงแรม ที่ร้ายไปกว่านั้นคืออดีตอันไม่พึงประสงค์…
…แบบนี้น่ะหรือจะให้มาแต่งงานกับน้ำทิพย์ลูกสาวแสนดีของเธอ! คุณรุ่งทิพมองการณ์ไกลว่ามันจะต้องไม่มีวันนั้น!!!...
“ออกไปแต่เช้า?!! คุณน้ำไปไหนครับ?!!” จอมขวัญย้อนถามด้วยน้ำเสียงตกใจและตกตะลึง เมื่อวานเขายังโทร.มาคุยกับน้ำทิพย์อยู่เลย สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเก้าโมงเช้าจะไปทำบุญด้วยกัน แต่นี่!!...นี่เกิดอะไรขึ้น!!!
“ไปไหนก็ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าออกไปกับอธิป” คุณรุ่งทิพกล่าวอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว แม้ว่าการที่อธิปมารับบุตรสาวของเธอออกไปแต่เช้านั้น จะเป็นเพราะเธอไหว้วานอ้อนวอนให้อธิปมาเองก็ตาม
“อธิป…” ชายหนุ่มร่างโปร่งทวนชื่อที่คล้ายกับเป็นหอกแหลมแทงเข้ามาในใจ ฝ่ามือกำจิกแน่น อารมณ์ขุ่นเคืองโมโหก่อตัวจนหายใจแรง
“ใช่ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะกลับกี่โมง จะเข้ามารอมั้ย” ปกติคุณรุ่งทิพไม่เคยชวนเขาเข้าบ้าน จอมขวัญมองเห็นแววเยาะเย้ยถากถางบนใบหน้าของหญิงอาวุโส เขาได้แต่เจ็บใจเพราะทำอะไรไม่ได้ ชายหนุ่มยกมือขึ้นไหว้ลา ก่อนจะเดินกลับมาขึ้นรถด้วยหัวใจปวดร้าว
……………………
น้ำทิพย์ไม่มีความสุขเลย
เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนผู้หญิงน่ารังเกียจ ทั้งๆที่คบอยู่กับจอมขวัญ แต่ต้องไปเที่ยวสองต่อสองกับอธิป ซ้ำร้ายไปกว่านั้น…เธอไม่มีโอกาสได้บอกคนรักเลยแม้แต่น้อยว่าวันนี้ต้องผิดนัดเขา…
วันนี้มันฉุกละหุกไปหมด นับตั้งแต่มารดามาปลุกเธอตั้งแต่เจ็ดโมงเพื่อขอยืมโทรศัพท์มือถือ โดยอ้างว่าหาของตัวเองไม่เจอ น้ำทิพย์เลยให้แม่ยืมโทรศัพท์ไป แล้วพอตื่นแล้วเธอก็เลยไม่อยากนอนต่อ อาบน้ำแต่งตัวรอเก้าโมงตามที่จอมขวัญนัด แต่พอแปดโมงเท่านั้น รถอธิปก็จอดเทียบที่หน้าประตูบ้าน ก่อนที่เธอจะถูกยัดเยียดให้ขึ้นรถมากับชายหนุ่มโดยที่ยังไม่ได้ขอโทรศัพท์ตัวเองคืนจากมารดา
…สุดท้ายก็เลยไม่ได้โทร.บอกจอมขวัญสักคำ เพราะเธอจำเบอร์โทรศัพท์ของคนรักไม่ได้…
“วันนี้น้ำดูเหนื่อยๆนะ” อธิปหันมาถามหญิงสาว ขณะเดินออกมาจากวัดพร้อมกัน ชายหนุ่มเลือกพาน้ำทิพย์มาทำบุญถวายสังฆทาน เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะพาน้ำทิพย์ไปไหน ร่างสูงไม่ใช่พวกชอบเที่ยวเท่าไหร่นัก ปกติเสาร์อาทิตย์ก็มักจะอยู่แต่บ้าน เลี้ยงสุนัขปลูกต้นไม้ไปตามเรื่องเท่านั้น
“เอ่อ…น้ำ…ไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ…” น้ำทิพย์อยากขอให้อธิปพาเธอกลับ แต่ก็พูดไม่ออกด้วยความเกรงใจอีกฝ่ายเป็นเหตุ
“พาไปโรงพยาบาลเอามั้ย” ร่างสูงไม่ใช่ไม่รู้ว่าเพราะน้ำทิพย์กังวลเรื่องจอมขวัญ แต่…ก็เลือกทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปเสีย
“ไม่…ไม่เป็นไรค่ะ…” น้ำทิพย์ได้แต่ก้มหน้าอย่างอึดอัดแล้วก้าวขาเดินตามชายหนุ่มไปที่รถที่จอดอยู่ที่ลานวัด
“ปกติ เวลาว่างๆน้ำชอบทำอะไรหรือ” อธิปหันมาถาม ก่อนจะก้าวขึ้นรถ ทำเอาหญิงสาวนิ่งไปเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าจะถูกถาม
“เอ่อ…ก็…ปลูกต้นไม้ค่ะ”
“งั้นไปจตุจักรกันมั้ย” คำชวนของร่างสูงยิ่งทำเอาน้ำทิพย์นิ่งงัน อธิปยิ้มบาง
“พี่เองก็ชอบปลูกต้นไม้ อยากได้ต้นไม้ไปลงใหม่สัก 2-3 ต้น น้ำไหวรึเปล่า ที่ว่าไม่สบาย…”
“อ่า…ไหวค่ะ คุณอธิป”
“เรียกพี่ก็ได้ ไม่ต้องเรียกคุณหรอก จริงๆแล้ว ตอนเด็กๆเราก็เคยเจอกันอยู่ แต่น้ำคงจำไม่ได้แล้ว…พี่เองก็ต้องกลับไปค้นดูรูปเก่าๆในอัลบั้มตั้งนาน เดี๋ยวไว้คราวหน้าจะเอารูปน้ำตอนเด็กๆมาให้ดู” อธิปพูดแล้วยิ้มอย่างมีไมตรี
“ต้องเป็นรูปน้ำเปิ่นๆแน่ๆเลยใช่มั้ยคะ” น้ำทิพย์ถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก จนชายหนุ่มหัวเราะ
“ไว้น้ำดูเองดีกว่า พี่ไม่อยากฟันธง”
“แสดงว่าต้องแย่มากๆแน่ๆ งั้นน้ำต้องกลับบ้านไปหารูปพี่อธิปจากในอัลบั้มของคุณแม่บ้าง เผื่อจะได้เอามาแบล็กเมล์คืน” แล้วสองหนุ่มสาวก็หัวเราะ
มิตรภาพเริ่มก่อตัวขึ้นพร้อมๆกับที่อีกด้านหนึ่ง ความอดทนของใครบางคนเริ่มมอดไหม้จนแทบไม่เหลือแม้แต่ซาก
………………………..
น้ำทิพย์กลับมาถึงบ้านในตอนเย็น หลังจากไปจตุจักรกับชายหนุ่มผู้ที่มารดาของเธอพึงพอใจ หญิงสาวได้ต้นกระบองเพชรเล็กๆมาต้นหนึ่ง กะจะเอาไว้ตั้งข้างคอมพิวเตอร์ในห้องนอน
“น้ำ” ทันทีที่เหยียบเท้าเข้าบ้าน คุณรุ่งทิพก็ร้องทักทันที ทำเอาบุตรสาวต้องหันมองก่อนจะยกมือไหว้
“เป็นยังไงบ้าง ไปเที่ยวกับอธิป…แล้วนี่…” คุณรุ่งทิพมองเห็นต้นไม้เล็กๆที่สองมือของบุตรสาวประคองอยู่ก็ร้องถามก่อนจะเหลือบตามองอย่างอารมณ์ดี
“ไปจตุจักรกับพี่อธิปมาค่ะ พี่อธิปก็ชอบปลูกต้นไม้ เดินกันซะเพลิน…เอ่อ…แม่คะ เมื่อเช้านี้คุณจอม…” น้ำทิพย์กำลังจะถามถึงคนรัก แต่มารดาชิงพูดตัดหน้า
“ตายจริง! นี่อธิปก็ชอบปลูกต้นไม้เหมือนกันเหรอ งั้นไว้คราวหน้า ชวนอธิปไปอีกสิ อืม…อาทิตย์หน้าดีมั้ย แม่ว่าตรงซุ้มหลังบ้าน น่าจะมีกล้วยไม้สวยๆสักต้นสองต้นมาลงนะ หรือน้ำว่าไง” น้ำทิพย์เห็นว่าคุณรุ่งทิพไม่อยากพูดเรื่องคนรักของเธอก็ได้แต่เสียใจอยู่ในอก
“น้ำ…ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ” เมื่อเห็นว่ามารดาไม่ฟังคำเธอเลย น้ำทิพย์จึงจนใจจะพูด ได้แต่เดินเลี่ยงขึ้นห้อง ในขณะที่คุณรุ่งทิพมองตามแล้วลอบยิ้มอย่างสมใจ
………………………
จอมขวัญนั่งอยู่ในห้องนอนแล้วเอาแต่เหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ป้าพัชรีไม่ได้ถามอะไรเขานับตั้งแต่เขากลับมาทั้งๆที่เพิ่งออกไป ป้าไม่ได้ให้ใครมาตาม แม้ว่าเขาจะไม่ได้ออกไปกินมื้อเที่ยงและเย็น
…ป้าคงจะรู้…เรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก นับตั้งแต่ที่เขาคบหากับน้ำทิพย์แล้วคุณรุ่งทิพรู้จักเขา และไม่ชอบหน้าเขา…
…หลายครั้งที่เดทของเขาและน้ำทิพย์ล่มกลางคันเพราะหญิงสาวถูกคุณรุ่งทิพส่งไปนั่นมานี่ แต่…ไม่เคยมีครั้งไหนที่ให้น้ำทิพย์ออกไปกับผู้ชายคนอื่นสองต่อสองเช่นนี้…นี่คือครั้งแรก…
…น้ำทิพย์ไปกับอธิป…
แค่ชื่อผู้ชายคนนั้นกระแทกเข้ามาในใจ จอมขวัญก็เบาโหวงไปทั้งร่างจนไม่อยากจะทำอะไร เขาลองกดโทรศัพท์โทร.หาน้ำทิพย์ แต่เมื่อโทร.ไปถึงห้าครั้งและไม่มีการรับสาย ชายหนุ่มก็ยอมถอดใจแล้วทิ้งมือถือตัวเองไว้บนเตียง ส่วนตัวเองมานั่งเล่นที่ริมหน้าต่าง แล้วปล่อยให้เวลาผ่านเลยไปอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
…ใช่…เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำยังไง…ทำยังไงถึงจะสู้ผู้ชายคนนั้นได้…ทำยังไงคุณรุ่งทิพถึงจะเห็นใจเขาบ้าง เข้าใจหัวใจเขาบ้าง…เขาต้องทำยังไง…
เสียงโทรศัพท์มือถือดังปลุกสติชายหนุ่มให้หันมอง เขาเดินไปหยิบมาดู ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้จอมขวัญนิ่งงัน
…น้ำทิพย์…
เขาอยากรับสาย แต่อีกใจก็ไม่อยากรับ…ไม่ได้โกรธน้ำทิพย์เพราะรู้ดีว่าเธอถูกบังคับ…แต่…แต่…
“ครับ…” และในที่สุดเขาก็กดรับสาย
‘คุณจอมคะ…วันนี้น้ำขอโทษ…’
“ไม่เป็นไรครับ แล้ว…คุณน้ำ…ไปไหนมา” เขาพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ พยายามยิ้มกับตัวเองให้ได้ เผื่อมันจะส่งผลถึงน้ำเสียงไม่ให้แข็งกระด้างจนปลายสายเสียใจ
‘ไปวัดค่ะ แล้วพี่อธิปก็พาไปจตุจักร…’
“จตุจักร?”
‘ค่ะ…เอ่อ…พี่อธิปเขา…ชอบต้นไม้น่ะค่ะ’
…เหมาะเจาะเสียจริง…น้ำทิพย์ก็ชอบต้นไม้ ผู้ชายคนนั้นก็ชอบต้นไม้…
…เดี๋ยว!! ‘พี่อธิป’?!!
…น้ำทิพย์เรียกไอ้หมอนั่นว่าพี่?!!!...
ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองถูกกระทืบซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งน้ำทิพย์ให้ความสนิทสนมกับผู้ชายคนนั้น เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอเริ่มห่างไกลเขาไปเรื่อยๆ…
“คุณน้ำครับ ผม…พอดี…ผมมีงานค้างน่ะ เอ่อ…”
‘ถ้าอย่างนั้นน้ำไม่กวนแล้วค่ะ…คุณจอมคะ…’ ชายหนุ่มเงียบเมื่ออีกฝ่ายเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วอ่อนระโหย
‘…น้ำขอโทษจริงๆนะคะ…’ จอมขวัญกลั้นใจอยู่ครู่ ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงแผ่วพอกัน
“ไม่เป็นไรครับ”
…หากแต่ใจ… ‘เป็น’ จนเกินจะทน!...
………………………….
-
“ไอ้ขวัญออกจากห้องรึยังแม่” จักรกฤษณ์ถามมารดาแล้วเหลือบตามองไปยังประตูห้องนอนของน้องชาย เขาไม่เห็นหน้าจอมขวัญมาตั้งแต่รายนั้นกลับมาตอนเก้าโมงครึ่ง จนนี่จะสองทุ่มครึ่งอยู่แล้ว
“ยัง…ไม่กินข้าวมาสองมื้อแล้ว แม่ก็กะว่าจะไปเคาะเรียกเหมือนกัน” คุณพัชรีหันมาตอบ ใจนึกห่วงหลานชายที่เลี้ยงมา แม้จะรู้จักนิสัยจอมขวัญดีว่าเวลามีปัญหาแล้วชอบเงียบ แต่เธอก็ปล่อยให้เงียบและอยู่กับตัวเองได้แค่นี้เท่านั้น หากปล่อยไว้นานกว่านี้ คุณพัชรีกลัวใจจอมขวัญจะสร้างเรื่องให้ตัวเองยิ่งเจ็บปวด
“กับแค่ผู้หญิงคนเดียว” ชายหนุ่มคนลูกพึมพำอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย แค่ผู้หญิงซื่อๆหัวอ่อนนั่น จอมขวัญถึงกับต้องอดข้าวสองมื้อเชียวรึไง
“แต่ก็เป็นคนที่ของขวัญรัก มันไม่เกี่ยวหรอกว่าจะเป็นผู้หญิงคนเดียว หรือกี่คน หรือจะเป็นใคร…ถ้าเป็นคนที่รัก เป็นคนที่แคร์ ไม่ว่ายังไง เขาก็สำคัญ” คุณพัชรีหันมาสอนลูกชาย
“สอนไอ้จักรจะได้เรื่องอะไร มันไม่รู้จักหรอก คนรักน่ะ!” พอภรรยาสอนลูกชายหัวดื้อ คุณชัยก็หันมาร่วมผสมโรงด้วย เพราะไม่เห็นจักรกฤษณ์คบหาผู้หญิงคนไหนจริงจังจนอายุจะสามสิบอยู่แล้ว
ตอนแรกก็คิดว่าจักรกฤษณ์อาจจะชอบผู้ชาย คุณชัยก็พยายามสอดส่องว่ามีคนไหนที่จักรกฤษณ์ให้ความสำคัญเป็นพิเศษหรือไม่…แต่ก็ไม่มี…
…จักรกฤษณ์ไม่คบหาใครจริงจัง ไม่มีความรัก ไม่ศรัทธาในความรัก...น่าห่วงหนักกว่าเดิมเสียอีก!...
“โธ่พ่อ ไม่รู้จักแหละดีแล้ว ดูคนรู้จักดีอย่างไอ้ขวัญสิ เป็นไง! แค่ยัยคนนั้นไปกับผู้ชายอื่นก็อดข้าวตั้งสองมื้อ คุ้มกันมั้ยเนี่ย! ยัยคนนั้นมารับรู้อะไรด้วยซะที่ไหน มีแต่มันคนเดียวเจ็บทั้งใจ เจ็บทั้งกาย ป่านนี้กระเพาะทะลุไปถึงตับอ่อนแล้ว” คนเป็นลูกให้เหตุผลอย่างไม่แยแสสนใจจะมีคนรักเป็นตัวเป็นตน ถ้าเอาไว้แก้เหงามันก็หาไม่ยากหรอก แต่ถ้าจะมีใครสักคนมาอยู่ข้างกายเขาทั้งวันทั้งคืน จักรกฤษณ์ยอมรับว่าใครคนนั้นต้องทนสภาวะใจร้อนของเขาให้ได้ แต่เขาจะทนความใจเย็นของอีกฝ่ายไหวมั้ย นั่นก็อีกเรื่อง…
“ตาจักร…แกรู้ได้ยังไงว่าหนูน้ำไปกับผู้ชาย?” คุณพัชรีรู้สึกประหลาดกับคำพูดลูกชาย
จอมขวัญไม่ได้เล่าว่าทำไมถึงกลับมาเร็ว และไม่ได้เล่าว่าเพราะอะไรถึงขังตัวอยู่ในห้อง แต่ก็พอเดาได้ว่าน่าจะเป็นเรื่องของน้ำทิพย์ แต่เรื่องที่เกี่ยวกับน้ำทิพย์ก็มีตั้งหลายเรื่อง ไล่มาตั้งแต่เรื่องที่แม่น้ำทิพย์ไม่ชอบหน้าจอมขวัญ…แต่…ทำไมจักรกฤษณ์ถึงชี้เป้าว่าเป็นเพราะน้ำทิพย์ไปกับผู้ชายคนอื่น
จักรกฤษณ์เงียบ ไม่ยอมตอบ เอาแต่จ้องโทรทัศน์ที่กำลังขึ้นเพลงของละครหลังข่าว
“ตาจักร!!!” คุณพัชรีขึ้นเสียงเมื่อเจ้าลูกชายตัวดีทำนิ่งเงียบ จักรกฤษณ์เลยยอมหันมามอง
“ก็…เดาเอา…ช่วงนี้กำลังถูกสั่งให้คั่วผู้ชายคนใหม่ไม่ใช่เหรอ” คนเป็นแม่มองลูกชายอย่างคาดคั้น แต่เมื่อจักรกฤษณ์ไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติม เธอก็เลยได้แต่ถอนหายใจแรง
“พูดให้มันเบาๆหน่อย ผู้ชายคนใหม่นั่นก็คุณอธิป” คนเป็นบิดาที่พอจะรู้เรื่องเอ่ยปากปรามลูกชาย
“แล้วคุณอธิปเขาบอกอะไรบ้างมั้ยล่ะจักร เขาสนใจหนูน้ำจริงๆรึเปล่า” คุณพัชรีถามด้วยความเป็นห่วง เธอรู้ว่าอธิปเป็นลูกค้าของโรงแรม และก็สนิทสนมกับจักรกฤษณ์อยู่เหมือนกัน
“ก็ไม่เห็นพูดอะไรนี่ แม่คงไม่ให้ผมไปถามเขาหรอกนะ” จักรกฤษณ์แย็บทันที ถ้าเขาจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของอธิป จอมขวัญและน้ำทิพย์ล่ะก็ เขาจะยุ่งเรื่องเดียว คือเรื่องสนับสนุนน้ำทิพย์ให้ไปกับอธิปเสีย
…ไม่ใช่ว่าเขาเห็นด้วยกับคุณรุ่งทิพ แต่เป็นเพราะปฏิกิริยาของคุณรุ่งทิพที่ไม่พอใจจอมขวัญทุกอย่างนั่นต่างหาก…แต่ถ้าเรื่องนี้ไม่มีคุณรุ่งทิพ จักรกฤษณ์ก็อาจจะยอมรับคนรักของน้องชายได้อยู่หรอก…
“ก็ลองถามๆดูหน่อยสิ ถ้าเขาไม่จริงจังกับหนูน้ำ อย่างน้อยของขวัญมันจะได้สบายใจ” คุณพัชรีเอ่ยปาก จนคนเป็นลูกต้องหันมามองหน้า
“แม่ คราวนี้น่ะคนที่จริงจังที่สุดคือคุณรุ่งทิพ เพราะงั้นไม่ต้องไปถามจากใครหรอก ถามคุณรุ่งทิพดีกว่าว่าจะเอาใครเป็นลูกเขยอย่างจริงจัง งานนี้คนตัดสินใจไม่ใช่ทั้งไอ้ขวัญ ไม่ใช่ทั้งคุณอธิป แล้วก็ไม่ใช่ทั้งยัยหัวอ่อนนั่น…แต่ผมไม่โทษคุณอธิปนะ เป็นเพราะไอ้ขวัญดันไปรักยัยนั่น แล้วยัยนั่นก็ดันเป็นคนตามใจพ่อแม่มากเกินเหตุ ส่วนรายแม่นั่นก็เจ้ากี้เจ้าการทุกเรื่องในชีวิตลูกตัวเอง ถามจริงเหอะ แม่ยังอยากให้ไอ้ขวัญแต่งกับผู้หญิงแบบนั้นอีกเหรอ แต่งกันไปมีหวังจะทำอะไรต้องโร่ไปถามคุณรุ่งทิพก่อน”
จักรกฤษณ์ไม่อยากคิดว่าถ้าแต่งงานกันไปจริงๆ จอมขวัญจะทนได้ไหม ถ้าหากจะมีลูกก็ต้องวิ่งไปถามคุณรุ่งทิพ ลูกจะเกิดเดือนไหนก็ต้องถามคุณรุ่งทิพ ลูกจะชื่ออะไรก็ต้องถามคุณรุ่งทิพ…
…แค่คิดล่วงหน้า จักรกฤษณ์ก็เหนื่อยใจแทน…
“อย่าโทษคนอื่นจักร…ถ้าจะมีคนผิด ก็คือแม่ที่เลี้ยงของขวัญมาไม่ดีพอ” คุณพัชรีตัดบทลูกชายเสียงเศร้า
ต้นเหตุที่ทำให้มารดาของน้ำทิพย์ไม่ชอบจอมขวัญ เป็นเพราะอดีตอันเลวร้ายของจอมขวัญ เธอที่เป็นคนรับช่วงต่อเลี้ยงดูส่งเสียจอมขวัญกลับไม่อาจทำให้จอมขวัญมีอดีตที่ดีได้ ตอนนั้นจอมขวัญเสียคน เสียเด็ก และมีประวัติแย่ๆติดตัวก็เป็นเพราะเธอที่ดูแลไม่ถ้วนทั่ว…
“ไม่เอาหน่ารี…” คุณชัยขยับเข้าไปปลอบภรรยา ภาพเซื่องซึมของมารดาผู้อารมณ์ดีเป็นนิจทำให้จักรกฤษณ์พูดต่อไม่ออก
…ถ้าจะบอกว่าเป็นความผิดของแม่คนเดียวก็ใช่ที่ เขาเองก็ผิด ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าวัยรุ่นเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ แล้วจอมขวัญก็ขาดแคลนครอบครัวแท้ๆไว้เป็นที่พึ่งทางใจ แต่เขากลับไม่อยู่ข้างๆน้อง ไม่อยู่ให้น้องปรึกษาปัญหา ไม่อยู่ให้น้องระบายความคับข้องใจใดๆ เขาที่น่าจะเป็นที่พึ่งให้น้องได้ กลับไม่อยู่ข้างๆมันในเวลานั้น…จนในที่สุดมันก็ไปพบเพื่อนชั่ว ดีแค่ไหนว่าไม่ติดยาทำลายตัวเองมากไปกว่าเดิม…
…จักรกฤษณ์สัญญากับตัวเองนับตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องราวคราวนั้นว่าเขาจะไม่ให้ความสำคัญกับใครมากไปกว่าจอมขวัญ จนกว่าจอมขวัญจะมีคนมาเคียงข้างอย่างที่ทำให้เขาสบายใจและยอมปล่อยวางได้…
“มันก็ความผิดเราทุกคนแหละแม่…” ชายหนุ่มได้แต่พึมพำ
………………..
จอมขวัญยังคงไปทำงานตามปกติ ยิ้มแย้มกับคนรอบข้างเท่าที่ปกติเคยเป็น ทว่าส่วนลึกในจิตใจของเขานั้นดำมืดจนไม่มีแสงสว่างใด
…เขาจะจัดการเรื่องของน้ำทิพย์อย่างไรดี…เขาควรจะทำยังไง…
“คุณจอมครับ ลูกค้ามาแหน่ะครับ” พนักงานในแผนกเดินเข้ามาบอกจอมขวัญที่กำลังตรวจดูการตกแต่งห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมเพื่องานเปิดตัวโครงการของศุภฤกษ์
ชายหนุ่มหันมองตามคำพูดลูกน้องก็ได้แต่นิ่ง มือที่ถือแฟ้มกำจิกแน่นเมื่อเห็นว่าใครกำลังเดินตรวจสถานที่ในฐานะลูกค้า
…ใช่! มาในฐานะลูกค้า!!!...ไอ้อธิป!!!...
“คุณจอมครับ?” เสียงเรียกของลูกน้องดังเตือนสติ ร่างโปร่งก็เลยยกยิ้มที่มุมปากบางๆเพื่อซ่อนร่องรอยของความโกรธเคือง
“เดี๋ยวผมไปดูแลเอง” เขาเก็บกดความโมโหก่อนจะเดินตรงดิ่งไปหา ‘ลูกค้า’
“สวัสดีครับคุณอธิป” จอมขวัญเอ่ยปากเสียงเรียบ ดวงตาที่มองใบหน้าคมเข้มเบื้องหน้านั้นรายเรียบทว่าเบื้องหลังคือกองไฟที่โหมกระพือจนแทบจะมอดไหม้หัวใจเขาอยู่แล้ว
“ผมมาดูว่าสถานที่ไปถึงไหนแล้ว” อธิปหันมากล่าวเรียบๆเหมือนเป็นแค่ลูกค้าธรรมดาหนึ่งคน ที่ไม่มีความเกี่ยวข้องส่วนตัวใดๆกับจอมขวัญ
“ทันวันงานแน่นอนครับ” จอมขวัญตอบได้แค่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นพี่ชายตนเองเดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง
จักรกฤษณ์ตรงรี่มาที่อธิปและจอมขวัญทันที เพราะมีคนไปรายงานว่าอธิปมาที่โรงแรมเพื่อตรวจดูสถานที่ เขาเลยต้องรีบถลาออกจากห้องทำงานลงมาดูแลอีกทอดหนึ่งเพราะกลัวว่าจอมขวัญที่กำลังแค้นอธิป จะทำอะไรเกินเหตุ
“สวัสดีครับคุณอธิป” ชายหนุ่มผิวคล้ำผู้เป็นทายาทสายตรงของคุณชัยร้องทักพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“อ้อ สวัสดีครับ พอดีผมมาแถวนี้ก็เลยแวะมาดูสถานที่เสียหน่อย”
“งานคืบหน้าไปเยอะมากแล้วครับ รับรองว่าวันงานทุกอย่างเรียบร้อยแน่นอน” จักรกฤษณ์ให้ความมั่นใจอย่างเต็มที่
“ดีครับ” อธิปรับคำแล้วเหลือบตามองไปรอบๆห้องพยายามไม่สนใจร่างโปร่งของจอมขวัญที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา ดวงตาเรียวที่จ้องมองมาที่เขานั้นเรียบเฉยดูไม่มีอะไร แต่แววแข็งกร้าวแค้นเคืองก็ยังปรากฏในดวงตาคู่นั้น
…จอมขวัญโกรธเขา…มันก็แน่อยู่แล้ว เขาทำท่าเหมือนจะมาแย่งน้ำทิพย์ไป เป็นใครก็ต้องโกรธทั้งนั้น…
“แล้วคุณอธิปจะไปไหนต่อรึเปล่าครับ วันนี้มีเมนูใหม่ของทางโรงแรมเพิ่งออกหมาดๆ ถ้ายังไงอยู่ทานด้วยกันกับผมและจอมขวัญมั้ยครับ” จักรกฤษณ์เอ่ยปากชวนชายหนุ่มทันที
ในเมื่อยังไงเสีย เขาก็คิดจะผลักดันน้ำทิพย์ให้ไปกับอธิปอยู่แล้ว ทางที่ดีเขาควรให้จอมขวัญได้รู้จักตัวตนของอธิปให้มากขึ้น เผื่อจอมขวัญจะเข้าใจและทำใจได้ง่ายขึ้นว่าน้ำทิพย์จะ ‘ไป’ กับคนที่ดีพอ
“พอดีวันนี้ผมมีนัดตอนเย็น เอาเป็นวันมะรืนนี้ได้มั้ย ผมจะแวะมาดูอีกรอบนึง เผื่อมีอะไรอยากเพิ่มเติมอีก”
“ได้ครับ” จักรกฤษณ์ยิ้มรับ
เขาเป็นคนพาลูกค้าเดินชมรอบห้องจัดงาน มีจอมขวัญเดินตามหลังและอธิบายรายละเอียดของงานเป็นพักๆเมื่อถูกถาม ก่อนที่อธิปจะยอมกลับไป และทันทีที่เหลือแค่สองพี่น้อง ร่างโปร่งก็ตวัดสายตาขุ่นคลักมาที่พี่ชายทันที
“ไปชวนมันกินข้าวทำไมอีก?!!”
“เขาเป็นลูกค้า” จักรกฤษณ์ให้เหตุผล แต่จอมขวัญยังจ้องไม่เลิก ร่างสูงเลยได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะดึงน้องชายออกไปที่สวนหย่อมของโรงแรม เพื่อหาที่เงียบๆคุยกันตามลำพัง
“ขวัญ…ฉันพูดตามตรงนะ ฉันว่าแกควรจะทำความเข้าใจกับความจริงให้มากกว่านี้…แกไม่มีทางผ่านด่านคุณรุ่งทิพไปได้ ไม่ว่าแกจะรักน้ำทิพย์มากแค่ไหนก็เถอะ”
คนเป็นน้องได้แต่เงียบ จ้องมองพี่ชายด้วยไม่รู้จะเถียงอย่างไร ความจริงข้อนี้เขารู้ดี แต่เขาไม่อยากยอมรับและไม่ต้องการให้ใครมาพูดซ้ำๆว่าเขาไม่มีทางได้รักกับน้ำทิพย์ไปชั่วชีวิต
“แล้วอีกอย่าง…ฉันอยากให้แกเปิดใจมองผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตของน้ำทิพย์ ถ้าวันนึงข้างหน้า น้ำทิพย์ต้องอยู่กินกับใครที่ไม่ใช่แก แกจะได้สบายใจ…ว่าอย่างน้อย ผู้ชายคนนั้นก็ดีพอ”
…ผู้ชายที่ดีพออย่างนั้นหรือ…ไม่ต้องเว้นช่องว่างให้เขาเติมชื่อหรอกว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นคือใคร…
จอมขวัญข่มกรามอย่างอัดอั้น ดวงตาที่มองพี่ชายเปลี่ยนเป็นแววแข็งกระด้างอย่างที่จักรกฤษณ์ยังนึกกลัวใจน้องชาย
“มันจะต้องไม่มีวันนั้น!!”
ติดตามตอนต่อไป…ขอเป็นวันศุกร์นะคะ
แฮ่มๆ มันใกล้จะถึงจุดพีคของดราม่าแล้ว แล้วดราม่าก็จะหมดไป วะฮ่าฮ่า :o8:
เพราะงั้นไม่ต้องห่วงนะจ้ะ ดราม่ามา แต่ดราม่าก็จะไปตามทางก็มันเอง อิอิ
เพิ่งกลับมาจากไปเที่ยว มีขอต้องจัดการมากมาย ผ้าประมาณแปดล้านกองยังไม่ได้ซัก ต้องไปซักล่ะเดี๋ยวไม่มีใส่ :sad4:
ขอบคุณเช่นเคย ทั้งคนอ่าน คนเม้นท์ และกำลังใจ รวมทั้งพื้นที่บอร์ดด้วยนะคะ :pig4:
ป.ล. มีแต่คนเชียร์ให้น้องขวัญเลิก…ฮ้า น้องขวัญช่างน่าสงสารจริงจริ๊งงงง :o12:
ป.ล. 2 ขอเม้านิดนึง ชื่อ ‘ของขวัญ’ เนี่ย เกิดขึ้นเนื่องมาจากว่าอยากได้ชื่อที่ดูเป็นของสำคัญ ใครๆก็อยากได้ ชื่อแรกที่คิดได้คือ ‘ของกิน’ แหล่มสุดๆ :laugh: ฮ่าฮ่า แต่มันจะเกรียนเกินไปหน่อย เลยต้องคิดชื่อใหม่ ก็เลยได้เป็น ‘ของขวัญ’ แทน :impress2:
-
จิ้มก่อนอ่าน
..........
น่าสงสารของขวัญ แต่ก็อย่างที่ว่า อยากให้เลิกจริงๆนั่นแหละ
เลิกกับน้ำทิพย์ซะแล้วหันมาหาคุณอธิปดีกว่านะ 555
เป็นกำลังใจให้ค่าาา
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบเกลียดคุณรุ่งทิพกับน้ำทิพย์ โทษฐานทำจอมขวัญเสียใจ
รู้สึกอึดอัด เหมือนอารมณ์จะระเบิดแทนจอมขวัญละเนี่ย สงสารด้วย
เห็นด้วยกับที่จักรพูดถึงน้ำ คือน้ำเหมือนเป็นหุ่นเป็นตุ๊กตาที่คนแม่จะชักเชิดนำไปทางไหนก็ได้ตามแต่ใจ เห็นแล้วน่ารำคาญที่สุด
ถ้าขวัญไม่ผ่านด่านคุณแม่ ก็อย่าหวังว่าจะได้ลูก แถมยังต้องเหนื่อยต่อสู้อยู่คนเดียว คนรักก็ไม่คิดจะช่วยอะไร
เพราะดูลักษณะแล้วน้ำทิพย์ก็ไม่ใช่คนที่พร้อมจะสู้เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการอยู่แล้ว
ขนาดเห็นว่าจอมขวัญถูกแม่ตัวเองกีดกันอย่างนั้น ก็ไม่เห็นว่าจะทำอะไรได้ ปล่อยผู้หญิงไปเถอะขวัญเอ๊ย
แต่กลัวว่าขวัญจะติดต่อทรงพลไปแล้วเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้นน่ะสิ
-
โอ๊ย จะเป็นลมด้วยความหมั่นไส้อ่ะ อย่าจะเฉดหัวยัยน้ำอะไรนั้นทิ้ง โอยๆๆๆๆๆๆๆ ขอโทษนะคะคนแต่ง แต่คนอ่านไม่ชอบอย่างรุนแรง!!!!!!!!!!!อร๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค :m31: :m31: :m31:
อยากให้ของขวัญไปพูดเหยียบหน้าทั้งยัยน้ำทั้งแม่เลย ว่าผมก็ไม่เอาเหมือนกัน!!!!
-
จอมขวัญเอ๋ย เมื่อไหร่จะถึงวันที่หนูหลุดพ้นซักที
-
เตรียมต้มน้ำรอกินมาม่าแล้วนะน้องบัว :m15: อย่าโหดร้ายกับจอมขวัญมากนักน้า :serius2:
-
เอาน่าเลวหน่อยก็ยอมนะจอม เพราะทุกอย่างและทุกทางมันบังคับแล้วนี่
อย่าเจ็บคนเดียว เอาให้จำกันไปทั้งบางเลยจอม เลวอีกนิดเพื่อให้ทุกคนได้คิดกันซะบ้าง
ว่าทำดีไม่ได้ดีก็มีถมไป หรือว่ามันเป็นเรื่องปกติ
-
รู้สึกไม่ชอบน้ำทิพย์ยังไงไม่รู้
-
ผู้หญิงที่คิดอะไรเองไม่เป็นแบบนั้นเลิกชอบไปเหอะ :m16:
-
จะสงสารขวัญก็สงสาร
จะรำคาญก็รำคาญ
แต่ว่าความรักมันไม่เข้าใครออกใคร
แต่ถ้าขวัญขอความช่วยเหลือจากทรงพลนี่ มีเฮแน่ :เฮ้อ:
-
คุณน้องน้ำควรทำอะไรเพื่อความรัก เพื่อชีวิตของตัเองบ้างนะคะ
สงสารน้องของกิน เอ้ย ของขวัญ
เจ้จะบอกวิธีดีๆที่ไม่ต้องพึ่งเพื่อนพลนะคะ
เอา"ตัว"เข้าแลกไงคะ o18
ให้คุณอธิปมาติดกับเรา เพราะเค้าก็ดูจะสนใจของขวัญมากกว่าสนใจคุณน้องน้ำอีกนะคะ
พอตัว(น้องขวัญ)ไป เดี๋ยวใจ(พี่อธิป)ก็มาเองอ่ะค่ะ เอิ้กๆ
-
สงสารขวัญ แต่ไม่มีแววว่าจะสมหวังเลย :monkeysad:
-
ว้ากกกกก นามบัตรใบนั้นได้ใช้งานแน่ ๆ ของขวัญโกรธถึงขีดสุดแล้ว
-
จอมขวัญจัดไปเลย แล้วอธิปก็เอาคืนหนักๆ :laugh:
-
โอยยยยย อ่านแล้วอึดอัด จะบ้าตาย
ถ้าเราเป็นของขวัญเราคงไม่มีทางญาติดีกับอธิป ไม่ว่าเหตุผลมันคืออะไร เพราะสรุปสุดท้าย อธิปก็มีส่วนทำให้มันเกิดขึ้นอยู่ดี (ถึงเหตุผลใหญ่จะอยู่ที่ แม่กับน้ำทิพย์ก็ตาม)
ติดตามตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
เรารอมาม่ามันจะได้พ้ไปซะที
ความจริงเลิกกะยัยน้ำทิพย์ไปก็ดี
คบแล้วเครียดป่าวๆ
-
อย่าติดต่อทรลพลเชียวนะ
-
อะไรกันเนี่ย :เฮ้อ:
ไม่รู้จะเห็นใจใครดี การกระทำที่แตกต่างไปของแต่ละคน
แต่เชื่อเหอะ ทุกคนมีเหตุผลเดียวกัน คืนทำเพื่อความรัก
และทำเพื่อคนที่ตัวเองรัก บางครั้งความรักความห่วงใย
ถ้ามีมากไปมันก็จะกลายเป็นการก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวไปนะ ว่าป่ะ
ทางที่ดีอย่าไปคิดแทนเขา ปล่อยให้เขาคิดตัดสินใจเอง
จะผิดจะถูก ก็ให้เขาเรียนรู้ด้วยตัวเอง นั่นแหละดีที่สุดแล้ว
-
ลุ้นว่าของขวัญจะทำยังไงต่อไป :3129:อยากอ่านตอนใหม่เร็วๆจังค่ะ.รอให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ.
ขอความกรุณาคนแต่งช่วยลงตัวเลขหน้าของตอนใหม่ได้ไหมค่ะ? :z3:กลัวว่าถ้าเราหายไปนานแล้วจะหาเนื้อเรื่องไม่เจอค่ะ :z3:
ชอบมากค่ะ, :pig4:ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้ให้อ่าน.
-
:pig4: :pig4:
-
เอาจริงๆนะ .. เอาจริงๆ
ฉันหมั่นไส้ยัยน้ำทิพย์อะไรนั่นเป็นบ้า`!`
ไม่ไหวนะคุณเธอ ทำตัวเหลาะแหละชะมัด
อธิปนี่ก็อีกคน -*- มิตรภาพเบ่งบาน
เดี๋ยวได้มีสามเส้าขึ้นมาจริงๆหรอก เฮ้อออ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 น้าาาา
-
น้ำทิพย์นั่นก็ง่ายไปอะ
แบบให้ไปไหนก็ไป ไม่ดีเลย
จริงอย่างที่พี่กฤษณ์พูด แต่งงานกันไปจะทำอะไรไม่ต้องไปถามแม่ก่อนหรอนั่น 5555
มาหาพี่อธิปก่อนดีกว่าค่ะลูก
-
:monkeysad:สงสารตัวเอง ลุ้นของขวัญจนเหนื่อยแระ
ไปหานมเย็นกินก่อนดีกว่า มาม่ามันเผ็ด :sad11:
-
คุณรุ่งทิพ ร้ายสุดบอกเลย โฮววววว
สงสารของขวัญมากอ่ะ ,,
น้องพยายามแล้วนะะ แต่ชีไม่แคร์จริงๆ
ยัยน้ำก็เป็นแบบพี่กฤษว่าเลย น่าเบื่อ เอาแต่ใจไม่เป็นเราะ ยัยบ้าาา
ของขวัญจะทำไรพี่อธิปป่ะเนี่ยยยย
เหอๆ อย่ารุนแรงนะะ พี่อธิปเค้าเป็นคนดีนะะ
-
ตามอ่านทันแล้ว
คุณแม่ยายทำให้เป็นเรื่องใหญ่นะ ส่วนคุณลูกสาวก็หัวอ่อนเป็นวุ้นจนน่ารำคาญจริงๆแหละ :เฮ้อ:
-
ในเมื่อยัยแม่นั่นเห็นว่าขวัญไม่ดี ขวัญก็ทำไม่ดีใส่ยัยแม่นั่นให้สุดๆเลยสิขวัญ คงจะสะใจดี หึหึ
-
เชียร์อธิปอะ แต่อย่าดราม่ามากนะ สงสารขวัญอะ
-
แม่แบบนี้ก็มีในโลกเว้ยยยยย
บงการเข้าไปต่อไปลูกก็เป็นง่อยทำอะไรไม่เป็น
ต้องรอให้ตายก่อนรึไงถึงจะรู้ว่าผู้ชายคนไหนที่ลูกรักและดีพอ
แม่แบบนี้ตายไปเหอะอยู่ไปรกโลก
-
อยากเห็นจอมร้ายแล้ววว :impress2:
-
สนุกมากค่า
-
:o12: :o12: :o12:
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กะลังเข้มข้นเลยอ่ะ แต่ว่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:z3: :z3: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เค้าต้องไปทำงานตั้งสองอาทิตย์ จะหาที่เปิดเน็ทอ่านได้มั๊ยก้ไม่รู้อ่ะ กระซิก กระซิก
:L2: :L2: :L2:
มอบดอกไม้ไว้เป็นกำลังใจให้น้องบัวก่อนไป
-
นี่เหรอคนรัก แค่เบอร์ยังจำไม่ได้ จะไปทำอะไรกิน ผู้หฺญิงบ้าๆ
-
คนละแนวกับพี่ธันเลยอ่ะ
แต่ก็ปลื้มแนวนี้นะ
ดราม่านิดๆให้สุขใจ
-
แต่ก็จริงนะ เลิกไปเถอะกับน้ำทิพย์น่ะ :z6:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สงสารของขวัญอ่ะ .. :o12:
จริงอย่างที่พี่จักรว่า น้ำทิพย์ไม่เป็นตัวของตัวเอง
ใครให้ไปทางไหนก็ไป ไม่ค้านไม่อะไรเลย
รักแล้วก็ต้องช่วยกันสิ ให้ของขวัญพยายามอยู่คนเดียว
ส่วนตัวเองก็ตามใจแม่ แล้วไปกับคนอื่น ทิ้งให้ของขวัญต้องทุกข์ตลอดๆ
ของขวัญคะ ทิ้งไปเถอะค่ะ ผู้หญิงแบบนี้ .. :angry2: :angry2:
ไปหาคุณอธิปดีกว่า ..เนอะ :z1:
-
ขวัญคงไม่คิดทำอะไรที่มันไม่ดีออกไปนะ
-
ของขวัญน่าสงสาร ตัดใจได้ก็ดี
เพราะถ้าเป็นคนอ่านนี่คงเลิกสนใจคุณน้ำนี่ไปนานนมแล้ว
:เฮ้อ:
อย่างที่คุณพี่ชายว่า หัวอ่อน ไม่มีความคิดของตัวเอง
น้องขวัญตัดใจซะเถอะ
มาสนใจคนที่เป็นมือที่สามดีกว่า
:z1:
-
กลัวใจจริงๆ กลัวว่าจอมจะกลับไปใช้หันกลับไปทำตัวแบบเดิมอีก
กลัวว่าแผนหรือวิธีที่จะนำมาใช้ มันจะส่งผลร้ายมากกว่าดี
และที่กลัวที่สุดก็คือ ผลร้ายที่ว่านั่นจะส่งผลถึงตัวของขวัญเองในที่สุด
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
-
เห็นด้วยกับพี่จักร
คิดนานๆ ยาวๆ แล้วแบบน้ำทิพย์นี่ไม่เหมาะกับขวัญ
แบบที่เหมาะกับขวัญต้องเป็นเจ้าคุณสมัยร้อยปีก่อน เพราะนางไม่ดิ้นรนเลยซักอย่าง
ไอ้น่ารักมันก็ใช่ แต่สมัยนี้แล้วงอมืองอเท้าตลอดเวลามันน่าเบื่อ
-
จะนั่งรอนับวันให้ของขวัญไม่ต้องมานั่งซึม เสียใจอีกต่อไป น่าสงสารจริงๆ :impress3:
มาม่าชามใหญ่มาแต่ไก่โห่ เติมมาเรื่อยๆ ชักเริ่มอิ่มแล้วค่ะน้องบัว :o12:
-
สงสารของขวัญ ยัยแม่นั้น วุ่นวายมากกก ต้องอยากจับอธิปแน่เลย น้ำทิพย์ก็นะ สมองนะลูกคิดบ้างอะไรบ้าง
ปล. แต่ก็ใจเย็นลงได้เมื่อคิดได้ว่า ยังไงแม่ลูกนั้นก็ไม่สมหวัง แถมจะเจ็บหนัก เพราะ หนุ่มๆ เค้ารักกัน
-
ปล่อยน้ำทิพย์อะไรนั่นไปเถอะของขวัญจ๋า
มาดูคุณอธิปดีกว่ามา ฮ่าๆๆๆ XD
-
ตอนนี้เข้มข้นมาก(ในความรู้สึกของคุณพี่จักร)
รู้สึกรำคาญน้ำทิพย์เล็กๆ (... :beat:)
แต่มีกลิ่นตงิดๆว่าิอิคุณพี่จักรนี่แหละที่จะเลิฟๆกับน้ำทิพย์ในอนาคต :m29:
โปรดอย่าไปไปตามที่สังหรณ์ :o12:
ของขวัญกับอธิปยังเขม่นกันเช่นเดิม น่ารักกกก :m3:
ดรอลุ้นในวันศุกร์ต่อค่ะ
กอดคุณบัว :กอด1:
-
ขวัญเลิกไปเถอะ จะรักอะไรนักหนากับแค่ผู้หญิงคนเดียว
จะยอมเป็นคนโง่ไปถึงเมื่อไหร่นะ
-
เชียร์ให้ขวัญเลิกยัยน้ำทิพย์นั่นไวๆ ซะที
เห็นด้วยกับจักรกฤษณ์มากๆ ที่ว่าเป็นคนหัวอ่อน 555
:call: เลิกกันไวๆ เถิดดดดดด
-
ยัยแม่ก็เกินไปนะ กีดกันจนน่าเกลียด ลากคนอื่นเข้ามายุ่งด้วย
ส่วนยัยคุณลูกก็เข้าใจว่าเป็นลูกที่ดี แต่ปฏิเสธบ้างก็ได้นะ
ขวัญเลิกไปเถอะ หาอธิปดีกว่า 55555
-
เพิ่งได้ติดตามอ่านเรื่องนี้
เข้มข้นจริงๆ
ถ้าต้องมีแม่ยายแบบนี้นะ ไมเกรนขึ้นทุกวันแน่
น้ำทิพย์อะไรนั่นก็เหลือเกิน ปากบอกว่ารักแต่ไม่เคยค้านแม่ตัวเองสักแอะ
ก็ดีที่มีอธิป ถือโอกาสพิสูจน์รักไปเลย
จอมขวัญจะได้รู้สึกตัว
ไม่เชียร์อธิปด้วย ! งอน เอาเหตุผลบุญคุณมาใช้ทำร้ายจิตใจคนอื่น
น้องขวัญต้องเป็นของชั้นคนเดียว วะฮ่าฮ่า (โดนรุมตื้บ)
-
กลัวใจจังเลย
กลัวว่าขวัญจะทำอะไรที่เลวร้ายหงะ
อย่าได้ไปพึ่งพลเบยนะ
T^T
-
เข้ามานั่งรอ เพราะวันนี้เป็นวันศุกร์
พี่บัวจะหนีไปเล่นน้ำสงกรานต์แล้วหรือเปล่าน้ออออ
-
เข้ามาอ่านเรื่องใหม่ อิอิ
...ตามเข้ามาอ่านเพราะชื่อคนเขียนนะเนี่ย :man1:
-
...จอมร้าย...
BY: Dezair
.......................
ตอน 4
วันนี้น้ำทิพย์ก็ออกมาทานมื้อเย็นกับอธิปอีกแล้ว
หญิงสาวรู้สึกว่าตนเองทำไม่ถูกที่คบหากับจอมขวัญ แต่กลับต้องไปไหนมาไหนกับชายหนุ่มอีกคน โชคดีที่ช่วงนี้จอมขวัญยุ่งกับงานจนไม่ได้โทร.มาคุยกับเธอบ่อยนัก เรื่องที่มากินข้าวกับอธิปวันนี้ เธอจึงไม่ต้องเล่าให้เขาฟัง
“ขอบคุณมากนะคะ” รถจอดที่หน้าประตูบ้าน น้ำทิพย์จึงหันมายกมือไหว้ชายหนุ่มอาวุโสกว่า
“ไม่เป็นไรครับ” อธิปหันมายิ้มบาง
หญิงสาวลงจากรถ มองส่งจนรถยนต์คันหรูแล่นออกจากซอยไปแล้ว เธอถึงได้เดินเข้าบ้าน รองเท้าส้นสูงที่ถอดอยู่ตรงบันไดเฉลียงนั้นทำให้น้ำทิพย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะรองเท้าคู่นี้ไม่ใช่ทั้งของเธอและมารดา
…แม่คงมีแขก…
น้ำทิพย์ถอดรองเท้าเดินเข้าบ้าน ก่อนจะนิ่งไปเล็กน้อยที่เห็นหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอกำลังนั่งคุยกับคุณรุ่งทิพอยู่ และพอทั้งสองคนหันมาเห็นเธอ บทสนทนาก็หยุดเสียเท่านั้น
“ถ้ายังไง ฉันกลับก่อนแล้วกัน แล้วอย่าลืมเอาเรื่องของฉันไปพิจารณานะคะ” แขกของมารดาเอ่ยปากก่อนจะลุกขึ้นเดินสวนน้ำทิพย์ออกจากบ้านไป
และทันทีที่ลับร่างของหญิงสาวผู้นั้น เสียงคุณรุ่งทิพก็ดังกร้าว
“นั่นน่ะ! เมียเก่านายจอมขวัญ!!!” น้ำทิพย์หันมามองมารดาด้วยความตกตะลึง
“อะไรนะคะ”
“เมียเก่านายจอมขวัญ!!” คุณรุ่งทิพตอบเสียงแข็งอีกครั้ง น้ำทิพย์เย็นเฉียบไปทั้งร่าง
…ไม่ใช่เธอไม่รู้ว่าจอมขวัญมีอดีตอย่างไร ชายหนุ่มสารภาพว่าเคยทำผู้หญิงท้องตั้งแต่ยังวัยรุ่น แต่เด็กไม่ทันได้เกิดก็แท้งเสียก่อน แต่ปัจจุบันนี้จอมขวัญไม่ได้ติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว…แล้วทำไม…ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงมาหาแม่ของน้ำทิพย์กันล่ะ…
“เขา…มาทำไมหรือคะ” น้ำทิพย์ใจไม่ดีเลย ปกติมารดาก็มองจอมขวัญเป็นผู้ชายเลวร้ายอยู่แล้ว แล้วยังเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอีก
“มาทำไม?!! มันก็มาขู่น่ะสิ! ว่าถ้าน้ำแต่งงานไปกับนายจอมขวัญ มันจะบุกไปถึงกระทรวงที่คุณตาทำงานอยู่! แล้วมันจะไปประจานว่าน้ำกินของเหลือจากมัน!!!!” คุณรุ่งทิพตวาดเสียงลั่น ก่อนจะยกสองมือขึ้นกุมขมับ
“น้ำเห็นรึยัง เห็นรึยังว่าอดีตของผู้ชายคนเดียวจะไปก่อเรื่องกับคุณตาที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร! คุณตาเป็นข้าราชการผู้ใหญ่ ถ้ายัยคนนั้นไปทำเรื่องอย่างที่มันมาขู่จริงๆ คุณตาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!!” น้ำทิพย์พูดไม่ออก ได้แต่มองมารดาด้วยความเสียใจ
…เธอแค่รักจอมขวัญ และจอมขวัญแค่รักเธอ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอรู้ว่ามารดาไม่พอใจคนรักของเธอ แต่น้ำทิพย์เลือกที่จะเงียบ ไม่โวยวาย ไม่ต่อต้านมารดาเพราะคิดว่าวันหนึ่งความประพฤติของจอมขวัญจะทำลายกำแพงในใจของคุณรุ่งทิพลง อย่างที่เขาทำให้เธอเชื่อใจเขาได้ เธอเชื่ออย่างนั้น เชื่อว่าความดีของเขา ความจริงใจของเขาจะพิสูจน์ทุกอย่าง
…แต่…
…แต่ตอนนี้…อดีตของเขา…อดีตของเขากำลังกลับมาหลอกหลอน…
…หลอกหลอนด้วยผู้หญิงตัวเป็นๆ! ผู้หญิงที่เป็น ‘เมียเก่า’ ของเขา!...
…และไม่ใช่แค่หลอกหลอนเธอเพียงคนเดียว แต่ผู้หญิงคนเก่าของจอมขวัญกำลังจะทำในสิ่งที่เธอคิดไม่ถึง… ‘บุกไปถึงกระทรวงที่คุณตาทำงานอยู่!’ แม้ว่าน้ำทิพย์จะไม่ได้สนิทสนมกับคุณตามากนัก แต่เธอก็รู้ว่าไม่ควรให้เรื่องของเธอและคนรักไปก้าวก่ายถึงท่านในทางเสียหาย…
“แล้ว…ผู้หญิงคนนั้น…เขาต้องการอะไร…”
“มันก็ต้องการให้น้ำเลิกยุ่งกับผัวเก่ามัน!! ไม่อย่างนั้นถ้าน้ำอยากได้นายจอมขวัญมาอยู่กินกันจริงๆ มันก็ขอเงินสิบล้าน!!!”
“สิบล้าน?!!!...แต่…แต่คุณจอมเลิกกับเขาไปตั้งนานแล้วนะคะ…”
“เลิกไม่เลิกแม่ไม่รู้! รู้แต่ว่ามันมาขู่แม่แบบนี้! น้ำจะให้แม่ทำยังไง!!!” คุณรุ่งทิพตวาดลูกสาวกลับแล้วก้มหน้ากุมขมับ น้ำทิพย์มองมารดาด้วยความเสียใจ ก่อนจะเดินเข้าไปโอบร่างของสตรีสูงวัยเอาไว้
“…แม่มีลูกคนเดียว เห็นใจแม่บ้างได้มั้ย วันนี้เมียเก่าเขามาแสดงตัว วันต่อไปจะมีเมียอื่นมาอีกรึเปล่าก็ไม่รู้…น้ำ แม่ไม่ได้ต้องการให้น้ำมีแฟนรวย หล่อ หรือว่ามาจากตระกูลใหญ่โต ขอแค่เขาเป็นคนดี ไม่มีเรื่องเสียหาย ไม่เจ้าชู้เสเพลแบบพ่อของน้ำ น้ำให้แม่ได้มั้ย”
คำขอตรงๆจากมารดาทำเอาน้ำทิพย์ชะงัก ตลอดมาแม้ว่าคุณรุ่งทิพจะเคยกรอกหูเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าผู้ชายอย่างจอมขวัญนั้นไว้ใจไม่ได้ เพราะคบหาผู้หญิงมากมายก่อนที่จะมาคบกับเธอ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่แม่ขอกับเธอเช่นนี้
เมื่อเห็นว่าบุตรสาวนิ่งไป คุณรุ่งทิพจึงสูดหายใจลึก แล้วยืดตัวตรง
“ก็ได้…แม่เข้าใจ ความรักหนุ่มสาวมันพูดยาก น้ำรักเขาแม่รู้…หึ! นี่ละมั้งที่เขาเรียกว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น” คุณรุ่งทิพเอ่ยปากอย่างขมขื่น
…ชีวิตคุณรุ่งทิพนั้น ต้องพบเจอกับความหายนะของชีวิตคู่อย่างที่เกือบจะเอาตัวไม่รอด
…นายวิทวัสผู้เป็นสามีเป็นข้าราชการในสังกัดของบิดาของเธอ เขาตามจีบเธอ และให้คำมั่นว่าเธอคือคนสุดท้ายของชีวิตเขา ตอนนั้นบิดาของคุณรุ่งทิพทั้งห้ามทั้งเตือนเพราะรู้ดีว่าวิทวัสเจ้าชู้เสเพล ทว่าคุณรุ่งทิพไม่เชื่อ เธอยอมแต่งงานกับเขา แต่ชีวิตคู่อันชื่นมื่นช่างแสนสั้น เพียงแค่สองปีหลังจากนั้น เมื่อคุณรุ่งทิพตั้งครรภ์ นายวิทวัสก็เริ่มหันเหไปหาหญิงอื่น และพอเธอคลอดน้ำทิพย์ออกมา ชีวิตคู่ก็ยิ่งง่อนแง่น เธอตามไปเอาเรื่องสามีและชู้รักของเขาถึงที่ทำงาน ทำทุกทางเพื่อให้สามีกลับมา แต่ลงท้ายแล้วก็กลายเป็นทะเลาะวิวาทเจ็บเนื้อเจ็บตัว และสร้างความอับอายหนักข้อ
…ท้ายที่สุด…คุณรุ่งทิพจึงเลือกที่จะหย่าขาดแล้วตั้งมั่นว่าลูกสาวคนเดียวที่เธอมี จะต้องไม่เดินซ้ำรอยเดิมของเธอ!
…แต่…น้ำทิพย์กลับไปคบหากับจอมขวัญ…ผู้ชายที่นอกจากจะเจ้าชู้ เสเพลมาก่อน ยังเคยทำผู้หญิงท้องตั้งแต่เพิ่งจะเข้าวัยรุ่นเสียด้วยซ้ำ!...
…แล้วแบบนี้จะให้คุณรุ่งทิพยินดีกับความรักครั้งนี้ของบุตรสาวได้อย่างไรกัน!!
“แม่คะ…แม่…” น้ำทิพย์พูดไม่ออก เธอรู้ดีว่ามารดามีความหลังฝังใจ
“เลิกพูดเถอะน้ำ ส่วนเรื่องเมียเก่านายจอมขวัญ…ถ้า…มันจะทำอะไร ก็ปล่อยให้มันทำ”
“แล้วคุณตา…” คุณรุ่งทิพแค่นยิ้มอย่างเจ็บปวด
“คงจะเป็นกรรมของท่าน…มีลูกสาว ลูกสาวก็เลือกลูกเขยเฮงซวย พอมีหลานสาว หลานสาวก็…” หญิงวัยปลายพูดค้างเอาไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะถอนหายใจแผ่วแล้วลุกขึ้นยืน
“ช่างมัน อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิด ในเมื่อน้ำเลิกกับนายจอมขวัญไม่ได้ ก็ปล่อยเอาไว้อย่างนี้ล่ะ”
น้ำทิพย์ได้แต่ก้มหน้า เธอเสียใจ…เสียใจที่ตัวเองเป็นคนทำให้มารดาเจ็บปวด เสียใจที่อาจจะเป็นต้นเหตุทำให้คุณตาเดือดร้อนขายหน้า…เพราะเธอ…เพราะความรักของเธอ
“แม่!” น้ำทิพย์ครางแผ่ว เมื่อเห็นว่าใบหน้าเรียบตึงของมารดามีหยาดน้ำไหลอาบ แต่พอเธอร้องเรียกออกไป คุณรุ่งทิพก็รีบปาดมันออกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นยิ่งทำเอาหัวใจของคนเป็นลูกสั่นรัว
น้ำทิพย์เคยเห็นแม่ร้องไห้
…สมัยที่พ่อกับแม่ยังอยู่ด้วยกัน พ่อกับแม่ทะเลาะกันครั้งแล้วครั้งเล่า และลงท้ายด้วยการที่คุณรุ่งทิพร้องไห้เงียบๆ ทว่า…ดวงตาปูดโปนแดงก่ำอย่างที่ทำเอาคนเป็นลูกทรมานไปทั้งใจ
นับตั้งแต่พ่อและแม่เลิกกัน น้ำทิพย์สัญญากับตัวเองว่าจะทำทุกทางให้แม่มีความสุข…ไม่ว่าใครจะว่ายังไง ไม่ว่าใครจะพูดแบบไหน แต่เธอมีแม่แค่คนเดียว แม่คนเดียวคนนี้เลี้ยงดูส่งเสียเธอโดยไม่เคยปริปากว่าเหนื่อยหรือท้อ…จนวันนี้…น้ำทิพย์มีงานมีการทำ พึ่งพาตัวเองได้แต่ไม่เคยคิดจะก้าวขาออกจากใต้ปีกแม่ น้ำทิพย์ไม่ได้ต้องการให้แม่ปกป้อง แต่เธอต้องการจะอยู่กับปีกอันอบอุ่นนี้ที่นับวันจะยิ่งโรยรา…
…แม่คนเดียว…แม่ของเธอ…แม่ที่ทำให้เธอทุกอย่าง…แต่วันนี้…แม่กำลังจะร้องไห้อีกครั้งเพราะตัวเธอ…วันนี้…แม้แม่จะยังคงเชิดหน้า แต่หลังของแม่งองุ้ม ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวกลับแดงเรื่อและคลอไปด้วยน้ำใส…แม่แก่แล้ว…แต่แม่ยังจะต้องมากลุ้มใจเพราะเธอ…เพราะความรักของเธอ…เพราะคนรักเก่าของจอมขวัญกำลังจะไปก่อเรื่องกับคุณตา…
…น้ำทิพย์จะเห็นแก่ตัวทำให้คนที่มีบุญคุณสูงสุดในชีวิตเป็นแบบนี้ได้อย่างไร…
“แม่…แม่ทำใจให้สบายนะคะ…” มือเรียวเล็กบีบไหล่มารดา เจ็บไปหมดทั้งใจจนแทบหายใจไม่ออก แต่…เธอไม่อาจทนให้อดีตของจอมขวัญทำร้ายทั้งแม่และคุณตาของเธอได้…
…คุณตาจะเป็นยังไง…ถ้าเรื่องของหลานสาวทำให้ท่านขายหน้า แล้วถ้าคุณตาขายหน้า แม่ของเธอก็คงยิ่งเสียใจ…แค่คิดภาพ น้ำทิพย์ก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกหลานที่อกตัญญูจนไม่รู้จะเอาคำใดมาเปรียบ…
“น้ำ…น้ำจะเลิกกับคุณจอมค่ะ…”
…เธอยอมรับอดีตของจอมขวัญได้ และเธอก็เชื่อว่าจอมขวัญจบสิ้นกับผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว แต่ในเมื่อฝ่ายผู้หญิงไม่จบ และก้าวก่ายเข้ามาทำร้ายครอบครัวของเธอ…น้ำทิพย์ก็จำเป็น…จำเป็นที่จะปกป้องครอบครัวของตัวเอง…
“จริงหรือน้ำ” คุณรุ่งทิพหันมามองลูกสาวทันที คนเป็นลูกยิ้มรับบางเบา พยายามสะกดกลั้นความเสียใจที่เอ่อล้น
…รัก…รักมาก…แต่…มันเป็นไปไม่ได้…เธอรู้แล้ว…เข้าใจแล้วว่าอดีตของจอมขวัญสามารถกลายมาเป็นปัจจุบันและอนาคตหลอกหลอนเธอและครอบครัวได้…
“ค่ะ…น้ำ…จะขอเลิกกับเขา…เอ่อ…น้ำ…น้ำขอขึ้นห้องก่อนนะคะ”ก่อนที่น้ำตาจะหยดให้มารดาเห็น น้ำทิพย์ก็รีบวิ่งขึ้นห้องนอนทันที
หญิงสาวไม่ได้รับรู้เลยแม้แต่น้อยว่าเบื้องหลังนั้น…คุณรุ่งทิพกำลังมองตามด้วยรอยยิ้มสมใจ
…………….
จอมขวัญหยิบช่อดอกไม้ลงจากรถ วันนี้น้ำทิพย์นัดเขามาทานข้าว ชายหนุ่มแทบเนื้อเต้นนับตั้งแต่หญิงสาวโทร.มาหาเขาแล้ว ไม่บ่อยนักที่น้ำทิพย์จะเป็นฝ่ายนัดเขาเอง แต่ครั้งนี้…นิมิตหมายอันดี…ป้าพัชรีบอกเขาแบบนั้น ตั้งแต่จอมขวัญวิ่งถลันออกจากห้องไปแจ้งว่าน้ำทิพย์นัดเดทเขา
ชายหนุ่มเดินตรงไปยังโต๊ะที่น้ำทิพย์นั่งอยู่แล้ว วันนี้เขาเลิกงานช้าเพราะต้องเคลียร์เรื่องห้องจัดเลี้ยงให้แก่โครงการของอธิปให้เรียบร้อย หญิงสาวจึงมาถึงก่อน
“คุณน้ำ…”เขาเรียกด้วยน้ำเสียงรื่นเริง ก่อนจะส่งดอกไม้ให้ ใบหน้าซีดขาวของน้ำทิพย์จึงเข้าสู่สายตา ชายหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะทรุดตัวลงนั่งแล้ววางช่อดอกไม้ลงบนโต๊ะเมื่อรับรู้ถึงความผิดปกติ
…น้ำทิพย์เป็นผู้หญิงร่าเริง แต่ทำไมวันนี้…
“น้ำมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณจอม…” น้ำเสียงของหญิงสาวสั่นสะท้านหัวใจคนฟัง จอมขวัญมองเห็นลางร้ายบางอย่าง แต่เขาก็พยายามไม่คิดอะไร ชายหนุ่มทำเป็นยิ้มร่า
“ครับ เรื่องอะไรหรือครับ”
“เรา…เลิกกันเถอะค่ะ” เหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบหัว รอยยิ้มของจอมขวัญเหือดลงจนไม่เหลือค้างอยู่บนใบหน้าอีก
…เมื่อกี้…น้ำทิพย์พูดว่าอะไร…เขาได้ยินผิดใช่ไหม…
“คุณน้ำ…พ…พูดเล่น…ใช่มั้ยครับ”
“น้ำไม่ได้พูดเล่นค่ะ…เราเลิกกันเถอะนะคะ”
น้ำทิพย์อยากจะร้องไห้ตรงนี้ แต่ตลอดสองวันนับตั้งแต่วันที่เธอตัดสินใจจะขอจอมขวัญเลิก น้ำทิพย์ร้องไห้หนักมากและถึงขั้นต้องลางาน
“ท…ทำไมล่ะครับ?!! ทำไม…หรือว่า…” ใบหน้าของอธิปลอยเข้ามาในห้วงสำนึก มือของจอมขวัญกำจิกเข้าหากัน
“เพราะน้ำ…น้ำ…น้ำผิดเองค่ะ…คุณจอม น้ำขอโทษ…” ใบหน้าของชายคนรักเบื้องหน้าถูกกลบด้วยม่านน้ำตาพร่ามัว จนน้ำทิพย์ทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นเดินหนีออกจากร้านไปแล้วทิ้งให้จอมขวัญนั่งอยู่ตรงนั้นเพียงลำพังกับช่อดอกไม้ที่เตรียมมาให้หญิงสาว และหัวใจที่แหลกสลายจนแทบไม่เหลือชิ้นดี
…ไอ้อธิป!! เพราะมึง!!!!...
…………………………
งานเปิดตัวโครงการศุภฤกษ์ที่อยู่ในเครือของบริษัทของอธิปดำเนินไปด้วยดี จอมขวัญมาคอยอำนวยความสะดวกด้วยตัวเอง เขายังคงยิ้มแย้มกับคนรอบข้าง และแน่นอน…ยังคงทักทายกับอธิปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น…
ชายหนุ่มภาวนา…ก่อนที่เขาจะจัดการอะไร อย่าให้ใครรู้เรื่องที่เขาและน้ำทิพย์เลิกกัน โดยเฉพาะ…อธิป…
“ขอบคุณมากสำหรับงานครั้งนี้”
งานจบลงด้วยดี แขกเหรื่อและสื่อมวลชนกลับไปหมดแล้ว เหลือเพียงเจ้าของสถานที่และเจ้าของงานเท่านั้น
“ทางเราก็ต้องขอบคุณเหมือนกันที่คุณอธิปไว้วางใจให้เราจัดงานให้” จักรกฤษณ์กล่าวตอบแล้วยิ้มกว้าง ก่อนจะหันมาทางน้องชายหมายจะเปิดโอกาสให้จอมขวัญได้รู้จักอธิปมากยิ่งขึ้น แต่จอมขวัญกลับยกโทรศัพท์ที่กำลังสั่นขึ้นมาเป็นเชิงขอออกไปคุยโทรศัพท์ จักรกฤษณ์จึงได้แต่พยักหน้าอนุญาต
จอมขวัญเดินเลี่ยงออกมาจากงาน ตรงดิ่งกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเองเพื่อความเป็นส่วนตัว ก่อนจะกดรับสาย
“ว่าไงพล”
‘ของที่ต้องการ หาให้เรียบร้อยแล้ว’
“เดี๋ยวกูไปเอาคืนนี้เลย” ดวงตาจอมขวัญฉายประกายสมใจเมื่อได้ยินว่าสิ่งที่เขาคิดเอาไว้ใกล้ประสบความสำเร็จ
‘รีบขนาดนั้นเชียวหรือวะ’ เสียงของปลายสายเหมือนจะเย้ยหยันเล็กน้อย แต่จอมขวัญไม่ติดใจ เขาต้องการแค่ให้ทรงพลเตรียมของให้เขาเท่านั้น ของมาเงินไป แล้วทุกอย่างก็จบ
“ใช่” ชายหนุ่มร่างโปร่งได้ยินเสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ดังมา ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะตัดสายไป เขาจึงเก็บโทรศัพท์ลงบ้าง ก่อนจะออกจากห้องทำงานตรงไปยังรถยนต์ส่วนตัวแล้วขับออกจากโรงแรมทันที
……………………..
“น้ำ เติมข้าวอีกมั้ย” เสียงคุณรุ่งทิพดังขึ้น ทำเอาฝ่ายลูกสาวที่กำลังก้มหน้าก้มตาทานให้เสร็จๆไปนั้นต้องเงยมอง
“ไม่ค่ะแม่” น้ำทิพย์ทานข้าวน้อยลงนับตั้งแต่ที่ลูกสาวประกาศต่อหน้าผู้เป็นแม่ว่าจะเป็นฝ่ายขอเลิกกับจอมขวัญเอง คุณรุ่งทิพเป็นห่วงร่างกายของบุตรอยู่หรอก แต่ถ้าเทียบกับอนาคตชีวิตคู่ของน้ำทิพย์แล้ว เธอคิดว่าเธอทำถูก
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแม่จะหั่นชมพู่ให้แล้วกันนะ” หญิงสาวมองมารดาที่ลุกจากโต๊ะอาหารทั้งๆที่ยังทานไม่เสร็จ เพื่อจะไปหยิบถุงชมพู่และมีดปอกผลไม้มาจัดแจงให้
น้ำทิพย์มองตามร่างผอมของคุณรุ่งทิพแล้วได้แต่สะท้อนใจ พวกเธอมีกันสองแม่ลูก แม่ทำให้เธอทุกอย่าง ขนาดยังทานข้าวไม่เสร็จก็ยังลุกไปหยิบผลไม้มาให้…แม่ที่รักเธอขนาดนี้ ถ้าเธอจะตอบแทนความรักของแม่ด้วยการทำร้ายหัวใจตัวเอง…มันก็คงไม่ถึงตายนักหรอก…
“น้ำ…” คุณรุ่งทิพกลับมาที่โต๊ะอาหารอีกครั้งทันเห็นน้ำทิพย์ร้องไห้ หญิงสาวเงยหน้ามองมารดาแล้วยิ้มให้ทั้งน้ำตา
“น้ำ…ดีใจจังค่ะ ที่เกิดเป็นลูกแม่” คุณรุ่งทิพวางถุงชมพู่และมีดลงกับโต๊ะ ก่อนจะเดินไปโอบลูกสาวด้วยความรักและความหวังดีเต็มเปี่ยม
“แม่ก็ดีใจ…ที่ได้น้ำเป็นลูก…”
สองแม่ลูกทานข้าวและดูละครหลังข่าวด้วยกันแล้ว จึงแยกย้ายเข้าห้องนอนส่วนตัว น้ำทิพย์กำลังจะล้มตัวลงนอนอยู่แล้ว ทว่า…เสียงโทรศัพท์มือถือกลับดังขึ้น หญิงสาวเดินไปหยิบขึ้นมาดูก่อนจะนิ่งไปเล็กน้อย
‘คุณจอม’
ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ทำให้น้ำทิพย์ต้องแตะมือกับอกตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจกดรับสาย
“สวัสดีค่ะ”
‘คุณน้ำ…ผมคิดว่าคุณจะไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมเสียอีก’
เสียงของจอมขวัญ…เสียงที่เธอไม่ได้ยินอีกเลยนับตั้งแต่วันที่เธอตัดความสัมพันธ์กับเขาวันนั้น
“ทำไม…น้ำจะต้องไม่รับโทรศัพท์คุณด้วยล่ะคะ…ในเมื่อ…ในเมื่อตอนนี้เราเป็นเพื่อนกัน…”
‘ครับ…เพื่อน…ถ้า…ถ้าคุณน้ำเห็นผมเป็นเพื่อน…คุณน้ำออกมาคุยกับผมอีกสักครั้งได้มั้ยครับ ผมอยาก…อยากคุยกับคุณ…ในฐานะเพื่อน…’ คำว่าเพื่อนที่ออกมาจากปากของอีกฝ่ายทำให้หัวใจที่บีบรัดหนักอึ้งของน้ำทิพย์ผ่อนคลายลงในวินาทีนั้น เหมือนเธอถูกปลดปล่อยจากความผิดที่เป็นฝ่ายขอเลิกเขา
…เพื่อน…คำนี้ราวกับชายหนุ่มให้อภัยที่เธอทำให้เขาเสียใจ
“ค่ะ คุณจอมสะดวกวันไหนคะ”
‘พรุ่งนี้…ตอนเย็น ผมไปรับคุณน้ำที่ที่ทำงานนะครับ’
“ค่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ”
‘ครับ…เจอกัน…ในฐานะเพื่อน’
………………..
วันต่อมา จอมขวัญก็ขับรถมารับหญิงสาวอดีตคนรัก ก่อนจะพาไปร้านอาหารเงียบๆ แล้วเริ่มต้นมื้ออาหารเย็นแห่งความเป็นเพื่อนกันที่นั่น
“คุณจอมรู้มั้ยคะ น้ำดีใจ…ที่คุณโทร.หาน้ำ น้ำ…น้ำ…” หญิงสาวพูดต่อไม่ออก รู้ดีว่าเธอทำร้ายหัวใจของอีกฝ่ายมากแค่ไหน จอมขวัญรักเธอ และเธอก็รักเขา แต่ในเมื่อความรักของเธอและเขาย้อนมาทำลายครอบครัวของเธอ…เธอก็จำต้องตัดใจ
จอมขวัญเงยหน้ามองแล้วยิ้มบาง
“อย่าคิดมากเลยครับคุณน้ำ...เอาขนมมั้ยครับ” ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นหญิงสาวรวบช้อนแล้ว น้ำทิพย์ส่ายหน้า
“ไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ แค่นี้ก็อิ่มจะแย่”
“ผมดีใจที่คุณอิ่ม…” คำพูดของจอมขวัญทำให้น้ำทิพย์งุนงง แต่ไม่ทันได้ถามอะไร จอมขวัญก็เอ่ยปากพูดต่อ
“ถ้ายังงั้น…เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้ำกลับเองได้”
“อย่าเลยครับ คุณเป็นผู้หญิง…กลับคนเดียวอันตราย”
“ก็ได้ค่ะ”
จอมขวัญหันไปเรียกพนักงานมาคิดเงิน ก่อนจะพากันลุกจากโต๊ะออกจากร้านไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ ชายหนุ่มขึ้นรถได้ก็เอื้อมมือไปด้านหลังเบาะแล้วหยิบขวดน้ำเปล่าออกมาเปิดฝาส่งให้หญิงสาวอดีตคนรัก
“คุณชอบดื่มน้ำไม่เย็นหลังทานอาหารไม่ใช่หรือครับ” น้ำทิพย์ยิ้มบางก่อนจะรับขวดน้ำมาจากมือชายหนุ่ม จอมขวัญยังคงดีกับเธอเสมอต้นเสมอปลายแม้จะถูกเธอทำร้ายจิตใจก็ตามที
“ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวรับมาดื่ม ขณะที่จอมขวัญเลี้ยวรถออกจากที่จอดสู่ถนนใหญ่
ทว่า…เส้นทางที่จอมขวัญขับนั้น…กลับไม่ใช่ทางไปบ้านของน้ำทิพย์
“คุณจอมจะไปไหนหรือคะ” คนขับกระตุกยิ้มบางที่มุมปาก
“ทะเลครับ”
“ทะเล?! แต่…แต่พรุ่งนี้น้ำ…” น้ำทิพย์พูดได้แค่นั้นก็รู้สึกง่วงงุนขึ้นมา เธอวางขวดลงกับช่องว่างใกล้เกียร์ ก่อนจะเอนศีรษะพิงกับพนักเบาะ
“พรุ่งนี้คุณน้ำจะอยู่ที่ทะเลกับผม…สองคน…”
เสียงของจอมขวัญดังเข้ามาในห้วงสุดท้ายก่อนที่สติของน้ำทิพย์จะดับวูบ
ติดตามตอนต่อไป (วันอังคารรรร)
สวัสดี ศุกร์ 13 วันสงกรานต์!!
อิจฉาคนได้เล่นสงกรานต์อ่ะ ปีนี้ไม่ได้เล่น ไม่รู้จะไปเล่นกับใคร (หรือว่าจะชวนหนุ่มข้างห้องเล่นสงกรานต์ดี? :-[ ฮ่าฮ่า)
ตอนนี้พี่จักรไม่ออก คุณอธิปก็ไม่ออก เดี๋ยวขอเคลียร์คุณน้ำก่อนนะคะ ฮ่าฮ่า
มีแต่คนไม่ชอบคุณน้ำ :sad4: เธอช่างน่าสงสาร
(แต่บัวก็อึดอัดกับชีเหมือนกัน ต้องใช้พลังอย่างมากในการเขียนคนนิสัยแบบนี้ออกมา ซึ่งมันตรงข้ามกับตัวบัวอย่างสิ้นเชิงงงง )
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตามและพื้นที่บอร์ดเช่นเคยนะคะ :pig4:
ป.ล. มีใครพอจะสอนวิธีทำลิงค์ให้บัวได้มั้ยคะ บัวอยากทำลิงค์ตอนแปะเอาไว้หน้าแรกบ้าง :z10:
(จะได้เอาไปทำใส่ ตำนานรักดอกไม้ กับถ้วยฟูด้วย)
-
เบื่อยัยน้ำทิพย์ แล้วนี่จอมขวัญจะทำอะไร
คงไม่ทำอะไรบ้าๆอีกนะ ขอทีเถ๊อะ จบปัญหานี้ไวๆที
ป.ล. ส่วนลิงค์ พิมพ์เป็นภาษาอังกฤษนะคะ [ยูอาร์แอล = ลิงค์ที่เราต้องการ ] ข้อความที่จะใช้ [/ยูอาร์แอล]
ตัวอย่างจะได้แบบนี้ รักนี้ไม่ต้องมี 'เสียง' (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.0)
-
:a5:อ๊ากกก จอมอย่าทำอะไรไม่ดีน้า
สงสารจอมมาก ผู้หญิงแบบน้ำนี่เลิกๆไปเถอะ
ตัดสินใจอะไรเองไม่ได้แบบนี้ :เฮ้อ:
+1 ให้ค่า มีความสุขมากๆในวันสงกานต์นะคะ
:o12: เสียใจไม่ได้เล่นน้ำสงกานต์
-
จอมนายจะทำไร อย่าทำไรบ้าๆนะเฟ้ยยย :m16:
ใครก็ได้มาขัดขวางด่วนๆ ไม่ยอมๆๆๆ
-
:z13:
.............
จะทำอะไร นายของขวัญ
อ๊าาาาา อยากรู้ .. :serius2:
-
อย่าทำแบบนี้เลยจอม ทำกับยัยน้ำมันไม่ได้อรรถรสหรอก ทำกับคุณอธิปสิ :z2:
-
:angry2: :angry2: โอยยยรำคาญยัยน้ำกับแ่ม่หล่อนมาก ใครก็ได้เอาไปเก็บด่วน
แล้วของขวัญ จะทำอะไรเค้า อย่ามาน้ำเน่านะ ไม่ได้ใจได้ตัวก็ยังดี :serius2: :serius2:
ค้างมากค่ะ :m15:
:กอด1: :กอด1:
-
นายจอม ร้ายจริงๆ
-
ขวัญเอ๊ยยยย จะเอาผู้หญิงคนนี้เป็นเมียจริงอ่ะ ไม่ดีหรอก เปลี่ยนใจเห๊อะ
-
ขวัญทำแบบนี้ ระวังผลร้ายกลับย้อนมาสู่ตัวเองและคนรอบข้างนะ
-
อ่านแล้วเจ็บปวด
เกลียดคุณแม่กับยัยน้ำจริงๆ
ขวัญก็ดันสร้างเรื่องซะอีก เฮ้อ~
-
ยัยคุณหนูน้ำนี่็คงได้แต่ถูกคนจูงไปจูงมาตลอดชีวิต :fcuk:
-
เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ ขวัญเอ้ย
-
จอมแพ้ไม่เป็น
-
จอมอย่าทำแบบนั้นนะ
-
ท่าทางต่อไปจะเรื่อยใหญ่นะ
ขวัญจะทำไรเนี่ย
-
คุณแม่มีอาการทางจิตอ่อนๆแล้วนะ
แบบนี้คนในบ้านในครอบครัวน่าสงสารแย่
-
อธิปมาด่วนน
-
ของขวัญกำลังจะทำให้ทุกอย่างแย่ลง
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ไม่นะ...........ของขวัญตัดสินใจทำอะไรลงไป
โอ๊ย............เรื่องใหญ่กำลังจะตามมาในไม่ช้านี้
-
:เฮ้อ:
-
จอมจะข่มขืนน้ำทิพท์ (!?) :z10:
ไม่ได้เล่นสงกรานต์เหมี๋ยนกันเยยย :z3:
-
ชั้นว่าจอมร้ายก็ใช่อ่ะนะ
แต่น่าจะเพิ่มไปว่า รุ่งทิพร้ายมาก
อ๊ายยยย อ่านแล้วอยากจะกรี๊ด
แล้วน้องจอมทำไรเนี่ย เดี๋ยวก็เข้าตัวหรอก
ผญ.คนเดียว ตัดใจเถอะหนู !!
-
นิสัยตามชื่อเรื่องเริ่มโผล่..รึเปล่า?
-
อธิปปปป เอาว่าที่เมียไปเก็บด่วน อย่าให้มันทำอะไรน้ำทิพย์ได้นะ
(ไม่ได้ห่วงน้ำทิพย์เลย ห่วงนังจอมต่างหาก :laugh:)
-
เป็นแผนของตัวแม่แน่
จอมอย่าทำอะไรไม่ดีเลย
-
โธ่ของขวัญ แค่ผู้หญิงคนเดียวอะ TTTTTTTTTT
อย่าให้คนอื่นมาทำร้ายครอบครัวที่เรารักเด้
หงุดหงิดจริงๆ
เดี๋ยวจะไปเรียกพี่อธิปมาตีขวัญให้ก้นลายเลย 555555555555
-
ของขวัญ จะทำอะไรนะ
ของขวัญไม่ใช่ว่าจะมีแต่ยายคุณน้ำสะหน่อยที่ของขวัญรัก
คุณลุง คุณป้า พี่จักร รักและหวังกับของขวัญมากกว่าอีก แถมเป็นกำลังใจและเข้าใจของขวัญมากกว่าอีก
ของขวัญต้องคิดให้ได้นะ อย่าให้เรื่องแย่ๆ มาทำร้ายตัวเอง
ใครจะช่วยของขวัญได้บ้างเนี๊ย
ปล. ของขวัญจะปล้ำยายคุณน้ำนั้นเหรอ หรือจะสร้างสถานการณ์อะไร
ปล.แม่ยายคุณน้ำสุดยอดเลย น่าได้รางวัลมาก
ปล.พี่จักรครั้งนี้จะปกป้องของขวัญได้ไหมนะ
-
จอม น้ำเค้าอุตส่าห์ขอเลิกก็ปล่อยเค้าไปตามทางเถอะ
มาจัดการกับอธิปดีกว่า 55+++
รอตอนต่อไปจ้า
-
สงสารจอมอะ อย่าทำแบบนี้เลย ยิ่งจะเข้าทางแม่ของคุณน้ำนะ
-
ของขวัญเป็นหนุ่มซึยเหรอคะเนี่ย
แต่แหม ไปะเลพาไปทำไมอะ ไปกับอธิปไม่ดีก่าเหรอคะของขวัญ
-
เอาเลยฆ่าให้ตายกันไปข้างนึง
ดูสิว่าอีแม่มันจะเป็นอย่างไร เมื่อรู้ว่าสิ่งมันทำกำลังจะเป็นแบบนี้
-
ค้างๆๆอยากรู้ตอนต่อไป :z3:
:call: :call:
:pig4: :pig4:
-
แม่ของน้ำทิพย์โคตรเลวอะ
ไม่รู้จะอธิบายยังไงแต่แบบว่าเลวมาก
มรึงทำอย่างนี้ไม่ฆ่าลูกตัวเองไปเลยอะ
น้ำก็โง้โง่เนอะยอมให้เค้าหลอกอีกแล้ว
หัวอ่อนอย่างนี้ถ้าแม่ตายใครเค้าจะดูแล
-
เข้าใจน้ำทิพย์กับแม่น่ะ แต่ถ้าเรามีลูกจริงๆ ก็ทำใจยอมรับลูกสะใภ้แบบนี้ไม่ได้จริงๆ คือ เหมือนจะต้องหาลูกมาเพิ่มเลย แบบไม่คิดไรเลย เมียเก่าจะมาขู่เอาเงิน น้องค่ะคิดนิสหนึ่ง สมองอ่ะ มันสมเหตุผลไหม ผ่านมาตั้งกี่ปีแล้ว แล้วอีกอย่าง คือ ถ้ามีแม่สามีแบบนี้ อนาคตต้องเป็นปัญหาจริงๆ
-
จะมีคนผิดก็คนเดียว
คืออิแม่ของน้ำและ -*- (เอ๊ะหรือว่าถูก หว่าที่ทำไห้ จอมหันไปชอบพระเอกเราได้ -*-)
เซงจริงๆ
แล้วทำไมน้ำถึงไม่บอกเรื่องราวของการเลิกกันละ
เพื่อว่าจอมจะเข้าใจ ได้
จะเป้นไงต่อไป
ลุ้นๆ มาต่อเร็วๆนะ จบตอนแต่ละทีปวดใจจริงๆ
(เห็นคำว่า ต่อ ภายในวัน อังคารแล้วอยากจะร้องไห้)
-
เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ของขวัญทำไมทำแบบนี้ล่ะเนี่ย
:sad5:
เราอุตส่าห์หลงคิดว่าเป็นคนดีน่าสงสารแล้วเชียว
ทำแบบนี้คนอ่านผิดหวังนะ
:monkeysad:
-
โอ๊ยๆๆ คุณแม่รุ่งจะร้ายยยมากไปแล้วนะเนี่ย :m31: :m16: :fire: :angry2: :serius2: เฮ้อ! :เฮ้อ: เหนื่อยใจแทน
ขออย่าให้จอมทำไรน้ำเล้ย :z3:
-
จอมร้าย
Dezair
……………………………
ตอน 5
คลื่นซัดสาดกลบผืนทรายก่อนจะไหลลงไปรวมเป็นคลื่นลูกใหม่แล้วซัดขึ้นฝั่ง ครั้งแล้วครั้งเล่า วนเวียนอยู่อย่างนั้น…
จอมขวัญปล่อยสายตาไปกับความเวิ้งว้างของทะเลเบื้องหน้า ความรู้สึกผิดถูกชั่วดีกำลังตีกันในใจ แต่…ก็เท่านั้น…เขาทำลงไปแล้ว…
…วางยานอนหลับน้ำทิพย์ แล้วลักพาตัวเธอมาที่นี่…จากนี้ไป เขาจะอยู่กับน้ำทิพย์ที่นี่…แค่สองคน…
…ไม่มีใครมาขวาง ไม่มีใครมาห้าม…เขากับน้ำทิพย์จะแต่งงาน มีลูกด้วยกัน เราจะอยู่ด้วยกัน…อยู่ด้วยกันจนกว่าจะตายจากกันไปข้าง…
ชายหนุ่มยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา เกือบจะสองทุ่มแล้ว ทรงพลบอกว่ายานอนหลับมีฤทธิ์ 2-3 ชั่วโมง ป่านนี้น้ำทิพย์คงใกล้ตื่น เขาหมุนตัวทิ้งท้องทะเลเอาไว้เบื้องหลังแล้วกลับเข้าไปในบ้านหลังเล็กอีกครั้ง
บ้านเล็กๆหลังนี้มีแค่หนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ และโถงกว้างๆที่กั้นเป็นส่วนครัวเล็กๆกับชุดเก้าอี้ยาวและโทรทัศน์เท่านั้น
จอมขวัญเดินผ่านครัวตรงไปยังประตูห้องนอน ก่อนจะเปิดเข้าไป น้ำทิพย์ตื่นแล้ว กำลังนั่งอยู่บนเตียง ท่าทางฤทธิ์ยายังตกค้าง เพราะหน้าตาดูมึนงง เรียบเรียงสถานการณ์ไม่ถูก
“คุณจอม…” เธอเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว สะบัดศีรษะไปมาเล็กน้อย
“ตื่นแล้วหรือครับ อยากอาบน้ำมั้ย ผมจะเตรียมเสื้อผ้าให้” จอมขวัญเดินเข้าไปหาแล้วแตะหลังมือลงกับพวงแก้มขาวของหญิงสาวที่เขารัก
“คุณ…พาน้ำมาที่นี่ทำไมคะ” น้ำทิพย์เงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาของจอมขวัญที่มองสบกลับมานั้นมันขุ่นขลักไม่เหมือนดวงตาของจอมขวัญคนเดิมที่เคยมองเธอ
“พามาอยู่กับผมสองคน ผมรู้…ที่คุณขอเลิกกับผม เพราะแม่คุณใช่มั้ย…แต่ที่นี่…ที่นี่ไม่มีแม่คุณ เรารักกันได้ คุณน้ำ…เราจะแต่งงานกันที่นี่ อยู่ด้วยกันที่นี่…” จอมขวัญโอบกอดร่างกายของหญิงสาวเอาไว้ด้วยความรัก เขาเฝ้าพร่ำบอกว่ารักเธอ และจะอยู่กับเธอที่นี่แค่สองคน
จอมขวัญไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว วินาทีนี้…ความต้องการอยู่เหนือเหตุผล เขาต้องการแค่น้ำทิพย์ ไม่ว่าใครจะว่ายังไง ไม่ว่าใครจะคิดแบบไหน…แค่ให้น้ำทิพย์อยู่กับเขา แค่มีน้ำทิพย์อยู่ข้างกายในฐานะคนรักเท่านั้นก็พอ…
“คุณจอม…คุณ…” ในขณะที่จอมขวัญพร่ำซ้ำๆว่ารักเธอมากแค่ไหน น้ำทิพย์กลับอึ้งตะลึง เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มอดีตคนรัก ใบหน้าหล่อเหลาของจอมขวัญที่เคยมีรอยยิ้มกว้างสดใสให้เธอนั้น มาวันนี้มันเป็นเพียงรอยยิ้มบางที่มุมปาก ดวงตาที่เคยทอดมองเธอด้วยความรัก ณ วันนี้…มันกลับเป็นดวงตาขุ่นด้วยแรงปรารถนา
…จอมขวัญในเวลานี้ไม่ใช่ชายหนุ่มที่มีสติครบถ้วนและคิดคำนึงถึงเหตุผล…ในทางตรงกันข้าม น้ำทิพย์ดูออกว่าอดีตชายคนรักนั้นพร้อมจะบ้าได้ทุกเมื่อ!!...
“ดีใจมั้ยครับคุณน้ำ…เราจะได้อยู่ด้วยกัน…อยู่ด้วยกันแค่สองคน” คำพูดราวกับคนขาดสติ มันเลื่อนลอยและน่ากลัวจนน้ำทิพย์สั่นไปทั้งตัว
เธอรักจอมขวัญ แม้แต่ตอนนี้เธอก็ยังรักเขา…แต่ตอนนี้คนที่เธอรักกลับทำให้เธอหวาดกลัว จอมขวัญคนที่กำลังกอดเธอไม่ใช่จอมขวัญคนเดิม จอมขวัญคนที่กำลังมองเธอ ไม่ใช่จอมขวัญคนเก่า…เขากลายเป็นผู้ชายที่ผูกติดอยู่กับความปรารถนาของตัวเองจนถึงขั้นพาเธอมาถึงนี่!!...
“กอดผมสิครับ คุณน้ำ กอดผม…” เสียงแหบพร่านั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนา น้ำทิพย์กลัวจับใจ แต่ก็จำยอมต้องยกสองแขนไปโอบรอบเอวจอมขวัญ และ…แขนเธอไปสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่เหน็บอยู่ตรงเอวใต้เสื้อ
…ป…ปืน!...ปืนหรือ?!!!...
น้ำทิพย์ชักมือกลับทันทีแล้วเงยหน้ามองจอมขวัญที่ยังคงยิ้มให้เธอราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“ค…คุณจอม…ป…ปื…”
“ผมแค่มีไว้ป้องกันตัว…ผมกลัวใครจะมาแย่งคุณไป…ไม่ต้องกลัวนะครับ” แม้คำพูดของจอมขวัญจะบอกว่าไม่ต้องกลัว แต่น้ำทิพย์แทบอยากจะร้องไห้
“คุณ…อย่าทำอะไรใครเลยนะคะ น้ำขอ…”
“ผมไม่ทำอะไรใคร ถ้าไม่มีใครมาแย่งของของผม…” ฝ่ามือของจอมขวัญไล้ผิวแก้มหญิงสาวแผ่วเบาอย่างหลงใหล
“คุณน้ำไปอาบน้ำนะครับ จะได้นอนสบายๆ…”
“น…น้ำ…น้ำ…” น้ำทิพย์พูดไม่ออก ความกลัวและหวาดหวั่นกอบกุมไปทั่วหัวใจ ทั้งเรื่องที่จอมขวัญมีปืน และเรื่องที่ถูกจอมขวัญพามาที่ไหนก็ไม่รู้
“กังวลหรือ…ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ห้องนี้จะเป็นห้องส่วนตัวของคุณ ผมไม่เอาเปรียบคุณ จะรอจนกว่าคุณจะพร้อม” คำมั่นสัญญาของชายหนุ่มไม่อาจทำให้เชื่อใจได้แล้ว น้ำทิพย์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“น…น้ำ…น้ำขอโทร.บอกแม่ได้มั้ยคะ…แม่จะเป็นห่วงที่น้ำ…น้ำหายออกมา…” พอพูดถึงมารดาแล้ว รอยยิ้มบางบนใบหน้าของจอมขวัญก็หายไปแทบจะในทันที ดวงตาของชายหนุ่มจับจ้องใบหน้าซีดเผือดของหญิงสาวคนรัก ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง
“บอกแม่คุณ ว่าคุณจะไปค้างบ้านเพื่อน…นะครับคุณน้ำ”
……………………………
“ยัยน้ำนี่ก็เหลือเกินจริงๆ จะไปค้างบ้านเพื่อนก็ไม่บอกล่วงหน้าหรอก…ต้องขอโทษอธิปด้วยนะจ๊ะ น้าก็เพิ่งรู้ว่าน้ำจะไม่กลับบ้าน ปกติไม่เคยเหลวไหลขนาดนี้” คุณรุ่งทิพกดตัดสายจากลูกสาว ก่อนจะหันมาพูดกับชายหนุ่มร่างสูง ที่วันนี้แวะเวียนมาหาลูกสาวเธอที่บ้าน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“อ้อ…แล้วก็…เรื่องที่น้าขอให้อธิปช่วยกันน้ำออกมาจากนายจอมขวัญน่ะ ตอนนี้ประสบความสำเร็จแล้วนะ ยัยน้ำไปขอเลิกกับนายจอมขวัญอย่างเด็ดขาดแล้วล่ะ” ใบหน้าของรุ่งทิพนั้นสุขสมแค่ไหนเกินจะบรรยาย อธิปเพียงแค่รับคำเสียงแผ่วเป็นอันรับรู้แม้จะแปลกใจที่เรื่องเลิกกันของจอมขวัญและน้ำทิพย์ไม่มาถึงหูเขาก่อน เพราะถ้าเลิกกัน จักรกฤษณ์ก็น่าจะรู้เรื่อง และถ้าจักรกฤษณ์รู้ ก็น่าจะมาเล่าให้เขาฟัง
“เลิกกันนานแล้วหรือครับ”
“สัปดาห์ที่แล้วนี่เองจ้ะ ยัยน้ำซึมตั้งหลายวันแหน่ะ…จะอาลัยอาวรณ์อะไรนักหนาก็ไม่รู้ ผู้ชายแย่ๆแบบนั้น!” อธิปไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดเรื่อง ‘ผู้ชายแย่ๆ’ เพราะเอาแต่คิดถึงเรื่องของจอมขวัญ
…เลิกกันมาสัปดาห์นึงแล้ว…แต่เขาก็ยังเห็นจอมขวัญยิ้มแย้มกับคนรอบข้าง รวมไปถึง…ยังต้อนรับขับสู้เขาตอนวันงานเปิดตัวของโครงการศุภฤกษ์อยู่เลย…ไม่เห็นจะมีแววเสียใจเลยสักนิด หรือจะทำใจได้แล้ว?...
“อธิป? เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ” คุณรุ่งทิพเห็นชายหนุ่มนิ่งงันไปเลยเรียกสติเบาๆ อธิปหันมามองหญิงวัยปลายก่อนจะยิ้มบาง
“เปล่าครับ ถ้ายังงั้น…ผมลากลับเลยดีกว่า”
“ขอบใจอีกครั้งนะอธิป” คุณรุ่งทิพยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ อธิปเพียงแค่ยิ้มก่อนจะยกมือไหว้ลาแล้วกลับขึ้นรถยนต์ของตัวเอง และทันทีที่ขึ้นมานั่งเรียบร้อย เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด
“ฮัลโล คุณจักร…ตอนนี้จอมขวัญอยู่กับคุณรึเปล่า”
‘ไม่นี่ครับ ทำไมหรือ’
“คุณรู้เรื่องที่น้ำทิพย์กับจอมขวัญเลิกกันแล้วหรือยัง”
‘คุณว่ายังไงนะ?!!’ เสียงของจักรกฤษณ์ที่ตอบกลับมานั้นตกใจอย่างเห็นได้ชัด
“แม่ของน้ำทิพย์บอกผมว่าสองคนนั่นเลิกกันแล้วเมื่ออาทิตย์ก่อน”
‘ผมไม่รู้เรื่องเลย! ไอ้ขวัญไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร…หรือว่า…คุณอธิป! ขอผมติดต่อเพื่อนผมก่อน งานนี้ไอ้ขวัญก่อเรื่องแน่!!!’
……………………………..
จักรกฤษณ์แทบอยากจะเอาหัวปักกำแพงสักร้อยที!
เมื่อวาน เพื่อนเขาโทร.มาบอกว่าเจอจอมขวัญอยู่กับนายทรงพล…เขาน่าจะเอะใจแต่แรกว่าทำไมจอมขวัญถึงหันกลับไปคบไอ้หมอนั่นอีก รู้แก่ใจว่ามันไม่ใช่คนดีอะไร ชีวิตของทรงพลทั้งเบื้องหน้าเบื้องหลังนั้นเกี่ยวข้องกับเรื่องผิดกฎหมายทั้งสิ้น!!
…แล้วนี่!!!...โทร.หาจอมขวัญไม่ติด!!!...
ชายหนุ่มกดโทรศัพท์จนมือจะหักตั้งแต่ออกจากที่ทำงาน จนขับรถกลับมาถึงบ้าน เขารีบวิ่งขึ้นเรือนเพื่อไปพบหน้าบิดาและมารดา
“ตาจักร! เรื่องที่ของขวัญเลิกกับหนูน้ำน่ะ! สรุปว่ามันเป็นไงมาไง!!” คุณพัชรีใจร้อนกว่าใครรีบถลามาถามลูกชายทันที
“แม่ของน้ำทิพย์บอกว่าสองคนนี่เลิกกันเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว…แล้ว…แล้วเพื่อนผม…เพื่อนผมบอกว่าเมื่อวานนี้มันเจอไอ้ขวัญกับนายทรงพล” คุณชัยฟังแล้วแทบทรุดลงกับพื้น
“ทรงพล…” เขาครางชื่อชายหนุ่มผู้ที่ใครต่อใครรู้จักกันดีว่าเป็นพวกที่ทำงานอยู่เหนือกฎหมายบ้านเมืองมาตลอด
“ครับพ่อ…ตอนแรกผมก็…ไม่ได้เอะใจ…ไม่ได้คิดว่าไอ้ขวัญจะกลับไปยุ่งกับมันอีก ผมกำลังให้เพื่อนติดต่อมันให้ผมอยู่ เราจะได้รู้ว่าไอ้ขวัญไปเจอมันทำไม…”
“ของขวัญคงไม่ทำอะไรบ้าๆใช่มั้ย” คุณพัชรีรู้ดีว่าหลานชายเลือดร้อนและบ้าระห่ำ เธอฟังแล้วใจหวิวไปหมดเมื่อรู้ว่าหลานชายกลับไปคบหากับมาเฟียใต้ดินอย่างนายทรงพล
จักรกฤษณ์หันมามองมารดาด้วยแววตาเต็มไปด้วยความกังวล
“ไม่รู้ครับแม่ ตอนนี้ติดต่อไอ้ขวัญไม่ได้…ส่วนน้ำทิพย์…คุณอธิปบอกว่า น้ำทิพย์โทร.มาบอกแม่เธอว่า เธอจะค้างบ้านเพื่อน เพื่อนคนไหนก็ไม่รู้ แล้ว…ก็โทร.มาบอกแบบกะทันหัน…” สามพ่อแม่ลูกมองหน้ากัน ภาวนาว่าน้ำทิพย์คงไม่ได้หายไปกับจอมขวัญที่ป่านนี้ยังติดต่อไม่ได้
…แม้ในความเป็นจริง…คำภาวนานี้จะไม่มีหวังเลยแม้แต่นิดเดียว…
…………………..
‘…ไอ้จอมน่ะเหรอ…มันซื้อยานอนหลับกับปืน…’
จักรกฤษณ์แทบทรุดตรงนั้น เมื่อรู้ว่าน้องชายซื้ออะไรจากนายทรงพล แม้แต่พ่อแม่เขาก็เกือบจะเป็นลม
“ซื้อปืน?!” คุณพัชรีทวนคำอย่างทำใจไม่ได้
“แล้วที่ทำงานของหนูน้ำเขาว่ายังไงบ้าง” คุณชัยหันมาถามบุตรชาย
“น้ำทิพย์โทร.มาลางานเองครับ แล้ว…ผมลองไปถามยามแถวนั้น เขาบอกว่ารถคันที่มารับน้ำทิพย์ออกไป…เป็นรุ่นเดียว สีเดียว…กับที่ไอ้ขวัญใช้”
“หมายความว่า…ของขวัญ…เป็นคนพาหนูน้ำไปจริงๆเหรอ จักร” คุณพัชรีพึมพำก่อนจะหลับตาลงอย่างเจ็บปวดเมื่อรู้ว่าหลานชายที่รักเหมือนลูกกำลังสร้างปัญหาใหญ่หลวง
…ลักพาตัวผู้หญิง…แถมยังมีทั้งปืน มีทั้งยานอนหลับในมือ…
“ก็…น่าจะเป็นอย่างนั้น…” จักรกฤษณ์เองก็พูดไม่ออก
คุณชัยกับคุณพัชรีมองหน้ากันอย่างเจ็บปวด ก่อนที่ฝ่ายหญิงร่างอวบจะหันมาทางบุตรชาย
“จักร…” เธอเรียกชื่อลูกชายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนเป็นป้าที่เลี้ยงหลานชายคนเดียวมาด้วยความรักจะรู้สึกเช่นไร
“อย่าบอกคุณอธิปเรื่องนี้ จะให้คุณอธิปไปเจอของขวัญไม่ได้” คุณพัชรีสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด แม้ดวงตาจะคลอไปด้วยน้ำตา จอมขวัญวางความแค้นเอาไว้กับอธิป และคิดมาตลอดว่าอธิปจะแย่งน้ำทิพย์ไป ปืนที่จอมขวัญซื้อไปจากทรงพลนั่นก็คงเพราะกลัวว่าอธิปจะตามไปเจอตัวและพาน้ำทิพย์กลับ
…เพราะฉะนั้น…จะต้องไม่ให้อธิปไปเจอเด็ดขาด!!...
“ครับแม่”
“แล้ว…ให้คนออกตามหา เช็คทุกที่ที่ของขวัญน่าจะไป เจอเมื่อไหร่…มาบอกแม่…แม่จะเป็นคนไปเอาปืนออกมาจากมือของขวัญเอง” สิ้นประโยคนั้นคุณพัชรีก็ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบหน้าอย่างสุดจะทานทน
……………………
สามวันแล้ว…สามวันแล้วที่น้ำทิพย์อยู่กับเขาในบ้านหลังเล็กริมทะเล
…ไม่มีใครมาวุ่นวาย ไม่มีใครมาคอยออกคำสั่ง มีแค่เธอและเขา…แค่สองคน
“ทำอะไรหรือคะคุณจอม” น้ำทิพย์ไม่ได้ร้องไห้โวยวายหรือเรียกร้องจะกลับ ใจหนึ่งเธอกลัวจอมขวัญจะทำอะไรเพราะเขามีปืน อีกใจ…เพราะคิดว่าที่จอมขวัญเป็นเช่นนี้ก็เพราะผูกใจรักเอาไว้กับเธอ เมื่อเธอมาขอเลิกกะทันหัน เขาจึงกลายเป็นเช่นนี้
“ข้าวผัดครับ คุณน้ำหิวหรือยัง” ดวงตาของจอมขวัญที่มองเธอ น้ำทิพย์รู้สึกว่าไม่ใช่จอมขวัญคนเดิม ม่านหมอกขุ่นมัวในแววตาที่มองมาที่เธอนั้นเหมือนคนขาดสติ
…ราวกับจอมขวัญรู้แค่ว่าโลกนี้มีแค่เธอและเขา…ชายหนุ่มไม่คำนึงถึงสิ่งอื่นใดอีกแล้ว…
…นั่นล่ะคือสิ่งที่น่ากลัว…
“ให้น้ำช่วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ คุณน้ำนั่งสบายๆเถอะ” จอมขวัญหันมาบอก ก่อนจะหันไปยกกระทะผัดอย่างคล่องแคล่ว น้ำทิพย์มองแผ่นหลังของชายหนุ่มอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากถาม
“คุณจอม…ได้โทร.หาคุณป้ารีบ้างมั้ยคะ” คำถามของหญิงสาวทำเอาจอมขวัญนิ่งชะงัก
…ป้ารี…
…ใช่…เขามีป้ารี มีลุงชัย และมีพี่จักร…แต่จอมขวัญไม่ได้บอกใครเลย ไม่ได้โทร.ไปหา ไม่ได้ติดต่อกลับไป…เขาเลือกที่จะทิ้งพวกนั้นเอาไว้แล้วมาอยู่กับน้ำทิพย์แค่สองคน…
หัวใจเหมือนถูกบีบขย้ำจนอึดอัดไปหมด เมื่อตระหนักได้ว่าเขาทำตัวเหมือนพวกอกตัญญู จอมขวัญไม่ได้ถูกเลี้ยงมาให้ไม่เห็นค่าใคร ยิ่งเฉพาะกับคุณพัชรีและคุณชัยที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่บิดามารดาเสีย แต่เวลานี้…เขากลับทิ้งผู้มีพระคุณเอาไว้เบื้องหลังแล้วตัดขาดตนเองจากโลกทั้งหมดเพื่อมาอยู่กับน้ำทิพย์…
“คุณจอมคะ?” น้ำทิพย์เรียกซ้ำเมื่อเห็นชายหนุ่มนิ่งงันไป จอมขวัญได้สติหันมายิ้มบางให้ ก่อนจะยกกระทะลงจากเตาตักข้าวผัดแบ่งใส่จานสองใบ
“ข้าวผัดเสร็จพอดีเลยครับ”
พวกเขาสองคนนั่งกินข้าวกันเงียบๆ น้ำทิพย์ได้แต่ลอบมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จอมขวัญดูซีดเซียว และผอมลง จอมขวัญคนเก่าที่หล่อเหลาและสนุกสนานร่าเริงหายไปแล้ว…หายไปเพราะเธอ…
จังหวะนั้น จอมขวัญเงยหน้าจากจานข้าวขึ้นมาสบตาพอดี ทำเอาหญิงสาวชะงัก
“มีอะไรหรือครับ”
“เอ่อ…คุณ…คุณดู…หน้าซีดๆ ขอโทษนะคะ…” น้ำทิพย์ส่งมือออกไปแตะเบาๆที่มือของชายหนุ่ม ก่อนจะนิ่งชะงัก แล้วเปลี่ยนไปแตะที่หน้าผากของจอมขวัญแทน
“ตายจริง! คุณตัวร้อน!!” คำพูดของหญิงสาวทำให้จอมขวัญตระหนักว่าสภาพตัวเองเป็นเช่นไร ช่วงหลายวันที่ผ่านมานี่ เขาอาศัยนอนที่โซฟาซึ่งเปิดหน้าต่างให้ลมโกรกทั้งคืน และบางคืนก็นอนไม่หลับเพราะเอาแต่คิดซ้ำๆวนไปวนมาเกี่ยวกับเรื่องของเขาและหญิงสาวคนรัก
…ไม่แปลกใจนักหรอกที่จะไม่สบายเช่นนี้…
“ทานยารึยังคะ”
“ยังครับ ทานข้าวเสร็จค่อยกิน” จอมขวัญไม่ได้บอกว่าเขาไม่ได้ติดเอายารักษาโรคมาด้วย เพราะกลัวว่าน้ำทิพย์จะรู้ตัวว่าถ้าเขาออกไปซื้อ แล้วจะเหลือเธอเพียงคนเดียวในบ้าน
…เขากลัวหญิงสาวจะหนีเขาไป…
หลังมื้ออาหาร จอมขวัญบอกให้น้ำทิพย์กลับเข้าไปพักผ่อนในห้อง ก่อนจะเอาแม่กุญแจล็อกจากด้านนอก แล้วจึงออกจากบ้านเพื่อไปหาซื้อยาโดยไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย ว่าแม้น้ำทิพย์จะไม่หนีออกมาเอง ก็มีใครบางคนตามตัวหญิงสาวเจอแล้ว
……………………..
“บ้านหลังนี้เหรอคุณ” ชายวัยปลายเอ่ยปากถามคนในรถยนต์ที่ยื่นกระดาษใบเล็กๆให้เขาช่วยดูให้
ในกระดาษใบนั้นมีที่อยู่เขียนด้วยตัวอักษรติดกันเป็นพืดเหมือนคนเขียนรีบเร่งนักหนา
“อยู่ท้ายหาดนู่น…เออ จะว่าไป มีคนมาถามหาบ้านหลังนี้คนนึงแล้ว” คนฟังถึงกับเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“มีคนมาถามหาแล้ว? เอ่อ…เป็น…เป็นผู้ชายขาวๆ หล่อๆรึเปล่าครับ”
“หึ! ไม่ใช่ เป็นพ่อหนุ่มหน้าเข้ม”
“หน้าเข้ม?” คนในรถทวนคำ ก่อนจะหันไปมองผู้โดยสารในรถอีกสองคนอันได้แก่บิดาและมารดา ก่อนที่ฝ่ายมารดาจะทำหน้าตกใจ
“ตายแล้วจักร!!!! ต้องเป็นคุณอธิปมาถามทางแน่ๆ!!!!” จักรกฤษณ์ชะงักกึก ก่อนจะรีบหันออกไปนอกรถ เพื่อถามชายชาวบ้านผู้บอกเส้นทางที่ยังยืนให้ความช่วยเหลืออย่างมีน้ำใจ
“เขาถามเมื่อไหร่ครับ ลุง!”
“เมื่อเช้านี้เองล่ะ”
“ขอบคุณมากครับ” แล้วจักรกฤษณ์ก็รีบขอที่อยู่คืนจากลุงชรา ก่อนจะขับรถบึ่งตรงไปยังท้ายหาดอันเป็นที่อยู่ที่เขาได้มาจากนักสืบ แต่ดูเหมือนจะมีบางคนที่สืบเรื่องนี้ได้ก่อนหน้าเขาไม่กี่ชั่วโมง
…อธิป!!!...
ขออย่าให้จอมขวัญเจออธิปก่อนที่พวกเขาจะไปถึงเลย!!!
……………………..
-
อธิปเห็นจอมขวัญขับรถออกจากบ้านไปแล้ว เขาจึงรีบลงจากรถแล้วแอบเลาะเข้าบ้านจากรั้วทางด้านหน้าหาดที่ค่อนข้างเตี้ยพอจะกระโดดข้ามได้ บ้านหลังเล็กมีประตูออกเพียงทางเดียว คือหน้าเฉลียงที่หันออกสู่ทะเล ชายหนุ่มลองเลื่อนบานประตูดู โชคดีที่มันไม่ติดล็อค เขาจึงรีบเข้าไปในบ้าน บานประตูห้องหนึ่งมีแม่กุญแจคล้องเอาไว้ทำให้อธิปไม่รีรอที่จะรีบเข้าไปทุบ
“น้ำ! น้ำอยู่รึเปล่าครับ?!!”
“พี่อธิป!!!!” เสียงตอบกลับมาทำให้ชายหนุ่มยิ้มออก โล่งใจที่อย่างน้อยเขาก็ตามหาหญิงสาวจนเจอโดยไม่คว้าน้ำเหลว
“พี่อธิป! แล้วคุณจอม…”
“พี่เห็นเขาออกไป พี่จะช่วยน้ำออกมานะ” อธิปหันซ้ายหันขวา ไม่รู้จะเอาอะไรมาทุบแม่กุญแจออกดี ทั้งบ้านมีแค่เฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหญ่น้อยชิ้น เขาตัดสินใจกลับออกไปที่รถแล้วเอาประแจออกมา ก่อนจะรีบกลับมากะเทาะแม่กุญแจออก
แกร๊ก!
อธิปหมุนลูกบิดประตู แล้วผลักบานประตูเข้าไป น้ำทิพย์ก็รีบถลาออกมาทันที
“น้ำ! ไม่เป็นอะไรนะ” หญิงสาวส่ายหน้ารัวๆ
“ไปเถอะ ก่อนที่…”
“ไอ้อธิป!!!!!” จอมขวัญเดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าโกรธแค้น ดีแค่ไหนว่าเขาขับรถกลับมาเพราะคิดว่าตัวเองอาจจะยังไม่ได้ล็อคประตูบ้าน ยังนึกโทษตัวเองว่าเพราะฤทธิ์ไข้จึงมึนหัวและเผลอไผล
ทว่า…พอกลับมา…เขาถึงได้เห็น…อธิปกำลังจะพาน้ำทิพย์หนีไปจากเขา!!!
“มึง!!!!” คนโกรธไม่เหลือสติอีกแล้ว ชายหนุ่มร่างโปร่งที่ถูกพิษไข้รุมเร้าพร้อมๆกับความโมโห ควักปืนออกมาจ่อไปที่อธิปทันที น้ำทิพย์สะดุ้งยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ
“อย่านะคะคุณจอม!” เธอร้องขอเสียงแผ่ว แม้จะถูกอธิปดันเธอให้ยืนอยู่เบื้องหลังเขาแล้วก็ตาม
“มันจะมาเอาคุณไปจากผม!!!!” จอมขวัญตวาดก้อง ดวงตามีแต่ไฟโกรธแผดเผาหัวใจจนร้อนเหมือนตกนรก
…เพราะมีมัน! เพราะมีไอ้อธิป! เขาถึงเหมือนตกนรกหมกไหม้! ถ้าไม่มีมันสักคน แค่ไม่มีมัน…แค่ไม่มีมัน!!...
“ของขวัญ!!!!!” นิ้วที่กำลังจะเหนี่ยวไกชะงักกึกเมื่อเสียงกรีดร้องดังมาจากหน้าประตู จอมขวัญนิ่งงัน เมื่อสามัญสำนึกกำลังร้องบอกว่าใครคือเจ้าของเสียงนั้น
…เจ้าของเสียงที่เลี้ยงดูเขาแทนพ่อแม่ เจ้าของเสียงที่พร่ำสอนอบรม เจ้าของเสียงที่…รักเขา…รักโดยไม่มีเงื่อนไข แม้ว่าเขากับเธอคนนั้นจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลยแม้แต่นิดเดียว มีแค่สถานะทางสังคม…ที่เป็นป้าสะใภ้กับหลานชายกันเท่านั้น…
จอมขวัญค่อยๆเบือนหน้ามามอง ที่ประตูมีทั้งคุณชัย จักรกฤษณ์และ…คุณพัชรีที่กำลังยืนร้องไห้
…เขาทำให้ป้ารีร้องไห้…ทำให้ป้ารีร้องไห้อีกแล้ว…เขาทำชั่วซ้ำๆ ทำเรื่องเลวร้ายซ้ำซาก…เขามันเป็นหลานเลว แต่ป้าก็ยัง…
“ของขวัญ…ฮึก ของขวัญ…” แต่เขาก็ยังเป็น ‘ของขวัญ’ ของป้าเสมอ…
“มาหาป้านะลูกนะ…มาหาป้า…” คุณพัชรีร้องไห้สลับกับเสียงสั่นเครือที่พยายามปลุกสติหลานชาย มืออูมที่เริ่มเหี่ยวย่นยื่นออกไปในอากาศหวังให้จอมขวัญกลับมาหาเธอ
ทว่าจอมขวัญยังยืนอยู่กับที่ แต่คุณพัชรีรู้…สายตาที่จอมขวัญมองตรงมาทางนี้คือหลานชายคนเดิมที่รักและเคารพเธอ
“ของขวัญ…” คุณพัชรีเรียกชื่ออีกครั้ง ก่อนจะทรุดฮวบลงกับพื้น
“แม่!!!/ป้ารี!!!!” ทั้งจักรกฤษณ์ ทั้งจอมขวัญร้องเรียกแทบลั่น สติกลับมาในวินาทีนั้น ก่อนจะรีบทิ้งปืนแล้ววิ่งถลาเข้ามากอดผู้เป็นป้า
“ป้ารี!! ป้ารีอย่าเป็นอะไรนะ! ป้ารี!” ชายหนุ่มพยายามเขย่าร่างของหญิงวัยปลายด้วยหวังว่าคุณพัชรีจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง …แต่…ไม่เลย…คุณพัชรีไม่แม้แต่จะขยับตัว หัวใจของจอมขวัญสั่นเทายิ่งกว่าครั้งไหนๆ เขาเสียพ่อเสียแม่แค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว ถ้าจะต้องมาเสียป้าไปอีกคน เขาจะทำยังไง!
“ป้ารี!! ป้ารี!! ป้ารีฟื้นสิป้ารี!!!” จอมขวัญร้องเรียกอย่างบ้าคลั่ง เหงื่อกาฬเม็ดโตผุดขึ้นข้างขมับ มันร้อนรนเสียยิ่งกว่าตอนที่เห็นน้ำทิพย์กำลังจะหนีไปจากเขาเสียอีก
“โอ๊ย!!!!!” แล้วเสียงร้องเรียกของชายหนุ่มก็ถูกขัดด้วยเสียงร้องของจักรกฤษณ์ จอมขวัญหันไปมองทันที ทำเอาจักรกฤษณ์เหวอ
“เอ่อ…อ่า…” พูดไม่ออก จักรกฤษณ์พูดไม่ออก!!...คนเป็นลมแอบหยิกเท้าเขาได้เจ็บมาก!!!!
เมื่อเห็นว่าพี่ชายไม่พูดอะไร จอมขวัญจึงหันไปเขย่าร่างคุณพัชรีอีกครั้ง
“ป้ารี!! ป้ารี!!!!”
“ลุง…ลุงว่า…ลุงว่าพาไปโรง’บาลดีกว่านะ” คุณชัยส่งเสียงบอก และดูเหมือนจอมขวัญจะได้สติ แม้จะไม่สบาย แต่เขากลับอุ้มร่างอวบของผู้เป็นป้าขึ้นได้อย่างว่องไว
“พี่จักร! ไปเอารถออก!!” เขาหันมาสั่งพี่ชายที่ยังนั่งอึ้ง ก่อนจะก้าวขาพรวดๆออกจากบ้านทันที แต่จักรกฤษณ์ก็ยังนั่งนิ่งอยู่กับที่ เพราะไม่คิดว่าน้องชายจะอุ้มแม่ตนลอยเสียขนาดนั้น
“ไอ้พี่จักร!! มาสตาร์ทรถสิโว้ย!!!” จอมขวัญหันมาตะโกนลั่น ใจสั่น ทั้งห่วงทั้งรักป้า แต่จักรกฤษณ์กลับไม่ขยับเสียที
“เอ่อ…เออๆ…เออ! ไปเดี๋ยวนี้แหละ!!” จักรกฤษณ์ร้องบอก ก่อนจะรีบลุกขึ้นวิ่งตามน้องชายออกไป
ตอนแรก เขาก็เกือบเต้นไปกับน้องเหมือนกันที่เห็นมารดาล้มลงไปต่อหน้า แต่…ว่ากันว่ามารยาหญิงนั้นร้ายนัก! ทำตัวว่าเป็นลมได้เนียนกริบ แต่ที่ไหนได้!! แอบหยิกเท้าส่งซิกให้เขา!! ส่วนพ่อเขาก็ดูเหมือนจะรู้สถานการณ์ เพราะรีบแยกไปเก็บปืนเรียบร้อย ก่อนจะทำทีแนะนำว่าให้พาเมียตัวเองไปโรงพยาบาล
…งานนี้จักรกฤษณ์ยกนิ้วให้ว่าร้ายทั้งผัวร้ายทั้งเมีย!!!...เล่นเอาลูกอย่างเขาตามไม่ทันเลยวุ้ย!!...
……………………
ไปแล้ว…ตัวต้นเหตุที่ก่อเรื่องพาคุณพัชรีไปโรงพยาบาลเรียบร้อย คุณชัยเชื่อว่าหลานตัวแสบของเขาจะไม่คิดถึงเรื่องอื่นใด จนกว่าป้าของมันจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้งนั่นล่ะ…
เมื่อในบ้านเหลือกันแค่คุณชัย และหนุ่มสาวรุ่นลูก ผู้อาวุโสกว่าจึงเป็นฝ่ายเอ่ย
“ลุง…” แม้จะพยายามคิดคำพูดมากแค่ไหน แต่สุดท้ายคุณชัยก็จนใจจะเอ่ยสิ่งใด ด้วยไม่รู้ว่าก่อนที่จะตามมาเจอเหตุการณ์นี้ น้ำทิพย์ถูกหลานชายตนรังแกไปมากน้อยเพียงใด
น้ำทิพย์เดินเข้ามาหาชายสูงวัยแล้วส่งยิ้มบางเบาอย่างจริงใจ ก่อนจะยกมือไหว้
“น้ำ…กราบขอโทษนะคะคุณลุง…เพราะน้ำเอง น้ำเป็นต้นเหตุให้คุณจอมทำแบบนี้” ยิ่งพูด น้ำทิพย์ยิ่งสะเทือนใจ จอมขวัญเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเพราะเธอทำร้ายหัวใจเขา เธอบอกเลิกเขาโดยไม่แม้แต่จะบอกเหตุผล
“ลุงต่างหาก…ลุงต่างหากที่ต้องขอโทษหนู เพราะลุงกับป้าเลี้ยงของขวัญมาให้ดีไม่ได้…” คุณชัยอับจนจะพูด ภาพที่ปืนอยู่ในมือหลานชายยังคงติดตา เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว จอมขวัญยังเป็นเพียงเด็กชายแสนซุกซนที่ติดตามพ่อและแม่มาเที่ยวเล่นที่บ้านเรือนไทยของเขาและภรรยา เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วจอมขวัญยังคงเป็นเด็กชายที่ร่าเริง
ทว่า…สิบกว่าปีผ่านไป อะไรๆหลายอย่างหล่อหลอมให้จอมขวัญหันมาจับปืนหมายจะเหนี่ยวไกปลิดชีวิตคนอื่น…
คุณชัยน้ำตาคลอเบ้าอย่างเจ็บปวด เพราะรักจอมขวัญเหมือนลูก อยากเห็นลูกคนนี้มีความสุขและยิ้มแย้มแจ่มใส แต่…
“คุณจอมเป็นคนดีค่ะ คุณลุง…สำหรับน้ำ ไม่ว่าใครจะว่ายังไง คุณจอมเป็นสุภาพบุรุษเสมอ” น้ำทิพย์ยิ้มให้ชายชราอีกครั้ง
“ขอบใจนะ…คุณอธิป ฝากพาหนูน้ำไปส่งที่บ้านด้วยแล้วกัน เดี๋ยวผมจะจัดทางนี้เอง…ส่วน…เรื่องที่ของขวัญทำ…ถ้าทั้งคุณทั้งหนูน้ำจะแจ้งความ ทางผมก็พร้อมที่จะให้ทุกอย่างเป็นไปตามกฎหมาย…” คุณชัยตัดสินใจแน่วแน่ ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนที่จอมขวัญทำผู้หญิงท้อง เพราะฉะนั้นถ้าอะไรจะเกิดก็ต้องเป็นไปตามครรลองของมัน
น้ำทิพย์หันไปมองชายหนุ่มที่ยังยืนนิ่งเหมือนจะขอความเห็นใจ
“ผมแค่…ผ่านมาที่นี่เพราะมารับน้ำกลับบ้าน ส่วนน้ำ…เขาก็…” อธิปทิ้งประโยคเอาไว้ให้หญิงสาวเป็นคนตอบ
“…ส่วนน้ำ…แค่มาค้างกับเพื่อนค่ะ ทั้งน้ำทั้งพี่อธิปไม่รู้ไม่เห็นอะไรค่ะคุณลุง” คุณชัยนิ่งงันเพราะไม่คิดว่าสองหนุ่มสาวจะทำเฉยกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว
“ถ้ายังไง น้ำลากลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” น้ำทิพย์และอธิปยกมือไหว้ชายสูงวัย ก่อนจะพากันเดินออกจากบ้านไป ทิ้งให้คุณชัยมองตามอย่างโล่งอกระคนเจ็บปวด
…โล่งอกเพราะทั้งน้ำทิพย์และอธิปให้อภัย…จอมขวัญจะรู้ตัวบ้างไหม ว่าต่อให้ทำผิดถึงขนาดนี้ แต่ก็ยังได้รับการให้อภัย…หลานชายของเขาโชคดีเหลือเกิน โชคดีที่ได้รับโอกาสให้แก้ตัว ได้รับโอกาสให้ยืนขึ้นใหม่ได้อีกครั้ง แม้ว่าจะ…ทำตัวร้ายกาจถึงเพียงนี้…
…แต่ก็ยังเจ็บปวด…เพราะครั้งนี้ จอมขวัญทำเกินไปจริงๆ ถ้าหากว่าพวกเขามาไม่ทัน อธิปจะเป็นยังไง…จะต้องมีการสูญเสียใช่ไหม…ต้องให้อธิปแดดิ้นไปต่อหน้าอย่างนั้นหรือ จอมขวัญถึงจะพอใจ
…คุณชัยหายใจอย่างยากลำบาก เมื่อตัดสินใจจะลงโทษหลานชายที่รัก…แต่จะลงโทษอย่างไร ลงโทษอย่างไรให้เจ้าตัวรู้ซึ้งว่าสิ่งที่เกือบจะทำนั้นคือการปลิดลมหายใจของคนอื่น คนอื่นที่เขามีพ่อมีแม่ มีคนที่เขารักและรักเขารอคอยอยู่…
คุณชัยมือสั่น ได้แต่เงยหน้าเพื่อกลั้นน้ำตา หากเขาปล่อยให้เรื่องทุกอย่างจบลงแบบนี้ โดยไม่ลงโทษจอมขวัญ แล้วตอนที่เขาไปเจอหน้าน้องชายผู้เป็นพ่อของจอมขวัญในโลกหน้า เขาจะสู้หน้าน้องได้อย่างไรกัน…
…ต้องลงโทษ…จะต้องลงโทษเพื่อให้จอมขวัญรู้…
เขาก้มหน้าลงพยายามรวบรวมสติทั้งหมดแล้วปลดลูกโม่เพื่อจะนำไปเก็บให้ปลอดภัย ทว่าชายชราก็ต้องผงะ
…นี่มัน!!!...
…ไอ้ของขวัญ!!!…
…นี่มันปืนปลอมนี่หว่า!!!!!!...
…ไอ้หลานแสบ!!!! เอาปืนปลอมไปท้ายิงคนนั้นคนนี้ได้ยังไง!! ใครสั่งใครสอน!!!!!...
ติดตามตอนต่อไป (ขอวันอาทิตย์นะจ๊ะ)
บอกแล้ววววว…ดราม่ามันมาได้ มันก็จากไปได้ (กร๊ากๆๆๆๆ) :m20:
แอบชอบพี่จักร ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ น่ารัก :o8:
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ กำลังใจ และพื้นที่บอร์ดนะคะ ^.^
ป.ล. ขอบคุณคุณ Rafael มากๆนะคะที่สอนวิธีทำลิงค์ :pig4: กรี๊ดๆ ทำได้แล้วอ่ะ
สปอยล์…ต่อจากนี้จะเริ่มวายแหละ (นี่เขาเรียกว่าสปอยล์เปล่าอ่ะ ฮ่าฮ่า) :laugh:
-
จิ้มก่อนอ่านค่าา
.....................
อ๊ากกก ตอนนี้ทำเอาน้ำตาร่วงได้เหมือนกัน
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ ตอนนี้ต้องการความวายจากเรื่องนี้ด่วน 5555
-
กร๊ากกกกก โดนหลอกกันทุกผู้ทุกคน ตรูก็ด้วย เว้ยยยยย :m16:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบพี่อธิปจริงจังค่า
:-[
แบบนี้แหละถึงจะมาปราบของขวัญได้
แค่กับชะนีคนเดียวต้องเป็นขนาดนี้เลยเหรอคะของขวัญ??
แบบนี้เค้าเรียกไม่รู้จักคิด ไม่รู้จักโตนะคะ
:เฮ้อ:
ตอนนี้เราขอฝากหน้าที่ดัดนิสัยน้องให้พี่อธิปเลยนะคะ
:z1:
ขอบคุณน้องบัวคนสวยสำหรับตอนนี้ด้วยค่ะ
ปลล.อยากอ่านตำนานรักดอกไม้จังเลยน้อ...
:haun5:
-
ก็คิดเหมือนกันว่าขวัญจะกล้าทำอะไรน้ำหรือเปล่า
แต่สงสารขวัญนะ อดีตแก้ไขไม่ได้
อดีตที่ยังสงสัยว่าขวัญทำจริงๆ หรือเปล่า :laugh:
-
สงสัยว่าอธิปกะของขวัญจะรักกันยังไง
^^
-
ของขวัญ อย่าไปอาลัยอาวรณ์กับผู้หญิงเลย
-
รออ่านเรื่องนี้ทั้งวันเลยคะ
แอบเสียวอะ นึกว่าของขวัญจะยิงอธิปทิ้งจริงๆซะแล้วอะ
แต่คุณป้าก็ร้านอะ ไม่แพ้คุณหลายเลยนะคะ สงสารก็แต่อธิปอ่า ><
หวังว่าคุณลุงจะลงโทษขอขวัญดีๆนะคะ อิอิ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย ชอบ และไม่ชอบ ไม่ชอบฉากที่ขวัญไม่ใช่ขวัญ ชอบฉากของครอบครัวทั้งหมด ทั้งมารยาของป้ารี การรู้ทางกับของลุงชัย ความซื่อบื้อของพี่จักร น่ารักๆๆๆ แต่ของขวัญที่ห่วงป้านั้นน่ารักที่สุด!!!
ลุงชัยคะ ขอร้องละคะ อย่าลงโทษของขวัญเลยนะ อะฮึก
บ้าบอที่สุด เกลียดคุณอธิป
ปล.สปอยส์ได้ใจมากคะ!
ปล.2ดีใจ จากนี้จะไม่ต้องเจอน้ำกับแม่แล้วสินะ
-
อ่านมาช่วงแรกน้ำตาคลอถึงความรักของป้ากับหลาน
แต่มาเริ่มอมยิ้มที่จักรโดนแม่หยิกเท้า
และยิ่งฮาใหญ่ตอนลุงรู้ว่าเป็นปืนปลอม
หักมุมมากค่ะ
-
กะลังอินได้ที่ ต้องเบรคตัวโก่งเพราะเสียงร้องของพี่จักร
และพอรู้ว่าถูกคนเป็นลมหยิกถึงกับขำพรืด คนเขียนหักมุมได้เก่งจริง ๆ
แถมตอนท้ายปืนปลอมอีก น้ำตากำลังจะหยดเพราะสงสารคุณลุง ก็ต้องไหลย้อนกลับทางเดิมซะนี่
-
ปืนปลอม... :laugh:
-
เอ่อ..กำลังซึ้ง+ เศร้า
เจอปืนปลอม เข้าไป อึ้งเลยย
เง้ออออออออออออออออออ...
o13 o13
-
555+ นึกว่าแต่ดราม่าทั้งตอนแล้วซะอีก
ถูกใจมารยาของป้ารีจริง ๆ ต่อไปเข้าเนื้อเรื่องจริง ๆ แล้วสินะ
เป็นกำลังใจให้นะจ้ะ
-
คอยวายมานานแสนนาน....ทรมานเปล่าเปลี่ยวเอกา...
โหเว่อร์!?! แต่แบบสงสารของขวัญรีบสวีทวี๊ดวิ๊วกับอธิปเถอะค่ะ....
จริงๆแล้วอยากอ่านสนองนี๊ดตัวเองมากกว่า :jul3:
-
ชอบของขวัญจังเลย :impress2:
-
ไอ้เราก็คิดจอมโหดขนาดนั้น
ที่ไหนได้ปืนปลอม
-
ปืนปลอม o22
อ่านแล้วสงสารของขวัญมาก
ตอนกลางๆก้อินจัด อยากจะร้องไห้
พอจบเท่านั้นแหละ อึ้ง ช็อค ค้าง กันเลยทีเดียว
ยังดีที่เป็นปืนปลอม :เฮ้อ:
โดนหลอกแบบเต็มเปา :serius2:
-
ซึ้งแทบแย่ มาตายตอนจบ
กลับปืนปลอม 5555
-
กำ ปืนปลอมซะงั้น 55+
-
เอาตัวประกอบออกไปได้แล้วค่ะ
ตอนหน้าขออธิปกับของขวัญล้วนๆนะคะ
อิอิ
-
ลุ้นแทบตาย นึกว่าจะเกิดเหตุการณ์นองเลือดซะแล้ว ที่ไหนได้ ปืนปลอมซะงั้น :m20:
-
:o12: น้ำตาไหลไม่หยุดเลยอ่ะหน้าคอมเปียกเลย สงสารขวัญมากๆๆๆๆๆๆๆๆขอแค่ลุงอยากลงโทษของขวัญเป็นพอแค่นี้ก็จะตายทั้งเป้นอยู่แล้ว...แต่ก็ดีแล้วที่เรื่องมันไม่เลยไปใกลกว่านี้ไม่งั้นพระเอกเราคงจบ....แต่ตอนนี้ :fire:ไฟความแค้นได้เกิดขึ้นแล้วของขวัญจะหยุดหรือปล่าวนี้สิที่พวกเราต้องติดตาม
เราพึ่งมาอ่านแค่เห็นซื่อผู้เขียนก็รีบกระโดมาอ่านเลยอาจจะช้าหน่อยแต่ไม่สาย.....+1ให้กำลังใจนะค่ะ
และขอบคุณมาก :pig4: ที่แต่งเรื่องดีๆๆๆๆมันๆๆมาม่าบ้างแต่จะบอกว่า เลิศ คำเดียวจบค่ะ
-
โอ๊ย โดนหลอกกันหมดเลยอะปืนปลอมอะ
-
ชอบจังเลยยย >////< อ่านแล้วมีความสุขมากอะ ^^
-
ซื้อปืน แล้วไหงเป็นปืนปลอมล่ะเนี่ย =__=
หรือว่าเพื่อนให้ของปลอมมา?
-
เฮ้ยยย ปืนปลอม :a5:
-
อ่านแล้วเศร้ามาตั้งนาน
ทำไมตอนสุดท้าย เสียให้กับคุณลุง
..ปืนปลอม :a5: :a5: :a5:
-
อ่า...ต้องไปกินหญ้าซะแล้วเรา
โดนขวัญหลอกกันหมด 55+
อุตส่าห์เครียด!
-
ของขวัญ ร้ายที่สุด 5555555555555555555555555555
-
อ่ะนะ ปืนปลอม
อธิป จับจอมขวัญมาลงโทษซะ ฐานคิดร้ายใส่ว่าที่คนรัก อิอิ
-
คุณป้า acting เนียนนะคะ
ส่วนเรื่องปืน,,, คิดได้ไงเนี่ย ของขวัญ
-
เฝ้ารอตอนต่อไป >w<
ชอบพี่จักรเหมือนกันนนน :L1:
-
:angry2: :angry2:
เอาน้ำตาชั้นคืนมาของขวัญ
ร้ายกาจนักนะ หึ แต่ป้ารีร้ายกว่า กร๊ากกกกกกกกก :laugh:
หลอกลวงคนอ่าน ให้พี่อธิปลงโทษ ซะให้เข็ด :z1:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
ขำตอนจบของขวัญจะรู้ไหมนั้นว่าปืนปลอม :a5:
สงสารของขวัญจัง :m15:
:pig4:
-
อ่านตอนนี้แล้วเศร้าไป อึนไป จนกระทั่งมาเจอ.....
ปืนปลอม....
ของขวัญอ่า เดี๋ยวตีตาย!! :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
งานนี้ อธิปได้รักจอมก่อนแน่ๆ เลย ก็จอมไม่มีวี่แววว่าจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเลยอะนะ
เอ..หรือว่าจะไปอ่อยอธิปเพื่อแก้แค้น เหอๆๆ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ สู้เอาปืนไปยิงยังง่ายกว่าอีก
:L2: :pig4:
-
ช่วงบนดราม่ามากอ่ะ
แต่บรรทัดสุดท้ายแบบ ,,,,
ของขวัญน่าร้ากกกกก
55555
เยเยเย จะวายแล้วๆ ^^
-
อิโธ่ เราก็นึกว่าปืนจริง
เล่นเอากลัวไปหมด นึกว่าของขวัญจะสิ้นคิด
ยิงคนนู้นคนนี้
รออ่านตอนต่อไปจ้า หึหึ
รอตอนวายๆ นี่แหละ 55555
-
บิวท์ดราม่าจัดหนัก ตรึงเครียด กดดัน มาทั้งตอน ช่วงท้าย ๆ ทำเอาเปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทัน
คุณป้า คุณลุง สุดยอดมากค่ะ แสดงได้เนียน รับ-ส่งบทจนพ้นวิกฤติ o13
แต่มุขปืนปลอมเนี่ย สุดยอดกว่าเห็น ๆ โดนคุณขวัญหลอกกันหมดเลย ไม่เว้นแม้กระทั่งคนอ่าน
บทลงโทษต่อจากนี้ จะเป็นดราม่าจริง ๆ สำหรับคุณขวัญสินะ... :o9:
-
ป้ารีเป็นลมซะเนียนเลย แถมสุดท้ายมาเจอปืนปลอมอีก
ไอ้อารมณ์ที่กำลังซึ้งๆถึงกับหดกลับไปหมดเลยจ้า
รอติดตามว่าลุงชัยจะลงโทษของขวัญยังไงให้หลาบจำ
-
:เฮ้อ:มันแนวไหนกันเนี้ย
ดูๆแล้วชักจะเหมือนละครหลายสีเข้าทุกวัน
-
จอมหน้าสงสาร
น้ำทิพย์ตามใจคนอื่นเกินไปนะ
จอมหน้าจะเหนี่ยวไกลที่น้ำทิพย์เลย
เอาปืนปลอมมาเล่นทำไม
-
ปืนปลอม o22
อ่านแล้วสงสารของขวัญมาก
ตอนกลางๆก้อินจัด อยากจะร้องไห้
พอจบเท่านั้นแหละ อึ้ง ช็อค ค้าง กันเลยทีเดียว
ยังดีที่เป็นปืนปลอม :เฮ้อ:
โดนหลอกแบบเต็มเปา :serius2:
คิคิ เราก็อินตามเหมือนกันแหละค่ะ
-
คุณลุงคุณป้าสุดยอดมาก o13 o13
-
ของขวัญ !!! ปืนปลอม !!! เราก็ลุ้นนะ ฮ่าาาาาาาาาาา
-
555555555555555555555555555555555
-
โอ้โห...บ้านนี้นี่เจ้าเล่ห์กันทั้งบ้านเลยป่าว
คุณป้าก็แกล้งเป็นลม
ส่วนจอมขวัญ...ปืนปลอม... :m28:
-
แล้วขวัญจะโดนลุงทำโทษยังไงเกือบฆ่าคน
ป้ารีร้ายมากแกล้งเป็นลมทำให้ขวัญเป็นห่วง
-
o22 o22
หักมากค่ะตอนจบ ของขวัญนะของขวัญ
สติกลับมาแล้วสินะ เพี้ยงๆๆๆ
-
โถ ปืนปลอม เราก็ตกใจซะ
สนุกๆๆเลยค่ะ สู้ๆๆ
-
แอร๊กกกก เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมาก
รอตอนต่อไปฮวัฟฟฟฟ ของขัวญ ของขวัญ
ชื่อน่ารักที่ซ๊ดดด
-
ป้ารีเจ๋งมากค่า ^_^ ขำพี่จักรโดนหยิกเท้า ฮ่าๆ
ของขวัญเป็นแบบนี้ คุณอธิปรีบมาดูแลเร็วๆสิคะ ทำให้ของขวัญมีความสุขจริงๆซะที
-
ของขวัญ ปล่อยชีไปตามทางของชีเหอะ (ชีน่ารำคาญมากกกกกกกก)
-
ง่ะ งานนี้โทษน้ำทิพย์คนเดียวเลย
-
:laugh: :laugh: :laugh:
โทรทัศน์ทองคำ หรือ นาฏราช ต้องมอบให้แก่ป้ารีในฐานะ นักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยม
-
ร้ายทั้งตระกูล
55555555555555555
-
จะได้สาีก็งานนี้ละมั้งนายจอม
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ลงโทษ ยังไง?
ส่งตัวไปไห้อยุ่อบรมกับอธิปดีไหม 555+
-
:serius2: ปืนปลอม กำ -*-
-
ของขวัญ.....ขื่อน่ารักง่ะ :impress2:
-
เข้ามาปูเสื่อรอ วันอาทิตย์ กี๊ดกิ้ว 555
รอเสพความวายจากเรื่องนี้
รอเสพฉากน้องของขวัญกับพี่อธิป 5555
-
:sad4:แล้วมะไร จะได้เป็นจอมใจของนายอธิป :z3:
-
หลานแสบ มันก็มาจากเชื้อลุงกับป้าหละเหวย
ปืนปลอม แต่พี่อธิปมันไม่รู้ใช่มะว่าปืนปลอม
มันจะตามมาลงโทษน้องของขวัญป่าวอ่ะ
อยากให้มาตามไปลงโทษ อิอิ แบบสองต่อสองไรงี้ :m20:
-
ดันๆ
-
ปูเสื่อๆ -..-
-
จอมร้าย
Dezair
……………………………
ตอน 6
“แล้ว…ทำไม…กลายเป็นของขวัญแอดมิด…”
คุณชัยหันมาถามลูกชายที่ยืนอยู่ข้างเตียงคนป่วยที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง และแน่นอนว่าเจ้าตัวไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองถูกย้ายเข้ามาในโรงพยาบาลในกรุงเทพฯแล้วเรียบร้อย
…แล้วเห็นมันนอนแบ่บอย่างนี้แล้วจะกล้าลงโทษอะไรมันอีกมั้ยล่ะเนี่ย!....
“ก็จะอะไรล่ะพ่อ…ส่งแม่ถึงมือหมอปุ๊บ ไอ้นี่ก็เป็นลมเพราะไข้ขึ้นปั๊บ!” จักรกฤษณ์ตอบเหลือบตามองน้องชายที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียงคนป่วยด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะส่งมือไปดีดหน้าผากจอมขวัญเสียทีหนึ่ง!
“ตาจักร!! ทำอะไรของขวัญ!!!” คุณพัชรีร้องเสียงแทบลั่นเมื่อเห็นลูกชายทำร้ายร่างกายหลานชายต่อหน้าต่อตา
“หมั่นไส้มัน!! ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงเรื่อย!” ดูเหมือนคนถูกหมั่นไส้จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพอดี จอมขวัญบิดตัวเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น
“แหม! ทีอย่างงี้ล่ะสู่รู้ตื่นขึ้นมาตอนกำลังนินทา!” จักรกฤษณ์อยากจะดีดเหม่งน้องชายอีกสักที ถ้าไม่ติดว่าคุณพัชรีส่งสายตาดุๆมาให้ พร้อมกับถลาเข้ามาที่เตียง
“ของขวัญ…ของขวัญเป็นยังไงบ้างลูก” มืออวบอูมลูบศีรษะหลานชายด้วยความรัก อุณหภูมิร่างกายของจอมขวัญลดลงแล้ว แต่ก็ยังจัดว่าร้อนกว่าคนทั่วไปอยู่ดี
“ป้ารี?...ป้ารี...ดีขึ้นแล้วเหรอ” จอมขวัญถามประโยคแรกด้วยสามัญสำนึกทั้งหมดที่พอจะมี เขาจำได้ว่าเรื่องเดียวที่เขากังวลคือป้าของเขาเป็นลม
“ดีขึ้น?”
“ป้ารีเป็นลม” ชายหนุ่มในชุดคนป่วยว่าอย่างนั้น ทำเอาคุณพัชรียิ้มบางแล้วส่ายหน้า
“ป้าไม่เป็นอะไรแล้ว ของขวัญเถอะ…ทำไมปล่อยให้ตัวเองไม่สบายขนาดนี้…” คนเป็นป้าน้ำตารื้นด้วยความรักหลานห่วงหลาน วินาทีที่เธอรู้ว่าจอมขวัญเป็นลม ซ้ำยังไข้ขึ้นสูงจัด ทำเอาหัวใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ตอนที่จอมขวัญแบกเธอมา คุณพัชรีไม่ได้เอะใจกับอุณหภูมิร่างกายของหลานชายเลย เพราะตอนนั้นหวังเพียงแค่ให้จอมขวัญไกลปืนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ขวัญขอโทษ…” จอมขวัญเอ่ยเสียงเครือ เขายกมือขึ้นพนมแล้วกราบลงบนแขนของหญิงวัยปลายทำเอาคุณพัชรีน้ำตาร่วงเผาะ
“ขวัญขอโทษครับป้า…ขวัญมันชั่ว ขวัญไม่น่าเกิดมาเลย ขวัญทำให้ป้า ทำให้ลุงเสียใจ…” พอสติและสามัญสำนึกกลับมา ก็เหมือนเมฆหมอกที่ลอยบดบังสายตามลายหายไป
…ตอนนั้น เขามองเห็นแต่น้ำทิพย์ ต้องการแต่น้ำทิพย์ หญิงสาวผู้ที่เขาชื่นชมว่าหล่อนเป็นน้ำจากสวรรค์ที่ทำให้เขาอยากกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดี…แต่วินาทีนี้…วินาทีนี้เขาแค่ต้องการคนที่เข้าใจและกล้าสวมกอดเขา…แม้ว่าเขาจะชั่วช้าเลวทรามแค่ไหน…และคนคนนั้นก็คือป้าพัชรี…
หัวไหล่อีกข้างของจอมขวัญอุ่นซ่านเมื่อถูกฝ่ามือกร้านของคุณชัยบีบ จอมขวัญหันมามองผู้เป็นลุง ก่อนจะเหลือบสายตาไปยังจักรกฤษณ์ที่ยืนอยู่เบื้องหลังคุณชัย
“ขวัญขอโทษครับลุง ขอโทษพี่จักร…”
“พวกเรารักแกนะของขวัญ ทำไมจะทำอะไรไม่ปรึกษา แกไม่ยอมเล่าให้พวกเราฟัง แต่กลับไปปรึกษาคนอย่างไอ้ทรงพลอย่างนั้นเหรอ…” คุณชัยเอ่ยปากเสียงเครือ อย่างที่ทำเอาหลานชายสะเทือนใจได้แต่ก้มหน้าอย่างสำนึกผิด
“ขวัญขอโทษครับลุง ขวัญยอมรับผิดทุกอย่าง…” คำว่ายอมรับผิดนั้นทำเอาคุณชัยถอนหายใจเฮือก ถ้าจะมีคนผิดก็ควรจะเป็นเขา เพราะเอาความสงสารหลานชายคนนี้เป็นที่ตั้ง พอจอมขวัญทำผิดเรื่องอะไรขึ้นมา เขาก็เลยไม่กล้าลงโทษสักที
…แต่ครั้งนี้…ครั้งนี้นอกจากจอมขวัญจะต้องรับผิดแล้ว เจ้าตัวต้องสารภาพให้คนเป็นลุงสบายใจอีกอย่างนึง แล้วคุณชัยจะยอมเมตตาลงโทษสถานเบา
“ของขวัญ…รับผิดลุงมาอย่างนึง แกซื้อปืนมากระบอกเดียวใช่มั้ย” คำถามของคุณชัยทำเอาจอมขวัญต้องเงยหน้ามองอย่างงุนงง
“เอ่อ…ครับ ขวัญได้มาแค่กระบอกเดียว…” จอมขวัญคิดว่าอนาคตเขาคงไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว น้ำทิพย์อาจจะยอมความ แต่คนอย่างอธิปจะต้องเล่นงานเขา อย่างน้อยก็เพราะเขาเกือบจะยิงมัน
“แกได้ลองยิงรึยัง”
“พ่อ!! พูดอะไรอย่างงั้น! มันจะไปลองยิงที่ไหน?!!” จักรกฤษณ์ค้านเสียงดัง
“นั่นสิลุง ขวัญจะไปยิงอะไรล่ะ” พอไม่มีฤทธิ์บ้าบิ่นเหมือนเก่าแล้ว จอมขวัญก็นึกขยาดว่าเขาจะเอาปืนไปลองยิงกับอะไร
คุณชัยสบตาหลานชาย และในชั่ววินาทีนั้นมะเหงกหนักๆก็เขกลงบนศีรษะของจอมขวัญทันที
โป้ก!!
“โอ๊ย!!! ลุง!!!”
“ไปตีหลานทำไม!” นอกจากจอมขวัญจะโวยแล้ว คุณพัชรีก็ไม่ยอมความเหมือนกัน เธอรีบตวัดสายตาดุๆมาที่สามี
“ก็ไอ้หลานเวรมันโง่! โอ๊ย!! ถ้าตอนนี้แกไม่ได้นอนบนเตียงคนป่วยล่ะก็ ลุงจะตีก้นแกให้ลายเป็นแทบเลย!!” คุณชัยชี้หน้าหลานชายอย่างคาดโทษ
“ข…ขวัญรู้ว่าขวัญโง่…แต่…แต่ขวัญงง…สรุปว่าที่เขกหัวขวัญนี่เพราะเรื่องอะไร…” คุณชัยกุมขมับตัวเองแล้วสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะยอมเอ่ยปาก
“ปืนที่แกซื้อมาน่ะ มันปืนปลอม”
“อะไรนะ!!!!” จอมขวัญ จักรกฤษณ์และคุณพัชรีพากันร้องประสานเสียงแล้วทำตาถลึงโตตกใจ
“ป…ปืนปลอม?...” จักรกฤษณ์ทวนคำอย่างไม่เชื่อ ก่อนจะกลายเป็นถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยถ้าหากวันนั้นจอมขวัญเกิดเหนี่ยวไกจริงๆ ก็คงไม่มีใครล้มตาย
ส่วนจอมขวัญตัวต้นเหตุนั้นถึงกับอ้าปากค้างแล้วพูดอะไรไม่ออกอีก ใจนึงนึกเคียดแค้นทรงพลที่เอาของปลอมมาหลอกขายเขา แต่อีกใจ…ก็นึกขอบใจมันที่ไม่เอาของจริงมา เกิดวันนั้นเขาหึกเหิมฆ่าใครขึ้นมาจริงๆ วันนี้คงได้เข้าไปนอนในคุกเป็นแน่แท้
“ลุงลองติดต่อไปหามันแล้ว…ไอ้ทรงพลก็ยอมรับว่าขายปืนปลอมให้จริงๆ” คุณชัยไม่อยากจะเล่ารายละเอียดมากนัก เพราะน้ำเสียงกวนโทโสของมาเฟียใต้ดินอย่างนายทรงพลนั้นแสนจะบาดหูและกวนส้นเขาเหลือเกิน
‘คุณคงไม่คิดว่าผมจะขายปืนจริงให้พวกที่ดีแต่บ้าระห่ำแบบหลานคุณหรอกใช่มั้ย ไม่เอาหน่า เกิดมันเอาไปฆ่าใครขึ้นมาจริงๆ ผมที่เป็นคนหาปืนให้มันก็ซวยน่ะสิ นายทรงพลคนนี้ยังไม่อยากเอาชีวิตตัวเองไปผูกติดกับข้อเท้าของไอ้จอมหรอกนะ’ ดูเหมือนทรงพลจะคาดการณ์ล่วงหน้ามาแล้ว ว่าจอมขวัญจะต้องก่อเรื่องอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง
“แต่ก็ดีแล้วที่มันขายปืนปลอมให้…” แม้จะนึกขุ่นเคืองกับความโง่ของหลานชายที่ถูกย้อมแมวขายของได้ปืนปลอมมาอยู่ในมือแล้วยังไม่รู้ตัว แต่อีกใจก็โล่งอกที่อย่างน้อยทรงพลก็ยัง ‘ฉลาด’ รู้ทันเกม
จอมขวัญเงยหน้ามองคุณชัย ลุงของเขาแก่ลงไปมาก ใบหน้ามีริ้วรอยเหี่ยวย่นตามวัย คงเป็นเพราะช่วงหลายวันที่ผ่านมาหลานอย่างเขาก่อฤทธิ์ทิ้งเอาไว้ให้ท่านทั้งห่วงทั้งกลุ้ม ผมหงอกข้างขมับก็เลยดูเหมือนจะยิ่งชัดขึ้น
“ขวัญขอโทษ”
“อืม แล้วคราวหน้าคราวหลัง ถ้ามีอะไร ลุงขอร้อง…นึกถึงพวกเราที่เป็นครอบครัวเดียวกับขวัญ ปรึกษาพวกเรา ก่อนจะไปปรึกษาใคร…”
“ครับ ลุง…ขวัญสัญญา ถ้ามีคราวหน้า…เอ่อ…หมายถึงถ้ามีปัญหา ขวัญจะวิ่งหาลุงกับป้าเป็นคนแรก”
“อะแฮ่ม!! ตรงนี้อีกหนึ่ง…” จักรกฤษณ์ส่งเสียงบอก จอมขวัญเลยหันไปยิ้มแล้วกวักมือเรียกพี่ชายให้เดินเข้ามาใกล้เตียงมากกว่าเดิม
“อย่าน้อยใจเลยหน่า เดี๋ยวหัวก็ล้าน ขวัญหล่อกว่าแล้วจะหาว่าหล่อไม่เตือน”
“เออ! ไอ้หล่อ!! ขอดีดเหม่งแม่งอีกสักทีเหอะวะ! ปากมากน่าหมั่นไส้จริงๆ” จักรกฤษณ์วุ่นวายจะเข้ามาดีดหน้าผากน้องชายให้ได้ ลำบากคุณชัยกับคุณพัชรีต้องห้ามปรามในขณะที่จอมขวัญหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างมีความสุข
…ความสุข…ที่หายไป…ณ วันนี้มันกลับคืนมาแล้วไม่ใช่เพราะมือของผู้หญิงที่เขาคิดว่าเป็นชีวิตทั้งชีวิตของเขา…แต่เป็นเพราะลุง เพราะป้า และเพราะพี่…
…เพราะครอบครัวของเขา…
………………………
นอนโรงพยาบาลได้หนึ่งคืนเต็มๆ คนป่วยก็เริ่มกลับมาซ่าได้เหมือนเก่า
“อยากกินแอปเปิ้ล” จักรกฤษณ์ที่วันนี้ถูกบิดาและมารดาโยนงานให้มาเฝ้าน้องถึงกับเหลือบตามองไอ้ตัวดีที่นอนกดรีโมทยิกๆอยู่บนเตียง
“เพิ่งกินส้มไปไม่ใช่เหรอวะ”
“อยากกินแอปเปิ้ล”
“จะกินอะไรนักหนาวะ เอ้า!” จักรกฤษณ์เดินไปหยิบแอปเปิ้ลพร้อมมีดมายื่นให้น้องชาย เลยโดนจอมขวัญจ้องเขม็ง
“ก็ได้ๆ!! ยอมให้แกครั้งเดียวตอนป่วยนะเว้ย!” แล้วก็กลายเป็นคนเป็นพี่ต้องลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงแล้วปอกแอปเปิ้ลส่งให้จอมขวัญที่นอนอารมณ์ดีดูโทรทัศน์เหมือนเด็กๆ
จักรกฤษณ์มองใบหน้าด้านข้างของน้องชายที่ดูอิ่มเอิบมีความสุขแล้วก็ได้แต่ลอบถอนหายใจเบาๆ เรื่องที่เกิดขึ้นคงทำให้จอมขวัญรับรู้และเข้าใจความจริงมากกว่าแต่ก่อน มันคงรู้ตัวแล้วว่าไม่ว่ายังไง…ระหว่างมันและน้ำทิพย์ก็เป็นได้แค่เรื่องเพ้อฝันเท่านั้น
“พี่จักร…โทร.หาคุณน้ำให้หน่อยดิ”
“เฮ้ย!!!!” …เพิ่งชมอยู่แหมบๆ! ว่าตัดใจได้แล้ว!!
“ตกใจทำไมอ่ะ ขวัญแค่อยากคุยกับเขา…ตั้งแต่เกิดเรื่อง ขวัญยังไม่ได้ขอโทษเขาเลย” จอมขวัญหันมามองหน้าพี่ชาย ดวงตาที่มองตรงมายังจักรกฤษณ์นั้นไม่มีแววเจ้าเล่ห์ใดๆอีกแล้ว
“แล้วแกไม่คิดจะขอโทษคุณอธิปด้วยรึไง ทำกับเขาไว้ซะขนาดนั้น ถึง…จะเป็นปืนปลอมก็เถอะ” จักรกฤษณ์ย้อนถาม
ภาพตอนที่จอมขวัญเล็งปืนไปยังอธิปนั้น แค่คิดถึงก็ยังเสียวไส้ไม่หาย ไม่อยากจะจินตนาการว่าถ้าปืนในมือจอมขวัญเป็นปืนจริง และจอมขวัญเหนี่ยวไกออกไปจริงๆ ระยะประชิดแบบนั้น ต่อให้คนไม่เคยจับปืนมาก่อนแบบจอมขวัญ…ก็คงปลิดชีพใครสักคนได้ไม่ยาก…แล้วใครคนนั้นก็คืออธิป
ตัวต้นเหตุนิ่งเงียบไป แม้จะยอมรับเรื่องระหว่างตัวเองและอดีตคนรักว่ามันไม่อาจเป็นไปได้ แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่เป็นมิตรกับผู้ชายที่ชื่ออธิปอยู่ดี
“ไอ้ขวัญ ถ้าแกยอมรับเรื่องของแกกับน้ำทิพย์ได้แล้ว แกก็น่าจะเปิดใจให้กับผู้ชายคนอื่นที่จะเข้ามาในชีวิตของน้ำทิพย์ด้วย ไม่ใช่หวงก้างแบบนี้ มันจะไม่ดีต่อทั้งแกและน้ำทิพย์”
“ก…ก็ไม่ได้หวงก้าง…แต่…” จอมขวัญอึกอัก แต่สุดท้ายก็ได้แต่ผ่อนลมหายใจ
…มันไม่ดีจริงอย่างที่จักรกฤษณ์ว่านั่นแหละ เลิกกันแล้ว ก็เป็นได้แค่คนอื่น…เขาไม่ควรอาฆาตมาดร้ายกับผู้ชายคนอื่นที่จะเข้ามาในชีวิตน้ำทิพย์ แม้ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันจะเข้ามาในช่วงเวลาที่เขากับน้ำทิพย์ยังคบกันก็เถอะ…โธ่เว้ย!!!! ยังไงมันก็แค้นอยู่ดีแหละวะ!!!
“ไอ้ขวัญ” หน้าตายู่ยี่บอกแววโกรธของน้องชายทำเอาชายหนุ่มร่างหนาต้องเรียกชื่อปราม จอมขวัญเลยตวัดสายตามามองขุ่นๆ
“ก็ได้! โทร.บอกคุณน้ำให้หน่อยแล้วกันว่าอยากขอโทษ ถ้าเขา…ถ้าเขากลัวขวัญ ก็บอกให้เขามาหาที่โรง’บาลก็ได้…ส่วน…ถ้ามีใครจะตามมา ก็เป็นเรื่องของคนนั้น ขวัญไม่เกี่ยว” จักรกฤษณ์พยักหน้ารับ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองแล้วเดินออกจากห้องพักของน้องชายไป
………………..
แล้ว…คนจะตามมาก็ตามมาจริงๆ…
…จอมขวัญพ่นลมหายใจแรงๆด้วยความเซ็ง เขาก็ลืมไปว่าพี่ชายเขาไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของน้ำทิพย์ เพราะงั้นจักรกฤษณ์ก็ต้องอาศัยโทร.ฝากทางอธิปให้ไปบอกน้ำทิพย์ให้! แล้วมีหรือที่คนอย่างจักรกฤษณ์จะไม่บอกให้อธิปมาด้วย! แม่ง!!!...
“คุณจอม…อาการเป็นยังไงบ้างคะ” น้ำทิพย์เอ่ยปากอย่างเกรงๆ ไม่ใช่เพราะว่าเธอยังหวาดกลัวจอมขวัญหรอก แต่เป็นเพราะรู้สึกเกรงใจชายหนุ่มที่ต้องให้พี่ชายเขาโทร.มาตามเธอผ่านทางอธิปให้มาเยี่ยมจอมขวัญเสียที
“เป็นไข้ ไม่ได้ผ่าตัด ถามมาได้อากงอาการ ฟังแล้วประหลาด” เสียงจักรกฤษณ์กระแหนะกระแหนดังมาจากโซฟา ทำเอาคนเป็นน้องต้องส่งสายตาไปปราม ชายหนุ่มเลยต้องยอมเงียบ
จอมขวัญเบือนสายตากลับมายิ้มให้หญิงสาว
“ดีขึ้นมากแล้วครับ ผมกำลังหาทางหนีออกจากโรง’บาลอยู่” คนป่วยว่าอย่างนั้นแล้วยิ้มเผล่อย่างขี้เล่น ดวงตาสดใสมีวี่แววเหน็ดเหนื่อยเล็กน้อยคงเป็นเพราะฤทธิ์ของไข้ที่ยังหลงเหลือ แต่น้ำทิพย์ก็มองออกว่าชายตรงหน้ากลับมาเป็นจอมขวัญคนเดิมที่สนุกสนานและร่าเริงอีกครั้ง
เธอยิ้มกว้างอย่างดีใจ…ดีใจที่เขาไม่เป็นอะไร และดีใจที่เขากลับมาเป็นคนเดิมอย่างที่เธอรู้จัก…
จอมขวัญมองใบหน้าหวานของหญิงสาวที่ยังเป็นดวงใจของเขา ก่อนจะสูดลมหายใจเรียกความกล้า
“คุณน้ำครับ…มัน…พอจะเป็นไปได้มั้ยที่เรา…จะเป็นเพื่อนกัน…ผมหมายถึง…เพื่อนจริงๆ…” เขาเคยหลอกเธอด้วยประโยคขอความเป็นเพื่อน ดังนั้นเมื่อวันนี้ต้องใช้ประโยคนี้อีกครั้ง จอมขวัญจึงหวั่นใจว่าน้ำทิพย์จะคิดว่าเขาหลอกเธอ
“ค่ะ เราจะเป็นเพื่อนกัน” เพียงเท่านั้น ชายหนุ่มก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจทันที
“แต่คุณจอมต้องสัญญากับน้ำ ถ้ามีอะไรที่น้ำถาม ห้ามโกหกน้ำอีก”
“ครับๆ ผมจะไม่โกหกคุณอีก” จอมขวัญรีบรับปากอย่างยินดี
พวกเขาสองคนคุยกันอีกพักใหญ่ จนกระทั่งจักรกฤษณ์ที่นั่งมองสองหนุ่มสาวอดีตคนรักคุยกันอยู่นานชักจะทนไม่ไหว
…ไอ้น้องรักของเขามันรู้เรื่องบ้างมั้ย ว่านอกจากมันและยัยคุณน้ำอะไรนี่แล้ว มีเขากับอธิปหัวโด่กันอีกสองคน!...
“อะแฮ่ม!! ไอ้ขวัญ อย่าลืมที่สัญญากันเอาไว้” ชายหนุ่มเป็นคนเอ่ยปากเตือนสติ ทำเอาจอมขวัญต้องเหลือบมองพี่ชายที่นั่งอยู่บนโซฟามุมห้องอย่างไม่เข้าใจ
“สัญญา?” นั่นไง…ไอ้น้องที่รักของจักรกฤษณ์มันลืมจริงๆ!!
จักรกฤษณ์โบ้ยหน้าไปทางอธิปที่ยืนอยู่เบื้องหลังน้ำทิพย์เป็นเชิงทวงสัญญาที่จอมขวัญรับปากเขาเอาไว้ และเพียงเท่านั้น คนถูกทวงสัญญาก็ถึงกับทำหน้าเบ้ด้วยความเซ็งทันที
“เอาล่ะ คุณน้ำทิพย์ น้องชายผมมีเรื่องจะคุยกับคุณอธิปนิดหน่อย เชิญคุณออกมารอข้างนอก” จักรกฤษณ์เดินเข้ามาบอกหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวของห้อง
“เอ๋?” น้ำทิพย์ทำหน้างงด้วยความไม่เข้าใจ เธอไม่รู้มาก่อนว่าทั้งจอมขวัญและอธิปสนิทสนมมีเรื่องพูดคุยเป็นการส่วนตัวเสียด้วย หญิงสาวทำอะไรไม่ถูกจนจักรกฤษณ์ทนรำคาญไม่ไหวกับความชักช้าของเธอ จนต้องเป็นฝ่ายดึงแขนลากออกไปจากห้องเสียเอง ทิ้งจอมขวัญและอธิปเอาไว้ด้วยกัน
“มีอะไรจะคุยกับผม” อธิปเป็นฝ่ายเปิดปากพูดก่อน เพราะรู้ดีว่าถ้าขืนยืนเงียบ คนป่วยอาจจะแผลงฤทธิ์ไม่พูดอะไรขึ้นมาเลยก็ได้
หนุ่มร่างโปร่งในชุดคนป่วยทำสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะเหลือบตามองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงเขา มีแต่ความเงียบอยู่พักหนึ่ง จนกระทั่งจอมขวัญทำในสิ่งที่อธิปคาดไม่ถึง
เขายกมือขึ้นพนมแล้วกดศีรษะลงจรดปลายนิ้ว ก่อนจะเอ่ยปาก
“ผมขอโทษ” จอมขวัญเงยหน้าสบตาคนที่ยืนนิ่งงัน
“แล้วก็ขอบคุณ ที่ไม่เอาเรื่อง ลุงชัยบอกผมแล้วว่าคุณ…ไม่ติดใจอะไร ถึงปืนนั่นจะเป็นปืนปลอมก็เถอะ” อธิปเกือบจะซึ้งถ้าไม่ใช่เพราะประโยคหลังที่จอมขวัญเสริมมา
…ปืนปลอม?!!!!...
“หมายความว่าปืนอันนั้น…”
“ปืนปลอม…ตอนแรกก็ไม่รู้หรอก ลุงชัยมาบอก” จอมขวัญเริ่มรู้สึกเสียเส้นเล็กน้อยที่ดันหลุดปากเรื่องปืนออกไป
อธิปถอนหายใจยาวเหยียด รู้สึกสบายใจขึ้นมากะทันหัน เขามองคนที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วย แม้เจ้าตัวจะทำหน้าไม่พอใจอยู่บ้าง ติดจะคิ้วขมวดเล็กๆ แต่อะไรบางอย่างบอกเขาว่าจอมขวัญสำนึกผิดจริง
…น่าแปลก…อธิปไม่เคยคิดมาก่อนว่าถ้าวันนึงเขาถูกเอาปืนจ่อหน้า แม้ว่าสุดท้ายจะมารู้ว่านั่นคือปืนปลอม แต่เขาก็ไม่คิดเอาเรื่อง หากเป็นตัวเขาเมื่อสิบปีก่อน จอมขวัญคงไม่ได้นอนสบายแบบนี้…แต่นี่…ชายหนุ่มคิดว่าเป็นเพราะเขาพ้นวัยฮึกเหิมเลือดร้อนมาแล้ว จึงตั้งสติรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้ ถึงขั้นไม่เอาเรื่องจอมขวัญตัวแสบ…
“คราวหลังก็อย่าเล่นแบบนี้อีกแล้วกัน” ร่างสูงสอน
“คุณก็อย่าทำตัวเก่งขวางทางปืนแบบนี้อีกล่ะ” จอมขวัญยอกย้อน จากคนสำนึกผิดกลับกลายเป็นคนดื้อดึงอีกครั้ง ทำเอาอธิปส่ายหน้าไปมา
“หมายความว่าจะทำแบบนั้นอีกงั้นสิ?”
“คนอย่างผมไม่ทำผิดเรื่องเดิมซ้ำซากหรอก เอาเวลาไปสรรหาวิธีชั่วใหม่ๆดีกว่า”
“คุณไม่ใช่คนชั่วหรอก จอมขวัญ”
เจ้าของชื่อ ‘จอมขวัญ’ นิ่งไป เขาหันมองคนพูดอย่างไม่เชื่อสายตา ดวงตาสดใสสนุกสนานมาบัดนี้เปลี่ยนแปลงกลายเป็นหม่นหมอง
“แต่ผมก็ไม่ใช่คนดี” น้ำเสียงนั้นแปร่งปร่า ถ้าเขาเป็นคนดีจริง แม่ของน้ำทิพย์คงไม่ทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขาและหญิงสาวเลิกกันจนได้แบบนี้หรอก
“เอาเถอะ! ถึงไม่เป็นคนดีก็ไม่ตายซะหน่อย มีสาวๆอีกตั้งหลายคนชอบผู้ชายเลวนิดๆ ว่างั้นมั้ย” หนุ่มร่างโปร่งเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเขาอ่อนแอกับเรื่องนี้มากแค่ไหน ต้องทำใจเท่าไหร่กว่าจะยอมรับให้น้ำทิพย์มาหาด้วยสถานะที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
“…ยังไง ผมฝากคุณน้ำด้วยแล้วกัน” จอมขวัญหันมาพูดกับอธิป ในเมื่อผู้ชายคนนี้คือคนที่แม้แต่พี่ชายปากร้ายอย่างจักรกฤษณ์ยังยอมรับ เขาก็คงไม่มีอะไรต้องขัดขวาง หากว่าวันหนึ่งข้างหน้า อธิปจะกลายเป็นผู้ดูแลน้ำทิพย์แทนเขา
“ฝากผมไม่ได้ ผมกับน้ำเป็นแค่พี่แค่น้อง…”
“อ้าว แต่แม่ของคุณน้ำ…”
“นั่นเรื่องของเขา” อธิปตอบเสียงเรียบ
“ได้ไง?!!!” จอมขวัญร้องเสียงแทบลั่น เมื่อไอ้ผู้ชายตรงหน้าที่เขาหมายจะฝากน้ำทิพย์ไว้ในมือมันดันมาปัดความรับผิดชอบกันซึ่งๆหน้า
…อย่างงี้เรียกหน้าด้านมาแย่งแล้วเขี่ยทิ้งนี่หว่า!!!!...
“ทำไมจะไม่ได้? ถ้าผมจะรับฝากอะไรจากใคร ผมก็ต้องเป็นคนยินดีที่จะรับฝากเอง ไม่ใช่ถูกใครมายัดเยียดแบบที่คุณกำลังทำ คุณของขวัญ…” ทั้งประโยค ทั้งชื่อเล่นของจอมขวัญ ทำเอาชายหนุ่มเลือดร้อนโมโหจนแทบอยากจะคว้าเสาน้ำเกลือฟาดหน้าคนพูดสักที
…มันพูดมาได้ยังไง! พูดมาได้ยังไง!!! ทั้งๆที่เขาอุตส่าห์ทำใจที่จะไว้ใจมัน ยอมยกผู้หญิงที่เปรียบเหมือนดวงใจให้มันไปดูแล! มันคิดว่าเขายกให้ใครก็ได้รึไงวะ! มันถึงไม่เห็นค่ากันแบบนี้!!!...
“แล้วอีกอย่าง…คุณเป็นใคร ถึงเที่ยวยกน้ำทิพย์ให้คนนั้นคนนี้ดูแล” อธิปถามแล้วมองหน้า เล่นเอาจอมขวัญแทบปรี๊ดในวินาทีนั้น
“จะมากไปแล้วนะเว้ย!!!” แล้วคนป่วยก็กระถดตัวหมายจะลงจากเตียงไปเอาเรื่อง โชคดีที่จักรกฤษณ์และน้ำทิพย์ที่อยู่นอกห้องได้ยินเสียงโวยวายของจอมขวัญเลยรีบวิ่งเข้ามาห้ามเสียก่อน
“ไอ้ขวัญ!! จะทำอะไร!!” จักรกฤษณ์รีบคว้าตัวน้องชายเอาไว้ก่อนที่มันจะถลาไปชกต่อยกับอธิปที่ยังยืนนิ่งไม่ทุกข์ไม่ร้อน
“ก็มัน!!!!...” หนุ่มร่างโปร่งพูดไม่ออก เมื่อน้ำทิพย์มองเขาอย่างตกใจ สุดท้ายจอมขวัญเลยต้องเก็บอารมณ์โมโหลงกับอก แล้วกระโดดกลับขึ้นเตียงพลิกตัวตะแคงหันหลังให้ทุกคนในห้องทันที จักรกฤษณ์มองน้องชายทำตัวเหมือนเด็กอนุบาลสามทะเลาะกับเพื่อนแล้วต้องยกมือขึ้นนวดขมับ
“ท่าทางน้องชายคุณจักรคงง่วง ถ้างั้นผมกับน้ำกลับเลยแล้วกัน”
“อ้อ ครับ ขอบคุณมากที่มา” จักรกฤษณ์หันมาบอกแล้วยิ้มบางให้ชายหนุ่มผู้เป็นทั้งเพื่อนและลูกค้าทางธุรกิจ
“แล้ว…ต้องให้ผมออกไปบอกพยาบาลข้างนอกให้มั้ยว่าน้องชายคุณอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่ น่าจะได้ฉีดยาสักเข็ม สองเข็ม…”อธิปหาเรื่องแกล้งคนนอนหันหลังให้เขาเสียเลย ต่อให้เป็นผู้ชายก็เถอะ แต่ใครก็ไม่อยากเจ็บตัวทั้งนั้น แม้จะเป็นการเจ็บตัวเพราะฉีดยาก็ตาม
จอมขวัญตวัดสายตาหันกลับมามองอย่างไม่พอใจ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วตะโกนลั่น
“ไปบอกว่าเอาสักสิบเข็มเลย! แค่ฉีดยาน่ะไม่กลัวหรอกเว้ย!!!”
“ไอ้ขวัญ!! เงียบแล้วนอนไปเลย!!” จักรกฤษณ์ต้องหันมาปรามน้องชาย ก่อนจะหันมายิ้มแหยให้อธิปอีกครั้ง ชายหนุ่มผู้เป็นแขกจึงยอมเดินออกจากห้องพักไปแต่โดยดี มีน้ำทิพย์แอบหัวเราะคิกคักตามออกไป แต่ก็ยังทันได้ยินเสียงโหวกเหวกของคนป่วยแต่ซ่าทันอยู่ดี
“พี่จักรดูมันดิ!!! เห็นมั้ยเล่า!! มันจะให้พยาบาลมาฉีดยาขวัญ!!!!”
…น้ำทิพย์กลั้นยิ้มจนตาแทบปิด ตั้งแต่คบกับจอมขวัญมา เธอก็พอรู้ว่าเขาเลือดร้อน แต่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าบางครั้ง การเลือดร้อนของเขากลับน่ารักแบบนี้…
“พี่ว่าเขาคงได้ออกจากโรง’บาลวันนี้แหละ โทษฐานทำให้หนวกหูน่ะ” อธิปหันมาบอกหญิงสาว ก่อนจะเดินนำไปที่ลิฟต์ น้ำทิพย์มองตามแผ่นหลังชายหนุ่มแล้วไม่อยากจะย้อนเลยว่าก็เป็นเพราะพี่อธิปนั่นแหละ ที่ทำให้คุณจอมของเธอเป็นแบบนี้
ติดตามตอนต่อไป (ขอเป็นวันพุธนะคะ)
ฮ้า…ในที่สุดพี่อธิปกับน้องขวัญก็ได้มาเจอกันอีก ฮ่าฮ่า หลังจากพลัดพรากจากกันมาหลายตอนแล้ว :m16:
หลังจากนี้ สัญญาด้วยเกียรติของเนตรนารีว่าจะวาย (อย่างช้าๆและมั่นคง ฮ่าฮ่า :-[)
ขอบคุณสำหรับการติดตาม การอ่าน การเม้นท์ และกำลังใจนะคะ
(รู้สึกตอนที่แล้วจะหักปากกาเซียน น้องขวัญเราเล่นปืนปลอมซะงั้น
อย่าเพิ่งโกรธบัวนะ บัวไม่ได้แกล้ง แต่มันเป็นคอนเซ็ปต์ของน้องขวัญ กร๊ากกกก :laugh:)
แล้วเจอกันวันพุธนะคะ (ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ :pig4:)
-
จิ้มก่อนอ่าน
..............
แอร๊ยย น้องขวัญ ขอฉีดยาสิบเข็มจะไหวเหรอ :o8:
ของขวัญน่ารักอะ พี่อธิปก็ขี้แกล้ง
อยากเห็นเขาทะเลาะ เอ๊ย รักกัน 5555
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ
:กอด1:
-
เย้ๆ ในที่สุดเรื่องน้ำทิพย์ก็จบลงด้วยดี
ชอบที่อธิปไม่ต้องมาเกี่ยวพันอะไรกับน้ำทิพย์ไปมากกว่าสถานะพี่น้องด้วย
ไม่งั้นออกแนวว่าจะวุ่นวายอีก
:L2:
-
เริ่มปะทะกันแล้ว รุนแรงแบบฮา ๆ อ่ะ
นี่คือตัวตนของน้องของขวัญ
ตอนอธิปเรียกคุณของขวัญ น่ารักดีอ่ะ
รออ่านพัฒนาการของคู่นี้ คงจะปะทะกันทุกตอนแน่ ๆ :jul3:
-
รอตอนหน้าค่ะ :oo1:
-
สัญญาแล้วนะะ ว่าจะวาย
อากาศร้อนเป็นพยานนน
555
อั้ยย่ะ ของขวัญน่ารัก
-
ของขวัญ น่ารัก เคะแตกสุดๆ :o8:
-
concept น้องขวัญ โง่แล้วอวดฉลาด :เฮ้อ:
แต่ก็ดีใจทุกอย่างกับน้ำทิพย์จบลงแล้ว
ทีนี้ก็เหลืออธิปกับขวัญที่ต้องลับฝีปาก ลับเหลี่ยมคมกันสุดฤทธิ์
แล้วจะไปรักกันตอนไหนหว่า
-
ขวัญน่ารักกกกกกกกกก ขี้เหวี่ยงใช่เล่นนะเนี่ย
เดาไม่ได้เลยว่าสองคนนี้จะไปมีโมเม้นท์กันตอนไหน อธิปจะถูกป่วนเพราะน้องขวัญ หรือน้องขวัญจะถูกตามจีบจากพี่อธิป
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่า :z13:
-
อธิป+ของขวัญ อิอิ
-
ชอบมากเลยค่ะ o13 o13
จะติดตามต่อไปเรื่อยๆจ้า o13 o13
-
:impress2:
-
ในที่สุดเรื่องราวก็จบลงได้ดี
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ :กอด1:
-
นี่ถ้าไม่ติดว่าหนูทำงานแล้วนะของขวัญ
พี่ว่าหนูนี่นิสัยเด็กน้อยจอมดื้อมากๆเลย
แล้วเด็กดื้อเนี่ยก็ต้องโดนคนหล่อๆอย่างพี่อธิปดูแลใช่มั้ยจ้ะ
คริๆๆ รอดูว่าพี่อธิปจะจีบน้องยังไง
:z1: :z1:
-
ใกล้เข้ามาอีกนืดชิดเข้ามาอีกหน่อยแล้ว ของขวัญ ของขวัญ อิอิ :impress2:
-
o13 เข้ามาอ่านแล้วหลงรัก หนุ่มเลือดร้อนอย่างของขวัญ ไปเต็มๆๆๆ ^^
ผ่านเรื่องอกหักมา หวังว่าจะลงเอย กับพี่อธิปในเร็วๆ นี้ คึคึ :impress2:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :L2:
-
กริ๊ดกร๊าด ขวัญน่ารักโฮก
-
อิอิ ของขวัญของอธิป ส่งตรงมาจากแม่ของน้ำทิพย์
:laugh:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจ้า
สนุกมากๆๆๆ
-
อร๊ายยยยยยยน่ารัก
อยากฉีดยาหรอจ๊ะขวัญ คริคริ
-
เจอแล้วคนที่จะมาปราบพยศจอมขวัญ
-
ของขวัญน่ารักเกิ๊นนน :กอด1:
-
แอร๊ย กลับมาคอมเมดี้แล้ว ดีจังคะ!
-
ฮ่าๆๆ กัดกันน่ารักดี
-
น่ารักมากเลยจ้า ของขวัญ รอวันพุธหน้าน้า ดูวิธีการของขวัญตัวแสบว่าจะทำไงต่อ อิอิอิ
-
โอ้ ในที่สุดก็จะวายแล้ว o18
-
รู้สึกว่าพี่จักรกับน้ำนี่มันยังไงๆอยู่- -
จอมขวัญนี่ก็น่ารักจริงจริ๊งงงงงง
-
นายอธิปจะได้รับของขวัญแบบใหนหนอ
-
รักจอมขวัญ :-[
-
อ่านตอนนี้แล้วก๊าวใจ
น่ารักจริงๆ
แต่ขวัญ! ขอฉีดยาสักสิบเข็ม ถ้าวันหลังอธิปเกิดอยากจะฉีดให้ จะไหวหรอจ้ะ
-
น่ารักดี
-
ของขวัญน่ารักจัง :m1:
-
ตอนนี้น้อยไปหน่อยงะ
รอตั้งนาน
แต่อ่านแล้วขำน่ารักเกิ๊น
-
กรี๊ดดดด♥ ของขวัญ เริ่มจะเป็นนางเอกละนะหนู มีงอนๆ 555
-
เอาแล้วดราม่าเริ่มหายไป ปฏิบัติการ "ผู้ชายเค้าจะรักกัน"เริ่มบังเกิด จอมร้ายและอธิปเกรียน 55555
-
อึ๋ยยยย จอมน่ารักกกก
-
:pig4: :pig4:
-
ของขวัญมันน่ารักแบบไม่รู้ตัวอ่ะ
เหมือนเด็กน้อยชะมัดเวลาอยู่กับลุงป้า และพี่ชายเนี่ย
อ้อคุณอธิปด้วย 55555555555
คุณน้ำขาาาา เปลี่ยนมาเชียร์พี่อธิปกับคุณขวัญดีกว่าค่ะ มาๆๆ :z2:
-
:o8:เข็มเดียวของพี่อธิปก้อพอม้าง
-
เข็มเดียวไม่พอใช่ไหม ของขวัญ :z1:
-
คู่นี้จะชอบกันได้ยังไงหล่ะเนี่ย เจอหน้ากันทีไรก็ปะทะคารมณ์กันตลอด
ลุ้น ๆ
-
ชอบจังเวลาที่ของขวัญทำตัวน่ารักน่าชังตอนอยู่กับคุณอธิป
สงสัยต่อจากนี้คุณอธิปต้องหาวิธีมากำราบของขวัญเรื่อยๆซะแล้ว
ปล. เวลาที่คุณอธิปเรียกจอมขวัญว่า ของขวัญ มันอริ๊งอรั๊งจริงๆค่า
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกก
ของขวัญนี่ดื้อและพยศดีจริงๆ
จะรู้ตัวไหมที่ทำเนี่ยมันดูน่ารักน่าชังมากกว่าน่าโกรธนะ
ระวังคุณอธิปจะหาวิธีมาปราบ ฮ่าๆ
-
ของขวัญน่ารักมากเลยมีฟ้องพี่ชายด้วย
อธิปชอบไปขัดขวัญเขาทำไมก็ไม่รู้
-
อธิปก็แสบนะคะเนี่ย แกล้งของขวัญอะ
แต่...แกล้งอีกก้ได้นะคะ อิอิ เพราะมันน่ารักมากก
ปล อยากให้ถึงวันพุธไวๆจัง ฮ่าๆ
-
ขวัญมีครอบครัวที่น่ารัก และอบอุ่นมาก ค่ะ
-
เฮ้อ หวังว่าคุณน้ำอะไรนั่นคงไม่คู่กับพี่จักรหรอกนะ
ไม่ยอม ไม่ชอบ รับไม่ได้ :angry2:
-
55555 จากตอนที่แล้ว ตอนแรกอ่านไปก็รู้สึกมาม่าจริงๆ น้อ
ตอนที่ป้าของขวัญล้มลง ก็นึกว่าเป็นจริง ไหนได้แกล้งนี่นา ปืนก็ปืนปลอมอีก XD
ตอนนี้น่ารักอบอุ่นดีค่ะ >_< แล้วก็ ดีแล้วล่ะที่เคลียร์กับน้ำทิพย์ได้
จะได้มาพัฒนาความสัมพันธ์กับคุณอธิปสักที หุๆ
รอตอนต่อไปนะคะ :))
-
เย้ คุณหนูน้ำทิพย์หลุดจากวงโคจรแล้ว :mc4:
-
อร๊ายยย รีบวายเลยค้า รออยู่นาน กำลังลุ้น :mc4:
-
ดราม่าไปแล้ว เย่ๆ
เฮ้อ เบื่อแม่คุณน้ำ เบื่อคุณน้ำด้วย
ส่วนยัยเมียเก่านั่นก็ของเก๊ใช่มั้ย
หลอกกันได้ไม่กลัวบาปกรรม
สงสารของขวัญ
ยังหมั่นไส้อธิปตะหงิดๆ เชียร์พี่จักร
(เกี่ยวไร)
ได้กลิ่นบีแอลโชยมาแต่ไกล
-
นั่นไง และแล้วลุงชัยก็ลงโทษของขวัญไม่ลง
เอ่อ.. รู้สึกตะหงิดๆระหว่างพี่จักรกะน้ำทิพย์จัง
หวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิดนะคุณบัว
-
อธิปรู้จุดของขวัญทุกอย่างเลย
น่ารักจริงเชียว คิคิ :-[ :-[
-
ฮาอะ ของขวัญซื้อปืนปลอมมาแล้วยังไม่รู้ตัวอีก
-
สนุกมาก...
รอตอนหน้าครับ
o13
ปล นึกภาพไม่ออกเลยว่าสองคนนี้จะไปรักกันได้ยังไง คนนึงก็กวน อีกคนก็แสบ :laugh3:
-
ของขวัญน่ารักจัง ^^ ดูวีนแบบเด็กๆน่าเอ็นดู
แล้วก็พี่อธิปก็จะมาปราบความแสบ คริ คริ รอตอนต่อไปค่ะ
-
ยังนึกภาพของขวัญกับอธิปดีกันไม่ออกเลย :serius2:
-
สงสารขวัญอ่ะ อะไรๆก้ว่าขวัญ
ชิน้ำเน้มอะไรกันอย่ายุ่งกับขวัญอีกนะ หมั่นไส้
โป้งอธิป : P
-
ตามเข้ามาเพราะคนแต่งค่ะ
คุ้นๆ ว่าแต่งฟิคอาคาเมะนะ
หรือเราเข้าใจผิดหว่า
แต่เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ
ของขวัญน่ารัก กวนๆ ดีจัง
คุณอธิปคงต้องทำงานหนักหน่อยล่ะ
-
บางทีคนเราก็มองข้ามสิ่งสำคัญไปแบบไม่รู้ตัว ดีใจที่คุณขวัญตระหนักได้ว่าคนที่สำคัญที่สุด คือ ครอบครัว
ครอบครัวที่รักเขาจริง ๆ โดยไม่มีเงื่อนไข พร้อมจะอยู่เคียงค้างและไม่มีวันทอดทิ้งเขา :กอด1:
ดราม่าผ่านพ้น(?) จะถึงเวลาของ คู่กัด แล้วใช่ไหมค่ะ ?
-
วันพุธที่รอคอย...
เข้ามานั่งปูเสื่อรอน้องของขวัญกับพี่อธิป ฮาา
-
…จอมร้าย…
By: Dezair
………………………………….
ตอนที่ 7
คุณรุ่งทิพเงยหน้าจากนิตยสารความงามเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าบุตรสาวก้าวเข้ามาในบ้าน น้ำทิพย์ยกมือไหว้แล้วยิ้ม
“น้ำซื้อก๋วยจั๊บมาฝากคุณแม่ค่ะ ร้านนี้ชื่อดัง” น้ำทิพย์ชูถุงขึ้นอวดแล้วเดินเข้ามานั่งข้างมารดา
“ไปกินก๋วยจั๊บกับอธิปมา?” ผู้เป็นมารดารู้ว่าบุตรสาวออกไปกับอธิป เพราะเมื่อตอนบ่าย น้ำทิพย์โทร.บอกว่าหลังเลิกงานจะไปกับอธิปต่อ เธอจึงไม่ได้ถามว่าจะไปที่ใดกัน แต่เมื่อเห็นถุงของฝากจากบุตรสาวแล้ว คุณรุ่งทิพก็นึกสงสัยว่าหนุ่มสาวสมัยนี้เลือกสถานที่เที่ยวที่กินเป็นร้านก๊วยจั๊บกันแล้วหรือไร
“ไปเยี่ยมคุณจอมที่โรงพยาบาลมาค่ะ แล้วแถวนั้นมีร้านก๋วยจั๊บอร่อยก็เลยไปกินกัน” ชื่อ ‘คุณจอม’ จากปากของน้ำทิพย์ทำเอาคนฟังนิ่งชะงักในวินาทีนั้น หญิงสาวเห็นเค้าความไม่พอใจบนใบหน้าของมารดาจึงเอ่ยปากเสริม
“แม่คะ น้ำกับคุณจอมเป็นเพื่อนกัน” คุณรุ่งทิพเชิดหน้าไปอีกทาง
“ให้มันจริงเถอะ!!”
“จริงค่ะแม่ น้ำกับคุณจอมเราตกลงกันแล้วว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน” น้ำเสียงจริงจังของน้ำทิพย์ทำเอาหญิงสูงวัยต้องหันมามอง ดวงหน้าของบุตรสาวนั้นไม่มีเค้าความเศร้าหลงเหลืออีกแล้ว บัดนี้น้ำทิพย์พูดเต็มปากว่าเป็นเพียงเพื่อนกับผู้ชายคนนั้น
“น่าแปลกนะคะ พอเป็นเพื่อนกันแล้ว น้ำรู้สึกว่าคุณจอมนิสัยเหมือนพวกน้องชายเฮ้วๆน่ะค่ะ คุณแม่รู้มั้ยคะ คุณจอมทะเลาะกับพี่อธิปด้วย” แทนที่น้ำทิพย์จะกังวลที่ชายหนุ่มสองคนทะเลาะกัน แต่กลับกลายเป็นว่าเธอคิดว่าสองคนนี้ทะเลาะกันแล้วครื้นเครงดี
“อธิปน่ะเหรอ?!” จอมขวัญทะเลาะกับคนอื่นไม่ใช่เรื่องน่าแปลกสำหรับคุณรุ่งทิพนักหรอก แต่พอบอกว่าคนที่จอมขวัญทะเลาะด้วยคืออธิป สตรีสูงวัยก็อดสงสัยไม่ได้
…อธิปเป็นพี่ชายคนโตของบ้าน ซ้ำอายุก็เหยียบสามสิบแล้ว ทั้งสุขุม นิ่ง และเยือกเย็น มองอย่างไรก็ไม่น่าไปทะเลาะเบาะแว้งกับพวกเฮ้วห่ามอย่างจอมขวัญได้เลย…
“พี่อธิปนั่นแหละค่ะคุณแม่ คุณแม่ต้องเห็นเองแล้วจะเชื่อ ก่อนจะออกจากห้อง พี่อธิปยังขู่คุณจอมด้วยนะคะว่าเดี๋ยวจะไปบอกพยาบาลให้เข้ามาฉีดยาให้สักเข็มสองเข็ม คุณจอมโวยใหญ่เลยล่ะค่ะ” น้ำทิพย์เล่าแล้วหัวเราะร่วนเนื่องจากเธอกลั้นขำมานาน
คุณรุ่งทิพนึกภาพไม่ออกด้วยซ้ำ แต่ใบหน้าเริงร่าและมีความสุขของบุตรสาวทำให้เธอบอกตัวเองว่าที่พยายามผลักดันให้น้ำทิพย์เลิกกับจอมขวัญนั้นถูกต้องแล้ว
“แม่เห็นน้ำหัวเราะได้อย่างนี้ แม่ก็สบายใจ” คำพูดของมารดาทำให้น้ำทิพย์นิ่งไปเล็กน้อย เธอรู้ว่านับตั้งแต่เลิกกับจอมขวัญ เธอเสียใจมากแค่ไหนและแสดงออกทางสีหน้ามากเพียงใด เธอรู้ว่าแม่กังวลและห่วงใย แต่วันนี้…เธอยิ้มได้แล้ว ยิ้มอย่างเต็มใจกับสถานะของเธอและเขา…
“น้ำเองก็สบายใจที่ทำให้แม่สบายใจค่ะ น้ำขอโทษนะคะแม่…ที่น้ำเคยทำให้แม่ทุกข์” น้ำทิพย์เอนศีรษะลงหนุนตักมารดาด้วยความรัก ฝ่ามือผอมลูบเส้นผมนิ่มของบุตรสาวด้วยรักไม่แพ้กัน
“มาคิดดูดีๆแล้ว น้ำกับคุณจอมเราเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกัน…ไม่สิ น้ำอยากได้เขามาเป็นน้องชายมากกว่า ถ้ามีเขาเป็นน้องล่ะก็ น้ำต้องหัวเราะได้ทั้งวันเลย เพราะเขาเฮี้ยวขนาดหนัก ส่วนพี่อธิปต้องเป็นพี่ชาย…แล้ว…พี่ชายกับน้องชายก็ทะเลาะกัน น่าสนุกนะคะ” น้ำทิพย์หันมามองมารดาด้วยใบหน้าสดใส เธอจินตนาการเวลาจอมขวัญอยู่กับอธิปแล้วอยากจะเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างสองหนุ่ม ขี้หูเธอคงเต้นดีพิลึก
“ให้อธิปเป็นแค่พี่เองเหรอ” คุณรุ่งทิพถามชี้นำ อธิปนับว่าเป็นผู้ชายเพอร์เฟ็คที่หายาก แต่เธอก็ไม่อยากกะเกณฑ์ให้บุตรสาวรักใคร เพียงแค่ขออย่าไปรักคนที่ดูท่าแล้วมีโอกาสเจ้าชู้เพลย์บอยแบบนายจอมขวัญเป็นพอ
“ค่ะแม่ ไม่ต้องเชียร์น้ำกับพี่อธิปเลยนะคะ เราเป็นได้แค่พี่น้องเท่านั้นล่ะค่ะ”
“ก็…แม่เห็นอธิปเขามารับมาส่ง”
“เราชอบอะไรคล้ายๆกันนี่คะ เดี๋ยวน้ำขึ้นไปอาบน้ำก่อนดีกว่า” น้ำทิพย์เงยหน้าจากตักมารดาก่อนจะผุดลุกจากโซฟากำลังจะเดินขึ้นห้องแล้ว แต่นึกอะไรได้เสียก่อนจึงหันมาทางมารดา
“แม่คะ พรุ่งนี้วันเสาร์ไปเยี่ยมคุณจอมกับน้ำมั้ยคะ” คำชวนของบุตรสาวทำเอาคุณรุ่งทิพเงยหน้ามองทันที ดวงตาของน้ำทิพย์นั้นนิ่งสงบไม่มีความหมายอื่นใดนอกจากต้องการให้ไปเยี่ยมจอมขวัญในฐานะที่เขาเป็นเพื่อนเท่านั้น
“ถ้าน้ำยืนยันว่าที่ชวนแม่เพราะ ‘เพื่อน’ ของน้ำป่วย…แม่ก็จะไป” น้ำทิพย์ยิ้มกว้าง
“งั้นพรุ่งนี้ตอนเช้า เราไปด้วยกันนะคะแม่”
…………………….
จอมขวัญรู้สึกเหมือนตาขวาตาซ้ายขยิบสลับข้างจนไม่รู้ว่าจะทำนายว่าโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ หรือบางทีมันอาจจะมาพร้อมกัน แต่ชายหนุ่มขอโชคดีมาก่อนได้มั้ย เขายังไม่อยากเจอเรื่องโชคร้ายเท่าไหร่ นี่ก็เพิ่งจะอกหักดังเป๊าะมา จะให้เจอเรื่องโชคร้ายอีกก็ทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้ว!!
“เป็นไร ไอ้ขวัญ ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด” เสียงจักรกฤษณ์ดังขึ้น…นี่ก็อาจจะเรียกว่าเป็นโชคร้ายลำดับที่ 1 เพราะตลอดสองวันแห่งการนอนโรงพยาบาล เขามีพี่ชายปากเสียมานอนเฝ้า เพราะลุงและป้าติดธุระจนทำได้แค่ส่งกับข้าวมาให้กินต่างหน้าเท่านั้น
“เปล่า…เออ ถ้าหมอมาตรวจรอบสาย บอกไปเลยนะเย็นนี้ขวัญขอออกจากโรง’บาล” เมื่อเช้า หมอมาตรวจแล้วรอบนึง แต่เนื่องจากจอมขวัญนอนดึกเพราะเชียร์บอล หลังจากกินข้าวเช้าแล้วก็เลยหลับปุ๋ย หมอเข้ามาตรวจเขาก็เลยไม่รู้เรื่อง กลายเป็นว่าไม่ได้ขอออกจากโรงพยาบาลซะที
ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่ากับแค่ไข้ขึ้นจนเป็นลม ซึ่งปัจจุบันไข้ลงจนหายดีเยี่ยมแล้ว จะให้เขานอนเล่นในฐานะคนป่วยไปอีกทำไม
“ออกพรุ่งนี้ แม่สั่งมา” จักรกฤษณ์เอ่ยปากทันที เขารู้ว่าจอมขวัญหายดีแล้ว แต่ภาพตอนที่มันเป็นลมกลางโรงพยาบาลตอนนั้นยังติดตาเขาอยู่เลย แม้ชายหนุ่มจะปากเสียกัดจอมขวัญได้ทุกวินาทีที่มีโอกาส แต่ใจเขาแล้วรักมันยิ่งกว่าน้องในไส้
“งั้นบอกป้ารีให้หน่อยดิ ออกจากโรง’บาลขอฉลองด้วยกับแกล้มรสเด็ดๆ โอ๊ย!! ดีดเหม่งทำไมวะ!” จอมขวัญปิดหน้าผากตัวเองทันทีที่ถูกพี่ชายดีดเปรี๊ยะ เจ็บแสบจนหน้างอ
“เพิ่งหายไข้แล้วยังซ่า เดี๋ยวเถอะแก”
สองพี่น้องยังไม่ทันจะได้ทะเลาะกันมากกว่านั้น แขกเยี่ยมไข้ยามเช้าก็โผล่หน้าเข้ามาในห้องสองคนรวด
“เฮ้ย!!” จอมขวัญและจักรกฤษณ์หันไปมองแล้วสะดุ้งโดยพร้อมเพรียง ดีว่าที่ส่งเสียงตกใจออกไปนั้นไม่ดังเท่าไหร่นัก ไม่อย่างนั้นสองแขกผู้มีเกียรติอาจมีหนึ่งแขกในนั้นชักสีหน้าไม่พอใจใส่ทันที
“ส…สวัสดีครับคุณน้ารุ่ง” จอมขวัญยกมือไหว้คนแรก ส่วนจักรกฤษณ์ยกตาม
“เป็นยังไงบ้าง เห็นน้ำว่าไม่สบาย” คุณรุ่งทิพเดินเข้ามาที่ข้างเตียงคนป่วยที่หน้าตาดูสดใสเหมือนไม่ได้ป่วยเลยสักนิด
“ดีขึ้นแล้วครับ พรุ่งนี้จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว” จอมขวัญตอบ ยังอดอีหลักอีเหลื่อไม่ได้ อย่างน้อยเขาก็เคยจับน้ำทิพย์ไป
“ขอโทษนะ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับน้องชายคุณหน่อย ช่วยออกไปรอข้างนอกก่อนได้ไหม” หญิงสูงวัยหันมากล่าวกับจักรกฤษณ์ที่ถึงกับใบ้กินเมื่อถูกไล่กันโต้งๆ
ชายหนุ่มเหลือบตามามองน้องชาย จอมขวัญพยักหน้ายอมให้เขาออกไป ร่างสูงเลยไม่อยากขัด จำใจต้องออกมา แต่ก็ไม่วายลากน้ำทิพย์ออกมาด้วย โทษฐานที่เธอก่อเรื่องยุ่งพามารดามาหาจอมขวัญถึงโรงพยาบาล!!
ทั้งจักรกฤษณ์และน้ำทิพย์ออกจากห้องไปแล้ว เหลือเพียงจอมขวัญและคุณรุ่งทิพ
“น้ำบอกว่าเธอกับเขาเป็นเพื่อนกันแล้ว” จอมขวัญอดไม่ได้ที่จะทำเสียงขึ้นจมูก
…ก็สถานะนี้ไม่ใช่หรือที่คุณรุ่งทิพใฝ่ฝันนักหนาต้องการให้ลูกสาวตัวเองและเขาเป็น…
“คุณน้าทราบมั้ยครับ ว่าสถานะไหนที่ถ้าผมกับคุณน้ำเป็นแล้วจะทำให้เราสองคนสามารถคบหากันไปได้ตลอดชีวิต…” จอมขวัญเอนตัวลงนอนบนเตียงอย่างสบาย เอาแขนรองศีรษะแล้วมองหน้าสตรีสูงวัยอย่างกวนประสาท
“…เพื่อน…ไงครับ เพื่อน…ที่รักคุณน้ำ…”
“นี่แก!! อย่าตุกติกเอาไอ้คำว่าเพื่อนมาหลอกฉันนะ! ถ้าฉันจับได้ว่าแกคิดไม่ซื่อเมื่อไหร่ล่ะก็ ฉันจะสั่งให้น้ำเลิกเป็นเพื่อนกับแกทันที!!”
“แน่ใจ้? คุณน้าก็รู้ว่าคุณน้ำน่ะเป็นผู้หญิงที่ดี ทั้งรูปร่างหน้าตาอาชีพการงาน นอกจากผมแล้ว คุณน้าจำไอ้อนุชาได้มั้ยครับ…ที่มันเคยจีบคุณน้ำก่อนหน้าผม แต่พอคุณน้ำเป็นแฟนกับผมแล้ว มันก็กลับไปเลียแผลมันในที่มืด คุณน้าว่าผมเลวใช่มั้ยครับ คนเลวอย่างผมขอมอบรางวัลเพชรน้ำเอกแห่งวงการคนเลวให้ไอ้อนุชาไปเลย ทั้งเหล้ายาผู้หญิงแถมการพนันอีกต่างหาก”
คุณรุ่งทิพมองคนพูดพล่ามอย่างไม่ไว้ใจว่าจะมาไม้ไหน จนกระทั่งจอมขวัญเอ่ยปากประโยคถัดมา
“แล้วถ้ามันรู้ว่าคุณน้ำเลิกกับผมแล้ว แถมยังถูกกีดกันไม่ให้เป็นเพื่อนกันอีก งานนี้ล่ะลาภปากไอ้อนุชาแน่ๆ คุณน้าจะได้ลูกเขยเลวสุดทรวงก็คราวนี้แหละ”
“พูดอย่างกับว่าถ้ามีแก มันจะไม่เข้ามาวุ่นวายงั้นสิ!” จอมขวัญทำเป็นเลิกคิ้ว
“แล้วช่วงที่ลูกสาวคุณคบผม คุณเคยเห็นมันมาป้วนเปี้ยนมั้ยล่ะ” คุณรุ่งทิพนิ่งไป จริงอย่างที่จอมขวัญว่า ช่วงที่น้ำทิพย์และจอมขวัญคบกัน นายอนุชาหายเข้ากลีบเมฆไปเลย คุณรุ่งทิพก็ไม่ได้ติดตามว่าชายคนนั้นไปทำอะไรที่ไหน เพราะวันๆเอาแต่เป่าหูบุตรสาวให้เลิกกับจอมขวัญวันละร้อยรอบ!...
“จะบอกว่าเป็นเพราะแกงั้นเหรอ”
“หรือคุณน้าว่าไม่ใช่ล่ะครับ ผมคลุกคลีกับชีวิตกลางคืนมาตั้งแต่เด็ก มีเพื่อนมีคนรู้จักอยู่ในนั้นก็มาก ผมมีคนที่เป็นหูเป็นตาให้ได้ ไอ้อนุชาทำอะไรที่ไหน ผมรู้…แต่สิ่งที่ผมรู้จะเป็นประโยชน์ก็ต่อเมื่อผมเป็นเพื่อนคุณน้ำและได้ปกป้องเธอในฐานะเพื่อนที่ดีคนนึง”
“เพื่อนที่ดีแน่นะ!”
“ไม่มีอะไรแน่ไปกว่านี้แล้วครับ”
“ให้มันจริงแล้วกัน! ถ้าแกคิดไม่ซื่อขึ้นมาเมื่อไหร่ ฉันจะเฉดหัวแกออกจากวงจรชีวิตลูกสาวฉันแน่!!” คุณรุ่งทิพนั้นเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่เวลาพูดถึงเรื่องลูกสาวเพียงคนเดียวแล้ว กลับกลายเป็นหญิงแกร่งขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ
จอมขวัญมองใบหน้าสวยที่มีริ้วรอยตามวัยแล้วพาลนึกไปถึงมารดาผู้ล่วงลับของตัวเอง แม่เขาก็เด็ดเดี่ยวเช่นนี้เหมือนกัน น่าเสียดาย…ที่เขาไม่มีโอกาสได้เห็นมานับสิบกว่าปีแล้ว…
“เอ่อ…แล้ว…แล้วคุณน้าคิดยังไงเรื่องนาย…เอ่อ…เรื่องคุณอธิป” จอมขวัญนึกถึงเรื่องที่ทำให้เขาอารมณ์เสียเมื่อวาน เมื่อไอ้หมอนั่นปัดความรับผิดชอบจะไม่ดูแลน้ำทิพย์ขึ้นมาเสียดื้อๆ ทั้งๆที่ตอนแรกมันเข้ามาเป็นมือที่สามระหว่างเขาและคนรักด้วยซ้ำ
คุณรุ่งทิพมองคนถามอย่างไม่ไว้ใจ
“คือ…ผมไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไร แต่…หมอนั่นมันไม่เหมาะกับคุณน้ำ ผมว่าน่าจะหาคนอื่นมาเป็นตัวเลือกเสริม”
“อธิปน่ะเหรอไม่เหมาะ?!!” คุณรุ่งทิพย้อนเสียงสูง ถ้าคนอย่างอธิปไม่เหมาะสมกับลูกสาวเธอ เธอก็คงต้องไปสอยเทวดาจากสวรรค์ลงมาคู่กับน้ำทิพย์เสียล่ะมั้ง!!
“เอาเป็นว่า ควรจะเล็งผู้ชายคนอื่นได้แล้วครับ ถ้าปล่อยให้คุณน้ำรอนายคนนี้ล่ะก็ ผมว่าท้ายที่สุดคุณน้ำขึ้นคานชัวร์!” แม้คุณรุ่งทิพจะได้ยินจากปากน้ำทิพย์เองว่าเธอและชายหนุ่มเป็นไปได้แค่พี่น้องเท่านั้น แต่ผู้เป็นแม่ก็ยังคาดหวังว่าสักวันหนึ่งบุตรสาวอาจจะหันมาเห็นความเพอร์เฟ็คของอธิปเข้า
แต่…พอมาได้ยินจอมขวัญ ‘ใส่ไฟ’ แบบนี้แล้ว ก็ทำให้คุณรุ่งทิพชักเอนเอียง
…หรือที่น้ำทิพย์เอ่ยปากว่าเป็นได้แค่พี่น้อง เพราะน้ำทิพย์ก็เห็นว่าอธิป ‘ไม่เหมาะ’ อย่างที่จอมขวัญว่ามา
“ผมแนะนำเอาไว้ คุณน้าจะได้ไม่เจ็บใจทีหลัง ผมกับนายคนนั้นผู้ชายเหมือนๆกัน หมอนั่นเป็นไง ผมดูออก” ว่าแล้วจอมขวัญก็ทำเบ่งเหมือนรู้ดี แท้จริงแล้วเขาไม่รู้อะไรเลยต่างหาก นอกเสียจากว่ามันน่าหมั่นไส้
คุณรุ่งทิพเหลือบตามองชายหนุ่มบนเตียงคนไข้อย่างไม่เชื่อใจนัก แต่…ถ้าจะมีสายสืบเอาไว้ใช้งาน คนอย่างจอมขวัญก็น่าจะเป็นตัวเลือกที่ใช้ได้
“แล้ว…แกว่า…อธิปเขาเป็นคนยังไงล่ะ”
จอมขวัญเหลือบตามองคนถาม สาบานเถอะว่าเขาไม่ได้อยากจะแก้แค้นที่ไอ้อธิปเข้ามาเป็นมือที่สาม ไม่ได้ผูกใจเจ็บที่พอเขายอมถอยให้มัน มันกลับบอกปัดหน้าตาเฉย…และก็ไม่ได้อาฆาต…ที่คุณรุ่งทิพดูจะมีความสุขมากมายที่เขากับน้ำทิพย์เลิกกัน
…สาบานว่าไม่ได้อยากแก้แค้น ไม่ได้อยากผูกใจเจ็บ ไม่ได้อยากอาฆาต…
แต่…
…น่าเสียดาย…นายจอมขวัญคนนี้ดันไม่ใช่คนดีเสียด้วย ไอ้เรื่องไม่อยากทำชั่วมันก็พอจะมีในใจหรอก แต่มันหยุดยาก!!...
“คุณน้าอยากรู้จริงเหรอครับ?” จอมขวัญทำเป็นถามหยั่งเชิง ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อสตรีสูงวัยทำหน้าปะหล่ำปะเหลือกที่เขาเล่นตัว
“อย่าตกใจแล้วกัน…”
“…ผมว่าเขาเป็นเกย์”
“อะไรนะ!!!!”
…………………..
“อะไรนะ!!!!” เสียงร้องลั่นของคุณรุ่งทิพทำเอาสองหนุ่มสาวที่กำลังถกเถียงกันหน้าดำหน้าแดงถึงกับหยุดชะงัก ก่อนที่จักรกฤษณ์จะยิ่งโมโหที่ผู้หญิงตรงหน้าก่อเรื่องวุ่นด้วยการพาแม่ตัวเองมาเฉ่งน้องชายเขาถึงโรงพยาบาล
“อย่าเพิ่งค่ะ!” น้ำทิพย์รีบปรามชายหนุ่มเลือดร้อนที่ชื่อจักรกฤษณ์เอาไว้ ไม่อย่างนั้นเขาต้องบุกถลาเข้าไปในห้องแน่นอน
“ทำไม!! แม่เธอจะมีเรื่องกับไอ้ขวัญรึเปล่าก็ไม่รู้! เพราะเธอคนเดียว! ยัยบ้าเอ๊ย!! เอาอะไรคิด! ถึงพาแม่เธอมาเจอกับไอ้ขวัญ!!” จักรกฤษณ์หัวเสียเป็นที่สุด หลังจากลากเธอออกมาจากห้องแล้ว เขาถึงได้รู้ว่าต้นคิดที่พาคุณรุ่งทิพมาเจอจอมขวัญก็คือยัยผู้หญิงบื้อและบ้าที่ชื่อน้ำทิพย์นี่ล่ะ!!!
“คุณแม่ไม่ทะเลาะกับคุณจอมแน่นอนค่ะ”
“รู้ได้ยังไง!!”
“เพราะคุณจอมเป็นเพื่อนของฉัน และเรื่องนี้คุณแม่ก็ทราบ ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าที่ฉันชวนคุณแม่มาก็เพื่อให้คุณแม่รับรู้ว่าระหว่างฉันกับคุณจอมเราเป็นเพื่อนกัน” จักรกฤษณ์ทำเสียงหึขึ้นจมูกอย่างหมั่นไส้ นึกหงุดหงิดที่ยัยคนนี้ต้องบอกแม่ตัวเองทุกเรื่อง
“ถ้าแม่เธอทำอะไรไอ้ขวัญล่ะก็! ฉันจะถือว่าเป็นความผิดของเธอ!!!”
“น้ำ?...” สองหนุ่มสาวไม่ทันได้ทะเลาะกันมากไปกว่านั้น เพราะเสียงเรียกชื่อน้ำทิพย์ดังขึ้นมาเสียก่อน ทั้งเจ้าของชื่อและจักรกฤษณ์หันไปมอง ก่อนที่หญิงสาวจะยกมือไหว้คนทัก
“สวัสดีค่ะพี่อธิป” อธิปเดินตรงเข้ามาหาด้วยความแปลกใจที่เห็นทั้งคู่ออกมายืนนอกห้อง แทนที่จะอยู่ข้างในกับคนป่วย
“คุณอธิปมาเยี่ยมไอ้ขวัญมันใช่มั้ยครับ! เชิญเลยๆ” จักรกฤษณ์นึกวิธีกู้สถานการณ์ออกขึ้นมาทันที เขารีบเชื้อเชิญชายหนุ่มผู้มาใหม่ทันที อธิปยังไม่เข้าใจ แต่จักรกฤษณ์เปิดประตูแล้วดันหลังชายหนุ่มเข้าไปในห้องแล้ว ก่อนจะรีบปิดประตูทันทีแล้วลากน้ำทิพย์ที่กำลังจะโวยออกจากตรงนั้น
…จักรกฤษณ์เหลือบตามองกลับไปที่ประตูห้องพักของน้องชาย แล้วภาวนาขอให้เรื่องที่อาจจะเกิด ถูกอธิปแก้ไขได้ทันเวลาด้วยเถิดดดดด…
……………………….
อธิปเข้ามายืนอยู่ในห้องพักคนป่วยแล้ว แต่เพราะห้องพักหรูของโรงพยาบาลแห่งนี้แบ่งเป็นส่วนพักผ่อนด้านนอก และส่วนเตียงนอนของผู้ป่วยด้านใน ทำให้คนในห้องไม่รับรู้ถึงการมาของเขา
“…ไม่เชื่อไม่เป็นไรนะครับคุณน้า แต่ผมยืนยัน” เสียงจอมขวัญดังขึ้น
“ยืนยันยังไง?”
“ก็…ผม…เคย…เห็นมันแอบมองผม”
“อะไรนะ?!!!!!”
“ผมก็หน้าตาดี…จะว่าสเป็กเกย์กะเทยก็ใช่อยู่ เพื่อนผมหลายคนที่เป็นแบบนั้นยังชมผมเลยว่าผมหล่อ…”
“แล้วอธิปไปมองแกตอนไหน?!! เขาอาจจะมองว่าแกประหลาดก็ได้!” เจ้าของชื่อชะงักกึก เมื่อได้ยินว่าตัวเองมีส่วนพัวพันอยู่ในบทสนทนา… คุณรุ่งทิพและจอมขวัญคุยกันเรื่องอะไร ทำไมถึงมีชื่อเขา
“คุณน้าไม่เห็นสายตาที่มันมองผม ก็อย่าเถียงแทนเลย” น้ำเสียงของจอมขวัญยังคงไว้เชิงอย่างเหนือกว่า
“แก…มั่นใจเหรอ…ว่าเขามองแก…แบบ…แบบ…”
“แบบเกย์มองผู้ชาย”
…อะไรนะ!! ใครเป็นเกย์?!!!...
“คุณน้าดูไม่ออกจริงๆหรือครับว่านายอธิปเป็นเกย์”
…นี่จอมขวัญหาว่าเขาเป็นเกย์!!!!...
-
“ถามจริงๆเถอะ ไม่แปลกใจบ้างรึไงว่าผู้ชายที่สมบูรณ์แบบซะขนาดนั้น อยู่เป็นโสดมาจนอายุขนาดนี้โดยไม่มีแฟนเป็นผู้หญิงได้ยังไง ผมที่เป็นผู้ชายด้วยกันยังอดอิจฉาความเพอร์เฟ็คของมันไม่ได้เลย รับรองได้ว่าถ้าหมอนี่ไปจีบผู้หญิงที่ไหน ไม่มีใครไม่คว้าเอาไว้หรอกครับ เสียแต่ว่า…มันไม่เข้าไปจีบเอง…เพราะไม่ชอบผู้หญิง…” เสียงจอมขวัญยังยียวนกวนประสาท อย่างที่ทำเอาคนถูกอ้างชื่ออย่างอธิปนึกอยากบีบคอไอ้คนพูดจอมแสบ
…มันน่าจริงๆ!!! ขนาดนอนอยู่ในโรง’บาล มันยังหาเรื่องจนได้!!!...
ชายหนุ่มไม่บ้าพอจะยืนบื้อแล้วปล่อยให้จอมขวัญใส่ไฟเขาอีกต่อไป อธิปเดินเข้าไปทันที ทำเอาคนป่วยที่กำลังปากเปราะถึงกับอ้าปากค้าง ก่อนจะรีบสำรวมกิริยาตีหน้าซื่อไม่รู้เรื่อง มือกดรีโมทยิกๆ เบี่ยงสายตามาดูโทรทัศน์ เหมือนเมื่อกี้ตนเองไม่ได้ทำอะไรเสียหาย ทั้งๆที่กล่าวหาอธิปว่าเป็นเกย์และสมบูรณ์แบบเกินกว่าจะเป็นผู้ชาย!!
คุณรุ่งทิพเงียบกริบ พูดไม่ออก เมื่อเห็นว่าคนที่ตนและจอมขวัญกำลังพูดถึงเดินเข้ามาปรากฏตัวในห้อง
“สวัสดีครับ น้ารุ่ง” อธิปทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร ทั้งๆที่ในใจเขาคาดโทษเจ้าคนที่นอนกระดิกเท้ายิกๆอยู่บนเตียงคนป่วยแล้วเรียบร้อย
…เดี๋ยวจะได้เจอกัน!! ไอ้จอมแสบ!!!...
“สวัสดีจ้ะ…เอ่อ…น้ำล่ะ อยู่ข้างนอกเหรอ”
“ครับ”
“น้าจะกลับพอดี ถ้ายังไงขอตัวก่อนนะจ๊ะ” คุณรุ่งทิพเหลือบตามามองจอมขวัญที่ทำเป็นนอนดูโทรทัศน์ไม่รู้เรื่อง ในขณะที่เธอนั้นร้อนๆหนาวๆ เกรงว่าอธิปจะได้ยินเรื่องเมื่อกี้
อธิปยกมือไหว้อีกครั้ง สตรีสูงวัยจึงเดินออกจากห้องอย่างที่ทำเอาจอมขวัญนึกหมั่นไส้คุณรุ่งทิพขึ้นมา ทีเมื่อกี้ล่ะฟังเขาพูดไม่มีขัด ทีอย่างงี้ล่ะหาเรื่องชิ่งปล่อยให้เขารับหน้าไอ้บ้านี่ลำพัง
ในห้องเหลือเพียงคนป่วย และแขกผู้มีเกียรติที่จอมขวัญนึกสงสัยว่ามันจะมาทำไม เขาไม่ได้เชิญมันสักหน่อย!
“เมื่อกี้พูดอะไร” อธิปค้ำสองแขนลงกับราวกั้นเตียงที่ถูกยกสูงค้างเอาไว้ จอมขวัญชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้าอย่างรวดเร็วแล้วยักไหล่
“จะให้พูดอะไรล่ะ ก็ทักทาย…ญาติผู้ใหญ่ของอดีตแฟน…”
“ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” คราวนี้จอมขวัญเงียบ รู้แน่แล้วว่าอีกฝ่ายได้ยินเรื่องที่เขาใส่ไฟหาว่ามันเป็นเกย์
“จอมขวัญ…อย่าให้ผมหมดความอดทนกับคุณ”
“โฮ!!! ต้องเป็นผมมั้งที่พูดคำนี้! ตอนผมคบกับคุณน้ำอยู่ดีๆ คุณก็เข้ามาเป็นมือที่สาม พอผมยอมถอยออกมา คุณเสือกบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับคุณน้ำ! แม่งเอ๊ย! มันน่าฟาดด้วยเสาน้ำเกลือสักที!!!” จอมขวัญหาเรื่องโวยวายอย่างเอาเรื่องเป็นการเบี่ยงประเด็น
…คราวนี้คนผิดก็จะกลายเป็นไอ้อธิปแทน! เรียกกันง่ายๆว่าคดีพลิก!!!...
“เพราะงั้นก็เลยปากเสียหาว่าผมเป็นเกย์งั้นสิ!” …แต่ดูเหมือนอธิปจะไม่ยอมให้พลิกตามความตั้งใจของอีกฝ่าย “…คิดจะแก้แค้นอย่างนั้นใช่มั้ย?!” จอมขวัญหุบปากเงียบ แต่ไอ้จะแสดงท่าทางลนลานน่าเวทนาก็ไม่ใช่เขาเสียด้วย ชายหนุ่มร่างโปร่งในชุดคนป่วยเลยทำเป็นยักไหล่อีกรอบ
“ถ้า…ถ้าคุณไม่ได้เป็นก็ไม่เห็นต้องเดือดร้อน มันอยู่ที่ว่าคุณ ‘เป็น’ อย่างที่ผมพูดรึเปล่าเหอะ” ท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของจอมขวัญยิ่งทำให้อธิปโมโหหนัก แต่เขาไม่ใช่คนแสดงความรู้สึก ดังนั้นสีหน้าจึงไม่เปลี่ยน หากแต่ในใจนั้นเขาคาดโทษเอาไว้แล้วว่าคนปากพล่อยอย่างจอมขวัญจะต้องถูกเขาลงโทษ!!
“แล้วนี่คุณมาทำไม? ไม่มีอะไรทำเลยแวะมาเยี่ยมเยียนผมรึไง แล้วไหนล่ะของเยี่ยม ไม่มีติดไม้ติดมือมาเลยเหรอ อะไรก๊านนนน…รวยซะเปล่า ใจดำจริงๆ” คนบนเตียงพยายามทำตัวสบายๆ เก็บความกลัวเอาไว้ในใจเพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะข่มได้ข่มเอา
แต่จอมขวัญไม่รู้เสียแล้วว่าไอ้ท่าทางไม่เดือดเนื้อร้อนใจของตัวเอง ยิ่งทำให้อธิปโมโหหนักกว่าเดิม
คนโมโหแต่เก็บอารมณ์ กระตุกยิ้มมุมปากแล้วเอื้อมมือไปแตะเบาๆที่ปลายคางของคนป่วย ทำเอาจอมขวัญต้องเหลือบตามองอย่างงุนงง
ปลายนิ้วสากลูบคางที่มีไรเคราขึ้นน้อยๆ ก่อนจะไล้ปลายนิ้วขึ้นมายังแก้มขาว ทำเอาจอมขวัญขนลุกซู่แล้วกระเถิบตัวลุกขึ้นนั่งถอยห่างจากมือร้อนนั่นทันที
“ทำอะไร?!!”
“จะว่าไป…คุณเองก็…ดูดี…” อธิปเอ่ยปาก ดวงตาที่จับจ้องใบหน้าขาวของคนป่วยนั้นเหมือนจะโอ้โลมอย่างที่ทำให้คนถูกมองสะดุ้งเฮือก
…อย่าบอกนะเว้ย!! ว่ามึงเป็นจริงๆเนี่ย!!!...
…ตายห่า!!!...นี่เขาไปเปิดกล่องลับแพนโดร่ามหาสยองเข้ารึไงวะ!!!...
“ก…ก็…ก็…จะ…จะดูดีได้ไง! ป่วยอยู่!!” คนป่วยตอบกลับไปเสียงแข็ง เหลือบตามองหาทางลงจากเตียง แต่เตียงเจ้ากรรมดันยกที่กั้นขึ้นสูง ถ้าเขาจะลงจากเตียง ก็ต้องกระโดดข้ามที่กั้น ไหนจะสายน้ำเกลือนี่อีก แล้วขวดน้ำเกลือก็ดันอยู่ฝั่งไอ้อธิป!! โธ่เว้ย!!! แล้วแบบนี้จะหนีมันได้ยังไง!!!
“มองหาอะไร” อธิปยังคงตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย หากแต่ในใจเริ่มสนุกเมื่อเห็นพฤติกรรมของจอมแสบที่เริ่มหันรีหันขวางหาทางหนีทีไล่
“ไม่ได้หาอะไร” จอมขวัญตอบปัดเสียงแข็ง แต่ในหัวนั้นคิดจนสมองแทบจะระเบิดเพราะไม่รู้จะหนีไปทางไหนดี! ปกติเขาก็ไม่เคยกลัวไอ้หมอนี่หรอก แต่วันนี้! ตอนนี้!! จอมขวัญบอกได้คำเดียวว่าอะไรบางอย่างในสายตามันน่ากลัวชิบหาย!! กลัวจนขี้หดตดหายเป็นยังไง จอมขวัญเข้าใจชัดๆก็วันนี้!!!
“แล้วทำไมต้องขยับไปซะขนาดนั้น กลัวอะไรผม” อธิปไม่ถามอย่างเดียว แต่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ คราวนี้จอมขวัญสะดุ้งเฮือก ถอยจนหลังติดกำแพง
“ม…ไม่ได้กลัว!” แม้หลังจะสู้ฝาแล้ว แต่ปากยังเก่งจนอธิปนึกขัน
“ถ้าไม่ได้กลัว…” เขาเอ่ยปาก “…แล้วหนีผมทำไม” สิ้นประโยคนั้น ชายหนุ่มก็คว้าแขนขาวแล้วกระชากคนป่วยจนร่างของจอมขวัญ
“โอ๊ย!!!!” จอมขวัญร้องเสียงแทบลั่นเมื่อหน้าเขากระแทกเข้ากับไหล่แข็งๆของอธิปจนเจ็บ ชายหนุ่มพยายามยันร่างกายตัวเองออกมา แต่มือร้อนของอธิปยึดแขนเขาไว้มั่น จอมขวัญจึงไปไหนไม่รอด นอกจากแค่เอาหน้าออกมาจากไหล่แข็งนั่นเท่านั้น
“ปล่อยดิวะ!! จับแขนทำไม!” แขนสองข้างถูกยึดเอาไว้ แถมจอมขวัญยังอยู่บนเตียงแคบ ท่านั่งนั้นอิหลักอิเหลื่อเพราะมีแค่สองเข่าที่ใช้รองรับน้ำหนัก จะขยับหนีไปไหนก็ลำบาก หนำซ้ำยังติดสายน้ำเกลือระโยงรยางค์น่ารำคาญไปหมด
“ก็คุณหนี”
“ไม่ได้หนี!!!”
“หนี…เพราะว่าคุณกลัวผม” อธิปยังยิ้มเย็น
“ไม่ได้กลัวโว้ย!!”
“แน่ใจนะว่าไม่กลัว” อธิปเอ่ยปาก แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จอมขวัญนั้นอยากหันหน้าหนีแทบตาย แต่…ถ้าเขาหันหนีมันล่ะก็ มันจะต้องหาว่าเขากลัวมัน!...ชายหนุ่มเลยใจแข็ง ทำหน้าเฉยยอมให้อีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนแทบจะใช้ลมหายใจเดียวกัน
ณ วินาทีนั้นจอมขวัญอยากจะเรอออกมาจริงๆ! ให้ตายเถอะวะ!! เขาเสือกเรอไม่เป็น!!
“ตัวแข็งทื่อขนาดนี้น่ะเหรอ ไม่กลัว” …กูกำลังพยายามเรอใส่หน้ามึงอยู่โว้ย!!!...
“แล้วต้องให้ตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้งรึไง!” อธิปนึกหมั่นไส้คนปากดี เขาขยับหน้าเข้าไปหาอีก แล้วเบี่ยงปลายจมูกเข้าใกล้ผิวแก้มขาวยิ่งกว่าเดิมชนิดที่จอมขวัญแทบลืมหายใจ ลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองกำลังพยายามจะเรอใส่หน้าอีกฝ่าย
…แม่งเอ๊ย!!! นี่มันเป็นเกย์จริงๆ!!!!...
ผิวแก้มขาวซีดอยู่ตรงหน้า อธิปคิดแค่อยากจะแกล้งคนปากดีเท่านั้น
ทว่า…พอปลายจมูกโด่งยื่นเข้าไปใกล้ กลิ่นผิวเนื้ออ่อนๆกลับลอยแตะจมูกจนลืมความตั้งใจเดิมที่แค่อยากจะหยอกเท่านั้น
…มัน ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม ไม่ใช่กลิ่นอาฟเตอร์เชฟ…เขาลืมตัวสูดกลิ่นนั้นเข้าไปอีกอึกใหญ่ กดปลายจมูกเข้าไปใกล้มากขึ้นเพราะคาดหวังว่าอาจจะได้กลิ่นอ่อนๆนั้นมากกว่าเดิม
“ว้าย!!!!” ยังไม่ทันที่ปลายจมูกอธิปจะแตะที่แก้มขาว เสียงร้องก็ดังมาจากเบื้องหลังของชายหนุ่ม ทำเอาทั้งอธิปและจอมขวัญต้องหันไปมองพร้อมกัน
คุณรุ่งทิพยืนนิ่งตะลึงงัน ตาเบิกโต อ้าปากค้าง
“อ…เอ่อ…คือ…คือ…น้า…น้ามาเอากระเป๋าของยัยน้ำ…” หญิงร่างผอมเอ่ยปากอย่างนั้นแต่ตายังไม่อาจกะพริบจากภาพเบื้องหน้า มือสองข้างของอธิปยังจับที่แขนของจอมขวัญ และสองคนนั่น…ยังคงใกล้ชิดกัน!
…หรือที่จอมขวัญพูดว่าอธิปเป็นเกย์…เป็นเพราะจอมขวัญก็เป็นเหมือนกัน!!!...แล้วถ้าอย่างนั้นตอนที่คบหากับลูกสาวของเธอล่ะ!!!...
“กระเป๋านี่รึเปล่าครับ” ต้องเป็นฝ่ายอธิปหยิบมาให้ เพราะคุณรุ่งทิพพูดอย่างเดียว แต่ไม่ยอมขยับเข้าไปหยิบกระเป๋าถือของน้ำทิพย์ที่วางอยู่บนโซฟาเสียที ทั้งยังเอาแต่จับจ้องเขาและจอมขวัญ แค่นี้อธิปก็รู้แน่แล้วว่าเรื่องที่จอมขวัญหย่อนระเบิดเอาไว้ว่าเขาเป็นเกย์ ถูกทำให้กลายเป็นเรื่องจริงด้วยภาพเมื่อครู่นี้ในมุมมองของคุณรุ่งทิพ
“อ…อ้อ…จ้ะ…ขอบใจมากนะอธิป” คุณรุ่งทิพมองชายหนุ่มที่ยื่นกระเป๋าถือให้เธออยู่อึดใจหนึ่ง นึกเสียดายผู้ชายดีๆ ที่แสนเพียบพร้อมแบบนี้…นอกจากจะเป็นเกย์แล้ว…ยังดูท่าจะไปลงเอยกับคนอย่างจอมขวัญเสียอีก!!...
“ง…งั้นน้าขอตัวก่อนนะจ๊ะ” แล้วเธอก็รีบหมุนตัวเดินออกจากห้องทันที จอมขวัญอยากจะเรียกคุณรุ่งทิพให้อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน แต่ฝ่ายนั้นเดินเร็วยิ่งกว่าจรวด แปบเดียวก็ลับร่างไปแล้ว
อธิปหันกลับมามองคนบนเตียง และพอฝ่ายนั้นสบตากับเขา จอมขวัญก็ขยับจนหลังชิดผนังเหมือนเดิม ชายหนุ่มนึกสนุกที่เห็นตัวร้ายทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่พอเขาจะขยับเข้าไปแกล้ง หูก็ได้ยินเสียงเปิดประตู จึงจำต้องยืนอยู่กับที่
“แล้วเจอกันใหม่…ของขวัญ...” จอมขวัญอ้าปากค้างที่อธิปเรียกชื่อเล่นตนออกมา แต่ไม่ทันจะได้พูดอะไร จักรกฤษณ์ก็เดินเข้ามาในห้องเสียก่อน
“ประหลาดทั้งแม่ทั้งลูก!” คนเข้ามาใหม่บ่นถึงสองแม่ลูก ที่เมื่อครู่นี้คุณรุ่งทิพเดินตาลอยจากไป เขาถามอะไรก็ไม่ตอบ ส่วนยัยคนลูกก็บ้าบอพาแม่ตัวเองมาเยี่ยมจอมขวัญ…
…แล้วพอคิดถึงจอมขวัญ จักรกฤษณ์ก็เหลือบตามามองน้องชายตัวเอง ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัยที่เห็นมันนั่งชิดกำแพงหวิดจะตกเตียงเสียด้วยซ้ำ
“นั่งท่าอะไรของแกน่ะไอ้ขวัญ…อยู่ในโรง’บาลก็ช่วยทำตัวเป็นคนป่วยหน่อยได้มั้ยวะ พิเรนทร์จริง” เขาบ่นใส่ ก่อนจะหันมาทางอธิปที่ยืนอยู่
“คุณอธิปทานอะไรมารึยัง ไปหาอะไรทานด้วยกันมั้ย”
“ไปเลยๆ!! พาไปเลย!!” จอมขวัญตะโกนบอกก่อนที่คนถูกถามจะได้ตอบเสียอีก จักรกฤษณ์หันมามองคนพูดอย่างงงๆ
“อะไรของแกวะ ฉันว่าออกจากโรง’บาลพรุ่งนี้ พาแกไปส่งโรง’บาลบ้าเลยดีมั้ย” อธิปอมยิ้มที่เห็นจอมขวัญคนซ่าพูดไม่ออก
“คุณไปแล้วใครจะเฝ้าเขาล่ะ” อธิปถาม แต่จักรกฤษณ์รีบโบกมือ
“แม่ผมมาแล้ว กำลังเม้าส์แตกกับพยาบาลอยู่”
“งั้น…ได้ครับ ผมเองก็มีเรื่องอยากจะคุยกับคุณเหมือนกัน” อธิปว่าอย่างนั้น ก่อนจะเหลือบตามองจอมขวัญอีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องไป จักรกฤษณ์หันมาชี้หน้าน้องชายเป็นคาดโทษก่อนจะเดินตามหลังอธิปออกไป
และเมื่อทั้งห้องเหลือเพียงแค่คนป่วย จอมขวัญก็ถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก
ติดตามตอนต่อไป (วันอาทิตย์ๆ)
จริงๆแล้วคุณอธิปเขาแอ๊บอ่ะนะ ฮ่าฮ่า ฟาดมาแปดตอนแล้ว นิสัยพระเอกยังไม่ออกเลย เป็นเรื่องที่ช้าสุดๆ :sad4:
มัวแต่กำจัดคุณน้ำออกจากชีวิตน้องขวัญ อิอิ
ป.ล. ขอแก้ข่าวแทนน้องขวัญนิดนึงนะคะ เรื่องฉีดยาพาร์ทที่แล้ว คือน้องขวัญเขาไม่กลัวเข็มคุณหมอนะคะ :z13:
ทุกคนกลับมาก่อนค่ะ กลับมาก่อน อย่าเพิ่งคิดไปถึงสิ่งอื่นที่ไม่ใช่เครื่องมือแพทย์นะคะ ฮ่าฮ่า :-[
สปอย… พาร์ทฉีดยาด้วยสิ่งที่ไม่ใช่เครื่องมือแพทย์มีชัวร์! (รับรองด้วยเกียรติของเนตรนารี วิ้ววววว)
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม และทุกกำลังใจนะคะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ :L2:
แล้วเจอกันวันอาทิตย์เน้อออออ
-
กรี๊ดดดดดดดด
น่ารักอะ น้องของขวัญเราโดนหอมแก้มซะแล้ว ฮิ้วววววว
แต่ก็สมควรล่ะ แสบจริงอะไรจริง ไปว่าพี่อธิปเขา เดี๋ยวเจอของจริงแล้วจะหนาว กร๊ากกก
ป.ล.ด้วยเกียรติของเนตรนารี เราจะรอการฉีดยาอย่างใจจดใจจ่อ (แต่คงไม่ใช่เร็วๆนี้ล่ะมัง อิอิ)
-
กำลังรออยู่ มาพอดีเลย >.< :impress2:
-
อ๊ากกกกก เริ่มร้ายกันทั้งคู่แต่ว่าน่าร๊ากกกสุดๆ รอตอนต่อไปค่าา :o8:
-
>< เข้าตัวอ่ะ ของขวัญ!!!
ชอบๆ คุณรุ่งทิพดูดีขึ้นมาเลย
^^
-
คิดว่า...จักกฤษณ์อาจจะลงเอยกับน้ำทิพย์ก็ได้
ถึงยัยป้าแร้งทึ้ง....ตาลอยเลยจิเจอกระแสวายเข้าไป
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ของขวัญทำตัวเองจริงๆ สร้างกับดักตกหลุมเป็นเกย์ในอนาคต หุหุ
-
ของขวัญน่ารัก แอ๊บ ซ่าส์ จังเลย
-
งานงอกเลยของขวัญ o18
-
:laugh: :laugh: :laugh:
น้องของขวัญขยันหาเรื่องใส่ตัวเสียจริง แต่......เมื่อเป็นเรื่องวายๆ แบบนี้ล่ะก็ สนับสนุนเต็มที่เลยจ๊ะ
พี่อธิปคะ....ต้องพิสูจน์กลิ่นให้ชัดเจนกว่านี้นะคะ ว่าเป็นกลิ่นอะไรกันแน่ ต้องแบบจมูกแนบแก้มอะไรแบบนี้
แล้วถ้าจะให้ดีละก็ ต้องชิมรสชาติด้วยปากด้วยนะคะ
-
ของขวัญเวลาอยู่ต่อหน้าอธิป ออกแนวแก่น เซี้ยว เฮี้ยว ซน
-
แอร๊ย เจอสปอยส์เข้าไปนี่ลืมหมดเลยคะว่าจะเมนต์อะไร ฉีดยา!!!!!!!!!
-
จอมขวัญเราน่ารักจริ๊ง ไอ้พี่อธิปนี่มันซ่อนนิสัยขี้แกล้งมาตั้งแต่แรกซินะ :z1:
-
อุ๊ยตายว้ายกรี๊ด เรื่องราวกำลังจะเป็นอย่างที่มันควรจะเป็นแล้วค่า
ออร่าสีม่วงแผ่กระจาย...
เดี๋ยวคุณอธิปก็ติดใจกลิ่นหอมอ่อนๆจากแก้มซีดๆของของขวัญ ฮึๆ
ปล. ชอบเวลาที่คุณอธิปเรียกว่า "ของขวัญ" จริงๆ เหมือนตั้งมาเพื่อให้คุณอธิปเรียก >//<
-
เพิ่งได้สมัครเข้ามาคอมเมนต์จริง ๆ ซะทีหลังจากอ่านอยู่นาน 55
ชอบของขวัญเกิน ดื้อ ๆ ซน ๆ ส่วนพี่อธิปนี่ระวังติดใจไม่รู้ตัวน้า > <
แอบชอบสปอย์จริง ๆ :o8:
-
น่ารักอ่ะ อ่านแล้วเขินเลย :o8: :-[
-
นั่นไง ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
เพิ่งได้อ่าน จอมขวัญนี่แสบจริงๆเลย ท่าทางสูสีกะถ้วยฟูได้นะเนี่ย
สนุกมากคะ ดูท่า น้ำคงคู่กะพี่จักรรึเปล่าน้าาา เเบบเกลียดไรได้อย่างนั้น
บวกหนึ่งค่าา :L2:
-
ว้าวๆ มาแล้วๆๆๆ
พาร์ทนี้ฮาแตกตรงคุณรุ่งเนี่ยแหละ
เรื่องที่จอมขวัญโกหก กำลังจะกลายเป็นเรื่องจริงซะแล้วสิ
-
จอมขวัญนี่แสบซนจริงๆ ซนไปซนมาดันทำให้ตัวเองซวยซะงั้น :laugh3:
-
สมกันอย่างกิ่งทองใบหยก :really2:
-
5555555555+
คู่แข่งตัวจริงเลยของขวัญ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
จะรออย่างใจจดจ่อ จ้า
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กร๊ากกกกกกกกก กะจะเรอใส่หน้าเลยเหรอ มุขนี้ร้ายมาก :jul3:
-
เข้าพระเข้านายแล้ว :impress2:
-
สงสัยของขวัญจะกลัวเข็มของอธิป
:oo1:
ถูกใจให้เป็ดคร้าบบ o13
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh:
เป็นไงล่ะของขวัญ
พี่เค้าอยู่ของเค้าดีๆ
เราน่ะไปทำให้เค้าไขว้เขวเองนะ อิคึ อิคึ
:z1:
ของขวัญเสร็จแน่ เสร็จแน่ของขวัญ *ร้องเพลง
:oo1:
แอบคิดๆว่าพี่จักรอาจจะเกลียดนักมักได้น้ำรึเปล่าเนี่ย
มีแววนะมีแวว
:m12:
-
สรุปว่า อธิปสุดเพอร์เฟค เป็นเกย์ จริงๆ และที่ทำทุกอย่าง เพราะแอบหลง ของขวัญ
-
คิดว่า...จักกฤษณ์อาจจะลงเอยกับน้ำทิพย์ก็ได้
เห็นด้วยค่ะ
แต่เจอตอนนี้เข้าไป อ๊ายย เขินจัง จะโดนหอมแก้มแล้ว
เราจะรอตอนของขวัญโดนฉีดยา กี๊ซซ
-
วางกับดักไว้ แต่กะบดักเข้าตัวเองนะ 5555
อธิปนี่ก็กวนแบบนิ่งๆ นะ
-
เยสสส ถึงจะแค่นิดๆแต่ก็ดีใจแล้ว
ขำเกือบตายตอนของขวัญใส่ความคุณอธิป กับตอนที่คุณรุ่งเปิดประตูเข้ามาเจ๊อะฉากเด็ดพอดี ฮ่าๆๆๆ
หึๆ สงสัยจะสมพรปากนะของขวัญนะ
-
อ่านมา 8ตอน ชอบ ช๊อบบ ตอนนี้ ^^ ของขวัญน่าแกล้ง 555+
-
ฮาอะ สิ่งที่พูดจะเป็นจริงแล้วนะขวัญ
-
โอวววววว
ขวัญนี่หาเรื่องใส่ตัวแท้ 555+
ภาพลักษณ์"ผู้ชายเพอร์เฟค"ของอธิปก็คงไม่เหลือ 555
-
ติดใจกลิ่นเนื้อหนุ่ม แถมยังเอ็นดูผู้ชายได้ง่ายๆ แบบนี้ สงสัยคุณอธิปจะมียีนเกย์แฝงอยู่จริงๆ ล่ะมั้งเนี่ย :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบมากเลยค่า ทั้งของขวัญและคุณอธิป :impress2:
พี่จักรกฤษณ์นี่สงสัยได้คู่กับคุณน้ำแหงๆ :laugh:
อยากให้ถึงตอนสปอยเร็วๆจัง อยากอ่าน :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะถึงสปอยอ่า กร๊ากกก :m20:
-
อิอิ ในที่สุดคุณอธิปก็เริ่มเผยนิสัยออกมาแ้ล้ว
เฮี้ยวแบบจอมขวัญจะโดนปราบพยศก็คราวนี้หล่ะ
-
อธิป ชอบเด็กดื้อ แสบ ซน แบบของขวัญ ชัวร์เลย
-
เหมือนว่าน้ำทิพย์กับจักกฤษณ์จะต้องมีซัมติงกันในอนาคตอันใกล้ ๆ นี้แน่
ทั้งพี่ทั้งน้องคงเข้าข่าย เกลียดใครก็ได้คนนั้นแหละ
-
:o8:หอมกลิ่นเนื้อหนุ่ม ชัดป่ะคุณอธิป
-
ของขวัญน่ารักจริงๆ ค่ะ
เห็นแล้วน่าแกล้งจริงๆ
เข้าใจคุณอธิปนะ
เราว่าพี่จักรกับคุณน้ำเนี่ย เหมาะสมกันอยู่นะ
(คหสต. ไม่จำเป็นต้องวายทุกคู่)
-
มารอติดตามว่าจะรักกันยังไงค่ะ :))
ทำไมเซนส์เรามันบอกว่าจักร์กฤษณ์ต้องคู่กับน้ำทิพย์ยังไงไม่รู้
หวังว่าไม่ใช่นะ :serius2:
ปล่อยคุณน้ำเป็นนางฟ้าอยู่บนคาน เอ๋ย อยู่บนสวรรค์นั่นแหละดีแล้ว o18
ยังไงเรื่องนี้ต้องมีแต่ความรักแบบชายชาย :impress2:
ปล :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตามชื่อนักเขียนมา พลาดเรื่องไปได้ยังไง
สนุกเหมือนเคย
+1 +เป็ด
-
ของขวัญแสบจริงๆ มันน่าโดนมากกว่าหอมแก้มนะ :laugh: :laugh:
-
ของขวัญ...จอมแสบ 555 น่ารักมากๆๆเลยอ่าาา >////< อยากให้คุณอธิปรุกเร็วๆ ฮิฮิ
-
ของขวัญน่ารักอ่ะ!
:o8:
-
:pig4:เกือบไป แต่สงสัยจะรอดยาก
-
ของขวัญ.......โดนแน่งานนี้ :z1:
พี่อธิปอย่าแอ๊บนานรีบมาปราบของขวัญไวๆๆ
:กอด1: :L2:
-
เหมือนมีแววว่าพี่จักรของเราจะคู่กับยัยน้ำทิพยืวะแล้วสิ
ของขวัญเล่นแรงระวังตกหลุมรักไม่รู้ตัวนะจ๊ะ อิอิ
รอของขวัญโดนอธิปฉีดยาให้ค่ะ
-
ของขวัญร้ายจริงๆ ร้ายๆแบบน่ารักๆอย่างนี้ต้องให้อธิปปราบให้อยู่หมัด
-
o13
-
เก็บพี่จักรไว้ไม่ให้คู่ใครไม่ได้เหรอ please please :m15:
-
คุณอธิปป ได้ใจอะ จุ๊บของขวัญด้วยอะ
แทบจะกรี๊ดเลยคะ ตอนคุณแม่เข้ามาเห็นอะ อิอิ
แล้วอธิปจะเอาคืนของขวัผยยังไงบ้างคะเนี่ย ...^_^
-
เรื่องนี้น่าติดตามมากคับ ฮา จอมขวัญ
-
ขวัญหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว เจออธิปแกล้งแค่นี้ยังกลัวเลย
แล้วจะไปต่อกรกับเขาไหวหรือ งวดหน้าสงสัยจะโดนอีกแน่
น้องขวัญน่ารักจังทำตัวเป็นเด็กนิสัยไม่ดีแต่ก็กลัว
-
ฮ่าๆๆๆ ของเข้าตัวแล้วจอมขวัญ
-
อธิป นายอย่าเผลอๆ
555+
เส็ดแน่ๆขวัญ เอ้ย ขวัญของอธิป 555+
-
ฮ่าๆ แสบจริงเลยของขวัญของอธิป
-
เข้ามาปูเสื่อรอคุณบัวมาต่อ อิอิ
-
เข้ามารอของขวัญคร่า >.<
-
เเว๊บมารอ. ของขวัญ ค่ะ^^
-
อ๊ะๆๆๆ หวั่นไหวกันหรือยัง :-[
-
…จอมร้าย…
By: Dezair
………………………………….
ตอน 8
จอมขวัญออกจากโรงพยาบาลในวันต่อมา หลังจากหมอยืนยันนอนยันว่าหายดีทุกส่วน จนจักรกฤษณ์พอใจนั่นแหละ เขาถึงได้ก้าวขาออกจากห้องพักคนป่วยที่นอนแกร่วมาเสียหลายวัน และพอก้าวออกมาแล้ว ใบหน้าของชายหนุ่มร่างโปร่งก็ยิ่งอิ่มเอิบมากขึ้นเมื่อเห็นว่าใครเดินออกจากลิฟต์ตรงมาหาเขา
“คุณน้ำ” เขาส่งยิ้มกว้างให้ โดยทำเป็นไม่เห็นชายหนุ่มอีกคนที่เดินตามน้ำทิพย์มาด้วย
“ออกจากโรงพยาบาลแล้วหรือคะ น้ำเกือบมาเก้อแหน่ะ”
“ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกคุณน้ำก่อน”
“แล้วนี่แข็งแรงดีแล้วแน่นะคะ” จอมขวัญเบ่งกล้ามให้ดู ทำเอาหญิงสาวหัวเราะ จักรกฤษณ์เห็นแล้วต้องถอนหายใจแรงๆ
“เส้นตื้นจริงๆ โอ๊ย!!” แอบกัดหญิงสาวสุดที่รักของน้องชายไปที จักรกฤษณ์เลยถูกจอมขวัญกระทุ้งศอกใส่เสียเลย
คนถูกกระทุ้งศอกลูบท้องตัวเองน้อยๆ เบื่อหน่ายน้องชายที่ปากว่ายอมรับความเป็นเพื่อนแล้ว แต่สายตาที่มองน้ำทิพย์นั้นยังสุดจะบูชาและเทิดทูน ส่วนยัยน้ำทิพย์นั่นก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย! เสนอหน้ามาได้ทุกวันแล้วแบบนี้เมื่อไหร่น้องเขาจะทำใจได้จริงๆเสียที!
“เฮ้อ คุณอธิป เราลงกันเถอะ ปล่อยพวกอ้อยอิ่งไว้แบบนี้แหละ เผื่อพยาบาลมาเจอเข้าจะได้ลากมันเข้าไปเจาะน้ำเกลือนอนเล่นโรง’บาลอีกสักรอบ” ชายหนุ่มผิวคล้ำว่าอย่างนั้นแล้วเดินนำไปที่ลิฟต์ จอมขวัญมองตามแผ่นหลังของพี่ชาย ก่อนจะเหลือบมองอธิป แล้วเหตุการณ์เมื่อวานก็ย้อนกลับเข้ามาในสมอง
…มันจับคางเขา มันลูบหน้าเขา มันจับแขนเขา มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขา…และมันเป็นเกย์!!!...
แค่คิด จอมขวัญก็สั่นวูบไปทั้งร่างด้วยความคลื่นไส้ ไม่ใช่ว่าเขารังเกียจเกย์ เป็นเพื่อนได้ เป็นคนรู้จักได้ แต่ไม่ใช่ให้มาแตะเนื้อต้องตัวเขาแบบนั้น!!!...
“คุณจอม เป็นอะไรไปคะ?!” น้ำทิพย์เห็นชายหนุ่มตัวสั่นก็เลยร้องถามอย่างตกใจ พลอยให้จักรกฤษณ์หันมามองเช่นกัน
“เปล่าครับคุณน้ำ เราไปกันเถอะครับ” จอมขวัญบอกปัดแล้วรีบก้าวขาเดินไปหาพี่ชายทันที จักรกฤษณ์หันมามองด้วยความเป็นห่วงก่อนจะจับหน้าผากน้องชาย
“เป็นไร” ยังไม่ทันจะออกจากโรงพยาบาล จอมขวัญก็หน้าซีดเสียแล้ว
“เปล่า รีบลงเหอะ เดี๋ยวพยาบาลมาเรียกขวัญกลับไปนอนเล่นบนเตียงคนไข้อีก” จอมขวัญตอบเลี่ยงไป แล้วไม่ยอมหันกลับไปมองเบื้องหลังอีกเลย
…ไอ้เวรอธิปนั่น…กูสาบานว่าจะไม่อยู่กับมึงสองต่อสองอีกเด็ดขาด!!!...
…………………
สามหนุ่มกับอีกหนึ่งสาวเดินออกจากลิฟต์ที่ชั้นล็อบบี้ของโรงพยาบาล จักรกฤษณ์หันมาทางน้องชายหมายจะสั่งให้จอมขวัญไปรอที่ด้านหน้า ส่วนเขาจะเป็นคนไปเอารถมารับ ทว่ายังไม่ทันจะได้พูด สายตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนเข้าเสียก่อน
“อีฟ…” ชื่อจากปากของจักรกฤษณ์ทำเอาจอมขวัญชะงักแล้วหันมองตาม ก่อนจะกลายเป็นทั้งจักรกฤษณ์และจอมขวัญพากันนิ่งงัน
เจ้าของชื่อ อีฟ ดูเหมือนจะเห็นเขาสองพี่น้องเช่นกัน หญิงสาวร่างเพรียวบางเดินเข้ามาหาแล้วส่งยิ้มให้
“สวัสดีค่ะพี่จักร จอม…” สองพี่น้องพูดไม่ออก
“จอมไม่สบายหรือ” หญิงสาวยังคงพูดต่อเมื่อเหลือบเห็นหลังมือของชายหนุ่มมีสำลีติดเอาไว้
“อือ…อ…อีฟล่ะ…มาเยี่ยมไข้หรือ” เธอส่ายหน้าไปมา
“มาหาหมอนิดหน่อย อีฟไม่รู้เลยว่าจอมกลับมาจากเมืองนอกแล้ว ตอนไปก็ไม่ลา ตอนกลับมาก็ไม่บอก ทำอะไรตามใจตัวเองไม่เคยเปลี่ยน จริงมั้ยคะ พี่จักร” ท้ายประโยค เธอหันมาถามชายหนุ่มอีกคนพร้อมรอยยิ้มเหมือนรู้เห็นนิสัยของจอมขวัญเป็นอย่างดี
จักรกฤษณ์ไม่ตอบ แต่เขาคว้าแขนของเธอแล้วลากให้เดินจากตรงนั้นไปทันที จอมขวัญมองตามก่อนจะหันมาทางน้ำทิพย์
“คุณน้ำกลับไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมรอพี่จักรตรงนี้”
“ค่ะ” น้ำทิพย์ได้แต่รับคำ เธอเดินออกมาจากตรงนั้นพร้อมกับอธิป แต่ก็ยังไม่วายห่วงใย หันกลับไปมองชายหนุ่มอดีตคนรัก เธอไม่เข้าใจว่าจอมขวัญเป็นอะไร เมื่อครู่นี้ยังพูดคุยกับเธอสนุกสนานอยู่แท้ๆ
“น้ำ” อธิปเรียกเตือนสติ จนหญิงสาวต้องหันมามองเขา
“พี่อธิป…กลับไปอยู่เป็นเพื่อนคุณจอมได้มั้ยคะ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่คุณจักรกฤษณ์จะกลับมา เดี๋ยวน้ำนั่งแท็กซี่กลับบ้านเองได้” น้ำทิพย์คิดว่าเพราะเธอเป็นผู้หญิง จอมขวัญจึงเอ่ยปากระบายปัญญากับเธอลำบาก แต่หากเป็นอธิปที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน จอมขวัญอาจจะยอมพูดอะไรออกมาบ้าง
“แต่…”
“นะคะพี่อธิป น้ำเป็นห่วงคุณจอม” น้ำทิพย์พูดแค่นั้นก่อนจะถอนหายใจเมื่อเห็นจอมขวัญทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ ไหล่สองข้างที่เคยผึ่งผายลู่ลง
จอมขวัญตอนนี้เหมือนเด็กตัวเล็กๆที่แบกรับปัญหาเอาไว้บนบ่าทั้งสองข้าง เห็นแล้วนึกหวั่นนักว่าวันหนึ่งในไม่ช้า ไหล่สองข้างของจอมขวัญจะไม่อาจแบกรับสิ่งใดได้อีก…และเมื่อวันนั้นมาถึง…จอมขวัญอาจจะแตกสลาย…
“ก็ได้”
………………………….
เกือบ 10 ปีแล้วที่เขาไม่ได้เจอเธออีกเลย…อัญญิกา…ผู้หญิงที่เข้ามาเล่นตลกกับชีวิตเขา
อย่างที่เธอว่า เขามันนิสัยเหมือนเดิมไม่มีผิด ตอนจะไปต่างประเทศก็ไม่ลาเธอ ตอนกลับมาก็ไม่บอกเธอ ทั้งเขาและจักรกฤษณ์ไม่มีใครติดต่อกลับไปหาเธออีกเลย นับตั้งแต่เรื่องราวคราวนั้น…
โซฟาข้างๆยุบลงเมื่อมีคนทรุดตัวลงนั่ง ทำเอาจอมขวัญได้สติ เขาพยายามยืดตัวตรง แม้จะรู้สึกว่าไหล่สองข้างของตัวเองหนักอึ้ง
“อดีตก็คืออดีต…แต่ถ้าเอาแต่คิดถึงมัน อดีตจะทำลายทั้งปัจจุบันและอนาคต ในเมื่อกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ก็ปล่อยวางบ้างเถอะ” เสียงจากคนที่นั่งข้างๆ ทำเอาจอมขวัญต้องหันมอง ก่อนจะนิ่งไปเมื่อเห็นว่าคนที่พูดคืออธิป
…มันรู้อดีตของเขาอย่างนั้นหรือ…แน่ล่ะ…ใครๆก็รู้กันทั้งนั้น ในเมื่ออดีตของเขาเป็นเรื่องฉาวโฉ่เสียขนาดนั้น…
“คุณน้ำล่ะ” เขาถามเปลี่ยนเรื่อง
“เธอบอกว่าจะกลับแท็กซี่ แล้วให้ผมมานั่งเป็นเพื่อนคุณ”
“นั่งทำไม”
“เธอเป็นห่วงคุณ จอมขวัญ…อดีตมีไว้เป็นบทเรียน ไม่ใช่เอามาคิดซ้ำๆเพื่อทำร้ายตัวเอง” จอมขวัญลุกพรวดอย่างไม่พอใจ
“ไม่รู้อะไรอย่าพูด!!!” มันรู้ดีแค่ไหน มันเข้าใจเขานักรึไง ถึงมาสั่งสอน! มันไม่ได้เป็นเขา มันไม่ได้มีอดีตเลวร้ายที่นอกจากจะกลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว ยังฉุดขาครั้งแล้วครั้งเล่า!!
“ถ้าคิดว่าคนอื่นไม่รู้ และมีแต่ตัวเองที่รู้ดีจริงๆ ก็น่าจะเอาไอ้ที่รู้ดีมาแก้ไขตัวเอง ไม่ใช่เอาไว้วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า…”
“กูบอกให้มึงหยุดพูด!!!” จอมขวัญตวาดลั่น ทำเอาทั้งคนไข้ ทั้งพยาบาลพากันหันมองด้วยความตกใจ จักรกฤษณ์เดินกลับมาพอดี และทันได้ยินเสียงตวาดของน้องชายจึงรีบถลาเข้ามาดึงแขนเอาไว้
“ไอ้ขวัญเป็นอะไร?!!”
จอมขวัญพยายามระงับอารมณ์ เขาไม่อยากให้จักรกฤษณ์เป็นกังวลไปกับเขา ตลอดเวลาสิบปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เรื่องในอดีตหยุดหลอกหลอนเขา มันกลับมาทุกครั้งที่หลับตา ตลอดสิบปี ไม่เคยมีใครเอ่ยปากเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นจักรกฤษณ์ คุณชัย หรือคุณพัชรี ทุกคนทำเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น…ทว่า…แท้จริงแล้ว จอมขวัญรู้ดีกว่าใครว่านอกจากมันจะเกิดขึ้นมาแล้ว มันยังเกิดขึ้นซ้ำๆในมโนสำนึกของเขา…เพียงแต่…วันนี้…มโนสำนึกถูกทำให้กลายเป็นรูปเป็นร่างเมื่อผู้หญิงคนนั้นมาปรากฏตัว
…อีฟ…
“...ขวัญจะกลับแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยปากเสียงเรียบ
“พาน้องคุณกลับไปเถอะ แล้วถ้าเขา ‘กลัว’ อดีตมากซะขนาดนั้น ก็อย่าปล่อยให้ออกจากบ้านอีกเลย เดี๋ยวจะเจอคนนั้นคนนี้แล้วอดีตจะกลับมาหลอกหลอนให้เป็นแบบนี้อีก” อธิปพูดเสียงเรียบพอกัน ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากล็อบบี้โรงพยาบาลไปทันที
“โธ่เว้ย!!!!” จอมขวัญได้แต่สบถเพราะทำอะไรคนที่เดินจากไปไม่ได้เนื่องจากจักรกฤษณ์ยังจับแขนเขาไว้แน่น
…คนที่ไม่มีอดีตให้กลัว มีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนเขาวะ?!!!!...
………………………………
ในรถที่สองพี่น้องนั่งกลับจากโรงพยาบาลนั้นเงียบกริบ จักรกฤษณ์เหลือบมองน้องชายที่นั่งหน้าคู่เขา นับตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล จอมขวัญไม่พูดอะไรเลย
…เหมือนตอนนั้น…ตอนนั้นก็เป็นแบบนี้…จอมขวัญไม่พูดอะไรเลย…นอกจาก…
…ยกมือขึ้นไหว้ขอโทษเขา…
…จอมขวัญโทษตัวเองมากแค่ไหน จักรกฤษณ์รู้ดี ทั้งๆที่เป็นแค่แฟนเก่าของเขา แต่พวกเขาสองคนถูกเลี้ยงดูมาเหมือนพี่น้องแท้ๆ ถูกอบรมสั่งสอนมาว่าพี่ต้อง ‘ให้’ น้อง…น้องต้อง ‘เคารพ’ พี่…พี่น้องต้องแบ่งปัน ไม่ใช่แย่งกัน…แต่ต้องไม่ใช่แบ่งกันเรื่องผู้หญิง…
…แม้ว่าหลังจากนั้น ผู้หญิงคนนั้นจะแท้ง และไม่มีใครติดต่อกลับไปหาเธออีก…ก็ดูเหมือนพวกเขาจะยอมรับรู้เรื่องราวในอดีตแค่ว่า จอมขวัญทำผู้หญิงท้องตั้งแต่อายุเพิ่งจะ 16 และผู้หญิงคนนั้นก็แท้ง…ไม่มีใครพยายามรื้อฟื้นว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนเก่าของเขา…พวกเขาพากันลืมอดีตนี้…ทว่า…แท้จริงแล้วไม่เลย…
…แค่เมื่อกี้เพียงครู่เดียวที่ทั้งเขาและจอมขวัญเจออัญญิกา…จักรกฤษณ์ก็รู้ในทันทีว่าเรื่องที่เธอเป็นแฟนเก่าของเขา ก่อนจะไปท้องกับจอมขวัญนั้น ยังคงตกค้างอยู่ในใจพวกเขาสองพี่น้องตลอดมา…
“ขวัญ แกคิดอะไรอยู่” ชายหนุ่มผิวคล้ำตัดสินใจถาม จอมขวัญหันมามองแล้วยิ้มบาง…ทว่า…เป็นรอยยิ้มที่เศร้านัก
“ขวัญ…ไม่น่าเกิดมาเลย”
“ไอ้ขวัญ!!!” จักรกฤษณ์ถึงกับร้องเสียงลั่นแล้วชะแลบรถเข้าจอดที่ข้างฟุตบาทด้วยความตกใจ จอมขวัญเหมือนจะรู้สติว่าตัวเองพูดอะไรออกมา จึงทำเป็นหัวเราะลั่นกลบเกลื่อน
“พูดจาดราม่าดีมั้ย”
“ไอ้ขวัญ! ไม่ตลก!!!” เสียงหัวเราะของน้องชายยิ่งทำให้จักรกฤษณ์แทบบ้า
“พูดเล่นเองหน่า”
“พูดเล่นก็ไม่ได้! แกอย่าพูดอย่างนี้อีก! ห้ามแม้แต่จะคิด!!” น้ำเสียงของจักรกฤษณ์นั้นทั้งจริงจังและทั้งเอาจริง จนคนเป็นน้องได้แต่นั่งเงียบ
“ไอ้ขวัญ…ต้องให้ฉันพูดอีกกี่ครั้ง เรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนเก่าฉัน หรือเรื่องที่เขาแท้ง ไม่ใช่ความผิดของแก! ถ้าแกจะผิด ก็คือผิดที่ทำเขาท้อง!” จอมขวัญอยากย้อนพี่ชายว่าเพราะเขาทำให้ผู้หญิงคนนั้นท้อง เรื่องราวทั้งหมดก็เลยเกิดขึ้น…เพราะเขาทำแฟนเก่าพี่ชายท้อง แล้วพอเธอท้อง…เธอก็แท้ง…จอมขวัญหลับตาลง…ไม่อยากคิดเรื่องที่ตนเองทำ แม้เวลาจะล่วงเลยมาถึงสิบปี แต่ภาพในวันนั้นยังแจ่มชัด
…เธอท้องกับเขา…และเขาเพิ่งรู้ว่าเธอคือคนรักเก่าของพี่ชาย…
…เขา…บอกให้เธอเอาเด็กออก…เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา…แต่เขามันชั่วเองที่เอ่ยปากบอกให้เธอเอาออก…
…แล้ว…หลังจากนั้นไม่นาน…เธอก็แท้ง…แม้จะแท้งเพราะอุบัติเหตุ แต่…จอมขวัญก็อดโทษตัวเองไม่ได้ว่าเป็นเพราะเขาตั้งใจจะไม่เอาเด็กคนนั้น…สุดท้ายจึงแท้ง…
“มันเป็นอดีตไปแล้ว…แกเข้าใจมั้ยไอ้ขวัญ มันเป็นอดีต แกแก้ไขไม่ได้ แกกลับไปเริ่มต้นใหม่ในอดีตไม่ได้ สิ่งที่แกทำได้คือทำวันนี้ไม่ให้ซ้ำรอยเดิม!” จอมขวัญเงยหน้ามองพี่ชาย
…ไม่ว่าเมื่อไหร่ จักรกฤษณ์ คุณชัย และคุณพัชรีก็ยังคงเคียงข้างเขาเสมอ ครอบครัวนี้รักเขาแค่ไหน ห่วงใยเขาแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะทำผิดเรื่องอะไร ทำชั่วซ้ำซากแค่ไหน แต่สิ่งที่เขาได้กลับมาจากสามพ่อแม่ลูกครอบครัวนี้คือฝ่ามืออุ่นๆที่วางบนศีรษะๆ อ้อมกอดอบอุ่นที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีที่พึ่งพิง และหัวใจ…หัวใจที่มีแต่ให้…โดยไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดตอบแทน
“ขอโทษ พี่จักร” …ขอโทษ…คำนี้จอมขวัญพูดมานับล้านครั้ง แต่เขาไม่เคยเลิกพูดได้เลย
“เอาล่ะ…ทำหน้าดีๆ วันนี้ฉันพาแกออกจากโรง’บาล เราเจอแค่คุณอธิปและน้ำทิพย์เท่านั้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราไม่ได้เจอใครอีก เข้าใจมั้ย” จักรกฤษณ์ย้ำแล้วลูบศีรษะน้องชายด้วยความรัก
…ไม่ว่าอดีตจะเป็นยังไง ปัจจุบันจะเป็นแบบไหน…จอมขวัญยังคงเป็น ‘ของขวัญ’ ล้ำค่าสำหรับเขาและพ่อกับแม่เสมอ…
“แกเป็นของขวัญ…แกเป็นของขวัญที่มีค่าที่ฉันและพ่อกับแม่รับมาดูแล…ไม่ว่าใครจะว่ายังไง ไม่ว่าแกจะเป็นอะไร แต่แกมีค่าสำหรับพวกฉันเสมอ”
……………………..
‘อีฟท้อง…’ หญิงสาววัยรุ่นเอ่ยปาก หลังจากบุกมาหาถึงเรือนไทย ตอนนั้นจอมขวัญไม่รู้…ไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงที่เขาคบด้วยแค่สามเดือนกลับรู้ที่อยู่เขาถึงขนาดมาหาถึงบ้านได้เช่นนี้
จนกระทั่ง…จนกระทั่ง…จักรกฤษณ์เดินขึ้นเรือนมา
‘อีฟ?!!’
‘พี่จักร…เป็นพี่ชายจอมจริงๆด้วยเหรอคะเนี่ย’ หญิงสาวยังพูดเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว ในขณะที่จอมขวัญกลับยืนนิ่งด้วยความงุนงง
‘อีฟนี่เก่งจัง…ได้ทั้งพี่ทั้งน้องเลย’
…หมายความว่ายังไง ได้ทั้งพี่ทั้งน้อง…
‘เธอพูดอะไร?!’ ทั้งๆที่จอมขวัญก็อยากรู้ความหมายในประโยคนั้น แต่จักรกฤษณ์กลับเอ่ยปากเร็วกว่า
‘ก็…อีฟเป็นแฟนเก่าพี่จักร แล้วตอนนี้…อีฟก็เป็น…แม่ของลูกของจอม…’ เหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบแซกหน้าเขา จอมขวัญอึ้งค้าง
‘เอ…เดี๋ยวนะ อีฟเลิกกับพี่จักรเดือนก่อนใช่มั้ย แต่ตอนนี้อีฟเป็นแม่ของลูกจอมได้สามเดือนแล้วล่ะ…’ เด็กสาวเล่าเรื่อยพร้อมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มไม่ทุกข์ร้อน ก่อนจะหันมาทางจอมขวัญ
“แต่จอมไม่ต้องเป็นห่วงนะ อีฟกับพี่จักรเลิกกันแล้ว แล้วตอนนี้อีฟก็เป็นเมียจอม ส่วนจอมก็เป็นพ่อคนแล้วนะ” เสียงของเธอยังคงสดใสเหมือนไม่ได้ทำเรื่องอะไรร้ายแรง ทว่าสำหรับจอมขวัญนั้น…เรื่องที่เกิดขึ้นมันยิ่งกว่าร้ายแรงเสียอีก
…ผู้หญิงที่เขาคบด้วยเป็นแฟนเก่าของพี่ชาย ไม่สิ…ที่เธอพูดเมื่อกี้…เธอเพิ่งเลิกกับจักรกฤษณ์เมื่อเดือนที่แล้ว แต่กับเขา…เธอท้องกับเขาได้สามเดือนแล้ว…หมายความว่าเขากับจักรกฤษณ์คบผู้หญิงคนเดียวกันอย่างนั้นหรือ?!!!...
‘ไปเอาเด็กออก’
‘จอมว่ายังไงนะ’
‘กูบอกให้มึงไปเอาเด็กออก!!!!!!’
.
.
.
.
.
เฮือก!!...
จอมขวัญลืมตาโพลง แสงแดดลอดเข้ามาทางผ้าม่านห้องบอกให้รู้ว่าเป็นเวลาเช้าแล้ว และตอนนี้เขาก็นอนอยู่ที่ห้องนอนในเรือนไทย
…หลังจากเมื่อหลายวันก่อนออกจากโรงพยาบาล ชายหนุ่มก็กลับมาที่บ้านเรือนไทย มีคุณพัชรีและคุณชัยเฝ้าวนเวียนถามไถ่ดูแลเสียยิ่งกว่าพยาบาลเสียอีก
ทว่า…ทั้งเขาและจักรกฤษณ์ไม่มีใครพูดเรื่องที่ไปเจอใครคนอื่นนอกจากน้ำทิพย์และอธิป
ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วเสยผมราวกับมันจะไล่ความทรงจำร้ายๆทั้งมวลออกไป แต่ทำมาหลายเช้าแล้ว ทุกคืนก็ยังฝันเห็นแต่เรื่องเดิมๆ จอมขวัญสูดหายใจลึกก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียง
…แปดโมงครึ่ง…
จอมขวัญกระเถิบตัวลงจากเตียง แล้วเดินเข้าห้องน้ำด้านข้างเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องนอน ทันทีที่บานประตูเปิดกว้าง กลิ่นหอมฉุยก็ลอยมาเตะจมูก
“ของขวัญ ตื่นแล้วเหรอลูก มากินข้าวนี่มา” เสียงดังมาจากกลางเรือนซึ่งยกพื้นสูงเป็นทั้งที่รับแขกและที่รับประทานอาหารในคราวเดียวกัน จอมขวัญหันมองตามเสียงนั้น คุณพัชรีส่งยิ้มให้เขาพร้อมกับกวักมือเรียก และไม่ใช่แค่ป้าของเขาคนเดียวที่นั่งอยู่ เพราะมีแขกอีก 2 คน
“คุณน้ำ” มีแขกสองคน แต่จอมขวัญจมสายตาอยู่ที่น้ำทิพย์คนเดียว ส่วนอีกคนเขายังไม่หายแค้นที่คราวก่อนมันทำมาเป็นรู้ดีปากมากกล้าสั่งสอนเขา
เขาส่งยิ้มให้หญิงสาว ก่อนจะเหลือบตาลงมองสภาพตัวเองที่ล้างแค่หน้าแปรงแค่ฟัน แต่เสื้อผ้ายังเป็นชุดนอนอันได้แก่เสื้อยืดเก่าๆกับกางเกงเลสีซีดที่ควรจะทิ้งไปหลายปีแล้ว แต่เขาก็ยังเก็บเอาไว้
…ทว่า…นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะใส่มัน!! ถ้ารู้ว่าน้ำทิพย์จะมาเซอร์ไพรส์ถึงบ้านแต่เช้า เขาจะแต่งตัวตอนนอนให้ดีที่สุด! หรืออย่างน้อยก็ไม่ขี้เกียจอาบน้ำตอนเช้าแบบวันนี้!!!
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ พอดีเมื่อเช้าน้ำไปวัดมา แถวนั้นข้าวต้มปลาอร่อย แล้วขากลับต้องผ่านบ้านคุณจอม น้ำเลยซื้อมาฝาก” น้ำทิพย์เอ่ยปากพร้อมรอยยิ้มสดใส จอมขวัญเลยพูดไม่ออก ใจจริงอยากจะวิ่งกลับเข้าไปแต่งตัวใหม่ แต่มันจะแลดูเป็นผักชีโรยหน้าเกินไป ก็เลยต้องจำใจเดินเข้าไปร่วมโต๊ะด้วย
…แน่นอน…จอมขวัญไม่กล้าไปนั่งชิดหญิงสาว เวลานี้เลยต้องไปกระแซะป้าของตัวเอง อย่างน้อยถ้าเนื้อตัวเหม็น ก็ให้ป้าที่ชินกลิ่นแล้วดมก็แล้วกัน…หลานอกตัญญูกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว!
“ทีอย่างนี้ล่ะมานั่งเบียดป้า” คุณพัชรีรู้ใจหลานชาย เลยต้องหันกลับมาแขวะเบาๆ จอมขวัญรีบขยิบตาอย่างรู้กันอย่างที่ทำเอาคนเป็นป้าหัวเราะร่วนก่อนจะหันไปหยิบถ้วยมาเทข้าวต้มให้
“กินข้าวเสร็จแล้วก็ออกไปเดินรอบบ้านสักรอบ จะได้ไม่อุดอู้”
“คร้าบบบบ…”
“พาคุณอธิปไปด้วย” จอมขวัญแทบสำลักกับคำสั่งเพิ่มเติมของคุณพัชรี
“ทำไมอ่ะ?!!!”
“ก็ไม่ทำไม แต่เมื่อกี้ป้าโม้ไว้เยอะว่าสวนหลังบ้านเราต้นไม้เยอะมาก!”
…แล้วยังไง!! ป้ารีโม้เอาไว้แล้วเขาต้องเป็นคนพามันไปพิสูจน์อย่างนั้นเรอะ?!!...
จอมขวัญเหลือบมองอธิป เห็นอีกฝ่ายมองเขาแล้วต้องรีบตาตกกลับมามองข้าวต้มในถ้วยของตัวเองตามเดิม
…แม่งเอ๊ย!! อย่าเหล่ตามามองกูนักได้มั้ย!! กูรู้ว่ามึงจะหาพวก!! แต่กูไม่ใช่พวกเดียวกับมึง! กูชอบผู้หญิงโว้ย!!!...
“นี่ป้าก็อยากพาไปเองหรอก แต่ป้าติดธุระ” เห็นท่าทางหลานชายไม่อยากร่วมมือด้วย คุณพัชรีเลยต้องชักแม่น้ำมาพูด
“ธุระ?” คนเป็นเจ้าบ้านทวนคำ
“ป้าติดธุระกับหนูน้ำจ้ะ” คุณพัชรีเอ่ยปากด้วยสีหน้าปิติยินดี เธอไม่มีลูกสาว หลานสาวน่ารักเรียบร้อยก็ไม่มี เมื่อตอนที่น้ำทิพย์และจอมขวัญคบหากันอย่างคนรักเธอก็นึกดีใจที่จะได้หลานสะใภ้นิสัยเรียบร้อยมีมารยาทรู้จักกาลเทศะ แม้จะเสียดายที่ทั้งสองเลิกกัน แต่เมื่อน้ำทิพย์ไม่ได้รังเกียจที่จะคบหากับจอมขวัญในฐานะเพื่อน เธอก็เลยลดความเสียดายลงไปได้หน่อย
จอมขวัญหันมาทางน้ำทิพย์ทันทีด้วยความไม่เข้าใจ
“วันนี้คุณป้ารีจะทำต้มโคล้งเป็นมื้อกลางวันค่ะ น้ำเลยขอเป็นลูกมือ”
“ใช่แล้ว…เพราะงั้น กินซะให้เสร็จแล้วพาคุณอธิปออกไปที่สวนนะจ๊ะ เดี๋ยวป้าจะพาลูกมือไปตลาดก่อน” จอมขวัญอ้าปากค้าง
…หมายความว่าทั้งเรือนเหลือเขาและไอ้อธิปสองคน!!!
...ไม่สิ…ยังเหลือจักรกฤษณ์…
“เต็ม…ไปตามตาจักรให้ไปอุ่นรถให้หน่อยไป” จอมขวัญคิดถึงจักรกฤษณ์ไม่ถึงนาที คุณพัชรีก็เอ่ยปากกับคนรับใช้ทันที
“ป้ารี…จะเอาพี่จักรไปด้วยเหรอ”
“ใช่แล้ว”
…ไม่จริงหน่า!!!!!...
……………………………..
-
แล้วเรื่องที่จอมขวัญไม่อยากให้เป็นจริงก็กลายเป็นจริง
…ทั้งเรือนเหลือแค่เขากับอธิป…อ้อ มีป้าคนครัวอีกคน แต่แกก็อยู่แต่ในครัวจริงๆ แล้วสวนหลังเรือนกับครัวนี่มันใกล้กันซะที่ไหน แถมขึ้นชื่อว่าสวน นอกจากต้นไม้กับแมลงแล้วมันก็ไม่มีใครอื่น ถ้าเกิดมันทำอะไรเขาขึ้นมา ตะโกนขอความช่วยเหลือจะมีใครได้ยินมั้ยเนี่ย!!…
“ร่มรื่นดีนะ” เสียงของคนที่เดินตามมาด้านหลัง ทำเอาจอมขวัญผู้เป็นเจ้าบ้านสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันมอง
“ป้อมตำรวจอยู่ตรงนู้น…” เจ้าของบ้านผู้รู้จักที่ทางดีเยี่ยมชี้ไปที่ท้ายสวนซึ่งติดกับถนนใหญ่อีกฝั่ง เขาจำได้ว่าฟากนั้นมีป้อมตำรวจอยู่ แต่ไม่รู้ว่าจะมีตำรวจรึเปล่านี่สิ!!
อธิปทำหน้างงที่อยู่ดีๆ จอมขวัญก็พูดเรื่องป้อมตำรวจขึ้นมา แต่พอเห็นอีกฝ่ายพยายามมองซ้ายมองขวาราวกับกำลังหาทางหนีแล้ว เขาก็ได้แต่กระตุกยิ้มมุมปาก
…ดูเหมือนจอมแสบจะคิดว่าเขาเป็นเกย์อย่างที่เจ้าตัวพูดจริงๆ…
ชายหนุ่มไม่ได้เดือดร้อน อย่างน้อยๆเขาก็ไม่ได้มีคนรักเป็นตัวเป็นตน อธิปเข้ามาช่วยงานของทางบ้านตั้งแต่สมัยยังเรียนมหาวิทยาลัย พอเรียนจบก็มุ่งหน้าเข้าสู่งานสายธุรกิจเพื่อบริษัทของครอบครัวที่ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ จนกระทั่งตอนนี้ เลยเป็นเหตุให้อธิปไม่ได้คบหาใครอย่างจริงจัง แม้ว่ามารดาจะหาลูกสาวของเพื่อนหลายคนมาให้เขาพบหน้าก็ตามที
…แล้วถ้าเขา…คิดจะแกล้งไอ้จอมแสบตัวร้ายตรงหน้านี่เสียบ้าง…มันก็คงทำให้ชีวิตมีสีสันน่าดู
อธิปตัดสินใจก้าวขาเดินเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม จนเจ้าของบ้านที่ยังอยู่ในชุดนอนตาเหลือกรีบขยับหนี
“เข้ามาทำไม?!!”
“จะถามว่า…นั่นต้นอะไร” แล้วอธิปก็ทำทีเป็นชี้ไปที่ต้นไม้สูงตระหง่านด้านหลังจอมขวัญ
“ไม่รู้เว้ย!! ไม่ใช่คนปลูก!!!”
“คุณนี่ท่าทางกลัวผมเอาเรื่องนะ” ร่างสูงเอ่ยปากอย่างที่ทำเอาคนถูกหาว่ากลัวถึงกับถลึงตาใส่
…ไม่ให้ผู้ชายอย่างกูกลัวเกย์อย่างมึง! แล้วให้กูกลัวอะไรวะ?!!!!...
“จะดูแค่นี้ใช่มั้ย งั้นกลับ!” จอมขวัญหาทางเปลี่ยนเรื่องพูด แล้วหมุนตัวจะเดินนำออกจากสวนที่เพิ่งเข้ามา ทว่ามือใหญ่คว้าแขนเขาเอาไว้เสียก่อน คนกำลังจะเดินเลยชะงักกึก
“เฮ้ย! อะไรอีกล่ะ!!”
“เรื่องเมื่อคราวก่อนที่ผมพูด ได้เอากลับไปคิดบ้างรึยัง” อธิปเอ่ยปาก ทำเอาเจ้าของบ้านที่หงุดหงิดอยู่แล้ว ถึงกับตวัดสายตาขุ่นขลั่กมามองหน้าเขาทันที
“กูบอกว่าให้มึงหยุดพูดเรื่องนี้!!” จอมขวัญตวาดลั่น ทว่าอธิปไม่ได้สนใจเสียงนั้นเลย เขาหันมองต้นไม้สูงใหญ่ที่รายล้อมรอบตัว เหมือนไม่รับรู้อารมณ์ใดๆทั้งสิ้นของจอมขวัญ
“ไอ้อธิป!!!”
“รู้ไหมทำไมผมถึงชอบต้นไม้” คนกำลังโมโหถึงกับอ้าปากค้างอย่างไม่เข้าใจ
…นี่มึงคุยภาษาเดียวกับกูรึเปล่าวะ!!! กูกำลังโมโห! เสือกมาสาธยายว่าชอบต้นไม้!! แม่งเอ๊ย!!!...
“เพราะผมสามารถพูดกับต้นไม้ได้โดยที่ไม่ต้องตะโกน”
…อะไรของมึง!!! ติสต์แตกพูดไม่รู้เรื่องไปแล้ว!!!...
จอมขวัญไม่เข้าใจ และกลายเป็นยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิม เมื่ออธิปเดินเข้ามาหาเขา
“หลับตาลงสิ”
คนถูกสั่งให้หลับตาทั้งๆที่ยังยืนอยู่กลางสวนทำหน้างงหนักกว่าเดิม แต่อธิปไม่ปล่อยให้ถาม เขายกมือขึ้นปิดตาให้
“หลับตาลง แล้วหายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ”
“หายใจเข้า…”
“หายใจออก…”
เสียงทุ้มดังอยู่ตรงหน้า มืออุ่นวาบทาบอยู่บนเปลือกตาของจอมขวัญ
ชายหนุ่มร่างโปร่งไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงยอมหลับตาตามที่อีกฝ่ายสั่ง ยอมหายใจเข้า หายใจออกตามที่อธิปพูด มือข้างหนึ่งของอธิปดึงมือเขาให้เอื้อมไปแตะกับลำต้นของต้นไม้ เปลือกแข็งหยาบแนบอยู่กับฝ่ามือเขา ในขณะที่ความอุ่นร้อนของฝ่ามือของอธิปวางทาบอยู่บนหลังมือของเขาอีกทีหนึ่ง
“ต้นไม้กำลังฟังคุณ ไม่ต้องตะโกน ไม่ต้องตวาด พูดออกมาด้วยน้ำเสียงปกติ คุณคิดอะไรอยู่ คุณรู้สึกแบบไหน ค่อยๆพูด ค่อยๆเล่า ที่นี่ไม่มีใครสั่งสอนคุณ ไม่มีใครติฉินนินทาคุณ ไม่มีใครเอาเรื่องของคุณไปบอกคนอื่น…ที่นี่แค่รับฟังคุณ ระบายสิ่งที่อยู่ในใจคุณออกมา…ค่อยๆพูด ไม่ต้องตะโกน…”
จอมขวัญยังนิ่ง แต่ไม่มีทีท่าโวยวาย ร่างสูงเลยถือเอาว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังยอมรับฟังในสิ่งที่เขาจะพูด
“หายใจเข้าลึกๆ อากาศที่นี่ปลอดโปร่ง เย็นสบาย รู้สึกไหม…ในร่างกายคุณตอนนี้กำลังเย็นลง แล้วค่อยๆผ่อนลมหายใจออก ช้าๆ…หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ…อย่าคิดถึงใคร อย่าคิดถึงเรื่องอะไร มองลงไปที่หัวใจของตัวเอง…คุณเห็นรึเปล่า หัวใจคุณกำลังบอกอะไร…” อธิปพูดได้แค่นั้นเขาก็เงียบ ฝ่ามือที่ปิดตาจอมขวัญอยู่รู้สึกอุ่นร้อนอย่างประหลาด ชายหนุ่มหันมองแล้วได้แต่นิ่งเมื่อเห็นหยาดน้ำไหลลงกับแก้ม
“ค่อยๆพูดมันออกมา…สิ่งที่คุณเห็น…สิ่งที่หัวใจคุณบอก…ที่นี่มีแค่คุณกับต้นไม้…ไม่มีใคร อย่ากังวล…”
“ผม…ผมไม่เห็นใครเลย…ไม่เห็นอะไรเลย…” จอมขวัญเอ่ยปากเสียงแผ่ว ในใจของเขาดำมืด มันเย็นเยียบ ไม่มีใคร ไม่เสียง ไม่มีแม้แต่แสงสว่าง…แต่…มีแค่เขา…แค่เขาคนเดียวอยู่ในนั้น…เขารู้แค่ว่าเขาอยากออกมา หรืออย่างน้อย แค่มีใครสักคนโผล่หน้าเข้าไปหา เข้าไปเรียกชื่อเขา…แต่…ตลอดเวลาที่ผ่านมา…มันไม่มีเลย…ไม่มีใครเข้าไปหาเขา ไม่มีใครเรียกชื่อเขา…ไม่มี…
“ของขวัญ…” ฝ่ามืออุ่นที่ปิดตาเลื่อนออกไปพร้อมกับเสียงเรียกชื่อเขา…ชื่อ ‘ของขวัญ’ …
จอมขวัญลืมตาขึ้น และเหมือนจะเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองกำลังร้องไห้ต่อหน้าอธิป จึงรีบยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว แต่มือใหญ่ของอธิปดึงแขนเอาไว้เสียก่อน
“ถ้าเช็ด น้ำตาก็หยุด แต่มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าปล่อยให้ส่วนที่เหลือตกค้างอยู่ในใจ ปล่อยมันออกมาให้หมด แล้วให้มันแห้งไปเอง…”
“ให้ปล่อยตรงนี้อ่ะนะ?!”
“กลัวอะไร ที่นี่มีแต่ต้นไม้ ไม่มีใครเห็นคุณ” จอมขวัญอยากจะย้อนว่าก็เพราะมีอธิปนั่นล่ะ เขาถึงต้องรีบเช็ด! กระทั่งตอนพ่อแม่เสีย เขายังไม่ร้องไห้ต่อหน้าใคร ตอนที่ทำให้ลุงและป้าเสียใจเพราะเรื่องผู้หญิงคนนั้น เขาก็ยังไม่แม้แต่จะร้องไห้สักนิด
…แต่กับอธิป…
“คุณเคยได้ยินเรื่องอดีตของผมมั้ย” อธิปเอ่ยปากแล้วยิ้มบาง ในขณะที่คนน้ำตากำลังแห้งทำหน้างงอีกรอบ
…นี่สรุปว่าวันนี้มันจะพูดจารู้เรื่องบ้างมั้ยเนี่ย!...
“อดีตของนายอธิปคนนี้คือคนที่ทำให้ธุรกิจของครอบครัวฟื้นตัว และกลับมาประสบความสำเร็จอีกครั้ง คุณได้ยินมาอย่างนั้นใช่มั้ย” จอมขวัญพยักหน้ารับ แต่ยังไม่เข้าใจว่าอธิปต้องการจะพูดเรื่องอะไร
“จริงๆแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้น”
“อ้าว!!”
มันจะไม่ใช่ได้ยังไงในเมื่อเขาพูดกันทั้งเมือง!!
“ตอนนั้นเศรษฐกิจไม่ดี พ่อผมบริหารผิดพลาด แล้วก็ถูกโกง วันนั้นผมเพิ่งกลับจากไปเที่ยวกับเพื่อน พ่อเดินมาบอกผมว่าเทอมหน้า ผมคงจะไม่ได้เรียนแล้วเพราะว่าไม่มีเงินค่าเทอม พ่อขอกุญแจรถผมเพื่อเอาไปขาย เอาเงินมาใช้หนี้ คุณรู้มั้ยว่าตอนนั้นผมรู้สึกยังไง…ผมเป็นวัยรุ่น เรียนมหา’ลัย ใช้ชีวิตสุดโต่ง เที่ยวกลางคืน ใช้เงินมือเติบ…แต่แค่เพียงวันเดียว ทุกอย่างหายไปหมด ตอนนั้นเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวันพรุ่งนี้จะมีเงินใช้มั้ย ทุกอย่างมืด…มืดมากจริงๆ”
จอมขวัญไม่เคยรู้เรื่องนี้ ข่าวลือที่ได้ยินเกี่ยวกับครอบครัวนี้มา เป็นแค่เรื่องที่อธิปช่วยฉุดกิจการของทางบ้านเท่านั้น ส่วนรายละเอียดอื่น เขาไม่เคยได้ยินใครพูด
“…หลังจากวันนั้นผมหยุดเรียน พ่อแม่เรียกผมและน้องชายไปคุยเรื่องฐานะของพวกเรา ทุกอย่างที่มีถูกเอาไปขายเพื่อหมุนเป็นเงิน ผมดร็อปเรียนสองเทอมเข้าไปช่วยงานพ่อ…จริงๆแล้วเพราะไม่มีค่าเทอมน่ะนะ ผมทำทุกอย่างตั้งแต่ส่งเอกสาร ไปจนถึงตามพ่อไปเจรจาธุรกิจ แต่ตอนนั้น ผมเป็นวัยรุ่นใจร้อน…ผมทำผิดพลาดหลายครั้ง มันเป็นอดีตที่แย่มากๆ จากวัยรุ่นที่ไม่ต้องคิดอะไร มีเงินใช้ไปวันๆ หาความสุขใส่ตัวไปวันๆ พอวันนึงต้องมารับผิดชอบ ต้องมาทำงานโดยมีเดิมพันเป็นเงินที่จะมีใช้หรือไม่มีใช้ มันยากมาก”
“แต่รู้มั้ย…ผมไม่เคยกลัวอดีตพวกนั้นเลย อดีตที่เลวร้ายคือประสบการณ์ที่ดีที่สุดของชีวิต ทุกคนมีอดีตที่อยากลืม…แต่มีแค่บางคนเท่านั้นที่เรียนรู้จากมัน และคนที่เรียนรู้จากมันก็คือคนที่ชนะมัน”
“…และที่สำคัญ…ประวัติศาสตร์อยู่ที่คนเขียน” จอมขวัญยังไม่เข้าใจ เขามองคนพูดด้วยความสงสัย แต่อธิปยังยิ้ม “ที่บริษัทของบ้านผมกลับมายืนได้อีกครั้ง ไม่ใช่เพราะผมคนเดียวแบบที่คุณได้ยินมา แต่เป็นเพราะทั้งพ่อ ทั้งแม่และน้องผมช่วยกัน”
“อ้าว…แล้วที่เขาพูดกัน…” จอมขวัญไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องที่รับรู้กันในสังคมวงกว้างถึงมีแค่อธิปคนเดียวที่เป็นวีรบุรุษ
อธิปยิ้ม
“ตอนนั้นพ่อผมป่วย…พ่อคิดว่าพ่อคงอยู่ได้ไม่นาน แล้วช่วงแรกๆ บริษัทก็ยังไม่เข้าที่ ผมต้องเรียนไปทำงานไปด้วย พอเรียนจบก็เข้ามาช่วยงานเต็มตัว อายุผมยังน้อยถ้าเทียบกับผู้บริหารบริษัทอื่นๆ เพราะงั้นพ่อเลยปล่อยข่าวว่าผมคือคนทำให้ธุรกิจทางบ้านดีขึ้น พ่อคิดว่าถ้าพ่อเป็นอะไรไปตอนนั้น ผมก็ยังเป็นตัวแทนได้ เวลาไปไหนมาไหน อย่างน้อยคนก็เชื่อถือ จะเข้าไปนั่งร่วมประชุมกับใคร ไปเจรจาธุรกิจกับใคร เขาก็ไม่มองว่าเป็นพวกมือใหม่อ่อนหัด แต่ผมก็ต้องทำงานหนักมาก เพื่อให้ตัวเองมีความสามารถเพียงพอกับฐานะ ‘วีรบุรุษ’ ตามข่าวที่พ่อปล่อย…” อธิปไม่ได้ผ่านช่วงเวลานั้นมาอย่างง่ายดายอย่างที่ใครพูดกัน
…เขาผ่านความกดดันมากมาย ต้องแบกรับทั้งความรับผิดชอบและความคาดหวัง…มันเหนื่อยและหนักหนาสาหัส…หลายครั้งที่ผิดพลาด หลายครั้งที่พลาดพลั้ง…แต่มันก็เป็นแค่อดีต อดีตที่กลับไปแก้ไขไม่ได้…
…เหมือนจอมขวัญ เหมือนมนุษย์คนอื่นๆ เรามีอดีตที่อยากกลับไปแก้ไข แต่ไม่ว่ายังไงก็กลับไปไม่ได้…แล้วถ้าอย่างนั้นจะมีประโยชน์อะไรกับการเอาอดีตมาหลอกหลอนซ้ำๆ…
ชายหนุ่มมองคนตรงหน้า ดวงตาของจอมขวัญที่มองมาที่เขาเหมือนกำลังยอมรับในสิ่งที่เขาพูดให้เข้าไปในใจทีละน้อย อธิปยิ้มบางอย่างยินดีที่เวลานี้ คนตรงหน้ารับฟังเขาอย่างเต็มใจ
“ผมไม่ได้แนะนำให้คุณทำเหมือนพ่อผม แต่แค่อยากให้คุณเห็น…ประวัติศาสตร์และอดีตมันเป็นเรื่องที่เกิดมาแล้ว มีกี่คนกันที่รู้ความจริง และมีอีกกี่คนที่เอาไปเล่าเพื่อความสนุกปาก ในเมื่อคุณคือคนที่รู้เห็นอดีตของตัวเอง ก็เอาอดีตมาเป็นบทเรียน และไม่ต้องไปใส่ใจกับคำพูดของคนอื่นที่มาตัดสินอดีตของคุณเพียงเพราะเขาได้ยินต่อๆกันมา…” สองมืออุ่นของชายหนุ่มจับไหล่สองข้างของร่างโปร่งแล้วยืดให้ผึ่งผาย
“ยอมรับอดีตอย่างเต็มใจได้แล้ว เรียนรู้มันแล้วเปลี่ยนมันให้เป็นประสบการณ์ที่ดีของชีวิต ผมอยากเห็นคุณมีความสุข รับปากกับผมได้มั้ยว่าคุณจะพยายาม”
“ครับ” เสียงรับคำนั้นแผ่วเบาจอมขวัญสบตาคนพูด ดวงตาของอธิปเข้มแข็งราวกับเหล็กกล้าที่เข้ามาช่วยพยุงให้เขาหยัดยืน รอยยิ้มบางบนใบหน้าคมเข้มราวกับจะปัดเป่าความทุกข์ในใจเขาให้มลายหายไป และที่สำคัญ…ความอุ่นร้อนของฝ่ามือที่จับไหล่เขานั้นเหมือนจะแผ่ซ่านกระแสความอ่อนโยนเข้ามาในหัวใจที่ดำมืดและเย็บเยียบ
…มัน…อุ่น…
…อุ่นในใจ…
…อุ่นใจ?!!!...
…ไอ้อธิปเนี่ยนะทำให้เขาอุ่นใจ?!!!...
เหมือนจะรู้ตัว จอมขวัญรีบหมุนตัวจะเดินหนีออกจากสวนทันที แต่อธิปคว้าแขนเอาไว้ คิดเอาไว้แล้วว่าพอรู้สึกตัวได้สติ ไอ้คนดื้อร้ายจะต้องทำแบบนี้
…จริงๆเลยเถอะ…ไอ้คนมาดเยอะ!!…ทำตัวน่าสงสารมาตั้งนาน จะมาน่าเตะก็ตอนเดินหนีกันนี่ล่ะ!...
“จะรีบไปไหนล่ะ ยังพาผมดูสวนไม่ทั่วเลย ไหน…ป้อมตำรวจอยู่ไหน” แล้วอธิปก็ดึงแขนเขาให้เดินตามเข้าไปในสวนลึกอย่างที่จอมขวัญได้แต่เงียบ เขาเหลือบตามองแผ่นหลังกว้างของคนที่จูงมือเขาซึ่งเดินนำอยู่เบื้องหน้า ก่อนจะลดสายตาลงมองมือหนาที่ยังดึงแขนเขาอยู่
…อุ่น…
…มือของอธิป…
…อุ่นเหลือเกิน…
แล้วรอยยิ้มบางจุดที่เรียวปาก…รอยยิ้มแรก...ที่จอมขวัญมีให้อธิป แม้อธิปจะไม่เห็นก็ตาม
ติดตามตอนต่อไป (ยังบอกวันไม่ได้ เพราะว่าไม่รู้ว่าอาทิตย์หน้าจะว่างมาลงวันไหนได้มั่ง แต่จะรีบมาลงน้า)
ตอนนี้…สวีท(มั้ง?) ฮ่าฮ่า บอกแล้วว่าเขาวายช้าๆ อย่างมั่นคง อิอิ :-[
พาร์ทนี้เขียนไป รักพี่จักรไป ผู้ชายอะไร้ น่ารักน่าหยิก
แต่ว่าคุณอธิปวันนี้พูดมากกกกกกกกก…พูดเยอะกว่า 7 ตอนแรกรวมกันซะอีกอ่ะ ฮ่าฮ่า
เอาล่ะ ดราม่ามาเล็กน้อย แต่อย่าห่วงไป ตามคอนเซ็ปต์คือ ดราม่ามาเองแล้วมันก็จะไปของมันเอง ฮ่าฮ่า
ป.ล. เนื่องจากเมื่อวันที่ 28 เมษาที่ผ่านมาเพิ่งจะจับมือก็อบน้องถ้วยฟูได้แบบคาหนังคาเขา :a5:
(ต้องขอบคุณพี่ๆน้องๆคนอ่านมากๆเลยค่ะ
เพราะพอ คุณพายมัฟฟิน ลงเรื่องถ้วยฟูโดยใส่เป็นนามปากกาของเขาวันที่ 28 ปุ๊บ
ก็ถูกคนอ่านจับได้วันนั้นเลย แจ๊คพ็อตแตกสุดๆ :z3:)
เพราะงั้นเลยขอแจ้งอีกครั้งนะคะ บัวลงนิยาย 3 ที่ ที่เล้า ที่นาบู แล้วก็ที่บล็อกของบัวนะจ๊ะ ส่วนที่อื่นไม่มีค่ะ
ถ้าใครเห็นนิยายบัวไปอยู่ที่อื่นและไม่ใช่ชื่อ Dezair รบกวนมาบอกบัวหน่อยนะคะ o18
บัวไม่ค่อยได้เล่นบอร์ดอื่นๆ หูตาไม่กว้างไกลเท่าไหร่ แหะๆ
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด ขอบคุณการติดตาม การอ่าน การเม้นท์ และทุกกำลังใจนะจ๊ะ :pig4:
แล้วเจอกันอาทิตย์หน้า แต่ยังไม่รู้วันอ่ะ :o12:
-
แอร๊ยยย
มีดราม่าเล็กๆแต่ทนได้เพราะเดี๋ยวมันก็ผ่านไป 555
หวานแบบเบาๆ
ค่อยๆขยับความสัมพันธ์ขึ้นมาอีกนิด
ขอบคุณคุณบัวมากค่ะ
-
จอมขวัญโดนสะกดจิต
-
คุณป้าเปิดโอกาศให้สุด ๆ เลยนะ
:z2:
-
ในที่สุดของขวัญก็เริ่มใจละลายนิดๆแล้ว
อธิปเจ๋งมาก o13
-
คุณบัวลองก็อบประโยคสั้นๆ ในนิยายตัวเองใส่กูเกิ้ลดูก็ได้นะครับ เผื่อจะมีอะไรที่ไม่ใช่ของเราโผล่มา กูเกิ้ลนี่ช่วยทุ่นแรงได้เยอะจริงๆ นะ ฮี่ๆ
ชอบขวัญจัง เป็นนายเอกซ่าๆ เกรียนๆ คล้ายๆ ถ้วยฟูเลย
-
อธิปอบอุ่นจริง ๆ ชอบของขวัญดื้อซะไม่มี 5555
-
เริ่มมีสัญญาณที่ดีแล้ว :-[
-
น่ารักจัง :o8:
-
สงสารของขวัญชีวิตต้องมาพังเพราะชะนีอีฟแท้ๆ ผู้หญิงที่คบผช2คนพร้อมกันนี่มันน่า :z6:จริงๆแล้วแบบไม่สะทกสะท้านเลยเนอะ :เฮ้อ:
-
:impress2: ของขวัญจังมือมันอุ่นน้อยนะหนู พี่ว่ากอดดีกว่า :laugh:
-
ของขวัญ เริ่ม เห็นพี่อธิป ในด้านดี แล้วสินะ
รอลุ้น ให้ พี่อธิป ได้รับ ของขวัญ อิอิ
:L2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ"ของขวัญ" ไม่รู้ทำไม
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ของขวัญสุดที่รักมาแล้ววววววววว
น่ารักอะะะะะะะะะะะะ >_______<
-
ทำไมมันแลดูหวานนนนนนนนนน
โอ๊ย น่ารักจริงๆตอนนี้ ในที่สุดก็จะได้เข้าสู่เส้นทางความวายซักที*หัวเราะ*
-
อีฟนี่ดูเหมือนหญิงร่านเลยนะ
ช่างกล้าพูด ได้ทั้งพี่ทั้งน้อง
ของขวัญเริ่มจะรู้สึกอิ๊อ๊ะกะอธิปบ้างแล้ว อิอิ
-
อ๊ากกกกกกกกก ใครจะหวั่นไหวก่อนกัน เดาไม่ถูกเลย
ตอนแรกคิดว่าจะเป็นอธิป เพราะเห็นว่าได้กลิ่นกายของน้องของขวัญแล้วมีปฏิกิริยาแปลกๆ
แต่ตอนนี้น้องของขวัญเริ่มรู้สึกดีกับสัมผัสของคุณพระเอกซะแล้ว
อ๊ากๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านตอนบิ๊กวายเร็วๆ ซะแล้วน้องบัว งืดๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
:a5:อุ่นๆเหมือนกัน อุ่นใจกับตอนนี้เหลือเกิน
-
เราจะค่อยๆๆ ซึมซับ ความฟิน และความวายอย่างช้า ไม่รีบร้อน 555+
ชอบคำพูดของอธิปจังเรย o13 และวันนี้คุณพระเอกพูดเยอะมาก
ตอนนี้เค้าเริ่มจับมือ เริ่มมีแอบยิ้ม กันแล้ว
ตอนหน้าจะมีอะไรมาให้ลุ้นไหมอ่ะคะ :impress2:
-
ของขวัญโดนลากเข้าป่า(?)ไปแล้ว :impress2: :impress2:
-
:-[ :-[
หวั่นไหวแล้ว
แต่คนอย่างของขวัญห็เหมาะกับคนอย่างอธิปจริงๆ
ส่วนเรื่องอดีต อยากจะบอกว่าอย่าเอา เรื่องของผู้หญิงคนนี้ มาเป็นอดีตที่หลอกหลอนทำลายอนาคตตัวเราเลยน่ะ ของขวัญ
-
ถึงตอนนี้จะแค่จับมือกัน แต่ต้องบอกเลยว่า อ่านแล้วมีความสุขมากจริงๆ
o13
-
พี่ชายจักรน่ารักมากๆ
แต่เท่าที่เล่า นั่นลูกของขวัญแน่เหรอ?
คือนางมั่วมาก ชัวร์ได้ไงว่าของใคร
-
เราสังหรใจว่าพี่จักรคนดีจะต้องเสร็จน้ำทิพย์แน่ๆ ชวนทะเลาะกลบเกลื่อนเหมือนน้องชายหรอปล่าวพี่จักร :เฮ้อ:
อธิปมีงานอดิเรกเป็นนักสะกดจิตหรอเนี่ย :oni3: สะกดให้รักให้หลง ได้ผลเสียด้วย จอมแสบมันชักเคลิ้มๆและ
-
อย่าคิดมากนะ
-
o13 ทำได้ดี อธิป กรี๊ดดด
ขวัญเริ่มมองพระเอกของเราในแง่ดีละ รออ่านค่าา
-
สู้ๆนะขวัญ เอาอดีตมาเป็นบทเรียนของเรา แล้วพัฒนาตัวเองต่อไปนะ สู้ๆ
-
อ่าาาาา
ของขวัญยิ้มให้พี่อธิปแล้วๆๆๆ
เขินนะ อย่างอแงมากนักเลย
ผช. ดีดีแบบนี้ นานๆทีจะมีมา
คว้าไว้เลยๆๆๆๆ
-
:m3:
-
ตอนนี้คำพูดของพี่จักรกับคุณอธิปดีมากๆเลย
ไม่ใช่แค่ทำให้จอมขวัญตาสว่างเท่านั้น พอได้อ่านแล้วมันกระทบเข้าไปในใจคนอ่านด้วย
สิ่งที่คุณอธิปพูด อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นมากเลย
จริงๆทั้งอบอุ่นทั้งเขินอ่ะ
อ่านแล้วรู้สึกถึงเสียงนุ่มทุ้มของคุณอธิปกระซิบอยู่ที่ข้างหู :o8:
โอ้ยยย มีจับแขน มีปิดตาอีก
จากนี้จอมคงเริ่มเปิดใจให้คุณอธิปมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
ปล. ไม่รู้ถ้าคุณอธิปได้เห็นรอยยิ้มของจอมจะทำหน้ายังไงน้า ฮึๆ
ปล2. ผู้หญิงคนนั้นดูจะไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่เธอก่อไว้เล้ย ทั้งที่ทำให้คนๆนึงต้องเหมือนกับตายทั้งเป็นและใครอีกหลายคนต้องเสียใจเสียความรู้สึก
-
ความรู้สึกส่วนตัว 1. ลูกของอีฟไม่ใช่ลูกของจอม
2. อีฟคงตกใจมาก ที่จอมให้เอาเด็กออก ประมาณคงคิดให้รับผิดชอบ แต่จอมแรว๊งกว่า
3. ที่อธิปบอกจอมมันก็จริงคนเราต้องยอมรับอดีต คนทุกคนมีอดีตที่ต้องยอมรับ แต่ว่าความน่ากลัวของอดีตมันส่งผลกับแต่ละคนไม่เท่ากัน เพราะพื้นฐานแต่ละคนมันมีไม่เท่ากัน เป็นเราก็ไม่พอใจอ่ะที่อธิปมาสอน(ตอนแรก) เพราะสิ่งที่อธิปรู้ก็คือสิ่งที่อธิปได้ยินมา ไม่ใช่ได้เจอกับตัว
ปล. ความรู้สึกตัวเองจริงๆ เพราะเจอมากับตัว โดนสอนโดยคนที่แค่ได้ยินมา เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่เหมาะให้คนภายนอกมาวุ่นวาย
ปล.2 เพ้อละ 555+
-
หน่ะ เหมือนจะทะเลาะกัน แต่สุดท้ายแล้ว ฮิ้วววววววว
-
ตอนนี้ขวัญอุ่นใจ คนอ่านก็อุ่นใจตาม
เขินอะ ถ้ามีแฟนแบบคุณอธิปก็ท่าจะดี ฮาๆๆ
ขวัญเริ่มมีใจให้อธิปทีละน้อย ค่อยๆไปแบบอบอุ่น หวังว่าดราม่าจะไม่เยอะเท่าไหร่
-
เริ่มรู้สึกดีอีกหน่อยก้อหลงรักนะตัวเอง
ปล พี่อธิปนิสัยดีผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่อบอุ่นแบบนี้เหมาะกับหนุ่มขี้เหงาอย่างของขวัญ
-
ของขวัญเริ่มเปิดใจแล้ว ฮิ้วววววว
เอาละสิ เราจะเฝ้าดูความสัมพันธ์ของพวกคุณต่อไป
ตอนหน้ามาเร็วๆนะคะ คุณบัว >.<
-
ของขวัญเวลาไม่ดื้อน่ารักมาก จริงป่าวคุณอธิป อิอิ
-
ลูกในท้องของอีฟ ใช่ลูกของขวัญรึเปล่า
แล้วทำไมขวัญต้องไปมีอะไรกับอีฟด้วยล่ะ ยังเด็กอยู่แท้ๆ :เฮ้อ:
-
เห็นในเชาท์บลอคของบัวเเระ เรื่องถ้วยฟู สงสารคนทำจังเพราะเค้าไม่มีส่วนที่เรียกว่าสามัญสำนึกเราก้อไม่ค่อยไป บลอคไหนหนอกจากเล้าหรอก เเต่บอกได้เลยว่า เด็กดีอ่ะมีเเบบนี้เยอะ เเาะบางทีก้อพวก บอร์ด ปิดที่เ่ป็นคุ่วาย นักร้องเกาหลี ก้อเอาไปลอกเปลี่ยนชื่อ พิมพ์ ขายซึ่ง หน้าเลย
อธิปนี่เเหละที่จะเอา จอมขวัญ อยุ่
ของขวัญที่ล้ำค่าขอองอธิป
ปล. เเวะไปดูเฟสของ พายมัฟฟิน คนที่ก๊อปบัวไปหน่ะ ท่าทางไม่สำนึกจริง ๆ เด็กสมัยนี้ บัวอย่าเพิ่งท้อนะ พี่อยา่กอ่านเรื่องดีๆจาก นักเขียนคุณภาพอย่างบัว
-
หวานแบบอุ่นๆ เนาะพาร์ทนี้
คุณอธิปนี่เท่จริงๆ นั่นแหละค่ะ
จอมร้ายแบบของขวัญอาจจะตามเล่ห์เหลี่ยมไม่ทันได้
คุณน้ำน่ารักอ่ะ แต่พี่จักรก็ฮามากเหมือนกัน
ออกไปจ่ายตลาดด้วยกันแบบนั้น
พี่จักรไม่อึดอัดแย่เรอะ
-
ดีนะอธิปเป็นผู้ใหญ่ใจเย็น ไม่งั้นหล่ะกันทะเลาะกับของขวัญบ้านแตกแน่
-
ของขวัญหวั่นไหวเพราะความอบอุ่นที่อธิปมี
-
ใครคู่กับพี่จักรน้า? :man1:
หลงรักพี่จักรคะ :-[
:pig4:
-
อ๊ากกกกเริ่มหวานเข้าแล้วไหมล่ะ 555
-
ลั้นล้า~ น่ารักแฮะ มาติดตามอีกคน
-
อบอุ่นใจมากๆๆๆๆ กับคุณอธิป ><
-
ของขวัญน่ารักอีกแล้ว
-
อธิปเหมือนผู้ชุบจิตวิญญาณของจอมขวัญให้ตื่นจากฝันร้ายในอดีต
ผู้ชายสองคนที่ไม่ใช่เกย์ จะจัดการยังไงกับสิ่งที่เริ่มปั่นป่วนในใจ
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านไปยิ้มไปอะสงสัยเราใกล้บ้าแล้ว
-
น้ำกะคุฯพี่ชายจะจับคู่กานป่าวคะเนี่ย แต่ตอนนี้คุณอธิปแลดูอบอุ่นมากมายอะ
เหมือนจอมร้ายจะเรืิ่มมีใจให้เลยอะ ><
-
หวานนน o13
-
ตอนนี้ขวัญคงจะอุ่นไปถึงหัวใจแล้วล่ะมั้งเพราะอธิปคนเดียวเลย
-
วายแบบช้า ๆ แต่มั่นคง เหมือนอธิปเลยค่ะ มั่นคง
-
เริ่มรักเขาแล้วล่ะสิ จอม ^[+++]^
-
อร๊ายน้องของขวัญเริ่มจายอ่อน
-
เริ่มต้นช้าๆ แต่มั่นคง เอาใจช่วยค่ะขอให้รักกันเร็วๆ :L1:
-
พี่จักรจ๋าช้อบชอบ น้องของขวัญมีค่ามากสำหรับครอบครัว โอ้สุดยอด นายอธิปแกล้งของขวัญทำไม ระวังจะตกหลุมรักนะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[
กรี๊ด..........ต้องอย่างคุณอธิปเนี่ยแหละ เหมาะกับน้องของขวัญที่สุด
รับมือน้องได้ทุกสถสถานกาณ์ จะแสบ จะร้าย หรือเศร้า คุณพี่ดักได้หมด
ว่าแต่ว่าคุณอีฟเนี่ย แรงใช้ได้เลยนะ ได้ฟังคำพูดแค่ไม่กี่ประโยค ก็รู้สึกได้ถึงความร้ายของหล่อน
-
อธิปพูดได้ดีมาก
อดีตที่เลวร้ายสุดท้ายมันก็แค่เหตุการณ์ที่ผ่านเลยไป ก็แค่สิ่งที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตเรา แต่ไม่ใช่สิ่งที่เราจะกลับไปแก้ไขหรือทำอะไรกับมันได้ ที่ทำได้ก็แค่เพียงปล่อยวางมัน และถือให้มันเป็นบทเรียนเท่านั้น
แอบสงสารจอมขวัญนะ ที่แอบสงสารก็เพราะจอมขวัญทำตัวของตัวเอง เราเลยไม่ได้สงสารมากเท่าไหร่ แต่ยกป้ายไฟเป็นแฟนคลับพี่อธิป
ปล ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ :pig4:
-
ของขวัญเริ่มเปิดใจแล้วล่ะสิ อิอิ
-
พี่อธิปนี่ปราบเด็กแสบได้อยู่หมัดจริงๆ
พี่คนโตกับน้องคนเล็ก 55555
-
ของขวัญ ของขวัญ ของขวัญ ..
ของ ..อธิป :o8: :o8:
-
ขอติดตามด้วยคนนะจ๊ะ
จอมสู้ๆนะ พี่อธิปเป็นผู้ใหญ่ดีจัง
เหมาะสมมาก ^^
-
ตาม Dezair มาอีกเรื่องนึง
ติดใจ สไตล์การเขียนอ่ะ
สนุก
ไปอ่านก่อนว่าเรื่องนี้ แนวไหน
:กอด1:
-
เข้ามาส่อง :m7:
-
:m20: :m20: :m20:
โดนต้มไงไม่รู้ กับปืนอ่ะ
สมแล้ว ชื่อออกจะ ฮา ของขวัญ
-
อ่านถึงนี้แล้ว
มีอดีตที่เลวร้ายกันทั้งนั้น
พี่อธิป ฮีโร่สุดๆ
อย่าพูดถึง คุณน้ำมากได้ป่ะ เอาไปเก็บเถอะ (ขอร้องงงงงงงงงง) เวลา สาวๆมาปรากฎในเรื่องรู้สึกยังไงๆก็ไม่รู้
รีบมาต่อไวๆๆเน้อ สนุกดี
ดูมีอะไรในเนื้อเรื่อง ดี
:กอด1: :กอด1:
-
คิดถึงของขวัญคุณอธิป
และคุณบัวค่ะ ;)
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
…จอมร้าย…
By: Dezair
………………………………….
ตอน 9
ดึกแล้ว…แขกผู้มีเกียรติของบ้านอย่างน้ำทิพย์และอธิปกลับไปหลังจากจบมื้อเที่ยง ไม่รู้ว่าจักรกฤษณ์คิดไปเองรึเปล่า รู้สึกว่าหลังจากปล่อยให้จอมขวัญเป็นไกด์นำเที่ยวสวนแล้ว ดูเหมือนน้องชายเขาจะไม่ค่อยเขม่นอธิปเสียเท่าไหร่ หรืออาจจะเป็นเพราะมันคิดได้แล้วก็ไม่รู้
ชายหนุ่มเงยหน้ามองท้องฟ้ามืด เขาไม่ใช่คนนิยมธรรมชาติหรอก เพียงแต่คืนนี้…นอนไม่หลับ ภาพบางอย่างรบกวนอยู่ในสมองจนทำให้เขาข่มตาไม่ลง…เพราะหลับตาลงทีไรก็เห็นภาพผู้หญิงคนนั้น…น้ำทิพย์…
…เขาประทับใจเธอ…แต่…แค่ประทับใจก็มากเกินไปแล้ว เขาไม่อยากให้อดีตที่เป็นเสี้ยนตำหัวใจของเขาและจอมขวัญย้อนกลับมาอีก…
จักรกฤษณ์ถอนหายใจเฮือก ขณะจับจ้องไปที่ดาวสุกสกาวที่โดดเด่นที่สุดในคืนนี้
‘นั่นดาวศุกร์’ จักรกฤษณ์ในวัยเด็กชี้ชวนน้องชายลูกของอาแท้ๆให้เงยหน้ามองท้องฟ้า
‘รู้ได้ไง’ แต่เจ้าเด็กนั่นมันกวนเหลือร้าย อายุแค่สิบขวบรู้จักย้อนถามพร้อมหน้าตาเอาเรื่อง
‘ในหนังสือบอก’
‘เอาหนังสือมายืนยันเลย’ แล้วคืนที่ดาวสวย ฟ้ากระจ่างอย่างคืนนั้น เขาก็ไม่ได้ดูดาวอีก เพราะลำบากลำบนต้องไปขนหนังสือทั้งหมดที่มีมาอธิบายเทียบให้ดูทีละตำแหน่งว่าดาวที่เขาชี้ให้น้องชายตัวแสบดูเป็นดาวศุกร์จริงๆ
“ไหนดาวศุกร์?” เสียงยียวนดังมาจากด้านหลัง ทำเอาจักรกฤษณ์ตื่นจากภวังค์ เขาหันมองต้นเสียง
น้องชายวัยสิบขวบหน้าตาน่ารักแต่นิสัยกวนประสาทคนนั้นเติบโตกลายเป็นชายหนุ่มเต็มตัวในวันนี้เสียแล้ว
“ชี้ให้ดูแล้วเอาหนังสือมาเทียบด้วย ไม่งั้นไม่เชื่อ โอ๊ย!!” จอมขวัญเดินเข้ามานั่งข้างๆและเพราะแบบนั้น เลยถูกพี่ชายดีดหน้าผากไปที
คนน้องลูบหน้าผากป้อยๆ แล้วแหงนหน้าดูท้องฟ้ายามค่ำคืนบ้าง เรือนไทยหลังนี้มีบริเวณกว้างขวาง ซ้ำยังอยู่นอกเมือง ท้องฟ้าเลยไม่ถูกบดบังจากตึกสูงที่ขึ้นเบียดเสียด
“พี่จักรว่าคุณน้ำเป็นยังไง” คำถามของจอมขวัญทำเอาคนพี่ที่นั่งเงียบต้องหันมามองก่อนจะทำปากแบะ
“ทำไม แกจะกลับไปคบเขาอีกเหรอ?”
“ตอบมาก่อนดิ พี่จักรว่าคุณน้ำเป็นคนยังไง” จักรกฤษณ์ยักไหล่
“หัวอ่อน อ่อนแอ ว่าง่าย ทำตามใจแม่อ้างแต่กตัญญู แต่จริงๆแล้วคิดจะทำอะไรเองไม่เป็น…”
“แต่สวย…” จอมขวัญต่อท้ายให้
“อือ สวย…เฮ้ย!” เหมือนจักรกฤษณ์จะรู้ตัวเลยหันมามองหน้าน้องชายเขม็ง “…ก็…หน้าอย่างงี้หาได้ดาษดื่นละวะ!” คนเป็นน้องหัวเราะเบาๆ กับอาการร้อนตัวของพี่ชาย ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน
“พี่จักรรู้มั้ย ทำไมขวัญรักคุณน้ำ…” จักรกฤษณ์เงียบไป เพราะเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องชายที่ทั้งเฮ้ว ทั้งห่ามถึงมารักผู้หญิงอ่อนแอหัวอ่อนแบบนั้นได้
“…คุณน้ำเป็นคนใจดี จิตใจดี แล้วก็รักครอบครัวมาก คุณน้ำรักแม่มาก…ขวัญชอบดูเวลาคุณน้ำเลือกของไปฝากแม่เขา คุณน้ำจะมีความสุขมาก ไม่ว่าจะไปไหนด้วยกัน จะใกล้ไกลแค่ไหน ถ้าที่นั่นมีของฝากดีๆ มีอาหารอร่อยๆ ประโยคหนึ่งที่ขวัญได้ยินจนชินคือ ‘น้ำจะซื้อไปฝากแม่’ …มัน…ทำให้ขวัญรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้น่ารัก กระทั่งตัวเองมาเที่ยวยังคิดถึงคนที่อยู่ข้างหลัง” จักรกฤษณ์พูดไม่ออก เพราะเมื่อตอนกลางวันที่ไปตลาดด้วยกันมา เขาก็ได้ยินประโยคนี้จากปากของเธอ
‘น้ำจะซื้อขนมหวานไปฝากแม่ค่ะ ท่าทางน่าอร่อย’ นั่นคือคำตอบของเธอตอนที่มารดาของเขาตั้งคำถามเมื่อเห็นเธอซื้อขนมหวานทุกชนิด แต่ชนิดละถุงเท่านั้น
‘คุณแม่ชอบทานขนม แต่กินนิดหน่อยก็เลิกเพราะว่ากลัวอ้วน น้ำเลยซื้อไปหลายๆอย่าง’ หน้าตาตอนที่น้ำทิพย์อธิบายนั้นเต็มไปด้วยความสุขอย่างน่ามอง
“…พี่จักร?” เมื่อเห็นพี่ชายเงียบไป จอมขวัญจึงหันมาเรียกชื่อ
“อะไร”
“คิดไรอยู่”
“เปล่า แกจะเพ้ออะไรอีกก็พูดมาสิ”
“ก็…แค่จะบอกว่า คุณน้ำไม่ใช่แค่คนที่หัวอ่อน เพราะถ้าหัวอ่อนจริง ขวัญกับคุณน้ำคงไม่คบกันตั้งปีกว่าหรอก ตลอดเวลาที่คบกัน นั่นคือคุณน้ำกำลังดื้อกับแม่ตัวเอง แต่ก็ดื้อได้แค่นี้เท่านั้น…เธอรักแม่มากนะพี่จักร…ผู้หญิงคนนั้นทำทุกอย่างเพื่อให้แม่ตัวเองมีความสุข…คนหัวอ่อนทำตามคำสั่งคนอื่น กับคนที่ทำทุกอย่างเพื่อให้คนที่ตัวเองรักมีความสุขมันต่างกัน”
“เหอะ! เปรียบเทียบซะสวยหรู สุดท้ายมันก็ไม่ต่างกันหรอกวะ เหมือนอัจฉริยะกับคนบ้าก็ต่างกันแค่ด้ายเส้นเดียว!”
“ก็คงจะอย่างนั้นมั้ง…มันแล้วแต่คนจะมอง แต่สำหรับขวัญ เพราะคุณน้ำรักแม่ ขวัญเลยรักคุณน้ำ เพราะคุณน้ำกตัญญู ขวัญก็เลยรักคุณน้ำ…”
“…ตอนนี้…แกก็ยังรักเขาอยู่?” จักรกฤษณ์ถาม ทำเอาจอมขวัญเงียบ ก่อนจะเอียงหัวไปมาเหมือนกำลังตรองคำที่จะพูด
“อืม…ไม่รู้สิ เวลาอยู่กับคุณน้ำ ขวัญรู้สึกเหมือนอยู่กับน้ำเย็น ทำให้สงบ สดชื่น…แต่ก่อน…ขวัญไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้ ขวัญก็เลยคิดว่า เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้ขวัญนิ่งลง เย็นลง…แต่ว่า…” เขาพูดได้เท่านั้นก็เงียบ น้ำทิพย์ทำให้เขาเย็นและสดชื่น แต่…ใครอีกคน…กลับทำให้เขาอบอุ่น…
…ใครบางคนที่บอกให้เขาหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆหายใจออกยาวๆ…
…ใครบางคนที่ประคองไหล่เขาให้ผึ่งผาย…
…ใครบางคน…ที่เรียกชื่อเขา… ‘ของขวัญ’
…ไม่!! มันมีสิทธิ์อะไรมาเรียกชื่อเขา!!!!...
“…แต่ว่า…” เสียงจักรกฤษณ์ดังขึ้นเพื่อกระตุ้นให้น้องชายพูดต่อ ทำเอาจอมขวัญรู้สึกตัว
“อ่า…แต่ว่า…ตอนนี้ขวัญกับคุณน้ำเป็นเพื่อนกันแล้ว”
“แล้วในเมื่อเป็นเพื่อนกันแล้ว อยู่ดีๆมาพรรณนาความงดงามของยัยนั่นให้ฉันฟังทำไม” จอมขวัญหันมองแล้วทำเป็นยิ้ม
“ก็…ขวัญแค่เสียดาย หากว่าคนอย่างคุณน้ำ สุดท้ายแล้วต้องกลายเป็นเมียน้อยไอ้อนุชา”
“อนุชา?” จักรกฤษณ์ทวนชื่ออย่างไม่คุ้นหู เท่าที่จำได้เขาไม่รู้จักคนชื่อนี้
“อ้อ ไม่รู้จักอ่ะดิ มันเคยตามจีบคุณน้ำมาก่อนขวัญ แต่รู้สึกเมื่อปีก่อนเพิ่งจะแต่งงานไป ไอ้นี่มันหาดีไม่ได้ ที่แต่งงานก็เพราะจะเอาสมบัติทางเมียมาลบหนี้พนันที่ปอยเปต เห็นเพื่อนขวัญว่ามันรู้แล้วเรื่องที่ขวัญเลิกกับคุณน้ำ และมันก็…หมายมั่นปั้นมือว่าจะกลับมาตามตื้อคุณน้ำให้ได้”
“อะไรวะ คนอย่างน้ำทิพย์อะไรนั่นมีดีขนาดนั้นเล้ย?!!”
“มีดีกว่าที่พี่จักรคิดเยอะเหอะ ทั้งนิสัย ทั้งรูปร่างหน้าตา แถมคุณตาของคุณน้ำก็เป็นข้าราชการผู้ใหญ่ มีเกียรติยศชื่อเสียง เงินทองก็ไม่ได้น้อย…น่าเสียดาย ถ้าสุดท้าย…”
“แกก็ปกป้องไปดิ ออกจะรักและเทิดทูน” จักรกฤษณ์โยนงานให้น้องเสร็จสรรพ
“ปกป้องอย่างมากก็ได้แค่ในฐานะเพื่อน ไม่เหมือนปกป้องในฐานะแฟนหรือสามีนี่หว่า”
“แล้วไง?! แล้วแกต้องการให้ฉันไปเป็นผัวเขารึไง?!!” จอมขวัญไม่ตอบ แต่สบตาพี่ชายเงียบๆ จักรกฤษณ์นิ่งอึ้ง เขาหวนคิดถึงเรื่องราวในตลาดที่เขาและน้ำทิพย์ช่วยกันเลือกซื้อของ ช่วยกันถือของ ช่วยกันเสนอเมนูอาหารมื้อกลางวันกับมารดาเขา
…อะไรหลายอย่างในตัวเธอทำให้เขาประทับใจ…แต่…ไม่ได้…
“เขาเป็นแฟนเก่าแก”
…จักรกฤษณ์จะให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยไม่ได้…
…เมื่อสิบปีที่แล้ว เรื่องในครั้งนั้นยังคงเป็นเสี้ยนสากระคายในใจทั้งเขาและจอมขวัญจนกระทั่งบัดนี้…
…และตอนนี้…จะให้เขาคบหากับแฟนเก่าของจอมขวัญอย่างนั้นหรือ…
…ทั้งเขาและจอมขวัญจะมองหน้ากันติดอีกได้ยังไง ไหนจะพ่อแม่เขาอีกจะมองเขาและจอมขวัญแบบไหน คนอื่นในสังคมล่ะ จะมองเขายังไง จะมองจอมขวัญยังไง และที่สำคัญจะมองน้ำทิพย์ยังไง…
…พี่น้องสองคนคบหาผู้หญิงคนเดียวกัน ถึงจะมีคนมาก่อนมาหลัง แต่…ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วที่จะเกิดเรื่องราวแบบนั้น…
“อีฟกับคุณน้ำไม่เหมือนกัน”
“แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้ เลิกคิดเรื่องเพ้อเจ้อได้แล้วไอ้ขวัญ แล้วอีกอย่าง…แม่ของยัยคนนั้นก็เล็งคุณอธิปเอาไว้แล้ว ถ้าคุณน้ำของแกดีจริง ผู้ชายอีกหลายล้านคนก็คงเสนอตัวมาปกป้องเองล่ะ ไม่ต้องพึ่งมือฉันหรอก” จักรกฤษณ์ตัดบทด้วยการลุกขึ้นยืน เขาขยี้หัวน้องชายอย่างหมั่นเขี้ยว
“แล้วไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้อีก ครั้งเดียวรู้เรื่อง โอเค้?!” ชายหนุ่มผิวคล้ำเดินกลับห้องไปแล้ว ในขณะที่น้องชายอย่างจอมขวัญยังคงมองตาม
…แล้วจักรกฤษณ์จะรู้…ครั้งเดียว…รู้เรื่อง!! โอเค!!!!...
………………..
“น้ำ” เสียงเรียกของมารดาทำเอาน้ำทิพย์ที่กำลังถอดรองเท้าต้องหันมอง หญิงสาวยิ้มกว้าง จัดรองเท้าเข้าชั้นวางเรียบร้อยจึงเดินเข้าบ้านยกมือไหว้มารดาที่กำลังนั่งปอกผลไม้อยู่หน้าโทรทัศน์
“สวัสดีครับ คุณน้า” คุณรุ่งทิพนิ่งไปเล็กน้อยเมื่อพบว่าวันนี้ บุตรสาวไม่ได้กลับมาคนเดียว แต่มีชายหนุ่มอดีตคนรักติดตามกลับมาด้วย
“คุณจอมนั่งก่อนค่ะ” หญิงสาวเชื้อเชิญแขกให้นั่ง จอมขวัญยิ้มรับ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาอีกตัวใกล้กับคุณรุ่งทิพ ทำเอาสตรีสูงวัยชะงักไปเล็กน้อย เมื่อคราวก่อนที่จอมขวัญเล่าเรื่องอธิปให้เธอฟัง แล้วเจ้าตัวเข้ามาพอดีนั้น ยังทำให้เสียวสันหลังไม่หาย ทุกวันนี้แทบจะไม่อยากเจอหน้าชายหนุ่มรายนั้น เพราะกลัวอธิปจะพูดอะไรขึ้นมาให้เธอเสียผู้ใหญ่
“คุณน้าสบายดีนะครับ” จอมขวัญถามพร้อมรอยยิ้มเหมือนเจ้าตัวไม่เคยทำอะไรเอาไว้
“สบายดี…มีอะไรล่ะ มาถึงบ้านเชียว” แม้จะรับรู้ว่าทั้งน้ำทิพย์และจอมขวัญกลายมาเป็นเพื่อนกันแล้ว แต่คุณรุ่งทิพก็ยังไว้เชิงไม่ยอมญาติดีด้วยเสียเท่าไหร่ เพราะดูแล้วเหมือนสองหนุ่มสาวจะสนิทสนมกันมากกว่าสมัยเป็นคนรักกันเสียอีก เว้นเสียแต่ว่า ทั้งสองไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันสองต่อสอง เพราะทุกครั้งจะมีอธิปไปด้วย
…คิดถึงอธิป…คุณรุ่งทิพก็ลอบถอนหายใจแผ่วอย่างนึกเสียดาย อันที่จริงเธอไม่น่าเอาคำพูดของจอมขวัญกลับมาคิดมาก หากไม่ใช่เพราะว่าคุณรุ่งทิพไปถามไถ่มารดาของอธิปมาจนได้ความว่า อธิปไม่เคยมีแฟนเลยนับตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยจนกระทั่งปัจจุบัน
…เป็นไปได้อย่างไร?!! ผู้ชายเพียบพร้อมขนาดนี้แต่ไม่เคยมีผู้หญิงข้างกาย!!!...
“พอดี อาทิตย์หน้าครอบครัวผมจะไปเที่ยวทะเลกัน ผมเลยมาชวนคุณน้าแล้วก็คุณน้ำไปด้วยกันครับ” เสียงของจอมขวัญทำเอาคุณรุ่งทิพได้สติหันมองอย่างสงสัย
…นึกยังไงถึงมาเชิญเธอกันเล่า?!!!...
“ลุงและป้าผมก็ไป พี่ชายผมก็ด้วย หรือถ้าคุณน้าไม่สบายใจ จะเอาตัวเพิ่มความสบายใจอย่างคุณอธิปก็ได้ครับ เพราะรายนั้นตกปากรับคำไปด้วยแน่นอนแล้ว”
“อธิปไปด้วย?” คุณรุ่งทิพทวนคำ จอมขวัญยิ้มแทนคำตอบ
“นะคะคุณแม่ ไปนะคะ” น้ำทิพย์เข้ามาอ้อนวอนมารดาอีกแรง
“เอ่อ…อาทิตย์หน้าหรือ”
“ค่ะ…ไปนะคะ น้ำจะได้บอกให้พี่อธิปแวะมารับพวกเรา” น้ำทิพย์ตกลงกับอธิปเรียบร้อยแล้วว่าจะรบกวนให้เขามารับเธอและมารดา หากว่ามารดายอมไปด้วยกัน
ชื่อของอธิปที่ยังวนเวียนอยู่กับลูกสาว ทำเอาคุณรุ่งทิพชักสีหน้าไม่ค่อยดี อย่างที่จอมขวัญต้องลอบยิ้ม ดูเหมือนที่เขาหย่อนระเบิดเอาไว้จะทำงานได้ผลเสียเหลือเกิน
“สรุปว่าไปกันนะครับ ผมจะได้กลับไปบอกที่บ้าน…” จอมขวัญสรุปรวบรัดแล้วยิ้มกว้าง “แค่คิดก็น่าสนุกแล้ว…” เขาเอ่ยปากแล้วยังคงส่งยิ้มให้คุณรุ่งทิพ
“ถ้าอย่างนั้นผมลากลับเลยแล้วกันครับ” จอมขวัญยกมือไหว้ลาคุณรุ่งทิพ กำลังจะก้าวเท้าออกโดยมีน้ำทิพย์เดินตามทำท่าจะไปส่งที่ประตูรั้ว แต่คนเป็นมารดาเรียกเอาไว้เสียก่อน
“น้ำ…เดี๋ยวแม่ไปส่งเขาเอง แม่มีเรื่องจะคุยกับเขานิดหน่อย” น้ำทิพย์หน้าเสีย เมื่อมารดาเอ่ยปากว่ามีเรื่องจะคุยกับอดีตคนรักของเธอ
“…เรื่อง…เรื่องทะเลน่ะ น้ำไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะไป จะได้ลงมากินข้าวเย็น” น้ำทิพย์รับคำเสียงเบา ก่อนจะยอมเดินขึ้นห้องตามที่คุณรุ่งทิพสั่ง
จอมขวัญกระตุกยิ้มบาง ขณะเดินออกจากตัวบ้าน คุณรุ่งทิพเดินตามอยู่เบื้องหลัง
“เรื่องทะเล…คุณน้ามีอะไรสงสัยหรือครับ” เขาทำเป็นย้อนถามอย่างที่ทำเอาสตรีสูงวัยนึกหงุดหงิดกับท่าทางเจ้าเล่ห์แต่ตีฝีปากซื่อ
“ฉันจะถามเรื่องอธิป…” พูดแล้วก็กระดากปาก แต่คุณรุ่งทิพอยากรู้เรื่องเลยจำต้องถาม
“…เขา…ไปหาเธอบ่อยมั้ย”
“หาผม?!” จอมขวัญทวนคำอย่างงงๆ แต่นึกขึ้นมาได้ว่าคราวนั้นเขาพลีชีพบอกกับคุณรุ่งทิพว่านายอธิปนั่นกำลังเล็งเขาอยู่
“ไม่ครับ ดูเหมือนจะมีเป้าหมายใหม่แล้ว” จอมขวัญปัดเรื่องให้พ้นตัวทันที
“เป้าหมายใหม่!” คุณรุ่งทิพทวนคำแล้วยกมือทาบหน้าอกเหมือนตกใจอย่างที่ทำเอาคนปากบอนนึกขำที่อีกฝ่ายมีปฏิกิริยาขนาดนี้ ทว่าเขาก็ต้องตีสีหน้าเรียบเฉย เพราะเดี๋ยวความจะแตกเอาเสียก่อน
“ผมบอกแล้ว ว่าให้คุณน้าเล็งผู้ชายคนอื่น ก่อนที่คุณน้ำจะกลายเป็นเมียน้อยใคร”
“เมียน้อย?!! หมายความว่ายังไง?!!!” คนเป็นแม่พอได้ยินว่าลูกสาวตัวเองมีสิทธิ์จะได้เป็นเมียน้อยใครก็ถึงกับร้องลั่น ตกใจยิ่งกว่ารู้เรื่องอธิปเป็นเกย์เสียอีก
“ก็…ที่ผมเคยพูดเรื่องไอ้อนุชา ผมลองไปสืบมา เลยรู้ว่ามันเพิ่งแต่งงานเมื่อปีก่อน แต่ก็ยังเที่ยวไข่เรี่ยราดตามสันดาน…และตอนนี้มันก็รู้แล้วว่าคุณน้ำเลิกกับผม มีคนบอกว่ารอบนี้มันตั้งใจจะเอาคุณน้ำเป็นเมียมันให้ได้” จอมขวัญเอ่ยปาก อันที่จริงแล้วเขารู้แค่เรื่องที่อนุชาแต่งงาน แต่เรื่องที่มันจะกลับมาหาน้ำทิพย์นั้น เขาแต่งเพิ่มไปให้ดูเหมือนเรื่องใหญ่เท่านั้นเอง…
“มันเลวจริงๆ!!” คุณรุ่งทิพครางอย่างเจ็บใจ เล่นเอาคนปั้นน้ำเป็นตัวเกือบสะดุ้งเพราะเหมือนคำด่าจะเข้าตัว
“ครับ มันเลว…เราก็เลยต้องปกป้องคนดีๆอย่างคุณน้ำ ด้วยการหาผู้ชายที่ดีที่สุดมาให้…” คุณรุ่งทิพเหลือบมองจอมขวัญอย่างไม่วางใจ
“แกพูดเหมือนกับว่า…แกมี ‘ผู้ชายที่ดีที่สุด’ มานำเสนอฉันอย่างนั้นล่ะ!”
“แน่นอนครับ” ชายหนุ่มตอบแล้วยิ้มบาง
“ใคร?!” ถ้าจอมขวัญแนะนำตัวเองออกมา คุณรุ่งทิพสาบานว่าจะไม่ให้มันเข้ามาเหยียบบ้านหลังนี้อีก!
“จักรกฤษณ์ วิมลกิตติ…พี่ผมเป็นชายแท้ แมนร้อยเปอร์เซ็นต์ คบผู้หญิงทีละคน แต่ไม่ค่อยเปิดเผยเพราะเป็นพวกรักครอบครัว คุณน้าก็รู้ว่าสังคมเราชอบเอาเรื่องพวกนี้ไปพูดกันแบบใส่สี พี่ผมไม่อยากให้ผู้หญิงเสียหาย ก็เลยไม่เคยเปิดตัว…แต่น่าเสียดาย…ไปไม่รอดสักราย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน” จอมขวัญแต่งเรื่องพูดไปเรื่อย ปั้นน้ำจนจะกลายเป็นตัวเท่ากอซซิล่าอยู่แล้ว!
“ลูกฉันเลิกกับแกก็จะมาเอาพี่แกงั้นเหรอ?!! ไม่มีทางหรอก! คนเขาจะพูดกันยังไง เลิกกับน้องก็มาคว้าพี่!” จอมขวัญทำเป็นยักไหล่เหมือนไม่สนใจในสิ่งที่คุณรุ่งทิพพูดออกมา
…เขาก็ไม่ได้ต้องการความเห็นใดๆของคุณรุ่งทิพอยู่แล้ว ก็แค่พูดไปให้คุณรุ่งทิพ ‘รู้ตัว’ เอาไว้ก่อนว่ามีสิทธิ์ได้ลูกเขยชื่อ จักรกฤษณ์ ก็เท่านั้น…
“ผมก็แค่เสนอ เพราะเห็นว่าพี่ผมเป็นคนดี รักครอบครัว ไม่เจ้าชู้ ถึงจะดื่มเหล้าตามงานสังสรรค์บ้างแต่ไม่เคยเมาเหมือนหมาแล้วใช้กำลังกับใคร…ที่สำคัญ ประวัติดี เรียนจบจากมหา’ลัยชื่อดัง เกรดก็สวยหรูอีกต่างหาก ไหนจะมีตำแหน่งหน้าที่การงานใหญ่โต แล้วไม่ใช่ได้ตำแหน่งเพราะเป็นลูกเจ้าของนะครับ แต่ฝีมือเขานี่ที่หนึ่ง” จอมขวัญพล่ามไปเรื่อย ก่อนจะยิ้ม
“…แต่…ถ้าคุณน้าติดปัญหาเรื่องเขาเป็นพี่ชายผม อันนี้ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไง อ่า…ดึกมากแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ ราตรีสวัสดิ์ แล้วเจอกันวันไปทะเล” จอมขวัญยกมือไหว้อีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตูรั้วเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถ แล้วจึงขับออกไปทิ้งคุณรุ่งทิพให้มองตามอย่างครุ่นคิด
…จักรกฤษณ์ วิมลกิตติ…ก่อนที่จะต้องตกเป็นเมียน้อยของอนุชา…หรือเธอควรจะยอมให้กลายเป็นขี้ปากคนเพราะเลิกกับน้องมาเอาพี่!...
คุณรุ่งทิพถอนหายใจเฮือกอย่างหนักอก
…ถ้าแค่ผู้ชายทั้งสองคนเปลี่ยนเป็นอธิป…เธอจะไม่คิดมากขนาดนี้เลย
…หรืออย่างน้อย…แค่อธิปเปลี่ยนเป็นผู้ชายแท้ๆ! ไม่ใช่เกย์เหมือนทุกวันนี้!!!...
……………………………
-
ทะเล…จอมขวัญเลือกทะเลเพราะมันเป็นสถานที่แห่งความทรงจำที่สวยงาม เขาเจอน้ำทิพย์ครั้งแรกที่ทะเล ตอนนั้นเธอมาเที่ยวกับเพื่อนที่ทำงาน ชายหนุ่มจำได้ว่าวันนั้นเขาขับรถตีออกจากกรุงเทพมาทะเลใกล้ๆเพราะเบื่อโลกแสงสีของเมืองกรุง และนั่น…ทำให้เขาได้พบหญิงสาวอย่างน้ำทิพย์
…ครั้งแรก…เขาประทับใจที่เธอสวยและดูสดใสสมวัย
…เขาทำทีเข้าไปถามทาง ทั้งๆที่ดูก็รู้ว่าเธอคือนักท่องเที่ยว และนั่น…กลายเป็นสิ่งประทับใจเป็นอย่างที่สอง…เขาถามทาง แต่เธอไม่รู้ และเธอเสนอว่าจะวิ่งกลับเข้าไปถามทางจากโรงแรมที่เธอพักซึ่งอยู่ใกล้ๆให้…
...และท้ายที่สุด…ตอนที่เธอกลับมาบอกทางกับเขานั้น เธอปิดท้ายด้วยประโยคเรียบง่ายพร้อมรอยยิ้มกว้างที่สวยงาม ‘เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ’
หัวใจของจอมขวัญกระตุก
…ชีวิตของเขา…จอมขวัญ วิมลกิตติเกิดมาบนครอบครัวที่เพียบพร้อมไปด้วยชื่อเสียง เกียรติยศและเงินทอง แต่…เขาขาดความรัก…เขาขาดความเชื่อใจที่จะมีให้คนอื่น…แม้จะมีลุงและป้ามาดูแลนับตั้งแต่พ่อแม่จากไป แต่ลึกๆแล้วเขายังโหยหาความรักและความหวังดีจากคนรอบข้าง…
…จนกระทั่ง…วันที่เขาได้พบเธอ…
จอมขวัญไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตาหรือสวรรค์แกล้ง โรงแรมที่น้ำทิพย์เข้าพักในวันนั้นคือโรงแรมในเครือวิมาลาของลุงของเขา…และมันไม่ใช่เรื่องยากเลย ที่เขาจะตามหาชื่อของเธอ…
เมื่อได้ชื่อก็ตามหาที่ทำงานหรือแม้แต่ที่อยู่ เขาทำทีเป็นพบเธอโดยบังเอิญอีกหลายครั้ง และในที่สุด…เธอกับเขาก็คบหากัน จากความเป็นเพื่อนพัฒนาเป็นคนรักในเวลาไม่นาน…และก็เพียงไม่นานเช่นกัน…ที่ความรักครั้งนี้สิ้นสุดลง
…ในเมื่อมันเริ่มที่ทะเล เขาก็ควรจะให้มันสิ้นสุดที่ทะเลเหมือนกัน…
“สุดที่รักแกมาแล้วน่ะไอ้ขวัญ” เสียงของจักรกฤษณ์ทำเอาคนที่กำลังนอนเล่นบนเก้าอี้ผ้าใบมองผืนทะเลกว้างเบื้องหน้าต้องหันมองตามเสียง ก่อนจะเลยสายตาไปยังเบื้องหลังอีกทอดหนึ่ง หญิงสาวที่อยู่ในความคิดของเขาเมื่อครู่นี้กำลังจูงมือคุณรุ่งทิพเดินลงมาที่หาด
…สุดที่รัก…อย่างนั้นหรือ…จะเป็นสุดที่รักได้แค่วันนี้เป็นวันสุดท้ายเท่านั้น…จากนี้ไป…เธอจะต้องกลายเป็นสุดที่รักของคนอื่น…
จอมขวัญมองหญิงสาวอย่างใจหาย เรื่องที่เขาจะทำ ดูไร้เหตุผลอย่างที่สุด…แต่…น้ำทิพย์ต้องมีคนปกป้อง เธอเป็นผู้หญิงเรียบร้อยและใจดี เขากลัวเธอไม่ทันคน กลัวเธอถูกผู้ชายชั่วๆหลอก เขาหวังดีกับเธอและอยากให้เธอมีความสุข…และเขาเชื่อ…เธอจะมีความสุขแน่นอน
ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้ผ้าใบก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาน้ำทิพย์และมารดา รวมถึง…คนขับรถที่ชื่ออธิปซึ่งเดินตามหลังหญิงสาวมา
“สวัสดีครับ คุณน้า” จอมขวัญยกมือไหว้ ทำเอาคุณรุ่งทิพนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยรับไหว้เลย เพราะหนามยอกในใจที่เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นคนรักของลูกสาวและมีอดีตเป็นพวกเจ้าชู้เสเพลแบบอดีตสามีของเธอ แต่ตอนนี้…จอมขวัญกลายมาเป็นเพื่อนของน้ำทิพย์แล้ว…
หญิงสูงวัยยกมือรับไหว้อย่างที่ทำเอาคนไหว้ถึงกับชะงัก
“คุณชัยกับคุณพัชรีล่ะ”
“ลุงกับป้าอยู่ในบ้านครับ กระเป๋าอยู่ที่ไหนหรือครับ ผมจะให้คนเอาไปเก็บที่บังกะโลให้” จอมขวัญเลือกรีสอร์ทเล็กๆที่ไม่ใช่ในเครือวิมาลา เขาเหมาทั้งรีสอร์ท จองบ้านพักสำหรับคุณชัยและคุณพัชรีหนึ่งหลัง และบ้านหลังเล็กๆอีก 4 หลัง เป็นส่วนตัวของเขา จักรกฤษณ์ อธิป และสองแม่ลูก
“อยู่ท้ายรถของอธิปน่ะ น้ำ…ไปเอากระเป๋ากับอธิปไป เดี๋ยวแม่จะเข้าไปคุยกับคุณชัยคุณพัชรี” คุณรุ่งทิพหันมาสั่งลูกสาว ทั้งน้ำทิพย์และอธิปเดินกลับไปที่รถแล้ว ในขณะที่คนเป็นแม่มองตามสองหนุ่มสาวด้วยความเสียดาย
…เสียดาย…ที่ผู้ชายอย่างอธิป…ดัน…
“เสียดายนายอธิปหรือครับ” เสียงของจอมขวัญดังขึ้นเบาๆ ทำเอาคุณรุ่งทิพต้องหันมอง
“ก็…ทำไงได้ล่ะ แต่ก็ดี…อธิป…เป็น…เป็นแบบที่เธอว่าก็ดีเหมือนกัน”
“ดี?...ดียังไงครับ” จอมขวัญไม่เข้าใจว่าขนาดตัวเองใส่ไฟไปเสียขนาดนั้น ปั้นน้ำกลายเป็นตัวเท่ากับกอซซิล่า 2 ตัวรวมร่างกัน แต่คุณรุ่งทิพก็ยังหน้ามืดตามัวเห็นว่าไอ้อธิปนั่นดี?!!
“อย่างน้อย…ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงนัก เวลาน้ำไปไหนมาไหน มีอธิปเป็นเพื่อนก็พอจะเบาใจ ถึงจะ…เอ่อ…เป็นเพื่อนสาวก็เถอะ”
……………………..
…เพื่อนสาว!!!...
…ให้ตายเถอะวะ! ขำจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว! จอมขวัญเห็นอธิปทีไร เป็นต้องนึกถึงคำนี้ของคุณรุ่งทิพขึ้นมาทันที ไม่คิดว่าสตรีสูงวัยที่ดูอนุรักษ์นิยมแบบนั้นจะรู้จักคำร่วมสมัยอย่าง ‘เพื่อนสาว’ แถมยังใช้ถูกที่ถูกเวลาด้วย!
“หัวเราะอะไร” จอมขวัญมัวแต่ก้มหน้าก้มตากลั้นหัวเราะจนไม่ทันรู้ตัวว่าคนที่เขากำลังนึกขำแทบเป็นแทบตายนั้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว
“ผมหัวเราะก็ต้องรายงานคุณรึไง?” คำย้อนทำเอาอธิปส่ายศีรษะอย่างนึกระอาใจที่อีกฝ่ายไม่ญาติดีกับเขาเสียที ถึงจะไม่ตั้งแง่มองเขาแล้วหาเรื่องเหมือนแต่ก่อน แต่ไอ้เรื่องจะตอบคำถามเขาดีๆนั้นเป็นเรื่องที่ทำได้ยากยิ่งสำหรับจอมขวัญ และที่มาทะเลครั้งนี้มีรายชื่อเขาร่วมด้วยทั้งที่คนจัดคือจอมขวัญ ก็เป็นเพราะจักรกฤษณ์เป็นคนชวนเขามา โดยให้เหตุผลว่าน้องชายต้องคิดทำอะไรแผลงๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่เป็นตัวตั้งตัวตีจะมาทะเลพร้อมกับสองแม่ลูกน้ำทิพย์และคุณรุ่งทิพ
“ปากคุณนี่นะของขวัญ”
“ผมอนุญาตให้คุณเรียกผมว่าของขวัญตั้งแต่เมื่อไหร่” ดุเหมือนที่จักรกฤษณ์ว่าไม่มีผิด อธิปยกยิ้มมุมปาก แล้วก้าวขาเดินเข้าหา ทำเอาจอมขวัญที่กำลังหงุดหงิดกลายเป็นหน้าตื่นแล้วถอยหลังหนีเขา
“เรา…รู้จักกันมาตั้งนานแล้วนะ” นอกจากการขยับเข้าหาแล้ว น้ำเสียงที่อธิปใช้พูดยังจั๊กจี้รูหูจอมขวัญสิ้นดี ชายหนุ่มร่างโปร่งมองซ้ายมองขวาหาทางหนีทีไล่ และคนช่วย แต่…ฉิบหาย! นี่มันหน้าบ้านพักของเขาที่อยู่หลังสุดท้าย! แล้วคนอื่นๆก็รวมกันอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ซึ่งเป็นที่พักของคุณชัยและคุณพัชรีเพื่อเตรียมมื้อเย็น!
“มองหาป้อมตำรวจเหรอ” อธิปถามแกล้งเมื่อเห็นหน้าตาหล่อเหลาของคนตรงหน้าเริ่มมีท่าจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ของขวัญ…อยู่นิ่งๆแล้วคุยกันก่อนได้มั้ย” เมื่อคนตรงหน้ายังหลุกหลิกและเอาแต่ถอยหลังหนี อธิปเลยต้องเอ่ยปาก แล้วพอเขาอาจหาญเรียกชื่อเล่นของเจ้าตัวเข้า จอมขวัญก็ตวัดสายตามาจ้องทันที
“อย่าเรียกชื่อนั้น!!!”
“ทำไม?”
“แล้วทำไมผมต้องให้คนอื่นเรียก!”
“ชื่อนี้เพราะ” เหตุผลของอธิปทำเอาคนฟังนิ่งงัน จอมขวัญไม่เคยคิดว่าชื่อประหลาดแบบนี้เพราะสำหรับคนฟังคนเรียกมากแค่ไหน เขาแค่ต้องการเก็บชื่อเอาไว้เพราะมันมีความหมายต่อชีวิตของเขา
… ‘ของขวัญ’ ชื่อนี้พ่อเป็นคนตั้งให้ และมันคล้องกับชื่อแม่…
เพราะฉะนั้น จอมขวัญจึงรักษาชื่อนี้ให้มีค่าสำหรับเขาแค่คนเดียว ไม่ให้ใครคนนอกเรียก ไม่ให้ใครใส่คำนำหน้าว่า ‘ไอ้’ กระทั่งจักรกฤษณ์ที่เคยเรียกเขาว่า ‘ไอ้ของขวัญ’ ยังเป็นครั้งแรก ครั้งเดียว และครั้งสุดท้าย เพราะทันทีที่จักรกฤษณ์เอ่ยปาก เขาก็กระโดดจิกหัวอีกฝ่ายทันที ทั้งๆที่ตอนนั้นอายุแค่สิบขวบเท่านั้น จำได้ว่าคราวนั้นจักรกฤษณ์ร้องลั่นจนลุงป้าและพ่อแม่ของเขาต้องวิ่งมาห้าม ตั้งแต่นั้นมา จักรกฤษณ์เลยเรียกเขาว่า ‘ไอ้ขวัญ’ แทน เนื่องจากหยุดปากเรียก ‘ไอ้’ นำหน้าไม่ได้
“ใครเป็นคนตั้งให้?”
“พ่อ…” จอมขวัญตอบแล้วยิ้มบางยามคิดถึงบิดา หน้าตาพ่อคล้ายลุงชัยมาก สมกับที่เป็นพี่น้องกัน
“พ่อ…เอาชื่อแม่มาตั้ง แม่ผมชื่อขวัญแก้ว” ชื่อของแม่ทั้งเพราะทั้งหวาน ให้ความรู้สึกว่าต้องเป็นผู้หญิงใจดี ใจเย็นคล้ายน้ำทิพย์ แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย…
“ชื่อแม่คุณก็เพราะ” อธิปออกปากทำเอาจอมขวัญยิ้ม
“เพราะแค่ชื่อน่ะสิ นิสัยแม่น่ะทั้งเอาเรื่อง ทั้งแกร่ง ผมเคยลอกข้อสอบเพื่อนแล้วถูกจับได้ แล้วพอจับผมได้คนนึง ครูก็สาวไปถึงคนอื่นๆจนสุดท้ายคือลอกกันเกือบทั้งห้อง ผมกลับไปบ้านแล้วบอกพ่อกับแม่เรื่องลอกข้อสอบ วันต่อมาแม่ผมบุกไปที่โรงเรียนไปหาครูใหญ่ ครูประจำชั้นแล้วก็ครูประจำวิชาที่ผมลอก คุณรู้มั้ยว่าแม่ผมไปขอเรื่องอะไร” อธิปส่ายหน้า
“…แม่ไปขอให้ปรับผมตก” จอมขวัญพูดแล้วยิ้ม ยามหวนคิดถึงภาพที่ยังคงติดตาเขา แม่บุกไปที่โรงเรียน ไปพูดเสียงแข็งกับครูว่าต้องเอาเรื่องเขาให้ถึงที่สุด ให้ปรับเขาตก ให้เรียนซ้ำชั้นไปเลยก็ได้ แม่ยินดี
“แม่คุณใจเด็ดมาก” ร่างสูงเอ่ยปากชม น่าเสียดายที่เขาไม่มีโอกาสได้เจอ เพราะอีกฝ่ายอายุสั้นด่วนจากไปเสียก่อน
“ครูที่โรงเรียนก็พูดแบบนี้ หลังจากวันนั้นกลายเป็นเรื่องตลกประจำโรงเรียนว่ามีผู้ปกครองคนนึงมาตบโต๊ะครูบอกให้เอาลูกตัวเองซ้ำชั้น แต่สุดท้ายก็ไม่ซ้ำชั้นหรอกนะ…ไม่ถูกปรับตกด้วย แค่ถูกตัดคะแนนเท่านั้นเอง…”
“…แต่…ถ้าแม่อยู่ถึงตอนนี้ แม่อาจจะใจเด็ดไม่ออกก็ได้ เพราะว่าผมมันเลวเกิน” ยิ่งคิดว่าตัวเองทำอะไรมา และตัวเองคิดจะทำอะไรต่อไป จอมขวัญก็รู้ว่าปลายทางชีวิตของเขาคงไม่สวยงามนัก…อาจจะต้องอยู่คนเดียวไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ อาจจะไม่มีใครคบหา อาจจะกลายเป็นเศษขยะในสังคม ไม่มีเพื่อน ไม่มีพี่ ไม่มีครอบครัว…
ดวงตาเรียวหม่นแสง…ถ้าวันนั้นของชีวิตมาถึง เขา…ก็อาจจะไม่มีกำลังใจจะหายใจต่อไปอีก…ถ้าต้องอยู่โดยไม่มีใคร อยู่…โดยไม่อาจกอดใครได้อีก อยู่…โดยที่ไม่อาจได้รับความรักใดๆจากใครได้อีกแล้ว…เขาก็คง…ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม…
“ของขวัญ…” เจ้าของชื่อเหมือนจะตื่นจากภวังค์…ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอด…ในเมื่อเลือกที่จะเป็นคนทำ ก็ต้องยอมรับในผลที่จะตามมา…
“ผมจำได้ที่คุณบอกผม ผม…กำลังพยายาม” ร่างโปร่งตัดบท เมื่อเห็นว่าตนเองกำลังเผยความอ่อนแอ อ่อนล้าให้อีกฝ่ายเห็น
“ไปที่บ้านใหญ่เถอะ ป่านนี้เตาปิ้งบาร์บีคิวคงจะเรียบร้อยแล้ว ผมหิวจะแย่” จอมขวัญหมุนตัวเดินนำออกไป ทิ้งให้อธิปมองตาม
… ‘ผม…กำลังพยายาม’ …ประโยคนี้ของร่างโปร่ง ไม่ได้ทำให้อธิปสบายใจเลย…
…………………………………
ปาร์ตี้บาร์บีคิวริมหาดนั้นสนุกสนานและไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
คุณรุ่งทิพเข้ากับคุณชัยและคุณพัชรีได้เป็นอย่างดี แม้ฝ่ายญาติผู้ใหญ่ของจอมขวัญจะอิหลักอิเหลื่อเล็กน้อยเมื่อยังตระหนักอยู่เสมอว่าครั้งหนึ่ง จอมขวัญเคยลักพาตัวน้ำทิพย์ไป แม้เรื่องคราวนั้นจะกลายเป็นความลับไปแล้วก็เถอะ แต่อย่างไรก็ยังไม่สนิทใจเสียเท่าไหร่
“คุณน้าดูง่วงๆนะครับ” จอมขวัญทักเมื่อเดินออกจากห้องครัวออกมาพร้อมกับจานปลาหมึกสดเพื่อเอาไปเติม แต่ก็ต้องหยุดทักเมื่อเห็นมารดาของอดีตคนรักกำลังจะเดินกลับไปบ้านพักของตัวเอง
“อืม…สงสัยนั่งรถมาเหนื่อยล่ะมั้ง” คุณรุ่งทิพเอ่ยปากแล้วนวดข้างขมับเล็กน้อยเหมือนมันจะช่วยให้เธอหายง่วงได้ แต่…ไม่มีประโยชน์เลย เธอยิ่งรู้สึกง่วงหนักกว่าเดิม
“ถ้าอย่างนั้นราตรีสวัสดิ์นะครับ” จอมขวัญยิ้มให้ คุณรุ่งทิพจึงเดินจากไป ชายหนุ่มมองส่งหญิงวัยปลายที่เดินเข้าบ้านพักไปแล้วได้แต่ยิ้มบาง ก่อนจะรีบก้าวเท้าไปยังสนามหน้าบ้านใหญ่ที่ใช้จัดปาร์ตี้บาร์บีคิว น้ำทิพย์ยืนปิ้งอาหารทะเลอยู่ที่เตาปิ้ง อธิปและจักรกฤษณ์นั่งกินดื่มอยู่ที่โต๊ะไม่ห่างมากนัก ส่วนลุงและป้าของเขาก็คงจะ ‘ง่วง’ เหมือนที่คุณรุ่งทิพง่วงนั่นล่ะ
ชายหนุ่มร่างโปร่งตรงไปที่โต๊ะวางเครื่องดื่ม ซึ่งอยู่ไม่ห่างนัก แล้วใช้ร่างกายตัวเองบังสายตาเอาไว้ ก่อนจะรีบเทผงจากขวดสีชาเล็กๆลงในแก้วน้ำดื่ม จากนั้นจึงถือแก้วเดินมาหาน้ำทิพย์
“สุกบ้างรึยังครับ ผมเริ่มหิวอีกแล้ว” เขาถาม แล้วยื่นจานปลาหมึกสดให้เธอคีบลงปิ้งต่อ
“คุณจอมไปทานที่โต๊ะได้เลยค่ะ ทั้งกุ้งทั้งปลาหมึกเลย” น้ำทิพย์ตอบก่อนจะหันไปหยิบแก้วน้ำมาดื่ม แต่เพราะวางใกล้เตาไฟมันจึงละลายจนจืดชืดอย่างที่ทำเอาหญิงสาวหน้าแหย จอมขวัญหัวเราะเบาๆ แล้วยื่นแก้วน้ำที่ตนถือมาให้กับเธอ
“เอาของผมก็ได้ครับ ผมยังไม่ได้ดื่ม”
“อุ๊ย! ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวน้ำ…” เธอตอบไม่ทันจบ จอมขวัญก็แกะแก้วน้ำออกจากมือเธอ แล้วดันแก้วน้ำในมือเขาใส่มือเธอแทน
“คุณน้ำอุตส่าห์มาเป็นแม่ครัวคอยปิ้งให้พวกท้องมารทั้งที ให้ผมทำอะไรเพื่อคุณน้ำบ้างเถอะครับ” เขาพูดแล้วขยิบตาพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ขอบคุณค่ะ” น้ำทิพย์ตอบ แต่ยังไม่ได้ยกแก้วขึ้นดื่ม พอดีกับที่อธิปลุกขึ้นเดินมาหาเสียก่อน
“คุณจักรเรียกแหน่ะ” ร่างสูงหันมาบอกจอมขวัญ ทำเอาคนกำลังลุ้นให้น้ำทิพย์ดื่มได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจ แต่ก็จำต้องยอมเดินไปที่โต๊ะที่จักรกฤษณ์ยังดื่มกินฟังเสียงคลื่นสุขสมอารมณ์หมาย
“เรียกขวัญเหรอพี่จักร” เขาถามแล้วทรุดตัวลงนั่ง ตาเหลือบมองไปที่เตาปิ้งบาร์บีคิว พยายามมองว่าน้ำทิพย์ได้ดื่มแก้วที่เขายื่นให้แล้วหรือยัง และนั่น…เขาเห็นเธอยกแก้วขึ้นดื่มแล้ว!
“ไอ้ขวัญ…ไอ้ขวัญ!” เสียงเรียกของจักรกฤษณ์ทำเอาคนกำลังจับจ้องอยู่แต่น้ำทิพย์ต้องรีบหันมามองหน้าตื่น
“มีอะไร” จักรกฤษณ์มองตามสายตาน้องชายเมื่อกี้ก็พอจะรู้ว่าจอมขวัญมองใคร เขาถอนหายใจแผ่ว ก่อนจะหันมามองน้องชาย
“เมื่อไหร่จะเลิกอาลัยอาวรณ์ยัยผู้หญิงคนนั้นสักทีวะ” จอมขวัญสบตาตอบ
“วันนี้จะเป็นวันสุดท้าย…” เขาตอบแล้วยิ้มบาง ก่อนจะจิ้มปลาหมึกเข้าปาก จักรกฤษณ์มองน้องชายที่ก้มหน้าก้มตากินเงียบๆ เขาถอนหายใจ ก่อนจะลุกจากโต๊ะไป
จอมขวัญรู้ดี…รู้…ว่าถ้าทุกอย่างสำเร็จ วันพรุ่งนี้…น้ำทิพย์จะกลายเป็นของคนอื่นตลอดไป…เขาจะไม่อาจใฝ่ฝัน ขวนขวายหรือแม้แต่ละเมอเพ้อพกถึงเธอได้อีกแล้ว…
“เอ้า! เหล้าผสมโค้กของโปรดแก” เสียงจักรกฤษณ์ดังขึ้น ทำเอาจอมขวัญต้องหันมอง แก้วเหล้าถูกวางลงข้างกายเขา
“ฉันไม่ชอบเห็นน้องชายหน้าตาเหมือนจะลาโลกวันละแปดเวลา ขอให้วันนี้เป็นวันสุดท้ายอย่างที่แกว่า ถ้าพรุ่งนี้ยังเป็นแบบนี้ ฉันจะไล่เตะแกไปตลอดชีวิต คอยดู!” คนเป็นพี่เอ่ยปากอย่างจริงจัง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่เดิมแล้วเริ่มแกะปูแกะกุ้งส่งให้
“ไม่กลัวป้ารีว่ารึไง รู้เปล่าว่าขวัญเด็กใคร” จอมขวัญถามยิ้มๆ เขารู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา จักรกฤษณ์เป็นห่วงเขา และรักเขามากเพียงใด
จักรกฤษณ์เหลือบตามองขวางๆ
“กลัว แต่จะทำ มีไรมั้ย?!” จอมขวัญหัวเราะ ก่อนจะจิ้มเนื้อปูกับน้ำจิ้มรสเด็ดแล้วยัดเข้าปาก เขาเหลือบตามองน้ำทิพย์อีกครั้ง เห็นแก้วน้ำใกล้ตัวเธอเหลือเพียงค่อนแก้วก็สบายใจ เขาทำทีเป็นลุกจากโต๊ะ แล้วหยิบแก้วเหล้าของพี่ชายมาถือเอาไว้
“เดี๋ยวไปเติมเหล้าให้”
“แกยกโต๊ะเหล้ามาไว้ตรงนี้เลยก็ได้ พวกแม่ไปนอนหมดแล้ว” จักรกฤษณ์สั่ง ก่อนจะดึงแก้วของตัวเองมาจากมือน้องชาย เป็นเชิงให้จอมขวัญใช้สองมือยกโต๊ะเครื่องดื่มมาไว้ใกล้ๆ เพราะตอนแรกแม่เขาบ่นว่าเหม็นเครื่องดื่มแอลกอฮอล เลยต้องยกไปไว้เสียไกล
“ก็ได้…” จอมขวัญตอบแล้วยิ้มบาง เขาเดินไปยกโต๊ะมาไว้ใกล้ๆโต๊ะกินอาหาร ก่อนจะหยิบแก้วเหล้าพี่ชายไปชง ดวงตาเรียวของคนเป็นน้องจ้องมองพี่ชายที่เอาแต่แกะกุ้งแล้วกระตุกยิ้มบาง…
…จากนี้ไปอีกหนึ่งชั่วโมง เขาจะต้องมอมเหล้าจักรกฤษณ์และอธิป!!!…
ติดตามตอนต่อไป (ขออาทิตย์หน้าน้า…)
สัปดาห์ที่ผ่านมา ไมเกรนขึ้น :sad4: แถมมีงานพิเศษอีกต่างหาก ก็เลยไม่ได้มาต่อเลยยยย (แต่แวะเล้าทุกวัน ฮ่าฮ่า :laugh:)
เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องไปทำอีก แถมเลิกดึกด้วย เลยต้องรีบเอามาลงก่อน
ฮ่วยยยย เมื่อไหร่จะมีพาร์ทที่มีแค่ของขวัญและพี่อธิปฟะเนี่ยยยยย :m16: 9 ตอนแล้วนะ ยังไม่ได้สวีทให้คุณรุ่งทิพชื่นใจเลย กร๊ากๆๆๆ :-[
สปอยล์ เดี๋ยวมีได้เสีย อิอิ
แล้วเจอกันพาร์ทหน้า มาต่อก่อนวันศุกร์หน้าชัวร์
ขอบคุณคนอ่าน คนติดตาม คนเม้นท์ และพื้นที่บอร์ดนะคะ :L2:
-
โอ้ววว
ของขวัญจะทำอะไรอะ
แต่ชอบสปอยอะ งานนี้มัได้เสีย!!
กร๊ากกก แต่ใครกับใครล่ะทีนี้
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อให้นะคะ
-
อยากจะเดาว่าอธิปนั่นแหละที่ดื่มแก้วของน้ำทิพย์
-
+1 คะ อ่านไป ^_________________________^ ไป
ของขวัญนี่ พิเรนจริง ๆ เเต่ละความคิด เด็กไม่ยอมโต 55++
ลุ้นพาทหน้า ฟันธง อย่างที่ เราต้องการแน่ ๆ อุ อุ :z1:
ขอบคุณ คุณบัวนะคะ รอทุกวันเลย
เเก้วของน้ำนั่น อธิปน่ะมาดื่มไปชัวร์ ขวัญเอ้ย ให้ทุกข์เเก่ท่าน ทุกข์ ? (สุข) นั้นถึงตัว
ได้กลิ่นว่า ภายภาคหน้า คุณรุ่งเธอจะเป็น สาววาย อิอิ
-
พี่จักรกับน้ำทิพย์จริง ๆ ด้วยสินา ของขวัญก็จัดการให้เรียบร้อย
แต่ไม่รู้ใครจะเสร็จใครกันแน่ 55555 แสบมาก
ลุ้นนะเนี่ย มีได้เสีย หึหึ 5555
-
ตัวของขวัญเองน่ะแหละที่จะโดน :haun4:
รอตอนหน้านะครับ
o13
-
ใครได้ใครเสียเนี่ย ขอให้เป็น....หุหุ :haun5:
-
สงสารขวัญ ได้แต่หวังว่าตอนหน้าคนที่พลาดท่าจะเป็นขวัญกับอธิป :o8:
-
คราวนี้ เสียอะไรน้าา .. :z1:
-
ของขวัญนี่... ไม่เคยใช้วิธีปกติบ้างเล้ยย o16
-
จักรกับน้ำทิพย์มีได้เสียช่ายป่ะ
-
เหอะๆ ว่าแล้วว่าพี่จักรต้องชอบคุณน้ำ
ของขวัญก็น่ะ ช่างวางแผน
แต่คาดว่าแผนนู๋มันจะย้อนเข้าตัวนะ คึคึ
-
เออนะ
แต่ไม่อยากให้น้ำทิพย์คู่จักรเลยอะ
-
งานนี้มีเข้าตัวแน่ของขวัญ :z1:
ปล.แอบจิ้นไปก่อนละ :haun4:
-
จอมร้าย เพราะเป็นจอมวางแผนจริงๆ
-
ของขวัญแผนสู๊งสูง :laugh:
-
จอมเอ๊ย ช่างวางแผนซะจริงเชียวนะ
เราหล่ะอยากเห็นแผนนี้มันเข้าตัวคนวางแผนซะจริง :laugh: :laugh: :laugh:
ส่วนพี่จักรกับคุณน้ำนี้คิดว่ามีแววนะ แต่คงไม่ต้องพึ่งแผนขวัญหรอกเนอะ
-
จอมขวัญ ระวังให้ทุกข์แกท่านความมันส์ถึงตัวนะ :oo1:
-
“มองหาป้อมตำรวจเหรอ” ๕๕๕๕๕๕๕๕
เล่นซะฮา
ดูเหมือนว่า แผนการจะซับซ้อน
โดนพี่อธิปจับได้รึเปล่า ที่เดินไปเรียกอ่ะ
เราคงคิดมากไป ๕๕๕๕๕๕
:-[ :-[ :-[
ของขวัญ ค้างคามากวันนี้ T.T
-
คาดว่าแผนการณ์ของจอมขวัญหนนี้ก็คงเป็นเหมือนคราวลักพาตัว คือจบแบบฮาแตก
-
ขวัญหาเรื่องให้ตัวเองอีกแล้วซิเนี่ย
เดี๋ยวก็เข้าตัวหรอก 5555
-
รอๆๆๆ สปอยอาทิตย์หน้า :z13:
-
ของขวัญช่างวางแผนเสียจริง แล้วแต่ละแผนนะไม่ใช่เล็กๆ แลดูเป็นงานช้างทั้งน้านนน
อธิปแกล้งขวัญได้น่ารักมาก ยิ่งตรงป้อมตำรวจนี่ทำเอาขำก๊าก ไหนจะเพื่อนสาวของคุณรุ่งทิพอีกนั่น ฮ่าาา
อ่านสปอยล์ของคุณบัวแล้วก็ได้แต่เฝ้ารอว่าจะเป็นได้เสียแบบที่เดาเอาไว้หรือเปล่า หึๆๆ
-
ตอนแรกๆ นี่ไม่ค่อยชอบคุณรุ่งทิพนะ
ก็เข้าใจนะว่าทั้งรัก ทั้งห่วงลูกสาวมาก
แต่ไม่เห็นจะต้องต่อว่าของขวัญแรงๆ เลย
แต่ตอนนี้ไ่ม่แล้ว มุมน่ารักเริ่มแสดงออกชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ล่ะค่ะ
จนตอนนี้หลงรักไปแล้ว
แต่ของขวัญน่ารักกว่านะ
เราว่าของขวัญเป็นมาโซนะ
รู้ว่าไม่ดีก็ยังจะทำ
รู้ว่าเจ็บก็ยังจะทำ
เอาเป็นว่าเอาใจช่วยนะคะ
ขอให้แผนคราวนี้สำเร็จ ไม่เหมือนคราวปืนปลอมนั่น
(คงไม่ได้เจอยานอนหลับปลอมเข้าหรอกนะ)
หรือจะโดนมอมเองซะเลยดีกว่า
ให้เรียบร้อยโรงเรียนอธิปไปเลย
-
เย้!!! มาต่อแล้ว บวกเป็ดให้เลยค่ะ กำลังคิดถึงพอดี
-
วันสุดท้ายจิงๆนะจอม
-
ฮั่นแน่ะ!!!! จับได้แล้วนะของขวัญ
:m24:
เรานี่มันเด็กซนจริงๆด้วยนะ คิดจะทำอะไรแผลงๆอีกแล้ว
เด๊่ยวเหอะแทนที่พี่จักรจะได้กับคุณน้ำ
เราน่ะอาจจะได้อาจจะโดนแทนนะ
โอ๊ย คนอ่านลุ้น
:oni2:
-
ใครจะได้ใครจะเสียกันแน่น้า? ฮึๆๆๆ
ใครวางแผนอะไรเอาไว้ระวังผิดแผนนะจ๊ะ
คราวนี้"ป้อมตำรวจ"ก็คงช่วยไม่ได้ กร๊ากกกกกกกกกก
:z1:
-
แลดูเหมือนจะมีคนถูกดัดหลัง 5555
-
จอมแสบ ของเข้าตัวอีกแน่ๆ คิคิคิ :oo1:
-
gเหมาะมากกับชื่อเรื่องจอมร้าย
ร้ายจริงๆค่ะ o13 o13 o13 o13
-
เย้ๆๆๆ น้ำทิพย์มีคู่เป็นพี่จักรนี่เอง
รอลุ้นตอนหน้าค่ะ ใครจะมอมใครอะไรยังไง 55++
รอตอนได้เสีย อิอิ
-
โอ๊ะโอ ใครกันน๊า ได้เสีย
-
ไม่อยากให้พี่ชายคู่กับคุณน้ำเลย จริงๆนะคะ เฮ้อ :z3:
-
:z13:
-
มารอลุ้นตอนหน้า ใครจะได้ใครจะเสียกันบ้าง อิอิ
-
ของขวัญวางแผนการอะไรอีกนี่
-
:laugh:
-
ของขวัญ..ระวังงานเข้านร้า
-
ขวัญมีแผนอะไรอีกเนี่ย ดูน่ากลัวจังเลย :serius2: :serius2:
-
คิดมาตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วว่าพี่จักรกับน้ำทิพย์ต้องได้คู่กัน ของขวัญคิดจะจัดฉากใช่ไหมระวังแผนจะเข้าตัวกลายเป็นตัวเองนอนกอดคุณอธิปซะล่ะ
-
ตอนหน้ามีหวังได้2คู่ ฮ่าๆๆๆ
-
ลุ้นๆ แกะกล่องของขวัญ ฮะๆๆ
-
เข้าตัวจ้าาาาา
5555
รอดูของขวัญโวยวายเสียซิง!!
-
ยกป้ายเชียร์ขวัญอธิป :ped149: :ped149: :ped149:
-
จะให้คนอื่นได้เสียกัน แต่มอมเหล้าอธิปด้วย เดี๋ยวก็ได้เสียเองหรอกขวัญ
รอตอนต่อไปค่าาา
-
ของขวัญร้ายกาจ เจ้าวางแผนนักนะ
ตอนหน้ามีได้เสีย ลุ้นให้คนเจ้าเล่ห์นี่แหละโดน ฮ่าๆ
-
555555 ใครเสียใครได้คะ กร๊ากกกก
-
ร้ายจริงๆ ของขวัญ
ขอให้ตื่นมาแล้วไปนอนอยู่กับอธิป กร๊ากกกก
-
ขวัญจะทำเรื่องอะไรอีกเนี่ย
-
แสบจริงเชียวพ่อคุณ
เดี๋ยวมีได้เสียเนี่ยะ ขอให้เป็นขวัญกับอธิปเถอะ
คนอ่านมันลุ้นจนกรามค้าง(?)
แต่ดูๆแล้ว อธิปเป็นคนเดียวที่จอมขวัญระบายนะ
ถึงจะไม่ค่อยรู้ตัวเท่าไหร่ก็เถอะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ทำไมรู้สึกว่าคนเสียนะ.....ตัวตั้งตัวตีชัวร์=:;=(รออย่างตั้งมั่น(?))
-
เข้าตามอ่านด้วยคนน้า า >()<
-
o18 ของขวัญทำไมแผนเยอะแบบนี้ล่ะ ๕๕ , แต่ถ้าได้เสียแทนก็โอเคเน๊าะ :กอด1:
-
อมยิ้มเลยอะ แล้วใครจะได้ใครจะเสียคะ ><
หวังว่าคนที่กำไรจะเป็นคุณอธิปน๊าาา
ตอนนี้ของขวัญหลอกคุณทิพไว้เยอะมากกก
จะมีใครรู้ไหมคะเนี่ยว่าจอมขวัญไปพ้นไรไว้อะ อิอิ
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจังอะ
-
ของขวัญโคตรเฮี้ยวเลยอ่ะ ^^น่ารักดี อิอิ
ขอเตือนนิดส์นึงนะเล่นแผลงระวังของจะเข้าตัวเองนะ(ในใจแอบเชียร์ให้เข้าตัวเองอยู่555)
:3123:+1+เป็ดรอลุ้นอยู่นะ
-
ไม่ใช่ว่าพี่อธิปมองของขวัญตลอดนะ เลยรู้อ่ะ ==' เตรียมใจได้เลยขวัญ!! 555
-
คุณของขวัญกำลังคิดทำอะไรแผลง ๆ อยู่เนี่ย ???
แอบกลัวว่าจะส่งผลเสียมากกว่าผลดี เพราะ คุณของขวัญไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลังเท่าไร
แต่ไม่เป็นไร มีคุณอธิปอยู่ทั้งคน ไม่ว่าเรื่องอะไรเคลียร์ได้อยู่แล้ว :laugh3:
-
มอมอธิป . . . ของขวัญเอ๋ย . . .
งานจะเข้าตัวหรือเปล่าหน๊อ หึหึ
-
ลุ้นๆประโยคสีขาว หุหุ
-
ไม่มีอะไรจะเอ่ย นอกจาก
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ของขวัญกำลังคิดการใหญ่อีกแล้วใช่ไหมคะ จากแผนการคราวที่แล้วยังไม่เข็ด
มีการคิดแผนใหม่มาอีก ว่าแต่ว่าของขวัญเนี่ยดูจะเป็นห่วงน้ำทิพย์มากจริงๆ
ตัวเองไม่สามารถดูแลได้ ก็เลยจะหาผู้ชายที่ดีพร้อมมาให้แทน
ว่าแต่ว่าคราวที่แล้วก็เกือบโดนหอมแก้มไปแล้ว คราวนี้ต้องมีใครได้ใครเสีย
รอน้องบัวมาเฉลยว่าใครได้ ใครเสีย แต่เชื่อว่า คนอ่านมีแต่ได้กับได้ ๕๕๕
-
น่าจะมีพลิก ให้คนได้เสีย เป็นคู่อธิปของขวัญแทน 555
-
ร้ายจริงน่ะ ตัวแค่นี้ ของขวัญจอมแสบ
-
สนุกมาก....รอลุ้นตอนต่อไป :z1:
-
คืนนี้สนุกแน่ๆ ของขวัญเอ๊ย....เดี๋ยวได้ร่วมสนุกกันหมดชัวร์ o18
+1 เป็นกำลังใจให้น้องบัวค่ะ อยากเห็น อธิป VS ของขวัญแว๊ววว :-[
-
:sad4:ได้เสีย2คู่เลยป่ะ
-
…จอมร้าย…
By: Dezair
………………………………….
ตอน 10
…หนึ่งชั่วโมง…
…ไม่มีใครเมา มีแต่พวกคอแข็งทั้งสิ้น!!
จอมขวัญเหลือบมองทั้งอธิปและจักรกฤษณ์ที่ยังดวลเหล้ากันไม่ขาดปาก เขาอาสาเป็นคนผสมก็อุตส่าห์ผสมให้เข้มที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว แต่ผลสุดท้าย…ไม่มีใครเมาสักคน!!
…ทำไมวะ?!!! จักรกฤษณ์ปกติไม่เคยคอแข็งขนาดนี้! แล้ววันนี้นึกเฮี้ยนยังไง!!
“ไอ้ขวัญ เป็นอะไร…ทำตาหลุกหลิก” นอกจากจะไม่เมาแล้ว ยังช่างสังเกตเหมือนปกติเปี๊ยบ! จอมขวัญปวดหัว!!
“เปล่า” ร่างโปร่งตอบ ก่อนจะเหลือบไปมองหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวของวงอย่างน้ำทิพย์ ที่กำลังหั่นปากหมึกซึ่งปิ้งสุกแล้ว
…แล้วนี่ก็เหมือนกัน เมื่อไหร่ยาจะออกฤทธิ์สักที! ไม่ใช่ไอ้พลหลอกขายยาปลอมเหรอวะ!!...
“เอาปลาหมึกอีกมั้ยคะ คุณจอม” น้ำทิพย์เห็นมองมาทางเธอ จึงเอ่ยปากถาม จอมขวัญเลยได้แต่ยิ้มรับ แล้วยื่นมือไปหยิบปลาหมึกในจานมาเข้าปาก
“ไม่กินบ้างเหรอ” อธิปหันมาถาม แล้วยกแก้วเหล้าขึ้นเป็นเชิงถาม จอมขวัญไม่อยากพูดอะไรมาก เอื้อมมือไปคว้าแก้วในมือร่างสูงมากระดกเข้าปากอย่างหมดอารมณ์
เขากลืนน้ำสีอำพันลงคอ ก่อนจะชะงักกึกเมื่อเริ่มรู้สึกแปลกประหลาดกับร่างกายของตัวเอง
…มัน…มันร้อน…ร้อนแบบ…อยู่ดีๆก็ร้อนวูบวาบ…
จอมขวัญอยากจะยกมือขึ้นมาโบกอากาศเข้าหาตัว แต่…เขากลับไม่มีแรง
ชายหนุ่มนั่งเกร็ง รู้สึกว่าตัวเองผิดปกติ มันร้อนรุ่มประหลาด ทั้งๆที่ลมทะเลเย็นสบายพัดผ่านแทบจะตลอดเวลา
“ไอ้ขวัญ เป็นอะไรอีกวะนั่งเงียบ” จักรกฤษณ์เอ่ยปากถาม
“ป…เปล่า…ขวัญ…ขวัญง่วงแล้วน่ะ ไปนอนก่อนนะ” แล้วจอมขวัญก็รีบลุกจากโต๊ะก่อนจะเดินกลับไปที่บ้านพักของตนอย่างรวดเร็วโดยไม่ให้ใครทันแม้แต่จะค้าน
…ทว่า…เขาก็ก้าวขาเร็วๆได้แค่แปบเดียวเท่านั้น ความร้อนผะผ่าวในร่างกายพุ่งสูงอย่างรวดเร็วจนเริ่มเวียนศีรษะ ชายหนุ่มต้องยกมือยันกายกับต้นไม้แกร่งในบริเวณสวนที่อยู่ระหว่างทางเดินจากบ้านพักหลังใหญ่กับบ้านพักส่วนตัวของเขา
จอมขวัญยกมืออีกข้างแตะเข้าที่ซอกคอ…ไม่มีไข้…เขาไม่ได้ไม่สบาย…ชายหนุ่มพยายามนึกว่าอาการร้อนทุรนทุรายและคอแห้งผาดเช่นนี้เกิดขึ้นเพราะเหตุใด แต่…สมองกลับเริ่มวิงเวียนขึ้นทุกที ร่างสูงโปร่งพยายามใช้สติที่เหลือน้อยนิดก้าวขากลับไปยังบ้านพักของตัวเอง มือเขาสั่นเทาขณะเสียบกุญแจปลดล็อกประตู
…กริ๊ก!!... เสียงปลดล็อกนั้นเบานัก แต่จอมขวัญกลับได้ยินชัดเจน ตอนนี้เหมือนประสาทสัมผัสในร่างกายเขาจะกำลังตื่นตัวไปเสียทุกส่วน ยกเว้นประสาทตาที่มองเห็นแต่ภาพเบลอ
ร่างโปร่งยกฝ่ามือดันบานประตูให้เปิดออก เขาพยายามก้าวขาเข้าห้องให้เร็วเท่าที่จะทำได้ เพราะไม่อยากให้ใครมาเจอเข้า แต่…ความเร็วที่พอจะทำได้กลับช้ากว่าใครบางคนที่คว้าแขนเขาเอาไว้…
“อย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ!!” เสียงทุ้มดุดังที่ข้างหู จอมขวัญหันมอง พยายามเพ่งสายตาทั้งหมดเพื่อให้ภาพเบื้องหน้าชัดขึ้น ทว่า…ร่างกายตอนนี้ของเขาไม่ปกติเหมือนเช่นเคย สิ่งที่อยากทำจึงไม่มีผลเลยแม้แต่น้อย
“วางยาน้ำทิพย์! ยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่าจอมขวัญ!!!” ฝ่ามือใหญ่ให้สัมผัสร้อนจัดยามเมื่อบีบกระชับที่ต้นแขน จอมขวัญมึนศีรษะไปหมด แข้งขาก็เหมือนจะอ่อนแรงและพร้อมจะทรุดได้ทุกเมื่อ เขายกมือขึ้นดันเจ้าของเสียงดุนั้นให้ห่างออกไป แต่แรงที่มีกลับทำได้แค่วางมือลงบนไหล่ของอีกฝ่ายเท่านั้น
“จอมขวัญ!!!!”
“ปล่อย…กู…” เขาแทบไม่มีสติอยู่แล้ว ใบหน้าของอีกฝ่าย จอมขวัญมองไม่ชัด และไม่มีสติพอจะไตร่ตรองว่าเป็นใคร ชายหนุ่มพยายามออกแรงดัน แต่ก็ไม่มีประโยชน์
“ดี…เจอซะมั่งก็ดี!...” จอมขวัญได้ยินเสียงพูดอีกหลายประโยคแต่เขาฟังไม่รู้เรื่องอีกแล้ว ชายหนุ่มพยายามผลักอีกฝ่ายออก ตอนนี้ความรุ่มร้อนกำลังกองสุมจนก่อเป็นความต้องการตามธรรมชาติของผู้ชาย…และตอนนี้…เขาต้องการปลดปล่อยมันออก
สิ่งเดียวที่จอมขวัญพอจะนึกออกคือการพุ่งเข้าไปในห้องน้ำ แต่ติดที่ว่ามือร้อนผ่าวยังจับแขนเขาไม่ปล่อย
“ปล่อยกู!” เขาเงยหน้าขึ้นบอกเสียงลอดไรฟัน
“มานี่!” นอกจากจะไม่ถูกปล่อยแล้ว จอมขวัญกลับถูกมือใหญ่ลากไปด้วยซ้ำ ในใจแล้วชายหนุ่มไม่อยากก้าวขาตามไปเลย ทว่า…ขาของเขาไม่มีแรงเสียแล้ว…จอมขวัญถูกลากเข้าไปในห้องน้ำ ถูกจับยัดเข้าไปในคอกฝักบัวก่อนจะถูกเปิดน้ำเย็นราดตั้งศีรษะลงมา
“อื้อ!!!” ประสาทสัมผัสที่ตื่นตัวไปหมดยิ่งทำให้รับรู้ว่าน้ำเย็นนั้นเย็นเยียบกว่าปกติ จนต้องคู้ตัวลงด้วยความเหน็บหนาว ทว่าในกายกลับร้อนรุ่มจนแทบจะระเบิด เขาทรุดตัวลงนั่งบนพื้นเฉอะแฉะ มือข้างหนึ่งยันผนังกระเบื้องเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างบดลงกับจุดกึ่งกลางลำตัวที่แม้มีกางเกงขวาง แต่เขาก็จำต้องทำทั้งๆแบบนั้น เพราะไม่มีปัญญาแม้แต่จะถอดเอง
ตอนนี้จอมขวัญไม่สนใจแล้ว ว่าจะมีใครอยู่ในห้องน้ำกับเขาหรือไม่ เขาต้องการแค่การปลดปล่อย ต้องการแค่ให้ความร้อนรุ่มเหมือนไฟนรกมันระเหยออกไป…เขาต้องการแค่นี้…
“ลุกขึ้น!!” มือร้อนคว้าแขนเขาอีกแล้ว จอมขวัญพยายามดึงแขนตัวเองหนี แต่มือใหญ่นั้นกลับกระชากให้เขาลุกขึ้นยืนจนได้ ก่อนจะรับรู้ว่าแผ่นหลังเปียกชื้นเพราะน้ำจากฝักบัวที่สาดกระหน่ำนั้น ถูกแนบชิดด้วยความร้อนของร่างกายคน
“ยืนเฉยๆ อย่าออกฤทธิ์” เสียงทุ้มยังคงดังที่ข้างหู และก็ราวกับเวทย์มนต์เพราะจอมขวัญว่าง่ายอย่างเหลือเชื่อ เขายืนนิ่ง หอบหายใจแรงใต้สายน้ำ ขณะที่กางเกงกำลังถูกปลดลวกๆและมือร้อนนั่นก็ล้วงเข้าไปสัมผัสกับส่วนที่กำลังตื่นตัว
“อื้อ!!! ซี้ด!” สองแขนค้ำร่างตัวเองกับผนังกระเบื้อง สองขาสั่นระริกด้วยความต้องการจนแทบจะทรุดอยู่รอมร่อ หากไม่ได้แขนของคนที่ยืนซ้อนหลังโอบเอวเอาไว้ เขาก็คงยืนไม่ไหว
“อ๊ะ! อื้อ!...” จอมขวัญสั่นไปทั้งตัวเมื่อมือหยาบข้างหนึ่งบีบคลึงพาเขาปลดปล่อยความต้องการออกมาก่อนจะถูกชะล้างไปกับสายน้ำเย็นของฝักบัว แต่…มันยังไม่หมด…ส่วนกลางลำตัวที่อยู่ในมือร้อนนั้นกลับมาแข็งขึงอีกครั้งในเวลาเพียงครู่เดียว
“ยาดีนี่…” ประโยคเหมือนจะชม ทว่าน้ำเสียงนั้นประชดประชันอยู่ข้างหู จอมขวัญเหลือบตาไปมองอย่างเอาเรื่อง แต่ไม่มีเรี่ยวแรงจะอาละวาด พอปลดปล่อยออกไปบ้าง สติก็พอจะกลับมาจนพอจะมองเห็นว่าใครคือคนที่กำลังยืนซ้อนหลังกอดเขาอยู่
…อธิป!!!...
“ปล่อยสิวะ!! อื้อ!!” อุ้งมือร้อนบีบคลึงจนจอมขวัญครางแผ่ว ก่อนจะได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นคนชักนำอย่างไม่อาจขัดขืนได้
………………………
ร่างขาวเปล่าเปลือยเนื้อตัวเปียกปอนถูกเหวี่ยงลงกับเตียงนอนกลางห้อง อธิปมองสภาพหมดฤทธิ์ของจอมขวัญแล้วได้แต่ส่ายศีรษะไปมา อันที่จริงแล้ว เขาน่าจะจับไอ้จอมแสบมัดมือมัดเท้าแล้วปล่อยให้ทรมานเพราะฤทธิ์ยาเสียเลย! จะได้สมน้ำสมเนื้อกับที่มันพยายามจะวางยาปลุกเซ็กซ์น้ำทิพย์
“เป็นยังไง! ทีนี้รู้รึยังว่าไอ้ยาเวรนี่มันออกฤทธิ์แบบไหน” ร่างสูงดุเสียงเข้ม ตอนนี้เนื้อตัวเขาก็เปียกมะล่อกมะแล่กไม่ต่างจากจอมขวัญ ชายหนุ่มถอดเสื้อออกไปแล้วเพราะมันเปียกและชื้นจนใส่ไม่ได้ ที่ยังเหลือติดตัวคือกางเกง ในขณะที่จอมขวัญนั้น ถูกเขาจับแก้ผ้าเรียบร้อย
ชายหนุ่มร่างโปร่งเหลือบตามองอย่างแค้นอาฆาต ฤทธิ์ยายังหลงเหลือ ความต้องการยังรุกไล่ไปทุกอณูผิว แต่…เขาหมดความอายไปแล้ว ในเมื่อการปลดปล่อยตลอดสองชั่วโมงที่ผ่านมา ล้วนผ่าน ‘มือ’ ผู้ชายที่ชื่ออธิปทั้งสิ้น!
จอมขวัญพยายามลุกขึ้นนั่ง เขาหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แต่ยังไม่พอ…เขาต้องการ…มันยังร้อนอยู่เลย…
“จะไปไหน…” อธิปคว้าแขนเอาไว้ก่อนที่ร่างโปร่งจะลุกขึ้นยืน เขาก้มลงมองร่างเปลือยเปล่าแล้วถึงได้เห็นว่าจอมขวัญทนไม่ไหวอีกแล้ว ใบหน้าขาวมาบัดนี้มันแดงเรื่อ ริมฝีปากบางยิ่งช้ำหนักเพราะเจ้าตัวขบแน่นแทบทุกครั้งที่เขาช่วยปลดปล่อยให้ ดวงตาเรียวที่เคยมองเขาอย่างเกลียดชัง แม้วันนี้จะยังคงแฝงรอยแค้นอาฆาตไม่เปลี่ยน ทว่า…แววเว้าวอนขอความช่วยเหลือกลับปรากฏลิบๆในดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั่น
…มันทำให้เขานึกถึงตอนนั้น…ในสวนที่บ้านเรือนไทย ที่เขาได้พูดคุยกับจอมขวัญ และได้เห็น…น้ำตา…น้ำตาที่บอกให้รู้ว่าจอมขวัญนั้นอ้างว้าง ว้าเหว่ และรอคอยมือของใครสักคนเข้ามาช่วยพยุงให้หยัดยืนขึ้นผจญโลกกว้าง…จอมขวัญต้องการความช่วยเหลือ ไม่ว่าจะเวลานั้น…หรือเวลานี้…
…หัวใจเขาอ่อนยวบ…แม้ตอนนี้จะทุรนทุรายเพราะทำตัวเอง…แต่เขาก็อดไม่ได้…อดไม่ได้ที่จะสงสาร อดไม่ได้ที่อยากจะช่วยเหลือ…
อธิปรั้งร่างโปร่งให้ลุกขึ้น เสียงหอบหายใจของจอมขวัญดังเข้าหูเขา และมันยิ่งดังมากขึ้นเมื่อชายหนุ่มขยับเข้าไปกอดร่างที่ยังเปียกปอนเอาไว้
“คุณ…” อ้อมกอดนั้นอบอุ่น ไม่ได้จงใจบีบรัดให้แหลกเหลว จอมขวัญใจสั่นจนพูดไม่ออก
“พี่โต…พี่ชื่อพี่โต” ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มก้มลงมาหา
“เรียกชื่อพี่ได้มั้ย ของขวัญ” แม้ทุกครั้งจะตาขวางกับชื่อเล่นของตนที่ออกมาจากปากของอีกฝ่าย ทว่าครั้งนี้…ครั้งนี้จอมขวัญกลับรู้สึกว่ามันอบอุ่นเหลือเกิน…อบอุ่น…ที่ชื่อเล่นของเขาถูกเรียกด้วยน้ำเสียงทุ้มหูอ่อนโยน ‘ของขวัญ’ ชื่อนี้เขาก็ถูกทั้งลุงและป้าเรียก…แต่…เพราะลุงและป้าเป็นพ่อแม่ของจักรกฤษณ์ เขาต้องการใครสักคนที่จะเป็นของเขาเพียงคนเดียว แต่เขาก็ไม่อยากแย่งใคร…และถ้า…ถ้า ‘พี่โต’ คนนี้จะเป็นของเขาเพียงคนเดียว…ถ้า… ‘พี่โต’ คนนี้จะยินดียื่นมือเข้ามาในหัวใจที่มืดมิดของเขา…
“พ…พี่โต…” เขาครางเรียกชื่อเสียงแผ่ว ก่อนที่ริมฝีปากช้ำจะถูกสัมผัสแผ่วด้วยริมฝีปากร้อนของชายหนุ่มร่างสูง ฝ่ามือหยาบหนาลูบไล้ผิวเนื้อที่ยังคงมีหยดน้ำเกาะพราว ผิวของจอมขวัญเนียนละเอียด ใต้ผิวคือกล้ามเนื้อที่ไม่นิ่มหยุ่นแต่ก็ไม่แข็งกระด้าง…มัน…เหมาะมือ…
“อื้อ…อื้ม…” เสียงครางในลำคอดังขึ้นเบาๆเมื่อมือของอธิปเลื่อนลงไปกอบกุมความแข็งขืนของคนในอ้อมแขน อธิปยอมคลายริมฝีปากออก จอมขวัญเลยยิ่งหอบหนัก เขาวางหน้าผากลงกับลาดไหล่แข็ง สองมือจิกลงกับท่อนแขนราวกับจะระบายความอัดอั้นออกมา
“อื้อ! อ๊ะ…อ๊ะ!...ฮือ…” ปลดปล่อยเป็นครั้งที่เท่าไหร่เขาก็จำไม่ได้ เขาไม่รู้มาก่อนว่าฤทธิ์มันจะแรงถึงขนาดนี้ จอมขวัญหลับตาลง ร่างกายเหนื่อยอ่อน แต่…ยังไม่หมด…ความต้องการยังดึงดันอยู่ในร่างกายเขาจนร้อนผ่าว
“ไหวมั้ย” เสียงทุ้มดังถามอยู่ข้างหู แม้อธิปจะรับรู้ว่าความอ่อนนุ่มในมือเขากำลังแข็งขืนขึ้นมาอีกครั้ง จอมขวัญเงยหน้ามอง อธิปสูงกว่าเขาไม่มากนัก และอาจจะเป็นเพราะริมฝีปากของอีกฝ่ายอยู่ตรงหน้า ร่างโปร่งจึงยืดหน้าขึ้นไปแนบประกบด้วยริมฝีปากของตน อธิปนิ่งงันไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบรับจูบนั้น ยิ่งใกล้ชิดกัน เขาก็ยิ่งได้กลิ่นลอยเวียนอยู่ใกล้จมูก…กลิ่นผิวเนื้อของจอมขวัญ…
“อื้อ…อ๊ะ…” อธิปเลื่อนริมฝีปากไปเล็มไล้ผิวแก้มขาวที่เปียกชื้น ขณะที่ฝ่ามือบีบคลึงจนร่างในอ้อมแขนของเขาสั่นสะท้าน จอมขวัญได้แต่ครางเสียงเบา สองมือจิกไหล่เขาแน่น
“ไม่…ไม่ไหว…ไม่ไหวแล้ว…อา…อื้อ…” อธิปมองสบเข้าไปในดวงตาเรียวที่คลอฉ่ำไปด้วยน้ำตา เขารู้ว่าอีกฝ่ายทั้งเหนื่อยและทรมาน ฤทธิ์ยายังค้างคาจนหลับตาพักผ่อนไม่ลง
“พ…พี่โต…อ่า…ช่วย…ช่วยขวัญนะ…ฮือ…อ๊ะ…ซี้ด…” จอมขวัญก้มหน้าลงวางหน้าผากกับไหล่แล้วหอบคราง ลมหายใจกระชั้นถี่เมื่อฝ่ามือหยาบที่กอบกุมแก่นกลางของเขาเพิ่มความเร็วจนในที่สุดเขาต้องเกร็งตัวเฮือกแล้วปลดปล่อยหยาดคาวออกมาในฝ่ามือของอีกฝ่าย
“อา…อา…” ริมฝีปากร้อนเล็มไล้อยู่ข้างแก้มเขา ราวกับเรียกร้องให้จอมขวัญเงยหน้ามอง ร่างโปร่งยอมเงยหน้าขึ้นแต่โดยดี ก่อนจะเข้าประกบริมฝีปากกับความร้อนรุ่มที่กำลังบดเบียดลงกับผิวแก้มเขา
“ของขวัญ…” ริมฝีปากร้อนละออกมาเรียกชื่อเขาเบาๆ ก่อนที่จอมขวัญจะถูกอธิปดันกายให้ทรุดตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ร่างสูงตามลงไปประกบริมฝีปากถ่ายทอดความต้องการที่ถูกปลุกขึ้นมาเช่นกัน
ร่างเปลือยเปล่าใต้ร่างกายของเขาบิดเร้าอย่างทรมาน อธิปไล้ฝ่ามือไปทั่วต้นขาขาว ก่อนจะแทรกปลายนิ้วเข้าไปยังซอกขาด้านใน หากเป็นยามปกติ เขาคงถูกดวงตาเรียวของอีกฝ่ายตวัดจ้อง หากแต่เวลานี้…จอมขวัญมีแต่ความต้องการฝังแน่นจนไม่รับรู้สิ่งใดอีกแล้ว
“อ๊ะ…อือ…” ความอึดอัดทางเบื้องหลังจู่โจมเมื่อร่างกายถูกแทรกสอดด้วยปลายนิ้ว จอมขวัญจิกเล็บลงกับลาดไหล่แข็ง แล้วหอบสะท้าน
“ของขวัญ…” อธิปคราง นึกชอบชื่อเล่นของอีกฝ่ายเสียเหลือเกิน เขาจูบไซ้แก้มขาวเรื่อยลงมายังซอกคอ ก่อนจะวกกลับมาจูบที่ริมฝีปากช้ำนั่น หลอกล่อให้คนที่กำลังมัวเมาตายใจกับความเพลินเพลินของรสจูบ แล้วจึงฝังกายลึกอย่างเชื่องช้า
“อื้อ!...” ปลายเล็บจิกข่วนกับไหล่ของอธิปอีกครั้ง จอมขวัญบิดเร้าไปทั้งร่างกายกับความอึดอัดที่จู่โจมมากกว่าเมื่อครู่นี้ เขาพยายามหยัดกายหนี แต่มือหนากดเอวเขาไว้แน่น จนเคลื่อนกลายเข้าแนบสนิทแล้ว รสสัมผัสบนริมฝีปากจึงถอดถอนออกไป
อธิปยิ้มพราย เมื่อเห็นร่างโปร่งหอบฮักอย่างน่าสงสาร หากแต่เมื่อเขากระตุ้นด้วยการขยับกายเพียงเล็กน้อย อาการหอบเหนื่อยอ่อนก็กลายเป็นเสียงครางแผ่วอย่างน่าฟัง ร่างสูงยิ้มบางที่มุมปากอย่างพึงใจ ก่อนจะเร่งโหนกายโจนทะยานไปเบื้องหน้า เขาได้ยินเสียงครางอู้อี้ รู้สึกถึงความเจ็บแสบเพราะเล็บจิก ความอึดอัดที่โอบล้อมร่างกายเขาเอาไว้ ทว่า…สุขอย่างน่าประหลาด
…สุข…เพราะคนที่เขากอดคือของขวัญ…ของขวัญ...ที่ชายหนุ่มไม่คิดมาก่อนว่าจะได้มาอยู่ในมือ
……………………….
จอมขวัญขมวดคิ้ว…เขารู้สึกเมื่อยขบไปหมดทั้งตัว นึกโทษว่าต้องเป็นเพราะเตียงของที่นี่ห่วยบรม…
“อื้อ…” เขาพลิกตัวไปทางซ้าย ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น
…แล้ว…ทำไม…เตียงเขา ถึงไม่ได้มีแค่เขานอน?...
จอมขวัญเพิ่งตื่น สมองยังไม่ทำงานอย่างเต็มที่ เขาเพ่งสายตาจ้องมองชายหนุ่มอีกคนที่นอนร่วมเตียงอยู่เกือบหนึ่งนาทีเต็ม ก่อนจะเริ่มสำนึก…
…สำนึกว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นไม่ใส่เสื้อ…
…สำนึกว่าเขาเองก็ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น…
…สำนึกว่าทั้งเขาทั้งมันต่างมีบ้านพักเป็นส่วนตัว ไม่จำเป็นต้องมานอนด้วยกัน…
…และสำนึกว่า…ไอ้ผู้ชายคนนั้นชื่ออธิป!!!...
“เฮ้ย!!!!”
จอมขวัญร้องลั่นแล้วลุกพรวดขึ้นนั่ง เขาเบิกตาโตอย่างตกใจที่เห็นว่าตัวเองกับอธิปนอนร่วมเตียงในสภาพที่ต่างฝ่ายต่างไม่ใส่เสื้อผ้ากันทั้งคู่!!!...แล้วถ้ามันชายแท้ แมนทั้งแท่งเขาจะไม่ว่าเลย! มันดันเสือกชอบทำเล่นหูเล่นตากับเขา!!!!
อธิปได้ยินเสียงร้อง เขาสะดุ้งตื่นลืมตามองคนที่นั่งตาเหลือกอยู่ข้างกาย
“ตื่นแล้วหรือ” อันที่จริงเขาไม่ใช่คนตื่นสาย แต่เพราะเมื่อคืน…เมื่อคืน…
คิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้ว ชายหนุ่มก็นึกเก้อขึ้นมา ถึงเขาจะไม่มีมีแฟนมานาน แต่เขาก็พอมีคู่ควงที่รักสนุก ทำแล้วจาก แต่…ไม่เคย ‘ทำ’ กับคู่ควงคนไหนแล้ว…ยาวนานและกินแรงเขาขนาดนั้นมาก่อน…
“…” จอมขวัญอ้าปากพะงาบๆ ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดแบบไหน เขาพยายามนึกย้อนไปเรื่องเมื่อคืน แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก มันเบลอและมึนเหมือนเป็นความฝัน…แต่…ถ้าเป็นความฝันแล้วทำไมอธิปตัวเป็นๆถึงมานอนข้างเขาเล่า!!!
“เจ็บมั้ย” อธิปลุกขึ้นนั่งแล้วเอ่ยปากถาม
“เจ็บ? เจ็บตรงไหน” จอมขวัญย้อนถาม เขามัวแต่ตะลึงจนไม่รับรู้ความรู้สึกส่วนใดของร่างกายอีกแล้ว
“ก็…ตรงนั้น” อธิปตอบแล้วบุ้ยหน้าไปที่เบื้องล่างของจอมขวัญที่ยังมีผ้าห่มคลุมทับอยู่ ร่างโปร่งก้มลงมองตาม
…เจ็บ?...ตรงนั้น…ตรงนั้นคือตรงไหน?...เขาพยายามเพ่งสมาธิเพื่อรับรู้ว่าส่วนใดของร่างกายตัวเองที่เจ็บและปวด และในวินาทีนั้นเอง ความรู้สึกเจ็บจี้ดก็แล่นขึ้นมาถึงขั้วหัวใจจนหน้างอ
“เจ็บใช่มั้ย” อธิปขยับเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง
“ร…รู้ได้ไง…” ขนาดเขายังเพิ่งรู้สึกเมื่อกี้ แล้วทำไมมันถึง…
“ก็เมื่อวานเห็นมันแดงขนาดนั้น”
“เฮ้ย! เห็นได้ไง!” จอมขวัญร้องถามตาโตอย่างตกใจ ในเมื่อส่วนที่เขาเจ็บคือส่วนที่โคตรจะลี้ลับเหมือนอยู่ในดงป่า! แต่มันบอกว่ามันเห็น! มันไปเห็นตอนไหน?!!!
“ก็…พี่เป็นคนพาไปล้างตัว…พอแหวกดูก็เลยเห็น…” จะเป็นลม!!!...จอมขวัญทรุดลงนอนกับเตียง ตาค้างเบิกโพลง สติลอยวิ้วหายไปในอากาศ!!!
…แหวกดูก็เห็น!!! แล้วใครจ้างให้มึงแหวก!!!!...
อธิปขยับเข้าไปจะถามไถ่อย่างห่วงใย แต่เสียงเคาะประตูกลับดังขึ้นเสียก่อน
“ไอ้ขวัญ! ตื่นรึยัง?” เสียงของจักรกฤษณ์ ทำเอาคนจะเป็นลม ได้สติในวินาทีนั้น เขารีบลุกพรวดขึ้นนั่งแล้วหันไปมองที่ประตูทันที
…ประตูล็อก!!
… เฮ้อ!...
“ไอ้ขวัญ! ตื่นได้แล้ว! วันนี้เช็กเอาท์นะ!” เสียงจักรกฤษณ์ยังดังปลุกต่อเนื่อง จนจอมขวัญนึกกลัวใจพี่ชายจะหาวิธีเข้ามาในห้องเพื่อมาปลุกเขา แต่เดี๋ยวมันจะได้เจอข่าวดีคือเขากับไอ้คุณอธิปได้กัน!
“ตื่นแล้วๆ!!” เสียงตะโกนจากในห้องทำให้จักรกฤษณ์เงียบไปนิดนึง
“ตื่นแล้วก็มาเปิดประตูหน่อย ให้ฉันแน่ใจว่าแกจะไม่นอนต่อ”
“เฮ้ย! ตื่นแล้วหน่า! พี่จักรไปกินข้าวเช้าก่อนไป เดี๋ยวขวัญตามไป น…นี่ขวัญ…ขวัญแต่งตัวอยู่!” จอมขวัญตะโกนบอก หน้าหดจนแทบไม่เหลือสักนิ้วอยู่แล้วตอนนี้
“เออ รีบๆตามมานะ…เดี๋ยวฉันไปดูที่ห้องคุณอธิปก่อนว่าเขาตื่นรึยัง” เสียงจักรกฤษณ์ที่ตอบกลับมาทำเอาจอมขวัญชะงักหนักกว่าเดิม
“ไม่ต้องๆ!!!” เขารีบตะโกนบอกพี่ชาย “เอ่อ…ขวัญ…เมื่อเช้าขวัญออกไปจ้อกกิ้ง ขวัญเจอ…เจอคุณอธิปเดินไปไหนก็ไม่รู้อ่ะ เดี๋ยวเขาก็กลับมาเองพี่ ไม่ต้องไปตามหรอก” ว่าแล้วจอมขวัญก็โกหกไปอีกคำใหญ่ๆ
“อ้าว งั้นเหรอ…เออ งั้นแกก็รีบๆนะไอ้ขวัญ จะได้ไปกินข้าวเช้า” จักรกฤษณ์ตอบผ่านบานประตูกลับมา ก่อนจะเดินจากไป จอมขวัญถอนหายใจเฮือกใหญ่
-
จัดการจักรกฤษณ์ไปแล้วหนึ่ง เหลืออีกหนึ่งที่ต้องจัดการ…ก็ไอ้คุณอธิปนี่ไง!!!
“คุณก็ออกไปได้แล้ว! เดี๋ยวก็แจ๊คพ็อตแตกมีคนมาเจออีกหรอก!!!” จอมขวัญรีบไล่ทันที ไม่อยากจะหันไปมองหน้ามันด้วยซ้ำ…ฮึ้ย!! เสร็จผู้ชายด้วยกันก็เรื่องใหญ่แล้ว! แล้วนี่ยังมาเสร็จไอ้บ้านี่อีก!!
อธิปมองคนหน้าหงิกตรงหน้าแล้วได้แต่ส่ายศีรษะไปมา ทีเมื่อคืนล่ะเรียกเขา ‘พี่โต’ ทุกคำ พอเช้ามาฤทธิ์ยาหมดล่ะกลายเป็น ‘คุณ’ ทันที
“เรียกว่าพี่โตก่อน แล้วจะไป” เขายื่นข้อเสนอ ทำเอาจอมขวัญตวัดสายตามามองอย่างเอาเรื่อง
“ทั้งชีวิตผมมีแต่พี่จักร พี่โตมาจากไหน?!!”
“งั้นก็ไม่ไป” อธิปนึกขวาง …ทั้งชีวิตมีแต่พี่จักรอย่างนั้นหรือ…แต่เมื่อคืนเขาไม่ได้ยินคำว่า ‘พี่จักร’ สักคำ
“ไอ้!...โธ่เว้ย! แล้วไอ้พี่โตมันเป็นใครล่ะวะ! ไม่รู้จักเว้ย!!!”
“ชื่อพี่เอง พี่ชื่อโต” คำตอบของอธิปทำเอาจอมขวัญอ้าปากค้าง
“เรียกพี่ว่าพี่โต แล้วพี่จะยอมออกจากห้อง แต่ถ้า…ของขวัญไม่เรียก…เราต่อรอบเช้ากันเลยมั้ย?” อธิปทำท่าจะขึ้นคร่อม เล่นเอาร่างโปร่งรีบร้องลั่น
“เออๆ พี่โต!!!” เท่านั้นล่ะ ทุกอย่างหยุดชะงักแต่โดยดี…อธิปยอมขยับกลับไปนั่งที่เดิม แต่ไม่วายชี้นิ้วสั่ง
“อาบน้ำแต่งตัวซะ พี่จะรออยู่ข้างนอก” เขาว่าอย่างนั้น ก่อนจะหากางเกงที่ตกอยู่ข้างเตียงมาใส่ มันยังชื้นอยู่บ้าง แต่ก็พอใส่ได้ ร่างสูงก้าวขาออกจากห้องไปแล้ว ในขณะที่จอมขวัญยังแยกเขี้ยวตามอย่างหงุดหงิด
…ฮึ้ย!! ทั้งชาตินี้ก็ญาติดีกับมันไม่ได้!! ‘พี่โต’ งั้นเหรอ?! ไม่จวนตัว กูไม่เรียกเด็ดขาด!!!
เมื่อเหลือเพียงแค่เจ้าของบ้านพัก จอมขวัญก็ตวัดผ้าห่มออกจากตัว เหวี่ยงเท้าลงเหยียบพื้น ยันตัวลุกขึ้นยืนปุ๊บ ก็ทรุดฮวบลงไปนั่งกองปั๊บ!
…เฮ้ย!! ทำไมขาไม่มีแรงงี้วะ!!!
เขาได้แต่นั่งหน้าซีด นึกแค้นไอ้บ้าที่เพิ่งออกจากห้องไปเมื่อกี้ เพราะมันคนเดียว! เพราะมัน!! ไอ้บ้าเอ๊ย!!...มันทำให้เขาเป็นแบบนี้! เพราะมัน!!!...
และกว่าจะหาวิธีไปถึงห้องน้ำ กว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างหน้าล้างตาเรียบร้อย จอมขวัญก็หมดลมหายใจไปอีกหลายเฮือก แถมยังลำบากลำบนต้องเอาแป้งมาโปะลงไปบนไอ้รอยเวรตะไลบนอกเขาอีก เพราะกลัวเผอเรอแล้วพี่ชายตาดีอย่างจักรกฤษณ์จะแอบเห็นเข้า! ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ไอ้รอยบ้าๆพวกนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันเป็นรอยอะไรถ้าไม่ใช่รอยจูบ!...แต่แล้วไอ้อธิปนั่นมาจูบอกเขาทำไมวะเนี่ย!!!
จอมขวัญอยากจะทรุดตัวลงไปนอนก่ายหน้าผาก ถ้าไม่ติดว่ากลัวจักรกฤษณ์จะมาเรียกอีกรอบ เกิดเข้ามาในห้องแล้วเห็นสภาพเตียงเละเทะขนาดนี้ เขาได้ถูกซักอีก แล้วคราวนี้ถ้าความแตกขึ้นมา จอมขวัญไม่รู้เลยว่าจะเอาหน้าตัวเองไปไว้ที่ไหน
ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะก้าวขาเดินไปเปิดประตูช้าๆ เพราะก้าวแต่ละทีนั้นส่งผลให้เจ็บเสียดจนต้องคิ้วขมวด แต่…เขาต้องคิ้วขมวดหนักกว่าเดิมทันทีที่เปิดประตูออกมาเจอใครบางคนยืนอยู่
“เฮ้ย!” เขาร้องเมื่อเห็นอธิปยืนคอยอยู่ที่หน้าประตู และทันทีที่ฝ่ายนั้นเห็นเขา ก็รีบเข้ามาช่วยพยุงทันที
“มาจับทำไมเล่า!”
“เจ็บไม่ใช่รึไง” พอถูกย้อนอย่างนั้น จอมขวัญก็ได้แต่เงียบกริบ จะเถียงว่าไม่เจ็บก็ใช่ที่ เรื่องแบบนี้มันรู้กันอยู่ที่ท่าเดินนี่ล่ะ!
…แต่…แต่…ทำไมต้องเป็นมันวะ! เขายังไม่อยากเจอมันตอนนี้ ไม่อยากถูกมันจับแขนจับขาตอนนี้…จอมขวัญทั้งโกรธ ทั้งอาย…แค่คิดว่าไอ้รอยจูบนั่นไปอยู่ตรงไหนของร่างกายเขาบ้าง ร่างโปร่งก็อยากจะถามจริงๆว่ามันกล้าทำได้ยังไง!!!
“อย่าดื้อนะของขวัญ เรายังไม่ได้อธิบายให้พี่ฟังว่าวางยาน้ำทิพย์ทำไม?!” เสียงอธิปดังกระซิบอยู่ข้างหูอย่างเอาจริงเมื่ออีกฝ่ายพยายามดึงแขนออกจากการเกาะกุมของเขา จอมขวัญตวัดสายตาไปมอง ก่อนจะเบือนหน้าหนี
…ไอ้เรื่องผิดแผนนี่ก็อีก! เขาตั้งใจจะให้น้ำทิพย์กินไอ้ยาเวรนั่น แล้วมอมเหล้าจักรกฤษณ์ ก่อนจะเอาสองคนนั่นไปขังไว้ในห้องไหนสักห้อง รับรองแน่นอนว่าเรื่องต้องเกิด! แล้วถ้าเรื่องเกิด จักรกฤษณ์และน้ำทิพย์จะต้องแต่งงานกัน เพียงเท่านี้เขาก็หมดห่วงหญิงสาวแสนดีคนนั้นแล้ว เธอจะต้องมีคนปกป้องและดูแลไปตลอดชีวิต แต่แล้วทำไม…ทำไมกลายเป็นว่าเรื่องดันมาเกิดที่เขาและไอ้อธิป!!
“ว่ายังไง วางยาน้ำทิพย์ทำไม?” เสียงทุ้มดังกำชับอีกครั้ง จอมขวัญตวัดสายตาไปมอง แต่ไม่ยอมพูด
…พูดก็โง่แล้ว!! ใครจะยอมเล่าว่าเรื่องทั้งหมดมันผิดแผนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าขนาดนี้!!...
“ก็ได้!...งั้นพูดมา ไปเอายามาจากไหน?!” จอมขวัญเงียบ…เงียบอย่างที่ทำเอาอธิปนึกอยากตีให้อีกฝ่ายรู้สำนึก
“ไม่พูด…งั้นแสดงว่าอยากให้พี่เล่าให้ทุกคนฟังใช่มั้ยว่าเรื่องเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น?! หลักฐานพร้อมนะ พี่บอกไว้ก่อน!”
“หลักฐานอะไร?!” จอมขวัญย้อนอย่างเอาเรื่อง
“บนตัวพี่ มีรอยเล็บของขวัญ แล้วไหนจะบนตัวของขวัญอีก…ไม่ต้องให้บอกมั้งว่ามีรอยอะไร”
“ไอ้!!”
“พูดมา! ไปเอายามาจากไหน!!!”
“…ทรงพล…” จอมขวัญยอมเอ่ยปาก
“ยังติดต่อมันอีกเหรอ?!!” อธิปรู้จากจักรกฤษณ์ว่าจอมขวัญได้ปืนปลอมมาจากมาเฟียใต้ดินอย่างทรงพล แต่เขาคิดว่าเรื่องเมื่อคราวก่อนจะทำให้จอมขวัญรู้สำนึกและไม่กลับไปคบค้าสมาคมกับทรงพลอีก…ทว่า…ไม่เลย! ไม่มีคำว่าเข็ดในใจจอมขวัญ วิมลกิตติ!!!
ชายหนุ่มโกรธ…ทว่าในความโกรธคือความห่วงใย…ห่วง…เพราะกลัวจอมขวัญจะเข้าไปติดร่างแหของทรงพล…
“ทำไม…กลับไปยุ่งกับมันทำไม” น้ำเสียงที่อธิปใช้ถามไม่ใช่เร่งเร้าเอาคำตอบ หากแต่แฝงไปด้วยความห่วงใยอย่างที่ทำเอาจอมขวัญต้องหันมองอย่างเสียใจ
…กี่ครั้ง…กี่ครั้งแล้วที่เขาทำให้คนรอบข้างต้องเป็นห่วง กี่ครั้ง…ที่คนรอบข้างต้องเสียใจเพราะการกระทำของเขา…
“…ผม…ผมเป็นห่วงคุณน้ำ…คุณน้ำ…เป็นคนใจดี ผมกลัว…กลัวใครใช้ความใจดีของเธอมาหลอกเธอ…”
“คุณก็เลยพยายามจะหาคู่ให้น้ำทิพย์ เพื่อให้คนคนนั้นปกป้องเธอไปตลอดชีวิตอย่างนั้นสิ!”
จอมขวัญได้แต่พยักหน้ารับช้าๆ ทั้งๆที่ตัดสินใจมาดีแล้ว และทำใจยอมรับว่าหากความแตก เขาจะต้องถูกคนรอบข้างโกรธเกลียดและโมโห…ทว่า…พอคนรอบข้างคนนั้นคืออธิป หัวใจที่พยายามเข้มแข็งกลับสั่นไหว เขาอยากจับแขนอธิปเบาๆ อยากขอโทษที่ทำให้อีกฝ่ายเสียใจ และถ้าเป็นไปได้…ก็อยากย้อนเวลากลับไป…กลับไปทำยังไงก็ได้ ที่จะไม่ทำให้อธิปพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้…
“…แล้วคนที่คุณอยากให้มาปกป้องน้ำทิพย์ก็คือคุณจักรใช่มั้ย” จอมขวัญพยักหน้ารับอีกครั้ง
อธิปเม้มปากแน่น เขาเบาโหวงไปทั้งอก ไม่ว่าเมื่อไหร่…ในใจจอมขวัญก็ยังคงมีน้ำทิพย์เสมอ ต่อให้ปากว่าเหลือแค่ความเป็นเพื่อนก็ตาม…
“สิ่งที่คุณทำ ไม่ต่างอะไรกับที่น้ารุ่งพยายามทำให้คุณเลิกกับน้ำเลย…คุณบังคับน้ำ คุณต้องการให้น้ำเป็นในสิ่งที่คุณอยากจะให้เป็น…ไม่เคยถาม ไม่เคยสนใจความรู้สึกของเธอ…จอมขวัญ” ชื่อจริงที่ออกมาจากปากของอธิปนั้นทำเอาคนฟังสะท้านไปทั้งใจ แม้ทุกครั้งที่อธิปเรียกเขาว่า ‘ของขวัญ’ จะทำให้เขาหงุดหงิด แต่พอร่างสูงเปลี่ยนมาเรียกว่า ‘จอมขวัญ’ แล้วกลับทำให้เขาสั่นโหวงอย่างน่าประหลาด
“ผม…ผมแค่…”
“มีอีกตั้งหลายวิธีที่ปกป้องน้ำทิพย์ได้ แต่คุณกลับเลือกวิธีนี้…เพราะว่าตัวคุณเองอยากให้น้ำทิพย์อยู่กับคุณตลอดไปใช่ไหม ในเมื่อเป็นคนรักไม่ได้ ก็ให้เป็นพี่สะใภ้ก็ยังดีอย่างนั้นหรือ…” อธิปเอ่ยปาก สบตากับคนที่เขาพยุงแขนอยู่ ดวงตาของจอมขวัญไหววูบ ทว่า…ไม่มีคำแก้ตัวใดๆหลุดออกจากปาก
…จอมขวัญยังรักน้ำทิพย์เสมอ…ยังรัก…แม้ว่าจะเป็นคนรักไม่ได้ก็ยังรัก…
“อ้าว ไอ้ขวัญ…เป็นอะไรวะนั่น” เสียงจักรกฤษณ์ดังขึ้น ทำเอาสองหนุ่มต้องพากันหันมอง จักรกฤษณ์เดินตรงเข้ามาหาทันทีที่เห็นว่าน้องชายตัวเองกำลังถูกพยุง
“เอ่อ…อ่า…ขวัญ…ข้อเท้าแพลงน่ะ” จอมขวัญตอบออกไป และเพียงเท่านั้นจักรกฤษณ์ก็ทำตาโต
“ไปทำท่าไหนวะเนี่ย อ้อ! ที่แกบอกว่าออกไปจ้อกกิ้งเมื่อเช้าล่ะสิ! ว่าแล้ว…หน้าอย่างแกมันออกกำลังกายเป็นที่ไหน นี่คงออกไปจ้อกกิ้งแล้วข้อเท้าแพลงสิท่า!” หนุ่มผิวคล้ำดุน้องชาย ก่อนจะเข้าไปพยุงแขนอีกข้างของจอมขวัญ
“คุณอธิป ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมพาไอ้ขวัญไปเอง ขอบคุณมากนะครับ” เขาหันไปบอกชายหนุ่มอีกคนที่พยุงแขนอีกข้างของจอมขวัญอยู่ และเพียงเท่านั้น อธิปก็จำต้องยอมปล่อย
สองพี่น้องเดินนำหน้าออกไปแล้ว แต่อธิปยังยืนนิ่ง เขาได้แต่มองตาม แขนของจักรกฤษณ์โอบไหล่ของจอมขวัญเอาไว้แล้วพาก้าวเดินช้าๆอย่างนุ่มนวล
…ความรู้สึกตะขิดตะขวงก่อเกิดขึ้นในใจ…เขาหวง…ที่จอมขวัญยังคงรักน้ำทิพย์…เขาหวง…ที่คนประคองจอมขวัญคือจักรกฤษณ์…เขาหวง…หวงทั้งๆที่รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่มีสิทธิ์…ไม่มีเลยแม้แต่นิดเดียว…
……………………………
อธิปเดินตามมาที่หน้าหาดซึ่งใช้จัดเป็นสถานที่รับประทานอาหารมื้อเช้าของวันสุดท้าย เนื่องจากทั้งรีสอร์ทมีแต่พวกเขา โต๊ะรับประทานอาหารที่จัดเอาไว้จึงเป็นโต๊ะยาวที่มีจำนวนที่นั่งตามจำนวนพวกเขาเท่านั้น
…ที่โต๊ะมีแค่คุณรุ่งทิพนั่งอยู่เพียงคนเดียว อ้อ…มีจอมขวัญอีกคนที่ถูกจักรกฤษณ์บังคับให้นั่งลง
“เอาข้าวต้มปลาหมึกอย่างเดียวใช่มั้ยไอ้ขวัญ” จักรกฤษณ์หันมาถามน้องชาย จอมขวัญก็ได้แต่พยักหน้ารับ ชายหนุ่มผิวคล้ำจึงหันมาทางอธิป
“คุณอธิปเอาข้าวต้มอะไรดีครับ วันนี้เป็นข้าวต้มทะเล เลือกเครื่องได้ มีทั้งปลา ทั้งกุ้ง ทั้งปลาหมึก” เขาถามอย่างมีไมตรี แต่อธิปกลับปฏิเสธ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปจัดการเอง” จักรกฤษณ์พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปที่ซุ้มข้าวต้ม ซึ่งมีพ่อครัวยืนประจำคอยปรุงให้ทีละชาม อธิปเหลือบตามองแผ่นหลังคนพี่ ก่อนจะหันมามองจอมขวัญที่นั่งแกร่วรอ
“เอาน้ำอะไร” เขาเอ่ยปากถาม ทำเอาร่างโปร่งต้องเงยหน้ามองเขา จอมขวัญนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบตามองไปที่ซุ้มกดน้ำ เขาเห็นน้ำเปล่า น้ำส้ม และนมสด
…ปกติ เวลามาพักโรงแรม เขาชอบดื่มน้ำส้มตอนเช้า …เขาไม่เคยพักที่รีสอร์ทแห่งนี้มาก่อน…แล้ว…น้ำส้ม…จะอร่อยมั้ยนะ?...
“เอาน้ำเปล่าก็ได้ครับ”เพราะไม่รู้ว่าจะอร่อยถูกปากหรือไม่ ร่างโปร่งจึงเลี่ยงเป็นขอน้ำเปล่าแทน อธิปพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่ซุ้มกดน้ำ จอมขวัญมองตาม แล้วได้แต่เกาท้ายทอยตัวเองอย่างไม่เข้าใจนัก
…เขารู้แต่ว่า มันรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่จักรกฤษณ์เข้ามาพยุงเขาแทนอธิป…แม้ตอนแรกจะไม่ได้อยากให้อธิปมาแตะเนื้อต้องตัว แต่พอมืออุ่นๆนั่นปลดออกจากแขนเขาไป…จอมขวัญกลับรู้สึกไม่ดีเลย…แล้วเมื่อกี้ก็อีก ตอนที่อธิปถามว่าเขาจะเอาน้ำอะไร…สายตาที่อีกฝ่ายมองมา…มัน…ทำให้เขาประหม่า…
จอมขวัญถอนหายใจเบาๆ แล้วได้แต่ก้มหน้าก้มตาเล่นช้อนเล่นส้อมที่วางอยู่บนโต๊ะ เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ตนเองควรจะทำอะไร
…ทว่า…ทุกพฤติกรรมของอธิปและจอมขวัญนั้น ตกอยู่ในสายตาของคุณรุ่งทิพที่นั่งร่วมโต๊ะเรียบร้อย เธอเห็นตั้งแต่ตอนที่จักรกฤษณ์หิ้วปีกน้องชายเข้ามานั่ง เห็นสายตาอธิปที่มองตามสองพี่น้อง…
คุณรุ่งทิพวางช้อนลงกับถ้วยเบาๆ ก่อนจะยกกระดาษขึ้นซับปาก พลางชำเลืองมองทีท่าของจอมขวัญ
…เธอก็พอจะรู้หรอกว่าโลกสมัยนี้ เรื่องพวกนี้พบเห็นได้ง่าย แต่…เธอไม่เคยพบเห็นอย่างใกล้ชิดเช่นนี้มาก่อน…คิดแล้วมันก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ถ้าหากว่าสองคนนี้คบหากันเพราะเธอเป็นตัวแปรชักจูงมาให้เจอ อย่างนี้ก็เท่ากับเธอเป็นกามเทพล่ะสิ!...
แม้จะรู้สึกตื่นเต้น แต่ก็แอบนึกสงสารเพื่อนตนที่เป็นแม่ของอธิป แต่กนกนุชไม่ใช่คนคิดมาก ถ้าหากรู้ว่าอธิปหันมาคบหากับจอมขวัญ ก็อาจจะไม่ฟูมฟาย…แต่…ประวัติเสียๆของจอมขวัญเล่า?!...
เธอเหลือบมองพฤติกรรมของจอมขวัญอีกครั้ง รายนั้นยังเขี่ยปลายส้อมเล่นไปมาเหมือนเด็กไม่มีอะไรทำ…แต่บางที…อธิปที่เป็นผู้ใหญ่และพึ่งพาได้…ก็…อาจจะเหมาะกับคนไม่มีที่พึ่งแบบจอมขวัญก็ได้…
อธิปเดินกลับมาแล้ว พร้อมกับน้ำเปล่าและน้ำส้ม เขาวางทั้งสองแก้วลงตรงหน้าจอมขวัญ
“คุณจักรชิมน้ำส้มแล้วบอกว่าอร่อย คุณทานได้ ก็เลยฝากให้ผมเอามาให้ด้วย” อธิปเอ่ยเสียงขื่น ก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่ซุ้มข้าวต้ม
…จักรกฤษณ์รู้ทุกเรื่องของจอมขวัญดีกว่าเขา…เรื่องนี้เป็นเรื่องปกติ เป็นเรื่องปกติถ้าหากจักรกฤษณ์จะรู้ทุกความคิดของน้องชาย รู้ว่าน้องชอบกินน้ำส้ม แต่ก็ระแวงว่าจะไม่อร่อยถูกปาก ถึงขนาดที่จักรกฤษณ์ต้องกดชิมให้ก่อนเพื่อให้แน่ใจว่าอร่อยจริง จึงกดจนเกือบเต็มแก้วแล้วฝากเขาให้เอาไปให้…รายละเอียดเล็กๆน้อยๆในชีวิตของจอมขวัญนั้น จักรกฤษณ์รู้ทุกอย่าง…ไม่เหมือนเขา…
ชายหนุ่มรับถ้วยข้าวต้มมาจากพ่อครัว ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ สองพี่น้องจักรกฤษณ์และจอมขวัญตีกันเล็กน้อยเพราะจักรกฤษณ์ดันใส่ตังฉ่ายของไม่โปรดมาในถ้วยข้าวต้มของน้องชาย
“ก็รู้ว่าไม่ชอบ!” จอมขวัญบ่น ขณะตักตังฉ่ายที่กระจายเต็มชามไปใส่ชามของพี่ชายซึ่งเอาแต่หัวเราะ
“รู้ว่าไม่ชอบก็เลยใส่มาไง”
…จักรกฤษณ์รู้ว่าอะไรบ้างที่จอมขวัญชอบ รู้ว่าอะไรบ้างที่จอมขวัญไม่ชอบ รู้ทุกสิ่ง รู้ทุกอย่าง….ในขณะที่เขา…ไม่รู้อะไรเลย…
ชายหนุ่มเหลือบตามองสองพี่น้องที่สนิทสนมจนเขานึกหงุดหงิด แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เขาทรุดตัวลงนั่งแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าว พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่สนใจสองพี่น้องที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอีก
…และนั่น…อยู่ในสายตาคุณรุ่งทิพเช่นเคย…
…ที่จอมขวัญบอกว่าอธิปมีเป้าหมายเป็นผู้ชายคนใหม่ เห็นที่จะไม่จริงเสียแล้ว ในเมื่อเธอยังเห็นสายตาของอธิปมองจอมขวัญอย่างน้อยใจเสียใจขนาดนั้น…
“เอ่อ…” คุณรุ่งทิพส่งเสียงเล็กน้อยเพื่อให้ทั้งสามหนุ่มที่ดูจะอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง รับรู้การมีอยู่ของเธอ
“คุณจักรกฤษณ์ ช่วยน้าสักเรื่องได้มั้ยคะ” ในฐานะที่ตอนนี้เธอเป็นผู้ใหญ่เพียงคนเดียวในโต๊ะ และรู้เห็นเรื่องราวตรงหน้า จะให้ปล่อยไปก็ใช่ที่ อธิปนั้นก็เหมือนเป็นหลานเพราะเป็นลูกเพื่อน ในขณะที่จอมขวัญก็เป็นเพื่อนของลูกสาว จะให้เธอปล่อยปละละเลยไม่ดูดำดูดีก็เห็นจะไม่ได้
“ครับ?”
“คือ…ยัยน้ำยังไม่ออกมาจากห้องเลย รบกวนคุณจักรกฤษณ์ช่วยไปตามให้หน่อยได้มั้ย น้าจะไปเอง…ก็…พอดียังทานไม่เสร็จ” เธอเหลือบตาลงมองที่ชามข้าวต้มของตนเอง ส่วนจักรกฤษณ์นั้นทานเป็นชามที่สองแล้ว เพราะชามแรกทานล่วงหน้าไปกับบิดามารดาที่เพิ่งลุกจากโต๊ะไปจัดการสั่งให้พนักงานโรงแรมช่วยเก็บเตาปิ้งบาร์บีคิวที่เอาของส่วนตัวมาใช้ที่นี่
“เอ่อ…ก็ได้ครับ” จักรกฤษณ์เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่สั่ง เขาจึงไม่อยากขัด ชายหนุ่มผิวคล้ำลุกจากโต๊ะเดินกลับไปที่ละแวกบ้านพักอีกครั้ง ที่โต๊ะจึงเหลือเพียงแค่อธิปและจอมขวัญที่ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตาทานข้าวต้ม
“อธิป…น้า…อยากได้น้ำส้มเพิ่ม ช่วยไปเติมให้น้าหน่อยได้มั้ย อ้อ…น้าอยากได้แบบไม่เย็น แต่ที่ซุ้มมีแต่น้ำส้มเย็นๆทั้งนั้นเลย อธิปช่วยขอพนักงานให้น้าหน่อยนะ” อธิปรับคำเสียงแผ่ว ก่อนจะเดินมาหยิบแก้วน้ำของหญิงวัยปลายแล้วเดินไปที่ซุ้ม คราวนี้จึงเหลือเพียงคุณรุ่งทิพและจอมขวัญเท่านั้น
“จอมขวัญ…” จอมขวัญหันมอง
“คุณน้าอยากได้เพิ่มเหรอครับ”
“ไม่ใช่…ฉันจะสอนเธอ…”
“สอน?!” คนจะถูกสอนร้องอย่างงุนงง
คุณรุ่งทิพถอนหายใจเล็กน้อย อันที่จริงเธอก็ไม่ใช่ญาติผู้ใหญ่สนิทชิดเชื้ออะไรของจอมขวัญ ไอ้จะเข้าไปจ้ำจี้จ้ำไชก็เห็นจะไม่เหมาะ แต่จะปล่อยให้เป็นแบบนี้เธอก็รำคาญลูกหูลูกตาเสียเหลือเกิน
“ฉันก็ไม่มีประสบการณ์หรอกนะ เรื่อง…รักเพศเดียวกัน แล้วก็…ไม่เคยใกล้ชิดกับพวกนี้มาก่อน แต่ว่า…ยังไงมันคงเหมือนๆกันใช่มั้ยล่ะ ไอ้เรื่อง…ความรัก…” จอมขวัญคิ้วขมวดด้วยความงุนงง คุณรุ่งทิพเหลือบมองไปที่ซุ้มน้ำ เห็นว่าอธิปกำลังรอให้พนักงานไปจัดการเอาน้ำส้มแบบไม่เย็นมาให้อยู่ เธอก็เลยหันมาสอนชายหนุ่มอีกคนต่อ
“…ก็…เรื่อง…เรื่องของแกกับอธิป…ฉันไม่ใช่หูหนวกตาบอด อายุก็ขนาดนี้แล้ว พบเห็นคู่รักมาก็มาก แกอย่ามาปฏิเสธเลยว่าแกกับอธิปไม่ได้…มีอะไรกัน”
…มีอะไรกัน?!!!!... จอมขวัญตาเหลือกค้าง เขาเข้าใจว่า ‘มีอะไรกัน’ ของคุณรุ่งทิพคงจะหมายถึงแค่ความสัมพันธ์ แต่สำหรับเขา!...ชายหนุ่มนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน! เรื่องเมื่อคืนที่เขากับมัน ‘มีอะไรกัน’ จริงๆ!!!
“จอมขวัญ…แกน่ะมันเป็นคนไม่มีที่พึ่ง ฉันไม่ได้หมายความว่าคุณจักรกฤษณ์ คุณชัย หรือคุณพัชรีเป็นที่พึ่งให้แกไม่ได้นะ แต่ที่ฉันพูด ฉันหมายถึงแกไม่มีที่พึ่งทางใจ แกเหมือนกิ่งไผ่ ลู่ตามลม ลู่ตามมรสุม แต่อธิป…เขาเหมือนต้นไม้ใหญ่ ถ้าแกกับเขาอยู่ด้วยกันไปตลอดรอดฝั่ง จะเป็นโชคดีของแกนะ เพราะฉะนั้น…จะทำอะไร จะสนิทสนมกับใคร แกก็ต้องคิดถึงอธิปให้มาก ต้นไม้ใหญ่ก็โงนเงนได้เหมือนกัน ถ้าถูกทำร้ายจิตใจมากๆ…”
จอมขวัญอ้าปากค้างกับคำพูดของหญิงตรงหน้า เขารีบยกมือสองข้างขึ้นห้าม ก่อนที่คุณรุ่งทิพจะพูดจาให้เขางงหนักกว่าเดิม
“เดี๋ยวๆ คุณน้า…ไอ้เรื่องกิ่งไผ่ ต้นไม้ใหญ่นี่พักไว้ก่อน…แต่เรื่องที่ผมกับนายอธิปนั่น…”
“แกไม่ต้องมาแก้ตัว ฉันมองปราดเดียวฉันก็รู้ ไม่ต้องมาโกหกฉันว่าอธิปไปเล็งคนอื่นเลยนะ! แกคิดว่าฉันอายุเท่าไหร่ อายุฉันปูนนี้ เป็นรุ่นน้องคุณชัยคุณพัชรีไม่กี่ปี แทบจะเรียกว่าเป็นแม่แกได้อยู่แล้ว!...ที่ฉันสอน ที่ฉันบอกแก เพราะฉันไม่อยากเห็นแกล่องลอยเป็นกิ่งไผ่ไม่มีที่ยึด การได้รัก ได้คบหากับอธิปนั่นน่ะเป็นโชคดีแล้ว แกน่ะนะจอมขวัญ…ถ้าจะรักกับผู้หญิง ก็ต้องเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งและช่วยยึดเหนี่ยวแกได้ แต่ถ้าจะรักกับผู้ชาย ฉันว่าที่แกเลือกอธิปนั่นแหละ ถูกแล้ว”
“ผมไม่เคยเลือกอธิป!” จอมขวัญร้องบอกอย่างตกใจที่คุณรุ่งทิพเข้าใจอะไรไปได้ไกลโขเสียขนาดนั้น!
“นี่ยังจะมาดื้อเถียงฉันอีก! อ้อ…แล้วก็เมื่อกี้ก็เหมือนกัน แกรู้มั้ยว่าอธิปเขามองแกยังไง ฉันรู้หรอกนะว่าแกกับคุณจักรกฤษณ์เป็นพี่เป็นน้องกัน แต่แกก็ต้องมีขอบเขตให้พี่น้อง เข้าใจมั้ย…เฮ้อ…ตอนที่แกคบกับยัยน้ำ ฉันก็ดูแกรู้เรื่อง เชี่ยวชาญด้านเทคแคร์แฟนออกจะตาย แล้วทำไมพอมาคบกับอธิป แกถึงทำตัวเป็นเด็กอินโนเซ้นท์ซะขนาดนี้”
“ผมไม่ได้คบกับอธิป!!!” คราวนี้จอมขวัญตะโกนดังลั่น จนทำเอาเจ้าของชื่อที่ถูกเขาอ้างถึงซึ่งกำลังเดินกลับมาที่โต๊ะได้แต่ชะงักค้าง คุณรุ่งทิพอ้าปากพะงาบๆอย่างพูดไม่ออกที่อยู่ดีๆจอมขวัญก็ตะโกนใส่หน้าเธอ
ชายหนุ่มร่างโปร่งหมุนตัวจะเดินออกจากโต๊ะอย่างหงุดหงิด แต่พอเขาหันมาเห็นว่าอธิปยืนมองอยู่ จอมขวัญก็ยิ่งหัวเสียหนัก กลายเป็นเร่งฝีเท้าเดินจากไปทันทีจนอธิปนึกห่วง เขารีบวางแก้วน้ำส้มให้กับคุณรุ่งทิพ ก่อนจะตามออกไป ทิ้งให้หญิงสูงวัยมองตามพลางส่ายศีรษะไปมา
“กิ่งไผ่ลู่ตามลมลู่ตามมรสุมจริงๆ แบบนี้ต้องต้นไม้ใหญ่เท่านั้นล่ะ! ถึงจะเอาอยู่!!”
……………….
“เดี๋ยวก่อน…” จอมขวัญก้าวเร็วๆอย่างไม่สนใจสิ่งใดแม้แต่น้อย อธิปเลยต้องรีบคว้าแขนเอาไว้ แล้วพอเขาคว้าแขนให้อีกฝ่ายหันมามองได้ จอมขวัญก็สะบัดแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของเขาทันที
“ไม่ต้องมาจับเว้ย!”
“ของขวัญ…”
“ไม่ต้องมาเรียกชื่อนั้น!” จอมขวัญพาล…ใช่…เขาพาล…จะไม่ให้พาลได้ยังไงในเมื่อคุณรุ่งทิพเข้าใจผิดคิดว่าเขากับอธิปคบหากัน แล้วไหนจะเรื่องเมื่อคืน…เรื่องเมื่อคืนที่…
“ของขวัญ…ใจเย็นๆก่อนได้มั้ย มานี่…” อธิปเกรงว่าอีกฝ่ายจะโวยวายจนคนอื่นๆมาเห็นเข้า เขาลากจอมขวัญไปที่บ้านพักของเขา
“เอาล่ะ เป็นอะไร…” พออยู่ในบ้านพักกันแค่สองคนแล้ว อธิปก็เอ่ยปากถามอย่างใจเย็น แต่จอมขวัญยังอารมณ์ร้อน เขาตวัดสายตาจ้องมองคนถามอย่างไม่พอใจ
“เป็นอะไร?! ก็จะเป็นบ้าอยู่แล้วเนี่ย! แม่คุณน้ำคิดว่าผมกับคุณเป็นแฟนกัน! บ้าไปแล้ว!!!” อธิปนิ่งไปเพราะตกใจ เขาไม่คิดว่าคุณรุ่งทิพจะถึงขั้นจับคู่เขาและจอมขวัญเช่นนี้
“จากนี้ไป คุณกับผมห่างกันไปเลย! เราไม่ต้องเจอกันอีก! ถ้าใครยังคิดได้! ผมจะไปอาละวาดให้ดู!!!” จอมขวัญสั่งเสียงดังอย่างไม่พอใจ อธิปมองคนพูดที่ยังแสดงสีหน้าโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง เขาควรจะเออออตามใจจอมขวัญไป เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายอารมณ์เสียบานปลาย…แต่…
“ผมทำไม่ได้” เขาตอบเสียงเรียบอย่างที่ทำเอาจอมขวัญตวัดสายตามองเขาอย่างไม่พอใจระคนสงสัย
“ทำไม?!!!”
ชายหนุ่มร่างสูงส่ายหน้าไปมา
“ผมเองก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าทำไม่ได้…”
“ไม่รู้?!!! ไม่รู้แต่เสือกบอกว่าทำไม่ได้เนี่ยนะ!!! บ้าไปแล้วรึไง!!”
“ผมอาจจะบ้าจริงก็ได้…ของขวัญ…สำหรับคุณ คุณอาจจะจำไม่ได้ว่าเมื่อคืน มันมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง มีรายละเอียดเล็กน้อยอะไรบ้างระหว่างที่เราสองคน…กอดกัน…แต่สำหรับผม ผมจำได้ทุกอย่าง ผมจำได้ว่าผมรู้สึกยังไง ผมยินดีแค่ไหน ผมกอดคุณด้วยความรู้สึกแบบไหน…และไอ้ความรู้สึกพวกนั้น…ก็ทำให้ผมแน่ใจ ว่าผมห่างกับคุณไม่ได้” อธิปตอบเสียงเรียบแต่จริงจังและมั่นคง เขามองจ้องเข้าไปในดวงตาเรียวของจอมขวัญที่มีแต่ความไม่เข้าใจฉายชัดอยู่ในนั้น
…เขาเองก็ไม่เข้าใจ…ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ความสัมพันธ์เพียงคืนเดียวถึงเด่นชัดอยู่ในมโนสำนึกเสียขนาดนั้น แถมยังกลายเป็นความหวง ความหงุดหงิดเมื่อเห็นจอมขวัญถูกพี่ชายดูแลและเทคแคร์ดีเสียจนเขาไม่ต้องเอื้อมมือเข้าไปช่วยเหลือ…
จอมขวัญอ้าปากค้าง เขาพูดไม่ออก อยากจะเถียงให้สาแก่ใจว่าจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้! แต่…ห้วงหนึ่งในความทรงจำคือเสียงทุ้มอ่อนโยนที่เรียกชื่อเขา
‘ของขวัญ’
เสียงนั้นเร่งเร้าอย่างอ่อนหวานขอให้เขาเรียกอีกฝ่ายกลับว่า ‘พี่โต’ วินาทีนั้น เหมือนหัวใจที่ดำมืดและหนาวเหน็บมีใครอีกคนเปิดประตูเข้ามา เข้ามาพร้อมแสงสว่าง เข้ามาพร้อมความอบอุ่น…ใครคนนั้น…ที่จะเป็นของเขาเพียงคนเดียว…
‘พี่โต’
“ถ้าไม่อยากออกไปทานแล้ว ให้พี่…เอ่อ…ให้ผมสั่งอะไรมาให้มั้ย” เสียงอธิปดังขึ้นเบาๆ จอมขวัญเงยหน้ามอง และเพิ่งรู้ตัววินาทีนั้นว่าเขากับอีกฝ่ายยืนใกล้กันเสียเหลือเกิน ร่างโปร่งถอยหลังอย่างตกประหม่า ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากบ้านพักทันทีแต่ก็ยังช้ากว่าคนเรียก
“ของขวัญ…” อธิปเสี่ยงเรียกชื่อเล่นที่จอมขวัญหวงนักหวงหนาอีกครั้ง และครั้งนี้จอมขวัญหยุดเดิน ทว่า...ไม่ยอมหันกลับมามอง
“ถ้า…คุณเอาเรื่องเมื่อคืนไปบอกใคร ผมเอาคุณตายแน่!” จอมขวัญขู่เสียงแข็ง กำลังจะก้าวขาเดินแต่แขนกลับถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน
“แล้ว…พี่ต้องลืมมันมั้ย” อธิปเสี่ยงอีกครั้ง…เสี่ยงที่จะเรียกตัวเองว่า ‘พี่’ เสี่ยงที่จะเข้าไปสนิทสนมราวกับคนคุ้นเคย และเสี่ยง…ที่จะถามว่าเขาจำเป็นต้องลืมเรื่องราวเมื่อคืนหรือไม่…ถ้าจอมขวัญบอกให้เขาลืม เขาจะดื้อหัวชนฝาได้อีกไหม
จอมขวัญนิ่งไป ปากอยากบอกว่าให้อธิปลืมให้หมด…แต่…
“อยากลืมก็ลืมดิ! ผมไม่เกี่ยว!” แล้วคนตอบก็กระชากแขนตัวเองออกจากมืออุ่นร้อนของอีกฝ่าย ก่อนจะเดินปึงปังออกจากบ้านพักไปทันที ทิ้งอธิปให้มองตามแล้วรอยยิ้มบางก็จุดขึ้นที่มุมปากอย่างอิ่มเอม
… ‘ผมไม่เกี่ยว’… จะยอมให้ไม่เกี่ยวแค่วันนี้เป็นวันสุดท้าย…กลับจากทะเลไป ‘พี่โต’ คนนี้จะไม่ยอมให้มีคำว่า ‘ไม่เกี่ยว’ สำหรับเราสองคนอีกแล้ว…ของขวัญ
ติดตามตอนต่อไป (ขอพฤหัสหน้านะคะ)
คดีพลิกตามคาด ฮ่าฮ่า (รอบนี้ไม่แกล้งคนอ่านแบบปืนปลอมแหละ กร๊ากๆๆๆ :laugh:)
ตอนเขียนพาร์ทนี้ ชอบคุณรุ่งทิพมากกกกกกกก แต่ก็นั่งแก้ฉากเรทซะหัวฟู :serius2:
เอาล่ะ หลังจากนี้ จะเป็นวายอย่างจริงจังล่ะนะ (ก่อนหน้านี้มันเป็นเรื่องแบบเรื่อยๆมาเรียงๆ นกบินเฉียงไปทั้งหมู่ ฮาฮา)
แต่ว่าหลังจากนี้ จะมาลงได้อาทิตย์ละตอนเท่านั้นล่ะค่ะ เพราะว่าบัวเริ่มทำงานพิเศษวันเสาร์อาทิตย์ ก็เลยไม่มีวันหยุดเลย เศร้ามากกกกก :m15:
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม และทุกกำลังใจนะคะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดเช่นเคยยยยย
เจอกันพาร์ทหน้า
(ไม่มีสปอยล์ เพราะว่าบัวยังไม่ได้เขียนเลยสักตัวอักษรเดียว สุดยอดแห่งความรับผิดชอบบบบ :m31:)
-
อ่านไป คุณรุ่งทิพย์นี่จะเป็นสาววายแล้วนะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดดดด
มันมีได้เสียจริงๆด้วย
คุณอธิปน่ารักอ่าาาา ชอบๆ
ของขวัญทำเป็นดื้อไปเถอะ เดี๋ยวต่อไปจะรักเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น ฮาาา
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อนะคะ จุ๊บๆ
-
ในที่สุด :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
คุณแม่จะกลายเป็นสาววายแล้วสินะ 55555
ไหงจากรังเกียจหันมาเชียร์แบบนี้ล่ะค่าคุณแม่ :กอด1:
-
:mc4:ฉลอง...............เค้ามีอะไรกันแล้ว
:กอด1: :L2:
-
อุ...คุณแม่ :laugh:
-
คุณแม่ สุดยอด เป็นวายเต็มตัวแล้ว
-
ในที่สุดคนเปิดของขวัญก็เป็นพี่โต
ของขวัญเปิดใจได้แล้ว
-
รอเรื่องนี้ทุกวันเลย ^ ^
…เธอก็พอจะรู้หรอกว่าโลกสมัยนี้ เรื่องพวกนี้พบเห็นได้ง่าย แต่…เธอไม่เคยพบเห็นอย่างใกล้ชิดเช่นนี้มาก่อน…คิดแล้วมันก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ถ้าหากว่าสองคนนี้คบหากันเพราะเธอเป็นตัวแปรชักจูงมาให้เจอ อย่างนี้ก็เท่ากับเธอเป็นกามเทพล่ะสิ!...
มาถึงตรงนี้ อิชั้นปรบมือป๊าบเลย ถูกใจจริง ๆ :laugh:
ตอนเรียก ของขวัญ กะ พี่โต บนเตียง มันน่ารักไงมิรุ ว่าเเต่ คุณพี่โตเค้ารุ้วิธีทำกะ ผช ด้วย ?
เเค่คืนเดียว พี่เเก หึง คิดเองขนาดนี้ ต่อไป จอมขวัญจะป่วนพี่เเกขนาดไหนนี่
บวกหนึ่งนะคะ
:L2:มอบดอกไม้ให้คุณรุ่งเธอ บทเธอดีจริงๆ o13
-
เอาแล้วงัย เจอสาววายรุ่นเดอะเข้าซะแล้ว
-
คุณรุ่งทิพมาทำคะแนนนำโด่ง ถูกใจคนอ่านก็คราวนี้แหละ
-
กรี๊ซซซซซซซซซซซซ พี่อธิปเเปลี่ยนไป ของขวัญเจอคุกคาม :m20:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ชาบูคุณรุ่งทิพย์ :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
ไอ้ที่เคยโกรธเคืองกัน ต่อว่า ก็ขอให้ลืมกันไปนะคุณรุ่งทิพย์ ดิฉันขอโทษ กร๊ากกกกกกกกกกกกก รักที่สุด :กอด1:
โอยยย ตายคดีพลิก คิดไม่ถึงว่ามันจะมาเร็ว :m3:
พี่โต สู้ๆ รุกหนักแล้ว จ้า ของขวัญก็หวั่นไหวสุดๆ
ของขวัญ ในที่สุด นู๋ก็ได้พบ คนที่เป็นของนู๋รวมทั้งเป็นเจ้าของนู๋แล้วน่ะ :m1: :m1:
+เป็ด +1 ให้คุณรุ่งทิพย์ ครึครึ
-
กลายเป็นสาววายไปซะแล้ว 555555 !!!
คุณรุ่งทิพ กลายเป็นขวัญใจไปเลย o13
บทนี้ได้ใจจริง ๆ ชอบมาก ๆ ของขวัญกับพี่โต อ้ายยยย
-
ในที่สุด...พี่โตก็ตกหลุมรักความน่ารักของของขวัญจนได้ :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เราอยากบอกอีกหลายๆครั้งเลย
ว่าชอบเรื่องนี้มากมากกกกกกกกกกกกก
เขาได้เสียกันแล้ว >//<
พี่โต กับ ของขวัญ อร๊ายยยยยยยยย
ปล.คุณรุ่งทิพย์ม้ามืดค่ะ ชนะน็อกเลย สาววายรุ่นใหญ่ ฮี่ๆ
-
ฮาคุณรุ่งทิพย์ ฮ่าๆๆๆๆๆ โบกป้ายแฟนครับกร๊ากกก :laugh:
-
จะกรี๊ดอะ >< พี่โต กลับจากทะเลนี้สู้ตายเลยนะคะ
-
ของขวัญจะคิดทำไรอีกไหม o3
คุณรุ่งทิพย์....ได้ใจมักมาก :impress2:
-
โจรเสร็จพระเอก :m25:
เอาแล้วงัย เจอสาววายรุ่นเดอะเข้าซะแล้ว
สาววายรุ่นเดอะ :m20:
-
โอเอ็มจี!! เค้าได้เสียกันแล้ว
ของขวัญเจอพี่โตรุกหนักแน่ :z1:
คุณรุ่งทิพท์ o13
-
เริ่มวายแล้ววววววว :mc4: :mc4: :mc4: พี่โตเท่ห์มากแล้วก็แมนมากด้วย o13
-
ฮี่ี ฮี่
พี่โต น้องขวัญ น่ารักที่สุด
พี่โตตื๊อเข้าไว้นะจ๊ะ อย่าปล่อยหลุดมือล่ะ
-
"ของขวัญ ของขวัญ ของขวัญ" :mc4: :mc4:
"พี่โต พี่โต พี่โต" :mc4: :mc4:
-
พี่โต ของขวัญ :L1:
เริ่มเข้มข้นแล้ว ^^
-
ขอบคุณคร้าบ อิอิ
ชอบตอนนี้ที่สุดเลย o13
-
ชอบคุณรุ่งทิพย์ก็ตอนนี้นี่แหละ 55
พี่โตกับของขวัญน่ารักมาก ก ก >.<
-
เป็นไงหล่ะ ของขวัญ ชอบวางแผนดีนัก เจ้าเล่ห์
โดนพี่โตจัดการซะเลย :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
จากที่ไม่ชอบหน้ากลายมาเป็นกามเทพซ่ะแล้วคุณแม่
ตอนนี้คุณรุ่งทิพยขโมยซีนเห็นๆ :กอด1:
ของขวัญ ในที่สุดก็เสร็จ พี่โต :z1:
-
อ่อยยยยยยยย
พี่โต จะน่ารักไปไหนน่ะ ของขวัญก็อ้อนมากกกกก
แบบนี้จะปล่อยให้ทรมานได้ไง
อั้ยย่ะ เขินอ่ะพี่บัว >.,<
คุณรุ่งทิพมองทะลุมากกกกกกกก
55555 เผื่อไปอีก 7 ปีเลย !!!!
-
เฮ้ยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!
คุณรุ้งทิพย์ไหนตอนแรกรับไม่ได้ไงวะ
ทำไมตอนนี้รับได้แถมมีการสั่งสอนอีกด้วย
เหนื่อยใจ :เฮ้อ: ของขวัญอย่าใจร้ายกับพี่โตนักสิ
-
แรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อั่ก! ขอยกนิ้วให้คุณรุ่งทิมพ์เลยคะ กรี๊ด
โอย พาร์ทนี้ทำคนอ่านเสียเลือด กับความเป็นพี่โต แอร๊ก พี่โตขา อร๊าย พี่ร้อนแรงมากตอนนี้~~~~
-
:jul3:ชอบจังสาววายรุ่นใหญ่
พี่โต รุกหนักเลยค่า :mc4:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไลท์คุณรุ่งิพย์ พันครั้งเลยคร่าาาาาาาาาาาา
ของขวัญกับพี่โต อิอิ น่ารักเว่ออออออออออ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ที่กำลังหั่นปากหมึกซึ่งปิ้งสุกแล้ว/...ปลาหมึก
ชายหนุ่มพยายามนึกว่าอาการร้อนทุรนทุรายและคอแห้งผาด/...แห้งผาก
ขอต้อนรับคุณรุ่งทิพเข้าชมรมสาววายอย่างเป็นทางการค่ะ
พี่โตเหมือนเสือกำลังจะออกล่าเหยื่อเลยตอนนี้
-
เขินพี่โตจัง :-[
แต่ชอบเวลาของขวัญอยู่กับคุณรุ่งทิพย์นะ :laugh:
-
*กรีดร้อง*
พี่โตกับน้องของขวัญน่ารักมั่กๆ นี่ขนาดแค่เริ่ม แถมของขวัญก็โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดนี้
ถ้าหวานกันจะน่ารักขนาดไหนน้อ *เพ้อ* พี่โตลุยหน้าต่อเลยค่ะ
ไหนๆก็ได้แม่สื่อระดับมือพระกาฬ(?)อย่างคุณรุ่งทิพคอยเอาใจช่วยอยู่ทั้งคนด้วยเนอะ ฮะฮ่า
-
และแล้วของขวัญก็เสร้็จพี่โตจนได้
แถมยังมีคุณรุ่งทิพย์เป็นแบล็กอัพอีก
ของขวัญไม่รอดแน่
:laugh:
-
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
:haun4:
คดีไม่พลิกอย่างที่คาด
ของขวัญของพี่เสียตูด เอ๊ย เสียตัวแย้วววววววววว
:z2: :z1:
แบบว่าๆ อ่านไปเขินไป อะฮริ้วววววววววว
ของขวัญกับพี่โต
น่าร้ากอ้า~
:m3:
-
:o8:
:L2: :pig4:
-
อร้ายยยยยย ~~~
เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงงงง(กรีดร้องอย่างโหยหวน)
น้องของขวัญ แสบแบบน่าเอ็นดูที่สุดเลย คิดได้แต่ละอย่างได้น่าปวดหัวมาก
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:L2:
-
เอาแล้วไงหล่ะของขัวญเอ่ย
เรื่องมันเป็นแบบนี้แล้วก็ ให้โอกาสพี่โตเค้าหน่อย จากเรื่องโกหกจะได้กลายเป็นเรื่องจริงไงคะ :laugh: :laugh:
-
ฮาน้ารุ่งอ่ะ :m20:
-
เคยอยากจะ :beat: คุณรุ่งทิพย์
ตอนนี้อภัยให้ก็ได้ คุณป้าน่าจะคิดวิธีการนี้ตั้งนานแล้วนะ แทนจะจับคู่ให้ลูกสาวตัวเอง ไปหาคู่ให้ไอ้ตัวแสบดีกว่า
ส่วนคุณพี่โต พี่สิทธิ์เต็มขั้นเลยแหละ พี่เป็นสามีไอ้จอมแสบมันแล้วนะ เกี่ยวข้องเต็มๆ :oo1:
-
อ่านตอนนี้แล้วคอมเม้นท์ไม่ออก นอกจากบอกว่าเพ้อออออ :o8:
-
ของขวัญ โดนเปิดไปซะละ อิอิ
พี่โต จัดเต็มจริงๆ
ยกนี้ ยกให้ คุณรุ่งทิพ ตาถึงมากๆ
-
เสร็จอธิปจนได้สิน่าของขวัญ
:z1: :z1: :z1:
-
และแล้วของขวัญก็เสร็จอธิปเรียบร้อย :a2:
อธิปสู้ๆ :110011: :z7:
คุณรุ่งทิพย์เป็นสาววายเหมือนกันหรอเนี่ย? :laugh:
-
:กอด1:
-
ของขวัญน่ารักสุดๆ กลับจากทะเลคราวนี้พี่โตรุกให้หนักๆเลยนะ คึคึ :m1:
-
อิอิ พี่โต
-
ขวัญนี่ท่าจะทำชั่วไม่ขึ้นนะ เพราะวางแผนทีไรตัวเองโดนเองทุกที
โดนอธิปดักทางได้ตลอด สงสัยจะแพ้ทางอธิปนะเนี่ย
+1+เป็ดให้น้องบัวค่ะ
-
พี่โตๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดด หลงรักของขวัญซะแล้ววววววว
เอาน่าา พี่โตก็ไม่ได้แย่หรอกนะคะ
ออกจะหล่อ แมน เพอร์เฟค หาไม่ได้ง่ายๆน๊าาา
อบอุ่นด้วยอ่ะ >,,<
ว่าแต่ขวัญนี่ไม่เข็ดแฮะ ทรงพลมันขายปืนปลอมมาให้รอบนึงแล้ว
ยังจะกลับไปเอาอะไรจากมันอีก
แล้วววว ก็นะ มันจะขายของผิดเจตนาคนซื้อไปถึงเมื่อไรคะ = ='''''
-
ชอบมกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดดดด !!! ไฟนอลลี่ หุุหุ
รออ่านตอนต่อไปค่าาาาาาาาา ~~~~
-
หลงรัก ของขวัญ :o8:
-
ฮูเร่่่ อยากจะกริ๊ด แค่คืนเดียวคุณอธิปกับจอมขวัญ กลายเป็นพี่โตกับของขวัญ :z2:
ไม่ชอบคุณรุ่งทิพย์ตั้งแต่อ่านแต่ตอนนี้ต้องกดไลค์ให้คุณนายยย :call:
ของขวัญดูจะแพ้ทางพี่โตนะ อิอิ :jul3:
-
สาววายรุ่นเดอะตัวจริงเสียงจริง
ต่อไปก็ไปยุคุณน้ำ
แล้วโลกนี้ก็จะมีแต่ความวาย :a9:
-
:-[ จอมขวัญน่ารัก เป็นเด็กผู้ชายซนๆคนหนึ่ง
เป็นไงล่ะพี่โต ตกหลุมรักเค้าเข้าแล้วละซิ
-
เขินมากกกกกก T///////T
-
อา...ของขวัญญญ!! (กรี๊ดลั่นกับตอนนี้)
ชอบประโยคของพี่โตมากๆเลย...
มีอยู่ฉากหนึ่งที่ฮาพรืด! ตอนที่จอมขวัญคิดว่า แหวกดูหาอะไร..ประมาณนั้น
จอมขวัญน่ารักมากๆ...อาการเขินนี่...โฮ่!
ปล. อยากให้ถึงอาทิตย์หน้าเร็วๆจังง
-
ชอบพี่โตอ่ะ อบอุ๊นนนอบอุ่น
ฉากเรียกเลือดกันเลยทีเดียว
พี่โตคืนเดียวกลายเป็นเกย์เลยอ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อ่านไปอ่านมานี่เริ่มจะอิจฉาคุณรุ่งแล้วนะ
ตีตั๋วหมื่นห้าติดตามหนึ่งในคู่วายที่น่ารักที่สุดในโลก
แถมเบื่อๆ ก็จิ้นคู่พี่น้องได้อีก
ฟินไปจนวันตายเลยเหอะ!!!
พี่โตอบอุ่น น่ารักและกวนประสาทมาก!!!
แม้ว่าจะเอ็นดูของขวัญมากขนาดไหนก็ไม่เข้าข้างของขวัญหรอกค่ะ
เชียร์พี่โตดีกว่า เพราะพี่โตเนี่ยแหละ ทำให้ได้เห็นของขวัญในมุมน่ารักๆ ขนาดนี้
-
ยังเบลอจำไม่ได้อย่างนี้ ต้องซำ้อีกทีนะพี่โต (เรียกชื่อจริงมาตลอด เพิ่งรู้ว่าอธิปมีชื่อเล่นด้วย)
-
ตอนแรก ๆ ไม่ชอบรุ่งทิพ ตอนนี้ป้ายไฟตัวใหญ่ๆ
-
สนุกมากเลยครับ ของขวัญกับพี่โตน่ารักสุด ๆ
-
:-[ :-[ :-[
ในที่สุดของขวัญก็ตกบ่วงที่ตัวเองผูกไว้จนได้ สายตาคุณอธิปเนี่ยมองแต่ของขวัญตลอดเวลาใช่ไหม
ไม่ว่าจะขยับตัวทำอะไรเป็นต้องโดนจับได้ทุกทีซิน่า ว่าแต่ว่าเมื่อเรื่องเป็นอย่างนี้ก็เดินหน้าเต็มที่เลยค่ะคุณอธิป
มีฝ่ายสนับสนุนเต็มที่ทั้งในเรื่องและนอกเรื่อง
-
ชอบพี่โตอะ(><) :-[
คดีพลิกอย่างแรง แต่คดีก็ยังไม่จบ 555+ :really2:
มาต่อเร็วๆนะค่ะ :z2:
-
พี่โต ได้ของขวัญชิ้นสำคัญมาแล้ว
ครั้งหน้ามาลุ้นพี่โตดีกว่า ว่าจะทำให้ของขวัญ
มาเกี่ยวตลอดชีวิตได้อย่างไร แล้วของขวัญจะใจอ่อนมั้ย :z2:
-
ยินดีต้อนรับคุณรุ่งทิพ สู่สมาคมสาววายจ้าาาาา
ทั้งสอน ทั้งเชียร์เลย
พีโต เป็นเอามากนะ
มันไม่ใช่แค่อาการหวงแล้วจ้า
เรียกว่าหึงใด้แล้ว
แม้กระทั่งพี่จักรยังหึงแล้ว
ช่วงนี้งดน้ำตาล
รอความหวานของตอนหน้า
เชื่อว่าพี่โตต้องรุกหนักแน่ๆ. ^ ^
-
เข้ามาโบกป้ายไฟพี่โต !!! กรี๊ดดดดดดดดด
นั่นแหล่ะ ได้กันแล้วก็ต้องจีบกันสิ ฮี่ฮี่ :laugh: :impress2:
-
ชอบพี่โตม๊ากมากแหละค่ะ
-
ฮ่าๆๆ จอมขวัญเสร็จ!!
สู้ๆนะพี่โต~~~!
-
หันกลับมาชอบคุณรุ่งทิพย์ก็ตอนนี้แหละ
-
อร๊ากกกกกก................รวดเดียวจบ มีน้ำตาไปหลายตอนนะนี้
มันเข้าใจว่าคนที่มีปมอยุ่ในส่วนลึก มักจะไม่รู้ตัว หรือถึงแม้รุ้ตัวก้อยากที่จะลบมัน
จนกว่าจะเจอสิ่งที่มาทดแทนมันได้
ชอบๆ แต่งกานไปเรื่อยๆเลยน้า ขอติดตามด้วยคน
ปล.....เจ็บใจตอนปืนปลอม น้ำตาไหลพรากแต่ค้างตึงตอนบอกว่าปืนปลอมเนี่ยละ
-
ถูกใจตอนนี้มากกก อบากให้อธิปมาปราบจอมขวัญ
-
ของขวัญเป็นของพี่โตแล้ว โลกสีชมพู วี๊ดวิ๊ว กะตู้ฮู๊ ว้าวๆๆๆๆ
-
อ่าาา
ของขวัญ กับ พี่โต
มาหรือยัง
ชะแว้บบบบบบบ
^^
-
ตาอ่านทันแร้ว มาต่อน๊าพี่โตอร๊ายๆๆๆๆ>//< :impress2:
-
อร๊ายยยยยย อยากกรี๊ดใส่หน้าพ่ีโต
พ่ีโตน่ารักเกินไป ตอนหน้าจัดหนักไปเลยนะคะพ่ี่
หนูหนับหนุน ตอนนี้คุณรุ่งทิพย์ฮาอ่ะ เก่งด้วย ดูออกหมดเลยอ่ะ
อยากจะบอกคนแต่งว่าชอบพ่ีจักรเหมือนกัน ชอบผู้ชายแแบนนี้
แอบเสียดายถ้าจะต้องยกให้น้ำทิพย์ แต่น้ำทิพย์ก็ไม่ได้แย่ พอรับได้ค่ะ
มาต่อไวๆน้าาาา
-
o13 o13 o13 o13 o13
กรี๊ดดดดด
ของขวัญ โดน แกะ ซะแระ
ถึงจะเป็นเพราะยาก้อเหอะ ฮิฮิ
รออยู่น้าาาาา มาต่อเร็วเข้าาา คนอ่านร๊อ รอ
:กอด1: :กอด1:
-
พี่โตดูของขวัผยไว้ให้ดีๆนะ :impress2:
-
โอ้ยๆน่ารักเว่ออ่ะตอนนี้ พี่โตน้องของขวัญฟินสุดๆ
-
เส้นทางรักกำลังดำเนินไปได้ดีีี โดยมีผู้ช่วย คือคุณรุ่งทิพย์ :laugh: :laugh:
มาต่ออีกนะค่ะ o13 o18 o18 :pig4:
-
ฮาอ่ะตอนนี้ แต่ชอบมาก :jul3: :m20: :laugh:
-
ตามอ่านทันแล้วนะครับ มีคนแนะนำให้มาอ่าน ก็เลยตามมา
อยากบอกว่าสนุกมากครับ ลุ้นมากๆ เลย อยากอ่านตอนต่อไปแล้วครับ
อยากรู้ว่าพี่โตจะจัดการเด็กดื้อยังไง จัดหนักเลยนะครับ อยากดื้อดีนัก อิๆ :z1:
แต่แหมพี่โตเนี่ย เจอเข้าไปคืนเดียวถึงกับลืมไม่ลงเลย ไม่รู้ติดใจอะไร :laugh:
-
ได้กันแล้ว :z1:
อธิปจะรุกหนักแล้ว
-
มารอนะค๊าฟฟฟฟฟฟฟ
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ แอ๊
-
พี่โตรุกแรงๆเลยค่ะ เดี๋ยวของขวัญก็ใจอ่อน ><
สำหรับคุณรุ่งทิพจากไม่ชอบมาตลอดนี่กลายเป็นรักไปเลยค่ะ :laugh:
-
อ่านรวดเดียวจบตั้งแต่เมื่อวาน
จบปั๊ป หลับปุ๊ป อ่านไปร้องไห้ไป ขำไป
เช้ามาตาบวมฉึ่ง แม่ถึงขั้นถามว่ามีอะไรหรือเปล่า
555
-
มาปูเสื่อรอของขวัญกับพี่โตค่ะ >.<
-
ไม่ได้เข้าเล้าชาติเศษ TTTT เเรื่องแรกเลยที่เค้าได้เข้ามาอ่าน
จากที่ไม่ได้เข้ามานาน นายเอกน่ารักดีค่ะ บทนี้อ่ะดีสุดดูดื้อๆ ไม่ค่อยเชื่อฟัง
เราชอบๆ ส่วนพระเอกดูใจดี๊ใจดี เป็นผู้ใหญ่ มีแอบหัวล้านใจน้อยด้วยเออ
ขะติดตามนะคะ เป็นอีกเรื่องที่เราชอบมาก
-
…จอมร้าย…
By: Dezair
………………………………….
ตอน 11
กลับจากทะเลมาได้ จอมขวัญก็ยุ่งกับงานจนแทบไม่มีเวลาเงยหน้า ช่วงนี้ห้องจัดงานของโรงแรมแน่นเอี้ยด ทั้งงานสัมมนา งานแต่งงาน งานรวมรุ่น และอีกสารพัดจะจัด
“คุณจอมครับ งานแต่งที่จะจัดห้องไอยรา เจ้าภาพเปลี่ยนใจอยากใช้ดอกไม้จากข้างนอกครับ”
“ไปบอกคุณวิลัย” จอมขวัญโยนงานเสร็จสรรพ ตอนนี้เขายุ่งกับการออกแบบเวทีให้โครงการที่แปดล้านของศุภฤกษ์ เขาไม่รู้ว่ามันจะเปิดตัวอะไรนักหนา อันเก่าขายหมดแล้วรึไงถึงเปิดตัวอยู่ได้! ฮึ้ย! แล้วมันจะไปเปิดตัวโรงแรมอื่นไม่ได้รึไงวะ! เจาะจงเอาแต่โรงแรมของลุงเขาอยู่ได้!!
“คุณจอมคะ เรื่องของว่างในงานสัมมนาที่ห้องสิงหราช เจ้าของงานขอเป็นแบบไทยแท้ๆค่ะ”
“ไปบอกคุณรัศมีสิ” เขายุ่งแทบแย่ แต่ทำไมมีแต่คนเรียกคุณจอมครับ คุณจอมคะอยู่ได้วะ!!! อ้าก!!!
“คุณจอมคะ…”
“อะไรอีกล่ะ! ไปบอกคนอื่นได้มั้ย!!”
“เอ่อ…คุณอธิป เจ้าของงานโครงการศุภฤกษ์ต้องการพบคุณจอมน่ะค่ะ” หญิงสาวพนักงานเอ่ยเสียงหวั่น ทำเอาจอมขวัญหน้าเหวอ เหวอประการที่หนึ่งเพราะคราวนี้ดันเป็นเรื่องของเขา และเหวอประการที่สองเป็นเพราะ… ‘คุณอธิป’
…รายนี้ก็เหมือนกัน หลังจากกลับมาจากทะเลคราวนั้น ไม่รู้ไปสะกิดต่อมกล่องดวงใจมันรึยังไง แวะเวียนมาที่นี่ไม่ขาดสาย มาแม่งทุกสัปดาห์! แล้วไม่ได้มาสัปดาห์ละวัน แต่มามันทุกวัน!!
“วันนี้เขามาทำไมล่ะ” เมื่อวันก่อนบอกว่ามาคุยเรื่องเวที เมื่อวานบอกว่ามาคุยเรื่องดอกไม้ แต่พอไปเจอจริงๆแล้ว มันกลับชวนเขาไปกินข้าวเที่ยงเฉยเลย! สองวันมาแล้วที่มื้อเที่ยงของจอมขวัญผูกพันอยู่กับอธิป!
“เอ…ปุ๊ก็ไม่ได้ถามมาซะด้วยสิคะ เห็นคุณอธิปบอกแค่ว่ามาพบคุณจอมน่ะค่ะ” จอมขวัญพยักหน้ารับรู้ เหลือบมองนาฬิกาบนโต๊ะทำงานที่บอกเวลาสิบเอ็ดโมงกว่าก็พอจะรู้แล้ว
…เขาได้คิดร้านอาหารที่จะต้องออกไปกินมื้อเที่ยงกับหมอนี่อีกตามเคย!...
……………………..
เกือบเดือนแล้ว…เกือบเดือนที่อธิปมาที่โรงแรมแห่งนี้ นับตั้งแต่เอางานจัดเลี้ยงมาให้แผนกของจอมขวัญดูแล ปกติเขามีคนประสานงานอยู่แล้ว และทางโรงแรมก็มีฝ่ายขายเอาไว้รับงาน แต่…คราวนี้…เขามาเอง และฝ่ายขายของโรงแรมก็กลายเป็นแค่ไม้ประดับเมื่อเขาคุยงานกับจอมขวัญโดยตรง
…ไม่ใช่คนหยิบหย่งไม่เอาถ่านหรอก จอมขวัญตั้งใจทำงาน และดูเป็นหัวหน้างานที่ลูกน้องพึ่งพาได้ เจ้าตัวสามารถกลายเป็นบอสขี้บ่นเหมือนคนแก่ ถ้าหากว่าลูกน้องทำอะไรไม่ถูกใจ เรื่องนี้อธิปเห็นมาแล้วกับสองตา…
ชายหนุ่มยิ้มบาง เมื่อคิดถึงใบหน้าหลากอารมณ์ของจอมขวัญ ไม่ว่าจะเวลาทำงาน เวลาว่าง เวลาโมโห เวลาอารมณ์ดี หรือเวลาอ้อนเป็นเด็กๆยามอยู่กับลุงและป้า…เขาชอบทุกอารมณ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง…อารมณ์…ตอนที่จอมขวัญสุขสม…อธิปเลิกคิ้วกับตัวเอง
…เขากลับมาเป็นผู้ชายหมกมุ่นอยู่กับเรื่องพรรค์นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน…
สมัยยังเรียน อธิปใช้ชีวิตสุดโต่ง แต่พอต้องเข้ามาทำงานเพื่อธุรกิจของทางบ้านแล้ว เขาก็กลายเป็นคนเก็บอารมณ์เก็บความรู้สึก…ทว่า…เวลานี้ดูเหมือนจะเก็บไม่ได้อีกต่อไป ในเมื่อกลางวันแสกๆ เขากลับคิดถึงจอมขวัญในยามเปลือยเปล่า…
“สวัสดีครับ” เสียงของคนในห้วงความคิดดังขึ้นข้างหลัง ทำเอาอธิปชะงัก เขาผ่อนลมหายใจช้าๆ เพื่อเก็บความรู้สึกและอารมณ์ทั้งหมดลงไป ก่อนจะหันไปทางต้นเสียง จอมขวัญยกมือไหว้เขา ชายหนุ่มยิ้มบาง…มารยาทแบบไทยนั้น เขาเห็นคนทำจนชินตา และทำเองจนชินมือไปแล้ว แต่…พอมาเห็นว่าคนทำคือจอมขวัญแล้ว เขาก็ได้แต่นึกเอ็นดูในใจ
…แค่นึกในใจหรอก ขืนพูดออกไปว่าชอบเวลาจอมขวัญยกมือไหว้ เดี๋ยวก็ได้ถูกตวัดสายตามามองเอาเรื่องจนได้…
“วันนี้มีเรื่องอะไรจะคุยกับ ‘แผนกจัดเลี้ยง’ หรือครับ” อธิปนิ่งไปเล็กน้อย แต่พออ้าปากจะบอก อีกฝ่ายก็เอ่ยตัดหน้า
“เรื่องดอกไม้คุยแล้ว เรื่องเวทีคุยแล้ว เรื่องอาหารคุยแล้ว เรื่องจำนวนแขกก็คุยแล้ว เรื่องพนักงานก็คุยแล้ว…ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรอีก?” ร่างโปร่งถามอย่างไม่เอาเรื่องจริงจังนัก เขาจนใจกับหมอนี่จริงๆ มันมาได้ทุกวัน แถม 2-3 วันให้หลังมานี่ เล่นมาก่อนเวลาพักเที่ยงแล้วก็หาเรื่องไปกินข้าวกับเขาข้างนอกทุกที
…มื้อเที่ยงแรก เขาพาไปกินขนมจีนน้ำยาที่ถนนตัดใหม่ ร้านก็เลยใหม่พอๆกับถนน เป็นแค่เสาเหล็กตั้งสี่มุมและมีหลังคากันร้อนเท่านั้นคืออาณาเขตร้าน กินไปเหงื่อแตกเหงื่อแตนกันไป…
…แต่นายอธิปก็ไม่ได้เข็ด…
…มื้อเที่ยงที่สอง จอมขวัญพาไปกินร้านริมแม่น้ำ แต่อย่าหวังว่าบรรยากาศจะสุดโรแมนติกแต่อย่างใด เพราะเป็นร้านก๊วยเตี๋ยวเรือในย่านใกล้ตลาด ผู้คนเลยมากมายมหาศาล ต้องรีบกินรีบลุกเพราะคนต่อแถวกันยาวเหยียด
…แล้วนายอธิปเข็ดมั้ย…
…ไม่!! เพราะถ้ามันเข็ด! วันนี้มันไม่มาหรอก!!...
“ผมมาคุยเรื่องมื้อเที่ยงของคุณ” พออยู่ที่ทำงานแล้ว อธิปยังเรียกแทนตัวอย่างปกติคือคุณและผม แต่ลองนั่งรถออกไปกับมันสองคนสิ จอมขวัญจั๊กจี้รูหูทุกทีเวลาหมอนี่เรียกแทนตัวเองว่า ‘พี่’ และเรียกเขาว่า ‘ของขวัญ’ แต่พอแย้งไป ด่าไปแล้วได้ผลอะไรมั้ย ก็ไม่! หน้าด้านเอาแต่ยิ้มบางๆ เหอะ!!!
…ไหนใครบอกว่ามันเป็นผู้ใหญ่ สุขุมนุ่มลึกวะ! ที่อยู่กับเขาน่ะคือผู้ชายกวนประสาทที่เอาแต่ยิ้มบางเหมือนมีความสุขนักหนา!!...
“ว่าไง เที่ยงนี้ทานที่ไหน”
“ผมไดเอท” อย่าหวังว่าจะมีเสียงท้องร้องจากจอมขวัญ เพราะเขายัดซาลาเปาที่ซื้อมาเก็บไว้ตั้งแต่เช้าเข้าไปก่อนจะมาเจอกับอธิปนี่ล่ะ!
...หึ!!มึงหิว แต่กูไม่หิว! เพราะงั้นจะไปกินอะไรที่ไหน ก็เชิญเลยคนเดียว!!!...
อธิปนิ่งไปเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเล่นแบบนี้ เขาคาดผิดไปจริงๆ รู้ๆกันอยู่ว่าจอมขวัญ วิมลกิตตินั้นแผนสูง แผนร้าย และเล่ห์เหลี่ยมเยอะแยะ…
…แต่…ถ้าคนอย่างเขาจะมาแพ้เพราะเรื่องแบบนี้…เขาก็คงไม่ใช่อธิป…
ร่างสูงเดินอ้อมโต๊ะประชุมยาวไปหาคนที่ยังยืนกอดอกราวกับคิดว่าตัวเองเหนือกว่า ทว่า…พอเขากวาดมือไปโอบรอบเอวจอมขวัญแล้วลากอีกฝ่ายมายืนชิด ไอ้ใบหน้าหล่อเหลาที่แสดงภูมิว่าเหนือกว่าแต่แรกก็กลายเป็นซีดเผือดทันที!
“เฮ้ย!!”
“คุณไม่ได้อ้วนขนาดต้องไดเอทเสียหน่อย” มืออุ่นลูบสีข้างเบาๆทำเอาจอมขวัญสะดุ้งโหยง เขาพยายามแกะมือนั้นออก แต่มืออธิปเหนียวทนทายาด!
“ผมอ้วนหลบใน! แล้วผมก็มีงานอีกเยอะมากที่ต้องทำ! ไม่มีเวลาไปกินข้าวกับคุณหรอก! ปล่อยได้แล้ว!!”
คนฟังอยากนึกขำ แต่เห็นหน้าตาท่าทางตื่นตระหนกจริงๆ ก็ยอมคลายมือออกแต่โดยดี อันที่จริงแล้ว เขาย้ำกับตัวเองหลายครั้งว่าแม้จะอยากเข้าใกล้จอมขวัญมากเท่าไหร่ แต่ในเมื่อที่นี่คือที่ทำงานของจอมขวัญ เขาก็ต้องให้เกียรติ…เพราะฉะนั้น ถึงได้หาเรื่องพาออกไปกินข้าวข้างนอกบ่อยๆ…อย่างน้อยอยู่นอกที่ทำงาน…เขาจะได้เรียกอีกฝ่ายว่า ‘ของขวัญ’ อย่างสนิทปาก
“แค่ออกไปกินข้าวด้วยกัน คุณสั่งน้ำเปล่ากินอย่างเดียวก็ได้นี่ แล้วผมก็กินไม่นานหรอก กลับมาส่งคุณก่อนเข้างานบ่ายยังได้เลย” น้ำเสียงทุ้มที่เอ่ยนั้นทำเอาจอมขวัญเงยหน้าอยากจะตะโกนใส่หูว่า ‘ไม่ไป’ แต่พอเงยหน้าสบตากับคนพูดแล้ว เขาก็ได้แต่นิ่ง
… ไม่ใช่ไม่รู้ เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพยายามทำอะไร…แต่…ทำไมอยู่ดีๆถึงเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตเขาเล่า หรือเพราะคืนนั้นเป็นเหตุอย่างนั้นหรือ? อธิปคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงใช่ไหมถึงต้องพยายามรับผิดชอบเสียขนาดนี้…
“คุณ…มายุ่งวุ่นวายกับผมทำไม…ก่อนหน้านี้บริษัทคุณกับโรงแรมผมดีลงานกันมาตั้งนาน เราไม่เคยสนใจจะเจอกัน เราไม่เคยสนใจจะพูดคุยกัน…แต่ทำไมตอนนี้ คุณถึงมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ผม ถ้ามันเป็นเพราะเรื่องคืนนั้น คุณไม่ต้องคิดมากหรอก ผมทำตัวผมเอง ผมยอมรับในสิ่งที่ผมก่อ” แม้ปากจะบอกว่ายอมรับในสิ่งที่ก่อ แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้ชายอย่างเขาต้องมานั่งระลึกอยู่เสมอว่าอธิปกับเขาเคยไปด้วยกันถึงขั้นไหน
อธิปยิ้มบาง
“อืม เพราะคืนนั้น…คืนนั้นทำให้ผมรู้ ว่าตัวผมเองอยากอยู่ใกล้ชิดคุณ อยากเรียนรู้นิสัยใจคอของคุณมากกว่านี้ อยากดูแล อยากเอาใจใส่ อยากรู้ว่านอกจากตังฉ่ายในข้าวต้มแล้ว คุณไม่ชอบอะไรบ้าง อยากรู้…แบบที่คุณจักรรู้” ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปได้ยาก ที่อธิปซึ่งเพิ่งจะรู้จักกับจอมขวัญไม่นาน จะรู้ได้เท่าที่จักรกฤษณ์รู้ แต่มันก็อดไม่ได้
“…ตอนนี้ ผมรู้แค่ว่าคุณไม่ชอบกินหอมแดง” ตอนไปกินขนมจีนน้ำยาด้วยกัน จอมขวัญใส่เครื่องเคียงอย่างถั่วงอกและผักกาดดองเสียแทบล้นชาม ในขณะที่ไม่ยอมแตะหอมแดงเลยแม้แต่นิดเดียว
“เวลากินก๊วยเตี๋ยวก็ไม่ชอบใส่กระเทียมเจียว ชอบกินลูกชิ้นทีหลังสุด” อธิปยังคงยิ้มให้คนตรงหน้า ในขณะที่จอมขวัญได้แต่นิ่งงันเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะสังเกตเขาในถึงขนาดนี้
“แต่มีอีกตั้งหลายอย่าง ที่ผมยังไม่รู้ และถ้าอยากรู้ ผมก็ต้องเข้ามาใกล้ชิดคุณอย่างเดียว คุณอึดอัดมั้ย”อธิปเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา ในขณะที่คนถูกถามได้แต่เงียบ เพราะถ้าตอบว่าอึดอัด มันก็ค้านกับความรู้สึกในใจ
…แน่ล่ะ…เขาอาจจะทำเป็นหงุดหงิดที่รู้ว่าอธิปมาหาเขาทุกวัน…แต่…ถ้าไม่พอใจที่อธิปมาหาจริงๆ เขาก็หาเรื่องให้คนอื่นมาพบหน้าแทนไปแล้ว ดีไม่ดีอาจโทร.เรียกจักรกฤษณ์ลงมาคุยแทนเสียเลย!...
“จอมขวัญ…” เสียงอธิปดังเรียก ทำเอาร่างโปร่งต้องเหลือบตามองอีกครั้ง
“ผมเลวนะ ผมไม่ใช่คนดี ยิ่งคุณรู้จัก คุณยิ่งอยากจะถอยห่าง เชื่อผมเถอะ”
“ถ้าเป็นอย่างที่ว่าจริงๆ ทำไมตอนนี้คุณถึงมีทั้งลุงทั้งป้า ทั้งคุณจักรอยู่ใกล้ๆตัวล่ะ ไหนจะน้ำทิพย์อีก…คุณไม่ใช่คนเลวหรอก แต่คุณปิดตัวเองและไม่เปิดโอกาสให้คนอื่นเข้ามาทำความรู้จักตัวตนจริงๆของคุณต่างหาก” มือใหญ่แตะลงกับแผ่นอกที่สะท้อนขึ้นลงตามการหายใจ
“ให้ผมได้รู้จักตัวตนของคุณจริงๆได้มั้ย คุณไม่ต้องเปิดตัวเองกับผมก็ได้ แต่ให้โอกาสผม ได้อยู่ใกล้ๆคุณ แค่นั้นก็พอ” จอมขวัญหลบตา เขานึกเขินที่เป็นฝ่ายถูกพูดจาหวานหูเช่นนี้
“…แต่ถ้าวันนี้งานเยอะ ผมก็ไม่กวนคุณแล้ว แล้วอย่าลืมกินอะไรรองท้องล่ะ นมสักกล่องก็ยังดี…” อธิปยังพูดไม่ทันจบ ชายเสื้อสูทของเขาก็ถูกกระตุกเบาๆโดยมือขาว เขาก้มลงมองตามแรงกระตุกนั้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือที่เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมสบตา
“วันนี้ผมจะกินข้าวขาหมูนะ ร้านนี้ร้อนกว่าร้านขนมจีนเมื่อวันก่อน แล้วก็คนเยอะกว่าร้านก๊วยเตี๋ยวเรือเมื่อวาน บางทีอาจต้องยืนกินเพราะไม่มีที่นั่ง” คนรู้จักร้านเด็ดเจ้าดังเอ่ยปากอย่างที่ทำเอาร่างสูงยิ้มบาง ก่อนจะโบ้ยหน้าไปทางประตูราวกับจะบอกให้จอมขวัญออกเดินนำ ทว่า…พอร่างโปร่งจะออกเดินจริงๆ มืออุ่นร้อนกลับคว้าแขนเขาเอาไว้
“แล้ว…ไม่ไดเอทแล้วเหรอ” เพียงเท่านั้นอธิปก็ได้สายตาเอาเรื่องจากคนถูกแซวทันที เขารีบยกสองมือขึ้นเหนือไหล่เป็นเชิงยอมแพ้
“โอ.เค. ผมไม่ถามแล้ว” จอมขวัญทำปากขมุบขมิบ ก่อนจะเดินออกจากห้องประชุม ในขณะที่อธิปยิ้มกว้างเมื่ออ่านภาษาปากของอีกฝ่ายออก
… ‘พูดมากฉิบ เดี๋ยวก็ไม่ให้ไปกินด้วยซะเลย!’…
……………………….
จักรกฤษณ์ได้ข่าวว่า 2-3 วันมานี้ อธิปมาที่โรงแรมทุกวัน ก่อนจะออกไปข้างนอกกับจอมขวัญ…และวันนี้ ชายหนุ่มก็ได้รับแจ้งข่าวขึ้นมาอีกว่าอธิปมาอีกแล้ว และพอมาถึงก็ตรงดิ่งไปที่แผนกจัดเลี้ยงทันที ทั้งที่ปกติจะมาพบเขาก่อน
…แปลก…หรือจะญาติดีกับจอมขวัญได้แล้ว?...แต่ฝ่ายจอมขวัญเนี่ยสิ ญาติดีกับอธิปทั้งๆที่เขาไม่รู้เรื่องรู้ราวได้อย่างไรกัน?...
และเพื่อพิสูจน์ว่าข่าวที่ได้ยินมานั้นเป็นความจริง ผู้บริหารระดับสูงของโรงแรมอย่างจักรกฤษณ์ วิมลกิตติเลยต้องมาเล่นบทเป็นนักสืบ นั่งดักอยู่ที่ล็อบบี้ ถ้าจอมขวัญและอธิปออกทางประตูหน้าโรงแรม นั่นก็หมายความว่าเขาจับได้คาหนังคาเขา แต่ถ้าจอมขวัญพาอธิปออกหลังโรงแรม เขาจะได้มีเรื่องไปไล่เบี้ยน้องชายถูกว่าทำไมต้องแอบทำอะไรลับๆล่อๆ!!
ชายหนุ่มผิวคล้ำจับจ้องอยู่แต่ประตูทางเข้าออกของพนักงาน ชะเง้อคอจนคอจะยืดราวกับยีราฟอยู่แล้ว…แต่…ไม่มี…ไม่มีจอมขวัญหรืออธิปออกมาจากประตูนั้นเลย!
…อะไรกันวะ?!! สองวันก่อนหน้า มีคนบอกว่าเขาว่าสองคนนั่นใช้ลิฟต์พนักงาน และเข้าออกทางประตูของพนักงานที่เชื่อมกับล็อบบี้ของโรงแรม…แต่…นี่มันจะเที่ยงอยู่แล้ว…ยังไม่มีเงาหัวใคร…สัก…ค…น…
“เฮ้ย!!!” คิดไม่ทันจบประโยค จักรกฤษณ์ก็ได้แต่ร้องเบาๆกับตัวเอง เมื่อเห็นอธิปเดินออกมาจากประตูสำหรับพนักงานโรงแรมพร้อมกับจอมขวัญ!!
…นี่มันสิ่งมหัศจรรย์อันดับที่แปดร้อยของโลก!! จอมขวัญยอมเดินกับอธิปโดยที่จักรกฤษณ์ไม่เห็นวี่แววของความโกรธเคืองเจ้าคิดเจ้าแค้นของน้องชายเลยแม้แต่นิดเดียว!!!...
สองคนนั่นออกจากโรงแรมไปแล้ว เขากดโทรศัพท์หาพนักงานคนสนิทของตัวเองที่จ้างให้ช่วยออกตามรอยทั้งอธิปและจอมขวัญ เพราะเกรงว่าถ้าตัวเองตามเอง จอมขวัญจะจับได้เสียก่อน
“ต้องเล่าให้พ่อฟังซะแล้ว…” ในเมื่อมันเป็นสิ่งมหัศจรรย์อันดับที่แปดร้อย เขาก็ต้องเอาเรื่องแปลกไปเล่าให้คุณชัยฟังเสียหน่อย ชายหนุ่มกำลังจะหมุนตัวเพื่อขึ้นไปหาบิดา ทว่าสายตาต้องนิ่งชะงักเพราะเห็นใครบางคนยืนอยู่ที่ฟร้อนท์ของโรงแรม
“คุณรุ่งทิพนี่หว่า…” เขาได้แต่ครางเมื่อเห็นสตรีสูงวัยยืนติดต่อกับพนักงานโรงแรมราวกับดูร้อนอกร้อนใจนักหนา นับตั้งแต่จอมขวัญคบหากับน้ำทิพย์อย่างคนรัก หรือปัจจุบันที่กลายเป็นเพื่อนกันแล้ว แต่คุณรุ่งทิพไม่เคยเหยียบย่างมาที่นี่เลยแม้แต่ครั้งเดียว…แล้วครั้งนี้…ครั้งนี้ลมอะไรหอบมา…
จักรกฤษณ์ก้าวเท้าเข้าไปหาทันทีด้วยความอยากรู้
“อ๊ะ! คุณจักรกฤษณ์” พนักงานฟร้อนท์ของโรงแรมหันมาทางเขาพอดี ชายหนุ่มยิ้มให้ ก่อนที่คุณรุ่งทิพจะหันมองตามมาที่เขาอีกคนหนึ่ง
“สวัสดีครับ คุณน้ารุ่งทิพ มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” คุณรุ่งทิพนิ่งไปเล็กน้อย
“เอ่อ…น้ามาหาจอมขวัญ…เขาอยู่ไหม”
“จอมขวัญ…เพิ่งออกไปข้างนอกเมื่อสักครู่นี่เองครับ คุณน้ามีอะไรรึเปล่า จะฝากเรื่องไว้กับผมก็ได้นะครับ” คุณรุ่งทิพเม้มปากอย่างอัดอั้น เธอควรจะนำเรื่องนี้ไปปรึกษากับจอมขวัญ แต่…อีกฝ่ายก็เป็นพี่ชายของจอมขวัญ…และ…เวลานี้เธอร้อนใจเหลือเกิน กลัวแต่ว่าถ้าคอยจอมขวัญ จะทำให้เรื่องทุกอย่างเลวร้ายลง
“ไป…หาที่เงียบๆคุยกันได้มั้ยคะ” จักรกฤษณ์ยิ้มบาง ก่อนจะผายมือให้คุณรุ่งทิพออกเดิน
……………………..
ร้านข้าวขาหมูเจ้าดังที่จอมขวัญอยากทานนั้น สมกับที่เจ้าตัวคุยโวเอาไว้ว่าคนเยอะกว่าร้านเมื่อวาน และร้อนกว่าร้านเมื่อวันก่อน เพราะตอนนี้ พวกเขาถือข้าวขาหมูคนละจาน แต่…ไม่มีโต๊ะว่างให้นั่งเลยแม้แต่นิดเดียว
“นั่น! โต๊ะนั้นลุก!” จอมขวัญสมกับที่รู้จักร้านี้ดี เพราะเจ้าตัวถลาเข้าไปหาโต๊ะที่กำลังจะว่างอย่างทันท่วงที ในขณะที่อธิปยังได้แต่ยืนนิ่ง ก่อนจะถูกอีกฝ่ายหันมาเรียกเสียงดัง
“ยืนอยู่ทำไมเล่า! มานั่งดิ!” ร่างสูงที่ไม่เคยพบเคยเจอร้านแบบนี้มาก่อน ถึงกับอึ้งและงง เขาทำอะไรไม่ถูกจนกระทั่งถูกจอมขวัญเรียกเสียงเข้ม อธิปเดินถือจานข้าวขาหมูของตนเองตรงไปยังโต๊ะที่จอมขวัญทรุดตัวลงนั่งกิน
“เอาจานสองมั้ย” ยังไม่ทันจะลงมือทาน ร่าโปร่งก็เงยหน้าถามเขาทันที
“เอ่อ…เอา…เอาก็ได้” เวลายามเที่ยงนั้นลูกค้าแน่นขนัด จอมขวัญเลยหันไปตะโกนโหวกเหวกบกเด็กเสิร์ฟว่าเพิ่มข้าวขาหมูพิเศษอีกสองจาน
“รู้จักร้านนี้ได้ยังไง” อธิปเอ่ยปากถาม แล้วตักข้าวเข้าปาก
…น่าแปลก…ที่หนุ่มหล่อท่าทางสำอางอย่างจอมขวัญจะรู้จักร้านที่ทั้งร้อน ทั้งโหวกเหวกแบบนี้
“เพื่อนสมัยม.ต้นเคยพามา ไอ้บ้านั่นเป็นลูกเจ้าของสวนอาหาร มันเลยว่าต้องตะเวนกินเจ็ดย่านน้ำ” นี่คือครั้งแรกที่อธิปได้ยินเรื่องเพื่อนจากปากของจอมขวัญ ปกติแล้วเจ้าตัวไม่ค่อยพูดถึงเรื่องในอดีตให้เขาฟังเสียเท่าไหร่ ยิ่งเป็นเรื่องของเพื่อนเก่า เพื่อนแก่ยิ่งไม่เคยได้ยิน
“เพื่อนสนิทเหรอ” จอมขวัญนิ่งไป เพราะไม่รู้จะเรียกว่าเพื่อนสนิทได้อีกหรือไม่ ในเมื่อเขาและมันไม่ได้เจอกันนับเป็นสิบปีแล้ว
“…เพื่อนที่โรงเรียนกวดวิชาน่ะ แต่ไม่ได้เจอกันนานแล้วล่ะ” …ไม่ได้เจอกันตั้งแต่จอมขวัญไปเรียนต่อต่างประเทศหลังจากเกิดเรื่องใหญ่ในชีวิต
“ก็กลับไปเจออีกสิ พี่ว่าเขาต้องดีใจ ที่ได้เจอของขวัญอีกครั้ง” จอมขวัญเงยหน้ามอง ดวงตาอ่อนโยนและเข้มแข็งที่ทอดมองมาที่เขานั้น ราวกับจะให้กำลังใจในการหยัดยืน ร่างโปร่งยิ้มบางแล้วโคลงศีรษะไปมา
“ก็อยากอยู่หรอก แต่ไม่รู้ว่าจะเจอกันยังไง ตอนนั้นก็ไม่ได้ถามด้วยซ้ำว่าเรียนโรงเรียนไหน แล้ว…ก็ไม่รู้ชื่อจริง นามสกุลจริงมันด้วย…ช่างเหอะ! ถ้าจะได้เจอกัน มันก็ต้องได้เจอกันวันยังค่ำนั่นแหละ รีบกินดีกว่า เดี๋ยวจะไปกินขนมหวานต่อ ถ้าไปก่อนเที่ยงครึ่ง บัวลอยน่าจะยังไม่หมด”
“บัวลอย?!” อธิปร้องเบาๆ แต่ก็แอบตกใจไม่น้อย อันที่จริง เขาไม่ใช่คนกินยาก บัวลอยก็เคยกินอยู่บ้าง แต่ไม่คิดว่ามันจะหลุดออกมาจากปากของผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา
“ทำไม? กินไม่เป็นเหรอ” คำถามนั้นดูใสซื่อ แต่ดวงตาเรียวที่จ้องมองมาที่เขานั้นระยิบระยับเหมือนอยากจะแกล้งจนน่าตี ร่างสูงได้แต่นึกเข่นเขี้ยวในใจ
“กินเป็น แต่…เมื่อกี้มีบางคนบอกว่าจะไดเอท…” พอถูกย้อนเข้าหน่อย จอมขวัญก็ชักสีหน้าเป็นบึ้งตึงใส่ทันที
“ไม่ไดเอทแล้ว! มีไรมั้ย” อธิปส่ายหน้าไปมา
“ไม่มี ไม่ไดเอทก็ดีแล้ว เพราะพี่ชอบหุ่นของขวัญตอนนี้…” ร่างสูงทำยักคิ้วหลิ่วตา “…มันเหมาะมือดี” ประโยคหลังเขาพูดเสียงเบาแต่ช้าชัดให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอ่านภาษาปากเอา และพอจอมขวัญอ่านออกเท่านั้น ใบหน้าหล่อเหลาก็ถลึงตาใส่เขาทันที ริมฝีปากบางกำลังจะโวย แต่อธิปชี้ไปที่ข้าวในจานของคนจะโวยเสียก่อน
“ไม่รีบกิน เดี๋ยวก็ไปไม่ทันกินบัวลอยหรอก” เขาตัดบท เพียงเท่านั้นเจ้าของสายตาขุ่นๆเลยต้องยอมก้มลงตักข้าวเข้าปากต่อ แม้ว่าจะยังส่งกระแสหงุดหงิดใส่อธิปต่อไปก็เถอะ
……………….
-
…บัวลอย…อธิปไม่ค่อยได้ทานของหวานอย่างจริงจังเสียเท่าไหร่ แค่ทานให้ครบทุกมื้อ บางทียังยากเต็มกลืน แต่มื้อเที่ยงวันนี้ เขากลับต้องมานั่งทานบัวลอยกับตัวแสบที่สั่งของตัวเองทีเดียว 2 ถ้วยแบบพิเศษอีกต่างหาก
“เฮ้อ…อิ่ม…” ออกจากร้านข้าวขาหมู ต่อด้วยร้านขนมหวาน จอมขวัญและอธิปก็มาจบที่สวนสาธารณะใกล้ๆโรงแรมในเครือวิมาลา ซึ่งคนรู้ที่ทางดีเยี่ยมอย่างลูกหลานเครือนี้เป็นคนออกปากให้อธิปพามาเอง เพราะเห็นว่าอีกเกือบครึ่งชั่วโมง กว่าจะถึงเวลาเข้างานช่วงบ่าย
อธิปเหลือบมองคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ม้านั่งยาวข้างกายเขา เจ้าตัวกำลังกระดกน้ำขวดแก้เลี่ยน หลังจากฟาดขนมหวานไปถึงสองถ้วย
…ไม่มีมาดของชายหนุ่มหล่อเหลาเจ้าสำอางเลยแม้แต่น้อย จอมขวัญเวลานี้เหมือนไม่มีหัวโขนใดๆครอบศีรษะ เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาที่ทำตัวสบายๆ และหายใจได้อย่างเต็มปอด
“มองทำไม”
“พรุ่งนี้ตอนกลางวัน พี่ติดกินข้าวกับลูกค้าคงมากินข้าวด้วยไม่ได้ แต่ตอนเย็นน่าจะว่าง ไปกินราดหน้าด้วยกันมั้ย” ราดหน้าข้างถนนที่เป็นอาหารมื้อแรกของเขาและจอมขวัญ อธิปจำได้ไม่ลืม…ไม่ลืมทั้งรสชาติของราดหน้า และไม่ลืม…ว่าคนตรงหน้าคุยโทรศัพท์กับคุณพัชรีอย่างออดอ้อนเพียงใด
…เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ที่เขาจะได้เห็นจอมขวัญคุยแบบนั้นกับเขาบ้าง…เรียกแทนตัวเองว่า ‘ขวัญ’ อย่างนั้น ‘ขวัญ’ อย่างนี้…ถ้าถึงวันนั้นขึ้นมาจริงๆ อธิปคงสุขใจพิลึก…
จอมขวัญหันมองคนชวน เขาอยากจะตอบปฏิเสธให้อีกฝ่ายหน้าม้านหรอก…แต่…ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเวลาอยู่กับอธิป เขาสบายใจ…สบายใจจนอยากอยู่ด้วยเรื่อยๆ…ไม่ต้องกังวลถึงท่าทางที่จะแสดงออก ไม่ต้องกังวลว่าจะพูดอะไรออกไปแล้วดูดีหรือไม่…พออยู่กับอธิป เขาปล่อยตัวเองได้อย่างที่อยากทำ…มันโล่งและปลอดโปร่ง…
“ไม่ต้องหรอก…เดี๋ยว…เดี๋ยวผมเลิกงานแล้วซื้อไปให้”
“ซื้อมาให้? ให้ที่บริษัทพี่น่ะเหรอ?”
“อืม” อธิปยิ้ม ก่อนจะเบือนสายตากลับไปมองบ่อน้ำเบื้องหน้าที่กำลังสะท้อนวิบวับกับแสงแดดร้อนแผดเผายามเที่ยง
“แล้วพี่จะรอ…” จอมขวัญทำเป็นไม่ได้ยิน เขาลุกจากเก้าอี้แล้วบิดขี้เกียจ
“ผมจะกลับไปทำงานแล้ว” ทว่าไม่ทันจะได้ออกเดิน แขนเขาก็ถูกมืออุ่นคว้าเอาไว้
“พี่ขออีกอย่างได้มั้ย” เจ้าของมืออุ่นเอ่ยปาก อย่างที่ทำเอาคนถูกขอต้องเหลือบตากลับมามองอย่างสงสัย
“เวลาอยู่กับพี่สองคน เรียกตัวเองว่าขวัญได้รึเปล่า” เหมือนความอุ่นของฝ่ามือใหญ่นั้นจะส่งกระแสความอ่อนโยนเข้าไปสู่หัวใจจอมขวัญจนมันเต้นรัว ร่างโปร่งไม่ตอบ เขาบิดแขนออกเบาๆ มืออุ่นนั้นก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
“เดี๋ยวผมขอประชุมกับผู้ถือหุ้นก่อนแล้วกัน ถ้าทุกฝ่ายอนุมัติ …พี่โตก็เรียกได้…” จอมขวัญตอบก่อนจะรีบก้าวขาออกจากสวนสาธารณะกว้างอย่างรวดเร็ว อย่างที่ทำเอาอธิปได้แต่ส่ายศีรษะไปมาที่ร่างโปร่งกลายร่างเป็นจอมแถ แถไปเรื่อ…ย…
…เดี๋ยว…เมื่อกี้…จอมขวัญเรียกเขาว่า ‘พี่โต’ …
…ร้ายจริง ทำเป็นแถเรื่องเรียกชื่อตัวเอง แต่ตอนท้ายกลับเรียกชื่อเล่นเขาแบบนี้…แค่นี้ก็มาตามเฝ้าอยู่ทุกเที่ยงแล้ว กะจะให้อยากเจอหน้าทุกชั่วโมงเลยใช่มั้ย ทำกันแบบนี้…
เจ้าของชื่อเล่นว่า ‘โต’ อมยิ้มกับตัวเองแล้วโคลงศีรษะไปมา…ท่าจะแย่…ถ้าวันที่จอมขวัญเรียกแทนตัวเองว่า ‘ขวัญ’ กับเขามาถึงในเร็ววันนี้…หัวใจเขาคงเต้นแรงจนเหนื่อยเสียล่ะมั้งนี่…
………………..
จอมขวัญทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทำงานของตัวเอง มือกำลังจะเอื้อมไปหยิบแฟ้มงานมาจัดการต่อ แต่พนักงานสาวถลามาที่โต๊ะเขาเสียก่อน
“คุณจอมคะ คุณจักรบอกว่าถ้าคุณจอมมาแล้ว ให้รีบไปพบคุณจักรที่ห้องค่ะ” จอมขวัญพยักหน้ารับรู้ เขาวางงานลงที่เดิม ก่อนจะลุกจากเก้าอี้อีกครั้งแล้วเดินไปขึ้นลิฟต์ตรงขึ้นไปยังห้องทำงานของพี่ชาย
…โดยไม่รู้แม้แต่น้อย…ว่าเรื่องที่ตนเองเคยโกหกเอาไว้…วันนี้…มันกลายเป็นความจริง…
……………………
“อะไรนะ?!! ไอ้อนุชาไปป้วนเปี้ยนอยู่หน้าบ้านคุณน้ำ?!!!”
“คุณรุ่งทิพมาบอกว่าเขาเจออนุชาไปดักรอที่หน้าบ้านมา 2-3 วันแล้ว” จอมขวัญได้แต่ตกตะลึงเพราะคิดไม่ถึงว่าเรื่องที่เขาโกหกเอาไว้กลับกลายเป็นจริงขึ้นมา ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาในห้องทำงานของพี่ชายอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
“ไอ้ขวัญ แกพอมีเพื่อนที่รู้จักไอ้อนุชาอะไรนั่นใช่มั้ย ให้เขาสืบให้สิ” จักรกฤษณ์เอง แม้จะปากเสียปากร้ายใส่น้ำทิพย์อยู่บ่อยๆ แต่ในใจลึกๆที่เขาสนใจเธอนั้น ก็…ทำให้อดไม่ได้ที่จะนึกห่วงใย
“ได้ๆ แล้ว…เย็นนี้คุณน้ำกลับยังไง พี่จักรรู้รึเปล่า”
“เห็นคุณรุ่งทิพว่า ให้น้ำทิพย์เอารถไปกลับเอง แต่ช่วงนี้กลับบ้านเย็นเพราะที่ทำงานมีลูกจ้างเข้าใหม่ น้ำทิพย์เลยช่วยสอนงานให้”
“งั้นเย็นนี้พี่จักรไปรับคุณน้ำ” จักรกฤษณ์ถึงกับสะดุ้งโหยง
“เฮ้ย!! ทำไมต้องเป็นฉัน?!!”
“เถอะหน่า! พี่จักรทิ้งรถไว้ที่นี่แหละ เดี๋ยวขวัญขับรถไปส่งที่ทำงานคุณน้ำ แล้วพี่ก็ขับรถคุณน้ำพาคุณน้ำกลับบ้าน ส่วนขวัญจะไปตามข่าวเรื่องไอ้อนุชา แล้วค่ำๆ จะไปรับพี่จากบ้านคุณน้ำ…”
“เดี๋ยวๆ! ทำไมแกไม่โทร.ตามข่าวเอาวะ! แล้วทำไมต้องเป็นฉันไปรับไปส่งน้ำทิพย์?!” จักรกฤษณ์รู้ว่าน้องชายพยายามจะเปิดโอกาสให้เขากับน้ำทิพย์
เขายอมรับว่าเขาสนใจหญิงสาวคนนั้น แต่ก็แค่สนใจ…ถ้าเขาไม่สานต่อ ความรู้สึกทั้งหมดจะคงที่และคาดว่ามันจะลดลงไปเอง แต่ถ้าจอมขวัญขยันให้เขาไปเจอหน้าน้ำทิพย์บ่อยๆ เดี๋ยวก็เลยเถิดจนได้! จักรกฤษณ์ยังยึดมั่นกับคำสัญญาของตัวเอง…เรื่องคบหาผู้หญิงคนเดียวกับน้องชายมันจะต้องไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง
จอมขวัญขยี้หัวอย่างหงุดหงิดที่ถูกพี่ชายซักไซ้
“ก็ถ้าโทร.มันช้า! ไม่ทันใจ! กว่าจะโทร.ไล่ถามทีล่ะคน มันสู้ไปที่ผับแล้วเจอแม่งทุกคนที่อยากถามข่าวไม่ได้ไม่ใช่รึไงล่ะ! แล้วพี่จักรไม่ต้องมาอ้างนั่นอ้างนี่ หัดมีน้ำใจกับมนุษย์เพศหญิงซะบ้าง!! ผู้หญิงไม่ได้อ่อนแอก็จริง แต่เราที่เป็นผู้ชายก็แข็งแรงกว่า อะไรที่เราดูแลได้ก็ต้องช่วยเขา!” แลดูเป็นเหตุเป็นผลดีทีเดียว แต่จักรกฤษณ์ยังมองหน้าน้องชายอย่างไม่วางใจ จนจอมขวัญชักสีหน้าหงุดหงิดใส่
“ตามนี้นะ! แล้วเย็นนี้เจอกันที่รถขวัญเลย!” ว่าแล้วเจ้าตัวก็หันหลังเดินออกจากห้องทำงานของพี่ชายอย่างร้อนใจทันที ในขณะที่จักรกฤษณ์ก็เอาแต่กังวลกับที่สิ่งที่น้องชายกำลังพยายามให้เขาได้ใกล้ชิดกับน้ำทิพย์ เลยลืมเสียสนิทว่ายังไม่ได้ซักเรื่องที่จอมขวัญไปไหนมาไหนกับอธิป
…………………..
เย็นนั้น สองหนุ่มลูกหลานตระกูลวิมลกิตติก็บุกไปถึงที่ทำงานของน้ำทิพย์ พวกเขานั่งรอที่ล็อบบี้และให้ประชาสัมพันธ์โทร.ขึ้นไปแจ้ง ครู่เดียว น้ำทิพย์ก็เดินลงมาพร้อมกับกระเป๋าสะพาย
“เลิกงานเย็นมากเลยนะครับ” จอมขวัญเอ่ยปากทันทีอย่างเป็นห่วง นี่เลยเวลาเลิกงานปกติของน้ำทิพย์มาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
“น้ำสอนงานให้คุณอัญน่ะค่ะ”
“อ้อ…ที่ว่าเป็นลูกจ้างคนใหม่?” น้ำทิพย์ยิ้มรับแทนคำตอบ จอมขวัญอยากเตือนให้หญิงสาวระวังตัวมากกว่านี้ แต่ก็พูดไม่ออก
“เขาเป็นผู้หญิงนะคะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก แล้วน้ำก็จอดรถที่ลานจอดข้างหน้า ไม่เปลี่ยวค่ะ” น้ำทิพย์รู้ดีว่าทำไมวันนี้สองพี่น้องถึงพากันมารับเธอถึงที่ทำงาน คงเป็นเพราะมารดาไปเล่าเรื่องอนุชาเอาไว้ เธออดเกรงใจไม่ได้ แต่ลึกๆก็กังวลในความปลอดภัยของตัวเองเช่นกัน
“จะไปกันได้รึยัง? ยิ่งเย็นรถยิ่งติดอยู่” จักรกฤษณ์เอ่ยปากอย่างตัดรำคาญ เมื่อเห็นน้องชายและอดีตคนรักมองหน้ามองตากันเหมือนจะร่ำไรอีกนาน
“งั้นคุณน้ำพาพี่จักรไปที่รถเลยครับ เดี๋ยวให้พี่จักรขับให้” จอมขวัญตัดสินใจเรียบร้อย อย่างที่ทำเอาน้ำทิพย์นิ่งงัน
“เอ๋?! ทำไม?...”
“พี่จักรมารถผมน่ะครับ แล้วอีกอย่าง…เราต้องทำให้คนรอบข้างเห็นว่าคุณน้ำมีผู้ชายคอยรับส่ง และไปไหนมาไหนด้วย ไปเถอะครับ…เดี๋ยวยิ่งเย็น รถจะยิ่งติดอย่างที่พี่จักรว่า” จอมขวัญยิ้มสำทับอีกครั้ง ก่อนจะเป็นฝ่ายหมุนตัวเดินนำออกจากตึก โดยที่ตนเองแยกไปเอารถของตน และทิ้งให้หญิงชายสองคนนั่นตัดสินใจกันเอาเอง
……………………
จอมขวัญปล่อยหญิงสาวไว้กับจักรกฤษณ์ เพราะรู้ดีว่าพี่ชายเชี่ยวพอตัว ถ้าเกิดอะไรขึ้น จักรกฤษณ์คงจะจัดการได้ เขาขับรถออกจากที่ทำงานของน้ำทิพย์ ฝ่ารถติดมหาโหดมายังผับประจำที่มีเพื่อนฝูงแวะเวียนมาเที่ยว…และหนึ่งในเพื่อนฝูงที่ว่าก็คือทรงพล…
“ไง…ไอ้จอม” วันนี้ทรงพลมาแต่หัววัน ไม่รู้มีใครคาบข่าวไปบอกหรือไรว่าวันนี้จอมขวัญอยากเจอหน้ามันเป็นที่สุด
ทรงพลยังส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เหมือนเคย จอมขวัญเดินไปนั่งที่เคาทน์เตอร์บาร์ สั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์เรียบร้อยก็หันมาทางชายหนุ่มผู้มีเส้นสายและธุรกิจใต้ดินอยู่ในมือ
“มึง…รู้เรื่องอนุชาบ้างมั้ย” คนถูกถามเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะทำหน้าเข้าใจ
“อ้อ…ไอ้เปี๊ยก อนุชาใช่มั้ย”
“อืม”
“อยากรู้เรื่องไหนของมันล่ะ? เรื่องที่มันติดเงินกูห้าล้าน หรือว่าเรื่องที่มันยังออฟเด็กออกไปนอนทั้งๆที่มีเมียแล้ว อ้อ…แต่ได้ข่าวว่าเมียมันท้องนี่นะ”
…ภรรยาของอนุชาท้องด้วยงั้นหรือ?! แต่อนุชาก็ยัง…จอมขวัญไม่รู้จะด่าไอ้ผู้ชายรายนั้นอย่างไรดี แต่…จะพูดอะไรมากก็ไม่ได้ ขนาดเขาเอง…เขายังเคย…
“ส่วนเรื่องอื่นนอกจากนั้น ถ้ามึงถาม กูจะตอบเท่าที่กูรู้แล้วกัน เรื่องไอ้เปี๊ยกมันเยอะจะตาย ให้สาธยายทุกเรื่องในสามคืนก็ไม่หมดหรอก” ทรงพลว่าพลางยักไหล่แล้วกระดกน้ำสีอำพันเข้าปาก
“งั้น…มึงเคยได้ยินเรื่องที่ว่ามันมีเมียน้อยบ้างมั้ย?” ทรงพลเหลือบตามามองคนถาม เขาเกาคางไปมา
“ไอ้บ้านี่มีเมียเยอะจะตาย แต่ถ้าหมายถึงเมียที่ต้องส่งเสียเลี้ยงดูล่ะก็ ไอ้เปี๊ยกมันไม่มีปัญญาหรอก หนี้กูห้าล้านมันยังจ่ายไม่หมดเล้ย…”
“ไม่ๆ กูหมายถึง…มึงเคยได้ยินเรื่องที่มันเล็งผู้หญิงไว้มั้ย” ทรงพลหันมามองจอมขวัญตรงๆ แล้วกระตุกยิ้ม
“มึงจะถามเรื่องที่มันคิดจะกลับไปหาแฟนเก่ามึงใช่มั้ยไอ้จอม” พอถูกถามตรงประเด็นแบบนั้น ก็ทำเอาร่างโปร่งนิ่งงันเพราะไม่คิดว่าทรงพลจะรู้ถึงขนาดนี้
“เอาเป็นว่าถ้ามึงห่วงแฟนเก่ามึงล่ะก็ กูแนะนำว่าให้ดูแลกันดีๆ เห็นไอ้เปี๊ยกมันเป็นแบบนั้น มันก็เส้นสายเยอะพอตัว มันทำอะไร มันไม่ลงมือเองหรอก...” ทรงพลยิ้มบาง “…ใช้คนอื่นคือเรื่องถนัดของมัน…กูจะเตือนให้มึงรู้”
…หมายความว่าอนุชาคิดจะกลับมาคว้าน้ำทิพย์จริงๆ ทั้งที่มีภรรยาแล้ว และภรรยาก็กำลังตั้งท้อง!!...
...นี่เขาจะทำอย่างไรดี?!! เขาจะช่วยน้ำทิพย์อย่างไรให้พ้นมืออนุชา!...
ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้า)
ขอแซวนิดนึง คอมเม้นท์ของพาร์ทที่แล้ว มันเกิดอะไรขึ้นนนนน???
:really2:
ปกติแล้ว คอมเม้นท์ของเรื่องนี้แต่ละอัน จะไม่ค่อยไปในทิศทางเดียวกัน
(เช่นไม่ชอบคุณรุ่งทิพ, ไม่อยากให้น้ำทิพย์คู่กับจักร, ให้น้ำทิพย์คู่กับจักรก็ได้….. ฯลฯ)
ซึ่งตรงกับความต้องการของบัวเลย เพราะว่าอยากให้ความรู้สึกของคนอ่านแต่ละคนที่มีต่อรุ่งทิพและน้ำทิพย์ ไม่เหมือนกัน
แต่! เมื่อพาร์ทที่แล้ว เม้นท์ทุกอันไปในทิศทางเดียวกันหมด!!
ทั้งเป็นแฟนคลับคุณรุ่งทิพ ทั้งขอถือป้ายไฟ ถือพัด ถือธง ขอโทษคุณรุ่งทิพกันยกใหญ่
(หาว่าเป็นสาววายอีกต่างหาก คุณรุ่งทิพเป็นกามเทพหรอกกก :impress2:)
เป็นพาร์ทแรกที่คอมเม้นท์ไปในทิศทางเดียวกัน ฮ่าฮ่า
เอาล่ะกลับมาที่พาร์ทนี้
เนื่องจากฉากหวานของพระนายเขียนยากมากกกก
เอาเป็นว่าจะยกยอดไปในพาร์ทต่อไปแล้วกัน (มีอย่างงี้ด้วย :a5: ฮ่าฮ่า)
แต่สัญญาว่าจะวายต่อไปอย่างมั่นคง อิอิ
ขอบคุณคนอ่าน คนติดตาม คนเม้นท์ และทุกกำลังใจเหมือนเคยค่ะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยนะคะ :3123:
เจอกันพฤหัสหน้านะจ๊ะ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย เขินพี่โตกับของขวัญจริงๆ อ้ะ น่าร้ากมากกกก T/////T
-
จอมแสบโดนรุกหนัก ถ้าจักรรู้ว่าน้องชายตกเป็นของอธิปทั้งกายทั้งใจแล้ว จะรับได้มั้ยหว่า หรือจะใส่พานให้อธิปไปเลย :laugh:
น้ำทิพย์นี่เลิกกันไปแล้วก็ยังยุ่งยากไม่เลิกเนอะ ช่างขัดความสวีทของคู่หลักเสียจริง
-
คืบหน้าไปทีละนิดแล้ว พี่โตแกมุ่งมั่นจริงๆ
แอบเชียร์พี่จักรกับทรงพลนะ จะได้เป็นวายๆๆๆๆ
-
ของขวัญใจอ่อนลงนิดนึงแล้ว ดีใจๆๆๆ
พี่จักรก็คบกับน้ำทิพย์ไปเถอะค่า อย่าคิดมากเลย
พาร์ตหน้าขอหวานๆนะค้า ><
-
เดทกันแต่ละที่ เฮ้อ ไม่มีความโรแมนติกเล๊ย
-
อร๊ายยย
น่ารักอะ สองคนนี้เค้าน่ารักกันจริงๆ
แต่เรื่องยัยน้ำทิพย์นี่คงจะไม่จบง่ายๆ
มาขัดจังหวะหวานจริงๆ 5555
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อให้นะคะ
-
5555
พี่โต เยอะนะเราอ่ะ
หาเรื่องมาเจอแทบทุกวัน
ถ้ายอมแทนตัวว่าขวัญ - พี่โต สงสัยย้ายที่ทำงานมานั่งเฝ้าทั้งวันแน่
แล้วแต่ละคำทีีพี่โตพูดมานี่
เป็นใครก็ดื้อด้วยไม่ออก
ของขวัญก็นะ แกล้งกันเล็กๆๆแบบนี้พี่โตทนใด้อยู่แล้ว
พี่จักรรับแล้วว่ามีใจให้น้ำทิพย์ 5555
ของขวัญเพิ่มโอกาสใกล้ชิดเข้าไป
ไม่รอดแน่คู่นี้
-
เพิ่งมาตามอ่าน
คนแบบของขวัญก็ต้องมีคนแบบพี่โตมาดูแลมันคงจะเหมาะมากๆเลย :-[
ตอนพี่โตบอกว่าอยากอยู่ใกล้ อยากรุ้จักให้มากกว่านี้ เขิน เขินแทนมากกกกกกกกก :o8:
ตอนของขวัญกระตุกชายเสื้อมันน่ารักจังเลยอ่ะ
ของขวัญจริงๆแล้วน่ารักมากๆเลย :impress2:
ยิ่งตอนอยู่กันสองคน น่ารักกันจังเลย ไม่อยากจะนึกว่าตอนเป็นแฟนกันจริงๆของขวัญจะขี้อ้อนแค่ไหน ><
-
ขวัญน่ารักมาก มีการบอกไดเอตด้วย
พี่โตนี่ก็เดินหน้าจีบเต็มสตรีมเลย
-
อ๊ายยย น่ารักแบบยกกำลังเลย
แหม พี่โตทำตัวขรึมๆนิ่งๆ ไม่คิดว่าพี่จะเพ้อไปได้ขนาดนั้น
ชอบตอนของขวัญเรียกพี่โต น่ารักสุดๆ อ่านไปยิ้มไปหน้าบานนนเลย
พี่จักรกับน้ำทิพย์เราว่าโอเคไปโลดเลย จะคอยเชียร์ทั้งสองคู่เลย
-
เราหลงรักของขวัญเต็มเปาเลยค่ะ
ชอบอะเฮี้ยวๆแบบนี้ พี่โตคิดเหมือนกันใช่มั้ยคะ 55555555555
น่ารักกกกกกก
:z3: :z3: :z3:
เราว่าหนึ่งอาทิตย์มันนานมากเลยย TTTTTTTT
-
ทำยังไงดี พี่โตรอราดหน้าอยู่ด้วยนะของขวัญ อย่าได้ลืม !!!
-
ในที่สุดก็มาแล้ว มาพร้อมกับความหวานพอสัมผัสได้ของโตกับของขวัญ
แต่ก็ยังเป็นช่วงดูเชิงกันอยู่ ยังไม่กล้าแสดงออกกันมากนัก
อยากอ่านตอนที่สวีทกันจริงๆ แล้วจังเลย ของขวัญคงจะน่ารักมาก
ว่าแต่ว่า พี่โตเนี่ย ชอบผู้ชายตั้งแต่เมื่อไรกัน เห็นว่าไม่เคยมีแฟนเลย
หรือว่าเพิ่งจะอยากเป็นแฟนกับของขวัญเป็นคนแรก
-
พี่โตเพ้อหนักแล้ว ทำเป็นหนุ่มพึ่งริรักไปได้
แต่ก็เข้าใจล่ะนะเพราะของขวัญน่ารักสุด ๆ
ว่าแต่ลืมซื้อราดหน้าไปให้พี่โตหรือเปล่าเนี่ย มัวแต่ยุ่งเรื่องยัยน้ำ
-
แหม เหมาะมือมากสินะสินะ แอร๊ยย
พี่โตเท่ห์มากค่ะ จอมขวัญก็ด้วย จะน่ารักไปไหน
อยากอ่านพาร์ทหวานๆจะแย่แล้วเนี่ย
-
ของขวัญทำเนียนเรียกพี่โต... :impress2:
ขวัญคิดจะทำอะไรอีกเเล้ว....จะมีงานเข้าอีกไหมน้อ o18
-
พี่โตรุกของขวัญน่าดูเลยอ่ะ
-
เดี๋ยว ! ช้วยน้ำทิพย์ แล้วราดหน้าพี่โตล่ะ ! /แหวกกระแส ! 555555555 :กอด1:
-
ชอบทั้งสองคู่อ่ะ :-[
-
รอวันที่เรียกพี่โต - ของขวัญ ไม่อยากจะคิดมันแบบว่า อ้ายยย 55 -//-
เขินในจิตใจ 55555
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกก.........น่ารัก ว่าแต่พี่โตก้อรออ่าจิT^T
ยังไงก้อมาต่ออีกน้า รอๆค๊าฟ
-
โอ้ย อยากกินบัวลอยขึ้นมาทันที
เดทของพี่โต กะ ของขวัญ นี่ไม่เหมือนใคร
แต่หวานล้ำหน้ามาก...
-
พี่โตกับน้องขวัญ...น่ารักอ่ะ :impress2:
วันนี้ยอมเรียกว่าพี่โตแล้วด้วย
ส่วนเรื่องไอ้เปี๊ยกนั่น..ปรึกษาพี่โตพี่จักรดีกว่า อย่าริวางแผนเองนะจอมขวัญ
เดี๋ยวจะได้มีเรื่องอีก
-
น่ารักที่สุด :-[
-
ของขวัญอย่าลืมราดหน้าของพี่โตนะ เดี๋ยวพี่โตหิว
-
ของขวัญของพี่โตทำไมน่ารักขนาดนี้คะ??
:-[
ดีใจแทนพี่โตชะมัดเลย
ตอนนี้พี่โตกลายเป็นหนุ่มน้อย
ที่เพิ่งมีปั๊บปี้เลิฟครั้งแรกยังไงยังงั้นเลยนะ
:m1:
อยากจะจับน้องบัวคนสวยมากอดแน่นๆ
:กอด1:
โทษฐานเขียนให้ของขวัญน่ารักโดนใจคนอ่านขนาดนี้
ตอนหน้ามาไวๆน้า คนอ่านคิดถึง
:bye2:
-
หาเรื่องมาเจอ น่ารักจริง
-
อ่านเรื่องนี้มันมีความสุขจัง
ตัวละคร มันมีพัฒนาการ ในตัวมันเอง ในทุกๆตัว
แต่วันนี้น้องเรียกพี่โตแล้วนะ แอร๊ยยยย ฟินแทน :m3: :m3:
-
ชอบพี่โตกับของขวัญมากกกกกกกกกกก
ยิ่งอ่านก้ยิ่งชอบ ยิ่งชอบก้ยิ่งติด
ของขวัญน่ารักมากจริงๆ พี่โตก้รุกซะ ฮ่าๆ
ปล.อย่าช่วยคุณน้ำจนลืมพี่โตเน้อ >.<
-
ลืมนัดพี่โตไปได้ไงอ่ะ
ฮือ... :m15:
-
ช่วยไปช่วยมาก็เข้าตัวตลอดอ่ะ ของขวัญ
แต่ฉันชอบนะ ชอบให้เข้าตัว กร๊ากกกก
>< ยิ่งกว่าเขิน
พี่โตคงอีกใจ เรียกชื่อแล้วนี่ น่าจะอีกไม่เกิน 2 ตอน
คงแทนตัวเองว่าขวัญแล้วล่ะนะ
ฮ่าๆๆ จะว่าไป ทรงพลแม่งก็ดีนะ ถ้าเรื่องนี้ไม่มีนาย
พี่โตกะของขวัญคงไม่สนิทกันเร็วขนาดนี้ โฮะๆ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกก :o8:
-
:L2:เค้าจะตายไปพร้อมกะพี่โตแล้วน้าาาาาา มันลุ้นทุกมื้อกลางวันอ้ะ แต่มีพัฒนาการแฮะ จะมีราดหน้ามื้อเย็นแล้ว :m20:
จะว่าไปก้อชอบทรงพลนะ ดูเถื่อนๆดี ถ้ามีเรื่องใหม่เปลี่ยนจากหวานเป็นหื่นเหี้ยม ดุ เอาพี่เค้าเป็นพระเอกบ้างซี
-
ชอบพี่โตม๊ากมากค่ะ หวานได้ใจ แต่ที่ไม่ประสบอารมณ์ ไม่อยากให้น้ำทิพย์ได้กับจักรน่ะ :serius2: :serius2: :serius2:
ไม่รู้ซิว่าทำไม เอาเป็นคู่กับทรงพลน่าจะดี ฮิฮิ o13
-
แค่เรียกพี่โตก็เพ้อขนาดนั้นแล้ว ถ้าโดนอ้อนขวัญอย่างงั้นขวัญอย่างงี้ไม่ฟินจนตายไปเลยเรอะคะ คุญพี่โต :laugh:
-
เวลาของขวัญอยู่กับพี่โตน่ารักจังเลย เริ่มเปิดใจให้พี่เค้าแล้วล่ะสิ คิคิ
-
หวานขึ้นหวานขึ้น อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย :impress2:
-
พี่โต น้องขวัญ แอร้ยๆ
-
ทรงพลนี่เป็นคนดีหรือไม่ดีกันแน่เนี่ย เหมือนจะไม่ดีแต่ก็ช่วย เอ...
-
พี่โต ของขวัญ :o8:
-
ของขวัญน่ารักกกก
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เรียบร้อยแระ เหลือแต่รอเวลาเป็นของขวัญให้พี่โต
อิอิ
แต่หลังจากนี้ขอลุ้นกับฉากบู๊มันหยดติ๊งๆ(รึเปล่า) ของจอมขวัญกะตัวโกง
อ่านแล้วชอบพี่จักรจริงๆ พี่ชายอะไรน่ารักค่อดๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วน่ารักอะ
แอบนั่งยิ้มคนเดียว อาจจะมีเครียดบ้างในช่วงท้าย
ว่าแต่ของขวัญลืมอะไรไปหรือเปล่า
ราดหน้าพี่โตอะ
:z3:
-
น่ารักจริงๆ. ของขวัญ. แอบเรียกพี่โตด้วยแบบนี้จะไปไหนรอด :กอด1:
-
โอ๊ยยย ของขวัญทำตัวน่ารักจะตายตอนอยู่กับพี่โตอ่ะ
ไม่รู้ตัวหรอจ๊ะ??
เขินแทนวุ้ย ถ้าของขวัญเรียกแทนตัวเองว่า"ขวัญ"จริงๆ
วันนั้นอิฉันคงต้องแย่งกับพี่โตแล้วล่ะค่า ฮ่าๆ (โดนพี่โตเก็บแน่)
ปล. อย่างเห็นพี่จักรตอนมีความรัก ฮ่าๆๆๆ
-
เริ่มต้นด้วยดี พี่โตกับของขวัญ
-
จอมขวัญน่ารักขึ้นทุกวันแล้วอะ
:o8: :o8: :o8:
-
ของขวัญลืมข้าวพี่โต
-
พี่จักรดูแลน้ำทิพย์ดีๆน๊า~~!!
-
พี่โตสู้ๆ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ของขวํญ กะ พี่โต ในที่สุด
น้องบัวสู้ๆ รักษาสุขภาพด้วยน้า
-
:o8: คู่นี้น่ารัก พี่โต ของขวัญ ><
-
ที่ต้องหวานเยอะๆ เนี่ย เพราะของขวัญจะลืมนัดพี่โตหรือเปล่า
เลยต้องง้องอนกันยกใหญ่ หวานจนพี่โตใจอ่อนนั่นล่ะ
-
ดีจัง
-
อยากได้ของขวัญน่ารัก ๆ แบบนี้บ้างอ่ะ :-[
-
:กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
จอมเรี่ยกจะเรียกอธิปว่าพี่โตด้วย น่ารักอ่ะ
มัวแต่ห่วงแฟนเก่าอย่าลืมห่วงความรู้สึกของพี่โตด้วยนะ
+1+เป็ดให้น้องบัวจ้ะ
-
พี่โตรอเก้อแน่
-
อ่า จอมขวัญจะจัดการยังไงละเนี่ยย
ตอนแรกนึกว่าคุณรุ่งทิพจะมาคุยเรื่องเลิฟๆกันของจอมขวัญกะอธิปซะอีกคะ
แต่มีคนเล็งคุณน้ำแบบนี้พี่จักรจะทำไงน๊าาาา จะจีบป่าวหว้า
ปล ตอนหน้าขอหวานๆเยอะๆเลยนะคะ
-
อย่าลืม ราดหน้านะ ของขวัญ !!
อยากเร่ง เวลาให้ตอนหน้ามาไวๆ ^^
ของขวัญน่ารักขึ้นทุกตอนๆ เลย :L2: +1
-
ย๊ากกกกกก พี่โต โอยยยยน่ารักกก
-
จอมก็บอกพี่โตให้ช่วยดิ
พี่แกช่วยด้าย :a9:
-
พี่โตขรา......รู้สึกมาบ่อยๆๆๆแล้วนะ...หลงของขวัญแล้วสิ......ถ้าคุณจักรรู้ o22..ถวายพานให้เลยแน่เลย
-
ของขวัญลืมพี่โตหรือเปล่าเนี่ย ห่วงแต่น้ำทิพย์
-
:sad4: :sad4: :sad4:
อยากอ่าต่ออีก :z3:
///กลัวแทนน้ำทิพย์เลยอะ พี่จักร ต้องค่อยดูแลน้ำ บ่อยๆแล้ว o18
-
พี่โต :impress2:
-
ของขวัญเรียกพี่โตด้วยอ่ะ อ่อยป่ะเนี่ย ? :laugh: :laugh: :laugh:
-
ชอบมากเลยค่ะ (ชอบทุกเรื่องของคุณบัวเลย)
ของขวัญมันน่ารักมากอะ บางมุมก็ดูเป็นเด็กซน บางมุมก็ดูฉลาดแกมโกง บางมุมก็ดูร้ายๆ แต่รวมๆ แล้วชอบตอนของขวัญอ้อนป้ามากกกกกกกกกก :กอด1:
อยากเห็นของขวัญอ้อนพี่โตเร็วๆ จัง... ของขวัญชิ้นนี้แม้จะถูกพี่โตแกะสำรวจไปแล้วก็ตาม แต่คนอ่านก็อยากให้พี่โตได้แกะสำรวจทุกวันๆ (อิอิ เรารู้นะว่าอิพี่โตก็คิดเหมือนกัน)
ไม่เคยอยากให้ถึงวันพฤหัสเร็วๆ แบบนี้มาก่อนเลย... รอนะคะ ขอบคุณมากๆ เลย
-
น่าจะเปลี่ยนจากจอมร้าย เป็นจอมน่ารักได้แล้วนะครับ 5555555
-
พอเรียกพี่โตแล้วรู้สึก...
นึกถึงฉากนั้นเลยแฮะ โฮะๆๆๆ
-
นิยายน้องบัวสนุกทุกเรื่องเลยค่ะ
พระ-นายเรื่องนี้กระแทกใจอย่างแรง
หวานๆ นะจ๊ะพี่โต แอบเขินแต่พี่เห็นนะของขวัญ :impress2:
-
แวะมาอ่านอีกรอบ ^ ^
-
บอกได้คำเดียวว่าอีกไม่นาน ขวัญจะกลายเป็นของโต ทั้งตัว.......และหัวจายยยยยยย :haun4:
-
เขินแทนของขวัญเลยอะ
-
:call:
-
:z13:
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ
-
มารอค๊าฟฟฟฟฟ อิอิ
-
อยากจะอ่านตอนต่อไป... มากค่ะ!!!!
โอ้ยรอไม่ไหวแล้ววว
ของขวัญกับพี่โต กรี๊ดๆๆๆ
สู้ๆค่ะ รอ รอ รอ
-
เมื่อวานอ่านตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนสุดท้าย
และกะว่าจะอ่านอีกรอบค่อยแสดงความคิดเห็น แต่ว่า
เรื่องนี้มันติดอยู่ในสมอง เหมือนเรากินอาหารเข้าไปแล้ว รสชาติยังติดปากอยู่
น้องจอมมันน่ารักอ่ะ เหมือนเด็กแก่นๆ ที่เรียกร้องความรัก
มีอยู่แล้วนะ แต่เหมือนไม่ใช่ กับน้ำทิพย์ให้อารมณ์เหมือนพี่สาวจริงๆแหละ
เหมือนที่แฟนเก่าบอกว่าจอมเหมือนน้องชายอธิปเหมือนพี่ชาย
น้ำทิพย์ใจเย็น เหมาะกับจักรกฤษณ์ ที่ใจร้อน และตามใจน้องชาย
อธิปเป็นคนมองโลกอย่างความเป็นจริง มองรอบด้าน และรู้เท่าทันโลก
เอาใจช่วยอธิปให้จีบจอมสำเร็จ
-
เพิ่งตามอ่านจนทันค่ะ ไม่ได้อ่านซะหลายวัน ขวัญน่ารักมากเลย เปนห่วงน้ำอะ พี่จักรช่วยดูแลน้ำหน่อย
เป็นกำลังให้คนแต่ง :กอด1: :กอด1:
-
ชอบจอมขวัญตอบที่ว่า อ้วนหลบใน คิดไ้ด้ไง อย่างฮา
-
มานั่งรอแต่เช้า ^ ^
-
ขอมาปูเสื่อรอตั้งแต่เที่ยงเลยละกันนะคะ
คิดถึงจะแย่อยู่แล้ววววววว >.<
-
พึ่งจะตามมาอ่านค่ะ สนุกมาก พี่โต น้องขวัญ หุหุหุ แต่ตอนนี้ปัญหาเรื่องอนุชามาก่อน หวังว่าจะไม่ร้ายแรงมากนะ
-
…จอมร้าย…
By: Dezair
………………………………….
ตอน 12
อธิปรอ…
…สามทุ่มแล้ว…แต่เขายังจำได้ว่ามีใครบางคนนัดเอาไว้ว่าวันนี้จะเอาราดหน้ามาฝากที่บริษัท…
ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานไปยืนดูที่กระจกหน้าต่าง จากห้องทำงานของเขา สามารถมองเห็นถนนใหญ่หน้าตึกที่เลี้ยวเข้าสู่อาณาเขตของอาคารสำนักงานของบริษัทได้…ในความมืดสลัวยามค่ำคืน ถนนหน้าบริษัทค่อนข้างโล่ง ไฟสีส้มจากเสาไฟริมถนนให้ความสว่างพอๆกับไฟหน้ารถยนต์คันแล้วคันเล่าที่สัญจรไปมา…แต่…ไม่มีรถคันใดเลี้ยวเข้ามาเลย
…หรือจะลืมไปแล้ว…
อธิปถอนหายใจแผ่ว…จอมขวัญบอกเองว่างานเยอะ จะลืมก็ไม่น่าแปลกหรอก แล้วนี่ก็สามทุ่มแล้ว ป่านนี้เจ้าตัวอาจจะกลับบ้านหลับเป็นตายไปแล้วก็ได้…
หัวใจอธิปปวดหนึบ แม้จะรู้ว่าท้อไม่ได้ แต่…ก็ยังอดจะเสียใจไม่ได้อยู่ดี…จอมขวัญลืม…แม้เป็นสัญญาเล็กๆน้อยๆแต่จอมขวัญก็ลืมเขา…
ร่างสูงหมุนตัวกลับมาหยิบกุญแจรถ ก่อนจะเดินไปคว้าเสื้อสูทที่แขวนอยู่บนไม้แขวน แล้วออกเดินตรงไปที่บานประตู ช่วงระยะทางไม่กี่ก้าวนั้น อธิปภาวนาขอให้บานประตูเปิดออก พร้อมกับใครบางคนโผล่หน้าเข้ามาด้วยอาการหอบแฮ่ก…ทว่า…ไม่มี…ไม่มีใครคนนั้น ชายหนุ่มหยุดที่หน้าบานประตู ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง แล้วจึงเอื้อมมือไปกดปิดสวิสซ์ไฟที่เปิดมาทั้งวัน…และวันนี้…มันจบลงแล้ว…จอมขวัญไม่มา…เขาก็ไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไม
ชายหนุ่มขับรถกลับบ้าน แม้จะนึกอึดอัดอยู่ในอก เขาจะขับไปบ้านเรือนไทยของจอมขวัญก็ได้หรอก…แต่…ไปแล้วมีประโยชน์อะไร…จอมขวัญลืม ลืมเรื่องที่สัญญาเอาไว้กับเขา ไม่แม้แต่จะโทร.มาบอกกันสักนิดว่ามาไม่ได้ หรือติดธุระ…ก็เพราะว่าลืม…นั่นสิ…เพราะว่าลืม แล้วจะโทร.มาได้อย่างไรกัน…
ริมฝีปากแค่นยิ้มอย่างนึกเจ็บใจตัวเอง ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าซอยเพื่อกลับบ้านที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทนัก เขากดรีโมทเพื่อเปิดประตูรั้วอัลลอยหน้าบ้าน รออึดใจนึง ประตูรั้วก็เลื่อนออกให้เขาเคลื่อนรถเข้าจอดที่โรงรถ
อธิปลงจากรถ ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าบ้าน เขาชะงักไปเล็กน้อยที่เห็นไฟห้องนั่งเล่นยังเปิดอยู่ จึงชะโงกหน้าเข้าไปดู
“แม่…” คุณกนกนุชยังดูละครหลังข่าวอยู่เลย ภาพเคลื่อนไหวบนจอทีวีบอกเขาอย่างนั้น หญิงสูงวัยหันมามองตามเสียงเรียกก่อนจะยิ้มให้เมื่อบุตรชายคนโตยกมือไหว้
“กลับดึกจังนะโต”
“เอ่อ…ครับ…” ชายหนุ่มพูดไม่ออกว่าที่กลับดึกเป็นเพราะเขารอใครบางคน แต่ใครคนนั้นกลับทำให้เขารอเก้อ
“นี่เต็งก็เพิ่งกลับมาเหมือนกัน นั่งกินข้าวอยู่ในครัวกับพ่อนู่น โตกินอะไรมารึยัง” น้องชายของเขาก็เพิ่งกลับเหมือนกันหรือ?...อธิปเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าวันนี้น้องชายกลับมาก่อนเขาเสียอีก ทั้งๆที่ปกติแล้วรายนั้นมักจะติดเที่ยวหลังเลิกงานเสียด้วยซ้ำ
“ไม่ค่อยหิวน่ะครับแม่”
ชายหนุ่มไม่มีอารมณ์จะทานอะไร เขามองหญิงสูงวัยที่หันกลับไปสนใจละครโทรทัศน์ต่อ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆด้วยไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดหรือทำอะไรดี
“มีอะไรรึเปล่าโต” คุณกนกนุชหันมาถาม อย่างที่ทำเอาบุตรชายคนโตนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะส่ายศีรษะไปมา
“เปล่า แม่ดูละครเหรอ…”
“ใช่…กำลังสนุกเลย นี่!…วันนี้คุณรุ่งมาหาแม่” คุณรุ่งทิพมาหามารดาของเขาไม่ใช่เรื่องน่าแปลก เพราะทั้งสองคบค้าสมาคมกันฉันเพื่อน แต่…ที่น่าแปลกคือแม่นำความมาบอกเขาต่างหาก…อธิปเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ปล่อยให้มารดาที่ตายังจับจ้องโทรทัศน์ เอ่ยปากพูดต่อ
“เห็นว่าหนูน้ำเลิกกับหลานชายคุณชัย วิมลกิตติแล้วใช่มั้ย”
“ครับ…” เลิก…แต่ยังรัก…อธิปรู้ดีว่าจอมขวัญผูกความรู้สึกของตัวเองไว้ที่น้ำทิพย์มากเพียงใด
“อย่างงี้นี่เอง เฮ้อ! นี่คุณรุ่งก็มาร้องห่มร้องไห้กับแม่ว่าลูกสาวตัวเองน่ะเป็นสเป็กของพวกมีข่าวฉาว…เลิกกับหลานคุณชัยมา ก็ปรากฏว่ามีผู้ชายมาด้อมๆมองๆหน้าบ้าน แล้วไอ้ผู้ชายคนนั้นก็ดันแต่งงานมีเมียแล้ว แถมยังเสเพลอีกต่างหาก แม่ก็ไม่รู้จะปลอบยังไง ขึ้นชื่อว่าคนเป็นแม่ก็กลุ้มใจกับทุกเรื่องของลูกอยู่แล้ว แล้วยิ่งเป็นลูกสาว ก็ยิ่งกลุ้มหนัก เห็นคุณรุ่งร้องไห้แล้วแม่ก็ว่าตัวเองโชคดีจริงๆที่ไม่มีลูกสาว”
อธิปชะงักไปทันทีที่รู้จากมารดาว่ามีผู้ชายมาติดพันน้ำทิพย์ ทั้งยังเป็นผู้ชายที่ขึ้นชื่อทางด้านฉาวโฉ่ถึงขนาดแต่งงานแล้ว แต่ก็ยังมาดักรอหน้าบ้าน…
…หรือจอมขวัญจะรู้เรื่องนี้…
“แล้ว…น้ารุ่งเขา…เขามาขอให้แม่ช่วยอะไรรึเปล่าครับ” คุณกนกนุชส่ายหน้า
“ไม่หรอก…เขาแค่มาระบายให้แม่ฟัง แต่แม่ก็บอกเขาไปแล้วนะ ว่าถ้ามีอะไรที่คิดว่าแม่พอจะช่วยได้ ก็ให้มาบอก แต่เขาว่าเขาเกรงใจโต…” คนเป็นแม่ก็ไม่เข้าใจคำพูดของเพื่อนรักนักว่าเหตุใดจึงมานึกเกรงใจลูกชายของเธอเอาตอนนี้ ทั้งๆที่คราวก่อนก็ถึงขั้นขอร้องให้อธิปเข้าไปเป็นมือที่สามเสียอีก แต่สำหรับอธิปแล้ว เขาเข้าใจดีว่าทำไมคุณรุ่งทิพถึงนึกเกรงใจเขาขึ้นมา…คงจะเพราะเรื่องที่เข้าใจไปเองว่าเขากับจอมขวัญคบหากัน…
“แล้วเขายังเล่าอีกนะ ว่าเดี๋ยวนี้หลานคุณชัย กลายมาเป็นเพื่อนสนิทของหนูน้ำไปแล้ว…แล้วก็เพราะหลานคุณชัยนี่แหละ ที่มาเตือนล่วงหน้าว่าผู้ชายคนนั้นหวังจะเข้ามาคบหากับหนูน้ำทั้งๆที่มีเมียแล้ว…จะว่าไปก็แปลก ตอนที่หลานคุณชัยเป็นแฟนหนูน้ำนะ แม่เห็นคุณรุ่งทั้งด่าทั้งว่าสารพัด พอตอนนี้เลิกกันแล้ว ดันมาชื่นชมให้แม่ฟังยกใหญ่” อธิปยิ้มบางกับคำพูดของมารดา
“โตก็พอจะรู้จักเขาใช่มั้ย สรุปว่าเขานิสัยดีหรือนิสัยไม่ดีกันแน่ล่ะ”
“นิสัยหรือครับ? เขาก็…เหมือนเด็กซนๆน่ะครับแม่ แต่ถ้าจะเอาเรื่องขึ้นมาจริงๆก็ร้ายใช่ย่อย แต่ผมว่าจริงๆแล้วเขาเป็นคนขี้เหงา อ้อ…เขารักครอบครัวมากเลย ทั้งป้า ทั้งลุงแล้วก็พี่ชายเขา…เวลาอยู่กับคนอื่นก็ทำเป็นผู้ชายมีมาด แต่พออยู่กับป้ากับลุงเขาทีไร เขากลายเป็นเด็กทุกที”
“เขาชื่ออะไร”
“จอมขวัญครับแม่ เขาบอกใครต่อใครว่าชื่อเล่นชื่อจอม แต่…มีไม่กี่คนเท่านั้น ที่ได้เรียกชื่อเล่นเขาจริงๆ”
“ชื่อเล่นจริงๆ?” คุณกนกนุชหันมาถามอย่างสนใจ อธิปยิ้มอีกครั้ง ยามนึกถึงชื่อเล่นที่อีกฝ่ายหวงนักหวงหนา
“ครับ ชื่อเล่นจริงๆของเขาชื่อ…ของขวัญ…”
“ชื่อน่ารักจัง…
“ครับ” อธิปเหลือบตามองมารดาที่ให้ความสนใจละครหลังข่าวต่อแล้ว แต่…เขายังคงอยากคุยเรื่องของจอมขวัญให้มารดาฟังต่อ “แม่…อยากเจอเขามั้ยครับ”
คุณกนกนุชหันมาบอกบุตรชายก่อนจะยิ้มบาง
“พามาเที่ยวบ้านเราบ้างก็ดี แม่อยากเจออยู่เหมือนกัน อยากรู้ว่าคนแบบไหนที่คุณรุ่งทั้งด่าทั้งชมให้แม่ฟัง”
……………………….
‘อ้อ…ใช่ ช่วงนี้ไอ้ขวัญมันยุ่งกับเรื่องน้ำทิพย์หัวแทบขวิด’ เสียงจักรกฤษณ์ดังมาจากหูโทรศัพท์ อธิปผ่อนลมหายใจเบา แม้จะพอคาดเอาไว้แล้วว่าที่จอมขวัญลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเขาเป็นเพราะเรื่องของน้ำทิพย์ แต่ก็อดใจหายไม่ได้อยู่ดี
‘แต่ที่ซวยหนักสุด เห็นจะเป็นผมนี่ล่ะ! ไอ้ขวัญเล่นโยนงานให้ผมไปรับไปส่งน้ำทิพย์ ส่วนตัวมันอ้างว่าจะไปหาข่าวของนายอนุชา ไม่รู้ไปหาถึงไหนเหมือนกัน วันนี้มีราดหน้าหิ้วกลับบ้านมาตั้งสี่ถุง’
“ราดหน้า?!” อธิปทวนคำ พลางทรุดตัวลงนั่งปลายเตียงในห้องส่วนตัว
‘ใช่ มันเพิ่งกลับมาถึงเมื่อกี้นี่เอง’
…ไม่ได้ลืมหรอกหรือ?...เขานึกว่าจอมขวัญลืมไปแล้วว่านัดอะไรกับเขาเอาไว้…
‘คุณอธิป?’ อธิปคงเงียบไปนาน ปลายสายถึงเรียกชื่อเข้าให้
“อ่า…ครับ?”
‘คุณโทร.มาถามเรื่องน้ำทิพย์ก็ดีแล้ว คือ…พอไอ้ขวัญบอกว่าจะไปหาข่าวจากเพื่อนมัน ผมก็ไม่ค่อยจะไว้ใจมันเท่าไหร่ ถ้าเพื่อนมันเป็นคนอื่น ผมจะไม่ห่วงหรอก ห่วงแต่ว่าเพื่อนมันจะชื่อทรงพลนี่ล่ะ…ถ้ายังไง…ผมวานคุณหน่อยนะ มีงานต้องดีลกับไอ้ขวัญอยู่แล้วใช่มั้ย ช่วยดูๆแลๆมันหน่อยแล้วกัน ถ้าเห็นไม่ชอบมาพากล มาบอกผมที’
“ได้ ไม่ต้องเป็นห่วง” เขาจะดูแลจอมขวัญอย่างดีให้สมกับที่จักรกฤษณ์ฝากฝัง
‘ขอบคุณมาก อ้อ…พรุ่งนี้ไอ้ขวัญมันลานะ เห็นว่าโต้รุ่งหลายคืนแล้ว ถ้าคุณจะคุยเรื่องงานก็เข้ามาคุยกับมันที่บ้านก็ได้ มันนอนแอ้งแม้งอยู่ที่นี่ล่ะ’
“ครับ…ผม…คงได้เข้าไป…” พวกเขาคุยกันต่ออีกไม่กี่ประโยคก่อนจะวางสาย และทันทีที่วางสาย อธิปก็รีบหยิบสมุดตารางงานของตนเองขึ้นมาดูรายละเอียดของวันพรุ่งนี้ทันที ก่อนจะยิ้มบางที่มุมปาก
…พรุ่งนี้…บุกไปกินราดหน้าที่บ้านเรือนไทยดีกว่า…
……………….
จอมขวัญตื่นสายโด่ง เพราะลุยทั้งงาน และตามเรื่องของอนุชาที่มาติดพันน้ำทิพย์จนทำให้นอนไม่พอมาหลายวัน เขาเลยหาเรื่องโดดงานเสียเลย ตอนแรกจักรกฤษณ์ทั้งกัดทั้งโวยวายหาว่าเขาเอาวันหยุดมาใช้ฟุ่มเฟือย แต่พอเขายกมือขึ้นแตะหน้าผาก ทำหน้าเบลอๆ เพียงเท่านั้นไอ้พี่ชายปากร้ายแต่ใจดีก็เงียบสนิท มันคงกลัวเขาจะเป็นลมต่อหน้ามันอีกล่ะมั้ง
“ของขวัญ…จะกินข้าว หรือจะกินราดหน้าที่เราซื้อมาเมื่อคืน” คุณพัชรีที่กำลังชี้นิ้วสั่งให้สาวใช้เช็ดเครื่องเรือนทุกชนิดจนฝุ่นหายวับ หันมาถามหลานชายสุดที่รักทันทีที่ได้ยินเสียงประตูห้องเปิด
“ราดหน้าก็ได้ ป้ารี”
ราดหน้า…ราดหน้าค้างคืน…ราดหน้าที่เอาไปให้อธิปที่บริษัท แต่…เขาไปช้าเกิน…สี่ทุ่มแล้วตอนนั้น…ตอนที่จอมขวัญไปถึงบริษัทของอธิป และยามยืนยันว่าไม่มีใครเหลืออยู่ในบริษัทสักคน ชายหนุ่มเลยต้องขับรถกลับ…
…โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง เขาไปช้าเอง เขานึกถึงสัญญานั่นช้าเกินไป กว่าจะตามเรื่องนายอนุชาจากไอ้ทรงพลที่ชอบขยักข้อมูลออกมาทีวัน และวันล่ะหน่อย ก็ปาเข้าไปเกือบจะสามทุ่มแล้ว และพอขับรถกลับบ้านผ่านร้านราดหน้าก็ถึงจะเพิ่งนึกออก…กว่าจะซื้อ กว่าจะขับรถกลับไปที่บริษัทของอธิป…ทุกอย่างก็ช้าไปแล้ว…
…อธิปไม่คอย…
…ราดหน้าเป็นหม้าย…
“เป็นอะไร นั่งซึม…ปวดหัวรึเปล่าลูก” คุณพัชรีวางชามราดหน้าที่อุ่นจนร้อนลงตรงหน้าหลานชาย ก่อนจะเอ่ยปากถามด้วยความห่วงใย
“เปล่าหรอกป้า…ขวัญแค่…แค่เซ็งตัวเองน่ะ”
“เซ็งอะไรอีก” จอมขวัญเลื่อนชามราดหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะคุ้ยในถุงราดหน้าเพื่อหาเครื่องปรุง แต่ก็ถูกคุณพัชรีรวบทั้งถุงไปจากมือ
“…ไม่ต้องปรุงแล้ว ตื่นซะสายโด่งขนาดนี้ ถ้าเกิดยังกินเปรี้ยวมากๆล่ะก็ มีหวังกระเพาะทะลุแน่ๆ” คนเป็นหลานทำหน้างอเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้หือ เขาคลุกราดหน้าให้เข้ากัน ก่อนจะตักเข้าปาก
“แล้วว่ายังไง เซ็งเรื่องอะไร บอกป้าได้มั้ย”
“ก็…ขวัญ…ขวัญลืมนั่นลืมนี่บ่อยๆ…แล้ว…แล้วบางที…เรื่องที่ลืมมันก็สำคัญ…” จอมขวัญเอ่ยปากก่อน เมื่อคิดว่าเรื่องที่ตนลืมนั้น ดันเป็นเรื่องที่สัญญาเอาไว้กับอธิป
…ไม่รู้ป่านนี้จะโกรธเขารึเปล่า…จะให้เขาโทร.ไปถาม…มันก็…
“คราวหลัง ถ้าสำคัญมากๆก็มาบอกป้า ป้าจะได้เอาปากกาเมจิกหัวใหญ่ๆเขียนแปะบนหน้าผากของขวัญซะเลย ดีมั้ยลูก”
“โธ่! ป้ารีอ่ะ! นี่ขวัญจริงจังนะเนี่ย…” คุณพัชรีส่ายหัวอย่างระอาใจ
“เพิ่งจะมานึกจริงจังเอาตอนนี้น่ะเหรอ เรารู้มั้ยของขวัญ ว่าเราน่ะขี้ลืมจะตาย สมัยมัธยมมีวันที่ต้องเรียนพละ ยังใส่ชุดนักเรียนไปโรงเรียนหน้าตาเฉย พอไปเรียนเมืองนอก ลืมกระทั่งวันสอบอีกต่างหาก…ป้าน่ะชินกับเราแล้ว แล้วเราล่ะ ไม่ชินกับตัวเองอีกเหรอ” จอมขวัญพูดไม่ออก
…เขารู้ว่าเขาขี้ลืมอยู่บ้าง แต่…จะให้ชินกับตัวเองเพราะลืมเรื่องที่สัญญาเอาไว้กับอธิป…มันก็…
“ไม่คุยกับป้ารีแล้ว” หลานชายได้แต่ทำหน้ามู่ แล้วก้มหน้าก้มตากินราดหน้าต่อ
“ใช่ซี่! นอกจากป้าจะไม่ใช่สาวๆสวยๆสเป็กของของขวัญแล้ว ป้าก็ไม่ใช่คุณอธิปที่เดี๋ยวนี้เป็นที่พึ่งทางใจให้หลานชายของป้าได้!” คุณพัชรีใส่สีตีไข่มากกว่าข้อมูลที่ได้มาจากสามี
คุณชัยนำความมาเล่าว่า จักรกฤษณ์เห็นอธิปและจอมขวัญออกไปทานข้าวด้วยกัน ดูท่าจะสนิทสนมกลมเกลียวกันดีราวกับไม่เคยทะเลาะใดๆกันมาก่อน
“ป้ารี…พูดอะไรน่ะ…” ในขณะที่คนเป็นป้าใส่ไข่มากกว่าเดิมไปเยอะ คนเป็นหลานกลับกลืนราดหน้าแทบจะลงหลอดลมจนเกือบสำลัก เขาใจหายวาบเพราะกลัวคุณพัชรีจะสงสัยเรื่องราวของเขากับอธิป
…ไม่จริงหน่า…หรือเรื่องที่ทะเลคืนนั้นจะแตก…
“ก็…เดี๋ยวนี้สนิทกับคุณอธิปแล้วใช่มั้ยล่ะ”
“เอ่อ…ก็…ก็ลูกค้า…”
“ลูกค้าอะไร ออกไปกินข้าวเที่ยงกับเขาบ่อยๆ นี่แสดงว่าสนิทกันแล้วล่ะสิ” จอมขวัญพูดไม่ออก เขาก้มหน้าเขี่ยเส้นใหญ่ในราดหน้าไปมาก่อนจะรับคำเสียงอ้อมแอ้ม “เอ่อ…ครับ…”
“มั้ยล่ะ! ตอนที่เขาเข้ามายุ่งกับหนูน้ำแรกๆล่ะทำเป็นเหม็นขี้หน้าเขา ตอนนี้ล่ะเข้ากับเขาได้ดีล่ะสิ! เออ! พูดเรื่องหนูน้ำ แล้วสรุปตอนนี้เป็นยังไงบ้าง นายอนุชาอะไรนั่นยังมาตามดักตามคอยอยู่รึเปล่า” พอพูดถึงน้ำทิพย์แล้ว คุณพัชรีก็ทิ้งเรื่องอธิปทันที เพราะแลดูเรื่องของหญิงสาวจะหนักหนาสาหัสกว่าเยอะ
“ก็…ตอนนี้มันหายไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะกลับมาอีก ขวัญเลยให้พี่จักรไปตามรับตามส่งไว้ก่อน” หญิงสูงวัยพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“ดีแล้วล่ะ หนูน้ำเป็นผู้หญิง เกิดอะไรขึ้นมามันไม่คุ้มเสียเลย” คุณพัชรีตั้งท่าจะคุยอีกหลายประโยค แต่เด็กรับใช้ขึ้นมาเรียกเสียก่อน เพราะหมูที่ตุ๋นเอาไว้เริ่มได้ที่แล้ว หญิงร่างอวบจึงพาร่างของตัวเองเดินลงเรือนไป ทิ้งให้จอมขวัญมองตามแล้วผ่อนลมหายใจเบา
…ถ้าป้ารู้เรื่องของเขาและอธิป…มันจะเป็นอีกครั้งใช่มั้ย ที่หลานชายคนนี้ทำให้ป้าเสียใจ…
……………….
คุณพัชรีไม่ได้ขึ้นเรือนไปดูหลานชายอีกเลย เพราะมัวแต่วุ่นกับหมูตุ๋นและอาหารมื้อเย็นที่ทำเตรียมไว้รอท่า เพราะจักรกฤษณ์บอกว่าจะพาน้ำทิพย์และคุณรุ่งทิพมาที่เรือน จนกระทั่ง…นายพุดคนสวนของบ้านวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามารายงาน
“มีคนชื่อคุณอธิปมาหาคุณขวัญครับ”
“คุณอธิป? อ้อ! นายพุดไปเปิดประตูให้เขาเข้ามาเลยนะ” เจ้าของบ้านว่าอย่างนั้น ก่อนจะเดินออกจากครัวไปยืนรอที่ตีนบันไดขึ้นเรือนซึ่งปลูกต้นกุหลาบขนาบสองข้าง รถยนต์หรูเคลื่อนตัวเข้ามาจอดใกล้ๆ ก่อนที่เจ้าของรถจะลงมาพร้อมกับยกมือไหว้
“สวัสดีครับ คุณพัชรี”
“สวัสดีค่ะ มาถึงนี่เชียว นี่คงจะมาคุยเรื่องงานกับของขวัญใช่มั้ยคะ คุณอธิป”
“อ่า…ครับ…” ชายหนุ่มตามน้ำ ทั้งๆที่ความจริงแล้ว เขาไม่มีเรื่องงานต้องคุยกับจอมขวัญด้วยซ้ำ
“เชิญบนเรือนเลยค่ะ” อธิปเดินตามเจ้าของบ้านขึ้นเรือน และทันทีที่เท้าเหยียบบันไดขึ้นบนสุด เขาก็เห็นใครบางคนหลับกลางวันอยู่บนหมอนสามเหลี่ยมที่กลางเรือนซึ่งยกพื้นสูง และมีหลังคาพอกันแดด
“ตายจริง! ของขวัญหลับหรือนี่!” คุณพัชรีร้องเบาๆกับตัวเองที่เห็นหลานชายนอนแอ้งแม้ง ถ้วยชามที่ทานเอาไว้ก็ยังวางอยู่บนโต๊ะ ไม่ยอมเอาไปเก็บที่อ่างล้างจานเสียด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวป้าปลุกให้นะคะ”
“ไม่ต้องครับ ให้เขานอนเถอะ ธุระของผมไม่ได้สำคัญเท่าไหร่” คุณพัชรีเดินนำเข้าไปดูสภาพหลานชายแล้วนึกอยากตีสักทีจริงๆ จะหลับจะนอนก็ไม่เข้าไปนอนในห้องหรอก อธิปเดินตามหญิงสูงวัยเข้าไปมองคนหลับใกล้ๆ ก่อนจะอมยิ้มกับตัวเอง
…เขานี่ท่าจะแย่เสียแล้ว ขนาดจอมขวัญตอนหลับ เขายังมองว่าน่ารักน่าแกล้ง…
“จะดีหรือคะ ป้าว่าให้ปลุกจะดีกว่านะ ไม่รู้ว่าจะนอนถึงเมื่อไหร่”
“ไม่เป็นไรจริงๆครับ อ่า…แต่ยังไง…ผมขอรอจนกว่าเขาจะตื่นได้มั้ยครับ” คุณพัชรียิ้มกว้างอย่างยินดี
“ได้ค่ะ คุณอธิปจะเข้าไปเดินในสวนก็ได้นะคะ เดี๋ยวให้นายพุดพาไป”
“ไม่ล่ะครับ ผมขอรอบนนี้ดีกว่า…เอ่อ แล้ว…ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป อย่าเรียกผมว่าคุณอธิปเลยครับ เรียกว่าโตก็ได้ ผมก็อายุพอๆกับคุณจักร ให้คุณพัชรีเรียกผมว่าคุณแล้วมันแปลกๆน่ะครับ”
แล้วที่สำคัญ อธิปอยากให้อีกฝ่ายทำความคุ้นเคยกับเขาเอาไว้ ในฐานะที่…เขาเข้ามาจีบหลานชาย…
“ถ้าอย่างนั้น ป้ามีข้อแม้ว่าต้องเรียกป้าว่าป้ารีนะคะ”
“ครับ” อธิปยิ้มรับอย่างที่ทำเอาคุณพัชรีที่บ้าดาราพิมพ์นิยมสไตล์ไทยๆเข้มๆถึงกับเขินม้วนราวกับตัวเองเป็นนางเอกของละครหลังข่าวเมื่อคืนก็ไม่ปาน
“แล้ว…ให้เขานอนตรงนี้จะดีหรือครับ แดดจะไม่ไล่เอาหรือ” อธิปถามถึงเรื่องคนนอน ที่ยังนอนแอ้งแม้งอยู่บนหมอนสามเหลี่ยมไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ
“ไล่น่ะไล่แน่ค่ะ แล้วถ้ารายนี้ตื่นมาเพราะแดดไล่ หรืออากาศร้อนนะ จะปวดหัวพาลไปทั้งวันเลย” อธิปอมยิ้ม น้ำเสียงที่คุณพัชรีใช้นินทาหลานชายสุดที่รักนั้นฟังดูแล้วน่าเอ็นดูชนิดที่คนฟังอยากจะยื่นมือไปบิดจมูกโด่งๆบนใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรานั่นเสียที
“งั้น…พาเขาเข้าไปนอนในห้องดีมั้ยครับ” อธิปเอ่ยปากถามอย่างที่ทำเอาคุณพัชรีเห็นด้วย แต่พอหญิงร่างอวบขยับจะเข้าไปปลุกหลานชาย อธิปกลับไวกว่าเพราะก้มลงช้อนตัวคนหลับขึ้นอุ้มซบอกเขาเสียแล้ว
หญิงอวบสูงวัยถึงกับอ้าปากค้างตาโตที่เห็นอธิปอุ้มหลานชายของตนรวดเร็วราวกับจอมขวัญเป็นเด็กตัวน้อยๆ
“นั่นห้องของเขาใช่มั้ยครับ” อธิปเคยมาที่นี่พร้อมกับน้ำทิพย์แล้ว และวันนั้นเขาก็ทันเห็นจอมขวัญเดินสะโหลสะเหลเพราะเพิ่งตื่นออกมาจากประตูห้องด้านในสุด
“อ่ะ…เอ่อ…จ้ะ!” คุณพัชรีได้แต่ตอบตะกุกตะกัก อธิปจึงเบี่ยงปลายเท้าออกเดินตรงไปยังประตูห้องนั้น เขากระชับแขนให้ร่างคนหลับแนบกับแผ่นอกเขามากกว่าเดิม
จอมขวัญไม่ได้เบาเป็นปุยนุ่น แม้เจ้าตัวจะสูงโปร่งแต่ก็มีกล้ามเนื้ออย่างชายหนุ่มทั่วๆไป ร่างสูงก้มลงมองคนในอ้อมแขนอีกครั้งแล้วยิ้มบางอย่างนึกเอ็นดูที่จอมขวัญดูจะหลับลึกเสียจริง เพราะขนาดถูกเขาอุ้มตัวลอยขนาดนี้ ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยแม้แต่นิดเดียว
“ป้าเปิดประตูให้นะจ๊ะ” คุณพัชรีกุลีกุจอเข้าไปช่วยเปิดประตูเพราะเกรงว่าอธิปจะหนัก ชายหนุ่มอุ้มคนหลับเข้าไปในห้องนอนกว้างขวาง ก่อนจะวางร่างโปร่งลงบนเตียงกว้างอย่างเบามือ หูได้ยินเสียงรีโมทเครื่องปรับอากาศทำงาน ทำให้อธิปต้องหันมองตามต้นเสียง คุณพัชรีเป็นคนเปิดนั่นเอง
“ขอบใจนะจ๊ะโต ลำบากแย่เลย ของขวัญไม่ใช่จะตัวเบาๆเสียด้วย” คุณพัชรีเอ่ยปากอย่างเกรงใจ แต่อธิปกลับยิ้มบาง เขากำลังจะเดินออกจากห้องเพราะเริ่มรู้สึกว่าตนเองทำอะไรโดยพลการตามใจตนมากเกินไปเสียแล้ว แต่…พอจะก้าวขาพ้นเตียง จอมขวัญที่หลับปุ๋ยกลับพลิกตัวนอนตะแครงแล้วคว้าขากางเกงเขาไปกำแน่น
“ตายแล้ว ของขวัญ!” เสียงคุณพัชรีเอ็ดหลานชายที่ยังนอนหลับเบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่าปลุกเขาเลย” เพราะเห็นท่าว่าสตรีอวบจะเข้ามาปลุกหลานชาย อธิปจึงออกปากห้าม
“จะดีหรือคะ?”
“ครับ เอ่อ…แต่…ผมคงต้องขอรอในห้องนี้จนกว่าเขาจะตื่นได้มั้ยครับ” คุณพัชรีไม่มีทางไม่อนุญาตอยู่แล้ว เพราะมือของจอมขวัญยังกำขากางเกงของอธิปแน่น ก็คงต้องรอจนกว่าเจ้าคนหลับจะตื่นสถานเดียวเท่านั้น อธิปถึงจะได้ออกจากห้อง
“ตามสบายจ้ะ ถ้างั้นป้าขอลงไปดูกับข้าวก่อนนะ เดี๋ยวของจะเสียซะหมดปล่อยให้เด็กมันทำ” เจ้าของเรือนออกจากห้องไปแล้ว อธิปจึงหันมามองคนหลับอย่างเต็มตา เขาส่ายศีรษะอย่างระอาระคนเอ็นดู ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่หัวเตียง ยกขาข้างที่ถูกจอมขวัญกำกางเกงไว้ขึ้นมาวางบนเตียงเพื่อให้ร่างโปร่งกำได้ตามใจชอบ
ชายหนุ่มนึกแล้วได้แต่อมยิ้ม…ที่ดูเหมือนเขาเองจะยินยอมให้จอมขวัญทำอะไรก็ได้กับตัวเขา
“ตัวแสบเอ๊ย…” เขาปัดปอยผมที่ตกละข้างแก้มออกให้ จอมขวัญขยับตัวยุกยิกแล้วซุกหน้าลงกับหมอนนุ่มแต่ยังไม่ยอมคลายมือออกจากกางเกงอธิปอยู่ดี และร่างสูงก็นึกไม่อยากให้อีกฝ่ายปล่อยเสียด้วย
มือหยาบลูบใบหน้าขาวของคนหลับอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน เพราะรู้ดีว่ายามตื่น จอมขวัญจะต้องไม่ยอมให้เขาใกล้ชิดถึงเพียงนี้
…เขาคงต้องพยายามมากขึ้นไปอีก พยายามให้มากกว่านี้ เผื่อสักวันหนึ่ง จอมขวัญจะใจอ่อนยอมรับและยินยอมไปกับการสัมผัสของเขาอย่างยินดี…
…………..
คุณพัชรีตักเนื้อหมูตุ๋นขึ้นมาดูเห็นว่าเนื้อยุ่ยได้ที่แล้ว จึงก้มลงปิดแก๊ส…ทว่า…แม้สมาธิทั้งหมดที่เธอมีในตอนนี้จะเพ่งไปที่การทำอาหาร แต่ภาพติดตาที่เห็นอธิปอุ้มหลานชายของเธอเสียตัวลอยอย่างนั้นก็ยังวนเวียนอย่างที่ทำเอาคุณพัชรีถอนหายใจเฮือก
“คุณรีเป็นอะไรหรือคะ” เต็ม สาวรับใช้หน้าทะเล้นถามอย่างอยากรู้ เพราะเห็นเจ้านายร่างอวบเอาแต่ถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“นี่ เวลาแกดูละครน่ะ แกเคยเห็นพระเอกถูกเพื่อนพระเอกอุ้มมั้ย” คุณพัชรีพยายามขุดละครหลังข่าวทุกเรื่องที่เคยติดตามมาตั้งแต่สมัยยังเป็นสาว แต่จำไม่เห็นได้ว่ามีละครเรื่องใดที่พระเอกกับเพื่อนพระเอกสนิทสนมถึงขั้นอุ้มซบอกกันด้วย
“เอ? ไม่เคยเห็นนะคะคุณรี แต่ก็ไม่แน่ ถ้าเพื่อนพระเอกเป็นตุ๊ด ก็อาจจะอยากแต๊ะอั๋งพระเอกก็ได้ค่ะ!” สาวเต็มพูดซื่อๆ แต่คุณพัชรีกลับสะดุ้งโหยงแล้วร้องลั่นครัว
“ไม่มีทาง!!” แล้วพอร้องออกไปแล้วก็ถูกสาวใช้จ้องด้วยความงุนงง คุณพัชรีเลยต้องทำเป็นคนหม้อหมูตุ๋นเหมือนมันยังไม่เสร็จดี
“อะไรไม่มีทางคะ คุณรี”
“เอ่อ…ม…ไม่…ไม่มีทาง…ไม่มีทางที่หมูตุ๋นจะไม่สุก! เพราะฉะนั้น ยกทั้งหม้อนี่ไปวางตรงโต๊ะนั้นได้แล้วไป” แล้วคนเป็นนายก็สั่งเสียเลย สาวเต็มเข้ามายกหม้อหมูตุ๋นออกจากเตาแก๊ส ในขณะที่คุณพัชรีลอบถอนหายใจเฮือกโล่งอกที่ไม่ต้องมานั่งตอบคำถามสาวใช้
…แต่…แล้วคำถามเรื่องที่อธิปอุ้มจอมขวัญเล่า?...เธอจะไปหาคำตอบจากไหนกัน?
……………………….
-
จอมขวัญบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น เขารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างวางอยู่บนหน้า พอเหลือบตามองถึงได้เห็นว่าเป็นมือคน
…มือ?...มือใคร?...
ร่างโปร่งลองยกแขนสองข้างของตัวเองขึ้นดู
…มือเขาสองข้างอยู่นี่…แล้วอีกมือที่วางอยู่บนหน้าเขาล่ะ?...
หนึ่งนาทีเต็ม ที่สมองเริ่มทำงาน ร่างโปร่งเหลือบตาเงยหน้ามองตามทิศที่มือนั้นวางอยู่ ก่อนจะตาเหลือกโพลงเมื่อเห็นว่าเจ้าของมือกำลังนั่งพิงหัวเตียงหลับอยู่
“เฮ้ย!!!” เสียงร้องของเจ้าของห้องอย่างจอมขวัญทำเอาคนเผลอหลับลืมตาตื่นขึ้นมาบ้าง อธิปก้มลงมองคนที่ยังนอนตาเหลือกจ้องเขาจากบนเตียง ก่อนจะส่งยิ้มให้
“ตื่นแล้วเหรอ” ไม่มีคำตอบ นอกจากจอมขวัญจะเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว
“เข้ามาได้ไง?”
“พี่มา แล้วของขวัญหลับอยู่ข้างนอก พอถามป้ารีว่าให้พาของขวัญเข้ามานอนในห้องมั้ย ป้ารีก็บอกว่าดี พี่ก็เลยอุ้มเข้ามา แล้วพอพี่จะออก ของขวัญก็ดึงขากางเกงพี่ไว้” ว่าแล้วอธิปก็ลดสายตาลงมองขากางเกงตัวเองที่แม้จอมขวัญจะคลายมือออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ก็ยังมีรอยยับปรากฏให้เห็น
“นี่พี่หลับไปเลยเหรอเนี่ย…สงสัยเมื่อคืนนอนน้อย” อธิปพึมพำกับตัวเอง เขาลุกขึ้นยืนแล้วบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองจอมขวัญที่ยังนั่งอึ้งอยู่
“เป็นอะไร?”
“เอ่อ…เปล่า…” จอมขวัญแค่ยังประมวลสถานการณ์ไม่ถูกว่าเขาควรจะทำอะไรต่อไป อยู่ดีๆก็ตื่นขึ้นมาเจออธิปนั่งหลับอยู่ในห้องเขา ก็รู้อยู่หรอกว่าตอนนี้อธิปกำลังพยายามเข้ามาวนเวียนในชีวิตเขา แต่จอมขวัญคิดว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาอย่างช้าๆ แต่ที่ไหนได้…เล่นบุกมาหาถึงที่ มานั่งหลับในห้องเขา แล้ว…ยังเนียนเรียกป้าเขาว่าป้าอีกต่างหาก...
“แล้ว…มาถึงนี่ มีอะไรรึเปล่า” จอมขวัญถามเปลี่ยนเรื่อง อธิปก้มหน้าลงมาใกล้ แล้วยิ้มบาง
“มาทวงราดหน้า เมื่อวานมีบางคนลืม”
“ไม่ได้ลืม!”
“แต่ไม่ได้เอาไปให้” อธิปย้อนกลับแต่ใบหน้ายังคงติดรอยยิ้มบางอย่างเอ็นดู ที่เห็นจอมขวัญลุกลี้ลุกลนพยายามแก้ตัวพัลวัน
“เอาไปให้แล้ว! แต่…แต่..พี่โตกลับไปแล้ว” ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกผิด อธิปก็สมควรกลับไปก่อนนั่นแหละ เพราะเขาไปหาตอนเกือบจะสี่ทุ่มนู่น
“นั่นล่ะ วันนี้พี่เลยมาไถ่โทษ…ที่เมื่อวานพี่กลับไปก่อน” เห็นจอมขวัญทำหน้าเศร้าเหมือนเสียใจที่ไปหาเขาไม่ทัน อธิปก็เลิกน้อยใจไปโดยปริยาย ซ้ำยังนึกชอบหน้าคนสำนึกผิดเสียอีก
…ก็จอมร้ายแบบนี้ มีช่วงเวลาสำนึกผิดบ่อยๆเสียที่ไหนเล่า…
“ไถ่โทษ?!” จอมขวัญย้อนเสียงสูง มันควรจะเป็นเขาที่ต้องเป็นฝ่ายไถ่โทษต่างหาก เพราะเขาไปช้าเอง
“ใช่…วันนี้วันเดียว ของขวัญสั่งอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง พี่จะยอมทำตาม” หน้าตาคนพูดนั้นดูกรุ้มกริ่มอย่างน่าประหลาด จนไม่น่าไว้ใจ
“สั่งอะไรก็ได้เลยเหรอ” เขาถามย้ำ พยายามจ้องเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทของอธิป หวังว่าจะอ่านความเจ้าเล่ห์เพทุบายออก หากแต่…ดวงตาของอธิปยังคงมีแต่รอยท้าทายราวกับจะบอกว่าถ้าจอมขวัญกล้าสั่ง อธิปก็กล้าทำตาม
“แต่เฉพาะแค่วันนี้ คำสั่งไม่มีผลในอนาคต” อธิปยังให้เงื่อนไข
จอมขวัญเม้มปากราวกับจะตรึกตรอง สั่งอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง และมีผลเฉพาะแค่วันนี้เท่านั้น…สั่ง…สั่งอะไรดี…
…ตอนก่อนจะหลับเพิ่งกินราดหน้าเสร็จด้วย ป่านนี้ชามอาจจะยังไม่ได้ล้าง สั่งให้มันไปล้างจานให้ดีมั้ย?...ไม่ดีๆ น้อยไปหน่อย…เกิดมาเพิ่งเคยเจอคนมาเสนอตัวขอเป็นทาสสั่งอะไรก็ได้หนึ่งคำสั่งนี่ล่ะ!...อย่างงี้มันต้องเอาให้คุ้มสิวะ!...
ร่างโปร่งเงยหน้ามองคนที่ยังจ้องมองเขาอย่างรอคอย
“ถ้างั้น…ผม…สั่งให้พี่โต…”
“…ปีนขึ้นไปเก็บมะม่วงบนต้น!!!”
…………………….
อธิปไม่เหลือสภาพของนักธุรกิจเลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้เขาใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นที่จอมขวัญค้นจากตู้มาให้ยืม เสื้อยืดตัวใหญ่โคร่งของจอมขวัญเมื่อมาอยู่บนกายเขาแล้วขนาดมันจึงไม่เล็กไปนัก ส่วนกางเกงยางยืดสีเข้มนั้น ก็ยาวได้ครึ่งเข่าพอดิบพอดี ตอนนี้เขากับจอมขวัญเลยแต่งตัวแบบเดียวกันเป๊ะอย่างกับคู่หูรักยมก็ไม่ปาน
หลานชายเจ้าของบ้านพาแขกร่างสูงเผ่นลงจากเรือนก่อนที่คุณพัชรีจะมาเห็นแล้วซักไซ้ว่าเพราะเหตุใดอธิปจึงกลายร่างเป็นเช่นนี้ ก่อนจะพาเข้าไปในสวนหลังเรือนไทยที่มีต้นไม้ใหญ่น้อยหลากหลายชนิด
“พี่ปีนไม่เป็น…” อธิปกำลังจะอ้าปากบอกให้จอมขวัญปีนให้ดูเป็นตัวอย่าง แต่ตัวแสบกลับทำสีหน้าระอาใจ
“เฮ้อ! ผู้ชายเนี่ยน้า…เวลาพูดก็พูดได้ ท้าซะดิบดีว่าสั่งอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง แต่พอถึงเวลาให้ทำตามคำสั่งจริงๆล่ะก็มีเรื่องมาอ้างได้ตลอด…” คำย้อนทำเอาอธิปนึกเข่นเขี้ยว ก็รู้อยู่หรอกว่าถ้าออกปากไปแบบนั้น จอมขวัญจะต้องหาเรื่องแกล้งเขา และถ้าถูกจอมขวัญแกล้ง เขาก็จะถือโอกาสได้ใกล้ชิดจอมขวัญมากขึ้นอีกหน่อย แต่นี่อะไร! นอกจากจะไม่ได้ใกล้ชิดอย่างที่หวัง ยังถูกสั่งให้มาปีนต้นมะม่วง!! ไอ้จอมแสบ!
จอมขวัญหันมามองคนที่ยืนทำหน้าบึ้งถลึงตาใส่เขาอย่างหมดมาด ก่อนจะส่งสายตาให้อีกฝ่ายปีนต้นมะม่วงเสียที
“เอาลูกนั้นนะ…” นอกจากจะต้องปีนแล้ว ร่างสูงยังต้องเก็บมะม่วงลูกที่จอมขวัญชี้ให้ดูอีกต่างหาก อธิปเงยหน้ามองตามนิ้วมือของจอมขวัญที่ชี้ขึ้นไปบนต้น
“ไหน ลูกไหน พี่เห็นมันเหมือนกันหมด”
“ลูกที่อยู่บนกิ่งใหญ่ๆนั่นไง”
“กิ่งไหนล่ะ มันก็ใหญ่เหมือนกันหมด” อธิปยังเถียง แล้วเหลือบมองคนข้างกายที่กำลังชี้อย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ได้หันมามองกันเลยว่าตอนนี้สายตาอธิปไม่ได้อยู่บนต้นมะม่วงอีกแล้ว แต่กลับจับจ้องใบหน้าขาวของร่างโปร่งต่างหาก
“นั่นไง! กิ่งที่มันมีมะม่วงอยู่ห้าลูกนั่นน่ะ!”
“ไม่เห็น”
“จะไม่เห็นได้ยัง…ไ…ง...” จอมขวัญหันกลับมาจะโวย แต่ก็ต้องชะงักเพราะอธิปกำลังจ้องเขาอยู่ แล้วก็จ้องเสียใกล้มาก แต่น่าแปลกที่เขาไม่รู้ตัวเลยจนกระทั่งหันมา
“หน้าผมเป็นต้นมะม่วงรึไง? มองอยู่ได้!” จอมขวัญทำหน้าบึ้งใส่
“เพิ่งรู้ว่าของขวัญหวงแม้กระทั่งไม่อยากให้พี่มองหน้า” นอกจากประโยคหวานๆแล้ว สายตากรุ้มกริ่มที่อีกฝ่ายส่งมาก็ยิ่งทำให้คนถูกมองหน้าร้อนผ่าว รู้สึกเหมือนตัวเองถูกจีบเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกที
“ก็ไม่ได้หวง! แต่…ไอ้มุขที่ชี้ให้มองอะไรแล้วไม่มอง เอาแต่มองคนชี้น่ะ มันต้องใช้เวลาชี้ให้ดูดาวไม่ใช่รึไง! จะจีบผมก็ทำให้มันเข้าท่าหน่อย!” ประโยคหลังนั้น คนร่างบางพูดเสียงเบา แต่หน้าร้อนๆเริ่มแดงซ่านจนเจ้าตัวต้องหันไปทางอื่น
“รู้ด้วยว่าพี่จีบ?” เห็นอีกฝ่ายอายจนหันหน้าหนี อธิปก็ยังอุตส่าห์ก้มหน้าลงไปถามใกล้ๆ จนจอมขวัญต้องหันกลับมาถลึงตาใส่
“ไม่รู้ก็โง่แล้ว! จะเก็บมะม่วงให้ได้รึยัง?!”
“มะม่วงมันไม่ไปไหนหรอก ตอนนี้ขอพี่คุยกับของขวัญก่อน” อธิปเอ่ยปากอย่างที่ทำเอาจอมขวัญต้องเหลือบตามอง
“คุยอะไร”
“เดินไปคุยไปได้มั้ย พี่อยากเข้าไปดูข้างในสวนด้วย” ร่างโปร่งที่มีศักดิ์เป็นหลานชายเจ้าของบ้านทำหน้าหน่าย ก่อนจะยอมก้าวเดินนำเข้าไปในสวน ในขณะที่คนเป็นแขกได้แต่อมยิ้มแล้วก้าวขาเดินตาม
“ว่ามา มีอะไรจะคุยกับผม”
“ผู้ถือหุ้นคนอื่นๆยังไม่อนุมัติให้ของขวัญแทนตัวเองว่าขวัญกับพี่อีกเหรอ” ชักจะมากเรื่องเข้าไปทุกที จอมขวัญเลยหันกลับมาจ้องอย่างเอาเรื่อง แต่อธิปกลับยิ้มบางไม่สนใจสีหน้าเหมือนจะกินหัวของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย
“ยัง!! ยังไม่เอาเข้าที่ประชุมด้วย! เข้าเมื่อไหร่เดี๋ยว ‘ผม’ มาบอกเอง!! เรื่องแค่นี้ใช่มั้ยที่จะคุย!” จอมขวัญหมุนตัวทำท่าจะเดินกลับออกจากสวน แต่แขนแกร่งกวาดเอวเขามาแนบกายอย่างที่ทำเอาเจ้าของเอวถึงกับตาโต
“คุณ!!”
“คุณอะไร…เมื่อกี้ยังเรียกพี่โตอยู่เลย”
“ปล่อยก่อนเถอะหน่า! เดี๋ยวมีคนมาเห็น!” จอมขวัญมองซ้ายมองขวา แม้ในสวนจะมีแต่ต้นไม้ แต่ก็หวั่นใจว่าคุณพัชรีจะให้ใครมาตามหาเขากับอธิป
“สัญญากับพี่ก่อน ว่าเย็นวันพรุ่งนี้จะไปกินข้าวกับพี่” คนถูกบังคับให้สัญญาเหลือบสายตาเอาเรื่องขึ้นมอง
“สัญญาเร็ว…ไม่งั้นมีคนมาเจอ ของขวัญแก้ตัวเองนะ พี่ไม่ช่วย”
“เออๆ!!” แขนแกร่งยอมคลายออก และพอคลายออกจากเอวแล้ว จอมขวัญก็แทบจะกระโดดหนีไปยืนห่างๆ ทว่ามือหนากลับคว้าแขนขาวเอาไว้มั่นแล้วลากให้คนจะกระโดดหนีต้องมายืนชิดกันเหมือนเดิม
“อย่าดุหน่า พี่แค่จับแขนเอง…” เขานึกขำที่จอมขวัญขยันส่งสายตาดุๆมาให้เขาบ่อยเสียเหลือเกิน เพิ่งจะมาหวงเนื้อหวงตัวเอาตอนนี้รึไงก็ไม่รู้ ทั้งๆที่…ตอนไปทะเล เขากับจอมขวัญแตะตัวกันมากกว่านี้ตั้งเยอะ
มือหนาหยาบที่จับแขนจอมขวัญอยู่ ค่อยๆคลายออกจนเป็นแค่การแตะอย่างหลวมๆ ทว่าเจ้าของแขนกลับไม่ยอมบิดหนี ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วปล่อยให้อธิปจับต่อไปแบบนั้นอย่างที่ทำเอาร่างสูงได้แต่ยิ้มบางกับตัวเอง…อย่างน้อย วันนี้ก็พัฒนาหนึ่งอย่าง…
ระหว่างพวกเขาสองคนมีแต่ความเงียบ จนกระทั่ง จอมขวัญเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมา
“…รู้เรื่องของคุณน้ำรึยัง…” อันที่จริงเขาก็ไม่อยากพูดถึงน้ำทิพย์กับอธิป อะไรบางอย่างบอกจอมขวัญว่าอธิปจะน้อยใจหากเห็นเขาให้ความสำคัญหรือแสดงความรู้สึกรักใคร่น้ำทิพย์ออกมา แต่…คราวนี้เป็นเรื่องใหญ่ และพอเป็นเรื่องใหญ่แล้ว จอมขวัญก็เลยอยากให้อธิปร่วมรับรู้ด้วย
…ไม่ใช่อยากให้ช่วยแบ่งเบา แต่แค่อยากให้ช่วยรับฟัง…
“รู้แล้ว” เสียงอธิปตอบเรียบๆ ร่างสูงไม่รู้ว่าคนข้างกายต้องการสื่อถึงอะไร แต่เขาก็ยังคาดหวังว่าจอมขวัญเพียงแค่อยากเล่าให้เขาฟังเท่านั้น คงจะไม่พร่ำพรรณนาว่ายังรักน้ำทิพย์หรอก…ใช่ไหม?
“ผมไม่สบายใจเลย เพื่อนผมบอกว่าคราวนี้ผู้ชายคนนั้นจะเอาจริง…” น้ำเสียงของจอมขวัญแสดงความห่วงใยหญิงสาวอย่างเต็มเปี่ยมจนคนฟังได้แต่หันหน้าหนีไปอีกทางเพราะอึดอัดในอกจนแทบระเบิด
“เอ่อ…” ร่างโปร่งเงยหน้ามองอธิป ก่อนจะเริ่มลุกลี้ลุกลนเมื่อเห็นว่าร่างสูงทำเป็นสนใจต้นไม้ใบหญ้าไปเสียแล้ว
“คือ…คือ…คือ…คือผมแค่เป็นห่วง คุณน้ำเป็นผู้หญิง ผม…ผม…ผมเลยอยากถามว่า…พี่โตคิดว่าผมควรทำยังไง คือ…คือตอนนี้ผมให้พี่จักรคอยรับส่งคุณน้ำอยู่ เอ่อ…” น้ำเสียงของจอมขวัญนั้นทำเอาอธิปต้องหันมามอง และพอเห็นสีหน้ายุ่งยากของร่างโปร่งแล้ว ไอ้อารมณ์น้อยใจจนอึดอัดก็มลายหายไปในทันที
…ไม่อยากเข้าข้างตัวเองหรอก แต่จอมขวัญกลัวเขาเสียใจใช่ไหม ถึงได้พยายามอธิบายจนลิ้นแทบพันกันอย่างนี้…
…แต่…ยังไงก็ตาม ขอเขาแกล้งคืนเสียหน่อย ไหนๆก็ต้องไปปีนต้นมะม่วงให้จอมขวัญดูเป็นขวัญตาแล้ว เขาก็ขอดูตัวแสบทำหน้าเสียเป็นขวัญตาสักครั้งเถอะ
“ให้คุณจักรคอยรับส่ง… แล้วอีกหน่อย คุณจักรกับน้ำรักกัน คุณก็ได้น้ำทิพย์มาเป็นพี่สะใภ้…แผนสูงไม่เปลี่ยน” อธิปว่าอย่างนั้นทำเอาจอมขวัญหน้าเสีย ปากที่กำลังพยายามอธิบายพัลวันได้แต่อ้าค้าง ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มหน้าต่ำเพราะจนใจจะพูด
…อีกแล้ว…เขาทำให้อธิปเสียความรู้สึกอีกแล้ว…
“แต่ก่อน…มันก็ใช่อย่างที่พี่โตว่า…ผม…ผมแค่อยากผูกคุณน้ำเอาไว้กับตัวเอง…แต่ว่า…แต่ว่าตอนนี้…ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว…” จริงอยู่ที่จอมขวัญยังคงห่วงน้ำทิพย์เหมือนเดิม แต่…ที่เขาให้จักรกฤษณ์คอยรับส่งแทนที่จะเป็นตัวเขาเอง ก็เป็นเพราะ…
“ไม่ใช่ยังไง?”
“ก็…ก็…ก็ถ้าผมไปรับส่งคุณน้ำเอง เดี๋ยว…เดี๋ยวพี่โตก็โกรธผมอีก ก็เลยให้พี่จักรไปแทน”
จอมขวัญไม่ใช่คนใส่ใจกับความรู้สึกของคนอื่นมากนักหรอก มีไม่กี่คนในชีวิตที่เขายินดีจะเอาใจใส่และอยากรับรู้ความรู้สึกนึกคิด รวมไปถึงเกรงใจ…และ…ไม่นานมานี้คนเพียงไม่กี่คนในชีวิตที่เขา ‘แคร์’ มีอธิปเพิ่มเข้ามาอีกคน…
“กลัวพี่เสียใจเหรอ” อธิปก้มลงถามคนข้างกาย จอมขวัญไม่ยอมตอบ แต่ก้มหน้าเงียบจนคนถามทึกทักเอาเองในใจว่าอีกฝ่ายเริ่มจะห่วงความรู้สึกเขาบ้างแล้ว ร่างสูงเบี่ยงปลายจมูกให้แตะเข้ากับข้างขมับของคนข้างกายเบาๆ รับรู้ว่าอีกฝ่ายสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ยังยืนนิ่งให้เขาสัมผัสแบบนั้น…
“ขอบคุณนะ ของขวัญ…ขอบคุณที่ห่วงความรู้สึกพี่” เสียงทุ้มกระซิบแผ่วใกล้ๆอย่างที่ทำเอาจอมขวัญใจสั่นจนแทบจะยืนไม่ไหว ไหนจะสัมผัสเบาๆที่ข้างขมับนั่นอีก…แค่ปลายจมูกแตะกับขมับเขา ยังเหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆไหลผ่านเข้ามาจนสมองว่างเปล่าขาวโพลน
“คุณขวัญครับ! คุณขวัญ!!”
เสียงร้องเรียกดังขึ้นทำเอาสองหนุ่มที่กำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์หวานพากันสะดุ้ง จอมขวัญรีบขยับตัวถอยห่างแล้วหันซ้ายหันขวามองหาเสียงเรียก
“คุณขวัญครับ! คุณขวัญอยู่ในสวนรึเปล่าครับ?!!” เสียงนายพุดดังเข้ามาใกล้ ร่างโปร่งปาดเหงื่อบนหน้าผากและซอกคอเหมือนร้อนนักหนาก่อนจะตะโกนกลับไป
“อยู่ครับลุงพุด! อยู่ทางนี้!” พอเขาตะโกนออกไปแล้ว เพียงครู่เดียว นายพุดก็เดินพ้นมุมต้นไม้เข้ามาหาเขาอย่างรีบเร่ง
“คุณขวัญครับ คุณจักรให้ลุงมาตามคุณขวัญกลับขึ้นเรือนด่วนครับ!”
“พี่จักรกับคุณน้ำมาแล้วเหรอ” จอมขวัญเอ่ยปากถาม
“คุณจักรมาคนเดียวครับ คุณน้ำไม่ได้มาด้วย”
“อ้าว! ทำไมพี่จักรมาคนเดียวล่ะ” จอมขวัญจำได้ว่าเขานัดให้จักรกฤษณ์ไปรับน้ำทิพย์แล้วเลยไปรับคุณรุ่งทิพอีกคน เพื่อพามาทานข้าวที่บ้านและปรึกษาเรื่องนายอนุชาไปด้วย
“ไม่ทราบครับ แต่คุณจักรดูร้อนใจมาก ให้ลุงรีบมาตามคุณขวัญขึ้นเรือนเดี๋ยวนี้เลย” ร่างโปร่งเห็นลางไม่ดี จนต้องเหลือบมองอธิปที่ยืนอยู่ข้างกาย
…จักรกฤษณ์กลับบ้านมาคนเดียว…จักรกฤษณ์ท่าทางร้อนใจ…
…แล้วน้ำทิพย์ล่ะ? ทำไมน้ำทิพย์ไม่มาด้วยกันทั้งๆที่นัดเอาไว้แล้ว…
“กลับเรือนเถอะของขวัญ” มือหนาของอธิปแตะเบาๆที่แขนของจอมขวัญราวกับจะเรียกสติคนที่นิ่งงันไปแล้ว จอมขวัญหันมองคนพูดอีกครั้ง เขาใจไม่ดีเลย…น้ำทิพย์ไปไหน ทำไมน้ำทิพย์ถึงไม่มากับจักรกฤษณ์…
…อย่าให้มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับหญิงสาวคนนั้นเลย…อย่าเลย…
ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้า…โบกธงขาวยอมแพ้ มาเร็วกว่านี้ไม่ได้แล้ววววว ขอโทษนะคะ :serius2:)
เฮือกกกกก…พอเขาจะได้หวานกันก็มารผจญตล้อดดดดด :angry2:
พยายามเขียนให้หวานที่สุดแล้ว แต่ช่วงนี้ชีวิตเครียดมากมาย
(อย่าถามว่าบัวมีช่วงเวลาเครียดด้วยหรือ? มีจ๊ะ มี ฮ่าฮ่า :laugh:)
ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงานพิเศษ ทั้งเรื่องนิยาย ทั้งเรื่องฟิค
ทั้งเรื่องข้างห้องไอเสียงดังทำให้นอนไม่หลับ สารพัดเรื่องเลย ก็เลย…ปั่นความหวานออกได้เพียงเท่านี้เอง
เขาวายช้าๆอย่างมั่นคงอ่ะนะ ก็เลยต้องหวานน้อยๆ (และคาดว่าจะหวานนานๆ ฮ่าฮ่า :-[)
เอาล่ะ ไปปั่นพาร์ทหน้าแล้ว เดี๋ยวไม่ทันลงอาทิตย์หน้า
ขอบคุณสำหรับการติดตามเช่นเคย ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ การอ่าน กำลังใจ และพื้นที่บอร์ดนะคะ :pig4:
เจอกันวันพฤหัสหน้า (ไม่สปอยล์แล้ว…เพราะมันไม่มีให้สปอยล์ ฮ่าฮ่า :laugh:)
-
:z13: จิ้มมมมม วันนี้รอทั้งวันเลยค่าาา...
ของขวัญน่ารักขึ้นทุกตอนๆ เลย :-[ อิจฉาพี่โตวุ้ย :กอด1:
ขออย่าให้เกิดเรื่องร้ายกับคุณน้ำเลยน้า... แล้วก็ถึงจะมีเรื่องร้าย ก็ขออย่าให้มาถึงตัวของขวัญเลย พี่โตช่วยน้องด้วยนะ
ขอบคุณนะคะ รอวันพฤหัสหน้าด้วยใจจดจ่อเหมือนเดิม :L2:
-
ฮ่าๆ ของขวัญน่ารักอะ
เดี๋ยวนี้หัดห่วงความรู้สึกคนอื่นด้วย กิ๊วๆ
คุณอธิปก็นะ รุกซะ เขินนนนน ฮาา
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้ในทุกๆเรื่องค่ะ
:o8:
-
:กอด1:
-
:L2:
-
:o8: :o8:
อุ้ยยยตายยย เจ๊ปลาบปลื้ม อิพี่โต น้องพูดขนาดนี้ แล้วยังจิสงสัย แกล้งน้องอีก อะคึอะคึ แต่เค้าชอบ
แต่ น้องน้ำไปไหน :serius2: :serius2: โอยยยยย
-
ของขวัญน่ารักขึ้นทุกวันจริงๆ o18 o18
ว่าแต่ น้ำทิพย์หายไปไหน :z3:
-
อ๊ายยยยย ของขวัญน่ารักอ่า
อยากได้เอาไปนอนกอดที่บ้าน( :z6:ป้าบบบ.... พี่โตตบหัว )
อย่าให้ยัยคุณน้ำเป็นอะไรเลย :call:
ไม่ใช่ผู้หญิงไม่ดีนะ แต่ชีดูวุ่นวายมากมาย :m16:
รอตอนต่อไปนะ^^ :mc4:
-
ของขวัญดูท่าจะยอมรับพี่โตมากขึ้นเรื่อยๆ มีห่วงใยความรู้สึกกันด้วย
-
พี่บัวมาซะที เย๊ :mc4:
นึกถึงหน้าป้าออกเลยตอนอธิปอุ้มจอมขวัญขึ้นมา 5555555
ตอนนี้จอมขวัญน่ารักมากกกกกกกกกก เรียกพี่โตด้วยอะไรด้วย
ขอบคุณมากค่ะ รออาทิตย์หน้า!
-
แหม พี่โตกับของขวัญเค้าจะหวานกันซะหน่อยก็มีอุปสรรคตลอดอ่ะ
พี่โตหายน้อยใจได้แล้วนะ
อีกไม่นานก็ได้ใจของขวัญแล้วละ
-
รอวันที่พี่โตกับของขวัญจะหวานกันแบบน่ารัก ๆ :กอด1:
-
ตอนนี้ความสัมพันธ์คืบหน้าแบบก้าวกระโดด :L1:
-
อย่างของขวัญ ได้แค่นี้ก็ถือว่าหวานมากกกกกแล้วค่ะ
ปกติซ่าตลอดๆ :laugh:
-
ขอบคุณค่ะ :pig4:
หายเครียดไวๆน้า :กอด1:
-
บวกเป็ดให้ค่ะกับความหวานนนของพี่โต ฮิฮิ แต่แอบเซ็งเป็ดกับน้ำทิพย์จัง
ให้ได้กับใครก็ได้ที่ไม่ใช่พี่จักรน่ะ แบบเอ่อ
รู้สึกว่าถ้าเป็นแฟนกับพี่จักรแล้วเหมือนไม่ได้น้องเลยเอาพี่ยังไงอย่างนั้นเลยค่ะ
-
คุณป้าเริ่มกังวลแระ
คุณป้าต้องรับให้ได้นะคะ 5555
-
ของขวัญแคร์ความรู้สึกพี่โตมากเลยนะนี่
-
พี่โตขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
พี่โตเก็บอาการหน่อยจ้าาาาาาาาาาาาาาาา
วางแผนฝากตัวเป็นหลานเขยซะดิบดีเลยนะ
แถมยังไปอุ้มหลานชายเค้าอีก
พี่โตขยันหยอด ขยันแหย่อีก
คนอ่านเขิลแทบจะมุดคอมอยู่แล้ว
คุณน้ำหายไปไหน
จะอันตรายมั๊ยเนี่ย
อยากให้วันพฤหัส มาถึงเร็วๆจัง
-
พี่จักรร้อนใจเพราะความแตก ป้ารีรู้แล้วว่าพี่โตมาจีบหลานชาย ไม่ใช่ละ
-
เขินพี่โตกับของขวัญ เหมือนขวัญจะเปิดใจเยอะเลย :o8:
แต่น้ำทิพย์นี่ยังมาให้เห็นเรื่อย ๆ T T''
พี่จักรคู่กับเค้าดีกว่า 555
-
มันก็ค่อยๆมีพัฒนาการที่ดีขึ้นเรื่อยๆ
พี่โตอย่ายอมแพ้นะ
-
คิดถึงทั้งน้องบัวทั้งของขวัญหลายวันเลย
:กอด1:
เดี๋ยวนี้ทำไมของขวัญน่ารักแบบนี้คะ
พี่คนอ่านเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกวันแล้วเนี่ย
อ่านไปหน้าก็เยิ้มน้ำลายแทบจะหยดใส่โน๊ตบุ๊ค
:z1:
อยากให้ของขวัญรักพี่โตไวๆจังน้อ
แต่ค่อยๆรักก็ดีแล้วเนอะ
จะได้รักพี่โตนานๆ
:m1:
ขอบคุณน้องบัวมากเลย
เจอวันวันพฤหัสหน้านะคะ
:bye2:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
ค้างงงงงงงงงงงงงงง
-
ของขวัญเหมือนเด็กเลย
น่ารักมากกกกก พี่โตนี่รุกซะป้ารีสงสัยแล้ว
หวานแบบนี้ก้ดีค่ะ น่ารักดี >.<
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขดีจัง :-[
ขอบคุณน้องบัวมากๆ ค่ะ :L2:
-
หวังว่าคุณป้าคงรับได้ :impress:
แค่เปลี่ยนจากบทพระเอกมาเป็นบทนางเอกเอง(?)
-
ขวัญน่ารักมาก
-
พี่โต-น้องของขวัญ ในตอนนี้อย่างหวานอ่ะ :m1:
พยายามใส่ใจต่อความรู้สึกของกันและกัน บรรยากาศที่โอบล้อมทั้งคู่เลยอบอุ่น หวานซึ้ง
ขอให้คุณป้าพัชรีเปิดใจยอมรับคู่นี้ แล้วหันมาสนับสนุนอย่างคุณรุ่งทิพย์นะค่ะ :impress:
-
คุณรุ่งทิพย์ชักเอาใหญ่ มีการไปเชียร์ให้แม่อธิปฟังด้วย สาววายแน่ๆ :laugh:
แล้วเมื่อไหร่ผู้ถือหุ้นจะอนุมัติล่ะเนี่ย? :impress2:
-
ของขวัญน่ารักมาก
ใครอยู่ใกล้แล้วไม่หลงได้ มีด้วยเหรอ
ตอนนี้ก็หวานแล้วนะ ไม่ออกเลี่ยนด้วย
มันหวานได้มากสุดเท่าที่ผู้ชายแท้ๆ สองคนจะหวานใส่กันได้แล้วแหละ
-
o13 สู้ต่อไปอธิป
ของขวัญน่ารักมาก แคร์พี่โตแล้ว เย่ๆ
ว่าแต่น้ำไปไหนอะ ขวัญเป็นห่วงแย่แล้วมั้ :เฮ้อ:
-
เอาวะ ช้าๆก็ได้ ยังดีกว่าไม่มีอะไรคืบหน้าเนอะ
อย่างน้อยยย ของขวัญก็แคร์พี่โตของเราเหมือนกันน
แต่เรื่องคุณน้พก็วุ่นดีนะคะ =______=
-
ขวยเขิน :-[
-
หวานกันจริงๆ อิอิ
ฮามากๆตอนที่ถามเรื่องละคร 555
ว่าแต่ คุณน้ำคงปลอดภัยดีนะ
-
ของขวัญน่ารักมาก ...
กลัวว่าพี่โตจะงอนสินะ
งื้อออเขินอ่ะะ
คุณน้ำจะเป็นไรมั้ยเนี่ย
-
อร๊ากกกกกกกกก.................หนึ่งอาทิตย์เต็มๆที่จะต้องรอ แต่ก้อเต็มใจ
ว่าแต่มาทำให้ค้างกานแบบนี้ ไม่สงสารกานเลยสินะ แง๊ๆT^T
แล้วมานจะเกิดอารายขึ้นละเนี่ย อยากจะร้องไห้
ยังไงก้ออย่าทิ้งกานน้อ!!
-
พี่โตกับของขวัญ เริ่มจะหวานกันแล้ว
น่ารักจัง :o8: :o8:
แต่ห่วงเรื่องคุณป้าจังเลย ขออย่าให้เป็นเรื่องใหญ่เลยนะ
-
ของขวัญโคตรน่าร๊ากกกกกกก :impress2:
ตอนนี้หวานจังงง ชอบอ่ะ
-
กรี๊ดดดด :m3: พี่โตเค้าหวานจริงๆ
น้องของขวัญก็น่ารัก....ตอนหน้าคงต้องลุ้นเรื่องคุณน้ำทิพย์ต่อ
-
ของขวัญน่ารัก น่าเอ็นดูขนาดนี้ไม่รักไม่หลงก็ให้รู้ไป
ชอบพี่โต อยากได้ ๆ o9 หยอดทีเบาหวานขึ้นตากันเลยทีเดียว
ต้องให้ทิปพี่จักรซะหน่อยที่บอกเรื่องราดหน้าทำให้พี่โตหายน้อยใจ
-
เหมือนน้องขวัญ จะยอมให้พี่โต เข้ามาครอบครองจิตใจแล้วนะเนี้ย
จะทำอะไรก็ดูเหมือนห่วงความรู้สึกไปหมด
-
มารคอหอยจริง ๆ
ขอบคุณที่มาต่อให้คะ หวานน้อยๆ เเต่หวานนาน ๆ ^^
ของขวัญน่ารักเสมอ. พี่โตก้อเข้มมั่นคงจริง
ตอนนี้ ช่างหัวน้ำทิพย์ไปก่อนก้อได้นะ 555 อดเห็นพี่โตปีนเลย ราดหน้าก้อยังไม่ได้กิน :L2:
-
ของขวัญ :-[
อย่าเครียดมากนะจ๊ะ เดี๋ยวไม่สวยนะ
-
โฮ้ยยยยยยยยยย กำลังเคลิ้มเลย ใครมาตามเนี่ย
พี่จักรนะ ! เกิดอะไรขึ้นอีกกันนะเนี่ย !!!
-
อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆจังเลย ฮ่า~~~!
-
ดูท่าทางของขวัญคงจะไม่รอดมือพี่โตแน่ๆ เลย ไม่เท่าไรก็ชอบพี่เขาเสียแล้ว
ตอนแรกนึกว่าจะเล่นตัวมากกว่านี้ สงสัยคงเป็นเพราะคืนนั้นแน่ๆ เลย อิๆ :z1:
เห็นคนเขียนบอกว่าเครียด จริงๆ บทหวานในตอนนี้ก็หวานดีนะครับ
แต่คาดว่าน่าจะมีหวานกว่านี้ตามมาอีกในไม่ช้า ใช่ไหมครับ :-[
-
ค้างอะ
ถึงจะนานแตก็จะรอนะค้าบ
-
อ๊ากกกกกก ค้างงง
ไม่เปงไร คนเขียนสู้ ๆ
-
แอบมาส่อง .. :m22:
-
แป่ว สุดท้ายวันนี้ก็อดเห็นพี่โตปีนต้นไม้ตามแผนพิเรนทร์ของของขวัญเลย ฮ่าๆ
จินตนาการภาพสองหนุ่มแต่งตัวคล้ายกันเตรียมปฏิบัติภารกิจระดับชาติ(เก็บมะม่วง)ทำไมแอบขำก็ไม่รู้ :haun5:
พี่โตนี่ก็ขยันหยอดจริงจริ๊ง แบบนี้ของขวัญไม่หลงก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
ว่าแต่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเนี่ย ยังไงก็จะรออ่านอาทิตย์หน้านะคะ
-
กรี๊ด น้องของขวัญแคร์พี่โตสุดๆ
!!! มันต้องมีเรื่อง !!!
-
หวานขึ้นเรื่อยๆ
น้ำไม่ได้มาพร้อมจักรสงสัยโดนจับตัวไปแน่ๆ
-
กำลังหวานเลยมาขัดทำไม แต่ที่จักรให้มาตามขวัญ
ไม่ใช่สองคนนั่นหายไปหรอกนะ อย่างนี้พี่โตต้องช่วยของขวัญแล้ว
บวกเป็ดบวกหนึ่งให้น้องบัวจ้ะ
-
น่ารัก :กอด1:
พี่โตรุกหนัก ของขวัญตั้งรับทันมั๊ยจ๊ะ
-
:impress2: ชอบมากกกกก ของขวัญ น่ารักมากกก :man1:
-
พี่โต กะ ของขวัญ น่ารัก น่ารัก น่ารัก ที่สุดอ่ะ
-
เฮ้ยยยย ของขวัญน่ารักกกอ่ะ
อิจฉาพี่โตตตตตตตตตต
สู้ ๆ นะค่ะน้องบัววววว เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :L2:
-
ของขวัญน่ารัก :-[
-
กำลังหวานอยู่ดี ๆ ทำไมมีเรื่องเร็วจัง
ปล.ยังไม่ได้กินมะม่วงเลยนะ
-
:L2:กำลังลุ้นเรื่องจะจูบ ก้อได้ลุ้นเรื่องอื่นซะแล้ว
-
ของขวัญน่ารักอ่ะ :impress2:
-
หวนแค่นี้ก็ทำให้คนอ่านเขินได้ :impress2:
-
^^
-
คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ o13
-
ไม่น่ามคนมาตามเลยอะ กำลังหวานแบบคนอ่านมีลุ้นเลย
ปล น้ำทิพนี้เจอเรื่องซวยๆบ่อยจังนะคะ อยากอ่านตอนหวานๆอีกอะ :impress2:
-
ของขวัญยังน่ารักเหมือนเดิม :o8: พี่โตหยอดบ่อยๆๆน้องจะได้ชิน
:กอด1: :L2:
-
โอ๊ยยยย น้ำทิพย์จะเป็นอะไรมั้ยเนี้ย :serius2:
-
พัฒนาเร็วมาก น่ารัก มากมาย พี่โต น้องของขวัญ
-
แอบชอบพี่โตซะแล้วค่า ><
ชอบให้ของขวัญโดนแกล้งค่ะ สมใจดีพิลึก :laugh:
-
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกอ่านรวดเดียวจบเลย 55555
ชอบพี่อธิปกับน้องของขวัญมากกกกก
แต่แอบเสียดายพี่จักรงะคู่พี่น้องน่ารักน่าจิ้น -,.- 555555
จบแบบ 3P ได้ม้ายยยยย me/ โดนถีบ :z6: 555555
-
ค้างอย่างยิ่งงงงงงงงงงงง รีบๆมาต่อน๊ะ เป็นกำลังใจให้
-
ใจจะขาดอ่ะ 555
-
น้ำทิพย์ตลอดมาจ้า 55555
-
มาต่อไวๆนะ
-
มันหวานมาก :-[
ของขวัญรับรักพี่โตเร็วๆทีเถอะ
-
ชอบผู้ชายแบบพี่โต
ส่วนของขวัญ น่ารักมากๆๆ
และท้ายสุด ไม่คิดว่านิยายเรื่องนี้ จะสนุกมากๆๆ และน่ารักมากๆๆ
-
ของขวัญน่ารักจัง ใจอ่่อนกะพ่ีโตนิดๆแล้วดิใช่ป่ะ
เรียกว่า "พ่ีโต"แล้วน่ารักอ่ะ รีบแทนตัวว่าขวัญเร็วๆนะ
พ่ีโตรอ คนอ่านก็รอนะจ๊ะ ส่วนเร่ืองน้ำทิพย์น่ีเป็นไรอ่ะ
จะมาม่าอีกมั้ยเน่ีย เอาใจช่วยนะ
เอาใจช่วยบัวด้วยนะจ๊ะ
ป.ล.น่ังอ่านนิยายบัวทีไร ก็นึกถึงฟิคจินเมะทุกทีเลยจริงๆ555
-
จะเกิดอะรัยขึ้นกับน้ำป่าวอ่า :really2:
-
มารอลุ้นด้วยคน
-
น่ารักอ่ะ ของขวัญ
-
อ่านทีเดียวตามทันแล้ววว :mc4:
สนุกมากๆ มาต่อเร็วน๊าาาา :call: :call:
-
เพิ่งมาอ่าน
แรกดราม่า แต่ล่าสุดนี่ หวานกลมกล่อมกำลังดีเลยค่ะ :o8:
-
อร๋าย ของขวัญน่ารักอะ เป็นห่วงความรู้สึกพี่โตด้วย
-
คิดถึง ...รีบๆ มาต่อน๊ะ เป็นกำลังใจให้
-
รออยุ่นะ
-
ของขวัญน่ารักขึ้นทุกวัน :o8:
-
รอ ของขวัญ
-
มานั่งรอ ของขวัญกะพี่โต ^ ^
-
:t3: :t3: :t3: มารอของขวัญ กับพี่อธิป :call: :call: :call: คิดถึงม๊ากกกกกกกก มาต่อเร็วววววน่ะครับบบบบบบ
-
เข้ามาปูเสื่อรอของขวัญกับพี่โตค่า >.<
-
…จอมร้าย…
By: Dezair
………………………………….
ตอน 13
“ฉันไปถึงตอนห้าโมงสี่สิบ แต่…น้ำทิพย์ไม่อยู่แล้ว…พอลองโทร.เข้ามือถือก็ไม่มีคนรับสาย” จักรกฤษณ์เอ่ยเสียงเครียด และที่เครียดยิ่งกว่าเสียงก็คือสีหน้า
“… และพอโทร.ครั้งล่าสุดนี่…ก็…ไม่มีสัญญาณตอบรับ…” จักรกฤษณ์ใจไม่ดีเลย ปกติเขาจะไปถึงที่ที่ทำงานของน้ำทิพย์ประมาณห้าโมงครึ่ง แต่ไม่รู้ว่าวันนี้รถติดอะไรนักหนา เขาถึงไปถึงที่นั่นช้าไปเกือบสิบนาที และพอไปถึงก็รีบตรงไปที่ประชาสัมพันธ์บอกให้เรียกน้ำทิพย์ลงมาให้ ทว่า…พอประชาสัมพันธ์โทร.ขึ้นไป กลับไม่มีคนรับสาย จักรกฤษณ์ถึงขนาดขอให้ส่งยามขึ้นไปตามที่แผนก และพอยามกลับลงมา ก็มีเพียงประโยคแค่ว่า ไม่มีใครอยู่ในแผนกแล้ว…
…ไม่มีน้ำทิพย์…น้ำทิพย์ไปไหน?
“มือถือคุณน้ำอาจจะแบทหมดก็ได้ แล้วก็…แล้วก็อาจจะไปธุระด่วน…” จอมขวัญพยายามพูดในแง่ดี ทั้งๆที่ใบหน้าขาวเริ่มซีดเผือดและเต็มไปด้วยความกังวล
“คุณน้ำไม่เป็นอะไรหรอก คุณน้ำต้องไม่เป็นอะไร” ริมฝีปากบางของจอมขวัญพึมพำราวกับจะบอกตัวเองว่าอย่ากังวล แต่สีหน้าของเจ้าตัวกลับซีดจนแทบไม่มีสีเลือดอยู่แล้ว
“ไอ้ขวัญ…” จักรกฤษณ์ได้แต่ครางเสียงแผ่วอย่างรู้สึกผิด ยิ่งเห็นน้องชายหน้าซีดมือสั่นเขาก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก ชายหนุ่มได้แต่ลูบศีรษะจอมขวัญราวกับจะปลอบประโลม
“คุณน้ำต้องไม่เป็นอะไรใช่มั้ยพี่จักร ใครจะทำอะไรคุณน้ำ คุณน้ำเป็นคนดี คุณน้ำไม่มีศัตรูที่ไหน ไม่มีใครทำอะไรคุณน้ำหรอก” จอมขวัญสบตากับพี่ชายราวกับจะขอความเชื่อมั่นว่าน้ำทิพย์จะต้องไม่เป็นอะไร แต่…ยิ่งผ่านไปแต่ละวินาที ความกังวลก็ยิ่งก่อตัวมากขึ้น คุณพัชรีที่ทนดูสีหน้าซีดเผือดของหลานชายไม่ได้ต้องรีบเข้ามาโอบไหล่จอมขวัญเอาไว้
“ของขวัญ… หนูน้ำเป็นคนดี คนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ อย่าเพิ่งกังวลนะลูกนะ” เธอให้กำลังใจแล้วบีบไหล่ของจอมขวัญก่อนจะหันไปทางบุตรชายที่สีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างกัน
“จักร แล้วนี่คุณรุ่งทิพรู้เรื่องรึยัง”
“รู้แล้วแม่ ผมโทร.ไปถามเขาว่าน้ำทิพย์กลับบ้านรึเปล่า แต่คุณรุ่งทิพบอกว่าน้ำทิพย์ยังไม่กลับมา ผมเลยบอกว่าน้ำทิพย์ไม่ได้อยู่ที่ที่ทำงาน แล้วก็ไม่ได้อยู่กับผม” จักรกฤษณ์จำน้ำเสียงสั่นเครือของคุณรุ่งทิพที่มากับสัญญาณโทรศัพท์ได้ดี มันทำเอาเขาสะท้านไปทั้งใจด้วยความรู้สึกผิด หากเขาไปเร็วกว่านั้น เขาอาจจะเห็นว่าน้ำทิพย์ออกไปไหน อาจจะตามไปช่วยทัน หรืออาจจะอะไรก็แล้วแต่ ที่ทำให้วันนี้น้ำทิพย์ไม่หายตัวไปทั้งๆที่ไม่มีร่องรอยแบบนี้
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเราไปบ้านคุณรุ่งทิพกัน คุณคะ…คุณคอยอยู่ที่นี่นะคะ เผื่อหนูน้ำจะมา” คุณพัชรีเอ่ยปากสั่งทั้งลูกและหลานพร้อมด้วยสามี ก่อนจะหันไปทางสาวรับใช้นามว่าเต็ม
“เต็ม ลงไปบอกนายพุดกับนายน้อยว่าให้เปิดไฟทุกดวงที่มีในบ้าน แล้วให้ไปนั่งรอกันที่หน้าประตู คอยดูว่ามีอะไรผิดปกติมั้ย ถ้าเห็นคุณน้ำทิพย์มาให้รีบเปิดประตูบ้านให้ทันที” สาวเต็มรับคำก่อนจะรีบลงจากเรือนไปจัดการตามที่ถูกสั่ง สตรีหนึ่งเดียวในบ้านจึงหันมาทางลูกชายอีกครั้ง
“ไปจักร เอารถออก ป่านนี้ไม่รู้คุณรุ่งจะเป็นยังไงบ้าง ไปอยู่เป็นเพื่อน เขาจะได้อุ่นใจ…ส่วนของขวัญ เดี๋ยวเราไปกับโต โตรู้ทางไปบ้านหนูน้ำใช่มั้ย เอารถไปทั้งของจักรของโตนั่นแหละ เผื่อมีอะไรจะได้แยกกันไป” คุณพัชรีสั่งเสร็จเรียบร้อยก็รีบก้าวขาลงจากเรือนอย่างรวดเร็ว มีจักรกฤษณ์เดินตาม ในขณะที่จอมขวัญยังยืนนิ่งด้วยความกังวลสารพัดที่ผุดวาบขึ้นในหัว
“ของขวัญ…” อธิปเรียกเบาๆ จนเจ้าของชื่อต้องหันมอง
“ไปเถอะ” เสียงทุ้มยังคงราบเรียบ ดวงตาคมยังคงทอดแววอบอุ่นและมั่นคงมาให้ จอมขวัญพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินลงจากเรือนไปอีกคน อธิปหันมาไหว้ลาคุณชัย แล้วจึงตามลงไป เมื่อเหลือเพียงชายวัยปลายเพียงคนเดียวบนเรือน เขาก็ได้แต่พึมพำออกมาเบาๆ
“ของขวัญ?...”
“…เมื่อกี้…คุณอธิปเรียกของขวัญว่า ‘ของขวัญ’ งั้นเหรอ?”
…เป็นคำถาม…ที่คุณชัยไม่มีคำตอบให้ตัวเอง…
…………………..
เสียงคุณรุ่งทิพคร่ำครวญปานจะขาดใจนั้น หากเป็นปกติแล้ว จอมขวัญคงคิดว่าน่ารำคาญ แต่เมื่อเป็นเวลานี้ที่เขาเองก็กังวลไม่น้อยไปกว่ากัน เสียงของคุณรุ่งทิพจึงฟังดูน่าสงสารอย่างที่ยิ่งทำเอาหัวใจเขากังวลหนัก
“ใจเย็นๆนะคะคุณรุ่ง…” คุณพัชรีนั่งประกบคอยลูบหลังลูบไหล่ให้กำลังใจ ตอนที่เธอกับจักรกฤษณ์มาถึงที่นี่ คุณรุ่งทิพแทบจะถลาเข้ามากอดเธอแล้วพร่ำรำพันว่าลูกสาวหายตัวไป หัวอกคนเป็นแม่นั้นคุณพัชรีเข้าใจดี ถึงได้บอกให้ลูกชายรีบพามาหานี่ล่ะ
“คุณรี ถ้าน้ำเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะทำยังไง” คุณรุ่งทิพน้ำตาอาบแก้มยิ่งทำเอาคนเห็นพากันสะเทือนใจ ยิ่งโดยเฉพาะจอมขวัญด้วยแล้ว เขาทนไม่ได้ถึงกับต้องขอตัวออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้าน ร่างโปร่งพยายามคิดว่าเขาจะไปตามหาน้ำทิพย์จากที่ไหน น้ำทิพย์จะไปกับใครได้บ้าง และตอนนี้น้ำทิพย์น่าจะอยู่ที่ไหน
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ตอนที่คบหากันฉันคนรักนั้น จอมขวัญมีเบอร์โทรศัพท์เพื่อนสนิทของน้ำทิพย์ทุกคนไม่ว่าจะเป็นสมัยเรียนหรือตอนทำงานแล้ว และเขาก็โทร.หาทุกคนเพื่อถามว่าน้ำทิพย์ไปหาใครหรือไม่…แต่…ไม่มี…
…ไม่มีเพื่อนคนไหนรู้ข่าวของน้ำทิพย์เลย คนที่เจอเธอครั้งสุดท้ายคือเพื่อนในที่ทำงานที่บอกแค่ว่าน้ำทิพย์อยู่สอนงานพนักงานเข้าใหม่…
เขาลองไล่ดูทีละเบอร์ จนกระทั่ง…ถึงเบอร์ของ ‘ทรงพล’ …
….ในเมื่อโทร.ตามจากเพื่อนของน้ำทิพย์ไม่ได้ผล ถ้าอย่างนั้น…เขาก็น่าจะลองโทร.ตามจาก ‘เพื่อน’ ของเขาดู…นิ้วยาวกดโทร.ออกทันทีที่ตัดสินใจ เขารออยู่ครู่หนึ่ง ปลายสายก็รับ
“ไอ้พล มึงรู้มั้ยว่าตอนนี้ไอ้อนุชาอยู่ที่ไหน” จอมขวัญกรอกเสียงลงไปทันที
‘มึงจะตามหามันทำไมล่ะ?’
“แฟนเก่ากูหายตัวไป…และกู…กูกลัวว่า…”
‘กลัวว่าจะไปอยู่ในมือไอ้เปี๊ยกงั้นสิ?’
“มึงพอจะรู้มั้ยว่าตอนนี้มันอยู่ไหน ทำอะไรอยู่” จอมขวัญไม่ตอบ น้ำเสียงของทรงพลนั้นเย่อหยิ่งจองหองและกวนประสาท ถ้าไม่จำเป็นต้องพึ่งพามัน เขาก็คงไม่โทร.หาหรอก
‘ไว้กูจะถามๆให้แล้วกัน แต่ไม่รับปาก’
“พล…ช่วยกูครั้งนี้ครั้งเดียวก็พอ แล้วกูจะไม่ขอให้มึงช่วยอะไรอีกเลย” ทรงพลเงียบไป มันคงไม่เคยได้ยินน้ำเสียงจะเป็นจะตายแบบนี้จากจอมขวัญ
‘รักมากขนาดนั้นเลยเหรอวะ แค่แฟนเก่ามึงเองนะ’
“น้ำทิพย์เป็นคนดี กูไม่อยากให้คนดีๆแบบนั้นถูกทำร้ายด้วยวิธีชั่วๆ” หากเป็นแต่ก่อน จอมขวัญคงรับเต็มปากเต็มคำว่า ‘รัก’ … ‘รักมาก’ … และเพราะรัก ถึงไม่อยากให้เธอตกอยู่ในมือผู้ชายคนใดเพราะเขาหวง…แต่ตอนนี้…เขาเป็นห่วง…ห่วง…เพราะเธอเป็นคนดีเหลือเกิน ห่วงเพราะเธอใจดี ห่วงเพราะเธอคือเพื่อน… ‘เพื่อน’ ที่เขายอมรับอย่างสนิทใจ
“ไอ้พล กูขอร้อง ครั้งนี้มึงช่วยกูหน่อย แค่บอกว่าไอ้อนุชาอยู่ที่ไหน กูจะไปตามมันเอง…”
‘ขอกูหาข่าวก่อนแล้วกัน แล้วกูจะติดต่อกลับไปเอง’ ทรงพลตัดสายไปแล้ว จอมขวัญได้แต่หลับตาลงอย่างอ่อนล้า เขาไม่รู้ว่าทรงพลจะช่วยจริงๆหรือไม่ มันไม่ใช่คนที่ทำอะไรโดยไม่ได้ผลประโยชน์…
จอมขวัญกลับเข้าไปในบ้านของคุณรุ่งทิพอีกครั้ง พวกเขาได้แต่นั่งรอ จากนาทีเป็นชั่วโมงอย่างยาวนาน ไม่รู้จะตามหาน้ำทิพย์จากที่ไหน ไม่รู้จะไปตามน้ำทิพย์จากใคร ในขณะที่คุณรุ่งทิพก็ยังเอาแต่ร้องไห้เงียบๆ แต่น้ำตาไหลอาบแก้มเหมือนจะไม่มีทางแห้งเหือดเลยแม้แต่นิดเดียว
ทุ่มครึ่ง…โทรศัพท์มือถือของจอมขวัญดังขึ้น ชายหนุ่มรีบหยิบขึ้นมาดู
‘พล’ ชื่อบนหน้าจอทำให้เขาต้องกลืนน้ำลาย ก่อนจะขอตัวออกไปรับโทรศัพท์ข้างนอก เพราะไม่รู้ว่าเรื่องที่ทรงพลโทร.มาจะเป็นข่าวดีข่าวร้ายเพียงใด หากเป็นข่าวดีก็แล้วไปเถอะ แต่หากเป็นข่าวร้าย เขาจะทำใจป่าวประกาศให้ทุกคนตรงนั้นรู้ในวินาทีนั้นได้อย่างไรกัน
“ว่าไง พล”
‘แฟนเก่ามึง…อยู่ที่โรงพยาบาลเวชา’ จอมขวัญตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ
“อะไรนะ!!”
‘กูโทร.บอกแค่นี้แหละ’
“เดี๋ยวพล! หมายความว่ายังไง?!! ที่ว่า…” อยู่โรงพยาบาลหรือ? น้ำทิพย์ไปทำอะไรที่นั่น…
‘มึงไปก็รู้เอง แค่นี้นะ กูมีงานต้องทำอีกเยอะ’ แล้วทรงพลก็ตัดสายไปในทันที จอมขวัญนิ่งงัน สมองขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก น้ำทิพย์อยู่โรงพยาบาล! แล้วเธอเป็นตายร้ายดีอย่างไรไอ้ทรงพลก็ไม่ยอมบอกเขา!! ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก
…เขา…จะต้องเอาข่าวนี้ไปบอกทุกคนที่อยู่ในบ้านให้รับรู้ใช่มั้ย…
จอมขวัญสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะพยายามทำใจเย็น…น้ำทิพย์อาจจะไม่ได้เป็นอะไรมาก…น้ำทิพย์อาจจะไม่ได้เป็นอะไรเลย…เธอต้องไม่เป็นอะไร…
“ของขวัญ…ใครโทร.มาเหรอลูก เกี่ยวกับหนูน้ำมั้ย” คุณพัชรีเอ่ยปากถามหลานชายทันทีที่จอมขวัญก้าวเท้าเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าขาวซีดแทบไม่มีสีเลือด
“คนที่โทร.มา…บอกว่า…คุณน้ำ…อยู่โรงพยาบาลครับ”
“อะไรนะ?!! แล้วเขาบอกรึเปล่าว่ายัยน้ำเป็นอะไร?!!” คุณรุ่งทิพถลาเข้ามาหาทันทีด้วยความตกใจ จอมขวัญได้แต่ส่ายหน้า เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมน้ำทิพย์ถึงไปอยู่ที่โรงพยาบาล
“ใจเย็นๆก่อนค่ะ เรารีบไปโรงพยาบาลกันก่อนเถอะ ของขวัญ…แล้วเขาบอกรึเปล่าว่าหนูน้ำอยู่โรงพยาบาลอะไร” คุณพัชรีเข้ามาประคองคุณรุ่งทิพเอาไว้เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะเป็นลมล้มพับไปเสียก่อน
“บอกครับป้ารี”
“ไป…ถ้าอย่างนั้นไปกันเลย…” คุณพัชรีสั่ง แล้วหันไปพยักหน้าให้จักรกฤษณ์ลุกออกจากบ้านไปสตาร์ทรถรอ อธิปที่นั่งเงียบมาตั้งแต่ต้นก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน เขาไม่รู้จะพูดอะไร ห่วงน้ำทิพย์ก็ห่วงอย่างที่คนรู้จักคุ้นเคยเป็นห่วงอยู่หรอก แต่…มันก็อดไม่ได้ที่จะน้อยใจจอมขวัญที่ดูจะเป็นทุกข์เป็นร้อนเสียเหลือเกิน
‘…แฟนเก่า…’ ใช่…น้ำทิพย์คือแฟนเก่า…แต่ไม่ว่าอย่างไร น้ำทิพย์ก็ยังอยู่ในใจจอมขวัญเสมอ
“พี่โต…” เดินตามกันออกมาจากบ้าน จอมขวัญก็รีบเรียกเอาไว้เบาๆ อธิปหันมามอง
“เดี๋ยวผมไปรถพี่” ร่างโปร่งเอ่ยปาก เขารู้ดีว่าเมื่อครู่นี้เขาลืมอีกฝ่ายไปเสียสนิทใจ และพอได้สบตากับอธิป เขาก็ถึงได้รู้ว่าตัวเขา…ทำผู้ชายตัวโตๆคนนี้น้อยใจอีกแล้ว…
“อืม” อธิปตอบแค่นั้น ก่อนจะเดินไปสตาร์ทรถ จอมขวัญได้แต่มองตามแล้วถอนหายใจ
…อยากแคร์อธิปให้มากกว่านี้หรอก…แต่…เขาก็มีคนอีกหลายคนที่ต้องห่วงใยนี่นา…
………………
“คุณแม่…” เสียงของหญิงสาวบนเตียงคนไข้ดังขึ้นทันทีที่คุณรุ่งทิพถลาเข้ามาในห้องพักของโรงพยาบาล
“น้ำ!!! น้ำเป็นยังไงบ้างลูก!” คำถามเพียงคำถามเดียว แต่คุณรุ่งทิพที่พรวดเข้าไปถึงเตียงกลับจับลูบไล้ไปทั้งเนื้อตัวบุตรสาวด้วยความเป็นห่วง ทว่าน้ำทิพย์กลับส่ายหน้าไปมา
“น้ำไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แต่ว่า…คนที่เขาไปช่วยน้ำ เขายืนยันจะให้น้ำแอดมิดให้ได้เลย”
“คนที่ไปช่วยน้ำ? เขาเป็นใคร” คุณรุ่งทิพถามแล้วมองไปรอบห้อง แต่ไม่เห็นใครสักคนนอกจากน้ำทิพย์และพยาบาลสาวร่างบอบบาง เธอจึงกลับมามองที่บุตรสาวอีกครั้ง และเป็นอีกครั้งที่น้ำทิพย์ส่ายหน้าไปมา
“ไม่ทราบค่ะแม่ น้ำพยายามถามชื่อเขา แต่เขาไม่ยอมบอก แล้ว…ตอนนี้เขาไปไหนแล้วก็ไม่รู้” ใบหน้าของหญิงสาวสลดลงเมื่อนึกถึงความช่วยเหลือของชายผู้นั้น ทว่า…เธอยังไม่ทันได้ตอบแทนน้ำใจเขาเลย ยังไม่ทันจะได้ยกมือไหว้ขอบคุณแม้แต่นิดเดียว เขาก็ไปเสียแล้ว
“แล้ว…แล้วเขาไปช่วยน้ำที่ไหน น้ำไปไหนมาลูก”
“…เขาไปช่วยน้ำมาจากโรงแรมค่ะ คือ…น้ำ…น้ำก็ไม่รู้ตัวว่าน้ำไปที่นั่นได้ยังไง รู้แต่ว่าน้ำกำลังสอนงานให้คุณอัญ แล้วน้ำก็วูบไปเลย รู้ตัวอีกทีก็นอนอยู่ในโรงแรมแล้ว…น้ำตื่นขึ้นมา น้ำก็เจอเขา ตอนแรกน้ำตกใจแทบตาย คิดว่าเขาจะทำอะไรน้ำ แต่เขาก็ถามแค่ว่าลุกไหวรึเปล่า แล้วพอน้ำลุก มันก็เหมือนยังวูบๆอยู่ เขาก็เลยบังคับให้น้ำมาโรงพยาบาล”
คุณรุ่งทิพกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเอ่ยปากถามเสียงสั่น
“น้ำ…น้ำ…น้ำนอนอยู่ในโรงแรม?”
“ค่ะ แต่น้ำไม่ได้ถูกใครทำอะไรนะคะ น้ำเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น น้ำพยายามถามคนที่เขาพาน้ำมาส่งโรงพยาบาล แต่เขาก็ไม่ตอบอะไรเลย ขนาดน้ำถามชื่อเขา เขายังไม่พูดเลยค่ะ” ด้วยวัยและประสบการณ์ทำให้คุณรุ่งทิพเริ่มกังวล เพราะเกรงว่าคนช่วยเหลือจะทำมิดีมิร้ายบุตรสาวเอาไว้ก่อนจะแปลงตัวเป็นผู้ประสงค์ดี
เธอหันมาทางพยาบาลที่ยืนอยู่อีกฝั่งของเตียง
“เอ่อ…ไม่ทราบว่า…คุณหมอจะเข้ามากี่โมงคะ”
“ประมาณสี่ทุ่มค่ะ”
“ดิฉันอยากพบคุณหมอก่อน ได้มั้ยคะ” คุณรุ่งทิพค่อนข้างร้อนใจ เพราะน้ำทิพย์ยืนยันแค่ว่าไม่ถูกใครทำอะไร แต่เธอต้องการความแน่ใจจากปากของแพทย์เจ้าของไข้
“ถ้าอย่างนั้นรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะไปถามให้” พยาบาลสาวออกจากห้องไปแล้ว ภายในห้องจึงเหลือแค่คนไข้และคนเยี่ยม น้ำทิพย์เหมือนจะเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้มีแค่มารดามาเยี่ยมเท่านั้น แต่มีคุณพัชรี จักรกฤษณ์ จอมขวัญ และอธิป
…แล้วอธิป…ทำไมพี่อธิปของเธอถึงแต่งตัวแบบนี้?!...
น้ำทิพย์อยากขำกับเสื้อผ้าอันได้แก่เสื้อยืดกางเกงยาวแค่ครึ่งเข่าของอธิป ดูไม่เหมาะจะเป็นรสนิยมการแต่งตัวออกจากบ้านของร่างสูงเลยแม้แต่นิดเดียว แต่เธอขำได้ที่ไหนกัน นี่ยังไม่ได้ยกมือไหว้คุณพัชรีเลยสักนิด
“คุณป้ารีสวัสดีค่ะ” คุณพัชรียิ้มแล้วยกมือรับไหว้ ก่อนจะเดินมาข้างเตียง
“เป็นยังไงบ้างหนูน้ำ หมอเขาว่ายังไงบ้างมั้ย ตอนก่อนจะแอดมิด”
“คุณหมอไม่ว่าอะไรเลยค่ะ แต่คนที่บอกให้แอดมิดคือคนที่ช่วยน้ำเอาไว้” น้ำทิพย์ย้ำเรื่องคนที่ช่วยเธอเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ เธอรู้แต่ว่าบุญคุณที่เขาทำเอาไว้ เธอต้องหาทางตอบแทนให้ได้ในวันใดวันหนึ่ง แต่เธอไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหน ในเมื่อเธอจำได้แค่หน้าตาเขา แต่ไม่รู้แม้แต่ชื่อ
“เขาคงเป็นห่วงหนู”
“แต่น้ำไม่รู้จักเขาเลยนะคะคุณป้า น้ำยังแปลกใจว่าเขามาช่วยน้ำได้ยังไง จริงสิ! แล้วนี่ทุกคนรู้ได้ยังไงว่าน้ำอยู่ที่นี่คะ ทางโรงพยาบาลโทร.ไปบอกหรือคะ”
“จริงด้วย! จอมขวัญ! แกบอกว่ามีคนโทร.มาบอกแกว่าน้ำอยู่โรง’บาล ใครเป็นโทร.บอกแกเหรอ” คุณรุ่งทิพหันมาถามจอมขวัญทันที ทำเอาร่างโปร่งชะงัก ที่เขาเงียบมานาน ไม่ใช่เพราะเห็นน้ำทิพย์ปลอดภัยเลยหายห่วง แต่เป็นเพราะเขาเริ่มกังวลว่าคนที่น้ำทิพย์ยกย่องว่าเป็นคนที่ช่วยเธอ กับคนที่โทร.มาบอกข่าวกับเขาจะเป็นคนเดียวกัน
…เขากลัว…กลัวว่าคนที่ช่วยน้ำทิพย์จะเป็นทรงพล…
“จอมขวัญ! ใครเป็นคนโทร.บอกแกล่ะ หือ?” คุณรุ่งทิพย้ำถามอีกครั้ง
“ทรงพลครับ” จักรกฤษณ์ อธิปและคุณพัชรีนิ่งงันไปในทันที ส่วนคุณรุ่งทิพนั้นทำสีหน้างงงันเพราะไม่คุ้นชื่อ ในขณะที่น้ำทิพย์ยิ่งแล้วใหญ่เพราะถึงกับส่ายหน้าไปมา
“น้ำไม่รู้จักคนชื่อทรงพลเลยนะคะ แล้ว…ทำไมเขาถึงโทร.ไปบอกคุณจอมได้ล่ะคะ เขารู้จักคุณจอมหรือ?” น้ำทิพย์ตั้งคำถามอย่างสงสัย ถ้าจะโทร.แจ้งข่าวเรื่องของเธอ เบอร์โทร.แรกที่ควรโทร.ไปต้องเป็นเบอร์โทรศัพท์บ้านไม่ใช่หรือ? ไม่เช่นนั้นก็น่าจะเป็นเบอร์โทร.ของคุณรุ่งทิพผู้เป็นมารดา แต่ ‘ทรงพล’ ที่เธอไม่รู้จักกลับโทร.ไปหาจอมขวัญ…
“เอ่อ…เขา…”
“รู้จักกันห่างๆน่ะ” จักรกฤษณ์ตัดบทขึ้นมาเสียก่อน เมื่อเห็นน้องชายพูดไม่ออก น้ำทิพย์ทำตาโตแล้วยิ้มกว้างอย่างดีใจ
“จริงหรือคะ?! ถ้าอย่างนั้นคุณจอมติดต่อเขาให้น้ำหน่อยได้มั้ยคะ น้ำอยากขอบคุณเขา” จอมขวัญพูดไม่ออก เขาไม่อยากให้น้ำทิพย์ไปรู้จักมักจี่กับทรงพล ผู้ชายคนนั้นอันตรายเกินไปที่เธอจะคบค้าสมาคม
“ก็บอกว่ารู้จักกันห่างๆไงล่ะ จะไปติดต่ออะไรให้ได้ยังไง แม่ ผมว่าพวกเรากลับกันเถอะ นี่ดึกแล้ว แล้วคุณน้ำทิพย์ก็ต้องพักผ่อน” จักรกฤษณ์หาทางเลี่ยงให้น้องชายที่ยืนนิ่งไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ
“อืม…ก็ดีเหมือนกันนะ” คุณพัชรีเออออไปกับลูกชายด้วย เพราะรู้ดีถึงชื่อเสียงของทรงพล เธอหันมาทางคุณรุ่งทิพและบุตรสาว
“ถ้ายังไง พวกเราต้องขอตัวกลับก่อน ถ้าคุณรุ่งทิพมีอะไรให้ช่วยก็โทร.มาที่บ้านได้ตลอดเวลานะคะ”
“ขอบคุณมากค่ะ” คุณรุ่งทิพได้แต่ยิ้มรับ ก่อนจะยกมือรับไหว้จากสามหนุ่มที่ทยอยไหว้เธอทีละคน ก่อนที่พวกเขาจะพากันออกจากห้องไป
……………
“ป้ารี…ป้ารีกลับไปกับพี่จักรก่อนเลยนะ” ออกจากห้องพักคนป่วย จอมขวัญก็รีบบอกคุณพัชรีทันที
“อ้าว แล้วของขวัญจะไปไหน”
“ขวัญจะไปหาไอ้ทรงพล” คุณพัชรีถึงกับตาโตแต่ยังไม่ทันได้ค้าน หลานชายก็เอ่ยปากเสริมขึ้นมาเสียก่อน
“ขวัญจะไปกับ…กับคุณอธิป เดี๋ยวให้เขาขับรถพาไป” จอมขวัญหันมามองชายหนุ่มร่างสูงที่ถูกตนเองอ้างชื่อไปแล้ว ดวงตาเรียวมีแววเว้าวอนเหมือนจะขอให้เขาเห็นใจช่วยทำตามความเอาแต่ใจของตน อธิปพยักหน้ารับน้อยๆก่อนจะหันไปทางคุณพัชรีแล้วยิ้ม
“ครับ เดี๋ยวผมพาเขาไปแล้วจะพาไปส่งที่บ้านเอง”
“แต่…นี่มันจะสามทุ่มแล้ว…จะรบกวนโตเปล่าๆนะจ้ะ”
“ไม่หรอกครับ อีกอย่าง…ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าเกิดอะไรขึ้น” เขาเองก็นึกห่วงน้ำทิพย์ ชื่อเสียงของทรงพลเลวร้ายน้อยเสียที่ไหน และที่สำคัญ…เขาอยากเป็นที่พึ่งให้จอมขวัญ ถึงเรื่องที่อีกฝ่ายมาขอความช่วยเหลือจากเขาจะเป็นเรื่องของหญิงสาวอดีตคนรักก็ตามที
“ถ้าอย่างนั้น…ก็ได้ แต่ของขวัญต้องระวังตัวนะลูกนะ ห้ามใจร้อนเลือดร้อนเด็ดขาด โต…ป้าฝากของขวัญด้วยนะ ปรามๆหน่อยนะ” คุณพัชรีหันมาขอกับร่างสูง อธิปยิ้มรับก่อนที่เขาและจอมขวัญจะแยกไปขึ้นรถอีกคัน
…………………………
จอมขวัญนั่งอยู่ในรถของอธิป แต่มือพยายามกดโทรศัพท์หาทรงพล ทว่า…ไม่มีการรับสาย เขาหงุดหงิดจนอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง แต่ก็จำเป็นต้องใช้มันต่อจนกว่าจะติดต่อทรงพลได้
…เขาอยากจะคุยกับมัน อยากถามมันว่าเพราะอะไร มันถึงรู้ว่าน้ำทิพย์อยู่ที่ไหน และมันรู้เรื่องที่เกิดกับน้ำทิพย์มั้ย?...เขาแค่อยากคุย! แต่ทำไมมันไม่รับสาย!!
เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังเป็นครั้งที่เกือบร้อยได้แล้ว ขณะที่จอมขวัญยังพยายามอดทนจนกว่าอธิปจะขับรถจากโรงพยาบาลไปถึงผับที่เขาเป็นคนบอกทาง
…เขาจะโทร.จนกว่าอธิปจะขับรถไปถึงผับประจำที่ทรงพลชอบไปเที่ยว และถ้ามันยังไม่รับสาย เขาจะบุกเข้าไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง และถ้าไปแล้วมันไม่อยู่ เขาก็จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เจอหน้ามัน!!
‘มีอะไรอีก’ ทว่าก่อนที่อธิปจะขับไปถึงผับ สัญญาณโทรศัพท์ที่ดังก็กลายเป็นเสียงรับสาย จอมขวัญเบิกตาโต ก่อนจะรีบตอบกลับไปทันที
“ไอ้พล!”
‘เออ กูเอง มีอะไร’
“กูอยากคุยกับมึงเรื่องน้ำทิพย์”
‘กูไม่รู้จักคนชื่อน้ำทิพย์’
“มึงอย่ามาโกหก! ก็คนที่มึงช่วยออกมาจากโรงแรม แล้วพาเขาไปส่งโรงพยาบาล”
‘อ้อ ยัยคนนั้นนั่นเอง’
“มึงไปช่วยน้ำทิพย์ไว้ได้ยังไง?!”
‘กูไม่ได้ช่วย กูแค่…ซื้อต่อมาจากไอ้เปี๊ยก’ จอมขวัญอ้าปากค้าง เขาแทบลืมหายใจ
…ทรงพลว่ายังไงนะ?!! มันซื้อน้ำทิพย์ต่อมาจากอนุชา!! ‘ซื้อ’!! อย่างนั้นเหรอ?!!!
“นี่มึง!!!” เขาพูดไม่ออก ไม่รู้จะด่ามันยังไง มันคิดว่าน้ำทิพย์เป็นอะไร! ของซื้อของขาย ของผิดกฎหมายที่มันเคยซื้อต่อแล้วเอาไปขายทอดตลาดอย่างนั้นหรือ?!!
‘แค่นี้ใช่มั้ยที่มึงอยากจะถามกู กูบอกแล้วว่าวันนี้กูมีงานอีกเยอะ ไม่ว่างคุยด้วยหรอก’
“เดี๋ยว! แล้วมึงทำอะไรรึเปล่า?!”
‘ทำอะไร? อ้อ หมายความว่าทำอะไรกับของที่กูซื้อมาจากไอ้เปี๊ยกน่ะเหรอ’ เสียงทรงพลนั้นกวนประสาทจนจอมขวัญอยากจะตะบันหน้ามัน
‘ไม่ได้ทำหรอก…แต่ถ้ามึงอยากรู้เรื่องทุกอย่าง พรุ่งนี้มาเจอกูที่ผับตอนสองทุ่ม’
“พรุ่งนี้?! แต่กูอยากคุยกับมึงเดี๋ยวนี้!”
‘เดี๋ยวนี้ไม่ได้ กูไม่ว่าง ต้องพรุ่งนี้เท่านั้น ถ้าหลังจากพรุ่งนี้ไปแล้ว กูก็…คงลืมรายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่มึงอยากจะรู้ อย่างเช่น…เมียเก่ามึงเป็นนกต่อให้ไอ้เปี๊ยก…’
…เมียเก่า…จอมขวัญกัดปากตัวเอง นัยน์ตาสั่นระริกอย่างตกตะลึง
“มึง…หมายถึงอีฟเหรอ”
‘อีฟไหนกูไม่รู้จักหรอก เอาเป็นว่าถ้ามึงอยากรู้ทุกเรื่องก็มาพรุ่งนี้ แค่นี้นะ แล้วถ้ามึงยังโทร.มากวนใจกูอีกล่ะก็ กูยกเลิกนัดพรุ่งนี้แน่’ แล้วทรงพลก็ตัดสายไปในทันที จอมขวัญกำหมัดแน่นอย่างอึดอัด แต่ก็ต้องจำยอมเพราะอยากรู้ข้อมูลทุกอย่างจากมัน ร่างโปร่งได้แต่เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงแล้วถอนหายใจอย่างหนักอก
“เขาว่ายังไง” อธิปที่นั่งเงียบมาตั้งแต่ต้นเอ่ยปากถาม
“กลับเถอะ ไม่ต้องไปแล้ว” ร่างสูงหันมามอง จอมขวัญนิ่งเงียบ ใบหน้าหล่อเหลาสำอางนั้นเรียบตึงและเต็มไปด้วยความไม่พอใจ…กลับอย่างนั้นหรือ? ให้เขาพาจอมขวัญกลับไปส่งที่เรือนไทยทั้งๆที่จอมขวัญยังมีแต่ความโกรธและโมโหอัดอั้นเต็มอกอย่างนี้น่ะหรือ
…เขาห่วง…ห่วงว่าจอมขวัญจะทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังเพราะแรงอารมณ์ ห่วงว่าถ้ากลับไปแล้วพอเข้าห้องนอนไปอยู่คนเดียว จอมขวัญจะคิดเรื่องร้ายๆออกมา...
“หาที่กินข้าวมั้ย ของขวัญยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อกลางวันไม่ใช่เหรอ” อย่างน้อย หาที่แวะกินข้าว จอมขวัญอาจจะยอมเปิดปากเล่าอะไรออกมาบ้าง เผื่อความอัดอั้นในใจจะคลายลง
“ไม่ค่อยหิว” แค่คิดเรื่องของน้ำทิพย์เขาก็ตื้อไปหมดจนเหมือนกระเพาะไม่ทำงาน ทว่าอธิปกลับส่ายหน้าไปมา
“ไม่หิวก็ต้องกิน เป็นโรคกระเพาะขึ้นมาทำยังไง”
“แต่…ไม่อยากไปนั่งกินร้าน พี่โตพาผมกลับไปส่งที่บ้านก็ได้” เขายังไม่อยากเจอหน้าใครในตอนนี้ ไม่อยากไปในที่ที่โหวกเหวกโวยวายและเสียงดังน่ารำคาญ ยิ่งทำให้ความหงุดหงิดในใจมันพอกพูนมากกว่าเดิม
“ถ้าอย่างนั้นไปกินบ้านพี่มั้ย” จอมขวัญเลิกคิ้วก่อนจะหันมามองคนขับ
“บ้านพี่โต?”
“อืม บ้านพี่ ยูเทิร์นข้างหน้าแล้วขับเลยตลาดเมื่อกี้ไปอีกหน่อยก็ถึงแล้ว”
“เอ่อ…แล้ว…คนอื่นในบ้าน…” จอมขวัญถามอย่างเกรงๆ เขากับอธิปตอนนี้อยู่ในสถานะที่แม้จะไม่ได้ตกปากเป็นคนรักกัน แต่…อะไรหลายๆอย่างก็ล้ำเส้นไปมากกว่าที่จะเป็นเพียงแค่มิตรภาพของลูกผู้ชาย
“บ้านหลังนี้พี่อยู่คนเดียว นานๆมาที ในตู้เย็นคงไม่มีอะไรนอกจากน้ำเปล่า ถ้ายังไงซื้อจากตลาดเข้าไปกินก็ได้” ชายหนุ่มว่าอย่างนั้น ก่อนจะเหลือบตามามองคนข้างกายอีกครั้ง
“ไปมั้ย?” จอมขวัญนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับสั้น
“ก็ได้ครับ”
…………………………..
-
บ้านเดี่ยวเล็กๆในหมู่บ้านที่อยู่ในโครงการของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของครอบครัว อธิปซื้อมาตั้งแต่เพิ่งทำออกขาย เขาแวะมาค้างที่นี่บ้างสัปดาห์ละครั้งหรือสองครั้ง แล้วแต่โอกาสจะอำนวย แต่ส่วนใหญ่จะมาค้างเมื่อต้องเดินทางไปต่างประเทศเพราะเส้นทางไปสนามบินนั้นสะดวกและรวดเร็วกว่า
ชายหนุ่มไขกุญแจเปิดประตูเข้าไปในบ้าน แม้จะไม่ได้มาอยู่ทุกวัน แต่เขาก็จ้างแม่บ้านให้มาคอยทำความสะอาด ดังนั้นจึงแทบไม่มีฝุ่นให้เห็น
“เดี๋ยวพี่เอาจานให้” พวกเขาแวะซื้อผัดไทจากตลาดใกล้ๆหมู่บ้าน แม้จอมขวัญจะยืนยันว่าไม่หิว แต่อธิปก็ยังซื้อมาให้ถึงสองกล่อง
เจ้าของบ้านเดินแยกเข้าไปในครัวด้านหลัง ปล่อยให้แขกยามดึกยืนอยู่กลางบ้านแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ เฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้น แต่ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างลงตัว ผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกหน้าต่างทั้งหมด แม้จะเป็นเวลากลางคืน แต่เมื่อมองออกไปข้างนอกก็พอจะเห็นสวนไม้ดอกและน้ำตกจำลองสลัวๆด้วยแสงไฟสีส้ม ยิ่งทำให้พื้นที่ใช้สอยเล็กๆในบ้านกลับดูกว้างขวางและโอ่โถง
จอมขวัญไม่ค่อยนึกชอบบ้านที่สร้างด้วยปูนเสียเท่าไร อาจจะเป็นเพราะคุ้นเคยกับบ้านเรือนไทยโปร่งๆของลุงและป้า แต่พอเป็นบ้านหลังนี้ของอธิป เขากลับรู้สึกว่าน่าอยู่ใช้ได้เหมือนกัน
“ดูอะไรหรือ” อธิปเดินออกมาจากครัวพร้อมด้วยจานสองใบ ก็เห็นจอมขวัญยืนมองกระจกหน้าต่างนิ่ง
“เอ่อ…บ้านพี่โตน่าอยู่ดี”
“ค่าตกแต่งแพงกว่าราคาตัวบ้านทั้งหลังอีกนะ” ร่างสูงชวนคุยแล้วยิ้มกว้าง เขาจัดการวางจานลงกับโต๊ะอาหารทรงกลมที่อยู่ชิดผนังกระจก ก่อนจะแกะกล่องผัดไทออกมาเทใส่ แล้วเลื่อนให้จอมขวัญ
“ขอบคุณครับ” คนถูกบริการทรุดตัวลงนั่ง รอจนอีกฝ่ายจัดแจงเทผัดไทใส่จานเรียบร้อย จึงเริ่มทานพร้อมกัน
“พรุ่งนี้ ไอ้พลนัดให้ผมไปเจอมันที่ผับตอนสองทุ่ม…” จอมขวัญเอ่ยปาก และแทบจะในทันทีที่คนฟังถึงกับชะงัก ร่างสูงเงยหน้าจากจานผัดไทขึ้นมามอง ก่อนจะพยักหน้ารับรู้
“อย่างนั้นหรือ…” จอมขวัญคงจะลืมอีกแล้วว่าพรุ่งนี้ตอนเย็นมีนัดกับเขา แต่…เรื่องน้ำทิพย์ก็สำคัญ เขาเข้าใจ…
สีหน้าของอธิปที่เปลี่ยนไปเพียงชั่ววูบหากไม่สังเกตคงไม่ทันเห็น แต่…เพราะจอมขวัญมองอยู่พอดี ถึงได้เห็นสีหน้าเหมือนจะน้อยใจอยู่ลึกๆของอีกฝ่าย เขาก็เลยนึกขึ้นมาได้ว่าตนเองรับนัดของอธิปเอาไว้
“เอ่อ…พรุ่งนี้…เรื่องที่นัดกับพี่โต เลื่อนไปก่อนได้มั้ย”
อธิปได้แต่ยิ้มบาง แม้จะไม่ถูกลืม แต่ก็ถูกเลื่อนนัดอยู่ดี…เพราเรื่องของน้ำทิพย์สำคัญ ใช่…เพราเรื่องของน้ำทิพย์เป็นเรื่องสำคัญ
“ได้” จะให้บอกอย่างเห็นแก่ตัวว่าไม่ได้อย่างนั้นหรือ…อธิปไม่ใจร้ายขนาดนั้น อย่างน้อยๆ น้ำทิพย์ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลเสียที่ไหน
“ถ้าอย่างนั้น…ไหนๆ พรุ่งนี้พี่โตก็ไม่มีนัดแล้ว ไปกับผมมั้ย” คำถามกล้าๆกลัวๆเหมือนไม่รู้ว่าควรจะถามดีหรือเปล่าของจอมขวัญทำเอาอธิปต้องเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้งอย่างคาดไม่ถึง
“เอ่อ…คือ…คือ…ผมอยากให้พี่โตไปด้วยกัน” จะไปเองคนเดียวก็ได้หรอก แต่…ไม่รู้ทำไม จอมขวัญอยากให้อีกฝ่ายเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตของเขามากขึ้น อยากให้ร่วมรับรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง…อยากให้รู้…
“พี่ไปได้เหรอ?”
“ก็ถ้าพี่อยากไป…” จอมขวัญได้แต่ตอบงึมงำ เริ่มรู้สึกว่าตัวเองชักจะเขินอีกฝ่ายบ่อยขึ้นทุกที แค่ถูกถามด้วยน้ำเสียงทุ้มๆอ่อนโยนเหมือนกระซิบอยู่ข้างหู หัวใจเขาก็เต้นถี่รัวจนหายใจลำบาก
“พี่อยากไป” อธิปตอบแค่นั้นด้วยหัวใจที่พองฟูจนแทบคับอก แค่ไม่กี่ประโยคของจอมขวัญทำให้เขาเปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทัน จากตอนแรกที่นึกน้อยใจเพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสลักสำคัญใดๆ ตอนนี้กลับดีใจจนยิ้มไม่หุบเพราะถูกอีกฝ่ายชวนไปด้วยกัน
พวกเขานั่งทานผัดไทกันต่อเงียบๆ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับทำให้อธิปนึกอยากให้ช่วงเวลานี้ยืดยาวไม่มีที่สิ้นสุด แม้จะไม่มีเรื่องราวต้องพูดคุยกัน แต่ความรู้สึกของอธิปกลับอบอุ่นอย่างประหลาด การได้นั่งมองอีกฝ่ายทานอาหาร ได้เห็นมือขาวๆจับช้อนจับส้อมค่อยๆตักอาหารเข้าปาก ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาเคี้ยวตุ๊ยๆเหมือนเด็กๆแล้วยิ่งทำให้อธิปอยากให้อีกฝ่ายมานั่งกินข้าวกับเขาทุกมื้อ
“มองอะไรล่ะ” จอมขวัญชักนึกเขิน ที่ถูกอีกฝ่ายจ้องเอาๆแบบนี้ อธิปยิ้มน้อยๆแล้วตักผัดไทเข้าปาก
“พี่แค่…มีความสุข” ในขณะที่ปากเอ่ยว่ามีความสุข สายตากลับจับจ้องมาที่จอมขวัญอย่างที่ทำเอาคนถูกจ้องยิ่งเขินหนัก เพราะเหมือนอีกฝ่ายจะบอกเป็นนัยๆว่าเพราะเขาอยู่ตรงนี้ อธิปเลยมีความสุข
…เข้าข้างตัวเอง…จอมขวัญไม่เคยคิดอยากจะเข้าข้างตัวเองเลย…แต่…แต่ผู้ชายคนนี้ทำให้เขาคิดอยากจะเข้าข้างตัวเองบ้าง…อธิปมีความสุขเพราะเขาใช่ไหม?...
“อ่า…งั้น…งั้นก็มีความสุขไปแล้วกัน ผมจะไปล้างจาน” แม้สายตาอ่อนโยนจะทำให้หัวใจอบอุ่น แต่จอมขวัญก็เขินเกินกว่าจะนั่งต่อให้อีกฝ่ายจ้องต่อไป เขาลุกจากโต๊ะ ถือจานเข้าครัว ครู่หนึ่งหลังจากนั้น อธิปก็ตามเข้าไปพร้อมกับจานของตัวเองเช่นกัน
“มา ผมล้างให้” มือขาวที่เปื้อนฟองน้ำยาล้างจานยื่นมารับ อธิปก็ส่งไปให้แต่โดยดี แต่ก็ยังอุตส่าห์ขยับมายืนใกล้ๆ เขาแค่อยากใช้เวลากับจอมขวัญให้นานๆ อยากเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวพันกับจอมขวัญให้มากขึ้น ยังไม่ต้องกลายเป็นคนสำคัญเทียบเท่ากับครอบครัวของจอมขวัญ แต่ขอแค่ในสายตาคู่นั้นมีเขาอยู่บ้างก็พอ…
มือขาวล้างฟองจนสะอาดดีแล้วจึงยื่นไปหมุนก๊อกปิดน้ำเป็นอันว่าล้างจานเสร็จ และ…ไม่มีเหตุผลอะไรให้อยู่ที่นี่ต่อ
ร่างโปร่งหันมามองคนข้างกาย ริมฝีปากสีสดกำลังจะเอื้อนเอ่ยลากลับบ้าน แต่อธิปกลับชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“คืนนี้ค้างที่นี่ได้มั้ย ของขวัญ”
……………………….
…ค้าง…หมายความว่าให้เขาค้างที่บ้านของอธิปอย่างนั้นหรือ…
ดวงตาเรียวเบิกโตเล็กน้อยอย่างตกตะลึงเพราะไม่คิดว่าจะถูกชวน อธิปเองก็ชักอึกอักและนึกโทษตัวเองที่ปากไวไปแล้ว เขาควรจะขยับเข้าหาจอมขวัญอย่างช้าๆ แต่พอรู้ตัวอีกที หัวใจก็อยากจะก้าวกระโดดไปข้างหน้าอยู่เรื่อย
“เอ่อ…พี่…ไม่ได้จะทำอะไร แค่…แค่อยากให้เราได้อยู่ด้วยกันนานขึ้น” อธิปนึกเก้อขึ้นมา ยิ่งอธิบายก็ยิ่งเหมือนเข้าตัว ยิ่งทำให้ดูเหมือนเป็นคนเอาแต่ใจไม่เป็นผู้ใหญ่อย่างไรชอบกล หรืออาจจะเพราะเขาไม่ได้จีบใครมานานแล้ว พอมาใกล้ชิดกับจอมขวัญ เขาจึงทำอะไรไม่เข้าท่าเอาเสียเลย
“ได้มั้ย…” เมื่อจอมขวัญยังเอาแต่มองเขาเงียบๆ อธิปเลยต้องทำใจกล้าเอ่ยปากถามย้ำอีกรอบ
“แล้ว...ผมจะเอาชุดไหนใส่ล่ะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน แล้ว…”
“ใส่ของพี่ก็ได้ พี่มีเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ใส่หลายตัว แล้วพรุ่งนี้ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่โรงแรม ตอนเย็นจะได้ไปรับของขวัญพาไปหานายทรงพลพร้อมกัน” อธิปพูดยาวเร็วราวกับกลัวว่าถ้าช้ากว่านี่อีกนิดเดียว จอมขวัญจะไม่ยอมค้างกับเขา
พวกเขาสบตากันนานเกือบนาทีเต็มๆ โดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไร ก่อนที่จอมขวัญจะเป็นคนเอ่ยปาก
“งั้น…ผมขอโทร.บอกป้ารีก่อน เดี๋ยวป้ารีเป็นห่วง”
…………………
คุณพัชรีวางสายจากหลานชายด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด
…หลานชายสุดที่รักของเธอโทร.มาบอกว่าจะค้างที่บ้านของอธิป…
…แปลก…เธอไม่เห็นรู้มาก่อนว่าสองคนนี้สนิทกันมากถึงเพียงนี้ มันก็ใช่ที่จักรกฤษณ์เล่าเรื่องที่ทั้งจอมขวัญและอธิปออกไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันบ่อยๆ แต่…การที่กินข้าวเที่ยงด้วยกันบ่อยๆ สามารถพัฒนาความสัมพันธ์ให้กลายเป็นความสนิทสนมถึงขั้นนอนค้างบ้านอีกฝ่ายเลยหรือ?...
หรือเธอจะคิดมากไป จอมขวัญไม่เคยไปค้างบ้านเพื่อนคนไหน ช่วงเรียนม.ต้นเธอก็ห่วงเกินกว่าจะให้ไปค้างไกลสายตา ยกเว้นเข้าค่าย พอจะขึ้นม.ปลายก็ดันเกิดเรื่องเสียก่อน จอมขวัญเลยต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ ช่วงนั้นยิ่งแล้วใหญ่ หลานชายของเธอกลายเป็นคนเก็บตัว ไม่สนิทกับเพื่อนคนไหนสักคน พอกลับมาเมืองไทยอีกครั้งก็เข้าทำงานเลย ไม่ได้คบหาเพื่อนวัยเดียวกัน ยกเว้นจะไปกินดื่มตามประสา แต่ก็ไม่เคยค้างแรมที่อื่น
…แต่นี่…อธิปกำลังเปิดประวัติศาสตร์หน้าใหม่ของชีวิตหลานชายของเธอ!!...
“ไอ้ขวัญโทร.มาว่าไงแม่” จักรกฤษณ์ยังไม่นอน เขาเองก็กังวลไม่น้อยไปกว่าจอมขวัญ ขึ้นชื่อว่าคนที่น้ำทิพย์เข้าไปเกี่ยวข้องคือทรงพลแล้ว อะไรก็น่าเป็นห่วงทั้งสิ้น
“ของขวัญโทร.มาบอกว่าจะค้างบ้านโต…เอ่อ บ้านคุณอธิปน่ะ เพราะว่าเกรงใจเขา ไม่อยากให้เขาขับรถมาส่ง”
“หือ?! ไอ้ขวัญเนี่ยนะ! ค้างบ้านคุณอธิป?!!” จักรกฤษณ์ร้องเสียงแทบหลงอย่างตกใจ
“อือเห็นว่าบ้านคุณอธิปอยู่ไม่ไกลจากที่ที่ไปหานายทรงพลน่ะ ก็เลยแวะค้างที่นั่นเลย แล้วพรุ่งนี้เดี๋ยวคุณอธิปขับไปส่งที่โรงแรม” คนเป็นลูกเกาหัวแกรกๆแล้วขมวดคิ้วมุ่น เขาเป็นพี่ของจอมขวัญมาตั้งไม่รู้กี่สิบปี ทำไมจะไม่รู้ว่าน้องชายตัวเองเป็นพวกปิดตัวแค่ไหน แต่…กับอธิป…จอมขวัญถึงขั้นค้างด้วย…
…แปลก…แปลกมาก…แปลกมากถึงมากที่สุด!...
“ไม่อยากจะเชื่อ ไอ้ขวัญเนี่ยนะนอนค้างบ้านคุณอธิป” ถ้าไม่นับที่อธิปเคยเป็นศัตรูหัวใจกันมาก่อน จักรกฤษณ์ก็ว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้อยู่ดี! ท่าทางอธิปจะมีของขลังเสียล่ะมั้ง จอมขวัญถึงได้ยอมนอนค้างด้วย
“เอาเถอะๆ ของขวัญอยู่กับคุณอธิปก็ดีแล้ว ดีกว่าไปหาเรื่องนายทรงพลเยอะเลย ไปจักร ไปนอนได้แล้ววันนี้เครียดมามากแล้วลูก” คุณพัชรีตัดบทไล่ลูกชายให้เข้านอน จักรกฤษณ์ยอมลุกจากเบาะสามเหลี่ยมก่อนจะเดินกลับเข้าห้องนอนของตัวเอง
พอลับร่างสูงใหญ่ของบุตรชายแล้ว คุณพัชรีก็ถอนหายใจออกมาอีกเฮือก พลางนึกย้อนถึงละครที่เคยดูตั้งแต่สมัยยังสาวจนกระทั่งถึงเรื่องล่าสุดที่เธอติดหนึบเพราะพระเอกหล่อเข้ม แทบทุกเรื่องมักจะมี ‘เพื่อนพระเอก’ แต่…เธอจำไม่เห็นจะได้ว่ามีเรื่องไหนบ้างที่พระเอกไปค้างกับเพื่อนพระเอกแบบสองต่อสอง…
…อะ…เอ๊ะ?...สองต่อสอง?...คำนี้…ใช้กับพระเอกและเพื่อนพระเอกได้เหรอ?...
‘…แต่ก็ไม่แน่ ถ้าเพื่อนพระเอกเป็นตุ๊ด…’
ประโยคของสาวใช้ที่ชื่อเต็มดังขึ้นมาในสมองของคุณพัชรีอีกครั้ง ทำเอาสตรีร่างอวบถึงกับเบิกตาโพลงแล้วรีบสั่นหัวแรงๆ
“เป็นไปไม่ได้หรอก! เป็นไปไม่ได้!” คุณพัชรีเดินสั่นหัวไปตลอดจนกระทั่งเข้าห้องนอน พร้อมกับคำว่า ‘เป็นไปไม่ได้’
…ใช่! เป็นไปไม่ได้! ถ้าอย่างอธิปเป็นตุ๊ด จักรกฤษณ์ก็คงเป็นด้วยล่ะมั้งนี่!!...
…………………………
จอมขวัญอาบน้ำเสร็จแล้ว เขาใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ของอธิปอันได้แก่เสื้อยืดและกางเกงนอนขายาวเนื้อนิ่ม บนไหล่มีผ้าขนหนูผืนเล็กที่เจ้าตัวใช้ซับน้ำจากเส้นผมที่เพิ่งสระหมาดๆ
ส่วนอธิป…กำลังอาบน้ำอยู่…
ร่างโปร่งมองไปรอบห้องนอนขนาดใหญ่ที่ใช้พื้นที่ทั้งหมดบนชั้นสองของบ้าน เตียงกว้าง โต๊ะทำงาน ตู้เสื้อผ้า ชั้นวางโทรทัศน์และตู้หนังสือ ทุกอย่างเข้าชุดกันและถูกจัดวางอย่างที่ทำให้ห้องดูโปร่งโล่ง ฝาผนังด้านหนึ่งเป็นประตูสู่ระเบียงข้างนอก จอมขวัญทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง แม้สายตาจะจมอยู่กับภาพเคลื่อนไหวบนโทรทัศน์ แต่สมองของเขากลับคิดถึงเรื่องที่ตนเองกำลังนั่งอยู่ในห้องนอนของอธิปตอนนี้
…แค่วันนี้วันเดียว แต่มีอะไรเกิดขึ้นมากมายเหลือเกิน โดยเฉพาะเรื่องความสัมพันธ์ที่เรียกได้ว่าก้าวกระโดดของเขาและอธิป
…จากคนเกลียดขี้หน้า มาวันนี้กลับยอมค้างที่บ้านของอธิปอย่างที่แม้แต่ตัวจอมขวัญเองยังแปลกใจ
“ของขวัญ เอาที่เป่าผมมั้ย” เสียงทุ้มของเจ้าของห้องดังขึ้น ทำเอาคนกำลังคิดอะไรเพลินๆถึงกับสะดุ้งแล้วหันมอง ก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็แห้ง” เขาใช้ผ้าขนหนูที่พาดบนไหล่ขยี้ลงกับเส้นผมชื้นๆ แล้วหันไปให้ความสนใจกับโทรทัศน์ที่เปิดเอาไว้ต่อ ทั้งๆที่ไม่ใช่คนติดละครโทรทัศน์ แต่เพราะไม่รู้จะทำอะไรดีกว่านี้
อธิปเดินออกจากห้องน้ำไปพาดผ้าขนหนูลงกับราวตาก เขายิ้มน้อยๆที่เห็นผ้าขนหนูอีกผืนพาดเอาไว้เช่นกัน
…หัวใจอุ่นซ่านอย่างประหลาด…ผ้าขนหนูสองผืน แปรงสีฟันสองด้าม หมอนสองใบ…อะไรอีก…อะไรที่คืนนี้เปลี่ยนไปจากทุกๆคืนที่ผ่านมา เพียงแค่จอมขวัญมาค้าง…ทุกอย่างที่เคยมีแค่ของเขาคนเดียว กลายเป็นมีของใครอีกคนเพิ่มเข้ามาด้วย…ใครอีกคน...ที่ชื่อจอมขวัญ…
ร่างสูงหันกลับมาที่เตียง ดูเหมือนจอมขวัญกำลังมองเขาอยู่ และพอเขาหันกลับมากะทันหัน ฝ่ายนั้นก็เลยสะดุ้งน้อยๆอย่างตกใจ
“มองพี่ทำไม”
“อ่า…ก็…ก็…ปิดโทรทัศน์ไม่เป็น…คือ…” จอมขวัญอ้างไปเรื่อยเพราะไม่รู้จะพูดอะไร เมื่อกี้นี้เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าสายตาตัวเองจมอยู่กับแผ่นหลังกว้างๆของอีกฝ่าย จนกระทั่งอธิปหันกลับมานั่นล่ะ
“จะนอนแล้วหรือ?”
“ครับ เริ่มง่วงแล้ว” ดวงตาเรียวปรือลงเล็กน้อย คงเพราะวันนี้นอนเยอะเกินไปทั้งตื่นสาย ทั้งนอนกลางวัน แถมท้ายด้วยตอนเย็นมีเรื่องเครียดอย่างเรื่องของน้ำทิพย์อีก ก็เลยทำให้เขาง่วงเร็ว
อธิปเดินมาปิดโทรทัศน์ จอมขวัญเลยคลานจากปลายเตียงไปล้มตัวลงนอนบนหมอน เขาพลิกตัวไปมาเพื่อหาท่าเหมาะ แต่ก็ยังเหมือนขาดอะไรบางอย่าง จนต้องหันมาทางเจ้าของห้องที่ยืนมองเขาอยู่
“มีหมอนอีกใบมั้ยครับ” ดูจากท่าพลิกซ้ายตะแคงขวาขยับยุกยิกอยู่ไม่สุข ก็พอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายติดหมอนข้าง อธิปอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินไปหยิบหมอนสำรองออกมาจากถุงกันฝุ่น แล้วจึงส่งให้คนที่ลุกขึ้นมานั่งรอ
“ยิ้มอะไร” แม้มือจะรับหมอนมากอด แต่จอมขวัญก็ทันเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของร่างสูง เขาถามด้วยประโยคเอาเรื่องแต่น้ำเสียงไม่จริงจังเท่าไหร่นัก อธิปยังยิ้ม เขาวางมือลงกับศีรษะของจอมขวัญแล้วลูบเบาๆ
“นอนได้แล้ว” มืออุ่นๆลูบเส้นผมที่เพิ่งสระแผ่วเบาอย่างที่ทำเอาจอมขวัญต้องฝังหน้าลงกับหมอนเมื่อรู้สึกว่าตัวเองชักจะหน้าร้อนจนไม่กล้าให้อีกฝ่ายเห็น
…ทั้งๆที่ไม่ใช่มีแต่อธิปเสียหน่อยที่ลูบหัวเขา ทั้งลุงทั้งป้าทั้งพี่ชายก็ลูบหัวเขาทั้งนั้น ตอนพ่อแม่ยังอยู่ พ่อแม่ก็ทำออกบ่อยๆ แต่…แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ให้ความรู้สึกเหมือนตอนที่อธิปกำลังทำอยู่นี่เลย…
มืออุ่นละออกไปแล้ว จอมขวัญเหลือบตามองคนที่หมุนตัวเดินไปกดปิดสวิทซ์ไฟ ก่อนจะเดินกลับมาทรุดตัวลงนั่งอีกฝั่งของเตียง อธิปหันมามองเมื่อเห็นว่าจอมขวัญไม่ยอมเอนกายลงนอนเสียที
“ของขวัญ…” เขาเรียกชื่อ เพ่งมองอีกฝ่ายในความมืดสลัวของห้อง
“เอ่อ…ราตรีสวัสดิ์ครับ” แล้วจอมขวัญก็พลิกตัวลงนอนตะแคงหันหลังให้เจ้าของห้องที่ยังนั่งนิ่ง อธิปกะพริบตาปริบๆอย่างตามไม่ทัน กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่เขาไม่เห็นหน้าจอมขวัญแล้ว เพราะฝ่ายนั้นเล่นนอนหันหลังให้ แถมห่มผ้าห่มจนแทบจะมิด
…ให้ตายเถอะแค่นี้เขาก็หลงจะแย่อยู่แล้ว ยังจะมาบอกราตรีสวัสดิ์กันอีก…
อธิปส่ายศีรษะไปมากับตัวเองเมื่อคิดว่าเขาคงไม่รอดจากจอมขวัญ ในเมื่อเจ้าตัวขยันทำแต่เรื่องให้เขาหลงบ่อยเสียขนาดนี้…
ชายหนุ่มเอนกายลงนอนเคียงข้าง ก่อนจะส่งมือไปวางลงบนศีรษะของจอมขวัญอีกครั้ง
“ราตรีสวัสดิ์ ของขวัญ…”
ติดตามตอนต่อไปปปป (พฤหัสหน้านะคะ)
เธอเป็นผู้หญิงที่ซวยมากกกกก
ตั้งแต่เขียนนิยายและฟิคมา ไม่เคยเขียนเรื่องไหนแล้วมีคาแรกเตอร์ผู้หญิงที่ซวยตล้อดดดด…อย่างน้ำทิพย์เลย ฮ่าฮ่า :laugh:
เพราะฉะนั้น ขอทุกคนให้อภัยที่ ‘บทของเธอ’ เยอะมากๆด้วยนะคะ กร๊ากกกก
(จริงๆตัดบทของน้ำทิพย์ออกไปเยอะมากแล้วนะเนี่ยยยยย…นี่ขนาดตัดออกไปเยอะแล้ว? :a5:)
เห็นมีคนเม้นท์เชียร์พี่จักรไอ้ขวัญด้วย ไม่อยากจะบอกคนอ่านเลย ว่าเวลาบัวเขียนฉากสองคนนี่ บัวชอบเวลาพี่น้องเขาถึงเนื้อถึงตัวกันอ่ะ :-[
แต่พอมาเขียนฉากพี่โตกับของขวัญ บัวก็ชอบเวลาพี่โตอ่อนโยนและมั่นคง (สรุปว่าหลายใจ อิอิ)
เพราะงั้น…เรามาจิ้นไปด้วยกันนะคะ :o8:
ขอบคุณสำหรับการติดตาม การอ่าน การเม้นท์ กำลังใจ และพื้นที่บอร์ดเช่นเคย
เจอกันพฤหัสหน้ากับคุณน้ำ เอ๊ย! ไม่ใช่ๆ กับของขวัญและพี่โต กร๊ากๆๆๆ :laugh:
-
จิ้มมมมมมม
อยากต่อท้ายคนเขียนสักคนมานาน
มาสำเร็จก็วันนี้ พอใจแระ (หัวเราะ)
"…อยากแคร์อธิปให้มากกว่านี้หรอก…แต่…เขาก็มีคนอีกหลายคนที่ต้องห่วงใยนี่นา…"
ชอบประโยคนี้ของจอมขวัญมาก รักใครชอบใครก็ขอให้มีสติแบบนี้แหละ
เพราะอดีตที่ผ่านมาของจอมขวัญมักจะไม่ค่อยคิดถึงคนข้างหลังนี่นา
ตอนนี้เริ่มคิดถึงคนอื่นมากขึ้น โดยที่ไม่ต้องมีใครมาสะกิดเตือนด้วย
ป้ารีน่ารักเนาะ มั่นใจว่าหลานชายตัวเองแมนมาก จนคิดไปได้ว่าอธิปเป็นตุ๊ด (หัวเราะ)
เฮฮาจริงๆ ทั้งป้ารี ทั้งคุณรุ่ง
ไม่แน่ใจเลยว่าทั้งคุณชัย ป้ารี และพี่จักรจะรับได้มากแค่ไหน
แต่ก็รักจอมขวัญ เอ็นดูอธิปขนาดนี้ ไม่น่าจะมีดราม่า (มั้ง?)
น้ำทิพย์ชักจะน่าสงสารขึ้นเรื่อยๆ ช่วงนี้เธอช่างซวยนัก หลังจากที่อยู่สงบๆ มาหลายปี
ทรงพลทำไปทั้งหมดเพื่ออะไร น่าสงสัยมาก
-
เอ๊ะ ทรงพลแปลกๆนะเนี่ย
-
เผด็จศึกเลยพี่โต อย่าปล่อยให้ขวัญลอยนวล :z1:
-
ค้างมากมาย รีบๆมานะค่ะ :call:
:pig4:
-
อรั๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m3:
วันนี้ทำไมปรรยากาศสีชมพูอมม่วงได้ขนาดนี้คะ
ได้ข่าวว่าหน้าสิ่วหน้าขวานเรื่องคุณน้ำอยู่ไม่ใช่เหรอเนี่ยของขวัญ
:m12:
แต่ทำไม๊ทำไมพออยู่กับพี่โตแล้วมันหวานแหววได้ขนาดนี้
พี่โตน่ารักอ่ะ เป็นพระเอกที่น่ารักที่สุดในรอบปี
แบบว่าหลงรักพระเอกแสนดีมากๆเลย
ของขวัญถึงจะยังไงก็อย่าปล่อยมือจากพี่โตนะ
ดูพี่โตเหมือนเป็นคนเข้มแข็ง
แต่หัวใจท่าทางจะอ่อนแอเอาเรื่อง
รักกันไวๆนะ
:กอด1:
น้องบัวคิดถึงจริงๆ
-
ขำป้ารีที่คิดว่าโตเป็นตุ๊ด แล้วพี่จักรก็อาจเป็นตุ๊ดด้วย
-
เอ๊ะ หรือว่าทรงพลจะแอบคิดอะไรกับของขวัญ น่าสงสัยนะเนี้ย o12
ปล.อย่าบอกนะว่าสุดท้ายพี่จักรดันไปได้กับทรงพลน่ะ จะกรี๊ดให้สาวแตกเลย :laugh3:
-
คู่นี้น่ารักมาก :o8:
ของขวัญแคร์พี่โตสุดๆอ่ะ
-
นอนด้วยกัน ด้วยอ่ะ
อิอิ :z1: :z1: :z1:
-
ทำไมออร่าวิ้ง ๆ ประกายสีชมพูมันช่างอบอวลแบบนี้ 55555
อ้ายยย เขินอ่ะพี่โต ม้วนตัวกลิ้งเลยดีกว่า :o8:
-
แอบฮาป้ารีอ่ะ :jul3:
-
ร่วมเรียงเคียงหมอนกันให้น่าจิ้นอีกแล้ว :impress2:
ไม่ต้องอะไรมาก แค่กอดกันให้มันอุ่นไปถึงหัวใจ
พีโตเนี่ยขี้น้อยใจจังเลยน๊า
-
ทรงพลต้องการอะไรจากของขวัญรึเปล่าเนี่ย?
พี่โตกับของขวัญดูคืบหน้านะคะ ฮ่าๆ
แต่เมื่อไหร่คุณบัวจะอิงสองคนนี้เต็มๆแบบไม่มีคนนอกนะ
เราชักจะเริ่มหมั่นไส้น้ำทิพย์แล้ว โผล่มาแย่งซีน
กินเนื้อที่ในบทของพี่โตกะของขวัญตลอดเลยยยยย ฮ่าๆ
แต่ยังไงก้รอตอนต่อไปนะคะ
-
บวกก่อนเลย ^ ^
บรรยากาศ สีม่วงฟุ้งไปหมด ตื่นเช้ามาจะเป้ฯไงน้าาาาา :impress2:
หัวใจอุ่นซ่านอย่างประหลาด…ผ้าขนหนูสองผืน แปรงสีฟันสองด้าม หมอนสองใบ…อะไรอีก…อะไรที่คืนนี้เปลี่ยนไปจากทุกๆคืนที่ผ่านมา เพียงแค่จอมขวัญมาค้าง…ทุกอย่างที่เคยมีแค่ของเขาคนเดียว กลายเป็นมีของใครอีกคนเพิ่มเข้ามาด้วย…ใครอีกคน...ที่ชื่อจอมขวัญ
คือแบบ...พี่โต เป็นเอามากนะเนี่ย :เฮ้อ: :-[
จอมขวัญก้อพอกัน
คนอ่านแบบเรา ...ชอบบบบบบบ
แอบคิดว่า ทรงพล...ก็ ชอบ จอมขวัญนะ ไม่งั้นคงไม่ยอมอะไรแบบนี้ หรือ หลายๆ อย่างที่ผ่านมา :-[
โอ๊ะ ๆ ป้าีคะ ไม่ใช่ตุ๊ดคะ สมัยนี้มีั เกย์ด้วย
-
แต่แอบเชียร์พี่จักรกับทรงพลนะ ไหนๆก็วายแล้ว ขออีกซักคู่เถอะ 555
-
หวานนน
-
ตอนหน้า เสร็จพี่โตไปแล้ว :haun4:
-
แอร๊ยยยย
น่ารักอะน้องของขวัญของพี่โต 555
ชอบป้ารี ตรงที่ว่า พระเอกกับเพื่อนพระอกนี่แหละ
คิดใหม่ๆนะคะคุณป้า เค้าเรียกว่านายเอกกับพระเอกค่ะ อิอิ
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อนะคะ
-
พี่อธิปหัวล้านแล้ว เหรอ ขี้น้อยใจสุดๆ
ฮ่าๆ แซวเข้าใจพี่โตสุด อารมณ์เดียวกัน อะไรมันก็ไม่มั่นใจซักอย่าง แถม(ในความคิดพี่โต)ดูเหมือนจะยังตัดใจไม่ลงอีกกก
โอยยย อยากจะเป็นคนที่เข้าใจน้องแต่มันก็ ทรมานเราสุดๆเหมือนกันเนอะ
พอเค้าดีด้วย ก็ดีใจ ใจเตลิดเปิกเปิง มีความหวังสุด :jul3: พี่ีโตหลงน้องมากเอาการนะเออ
แต่เชื่อว่าอีกไม่นาน น้องก็คงหลงพี่โตไม่ต่าง หึหึ เพราะดูแล้วน้อง อยากให้พี่โตมาร่วมแชร์ชีวิตน้องเหมือนกันนะ :o8: :o8:
ส่วนน้ำทิพย์อาจจะเป็นปีชง ของเธอ แนะนำให้ไปแก้ชงซะนะ :กอด1:
-
>< นอนด้วนกันอะ แบบพี่โตรีบบอกเลยอะว่า
พี่…ไม่ได้จะทำอะไร อิอิ กลัวใครคิดมากเหรอคะ (คนอ่านใช่มะ ฮ่าๆ)
ว่าไปทรงพลก้ดูเหือนคนดีเลยนะคะ แบบดูเหมือนๆ
-
นะ ทรงพลแปลกๆอย่างที่คนอื่นว่าจริง
แต่แหม ขวัญน่ารักออกอย่างนี้
ตกลงตัวร้ายคือยายอีฟใช่มั้ย?
แล้วนางตั้งใจมาได้กะขวัญหลังเลิกกับพี่จักรรึเปล่า :serius2:
-
ชอบมากตอนพี่โตเพ้อถึงผ้าขนหนู แปรงสีฟัน หมอน... หวานมากค่ะ
พี่โตแกรักจริงหวังแต่งเลยนะของขวัญ
พามาบ้านแล้วยังดูท่าจะเริ่มจิ้นไปไกลถึงอนาคตที่มีของขวัญมาอยู่ด้วยแล้วนะ
เท่าที่ดูขวัญก็ยอมให้พี่โตเยอะเหมือนกัน ตอนนี้อาจจะมีเรื่องน้ำทิพย์มาให้ปวดหัวเยอะ
แต่พอทุกอย่างดีขึ้น ของขวัญต้องคิดถึงพี่โตคนเดียวนะ
-
พี่โตนี่ข้น้อยใจ ฮ่าๆๆๆ แต่จอมขวัญก็น่าร๊ากกก
แคร์ความรู้สึกด้วย ว่าแต่ทรงพลนี่มีสัมติงวรองป่าวเนี่ยย
คิดไม่ซื่อกับขวัญอ๊ะป่าวววว o18
-
หวานเนอะ :-[ :-[
-
มีค้างบ้านกันด้วย คึคึ
-
:pig4: :pig4:
-
คุณป้าเริ่มใจไม่ดีแล้ว 5555
ทำใจไว้เถอะค่ะคุณป้า
-
พี่โตน้อยใจซะหลายยกเลยแฮะ น่าสงสารนะคะ
แต่คุณน้ำก็น่าสงสารแหละ หยวนๆละกันนน
ยังไงของขวัญก็คงสถานะแค่ห่วงเนอะ
พี่โตเข้าใจน้องด้วยนะคะ อย่าน้อยใจมากไปเน้อออ
เดี๋ยวมทันจะเจ็บหัวใจไปคนเดียวนะคะ ใจร่มๆ ใจกว้างๆนะคะ
ว่าแต่ไอ่เลววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
คนนะ ไม่ใช่ผักปลา มาซื้อขายย เกลียดจริงๆ
รอดูเหตุผลของทรงพลดีกว่า
-
แอร่กกกกก
ตายไปเลย กับ "ราตรีสวัสดิ์" ของพี่โต
ของขวัญจะรู้มั้ย ว่าเค้าระแคะระคายทั้งบ้านละ
ฮ่าๆๆ ทั้งลุง ทั้งพี่จักร ไหนจะป้ารี(รายนี้แรงสุด)
ชอบอ่าาาาา
เนี่ยๆ จะไปเจอทรงพล แล้วยังไงอ่ะ
อยากรู้ นายทรงพลนี่ยังไงนะ เหอะๆ
-
เริ่มต้นยังดูเครียดๆกันอยู่นะ แต่ไหงลงท้ายได้หวานซ่ะ :o8:
ชอบค่ะ ตอนหน้าขอมีพี่โต+ของขวัญ เพียวๆได้มั้ยค่ะ
:กอด1:
-
คิดไปเล่นๆ ทรงพลอาจแอบรักน้องขวัญมาแต่ไม่แสดงออก...ทำเพื่อขวัญทุกอย่างๆไม่ปฏิเสธเรย...หาปืนให้แม้ปลอมก็ตามเพราะกลัวน้องขวัญเอาไปยิงใคร..ถามอะไรก็ตอบ..ดูสิใช้ให้หาแฟนเก่ายังหาให้อีก..คิดแล้วน่ารัก..นะนี่
-
พี่โต รวบรัดมากกกกกกกกกก
ถึงขนาดชวนค้าง
ของขวัญก็เด็กดีว่าง่ายเชียว
คู่นี้ละมุ๊นละมุน
น้ำทิพย์น่าสงสารอ่ะ
น้ำทิพย์จ๋าถ้าสวยแล้วเรื่องเยอะแบบหนู
เจ๊ก็ไม่เสียใจแล้วที่เกิดมาหน้าปลวก
555555
ปล.มีคนจิ้นพี่จักรกับของขวัญเหมือนเค้าด้วย
(แต่ไม่กล้าเม้นท์555)
พี่จักรทั้งอ่อนโยน แสนดี รู้ใจของขวัญไปซะหมดทุกอย่าง
-
วันนี้มาแนวน่ารักหวาน ๆ
ว่าแต่พรุ่งนี้ถ้าไปเจอทรงพลแล้ว
จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกหรือเปล่าเนี้ยะ
:really2:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากเลยค่ะ ติดตามๆ
-
โอยยย ตามอ่านจนทัน
อยากบอกว่าเรื่องนี้ชอบทุกคนเลย
ทั้งของขวัญ พี่โต พี่กฤษณ์ คุณพ่อคุณแม่ น้ำ พล
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ + 1 ให้เลย ^^
o13
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่โต ดึกๆก็เนียนกอดของขวัญไปโลด
น่ารักอ่ะ เขิลๆเวลาสองคนนี้เค้าอยู่กันสองต่อสองทีไร เราเขิลตามทู้กที
-
คิดเหมือนหลายคนเลย
ทรงพลแปลกมาก จะมาเรียกของจอมขวัญไปทำไม
คิดอะไรกับน้องหรือเปล่าเนี้ย ดีที่เอาคุณโตไปด้วย
คงไม่ได้ยิ่งเกิดเรื่องหนักหรอกนะ
-
:o8: :o8:
รักเทอจังงงงง
-
พี่โตโคตรน่ารัก แบบว่าอบอุ่นสุดๆ :-[
-
ขอให้พี่โตรักและหลงของขวัญไปตราบนานเท่านาน อิอิ
สองคนนั้นยังไม่รู้ตัวละสิว่ากะลังถูกที่บ้านสงสัย
-
อร๊ากกกกกกก..........ป้ารีน่ารักง่าตอนนี้ อิอิ "เปงไปไม่ได้"
จะว่าไปรออีกอาทิตย์นุงแหนะ รอก้อรอ อิอิ ><
อย่าลืมมาต่อนะค๊าฟฟฟ ห้ามลืมด้วย อิอิ
-
ของขวัญใส่ใจความรู้สึกพี่โตมากมาย
ยอมนอนด้วยตามคำขอ
พี่โตก็เป็นชายที่อบอุ่นมากๆ
ทรงพล สรุปว่าอาชีพเลวๆ ทั้งหลาย เขาทำหมด
แต่ยอมช่วยของขวัญ ไม่รู้ว่าคิดอะไรหรือเปล่า
พี่จักรชอบน้ำทิพย์ไหม ถ้าชอบ ก็ช่วยแคร์ให้มากกว่านี้หน่อย
อยากกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกสักรอบ
-
:-[พี่โตแอบน้อยใจทีไร น้องรู้ทุกที :กอด1:
-
พี่จักรกับขวัญไม่นะๆ!! :serius2:
พี่โตกับขวัญซี่ :angry2:
*แอบบอกตัวเอง แต่จริงๆก็ชอบพี่จักรเวลาดูแลขวัญนะ เป็นพี่ไปแหละพอแล้ว*
ดูพี่โตจะลัํลลา ขวัญก็เริ่มเปิดใจ
ท่าทางพี่โตจะขี้น้อยใจนะ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาาา สู้ๆๆๆ :กอด1:
-
ของขวัญทำตัวน่ารักน่าหลงจนอธิปแทบจะหายใจเป็นของขวัญไปแล้ว
เดี๋ยวนี้เรียกพี่โตได้เฉยมากแคร์ความรู้สึกของพี่โตมากขึ้น น่ารักจริงๆ
+1+เป็ดให้น้องบัวนะ
-
เรื่องสับสนมากกก
-
เอ่อ ทรงพลแอบชอบน้ำเหรอ
แล้วที่บอกว่าซื้อ เอาหนี้5ล้านไปแลกมาอ่ะดิ ใช่ป่ะๆ
-
ทรงพลนี่ไม่ว่าของขวัญขอให้ช่วยอะไรก็ทำให้หมดเลยแฮะ
จะมาหลงของขวัญอีกคนไหมเนี่ยยยยย 555+
พี่โตกับของขวัญอยู่ด้วยกันทีไร คนอ่านยิ้มไม่หุบเลย
พี่โตขี้ใจน้อยจริง ๆ เลยแฮะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ไม่ใช่ไป ๆ มา ๆ
น้ำคู่กับทรงพลนะ
:m17:
-
ของขวัญจะทำให้พี่โตหลงไปถึงไหนเนี่ย :laugh: :laugh:
ว่าแต่เรื่องน้ำทิพย์นี่เกิดอะไรขึ้น :serius2:
-
กรี๊ดดดดดด ทรงพลกะคุณน้ำยังพอไหว
แต่ห้ามทรงพลคิดไรกับของขวัญของเค้านะ :serius2:
-
อร๋าย ของขวัญน่ารักอะ
-
ทรงพลน่าสงสัย=.=
รอตอนต่อไปค่ะ
-
จะเป็นไรไหมถ้าคิดว่า ทรงพลชอบจอมขวัญน่ะ ท่าทางมันบอก ฮิฮิ
แต่ก็นั่นแหละรู้สึกแอบรำคาญน้ำทิพย์ยังไงไม่รู้ รู้แต่ว่าขยันสร้างแต่เรื่อง
เอ...หรือเราจะคิดมากไปหว่า
-
จากผู้ชายแมนๆ ของขวัญเอ้ยยยย ฮ่าๆๆๆๆ
-
โอยยย แอบเชียร์ ทรงพลกับพี่จักร ได้ก่อ?? 555
-
พี่โตกะน้องของขวัญ น่ารักขึ้นเรื่อยๆๆๆ
น้ำทิพย์ก็เรื่องเข้าตลอด
แถมช่วงนี้ทรงพลมีบทเด่นซะด้วย
พี่จักรบทน้อยเย้ย ฮ่าๆๆๆ
-
^^
-
ยัยอัญ คนที่น้ำสอนงานให้คงเป็นยัยอีฟอะไรนั่นสินะ
ไอ้เปี๊ยกอนุชาคงให้อีฟล่อลวงมา แล้วพลคงไปเอาตัวมาอีกที
บางทีพลอาจใช้หนี้สินที่เปี๊ยกติดพลอยู่มาเป็นเครื่องต่อรองก็ได้
ถ้าเป็นแบบนี้จริง...คนอ่านแค่แปลกใจว่าพลจะช่วยของขวัญทำไม
เพราะเป็นเพื่อน เป็นลูกค้า มโนธรรม หรือว่า..หวังอะไรอยู่
(ไม่คิดว่าพลจะคิดอะไรกับของขวัญแบบนั้น เพราะตอนที่ขวัญซื้อปืน (ปลอม) และยาปลุกเซ็กส์จากพล พลมันก็ยอมให้มาง่ายๆ นี่นะ
คนชอบพอกันคงไม่อะไรกันแบบนั้น ยกเว้นแค่หวังเคลมชั่วคราว :laugh:
:pig4:
-
เอ่อ.. หรือว่าทรงพลจะเป็นเพื่อนสนิทที่ขวัญเคยเล่าให้อิพี่โตฟังหว่า
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขไปกับของขวัญกับอิพี่โตเลยวะ :m1:
-
โอ้ยย เรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ตื่นเต้นๆ
-
รีบๆมาต่อนะ รออยู่จ้า :z2: :z2:
-
อร๊ายยยยยยยยยยย พ่ีโตอบอุ่นอ่ะ ชอบบบบบบบ
ของขวัญก็น่าร้ากกกกกก รู้สึกดีเวลาของขวัญเรียกว่า พ่ีโต
เค้ารู้สึกว่าของขวัญน่ีเปล่ียนไปเป็นคนละคนจากตอนแรกๆเลย
เวลาอยู่กับพ่ีอธิปแล้วดูเป็นลูกแมวน้อยเช่ืองๆ ขี้อ้อน น่ารัก
มีแอบแคร์พ่ีโตด้วยอ่ะ ของขวัญพยายามเอาใจพ่ีโตแล้ว เรา
เข้าใจนะ แต่พ่ีโตน้อยใจเราก็เข้าใจเหมือนกัน
รอตอนหน้าค่ะ รออ่านเร่ืองคุณน้ำ เอ้ย เรื่องพ่ีโตกะของขวัญค่ะ
จะนับวันรอเลยจ้า
ป.ล.พ่ีจักรน่ารักจิงๆอ่ะค่ะ ให้พ่ีจักรมีคู่ซักทีเถอะค่ะ 555
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักทั้งพี่โตและของขวัญ
ปรากฎสรุปว่าน้ำทิพย์อาจจะได้คู่กับทรงพล แป่ว . . . 555555555
-
นับวันของขวัญยิ่งน่ารักขึ้นนะเนี่ย
อธิปหลงตายเลยยย :z1:
-
เสียดาย....
มีบทของของขวัญกับพี่โตน้อยไปหน่อยตอนนี้
ไม่เป็นไร...
ตอนใหม่ขอเพิ่มบทน่ารักๆ ของสองคนนี้หน่อยนะครับ ขอเพิ่มระดับน้ำตาลในเลือดหน่อย :z1:
ว่าแต่น้ำทิพย์นี่จะเป็นนางเอกของเรื่องหรือเปล่าครับ มีบทเยอะจัง
แต่สงสัยว่าคงมีความสำคัญอะไรบางอย่างที่คนเขียนจะเซอร์ไพรส์ทีหลัง (หรือเปล่า) ก็เลยยังให้บทอยู่
เอาน้อยๆ ลงหน่อยก็ดี ของขวัญกับพี่โตจะได้สวีทกันหน่อย เหอๆ
-
ถึงจะมีบทน้ำทิพย์เยอะ แต่ยังชอบ เพราะน่ารัก ชอบเนื้อหา ตัวละครทุกตัวมีความสำคัญ ขอบอก ช้อบชอบ ม๊าก อ่าฮ่า
-
รออยู่น่ะ o13 o13 o13 o13 o13
-
:m1: ของขวัญกับพี่โตเป็นคู่ที่เหมาะกันมากๆเลยจ๊า
คนหนึ่งห่วง อีกคนหนึ่งแคร์ นี้หล่ะใช่เลย อุดมคติในการดำรงชีวิตคู่
อดีตเป็นสิ่งที่ย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว เพราะงันถึงต้องทำปัจจุบันให้ดีที่สุด
เพราะปัจจุบันในวันนี้ มันจะเป็นอดีตต่อไปในวันข้างหน้า
-
มารอของขวัญ กะพี่โต :call: :call:
-
จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
ตอนที่ 14
วันนี้…เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า…จอมขวัญใจจดใจจ่ออยู่แต่กับนาฬิกาข้อมือจนแทบไม่เป็นอันทำงาน ใจของเขาแทบจะกระโจนไปหาทรงพลแล้วตอนนี้
เขาอยากรู้…
…ทรงพลทำอะไรน้ำทิพย์หรือไม่…ทรงพลรังแกน้ำทิพย์หรือไม่…และทรงพลต้องการอะไร…
ห้าโมงครึ่ง อธิปก็ขับรถมาจอดที่หน้าโรงแรม จอมขวัญรีบกระโดดขึ้นรถอีกฝ่ายทันที จากโรงแรมวิมาลาไปที่ผับซึ่งเป็นสถานที่นัดพบกับทรงพลต้องฝ่าดงรถติดมหันต์ กว่าพวกเขาจะไปถึงก็เกือบจะหนึ่งทุ่มตรงแล้ว
“ เดี๋ยว ของขวัญ…” อธิปจอดรถ ทันทีที่ดับเครื่อง จอมขวัญก็แทบจะถลาออกไป แต่เขาคว้าแขนเอาไว้ก่อน ร่างโปร่งหันมามองอย่างไม่เข้าใจว่าอธิปรั้งเขาทำไม
“สัญญากับพี่ ว่าจะไม่วู่วาม” อธิปกลัวใจอีกฝ่าย จอมขวัญบ้าได้ทุกเมื่ออย่างที่เขาเคยเห็นมาแล้ว และเขาจะไม่ยอมให้จอมขวัญเป็นแบบนั้นอีก
คนถูกขอคำสัญญาเงียบไป เขารู้ตัวว่าใจร้อน และก็รู้ตัวว่าไม่อาจคุมอารมณ์ตัวเองได้ หากว่าวันนี้ทรงพลจะพูดอะไรขึ้นมาที่…เป็นเรื่องร้ายแรง…
“ของขวัญ…พี่รู้ว่าน้ำสำคัญสำหรับของขวัญมากแค่ไหน แต่ตัวของขวัญเอง…ก็สำคัญสำหรับทุกคนเหมือนกัน” ดวงตาเรียวเหลือบมองคนพูด แม้จะมืดสลัวเพราะมีเพียงแสงจากเสาไฟในลานจอดลอดเข้ามาในรถ แต่มันไม่ได้เป็นอุปสรรคแม้แต่น้อย จอมขวัญยังคงเห็นความมั่นคงและจริงใจในดวงตาของอธิป
“ครับ พี่โต…” จากที่ว่าจะไม่รับปาก ก็กลายเป็นต้องยอมเอ่ย อธิปยิ้มบางอย่างเต็มตื้น ก่อนจะยอมปล่อยแขนให้อีกฝ่ายลงจากรถแต่โดยดี
พวกเขาเดินเข้าไปในผับที่เป็นสถานที่นัดพบ จอมขวัญกวาดสายตาเพียงครู่เดียวก็เห็นทรงพลนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่เคาทน์เตอร์บาร์ที่โปรดของมัน ร่างโปร่งเดินตรงดิ่งเข้าไปหาทันที
“โอ้…มาเร็วดีจัง…” ทรงพลเอ่ยปากแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์เช่นทุกที เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าจอมขวัญไม่ได้มาคนเดียว แต่มีชายหนุ่มอีกคนเดินตามหลังมาด้วย
“นั่น…ไม่ใช่พี่ชายมึงนี่” เขาเอ่ยปาก แม้จะไม่เคยเจอกับจักรกฤษณ์เป็นการส่วนตัว แต่เขาก็พอจะเห็นหน้าทายาทคนสำคัญของโรงแรมในเครือใหญ่อย่างวิมาลาผ่านทางหนังสือพิมพ์และข่าวในโทรทัศน์บ้าง และแน่นอน…เขาจำได้ว่าไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น…
จอมขวัญชะงักไปเล็กน้อย
“กูมาคุยเรื่องน้ำทิพย์” เขาเลี่ยงไม่ตอบ แต่ตรงเข้าประเด็นที่อยากรู้ ทรงพลทำเป็นยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา
“กูนัดสองทุ่มไม่ใช่เหรอ”
“ไอ้พล! อย่าถ่วงเวลาได้มั้ย! เล่ามา!!” จอมขวัญแทบอยากจะกระโจนไปบีบคอทรงพลให้รู้แล้วรู้รอด
ทรงพลทำหน้าไม่ยี่หระ ก่อนจะไหวไหล่น้อยๆ
“บอกก็ได้ มึงนั่งสิ จะยืนค้ำหัวกูอีกนานมั้ย” จอมขวัญยอมเดินไปนั่งข้างๆ เขาเหลือบตาไปมองอธิปที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วยไม่รู้ว่าควรจะเรียกอีกฝ่ายให้เดินมานั่งด้วยกันดีไหม
มัน…จะดูแปลกรึเปล่า หากเขากวักมือเรียกให้อธิปมานั่งข้างๆ ตอนที่ทรงพลเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น…แล้วทรงพล…จะมองพวกเขายังไง มันเจ้าเล่ห์ร้าย เขากลัวมันสงสัย กลัวมันรู้ กลัวมันเอาเรื่องของเขาและอธิปมาข่มขู่หาประโยชน์ใส่ตัวมันและทำให้อธิปลำบาก…
“ถ้าจะมองขนาดนั้น เรียกเขามานั่งข้างๆมึงก็ได้นะ” เสียงทรงพลดังขึ้น ทำเอาจอมขวัญต้องหันมอง เขาตัวแข็งทื่อเมื่อสบตากับคนพูด
…ดวงตาของทรงพลไม่ได้บอกว่ารู้เช่นเห็นชาติ...ในทางตรงกันข้ามมันกลับขุ่นมัวไปด้วยหมอกบางอย่างที่ทำให้เขามองใจมันไม่ออก ไม่รู้ว่ามันรู้หรือไม่ ไม่รู้ว่ามันสงสัยหรือเปล่า…
“มึงรีบๆเล่ามาสักที” เขาตัดบทเพราะไม่อยากให้มันพูดอะไรมากกว่านี้ หางตาของจอมขวัญเห็นอธิปได้ที่นั่งไม่ไกลจากเคาทน์เตอร์บาร์ที่เขานั่งอยู่
“จะเอาเรื่องไหนก่อนล่ะ เรื่องเมียเก่ามึง หรือเรื่องแฟนเก่ามึง…”
“เอาทุกเรื่อง!” ทรงพลกระตุกยิ้มมุมปาก ราวกับคิดเอาไว้แล้วว่าจอมขวัญจะต้องอารมณ์ร้อนและช่างพาล
“เมื่อวาน หลังจากมึงโทร.มาบอกให้กูหาที่อยู่ของไอ้เปี๊ยก คนรู้จักกูเขารู้ว่ามันจะไปที่ไหน กูก็เลยลองตามไปดู เจอไอ้เปี๊ยกกับเมียเก่ามึงพาน้ำทิพย์อะไรนั่นเข้าม่านรูดพอดี ตอนกูไปถึงน้ำทิพย์ไม่มีสติเลย นอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างเดียว”
“แล้ว…ที่ว่ามึงซื้อ…”
“ห้าแสน…กูหักจากดอกเบี้ยมันที่ไม่ยอมจ่ายสักที ตอนแรกมันจะขายห้าล้านหักหนี้กับกู แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีค่ากับกูมากขนาดเงินห้าล้านว่ะ”
“แล้ว…หลังจาก…หลังจากที่อนุชายอม มึง…ทำอะไรน้ำทิพย์รึเปล่า” ทรงพลเหลือบตามามองแล้วกระดกเหล้าเข้าปาก
“เปล่า” คำเดียวสั้นๆ แต่จอมขวัญกลับรู้สึกว่าน้ำเสียงและอะไรบางอย่างที่ปนมากับคำพูดของมันบอกให้เขา ‘เชื่อ’
…เชื่อว่ามันไม่ได้ทำอะไรน้ำทิพย์ เชื่อว่ามันช่วยเธอด้วยความบริสุทธิ์ใจ…โดยการแลกเธอกับเงินถึงห้าแสน…
“แล้ว…ทำไม…มึงถึงยอม…เงินตั้งห้าแสนกับการช่วยผู้หญิงที่มึงไม่รู้จัก” พ่อค้าใต้ดินอย่างทรงพลนิ่งชะงักไปเล็กน้อย แต่แค่เล็กน้อยเท่านั้นก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกอีกครั้งราวกับจะปิดบังอะไรบางอย่าง
“ไอ้พล มึงช่วยน้ำทิพย์ทำไม” จอมขวัญถามย้ำ
“คงเพราะ…น้องกูก็เป็นผู้หญิงล่ะมั้ง…” ร่างโปร่งขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แต่ทรงพลกลับเปลี่ยนเรื่องพูด
“แล้วสรุปมึงจะเอายังไงเรื่องเมียเก่ามึง” พอพูดถึงเรื่องนี้ จอมขวัญก็กำมือเข้าหากันแน่น
…ระหว่างเขากับอัญญิกา ถ้าหากมีความแค้นอะไรต่อกัน อัญญิกาก็ควรจะมาลงกับเขา! ไม่ใช่ไปทำลายผู้หญิงดีๆอย่างน้ำทิพย์!!
“มึงแน่ใจนะว่าเป็นอีฟจริงๆ” ทรงพลหยิบรูปจากกระเป๋าเสื้อตัวเองมาวางบนเคาทน์เตอร์แล้วเลื่อนให้
“ก็ถ้าอีฟของมึงหน้าตาแบบนี้ กูก็แน่ใจว่าเป็นคนเดียวกัน” รูปผู้หญิงที่จอมขวัญจำหน้าได้ดีทำให้เขานิ่งงันไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อในรูปนั้นไม่ได้มีอัญญิกาเพียงคนเดียว แต่ยังมีผู้ชายที่เขาก็จำหน้าได้เช่นกันว่ามันชื่ออนุชา!
…สองคนนี่รู้จักกันจริงๆ!!!...
“มึงพอจะรู้มั้ยว่า…อยู่ที่ไหน…” แม้แต่ชื่อ เขาก็ไม่อยากจะเรียก!
ทรงพลพลิกด้านหลังของรูปให้ดู บนนั้นมีตัวอักษรเขียนเรียงกันเป็นพืดบอกสถานที่บางอย่าง
“ไอ้เปี๊ยกเช่าคอนโดให้ผู้หญิงคนนี้อยู่ แล้วก็เป็นคนใช้เส้นฝากผู้หญิงคนนี้ให้เข้าไปเป็นลูกจ้างในที่ทำงานของแฟนเก่ามึง…”
จอมขวัญโกรธทั้งอนุชา ทั้งอัญญิกาและตัวเอง น้ำทิพย์เคยพูดเรื่องของ ‘คุณอัญ’ ให้เขาฟังหลายครั้งแต่เขาไม่เคยเอะใจเลย เขาคิดว่า ‘คุณอัญ’ อาจจะสะกดด้วยพยัญชนะตัวอื่น จนไม่ได้คิดว่ามาจากชื่อ ‘อัญญิกา’ ถ้าเขาระแวงสักนิด เขาก็คงไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องขึ้น ถึงสุดท้ายแล้ว น้ำทิพย์จะไม่ถูกทำร้าย แต่… จอมขวัญก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ในชีวิตของเธออยู่ดี!
“กูเล่าทุกอย่างที่กูรู้แล้ว ถ้าอย่างนั้นกูกลับเลยแล้วกัน ส่วน…ค่าที่อยู่ของผู้หญิงคนนี้…”
ทรงพลเคาะนิ้วลงกับรูปของอัญญิกา “…กูขอแลกเปลี่ยนเป็นทำยังไงก็ได้ไม่ให้แฟนเก่ามึงรู้ว่าจะตามตัวกูที่ไหน” จอมขวัญหันมองคนที่ลุกขึ้นยืน
“ทำไม”
“กูไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงแบบนั้น ดีเกินไปและสะอาดเกินไป น่ารำคาญว่ะ”
“แต่มึงก็ช่วยน้ำทิพย์มาจากไอ้อนุชาไม่ใช่รึไง” จอมขวัญแย้ง เป็นอีกครั้งที่เขาเห็นทรงพลเงียบงัน ใบหน้าเจ้าเล่ห์ที่เห็นเป็นประจำกลายเป็นสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนที่จะหันหน้าหนีไปอีกทางราวกับไม่อยากพูดถึง
“กูถือว่าทำบุญ” ทรงพลตัดบทเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากร้านไปทันที
อธิปเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง แม้ในร้านจะมืดสลัวแต่เขาก็พอรู้ว่าก่อนทรงพลจะจากไปนั้น อีกฝ่ายทำสีหน้าเช่นไร ชายหนุ่มลุกจากโต๊ะเดินตรงไปที่เคาทน์เตอร์บาร์ จอมขวัญหันมามองเขาก่อนจะลุกขึ้นเดินนำออกจากร้าน พวกเขาพากันกลับขึ้นรถ ทันทีที่ปิดประตูสตาร์ทเครื่อง จอมขวัญก็เอ่ยปากทั้งๆที่อธิปไม่ต้องถาม
“ไอ้พลบอกว่ามันไม่ได้ทำอะไรคุณน้ำ” ประโยคที่พูดออกมา เจ้าตัวควรจะดีใจกว่านี้ แต่ใบหน้าหล่อเหลากลับเคร่งเครียดจนอธิปต้องเอ่ยปากถาม
“ของขวัญ…เกิดอะไรขึ้น” ดวงตาเรียวเหลือบขึ้นสบเจ้าของคำถาม เขากำมือแน่น จิกเล็บเข้าเนื้อด้วยอารมณ์โกรธเกลียดอาฆาตปะทุในใจจนแทบระเบิด แต่…มืออุ่นๆกลับแตะลงที่หลังมือเขาแผ่วเบาก่อนจะลูบช้าๆราวกับจะปลอบประโลม เหมือนอุณหภูมิที่ฝ่ามือของอธิปจะทำให้เขารู้สติ…มือขาวที่กำแน่นค่อยๆคลายออกช้าๆจนอธิปสามารถสอดปลายนิ้วเข้าไปจับมือของร่างโปร่งได้
“…ไอ้อนุชามันส่ง…ส่งผู้หญิงของมันเข้าไปในที่ทำงานของคุณน้ำ ผู้หญิงคนนั้นเป็นนกต่อ…” จอมขวัญเงียบ เขากัดริมฝีปากตัวเองอย่างอัดอั้น “แล้ว…แล้วผู้หญิงคนนั้น…ก็คือ…คนที่ผมเคยทำให้ท้อง…” อธิปชะงักไปในทันที จอมขวัญก้มหน้าลงดูรูปในมืออีกข้าง
…สิบกว่าปีที่อัญญิกาเป็นฝันร้ายหลอกหลอนเขา…สิบกว่าปี…จนกระทั่งวันนี้! เธอไม่ได้เป็นเพียงแค่ฝันร้าย แต่เธอทำร้ายคนรอบข้างของเขา!! ไม่ว่าอัญญิกาจะทำเพราะเหตุผลอะไร! เธอต้องรู้ว่าคนอย่างจอมขวัญ วิมลกิตติจะไม่ยอมให้เธอเชิดหน้าชูตาอีกต่อไป!!!...
ฝ่ามือขาวข้างที่อธิปจับอยู่กำแน่นจนเผลอกำปลายนิ้วของร่างสูงไปด้วย อธิปก้มลงมองมือตัวเองที่กำลังถูกกำ ก่อนจะเงยหน้ามองจอมขวัญที่เอาแต่นั่งนิ่งจ้องรูปในมือก็ยิ่งร้อนใจ
“ของขวัญ! ของขวัญ!!” ดวงตาเรียวแข็งกร้าวหันมาสบอย่างที่ทำให้คนเรียกใจหาย
…จอมขวัญที่บ้าคลั่ง จอมขวัญที่บ้าดีเดือดกลับมาแล้ว…
เพียงวูบเดียว นัยน์ตากระด้างนั้นก็หายไป จอมขวัญกะพริบตาถี่ๆแล้วตั้งสติมองใบหน้าของชายหนุ่มที่กำลังเรียกชื่อเขา
…อธิป…
“ครับ…”
“เป็นอะไรไป” ยิ่งเห็นท่าทางนิ่งงันราวกับมีเรื่องราวในใจ อธิปก็ชักใจไม่ดี
“เปล่าครับ คิดอะไรนิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอก”
“คิดเรื่องผู้หญิงคนนี้หรือ” อธิปเหลือบตาลงมองรูปในมือขาว แต่แค่แวบเดียวที่เขาเห็นเพราะจอมขวัญยัดมันใส่กระเป่าเสื้อไปแล้ว ก่อนจะส่งยิ้มให้คนถาม
“เอ่อ…เปล่าหรอก พี่โตพาผมไปส่งที่บ้านทีเถอะครับ วันนี้ผมลุยงานทั้งวันเลย” จอมขวัญตัดบทแล้วทำเป็นยิ้มแย้มกระตุ้นให้อธิปต้องออกรถ ร่างสูงยังติดใจแต่ก็ไม่รู้จะคาดคั้นเพื่อให้ได้อะไรขึ้นมา เขาถอนหายใจแผ่วแล้วดึงมือตัวเองออกมาจากมือของจอมขวัญ ก่อนจะหันไปปลดเกียร์แล้วเหยียบคันเร่ง
ร่างสูงไม่รู้เลยแม้แต่น้อย ว่าฝ่ามือขาวที่เขาเพิ่งดึงมือตัวเองออกมานั้น กลับกำจิกแน่นยิ่งกว่าเดิม ดวงตาเรียวของจอมขวัญเหลือบมองกระจกรถด้านข้างฝั่งตัวเอง…ภาพสะท้อนลางเลือนบอกให้รู้ว่าในดวงตาคู่นั้นไม่มีความเมตตาปราณีใดๆอีก
…อัญญิกา!!!!...
………………………….
ออกจากโรงพยาบาลมาสองวัน…
แต่น้ำทิพย์ใจไม่สงบนัก เธอรู้ว่าที่สมาธิไม่มีและสติคอยแต่จะวอกแวกอยู่ตลอดเวลาไม่ได้มาจากร่างกาย แต่มาจากหัวใจของเธอต่างหาก วันนี้น้ำทิพย์ก็เลยขอลางานเพื่อมาดักรออดีตคนรักอย่างจอมขวัญที่โรงแรมของเขาโดยเฉพาะ
...ตลอดสองวันที่ผ่านมา เธอเอาแต่คิดเรื่องของชายหนุ่ม…
…ใช่…เธอเอาแต่คิดเรื่องของจอมขวัญ…เรื่องของจอมขวัญกับอธิปที่เธอได้ยินมาจากปากของมารดาในวันที่เธอเข้าพักที่โรงพยาบาลวันนั้น…
‘พี่อธิปแต่งตัวประหลาดดีนะคะ’ น้ำทิพย์จำได้ว่าเธอแอบแซวคนมาเยี่ยมไข้ที่เพิ่งทยอยกลับกันไป แล้วหลังจากนั้น เรื่องทุกอย่างที่ทำให้เธอตกตะลึงก็ไหลพรูออกมาจากปากของมารดา
‘ฮื้อ! เขา…คงจะไปค้างบ้านนายจอมขวัญมาล่ะมั้ง’
‘เอ๋? พี่อธิปน่ะเหรอคะ ไปค้างบ้านคุณจอม’
‘ก็…ตอนที่น้ำหายตัวไปน่ะ คุณพัชรีพาคุณจักรกฤษณ์กับนายจอมขวัญมาหาแม่ที่บ้าน แล้วก็มีอธิปมาด้วย ตอนแรกแม่ก็ไม่ได้สังเกตอะไรหรอก มัวแต่ห่วงเรื่องของน้ำ แต่ก็เพิ่งมาเห็นเมื่อกี้ตอนเขาเดินออกไป ว่าแต่งตัวเหมือนนายจอมขวัญอย่างกับแกะ! ก็คง…จะไปค้างกันตามประสา…เอ่อ…ประสาคนรักล่ะมั้ง’
…คนรัก!!...น้ำทิพย์ตะลึงจนพูดไม่ออกที่มารู้ว่าอธิปและจอมขวัญเป็นคนรักกัน!!!
‘นายจอมขวัญเขาสารภาพกับแม่เองเลยนะ ว่าอธิป…เอ่อ…ชอบผู้ชาย แล้วก็…สนใจนายจอมขวัญอยู่ แต่ตอนหลังมากลับคำว่าอธิปหันไปสนใจผู้ชายคนอื่นแล้ว แต่แม่น่ะดูออก! ว่าสองคนเนี่ยเขาคบกันอยู่! น้ำอย่าเอาไปเล่าให้ใครฟังล่ะ แม่ก็ไม่รู้ว่าทั้งคุณชัยคุณพัชรีรู้เรื่องรึยัง ส่วนทางฝั่งคุณนุชแม่ของอธิป แม่ก็พยายามเกริ่นๆไว้แล้วว่านายจอมขวัญก็เป็นคนดีใช้ได้ แต่ไม่รู้ว่าคุณนุชจะรู้เรื่องรึยังนะ’
คุณรุ่งทิพยืนกรานว่าจอมขวัญและอธิปอยู่ในขั้นคบหาดูใจฉันคนรัก น้ำทิพย์ไม่อยากจะเชื่อว่าทั้งจอมขวัญและอธิปจะกลายเป็นเช่นนี้…เธอตกใจและตกตะลึง เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมเธอไม่ระแคะระคายเลยแม้แต่น้อย ในเมื่อเธอ…น่าจะเรียกได้ว่าอยู่ตรงกลางระหว่างคนทั้งคู่ด้วยซ้ำ
“ออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลัง ทำเอาน้ำทิพย์สะดุ้งเฮือกแล้วรีบหันมอง เมื่อเห็นว่าเป็นจักรกฤษณ์เธอก็ได้แต่ถอนหายใจพรูอย่างโล่งอก แม้จะเป็นฝ่ายอยากมาถามจอมขวัญเอง แต่เธอก็ยังคิดไม่ออกว่าถ้าเจอจอมขวัญแล้ว เธอจะเริ่มต้นถามเขาอย่างไรดี
“สวัสดีค่ะ” น้ำทิพย์ยกมือไหว้ร่างสูงที่อายุมากกว่า แอบชำเลืองมองจักรกฤษณ์เล็กน้อย…ด้วยไม่รู้ว่าเขารู้เรื่องเช่นเดียวกับที่มารดาของเธอรู้หรือไม่…
…แต่…จอมขวัญกล้าเปิดปากกับคุณรุ่งทิพ ก็น่าจะกล้าเปิดปากกับพี่ชายอย่างจักรกฤษณ์ด้วยสิ…
“มาหาไอ้ขวัญเหรอ” จักรกฤษณ์เอ่ยปากถาม เขาเห็นตั้งแต่เธอเดินลุกลี้ลุกลนเข้ามาในล็อบบี้โรงแรม แล้วมานั่งแอบอยู่ที่โซฟาข้างเสาซึ่งค่อนข้างลับสายตาคน เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วก็ตั้งท่าจะโทร.แต่ก็ไม่โทร.เสียทีจนเขานึกสงสัยว่าน้ำทิพย์มาที่นี่ทำไม จึงเข้ามาถาม
“อ่า…ค่ะ…เอ่อ…คุณจอมไม่อยู่หรือคะ” ท่าทางเธอดูตกอกตกใจ ดวงตาหวานหลบเลี่ยงไม่ยอมสบตากับเขา
“ตอนนี้ยังอยู่ แต่อีกเดี๋ยวก็คงไม่อยู่แล้ว” ปกติจักรกฤษณ์ก็ไม่ค่อยลงมาที่ล็อบบี้นักหรอก เพียงแต่วันนี้ฝ่ายรักษาความปลอดภัยของโรงแรมโทร.ขึ้นมาบอกว่าอธิปก็มาอีกแล้ว
…และคงหนีไม่พ้นมาหาจอมขวัญ…
…เขาไม่เข้าใจ…มื้อเที่ยงกับจอมขวัญมีอะไรพิเศษหรือ อธิปถึงได้มาทุกวัน จะว่าสนิทสนมกันก็ไม่น่าจะต้องถึงกับถ่อมากินข้าวด้วยกันทุกเที่ยงไม่ใช่หรือ…มันเหมือนกับ…เหมือนกับ…อธิปมาจีบน้องเขา?...
…แต่…ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก จอมขวัญชอบผู้หญิง ต่อให้อธิปจะมาจีบ จอมขวัญก็ไม่เล่นด้วยอยู่แล้ว แล้วที่สำคัญ จีบกันภาษาอะไรพาไปกินมื้อเที่ยงแต่ละที่ ก๊วยเตี๋ยวเรืออย่างนี้ ขนมจีนอย่างนี้…ไม่มีอะไรที่ดูโรแมนติกเลยแม้แต่นิดเดียว! มันจะไปจีบกันได้ยังไง…
…จะว่าอธิปมาจีบก็ไม่น่าใช่ จะว่าเป็นไปกินกันอย่างเพื่อน มันก็มากเกินไปเพราะเล่นมาแทบทุกเที่ยง…สรุปแล้วจักรกฤษณ์เลยหาข้อสรุปไม่ได้ว่าทำไมสองคนนั่นถึงต้องออกไปกินข้าวด้วยกันทุกเที่ยง…
“คุณจักรกฤษณ์คะ?...คุณจักรกฤษณ์?” จักรกฤษณ์คิดอะไรเพลินไปหน่อยจนไม่ได้ยินเสียงของหญิงสาว น้ำทิพย์ต้องเรียกซ้ำ ชายหนุ่มจึงเบือนความสนใจมาที่เธอ
“มีอะไร”
“ที่คุณพูดเมื่อกี้…ว่าอีกเดี๋ยวคุณจอมจะไม่อยู่ หมายความว่ายังไงหรือคะ”
“ก็…พักนี้…มันออกไปกินข้าวข้างนอกกับคุณอธิปบ่อยๆน่ะ” นอกจากเรื่องออกไปกินข้าวด้วยกันทุกเที่ยงแล้ว อีกเรื่องที่ความรู้สึกในใจจักรกฤษณ์ว่ามันแปลกพิกลคือบรรยากาศรอบตัวเวลาเขาเห็นอธิปและจอมขวัญคุยกัน
…สำหรับคนอื่น จอมขวัญอาจดูแข็งกระด้าง หยิ่งยโสและไม่เข้าหาใครก่อน แต่…จักรกฤษณ์รู้จักน้องชายดี จอมขวัญเวลาอยู่กับเขา อยู่กับบิดามารดาของเขา เจ้าตัวจะเหมือนเด็กซนๆ ขี้เล่นและชอบอ้อน…จักรกฤษณ์ไม่เคยเห็นจอมขวัญแสดงนิสัยแบบนี้กับคนอื่น คงเป็นเพราะเจ้าตัวไม่ได้สนิทสนมกับใครนอกจากพวกเขา ไม่มีเพื่อนที่คบหาสนิทใจ แม้กระทั่งตอนคบหากับน้ำทิพย์ก็เหมือนกัน…แต่…พอเป็นอธิป…เขากลับรู้สึกว่าจอมขวัญกำลังอ้อนอธิป
…แปลก…แปลกมากจริงๆ…
“เอ่อ…แล้ว…แล้ว…เขาไปกันสองคนหรือคะ”
“อืม”
น้ำทิพย์เม้มปาก เหลือบตามองจักรกฤษณ์ที่ดูเงียบขรึมไป เธอไม่รู้ว่าจักรกฤษณ์รู้เรื่องของจอมขวัญและอธิปตามที่มารดาเธอรู้หรือไม่…
…ถ้าเขารู้…เขาจะรังเกียจไหม? กับจอมขวัญ จักรกฤษณ์คงไม่เพราะอย่างไรก็น้องชาย แต่กับอธิป…ถ้าจักรกฤษณ์รังเกียจจนกลายเป็นกีดกันไม่ให้ทั้งสองคบหากันเล่า?...
“เอ่อ…คุณจักรกฤษณ์…คือ…คือ…คือฉัน…ฉันมีเรื่องอยากจะปรึกษาคุณน่ะค่ะ คือ…คือ…ออกไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันได้มั้ยคะ”
จักรกฤษณ์นิ่งไปเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนของน้ำทิพย์ เขาจึงยอมพยักหน้ารับ ทว่า…ไม่ทันที่สองหนุ่มสาวจะได้เดินออกจากล็อบบี้โรงแรม โทรศัพท์มือถือของจักรกฤษณ์ก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดู ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนที่โทร.มาคือ ‘อธิป’
“ว่าไงครับ คุณอธิป” เขารับสายด้วยความแปลกใจ ปกติเวลาอธิปมาที่นี่ตอนกลางวัน จะไม่เคยโทร.หาเขาเลย
“หือ?...มันจะไม่อยู่ได้ไง เมื่อเช้ามันขับรถออกมาพร้อมผม มันประชุมรึเปล่า?” จักรกฤษณ์เริ่มคิ้วขมวดอย่างรู้สึกผิดปกติ ปลายสายบอกเขาว่าพนักงานในแผนกบอกว่าจอมขวัญเข้ามาเมื่อเช้า แล้วก็ออกไปตอนสาย จากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลย
ร่างสูงนิ่งฟังคำพูดจากปลายสาย อธิปพูดเรื่องผู้หญิง…ผู้หญิงที่จอมขวัญเคยทำให้ท้อง…
…และผู้หญิงคนนั้นคือคนคนเดียวกับที่เป็นนกต่อให้นายอนุชา!!!...
จักรกฤษณ์เบิกตาโพลงก่อนจะหันมาทางน้ำทิพย์
“น้ำทิพย์ ผู้หญิงที่เป็นลูกจ้างในที่ทำงานคุณ ที่คุณบอกว่าสอนงานให้บ่อยๆ เขาชื่อจริงชื่ออะไร” หญิงสาวชะงักกึกเมื่ออยู่ดีๆจักรกฤษณ์ก็หันมาถามด้วยน้ำเสียงตกใจ แม้ทั้งเธอและเขาจะทะเลาะกันบ่อยครั้ง แต่น้ำทิพย์ไม่เคยเจอสุ้มเสียงเช่นนี้ของจักรกฤษณ์มาก่อน เธอตั้งสติก่อนจะรีบตอบกลับไป
“ชื่ออัญญิกาค่ะ แต่นามสกุล ฉันจำไม่ได้”
…แค่ชื่อก็เพียงพอแล้ว…
จักรกฤษณ์นึกโกรธจอมขวัญที่เมื่อวานพอมันกลับมาที่เรือนก็พูดแค่ว่าทรงพลไม่ได้ทำอะไรน้ำทิพย์ แต่เรื่องที่อัญญิกาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้กลับไม่ยอมเปิดปากเลยแม้แต่นิดเดียว!!!...
…แล้วนี่! แล้วนี่มันหายไปไหน!!!...
ชายหนุ่มหันมาทางน้ำทิพย์ที่พลอยหน้าตาตื่นไปด้วย
“น้ำทิพย์ คุณรู้ที่อยู่ของอัญญิกามั้ย” หญิงสาวส่ายหน้าไปมา เธอเห็นแววหงุดหงิดงุ่นง่านของจักรกฤษณ์
“มีอะไรหรือคะ”
“ไอ้ขวัญหายไป ผมคิดว่ามันน่าจะไปหา…อัญญิกา…”
“ทำไมต้องไปหาคุณอัญ?” น้ำทิพย์ไม่เข้าใจ จอมขวัญไม่น่าจะรู้จักกับอัญญิกา จักรกฤษณ์มองเธอตรงๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบเย็น
“อัญญิกาคือผู้หญิงที่ไอ้ขวัญเคยทำให้ท้อง และอัญญิกาคือคนที่มอมยาคุณ” หญิงสาวชะงัก
…อัญญิกาหรือ…ผู้หญิงที่เคยท้องกับจอมขวัญ…
…แต่…แต่…แต่ตอนที่เธอยังคบกับจอมขวัญ และมีผู้หญิงเข้ามาที่บ้านเพื่อขอเงินจากคุณรุ่งทิพโดยแลกกับการไม่ไปประจานเรื่องอดีตของจอมขวัญในกระทรวงที่คุณตาของเธอทำงานอยู่ไม่ใช่อัญญิกาเสียหน่อย!
“น้ำทิพย์! เป็นอะไรไป!!”
“เอ่อ…เปล่าค่ะ เปล่า…เดี๋ยวฉันจะลองโทร.ถามเพื่อนที่ทำงานให้นะคะว่ามีใครพอจะรู้ที่อยู่ของคุณอัญรึเปล่า” …นี่ไม่ใช่เวลาที่เธอจะคิดเรื่องของตัวเอง…ตอนนี้จอมขวัญหายไป และ…เธอรู้…เขาอาจจะสติขาดผึงแบบคราวนั้น…
หญิงสาวโทร.กลับไปที่ทำงานเพื่อขอที่อยู่ของอัญญิกา หลังจากนั้นไม่นาน รถสองคันของอธิปและจักรกฤษณ์ก็ออกจากโรงแรมสู่ถนนใหญ่แล้วตรงดิ่งไปยังที่อยู่ของอัญญิกาทันที
………………………….
-
เสียงน้ำจากก๊อกหยดลงกระทบกับอ่างล้างจานดังก้องไปทั่วห้องแคบๆกลางเก่ากลางใหม่ เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าแต่คนที่นั่งคอยกลับใจเย็นอย่างเหลือเชื่อ ปลายนิ้ววาดเป็นวงกลมบนโต๊ะ…วงแล้ว…วงเล่า… ในขณะที่ดวงตาเรียวจับจ้องอยู่กับหญิงสาวตรงหน้าที่หมดสติคอพักคออ่อนถูกมัดอยู่บนเก้าอี้
…อัญญิกา…
ราวกับเธอจะรู้ว่ากำลังถูกจ้องมอง เปลือกตาจึงขยับเผยอเปิดช้าๆ
“สวัสดี…” น้ำเสียงทุ้มเรียบดังขึ้นเบาๆ แต่ภาพตรงหน้านั้นลางเลือนเหลือเกินจนเธอต้องกะพริบตาซ้ำๆ แล้วตั้งสติพยายามขยับเนื้อตัวแต่กลับไม่อาจขยับเขยื้อนได้ หญิงสาวก้มลงมองแล้วถึงกับหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นว่าเธอถูกมัดติดกับเก้าอี้ด้วยเชือกเส้นโตที่ขมวดเป็นปมยุ่งเหยิง
“นี่…นี่มันอะไร!” เธอเงยหน้าร้องลั่นอย่างตกใจ และยิ่งตกใจมากขึ้นเมื่อพบว่าผู้ชายที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะคือจอมขวัญ…ดวงตาเรียวบนใบหน้าหล่อเหลาจับจ้องมาที่เธอ มันดูว่างเปล่า…ไม่มีอะไรเลยแม้แต่ความปราณี!!...
“ก็ทำอย่างที่เธอทำกับน้ำทิพย์ยังไงล่ะ…” จอมขวัญลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ เดินอ้อมโต๊ะกินข้าวเล็กๆมายังอีกฝั่งที่อัญญิกาถูกมัดติดกับเก้าอี้อยู่
มือขาวเอื้อมไปจับปลายคางของผู้หญิงตรงหน้าเอาไว้ ปลายนิ้วลูบแผ่วเบาเพียงชั่วครู่ก่อนจะกลายเป็นบีบแรงจนคนถูกบีบถึงกับทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด
“เธอทำกับน้ำทิพย์ทำไม?!!!!”
“ฉันไม่ได้ทำอะไร โอ๊ย!!” แรงบีบที่ปลายคางมากกว่าเดิมด้วยความโกรธ
“ถ้าไม่ได้ทำ! แล้วน้ำทิพย์จะถูกมอมยาพาเข้าโรงแรมได้ยังไง!! ตอบมา! เธอทำทำไม?!!” อัญญิกาจ้องตาอย่างถือดีแต่ไม่ยอมตอบ จอมขวัญกระตุกยิ้มร้ายเมื่ออีกฝ่ายดื้อแพ่ง เขายอมปล่อยปลายคางของเธอออก แล้วเดินอ้อมกลับไปที่เก้าอี้ตัวเดิมของตนเอง เขาค้ำแขนลงกับโต๊ะที่มีแก้วน้ำวางอยู่สามใบ
“แก้วสามใบนี้ มีแก้วนึงเป็นน้ำเปล่าธรรมดา อีกแก้วผสมยาปลุก และอีกแก้ว…ผสมน้ำยาล้างห้องน้ำ…จะตอบ ในสิ่งที่ฉันถาม หรือจะเลือกกินแก้วใดแก้วหนึ่งในสามแก้วนี้…”
ตาต่อตาฟันต่อฟัน! ในเมื่อน้ำทิพย์ถูกมอมยาพาเข้าโรงแรม เขาก็จะให้อัญญิกาได้ลิ้มรสชาติการกินน้ำสักแก้วที่ไม่รู้ว่ามีอะไรผสมอยู่ข้างใน!!!
ร่างของหญิงสาวสั่นเทิ้มไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัว
“ไม่ตอบ…แสดงว่าอยากเลือกใช่มั้ย เอาแก้วไหนดีล่ะ เดี๋ยวฉันจะป้อนให้เอง”
“แกบ้าไปแล้ว!!!”
จอมขวัญส่ายหน้าไปมาช้าๆรอยยิ้มบางยังติดอยู่ที่มุมปาก หากแต่ดวงตาเรียวกลับไม่ยิ้มไปด้วยเลย มันเต็มไปด้วยความเลือดเย็นอย่างที่หญิงสาวใจสั่น
“แก้วไหนดี” ชายหนุ่มเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ฉันไม่กิน!!! แกปล่อยฉัน!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!!” จอมขวัญไม่ตอบ แต่เขากลับหยิบแก้วขึ้นมาแล้วเดินตรงเข้ามาหาอัญญิกาที่ถึงกับตาเหลือก
“ไม่ต้องห่วง ฉันปล่อยแน่ แต่ต้องกินก่อน…ถ้าแก้วนี้เป็นน้ำเปล่า ฉันจะถือว่าเธอโชคดี แต่ถ้าแก้วนี้เป็นยาปลุก ฉันจะโทร.เรียกเพื่อนๆไอ้อนุชามาให้ และถ้าแก้วนี้เป็นน้ำยาล้างห้องน้ำ…ฉันก็จะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าเธอจะทรมานจนตาย…ดีมั้ย” ใบหน้าของอัญญิกาซีดเผือด เธอไม่รู้ว่าจอมขวัญผสมน้ำยาล้างห้องน้ำและยาปลุกลงไปในแก้วจริงหรือไม่ แต่สายตาที่ไม่มีแม้แต่วี่แววของความเมตตาทำให้เธอกลัวจนตัวสั่น
ตึง!ตึง!ตึง!!
“ไอ้ขวัญ!!!! ไอ้ขวัญ!!!!” ราวกับเป็นเสียงจากสวรรค์ เสียงตะโกนและทุบประตูดังขึ้นทำเอาจอมขวัญหยุดชะงัก เขาหันกลับไปมองบานประตู เห็นลูกบิดถูกหมุนดังแกร็กๆ ก่อนที่ตัวล็อกจะเด้งออกเพราะถูกไขจากด้านนอก บานประตูเปิดผลัวะเข้ามาพร้อมกับจักรกฤษณ์ที่ถลาเข้ามาคนแรก
“ไอ้ขวัญ!!” จักรกฤษณ์ร้องเสียงหลงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า แม้จอมขวัญจะไม่ได้ทำอะไรเลย แต่อัญญิกากลับถูกมัดอยู่บนเก้าอี้!!
คนเป็นพี่รีบก้าวเข้ามาหาน้องชายด้วยความเป็นห่วง เขาเขย่าไหล่ทั้งสองข้างของจอมขวัญราวกับจะเรียกสติ
“ไอ้ขวัญ! ไอ้ขวัญ!!” และดูเหมือนสติทั้งหมดของจอมขวัญจะกลับมาในวินาทีนั้น เขากะพริบตาช้าๆ ก่อนจะเหลือบตามองพี่ชายอย่างจักรกฤษณ์แล้วเลยสายตาข้ามไหล่พี่ชายไป
…ข้างหลังนั้น…มีน้ำทิพย์และอธิปยืนอยู่…
…อธิป…
‘สัญญากับพี่ ว่าจะไม่วู่วาม’ ประโยคขอร้องของร่างสูงดังเข้ามาในห้วงสำนึก…จอมขวัญได้แต่ลดสายตาลงอย่างละอายใจ…นี่เขาทำอะไร เขาวู่วาม โกรธจนขาดสติ ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง คิดแค่ว่าต้องทำทุกอย่างให้อัญญิกาแหลกสลายลงตรงหน้า…
…เขา…ผิดสัญญาที่ให้ไว้กับอธิป…ผิดสัญญาที่ให้ไว้กับลุงและป้าว่าถ้ามีเรื่องอะไรต้องปรึกษา ไม่ใช่ตัดสินใจเอาคนเดียว…เขา…ทำผิดอีกแล้ว ผิดซ้ำซาก…
“คุณน้ำ! คุณน้ำช่วยอัญด้วยค่ะ!!” เสียงอัญญิกาดึงความสนใจของทุกคนในห้องให้หันไปมองที่เธอเพียงคนเดียว เธอขยับตัวไปมาเหมือนจะเรียกร้องให้น้ำทิพย์เข้าไปช่วยแก้มัด แต่ก่อนที่น้ำทิพย์จะทันได้ทำอะไรเสียงจักรกฤษณ์ก็ดังขึ้น
“ไม่ต้อง!” เจ้าของเสียงหันมาจ้องอัญญิกาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโมโห
“เธอยังกล้าขอให้น้ำทิพย์ช่วยเธออีกงั้นเหรอ!!” อัญญิกาเงียบ ได้แต่ก้มหน้าพูดไม่ออก จักรกฤษณ์หันไปทางหญิงร่างท้วมเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ที่เป็นคนไขกุญแจเข้ามาในห้องให้เขา
“มีเบอร์โทร.ของไอ้ผู้ชายที่มาห้องนี้บ่อยๆมั้ย” เธอยังพะงาบๆพูดไม่ออก เพราะไม่คิดว่าเปิดประตูเข้ามาจะเจอคนถูกมัดคาเก้าอี้ราวกับอยู่ในละครก็ไม่ปาน
“ถามว่ามีมั้ย?!!” จักรกฤษณ์กระแทกเสียงอีกครั้ง
“ม…มีค่ะ!!”
“โทร.ไปตามให้มันมา” หญิงร่างท้วมรีบรับคำอย่างว่องไวก่อนจะวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
จักรกฤษณ์หันมาทางน้องชายอีกครั้ง จอมขวัญยังเอาแต่ก้มหน้าเงียบ เขาลูบเส้นผมน้องชายแผ่วเบา
“ไปขวัญ…กลับบ้าน…” น้ำเสียงที่ใช้นุ่มนวลและอ่อนโยนราวกับมาตามน้องชายตัวเล็กๆที่เล่นซุกซน แม้ชายหนุ่มจะรู้ดีว่าตอนนี้จอมขวัญไม่ใช่เด็กชายจอมขวัญอายุสิบขวบที่ชอบเล่นสนุกอยู่ในสวนหลังเรือนไทยจนไม่ยอมกลับไปกินข้าวกินปลาก็ตาม…
…แต่ไม่ว่าอย่างไร…จอมขวัญก็ยังเป็นน้องชายที่เขารัก…เป็น ‘ของขวัญ’ ที่มีค่าที่สุดในชีวิต…
สองพี่น้องกำลังจะเดินออกจากห้อง แต่น้ำทิพย์เข้ามาขวางไว้แล้วเหลือบตาไปมองยังหญิงสาวที่ยังถูกมัดอยู่กับเก้าอี้เบื้องหลัง
“จะปล่อยคุณอัญไว้อย่างนี้หรือคะ” จักรกฤษณ์หันกลับไปมองอัญญิกา
“เอาไว้อย่างนี้ล่ะ”
“ไอ้พวกอำมหิต!!!” อัญญิกาตะโกนลั่นด้วยความโมโหที่ไม่มีใครช่วยเธอเลย
“พวกมึงสองพี่น้องมันอำมหิต!!!”
“โดยเฉพาะมึง! ไอ้จักร!!! ชีวิตกูเป็นแบบนี้เพราะมึง!!!” อัญญิกาตะโกนลั่นหน้าตาบิดเบี้ยวด้วยแรงอาฆาต ก่อนจะเบือนสายตามาทางจอมขวัญที่ยังมองตรงมาที่เธออย่างไม่เข้าใจ
…ใช่!! ไม่มีใครเข้าใจ! ไม่มีใครรู้!! ผู้หญิงคนหนึ่งที่ปากกัดตีนถีบอยากมีชีวิตที่ดีขึ้น อยากมีกินมีอยู่ มีชีวิตที่สดใสไม่ต้องลำบากลำบน อาศัยเส้นทางความสาวและเสน่ห์แพรวพราวคบหากับลูกหลานเศรษฐี แล้วพอวันหนึ่ง…วันหนึ่งที่ฝันกำลังจะเป็นจริงเพราะท้อง...
…แต่!...แต่เพราะจักรกฤษณ์!!!...
“พ่อแม่มึงกำลังจะยอมรับให้กูเข้าไปอยู่ในบ้านพวกมึงอยู่แล้ว!! แต่เพราะมึง!! เพราะมึงคนเดียว!!!” อัญญิกาจำได้ไม่ลืม เธอกำลังจะมีอนาคตที่สดใสในฐานะภรรยาของหลานชายเจ้าของเครือโรงแรมยักษ์ใหญ่ ทั้งลุงและป้าของจอมขวัญขอเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างจนกว่าเธอจะคลอด ซ้ำยังจะให้เธอเข้าไปอยู่ในบ้านเรือนไทยหลังงามนั่น เมื่อเธออ้างว่าไม่อยากให้พ่อและแม่รู้เรื่อง…แต่จักรกฤษณ์!! แต่จักรกฤษณ์กลับมาข่มขู่เธอ!!!...
“มึงรู้ไว้นะไอ้จอม! พี่มึงน่ะ! ทั้งใจดำ! ทั้งสารเลว!! มันบังคับให้กูทำแท้ง!!”
“ฉันไม่ได้บังคับเธอ” จักรกฤษณ์ย้อนเสียงเรียบแตกต่างจากฝ่ายหญิงสาวที่ยังตวาดลั่นด้วยความโมโห
“...เธอไปทำของเธอเองไม่ใช่หรือ” จอมขวัญหันมองพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ
…ตอนนั้น อัญญิกามาบอกว่าเธอแท้งเพราะอุบัติเหตุ แต่ทำไม…ทำไมตอนนี้…ทั้งจักรกฤษณ์และอัญญิกาถึงพูดไปในทำนองว่าการแท้งครั้งนั้นเป็น ‘ความตั้งใจ’!!
“แต่เพราะมึงขู่กู!!! มึงขู่กูว่าถ้าเด็กออกมาแล้วไม่ใช่ลูกของน้องมึง มึงจะไม่เอากูไว้ทั้งแม่ทั้งลูก!!!”
“แล้วยังไงล่ะ? ในเมื่อเธอมั่นใจถึงขั้นไปป่าวประกาศกลางบ้านฉันว่าท้องกับไอ้ขวัญ แล้วเธอจะกลัวคำขู่ฉันทำไม…คนที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ ก็คือตัวเองไม่ใช่รึไง” จักรกฤษณ์ย้อนถาม เขารู้ว่าหลังจากเธอแท้ง อัญญิกาถูกพ่อแม่ไล่ออกจากบ้าน เธอกลายเป็นผู้หญิงหาเช้ากินค่ำและใช้ชีวิตเสเพลยิ่งกว่าเดิม
ชายหนุ่มหันมาทางน้องชายที่ยังยืนเงียบ
“ไปเถอะ…ถ้าอยากรู้อะไร พี่…จะกลับไปเล่าให้ฟังทั้งหมดเอง” น้อยครั้งนักที่จักรกฤษณ์จะแทนตัวเองว่า ‘พี่’ กับจอมขวัญ สองพี่น้องมองตากัน ก่อนที่จอมขวัญจะเป็นฝ่ายเดินนำออกจากห้อง เขาเหลือบมองอธิปที่ยืนอยู่กับน้ำทิพย์ แล้วก็พลันใจหาย เมื่ออธิปเบือนหน้าหนีสายตาเขา
…ใจของเขาเบาโหวง…เขาอยากยื่นมือออกไปรั้งแขนอธิปให้หันกลับมาสบตากัน แต่…เขาทำไม่ได้…เขาที่ชั่วช้าเลวทราม เขาที่ขาดสติยับยั้งชั่งใจ และเขา…ที่ไม่รักษาสัญญา…
…ยังจะกล้าขอร้องอ้อนวอนหรือสบตากับอธิปอีกได้อย่างไรกัน…
จักรกฤษณ์เดินตามน้องชาย เขาสบตากับน้ำทิพย์ที่ยังยืนนิ่ง
“คุณอธิป ฝากพาน้ำทิพย์ไปส่งที่บ้านด้วย ส่วน…” เขาเหลือบตามองไปด้านหลัง อัญญิกายังจับจ้องมาที่เขาด้วยความอาฆาต
“…เดี๋ยวก็มีคนมาช่วย”
“แต่ถ้าปล่อยไปแบบนั้น…” อธิปเอ่ยปาก ตอนนี้อัญญิกาเหมือนหมาจนตรอก หากไม่ทำให้หลาบจำ ก็อาจมาแว้งกัดได้ทุกเมื่อ
“ไม่เป็นไร ผมจัดการได้ คุณพาน้ำทิพย์ไปส่งบ้านเถอะ ส่วนไอ้ขวัญ…เดี๋ยวผมพากลับเอง” จักรกฤษณ์พูดแค่นั้น ก่อนจะเดินไปหาน้องชายที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์ เขาโอบไหล่จอมขวัญเอาไว้หลวมๆ แต่ฝ่ามือกลับบีบกระชับราวกับจะไม่ปล่อยให้จอมขวัญร่วงหล่นลงไปในความรู้สึกเลวร้ายใดๆอีกแล้ว
อธิปได้แต่มองภาพนั้นแล้วถอนหายใจแผ่ว
…เขาอยากเข้าไปยืนแทนที่จักรกฤษณ์ อยากประคับประคองจอมขวัญให้หยัดยืนอย่างมั่นคง…แต่…เขารู้…เขาไม่ได้มีความสำคัญขนาดนั้น เขาให้ความสำคัญตัวเองผิดมาตลอด…เขาคิดว่าจอมขวัญจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้ สัญญา…ว่าจะไม่วู่วาม…แต่…สำหรับจอมขวัญ มันคงเป็นแค่ลมปาก แค่คำพูดเออออ เพราะสุดท้ายแล้ว…จอมขวัญก็ลืมมัน…
…เขาผิดเอง…ผิด…ที่วางใจว่าจอมขวัญจะเห็นความสำคัญของคำสัญญา…ทั้งๆที่ในความเป็นจริง สัญญาของเขา…ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย…
…ไม่ได้มีความหมายกับจอมขวัญเลยแม้แต่นิดเดียว…
ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้า)
เป็นนายเอกที่…อีคิวต่ำมากกกกกก ฮ่าฮ่า o22…ประมาณว่าขาข้างนึงของน้องขวัญเหยียบเข้าไปในคุกแล้วนะเนี่ย
แต่…ทุกคนอย่าโกรธเกลียดน้องของขวัญเลยนะคะ :m15: ต่อไปนี้จะให้น้องไปฝึกสมาธิทำบุญตักบาตรเดินจงกลมเพื่อถีบอีคิวให้สูงยิ่งขึ้น แหะๆ
และพาร์ทหน้า บัวขอสัญญาว่าจะให้น้องของขวัญกลับมาเป็นลูกแมวน้อยเชื่องๆในมือพี่โตเหมือนเดิม
พาร์ทนี้เขาสวีทกันไม่ได้ เพราะว่าเรื่องมันแยะ :เฮ้อ:
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขียนแล้ว “เรื่อง” เยอะที่สุดเลย ไม่รู้จะเยอะไปไหน (โดยเฉพาะเรื่องคุณน้ำ…มีคนแซวว่าเป็นปีชงของคุณน้ำ บัวลงไปนอนขำตอนอ่านเม้นท์เลยอ่ะ ฮ่าฮ่า :laugh:)
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม และพื้นที่บอร์ดด้วยนะคะ
ป.ล. ไม่ค่อยได้ตอบเม้นท์เลย แต่อ่านเม้นท์ทุกเม้นท์นะจ้ะ
ขอบคุณมากสำหรับคำติชมแนะนำและทุกความรู้สึกที่มีต่อเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ :pig4:
เจอกันพฤหัสหน้า
-
ลุ้นตอนหน้า ของขวัญคงต้องง้อพี่โตหนัก
ดันไปผิดสัญญากับแกซะเนี่ย
-
ไม่ได้สวีทกันเลยแฮะ แต่ไม่เป็นไร รอให้เรื่องต่างๆ ผ่านไปก่อนดีกว่า
แต่ดูเหมือนเรื่องจะเยอะนะครับ ยังไงก็หาเวลาให้เขาสองคนอยู่ใกล้ๆ กันบ้าง
อยากเห็นจอมขวัญขอโทษอธิปจัง คงจะอ้อนน่าดูชม
อ้อ....
ทีหลังก็อย่าวู่วามนักนะพ่อหนุ่มของขวัญ เสี่ยงคุกหลายทีแล้วนะ คิดถึงคนอื่นๆ ที่เขาเป็นห่วงบ้าง
ป.ล.
อ่านๆ มาแล้วเหมือนเรื่องนี้เหมือนมีเงื่อนงำหลายอย่างในหลายๆ คน ทั้งทรงพล อนุนา จักรกฤษณ์หรือแม้กระทั่งน้ำทิพย์
-
อ่อยยยยย
กลายเป็นว่า ของขวัญคิดว่าพี่โตโกรธมาก
แต่พี่โตก็งอนที่ของขวัญไม่รักษาสัญญา
ฮือออออ
แล้วตกลงยังไง ใครลูกใคร
แล้วทรงพล จะต้องการอะไร
ฃอย่าขอกนะว่า ชอบ ของขวัญ ตั้งแต่ตอนปืนปลอมแล้ว
เป็นห่วงป้ะเลยให้ของปลอมไป
โฮวววววว
ใจจะขาดดดด
-
อัยยะ ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน
-
อธิปใจเย็นนะ
-
:เฮ้อ: ขวัญต้องใจเย็นกว่านี้นะอธิปอย่าเพิ่งน้องใจเลยสู้ๆลุยต่อไป ทรงพลมีท่าทางแปลกๆแอบคิดลึกนะ. ส่วนยัยชะนีตัวร้ายน่าจะโดดกระทืบสักที
ขอบคุณคนเขียนค่า :pig4:
-
พี่โตสู้ๆ ของขวัญออกจะแคร์พี่โตซะขนาดนั้น :กอด1:
-
บรรยากาศอึมครึมมาก
-
:เฮ้อ:
:pig4:
-
พี่โตงอน จอมขวัญแย่แล้วว :o12:
แล้วตกลงพี่จักรทำแบบนี้จริงๆหรอ
แอบสงสารผู้หญิงคนนั้นเมือนกันนะ
ขอบคุณค้าบบ :z13:
-
รอจ้ารอๆ :z2:
-
อย่าบอกนะว่าทรงพลกับพี่จักรคิดอะไรลึกซึ้งกับของขวัญด้วยน่ะ
ตอนนี้พี่โตเป็นตัวประกอบไปก่อน อิอิ
-
:sad2: :sad2:
เวรกรรม พัวพันกันยุ่งเหยิง
ปมเพิ่มเข้ามาอีกเพียบ ทั้งเรื่องนายทรงพล ที่ไม่รู้ว่าเหมือนจะชอบจอมขวัญไม่ก็น้ำทิพย์
นางงูพิษ อัญ ถ้าปล่อยไป นังคนนี้จะเป็นปัญหาใหญ่ที่ตามแก้ไม่จบ
แล้วนี่สำคัญ พี่โตน้อยใจน้องอีกแล้ว ส่อนน้องก็โทษตัวเอง กดตัวเอง
เห้ออออ เอาแต่คิดเอาเองไม่พูดกัน ดูท่าจะยาววววว
:กอด1: รอตอนต่อไป
-
อ่านมาทั้งตอนอึมครึมตลอด มาฮาก๊ากกกกเอาตอน "ปีชงของคุณน้ำนี่แหละ" :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย พี่โตมันก็ช่างน้อยใจจริงๆเว้ยยยย
เค้าพี่น้องกันมาตั้งเท่าไรคะ กี่ปีๆๆๆนับๆๆสิคะ
แล้วคุณพี่โตมาเจ๊อะเค้าเท่าไรกันเชียว ถึงจะได้จิ้มน้องขวัญไปแล้วก็เถอะค่ะ
มันก็ต้องมีให้เวลากันบ้างอะไรบ้างนะคะพี่โต อย่าเพิ่งน้อยใจน้องขวัญไปมากมายนะคะ
หมดเรื่องคุณน้ำ พี่โตก็มาทำคะแนนไวๆนะคะ
น้องขวัญอ่อนนนนซะขนาดนี้แล้วเนี่ยย
อย่าหายนะคะ อย่าหาย ไม่งั้นคนอื่นมาคาบไปจะหาว่าไม่เตือนนะคะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก อีกอาทิตย์นึง ฮือออ
อยากอ่านต่อแล้วอ่าาาาา :z3:
-
พี่โตอย่าน้อยใจของขวัญเลยนะ :monkeysad: ขวัญทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบจริงๆ
ขอตอนหน้าขวัญเป็นลูกแมวขี้อ้อนเยอะๆนะคะ
-
โอ๊ยยยยย มันอะไรยังไงเนี่ยย
เรื่องเยอะไปหมดจนดิฉันปวดหัวแทนแล้วค่า
เรื่องเดิมยังไม่จบเรื่องใหม่ผุดพรึ่บๆ
แต่ชอบจักรกฤษมากจริงๆนะคะ
ช่างเป็นพี่ชายที่เยี่ยมยอดมาก!
และของขวัญก้ทำพี่โตน้อยใจอีกแล้ว เฮ้ออออ
จะง้อยังไงน้ออออ แต่อย่างพี่โตอ่ะนะ
ของขวัญอ้อนหน่อยก้เสร็จล่ะ
เหมือนมันค้างๆคาไงไม่รู้
อยากได้ตอนสวีทแล้ววววววววววค่า
รอตอนหน้านะคะ
-
อุแง้
:sad4:
พี่โตอย่าเสียใจเลยนะ
คนอ่านละปวดใจแทน
:o7:
ของขวัญทำไมเอาอารมณ์เป็นที่ตั้งแบบนี้
คิดถึงคนที่อยู่ข้างหลังบ้างสิของขวัญ
ว่าถ้าเราเป็นอะไรไปพี่โตกับคนที่บ้านจะรู้สึกยังไง
กระซิกๆ สงสารพี่โต
:dont2:
น้องบัวช่วยพาคุณน้ำไปทำบุญอีกคนนะคะ
เรื่องของคุณน้ำจะได้หมดๆ
แล้วของขวัญจะได้สนใจแต่พี่โตคนเดียวซะที
:o12:
-
ตรูว่าแล้ว นางที่มาขู่ที่บ้านน้ำต้องไม่ใช่ของจริง
คุณหญิงแม่แอ๊บจริงๆสินะ
ขวัญเอ๋ย ดวงจะมีสามีมันชัดเจนมาก
-
อ้าวววววววววววว
ตัดกันแบบนี้เลย
อธิปขรา เป้นเอามากนะ แม้กระทั่งกับพี่จักรยังอิจฉา
อธิปทำไมช่างเป็นคนขี้น้อยใจแบบนี้
ของขวัญกำลังแย่
ชวยให้กำลังใจหน่อย
-
ไปง้อพี่โตด่วนๆเลยนะ :m16:
หวังว่าหลังเรื่องนี้ของขวัญจะไม่โมโหจนจิตหลุดอย่างนี้อีกนะ
-
เฮ้อออออออออ
สงสารพี่โต T^T แต่ก็ไม่โกรธของขวัญนะ แต่ก็อยากให้ใจเย็นๆ
ตอนต่อไปของขวัญต้องไปง้อ ไปบอกพี่โตนะคะว่าพี่เค้าสำคัญขนาดไหนนน
ปล.อยากหมุนเวลาไปพฤหัสหน้าเรยยยยย ><
-
ของขวัญอยากจะง้อพี่โตหละซิ
รู้ว่าตัวเองผิดที่วู่วาม แถมสัญญากับพี่โตแล้วอีก
เข้าใจพี่โตเลยแหละ คือกำลังเริ่มพัฒนา
แต่อดน้อยใจไม่ได้ในสิ่งที่ของขวัญสัญญาแล้ว
แต่ก็ยังทำ คิดว่าของขวัญไม่สนใจนั่นก็ไม่ผิด
ตอนหน้ามาง้อพี่โตด่วนเลยด้วย :กอด1:
-
นิยายเรื่องนี้ ถึงเรื่องจะเยอะ แต่ไม่ได้น่าเบื่อเลยครับ
น่าติดตามมากๆ และก็สนุกมากด้วยนะ
แต่นายเอกของเรานี่ รู้สึกจะจิตหน่อยๆ
มีพาร์ทที่คล้ายๆ ถูกวิญญาณร้ายเข้าสิง = ="
จะดีก็ดีใจหาย จะร้ายก็คล้ายๆ คนโรคจิต
ติดตามต่อไปคร้าบบบ
ชอบเรื่องนี้มาก และจะรักในไม่ช้าถ้าคนเขียนขยันอัพ 55
:z2:
-
สงสารของขวัญจังเลย ที่ควบคุมสติตัวเองไม่ได้
-
พี่โตถูกของขวัญลืมอีกแล้ว
-
ของขวัญอย่าลืมง้อพี่โตด้วยยยยย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่โตอย่าพึ่งน้อยใจน๊า
-
เฮ้อ ของขวัญเอ๊ย
พี่โตเค้าน้อยใจแล้วนะเห็นมั้ย
ทำแบบนี้ รีบๆไปง้อเลยนะ
ง้อไม่ดีมีงอนนะเออ หุหุ
-
ต่างฝ่ายต่างคิด แล้วอย่างนี่้ใครจะง้อใครเนี้ยะ
ว่าแต่ทรงพลนี่แอบชอบจอมเปล่า ถึงยอมช่วย
:เฮ้อ:
-
ของขวัญ กับ พี่โต เข้าใจกันไปคยละอย่างแล้ววว :serius2:
แอบชอบพี่จักรตอนนี้จัง .. :o8:
-
เราชอบพี่น้องคู่นี้นะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
-
พี่โตอย่าเพิ่งน้อยใจเลยนะ เดี๋ยวให้ของขวัญมาง้ออออ
:m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17:
-
ขาของขวัญแกว่งเข้าไปในคุกหลายรอบแล้วจริงๆ
ดีนะไม่เป็นคดีขึ้นมา
แต่คราวนี้ทำให้พี่โตเสียใจไปเลย :เฮ้อ:
-
เป็นคู่พี่น้องที่แอบเลวได้ใจจริงๆ
ของขวัญนี่ ออกแล้วจิตหลุดอ่ะนะ
(ไม่ใช่ว่าพี่โตไม่สำคัญนะ...ช่วยง้อ)
ส่วนพี่จักรก็โหด สมกับที่มีน้องชายจอมซนนั่นแหละ
อยากรู้จุดจบของไอ้อนุชาและอัญญิกาเร็วๆ แล้วอ่ะ
อยากรู้ว่าพี่จักรจะโหด โฉดได้ใจขนาดไหน
ว่าแต่ว่า ทรงพลคิดอะไรอยู่ ชอบคุณน้ำเหรอ
ถ้าใช่ก็...คุณน้ำท่าจะพระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรกนะ
เรื่องซวยๆ มาเยือนไม่พอ คนที่ชอบกับคนที่เกือบจะชอบก็...นะ
ทรงพลก็ขึ้นชื่อ พี่จักรก็โหดไม่น้อย ตัดสินใจไม่ถูกเลยทีเดียว
พี่โตใจเย็นๆ นะ อย่าเพิ่งรีบร้อนน้อยใจไป
เปิดใจ เิปิดโอกาสเยอะๆ เยอะๆๆๆ เลย
ให้ของขวัญง้อหน่อยนะ
-
ตามอ่านเรื่องนี้มาตลอดตั้งแต่แรกแล้ว เม้นท์บ้างประปราย แต่ที่จริงแล้วรอน้องบัวทุกพฤหัสเลยค่ะ ขอบอก
แต่่แบบ.....รู้สึกนิดๆนะ(เกรงว่า)ว่าน้ำทิพย์(มาแย่งซีน)เป็นนางเอก แทนน้องของขวัญไปแล้วอ่า :z3:
.....
......... ของขวัญของเจ๊ เข้าซีนหน่อยลูก โดนคนอื่นขโมยซีนไปเยอะเชียว :o12:
-
พี่โตขรา พี่โตกับพี่จักรกฤษณ์มันจะเทียบกันได้ไงคร้าคุณพี่
อีกคนเค้าเป็นพี่ชายเน้อ ส่วนตัวเองน่ะ อนาคตสามีนะพี่
อย่าน้อยใจไปเลย
-
จองขวัญญญ สติมิมีเลยนะหล่อน
-
เหมือนเป็นคนที่มีสองบุคลิกไงก็ไม่รู้ แอบน่ากลัวนะเนี่ยของขวัญในภาคปีศาจ =.=
-
ไปง้อพี่โตด่วนนนน ของขวัญงานงอกอีกแล้วววว
ปล. พี่กฤษนี้ เห็นนิ่งๆ จัดหนักมากกกก
และสุดท้าย ทรงพลนี้ท่าทางเหมือนไม่อยากจะช่วยจอม แต่มีอะไรก็ช่วยตลอด
อยากให้ถึงวันพฤหัสไว้ๆๆ
-
ของขวัญเอาอีกแล้วนะ
ใจร้อนมากอ่ะ
พี่โตจัดการของขวัญจริงๆซะที จะได้เข็ด ฮึ่ย...ดื้อจริงๆ
อยากรู้เรื่องของอัญญิกาแล้วอ่ะ ต้องท้องกับคนอื่นเเล้วโบ้ยให้จอมขวัญแน่เลย
มาต่อไวๆนะ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆนะคนแต่ง
-
^^
-
แหม...อย่าเพิ่งคิดเอง เออเองกันสิค่ะ :sad4:
พี่โตอย่าเพิ่งหมดความพยายามในการเข้าถึงตัวตนของน้องขวัญ
น้องขวัญก็อย่าเพิ่งคิดไปไกล กลัวว่าพี่โตจะรับพฤติกรรมของตัวเองไม่ได้
แต่คุณของขวัญโหมดโหดเวอร์ชั่นเหี้ยมเกรียมเนี่ย ลุยอย่างเดียว ไม่สนใครที่ไหนเลยจริง ๆ
เป็นเหมือนต้นไผ่แบบที่คุณรุ่งทิพบอกไว้...ไม่มีผิด :m29:
-
ความจริงแล้วจอมขวัญแคร์อธิปมากๆเลยนะคะ :เฮ้อ:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย................พี่โต มานะมามะ มามะ ไม่ต้องเศร้าไปน้ามีเค้าอยู่
ต่างคนต่างคนไปเองทั้งคู่ เลยเปงเรื่องไงละ เห้อ
พฤหัสหน้าเลยแง๊ๆ อกแตกตาย T^T
-
ตอนหน้าต้องเอาให้หนักเลยนะพี่โต :m16:
คิดถึงคุณรุ่งทิพย์สาววายจัง มีไปแอบเกริ่นไว้ด้วย :laugh:
ปล ชักน้อยใจแทนพี่โตแล้วนะ o12
-
พี่โตคิดมาาากกก
-
สั้นได้อีก
-
อ่าา สงสารจอมขวัญอ่ะ ถูกคุณอธิปงอนด้วย :กอด1:
-
ของขวัญใจร้อนเกินไปแล้ว ถ้ามาไม่ทันนิตอนหน้าสงสัยอยู่ในคุก ==
อยากเห็นของขวัญง้อพี่โตแล้ว ><
-
จอมต้องง้อพี่โตให้สำเร็จนะ เดี๋ยวพี่โตจะถอดใจซะก่อน
-
น่าจะทำยัยนั่นยิ่งกว่านี้นะ ขวัญทำอะไรไม่ยอมปรึกษาใครเลย
สงสารโตคงน้อยใจอีกแล้ว ต้องให้ขวัญปลอบใจซะแล้ว
+1+เป็ดให้น้องบัวจ้า
-
เข้มข้นได้อีก ชอบๆๆ
-
สงสารคุณอธิปจังน้อยใจของขวัญแย่เลย :m15:
-
เฮ้อ อ่านตอนนี้แล้วหดหู่จริงๆ
-
ง้อพี่โตไม่ยาก เอาโบว์ผูกคอตัวเองไปง้อก็น่าจะพอแล้ว เนอะพี่โตเนอะ
ว่าแต่ทศพลนี่เราว่าแอบชอบของขวัญแหงเลย ไม่งั้นไม่ทำให้ขนาดนี้หรอก
-
ของขวัญโดนงอนแล้วอ่าาาา
ท่าทางคราวนี้พ่ีโตดูหนักอยู่นะ
ตกลงคุณอัญ กะคนท่ีไปบ้านคุณน้ำน่ียังไง
ใช่คนเดียวกันมั้ย ลูกในท้องต้องไม่ใช่ลูกของขวัญ
แน่ๆเลยอ่ะ (ขอให้เป็นอย่างงั้น )
ปอลอ ขอกรี๊ดพ่ีจักรหน่อยเถอะค่ะ อ๊ายยยยยยยยย
พ่ีชายอะไร น่ารักเป็นบ้า!!!
-
พี่จักรกฤษณ์ เป็นพี่ชายที่เท่ห์มากกกกกก
คุณอธิปงอนซะและของขวัญจะง้อยังไงหล่ะเนี่ย ดูท่าจะงอนนานซะด้วยยย
หึหึ อยากเห็นของขวัญง้อแล้วซิจะน่ารักขนาดไหน
-
ของขวัญทำพี่โตน้อยใจอีกแล้วนะ
ง้อเยอะๆ เลยเลยด้วย :m19:
-
เหอะ เหอะ ลุ้นจนหัวใจจะหยุดเต้นนน
ขวัญ เอ้ยนู๋ควรไปบวชสักหน่อยนะเผื่อจะอารมณ์เย็นบ้างงง
อ่อ อย่าลืมง้อพี่เค้าล่ะ เสียใจนะนั่น สู้ ๆ
รอวันพฤหัสค่ะ
-
อธิป น่าสงสารจังคะ ><
-
พี่โตหายงอนนะ
เข้าใจของขวัญ
หน่อยน๊า :m5:
-
:z3: ง้อพี่โตด่วน
ใครๆก้อรักของขวัยไม่เว้นแม้แต่ทรงพล :z2:
-
เออนั่นสิ ถึงได้รู้สึกว่า ทำไมจอมขวัญมันงี่เง่า
ไม่รู้จัึกคิด ไม่รู้จักโต (ไม่ใช่พี่โต)
ผ่านอะไรๆ มาตั้งเยอะแล้ว คิดว่าตัวเองจัดการได้งั้นสิ
พี่โตเขาขอไว้แล้ว มันยังลืมสนิท
แล้วถ้าใส่ยาปลุก ยาล้างห้องน้ำจริง แล้วให้เขากินจริงๆ
ขวัญไม่ตกเป็นฆาตกรเหรอ
พี่โตอย่าโกรธเคืองขวัญเลย รักกันต้องอภัยกันได้
คนอ่านหวังว่า นายเอกของเราจะมีวุฒิภาวะเพิ่มขึ้นในพาร์ทหน้า
เฮ้อ รอนานเลย พฤหัสหน้าน่ะ
-
ทรงพลชอบขวัญหรือเปล่าเนี่ยยยย น่าสงสัย
-
พี่โตอย่าเพิ่งท้อค่ะ
น้องขวัญเค้ารู้สึกผิดแล้ว
รออ่านตอนน้องขวัญมาง้อค่ะ :impress2:
ป.ล. ทรงพลเหมือนจะคิดอะไรกับน้องขวัญน้า
-
ฮู้ ดีนะที่พี่จักรมาทัน ของขวัญอะ ดูดิ พี่โตงอนแล้วอะ
-
ของขวัญทำพี่โตน้อยใจอีกแล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ:
บางทีถ้าเราเป็นพี่โตเราก็น้อยใจนะ ของขวัญดูห่วงและแคร์น้ำทิพย์มากเกินไปจริงๆ
ตอนหน้า ของขวัญไปง้อพี่โตด้วย....อยากอ่านไวไวแล้ว >..<
-
วันพฤหัส...วันพฤหัส...วันพฤหัส... อยากให้ถึงเร็วๆ
ของขวัญกลับมาเป็นลูกแมวน้อยเชื่องๆในมือพี่โต :impress2: เค้าอยากอ่าน
-
จะหวานจะเศร้าจะหื่นยังไงก้อได้ ถ้าเป็นพี่โตกะของขวัญ ^^
-
โอย กว่าจะถึงวันพฤหัสหน้า อยากอ่านต่อๆๆๆๆ
ต้นเหตุความร้ายของของขวัญจะเกิดจากน้ำมาเกี่ยวทุกครั้งเลยหรือเปล่าเนี่ย
แต่ตอนนี้ของขวัญขาดสติจริงๆ เหมือนของขวัญเป็นภาวะทางจิตนิดๆเลย
อิพี่โตนี่ก็น้อยใจมันทุกตอนจริงจริ๊ง หัวล้านรึก็ไม่ใช่ น้อยใจได้น้อยใจดี
-
พี่โต = ผู้ใหญ่แสนดี จอมขวัญ = เด็กขาดความรัก
-
พี่โตอย่าน้อยใจน้องขวัญเลยนะ
พี่จักรน่ารักมากๆๆๆ
-
ต่างคนก็ต่างคิดกันไป
แล้วจะเข้าใจกันเมื่อไหร่
พูดกันบ้างเถอะ
-
ของขวัญเอ๊ย เกือบจะได้ไปกินข้าวแดงแล้วไหมล่ะ
พี่โตงอนแล้วเน้อ ของขวัญง้อด่วน
-
เป็นกำลังใจให้พี่โต เอ้ย!! น้องบัวค่ะ
สู้ๆนะ ..... ท่องไว้แต่พฤหัส พฤหัส :impress3:
-
เป็นกำลังใจให้พี่โต เอ้ย!! น้องบัวค่ะ
สู้ๆนะ ..... ท่องไว้แต่พฤหัส พฤหัส :impress3:
ท่ิองด้วย ๆๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย พี่โตอย่างอนน้องซิ
ของขวัญแค่แก่นเซี้ยวมากไปหน่อยแค่นั้นเอง (เหรอ)
น่าๆ มีอะไรไม่เข้าใจก็ต้องถามกันสิ อย่าคิดเองเออเอง ไม่ดีนะ
-
มารอจ้า วันนี้ๆจะได้อ่านแล้ว :z13: :z13:
-
จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
ตอน 15
“หลังจากที่อีฟมาบอกเรื่องท้อง แล้วแกไล่ให้เขาไปเอาเด็กออก…อีฟแอบมาหาพ่อกับแม่ แล้วก็พูดแต่ว่าจะให้ที่บ้านอีฟรู้เรื่องไม่ได้ พ่อกับแม่ก็เลยบอกให้อีฟเข้ามาอยู่ในบ้านเรา” จักรกฤษณ์เล่า แล้วมองไปรอบตัว
…บ้านเรือนไทย…ตรงนั้น…เมื่อสิบปีที่แล้ว อัญญิกามาที่นี่พร้อมกับเรื่อง ‘ท้อง’ เธอยืนอยู่ตรงนั้น แล้วพูดด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน ในขณะที่น้องชายเขาซึ่งถูกเธอกล่าวหาว่าเป็นพ่อของเด็กในท้องกลับหน้าซีดเผือด จักรกฤษณ์จำได้ดี
“…แต่ฉันไม่ยอม” ร่างสูงพูดต่อ
“เด็กในท้องเป็นลูกของแกจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้ว…ที่สำคัญ อีฟรู้ตั้งแต่แรกว่าแกเป็นน้องฉัน แต่เขาก็ยังไปนอนกับแก แสดงว่าเขาตั้งใจจะทำอยู่แล้ว เขาตั้งใจทำทุกอย่าง และสุดท้ายเขาก็…ทำร้ายจิตใจแก…แล้วจะให้ฉันยอมให้เขาเข้ามาอยู่ร่วมบ้านได้ยังไง”
จอมขวัญกลายเป็นคนฉุนเฉียวง่ายและเก็บกดตั้งแต่บิดามารดาจากไป และพอมีเรื่องนี้เข้ามา จักรกฤษณ์ก็พบว่าจากคนเก็บกดกลายเป็นซึมเศร้าและปิดกั้นตัวเอง…
…จริงอยู่ ว่าเรื่องนี้จอมขวัญก็ผิดที่ไม่รู้จักป้องกัน ยอมตกอยู่ใต้อำนาจความใคร่จนเรื่องราวเลยเถิดและให้ผู้หญิงมาอ้างว่าเด็กในท้องเป็นลูกของตน แต่…ส่วนที่อัญญิกาผิด ก็ยังเป็นความผิดที่หักลบไม่ได้อยู่ดี!
“หลังจากพ่อกับแม่บอกให้อีฟเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ ฉันก็เลยแอบไปหาเขา ฉันขู่ว่าถ้าเด็กออกมาแล้วตรวจดีเอ็นเอไม่ใช่ลูกของแก ฉันจะไม่เอาไว้ทั้งแม่ทั้งลูก ฉันไม่สนหรอก…ว่าใครจะเป็นยังไง ฉันสนแค่อย่างเดียวคือแกเป็นน้องฉัน ฉันต้องปกป้องแกจากผู้หญิงคนนั้น…แต่…พอแท้ง…ก็กลายเป็นว่าแกโทษตัวเอง…ใช่มั้ย” คนเป็นพี่หันมามองน้องชายที่นั่งฟังเงียบๆ
“แกคงไม่รู้ ว่าฉันรู้เรื่องที่แกฝันร้าย แกโทษตัวเองว่าเรื่องแท้งเป็นเพราะแกสั่งให้อีฟไปเอาเด็กออก…ทั้งๆที่ความจริงแล้ว คนที่ทำให้เด็กคนนั้นไม่มีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้ก็คือฉัน…” จักรกฤษณ์ผ่อนลมหายใจช้าๆอย่างใจหาย
…คนที่ทำให้จอมขวัญไม่มีความสุขจนทุกวันนี้ ทำให้จอมขวัญจมอยู่กับความทุกข์จนถึงทุกวันนี้ก็คือเขา…
“ฉันทนไม่ได้…ที่เห็นแกเอาแต่โทษตัวเองแล้วตอนกลางคืนก็ฝันร้ายจนละเมอเอะอะเสียงดัง ที่แกเป็นแบบนั้นเพราะฉัน แต่ฉันไม่กล้าพูด ได้แต่ขอให้พ่อกับแม่ส่งแกไปเมืองนอกซะ เพราะฉันเห็นแก่ตัว ฉันไม่อยากรับรู้ว่าความพยายามที่อยากจะปกป้องแกจากผู้หญิงคนนั้นกลายเป็นการทำร้ายแกแบบนี้…ฉัน…ขอโทษ…” ร่างสูงมองน้องชายตรงๆ เป็นครั้งแรกที่ประโยคขอโทษหลุดจากปากของเขา
จอมขวัญได้แต่ส่ายหน้าช้าๆ แล้วส่งยิ้มบางให้พี่ชาย
“ไม่ใช่ความผิดพี่หรอก…ทุกอย่างมันเริ่มมาจากขวัญเองทั้งนั้น แต่…ขอบคุณนะพี่จักร ขอบคุณที่อยู่กับขวัญมาตลอด เมื่อกี้นี้…ถ้าพี่มาไม่ทัน ขวัญก็คง…” พอนึกย้อนกลับไปแล้ว จอมขวัญก็กลัวใจตัวเองขึ้นมา สติที่ขาดผึงทำให้เขาลงมือทำอะไรบางอย่างที่ไม่รู้สำนึก…ต่อให้อัญญิกาจะเป็นอย่างไร หรือทำเรื่องเลวร้ายแค่ไหน แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์ไปทำกับเธอแบบนั้น…
“ฉันต้องไปช่วยแกทันอยู่แล้วไอ้ขวัญ…เพราะฉันเป็นพี่แก ฉันไม่ปล่อยให้แกเป็นอะไรไปหรอก ฉันเป็นพี่ที่ไม่ดีเลยใช่มั้ย ทั้งๆที่ควรจะให้แกดูแลตัวเอง ให้แกยืนด้วยขาสองข้างของตัวเอง แต่…แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันปล่อยมือจากแกไม่ได้ ไม่ว่ายังไงแกก็เป็นน้อง และพี่อย่างฉันจะไม่ยอมให้แกเป็นอะไรแน่ๆ”
จอมขวัญหันมองพี่ชายลูกพี่ลูกน้อง แม้จะเกี่ยวดองกันเพียงแค่สายเลือดครึ่งเดียว แต่เขารักจักรกฤษณ์ราวกับพี่ชายแท้ๆ
ร่างโปร่งโผเข้ากอดอย่างที่ทำเอาคนถูกกอดได้แต่นิ่ง จักรกฤษณ์ก้มลงมองคนที่ซุกหน้าลงกับอกเขา ก่อนจะยิ้มบางออกมาด้วยความเอ็นดู
…จอมขวัญเคยกอดเขาแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อนานมาแล้ว…นาน…จนแทบลืมว่าไออุ่นของน้องชายเป็นอย่างไร…
มือหนาลูบเส้นผมของคนที่ซุกอกเขาแผ่วเบา
“ขอบคุณครับพี่ ขอบคุณ…”
“เกิดอะไรขึ้นน่ะจักร!”
เสียงของคุณพัชรีดังขึ้นทำเอาสองพี่น้องที่กำลังกอดกันกลมอยู่กลางเรือนพากันหันมอง หญิงร่างอวบหันไปไล่สาวใช้นามว่าเต็มให้ลงจากเรือนไป ก่อนจะรีบก้าวขาเข้ามาหาลูกและหลานด้วยความประหลาดใจ จักรกฤษณ์และจอมขวัญไม่ได้กอดกันอย่างนี้นานมากแล้ว
จักรกฤษณ์เหลือบตามองน้องชายราวกับจะถามว่าจะให้เล่าไหม แต่จอมขวัญกลับยิ้มบาง แล้วเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาเสียเอง เขาทรุดตัวลงนั่งแทบเท้าคุณพัชรีก่อนจะยกมือพนมแล้วก้มลงกราบ
“ป้ารี ขวัญขอโทษ…” คุณพัชรีมึนงงที่อยู่ดีๆ หลานชายก็ก้มลงกราบเท้า เธอรีบดึงให้จอมขวัญลุกขึ้นยืน
“เกิดอะไรขึ้นของขวัญ”
ร่างโปร่งสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะเอ่ยปากเล่าทุกเรื่องที่ลงมือทำกับผู้หญิงคนนั้น…คนที่ชื่ออัญญิกา…
คุณพัชรีหลับตาลงอย่างเจ็บปวด เธอผ่อนลมหายใจช้าๆเมื่อรับฟังทุกเรื่องจากปากของหลานชายผู้เป็นที่รัก…จอมขวัญเหมือนเด็ก…เด็กที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้…โดยเฉพาะอารมณ์โกรธเพราะมีคนมาทำร้ายคนที่ตัวเองรัก คนที่ตัวเองห่วง…
“จักร…” เมื่อฟังเรื่องราวทั้งหมดจนจบ คุณพัชรีก็เอ่ยปาก
“…ไปเอาไม้เรียวบนหลังตู้เสื้อผ้าแม่มา” จักรกฤษณ์เบิกตาโตด้วยความตกใจ
…ไม้เรียว?!!!...
คุณพัชรีไม่ได้หันมองหน้าบุตรชายเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ดวงตาของเธอกำลังจับจ้องใบหน้าของจอมขวัญที่ชะงักงันไปในทันทีที่เธอสั่งให้จักรกฤษณ์ไปเอาไม้เรียวมา
…ใช่ เธอจะตีจอมขวัญ…จะตีหลานชายที่อายุยี่สิบกว่าแล้ว แต่ยังทำอะไรไม่ยับยั้งชั่งใจเหมือนเด็ก…
“ในเมื่อของขวัญคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ป้าก็จะถือว่าของขวัญยังเป็นเด็ก และในเมื่อของขวัญเป็นเด็ก ป้าก็ต้องลงโทษด้วยการตี ของขวัญเข้าใจใช่มั้ย” จอมขวัญก้มหน้าลงแล้วรับเสียงแผ่ว
“ครับ…ขวัญเข้าใจ”
คุณพัชรีหันไปทางลูกชายที่ยังนั่งนิ่ง แล้วย้ำเป็นครั้งที่สอง
“จักร ไปเอาไม้เรียวมา” จักรกฤษณ์แย้งไม่ออก เมื่อเห็นดวงตาของคุณพัชรีมารดาผู้แสนอารมณ์ดีในเวลานี้จริงจังเพียงใด ชายหนุ่มร่างสูงลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอนของบิดามารดา เขาหายไปครู่นึงก็กลับมาพร้อมกับไม้เรียวยาวที่เขาและจอมขวัญคุ้นเคยในวัยเด็ก
…ไม้เรียวของคุณพัชรีนั้นเป็นที่คุ้นเคยกันดีสำหรับเขาและน้องชาย เพราะถ้าคนใดคนหนึ่งทำผิด อีกคนจะต้องถูกตีด้วย ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเล็กน้อยเพียงใดก็ตาม…
จอมขวัญหันหลังให้ผู้เป็นป้าอย่างรู้หน้าที่ เขายกสองมือขึ้นกอดอก
“ป้าไม่สนว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำตัวแบบไหน หรือเลวร้ายยังไง ป้าสนแค่ว่าหลานของป้าจะต้องไม่มีนิสัยแบบนี้ ป้าไม่เคยสอนให้ของขวัญทำร้ายใคร แต่ป้าผิดเองที่ไม่ทำให้ของขวัญหลาบจำตั้งแต่ตอนเรื่องปืนครั้งนั้น แต่คราวนี้ป้าจะไม่ยอมอีกแล้ว ป้าจะตีของขวัญ 5 ที…ของขวัญจะโกรธป้ามั้ย”
“ไม่โกรธครับ” จอมขวัญได้แต่ตอบเสียงเบา เขายอมรับผิดบาปทุกประการอย่างจำนน
“ดี…” คุณพัชรีสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะเงื้อไม้เรียวในมือแล้วเหวี่ยงฟาดลงมาเต็มแรง
ขวับ!!...เสียงไม้เรียวฟาดลงกับสะโพกของจอมขวัญดังลั่นเรือนอย่างที่จักรกฤษณ์ถึงกับห่อไหล่ด้วยความหวาดเสียว ‘รสไม้เรียว’ คุณพัชรีนั้นหนักแน่นเพียงใด จักรกฤษณ์เอาหัวตัวเองเป็นประกัน
ขวับ!!...หวดที่สอง จอมขวัญสะท้านเฮือกแล้วหลับตาแน่นด้วยความเจ็บที่แล่นขึ้นมาตามกระดูกสันหลัง
“เจ็บมั้ย ของขวัญ” เสียงคุณพัชรีสั่นเครืออย่างที่ทำเอาดวงตาเรียวต้องเหลือบมอง จอมขวัญนิ่งอึ้งพูดไม่ออก เมื่อเห็นว่าดวงตาคุณพัชรีคลอไปด้วยน้ำตา
“…เจ็บครับ ป้ารี”
“ป้าก็เจ็บ…ป้าก็เจ็บที่ทำให้ของขวัญเจ็บ…” …คำว่า ‘เจ็บ’ ของผู้เป็นป้าที่เลี้ยงดูเขามาไม่ต่างจากบุพการีแท้ๆ ทำเอาจอมขวัญน้ำตาร่วงเผาะ
“…แต่ถ้าป้าไม่ตีของขวัญวันนี้ ของขวัญก็จะไม่จำสักทีว่าไอ้ที่ปล่อยให้ความโมโหครอบงำน่ะมันทำร้ายคนอื่น ต่อให้คนอื่นจะเลวร้ายแค่ไหน แต่เราก็ไม่มีสิทธิ์ไปทำตัวเลวร้ายกว่าแบบนี้!...หันกลับไปของขวัญ เหลืออีกสามที…” คุณพัชรีกะพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาให้กลับลงไป จอมขวัญหันหลังให้เธอเหมือนเดิม เธอยกไม้เรียวขึ้นสูง แล้วหวดลงที่สะโพกหลานชายโดยแรง
ขวับ!! จอมขวัญสะดุ้งอีกครั้ง
“ถ้าเจ็บ ก็ร้องไห้ออกมาของขวัญ…ร้องไห้ออกมาลูก…” เจ็บที่กายไม่เท่าเจ็บที่ใจ เสียงสั่นเครือและดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาของคุณพัชรีกลับทำร้ายหัวใจเขายิ่งกว่าไม้เรียวที่หวดลงมาเสียอีก
…เขาทำให้ป้าเสียใจ ทำให้ป้าร้องไห้ ทั้งๆที่ป้ารักเขาแค่ไหน แต่เขากลับปล่อยให้อารมณ์ครอบงำจนลืมเลือนไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง…
ขวับ!!...จอมขวัญร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะทานทนกับความเจ็บปวดในหัวใจที่ต้องได้ยินเสียงกลั้นสะอื้นของคุณพัชรี เขาไม่กล้าหันกลับไปมอง…เขามันหลานชั่ว เขามันหลานเลว เขาทำให้ป้าเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า…
ขวับ!!!...หวดสุดท้ายจบลง จอมขวัญปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาแต่ไม่มีเสียงสะอื้นสักนิด
“จักร…ลุกขึ้นยืน…” เสียงคุณพัชรีทำเอาจอมขวัญที่กำลังร้องไห้ต้องหันมอง จักรกฤษณ์ทำหน้างงแต่ก็ยอมลุกตามคำสั่ง
“หันหลังแล้วกอดอก”
“เฮ้ย! แม่จะตีผมเหรอ?!” ชายหนุ่มร้องถามด้วยความตกใจ
“ใช่”
“แม่!/ป้ารี!!” สองพี่น้องร้องพร้อมกัน
“น้องทำผิด พี่ก็ต้องโดนด้วย หรือจำกฎข้อนี้ไม่ได้แล้ว?” คุณพัชรีย้อนถาม ทำเอาจักรกฤษณ์และจอมขวัญพากันอ้าปากค้าง
…สมัยยังเด็ก คุณพัชรีมีกฎข้อสำคัญว่าถ้าพี่โดนตี น้องต้องโดนด้วย ถ้าน้องโดนตี พี่ต้องโดนด้วย ถ้าไม่อยากโดนตี ก็ต้องช่วยกันรั้งไม่ให้ทำผิด…จักรกฤษณ์และจอมขวัญเลยทั้งเข็ดทั้งขยาดไม้เรียวคุณพัชรีอย่างกับอะไรดี เพราะถ้าคนหนึ่งโดน อีกคนก็ต้องโดนด้วย แม้คนที่โดนด้วยจะโดนน้อยกว่าหน่อย แต่ฝีมือหวดไม้เรียวของคุณพัชรีนั้น ‘น้อยๆ’ เป็นเสียเมื่อไหร่ หวดทีขึ้นเป็นรอยแดงไปหลายวัน!...
“ตาจักร หันไปแล้วกอดอก…อ๊ะ!” คุณพัชรีชะงัก เมื่อเห็นใครบางคนก้าวขาขึ้นมาบนเรือนพอดีกับตอนที่เธอสั่งลูกชาย จักรกฤษณ์หันมองตามสายตามารดาแล้วเบิกตาโต
“คุณอธิป!” อธิปยืนอยู่ที่หน้าประตูเข้าเรือน ดูเหมือนผู้มาใหม่จะมึนงงกับสถานการณ์ที่เห็นตรงหน้า
…จอมขวัญยืนร้องไห้ คุณพัชรีถือไม้เรียว และจักรกฤษณ์กำลังยืนทำหน้าอิหลักอิเหลื่อ…
“นี่ไง!! แม่! ถ้าตีผมก็ต้องตีคุณอธิปด้วย!” จักรกฤษณ์วิ่งถลาเข้าไปลากแขนอธิปมาร่วมวงอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย! ไม่ได้นะพี่จักร” จอมขวัญที่น้ำตายังนองหน้าร้องลั่นด้วยความตกใจ
“ทำไมจะไม่ได้?”
“ก็…ก็พี่โตเขาไม่เกี่ยว”
“นั่น! แกเรียกเขาว่า ‘พี่’ แล้วจะมาบอกว่าไม่เกี่ยวได้ไง? คนอย่างแกไม่นับญาติใครง่ายๆหรอกฉันรู้!” จักรกฤษณ์เถียงน้องชายคอเป็นเอ็น ก่อนจะหันมาทางมารดา
“ว่าไงแม่ ถ้าตีผมก็ต้องตีคุณอธิป เพราะคุณอธิปเนี่ยเป็นพี่ชายร่วมสาบานของไอ้ขวัญมัน สนิทสนมกลมเกลียวกันสุดๆไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันทุกวัน เพราะงั้น! เรื่องที่ไอ้ขวัญทำผิด คุณอธิปก็มีส่วนผิด โทษฐานไม่เป็นหูเป็นตาช่วยกันดูแลไอ้ขวัญ” คุณพัชรีอ้าปากค้างเถียงลูกชายไม่ออก
…จะให้เธอตี ‘คุณอธิป’ น่ะเหรอ?!!... คุณอธิปที่มีอีกฐานะหนึ่งเป็นลูกค้าวีไอพีของโรงแรมเนี่ยนะ!!...
“ไม่ได้นะป้ารี ตีพี่โตไม่ได้นะ” จอมขวัญพูดไปน้ำตายังไหลไป
“ตีคุณอธิปไม่ได้ แต่ตีฉันได้งั้นสิ?!” จักรกฤษณ์ถามด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง แต่คนเป็นน้องยังเอาแต่ส่ายหน้า
“ไม่ให้ตีใครทั้งนั้น ถ้าป้ารีจะตี ป้ารีตีขวัญคนเดียว ขวัญโดนตีอีกก็ได้…” หลังมือขาวถูกยกขึ้นปาดน้ำตาบนหน้าป้อยๆ เขาไม่อยากให้ใครเจ็บตัวเพราะเขาอีกแล้ว โดยเฉพาะจักรกฤษณ์และอธิป
“ไม่ได้…กฎต้องเป็นกฎ ตีน้องก็ตีพี่ ตีพี่ก็ต้องตีน้อง เป็นพี่เป็นน้องกันต้องรับผิดชอบร่วมกัน คนเราเลือกเกิดไม่ได้ เลือกพี่น้องไม่ได้ แต่เราเลือกได้ว่าเราจะช่วยกันดูแลพี่น้องของเรา ช่วยกันรั้งพี่น้องของเรา หรือปล่อยให้เขาไปตามยถากรรม…ว่ายังไง จักร เลือกอะไร” ว่าแล้วคุณพัชรีก็หันไปทางลูกชายตัวเอง
จักรกฤษณ์ถอนหายใจพรืด มาแนวนี้แล้วเขาจะเถียงอะไรได้เล่า! นอกจากยอมลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังกอดอกเป็นการตอบคำถามของมารดา
…ปล่อยไปตามยถากรรมอย่างนั้นหรือ?...จะให้ปล่อยจอมขวัญไปตามยถากรรมได้ยังไงในเมื่อมันเป็น ‘น้อง’ ของเขา…เพราะฉะนั้น เขาก็ต้องร่วมรับผิดชอบไปพร้อมๆกับมันนั่นล่ะ
ขวับ!!...ไม้เรียวด้ามยาวหวดลงกระแทกกับก้นจักรกฤษณ์ ทำเอาชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สะดุ้งเฮือกด้วยเพราะไม่เจอรสมือนี้มานาน
“อูยยยยยย…” เขาร้องโอดเบาๆ ก่อนจะเอี้ยวตัวกลับไปมองมารดา
“ตีเบากว่านี้หน่อยก็ได้นะแม่” คุณพัชรีถลึงตาใส่
“หันกลับไป เหลืออีกทีนึง” ตามกฎที่ตั้งเมื่อนานมาแล้ว แม้จะถูกตีทั้งคู่ แต่คนไม่ผิดจะถูกตีน้อยกว่า เพราะฉะนั้น คราวนี้จักรกฤษณ์จึงโดนตีแค่สองทีเท่านั้น
ขวับ!!...
“ซี้ดดดดดด…” ความเจ็บมันแล่นริ้วจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว จักรกฤษณ์ทรุดตัวลงนั่งยองกับพื้นหลังจากถูกตีเรียบร้อย แต่ก็ยังไม่วายหันมากำชับคุณพัชรี
“ตีคุณอธิปด้วยนะแม่ อย่าลำเอียง” คราวนี้คนเป็นแม่นึกอยากจะลำเอียงขึ้นมาจริงๆ
หญิงวัยปลายหันมาทางอธิปที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เธอเริ่มอึกอักแต่อธิปกลับยิ้มบางแล้วหันหลังให้ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก
“พี่โต…” จอมขวัญนิ่งงันเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยอมถูกตี แม้กระทั่งจักรกฤษณ์ยังถึงกับอ้าปากค้าง
“แน่ใจนะ โต ป้าตีแรงนะ” คุณพัชรีถามย้ำ แต่อธิปกลับหันมายิ้มบางให้
“ผมเองก็มีส่วนผิดอย่างที่คุณจักรว่า เพราะฉะนั้นต้องรับผิดชอบร่วมกันนี่ครับ” หญิงสูงวัยสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพยักหน้ารับรู้
ขวับ!!...อธิปสะดุ้ง
ขวับ!!...ครั้งที่สองตามมาติดๆ เจ็บปรี้ดขึ้นกระดูกสันหลัง ก่อนจะเหลือเป็นความชาทิ้งเอาไว้ให้ใบหน้าคมเข้มกลายเป็นเหยเกเล็กน้อย
“จำไว้นะของขวัญ ถ้าคราวหน้าทำผิดอีก ป้าก็จะเรียกมาตีทั้งสามคนเลย”
“ขวัญจะไม่ทำอีกแล้วครับป้า” เขาจะจำจนตายว่าถ้าทำผิดอีกแม้แต่ครั้งเดียว ผู้ชายสองคนนี้จะต้องมาร่วมรับผิดชอบไปกับเขา…จักรกฤษณ์และอธิป…เขาจะไม่ยอมให้ใครมาเจ็บตัวเพราะความชั่วไร้สำนึกของเขาอีกต่อไปแล้ว
“ดีมาก ที่พูดวันนี้ว่าจะไม่ทำอีก ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนอีก จะต้องจำให้มั่น เข้าใจนะของขวัญ” คุณพัชรีเป็นผู้ใหญ่ใจดี แต่เวลาสั่งสอนก็ใช้น้ำเสียงเข้มงวดได้อย่างไม่กระดากหู
“ตาจักร ลงไปที่ครัวกับแม่ จะได้ไปยกขนมยกน้ำขึ้นมากินกัน” แม้ว่าจะเพิ่งตีทั้งลูกทั้งหลานมาหยกๆ แต่สำหรับคุณพัชรีที่เรื่องปากท้องมาก่อนทุกเรื่องนั้น เมื่อเห็นว่าเริ่มบ่ายคล้อยแล้ว ก็เลยต้องหันมาสั่งให้ลูกชายลงไปช่วย เพราะเด็กรับใช้นามว่าเต็มนั้นถูกเธอไล่ลงจากเรือนไปตั้งแต่แรกและก็คงไม่กล้าขึ้นมาจนกว่าเธอจะลงไปตามนั่นล่ะ
“โฮ แม่อ่ะ ตีเสร็จก็ใช้” ชายหนุ่มคนพี่บ่นกระปอดกระแปดแต่ก็ลุกขึ้นเดินนำมารดาลงจากเรือนไป
“ของขวัญกับโตรอตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวป้ายกของขึ้นมาให้กิน” สองแม่ลูกคุณพัชรีและจักรกฤษณ์ลงจากเรือนไปแล้ว ร่างสูงเลยหันมาทางคนที่น้ำตายังไหลเป็นสาย กระดาษเช็ดหน้าที่วางอยู่บนโต๊ะกลางเรือนถูกดึงมาเช็ดหน้าจนกลายเป็นขยะกองโต
“ถูกตีไปกี่ที” เขาเดินมานั่งข้างๆ แม้จะยังเจ็บระบมเพราะถูกตีอยู่บ้างก็เถอะ
“5ที พี่โตไม่น่าต้องมาถูกตีไปด้วยเลย”
“พี่อยากร่วมรับผิดชอบไปกับของขวัญ…” จอมขวัญส่ายหน้าไปมา แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีก
“แต่ผมชั่ว ผมเกือบจะฆ่าคนอยู่แล้ว…” เขากำลังจะเอ่ยปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นออกมา แต่มือกลับถูกดึงไปกุมเอาไว้ ความอุ่นของอุณหภูมิของมือใหญ่ที่ประกบลงบนมือเขานั้น ทำให้ดวงตาเรียวต้องเหลือบขึ้นมอง
“ของขวัญไม่ได้ทำ หลังจากของขวัญกลับไปกับคุณจักร พี่กับน้ำรอจนกระทั่งผู้ชายที่ชื่ออนุชามา ตอนแรกอัญญิกาโวยวายว่าของขวัญให้เธอเลือกแก้วสามใบที่ผสมยาปลุก ยาล้างห้องน้ำและอีกใบเป็นน้ำเปล่า…แต่พอพี่กับน้ำไปดูที่แก้วสามใบนั่น ในนั้นไม่มีน้ำเลยสักหยด”
จอมขวัญนิ่งชะงัก เขาอ้าปากจะเถียงแต่ก็จำได้ไม่แน่ชัดนักว่าตัวเองลงมือผสมน้ำพวกนั้นตามที่ปากพูดกับอัญญิกาไปหรือไม่
“ของขวัญ…ในแก้วกาแฟบนโต๊ะทั้งสามแก้ว ไม่มีน้ำเลยจริงๆ” อธิปพูดต่อ
หลังจากจักรกฤษณ์พาจอมขวัญกลับไปแล้ว เขาตั้งใจจะพาน้ำทิพย์ไปส่งที่บ้าน แต่หญิงสาวไม่ยอมเพราะเป็นห่วงอัญญิกาที่ยังถูกมัดอยู่ แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปช่วยแก้มัดออกให้ เธอรีรอในขณะที่อัญญิกาก็โวยวายเสียงดังว่าจอมขวัญตั้งใจจะฆ่าด้วยการบังคับให้กินน้ำผสมยาล้างห้องน้ำ แต่…พอพวกเขาเดินไปดูที่แก้วทั้งสามใบบนโต๊ะ กลับเจอแต่แก้วเปล่าๆที่ไม่มีน้ำสักหยด
‘นี่! นี่ไอ้จอมมันหลอกกู!!!’ อัญญิกาอาละวาดเสียงดังเมื่อพวกเขาบอกว่าไม่มีน้ำในแก้วทั้งสามใบ ทั้งยังคว่ำแก้วให้เธอเห็นกับตา
‘…ไม่สิ! มัน…มันเป็นบ้าแน่ๆ!! ตอนที่มันพูดว่าในแก้วสามใบนั่นมีอะไรบ้างตามันลอยอย่างกับคนบ้า!! ไอ้จอมมันเป็นบ้า!!!’
แล้วสิ่งที่อธิปคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น น้ำทิพย์ที่ไม่เคยทำอะไรคนอื่นมาก่อนกลับเดินเข้าไปตบหน้าอัญญิกาเสียฉาดใหญ่
‘คุณจอมไม่ได้บ้าค่ะ คุณไม่เข้าใจหรือคะ เขาโกรธคุณมาก เขาเกลียดคุณมาก เขาอยากทำกับคุณให้สาสม แต่เพราะเขาทำไม่ได้ เขาฆ่าคุณไม่ลง เขาก็เลยหลอกทั้งคุณ หลอกทั้งตัวเอง’
วินาทีนั้นอธิปถึงได้เข้าใจ จอมขวัญพยายามแล้ว…จอมขวัญพยายามยับยั้งชั่งใจตัวเองอย่างสุดความสามารถ แต่เพราะด้านมืดครอบงำจนทำให้ด้านดีในตัวทำได้แค่หลอกด้านมืดของตัวเองว่าแก้วทั้งสามใบผสมความเป็นความตายให้อัญญิกาเลือก…
อารมณ์น้อยใจกลับกลายเป็นความสงสารและอาดูร เขาอยากมาหาจอมขวัญ แต่อีกใจก็ไม่กล้ามาเพราะเห็นว่าจอมขวัญมีพี่ชายอย่างจักรกฤษณ์ดูแลอยู่แล้ว จนกระทั่งน้ำทิพย์เอ่ยปากกับเขาตอนที่ขับรถไปส่งเธอ
‘พี่อธิปไปหาคุณจอมเถอะค่ะ’ ตอนนั้นเขานิ่งงันเพราะไม่รู้ว่าเธอรู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังตัดสินใจไม่ได้ว่าควรจะมาหาจอมขวัญหรือไม่
‘พี่…จะไปทำไมล่ะ เขาก็มีคุณจักรดูแลอยู่แล้ว’ อธิปเชื่อว่าจักรกฤษณ์ดูแลจอมขวัญได้ดี และจักรกฤษณ์พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้น้องชายตัวเองอยู่ดีมีสุข
‘แต่คุณจักรกฤษณ์ไม่ใช่พี่อธิปนี่คะ แล้วชีวิตคุณจอมก็ไม่ได้มีแค่คุณจักรกฤษณ์คนเดียว…เขามีพี่อธิปด้วย…’
อธิปรู้สึกว่าหญิงสาวพูดจาแปลกๆ แต่เธอก็ทำแค่ยิ้มบางแล้วก้าวลงจากรถไป ทิ้งเอาไว้เพียงประโยคที่ว่า ‘ชีวิตคุณจอม…มีพี่อธิปด้วย’
…นั่นสิ…ถึงจักรกฤษณ์จะรู้เห็นทุกเรื่องในชีวิตของจอมขวัญมาตั้งแต่เด็กจนโต และเขาไม่อาจเทียบได้…แต่ชีวิตของจอมขวัญจากนี้ไปไม่ได้มีแค่จักรกฤษณ์คนเดียวเสียหน่อย ในเมื่อเขาเอง…ก็อยากเข้าไปมีส่วนร่วมในชีวิตของจอมขวัญเหมือนกัน…
และนั่น…ทำให้อธิปมายืนอยู่ในบ้านเรือนไทยหลังนี้ในตอนนี้…
“ของขวัญพยายามแล้ว พี่รู้ แต่จากนี้ไปก็ต้องพยายามคุมตัวเองให้มากขึ้น มันอาจจะยาก แต่พี่เชื่อว่าของขวัญต้องทำได้ แล้วพี่…จะอยู่ข้างๆของขวัญด้วยอีกคน” เขาเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มหูอย่างที่ทำเอาคนฟังใจสั่น มือขาวเลื่อนมาจับมือของอธิปแล้วบีบเบาๆแทนคำพูดขอบคุณที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยเพราะมัวแต่ร้องไห้ราวกับเด็กเล็กๆ ร่างสูงยังคงยิ้มเอื้อมมือไปลูบเส้นผมคนตรงหน้าแผ่วเบา
“อย่าท้อนะของขวัญ เพื่อลุงเพื่อป้า เพื่อคุณจักรและเพื่อตัวของขวัญเอง”
“…เพื่อพี่ด้วย…” จอมขวัญเสริม น้ำตาหยุดไหลไปแล้ว แต่ดวงตาเรียวยังแดงก่ำ “…ขวัญจะทำเพื่อพี่โตด้วย ขวัญจะไม่ทำให้ใครเสียใจอีก คราวนี้ขวัญสัญญา…”
อธิปยิ้มด้วยความเต็มตื้น เขาออกแรงที่มือเบาๆ ศีรษะของจอมขวัญก็เอนลงมาพิงกับบ่าของเขา บ่าแข็งทว่ามั่นคงราวกับจะเป็นสถานที่พักพิงให้กับหัวใจอ่อนล้า มือของจอมขวัญยังบีบกระชับมือหนาใหญ่ข้างหนึ่งของอธิป ส่วนมืออีกข้างของร่างสูงยังลูบศีรษะเขาเบาๆ
น้ำตาแห้งแล้ว…แต่หัวใจ…กลับชุ่มชื้นขึ้นอย่างน่าประหลาด
“…ไม่ต้องห่วง สัญญาคราวนี้ของของขวัญ…พี่จะช่วยรักษาด้วยอีกแรง…”
“ขอบคุณครับพี่โต ขอบคุณจริงๆ…”
……………………………………..
-
คุณพัชรีชะงักเท้าที่ก้าวขึ้นมาเหยียบบันไดขั้นบนสุดเมื่อเห็นภาพเบื้องหน้า เธอกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเหลือบมองลูกชายที่เดินตามมาเบื้องหลัง…และ…จักรกฤษณ์ก็เห็นอย่างที่เธอเห็นเช่นกัน…
“เอ่อ…ของขวัญกับคุณอธิปสนิทกันดีนะ” คุณพัชรีหันไปกระซิบกระซาบกับลูกชายที่สองมือยังถือถาดขนมไทยหลากชนิด เมื่อเห็นว่าจอมขวัญและอธิปนั่งแพะไหล่พิงหัวกันอยู่กลางเรือน
…มันก็ใช่…ที่ไม่ได้ดูรุ่มร่าม เพราะจอมขวัญเพิ่งผ่านภาวะครึ่งผีครึ่งคนมาหมาดๆ ก็ต้องมีปลอบใจกันเป็นธรรมดา แต่ทำไมพอคุณพัชรีมาเห็น ‘การปลอบใจ’ ของสองคนนี้แล้ว กลับรู้สึกว่ามันเสียวๆในใจอย่างไรชอบกล
“สนิทกันมากด้วยแม่ ไปกินข้าวกันทุกเที่ยง แล้วก่อนหน้านี้มันก็ไปค้างบ้านคุณอธิปมาด้วยไม่ใช่เหรอ แถมเรื่องที่มันไปหาอีฟก็คุณอธิปเป็นคนเอะใจ เป็นมิตรภาพลูกผู้ชายที่แยบยลแบบที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน” จักรกฤษณ์กระซิบตอบ
“มิตรภาพลูกผู้ชาย?”
“หรือแม่…คิดว่าเป็นอย่างอื่นล่ะ”
“เอ…ไม่รู้สิ…เอ่อ…จักร…แม่ว่าฉากแบบนี้แม่เห็นบ่อยๆในละครนะ แต่มัน…มันต้องเป็นพระเอกกับนางเอก แต่…เอ่อ…” ชายหนุ่มหันกลับไปมองภาพน้องชายนั่งชิดกับอธิปอีกครั้ง เขาแอบเห็นมือของสองคนนั่นจับกันอีกต่างหาก
…มิตรภาพลูกผู้ชายที่แยบยลจริงๆ…
…พับผ่า! ตั้งแต่เกิดมาจักรกฤษณ์มีเพื่อนผู้ชายมากหน้าหลายตา แต่ไม่เคยจับมือกับเพื่อนผู้ชายคนไหนได้แบบที่จอมขวัญกับอธิปกำลังจับกันอยู่นั่นเลย…
…มือของจอมขวัญสองมือแทบจะกำมือของอธิปอยู่แล้ว…มันเป็นการจับมือที่แลดู ‘ร้อนอบอ้าว’ สุดๆ แต่…อธิปก็ยินยอมเสียอย่างนั้น…
“แล้วแม่ว่าใครเป็นพระเอก ใครเป็นนางเอกล่ะ” ว่าแล้วก็โบ้ยไปที่จอมขวัญและอธิปที่ยังไม่รับรู้การมาของพวกเขาสองแม่ลูก คุณพัชรีเงียบไปอึดใจนึง ก่อนจะส่ายหน้าไปมา แล้วจึงหันมาทางลูกชายอีกครั้ง
“แล้วจักรคิดว่าไง?”
จักรกฤษณ์ วิมลกิตติเงียบ ก่อนจะถอนหายใจแผ่วแล้วจึงยอมเอ่ยปาก
“ผมว่า…เรามีสิทธิ์ได้เป็น ‘ญาตินางเอก’ นะแม่”
คุณพัชรีใจหายวูบ ยกมือขึ้นทาบหน้าอกแล้วพ่นลมหายใจออกจากปาก
…. ‘ญาตินางเอก’…
…โอยยยย เธอจะเป็นลม!...
………………….
ตั้งแต่วันที่รู้ตัวว่าตนเองอาจจะได้เป็น ‘ญาตินางเอก’ นั้น ก็ทำเอาคุณพัชรีชักจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ วันๆหมกมุ่นอยู่แต่กับหนังสือเรื่องย่อละครดังหลังข่าวก่อนข่าวที่ซื้อมาเก็บสะสมไว้เนิ่นนานจนรกบ้าน แต่ช่วงนี้เห็นจะมีประโยชน์เป็นพิเศษ เพราะคุณพัชรีเอาออกมาอ่านทุกวันเพื่อหาว่ามีสักเรื่องไหมที่พระเอกและเพื่อนพระเอกมีมิตรภาพอันดีเยี่ยมต่อกันอย่างที่อธิปและจอมขวัญมี
…อย่างน้อย จะได้เอาเป็นหลักฐานให้ลูกชายตัวเองดูว่าทั้งอธิปและจอมขวัญไม่ได้ขยับขั้นจากพระเอกและเพื่อนพระเอกมาเป็นพระเอกนางเอกในชีวิตจริงเสียเอง!!
“ป้ารี อ่านอีกแล้วเหรอ” เสียงของหลานชายทำให้คุณพัชรีต้องเงยหน้ามอง แล้วก็พาลเป็นชะงักเมื่อเห็นว่าวันนี้จอมขวัญไม่ได้กลับบ้านมาเพียงลำพังแต่มีพระเอก เอ๊ย! อธิปมาด้วย!!
“สวัสดีครับ” ร่างสูงที่ยืนอยู่เบื้องหลังจอมขวัญยกมือไหว้เธออย่างรู้มารยาท ครั้นคุณพัชรีจะทำตัวไม่มีมารยาทเมินหน้าหนีก็ใช่ที่ เลยต้องยิ้มเก้อๆแล้วยกมือรับไหว้
“ลุงชัยให้พี่โตมาเลือกโป๊ยเซียนน่ะป้ารี ไม่รู้งานนี้นึกยังไงใจป้ำจะแจกโป๊ยเซียนสุดที่รัก” จอมขวัญเอ่ยปากถึงสาเหตุที่วันนี้ตนเองมีชายหนุ่มอีกคนกลับบ้านมาด้วย
“…เดี๋ยวลุงชัยตามมา กำลังดุลูกน้องที่ชื่อจักรกฤษณ์อยู่” ว่าแล้วจอมขวัญก็ยิ้มกว้างเมื่อคิดถึงเรื่องที่วันนี้พี่ชายตัวเองถูกดุเพราะดันลงไปนั่งในล็อบบี้ทั้งๆที่ไม่ใช่เวลาพัก แถมยังมีปากเสียงกับลูกค้าเล็กน้อย…คุณชัยก็เลยเรียกไปอบรมเป็นการใหญ่
ร่างโปร่งหันมาทางอธิป “พี่โตนั่งรอแปบนึง เดี๋ยวขวัญไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วจะพาไปดูโป๊ยเซียน” เขาว่าอย่างนั้นก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าห้องไป ทิ้งอธิปเอาไว้กับคุณพัชรีที่เริ่มกระวนกระวาย
“เอ่อ…นั่ง…นั่งก่อนจ้ะ เต็ม ลงไปเอาน้ำกับขนมขึ้นมาให้ที” สาวใช้วิ่งลงจากเรือนไปแล้ว คุณพัชรีเลยหันมาทางชายหนุ่มที่ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นยกกลางเรือนร่วมกับเธอ
“โต…แวะไปที่โรงแรมมาหรือจ๊ะ”
“ครับ ไปดูห้องจัดเลี้ยงที่จะใช้เปิดตัวโครงการน่ะครับ แล้วพอดีเจอคุณชัย ก็เลยคุยเรื่องต้นไม้กันนิดหน่อย คุณชัยยังเล่าเรื่องที่…เอ่อ…ของขวัญตอนเด็กๆที่แอบตัดดอกโป๊ยเซียนให้ฟังเลยครับ” ว่าแล้วอธิปก็ยิ้มด้วยความเอ็นดูจอมซนมือบอนรายนั้น
รอยยิ้มบางบนใบหน้าคมเข้มนั้นเอ็นดูหลานชายคุณพัชรีอย่างออกนอกหน้าจนหญิงวัยปลายชักจะใจแป้ว ตัดสินใจรีบกู้สถานการณ์โดยด่วนที่สุด!!
“อ๋อ! ใช่ๆ! ของขวัญน่ะ อู้ย! ตั้งแต่เด็กแล้ว มันทั้งซนทั้งห้าว มัน ‘แมน’!!” ว่าแล้วก็เน้นคำว่า แมน มากเป็นพิเศษ
“…นี่นะ ป้าไม่อยากจะนินทาหลานตัวเอง แต่ตอนเด็กน่ะมันแอบตัดดอกไม้ของคุณลุงเอาไปแจกสาวเรื่อย ลูกสาวบ้านข้างๆนี่ได้ดอกไม้จากมันประจำ!” คุณพัชรีได้ทีรีบโกยคะแนนความแมนของหลานชายตัวเองไว้ก่อน เผื่ออธิปจะตัดสินใจใหม่ว่าถ้าหากจะเอาดีทางด้านคบหาผู้ชายแล้วล่ะก็ ไปหาผู้ชายอื่นที่ไม่แมนจะดีเสียกว่า!
“เหรอครับ” อธิปยิ้มอย่างนึกขำเมื่อจินตนาการภาพ ‘เด็กชายของขวัญ’ วิ่งซนไปทั่วเรือน แอบตัดดอกไม้ไปแจกสาวแล้วเขาก็อยากจะมีเครื่องย้อนเวลาเสียจริง
…แม้เวลานี้ ‘เด็กชายของขวัญ’ จะเติบโตขึ้นมาเป็น ‘นายจอมขวัญ’ ที่มีนิสัยร้ายๆฝังอยู่ในตัว แต่เขาก็เชื่อว่าถ้าจอมขวัญพยายาม ในไม่ช้า ‘ความชั่วร้าย’ เหล่านั้นจะถูกจำกัดให้อยู่แต่ในกรอบและไม่มีสิทธิ์ออกมาโลดแล่นอย่างที่เคยเกิด
…เขาเชื่อ…จอมขวัญต้องทำได้…
“ของขวัญน่ะเจ้าชู้มาแต่เด็กแล้วล่ะ! ตอนก่อนจะมาเจอหนูน้ำก็คบหา ‘ผู้หญิง’ ทั้งนั้นเลย!...” คุณพัชรีกำลังจะเริ่มวีรกรรมทำเพื่อหลาน แต่ติดที่เจ้าหลานชายตัวดีกลับเดินออกจากห้องมาเสียก่อน
“ป้ารี นินทาอะไร”
“ก็นินทาว่าหลานชายตัวแสบเจ้าชู้แค่ไหนน่ะสิ” จอมขวัญหัวเราะร่วน แม้เรื่องราวที่ทำเอาไว้กับอัญญิกายังใหม่และสด แต่เขาก็พยายามยิ้มและหัวเราะให้ได้
…พยายาม…เพื่อลุงและป้า
…พยายาม…เพื่อพี่จักร
…พยายาม…เพื่อตัวเขาและพี่โต
จอมขวัญหวังว่าวันหนึ่ง อดีตร้ายๆของเขาจะกลายเป็นแผลตกสะเก็ดเสียที เขายินดีให้มันเป็นแผลเป็น เผื่อว่าเมื่อมองย้อนกลับมา เขาจะได้มีมันเอาไว้เตือนสติตัวเอง เอาไว้เป็นอุทาหรณ์ให้กับชีวิตของเขาและคนรอบข้าง
“เจ้าชู้แค่เปลือกนอกหรอก จริงๆแล้วรักป้ารีคนเดียว” ว่าแล้วจอมขวัญก็เข้าไปกอดเอวอวบๆของคุณพัชรี ทำเอาคนเป็นป้าหน้าบานเป็นจานกระด้ง เคลิบเคลิ้มเพราะหลานชายบอกรักและออดอ้อนราวกับเด็กตัวน้อยๆ
“…อ่ะ! จริงด้วย ต้องพาพี่โตไปดูโป๊ยเซียนก่อน ลุงชัยสั่งไว้ เดี๋ยวกลับมานะป้ารี” และในจังหวะที่คุณพัชรียังเคลิ้ม เจ้าหลานชายที่รักก็ดันลุกพรวด ก่อนจะพาอธิปลงจากเรือนไปทั้งๆที่หญิงร่างอวบตามไม่ทัน และกว่าจะรู้ตัว แผ่นหลังของสองหนุ่มก็หายลับลงเรือนไปแล้ว
…………………..
อธิปเดินตามร่างโปร่งผู้เป็นหลานชายเจ้าของบ้านลงจากเรือนอ้อมไปทางด้านหลัง ก่อนจะถึงสวนมีโรงเรือนไม่เล็กนักปลูกไว้ มองจากข้างนอกก็พอจะเห็นว่าข้างในมีไม้ดอกมากมายเพียงใด
“นั่นน่ะเขตหวงห้ามเลย ตอนเด็กๆมีชื่อขวัญติดอยู่ข้างประตูว่าห้ามเด็กชายของขวัญเข้าด้วยล่ะ” เจ้าตัวหันมาพูดพร้อมด้วยรอยยิ้มสดใส อธิปหัวเราะเบาๆ แล้วเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในโรงเรือนก่อนจะตรงดิ่งไปยังชั้นวางกระถางต้นโป๊ยเซียนที่มีเรียงรายชูดอกสีสันสดใสหลากหลาย
“ไม่ได้เข้ามานานแล้วเหมือนกันแฮะ ต้นโป๊ยเซียนลุงเยอะขึ้นนะเนี่ย” จอมขวัญเอ่ยปาก
เขาจำไม่ได้แล้วว่าเข้ามาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ อาจจะเป็นตั้งแต่เมื่อตอนก่อนไปเมืองนอกเสียอีก เพราะพอกลับมา เขาก็ใช้ชีวิตแบบทำงานเช้า กลับมาตอนเย็นก็แค่กินข้าวกับลุงและป้าพร้อมด้วยพี่ชาย พอค่ำก็ออกไปกินดื่มตามประสา แล้วพอมาเจอน้ำทิพย์ เขาก็ทุ่มทั้งหัวใจให้ผู้หญิงคนนั้นเพียงคนเดียว
…จน…เขาลืมไปด้วยซ้ำ ว่ารากเหง้าของเขาอยู่ที่เรือนไทยหลังนี้ ความสบายอกสบายใจอยู่ที่เรือนไทยหลังนี้…เขาไม่โทษน้ำทิพย์ แต่เป็นเพราะตัวเองเป็นพวกมุ่งมั่นกับสิ่งที่ติดใจมากเกินไป รักแรง โกรธแรง แค้นแรง…จนขาดสติ
“ของขวัญ…เป็นอะไรไป” เสียงทุ้มดังถาม ทำเอาจอมขวัญต้องหันมองแล้วยิ้มบาง
“คิดเรื่องเก่าๆ ขวัญคิดว่าตัวเอง…มาที่นี่ครั้งหลังสุดเมื่อตอนก่อนไปเมืองนอกซะอีกนะ ทั้งๆที่อยู่ในเขตบ้านแท้ๆ แต่ไม่ได้มาเหยียบมันนานมากแล้ว…”
“หลังจากนี้ก็มาบ่อยๆสิ แล้วอย่ามือบอนไปตัดดอกไม้เหมือนสมัยเด็กๆล่ะ” จอมขวัญหัวเราะเบาๆ ก่อนจะรับปาก
“ไม่ตัดแล้วครับ จากนี้ไปจะไม่ทำร้ายชีวิตใครอีกแล้ว…” ใบหน้าขาวสลดลงยามคิดถึงความผิดที่ตัวเองก่อ เรื่องของอัญญิกา ป่านนี้เขาไม่รู้ว่าเป็นไปในทิศทางใดแล้ว จอมขวัญไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นตายร้ายดีอย่างไร รู้แค่ว่าคุณพัชรีสั่งเด็ดขาดว่าห้ามเขาและจักรกฤษณ์ทำอะไรผู้หญิงคนนั้นอีก…คุณพัชรีจะเป็นคนจัดการเอง…
…เขาไม่รู้ว่าป้าไปจัดการยังไง จัดการแล้วหรือยัง…แล้วตอนนี้อัญญิกาอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่…เขาไม่รู้เลย…
“พี่เชื่อว่าของขวัญจะต้องทำได้ พรุ่งนี้…ไปหาหมอใช่ไหม”
“ครับ”
หลังจากเรื่องอัญญิกา คุณพัชรีกลายเป็นตัวตั้งตัวตีพาหลานชายเพียงคนเดียวไปพบจิตแพทย์เพื่อขอคำปรึกษาเรื่องควบคุมอารมณ์ นอกจากนั้นยังพาจอมขวัญไปทำบุญสลับกับไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะใกล้ๆแทบทุกเช้าโดยมีจักรกฤษณ์และคุณชัยเป็นคู่หู
“…ขวัญคงไม่ได้อยู่ดูแลงานของพี่ แต่เดี๋ยวจะฝากให้พี่จักรลงมาช่วย” พรุ่งนี้อธิปมีกำหนดเปิดตัวโครงการในบริษัทที่จ้างให้โรงแรมวิมาลาช่วยจัดการเรื่องห้องจัดเลี้ยงให้ แต่เขาอยู่ดูความเรียบร้อยไม่ได้เพราะมีนัดหมอ
จอมขวัญมองใบหน้าคมเข้ม เขาเห็นแววประหลาดในดวงตาคู่นั้นของอธิปก็นึกรู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร
“มองขวัญแบบนี้ แสดงว่าอยากไปด้วยล่ะสิ” ร่างสูงอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะโคลงศีรษะไปมา ที่อีกฝ่ายมองเขาออก
จอมขวัญหัวเราะน้อยๆก่อนจะแย้ง “ไปหาหมอไม่มีอะไรน่าสนุกหรอก”
“พี่ไม่ได้อยากไปสนุก พี่แค่อยากไปกับของขวัญ อยากรู้ว่าหมอที่เขาดูแลของขวัญเป็นใคร เขาบอกอะไรบ้าง ให้คำแนะนำอะไรบ้าง…พี่…แค่อยากมีส่วนร่วมในชีวิตของของขวัญมากกว่านี้ พี่โลภใช่มั้ย”
น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนยังคงดังอยู่ข้างหู จอมขวัญมองดวงตาคมดุที่บัดนี้มันทอดแววหวานและเต็มไปด้วยกำลังใจอย่างที่ทำเอาหัวใจพองฟูเต็มอก เขาไม่อาจแม้แต่จะละสายตาออกจากดวงตาคมกริบคู่นั้นได้เลย อธิปทำให้เขาเชื่อมั่น ไม่ใช่แค่คำพูด แต่เพราะการกระทำ…การกระทำที่วันนี้อธิปยังเคียงข้างเขา…
ไม่มีอะไรต้องปฏิเสธอีกแล้ว หัวใจของจอมขวัญที่อ่อนล้าและซุกซ่อนอยู่หลังกำแพงสูงตระหง่าน มาบัดนี้…ข้างใจดวงนั้นมีใครอีกคนวางหัวใจลงเคียงข้าง หัวใจที่หนักแน่นและแข็งแกร่งทว่าอ่อนโยนเป็นที่สุด
ใบหน้าของคนทั้งคู่เลื่อนเข้าหากันช้าๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะแตะสัมผัสกันแผ่วเบา
จอมขวัญหลับตาลงแล้วรับสัมผัสที่ริมฝีปากอย่างเต็มใจ มันแผ่วเบาราวกับผีเสื้อขยับปีก อบอุ่นและอ่อนโยนราวกับไล้ด้วยขนนกนุ่ม ความรู้สึกในใจเต็มตื้นจนต้องยกมือขึ้นจับแขนแกร่งของอธิปแล้วบีบเพื่อคลายอารมณ์หวามไหว มือขาวบีบแล้วคลายออกเมื่อริมฝีปากอบอุ่นนั้นเคลื่อนออกเล็กน้อย แต่ก็กลับมาขยุ้มแขนเสื้อของร่างสูงใหม่เมื่อความร้อนนั้นเข้าประกบแนบแน่นกับริมฝีปากของเขามากกว่าเดิม
มือหนาร้อนโอบเอวจอมขวัญเข้ามาใกล้ เขาลูบที่บั้นเอวหนักๆขณะบิดริมฝีปากลงจูบซับทุกอณู ปลายลิ้นร้อนไล้เลียเนื้อนุ่มสีช่ำแผ่วเบาราวกับจะเรียกร้องให้เปิดทางแก่เขา เพียงไม่ช้าริมฝีปากของจอมขวัญก็เผยอออกจากกันน้อยๆ ปล่อยให้ลิ้นสากหยัดเข้าไปในโพรงปากอุ่น
“อื้อ…” เสียงครางแผ่วดังออกมาจากลำคอขาวเมื่อมือหนาร้อนที่ลูบบั้นเอวเขาแต่แรกกลับเลื่อนขึ้นมาตามแนวกระดูกสันหลังจนมาถึงท้ายทอยแล้วบิดเบาๆตรงหลังคอให้เขาหันหน้าไปรับสัมผัสของรสจูบร้อนแรงนั่นอย่างถนัดถนี่
เวลาผ่านไปเพียงแค่ไม่ถึงนาที แต่สำหรับคนสองคนที่กำลังดื่มด่ำกับรสจูบหวานซ่านนั้นราวกับมันเนิ่นนานชั่วกัปชั่วกัลป์ ต่างฝ่ายต่างช่วยกันรุกไล่ แตะสัมผัสกันด้วยปลายลิ้นอย่างวาบหวาม บดเบียดริมฝีปากกันและกันด้วยอารมณ์ถวิลหา ความร้อนผ่าววูบวาบตามเรียวปากนั้นส่งความรู้สึกซาบซ่านลงมายังหัวใจยิ่งทำให้ต้องเบียดริมฝีปากเข้าหากันแนบแน่นขึ้นทุกที…จนกระทั่ง…อธิปเป็นฝ่ายละริมฝีปากออกมาเมื่อร่างกายของจอมขวัญเริ่มเกร็งราวกับขาดอากาศหายใจ
ดวงตาคมยังทอดมองใบหน้าขาวหล่อเหลาที่บัดนี้สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือริมฝีปากได้รูปซึ่งแดงก่ำและบวมเจ่อเพราะรสจูบดื่มด่ำเมื่อครู่นี้
…ยิ่งเห็นก็ยิ่งอยากสัมผัส…
เขาก้มลงจะไปลิ้มลองมันอีกครั้งแต่จอมขวัญกลับเป็นฝ่ายหันหน้าหนีไปอีกทางแล้วเอ่ยปากเสียงอ้อมแอ้ม
“นี่มันในบ้าน…” ไม่ได้ต่อต้าน แต่เพียงแค่เขิน ยิ่งคิดก็ยิ่งเขิน เขาจูบกับอธิปในโรงเรือนของลุงชัย แถมบนเรือนก็มีคุณพัชรีอยู่ ใต้ถุนเรือนก็มีทั้งลุงน้อย ลุงพุด ไหนจะสาวเต็มเด็กรับใช้อีก แค่คิดก็หน้าร้อนวาบด้วยความละอายที่เขาปล่อยให้อารมณ์ครอบงำถึงขั้นนี้
“อ่า…พี่…ขอโทษ…” อธิปเองก็เพิ่งรู้สึกตัว ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวาเพราะกลัวว่าสิ่งที่ทำเมื่อครู่จะตกอยู่ในสายตาใคร ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าเลยโรงเรือนออกไป ไม่มีใครอยู่เลยสักคน
…โชคดีแล้ว…เขายังคิดไม่ออกว่าถ้าคุณพัชรีรู้เรื่องของหลานสุดที่รักกับเขา คุณพัชรีจะว่าอย่างไร…
“เอ่อ…พี่…พี่โตเลือกเลยแล้วกันว่าจะเอาต้นไหน ลุงชัยบอกให้เลือกตามสบาย เดี๋ยวขวัญจะไปตามลุงพุดมาช่วยยกออกไปให้” ยิ่งยืนต่อไปก็ยิ่งอายหนัก จอมขวัญตัดสินใจจะไปหาบุคคลที่สามมาสักคน เขาหมุนตัวจะเดินออกจากโรงเรือน แต่แขนกลับถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน
“ของขวัญ…พรุ่งนี้…กลับจากหาหมอแล้ว ไปค้างบ้านพี่มั้ย”
ร่างโปร่งนิ่งชะงัก เขาหันขวับกลับมามองด้วยความตกใจ
“ค้าง?...”
“อืม ไปค้างบ้านพี่ได้มั้ย” ไม่มีประโยคบอกความเชื่อมั่นว่า ‘แค่ค้างอย่างเดียว’ เหมือนคราวก่อน จอมขวัญเห็นแววบางอย่างในดวงตาคู่นั้นของอธิป…
…แววบางอย่างที่ทำให้เขาหน้าร้อนซ่านจนต้องเบนสายตาหนีไปทางอื่น แต่ก็หนีดวงตาคมคู่นั้นได้เพียงครู่เดียว เพราะอธิปรั้งแขนเขาเบาๆให้ขยับเข้าไปใกล้ แค่เหลือบตาขึ้นมองก็เห็นใบหน้าคมอยู่เบื้องหน้าแล้ว
จอมขวัญนิ่งงัน หัวใจเต้นถี่รัวราวกับจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง ก่อนที่ริมฝีปากช่ำชื้นจะตอบแผ่วเบา
“อืม…”
…………………………
“ค้างบ้านโต?!!” คุณพัชรีร้องเสียงหลงอย่างที่ทำเอาหลานชายที่มาขอไป ‘ค้างบ้านพี่โต’ ต้องเหลือบตามองอย่างกล้าๆกลัวๆ
“เอ่อ…คือ…ขวัญ…” ท่าทางอึกอักของหลานชาย แถมด้วยอาการหลบตาหลีกเลี่ยงยิ่งทำให้เอาคุณพัชรีได้แต่อ้าปากพะงาบๆ
…ตายแล้วหลานของเธอ! มาขอไปค้างบ้านผู้ชายแล้วมาทำท่าทางมีพิรุธแบบนี้ก็พาลเป็นรู้หมดว่าจะไปค้างทำไม?!!!...โอ๊ย!! พูดมาสักคำได้มั้ยว่าแค่ไปค้างเพราะเล่นเกมส์ติดพัน หรืออะไรก็ได้! อย่ามาหลบเลี่ยงสายตากันแบบนี้!...
“คือ…ผมว่าจะลงต้นไม้ใหม่น่ะครับ เลยอยากให้ของขวัญไปช่วย กะว่าค้างวันศุกร์ เช้าวันเสาร์ก็ลงต้นไม้กัน แล้วตอนเย็นจะพามาส่ง” อธิปเป็นคนเปิดปาก ทำเอาคุณพัชรีต้องหันมามอง
…ลงต้นไม้…ลงต้นไม้…เอาล่ะ! เธอจะเชื่อว่าสองคนนี่ไป ‘ค้างเพื่อลงต้นไม้’ จริงๆ!...
“ค้างคืนเดียวใช่มั้ยจ๊ะ”
“ครับ เย็นวันเสาร์ผมจะพากลับมาส่ง ป้ารีสะดวกรึเปล่าครับ”
คุณพัชรีน้ำตาตกในเป็นลิตร อยากบอกว่าไม่สะดวกให้หลานชายไปค้างกับอธิปทุกประการแต่ก็พูดไม่ออก เพราะดูเป็นกระต่ายตื่นตูมมากเกินไป บางทีสองคนนี่อาจจะรักกันอย่างพี่น้อง สนิทกันอย่างลูกผู้ชายก็ได้…ใช่ๆ…ถึงตอนนี้จะยังไม่เจอละครเรื่องไหนที่พระเอกและเพื่อนพระเอกสนิทกันแบบนี้ก็ตามทีเถอะ!
“เปล่าหรอกจ้ะ แต่…แต่…โตอย่าให้ของขวัญ ‘นอนดึก’ นักนะ” เธอเอ่ยปากดักทางไว้ก่อน อย่างน้อยก็ลดโอกาสเสี่ยงกิจกรรมยามค่ำคืนด้วยการรีบนอนแต่หัวค่ำนี่ล่ะ
“แล้วก็…แล้วก็…เอ่อ…ของขวัญต้องใส่เสื้อผ้า ‘หนาๆ’ เลยนะ เดี๋ยวไม่สบายนะลูก” ตามด้วยการสั่งเสียยิ่งกว่าส่งหลานไปเรียนเมืองนอก แล้วเดี๋ยวเธอจะเป็นคนจัดเสื้อผ้าชุดนอนให้จอมขวัญเอง
คนเป็นหลานหันมองป้าตัวเองด้วยความงุนงง
“ป้ารีเป็นอะไรรึเปล่า”
คุณพัชรีได้แต่ยิ้มแห้งๆ ไม่อยากจะพูดหรอก ว่ากลัว ‘ป้ารี’ คนนี้จะได้เป็น ‘ญาตินางเอก’ ทั้งๆที่มีแต่ลูกชายหลานชายนี่ล่ะ!!!
“ป้า…ป้าไม่เป็นอะไร…”
…ไม่เป็นอะไรจริงๆ…ก็แค่หลานชายสุดที่รัก ‘ไปค้างบ้านพี่โต’ เท่านั้นเอง!!!!…ฮืออออออ!!!…
ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้า)
คิดว่าพาร์ทนี้สองแม่ลูกคุณพัชรีและพี่จักรต้องขโมยซีนเอาไปกินกันอิ่มพุงแหงมๆ :pigha2:
ใครที่รอของขวัญอ้อนพี่โตล่ะก็ รอไปก่อน เนื่องจากพี่โตเขาไวกว่า (มันช่างพระเอกจริงจริ๊งงงงง :o8:)
แต่พาร์ทหน้าเนี่ย…แฮ่มๆ…ไม่บอก ไม่สปอยล์ ไม่ใดๆทั้งสิ้น
เพราะยังไม่ได้พิมพ์ ฮ่าฮ่า :z6:
หลังจากนี้ มันคงไม่ดาร์คขนาดพาร์ทที่แล้วอีกแล้ว
เพราะบัวปวดหมองมากกกกก นายเอกเราทำแต่ละสิ่งนี่แบบ…ตรงกับชื่อเรื่องมากเกินไปแหละ ฮ่าฮ่า
ป.ล. คนอ่านในเล้าชอบทรงพลกันแน่ๆเลย พาร์ทที่แล้วเม้นท์ถึงทรงพลมากกว่าจอมขวัญอีกมั้ง ฮ่าฮ่า (แต่คาแรกเตอร์แบบลักปิดลักเปิด เดี๋ยวมาเดี๋ยวหายดูลึกลับซับซ้อน บัวก็ชอบนะ :impress2:)
ขอบคุณสำหรับการอ่าน การติดตาม การคอมเม้นท์ และพื้นที่บอร์ดเช่นเคยนะคะ :L2:
เจอกันพฤหัสหน้าจ้ะ
-
รอทุก พฤหัสเลย
ตอนนี้ ของขวัญ เด๊กกกกกก เด็กอ่ะ
แต่ทำไมพอคุณพัชรีมาเห็น ‘การปลอบใจ’ ของสองคนนี้แล้ว กลับรู้สึกว่ามันเสียวๆในใจอย่างไรชอบกล
เเหม เป็นชั้นมิได้ คงได้ใช้เล็บจิก เม้มปากกรี๊ดดดดดด ถูกใจอยู่ในอกระริกระรี้
คุณพัชรีขราาาา ในหนังสือที่ คุณซื้ออ่ะ มันหนังสือบนดิน หายังไงก็ไม่เจอที่ต้องการหรอก อุ อุ
มานี่เลยคะ อินเทอร์เนต พิม http://www.thaiboyslove ดอท com นะคะ พระเอก นายเอก เพื่อนพระเอก เพื่อนนายเอก อู๊ยยยย อุสหากรรม ขนาดใหญ่เลยละ
ตอนนี้ ถูกใจมากกกก บวกหนึ่ง :L2:
-
ของขวัญ จะไปค้างกับพี่โต
-
อยากให้พรุ่งนี้เป็นวันพฤหัสหน้า
อยากอ่านฉากต่อมาของโป๊ยเซียน เหอเหอ
-
:pigha2: ขำญาตินางเอกค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m3:
อ่านจบแล้วจะลงไปดิ้นกับพื้นบ้านด้วยความขวยเขิน
ของขวัญของพี่โตตอนนี้น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ในที่สุดของขวัญก็ยอมรับซะทีว่าเลิฟๆพี่โตแล้ว
ถึงจะยังไม่ได้บอกพี่โตก็เถอะนะ
:impress2:
แต่แหมป้ารีขา
เป็นญาตินางเอกก็ไม่เห็นเป็นไรเลย
ถ้านางเอกของป้ามีความสุขจริงมั้ยคะ?
ถ้าว่างๆก็มาหาอ่านนิยายในเล้าแทนนะคะป้ารี
จะได้เข้าถึงมากยิ่งขึ้น
โดยเฉพาะเรื่องจอมร้ายเนี่ย 5555555
อ่านแล้วจะเข้าใจในตัวหลานมากขึ้นนะคะ
:laugh:
-
ป้ารีได้เป็นญาตินางเอกแน่นอน ฟันธง!!
ทำใจดีๆนะคะป้า พี่โตเค้าได้ใจของขวัญไปแล้วอ่ะ :impress2:
รอฉากง้อจ้าาา :oo1:
-
เรื่องนี้น่ารัก ตอนนี้น่ารัก ฮาป้ารีมาก
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
อ่านตอนที่ของขวัญโดนตีเราน้ำตาคลอเลยแต่ตอนที่อีกสองหนุ่มก็โดนด้วยฮามากกกก ยิ่งตอนหลังๆยิ่งฮาญาติฝ่ายนางเอก :laugh: :laugh: :laugh:
-
โถๆ คุณป้าคะ อย่ากังวลไปเลย
เป็นญาตินางเอกก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดหรอกนะคะ
ฮ่าๆ แค่หลานมีความสุข และไม่ปิดกั้นตัวเองเหมือนเมื่อก่อน
มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอคะ
เชื่อว่ายังไงคุณพัชรีน่าจะยอมรับได้
แต่ก็คงต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปน้อ
ฮ่าๆ ตอนนี้สองแม่ลูกแย่งยีนหลานจริงๆ
ฮาตอนถามว่าใครเป็นพระเอกนางเอก
555555 รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ก็ทรงพล จะเผยความรู้สึกที่มีต่อของขวัญชิมิ ก็เลยพอใจที่ของขวัญเสน่ห์แร็งส์ สงสารคุณป้าพัชรี ตลกด้วย เฮ้อ
-
ป้ารีแบบ เป็นคนคิดในแง่ดีสุดๆ ฮาา
แต่เพราะป้ารีดีขนาดนี้ น่าจะเปิดรับอธิปได้นะ :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดด เพิ่งได้เข้ามาตามอ่าน สนุกมากๆ เลยค่ะ นั่งนึกขำคุณป้าพัชรี ไม่รู้จะทำหน้ายังไง ถ้ารู้ว่าคุณหลานสุดรักเปลี่ยนไป๋ ฮ่า ฮ่า
-
รอตอนต่อไปนะ :)
-
คุณป้าพัชรีน่ารักดีนะคะ
แต่ก็เป็นคนจริง เลี้ยงลูกเลี้ยงหลานเก่งจริงๆ บ้านนี้
ชอบที่ลุงชัยเรียกลูกน้องที่ชื่อพี่จักรไปว่ากล่าวตักเตือนด้วย
น่ารัก อบอุ่นจริงๆ ครอบครัวนี้
พี่โตก็น่ารักนะ เชียร์ให้พาร์ทต่อไปของขวัญอ้อนๆ พี่โตเยอะๆ เลย
-
อยากอ่านต่อแล้วอะ
-
จักรช่างคาดการณ์ได้แม่นยำจริง ๆ นะนั่น โตเท่มาก ๆ ยิ่งพูดยิ่งเท่ ของขวัญน่ารัก ป้ารีวิตกกังวลมาก ๆ เลยนะนั่น
-
ขำป้ารี มิตรภาพลูกผู้ชายที่แยบยล * - * :m20:
-
ญาตินางเอก 5555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ><
ของขวัญน่าร๊ากกกกก ฉากสะหวีวี่วีของทั้งคู่ นอนซบไหล่ จับมือ อร๊ายยยยยยย ><(ดิ้นๆ)
อยากอบกว่า ตอนของขวัญจะถูกตี หัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ค่ะ =w=
สงสารก็ใจหนึ่ง อีกใจหนึ่ง็กรี๊ดดังๆว่า น่าร๊ากกกกก เหมือนเด็กตัวเล็กๆดื้อๆเลยอ้ะ +^+
ส่วนพี่จักร...นายแน่มากที่กล้าเอาพี่โตเข้ามาร่วมวงชิมไม้เรียวของป้ารี...น่าจะโดนอีกสักทีสองทีและก้นระบมไปเลย =^= ชิชิ
ส่วนพี่โต เทให้หมดใจกับตอนนีค่ะ มีขอรับผิดร่วมกัน ยอมถูกตี (ท่าทางคงเจ็บ เหอๆ)พิงไหล่ จับมือ กลางดอกโป๊ยเซียน..แถมยังมีการชวนไปค้างบ้านกันอีกแน่ะ! >< กร๊าวใจม๊ากกก
พี่โตคะ...คืนที่ของขวัญไปบ้านจะไม่ใช่แค่นอนใช่ไหม?*-*
คุณป้านางเอก...บอกไปแบบนั้นระวังพี่โตเล่นตั้งแต่หัววันนะคะ หึๆ (นอนทีค่ำ ตื่นเช้าพอดี)
ส่วนคุณพี่นางเอก...คำพูดของเฮียถูกใจเรามากเลยล่ะ...ญาตินางเอก หึๆ
-
นับวันรอวันพฤหัสทุกอาทิตย์เรยยยย >.<
พี่จักรเท่ห์อ่าาาาา แต่มาหลุดมาดตอนหาเพื่อนโดนตีนี่หล่ะ 5555
ของขวัญโดนตีแล้วต้องจำนะคะ ตอนนี้ไม่ได้มีแค่ลุงชัย ป้ารีแล้วก็พี่จักรแล้วนะ
มีพี่โตอีกคนแล้วววว ต้องเป็นเด็กดีนะ อิอิ
ตอนหน้าๆ อร๊ายยยยยย เราจะไม่คิดไปเองใช่ม้ายยยยย >/////<
-
เข้ามาปุบ เม้นก่อนเลย ยังไม่ได้อ่าน นั่งรอทั้งอาทิตย์
-
อ่านไปถึงตอนป้ารี ตีของขวัญทำเอาน้ำตาซึม เลยทีเดียว :monkeysad: :monkeysad:
แต่อย่างน้อยนะ พื้นฐานจิตใจของขวัญก็เป็นเด็กดี แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างกดดันทำให้น้องควบคุมความโกรธไม่ได้
ของขวัญจะหายแน่ๆ เำพราะ รู้ตัวเองแล้ว แถมยังมีคนรักของขวัญต้องมากมาย
แต่พออ่านมา เรื่อย o22
:laugh3: :laugh3: :laugh3: ป้ารี กับ พี่จักร คิดได้ กร๊ากกกกกกกกกกก เพื่อนนางเอก
โถ่ป้ารี ขา ยอมเถอค่ะ อย่าเป็น ป้านางเอกใจร้ายกีดกันความรักของ พระเอกนางเอกเลยค่ะ
ได้หลานเขยที่หน้าเป็นพระเอกได้ ดีออกจะตายเนอะ กร๊ากกกกกก :laugh: :laugh:
อิอิ นางเอกจะไปค้างบ้านพระเอกซะแล้ว เมื่อไหร่จะถึงพฤหัสหน้า แอร๊ยยยยย หน้าจะมีตัวอย่างตอนต่อไป คึคึ
-
โอ๊ยยยยยย
พี่จักรขราาาาาาา
ตอนนี้พี่จักรใด้ใจไปเต็มๆ
ทั้งหล่อ อบอุ่น อ่อนโยน แถมตลกอีก
ชอบมุกมิตรภาพอันแนบแน่นของลูกผู้ชายมาก. แต่ที่โดนสุดก็ญาตินางเอกที่แหละ. 5555
พี่โตนี่ดีเนอะ โกรธเอง งอนเอง ก็หายเองใด้ ของขวัญไม่ใด้ทำอะไรเลย
แต่พี่โต แกชัดเจนมากกกก
ดีนะคุณป้าไม่ตามไปค้างด้วย. 555555
-
กร๊ากกกกก ป้ารีเตรียมรอรับขันหมากได้เลยจ้า :laugh:
พี่โตกับของขวัญน่ารักมากมาย :L2: :กอด1:
ชอบเวอร์.....อ่ะ :L1:
-
ป้ารี ทำใจเป็นญาตินางเอกได้แล้ว สองคนนี้เค้าไปไกลกันถึงไหนแล้ว :m20:
-
อยากเห็นตอนลงต้นไม้จัง
ว่าจะร่วมแรงร่วมใจเหนื่อยกันขนาดไหน :z1:
-
อร๊ากกกก>< อาทิตย์หน้ามีตื๊ด :-[ :-[
รอรอ อาทิตย์ผ่านไปเร็วจะตาย อิอิ
อย่าลืมน้า เขิลแต่แอบน้ำตาตกตอนป้ารีตี บรรยายดีม๊วก
-
55555555555555 ขำป้ารีอ่าา
ทำใจเถอะค่ะ ได้เป็นญาติฝ่ายสาวแหมๆค่ะ
ของขวัญน่ารักกกกกกก ทำตัวน่ารักๆแบบนี้ล่ะดีแล้วว
พี่โตอกล่ำน่าซบจะตายไป
-
กรี๊ดดดดดดดด เปลี่ยนสรรพนามแทนตัวกัยแล้วอ๊าาา
แถมตอนหน้ายัง :z1: :z1: :z1:
หึหึหึหึหึ รออ่านนะคะ o13
-
ชอบตอนนี้มากเลยค่ะคุณบัว
ปลื้มมาก ซึ้งมาก ตอนที่ป้ารีหวดทั้งพี่ทั้งน้อง
และก้ฮาป้ารีมากกกกก เป็นญาตินางเอกดีออกค่ะ
จะได้เรียกสินสอดเยอะ ฮ่าๆ
อยากอ่านตอนหน้าแล้วววว
ของขวัญไปค้างกับพี่โต >///<
-
บ๊ะๆๆ ค้างบ้านพี่โต ทำเอาคุณป้ารีเกือบช็อค
55555
-
:-[ป้ารีน่ารักมากค่ะเปนญาตินางเอกดีนะค่ะรับสินสอดด้วย.
ขอบคุณค่าาา :L2:
-
น่ารัก
ตอนโดนไม้เรียวกันน่ารักซึ้งๆดี
ขออนุญาตไปค้างบ้านพี่โต
จะไปลงต้นไม้
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย คิดไปแสนไกลแว้ววว :-[
-
โอย ไม่ไหวแล้ว อ่านไป ยิ้มไป เขินแทนของขวัญ กะพี่โต :o8: :o8:
ปล. ป้ารีกะพี่จักรฮาได้อีกอะ :laugh: :laugh:
-
เขินพี่โตของขวัญ อัยย้ะไปลงต้นไม้ หึหึ 5555555
" ญาตินางเอก " พี่จักรป้ารี ฮาสุด ๆ >O<
เมื่อไหร่จะวันพฤหัส :o8:
-
กรี๊ดดดด
บอกได้คำเดียวเลยว่ากรี๊ดค่ะตอนนี้ 555555
น่ารักอะ น่ารักที่สุด หุหุ
รอตามตอนต่อไปอย่างลุ้นๆ
ว่าเค้าจะลงต้นไม้กันยังไง ฮิ้วววววว
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อกันด้วยนะคะ
:กอด1:
-
ขำป้ารีกับพี่กฤษณ์ 55555+
ญาตินางเอกบ้างล่ะ มิตรภาพลูกผู้ชายที่แยบยลบ้างล่ะ
:m20:
-
อ่านแรกๆ แล้วงงๆ จำไม่ได้นั่นเองครับว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนที่แล้ว
ขวัญไปทำอะไรมาหว่าถึงได้โดนป้าตีแบบนี้ ก็เลยต้องย้อนกลับไปอ่านตอนที่แล้วด้วยถึงได้ถึงบางอ้อ
มีการตีทั้งพี่ทั้งน้อง แถมลามไปถึงพี่โตด้วย
ตอนนี้ดีจัง มีฉากสวีทแล้ว หวานซะจนกลัวคนจะมาเห็นเลยตอนที่...กัน
อิๆ ดูท่าป้ารีคงจะไม่พ้นเป็นญาตินายเอกแล้วล่ะ
ว่าแต่พี่โตชวนขวัญไปลงต้นไม้อย่างเดียวหรือว่าไปลงอย่างอื่นด้วยนะ
คราวนั้นเป็นเพราะฤทธิ์ยา แต่คราวนี้ คงไม่ต้องใช้ยาแล้วนะครับพี่โต :-[
-
:o8:
:กอด1: :pig4:
-
ฮาป้ารี 55555
-
ญาตินางเอก ไปค้างคืน ฮิฮิ :impress2:
-
:mc4:ตอนหน้าป้าพัชรีจะได้หลานเขยเป็นพระเอกหรือเปล่านะ :m20:
-
ตอนนี้หวานดีนะ
-
คุณป้าคงต้องทำใจยอมรับว่าต้องเป็นญาตินางเอกชัวร์ๆ ^^
-
ป้ารีพยายามมองโลกในแง่ดี.. เพราะกลัวเป็นญาตินางเอก
ไม่มีอะไรเสียหายนะค่ะคุณป้า ยอมรับเถอะค่ะ
ตอนนี้ ของขวัญ น่ารัก มีจับมือ มีจูบกันด้วย
อ่านแล้วเขินแทน :o8:
-
ป้าพัชรีน่ารักก o13
-
ตอนนี้ขำป้ารีสุด จะได้หลานเขยแล้วค่ะป้ารี5555555
ของขวัญกับพี่โตน่ารักมากกกก
ชอบตอนเรียกชื่อกัน
ขอบคุณมากๆค่ะ พรุ่งนี้พฤหัสหน้าได้ยัง>___<
-
เค้าไปค้างที่บ้านพี่โตกันด้วยอ่ะ
-
ป้ารีกะลังเศร้า อิฉันขำจนน้ำตาเล็ด
ไม่อยากเป็นญาตินางเอกเหรอคะ อิอิ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แล้วคุณพัชรีจะเรียนรู้คำว่าสาววาย 555
-
น่ารักอะ เปนความรักที่อบอุ่นมากกกกกก อยากไป 'ค้าง' ด้วยจริงๆ
-
:z13: :L2:ช้อบชอบ คำว่า"ญาตินางเอก" :laugh:
-
คุณป้าน่ารัก.....‘ไปค้างบ้านพี่โต’
-
เอร๊ยยยย ว่าจะแอบอ่านไปเรื่อยๆ แล้วเชียว(เหมือนตอนถ้วยฟู ^^)
ทว่า...ไม่สามารถทำได้จริงๆ ด้วย ของขวัญเล่นของอ่าาาา T^T
ทั้งของขวัญทั้งพี่โตทำให้รู้ว่าถ้ามัน-ใช่- เราจะก้าวไปด้วยกันได้รวดเร็วมาก
ตอนนี้ป้ารีและพี่จักรขโมยซีนกันสุดฤทธิ์...และแล้วเราก็เป็นญาตินางเอกไปโดยพลัน ฮิฮิ้วววว
ต่อให้ป้ารีจะขุดนิยายมาอ่านทั้งห้องสมุดก็ไม่เจอหรอกค่ะ...เว้นให้เป็นระยะทำใจของป้าเล็กน้อย ^^"
ตอนต่อไป...ร่วมลุ้นไปกะคุณป้าในตอน..ความเต็มใจในการไปค้าง ^o^ โฮะๆๆๆ
-
คุณพัชรีคะ หนูว่า คุณต้องได้เป็นญาตินางเอกแน่ๆ ค่ะ
แถมได้เป็นแม่ยายด้วยสิ ทำใจรอได้เลย
พาร์ทนี้อยากบอกว่า คุณพัชรีขโมยซีนไปหมดเลยทั้งส่วนดราม่า
และส่วนของคอมเมดี้ คือแกก็ต้องตกใจฐานะแม่อ่ะนะ แต่ได้อารมณ์
สนุกสนานไม่ใช่ตึงเครียด ใครมีความรู้ก็บอกแกหน่อยล่ะกันว่า
จะรับบทพระเอก หรือบทนางเอก ก็ไม่ได้สะเทือนต่อบทบาทในสังคมหรอกค่ะ
เรื่องแบบนี้เค้าต้องพูดกันบนเตียงรู้กันแค่ 2 คนเท่านั้น
-
น่ารักในสามโลกเลยค่า..จอมขวัญ แบ๋วได้อีกลูก o13 o13 o13
-
ป้ารีตลก
ได้เป็นแน่ล่ะ ญาตินางเอกอ่ะ
กร๊ากกกกก
ของขวัญน่ารักค๊อดดดดด
ชอบบบ
-
ขำพี่ชายกับป้า น่ารักกันจริง
555 ว่าที่ญาตินางเอก
ทรงพลแอ๊บพระเอกไงเลยน่าค้นหา
-
^^
-
ป้ารีกำลังปฎิเสธความจริงอยู่นะคะเนี่ย :laugh: :laugh: :laugh:
น่ารักอ่ะ พาร์ทนี้ดูอบอุ่นดีจั ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ฮาจริงๆ ญาตินางเอกเนี่ย
-
รักป้ารีจังฮะ :กอด1:
-
ขำป้ารีกับพี่จักร
คุณจักกฤษณ์คิดได้ไงคะ "มิตรภาพผู้ชายแบบแยบยล" "ญาตินางเอก" ฮ่าๆๆ
ป้ารีก็ออกแนวไม่ยอมรับความจริง โอ๊ยยย ขำอ่ะ
ของขวัญมีพัฒนาการนะ ฮิ้วววววว
ยอมไป"ค้าง"บ้านผู้ชายด้วย
จะลงต้นไม้ หรือลงเสาเข็มกันแน่คะพี่โต
อุ๊บ! พูดอะไรออกไป~
ปล. อ่านแล้วเขินฉากในเรือนต้นไม้อ่ะ >///<
-
อ่านแล้วรักครอบครัวนี้มากเลย
รักป้ารีที่สุดเลย
อย่างที่คนเขียนคิดแหละค่ะ ตอนนี้ป้ารีกะพี่จักรดูดคะแนนความนิยมไปจนไม่เหลือถึงพี่โตเท่าไหร่
แอบหมั่นไส้นิดๆ มาขอลูกขอหลานคนอื่นไปค้างคืนได้ไงเนี่ย
-
ชอบตอนโดนตีมากกกกกกกกกกกกกกก ของขวัญน่ารักสุดๆๆๆ
-
ขำป้ารีจังคะ ฮ่าๆ
ของขวัญก็มีท่าทางซะคุณป้ารู้เลยอะ ว่าแต่ว่าเป็นญาตินางเอกดีออก ^^
-
5555 "ญาตินางเอก" ทำเอาป้ารี จิตตกเลยนะเนี้ย
-
ดีแล้วค่ะคุณป้ารีขาาาา
จะได้ไม่ต้องเสียเงินไปขอสาวให้น้องของขวัญ
เพราะจะมีหนุ่มมาขอแทนไงคะ 555 :laugh:
-
ป้ารีน่ารักๆๆๆๆๆๆๆ อยากเป็นญาตินางเอกบ้าง :-[
:กอด1: :L2:
-
คุณรุ่งทิพย์อยู่ไหน....มาเอาป้ารีไปเข้าแก๊งสาววายด้วย
:laugh:
-
:3123:
-
ป้ารีไม่ต้องคิดมาก
ดีซะอีกมีแต่ลูกหลานผู้ชาย
แต่ได้มีโอกาสได้เป็น "ญาตินางเอก" :m20:
-
ป้ารีน่ารักมาก ๆ
ป้ารีขา ยอมเป็นญาตินายเอกแต่โดยดีเถอะค่ะ :-[
-
ฮาป้ารีอะ ป้ารีได้เป็นญาตินางเอกแน่แน่ 5555 แต่ทรงพลนี่คิดรัยกับของขวัญรึป่าวน๊า
-
ป้ารีทำเอายิ้มไม่หุบเลยยย อ๊ากกกก
พี่โตกลายเป็นนางเอกกกก 555+
รักพี่จักรจริง ๆๆๆๆ
-
ของขวัญถูกตีเหมือนเป็นเด็กเลย ขำจักรลากเอาอธิปมาโดนตีด้วย
แต่พี่โตเต็มใจโดนนะเนี่ย ชอบอิตอนจักรบอกป้ารีว่า จะได้เป็นญาตินางเอก
+1+เป็ดให้น้องบัวจ้า
-
เป็นญาตินางเอก
ดีกว่าค่ะป้ารี ว่าที่
หลานเขยออกหล่อ
ดี ซะขนาดนั้น :laugh:
-
หรือเราจะเป็นซาดิสต์ ชอบตอนป้ารีตีพี่กฤษณ์ที่สุดเลย 55555
-
อร้ายยยยยยยยยยย จะอ่านตอนหน้าอ่ะ :z3: :z3: :z3:
เขินแทนของขวัญ ตอนนี้พ่ีจักรยังคงเท่ห์เหมือนเดิม
เป็นพ่ีชายท่ีรักน้องมาก ตอนโดนตีก็น่ารักกกกก
พ่ีโตก็อบอุ่นเกิ๊นนนนน จะละลายยยยย
พูดถึงทรงพลก็ยังงงๆกะผู้ชายคนนี้อยุ่ว่าตกลงยังไง
แต่ก็แอบชอบเหมือนกัน ต่ืนเต้นดีค่ะ ฮ่าๆ
รอตอนหน้าๆๆ
-
ป้ารีน่ารักมากๆๆ แอบฮาญาตินางเอก
แต่ถ้าจับได้คาหนังคาเขา ยังฮาออกอีกไหมเนี่ย
-
5555 ชอบๆๆ ป้ารีฮามาก คิดเองเออเองเสร็จสรรพ
-
ญาตินางเอกถึงกลับจิตตก คือป้ารีในใจนี้ อยากเป็นญาติพระเอกใช่ไหมค่ะ แต่ท่าจะยากค่ะ พี่โตเค้าคงไม่ยอม
-
ฮาป้ารีค่ะ :laugh:
พี่โตจะเอาไปนอนค้างเฉยๆหรอค๊า :z1:
-
ตอนนี้อิพี่จักรนิสัยเด็กจริงๆ หาแนวร่วมมาโดนตีด้วยกันซะงั้น :laugh:
พี่จักรก็แอบยอมรับว่าได้เป็นญาตินางเอกแล้วใช่มั้ย
อ่านแล้วแอบน้ำตาไหลเลยตอนป้ารีตีของขวัญ :m15: แต่ตอนหลังฮาป้ารีมาก
รอตอนหน้าของขวัญกับพี่โตสวีทวิ๊ดวี้วววกันที่บ้านพี่โต :haun5:
-
ป้ารี น่ารักอ่า
อ่านไปก็ขำไป ญาตินางเอก คิคิ
-
ขำอ่ะ นั่งขำกร๊ากเลย ไอ้'ญาตินางเอก'อ่ะ
อย่างว่า คราวนี้ป้ารีขโมยซีนสุดๆเลย
-
แทบรอพฤหัสหน้าไม่ไหว อยากไปค้างกับพี่โต
พาร์ทนี้ฮามากค่ะ โตจนป่านนี้แล้วยังโดนตีทั้งพี่น้อง
ยังนึกอยู่เลยว่า แหม พี่โตน่าจะมากั้นไม้เรียว
พาร์ทหน้าไปค้างบ้านพี่โต อ๊ายยยย คนอ่านลุ้นค่ะ
แค่ฉากคีสในเรือนโป้ยเซียน ก็หวามหวานจะแย่
-
โถๆๆ พยายามห้า่มตัวเอง จนกระทั้งหลอกตัีวเองว่าจะฆ่าคนอื่น
ขวัญเอ้ยขวัญมานะ ของขวัญ.. :กอด1:มาม่ะเดียวเค้ากอดปลอบเอง
ตอนหน้าค้างบ้านพี่โต :a2:
ปล.กฏของป้ารีคล้ายบ้านเค้าตอนเด็กๆเลย ถ้าทะเลาะกันโดนตีทั้งคู่ เพราะเป็นพี่น้องกัน
-
+1 พฤหัสบดี หน้า ๆๆ รอ :z2:พี่โต น้องขวัญ :กอด1:
-
เป็นญาตินางเอกไปตั้งนานแล้วล่ะฮะ คุณป้ารี ^^
-
คุณพัชรีได้แต่ยิ้มแห้งๆ ไม่อยากจะพูดหรอก ว่ากลัว ‘ป้ารี’ คนนี้จะได้เป็น ‘ญาตินางเอก’ ทั้งๆที่มีแต่ลูกชายหลานชายนี่ล่ะ!!! :jul3:
ป้ารี คิดซะฮาเชียว ขั้นนี้แล้วป้าต้องทำใจยอมรับเป็นญาตินางเอกแล้วครับ o13
-
ไม่เคยรักวันพฤหัสมากเท่านี้เรยให้ตาย
เวลาจงเดินเร็ว ๆ
-
วู้วววววว ของขวัญน่ารักอ่า
พี่โตนิ น้อยใจน้องตลอดๆๆๆๆ
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ ขอเป็นญาตินางเอกด้วยได้ไหมอะ
ป้ารีทำใจนะค่ะ ฮิ้ววววว 5555
-
ของขวัญเปิดใจกับพี่โตแล้วสินะ
ฮาคุณป้ารีอ่ะ เปิดหนังสือละครหลังข่าวเล่มไหนก็ไม่มีหรอกค่ะ
รอตอนต่อไป จะมี NC รึเปล่านะ อิอิ
-
ฮ่าๆ แอบฮาคุณป้าาจังเลย
แต่แหม ม แค่ไปค้างและช่วยลงต้นไม้อย่างเดียวอะป่าว
><
-
ป้ารีค่ะ ญาตินางเอง ได้เป็นแน่นอนค่ะ
เตรียมใจไว้นะคะ .. :o8: :o8:
-
แอร๊
-
มานอนรอ หุหุ
เรื่องนี้กำลังกิ๊บก๊าบ กิ๊บกิ๊ว กันเลยทีเดียวววว
55555555
-
มารอ ของขวัญกะพี่โตลงต้นไม้กัน อิอิ :interest: :interest:
-
วันนี้วันพฤหัสนะ
-
วันนี้วันพฤหัสนะ
:pig2:
เนอะ มาเถิดเรารออยู่ ^ ^
-
รอน่ะ
-
จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
บทที่ 16
คุณพัชรีเคยคิดว่าถ้าวันหนึ่ง ลูกชายหลานชายแต่งงานมีคู่ครองแล้วต้องย้ายออกไปอยู่ที่อื่นเป็นการถาวรเพื่อสร้างครอบครัวเล็กๆที่น่ารักและอบอุ่น เธอคงจะใจหายและเหงาน่าดู แม้จะรู้ว่าสองคนนั่นยังรักและเคารพเธอ แต่…ก็ไม่ได้เจอหน้ากันทุกวันอีกแล้ว…เหมือนตอนที่จอมขวัญไปเรียนต่อต่างประเทศ เธอร้องไห้หลายวันด้วยความคิดถึง แต่นั่นก็ยังพอทำใจเพราะอย่างน้อยก็ยังรู้ว่าจอมขวัญมีกำหนดต้องกลับมาอยู่กับเธอเหมือนเดิม แต่…แต่การแต่งงาน…การแต่งงานจะพรากหลานเธอไปตลอดกาล
…เธอพยายามทำใจ คุณพัชรีรู้ดีว่าทั้งเธอและสามีไม่อาจอยู่ค้ำฟ้า อีกไม่นานก็จากโลกนี้ไป แต่จักรกฤษณ์และจอมขวัญต้องอยู่ต่อไป ถ้ามีคู่รักที่ดีคอยยึดเหนี่ยวกันและกัน พวกเขาจะมีชีวิตที่มีความสุขไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ
…แต่…แต่…
“เป็นอะไรไปรี มองตามรถคุณอธิปอย่างกับมองส่งลูกสาวไปกับผู้ชายงั้นล่ะ” เสียงสามีดังขึ้นข้างกายทำเอาคุณพัชรีที่กำลังมองหลังรถของอธิปจนลับสายตาต้องหันมาค้อน
… ‘มองส่งลูกสาวไปกับผู้ชาย’ งั้นหรือ?!...ในรถของอธิปไม่ได้มีลูกสาวของเธอเสียหน่อย! มีแต่หลานชาย!!...
ไม่รู้ทำไมตั้งแต่เมื่อวานที่อธิปขอพาจอมขวัญไปค้างที่บ้านนั้น เวลามันผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน ดูสิ! หายใจไม่กี่ครั้งก็มาถึงวันที่อธิปต้องพาจอมขวัญไปค้างบ้านซะงั้น! เวลาช่วยเดินช้าๆหน่อยไม่ได้รึไง! เธอยังไม่พร้อมทำใจเลย!!
“อ้าว ถามก็ไม่ตอบ เป็นอะไร” คุณชัยยังถามย้ำ ตอนนี้รถของอธิปพ้นรั้วบ้านไปแล้ว คุณพัชรีก็เลยเดินกลับไปนั่งที่กลางเรือนด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ
“คุณจะไปเข้าใจอะไร!” ว่าแล้วคุณพัชรีก็สะบัดหน้าไปอีกทางราวกับนางเอกสาวในละครที่เพิ่งดูมาเมื่อวาน
“เอ้า! ก็จะเข้าใจมั้ย ถ้าไม่บอก…นี่…ไม่ใช่ว่าว่าหวงหลานไม่อยากให้ไปกับคุณอธิปหรอกน่ะ รี ของขวัญมันจะมีเพื่อนมีฝูงบ้างก็ไม่แปลกอะไรสักหน่อย ถ้ามันไม่มีเพื่อนไปไหนมาไหนด้วยสิน่าเป็นห่วงกว่าอีก” คุณพัชรีอ้าปากพะงาบๆอยากจะอธิบายให้ฟังว่าถ้าอธิปและจอมขวัญคบหากันฉัน ‘เพื่อนฝูง’ เธอจะไม่ออกอาการเช่นนี้เลย! แต่ที่ต้องมานั่งทำหน้าเครียดอยู่นี่เป็นเพราะ…เป็นเพราะ…เป็นเพราะสองคนนั่น ‘อาจจะ’ คบหากันแบบ ‘พระเอกนางเอก’ ต่างหาก!!
“ฮึ!! คุณน่ะไม่เข้าใจจริงๆ!”
“ไม่เข้าใจ” คุณชัยย้ำชัดพร้อมทำสีหน้าเอือมระอา “อ้อ…วันนี้คุณรุ่งทิพมาที่โรงแรม มาชวนไปงานทำบุญบ้านวันเสาร์หน้า เห็นว่าจะทำบุญเลี้ยงพระ” ภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากมาเกือบสามสิบปีพยักหน้าหงึกหงักรับรู้
“เขาฝากชวนของขวัญกับไอ้จักรด้วย เห็นว่าบ้านคุณอธิปก็ตกลงจะมาทั้งบ้านเหมือนกัน จะว่าไปก็แปลก โลกกลมสุดท้ายแล้วก็มาสนิทสนมกันหมด” คุณชัยเล่าเสียงเรื่อย แต่คนฟังกลับชะงักกึก
“ทางบ้านคุณอธิปก็มาด้วย?”
“อืม…ทำไมเหรอ”
“เปล่า ก็…ไม่ได้เจอคุณกนกนุชกับสามีนานแล้ว…” คุณพัชรีตั้งมั่นว่างานบุญบ้านของคุณรุ่งทิพครั้งนี้ เธอจะต้องสืบให้รู้!...ทางบ้านอธิประแคะระคายเรื่องอธิปกับจอมขวัญหรือไม่…และที่สำคัญ…คุณกนกนุชแม่ของอธิปจะกลายร่างเป็นแม่ผัวมหาประลัยเหมือนในละครที่เธอติดหนึบหนับรึเปล่า?! ถ้าหากรู้ว่าว่าที่ลูกสะใภ้อาจจะมีชื่อเป็น ‘จอมขวัญ วิมลกิตติ’!!!
…แม่ผัวน่ะ! ร้ายนะ นางเอก!!!!...
………………………..
รถยนต์เคลื่อนตัวเข้าจอดในที่จอดรถของบ้านเดี่ยวขนาดสองชั้นหลังไม่ใหญ่มากนัก ทำเอาคนที่นั่งนิ่งกอดถุงเสื้อผ้ามาตลอดทางเริ่มรู้สึกตัว
…เขา…มาถึงบ้านของอธิปแล้ว…
อธิปดับเครื่องยนต์ก่อนจะหันมามองคนข้างกาย สองมือกอดถุงเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนในคืนนี้และเช้าวันพรุ่งนี้ไม่ยอมปล่อย…เขาอยากหัวเราะดังๆด้วยความเอ็นดู แต่กลัวใจจอมขวัญจะโกรธเขาเสียก่อนเลยต้องกลั้นยิ้มอย่างสุดความสามารถ
…จอมขวัญเหมือนเด็ก…เด็กที่กำลังประหม่าจนหน้าตาตื่นไปหมด…
“ถึงแล้ว ของขวัญ…”
“เอ่อ ครับ…” มือขาวกำลังจะยื่นไปเปิดประตูรถ แต่กลับถูกยึดเอาไว้ด้วยมือใหญ่อุ่นซ่านนั่นเสียก่อน จอมขวัญหันมองเจ้าของมือ ดวงตาเรียวเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและไหวหวั่น อธิปไม่อยากรีบร้อนเลย…เขาอยากให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไป จอมขวัญจะได้จำเรื่องราวทั้งหมดไว้ในห้วงคำนึง…
แต่…ดวงตาที่กำลังมองเขาอยู่ตอนนี้กลับทำให้ความรั้งรอในใจของอธิปสิ้นสูญ…
มือข้างหนึ่งของอธิปยังจับมือจอมขวัญเอาไว้ มืออีกข้างค้ำกับเบาะนั่งของร่างโปร่งขณะยื่นหน้าเข้าไปประกบริมฝีปากกับริมฝีปากบาง เขาบดจูบเบาๆ ถ่ายทอดอารมณ์ไหวหวานซาบซ่านสู่หัวใจของอีกฝ่าย
…ไม่ใช่ครั้งแรกของจูบที่ทำให้จอมขวัญหวั่นไหว เพราะเมื่อวานในโรงเรือนเขาก็ถูกอธิปจูบแบบนี้…จูบอ่อนโยน อ่อนหวานและวาบหวาม หัวใจพองคับอกจนแน่นไปหมด แต่กลับไม่อยากให้จูบนี้จางหายไปเลย…
มือขาวอีกข้างที่ประคองถุงเสื้อผ้าอยู่นั้น เลื่อนขึ้นโอบล้อมรอบลำคอแกร่งของร่างสูง ขณะที่ใบหน้าเรียวหยัดขึ้นตอบรับจูบนั้นด้วยความดูดดื่มพอกัน
นาน…แสนนาน…จนแทบหมดอากาศหายใจ ริมฝีปากที่แนบแน่นก็ค่อยๆผละออกจากกันช้าๆราวกับกลัวว่าสัมผัสที่ยังติดอยู่ที่ริมฝีปากตนจะจางหาย อธิปยกยิ้มบางที่มุมปากอย่างพอใจ ดวงตาคมที่ทอดมองใบหน้าขาวตรงหน้าส่อแววอย่างที่ทำให้คนถูกมองรู้สึกหน้าร้อนผ่าวจนต้องเหลือบตามองออกไปนอกหน้าต่างรถแทน
“ไม่มองหน้าพี่หน่อยเหรอ” ไม่มีคำตอบนอกจากอาการสั่นศีรษะไปมา อธิปยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดู ก่อนจะยอมขยับกลับไปนั่งที่ตัวเอง พร้อมๆกับที่จอมขวัญเปิดประตูลงจากรถทันที ร่างสูงได้แต่ดุนลิ้นกับข้างแก้ม เขาอยากหัวเราะดังๆ อยากลากเอาจอมขวัญเข้ามากอดด้วยความมันเขี้ยวและเอ็นดู…แต่…เอาเถอะ เขาจะพยายามระงับความต้องการเอาไว้…ทุกอย่างกำลังไปด้วยดี จอมขวัญยอมมาค้างกับเขา เขาไม่อยากทำให้อีกฝ่ายเขินจนไม่กล้าเข้าใกล้เขาเสียก่อน
เจ้าของบ้านลงจากรถ กดล็อคเรียบร้อยก็เดินอ้อมมาหาคนที่ยังยืนกอดถุงเสื้อผ้าไม่ปล่อย เขาดึงมือขาวมาแบออก ก่อนจะวางกุญแจบ้านลงไป
“ไปเปิดประตูบ้าน เดี๋ยวพี่จะไปล็อคประตูรั้ว” เขาว่าอย่างนั้นก่อนจะดันไหล่จอมขวัญเบาๆ ร่างโปร่งพยักหน้ารับสั้นๆ แล้วเดินไปเปิดประตูบ้าน พวงกุญแจนั้นมีลูกกุญแจ 2-3 ดอก เขาลองไขดูไม่กี่ครั้งก็เปิดประตูบ้านได้ พอดีกับที่อธิปเดินกลับมา
พวกเขาเดินเข้าบ้านพร้อมกันเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรเลย จอมขวัญก็เอาแต่มองไปทางอื่นไม่ยอมมองหน้าเจ้าของบ้านสักที จนอธิปต้องเดินไปดักสายตาทำเอาร่างโปร่งถึงยอมเงยหน้ามองเขา ทำหน้าลำบากใจอยู่ครู่ จึงเอ่ยปากถาม
“วันนี้งานเป็นยังไงบ้าง ทุกอย่างเรียบร้อยมั้ยครับ” วันนี้อธิปมีเปิดตัวโครงการที่โรงแรมวิมาลา งานนี้อยู่ในความดูแลของจอมขวัญ แต่เขากลับไปดูแลไม่ได้เพราะติดมีนัดกับหมอ
“เรียบร้อย ของขวัญเถอะ หมอว่ายังไงบ้าง”
“หมอบอกว่า…ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ดีแล้ว ทั้งเรื่องไปวัด ออกกำลังกาย แต่ให้เพิ่มอีกอย่างนึง คือหัดปลูกต้นไม้ แล้วคราวหน้า ให้เอาต้นไม้ที่ปลูกเองไปให้ดูด้วย” หน้าตาจอมขวัญตอนที่บอกเล่าคำพูดของแพทย์ว่าให้เขาปลูกต้นไม้นั้น เป็นสีหน้าที่บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวไม่ถนัดเรื่องนี้เป็นที่สุด
“…นี่ขวัญกำลังคิดอยู่ว่าระหว่างกระบองเพชรกับถั่วงอก ปลูกอะไรจะโตง่ายตายยากกว่ากัน…” อธิปหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นจอมขวัญทำท่าทางจริงจังจะเลือกระหว่างต้นไม้สองอย่างที่ไม่ควรจะอยู่ในระบบการเลือกด้วยซ้ำ
“อย่าหัวเราะดิ ก็คนมันปลูกต้นไม้ไม่ขึ้น”
“ไม่หัวเราะก็ได้ ไป…ไปอาบน้ำไป” พอบอกให้ไปอาบน้ำ ร่างโปร่งก็เกร็งทื่อขึ้นมาทันที อธิปเห็นท่าทางของอีกฝ่ายแล้วต้องยิ้มบาง เขาจับแขนสองข้างของจอมขวัญเอาไว้
“ของขวัญ…พี่รู้ว่าของขวัญรู้ว่าพี่คาดหวังอะไร แต่พี่ก็อยากให้รู้เหมือนกัน ว่าถ้าของขวัญว่าไม่…พี่ก็พร้อมจะรอ…”
หัวใจคนฟังอุ่นวาบ มันไม่เคยรู้สึกมั่นคงขนาดนี้เลย จนกระทั่งวันนี้...วันที่ข้างใจของเขา มีหัวใจของอธิปคอยค้ำจุนและดูแล
…หัวใจของเขายังมีค่า…ยังมีค่าสำหรับอธิป…
ร่างโปร่งส่งยิ้มบางให้คนพูด ความสุขเอ่อล้นจนแทบจุกอก เขาพูดไม่ออก ไม่รู้จะบอกอธิปว่าอย่างไรดี ไม่รู้จะตอบแทนด้วยคำขอบคุณสักกี่ล้านคำ…ขอบคุณที่วันนี้อธิปยังอยู่กับเขา ทั้งๆที่ทั้งเขาและอธิปไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่นิดเดียว
…ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่ครอบครัว หากแต่เมื่อเขาหันมามองข้างกาย นอกจากลุงป้าและพี่ชายแล้ว ยังมีอธิปอีกคนที่เคียงข้างไม่ไปไหน…
จอมขวัญวางถุงเสื้อผ้าลงกับพื้น ก่อนจะก้าวขาเข้าไปหา สอดแขนโอบกอดร่างหนา เบียดแนบร่างกายตัวเองเข้ากอดความอบอุ่นของผู้ชายคนนี้…อธิปคือความอบอุ่น คือความอ่อนโยน คือไม้หลักช่วยให้เขาหยัดยืน…
“ของขวัญ…” ร่างสูงครางเสียงแผ่วด้วยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเข้ามากอดเขาเช่นนี้ จอมขวัญวางหน้าผากลงกับไหล่ของเขาแล้ว ราวกับจะไม่ยอมให้เห็นสีหน้าใดๆ แต่ร่างกายอันสั่นเทิ้มของคนที่กำลังกอดเขาอยู่ ทำให้อธิปไม่ถามอะไรต่อ ได้แต่โอบแขนรอบกายจอมขวัญให้อีกฝ่ายจมเข้ามาในอกเขา
…หัวใจที่อ้างว้างโดดเดี่ยวดวงนี้ ผ่านเส้นทางชีวิตล้มลุกคลุกคลานมานาน บาดแผลเรื้อรังทำให้มันขาดรุ่งริ่งไม่น่ามอง ไม่น่าจับต้อง…แต่เขาสัญญา จากนี้ไป…เขาจะดูแลและรักษา จะไม่ทำให้หัวใจที่แสนบอบช้ำดวงนี้ต้องถูกทำร้ายทั้งจากคนภายนอกและตัวเองอีกแล้ว…
…เขาจะรัก…และรับผิดชอบหัวใจของจอมขวัญเอง…
ใบหน้าขาวเงยขึ้นมามองเจ้าของอ้อมแขนอุ่นที่กอดรัดเขา จอมขวัญยิ้ม…ยิ้มทั้งๆที่น้ำตายังไหลอาบแก้ม เขาไม่คิดมาก่อน…ว่าวันหนึ่งของชีวิตจะต้องมายืนร้องไห้กับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่เพื่อน…หากแต่เป็นอธิป…
ริมฝีปากบางสีจัดยืดขึ้นไปจูบเบาๆ ก่อนจะละออกมา ดวงหน้าหล่อเหลายังคงส่งยิ้มให้อธิป ยิ้ม…ที่อธิปนึกรักเสียเหลือเกิน…
…เขารักรอยยิ้มนี้…รักความสุขที่มากับรอยยิ้มนี้…รัก…คนที่กำลังยิ้มอยู่ตอนนี้…
…เขารักจอมขวัญ…รัก…อย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักใครสักคนได้…
มือหนาอุ่นของร่างสูงปาดน้ำตาออกจากใบหน้าคนในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากนั้นอีกครั้ง เขาบดเบียดมันแนบแน่นบ้าง ขยับถอยห่างออกมาจูบเล็มไปตามมุมปากบ้าง ก่อนจะวกกลับไปเน้นย้ำกับริมฝีปากบางอีกครั้ง และครั้งนี้…ยาวนานจนจอมขวัญแทบหมดลมหายใจ อธิปยอมถอยห่างออกเล็กน้อยเมื่อร่างในอ้อมแขนเกร็งสะท้าน ริมฝีปากบางแดงช้ำเพราะแรงจูบนั้นสั่นระริกจนเขาต้องแตะปลายนิ้วลงกับมัน
“พี่โต…” ริมฝีปากบางนั้นขยับเอ่ย
“หืม?”
“…ขวัญรักพี่โต…” ประโยคสั้นแต่น้ำเสียงสั่นไหว ราวกับจะบอกให้คนฟังรับรู้ว่าหัวใจของจอมขวัญในเวลานี้อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมายเพียงใด มันกลั่นออกมาเป็นคำพูดไม่หมด…แต่…จอมขวัญก็ยังอยากจะบอกให้อธิปรู้
คนฟังนิ่งงันเพราะคาดไม่ถึงว่าจะได้ยิน แต่หัวใจของเขากลับยินดีจนใบหน้าคมขยับยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
“พี่ก็รักของขวัญ…” นานมากแล้วที่อธิปไม่ได้เอ่ยคำว่ารักกับใคร เขาบอกรักครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ก็จำไม่ได้แม้แต่ความรู้สึกด้วยซ้ำ และเพราะแบบนั้น พอมาวันนี้…พอเขาได้บอกรักจอมขวัญ บอกด้วยความรู้สึกทั้งหมดในหัวใจที่มี ก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มนึกเก้อจนทำอะไรต่อไม่ถูก กลายเป็นจอมขวัญเสียเองที่ผละออกมาจากอ้อมกอดของอธิป แล้วเลื่อนมือลงไปจับมือหนาอุ่นทั้งสองข้างของร่างสูงเอาไว้
“ถ้ารักขวัญ…ก็พาขวัญไปกับพี่นะ…ให้ขวัญได้มีพี่อยู่ข้างๆ”
“ของขวัญ…”อธิปครางอย่างไม่เชื่อหู
“…ขวัญดีใจที่พี่บอกว่าพร้อมจะรอ แต่ตัวขวัญเอง…ก็พร้อมจะให้เหมือนกัน…” ประโยคต่อมานั้นอ้อมแอ้มเหมือนอยู่ในคอซ้ำคนพูดยังเริ่มจะเสสายตามองไปทางอื่นบ้าง ยกมือขึ้นเกาศีรษะบ้างเกาแขนบ้าง จนอธิปนึกขำเมื่อเห็นจอมขวัญกลายเป็นคนขี้อายไปเสียแล้ว เขารวบมือทั้งสองข้างของร่างโปร่งมากุมเอาไว้ไม่ให้เจ้าตัวไปแกะเกาส่วนใดอีก
ไม่ต้องมีประโยคใดๆอีกแล้ว เพราะแค่อธิปออกแรงกระตุกมือที่เขากอบกุม ก็พบว่าร่างโปร่งยอมเดินตามหลังเขาอย่างว่าง่าย...ทั้งอธิปและจอมขวัญเดินหายลับขึ้นชั้นสองไปอย่างเงียบเชียบ
…จะเหลือก็แต่…
…ถุงเสื้อผ้าคุณพัชรีอุตส่าห์คัดสรรมาอย่างดี ถูกวางทิ้งไว้อยู่ข้างล่างนั่นเอง…เสื้อแขนยาว กางเกงขายาว ไม่มีสักชิ้นได้ใช้เลยคุณป้า!...
…………………………..
ดึก…ดึกจนสมควรจะนอน…แต่จักรกฤษณ์นอนไม่หลับเอาเสียเลย…
เขาทรุดตัวลงนั่งที่ชานเรือน เงยหน้ามองท้องฟ้าสีดำมืด ทุกอย่างยังเหมือนเดิม…ดวงจันทร์ ดาวศุกร์ ลมเย็นเอื่อยๆพัดสบาย…แต่…ที่ไม่เหมือนเดิมคือคืนนี้…จอมขวัญไม่ได้นอนที่บ้านเรือนไทย…
ชายหนุ่มผิวคล้ำถอนหายใจยาว
…จอมขวัญกับอธิปดูเกินเลยมากกว่าความเป็นเพื่อนแบบลูกผู้ชาย…ไม่ว่าใครก็น่าจะดูออก แต่ดูออกแล้ว…จะยอมรับได้ไหมนั่นก็อีกเรื่อง…และสำหรับเขา…จักรกฤษณ์ยอมรับตามตรงว่าเขา…ยังทำใจไม่ได้…
…จอมขวัญเป็นผู้ชาย…ตลอดเวลาที่ผ่านมา จักรกฤษณ์รู้เห็นเรื่องที่น้องชายตัวเองคบหากับผู้หญิงมาตลอด แต่แล้ววันหนึ่ง…วันหนึ่งพอเลิกกับผู้หญิง จอมขวัญก็กลับ…
คนเป็นพี่ชายถึงกับลูบหน้าตัวเองอย่างว้าวุ่น เขาไม่รู้ว่าเรื่องนี้มันไปพลาดที่ตรงไหน ทำไมพอเขาเงยหน้าขึ้นมารับรู้ ก็กลายเป็นว่าอธิปกับจอมขวัญ…ถึงขั้น…ไปค้างบ้านด้วยกันสองต่อสองแล้ว…แล้วอย่าบอกว่าไปค้างเพราะลงต้นไม้จริงอย่างที่อธิปอ้าง ดูหน้าน้องชายเขาก็รู้…ว่าสองคนนั่นแค่อยากหลบมุมไปหาพื้นที่สวีทส่วนตัว!...
“เฮ้อ!! กลุ้มเว้ย!!!” จักรกฤษณ์หงายหลังลงนอนหงายบนที่นั่งริมชาน ดวงตายังจับจ้องดาวศุกร์สว่างไสวกลางท้องฟ้ามืด…ถ้าจอมขวัญส่อแววว่ารักชอบผู้ชายมาตั้งแต่เด็ก เขาจะไม่รู้สึกตะขิดตะขวงในใจเท่านี้เลย…แต่นี่!!…นี่มันคบแต่ผู้หญิงมาตลอด! แล้วพอวันนี้…มันกลับ…
ชายหนุ่มคิดไม่ออก เขารู้ว่าตัวเองควรจะยอมรับในความเป็นไปของน้องชาย แต่…มันยอมรับกันได้ง่ายเสียเมื่อไหร่!
“ไอ้จักร ยังไม่นอนอีกเหรอ” จักรกฤษณ์หันมองตามเสียงเรียก คุณชัยนั่นเอง
“นอนไม่หลับน่ะพ่อ พ่อล่ะ พรุ่งนี้ไม่มีงานเช้าเหรอ” นี่มันดึกมากแล้ว ปกติบิดาของเขาไม่นอนดึกขนาดนี้
คุณชัยส่ายหน้าไปมา “แม่แกน่ะสิ ทำฉันจะเป็นบ้า อะไรก็ไม่รู้ หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่นั่น” ชายวัยปลายว่าอย่างนั้นก่อนจะเดินมานั่งด้วย จักรกฤษณ์ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แต่หน้ายังแหงนหงายมองท้องฟ้ามืด
“เออ! วันเสาร์หน้า คุณรุ่งทิพชวนไปทำบุญบ้านนะ” จักรกฤษณ์พยักหน้ารับรู้ ตายังจับจ้องดาวศุกร์ไม่ละไปไหน
“ไอ้จักร ฉันถามแกหน่อยสิ แกคิดยังไงกับหนูน้ำ” คราวนี้สายตาของคนเป็นลูกเบือนมาสบดวงตาของบิดา
“ก็…น้ำทิพย์เป็นผู้หญิงที่ดี เรียบร้อย อ่อนหวาน ผมชอบนะ…แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่มีวันให้อดีตซ้ำรอยเดิม แม้จะเป็นความเต็มใจของไอ้ขวัญก็ตาม”
“หมายความว่าแกไม่รักหนูน้ำ?”
“ตอนนี้ยังไม่…และผมคิดว่าถ้าห่างกันออกมา ความชอบจะเหลือแค่ความเป็นเพื่อน อีกอย่างนึง…ผมไม่ใช่คนดีอะไร เกิดวันนึงแม่ของน้ำทิพย์มาเจ้ากี้เจ้าการแบบที่เคยทำกับไอ้ขวัญ วันนั้นผมคงทนไม่ได้”
“ความรักจะไม่สามารถทำให้แกอ่อนลงได้เลยเหรอจักร” ช่วงชีวิตของคนเป็นพ่อ นอกจากความสำเร็จทางการศึกษา ความสำเร็จในหน้าที่การงานแล้ว อีกอย่างที่อยากเห็นก่อนจะจากโลกนี้ไปคือการที่ลูกมีครอบครัวอบอุ่นและเป็นแรงผลักดันให้กับชีวิตในอนาคต
…แต่…จักรกฤษณ์ยังหลักลอย…
“ความรักอาจจะมีในโลกนะพ่อ แต่คงมีในใจผมยาก” จักรกฤษณ์ยังมีหลายเรื่องให้ต้องห่วงเกินกว่าจะมานั่งสนใจเรื่องหัวใจของตนเอง โดยเฉพาะตอนนี้…ที่เขาห่วงเรื่องของจอมขวัญเป็นที่สุด…
“พ่อ…ถ้าวันนึง…ไอ้ขวัญ…มีแฟน…เอ่อ…แฟนใหม่ พ่อจะว่าไง”
“ถามแปลก ก็จะให้ว่าไง…ถ้าแฟนของของขวัญทำให้ของขวัญมีความสุข และทำให้ฉันสบายใจว่าของขวัญจะมีความสุขมากกว่าความทุกข์ไปตลอดเวลาที่รักกัน แค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว”
“แล้ว…แล้วถ้า…ถ้าอยู่ดีๆ ไอ้ขวัญชอบผู้ชายขึ้นมาอ่ะ”
“เฮ้ย! ถามอะไรของแกวะ!” คุณชัยหันขวับมามองทันทีด้วยความตกใจ แต่จักรกฤษณ์กลับไม่ยอมตอบ คนเป็นพ่อเลยได้แต่ถอนหายใจเบา แล้วยอมเปิดปากเผยความในใจออกมา
“ก็…ฉันเคยคิดเรื่องนี้มานานแล้ว…แต่…ตอนที่คิดน่ะ คิดว่าเป็นแกว่ะ”
คราวนี้คนเป็นลูกหันขวับมามองบิดาแทน
“ทำไมคิดว่าผมชอบผู้ชายล่ะพ่อ!”
“อ้าว ก็ฉันไม่เคยเห็นแกพาผู้หญิงเข้าบ้านสักคนนี่หว่า ก็เลยนึกว่าซ่อนหนุ่มเอาไว้ แต่ฉันบอกเอาไว้เลยนะไอ้จักร…ถ้าแกมี…ก็พามาให้เจอหน้าเถอะ ไม่ต้องหลบต้องซ่อนหรอก แกก็รู้ อาชีพเราเป็นแบบนี้ เรามีคนอีกเป็นล้านที่ต้องปิดบังเรื่องนี้กับเขา เพราะฉะนั้น…ฉันไม่อยากให้แกรู้สึกเหมือนเหลือตัวคนเดียวในโลก ทั้งๆที่ทั้งฉันทั้งแม่แกก็ยังหัวโด่อยู่แบบนี้…เข้าใจใช่มั้ย”
จักรกฤษณ์ถึงกับหน้ากระตุก พ่อเขาคิดเป็นเรื่องเป็นราวได้ขนาดนี้เพียงแค่เขาไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาแนะนำตัวว่าเป็นคนรักอย่างนั้นหรือ?!! เอาเวลาไปคิดเรื่องไอ้หลานชายที่ชื่อจอมขวัญดีกว่ามั้ย!!! รายนั้นพาหนุ่มเข้าบ้าน เข้าไปที่ทำงานแทบจะทุกวันอยู่แล้ว! ระแคะระคายบ้างอะไรบ้าง!!!
“ตอบสิวะ! ถามว่าเข้าใจมั้ย?!”
“ไม่เข้าใจ! เพราะผมไม่ได้ชอบผู้ชาย! วู้!”
“อ้าว แล้วแกยกตัวอย่างของขวัญชอบผู้ชายทำไม ฉันก็นึกว่าแกถามกระทบชิ่งกลับมาที่ตัวแกน่ะสิ!” คนเป็นลูกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก อยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่ได้ถามเพื่อกระทบชิ่ง แต่ถามเพื่อชี้โพรงให้พ่อดู! ว่าจอมขวัญมีแววชอบผู้ชายจริงๆ!!
“ไม่พูดกับพ่อแล้ว ไปนอนดีกว่า” จักรกฤษณ์ลุกขึ้นยืนทันที ด้วยความรู้สึกเสียเส้นที่พ่อไม่รับรู้อะไรบ้างเลย ร่างสูงกำลังจะเดินกลับห้อง แต่เสียงของบิดาดังไล่หลังเสียก่อน
“แล้วแกล่ะจักร ถ้า…คุณอธิปจีบของขวัญ แกคิดว่าไง?” จักรกฤษณ์หันขวับ ตาเหลือกโตด้วยความตกใจ
…พ่อรู้อย่างนั้นหรือ?!!!!...
คุณชัยทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่นึง ก่อนจะพึมพำอย่างที่ทำเอาจักรกฤษณ์ได้แต่นิ่งอึ้ง “อืม…ถูกคุณอธิปจีบก็ยังไม่น่าตกใจเท่า ‘คนของเรา’ ยอมขยับเข้าไปให้เขาจีบง่ายๆนี่สิ ว่างั้นมั้ย ไอ้จักร…”
……………………….
-
เสื้อผ้าชุดเก่าที่หล่นกระจายบนพื้นห้องราวกับไม่มีคนสนใจนั้น พอจะบอกให้รู้ว่าสองร่างบนเตียงกว้างอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า และมีแค่ผ้าห่มผืนเดียวคลุมกายเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ อธิปนอนตะแคงใช้ศอกข้างหนึ่งยันกายกับเตียง มือหนาอุ่นอีกข้างยื่นไปปัดเส้นผมที่ปรกอยู่ข้างแก้มขาวของคนที่นอนอยู่ข้างกายอย่างแผ่วเบา ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าแดงเรื่อหล่อเหลา ริมฝีปากบางแดงจัดเผยอออกน้อยๆเพื่อหอบหายใจ
“ไปล้างตัวไหม” น้ำเสียงทุ้มถามเบา
“ไปครับ แต่ขอพักก่อน” จอมขวัญพยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติ แต่มือหนาที่ปัดเส้นผมให้เขาเมื่อครู่ กลับไล้มาที่ข้างแก้ม และพอร่างโปร่งจะหันไปมอง ก็กลับกลายเป็นว่าแก้มเขาถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวของอธิปเสียแล้ว
ความร้อนนั้นกดหนักๆที่แก้มขวา ก่อนจะเรื่อยลงมายังซอกคอ และกลายเป็นร่างหนาพลิกตัวขึ้นคร่อมเขา
“พ…พี่…พี่โต…” มือขาวที่ล้าแรงเพราะความเหน็ดเหนื่อยจากกิจกรรมเมื่อครู่ พยายามยกขึ้นดันไหล่กว้างออกห่าง ทำเอาร่างสูงต้องเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอขาวที่เขาซุกไซ้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ สำหรับค่ำคืนนี้…
“ขออีกครั้งไม่ได้หรือ?” ดวงตาสีดำสนิทที่จับจ้องสบเข้าไปในดวงตาของจอมขวัญนั้น ทำเอาริมฝีปากบางที่กำลังจะเอ่ยปากห้ามได้แต่เงียบ
…ทำไมกัน…แค่ถูกอธิปจ้องเสียหน่อย เขาก็อ่อนราวกับขี้ผึ้ง…
“ได้มั้ย ของขวัญ…” นอกจากถามย้ำแล้ว มือหนาข้างหนึ่งยังลูบเข้าไปที่ซอกขาด้านในของจอมขวัญซึ่งยังชื้นฉ่ำไปด้วยหยาดรักจากความสัมพันธ์ลึกซึ้งเมื่อครู่ที่ผ่านมานี้
“อื้อ!...” ร่างโปร่งครางแผ่ว พยายามเบียดสองขาเข้าหากัน แต่อธิปกลับแทรกกายแกร่งขวางเอาไว้ มือหนายังป้วนเปี้ยนอยู่ในจุดที่ไวต่อสัมผัสอย่างที่ทำเอาหนุ่มผิวขาวได้แต่บิดกายไปมา
…ให้ตายเถอะ เขาก็ว่าตัวเองช่ำชองเรื่องบนเตียงมากแล้ว แต่พอมาเจออธิป…จอมขวัญถึงได้รู้ว่าเหนือฟ้าย่อมมีฟ้าจริงๆ…
ดวงตาเรียวเริ่มฉ่ำไปด้วยความต้องการ เมื่อมือหยาบอุ่นนั้นกำลังไล้เรื่อยไปทั่วต้นขาของเขา ยิ่งเฉพาะตอนที่กดเน้นย้ำต้นขาด้านในอย่างหมิ่นเหม่ว่าจะไปแตะต้องส่วนกลางลำตัวของเขา ก็ยิ่งทำให้จอมขวัญได้แต่ส่งเสียงเครือครางเบาๆ
“ตอบพี่หน่อยสิ ให้พี่อีกครั้งได้มั้ย” จอมขวัญมองคนถามย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความหงุดหงิด เขาบิดซ่านไปทั้งตัวด้วยอารมณ์อยากถึงขนาดนี้แล้ว ยังต้องให้เขาตอบเป็นคำพูดด้วยหรือ…
“อ่า…” เมื่อมีแค่ดวงตาเอาเรื่องของจอมขวัญ อธิปจึงแกล้งทำเป็นถามย้ำหลายๆครั้ง มือหนาสองข้างโลมไล้ไปทุกจุดไวสัมผัส ยิ่งโดยเฉพาะยอดอกเม็ดเล็กที่ถูกปลายนิ้วของเขาเน้นคลึงช้าๆและซอกขาด้านในเรียบตึงที่เขายังลูบเน้นราวกับจะรังแก
…ใช่…จอมขวัญเวลานี้น่ารังแกเป็นที่สุด…
“ตอบเร็วเข้า…พี่จะไม่ไหวแล้ว” อธิปยังถามย้ำด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะก้มลงจูบบนยอดอกแห้งผาดอีกข้างที่ยังไม่ถูกจุดอารมณ์ และพอโพรงปากของเขาเข้าครอบครองมัน อกแบนราบก็เดาะขึ้นอย่างซ่านเสียว
“อื้อ!...พ…พี่โต…” เสียงจอมขวัญนั้นเป็นเสียงผู้ชาย แต่สำหรับอธิป ในเวลาเช่นนี้ เสียงของร่างโปร่งที่กำลังถูกเขากลั่นแกล้งให้รัญจวนไปกับอารมณ์ปรารถนากลับเป็นเสียงหวานที่ทำให้เนื้อเต้น…และเขา…อยากได้ยินเสียงมากกว่านี้อีก…
ริมฝีปากร้อนจงใจดูดยอดอกแรงๆ ขบมันด้วยฟันคมยิ่งทำให้ร่างโปร่งบิดเร้าไปมาด้วยความทรมาน ทว่า…ไม่ถึงนาทีหลังจากนั้น ริมฝีปากร้อนก็ถอยห่างให้ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศจู่โจมจนจอมขวัญต้องห่อไหล่เพราะมันส่งผ่านความเย็นซ่านจากยอดอกลงไปถึงปลายนิ้วเท้า อธิปยันกายขึ้นมาให้ดวงตาเขาได้สบเข้ากับดวงตาเรียวที่หวั่นไหวไปกับแรงอารมณ์
“เคยเล่นผีผ้าห่มมั้ย”
“เคย…ถามทำไม”แม้จะกำลังถูกจุดอารมณ์หวาม แต่จอมขวัญก็ยังพอจะมีสติอวดเบ่งว่าตนเองก็เป็น ‘ชาย’ ที่ไม่เป็นสองรองใครเหมือนกัน
“ชอบมั้ย”
“ไม่ชอบ ร้อน อึดอัด…อ๊ะ! เดี๋ยว…อ๊ะ บอกว่าไม่ชอบไง…อื้อ” ไม่ทันจบคำปฏิเสธเรื่องผีผ้าห่ม อธิปก็ตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมพวกเขาทั้งสองคนไปแล้ว จอมขวัญโวยวายได้ครู่เดียว ก็กลายเป็นสั่นสะท้านเพราะรสจูบซาบซ่านที่ประทับลงมากับริมฝีปาก และสัมผัสปลุกเร้าที่ย้ายจากซอกขามาที่แก่นกลางลำตัว
ในห้องนั้นสว่างด้วยไฟสีส้มจากโคมไฟข้างเตียงทั้งสองข้าง และเย็นช่ำด้วยไอจากเครื่องปรับอากาศ แต่ในผ้าห่มที่สองร่างกำลังลูบไล้เรือนกายของกันและกันนั้นกลับมืดสลัวและร้อนผ่าว
“อ๊ะ! อ่า…” สำหรับการแทรกกายครั้งที่สองของค่ำคืนนี้ มันเป็นไปอย่างราบลื่นและไม่มีสะดุดด้วยการเตรียมพร้อมและความคุ้นชินของคนทั้งคู่
“เก่งมาก…” เสียงทุ้มยังกระซิบอยู่ข้างหู ริมฝีปากร้อนคลอเคลียไม่ห่าง เมื่อทุกส่วนแนบสนิท แม้ร่างกายของจอมขวัญตอดรัดจนเขาแทบจะคลั่งทุกวินาทีที่ผ่านพ้นไปแต่อธิปตัดสินใจยืดเวลาช่วง ‘ผีผ้าห่ม’ เพื่อแกล้งคนน่ารังแกด้วยการแช่นิ่ง ไม่ยอมขยับเสียที
“พี่โต…ขยับที…ไม่ไหวแล้ว…อื้อ…” ยิ่งค้างนาน ก็ยิ่งอึดอัด จอมขวัญทนไม่ไหวกับความรู้สึกที่อยากจะทะลักทะลายอีกแล้ว เขาบิดกายไปมาช้าๆหวังจะช่วยกระตุ้นให้อธิปทนไม่ไหวและเป็นฝ่ายไหวโยกพาเขาไปยังฝั่งฝัน
“ขยับเลยเหรอ?” อธิปถามย้ำ แต่ดวงตาพราวระยับดูก็รู้ว่าขี้แกล้ง จอมขวัญเลยต้องทุบเข้าที่ไหล่หนักๆ
“เออ!!...อ๊ะ! อื้อ!...อื้อ! อย่า…” เขาตะโกนกลับไปเสียงแข็ง และแทบจะในทันทีที่ส่วนที่แนบสนิทอยู่ในร่างกายของเขาเริ่มขยับเข้าออกช้าและหนักหน่วงจนใบหน้าขาวต้องแหงนเงยไปทางด้านหลัง สองมือจิกเล็บลงกับไหล่หนาของคนด้านบนอย่างวาบหวามไปกับสัมผัสแน่นหนักราวกับถูกตอกเสาเข็มก็ไม่ปาน
“ทำไมอย่าล่ะหืม…ไม่ดีเหรอ…อ่า…”
“มัน…มันจะไม่ไหว…อ๊ะ!...” ร่างกายของเขาโยกไหวทุกครั้งที่ถูกแทรกสอดเข้ามาหนักๆ จนได้แต่เกร็งสะท้านแล้วบิดกายไปมา จอมขวัญรู้ตัวว่ากำลังถูกอีกฝ่ายแกล้งเข้าแล้วแต่เขากลับถูกความต้องการครอบงำจนในหัวขาวโพลนหาวิธีแกล้งคืนไม่ออก
…ให้ตายเถอะ! เขาแพ้ทางอธิปชัดๆ…
“มองพี่แบบนี้ แสดงว่ากำลังคิดหาทางเอาคืนพี่ใช่มั้ย หืม?” อธิปหยอกเมื่อเห็นดวงตาเอาเรื่องที่จอมขวัญใช้จับจ้องมาที่เขา แม้มันจะเต็มไปด้วยแววปรารถนาในรสรักก็เถอะ
“ใช่ คอยดูเหอะ…อื้อ…ขวัญจะเอาคืนพี่โตให้ได้ อ๊ะ!....อื้อ! อื้อ! อ้า!!” ยิ่งคาดโทษอีกฝ่ายเท่าไหร่ สัมผัสหนักหน่วงก็หยัดเข้ามาในกายมากเท่านั้นจนได้แต่สะท้านครางเครือกับอารมณ์เสียวซ่านที่ไหลพล่านไปทั้งร่าง
“ดีเลย งั้นพี่จะรอให้ของขวัญเอาคืนพี่ แต่คืนนี้…พี่ขอแกล้งก่อนแล้วกัน”
“อ่า…อย่า…อื้อ! พอแล้ว อย่าดันเข้ามาอีก…อื้อ! แน่น…อ้า…”
นั่นไม่ใช่เสียงครางครั้งสุดท้ายของสองร่างในผ้าห่ม หากแต่มันยังดังต่อไปอีกนาน…จนเกือบค่อนคืน…
…………………..
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกคนกำลังหลับใหลให้ต้องยื่นมือไปคว้าตามเสียง มือขาวป่ายเปะปะก่อนจะเจอหูโทรศัพท์ แล้วจึงหยิบมันขึ้นมาแนบหูทั้งๆที่ยังหลับตา
“อืม…” เจ้าตัวส่งเสียงได้แค่นั้น เพราะยังไม่ตื่นดี ปลายสายเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะกรอกเสียงกลับมา
‘โต?...โตรึเปล่าจ้ะ?’
…โต?...
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ…ทำไมโทร.มาแล้วถามหาโตล่ะ?...ถามหาโต?...โต?...
…โต!!!!!!...
…จริงด้วย!!! นี่มันโทรศัพท์บ้านพี่โตนี่หว่า!!!...
จอมขวัญตาเหลือกโพลงในวินาทีนั้น รีบยกหูโทรศัพท์ออกมาจ้องอย่างตกตะลึง
…โทรศัพท์บ้านพี่โต! แต่เขาเสือกรับ!!...
‘โต?...โตยังอยู่รึเปล่า?’ เสียงจากปลายสายดังมาอีกระลอก จอมขวัญมองซ้ายมองขวา แต่เขาไม่เห็นอธิปเลยแม้แต่น้อย ในห้องมีเขาแค่คนเดียว!
ร่างโปร่งจำต้องเอาหูโทรศัพท์กลับมาแนบอีกครั้ง เขาพยายามควบคุมสติและน้ำเสียงให้ดูเป็นปกติที่สุด แม้ตอนนี้ตัวเองจะกำลังอยู่ในสภาพเปลือยบนเตียงในห้องนอนของอธิปก็เถอะ
“พ…พี่…พี่โตไม่อยู่ครับ”
‘อ้าว…โตไม่อยู่บ้านหรือจ้ะ’
“เอ่อ…คือ…อยู่…อยู่ห้องน้ำครับ อ่า…คือ…คือ…จะให้บอกพี่โตว่าใครโทร.มาหรือครับ”จอมขวัญแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน เพราะเขาไม่รู้ว่าอธิปไปไหน แล้วตอนนี้ขาเขาก็ไม่มีแรงแม้แต่จะพาตัวเองลงจากเตียงด้วยซ้ำ ฝันไปเถอะว่าเขาจะไปเดินตามหาอธิปทั่วบ้านได้
‘บอกเขาว่าแม่โทร.มาจ้ะ แล้วนั่นใครล่ะ เพื่อนโตเหรอ’
…แม่!!!! แม่ของอธิป!!!...นี่เขารับโทรศัพท์แม่ของอธิปทั้งๆที่เมื่อคืนเขาเพิ่งจะ ‘เด้งดึ๋ง’ กับอธิปทั้งคืน และเช้านี้เขาก็ยังนอนเปลือยบนเตียงของอธิปอย่างนั้นหรือ?!!!!... แค่คิด จอมขวัญก็อยากจะตวัดปลายเท้าขึ้นมาก่ายหน้าปากแล้ว
‘ฮัลโล ได้ยินมั้ยลูก…ฮัลโล’
“…เอ่อ…ได้ยินครับ…คือ…อ่า…ผม…ผมเป็น…เป็น…เป็นรุ่นน้อง…”
‘รุ่นน้องที่คณะน่ะเหรอ’
“…อ่า…ม…ไม่ใช่ครับ…ผม…ผม…ผมจอมขวัญ วิมลกิตติครับ…” หัวใจคนพูดสั่นจนแทบจะละลายไปหมดแล้ว ยิ่งตอนบอกชื่อตัวเองให้ ‘แม่’ ของอธิปรู้ ใจเขาก็เหมือนจะไม่มีเหลืออยู่ในร่างกายด้วยซ้ำ เขากลัวมารดาของอธิปตั้งแง่เขาเหมือนที่คุณรุ่งทิพเคยตั้งแง่ ยามที่เขาคบหากับน้ำทิพย์
…ทั้งเรื่องอดีตที่เขาทำเอาไว้ ทั้งความประพฤติ ประวัติชีวิต ประวัติการศึกษา ไหนจะเรื่องที่เขาเป็นผู้ชายอีก…
‘อ้อ…หลานคุณชัย วิมลกิตติใช่มั้ย’
“ใช่…ใช่ครับ” เขาตอบแล้วได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อก
‘ที่ชื่อเล่น…เดี๋ยวนะ โตเคยพูดให้แม่ฟังว่าชื่อ…ชื่อของขวัญรึเปล่าจ้ะ’
“ใช่…ใช่ครับ…”
‘ไว้วันหลังมากินข้าวที่บ้านแม่บ้างนะ เคยได้ยินแต่ชื่อ ไม่เคยเจอหน้าเลย เออ…แล้วโตใกล้ออกจากห้องน้ำรึยัง’ จอมขวัญกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะอธิปไม่ได้อยู่ในห้องน้ำ แต่ไปไหนก็ไม่รู้
“เอ่อ…ยัง…ยังอีกนานเลยครับ เดี๋ยวพี่โตออกมาแล้ว ผมจะให้พี่โตโทร.กลับดีมั้ยครับ”
‘งั้นไม่เป็นไรจ้ะ ฝากบอกเขาว่าเสาร์หน้า คุณรุ่งชวนไปทำบุญบ้านนะจ้ะ แม่รีบโทร.มาบอกก่อน กลัวลืมบอกโตน่ะ’
“ค…ครับ ผมจะบอกให้ครับ”
‘ขอบใจมากจ้ะ งั้นแม่ไม่กวนแล้ว ขอโทษที่โทร.ไปแต่เช้านะ’ แล้วปลายสายก็วางโทรศัพท์ไป ทิ้งจอมขวัญให้อึ้งกับประโยคสุดท้ายของมารดาของอธิป
…‘ขอโทษที่โทร.ไปแต่เช้า’…
…เช้า?!! ใช่!! นี่มันตอนเช้า!!! …
เขารีบหันมองหานาฬิกาและทันทีที่เห็นนาฬิกา จอมขวัญก็แทบช็อก!
….หกโมง ห้าสิบนาที!!...
…เช้าโคตรๆ! บอกให้รู้ว่าที่เขาสามารถรับโทรศัพท์ในบ้านของอธิปได้ตั้งแต่เช้าขนาดนี้ไม่ใช่เพราะมาเยี่ยมเยียนอย่างคนรู้จักมักจี่ แต่เป็นเพราะนอนค้างมาตั้งแต่เมื่อคืน!!!!...
…ตาย! ตาย! ตาย!!!!...
“ของขวัญเป็นอะไรรึเปล่า” ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา ด้วยมือของคนที่เขาอ้อนวอนขอให้มันโผล่หน้ามาตั้งแต่เมื่อกี้…แต่มันไม่มา! เพิ่งจะโผล่มาตอนนี้!! โผล่มาทำไม!!!...
อธิปตรงเข้ามาหาคนที่กำลังนั่งอึ้งอยู่บนเตียง สีหน้าซีดเผือด แต่พอเขาเข้าไปจับแขนเท่านั้น ดวงตาเรียวกลับตวัดฉับขึ้นมาจ้องดุทันที
…เป็นอะไรไปล่ะนี่ เมื่อคืนยังมองเขาตาหวานตาฉ่ำอยู่แท้ๆ…
มือขาวคว้าหมอนข้างกายทุบเข้าที่ช่วงตัวหนาทันที
“โผล่มาทำไมตอนนี้! ทำไมไม่มาตั้งแต่เมื่อกี้!!!”
“เดี๋ยวๆ…อะไรกัน พี่ออกไปซื้อโจ๊กมาให้ เพิ่งกลับมาเมื่อกี้นี้เอง มีอะไร จะลุกไปห้องน้ำเหรอ”
“ไม่ใช่เว้ย! แม่พี่โตโทร.มาต่างหาก!! แล้วขวัญก็รับสายไปแล้วด้วย! เขาต้องรู้แน่เลย…รู้แน่ๆเลย…”สองมือขาวกุมหัวตัวเองอย่างคิดไม่ตก ถ้าแม่ของอธิปรู้ ถ้าแม่ของอธิปสงสัย เขาจะทำยังไง?!! ถ้าแม่ของอธิปห้ามไม่ให้เขาและอธิปไปมาหาสู่กันอีก ไม่ให้เขาและอธิปเจอหน้ากันอีกล่ะ?!!...
“รู้ว่า…” อธิปแย้บถาม เมื่อเห็นคนตรงหน้ายังเอาแต่ทำสีหน้าเคร่งเครียด
“ก็รู้ว่าเราสองคน!!…” จอมขวัญเอ่ยปากจะพูด แต่ก็ค้างอยู่แค่นั้น เพราะดวงตาคมที่กำลังจับจ้องรอคำตอบจากเขานั้น มีแววลุ้นให้เขาพูด
…มันน่านักเชียว!! เขาเครียดแทบตาย ไอ้บ้าอธิปดันอยากให้เขาพูดเรื่องน่าอายอยู่ได้!!!...เมื่อคืนก็บอกไปแล้วนี่เว้ย! จะให้บอกอะไรบ่อยๆวะ!!...
“เราสองคนทำไมเหรอ ของขวัญ…เราสองคนเป็นอะไร?...”
“เป็นศัตรูร่วมชาติ เป็นคู่แค้นคู่อาฆาต อื้อ!...” พูดไม่ทันจบ ริมฝีปากหนากลับประกบจูบแนบแน่น ก่อนจะยอมผละออก
“ปากดี…”อธิปดุ แต่สีหน้าไม่จริงจัง เพราะดวงตาคมยังส่อแววหวานอย่างที่ทำเอาคนถูกจ้องชักจะเริ่มหน้าร้อน
“…เราสองคนเป็นคนรักกันต่างหาก…” ริมฝีปากหนาอุ่นยิ้มบางเมื่อเห็นคนถูกจูบยอมปิดปากเงียบ
“เข้าใจแล้วนะของขวัญ เราสองคนเป็นคนรักกัน…ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”
ติดตามตอนต่อไป (เจอกันอีกทีวันที่ 5 ก.ค. นะคะ)
เป็นไปตามคาดสำหรับพาร์ทที่แล้ว ว่าคุณป้ารีจะต้องโกยคะแนนนิยมมาอย่างท้วมท้น
แม้ว่าแกจะไม่ได้เสนอขายหลานชายให้คุณอธิปก็เถอะ แถมแกยังเอาแต่ขายความแมนของหลานอีกต่างหาก
แต่…แต่ชาวเล้ากลับชื่นชอบแกจริงงงงง…
เม้นท์ร้อยละ 90 ของพาร์ทที่แล้วมีชื่อป้ารี (ป้ารีไม่ใช่นางเอกนะคะ ทุกโค้นนนน :laugh:)
ส่วนพาร์ทนี้…ยกธงขาวให้กับฉากหวาน มันเขียนยากกกกก :sad11:
อ้อ แจ้งเรื่องลงพาร์ทหน้านะคะ พอดีสัปดาห์หน้าบัวมีสอบสำคัญ เลยจะหยุดลงฟิคและนิยายสัปดาห์นึงนะจ๊ะ
(เพราะตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มอ่านหนังสือเลย :sad4:)
เจอกันอีกที เดือน 7 ขอโทษมากๆนะคะ
ขอบคุณสำหรับพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนเม้นท์ และคนติดตามทุกๆคนจ้ะ :L2:
ป.ล. ขอบคุณแอดมิน ที่ทำให้เล้าใช้งานได้อีกครั้งนะคะ :pig4:
-
ของขวัญน่ารักอ่ะ :impress2:
พี่โตก็อย่าหื่นนักสิ เดี๋ยวน้องก็ช้ำหมดหรอก :m10:
ปล รอคุณรุ่งทิพย์คนเดียวเลยนะ :m26:
-
:z2: :z2: :z2:
เป็นไปตามคาด พี่โตหวัง ของขวัญก็สนองซ๊าาาาาาาาาา 555555
น่ารักที่สุดดดดดด แต่ทิ้งท้ายไว้ได้ฉึบมากๆ
ของขวัญน่ารักอ่าา อยู่กับพี่โตแล้วแบ๊วไปเลยเนอะ
พี่โตนะ แววเจ้าเล่ห์เริ่มออกมากขึ้นนะคะ
ฮือออออ อีกสองอาทิตย์เชียวววว
-
หวานกระจายเลยตอนนี้
พี่โตก็ขี้แกล้งจัง แต่ฮาป้ารี
ตรงแกคิดไปถึงแม่ผัว ลูกสะใภ้แล้ว 555
-
จอมขวัญ ยอมรับแล้ว หวานเชียว
ว่าแต่ แม่ของอธิปเหมือนจะรู้เห็นเป็นใจ นะเนี่ย
:pig4:
-
กรี๊ดดอ๊ะคะ
น่ารักมากๆๆๆ น้องของขวัญ
อิพี่โต ไม่บันยะบันยังเลยนะยะ น้องน่วมหมด
-
ป้ารีกับพี่จักร ฮามาก
คิดมากนะคะทั้งสองคน :laugh: :laugh:
ส่วนของขวัญกับพี่โตก็หว๊าน หวานเนอะ
-
:impress2: น่ารักมากมายอ่านแรวกรี๊ดลั่นบ้านเลยค่ะ
เปนกำลังใจเรื่องสอบค่ะสู้ๆนะค่ะ o13
-
กรี๊ดกร๊าดดดด
ตอนนี้มันน่ารักนักเชียว กิี๊ดกิ้ววววว
ของขวัญ หุหุ ในที่สุดก็ยอมเปิดปากบอกว่ารักพี่โตแล้ว
ส่วนพี่โตก็แอบหื่นนะ 555
และสุดท้ายป้ารีกับพี่จักรและลุงชัย เตรียมตัวเตรียมใจรับหลานเขย น้องเขยกันดีๆล่ะ
กร๊ากกก
ขอบคุณคุณบัวที่เอามาลงนะคะ เป็นกำลังใจให้กับการสอบค่ะ
:กอด1:
-
รอตอนต่อไปจ้า :z3:
-
หวานเวอร์อ่ัะ
-
แม่พี่โตจะไม่ร้ายเหมือนที่ป้ารีคิดใช่มั้ยคะ คนแต่ง
-
เป็นคนรักกันแล้ววววว โว้ววว
น้องขวัญเสียทั้งตัวเสียทั้งใจไปแล้วด้วยยย :z1:
พาร์ทหน้าลูกสะใภ้จะได้เจอกะแม่สะมีใช่ป่าววว
หวังว่าแม่สามีจะไม่ร้ายกะนางเอกหรอกนะ ใช่มั้ยคะป้ารี :laugh:
ป.ล. พาร์ทนี้หวานมากก ชอบบบบ :impress2:
-
ไม่นึกเลยว่าพี่โตจะชวนเล่นผีผ้าห่ม
ที่ผ่านมาเห็นพี่แกดูเรียบร้อย ขรึมๆ แต่ซ่อนหื่นนะเนี่ย :z1:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :jul1: :jul1:
-
จะมาเป็นคนรักอะไรกันพาร์ทนี้
ควรจะเป็นได้ตั้งแต่สิบพาร์ทที่แล้วตะหาก (หัวเราะ)
คุณชัยเท่มากค่ะ พี่จักรที่กำลังกลุ้มๆ กับเรื่องน้องชายถึงขั้นหน้าหงายได้เลยทีเดียว
ป้ารีก็น่ารัก แม้ว่าจะชอบดูละครมากไปหน่อยก็เหอะ
แต่ก็เป็นครอบครัวที่น่ารักมากๆ เลยนะ
อีกไม่นานก็จะได้รู้จักครอบครัวของพี่โตบ้างแล้ว
จะน่ารักขนาดไหนนะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
..ตั้งใจสอบน๊ะจ๊ะ :call:
-
(กรีดร้องงงงงงงงงงง)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
น่า รัก อ้ะ ! ><!
ของขวัญน่ารักมากค่ะตอนนี้ ฮ่ะๆ >< พี่โตสุดยอดดดดด (พี่แกไม่มีสิ้นสุดจริงๆ...สงสารขวัญ..สะโพกร้าวรานขนาดไหนนั่น..)
ยอมรับแล้วววววๆๆๆๆ น่ารักเหมือนเด็กเชียว อ่านไปยิ้มไปแก้มเกือบแตก ฮ่าๆ
โอ้ แม่ซะมีเจอกับลูกสะใภ้นามจอมขวัญแล้ว...
พี่โตไปคุยให้ฟัง...เห??? นี่พี่โตไปพูดอะไรเกี่ยวกัยของขวัญให้คุณแม่ฟังเนี่ย!!
โบกธงเชียร์ป้ารีอีกรอบ สุดยอดค่ะ! เสื้อแขนยาวขายาวไม่ได้ช่วยอะไรเลย หึๆ =w=
ส่วนคุณพ่อคะ...คุณพ่อยอมรับได้ ระแคะระรายอยู่รึเปล่า? *-* หุๆ
พี่จักร...อย่ามาทำเป็นพี่หวงน้องแล้วขัดขวางความรักของสองคนนั้นนะ!!! ><!
รอตอนหน้าค่าาาาาาา
ปล. ไม่เป็นไรค่า เรารอได้ ><! หุๆ...แต่คิดถึงจัง T^T!
-
รักทั้งป้ารี ลุงชัย และพี่จักรเลยค่ะ
วู้ววววววววว น่ารักทั้งบ้านแบบนี้มิน่าของขวัญของพี่โต น่ารักขไหนขนาด
(แต่น่ารักกับพี่โตคนเดียว กับคนอื่นยังกะปิศาจ)
ตอนต่อไปต้องลุ้นรุ่นผู้ใหญ่จะว่ายังไง
อวยพรให้ป้ากับลุงนางเอก ได้ญาติฝ่ายสามีหลานถูกใจนะคะ
-
อื้อหือออ
สมควรโดนลงโทษนักเชียว ปากแบบนี้
แต่จอมขวัญน่ารักจริงๆ สมควรถูกแกล้งแล้ว
สรุปแล้วก็คือ ผู้ใหญ่รู้เรื่องหมดแล้วใช่ไหม??? อา.. ไฟเขียวเลยโต ยกขันหมากกันเถอะ
-
รอบต่อไปมันานเกิ๊นอะ
พี่โตนี่ขี้แกล้งจังเลย
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
น่ารัก อบอุ่น :L2:
ชอบคุณพัชรีจัง o13
55 ของขวัญเป็นนางเอก :laugh:
-
:m25: :m25:
พี่โตอย่างหื่นน้องช้ำหมด
ขำป้ารีที่สุดนี่ขนาดใจยังไม่อยากยอมรับ แต่กังวลไปถึง แม่สามีแทนของขวัญเรียบร้อย :laugh: :laugh:
พี่จักร นู๋เข้าใจพี่นะ มันยากที่จะเข้าใจแต่เมื่อพี่รักใครเมื่อไหร่ พี่จะเข้าใจเองว่า รักก็คือรัก มันไม่เกี่ยวกับเพศหรอก
ลุงชัยก็เยี่ยมยอด สมกับเป็นเจ้าของธุรกิจ ความคิดยอดเยี่ยม
ส่วนคุณแม่สามียังดูไม่ออก แต่เชื่อมือพี่โตว่าจะพาน้องผ่านไปได้
-
:กอด1: กอดหน่อย คิดถึง
:o8: เขินแทนขวัญ
:m20: ขวัญน่ารักอ่ะ มากอ่ะ
o13 ป้ารีที่รัก
-
รอได้จ้า ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะ ขอให้ได้คะแนนเยอะๆๆๆนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ตอนนี้คู่พี่โตน้องขวัญหวานกันไปป่ะ อิอิ :-[ :-[
-
น่ารักเว้ยเฮ้ย :z3:
-
:o8: อ่านไปเขินไป...
สรุปว่าญาติฝั่งนางเอกระแคะระคายกันหมดแล้ว.... o8
ตอนหน้าคงต้องไปดูกันญาติฝั่งพระเอกบ้างแล้ว....
-
ฮาบ้านของขวัญอ่ะ น่ารักทั้งบ้านเลย
บ้านพี่โตก็น่าจะดีนะ น่าจะทางสะดวก :mc4:
-
ฮาป้ารีจริง ๆ ได้อีกนะป้าขา คิดไปไกลเลยทีเดียว 555 :m20:
ขอให้โชคดีในการสอบนะคะ ได้คะแนนเต็ม ๆ :mc4: :mc4:
-
กริ๊ดดดด
ของขวัญทำตัวน่ารักสมชื่อจริงๆ
อิอิ :z1: :z1: :z1:
-
>< เขินจังคะ
ของขวัญถูกชวนไปบ้านก็ยอมไปง่ายๆอะ ไ่ค่อยยอมพี่โตเลยน๊าา
แต่คนที่บ้านจอมขวัญนี้ท่าจะรู้กันหมดแล้วสิ แล้วคุณแม่พี่โตละคะ :-[ หรือจะรู้แล้วอะ ...
ลุ้นๆ หวังว่าคุณแม่จะรักของขวัญมากๆนะคะ
-
คุณพ่อสุดยอดเลย คิดล่วงหน้าได้แม่นมาก
-
แล้วแม่พระเอกคนนี้จะร้ายอย่างที่ป้ารีว่าไว้มั้ยอ่ะค้า.... ว่าแต่คุณลุงก็สังเกตการณ์อยู่เงียบๆนะเนี่ย
ฉากหวาน หวานได้ใจจิงๆค่า :-[
-
น่ารัก...มากกกกกกกกกกกกกกกก :o8:
-
แล้วอย่าบอกว่าไปค้างเพราะลงต้นไม้จริงอย่างที่อธิปอ้าง
จริงๆ แล้ว สองคนนั้นไปตอกเสาเข็มกัน 555++ ไม่สิ ท่าทางจะลงเสาเอกด้วย
สรุป ไปๆ มา ๆ คุณพ่อรับได้ง่ายที่สุด :really2:
ฉากหวาน น่ารักดีออกคะ ไม่ได้หวานจนเลี่ยนเลย มันหวาน มัน เค็มดี ได้รส ไม่มากไม่น้อยเกินไป หยอกนิดหน่อยพอเป็นกระสัยตามนิสัยของตัวละคร
ว่าเเต่ ของขวัญ ฉากที่เรียกพี่โต..เนี่ยยยย :o8: ของขวัญสาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รอวัน ของขวัญ กด พี่โต 5555+++
บวกหนึ่งนะคะ ขอให้น้องบัว ทำข้อสอบได้ทุกข้อเลย อ่านตรงกะที่ออกสอบ ^^ แล้วกลับมาเขียน ของขวัญไว ๆ ^^ อดใจรอเดือนหน้าคะ (แอบเศร้าเหมือนกัน)
พาทหน้า คงมีคนร้อนตัว (อย่างจอมขวัญ55+) , มีคนร้อนใจ อย่างคุณรี 555++
-
น่ารักมากกกก หวานมากกกก
เป็นอะไรกัน
เป็นคนรักกันแล้ว :-[
-
กรี๊ด...พี่โตชวนน้องขวัญเล่นผีผ้าห่มทั้งคืน
แม่พี่โตไม่เห็นแปลกใจเลยว่ามีคนอื่นมารับโทรศัพท์บ้านแต่เช้า...
ป่านนี้พี่จักรตาโตไปถึงไหน ๆ แล้วกับความรอบรู้ของลุงชัย
-
มันน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่โต อบอุ่น อ่ะ ชอบจัง
อิจฉาของขวัญ
-
ดีใจแทนของขวัญ ที่ได้มาเจอพี่โต
ต่างก็เป็นของขวัญของกันและกัน
อ่านแล้วอบอุ่น ซึ้งใจมากค่ะ
-
พี่โต ของขวัญ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
อ๊ากก อยากให้ทั้งคู่ได้คบกันแบบเปิดเผยจังเลย คงน่ารักน่าดู :-[
-
ฮื่อๆๆๆๆๆ เดือนหน้าเลยยยยยยยยยย
อ่านะ ทำไงได้ ต้องร้องเพลงรออย่างเดียวแหละนะ ก้อติดเรื่องนี้ไปแล้วนี่
สู้ๆนะคะ สำหรับการสอบบบบบบ
ปล.รักของขวัญม๊ากมาก และ อธิปน่ารักเว่อร์
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ให้แม่ไปขอของขวัญเลยนะ!! ><!!
เหมือนจักรเองก็มีใจให้คุณน้ำเหมือนกันนะ แต่ยังไม่ยอมรับสักที
เอิ่ม... คุณลุงคุณป้าฮะ สบายใจได้ พี่โตของ ของขวัญ เป็นคนดีนะฮะ *-*
-
น่ารักมากกก
เป็นศัตรูคู่อาฆาต (รัก?) :o8:
-
พาร์ทนี้ลุงชัยเก่งมากค่าอ่านได้ขาดหมดเเถมยังคิดเผื่อพี่จักรด้วย o13
-
เราสองคนเป็นคนรักกัน ... :o8:
-
หวานซะ สะโพกครากเลยไหมอะของขวัญ พี่โตไม่ถนอมน้องเลย :jul1: :jul1:
ครอบครัวของชวัญน่ารักมากๆอะ o13 รอลุ้นครอบครัวพี่โต
แต่ที่อึ้ง 2 อาทิตย์เลยอะกว่าจะได้อ่านอีกที :z3: :z3:
ปล.สู้ๆกับการสอบนะครับ :กอด1: :กอด1:
-
ชอบพี่จักร :impress2:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย ตอนนี้ไม่ไหวแล้วววววววววววววว
แม่พี่โตต้องแอบโทรมาเช็คแน่ๆ เลย
-
แง๊ๆ สองอาทิตย์ ไม่น้า โหดร้ายT^T
แต่ก้อจะรอนะ รอพี่โต อิอิ เขิล><
พอเปิดใจอารายๆก้อหวานมากมาย อิอิ
-
:o8: พี่โตอ่า
คุุณป้ารีกับลุงชัยก็น่ารักอีกแล้ว :man1:
ป้ารีไม่ต้องไปกังวลเรื่องแม่สามีหรอกนะคะ เพราะแม่พี่โตน่าัรักค่ะ :laugh:
-
พี่โตเท่านั้นที่ปราบของขวัญได้ o13
อยากได้แบบพี่โตมั่งอ่า อบอุ่นที่สุด :-[
-
ยังรู้สึกคุณพัชรีขโมยซีนเล็กๆ แต่สามีนี่สิ เหมือนจะนิ่งแต่รู้ดีกว่าใครหมด
ส่วนคู่หลัก หวานไม่ต้องพูดถึง เวลาของขวัญอยู่กับพี่โตแล้วเหมือนเด็กน้อย
ซะจริงๆ จะออดจะอ้อนพี่โตบ้างไรบ้างก็ได้นะ :-[
ไม่ได้เจอันอีกตั้งหลายวัน ขอให้สอบผ่านด้วยดีนะคะ
-
ครอบครัวของขวัญยัง รั่วๆ ฮาๆ
คุณป้าจะรู้มั้ยเนี่ย....ชุดนอนที่เตรียมไป พี่โตไม่ให้ใช้
เพราะ.........พระเอกเราหื่น....
รอของขวัญเจอหน้าแม่สามี.........
-
เชียร์พี่โตค่ะ ชอบให้ของขวัญโดนแกล้งค่า
ไว้เอาอีกนะคะ เหอๆๆ :z1:
ุคุณแม่พี่โตดูน่ารักดีนะคะ ^^
-
อุ๊ยตายว๊ายยยยกรี๊ดดดดดดด...ไชโยโห่ฮิ้ววววววว
:z2: :z2: :z2: :z2:
แม้จะนาน...เค้าก็จะรอของขวัญ
-
“ถ้ารักขวัญ…ก็พาขวัญไปกับพี่นะ…ให้ขวัญได้มีพี่อยู่ข้างๆ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:z3: :z3:
ไม่ไหวแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ทำไมกรูเขินได้ขนาดนี้ค้า
:o8:
นี่กรูไม่ใช่พี่โตยังเขินได้ขนาดนี้
พี่โตอย่าเพิ่งละลายลงไปกองกับพื้นน้า
ไม่ไหวแล้วว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z3:
ต้องขออภัยน้องบัวที่เมนท์ได้หยาบคายเหลือรับ
o1
แบบว่ามันไม่ไหวแล้วจริงจริ๊ง
:m23:
ทำไมของขวัญของพี่โตมีพัฒนาการที่สุดแสนจะน่ารักน่าฟัดขนาดนี้
คนอ่านนี่บิดซะจนโซฟาจะทะลุอยู่แล้วเนี่ย
แต่ประทับใจครอบครัวของของขวัญมากๆเลย
ถึงไม่ใช่พ่อแม่พี่ชายแท้ๆ
แต่ก็รักและเป็นห่วงของขวัญมากถึงมากที่สุด
ดีใจกับของขวัญและพี่โตด้วย
สำหรับการเริ่มต้นเป็นคนรักและเป็นคู่รักที่น่ารักสุดๆไปเลย
รักของขวัญ รักพี่โต ชอบป้ารีกับลุงชัย
เลิฟน้องบัว
:กอด1:
เจอกันอีกทีวันที่ 7 นะจ้ะคนสวย
-
^^
-
:pig4: :pig4:
-
อร๊ายยยยยยยยย
ได้กันอีกทีแล้ว
ปลื้มใจแทนพี่โตจริงๆ เหอะๆ
ทีนี้ก็มาทั้งใจแล้วล่ะ เหลือแค่เรื่องที่บ้าน
คุณชัยไฟเขียวแล้ว (??)
เหลือพี่จักร ป้ารี และแม่พี่โต
ไฟท์ติ้งนะะะะ
เย้ !!
-
:L2:lสำหรับบทนี้
และ :กอด1: :L2:สำหรับกำลังใจในการสอบนะคะนักเขียน
-
เหมือนบ้านพี่โตจะชิลกว่าที่คิดนะคะ
เพราะฉะนั้น ป้ารีขา
เตรียมเรียกสินสอดได้เต็มที่เลยค่ะ หุหุ
-
:กอด1:
-
:oo1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด มากกกกอ่า
น้องขวัญน่ารักทีุ่สุดดดดดด พี่โตขี้แกล้งมากอะ
แต่แกล้งแบบนี้เขาชอบ 55555 น้องขวัญโดนไปกี่ยกล่ะนั้น :jul1:
ที่ป้ารีีห่วงรู้สึกว่า น่าจะเป็นแม่สามีใช่ไหมค่ะ กลัวหลานโดนทำร้ายย
ชอบลุงชัยอะ เหมือนจะเตรียมใจไว้เนินนานแล้ว 5555
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
หวานกันจังเลยพี่โตกับของขวัญ
จักรและลุงกับป้าของของขวัญเริ่มรู้กันหมดแล้ว
+1+เป็ดให้น้องบัว
-
ยิ่งอ่านยิ่งหล อร๊ายยยยย
น่ารัก หวาน จังนาตั้งแต่ตอนบอกรักมาเนี่ย
โอยอ่านแร้วเขินนนนนน
รอนะจ๊ะ สู้ ๆ นะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :im :man1: :man1: :haun4: :haun4: :haun4: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:press2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
น่ารักจริงๆตอนนี้ อ่านแล้วเขินอ่ะ
พี่โต+น้องของขวัญทำเอาเราเสพติด
แล้วนะเนี่ยอยากอ่านเรื่อยๆเลย
:กอด1:
-
ฮ่า ฮ่า ใครก็ไม่ร้ายเท่าลุง ไม่มีอ้อมค้อมถามตรงประเด็น เข้าเป้าอย่างแรง
เอิ๊ก ๆๆๆ ของขวัญกับพี่โตน่ารักเกินไปหล่ะ อิจฉาจริง ๆ :o8: :o8:
-
ของขวัญได้เปิดตัวกับคุณแม่พี่โตในงานทำบุญนี้แน่
ว่าแต่พี่โตจะแนะนำของขวัญกับคุณแม่ว่าอะไรดีน๊า :m12:
-
ผีผ้าห่มมมมมมมมมม :jul1: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
-
ขอให้สอบสำคัญผ่านฉลุยนะฮะ เพี้ยง
-
ดูจากรูปการณ์แล้วท่าทางพี่โตคงไปคุยไว้แล้วแน่เลย แม่พี่โตน่าจะน่ารักนะคะเนี่ย
ปล พี่โตเห็นเงียบๆอย่างนี้หื่นใช่ย่อยนะเนี่ย แต่ไม่เปนรายคนอ่านชอบค่า 5555 :haun4:
-
เอาพ่่ีโตห่ืนๆ ขี้แกล้งแบบนี้อีกได้มั้ยคะ ชอบบบบบ
ของขวัญน่ารักจังเลยอ่า แอบคิดถึงของขวัญเวอร์ช่ันโหดๆ
แมนๆเหมือนกันค่ะ แต่เอาแบบหวานๆน้า กร๊ากกกกก
ส่วนป้ารีใจเย็นๆนะคะ แม่ผัวเร่ืองนี้อาจจะใจดีก็ได้ค่ะ
ตอนหน้าเรามาสืบไปพร้อมๆกันนะคะป้ารี 555
คุณลุงชัยกะพ่ีจักรก็ไม่ต้องคิดมากนะคะ พ่ีอธิปเป็นคนดี
ต้องดูแลของขวัญอย่างดีแน่นอนค่ะ !!! ^^
ป.ล.น้องบัวสู้ๆกับการสอบนะคะ เกทเอจ้าาา
-
น่ารักมากๆ รอจ้า
-
ของขวัญน่ารักเนอะ
ของขวัญชิ้นนี้แกะนานไปมั้ย
พี่โตแกะอยู่ทั้งคืนเลย :man1: :man1: :man1:
-
5555
บางทีของขวัญก็คิดมากไป
-
คิดว่าคุณแม่พี่โตก็น่าจะรู้นะ
ยังชอบคุณป้ารีเหมือนเดิมค่ะ :กอด1:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันจนได้ กรี๊ดดด สนุกมากเลยค่า !!! ติดงอมแงม ขอเม้นรวบยอดเลยนะคะ ^^ ของขวัญน่ารักมากๆเลย นิสัยเหมือนเด็กๆที่ต้องการคนดูแล เอาใจใส่อยู่ตลอดเวลา นิสัยอย่างของขวัญมันเหมาะให้ถูกคนอื่นรักและดูแลมากกว่า ไม่เหมาะที่จะไปดูแลใครหรอก ดีแล้วที่ของขวัญกับน้ำทิพย์กลับมาเป็นแค่เพื่อนกัน เพราะดูแล้วขวัญน่าจะเข้าใจว่าอยู่กับน้ำทิพย์แล้วสงบ ทำให้ใจเย็น ชุ่มชื่น เลยคิดว่าเป็นความรัก แต่พอมาเจอพี่โตที่เริ่มได้รู้จักกันมากขึ้นขวัญกลับรู้สึกอบอุ่น และเป็นตัวของตัวเอง เหมือนกับว่าขวัญเปิดรับพี่โตเข้ามาในพื้นที่ของคำว่าครอบครัวมากกว่าน่ะ .. จากตอนแรกที่ไม่ค่อยชอบคุณพัชรีเพราะเธอดูจะตัดสินอะไรมากมายเกินไปจริงๆ แต่เข้าใจละว่าเธอมีสาวแค่คนเดียวก็ต้องรักและห่วงเป็นธรรมดา แต่พอมาหลังๆพอเธอรู้เรื่องระหว่างของขวัญกับพี่โตก็ดูจะกลายเป็นแม่ยกไปโดยไม่รู้ตัว แอบมีกระซิบบอกให้ครอบครัวพี่โตรู้ด้วยนะนั่น ฮ่าๆ ส่วนคุณพัชรีกับพี่จักรก็ฮาเถอะ สงสัยว่าเราจะเป็นญาติฝ่ายนางเอก แหมมมม ถึงจะเป็นญาติฝ่ายนางเอกแต่เห็นหลานรักมีความสุขมันก็น่าปลื้มใจและหายห่วงไม่ใช่เหรอคะ สรุปแล้วทางครอบครัวขวัญก็รู้หมดแล้วสินะ เหลือแต่ครอบครัวของพี่โต อืม ... เราคิดว่าทุกคนน่าจะยอมรับได้นะ ของขวัญเองก็น่ารักจะตายเวลาอยู่กับพี่โตเหมือนเด็กน้อยเลย ส่วนไอ้คุณทรงพลอะไรนั่นมันชอบของขวัญเปล่าวะดูมันทำเหมือนรำคาญแต่ก็ช่วยเหลือทุกที โหยยย เวลาของขวัญแทนตัวเองว่าขวัญแล้วเรียกพี่โตว่าพี่มันน่ารักมากอ่ะ อ่านแล้วเคลิ้มชอบ ~ น่ารัก >.<
-
ตอนนี้ถูกใจประชาชีที่สุด
อะไรจะหวาน และซาบซ่านที่ซู๊ดดด
-
ในที่สุดพี่โต น้องของขวัญ ก็อะดึ๊บ กึ๊บๆ หวานจนน้ำตาลขึ้นตา ขอบอกว่าลุงชัยทันสมัยที่สู้ด เชียร์ทั้งคู่ด้วย
-
รอ :L2: :L2:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ตกหลุมรักของขวัญกับพี่โตไปเต็มๆ
พี่โตขี้แกล้ง น้องขวัญก็น่ารัก
ชอบเวลาขวัญอยู่กับพี่โตมากเลยค่ะ บรรยากาศอบอุ่นมากๆ
-
ของขวัญน่ารักน่ากดมากกกกกก :impress2: :impress2:
พี่โตก็หื่นไปนะ :laugh:
ว่าแต่ลุงชัยรู้เรื่องของขวัญแล้วเหรอ :a5:
-
อ๊ากกกกกกกกกก ของขวัญน่ารักเว่อร์ๆๆๆๆๆ พี่โตไม่รักไม่หลงก็บ้าแล้ววววว :-[
ขอบคุณน้องบัวมากๆ ค่า ขอให้การสอบผ่านไปด้วยดีนะคะ :L2: :pig4:
-
หวานกันม๊ากกกกกก
ไม่ติดว่าของขวัญจะน่ารักขนาดนี้
โฮะๆๆ คุณป้ารีก็ช่างน่ารัก ส่วนคุณลุงก็สุดยอดไม่เเพ้กัน
อิอิ
-
เรื่องนี้นี่รวบรวมทั้งฉากฮา-ฉากหวาน-ฉากซึ้งไว้ในตอนเดียวกันได้แบบไร้รอยต่อ ทอเต็มผืน หลับเต็มตื่นจริงๆ ยอดเยี่ยม!
โอ๊ยยย อ่านไปก็ปลื้มและหลงของขวัญอ่ะ! ชอบตอนที่ปากตรงกับใจ เข้าไปกอดกับบอกรัก (แต่หลังจากนั้นก็เขินนน)
ปลื้มมมใจแทนพี่โตจริงๆ ของขวัญทำไมน่ารักงี้อ่ะ!!! พอจะเดาได้แล้วว่าพี่โตที่เห็นแกเงียบๆจริงๆแอบเจ้าเล่ห์
แต่ตอนนี้แสดงความเจ้าเล่ห์ออกมาเต็มๆ กร๊ากกก ของขวัญโดนพี่โตแกล้งอ่ะ ชอบๆ เอาอีกๆ
ทางด้านครอบครัวของขวัญก็นั่งเครียดกันเชียว ป้ารีฮาสุดละ ทั้งแต่รีแอคชั่นของแกยันเสื้อผ้าที่เตรียมไปให้ใส่นอน ฮ่าๆๆ
ลุงชัยมาแบบม้ามืด ฉัวะเดียวตายกันเป็นแถบ ฮ่าาาา
ตอนหน้าของขวัญจะเจอแม่พี่โตหรือเปล่าเนี่ย อยากเห็นปฏิกิริยาแม่พี่โต แต่เท่าที่ดูมา ดูคุณแม่จะเป็นคนใจเย็น มีเหตุผลนะ
ลุ้นๆๆๆ สองอาทิตย์ก็รอได้ค่ะ ขอให้การสอบประสบความสำเร็จนะคะ
-
ของขวัญน่ารักน่าหลงจริงๆว่ะ
ดีใจแล้วก็เป็นปลื้มแทนอิพี่โตเลย :-[
-
เค้าจะรอวันที่ 5 อย่างจดจ่อนะตัวเธอ !!!!!
-
...จอมร้าย...
SP: จอมขวัญ VS ปวิน
BY: Dezair
………………………
จอมขวัญ วิมลกิตติไม่เคยคิดอยากจะมีเพื่อนเป็น ‘มัน’ เลยให้ตาย อันที่จริงแล้ว เขาก็ไม่ใช่คนมนุษยสัมพันธ์ดีเยี่ยม ขนาดในโรงเรียน ยังมีแค่เพื่อนกินข้าว เพื่อนนั่งข้างๆ แต่ถ้าถามว่าเป็นเพื่อนสนิทมั้ย เขาตอบได้ทันทีว่า ‘ไม่’
…แต่ว่า…ไอ้หมอนั่น…มันไม่ได้เป็นเพื่อนที่โรงเรียนด้วยซ้ำ ก็แค่เจอกันที่โรงเรียนสอนพิเศษ…แต่…มารู้จักกันได้เพราะเขานั่งข้างหน้ามัน และมัน…เปิดกระป๋องน้ำอัดลม
แป๊ก! ซู่!!!!!
เสียงเปิดกระป๋องพร้อมกับเสียงแก๊สที่อัดอยู่ในนั้นพุ่งทะยานออกมาพร้อมกับน้ำอัดลมสีดำฟองฟ่อด และมัน…ไม่เพียงแค่พุ่งขึ้นไปในอากาศ แต่มันดันพุ่งไปที่แผ่นหลังของคนที่นั่งอยู่ข้างหน้า
“เฮ้ย!!!” จอมขวัญร้องเสียงดังเมื่อรู้สึกว่ามีน้ำกระเด็นมาโดนหลังเขา และพอหันกลับไปมองก็ถึงกับต้องตาโตเมื่อเห็นว่านักเรียนชายที่นั่งอยู่ข้างหลังส่งยิ้มแหยๆมาให้ พร้อมกับหลักฐานในมือมันอันได้แก่กระป๋องน้ำอัดลมที่ยังมีฟองฟ่อดเต็มปากกระป๋อง!! ไหลทะลักซะยิ่งกว่าท่อประปาแตก!!!
เขาเอี้ยวตัวมองเสื้อนักเรียนด้านหลังของตัวเอง เห็นคราบน้ำอัดลมเป็นหย่อมๆ มันชื้นเข้ามาถึงเสื้อกล้ามที่สวมอยู่ด้านในแล้วนึกโมโห
“อ่า…คือ…มันเลอะอ่ะ” ไอ้คนถือกระป๋องน้ำอัดลมบอกเขาเสียงอ่อยๆ และพยายามจะยิ้มให้ แต่จอมขวัญไม่ใช่คนใจดี เขาเงยหน้ามองพร้อมคิ้วขมวดฉับ
“กูรู้!” จอมขวัญลุกขึ้นยืน จะออกไปห้องน้ำ เขาเหลือบตามามองไอ้ตัวต้นเหตุที่ยังนั่งทำหน้าแหยไม่รู้เรื่องว่าเหตุการณ์อย่างนี้มันจะต้องรีบขอโทษเขา! ไม่ใช่นั่งซื่อบื้อแบบนี้!!!
“ไอ้ฟู มึงขอโทษเขาดิวะ” เพื่อนมันสะกิดบอก …อ้อ…มันชื่อฟู…ชื่อประหลาดสมกับหน้าตาประหลาดๆของมันนั่นแหละ! จอมขวัญหงุดหงิดหนัก แค่ชื่อประหลาดของมันก็ไม่สบอารมณ์เขาแล้ว
“เออ ขอโทษนะ…มาๆ เดี๋ยวเราไปช่วยนายเช็ด” แล้วมันก็ลุกขึ้น และไม่รู้ว่าเพราะฟ้าสาปสวรรค์แกล้งรึเปล่า เพราะพอมันลุก…เท้ามันกลับลื่นพรืด! ส่งผลให้มือที่ถือกระป๋องน้ำอัดลมนั้นกระตุกพรวดแล้วสาดน้ำหวานในกระป๋องเข้าใส่เสื้อนักเรียนของจอมขวัญอีกรอบ!!
“ต…ต…ตาย…ตายห่า…” ไอ้เจ้าของน้ำอัดลมว่าอย่างนั้นด้วยใบหน้าซีดเผือด แต่สำหรับจอมขวัญ…นี่ไม่ใช่แค่ตายห่าแน่นอน!
“มึง!!!!!”
……………..
…ไม่ต้องรงต้องเรียนมันหรอกวันนี้!!...
จอมขวัญนั่งหน้าบูดอยู่บนเคานท์เตอร์อ่างล้างหน้า ทั้งตัวมีเหลือแค่เสื้อกล้ามกับกางเกงนักเรียนสีน้ำเงิน ส่วนเสื้อนักเรียนของเขา ถูกไอ้นักเรียนกางเกงดำหัวเกรียนหน้าประหลาดชื่อประหลาดกำลังซักให้อยู่
“อ่า นายไปนั่งเรียนก็ได้นะ เดี๋ยวซักเสร็จแล้วเอาไปคืน”
“จะให้กูไปนั่งเรียนในห้องแอร์ทั้งสภาพแบบนี้?!!” จอมขวัญชี้ให้ดูว่าตอนนี้เขาอยู่ในสภาพแบบไหน อีกฝ่ายเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง
“แหม…อยากจะโดดเรียนล่ะซี่! แต่อาจารย์คนนี้สอนสนุกนะเว้ย เรายังชอบเลย”
“กูไม่ได้อยากโดดเรียน ถ้าไม่ใช่เพราะมึงทำเสื้อกูเลอะ!” เด็กหนุ่มเจ้าของเสื้อนักเรียนเปื้อนน้ำอัดลมตวาดใส่อย่างหงุดหงิด
ไอ้คนซักเสื้อไม่ได้ตอบอะไรกลับมา มันปิดก๊อกน้ำแล้วบิดหมาด ก่อนจะคลี่ออกดูปรากฏว่าเสื้อสะอาดดีเยี่ยม แต่มันยับยู่ยี่อย่างที่จอมขวัญบอกตัวเองว่าคนอย่างเขาไม่มีทางใส่!
“อ่ะ เสร็จแล้ว” ไอ้บ้านั่นมันเห็นรึเปล่าว่าเสื้อยังชื้นและยับซะขนาดนั้น!!!
“มึงจะให้กูใส่เสื้อที่ทั้งยับทั้งชื้นเนี่ยนะ!!”
“อ้าว ก็นายให้เราซักมันก็ต้องเปียก แล้วพอเปียกก็ต้องบิดให้หมาด พอบิดมันก็ยับ เรื่องแบบนี้มันเป็นตรรกะที่ต้องรู้กันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” ยังมีหน้ามีเถียงอีก!! จอมขวัญอยากบีบคอไอ้หัวเกรียนตรงหน้านี่จริงๆ!!
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ทำเอาคนที่กำลังมีปัญหากับเขาไม่ทันได้พูดอะไรต่อ มันล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือขึ้นมาดู ก่อนจะเงยหน้าบอก
“แปบนะ” แล้วมันก็กดรับสาย
“ว่าไง ปุยฝ้าย” มันกรอกเสียงลงไป เงียบไปสักพักก่อนจะทำตาโตร้องลั่นห้องน้ำ
“อะไรนะ!! แม่จับได้ว่าพี่ตวงมีบุหรี่!!!”
“แล้วแม่ว่าไง?!!”
“…แม่ตัดค่าขนมครึ่งนึง!!! เฮ้ย! ได้ไง!! อาทิตย์หน้าวันเกิดพวกเรานะเว้ย! แล้วอย่างงี้พี่ตวงจะมีเงินไปซื้อของขวัญให้ได้ไงล่ะ!! ไม่ได้ๆ ฟูกลับเดี๋ยวนี้แหละ!!” แล้วไอ้คนโวยวายใส่โทรศัพท์ก็กดวางสายอย่างรีบเร่ง แล้วจึงหันมายัดเสื้อนักเรียนชื้นๆใส่มือจอมขวัญ
“ที่บ้านเรามีปัญหาด่วนว่ะ ขอตัวไปเคลียร์ก่อนนะ ส่วนเรื่องเสื้อ เดี๋ยวค่อยคุยกันวันหลัง! ไปล่ะ” แล้วมันก็เผ่นแน่บออกจากห้องน้ำทิ้งให้จอมขวัญมองตามอ้าปากค้าง
“เฮ้ย!!! มึงหนีกันอย่างนี้ได้ไงวะ!!!!!” แต่…ไม่ทันแล้ว…มันหนีไปแล้วเรียบร้อย ทิ้งเสื้อนักเรียนที่ทั้งชื้นและยับเอาไว้ให้เขาดูต่างหน้า
…ไอ้เวร!!!!!...
………………………………..
จอมขวัญสาบานว่าไม่ได้อยากจะรู้จัก จากวันนั้นที่เขาต้องเอาเสื้อชื้นๆกลับบ้านไปทั้งสภาพแบบนั้นเพราะไม่อยากนั่งเรียนต่อ จนกระทั่งผ่านมาอีกหนึ่งสัปดาห์ ก็ต้องไปเรียนที่โรงเรียนสอนพิเศษนั่นอีก เขานึกหงุดหงิดเมื่อรู้ตัวว่าจะต้องมีไอ้บ้านั่นนั่งเรียนอยู่ข้างหลังไปตลอดทั้งคอร์ส
“เฮ้ย! นาย!” ยังไม่ทันจะเดินเข้าตึกที่เป็นสถานที่เรียนพิเศษ ไหล่ของเขาก็ถูกตะปบหมับจนจอมขวัญต้องหันมองอย่างไม่พอใจ และยิ่งไม่พอใจมากขึ้นเมื่อเห็นว่าไอ้คนจับไหล่เขาอยู่คือใคร!
“ไง…” มันทักทายพร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างไม่ได้สำนึกสักนิดว่าเมื่อสัปดาห์ที่แล้วมันทำอะไรเอาไว้
จอมขวัญปลดมือมันออกจากไหล่ ก่อนจะหมุนตัวหมายจะเดินเข้าตึกเพื่อขึ้นไปเรียน แม้จะเหลือเวลาอีกกว่าครึ่งชั่วโมงก่อนจะเริ่มเรียนก็เถอะ
“เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนดิ จะรีบไปไหนล่ะ ไปกินแมคด้วยกันก่อน” แต่ไอ้บ้านั่นดันคว้าแขนเขาเอาไว้อย่างรวดเร็ว และก่อนที่จอมขวัญจะได้โวยวาย มันก็ลากเขาข้ามไปอีกฝั่งถนนที่เป็นห้างสรรพสินค้าเรียบร้อย!
……………………..
แล้ว…เด็กนักเรียนกางเกงน้ำเงินหน้าบูด ก็ต้องมานั่งกินอาหารจานด่วนกับไอ้เด็กนักเรียนหัวเกรียนกางเกงดำหน้าระรื่น!!
“กินดิ ของเรามีเยอะ” ไอ้เด็กกางเกงดำเลื่อนถาดของตัวเองมาให้เขา แต่จอมขวัญหยิบน้ำอัดลมที่ตนสั่งมาขึ้นดูดเป็นการตัดปัญหาไม่กินของมัน แค่เขามานั่งกับมันก็มากเกินพอแล้ว!
“เออว่ะ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย เราชื่อฟู”
“ชื่อประหลาด”
“มีแต่คนพูดงี้แหละ แต่ทำไงได้วะ พ่อแม่ทำร้านอาหาร ลูกก็ต้องชื่อเป็นของกิน”
“ฟูเนี่ยนะ? ชื่อของกิน?!”
“อ้อ มาจากชื่อถ้วยฟูน่ะ” ประหลาดหนักกว่าเดิมซะอีก! จอมขวัญไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาพยายามไม่สนใจมัน และนึกภาวนาขอให้มันกินให้เสร็จเร็วๆ! เขาจะได้ไปจากไอ้บ้านี่ซะที!
“แล้วนายชื่ออะไร” นั่น! แล้วมันไม่สนใจเขาบ้างได้มั้ย!
“จอม” จอมขวัญจำต้องตอบ เพราะไอ้คนถามเล่นจ้องหนัก ขนาดมือมันถือเฟรนซ์ฟรายเอาไว้ แม่งยังค้างไว้แบบนั้นไม่ยอมเอาเข้าปากเลย!
“เฮ้ย! ชื่อแปลกว่ะ ฟังแล้วเหมือนจอมปลวกเลยอ่ะ!” เจ้าของชื่อ ‘จอม’ ถึงกับอ้าปากค้างที่ถูกวิจารณ์กันซึ่งๆหน้า
…ถ้าชื่อเขาแปลก! แล้วชื่อมันไม่แปลกกว่ารึไง?!!...
“ชื่อจริงชื่ออะไร” ไอ้คนวิจารณ์ชื่อแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวถามอีก
“จอมขวัญ!”
“อืม…งั้นเราเรียกนายว่ากิฟท์ดีกว่า…”
“ไม่ได้ชื่อกิฟท์!” จอมขวัญตะคอกใส่อย่างอารมณ์ไม่ดี แต่ไอ้คนกัดแฮมเบอร์เกอร์กลับพยักหน้ารับรู้กันง่ายๆ
“รู้แล้วว่าไม่ได้ชื่อกิฟท์ ก็เลยตั้งให้ใหม่ไง เราไม่อยากเรียกนายว่าจอมอ่ะ ฟังดูเหมือนจอมปลวก จะเรียกนายว่าขวัญ…มันก็…แปลกๆว่ะ คนชื่อขวัญมันต้องน่ารักๆ ตัวเล็กๆ ขาวๆ ผมยาวๆ ตาโตๆ ประมาณนี้ไม่ใช่เหรอวะ…เพราะงั้นเรียกกิฟท์แหละดีแล้ว…เอ้ย! ไม่ดีๆ ต้องเรียก ‘กิฟฟุ’ จะได้เข้ากับชื่อเรา ‘ถ้วยฟู’ กับ ‘กิฟฟุ’ …อ่ะ มาดื่มสาบานกันหน่อยยยย…” แล้วไอ้คนตั้งชื่อใหม่ให้จอมขวัญก็ยกแก้วน้ำอัดลมของมันมาชนกับแก้วในมือเขา ก่อนจะเอาหลอดเข้าปากแล้วดูดอึกใหญ่
“ฮ้า…ยังไม่อิ่ม…เดี๋ยวขอไปซื้อเพิ่มก่อนนะ” ไอ้บ้านั่นยิ้มกว้างแล้วลุกจากโต๊ะตรงดิ่งไปที่เคานท์เตอร์ จอมขวัญได้แต่มองตาม
…ขนาดสั่งอาหารมันยังยิ้มจนตาแทบมิดเลย…
…ทั้งๆที่รุ่นราวคราวเดียวกัน แต่เขากับมัน ยิ้มและหัวเราะ เป็นจำนวนต่างกันเท่าไหร่นะ…ทำไม…มันถึงยิ้มได้ตลอด แล้วเขา…ทำไมอารมณ์เสียได้ตลอด…
ไอ้ชื่อประหลาด ‘ถ้วยฟู’ เดินกลับมาแล้วพร้อมอาหารอีกชุด ดูเหมือนมันจะอารมณ์ดีกว่าเมื่อกี้อีก
“กินหมดเหรอ” นี่เป็นครั้งแรกที่จอมขวัญเป็นคนชวนคุย เขาอดไม่ได้ เพราะเห็นมันผอมกะหร่อง ส่วนสูงก็ไม่ได้สูงไปกว่าเขาเสียเท่าไหร่ แต่มันกลับกินเยอะขนาดนี้…
“ฉลองวันเกิดตัวเองเว้ย! นายคิดว่าลูกชายเจ้าของร้านอาหารจะมีโอกาสได้กินอะไรแบบนี้บ่อยๆเหรอ” ว่าแล้วมันก็ใช้สายตาโบ้ยไปที่ ‘อะไรแบบนี้’ ที่อยู่ตรงหน้ามัน
“ตอนเด็กๆ เคยบอกแม่ให้พาไปกิน ‘ไก่ผู้พัน’ แม่บอกว่าพ่อทำ ‘ไก่นายพล’ ได้ ให้กลับไปกินที่ร้าน นายเชื่อมั้ย…เรากินแต่ ‘ไก่นายพล’ จนเพิ่งมารู้รสชาติของ ‘ไก่ผู้พัน’ จริงๆก็ตอนม. 1นี่เอ๊ง!”
“แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง อย่างน้อยก็มีพ่อแม่ทำให้กิน” จอมขวัญเสียพ่อแม่ไปเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้เขาอาศัยอยู่กับลุงป้า และลูกชายของพวกท่าน แม้ครอบครัวนี้จะรักและเอ็นดูเขา แต่…ครอบครัวอื่นก็คือครอบครัวอื่น…จอมขวัญโหยหาครอบครัวของตัวเอง ครอบครัวที่มีพ่อ มีแม่และเขาเหมือนเดิม…
“นายไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เหรอ” ไอ้คนเบิ้ลชุดที่สองเอ่ยปาก ขณะเริ่มแกะห่อแฮมเบอร์เกอร์ออก
“อืม…” เขาได้แต่ตอบสั้นๆ
“อย่างนี้ก็น่าสงสารพ่อแม่ของนายสิ นายบอกว่าพวกเขาไม่ได้อยู่กับนาย แต่นายรู้มั้ยพ่อแม่อยู่กับนายตลอดแหละ” จอมขวัญคิ้วขมวดอย่างไม่เข้าใจ แต่ไอ้คนทิ้งประเด็นเอาไว้กลับจ้วงเฟรนซ์ฟรายไม่หยุด ทั้งๆที่อีกมือมันยังถือแฮมเบอร์เกอร์อยู่เลย…ดูมันอดอยากอาหารนอกบ้านมากจริงๆ…
“หมายความว่าไง”
“ก็…พ่อแม่เราสอนเสมอ ว่าพวกเขาอยู่กับเรา ต่อให้วันนึงข้างหน้า พ่อกับแม่จะตาย เขาก็ยังอยู่ในใจเรา ถ้าวันไหนเกิดบ้าพูดขึ้นมาว่าพ่อกับแม่ไม่ได้อยู่กับเราอีกแล้ว แม่บอกว่าแม่จะมาเข้าฝันแล้วใบ้หวยแบบผิดๆให้เราซื้อจนหมดตัว เราจะได้สำนึกว่าพ่อแม่ยังอยู่กับเราเสมอ ร้ายมั้ยล่ะ” จอมขวัญนั่งอึ้ง นึกในใจว่าไอ้บ้านี่ต้องโม้แน่ๆ พ่อแม่ที่ไหนจะพูดขู่ลูกแบบนี้
“พ่อแม่ของนายก็เหมือนกัน เขายังอยู่กับนาย แต่ที่นายพูดว่าเขาไม่ได้อยู่กับนาย เพราะนายจะเอามาเป็นข้ออ้างเวลาตัวเองทำอะไรผิดก็โทษว่าเพราะพ่อแม่ไม่อยู่คอยสั่งสอน…ใช่มั้ยล่ะ”
“ไม่ใช่!!”
“งั้นก็คิดซะใหม่ เขาอาจจะไม่มีตัวตนให้นายเห็นหรือจับต้อง อาจจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆ อาจจะเหลือแค่รูปถ่าย เหลือแค่ความทรงจำ แต่นั่นก็แสดงว่าครั้งหนึ่งเขาเคยอยู่กับนายอย่างมีความสุข คนที่อยู่ด้วยกันแล้วมีความทรงจำดีๆเหลือเก็บเอาไว้ ไม่ใช่ทุกคนในโลกจะมีนะเว้ย นายโชคดีแล้ว” ไอ้คนชื่อแปลกมันว่าอย่างนั้นแล้วถึงได้มีโอกาสกัดแฮมเบอร์เกอร์ที่ถือค้างมาแสนนาน
จอมขวัญได้แต่มองคนตรงหน้า…เขานิ่งอึ้งไปกับคำพูดของมัน…
…รู้แล้วว่าทำไม…เขากับมันถึงได้ยิ้มต่างกัน หัวเราะต่างกัน…ทั้งๆที่อายุเท่ากัน…
…………………………………
หลังจากนั้น จอมขวัญก็ได้เพื่อนใหม่ชื่อถ้วยฟู แม้จะอยู่ต่างโรงเรียน แต่กลับสนิทสนมอย่างรวดเร็วเรียกมึงขึ้นกูได้ในเวลาไม่นาน เด็กหนุ่มจากโรงเรียนเอกชนชื่อดังยอมรับเต็มปากว่า ‘ถ้วยฟู’ นักเรียนกางเกงดำคือเพื่อนสนิท…จนกระทั่ง…เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมา และเขาต้องไปเรียนต่อต่างประเทศอย่างกะทันหัน
…จอมขวัญไป…ทั้งๆที่ไม่ได้บอกลาเพื่อนสนิทที่ชื่อถ้วยฟูเลยแม้แต่นิดเดียว…
…………………………………..
“ลงทางด่วนแล้ววิ่งเข้าเส้นทางเลียบเมือง ร้านอยู่ซ้ายมือชื่อร้านเตาถ่าน…ครับ…ถ้าถึงแล้วเดินเข้ามาในร้านเลยนะ เดี๋ยวสั่งอาหารรอ” จอมขวัญกดตัดสายเมื่อนัดแนะเรียบร้อยแล้ว เขาก้มลงมองเมนูในมืออีกครั้ง ก่อนจะหันไปสั่งอาหารเป็นกับข้าว 3-4 อย่างและข้าวเปล่าอีก 1 โถ
“แค่นี้ก่อนครับ” เขาปิดเมนู บริกรสาวทวนรายการอาหารก่อนจะจากไป
ชายหนุ่มเหลือบตามองรอบสวนอาหารที่อวลไปด้วยแสงสีส้มอมเหลือง วันนี้วันอังคาร แม้จะเริ่มค่ำแล้วแต่ลูกค้าไม่เยอะนัก จึงออกจะสบายหูสบายตา
เห็นสวนอาหารแบบนี้ทีไร เขาคิดถึงเพื่อนเก่าที่ชื่อถ้วยฟูคนนั้นทุกที รายนั้นชอบมาโม้ให้ฟังบ่อยๆว่าที่บ้านทำกิจการสวนอาหาร ชวนให้เขาไปกินหลายครั้ง แต่จอมขวัญไม่ได้ไปสักที จนกระทั่งต้องไปเมืองนอก แล้วพอกลับมา เขาก็ไม่รู้ว่าจะติดต่อยังไง เรียนก็คนละโรงเรียน ชื่อโรงเรียนของฝ่ายนั้นเขาก็ไม่เคยถาม เบอร์โทรศัพท์ก็หายไปหมด
…คิดแล้วก็น่าเสียดาย…มันอาจจะเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวในชีวิตนี้ ที่เขาแพ้ทาง…ใช่…เขาแพ้ทางมัน…
จอมขวัญยิ้มบางเมื่อคิดถึงเรื่องเก่าๆเมื่อสิบกว่าปีก่อน จนกระทั่งเสียงหนึ่งฉุดสติเขาออกมา
“คุณถ้วยฟูคะ โทรศัพท์จากเจ้ค่ะ เจ้บอกว่าด่วนมากกกกกก” เขาชะงักกึก ก่อนจะรีบหันไปมองตามเสียงอย่างติดใจ
…ถ้วยฟู!...ชื่อเหมือนหมอนั่น!...
“ด่วนมากแล้วท็อป ซีเคร็ตมั้ยจ๊ะ แต่พี่ถ้วยฟูรู้จักแต่นางฟ้าวิคตรอเรีย ซีเคร็ต อู้ย! ของซีซั่นนี้ขางามมากๆๆๆๆๆ”
“แต่หนูว่าขาคุณธันน่าจะงามกว่านะคะ”
“แต้ว! พูดจาไม่เป็นมงคล พูดถึงธัน เดี๋ยวธันก็มาหรอก นี่มันวันประกาศอิสรภาพความโสดของฉันนะเว้ย! วู้!”
“ค่ะๆ หนูเห็นคุณถ้วยฟูประกาศอิสรภาพทุกครั้งที่คุณธันไม่อยู่แหละค่ะ ไปรับโทรศัพท์เถอะค่ะ เจ้บอกมาว่าด่วนมากๆ”
“เออๆ”
จอมขวัญพยายามชะเง้อมองว่าใครที่ถูกเรียกว่าถ้วยฟู แต่เขาก็เห็นเพียงแค่ชายหนุ่มในชุดขาวเหมือนชุดพ่อครัวที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่ ก่อนจะเดินเลี้ยวลับตาเขาไป
…ไม่เห็นหน้า…แต่…ชื่อถ้วยฟู…ชื่อประหลาดแบบนี้จะมีคนชื่อซ้ำอยู่อีกเหรอ…
“น้องๆ” ไวเท่าความคิด จอมขวัญหันไปเรียกพนักงานที่ยืนรอให้บริการอยู่ใกล้ๆ
“คะ”
“ที่นี่มีคนชื่อถ้วยฟูด้วยเหรอ”
“ค่ะ คุณถ้วยฟูเป็นลูกชายเจ้เจ้าของร้านค่ะ”
…ลูกชายเจ้าของร้าน!!...ถ้วยฟูเพื่อนเก่าของเขาก็เป็นลูกเจ้าของกิจการร้านอาหารเหมือนกัน (ถ้าเรื่องที่มันโม้เป็นความจริงล่ะก็นะ)
“ไปตามเขามาที่โต๊ะนี้ได้มั้ย?!”
“เอ่อ…มีอะไรรึเปล่าคะ”
“ไปเรียกมาหน่อยได้มั้ย” จอมขวัญย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ได้ค่ะๆ” พนักงานสาวรีบรับคำ ก่อนจะวิ่งจากไป จอมขวัญนั่งรออยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนที่จะเห็นชายในชุดพ่อครัวเดินออกมาจากมุมนั้น เขาชะงักค้างเมื่อเห็นหน้าของอีกฝ่ายจากที่ไกลๆ
…มันจริงๆ!! ไอ้ถ้วยฟูจริงๆ!!!...
และก่อนที่จอมขวัญจะได้ส่งเสียงเรียกออกไป เสียงของฝ่ายนั้นก็ดังลั่นเหมือนจะแนะนำเขาให้คนทั้งโลกได้รู้จัก
“เฮ้ย!! ไอ้กิฟฟุ!!!”
………………………………..
-
‘รอกูแปบ’ พอมันตะโกนบอกชื่อเขาที่มันเป็นคนตั้งให้คนทั้งร้านรับรู้แล้ว มันก็หายหน้าไป ทิ้งจอมขวัญเอาไว้กับสายตาลูกค้าในร้านที่พากันยิ้มขำกับชื่อ ‘กิฟฟุ’ …ไอ้บ้าเอ๊ย!! ทำเรื่องน่าอายให้เขาตลอด!!!...
“ที่ร้านไม่ให้นั่งกับลูกค้า เลยต้องไปถอดชุดออกก่อน” มันกลับมาอีกครั้งในชุดธรรมดาอันได้แก่เสื้อยืดกางเกงยีนส์
มันโตขึ้นสมกับที่ไม่ได้เจอกันสิบกว่าปี หน้าตามันเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่รอยยิ้มตาแทบมิดของมันยังเหมือนเดิม
“น้องแก้ว ไปบอกพ่อครัวว่าโต๊ะเจ็ดนี่ขอกับข้าวแบบเร่งด่วน ถ้าถามว่าทำไม บอกว่า ‘เส้นพี่ถ้วยฟู’ นะจ๊ะ” แล้วมันก็หันไปสั่งกับพนักงานสาว อย่างที่ทำเอาจอมขวัญต้องรีบห้าม
“เฮ้ย ไม่ต้อง กู…เอ่อ…เราไม่รีบ รอคนอยู่น่ะ”
“อ้อ…งั้นน้องแก้วไปบอกใหม่ ยังไม่ต้องทำกับข้าวของโต๊ะเจ็ด ไว้จะปิดครัวค่อยทำก็ได้” จอมขวัญมองไอ้คนยิ้มตามิดแล้วได้แต่ส่ายศีรษะไปมา
…มันยังกวนประสาทไม่เปลี่ยน…
พนักงานสาวจากไปแล้ว คนชื่อประหลาดว่า ถ้วยฟู ก็เลยอัญเชิญตัวเองนั่งร่วมโต๊ะกับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน
“เป็นไงวะ สบายดีเปล่า เห็นเพื่อนมึงบอกว่ามึงไปเรียนเมืองนอก” น่าแปลก…ทั้งๆที่จอมขวัญยั้งปากไม่ขึ้นมึงขึ้นกู เพราะเห็นว่าจากกันไปนาน แต่อีกฝ่ายกลับเรียกเขาอย่างสนิทปาก และดูเหมือนมันจะสนิทใจที่จะเรียกแบบนี้เสียด้วย
…มันยังเหมือนเดิม…ยังเป็นคนเข้าถึงง่าย สบายๆ รอยยิ้มมากมายบนหน้ามันยังเผื่อแผ่ทุกคนรอบข้าง…
“อือ”
“ตอนจะไปก็ไม่บอก กูโกรธมึงเป็นวันๆเลย ถ้าบอกกันสักคำ กูจะได้ไปยืนส่งมึงที่สนามบินบ้าง เท่ห์จะตายมีเพื่อนไปเรียนเมืองนอก แล้วนี่มึงไปเรียนต่อที่ไหนมา? ดาวอังคาร?”
“ดาวอังคารพ่อมึงสิ!”
ไอ้ถ้วยฟูหัวเราะเอิ้กอ้ากดูมันสมใจที่กวนประสาทเขาได้
“แล้วกลับมานานยัง? ไม่คิดจะติดต่อกูเลยรึไงวะ นี่ถ้าไม่เจอกันวันนี้ กูคิดว่ามึงไปเที่ยวดาวเสาร์ต่อแล้วนะเนี่ย”
“กูไม่รู้จะติดต่อมึงยังไง”
“เออ จริงว่ะ มึงไปนู่นก็คงไม่ได้เอาเบอร์กูไปด้วย แล้วนี่ก็ทำเบอร์กูหายไปแล้วล่ะสิ แต่เบอร์เก่ากูก็เปลี่ยนไปนานแล้ว แล้วมึงจะไปอีกเปล่า เอาเบอร์กูไปเตรียมไว้เลย ถ้าจะไปอีกรบกวนบอกกูคนแรก กูต้องหาผ้าเช็ดหน้าลูกไม้ไปยืนซับน้ำตาส่งมึงที่สนามบิน” แล้วมันก็พล่ามพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา จอมขวัญมองท่าทางกวนๆของเพื่อนเก่ารายนี้แล้วได้แต่ยิ้มบาง
…กาลเวลาทำอะไรมันไม่ได้จริงๆ สิบกว่าปีที่ไม่ได้เจอกัน มันไม่ได้ลดความเป็น ‘ถ้วยฟู’ ลงเลย…ยังบ้าๆบอๆ ยังกวนประสาท ยังทำอะไรเอาแต่ใจไม่เปลี่ยน…และมันก็ยัง…เป็นคนที่เขาแพ้ทางไม่เปลี่ยนจริงๆ…
“เอ้า! บอกเบอร์กูได้รึยัง น้องกิฟฟุ จะให้กูรอจนแบทหมดก่อนมั้ย?” จอมขวัญได้แต่หัวเราะ
“มึงนี่ยังกวนตีนเหมือนเดิม”
“แต่มึงไม่เหมือนเดิมนะ กิฟฟุ…มึง…ดูมีความสุขว่ะ” จอมขวัญนิ่งไป เขามองเพื่อนเก่าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างคาดไม่ถึงเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดราวกับรู้จักตัวตนของเขาขนาดนี้
“…แสดงว่ามีเมียแล้วอ่ะดิ” ถ้วยฟูทำหน้าตาล้อเลียนเปิดเผย
“เฮ้ย! ไม่มีเว้ย!”
“อ้าว แล้ว…คนที่มึงรอนี่ล่ะใคร? ลูกของน้าของเพื่อนของพี่ของพ่อของเด็กข้างบ้านเหรอวะ?” จอมขวัญเงียบกริบ เขามองเห็นแววเจ้าเล่ห์เหลือร้ายในดวงตาระยิบระยับของไอ้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม รู้ทันทีว่าเขาแพ้ทางมันอีกรอบ
“แล้ว…มึงไม่มีรึไง ทำมาเป็นคาดคั้นกู” เขาเฉไฉไปที่เรื่องของมันแทน
“มีดิ ถ้ามึงเจอแล้วจะตกใจ หล่ออย่างงี้!” ไอ้ถ้วยฟูยกนิ้วโป้งขึ้นมาข้างนึง “รวยอย่างงี้!!” มันยกนิ้วโป้งขึ้นมาอีกข้าง “และที่สำคัญ รักกูบูชากูเป็นที่สุด!” แล้วมันก็ทำหน้าเคลิ้ม แต่คนฟังกลับสติหลุดไปตั้งแต่ประโยคแรกในการพรรณนาแล้ว
“หล่อ?!” …หรือไอ้ถ้วยฟูมีแฟนเป็นทอมวะ?!...
“เออ หล่อโคตรๆ! สาวๆน้ำตาตกกันครึ่งเมืองเลยมึง ตอนเขามาอ้อนวอนขอให้กูเป็นแฟน” …ถึงขั้นอ้อนวอนกันเลยทีเดียว!!... จอมขวัญไม่รู้ว่าเพื่อนโม้หรือไม่ แต่ติดใจอยู่ที่ประเด็นเดียวคือ ‘แฟนมันหล่อ’…นี่หมายความว่า…
“ฟ…แฟนมึง…แฟนมึงเป็นทอมเหรอ?”
“เฮ้ย! ทอมแล้วจะมารักกูบูชากูได้ยังไง? แฟนกูเป็นผู้ชาย”
“ผู้ชาย!!!!”
“อืม….ไม่ต้องทำหน้าตกใจหน่า กูแค่มีแฟนหนุ่มคนเดียวเอง ส่วนกิ๊กก็มีแต่สาวๆทั้งนั้นแหละ” แล้วไอ้คนมีแฟนหนุ่มแค่คนเดียวก็หัวเราะเหมือนสุขใจกับชีวิตตัวเองเสียเหลือเกิน
“แล้ว…มึง…เปิดเผยอย่างงี้เล้ย? มึง…เอ่อ…ไม่กลัว…” จอมขวัญถามตะกุกตะกัก แต่คนไม่เคยกลัวอะไรในโลกกลับยักไหล่ไม่แคร์
“เฮ้ย! น้องกิฟฟุ! นี่กูจะสอนไว้เลยนะ มึงอย่ากลัวใครมากกว่ากลัวเมีย! คนกลัวเมียเจริญทุกคน เชื่อกู!!”
“หมาย…หมายความว่า…มึง…เอ่อ…มึงเป็น…เอ่อ…คือ…ผู้ชายคนนั้นของมึง เป็นเมียมึงเหรอ” จอมขวัญถาม เขาเหมือนจะเห็นถ้วยฟูชะงักไปนิดนึง ก่อนที่มันจะยืดหน้าคอตั้งตรงแล้วตบอกตัวเองดังปั้กๆ!
“แน่น้อน!!”
…ไอ้ถ้วยฟูมีเมียเป็นผู้ชาย…อ่า…คราวนี้จอมขวัญเลยได้แต่เงียบ เพราะถ้าเกิดหลุดปากออกไปว่าเขาก็มีแฟนเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่สถานะของเขาดันเป็น…เอ่อ…เป็นเมีย…เขาจะต้องถูกมันล้อไปตลอดชีวิตแน่ๆ…
“คุณถ้วยฟูคะ” ยังไม่ทันที่เพื่อนเก่าเพื่อนแก่จะได้คุยกันมากกว่านั้น เด็กเสิร์ฟสาวก็วิ่งเข้ามาหาที่โต๊ะ
“คุณธันบอกว่าใกล้จะถึงแล้วค่ะ” ถ้วยฟูแค่พยักหน้ารับรู้ จอมขวัญจ้องหน้าเพื่อนรัก ก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ธัน…เอ่อ…คนนี้เมียมึงใช่มั้ย”
“อ่า…ใช่! เมียกูเอง…เอ่อ…แต่…แต่มึงอย่าเอาไปพูดที่ไหนล่ะ คือ…อ่า…เขาเป็นเมียกูทุกเวลา ยกเว้น…เวลาบนเตียง…”
“ฮะ?...หมายความว่าไงวะ”
“ก็…ก็…ก็…ก็เวลาปกติกูเป็นผัว แต่เวลาบนเตียงก็สลับให้กูเป็นเมียแทน ชีวิตคู่จะได้ซาบซ่านไงมึง” แล้วถ้วยฟูก็พยายามโม้แหลกลาญว่าเวลานอกเตียงนั้นตัวเป็น ‘สามี’ แต่เพียงผู้เดียว แต่จอมขวัญเหมือนจะเห็นความจริงข้างหลังมันแล้ว ที่พยายามพูดมาตั้งนานนี่เพื่อให้ดูดีและมีความเหนือเท่านั้นเอง ไอ้ถ้วยฟูนะไอ้ถ้วยฟู!
“ตอนนี้กูกำลังรอเวลาเหมาะๆอยู่ แล้ววันหนึ่งกูจะเป็นผัวทุกเวลา!” จอมขวัญล่ะหน่ายกับไอ้เพื่อนเก่ารายนี้เสียจริง ยังมีหน้ามาทำเป็นมุ่งมั่น! ไอ้เวรเอ๊ย!! กูไม่เชื่อมึงแล้ว!
“ว่าแต่มึงเหอะ สรุปแล้วว่าไง จะบอกกูได้รึยังว่าแฟนมึงเป็นใคร ชื่ออะไร ทำมาหากินอะไร” มันซักซะยิ่งกว่าลุงกับป้าเขาเสียอีก
จอมขวัญอึกอักพูดไม่ออก ถ้าหากคนรักของเขาเป็นผู้หญิงธรรมดา ก็คงจะพูดง่ายกว่านี้…เสียแต่ว่า…
“กิฟฟุ…กูรู้ว่ามึงเคยสงสัยว่าทำไมคนอย่างกูถึงดูมีความสุขมากกว่ามนุษย์ชาวโลกคนอื่นๆ มึงอยากรู้มั้ยว่าเพราะอะไร เพราะว่ากูยอมรับความสุขนั้นอย่างเต็มใจ ไม่ว่ามันจะมาในรูปแบบไหน จะมาแค่เล็กน้อยแค่ไหน แต่ในเมื่อมันเป็นความสุข กูก็พร้อมจะรับมันเข้ามาในชีวิต และพร้อมจะบอกให้คนรอบข้างได้รับรู้ เรื่องที่กูมีแฟนเป็นผู้ชายก็เหมือนกัน กูมีความสุขที่ได้รักกับคนคนนี้ กูมีความสุขที่ได้อยู่กับคนคนนี้ จริงอยู่ บางครั้งก็บอกใครไม่ได้ว่าไอ้คนที่ยืนหล่ออยู่ข้างๆกูเป็นแฟนกูเอง แต่กูก็พยายามทำให้เขารับรู้ว่ากูมีความสุขที่ได้รักเขา ได้อยู่กับเขา…”
“เคยมีคนสงสัยมั้ย”
“มีดิวะ เยอะแยะออก…แต่ก็แค่สงสัยนี่ ไม่มีใครเดินเข้ามาถามตรงๆหรอก คนพวกนี้สนุกกับการมีข่าวลือเอาไว้เล่ามากกว่าอยากจะรู้ว่าข่าวลือที่ได้ยินมาเป็นความจริงรึเปล่า…เพราะงั้นกูก็เลยไม่รู้จะกังวลไปทำไม วันนี้เรื่องของกูกับแฟนกูอาจจะเป็นประเด็น แต่วันพรุ่งนี้มะรืนนี้มันก็มีเรื่องอื่นอีกเยอะแยะให้คนพูดกัน ถ้ามัวแต่กังวลก็เสียเวลาเปล่าๆ เอาเวลาไปมีความสุขลันล้าขึ้นสวรรค์กับแฟนดีกว่า”
…มันยังคงเป็นถ้วยฟูที่ยอมรับเรื่องราวในชีวิตได้อย่างมีความสุข…เป็นคนที่น่าอิจฉาจริงๆ…
“อ้าว กลายเป็นว่ากูพูดคนเดียว แล้วไง…เรื่องแฟนมึงอ่ะ บอกกูได้รึยังว่าเป็นยังไง”
“ก็…ดี”
“ดีคืออะไร? เขารักมึงมากกกกกก?”
“ก็…ไม่รู้…กูไม่เคยถาม”
“เฮ้ย! มึงเริ่มถามได้แล้ว จะรอถามตอนอายุ 90 รึไง”
“แล้วมึงเคยถามเหรอ” ถ้วยฟูยืดไหล่อย่างเต็มภาคภูมิ
“ไม่เคย…แต่กูมั่นใจว่าเขารักกูมากกกกกก” มั่นใจกับหลงตัวเอง จอมขวัญคิดว่าเพื่อนคนนี้เป็นอย่างหลังมากกว่า
“…ถ้ามึงมั่นใจแบบที่กูมั่นใจล่ะก็ ไม่ต้องถามก็ได้ แต่หน้าอย่างมึง…กูว่าคืนนี้กลับไปมีออเซาะเข้าไปถามแน่น้อนนนน…” แล้วถ้วยฟูก็ยิ้มกวนอย่างที่จอมขวัญนึกอยากจะกระโดดเตะมันสักที
“ของขวัญ…” เสียงเรียกดังขึ้น ทำเอาเจ้าของชื่ออย่างจอมขวัญต้องหันไปมอง เขานิ่งไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนที่นัดเอาไว้มาแล้ว
…แล้ว…เขา…จะแนะนำให้ถ้วยฟูรู้จักยังไงดี…
“อ่า…สวัสดีครับ ผมเป็นเพื่อนกิฟฟุ” ยังไม่ทันที่จอมขวัญจะได้แนะนำ ถ้วยฟูก็ลุกขึ้นยืนจัดการแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ แถมเรียกเขาว่ากิฟฟุอีกต่างหาก…เลิกเรียกไอ้ชื่อบ้านี่ได้มั้ยเนี่ย
“พี่โต…นี่ถ้วยฟู” จอมขวัญเลยต้องลุกจากเก้าอี้แล้วเปิดปากแนะนำให้ร่างสูงรู้จักกับเพื่อนเขา ก่อนจะหันมาทางถ้วยฟูที่ทำเป็นยิ้มการค้า แต่เขาเห็นรอยวิบๆในดวงตามัน
…มันต้องรู้แล้วแน่ๆว่าอะไรเป็นอะไร…
“กิฟฟุ แนะนำพี่โตของมึงให้กูรู้จักหน่อยสิ” แล้วมันก็เข้ามากระแซะไหล่เขา
“นี่พี่โต…” จอมขวัญตัดปัญหาการกระแซะอันน่ารำคาญของมันด้วยการผายมือไปทางร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“แล้ว…สถานะล่ะ? อ๋ออออออ…ลูกของน้าของเพื่อนของพี่ของพ่อของเด็กข้างบ้านใช่มั้ย?” ไอ้ถ้วยฟูถามแค่ปาก แต่ตามันวิบวับเหมือนรู้เช่นเห็นชาติและเข้าใจอยู่แล้วว่าคำตอบจะออกมาในรูปแบบไหน
“เขา…เป็นแฟนกู…” จอมขวัญเอ่ยปาก
“ก็แค่นี้…” ถ้วยฟูยิ้มกว้างเหมือนถูกใจ ก่อนจะหันไปยิ้มให้ ‘แฟนเพื่อน’
“ถ้ายังไงตามสบายนะครับ” เขาหันกลับมาทางจอมขวัญอีกครั้ง “มื้อนี้กูเลี้ยงนะ กิฟฟุ แต่ถ้าสะเล่อสั่งเกินห้าพัน กูคิดดอกเบี้ยส่วนที่เกิน 10 เท่าแล้วมึงต้องจ่ายเอง! อิอิ” แล้วพอเหลือแค่จอมขวัญและอธิปแล้ว ร่างสูงก็หันมาทางคนข้างกาย
“ของขวัญ ทำไมถึงบอกเพื่อนว่าพี่เป็น…” อธิปไม่ได้กังวลเรื่องตัวเอง แต่เพราะเขารู้ว่าความสัมพันธ์ของเขาและจอมขวัญนั้น เป็นเรื่องที่ตัวจอมขวัญเองต่างหากที่ไม่เคยอยากจะพูดถึง การมีคนรักเป็นผู้ชายทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นผู้ชายนั้นทำใจได้ยาก แม้จะรักมากเพียงใดก็ตาม และเพราะแบบนั้นอธิปจึงไม่เคยเรียกร้องขอให้อีกฝ่ายระบุสถานะเขาเลยสักครั้ง ไม่ว่าใครจะถามอะไรหรือสนิทสนมกับพวกเขามากแค่ไหน ความสัมพันธ์ที่บอกออกไปมีเพียง ‘เป็นพี่น้อง’ และร้ายสุดถึงขั้น ‘เป็นแค่คนรู้จัก’
“ก็…ขวัญแค่อยากอวด ว่าตอนนี้กับในอดีต ขวัญไม่เหมือนเดิมแล้ว” จอมขวัญมองตามแผ่นหลังของเพื่อน “…ขวัญมีความสุขแล้ว” ร่างโปร่งเหลือบตามามองคนข้างกายแล้วยิ้มให้
…จากนี้ไป เขาจะมีความสุขให้ได้ทุกวัน แม้ว่าความสุขนั้นจะเล็กน้อยเพียงใด เขาก็ยินดีรับมันเข้ามาในชีวิต…เขาอาจจะไม่ยิ้มแย้มได้ทุกวันเหมือนที่ถ้วยฟูทำ แต่เขาสัญญา…เขาจะสร้างความทรงจำดีๆเผื่อวันหนึ่งข้างหน้า มีใครที่ต้องจากเขาไป เขาจะได้มีความทรงจำที่แสนสวยงามเอาไว้นึกถึง…
…ไม่ใช่ทุกคนในโลกที่จะมีความทรงจำดีๆกับคนที่อยู่ด้วยกัน…และคนที่มี…คือคนที่โชคดีแล้ว…
“ขอบคุณนะครับพี่โต ขอบคุณที่ทำให้ผมเป็นคนโชคดี”
ค่ำนี้ ในสวนอาหารที่มีไฟสีส้มอมเหลืองทอนวลเป็นประกาย ที่โต๊ะอาหารบนชะเลียงเหนือบ่อน้ำมีชายหนุ่มสองคนนั่งรับประทานอาหารด้วยกัน พูดคุยกัน หัวเราะกัน ส่งยิ้มให้กัน…
…ความสุขวันนี้ จะกลายเป็นความทรงจำที่ดีในวันข้างหน้า…ความทรงจำ…ของพวกเขาทั้งสองคน…
…อธิปและจอมขวัญ…
………………………………………….
ส่วนปวิน…
หลังจากแอบดูเพื่อนเก่าเพื่อนแก่มีแฟนมานั่งดินเนอร์ใต้แสงหลอดไฟกับหมู่มวลยากันยุงทั้งหลาย ก็หมายจะจิ้มโทรศัพท์หาสวีทฮาร์ทของตัวเองบ้าง รีบเรียกให้มันมา รีบบอกให้มันพาไปดินเนอร์ เอาแบบให้หรูระยับกลับไปนอนเคลิ้มสักสิบตลบ!
“จะไปไหน” ระหว่างที่เดินกดมือถืออยู่นั้น แขนข้างหนึ่งก็ถูกคว้าเอาไว้ ถ้วยฟูหันมองก่อนจะตาโตแล้วกลายเป็นตื้นตัน! …นี่ล่ะ! นี่ล่ะที่เขาเรียกว่าเนื้อคู่! คิดถึงปุ๊บ โผล่มาปั๊บ!!!...
“มาย ธัน…พาไปกินข้าวหน่อย!” ศัพท์ใหม่ล่าสุดในคลังแสงสำหรับเรียกสุดที่รักคือ ‘มาย ธัน’ หมายถึง ‘ธันของกู(คนเดียว)’ เป็นการชี้เฉพาะเจาะจงว่าห้าม ‘ธัน’ ไปเป็นของคนอื่นเด็ดขาด ไม่งั้นบ้านแตกอย่าหาว่าถ้วยฟูไม่เตือน
ร่างสูงทำหน้างง
“กินข้าว? ก็…” ธันวากำลังจะเอ่ยปากบอกว่าที่นี่ก็ร้านอาหาร แล้วจะให้พาไปกินที่ไหน
“ไม่ๆ หมายถึงพาไปดินเนอร์หน่อย” ใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังงงงันกลายเป็นหัวเราะเบาๆ
“เป็นอะไร อยู่ดีๆมาขอให้พาไปดินเนอร์”
“ก็เพื่อนเก่าแม่งพาแฟนมาสวีทเย้ยในร้านเนี่ย เห็นแล้วอยากให้แฟนพาไปสวีทบ้างอะไรบ้าง”
คราวนี้จากเสียงหัวเราะเบาๆของธันวา กลายเป็นหัวเราะร่วน
“อยากกินอะไรล่ะ” เขาเคยขัดใจมันได้ที่ไหน ปกติก็หลงมันจะแย่อยู่แล้ว พอมาเจอมันยิ้มตามิดทำหน้าตลก ยิ่งอยากเอาใจมันเข้าไปใหญ่
“กินอะไรก็ได้ แต่เอาแบบโรแมนซ์กระแทกใจอ่ะ”
“กินข้าวเสร็จแล้ว ดูหนังด้วยมั้ย เห็นบ่นอยากดู” เขาเห็นมันบ่นๆว่าอยากดูหนังเข้าใหม่ตั้งแต่เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เผื่อถ้ามันยังเหลืออารมณ์อยากดู เขาจะได้พามันแวะกินข้าวที่ห้างสรรพสินค้าเสียเลย
“อื้ม!” ถ้วยฟูยิ้มรับ แหม…มีแฟนประเสริฐที่ทั้งรักทั้งห่วงใยแถมยังใส่ใจทุกรายละเอียดนี่มันดีอย่างงี้เอ๊ง!!
“อ๊ะ! สวัสดีค่ะ คุณธัน” น้องแต้วเด็กเสิร์ฟเดินผ่านมาพอดี เลยรีบยกมือไหว้อย่างคุ้นเคย ธันวายกมือรับไหว้พร้อมด้วยรอยยิ้มบาง
“คุณถ้วยฟูจะเข้าครัวอีกมั้ยคะ”
“ไม่ล่ะ ไปบอกพี่เดียวด้วยว่ายกครัวให้ไปเลยวันนี้ พี่ถ้วยฟูจะไปดินเนอร์กับสามีแล้ว”
“อ้าว ไหนเมื่อกี้ยังบอกว่าวันนี้เป็นวันประกาศอิสรภาพไงคะ”
เท่านั้นล่ะ ไอ้คนประกาศอิสรภาพถึงกับตาโต ถลึงตาใส่เด็กเสิร์ฟสาวเป็นเชิงให้หยุดพูด
“เขาประกาศดิสรภาพบ่อยเหรอ” เสียงทุ้มเรียบดังขึ้น ทำเอาตาที่กำลังถลึงดุของถ้วยฟูรีบหดลงมาเป็นตาตี่เหมือนเดิม ก่อนจะรีบหันมายิ้มแย้มให้เจ้าของเสียง ‘มาย ธัน’ สุดเลิฟ ที่ตอนนี้เริ่มจะตีหน้ายักษ์ไปซะแล้ว
…ไม่นะ! อย่าทำหน้าอย่างนั้น เดี๋ยวกูอดดินเนอร์และดูหนัง!!!...
“บ่อยค่ะ คุณธัน แทบทุกครั้งที่มีลูกค้าสาวๆสวยๆเข้าร้านเลยค่ะ”
…พูดทำไม! พูดทำม้ายยยยยย!!!... ไอ้เรื่องอย่างนี้ไม่ต้องพูดก็ได้!!!...
ถ้วยฟูแทบจะยิ้มไม่ออก แต่ก็พยายามใช้วาทศิลป์ให้เป็นประโยชน์ “แค่…แค่เอนเตอร์เทนลูกค้าน่ะ ไม่ได้มีเจตนาอย่างอื่นจริงๆนะ”
“เหรอ งั้นกลับไปเอนเตอร์เทนให้พี่ดูที่บ้านก็แล้วกัน!” แล้วมือของธันวาก็คว้าหมับเข้าที่แขนขาว ก่อนจะดึงปลิวไปตามแรงเดินของเขา
“แล้ว…แล้วดินเนอร์กับดูหนังล่ะ…” ไอ้คนถูกลากซะปลิวยังใจกล้าถาม แต่ธันวาไม่ตอบ นอกจากยัดมันเข้ารถ แล้วขับฉิวออกจากลานจอด
…กลับไปเคลียร์เรื่องวันประกาศอิสรภาพให้ได้ซะก่อนเถอะ ไอ้แสบ!!!...
FIN
วิ่งมาลงงงงงงง…อิอิ (ตอนแรกคิดว่าจะไม่ได้ลงแล้ว เพราะพิมพ์ตอนนี้ไม่เสร็จสักที แต่ขี้เกียจอ่านหนังสือ เลยใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ด้วยการพิมพ์จนเสร็จซะเลย แหะๆ)
สำหรับคำถามที่ว่า ‘เพื่อนเก่าลูกชายเจ้าของร้านอาหารของจอมขวัญคือใคร’ สเปฯอันนี้คือคำตอบนะคะ :z2:
ส่วนทรงพล…เขายังคงเป็นบุรุษลึกลับต่อปายยยยยยย ฮ่าฮ่า :-[
สำหรับพาร์ทนี้ ขอบคุณ “ลูกชายเจ้าของร้านอาหาร & สามี” จากเรื่องนู้นนนนนน ที่มาวิ่งอยู่ในเรื่องนี้ :3123:
อยากไปอ่านหนังสือต่อ แต่ขี้เกียจจังเลยอ่า ทำยังไงดี มันจะสอบผ่านมั้ยเนี่ย ค่าสอบก็ไม่ใช่น้อยๆ ฮือออออ :serius2:
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนติดตาม คนเม้นท์ และทุกกำลังใจนะคะ
เจอกันตอนหน้า อาทิตย์หน้าเด้อ :bye2:
-
:z13:
-
อ๊ากกก น่ารักอะ
ทั้งสองคนเลย อิอิ คิดถึงถ้วยฟูกับพี่ธันมากมายย
กอดคุณบัว กอดทุกคนนนน
:กอด1:
-
สเปตอนนี้น่ารักมาก
อ่านแล้วก็คิดถึงถ้วยฟูที่รัก
กลับมาครั้งนี้นิสัยกวน........ก็ยังคงเหมือนเดิม 555
น่ารักดีเหมือนเดิม
บัวน่ารักมาก ขนาดจะสอบยังวิ่งมาลงให้อ่านให้หายคิดถึง
ยังไงเอาใจช่วยนะจ๊ะ ตั้งใจอ่านหนังสือขอให้สอบผ่านจ้า
-
ก่อนอื่นขอขำก่อนนนนนน
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh: ถ้วยฟู เกรียนยังไงก็เกรียนอย่างนั้น
เด็กแบบถ้วยฟู เค้ามีความสุขจากใจจริงๆ ซึ่งมันก็ขึ้นอยู่กับวิธีคิดด้วย ใขต้องเข้มแข็ง ไม่ใช่ทำตัวเหมือนจะสุขแต่มันไม่เคยสุขจริงเลยสักครั้ง
ของขวัญ โชคดีที่ได้พบคนแบบถ้วยฟู คิดบวกสุดๆ แถมยังแผ่รังสีบวกมาให้ของขวัญอีก พี่โตเลยพลอดได้อานิสงค์ไปด้วยนะ :m12:
ปล.พี่ธันจัดหนักกร๊ากกกกกกกกกกก :m20:
-
อ๊ายยยย ปวิน แกยังเพี้ยน และน่ารักอยู่เสมออ่ะ
ของขวัญพูดออกมาและว่าพี่โตเป็นแฟน เป็นปลื้มแทน
-
:กอด1:
-
อ๊ายยยยย คิดถึงพี่ธันมว๊ากกกกก
จอมขวัญเริ่มน่ารักเนอะ ชักอยากให้พี่ธันกะพี่โตมาเจอกันจัง อิอิ
-
ถ้วยฟูฮามากๆ น่าจะให้ขวัญเจอพี่ธันด้วยเนาะ ถ้าจะฮามากกว่านี้
-
กรี๊ดดด เรื่องอะไรกัน ต้องไปหาอ่านสักหน่อย
ถ้วยฟู คุ้นๆ มันตลกมากเลยจริงๆ
-
5555555 มายธัน
น่ารักอ่ะ ช่างคิดเชียวนะน้องฟู
คิดถึงสองคนนี้จัง ไม่คิดว่าจะรู้จักกับจอมขวัญ
ฮ้าา สองคู่ชูชื่น ><
แต่เหมือนน้องฟูคงเจอศึกหนักในคืนนี้
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาา
+1 ให้น้า จ๊วบบบ บ
-
ฮ่า ฮ่า ถ้วยฟูน่ารัักกกโว๊ยยยยยยยยยยย
ขอสามีแบบพี่ธันซักคนนนซิ
-
อ่านไปยิ้มไปอะ
-
ขอบคุณครับ :กอด1:
-
น่ารักที่สุดดดดดดด :impress2::ถ้วยฟูน่ารักเหมือนเดิมมม
ขอบคุณนะค่าาาา. ขวัญรับพี่โตเปนแฟนแรว :L2:
-
ไม่เคยรู้ว่าถ้วยฟูกับของขวัญเป็นเพื่อนกัน :-[
แถมอวดแฟนกันด้วย :impress3:
-
อ่าาาาาาาา ถ้วยฟูยังบ้าเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ
น่าร๊ากกกกกกกกกอ่ะ
-
กว่าจะนึกออก....น้องถ้วยฟูผู้มีแฟนแบบมึนๆนี่เอง
me/กลับไปอ่านอีกรอบดีกว่า :กอด1:
-
ถ้วยฟูยังน่ารักเหมือนเดิมเลยค่ะ
-
5555+
ถ้วยฟูกับของขวัญมาเป็นเพื่อนกันก็เหมาะดี สร้างความฮา :pigha2:
-
อ๊าคิดถึงถ้วยฟูอ่ะ ยังฮาและกวนเหมือนเดิม
-
ถ้วยฟูกับพี่ธันนนนนนนน โอ้ยๆๆ คิดถึงมากกกกกก o13 o13 o13
ยังคงความเป็นถ้วยฟูไว้อย่างถี่ถ้วน!!!!!!! กร๊ากกกกกกกก สงสารของขวัญที่ต้องมาชื่อ กิฟฟุ!!! กร๊ากกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฟูเอ้ยยยยยยยยยยย รั่วได้ตลอดดดดดดดดดดดดด
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
กรี๊ดดดด
น้องฟูน่ารักค่ะ ><!! ดีใจจังเลยที่มาอัพ ฮ่ะๆ...
น้องฟูมองโลกแง่สวยงามมว๊ากกกกกกก >^<!! ชอบจังค่ะ
เพราะฉะนั้น..น้องฟูก็รับผลจากการประกาศอิสรภาพไปแล้วกันเนอะ หุๆ
ส่วนของขวัญ
ต้องขอบคุณฟูแฮะที่พูดซะซึ้งแบบนี้...
เชียร์ค่าา ><!
ปล. ไม่เคยนึกคิด...ว่านายปวินจะเป็นเพื่อนกับขวัญได้ เหอะๆ
-
ถ้วยฟูยังซ่าได้ฮาเช่นเดิมเลยนะ อิอิ :laugh: :laugh:
น่าร๊อกกกกอ่ะ ทั้งสองคู่เลย :-[
-
ถ้านายธันรู้เรื่องน้องฟูพยายามจะเป็นผัวด้วยเนี่ย จะเกิดอะไรขึ้นนะ ฮ่าๆๆ :z1:
-
‘ถ้วยฟู’ กับ ‘กิฟฟุ’ :m20: น่าร๊ากกกก
การมาเจอกับน้องถ้วยฟูทำให้ของขวัญยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้นกับการยอมรับตัวเอง
ปลิ้้มมมม....และรอตอนต่อไป
ปล.คุณ Dezair มีเรื่องไหนที่แต่งไว้อีกไหมคะ :impress2:อยากจะตามไปอ่าน
-
:laugh: ถ้วยฟูขโมยซีน :m20:
-
ถ้วยฟูฮาอย่างน่ารัก :กอด1:
กิฟฟุ เป็น แฟนพี่โตแล้ว น่ารักๆๆๆ
-
พี่โตยิ้มหน้าบานแล้ว ของขวัญประกาศรับเป็นแฟนต่อหน้าเพื่อน
-
นี่มันสุดยอดสเปของสเปเลยแหละ
คิดไม่ถึงเลย ว่าลูกเจ้าของร้านอาหารเพื่อนวัยเด็กจะเป็นถ้วยฟู ผูกเรื่องเก่งมากเลยค่ะ
อ่านถ้วยฟูอ้อนพี่ธันแล้ว ขโมยซีนคู่เอกของเรื่องนี้ไปเลยแฮะ :กอด1:
-
คงเส้นคงว่าเรื่องความน่ารัก :impress2:
-
ตลกถ้วยฟู หน้าเป็นมากๆพ่อคุณ :jul3:
พอถ้วยฟูโผล่มาก็อยากจะขอตอนพิเศษซะเลย อิอิ โลภมากเนาะ
-
อ่านแล้วคิดถึงถ้วยฟูเลยค่ะ ว่าแต่อยากรู้เรื่องทรงพลเหมือนกันนะคะ เพราะอ่านแล้วบางครั้งก็คิดว่าทรงพลจะชอบของขวัญ แต่บางครั้งก็ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร ลึกลับจริงๆค่ะ
ปล. แล้วจะรอภาคปดติต่ิอนะคะ ^^
-
ของขวัญปะทะถ้วยฟู แม่เจ้าาาาาาาาาา
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก รับเชิญมาเอนเตอร์เทนชัดๆ
ถ้วยฟูน่ารัก(เกรียน)เหมือนเดิมเลย
ประกาศอิสรภาพ?? ได้กี่วินาทีเนี่ย
-
อบอวล หอมกรุ่นไอรัก สองคู่ สองสไตล์ นายทรงพลแอบรักของขวัญแน่นอน เรียนไร มีค่าสอบด้วย นอกจากเรียนเอกชน ไม่รู้จริงๆ
-
เอร๊ยยยย ตอนพิเฉดดดด ><
นึกว่าจะเว้นว่างไปแล้นนนน
ดีใจกว่าเดิมที่ได้เจอ...ทั้งของขวัญ ทั้งถ้วยฟู
ช่างเป็นตอนพิเศษที่...หัวร่องอหงาย
อันตรายต่อการนั่งอ่านในที่สาธารณะเป็นอย่างยิ่ง ^^
น้องถ้วยฟูผู้ประกาศอิสรภาพนี่เองที่ทำให้ของขวัญเข้าใจตัวเองมากขึ้น
รู้สึกว่าของขวัญโชคดีที่รู้จักและเป็นเพื่อนกับถ้วยฟู
เป็นวันโชคดีของของขวัญ แต่เป็นวัน...เอ่อ...น่าจดจำของถ้วยฟู ที่ต้องเคลียร์วันประกาศอิสรภาพน่ะนะ ^^V สู้ๆ ถ้วยฟูเอ๋ย
-
ให้สามคำ >>>น่ารักเวอร์
-
สนุกมากๆๆอ่ะ
ปล.คิดถึงน้องถ้วยฟูกับพี่ธันจังเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m3:
ของขวัญกับถ้วยฟูน่ารักแบบกินกันไม่ลงเล้ย
ตอนแรกเห็นชื่อตอนจอมขวัญกับปวินแล้วงง?
:confuse:
อิคนอ่านก็นั่งมึนอยู่ตั้งนานว่าไอ้ปวินนี่มันใครวะคะ?
ที่แท้ก็ถ้วยฟูสุดที่เลิฟของพี่(ธัน)นี่เอง
:m23:
อ่านตอนนี้จบแล้วต้องยกความดีให้กับถ้วยฟูเนอะพี่โต
ถ้าไม่มีถ้วยฟูคอยติงต๊องใส่ของขวัญล่ะก็
พี่โตคงไม่ได้ถูกประกาศอย่างเป็นทางการว่าเป็นแฟนของของขวัญแน่ๆ
ก็สุดที่รักของพี่โตเป็น "จอมร้ายสุดที่รัก" ใช่มั้ยจ้ะ
:-[
กอดของขวัญ กอดถ้วยฟู
สุดท้ายนี้กอดน้องบัวคนแต่งสุดสวยค่า
:กอด1:
-
รู้แค่ว่ายิ้ม อย่างเดียว :impress2: :impress2:
-
ถ้วยฟูจ๋าาาาา คิดถึงเป็นบ้าาาาา
ของขวัญโคดจะน่ารัก
-
ของขวัญกับถ้วยฟู...จากรักนี้...ลิ้นกับฟัน
ช่างเป็นคู่ที่เติมเต็มกันจริงๆ.........
ถ้วยฟูยังแสบซ่าเหมือนเดิม.....กำลังจะได้ไปสวีท
ดันโดนน้องแต้วแฉเสียก่อน ไปขึ้นเขียงแทนล่ะกัน.......555
คิดถึง พี่เสือกับคุณแยม ไอ้ภูกับคุณน้อง....
-
น่ารักมากกกกกกเลย
ถ้วยฟูกับกิฟฟุ
5555
-
:pig4: :pig4:
-
ถ้วยฟูตลกดีจังคะ ตอนนี้ของขวัญเรียกพี่โตว่าแฟนด้วยอะ น่ารักๆจริงๆเลย
-
ถ้วยฟูเป็นเพื่อนที่น่ารักมากกกก
-
ถ้วยฟูก็ยังน่ารัก พี่ธันก็โหดเหมือนเดิมเลยนะ :laugh:
ป่านนี้พี่โตคงยิ้มหน้าบานแล้วมั้ง :m1:
-
5555555+ น่ารักทั้งขวัญทั้งฟู :o8:
-
อ่าเพื่อนเก่าของ ของขวัญคือถ้วยฟูนี่เอง การรู้จักกันครั้งแรกของถ้วยฟูกับของขวัญนี่เป็นอะไรที่ไม่ได้น่าประทับใจเลยจริงๆ ออกจะน่าโมโหด้วยซำ้ เพราะฟูเป็นคนร่าเริงด้วยละมั้ง ถึงได้เข้าถึงตัวตนของ ของขวัญได้ จนสุดท้ายก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ฟูนี่กล้าพูดเนอะ ดีนะที่พี่ธันเข้าร้านไม่งั้นของขวัญก็คงเข้าใจว่่าฟูมีเมียเป็นผู้ชาย กร๊ากกก สุดท้ายก็ความแตก แต่ฟูก็ยังพยายามจะแก้ตัวสุดความสามารถ แต่เกินจะเชื่อได้ลงละฟูเอ้ย เพราะฟูมาเตือนสติจริงๆนะ ขวัญถึงกล้าพูดสถานะของตัวเองกับพี่โตให้คนอื่นรู้ อย่างที่ฟูบอกแค่เรามีความสุขก็พอแล้ว ฟูเอ้ยยยยย แทนที่จะได้ดินเนอร์สุดหรูกับมายธันกลับต้องมาเคลียร์ปัญหาใหญ่ซะแล้ว แบบนี้ยังจะกล้าประกาศอิสระภาพอยู่มั้ยคะ ?
-
อื้อ *>.<* น่ารักอ่า
-
^^
-
ปวินนนนนน คิดถึงนะ 55555
สงสัยได้ไปประกาศอิสรภาพบนเตียงแหละ พี่ธันไม่ปล่อยไว้แน่
ของขวัญมีความสุขแล้วใช่หรือเปล่า
อย่าคิดอะไรมากเลยเนอะ ยังไงพี่โตก็รักของขวัญม๊ากมาก แหละ
อิิอิ เขาก็รักของขวัญน้าาาา 555
-
น่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ถ้วยฟูน่าร้ากกกกมากอ่ะ อย่างนี้คงโดนเล่นไม่ใช่น้อยทีเดียว :laugh:
-
มีน้องถ้วยฟูมาแจมกับของขวัญด้วย อ่านแล้วทำให้คิดถึงถ้วยฟูกับพี่ธัน
ของขวัญกล้าแนะนำพี่โตว่าเป็นแฟนด้วย ดีใจแทนโตจัง
+1+เป็ด ให้น้องบัว
-
ของขวัญมีเพื่อนดีนะ ถึงจะต๊องแต่ก็แนะทางแห่งความสุขให้
ถ้วยฟูหาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ
-
ถ้วยฟูยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
อย่างนี้ต้องเชิญมาบ่อยๆ
ดูเหมือนจะช่วยกระตุ้นให้ของขวัญกล้าแสดงออกกับพี่โตมากขึ้นด้วย
-
>_< คิดถึงถ้วยฟูกับพี่ธัน
น้องฟูนี่ยังกวนโอ๊ยไม่เปลี่ยนเลย 555
-
อิจฉาถ้วยฟูชีวิต
มีความสุขมาก :z2:
-
จริงๆถ้าเพ่ิงเคยเข้ามาอ่านคงจะเชียร์ถ้วยฟูกะของขวัญไปแล้ว
ก็ของขวัญแมนมากอ่ะ 55555 แต่คงไม่ได้หรอก เพราะถ้วยฟู
มีพ่่ีธันอยู่แล้วทั้งคนน่ีเนอะ คิดถึงพ่่ีธันกับน้องถ้วยฟู คิดถึงเวลา
พ่ีธันเรียก "ปวิน!!" คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเพ่ือนกะของขวัญซะได้
อิอิ น่ารักดีค่ะ รออ่านจอมร้ายตอนหน้าอยู่น้าาา
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน....อ่านทันแล้วววววว :really2:
(หลังจากที่อ่านบนแท็ปจนแบตหมดไปสองรอบ...มันห่วยอ่ะ ฮือ~)
ว่าจะไม่เปิดคอมแล้วเชียว...ต้องเปิดจนได้!!!!! :a2:
โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆ อ่านแรกๆนี่เข้าตำราละครหลังข่าวมาก.... น้ำทิพย์ใสเกิ๊น!!!
แต่ด้วยคาแรคเตอร์ของเธอทำให้เชื่อสนิทใจว่าเธอเปลี่ยนเจ้าตัวแสบได้จริงๆ
ส่วนคุณรุ่งทิพย์...แรกๆก็แบบ..ออกแนวรำคาญๆ เพราะบทเยอะเกิ๊น!(5555+)
แต่หลังๆมานี่...เยอะแบบสร้างสรรค์สาววายมาก! 5555+ เรียกได้ว่าเป็นตัวต้นเรื่อง(วาย)เลยก็ว่าได้
คุณป้ารี....ชอบคาแร็คเตอร์มาก.... แ่ต่ขออย่างเดียว.... "ป้ารี...ลองเข้าเล้าเหอะ"
ของดีมีอยู่ที่นี่ไม่ต้องไปเสียงตัง 25บาทซื้อมาอ่านด้วย 5555+
คุณลุงชัย... อ่านไปอ่านมาดูจะเป็นหนุ่มวายซะอย่างนั้น...โว๊ะ!!! มีการสงสัยด้วยว่าจะหลานรักจะไปแรดจีบเขาเสียเอง5555+
พี่จั๊กจี้...ถ้าไม่บอกนี่...จริงๆจิ้นว่าเป็นเกย์กล้ามเลยนะนั่น! ก็เล่นไม่ชอบสาวน้ำเสียขนาดนั้น....
ส่วนบางครั้งก็จะดูซัมติงกับหนูขวัญด้วย...มันแบบ... เออๆเข้าตำราพี่ชายน้องชายยังไงๆอยู่ :-[
พี่โต...ชอบๆ ชอบคนคาแร็คเตอร์แบบนี้... รู้สึกอบอุ่นจริงๆ บรรยายความรู้สึกสมจริงมากๆ... ในจุดคนความรู้สึกรัก...
แต่ยังไม่ใช่คนที่มีความสัมพันธุ์ลึกซึ้ง...ก็ทำได้เพียงอยู่ในจุดที่คิดว่าเหมาะที่สุด... แต่พอลงตัว มันเสมอต้นเสมอปลาย...
เหมือนคนแบบนี้จะมีแค่ในนิยายเลย 5555+
หนูขวัญ... คำเดียวสั้นๆ... "เด็ด"!!!!
ชอบทั้งภาษาการดำเนินเรื่อง... การเขียนที่อ่านเข้าใจง่ายและลื่นไหล... เปลี่ยนมุมัดฉากตัดบทก็ไม่สะดุดเลยซักครั้ง
เวลาตัดไปถึงซีนของตัวละครแต่ละตัว ก็ปะติดปะต่อ ไม่มีโดดข้ามให้รำคาญใจ...
อ่านแล้วอยากอ่านต่ออยู่เรื่อยๆ คงต้องลงสมัครแอ็คเคาน์เป็น FC เรื่องนี้อีกซักคน....
ขอโทษที่มาช้านะคะ... และขอบคุณสำหรับนิยายดีดีอีกเรื่อง... เป็นกำลังใจให้ค่ะ o13
-
:-[ประกาศตัวว่าเป็นแฟนแล้วววววววววววววว ของขวัญของป้า
ปอลอ ถ้วยฟูกะพี่ธันจากเรื่อง..................
-
ถ้วยฟูยังฮาเหมือนเดิม
และพี่โตต้องขอบคุณน้องถ้วยฯ ที่ทำให้ของขวัญกล้าบอกว่าเป็นแฟน
-
ถ้วยฟูกับกิฟฟุ เป็นคู่เพื่อนที่น่ารักมากๆๆๆๆ
พี่โตกินข้าวลงไม่นะน้องบอกแบบนั้น
:กอด1: :L2:
-
555 ถ้วยฟูน่ารัก
-
ถ้วยฟูเกรียนมากกกก 5555
กลับไปเคลัยวันประกาศอิสรภาพท่าจะยาว :laugh:
-
สนุก...มาก o13
-
เห็นชื่อตอนแล้วตอนแรกแอบงงว่าคนชื่อปวินนี่ใครวะ
ยิ่งในตอนปกติที่ของขวัญบอกว่าเพื่อนสนิทเป็นลูกเจ้าของร้านอาหารด้วย
ตอนนั้นไม่ได้คิดถึงถ้วยฟูเลยเหอะ ไม่คิดว่าจะจับสองคนนี้มาเป็นเพื่อนกัน
แต่พออ่านตอนพิเศษนี้แล้วพูดตรงๆเลยว่าสองคนนี้น่ารักมาก :m1:
ความกวนตีนของถ้วยฟูมีมากยังไงมันก็ยังมากอยู่อย่างนั้น
ตอนพิเศษนี้หัวเราะถ้วยฟูจนปวดกรามเลย :jul3:
แต่ในความกวนตีนน้องถ้วยฟูก็มีสาระนะ o13
ส่วนของขวัญก็ยอมรับกับถ้วยฟูว่าพี่โตเป็นแฟน
ก็อย่าลืมกลับไปพูดความจริงเรื่องเป็นแฟนกับพี่โตให้ลุงชัยป้ารีและพี่จักรรู้ด้วยนะ
+1 และกดเป็ดเหลืองจ้า
-
ก็คิดว่าจะไม่ได้มาต่อแล้วนั่นแหละค่ะ
เมื่อวานเลยตัดใจไม่เปิดคอมพ์ด้วย
แต่วันนี้มาเจอ แทบกรี๊ด เพราะเป็นชื่อถ้วยฟูด้วยนี่แหละ
เป็นนายเอกที่แตกต่างกันเสียจริงๆ
อีกคนเห็นความสุขได้ง่ายๆ ในขณะที่อีกคนกลับมองข้ามไปซะเฉยๆ
แต่ก็ดีแล้วที่ให้จอมขวัญได้มีโอกาสเป็นกิฟฟุ
ถ้วยฟูเองก็เป็นอีกคนที่เข้ามาเพื่อสอนให้กิฟฟุไม่มองข้ามความสุขง่ายๆ ที่รายล้อมตัวเองอยู่
-
ชอบ เรื่องนี้ม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มีหลายแนว และชอบตรงที่นายเอกเคยเจ้าชู้ เที่ยว เอารวมๆเลวนั่นเอง แต่ก็ยอมศิโรราบ ให้พี่โตสุดหล่อ >< (คือแบบว่า ตอนอ่านจิ้นหน้าตาไปเรื่อยไม่มีหลักแหล่งตีกันมั่ว จนสุดท้ายตัดสินใจเอาคู่ บอสกับโรมาเนีย มาเป็นเมน 5555)
-
อุกรี๊ดดดดดดดดด ชอบสเปนี้อ่ะ ถูกใจเป้นที่สุดเลยเจ้าค่ะ!!1 (ยิ้มหน้าบาน) มีความสุขอ่ะ แบบว่าให้จอมที่เราชอบมาเจอกะน้องฟูีที่เรารัก แหม่ะ มันได้ใจจริงๆค่ะ ทั้งอา ทั้งมีความสุข ยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วค่ะ จะรอด้วยใจเบิกบานนะคะ ผรวมถึงถ้วยฟูที่รอลุ้นอยากให้คนเขียนมีภาค2ออกมาในเร้ววัน คิดถึงถ้วยฟูและพี่ธันสุดหัวใจ!!!!)
-
รอ จ้า รอ :z2:
-
ปวินกันพี่ทันท่วงทีน่ารักที่สุดดด
-
มาแค่แปปเดียว แต่สร้างความสุขให้มากมายอ่ะ .. :กอด1:
-
กรี๊ดดดดด....น้องถ้วยฟู น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
น้องถ้วยฟู ยังเคยเป็นยังไง ก้อยังเป็นอย่างนั้น ^^
ฮามากค่ะ "ถ้วยฟู" กะ "กิฟฟุ"
ที่สำคัญคำพูดของถ้วยฟูที่มีต่อจอมขวัญ นี่แหล่ะช่ายเลย เป็นใครไปไม่ได้นอกจากน้องถ้วยฟู ^^ มองโลกสวยงาม คิดบวก ร่าเริง กวน และแสบสุด ^^
คิดถึงถ้วยฟู กะ พี่ธัน มากกกกก ขอบคุณนะค่ะที่ทำให้น้องถ้วยฟูกะพี่ธันยังไม่หายไปไหน ^^
ปล. มีตอนพิเศษแบบนี้บ่อยๆ ก้อดีนะค่ะ ^^
-
ของขวัญน่ารักอะ มีแอบหวานกะพี่โตด้วย
-
ตามทันแล้ว :mc4:
อยากให้เพื่อนเค้าเจอกันบ่อยๆ จัง คงมีเรื่องให้มันได้ตลอดเวลาแน่ :laugh: ถ้วยฟูก็ยังเป็นถ้วยฟู น่าร๊ากกก :m3:
-
:impress3: :impress3: วันนี้วันที่ 5 แล้วน่ะ รออยู่น่ะจ่ะ :impress3: :impress3:
-
วันนี้พฤหัสที่ 5แล้วนะจ๊ะ
-
วันนี้ของขวัญจะได้เจอแม่สามีแล้ว เย้ๆ
-
ของขวัญน่าร้ากกกกกก
น้องฟูก็ยังเกรียนเหมือนเดิม :laugh:
-
:L1: :L1: :L1: :L1: รอเพราะวันนี้วันที่ 5 อิๆๆ :L2: :L2:
-
จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
ตอนที่ 17
ความเป็นจริงนั้นโหดร้าย…คุณพัชรีเข้าใจประโยคนี้ดี เพราะทันทีที่เห็นหลานชายสุดที่รักกลับมาบ้านในเย็นวันเสาร์ คนเป็นป้าที่เลี้ยงหลานมาแต่เล็กก็เห็นสิ่งประหลาดทันที
…ท่าเดินของจอมขวัญ…ไม่เหมือนเดิม!!!
แถมอธิปยังเหมือนจะคอยดูแลทุกฝีก้าวราวกับหลานชายของเธอกำลังท้องกำลังไส้อย่างไรอย่างนั้น! โธ่! ของขวัญของป้า! ในที่สุดก็เป็นนางเอกจนได้!!!
แต่เอาเถอะ ไหนๆก็ต้องเป็นนางเอกแล้ว เธอในฐานะ ‘ญาตินางเอก’ ก็คงต้องหาทางผูกสัมพันธ์กับ ‘ญาติพระเอก’ ให้ได้ อย่างน้อยเกิดทางนั้นคิดจะทำตัวเป็น ‘แม่ผัวมหาประลัย’ ขึ้นมา ก็จะได้เกรงใจคุณพัชรีคนนี้บ้าง!
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ คุณนุช”
คุณพัชรีหันมาทักทายหลังพิธีทำบุญบ้านตามธรรมเนียมพุทธของคุณรุ่งทิพจบสิ้นไปแล้ว สามีของคุณพัชรีและสามีคุณกนกนุชเป็นคนขับรถไปส่งพระที่วัดซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในซอยนี้ ในขณะที่อธิป จักรกฤษณ์ จอมขวัญ และน้ำทิพย์เข้าไปเก็บล้างอุปกรณ์ต่างๆอยู่ในครัว ทิ้งเหล่าสาวๆรุ่นเดอะเอาไว้ที่ชุดโซฟาหน้าโทรทัศน์ คุณพัชรีเลยถือเป็นโอกาสอันดีในการเข้าไปทักทายทบทวนความคุ้นเคยกับคุณกนกนุช มารดาของอธิปเสียเลย
“นั่นสิคะ แต่คุณรียังเหมือนเดิมเลยนะคะ” คุณกนกนุช มารดาของอธิปนั้นเป็นหญิงร่างเล็ก ความงามยังคงผุดผาดแม้จะมีริ้วรอยตามวัยก็ตาม
“ตายจริง นี่คุณรีกับคุณนุชรู้จักกันหรือคะ” คุณรุ่งทิพผู้เป็นเจ้าของบ้านและเจ้าของงานทำบุญครั้งนี้เดินเข้ามาทรุดตัวลงนั่งร่วมวงด้วย ทำเอาสองสาวสูงวัยต้องหันมอง และเป็นฝ่ายคุณพัชรีที่ตอบคำถาม
“รู้จักกันตั้งแต่สมัยฉันยังช่วยงานคุณชัยนู่นน่ะค่ะ แล้วก็เจอกันตามงานบ่อยๆ แต่พักหลังมาไม่ค่อยได้เจอแล้ว”
คุณรุ่งทิพถึงกับหูผึ่ง ทั้งคุณพัชรีและคุณกนกนุชรู้จักกันมาก่อนอย่างนี้ คงไม่ใช่เรื่องยาก ถ้าหากจะทำให้ทั้งสองคนยอมรับความสัมพันธ์ของอธิปและจอมขวัญ และนั่น…ถือว่าเป็นหน้าที่ของเธอ! เพราะอย่างน้อย ก็คุณรุ่งทิพคนนี้ที่ทำให้ทั้งอธิปและจอมขวัญหันมาคบหากันอย่างคาดไม่ถึง!
“แหม ดีจังเลยนะคะ รุ่นพ่อแม่รู้จักกัน รุ่นลูกก็…สนิทสนมกัน” คุณรุ่งทิพเริ่มเกริ่นเข้าเรื่อง
“จริงด้วยสินะคะ เห็นว่าโตพาหลานชายคุณรีไปค้างที่บ้านเขาด้วย”
“คุณนุชทราบด้วยหรือคะ” คุณพัชรีตาโตเป็นไข่ห่าน เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายรู้เรื่องที่จอมขวัญไปค้างกับอธิป ฝ่ายมารดาของอธิปถึงกับหัวเราะเบาๆ
“ทำไมจะไม่ทราบล่ะคะ ฉันโทร.ไปหาโตตอนเช้า แต่โตเข้าห้องน้ำอยู่ หลานคุณรีก็เลยรับโทรศัพท์แทน หลานคนนี้ใช่ผู้ชายหล่อๆที่มาวันนี้ด้วยใช่มั้ยคะ” คุณกนกนุชไม่เคยเห็นหน้าจอมขวัญมาก่อน แต่วันนี้ตอนพระสวดเธอก็พยายามมองหา เพราะอยากจะเห็นหน้าสักครั้งว่าใครคนไหนที่อธิปสนิทสนมถึงขั้นพาไปค้างบ้านเช่นนั้น
“ใช่ค่ะ”
“ลูกหลานคุณรีนี่ หน้าตาดีจริงๆ คนพี่ก็เท่ห์ คนน้องก็หล่อ มีแฟนกันรึยังคะ” คุณพัชรีแทบสำลักน้ำลายตัวเอง ในขณะที่คุณรุ่งทิพก็ถึงกับพูดไม่ออก
“เอ่อ ไม่รู้สิคะ สองคนนั่นปากหนักจะตายไม่ค่อยพูดหรอก” คุณพัชรีบอกปัดไปหน้าแหย เพราะไม่กล้าเอ่ยปากว่าแฟนหลานฉัน ก็ลูกคุณนุชไงล่ะ!
“นั่นสินะคะ พวกลูกชายหลานชายนี่เอาจริงๆแล้วขี้อายจะตาย นี่ลูกของฉันทั้งสองคนก็ไม่มีใครยอมพูดเลยว่าสนใจใครอยู่บ้างมั้ย ถ้าบอกกันสักคำ จะไปขอมาให้ทันที”
“ข…ขอ…ขอทันทีเลยหรือคะ?” คุณพัชรีย้อนถามหน้าเสีย
หมายความว่าถ้าคุณกนกนุชรู้ว่าอธิปคบหากับจอมขวัญ เธอจะมาขอหลานคุณพัชรีไปทันที! นี่คุณพัชรีต้องเสียหลานให้บ้านนี้ทันทีที่คุณกนกนุชรู้เรื่องหรือนี่! ไม่นะ! ญาตินางเอกยังไม่ทันทำใจเลย!!
“ก็ต้องรีบขอสิคะ ทั้งโต ทั้งเต็งอายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว รีบแต่งจะได้รีบมีลูก ฉันอยากอุ้มหลานแล้วล่ะค่ะ”
“แล้วถ้าอธิปเขาไม่อยากมีลูกละคะ” คุณรุ่งทิพเอ่ยปากถามอย่างว่องไว ตามประสาคนรู้ตัวว่าเป็นแม่สื่อแม่ชัก
“นั่นสิๆ เกิดแฟนของอธิปเขามีลูกไม่ได้…เอ่อ คุณนุชจะทำยังไงคะ” ฝ่ายคุณพัชรีเองก็ต้องถามเปิดทางให้หลานชายตัวเองสุดฤทธิ์
“ก็คงเสียดายละนะคะ แต่จะทำอะไรได้ ถ้าเขาไม่อยากมี หรือมีไม่ได้ ก็ต้องแล้วแต่ทางพวกเขา อุ๊ย! ตายจริง! นี่ดาราที่ฉันชอบนี่นา คนนี้คุณรีก็ชอบเหมือนกันใช่มั้ยคะ”
คุณกนกนุชเหลือบตาไปเห็นโฆษณาละครที่ใกล้จะออกอากาศในไม่กี่วันข้างหน้า ก็รีบร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นสมกลับที่เป็นคอละครมาตั้งแต่สมัยสาวๆ คุณพัชรีหันไปมองตาม ภาพดาราหนุ่มชื่อดังเจ้าของใบหน้าคมเข้มและร่างกายสูงสง่าสมส่วน เจ้าของฉายาพระเอกเทวดานั้น ทำเอาคนกำลังกรุยทางให้หลานชายถึงกับตาค้าง
“จริงด้วย! นี่กำลังจะมีละครเรื่องใหม่หรือคะเนี่ย ฉันไม่รู้เรื่องเลย เรื่องเก่าที่เล่นเป็นพระเอกพ่อลูกติดนั่นก็เล่นดี้ดี แถมเด็กที่เล่นเป็นลูกก็หน้าตาน่ารักน่าชัง!”
สมัยที่พบเจอกันตามงานสังคมนั้น คุณพัชรีมีคุณกนกนุชเป็นเพื่อนคุยชั้นเยี่ยม เพราะสามารถสนทนากันเรื่องละครหลังข่าว ก่อนข่าวกันเป็นนาน โดยไม่ต้องวกไปคุยเรื่องเพชรเรื่องพลอยให้ปวดหัวเหมือนเวลาคุยกับคุณหญิงคุณนายคนอื่น ช่วงนั้นเลยยิ่งสนิทสนมกันเป็นพิเศษ แถมยังมีดาราหนุ่มในดวงใจคนเดียวกันอีก งานนี้เลยยิ่งถูกคอ
“นี่คุณรีกับคุณนุชชอบดาราคนนี้หรือคะ” เจ้าของบ้านเหมือนจะเห็นแววแห่งการเบิกเนตรของสองสาวรุ่นเดอะที่ลูกชายและหลานชายกำลังคบหากันแบบแอบๆ
“ใช่ค่ะ! ผู้ชายอะไร้! หล้อหล่อ! ตาคมแต่เวลามองนางเอกนะ หวานเยิ้มเชียว! ไอ้เราที่นั่งหน้าทีวีนี่ เวลากล้องซูมเข้าไปใกล้ๆทีไร ใจจะละลายทุกทีเลยค่ะ!” คุณพัชรีตอบอย่างมีความสุข แม้โฆษณาจะผ่านพ้นไปแล้ว แต่เธอที่เป็นแฟนคลับเหนียวแน่นของ ‘พระเอกเทวดา’ นั้นจำได้ทุกอิริยาบถ จนเอามาพูดได้เป็นฉากๆ
“จริงค่ะคุณรี พระเอกคนนี้นะ ตาหวานจริงๆ เวลาเล่นฉากโรแมนติกทีไร โอ๊ย! อยากจะเกิดเป็นนางเอกค่ะ! แต่เวลาเล่นซีนอารมณ์ก็เล่นดีนะคะ” แฟนคลับอีกหนึ่งอย่างคุณกนกนุชรีบผสมโรงด้วยทันที
“เหรอคะ…” คุณรุ่งทิพรับคำ เธอเม้มปากแน่นเมื่อตัดสินใจจะเอ่ยปากบางเรื่องออกมา และแน่นอน…มันเป็นเรื่องที่ถ้าเธอเอ่ยออกไปแล้ว เธอจะต้องจับจ้องปฏิกิริยาของสองสตรีตรงหน้าให้แม่น ว่าใครเป็นยังไง
“…แต่เห็นเขาลือกันนะคะ ว่าพระเอกคนนี้น่ะ เอ่อ…มีแฟนเป็นผู้ชายค่ะ” จบคำคุณรุ่งทิพ คุณพัชรีก็ชะงักกึก ส่วนคุณกนกนุชถึงกับตาโตด้วยความตกใจ
“…ข้างบ้านเนี่ย เป็นช่างแต่งหน้าในกองถ่าย เคยมาเล่าให้ฟังว่า เรื่องที่แล้วที่เขาเล่นกับเด็กผู้ชายน่ะค่ะ พระเอกคนนี้เลยได้รู้จักกับคุณอา หรือคุณลุงของเด็กคนนั้นก็ไม่รู้นะคะ แล้วรู้สึกว่าหลังจากนั้น…เอ่อ…เขาจะ…เอ่อ…คบหากันน่ะค่ะ”
“ตายจริง!!! น่าเสียดายนะคะ…” คุณกนกนุชครางแผ่ว ใบหน้าสวยนั้นส่อแววเสียดายอย่างเห็นได้ชัด
“แหม! จะเสียดายอะไรล่ะคะ นี่ฉันได้ยินมาว่า พระเอกคนนี้รักกับแฟนเขามากเลย เอาข้าวกล่องฝีมือแฟนมากินที่กองถ่ายด้วย” คุณรุ่งทิพเห็นแววว่ามารดาของอธิปอาจจะรับไม่ได้เลยต้องรีบช่วยพูด ในขณะที่คุณพัชรียังนั่งนิ่งอึ้งพูดไม่ออก “…สังคมสมัยนี้ อะไรๆมันก็เปลี่ยนไปแล้วนะคะคุณนุช คนเรามีตัวเลือกมากขึ้น เขาก็ต้องเลือกในสิ่งที่เขาคิดว่าดีที่สุดสำหรับเขา จะมาคบกันแค่เพราะว่าเป็นผู้ชายกับผู้หญิงมันก็ไม่ใช่ จริงมั้ยคะคุณรี” คุณพัชรีเหมือนตื่นจากภวังค์ตอนที่ถูกถาม
“อ่า ใช่ค่ะใช่…ถ้า…ถ้าผู้ชายสองคน เขา…เอ่อ…เขารักกัน ก็…ไม่รู้จะไปห้ามทำไมนะคะ…หรือคุณนุชว่ายังไงคะ” คุณกนกนุชทำหน้าปั้นยาก ปากยังไม่ทันอ้าตอบว่าคิดยังไงเรื่องผู้ชายรักผู้ชาย ก็ปรากฏว่าสี่หนุ่มสาวพากันเดินออกมาจากครัวพร้อมด้วยอาหารมื้อเที่ยงที่ช่วยกันลำเลียงเต็มสองมือ
คุณรุ่งทิพรู้สึกขัดใจเล็กน้อยที่คำถามของคุณพัชรียังไม่ทันถูกตอบ ลูกหลานก็พากันเดินออกจากครัวราวกับจะมาขัดคอกันเสียอย่างนั้น! แต่เมื่อเธอเห็นว่าสี่หนุ่มสาวทำหน้างุนงง คุณรุ่งทิพจึงต้องพูดเลี่ยง
“น้ำ เอาไปวางที่โต๊ะม้าหินนอกบ้านนะ เดี๋ยวคุณชัยกับคุณเทิดกลับมา เราจะได้ทานมื้อกลางวันด้วยกันเลย” คุณรุ่งทิพผู้เป็นมารดาและเจ้าของบ้านเอ่ยปากสั่งกับลูกสาว น้ำทิพย์ยิ้มรับก่อนจะยกถาดอาหารเดินนำอีกสามหนุ่มที่เหลือออกจากบ้านไปยังสนามหญ้าเล็กๆข้างนอก
“งั้นพวกเราก็ไปช่วยเด็กๆจัดโต๊ะเถอะค่ะ” คุณกนกนุชลุกขึ้นเสนอ แต่แขนข้างหนึ่งของเธอกลับถูกคว้าหมับเอาไว้ด้วยมือของคุณพัชรี
“เดี๋ยวค่ะคุณนุช คุณนุชยังไม่ได้ตอบเลยว่าคิดยังไงกับเรื่องผู้ชายรักผู้ชายคะ?”
ด้วยจิตวิญญาณอันแรงกล้าที่จะกรุยเส้นทางอันโรยไปด้วยกลีบกุหลาบให้หลานชายสุดที่รัก คุณพัชรีเลยร้องถามอย่างไม่ทันตั้งสติ และประโยคคำถามนั้นก็ทำเอาทุกคนถึงกับชะงัก คุณรุ่งทิพตาโตอ้าปากค้าง น้ำทิพย์แทบจะทำถาดอาหารตกพื้น จักรกฤษณ์ถึงกับหันขวับมามองมารดาของตัวเอง อธิปและจอมขวัญนิ่งชะงักเหลือบตาสบกันอย่างไม่ต้องนัดหมาย
“อ่า…คุณรี ถามอะไรคะเนี่ย” คุณกนกนุชหน้าแหย ย้อนถามคนที่ยังจับแขนเธอไว้มั่น ทำเอาคุณพัชรีเริ่มรู้สึกตัว ได้แต่ตะกุกตะกักแก้ต่าง
“ก็…ก็…ก็พระเอกสุดที่รักของพวกเรามีข่าวว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย เอ่อ…ถ้า…ถ้าคุณนุชรับไม่ได้ขึ้นมา อย่างนี้ก็น่าสงสารทั้งพระเอกคนนี้แล้วก็แฟนเขาแย่เลยนะคะ นี่ละครเรื่องใหม่ก็จะออนแอร์แล้วด้วย ขาดแม่ยกอย่างพวกเราไป ฉันกลัวเรตติ้งจะไม่ดีน่ะค่ะ…”
เพียงเท่านั้นคุณกนกนุชก็หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วตบมือตัวเองลงบนมือของคุณพัชรีที่ยังจับแขนเธอ ราวกับจะบอกให้สบายใจ
“โธ่! คุณรี ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ เรื่องใหม่น่าสนุกขนาดนี้ ฉันต้องนั่งติดหน้าจอทีวีอยู่แล้ว ส่วนเรื่องที่เขามีแฟนเป็นผู้ชาย ก็อย่างที่คุณรุ่งว่า…สมัยนี้น่ะจะให้ไปอิงกับคำว่าผู้ชายผู้หญิงมันก็ดูจะตีกรอบเกินไป เอาเป็นว่าถ้าเขาจะรักใครชอบใครก็ขอให้คนที่เขารัก รักเขามากๆก็แล้วกัน” พอได้ยินคำตอบอย่างนี้ คุณพัชรีและคุณรุ่งทิพก็พลอยยิ้มออกมาอย่างโล่งอก ในขณะที่น้ำทิพย์นั้นยิ้มบาง ส่วนอธิปและจอมขวัญพากันลอบถอนหายใจเบาๆขณะแอบสบตากัน
“แต่ผมว่าเราก็ควรดูที่ความเหมาะสมด้วยนะครับ”
เสียงจักรกฤษณ์ดังขึ้น ทำเอาทุกคนพากันหันมามองที่เขาเป็นตาเดียว ชายหนุ่มทำเป็นยักไหล่ ก่อนจะหันไปมองคุณรุ่งทิพ
“แค่ความรักอย่างเดียวมันทำให้คนเรารักกันไม่ได้หรอกครับ หรือถึงรักได้ก็รักไม่ยืด ดูอย่างน้องผมกับลูกสาวคุณน้ารุ่งทิพสิครับ รักกันจะตายแต่คุณน้ารุ่งทิพมองว่าไม่เหมาะสม สุดท้ายสองคนนี่เลยต้องเลิกกัน เห็นมั้ยครับ ความเหมาะสมสำคัญกว่าความรักซะอีก” เขาพูดตีหน้าซื่อ แต่ทำเอาคนทั้งบ้านเงียบกริบ
“จักร!! เอาอาหารไปวางได้แล้วไป” คุณพัชรีรีบขัดลูกชายก่อนที่เจ้าตัวจะทำเสียเรื่อง ให้มันได้อย่างนี้สิ! เธออุตส่าห์พยายามตะกุยเส้นทางให้หลานชายที่รักเป็นนางเอกแบบไม่มีแม่ผัวมาถล่ม แต่นี่อะไร! ญาตินางเอกด้วยกันกลับขัดแข้งขัดขากันซะอย่างนั้น!
จักรกฤษณ์ยักไหล่เมื่อเห็นว่ามารดาไม่อยากให้เขาพูด ร่างสูงเดินออกจากบ้านไปแล้ว ในขณะที่ทุกคนยังเอาแต่เงียบ ยิ่งจอมขวัญและอธิปยิ่งพากันเงียบจนน้ำทิพย์สะท้อนใจด้วยความสงสาร เธอเหลือบมองตามแผ่นหลังกว้างของจักรกฤษณ์ที่เดินออกไปจัดอาหารวางลงบนโต๊ะม้าหินแล้วนึกโกรธเขา ที่พูดจาไม่ดูเวล่ำเวลาเอาเสียเลย
“เอ่อ…พี่อธิปกับคุณจอม วางอาหารไว้ตรงนี้ก็ได้ค่ะ แล้วช่วยไปยกจานในครัวดีกว่า เดี๋ยวน้ำเอาอาหารออกไปวางให้เอง” หญิงสาวหันมาบอกกับสองหนุ่ม แล้วชี้ให้ทั้งคู่วางถาดอาหารลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา
“นั่นสิๆ ของพวกนี้มันเบา เดี๋ยวพวกน้ายกเอง อธิปกับจอมไปยกจานดีกว่านะ อยู่บนหลังตู้แหน่ะ” คุณรุ่งทิพรีบช่วยพูดทันที ทั้งอธิปและจอมขวัญได้แต่พยักหน้ารับช้าๆ ก่อนจะวางถาดอาหารลงบนโต๊ะแล้วพากันเดินกลับเข้าไปในครัว
จอมขวัญได้ยินเสียงคุณรุ่งทิพและคุณพัชรีพูดเรื่องนั้นเรื่องนี้เสียยกใหญ่ราวกับจะกลบเรื่องเมื่อครู่นี้ หากแต่ในใจเขา…ไม่มีอะไรกลบมันได้…
…แค่ฟังคำพูดของจักรกฤษณ์ เขาก็รู้แล้ว…
…พี่ชายของเขา…รับความสัมพันธ์ของเขาและอธิปไม่ได้…
…………………………………..
บรรยากาศตอนรับประทานอาหารนั้นไม่สนุกสนานและร่าเริงสมกับเป็นงานทำบุญเลยแม้แต่น้อย จอมขวัญนั่งทานเงียบๆ อธิปเองก็เงียบพอกัน แม้จะยังดูแลมารดาบิดาด้วยการตักอาหาร เสิร์ฟน้ำให้ แต่ก็ดูนิ่งขรึมไป ในขณะที่จักรกฤษณ์…กลับเจริญอาหารหน้าตาไม่ทุกข์ไม่ร้อนจนน้ำทิพย์ชักจะนึกหมั่นไส้
“เอ่อ…คุณป้ารีคะ พอดีน้ำมีเรื่องอยากจะขอคำปรึกษาจากคุณจักรกฤษณ์น่ะค่ะ ถ้ายังไง ให้คุณจอมขับรถพาคุณลุงคุณป้ากลับไปก่อนได้มั้ยคะ เดี๋ยวคุณจักรกฤษณ์ น้ำจะไปส่งให้เอง” น้ำทิพย์เอ่ยปาก เมื่อแขกทุกคนล่ำลาจะกลับกันแล้ว คุณพัชรีหันมามองหญิงสาวที่เป็นคนขออนุญาตด้วยความสงสัย
“เอ่อ…คือ…น้ำ…อยากได้คำปรึกษาจากคุณจักรกฤษณ์มากๆเลยค่ะ” น้ำทิพย์ย้ำอีกครั้ง เธอต้องการดึงจักรกฤษณ์เอาไว้ก่อน ไม่อยากให้เขากลับไปพร้อมกับจอมขวัญที่ทำหน้าตาเหมือนโลกจะแตกในไม่ช้านี้
“ถ้าอย่างนั้นคุณรีกลับพร้อมพวกเราก็ได้ค่ะ แล้วทิ้งรถบ้านคุณรีเอาไว้คุณจักรขับกลับ” คุณกนกนุชเสนอขึ้นมา เพราะรถที่ครอบครัวเธอใช้ตอนนี้เป็นรถแวนขนาดย่อม ถ้าเพิ่มครอบครัววิมลกิตติอีกสามคน ก็ไม่ได้คับแคบอะไรตรงไหน
“ก็ได้ค่ะ” คุณพัชรียอมรับปาก ก่อนจะเหลือบตามองลูกชายด้วยดวงตาดุๆราวกับจะบอกว่าห้ามจักรกฤษณ์ทำอะไรไร้มารยาทกับหญิงสาวร่างบอบบาง แต่คนเป็นลูกกลับทำหน้าตาไม่รับรู้ คนเป็นแม่เลยได้แต่พ่นลมหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปทางจอมขวัญที่เอาแต่นิ่งเงียบนับตั้งแต่จักรกฤษณ์ปล่อยประโยคเด็ดไปตอนนั้น
“ไป ของขวัญ กลับบ้านกันลูก”
ครอบครัวของอธิปและจอมขวัญขึ้นรถออกไปแล้ว ที่หน้าบ้านจึงเหลือแค่คุณรุ่งทิพ น้ำทิพย์และจักรกฤษณ์
“แม่คะ เดี๋ยวน้ำพาคุณจักรกฤษณ์ไปนั่งคุยที่ร้านกาแฟหน้าปากซอยนะคะ” คนเป็นแม่ได้แต่พยักหน้ารัวๆอย่างเห็นด้วย ตอนนี้ที่เห็นจะเป็นขอนไม้ขวางทางความรักของอธิปและจอมขวัญก็คือจักรกฤษณ์นี่ล่ะ!
“ทางนี้ค่ะคุณจักรกฤษณ์” หญิงสาวเอ่ยปาก แล้วหมุนตัวเดินนำออกจากบ้าน ร่างสูงหันมายกมือไหว้ลามารดาของน้ำทิพย์ ก่อนจะเดินตามออกไปอีกคน คุณรุ่งทิพมองตามสองหนุ่มสาวแล้วได้แต่ถอนหายใจแผ่ว
“นายจอมขวัญเอ๊ย! กำลังจะได้ดิบได้ดีแล้วเชียว! ดันมามีพี่ชายแบบนี้! หึ!!” คนเป็นแม่สื่อแม่ชักล่ะเจ็บใจจริงๆ!! ไอ้คนที่ไม่คิดว่าจะเป็นปัญหา ก็ดันกลายร่างเป็นปัญหาเสียอย่างนั้น!!
…………………………….
ภายในรถแวนหรูของครอบครัวอธิปนั้นค่อนข้างเงียบ ที่นั่งตอนหลังเป็นคุณชัย คุณพัชรี คุณกนกนุชและสามีอย่างคุณเทิดศักดิ์ ส่วนที่นั่งตอนหน้าและคนขับคือจอมขวัญและอธิป สำหรับจอมขวัญนั้น…เขาไม่พูดอะไรอีกเลย นับตั้งแต่ที่จักรกฤษณ์เอ่ยปากออกไปตอนนั้น
‘รักอย่างเดียวไม่พอ ต้องเหมาะสมด้วย’
…หรือจักรกฤษณ์จะรู้เรื่องของเขากับอธิป และเพราะพวกเขาเป็นผู้ชายด้วยกัน…จักรกฤษณ์ก็เลยเห็นว่า ‘ไม่เหมาะสม’
“จะว่าไปแล้ว ที่คุณจักรพูดมาก็ถูกนะคะ” เสียงคุณกนกนุชดังขึ้น ทำเอาจอมขวัญชะงัก อธิปเองก็นิ่งไป ก่อนจะเหลือบมองคนข้างกาย เขานึกสงสารหัวใจของจอมขวัญ ได้แต่ละมือจากเกียร์ไปบีบมือร่างโปร่งเบาๆ หากแต่มือนั้นเย็นชืดราวกับไม่รับรู้สิ่งใด
“อุ๊ย! พูดถูกอะไรละคะ!!” เสียงคุณพัชรีดังขัด คราวนี้ อธิปต้องเหลือบมองทางกระจกส่องหลัง เห็นป้าของจอมขวัญเอี้ยวตัวมาเพื่อคุยกับแม่เขาอย่างเป็นเรื่องเป็นราว
“ความเหมาะสมมันก็อยู่ที่คนนั่นแหละที่ตัดสิน แล้วความเหมาะสมจริงๆมีขอบเขตอยู่ตรงไหน ก็ไม่มีใครพูดได้นี่คะ! จะบอกว่าต้องเป็นหญิงกับชายถึงจะเหมาะสมกันอย่างนั้นหรือคะ?! โอ๊ย! ฉันไม่เห็นด้วยเลยค่ะ!! คนเราน่ะ ไม่ใช่ว่าเจอกันวันนี้แล้วรักกันพรุ่งนี้ได้เลยนะคะ! แล้วถ้ารักกันแล้ว เกิดต้องมาเลิกกันเพราะคิดถึงแต่คำว่าเหมาะสม อย่างนี้ก็น่าสงสารหัวใจแย่สิคะ คนเราไม่ได้จะรักกันได้ง่ายๆนะคะ!” คำพูดของคุณพัชรีเข้าหูจอมขวัญอย่างไม่ต้องสงสัย ร่างโปร่งเหมือนเห็นแสงสว่างในเส้นทางอันมืดมิด เขาอยากหันกลับไปมองป้า อยากเข้าไปกอดป้า อยากขอบคุณ…ขอบคุณที่ป้าเข้าใจ
“ก็จริงนะคะ คนเราไม่ได้รักกันง่าย แต่ในทางตรงกันข้าม กลับเกลียดกันง่ายเหลือเกิน”
“ใช่ค่ะ! ไหนๆ ในเมื่อเขารักกันแล้ว ก็ยินดีไปกับความรักของเขายังจะดีเสียกว่าทำตัวเป็นคนบาปไปขวางทางเขา จริงมั้ยละคะ”
“ค่ะ…” คุณกนกนุชรับคำ แต่สีหน้ายังไม่สู้ดี “…แต่ถ้านักข่าวรู้เข้า นี่ท่าจะแย่นะคะ”
“เอ๊ะ! นักข่าวรู้? รู้อะไรคะ?” คุณพัชรีตาโตถามด้วยความมึนงง
“เอ้า! ก็เรื่องพระเอกเทวดา ภาม ภวัตธีรกุลยังไงละคะ ถ้าเรื่องที่คุณรุ่งพูดมาว่าเขามีแฟนเป็นผู้ชายเป็นความจริง แล้วเกิดนักข่าวเอาไปเขียน อย่างนี้คุณภามจะไม่แย่เอาเหรอ” สรุปว่าที่คุณกนกนนุชพูดมาทั้งหมด ใจยังคิดถึงแต่เรื่องพระเอกในดวงใจมีคนรักเป็นผู้ชายนั่นเอง คุณพัชรีแอบเก้อไปเล็กน้อย เพราะที่คุยมาตั้งแต่แรกนั้น เธอตั้งใจกรุยทางให้หลานชายโดยเฉพาะ
“คุณรีคะ เราต้องช่วยกันนะคะ เรื่องคุณภามมีแฟนเป็นผู้ชาย จะไม่เอาไปบอกใครเด็ดขาด”
“ไม่บอกใครแน่นอนค่ะ!” ได้แต่รับคำเออออ ก่อนจะกลายเป็นเบี่ยงประเด็นเข้าสู่เรื่องดาราอย่างเต็มรูปแบบตามประสาแฟนคลับจนกระทั่งรถแวนไปจอดเทียบที่หน้าประตูรั้วบ้านเรือนไทยหลังงามของครอบครัววิมลกิตตินั่นเลย
…………………………….
จักรกฤษณ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขณะยกกระป๋องเบียร์ขึ้นกระดก เขาเพิ่งแยกจากน้ำทิพย์เมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมา หลังจากเธอ ‘ขอคำปรึกษา’ จากเขาแค่ไม่ถึงสิบนาที ชายหนุ่มไม่ได้ตรงกลับไปที่บ้านเรือนไทย แต่กลับขับเลยไปจนถึงเพนท์เฮ้าส์ส่วนตัว และพอมาถึง เขาก็เปิดกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มตั้งแต่หัววันเป็นการแก้เครียด
…ใช่! เขาเครียด…และยิ่งเครียดมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าระหว่างจอมขวัญและอธิปมีเส้นใยบางๆเชื่อมกันและกันเอาไว้ แม้วันนี้เขาจะพูดถึงขนาดนั้น และสองคนนั่นจะไม่เอ่ยอะไรอีกเลย แต่สายตาที่เหลือบมองกันในช่วงระหว่างรับประทานอาหารนั้น จักรกฤษณ์ตีความออก
…อธิปห่วงใยน้องของเขา ในขณะที่จอมขวัญ…ก็อยากได้รับความห่วงใยจากอธิปเหมือนกัน!
“อะไรนักหนาวะ?!!!” สายตาน้องชายเขาที่มองอธิป จักรกฤษณ์จำได้แม่น สายตาน่าสงสารนั่นทำเอาคนเป็นพี่อย่างเขาสะท้อนในอกลึกๆ …เพราะคำพูดของเขา จอมขวัญเลยเป็นแบบนั้น…เพราะคำพูดของเขา! แต่แล้วมันผิดตรงไหน! ในเมื่อว่าเขาเห็นว่าจอมขวัญและอธิปไม่เหมาะสมกัน! เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่มันจะรักกันได้ยังไง!
ชายหนุ่มถอนหายใจอีกเฮือก กระแทกกระป๋องเบียร์ลงกับโต๊ะแล้วลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในห้องนอน คืนนี้เขาคงต้องซุกหัวนอนที่นี่ ดีกว่ากลับไปเห็นหน้าตาเสียอกเสียใจของน้องชาย สาเหตุที่จอมขวัญเป็นแบบนั้นก็ไม่ใช่เพราะใครที่ไหน แต่เป็นเพราะพี่ชายอย่างเขา! พี่ชายอย่างจักรกฤษณ์ วิมลกิตติคนนี้!!!
……………………………
-
…จักรกฤษณ์ไม่กลับบ้าน…
จอมขวัญถอนหายใจแผ่วขณะเดินวนไปวนมาอยู่บนเรือน
สายมากแล้ว…แต่พี่ชายก็ยังไม่กลับมา เขารู้ว่าจักรกฤษณ์มีเพนท์เฮ้าส์อยู่ใจกลางเมือง และไปนอนที่นั่นบ่อยๆ เรื่องนี้คุณพัชรีและคุณชัยไม่เคยต่อว่าอะไร เพราะเห็นว่าจากเพนท์เฮ้าส์นั่นเดินทางไปไหนมาไหนสะดวก ยิ่งโดยเฉพาะวันธรรมดาที่ต้องไปทำงาน
…แต่…เมื่อคืนเป็นวันเสาร์ และจากบ้านน้ำทิพย์ ก็มาที่เรือนไทยง่ายกว่าจะขับไปถึงเพนท์เฮ้าส์ แต่…จักรกฤษณ์กลับไม่มานอนที่นี่…
…พี่…กำลังหลบหน้าเขาหรือเปล่าหนอ…
“เลิกเดินซะทีได้มั้ย ของขวัญ ลุงปวดหัวไปหมดแล้ว” ลุงชัยที่ใช้วันอาทิตย์แสนสบายในการอ่านหนังสือพิมพ์ยามสายเงยหน้าบอกหลานชายที่เอาแต่เดินวนไปวนมา
“ลุงชัยอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ไม่ใช่เหรอ จะปวดหัวเพราะขวัญเดินได้ไงล่ะ” คนหลานเถียงตอบด้วยใบหน้าบูดบึ้ง แต่ก็ยอมทรุดตัวลงนั่งที่กลางเรือนด้วยแต่โดยดี
เสียงฝ่าเท้าและเสียงพูดคุยจุกจิกของคุณพัชรีดังใกล้เข้ามา ทำเอาคนกำลังทำหน้าบูดเพราะพี่ชายไม่กลับเรือนรีบหันมองอย่างมีความหวังว่าอาจเป็นจักรกฤษณ์ที่กลับมา แต่…ทันทีที่ฝ่าเท้าของคนมา เหยียบบันไดขั้นบนสุดจอมขวัญถึงได้รู้ว่า…ไม่ใช่
“อ้าว! คุณอธิป!” คุณชัยเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ขึ้นมาร้องทักพร้อมรอยยิ้ม อธิปยกมือขึ้นไหว้อย่างรู้มารยาท ในขณะที่จอมขวัญยังนั่งอึ้ง เพราะคาดไม่ถึงว่าวันนี้อธิปจะบุกมาถึงบ้าน ทั้งๆที่เมื่อวาน จักรกฤษณ์เพิ่งจะพูดแบบนั้นออกไป
“สวัสดีครับ พอดี ต้นไม้ที่บ้านผมแตกหน่อ เห็นคุณลุงเคยพูดว่าอยากได้พันธุ์นี้ ผมก็เลยแยกมาให้น่ะครับ” เท่านั้น คนรักต้นไม้ก็รีบวางหนังสือพิมพ์แล้วลุกขึ้นเดินมาหาอย่างรวดเร็ว พอรับถุงต้นไม้ไปเปิดดูก็ต้องตาโตด้วยความยินดี
“โอ้! จริงด้วย! ขอบใจนะอธิป แหม! ยังจำคำพูดลุงได้อีก!”
อธิปเพียงแค่ยิ้มบาง เขาไม่พูดอะไรได้แต่เหลือบตาไปมองคนที่นั่งอยู่กลางเรือน จอมขวัญดูหม่นหมองจนเขานึกสงสาร และบอกตัวเองว่าคิดถูกแล้วที่วันนี้มาที่นี่
แขกที่มากะทันหันอย่างอธิปไม่พูดอะไรอีก เอาแต่มองไปที่จอมขวัญ สายตาของชายหนุ่มนั้นจับจ้องไปที่หลานของคุณพัชรี ทำเอาสองสามีภรรยาวิมลกิตติต้องเหลือบตามองกัน ยิ่งเห็นอธิปเอาแต่มองจอมขวัญห่างๆ ในขณะที่จอมขวัญก็ไม่กล้าเดินเข้ามาหาอย่างนี้ คุณพัชรีก็ได้แต่ถอนหายใจแผ่วด้วยความอาดูร
…ดูเอาเถอะ รู้สึกดีๆต่อกันแต่แสดงอะไรออกมาไม่ได้เพราะเกรงใจเธอและสามี แล้วอย่างนี้จะให้คุณพัชรีทำใจดำไม่รู้ไม่เห็นอะไรได้ยังไงกัน...เวลาดูละคร คุณพัชรียังลุ้นแล้วลุ้นอีกให้พระนางเข้าหากันบ่อยๆ พอมาถึงชีวิตจริงของหลานชายที่รักต้องมาทำตัวห่างเหินกับ ‘พระเอก’ อย่างนี้ คุณพัชรีจะทำตัวเป็นแค่ ‘คนดูอย่างเดียว’ ก็เห็นจะไม่ได้การ! เธอต้อง ‘ร่วมกำกับ’ ด้วยแล้วล่ะ!
“เอ่อ…คุณ…เอาต้นไม้ไปลงสิ” เธอหันมาบอกสามี หมายจะให้เขาลงจากเรือนไป จะได้เป็นการเปิดโอกาสให้สองหนุ่มได้อยู่กันตามลำพัง
คุณชัยดูเหมือนจะยังงงๆ แต่เมื่อเห็นสายตาคาดคั้นของภรรยาก็พยักหน้าเออออว่าง่ายแต่โดยดี
“เออ! จริงด้วย! เดี๋ยวลุงขอเอาหน่อไปลงเลยแล้วกันนะ” ชายวัยปลายหันไปบอกอธิป
“ป้าก็จะลงไปเตรียมมื้อกลางวันเหมือนกัน…เอ่อ…ป้ากับลุง…จะขึ้นบนเรือนอีกทีก็…เอ่อ…อีกสักชั่วโมงนึงเลยอ่า…คือ…งานในครัวมันเยอะ! แล้วลุงก็ต้องลงต้นไม้ด้วย…อ่า โตตามสบายเถอะ ของขวัญพาโตเข้าไปนั่งในห้องนอนเปิดแอร์เย็นๆนะลูก ข้างนอกมันร้อน…” คุณพัชรีว่าอย่างนั้นแล้วรุนหลังสามีลงจากเรือนไป ปล่อยให้อธิปและจอมขวัญอยู่ด้วยกัน
เมื่อเหลือกันเพียงแค่สองคนบนเรือนแล้ว อธิปจึงก้าวขาเดินเข้าไปหาคนที่นั่งนิ่งอยู่กลางเรือน แต่พอใกล้จะถึง อีกฝ่ายกลับลุกขึ้นยืนเสียอย่างนั้น
“เข้าไปคุยกันในห้องเถอะครับ” จอมขวัญเอ่ยปากอย่างเกร็งๆ ต่อให้ป้าพูดว่าจะไม่ขึ้นมาบนเรือนภายในหนึ่งชั่วโมงนี้ แต่เขาก็ยังไม่สะดวกใจจะพูดคุยกับอธิปกลางบ้านอยู่ดี เข้าไปคุยกันในห้องหับลับตาคนหน่อย จะเบาใจกว่า
ร่างโปร่งเดินนำตรงไปที่ห้องของตนเอง จัดการเปิดเครื่องปรับอากาศ รอให้อีกฝ่ายตามเข้ามา จึงเป็นคนปิดประตู และทันทีที่ประตูปิดลง เสียงทุ้มก็ดังขึ้น
“…เมื่อคืนนอนไม่หลับหรือ” ความห่วงใยที่ส่งมาพร้อมกับคำถามนั้น ทำเอาร่างโปร่งต้องเหลือบตามองก่อนจะได้แต่ก้มหน้าอ้อมแอ้มตอบกลับไปว่า ‘ครับ’
“พี่เองก็เหมือนกัน พี่กังวลว่าของขวัญจะนอนไม่หลับ กังวลว่าของขวัญจะคิดมากแล้วป่วย กังวลว่าของขวัญจะขาดสติอีก พี่กังวลไปหมด วันนี้เลยต้องหาขออ้างทุกอย่างเพื่อจะได้มาที่นี่ อย่างน้อยมาเห็นกับตาว่าของขวัญเดินไปเดินมาได้อย่างนี้ก็ยังพอสบายใจบ้าง”
“พี่โต…” คนฟังได้แต่ครางอย่างคาดไม่ถึงว่าเรื่องของเขาจะทำให้อีกฝ่ายกังวลมากถึงเพียงนี้ อธิปยังยิ้มบาง สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งที่ในใจอยากเอื้อมมือไปแตะหน้าผาก ลากปลายนิ้วลงเบาๆกับสันจมูกโด่ง ลงมายังปลายจมูกโค้งสวยและริมฝีปากบาง อยากถ่ายทอดความรู้สึกของตัวเองให้อีกฝ่ายรับรู้ด้วยฝ่ามือทั้งสองข้างนี้
…แต่…เขากลัวว่าจอมขวัญจะเกร็ง กลัวว่าจอมขวัญจะระแวงและกังวล ต่อให้ที่นี่เป็นห้องหับลับตาคน แต่อย่างไรเสียก็อยู่ในเรือน แล้วที่ครัวใต้ถุนเรือนก็มีคุณพัชรีเดินไปเดินมาเสียด้วย
…อธิปอยากอดทน อยากอดทนให้มากกว่านี้ แต่จอมขวัญที่อยู่ตรงหน้า กลับทำให้ความอดทนของเขาลดต่ำเหลือเกิน แค่จอมขวัญมายืนอยู่ใกล้ๆ เขาก็อยากกอด อยากให้ความอบอุ่น อยากเป็นที่พึ่งพิงให้แม้อีกฝ่ายจะแกร่งกล้าเพียงใดก็ตาม…
“พี่…ขอกอดของขวัญได้มั้ย” คนถูกขอเงยหน้ามอง ก่อนจะยิ้มบางแล้วเป็นฝ่ายขยับเข้าไปกอดอธิปเสียเอง จอมขวัญวางหน้าผากลงกับบ่าแข็ง อธิปคือความอบอุ่น คือความมั่นคง แค่กอด…ก็เหมือนความรู้สึกทั้งหลายจะไหลผ่านเข้ามาในร่างของจอมขวัญ
ร่างสูงยกสองแขนขึ้นโอบร่างคนที่กำลังกอดเขาอยู่ แล้วฝังจมูกลงข้างกระหม่อม ความรู้สึกเต็มตื้นพองฟูในใจ ทั้งๆที่ตั้งแต่เมื่อคืนอธิปนอนแทบไม่หลับเพราะเป็นห่วงกลัวจอมขวัญจะกังวลจนไม่สบาย
“พี่รู้ว่าเรื่องของเรามันเป็นไปได้ยาก แต่…ไม่ว่ายังไง…พี่ก็รักของขวัญ” คำรักแผ่วเบาที่ข้างหูนั้น ทำให้หัวใจคนฟังสั่นสะท้าน
อ้อมกอดกระชับกันและกันให้แนบแน่นราวกับจะบอกให้อีกฝ่ายมั่นใจว่าจะรักษาความรักครั้งนี้ไปด้วยกัน แม้ว่ามันจะยากเพียงใด แม้จะต้องพบเจอกับอุปสรรคอีกมากมายแค่ไหน แต่ไม่ว่ายังไง…พวกเขาจะยังคงรักกัน จะยังมีกันและกัน และเคียงข้างกัน นับจากนี้ไป
หัวใจที่ถูกเติมเต็มด้วยครามรักของจอมขวัญ ทำให้อธิปยอมผละออกห่างเล็กน้อย เลื่อนสองมือขึ้นมาประคองใบหน้าขาวเอาไว้แล้วกวาดสายตามองทั่วโครงหน้าหล่อเหลานั้น เขายิ้มน้อยๆ แล้วใช้ปลายนิ้วบดลงกับหัวคิ้วที่ขมวดมุ่นน้อยๆของจอมขวัญ
“เลิกกังวลได้แล้ว พี่อยู่ตรงนี้ยังจะกังวลอะไรอีก”
“ก็…เรื่องพี่จักร…”
“คุณจักรกฤษณ์ต้องการเวลา จะให้เขายอมรับเรื่องของพวกเราทันทีไม่ได้หรอก…”
“ขวัญ…ขวัญแค่กลัว…กลัวจะเป็นแบบ…” จอมขวัญพูดไม่ออก ตอนเขาคบกับน้ำทิพย์ตั้งปีกว่า เวลาตั้งขนาดนั้นยังไม่สามารถช่วยให้คุณรุ่งทิพมองเขาในแง่ดีได้เลย
“คุณจักรกฤษณ์ไม่ใช่น้ารุ่ง” อธิปเอ่ยปาก “…และที่สำคัญ เขารู้จักของขวัญดีที่สุด ความสุขของของขวัญคือเรื่องสำคัญของเขา เพราะฉะนั้น ของขวัญต้องมีความสุขให้มากๆ ถ้าทำสีหน้าอมทุกข์ให้เขาเห็นบ่อยๆ เกิดเขาเข้าใจว่าเป็นเพราะพี่ทำให้ของขวัญเป็นแบบนี้ พี่แย่แน่” ท้ายประโยคนั้นล้อเลียนคนทำสีหน้าอมทุกข์ด้วยการนวดหัวคิ้วที่ยังไม่คลายของจอมขวัญไปเรื่อย จนร่างโปร่งต้องดึงมืออุ่นลงจากหน้าเขา
“เข้าใจแล้ว ไม่อมทุกข์ก็ได้…”
“ดีมาก” เหมือนผู้ใหญ่ชมเด็กเล็กๆ จอมขวัญนึกขึงกับรอยยิ้มเอ็นดูที่อีกฝ่ายมอบให้เขา ทำอย่างเขาเป็นเด็กน้อยต้องมานั่งเอ็นดูกันอย่างนั้นล่ะ
มือขาวคลายลงจากการโอบกอดร่างสูงใหญ่ทันที ขากำลังจะก้าวถอยหลังออกห่าง แต่อีกฝ่ายกลับรู้ทันเพราะดึงแขนเขาแล้วลากเข้ามาชิดใกล้เช่นเดิมเสียก่อน
“จะรีบไปไหน ป้ารีให้โควตาตั้งชั่วโมงนึงไม่ใช่เหรอ”
“โควตาอะไรชั่วโมงนึง”
“โควตาให้พี่จีบของขวัญตามสะดวก” อธิปพูดแล้วยักคิ้วให้ จากผู้ใหญ่แสนดีแสนอบอุ่นเมื่อครู่นี้กลายเป็นคนขี้แกล้งขึ้นมาถนัด จอมขวัญนึกอยากจิ้มลูกตาร่างสูง แต่ติดที่ว่าอธิปก้มลงมาใกล้จนเขาทำอะไรไม่สะดวกเสียแล้ว
“เดี๋ยว…” ริมฝีปากบางเอ่ยคำสั้นๆ ในระยะที่หน้าของอธิปใกล้กับเขาจนริมฝีปากแทบจะชนกัน
“หื้ม?...” ริมฝีปากหนาส่งเสียงตอบกลับมาเบาๆ ก่อนจะแนบสัมผัสลงมอบความอบอุ่นจนร่างโปร่งสั่นสะท้าน หากแต่ไม่ช้าก็ผละออกไปเล็กน้อย
“นี่ไม่ได้เรียกว่าจีบแล้ว…” ริมฝีปากแดงขยับโต้ตอบแผ่วเบา ขณะที่เจ้าของสบตากับดวงตาคมที่ยังทอดแววหวานมาให้
“นั่นสินะ…เขาต้องเรียกว่าจูบใช่มั้ย” สองมือหนาลากไล้ไปทั่วแผ่นหลัง ทิ้งไอร้อนเอาไว้ทุกจุดที่เคลื่อนผ่าน ขณะที่ริมฝีปากเที่ยวเล็มไล้ริมฝีปากของคนในอ้อมแขน ทั้งดูดดึง ทั้งแนบจูบ แม้แต่ใช้ปลายลิ้นเลียย้ำให้จอมขวัญแทบยืนไม่อยู่
“ไม่รู้…อื้อ…”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่บอกให้…” เสียงทุ้มขาดหายไป ก่อนจะเอ่ยขึ้นใหม่เมื่อถอนจูบออกมา “…แบบเมื่อกี้เขาเรียกว่าจูบนะของขวัญ…จากนี้ไป…ของขวัญจูบกับพี่ได้คนเดียว…”
“อื้ม…” ไม่มีเสียงใดหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากบางอีก เมื่อมันถูกจูบย้ำช้าๆและเต็มแน่นไปด้วยอารมณ์ทุกสัมผัส แขนขาวยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่งแนบกระชับให้อีกฝ่ายยิ่งใกล้ชิดมากกว่าเดิม เพื่อให้จูบต่อจากนี้…แนบชิดยิ่งกว่าทุกจูบที่เคยสัมผัสมา
“…จากนี้ไป…พี่โตก็จูบขวัญได้แค่คนเดียวเหมือนกัน”
“แน่นอน”
……………………….
จักรกฤษณ์เลี้ยวรถเข้าบ้านแล้วชะงักไปทั้งตัวเมื่อเห็นรถของอธิปจอดอยู่ในอาณาเขตรั้วบ้านวิมลกิตติเช่นกัน เขารีบดับเครื่องแล้วลงจากรถ กำลังจะถลาขึ้นเรือนแต่เหลือบตาไปเห็นคุณพัชรีผู้เป็นแม่เดินออกมาจากครัวที่อยู่ใต้ถุนเรือนเสียก่อน เลยต้องหยุดปลายเท้าเอาไว้ แล้วยกมือไหว้มารดาก่อนจะเปิดปากถามทันที
“คุณอธิปมาเหรอแม่ เขาอยู่ไหนแล้ว”
“อยู่บนเรือน” จักรกฤษณ์ตั้งท่าจะกระโจนขึ้นเรือน แต่เสียงคุณพัชรีดังขัด
“นั่นแกจะไปไหนจักร”
จักรกฤษณ์ชะงักเท้าอีกครั้ง แล้วหันมามองมารดา
“ขึ้นเรือนสิแม่”
“ไม่ต้องขึ้น”
“ทำไมถึงไม่ให้ขึ้น! ก็!...”
“ฉันบอกว่าไม่ต้องขึ้นก็คือไม่ต้องขึ้น”
“แม่!!!”
“แล้วแกเข้ามานั่งในครัวนี่!!!!” คุณพัชรีว่าก่อนจะชี้นิ้วเข้าไปในครัว
“แม่!!!!”
“รู้ว่าฉันเป็นแม่ก็ทำตามคำสั่งฉัน! ไม่ต้องขึ้นเรือนและเข้ามานั่งในครัว!!” จักรกฤษณ์พูดไม่ออก เขาขมวดคิ้วพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดที่เห็นแม่ตั้งใจขัดเขาเสียขนาดนี้
เมื่อเห็นว่าบุตรชายไม่ขยับตัวตามคำสั่ง คุณพัชรีจึงต้องงัดไม้ตายออกมา
“จักรกฤษณ์ วิมลกิตติ!! คุณพัชรี วิมลกิตติ ‘แม่’ ของแก! สั่งให้แกมานั่งในครัว!!!!” พอคุณพัชรีเอ่ยชื่อแซ่นามสกุลและสถานภาพพร้อมกับชี้เข้าหน้าตัวเอง ลูกชายหัวดื้ออย่างจักรกฤษณ์เลยต้องพ่นลมหายใจแรงๆอีกครั้ง ก่อนจะยอมเดินปึงปังเข้าไปนั่งในครัวแต่ก็ไม่วายบ่นให้มารดาได้ยินชัดเต็มสองรูหู
“จะได้เป็นญาตินางเอกกันอยู่แล้ว ยังจะทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่อีก!!!” คุณพัชรีตวัดสายตาฉับมาที่บุตรชายปากร้าย สองมือยกขึ้นท้าวเอวแล้วแหววใส่อย่างเหลืออด
“อ๋อ!!! รู้ตัวเหมือนกันเหรอว่าเป็นแค่ ‘ญาติ’!!! คราวหน้าก็หัดรู้ตัวให้มันเร็วกว่านี้ซะหน่อยนะ! จะได้เลิกไอ้นิสัยชอบตัดสินแทน ‘พระเอกนางเอก’ เขาซะที!!!”
ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้า)
ไปสอบวัดระดับภาษาญี่ปุ่นมา คนคุมสอบดุมากกกก มีแจกใบเหลืองใบแดงด้วยอ่ะ!! (ตอนสอบที่เมืองไทยไม่เห็นเคยมีเลย) นึกว่าอยู่ในสนามบอลนะเนี่ย ฮ่าฮ่า (ส่วนผลการสอบ :sad4: ไม่อยากจะคิดให้เพลีย ผลไม่ต้องออกก็รู้แหละ ว่าไม่ผ่านชัวร์ๆ ถอนหายใจแล้วแต่งนิยายแก้นอยดีกว่า ฮ่าฮ่า)
ส่วนพาร์ทนี้ คะแนนนิยมพี่จักรท่าทางจะลดฮวบฮาบแน่ๆ
เอาหน่าๆ หยวนๆให้พี่จักรหน่อยนะ อย่าไปโกรธแกเลย แกเหมือนคุณพ่อที่ลูกสาวเริ่มปิ๊งหนุ่มอ่ะ เลยเริ่มหวง :laugh:
ส่วนพาร์ทที่แล้ว สาวกน้องถ้วยฟูตกตะลึงกันไปเล้ยยยย คิดไม่ถึงล่ะซี่ ว่าปวินจะกลับมา กร๊ากๆๆๆ
(แต่ให้มาบ่อยๆไม่ได้นะ ตอนนี้ยังเคลียร์เรื่องวันประกาศอิสรภาพไม่ได้เลย ฮ่าฮ่า :m20:)
มีคนถามหางานเก่าๆของบัวด้วย (ขอบคุณมากๆที่สนใจงานเขียนของบัวนะคะ)
ที่ลงในเล้ามี สามเรื่อง
รักนี้…ลิ้นกับฟัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13562.0)
ตำนานรักดอกไม้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.0)
แล้วก็เรื่องจอมร้ายนี่ล่ะค่ะ
ส่วนนอกจากนั้น เป็นฟิคชั่น อยู่ในบล็อกบัวจ้ะ :z2:
ในบล็อกมีนิยายอีกสองเรื่อง แต่มันไม่ค่อยวายเท่าไหร่เพราะว่าส่งไปประกวด
ก็เลยไม่ได้เอามาลงในนี้ค่ะ ถ้าสนใจก็เข้าไปอ่านได้ที่นี่
เรื่องยาว 5 ตอนจบ (http://dezair.blog124.fc2.com/blog-category-23.html)
เรื่องสั้น ตอนเดียวจบ (http://dezair.blog124.fc2.com/blog-entry-163.html)
พาสคือ นามปากกาของบัวค่ะ
เจอกันวันพฤหัสหน้าเช่นเดิม
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนคิดถึง คนเม้นท์ และกำลังใจจากทุกๆคนนะคะ
-
คุณพัชรี ช่างเป็นญาตินางเอกที่น่ารักมาก
คุณรุ่งทิพก็เป็นแม่สื่อที่สุดยอดมาก 5555
คุณกนกนุช ต้องรับพระเอกเทวดาและลูกตัวเองให้ได้น่ะค่ะ
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ :L2:
-
เหมือนพี่จักรสวมวิญญาณพ่อกำนันหวงลูกสาวเลยค่ะ 555
รักพี่โตจังเลยค่า ><
-
ฮ่า ฮ่า ฮ่า คุณป้าพัชรี ได้ใจไปเต็ม ๆ เลยค่ะ สมเป็น ผู้ช่วยนางเอก จริงๆ
-
กรี๊ดดดดดด
(ตบตีที่จักร)
อย่ามาขวางทางเขาเซ่! รู้ว่าเป็นแค่ ญาติ แล้วก็อย่ามาาตัดสินแทน!!
เทใจให้แม่นางเอกเต็มๆค่า ป้ารีสุโค่ยยย ><! หุๆ
ส่วนที่โพกับของขวัญก็หวานซ้าาาา
ดีน้าที่คุณแม่พี่โตขาไม่มีอคติเรื่องนี้น่ะ เหอะๆ
-
ป้ารีสุดยอดไปเลยค่ะ o13 ฮิๆ
-
:-[ป้ารีทำดีมากค่ะเปนแรงสนับสนุนด้วยคน. พี่โตของขวัญๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
คุณป้าเป็นญาตินางเอกที่เลิศที่สุดในโลกเสยค่า สุดยอดดดดดดดดดดด o13
-
กลายเป็นว่าจักรกฤษณ์เที่ยวขัดแข้งขัดขาคู่รักคู่นี้ซะเนี่ย คนอ่านไม่ปลื้มเลยนะคะ :angry2:
บรรดาพวกแม่ๆทั้งหลายกลับดูเหมือนจะทำใจได้ดีกว่าอีก
อยากเชียร์ให้จักรกฤษณ์คู่กับทรงพลจริงๆ :z2:
ปล. จะเข้าไปอ่านนิยายในบล็อค แต่พิมพ์พาสเวิร์ดเข้าไปแล้วไม่ผ่านค่ะ
-
รอจ้า
-
คุณป้ารี ฮามากกกก 55555555555
ดีค่ะ เชียร์ลูกเชียร์หลานแบบนี้แหละค่ะ ดีแล้วว
หลานจะได้มีความสุขนะคะ
พี่จักร อย่าอคติสิเว้ยย เปิดใจหน่อยยย
เพื่อความสุขของน้องเชียวนะ ท่องไว้ๆ ความสุขของน้องๆ
ของขวัญ สู้ๆนะ ยังไงพี่โตก็ไม่ทิ้งของขวัญหรอก
-
รักเเท้ย่อมมีอุปสรรค เรตติ้งพี่จักรในใจเราไม่ตกลงหรอกนะ เเต่ค่ ป้ารี คุณรุ่งเธอพุ่งขึ้นสูงมากกก 55++
ของขวัญจริงๆ เเ้ล้วโคตรของโคตรขี้อ้อนเลย
น่ารักอ่ะ อ่านไปอ่านมา โพสเเรก แบบ....เฮ้ยยยย จะมีฉากพี่โตกะของขวัญบ้างไหม มาโผล่เอาท้าย ๆ
ชอบประโยคสุดท้าย ป้ารีจัง
ว่าแต่ คนบนเรือนเค้าทำไรกันมั่งน๊าาาาาา
-
:-[คุณแม่น่ารักมากๆค่ะ พี่จักรเป็นแค่ญาตินางเอกนะ อิอิ เชียร์พี่โตกับของขวัญขาดใจ
-
ขอเอ่ยถึงปวินก่อน เคลียร์ได้หรือยังจ๊ะ วันประกาศอิสรภาพแนะ 555555 ฮาจนปวดท้องงง
ชอบคุณป้ารีมากเลยอ่าา ญาตินางเอก กรุยทางให้นางเอกเต็มที่เลยนะเนี้ย
กะให้คุณแม่สามียอมรับเต็มที่อะ 55555 โอ๊ย ฮาาา
แอบเกลียดพี่จักรไปหน่อยนึง อย่างที่คุณแม่พูดนะพี่จักร เราไม่สามารถตัดสินอะไรแทนพระเอกนางเอกได้
แต่ถ้าพี่โตทำของขวัญร้องไห้ (ยกเว้นตอนอยู่บนที่นอน กร๊ากกกกกกกก)
พี่จักรจัดการพี่โตได้เลยยย 55555
รอตอนต่อไปค้าบบบ*0* :o8:
-
ขอหอมแก้มคุณป้าพัชรี ได้ใจเรามากๆๆๆๆๆ เอาไป 1000000000 LIKE
คุณพี่จะมาสู้ฤทธิ์คุณแม่ได้ไงเนอะ ของขวัญไม่ต้องกังวลนะยังไงป้าพัชรีก็ เอาอยู่
-
“จะได้เป็นญาตินางเอกกันอยู่แล้ว ยังจะทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่อีก!!!”
“อ๋อ!!! รู้ตัวเหมือนกันเหรอว่าเป็นแค่ ‘ญาติ’!!! คราวหน้าก็หัดรู้ตัวให้มันเร็วกว่านี้ซะหน่อยนะ! จะได้เลิกไอ้นิสัยชอบตัดสินแทน ‘พระเอกนางเอก’ เขาซะที!!!”
อยากจะบอกว่าฮากับ 2 ประโยคสุดท้ายนี้ม๊ากมาก
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
:m20: :jul3:
-
อีพี่จักรใจร้าย งอลพี่จักร :m16:
ปล. แต่ก็เข้าใจพี่จักรนะ ขนาดตัวเองเป็น พอมารู้ว่าน้องชาย(ญาติกัน)ตั้งสถานะว่ามีแฟนผู้ชาย พี่อย่างเรายังเครียดเลย :serius2:
-
“อ๋อ!!! รู้ตัวเหมือนกันเหรอว่าเป็นแค่ ‘ญาติ’!!! คราวหน้าก็หัดรู้ตัวให้มันเร็วกว่านี้ซะหน่อยนะ! จะได้เลิกไอ้นิสัยชอบตัดสินแทน ‘พระเอกนางเอก’ เขาซะที!!!”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:sad3:
อิพี่จักทำไมทำตัวเป็นไอ้เข้ขวางคลองแบบเน้ยะ!!!
:angry2:
แบบนี้คนอ่านไม่ปลื้มนะ
เดี๋ยวแม่ดาวน์เกรดเป็นแค่ญาตินายเอกจริงๆซะหรอก
ไม่ต้องมาเป็นแล้วพระรงพระรองเนี่ย
ดูอย่างป้าพัชกับคุณรุ่งทิพย์ซิ
นอกจากจะเป็นญาติผู้ใหญ่ที่น่านับถือแล้ว
ยังเข้าอกเข้าใจเห็นแก่ความสุขของพี่โตกับของขวัญมาก่อนเลย
หัดทำใจให้มันกว้างเหมือนกับตัวมั่ง
แก่แล้วนะยะอย่าให้ด่า เชอะ!!!!
:3125:
สงสารของขวัญกับพี่โต
อย่าเครียดกันมากนะคะ
:impress:
เรื่องพี่จักอ่ะปล่อยมันไปเลย
คนบ้าๆแบบนั้นต้องหาคนมาปราบให้อยู่หมัด
:a14:
รักของขวัญกับพี่โตที่ซู้ด
:m3:
เดี๋ยวจะตามไปเยี่ยมบล็อคน้องบัวนะคะ
ปลล.พี่ชอบตำนานรักดอกไม้มากๆเลยจะมีตอนพิเศษอีกมั้ยคะ อิอิ
(ทำเนียนขอกันหน้าด้านๆเลยทีเดียว :laugh:)
-
ครอบครัววิมลกิตติ น่ารักมากๆค่ะ 5555
ตอนนี้คะแนนนิยมป้ารีพุ่งพรวดๆแล้วววว
พี่โตกับของขวัญต้องผ่านอุปสรรคต่างๆไปให้ได้นะจ้ะ
เป็นกำลังใจให้น้องบัวด้วยจ้าาาาา
-
ไปๆมาๆ อยากให้พี่จักรจะได้กะทรงพลจะได้รู้ซึ้งถึงหัวใจของของขวัญซะบ้าง
ส่วนคุณน้ำทิพย์ก็เป็นสาววายตามคุณแม่รุ่งทิพย์ละกันนะจ๊ะ
-
ทำไมเป็นพี่จักรที่เป็นตัวปัญหาคะเนี่ย
พี่จักรอย่าทำให้มันเสียเรื่องนะคะ ขวัญกับพี่โตรักกันพี่จักรรีบๆทำใจให้ได้
อยากบอกว่าเลิฟป้ารีมากกกกกกก สุดยอดค่ะ
-
หวงน้องยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ ฮ่าๆๆๆๆ
-
ชอบแก๊งสาวใหญ่อ่ะ ฮาก้าก :m20:
ในกลุ่มนี้คุณรุ่งทิพย์อินสุดเลย
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตรูอยากจะซื้อตัว พระเอกช่อง 3 5 7 ไปถวา่ยป้ารี คุณป้าขรา เริ่ดมากค่ะ ยอดเยี่ยมกระเทียมดอง กระทรวงทบวงกรมแม่บ้านสตรีแห่งสยามประเทศ ควรมามอบโล่ให้ป้ารีอย่างด่วนนน
กรี๊ดดด เปิดบ้านป้ารี ด่วนนค่า จะไปสมัครสมาชิก อ่อ รวมทั้งแม่สื่อมือใหม่ แต่ประสบการณ์โชกโชนอย่างคุณรุ่งทิพย์ด้วย
จัดการพี่จักรด่วนค่ะ คุณป้าขา ชอบมากโดยเฉพาะประโยคสุดท้าย กระทืบไลค์ล้านกีบ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ป้ารีนี่ติดละครน้ำเน่ามากเกินไปนะเนี่ย
-
I♥คุณพัชรี
สาวๆเรื่องนี้ช่างถูกใจเจ๊ม๊ากกมากกก!!!
อยากจะมอบรางวัลสาววายดีเด่นเลยค่ะ
(http://www.smileycodes.info/emo/bofu/16.gif)
-
จุ๊ๆ ไม่เอาจักกฤษณ์ อย่าไปตัดโควต้าพี่โต
-
ป้ารีแกเชียร์หลานของแกเต็มที่ อันนี้พอเข้าใจอยู่
แต่คุณรุ่งทิพย์นี่ ... มาไงเนี่ย!! แล้วแกมาของแกแบบเต็มตัวด้วยนะ 555 จากตอนแรกที่หมั่นไส้คุณรุ่งทิพย์อยู่นี่หายไปเลยเรา
เรื่องจักรกฤษณ์นี่ ไม่เมนท์ละ เห็นนักอ่านท่านอื่นว่ากันมาเยอะแล้ว ฮา
ปล.ทำไมก็ไม่รู้นะ แต่เรารู้สึกว่าน้ำทิพย์มีเคมีเข้ากับคุณทรงพลอะค่ะ XD
-
ชอบพระโยคสุดท้ายของคุณป้าจริงๆ
คึคึ o13
-
พี่โตโดนญาตินางเอกกีดกันนน ฮ่า ฮ่า
-
ป้ารีเอฟซีเลยอะ น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
ตอนนี้พี่โตน่ารักเว่อร์
พี่จักรอย่าทำตัวมีปัญหาเด้ ขนาดเจ้าตัวสองคนเค้ายังยอมรับกับปัญหาที่จะตามมาได้ แล้วพี่จักรจะเป็นห่วงแทนทำไมเล่า
-
พวกผู้ใหญ่น่ารักดี รักและเข้าใจลูกหลานแบบนี้แหละ
ผู้ปกครองที่เด็กๆ ต้องการ
ว่าแต่จักร ช่างเป็นพี่ชายที่แสนดีจริงๆ นะห่วงน้องขนาดนี้
มุมมองแต่งละคนก็ต่างกันออกไป แต่ทุกคนล้วนรัก จอมขวัญ
ปล.กำลังตามอ่านเรื่องเก่าๆ ของคนแต่งอยู่นะคร้า ชอบ คู่ภูกับน้องเป็นพิเศษ
-
ป้ารีน่ารัก
พวกป้าๆรุ่นเดอะก็น่ารักกันทุกคนเลย
พี่โตก็ห่วงน้องจริงๆ อิจฉาสุดๆ
เห็นใจพี่จักร แต่ก็นะ ยอมๆให้น้องมันไปเถอะ
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณคุณบัวมากเลยค่าา
-
ชอบตอนของขวัญอยู่กับพี่โตจังเลย น่าร้ากกกกกกก :-[
ส่วนพี่จักร หึ ๆ ขอแบนพี่จักรก่อนแล้วกันนะ :angry2:
-
พี่จักรยอมรับสักทีเถอะ!!!!
รู้สึกรักป้ารีจังเลยวันนี้ ><!!
-
ถ้ามีคะแนนสาววาย ตอนนี้เทคะแนนให้ป้ารีเลย o13
ส่วนคุณรุ่งทิพย์อย่าเพิ่งน้อยใจไป คุณทำดีแล้ว :laugh:
-
เราไม่ลดความนิยมชมชอบในตัวพี่จักรหรอกค่ะ
เราชอบครอบครัวนี้นี่นา ถ้าจะคิดเห็นเหมือนกันไปหมดคงไ่ม่ใช่
อยู่ที่จะปรับความเข้าใจกันอย่างไรมากกว่าที่น่าติดตาม
พี่โตขยันทำคะแนนเหลือเกิน แซงหน้าทุกคน
แต่สู้ของขวัญไม่ได้หรอกนะ รายนี้น่าเอาใจเป็นที่สุด
-
ชอบ จักรกฤษณ์ อ่ะ เบรกได้ใจ
หัวทิ่มไปตามๆ กัน
อิอิ โดยเฉพาะความเหมาะสมของคุณพัชรี
-
อยากจะ :z6: พี่จักรซะจริงๆ
ไม่สงสารน้องชายตัวเองอย่างที่คิดเลยหรือไง :monkeysad:
-
คุณพัชรีชนะเลิศ :กอด1:
พี่จักรรักน้องจะตาย เดี๋ยวก็เข้าใจแน่นอน
-
เรื่องนี้คุณลุง คุณป้าน่ารักมาก ทำหน้าที่ญาตินางเอกอย่างแข็งขันกันเลยทีเดียว
กระทั่งคุณรุ่งทิพกับตำแหน่งแม่สื่อก็ไม่ยอมน้อยหน้า
มีคนเชียร์ขนาดนี้พี่โต-ของขวัญได้เป็นพระเอก-นางเอก ตลอดปลอดภัยแน่
-
คุณป้ารีขา....ตีพี่จักรเลยค่ะ....ดื้อนัก
คุณป้ารีน่ารักจริงๆ .....ทำเอาฮาได้ตลอด
-
ป้ารีกรุยทางสุดฤทธิ์555
o13 o13 o13
-
คุณพี่ชายน่าสงสารจังคะ
แต่ก็ขำอะ
-
ยกนิ้วให้ป้ารี... o13 o13 o13
-
ขำพี่จักร. กลายเป็นคุณพ่อหวงลูกสาวซะงั้น
-
ไออาการห่วงน้องนี่ละน้าา 555++
แต่พี่ดตน่ารักงะ ของขวัญก้อกลายเปงนางเอกนิ่งๆซะงั้น ไม่แกร่นแระ อิอิ><
อีกหนึ่งอาทิตย์ ตั้งตารอๆ
-
คู่นี้เขารักกันลึกซึ้งดีน่ะ
อ่านแล้วอุ่นวาบในหัวใจ
แล้วก็แอบขวางตาพี่ชายเหลือเกิน
หวงน้อง ไม่อยากให้น้องมีสุข หรือกลัวน้องจะได้รับทุึกข์จากการผิดหวังในรัก
เป็นธรรมดาที่พี่ที่รักน้องจะห่วง แต่้ช่วยถามความเห็นน้องสักนิด
ปลูกเรือนต้องตามใจคนอยู่นะจ๊ะ
แล้วถ้าเขาปลูกเรือนผิด เดี๋ยวเขาก็ย้ายบ้านกันเองแหละ
อุ้ย น้องบัวแต่งตำนานรักดอกไม้ ด้วย พี่ชอบมากเลยค่ะ
-
ขอโบกป้ายไฟป้ารีกับคุณรุ่งหน่อย
ฮามากกับมุกญาตินางเอกอ่ะ 55555
-
ชูป้ายไฟเชียร์ป้ารี สุดยอดดดอ่ะ 555 o13
หวังว่าแม่พี่อธิปกับพี่จักรจะเข้าใจนะ :กอด1:
-
รักป้ารีมากกกกกกกกกกกกก นั้นล่ะ เป็นแค่ญาติ อย่าไปตัดสินใจแทนเค้า
เลี้ยงลูกเลี้ยงได้แค่ตัว ใจเค้าเราคิดแทนไม่ได้
-
ชอบสาววายรุ่นใหญ่จัง ทั้งคุณรุ่ง ทั้งป้ารี และอาจมีคุณนุชตามมาอีกคน ฮ่าๆๆ ^_^
คุณอธิปชอบทำให้คนอ่านเขินว่ะ แม่ง! >///<
ปล. ยังไงๆพี่จักรก็ต้องแพ้คุณพัชรี วิมลกิตติอยู่วันยังค่ำ ฮึๆๆๆๆ
-
แม่พัชรี เป็นแม่ยกนางเอก เต็มตัวใช่ไหม
พี่จักร ทำใจยอมรับเถอะนะ
รักของน้องจะได้สมหวัง :กอด1:
นานะ อย่าคิดมาก
-
มอบโล่ให้ป้ารีค่า
-
ป้ารีสุดยอดมากค่ะ!! o13 ยกคะแนนให้ 99/100 เลย (อีกคะแนนให้พี่โต)
อ่านตอนนี้แล้วอยากตบหัวพี่จักรให้ลงไปจูบพื้นดินมากๆ จะหวงน้องเว่อร์เกินแล้ว หวงแล้วปากเสียอีก :z6:
-
ไงล่ะพี่จักร? 555555+
-
อิพี่จักรก็คงขัดขวางเป็นก้างได้ไม่นานหรอก
เพราะแค่เห็นของขวัญเศร้าพี่ชายที่แสนดีก็ยอมให้น้องอยู่ดี
ยังไงก็ต้องให้เวลาอิพี่จักรมันปรับตัวและยอมรับซักนิดนึง
ของขวัญกับพี่โตหวานซะจนคนอ่านเขินเลย
ชอบนะอารมณ์แบบนี้ หวาน+อบอุ่น :-[
ป้ารียังคงความฮาตั้งแต่เปิดตอนจนปิดตอนจริงๆ :laugh:
-
ฮาบรรดาคุณป้าๆเป็นเจ๊ดันให้สุดฤทธิ์
จักรทำตัวเหมือนคุณพ่อหวงลูกสาวจริงๆ ฮ่าๆๆ
-
^^
-
:z13:
-
เทใจให้แม่ๆ ทั้งหลาย
:กอด1: :L2:
-
ขัดใจจักรมากเลยจะพูดทำไม ทำให้ของขวัญกับพี่โตเครียดเลย
ทั้งๆที่คุณรุ่งกับป้ารีพยายามพูดให้แม่ของพี่โตยอมรับเรื่องความรักของชายกับชายอยู่
ดีนะที่ป้ารีมาขวางจักรไม่ให้ไปขัดจังหวะเวลาสวีทของคู่รักเขา
+1+เป็ดให้น้องบัว
-
ป้ารีน่ารักที่สุดเลย
พี่จักรเนี่ยต้องให้น้องน้ำจัดอบรมซักหน่อยแล้ว
-
คุณพัชรีเธอแรงงงงงส์ ได้ใจมาก o13
ช่วงนี้คุณป้าของนางเอก แย่งซีนกระจายเลยอ่ะ 555 :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดด คุนป้าคือไอดอลค่ะ
รักและเข้าใจของขวัญจิง ๆ
-
ป้ารีเชียร์สุดตัวน่ารักจริงๆ
พี่จักรขี้หวงจังนะ
-
คุณป้ารีเอาใจเลยค่ะ ทำหน้าที่ญาตินางเอกได้ดีมากๆๆๆๆๆ แต่พี่จักรก็หวงเกิ๊น ดูอย่างคุณแม่ไว้ซิคะ เปิดโอกาสสุดฤทธิ์
-
สงสารของขวัญอะ ป้ารีสุดยอด ช่วยกรุยทางให้ของขวัญเต็มที่เลยอะ
-
ตอนนี้ชอบป้ารีกับ
คุณรุ่งที่สุด o13 ส่วน
พี่จักรต้องโดน :fcuk:
สักที
-
มันได้ใจตรงบรรดาแม่ ๆ เนี่ยแหละ :laugh:
:pig4: คะ
-
:pig4:สำหรับเรื่องเก่าๆ
ตอนนี้ทุกคนเอาใจช่วยและรุมสับพี่จักรกันถ้วนหน้า เชอะ ชิ ชะ ขอให้พี่โสดจนสี่สิบทีเถอะ :m20:
-
สุดยอดค่ะ มีแม่สื่อเป็นป้ารี o13
แค่มีผู้ใหญ่เข้าใจสักคนก็เริ่ดแล้วค่ะ
อยากได้แบบพี่โตสักคนจังเลย :o8:
ไปสอบวัดระดับแล้วมีแจกใบเหลือง ใบแดงเนี่ย แสดงว่าตอนนี้อยู่ญี่ปุ่นใช่หรือเปล่าคะ?
เพราะคนอ่านเองก็เคยสอบระดับสองที่โน่นเหมือนกันค่ะ เกร็งมากกกกกก :z3:
แต่...มันทำให้มีสมาธิดีค่ะ ยังไงก็ขอให้สอบผ่านนะคะ :L2:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
-
ให้ตายเหอะ มีญาติอย่างป้ารีน่ีรักตายเลยอ่ะ
น่ารักจริงๆ มีการปูทาง เปิดทางให้หลานแบบสุดๆ
เลิฟป้ารีสุดๆจร้าาาา ส่วนพ่ีจักร...เราก็เข้าใจ
พ่ีจักรแกคงหวงน้องล่ะม้าง เอาแบบพอดีนะพ่ีจักร
อย่าเยอะ ตอนนี้ยังรักพ่ีจักรเหมือนเดิม แต่ถ้าเยอะมาก
จะเชียร์ให้ไรท์เตอร์หาหนุ่มให้พ่ีจักรซักคน 5555
ส่วนพ่ีโตกะของขวัญก็ยังคงน่ารัก อบอุ่นตามสไตล์
คู่รัก อิอิ จะเป็นกำลังใจให้กับความรักของทั้งคู่นะ
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยจ้าาา
ป.ล. คิดจะแต่งฟิคจินคาเมะอีกมั้ย อยากอ่านฟิคฮาๆน่ารักของเทอ
คิดถึงงงงงงงงง
-
ใครจะคิดเห็นกันอย่างไรฉันไม่รู้ ฉันรู้แต่ว่าพี่จักรเท่ห์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบลุคนี้จริง ๆ พี่ชายที่หวงน้องชายประหนึ่งพ่อหวงลูกสาว มันโดนใจมาก ๆ
-
หวงน้องเกินไปแล้ว จักร
:เฮ้อ:
-
เอ๋พี่จักรคิดไรกับขวัญเปล่าเนี่ยิ คิคิ :o8: :laugh:
-
คุณพัชรีตั้งใจจะเป็นญาตินางเอกเต็มที่ กร๊ากกกกกกกส์
((จูงมือป้ารีเข้าเล้า))
-
o13 o13 o13ป้ารี โดนใจ o13 o13 o13 o13 o13
-
ตกลงว่าทุกคนยอมรับ ยกเว้นพี่จักร
หวงอะไรไม่เข้าเรื่อง ชิ
-
พี่จักรน่าจะมีคนรักเป็นผู้ชายบ้างนะเนี่ย เอาให้พี่จักรเป็นฝ่ายรับด้วยเห็นจะดีนะคะ
แต่ถึงยังไงก็ชอบพี่จักรค่ะ
-
ป้ารียอดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
พี่จักรปรับตัวให้ได้ไวๆๆนะ ยังไงก็ไม่พ้นญาตินางเอกหรอก :laugh:
:กอด1: :L2:
-
ตอนนี้สงสารของขวัญจังเลย พี่ชายทั้งคนนี่นาเนอะ :z10: :z10:
แถมคุณแม่สามีก็ยังไม่แน่ใจว่าจะยอมรับรึป่าว งานนี้ถือพู่เชียคุณป้ารีก่อนเลยค่า 555 :mc4: :mc4:
-
แม่รุ่งทิพย์เชียร์สุดใจ เฮ้อ ดันมีจักรขวางซะนี่ แต่พี่โต น้องของขวัญ สู้ยิบตา เพราะหัวใจรวมกันเป็นหนึ่งเดียว วู้ฮู้
-
สาวกตาจักรลดลงไปอยู่ฝ่ายป้ารีกันโหม๊ดดดด ^^
ใครจะคิดว่าญาตินางเอกพร้อมพวก(คุณรุ่งและน้องน้ำ)ออกตัวแรงกันขนาดนี้...พี่จักรตัวคนเดียวแล้วล่ะ ฮ่าๆ
คาดว่าพระนางก็คงคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าตัวเองจะมีคนหนุนหลังอยู่อีกมาก ^^V ถ้ารู้พระเอกคงเดินหน้าเต็มที่ทีเดียว
รู้สึกได้ว่าทั้งตอนนี้เต็มไปด้วยความรัก...แม้มันจะดูอึนๆ หน่วงๆ ไปบ้าง แต่ทุกคนแสดงออกถึงความรักที่มีให้กันจนสัมผัสได้
ไม่มีอะไรผิดถูกในเรื่องความรักที่ให้กันหรอก ทั้งญาตินางเอก ทั้งเพื่อนผู้สนับสนุน และทั้งพระนางเอง...ใครก็อยากดูแลคนที่เรารักทั้งนั้น ^^
รอดูการแก้ปัญหาที่น่าจะแยบยลจากพระเอกค่ะ...พี่โตสู้ๆ น้องรออยู่เน้อ ^^V
-
พี่จักร มาขวางความรักน้องทำไม
คนอื่นๆเขาก็ยินดีจะเป็น "ญาตินางเอก" กันทั้งนั้น
-
มัวแต่เอาเวลาไปเขียนนิยายตัวเองให้จบ เลยไม่ได้มาเม้นต์เลย แต่ก็ตามอ่านตลอดนะครับ
อย่างน้อยป้ารีก็อยู่ข้างหลาน ของขวัญคงไม่ต้องกลัวอะไรมากแล้วล่ะครับ ป้ารีช่วยได้
ส่วนพี่จักร ให้เวลาเขาอีกนิด ถ้าพี่โตทำตัวดีๆ น้องของขวัญไม่งอแง ไม่ขาดสติอีก
พี่จักรก็คงจะยอมรับพี่โตในที่สุดที่สามารถเข้ามาเปลี่ยนน้องของขวัญให้เป็นคนใหม่ได้
มันอาจจะมีคนไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็ต้องอดทนนะครับ :L1: :L1:
-
ตอนพิเศษถ้วยฟูน่ารักเหมือนเดิม ยังยิ้มง่าย ฮา รั่วตลอด
ตอนนี้สมนำ้หน้าพี่ชาย เจอประโยคสุดท้ายจอดไม่ต้องแจว
ปล กอดป้ารีหนึ่งที มาขโมยซีนทุกตอน :)
-
ทำไมจักรถึงทำแบบนี้
ตอนนี้แอบปลื้มคุณพัชรี เอาโล่ญาตินางเอกดีเด่นไปเลย :laugh: :laugh:
-
ป้ากับลุงน่ารักจัง โดยเฉพาะป้ารีน่ารักอ่ะ ขำด้วย ฮ่าๆๆ
พี่จักร รักน้อง แต่ประโยคสุดท้ายของป้ารีหวังว่าพี่ลจักรจะเข้าใจและยอมรับได้นะ
ของขวัญกับพี่โตน่ารักเสมอ
-
คุณพัชรี ถูกค่ัะ .. :กอด1:
-
ชอบป้ารีมากก 55555
เวลาอ่านญาตินางเอกทีไรขำทุกที o13
-
ทุกคนเชียร์ขนาดนี้ ยังไงก็ต้องสมหวังแหละจ้าา
ฮาพี่จักร หวงลูกสาว?ไปได้ อิอิ :impress2:
ปล ไปสอบวัดระดับญี่ปุ่นเหมือนกันค่ะ ยากมากกก :sad4:
-
รักป้ารีจังเบย :z2:
-
ชอบป้ารีมากๆ
-
อร๊ายยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อยากลักพาตัวพี่จั๊กไปเรียกค่าไถ่อ่ะ....
แบบว่า... ฮรึ่ยยยยยยยยยยยยยยย!!! ทำของขวัญคิดมากเลยเห็นป่าว.... -3-
เดี๋ยวก็ให้คุณบัวส่ง 'เทพนิยาย' ลงมาสาป.... เอาให้มีสามีแทนมีเมียซะเลยนี่!!!
ชิๆ ตรงนี้มีองครักษ์พิทักษ์ของขวัญอยู่อีกคนนะพี่จั๊ก! ห้ามแหยม....ผมโหดนะครับ!
-
:laugh: :laugh: :laugh:ชอบอ่ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: วันนี้วันพฤหัสแล้วมารอน้องจอมแต่เช้า อิๆๆ :L2: :L2: :L2:
-
มารอน้องจอมกะพี่โต
อีพี่จักรด้วยละกัน ชิส์ ยังมีคดีนะคนนี้
-
:impress3: :impress3: พฤหัสมารอแต่เช้า จนตอนนี้ก็ไม่มา แต่จะรอ รออย่างมีความขวัง :impress3: :impress3:
-
o11
-
จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
ตอนที่ 18
ครัวใต้ถุนเรือนนั้น แม้จะมีลมพัดผ่านเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้จักรกฤษณ์คลายอารมณ์ร้อนในใจลงเลย เขาเหลือบตามองไปที่บันไดขึ้นเรือนแทบจะทุกนาที หวังว่าคนบนเรือนทั้งสองคนจะก้าวขาลงมาบ้าง…แต่ก็ไม่! ไม่มีใครสักคนลงมา! ไอ้เขาจะขึ้นก็ขึ้นไม่ได้เพราะแม่ยังยืนท้าวเอวขวางประตูครัวเอาไว้!!
“แล้วเมื่อคืนไปค้างที่ไหนมา?” คุณพัชรีเอ่ยปากถาม
“คอนโด” จักรกฤษณ์ตอบเสียงห้วน
“จะค้างที่นั่น ทำไมไม่โทร.กลับมาบอก ของขวัญเป็นห่วงแกนะ” คราวนี้หญิงอวบเริ่มต้นอบรมลูกชาย
หากเป็นปกติ จักรกฤษณ์จะไปค้างที่ไหน กี่คืนกี่วัน เขาไม่จำเป็นต้องโทร.มารายงาน แต่เพราะเมื่อวาน…จักรกฤษณ์เพิ่งจะหย่อนระเบิดเรื่อง ‘ความรักและความเหมาะสม’ เอาไว้ให้จอมขวัญดูต่างหน้า ในขณะที่เจ้าตัวหายหน้าไม่กลับบ้าน งานนี้หลานชายของคุณพัชรีเลยรับเละ กังวลวิตกจนเช้าวันนี้หน้าตาหมองหม่นอิดโรย ดีว่าอย่างน้อยอธิปแวะมา คุณพัชรีเลยจัดการให้อธิปเป็นที่พึ่งของจอมขวัญเสียเลย
“เหอะ! มันยังห่วงพี่มันอีกเหรอ!” เสียงจักรกฤษณ์บอกแววหงุดหงิดไม่พอใจ อย่างที่ทำเอาสาวเต็มซึ่งกำลังนั่งหั่นต้นหอมอยู่ไม่ไกลต้องหันมองด้วยความอยากรู้ คุณพัชรีเห็นสายตาสาวใช้ก็เลยต้องจัดการไล่เสียก่อน
“เต็ม เอาแกงเลียงที่เสร็จแล้วตักไปให้คุณยายโสภาไป” สาวเต็มรับคำประหงกๆ รีบลุกไปตักแกงเลียงในหม้อที่เดือดปุดๆใส่ถ้วยปิดฝา แล้วเดินออกจากบ้านไปบ้านคุณยายที่สนิทสนมกับคุณพัชรีเป็นอย่างดี ซึ่งอยู่ถัดไปไม่กี่หลังเท่านั้น
เมื่อเหลือแค่สองแม่ลูก คุณพัชรีเลยหันมาทางบุตรชายเต็มที่
“จักร แกไม่พอใจเรื่องของขวัญกับคุณอธิปอย่างนั้นเหรอ” จักรกฤษณ์หน้าบูดดูก็รู้ว่าไม่สบอารมณ์
“แกไม่พอใจตรงไหน ตรงที่สองคนนั่นเป็นผู้ชายทั้งคู่ หรือไม่พอใจเพราะกลัวว่าของขวัญจะยกให้คุณอธิปสำคัญกว่าแก” คนเป็นพี่นิ่งงันไปเล็กน้อย แต่ไม่ยอมตอบ
จักรกฤษณ์ไม่อยากยอมรับว่าเขาอยากเป็น ‘ที่หนึ่ง’ ในใจน้อง สมัยก่อน ไม่ว่าจะมีอะไร จอมขวัญเป็นต้องเรียกหาเขา จะเล่นอะไร จะปรึกษาอะไร ต้องเรียกเขาเป็นคนแรก แต่เดี๋ยวนี้…ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครอีกคนกำลังกลายเป็นคนสำคัญในใจน้องมากกว่าเขา
…ดูอย่างเมื่อวาน เห็นเขาไม่กลับบ้าน ถ้าเป็นปกติ จอมขวัญที่แสนใจร้อนคนนั้นต้องโทร.หาเขาแล้ว เพื่อสะสางปัญหาคาใจ หรือระบายความคับข้องใจให้เขาฟัง แต่นี่อะไร…เมื่อวานมันไม่โทร.หาเขาเลยสักนิดเดียว คงจะโทร.หาอธิปสิท่า!...
“ตอนที่ของขวัญรักกับหนูน้ำ แกไม่เคยเป็นแบบนี้นี่”
จักรกฤษณ์ไม่อยากเถียงมารดา แต่จอมขวัญตอนที่คบหากับน้ำทิพย์และจอมขวัญในตอนนี้แทบจะเรียกว่าเป็นคนละคน
…ยามจอมขวัญอยู่กับน้ำทิพย์ เจ้าตัวพยายามเข้มแข็งและเป็นที่พึ่งให้หญิงสาวทุกครั้ง แต่พอจอมขวัญมาอยู่กับอธิป กลายเป็นว่าจักรกฤษณ์เห็นพฤติกรรมที่น้องชายปฏิบัติกับอธิป เหมือนที่เจ้าตัวปฏิบัติกับเขา กับคุณพัชรีและคุณชัย!...จักรกฤษณ์หวงแหน รู้สึกเหมือนน้องชายเปิดเผยส่วนที่ลึกลับที่สุดในชีวิตให้อธิปรู้จัก
…ทั้งๆที่ควรจะมีแค่ครอบครัวเขาเท่านั้นที่ได้เห็นจอมขวัญในยามอ่อนแอ ในยามอ้อนขอ แต่…มาวันนี้ มีอธิปอีกคนที่ได้เห็นสิ่งเหล่านั้น…
“หวงน้องล่ะสิ?” พอมารดาแทงใจดำ จักรกฤษณ์ก็ยิ่งเงียบ คุณพัชรีถอนหายใจเฮือก
“คนเรานะจักร…การประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ถือว่าเป็นหน้าตาให้กับชีวิต แต่การมีคนที่เรารัก และมีคนที่รักเรา นั่นคือหัวใจของชีวิต…จักรหาหัวใจของชีวิตเจอรึยัง ส่วนของขวัญ…แม่ว่าเขาเจอแล้ว หลังจากนี้ต้องเป็นหน้าที่เขาที่จะรักษาหัวใจให้อยู่กับเขาให้นานที่สุด ไม่ใช่หน้าที่ของจักรที่จะไปกะเกณฑ์ มันไม่ยุติธรรมเลย ถ้าหากคนที่ยังหาหัวใจของชีวิตไม่เจอแบบจักร ไปตัดสินว่าของขวัญกับหัวใจของเขาเหมาะสมและคู่ควรกันหรือไม่”
จักรกฤษณ์อยากเถียง อยากค้านมารดา แต่…ก็ต้องทำใจยอมรับว่ามันไม่ยุติธรรมจริงๆ ถ้าหากเขาจะเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเรื่องหัวใจของน้อง เขาเป็นพี่…แต่พี่ก็คือคนนอก เส้นทางหัวใจของน้องไม่ใช่เรื่องที่คนนอกอย่างเขาจะเข้าไปชี้ซ้ายชี้ขวาตามใจตัวเอง
“ป้ารี…” เสียงของจอมขวัญดังขึ้น ทำเอาคุณพัชรีที่ยืนขวางประตูหันกลับไปมอง
“พี่จักรกลับมาแล้วเหรอ” จักรกฤษณ์นั่งเงียบอยู่ในครัว จอมขวัญยืนอยู่ที่บันไดขึ้นเรือน ซ้ำคุณพัชรีสาวใหญ่ร่างอวบยังยืนบังประตูครัว น้องชายจึงมองไม่เห็นเขา และคนพี่ก็ไม่คิดจะเสนอหน้าเสนอเสียงออกไปให้น้องรับรู้เสียด้วย
“กลับมาแล้ว แต่มันออกไปซื้อของให้ป้า ของขวัญมีอะไรรึเปล่า…” เสียงของจอมขวัญเงียบไป พอๆกับที่จักรกฤษณ์แทบจะลืมหายใจ รอคอยว่าน้องจะพูดอะไร
“…เปล่าครับ…” ประโยคสั้นๆเป็นการตัดบท แต่น้ำเสียงนั้นหมองเศร้าจนคนเป็นพี่ต้องเบือนหน้าหันไปทางอื่นแล้วกลืนก้อนแข็งๆที่สากระคายลงคออย่างยากลำบาก
“แล้วของขวัญจะพาโตไปไหนล่ะ เข้าสวนเหรอ”
“เปล่า พอดี เห็นรถพี่จักรก็เลย…”
“เดี๋ยวจักรมันก็มา ของขวัญไม่ต้องห่วงมันหรอก นั่นแหน่ะ…พาโตไปนั่งเล่นในสวนเถอะไป” คุณพัชรีโกหกหน้าซื่อ ทั้งๆที่รู้ทั้งรู้ว่าลูกชายนั่งอยู่ในครัว และได้ยินทุกบทสนทนา
“ไม่เป็นไรครับ ผมจะกลับแล้ว” เสียงอธิปดังขึ้น ทำเอาจักรกฤษณ์หูผึ่ง
“อ้าว ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนเหรอโต”
“ไม่ล่ะครับ ผมแค่แวะมาเท่านั้นเอง” คุณพัชรีได้แต่ยิ้มบาง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอธิปแวะมาเพราะนึกห่วงหลานชายของเธอ
หญิงวัยปลายไม่ได้พูดสิ่งใดอีก เธอรับไหว้อธิปแล้วยืนมองสองหนุ่มเขาล่ำลากันสั้นๆ ไม่มีการแตะเนื้อต้องตัวอื่นใด ไม่มีการมองตาหวานหยดเยิ้มเหมือนพระนางในละครหลังข่าวที่คุณพัชรีดูบ่อยๆ
จะมีก็แค่…อธิปหันไปยิ้มบางให้จอมขวัญ และจอมขวัญยกมือไหว้เท่านั้น แล้วชายหนุ่มร่างสูงผู้เป็นแขกของเรือนก็เดินไปที่รถก่อนจะขับออกไป
…ทุกอิริยาบถของอธิปและจอมขวัญนั้นไม่มีการล่วงล้ำเกินเลยให้คุณพัชรีขัดตาขัดใจ ไม่มีการอาลัยอาวรณ์ราวกับถ้าแยกจากกันวันนี้แล้ววันพรุ่งนี้จะถูกกีดกันไม่ให้เจอกันอีก ทุกอย่างเรียบง่ายและมองผิวเผินเหมือนเป็นแค่คนรู้จักที่สนิทสนมคุ้นเคยไปมาหาสู่กันเท่านั้น…มาถึงตรงนี้ คุณพัชรีก็พลอยโล่งอกเล็กน้อย ที่อธิปไม่ใจเร็วแสดงความรู้สึกทุกอย่างออกมากระแทกสายตาคนแก่อย่างเธอ แม้จะตัดสินใจยอมรับในความรักของหลานชาย แต่การจะให้เธอมาพบเห็นการกอดจูบลูบคลำของหลานและชายคนรักแบบ ‘คาตา’ มันก็ออกจะ…เอ่อ…น่ากลัวไปสักหน่อย…
…อย่างไรเสีย สำหรับคุณพัชรีคนนี้ ฝ่าย‘พระ’ต้องร่างกายสูงใหญ่กำยำ หน้าตาคมเข้มเห็นแล้วระทดระทวยอยากจะเซล้มใส่อ้อมแขนวันละแปดรอบ ซึ่งคุณสมบัตินี้ อธิปผ่านฉลุยไม่ต้องมองหาคู่แข่ง ส่วนฝ่าย ‘นาง’ก็ต้องอ้อนแอ้นบอบบางและตัวเล็กราวตุ๊กตาแก้ว ซึ่ง…แม้จอมขวัญจะไม่ได้สูงใหญ่เท่าอธิป แต่ก็นับว่าเป็นผู้ชายสูง และแม้หัวใจจะเปราะบางและน่าสงสาร แต่จอมขวัญก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกแบบอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอมเสียเท่าไหร่…เพราะฉะนั้น…จะให้มาแสดงบทรักคาตา เห็นที คุณพัชรีจะ ‘อิน’ ยาก!
คุณป้าคอละครเหลือบตามองหลานชาย ที่ยังเอาแต่มองไปที่รถของจักรกฤษณ์ราวกับรอคอยให้กลับมาเสียทีแล้วนึกสงสาร จักรกฤษณ์น่าจะได้มาเห็นภาพนี้…อย่างน้อยก็จะได้รู้ ไม่ว่าจอมขวัญจะมีคนรักหรือไม่ แต่จักรกฤษณ์ก็คือพี่ชายเพียงคนเดียวที่จอมขวัญมี
“ของขวัญ…” เสียงเรียกของคนเป็นป้า ทำเอาหลานชายต้องหันมอง
“เอ่อ…ป้ารีทำกับข้าวเหรอ ทำเสร็จรึยัง ขวัญช่วยมั้ย” จักรกฤษณ์ที่นั่งอยู่ในครัวแทบสะดุ้ง กวาดตามองซ้ายมองขวาหาทางหนี เกิดจอมขวัญเข้ามาตอนนี้ ความได้แตกกันพอดีว่าเขาไม่ได้ออกไปซื้อของให้มารดาตามที่คุณพัชรีกล่าวอ้าง
“ไม่ต้องหรอก กับข้าวเสร็จหมดแล้วล่ะ ของขวัญขึ้นไปนอนเถอะ เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับนี่นา” ห้องนอนของหลานชาย มีไฟเปิดทั้งคืน คุณพัชรีรู้ดีว่าจอมขวัญกังวลกับคำพูดของลูกชายเธอเพียงใด เพราะไอ้ความหวงน้องไม่เข้าเรื่องแท้ๆ!!!
“ขวัญ…อยากรอพี่จักรตรงนี้…” คนเป็นพี่ที่นั่งอยู่ในครัวได้ยินอย่างไม่ต้องสงสัย จักรกฤษณ์ได้แต่นิ่งงัน
“ของขวัญ…ถ้า…เอ่อ…ถ้าสมมติว่าของขวัญมีคนรัก แล้วจักรไม่ชอบคนรักของของขวัญ ของขวัญจะทำยังไงลูก” คุณพัชรีเอ่ยปากถาม แต่ไม่เจาะจังว่าใครคือคนรักที่ว่านั่น จอมขวัญนิ่งไปเล็กน้อย ได้แต่ก้มหน้านิ่งเม้มปากเป็นเส้นตรงอย่างอัดอั้น เขาเข้าใจความรู้สึกของน้ำทิพย์ยามเมื่อคบหากับเขาแต่ถูกมารดากีดกันแล้ว
…ฝั่งหนึ่งรัก…เพราะเป็นคนรัก อีกฝั่งหนึ่งก็รัก…เพราะเป็นคนในครอบครัว…
“ขวัญ…ขวัญก็ไม่รู้เหมือนกันป้ารี พี่จักรเป็นพี่ชายคนเดียวที่ขวัญมี ส่วนคนรัก…เขาก็เป็นแค่คนเดียวที่ขวัญมีเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่คนนี้ ขวัญก็ไม่รู้ว่า…ขวัญจะรักใครได้อย่างนี้อีกมั้ย เพราะฉะนั้น…ถ้าให้ขวัญเลือก ขวัญก็…คงเลือกไม่ได้ ต้องให้พี่จักรเป็นคนเลือกแล้วล่ะ ว่าถ้าขวัญเป็นแบบนี้ มีคนรักเป็นคนนี้ เขายังจะรักน้องอย่างขวัญมั้ย”
คำพูดของจอมขวัญดังลั่นอยู่ในสมองของจักรกฤษณ์ในวินาทีนั้น ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมาจากครัวทันที จอมขวัญนิ่งงันไปเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าพี่ชายจะอยู่ในรัศมีการได้ยิน
จักรกฤษณ์มองหน้าน้องชายที่เอาแต่ก้มหลบไม่กล้าสบตา
“ไปคุยด้วยกันหน่อยซิ ไอ้ขวัญ”
ว่าแล้วร่างสูงก็ออกเดินนำ แต่จอมขวัญยังยืนอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก คนพี่เลยต้องหันกลับมามอง แล้วเขกมะเหงกลงกับศีรษะน้องชายไปทีหนึ่ง ก่อนจะคว้าคอเสื้อแล้วจับลาก
“บอกว่าให้มาคุยด้วยกันหน่อย! วู้! สมองช้าจริงเว้ย!” แล้วจักรกฤษณ์ก็ลากน้องชายหายเข้าไปในสวนหลังเรือน ทิ้งคุณพัชรีให้มองตามแล้วส่ายหน้าไปมาด้วยความระอากับท่าทีปากร้ายใจดีของลูกชาย
“นั่นน่ะนางเอกนะยะ! ไปเขกหัวเขาเดี๋ยวพระเอกก็โกรธหรอก! อุ้ย!!” คุณพัชรีเริ่มรู้ตัวว่าชักจะชินกับฉายาใหม่ของหลานชายไปเสียแล้ว เลยต้องรีบยกมือปิดปากแล้วหมุนกายกลับไปทำกับข้าวกับปลาต่อ
…ส่วนนางเอกและญาตินางเอกที่หายเข้าไปในสวนนั่น…คุณพัชรีกล้าพนันด้วยหนังสือเรื่องย่อละครหลังข่าวสุดที่รักของเธอทั้งหลายร้อยเล่มว่า…คืนดีกันแน่นอน!!!
………………………………..
ต้นไม้ใหญ่น้อยในสวนนั้นให้ความร่มรื่นสำหรับยามสายได้เป็นอย่างดี แม้อากาศจะร้อนอยู่สักหน่อย แต่ก็มีลมเย็นสบายไม่อุดอู้ จักรกฤษณ์ทรุดตัวลงนั่งบนแคร่ไม้ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง แล้วตบมือลงกับที่ว่างข้างกาย ราวกับเป็นคำสั่งให้น้องชายมานั่งข้างกัน จอมขวัญนั่งลง แต่ก็ยังเงียบ ตาตกเอาแต่มองปลายเท้าตัวเองที่แกว่งไปมา
“แฮ่ม!!” จักรกฤษณ์ต้องใช้วิธีกระแอมไอเรียกความสนใจจากน้องชาย และนั่น! ได้ผล เพราะเจ้าตัวหันมามองเขา แต่ก็มองแค่แปบเดียว ก่อนจะตาตกมองเท้ามันเหมือนเดิม
…อะไรวะ! นี่เขาก็ว่าเขาเป็นฝ่ายง้อมันก่อนด้วยการส่งเสียงแล้วนะ! ทำไมแม่งยังเงียบอยู่อีก!...
“แฮ่ม!! แฮ่ม!!” จักรกฤษณ์เพิ่มการกระแอมเป็นสองที คราวนี้จอมขวัญหันมามองอีกรอบ ปากเผยออ้าจะพูด แต่พอมันมองหน้าเขา มันก็หุบปากลง แล้วหันกลับไปมองเท้ามันเหมือนเดิม
…สรุปว่าเท้ามันดีกว่าหน้าพี่อย่างเขางั้นสิ!!! โธ่เว่ย! ไอ้น้องคนนี้!!!
“ไอ้ขวัญ! สรุปจะไม่คุยกันใช่มั้ย?”
“พี่จักรต่างหาก ไม่คุยกับขวัญ” เสียงของจอมขวัญที่ตอบกลับมานั้น เหมือนเด็กชายตัวน้อยๆที่กลัวว่าจะถูกโกรธ อารมณ์ฮึ่มในใจของคนพี่ก็เลยหดฟีบกลายเป็นนึกสงสารขึ้นมาแทน
“เปล่า…” เขาตอบเสียงอ่อย จอมขวัญหันมามองอีกครั้ง คราวนี้สายตาของน้องชายทำเอาจักรกฤษณ์ต้องยื่นมือไปลูบศีรษะของมันแผ่วเบา
“ฉันจะไม่คุยกับแกได้ไง ในเมื่อแกเป็นน้องฉัน”
“พี่จักรไม่โกรธขวัญใช่มั้ย”
“ฉันจะโกรธแกเรื่องอะไร” จอมขวัญกำลังจะเอ่ยปากว่าเรื่อง ‘อธิป’ แต่ก็นึกขึ้นมาได้ ว่าเขาไม่เคยพูดกับจักรกฤษณ์ว่าความสัมพันธ์ของเขากับอธิปอยู่ในขั้นไหน
“เอ่อ…ก็…ก็…” จอมขวัญได้แต่อึกอัก
“ฉันไม่ได้โกรธอะไรแก…เอ่อ…คือ…คือ…ฉันแค่…แค่คิดว่าพักนี้แก…ไม่ค่อยมีเวลาให้พวกฉัน แกคง…กำลังมีคนรักใหม่… ใช่มั้ย? เอ่อ…แต่แกเพิ่งเลิกกับน้ำทิพย์ มันคงไม่ดีถ้าแกจะมาเปิดตัวอะไรตอนนี้ ฉันขอให้แกดูๆกันไปก่อน แล้ว…เอ่อ…ยัง…ยังไม่ต้องพามาให้ฉันรู้จักตอนนี้หรอก แกไปศึกษาเขามาให้ดี เอาให้แน่ใจว่าคนนี้จะไม่ทำให้แกเจ็บอีก แล้วฉันสัญญา…ถ้า…คนนอกอย่างฉันเห็นว่าแกและคนรักใหม่ของแกดูท่าจะไปกันได้ตลอดรอดฝั่ง…วันนั้น…ฉันจะแสดงความยินดีกับแกด้วยตัวของฉันเอง” จักรกฤษณ์เอ่ยปากอย่างจริงจัง เขาหันมามองน้องชายแล้วส่งยิ้มบาง
…เขาแค่ขอเวลา ขอเวลาให้ตัวเองทำใจกับเรื่องของน้องชายและความรักครั้งใหม่ที่จอมขวัญมี มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะให้มายอมรับกันอย่างหน้าชื่นตาบาน โดยเฉพาะกับพี่ชายอย่างเขาที่เห็นน้องชายอย่างจอมขวัญมีคนรักเป็นผู้หญิงมาตลอดยี่สิบกว่าปี…แล้วพอวันนี้จะให้มายิ้มแย้มต้อนรับ ‘น้องเขย’ คนหัวดื้ออย่างจักรกฤษณ์ วิมลกิตติก็เลยเกิดอาการกระอักกระอวลเช่นนี้
“พี่จักรไม่ใช่คนนอก…”
“บอกว่านอกก็นอกสิวะ เรื่องความรักของแก ฉันเป็นคนนอกจะไม่เข้าไปยุ่ง ส่วนเรื่องอื่นๆ ฉันคือพี่ของแก เพราะฉะนั้น…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แกก็ยังเป็นน้องของฉัน ถ้าเมื่อไหร่ที่ไม่ไหว มีปัญหา ทุกข์ใจ ไม่สบายใจ…ก็กลับมา…”
คำว่า ‘กลับมา’ ของจักรกฤษณ์ทำเอาจอมขวัญสะท้านไปทั้งตัว
…ที่ตรงนี้ ที่เรือนไทยหลังนี้ ที่ครอบครัวนี้…มีที่ให้จอมขวัญได้กลับมาเสมอ ไม่ว่าเขาจะทำผิดกี่ครั้ง สร้างความเสียใจให้คนที่นี่กี่หน แต่ก็ยังมีที่ทางเหลือเอาไว้ให้เขาได้กลับมาพักใจเสมอ…
มือหนาเอื้อมมาโอบไหล่น้องชายแล้วบีบกระชับราวกับจะย้ำให้จอมขวัญรับรู้
…ขอแค่กลับมา…ไม่ว่าหัวใจที่กลับมานั้นจะเจ็บช้ำเท่าไหร่ หรือเสียหายไปสักเพียงใด…จักรกฤษณ์ก็จะดูแลน้องคนนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่พี่คนนึงจะทำได้…
“ขอบคุณครับพี่” แรงบีบที่หัวไหล่นั้น ราวกับจะคั้นน้ำตาออกมาจากใจของจอมขวัญ ร่างโปร่งสูดลมหายใจเพื่อระงับอาการคลอหน่วย
“จำไว้อย่างเดียวเท่านั้นไอ้ขวัญ สำหรับฉัน…แกคือน้อง ไม่ว่าอะไรจะเป็นยังไง แกก็ยังเป็นน้องฉัน” คนเป็นน้องหันมองพี่ชาย และดูเหมือนตอนนั้นเองที่จักรกฤษณ์จะเริ่มรู้ตัวว่าเขาชักจะพูดจาน่าซาบซึ้งมากเกินไปเสียแล้ว…เพราะ ‘ไอ้ขวัญ’ น้องรักน้ำตาจะหยดแหล่ไม่หยดแหล่ ทำท่าจะกลายเป็นเด็กขี้แยร้องไห้ขี้มูกโป่งซะแล้วน่ะสิ!...
“เอ่อ…เอ่อ…” พอเห็นน้องจะร้องไห้ จักรกฤษณ์เลยเริ่มพูดต่อไม่ออก เขาหันซ้ายหันขวา ก่อนจะเหลือบไปเห็นตะกร้อเก็บผลไม้วางพิงกับต้นมะม่วงสูงใหญ่ ก็เลยรีบลุกพรวด
“อยากกินมะม่วงว่ะ! เก็บมะม่วงดีกว่า แกจะกินมั้ย? ถ้าจะกินก็มาช่วยกัน ไม่ใช่นั่งกระดิกเท้าอย่างเดียวเว้ย!” ว่าแล้วจักรกฤษณ์ก็เดินอาดๆไปคว้าไม้ตะกร้อขึ้นมา ยักแย่ยักยันจะสอยก็ไม่สอยสักที นัยว่ากำลังเลือกอยู่ว่าจะเอาลูกใดลูกหนึ่ง
ทว่า…มือที่กำลังถือด้ามตะกร้อต้องชะงัก เมื่อรับรู้ถึงความร้อนผ่าวของอ้อมแขนที่โอบรัดมาจากด้านหลัง จักรกฤษณ์นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบตาไปมองเบื้องหลัง เห็นศีรษะของน้องชายซุกอยู่กับไหล่เขา ขณะที่สองแขนของมันโอบรอบเอวเขาแล้วกอดไว้แน่น
“…ร…พี่จักร…ที่สุดเลย…” เสียงอู้อี้นั้นฟังแทบไม่รู้เรื่อง แต่จักรกฤษณ์กลับเข้าใจความหมายมันดี ในเมื่อแขนของจอมขวัญยังรัดเขาแน่นเสียขนาดนี้ มือหนาของเขาวางลงบนมือของจอมขวัญแล้วบีบเบาๆ
“ฉันก็เหมือนกัน…ฉันก็…” เขาเงียบไป ก่อนจะเอ่ยปากต่อ “…รัก…แก…ที่สุด”
นับตั้งแต่วินาทีแรกที่เด็กชายจักรกฤษณ์วัยห้าขวบเห็นเด็กตัวน้อยในตู้อบที่โรงพยาบาล เสียงของคุณพัชรีที่ดังผ่านเข้ามาในหูของเขาในยามนั้น ฝังแน่นอยู่ในสมองจนกระทั่งตอนนี้…และมัน…คงจะยาวนานไปจนกว่าเขาจะหมดลมหายใจ
‘…จักร…นั่นน้องของขวัญ…เป็นน้องของจักรนะลูก…จากนี้ไป จักรต้องช่วยกันดูแลน้องนะ…’
……………………………
-
ความสัมพันธ์ของสองพี่น้องจักรกฤษณ์และจอมขวัญแน่นแฟ้นเช่นเก่าอย่างที่คุณพัชรีสบายใจว่าจะไม่เห็นลูกชายของเธอทำให้น้องชายวิตกกังวลกินไม่ได้นอนไม่หลับอีก…แต่…เจ้าสองพี่น้องนั่นชักจะเริ่มไม่รู้จักความพอดีเสียแล้ว เพราะช่วงนี้ความสัมพันธ์มันดีเกินไปจน จักรกฤษณ์แย่งเวลาของจอมขวัญไปจากอธิปเสียหมด!! นี่ถ้าเปรียบเป็นละครช่องมากสี น้อยสีอะไรนั่นแล้วล่ะก็ จักรกฤษณ์ก็คือพระรองดีๆที่มาทำให้นางเอกพระเอกเขาหมางเมินกันเลยนะเนี่ย!!!
“ของขวัญยังไม่กลับหรือครับ” วันนี้อธิปแวะมาที่บ้าน เพราะตามหาตัวจอมขวัญไม่เจอมาหลายวันแล้ว
“เอ่อ…พอดีผมแวะไปที่โรงแรมมา แต่เห็นว่าเขาออกจากที่นั่นตั้งแต่บ่าย” ชายหนุ่มคลาดกับจอมขวัญแทบทุกครั้งที่เขาไปหา บางครั้งแม้ไม่คลาด แต่จอมขวัญก็ติดนัดกับ ‘พี่ชาย’ จนเขาทำได้เพียงแค่ทักทายไม่กี่คำเท่านั้น
“จ้ะ ช่วงนี้ของขวัญกับจักรบ้าตีแบดยิ่งกว่าจะไปคัดทีมชาติ เลิกงานเร็ว แต่กลับบ้านช้าตลอดเพราะมัวแต่แวะไปตีแบดกันอยู่นั่น! นี่ถ้าเกเรจนงานเสียล่ะก็ ป้าจะสั่งตัดเงินเดือนจริงๆ” คุณพัชรีพูดแล้วก็ได้แต่เงียบเมื่อมองเห็นแววหม่นหมองและผิดหวังจากชายหนุ่มตรงหน้า เธอเองก็ผ่านช่วงเวลาแห่งความรักอันหวานชื่นมาแล้ว เหตุใดจะไม่รู้ว่ายามนี้ อธิปรู้สึกเช่นไรที่ตามหาตัวจอมขวัญแทบไม่พบ
…หลานชายของเธอก็เหลือเกิน…รักเขาแต่ไม่แบ่งเวลาให้เขา คิดว่าเขาเป็นของตายรึไง!...
เสียงรถเคลื่อนเข้ามาจอดในบริเวณบ้าน ทำเอาคุณพัชรีรีบเดินไปชะเง้อคอมองดู ก็ถึงได้รู้ว่าสองพี่น้องที่ยามนี้รักกันมาก กลับมาถึงบ้านแล้ว
เพียงครู่เดียว เสียงพูดคุยสนุกสนานถึงเกมแข่งแบดมินตันที่เพิ่งผ่านพ้นไปก็ดังลั่นมาตั้งแต่ตีนบันได จนกระทั่งถึงบันไดขั้นบนสุด แล้วเสียงของจอมขวัญก็เงียบไปเมื่อเจ้าตัวเห็นว่าใครบางคนเป็นแขกยามเย็นของเรือนไทย
“พี่โต…สวัสดีครับ” เจ้าตัวเรียกชื่อ ก่อนจะส่งยิ้มแล้วยกมือไหว้ อธิปยกมือรับไหว้ ก่อนจะเหลือบตามองจักรกฤษณ์ แต่ดูเหมือนฝ่ายนั้นจะยังแข็งข้อต่อเขาเล็กน้อย เพราะเพียงแค่พยักหน้ารับสั้นๆเป็นเชิงทัก ก่อนจะหันไปทางมารดา
“แม่ มีอะไรกินมั่ง หิวแล้ว”
“ไข่เจียวหมูสับ แกงไตปลา แล้วก็ปลาทอด โตทานข้าวด้วยกันนะ ป้ามีเรื่องอยากจะคุยด้วยพอดี” คุณพัชรีรีบเดินเกมตัดหน้าไม่ให้อธิปขอแยกตัวกลับ เพราะเห็นว่าทั้งอธิปและจอมขวัญยังไม่ได้คุยกันสักคำ ร่างสูงอึกอักเล็กน้อย เขานึกเกรงใจจักรกฤษณ์ที่จะต้องนั่งร่วมโต๊ะกับเขา แต่เมื่อเห็นคุณพัชรีจ้องมองรอคำตอบอย่างคาดหวัง ชายหนุ่มจึงได้แต่ตอบรับสั้นๆ
พวกเขาย้ายไปนั่งที่โต๊ะเตี้ยบนพื้นยกกลางเรือน คุณชัยยังไม่กลับ เพราะไปรับประทานอาหารกับลูกค้ารายใหญ่ ที่เรือนจึงเหลือแค่คุณพัชรีและอีกสามหนุ่มเท่านั้น
บนโต๊ะอาหารนั้นเงียบกริบ มีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบกันบ้าง แต่ก็ไม่ดังมากนัก คุณพัชรีสังเกตสองหนุ่มอย่างอธิปและจอมขวัญมากเป็นพิเศษ หากแต่ทั้งสองไม่แสดงอาการอะไร เธอนึกชมที่อธิปไม่เสนอตัวบริการจอมขวัญด้วยการตักกับข้าวให้ เพราะนั่นอาจจะทำให้จักรกฤษณ์ยิ่งขวางหูขวางตา
…เอาเป็นว่า…กับจักรกฤษณ์ที่ทำตัวเป็น ‘พ่อหวงลูกสาว’ นั้น อธิปทำตัวถูกชะตาใช้ได้!...แต่… สำหรับคุณพัชรีคนนี้ ไอ้การไม่แสดงออกอะไรให้ขัดลูกหูลูกตาคนแก่ก็นับว่าดีหรอก แต่..ที่ไม่มอง ไม่คุยกันเลยนี่สิ! คอละครอย่างเธอล่ะกลัวใจพระเอกนางเอกจะเลิกกันจริ๊งจริง!!
“เออ โต ป้ามีเรื่องอยากจะรบกวนนิดหน่อย…คือ ป้าไปคุยกับเพื่อนของเพื่อนป้า ที่เขาเป็นจิตแพทย์ เขาแนะนำว่ามีอีกวิธีนึง ที่จะช่วยทำให้ของขวัญอาการดีขึ้นอย่างรวดเร็วกว่านี้ นั่นก็คือ ให้ของขวัญลองเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้าง อย่างเช่นไปนอนค้างที่อื่นบ้าง ได้เจอกิจกรรมใหม่ๆบ้าง ไอ้ออกกำลังกายปลูกต้นไม้มันก็ดี แต่ถ้าทำบ่อยๆมันซ้ำซากจำเจเกินไป นี่ป้าก็เลยว่าจะหาคอนโดให้ของขวัญสักที่นึง โตมีที่แนะนำมั้ย”
“เฮ้ย! หาคอนโดให้ไอ้ขวัญเนี่ยนะ!! มันจะไปอยู่ได้ยังไง! มันไม่ชอบหรอก!” จักรกฤษณ์ร้องลั่นอย่างไม่เห็นด้วยทันที ทั้งๆที่เจ้าตัวอย่างจอมขวัญยังไม่ทันอ้าปากพูดอะไรด้วยซ้ำ คุณพัชรีหันมาจิกตาใส่ลูกชาย อันที่จริงเธอก็ไม่อยากให้จักรกฤษณ์อยู่รับรู้รับฟังหรอกเพราะรู้ดีว่าเจ้าลูกชายต้องขัด แต่ถ้าขืนไม่ให้ฟัง แล้วมารู้เอาทีหลัง จะกลายเป็นโวยวายบ้านแตกสิคราวนี้
“ถ้าอย่างนั้นก็บ้านเดี่ยวก็ได้ โต…โตพอจะมีแนะนำให้ป้ามั้ย”
“บ้านเดี่ยวมันจะไปอยู่ได้ยังไงคนเดียว! ไม่ต้องหรอก! ให้มันอยู่ที่นี่แหละ!” เป็นอีกครั้งที่จักรกฤษณ์ขัดขึ้นมา ซึ่งอธิปเห็นด้วยกับจักรกฤษณ์อย่างไม่ต้องสงสัย
“จริงด้วยครับ อย่าให้อยู่คนเดียวเลย” อธิปสนับสนุน คุณพัชรีเลยหันมาทางจอมขวัญที่เพิ่งอ้าปากรับข้าวและไข่เจียวหมูสับคำโต ไม่ได้สนใจหัวข้อสนทนาที่เป็นเรื่องของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
“ของขวัญ หิวมากเลยเหรอลูก” คุณพัชรีอดหยอกหลานชายไม่ได้ด้วยความเอ็นดู ร่างโปร่งเลยต้องรีบกลืนอาหารในปากลงคอ แล้วส่งยิ้มเก้อๆ
“ก็…วันนี้บ้าพลังไปหน่อย แต่…เรื่องให้ขวัญไปอยู่ที่อื่น ขวัญไม่ไปได้มั้ยป้ารี ให้ขวัญไปอยู่คนเดียว ขวัญอยู่ไม่ได้หรอก”
“ไปอยู่แค่เสาร์อาทิตย์เอง อย่างมากก็สองสัปดาห์ไปทีนึง”
“แต่อยู่คนเดียว…ขวัญไม่อยาก”
“งั้นก็ต้องมีคนอยู่ด้วยสินะ แต่ว่าคุณหมอเขาแนะนำมาว่า ถ้ายกโขยงทั้งครอบครัวไปอยู่ด้วยเหมือนเดิม แต่เปลี่ยนแค่สภาพแวดล้อมมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่ เขาว่าทางที่ดีต้องให้อยู่กับคนที่สนิทในระดับหนึ่ง เพราะจะทำให้ไม่เกร็ง และก็จะช่วยให้ของขวัญได้ฝึกตัวเองในการเรียนรู้คนอื่นและยอมรับคนอื่น รู้จักเก็บอารมณ์ รู้จักควบคุมอารมณ์ คุณหมอเขายืนยันนะ ว่าได้ผลมาก”
“โอ๊ย! ไม่ต้องเอาผลมากไปกว่านี้แล้วล่ะแม่ ไอ้ขวัญมันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว!” จักรกฤษณ์ค้านสุดลำ
“แต่แม่อยากให้ของขวัญหายขาด หรือจักรไม่อยาก?” พอถูกย้อนแบบนั้น จักรกฤษณ์ก็เงียบกริบ พูดไม่ออกขึ้นมาทันที คุณพัชรีทำหน้านิ่งคิด เหมือนหาทางออกไม่ได้ว่าจะให้หลานชายสุดที่รักไปอยู่ที่ไหนกับใครดี ทั้งๆที่ในความเป็นจริง เธอหมายตาไว้แล้วว่าจะให้ใครช่วย…หญิงวัยปลายนั่งรอเพียงอึดใจเดียว เสียงทุ้มอ่อนโยนก็ดังมาจากชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอ
“ถ้า…คุณป้าไม่ว่าอะไร ให้ของขวัญมาอยู่กับผมก็ได้นะครับ” คำพูดของอธิปทำเอาทั้งจักรกฤษณ์ ทั้งจอมขวัญหันขวับมามอง
“ไม่!...”
“จริงเหรอจ๊ะ?! ดีเลย!!!” จักรกฤษณ์กำลังจะค้าน แต่มารดาของเขาตัดหน้าชื่นชมไปเรียบร้อย
“แล้วโตสะดวกให้ของขวัญไปค้างเมื่อไหร่”
“เมื่อไหร่ก็ได้ครับ แล้วแต่ของขวัญ”
“ถ้าอย่างนั้นเริ่มสัปดาห์นี้เลยนะจ๊ะ!” คุณพัชรีรวบรัดตัดความพร้อมรอยยิ้มเต็มแก้มอย่างที่ไม่มีใครสักคนกล้าค้านอะไรขึ้นมาอีก จักรกฤษณ์นึกเข่นเขี้ยวมารดา หากแต่ทำอะไรไม่ได้
…ถ้าจะทำกันถึงขนาดนี้! ทำไมไม่ผูกโบว์ไอ้ขวัญแล้วใส่พานทองยกให้คุณอธิปไปซะเลยล่ะ! วุ้ย! หงุดหงิด!!!!...
…………………………….
…แล้ว…จู่ๆ จอมขวัญก็ต้องไปค้างบ้านอธิปเสียแบบนั้น…
ร่างโปร่งนั่งตัวเกร็งมาในรถ เขายังงงๆอยู่เลยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อยู่ดีๆคุณพัชรีก็บอกว่ามีจิตแพทย์แนะนำให้เขาลองเปลี่ยนที่อยู่ดูบ้าง แล้วอธิปก็เสนอให้ไปค้างที่บ้าน จากนั้นคุณพัชรีก็เห็นดีเห็นงามด้วย แล้ว…เขาก็กระโดดขึ้นรถมากับอธิป…
“พี่โต…ไม่น่าต้องลำบากเลย…” จอมขวัญเอ่ยปากขึ้นมา
“แล้วจะให้พี่ปล่อยของขวัญไปอยู่ที่ไหนคนเดียวอย่างนั้นน่ะเหรอ?” เสียงของอธิปค่อนข้างแข็งกระด้าง อย่างที่ทำเอาคนฟังขมวดคิ้วเล็กน้อย
“พี่…โกรธขวัญอยู่เหรอ” อธิปนิ่งไปเล็กน้อย อันที่จริงก็ไม่เชิงว่าเขาโกรธ เพียงแต่…เขาแค่รู้สึกว่าตัวเองไม่สำคัญสำหรับจอมขวัญ ไม่ต้องเจอหน้ากันเป็นสัปดาห์ก็ทำได้โดยไม่รู้สึกอะไร
“พี่โต โกรธขวัญเรื่องอะไร” เห็นไหม…เจ้าตัวยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำเรื่องให้เขานึกน้อยใจอีกแล้ว
ร่างสูงเลี้ยวรถเข้าจอดข้างทางแล้วเปิดไฟกะพริบขอทางเอาไว้ เขานั่งตัวตรง สายตามองตรงไปข้างหน้า ไม่แม้แต่จะหันมามองคนข้างกาย
“ช่วงนี้เราไม่ได้เจอกันเลย”
“…ก็…บริษัทพี่โตไม่มีดีลงานกับที่โรงแรมแล้วนี่นา”
“ต้องอยู่ในช่วงดีลงานเท่านั้นเหรอ เราถึงจะได้เจอกัน” จอมขวัญเผยอปากค้างเพราะเถียงไม่ออก
“พอพี่ไปหาตอนเที่ยง ของขวัญก็ไม่อยู่ พอพี่แวะไปตอนบ่าย ของขวัญก็ออกไปตีแบดกับคุณจักรแล้ว พอพี่โทร.หาตอนกลางคืน ของขวัญก็ง่วง…พี่ขอเวลาแค่นิดเดียวจากของขวัญ ของขวัญให้พี่บ้างได้มั้ย” ร่างสูงนึกหงุดหงิดทุกครั้งที่เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนไม่มีคุณค่าในชีวิตของจอมขวัญ ทั้งๆที่รัก…แต่เหมือนอีกฝ่ายไม่ต้องการ…
“พี่โต คือขวัญ…ช่วงนี้ขวัญ…” จอมขวัญพูดไม่ออก ช่วงที่ผ่านมา เขาพยายามอยู่กับจักรกฤษณ์ให้มากที่สุด เพราะไม่อยากถูกจักรกฤษณ์หลบหน้าหรือมึนตึงใส่อีก แต่ในขณะเดียวกัน…เขากลับให้เวลากับอธิปน้อยลง
“ช่างมันเถอะ…”
“พี่โตโกรธขวัญอยู่ จะช่างมันได้ยังไง” จอมขวัญคว้าแขนอธิปเอาไว้
“…ขวัญขอโทษ ขวัญไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” ดวงตาอ้อนวอนของจอมขวัญนั้น แทบจะทำเอาร่างสูงลืมความรู้สึกตลอดหลายวันที่ผ่านมาเสียสิ้น ให้ตายเถอะ…
อธิปเบือนสายตาหนีออกไปทางกระจกข้าง เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาหายโกรธหายเคืองแล้ว ขอแกล้งคนที่ชอบลืมเขาเสียหน่อยเถอะ
ร่างสูงบิดแขนตัวเล็กน้อย พอให้คลายออกจากการเกาะกุมของคนที่นั่งอยู่ข้างกาย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเข้าเกียร์ กดถอนไฟกะพริบ แล้วจึงหมุนพวงมาลัยพารถออกสู่ถนนใหญ่อีกครั้ง เขาไม่พูดอะไรอีกเลย ทิ้งให้จอมขวัญได้แต่มองตามด้วยความเสียใจและสำนึกผิด
………………………….
บ้านเดี่ยวหลังเล็กที่จอมขวัญเคยมา ยังคงเหมือนเดิมทุกประการ หากแต่คราวนี้สิ่งที่ไม่เหมือนเดิม ก็เห็นจะเป็นเจ้าของบ้านอย่างอธิปที่ไม่สนใจใยดีเขาเลย จอมขวัญได้แต่เดินตามอีกฝ่ายต้อยๆขึ้นมาถึงห้องนอน แต่อธิปก็ยังไม่พูดอะไรอยู่ดี
...แล้วต้องให้เขาเป็นฝ่ายง้อน่ะหรือ?...
จอมขวัญคิดหัวแทบแตกว่าจะง้ออธิปยังไง สมัยที่คบหากับน้ำทิพย์และหญิงสาวคนอื่นๆก่อนหน้านี้ ตอนจะง้อ เขาก็ซื้อดอกไม้ช่อโตๆ หรือขนมอร่อยๆ แล้วก็เทียวไล่เทียวขื่อตามสารภาพผิดจนอีกฝ่ายใจอ่อน แต่…กับอธิป…ถ้าเขาซื้อดอกไม้ช่อใหญ่ หรือขนมมาให้ มีหวังได้ถูกโกรธกว่าเดิมแน่ๆ…
“ของขวัญจะอาบก่อน หรือจะให้พี่อาบก่อน” เสียงของอธิปดังขึ้น ทำเอาคนกำลังคิดหาวิธีง้ออีกฝ่ายต้องเงยหน้ามอง
“ขวัญอาบมาแล้วจากสนามแบดฯ”
อธิปพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะรีบหมุนกายเดินหนีเข้าห้องน้ำ เพราะสายตาน้อยอกน้อยใจ เสียใจสำนึกผิดที่อีกฝ่ายใช้มองเขาอยู่ตอนนี้ ยิ่งทำให้ใจอ่อนหนักกว่าเดิม อยากจะเดินเข้าไปกอด อยากปลอบให้สบายใจว่าเขาไม่ได้โกรธเคืองอะไรอีกแล้ว แต่…ถ้าทำอย่างนั้น เขาก็จะอดเห็นว่าจอมขวัญจะมีวิธีการง้ออย่างไรบ้างน่ะสิ…
จอมขวัญมองตามแล้วยิ่งรู้สึกอ่อนล้าไปทั้งใจ เขาไม่รู้จะทำอย่างไรให้อธิปหายโกรธ…หรือจะปรึกษาใครสักคนดี? แล้วจะปรึกษาใครล่ะ? พี่จักรงั้นหรือ? มีหวังเรื่องของเขากับอธิปได้แตกน่ะสิ จะปรึกษาป้ารี…ก็กลัวป้ารีจะยกละครหลังข่าวก่อนข่าวมาเป็นตัวอย่างให้ปวดหัว ส่วนลุงชัย…ป่านนี้อาจจะยังคุยงานกับลูกค้าอยู่ก็ได้…ถ้าอย่างนั้น…ถ้าอย่างนั้น…หรือว่าปรึกษาน้ำทิพย์ดี?
ชายหนุ่มตัดสินใจเลือกตัวเลือกสุดท้าย เพราะน้ำทิพย์น่าจะให้คำแนะนำเขาได้ไม่มากก็น้อย ร่างโปร่งเปิดประตูระเบียงเดินออกไปด้านนอก เขาทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่งยาว ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากด
‘ว่าไงคะ คุณจอม’
“คุณน้ำ…เอ่อ…ตอนนี้ สะดวกคุยมั้ยครับ”
‘สะดวกค่ะ คุณจอมมีอะไรหรือคะ’
“เอ่อ…คือ…คือ…เพื่อน…เพื่อนผม…เพื่อนผมเขา เขาทะเลาะกับแฟน…เอ่อ…ก็ไม่เชิงทะเลาะ คือ…คือแฟนโกรธเพื่อนผมน่ะครับ แล้ว…แล้วเพื่อนผมก็เลยมาปรึกษาว่าจะง้อยังไงดี คือ…แฟนเพื่อนเขาค่อนข้าง…ค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ นิ่งๆ แล้วก็ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ เอ่อ…คุณน้ำมีคำแนะนำมั้ยครับ” จอมขวัญคิดว่าตัวเองหูฟาด เพราะเขาได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักมาจากปลายสาย หากแต่ก็แค่แปบเดียว ก่อนที่น้ำทิพย์จะตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังกลับมา
‘ถ้าเป็นน้ำ น้ำจะไปกอดแฟนน้ำแน่นๆ เอาแบบกอดให้เดินหนีน้ำไม่ได้เลย แล้วน้ำก็จะขอโทษเขา บอกเขาว่าน้ำเสียใจ น้ำผิดไปแล้ว ทำให้เขาเห็นว่าน้ำสำนึกผิดจริงๆ แล้วก็ไม่อยากให้โกรธ น้ำเชื่อว่าพี่อธิ…เอ่อ…น้ำเชื่อว่าแฟนของเพื่อนคุณจอมจะต้องหายโกรธแน่นอนค่ะ’
“ก…กอดหรือครับ?”
‘ค่ะ ต้องกอดแน่นๆด้วยนะคะ’
“เอ่อ…ครับ…” จอมขวัญได้แต่รับคำ แม้จะไม่เชื่อนักว่ามันจะได้ผลจริง แต่ก็อย่างที่น้ำทิพย์ว่า ‘กอดแน่นๆ ให้เขาเดินหนีไม่ได้’ อย่างน้อยถ้าอธิปไม่เดินหนี เขาก็จะได้มีเวลาอธิบายว่าเพราะอะไร เขาถึงไม่มีเวลาให้อธิปเลย
‘แล้วถ้าง้อสำเร็จ โทร.มารายงานน้ำด้วยนะคะ’
“เอ่อ…ครับ…”
‘จริงสิ คุณจอม…คุณจักรกฤษณ์เขา…เอ่อ…เขาเป็นยังไงบ้างคะ’
“เป็นยังไงบ้าง หมายความว่ายังไงครับ”
‘เอ่อ…เขา…สบายดีใช่มั้ยคะ’
“ครับ พี่จักรสบายดี คุณน้ำมีอะไรรึเปล่าครับ”
‘เปล่าหรอกค่ะ’ จอมขวัญคุยกับหญิงสาวอีกหลายประโยค ดูเหมือนน้ำทิพย์จะอยากรู้เรื่องของจักรกฤษณ์จนเขายังนึกสงสัย หรือระหว่างสองคนนี่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ? จอมขวัญไม่กล้าถามจากหญิงสาว หากแต่จะไปเค้นเอากับจักรกฤษณ์ เขาก็คิดว่าตัวเองอาจถูกพี่ชายเหวี่ยงใส่เสียก่อน
สองหนุ่มสาวล่ำลากันสั้นๆ ก่อนจอมขวัญจะกดตัดสาย พอดีกับที่ประตูระเบียงเปิดออก
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป ของขวัญ” อธิปอาบน้ำเสร็จแล้ว ถึงได้ออกมาตาม เพราะแม้จอมขวัญจะบอกว่าอาบน้ำมาแล้ว แต่เสื้อผ้าที่ใส่ก็ไม่ได้สบายพอจะกระโดดขึ้นเตียงแล้วนอนได้เลย จอมขวัญหันมามอง ยังไม่ทันโต้ตอบอะไร ร่างสูงก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้อง จอมขวัญรีบลุกขึ้นเดินตาม เขาปิดประตูระเบียง รูดม่านแล้วจึงหันมาทางอธิปที่กำลังเอาผ้าเช็ดตัวไปตากที่ราวผึ่ง
ร่างโปร่งเดินตรงเข้าไปหาทันที และพออธิปหันกลับมา เขาก็สวมกอดแน่น ซุกหน้าลงกับอก กลิ่นผงซักฟอกจากเสื้อยืดสำหรับใส่นอนของอีกฝ่ายลอยเข้าจมูกจนจอมขวัญต้องซุกหน้าลงมากกว่าเดิม
“ของขวัญ…”
“ขวัญขอโทษ…ขวัญแค่อยากให้พี่จักรรับเรื่องของเราได้เร็วๆ ขวัญอยากให้เขาเห็นว่าถึงขวัญจะมีพี่โต แต่ขวัญก็ไม่ลืมเขา…แต่…มันกลายเป็นว่าขวัญให้เวลาพี่น้อยลง ขวัญขอโทษ” คำขอโทษในท้ายประโยคนั้นยิ่งฟังดูอ่อนระโหยจนอธิปหมดแรงจะแกล้งต่อไป
“เงยหน้าขึ้น” จอมขวัญเงยหน้าตามที่อีกฝ่ายบอก
“แล้วก็ปล่อยพี่” แต่พอประโยคถัดมาของอธิปเท่านั้น ร่างโปร่งถึงกับใจหาย สองแขนเหมือนจะล้าแรง แต่ก็ฮึดรัดแน่นกว่าเดิม แล้วส่ายหน้ารัว
“ไม่”
“พี่บอกให้ปล่อยพี่”
“ไม่” เจ้าตัวยังเอาแต่ส่ายหน้า ไม่ยอมปล่อยท่าเดียว จนอธิปต้องเป็นฝ่ายปลดสองแขนของจอมขวัญลง ร่างโปร่งใจเสีย ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะง้อยากขนาดนี้ เขาตัดสินใจจะเอ่ยปากถามว่าทำยังไง อธิปถึงจะหายโกรธ แต่ไม่ทันได้พูด ก็เป็นฝ่ายอธิปที่ก้มลงจูบปิดปากเขาเสียก่อน
“อื้อ…” รสจูบไม่ทันตั้งตัว แต่จอมขวัญกลับเต็มใจยอมรับมันอย่างยินดี เขาหลับตาลงรับรู้สัมผัสร้อนผ่าวแต่หวานจับใจ อธิปจูบเล็มไปตามริมฝีปาก สองมือยอมปล่อยแขนจอมขวัญแล้วเลื่อนไปลูบไล้แผ่นหลัง พลางดันให้เข้ามาใกล้
ริมฝีปากหนาถอนออกไปแล้ว ดวงตาคมมองทั่วใบหน้าขาวอย่างรักใคร่
“ที่บอกให้ปล่อย เพราะของขวัญกอดพี่แน่นเกิน จูบลำบาก” ดวงตาคมนั้นส่อแววอยากล้อเลียนและหยอกเย้าไปในคราวเดียวกัน อย่างที่ทำเอาจอมขวัญนึกหมั่นไส้…ทำอย่างกับตัวเองจูบเก่งอยู่คนเดียวนี่! ไม่รู้ซะแล้ว ว่าจอมขวัญ วิมลกิตติคนนี้ก็ ‘เชี่ยว’ ไม่น้อยหน้าหรอก…
แม้ร่างกายจะไม่สูงหนาเท่าอธิป แต่จอมขวัญก็มีเรี่ยวแรงอย่างที่ผู้ชายคนนึงมี เขาดันร่างสูงไปจนชิดผนังฝั่งหนึ่ง ก่อนจะเป็นฝ่ายยื่นริมฝีปากขึ้นไปประกบ เสียงครางเครือของชายหนุ่มสองคนดังเบาๆในห้องนอนที่เปิดเครื่องปรับอากาศเสียเย็นฉ่ำ ทว่ารสสัมผัสเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆจนทำให้ชักจะร้อนรุ่มขึ้นทุกที อธิปเบี่ยงใบหน้าลงเข้าซุกไซ้กับซอกคอขาว กลิ่นสบู่อ่อนๆผสมปนเปกับกลิ่นกายของจอมขวัญทำให้อธิปอดใจไม่ไหว เขาดูดดึงผิวเนื้ออ่อนและเลียไล้ด้วยปลายลิ้นฉ่ำชื้น ขณะที่สองมือลูบบั้นเอวของจอมขวัญเบาๆแล้วรั้งให้เข้าแนบชิดรับรู้ตัวตนของเขา ริมฝีปากหน้าเลื่อนกลับขึ้นไปที่ข้างใบหูอีกครั้ง แล้วกระซิบเสียงสั่นพร่า
“ของขวัญ…คืนนี้จะเป็นฝ่ายง้อพี่ หรือจะให้พี่ง้อ”
จอมขวัญเหลือบตามอง กระตุกยิ้มบาง แต่อธิปกลับมองว่ามันเป็นรอยยิ้มยั่วเย้าเขาเหลือเกิน
“ขวัญ…ง้อเอง”
ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้า กับฉาก ‘ขวัญง้อเอง :haun4:’ ฮ่าฮ่า)
พาร์ทที่แล้ว ป้ารีโกยคะแนนนิยมไปอย่างท้วมท้น หลังจากปล่อยให้คุณรุ่งทิพแกนำโด่งเมื่อหลายพาร์ทก่อน
เดี๋ยวให้ สาว สาว สาว (วาย) เขาไปตกลงกันเองแล้วกันเนอะ ว่าใครจะเป็นประธานสมาคมแม่บ้านวายรุ่นเดอะ อิอิ
ส่วนพาร์ทนี้ ตอนที่เขียนฉากพี่จักรกับน้องขวัญเนี่ย โอยยยย ชอบมากกกกก :-[
แบบว่าชอบผู้ชายอย่างจักรอ่ะ ปากร้ายใจดี กรี๊ดๆ อยากจะถือป้ายไฟให้พี่จักรในพาร์ทนี้ หรือว่าจะรอไปยกป้ายไฟให้พี่โตในพาร์ทหน้าดี? พาร์ทหน้ามีฉาก ‘ขวัญง้อเอง’ ด้วยอ่ะ
(พูดเหมือนพิมพ์พาร์ทหน้าแล้วเลยเนอะ ฮ่าฮ่า จริงๆแล้วแค่พล็อตเอาไว้เอง กร๊ากกกก ไฟจุกตูดคืองานของเรา :laugh:)
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม และทุกกำลังใจนะคะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ :pig4:
เจอกันพฤหัสหน้าเด้ออออ o13
-
:z13:
ในที่สุดก้อมากด. รี. หลายครั้งมากกกกก
:z3: :z3:อยากให้ถึงพฤหัสหน้าเร็วววววววว. อยากรุ้จาง้อกันยังไงนะ :z1:
ขอบคุณพี่บัวค่ะ :กอด1:
-
มาแล้ววววว เย้ ><
-
ขวัญง้อเอง ขอกริ๊ดสลบล่วงหน้าเลยจ้า
-
กรี๊ดดดดด
กรี๊ดดดเลยค่ะงานนี้
ขวัญง้อเองแบบนี้คงไม่ธรรมดาแน่ๆอะ
หุหุ ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อให้นะคะ
-
อยากรู้ เค้า ง้อ กันยังไง อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :oo1:
บวกหนึ่งนะคะ
ชอบทุกตอนเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากอ่านตอนหน้า ตอนขวัญง้อเองแล้ว ฮ่าๆ
ตอนนี้ชอบบรรยากาศของพี่จักรกับของขวัญมาก
ปากร้ายใจดี และก้ห่วง หวงน้องมากขนาดนี้
หมั่นไส้ไม่ลงเลยทีเดียว ป้ารีก้ขวัญใจเราเลยนะ
เข้าข้างนางเอกเราตลอด 5555555 *โบกป้ายไฟ*
-
กรี๊ด ๆ ๆ ... "ขวัญง้อเอง" :z1:จะออกมาแบบไหนอ่ะ อยากรู้ อยากเห็น โอ๊ย.....ทำไมมันตั้งพฤหัสหน้าล่ะ :เฮ้อ:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: ของขวัญง้อเอง โอ้ววววววววว.
-
คุณน้ำคะ ช่วยมาใช้เวลากับพี่จักรหน่อยค่ะ พี่จักรแกว่างงงงงงงง 5555
ตอนสองพี่น้องปรับความเข้าใจกัน อ่านแล้วซึ้งมากๆ น้ำตาซึมเลย
แอบสงสารพี่โต แต่ก็นะ ตอนต่อไปคงไม่น่าสงสารแระ คิคิ
เฝ้ารอวันพฤหัสค่ะ ><
-
ตอนนี้น้ำทิพย์กลายเป็นกูรูปรึกษาเรื่องความรักให้ของขวัญซะแล้ว o13
ว่าแต่ก็ยังหมั่นไส้พี่จักรอยู่ดี ทำให้คู่รักเขางอนกัน ช่วยไปหาที่รักของตัวเองได้แล้ว :angry2:
-
ขวัญจะง้อเองเลยเหรอ กรี๊สสสสสส พี่โตก็งอนนานๆ หน่อยนะ
พี่จักรน่ารักจริงๆ นั่นแหละค่ะ
ชอบตอนที่พี่จักรพยายามพูดถึง "แฟนใหม่" ของของขวัญ
และตอนที่ของขวัญพูดถึง "แฟนของเพื่อน" กับน้ำทิพย์
น่ารักอ่ะ เขารู้กันหมดบ้านหมดเมืองแล้ว ยังจะมาอุบอิบๆ กันให้หัวเราะได้อีก
-
http://www.youtube.com/watch?v=tG39gtETtk8 เพลงนี้มอบให้พี่จักรในช่วงแรกนะ จากนั้นขอ :beat: อะไรจะหวงน้องปานนั้น ถ้าเป็นเรื่องอื่นจะคิดว่าพี่จักรแอบรักน้องชายตัวเองแล้วนะ
ปล. ยกนี้ยกความดีให้คุณน้ำทิพย์จ้า o13
-
มาแล้ววว :z13: ก่อนอ่าน
รอฉาก ‘ขวัญง้อเอง' อย่างใจจดจ่อ :z1:
-
ปูเสื่อรอเลยอ่ะ :m10:
ป้ารีเยี่ยมไปเลยนะ o13
-
:o8: :-[
-
ง้อให้สาสมกับที่ไม่มีเวลาให้เลยนะคะของขวัญ
-
ขวัญ...ง้อเอง
กร๊ากกกกก
พฤ หน้าเดินทางมาเร็ๆเซ่
อร๊ายยยยยยย เขินไปแปดโลก ^^
-
ขอกด like ป้ารี ด่วน o13 o13 o13
-
เราเข้าใจพี่จักรแล้ว
ของขวัญน่ารักมากกกก
ตอนง้อ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ง้อเอง ง้อยังงัย อยากหมุนนาฬิกาไปพหัสหน้าแล้ว :o8: :-[ :impress2:
-
ขวัญง้อเอง อร๊ายยยยยยยยยย
สาววายเรื่องนี้มีทุกรุ่นเลยนะ 55555
-
สักทีนะพี่จักร เอาน่ะ ค่อยๆก็ได้ค่าาา แต่อย่าขัดมากนะคะ
ของขวัญญญญ กล้าใหญ่นะคะ ฮ่าา โอเค ง้อเลยย ด่วนๆ
เดี๋ยวพี่โตจะงอนหนีหน้าหายไปไกล >.<
-
FCป้ารีรายงานตัวค่ะ
ป้าน่ารักที่สุดเลย
-
หลังจากอ่านจบ
ขั้น อารมณ์้เป็นแบบนี้
1. :laugh: :laugh: ==> ขำป้ารี สรุปแล้วนางเป็นผู้กำกับเรื่องนี้
2. :m15: :m15: ==> ซึ้งในความรักแท้จริง ของพี่น้องที่ความรักไหนๆก็ไม่เทียบเท่าเท่ากับความรักในครอบครัว
3. :z1: :z1: ==> ขวัญง้อเอง ง้อเอง ง้อเองงงงงงงงงงงงงงงงง โอยยยยยยยยยยยยยยยย พรุ่งนี้ คือวันพฤหัสใช่ไหม แค่คิดก็เลือดจะพุ่ง :m10: :m10: :m10:
-
รอของขวัญ "'ง้อพี่โต" อยู่นะ อิอิ :pighaun:
วันนี้สอบมาเครียดมากๆๆๆๆ
มาเจอของขวัญ ช่วยคลายเครียดได้เยอะอ่ะ ขอบคุณจริงๆ :กอด1:
-
เอร๊ยยยย ขวัญง้อเอง...แค่เอ๊งงงง
นี่ฉันจะเม้นท์อาร๊ายยยย ><!!
ชอบช็อตที่พี่น้องไม่เห็นหน้ากัน เลยไปจนถึงง้อกัน
คำพูดแต่ละคำของน้องทำคนสถานะพี่แบบเราน้ำตาซึมจริงๆ
และเข้าใจในฐานะพี่ด้วยว่า คนสำคัญคนนั้นจะอยู่เคียงข้างน้องได้เท่าเราแน่หรือ??
ญาตินางเอกอย่างป้ารีพยายามคุมเกมสุดตัว...ช่างน่าร้ากกกก ^^V
แถมด้วยฝ่ายสนับสนุนอย่างน้องน้ำ...ที่ปรึกษาพิเศษสุดๆ
นับวันถอยหลังกันเลยดีกว่ากับฉาก...ขวัญ-ง้อ-เอง เอิ๊กๆ ><
-
พี่โตขี้แกล้ง แต่เขาชอบ o18 .... รอตอนหน้าของขวัญจะง้อท่า..เอ้ย..แบบไหน :laugh: :oo1:
-
กร๊ากกก ของขวัญก้าวหน้านะ
แต่ที่ประทับใจสุดๆคือป้ารี คนรุ่นแม่ของเรื่องนี้นี่เป็นแม่/ป้าตัวอย่างจริงๆ o13
-
รอให้ขวัญง้อแทบไม่ไหว :z1:
-
กรี๊ดดดดดด รักป้ารี รักป้ารี รักป้ารี :กอด1:
-
ครอบครัวนี้เค้ารักกันดีเนาะ จนบางทีก็เกินไป :laugh:
ของขวัญเองก็ไม่ค่อยเดินสายกลางเท่าไหร่ เห็นทำไรทีก็สุดๆจนจะหลุดโลก คงต้องให้พี่โตคุมเข้มหน่อยละค่ะ
รอดูตอนง้อกันอย่างใจจดใจจ่อนะคะ อิอิ :o8:
-
รอฉากของขวัญง้อ :haun4:
อั๊ยยยย แค่คิดก็เขินแล้ววว :impress2:
-
รอดูขวัญง้อค่ะ :impress2: :impress2:
-
ถ้าไม่มีป้ารี ญาตินางเอกที่ทำหน้าที่อย่างแข็งขัน ไม่รู้ว่าพี่โตกับของขวัญจะได้ง้อกันไหม อิอิ
-
อิอิ....น่ารัก
รอ ‘ขวัญง้อเอง’ .......
-
รอ ขวัญง้อเองนะคะ แอร๊ยยยย
-
ขวัญเอ๊ยยยย ออร่านางเอกของหนู เริ่มชัดขึ้นทุกวันๆเลยอ่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ่านตอนพี่จักรกับน้องขวัญทำน้ำตาซึม
แต่พอมาอ่านวิธีการง้อของน้องขวัญแล้ว มันจี๊ดดด กรี๊ดดด มาต่อไวๆนะคะ
-
:z2:นาทีนี้ อิฉันขอดับไฟป้ายเชียร์ค่ะ รอแอบดูน้องเค้าง้อพี่โต
-
:-[ :oo1:
-
สมการรอคอยหนึ่งสัปดาห์
รอฉาก น้องขวัญง้อเอง ต่อไป
คงร้อนแรงมิใช่น้อยๆ
-
:haun4: :haun4: :haun4:คุ้มค่าที่รอคอย :L2: :L2: :L2:
-
อร๊ายยยยยย มารอของขวัญง้อออ
>////<
-
" ขวัญ ง้อเอง " o13 o13
น่ารักมากกกกก :-[ :-[ :-[ :-[
-
ป้ารีขราาาาาาาาาาาาาาาา
สุดยอดเลยค่ะคุณป้า
ไม่ต้องเป้นแล้วผู้ชมอ่ะ เป็นผู้กำกับไปเลยดีกว่า
พี่จักรที่แรกก็นึกว่าแอนตี้ ชาย-ชาย
ที่ไหนได้ หวงน้องนี่เอง
แต่ไม่เป็นไรจ้า
เข้าใจน้องน่ารักขนาดนี้ ย่อมต้องหวงเป้นะรรมดา
-
เอิ๊กๆๆๆ เข้ามารอ :mc4:
"ขวัญ...ง้อเอง"
ขอเด็ดๆเลยน้า :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
อร๊ายชอบพี่จักรง่ะ อยากให้มีคนรักพี่จักรบ้าง เป็นผู้ชายนะคะรีเควส ให้เป็นฝ่ายเดียวกับของขวัญเลย ช๊อบชอบค่ะ
-
"นั่่นนะนางเอกนะยะ! ไปเขกหัวเขาเดี๋ยวพระเอกก็โกรธหรอก! อุ๊ย!!" 5555
ป้ารีค่ะอินละครมากไปนิดนะค่ะ 55
อยากรู้ว่าของขวัญจะง้อพี่โตแบบไหนกันนะ
-
แอร๊ยยยยยย ฉันรักป้ารีที่สุดในสามโลกกกก :กอด1:
ขวัญจ๋า ไม่สนใจพี่โต ปล่อยให้พี่โตน้อยใจอยู่ตั้งนาน แบบนี้ต้องง้อหนักๆเลยนะเนี่ยยย :z1: :impress2:
ว่าแต่พี่จักรกับน้ำทิพย์นี่ยังไงๆ
รอให้ถึงพฤหัสหน้าไม่ไหวแล้ววววววว :m31:
จุ๊บๆคนแต่งนะคะ ขอบคุณค่าา :L2:
-
ตอนนี้ปรบมือให้ป้ารีดังๆ ค่ะ
อยากอ่านตอนของขวัญง้อพี่โตเร็วๆ จัง
-
ป้ารีนี่สุดยอดเลยในการรักหลาน เข้าใจของขวัญและอธิปไม่หวงหลานด้วย
แต่พี่จักรนี่แสนจะรักน้องของขวัญจริง มีหวงน้องกับอธิปด้วย
ของขวัญคิดถูกนะที่ปรึกษาน้ำทิพย์ สอนได้ดีมากเลยกับวิธีง้อพี่่โต
จะรออ่านของขวัญง้อพี่โตตอนหน้านะ :haun4:
+1+เป็ดให้น้องบัวจ้า
-
จักรไม่สงสารน้องเลยหรือไงเนี่ย
คะแนนเสียงไปเพิ่มที่ป้ารีเพียบ :laugh:
-
ชอบพี่จักรตอนนี้มั่ก ๆ เหมือนพ่อหวงลูกเลย ยิ่งซะกว่าอะไรทั้งหมด
แต่ก็แอบสงสารพี่โต โดนแย่งไปชั่วขณะ อิ อิ
ตอนหน้าจะดูซิว่าขวัญจะง้อพี่โตแบบไหน ยังงัย
-
ิฮิ้วววว อยากอ่านตอนขวัญง้อเอง :impress2:
อั๊ยๆๆๆๆๆๆ *0* ว้าวววววว พี่โตอย่าน้อยใจของขวัญจิ
พอฟังเหตุผลของขวัญแล้วหัวใจพองโต
อ่านพาร์ทแรกน้ำตาซึม ขวัญรักพี่จักรมากเลยนะ คึึคึ *0*
แต่พี่จักรกวนอะ เชอะงอน มาดึงเวลานางเอกไว้ได้ไง
ป้ารีคือขวัญใจตลอดกาล 55555
-
ป้ารีน่ารักที่สุด
ขวัญจะง้อยังไงน้า ...หึหึหึ...เพ้อไปไกลแล้วเนี่ย :impress2:
-
รออ่านของขวัญง้อ อิอิ :impress2:
-
อรั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:m3:
ทำไมเดี๋ยวนี้ของขวัญน่ารักขนาดนี้คะน้องบัว
เมื่อก่อนนี่ห้าวยิ่งกว่าอะไร
ตอนนี้เวลาพูดกับพี่โตเสียงเล็กเสียงน้อย(คิดเอาเองทั้งดุ้น :laugh:)
ของขวัญอย่างนั้น ของขวัญอย่างนี้
ทำไมมันเปลี่ยนยังกับหนังคนละม้วนแบบนี้
:-[
คนอ่านว่านี่แหละคือนิสัยที่แท้จริงของของขวัญ
ไอ้ที่ทำตัวร้ายกาจแบบตอนแรกๆมันก็แค่เปลือกนอก
ที่ของขวัญสร้างขึ้นมาปกป้องตัวเองเท่านั้น
แต่พอมีคนที่ของขวัญคิดว่าจะคอยดูแลตัวเองได้ รักตัวเองมากๆ
ทั้งพี่โต ทั้งพี่จักร ป้ารีและลุงชัย
ของขวัญก็เลยไม่มีเกราะอันนั้นแล้ว
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m1: :m3:
น้องบัวพี่คนอ่านว่าเราเปลี่ยนชื่อเรื่องเถอะ
จากจอมร้ายเป็นจอม(น่า)รักแทนดีกว่า
อรั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:impress2:
จับของขวัญมาฟัดแก้ม :จุ๊บๆ:(โดนโดดถีบ :z6:)
-
การง้อของ ของขวัญนั้นขอแบบระเอียดหน่อยนะคะแบบว่าเป็นคนที่เข้าใจยาก :haun4:
:pig4: คะ
-
กล้าแน่นะของขวัญง้อเองเนี่ย
55 พี่โตได้กำไรไปเต็มๆ
-
ว๊ากกกก รอวัน พฤ
-
ของขวัญน่ารัก พ่ีจักรก็น่ารัก
เป็นพ่ีน้องท่ีน่ารักมากจริงๆ
พ่ีชายหวงน้องอ่ะ ชอบบบบบบ
แต่พ่ีโตก็น่ารักเหมือนกัน
แต่ท่ีน่ารักท่ีสุด คือ ของขวัญ
กับประโยค "ขวัญง้อเอง" ชนะเลิศจ้า
:-[ :-[
-
แต่เราอยากรู้ว่าถ้า
ลุงชัยรู้จะเป็นยังไง
มากกว่า :n1:
-
รอไม่ไหวแล้ว อ๊ากกกกก
:m25:
-
เย้ ในที่สุดพี่จักรก้อยอมแว้ว แม้จะยังไม่เต็มใจก้อเถอะ เอ แล้วขวัญจะง้อพี่โตยังงัยน๊า
-
รอ รอ. รอ......ขวัญง้อเอง!!!! :z1: :z1:ด้วยคน
ใจจดจ่อว่าเค้าจะง้อกันยังไง..... :o8: :o8:
ป้ารีคือไอดอลของเรา o13 o13
-
ฮ่า ฮ่า ถูกใจ ขวัญง้อเองงงง
พี่จักรติดน้องอย่างแรงงงง
-
ใครบอกว่าผู้หญิงมีมารยาร้อยเล่มเกวียน
จริงๆแล้วสู้มารยา " ร้อยล้าน " เล่มเกวียนของผู้ชายไม่ได้หรอกค่ะ
ช่วงยังรักกันหวานซึ้ง---ปานจะแหกตูดดม---เข้าไปกอดง้อแบบนี้ก็ยังโอเคอยู่
แต่ถ้าเป็นช่วงที่หมดโปรโมชั่นแล้วเข้าไปกอดแบบนี้มีหวังโดนถีบกระเด็นออกมาแน่นอนค่ะ
+ เป็ดค่ะ
ปล. คุณคนแต่งชื่อบัวเหรอคะ---งั้นขอเดาว่าตอนหน้าคงจะง้อกันด้วยการถวายบัวแน่เลยอ่ะ---แอร๊ยยยยย
-
ป้ารีน่ารักกกกก
-
พ่อ(?)นางเอก มีหรือจะสู้ป้ารี กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชั่วโมงบินมันต่างกันเยอะ
-
พี่จักรเริ่มมีซัมติงกะคุณน้ำแล้วชิมิๆ อิอิ
ของขวัญน่ารักอ่าาาาา แบบนี้พี่อธิปถึงทำใจร้ายไม่ลงไง
-
:-[ น่ารักมากกกกกกกเรื่องนี้ สุดๆอะ อ่านไปลุ้นไป เหมือนเราเป็นสมาคมคนรักของขวัญ 555นะ ทั้งคุณรุ่ง ป้ารี น้องนำ้ เราลุ้นตาม เหลือแม่นุชอีกคน
:laugh:
โอ๊ยยยเขินพี่โต :-[ อบอุ่น (รัก)อบอวนจนอบอ้าวเพราะอิจฉาขวัญ
พี่จักรค่ะระวังอาการวัยทองนะค่ะ ควรให้รีบดื่มนำ้(ว่านชักมดลูก) เออ...ผชเค้าไม่มีมดลูกแล้วเค้าแก้อาการวัยทองกันยังไง~(・・？））
ที่สำคัญมีถ้วยฟูกะพี่ธันมาแจมด้วย ถ้วยมันน่ารักโก๊ะโป๊ะแตกตลอด5555
สุดท้ายนี้ ยัยและไอ้พวกตัวร้ายจะโผล่มาอีกมั้ย!!! ขอให้อุปสรรคอย่าเยอะไปมากกว่านี้เลย :call:
-
ให้ตายเถอะ ต้องอดใจรอช่ายมั้ย :impress2: :impress2:
"ขวัญง้อเอง" แซ่บมั้ยน้า อิอิ
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2: :serius2: ไม่อยากจะคิด
-
ขวัญง้อเอง :-[
รออๆๆ
-
รอตอนหน้าค่าาาาาาาาา
อยากรู้ว่าขวัญง้อจะเป็นยังไง อิอิอิ
-
ป้ารีชนะเลิศ ขัดหูขัดตาดีนักป้ารีเลยจัดให้ซะเลย เยี่ยมจริงๆ o13
ของขวัญน่ารัก ตนหน้ารอของขวัญง้อพี่โตแบบเต็มรูปแบบจ้า :z1:
-
อยากอ่าน ขวัญง้อเองแล้วอ้าาาาา
กิ้ววว
-
คนเขียนทำค้างเลยอ่า...
-
ชอบตอนของขวัญอยู่กับพี่จักรอะ มันน่ารักอย่างบอกไม่ถูก ><
รอพฤ หน้าเขาจะง้อกันยังไง *0* 555
-
เราเข้ามาอ่านรวดเดียวสิบแปดตอนรวดเลยค่ะ !
อ่านแล้วรู้สึกชอบมาก ชอบตั้งแต่ " ชื่อตัวละคร " เลยค่ะ ชื่อ " ของขวัญ " ช่างฟังดูน่ารักน่าทะนุถนอม ฟังดูเป็นสิ่งล้ำค่า สมแล้วที่เจ้้าตัวจะหวงชื่อนี้ ไม่ใครมาเรียกได้ง่าย ๆ ยิ่งได้รู้ว่าเป็นชื่อที่คุณพ่อคุณแม่ที่เสียไปแล้วเป็นคนตั้งให้ เรายิ่งนึกเอ็นดูตัวละครตัวนี้
เราว่าเราพอเข้าใจความรู้สึกของเด็กที่โตขึ้นมาโดยไม่มีคุณพ่อกับคุณแม่อยู่เคียงข้างนะคะ เพราะเพื่อนสนิทของเราคนหนึ่งก็เติบโตมาในสภาวะแบบนั้นเหมือนกัน ถึงแม้ใคร ๆ จะพูดว่า คนเราจะดีได้ ก็ด้วยตัวเอง ด้วยความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของตัวเองก็เถอะ แต่เราเห็นว่า ด้วยอายุเท่านั้น - เป็นเด็กชายที่กำลังจะกลายหนุ่ม ซึ่งเป็นที่รู้กันดีกว่า เด็กในวัยนั้นอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ เป็นวัยพายุบุแคมที่หากมีอะไรมากระทบกระเทือนใจก็พร้อมจะเปลี่ยนนิสัยจากหน้ามือเป็นหลังมือ การสูญเสียบุพการีไปในเวลาเดียวกัน ทำให้ลูกคนเดียวอย่างของขวัญในวัยนั้นไร้ที่ยึดเหนี่ยว ถึงจะบอกว่า ของขวัญยังมีลุง มีป้า มีพี่จักรกฤษณ์ แต่ถ้าหากนึกให้ดี ลองเอาใจตัวเองเป็นที่ตั้ง ก็จะตอบด้วยว่า คนที่เป็น " ครอบครัว " และ " ผูกพันทางสายเลือด " กันอย่างแน่นแฟ้นจริง ๆ นั้น ในความจริงแล้ว ก็มีเพียงคุณพ่อกับคุณแม่นั่นสองคนเท่านั้นแหละ เราก็เลยพอจะเข้าใจว่า การกระทำของของขวัญในอดีตแต่ละอย่างนั้น เป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้ ไม่ได้เลวร้ายถึงขั้น " ขวัญไม่น่าเกิดมาเลย " แบบที่เจ้าตัวตัดพ้อเอาเสียเองบ่อย ๆ นั่นเลยนะคะ /เขย่งตัวเอื้อมมือไปลูบหัวของขวัญเบา ๆ /
เราว่าของขวัญเป็นเด็กโชคดีนะคะ ถึงแม้ว่าจะเสียคุณพ่อคุณแม่ไปแล้ว แต่ก็ยังมีลุง มีป้า มีพี่ชายที่ทั้งรักและเป็นห่วงของขวัญมากถึงขนาดนี้ เราชอบประโยคที่พี่จักรพูดกับของขวัญว่า " ของขวัญเป็นของขวัญที่สำคัญที่สุดของพี่ " มาก คือ อ่านแล้วมันรู้สึกอุ่นหัวใจจัง ปฏิเสธไม่ได้ว่า อ่านนิยายมาหลายเรื่อง แต่ส่วนใหญ่ของนิยายหลายเรื่องเหล่านั้นจะถ่ายทอดความรักในรูปแบบของคนรักมากกว่าจะถ่ายทอดความรักระหว่างพี่ชายกับน้องชายให้ได้เห็น อย่างของขวัญกับพี่จักรแบบนี้น่ะค่ะ
อ่านแล้วชวนให้คิดถึงพี่ชายที่อยู่ต่างจังหวัดมาก ๆ เลย ^^
นอกจากพี่จักรแล้ว เรายังชอบป้ารีของของขวัญด้วยค่ะ ชอบมาก ชอบจนกระทั่งสามารถตอบได้เต็มปากเลยว่า ถ้าถามว่า คุณชอบตัวละครตัวไหนมากที่สุดในเรื่องนี้ คำตอบของเราก็คงเป็นป้ารีเนี่ยล่ะค่ะ ป้ารีเป็นตัวละครที่อ่านแล้วให้ความรู้สึกถึงสัญชาตญาณของความเป็นแม่ชัดเจนมากเลยค่ะ ชัดเจนเสียยิ่งกว่า้น้ารุ่งทิพเสียอีก โดยเฉพาะฉากที่ป้ารีให้พี่จักรไปคว้าไม้เรียวมาีตีของขวัญแล้วน้ำตาไหลพรากไปด้วยนั่น เราขอเลือกให้เป็นเดอะเบสท์ซีนสำหรับนิยายเรื่องนี้เลยนะคะ T T มันใช่เลย ใช่มากจริง ๆ อ่านแล้วให้ความรู้สึกหลายอย่างด้วยกัน จนเราบรรยายไ่ม่ถูกเลยล่ะค่ะ
นอกจากครอบครัวเรือนไทยอบอุ่นแล้ว ที่ไม่พูดถึงไม่ได้ก็คือ พี่โต ^^ เรานิยมชมชอบพี่โตอยู่ในใจตั้งแต่ปรากฏตัวฉากแรกแล้วค่ะ บุคลิกสุขุมนุ่มลึก อบอุ่น อ่านแล้วรู้สึกเย็นใจยังไงก็ไม่รู้ ให้ความรู้สึกเหมือนนั่งอยู่ตรงท่าน้ำหน้าบ้านแล้วหย่อนขาลงไปแช่น้ำเล่น ยังไงอย่างงั้นเลยค่ะ อ่านแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วยกับตัวเองว่า ร้อน ๆ อย่างของขวัญ ต้องมาเจอเย็น ๆ อย่างพี่โตเนี่ยล่ะ ถูกต้องที่สุดแล้ว ^^
นอกจากคาแรคเตอร์ตัวละครทั้งหมดที่ว่ามาที่คุณบัววางไว้ได้อย่างมีเสน่ห์แล้ว เราขอชมเรื่องบทสนทนา และฉากปฏิสัมพันธ์ทางกายอีกสักนิดนะคะ เราว่าคุณบัวเป็นคนที่เขียนอะไรทำนองนี้ได้ดีมาก ๆ เลยล่ะค่ะ ฉากอย่างว่านั้น ไม่ได้ให้ความรู้สึกหยาบโลน หรือเยอะเกินความจำเป็นไปเลย เหมือนทานอาหารจานเดียวแล้วอิ่มอร่อยแบบพอดิบพอดีแบบนั้น ... ฉากกุ๊กกิ๊กก็น่ารักน่าชังเสียจริง คุณบัวเก่งมากนะคะ ที่ำทำให้เราจิ้นฉากผู้ชายตัวโต ๆ สองคน ( แล้วหนึ่งในสองคนนั้นก็ไม่ได้มีท่าทางอ้อนแอ้นอรชรชวนให้นึกถึงผู้หญิง ซึ่งมันจะง่ายแก่การจิ้นเวลาเกิดฉากอย่างว่า ! ) เขาหนุงหนิงกันแล้วเรารู้สึกว่า " น่ารักอ้ะ ! " แทนที่จะบ่ายหน้าหนีเพราะจิ้นไม่ออก เนื่องจากหน้าตาและขนาดตัวของทั้งคู่ 555555
ขอบคุณสำหรับงานเขียนดี ๆ แบบนี้ ขอบคุณที่ตั้งใจถ่ายทอดนิยายเนื้อหาดี ๆ ที่อ่านแล้วอุ๊นอุ่น ชวนยิ้มแก้มแตกแบบนี้นะคะ ( ถ้าเช็คเรื่องคำผิดได้ครบถ้วนกว่านี้ก็จะโอเคมาก ๆ เลยล่ะค่ะ )
ยกนิ้วค่ะ <3 o13
ปล. สงสัยว่าง ๆ ต้องหาพี่ธัน กับน้องฟูอ่านบ้างละ 5555
-
กรี๊ดดดดด ค้างมากกกกกกก :z3: :z10:
กรี๊ดดดดด "ขวัญง้อเอง" แบบออนท็อปป้ะ กรี๊ดดดดดด พิมพ์อะไรออกไปอะะะ :haun4: :impress2:
พี่จักรตอนนี้ค่อยกลับมาน่ารักหน่อย (แค่นิดหน่อย) มาแย่งเวลาพระเอกของของขวัญได้ไง เชอะ
เห็นเม้นท์นึงบอกอยากให้พี่จักรกับทรงพล แบบว่า .. :-[
เราก็อยากเหมือนกันนะ เอร๊ยยยย นี่จิ้นไปล่วงหน้าแล้วจ้าาา :impress2:
ส่วยสาววายรุ่นเดอะยังคงทำหน้าที่ได้ดีเหมือนเดิม เพิ่มสาววายน้องใหม่อย่างน้ำทิพย์เข้าไปด้วย
คนเขียนเห็นมั้ยว่าน้ำทิพย์วาย เพราะงั้นปล่อยน้ำทิพย์ไปเหอะ
ปล่อยให้พี่จักรมารู้จักทรงพลดีกว่า เอร๊ยยยย (เป็นเอามาก) :z2:
-
:z1: ขวัญจะง้อเเบบไหน่ะ อิอิ อยากเห็นจัง
-
ปลื้มๆๆๆๆพี่จักรกลับมาน่ารักเหมือนเดิมแล้ว o13
ของขวัญจะง้อแบบไหนน้อ :-[
:กอด1: :L2:
-
พะง้าบๆ ของขวัญ แพรวพราวมากกกก
กริ๊ดดดดอกแตกตายแน่ๆ ค้างงงงงง :a5:
-
กรี๊ดโฮกกกกกกกกกก :pighaun:ของขวัญน่ารักมาก จะรอดูว่าของขวัญง้อยังไงนะคะ :oo1:
อย่าตัดตอนล่ะ :angry2:
ตอนนี้พระเอกนายเอกมีกองเชียร์เพียบเลยนะ ชนะแน่นอน o13
-
พี่ชายมันหวงน้องเกิ๊น พอง้อกันเสร็จ
อ้าว ไหงคุณน้องขวัญมาลืมคุณพี่โตซะอีก
เลยต้องให้ป้ารีดำเนินแผนการณ์ เพื่อให้เกิด
ขวัญง้อเองในพาทหน้า :m20:
-
ตอน 2 พี่น้องเค้าคุยกันนี่ น้ำตาหยดแหมะเลยอะ
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:ง้อยังไงกันอ่ะอยากรู้ :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
แก้มปริ ตั้งแต่ของขวัญง้อพี่จักร แล้ว ยังง้อพี่โตแบบๆๆๆ นี้ อีก อึ๋ย น่าร้าก ขอบคุณป้ารี น้องน้ำทิพย์ม๊ากๆ ที่เป็นกำลังใจให้ของขวัญ
-
^^
-
กรี๊ดดดดด!!!
อยากอ่าน"ขวัญง้อเอง"แล้วอ่ะ :z1:
-
ตามเ้ข้ามา ติดกับของขวัญอีกคน
น่ารักมากๆๆ เปิดจะอ่านหลายรอบแล้วเรื่องนี้
แต่เพิ่มมาอ่านจริงจังเมื่ออาทิตย์ก่อน
ตอนนี้อ่านทันแล้ว ของขวัญน่ารักมาก
ยิ่งเวลาอ้อนพี่โตแล้วนี้ อ๊าย อิจฉา
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รอ ขวัญ ง้อ อ่ะ ๕๕๕๕๕
-
อ่านแล้วววอึ้งค่ะทีแรกเศร้าต่อมาซึ้งแล้วก็ฮาจบลงที่หื่นค่ะ o13
-
o18 o18 o18
-
พี่จักรหวงน้องมากเลย ชอบ ฮ่าๆๆๆ
อยากอ่านตอนหน้าไวไวจัง ของขวัญจะง้อพี่โต กรี๊ดดดด ><
-
:-[ตามทันเเล้ว เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ อ่านไปขำไปกับคุณป้าของจอมขวัญ
เหมือนตัวเองเป็นคนบ้าเลยนั่งยิ้มอยู่ได้คนเดียว :z1:
รีบๆมาอัพไวๆนะค้ะ เหมือนลูกเป็ดหลายๆคนกำลังจะลงแดง :z3:
-
ปลื้มเรื่องนี้มาก สนุกมากๆ
-
ขวัญง้อเองเหรอ.....
-
รอของขวัญมาง้อพี่โต :z1:
-
ง้อยังไงน้า .. :z1: :z1:
-
น่ารักอ่ะ
555 !!
-
น้องของขวัญจะง้อพี่โตยังไงนะ
-
รอฉาก ‘ขวัญง้อเอง
:z1:
-
ตอนนี้ป้ารีก็คะแนนำในใจเรานะคะ แบบคุณป้าพูดได้ถูกใจมากอะ
อยากเห็นฉากง้อของของขวัญเร็วๆจังอะ ><
-
ขวัญง้อเองงงง ถ้าง้อไม่ถูกใจจะโดนทำโทษนะจ๊ะ!!! =.,=
-
เเวะมารอลีลาการง้อ :impress2:
-
เข้ามารอวันนี้จะมาไหมนะ :z2:
-
ปูเสื่อรอของขวัญ ฮี่ๆ >.<
-
:call:
-
วันนี้ขวัญง้อเองนี้นา :z1:
-
:m22: เข้ามาดูหลายรอบแล้ว :z3:ยังไม่มาคนรออ่านงอนแล้วนะ :a14:
-
อั๊ยยะ เพิ่งรู้สึกตัว ว่าวันนี้วันพฤหัส กรี๊ดด
-
เข้ามารอ ของขวัญง้อพี่โต :z1:
-
ดัน ดัน ดัน
:z13:
-
ของขวัญญญญญญญ ยังไม่มา :o11:
-
จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
บทที่ 19
ความร้อนรุ่มของริมฝีปากหนาประทับแนบลงกับซอกคอขาวครั้งแล้วครั้งเล่า จมูกโด่งเป็นสันไซ้ผิวเนื้อขาวแล้วดูดซับกลิ่นเนื้อที่ผสมไปกับกลิ่นสบู่อ่อนๆ กระตุ้นความต้องการให้อธิปจนปวดหนึบไปทั้งร่าง ฝ่ามือหนาลูบไล้ต้นขาแน่นอย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะจับมันแยกออกช้าๆแล้วแทรกกายลงกางกั้น บดแนบความร้อนผะผ่าวลงสัมผัสกับความตื่นตัวของคนที่นอนอยู่ใต้ร่างเขา
“อื้อ…พี่โต…”
“หื้ม?” เสียงทุ้มครางถามเมื่อรับรู้ว่าฝ่ามือของจอมขวัญกำลังผลักร่างเขาให้ออกห่างเบาๆ หากแต่อธิปก็หมกมุ่นอยู่กับร่างขาวมากเสียจนทำเป็นเมินเฉยต่อแรงนั้น ใบหน้าคมเข้มยังซุกอยู่กับซอกคอ ซ้ายบ้าง ขวาบ้างแล้วแต่อารมณ์ปรารถนา
“ไหนว่าจะให้ขวัญง้อ…อ๊ะ!...ขวัญจะง้อเอง…อื้อ…” เสียงของจอมขวัญเริ่มขาดหาย เมื่อมือสากอุ่นนั้นลากเลื้อยไปยังเนื้อสะโพกเบื้องหลังแล้วบีบคลึงเนินเนื้อนั้นแรงๆ ก่อนจะแทรกสอดปลายนิ้วเข้าหาร่องเร้นร้อนผ่าว
“อ๊ะ! พี่โต…อ้า…” ร่างขาวบิดเร้าด้วยความรัญจวนจากปลายนิ้วแข็ง หากแต่เสียงร้องของเขาก็ต้องสิ้นสุดแต่เพียงเท่านั้น เมื่ออธิปยืดตัวขึ้นมาเสมอในระดับสายตาแล้วบดจูบแนบแน่นดูดกลืนทุกเสียงลงลำคอของเขาไป ยาวนานจนแทบลืมหายใจ เมื่อร่างข้างใต้คุ้นเคยกับการแทรกสอดแล้ว ชายหนุ่มจึงถอดถอนปลายนิ้วออกและยอมปล่อยรอยจูบอันแสนหวานนั่น
“รอพี่ก่อนนะ” เขาลุกจากเตียงไปหยิบอุปกรณ์ป้องกันมาสวมใส่ ก่อนจะกลับมาอีกครั้ง แล้วเข้าแทนที่ความว่างเปล่าในร่างกายของร่างโปร่งด้วยกายของเขาเอง
“อา…ของขวัญ…” จอมขวัญสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อระงับความอึดอัดที่แสนหวาน เขาได้แต่นอนนิ่ง หอบหายใจ ใบหน้าขาวขึ้นสีก่ำเพราะความร้อนรุ่มจากเบื้องล่างที่ไหลเวียนไปทั่วร่างกาย อธิปมองใบหน้านั้นนิ่งนาน ก่อนจะค่อยๆอัดกายเนิบช้าเข้าหาช่องทางร้อนผ่าวที่แสนรัดรึง
“อื้อ…” เสียงครางจากร่างข้างใต้ดังขึ้น เล็บจิกลงกับไหล่เขาขณะที่ดวงตาเรียวข่มปิดแน่นด้วยความทรมานที่แสนวาบหวาม เนิ่นนานกว่าที่ทุกอย่างจะลึกล้ำแนบสนิท ใบหน้าหล่อเหลาของจอมขวัญชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อที่ผุดกระจาย อธิปได้แต่ยิ้ม แล้วใช้หลังมือปาดออกให้อย่างแผ่วเบา ร่างโปร่งลืมตามอง เขาหอบหายใจน้อยๆ แต่ก็ยังส่งยิ้มให้
“ไหนว่าจะให้ขวัญง้อไง…” น้ำเสียงนั้นอ่อนระโหย เพราะความอึดอัดที่เกิดขึ้นกับช่วงล่าง
“อยากง้อจริงเหรอ”
“จริง อ๊ะ!!” ขาดคำ อธิปก็พลิกกายลงไปนอนราบกับเตียงแล้วตวัดร่างของจอมขวัญให้มาอยู่ด้านบน ทั้งๆที่ทุกอย่างยังเชื่อมสนิท ร่างโปร่งเกร็งเฮือกกับความหวานล้ำที่หมุนควงอยู่ภายในกายเขา
“ถ้าจะง้อพี่…ของขวัญต้องง้อ ‘ท่านี้’ …ทำเป็นรึเปล่า” น้ำเสียงของอธิปนั้นเจือแววอยากล้อเลียน สองมือหนาใหญ่บีบกระชับเนินเนื้อสะโพกให้ช่องทางร้อนยิ่งตอดรัดร่างกายของเขามากกว่าเดิม จอมขวัญบิดกายอยู่บนร่างของอธิปอย่างเสียวซ่าน เขาได้แต่เหลือบตามองอธิปอย่างนึกเจ็บใจที่ถูกอีกฝ่ายท้าทาย
…ถึงเขาจะไม่เคยเป็นฝ่ายทำ ‘ท่านี้’ แต่สมัยก่อน ช่วงที่เจ้าชู้เกเร จอมขวัญก็เคยถูกผู้หญิงที่ควงกันมา ‘ทำท่านี้’ ให้บ่อยๆ…
ร่างโปร่งสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ก่อนจะค่อยๆยันกายขึ้นนั่งบนร่างสูงใหญ่ของอธิป เขากระตุกเล็กน้อย ยามสิ่งที่แนบสนิทอยู่ภายในขยับครูดเมื่อเขาพยายามจัดการเข่าทั้งสองข้างให้ยันกับพื้นเตียงอย่างสบายที่สุด
“อื้อ…อา…” ยิ่งขยับเพื่อหาจุดสมดุลในการรับน้ำหนักร่างกายมากเท่าไหร่ จอมขวัญก็ยิ่งเสียวซ่านมากขึ้นทุกที สมาธิทั้งหมดเพ่งรวมไปยังจุดที่เชื่อมต่อมากกว่าหัวเข่าทั้งสองข้างที่กำลังถ่ายน้ำหนักกายของเขาเสียอีก
เสียงครางในลำคอของอธิปดังเข้ามาในหูเขา แต่จอมขวัญแทบฟังไม่รู้เรื่อง เขาได้แต่หลับตาแน่น สองมือยันกับหน้าท้องแกร่งของอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้เบื้องหลังแนบสนิทและลึกล้ำมากไปกว่านี้ เพราะแค่นี้ เขาก็แทบจะหายไม่ออกกับความอึดอัดนั่นแล้ว
“อา…” มือหนานวดวนอยู่แต่เนื้อสะโพกทั้งสองข้างของจอมขวัญ อธิปกำลังกระตุ้นให้อารมณ์ของเขาพุ่งทะยานจนยอมขยับกายสวนกระแทกกับสิ่งที่แทรกอยู่ภายใน เพียงครู่เดียว จอมขวัญก็เริ่มคุ้นเคยกับความอึดอัดนั้น เขาขยับกายขึ้นลงช้าๆตามการชักนำของสองมือหนาใหญ่ที่โอบรอบสะโพกเขาอยู่
“อ๊ะ! อ๊า…” มันแน่นตึงไปหมดทุกส่วน แต่ในความคับแคบและตอดรัดนั้นคือความซาบซ่านที่ปั่นป่วนอยู่ในช่องท้องจนโหมกระพืออารมณ์ให้จอมขวัญยิ่งขยับกายขึ้นลงเพิ่มความลึกล้ำให้กับส่วนที่สอดแทรกอยู่ เขาได้ยินเสียงอธิปคราง ฝ่ามือหนาที่จับสะโพกเขาบีบแน่น ขณะที่ส่วนที่แข็งขืนสวนทะยานรับกับการขยับกายของเขา
อารมณ์หวามนำพาให้สติทั้งมวลขาดผึ่ง จอมขวัญไม่รับรู้อะไรอีกแล้วนอกจากการขยับกายพาเขาและอธิปให้ทะลักทะลายไปด้วยกัน ไอร้อนระอุที่อังบนผิวเนื้อกลั่นเป็นหยาดเหงื่อโทรมกาย ริมฝีปากบางเผยอหอบและปล่อยเสียงครางเครือไม่หยุด จนกระทั่งร่างโปร่งผวาเฮือกเมื่อมือหนาที่บีบขย้ำสะโพกเขาอยู่บังคับให้เบื้องล่างกดแนบลงรับความร้อนแข็งขืนให้มันกระแทกเข้าลึกแนบแน่น
“อา…” เสียงอธิปครางห้าว อาการตอดรัดร้อนผ่าวของจอมขวัญบีบเค้นให้ร่างกายเขากลั่นไอร้อนพุ่งอัดออกมาทุกหยาดหยด ก่อนที่จอมขวัญจะทะลักทะลายตามมาจนเปรอะเลอะไปทั่วหน้าท้องของเขา ร่างขาวที่บัดนี้ขึ้นสีเรื่อและมีเหงื่อผุดโทรมยังคงสะท้านเกร็ง ปากทางร้อนเต้นตุบราวกับจะดูดกลืนอธิปยิ่งกว่าเดิม
“อา…พี่โต…” จอมขวัญได้แต่ครางเสียงแผ่วอย่างหมดแรง ก่อนจะทรุดกายลงนอนทับกับอกหนา เขาหลับตาลงแล้วหอบหายใจหนักราวกับไม่เคยได้หายใจมาก่อน มือหนาที่เมื่อครู่มันบังคับดุดันให้เขาตอบรับการแทรกสอดนั้น มาบัดนี้กลับลูบแผ่นหลังเขาอย่างอ่อนโยน
“หื้ม?...” อธิปครางตอบ พยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติ แต่ริมฝีปากและจมูกยังมอบรอยจูบแผ่วเบาลงกับศีรษะชื้นเหงื่อของจอมขวัญ
“ขวัญเหนื่อย…” เสียงที่ตอบกลับมานั้นอ่อนระโหยโรยแรง เขาได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากร่างที่ถูกเขานอนทับ แต่จอมขวัญก็เหนื่อยเกินกว่าจะหันไปมองด้วยสายตาขุ่นๆ ได้แต่นอนนิ่งๆปล่อยให้มืออีกฝ่ายลูบหลังลูบไหล่ที่ชื้นเหงื่อและร้อนผ่าว ไอเย็นของเครื่องปรับอากาศที่เป่าลงมาทำให้รู้สึกเย็นสบายได้ครู่เดียว ก็ชักจะเริ่มหนาวเสียแล้ว
“ขวัญหนาว…” เขายังเหนื่อย และไม่อยากแม้แต่จะลุก เลยได้แต่พึมพำบอกอธิปที่ยังถูกเขานอนทับ เสียงหัวเราะของอธิปดังขึ้นอีก หากแต่คราวนี้มีประโยคตามหลังเสียงหัวเราะนั้นด้วย
“หนาวก็ลุกไปนอนดีๆสิ” เพราะท่านอนตอนนี้ของจอมขวัญคือยังนอนทับอยู่บนตัวเขา ผ้าห่มอยู่ส่วนใดของเตียงก็ไม่รู้ในเมื่อเพิ่งจะเสร็จสิ้นภารกิจกันมาชนิดที่อธิปยังไม่ได้ถอนกายออกจากร่างข้างบนด้วยซ้ำ แผ่นหลังเปล่าที่ชื้นจากเหงื่อของจอมขวัญถูกเป่าด้วยลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องหนาวแน่นอน
“ขวัญลุกไม่ไหว” เสียงของจอมขวัญเริ่มอู้อี้ลงทุกทีราวกับเจ้าตัวกำลังจะเข้าสู่นิทราในไม่ช้า อธิปยิ้มบางอย่างนึกเอ็นดู สองมือเลื่อนลงไปยังสะโพกของร่างโปร่งแล้วยกขึ้นช้าๆเพื่อถอดถอน เขาต้องกลั้นอารมณ์เอาไว้ยามมันเคลื่อนผ่านความร้อนรุ่มและตอดรัดออกมา ใจจริงอยากเป็นฝ่าย ‘ง้อ’ จอมขวัญบ้าง แต่เห็นจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่แล้วเลยนึกสงสาร ยอมเบี่ยงกายของร่างโปร่งลงนอนราบกับเตียงแต่โดยดี ขนาดถูกเขาพาลงนอนบนเตียงแล้ว รายนั้นยังหลับตาทำท่าจะไม่รับรู้อยู่เลย
“เหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ” เขาถามพร้อมหัวเราะน้อยๆ ไล้หลังมือลงกับแก้มขาวอย่างแผ่วเบา
“คราวหน้าลองสลับกันบ้างมั้ยล่ะ จะได้รู้ว่ามันเหนื่อยจริง” จอมขวัญลืมตาขึ้นมาพูด หากแต่สายตาอ่อนหวานที่อธิปมอบให้ก็ทำเอาเขาต้องซุกหน้าลงกับหมอนมากกว่าเดิม ปลายเท้าตวัดไปมาเล็กน้อยเหมือนจะหาผ้าห่ม ก็นอนเปลือยท้าลมเครื่องปรับอากาศแบบนี้มันหนาวน้อยเสียเมื่อไหร่
เนื้อผ้าหนานุ่มถูกห่มลงบนกายเขาอย่างแผ่วเบา จอมขวัญนิ่งไป ไม่ต้องลืมตาขึ้นมองก็รู้ว่าใครเป็นคนห่มให้เขา
…ไม่ใช่ไม่เคยคิด…เขาเคยอยากเป็นฝ่าย ‘กอด’ อธิปบ้าง อย่างที่เคยทำสมัยที่คบหากับผู้หญิง… แต่พอมาคิดดูแล้ว ถ้าหากเขา ‘กอด’ จนอธิปเหนื่อย ไม่มีแรงมาดูแลเขาแบบนี้ก็แย่น่ะสิ เขาถูกอีกฝ่ายดูแลจนเคยตัว ถูกรักถูกเอาใจใส่จนแทบลืมไปแล้วว่าหากกลับกันบ้าง เขาจะต้องทำยังไง…
“ยิ้มอะไร…” เสียงทุ้มถามที่ข้างหู จอมขวัญเลยเพิ่งรู้ตัวว่าเขากำลังยิ้มทั้งๆที่หลับตาและหน้าซีกหนึ่งซุกอยู่กับหมอน
“เหนื่อย…” เขาไม่ตอบ แต่อ้างคำว่าเหนื่อยแทน
“ขอบคุณนะของขวัญ ที่ยอมเหนื่อยเพื่อพี่” อธิปรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย แต่จอมขวัญกลับยินดีให้เขากอดอย่างไม่มีข้อแม้
จอมขวัญขยับผ้าห่มขดตัวซุกอยู่ในไออุ่นของเนื้อผ้าหนานุ่ม แล้วตอบงึมงำเสียงเบากลับไป
“รู้ว่าขวัญยอมเหนื่อยก็ดูแลขวัญให้มากๆก็แล้วกัน…” ไม่มีคำสัญญา ไม่มีคำสาบาน ไม่มีการประกาศตัวว่าอธิปจะดูแลทุกลมหายใจ หากมีเพียงแค่รอยจูบอุ่นแนบลงข้างขมับเขาแทนคำพูดทั้งหมด จอมขวัญยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะจมดิ่งเข้าสู่นิทราในไม่ช้า ไม่มีอ้อมกอดของอธิป ไม่มีไออุ่นของอธิป แต่ในความฝันอันลางเลือนนั้น เขารู้สึกถึงมือใหญ่ที่ประคับประคองร่างเขาอย่างแผ่วเบา ขณะที่มือใหญ่อีกข้างช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัวอย่างอ่อนโยน
…มือใหญ่ๆ…ของผู้ชายที่ชื่ออธิป…พี่โตของเขา
…………………………………
เก้าโมงกว่า…จอมขวัญถึงลืมตาตื่น ตอนนั้นบนเตียงมีเพียงเขาคนเดียว ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งช้าๆเพราะยังเจ็บขัดไปหมดทั้งเบื้องล่าง และพอลุกขึ้นมาแล้ว ก็ถึงได้เห็นว่าบนร่างกายเขามีเสื้อผ้าสวมครบทั้งบนและล่าง ทั้งๆที่เมือคืนหลับตั้งแต่เสร็จสิ้นภารกิจด้วยซ้ำ
ร่างโปร่งอมยิ้มน้อยๆนึกอุ่นในอกเมื่อรับรู้ว่าตัวเองถูกดูแลไปหมดทุกอย่าง หากแต่พอเริ่มรู้สึกตัว เขาก็รีบกลบรอยยิ้มบนใบหน้า เพราะนึกเขิน
ชายหนุ่มจากครอบครัววิมลกิตติเบี่ยงปลายเท้าลงจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่ที่เตรียมมาก่อนจะเดินลงบันไดไปยังชั้นล่าง
เสียงเครื่องครัวกระทบกันที่ดังเข้าหูทำให้จอมขวัญต้องชะโงกหน้าเข้าไปดูในครัว เห็นแต่แผ่นหลังกว้างยืนทำอะไรสักอย่างที่เริ่มส่งกลิ่นหอมอบอวล
“ทำข้าวเช้าเหรอ” เขาส่งเสียงถาม เมื่ออีกฝ่ายยังไม่รับรู้การมาของเขา
“อืม ข้าวผัดกับต้มจืดนะ” ร่างสูงหันมาบอกเมนูเสร็จสรรพ จอมขวัญเดินเข้ามาแล้วชะโงกหน้าดูข้าวผัดในกระทะที่กำลังส่งกลิ่นหอมโชยจนเขาต้องทำจมูกฟุดฟิด
“หอมจังเลยพี่โต” คนทำถึงกับหัวเราะ ก่อนจะหยิบช้อนส่งให้จอมขวัญตักชิม
“อื้ม! อร่อย! มีฝีมือนะเนี่ย ไม่คิดว่าพี่โตจะทำอาหารเป็นด้วย”
“แต่ก่อนก็ไม่เป็นหรอก แต่ตั้งแต่รักบางคนนี่ล่ะ เลยต้องหัดทำ ไม่งั้นมีหวังอดตายทั้งคู่…จริงมั้ย” ว่าแล้วคนกลัวอดตายก็หันมายื่นหน้าเข้าใกล้จอมขวัญ ทำเอาร่างโปร่งพูดไม่ออก เถียงไม่ได้ ถ้าย้อนถามว่าอีกฝ่ายรู้ได้ยังไงว่าเขาทำกับข้าวไม่เป็น มีหวังได้เข้าตัว เพราะอธิปต้องแกล้งโมเมว่าไม่ได้หมายถึงเขา หรือจะให้เขาดื้อแพ่งโชว์ความสามารถในครัวเรือน ก็มีหวังเช้านี้คงต้องออกไปหาอะไรกินข้างนอกนู่นล่ะ
จอมขวัญได้แต่เม้มปากแน่นเพราะไม่รู้ว่าเขาจะตอบยังไงดีไม่ให้อธิปย้อนเอา สุดท้ายเลยตัดสินใจเอาช้อนที่ตักข้าวผัดชิมเมื้อกี้ ยัดเข้าปากตัวเองทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ไม่ตอบ เนียนกันง่ายๆเล่นเอาอธิปหัวเราะลั่น ก่อนจะยอมหันกลับไปสนใจข้าวผัดแต่โดยดี มีคนอมช้อนยืนอยู่ข้างๆซึ่งก็ดูเหมือนจะให้กำลังใจ แต่เจ้าตัวเกะกะขวางทางเขาเป็นที่สุด เพราะเล่นชะเง้อหน้าเข้าไปดูในกระทะแทบจะทุกนาที จนอธิปกลัวใจอีกฝ่ายจะหน้าคะมำลงไปในข้าวผัดร้อนๆที่ยังไม่สุกดี มีหวังคราวนี้หมดหล่อจนคุณพัชรีร้องไห้แน่ๆ
“ของขวัญไปนั่งไป เดี๋ยวก็หน้าทิ่มลงไปในกระทะหรอก”
จอมขวัญเอาช้อนในปากออก ก่อนจะเหลือบตามองคนพูด ปากกำลังจะเอ่ยว่าอยากช่วยบ้าง แต่เสียงรถที่แล่นมาจอดหน้าบ้านทำเอาอธิปต้องละความสนใจจากเขา
“ใครมาแต่เช้า” เขาพึมพำ แต่มือยังเขย่ากระทะไม่ปล่อยเพื่อให้ข้าวผัดและส่วนผสมคลุกกันทั่วดี
“เดี๋ยวขวัญไปดูให้” ร่างโปร่งว่าอย่างนั้น ก่อนจะเดินออกจากครัวตรงไปยังหน้าประตูบ้าน อธิปไม่ได้สนใจอีก เพราะข้าวผัดเริ่มได้ที่แล้ว ชายหนุ่มปิดแก๊ส จัดการตักใส่จานสองใบ
“พี่โต…” เสียงเรียกชื่อของอธิปดังมาจากข้างหลัง ชายหนุ่มหันไปมองปากอ้าจะถามว่าใครมา หากแต่เขาก็ต้องชะงักเมื่อพบว่าคนที่เดินตามหลังจอมขวัญเข้ามาคือใคร
“แม่…” อธิปชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบวางกระทะลงบนเคาทน์เตอร์ครัว แล้วเดินเข้าไปยกมือไหว้มารดาที่อยู่ดีๆก็แวะมาหาเขาแต่เช้า ทั้งๆที่ถ้าเป็นปกติแล้ว หากเขามาค้างที่นี่ มารดาแทบจะไม่เคยแวะมาเลย ชายหนุ่มเหลือบมองจอมขวัญที่ยืนหน้าซีดด้วยความสงสาร แต่เมื่อหันกลับมามองคุณกนกนุชแล้วเขาก็พบแต่สีหน้ายิ้มแย้มราวกับผู้เป็นแม่ไม่ได้สงสัยอะไร
…ไม่ได้สงสัย ว่าเพราะอะไร จอมขวัญถึงมาค้างที่นี่เป็นครั้งที่สอง ทั้งๆที่อธิปไม่เคยพาใครคนอื่นนอกจากครอบครัวมาด้วยซ้ำ…
“น้องแพรว นี่พี่โต ลูกของป้าจ๊ะ” เสียงคุณกนกนุชดังขึ้น ทำเอาอธิปต้องละสายตาจากใบหน้าของมารดาไปที่หญิงสาวอีกคนที่ตอนแรกยืนอยู่เบื้องหลัง หากแต่พอถึงเวลาแนะนำ คุณกนกนุชกลับรีบคว้าแขนแล้วดึงมายืนข้างหน้าอย่างรวดเร็วจนเธอแทบสะดุด จอมขวัญที่ยืนอยู่ใกล้ๆจึงรีบช่วยคว้าแขนเอาไว้
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวหันมายิ้มให้ชายหนุ่มร่างโปร่งพร้อมคำขอบคุณแผ่วเบา จอมขวัญได้แต่ยิ้มตอบแล้วส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร ในขณะที่คุณกนกนุชผู้ดึงจนเธอเกือบล้มนั้นกำลังแนะนำชื่อแซ่วงศาคณาญาติของเธอให้อธิปฟังอยู่
“…โตจำลุงพร้อมที่สกลฯได้มั้ยล่ะ แพรวน่ะเป็นหลานลุงพร้อม เพิ่งจบมหา’ลัย ก็เลยลงมาเที่ยว แม่ไปรับมาจากสนามบินเมื่อเช้านี้เอง แล้วทางกลับพอดีผ่านที่นี่ก็เลยแวะมาว่าจะชวนโตออกไปกินข้าวด้วยกัน เนี่ย ขับรถเข้าไปในเมืองก็พอดีมื้อกลางวัน คุณจอมไปด้วยกันนะคะ” คุณกนกนุชหันมาชวนชายหนุ่มอีกคนที่เธอเห็นว่าอยู่กับอธิปด้วย
“ผมกับของขวัญยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า ถ้าให้ขับรถไปกินที่อื่นคงไม่ไหวหรอก แล้วก็ทำกับข้าวไว้แล้วด้วย” อธิปรู้ดีว่าจอมขวัญต้องอึดอัด เขาเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของคนรัก เลยต้องรีบหันมาปฏิเสธมารดา
“อะไรกันโต! นี่ยังไม่ได้กินข้าวกันตั้งแต่เช้าเลยเหรอ!ตายแล้ว! แล้วไม่หิวกันรึยังไง!” คุณกนกนุชโวยขึ้นมาทันที เมื่อเห็นเป็นเรื่องเกี่ยวกับปากท้อง แม้จะเป็นสตรีร่างบอบบางแตกต่างจากคุณพัชรี แต่จอมขวัญกลับเห็นภาพป้าของเขาซ้อนทับขึ้นมา ยามที่อาละวาดเพราะลูกหลานห่วงแต่อย่างอื่นจนละเลยเรื่องอาหาร
“ก็…ตื่นสายกันน่ะแม่” อธิปตอบไม่ค่อยจะเต็มเสียงเท่าไหร่นัก อันที่จริง เขาตื่นเช้าเหมือนปกติ แต่กลับใช้เวลาอยู่บนเตียงกับคนที่ยังหลับนานไปเสียหน่อย กว่าจะลุกลงมาทำกับข้าวก็เก้าโมงเข้าไปแล้ว
คุณกนกนุชถอนหายใจแรง ก่อนจะเดินเข้าไปดูในครัว เห็นข้าวผัดสองจานกับต้มจืดที่ยังอยู่ในหม้อบนเตาแก๊สก็เลิกคิ้วเล็กน้อย
…ดูอย่างไรก็ไม่ใช่ซื้อมาอุ่น…หรืออธิปจะทำเอง? แต่ก็ไม่แน่ อาจจะเป็นจอมขวัญทำก็ได้?...
หญิงสูงวัยกำลังจะละความสนใจจากอาหารทั้งสองอย่าง แต่ก็พลันรู้สึกประหลาด…ใช่…มันประหลาด…มันประหลาดตรงที่ ทำไมอธิปและจอมขวัญไม่เลือก ‘ข้าวเช้า’ ง่ายๆด้วยการออกไปหาอะไรกินที่ตลาดใกล้ๆหมู่บ้าน หรือถ้าขี้เกียจจะออกเสียขนาดนั้น ก็โทร.สั่งให้ร้านอาหารตามสั่งใกล้ๆซึ่งรู้จักกันดีให้เอามาส่งก็ได้นี่…มันต้องลงทุนมานั่งทำกันเลยรึไง?
“แม่…” เสียงเรียกของลูกชายทำให้คุณกนกนุชหันมามอง
“ถ้างั้นกินที่นี่ก็ได้ โตโทร.สั่งข้าวมาให้แม่กับน้องแพรวหน่อยก็แล้วกัน กับข้าวสักสองสามอย่างแล้วก็ข้าวสวย น้องแพรวทานที่นี่แล้วกันนะ เดี๋ยวสองหนุ่มเขาจะกระเพาะทะลุกไปซะก่อน” อธิปชะงักไปเล็กน้อย เมื่อมารดามีคำสั่งด่วนว่าจะร่วมมื้อเช้ากับเขา ชายหนุ่มเหลือบมองคนรักที่ยืนเงียบ จอมขวัญเพียงแค่ยิ้มน้อยๆราวกับจะบอกให้อธิปสบายใจเรื่องของเขา
ร่างสูงหมุนตัวเดินไปหยิบโทรศัพท์เพื่อกดสั่งอาหาร เขาได้ยินเสียงแว่วๆว่ามารดาแนะนำหญิงสาวและจอมขวัญให้รู้จักกัน
“คุณจอมเนี่ย…หล่ออย่างกับนายแบบแหน่ะค่ะ” เสียงชื่นชมทำเอาอธิปชะงัก เขาหันกลับไปมอง แต่หญิงสาวเจ้าของคำชมยืนหันหลังให้เขาอยู่ จึงไม่เห็นสีหน้าของเธอ ส่วนจอมขวัญและคุณกนกนุชพากันหัวเราะกับคำชมตรงไปตรงมานั่น
“อะไรกัน น้องแพรว ทีกับลูกป้า ไม่เห็นชมเลย ชมแต่คุณจอม” คุณกนกนุชล้อเลียนพร้อมรอยยิ้ม อธิปไม่เห็นหน้าว่า ‘น้องแพรว’ ของมารดากำลังแสดงอารมณ์อะไรอยู่ แต่ที่เขาเห็นคือ ใบหูของเธอขึ้นสีแดงจัด!
…เธอกำลังอายหรือ?! …
“เอ้า! กลายเป็นว่าหน้าแดงเลย ป้าไม่ล้อแล้วจ๊ะ”
…หน้าแดง?! เธอหน้าแดงทำไม?!...
อธิปใจหายวูบ
…นี่อย่าบอกนะว่า… ‘ของขวัญ’ ของเขา…เป็นสเป็คของเธอ!...
………………………..
ร่างสูงไม่รู้สึกถึงรสชาติของอาหารมื้อเช้าวันนี้เลย ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ เขาจินตนาการว่ามื้อนี้จะต้องเป็นมื้อเช้าที่อร่อยที่สุดนับตั้งแต่เขากับจอมขวัญรู้จักกันมา แต่…ไม่ใช่!…ไม่ใช่เลย!!!
“งานของ ‘พี่จอม’ น่าสนุกนะคะ ฝ่ายออกแบบห้องจัดเลี้ยง…” เจ้าของบ้านอย่างอธิปเริ่มจะกินไม่ลง ‘พลอยแพรว’ หรือ ‘น้องแพรว’ ของแม่ เพิ่งรู้จักกับจอมขวัญได้ไม่เกินสองชั่วโมง แต่เธอขยับคำนำหน้าจาก ‘คุณจอม’ กลายมาเป็น ‘พี่จอม’ เรียบร้อย ขนาดน้ำทิพย์ซึ่งเคยเป็นคนรักเก่าของจอมขวัญ ทุกวันนี้ยังเรียก ‘คุณจอม’ ทุกคำ!
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ช่วงที่ลูกค้าเยอะๆก็ลำบาก ช่วงไม่มีลูกค้าเลยก็แย่” จอมขวัญตอบแล้วยิ้ม คำพูดคำจาของร่างโปร่งทำให้อธิปพอจะสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย เพราะดูเหมือนจอมขวัญยังคงรักษาระยะห่างเอาไว้อย่างเหนียวแน่นด้วยการใช้คำพูดสุภาพ
“แล้วช่วงที่ลูกค้าเยอะทีไร ลูกชายป้าก็ชอบเอางานไปเพิ่มด้วยทุกทีเลยใช่มั้ยจ๊ะ” คุณกนกนุชผสมโรงคุยด้วย หมายจะหยอกเอินลูกชายตัวเองที่ไม่พูดไม่จาตั้งแต่เริ่มมื้ออาหาร
จอมขวัญหัวเราะตาม “ครับ บางครั้งให้แก้ไปแก้มาแล้วกลับมาเอาแบบเดิมนี่ก็อยากเรียกเงินเพิ่มเหมือนกัน” หญิงสูงวัยหัวเราะไปกับคำพูดของชายหนุ่มร่างโปร่ง อธิปเห็นมารดาพูดคุยยิ้มแย้มกับจอมขวัญได้แบบนี้ เขาก็รู้สึกสบายใจ
“แหม ยิ่งพี่จอมพูด แพรวก็ยิ่งอยากลองไปทำดูบ้างนะคะ ตอนแรกแพรวก็อยากเรียนการโรงแรม แต่ที่บ้านไม่ยอม” พลอยแพรวเสริมขึ้นมา คราวนี้ความรู้สึกสบายใจของอธิปที่เห็นมารดาและคนรักเข้ากันได้ดี หืดลงในวินาทีนั้น
“คุณแพรวเพิ่งจบปีนี้ใช่มั้ยครับ” จอมขวัญถามอย่างไม่มีทางเลือก เพราะเขาไม่อยากเล่าเรื่องส่วนตัวของตนเองให้อีกฝ่ายรู้ เลยอาศัยชิงถามตัดหน้าไปก่อน ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าพลอยแพรวกำลังชื่นชมเขาอย่างออกนอกหน้า ดูจากสีหน้าและแววตาที่เธอมองเขาอยู่ จอมขวัญก็รู้แล้ว และที่รู้ยิ่งกว่ารู้ก็คือ…อธิปเองก็ดูเธอออกเหมือนกัน แถมเริ่มไม่พอใจมากขึ้นทุกที เพราะนั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไรเลย
“ค่ะ ว่าจะเริ่มหางานเดือนหน้า เดือนนี้ขอเที่ยวก่อน ก็เลยลงมาเที่ยวกรุงเทพฯนี่แหละค่ะ พี่จอมมีที่เที่ยวแนะนำมั้ยคะ”
“คุณแพรวชอบเที่ยวแนวไหนล่ะครับ”
“ได้ทุกแนวเลยค่ะ”
“ถ้างั้น…ชอบต้นไม้มั้ยครับ” จอมขวัญเอ่ยปากถาม พลอยแพรวรีบพยักหน้ารับพร้อมดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ
ชายหนุ่มร่างโปร่งเพียงแค่ยิ้มบางแล้วหันไปทางอธิปที่ยังนั่งเงียบ
“พี่โตรู้เรื่องต้นไม้เยอะไม่ใช่เหรอ แนะนำน้องคุณแพรวหน่อยสิ” ว่าแล้วก็โยนไปให้อธิปจัดการเสียดื้อๆ ร่างสูงเงยหน้ามองเขาในทันที จอมขวัญไม่พูดอะไร เพียงแค่ยักคิ้วให้เล็กๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้พลอยแพรว
“คุณแพรวลองถามพี่โตดูนะครับ พี่โตเขาชอบต้นไม้มาก” พอถูกโยนเรื่องของเธอไปให้ชายหนุ่มอีกคน พลอยแพรวก็ถึงกับอ้าปากค้าง เธอเหลือบตาไปมองอธิปก่อนจะยิ้มแหยงให้เขา
…เธออุตส่าห์เดินหน้าเข้าหาจอมขวัญเต็มที่ แต่อีกฝ่ายกลับโยนเธอให้ชายหนุ่มอีกคนจัดการแบบนี้เล่นเอาเหวอกลางอากาศ ไม่ใช่ว่าอธิปไม่หล่อถูกใจ แต่หน้าตาดุจัดเสียขนาดนั้น ถ้าคบหากันมากกว่าพี่น้อง เห็นทีเธอจะประสาทกิน ไม่เหมือนจอมขวัญ…รายนี้น่ะทั้งเครื่องหน้าโครงหน้าลงตัวในความหมายว่า ‘หล่อ’ แถมยิ้มแต่ละทีเหมือนจะละลายโลกของเธอ แล้วบุคลิกอีกล่ะ…โอ๊ย! ตั้งแต่เกิดมา เธอไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนถูกใจได้เท่าผู้ชายที่ชื่อจอมขวัญเลย!
… นี่แหละรักแรกพบ! จอมขวัญคือผู้ชายที่เดินออกมาจากอุดมคติ! ไม่ว่าจะหน้าตา หรือท่าทาง แม้แต่รอยยิ้มนั่นก็ทำเอาสาวที่ยึดมั่นในวาระโสดมาจนจบปริญญาตรีอย่างเธออยากจะลงจากคานมาจับมือเขาจูงไปจูงมา!!...
“เอ่อ…ต้นไม้…ต้นไม้ แพรวก็ชอบนะคะ เอ่อ… แต่แพรวมีของที่ชอบเยอะแยะไปหมดเลยค่ะ! เช่น…เอ่อ…เช่น… ฟุตบอล…รถยนต์…ไอที…เกมส์คอมพิวเตอร์ แพรวชอบไปหมดทุกอย่างเลยค่ะ!!”
พลอยแพรวเหมารวมงานอดิเรกของผู้ชายส่วนใหญ่มาพูด เพราะคาดหวังว่าอย่างน้อยมันน่าจะมีสักเรื่องที่ผู้ชายอย่างจอมขวัญ ‘สนใจ’ และแน่นอนว่าถ้าเขาสนใจ ก็เท่ากับว่าเธอและเขา ‘สนใจเรื่องเดียวกัน’ แล้วเธอจะได้หาเรื่องใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม
ทว่า…จอมขวัญเพียงแค่ยิ้มบาง ไม่มีทีท่าจะสนใจอะไรในสี่หัวข้อหลัก แถมยังก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกต่างหาก ทำเอาพลอยแพรวอ้าปากค้างพูดต่อไม่ออก ยิ่งกว่าถูกชกสลบซะอีก
“น้องแพรวนี่สมกับเป็นสาวรุ่นใหม่นะจ๊ะ ป้าน่ะทั้งฟุตบอล ทั้งเรื่องเครื่องยนต์ เกมส์อะไรนั่น ป้าไม่รู้เรื่องสักอย่าง” เห็นพลอยแพรวนิ่งอึ้ง คุณกนกนุชเลยต้องรีบช่วยกู้สถานการณ์เพื่อไม่ให้หญิงสาวคราวลูกรู้สึกเก้อเขิน
“อ๊ะ เหรอคะ ฮ่าฮ่า” พลอยแพรวได้แต่รับคำแล้วหัวเราะผสมโรง ก่อนจะตักอาหารเข้าปากแล้วไม่พูดอะไรให้เสียท่าอีก แต่ก็ไม่วายอดใจไม่ไหวเหลือบตามองจอมขวัญที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเธออย่างนึกเสียดายที่ยังเข้าไม่ถึงเขา แต่…คุณพระ!...แค่ลอบมองเธอก็รู้สึกใจเต้นตุบตับไปหมด
… ผู้ชายอะไร!!...แค่ท่าจับช้อนส้อมยังดูดีถูกใจเธอที่สุด!!!...
………………………
-
มื้อเช้าจบลงหลังจากที่ไม่มีใครพูดอะไรอีก แต่พลอยแพรวมองจอมขวัญแทบจะทุกวินาที จนคุณกนกนุชถือโอกาสตอนที่หญิงสาวขอตัวไปเข้าห้องน้ำและจอมขวัญแยกออกไปคุยโทรศัพท์นอกบ้าน รีบแวบเข้าไปคุยกับลูกชายที่ยืนล้างจานอยู่ในครัว
“น้องแพรวท่าทางจะชอบคุณจอมซะแล้ว” อธิปหันมามองมารดาแล้วยิ้มน้อยๆ ไม่เห็นด้วยหรือปฏิเสธ แม้จะตีความทุกการกระทำของเธอไปในทิศทางเดียวกับมารดาก็ตาม
“โถ! ตอนแรกแม่ก็หวังว่าจะพามาให้โตรู้จัก เผื่อจะชอบพอกัน ที่ไหนได้ น้องแพรวดันไปติดใจคุณจอมซะนี่! แต่คุณจอมเขาก็หน้าตาดีจริงๆนะ เป็นพระเอกได้สบายเลย” ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่คุณกนกนุชได้เห็นหน้าค่าตาจอมขวัญ และได้พิจารณาอีกฝ่ายด้วยเวลาอันเหลือเฟือบนโต๊ะอาหาร
…ทั้งหน้าตา บุคลิกภาพ มารยาท ดีไม่มีที่ติ!...
รวมๆแล้ว รูปลักษณ์ภายนอกของจอมขวัญ เธอให้ ‘ผ่าน’ ส่วนเรื่องนิสัยใจคอ เธอเคยได้ยินจากคุณรุ่งทิพว่านิสัยดีใช้ได้ ถ้าจะติดก็แค่เรื่องในอดีตที่จอมขวัญเคยทำเอาไว้เท่านั้น แต่จากที่เธอได้ยินได้ฟังมา ปัจจุบันนี้จอมขวัญก็ไม่ได้ทำตัวเหลวไหลอะไรแล้ว ซ้ำอธิปยังยืนยันว่าเอางานเอาการอีกต่างหาก แม้ตัวเธอเองจะยังไม่ได้รู้จักสนิทสนมกับจอมขวัญอย่างลึกซึ้ง แต่คุณกนกนุชว่า…อีกฝ่ายก็ไม่เลวร้ายนักหรอก
“นี่โต แล้วตั้งแต่เขาเลิกกับหนูน้ำ เขามีแฟนใหม่รึยัง” และเพราะว่าชายหนุ่มที่พลอยแพรวสนใจนั้น ‘ผ่านเกณฑ์’ คุณกนกนุชเลยคิดจะช่วยให้หญิงสาวได้ใกล้ชิดกับจอมขวัญเสียหน่อย
“ถามอะไรน่ะแม่” อธิปหันมาย้อน
“เอ้า! โตก็เห็นว่าน้องแพรวน่ะท่าทางจะชอบคุณจอม แม่เห็นโตสนิทกับเขา ก็เลยมาถามว่าเขามีแฟนรึยัง ถ้ายังไม่มี แม่จะได้ช่วยน้องแพรวเต็มที่” มือของอธิปที่กำลังล้างจานถึงกับชะงัก ชายหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองมารดาอีกครั้ง
“ผมว่าแม่อย่าช่วยเลย…คือ…รอดูเฉยๆดีกว่า เกิดทุ่มสุดตัว ช่วยดันไปแล้ว น้องแพรวของแม่แค่หลงใหลวันเดียวจบ แม่ไม่เสียผู้ใหญ่เหรอ” คุณกนกนุชนิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนจะตอบ
“หื้อ! แม่รู้จักน้องน่ะ! น้องแพรวไม่ใช่คนโลเลอย่างนั้นหรอก!...” อธิปอ้าปากจะเถียง แต่เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นเสียก่อน พร้อมกับที่พลอยแพรวเดินออกมา พวกเขาสองแม่ลูกเลยหยุดพูดเอาไว้แต่เพียงเท่านั้นก่อนที่คุณกนกนุชจะเดินไปชวนหญิงสาวกลับ สีหน้าของพลอยแพรวแสดงออกว่าเสียดาย แต่เธอก็ยังมีมารยาทยกมือไหว้ลาอธิป
“แล้ว…พี่จอมไปไหนล่ะคะ” นั่นไง! ลาอธิปอย่างเดียวไม่พอ ถามหาจอมขวัญอีกต่างหาก!! อธิปชักนึกหมั่นเขี้ยวคนรักของเขา ที่ดูเหมือนเสน่ห์จะล้นเหลือเสียเหลือเกิน
คุณกนกนุชหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายพูด “อยู่ข้างนอกบ้านน่ะจ้ะ อ้าว! นั่นไง มาพอดี” จอมขวัญคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว จึงเดินเข้ามา เขาทำหน้างงเล็กน้อย เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงกลายเป็นเป้าสายตา
“ป้าจะกลับแล้ว คุณจอมกลับพร้อมป้ามั้ย” หญิงสูงวัยเริ่มหาทางให้สองหนุ่มสาวใกล้ชิดกัน เธอไม่เห็นรถคันอื่นนอกจากรถของอธิปที่จอดอยู่ จึงเดาเอาว่าจอมขวัญไม่ได้เอารถมา
พลอยแพรวเนื้อเต้นลุ้นในอกขอให้จอมขวัญตกปากรับคำจะไปพร้อมเธอ
“เดี๋ยวผมไปส่งเองแม่” แต่อธิปเอ่ยปากขัดขึ้นเสียก่อน “…พอดี…ผมจะจัดสวนใหม่ เขาต้องอยู่ช่วย” ชายหนุ่มเสริมเหตุผลเข้าไปอีก คุณกนกนุชทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยที่ลูกชายไม่ให้ความร่วมมือ แต่ก็ยอมกลับไปพร้อมกับพลอยแพรวที่หงอยลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อหมดโอกาสจะได้ใกล้ชิดกับจอมขวัญอีก
เมื่อบ้านทั้งหลังเหลือกันเพียงแค่สองคนแล้ว จอมขวัญจึงหันมายักคิ้วใส่คนรักที่ยืนหน้าบูดอยู่ตรงประตูครัว มือสองข้างยังเต็มไปด้วยฟองน้ำยาล้างจาน บอกให้รู้ว่าเมื่อครู่นี้รีบพุ่งตัวออกมาจากหน้าอ่างล้างเพื่อต่อต้านไม่ให้เขากลับไปพร้อมกับคุณกนกนุชและพลอยแพรว
“ยักคิ้วทำไม? ชอบเหรอ มีผู้หญิงมาสนใจ” ร่างสูงหันมาถามเสียงดุ
“อย่าอิจฉาน่ะพี่โต”
“ไม่ได้อิจฉา” จอมขวัญขยับเข้าไปใกล้ ยักคิ้ว ยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอ่ยปากถาม
“งั้นก็ ‘หึง’ ล่ะสิ”
“เออ!!!” สั้นๆ คำเดียวแต่ได้ใจความ ก่อนที่อธิปจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปล้างจานต่อในครัว เขาได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากข้างหลัง ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินมายืนข้างๆเขาแล้วพูดประโยคที่ทำให้อธิปอยากจะหาสถานการณ์มาหึงอีกฝ่ายเป็นล้านๆครั้ง
“แต่ขวัญรักพี่โตคนเดียวนะ”
…………..
‘แต่ขวัญรักพี่โตคนเดียวนะ’
ประโยคที่ทำให้คนฟังหัวใจพองฟูแน่นอก แต่…มันไม่อาจพองได้นาน ในเมื่อฝ่ายมารดาของเขาและพลอยแพรวนั้น เดินเกมขั้นกว่าด้วยการบุกไปหาจอมขวัญในตอนกลางวันของวันจันทร์ถัดมา อธิปมาทันตอนที่เห็นจอมขวัญกำลังนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับแม่ของเขาและหญิงสาวผู้นั้นในห้องอาหารของโรงแรมเครือวิมาลา และหลังจากนั้นเพียงครู่เดียว จอมขวัญก็ส่งข้อความมาบอกเขาทางโทรศัพท์ว่า
‘แม่พี่พาคุณแพรวมากินข้าวที่โรงแรม’
และพอพ้นมื้อเที่ยง ก็มีข้อความอีกอันถูกส่งเข้ามา
‘เย็นนี้ ขวัญต้องพาคุณแพรวไปห้างฯ แม่พี่ฝากให้ขวัญช่วย’
เป็นอันว่าคุณกนกนุชทำตัวเป็นแม่สื่อทุกประการให้จอมขวัญและพลอยแพรวได้เจอกัน เขาไม่รู้ว่าทำไมจอมขวัญถึงยอม หรือเป็นเพราะมารดาของเขาเป็นฝ่ายขอร้องอย่างนั้นหรือ…อธิปอึดอัด อยากบอกให้แม่รู้ว่าอย่าพยายามให้จอมขวัญไปกับผู้หญิงคนไหนเลย เพราะคนรักของจอมขวัญมีตัวตนอยู่ตรงนี้…ตรงนี้ที่ชื่อ ‘อธิป’ …
เสียงเคาะกระจกรถทำให้อธิปตื่นจากภวังค์ ชายหนุ่มมองไปรอบกายแล้วเพิ่งได้สติว่าหลังจากเลิกงานในตอนเย็น เขาขับรถมาที่บ้านเรือนไทยของครอบครัววิมลกิตติก่อนจะจอดใต้ร่มต้นไม้ใหญ่ริมรั้วบ้าน ส่วนคนที่กำลังเคาะกระจกรถของเขาก็คือ…คุณพัชรี…
อธิปรีบลงจากรถ แล้วยกมือไหว้สตรีร่างอวบ
“สวัสดีครับ”
“มาแล้วทำไมไม่เข้าบ้านล่ะ?”
“คือ…เอ่อ…”
“หรือว่าทะเลาะกับของขวัญ”
“ม…ไม่ใช่ครับ…เอ่อ…” ท่าทางอึกอักของชายหนุ่มร่างสูง ทำเอาคุณพัชรีเริ่มจะเดาทางได้ว่าอีกฝ่ายคงมีเรื่องคาใจเกี่ยวกับหลานชายของตน
“คุยตรงนี้ไม่สะดวก ไปคุยกันในบ้านเถอะ” เธอว่าอย่างนั้นก่อนจะเดินนำเข้าไปในอาณาเขตของบ้านเรือนไทยหลังงามที่ร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่ อธิปล็อกรถก่อนจะเดินตามหญิงสูงวัย แม้จะรู้ว่าเรื่องที่เขากลุ้มใจอยู่ไม่อาจเล่าออกไปได้ก็ตาม
………………………….
สาวใช้นามว่าเต็มมองแขกคุ้นหน้าที่ชื่อ ‘คุณโต’ แล้วนึกในใจว่าถ้าบ้านนี้มีลูกสาวหลานสาว เธอคงคิดว่า ‘คุณโต’ กำลังตามจีบอยู่เป็นแน่แท้ แต่บังเอิญว่าบ้านนี้มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น เอ?...หรือจะมาตามจีบ ‘คุณรี’
“เต็ม…ลงไปข้างล่างไป” คุณพัชรีเห็นสาวใช้จ้องแขกอยู่นานเลยต้องเอ่ยปากไล่ สาวเต็มได้แต่ยิ้มแหย ก่อนจะหมุนกายเดินลงจากเรือนไป เมื่อเหลือเพียงแค่เจ้าบ้านและอธิปแล้ว คุณพัชรีเลยเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน
“วันนี้ของขวัญโทร.มาบอกว่าจะกลับเย็น เห็นว่าต้องพาใครไปซื้อของหรืออะไรนี่ล่ะ ตอนแรกป้าก็นึกว่าโตจะไปด้วยซะอีก”
“เปล่าหรอกครับ คือ…เขา…ไปกับหลานสาวของเพื่อนแม่ผมน่ะครับ”
“หื้ม?” คุณพัชรีขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ว่าเพราะอะไรหลานชายของเธอถึงไปรู้จักกับ ‘หลานสาวของเพื่อนแม่ของอธิปได้’
“คือ…เมื่อวันเสาร์ เขาเจอกันที่บ้านผม แล้ว…ดูเหมือนว่า…ผู้หญิงคนนั้นจะ…”
“จะชอบของขวัญใช่มั้ย” คุณพัชรีต่อให้ทันทีราวกับเดาได้ ก็หลานชายเธอมีเสน่ห์น้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ! ถึงจะเห็นไม่ค่อยพูดไม่ค่อยยิ้มกับคนแปลกหน้าก็เถอะ
“โต…ป้าถามตรงๆ…โตกับของขวัญน่ะ…ไม่ใช่แค่เพื่อนกันใช่มั้ย” อธิปชะงักทันที เขาเงยหน้ามองคนถามด้วยความตกใจ
“ไม่ใช่ป้าดูไม่ออกหรอกนะ แต่ป้าแค่อยากได้ยินจากปากโตว่าโตรักของขวัญจริงๆ ป้าไม่อยากให้ของขวัญเสียใจกับเรื่องความรักอีกแล้ว แค่ครั้งเดียวตอนเลิกกับหนูน้ำก็พอแล้ว ป้าสงสารหลานป้า”
“…แต่ถ้าโตแค่นึกสนุกชั่วคราว ก็ต้องบอกให้ของขวัญรู้ตัวตั้งแต่เนิ่นๆ อย่าให้เขาถลำลึกมากไปกว่านี้”
คุณพัชรีตัดสินใจถาม เธอต้องการคำตอบแน่นอนเพื่อที่ตัวเองจะได้ถลำเข้าไปช่วยสุดความสามารถอย่างไม่อิหลักอิเหลื่อ เพราะดูแล้วตอนนี้ อธิปคงกำลังมีเรื่องอะไรในใจเกี่ยวกับจอมขวัญ ไม่อย่างนั้นคงไม่มาที่นี่ ทั้งๆที่น่าจะรู้ว่าจอมขวัญยังไม่กลับ…แหม!! นี่มันเหมือนกับละครที่เธอเพิ่งดูเมื่อคืนจริงๆ ประเภทพระเอกตามไปเฝ้าหลังคาบ้านนางเอก ประมาณว่าไม่ได้เห็นหน้า เห็นแต่หลังคาก็ยังดี! อุ๊ย! ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มาเจอของจริงไม่อิงละครนะเนี่ย!!
“ผมรักของขวัญจริงๆครับ”
“เรื่องนี้ยังไม่ได้บอกที่บ้านใช่มั้ย”
“ยังครับ ผมเป็นลูกชายคนโต ถึงพ่อกับแม่จะไม่พูดแต่เขาก็คาดหวังว่าผมจะมีหลานให้เขาในวันใดวันหนึ่ง ผมไม่อยากทำลายความหวังของพ่อแม่ เลยคิดว่าให้ทุกอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป ให้เวลา…ทำให้พ่อแม่ชินกับผมที่ไม่แต่งงานมีลูก แต่กลายเป็นว่า…แม่พาน้องแพรวหลานของเพื่อนแม่มาให้ผมรู้จัก แต่น้องคนนั้นดันไปชอบของขวัญเข้า…”
คุณพัชรีพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย…เรื่องความคาดหวังของพ่อแม่นั้นพูดยาก ยิ่งกับลูกคนโตที่ดูแล้วฝากความหวังได้แบบบอธิป…
“ผมคิดว่าของขวัญไม่ได้ชอบเขา แต่…แม่ผมคงไปขอร้อง เขาถึงได้ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ออกไปซื้อของด้วยกัน…” อธิประบายความคับข้องใจ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี
“ถึงคุณนุชจะขอร้อง แต่ของขวัญก็ควรหาทางเลี่ยงสิ! นี่อะไร! ยอมตกลงไปไหนมาไหนกับเขา!” คุณพัชรีนึกขุ่นกับหลานชายตัวดี ก่อนจะหันมาแนะนำว่าที่หลานเขยอย่างตรงไปตรงมา “…ของขวัญน่ะมันเคยเจ้าชู้มาก่อนนะโต โตจะมาทำใจเย็นแบบนี้ไม่ได้! ฝั่งนึงผู้ชาย ฝั่งนึงผู้หญิง มันไม่ต่างอะไรกับน้ำตาลใกล้มดเลย! เดี๋ยวของขวัญกลับมา ป้าต้องดุสักหน่อยแล้ว!”
ในเมื่อนางเอกทำตัวไม่สมเป็นนางเอก ให้ท่าผู้หญิง เอ๊ย! โปรยเสน่ห์ให้ผู้หญิงคนอื่น จนคนรักของตัวเองร้อนเนื้อร้อนใจแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน! คุณพัชรีผู้ตั้งตนเป็นญาตินางเอกมีปณิธานว่าจะช่วยประคับประคองให้ความรักของพระเอกนางเอกยั่งยืนไปจนกว่าจะถึงคำว่า ‘อวสาน’ ก็เลยชักจะนึกฮึ่มหลานตัวดีขึ้นมา
…นี่ไม่ใช่ว่าลายเจ้าชู้มาออกเอาตอนที่มีคนรักจริงอย่างอธิปมาเคียงข้างหรอกนะ เดี๋ยวเธอจะเพ่นกบาลจอมขวัญให้!!!...
“ผมก็พอรู้ครับ แต่…ตั้งแต่เขาคบกับน้ำทิพย์ เขาก็เลิกเจ้าชู้ไปแล้ว…”
“อย่าวางใจอย่างนั้นโต ใครจะรู้ล่ะ เกิดนิสัยเก่ากำเริบ แล้วเรื่องเลยเถิดจะทำยังไง” อธิปได้แต่เงียบ จนคุณพัชรีนึกสงสาร
“เอาเถอะ! โตอย่าปล่อยให้ของขวัญไปไหนมาไหนกับผู้หญิงสองต่อสองอีกก็แล้วกัน ส่วนเรื่องแม่ของโต ป้าจะช่วยตะล่อมเขาอีกแรงให้เขายอมรับเรื่องของโตกับของขวัญได้เร็วๆ”
ไม่ใช่ว่าคุณพัชรียอมรับเรื่องหลานชายอย่างหน้าชื่นตาบาน แต่เป็นเพราะเธอรักหลานคนนี้มากเหลือเกิน จอมขวัญเคยผิดหวังกับความรักเมื่อครั้งน้ำทิพย์มาแล้วครั้งหนึ่ง และเธอไม่อยากให้จอมขวัญต้องเสียความรักไปอีก ถึงความรักครั้งนี้จะผิดแผกจากสังคมไปสักหน่อย แต่ในเมื่อไม่ได้ก่อความเดือดร้อนให้ใคร และทั้งอธิปกับจอมขวัญก็รักกันจริง เธอก็ไม่รู้จะไปห้ามทำไม
เสียงฝีเท้าวิ่งขึ้นเรือนตึงตังทำเอาคุณพัชรีต้องหยุดทุกคำพูดที่อยากจะแนะนำอธิป ก่อนจะตวัดสายตาไปมองอย่างไม่พอใจ สาวเต็มเจ้าของฝีเท้าเกาศีรษะเก้อๆ ก่อนจะบอกเสียงอ่อน
“ขอโทษค่ะคุณรี หนูรีบไปหน่อย”
“มีอะไร?!”
“คุณของขวัญค่ะ!”
“ทำไม? ของขวัญทำไม” คุณพัชรีลุกจากพื้นกลางเรือนทันที เมื่อสาวเต็มชี้นิ้วออกไปที่นอกเรือน
“คุณของขวัญกลับมาแล้วค่ะ” จบประโยค เสียงรถก็แล่นเข้ามาจอดในบ้าน
“รู้แล้ว ได้ยินเสียงรถ” แม้จะประหลาดใจเล็กน้อยที่สาวเต็มวิ่งขึ้นมาแจ้ง แถมแจ้งก่อนที่เสียงรถยนต์จะดังเข้ามาใกล้เสียอีก
“แต่…แต่คุณของขวัญไมได้มาคนเดียวนะคะ!” เมื่อกี้สาวเต็มเอาขยะออกไปทิ้งนอกบ้าน ถึงได้เห็นรถของจอมขวัญขับเข้ามาใกล้ และมันใกล้มากพอที่เธอจะเห็นว่า…จอมขวัญไม่ได้กลับมาคนเดียว
“…คุณของขวัญพาผู้หญิงมาบ้านค่ะ!” เธอโพลงต่ออย่างตื่นตระหนก เพราะนับตั้งแต่ผู้หญิงที่ชื่ออีฟมาที่นี่เมื่อสิบปีที่แล้ว เธอก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาที่นี่อีกเลย สาวเต็มที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นเลยค่อนข้างจะตกใจกับคราวนี้ที่จอมขวัญขับรถพาผู้หญิงเข้าบ้าน
“ผู้หญิง?!!” คุณพัชรีร้อง ก่อนจะรีบวิ่งไปดูที่ชานเรือน มีอธิปเดินตามมาด้านหลัง
รถยนต์ของจอมขวัญจอดสนิทแล้ว และเจ้าของรถก็เปิดประตูลงมาจากฝั่งคนขับ ก่อนที่ประตูฝั่งที่นั่งด้านข้างคนขับจะถูกเปิดออก แล้ว…หญิงสาวคนหนึ่งก็ก้าวขาลงจากรถ
อธิปชะงัก เขาชาดิกไปทั้งร่าง ริมฝีปากขยับช้าๆและเปล่งเสียงออกมาได้เพียงแค่เบาๆ
“พลอยแพรว…”
ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้าค่ะ)
พี่โตโคตรจะให้อารมณ์แบบเมียหลวงอ่ะ ฮ่าฮ่า (อ้าวเฮ้ย!! พระเอกนะนั่น! พระเอก!! :serius2:)
บัวแก้ฉาก ‘ขวัญง้อเอง’ หลายรอบมากกกกกก ชอบติดตรงฉากอย่างงี้ทุกทีเลย
สงสัยต้องไปหาหนังสือมาเรียนรู้ซะแล้ว อิอิ
ตอนแรกว่าจะตัดให้เป็นกล้องซูมลงพื้นพรมแล้วนกกาก็โบยบินออกมาหากิน :laugh:
แต่เห็นทุกเม้นท์รอคอย ‘ขวัญง้อเอง’ เลยเข็นจนออกมาเป็นอย่างนั้นแหละ แหะๆ
ไปแหละ วันนี้มึนหัวสุดๆ ร้อนตับแล่บ อู้ยยยย ร้อนดิบมากกกกกก :really2:
ขอบคุณคนอ่าน คนติดตาม คนเม้นท์ และพื้นที่บอร์ดนะจ๊ะ
เจอกันพฤหัสหน้าค่ะ
-
:z3: :z3: ค้างงงงมากมายยยยย พี่โตอย่าเพิ่งเข้าใจของขวัญผิดนะเข้มเเข็งไว้
ป้ารีรีบช่วยพระเอกเร็วววววว
การง้อของของขวัญมันทำคนอ่านหัวใจจะวาย :m25: แต่ก้อชอบบบบบบบ :z1:
ขอบคุณพี่บัวค่ะ :L2:
-
อ๊ายยยย ขวัญง้อเองน่ารักสุดยอดด ><
ว่าแต่...ขวัญญญ ทำไมถึงเอาผู้หญิงเข้าบ้านนนนน ซะมีเธอยังรอเธออยู่นะเว้ยเฮ้ย!!
-
โอย โอยย แค่นี้พี่โตหายน้อยใจแล้วหรอ โธ่
มันต้องง้อนานๆสิคะะ แหมๆๆ
ลำบากใจกับทางฝั่งพระเอกล่ะเนอะ
ฝั่งนางเอกเค้าท่าทางจะยอมรับกันได้หมดแล้วมั้งงง
แล้วของขวัญพาน้องแพรวมาทำไมคะะะะะะะะะะ
เดี๋ยวพี่โตก็น้อยใจอีก ทีนี้หนีเตลิดไป ตามไปง้อให้เจอเลยนะ
-
มีมารเป็นชะนีอีกแล้ว...ยัยคนนี้ท่าทางจะไม่ธรรมดาซะด้วย :m16:
ตามคุณน้ำทิพย์มาช่วยซะดีมั้ยนี่ !!
-
สงสัยใจพี่โตลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม :เฮ้อ:
ถ้าพาผู้หญิงมาบ้านแบบนี้ พี่จักรคงกระดี๊กระด๊า ลุ้นให้น้องกลับใจ
-
มาแล้ววว
ขวัญง้อนิดเดียวเอง
เขาก็แทบจะหายไม่ออกกับความอึดอัดนั่นแล้ว
หายใจเนอะ
แบบว่า ตอนนี้ ตลกพี่โตอ่ะ
เมียหลวงมากๆเลย กร๊ากกกก
ปกติ อ่านเรื่องอื่น พระเอกจะหึงนายเอก เพราะมี ผช อีกคนมาจีบ เเต่นี่มี ผญ
ชอบอ่ะ o13
บวกหนึ่งคะ
สามีกะเเม่ยาย? จะร่วมมือกันได้ยังไงน้าาาา สงสัยต้องถึงมือ คุณรุ่ง !!
-
คุณแม่จะให้มาดูตัวลูกชาย แต่ไปๆมาๆ เกิดไปชอบเมียเค้าแทน มีอะไรจะฮาไปกว่านี้อีกมั้ยเนี่ย
-
เอามันมาทำไม :m31: ชิส์คุณแม่สามีหางานให้ลูกตัวเองซะแล้ว
:angry2:
โอ๊ยยยย ค้าง :serius2:
-
พาเข้าบ้านด้วยอ่ะ ขวัญเกรงใจพี่โตหน่อยเหอะจ่ะ
ค้างอ่ะ รู้งี้ไม่น่ารีบอ่านเลยอ่ะ :o12:
-
ชอบของขวัญง้อพี่โตจัง แต่สงสัยจะได้ง้อใหม่อีกรอบ
ดันมีสาวมาชอบจนทำให้ป้ารีจะออกตัวแทนหลานเขยแล้ว
+1 +เป็ดให้น้องบัวจ้า
-
ของขวัญปฎิเสธไปบ้างสิ
แบบนี้ พี่โตก็คิดมากแย่สิ :เฮ้อ:
ไม่ไหวๆๆ :z3:
-
ป้ารีพูดอีกก็ถูกอีก ขวัญเลี่ยงได้แต่ทำไมไม่เลี่ยง
ไม่สงสารพี่โตเลยหรือไง
-
:serius2:ส่อแววดราม่าหรือเปล่าเนี่ย สงสารพี่โตนิดๆแล้วค่ะ -_-"
-
จอมขวัญทำไมทำแบบนี่อะ
-
ของขวัญง้อได้น่ารักมากๆ :-[
จะโดนพี่โตงอนอีกมั้ยเนี่ยพาหญิงเข้าบ้าน
:กอด1: :L2:
-
อ่าวกรรม. ค้างซะง้ัน.
-
ค้างอะ ๆ
ของขวัญมากิ๊กสาวมาบ้านทำไมคะเนี่ยย
:เฮ้อ: คงไ่ได้แอบนอกใจนะ
ปล ชอบจังคะที่ เต็มคิดว่าโตจะมาขีบคุณรีอะ คิคิ
-
แอร๊ยยย กำจัดชะนีแพรวด่วนนนนนนนน ฮ่าๆ
บังอาจมาคิดแย่งของขวัญจากคุณอธิปได้ไงก๊านน ไม่ยอมจริงๆนะ
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อให้นะคะ
-
“แต่ขวัญรักพี่โตคนเดียวนะ”
หน้าบานปานว่าเป็นพี่โตเอง :-[อ๊ายยยยย
-
ขวัญง้อเอง
หรือโดนพี่โตบังคับง้อเนี่ย
ตามใจพี่โตกันสุดๆ
ชอบตอนของขวัญถามพี่โตว่าหึงเหรอ
แล้วพี่โตตอบว่า "เออ !!" แบบว่ามันชัดเจนมากอ่ะ
ชอบๆๆ
พี่โตก็อารมณ์เมียหลวงจริงๆนะ
แถมป้าสามี กับลูกสะใภ้ (ไม่ใช่และ 555)
เข้ากันได้ดีเวอร์ๆๆ
ปล.ตอนนี้พี่จักรหายยยยยยยยยยยยยยยยย
-
แอบสงสารพี่โตยังไงชอบกล ^^; แม่พาสาวมาแนะนำ สาวดันไปชอบของขวัญซะนี่
-
ชะรอยของขวัญจะได้ง้อพี่โตอีกแล้ววว
-
เอายัยพลอยแพรวออกไปค่ะ :a5:
ออกไป ออกไป ออกไป
ชูป้ายขับไล่ ฮ่าๆ :z6:
-
พี่โตงานเข้าอีกแล้ววว
-
ขัดใจตรงมีชะนีเนี่ยแหละ
-
จะสงสาร รึ จะขำพี่โตดีน้าาา ที่มีศัตรูหัวใจโผล่มาเนี้ย
แต่ยังไงนะพี่โต ของขวัญไม่พ้นมือหรอกน่า o13 o13
-
ขวัญง้อได้ :m25:
ชะนีติดแน่นยิ่งกว่าหมากฝรั่งติดรองเท้า
สนับสนุนโดยว่าที่แม่ปั๋วเสียด้วย 5555
พี่อธิปสู้ๆ :a1:
-
ขวัญพายัยนั่นมาทำม๊าย เดี๋ยวพี่โตงอนนะ
-
เริ่มต้นซะหวานนน เลือดพุ่ง
ไหงตอนจบพลิกซะงั้นอ่ะ
ค้างงงงง
-
สงสารอธิปจัง :monkeysad:ขอให้งวดนี้อธิปงอนของขวัญนานๆ :angry2:ของขวัญจะได้สำนึกซะบ้างว่าควรจะคิดถงใครก่อนกัน :seng2ped:
:pig4: :pig4:
-
:เฮ้อ:งานมาอีกแล้ว
-
ฮิ้วววว รอว่า -ขวัญง้อเอง- จะออกมากริกริ้วแค่ไหน
แหม...หวานมากมายจนเกือบเคลิ้มแล้วโดนง้อเองซะงั้น หึหึ
อ่านลุ้นแม่พี่โตไปได้เรื่อยๆ...ช่างเป็นคุณแม่ที่ชอบช่วยเหลือซะจริงจริ๊งงงง - -"
กลุ้มใจแทนลูกชายได้อีกนะคะ คุณกนกนุช...หน่ายน้องหลานเพื่อนแม่นี่ด้วย ชิส์ ;p
มาฮาแตกเอาตอนน้องเต็มสาวใช้...ก็กล้าคิดได้เนาะว่าพี่โตจะมาจีบนายหญิงคนเดียวของบ้าน
จะมี -ขวัญง้อเอง- ตอนสองมั้ยเนี่ย...มาแนวนี้ พี่โตจะขยันงอนน้องซะมั้ง
ทั้งที่ชอบโดนกอด...อย่ามาทำให้พี่โตดราม่านะจ๊ะของขวัญ ^^"
-
:เฮ้อ: หวังว่าเรื่องยัยน้องแพรวอะไรเนี่ย ขวัญคงจัดการได้นะ :m16: :m16:
-
ยังไงเนี่ยของขวัญ อธิบายมาด่วน !!!
:m16: :m16: :m16: :m16:
-
นายจอม มันน่าจับมาตีก้นเสียให้เข็ด ทำให้พี่โตของเราร้อนอกร้อนใจยกใหญ่
-
แปลกใจเล็กๆ ว่าคุณแม่พี่โตเปลี่ยนใจง่ายจัง
พาสาวมาแนะนำลูกชาย แต่สาวดันไปสนคนอื่นก็สนับสนุนซะงั้น
แล้วสาวคนนี้ก็ออกตัวแรงไม่เบานะคะ
น้องขวัญก็ทำไมใจอ่อนจัง ยอมให้เขาลากไปไหนมาไหนได้ แปลกมากๆ
พี่โตก็แปลก ตัวเองเป็นคนมารักขวัญก่อนแท้ๆ
ป่านนี้ทางบ้านยังไม่รู้อีกเหรอว่าลูกชายชอบผู้ชายด้วยกัน
เอ๋ สรุปว่าพี่โตนี่เป็นเกย์ แล้วของขวัญเป็นแมนใช่ไหมค่ะเนี่ยะ
+ เป็ดให้นะคะ แต่ตอนหน้าขอยาวๆๆ และเคลียร์ๆ
-
ของขวัญอธิบายด่วน!!!
-
ของขวัญพายัยน้องพลอยมาได้ไงเนี่ย บ้าแล้ววววว :serius2:
คุณป้ารีคะ หนูฝากความหวังไว้ที่คุณป้าค่ะ ช่วยพี่โตกำจัดยัยชะนีน้อยพลอยออกไปด้วยเถอะนะคะ พลีสสสส :m5:
-
น้องขวัญพาผู้หญิงเข้าบ้านได้ไง
เด่วก็โดนพี่โตทำโทษหรอกก
หลงรักป้ารีเพิ่มอีกร้อยเท่า อิอิ o13
-
ปัญหาใหม่ งอกจ้าาาาา
เพลียจริงอะไรจริง
ยังแพรววววว
!!!!
ขอวขวัญน่ารักมาก และพี่โต น่าสงสารสุดอ่ะ
ฮ่าๆๆๆๆ
-
ต้องต้มน้ำรอไหมน้า
ของขวัญทำอะไรปรึกษาพี่โตบ้างซี่ สงสารพี่โตอ่ะ
-
ของขวัญคิดอะไรอยู่ล่ะนี่ ทำแบบนี้พี่อธิปมีเคืองนะจ๊ะ
-
ทำไมเข้าบ้านได้เนี่ยยยยยยยย
ของขวัญต้องมีเหตุผลดีๆนะคะ
ไม่งั้นนนนนนนน ฮึ่ม!!!!
-
โคตรค้างงงงงงงงง่าา :o12: :sad4: ลืมตาตื่นมาพรุ่งนี้แล้วขอให้เป็นวันพฤหัสหน้าเลยได้ม้ายย
แอบคิดว่าของขวัญคงมีเหตุผลที่พานังชะนีแพรวมาบ้าน
หรือว่าจะพามาหาพี่จักร เบี่ยงเบนความสนใจให้นังชะนีไปหาพี่จักรแทน กร๊ากกกกก เริ่มเพ้ออ :sad4:
เพราะคิดว่าจอมขวัญคงไม่ได้อะไรกับชะนีคนนี้จริงๆ เพิ่งทำให้พี่โตน้อยใจไปแหม่บๆ คงไม่กล้าทำอีกหรอก
แต่ถ้าจอมขวัญเกิดหวั่นไหวหล่ะก็ :m16: :z6: จะยุให้พี่โตไปหาคนใหม่เลยยย
รักป้ารีที่สุดในสามโลกกกก :กอด1: นางคือที่สุดดด :o13:
รักคนแต่งด้วยค่าา :pig4: :L2:
-
อ้ายยยยยยยยยยย อยากอ่านต่อมากๆ
-
ของขวัญ "ง้อ" เสียเหนื่อย...
พี่โตก็แกล้งน้อง...
งานเข้าให้ ป้ารีจัดการอีกแล้ว....
บอกๆ ไปเลยพี่โต...ของขวัญไม่มีแฟน มีแต่ปั๋ว
-
ง้อได้ใจนางฟ้ามาก ง้อกันบ่อยๆน๊า :z1:
เอาเป็นว่าให้สามคำ>>>ชะ นี ผี!!!!! o18
-
รอๆๆๆๆๆ
พี่โตใจเย็นๆๆน้าา
ของขวัญเคลียเลยน่ะ
-
ชักจะสงสัย ของขวัญมีแผนอะไรหรือเปล่า
ไม่งั้นไม่น่าจะลงทุนอะไรมากขนาดนี้นะ
หรือว่าจะมาจับคู่ให้กับพี่จักร
เอิ่มมมมม เดาไปทั่วซะแล้ว
-
โอยยยยย ไม่ไหววววว ค้างงงง!!!!!!
ถ้าพี่โตจะขึ้หึงขนาดเน้ ของขวัญก็น่ารักเกินไปนะ
ช่วงนี้รอคอย ลอยคอ รอวันพฤหัสเป็นพิเศษ
พฤหัสหน้ามันช่างยาวไกล
รอนะฮ่ะ รออ o13
-
ของขวัญ จะพาเค้ามาให้พ่ีโตชำ้ชอกใจทำไม :เฮ้อ:
แต่ขวัญรักพี่โตคนเดียว นี้สิทำเอา :-[ คงต้องให้ป้ารีกะคุณแม่และน้องนำ้ช่วยซะละมั้งงานนี้
-
ญาตินางเอกสู้ๆ
กำจัดมันออกไป :z2:
-
โอ๊ยยยยยยยยย อึดอัดแทนพี่อธิป :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:sad5:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:sad4:
ทำไมของขวัญพาชะนีมาบ้านละค้า
แบบนี้พี่รับม่ายด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:o7:
พี่โตของพี่ถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับแล้วน้าของขวัญ
อยากจะร้องไห้ แล้วลงไปดิ้นกับพื้น
o9
น้องบัวทำพี่ได้
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:z3:
-
งานงอกพี่อธิป แม่หางานมาให้เลยทีเดียว สู้ต่อไปเน้ออออ
-
:pig2:เวร!ของขวัญทำอะไร
-
พี่โตเหมือนเมียหลวงมีปัญหาผัวทำท่าจะมีชู้ เลยมาปรึกษาแม่ผัวให้ช่วยแก้ปัญหาอะไรแบบนี้เลย กรั่กๆ
ว่าแต่เฮ้ย ของขวัญพาชะนีน้อยเข้ามาบ้านทำม๊ายยย แถมพี่โตอยู่ด้วยอีก โป๊ะโช๊ะโด๊ะ!
คราวนี้ถ้าเคลียร์ไม่ได้นะของขวัญ สงสัยพี่โตแกน้อยใจหัวล้านจริงๆด้วยง่ะ ของขวัญอยากมีสามีหัวล้านเหรอ แง TAT
แต่ แต่... เราเชื่อมั่นในตัวขวัญนะ เพราะเจ้าตัวดูไม่มีท่าทีอะไรเกินเลยกับชะนีน้อยเลยซักนิดเดียว พี่โตเชื่อใจและมั่นคงเข้าไว้นะ
วุ้ย อยากไปกระซิบคุณแม่พี่โตจริงๆว่า ที่จะจับคู่น่ะมันว่าที่สะใภ้บ้านคุณนะ อย่าไปประเคนให้คนอื่นเด้ เดี๋ยวลูกชายก็หม้ายหรอกกก
-
ถึงของขวัญจะบอกว่ารักพี่โต
แต่เหมือนว่า ของขวัญจะทำให้มีโตมีอาการหน้ามืดเพราะความเศร้าได้บ่อยๆ :เฮ้อ:
ต้องรออ่านตอนหน้า...เผื่อคดีจะพลิก
-
ของขวัญพาใครมาน่ะ !!
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ป้านนางเอก ป้ารุ่ง คุณน้ำ รวมพลังสาววายเลยค่า จัดน้องแพรวใส่ถาดไปให้พี่จักร :laugh:
-
ถ้าเป็นแบบนี้ ขวัญคงได้ง้ออีกบ่อยๆ แน่
-
:m16: :m16: :m16: :m16:
-
มีปัญหามาให้คุณป้ารีช่วยแก้อีกแล้ว
ไอ้คู่นี้ไม่มีป้ารีเป็นทัพเสริมท่าจะแย่
-
รักป้ารีค่ะ (FCป้ารี)
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ป้ารีน่ารักที่สุดในโลกเลย
-
พี่โตหึงและเริ่มเครียด
อย่าเพิ่งเครียดไป พี่โต เดี๋ยวป้ารีจัดการ พระเอก เอ๊ยย นางเอกให้
รักป้ารีสุดใจอ่าาา ชอบบบ รักเลยยย
จอมขวัญเข้าทางน้องแพรวเพื่อให้แม่ของพี่โตพอใจตัวเองป่าว
-
เอาน้องพลอยแพรวไปเก็บทีซิคะ มาขัดขวางความรักพระเอกนางเอกไ้ยังไง อย่างนี้ญาตินางเอกอย่างป้ารีคงต้องออกโรงจริงๆแล้ว
-
ชะนีแพรวววว ไปใกล้เล๊ยยยยยย
ของขวัญแกล้งพี่โตให้หึงหรือเปล่าเนี่ยยยย
เด๋วพี่โตก็โกรธจริง ๆ หรอก
-
กำ คิดว่าที่ของขวัญไม่ปฏิเสธ เพราะเป็นแม่ของพี่โตแน่เลยอะ
-
ของขวัญคงไม่ทำให้พี่โตผิดหวังเสียใจนะ
ต้องมีเหตุผลที่ทำแบบนี้นะ ไม่งั้นขอพี่โตคืน
คุณป้าพัชรีเอาให้หนักนะถ้าขวัญออกนอกลู่นอกทาง
-
ฟังน้องก่อนนนนนนน อย่าเพิ่งโกรธน้องนะพี่โต น้องต้องมีเหตุผลไรแ่ๆ
-
ยังไงเนี่ยของขวัญ พาชะนีมาบ้านทำไม รู้ทั้งรู้นะเราอ่ะ ชอบทำร้ายจิตใจพี่โตอยู่เรื่อย เดี๊ยะเหอะ :m16:
ปล.ตั้งตัวเป็น แฟนคลับป้ารีดีกว่า
-
ของขวัญมีเรื่องให้
พี่โตน้อยใจตลอด
เวลาจริง ๆ
-
เอาน่าพี่โต อย่าเพิ่งน้อยใจคิดไปเองเลยนะ ยังไงของขวัญก็รักพี่โตคนเดียวนั่นแหละ o3
-
สงสารพี่โตค่ะ :laugh:จริงๆนะสงสารจริงจริ้งงง :laugh: :laugh:
-
เช็คจากในมือถือ เห็นพี่โตกับของขวัญอัพแล้วอยากจะกรี๊ดให้ลั่นรถทัวร์เชียวค่ะ 5555
อ๊า ... นี่ล่ะ ฉาก " ง้อ " ที่เขารอกันทั้งเล้า 55555 งื้อออออออ / พูดอะไรไ่ม่ถูก อ่านไปก็ใช้ปากทึ้งผ้าเช็ดหน้าไป /
ไม่รู้จะพูดยังไงดี คงได้แต่บอกว่า เขาง้อกันได้น่ารักได้ใจชาวเล้าอย่างเราดีจริง ๆ ค่ะ !
ผ่านฉากหวานไปได้แค่ข้ามคืน ตื่นเช้ามา ดูเหมือนจะมีงานเข้า
คุณแม่พี่โตเล่นพาหญิงสาวมาหาถึงที่บ้าน แล้วสาวเจ้าก็แสดงออกให้เห็นเด่นชัดว่าสนใจ " ของขวัญของพี่โต "
แล้วพี่โตก็กลายเป็นหนุ่มหัวเดียวกระเทียมลีบไปเลยค่ะ ! ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร ไม่รู้จะให้ใครช่วยดี
นึกได้อีกที ก็ชิ่งไปหาป้ารีซะละ แล้วก็สารภาพเสร็จสรรพว่ารักของขวัญหลานป้ารีไปเสียแล้ว
ป้ารีเองก็ทำใจเรื่องหลานชายสุดที่รักมีคนรักเป็นปู้จายได้เร็วมากค่า ! /ความจริงคือ ป้าเตรียมตัวเป็นญาตินางเอกมานานแล้ว/
พอได้ยินว่าที่หลานเขยระบายความอัดอั้นในอกในฟัง ป้ารีก็เต้นผางเข้าข้างว่าที่หลานเขยทันที /บอกแล้วว่าป้ารีอะ ตัวแม่ 555/
พูดยังไม่ทันจบประโยคดี ... บุคคลที่สามที่ถูกพูดถึงก็พาผู้หญิงเข้าบ้าน
โอ๊ยยยย แม่ยกปวดตับแทนพี่โต พี่โต ~~~ งอนคราวนี้ต้องให้ของขวัญเป็น " ฝ่ายง้อ " เยอะ ๆ นาน ๆ เลยนะคะ >"<
คุณคนเขียนสู้ ๆ ค่ะ :)
ปล. อ่านแต่ละคอมเม้นท์ คนชื่อ " แพรว " อย่างเราถึงกับสะดุ้งเหอะค่ะ 55555
-
:z1: :m25: :z1:
:L2: :pig4:
-
พี่โต.....ลุยยยยยยยยยเลยยยยย!!!!!!
หึงเต็มที่......อยากเห็นขวัญง้ออีกกก :z1:
-
สงสารพี่โต ทำไมของขวัญทำแบบนี้
-
ขวัญคงต้องง้ออีกรอบ รอบนี้ out door เลยนะ เพราะทำให้พี่โตเสียใจมากกกกก
-
จะสงสารพี่โตหรือฮาดีเนี๊ย
อาการพี่โตตอนนี้เหมือนเมียหลวงหึงคุณสามีเลยอ่ะ :laugh: :laugh:
สงสัยปัญหารอบนี้ต้องรวมตัวสามสาว(ป้ารี คุณรุ่งทิพย์ แล้วก็น้ำทิพย์)มาช่วยแล้วมั๊ง
-
ถึงพริกถึงขิง โอ่โอโอ๊ ถึงใจจริงๆ อารมณ์ของขวัญง้อพี่โต แน่ะพี่โตยังจะง้อของขวัญอีก หื่นว่ะ คุณป้ารีรีบจัดการให้ด่วนๆ
-
ของขวัญ !!! เป็นนางเอกซะเปล่า
ให้ป้ารีจัดการด่วนเลย โธ่ !!! TvT
-
^^
-
ตามอ่านทันแล้ว
หลังจากขวัญง้อพี่โต หนาวช่ำกันได้ไม่นาน
ทำไมคุณแม่ต้องทำแบบนี้ค่ะ :z3: :z3: :z3:
พี่โตสู้ๆนะตัวววววววววววววว~
-
พายัยแพรวกลับมาด้วยทำมัยน่ะของขวัญพี่โตยิ่งคิดมากอยู่
-
:a5: :a5: :a5:
-
เป็นฟิควายที่อ่านแล้วชอบมากกกกกกก
คือตัวนายเอกมันไม่อ่อนแอ อ้อนแอ้น แลดูสู้คนไม่ได้
มันต้องอย่างงี้แหละ แบบจอมขวัญ แมนๆแต่น่ารักน่าดูแล
คนที่ไม่ได้บอนทูบีเป็นเกย์แต่เกิดอย่างพี่โตอยู่ใกล้แล้วจะรู้สึกเอ็นดูของขวัญก็ไม่แปลก
ก็มันน่าแกล้งน่าหยอกจริงๆนี่หน่า >.<
แต่อยากถามคนแต่งว่า จริงๆอายุพี่โตกะของขวัญเท่าไหร่และอายุห่างกันเท่าไหร่หรอคะ
และก็ อยากเห็นอิมเมจพี่โต ของขวัญ รวมถึง พี่จักร ป้ารี ลุงชัย น้ำทิพย์ คุณรุ่ง และคุณน้องพลอยแพรวจังค่ะ >.<
ขอเยอะไปมั๊ย แต่จริงๆอยากเห็นอิมเมจพี่โตกะของขวัญ ถ้าเยอะไปขอตัวเอก2คนนี้ก็ได้ค่ะ
จะเอาไว้จิ้น อร๊ายยยยย น่ารักอ่ะ >.,< :-[
-
อ่ะ......เมียพี่โตอยากจะเป็นสามีคนอื่นเร้ออออ o22
เฮ้ยยยย ไม่ได้นะ อย่าทำพี่โตเสียจายดิ :z3:
อ้าว? เราไปเสือกอะไรหว่า อินเกินไปแย้วววว :a5:
อ่ะ สนุกดีอ่ะ ว่าแต่มีลิ้งค์เรื่องอื่นมั้ยฮ้าฟฟฟ :sad4:
ผมอยากอ่านแต่หาเรื่องอื่นม่ายเจออออ :serius2:
ใครรู้ลงลิ้งค์ให้ทีคร้าบบบ จะขอบพระคุณอย่างสูงงง :call:
-
วันนี้วันพฤหัสน้า มารอคำตอบของของขวัญ
-
วันนี้พฤหัสแล้วนะ ดึกแล้วด้วย ยังไม่มาอีกเหรอ :call:
-
รออยู่นะฮ่ะ เข้ามาเช็คทุกๆสิบนาที ฮ่าๆ
-
สามทุ่มกว่าๆ ของวันพฤหัส
มารอของขวัญอยู่นะคะ
-
จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
บทที่ 20
พลอยแพรวเหลือบตามองไปรอบบริเวณบ้านเรือนไทยหลังงามแล้วยิ่งนึกฝันถึงนิยายรักหวานแหวเล่มล่าสุดที่เธอเพิ่งหยิบมาอ่านก่อนจะเดินทางลงมากรุงเทพ
…ในนิยาย…พระเอกรูปหล่อ หน้าตาราวกับพระเจ้าปั้นแต่ง รูปกายก็สมส่วนด้วยความสูงโดดเด่น ที่สำคัญ พระเอกคนนั้น…เป็นเจ้าของบ้านเรือนไทยหลังงามแบบเดียวกับที่ ‘พี่จอม’ ของเธอเป็น พลอยแพรวฝันหวาน…ฝันถึงพระเอกอย่างพี่จอม และนางเอกอย่างเธอยืนอิงแอบกันและกันบนชะเลียงเรือนไทยชมจันทร์ยามค่ำคืน ยามเธอหนาว เขาคอยกอดประคอง ยามเธอร้อน เขาคอยซับเหงื่อเอาใจ…เธอฝันไกล…ไกลจนถึงขั้นได้ร่วมหอลงโลงกับเขาแล้ว
“คุณแพรวครับ เชิญทางนี้ครับ” เสียงของจอมขวัญดังปลุกสติเธอ พลอยแพรวหลุดจากฝันกลางวันเงยหน้าขึ้นมาแล้วเฉเป็นส่งยิ้มให้เขา ก่อนจะก้าวเดินตามพร้อมกับหาเรื่องคุยไปด้วย
“พี่จอมอยู่ที่นี่คนเดียวหรือคะ” เธอทิ้งช่วงระยะห่างเล็กน้อยเพื่อให้ดูเป็นสาวช้างเท้าหลังและให้เกียรติพระเอกของเธอ แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นมากเกินไป หญิงสาวจึงลืมฉุกคิดว่าคำถามของเธอนั้นล้วงลับล้วงตับเขาสุดกู่
จอมขวัญนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะหันมายกยิ้มส่งให้
“เปล่าหรอกครับ ผมอยู่กับคุณลุงคุณป้าแล้วก็ลูกของท่าน” พลอยแพรวชะงักเมื่อความจริงจากปากจอมขวัญไม่ตรงกับคุณลักษณะพระเอกจากนิยายเรื่องนั้น แต่…พอเหลือบตามองรอยยิ้มสวยๆของเขาที่เห็นฟันขาวเรียงชิดเป็นระเบียงและเขี้ยวซี่เล็กสองข้าง หญิงสาวก็ได้แต่บอกตัวเองว่า…ต่อให้เขาอยู่ทาวน์เฮ้าส์ ห้องแถว กับครอบครัวอีก18 คน เขาก็ยังเป็นผู้ชายในฝันของเธออยู่ดี!...
“ขึ้นเรือนกันเถอะครับ ข้างล่างร้อน” เห็นมั้ย…แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เธอยกย่องเขาเป็นชายในฝันได้ยังไง ในเมื่อทุกคำพูดทุกมารยาทที่แสดงออกกับเธอนั้นแสนจะสุภาพและห่วงใยกันขนาดนี้
พลอยแพรวก้าวขาเร็วขึ้นเพื่อเดินเคียงข้างไปกับเขาด้วยอดใจไม่ไหวอยากอยู่ใกล้ทุกวินาที และก่อนที่อีกไม่กี่ก้าวจะถึงตีนบันไดที่ทอดตัวจากเรือนใหญ่ รองเท้าส้นสูงคู่แพงของเธอก็ดันเหยียบพลาด ข้อเท้าข้างขวาพลิกกะทันหัน ส่งผลให้ร่างบอบบางเซล้มใส่ชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างกาย!! จอมขวัญคว้าร่างของเธอเข้าไปซบอกเขาได้ทันก่อนที่เธอจะล้มลงไปกองกับพื้น
ร่างบอบบางของหญิงสาวนิ่งชะงักอยู่ในอ้อมแขนอบอุ่น กลิ่นน้ำหอมเย็นๆแบบผู้ชายลอยเข้าจมูกจนเธออยากจะซุกหน้าลงกับซอกคอติ่งหูตามดมแม้กระทั่งข้อมือว่ากลิ่นหอมๆนี้ถูกฉีดตรงส่วนใดของร่างกายบ้าง! โอ๊ย! เธอหลงเขาขนาดหนัก!!
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ” เสียงของจอมขวัญดังปลุกสติของคนที่กำลังลอยละล่องไปในฝันหวานตอนกลางวัน พลอยแพรวกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเบี่ยงกายออกจากอ้อมแขนของเขาอย่างสุภาพ แม้ใจจะไม่อยากออกจากแขนคู่นั้นเลยก็ตาม
“เปล่าค่ะ ขอบคุณนะคะพี่จอม” พลอยแพรวส่งสายตาหวานเยิ้มให้เขา ทว่าจอมขวัญไม่ได้อยู่รอรับสายตาของเธอเลย เพราะทันทีที่เธอผละจากอ้อมแขนของเขาไป ร่างสูงโปร่งก็ก้าวขานำขึ้นเรือนไปแล้วเรียบร้อย ทว่า…คนกำลังหลงกลับมองว่าเขากำลัง ‘เขิน’ อุ๊ย!! ผู้ชายอะไรน่ารักน่าหยิก!!...
จอมขวัญก้าวขาขึ้นเรือนอย่างรวดเร็ว เขาทำเป็นไม่เห็นสายตาของหญิงสาวที่ส่งมาให้เมื่อครู่นี้ ไม่รู้ว่าที่เซมาล้มใส่เขาก็เป็นเรื่องที่เธอ ‘ทำ’ ด้วยไหม…หากเป็นแต่ก่อนที่เขายังเสเพล จอมขวัญยืดอกยอมรับว่าเธอจะต้อง ‘เสร็จ’ เขาแน่นอน แต่…เพราะตอนนี้เขาไม่ใช่จอมขวัญคนเดิม ความรักที่เคยสร้างกับน้ำทิพย์สอนให้เขารู้จักคำว่า ‘รักที่มีค่า’ ที่มอบให้ใครสักคน ไม่ใช่ ‘รักเผื่อเลือก’ แบบที่เขาเคยเป็นมาตลอด แม้จะเลิกกับน้ำทิพย์แล้ว แต่จอมขวัญก็ยังนึกขอบคุณหญิงสาวผู้นั้นเสมอมาที่สอนให้เขา ‘รักเป็น’
จนกระทั่ง…วันนี้…เขารักใครอีกคนมากเสียจนแม้จะมีผู้หญิงส่งสายตาให้ขนาดนั้น เขายังไม่เหลียวมองเธอเลยแม้แต่น้อย…
…อธิป…ใครสักคนคนนั้น…คนที่เขาอยากให้อยู่ด้วยกันไปนานๆ อยากทำทุกทางเพื่อให้อธิปรักเขาเพียงคนเดียว เหมือนที่เขาก็รักอธิปคนเดียวเช่นกัน…
“ป้ารี…พี่โต…” จอมขวัญเหยียบเท้าถึงบันไดขั้นบนสุดปุ๊บ ก็เห็นหน้าคุณป้าสุดที่รัก กำลังจะถลาเข้าไปกอดตามนิสัยหลานที่ป้าทั้งรักทั้งหวง แต่พอเหลือบตาไปเห็นใบหน้าบูดบึ้งของคุณพัชรี และเห็นอธิปยืนนิ่งอยู่เบื้องหลังผู้เป็นป้าของเขาแล้ว ชายหนุ่มร่างโปร่งก็เลยต้องเบรกเท้าเอี้ยด!
“หึ!! นึกว่าหายไปกับผู้หญิงแบบนี้! จะไม่กลับบ้านกลับช่องซะอีก!!” นอกจากสีหน้าบึ้งตึงของคุณพัชรีแล้ว น้ำเสียงและคำพูดยังส่อไปในแววเคืองโกรธอีกต่างหาก จอมขวัญเห็นท่าไม่ดีว่าสิ่งที่เขาต้องการอาจไม่สำเร็จถ้าตัวช่วยเพียงหนึ่งเดียวอย่างคุณพัชรีดันจะมาผิดใจกับเขาตอนนี้
คนเป็นหลานรีบโผเข้าไปหา แล้วกระซิบอย่างรวดเร็วก่อนที่พลอยแพรวจะเดินขึ้นมาทัน
“ป้ารีอย่าเพิ่งโกรธขวัญตอนนี้ ช่วยขวัญก่อน เอาแบบตอนที่ช่วยพี่จักรสมัยก่อนนู้นน่ะ” เขาพูดแค่นั้น ไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติม คุณพัชรีเลยงงยิ่งกว่าไก่ตาแตก กำลังจะอ้าปากถามก็พอดีเหลือบไปเห็นหญิงสาวแขกของหลานชายเดินขึ้นเรือนมาแล้ว
“คุณแพรวครับ นี่ป้าของผมเอง” แล้วคนที่ควรจะอธิบายให้คุณพัชรีกระจ่างก็ดันหันไปแนะนำเธอให้พลอยแพรวรู้จักเสียแล้ว หญิงสาวร่างบอบบางยกมือไหว้พร้อมรอยยิ้มงดงามหวังให้ผู้ใหญ่ฝ่ายจอมขวัญเอ็นดูเธอตั้งแต่แรกพบ
“สวัสดีค่ะคุณป้า” พลอยแพรวบีบเสียงเล็กเสียงน้อยอ่อนหวานสุดๆ
จอมขวัญเหลือบตามามองคุณพัชรีแล้วขยิบตาส่งสัญญาณให้ คุณป้าร่างอวบก็เลยเหมือนจะเข้าใจว่าเจ้าหลานชายตัวดีหวังจะให้เธอช่วยเหลืออะไร มิน่าล่ะ! ถึงยอมพาผู้หญิงมาถึงบ้าน!! คุณพัชรีสาบานเลยว่าไม่ได้อยากจะโชว์พลังในการ ‘แสดง’ มากนักหรอก ไม่อย่างนั้นพวกที่รับบทแม่พระเอกทั้งหลายจะตกงานกันถ้วนหน้า!
“ใครเป็นป้าเธอไม่ทราบ!!” นี่ล่ะ! ‘ของจริง’ จากคุณพัชรีผู้ติดละครไทยหนึบหนับ จนสามารถตีบทแตกกระจายโดยเฉพาะมาดแบบ ‘แม่พระเอก’ นั้นคุณพัชรีถนัดมาแต่ไหนแต่ไร เนื่องจากจักรกฤษณ์ที่มีดีแต่ควงผู้หญิง พอถูกผู้หญิงคิดจะจับให้อยู่หมัด เจ้าลูกชายตัวดีเลยให้ผู้หญิงมาเจอคุณพัชรี เล่นเอาหญิงที่ไหนก็เลิกตามตอแยจักรกฤษณ์โดยสิ้นเชิงแถมยังเอาไปลือกันว่า แม่ของจักรกฤษณ์คือ ‘ว่าที่แม่ผัวตัวร้าย’ ดีๆนี่เอง!!!
ทั้งสีหน้า ทั้งน้ำเสียงของคุณพัชรีนั้น ทำเอาจอมขวัญแทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เขาคิดถูกจริงๆที่พาพลอยแพรวมาให้ป้าเจอ รับรองได้ว่าพลอยแพรวเผ่นแน่บ ทั้งๆที่เขาไม่ต้องพูดจาทำร้ายน้ำใจใดๆทั้งสิ้น!
“เอ่อ…แพรวไม่ทราบชื่อ ก็เลยไม่รู้จะ…เรียกท่านว่าอย่างไร” หญิงสาวใจเสียเล็กน้อย ที่เห็นป้าของจอมขวัญดูจะไม่ใช่งาน 'หมู‘ เสียแล้ว
“เรียกฉันว่าคุณพัชรี วิมลกิตติ!!” เสื้อผ้าหน้าผมของหญิงสูงวัยตรงหน้าเธอก็เหมือนพวกป้าๆสูงวัยชาวบ้านทั่วไป แต่มาดอันกินขาดนั้น ทำให้พลอยแพรวไม่กล้าเสี่ยง ไหนจะนามสกุล ‘วิมลกิตติ’ อีกล่ะ! ใครๆก็ต้องเคยได้ยินกันทั้งนั้นเพราะเป็นนามสกุลของเจ้าของเครือโรงแรม ‘วิมาลา’!
“ค่ะ คุณพัชรี…”
“วิมลกิตติด้วย คนไทยชื่อพัชรีตั้งเยอะ! ฉันจะรู้เหรอว่าเธอเรียกพัชรีคนไหน?!” ยิ่งสวมวิญญาณนักแสดง ก็ยิ่งติดลมบนใส่ได้ใส่เอาจนหญิงสาวรุ่นลูกถึงกับหน้าม้านพูดไม่ออก แต่คุณพัชรีไม่ได้สนใจ เธอหันมาทางหลานชายสุดที่รัก
“แล้วนี่…พาเธอมาที่นี่ทำไมเหรอ”
“ขวัญชวนคุณแพรวมาทานข้าวบ้านเรา” จอมขวัญตอบตามตรง เขาเลยสายตาไปยังอธิป แค่สบตากับร่างสูงก็พอจะรู้แล้วว่าอีกฝ่ายเริ่มจะน้อยใจอีก สงสัยคราวนี้ได้ ‘ง้อ’ อีกแหงๆ
คุณพัชรีได้ยินคำตอบของหลานชายแล้วนึกอยากตีนัก มีอย่างที่ไหนชวนผู้หญิงมาทานข้าวถึงบ้าน!ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน แถมตัวเองก็มีคนรักเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วด้วย!
“จะมาทานข้าวที่นี่ป้าไม่ว่าหรอกนะ แต่ไอ้จะมาอยู่เฉยๆนั่งสวยๆรอกินอย่างเดียวน่ะไม่ได้!! ที่นี่ไม่ใช่โรงเจ!” ไม่รู้ว่าด้วยวิญญาณญาตินางเอกอันแรงกล้า หรือเพราะสวมบทบาทจนอินหนัก คุณพัชรีถึงได้พูดด้วยน้ำเสียงทั้งเชิด ทั้งหยิ่งได้เหมือนกับแม่พระเอกในละครหลังข่าวเมื่อคืนเปี๊ยบ! แถมท้ายด้วยการถลึงตาจ้องหญิงสาวร่างบอบบางที่ยืนเยื้องหลังจอมขวัญไปที ฝ่ายพลอยแพรวก็ไม่น้อยหน้าถลึงตากลับเช่นกันด้วยอาศัยว่าจอมขวัญยืนอยู่ข้างหน้าเธอ เขาจึงไม่โอกาสเห็นแววตาไม่สมกุลสตรีนั่นอยู่แล้ว
“ป้ารีก็…ไม่เอาหน่า ขวัญก็แค่อยากให้คุณแพรวเขาได้ชิมฝีมือป้านี่นา” จอมขวัญเข้าประจบเอาใจ เขารู้ดีว่าผู้หญิงที่เกาะติดเขาหนึบแบบพลอยแพรวนั้น ไม่คณามือคุณป้าพัชรีคนนี้หรอก เพราะสมัยก่อน เขาจำได้ว่าจักรกฤษณ์ก็เล่นไม้นี้ จนไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าเข้ามา ‘กร่าง’ ในบ้านนี้และในชีวิตส่วนตัวของพี่ชายของเขาอีกเลย
“ป้าก็ไม่ได้ว่าอะไรของขวัญสักหน่อย” คุณพัชรีหันมาตบแขนหลานชายเป็นเชิงปลอบ ก่อนจะโบ้ยหน้าไปด้านหลังซึ่งอธิปยืนเงียบมานานจนเธอแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ
“พี่โตเขามีเรื่องะคุยด้วยแหน่ะ เข้าไปคุยกันในห้องไป ส่วน…แม่คนนั้นน่ะ! ลงไปช่วยฉันทำครัว!” ว่าแล้วคุณพัชรีก็จิกตาใส่พลอยแพรวไปทีหนึ่ง ฝ่ายหญิงสาวร่างบางจะจิกตากลับก็พอดีกับที่จอมขวัญหันมามอง เธอเลยได้แต่ยิ้มหวานเอาใจเขา ก่อนจะยอมเดินตามคุณพัชรีลงจากเรือนไปแม้ในใจจะเสียดายลึกๆว่าไม่ได้อยู่กับจอมขวัญสองต่อสองก็ตาม
ส่วนคนที่มีโอกาสได้อยู่สองต่อสองกับจอมขวัญนั้น…บัดนี้ เขากลับเงียบสนิท
“มานานแล้วเหรอครับ” จอมขวัญต้องเป็นฝ่ายถามก่อน แม้จะเป็นประโยคธรรมดาทั่วไป แต่ร่างโปร่งพยายามแฝงความเอาใจไว้เต็มเหนี่ยว อย่างน้อยให้อธิปเบือนสายตากลับมามองเขาสักนิดก็ยังดี ไม่ใช่มองแต่เสาไม้ ระเบียง พื้น จนแทบจะสึกไปทั้งเรือนอยู่แล้ว
“พี่โตทานอะไรมารึยัง” อธิปตั้งใจจะเงียบ แต่พอเหลือบตามาเห็นสายตาที่จอมขวัญใช้มองเขาอยู่ ร่างสูงก็ได้แต่ถอนหายใจ
“ยัง” เขาตอบสั้น แต่น้ำเสียงนั้นอ่อนลงมากจนแทบจะบอกความรู้สึกว่าตอนนี้เขากำลัง ‘อ่อนใจ’
ไม่ใช่อ่อนใจกับจอมขวัญ แต่อ่อนใจกับตัวเอง เขาอยากน้อยใจอยากไม่สนใจจอมขวัญให้มากกว่านี้ ให้อีกฝ่ายรู้ว่าที่พาผู้หญิงไปไหนมาไหนซ้ำยังพามากินข้าวถึงบ้านแบบนี้ เขาไม่พอใจเลย แต่…โกรธจอมขวัญได้นานเท่าไหร่เล่า? แค่เห็นดวงตาเรียวๆจ้องมองเขาอย่างโหยหาแบบนั้น อธิปก็แทบจะก้าวขาเดินเข้าไปหาด้วยซ้ำ ดีว่ายังยั้งขาตัวเองไว้ทันหรอก
จอมขวัญเห็นอีกฝ่ายยอมตอบคำถามก็พอจะเบาใจลงได้บ้าง ถึงจะยังยืนนิ่งอยู่กับที่ แต่ก็แสดงว่าอธิปไม่ได้โกรธเขามากแล้ว ร่างโปร่งยอมเป็นฝ่ายก้าวเดินเข้าไปหา ส่งมือไปรั้งแขนแกร่งของร่างสูงเบาๆ ให้ออกเดินตามเขา อธิปยอมก้าวขาตามเข้าห้อง แต่ก็ยังไม่ยอมพูดอะไรอยู่ดี
“เราจะไม่พูดกันอีกแล้วเหรอ พี่โต” ต้องเป็นฝ่ายจอมขวัญมาง้อ ทำหน้าตาละห้อยอยู่ตรงหน้า อธิปถอนหายใจหนักอีกครั้ง แล้วดึงร่างโปร่งเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน แขนแกร่งสองข้างโอบเอวจอมขวัญแล้วประสานมือเอาไว้ด้านหลังรั้งให้ร่างของคนรักอยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่ต้องไปไหน
“พี่ถามคำถามเดียว ของขวัญไม่ได้เปลี่ยนใจไปจากพี่ใช่มั้ย” อธิปรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย จอมขวัญเป็นผู้ชายอย่างที่รักชอบผู้หญิงมาตลอด แต่แล้ววันหนึ่งก็มาคบหากับเขาที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน อธิปกลัว…กลัวว่าหากจอมขวัญกลับไปรักชอบผู้หญิงเหมือนเก่า แล้วทิ้งเขาไป เขาจะทำยังไง…
“พี่โต!”
“พี่ขอโทษ แต่พี่แค่อยากมั่นใจ…ของขวัญเป็นผู้ชาย แล้วพลอยแพรวก็เป็นผู้หญิง…ถ้า…ของขวัญจะ…”
“พี่โตคิดว่าขวัญเปลี่ยนใจง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?” จอมขวัญย้อนถามด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ทำเอาคนฟังใจหาย และยิ่งใจหายหนักกว่าเดิมเมื่อร่างโปร่งในอ้อมแขนของเขาเริ่มดิ้นรนจะหลุดจากพันธนาการ จนอธิปต้องกอดรัดแน่นจนร่างของจอมขวัญแทบจะจมเข้ามาในอก ทว่า…ดูเหมือนจะลดอาการพยศของคนรักของเขาไม่ได้เลย เพราะต่อให้ถูกรัดแน่นเพียงใด จอมขวัญก็ยังส่งสองมือไปแกะแคะแงะแขนแกร่งให้หลุดจากเอวตัวเองอยู่ดี
“ของขวัญ พี่…”
“พี่อะไร?! พี่คิดว่าขวัญจะไปชอบคุณแพรว! คิดว่าขวัญใจง่าย!”
“ไม่ใช่…”
“มันจะไม่ใช่ได้ยังไง! ถ้าไม่ใช่แล้วพี่จะถามขวัญทำไมว่าขวัญเปลี่ยนใจไปจากพี่รึยัง! หาเรื่องกันชัดๆนี่หว่า!! ปล่อยเว้ย!!”
“ของขวัญ! อย่าดิ้น!” ยิ่งปล่อยให้จอมขวัญดิ้นรนมากเท่าไหร่ อธิปก็ยิ่งพบว่าอีกฝ่ายฮึดแรงออกมาได้มากเท่านั้น จอมขวัญเป็นผู้ชาย แม้จะไม่ได้ร่างสูงใหญ่ แต่เรื่องพละกำลังก็ไม่น้อยหน้าใคร แถมลูกบ้าเยอะชนิดที่เขาเองยังนึกหวั่นใจ อธิปต้องอาศัยใช้แรงดันพาคนในอ้อมแขนที่ดิ้นไม่เลิกไปที่มุมห้อง แล้วอัดร่างโปร่งเข้ามุม
“โอ๊ย!! เจ็บ!!!” เพราะแผ่นหลังถูกกระแทกเข้ากับผนังมุมห้องอย่างแรง ทำให้จอมขวัญนิ่วหน้า ส่งสายตาขวางให้คนร่างสูงที่ตามประกบปิดทางหนีเขา
“เจ็บตรงไหน” อธิปได้ยินคำว่าเจ็บจากปากอีกฝ่ายก็เริ่มนึกห่วง
“ไม่ต้องมายุ่ง!!”
“ของขวัญ…” ชายหนุ่มได้แต่เรียกเสียงอ่อนระโหย จนเจ้าของชื่อต้องเหลือบตามามอง ดวงตาคมที่ทอดแววเสียใจมาให้เขานั้น ทำเอาหัวใจคนเห็นอ่อนปวกเปียกเป็นขี้ผึ้ง
“ขวัญไม่ได้สนใจใครจริงๆ ทำไมไม่เชื่อใจขวัญล่ะ”
“ก็…” อธิปพูดไม่ออก มันอาจจะผิดที่เขาเองที่ไม่นึกเชื่อใจอีกฝ่าย แต่…เพราะเขาเห็นจอมขวัญเป็นผู้ชาย เป็นผู้ชายหน้าตาดีมีเสน่ห์กับฝ่ายตรงข้าม เขาก็เลยกลัว…กลัวว่าสักวันความสุขที่เคยมีกับจอมขวัญจะกลายเป็นแค่อดีตที่ไม่มีวันหวนมาอีก
“ที่ขวัญกินข้าวกับเขา ไปไหนมาไหนกับเขา ก็เพราะขวัญอยากให้แม่พี่สบายใจ แล้วอีกอย่าง…ตอนแรก แม่พี่ตั้งใจจะให้คุณแพรวมารู้จักพี่ใช่มั้ยล่ะ…” จอมขวัญไม่ได้พูดต่อ เขาไม่อยากบอกอีกฝ่ายเลยว่าเขานึกหวง ถ้าหากว่าคนที่จะต้องไปไหนมาไหน ดูแลเทคแคร์พลอยแพรวดันเป็นอธิป…เขาหวง เขาหึง เขาไม่อยากให้อธิปอ่อนโยนกับใครเหมือนที่อธิปทำให้เขา…
แต่เหนือเหตุผลอื่นใดทั้งหมดก็คือ…คุณกนกนุช…จอมขวัญอยากผูกมิตร อยากเป็นที่รักที่เอ็นดูของมารดาของอธิป อยากให้แม่ของอธิปยอมรับเขา แม้คุณกนกนุชจะไม่รู้ก็ตามว่าปัจจุบันนี้เขาและอธิปเป็นอะไรกัน…
“ของขวัญรู้?”
“ทำไมจะไม่รู้ล่ะ เล่นพามาหาถึงบ้านแบบนั้น…” จอมขวัญตอบเสียงแข็ง แล้วเงยหน้ามองร่างสูงตรงหน้า “ว่าแต่…แม่พี่พาผู้หญิงมาให้เจอแบบนี้บ่อยรึเปล่า” เขาล่ะหวั่นใจว่าต่อให้ไม่มีพลอยแพรวก็อาจจะมีคนอื่นที่คุณกนกนุชพาเข้ามาในชีวิตของอธิป
“บ่อยจนชินไปแล้ว แม่เองก็พามาให้เจอบ่อยจนเขาไม่คาดหวังอะไรแล้วเหมือนกัน พี่ไม่ได้คบใครอีกตั้งแต่เข้าไปทำงาน แรกๆแม่ก็พาลูกคนนั้นคนนี้มาให้เจอเพราะหวังจะให้คบหากันจริงจัง แต่พอหามาให้เจอครั้งสองครั้ง แล้วพี่ไม่มีทำอะไรชัดเจน แม่ก็เลยแค่พามาให้รู้จักกันไว้ อย่างพี่ชายของของขวัญ…นั่นก็รู้จักกันก่อนที่จะเจอกันตอนดีลงาน ก็เพราะแม่พี่นี่แหละ”
“พี่ชาย? หมายถึงพี่จักรอ่ะเหรอ?!!” จอมขวัญร้องลั่นตาโตด้วยความตกใจ
…นี่หมายความว่า คุณกนกนุชพาลูกหลานทุกคนที่เธอรู้จักมาแนะนำกับอธิปหมดเลย! ไม่เว้นว่าจะเป็นตัวผู้มีหางหรือไม่อย่างนั้นน่ะหรือ?!!!...
“ก็ใช่น่ะสิ เพราะงั้น ของขวัญไม่ต้องไปสนใจเรื่องที่แม่พี่พาคนนั้นคนนี้มาแนะนำนักหรอก เชื่อสิ หมดจากพลอยแพรว เดี๋ยวก็มีคนอื่นมาอีก”
จอมขวัญเหมือนจะเห็นภาพสารพัดบุคคลไม่ว่าจะมนุษย์ชายหรือหญิงต่อแถวยาวเป็นหางว่าวรอคิวที่คุณกนกนุชจะเรียกให้มารู้จักกับอธิป…ตัวเลือกคงจะมีอีกมากมายก่ายกอง และคงจะเลือกทุกเพศทุกวัยอย่างทั่วถึงเพราะขนาดพี่ชายเขายังเคยถูกพาไปรู้จักกับอธิปเลย!! ให้มันได้อย่างงี้สิ!! จอมขวัญเริ่มนึกอิจฉาจักรกฤษณ์ก็ตอนนี้! ที่อย่างน้อยก็ยังถูกคุณกนกนุช ‘เลือก’!!
“ของขวัญ เป็นอะไรไป” เสียงทุ้มดังถาม ร่างโปร่งเลยเหมือนตื่นจากภวังค์ เงยหน้ามองคนรักก่อนจะเม้มปากแน่น
“พี่โต…ถ้าเกิด…ถ้าเกิดวันนึงพี่ไปรักคนอื่น บอกขวัญล่วงหน้าสักสามเดือนก่อนจะขอเลิกกันนะ…” ถ้าวันๆ อธิปเอาแต่ทำงาน จอมขวัญจะไม่นึกหวั่นใจเท่านี้เลย แต่นี่คุณกนกนุชเล่นพาคนนั้นคนนี้มารู้จักกับคนรักของเขา โอกาสที่อธิปจะได้เจอคนที่ถูกใจก็ยิ่งมีเยอะอีกหลายเท่าตัว
“ของขวัญ…” ร่างสูงได้แต่ครางชื่อคนในอ้อมแขน คำพูดของจอมขวัญน่าขำก็จริง แต่สีหน้าเศร้าหมองของคนพูดกลับทำให้อธิปหัวเราะไม่ออก
“อนาคตไม่มีอะไรแน่นอน วันนึงพี่อาจจะเจอคนที่รักมากกว่าขวัญ…” ถ้าความรักครั้งนี้ต้องจบลงเหมือนความรักครั้งก่อน จอมขวัญสัญญาว่าเขาจะยอมรับการจากลาด้วยความเสียใจเพียงอย่างเดียว จะไม่เอาความโมโหโกรธแค้นจนเป็นบ้าแบบคราวก่อนมาชี้นำให้ทำเรื่องชั่วๆอีกแล้ว
อธิปได้แต่ยิ้มบาง จอมขวัญในเวลานี้เหมือนเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่ว้าเหว่และเศร้าสร้อย เขาได้แต่ยกมือขึ้นลูบศีรษะทุยสวยแผ่วเบา
“ถ้าวันนึง…พี่ไป…ของขวัญจะไม่รั้งพี่ไว้เหรอ”
“ก็อยากรั้งหรอก แต่…ถ้ารั้งเอาไว้แล้วพี่เจ็บ คนรอบข้างขวัญเจ็บ ขวัญยอมเสียใจคนเดียวดีกว่า”
“พี่ก็เหมือนกัน ถ้าพี่ไป แล้วของขวัญเสียใจ…พี่ไม่ไปดีกว่า”
“แต่ถ้าพี่รักคนอื่น…พี่ก็ต้องไปอยู่ดี”
ร่างสูงส่งยิ้มบางให้คนรัก “ของขวัญ สำหรับพี่…ความรักมาจากความผูกพัน อาจจะใช่…ที่พอเจอหน้า แล้วรู้สึกถูกชะตา แต่ถ้าปล่อยผ่าน ไม่สนใจ มันก็จบ…พี่เป็นแบบนี้มานาน วันๆเอาแต่ทำงาน จนกระทั่ง…น้ารุ่งมาขอร้องให้พี่ไปช่วยแยกลูกสาวตัวเองออกจากคนรักที่ชื่อ ‘จอมขวัญ’…รู้มั้ยว่าอะไรเกิดขึ้น” เจ้าของชื่อจอมขวัญเงยหน้ามองอธิปที่กำลังเล่าไปยิ้มไป
“นั่นเป็นครั้งแรก…ที่พี่เจอคนที่ถูกชะตา แล้วก็เอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับเขาทุกเรื่องทั้งๆที่บางครั้งก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ พี่ห่วงเขา ให้อภัยเขาแม้กระทั่งถูกเขาเอาปืนจ่อหน้า โกรธเขาเพราะเขาปากเสียเล็กๆน้อยๆ หรือแม้แต่…มองตามเขาจนรู้ว่าเขากำลังทำอะไรลับตาใคร…มันกลายเป็นความผูกพันที่พี่เองก็ไม่รู้ตัว กว่าจะรู้อีกที…ก็ตอนที่…พี่รักเขาไปแล้ว…” ร่างสูงสบตาคนรักด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี
“พี่รักของขวัญ เพราะฉะนั้น…อย่าไล่ให้พี่ไปไหน ถ้าของขวัญยังรักพี่อยู่” จอมขวัญเต็มตื้นไปทั้งหัวใจ นัยน์ตาของอธิปยังจับจ้องแน่วแน่มาที่เขา…มันสะท้อนภาพเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
“ขวัญไม่มีทางไล่พี่” ริมฝีปากบางขยับยิ้ม ก่อนที่เจ้าของจะหลับตาลงเมื่อใบหน้าคมเข้มของอธิปก้มลงมาใกล้แล้วฝากรอยประทับอุ่นๆลงกับริมฝีปากเขาอย่างเชื่องช้าอ่อนละมุน ความอบอุ่นนั้นเคลื่อนคลึงไปทั่วริมฝีปาก ก่อนจะผละจากอย่างที่ทำเอาจอมขวัญนึกโหยหาต้องลืมตาขึ้นมอง
“อย่ามองกันอย่างนั้นของขวัญ” อธิปต้องสูดลมหายใจลึกๆเข้าปอด เพราะไอ้สายตาที่จอมขวัญใช้มองเขาอยู่ตอนนี้มันน่าลากพากลับบ้านแล้วปิดประตูขังให้อยู่กับเขาสองคนไม่เห็นเดือนเห็นตะวันอีก…
“หือ?” คนมองด้วยสายตาโหยหาอาวรณ์ไม่ได้รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าตนเองกำลังจะทำให้เลือดในกายของอธิปเดือดพล่านขึ้นเรื่อยๆ ซ้ำยังงุนงงไม่เข้าใจคำพูดของร่างสูงจนต้องเอียงคอมองอีกต่างหาก
อธิปถอนหายใจยาวๆหนึ่งที ก่อนจะกดศีรษะคนรักให้ซุกลงกับอกเขา อย่างน้อยก็ทำให้ไม่ต้องเห็นสายตาวอนขอของจอมขวัญอีก…มา ‘วอนขอ’ ตอนไหนไม่ทำ มาทำตอนที่เขาเพิ่งจะผละจูบจากไป เป็นใครก็ต้องคิดเข้าข้างตัวเองทั้งนั้น ว่าสิ่งที่จอมขวัญ ‘ขอ’ คือจูบซ้ำๆจากเขา…อธิปก็อยากให้นับครั้งไม่ถ้วนหรอก ถ้าไม่ติดว่าที่นี่คือบ้านเรือนไทยของครอบครัววิมลกิตติ และใต้ถุนเรือนตอนนี้ก็คือคุณพัชรี พ่วงด้วยหญิงสาวอย่างพลอยแพรวที่คงกำลังเริ่มต้นทำอาหารกันอยู่…
“พี่โต?” จอมขวัญส่งเสียงเรียก แม้จะยอมอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่ายแต่โดยดี แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าอธิปดึงเขาเข้าไปกอดทำไม
“สายตาของของขวัญ…มันเหมือน…อยากให้พี่จูบอีก”
“ก็…จูบอีกก็ได้” คนที่ซุกหน้าอยู่กับอกเขาตอบกลับมาเสียงเบาแผ่ว
“ได้อีกจริงเหรอ”
“จริง…แต่แค่จูบนะ…”
“แค่จูบก็พอ…” ริมฝีปากหนากระซิบตอบเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะแนบลงปิดริมฝีปากบางบนใบหน้าหล่อเหลาของจอมขวัญ
“…อื้อ…”
แล้วหลังจากนั้น…ก็ไม่มีเสียงพูดคุยอื่นใดดังขึ้นอีก...
…………………………
-
ในขณะที่ ‘สองคนบนเรือน’ กำลังหวามไหวไปกับรอยจูบนับครั้งไม่ถ้วนที่มอบให้กัน ‘สองคนข้างล่าง’ กลับอยู่ในภาวะใกล้ก่อสงครามเต็มที ฝ่ายน้ำเงินคือคุณพัชรีเจ้าของเรือนผู้มีศักดิ์เป็นป้าที่จอมขวัญเคารพและรักยิ่ง ในขณะที่ฝ่ายแดงคือพลอยแพรวหญิงสาวผู้วาดฝันว่าจะได้ผันตัวไปเป็นนางเอกในชีวิตของจอมขวัญชายในดวงใจของเธอ!
…แต่…จนบัดนี้ ชายในดวงใจของพลอยแพรวยังไม่เหยียบบันไดลงมาเลย หญิงสาวชะเง้อคอแทบหลุดอยู่แล้ว แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่ปลายเท้าของจอมขวัญจะก้าวลงมา
…ไม่รู้คุยอะไรกับลูกชายน้านุช! ทั้งๆที่พาเธอมาแท้ๆ! น่าจะมานั่งเล่นพูดคุยกับเธอต่างหากล่ะ!
“ไม่ต้องมองมากนักหรอก เขาคงไม่ลงมาในห้านาทีนี้!!” คุณพัชรีมั่นใจเกินครึ่งว่าสองคนนั่นต้องหมกตัวกันอยู่ในห้อง หรือต่อให้อธิปจะอยากลงมาช่วยเธอทำอาหารในฐานะแขกที่ดี แต่จอมขวัญที่เป็นตัววางแผนพาพลอยแพรวมาเจอ ‘คุณพัชรี’ ก็คงห้ามไม่ให้อธิปลงมานั่นล่ะ! ไม่งั้นเสียแผนกันพอดี!
พลอยแพรวหันกลับมามองคนพูดอย่างไม่พอใจ แต่ก็เกรงว่าเกิดเธอ ‘ปะ ฉะ ดะ’ ไปตอนนี้ แล้วจอมขวัญลงมาเห็นเข้า คะแนนเธอจะติดลบเสียเปล่าๆ!
“คุณพัชรี วิมลกิตติเนี่ย…ทำตัวเหมือนแม่พระเอกที่ชอบทะเลาะกับลูกสะใภ้เลยนะคะ!” แต่ไอ้จะให้เธอทำตัวนิ่งสงบสยบทุกฝีปากคนอื่นก็เห็นจะไม่ใช่พลอยแพรวเสียแล้ว หญิงสาวเลยจัดไปเล็กๆหนึ่งดอก
คุณพัชรีฟังปุ๊บ ตีความเข้าใจปั๊บในทันทีว่าพลอยแพรวกำลังยกหางตัวเองว่าเป็นสะใภ้ของคุณพัชรี! ฝันหวานไปล่ะมั้ง แม่คุณ!!!
“ฉันไม่มีทั้งลูกสะใภ้ หลานสะใภ้!!”
“ก็ไม่แน่หรอกค่ะ! อาจจะได้หลานสะใภ้ในเร็วๆนี้!!” หญิงร่างอวบผู้เป็นเจ้าของเรือนไทยยกยิ้มที่มุมปากอย่างเหนือกว่า พลอยแพรวไม่รู้…ใช่!...เธอไม่รู้ว่าคุณพัชรีคนนี้อาจจะไม่ได้มีหลานสะใภ้ไปชั่วชีวิต! เพราะหลานชายสุดที่รักหา ‘หลานเขย’ มาให้แล้ว!!!
“แน่ใจเหรอ ว่าฉันจะได้หลานสะใภ้ในเร็วๆนี้ อะไรทำให้เธอมั่นใจนักล่ะ? ท่าทีของหลานฉันทำให้เธอคิดอย่างนั้น หรือเธอแค่คิดไปเอง” พลอยแพรวเถียงไม่ออก อันที่จริง จะว่าจอมขวัญแสดงออกว่าสนใจเธอก็ไม่ใช่ เขาแค่ทำทุกอย่างให้เธออย่างสุภาพบุรุษพึงกระทำ แต่…แต่…แต่ถ้าเขาไม่สนใจเธอ มองเห็นเธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา แล้วเขาจะมาแสดงท่าทีสุภาพบุรุษให้เธอประทับใจทำไม!
“นี่…ฉันจะบอกอะไรให้นะ ไอ้ที่เธอฝันอยากจะเป็น ‘นางเอก’ ในชีวิตของหลานชายฉันน่ะ มันเป็นได้แค่ฝัน…เพราะ ‘นางเอก’ ตัวจริงน่ะ มีแล้ว”
… ‘นางเอกตัวจริง’ จะเป็นใครไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่หลานชายสุดที่รักของคุณพัชรีที่แม้จะเป็นชายทั้งแท่ง แต่ก็ผันตัวไปเป็น ‘นางเอก’ ชนิดที่รู้เห็นกันทั้งครอบครัว เหลือแต่ตัวนางเอกเองนั่นแหละที่ไม่รู้สักทีว่าถูกคนอื่นเขามองเป็นอะไร ดูซิ!! ทำตัวสมสถาบันนางเอกเสียที่ไหน เที่ยวพาผู้หญิงไปนั่นมานี่! มันใช้ได้มั้ยล่ะ!! นี่ถ้าไม่ได้ ‘ญาตินางเอก’ อย่างคุณพัชรี ป่านนี้ ‘พระเอก‘ หนีเตลิดเปิดเปิงไปนานแล้ว!!!
“หมายความว่ายังไง!”
“ก็หมายความตามที่พูด… ‘นางเอกกับพระเอก’ มีครบแล้ว ถ้าจะขาด…ก็เหลือแค่ ‘นางร้าย’! เธออยากเป็นมั้ยล่ะ แต่บอกก่อนนะ ‘นางร้าย’ น่ะ…ฉันไม่เห็นเคยจบดีเลยสักราย!” คุณพัชรียืนยันด้วยวาจาของแฟนละครผู้เหนียวแน่น!!!
…………………………………
จักรกฤษณ์แกว่งกุญแจรถในมือไปมาอย่างไม่มีอะไรทำ เขานั่งรอฆ่าเวลาเพราะมาถึงที่หมายก่อนเวลานัดเกือบห้านาทีเต็ม เครื่องดื่มและอาหารทานเล่นถูกสั่งมาตั้งเอาไว้ตรงหน้า แต่ชายหนุ่มกลับไม่นึกอยากจะแตะมันเลย ในเมื่อตอนนี้…สมองเขายังเอาแต่คิดว่าจะ ‘ตอบ’ คำถามของคนที่จะมาถึงในอีกห้านาทีข้างหน้าอย่างไรดี…หรือจะตอบกวนๆไปเลยดีวะ?! ไหนๆเขาก็ไม่รู้จะตอบอะไรแล้วนี่หว่า!
“คุณจักรกฤษณ์…” เสียงหวานใสดังขึ้น ทำเอาชายหนุ่มร่างสูงหลุดจากภวังค์ เขาเงยหน้าขึ้นมอง ถึงได้เห็นว่า ‘คนนัด’ มาถึงแล้ว จักรกฤษณ์พลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา
“มาเร็วนี่”
“คุณเองมาเร็วกว่าน้ำอีกไม่ใช่หรือคะ” น้ำทิพย์ย้อนถาม ก่อนจะทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ว่างฝั่งตรงข้าม
“กินอะไรมารึยัง สั่งอาหารสิ” ชายหนุ่มส่งเมนูที่เสียบเอาไว้บนแผงบนโต๊ะ ร้านอาหารเล็กๆมีอาหารตามสั่งง่ายๆหลายรายการ แต่คาดว่าที่น้ำทิพย์เลือกที่นี่เพราะเป็นร้านเงียบๆ บรรยากาศสบายๆเพราะติดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำชนิดที่แสงแดดแผดเผานอกร้านไม่อาจส่งไอร้อนเข้ามาในนี้ได้เลย
หญิงสาวรับเมนูไปเปิดดู พอดีกับที่บริกรของร้านเดินเข้ามารับรายการอาหาร เธอสั่งเครื่องดื่มเพียงอย่างเดียว
เมื่อบริกรจากไป น้ำทิพย์จึงหันมาทางคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ จักรกฤษณ์กำลังตักอาหารทานเล่นเข้าปากราวกับไม่คิดจะพูดเรื่องที่เธอนัดเขามาวันนี้
“มองอะไร” พอรู้สึกตัวว่าถูกหญิงสาวจ้องเอาๆ จักรกฤษณ์ก็เลยเงยหน้าขึ้นถาม รู้สึกอิ่มตื้อขึ้นมากะทันหัน เห็นน้ำทิพย์เป็นผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนหวานอย่างนี้ แต่สายตาเธอทำให้เขาร้อนๆหนาวๆได้ไม่ยาก
“ที่ฉันฝากให้คุณเอากลับไปคิด คุณคิดบ้างรึยังคะ”
“ยัง”
“คุณจักรกฤษณ์…” น้ำทิพย์ครางเสียงอ่อนด้วยความอ่อนใจ ทำยังไงหนอ…เขาถึงจะเปิดใจกว้างยอมรับเสียบ้าง ไม่ใช่ดื้อด้านหัวชนฝาเสียขนาดนี้
“คุณจอมเป็นน้องคุณนะคะ”
“มันเป็นน้องผมน่ะผมรู้ แต่คุณเหอะ มันเป็นแค่แฟนเก่าไม่ใช่รึไง แล้วมาเดือดร้อนอะไรไปกับมัน” จักรกฤษณ์ย้อนถามหน้าตากวนประสาท
วันนี้เรื่องที่เป็นประเด็นจนน้ำทิพย์ขอพบเขาเป็นการส่วนตัวในร้านอาหารแห่งนี้ คือเรื่องที่เธอพยายามตะล่อมให้เขายอมรับความรักของจอมขวัญและอธิปให้ได้ตั้งแต่คราวนั้นที่เธอเรียกเขาไปคุย เธอฝากให้เขาเอากลับไปคิดว่าระหว่างเปิดใจให้น้องชายได้คบหากับผู้ชายด้วยกัน แต่จอมขวัญมีความสุข กับทำตัวใจแคบไม่ยอมรับความสัมพันธ์ของน้องตัวเองกับผู้ชายแล้วต้องเห็นจอมขวัญทุกข์ตรมแสนสาหัส เขาจะเลือกอะไร
อันที่จริง จักรกฤษณ์เลือกแล้ว และเขาเองก็บอกกับจอมขวัญไปแล้ว…ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่าจอมขวัญจะเป็นยังไง แต่สำหรับเขา จอมขวัญเป็นน้อง เป็นของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตของพี่คนนี้…แต่…เขาไม่ได้บอกน้ำทิพย์ว่าเขากับจอมขวัญปรับความเข้าใจกันได้แล้ว
…เพราะอะไรน่ะหรือ…ก็…เพราะเขาอยากแกล้งให้เธอกระวนกระวายเล่นล่ะมั้ง…
“เงียบเชียว พูดไม่ออกละสิ จริงๆแล้วยังรักมันใช่มั้ยละ”
“ฉันกับคุณจอมเป็นเพื่อนกันค่ะ!”
“แต่ก็เคยเป็นแฟนกันมาก่อน แถมตอนเลิกกันก็ไม่ได้เลิกเพราะหมดรักด้วยไม่ใช่เหรอ” น้ำทิพย์มองชายหนุ่มปากเสียตรงหน้าอย่างไม่พอใจ เธอได้แต่เม้มปากแน่นเพราะไม่อยากไปต่อล้อต่อเถียงกับเขา
“ถ้าคุณยังเอาแต่เบี่ยงประเด็นไปมาอย่างนี้ ฉันก็ขอตัวกลับแล้วกัน แล้วจำไว้นะคะ คนใจแคบอย่างคุณจะไม่มีความสุขไปชั่วชีวิต เพราแม้แต่น้องชายคนเดียว คุณยังเปิดใจยอมรับเขาไม่ได้เลย!” น้ำทิพย์พูดเสียงแข็ง ก่อนจะหมุนตัวหมายจะลุกออกจากโต๊ะ ทว่า…สายตาของเธอกลับเหลือบไปเห็นหญิงสาวคุ้นหน้าที่นั่งอยู่อีกฟากของร้าน
น้ำทิพย์ชะงัก เธอกะพริบตาปริบๆเพราะนึกว่าตาฝาด เธอไม่ได้เจอผู้หญิงคนนั้นนานแล้ว…นับตั้งแต่วันนั้นที่…ถูกจอมขวัญมัดติดเก้าอี้
…อัญญิกา…
“เป็นอะไรไป” จักรกฤษณ์เห็นน้ำทิพย์นิ่งงันเลยเอ่ยปากถาม เขามองตามสายตาเธอไปแล้วก็ต้องนิ่งไปเช่นกันเมื่อพบว่าวันนี้โลกกลมจนน่าเหลือเชื่อ
…กรุงเทพฯมีร้านอาหารเป็นหมื่น แต่…อัญญิกากลับมานั่งในร้านเดียวกับพวกเขา…เธอนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่างกระจกใส และไม่ได้มาคนเดียว…มีผู้หญิงสูงวัยอีกคนนั่งอยู่ด้วย ทั้งคู่เหมือนไม่ได้มาด้วยกัน เพราะไม่คุยกันสักนิด แต่จักรกฤษณ์จำได้แม้จะเคยเห็นแค่ครั้งเดียวเมื่อสิบปีที่แล้ว…ผู้หญิงสูงวัยคนนั้นคือ ‘แม่’ ของอัญญิกา…
เสียงกระดิ่งแขวนประตูดังกรุ้งกริ่งบอกให้รู้ว่ามีลูกค้าใหม่เข้ามา และไม่รู้ว่าด้วยอะไรดลใจ จักรกฤษณ์เบือนสายตาไปมองยังลูกค้าใหม่รายนั้น และคราวนี้ เขาก็ได้รู้ว่าโลกใบนี้มันกลมเสียยิ่งกว่ากลม
…ทรงพล!!!...
จักรกฤษณ์เห็นแม่ของอัญญิกายกมือทักให้ทรงพล ก่อนจะขยับปากพูดเสียงเบาๆ ซึ่งเขาไม่มีทางได้ยิน แต่!...ชายหนุ่มอ่านปากออก ริมฝีปากที่เคลือบลิปสติกสีสุภาพขยับเป็นคำอย่างที่ทำให้เขาชาวาบไปทั้งร่าง
‘ตาพล…ทางนี้ลูก’
…ลูก!!!!...หมายความว่ายังไง! แม่ของอัญญิกาเรียกทรงพลว่า ‘ลูก’!!!...
………………………….
พลอยแพรวกลับไปหลังจากจบมื้อเย็น ตอนแรกจอมขวัญเสนอจะเป็นคนไปส่ง แต่คุณพัชรียึดมั่นในวิญญาณของญาตินางเอกอย่างเหนียวแน่น ยื่นคำขาดไม่ให้หลานชายออกจากบ้านไปไหน ส่วนอธิปก็ยังกลับไม่ได้ เพราะคุณชัยเรียกให้ไปช่วยกันที่เรือนกล้วยไม้ก่อนล่วงหน้าแล้ว หญิงสาวร่างบอบบางผู้เจอฤทธิ์คุณพัชรีเข้าไปเต็มเหนี่ยวเลยขอเรียกแท็กซี่กลับโดยไม่รอสิ่งใดอีก
…ไม่ไหว! เธอยอมรับว่าหลงจอมขวัญหัวปักหัวปำ แต่ถ้าเจอ ‘ป้า’ ของจอมขวัญกดขี่ข่มเหงกันทุกคำพูดแล้ว สาวหัวสมัยใหม่อย่างเธอก็ขยาดเป็น! ผู้ชายไม่ไร้เท่าใบพุทรา!! ถึงจะเสียดายจอมขวัญ แต่ถ้าต้องพ่วงฤทธิ์ ‘คุณป้า’ มาด้วยทุกเมื่อ เห็นทีเธอคงต้องขอลา!!!...
“ไปได้ซะที!!” คุณพัชรีมองส่งจากบนเรือน เห็นหญิงสาวขึ้นแท็กซี่จากหน้าบ้านไปแล้วก็เบาใจ จึงหันมาทางหลานชายที่นั่งกินผลไม้อยู่ที่กลางเรือนอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน…ใช่! ไม่ทุกข์ไม่ร้อน! ตอนกินข้าวก็แทบจะไม่สนใจผู้หญิงที่ตัวเองพามาด้วยซ้ำ กินไปยิ้มไป มีความสุขจนคุณพัชรีนึกหมั่นไส้หลานชายเสียจริง!!!
“ยังมีหน้ามายิ้มอีกนะของขวัญ! ทำผู้หญิงเสียใจน่ะมีความสุขนักเหรอ!” ถึงเธอจะสนับสนุนช่วยเหลือหลานชายด้วยการแกล้งพูดจาร้ายกาจกับพลอยแพรว แต่อย่างไรเสียฝ่ายนั้นก็เป็นผู้หญิงเหมือนเธอ อารมณ์รักอารมณ์หลงของผู้หญิงนั้นแรงกล้าเพียงใด คุณพัชรีรู้ดี
“ขวัญก็ไม่ได้อยากทำซะหน่อย ก็เขาตามขวัญเอง ขวัญจะปากเสียไล่ไปก็…เกรงใจแม่พี่โต”
“แล้วทำไมต้องเกรงใจแม่โต?” คุณพัชรีถามหน้าซื่อราวกับไม่รู้เรื่อง เล่นเอาคนกำลังกินผลไม้ชักจะเฝื่อนคอกลืนแทบไม่ลง
“เอ่อ…ก็…ก็คุณแพรวเป็นหลานของคนรู้จักของแม่พี่โตนี่นา ถ้าเกิดขวัญพูดจาไม่ดี เดี๋ยว…เอ่อ…เดี๋ยวมีปัญหา”
“แคร์แม่โตขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ก็…ก็…ก็แม่พี่โตก็…ก็รู้จักกับป้ารีไม่ใช่เหรอ ขวัญก็แค่…แค่กลัวว่า…กลัวว่าเขาจะมองว่าขวัญพูดจาไม่ดี แล้วพาลเป็นหาว่าป้ารีไม่สั่งสอน…เอ่อ…ขวัญกลัวภาพลักษณ์ป้าเสียน่ะ” พูดไปก็เหมือนเหงื่อจะตกไป จอมขวัญได้แต่ก้มหน้ามองซากเปลือกผลไม้ที่ตัวเองแกะกองไว้บนโต๊ะ เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เขาควรเอาสายตาไปจมไว้กับที่ใดดี ที่จะไม่ทำให้คุณป้าที่รักผิดสังเกต
…แค่เขาพูดจาเหมือนห่วงใยความรู้สึกคุณกนกนุช มันก็ดูแปลกพิกลมากแล้ว สำหรับคนที่ไม่เคยนึกถึงคนอื่นอย่างเขา…
คุณพัชรีมองท่าทางหลานชายที่เอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาแล้วก็บอกตัวเองว่าถึงเวลาแล้ว ที่เธอควรจะทำอะไรสักอย่างให้จอมขวัญสามารถ ‘ยืน’ ในบ้านหลังนี้ได้อย่างสบายใจ สามารถเปิดปากเล่าความสุขและความทุกข์ที่เกิดขึ้นในชีวิตได้อย่างไม่ต้องหวั่นว่าใครที่นี่จะเหยียดหยามซ้ำเติม…
หญิงร่างอวบเดินไปทรุดตัวลงนั่งใกล้หลานชาย ก่อนจะเปิดปาก
“ของขวัญ…ป้าถามอะไรสักอย่างได้มั้ยลูก…”
“ครับ?”
“ตั้งแต่เลิกกับหนูน้ำ ของขวัญมีความรักครั้งใหม่รึยัง?” จอมขวัญนิ่งไป น้ำลายเหนียวหนืดจนทำให้คอแห้งผาด หัวใจเต้นถี่สั่นรัว ในท้องเบาโหวงเหวงจนแทบไม่รับรู้ว่ามีอวัยวะส่วนใดอยู่ เขารู้สึกว่ามือไม้เย็นเฉียบจนต้องเอามันมาจับกันไว้
คนเป็นป้าเห็นอาการหลานชายก็พอจะรู้ว่าจอมขวัญกำลังประหม่าและไม่กล้าพูด เธอส่งมือไปกุมมือสองข้างของหลานชาย แล้วบีบนวดให้เขารู้สึกตัว…ให้หลานคนนี้ของป้าได้รู้ ว่าเขาไม่ได้ตัวคนเดียว เขายังมีป้าคนนี้อยู่…ยังมีคุณพัชรีคอยเคียงข้าง แม้มือของเธอจะเหี่ยวย่นไม่สวยงาม แม้มือจะหยาบกระด้างเพราะหยิบจับเครื่องครัวทำอาหารเลี้ยงทั้งสามี ลูก และหลานมาแทบจะตลอดชีวิต…แต่มือคู่นี้ก็ยังมอบความอบอุ่นให้จอมขวัญเสมอมา…
ร่างโปร่งเงยหน้ามองผู้เป็นป้า ใจจริงแล้วเขาไม่อยากบอก…เขากลัว…กลัวว่าป้าจะรับไม่ได้ กลัวว่าตัวเองจะต้องกลายเป็นหลานเนรคุณอีกครั้งถ้าทำให้ป้าเสียใจ…เขากลัว…กลัวไปหมด
“ของขวัญเห็นมือป้ามั้ยลูก…” ดวงตาเรียวลดลงมองมืออวบอูมที่มีริ้วรอยเหี่ยวย่นตามวัยแล้วก็ใจหาย เขาไม่ได้สังเกตมือของป้ามานานมากแล้ว แต่จอมขวัญยังจำได้ มือคู่นี้ที่เคยตีเขา ที่เคยจับมือเขาสอนคัดตัวอักษร เคยจับจูงพาข้ามถนน มันเคยเต่งตึงและนุ่มนิ่ม…ทว่าบัดนี้…มันคือมือของผู้หญิงแก่ๆคนนึงที่นอกจากความอบอุ่นที่เหมือนมือคู่เดิมแล้ว นอกนั้นก็ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีก…กาลเวลา…กำลังจะพรากผู้หญิงที่เขารักที่สุดในชีวิตอีกคนไปจากเขา…
“ป้าแก่แล้ว และป้าก็ไม่รู้ว่ามือของป้าจะจับมือของขวัญไปได้อีกนานเท่าไหร่…สิ่งเดียวที่ป้าหวังคือก่อนจะตาย ป้าจะได้ส่งมือของหลานชายคนนี้ ให้ใครสักคน ให้เขาช่วยกุมมือยามของขวัญท้อและเหนื่อย ให้เขาช่วยจูงมือยามของขวัญเดินไปไหนไม่ไหว ถ้าวันข้างหน้า ของขวัญไม่มีลูก ป้าก็หวังให้มือของใครสักคนคนนั้นช่วยดูแลหลานป้า คอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวยามของขวัญไม่สบาย คอยป้อนข้าวป้อนน้ำยามของขวัญเจ็บป่วย ป้าจะฝากให้เขาช่วยจับมือของหลานป้า อย่าให้หลานคนนี้ต้องเหงา ต้องว้าเหว่อีก…”
น้ำตาของคุณพัชรีไหลอาบแก้ม แต่ก็ยังส่งยิ้มให้หลานชายสุดที่รัก มืออูมบีบกระชับมือขาวของหลานชายด้วยความรักความห่วงใยทั้งหมดที่มี
“ป้ารี…อย่าร้องไห้สิ…” แค่เห็นน้ำตาของป้า จอมขวัญก็สะเทือนไปทั้งใจ ทั้งชีวิตนี้ นอกจากแม่แล้ว ป้าคือผู้หญิงคนที่สองที่รักเขายิ่งกว่าอะไร ไม่ว่าจอมขวัญจะดื้อร้ายหรือเลวทรามแค่ไหน แต่สำหรับคุณพัชรี เขาคือหลานชายตัวน้อยๆ ยังเป็นหลานที่คุณพัชรีเคยโอบอุ้ม เคยป้อนข้าวป้อนน้ำ
“ป้าแค่…แค่…แค่คิดว่าอยากจะเจอใครสักคนคนนั้น ก่อนป้าจะจากโลกนี้ไป…ป้ามีเรื่องต้องฝากเขาอีกเยอะเลย มีอีกตั้งหลายเรื่องของของขวัญ ที่ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าป้า…ป้า…หรือป้าทำพินัยกรรมไว้ดีมั้ย เขียนหนังสือเกี่ยวกับของขวัญสักเล่ม ใส่ตู้เซฟเก็บไว้เลย…ถ้าป้าตายก่อนจะได้เจอใครคนนั้น เขาได้จะได้มีโอกาสได้รู้เรื่องของของขวัญจากป้า…” จอมขวัญได้แต่มองใบหน้าอาบน้ำตาของผู้เป็นป้า ความรักความห่วงใยที่คุณพัชรีมีให้เขา มันยิ่งใหญ่เสียจนเขาจุกเจ็บไปทั้งอก ชายหนุ่มก้มหน้าลง แม้ใจหนึ่งจะไม่อยากพูด หากแต่อีกใจ…กลับทำให้เขาเอ่ยปากออกมา
“…พี่โตครับป้า…” เสียงของจอมขวัญดังขึ้นแผ่วเบา “…พี่โต…คือคนรักของขวัญ…” ดวงตาเรียวของหลานชายสั่นระริกขณะเหลือบขึ้นจับจ้องใบหน้าของผู้เป็นป้าราวกับรอคอยปฏิกิริยาของคุณพัชรี
“…ป้า…เกลียดขวัญมั้ย…ขวัญทำให้ป้าเสียใจรึเปล่า…ที่…ที่ขวัญ…รักพี่โต…” ไม่มีคำตอบอื่นใด นอกจากมืออุ่นๆของคุณพัชรีคลายออกจากการเกาะกุมมือเขา จอมขวัญใจหายวาบ ดวงตาที่สั่นระริกกลั่นน้ำตาหยดลงบนแก้มขาวอย่างใจหาย เขาอ้าปากพยายามจะพูด แต่ไม่มีเสียงใดหลุดออกมา
…ป้าเกลียดเขาหรือ? ป้าเสียใจเพราะเขารักพี่โตใช่มั้ย?...
คุณพัชรีไม่พูดอะไร สองแขนอ้าออกช้าๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้หลานชาย
“ร้องไห้ทำไม มาหาป้านี่มา”
“ป้ารี…” จอมขวัญครางเบาๆ ก่อนจะโผเข้ากอดร่างคุณพัชรีราวกับเด็กชายตัวน้อยๆ น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความกลัวว่าป้าจะรับความรักของเขาไม่ได้
มือเหี่ยวย่นทว่าอบอุ่นของคุณพัชรีลูบศีรษะเขาเบาๆ
“ร้องไห้ทำไมลูก ป้ายังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
“ขวัญกลัวป้าเสียใจ ขวัญกลัวป้าเกลียดขวัญ…” คำตอบนั้นมีเสียงสะอื้นปนออกมาจนคุณพัชรีต้องโอบแขนกอดแน่นขึ้น
“ไม่เอา ไม่ร้อง…โตเป็นหนุ่มแล้วยังจะร้องไห้อีก…” คุณพัชรีโยกตัวหลานชายเบาๆ ทำราวกับเขาเป็นเด็กตัวเล็กๆที่เธอเคยกล่อมนอน จอมขวัญยิ้มทั้งน้ำตา สัมผัสที่คุ้นเคย อ้อมกอดที่อบอุ่น…แม้เขาจะเป็นยังไง แต่ป้าก็ยังเหมือนเดิม…ยังรักเขา ให้กำลังใจเขา ยังมีอ้อมกอดให้เขาเสมอมา…
“คือโตเหรอลูก ใครคนนั้นของของขวัญ…” จอมขวัญพยักหน้าเบาๆ แม้จะยังซุกอยู่กับอ้อมกอดของคุณพัชรีก็ตาม
“ดีจัง ที่ป้าได้รู้จากปากของของขวัญ…แต่ของขวัญรู้ใช่มั้ยว่าความรักแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย…” จอมขวัญเงยหน้าขึ้นมอง คุณพัชรียังคงยิ้มให้ แม้ดวงตาจะยังแดงก่ำ
“แต่ไม่ว่ามันจะยากสักเท่าไหร่ อย่าท้อนะลูก อย่าให้ความรักครั้งนี้จากไปเพราะความขี้ขลาดของตัวเอง…จงยืนหยัดและกล้าหาญให้สมกับที่เป็นหลานของป้านะ”
“ครับป้า” จอมขวัญกอดรัดคุณพัชรีแน่นขึ้น ความโล่งใจและดีใจผสมปนเปจนแทบจะร้องไห้อีกรอบ ไม่มีอะไรดีไปกว่าการถูกยอมรับจากคนในครอบครัว แม้จะไม่ใช่ครอบครัวแท้ๆ แม้จะเกี่ยวดองกันแค่สถานะป้าหลาน แต่สำหรับเขา…เขาคือหลาน…หลานที่คุณพัชรีเลี้ยงมากับมือ ตีมากับมือ…เขาคือหลาน...หลานที่ได้รับความรัก ความเอาใจใส่และโอกาสกลับเนื้อกลับตัวนับครั้งไม่ถ้วน…เพราะครอบครัวนี้ ถึงทำให้เขามีวันนี้…เพราะครอบครัวนี้ ถึงทำให้จอมขวัญ วิมลกิตติคนนี้ยังมีลมหายใจ…
คุณชัยที่ยืนอยู่บนบันไดขั้นบนสุดมองภรรยาและหลานชายแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก เรื่องระหว่างป้าหลานดูเหมือนจะเรียบร้อยลงตัวแล้ว จะเหลือที่ยังไม่เคลียร์ก็…เรื่องของลุงกับว่าที่หลานเขยนี่ล่ะ
ชายวันปลายหันมาทางอธิปที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา
“รู้ใช่มั้ย โต…ว่าเราสองคน…ก็มีเรื่องต้องตกลงกัน…”
ติดตามตอนต่อไป (ขอเป็นหลังวันที่ 9 สิงหานะคะ) :sad4:
เนื่องจากว่า พี่สาวกับน้องสาวจะมาเที่ยว
บัวเลยต้องกลายเป็นไกด์จำเป็นคอยดูแลอย่างเอาใจใส่เป็นเวลา 7 วัน นับตั้งแต่อังคารหน้าเป็นต้นไป :z3:
เพราะงั้น ก็เลยทำให้มาต่ออาทิตย์หน้าไม่ได้จ๊ะ
มีคนถามหาอิมเมจของทุกคาแรกเตอร์ จะบอกว่า…บัวไม่มีอิมเมจในหัวเลยค่ะ ฮ่าฮ่า
เพราะว่าเรื่องนี้เกิดจากเวลาดูละครไทย แล้วบางครั้ง (ย้ำว่าบางครั้ง) เวลาพระเอกชกต่อยกับผู้ร้าย(ที่หน้าตาดีๆ) มุมกล้องมักจะทำให้บัวรู้สึกหวั่นไหวตามประสาสาววาย :-[ บัวเอาความหวั่นไหวตรงนั้น มาเขียนเป็นเรื่องนี้แหละ
ส่วนหน้าตา จริงๆแล้วไม่ว่าจะเรื่องไหน บัวก็ไม่มีหน้าตาพระเอกนายเอกในหัวนะ
จะมีแค่ ‘อารมณ์’ ของคาแรกเตอร์ตัวนั้น
เช่น ล่าสุดเจอผู้ชายที่ ‘อารมณ์’ ประมาณ จอมขวัญที่สถานีรถไฟแถวบ้าน หน้าตาเขาธรรมดาๆ แต่อารมณ์เขาให้อ่ะ
ประมาณนี้แหละค่ะ เพราะงั้น จะจิ้นใครเป็นใครก็ตามสบายโล้ดดดดด :impress2:
ป.ล. พาร์ทนี้ใครต้มมาม่ารอเอาไว้ ปล่อยอืดได้เลย ฮ่าฮ่า
ป.ล. 2 รักป้ารีกันถ้วนหน้า บัวก็รักป้ารีด้วยยยยย
เจอกันอีกทีอีก 2 สัปดาห์กว่าๆเลยอ่ะ คิดถึงทุกคนนนนน :monkeysad:
คนอ่าน คนติดตาม คนเม้นท์ และพื้นที่บอร์ดค่ะ
-
:z3: : :z3:3:ทรงพล แม่!!?หมายความว่ายังไงงงงงง เครียดนะเนี้ย :serius2:
ป้ารีน่ารักมากค่ะไล่คุณชะนีไปได้.สิ่งที่ป้ารีบอกกะของขวัญดีมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณพี่บัวค่ะ :L2: นั่งรีทุกๆห้านาทีเลยค่ะพอเหนมาดีใจมาก o13
-
จิ้ม :z13:พี่โตก่อนอ่าน
====================
งานนี้ต้องยกป้ายไฟให้ป้ารี :a9:
ตอนหน้าพี่โตต้องตกลงกะพ่อตาหรือญาตินางเอกคนสำคัญอีกคน
-
ของขวัญน่ารัก คุณป้าก็น่ารัก
บ้านนี้น่ารักกันทั้งบ้าน o13 :impress2
-
ป้ารีนี่มีอะไรเกินความคาดหมายตลอดเลย
หวังว่าคุณลุงคงไม่ทดสอบหลานเขยโหดเกินไปนะ
ส่วนอัญกะทรงพล คงยังไม่เข็ด พี่จักรจัดไปหน่อยสิ :z6:
-
อั๊ยยะ
ความรักของครอบครัวมันช่างยิ่งใหญ่นัก
รักป้ารี มีความสุขกันทุกคน
แต่ดูเหมือนจะยังมีปมที่ไม่คลายอยู่บ้าง
รอตามต่อนะคะ ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อค่าา
:กอด1:
-
อ้าวว ทั้งๆที่ลุงดูท่าทีเข้าใจอะไรง่ายแท้ๆ
วาย วาย วายยยย
รออ่านตอนต่อไปค่ะ นานไปหน่อยเนอะ ;__;
-
โอยยย สองอาทิตย์ จะลงแดงตายย :z3:
ป้ารีFCสุดๆ รักป้ารีที่สุดเลยย
-
ป้ารีคอละครตัวจริง!5555555
อ่านไปแล้วรู้สึกว่ามันอบอุ่นดีจังทั้งเรื่องครอบครัวและก็ความรัก ชอบจังเลยค่ะพี่บัว
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
งืมมมม ทรงพลมาแล้ว เราแอบเชียร์เค้า 555+
พี่โตชักจะดีเกินไป 55++
งานนี้พี่โตเลยต้องเปิดตัวแบบเสียไม่ได้ ลุงชัยอย่าว่าพี่โตเลยนะ
ฉากง้องอน ของขวัญ สาวเเตกมีจริตกว่าถ้วยฟูอีก
-
ป้ารีเป็นป้าที่สุดยอดจริงๆ
ตอนท้ายๆ ซึ้งมากอ่ะ น้ำตาจะไหลเลย
:กอด1:
-
เรื่องของทรงพล อัญญิกา เป็นปมที่น่าติดตามต่อไป
ในความรู้สึก ยังคาดหวังว่าทรงพลจะไม่ใช่ตัวร้ายอ่ะ
และยังอยากจับให้คู่กับพี่จักรด้วยซ้ำ เมะชนเมะ แค่คิดก็ฟินแล้ว :z1:
-
ซึ้งความรักของครอบครัวนี้จริงๆ :monkeysad:
รออ่านเรื่องของคุณลุง (ว่าที่พ่อตา) กะว่าที่หลานเขย ห้าๆ :jul3:
ปล.1 เราจะรออย่างอดทน :amen:
ปล.2 สารภาพว่าเราติดเรื่องนี้มา วันนี้นั่งรอทั้งวัน เปิด ปิด ทั้งวันเลย :o8:
-
:z1: :z1: :z1: พี่โตจะถูกคุณลุง ทำอะไรนะ
-
ระดับพี่โต ไม่ว่าจะเจอด่านอรหันต์ขนาดไหนก็ผ่านไปได้อยู่แล้ว o13
ชอบจังเลยของขวัญอยู่กับพี่โตแล้วดูอ่อนหวาน น่ารักมาก :-[
-
ป้ารีชนะเลิศ เลิฟๆๆ :L1:
ของขวัยแผนสูงนะเนี่ยย ยืมมือป้ารี
พี่โตเตรียมรับมือลุงชัยได้เลยย :laugh:
-
:กอด1:อย่ามาผูกปมเรื่องทรงพลได้ม้ายยยยยยยย
-
ครอบครัวของขวัญเคลียร์ไปแล้ว เหลือครอบครัวพี่โตแล้วจะเป็นยังไงนะ
-
เรือ่งนี้มีป้ารีเป็นนางเอกค่ะ
ฮิ้ววววววววววววว รักป้ารีที่สุดในโลก
-
เจอญาตินางเอกเล่นสมบทบาทเข้าให้ นางร้ายหัดใหม่ถึงกับกระเจิง
รักป้ารีจังเลย
-
ป้ารีน่ารักที่สุด :กอด1:
อ่านแล้วนึกถึงเรื่องรักคุณเท่าฟ้าแต่อันนั้นแม่
ไม่ได้ดูหรอกนะแต่เห็นคนบ่น(ในเว็บพันธ์ทิพย์)กันเหลือเกิน
หรือความจริงแล้วคุณแม่หวงลูกเพราะเหตุผลเหมือนป้ารี o17
รักคนเขียนจุ๊บุๆ :L2:
-
รออีกครึ่งเดือน
ซาบซึ้งกับป้าหลาน
แล้วลุงกับหลานเขยนี่จะตกลงอะไรกันน่ะ
โคตรรักพี่โต ช่างเป็นสุภาพบุรุษ อบอุ่น อ่อนไหวง่าย
ของขวัญก็สุดน่ารัก คู่นี้เคมีเข้ากั๊นเข้ากันนะคะ
-
ในที่สุดฝ่ายน้ำเงินก็ชนะ รักคุณป้ารีจริงๆ เพื่อของขวัญป้าจัดให้ได้ทุกอย่าง
เราจะขอโหวตให้ป้ารีเป็นนักแสดงสมทบยอดเยี่ยม ฮาก็ได้ ซึ้งก็ซึ้ง เข้าใจทุกคนไปหมด
รักป้าพัชรีจังเลย o13
-
อีก 2 อาทิตย์เลยอ่ะ
-
ดีใจแทนของขวัญที่ในทีุ่สุดก้ได้เปิดอกคุยกับคุณป้ารี
ส่วนพี่โต สงสัยต้องเคลียร์กับคุณลุงยาว ฮ่าๆๆๆๆ
ปล. อีกสองอาทิตย์กว่าจะได้อ่าน ขาดใจตายพอดี ค่อก!
-
รักป้ารี 55555555 ป้ารีสุดยอดจริงๆ
ว่าแต่เรื่องของอัญญิกา กับทรงพลมันยังไงกัน สงสัย!
-
ป้าดีเด่นแห่งจักรวาล ญาตินางเอกดีเด่นแห่งชาติ เค้าคือ ป้ารี :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ของขวัญชีวิตหนูตอนนี้น่าอิจฉากว่าใคร ที่เค้ามีครอบครัวที่ครบอีกนะลูก ความรักความอบอุ่นที่หนูได้ มันหายากมากนะลูก ขนาดในครอบครัวที่มีสายเลือดเดียวกัน
ต่อไปอย่า ทำร้ายตัวเองอีก นึกถึงความรักที่นู๋ได้ไว้มากๆนะ
แต่ o22 ลุงชัยของฉัน ได้ออกโรง ทำคะแนนแล้ว หลังจากปล่อยให้ญาตินางเอกฝ่ายหญิง กวาดคะแนนอยู่ฝ่านเดียว ลุงชัยอย่ายอมนะคะ :mc4: :mc4: :jul3: :jul3: :jul3:
-
ชอบเรื่องนี้จังค่ะ ใครหลายคนที่ได้อ่านต้องมีกำลังใจและมีจิตใจที่เข้มแข็งขึ้นแน่
ของขวัญเป็นคนที่โชคดีมาก ที่มีคนที่รักและห่วงใยมากมายขนาดนี้
:กอด1:
-
โอ้ อ่านตอนนี้แล้วเข้าใจของขวัญมากขึ้น ว่าทำไมต้องเอาใจใส่ผู้หญิงคนนั้นขนาดนั้น
แหม ของขวัญมีแอบหวงพี่โตด้วย ไม่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าใกล้พี่โตใช่ไหมล่ะ แต่ไปเข้าใกล้ของขวัญแทน พี่โตก็หึงแย่สิ o13
-
เป็นครอบครัวที่เต็มไปด้วยความเข้า่ใจนะคะ
มีเป้าหมายเดียวกันด้วย คือความสุขของทุกคนในครอบครัว
คือมันต้องมีจุดหนึ่งแหละที่ทำให้ทุกคนอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข
แม้ว่าจะมีทัศนคติที่แตกต่างกันก็มีความสุขกันได้
การยอมรับในสิ่งที่เป็นก็เป็นเรื่องที่สำคัญนะ
แค่เราเป็นสาววาย เรายังไม่คิดจะบอกใครในบ้านเลย
-
ป้ารีนี่เข้าใจขวัญดีจริงๆ อิอิ
-
รักป้ารีจัง
-
:a5: เอ๊ยยยยยย เนื้อเน้นๆ ทรงพลเป็นลูกแม่เดียวกะอัญ (~_~;) คือทรงพลนี้รู้ทุกอย่างตั้งกะต้นใช่ป่ะ
พี่จักรค่ะ ระวังน้องนำ้เค้าจะโกรธจะเกลียดไม่มองหน้าไม่พูดด้วยเน้อ แกล้งเพราะไม่รู้ตัวว่าชอบเค้าแล้วเนี้ย
บทงอนง้อของพระเอกนายเอกเราทำเอาเขิน :-[ ป้ารีสุดยอดดดดดด :กอด1:
พี่โตค่ะ สู้ๆ♪（ｖ＾＿＾）ｖ
-
กะลังหนุกเลย :L1:
-
พี่โตโดนแน่
:laugh: :laugh: :laugh:
-
แบบนี่้พลกับอัญก็เป็นพี่น้องกันนะซิ
แล้วทำไมพลถึงยอมช่่วยน้ำละ
ว่าแต่คุณชัยจะเคีร์ยอะไรกับหลานเขยเนี้ยะ :z3:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :3123: :3123: :3123: :L2: :L2: :L2:
-
ไปๆมาๆ
เรื่องนี้เรารักป้ารีที่สุด
:-[
*ของขวัญกับพี่โตอ้าปากค้าง แล้วกรูล่ะว้อย!!!
:a5: :z6:
ป้ารีน่ารัก แสนดีที่สุด
ของขวัญมีป้ารีคนเดียวยิ่งกว่ามีพระอยู่ในบ้านอีกนะ
แต่เราก็ไม่ลืมคุณลุงกับพี่จักรนะขอบอก
:haun5:
อ่านตอนต้นก็ฮากับบทญาตินางเอกกันเข้าไป
ตอนจบตอนก็นั่งน้ำตาซึมไปกับของขวัญด้วย
มันซึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
o7
ดีใจกับของขวัญไปได้แปบเดียว
ตอนหน้ามานั่งลุ้นกับพี่โตแทน 55555
พี่โตสู้ๆ ลุงชัยเค้าใจดีออก
:a2:
-
น่ารักอ่ะ :-[
รักป้ารีที่สุดในสามโลกเลย
อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยอ่ะ
คนเป็นลูกเป็นหลาน ยังไงก็ตัดไม่ขาดหรอกเนอะ :กอด1:
-
เศร้าเคล้าน้ำตากับป้ารีน้องของขวัญ นึกว่าสยิวกิ๊วของขวัญง้อพี่โตอีกแล้ว อึ๋ยๆ แล้วๆๆๆ ทรงพลเป็นใคร อยากรู้
ขอรออยู่ตรงนี้ แต่ทำไมน้องพลอยแพรวรีบกลับจังเลย 5555
-
ป้ารี แอบขโมยซีนตลอดเลยอ่ะ
แกเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือ คุณลุงก็ด้วย ผ่านโลกมามาก
และไม่หลงกับภาพมายาลวงตา ที่พูดนี่ไม่ได้ใช่ว่าตัวเป็นสาววาย
แล้วจะเห็นดีเห็นภาพไปหมด แต่บางเรื่องก็ต้องว่ากันด้วยเหตุและผล
เมื่อเราเกิดมาในยุคไร้พรมแดนมีความคิดอิสระเสรีขนาดนี้ การเคารพความคิดเห็นคนอื่น
ถือเป็นปัจจัยพื้นฐานแห่งการอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข
-
รักป้ารีที่สุดเลย เข้าใจของขวัญตลอด ยืนข้างของขวัญตลอดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
#ป้ารีแฟนคลับ!! :กอด1:
-
ป้ารีขโมยซีนพระนางไปหมดเลย มาแรงจริงๆ ป้าคนนี้
-
คุณป้ารี
ไปฝึกวิทยายุทธมาจากคุณแม่พี่เคนในรักคุณเท่าฟ้ารึเปล่าคะ
เล่นเอาซะคุณน้องแพรพลอยยอมแพ้ตั้งแต่วันแรกเลย
พี่โตกับของขวัญ
จะหวานกันไปไหนค่ะ
อ่านแล้วอิจฉาาาาาาาาาาาา
คุณลุงอย่าขู่หลานเขยเยอะนะคะ
เพราะยังไงหลานเขยคนนี้ไม่ถอยอยู่แล้ว
555
-
ต้องป้ารี....เท่านั้น....ทุกเรื่อง
ต่อไปก็...คิวพี่โตแล้ว...
พี่จักรท่าจะตกหลุม สาวเรียบร้อยแบบไม่รู้ตัว...
-
แอบฮาป้ารี...ท่าทางละครหลังข่าวที่ติดจะมีคืนพ.-พฤ.ใช่มั้ยคะ
ถอดแบบออกมาเชียว...แต่ละครมาเลียนแบบป้าแน่ เพราะจัดการให้ตาจักรมาก่อน ^^
ญาตินางเอกไปจัดการสาวอยู่ ปล่อยพระนางหวานน้ำตาลขึ้นทีเดียว
รอลุ้นข้อตกลงของลุงกะหลานเขยล่ะจ้า...อิอิ
-
เคยพูดไปแล้ว แต่ก็จะพูดอีก ว่าเรื่องนี้นี่ครบทุกอารมณ์ทุกรสชาติจริงๆ
ในตอนเดียวทำให้เราทั้งหมั่นไส้ ทั้งยิ้ม ทั้งฮา ทั้งซึ้งและร้องไห้ตามไปได้หมดเลย
ฮ่าาา ป้ารีต้องออกหน้ารับศึกหนักแทนลูกชายและหลานชายผู้เนื้อหอม
ป้าองค์ประทับแล้วแสดงได้สมบทบาทอ่ะ สุดยอดๆ นางร้ายถอยกรูดแทบไม่ทัน
แต่คราวหน้าลูกๆหลานๆต้องจัดการเองได้บ้างแล้วนะ ให้ผู้ใหญ่ออกหน้าแทนบ่อยๆมันจะดูไม่ดี
พี่โต ผู้ชายขี้ใจน้อยน้อยใจสม่ำเสมอ แต่ก็ใจอ่อนยอมลงให้ของขวัญตลอด ของขวัญก็ง้อได้น่ารัก
ชอบที่พูดว่าถึงจะเจอคนที่รู้สึกว่าถูกชะตา แต่ก็จะปล่อยให้ผ่านไปไม่สนใจ เพราะมีคนของตัวเองอยู่แล้วทั้งคน
มันใช่จริงๆอ่ะ รู้สึกว่าพี่โตแกพูดออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ไม่สร้างภาพประมาณว่าไม่มีทางไปเหลียวแลใครจะรักเธอตลอดไป บลาๆๆ
คือเข้าใจว่าเป็นธรรมดาที่แม้มีคนรักอยู่แล้ว ก็อาจจะมีโอกาสไปต้องตาถูกใจใครอื่นได้อยู่
แต่ประเด็นคือเราต้องไม่ไปให้ความสนใจใส่ใจ ปล่อยให้ผ่านไป ต้องหักห้ามใจให้ได้ เพราะมีคนสำคัญอีกคนอยู่แล้ว
แถมตอนที่ป้ารีให้ของขวัญพูดเรื่องพี่โตออกมาก็ทำเอาเราน้ำตาทะลัก มันซึ้งงงงง รู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก
ขอบคุณคุณบัวที่มาอัพนิยายดีๆสนุกๆให้อ่านกันอย่างสม่ำเสมอ ตรงเวลา รอตอนต่อไปในอีกสองสัปดาห์จ้า
-
ผู้หญิงเรื่องนี้ฮาอ่ะ กร๊ากกกก ขนาดผู้สมัครเป็นตัวร้าย(?)ยังแอบฮา คิดไรได้ละครดี :m20:
ลุงป้า สุดยอดดด o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กอดป้ารี กอดลุงชัย กอดครอบครัวขวัญ :กอด1:
ทุกคนน่ารักมาก ขวัญคงเป็นขวัญในวันนี้ไม่ได้ถ้าขาดครอบครัวนี้ไป
และไม่ว่าขวัญจะล้ม และต้องลุกขึ้นใหม่อีกสักกี่ครั้ง....ก็เชื่อได้เลยว่าจะไม่มีครั้งไหนที่ขวัญจะต้องอยู่อย่างเดี่ยวดาย
เพราะขวัญมีครอบครัวที่ดีที่น่ารักอย่างงี้ไง
ถึงจะไม่ใช่ครอบครัวที่แท้จริง...แต่ที่แท้และจริงยิ่งกว่าอะไรก็คือความรักที่ทุกคนมีให้กัน มีให้ขวัญนี่หล่ะ^^
ปล.แอบมีปมเล็กๆในตอนนี้ ทรงพลเป็นพี่น้องกับอีฟหรอเนี้ยะ!!
-
จังหว่ะ บอกให้มองมือนี้น้ำตาหยด เลย.
รอนะค่ะ.
-
แหม๋ คุณป้าตีบทแตกกระจุย ฮ่าๆๆๆ
ทรงพลเป็นพี่น้องกะแฟนเก่าขวัญหรอ?????
ตอนท้ายเรื่องสิ คุุณชัยจะคุยยากมั้ยเน้ออออ
-
รักป้ารีเลยอะ กอดกอด
-
ขอฝากตัวเป็น "ญาตินางเอก FC" ค่ะ
เรื่องนี้สนุกมากเลย ชอบทั้งพี่โตและจอมขวัญมากๆเลยค่ะ
และสุดท้าย ในเรื่องนี่้บทที่ได้ใจที่สุด จะเป็นใครไปไม่ได้ต้องยกให้คุณป้าพัชรี หรือญาตินางเอกนั่นเอง เอ๊ะ! หรือว่าสาววายมือใหม่ดี
o13
-
ทรงพล??? หวังว่าคุณชายทรงพลคงจะไม่ทำอะไรร้ายๆนะ ฮิฮิ แอบหวังว่าจักรกฤษจะได้คู่กับทรงพล
-
:L2:เข้าใจกันซะที
-
ป้ารีคะสุดยอดมากค่ะ o13
-
รักป้ารีเพิ่มขึ้นเท่าตัวเลย ทำให้หลานรักอย่างขวัญยอมบอกเรื่องโต
แถมยังแสดงตัวเป็นป้าที่รักหลานจนไม่ยอมให้มีหลานสะใภ้
จนยัยแพรวพลอยยอมถอยไปเลย เล่นสมบทบาทมาก
อยากให้ขวัญง้อพี่โตอีก โทษทำให้พี่โตน้อยใจ
-
ป้ารี สุดยอดด ป้ารีเอฟซี 5555
เป็นไงล่ะ คุณแพรว อยากเป็นนางเอก เจอ ญาตินางเอกเข้าไป ถอยทัพกลับเลย
แล้วงี้ เจ๊แกจะกลับไปหาพี่โตหรือเปล่า
ที่ของขวัญเอาใจเจ๊แกก็ถูกนะ เพื่อเข้าทางแม่พี่โต แต่ถ้าทำเขาเสียใจมันจะมีผลกระทบไหมหนอ
แล้วว ลุงชัยยยย จะจัดการกับพี่โตอย่างไร หุหุ
ทรงพล อัญญิกา เกี่ยวข้องยังไงกันอ่า
ติดตามตอนต่อไป 55555
ป.ล. เป็นไกด์ให้สนุกน้าาาา ค้าบบบบ*0*
-
ยังยืนยันคำเดิมว่า
"ป้ารีคือไอดอลของนู๋ค่ะ"
-
ป้ารีจัดการปลุกและเก็บกวาดชะนีขี้มโนให้ตื่นจากความฝัน ป้ารีเยี่ยมจริงๆ o13
เจอเจ้าแม่ละครไทยตัวจริงเสียงจริงเข้าไปเป็นไงละ ถึงกับขยาดเลยหรือยัยแพรว :laugh:
ฝั่งลุงชัยกะพี่โตก็จะคุยกันอย่่างลูกผู้ชายแล้ว พี่โตสู้ๆ
คุณบัวมาทิ้งปมทรงพลกับอัญญิกาไว้ กว่าคุณบัวจะมาอัพตั้งสองอาทิตย์ โอย ลงแดงแน่ๆ :z3:
-
ทรงพล เป็นใครกันแน่
แล้วคิดอะไรกับของขวัญเปล่าเนี่ยยยยยย
-
ครอบครัวนี้น่ารักไม่ไหวแล้วว :m3:
-
ป้ารีได้ใจมั่ก ๆ เลยค่ะ อิ อิ
ทีนี้ก็จะเหลือแต่ครอบครัวพี่โตแหละ ถ้ารู้แล้วจะว่ายังงัยบ้างน๊อ
-
มอบรางวัลดารานำฝ่ายหญิงยอดเยี่ยมไปเลยค่ะป้ารี :m4:
-
ชอบป้ารีมาก o13
เอาไปเลย ตุ๊กตาทอง นักแสดงหญิงยอดเยี่ยม 555
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขวัญ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ป้ารีชนะขาด :laugh:
:pig4: คะ
-
เปิดเผย ผ่านสื่อไปเลย
-
o22ทิ้งปมไว้อีกแล้ว รีบๆมาแก้เลยยยยยยยย!!!! :angry2:
-
ป้ารีน่ารักที่สุด :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ซึ้งมากที่ป้ารีพูด :monkeysad:
-
จะเกิดการรับหลานเขยเเล้วอิอิ
ทรงพลความลับเยอะเหอะ
-
กรี๊ดดดดดดดดด ป้ารีขาหนูเป็นเอฟซีป้านะคะ *โบกแท่งไฟรัวๆ*
ชอบจังเลยยย อ่านแล้วอบอุ่นมาก น้ำตาจะไหล
ครอบครัว ถ้าเข้าใจ ก้ไม่มีอะไรในโลกที่เราต้องกลัวแล้วนะ ของขวัญ
อยากรู้ว่าลุงจะตกลงอไรกับพี่โตน้าาาาา ฮี่ๆ
ว่าแต่ว่า ทรงพล อัญญิกา หมายความว่าไง?
รอคุณบัวมาเคลียร์ตอนหน้านะคะ
-
ปลื้มมากๆๆๆๆๆโบกแท่งไฟเชียร์ป้ารี สุดยอดคุณป้า
พี่จักรน่ะ เดี๋ยวน้องน้ำโกธรหรอก
:กอด1: :L2:
-
รักป้ารี คนดีที่สุดในโลก :กอด1:
-
จอมขวัญโชคดีมาก ที่ได้ิอยู่กับตรอบครัวน่ารัก ที่รักและเข้าใจขนาดนี้ ไม่แน่นะ ถ้าอยู่กับพ่อแม่แท้จริง อาจไม่ happy อย่างนี้ก็ได้นะเนี่ย
ปล. ต้องรออีก 2 อาทิตย์ คิดถึงของขวัญกับพี่โตแย่เลยค่ะ ว่าแต่คราวนี้ขวัญไม่มีบทง้อเองแล้วชิมิคะ อิอิ
-
:impress3: :impress3: :impress3:
-
สุดยอดคุณป้าจริงๆค่ะ น่ารักที่สุด เข้าใจลูกหลานอย่างแท้จริง
หนูรักป้ารีค่ะ :กอด1:
-
คุณลุงจะว่าไงนะ
-
มาเร็วๆเลยนะ .. :กอด1:
-
นุ่นนวล ละมุม ละไม feel good จริงๆฟิคเรื่องนี้ :L2: :กอด1:
เวลาอ่านฟิคเรื่องนี้จะรู้สึกงี้ตลอดเลย :impress2: :impress2: :impress2:
มันดูอบอุ่นอ่ะ โดยเฉพาะพี่โต ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้อ่ะ >.<
ดูนิ่ง ขรึมๆ มีความเป็นผู้ใหญ่มากๆ อบอุ่น อ่อนโยน ชอบจัง
อิจฉาจอมขวัญอ่ะ อิจฉามาก เราว่าจอมขวัญเป็นคนที่โชคดีมากๆเลยนะ
เกิดมาก็มีคนรักคนเอ็นดูเยอะแยะขนาดนี้ ^[++++++]^
ปล.พี่โตอายุเท่าไหร่หรอคะ ของขวัญด้วย 2ึนนี้อายุห่างกันเท่าไหร่
รบกวนไรท์เตอร์บอกด้วยนะคะ อยากทราบมากๆ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
พี่โต ผ่านป้ารีแล้ว ยังไงก็ต้องมีลุงชัยนะ
ท่าทางใจดีๆแบบนี้ล่ะนะ ระวังเอาไว้ :P
-
รักคุณป้ารีมากเลย ขอฝากตัวเป็นแฟนละครคุณป้ารีอีกคน ตีบทแตกกระจุยทุกอย่าง
เรื่องนี้ทำให้รู้ซึ้งถึงความรักที่ยิ่งใหญ่ของครอบครัวมากเลย ชอบที่จอมขวัญเป้นเด็กขี้อ้อมเฉพาะคน
ตอนอ้อนพี่โตเลยดูน่ารักเพิ่มขึ้นอีกเป้นร้อยๆเท่า พี่โตก็เป็นสุภาพบุรุษสุดยอด แถมยังเป็นหนุ่มเจ้าเล่ห์เหมือนกันนะเนี่ย
-
รักป้ารี มากกก55555 :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
ป้ารีไม่เคยทำให้ผิดหวังจริง ๆ o13
-
แค่ที่บ่สเข้าใจอ่ะ ปลื้มมาก ความรักจากคนในครอบครัว
-
มารอจอมขวัญ :z3: :z3:
-
เห็นว่าอาทิตย์นี้ พี่คนแต่งไม่มาอัพนะคะ พี่เค้าติดธุระ ~~
แต่คิดถึง ของขวัญ. กับ. พี่โต. มากกกกกกกกกกกเลย :sad4: :m15:
ยังแอบหวังว่าจะได้อ่านตอนต่อไปเร็วๆนี้ ฮืออออออออ :monkeysad:
-
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2:รอนะ :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
-
เข้ามารอของขวัญ กับ พี่โต &&
:impress2:
-
วันนี้วันที่9แล้วนะจ๊ะ มารอ ร๊อ รอ
-
วันนี้พี่โตกับน้องของขวัญจะมาไหมน๊าาา
รอ รอ รอ :L2:
-
พี่โตแก่กว่าของขวัญกี่ปีอ่ะคะ
ของขวัญใจร๊อนร้อนนนน
พี่โตใจเย๊นเย็นนนนนน ชอบๆๆ >.,<
-
รออยู่นะฮ่ะ อาทิตย์เดียวก็จะลงแดงตายแล้ว รอมาสองอาทิตย์แล้ววว รอรอรอนะฮ่ะ
-
คนเขียน :impress2:
มาอาทิตย์นี้หรืออาทิตย์หน้าอ่า
มาเถอะนะๆ :call:
-
มาจิ้มๆคนเขียน :z13:
-
:t3: :t3: รอน่ะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
มารออ่านตอนใหม่ฉลองสอบเสร็จคะ
ตอนที่ แล้วนี้ป้ารีแอ๊บนางร้ายอะ แอบชอบใจว่าคุณป้าเป็นญาตินางเอกที่แน่มากๆๆ
ปล ทรงพลนี้น่าสงสัยมากๆเลยนะคะ นายคนนี้เป็นอยู่เบื้องหลังหลายๆเรื่องใช้ไหมเนี่ยย
-
รายงานตัวจากคนเขียน
บัวป่วยค่ะ T0T (สั้น ง่าย และเจ็บปวดดดดดดดดด) :z3:
คาดว่าน่าจะเป็นเชื้อจากชาเขียวปั่นของร้านชื่อดังในนาริตะ
ดูดไปหนึ่งอึก อาการเจ็บคอมาเยือนทันที แต่คิดขำๆว่า อ๋อ สงสัยน้ำแข็งบาดคอ
นั่งสวยๆบนรถไฟกลับมาที่ห้อง แอบเจ็บคอนิดหน่อย แต่ไม่สนนนน
จนกระทั่งเมื่อวานนี้ ไข้ขึ้นค่าาาา คุณพระ!มาขึ้นอะไรวันพุธที่ต้องปั่นนิยายฟะ! แล้วจากนั้นก็ขึ้นเรื่อยมาจนกระทั่งวันนี้ :เฮ้อ:
เพราะฉะนั้น ขอลาไปรักษากายสักวันสองวันนะคะ (วันเสาร์อาทิตย์มีงานพิเศษด้วยอ่าาา)
วันจันทร์ดึกๆ ไม่ก็อังคารจะพาพี่โตน้องขวัญมาหาทุกคนเช่นเดิม
ขอโทษมากๆที่ต้องให้รอ ทุกคนรักษาสุขภาพด้วยน้าาาาาา T______T
บัว (Dezair)
:กอด1: กอดทุกคน (แพร่กระจายเชื้อโรคนั่นเอง ฮ่าฮ่า)
-
..หายป่วยเร็วๆนะคะ
พักผ่อนเยอะๆค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ ขอให้หายป่วยไว้ๆนะค่ะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ยอมให้กอดค่ะคุณบัวจะได้หายไวไว รักษาสุขภาพนะคะ :กอด1:
-
แพร่แล้วหายป่วยไวๆ ก็จัดให้ :กอด1:
-
เรื่องสุขภาพต้องมาก่อนเนอะ ขอให้คุณบัวหายป่วยเร็วๆนะ คนอ่านรอได้เสมอ :กอด1:
-
หายเร็วๆนะค่ะ
-
ขอบคุณที่เข้ามาแจ้งให้ทราบด้วยค่ะ
เพราะเราก็รออยู่ ยังคิดอยู่เลยว่ามาต่อช้าผิดปกติอยู่นะ (แต่ก็ยังแอบหวัง)
ยังไงก็หายเร็วๆ นะคะ
พักผ่อนเยอะๆ ค่ะ
-
หายเร็วๆค่า
-
รอได้ค่าาาาา. พี่บัวหายป่วยไวๆนะคะ :L2:
-
รอ.....ฉันรอเธออยู่
สู้ๆค่ะ.....
-
อ่าาาา พักผ่อนเยอะๆ นะค่าาาาาาาา ^^
-
get well soon นะคะ :กอด1:
พักผ่อนเยอะๆค่ะ ไม่ต้องรีบก็ได้นะคะ สุขภาพต้องมาก่อนค่ะ :L2:
-
ขอให้น้องบัวหายป่วยเร็วๆ นะคะ
-
รักษาสุขภาพด้วยนะค้า
หายเร็วนะพี่บัว อิอิ
กอดดดด
-
หายไว้ ๆ นะคะ
รักษาสุขภาพด้วย
-
รอได้เสมอค่ะ สุขภาพมาเป็นอันดับหนึ่ง หายไวๆนะคะ :กอด1:
-
หายไวไวนะตะเอง :กอด1:
มารอบหน้าเบิ้ลสองเลยนะ5555
-
หายไวๆนะค่ะ :L2:
-
หายไวๆนะคะ
รอของขวัญกับพี่โต จ้า
-
ขอให้หายไวๆค่ะ จะได้มีแรงแต่งนิยายให้เราอ่าน
สู้ๆจ้าบัว :)
-
พักผ่อนเยอะๆ นะครับ
หายป่วยเมื่อไร เอาลงสักสองตอนนะ
โทษฐานที่ป่วย (เป็นคนดี ไม่เคยใจร้าย)
-
หายเร็วๆ นะคะคุณบัว
-
หายเร็วน่ะคะ รักษาสุขภาพค่ะ
-
หายเร็วๆนะคะ
เป้นกำลังใจให้ ^ ^
-
หายไวไวนะ
-
หายไวๆน๊าาาาาาา
นิวก็เป็นเหมือนกัน 555
ช่วงนี้หวัดระบาด
:กอด1: :กอด1:
-
รักษาตัวด้วยนะ แข็งแรงไวๆ :กอด1:
-
ขอให้หายป่วยไวๆนะคะ ^^
-
หายเร็วๆนะคะคุณบัว สู้ๆ
-
^^
-
แล้วจะรอนะครับ
-
รอ~
หายไข้ไวๆนะฮับ :L2:
-
หายไวๆ นะคะ
-
หายไว้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่าาา แบบว่าการป่วยเป็นอะไรที่ทรมารมากอะ สู้ๆ
-
หายไวๆนะครับ :L2:
-
หายไวๆนะคะ :)
-
หายไวไวนะค้าบ
ปูเสื่อรอ พี่โตกับของขวัญ *0*
-
หายไวไวนะคุนบัว :)
-
หายไว ๆ นะคะ :กอด1:
-
รอได้ค้า หายป่วยเร็วๆนะคะ
-
:กอด1: หายไวๆ นะ
-
หายป่วยเร็วๆนะคะ
-
หายป่วยไวๆๆนะคะ
:กอด1: :L2:
-
เพิ่งอ่านเรื่องของคุณบัวครั้งแรก ติดมากกกก หนังสือสอบไม่อ่านเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
สนุกมากกกกกกค่ะ
ชอบภาษาของคุณบัวมากกก
ปล. ขอให้หายป่วยไวๆนะคะ :L1:
-
หายเร็วๆนะก๊าบบบ
-
หนุกมากครับ ชอบมากๆอ่ะ ขอเปนกำลังใจให้ผู้เขียน ขอให้หายไข้เรวๆนะครับ ยังรอพี่โตกะพี่ของขวัญยุนะ ^^
-
โฮฮฮฮฮ จะรอเน้อพี่บัว TT
-
หายป่วยไวๆนะคะ ^^
-
กดมาเพราะจำไอดีคนเขียนได้ พออ่านแล้วก็สนุกจนติดงอมแงมเลย o13
สนุกมาก
ปล.ดูแลสุขภาพด้วยน้า :กอด1:
-
อ่านนิยายเรื่องนี้แล้ว เหมือนเป็นเหตุการณ์จริง ของชีวิตจริง ๆ
เป็นอารมณ์ที่สามารถเข้าถึง สามารถจับต้องได้ในชีวิตประจำวัน
ไม่อยู่ในโลกของจิตนาการเกินไป ไม่เว่อร์เกินไป
รักทุกองค์ประกอบที่ผู้เขียนได้ถ่ายทอดออกมาเป็นเรื่องราวต่าง ๆ ผ่านตัวละคร
รักตัวละครทุกตัว
ให้กำลังใจคนเขียน ในการสร้างสรรค์สิ่งดีๆ ให้กับคนอ่านอย่างพวกเราต่อไปคับ
หายแล้วก็มาต่อเร็วๆ นะคับ
-
น้องบัวคนสวย หายป่วยหรือยางงง
หายป่วย มีแรง ก็อย่าลืมส่งส่วยคนอ่านนะจ้ะ
เชียร์อัพๆ
-
มาให้กำลังใจจ้าหายป่วยเร็วๆนะ ขอให้ร่างกายกลับมาแข็งแรงไวไวเน้อ^^
ส่วนนิยายรอได้จ้าหายดีก่อนค่อยมาต่อก็ได้
-
มาส่งกำลังใจขอให้หายป่วยไวไวนะฮะ
ฝนกำลังตก ต้องรักษาร่างกายดีๆไม่งั้นจะหายยาก ^_^
-
เป็นกำลังใจให้บัวหายป่วยเร็ว ๆ นะ
-
จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
บทที่ 21
คุณชัย วิมลกิตติเดินนำเข้าไปในโรงเรือนที่เรียงรายเต็มไปด้วยกระถางต้นไม้สุดที่รัก ครั้งหนึ่ง โรงเรือนนี้เคยมีกระดาษยับๆ เขียนด้วยลายมือของคุณชัยเองว่า ‘ห้าม ด.ช.ของขวัญเข้า’ หากแต่บัดนี้ กระดาษใบนั้นไม่อาจทนลมทนฝนได้แล้ว มันยับยุ่ยและจากไปตามกาลเวลา หากแต่ที่รอยกาวข้างประตูก็ยังบอกชัดว่าครั้งหนึ่ง มันเคยติดที่ตรงนั้น
…คุณชัยมองโรงเรือนด้วยความใจหาย รู้สึกว่าไม่นานมานี้เองที่เขาเพิ่งจะมีหลานชายที่ชื่อ ‘จอมขวัญ’ ลืมตาขึ้นมาบนโลก ไม่นานมานี้…เขาเพิ่งจะจับมือมันเดินเตาะแตะไปรอบบ้าน สอนให้มันรู้จักต้นไม้แต่ละต้นในบ้าน สอนให้มันรดน้ำ พรวนดิน แม้มันจะไม่ค่อยชอบก็เถอะ…ไม่นานมานี้…จอมขวัญยังเป็นเพียงเด็กชายตัวเล็กๆ ที่คุณชัยไม่เคยนึกว่าในวันนี้…มันจะโตพอที่เขาจะได้ ‘ฝากฝัง’ กับ ‘คนรัก’ ของมัน
ชายวัยปลายเหลือบสายตากลับมามองที่ชายหนุ่มคราวลูก อธิปดูเหมือนจะตกประหม่า แม้ไม่หน้าซีดตัวสั่น แต่ก็ดูรู้ว่ากำลังลุ้นว่าเขาจะพูดอะไร
…อย่างกับว่าที่ลูกเขยจะมาขอเมียจากว่าที่พ่อตายังไงอย่างงั้น…เฮ้อ! ตอนแรกก็ยังพอจะหวังให้หลานตัวเองเป็นฝ่าย ‘สามี’ บ้างหรอกนะ แต่เห็นมันร้องไห้ขี้มูกโป่งหมดมาดกับป้ามันแล้ว แถม ‘แฟน’ มันยังมายืนยืดอกสามศอกอยู่ตรงหน้าเขาแบบนี้ คุณชัยเลยเข้าใจคำว่า ‘ญาตินางเอก’ ที่เมียตัวเองกรอกหูขึ้นมาทันที
...เอาวะ! ถือว่าเป็นคนมีบุญก็แล้วกัน! มีลูกชายหลานชาย แต่สุดท้ายวันนี้ได้ทำหน้าที่ ‘พ่อตา’ !!...
“สรุปว่า…โตจะมาเป็นหลานเขยลุงสินะ” อธิปแทบสะดุดกับคำพูดตรงไปตรงมาของชายวัยปลายเบื้องหน้า เขายกมือขึ้นเกาท้ายทอยเก้อๆ ก่อนจะเอ่ยปาก
“ค…ครับ…”
“แล้ว…มีโอกาสที่หลานลุงจะได้เป็นฝ่าย ‘เขย’ บ้างมั้ย” คำถามที่สองทำเอาอธิปอ้าปากค้าง คุณชัยเลยเหมือนจะรู้ตัวว่าละลาบละล้วงไปเสียหน่อย
“เอ่อ…โทษที…เรื่องแบบนี้มันพูดยากสินะ เอาเถอะ…ลุงถามคำถามเดียว รักของขวัญใช่มั้ย”
“ครับ” คำตอบแน่วแน่อย่างที่คิด เพราะสายตามั่นคงที่อธิปมองคุณชัยนั้นราวกับจะประกาศชัดว่ารู้สึกอย่างไรกับหลานชายของครอบครัววิมลกิตติ
“ดี ยอมรับกันง่ายๆอย่างนี้ลุงชอบ และในเมื่อหลวมตัวมารักหลานลุงแล้ว ลุงมีเรื่องที่จะขอจากโตสามเรื่อง”
“เรื่องแรก…”
อธิปยืนสงบนิ่ง แต่ดวงตาจ้องมองมาที่เจ้าบ้านอย่างแน่วแน่ แม้จะทำให้คุณชัยใจหายเพราะเห็นท่าทีอีกฝ่ายมั่นคงเสียจนทำลายความหวังอันริบรี่ที่จะได้เห็นจอมขวัญแต่งงานกับผู้หญิง แต่อีกใจหนึ่งของชายสูงวัยก็พอจะเบาใจ ว่าถ้าหากจอมขวัญคบหากับอธิปต่อไป หลานชายของเขาจะถูกรักและถูกดูแลด้วยความมั่นคงทั้งหมดที่อธิปมี
“…อนาคตเป็นเรื่องไม่แน่ไม่นอน ถ้าวันหนึ่งข้างหน้า โตกับของขวัญเลิกกัน ไม่ว่าจะเพราะอะไร ลุงขอให้คุยกันด้วยเหตุผล ถึงหลานลุงจะใจร้อนวู่วาม แต่ถ้าพูดกับเขาดีๆ เขาจะรับฟัง” คุณชัยยิ้มบาง เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังยืนนิ่ง
“เรื่องที่สองที่ลุงจะพูด…คือเรื่องสินสอด…” จบประโยคต่อมา อธิปก็กลายเป็นขึงขังรอรับฟังอย่างดี อย่างที่ทำเอาคุณชัยต้องบ่นกับตัวเอง
“ให้ตายสิ ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้เรียกสินสอดจากใครเลย” เพราะมีทั้งลูกชาย หลายชาย คุณชัยเลยหมายมั่นมาตั้งแต่ทั้งจักรกฤษณ์และจอมขวัญยังเล็กว่าจะยกสิ่งนั้นสิ่งนี้ให้ลูกหลานในวันแต่งงาน จะเตรียมสินสอดทองหมั้นเอาไว้รับขวัญลูกสะใภ้หลานสะใภ้ แต่สุดท้ายแล้ว กลายเป็นว่าได้หลานเขยมาหนึ่ง ส่วนลูกสะใภ้ก็ยังไม่เห็นแวว นี่ชาตินี้ เขาจะได้มีหลานไว้อุ้มบ้างไหมนี่…
“เรื่องสินสอด ลุงขอเป็นดอกไม้ธูปเทียนสามชุด”
“อะไรนะครับ” อธิปย้อนถามด้วยความตกใจ แต่คุณชัยยังยิ้มบาง
“ดอกไม้ธูปเทียนสามชุด ชุดแรกเอาไปไหว้กระดูกพ่อแม่ของของขวัญที่วัด ชุดที่สองเอาไปไหว้โกฐในห้องพระ ส่วนชุดที่สาม…” คุณชัยเว้นระยะหายใจเล็กน้อย พลางสบตาชายหนุ่มเบื้องหน้า “โตเอาไปไหว้ขอขมาพ่อแม่ตัวเอง”
อธิปนิ่งงัน พูดไม่ออกกับประโยคสุดท้ายของชายวัยปลาย
“โตเป็นลูกชายคนโต มีหน้าที่แบกรับความคาดหวังของพ่อและแม่ ในฐานะที่ลุงก็เป็นพ่อคน สิ่งที่ลุงคาดหวังจากลูกของลุงคือเห็นเขาสร้างครอบครัว มีลูกมีหลานสืบสกุล พ่อแม่ของโตเองก็เหมือนกัน เขาคงอยากเห็นลูกของโต แต่ถ้าโตกับของขวัญคบกัน เรื่องลูกก็ไม่มีหวัง…เพราะฉะนั้น เอาไปไหว้ขอขมาพ่อแม่เสีย จะพาของขวัญไปด้วย หรือจะไปคนเดียว นั่นก็แล้วแต่โต ส่วนจะไปเมื่อไหร่…ลุงยกให้เป็นการตัดสินใจของโตเอง โตรู้จักครอบครัวของตัวเองดี คงจะรู้ว่าเวลาไหนควรจะบอกความจริง เวลาไหนควรจะปิดบังเอาไว้”
เมื่อเห็นอาการสลดลงของอธิป คุณชัยก็พอจะรู้ว่า ‘เรื่องนี้’ สำหรับครอบครัวของอธิปนั้นพูดยาก แต่เขาไม่โทษว่าครอบครัวของอธิปใจแคบใจร้ายไม่เห็นแก่ความรัก เพราะเข้าใจว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ยอมรับได้ง่ายๆ อธิปเติบโตขึ้นมาอย่างผู้ชาย พ่อแม่คาดหวังในความเป็นชายนั้นและคงไม่คาดคิดว่าวันนี้ อธิปจะหันมาคบหากับผู้ชายอย่างจอมขวัญ…ตัวเขาเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจอมขวัญจะคบหากับอธิป หากแต่เมื่อมันเกิดขึ้นมาแล้ว เขาที่รักหลานมากเสียจนไม่อยากเห็นจอมขวัญทุกข์ใจจึงต้องเป็นฝ่ายทำใจยอมรับมากกว่าจะไปไล่บี้ให้จอมขวัญเลิกกับอธิป
“สุดท้าย…เรื่องที่สาม…โตอายุมากกว่า ลุงถือว่าโตเป็นพี่ เป็นผู้ใหญ่…ถ้าของขวัญทำอะไรผิดหรือไม่ดี ก็อย่ายกหางให้เขาเหลิง ที่สำคัญ อย่าโกหกเขา…ถ้าเขาถามแล้วบอกความจริงไม่ได้ก็เงียบเสีย”
“ครับ” อธิปรับคำ
คุณชัยยื่นมือไปบีบไหล่หนาของชายหนุ่มเบื้องหน้าที่บัดนี้ขยับฐานะมาเป็นหลานเขยเต็มตัว
“ลุงฝากของขวัญด้วย เขาเป็นหลานที่ลุงและป้ารัก เป็นน้องที่พี่อย่างไอ้จักรรัก เขาคือคนสำคัญของบ้านหลังนี้ ของครอบครัวนี้ เมื่อไหร่ที่ไม่รักเขาแล้ว พาเขากลับมาที่นี่ พาเขามาคืนกับลุงนะ ต่อให้ชีวิตของลุงจะเหลือแค่เถ้ากระดูก ก็ให้พาเขามาคืนตรงหน้าลุง”
ไม่มีเสียงใดดังขึ้นอีก มีเพียงดวงตาสองคู่ของชายสองคนที่มองสบกันราวกับฝ่ายหนึ่งจะฝากฝังและอีกฝ่ายจะให้คำมั่น
ด้วยหัวใจรักที่มีให้คนคนเดียวกัน…จอมขวัญ วิมลกิตติ…
“ลุงพูดงี้ได้ไง เปิดทางให้พี่โตเลิกรักขวัญชัดๆนี่หว่า” หลานชายผู้แอบฟังที่ข้างประตูโรงเรือนได้แต่พึมพำเบาๆพร้อมด้วยหน้าตาบูดบึ้ง อย่างที่ทำเอาคุณพัชรีที่แอบฟังอยู่ด้วยกันต้องหันมาทำตาเหล่ใส่
“แหม! เขาก็พูดไปงั้นแหละ แต่ลองว่าโตทำจริงๆสิ มีหวังไอ้จักรเขวี้ยงอีโต้คนแรก!” ส่วนคุณพัชรีจะเขวี้ยงเขียงตาม นัยว่าถ้าไม่ตายเพราะอีโต้ปัก ก็ตายเพราะเขียงไม้หนักๆนั่นแหละ!!
…ก็บอกแล้ว จอมขวัญคือหลานชายที่บ้านนี้รัก บ้านนี้หลง เพราะฉะนั้นอธิปรักได้ ครอบครองได้ แต่ถ้าเอามาคืน…ตายสถานเดียว!!!...
………………………….
พลอยแพรวลงจากรถแท็กซี่ได้ก็เดินดุ่มๆเข้าบ้านของคุณกนกนุชและสามีที่เธอมาขออาศัยอยู่ช่วงที่ลงมาเที่ยวกรุงเทพ เธอเดินผ่านห้องนั่งเล่น ไม่ได้คิดจะแวะเวียนเข้าไปเพราะอารมณ์บูดยังอัดอั้นเสียจนไม่อยากพบหน้าใคร หากแต่คุณกนกนุชผู้เป็นเจ้าของบ้านเดินออกมาจนเกือบจะชนเข้าเสียก่อน พลอยแพรวเลยต้องหยุดชะงักที่หน้าประตูนั้น
“อ้าว น้องแพรว ทำไมกลับมาเร็วจัง แล้วนี่…คุณจอมขวัญมาส่งเหรอ ทำไมป้าไม่ได้ยินเสียงรถล่ะ” ว่าแล้วคุณกนกนุชก็ชะเง้อคอมองออกไปนอกประตูบ้าน แต่ไม่เห็นจะมีรถยนต์แปลกตาเลยแม้แต่คันเดียว
“อุ๊ย! จะมาส่งอะไรกันละคะป้านุช! แพรวกลับแท็กซี่ค่ะ!” พลอยแพรวเล่าด้วยน้ำเสียงที่ยังคุมอารมณ์ไม่ได้เสียเท่าไหร่ ยิ่งคิดถึงตอนที่รบราฝีปากกับ ‘คุณพัชรี วิมลกิตติ’ ก็ยิ่งทำให้เธอนึกชังน้ำหน้าหญิงร่างอวบคนนั้นจนหน้าบูดปากเบี้ยวหมดความสวยชนิดที่คนขับแท็กซี่ยังขยาด!
“กลับแท็กซี่?! อ้าว…ไหนคุณจอมว่าเขาจะมาส่ง”
“โอ๊ย! ส่งได้ที่ไหนกันละคะ! ขนาดตีนบันได เขายังไม่ส่งแพรวเลย! ป้าเขาน่ะตัวดี! กีดกันแพรวสารพัด! ยิ่งตอนที่แพรวอยู่กับป้าเขาสองคนที่ใต้ถุนเรือนนะคะ อื้อหือ! ป้าเขาจิกด่าว่าแพรวสารพัด อย่างกับแม่ผัวทะเลาะกับลูกสะใภ้อย่างนั้นล่ะ!! โอ๊ย! ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห!”
“เดี๋ยว…เดี๋ยวนะน้องแพรว…ป้าของคุณจอม?...คุณพัชรีน่ะเหรอ”
“ค่ะ! คุณพัชรี วิมลกิตตินั่นแหล่ะค่ะ! ตอนแพรวเรียกเขาว่าคุณป้า เขาว่า เขาไม่ได้เป็นป้าของแพรว พอแพรวเรียกเขาว่าคุณพัชรี เขาก็ว่าให้ใส่นามสกุลด้วย เพราะคนชื่อพัชรีในประเทศไทยมีเป็นล้าน! แล้วยังทำมาเป็นเชิดใส่แพรวอีกนะคะ!!”
คุณกนกนุชทำตาปริบๆ ด้วยคำพูดที่พลอยแพรวว่ามานั้น เธอคาดไม่ถึงว่าจะมาจากฝีปากของคุณพัชรี วิมลกิตติที่เธอรู้จักมักจี่มานาน แต่ครั้นจะบอกว่าพลอยแพรวกุเรื่องขึ้นมาเล่า ก็ไม่รู้ว่าพลอยแพรวจะกุไปทำไม ซ้ำสีหน้าสีตาความโมโหที่ปรากฏของหญิงสาวนั้น คุณกนกนุชตีความว่ามันมาจากใจล้วนๆ!
“แล้ว…เอ่อ…แล้วคุณจอมเขาไม่ได้ทำอะไรเลยเหรอ” อย่างน้อยๆ คุณกนกนุชก็คิดว่าในเมื่อจอมขวัญพาพลอยแพรวไปบ้าน ก็น่าจะปกป้องหญิงสาวบ้าง ถ้าหากว่าคุณพัชรีคนนั้นร้ายอย่างที่พลอยแพรวว่ามาจริง
“ไม่ได้ทำหรอกค่ะ คุณจอมอยู่บนเรือนกับพี่โต ส่วนแพรวอยู่ใต้ถุนกับคุณพัชรี วิมลกิตติ!! แล้วพออยู่กับแพรวแค่สองคน ระเบิดก็ลงใหญ่เลยล่ะค่ะ! ทั้งจิกทั้งกัด แถมยังพูดจาเหมือนกับว่าคุณจอมมีนางเอกในดวงใจแล้วด้วยนะคะ!” พลอยแพรวเล่าอย่างคันปาก ที่เจ็บที่สุดคือหญิงอวบคนนั้นยกตำแหน่งนางร้ายมาให้เธอ
…บ้าไปแล้ว!! มีผู้หญิงที่ไหนอยากจะเป็นนางร้าย!!! ยอมเป็นแค่ตัวประกอบยังดีกว่าเป็นนางร้ายซะอีก!!...
ในขณะที่พลอยแพรวยังเอาแต่เจ็บใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นในเรือนไทย ‘บ้านของคุณจอม’ หญิงวัยปลายที่รับฟังคำบ่นสารพัดกลับสะดุดกึกกับประโยคหนึ่งในคำพูดของหญิงสาว
‘พี่จอมอยู่บนเรือนกับพี่โต’…
“...โตไปที่บ้านคุณจอมด้วยหรือ” หญิงเจ้าของบ้านหลุดปากย้อนถามออกมา ทำเอาพลอยแพรวหันมามองแม้จะสงสัยว่าทำไมคุณป้านุชของเธอจึงถามเรื่องนี้ แต่ก็เปิดปากตอบ
“พี่โตไปค่ะ แพรวไปถึงก็เจอพี่โตอยู่บนเรือนแล้ว ท่าทางเขาสนิทกับลุงและป้าของพี่จอมมากนะคะ เห็นป้าพี่จอมเรียกว่า ‘โต’ ทุกคำเลย แล้วก็ดูสนิทกับพี่จอมมากด้วย เพราะตอนป้าของพี่จอมให้แพรวลงไปช่วยเขาทำกับข้าว พี่โตก็หายเข้าไปในห้องกับพี่จอมสองคน ขลุกกันอยู่ในนั้น ไม่รู้ทำอะไร นี่ถ้าพี่จอมกับพี่โตไม่แม้น! แมน! แพรวคงคิดว่าเขาเป็นแฟนกันแล้วล่ะค่ะ”
คนเป็นมารดาของอธิปถึงกับสะดุ้งเฮือกกับคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า หากแต่พลอยแพรวไม่ได้รับรู้ท่าทีแปลกประหลาดของคุณกนกนุชเลยแม้แต่น้อย ยังเปิดปากเล่าต่อในสิ่งที่พบที่เห็นมาในวันนี้
“…แต่ก็อย่างว่านะคะ มิตรภาพลูกผู้ชาย ผู้หญิงอย่างเราๆไม่เข้าใจหรอกค่ะ เพื่อนของเพื่อนแพรวก็สไตล์นี้ ตัวติดกับเพื่อนเป็นตังเม ใครว่าผู้หญิงอย่างพวกเราเป็นสิ่งมีชีวิตที่ขี้เหงาที่สุดในโลกนี่แพรวเถียงขาดใจเลยค่ะ! พวกผู้ชายน่ะขาดเพื่อนไม่ได้มากกว่าผู้หญิงอีก! แต่แหม…คิดๆไปแล้วแพรวก็แอบอิจฉาพี่โตนะคะ นอกจากจะสนิทกับพี่จอม ได้เข้าห้องนอนพี่จอม แล้วครอบครัวพี่จอมยังอ้าแขนต้อนรับอีก ไม่รู้ไปทำท่าไหนเข้า! แพรวงี้ถูกคุณพัชรี วิมลกิตติกัดซะเหวอะ! กลับมาที่นี่ได้แบบร่างกายครบสามสิบสองประการก็บุญตายโขแล้วค่ะ!!” หญิงสาวเล่าเรื่อยเปื่อย ก่อนจะเริ่มสังเกตเห็นว่า ‘ป้านุช’ ของเธอนิ่งงันและเหมือนใจลอยจนแทบไม่ได้รับฟัง
“ป้านุชคะ? ป้านุชเป็นอะไรรึเปล่าคะ?” คุณกนกนุชตื่นจากภวังค์หันมามองพลอยแพรวแล้วได้แต่ส่งยิ้มบางเบาให้
“ไม่เป็นอะไรหรอกน้องแพรว…เอ่อ…ป้า…ป้าขอตัวก่อนนะ ป้าถักผ้าค้างเอาไว้ ต้องไปถักต่อแล้วล่ะ” หญิงเจ้าของบ้านว่าอย่างนั้น ก่อนจะก้าวขาช้าๆกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง พลอยแพรวมองตาม แม้จะสงสัยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของคนเป็นป้า แต่เธอก็ไม่ได้ถามไถ่เมื่อเห็นว่าคุณกนกนุชหยิบผ้าขึ้นมาถักต่อ หญิงสาวเบี่ยงปลายเท้าเดินขึ้นห้องอีกครั้ง แล้วทิ้งคุณกนกนุชเอาไว้ในห้องนั่งเล่นโดยไม่รู้แม้แต่น้อยว่ามือเรียวขาวของหญิงวัยปลายผู้นั้นสั่นระริกจนไม่อาจจะถักผ้าได้อีกต่อไป!!
………………………….
‘จอมขวัญครับแม่ เขาบอกใครต่อใครว่าชื่อเล่นชื่อจอม แต่…มีไม่กี่คนเท่านั้น ที่ได้เรียกชื่อเล่นเขาจริงๆ’
‘…ชื่อเล่นจริงๆของเขาชื่อ…ของขวัญ…’
คุณกนกนุชหวนคิดถึงคำพูดที่บุตรชายคนโตเคยเล่าให้เธอฟัง นึกถึงสีหน้าท่าทางของอธิปยามพูดเรื่องของจอมขวัญ ใบหน้าที่ติดจะนิ่งเฉยและเงียบขรึมนั้นฉายแววสนุกสนานและเป็นสุขยามเอื้อมเอ่ยถึง ‘ของขวัญ’ ใช่…ถ้าจำไม่ผิด คุณกนกนุชเหมือนจะเคยได้ยินอธิปเรียกจอมขวัญว่า ‘ของขวัญ’ ทั้งๆที่ช่วงแรกๆ อธิปเป็นคนเล่าให้เธอฟังเองว่ามีไม่กี่คนที่เรียกชื่อเล่นนั้น
…และอธิปก็ได้รับเกียรติสำคัญที่จะได้เรียกชื่อเล่นของจอมขวัญเสียด้วย…
...เพื่อนสนิทหรือ?...ลูกค้าคนสำคัญหรือ?...เพราะอะไร จอมขวัญถึงยอมให้อธิปเรียกชื่อเล่นที่แม้แต่อธิปเองยังเอ่ยปากว่า ‘มีไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้เรียก’
หญิงวัยปลายบีบมือสองข้างเข้าด้วยกันอย่างอัดอั้นและหวาดหวั่น ไม่ใช่เพราะว่าพลอยแพรวใส่ไคล้ใส่ไฟให้เธอเข้าใจเช่นนั้น หากแต่คุณกนกนุชเคยสงสัยท่าทีของชายหนุ่มทั้งสองคนทว่ากลับปล่อยผ่านด้วยนิสัยไม่คิดอะไรมาก จนกระทั่งวันนี้…วันที่พลอยแพรวขุดเรื่องที่เคยค้างคาในใจของคุณกนกนุชขึ้นมา และพูดจาในทำนองเดียวกับที่เธอเคยสงสัย
หรืออธิปกับจอมขวัญจะเป็นคนรักกัน?
คุณกนกนุชกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจอดในบ้านเลยแต่เม้มปากแน่น ร่างกายแข็งทื่อตรงแน่ว ท้องไส้ปั่นป่วนจนเย็นวาบไปทั่วทั้งกาย
“แม่…” เสียงเรียกจากหน้าประตูห้องนั่งเล่นดังขึ้น ทำเอาคนถูกเรียกว่าแม่สะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันไปมอง
“เต็ง…” อานุภาพ ลูกชายคนเล็กของคุณกนกนุชนั่นเอง ชายหนุ่มแทบจะถอดแบบมาจากอธิปผู้เป็นพี่ ทั้งโครงหน้าและขนาดร่างกาย ทว่าร่าเริงกว่า แจ่มใสกว่า และยิ้มแย้มมากกว่า…ไม่สิ…ปัจจุบันนี้อธิปก็ ‘ยิ้มแย้ม’ ใช่…ลูกชายคนโตของคุณกนกนุช ‘ยิ้มแย้ม’ มากกว่าเดิม ยามที่เขาเล่าเรื่องของจอมขวัญให้เธอฟัง!
อานุภาพเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อพบว่ามารดามีสีหน้าประหลาด ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาแล้วทรุดกายลงนั่งข้างๆ
“เป็นอะไรรึเปล่าแม่” พวกเขาสี่คนพ่อแม่ลูกผ่านเรื่องราวด้วยกันมามาก จึงไม่แปลกที่อานุภาพจะสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงบนสีหน้าของมารดาผู้ร่าเริงของเขา
“…วันนี้โต…ไปไหน?”
“พี่โต? พี่โตก็ไปทำงานที่บริษัทไงแม่ แต่ว่าออกมานานแล้วนะ นี่พี่โตยังไม่กลับเหรอ?”
“อ…อือ…” คุณกนกนุชได้แต่รับคำเสียงแผ่ว ใบหน้ายังกังวลชัดเจน แต่อานุภาพกลับคิดไปอีกทาง
“ไม่เอาหน่าแม่ พี่โตขับรถปลอดภัยไว้ใจได้ ถึงบางครั้งจะเร็วไปหน่อยแต่ความระมัดระวังเต็มเปี่ยม”
“แม่ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น”
“อ้าว แล้วเรื่องไหน? หรือกลัวพี่โตจะไปเที่ยวผู้หญิง? โฮ! คุณนายครับ! นั่นลูกชายที่อายุจะสามสิบแล้วนะครับ! ปล่อยให้เคล้านารีพ่วงโลกีย์บ้างเหอะ! นิ่งขนาดนั้นจะนึกว่าวันดีคืนดีจะสลัดผ้าสวมจีวรซะแล้ว” สมกับเป็นอานุภาพที่ไม่ค่อยจะคิดเล็กคิดน้อย ทว่าคุณกนกนุชกลับส่ายหน้าไปมา
“…เต็ง…เต็งไม่เคยได้ยินเรื่องคนรักของโตบ้างเลยเหรอ”
“คนรัก?” ชายหนุ่มผู้เป็นลูกย้อน เขานิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเป็นฝ่ายตั้งคำถามกับมารดา
“แม่ได้ยินอะไรมาล่ะ”
“ก็…ก็…แม่…แม่คิดว่าโต…โตอาจจะมีคนรัก…” อานุภาพมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของมารดาก็พอจะเดาได้ อันที่จริงเขาก็จับสังเกตพี่ชายมาได้ระยะหนึ่งแล้ว ทำงานด้วยกัน เป็นพี่น้องที่สนิทกัน มีหรือจะดูไม่ออกว่าอธิปแปลกไป
…อธิปน่าคบหาขึ้น น่าเข้าใกล้มากขึ้น ความนิ่งเงียบและเคร่งขรึมเหมือนจะเบาบางลงยามพี่ชายบอกว่า ‘จะออกไปกินข้าวเที่ยงข้างนอก’ อานุภาพไม่ได้ถามว่าอธิปไปกินข้าวกับใคร ช่วงแรก เขาคิดว่าพี่ชายไปติดใจเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหาร แต่เมื่อลองให้คนตามดูก็ปรากฏว่าอธิปไม่เคยไปกินร้านเดิมซ้ำๆ หากแต่สิ่งที่ซ้ำคือไปกินกับคนคนเดิม
‘จอมขวัญ วิมลกิตติ’
แน่นอน…อานุภาพเข้าใจว่าสองคนนี่รู้จักกันและคาดได้ว่าอาจจะสนิทสนมกันเพราะเรื่องงาน แต่…คนที่สนิทสนมกันเพราะเรื่องงานจำเป็นต้องถ่อไปเจอหน้ากันแทบทุกเที่ยงเลยอย่างนั้นหรือ?
…ไม่ต้องบอกก็เดาได้แล้ว อานุภาพไม่ใช่เด็กอมมือ เขาอายุน้อยกว่าอธิปไม่เท่าไหร่ แถมยังเคยคบหากับผู้หญิงมาแล้วก็หลายคน มีแฟนรักๆเลิกๆจนกลายเป็นเรื่องปกติ ทำไมจะดูไม่ออกว่าพี่ชายกำลังมีความรัก…
…และเจ้าของความรักครั้งนี้อีกคนก็คือ…หลานชายของครอบครัววิมลกิตติ…
“เต็ง…เต็งรู้อะไรมา บอกแม่หน่อยสิเต็ง…” น้ำเสียงแสนกังวลของคุณกนกนุชดังขึ้นเรียกสติให้ลูกชายต้องหันกลับมาสนใจเธออีกครั้ง
“รู้?...อืม เต็งรู้” คุณกนกนุชเกร็งเฮือกอย่างรอฟังคำตอบ อานุภาพยิ้มบางก่อนจะยอมเปิดปาก “เต็งรู้ว่าพี่โตเป็นพี่ของเต็ง ต่อให้พี่โตมีคนรักก็ยังเป็นพี่ของเต็ง คนรักของพี่โตไม่ได้ทำให้พี่โตกลายมาเป็นน้องของเต็งนี่แม่” หญิงวัยปลายนิ่งชะงักกับคำพูดของลูกชายคนเล็ก
“แต่…แต่คนรักของโต…”
“สำหรับเต็งนะแม่ ถ้าคนรักของพี่โตรักพี่โตจริงๆ และทำให้พี่โตมีความสุข เต็งก็ดีใจแล้ว”
“เต็ง…”
“เกือบสามสิบปีที่ผ่านมา พี่โตเป็นพี่ที่ดีของเต็งมาตลอด เขาเสียสละเพื่อเต็ง เพื่อครอบครัวของเรา ทำงานหนักทั้งวันทั้งคืนเพื่อฟื้นบริษัท จนตอนนี้ทุกอย่างเข้ารูปเข้ารอยแล้ว พี่โตก็ควรได้เวลาหาความสุขใส่ตัวบ้าง เห็นเขามีคนรัก มีคนยืนข้างๆ โตว่ามันดีกว่าให้เขาโดดเดี่ยวแล้วมีแต่งานไปตลอดชีวิตนะแม่” คำพูดของลูกชายคนเล็กที่คุณกนกนุชเห็นว่าเป็นเพียงเด็กมาตลอด มาวันนี้ทำให้หญิงวัยปลายฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ แต่แน่นอนเธอยังกระวนกระวาย ไม่สบายใจ หากแต่ไม่ใช่ทั้งหมดของความรู้สึก
…จุดหนึ่งเล็กๆ คุณกนกนุชเห็นด้วยกับคำพูดของอานุภาพ ‘มีคนยืนข้างๆ ดีกว่าโดดเดี่ยวแล้วมีแต่งานไปตลอดชีวิต’ วันหนึ่งหากชีวิตของคุณกนกนุชและสามีดับสิ้น วันหนึ่งหากอานุภาพแต่งงาน วันนั้น…อธิปอาจจะต้องอยู่เพียงลำพัง แม้จะมีญาติพี่น้องมาเยี่ยมเยียนบ้าง แต่ทุกวันที่ผ่านไปในแต่ละเดือนแต่ละปีเล่า?
…หากลูกชายคนโตที่ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวมาตลอดต้องมีชีวิตเพียงลำพังเช่นนั้น คุณกนกนุชก็นึกห่วง ไม่ใช่อธิปดูแลตัวเองไม่ได้ หากแต่เธอหวังให้เขามีใครสักคนเอาไว้เคียงข้างในยามเหนื่อย ยามท้อและเจ็บปวด
“เต็ง…รู้ใช่มั้ยว่าคนรักของโตคือใคร” อานุภาพสบตากับมารดา เขารู้ว่าคุณกนกนุชเป็นคนมองโลกในแง่ดี แต่ก็รู้ว่าพี่ชายเป็นความคาดหวังและเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของคุณกนกนุชเช่นกัน ดังนั้นร่องรอยของความเสียใจจึงปรากฏชัดในนัยน์ตาคู่นี้
“แม่ถามเต็งแบบนี้ ก็แสดงว่าแม่เองก็รู้ว่าคนรักของพี่โตคือใคร…แล้วถ้าอย่างนั้น แม่จะถามเต็งทำไม” คำย้อนของลูกชายคนเล็กทำเอาคุณกนกนุชได้แต่พูดไม่ออก จนกระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้นที่หน้าประตูห้องนั่งเล่น
-
“แม่…เต็ง…เป็นอะไรน่ะ” อธิปกลับมาถึงบ้านแล้ว และทันทีที่เหยียบเท้าเข้ามาในบ้านเขาก็เห็นว่าน้องชายกำลังนั่งอยู่กับมารดา แม้เขาจะเห็นใบหน้าเพียงเสี้ยวเดียวของคุณกนกนุช แต่อธิปก็เห็นร่องรอยของความกังวลบนนั้นอย่างชัดเจน ชายหนุ่มรีบเดินเข้ามาหาด้วยความห่วงใย
“ไม่มีอะไรหรอกพี่โต พี่โตไปหาข้าวกินกับเต็งดีกว่า” อานุภาพคิดว่าเขาไม่ควรให้มารดาและพี่ชายอยู่ด้วยกันในเวลานี้ จึงลุกขึ้นหาทางลากอธิปออกห่างจากคุณกนกนุชทันที ทว่าผู้เป็นพี่ยังยืนนิ่งและจับจ้องไปที่มารดาด้วยความห่วงใย
“เดี๋ยวสิ แม่หน้าซีด...เป็นอะไรรึเปล่าแม่ ไม่สบายเหรอ” ด้วยความเป็นลูกคนโต อธิปใส่ใจคนในครอบครัวจนเป็นปกติ เขาทรุดกายลงนั่งข้างมารดาราวกับจะปักหลักไม่ไปไหน เล่นเอาอานุภาพที่พยายามกันท่าไม่ให้พี่ชายเข้าใกล้แม่ในเวลานี้ได้แต่ตบหน้าผาก
…ให้ตายสิว้า! จะมาเป็นลูกที่ดีอะไรในเวลานี้!!...
“แม่…อย่าเงียบสิ เป็นอะไร” อธิปยิ่งร้อนใจเมื่อเห็นคุณกนกนุชนิ่งไม่พูด และเอาแต่มองเขาด้วยแววตาเสียใจ ชายหนุ่มบีบมือมารดาไปมาราวกับจะเรียกสติ
“โต…โตมีคนรักใช่มั้ย” คำถามของมารดาทำเอาอธิปเป็นฝ่ายนิ่งเสียเอง เขาชะงักก่อนจะกลายเป็นเบือนหน้าหนีหลบสายตาของมารดา
“โต…บอกแม่สิโต…คนรักของโต… คือคุณจอมขวัญ…ใช่มั้ย” ร่างสูงหันกลับมาสบตามารดา เขาส่งยิ้มบางเบาหากแต่เป็นยิ้มที่เศร้าเหลือทน เมื่อจำต้องบอกความจริง
“ครับ…เขาเป็นคนรักของผม…” ราวกับหัวใจของคุณกนกนุชร่วงหล่นลงไปกองกับพื้น ลูกชายของเธอมีคนรักเป็นผู้ชายอย่างนั้นหรือ?!! อธิปมีคนรักเป็นผู้ชาย!!!!...
“โต…เขาเป็นผู้ชาย โตก็เป็นผู้ชาย…ทำไม…”
“ผมก็ไม่รู้แม่ ไม่รู้ว่าทำไม…แต่ผมแค่…รักเขา…” คำว่ารักของอธิปยิ่งทำให้คุณกนกนุชแทบจะหายใจไม่ออก เธอได้แต่หลับตาลงอย่างเจ็บปวด อธิปมีคนรักเป็นผู้ชาย ทั้งๆที่ก็เป็นผู้ชาย ทำไมถึงเป็นเช่นนี้
“ผมขอโทษครับแม่” คำขอโทษทำให้ผู้เป็นมารดาต้องเบือนสายตามามองบุตรชายที่รัก อธิปยกมือขึ้นไหว้เธอราวกับจะขอร้องให้เธอยอมรับในความรู้สึกของเขา หากแต่…มันง่ายหรือ? มันง่ายหรือไรกับการทำใจยอมรับว่าลูกชายคบหากับผู้ชายด้วยกัน ทั้งๆที่ไม่เคยมีวี่แววมาก่อนว่าอธิปจะหันมารักชอบผู้ชายเช่นนี้!!!…
“พี่โต…พี่ออกไปก่อนเถอะ” เพราะเห็นท่าว่ามารดายังทำใจไม่ได้ อานุภาพจึงมาดึงแขนพี่ชายให้ลุกขึ้น อธิปยอมลุกขึ้นยืนแต่โดยดี เขารู้ว่าเวลานี้ดึงดันไปก็มีแต่จะเป็นผลเสีย คุณกนกนุชยังทำใจไม่ได้กับเรื่องของเขาและจอมขวัญ
…เขาเข้าใจ มันไม่ใช่เรื่องง่าย…ในเมื่อความรักของเขาไม่เหมือนปกติทั่วไปของ ‘ลูกชาย’ อย่างที่พ่อและแม่คาดหวัง
“พี่ไปนอนที่หมู่บ้านก่อน เดี๋ยวทางนี้เต็งจัดการเอง” อานุภาพกระซิบบอกพี่ชายขณะดึงแขนให้อธิปออกจากห้อง
“โต…” เสียงเรียกจากด้านหลัง ทำให้สองพี่น้องต้องหันมอง คุณกนกนุชยังคงก้มหน้านิ่งราวกับไม่อยากเห็นหน้าอธิป หากแต่ริมฝีปากสวยขยับถามเบาๆ
“คุณพัชรีกับคุณชัยรู้เรื่องนี้มั้ย”
“รู้ครับแม่” เพียงเท่านั้น คุณกนกนุชก็ถึงกับต้องหันมองลูกชายแล้วอ้าปากค้างอย่างสุดแสนผิดหวัง หากแต่เพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้น เธอก็รีบหันหน้าหนีแล้วโบกมือไล่ให้สองพี่น้องรีบออกไปจากสายตาของเธอ
อานุภาพส่งพี่ชายขึ้นรถออกจากบ้านไปแล้ว เขาก็รีบกลับมาดูแลมารดาที่ยังนั่งนิ่งซึมอยู่ในห้องนั่งเล่น ชายหนุ่มขอบอกขอบใจที่หญิงสาวแขกผู้มีเกียรติของบ้านอย่างพลอยแพรวไม่ลงมาจ๊ะเอ๋สถานการณ์ในเวลานี้ เธอเป็นแขกที่ดีหรอกนะ แต่ก็ติดจะพูดมากจนน่าปวดหัวไปเสียหน่อย และเขาก็ไม่อยากให้เธอเอาเรื่องนี้ไปพูดต่อที่ไหนเสียด้วย
ชายหนุ่มกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง เขาปิดประตูเรียบร้อยก็ตรงเข้าไปหามารดา
“แม่ แม่ใจเย็นๆนะแม่…” อานุภาพพยายามเตือนสติ คุณกนกนุชเงยหน้ามอง ใบหน้าสวยมีเค้าเจ็บปวดสุดแสน
“เต็ง…เต็งลูกแม่…ทำไมพี่ของเต็งทำแบบนี้…”
“พี่โตไม่ได้ทำอะไรเลยแม่ พี่โตแค่มีความรัก การมีความรักเป็นสิ่งที่ดีไม่ใช่เหรอ แล้วคนอย่างพี่โตไม่ได้รักใครได้ง่ายๆ แม่เปิดใจสักนิดนะ ค่อยๆยอมรับความรักของพี่โต…”
“แต่ความรักของโตมันผิดไปจากที่แม่คิดเลยนะเต็ง มีคนรักเป็นผู้ชายไม่พอ ยังไปเป็นนางเอกในชีวิตเขาอีก แบบนี้เต็งจะให้แม่ยอมรับในวินาทีนี้เลยได้ยังไง แม่ทำใจไม่ได้! แม่ทำใจไม่ได้จริงๆ”
“น…นางเอก?...เดี๋ยว นี่แม่พูดเรื่องพี่โตอยู่รึเปล่า?” อานุภาพชักจะงงว่าทำไมอยู่ดีคุณกนกนุชถึงพูดเรื่องนางเอกอะไรขึ้นมา…มันเกี่ยวกันยังไงวะ? พี่โตแค่รักชอบผู้ชาย ไม่ได้ไปเล่นเป็นนางเอกให้ละครเรื่องไหนเสียหน่อย?!...
“ก็…ก็น้องแพรวมาเล่าให้แม่ฟังว่าคุณรีพูดทำนองว่า…ว่า ‘คนนั้น’ มีนางเอกในชีวิตแล้ว…แล้ว…แล้วเมื่อกี้เต็งก็ได้ยิน โตพูดเองว่าโตเป็นคนรักของ ‘คนนั้น’ อย่างนี้ก็แสดงว่าโตเป็น ‘นางเอก’…แล้วถ้า…ถ้าวันนึงโตลุกขึ้นมาแต่งหน้าทาปากตอนอายุจะสามสิบ เต็งจะให้แม่ทำใจยอมรับได้ยังไง!! แม่ทำใจไม่ได้! มันเกินกว่าที่แม่จะคิดนะเต็ง!” คุณกนกนุชพูดไปสะอื้นไปด้วยความเจ็บช้ำเต็มอก แต่คนเป็นลูกกลับพูดไม่ออกเพราะปวดหัวกับจินตนาการอันเกินขอบเขตของมารดา
“สรุปว่า…แม่กังวลว่าพี่โตจะเป็นสาว?”
“ก็…ก็…ก็โตแมนมาตลอด…โตเป็นผู้ชาย โต…”
“แม่…คือว่าสมัยนี้อ่ะนะ ผู้ชายรักกันก็ไม่ได้หมายความว่าคนใดคนหนึ่งต้องสาวสักหน่อย”
“เต็งรู้ได้ยังไง” คุณกนกนุชย้อนถามทันควัน
“เอ้า! เพื่อนเต็งที่มีแฟนเป็นผู้ชายก็มี แมนอีกทั้งคู่อีกต่างหาก…”
“แล้ว…แล้ว…แล้ว…แล้วแมนทั้งคู่…เอ่อ…แล้วเวลา…กอด…” คุณกนกนุชพูดไม่ออก ด้วยเพราะไม่มีใครใกล้ตัวที่เป็นชายและคบหากับชายเหมือนกัน ที่พอจะผ่านหูผ่านตาก็มีแค่ดารากะเทยที่แปลงเพศแล้วมีแฟนเป็นชายนั่นก็ว่าไปอย่าง และเพราะเธอเห็นแบบนั้น ถึงได้…ถึงได้…กลัวว่าวันหนึ่งลูกชายคนโตจะกลับมาในสภาพที่…เอ่อ…ที่…มี ‘นม’
…ฮือ!!! คุณกนกนุชไม่อยากจะคิด!! หากวันหนึ่งข้างหน้า อธิปมาขอให้เธอพาไปซื้อเสื้อชั้นใน หรือแม้แต่ขอให้ช่วยเลือกสีลิปสติก เธอจะทำหน้ายังไง!!!!...
“เวลาบนเตียง?...แม่จะถามเรื่องนี้ใช่มั้ย? ไม่ยากหรอกแม่ ก็เป่ายิงฉุบเอา ใครชนะได้เป็น ‘ไจแอนท์’ “ ว่าแล้วอานุภาพก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นอย่างที่ทำเอาคุณกนกนุชต้องตีเพี๊ยะเข้าไปที่ไหล่ลูกชาย
“พูดจาอะไรน่ะเต็ง! น่าเกลียด!!!” แม้เสียงหัวเราะของลูกชาย จะทำให้คุณกนกนุชคลายความเศร้าไปได้บ้าง แต่ก็ยังติดกังวลจนไม่เป็นอันทำอะไร
“ไม่น่าเกลียดหรอกแม่ เรื่องของความรัก เรื่องของคนรัก เรื่องของครอบครัว…มันเป็นพื้นฐานของมนุษย์ คนอย่างพี่โตไม่ใช่คนหลักลอย ถ้าเขาออกตัวว่านี่คือคนรัก นั่นแสดงว่าเราสบายใจได้แล้วว่าพี่โตกำลังจะสร้างครอบครัวของตัวเองขึ้นมา ถึงครอบครัวของเขาจะมีแค่สองคนและไม่มีทางงอกเป็นสาม สี่ ห้า ถึงครอบครัวของเขาจะมีแต่ผู้ชายไม่มีผู้หญิง…แต่ครอบครัวเป็น ‘งานแฮนด์เมด’ นะแม่ ไม่มีครอบครัวไหนเหมือนกัน เราจะไปคาดหวังให้ครอบครัวเขา เหมือนกับครอบครัวที่พ่อกับแม่สร้างขึ้นมาไม่ได้หรอก”
คุณกนกนุชได้แต่มองลูกชาย อานุภาพเป็นคนมองโลกในแง่ดีและมีความสุขกับชีวิต คำพูดปลอบใจของเขาแม้จะคลายกังวลของเธอไม่ได้ แต่รอยยิ้มของเขาก็ทำให้แม่อย่างเธอเต็มตื้นขึ้นบ้าง
“ไม่ต้องห่วงนะแม่ ถ้าอยากอุ้มหลานเดี๋ยวเต็งจัดให้เอง ตอนนี้เมียสองลูกหกยังไม่ได้จดทะเบียน ถ้าแม่พร้อม เต็งจะพามาเจอพรุ่งนี้เลย”
แต่ความเต็มตื้นไม่อยู่นาน เพราะลูกชายคนเล็กแสนกวนนั้นกลับพูดจาไม่เข้าหูอย่างที่ทำเอาคนเป็นแม่ผู้กำลังกังวลไปกับความรักของลูกคนโตถึงกับต้องทำตาลุกกับคำพูดของลูกชายคนเล็ก
“ว่ายังไงนะ?!!! เมียสองลูกหกยังไม่จดทะเบียน!!! นี่เต็งไปมีเมียตั้งแต่เมื่อไหร่!!!” กำลังจะคว้าแขนลูกชายเอาไว้ แต่อานุภาพไวกว่าเพราะลุกพรวดถลาไปที่ประตูห้องนั่งเล่นเตรียมตัววิ่งหนีอย่างว่องไว
“ไม่บอกกกกกก…อ่ะ! พ่อ!! มาจัดการแม่ที! เต็งจะหนีไปหาเมียคนที่สามล่ะ!!” อานุภาพตะโกนโหวกเหวกแล้ววิ่งหนี แต่เสียงของคุณกนกนุชก็ยังเรียกตามด้วยหมายจะลากตัวมาคุยกันให้รู้เรื่อง เมียสองลูกหกยังไม่เคลียร์ให้เธอแจ่มแจ้ง แล้วยังจะมาเมียสามอีก! เดี๋ยวเถอะ!!!
“เต็ง!! กลับมาพูดกับแม่ให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้! เต็ง!!!” แล้วกลายเป็นว่าจากกังวลเรื่องลูกคนโตก็ต้องมาปวดหัวกับลูกคนเล็ก เพราะคนอย่างอานุภาพพูดเล่นแต่ทำจริงเสมอ!
…เกิดเป็นแม่คนนี่มันลำบากชนิดที่ไม่เป็นเองไม่รู้หรอก!!!..
………………………………………
อธิปนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาในบ้านหลังเล็กในหมู่บ้าน ชายหนุ่มออกจากบ้านใหญ่และคิดจะมาค้างที่นี่สักพักจนกว่ามารดาจะทำใจได้ ทำใจหรือ?...นานเพียงใดแล้วที่เขาไม่สร้างความกังวลใจให้บิดามารดา อาจจะนับตั้งแต่เกิดวิกฤตกับบริษัทคราวนั้น แล้วเขาตระหนักได้ว่าตนเองคือลูกชายคนโต คือความหวัง คือกำลังสำคัญของครอบครัว อธิปพยายามทำตัวให้เป็นที่พึ่งของทุกคนในบ้านมาตลอด พยายามไม่สร้างความหนักใจหรือเสียใจให้สมาชิกในครอบครัวคนไหน หากแต่วันนี้…วันนี้ ความรักที่เขาเลือก…กลับทำให้มารดานั่งนิ่งราวหุ่นปั้นเช่นนั้น…
ยิ่งคิด…ก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองเป็นลูกเนรคุณ แค่รัก…จอมขวัญ…แต่เป็น ‘รัก’ ที่พ่อแม่รับไม่ได้…
เสียงโทรศัพท์มือถือพร้อมอาการสั่นระรัวของมันทำให้ชายหนุ่มต้องเหลือบสายตาไปมอง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบจากบนโต๊ะขึ้นมาดู
‘ของขวัญ’
ชื่อของคนรักทำให้อธิปลังเลที่จะรับ เขาคิดถึงสีหน้าของมารดายามที่รู้ว่าเขาจอมขวัญมีความสัมพันธ์กันเช่นไร
…แม่เสียใจ แม่ผิดหวัง…
แต่ผิดที่จอมขวัญหรือ? ไม่…ไม่ได้ผิดที่จอมขวัญ แต่ผิดที่เขาเอง…ที่รักจอมขวัญ…
เสียงโทรศัพท์ยังดังอย่างต่อเนื่อง และในที่สุดอธิปก็ตัดสินใจกดรับมัน
‘ฮัลโล พี่โต’ เสียงปลายสายนั้นสดใสและร่าเริง จนอธิปยิ้มบางเบา เขาดีใจที่ได้ยินน้ำเสียงมีความสุขของคนรัก แม้ว่าตอนนี้…ตนเองกำลังจมอยู่ในความทุกข์และอึดอัดหนักหนา
“ครับ”
‘พรุ่งนี้ตอนเที่ยงต้องไปกินข้าวกับลูกค้ามั้ย พรุ่งนี้ป้ารีจะทำเป็ดย่าง ขวัญเลยจะชวนพี่กลับมากินข้าวที่บ้านขวัญตอนเที่ยง แล้วเดี๋ยวขวัญไปส่งที่บริษัทตอนบ่าย…พี่โต?’
“หืม?”
‘ทำไมเงียบแปลกๆ มีอะไรรึเปล่า?’ อธิปกำลังจะเอ่ยปากว่าเปล่า หากแต่คำขอร้องของคุณชัยเมื่อตอนเย็นที่ขอกับเขาว่าอย่าโกหกจอมขวัญดังลั่นสมองอย่างที่ทำเอาชายหนุ่มได้แต่เผยอริมฝีปากค้าง เขาพูดไม่ออก ไม่กล้าพูด เขาไม่อยากโกหกคนรัก
‘พี่โต? ตอนนี้อยู่ที่ไหน? ที่บ้านในหมู่บ้านรึเปล่า’
“อืม”
‘ขวัญไปหาได้มั้ย’ ใจอธิปนั้นอยากเจอจอมขวัญ แต่ก็กลัว…กลัวแม่จะมาเจอเขาและจอมขวัญที่นี่…เขากลัวและรู้สึกผิด…
‘นะ…ให้ขวัญไปหานะ’
“อืม…พี่จะรอ” อธิปตอบได้แต่เพียงเท่านั้น ก่อนที่จอมขวัญจะวางสายแล้วทิ้งเขาเอาไว้กับความเงียบของบ้านหลังเล็กหลังนี้
…………………………..
จอมขวัญวิ่งออกจากห้องนอน เสื้อผ้ายังคงเป็นชุดนอนเพราะเร่งรีบจนไม่มีกระจิตกระใจจะเปลี่ยน อธิปทำเสียงแปลกๆ ปกติเวลาคุยโทรศัพท์กับเขา แม้จะคุยกันสั้นๆ ไม่ถึงห้านาทีแต่น้ำเสียงของร่างสูงไม่เคยเป็นแบบนี้..แบบที่เงียบงันและเหงาอย่างน่ากังวล
ชายหนุ่มถลาลงจากเรือน มือกำลังจะกดรีโมทรถแต่ปรากฏว่าไฟจากหน้ารถคันหนึ่งที่เลี้ยวมาจอดที่หน้าบ้านสาดมากระทบเขาเสียก่อน จอมขวัญหันมองแล้วรีบเปลี่ยนทิศวิ่งตรงไปยังประตูบ้านทันที
“ไอ้ขวัญ จะไปไหนวะ” เจ้าของรถนามว่าจักรกฤษณ์เปิดกระจกแล้วชะโงกหน้าออกมาตะโกนถามน้องชายที่กำลังเปิดประตูรั้ววิ่งออกมาหาเขา
“พี่จักร ไปส่งขวัญหน่อย!” มันว่าอย่างนั้นแล้วกระโดดขึ้นนั่งตำแหน่งข้างคนขับทันที
“ส่งที่ไหน?” คนพี่หันมาถาม แต่มือเตรียมหักเลี้ยวออกจากหน้าบ้านแล้ว
“บ้านพี่โต เดี๋ยวขวัญบอกทางเอง!”
“ไปตอนนี้อ่ะนะ?!!” จักรกฤษณ์ไม่ต้องเหลือบตามองนาฬิกาก็พอจะคำนวณได้ว่า จากที่เขาไปส่งน้ำทิพย์แล้ววกกลับมาที่นี่ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ซึ่งนั่นหมายความว่าตอนนี้เกือบจะสองทุ่มแล้ว
“เออ ตอนนี้!”
“ไปทำไม” กลายเป็นเริ่มซักไซ้ แถมยังไม่ยอมขับรถเสียที จอมขวัญที่ใจร้อนและเริ่มกังวลห่วงใยคนรักเลยทำหน้าเอือมใส่
“เออหน่า! ขับไปก่อน เดี๋ยวเล่าให้ฟังทีหลัง! ทีขวัญยังไม่เห็นซักเลยว่าพี่จักรไปกินข้าวกับคุณน้ำทำไม” พอถูกน้องชายย้อนแบบนั้น จักรกฤษณ์ก็ได้แต่เงียบกริบ ด้วยว่าเรื่องที่ไปกินข้าวกับน้ำทิพย์นั้นก็มากพออยู่แล้วที่จะทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นวัวสันหลังหวะ ไหนจะเรื่องที่เขาไปเจอทรงพลและอัญญิกาพร้อมด้วยแม่ของอัญญิกาอีก…จนกว่าเรื่องของสามคนนั่นจะกระจ่าง เขาไม่อยากให้จอมขวัญสงสัยหรือเอะใจอะไร โดยเฉพาะเรื่องที่…เรื่องที่ทรงพลและอัญญิการู้จักกัน…
จักรกฤษณ์มัวแต่คิดเรื่องที่เขาและน้ำทิพย์ไปเจอมาวันนี้ จนลืมไปว่าตอนนี้น้องชายตนเองกำลังร้อนรนจะเป็นจะตาย และถึงขั้นยื่นขาข้างหนึ่งข้ามมาพาดตักเขา หมายจะนั่งที่นั่งคนขับแทน ทั้งๆที่จักรกฤษณ์ยังนั่งอยู่!
“เฮ้ย! อะไรวะไอ้ขวัญ!” ร่างสูงหันไปร้องถามน้องชายที่เอาขาก่ายมาฝั่งเขาแล้วข้างหนึ่ง
“ก็ไม่ขับสักที! ขวัญก็เลยจะขับเองไง!”
“เออๆ! ขับแล้วโว้ย! อะไรวะ! พอเป็นเรื่องผัวละใจร้อนขึ้นมาทันที”
“ไอ้พี่จักร!!!” เพราะพี่ชายพูดถึงสถานะที่ไม่ควรพูด คนน้องเลยโวยใส่เสียเลย จักรกฤษณ์ทำหน้าเบ้แบะปาก แต่เพราะสายตาเอาเรื่องของน้องชายที่จ้องไม่หยุด ชายหนุ่มเลยต้องยอมเหยียบคันเร่งปลดเกียร์พารถยนต์ส่วนตัวและจอมขวัญไปยังบ้านของอธิปที่จอมขวัญเป็นคนบอกทาง
……………………
จักรกฤษณ์จอดรถที่หน้าบ้านเดี่ยวหลังเล็กในหมู่บ้านหรูย่านชานเมืองได้ปุ๊บ จอมขวัญก็บอกขอบคุณแล้วถลาลงจากรถปั๊บ ชายหนุ่มร่างโปร่งวิ่งไปเปิดประตูรั้วอัลลอย มันไม่ได้ลงกลอนเอาไว้ เพราะพอเขาเลื่อนเล็กน้อย มันก็เปิดทางให้จอมขวัญแทรกตัวผ่านเข้าสู่บริเวณบ้านได้อย่างรวดเร็ว แสงไฟจากภายในบ้านส่องออกมาตามประตูกระจกและหน้าต่าง บอกให้รู้ว่าอธิปยังอยู่ในนั้น ชายหนุ่มรีบวิ่งไปที่ประตูบ้านทันที
“พี่โต…” อธิปนั่งอยู่ที่ชุดโซฟารับแขก ข้อศอกวางอยู่บนเข่าทั้งสองข้าง มือประสานจับกันไว้ราวกับกำลังวิตกและกังวลกับบางเรื่อง
จอมขวัญไม่เคยเห็นอธิปเป็นแบบนี้ อธิปเป็นผู้ใหญ่ ใจเย็น และมักจะมอบกำลังใจให้เขาอยู่เสมอ หากแต่เวลานี้…กลายเป็นอธิปเสียเองที่ดูไม่มีกำลังใจใดๆเหลืออยู่แล้ว ร่างโปร่งของแขกยามค่ำคืนนี้เดินไปหยุดตรงหน้าเจ้าของบ้าน และเมื่อนั้น เหมือนอธิปจะรู้สึกตัว ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง เขาสบตากับดวงตาของจอมขวัญก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ แล้วคว้าร่างของคนรักเข้ามากอดแน่น
“พี่โต…” จอมขวัญงุนงงและไม่เข้าใจ เขาไม่รู้ว่ายามนี้อธิปเจอปัญหาอะไร อ้อมกอดที่เคยแข็งแกร่ง มั่นคงและอบอุ่นของอธิปนั้น ในเวลานี้มันสั่นเทาและเหมือนจะพังทลายลงจนคนถูกกอดต้องยกมือขึ้นหมายจะโอบกอดแผ่นหลังกว้างไว้เพื่อช่วยพยุง ทว่า…คำพูดของอธิปที่ดังขึ้นที่ข้างหูเขา กลับทำให้แขนทั้งสองข้างของจอมขวัญค้างเติ่งกลางอากาศ
“แม่พี่รู้แล้วของขวัญ…” …แม่?...แม่ของอธิปรู้?...รู้เรื่องอะไร?...
“…แม่พี่รู้แล้ว…ว่าเราสองคนเป็นคนรักกัน…” ไม่ต้องถามเพิ่มว่าแม่ของอธิปรับได้ไหมกับการคบหาระหว่างเขาและร่างสูง จอมขวัญรู้ในทันทีเมื่อน้ำเสียงสั่นระรัวของอธิปยังคงดังก้องอยู่ในหัวเขา
จอมขวัญไม่รู้ว่าเวลาเช่นนี้ เขาควรจะยกมือขึ้นกอดตอบอธิปดีหรือไม่ ในวันที่อธิปเจ็บปวด เสียใจและเต็มไปด้วยความกังวล เขาอยากยืนเคียงข้าง แต่ถ้าการเคียงข้างของเขากลายเป็นความกังวลของอธิปเสียเองล่ะ…เขาจะทำอย่างไร
มือของเขาที่ค้างอยู่กลางอากาศค่อยๆขยับทีละน้อยก่อนจะแตะเบาๆที่ไหล่หนาของคนรัก แล้วดันร่างอธิปให้ออกห่างจากเขา
จอมขวัญส่งยิ้มให้กับร่างสูงที่ยังมองเขาด้วยสายตาไม่เข้าใจ
“คืนนี้ขวัญค้างที่นี่ได้มั้ย”
“ขวัญรู้ว่ามันเสี่ยง ถ้าแม่ของพี่มาเจอเข้าอาจจะเกิดเรื่อง แต่ขวัญทิ้งพี่ไว้คนเดียวไม่ได้ ขวัญรักพี่ ขวัญอยากอยู่ข้างๆพี่ ถ้าแม่พี่มา ขวัญจะกระโดดหนีทางหน้าต่าง แต่ถ้าหนีไม่ทัน พี่โตจะอธิบายให้แม่พี่ฟังไปเลยก็ได้ว่าเราสองคนตกลงเลิกกันแล้ว”
“ของขวัญ!!” จอมขวัญยังคงนิ่งสงบ เขายังส่งยิ้มบางให้คนรัก มือที่จับไหล่หนานั้นบีบแน่น
“ขวัญยังรักพี่เหมือนเดิม แต่เพื่อความสบายใจของแม่พี่ ขวัญยินดีรักพี่อย่างเดียวโดยไม่ต้องเกี่ยวดองกับพี่ก็ได้ ต่อให้แม่พี่จะให้พี่แต่งงานกับผู้หญิง ขวัญก็ยินดี” ร่างโปร่งแน่วแน่และมั่นคงราวกับเป็นจอมขวัญคนละคนกับที่เคยพึ่งพิงเขา คุณชัยพูดไม่ผิด จอมขวัญพร้อมจะพยุงเขาในวันที่เหนื่อยล้าหรือล้มลง
“ของขวัญ…” อธิปได้แต่ครางชื่อคนรักด้วยความเจ็บปวด เขารั้งร่างโปร่งเข้ามากอด ซุกหน้าลงกับลาดไหล่ของอีกฝ่าย จอมขวัญข่มกรามแน่น แล้วตัดสินใจตวัดสองแขนกอดรัดร่างสูงเช่นกัน
…แม้ว่าการเคียงข้างของเขาจะสร้างความเจ็บปวดให้อธิป แต่เวลานี้ เขาขอเพียงแค่ได้เป็นเสาหลักให้อีกฝ่ายเข้มแข็ง แล้วหากวันหนึ่งต้องจากกันจริง อย่างน้อยจอมขวัญจะได้บอกตัวเองว่าครั้งหนึ่ง ความรักของเขาเคยช่วยพยุงอธิปให้ลุกขึ้นยืนได้อย่างสง่าผ่าเผย…
…เขาไม่ได้อยากตอบแทนที่อธิปเคยดูแลและใส่ใจเขา หากแต่เขาแค่อยาก ‘ให้’ อธิป… ‘ให้’ แม้สุดท้ายแล้วอาจจะไม่ได้อะไรกลับคืนมาเลยก็ตาม
…ความรักคือการให้ จอมขวัญเข้าใจแล้วในวันนี้…
ติดตามตอนต่อไป (อังคารหน้าจ้ะ)
ขอโทษสำหรับการผิดนัดคราวก่อนนะคะ :o12:
เชื้อมันแรงจริงอะไรจริง(ยังไม่หายสนิทเลยอ่ะ) แล้วเจออากาศเปลี่ยนด้วย แถมงานพิเศษอีก ก็เลยน็อก
พาร์ทนี้ไม่หวาน เอาไว้พาร์ทต่อๆไปแล้วกันนะ
ไปพักแหละ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนอ่าน คนติดตาม คนเม้นท์ และทุกกำลังใจเลยค่ะ
ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยนะจ๊ะ
เจอกันอังคารหน้า
สปอย พาร์ทหน้าหวาน(มั้งงงงงง) แอร๊ยยยยย
วิ่งเข้ามาแก้คำผิด ขอบคุณมากๆที่บอกนะคะ T.T บัวเบลอจริงอะไรจริงอ่ะ :sad4:
-
อ๊ายยยย มาแล้วๆๆๆ รอมานาน
-
มาแล้วววววววววววววว ชอบน้องชายพี่โตจริงๆ 5555
ขอให้คุณแม่ยอมรับเร็วๆน้า
-
สรุปแล้ว กังวลกันไปเองนะเนี้ย สองคนนี้
เดียวคุณแม่สามีจะยกขันหมากไปขอนะจ๊ะ อิอิ :haun4:
-
แม่พี่โตนี่คิดไปไกลเลยนะเนี่ย
-
คุณลูกๆกังวลไปไกลแระ
แต่ที่จริงคุณแม่กังวลเรื่อง"นางเอก"
555555555
-
ไฟนอลลี่ ก็มา
คิดถึงจอมขวัญมากที่สุด
เป็นคนที่น่ารักมากๆค่ะ
-
โบกแท่งไฟเชียร์ลุงชัย o13 ปลื้มครอบครัวของของขวัญมากๆๆๆ
เข้มแข็งใว้นะพี่โต มีน้องขวัญทีน่ารักมากๆๆๆอยู่ข้างๆนะ
:กอด1: :L2:
-
“ลุงฝากของขวัญด้วย เขาเป็นหลานที่ลุงและป้ารัก เป็นน้องที่พี่อย่างไอ้จักรรัก เขาคือคนสำคัญของบ้านหลังนี้ ของครอบครัวนี้ เมื่อไหร่ที่ไม่รักเขาแล้ว พาเขากลับมาที่นี่ พาเขามาคืนกับลุงนะ ต่อให้ชีวิตของลุงจะเหลือแค่เถ้ากระดูก ก็ให้พาเขามาคืนตรงหน้าลุง”
อ่านแล้ว...น้ำตาไหลเลยค่ะ ชอบมากเลยประโยคนี้เนี่ยยย
-
ของขวัญนายแมนไปแล้วนะ
-
อย่าเพิ่งคิดไปเองสิคะ
รอฟังคุณแม่พูดก่อน :กอด1:
-
เปลี่ยนจากจอมร้าย เป็นจอมน่ารักได้แล้วครับ น่ารักน่าเอ็นดูมากๆ ของขวัญ
ด้านครอบครัวต้องให้ระยะเวลาในการ transit นิดนึง ของแบบนี้ต้องใช้เวลาหน่อย
-
ถ้าขวัญใจมหาชนฝ่ายหญิงคือป้ารี
ฝ่ายชายก็ต้องเป็นน้องเต็งอย่างแน่นอนค่ะ :กอด1:
พี่โตของขวัญอย่ายอมแพ้น้าาาาา
-
:-[ มาต่อเเล้ว น่ารักจนเต็มอิ่มเลย สู้ๆนะพี่โต ของขวัญ
-
:m1: พี่โตกะน้องของขวัญมาแล้ว
ญาตินางเอก พ่อแม่พระเอกเตรียมแห่ขันหมากกันได้ละมั้งเนี้ย ^^
รอพาร์ทหน้าตอนหวานนน
-
:pig4:
-
เย้ มาแล้วดีใจ พักผ่อนมากๆนะคะ อุตส่าห์มาต่อใ้ห้อย่างจุใจเลย
ท่าทางคุณแม่จะรัีบได้แล้วนะ 5++
ไมได้เป็้นญาตินางเอกเหมือนคุณพัชรีซะหน่อย :o8:
-
นี่แหละ
อุปสรรค ทำให้ความรักของเรายิ่งมั่นคง กลายเป็นความรักที่แท้จริง ไม่ใช่รักที่เห็นแก่ตัว แต่เป็นรักที่หวังจะให้คนรักมีแต่ความสุข
ดีใจจัง ของขวัญโตขึ้นแหละเปลี่ยนไปจริงๆ ตั้งแต่ได้เจอกับพี่โต แล้วแบบนี้ จะไม่ให้รักกันได้ยังไงเนอะ
ใจเย็นๆกันนะ ของขวัญพี่โต :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ดูแลตัวเองด้วยนะครับ :กอด1:
-
:sad4: สงสารพี่โตอ่ะ
-
พี่โตเศร้าง่ะ จริงๆแม่ก็รับได้แหละ แค่ต้องการเวลาเท่านั้นเอง ;w;
ของขวัญสู้ๆ ความรักชนะทุกสิ่งเน๊อะ :กอด1:
-
ไอ้จักรเขวี้ยงอีโต้คนแรก คุณพัชรีจะเขวี้ยงเขียงตาม แล้วใครจะเป็นคนลงมือสับพี่โตละ :z1: :z1: :z1:
-
หวังว่าคุณแม่จะยอมรับได้ในเร็วๆนี้นะ :กอด1:
+เป็ด เป็นกำลังใจให้จ้า :pig4:
-
จอมขวัญแมนมากๆ ตอนนี้พอจะสลับให้ของขวัญเป็นพระเอกได้หรือยังน๊า :laugh:555
-
ต้องทำให้คุณแม่เข้าใจโดยเร็วว่าเป็นญาติพระเอก
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
รอตอนต่อไปค่ะ :L1:
ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะคะ :pig4:
-
ของขวัญ
แบบนี้พี่อธิปรักตายเลยนะ
อ่อยยย ทำตัวน่ารักขนาดนี้ ฮือออ
แม่พี่โตตลก คิดไปว่าพี่โตเป็นนางเอก อกอีแป้นจะแตก ไม่ไหวมั้ง
ก๊ากกกกก
-
สงสารทุกคนเลย ไม่รู้จะปลอบใจใครก่อน (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/anigif-07.gif)
-
ขำคุณแม่พี่โต กลัวลูกชาย ...มีนม... :laugh:
ชอบน้องเต็งมาก โผล่มาแป๊บเดียวได้คะแนนไปเต็มเลย o13
-
^^
-
ชอบน้องเต็ง 555555555555555555555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m3: :sad4:
ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ก่อนดีคะพี่น้อง
เอาเป็นว่าเราตลกกันก่อนแล้วค่อยน้ำตาไหลพรากๆทีหลังก็ยังไม่สาย
แบบว่าขอฮาได้ป่ะล่ะพี่โต
ก็รู้ว่ามันเครียดนะเรื่องผู้ชายสองคนรักกัน
แต่คุณแม่พี่โคทำเอาคนอ่านแทบตกเก้าอี้
โอ๊ยคุณแม่คะ แบบนี้ต้องไปสนทนาธรรมกับป้ารีด่วนเลยค่ะ
ญาตินางเอกจะแถลงไขทุกข้อสงสัยให้คุณแม่เองนะคะ
:laugh:
พอหัวเราะเสร็จก็มาโศกาอาดูรแทน
โอ้แม่เจ้า พี่โตอย่าเพิ่งคิดมากนะ
ยังไงของขวัญยังอยู่เป็นกำลังใจให้
แล้วค่อยๆทำใจให้สบาย โยนทิ้งไปเลยยิ่งดี
และตอนหน้าก็รีบสวีททบต้นทบดอกให้คนอ่านด้วยล่ะ
ห้ามลืมนะพี่โต อุเฮี้ยๆ
:oo1: :z1: :haun4:
ปลล. ของฝากแด่น้องบัวจ้า
ทีขวัญยังไม่เห็นซักเลยว่าพี่โตไปกินข้าวกับคุณน้ำทำไม
พี่โตนี่น่าจะเป็นพี่จักรมั้ยคะน้องบัว?
-
คุณแม่คิดได้ไงว่าพี่อธิปจะแต่งหน้าทาปาก o22
โอว้ จินตนาการล้ำจริงๆ :m20:
ขอให้คุณแม่ยอมรับได้เร็วๆนะค้า
จะได้รู้ซะทีว่าสองคนนี้ ใครกันแน่ที่เป็นนางเอก :z1:
รอฉากหวาน :oo1:
-
อ๊ากกก ดีใจได้อ่านเรื่องนี้แล้ว แอบเป็นห่วงอยู่ว่าคุณบัวไม่สบายจะมาต่ออาทิตย์นี้ไหวรึป่าว ขอบคุณมากๆนะคะ
ปล. เหมือนแม่อธิปจะเป็นกังวลว่าลูกจะมีนมมากกว่ารักกับของขวัญนะเนี่ย แสดงว่าถ้ารู้ว่าจริงๆแล้วลูกตัวเองเป็นพระเอก อาจทำใจง่ายขึ้นป่าวคะ อิอิ
-
ช่วงที่คุณชัยคุยกับพี่โตทำเอาเรารักครอบครัวของขวัญมากขึ้นไปอีก
เป็นครอบครัวที่อบอุ่น และอ่อนโยนจริงๆ
โตคงนึกเช่นเดียวกันนี้ ทั้งรักครอบครัววิมลกิตติ และขอบคุณคุณชัยและคุณพัชรีที่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของบ้าน
คุณกนกนุชเข้าใจคิดนะเนี่ย ก่อนจะเป็นสาววายได้ อาจจะมีสับสนทางข้อมูลกันบ้าง
แต่ไม่เป็นไรค่ะ คุณกนกนุชสามารถศึกษากันได้ และจะเป็นสาววายอย่างทรงภูมิ (หัวเราะ)
เต็งน่ารักอ่ะ หลงเต็ง พูดก็ดี ทัศนคติก็ดี อารมณ์ก็ดี อยากให้มีบทบาทมากกว่านี้จัง
จะว่าไป พี่จักรก็ยังว่างอยู่นะ (หัวเราะ)
ถ้าได้แบบนี้จริง สงสัยสองบ้านนี้คงกุมขมับเป็นแน่ๆ
-
มีผิดพี่จักรเป็นพี่โตที่นึงป่าวฮ่ะ
โฮฮฮฮ :sad4: พาร์ทนี้เสียน้ำตาสองรอบ
รอบแรกตอนลุง รอบสองตอนท้ายย
ไม่ไหวววว
ถ้าของขวัญจะน่ารักขนาดนี้
รอตอนต่อไปนะฮ่ะ
สมกับการรอคอยเกือบสามสัปดาห์มากๆ
ขอให้หายป่วยไวๆนะฮ่ะ
-
น้ำตาซึมหลายครั้งเลย ทั้งตอนประโยคเด็ดของลุงชัย แล้วก็ตอนท้ายที่ของขวัญพูด
เต็งเป็นพระเอกขี่ม้าขาวอีกคนนะสำหรับตอนนี้ ก็หวังว่าแม่พี่โตจะเข้าใจทั้งคู่นะคะ
ได้เห็นมุมที่เป็นผู้ใหญ่ของของขวัญ ที่พร้อมจะเสียสละ เป็นหลักให้กับคนรักพึ่งพิงแล้วประทับใจจัง
รอคอยตอนหน้านะคะ ขอให้คุณบัวหายสนิทกลับมาสุขภาพแข็งแรงเร็วๆเหมือนเดิมนะคะ
:L1:
-
ครอบครัวของขวัญน่ารัก ...
น้องหนักแน่นขนาดนี้ พี่โตคงรู้แล้วล่ะว่าต้องทำยังไง
:pig4: รอๆๆๆๆ ตอนต่อไป
-
แอบฮาแม่พี่โต กับ เต็ง
คิดว่าพี่ดตจะแอบสาวซะงั้น
คุณพัชรี
เธอก็ยังฮาเหมือนเดิม
จะเอาเขียงขว้างพี่โต ซะงั้น
-
ผู้ชายแมน ๆ อย่างพี่โตก็มีเวลาอ่อนแอบ้าง แต่ก็หมดห่วงมีของขวัญคอยเป็นกำลังใจ
ส่วนจินตนาการของคุณนุชออกจะน่ากลัวเกินไปหน่อย พี่โตเป็นสาว แต่งหน้า มีนม ว้าก...
-
ตอนนี้มันอึดอัดพิกล
มันเหมือนจะหนักหนา แต่คุณแม่ต้องหันไปหัวปั่นกับลูกชายคนเล็ก
ปัญหาอธิปน่าจะผ่านไปได้ ถ้าอธิปไม่ได้แต่งสาวให้คุณแม่ดู ฮ่าๆ
ตอนนี้มันเศร้าๆ สงสารของขวัญ สงสารอธิป
ตอนหน้าขอยาวๆ นะคะ อยากอ่านอีกเยอะๆๆ
ขอให้คนแต่งหายป่วยไวๆ นะคะ พักผ่อนเยอะๆน๊า
-
ว่าคุณลุงพูดซึ้งแล้ว แต่ของขวัญโตจนคิดได้ขนาด
ทำเอาเราซึ้งแทนพี่โตเลย ผ่านด่านคุณแม่ก้อสบายแระ สู้ๆ
-
มีแต่เรื่องซึ้งๆ.....
น้องเต็งน่ารัก.... :กอด1:
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
มาแล้วอิอิ ของขวัญนายเจ๋งมาก
-
สรุปคือ คุณแม่กังวล ว่าจะได้เป็น "แม่ยาย" ใช่มั๊ยคะนี่ :laugh:
ถ้าแค่นี้ คุณแม่สบายใจได้เลยค่ะ เพราะป้าพัช แย่งตำแหน่งไปครองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว :m20:
-
ชอบรุ่นแม่ๆของเรื่องนี้จริงๆ จินตนาการลึกล้ำ :jul3:
-
กำลังดราม่าได้ที่ เจอคุณแม่บอกว่ากลัวอธิปลุกขึ้นมาทาปากแต่งหญิงถึงกับหมดมู้ดความดราม่า :laugh:
-
แอร๊ยยย
รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อ
ของขวัญน่ารักมากกกกกกก
หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีขอบคุณคุณบัวที่มาต่อค่ะ
-
แม่พี่โตคิดไปไกลมาก ไอ้เราก็นึกว่าจะไม่ยอมรับ
แต่กลับกลายเป็นทำใจไม่ได้เพราะคิดว่าพี่โตจะกลายเป็นนางเอกซะงั้น :jul3:
ญาตินางเอกกับญาติพระเอกนี่ทั้งซึ้งทั้งฮาเลยเนาะ :laugh:
-
โอย น้ำตาไหลเลยตอนที่คุณพ่อตาคุยกับลูกเขย
ยังไงก็ขอให้ความรักทั้งสองคนผ่านพ้นไปด้วยยดีน้าาา
-
ซึ้งมากมาย อยากให้คุณแม่ของพี่โตมาได้ยินของขวัญพูด
-
เชื่อว่าความรักที่ของขวัญมีให้พี่โตต้องเอาชนะอุปสรรคได้ :กอด1:
-
น้ำตาร่วง สงสารพี่โต
คุณแม่ขา,,,,เห็นใจความรักของพี่โตกับน้องขวัญไวๆนะคะ
ปล.'เต็ง'น่ารักมากค่ะ
-
สรุปคุณแม่รับไม่ได้เพราะคิดว่าพี่โตจะรับบทเมียใช่มะคระ
555555555555555555555555+ ขำน้ำตาเล็ดค่ะ :m20:
แหมแต่เราไม่ว่ากันค่ะ คุณแม่เพิ่งจะเริ่มเข้าสู่วงการสาววาย
เลยอาจจะไม่รู้ว่ากฏพื้นฐานนี่เค้าต้องให้คนตัวใหญ่เป็นผัว คิคิ
สงสารแต่กับพี่โตและน้องจอม เฮ้อออออออออออออออออออ :monkeysad:
หวังว่าทั้งคู่จะมั่นคงในเจตนารมย์และฟันฟ่าอุปสวรรคตอนนี้ได้ในเร็ววันนะคะ
-
คนชนะได้เป็น ไจแอ้น ฮ่าๆๆๆๆ จกซึ้งๆ มาขำแทบตาย
รักกันซะขนาดนี้ คุณแม่ต้องเข้าใจสิเน๊อะๆ
-
เต็งนายเพิ่งเข้ามาแต่คำพูดได้ใจเราไปเลยยยยยยยย
พี่โตให้คุณแม่ได้คิดสักพักนะ เรารู้ว่าคนแต่งเค้าไม่ทำให้เศร้าหรอก
-
:กอด1:ไม่น่ามีปัญหาอะไร
-
คุณแม่ คุณป้าสมกับเป็นพวกแฟนละคร
จิ้นกันไปเองตลอด 555
ชอบคุณลุงที่ถามอ่ะ ว่าหลานตัวจะได้รุกบ้างรึเปล่า
ตอนนั้น คงทำเอาพี่โตหายเครียดนิดนึงละนะ ฮ่าๆๆ
-
พี่โตอย่าคิดมากสิ ของขวัญเป็นห่วงจะแย่แล้ว
ดีนะที่น้องของโตช่วยพูดให้
+1 แจกเป็ดให้น้องบัวจ้า
-
ถ้า พี่โตบอกเลิกขวัญนะ เขาจะร่วมทัพกับป้ารี ลุงชัยแล้วก็พี่จักร
มาตืบพี่โตเลยแหละ - - เอาจริงนะเนี้ย ฮาาาาา
แต่ดูแม่พี่โตก็รับได้นิ 55555 กลัวไรแม่ลูกตัวเองมีตั้งหลายคน
5555
-
:m15: :m15: :m15:
-
ค่อยๆพยุงกันฝ่าฟันไปเนอะ ความรักจะได้แข็งแกร่งอยู่ยืนยาว
เหมือนแม่พี่โตจะยอมรับแล้ว หรือยังไง แต่ของขวัญเข้มแข็งมาก มองโลกในแง่ดีมาก
แล้วอย่างนี้พี่โตจะไม่รักได้ไงเนอะ ขอให้ตอนหน้าหวานๆๆๆนะคะ
-
เหมือนจะมาม่าแต่ก็ฮาแม่พี่โต ฮ่า ฮ่า
ไหนจะพลอยแพรวอีก
-
"เมื่อไหร่ที่ไม่รักเขาแล้ว พาเขากลับมาที่นี่ พาเขามาคืนกับลุงนะ ต่อให้ชีวิตของลุงจะเหลือแค่เถ้ากระดูก ก็ให้พาเขามาคืนตรงหน้าลุง” ชอบจัง o13
:pig4: คะ
-
ไม่หรอกน่าาาาาา
คุณแม่แค่ยัง เบลอ และ งง ตั้งตัวไม่ทันเฉยๆ
อย่าเพิ่งคิดกันไปไกลเลยค่าา
แค่คุณแม่รู้ว่าได้เป็นฝ่าย พระเอก คุณแม่ก็จะสบายใจแล้วล่ะ 55555555
แต่ก็ดีเนอะ บทพิสูจน์ไง :กอด1:
-
ชอบเต็งแล้วนะ พูดดีมีสาระ
-
ต้องขอความช่วยเหลือจากป้ารีคนดีแล้วละ
มาพูดกับคุณแม่พี่โตให้เคลียร์ว่าใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายนางเอกน่ะ
-
โอ้ แล้วจะทำงัยต่อล่ะนิ พี่โต
-
:กอด1: น้องเต็งช่วยได้เยอะเลยนะ สงสารพี่โตกับของขวัญ
-
ของขวัญเข้มแข็งเหมือนกันนะ
รอตอนหน้า o13
-
ขอเอาใจช่วยพี่โต.........
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ :z3: :z3:
-
ชอบตอนนี้จัง โดยเฉพาะ คำพูดของน้องโต ที่บอกว่า
"ครอบครัวคืองานแฮนเมด" โว๊ะ คิดได้ไงเนี้ย ปรบมือให้คนเขียน
แอบขำคุณแม่โตนิดหนึ่ง ตรงเข้าใจผิดว่าโตจะเป็นฝ่ายรับ
อืม คุณแม่ขรา สมัยนี้ในชีวิตจริง เค้าไม่กำหนดบทบาทที่แท้จริงกันหรอกคะ
สงสัยน้องเต็ง ต้องบรรยายให้คุณแม่ฟังเยอะๆ นะนี่
-
:กอด1:
-
ของขวัญ ไม่ต้องเป็นห่วง :กอด1:
เรื่องแม่พี่โต ให้คุณพัชรีจัดการ
อยากบอกแม่พี่โตว่า พี่โตไม่สาวแน่นอน
-
ไม่น่าจะต้องกังวลอะไรนี่เนอะ
-
พี่โตสู้ๆ :กอด1:
-
ตกลงที่แม่ๆป้าๆเข้ากลัวกันนี้ คือกลัวจะเป็นญาติเจ้าสาวกันใช่มะ :m20:
-
ออกแนวเศร้านิด ๆ
พี่โตสู้สู้นะ เดี๋ยวคุณแม่ก็คงจะทำใจยอมรับได้
อย่างน้อยก็มีน้องชาย สนับสนุนอีกแรง
-
ชัดๆเลยนะ คุณแม่ "พี่โต" เป็นพระเอกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เศร้าเคล้าน้ำตาอีกแล้ว โตต้องเข้มแข็ง
เพื่อของขวัญ
-
อั๊ยย่ะ....สู้ต่อไปครับๆ อย่าเพิ่งหมดหวัง อนาคตยังอีกยาวไกล ^^
-
ของขวัญเข้มแข็งมากพี่โตโชคดีจริงๆนะที่ได้คนรักแบบนี้เพราะมั่นใจได้เลยว่าเราจะมีคนร่วมทั้งสุขและทุกข์ไม่ทิ้งกันไปอย่างแน่นอน
แต่เราว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่สุดแล้วก็เลือกความรักที่มีให้ลูกนะแบบว่ายังไงก็ยังรักและเข้าใจลูกของตัวเองแน่ๆ
ชอบที่สุดกับประโยคที่เต็งบอกว่า ครอบครัวของพี่โตเป็นงายแฮนด์เมค คือมั่นใจได้ว่าจะออกมาดีและให้ความสุขกับคนสร้างอย่างแน่นอน
เพราะของที่สร้างจากมือเราเองใส่ทั้งความรัก ความตั้งใจ เอาใจใส่ในทุกขั้นตอน ครอบครัวของพี่โตจะค่อยขึ้นเป็นรูปร่างอย่างช้าแต่ว่ามั่งคงสวยงาม
มันให้ความรู้สึกแบบนี้จริงนะตอนที่ได้ยินเต็งเปรียบเทียบให้แม่ฟัง ดีใจที่ครอบครัวของของขวัญยอมรับพี่โตแล้วตอนนี้ก็รอว่าความรักขอแม่
จะเดินไปทางไหนเพื่อความรักของลูก เอาใจช่วยพี่โตกับของขวัญนะ :L2: :L2:
-
สู้ๆน่ะของขวัญ
ให้กำลังใจพี่โต :กอด1: :กอด1:
-
แม่พี่โตจินตนาการล้ำเลิศมาก โถ ๆ ๆ คิดไปได้ว่าพี่โตจะเป็นเมียจอมขวัญ อย่างฮาเลย
-
เหมือนคุนแม่จะไม่ได้กังวลเรื่องคบของขวัญ
แต่คงเป็นตำแหน่งมากว่านะค่ะพี่โต
รักคนแต่งจ้า หายหวัดไวไวเน้อ
-
ช่างคิดจริง ๆ คุณแม่ :m20:
-
แม่พี่โตไม่ต้องห่วงยังไงก็ได้เป็นญาติพระเอก :mc4:
-
จะบอกว่าชอบแม่ๆเรื่องนี้มากอะ :กอด1:
-
ตอนแรกๆก็แอบเครียดนะที่แม่พี่โตรู้เรื่องคนรักของพี่โตแล้ว
จะรับไม่ได้ แต่พออ่านไปไม่รู้จะฮา หรือจะเศร้าดีที่แม่พี่โต
คิดว่าตัวเองอยู่ฝั่งนางเอก สงสัยงานนี้ต้องให้ป้ารีจัดการ
:กอด1
-
อ่านรวดค่ะ สนุกมาก โต้รุ่งอีกแล้ว อิอิ กว่าจะผ่านอุปสรรคต่างๆมาได้ เหลืออีกด้าน้ดียวแล้ว
ทีนี้ก็มีแต่เรื่องพี่จักรแล้วอ่ะสิ สรุปว่าคู่กัยนำ้หรือเปล่า แต่ว่าดันมีตัวแปรมาเพิ่มอีก คาดเดาไม่ถูก รอตอนหน้าค่ะ
ชอบปเารีอ่ะ แอบฮาเต็งด้วย
-
ของขวัญกับพี่โต ต้องผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน......ได้แน่ :L2:
เพราะทั้ง2 รักในกันและกัน เชื่อมั่นในกันและกัน
ถึงแม้ไม่มีคำสัญญา.....แม้ไม่ได้อยุ่ด้วย นั้นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ
เพราะทั้งคู่ต่างรักในกันและกัน หวังและปรารถนาให้อีกฝ่ายมีความสุข
ถึงแม้รักนี้จะจบ หรือดำเนินต่อไปยังไง...
อย่างน้อยในชีวิตหนึ่งเราได้รักใครสักคน และมีใครสักคนที่รักเราได้ขนาดนี้......มันก้เพียงพอแล้วไม่ใช่หรอ
:n1:
ปล.คุณแม่ค่าถึงมันจะทำใจอยาก แต่ได้โปรด...ช่วยเข้าใจพี่โตด้วยนะค่ะ
ถ้าคุณแม่กังวลเรื่องหลาน เรื่องนี้ไม่มีปัญหาแน่ค่ะเพราะมีเต็งอยุ่ทั้งคน กลัวก็แต่ว่าเต็งจะมีหลานให้คุณแม่มากเกินไปนี้สิค่ะ55
-
ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี :กอด1:
-
ชอบนายเอกเรื่องนี้มาก
ของขวัญพอตกร่องปล่องชิ้นกับพี่โตแล้วน่ารักน่าชังเป็นที่สุด
แม่ ๆ ของเรื่องนี้ก็น่ารัก อ่านไปยิ้มไป โดยเฉพาะป้ารี
ขอให้ความรักของทั้งคู่ผ่านฉลุยปลิวฉลิวนะคะ (แต่แหม มีปมยังผูกเงื่อนไว้ซะด้วย //รอลุ้น)
-
อย่าพึ่งคิดมากพี่โต
-
มารอของขวัญ :กอด1:
-
ปูเสื่อรอค่ะ :call:
-
รอด้วยคน >..<
รบกวนคนแต่งบอกอายุของพี่โตแลของขวัญด้วยนะคะ
อยากทราบว่าห่างกันกี่ปี ^^
-
:z3: มารอของขวัญ
แอบหลงเสน่ห์ของขวัญซะแล้ว
-
วันนี้วันพุธแระน้า
คนเขียนเบี้ยวเค้าอะ
-
รอของขวัญกับพี่โตอ่ะ :z10:
-
รอค่าาา น้องบัวนัดวันนี้ ^ ^
-
จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
ตอนที่ 22
เช้าตรู่ แต่ถนนในกรุงเทพเริ่มแออัดจนอานุภาพผู้ซึ่ง ‘เมียสองลูกหกยังไม่จดทะเบียน’ นึกหงุดหงิด กว่าจะฝ่าดงสิบแปดอรหันต์ย่านรถติดสุดๆของกรุงเทพออกมายังหมู่บ้านชานเมืองที่เขาคุ้นตาดีก็ปาเข้าไปเกือบจะชั่วโมง แวะซื้อโจ๊กอีก 5 ถุง ซึ่งอันที่จริงสั่งแค่สาม แต่แม่ค้าทำมาเกิน เขาก็เลยเหมามาหมด
ชายหนุ่มหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถเข้าหมู่บ้าน ก่อนจะจอดเลียบกับรั้วสีขาวของบ้านหลังเล็กในหมู่บ้านหรูของโครงการแรกๆในบริษัทของทางบ้านหลังฟื้นตัวที่ อธิป ผู้เป็นพี่ชายซื้อจากโครงการมาเป็นของตนเอง
ตอนนั้นเขาไม่เข้าใจว่าทำไม ‘พี่’ ต้องซื้อบ้านหลังนี้ ทั้งๆที่บ้านที่พวกเขาสี่คนพ่อแม่ลูกอยู่กันก็ใกล้บริษัท แถมไปไหนมาไหนสะดวก มันไม่มีความจำเป็นตรงไหนเลยที่ต้องแยกออกไปอยู่เพียงลำพัง ทว่าวันนี้…วันนี้อานุภาพรู้แล้ว… พี่ชายของเขาคงเห็นอนาคตตัวเองว่าต้องการ ‘หลุมหลบภัย’ ซึ่งก็นับว่ามันเป็นหลุมหลบภัยชั้นเยี่ยม หลังจากเมื่อคืนนี้เกิดความแตกขึ้นมากะทันหัน
ชายหนุ่มลงจากรถแล้วเดินไปที่ประตูรั้ว เขามีกุญแจของที่นี่ทุกดอก…ย้ำว่าทุกดอก ไม่ใช่เพราะพี่ชายปั๊มให้ แต่เขาปั๊มเองในฐานะน้องผู้แสนดี และพอพี่แสนประเสริฐอย่างอธิปรู้ว่าเขามีกุญแจ ก็ไม่ได้เปลี่ยนแม่กุญแจแต่อย่างใด คงเพราะรู้ว่าถ้าเปลี่ยนแม่กุญแจ อานุภาพก็จะเปลี่ยนกุญแจตามเช่นกัน
กริ๊ก! เสียงกลอนถูกปลดทำเอาร่างสูงยิ้มกริ่ม เช้าตรู่เช่นนี้ทั้งบ้านเงียบกริบ เขาคิดว่าอธิปน่าจะหลับอยู่ คนเป็นน้องเปิดประตูเข้าบ้านแล้ววางถุงโจ๊กที่ซื้อมาให้พี่ชายลงบนโต๊ะเล็กหน้าโซฟาก่อนจะเดินสอดส่องไปจนถึงบันได เขาก้าวช้าๆอย่างเงียบๆขึ้นไปทีละขั้นจนถึงชั้นสองซึ่งมีเพียงห้องนอนเดียว
…แหม! นี่ก็อีก! ราวกับอธิปจะรู้ล่วงหน้าว่า ‘หลุมหลบภัย’ ที่นี่ไม่มีความจำเป็นต้องเพิ่มจำนวนห้อง แม้ว่าจะสร้างครอบครัวและอยู่ที่นี่ไปจนแก่ตายก็เถอะ!!...
ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน ไม่ได้คิดจะละลาบละล้วงพี่ชายแต่แค่อยากเห็นกับตาว่าที่บ้านทั้งหลังเงียบกริบเช่นนี้เพราะอธิปหลับอยู่ ไม่ใช่เพราะน้อยใจแม่ด่วนคิดสั้นไปซะแล้ว
…พอคิดถึงเรื่องมารดา อานุภาพก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ…ตอนนี้เขายังงงอยู่เลย สรุปว่าคุณนายกนกนุชไม่สบายใจเรื่องที่อธิปมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกัน หรือกังวลว่าวันหนึ่งอธิปจะแต่งสาวมาให้ดู…แล้วถ้าเกิดพี่เขาแต่งสาวจริง มันจะผิดตรงไหนเล่า? ต่อให้ตลอดเวลาที่ผ่านมาอธิปจะเป็นผู้ชาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าวันนี้จะ ‘สาว’ ไม่ได้นี่หว่า
เขาส่ายศีรษะไปมาเบาๆ เห็นทีอาจต้องกลับไปพูดเรื่องนี้กับแม่อีกรอบ ไม่อย่างนั้นพี่เขาคงต้องระเห็จมาอยู่นอกบ้านแหงๆ แล้วอย่างงี้ถ้าอธิปไม่อยู่ในบ้าน เขาก็ถูกเพ่งเล็งคนเดียวน่ะซี่!
บานประตูเปิดแง้มเล็กน้อยพอที่อานุภาพจะส่งสายตาเข้าไปมองเตียงในห้องได้ เขาขมวดคิ้วเล็กๆเมื่อเห็นว่าสภาพผ้าห่มที่คลุมร่างคนนอนนั้นดูแปลกประหลาดเกินกว่าจะเป็นการนอนเพียง ‘คนเดียว’
เขาเปิดประตูมากขึ้นอีกหน่อย คราวนี้ไม่ใช่แค่ส่งสายตาเข้าไปอย่างเดียว แต่ชะโงกศีรษะเข้าไปด้วยเลย แล้วทันทีที่เห็นว่ามีถึง ‘สองหัว’ อยู่บนหมอน คราวนี้เล่นเอาชายหนุ่มตาเหลือก
…เฮ้ย!! ใครนอนบนเตียงกับพี่เขาวะ?!!!!...
ทันทีที่ถามในใจตัวเองอย่างนั้นเขาก็รีบอ้าประตูกว้างกว่าเดิมแล้วย่องเข้าไปดู ก่อนจะทำตาโตอีกรอบ แถมคราวนี้มีการยกมือขึ้นปิดปากด้วย!
ถึงจะเจอกันผ่านๆไม่กี่ครั้ง แต่อานุภาพก็จำได้ว่าคนที่นอนร่วมเตียงกับพี่ชายของเขาคือ ‘จอมขวัญ วิมลกิตติ’ คนดัง ที่เป็นข่าวคาวเมื่อเกือบสิบปีก่อน พอกลับจากเมืองนอกก็มีชื่ออยู่ในลิสต์หนุ่มหล่อรวยผู้แสนเจ้าชู้และเนื้อหอม และเมื่อเกือบสองปีที่แล้วก็คบหากับหลานสาวคนสวยของข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ จนบัดนี้เมื่อเลิกกับแฟนแล้ว ก็มาคว้าหัวใจพี่ชายเขาไปครอง!!
...จอมขวัญตัวจริง! เสียงจริง! และที่สำคัญคือ…นอนจริง! อยู่ข้างๆพี่ชายของเขา!!!...
…ไม่เก็บภาพเอาไว้แบล็กเมล์ เอ๊ย! ไว้เป็นที่ระลึกก็ไม่ใช่อานุภาพแล้ว!!!!...
………………….
อธิปรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงปิดประตู หากแต่ความง่วงงุนยังจู่โจมให้เขาหลับต่อไปอีกพักใหญ่ ก่อนจะรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดังเบาๆ
ร่างสูงเอื้อมมือไปกดปิด ก่อนจะลุกขึ้นนั่งช้าๆ แสงอาทิตย์จากนอกห้องส่องลอดเข้ามาใต้ผ้าม่านบอกให้รู้ว่าเช้าแล้ว เขาไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อคืนเป็นคืนที่เลวร้ายคืนหนึ่งของชีวิต แม่รู้ความจริง และเขาอธิบายอะไรไม่ได้เลย เขาไม่อาจทำให้แม่เข้าใจได้ จนสุดท้ายต้องหนีมาอยู่ที่นี่…แต่ในความเลวร้ายของมัน กลับมีบางอย่างเกิดขึ้น…จอมขวัญมาหาเขา…มาเป็นกำลังใจและแรงผลักดันให้กับชีวิตเขา…มายื่นคำมั่นว่าต่อให้อะไรจะเกิดขึ้นก็ยังจะรัก แต่ก็ยินดีหากเขาจะแต่งงานไปกับผู้หญิงคนอื่น
…แล้วเขาจะแต่งงานกับใครได้ยังไง ในเมื่อจอมขวัญแสดงความรู้สึกเสียเพียงนั้น…ชายหนุ่มอมยิ้มบาง ลูบศีรษะคนนอนนิ่งแล้วนึกขอบคุณอะไรก็ตามที่วันนี้…คนที่เขารักคือจอมขวัญ…
ชายหนุ่มขยับกายลงจากเตียง เดินตรงไปยังห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องนอนแล้วเดินลงชั้นล่าง หมายจะเข้าครัวไปทำมื้อเช้าง่ายๆ แล้วค่อยขึ้นมาปลุกจอมขวัญ ทว่า…ทันทีที่ปลายเท้าเหยียบบันไดขั้นสุดท้าย เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“โย่ววววว!” ร่างสูงของเจ้าของบ้านสะดุ้ง ก่อนจะหันมองตามเสียงนั้น แล้วก็ต้องเบิกตาค้างด้วยความตกใจเมื่อพบว่าบนโซฟาใกล้ประตูบ้านนั้น มีใครบางคนนั่งอยู่
...อานุภาพ!!!...
อธิปใจหายวาบเมื่อสบกับสายตาเจ้าเล่ห์รู้ทันของน้องชาย
“ซื้อโจ๊กมาฝาก” มันว่าอย่างนั้น ก่อนจะยกถุงบนโต๊ะเล็กหน้าโซฟาให้เขาดู “…แต่ว่า…ไม่ได้ซื้อ ‘ไข่ลวก’ มาด้วยนะ ลวก ‘กัน’ เองแล้วกัน” คนเป็นน้องว่าอย่างนั้นแล้วยิ้มกว้าง ทำเป็นยักคิ้วหลิ่วตา
“แกมานานรึยัง” อธิปพยายามทำน้ำเสียงให้นิ่ง อย่างน้อยก็เผื่อว่าอานุภาพจะยังไม่ได้ขึ้นไปข้างบน แล้วก็ดันไปเห็นว่าใครนอนอยู่กับเขา ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้ว คนอย่างอานุภาพนั้นไม่มีทางมาถึงนี่แล้วหยุดอยู่แค่ชุดโซฟารับแขกแน่นอน…
“โอ๊ย! เพิ่งมา! ไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้ขึ้นไปข้างบนจริงๆนะ!!” ไอ้คำว่า ‘ไม่’ ของมันคือคำว่า ‘ใช่’ ชัดๆ!!
ร่างสูงๆของคนเป็นพี่ต้องเท้าแขนลงค้ำกับพนักโซฟา แล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นบีบขมับ
…มันเห็นแล้วแหงๆ แต่ก็ดูมันไม่ทุกข์ไม่ร้อนเท่าไหร่ อย่างน้อยๆมันอาจจะพอรับได้…
“..แม่เป็นยังไงบ้าง” คนพี่ถามเปลี่ยนเรื่อง
“ก็…กว่าที่คิดอ่ะนะ…” อานุภาพว่าอย่างนั้น และทันใดนั้นเขาก็เห็นสีหน้าสลดของผู้เป็นพี่ชายทันที นี่แหละหน่า…ที่คนเป็นน้องอย่างอานุภาพเห็นข้อดีของการไม่เกิดเป็นพี่ ไม่อย่างนั้น แม้กระทั่งเรื่องรักๆใคร่ๆของตัวเองก็ต้องพยายามทำให้ได้ตามที่พ่อแม่คาดหวัง สู้เกิดเป็นน้องไม่ได้…เมียสอง ลูกหก ไม่จดทะเบียน ไม่บอกพ่อแม่ ก็ยังเฉยๆอ่ะ!...
“…อย่าเพิ่งคิ้วย่นไปหน่าลูกพี่! ที่ว่า ‘กว่าที่คิด’ เนี่ย หมายถึงคุณนายคิดล้ำหน้าไปกว่าที่เราคิดเยอะ!”
“หมายความว่าไง” อานุภาพทำเป็นเลิ่กคิ้วเม้มปากไม่ยอมตอบ
“ไอ้เต็ง…บอกมา แม่ว่ายังไง” คนเป็นพี่พยายามอดทนกับลูกเล่นกวนประสาทของน้องชายที่ยังนั่งกระดิกเท้ายิกๆอยู่บนโซฟา ชั้นล่างของบ้านเงียบกริบไม่มีเสียงใด จนกระทั่ง…เสียงเปิดประตูจากชั้นสองดังขึ้น อธิปนิ่งขึงไปเล็กน้อย ในขณะที่อานุภาพกลับระบายยิ้มกว้างเต็มหน้า
“ถ้าอยากรู้ก็บอกมาก่อน…ว่าคนที่อยู่บนบ้านน่ะใคร”
“แกก็รู้อยู่แล้ว แล้วจะถามทำไม” อธิปไม่เชื่อว่าน้องชายไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้ขึ้นชั้นบน เขาเชื่อว่ามันขึ้นไปแล้ว และมันก็เห็นแล้วว่าใครนอนอยู่บนเตียงกับเขา
“เปล้า!! ไม่ได้ถามถึงเรื่องนั้น ที่ถามว่า ‘ใคร’ น่ะ หมายถึง คนคนนั้นเขาเป็นพี่เขย หรือพี่สะใภ้ของเต็งต่างหาก?”
“ไอ้เต็ง!” เสียงอธิปดุน้องชายดังขึ้นพร้อมๆกับที่ ‘พี่เขยหรือพี่สะใภ้’ ของอานุภาพก้าวลงจากบันไดพอดี จอมขวัญอ้าปากค้าง ที่เห็นว่ามีคนอื่นอยู่ในบ้านยามเช้าด้วย เขาเริ่มทำหน้าไม่ถูก แม้เมื่อวานจะให้คำมั่นว่าถ้า ‘แม่ของอธิป’ มา เขาจะกระโดดหนีทางหน้าต่าง แม้คนที่มาตอนนี้จะไม่ใช่ ‘แม่ของอธิป’ แต่หน้าเหมือนอธิปเสียขนาดนั้นดูก็รู้ว่าครอบครัวเดียวกัน แล้ว…แล้วในเมื่อแม่ของอธิปยังรับไม่ได้ แล้วคนในครอบครัวคนอื่นเล่า?...
… เขาจะทำยังไงดี?...วิ่งถลาไปที่หน้าต่างเลยมั้ย? แต่กว่าจะเปิดกลอน กว่าจะเปิดเหล็กดัด กว่าจะกระโจนออกไป ก็คงถูกดึงคอเสื้อไว้ก่อนแน่!...
“สวัสดีครับ พี่” และก่อนที่จอมขวัญจะได้ทำอะไรสักอย่าง ชายหนุ่มแปลกหน้าที่หน้าคล้ายอธิปอย่างกับแกะก็ลุกขึ้นยกมือไหว้เขา ร่างโปร่งทำหน้าไม่ถูก แต่ก็ยกมือรับไหว้แล้วยิ้มเก้อๆ
“ของขวัญ นี่เต็ง น้องชายพี่” อานุภาพเป็นฝ่ายเลิ่กคิ้ว เขาจำได้ว่าคนในโรงแรมของเครือวิมาลามักจะเรียกจอมขวัญ วิมลกิตติว่า ‘คุณจอม’ แต่…พี่ชายเขาเรียก ‘คุณจอม’ ของคนอื่นว่า ‘ของขวัญ’ โอ้วววว!!!...หวานเจี๊ยบ!!
จอมขวัญทำแค่ยิ้ม แม้สายตาของอานุภาพที่จับจ้องมาที่เขาจะทำให้รู้สึกว่าน่าเอานิ้วควักลูกตามันออกมาขยี้ก็เถอะ!...
“สบายดีนะครับ” น้องชายของอธิปเอ่ยปากถาม ดูเหมือนมีมิตรไมตรีสุดๆ แต่ไม่ยอมรอให้จอมขวัญตอบใดๆ มันก็แทรกเพิ่มขึ้นมา “…แล้วเมื่อคืนหลับสบายมั้ย? เตียงของพี่โตที่บ้านนี้นี่สปริงอย่างดีเลยนะครับ นอกจากนอน ‘ท่าปกติ’ จะไม่ปวดเมื่อยแล้ว แม้จะเล่นท่ายากก็สบายไม่ใช่น้อย”
“ไอ้เต็ง!” อธิปรู้สึกว่าน้องชายชักจะพูดมาก เขาเหลือบตาไปมองคนรัก เห็นรายนั้นยังเอาแต่ยิ้ม ทว่าในดวงตาเรียวนั้นส่อแววเอาเรื่อง
“อ่า…พูดอะไรผิดเหรอ?” ดูมัน ยังมีหน้ามาถามอีกว่าพูดอะไรผิด! อธิปเกรงใจคนรัก และหวั่นว่าจอมขวัญจะอาย การถูกยอมรับจากคนในครอบครัวเป็นเรื่องที่ดี แต่บางครั้ง ก็ไม่ต้องยอมรับเสียจนทะเล่อทะล่าปากหมาแบบนี้ก็ได้!
คนเป็นพี่ได้แต่นึกคาดโทษน้องชายในใจ อานุภาพโตมากับสภาพของการเป็นน้องชายคนเล็กของบ้าน ดังนั้นเรื่องเอาแต่ใจ ปากไว และทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังจึงเหมือนฝังรากลึกจนแก้ไม่ได้ แม้ตอนนี้จะอายุไม่น้อยแล้วก็ตาม
“ขวัญกลับก่อนแล้วกันพี่โต” จอมขวัญหันมาบอกคนข้างกาย
“เมื่อวานมารถคุณจักรไม่ใช่เหรอ แล้วจะกลับยังไง”
“ก็…แท็กซี่…” ตอนแรกเขาก็ว่าจะขอให้อธิปเลยไปส่งที่โรงแรมให้ แต่เนื่องจากมี ‘มารผจญ’ มาเพิ่ม ก็เลยตัดสินใจไปเองดีกว่า ถึงตอนนี้มันจะเช้ากว่าที่ควรจะไปทำงาน แต่ถ้าขืนอยู่ที่นี่ต่อแล้วต้องถูกน้องชายอธิปพูดจาล้อเลียนแบบนี้ มีหวังไม่มือก็เท้าคงต้องประเคนใส่มันเป็นแน่แท้
“โอ๊ย!! ไม่ต้องรีบกลับครับพี่! อยู่กินข้าวกับพี่ชายผมก่อน…”
“เต็ง ของขวัญอายุน้อยกว่าแก” อธิปชิงพูดขึ้นมาอย่างเอือมระอา นี่ก็อีก…ไม่รู้ว่าเพราะมันเกิดเป็นน้องรึเปล่า มันถึงเรียกทุกคนที่รู้จักว่าพี่หมด กระทั่งป้าแม่บ้านอายุมากกว่าแม่ มันยังเรียกว่าพี่เลย
“อ้าว! แต่หน้าแก่กว่านะ” ไม่ต้องบอกว่าคราวนี้จอมขวัญจะทำสีหน้ายังไง มุมปากกระตุกเบาๆ ปลายนิ้วลูบปลายคางของตัวเองไปมา ขณะมองน้องชายของคนรักพล่ามมากกว่าที่ควร
“ผมไม่มีเวลาดูแลหน้าตัวเองน่ะ” อานุภาพมองตามปลายนิ้วของคนพูด
จอมขวัญจัดว่าเป็นผู้ชายหล่อเหลาและมีเสน่ห์อย่างหาตัวจับยาก โครงหน้าเรียว ผิวพรรณดี เครื่องหน้าเหมาะ…ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเอื้อก! คุณพระคุณเจ้า! แฟนพี่เขาแม่งหล่อเว่อร์ๆ!! แถมออร่ายิ่งกว่าพระเอกบางคนในลิสต์ท็อปเทนของแม่เขาเสียอีก!!! “…พอดีช่วงนี้ไปเรียนยิงปืน…สนใจมั้ย” แต่พอประโยคถัดมา อานุภาพที่กำลังตะลึงไปกับความหล่อและฟีโรโมนของแฟนพี่ก็ถึงกับหน้าซีด เมื่อสบเข้ากับดวงตาเรียวๆของจอมขวัญที่จ้องมองเขาอย่างเย็นเยียบ
ชายหนุ่มเย็นวาบถึงไขสันหลัง เขารีบยกมือไหว้ประหลกๆ
“ม…ไม่ล่ะครับ… อ่า …คงต้องกลับแล้วจริงๆ ยังไงช่วยกันกินโจ๊กให้หมดด้วยนะครับ ผมซื้อมาเยอะ ถ้าแบ่งกันกินสองคนผัวเมียไม่หมดก็เอาไปแบ่งยามก็ได้ครับ ลาล่ะ!” ว่าแล้วอานุภาพก็เผ่นแน่บหลังจากทิ้งประโยคเด็ดเอาไว้ให้ ‘สองคนผัวเมีย’ รับฟัง ฝ่ายหนึ่งนั้นส่ายหน้าระอากับวาจาน้องชาย ในขณะที่อีกฝ่ายมองตามอย่างเอาเรื่อง ก่อนที่ริมฝีปากของเจ้าตัวจะพึมพำออกมาเบาๆ แต่หนักแน่น
“ถ้าไม่ได้เป็นน้องพี่โตนะมึง!! กูสอยร่วงแน่!!!!”
“ของขวัญ…” อธิปหันมาเรียกชื่อปราม อย่างที่ทำเอาเจ้าของชื่อได้แต่ทำหน้ายุ่ง อธิปยืดคอมองจนเห็นรถของน้องชายพ้นหน้าบ้านไปแล้ว จึงดึงแขนคนรักไปจัดการโจ๊กหลายถุงที่น้องชายซื้อมาให้ราวกับมันจะรู้ว่าเขาจะไม่ได้กินคนเดียวอย่างไรอย่างนั้น
“แล้วเมื่อกี้ที่บอกว่าไปเรียนยิงปืนน่ะ จริงเหรอ”
“จริงที่ไหนกันล่ะ ขู่ไปงั้น...โอ๊ย!” ผลของการขู่ไปงั้น คือจอมขวัญถูกคนรักดีดหน้าผากไปทีหนึ่ง ร่างโปร่งยิ่งทำหน้ายับหน้าย่นกว่าเดิม จนอธิปต้องยิ้มด้วยความเอ็นดู
“พี่โต…ยิ้มแล้ว” จอมขวัญครางแผ่ว ความขุ่นเคืองเมื่อครู่มลายหายไปทันทีที่เห็นรอยยิ้มแรกในช่วงหนึ่งคืนที่ผ่านมา
“พี่ไม่ยิ้มเลยเหรอ” อธิปย้อนถามเสียงเบา จอมขวัญยกมือขึ้นลูบแก้มเขาช้าๆ ทุกอากัปกิริยาเป็นไปอย่างนุ่มนวล มือของจอมขวัญไม่ได้นุ่มนิ่ม มันติดจะเย็นเสียด้วยซ้ำ แต่ก็ให้ความรู้สึกดีและผ่อนคลาย
“อืม…” ร่างโปร่งอยู่กับอธิปทั้งคืน จนกระทั่งอีกฝ่ายหลับ เขาก็ยังเห็นหัวคิ้วของอธิปขมวดเข้าหากันแน่น ท่าทีเครียดขึงและเป็นกังวลไม่เหมือนอธิปคนเดิมกับที่เคยเป็นผู้ใหญ่ใจเย็นและอบอุ่น ทว่า ‘อธิปคนนี้’ ก็ทำให้เขาอยากจะเข้มแข็งขึ้นเพื่อช่วยพยุง ‘ไม้ใหญ่ที่กำลังโงนเงน’ ให้ต้านลม ต้านพายุไหว แล้วหากสุดท้ายแล้ว ‘ไม้พยุง’ อย่างเขาต้องหักลง เขาก็เต็มใจ
ไม่มีคำพูดอื่นใดจากคนทั้งสอง พวกเขามองตากันเงียบๆ ต่างฝ่ายต่างรู้ว่าอะไรเกิดขึ้น ต่างฝ่ายต่างรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นเช่นไร ความรู้สึกในใจแจ่มชัดแต่แสดงออกไม่ได้อย่างที่ควรจะเป็น แม้จะอยู่กันเพียงลำพังก็ตาม…แม่ของอธิปรู้เรื่องแล้ว และแม่ของอธิปไม่ต้องการให้พวกเขาคบหากัน…ดังนั้น ยิ่งแสดงออกว่ารักเท่าไหร่ ก็เหมือนยิ่งรู้สึกผิดบาปในใจมากขึ้นเท่านั้น…
“มา…กินข้าวกันเถอะ น้องพี่ซื้อโจ๊กมาให้ใช่มั้ย งั้นขวัญไปหยิบชามก่อนนะ” จอมขวัญเป็นฝ่ายเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนทุกที เขายังส่งรอยยิ้มบางเบาให้อีกฝ่าย ก่อนจะหมุนกายเดินเข้าไปในครัว อธิปได้แต่มองตามแผ่นหลังของคนรัก หัวใจบอกแน่ชัดว่าไม่ว่าอย่างไร…เขาก็ต้องพาตนเองและจอมขวัญฝ่าฟันไปให้ได้…
…เพราะของขวัญคือที่รัก เป็นหัวใจ…มือเย็นๆคู่นั้นที่จับแก้มเขาเมื่อครู่คือมือคู่เดียวกับที่จับมือเขาเอาไว้ตลอดทั้งคืน…และมือคู่เดียวกันนี้…ที่เขาอยากจะกอบกุมพาเดินไปข้างๆ…ตลอดชีวิต…
“ผมสัญญาลุงชัย…ผมจะไม่มีวันพาเขาไปคืนลุง…” ชายหนุ่มพึมพำเบาๆแต่ตั้งมั่นแน่วแน่ ก่อนจะก้าวขาเดินตามคนรักเข้าไปในครัว จอมขวัญกำลังเปิดตู้ติดผนังเหนือเคาทน์เตอร์ครัวเพื่อหยิบชาม แต่พออธิปสอดมือโอบรอบเอว สองแขนของร่างโปร่งก็รีบหดลงมาพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาหันมามองเจ้าของมือที่กำลังไต่เลื้อยไปบนเอวเขา
“พ…พี่โต…จะทำ…อื้อ…” ทั้งๆที่เวลาเช่นนี้ ไม่ใช่เวลาที่พวกเขาควรจะดื่มด่ำไปกับความหวานซ่านของรสริมฝีปากที่แนบประกบ แต่จอมขวัญก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่าสัมผัสที่อธิปมอบให้นั้น ราวกับจะบอกว่าร่างสูงต้องการเขาเพียงใด
…ยิ่งรู้ว่าผิด ยิ่งรู้ว่าอาจไม่มีโอกาสจะได้อยู่ด้วยกันเช่นนี้อีก…ก็ยิ่งผลักดันให้จอมขวัญปล่อยใจไปกับการโอ้โลมของสองมือหนาที่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขา แล้วสอดไล้เข้าไปสัมผัสหน้าท้องเปลือย
ริมฝีปากหนาถอนออกห่างเล็กน้อย แล้วกระซิบเสียงเบากับริมฝีปากบางที่แดงช้ำจากการบดคลึงของเขา
“พี่จะไม่มีวันปล่อยของขวัญไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม…”
………………………..
ในขณะที่บ้านในหมู่บ้านชานเมืองของอธิปกำลังเริ่มต้น ‘รับประทานอาหาร’ โดยไม่ต้องพึ่งโจ๊กที่อานุภาพซื้อมา ที่บ้านหลังใหญ่ใกล้บริษัทของครอบครัว สองสามีภรรยาอย่างคุณเทิดศักดิ์และคุณกนกนุชกลับไม่มีใครแตะต้องอาหาร โดยเฉพาะคุณกนกนุชนั้น ถึงกับเลื่อนชามข้าวต้มที่สามียกมาให้ ออกห่างจากตัวด้วยซ้ำ
“นุช…” สามีเรียกหญิงคู่ชีวิตเสียงอ่อน เขาเห็นใจเธอ แต่เขาก็เห็นใจลูกเหมือนกัน
“ถ้าโตกลับมาเห็นนุชเป็นแบบนี้ โตจะยิ่งไม่สบายใจนะ แค่โตมันรัก…มันก็ทุกข์ใจจะแย่แล้ว มันต้องกังวลสายตาคนอื่นแค่ไหน มันต้องรักษาหน้าตาให้บริษัทและครอบครัวมากเท่าไหร่ อย่าให้มันต้องมากังวลเรื่องในบ้านเพิ่มอีกเลยนะ” คุณกนกนุชหันมามองสามีด้วยดวงตาแดงช้ำเพราะร้องไห้มาอย่างหนัก
“แต่…แต่…แต่จะให้นุชยอมรับเลย…นุช…นุชทำใจไม่ได้จริงๆนะคะพี่เทิด…นุชเลี้ยงโตมา โตเป็นผู้ชายมาตลอด แต่แล้ววันนี้…วันนี้เขา…”
“นุช…ฟังพี่นะ…” คุณเทิดศักดิ์กุมสองมือสั่นระริกของภรรยาเอาไว้
“นุชจำวันแรกที่นุชรู้ตัวว่าท้องได้มั้ย ใครๆก็พากันถามว่าลูกคนแรก นุชอยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชาย นุชตอบเขาว่า…เป็นอะไรก็ได้ ยังไงก็รัก…ขอแค่เกิดมาร่างกายครบสามสิบสอง และโตเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่เบียดเบียนใครก็พอ…วันนี้ โตมีครบสามสิบสอง และเขาโตขึ้นมาเป็นที่พึ่งให้กับน้อง ให้กับคนรอบข้าง เขาไม่ได้เบียดเบียนใคร ทำไมนุชยังไม่พอใจอีก” คุณเทิดศักดิ์ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล มองสบกับดวงตาของภรรยาที่ไหวระริก คุณกนกนุชจำความรู้สึกแรกที่รู้ว่าตั้งครรภ์ได้ดี ทั้งตอนที่ท้องอธิปและตอนที่ท้องอานุภาพ พวกเขาคือเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอและสามี พวกเขาคือตัวแทนของความรักและเอาใจใส่
“แล้ว…แล้วถ้าวันหนึ่ง…วันนึงโต…โตไป…ไปทำนม…โตไป…”
“แล้วมันแปลกตรงไหนล่ะนุช” คำถามของคุณเทิดศักดิ์ทำให้ ภรรยานิ่งเงียบพูดต่อไม่ออก “ต่อให้เขาจะเป็นอะไร จะไปตัดนั่นเพิ่มนี่ แล้วมันทำให้เรารักเขาน้อยลงหรือ? มันทำให้เขาไม่ใช่ลูกของเราหรือ?...โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะนุช เขามีชีวิตของเขา แต่แน่นอน ใจเขาครึ่งนึงอยู่ที่พวกเรา นุชก็รู้ว่าโตรักครอบครัวมากแค่ไหน อย่าทำให้อคติของเราไปเบียดเบียนเขา สอนลูกไม่ใช่เหรอ ว่าอย่าเบียดเบียนคนอื่น แล้วตอนนี้ทำไมกลายเป็นนุชเสียเองที่กำลังเบียดเบียนลูกล่ะ” คุณกนกนุชได้แต่ก้มหน้าอย่างละอายใจ สามีเลื่อนชามข้าวต้มมาตรงหน้าอีกครั้ง
“ทานข้าวซะหน่อยนะ ถ้าโตกลับมา จะได้มีแรงคุยกับเขา”
“พี่เทิดจะคุยอะไร” ภรรยาเงยหน้าขึ้นถามสามีด้วยความสงสัย เห็นเทิดศักดิ์เงียบขรึมและวันๆไม่ค่อยพูดคุยกับลูกๆ แต่กลับรู้เห็นหลายอย่าง แม้กระทั่งเรื่องของอธิปและคนรัก คุณกนกนุชยังไม่ต้องพูดสักคำ คุณเทิดศักดิ์ก็เหมือนจะรู้ล่วงหน้ามาแล้ว
ฝ่ายสามีเงียบไปเล็กน้อย ดวงตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นรถของลูกชายคนเล็กแล่นเข้ามาจอดภายในบริเวณบ้าน หลังจากออกไปแต่เช้าตรู่ผิดวิสัย ท่าทางคงจะไปเยี่ยมอธิปมา…
“ถ้าคิดจะคบหากัน ก็ต้องให้ผู้ใหญ่รู้จัก เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ…” คุณเทิดศักดิ์พูดเพียงเท่านั้น ก่อนจะหันไปมองที่ประตูห้องรับประทานอาหาร เห็นลูกชายคนเล็กกำลังย่องปลายเท้าผ่านหน้าประตู มันคงคิดว่าพ่ออย่างเขาจะรู้ไม่ทันมันล่ะมั้ง
“เต็ง” เสียงเรียกของคุณเทิดศักดิ์ ทำเอาอานุภาพที่กำลังจะแอบกลับขึ้นห้องถึงกับสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันมาทำหน้ายิ้มตามิดเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราว
“ไปที่หมู่บ้านมาใช่มั้ย” ไม่มีคำตอบ อานุภาพยิ้มอย่างเดียว
“โตอยู่คนเดียว หรือแฟนโตอยู่ด้วย” คุณเทิดศักดิ์ถามตรงประเด็น เล่นเอารอยยิ้มบนใบหน้าของอานุภาพถึงกับเหือดแห้งอย่างรวดเร็ว
“อุ้ย!...พูดไปจะดีเหรอ…” อานุภาพเหลือบตามองมารดา สภาพของคุณกนกนุชแม้จะยังสวยแต่ก็โทรม คาดว่าเมื่อคืนคงไม่ได้นอนเป็นแน่แท้ เขานึกสงสารมารดา ถ้าต้องรับรู้ความจริงว่าเมื่อคืนพี่ชายไม่ได้นอนคนเดียว แล้วคนที่นอนกับพี่ของเขาก็ไม่ใช่เล่นๆซะด้วยสิ
… ‘จอมขวัญ วิมลกิตติ’ ชื่อเล่นโคตรน่ารักว่าของขวัญ แต่หล่ออภินิหาร แถมน้ำเสียงเย็นๆตอนพูดกับเขานั่นก็โคตรน่ากลัว ถ้าเอาไปรับบทพระเอกมาเฟียในละครหลังข่าว รับรองว่าสาวค่อนประเทศยอมเป็นตกเป็นเมียมาเฟียเลยให้ตาย!!...
‘ผมไม่มีเวลาดูแลหน้าตัวเองน่ะ…พอดีช่วงนี้ไปเรียนยิงปืน…สนใจมั้ย’ ไหนจะดวงตาเรียวๆที่มองเขานั่นอีก เล่นเอาสะท้านเฮือก เพราะเหมือนถูกชวนไปเป็น ‘เป้าให้ยิง’ มากกว่าจะไปเรียนยิงด้วยซะอีก
“ไอ้เต็ง ตอบมา พี่แกอยู่กับแฟนใช่มั้ย”
…สาบานว่าไม่ได้อยากบอก…อานุภาพชูสามนิ้วปฏิญาณลูกเสือในใจ
“ใช่ครับ”
“โทร.ไปตามให้มาที่นี่ทั้งสองคนเลย” คุณเทิดศักดิ์ตัดสินใจเฉียบขาด เล่นเอาฝ่ายภรรยาถึงกับอ้าปากค้าง ส่วนอานุภาพก็ชะงัก
“พ่อว่าไงนะ?” คนเป็นลูกยังพอมีสติถามย้ำ บิดาจึงตอบช้าชัดอีกครั้ง
“โทร.ไปตามให้มาที่นี่ทั้งโต ทั้งคุณจอมขวัญ เดี๋ยวพ่อจะโทร.ไปตามคุณชัยกับคุณพัชรีเอง”
สรุปว่างานนี้ คุณเทิดศักดิ์จะเปิดบ้านขอเจอตัวผู้เกี่ยวข้องทุกราย
“อ้อ…โทร.เสร็จแล้ว แกพาน้องแพรวออกไปเที่ยวนอกบ้านก่อนนะ” พลอยแพรวยังอาศัยอยู่ในบ้าน เธอเป็นหญิงสาวนิสัยดี แต่ติดจะพูดมากไปเสียหน่อยจนแทบจะเรียกว่า ‘ปากหอยปากปู’ และคุณเทิดศักดิ์ไม่ต้องการให้เรื่องนี้ของลูกชายกลายเป็นเรื่องซุบซิบนินทานอกบ้าน
“อ้าว! ไหงงั้นอ่ะ! เต็งก็อยากรู้นะพ่อ!”คุณเทิดศักดิ์ไม่ตอบ แต่จ้องมองลูกชายคนเล็กอย่างเอาจริงเอาจัง อานุภาพจึงได้แต่ถอนหายใจเบา แล้วพยักหน้ารับอย่างจำยอม
นอกจากจะเชิญตัวผู้เกี่ยวข้องทุกรายมาพบหน้าแล้ว ยังขับไล่ผู้ไม่เกี่ยวข้องทุกคนออกไปให้พ้นวงรัศมีอีกต่างหาก….ทำงี้ได้ไง!!! อานุภาพไม่ย้อมมมมม!!!
……………………………
-
อกเปลือยเปล่าร้อนฉ่ากำลังแนบสีกันอย่างซาบซ่าน จอมขวัญบิดกายด้วยความรัญจวนยามมือหนาลากไล้ไปทุกอณูผิว ในขณะที่ริมฝีปากยังมอบจูบให้เขาไม่ห่าง เคาน์เตอร์ครัวทำจากหินอ่อนที่เคยเย็นเฉียบ มาบัดนี้ร้อนเร่าเมื่อแผ่นหลังของจอมขวัญบิดซ่านไปมา
เวลานี้ ไม่มีใครรั้งใครอีกแล้ว พวกเขามีแต่ความต้องการจนแทบไม่สนใจว่าตรงนี้คือห้องครัว จนกระทั่ง…เสียงโทรศัพท์บ้านแผดลั่นในวินาทีนั้น
“พ…พี่โต…อื้อ…โทรศัพท์…” จอมขวัญเบี่ยงหน้าหนีแล้วบอกอู้อี้ เพราะอธิปแทบไม่ปล่อยให้เขาห่างจากรสจูบนั้นเลย ร่างสูงหอบหายใจหนัก พยายามตั้งสติไม่ให้มัวเมาไปกับรสรักที่กำลังเกิดขึ้น
เสียงโทรศัพท์…ใช่…เสียงโทรศัพท์บ้าน…
“พี่โต…ไปรับโทรศัพท์ก่อน…อ่า…” จอมขวัญสะท้านครางไปทั้งกาย เมื่อความร้อนรุ่มของกายร้อนยังเบียดลึกเข้ามาในร่างเขา อธิปสูดลมหายใจเพื่อเรียกสติกลับคืนมา ก่อนจะถอนกายออกช้าๆ แต่ไม่วายก้มลงจูบหนักๆลงบนริมฝีปากคนที่ยังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเคาน์เตอร์
“รอพี่ก่อนนะของขวัญ…” เขาหอบหายใจพลาง ก่อนจะข่มอารมณ์กับอาการปวดตุบเพราะอารมณ์ดิบที่ยังคั่งค้าง แล้วรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์มารับ
‘ฮัลโลพี่โต เรื่องใหญ่งอกขึ้นมาอีกแล้ว’ ปลายสายไม่ต้องบอกว่าเป็นใคร อธิปก็รู้ดีว่าเสียงนี้เป็นของน้องชายของเขา
“เรื่องใหญ่?”
‘พ่อบอกให้พี่กับแฟนควงแขนกันมาที่บ้านเดี๋ยวนี้…หื้ม? เสียงหอบ? พี่ทำไร ทำไมหอบ?’
“ไม่มีอะไร…พ่อจะคุยเรื่องนั้นใช่มั้ย”
‘ใช่ เฮ้ย! เต็งว่าเต็งได้ยินเสียงพี่หอบว่ะ ออกกำลังกายเหรอ? อ๊ะฮ้า!! นี่อย่าบอกนะว่า…!!!’
“แค่นี้นะ”
‘พ่อบอกว่าให้เข้ามาตอนนี้เลยนะพี่ กิจกรรมเข้าจังหวะชะลาล่า ช่วยเอาไว้ทำทีหลัง’
“พูดมากจริงๆแก แค่นี้แหละ” อธิปวางสายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบกลับไปหาคนรัก จอมขวัญยังหอบหายใจหนักอยู่บนเคาน์เตอร์ และอารมณ์ยังค้างเติ่งจากกิจกรรมเมื่อครู่
“ของขวัญ…พ่อให้เราทั้งสองคนไปหา…” ดวงตาเรียวที่หรี่ปรือเหลือบมองอย่างไม่เข้าใจ
“เราสองคน? หมายถึงขวัญด้วยเหรอ”
“ใช่”
“ตอนนี้?!!” ตอนนี้ที่เขายังวูบวาบเพราะสัมผัสของอธิปน่ะหรือ
“ใช่…พี่รู้ว่า…ของขวัญอาจระบม แต่ว่า…ถ้าไม่ทำเสร็จเร็วๆ เดี๋ยวไปหาพ่อไม่ได้” จอมขวัญยังไม่ทันแปลความหมายในคำพูดของอธิป ร่างกายของเขาก็สะดุ้งเฮือกเพราะถูกแทรกเสือกอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ! พี่โตเดี๋ยว! อื้อ!!...” เสียงร้องประท้วงดังขึ้นอีกไม่กี่ครั้งก็กลายเป็นเสียงครางกระหน่ำเพราะการกระสนของร่างสูงใหญ่ จอมขวัญบิดเร้าไปทั้งร่างก่อนจะทะลักทะลายพร้อมๆกับคนรักในที่สุด
…หมดแรงขนาดนี้…แล้วอย่างงี้จะไปคุยกับพ่ออธิปรู้เรื่องมั้ยล่ะนี่!!...
…………………
สองสามีภรรยาวิมลกิตติเลี้ยวรถเข้าจอดในบริเวณบ้านของคุณเทิดศักดิ์และคุณกนกนุชที่ทางฝ่ายชายเป็นคนโทร.ไปตามให้มาหา ด้วยเหตุผลที่ว่า ‘มีเรื่องจะคุยด้วย’
บอกมาเท่านี้ คุณพัชรีก็เข้าใจแจ่มแจ้งไปถึงก้นกบว่า ‘เรื่อง’ ที่จะคุยคงหนีไม่พ้นว่าทางบ้านของอธิปรู้เรื่องของหลานชายเธอและชายหนุ่มเรียบร้อย คราวนี้จะหมู่หรือจ่าก็ขึ้นอยู่กับว่าทางพ่อแม่ของอธิปจะยอมรับเรื่องราวครั้งนี้ได้มากน้อยเท่าไหร่
…แต่…สาธุ้!! ถ้าคุณกนกนุชรับได้ขึ้นมา อย่าทำตัวเป็นแม่ผัวใจร้ายใจดำแบบในละครแล้วกัน! ไม่งั้นเดี๋ยวได้เห็นฤทธิ์ญาตินางเอกกันบ้างล่ะ!!...
คุณชัยจอดรถแล้วจึงหันมามองภรรยาที่กำลังยกมือพนมหลับตาพึมพำเหมือนเล่นของ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าดังฟืด! ราวกับจะรวบรวมลมปราณทั้งสิบ เธอผ่อนลมหายใจออกช้าๆ แล้วค่อยๆลืมตาขึ้น สีหน้ามุ่งมั่นจริงจังเหมือนจะบอกให้รู้ว่า วันนี้คุณพัชรี วิมลกิตติจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาพูดจาว่าร้ายหรือกีดกันความรักของหลานชายเด็ดขาด!
ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงใดๆ คุณพัชรีก็เปิดประตูลงจากรถ เดินตรงไปยังประตูบ้านที่มีเด็กรับใช้มารออยู่แล้ว ก่อนจะพาทั้งเธอและคุณชัยตรงไปยังห้องนั่งเล่น ซึ่งมีคุณกนกนุชและคุณเทิดศักดิ์ผู้เป็นเจ้าของบ้านนั่งอยู่เพียงแค่สองคน
“สวัสดีค่ะ” ด้วยมารยาทอันคับคั่ง แม้จะรู้ดีว่าวันนี้ถูกเรียกให้มาพบเพราะอะไร แต่คุณพัชรีก็ยังยกมือไหว้ด้วยความเคยชิน คุณกนกนุชยกมือไหว้เช่นเดียวกัน หากแต่ไม่พูดจาใดๆ ดวงหน้ายังอิดโรยอย่างที่ทำเอาสองสามีภรรยาวิมลกิตติต้องลอบมองกันด้วยความสงสาร
“เชิญนั่งครับ อีกสักพักโตกับ…หลานของพวกคุณก็คงจะมา” คุณเทิดศักดิ์เป็นคนเอ่ยปากก่อน “…เราจะ…พูดกันตอนนี้เลย หรือว่ารอให้พวกเขามาก่อนดี” ชายเจ้าของบ้านยังเป็นคนพูด คุณพัชรีส่งยิ้มให้บางเบา
“พูดเลยก็ได้ค่ะ เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ต้องตกลงในหมู่ผู้ใหญ่ไม่ใช่หรือคะ โตกับของขวัญไม่ได้มีปัญหาอะไรเสียหน่อย” ราวกับคุณพัชรีจะบอกให้รู้ว่าปัญหาของเรื่องที่ทำให้พวกเขาสี่คนต้องมาพร้อมหน้าพร้อมตากันในวันนี้ ไม่ใช่เพราะอธิปและจอมขวัญสร้างขึ้นมา หากแต่เป็นเพราะอคติในใจ ‘ผู้ใหญ่’ ต่างหาก
คุณกนกนุชและสามีเหลือบมองกัน ก่อนที่ฝ่ายมารดาของอธิปจะหันมามองคุณพัชรี
“คุณรีทราบเรื่องนานรึยังคะ”
“ก็ไม่นานหรอกค่ะ พอจะจับพิรุธได้ เลยถาม พวกเขาก็ยอมรับ…สำหรับฉัน เท่านั้นก็คือจบ”
“จบ? จบได้ยังไงคะ? ลูกของนุชกับหลานของคุณรีน่ะ…” คุณกนกนุชตั้งท่าจะร้องไห้อีกรอบ แม้คุณพัชรีจะเป็นพวกใจอ่อนมักร้องไห้ตามนางเอกเวลาดูละครเป็นประจำ แต่งานนี้ตั้งใจมั่นว่าจะไม่อ่อนข้อให้บ้านของอธิปเด็ดขาด
“…เป็นผู้ชายทั้งคู่ แต่แล้วยังไง? ถ้าคนเขารักกัน จะให้ไปขวางอย่างนั้นหรือ? คุณนุช ฉันรักหลานฉันมากนะคะ รักมากจนไม่อยากขัดขวางเขา คนอื่นอาจจะมองว่าฉันเลี้ยงเขามาผิดๆ ตามใจเขาจนเสียคน แต่ฉันคิดว่าถ้าความสุขของเขาไม่ได้ทำร้ายใคร ฉันก็ไม่อยากห้าม คิดในแง่ดี ฉันมีหลานชายมาตั้งนาน คิดแทบตายว่าจะเข้ากับว่าที่หลานสะใภ้ได้ไหม แต่ตอนนี้ดันได้หลานเขยมาซะแล้ว แถมยังเป็นหลานเขยนิสัยดี อบอุ่นและอ่อนโยน ฉันถือว่าตัวเองเป็นคนมีบุญด้วยซ้ำ”
คุณกนกนุชอยากจะพร่ำเพ้อว่าหลานคุณพัชรีกำลังทำร้ายเธอด้วยการรักกับอธิป แต่ท้ายประโยคของแขกผู้มีเกียรติร่างอวบกลับทำให้หญิงเจ้าของบ้านต้องขมวดคิ้วมุ่น
“คุณรีว่าใครเป็นหลานเขยนะคะ?”
“อ้าว! ก็จะใครถ้าไม่ใช่โต”
“ไม่จริง! ทางนี้ต่างหากที่ได้ลูกเขย!!” คุณกนกนุชเถียงทันควันตามความเข้าใจที่ตนเองตีความมา เล่นเอาคุณพัชรีอ้าปากค้าง ก่อนจะเถียงสู้เช่นกัน
“ไม่ใช่แล้วค่ะ! คุณนุชไปฟังมาจากที่ไหน! ทางบ้านวิมลกิตติต่างหากที่ได้โตมาเป็นเขย”
“อ้าว!! แต่!!...”
“ไม่มีแต่ค่ะ! เรื่องนี้สามีฉันถามโตเองเลย! เขาก็ยอมรับว่าเขาเป็นเขยบ้านวิมลกิตติ! คุณนุชอย่ามาแย่งนะคะ!” คุณพัชรีคิดว่าชีวิตครอบครัวตอนนี้เพียบพร้อมดีแล้ว มีหลานเขยหนึ่งคน หลานชายก็น่ารักมากกว่าเดิม ทั้งประจบ ทั้งเอาใจคุณพัชรีกว่าเคย ส่วนลูกชายแม้จะยังไม่เห็นแสงสว่างของชีวิตคู่ แต่การที่มันอยู่เป็นโสดขวางหูขวางตาพ่อแม่เช้าเย็นก็สร้างสีสันให้ชีวิตยามแก่ของสองสามีภรรยาวิมลกิตติไม่ใช่น้อย
คุณกนกนุชอ้าปากค้าง ก่อนจะหันมองหน้าสามี ที่ส่ายหน้าระอาแล้วพยักพเยิดไปทางกรอบประตูของห้องนั่งเล่นที่มีสองหนุ่มในหัวข้อบทสนทนายืนหน้าตาอิหลักอิเหลื่ออยู่
“พวกคุณสองคนนี่เถียงกันไม่ดูต้นเหตุเลย…ได้ยินชัดสองรูหูเลยสิโต” คุณเทิดศักดิ์หันไปถามลูกชายที่มาถึงแล้ว แต่ไม่ทันจะได้เดินเข้ามาในห้องก็ได้ยินเสียงมารดาตนเองโต้เถียงกับคุณพัชรียกใหญ่ จับใจความได้ว่าต่างฝ่ายต่างเกี่ยงกันจะเป็นฝ่ายรับเขย
“เข้ามาสิ” คุณเทิดศักดิ์เรียกให้สองหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง อธิปเดินนำมีจอมขวัญก้าวขาตามเบื้องหลัง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาเดี่ยวคนละตัว
“พูดกันตรงๆเลยนะ…ตอนนี้ ผู้ใหญ่เขารับรู้กันหมดแล้ว เพราะฉะนั้น จะมาทำเล่นๆไม่ได้ ไม่ใช่วันนี้คบคนนี้ วันหน้าเปลี่ยนคู่ ไม่ว่าจะคบใครก็ต้องจริงจัง ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะ…” บิดาของอธิปเอ่ย มองสบดวงตาลูกชายก็พอจะรู้ว่าอธิปรักจริงเพียงใด เขาก็ได้แต่ภาวนาให้จอมขวัญก็รักลูกเขาจริงเช่นกัน เพราะหากอธิปเปลี่ยนคู่บ่อยๆ จะกลายเป็นแม่ของอธิปรับไม่ได้ขึ้นมาอีก
“…แล้วนี่…คิดกันเอาไว้บ้างรึยังว่าจะวางแผนอนาคตกันยังไง” อธิปกับจอมขวัญเหลือบตามองกัน พวกเขาไม่ได้เตรียมอะไรมาพูดเลย ยกเว้นประโยคเดียวของจอมขวัญคือถ้าแม่ของอธิปขอให้เลิก เขาก็จะเป็นฝ่ายเลิกเอง แต่นี่…มาถามเรื่องอนาคตข้างหน้าของเขาและอธิป แถมดูเหมือนจะหมายถึงอนาคต…แบบ…แบบ…แบบที่หมายถึงอนาคตของเขาและอธิปรวมกัน
อาการเงียบของสองหนุ่มทำเอาคุณเทิดศักดิ์ต้องขมวดคิ้ว
“เงียบแบบนี้หมายความว่ายังไม่วางแผนเหรอ? คิดจะคบกันเล่นๆรึยังไง”
“เปล่านะครับพ่อ คือ…เอ่อ…” อธิปพูดไม่ออก ช่วงที่ผ่านมามันมีอะไรเกิดขึ้นหลายอย่าง และความรู้สึกของเขาสองคนก็เพิ่งชัดเจนมากขึ้น เรื่องอนาคตก็เลยยังไม่ทันได้คิด แถมวันนี้ก็รีบขับรถกลับมาชนิดตาเหลือก ผมเผ้ายังไม่ทันได้หวีกันด้วยซ้ำ แถมเขายังถูกจอมขวัญทำมึนตึงใส่อีกต่างหาก โทษฐาน ‘รุนแรงและรวดเร็ว’ จนจอมขวัญตั้งรับไม่ทัน
…จะไม่ทันอะไรกัน…ก็ในเมื่อตอนนั้นน่ะ ‘ไปพร้อมกัน’ แท้ๆ!...
“ผมว่าให้เขาไปคุยกันมาก่อนดีไหม แล้วค่อยเรียกมาถาม จะว่าไปแล้ว เขาก็เพิ่งคบกันไม่นาน น่าจะให้เรียนรู้กันอีกสักระยะ” คุณชัยช่วยพูดเมื่อเห็นว่าทั้งอธิปและจอมขวัญต่างพากันเงียบ แถมด้วยหน้าตาหลานชายของเขายังแอบบูดน้อยๆ เล่นเอาคุณชัยล่ะกลัวใจมันจะลุกขึ้นเหวี่ยงเพราะอารมณ์หงุดหงิดเนื่องจากถูกเซ้าซี้นี่ล่ะ! เดี๋ยวคะแนนความประทับใจของว่าที่พ่อแม่สามีก็ติดลบกันพอดี!
“แต่ก็ไม่ใช่เรียนรู้กันแบบเอิกกะเหริกนะ เข้าใจกันทั้งคู่ใช่มั้ย” คุณเทิดศักดิ์ย้ำ อย่างไรเสีย เรื่องการคบหาระหว่างผู้ชายด้วยกันก็เป็นเรื่องที่สังคมเอามากดขี่และย่ำยีอยู่ดี เขาไม่อยากให้ลูกชายและคนรักของลูกชายตกเป็นเป้าสายตาและลมปากของใคร
“ผมเข้าใจครับพ่อ” อธิปรับคำ คุณชัยเห็นว่าครอบครัวของอธิปก็ดูจะตอบรับเรื่องนี้ได้ดี แม้คุณกนกนุชจะยังเอาแต่นั่งก้มหน้าไม่สบตาใครก็ตาม เขาจึงหันมาทวงสัญญากับว่าที่หลานเขย
“ตอนนี้ทางบ้านโตก็รู้เรื่องแล้ว อย่าลืมเรื่องที่สัญญาเอาไว้กับลุงนะ” ร่างสูงรู้ทันทีที่ว่าคุณชัยทวงสัญญาอะไรจากเขา อธิปทรุดกายลงนั่งกับพื้น ก่อนจะคลานเข่าไปหาบิดามารดา
ชายหนุ่มยกมือขึ้นพนม กลางอก ไม่มีคำพูดอื่นใด นอกเสียจากการกระทำ…เขาก้มลงกราบแทบเท้าคุณกนกนุช ราวกับความรู้สึกในใจลูกชายคนนี้ส่งไปยังหัวใจของมารดา คุณกนกนุชได้แต่ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น
…ใช่…ไม่ว่าคนตรงหน้าจะเป็นอะไร ไม่ว่าอธิปจะรักใครชอบใคร แต่เขาก็ยังเป็นลูกชายของเธอ…ยังเป็นลูกที่ครั้งหนึ่งเคยตัวเล็กจ้อยและขดตัวอยู่ในท้องเธอ ยังเป็นลูก…ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยขอเพียงแค่ให้เขาเกิดออกมาครบสามสิบสองประการ ขอให้เขาเติบโตขึ้นมาเป็นคนดี ขอให้เขาช่วยเหลือตัวเองและคนอื่นและไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร…
…และเขาก็ทำได้ทุกอย่างอย่างที่เธอหวัง วันนี้อธิปเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เป็นคนเต็มคนที่ไม่เบียดเบียนคนอื่น เป็นที่พึ่งให้ผู้อื่น…เขาเป็นลูก…ลูกที่แม่อย่างเธอภาคภูมิใจเสมอ
“โต…” เสียงคุณกนกนุชครางเครือด้วยหัวใจสั่นสะท้าน ก่อนจะโอบสองแขนรอบแผ่นหลังกว้างนั้น แม้บัดนี้อธิปจะเติบโตจนเธอไม่สามารถโอบแผ่นหลังเขาโดยรอบได้อีกแล้ว แต่สองมือแม่ก็ยังรู้สึกว่าแผ่นหลังของลูกชายคนนี้ ก็คือลูกชายคนเดียวกับที่เธอเคยอาบน้ำถูหลังให้สมัยยังเด็ก
“ผมขอโทษครับแม่”
“ไม่…อย่าขอโทษแม่ โต…มันไม่ใช่ความผิดของโต…” คุณกนกนุชเหลือกตาขึ้นมองเพดานเพื่อไล่หยาดน้ำที่เอ่อคลอรอบดวงตาไม่ให้ไหลลงมาให้อับอายผู้คน เธอเหลือบไปมองชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ในห้องด้วย
…ชายคนนั้น…คือคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของอธิป…คนรัก…ที่เป็นชาย…
คุณกนกนุชสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นช้าๆ แล้วกวักมือเรียกจอมขวัญให้เข้ามาหา
ร่างโปร่งนิ่งชะงัก หากแต่เมื่อเห็นสายตาอ่อนโยนของมารดาคนรักก็ทำให้เขาทรุดตัวลงกับพื้น แล้วคลานเข่าเข้าไป
จอมขวัญพูดอะไรไม่ออก อากาศในห้องมันหนักหนาจนกดทับไหล่ทั้งสองข้างของเขาจนหนักอึ้งไปหมด ชายหนุ่มไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาใคร ไม่กล้ามองหน้าใคร อธิปและคุณกนกนุชเป็นแม่ลูกกัน จะให้อภัยกันไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เขานี่สิ…เขาที่เป็นคนอื่น…เขาที่…
ความรู้สึกอุ่นๆเกิดขึ้นบนศีรษะของเขา จอมขวัญนิ่งไปทั้งร่างกายและสติ เขาเพ่งความรู้สึกทั้งหมดไปที่ความอบอุ่นนั้น ก่อนจะรับรู้ว่ามันคือ ‘มือ’
…มือ…
จอมขวัญเงยหน้าขึ้นมอง และนั่นเอง เขาถึงได้รู้ว่ามือนั้น…เป็นของคุณกนกนุช
“แม่เรียกว่าของขวัญได้มั้ย” ยิ่งกว่าการให้อภัยนั่นคือการยอมรับด้วยหัวใจ แม้ยามนี้คุณกนกนุชจะไม่อาจเปิดทั้งใจให้ชายหนุ่มตรงหน้าที่เป็นคนรักของลูกชาย แต่…ถ้าเพื่ออธิปแล้ว…ไม่มีเรื่องใดที่แม่คนนี้จะทำไม่ได้…
“…ครับ” อากาศที่กดทับเหมือนจะมลายหายไปหมด เขาช้อนตาขึ้นมองหญิงวัยปลายที่ยังลูบศีรษะเขา และเพียงวินาทีถัดมา คุณกนกนุชก็เริ่มหน้าแดง
“เอ่อ…เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” จอมขวัญถาม หน้าตาห่วงใยจนคุณกนกนุชนึกเขิน
…หลานชายของคุณพัชรีหล่อจริงๆ หล่อชนิดที่ดาราบางคนยังอาย หล่อกว่าพระเอกบางคนที่เธอติดตามละครเสียอีก! แล้วดูดวงตาเรียวๆคู่นี้ยามช้อนมองเธอสิ! โอ๊ย!! ไม่หน้าแดงก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว!!
“ม…ไม่เป็นอะไรหรอกจ้ะ เอ?...นั่งไม่สบายเหรอ กลับไปนั่งที่โซฟาก็ได้ลูก” หญิงเจ้าของบ้านเห็นท่านั่งยงโย่ยงหยกไม่นั่งทับขาดีๆของจอมขวัญก็นึกห่วงใยตามประสาผู้ใหญ่ แต่คนถูกทักเริ่มอึกอักพูดไม่ออก จะพูดได้ยังไงว่าที่นั่งไม่สะดวกก็เพราะลูกของคุณกนกนุชนั่นแหละ ทำเขาระบม! บ้าเอ๊ย!! แล้วยังมาแอบยิ้มเยาะเขาอีก!!
“ของขวัญเขานั่งสะดวกครับแม่ นั่งดีๆ” อธิปเป็นคนตอบ ก่อนจะดึงเขาให้นั่งลงอย่างรวดเร็ว จอมขวัญสะดุ้งแล้วรีบเอนกายไปทางอธิปหมายจะให้อีกฝ่ายช่วยรับน้ำหนักของร่างเขาเอาไว้ ก่อนที่น้ำหนักทั้งหมดจะตกลงที่ก้นแล้วกระแทกกับปลายเท้าเต็มๆ
“พี่โต!” แม้อีกฝ่ายจะช่วยถ่ายน้ำหนักให้ แต่จอมขวัญก็ยังหันมาดุลอดไรฟันเสียงเบา ก่อนจะรีบดันกายออกห่างเพราะเกรงใจสายตาพ่อแม่ของร่างสูง เขาหามุมนั่งเล็กน้อยก็พอจะทำใจนั่งแบบเจ็บหนึบๆได้อยู่
“โต…แกล้งเป็นเด็กๆไปได้…” คุณกนกนุชหันมาปรามลูกชาย ก่อนจะหันมาทางจอมขวัญที่นั่งได้เรียบร้อยดีแล้ว ยังไม่ทันจะได้ชวนพูดคุย เสียงโทรศัพท์มือถือของจอมขวัญก็ดังขึ้น ชายหนุ่มทำหน้าขอโทษขอโพยก่อนจะล้วงจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดู
‘น้ำทิพย์’
“คุณน้ำโทร.มา” เขาหันมาบอกคนรักเบาๆ ก่อนจะหันมาทางคุณกนกนุชและคุณเทิดศักดิ์
“ขอตัวสักครู่นะครับ” ชายหนุ่มว่าอย่างนั้น ก่อนจะรีบลุกออกจากห้องไป แล้วทิ้งความเงียบงันของห้องนั่งเล่นเอาไว้เบื้องหลัง
ติดตามตอนต่อไป (พุธหน้าค่ะ)
ขอโทษนะคะที่เมื่อวานผิดนัด เขียนเสร็จแล้ว แต่ว่าพออ่านแล้วมันไม่ค่อยลื่น (อันนี้ลื่นกว่าเมื่อวานแล้วนะ =.=)
มีคนถามเรื่องอายุ พี่โตเกือบ 30 ได้มั้ง ส่วนของขวัญนี่ น้อยกว่าพี่โตประมาณ 4-5 ปีค่ะ
ตอนแรกว่าพาร์ทนี้จะหวาน ฉุดอารมณ์สักหน่อย แต่มันแอบไม่ลื่น ก็เลยต้องตัดใจเอาออกอ่ะ เอาความหล่อน้องขวัญไปแทนนะคะ :really2:
แอบรู้สึกว่าพาร์ทนี้ ของขวัญหล่อมากกกกก พิมพ์ไปเขินของขวัญไป :impress2:
ส่วนน้องเต็ง หลังจากมีชื่อของน้องในเรื่องมานาน เพิ่งมีโอกาสปล่อยของเมื่อพาร์ทที่แล้ว
และรู้สึกว่าจะโกยคะแนนไปได้ไม่น้อยซะด้วย :z2:
สปอยพาร์ทหน้า …สั้นๆ สองพยางค์ “ทรงพลลลลลลลลลลลลล”
ขอบคุณคนอ่าน คนติดตาม คนเม้นท์ และทุกกำลังใจนะคะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
-
กรีสสสสสสส ขอแว้บไปอ่านก่อนนค่าา
-
ของขวัญ พี่โตน่ารักอ่ะ :impress2: เต๊งก้อกวนๆดี. แอบกังวลทรงพลจะทำอะไรอีก :serius2:
รอค่าาาา. ขอบคุณพี่บัวนะค่ะ :กอด1:
-
ทรงพล เราแอบเชียร์อ่ะ 555++
พี่โตบทเยอะแต่ไม่ค่อยเรียกคะแนน
สงสารของขวัญจัง เคาเตอร์ในครัวลำบากไป แนะนำว่า เบาะรถ นุ่ม ๆ ก้อน่าสน
ของขวัญมีดีที่หน้าตาจริง ๆ คุณแม่ยังยอมเเพ้เลย
-
ในที่สุดก็คลี่คลาย หายใจได้สะดวกปอด
-
ตอนนี้ของขวัญหล่อมากกกก :m3:
แล่วพี่โตล่ะะะ :laugh:
-
อร๋าย ของขวัญทำเอาแม่พี่โตหน้าแดงเลยอะ
-
:กอด1:เข้าใจกันดีแล้วทั้งสองฝ่าย
-
แย่งกันเป็นสะใภ้เหรอจ๊ะแม่ ๆ โถ นึกภาพพี่โตอัพนมแล้วฮาไม่ออกจริง ๆ
ตอนหน้าทรงพลจะทำอะไรอีกล่ะ แล้วมันแอบชอบของขวัญใช่มั๊ย
-
เขินของขวัญ เขินเหมือนแม่พี่โต ฮ่าๆ
พี่โตใจร้ายอ่ะ แกล้งของขวัญต่อหน้าแม่เลย
รอตอนต่อไปนะคะ
-
อ๊ายยยย คุณพ่อสามีน่ารักมาก มีเหตุผลสุดๆ คุณแม่สามีก็ดูท่าจะหลงลูกสะใภ้นะเนี้ย :o8:
ส่วนทางพ่อตาแม่ยายไม่ต้องพูดถึงปกป้องหลานเขยสุดๆ o13
น้องสามีก็ตลกสุดๆ น่าเอาไปคู่กะพี่จักรจริงๆ :-[
ส่วนคุณน้ำทิพย์ดูท่าจะยังปีชงต่อไป :เฮ้อ:
-
แค่นี้ก็หวานกำลังดีแล้วล่ะค่ะ
สองครอบครัวน่ารักกันจริงๆ นะคะ
มีเหตุ มีผล อาจจะสะเทือนความรู้สึกอยู่บ้้าง
แต่ก็ตั้งสติและตั้งรับได้เป็นอย่างดี
และที่ชอบคือ ทั้งสองบ้านไม่มีใครมองว่าเป็นปัญหานะ
แต่เป็นเรื่องปกติที่จะเกิดขึ้นได้
ที่จริงแอบอยากให้พี่จักรและพี่เต็งมีคู่นะ
แต่ก็แอบสงสารสองครอบครัว คงจะไม่กล้าจิ้นเท่าไหร่แล้ว
-
ได้แม่ยกมาอีกคนแล้วล่ะของขวัญ ฮี่ๆ
-
รักเรื่องนี้จัง
รอพุธหน้า รอทรงพล :-[
-
อั๊ยยะ ทรงพล
เกือบลืมไปแล้วคนนี้
ไม่อยากเจอเลย แต่เอาเถ๊อะ ฮ่าๆ
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อนะคะ
-
ลุ้นแทบแย่ กลัวแม่พี่โตรับน้องขวัญไม่ได้
แต่พี่โตทำให้ตกใจไม่ใช่น้อย เวลาก็มีไม่มาก ยังจะทำน้องขวัญได้ลงคอ
หื่นเหมือนกันนะพี่โต :m25:
ตอนหน้า "ทรงพล" มันจะมาทำไม :z6:
-
อ่านไปก็ฮาไป 5555
-
ตกลงเต็งมี เมียสองลูกหก จริงๆหรือปล่าว :laugh: :laugh: :laugh:
หวานๆๆๆ พาร์ทนี้หวานมาก สุดท้ายก็รับกันได้ทั้งสองฝ่าย
หวังว่าหลังจากนี้จะไม่มีมารมาผจรอีกนะ :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m3:
ตอนนี้ของขวัญกลายร่างเป็นหลายบทบาทแท้ๆ
ทั้งของขวัญของพี่โตที่แสนน่ารัก น่าฟัด น่า...
:haun4:
แถมยังเป็นจอมขวัญจอมซ่าที่จ้องจะโดดเตะน้องเขย
พ่วงด้วยฐานะใหม่จอมขวัญซุป'ตาร์ของคุณแม่สามีไปซะแล้ว
:laugh:
เป็นอย่างที่น้องบัวว่า
วันนี้ของขวัญของพี่หล่อลากไส้จริงจริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:impress2:
แอบกระซิบพี่โต
คราวหน้าก็ลองเปลี่ยนบรรยากาศอีกนะ
ของขวัญจะได้ไม่จำเจ
แต่ไม่ต้องรีบมากน้า อิอิอิ
:z1:
-
ว้าว ในที่สุดทั้งสองคนก็ได้รับการยอมรับจากครอบครัวทั้งคู่แล้ว
ดีแล้วที่อย่างน้อยก็มีคนในครอบครัวที่เข้าใจคอยเป็นหลักให้พักพิง
เพราะไม่รู้คนข้างนอกนั้นจะเข้าใจหรืออาจถึงขั้นต่อต้านเราสักแค่ไหน
สำหรับน้องเต็งนี่เราว่าตอนนี้ดูจะลามปามเกินไปหน่อยนะ แต่เห็นแก่ที่เคยช่วยทั้งคู่ไว้ละกัน
รอติดตามต่อว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า
:กอด1:
-
แหม..ในที่สุดก็ happy กันทั้งสองฝ่าย แต่ว่าพี่โตนี้ก็สุดยอดจัง พ่อเรียกหาด่วนแต่ก็ยังห่วงกิจกรรมเข้าจังหวะนะเนี่ย :laugh:
-
2 ครอบครัวนี้น่ารักจัง เป็นเหตุมีผล
หวังว่า2ครอบครัวจะไม่พบความผิดหวังใดๆ กันอีก
รอตอนต่อไป
-
ครอบครัวสุขสันต์นะคะ :กอด1:
ว่าแต่เต็งนี่น้องแท้ๆเหรอ ปากคอนี่แบบ..คนละขั้วกับพี่ชายเลย
-
โล่งใจเรื่องบ้านโต ไม่นานแม่สามีคงหลงสะใภ้
อยากให้น้องคนแต่งหาคู่ให้น้องเต็งกับทรงพล
นิสัยสองคนนี้น่าลุ้นมากมาย :3123:
-
:กอด1: :กอด1:
ความรักใดเลยจะเท่ารักของพ่อแม่ ต่อให้ลูกต้องทำผิดจริงๆ คนที่พร้อมจะอยู่ข้างๆ ก็คือพ่อแม่
แต่เดี๋ยวคุณแม่พี่โต จะดีใจกว่านี้ถ้ารู้ว่าที่ได้อ่ะ หลานสะใภ้ไม่ใช่ หลานเขย กร๊ากกก ป้ารีเคลียร์ด่วนนนค่ะ แต่ดีเนอะคุณป้าขาที่คราวนี้คุณป้าไม่ต้องออกโรงให้เหนื่อย :laugh: :laugh:
แต่พี่โต ก็นะ ขนาดนี้ยังหื่นไอ้เรานึกว่าอารมณ์จะหดแต่พี่โตก็สู้ไม่ถอยจริงๆ อะคึอะคึ :m25: :m25:
แต่ อิทรงพลลลลลลลลลลลลลลล มันทำอะไรอีกแล้วววววววว :angry2: :angry2: โอยยยย ไอ้มารหอยหลอด
-
มาแว้วววววววววววว
ในที่สุดก็ผ่านพ้นไปสักทีนะปัญหานี้ ^^
-
ว้าวววววว.......เข้าใจกันดีแล้วววววว :z2::z2:
บ้านวิมลกิตตินี่เค้ารักกันดีจริง....
ของขวัญหล่อมากจริงๆ....รอติดตามต่อค่ะ....
-
หลังจากเป็น FCป้ารี แล้วสมัครเป็น FCคุณแม่นุชต่อเลยแล้วกันนะคะ
เครียดดดดดดดดดดมากอะไรมาก (แต่ขำน้ำตาไหลทุกตอน)
คนเขียนแทรกมุกฮาไปนะคะ
-
อ่านแล้วเขินอ่ะ ของขวัญน่ารัก
-
น่ารักทั้งคู่
:L1: :L1:
-
ในที่สุดผู้ใหญ่ก็ยอมรับได้แล้ว :o8:
ว่าแต่น้ำทิพย์โทรมาทำไมตอนนี้เนี้ยะ :m16:
-
อ่านไปยิ้มไป แก้มแทบแตก :-[
ฮาทั้งเต็ง และผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย
เหมือนจะราบรื่นและเป็นไปด้วยดีเลย
จะมีดราม่าอะไรอีกหรือเปล่าเนี่ย
-
ว้าววว ตอนนี้ขอยกนิ้วให้ป้ารีเหมือนเดิมค่ะ ยังไงก็ไม่ยอมยกตำแหน่งญาตินางเอกให้ง่ายๆเนอะ อิอิ
ว่าแต่พี่โตคะ ตอนแรกเห็นนิ่งๆ ตอนนี้พออะไรเริ่มชัดเจน ออกอาการหื่นเหมือนกันนะคะ 555 :haun4: :haun4: :haun4:
ปล. ไม่รู้ทำไม เวลาอ่านตอนที่มีทรงพลทีไร ชอบนึกว่าทรงพลแอบชอบของขวัญตลอด เพราะดูเหมือนจะแข็งๆ ไม่่น่าไว้ใจ แต่สุดท้ายก็มักจะทำตามที่ของขวัญขอร้องเสมอเลยอ่ะ :o8: :o8:
-
ในที่สุดครอบครัวทั้งสองฝ่ายก็เข้าใจ :sad4:
ของขวัญน่ารักมากกกก
-
ฮาคุณแม่ตอนท้ายอ่ะ
-
บรรยายซะอยากจะเห็นหน้าจอมขวัญกันเลยทีเดียว :-[
หลง :L1:
-
อารมณ์ยังค้างอยู่เลยค่ะ ชอบเต็งกับป้ารีจริงๆ อ่านทีไรต้องอมยิ้มตลอด
ในที่สุดความรักก็ราบรื่นซะที โชคดีจริงๆที่คุณพ่อกับคุณแม่พี่โตเข้าใจ
ตอนที่พี่โตกราบเนี่ย แอบน้ำตาซึมด้วยอ่ะ
จะรอตอนต่อไปค่ะ
อยากให้เต็งปะทะกับของขวัญอีกรอบ อิอิ
-
โอ่ยยยยยยยยยยยยย ตลกแม่พี่โตไม่ไหมแล้วอ้ะ หัวเราะก๊ากลั่นบ้านเลย 55555555555555
แต่เรื่องน้ำทิพย์ก็ยังไม่เคลียร์นะ ให้ได้ๆ ไปกับพี่จักรสักทีเถอะ เค้าจะได้หมดห่วง 5555555555
-
เรื่องร้ายๆกำลังจะผ่านไป :3123:
-
โฮววววว
มีเรื่องให้ตื่นเต้นตลอดเลยอ้ะ
อ่อยยย แล้วยังไงเนี่ย จะเรียบร้อยอยู่แล้ว
คุณน้ำไม่รุ้จังหวะเลยนะะะ
แง้ ,, หมี่เหลืองมั้ยเนี่ยยย
ว่าแต่ พี่โตแม่งตลกกกก >,,<
-
:z3:
-
รักของแม่ยิ่งใหญ่จริงๆค่ะ
-
หลังจากอ่านอย่างเอาจริงเอาจังรวดเดียว...
ปลื้ม "ญาตินางเอก" มากกกกก
จอมขวัญตอนอ้อนก็น่ารักไม่ไหวแล้ว...ไม่แปลกใจเลยทำไมพี่โตหลงนัก...เนอะ
-
คุณพ่อสามี....น่ารักค่ะ
คุณน้องก็แสบดี....55555555
-
น้องของขวัญหล่อจริง เต็งเอยหญิงแม่กนกนุชเอยชมเปราะ
แล้วพี่โตแกล้งของขวัญแบบรถไฟฟ้ามหานครอีก เฮ้อ ระบม
ครอบครัวสุขสันต์ เย้ๆๆๆ
ท่านทรงพลออกแล้ว อยากรู้ว่าแอบชอบใครรึเปล่า
-
ิยินดีกับคุณแม่ที่ได้ลูกสะใภ้เข้าบ้าน ฮ่าๆๆๆๆ
-
ของขวัญ จะโกรธ พี่โต ที่ทำเร็วและรุนแรงทำไม? ถือซะว่าเปลี่ยนรสชาดไง ฮ่าาาาาาาาาาาา :haun4:
-
:-[ :-[ :-[
-
รอๆๆๆจ้า :กอด1:
-
พี่โตนะพี่โต.... :laugh:
-
ขำบรรดาแม่ๆ ทั้งสองฝ่ายมาก แย่งกันเป็นญาตินางเอกซะอย่างงั้น
-
ตกลงสองบ้านนี้ เขาแย่งกันได้ลูกเขยใช่มั๊ยคะ :m20:
ฮาได้ ป้าพัชกับแม่นุช สอง(เกือบ)สาวนี่ตอนสมัยรุ่นๆ คงแก่นเซี๊ยวกันน่าดู :laugh:
-
เฮ้อ เรื่องครอบครัว โอเค แว้ววววววววว....
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เป็นนักเขียนที่รักษาตัวละครไว้เหนียวแน่นมาก
น้ำทิพย์ ทรงพล กลับมาแว้วววววว
o13 o13 o13
-
อย่ามีเรื่องร้ายๆเลยนะ
-
น้ำทิพท์โทรมาถามเรื่องทรงพล แง่มๆๆเลย
อะฮ๊าาาา แล้วทำไมทุกคนต้องเงียบ
อย่าคิดมากสิ ของขวัญไม่นอกใจพี่โตหรอกน้า
ขนาดพาพลอยเข้าบ้านเพื่อเอาใจแม่(ว่าที่)สามีเลยนะ
อั๊ยยะๆๆๆๆ รออ่านตอนต่อไป
ของขวัญน่ารักมากอะ พี่โตรุนแรง นิสัยๆๆ 555 :o8:
-
น้องพี่โตหน้าเตะมากอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
ทำไมเงียบล่ะ เงียบทำไมเนี่ยยย
มันต้องน่าดีใจสิคะ ที่ทุกฝ่ายยอมรับ
แต่ดูเหมือนตอนหน้านี่จะหนืดๆรึป่าว หนืดหน่วง :z3:
-
หัวเราะทั้งน้ำตาค่ะฮาน้องอานุภาพและซึ้งที่เกิอบทุกเรื่องดูจะไปได้ด้วยดี :monkeysad:
-
ของขวัญคะแนนนำแซงหน้าเรยล่ะ 555
-
น่ารักอ่าาาาาา
สงสารจอมขวัญก้นระบม
ฮาตอนนั่งลำบากกับตอนคุณกนกนุชเขินมาก
รอไรเตอร์มาอัพต่อ
ปล. อย่าได้มีปัญหาใดๆ อีกเลย นะน้ำทิพย์นะ 555
-
พี่โตหื่นนน ไม่สงสารน้องงง 555
ของขวัญนี่คงหล่อแบบไม่ไหวแล้ว(?)เลยสินะคะ ทำบรรดาแม่ๆ ป้าๆ ติดใจกันเป็นทิวแถว อิอิ
ทางฝั่งบ้านเหมือนจะไม่มีมาม่าแล้วยังเหลืออีกฝั่งสินะ ฮึ่ม!
-
บ้านทั้งสองฝั่งยอมรับแล้ว เริ่ดมากค่ะ o13
-
โดนงอนเหรอพี่โตคราวหน้าก็ "อ่อนโยนและอ้อยอิ่งดิ" ฮ่าาาามาถึงตอนนี้ก็ยังยืนยันว่าน้องเต็งคะพี่ยังรออยู่นะชอบเกรียนน้อยฮ่ามาก
แต่ว่าระวังนะหน้าตาดีแต่ไปแกว่งปากหาเท้าพี่ของขวัญบ่อยๆเดี๋ยวจะเจอดีนะ5555
ชอบครอบครัวของทั้งสองบ้านเลยให้ความรู้สึกอบอุ่น น่ารัก และพร้อมจะเข้าใจคนในครอบครัวตลอดเวลา แต่ยังแอบฮ่าคุณป้าพัชรีที่ยังคงความน่ารัก
เสมอต้นเสมอปลายมากๆ ตอนนี้เรื่องครอบครัวก็คลี่คลายไปในทางที่ดีแล้ว คิดว่าคงเหลือเรื่องปมของทรงพลมั้งที่ดูมีลับลมคมในอยู่
อยากรู้ว่ามันอะไรยังไงกันแต่ก็อยากให้ทรงพลคู่กับน้ำทิพย์หรือเราเสียสละยกน้องเต็งให้ดีกวนๆแบบนี้เจอเจ้าเล่ห์นิดแบบทรงพลก็ดีนะ5555
สนุกมากทุกตอนจนมาถึงตอนนี้ความสนุกมีแต่จะเพิ่มขึ้นชอบมากนะ ถ้ารวมเล่มแล้วบอกด้วยนะคะจะรอ :pig4: :pig4:
-
:laugh: ฮาบันดาแม่ ๆ เนี่ยแหละ
:pig4: คะ
-
ตอนนี้มีครบทุกรสชาดเลยค่ะ
แอบโล่งใจที่เคลียร์กันได้
แม่นุช กับ ป้ารี เนี่ย fc. ละคร
หลังข่าวทุกเรื่องแน่ๆเลย
เพราะจินตนาการแต่ละท่าน
สุดยอดค่ะ :L1:
รอ ทรงพล ตอนหน้า
-
ครอบครัวของพี่โตยอมรับได้แล้ว ไม่ต้องเครียดว่าจะต้องเลิกกัน
แต่พีโตท่าจะรักของขวัญรุนแรงไปหน่อยนะ
บวกหนึ่งกะแจกเป็ดจ้ะ
-
น้ำตากะลังจะไหลเพราะซึ้งกับความรักของแม่พี่โตที่ยอมเปิดใจเพื่อลูก
แต่น้ำตาก็ต้องหดกลับเพราะคุณแม่แอบเขินความหล่อของจอมขวัญนี่แหละ
จะซึ้งหรือจะฮาคะคุณแม่
ป้ารีก็ไม่น้อยหน้า มีบทเมื่อไหร่เรียกเรทติ้งได้ดีไม่มีตก
ยึดบทญาตินางเอกเหนียวแน่น ไม่ยอมปล่อย ฮาได้อีก
-
^^
-
กำลังเคลิ้มกับความหล่อของของขวัญ
แต่พอเห็นสปอยแล้วเกิดอาการขนลุกเกรียวกราวแบบไม่ตั้งใจ o22
-
กำลังไปได้ดี อย่าพึ่งมีเรื่องร้ายๆมาแทรกเลยนะ
-
เค้าท์เตอร์ในครัว :m25: :jul1:
คลานกลับขึ้นมาซึ้งในความรักที่มีให้ลูกหลานของสองครอบครัวนี้
ฮาอย่างแรงตอนที่แม่ผัวกับญาตินางเอกเถียงกันว่าใครได้เขยเข้าบ้านกันแน่ :m20:
เห็นสปอยล์แล้วรู้สึกทั้งอยากรู้และไม่อยากรู้เรื่องของทรงพลเลย
กลัวว่ามันจะดราม่าหนักกว่าที่ผ่านๆมา :เฮ้อ:
+1 และกดเป็ดเหลืองจ้า
-
ตกลงคุณแม่เก็ทแล้วยังคะว่าแต่งสะใภ้เข้าบ้านไม่ได้แต่งเขย ^^
อยากรู้เกี่ยวกับทรงพลมากกกกกก แอบจิ้นไปว่าทรงพลน่าจะคิดอะไรๆ กับจอมขวัญรึเปล่า?
-
แหม..คุณแม่สามีแอบเขินความหล่อของแฟนลูกชายจนหน้าแดงเลยนะคะ
-
ซึ้งกับความรักของสองบ้านนี้มากๆๆ o13
คุณน้ำมีอะไรอีกน้อ :a5:
:กอด1: :L2:
-
ซึ้งมากโดยเฉพาะคำพูดของพ่อพี่โต
-
เต็งปากเสียไปนะ :laugh: :laugh:
ตอนนี้ของขวัญดูหล่อจริงๆ o18
-
พวกแม่ๆป้าๆ ฮาอ่ะ :jul3:
-
ลุ้นแทบตายๆๆ o18
-
น้องของขวัญได้ใจแม่ผัวไปเต็มแล้วคร่า :z1:
-
ขำเหล่าแม่ๆ ป้าๆ จะมาแย่งเขยเข้าบ้านหรือไง :m20:
-
โล่งใจกันไป แต่เค้าเขินของขวัญแหละ :o8:
ตอนหน้าทรงพลจะทำไรให้ปวดหัวอีกป่ะเนี่ย
-
คุณแม่หลงเสน่ห์
ของขวัญซะแล้ว
:-[ :o8: :impress2:
-
อ่านมา22ตอนแล้ว รู้สึกละอายใจมากเลยที่ไม่ได้เม้นท์เพราะไม่ได้เป็นสมาชิก แต่ตอนนี้เม้นท์ได้แล้วล่่ะ ชอบๆคนเขียน เขียนดีมาก มาต่ออยู่เรื่อยๆไม่ทิ้งไป ขอบคุณที่แต่งอะไรๆสนุกๆให้อ่าน เปนกำลังใจให้น้า
-
ในที่สุดก็จบลงด้วยดี
ไฟเขียวหมดทุกทางแล้ว
แต่น้องเต็ง เกรียนมากกกกกก
ระวังจะโดนสอยเอานะ
แต่ตอนนี้ฝั่งบ้านพี่โตจะหลงความหล่อของ ของขวัญซะแล้ว
55555
-
ฮาคุณป้ารี 'ญาตินางเอก' มาก :m20:
-
พี่ใส่กัญชาไว้รึเปล่าเนี่ย
ต้องกลับไปอ่านใหม่ทั้งหมดอีกรอบ
โฮ..น่ารักที่สุด
-
ฝ่ายญาติฮากันจังเลย มีแย่งกันเป็นฝ่ายรับเขยด้วย ดีใจกับพี่โตและของขวัญด้วย ครอบครัวค่อยๆเปิดใจแล้วเนอะ
ของขวัญนี่เวลาอยู่กับคนอื่นนะหล่อเหลาเป็นพระเอก พออยู่กะพี่โตกลายเป็นนางเอกในหัวใจพี่โตเฉยเลย
-
รู้แล้วรู้รอดสักทีนะ
-
คุณแม่สามีหลงความหล่อลูกสะใภ้ไปเต็มๆ
พี่โตแกล้งน้องขวัญอ่ะ โดนน้องขวัญงอนเลยย :laugh:
ตอนหน้าทรงพลจะทามอารายย
-
จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
ตอนที่ 23
“ครับ คุณน้ำ” จอมขวัญรับสาย เมื่อเดินหลบออกมาจากห้องนั่งเล่นแล้ว แม้จะตะขิดตะขวงใจเล็กน้อยที่เห็นน้ำทิพย์โทร.มาหาเขาแต่เช้า แต่น้ำเสียงที่ส่งไปนั้นก็ยังร่าเริงสมเป็นเขาเสมอ
‘สวัสดีค่ะ คุณจอม…เอ่อ…คุณจอมอยู่ที่โรงแรมรึเปล่าคะ’
“เปล่าครับ มีอะไรรึเปล่า” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างสงสัยที่อยู่ดีๆ น้ำทิพย์ก็โทร.มาถามว่าเขาอยู่ที่โรงแรมหรือไม่…และแน่นอน คนอย่างน้ำทิพย์ ไม่ใช่คนที่จะโทร.มาหาสุ่มสี่สุ่มห้า เธอต้องมีเรื่องอะไรร้อนใจ…หรือว่า…จะเป็นเรื่องของไอ้อนุชาคราวก่อน?...
‘…เอ่อ…แล้ว…แล้วคุณจอมเจอคุณจักรกฤษณ์บ้างรึยังคะ?’ …ผิดคาด…ไม่ใช่เรื่องของอนุชา แต่เป็นเรื่องของจักรกฤษณ์…จะว่าไปแล้ว พักนี้ดูเหมือนน้ำทิพย์จะถามหาจักรกฤษณ์บ่อยผิดปกติ…
“พี่จักรเหรอครับ? ตั้งแต่เช้า…เอ่อ…ยังไม่เจอเลยครับ” อันที่จริง ต้องบอกว่าตั้งแต่เมื่อคืนที่จักรกฤษณ์ไปส่งเขาที่บ้านของอธิป เขาก็ไม่ได้ออกจากบ้านหลังนั้นอีกเลย จนกระทั่งเช้านี้
‘ตายจริง…’ เสียงอุทานปลายสายยิ่งทำให้จอมขวัญสงสัยหนักกว่าเดิม
“คุณน้ำมีอะไรหรือครับ เล่าให้ผมฟังได้มั้ย”
‘เอ่อ…แปบนึงนะคะ…’ เขาได้ยินเสียงเหมือนน้ำทิพย์ลุกเดิน เสียงรองเท้าส้นสูงของเธอดังกระทบพื้นสะท้อนเข้ามาในโทรศัพท์ เธอคงอยู่ที่ที่ทำงาน และคงหามุมเหมาะในการบอกเล่าเรื่องอะไรก็ตาม…ที่ค่อนข้างเป็นความลับ…และเกี่ยวข้องกับจักรกฤษณ์พี่ชายของเขา…
‘…คือ…เมื่อคืน…คุณจักรกฤษณ์มาค้างที่บ้านน้ำค่ะ’ จอมขวัญตาโตพรวดด้วยความตกใจ
“อะไรนะครับ?!! พี่จักรไปค้างบ้านคุณน้ำ?!! คุณน้ำให้พี่จักรค้างได้ยังไง?! พี่จักรเป็นผู้ชายนะครับ! แล้วไอ้พี่จักร…ฮึ้ย! บ้านตัวเองก็มีทำไมมันไม่กลับไปค้าง!!” ท้ายประโยคนั้นจอมขวัญส่อแววหงุดหงิดและอยากกระโดดงับหัวพี่ชายตัวเองนัก ไม่ใช่เขาไม่รู้ ถึงจักรกฤษณ์จะไม่มีคนรักเป็นตัวเป็นตน ไม่ศรัทธาในความรัก แต่ไอ้เรื่อง ‘ทำรัก’ น่ะ อย่าให้พูด!!
‘ม…ไม่ใช่นะคะ! ไม่ใช่อย่างที่คุณจอมเข้าใจนะคะ…คือ…เมื่อคืน…อยู่ดีๆคุณจักรกฤษณ์ก็โทร.มา แล้ว…เขาดูท่าทางมีเรื่องในใจ และขอดื่มกาแฟที่บ้านน้ำ น้ำก็เลยให้เขามา น้ำเห็นเขาเงียบๆ น้ำก็เลยไม่รู้จะพูดยังไง แล้ว…ก็เลยบอกให้เขาค้างที่บ้าน เพราะมันดึกแล้ว แต่เขานอนที่โซฟาชั้นล่างค่ะ’ จอมขวัญได้แต่ผ่อนลมหายใจเบาๆ อย่างโล่งอก ลืมนึกไปว่านอกจากน้ำทิพย์จะเป็นกุลสตรีตัวแม่แล้ว ยังมี ‘แม่’ ของน้ำทิพย์อยู่ในบ้านอีกคน คุณรุ่งทิพคงยอมให้พี่ชายเขาทำอะไรหน้ามืดตามัวหรอก
“แล้ว…คุณน้ำเลยเป็นห่วงพี่จักร?” เขาย้อนถาม
‘เอ่อ…ก็…อันที่จริง…น้ำห่วงคุณอัญด้วยค่ะ…’ จอมขวัญขมวดคิ้วเป็นรอบที่สองเมื่อเขาได้ยินชื่อ ‘คุณอัญ’ จากปากของหญิงสาว
“คุณอัญ?...”
‘ค่ะ…เอ่อ…คุณจักรไม่ได้เล่าให้คุณจอมฟังหรือคะ ว่าน้ำกับเขาเราไปเจอคุณอัญกับ…กับผู้ชายที่เคยช่วยน้ำออกมาจากโรงแรมเมื่อคราวนั้นน่ะค่ะ’
จอมขวัญนิ่งชาไปทั้งตัว เขาพยายามคิดว่าตัวเองหูฟาด หรือไม่ก็น้ำทิพย์พูดผิด
…น้ำทิพย์บอกว่าเธอกับพี่ชายของเขาเจออัญญิกาอยู่กับผู้ชายที่เคยช่วยเธอออกจากโรงแรม…ผู้ชายที่ช่วยเธอออกจากโรงแรมอย่างนั้นหรือ?...จะมีใครที่ไหนอีก ถ้าไม่ใช่…ไอ้ทรงพล!...
‘คุณจอมคะ? คุณจอม…’
เสียงของน้ำทิพย์เรียกสติเขา ชายหนุ่มกะพริบตาถี่ๆ แล้วกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ เขาพยายามสงบจิตสงบใจที่จะไม่บุกไปตามหาพี่ชายเพื่อเอาเรื่องที่มันไม่ยอมบอกว่ามันไปเจออัญญิกาอยู่กับไอ้ทรงพล!
“ครับ…คุณน้ำพูดต่อเลยครับ ผมฟังอยู่”
‘คือ…น้ำเป็นห่วงคุณจักรกฤษณ์น่ะค่ะ ตอนวันที่เจอคุณอัญอยู่กับผู้ชายคนนั้น คุณจักรเขาดูแปลกๆไป แล้วเมื่อคืนก็เงียบๆนิ่งๆ ทั้งๆที่ปกติต้องพูดจาหาเรื่องน้ำแท้ๆ…อ๊ะ! ขอโทษค่ะ น้ำไม่ได้ตั้งใจจะว่าพี่ชายของคุณจอม…’ หญิงสาวรีบขอโทษขอโพยที่พูดจาว่าร้ายชายหนุ่มอีกคน แต่จอมขวัญไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้นเลย ตอนนี้ใจเขาจมอยู่กับเรื่องของอัญญิกาและทรงพล
…น้ำทิพย์บอกว่าเห็นสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน…หมายความว่ามันรู้จักกันอย่างนั้นหรือ?! แล้วรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่?!...
‘คุณจอมคะ…น้ำใจไม่ค่อยดี กลัวคุณจักรกฤษณ์จะไปมีเรื่อง…’
“ไม่ต้องห่วงนะครับ เรื่องพี่จักร เดี๋ยวผมจัดการเอง”
‘ได้ยินอย่างนี้น้ำก็พอจะสบายใจค่ะ แล้วนี่…คุณจอมยังไม่ไปทำงานหรือคะ วันนี้เข้างานสายหรือ’ พอมาถึงประโยคถามไถ่อย่างห่วงใยประสาคนสนิท จอมขวัญก็ถึงคราวพูดไม่ออก เขาอ้ำอึ้งไปพักนึง ก่อนจะนึกขอโทษหญิงสาวในใจที่ต้องโกหก
“คือ…ยังไม่เข้าครับ พอดีมีธุระนิดหน่อย”
‘อ๊ะ! ติดธุระหรือคะ?! งั้นน้ำไม่รบกวนแล้วค่ะ’
“ครับ…แล้ว…ไว้เรื่องพี่จักรเป็นยังไง ผมจะโทร.ไปบอกนะครับ”
‘ค่ะ’ หญิงสาววางสายจากไป พร้อมๆกับที่จอมขวัญถอนหายใจอย่างโล่งอก อันที่จริงจะให้เธอรู้เรื่องของเขาและอธิปก็ได้ น้ำทิพย์เป็นคนใจเย็นและมีเหตุมีผล เขาเชื่อว่าเธอจะต้องเข้าใจ แต่…จะว่าไปมันก็น่าอายอยู่ดี กับการที่เขาจะต้องไปแนะนำตัวเองและอธิปกับคนอื่นว่ากำลังคบหากันอยู่ แม้ว่าคนอื่นคนนั้นจะเป็นน้ำทิพย์ก็เถอะ
…ไว้ก่อนแล้วกัน…ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องจัดการ…เขาต้องรู้ให้ได้ว่าทรงพลกับอัญญิการู้จักกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วตอนนี้จักรกฤษณ์คิดจะทำอะไร…
ร่างโปร่งเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหมุนกายเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง เพียงแค่เหยียบเท้าเข้าไป สายตาทุกคู่ของทุกคนก็หันมามองเขาเป็นตาเดียว
จอมขวัญค้อมศีรษะน้อยๆให้แก่เจ้าบ้านเป็นเชิงขออนุญาต ก่อนจะเดินตรงไปหาคุณชัยและคุณพัชรี
“เมื่อคืนพี่จักรไม่ได้นอนที่บ้านเหรอ” ป้าของเขานิ่งคิดเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“ไม่ได้ยินเสียงรถนะ เมื่อเช้าตื่นมาก็ไม่เจอด้วย”
“คุณน้ำโทร.มาบอกว่าเมื่อคืนพี่จักรไปค้างที่บ้านคุณน้ำ” คุณชัยชะงัก แต่คุณพัชรีกลับตาโตยกมือทาบอกแล้วร้องอุทานด้วยความตกใจ
“ไอ้จักรไปค้างบ้านหนูน้ำ! ตายแล้ว! แล้วคุณรุ่งทิพว่ายังไง!!”
“ก็คงไม่ว่ายังไงหรอก เห็นคุณน้ำบอกว่าพี่จักรนอนชั้นล่าง…”
“แล้วมันเป็นอะไรของมัน บ้านตัวเองก็มี ไปนอนบ้านหนูน้ำทำไม” คุณพัชรีถามอีกด้วยสีหน้าไม่พอใจกับการกระทำของลูกชาย ถ้าน้ำทิพย์เป็นเพื่อนผู้ชายที่สนิทสนมกันมา จะไปค้างก็ไม่ว่าหรอก แต่นี่อะไร น้ำทิพย์เป็นผู้หญิง แถมบ้านนั้นก็มีแต่ผู้หญิง แล้วตัวเองก็เป็นผู้ชาย คบหาเป็นคนรักก็ไม่ใช่ บางครั้งปากร้ายใส่เขาอีก แล้วพอมาอย่างนี้กลับไปนอนบ้านเขา! ทำตัวน่าเกลียดนักเชียว! เจอหน้าคงต้องดุกันเสียหน่อย!!
“เห็นคุณน้ำว่าพี่จักรแปลกๆ เอ่อ…ตั้งแต่ไปเจอ…อีฟกับไอ้ทรงพลอยู่ด้วยกัน…” คุณพัชรีกับคุณชัยนิ่งไปเมื่อได้ยินชื่ออัญญิกาหลุดออกมาจากปากหลานชาย พร้อมด้วยชื่อต้องห้ามอย่างทรงพล
“สองคนนั่นรู้จักกันด้วยเหรอ” คุณชัยเป็นคนถาม แต่จอมขวัญได้แต่ส่ายหน้าไปมาด้วยความไม่รู้
“ขวัญก็ไม่รู้ และขวัญก็คิดว่าไม่มีใครรู้ว่าสองคนนั่นรู้จักกัน แม้แต่พี่จักรก็ด้วย…คุณน้ำโทร.มาบอกขวัญว่าให้ช่วยดูพี่จักร เพราะเขากลัวพี่จักรจะไปหาเรื่องสองคนนั่น” อันที่จริง จะเรียกว่าจักรกฤษณ์ไปหาเรื่องก็ไม่ได้ ถ้าพูดตามอารมณ์ของพี่ชายเขาแล้ว จอมขวัญคิดว่าจักรกฤษณ์คงจะตามไปเพื่อให้รู้เรื่องเสียมากกว่า ว่าสรุปแล้วเป็นยังไงมายังไง ทำไมถึงรู้จักกัน…
…จอมขวัญเองก็งงไปหมด ตอนนั้นที่เขาเคยปรึกษาทรงพล ก็ดูเหมือนมันไม่ได้รู้จักอะไรกับอัญญิกา แล้วทำไมตอนนี้…
ความร้อนรุ่มในอกมันแผดเผาจนแทบยืนไม่ติดที่ และอาการนี้ก็คงเกิดขึ้นในใจของจักรกฤษณ์เช่นกัน ถึงได้ทำตัวแปลกๆ จนน้ำทิพย์สังเกต แล้วยิ่งเขารู้ว่าจักรกฤษณ์เองก็ร้อนรน เขาก็ยิ่งหวั่นใจกลัวพี่ชายจะทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังอย่างที่เขาเคยทำ จักรกฤษณ์ใจร้อน เลือดร้อนไม่ต่างจากเขานักหรอก
“ของขวัญ…” เสียงเรียกจากด้านหลัง ทำให้ชายหนุ่มที่ต้องหันมอง ก่อนจะฝืนยิ้มบางให้แก่ร่างสูงของคนรัก
“พี่โต เดี๋ยวขวัญจะเข้าโรงแรมเลย จะไปหาพี่จักร ไม่รู้ตอนนี้ไปไหนรึเปล่า”
“เดี๋ยวลุงไปเอง” เสียงคุณชัยดังขึ้น ทำเอาหลานชายต้องหันกลับมา
“แต่ว่า…”
“คนอย่างไอ้จักร ถ้าไม่ใช่พ่อมันพูดน่ะ เอามันไม่อยู่หรอก” ชายวัยปลายกล่าวอย่างที่ไม่อาจมีใครเถียงได้ คุณชัยลุกขึ้นยืน แล้วหันมาทางคุณกนกนุชและคุณเทิดศักดิ์เจ้าของบ้าน
“พอดีผมมีเรื่องด่วนนิดหน่อย คงต้องขอกลับก่อน แล้วไว้นัดทานข้าวกันแล้วกันนะ” คุณพัชรีลุกขึ้นตามสามี ฝ่ายเจ้าของบ้านก็รีบลุกขึ้นส่งแขกเช่นกัน แม้จะไม่รู้เรื่องราวใดๆ แต่เมื่อเห็นท่าทางร้อนรนและไม่สบายใจของจอมขวัญ ก็คิดเอาว่าน่าจะเกิดเรื่อง
“โต…จะว่าอะไรมั้ยถ้าลุงรบกวนให้ไปส่งของขวัญที่โรงแรม” คุณชัยเองก็จะกลับโรงแรมเช่นกัน แต่เขาคิดว่าถ้าพาหลานชายไปด้วย ก็กลัวจะพะวงเดี๋ยวลูกเดี๋ยวหลาน แต่ละคนล่ะเลือดร้อนทั้งนั้น ที่สำคัญ ในเมื่อตอนนี้มีคนที่สามารถทำให้จอมขวัญใจเย็นและเป็นผู้ใหญ่ขึ้นได้อยู่ทั้งคน เขาก็น่าจะเรียกใช้บริการสักหน่อย
“ได้ครับ คุณลุงไม่ต้องห่วง” คุณชัยพยักหน้ารับน้อยๆ ก่อนจะหันมามองภรรยา แล้วจึงเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว จอมขวัญมองตามแผ่นหลังของลุงและป้าอย่างร้อนใจ เขาเองก็อยากไปด้วย อยากไปถามจักรกฤษณ์ว่าไปเห็นอะไรมาบ้าง และที่สำคัญ…เขาเองก็อยากไปหาทรงพลเหมือนกัน…
ร่างโปร่งหันมาทางคนรักที่เดินตามมาส่งลุงและป้าของเขาที่หน้าบ้าน
“ไป เดี๋ยวพี่ไปส่งที่โรงแรม” อธิปเอ่ยปาก แต่จอมขวัญกลับอึกอัก
“เอ่อ…ไปส่งขวัญที่บ้านได้มั้ย ขวัญอยากไปเอารถ” อธิปหันมองคนพูด เขาเลิกคิ้วน้อยๆเป็นเชิงถาม ทว่าไม่ยอมเอ่ยปาก ชายหนุ่มรอให้อีกฝ่ายเป็นคนเล่าเอง
“คือ…ขวัญอยากไปหาไอ้พล”
“ไปทำไม”
“ก็!...ก็…ขวัญอยากรู้ มันรู้จักกับอีฟได้ยังไง แล้ว…แล้วทำไมตอนนั้น มันถึง…”
“ถ้ารู้แล้วของขวัญจะทำอะไร” ร่างสูงถาม อย่างที่ทำเอาจอมขวัญตอบไม่ได้ เขาอึกอักพูดไม่ออก เพราะไม่รู้ว่าหากสุดท้ายแล้วได้รู้ความจริงว่าทรงพลและอัญญิการู้จักกันมานานแล้ว เขาจะทำอย่างไร ในเมื่อเขาและทรงพลก็ไม่ใช่เพื่อนอย่างที่เรียกได้ว่า หักหลังไม่ได้ มันคงมองว่าเขาเป็นลูกค้าของมัน ตามประสาพ่อค้าที่ขายทุกอย่างที่ขายได้ หากมันจะขายข้อมูลของผู้หญิงสักคนให้เขา มันก็คงไม่คิดอะไรเท่าไหร่ ถึงผู้หญิงคนนั้นจะเป็นคนที่มันรู้จักก็เถอะ…แต่…แต่เขาก็ยังสงสัย…ถ้ามันรู้จักกับอัญญิกา ทำไมมันเลือกที่จะ ‘ขาย’ อัญญิกาแล้วช่วยเหลือน้ำทิพย์ที่มันไม่รู้จักมักจี่เลยแม้แต่นิดเดียว
…โอย! จอมขวัญอยากรู้! อยากรู้ไปหมดทุกอย่าง!!...
“ถ้าไม่ได้รู้ ของขวัญจะไม่สบายใจใช่มั้ย” ร่างสูงถาม และแทบจะในทันทีที่จอมขวัญพยักหน้ารัวๆ
“อื้อ!! นอนไม่หลับด้วย” อธิปอยากหัวเราะกับท่าทางจริงจังของคนพูด แต่ต้องพยายามทำนิ่งเอาไว้ก่อน ตอนนี้จอมขวัญกำลังเกรงใจเขา และเขาก็ไม่อยากตามใจจนอีกฝ่ายเหลิง
“ถ้าอย่างนั้นไปรถพี่”
“หา?”
“เดี๋ยวพี่เป็นคนขับพาของขวัญไปหาทรงพลเอง” จอมขวัญยังกะพริบตาปริบๆเพราะตามไม่ทัน แต่อธิปหันไปทางบิดามารดาที่ยืนอยู่ใกล้ๆเขา
“ผมขอพาของขวัญไปทำธุระแปบนึงนะครับ วันนี้อาจจะไม่เข้าบริษัท” คุณเทิดศักดิ์ได้แต่พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แต่คนที่ไม่เข้าใจคือจอมขวัญเพราะยังทำหน้างงแจ่มแจ้งจนคุณกนกนุชยังหลุดหัวเราะ
“โต…อธิบายให้ของขวัญเข้าใจด้วยสิ ของขวัญงงแหน่ะ” อธิปหันมามองคนรักตามที่มารดาชี้ให้ดู หน้าตาจอมขวัญบอกให้รู้ว่างุนงงอย่างเปิดเผยกับการที่เขาตัดสินใจจะให้อีกฝ่ายไปหาทรงพลด้วยรถของเขา
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นจอมขวัญยังทำหน้าตาเหรอหรา เขาหันมาทางมารดาอีกครั้งแล้วยิ้ม
“งั้นเดี๋ยวผมพาคนงงไปขึ้นรถก่อนแล้วกัน เดี๋ยวหายงงแล้วดื้อ” ว่าแล้วอธิปก็ลากแขนร่างโปร่งให้เดินตามไปที่รถ คุณเทิดศักดิ์กับคุณกนกนุชมองตาม ก่อนจะเห็นคนงงเริ่มออกอาการดื้อเพราะยื้อตัวเอาไว้แล้วหันกลับมาทางพวกเขา ก่อนจะยกมือไหว้ลาอย่างรู้มารยาท เล่นเอาคุณกนกนุชหัวเราะจนสามีต้องหันมอง
“ยิ้มออกแล้วสิ” เขาหยอกภรรยาเล็กน้อย ทำเอาคุณกนกนุชต้องหันมองก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“ก็…เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แถมเขายังทำให้โตยิ้มได้ หัวเราะได้ จะว่าไปแล้ว…เขาก็หล่อนะคะ หล่อหาตัวจับยากเลยด้วย แล้ว…หล่อๆแบบนี้ สรุปว่าบ้านเรารับสะใภ้แน่เหรอคะ?” ท้ายประโยคนั้น คุณกนกนุชหันมาถามสามี คุณเทิดศักดิ์ถอนหายใจแผ่วเมื่อภรรยายังเล่นเรื่องสะใภ้หรือเขยไม่หยุด
“ก็แล้วมันจะต่างกันตรงไหนล่ะ จะเขยหรือสะใภ้ยังไงก็แฟนโต”
“แหม!...นุชก็อยากรู้นี่นา ถ้าเป็นเขย นุชก็…เอ่อ…เผื่อวันนึงโตแต่งหญิง ซื้อเครื่องสำอาง นุชก็ได้เตรียมใจเอาไว้ แต่ถ้ามาเป็นสะใภ้…นุชจะได้ไปคุยกับคุณรีให้มันถูกต้อง จดทะเบียนอะไรไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ต้องทำบุญให้เป็นสิริมงคลกับชีวิต จะมาคบหาหลักลอยไปวันๆ นุชไม่ยอมหรอกนะคะ! นุชเป็นแม่ นุชก็อยากเห็นลูกนุชมีครอบครัวที่ดีและอบอุ่น อยากเห็นครอบครัวเขาเป็นหลักเป็นฐาน ถึงครอบครัวเขาจะมีแต่ผู้ชายก็เถอะ”
คำพูดที่ว่า ‘ครอบครัวคืองานแฮนด์เมด’ ของลูกชายคนเล็กใช้เตือนสติเธอ ทำให้คุณกนกนุชเห็นภาพว่า ‘งานแฮนด์เมด’ ชิ้นนี้ของอธิป ต้องให้เขาเป็นคนหล่อหลอมและปั้นแต่งขึ้นมาเอง เธอที่เป็นแม่ ก็เข้าไปช่วยเขาหล่อ ช่วยเขาปั้นไม่ได้ แต่ถ้าหากจะช่วยเสริม ช่วยหนุน นั่นก็อีกเรื่อง
คุณเทิดศักดิ์มองภรรยาแล้วได้แต่ยิ้มบาง เธอเป็นคนใจดีและมองโลกในแง่ดี เขารู้ว่าอันที่จริงแล้ว เธอยังทำใจไม่ได้กับการที่ลูกชายคบหากับผู้ชายด้วยกัน หากแต่เพราะอีกฝ่ายเป็นลูก…เพราะอธิปคือลูก…แม่อย่างคุณกนกนุชจึงทำได้เพียงสิ่งเดียวคือยอมรับและเปิดใจ
… ‘ครอบครัวคืองานแฮนด์เมด’ คุณเทิดศักดิ์ได้ยินคำพูดประโยคนี้ตอนที่บุตรชายคนเล็กใช้เตือนสติมารดาตัวเอง และเขาก็ได้แต่นิ่งอึ้งไปกับความคิดความอ่านของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกคนเล็ก ซึ่งคุณเทิดศักดิ์ไม่เคยมองว่าอานุภาพเติบโตเป็นผู้ใหญ่สมวัยได้ขนาดนี้เลย
…ลูกแต่ละคนโตแล้วจริงๆ…และเขาที่เป็นพ่อก็หล่อหลอมครอบครัวของตัวเองด้วยมือทั้งสองข้างมาจนจะถึงปลายทางอยู่แล้ว…หากแต่ คุณเทิดศักดิ์เชื่อ…แม้วันหนึ่งครอบครัวของเขาจะหายไปเพราะความตายและการจากลา แต่ ‘งานแฮนด์เมด’ ชิ้นนี้จะอยู่ในใจของลูกชายทั้งสองคนให้รัก และคิดถึง…ปัจจุบันจะกลายเป็นความทรงจำของอนาคต…และครอบครัวของเขาก็จะอยู่ในความทรงจำของลูกสองคนตลอดกาล
…………………………..
จักรกฤษณ์กดตัดสายพอดีกับที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น เขาเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋ากางเกง ก่อนที่ประตูห้องทำงานจะเปิดออก
“คุณชัยเรียกให้คุณจักรไปพบที่ห้องครับ” จักรกฤษณ์เลิกคิ้วน้อยๆ เมื่อลุงวิทยาที่คอยช่วยงานเขาเดินเข้ามาบอกข่าว
“พ่อเรียก? เรียกทำไม” ปกติแล้วบิดาของเขาจะไม่เรียกเข้าไปคุยในห้องทำงานด้วยเรื่องงาน เพราะมักจะกลับไปคุยกันที่บ้าน แต่ถ้าเรียกเข้าไป…แสดงว่ามีเรื่องที่จักรกฤษณ์จะต้อง ‘ถูกด่า’
“คงเป็นเรื่องที่คุณจักรไม่กลับบ้านเมื่อคืน แต่ไปค้างบ้านคุณน้ำทิพย์ล่ะมั้งครับ” วิทยาเป็นคนใกล้ชิดเก่าแก่ เขารู้จักแทบทุกคนที่ไปมาหาสู่กับบ้านวิมลกิตติ แม้แต่น้ำทิพย์ที่เป็นอดีตคนรักของจอมขวัญ เขาก็เคยพบเธอหลายครั้ง แล้วเมื่อเช้านี้อยู่ดีๆ จักรกฤษณ์ก็โทร.มาขอให้เขาช่วยแวะไปหยิบเสื้อผ้าจากที่บ้านมาให้ที่ทำงานที เพราะเขาไม่ได้กลับบ้าน และไม่ได้ไปค้างที่คอนโด
วิทยายอมทำตาม แต่พอถึงตอนจะยื่นของให้ เขากลับซักไซ้จนได้ความว่าจักรกฤษณ์ไปค้างบ้านน้ำทิพย์!!
“ลุงนี่พูดมากจริง” ร่างสูงโวยเล็กๆ เขานับถืออีกฝ่ายเหมือนญาติ เพราะเห็นกันมานาน และวิทยาก็ช่วยงานพ่อเขามามากกว่าอายุเขาอีก
“ไม่พูดมากไม่ได้หรอกครับ คุณชัยฝากให้ผมดูแลคุณจักร เรื่องไปค้างบ้านผู้หญิง ผมไม่เคยพูดมาก แต่เรื่องค้างบ้านคุณน้ำทิพย์นี่เห็นทีคงต้องขอ เกิดวันดีคืนดีแม่คุณน้ำทิพย์ตามมาแหกอกคุณถึงที่นี่ เรื่องจะยิ่งไปกันใหญ่นะครับ” จักรกฤษณ์ทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วโบกมือไปมาเป็นเชิงให้วิทยาเลิกคิดเรื่องไร้สาระ
“ผมกับยัยคนนั้นเป็นเพื่อนกันหน่า…แล้วพ่อให้ไปหาเดี๋ยวนี้เลยใช่มั้ย จะถูกด่าเรื่องอะไรอีกวะเนี่ยกู” ประโยคตอนท้ายนั้น จักรกฤษณ์ได้แต่พึมพำกับตัวเองพลางขยี้หัวอย่างหงุดหงิด
“ครับ…” วิทยาได้แต่รับคำ เขามองตามแผ่นหลังชายหนุ่มร่างสูงอย่างระอาใจ ก่อนจะเอ่ยปากไล่หลังอย่างอดไม่ไหว
“คุณจักรครับ คำว่าเพื่อนน่ะ บางครั้งก็ถูกเอามาใช้ผิดๆนะครับ รักก็คือรัก ชอบก็คือชอบ เพื่อนก็คือเพื่อน…แต่คนบางคนงี่เง่าชอบเอาคำว่าเพื่อนมาปิดบังคำว่ารัก…จริงมั้ยครับ” จักรกฤษณ์นิ่งไปเล็กน้อย เขาหันกลับมามองชายวัยปลายที่เริ่มมีผมสีขาวแซมตามไรผม
“เพราะว่าบางครั้งคำว่ารักมันเป็นไปไม่ได้น่ะสิ”
“เพราะว่าเขาเป็นแฟนเก่าคุณจอมเท่านั้นหรือ? ผมคิดว่าเรื่องนี้น่ะ แม้แต่คุณจอมเองก็สลัดมันหลุดไปแล้วนะครับ เหลือแต่คุณคนเดียวที่ยังจมอยู่กับอดีต” จักรกฤษณ์กระตุกยิ้มบางที่มุมปาก แล้วพยักหน้ารับตามตรง
“ใช่…ต่อให้อีกสิบปี ยี่สิบปี หรืออีกร้อยปี…ผมก็ยังจมอยู่กับอดีตนั่นแหละลุง ผมนี่ก็บ้าดีนะ” เขาว่าอย่างนั้น ก่อนจะส่งยิ้มบางให้วิทยา แล้วจึงเดินออกจากห้องมาโดยไม่ได้หันกลับไปมองสายตาแห่งความห่วงใยของคนเก่าคนแก่ที่มองตามหลังเขาเลยแม้แต่น้อย
…ถ้าจักรกฤษณ์ใจแข็งไม่ย้อนมองกลับไปที่อดีตให้ได้เท่ากับที่ไม่หันไปมองข้างหลังอย่างวันนี้…เขาก็คง…
บอกรัก ‘เธอ’ ไปนานแล้ว…
………………
-
ถนนยามสายของกรุงเทพมหานครก็ยังมีรถราคลาคล่ำไม่ต่างจากเวลาเช้าหรือเย็นเสียเท่าไหร่ โชคยังดีที่ในรถยนต์นั้นเปิดแอร์เย็นฉ่ำจนแทบไม่รับรู้ถึงไอร้อนแผดเผาของแสงแดดจากภายนอก ทว่า…คนที่นั่งข้างคนขับก็ยังมีท่าทีร้อนรนราวกับอยู่ในที่ร้อนอย่างไรอย่างนั้น
“มันไม่รับสาย” เบอร์โทร.ของทรงพลยังอยู่ในเครื่องของจอมขวัญ และเขาโทร.ออกหามันแทบจะนับสิบครั้งได้แล้ว แต่ไม่มีสักครั้งที่มันจะรับสาย
…สมกับเป็นไอ้ทรงพล! เวลาเขาหน้าสิ่วหน้าขวานควานหาตัวมัน มันไม่เคยพร้อมจะให้เจอ ทีเวลาเขาอยากซื้อของจากมัน โทร.ไปแค่ครั้งเดียวก็รับสาย! แม่งเอ๊ย!!! รู้ได้ยังไงวะ! ว่าเวลาไหนกูอยากได้อะไร!!!...
จอมขวัญกำลังจะก้มหน้าลงกดโทรศัพท์อีกครั้ง ทว่าคนขับรถที่นั่งอยู่ข้างกายกลับหักพวงมาลัยเข้าสู่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ อย่างที่ทำเอาเขาต้องหันมามองอธิป
“พี่โตจะไปไหน?” หรืออธิปรู้ว่าทรงพลมาช้อปปิ้ง?
“สายแล้ว ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า แวะกินข้าวก่อนแล้วกัน” จอมขวัญเดือดร้อนจะเป็นจะตาย แต่อธิปจะแวะกินข้าว!!
“แต่!...”
อธิปหันมามองคนที่กำลังจะค้าน ก่อนจะเอ่ยปากเรียบๆ
“โทร.หาไม่ติดไม่ใช่เหรอ ขับต่อไปก็เปลืองน้ำมันเพราะไม่รู้จะไปตามหาที่ไหน ใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้ก็พักกินข้าวก่อน แล้วค่อยว่ากัน แล้วอีกอย่าง…ตอนนี้คุณจักรเองก็ไปไหนไม่ได้ด้วย เมื่อกี้ลุงชัยก็โทร.มาบอกแล้วนี่ว่าคุณจักรยังอยู่ในโรงแรม” ร่างโปร่งเถียงไม่ออก เมื่ออธิปดักทางเอาไว้เสียหมด เขาได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายขับรถขึ้นลานจอด
ห้างสรรพสินค้าในเวลานี้ที่เพิ่งเปิดนั้น รถยังน้อย และคนก็ยังไม่เยอะ จอมขวัญได้แต่เดินตามร่างสูงเบื้องหน้าเข้าร้านอาหารที่เขาโยนให้อีกฝ่ายเป็นคนเลือก และเขาก็ให้อธิปเลือกทุกอย่างแม้กระทั่งที่นั่ง หรืออาหาร ส่วนตัวเองเอาแต่จ้องโทรศัพท์ และคอยแต่จะกดหาทรงพลยิกๆ จนกระทั่งอธิปสั่งอาหารเสร็จ บริกรรับรายการอาหารจากไปแล้ว และกลับมาอีกครั้งพร้อมอาหารที่นำมาเสิร์ฟ แต่คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของอธิปก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะสนใจสิ่งอื่นนอกจากโทรศัพท์สักที
“ของขวัญ เอาโทรศัพท์มาให้พี่” จอมขวัญเงยหน้ามองคนพูดงงๆ ที่อยู่ดีๆอธิปก็อยากได้โทรศัพท์ของเขา แต่ก็ส่งให้โดยดีไม่ถามอะไร หากแต่เมื่ออธิปรับไปแล้ว กลับเก็บโทรศัพท์ของคนรักลงกระเป๋าเสื้อตัวเอง
“อ้าว!” เจ้าของโทรศัพท์ร้องเสียงหลง
“เวลากินก็ต้องกิน กดแต่โทรศัพท์อยู่นั่น”
“ก็!...”
“ทรงพลไม่โทร.มาตอนนี้หรอก”
“รู้ได้ไง?!”
“ก็ถ้าจะโทร.มา ก็คงโทร.กลับมานานแล้ว ของขวัญโทร.หาจะครบร้อยรอบแล้วมั้ง” จอมขวัญได้แต่หงุดหงิดที่อธิปตัดบททุกอย่าง และไม่ยอมให้เขาแตะโทรศัพท์อีก ร่างโปร่งได้แต่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความอยากรู้…ลุงชัยก็เหลือเกินจริงๆ! ไม่ยอมให้เขากลับโรงแรมไปด้วย ก็เพราะจะให้อธิปมาปราบเขาแบบนี้ล่ะสิ!...
ร่างโปร่งได้แต่นึกหงุดหงิดแต่ทำอะไรไม่ได้…ปกติเขาไม่ใช่คนยอมความง่ายนักหรอก แต่เพราะอธิปหว่านล้อมชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูด เขาก็เลยเถียงไม่ขึ้น ชักจะรู้สึกว่าอธิปคล้ายลุงชัยนิดหน่อย ตรงที่หว่านล้อมเขาจนไม่มีทางเถียงได้นี่ล่ะ…
“ของขวัญ…เรื่องนี้ ไม่ต้องเข้าไปยุ่งได้มั้ย”
“แต่…”
“ไหนว่าเรื่องผู้หญิงคนนั้น จะให้ป้ารีเป็นคนจัดการไงล่ะ” จอมขวัญเงียบอีก เขาไม่รู้ว่าคุณพัชรีไปจัดการอะไรยังไงหรือไม่ เรื่องนี้ป้าไม่พูดกับเขาเลย ไม่มีใครพูดถึงเรื่องอัญญิกาอีก ไม่มีใครบอกเล่าว่าเธอเป็นตายร้ายดีอย่างไร จนกระทั่งน้ำทิพย์โทร.มาหาเขาเมื่อเช้าเพื่อเล่าว่าไปเจออัญญิกาอยู่กับทรงพล…และไอ้ที่เจออยู่กับทรงพลนั่นล่ะ! คือเรื่องที่เขาอยากรู้มากที่สุด!!...
“กินข้าวเสร็จแล้ว เดี๋ยวไปซื้อของหน่อยนะ พี่มีของต้องซื้อ” ว่าแล้วอธิปก็หาแม่น้ำอีกสายมาชักให้จอมขวัญไม่ต้องไปไหนทั้งสิ้น เล่นเอาร่างโปร่งต้องหันมอง
“อ้าว ไหนว่าแค่แวะเข้ามากินข้าวอย่างเดียว…”
อธิปมองคนพูด ก่อนจะเอ่ยปากถามอย่างที่ทำให้ร่างโปร่งได้แต่เงียบ
“ถ้าอย่างนั้น…พี่ไปซื้อคนเดียวก็ได้…” เล่นทิ้งประโยคขอความเห็นใจด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เหมือนไม่ได้คิดอะไรแบบนี้ยิ่งจุดชนวนความน่าสงสารในใจจอมขวัญมากกว่าเดิม เขาได้แต่ถอนหายใจเบา แล้วจ้องหน้าอธิปอย่างคาดโทษ
“ก็ได้…ไปซื้อของด้วยก็ได้…”
แล้วคำว่า ‘ก็ได้’ ของจอมขวัญ ก็ทำให้เขาและอธิปเดินไม่พ้นห้างสรรพสินค้าแห่งนั้นอีกเลยจนกระทั่งสี่โมงเย็น ร่างสูงถึงได้พาคนรักกลับไปที่บ้านเรือนไทย ชนิดส่งถึงมือคุณพัชรีกันเลยทีเดียว!
…แล้วแบบนี้จะตุกติกแอบไปหาทรงพลคนเดียวได้ยังไงกันเล่า!!!...
……………………………..
ค่ำมากแล้ว…ตอนที่จักรกฤษณ์ปลีกตัวจากทุกสายตาจับจ้องของ ‘คนของพ่อ’ แล้วแวบออกมาจากโรงแรมได้ ก็เล่นเอาเหงื่อตก ไหนจะสายตาลุงวิทยาที่พ่อส่งมาดูแลช่วยเหลืองานเขาแต่พอถึงเวลาอย่างนี้ทีไร ลุงวิทยากลายร่างเป็นสายสืบให้พ่อเขาทุกที…ยิ่งเฉพาะวันนี้
วันนี้ที่จักรกฤษณ์โทร.นัดใครบางคน และไอ้บางคนคนนั้นก็บอกให้เขามาพบมันได้ที่ผับประจำของมัน
“มาไวดีนี่หว่า” ทันทีที่จักรกฤษณ์ทรุดตัวลงนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์ ชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วก็ส่งเสียงทักทันที ก่อนจะหันมากระตุกรอยยิ้มที่มุมปากน้อยๆอย่างเจ้าเล่ห์สมกับเป็น ‘ทรงพล’ คนเดิม จักรกฤษณ์ไม่ได้หันไปยิ้มตอบ เขาสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์ ก่อนจะเอ่ยปากโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง
“กูมีเรื่องอยากจะคุยกับมึง”
“อ้าว! ไม่ได้อยากจะซื้อของจากกูหรอกเหรอ” ทรงพลผู้มีอาชีพ ‘พ่อค้า’ ย้อนถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์เช่นเคย อย่างที่ทำเอาจักรกฤษณ์ต้องหันมองด้วยสายตาหงุดหงิด
“มึงกับไอ้จอมนี่สายตาแบบเดียวกันเลยว่ะ สมกับที่เป็นพี่น้องกัน ไม่สิ…เป็นลูกพี่ลูกน้องสินะ”
“กูไม่ได้มานั่งให้มึงพูดเรื่องกูกับน้อง กูอยากรู้เรื่องของมึงกับ ‘น้อง’ ของมึงมากกว่า” จักรกฤษณ์ย้อนด้วยคำพูดอย่างที่ทำเอาทรงพลเงียบ ก่อนที่มันจะเป็นฝ่ายหันไปหยิบแก้วเหล้าขึ้นมากระดก
“ห้าพัน” มันว่าอย่างนั้น หนุ่มผิวเข้มขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ ทรงพลเลยเสริมต่อ
“ห้าพัน…ค่าเล่าเรื่อง”
“มึงนี่มัน…!”
“กูเป็นพ่อค้า กูขายได้ทุกอย่างแหละ แม้แต่เวลาของกูเอง ว่าไง…ห้าพันสำหรับการพูดคุยระหว่างกูกับมึงครึ่งชั่วโมง นี่กูลดราคาให้มากแล้วนะ เวลาของกูเป็นเงินเป็นทอง เอาไปทำอย่างอื่นครึ่งชั่วโมงนี่ได้เป็นแสน แต่เห็นแก่ว่ามึงเป็นพี่ไอ้จอม กูเลยลดให้เหลือห้าพัน…ว่าไง? สนมั้ย” ไม่มีคำตอบนอกจากจักรกฤษณ์ควักกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาหยิบธนบัตรใบละพันแล้วโยนลงบนเคาน์เตอร์ตรงหน้า ทรงพลเหลือบตามอง ก่อนจะหยิบขึ้นมานับทีละใบ
“หนึ่ง…สอง…สาม…สี่…ห้า…หก…หกพัน…ดี! สมกับเป็นลูกชายเจ้าของโรงแรมหน่อย มีทิปกูแบบนี้” ทรงพลเก็บเงินลงกระเป๋าเสื้อ จักรกฤษณ์มองด้วยสายตาเหยียดหยาม ยิ่งเห็นอีกฝ่ายหน้าเงินถึงขนาดนี้เขาก็ยิ่งสะอิดสะเอียนและไม่อยากรู้จัก ไม่รู้ว่าจอมขวัญคบไปได้อย่างไร
“มึงกับอีฟรู้จักกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่” และก่อนที่เขาจะรังเกียจพ่อค้าอย่างทรงพลไปมากกว่านี้ จักรกฤษณ์ก็ถามตัดบท ทรงพลกระตุกยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะตอบเสียงเรื่อยเอื่อยเฉื่อย
“นาน…จนกูไม่อยากจะจำ” …ไอ้หอกเอ๊ย!! หกพันที่กูจ่ายมึงไปไม่ได้หมายความว่าให้ตอบกูแบบนี้!!!... จักรกฤษณ์อยากกระทืบทรงพลดูสักที โทษฐานที่มันพูดจากวนประสาท
“ทำไมแม่ของอีฟเรียกมึงว่าลูก” คำถามนี้ ทรงพลนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบเสียงเอื่อยเหมือนเมื่อครู่
“ก็กูเป็นลูกเขา”
“หมายความว่ามึงกับอีฟเป็นพี่น้องกันงั้นสิ?!!”
“อืม” สั้นๆแต่ได้ใจความ จักรกฤษณ์นิ่งงันกับทฤษฎีโลกกลมที่เกิดขึ้น ทรงพลหันมามอง ใบหน้าของมันเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“แต่มึง…” จักรกฤษณ์พูดไม่ออก เขาจำได้ว่าจอมขวัญเล่าให้ฟังว่าซื้อข้อมูลทุกอย่างของอัญญิกาจากทรงพล แล้วทำไม…ทำไม…ทั้งๆที่เป็นพี่น้องกัน…ทำไม…
“กูบอกแล้วว่ากูเป็นพ่อค้า กูขายทุกอย่างที่ขายได้ แม้แต่เรื่องของน้องคนละพ่อของกูก็เถอะ” ทรงพลแสยะยิ้มที่มุมปาก ทว่ามันกลับเป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าสร้อยและน่าสงสาร
“แม่มึง…แต่งงานใหม่อย่างนั้นเหรอ”
“อืม…นานมากแล้ว ตั้งแต่เขาทิ้งกูไปนั่นล่ะ หึ! ทิ้งกูไปสร้างครอบครัวใหม่ แล้วเป็นไง ลูกใหม่สร้างแต่เรื่องให้ทั้งนั้น ทั้งท้องไม่มีพ่อ แล้วก็แท้ง แถมตอนนี้ยังไปเป็นเมียเก็บไอ้เปี๊ยกจนท้องขึ้นมาอีก...แล้วพอจัดการอะไรไม่ได้ ก็เพิ่งจะมาสำนึกว่ามีกูเป็นลูกอีกคน…” ทรงพลขบกรามอย่างอาฆาตแค้น “…จะให้กูช่วยอย่างนั้นหรือ…ไม่มีทาง กูไม่ช่วยน้องนอกไส้อย่างนั้นหรอก…” ดวงตานั้นเลื่อนลอย เขาไม่เคยได้รับการยอมรับจากครอบครัวใหม่ของมารดา ทรงพลโตขึ้นมากับการถูกทิ้ง เป็นเด็กข้างถนน และใช้ชีวิตอยู่ในมุมมืดของสังคมและกฎหมาย จนกระทั่งวันนี้…แม้จะยังจมปลักอยู่กับการใช้ชีวิตเหนือกฎเกณฑ์และเป็นพ่อค้าของเถื่อน แต่ความร่ำรวยและอำนาจที่มี กลับทำให้เขาถูกเรียกว่า ‘ลูก’ จากมารดาที่ทิ้งเขาไปและไม่เคยหันมาสนใจใยดี
“หมายความว่าตอนนี้อีฟท้อง?” จักรกฤษณ์ถาม สำหรับเขาแล้ว ผู้หญิงคนนั้นยังทิ้งแผลใจเอาไว้จนมันเป็นรอยแผลเป็นที่ไม่มีวันลบหาย แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับอัญญิกาอีกแล้ว แม้จะรู้ว่าเธอท้องกับผู้ชายที่แต่งงานแล้ว แต่เขาก็ยังถามแค่เพราะอยากรู้ ไม่ได้รู้สึกใจหายหรือเป็นห่วงแต่อย่างใด
“อืม…กำลังหนีเมียหลวงหัวซุกหัวซุนอยู่ เพราะทางนั้นจะให้เอาเด็กออก” ทรงพลรู้เรื่องของน้องสาวจากการนัดพบกันระหว่างเขา มารดา และอัญญิกา หลังจากไม่พบกันมานานนับสิบปี นับตั้งแต่เกิดเรื่องคราวก่อนที่อัญญิกาคบหากับสองพี่น้องวิมลกิตติแล้วตั้งท้องก่อนจะกลายเป็นแท้ง
…คิดถึงสองพี่น้องวิมลกิตติแล้ว ทรงพลก็ได้แต่หันมามองจักรกฤษณ์…
“มึงนี่ก็ดีนะ ไอ้จอมไม่ใช่น้องแท้ๆ แถมมันทำเลวสารพัดก็ยังให้อภัยมัน” เขาเคยสงสัย…ทำไมทั้งจักรกฤษณ์และจอมขวัญถึงรักกันขนาดนั้นแม้จะเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้อง จอมขวัญนั้นไม่ต่างจากกาฝากที่พ่อแม่ตายและถูกลุงป้ารับมาเลี้ยงดู จะเลี้ยงดูตามยถากรรมก็ได้ จะทิ้งขว้างก็ได้ จะตัดขาดเพราะมันเลวร้ายชั่วช้าก็ได้…แต่…ทรงพลไม่เคยเห็นช่วงเวลานั้นในชีวิตของจอมขวัญเลย
…มันซื้อยาจากเขา มันซื้อปืนจากเขา แต่ละเรื่องที่มันทำ ล้วนไม่ใช่เรื่องดีๆทั้งสิ้น…และแน่นอน…ไม่มีเรื่องไหนที่ลุงและป้ามันไม่รู้ ในเมื่อเขาเคยได้รับโทรศัพท์จากลุงของมันเพื่อถามไถ่เรื่องปืนที่จอมขวัญมี…แต่…แม้สองคนนั่นจะรับรู้การกระทำของหลานชาย ก็ยังให้อภัยซ้ำแล้วซ้ำเล่า…
“สำหรับบ้านกู ไอ้ขวัญคือคนในครอบครัว ไม่มีคำว่าแท้ไม่แท้หรอก” ทรงพลนิ่งไป เรื่องแบบนี้คงเกิดขึ้นกับเขาไม่ได้ ในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยรู้สึกถึงคำว่า ‘คนในครอบครัว’ เลย
“เพราะฉะนั้น ถ้ามึงคิดจะรวมหัวกับอีฟมาทำอะไรไอ้ขวัญล่ะก็ กูไม่เอามึงไว้แน่!!” จักรกฤษณ์สั่งเสียงเข้ม อย่างที่ทำเอาทรงพลต้องหันมองก่อนจะกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์
“มึงนี่เหมือนพี่ติดน้องเลยว่ะ รักไอ้จอมอย่างน้องจริงๆ หรือว่า…” ท้ายประโยคนั้น ทรงพลใช้สายตาถามอย่างที่ทำเอาจักรกฤษณ์ตาเบิกโพลงแล้วชี้หน้า
“อย่าแม้แต่จะคิด! ไอ้ทรงพล!!”
ทรงพลยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ
“ก็แค่คิดเล่นๆ อีกอย่างน้องมึงก็มีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ” คราวนี้เป็นจักรกฤษณ์ที่นิ่งไป เขาเหลือบตามองคนพูดอย่างไม่วางใจ เรื่องคนรักของจอมขวัญ จะมีใครรู้ได้ยังไงในเมื่อน้องเขาไม่เคยเปิดเผยที่ไหน
“เอ…ใช่คนที่…เป็นลูกชายเจ้าของบริษัทอหังสาฯอะไรสักอย่างรึเปล่า”
“ก…กูไม่รู้!” ทรงพลยิ้มบาง
“แต่กูว่ามึงรู้นะ…ขนาดกูยังรู้เลยนี่หว่า”
“มึงอาจจะรู้มาผิดๆก็ได้!”
“กูว่าไม่ผิดหรอกม้างงงง…เพราะกูเห็นกับตาว่ามันเคยพาผู้ชายคนนั้นมาหากูครั้งนึง ไม่สิ ผู้ชายคนนั้นแค่ตามมาด้วย ซึ่งผิดวิสัยไอ้จอมเป็นอย่างยิ่งที่พกพาใครต่อใครไว้ข้างกาย ถ้าไม่ใช่…แฟนตัวจริง…ว่าแต่…มีใครรู้บ้างน้า…ว่าจอมขวัญ วิมลกิตติไฮโซหนุ่มรูปหล่อร่ำรวยและโสด มีความรักครั้งใหม่กับผู้ชายด้วยกัน”
“มึงอย่ามายุ่งกับเรื่องของน้องกู!” ทรงพลไม่ตอบรับหรือปฏิเสธคำตัดบทสั่งห้ามของจักรกฤษณ์ เพราะเขารู้ว่าตัวเองทำไม่ได้ บางครั้งเขาเห็นจอมขวัญเป็นแค่ลูกค้า บางครั้งเขาก็รู้สึกเหมือนว่ามันเป็นเพื่อนร่วมโลกที่ประสบชะตากรรมขาดพ่อขาดแม่เหมือนเขา และบางครั้ง เขาก็เห็นมันเป็นหนูทดลอง…
…จอมขวัญคือกระจกสะท้อนอดีตที่อุบาทว์และน่าสมเพชของทรงพล เขาเลวร้ายพอๆกับมัน ทำได้ทุกอย่างที่อารมณ์พาไป ชีวิตเขาขาดพ่อขาดแม่เหมือนมัน เวลาเขาเห็นมันทำอะไร เขาอยากรู้ว่าท้ายที่สุดแล้ว ชีวิตของมันจะตกต่ำไปมากแค่ไหน…แต่…ไม่มีครั้งไหนเลยที่มันย่ำแย่แล้วไม่ได้รับความช่วยเหลือ…
…คนกลุ่มเดียวที่คอยช่วยเหลือมัน ที่คอยยืนเคียงข้างมันคือครอบครัววิมลกิตติที่ไม่ใช่พ่อใช่แม่ใช่พี่น้องแท้ๆ…แต่เป็นแค่ลุงกับป้าและลูกพี่ลูกน้อง ทว่า…ครอบครัวนี้กลับช่วยเหลือมันทุกอย่าง จนมันเป็นผู้เป็นคนอย่างทุกวันนี้…
แม้เขาจะคอยหยิบยื่นทุกอย่างเพื่อให้มันได้ทำเลวสมใจแค่ไหน ทั้งหายา หาปืน หรือแม้แต่หาที่อยู่ของน้องเขามาให้มัน…แต่…จอมขวัญก็ยังมีครอบครัววิมลกิตติเคียงข้างเสมอ…คนโชคดีอย่างมัน จะมีสักกี่คนในโลกใบนี้…
ทรงพลยอมแพ้…เขายอมแพ้ที่จะพยายามฉุดมันให้ลงมา ‘เลว’ ร่วมกับเขา…เขากับมัน ขาดพ่อขาดแม่เหมือนกัน พบเจอเส้นทางเดินชีวิตที่ไม่สวยงามเหมือนกัน แต่ต่างกันที่…มันมีครอบครัวอื่นดูแลและเอาใจใส่พร้อมกับพยายามฉุดมันขึ้นมาจากความโสมม ส่วนเขา…ต้องจมอยู่กับความทะเยอทะยานและไขว่คว้าไม่สิ้นสุด…
…มันโชคดี…แต่เขาโชคร้าย…โลกนี้ไม่ยุติธรรมเลย…
เสียงแก้ววางกระทบเคาท์เตอร์ดังขึ้นเบาๆ ทำเอาทรงพลตื่นจากภวังค์เห็นแก้วเหล้าแก้วใหม่วางอยู่ตรงหน้า ทำให้ต้องหันมองคนข้างกาย จักรกฤษณ์ยกแก้วเหล้าของตนเองขึ้นดื่มอึกหนึ่ง ก่อนจะพูด
“กูเลี้ยง…” หมายความว่าแก้วเหล้าแก้วใหม่ที่บาร์เทนเดอร์วางลงตรงหน้าทรงพล จะถูกจ่ายโดยเงินของจักรกฤษณ์อย่างนั้นหรือ คนถูกเลี้ยงขมวดคิ้วน้อยๆอย่างไม่เข้าใจ
“…มึงกับไอ้ขวัญมีอะไรบางอย่างเหมือนกัน แต่ก็มีอีกหลายอย่างที่ไม่เหมือนกัน กูไม่รู้ว่าพื้นฐานครอบครัวมึงเป็นยังไง แต่ว่าช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการรับรู้การมีอยู่ของครอบครัว…มึงอาจจะมองว่าน้องมึงทำตัวเอง เกิดอะไรขึ้นมาก็สาสมแล้ว แต่ว่า…กูถามจริงๆเถอะ นอกจากความสะใจ สมเพชแล้ว มึงสงสารเขามั้ย…คนเราเกิดมาเลือกครอบครัวไม่ได้ เลือกพี่น้องไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือการเลือกว่าจะช่วยเหลือพี่น้องของเรา หรือแค่มองดูแล้วปล่อยให้เขาไปตามยถากรรม” จักรกฤษณ์หันมองคนที่นั่งอยู่ข้างกาย ทรงพลเงียบไป จักรกฤษณ์จึงลุกขึ้นยืน วันนี้เขาหมดธุระกับมันแล้ว
…มันกับอัญญิกาเป็นพี่น้องกัน และเป็นพี่น้องที่ไม่สนิทกันอย่างที่ควรจะสนิท…และตอนนี้อัญญิกาก็กำลังมีปัญหาของตัวเอง…ชีวิตของเธอจะจมอยู่กับความมืดมิดไร้ทางออกไปถึงเมื่อไหร่ เรื่องนี้เขาไม่รู้ และเขาไม่อยากรู้ เธอเลือกชีวิตของเธอเอง เธอทำให้มันเกิดขึ้นและดำเนินต่อไปราวกับเป็นวัฏจักรที่ไม่มีทางหลุดพ้น…ใช้ชีวิตเหลวแหลก ตั้งครรภ์ แท้ง แล้วก็ประชดชีวิตด้วยการใช้มันอย่างมั่วซั่ว ก่อนจะตั้งครรภ์อีกครั้ง…เขาไม่รู้ว่าชีวิตของเธอจะจบลงแบบไหน แต่หากชีวิตของอัญญิกาเป็นละครฉากหนึ่ง มันก็เป็นละครที่มีเนื้อหาซ้ำๆที่ตัวละครไม่มีวันเดินพ้นบทออกมา…
จักรกฤษณ์หมุนกายเดินออกมาจากเคาท์เตอร์ ทว่าเสียงเรียกจากด้านหลังทำให้เขาหันมอง
“เดี๋ยว…” เขาหันมองตาม ทรงพลกำลังมองเขาอยู่
“กูไม่สัญญาหรอกนะ ว่าจะไม่ยุ่งกับน้องมึงอีก…” มันขึ้นต้นด้วยประโยคแบบที่ทำเอาจักรกฤษณ์คันเท้าคันมือยิกๆ …ทำไมมันกวนส้นอย่างงี้วะ!!!...
“…แต่กูสัญญา…ถ้ามันขอให้กูช่วยเรื่องชั่วๆอีก กูจะโทร.บอกมึง…”
“ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่ต้อง” จักรกฤษณ์ตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “…น้องกูจะไม่ทำเรื่องชั่วๆแบบที่มึงว่าอีก…เพราะครอบครัวกูจะอยู่กับเขา กูจะไม่ทิ้งเขาให้เผชิญกับอะไรเพียงลำพังจนต้องเดินเส้นทางผิดๆอีกแล้ว” ทรงพลได้แต่นิ่งงันกับความมั่นใจที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างสูงเข้มของจักรกฤษณ์
“ถ้ามึงอยากจะช่วยจริงๆ ช่วยจัดการน้องมึงก็แล้วกัน ส่วนจะจัดการยังไง นั่นคือเรื่องของมึงและครอบครัวของมึง…กูแนะนำวิธีไม่ได้ เพราะครอบครัวกูกับครอบครัวมึงไม่เหมือนกัน พวกกูก็ลองผิดลองถูกมาเยอะ กว่าที่จะมาเป็นแบบนี้ได้ แต่วิธีนึงที่บ้านกูทำไม่ได้ และไม่คิดจะทำ ก็คือตัดใครสักคนออกไปเพียงเพราะว่าเขาทำผิด มึงถามตัวมึงเองเถอะ รู้ว่าอีฟเป็นน้องมึง รู้ว่าเขาเป็นสายเลือดเดียวกับมึง เห็นเขากำลังแย่ แล้วมึงยืนดูเขาเฉยๆโดยไม่เจ็บไม่ปวดสักนิดได้มั้ย”
ฝ่ายนั้นเดินจากไปแล้ว ออกจากประตูร้านไปแล้ว แต่ทรงพลยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม…
… ‘เห็นเขากำลังแย่ แล้วมึงยืนดูเขาเฉยๆโดยไม่เจ็บไม่ปวดสักนิดได้มั้ย’ …
เจ็บปวดอย่างนั้นหรือ…ความรู้สึกในใจเขามันอื้ออึงและตีรวนจนไม่รู้ว่าสิ่งที่มีให้กับน้องสาวคนเดียวเป็นความรักหรือความชัง…บางครั้งเขาสงสารเธอ แต่บางครั้งเขาก็สมเพชและรังเกียจ เธอมีครอบครัวครบพร้อมอย่างที่เขาไม่มี แต่กลับทำให้ครอบครัวแหลกสลายด้วยการกระทำสิ้นคิดของตัวเอง…
ทรงพลได้แต่กำมือเข้าหากันแน่นด้วยความอึดอัดในอก ใจหนึ่งนั้นชังน้ำหน้า แต่อีกใจก็บอกว่านั่นคือน้อง…น้องที่ร่วมสายเลือดกันครึ่งหนึ่ง
ภาพดวงหน้าเลื่อนลอยของอัญญิกาที่เขาพบครั้งหลังสุดในร้านอาหาร ในวันที่แม่นัดให้เขาไปเจอนั้น กลับเข้ามาอยู่ในหัวอีกครั้ง หลังจากพยายามสลัดมันทิ้งมาหลายวัน
…น้อง…ผู้หญิงคนนั้นคือน้องสาว…แม้จะเป็นน้องที่ไม่เคยมาหยอกล้อเล่นหัวกับเขา แม้จะเป็นน้องที่เขาไม่สนิท ไม่พูดคุยด้วย แต่…สายเลือดครึ่งหนึ่งก็เหมือนเขา…
…อะไรบางอย่างบอกทรงพลว่าถ้ายังปล่อยให้อัญญิกาอยู่ในสภาพนั้น นี่จะเป็นสภาพสุดท้ายของอายุขัยของเธอ…อัญญิกาเหมือนคนใกล้ตาย และไม่มีความหวังจะมีชีวิตอยู่ เขาไม่รู้ว่าอนุชาพูดอะไร หรือทำสิ่งใดกับเธอ สิ่งที่รู้มีแค่เรื่องที่เธอท้อง…วัฏจักรชีวิตกลับมาซ้ำๆ นั่นคือทางออกเดียวที่มีคือการที่เธอต้องไปทำแท้ง ถ้าไม่อยากให้ภรรยาของอนุชามาตามราวี…
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดไล่หาเบอร์โทร.ช้าๆ ก่อนกดโทร.ออก เขานั่งฟังสัญญาณเรียกเข้าอยู่พักหนึ่งก็ได้ยินเสียงรับจากปลายสาย ทรงพลรู้สึกสากระคายไปทั้งคอ มันพูดยากเหลือเกิน…แต่…ถ้านั่นคือน้อง…น้องที่กำลังตกทุกข์ได้ยาก…
“แม่…ตอนนี้อีฟอยู่ที่บ้านรึเปล่า”
“อืม…รออยู่ที่นั่น เดี๋ยวจะไปหา…” ทรงพลลุกขึ้นช้าๆ เขาหันมองแก้วเหล้าที่จักรกฤษณ์บอกว่าเลี้ยง แต่เขายังไม่ได้ยกมันขึ้นดื่มเลยแม้แต่อึกเดียว ชายหนุ่มกระตุกยิ้มบางที่มุมปาก
“เลี้ยงกูงั้นเหรอ?...ให้เป็นเงินสดยังจะดีซะกว่า…” เขาพึมพำเบาๆ แต่ก็ยกแก้วนั้นขึ้นกระดกน้ำสีอำพันเข้าปากจนหมด ก่อนจะเดินหายลับออกจากร้านไปอีกคน
ติดตามตอนต่อไป (พุธหน้า)
แอบรู้สึกว่าพาร์ทนี้ทรงพลหล่ออ่ะ >,< แต่หล่อแบบเทาๆ คือไม่หล่อขาวสะอาด และไม่แบดบอยดำมืด
หล่อแบบมัวๆ หล่อเบลอๆนั่นเอง ฮ่าฮ่า
เปลี่ยนไปยกป้ายไฟให้ทรงพลดีกว่า อิอิ :z2:
พาร์ทหน้าน่าจะจบแล้ว สำหรับเรื่องนี้ (ตามพล๊อตที่วางเอาไว้อ่ะนะ)
ส่วนสเป บัวอยากเขียนมากกกกกกก เพราะคุณพระเอกยังไม่ทำหน้าที่ตามที่ควร ฮ่าฮ่า
เพราะงั้นแปะโป้งความหวานของพี่โตเอาไว้ในสเปก็แล้วกันนะ :-[
เจอกันพาร์ทหน้า (ที่คาดว่าจะเป็นพาร์ทจบ)
ขอบคุณคนอ่าน คนติดตาม คนเม้นท์ ทุกกำลังใจ และพื้นที่บอร์ดด้วยนะคะ :3123:
-
ขวัญน่าจะรู้นะว่าพี่โตเค้าเป็นห่วง กลัวจะทำอะไรไม่คิด :m20:
แต่ทรงพลกับอัญเนี่ย เกินความคาดหมายมาก ไม่คิดว่าจะเป็นพี่น้องกัน
-
เรื่องที่สนุกขนาดนี้จะจบแล้ว อยากอ่านตอนพิเศษเยอะๆ
ทรงพลก็ออกเท่ๆ มาหลายตอนนะ สรุปคือเรื่องนี้ไม่มีคนเลวจริงๆ ซักคน (ยกเว้นไอ้อนุชา)
ขอของแถมเป็นคู่วายทรงพลหน่อยได้มั้ย ไหนๆ พี่จักรก็ไม่วายแล้ว
-
:z13: ก่อนอ่าน ^____^
-
จะจบแล้วหรอ
รอตอนจบคับึงจะนานไปหน่อยก็เถอะ
-
อ๊ากกก ตอนหน้าจบแล้ว! แงงงง ใจหายอ่ะ ยังอยากมาเจอพี่โตกับของขวัญทุกวันพุธสุขสันต์เหมือนเดิม
ตอนท้ายยังดีที่ทรงพลเลือกที่จะช่วยน้องตัวเองไว้
ถึงแม้ตอนแรกที่รู้ว่าทรงพลเพียงแค่อยากจะเห็นของขวัญตกต่ำลงมาเหมือนตัว จะทำให้รู้สึกไม่ชอบใจก็เถอะ
ผิดคาดไปเลย แต่ก็ต้องยอมรับว่าเป็นตัวละครสีเทาๆเบลอๆอย่างที่คุณบัวบอกแหละค่ะ เป็นมนุษย์ปุถุชนดี
แอบขำที่ของขวัญถูกพี่โตคุมความประพฤติเหมือนเด็กน้อยเลย ห้ามใช้โทรศัพท์ตอนกินข้าว พาเดินช้อป
ส่งบ้านถึงมือไม่ให้หนีออกไปนอกลู่นอกทางได้เด็ดขาด อิอิ
ว่าแต่จักรกฤษณ์กับน้ำทิพย์นี่จะก้าวหน้าบ้างไหมน้อ
-
พี่โตเอาอยู่ :m20:ชนิดของขวัญไม่สามารถ :laugh:
ปล.ถ้าแต่งพระเอกเลว ขอทรงพลสักคนนะคะ รู้สึกรักผู้ชายคนนี้แล้ว
จิ้นไปไกลว่าใครจะมาทำให้bad เป็นbest
-
งง จะจบแล้วหรอค้าบบบ ยังสนุกอยู๋เลยอ่าาา
พี่โตปราบของขวัญได้อยู่หมัดที่เดียวเชียว
เขามีเรื่องจะสารภาำพ แหละ ตอนอ่านพี่จักรกับทรงพล :o8:
เขาจิ้นพี่จักรกับทรงพลเฉยเลยอ่า กรี๊ดดดดดดดด :impress2: ( วิ่งหลบ รองเท้าา)
อยู่ดีๆก็แว่บเข้ามา จิ้นเป็นฉาก ๆ ที่เดียวเชียว อั๊ยยะ
ติดตามตอนต่อไปค้าบบ
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกก จะจบแล้วหรอออ o22
ขอสเปยาวๆๆๆๆๆๆ
ทรงพลก็ไม่ได้ชั่วร้ายเลวทรามจนกู่ไม่กลับล่ะเนอะ
ดีจังที่ไม่มีอะไรเลวร้าย
ของขวัญก็รอพี่จักรไปเล่าให้ฟังละกันนนนนน
น่าสงสารอ่ะ เหมือนเด็กน้อยจริงๆ ฮ่าาาาาา
-
อะไรนะ...พาร์ทหน้าจบแล้ว?? =[]=!!
เราอ่านผิดรึเปล่าเน่ย!!!!
ฮาาา ตอนนี้ทรงพลหล่อมว๊ากกกกก!! ยิ่งตอนท้ายๆนี่ โอ้!! หล่อแบบเบลอๆ...
ส่วนจอมขวัญเอ๊ย.. =_=...อย่าดื้อกับพี่โตเขามากนักเล๊ยยย
แต่ที่ฮาที่สุดคงจะเป็นตอนที่พีโตเอาโทรศัพท์ขวัญไปนั่นแล...
ฮาาา!! โดนหลอกให้ช็อปปิ้งถึงเย็น ส่งถึงมือป้ารี!! ฮาค่ะ!!
ส่วนพี่จักร..เอิม..พาร์ทนี้พี่แกก็หล่อดีนะ... "w" เขาคิดดีกับเรื่องครอบครัวจัง...
ส่วนคุณน้ำ...เฮฮฮฮฮ...จะมีซัมธิงกับพี่จักรเปล่า? เราแอบเชียร์อยู่น้าา >!<
(ถึงจะแอบๆอยากให้พี่จักรคู่กับทรงพลก็เต๊อะ...)
ปล. รอสเปปปปป!!
-
แอบจิ้นจักร-ทรงพลนิดนึง
สงสารทรงพลเน๊อะ :sad11:
หล่อแบบเทาๆจริงๆด้วยแหละ
-
น้ำตาซึมเลยอ่ะไม่คิดว่าทรงพลจะมีมุมแบบนี้ด้วย
แต่ของขวัญเนี่ยโดนพี่โตเอาอยู่เลยนะ
-
เหมือนจับตัววุ่นให้อยู่กับที่
แต่พี่โตทำได้ดีเลยอะ หลอกล่อซะจอมไปไม่เป็น
555 พี่จักรมีสติกว่าจอมเยอะเลยเนอะ
แต่ก็น่าอยู่หรอก สำหรับคนเป็นพี่
ต้องเป็นที่พึ่งของน้องอยู่แล้ว
อ่าาา อยากอ่านตอนต่อไปมากๆ
อยากรู้ว่าทรงพลจะทำยังไง อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารทรงพลนะ
จริงๆ ทรงพลก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้นหนิ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาา
-
ตอนนี้
พี่จักรกับทรงพล กินกันไม่ลงนะ เออ
เอาเป็นว่า *โบกป้ายไฟ ทรงพลแล้วแอบจิ้น จักร*พลเบาๆๆๆ กร๊ากกกกกกกกกกก :laugh: :laugh:
-
ชักชอบทรงพลขึ้นมาสะแล้วสิ
-
:เริ่มแบ่งใจให้ทรงพลเล็กๆ
อยากเห็นทรงพลเจอคนที่ใช่บ้างจัง ทรงพลจะได้มีความสุขมากขึ้นกว่านี้ :กอด1:
-
จะจบแล้วหรอ ทำไมมันเร็วจังเลยอ่ะ
-
ครอบครัวคือจุดเริ่มต้นของสังคมมนุษย์
ถึงความชอบ รสนิยม หรือนิสัยโดยรวมจะคล้ายกัน แต่ถ้าสภาพแวดล้อมของครอบครัวแตกต่างกัน ก็จะทำให้ความคิด,จิตสำนึกของคนเราแตกต่างกันทันที
:เฮ้อ:
-
ว๊ากกกกกกกกก
ว๊ากกกกกกกกกกกกกก
ว่าแล้วว่าทรงพลต้องเป็นคนดี! ชอบค่ะ!!
ไม่อยากให้พี่จักรลงเอยกับน้ำทิพย์แล้ว! (แลดูจไม่ได้ลงจริงๆ) มาสปาร์คกับทรงพลแทนเทิ้ดดดดด *โดนต่อย //555
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
*นวดๆๆๆ
-
พี่โตกับของขวัญนี่เหมาะกันจริงๆเลยเพราะของขวัญแพ้ทางชนิดไร้ทางสู้ :laugh: :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดดดดดด จิ้นพี่จักรกับทรงพลไปแล้วอ่ะ :o8:
อยากเห็นพี่จักรดึงทรงพลขึ้นมาจากหลุมดำ
-
จะจบแล้วเหรอออออ เสียดายอ่ะ
ตอนนี้หลงรักจักรหัวปักหัวปำ
-
ให้ตายสิ เรื่องนี้เด่นทุกตัวละครเลย
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
-
เมื่อคืนเล้าเข้าไม่ได้ถึงกับคลั่ง
:z3:
เลยแอบแวบไปอ่านในบล็อคก่อนแล้วแวะมาเมนท์ที่เก่า
ทรงพลเอ๊ยชีวิตน่าสงสารเหมือนกันนะ
แต่ในเมื่อเคยก้าวข้ามความลำบากตอนนั้นมาได้แล้ว
ทำไมถึงยังเอาอดีตอันนั้นมาทำร้ายตัวเองอยู่ได้ล่ะ
ปล่อยให้มันเป็นแค่เวลาที่ผ่านไปแล้ว
เอาไว้เป็นสิ่งเตือนใจก็พอ
ทั้งๆที่ใจจริงก็ไม่ได้เป็นคนเลวเลย
เลิกๆซะนะทรงพล
คนอ่านจะพยายามยุให้น้องบัวหาคู่ให้นะ
ต่อไปจะได้เป็นผู้เป็นคนกับคนอื่นเค้าบ้าง
:laugh:
ตอนนี้พี่โตของเราสามารถ
ทำให้ของขวัญอยู่ในโอวาทได้เป็นอย่างดี
บอกแล้วต้องยกตำแหน่งสามีดีเด่นให้นอนกอดไปเลย
ตอนหน้าจะจบแล้ว ไวจัง
คนอ่านยังอยากนั่งเฝ้าหน้าจอคอมทุกวันพุธต่อเรื่อยๆ
แต่งานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกราเนอะ
เรามาตั้งหน้าตั้งตารอตอนจบของจอมร้ายกันดีกว่า
:m11:
:กอด1: น้องบัว
-
การถูกทิ้งจากครอบครัว เลวร้ายที่สุดแล้ว :m15:
-
งง จะจบแล้วหรอค้าบบบ ยังสนุกอยู๋เลยอ่าาา
พี่โตปราบของขวัญได้อยู่หมัดที่เดียวเชียว
เขามีเรื่องจะสารภาำพ แหละ ตอนอ่านพี่จักรกับทรงพล :o8:
เขาจิ้นพี่จักรกับทรงพลเฉยเลยอ่า กรี๊ดดดดดดดด :impress2: ( วิ่งหลบ รองเท้าา)
อยู่ดีๆก็แว่บเข้ามา จิ้นเป็นฉาก ๆ ที่เดียวเชียว อั๊ยยะ
ติดตามตอนต่อไปค้าบบ
เป็นเหมือนกันเลยครับ เรื่องจิ้นพี่จักรกะทรงพลอะ
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนว่า พี่จักรนี้แหละที่จะเติมเต็มให้ทรงพลได้ :o8:
ปล. ใจหายจัง เรื่องนี้จะจบซะแล้ว เป็นเรื่องที่ทุกวันพุธจะต้องมานั่งรอแต่เช้า คอยรีเฟรชเพจตลอดวัน ใจหายจริงๆ คงคิดถึงพี่โต ของขวัญแย่แน่ๆเลย :z3:
-
มันฮาตรงที่ลุงชัยส่งของขวัญมากักกันไว้กับพี่โตอ่ะ รู้ทันหลานชายมากๆ ว่า ของขวัญจะต้องหมกหมุ่นกับการตามหาทรงพลขนาดหนักจนอาจจะแอบทำอะไรซักอย่าง
ส่วนในตอนนี้ต้องยกให้พี่จักรไปเลย เท่มาก
-
จะจบแบบไม่ทันตั้งตัว พี่โตยังไม่ค่อยได้ทำอะไรเลย อิอิ
-
ทรงพลหล่ออะ แต่พี่โตเท่ห์กว่าเปนไหนๆ
-
หวังว่าจะบรรลุเห็นแสงธรรมนะทรงพล :call:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
คนที่น่าอิจฉาที่สุดในเรื่องคงเป็นจอมขวัญนี่แหละ
ถูกห้อมล้อมด้วยคนที่รักและหวังดีมากมาย
ครอบครัวก็อบอุ่น คนรักก็แสนดี
หวังว่าทรงพลจะแก้ไขอะไรให้ดีขึ้นบ้างกับครอบครัวของตัวเอง
นี่ขนาดได้คุยกับพี่จักรแค่ครึ่งชั่วโมงนะ ยังเห็นแสงสว่างรำไร
ชอบตอนที่คุณเทิดศักดิ์คิดถึง "ครอบครัวคืองานแฮนด์เมด"
ทำไมใคร ๆ ชอบคิดว่าพี่จักรรักจอมขวัญมากกว่าพี่น้อง แม้แต่ตัวข้าพเจ้าเอง ก๊าก...
-
ตอนนี้ยกให้ลุงชัยกับพี่จักร....เป็นพระเอก
พี่จักรแมนมากๆ .....รักน้องสุดๆ
พี่โต...รับบทรองหลอก "ล่อ" ของขวัญไปก่อน...
-
อ่านไปเขินไป
จักร กับ ทรงพล ก็น่าจิ้นนะ :z1:
-
จะจบแล้วเหรอ เสียดายจัง พี่โตยังไม่ได้ทำหน้าที่เลย อิ อิ
รออ่านตอนพิเศษอยู่ค่ะ :กอด1:
-
ตอนนี้ทั้งพี่จักรและทรงพล มาแรงแซงโค้ง
-
อยากให้ทรงพลคู่กับพี่จักรจัง
แต่ก็อดสงสารป้ารีที่จะไม่มีหลานให้อุ้มน่ะซิ
-
ของขวัญน่ารักอ่ะ แพ้ทางพี่โตตลอดเลย รู้จักอ้อนนู่นนี่นั่น พี่โตก็เหมือนกัน พอจับทางของขวัญได้ก็ใช้ซะ น้องอ้อนไม่ทันเลยทีเดียว
ทรงพลคิดได้แล้ว คำว่าครอบครัวมันศักสิทธิ์นะ ต่อให้ปฏิเสธยังไง มันก็ยังอยู่ อยู่ในใจด้วย ปากว่าชัง แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะยื่นมือเขิาไปช่วยเหลือ โชคดีแล้วที่ขวัญมีครอบครัวที่ดีและเข้าใจ
อยากได้ตอนพิเศษแบบพี่โตจัดเต็ม เอาให้น้องขวัญร่วงไปเลย เอ๊ะ !!?
-
:m15: จะจบแล้ว. ใจหายเหมือนกันนะ...
-
ทำไมถึงนึกอยากให้ทรงพลมีคู่ก็ไม่รู้
แบบว่ามันคงจะดิบ ๆ ดีอ่ะ :z1: (คู่กับชายนะ)
:pig4: คะ
-
ทรงพลน่าสงสารจัง ของขวัญดูเป็นเด็กน้อยที่โดนปกป้องละตามเกมใครต่อใครไม่ทันไปเลย
-
จะจบแล้วหรา
ยังเสพของขวัญกะพี่โตไม่อิ่มเลย
:o12:
-
ดูท่าน่าจะจบดีนะ
ต่างคนก็น่าจะมีความ
สุข :กอด1:
-
ยกนิ้วให้พี่โตที่ปราบขวัญได้
และแอบดีใจที่ครอบครัวของพี่โตรับได้
และที่ชอบที่สุดพี่กฤตที่รักน้องมาก.. o13
-
:a5:
จะจบแล้ว ??
o7
-
จักรกับทรงพลนี่อะไรกันป่าวเนี่ย?
5555555555
-
หล่อแบบเทาๆเบลอๆ :z2:
-
ทรงพลก็ช่วยน้องนิดหนึ่ง ยังไงก็พี่น้อง ตัดกันไม่ขาดหรอก
ถึงไม่ใช่พี่น้อง แต่ถ้าเราช่วยได้ ก็ช่วยเขาหน่อยเถอะ
พี่โตเท่ห์เนอะ ดูแล (ควบคุม) ของขวัญได้
ถ้าขวัญดื้อ อยากให้พี่โตงอน ๆๆ ให้ขวัญง้อ
-
คนมันจะดีหรือไม่ดีมันอยู่ที่ตัวเองและคนรอบข้างจริงๆ :เฮ้อ:
พี่โตปราบของขวัญซะอยู่หมัดเลย :laugh:
ตอนหน้าก็จะจบแล้ว ยังไม่อยากให้จบเร็วเลยอ่า
การรออ่านพี่โตกะของขวัญทุกสัปดาห์มันเป็นความสุขของคนอ่านจริงๆนะคุณบัว :sad11:
-
หุหุ พี่โตจัดการของขวัญได้อยู่เลยอะ ส่วนพี่จักรรักเขาก้อบอกไปเหอะจะได้มีความสุขมั้ง อิอิ
-
จะจบแล้วหรือเนี่ย
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
-
แต่ตอนนี้เราว่าพี่จักรหล่อนะ
ชอบความรักที่คุณลุงคุณป้าและพี่จักร มอบให้ของขวัญ
มันอบอุ่นมาก ^ ^
พี่โตนี่เก่งจัง
รู้วิธีทำให้เด็กดื้อไม่กล้าหือเลย
เซียนขั้นลุงชัยแล้ว
แล้วความรักของพี่จักรกับคุณน้ำจะยังไงเนี่ย ลุ้นๆ
ปล.ตอนหน้ายังไม่อยากให้จบเลย
-
เพิ่งอ่านทันค่ะ :o8: ขออภัยที่มาเจอกันช้าไปหน่อย
กำลังอ่านเพลินๆ ตอนหน้าจะจบซะงั้น :a5: ไม่เป็นไรๆ เรายังมีความหวังกับตอนพิเศษอยู่
น้องของขวัญน่ารักแสบสันต์มากๆ ค่ะ ต้องระดับพี่โตจริงๆ แหละ ที่จะเอาอยู่ ช่างเข้าคู่กันได้เหมาะเจาะจริงๆ ค่ะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
ใจหายอ่ะ จะจบแล้ว ขอลูกบ้าจอมขวัญอีกสักทีเถอะ 5555
-
เกิดความรู้สึกผุดขึ้นมา ถ้าจักรและทรงพลเป็นแฟนกัน..... :z1: แต่ให้เรื่องนี้เหลือผู้ชายแท้ๆบ้างก็ดีเนอะ :laugh:
พาร์ทหน้าจบแล้ว..... :monkeysad:
ยังไม่อยากให้จบเล้ย
-
ลุ้นพี่จักรกับคุณน้ำ
อดีตมันผ่านไปแล้วนะคุณทรงพล :sad11:
:กอด1: :L2:
-
เรื่องคลี่คลาย นึกว่าทรงพลแอบชอบของขวัญ
ที่แท้อยากให้เลว ตกต่ำเหมือนกัน เฮ้อ
ครอบครัวเป็นพื้นฐานที่มั่นคงมากมาย ทำให้ของขวัญเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่พร้อม
ขอบคุณคนเขียนครับ
-
จบ!?! รวดเร็วจนน่าใจหายมากค่ะ
เราชอบตัวละครของเรื่องนี้หลายตัวเลย
อยู่รวมกันแล้วอบอุ่นมากๆ
อยากได้ทรงพลกับเต็ง กรี๊สสสสส จิ้นไปได้
ขอตอนพิเศษสำหรับพี่จักรและคุณน้ำด้วยนะคะ
พี่จักรคงรักคุณน้ำมานานแล้ว
แต่ก็เก็บเอาไว้ แอบซ่อนเอาไว้เพียงคนเดียว
ข้าวเหนียวนึ่งจริงๆ
-
ใกล้จบแล้ว...อยากอ่านต่ออีก อิอิ
ตอนนี้มาพร้อมความเคลียร์...
ทั้งเรื่องสะใภ้ ทั้งเรื่องผู้ชายสีเทาๆ ^^
ยังคงเน้นเรื่องครอบครัวอยู่เคียงข้างกัน จนรู้สึกได้ว่า...
ต่อให้เราจะเป็นตายร้ายดียังไง สุดท้ายคนที่อยู่ข้างเราคือครอบครัวนี่แหละ ^^V
รอตอนจบสวยงามพร้อมตอนต่อสเปฯ หวานที่พระเอกจะได้ทำ-หน้าที่-อย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย วะฮ่ะฮะฮ่ะฮ่าาาาา ><!!
-
โห พาร์ทหน้าจะจบแล้วหรอ เสียดายจัง
อ่านตอนนี้แล้ว ดีใจแทนของขวัญจริงๆที่มีครอบครัวที่แสนดีๆอยู่ข้างๆ จนข้ามผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายได้
-
จะจบแล้ววววววววววว ยังไม่หวานกันเท่าไรเลย จะรอตอนพิเศษหวานๆนะคะ
แต่ตอนนี้ชอบทรงพลอ่ะ ถึงจะไม่ใช่คนดีแต่ก็ ไม่ได้เลวไปซะหมด อยากให้แต่งเรื่อง
ของทรงพลด้วยจัง ให้เป็นเคะด้วยจะดีมากเลยค่า :haun4:
-
อืมนะ
ชีวิตคนเรามันก็เลือกเกิดไม่ได้จริงๆอะแหละ
แต่มันอยู่ที่เราจะเลือกใช้ยังไง
เป็นกำลังใจให้คุณบัวนะคะ รอตอนจบและสเปค่ะ
-
แอบชอบพี่จักรกับทรงพลลลลลลล >O< คนเขียนจัดมาซักฉากก ขอฟินหน่อย 555
-
โอยย เมื่อวานเวปล่มรึเปล่า หรือเนตบ้านเค้าเจ๊ง เข้ามาตอนค่ำๆ เข้าไม่ได้เลย
ใจแทบขาด วันนี้กว่าจะได้อ่านน
โฮฮฮฮฮ เรื่องทรงพลก็น่าสงสารไปนะ
พี่โตเจ๋งงมาก ฮ่าๆๆ ปราบของขวัญได้อยู่หมัดเลยย
พาร์ทหน้าจบแล้วหรออ O.o
ติดเรื่องนี้อย่างกับติดคาเฟอีน เพิ่งตามอ่านทั้งเรื่องจนจบตอนสุดท้าย
ยังไงก็รอพาร์ทหน้านะคะ
แล้วก็สเป..รอ ร๊อ รอ นะคะ
-
จิ้นพี่จักร กับ คุณทรงพลไปแล้ว -/////-
แถมคุณทรงพลยังเป็นเคะด้วย ... (. .)"
-
:pig4:
-
สุดยอดอ่ะตอนนี้ ชอบมากๆๆ
-
อ่านทันแล้ว ทันตอนจะจบพอดี :sad4:
รู้สึกตอนนี้ทรงพลหล่อจัง :impress2: :impress2:
แล้วพี่จักรกับน้ำจะยังไงล่ะเนี่ย
-
^^
-
พี่โตเอาอยู่ o13
-
ทรงพล ถึงจะโดนทิ้งก็ไม่เป็นไรนะ
มาซบอกคนอ่านได้นะเบ่เบ๋ :impress3:
ตอนหน้าจบแล้วววว เร็วจังเลยยยย :m15:
ขอสเปเยอะเลยนะคะ
แบบให้พี่โตกะของขวัญหวานกันสุดฤทธิ์ไปเลย :z1:
-
:กอด1:
-
อารมณ์ เหมือน กำลังซดมาม่า แต่ว่า .... กรูจะยิ้มทำมายยยยยยยยยยยย
-
:a5: จะจบแล้วหรอ ดีนะที่ตามอ่าน ตามเม้นจนทัน
คิดเหมือนคนเขียนเลยทรงพลหล่อแบบเทาๆจริง
อ่านแล้วเห็นว่าตัวละครในเรื่องนี้ล้วนเป็นคนธรรมดาหมด
มี รัก โลภ โกรธ หลง ดี เลวปนกันไป
ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะผิดพลาด หรือทำพลาดกันได้ แต่หลังจากพลาดแล้วต่างหากที่สำคัญ
....สำคัญว่า เราจะทำอะไร หลังจากที่พลาดไปแล้ว....และได้เรียนรู้อะไรจากมันบ้าง....
ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย เรื่องนี้บางครั้งก็ทำให้เรา อ่านไปยิ้มไป ทำให้เราเขิน :-[
ทำให้เราอ่านไปขมวดคิ้วไป หรือร้องไห้เพราะเศร้าและซึ้งใจไปกับการกระทำของใครบางคนในเรื่อง
ปล.อยากอ่านเรื่องของทรงพลต่อเพราะเราคิดว่า เรื่องของเค้าในเรื่องนี้ยังไม่สุด
ยังมีทางไปได้อีก ถ้ามีเรื่องของทรงพลแต่งแยกมาเราตามไปอ่านแน่รับรอง
เราสนใจนะ เพราะเรื่องนี้ของขวัญต่างออกไปเพราะได้รับโอกาศ และมีคนคอยช่วยพยุงยามล้ม
แต่ทรงพลไม่มีใครเลย เพราะไม่มีใครคอยพยุง คอยยืนมือช่วยเหลือ ให้ความรักและโอกาสแกเค้า
และที่สำคัญเค้าไม่คิดจะหา หรือขอความช่วยเหลือหรือความเมตตาจากใคร เพราะสำหรับเค้าถ้าไม่ให้ก็ไม่จำเป็น
เค้าคิดจะยืนขึ้นมาด้วยตัวเอง เราเลยคิดว่าเรื่องของทรงพลต้องต่างออกไปแน่ๆ คงเป็นเรื่องสีเทาๆ ที่เกิดจากมีหลายสีมาปะปนกัน
-
มารอของขวัญตอนจบคืนพรุ่งนี้ ไม่อยากให้จบเลย >.<.
:impress2: :impress2:
แต่อยากอ่านไวไวจัง อิอิ ^3^
-
มารอของขวัญ ไม่อยากให้จบเลย :เฮ้อ:
-
:z2: :z2:
-
วันนี้วันพุธ เข้ามาปูเสื่อรอของขวัญของพี่โต :impress3:
-
ของขวัญของขวัญ มิตรรักแฟนเพลงมารอแย้ว ฮิ้ววววว
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ โอ๊ย พลาดๆๆ
มีตอนพิเศษของถ้วยฟูด้วย คิดถึงถ้วยฟูมากๆๆๆ
ถ้วยฟูนี่เป็นรวมเล่มแรกๆที่ซื้อเลย น่ารักที่สุด
รออ่านต่อฮะๆๆ
-
ติดตามค๊า ขอแปะก่อนน้า
-
จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
ตอนที่ 24
เรือนไทยของครอบครัววิมลกิตติยังคงร่มรื่นอย่างเคย ลมเย็นสบายพัดผ่านเข้ามาในเรือนอย่างที่ทำเอาคุณพัชรีผู้กำลังใช้เวลาว่างยามบ่ายของวันเสาร์อยู่กับการอ่านเรื่องย่อละครหลังข่าวเรื่องใหม่ที่พระเอกยอดดวงใจ ‘ธาม ภวัตธีรกุล’ จะแสดงนำ ยิ่งรู้สึกว่าตนเองกำลังจะเข้าใกล้การบรรลุขั้นสุดยอดแล้ว ทั้งสุข ทั้งสงบ ทั้งสว่างไสว
ตึง!ตึง!ตึง!
เสียงฝีเท้าตึงตังวิ่งขึ้นบันไดดังมาแต่ไกล ทำเอาหญิงร่างอวบผู้กำลังหลงใหลไปกับใบหน้าคร้ามคมหล่อเหลาของพระเอกหนุ่มดาวรุ่งในหนังสือถึงกับต้องตวัดสายตาไปมองต้นเสียง
“ป้ารี! ขวัญ…อะ! สวัสดีครับ คุณน้ารุ่ง” นอกจากคุณพัชรีผู้คลั่งไคล้ ‘ธาม ภวัตธีรกุล’ แล้ว ยังมีสาวใหญ่อีกหนึ่งที่หลงใหลได้ปลื้มไปกับดาราหนุ่มรูปหล่อผู้นี้เช่นเดียวกัน…ไม่ใช่ใครที่ไหน…คุณรุ่งทิพ มารดาบังเกิดเกล้าของน้ำทิพย์ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นไม้เบื่อไม้เมากับจอมขวัญมาก่อนจนถึงขั้นไม่คิดจะมาเหยียบที่นี่
ทว่าวันนี้…อะไรหลายอย่างเปลี่ยนไป ความสัมพันธ์ระหว่างน้ำทิพย์และจอมขวัญเปลี่ยนแปลง คุณรุ่งทิพจึงขอเปลี่ยนใจด้วยอีกคน ด้วยการมาเยี่ยมเยียนคุณพัชรีถึงที่ พร้อมกับหอบข่าวลับข่าวลือเรื่องล่าสุดมา ‘เม้าส์มอย’ ให้คุณพัชรีฟังชนิดที่สองสาวแทบไม่ลุกไปไหนอีกเลย
“สวัสดี” นอกจากจะยกมือรับไหว้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจแล้ว คุณรุ่งทิพยังส่งเสียงขานรับอีกต่างหาก แถมพอมีใครอีกคนเดินตามหลังจอมขวัญขึ้นมาบนเรือนพร้อมข้าวของเต็มสองมือ ร่างโปร่งก็เหมือนจะเห็นดวงตาของคุณรุ่งทิพมีประกายแปดล้านดวงอยู่ข้างใน!
“ซื้ออะไรมาน่ะโต” ส่วนคุณพัชรีผู้ซึ่งเห็นชายหนุ่มอย่าง ‘อธิป’ อยู่ข้างกายหลานชายตนเองจนเป็นเรื่องปกตินั้นลุกขึ้นเดินไปหาชายหนุ่มร่างสูงที่ยกมือไหว้เธอ
“หมูอบน้ำผึ้งครับ”
“หืม? แล้วนี่ไปถึงไหนกันมา” เมื่อเช้าหลานชายสุดที่รักมาบอกคุณพัชรีว่าจะออกไปซื้อของ เสร็จแล้วก็เอารถออกไปคนเดียว แต่ขากลับมาดันมีอธิปพร้อมหมูอบน้ำผึ้งแถมมาด้วยอย่างนี้ สงสัยจะไปนัดเจอกันข้างนอกล่ะมั้งนี่
“จะไปถึงไหนล่ะป้ารี ขวัญก็ไปซื้อของขวัญให้คุณแพรว พอดีพี่โตโทร.มาบอกว่าอยู่จตุจักรกำลังซื้อต้นอะไรสักอย่างให้ลุงชัย ขวัญเลยนัดเจอกัน” คุณพัชรีหูผึ่งทันทีที่ได้ยินชื่อ ‘คุณแพรว’ จากปากหลานชาย แต่จอมขวัญไม่ได้อยู่อธิบายเพิ่มเติม เพราะเจ้าตัวหันไปค้อมศีรษะให้คุณรุ่งทิพแล้วเอ่ยปากขอตัวสักครู่ ก่อนจะหายเข้าไปในห้องเพื่อเก็บข้าวของ ทิ้งคุณพัชรีให้ต้องหันมามองอธิปด้วยสายตาเป็นกังวล
“โต…นี่…ผู้หญิงคนนั้นยังไม่กลับไปอีกเหรอ” พลอยแพรวอาศัยอยู่ในบ้านของอธิป ในฐานะที่เป็นลูกสาวของญาติห่างๆที่ต่างจังหวัด เรื่องนี้คุณพัชรีรู้ดี และเพราะรู้ดี เลยกำชับให้อธิปตามประกบหลานชายเธอทุกฝีก้าว ไม่ใช่คุณพัชรีไม่ไว้ใจหลานชายตนเอง แต่เพราะ ‘รู้ใจ’ ว่าคนอย่างจอมขวัญนั้นเลือดเจ้าชู้มันข้นเหลือเกิน หรือถึงจะจืดจางไปแล้ว แต่นิสัยชอบเทคแคร์ผู้หญิงก็ยังติดตัวอยู่ดี ซึ่งเรื่องนี้ล่ะ…ที่คุณพัชรีห่วงเหลือเกินว่าจะทำให้ ‘พลอยแพรว’ ฝันกลางวันจะมีวันได้เป็นนางเอกในชีวิตของจอมขวัญ!!
“จะกลับวันมะรืนแล้วครับ” ร่างสูงตอบ ขณะเดินเคียงมากับคุณพัชรีตรงไปยังกลางเรือนที่ยกพื้นเป็นที่นั่งเล่นและรับประทานอาหาร คุณรุ่งทิพนั่งอ่านหนังสือเรื่องย่อละครหลังข่าวราวกับไม่ได้สนอกสนใจประเด็นที่อธิปและคุณพัชรีพูดคุยกัน ทว่า…หูของเธอนั้นแทบจะกระพือด้วยความอยากรู้อยากเห็น
…เมื่อกี้จอมขวัญว่า ‘ซื้อของขวัญให้คุณแพรว’ ใครคือคุณแพรว? … คุณรุ่งทิพอยากรู้เต็มอก แต่ไม่กล้าเสนอหน้าถามมากนัก ที่ทำได้คือการนั่งต่อไปเพื่อรับฟังเรื่องราวอย่างเงียบๆ
“กลับๆไปก็ดี…ป้าล่ะกลัวใจของขวัญจริงๆเลย ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไรซะด้วย จะว่าไปแล้วก็สเป็กมันเลยนะ ขาวๆ หมวยๆน่ะ” คุณพัชรีพูดถึงสเป็คของหลานชายแล้วเหลือบมองผู้ชายตรงหน้าที่ห่างไกลจาก ‘คนรักในอุดมคติ’ ของจอมขวัญสุดกู่แล้วก็นึกแปลกใจว่าอะไรหนอเล่นตลกให้สองคนนี่มารักกันได้
“คุณรีพูดอย่างกับจอมขวัญนอกใจอธิปอย่างนั้นละค่ะ!” คุณรุ่งทิพโพลงอย่างลืมตัว ตอนแรกก็ตั้งใจจะนั่งฟังเงียบๆหรอก แต่พอลองประมวลผลจากสิ่งที่ได้ยินมาแล้ว ก็ทำเอาอยู่เฉยไม่ไหว จนหลุดปากถามออกไปอย่างรวดเร็ว
คุณพัชรีกะพริบตาปริบๆกับคำถามนั้น ก่อนจะย้อนถามอย่างเก้อๆ
“เอ่อ…นี่คุณรุ่ง…ทราบเรื่องของขวัญกับโตด้วยหรือคะ?”
คุณรุ่งทิพเพิ่งจะรู้ตัวว่าดันเผลอหลุดปากไปเสียแล้ว แต่จะตอบอะไรได้มากไปกว่าความจริงเล่า?
เธอหัวเราะร่วนแก้เก้อ ก่อนจะเหลือบตาไปมองอธิปที่นั่งเงียบๆ
“แหม! ฉันน่ะ! รู้คนแรกเลยค่ะ!” เธอยังจำได้ถึงตอนที่จอมขวัญปากดีว่าอธิปเป็นเกย์และจีบเขา ตอนนั้นเธอตกใจแทบตาย แต่ตอนนี้สิ!...คุณรุ่งทิพบอกได้คำเดียวว่าเวลามองสองหนุ่มอยู่ด้วยกันแล้วรู้สึกถึงความเหมาะสมอย่างน่าประหลาด! กิ่งทองใบหยก! เพราะคุณรุ่งทิพนี่แหละแม่สื่อ!!!...
“ร…รู้คนแรก?” คุณพัชรีถึงกับตะลึง ด้วยไม่คิดว่าคนวงนอกที่สุดในเรื่องนี้อย่างคุณรุ่งทิพจะเข้าถึงข่าวนี้ก่อนใคร
“ก็ใช่น่ะสิคะ! ตอนแรกก็ยังไม่มั่นใจหรอกค่ะว่าจะจริงรึเปล่า แต่ตอนไปทะเลด้วยกัน อู้ย! มองปราดเดียวก็รู้เลยค่ะว่าคู่นี้น่ะ…เขา…ชัวร์!” ว่าแล้วคุณรุ่งทิพก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเรื่องที่อยู่ในความทรงจำ แต่แหม! ตอนนั้นจอมขวัญยังปฏิเสธเสียงหนักแน่นว่าไม่ได้เป็นอะไรกับอธิป แล้วดูตอนนี้เถอะ!...ยอมให้อธิปเดินตามต้อยๆ ไม่มีบ่นอะไรสักคำ!!...
คุณพัชรีเห็นมารดาของน้ำทิพย์ดูจะรู้ลึกรู้จริง และอาจจะรู้เรื่องที่เธอไม่กล้าถามจากหลานชาย เลยต้องเหลือบตามาทางอธิป
“โต…ไปดูของขวัญให้ป้าหน่อย ไม่รู้รายนั้นเข้าไปหลับรึเปล่า เมื่อเช้าก็ตื่นซะเช้า ถ้าหลับก็เปิดแอร์ให้ด้วยนะ” ร่างสูงพอจะรู้ว่าคุณพัชรีต้องการเวลาส่วนตัวกับคุณรุ่งทิพ คงจะอยากถามไถ่ตามประสาผู้ใหญ่ถึงเรื่องของเขาและจอมขวัญ ชายหนุ่มรับคำก่อนจะหันไปขอตัวจากคุณรุ่งทิพแล้วจึงเดินเลี่ยงไปยังห้องนอนของจอมขวัญ
คุณพัชรีมองส่งจนแผ่นหลังกว้างหายลับเข้าไปในห้องแล้ว จึงหันมาทางเพื่อนสนทนาที่นั่งคุยเรื่องของดารามาตั้งแต่เช้า แต่ตอนนี้เห็นทีต้องเปลี่ยนเป็นเรื่องของหลานชายของเธอแทน
“ที่คุณรุ่งว่า…รู้มาตั้งแต่แรกเนี่ย รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“ก็…ตั้งแต่หลานคุณรีเข้าโรงพยาบาลครั้งนู้นน่ะค่ะ! เขายอมรับเองเลยนะคะ ว่าอธิปไปจีบเขาก่อน” พูดไปก็ชักจะเขินไป คุณรุ่งทิพรู้สึกเหมือนตัวเองเห็นละครในชีวิตจริงอย่างไรอย่างนั้น ตอนแรกก็ทะเลาะกัน ไม่ถูกชะตา เหม็นขี้หน้า แต่ไปๆมาๆ เป็นว่าอธิปกลับเข้าไปจีบจอมขวัญเสียอย่างนั้น “…แหม…เหมือนในนิยายเลยนะคะ ว่าแต่…คุณรีพอจะทราบมั้ยคะ ว่าใครพระเอกใครนางเอก”
คุณพัชรีนิ่งไปเล็กน้อย ด้วยไม่กล้าพูดอะไรมาก แม้คุณรุ่งทิพจะสนิทกับเธอในระดับหนึ่ง แต่ถ้าเอาเรื่องของจอมขวัญและอธิปไปพูดในทางเสียหายแล้วล่ะก็ ความรักเล็กๆของคนทั้งคู่จะต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน
“เอ่อ…คือ…” คุณรุ่งทิพยังจับจ้องรอคอยคำตอบ ยิ่งทำเอาอึกอักเข้าไปใหญ่
“มันพูดยากก็ไม่เป็นไรคุณรี ฉันเข้าใจ…แต่เอาเป็นว่า ถ้าคุณรีอยากให้ช่วยอะไรเกี่ยวกับเรื่องของสองคนนั่นแล้วละก็ บอกรุ่งทิพคนนี้ได้ทันทีเลยนะคะ ฉันช่วยเต็มเหนี่ยวสุดเหวี่ยงเลยค่ะ!” ท่าทางแสนจะตั้งใจจริงในการให้ความช่วยเหลือนั้น ทำเอาคุณพัชรีอดยิ้มไม่ได้ ไม่ว่าคุณรุ่งทิพจะพูดมันออกมาเพราะอะไร แต่เธอก็ดีใจที่อย่างน้อยก็ยังได้รู้ว่านอกจากครอบครัวของเธอและอธิปจะเป็นแรงดันให้ความรักของทั้งสองคนเป็นไปได้ดีแล้ว คุณรุ่งทิพก็อยากมีส่วนร่วมให้ความรักของคนทั้งคู่ยืดยาวอีกด้วย…
…ดีจริงๆ…ดีจริงๆที่ความรักของจอมขวัญและอธิปเป็นที่เอ็นดูของคนรอบข้างขนาดนี้…
……………………….
ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของคนรัก เขากวาดตามองไปรอบห้องแต่เห็นแค่ถุงสินค้าที่จอมขวัญซื้อมาวางไว้อยู่บนปลายเตียง ส่วนเจ้าตัวไม่อยู่ เขาได้ยินเสียงน้ำไหลจากในห้องน้ำที่มีประตูเชื่อมถึงกัน จึงหันไปดู ก็เห็นจอมขวัญกำลังก้มศีรษะอยู่กับอ่างล้างหน้า เอามือวักน้ำล้างท้ายทอยตัวเองอย่างยากลำบาก
“เป็นอะไรน่ะ” เขาเดินเข้าไปถาม จอมขวัญเงยหน้าขึ้นจากอ่าง หยดน้ำจากท้ายทอยไหลหยดมาตามลาดไหล่และแผ่นอกขาวที่ปราศจากเสื้อ
“คันอ่ะ พี่โต ดูให้หน่อยดิ เป็นผดเปล่า” ไม่พูดเปล่า แต่เจ้าตัวยังหันหลังให้คนรัก แล้วปัดปลายผมเปียกชื้นที่เริ่มยาวปรกท้ายทอยออก
อธิปนิ่งไปเล็กน้อย ท้ายทอยขาวของจอมขวัญอยู่ตรงหน้า เขาได้แต่กะพริบตาถี่ๆ แล้วยกมือขึ้นถูจมูกอย่างเก้อๆ เมื่อรู้สึกว่าตนเองชักจะรู้สึกแปลกๆ กับท้ายทอยของอีกฝ่าย
…ไม่ใช่ว่าไม่รู้ตัวหรอก ตั้งแต่เขาคบหากับจอมขวัญมา อธิปเหมือนกลับไปเป็น ‘นายอธิป’ คนเดิมที่…หลงใหล…ต้องการ…และปรารถนาในตัวคนรัก…
“พี่โต?...” เสียงจอมขวัญดังขึ้นปลุกสติ ร่างสูงเลยเหมือนนึกขึ้นได้ว่าเจ้าของท้ายทอยขาวๆนี้กำลังต้องการความช่วยเหลือจากเขา
“อือ เป็นผด…พี่บอกแล้วว่าให้รอที่ห้างฯ ก็ดื้อจะไปหาพี่ที่จตุจักร” ผดแดงที่คอของจอมขวัญบอกได้อย่างดีว่าเจ้าตัวร้อน เหงื่อออก และทนไม่ไหวจนเผลอเก่า และคงจะร้อนตอนที่ไปจตุจักรเพื่อรอเขาซื้อต้นไม้นั่นล่ะ
ร่างสูงหันไปดึงกระดาษซับหน้ามาซับน้ำออกให้ ก่อนจะดึงแขนอีกฝ่ายออกจากห้องน้ำเพื่อทายาให้
“ผมมันเริ่มยาวแล้วด้วยล่ะ เลยยิ่งร้อน ยิ่งคัน” เจ้าตัวว่าอย่างนั้นแล้วดึงปลายผมตัวเองเล่น “…เดี๋ยวว่างๆไปตัดดีกว่า” อธิปที่กำลังจะลงมือทายาให้ถึงกับชะงัก
“ไม่ตัดไม่ได้เหรอ” คนถูกถามหันมามองอย่างสงสัย และนั่นทำให้คนพูดเริ่มรู้สึกตัวว่าเขาพูดจาประหลาด ทั้งๆที่ปกติแล้วอธิปจะไม่ก้าวก่ายเรื่องการแต่งตัวของจอมขวัญ แต่ครั้งนี้กลับบอกว่า ‘ไม่ตัดไม่ได้เหรอ’
…หมายความว่าผมยาวปรกต้นคออย่างงี้ดีกว่าทรงก่อนงั้นสิ?...
“ไม่อยากให้ขวัญตัดเหรอ” ร่างโปร่งย้อนถาม
“อือ” คนตอบ ตอบสั้น ก่อนจะหมุนกายคนรักให้หันหลังให้เขาเช่นเดิม แล้วลงมือทายาให้
“ทำไม?” คราวนี้มือใหญ่ถึงกับชะงัก จอมขวัญเลยหันกลับมามองอีก อธิปมีท่าทีอึกอัก และใบหน้าคมก็เริ่มขึ้นสีอย่างที่ทำเอาคนมองต้องเลิกคิ้ว หวนคิดไปถึงบทรักหลายๆครั้งของเขาและร่างสูง ที่มักจะมี ‘การจูบท้ายทอย’ ในระหว่างกิจ และหลังกิจอยู่เสมอ ตอนแรกเขาไม่ได้ใส่ใจมันหรอก เพราะเวลาแบบนั้นก็จูบกันจนจะทั่วทั้งตัวอยู่แล้ว จะจูบท้ายทอยเพิ่มก็ไม่รู้สึกผิดปกติเสียเท่าไหร่ แต่ตอนนี้สิ…ตอนนี้เห็นทีเขาจะไม่ใส่ใจไม่ได้ซะแล้ว ในเมื่ออธิปตอบชัดว่าไม่อยากให้เขาตัดผมที่ปรกท้ายทอยออก
…เป็นเพราะชอบผมเขา หรือชอบท้ายทอย?...หรือชอบสองอย่างรวมกัน?
ร่างโปร่งยิ้มเจ้าเล่ห์
“…หรือว่า…พี่โตชอบท้ายทอยขวัญแบบมีผมปรกเหรอ” แถมไม่ชอบธรรมดาอีกต่างหาก ชอบแบบวับๆแวมๆ มีผมปรกนิดๆ…จอมขวัญอยากจะหัวเราะดังๆที่เห็นอีกฝ่ายยิ่งอึกอักพูดไม่ออก เห็นที เขาคงต้องแกล้งอธิปด้วยเรื่อง ‘ท้ายทอย’ บ่อยๆซะแล้ว
อธิปพยายามใช้ความนิ่งสยบทุกการกระทำของคนรัก แต่ไอ้สายตาของจอมขวัญที่มีประกายหยอกล้อก็ส่งมาบ่อยเสียจนเขาต้องยอมหันมาสบตาคนรักเต็มๆ
“อือ ชอบ…มีอะไรมั้ย”
“โหย! ทำเป็นเข้ม ไม่มีอะไรหรอกครับคุณอธิป ผมก็แค่อยากรู้ว่าชอบใช่มั้ย ถ้าชอบจะได้…” จอมขวัญทิ้งประโยคแล้วหายใจเฉยๆนานเป็นพิเศษ ก่อนจะพูดต่อ “…จะได้ไปตัดวันพรุ่งนี้เลย! อื้อ!...อืม…” พูดจบปุ๊บ ริมฝีปากก็ถูกปิดปั๊บ อธิปบดจูบลงกับริมฝีปากแดงที่ช่างพูดช่างเถียงเขาหนักหน่วงในช่วงแรกเหมือนจะลงโทษความปากดี แต่ตอนท้ายกลับอ่อนโยนและแผ่วหวาน จนเมื่อละออกมา จอมขวัญยังนึกเสียดายในอก
“พูดมากนักนะเรา”
“พูดมากอะไรเล่า…” ร่างโปร่งเถียงข้างๆคูๆ เหลือบตามองริมฝีปากของอธิปแล้วนึกอยากได้จูบอย่างเมื่อครู่อีก พวกเขามีเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองเช่นนี้ไม่บ่อยนักในแต่ละสัปดาห์ โชคดีว่าได้ ‘คืนศุกร์เสาร์ เราหรรษา’ ที่คุณพัชรีอนุญาตให้เขาไปค้างบ้านของอธิปตามคำแนะนำของ ‘หมอที่รู้จักกัน’ ซึ่งบอกให้เขาเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้าง จะได้ช่วยรักษาอาการทางจิตเวชที่เขายังรักษาไม่หายขาด
ไม่อย่างนั้นล่ะก็…ป่านนี้อาจจะยิ่ง ‘โหย’ กว่านี้อีก…
“อย่าทำหน้าอย่างนั้น ของขวัญ” อธิปไม่ใช่ไม่รู้ เขาเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย เห็นสายตาของจอมขวัญว่ากำลังคาดหวังอะไร ปกติแล้วพวกเขามักจะอยู่ด้วยกันในคืนวันศุกร์และคืนวันเสาร์ ซึ่งมันเป็นเวลาดีที่พวกเขาจะกอดกัน หรือจูบกันโดยที่ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆให้ต้องเกรงใจ ทว่าเมื่อคืนซึ่งเป็นคืนวันศุกร์ จอมขวัญกลับมาค้างที่บ้านเรือนไทยเพราะต้องคุยงานกับจักรกฤษณ์ต่อ ก็เลยยิ่งทำให้วันนี้…โหยหากันมากกว่าเคย…ตัวอธิปเองก็อยากจะให้หรอก…ถ้าหากว่าตอนนี้อยู่ที่บ้านของเขาล่ะก็ ชายหนุ่มจะไม่ยอมให้จอมขวัญทำสีหน้าอย่างนี้เกินสามนาทีแน่นอน
อธิปเกรงใจคุณพัชรีและคุณชัย บางครั้งที่มาค้างที่นี่ นอนห้องเดียวกับจอมขวัญ เตียงเดียวกับจอมขวัญ แต่เขาไม่เคยทำอะไรมากไปกว่าการนอนข้างกันเลยสักครั้ง
“ก็…” จอมขวัญไม่ต้องถามว่าอีกฝ่ายเห็นเขาแสดงสีหน้าแบบไหนอยู่ ในเมื่อตัวเขาเองเอาแต่จับจ้องไปที่ริมฝีปากของอธิปราวกับคาดหวังว่าในวินาทีข้างหน้า มันจะประทับลงมาให้เขาเลิกโหยหาสักที
ร่างสูงคำรามในคออย่างอัดอั้น แต่ยิ่งเห็นสายตาของจอมขวัญที่กำลังมองเขา ก็ยิ่งทำให้อดไม่ไหว อธิปบอกตัวเองว่า ‘ถ้าแค่จูบ…’ ใช่…ถ้าแค่จูบล่ะก็…อีกสักนิด…ก็น่าจะได้…
มือใหญ่ดึงแขนของคนรักให้ขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากสีสดนั่นอีกครั้ง และครั้งนี้จอมขวัญหยัดรับรสสัมผัสอย่างเต็มใจ ก่อนจะเผยอริมฝีปากน้อยๆแล้วส่งปลายลิ้นแตะสัมผัสกับปลายลิ้นของอธิปอย่างโหยหาและต้องการ มือหนาของร่างสูงรั้งกายโปร่งให้เข้ามาแนบชิด แล้วไล้มือไปตามแนวกระดูกสันหลังบนแผ่นหลังเปลือยขึ้นไปจนถึงท้ายทอย…ส่วนที่เขาชอบที่สุด…
“อื้ม…พี่โตท่าทางจะชอบคอขวัญมากนะเนี่ย” ริมฝีปากผละออกจากกันเล็กน้อย และจอมขวัญก็ไม่ได้เคลิ้มเสียจนล้ออีกฝ่ายไม่ได้ เขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ แต่อธิปไม่ยอมมองรอยยิ้มนั้นเลยแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้ก้มหน้าลงจูบกับซอกคอเขาเสียแล้ว
“อืม…ชอบ…ชอบทั้งหมด…” สัมผัสร้อนของริมฝีปากและลมหายใจของอธิปอังอยู่ที่ซอกคอเขา มันให้ความรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด จอมขวัญเบี่ยงศีรษะให้อีกฝ่ายได้ซุกหน้าลงมากกว่าเดิม ก่อนจะเป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้าไปจูบติ่งหูของอธิปเบาๆแล้วไล้ปลายลิ้นเลียแผ่ว
“หืม!” เขาได้ยินเสียงครางหนักๆในลำคอของร่างสูง แรงกอดรัดจากสองแขนของอธิปก็ดูจะเพิ่มน้ำหนักมากกว่าเดิม จอมขวัญกระตุกยิ้มอย่างชอบใจ ชายหนุ่มกำลังจะไล้ปลายลิ้นเลียติ่งหูอธิปอีกครั้ง ทว่า…ประตูห้องที่อยู่ข้างหลังอธิป และอยู่ตรงหน้าจอมขวัญถูกเปิดเข้ามาเสียก่อน คุณพัชรียืนชะงักอยู่ตรงนั้น…
หญิงร่างอวบอ้าปากค้างเมื่อเห็นคาตาว่าสองหนุ่มกำลังกอดกันแนบแน่น เธอไม่เห็นว่าอธิปกำลังทำอะไร แต่เห็นหัวเขาซุกอยู่กับซอกคอของหลานชายเธอ!...
“ป้ารี!” จอมขวัญร้องข้างหูอธิป และทำให้คนที่กำลังมัวเมาอยู่กับซอกคอขาวของคนรักต้องเงยหน้าแล้วหันกลับไปมอง แล้วทันใดนั้น ทั้งคู่ก็กระโดดแยกห่างออกจากกันอย่างรวดเร็ว!
“เอ่อ…คือ…คือ…คือป้า…ป้า…ป้าเปิดประตูห้องผิด! ขอโทษนะจ๊ะ!!” คุณพัชรีกลืนน้ำลายเอื้อก! ยิ่งเห็นสภาพหลานชายมีแค่กางเกงยีนส์ตัวเดียว จินตนาการของเจ้าแม่ละครหลังข่าวก็ยิ่งตีปีกบินไปไกล! เธอรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว แล้วยืนหอบหายใจอยู่ตรงนั้นราวกับเพิ่งวิ่งมาเป็นกิโลฯ
…คุณพระคุณเจ้า! เวลาอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ สองคนนั่นแทบไม่เคยจะแตะเนื้อแตะตัวกันเลยสักครั้ง! แต่พออยู่กันสองคน ทำไมมันช่างร้อนแรงอย่างนี้!! โอ้ว! นี่ถ้าเธอเปิดประตูเข้าไปช้ากว่านี้อีกสักหน่อยแล้วล่ะก็! คุณพัชรีไม่อยากจะคิด ต่อให้ฉากรักที่แสดงโดย ‘ธาม ภวัตธีรกุล’ พระเอกอันดับหนึ่งในดวงใจจะเริ่ดเลอแค่ไหน! ก็สู้ฉากรักของหลานชายเธอและคนรักในชีวิตจริงไม่ได้แน่นอน!
“สองหนุ่มเขายังไม่เสร็จหรือคะ นี่หมูอบน้ำผึ้งอุ่นเสร็จแล้วนะ” คุณรุ่งทิพเอ่ยปากมาจากกลางเรือน หลังจากจัดแจงเทหมูอบน้ำผึ้งออกจากถุงและอุ่นไมโครเวฟที่ครัวเล็กๆบนเรือนเรียบร้อยแล้ว คุณพัชรีสูดลมหายใจเรียกความกล้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปบอกเพื่อนร่วมสมาคมคอละครแห่งชาติด้วยน้ำเสียงแปร่งปร่า
“ค่ะ…สองหนุ่มเขา… ‘ยังไม่เสร็จ’… ไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่ เรากินกันก่อนเลยก็ได้ค่ะ”
…………………………….
จบสิ้นมื้อหมูอบน้ำผึ้งที่มีสองหนุ่มออกจากห้องมาร่วมวงทีหลัง คุณรุ่งทิพก็กลับมาที่บ้านพร้อมกับหนังสือเรื่องย่อละครหลังข่าวเก่าๆที่คุณพัชรีให้ยืมมา เธอกำลังนั่งอ่านอยู่ที่ใต้ซุ้มต้นไม้หน้าบ้าน พอดีกับได้ยินเสียงรถแล่นมาจอดที่หน้าประตูรั้ว
น้ำทิพย์ลงจากรถญี่ปุ่นแปลกตาที่คุณรุ่งทิพผู้เป็นมารดาไม่เคยเห็นมาก่อน บุตรสาวคนสวยยื่นหน้าเข้าไปล่ำลาเจ้าของรถ ก่อนจะผละออกมามองส่งจนรถคันนั้นเคลื่อนจากไป แล้วจึงเปิดประตูเข้าบ้าน
“แม่…สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ ถุงข้าวของที่เธอหิ้วมาด้วยบอกได้อย่างดีว่าเธอไปซื้อของตามที่มาขออนุญาตออกไปเมื่อเช้านี้
“ไปไหนมาล่ะน้ำ แล้วกลับมารถใคร แม่ไม่เห็นเคยเห็นเลย”
“รถเพื่อนน้ำค่ะ”
“เพื่อนผู้ชายหรือผู้หญิง”
“เพื่อน…ผู้ชายค่ะ” พอมาถึงตรงนี้ คุณรุ่งทิพก็ทำเห็นสีหน้าของบุตรสาวเริ่มจะขึ้นสีน้อยๆที่แก้มขาว
“อ้าว แล้วคุณจักรกฤษณ์ล่ะ” ผู้เป็นแม่ถามตรงเผง เธอรับรู้ว่าน้ำทิพย์และจักรกฤษณ์สนิทกันขึ้นในช่วงหลังๆมานี่ แถมฝ่ายนั้นยังเคยมานอนค้างที่นี่ด้วยซ้ำ แม้จะนอนแค่ชั้นล่างก็เถอะ ตอนแรกคุณรุ่งทิพก็ไม่ชอบใจนักหรอก แต่ในยามนั้นที่ผู้ชายรอบกายของน้ำทิพย์มีจอมขวัญซึ่งมีอดีตไม่พึงประสงค์ มีอธิปซึ่งเป็นเกย์ มีอนุชาซึ่งแต่งงานแล้ว และมีจักรกฤษณ์ซึ่งโสด เธอก็ควรจะดันให้น้ำทิพย์ไปทางจักรกฤษณ์มากที่สุดไม่ใช่หรือ
“คุณจักรกฤษณ์เขาบอกน้ำเองค่ะ ว่ามันเป็นไปไม่ได้…” น้ำทิพย์เว้นระยะสักเล็กน้อย ตอนแรกเธอเองก็กังวลกับการใกล้ชิดกับเขา แต่พอนัดเจอกัน พูดคุยกัน และทำให้ทุกอย่างกระจ่าง จักรกฤษณ์ก็พูดตรงไปตรงมาว่า ‘เรื่องของเธอและเขา…เป็นไปไม่ได้’ แม้น้ำทิพย์จะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ แต่เธอก็สบายใจกับความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขามากกว่าเดิม
…อย่างน้อยก็จะได้รู้…ว่าจักรกฤษณ์และเธอจะคบหากันฉันเพื่อนเท่านั้น…
“…แต่ก็ดีแล้วล่ะค่ะแม่ เป็นเพื่อนกัน คบกันง่ายกว่า อีกอย่างนึง ตอนนี้ชีวิตน้ำก็มีความสุขดี มีแม่อยู่กับน้ำ มีเพื่อนที่ทำงานดีๆ มีเพื่อนอย่างคุณจอม คุณจักรแล้วก็พี่อธิป น้ำว่าตอนนี้น้ำก็ไม่อยากได้อะไรแล้วล่ะค่ะ”
“แล้วเจ้าของรถคันเมื่อกี้ล่ะ” น้ำทิพย์ทำหน้าค้อนที่มารดาจี้ถามแต่เรื่องรถยนต์ที่มาส่งเธอเมื่อครู่
“แม่ก็…เรื่องของอนาคตก็ให้เป็นเรื่องของอนาคตเถอะค่ะ แต่น้ำในตอนนี้น่ะ จีบยากกว่าแต่ก่อนเยอะเลยนะคะ” เธอพูดแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ยามคิดถึงตอนที่แวะไปหาจอมขวัญที่โรงแรมเมื่อไม่กี่วันก่อน แล้วถูกผู้ชายมาถามเบอร์โทรศัพท์ จอมขวัญมาเจอเข้าพอดีเลยถามคำเดียวว่า ‘มีอะไรกับน้องสาวผม’ กลายเป็นว่าเธอเป็นน้องสาวของจอมขวัญไปเสียแล้ว แถมผู้ชายคนนั้นก็รีบจากไปชนิดที่ไม่เอาเบอร์ของเธอเลยแม้แต่ตัวเลขเดียว
“แล้วนี่…ไหนว่าแม่จะไปบ้านคุณป้ารี ทำไมกลับเร็วจังคะ”
สองแม่ลูกพากันเดินเข้าบ้านหลังเล็กที่อยู่ด้วยกันมานาน บ้านที่แม้จะมีแค่เธอสองคนแม่ลูก แต่ก็เป็นบ้านที่อบอุ่นที่สุดสำหรับน้ำทิพย์และคุณรุ่งทิพ
“กินข้าวเสร็จก็กลับ วันนี้เจออธิปที่นั่นด้วยนะ อุ๊ย! น้ำต้องเห็นเอง นายจอมขวัญน่ะ ตอนนั่งกินหมูอบน้ำผึ้งงี้ หน้าแดง แก้มแดง ไม่รู้เขินอะไร สงสัยเขินที่อธิปนั่งข้างๆ!” คุณรุ่งทิพเล่าเฉพาะในส่วนที่เห็น คือหลังจากจอมขวัญและอธิปออกจากห้องมานั่งร่วมวงกินหมูอบน้ำผึ้งด้วยกันนั้น เธอเห็นจอมขวัญก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว ไม่อย่างนั้นก็หันไปมองทางอื่น และแทบจะไม่มีส่วนร่วมในบทสนทนาเลยแม้แต่นิดเดียว ซ้ำยังทำหน้าแดงๆจนเธอคันปากยิบๆอยากจะถามว่าแค่นั่งข้าง ‘แฟน’ ก็ต้องหน้าแดงด้วยหรือ?!
หารู้ไม่ว่าที่จอมขวัญหน้าแดงแถมไม่พูดอะไรสักคำเป็นเพราะเขินที่ป้าตัวเองเห็นช้อตเด็ดต่างหาก!
“แม่อย่าไปล้อคุณจอมเขานะคะ รายนั้นยิ่งขี้อายอยู่ โดยเฉพาะเรื่องของตัวเองกับพี่อธิป” น้ำทิพย์ไม่เคยคิดว่าคนอย่างจอมขวัญจะอายได้ขนาดทุกวันนี้เลย เวลาเธอพบเขาหรือนัดเจอเขา สิ่งแรกที่ห้ามพูดถึงคือ ‘แล้วพี่อธิปละคะ?’ เพราะจอมขวัญจะทำหน้าอึกอักแล้วก็กลายเป็นมึนตึงเธอ หาว่าเธอถามหาแต่อธิป ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้ว น้ำทิพย์รู้หรอกว่าจอมขวัญไม่กล้าพูดเรื่องอธิปให้เธอฟัง ไม่รู้จะอายจะเขินอะไรนัก ในเมื่อเธอก็แสดงออกชัดเจนว่าเธอรู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคน
“รู้แล้วล่ะ นี่แม่ก็ไม่ได้ล้อเขาสักคำนะ แค่นั่งจ้องอย่างเดียวเอง!” น้ำทิพย์ได้แต่หัวเราะเบาๆ ไม่อยากจะบอกมารดาเลย ว่าแค่ ‘จ้อง’ ก็มากเกินไปสำหรับจอมขวัญแล้ว!
…………………………
-
คุณรุ่งทิพกลับบ้านไปแล้ว และหลังจากนั้นพักหนึ่งอธิปก็ขอลากลับบ้านบ้างเช่นกัน แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันเสาร์ และทุกสัปดาห์จะมีกำหนดให้จอมขวัญไปค้างที่บ้านหลังเล็กในหมู่บ้านกับเขา ทว่าวันนี้…หลังจากคุณพัชรีเห็นฉาก ‘นัวเนีย’ ของเขาและหลานชายของเธอ จอมขวัญก็ขอให้เขากลับไปนอนที่บ้านหลังใหญ่ ส่วนตนเองจะค้างที่บ้านเรือนไทยของวิมลกิตติ ด้วยไม่อยากให้คุณพัชรีคิดว่าพวกเขาจะไปค้างด้วยกันเพื่อ ‘สานต่อ’ กิจกรรมที่ถูกขัดจังหวะ อธิปเลยต้องกลับมานอนที่บ้านของครอบครัว
“อ้าว โต…วันนี้ไม่ได้ค้างที่บ้านนู้นเหรอ” คุณกนกนุชกำลังนั่งดูข่าวตอนเย็นหันมาถามลูกชายที่เพิ่งกลับเข้าบ้าน ปกติแล้วอธิปจะไปค้างบ้านที่หมู่บ้านทุกคืนศุกร์และเสาร์ เรื่องนี้คุณกนกนุชทราบดีว่าอธิปไม่ได้ค้างคนเดียว แต่มีจอมขวัญไปด้วย…แม้จะยังไม่อาจยอมรับได้อย่างหน้าชื่นตาบาน แต่เธอก็ไม่เคยแสดงท่าทางรังเกียจใดๆให้ลูกชายและจอมขวัญเห็น หนำซ้ำเวลาจอมขวัญมาที่นี่ เธอก็ต้อนรับขับสู้เขาดี โชคยังดีที่ทั้งอธิปและจอมขวัญไม่เคยแสดงอาการราวกับคนรักให้เธอเห็นแล้วยอกสายตามากนัก ยามอยู่ต่อหน้าเธอ ทั้งสองเหมือนเพื่อนกัน เหมือนพี่เหมือนน้อง ทว่า… สายตาที่อธิปและจอมขวัญมองกันและกันนั้น มากกว่าเพื่อนธรรมดา
…แต่แล้วอย่างไรเล่า ในเมื่อเธอยอมปล่อยให้เขาสร้างครอบครัวด้วยมือของเขาเองแล้ว เธอจะเข้าไปยุ่มย่ามอีกก็ใช่ที่ สิ่งที่ควรทำในเวลานี้คือการช่วยเหลือให้เขาประคับประคองครอบครัวของเขาให้เดินไปข้างหน้าได้อย่างปลอดภัยและมั่นคงนั่นต่างหาก คือสิ่งที่แม่อย่างเธอควรทำ…
“ไม่ครับแม่” อธิปยังคงเป็นลูกชายที่ดีของเธอ ยังคงทำงานอย่างทุ่มเทและรับผิดชอบ หากจะมีบ้างที่เปลี่ยนไปก็ตรงที่เขามักจะแวะไปทานอาหารเที่ยงกับจอมขวัญ แต่เท่าที่คุณกนกนุชทราบมาคือร้านแต่ละร้านที่สองหนุ่มไปนั้น มักจะสมบุกสมบันเป็นอย่างยิ่ง ไม่ร้อนตับแลบ ก็คนเยอะวุ่นวายอุตลุดเพราะขายดี คนเห็นจะเอาไปลือก็ไม่รู้จะลือกันยังไง เพราะมองแบบไหนก็ห่างไกลจากคำว่าเดททั้งนั้น
“แล้วของขวัญนอนที่เรือนไทยเหรอ”
“ครับ” อธิปไม่ได้บอกเหตุผลว่าเพราะอะไร คืนวันเสาร์วันนี้ เขาและจอมขวัญจึงแยกกันอยู่
“ไม่ได้ทะเลาะกันใช่มั้ย” คำถามอย่างห่วงใยของมารดาทำเอาร่างสูงต้องยิ้มน้อยๆ
“ไม่หรอกครับแม่” ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยทะเลาะกัน แต่เพราะทุกครั้งที่จอมขวัญชักจะเริ่มทำตาขวางหรือหงุดหงิด เขาก็มักจะแยกตัวออกไปทางอื่น ดีอย่างหนึ่งตรงที่จอมขวัญไม่เดินตามไปหาเรื่องต่อ พออารมณ์เย็นลงแล้วจึงค่อยมาคุยกัน
“ดีแล้ว ไม่ใช่ทะเลาะกันไม่ได้นะโต เราทะเลาะกันได้ แต่เราก็ต้องคืนดีกันให้ได้เหมือนกัน ในเมื่อเลือกที่จะรักกัน เลือกที่จะอยู่ด้วยกัน ก็ต้องเรียนรู้ที่จะยอมกันบ้างนะ”
“ครับ” อธิปได้แต่ยิ้ม เขาเองก็รู้ว่ามารดายังเปิดใจได้ไม่เต็มที่สำหรับความรักของเขาและจอมขวัญ แต่ทุกวันนี้ที่เป็นอยู่ และมารดาไม่มีท่าทีรังเกียจ เท่านี้อธิปก็คิดว่ามันดีมากแล้ว
“…แล้ว…แล้วถ้าอยากได้คำปรึกษา มาถามแม่ก็ได้นะ เอ่อ…หรือถ้า…ถ้าไม่สะดวกใจก็…ก็ไปถามพ่อ ส่วนไอ้เต็งน่ะ…ถึงมันจะเป็นน้อง แต่มันก็โตแล้ว มันต้องให้คำปรึกษาดีๆได้แน่ๆ แต่ถ้ามันแนะนำเรื่องเมียสองลูกหกอะไรนั่นก็อย่าไปเอาตามมันล่ะ! แม่ไม่อยากถูกคุณรีบุกมาถึงบ้านหรอกนะ” อธิปหัวเราะเบาๆ เขารู้ดีว่าเรื่องที่มารดาพูดไม่เกินจริงเลยแม้แต่น้อย ถ้าเขานอกใจจอมขวัญจริง ทั้งคุณพัชรี คุณชัย และจักรกฤษณ์จะต้องบุกมาถึงนี่แน่
“เต็งมันก็พูดเล่นน่ะแม่” คุณกนกนุชค้อนน้อยๆที่เห็นลูกชายเข้าข้างอานุภาพเสียเหลือเกิน
“มันพูดเล่นทำจริงบ่อยจะตายไป!...แต่ก็เพราะมันนะ…ที่ทำให้แม่คิดได้…” ถ้าคุณกนกนุชไม่ได้คำพูดของลูกชายคนเล็กมาฉุดสติเอาไว้แล้วล่ะก็ เธอคงจะตีโพยตีพายและอาจทำให้อธิปเสียใจมากกว่านี้ก็ได้…ทั้งที่จริงๆแล้ว อธิปไม่ผิดอะไรเลย…ลูกของเธอแค่รักจอมขวัญ และจอมขวัญก็แค่รักลูกของเธอเท่านั้นเอง
…พวกเขาแค่รักกัน…
หญิงวัยปลายเหลือบตามองลูกชายที่นั่งอยู่ข้างกาย ก่อนจะตบมือตัวเองลงบนมือใหญ่ๆของอธิป
“พรุ่งนี้…แม่จะไปหาพระ จะให้ท่านดูฤกษ์ทำบุญบ้านหลังเล็กที่หมู่บ้าน ถึงโตกับของขวัญจะไปอยู่แค่สัปดาห์ละไม่กี่วัน แต่ก็ทำบุญเอาไว้ บอกเจ้าที่เจ้าทางให้ท่านรับรู้ ท่านจะได้ช่วยคุ้มครอง” คนเป็นลูกมองสบดวงตาของมารดาอย่างตกตะลึงด้วยไม่คิดว่าคุณกนกนุชจะเอ่ยปากเรื่องนี้
“โตกับของขวัญอาจจะเลิกกันหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ในเมื่อวันนี้คบหากัน ก็ต้องทำให้มีแต่วันดีๆ มีแต่วันที่เป็นกุศลในชีวิตร่วมกัน แม่โทร.คุยกับทางคุณรีแล้ว ทางนั้นก็เห็นด้วย แถมรับปากว่าจะเป็นคนจัดการเรื่องอาหารถวายพระเองอีก สบายไป” อธิปยังนิ่งงัน มารดาของเขาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ใจดี และยิ้มง่าย หากแต่จะมีใครรู้บ้างไหมว่าเธอต้องยอมรับกับเรื่องความรักของเขาอย่างหนักหนาเพียงใดก่อนจะทำใจได้ถึงเพียงนี้ในเวลาอันรวดเร็ว
อธิปพูดไม่ออกกับความปรารถนาดีที่ได้รับ เขาได้แต่นิ่งมองหน้ามารดาเนิ่นนาน
“แม่มีลูกแค่สองคน ถ้าหนึ่งคนสร้างครอบครัวดีๆ และมีความสุขกับครอบครัวตัวเองได้แล้ว แม่จะได้ไปดูแลอีกคนอย่างทั่วถึง จะได้รู้กันไปว่าเมียสองลูกหก ไม่จดทะเบียนนี่มันเรื่องจริงรึเปล่า” คำพูดประโยคต่อมาของคุณกนกนุชทำเอาคนเป็นลูกหัวเราะน้อยๆ เขากุมมือมารดาเอาไว้แล้วสัญญาอย่างจริงจัง ทว่าอ่อนโยน
“ผมสัญญาว่าจะสร้างครอบครัวที่ดีที่สุดเท่าที่มือผมจะสร้างได้ ถึงครอบครัวของผมจะไม่เหมือนครอบครัวอื่นๆ แต่ผมเชื่อว่าครอบครัวแบบผมจะมีความสุขไม่แพ้ใครเหมือนกัน”
“แม่ก็เชื่อว่าโตจะทำได้” คุณกนกนุชเชื่อมั่นและอวยพร…ขอให้ครอบครัวของลูกชายมีความสุขความเจริญ วันหนึ่งในภายภาคหน้า ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเขา ก็ขอให้ครอบครัวของเขาช่วยประคับประคองให้เขาผ่านพ้นและยืนหยัดต่อไปให้ได้ และเธอเชื่อ…จอมขวัญจะเป็นแรงใจให้อธิปได้อย่างดี
………………………
เสียงพระสวดสูตรมงคลบทดังขึ้นในบ้านหลังเล็กของเขตหมู่บ้าน วันนี้เป็นวันดี…เป็นวันดีอย่างที่คุณกนกนุชไปหาพระเพื่อขอฤกษ์งามยามดีให้ลูกชายคนโต และรอคอยเกือบเจ็ดเดือนเพื่อให้ถึงวันฤกษ์ดีที่สุดสำหรับลูกชายและคนรักของลูก แน่นอนว่างานนี้เกี่ยวข้องกับจอมขวัญโดยตรง ซึ่งคุณกนกนุชกำชับอธิปหนักหนาว่า ‘เจ้าบ้าน’ ในพิธีครั้งนี้จะต้องมีชื่อของจอมขวัญรวมอยู่ด้วย…
ตอนแรกจอมขวัญเถียงหัวชนฝาอย่างไรก็ไม่ยอม บ้านหลังนี้เป็นของอธิป และไม่ใช่ของเขา จะให้เขามีชื่อร่วมเป็นเจ้าบ้านในงานทำบุญครั้งนี้ไม่ได้ แต่สุดท้าย…อธิปก็มีคนดื้อมานั่งรับพรเคียงข้างกัน เพราะได้คุณพัชรีไปจัดการมาจนได้
“จุดเทียนที่อ่างน้ำมนต์นะ” เสียงคุณชัยดังขึ้นเบาๆ ก่อนจะส่งเทียนให้แก่อธิปและจอมขวัญ ร่างโปร่งขมวดคิ้วน้อยๆอย่างสงสัย แต่ก็รับเทียนมาถือกับคนรัก เมื่อไฟติดดีแล้ว จึงถอยกลับไปนั่งพนมมือรับศีลรับพรตามเดิม
เมื่อถึงตอนนี้ สำรับอาหารถูกลำเลียงมาแล้ว จอมขวัญและอธิปเป็นคนยกขึ้นถวายพระครบทั้งเก้ารูป แล้วจึงก้มลงกราบ ก่อนจะถอยออกมาเมื่อพระฉันเพล
“พี่จักร ทำบุญบ้านต้องมีจุดเทียนเหนืออ่างน้ำมนต์ด้วยเหรอ” จอมขวัญยังสงสัย และแอบมากระซิบถามพี่ชายที่นั่งอยู่นอกบ้าน
“มีดิ! แกไม่รู้รึไง” จักรกฤษณ์ย้อนเอาอย่างนั้น คนถามเลยพูดไม่ออก แต่ก็ยังกังขา
“แต่ว่า…ไม่เห็นเคยรู้มาก่อน…”
“แกจะไปรู้ได้ยังไง บวชก็ไม่เคยบวช” พอพี่ชายว่ามาอย่างนี้ จอมขวัญเลยล้มเลิกไม่ถามอีก จนกระทั่งพระฉันเพลเสร็จ ทั้งเขาและอธิปถูกตามตัวให้ไปร่วมกันถวายปัจจัย จากนั้นจึงกรวดน้ำรับพร
พระชราพรมน้ำมนต์เรียบร้อยก็ถือว่าพิธีที่เริ่มมาตั้งแต่ยามสายจบลงแล้ว อธิปและจอมขวัญเป็นคนส่งพระขึ้นรถ ซึ่งจ้างคนขับรถของโรงแรมในเครือวิมาลาเป็นคนรับส่งพระจากวัดมาที่บ้านและจากบ้านกลับวัด เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว จึงเดินกลับเข้ามาในบ้าน…บ้าน…ที่อธิปคิดว่าจากนี้ไป มันจะเป็นบ้านของเขาและจอมขวัญสองคน
“พี่โต…” ทว่ายังไม่ทันเดินถึงตัวบ้าน เสียงเรียกของคนข้างกายก็ทำให้อธิปต้องหันมอง
“…ขวัญขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่ขวัญมีชื่อร่วมในบ้านหลังนี้” ร่างสูงนิ่งงัน แต่จอมขวัญยังยิ้มให้
“ที่นี่เป็นบ้านของพี่ สร้างจากน้ำพักน้ำแรงพี่ แล้ววันนี้จะให้ขวัญมีชื่อร่วม มันดูเอาเปรียบพี่ ขวัญไม่อยากให้เราสองคนเป็นแบบนั้น”
“ของขวัญ…” อธิปครางชื่อคนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
จอมขวัญพยายามทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ทั้งเขาและครอบครัวของเขารู้สึกว่าเจ้าตัวมาพึ่งพาหรือเข้ามาชุบมือเปิบ ทุกครั้งที่ไปทานอาหารด้วยกัน ถึงจะไม่ได้ออกกันคนละครึ่ง แต่จอมขวัญก็ไม่เคยให้เขาเลี้ยงฝ่ายเดียว หลายครั้งที่เจ้าตัวออกปากว่ามื้อนี้จะเป็นคนจ่าย เวลาไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน แม้เขาจะเป็นคนขับ แต่จอมขวัญจะยื่นมือจ่ายค่าน้ำมันทุกครั้ง
“ขวัญพูดจริงๆนะพี่โต ขวัญไม่สบายใจ” จริงๆแล้วถ้าวันนี้ไม่ได้คุณพัชรีมากล่อม จอมขวัญไม่มีทางยอมนั่งรับพรหน้าสุดข้างอธิปเด็ดขาด เพราะอย่างไรเสียบ้านหลังนี้ก็เป็นของอธิป และเขาก็แค่มาอาศัยเป็นครั้งคราวเท่านั้น
“ของขวัญ…ที่นี่สร้างจากน้ำพักน้ำแรงพี่ก็จริง แต่ในเมื่อของขวัญเป็นคนรักของพี่ แล้วทำไมพี่จะให้ของที่สร้างจากน้ำพักน้ำแรงพี่กับของขวัญไม่ได้ พี่ดีใจกว่าเดิมซะอีก ที่บ้านหลังนี้…ที่พี่สร้าง…พี่ได้อยู่กับของขวัญ วันข้างหน้าเราไม่มีทางรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ของขวัญเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ร่วมกับพี่ แล้วสร้างความทรงจำดีๆกับพี่ได้มั้ย”
“แต่ว่า…” จอมขวัญยังอึกอัก เขาก็เข้าใจในความรู้สึกอยากจะให้ของอธิปหรอก เพราะถ้าเขามีบ้านสักหลัง แม้จะสร้างด้วยความยากลำบากแค่ไหน แต่ถ้าวันหนึ่งจะใช้บ้านหลังนั้นเพื่ออยู่กับคนที่รักแล้วล่ะก็ เขายินดีซ้ำยังดีใจเสียอีก
“เอาอย่างนี้แล้วกัน…ถ้าของขวัญไม่สบายใจ เราแต่งบ้านใหม่มั้ย”
“แต่งบ้านใหม่?”
“อืม พี่ว่าจะซื้อเตียงใหม่ ให้ใหญ่กว่านี้หน่อย ตู้เสื้อผ้าก็เล็กไปสำหรับสองคนด้วย ไหนจะฝักบัวอีก ของขวัญไม่ชอบเพราะน้ำมันแรงไปใช่มั้ย เปลี่ยนแค่หัวฝักบัวก็น่าจะพอ”
“งั้นขวัญจะเป็นคนออกเงินซื้อของทั้งหมดเอง” จอมขวัญเสริมทันทีอย่างเอาจริงเอาจัง อย่างน้อยให้เขาได้ออกเงินบ้าง ไม่ใช่ว่าทุกอย่างในบ้านมาจากน้ำพักน้ำแรงของอธิปคนเดียวแบบที่เป็นอยู่
“เอาอย่างนั้นก็ได้” ร่างสูงตอบ จอมขวัญมีท่าทีมุ่งมั่น มองบ้านไปรอบๆหมายจะหาที่ที่ควรจะปรับปรุงเปลี่ยนแปลงให้เหมาะกับพวกเขาสองคน และอธิปควรหยุดความคาดหวังของเจ้าตัวเสียตั้งแต่ตอนนี้
“แต่ว่า…เราเพิ่งทำบุญบ้านไปน่ะนะ พี่ว่าอีกสักสองสามปีค่อยเปลี่ยนก็ได้” เพียงเท่านั้น ร่างโปร่งก็หันขวับมามองคนพูดให้ความหวังในตอนแรก แต่ตอนนี้ดันกลับลำให้เขาฝันสลายกันเสียอย่างนั้น
“อ้าว!”
“เอาหน่า อีกสองสามปี พี่จะให้ของขวัญทำทุกอย่างเท่าที่อยากทำเลย แต่ตอนนี้ไปกินข้าวได้แล้ว ไป…พวกผู้ใหญ่รอกันแล้ว” อธิปออกเดินนำเข้าบ้านที่เขาเห็นทั้งครอบครัวเขาและครอบครัวของจอมขวัญเดินไปเดินมาอยู่ข้างในเพื่อเตรียมมื้อเที่ยงสำหรับทุกคนที่มาในงานทำบุญบ้านวันนี้
“อะไรวะ! ให้ความหวังแล้วบอกปัดกันดื้อๆนี่หว่า!” เสียงโวยวายเบาๆนั่นทำเอาอธิปยิ้ม
“รักพี่ไปอีกสัก 2-3 ปี แล้วอยากจะเปลี่ยนตรงไหนในบ้าน จะไม่ห้ามเลยแม้แต่นิดเดียว” จอมขวัญมองคนพูดอย่างเคืองๆ แต่ในเมื่อหลวมตัวมาถึงขั้นนี้แล้ว ยอมแม้กระทั่งเป็น ‘ของขวัญ’ ของอธิปแล้ว จะยอมเป็นต่ออีกสัก 2-3 ปีเพื่อที่จะได้มีส่วนร่วมในบ้านหลังนี้บ้างเขาก็ไม่เห็นว่าจะเสียหายตรงไหน…เอาเถอะ! แล้วถ้าถึงตอนนั้น อธิปดื้อแพ่งไม่ให้เขามีส่วนร่วมอีกล่ะก็ ได้เจอฤทธิ์จอมขวัญ วิมลกิตติคนนี้บ้าง
“ว่าไง…ยอมรับ ‘ดีล’ นี้มั้ยครับ คุณจอมขวัญ” คำพูดทีเล่นทีจริงของร่างสูง ยิ่งทำเอาคนฟังหมั่นไส้เข้าไปใหญ่
“ก็…ถ้าแค่ 2-3 ปีน่ะ ก็คงไม่ยาก”
“แล้วถ้าตลอดชีวิต?” จอมขวัญสบตาคนถาม อธิปเป็นคนมั่นคง และคนมั่นคงคนนี้ก็อยากได้ความมั่นใจจากเขาเช่นกัน
ร่างโปร่งยิ้มบางก่อนจะส่ายศีรษะไปมา
“ขวัญก็ไม่รู้หรอก แต่ขวัญสัญญา…ขวัญจะทำทุกอย่างเพื่อให้ความรู้สึกของเราสองคนยาวนานที่สุดเท่าที่จะทำได้” อธิปยิ้มบาง แค่นี้ก็มากพอแล้วสำหรับความรู้สึกของพวกเขาสองคน แค่พยายามทำวันนี้เพื่อให้วันพรุ่งนี้ยังคงมีความรู้สึกนี้ต่อยอดไปเรื่อยๆ เท่านี้…ก็น่าจะเพียงพอ
ร่างของชายหนุ่มสองคนเดินเคียงกันเข้าบ้าน เสียงโล้งเล้งดังมาจากข้างใน เพราะอานุภาพไปกวนประสาทจักรกฤษณ์เข้า มีเสียงคุณพัชรีกับคุณกนกนุชดุลูกชายตัวเองที่ทะเลาะกันไม่รู้เวล่ำเวลา เสียงของน้ำทิพย์และคุณรุ่งทิพบอกว่าอาหารพร้อมแล้ว เสียงคุณเทิดศักดิ์และคุณชัยพูดคุยกันเรื่องกอล์ฟนัดต่อไป
จอมขวัญยิ้มน้อยๆ
วันนี้…จะเป็นอีกวันที่จะกลายเป็นความทรงจำที่แสนงดงามในชีวิตของเขา…ชีวิตของนายจอมขวัญที่เดินผ่านเส้นทางขรุขระและล้มลุกคลุกคลานมากมาย และมันจะมาถึงวันนี้ไม่ได้เลย ถ้าไม่ได้คนรอบข้างช่วยพยุงให้เขาลุกขึ้นมายืนได้อีกครั้ง…ป้ารี ลุงชัย พี่จักร คนสามคนที่ช่วยประคับประคองจนทำให้เขาเติบโต น้ำทิพย์…ผู้หญิงที่กล่อมเกลาจิตใจของเขา คุณรุ่งทิพ…ที่ทำให้เขาได้รู้จักการพลัดพรากและพบรักใหม่ คุณกนกนุช คุณเทิดศักดิ์…คนที่เลี้ยงดูอบรมอธิปมา และอธิป…ผู้ชายที่เคียงข้างเขาในวันนี้…
เขาเหลือบตามองคนข้างกาย อธิปเองก็กำลังมองเขา พวกเขายิ้มให้กัน การอยู่ด้วยกันสองคนอาจจะทำให้หัวใจชุ่มชื้นและหวามไหวก็จริง แต่การอยู่รวมกับคนอื่นๆในครอบครัวก็สร้างชีวิตชีวาให้กับพวกเขาเช่นกัน เสียงเรียกของน้ำทิพย์ และสายตาของทุกคนที่หันมามองบอกได้อย่างดีว่าแม้จอมขวัญและอธิปจะมีเส้นทางความรักที่แตกต่างไปจากผู้ชายคนอื่นๆในโลก แต่สำหรับครอบครัวนี้…ที่ตรงนี้…พวกเขาคือ ‘ของขวัญ’ และ ‘โต’ เสมอ
-
.
.
.
.
จักรกฤษณ์รู้สึกถึงแรงสั่นของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง วันนี้เป็นวันอาทิตย์ และไม่มีใครคนไหนโทร.หาเขาหรอก ยกเว้นอยู่หนึ่งคนที่เขา ‘จ้าง’ เป็นกรณีพิเศษ ให้โทร.หาเขาได้ทุกเมื่อ ถ้าหากว่า ‘มีอะไรเกิดขึ้น’ และตอนนี้…ก็คง ‘เกิดขึ้น’ แล้วนั่นล่ะ
ชายหนุ่มเหลือบมองคนในวงรับประทานอาหารที่นั่งกันมาตั้งแต่พิธีทำบุญบ้านของอธิปและจอมขวัญจบลง แต่จนเย็นย่ำก็ยังไม่มีใครลุกไปที่ไหนสักที เสียงพูดคุยยังดังไม่หยุด และจอมขวัญก็กำลังโต้เถียงกับน้องชายของอธิปอย่างเอาเป็นเอาตาย จักรกฤษณ์จึงลุกขึ้นเลี่ยงออกจากโต๊ะ ทำทีว่าจะไปเอาน้ำ แต่กลับเลี้ยวออกจากบ้านเพื่อรับโทรศัพท์
“….”เขาใช้ความเงียบรับสาย นิ่งรอให้อีกฝ่ายเป็นคนพูด
‘อีฟคลอดแล้ว’
จักรกฤษณ์เพียงรับฟังเงียบๆ ปลายสายจึงพูดต่อ
‘เงินที่มึงให้เอาไว้ยังเหลือ จะเอายังไง’
“เอาไปทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องเอามาคืน ให้ทุกอย่างจบแค่นี้” เขาได้ยินเสียงหัวเราะจากปลายสายดังขึ้นเบาๆ
‘แล้วจะให้บอกอีฟมั้ยว่าเงินที่ใช้ตอนคลอดน่ะเป็นเงินส่วนตัวของจักรกฤษณ์ วิมลกิตติ’
“ไม่ต้องเอาชื่อนามสกุลกูไปเกี่ยวข้องอะไรกับพวกมึงทั้งนั้น กูบอกแล้วว่าให้ทุกอย่างจบแค่นี้ แล้วมึงก็ไม่ต้องโทร.มาอีก”
‘เข้าใจแล้วหน่า ถ้าอย่างนั้นก็แค่นี้แล้วกัน พ่อคนใจบุญ’
“เอ่อ เดี๋ยว!...” เหมือนเขาจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จักรกฤษณ์เรียกปลายสายเอาไว้ก่อนที่ฝ่ายจะตัดสาย รู้ๆกันอยู่ว่าคนอย่าง ‘ทรงพล’ นั้นไม่ทำอะไรที่ไม่ได้เงินนานๆหรอก นี่เขาต้องจ้างมันด้วยซ้ำ ให้มันโทร.มาบอกเมื่ออัญญิกาคลอดลูกแล้ว
จักรกฤษณ์ไม่ได้คิดจะสนใจหรือเอาตัวเองเข้าไปผูกพันกับผู้หญิงคนนั้นอีก หากแต่…สิ่งที่เขาเคยข่มขู่เธอเมื่อสิบปีที่แล้วจนทำให้อัญญิกาเลือกจะทำแท้งยังค้างคาอยู่ในใจ เด็กคนหนึ่งไม่มีโอกาสได้ออกมาลืมตาดูโลกก็เพราะคำพูดของเขา ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะเป็นสายเลือดของน้องชายของเขาหรือไม่ แต่เด็กคนนั้นก็จากไป…แล้วครั้งนี้…ครั้งนี้ที่อัญญิกาท้องอีกครั้ง…แม้จะรู้เต็มอกว่าเด็กในท้องของเธอไม่เกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้นกับ ‘วิมลกิตติ’ แต่จักรกฤษณ์ก็อดไม่ได้…
…อย่างน้อย…ได้ต่ออายุเด็กสักคน…ก็น่าจะทำให้ความรู้สึกผิดที่เกาะกุมในใจจะบรรเทาลงได้บ้าง…
‘มีอะไรอีกล่ะ กูมีเวลาไม่มาก’
“เด็ก…เกิดมาสมบูรณ์ใช่มั้ย” อะไรสักอย่างทำให้จักรกฤษณ์เอ่ยปากถามไปแบบนั้น
‘ครบ 32…’
จักรกฤษณ์ถอนหายใจยาว
‘…กูจะเลี้ยงเด็กคนนี้ให้ดีกว่าที่พวกมึงเลี้ยงไอ้จอมมา’ คนฟังกระตุกยิ้มบางที่มุมปาก
“อย่าให้เงินที่กูจ่ายเป็นค่าทำคลอดเสียเปล่าก็แล้วกัน” เขาได้ยินเสียงหัวเราะดังมาเบาๆ ก่อนที่ต่างฝ่ายต่างตัดสาย
ทุกอย่างดำเนินไปตามครรลองของมัน เขามีชีวิตของเขา จอมขวัญมีครอบครัวของตนเอง น้ำทิพย์กำลังพบรักกับผู้ชายที่เขาก็คิดว่าเหมาะสมกันดี อัญญิกาย้ายไปมีชีวิตใหม่ที่ต่างจังหวัดกับแม่ซึ่งภรรยาของอนุชาไม่ตามรังควาญให้ทำแท้งโดยตกลงแลกกับหนี้ที่อนุชาติดไว้กับทรงพลทั้งหมด ส่วนทรงพล…เขาหวังว่ามันจะเลี้ยง ‘เด็กคนนั้น’ ให้ดีอย่างที่ปากมันพูด…
“เพิ่งรู้ว่าพี่ชายเราเป็นพ่อพระขนาดนี้” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำเอาจักรกฤษณ์ต้องหันมอง จอมขวัญยืนกอดอกพิงกรอบประตูมองเขาด้วยสายตาล้อเลียน
“ออกมาทำไม” เขาถามเปลี่ยนเรื่อง
“เห็นพี่จักรท่าทางแปลกๆเลยตามออกมา ไม่คิดว่าจะได้ยินเรื่อง…ถ้าเดาไม่ผิดต้องเป็นเรื่องของอีฟแหงๆ” จักรกฤษณ์ถอนหายใจ เขาก้มลงมองโทรศัพท์ในมือ
“ฉัน…ทำได้เท่านี้แหละวะ” แม้จะลบล้างความผิดที่เคยใช้คำพูดข่มขู่จนเป็นเหตุผลหนึ่งให้อัญญิกาเลือกทำแท้งเมื่อสิบปีที่แล้ว แต่ร่างสูงก็บอกตัวเองว่าถ้าครั้งนี้…เด็กในท้องของอัญญิกาได้ออกมาลืมตาดูโลก รอยผิดบาปในใจของเขาอาจจะเจือจางลงบ้าง…และมันก็เป็นตามนั้น วินาทีที่ได้รู้ว่าเด็กครบ 32 จักรกฤษณ์รู้สึกยินดี แม้ว่าเด็กคนนั้นจะไม่ใช่ลูกใช่หลานของเขาก็ตาม
“ฉันก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำมันถูกรึเปล่า แต่ถ้าอีฟอยากจะเก็บเด็กเอาไว้ ฉันก็…อยากช่วยให้เด็กคนนี้ได้เกิดออกมา…ก็เท่านั้น”
จอมขวัญมองใบหน้าของพี่ชายที่นิ่งสงบ ก่อนจะยิ้มบาง
“ขวัญภูมิใจในตัวพี่” คนเป็นพี่เงยหน้ามองน้องชาย จอมขวัญยังคงยิ้มให้เขา “แม้ว่า…ถ้าย้อนเวลากลับไปเมื่อสิบปีก่อนได้ ฉันก็จะเลือกปกป้องแกด้วยการข่มขู่อีฟเหมือนเดิมน่ะเหรอ” ร่างโปร่งหัวเราะเบาๆ แล้วโคลงศีรษะไปมา “…เป็นพี่ที่โคตรจะเป็นพี่อย่างหาตัวจับยากเลยแหะ”
“ฉันพูดจริง ไอ้ขวัญ…ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันก็เลือกที่จะปกป้องแก มากกว่าอีฟและเด็กคนนั้น ไม่ว่าเด็กนั่นจะเป็นลูกของแกหรือไม่ก็ตาม” จักรกฤษณ์คิดแค่ว่าถ้าเด็กในท้องอัญญิกาคราวนั้นเป็นลูกของจอมขวัญ น้องชายของเขาจะต้องทุกข์มากกว่านี้ และไม่ว่าอย่างไร เขาก็ต้องกดดันให้อัญญิกาไปเอาเด็กออกให้ได้
“แต่…เวลาย้อนกลับไม่ได้ ขวัญถึงได้บอกว่าสิ่งที่พี่ทำตอนนี้ ขวัญภูมิใจที่สุด พี่จักรเป็นพี่…ที่ทำให้ขวัญรู้สึกว่าตัวเองโชคดี” ร่างโปร่งสูดลมหายใจเข้าลึก หลายครั้งที่เขาล้ม หลายครั้งที่ไม่เห็นหนทางข้างหน้า แต่ก็เพราะมือของจักรกฤษณ์ เพราะครอบครัวของจักรกฤษณ์ที่ช่วยฉุดรั้งให้เขาเดินผ่านเส้นทางลุ่มๆดอนๆของชีวิตจนมาถึงตอนนี้ได้
จักรกฤษณ์อยากดึงน้องชายเข้ามากอด สำหรับเขา มันเองก็เป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตเช่นกัน ต่อให้จะร้าย จะเลวแค่ไหน แต่มันก็เป็นน้องที่เขารัก…เป็นน้อง…ที่บัดนี้ถึงเวลาปล่อยมือให้ ‘ของขวัญ’ ที่แสนมีค่านี้ไปอยู่ในมือของใครอีกคนได้เสียที
ร่างสูงเหลือบมองไปเบื้องหลังของน้องชาย เขาเห็นอธิปมองมาทางนี้อย่างห่วงใย
…ใช่…จอมขวัญมีคนที่ห่วงใยแล้ว มีคนที่สามารถเหนี่ยวรั้งให้เดินไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคง พี่คนนี้หมดหน้าที่ หมดห่วงได้แล้ว…
“ไปพูดอย่างนี้ให้คุณอธิปฟังบ้างแล้วกัน” คนน้องที่กำลังซึ้ง เหลือบดวงตาเรียวขึ้นมองพี่ชายอย่างเอาเรื่อง
“พูดอยู่แล้วล่ะหน่า! ไม่ต้องมาสอนหรอก!” การยอมรับอย่างภาคภูมิของน้องชายทำเอาจักรกฤษณ์เบิกตาโตเล็กน้อย
“โอ้! ลืมไป…ว่าตั้งแต่แกคบกับคุณอธิปนี่นอกจากจะร้อนแรงแล้วยังพูดจาหวานๆเป็นด้วย”
“ร…ร้อนแรง?...พี่จักรเอาอะไรมาพูด”
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้หน่าไอ้น้อง…แม่บอกฉันหมดแล้วว่าแกกับคุณอธิปเคยเข้าไปนัวเนียกันในห้อง แต่แม่ดันเปิดประตูเข้าไปเจอพอดี” จอมขวัญอ้าปากตาโตด้วยความตกใจ
“ป…ป้ารีเล่าเหรอ?!!!”
“ไม่ใช่แค่เล่าธรรมดา…ระดับคุณพัชรีมีวาดภาพประกอบด้วยละน้องเอ๋ย”
“ม…ไม่จริง!”
“จริงแท้แน่นอนเป็นที่สุด! แล้วไม่ใช่รู้แค่ฉันคนเดียว…แกเห็นสามสาวสมาคมแฟนคลับละครหลังข่าวแห่งประเทศไทยมั้ย? แม่คุณอธิป แม่ฉัน และแม่ของน้ำทิพย์…โอ๊ะโฮ แกอย่าให้นั่งรวมกันเชียว เรื่องของแกกับคุณอธิปปลิวว่อนสุดๆ…นั่นๆ…เดินตามกันเข้าไปเม้าส์ในครัวชัวร์เลย” สามสาวที่จักรกฤษณ์ว่ากำลังช่วยกันลำเลียงจานอาหารที่หมดแล้วเดินเข้าครัว จอมขวัญมองตาม แต่เหมือนคำพูดเป่าหูของพี่ชายจะบังตาจนไม่มองความจริงว่าทั้งคุณพัชรี คุณกนกนุชและคุณรุ่งทิพกำลังคุยกันเรื่องละครหลังข่าวที่เพิ่งจบเมื่อวาน และไม่ได้มีหัวข้อใดเกี่ยวข้องกับจอมขวัญและอธิปแม้แต่นิดเดียว
…แต่…เขาก็คิดไปไกลแล้ว…จอมขวัญเม้มปากแน่น ก่อนจะรีบล้วงกุญแจรถตัวเองออกจากกระเป๋ากางเกง
“แกจะไปไหนไอ้ขวัญ”
“ขวัญจะกลับบ้าน!”
“เฮ้ย! กลับได้ไง!! คืนนี้แกต้องนอนกับคุณอธิป!!” จักรกฤษณ์ร้อง แต่จอมขวัญไม่สนใจ เดินดุ่มๆออกไปที่รถซึ่งจอดเรียงกันหน้าบ้าน เป็นฝ่ายพี่ชายที่ต้องเรียกให้ทุกคนช่วยกันห้ามจอมขวัญเอาไว้ เกิดวันนี้มันกลับไปนอนที่เรือนไทย แล้วใครจะนอนกับอธิปเล่า?!! เสียฤกษ์ส่งตัวเข้าหอหมด!
“ไอ้จักร! แกไปพูดอะไร ทำไมของขวัญจะกลับ!” คุณพัชรีรีบวิ่งมากระซิบถามลูกชาย แต่สายตามองไปยังอธิปและจอมขวัญที่ฝ่าย ‘หลานเขย’ ของเธอกำลังตะล่อมให้ ‘นางเอก’ อยู่ต่อ และค้างที่นี่ในคืนนี้
“ก็แค่แซวมันนิดหน่อย”
“ไม่ได้หลุดปากเรื่องงานวันนี้หรอกใช่มั้ย?!” สายตาของคนเป็นแม่คาดคั้นจนจักรกฤษณ์ต้องยกสามนิ้วสาบานแบบลูกเสือ
“สาบานว่าไอ้ขวัญยังเข้าใจว่าวันนี้คืองานทำบุญบ้าน ไม่ใช่งาน ‘แต่ง’ ของมัน” คุณพัชรีถอนหายใจอย่างโล่งอก และยิ่งโล่งอกเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นอธิปเดินนำจอมขวัญเลี้ยวไปทางหลังบ้าน
สรุปเป็นว่าคืนนี้ เธอจะได้ส่งตัว ‘หลานชาย’ เข้าหอแน่นอน
“แม่นี่ก็ช่างคิดเนอะ จะจัดงานแต่งให้มันแต่บอกมันว่าเป็นงานทำบุญบ้าน เอาผูกข้อมือ เจิมแป้ง กับรดน้ำสังข์ออก ไอ้ขวัญก็งี่เง่าดูไม่ออก อาหารเพลแต่ละอย่าง มันเป็นปกติธรรมดาของงานทำบุญบ้านที่ไหน แล้วยังมีจุดเทียนน้ำมนต์อีก มันก็ยังบ้าคิดว่าเป็นงานทำบุญบ้านธรรมดา…ไอ้ขวัญเอ๊ย! ถูกหลอกให้ทำพิธีแต่งงานชัดๆ”
“แล้วยังไงล่ะ! เพื่อเป็นสิริมงคลให้ชีวิตของหลานฉัน! แล้วจะทำไม!” คุณพัชรีย้อน ก่อนจะชี้หน้าลูกชาย
“แกก็ระวังไว้เถอะจักร สักวันในไม่ช้าฉันจะสร้างงานมงคลให้แกเหมือนกัน!!” ว่าแล้วหญิงอวบก็สะบัดหน้าเดินกลับเข้าบ้านพร้อมพลพรรคที่มาร่วมด้วยช่วยกันทำให้งานทำบุญบ้านครั้งนี้เป็นงานอวยพรชีวิตรักของอธิปและจอมขวัญอย่างลับๆ
จักรกฤษณ์มองตาม คำพูดของมารดาทำให้เขาหนาวเยือกไปทั้งหัวใจ
…ดูท่าชีวิตโสดของเขาจะโสดได้อีกแค่ไม่นานเสียแล้วล่ะมั้งนี่!!
FIN
ก่อนอื่น…ขอโทษที่ผิดนัดค่ะ ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ยกเว้นแต่ว่า พิมพ์ตอนจบไม่ออก แหะๆ
เรื่องนี้ยาวมากจริงๆ (สำหรับบัวน่ะนะ) 24 ตอน ไม่รวมตอนพิเศษ เล่นเอาเฮือกกันไปเลย
บัวเป็นคนเขียนนิยายยาวๆไม่ค่อยได้ เพราะว่าพอเขียนไปได้สักพักจะคิดพล๊อตเรื่องใหม่ออก และอยากเขียนเรื่องใหม่ ฮ่าฮ่า
เรื่องนี้ตอนแรกก็เจอเหตุการณ์แบบนั้นเหมือนกันค่ะ พล๊อตเรื่องนี้วางเอาไว้นานหลายปีแล้ว แต่เขียนได้แค่ 8 หน้า ก็หันไปเขียนเรื่องอื่น
ส่วนหนึ่งเพราะเนื้อเรื่องมันแอบดราม่า (เนื่องจากสิ่งที่ถนัดคือการเขียนฮาๆแบบถ้วยฟู พอมาจับดราม่าแล้วบัวจะอึงๆ =.=)
แต่พอกลับมาเขียนเรื่องนี้อีกที บัวก็รู้สึกว่า อ้า! ดีจังน้าที่ได้เขียนมัน ดีจังน้าที่ยังไม่ทิ้งพล๊อตเรื่องนี้…เพราะเรื่องนี้ให้อะไรบัวหลายๆอย่างเลย ตลอดเวลาที่เขียน บัวมักจะเอาการกระทำของตัวละครแต่ละตัวไปเทียบกับครอบครัวของบัวเองเหมือนเรื่องนี้เป็นกระจกส่องหลังให้กับบัวเลยล่ะค่ะ
ไม่ว่าจะการกระทำของคุณพัชรีที่สปอยหลานสุดๆ คุณรุ่งทิพที่เจ้ากี้เจ้าการลูกสุดๆ หรือแม้แต่คุณกนกนุชที่คิดอะไรไปคนละเรื่องกับความคิดของลูกสุดๆ บางทีบัวก็ถามตัวเองว่าการที่พ่อแม่ทะเลาะกับลูกนี่ มีสาเหตุมาจากอะไรบ้างน้า เพราะถูกสปอยมากไป เพราะพ่อแม่เจ้ากี้เจ้าการมากไป หรือเพราะลูกกับพ่อแม่คิดไม่ตรงกัน ในความเป็นจริงมันอาจมีเหตุผลยิบย่อยอีกมากมาย แต่มันก็ทำให้เราตระหนักว่าจริงๆแล้วก็เพราะรักนี่แหละ ถึงทำให้คนในครอบครัวทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆ เพราะความรักนี่แหละที่เลี้ยงดูคนให้โตขึ้นมาอย่างแตกต่าง
…นิยายเรื่องนี้ให้ข้อคิดดีใช่มั้ยล่ะ… (ฮ่าฮ่า สุดยอดจะยกหางนิยายของตัวเอง)
ตัวบัวเองก็หวังว่านิยายเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ ‘ดีจังน้า’ อีกเรื่องนึงในความคิดของคนอ่านนะคะ ^.^
ขอบคุณสำหรับการติดตามมาตลอดหลายเดือน ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ที่มีให้บัว แม้บัวจะไม่ได้ตอบเม้นท์เลย แต่บัวก็อ่านทุกอัน และจะพยายามปรับปรุงงานเขียนของตัวเองต่อไปค่ะ ขอบคุณสำหรับการถามไถ่และทุกความห่วงใย ขอบคุณพื้นที่บอร์ดและโมฯทุกท่านที่ทำให้บัวได้พบปะกับคนอ่านมากมายที่นี่
ขอบคุณจอมขวัญ อธิป จักรกฤษณ์ น้ำทิพย์ คุณพัชรี คุณชัย คุณรุ่งทิพ (ไม่มี ย์ นะจ๊ะ) คุณกนกนุช คุณเทิดศักดิ์ อานุภาพ พลอยแพรว ที่โลดแล่นอยู่ในงานเขียนของบัว หากชื่อใดไปซ้ำกับใครเข้า ก็ขอโทษมา ณ ที่นี่ด้วยนะคะ
แล้วเจอกันกับสเปในอาทิตย์หน้า (คืนเข้าหอของสองเรา ฮิ้วววววว)
ส่วนเรื่องใหม่…รอก่อนนะจ๊ะ อาจจะเป็นเดือนสิบ หรือเดือนสิบเอ็ดนี่ล่ะ (ฟิตปั๋งจริงๆ กร๊ากๆๆๆ)
-
^^^ ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ ที่อ่านสนุกมาก ๆ
-
มาเเล้ว ดีใจ
สนุกมากคะ ชอบ สาวสาวสาว สามคนนั้นมากเลย :bye2:
ของขวัญนี่ก้อเนอะ ความรู่้สึกช่้าซะ
ชอบฉากท้ายทอย อีโรติกจัง
-
เสียดาย ป้ารีไม่น่าเข้าไปขัดจังหวะเลย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/yenta4-emoticon-0010.gif) หรือไม่ก็เข้าไปช้ากว่านั้น ป้ารีจะได้มีเรื่องออกมาเล่าเยอะกว่าเดิม
ของขวัญเจอรักแท้รักจริงแบบพี่โต(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/l20198.gif) สบายไปตลอดชีวิตเลยนะ รอเปลี่ยนบ้านอีก 2 - 3 ปี คงไม่เป็นไรหรอก
รอตอนพิเศษพุธหน้านะจ๊ะ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b9.gif) อยากรู้ว่าจะเข้าหอกันแบบไหน
-
ฮิ้วววววววว.......รอต่อไป.....คืนเข้าาหอ o1
ขอบคุณสําหรับนิยายดีๆ
จะขอติดตามต่อไปค่ะ
พี่โต&ของขวัญ
-
รอเข้าหอด้วย :impress3:
-
ขอบคุณนะครับ o13
แล้วจะรอคืนส่งตัวเข้าหอ :z1:
-
รักป้ารีที่สุด อิอิ
นั่งรอสเปฯ (แสดงความหื่น)
พี่จักร ดูเหงาจัง หาสาวดีๆให้พี่จักรซักคนสิคะ
-
ตอนจบแล้วววววว
แต่อ่านแล้วมีความสุข
ทุกคนดูมีความสุขในแบบของตัวเองทั้งนั้นเลย ดีจัง
ขอสเป 10 ตอน 5555555555555
ขอบคุณที่ไม่ทิ้งพลอตเรื่องนี้ ทำให้เราๆได้มาอ่านกัน
ขอบคุณที่ทำให้ทุกๆอาทิตย์ต้องชะเง้อชะแง้ว่า ของขวัญมารึยังน๊า
แล้วเราจะมีติดตามเรื่องหม่ๆต่อไปปป 5555
-
:z13: จิ้มจองที่
====================
เพิ่งจะอ่านตอนจบเสร็จ ใจก็ลอยละลิ้วไปตอนหน้าซะแล้ว :impress2:
อยากอ่านตอนพิเศษ เข้าห้องหอ..ฮิ้วววววววววววว
-
รอรวมเล่มจ้าขอไปอ่านก่อนเดี๋ยวมาเม้น
-
ขอบคุณน้องบัว มากค่ะสำหรับนิยายน่ารักๆ :L2: อิอิ แอบใจหายเหมือนกันนะเนี่ยยยยย. รอสเปใจจดใจจ่อเรยยยย :m25:
-
o13 จบแล้ว สนุกจริงๆ สนุกมากเลย
:3123: ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆอย่างนี้น่ะค่ะ
จะรอตอนพิเศษและเรื่องต่อไปค่ะ
-
อ่านตอนจบแล้วยิ้ม ครอบครัวเขารักกันดีจังเลยเนอะ
วู้ววว ชอบบ ของขวัญยังไม่รู้ตัวว่า เข้าพิธิแต่งงานแบบบ้านๆ
แต่พี่โตคงเดาได้ใช่ไหม 5555
รอตอนพิเศษกับเรื่องใหม่ค้าบบบ เย้ๆๆๆ
-
จบแล้ว...แต่เป็นการจบที่อิ่มเอมไปกับความรัก ทั้งความรักในรูปแบบคนรัก ความรักของครอบครัว ความรักของเพื่อน :กอด1:
จอมร้าย...เป็นเรื่องที่ให้ข้อคิดหลายๆอย่าง เป็นเรื่องที่ดีมากในความคิดของผม o13
ปล.ขอบคุณคนเขียนจากใจที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ :pig4:
ปล.2 เรื่องใหม่ขอเป็นเรื่องของทรงพล กับพี่จักร แล้วก็เจ้าตัวเล็กที่เกิดออกมาได้ไหม :z1:
-
จบแล้ว เย้!!!
รักเรื่องนี้ม๊ากมากกก
:กอด1:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อยากเป็นคุณพัชรี o18 o18
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนกันคะ อยากอ่านแนวๆ ถ้วยฟูอีกรอบด้วย ฮ่าๆ :pig4: :L1: :L2:
-
อวยพรให้คู่บ่าวสาวรักกันนานๆนะคะ
โดนหลอกแต่งงานแต่ของขวัญก็ยังไม่รู้ตัว ฮ่าๆๆ
-
เย้ ของขวัญกับพี่อธิปแต่งงานแล้ว
ดีใจด้วยนะค่ะ
มีความสุขมากๆนะ
และอีกอย่างที่ดีใจ คือพี่จักรไม่ได้คู่กับน้ำทิพย์ เย้!
ทรงพลก็เลี้ยงหลาน
แต่ว่า อยากอ่าน ตอนพิเศษฉากเข้าหอคืนวิวาห์อ่ะค่ะ
รอๆๆๆๆๆ
o13
-
ไม่ใช่แค่'ดีจังน้า'หรอกค่ะคุณบัว แต่ดีมากๆเลยต่างหาก
เราชอบมากกก สนุก ได้ครบทุกอารมณ์ทุกรสชาติ ได้ข้อคิดด้วย เรียกได้ว่าสาระและบันเทิงมารวมกันพอดีเลย
ฮ่าๆ ของขวัญไม่รู้ตัวว่าเข้าพิธีแต่งงานของตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว
ทางผู้ใหญ่เขาก็กระตือรือร้นเนอะ มีจัดงานให้เรียบร้อยเสร็จสรรพ
ชอบตอนพูดถึงท้ายทอยของของขวัญที่พี่อธิปคลั่งไคล้ แหม มันเซ็กซี่ออกจะตายไป
ว่าแต่ไหนๆน้ำทิพย์ก็ไม่ได้คู่กับพี่จักรแล้ว พี่จักรแกก็ดูแลคนอื่นมาตลอดเลย คุณบัวหาคนมาดูแลพี่จักรบ้างสิคะ
ไม่รู้นี่ถ้าพี่จักรมีแฟนเป็นผู้ชายอีกคน ป้ารีจะยังรับได้ไหมน้อ เพราะเราแอบจิ้นพี่จักรกับทรงพลไปนิดๆหน่อยๆ
แถมช่วงต้นตอนชื่อพระเอกหนุ่ม ‘ธาม ภวัตธีรกุล’ ช่างถูกเน้นบ่อยเสียจนอดสงสัยไม่ได้
ฮ่าๆๆ ก็จิ้นกันไปตามประสาน่ะนะคะ อย่างไรก็ขอขอบคุณคุณบัวสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้
รอติดตามสเปตอนเข้าหอและเรื่องต่อๆไปค่ะ
:กอด1:
-
ชอบมากค่ะคุณบัวเรื่องนี้ (หวังว่าจะมีรวมเล่มนะคะ อยากได้จริงๆ ค่ะ T_T)
ตอนจบยาวได้ใจ ยังไงก็รอสเปอยู่นะคะ ตลกพี่จักรอ่ะ 5555555555555555
-
:กอด1:
-
ขอบคุณที่แต่งนะคะ แต่งดีมากๆ
เรื่องใหม่หรือตอนสเปเชียลขอเป็นเรื่องของทรงพล กับพี่จักร มาได้ไหม 55555555
:z3: o13
-
ขอบคุณนะครับสนุกมากเลยครับ :pig4:
-
จบแล้ว !!!
ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้ติดตามของขวัญกับพี่โตมาตั้งแต่แรก ๆ มาพบเจอพวกเขาทั้งสองคนก็ต่อเมื่อผ่านไปครึ่งเรื่องแล้ว
แต่พอเห็นว่านิยายเรื่องนี้จบแล้วก็แอบอดใจหายไม่ได้เหมือนกัน
ก็เคยทั้งขำ ทั้งเศร้า ทั้งอมยิ้มไปพร้อม ๆ กับของขวัญ กับพี่โตนี่นา ~
อา ... แต่งานเลี้ยงก็ย่อมมีวันเลิกราอ่ะเนอะคะ :o12:
เราเองก็อยากขอบคุณคุณบัวเหมือนกันค่ะ นิยายเรื่องนี้ไม่ได้ให้แค่ความเพลิดเพลินแก่คนอ่าน
แต่ยังให้ข้อคิดหลาย ๆ อย่างแก่เราด้วย
ทุกตัวละครในเรื่องนี้จะอยู่ในใจของเราตลอดไปเหมือนกันค่ะ ขอบคุณคุณบัวที่ถ่ายทอดงานเขียนดี ๆ แบบนี้ให้ได้อ่านนะคะ
แล้วจะรอสเปเชียลคืนส่งตัวเข้าหอตอนหน้าค่ะ ^^
ปล. พี่จักรกับคุณน้ำ จบแบบนี้จริง ๆ หรือคะ T^T
-
ของขัวญช่างไม่เอะใจอะไรเลย :laugh:
โดนบรรดาแม่ยกทั้งหลายจับแต่งงานเฉย :pigha2:
อยากอ่านตอนพิเศษตอนส่งของขวัญเข้าหอคะ อยากรูัว่าจะเป็นอย่างไร. :z1: :z1:
-
ขอบคุณฮะ
ชอบนิยายของคุณบัวทุกเรื่อง
ดีใจที่ตัวเองไม่ปิดเรื่องหนีไปก่อนเมื่อตอนต้นเรื่องเพราะไม่ชอบดราม่า
ถ้วยฟูเป็นหนึ่งเรื่องในดวงใจเช่นกัน ชอบ และยิ้มทุกครั้งที่อ่าน
ขอบคุณอีกครั้งที่ขยันคิดพล็อตเรื่องสนุกๆมาให้อ่าน
จอมร้ายเป็นนิยายอีกหนึ่งเรื่องที่รู้สึก ดีจังน้า ที่ได้อ่านฮะ
-
จบแล้ววววววว ขอบคุณฟิคดีๆนะคะ
สนุกมากจิงๆค่ะ :bye2: :bye2:
-
รอๆๆๆจ้า
-
ฮ่าาา "ดีจังน้า"
ขอบคุณคุณบัวมากจริงๆที่เขียนนิยายแบบนี้ออกมาให้อ่านกัน
มีความสุขมากๆเลยค่ะที่ได้อ่าน
ทุกตอนในเรื่องนี้มีแต่ความสุข ความอบอุ่นและคำว่าครอบครัว
ขอบคุณมากๆอีกครั้งนะคะ
ป.ล.แล้วจะรอตอนพิเศษค่าา +1
:กอด1:
-
จบแล้ววววววว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ารักๆเรื่องนี้นะคะ คุณบัว :กอด1: :กอด1:
ขอบอกว่าของขวัญและพี่โตน่ารักมากๆ แก๊งค์สามสาว และคนอื่นๆก็น่ารักมากๆ เหมือนกันคะ >/////<
ปล.จะรอคืนเข้าหอ :z1: กับเรื่องใหม่นะคะ
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนนิยายดีๆออกมาให้อ่านนะค่ะ
จะติดตามสเปและเรื่องใหม่ต่อแน่นอนค่ะ อิอิ
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: รอคืนเข้าหอของ "ของขวัญ กับ พี่โต" ฮิ้วววววววว :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่นำมาให้อ่านนะค่ะ :pig4: :pig4:
+1+เป็ด เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
รอสเปอยู่น้าาา :z1:
-
ว่าแล้วงานมันแปลกๆ ที่แท้หลอกให้ของขวัญแต่งงานนี่เอง
ขำป้ารีเจอแจ็คพ็อตฉากเด็ดของขวัญกำลังนัวเนียพี่โต 5555
บวกหนึ่่งให้นะ แล้วจะรอตอนพิเศษ
-
ชอบๆ :)
-
สนุกมากๆ เลย ชอบเรื่องนี้มาก ขอบคุณคุณบัวที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่านค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยามดีๆอย่างนี้
รอติดตามตอนพิเศษนะ :pig4:
-
จบแล้วหรอ
น่ารัก เป็นครอบครัวเก่าและครอบครัวใหม่ที่อบอุ่นจริงๆ รักและเข้าใจ พร้อมให้อภัย ให้โอกาส
น่ารักจริง
ขอบใจคนแต่ง สำหรับเรื่องดีๆจ้ะ
-
ตอนสุดท้าย ฮา
น่ารักมาก ของขวัญ :o8:
-
สามนางชั่งร้ายกาจ o13
-
งืออออออ
จบแล้วยังไม่อยากให้จบเลย
เรื่องนี้สนุกและก็อบอุ่นมากเลยค่ะ
อ่านแล้วรู้สึกดี ประทับใจมาก
ป้ารีจ๋า เข้าไปใด้ถูกจังหวะไปมั๊ยคะ
วงแตกเลย5555
ป้ารีคิดได้ไงเนี่ย
แผนงานแต่ง+ทำบุญบ้าน
ป้าว่างๆหาให้พี่จักรมั่งนะคะ
เหลือแกโสดอยู่คนเดียว
เดี๊ยวจะเหงาแย่
-
ไปแอบอยู่ใต้เตียงดีกว่า :oo1:
:pig4:
-
จบแบบน่ารักๆ
ถูกใจ
ขอบคุณนะคะ :กอด1: :L2:
-
รออ่านตอนเข้าหอค่ะ :L1:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆอย่างนี้ให้อ่าน :กอด1:
-
ไม่ใช่แค่ ดีจังน้า หรอกนะคุณบัว
แต่มัน ดีที่สุด สำหรับผมเลยหละครับ o13
-
ตามอ่านถึงตอนที่ 14 อยู่
หุหุ โดดข้ามมาตอนจบซะก่อน
สนุกมาก
จอมร้ายได้ใจจริงๆ
ขอบคุณคนเขียน
กดบวกปล่อยเป็ดรอคอยลอยคอวันเข้าหอ :z1:
-
ของขวัญน่ารักมากกกกกก ชอบนายเอกแบบนี้มากเลยอ่ะ มันดูแลตัวเองได้ บู๊เก่งอีกตะหาก
การลงเอยกันของคู่นี้ต้องยกความดีให้กลุ่มแฟนคลับละครเลยล่ะ ทำหน้าที่กันได้เยี่ยมมาก
-
จบแล้ว สนกุมากเลยค่ะ
คุณพัชรี น่ารักจริงๆ แต่ตอนนี้เข้าห้องของขวัญผิดจังหวะนะคะ ฮาา
ของขวัญโดนหลอกให้จัดงานแต่งแบบไม่รู้ตัว คึคึ
รอตอนพิเศษ เข้าหอ นะคะ
:o8:
-
ว่าแล้วววว คงไม่ใช่งานทำบุญบ้านธรรมดาๆ
-
แต่งกันแล้ว ฮิ้ว~ :mc4:
งั้นพี่โตก็รู้ดิว่ามันเป็นงานแต่ง
รอคือเข้าหอ อิอิ :z1:
-
จบแล้วเสียดายจัง TT
ต้องขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ ชอบเรื่องนี้มากเลย
นานๆจะเจอนิยายที่ถูกใจสักเรื่อง เดี๋ยวนี้มันหายากมากเลย
ฮา ของขวัญโดนจับแต่งงานยังไม่รู้ตัวอีกน้า ทำไมน่ารักแบบนี้
อยากอ่านตอนพิเศษจะแย่แล้วค่ะ รอๆๆๆ
ขอบคุณที่แต่งผลงานดีๆเรื่องนี้มาให้ได้อ่าน ได้ฟินกันนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
ชอบคุณพัชรีป้าของจอมขวัญมาก ยิ่งเวลาสามรวมตัวกันยิ่งน่ารักอะ
-
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆ ที่น่ารักมากๆๆ o13
รอส่งของขวัญกับพี่โตเข้าหอ :z1:
:กอด1: :L2:
-
เหยยยยย
จบแล้วเหรอ?
อยากอ่านอีกเรื่อยๆ ^^
พี่โต กับ ขวัญน่ารักมากกกกก
><
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ นะคะพี่บัว
^^
-
น่ารักจริงๆ ของขวัญของพี่โต :-[
รอสเปนะคะ
:pig4:
-
จบแล้ว
ติดตามมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนจบ
ชอบความอบอุ่นของทั้งสามครอบครัวมากๆ ค่ะ
แม้ว่าทั้งสามบ้านอาจจะมีเสียที่ขาดหายไป แต่อย่างน้อยๆ ก็ยังมีความเข้าใจล่ะนะคะ
เป็นสิ่งที่ประทับใจที่สุดของเรื่องนี้แล้วล่ะค่ะ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ อบอุ่นๆ แบบนี้ออกมานะคะ
รอตอนพิเศษค่ะ
-
ลงเอยได้ราบรื่น เรียบร้อย สมใจแม่ยก
ก็เพราะฝีมือแม่ ๆ ป้า ๆ ทั้งสาม
ขอบคุณคนเขียนนะคะ สำหรับเรื่องราวสนุก ๆ และข้อคิดดี ๆ เพื่อครอบครัว
พี่จักรมีอะไรให้ลุ้นไหมเนี่ย
-
ฮาสามสาวสมาคมละครหลังข่าวจริงๆ :m20:
แต่จอมขวัญนนี่ก็ซื่อดีเนอะ ไม่รู้ว่าเป็นงานแต่งตัวเอง :-[
ปล.จริงๆน่าจะมีฉากส่งตัวเจ้าสาวเข้าหอ :z1:
-
จบซะแล้ว ของขวัญกะพี่โต ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครับ
รอบทส่งตัวนะครับ หุหุ
-
สนุกมากๆเลยค่า ของขวัญน่ารักมาก :กอด1:
-
o13 o13 o13
-
เอร๊ยยยย คืนเข้าหอ...ฮิฮิ้วววว รอกันต่อไป ^^
ดีจังเลยน้า...ช่างโชคดีที่ได้อ่านเรื่องนี้
เพราะทำให้รับรู้ได้ว่า ครอบครัวที่ดีจะประคับประคองชีวิตของเราให้ดีได้
ขอบคุณที่มีตัวละครทั้งหลายมาให้เราได้หลงรัก ^^
รอเรื่องต่อไป...เหมือนจะมีมาให้เห็นแว่บๆ จะเดาดีมั้ยน้าาาา อิอิ
ตั้งหน้าตั้งตารอ...ครอบครัวส่งตัวเข้าหอล่ะ เอิ๊กๆ ^^V
-
น่ารักที่สุดค่ะ o13รอสเปอาทิตย์หน้าค่ะ :z1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
ฮ๊า~~~ ในที่สุดก็ร่วมหอลงโรงกันเสียที
แต่เสียดายที่พี่จักรไม่ได้คู่กับทิพย์
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆของขวัญและพี่โตนะคะ
-
ของขวัญน่ารัก พี่โตก็น่ารัก
อ่าาาาา ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ :o12:
ขอตอนพิเศษได้ป่าวววว น้าาาา :impress2:
เขียนได้น่ารักจริงๆ รออ่านเรื่องต่อไปนะ :กอด1:
-
ชอบมากอ่ะ. ขอบคุณมากนะค่ะ.
รอคืนเข้าหอ และเรื่องใหม่จ้าาา^_____^
-
จักรก็ช่างแซวจริง ๆ เลยนะนั่น จักรเป็นพี่ชายที่น่ารักมาก ๆ
-
555 ป้ารีเห็นช๊อตเด็ดซะได้
น่ารักจริงอยากมีพี่ชายแบบพี่กฤษณ์
-
จบแล้ว............... :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวน่าประทับใจมาให้อ่านกันครับ
:pig4: :pig4:
-
ดีจังน้า และดีมว๊ากกกกก ศัพท์วัยรุ่นเชียวล่ะ
ของขวัญ ทำไมขี้อายจังเลยน้า
แต่เวลาอยู่กันสองคนนี่ไม่มีอายล่ะ ร้อนแรงๆๆ
-
เดี๋ยวมีเวลาจะอ่านเรื่องนี้อีกรอบ
อ่านแล้วรู้สึกดี น่ารัก แล้วก็ได้แง่คิด
แต่ตอนนี้ต้องตามเก็บอีกหลาเรื่องมาก
รอตอนพิเศษนะคะ
-
ของขวัญกลับมาก่อน
เดี๋ยวเสียฤษท์นะ
-
เป็นนิยายที่ครบทุกรส สนุกมากๆๆเลยคะ
ขอบคุณน้องบัวสำหรับนิยายดีๆๆนะคะ :pig4:
-
จบแล้วหรอ ;((
ติดตาม จอมร้ายมาตั้งแต่เริ่มต้นเลยค่ะ พอมาถึงตอนจบแล้วใจหายไงไม่รู้
ชอบวิธีการเล่าเรื่องของพี่บัวมาก มันรู้สึกอบอุ่นยังไงบอกไม่ถูก
ทั้งเรื่องครอบครัว และความรักของพี่โตกับของขวัญ
คงต้องรอสเปสินะ... ถึงของขวัญจะกลับมา /ดราม่า/ T_T
ขอบคุณมากนะคะ :กอด1: เดี๋ยวคงมีเรื่องใหม่มาใช่มั้ย :D
ป.ล. จอมร้ายมากกว่า "ดีจังน้า" นะ !
-
คุณจอมของสาวๆ เขินได้น่ารักน่าชังมากกกกก
คุณป้ารีก็นะ อิอิ รวมกลุ่มกันสามคนเป็นสาววายอ่ะ น่ารักมาก 555
+1 ให้นะคะ ขอบคุณมากๆ สนุกทุกเรื่องที่ผ่านมาเลย จริงๆนะ อิอิ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ตัวละครทุกตัวไม่มีใครถูกหรือผิดแล้วแต่มุมมองของแต่ละคน
ชอบป้ารีมากที่สุดเลย ฮาอ่ะ อยากเห็นฉากครอบครัวหรรษาค่ะ อิอิ อยากเจอร้องเต็ง
จะรอสเปนะค่ะ
-
กรี๊ดดดด น่ารักที่สุด
เป็นครอบครัวที่สุดยอดจริงๆ
ทั้งครอบครัวของขวัญ ครอบครัวพี่โต แล้วก็ครอบครัวน้ำทิพย์ อิอิ
ขอบคุณทุกๆคนที่สร้างทั้งความบันเทิง ข้อคิด แรงบันดาลใจ และกำลังใจค่ะ ^^
-
"ดีจังน้า"
ที่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
อดอิจฉาของขวัญไม่ได้ที่มีครอบครัวที่น่ารักที่สุด แอบหลงรักพี่จักร... ไม่หา "ครอบครัวใหม่" ให้พี่จักรหน่อยเหรอคะ
รออ่านตอนพิเศษ "คืนเข้าหอ" นะคะ :call:
-
ว้าว ของขวัญโดนหลอกให้แต่งงานหราเนี้ย ถ้ารู้จะอาละวาดแค่ไหนนา ขอบคุณน๊า สำหรับเรื่องดีดี ^-^
-
จบแล้วว ชอบเรื่องนี้นะ เหมือนพี่โตเป็นคนคอยประคับประคองของขวัญให้ค่อยๆเติบโตขึ้นในหลายทาง ของขวัญอารมณ์เย็นขึ้น ดูมี่ความสุขขึ้น มีเหตุผลเพิ่มขึ้น และที่สำคัญของขวัญเรียนรู้ที่จะเสียสละให้กับความรักให้พี่โต มันเหมือนดูการผลิตของขวัญแต่ละขั้นตอนให้ออกมบเป็นของขวัญที่วิเศษสำหรับพี่โตขนาดนี้
ใครจะไปคิดว่าจากจอมร้ายหนุ่มหล่อเลือดร้อน จะเปลี่ยนเป็นของขวัญละมุนละไมขี้อ้อนแถมยังรักจริงด้วย ชอบคำพูดของขวัญที่ว่า จะทำทุกอย่างเพื่อให้รักครั้งนี้นานที่สุด อ่านแล้วรู้สึกใด้ว่บของขวัญของพี่โตได้รับการขัดเกลาอย่างประณีตบรรจงออกมาเป๊นของขวัญชิ้นล้ำค่าของพี่โตแล้ว
อยากเห็นของขวัญโหมดขี้อ้อนพี่โตละลายเลย ฮิ.
-
เรื่องที่บัวเขียนทุกเรื่อง แฝงแง่คิดทุกเรื่องแหละ ให้อะไรเยอะว่าความสนุก
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆออกมานะ
+1 ส่งท้ายยยย
-
ขอบคุณ...คุณคนเขียนสำหรับเรื่องดีๆ...
สำหรับตัวละครที่น่ารัก....โดยเฉพาะ...ป้ารี
คนนี้ถ้าจะแฟนคลับเยอะอยู่...
จัดการกับทุกคนได้อยู่หมัด....ฮาได้ตลอด
-
โดนจับแต่งงานไม่รู้ตัว ฮ่าๆๆ แบบนี้เรียกว่าคลุมถุงชนได้มั้ย
บรรดาคุณแม่กลายเป็นสาววายรุ่น สว.(สูงวัย) กันเต็มขั้นไปเสียแล้ว
พี่จักรจบแบบพี่ชายที่แสนดี (คนนี้ขอจองได้มั้ย 555)
ดีแล้วที่พี่จักรไม่ชอบผู้ชายไปอีกคน สงสารป้ารี ถึงแม้ป้าแกจะเป็นสาววายไปแล้ว แต่ถ้าทั้งลูกทั้งหลานก็น่าเห็นใจป้าแกอยู่นะ
ตอนหน้าสเปฯ "เข้าหอ" นายเอกเราจะเป็นไงบ้างหนอ :z1:
-
สนุกมากกกกกกกก
ชอบภาษาที่ใช้เขียนอ่ะ เรื่องนี้ให้เเง่คิดหลายอย่าง
ทำให้เห็นความสำคัญของครอบครัว :กอด1:
เเละทำให้รู้สึกว่า การมีใครซักคนอยู่ข้างๆเนี่ยมันดีขนาดนี้เลยเหรอ อ๊ากกกก ฟินค่ะ
จะรอเรื่องต่อไปนะคะ :-[
-
ชอบบรรดาคุณแม่คุณป้าในเรื่อง
มาขโมยซีนพี่โตของขวัญวันแต่ง
ขอบคุณคุณบัวสำหรับเรื่องดีๆ :L2:
ปล อยากอ่านเรื่องพี่จักรกับทรงพลเพิ่มอ่ะ
-
เป็นตอนจบที่จบท้ายด้วยความรู้สึกของคำว่าบ้านและคำว่าครอบครัว
มันอบอวลไปด้วยความรักความอบอุ่นของคนรอบข้างของขวัญกับพี่โตจริงๆ :กอด1:
รออ่านสเปส่งตัวเข้าห้องหออาทิตย์หน้าจ้า :z1:
-
สนุกมากจริงๆ :กอด1:
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณนะคับที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาให้อ่าน
ชอบของขวัญผู้ชายอะไรน่ารักจริงอย่างนี้พี่โตรักตายเลย
จะรอตอนเข้าห้องหอคับ
-
สุดยอด!!! ชอบมากๆๆ มายาวๆแบบนี้แหละ เขินทั้งเรื่องอ่ะ 5555
-
กรี๊ดดดด ของขวัญน่ารักอ่ะ
ขอบคุณคุณบัวสำหรับนิยายดี ๆ ค่ะ
รออ่านตอนหน้บใจจดใจจ่อนะ
-
ไม่มีอะไรจะพูด ยกเว้น แคะกระปุกรอรวมเล่มนะคะ!
:impress2:
-
อยากบอกคุณบัวว่า เรื่องนี้ชอบมากๆ ไม่ว่าจะเป็นความรักระหว่างพี่โตกะของขวัญ
หรือความรักของจักรกริชที่มีต่อน้องชาย หรือความรักของป้ารีกับลุงชัยที่มีต่อหลานชาย เรื่องนี้มันแสดงให้เห็นว่าความรักความเข้าใจของครอบครัวจะช่วยพยุงให้คนที่หลงผิดกลับใจเป็นคนดีได้
รอ คืนวันเข้าหอ นะคะ
-
โอ้ยจบได้น่ารักดีมีงานแต่งด้วยอะ
-
โดนคุณป้าคุณแม่แอบเมาท์เนี่ย
แปลว่า เค้าหวานกันจนละครยังอายเลยใช่มั๊ยนั่น หุหุ :impress2:
-
จบได้สวยงามมากค่ะ เห็นแบบนี้แล้วอบอุ่นใจแทนทั้งคู่จริงๆ
-
กริ๊ด !!!! น่ารักที่สุด ไม่ได้เข้ามาไม้กี่ครั้ง จบเฉยเลย
อยากได้อ่านตอนพิเศษจังเลย ค่ะ
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากค่ะ ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่านนะคะ รักคนเขียนค่ะ :กอด1:
-
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ ‘ดีจังน้า’
เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆน้า
ขอบคุณมาก มาก มาก มาก มาก ขอบคุณนะที่เขียนมาให้อ่าน
เราว่านิยาย ของคุณทุกเรื่องก็ดีมากหมดนะ
แต่เรื่องนี้ลงตัวอ่ะ ทุกสิ่ง
แนวครอบครัว สังคม พอสมครัว
รอเรื่องต่อไปนะค่ะ
บางที จอมร้าย ได้รวมเล่มน้าจะดี เพราะเป็นนิยาย ที่สร้างสรรค์ำพอตัวเลยนะ
-
รัก เรื่องนี้
รัก คนเขียน
ขอบคุณ สำหรับนิยายดีดี นะคเ
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากกกก
อยากจะบอกว่าร้องไห้ไปหลายรอบเหมือนกัน 5555
-
เขียนได้ดีมากก ชอบๆๆๆๆๆ
-
ชอบคุณรุ่งทิพ ชอบป้ารี ชอบทรงพล (?) ชอบพี่จักร ชอบน้ำทิพย์ ชอบลุงชัย ชอบทุกคนเลย
และเหนืออื่นใด ชอบพี่โต กับของขวัญ แต่จะชอบของขวัญหลังจากคบกับพี่โตแล้วนะ ก่อนหน้านั้นไม่ชอบ :)
ปอลอลิง คิดถึงถ้วยฟูกับพี่ธัน ม๊ากกกกมากกกกก ><
ปอลอลิง 2 ยังอยากให้ทรงพล เป็นของพี่จักรอยู่นะ :)
-
เรื่องนี้น่ารักและก็สนุกมากๆๆๆๆ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆอย่างนี้มาให้ได้อ่านนะค่ะ ว่าแต่จะรวมเล่มไหมค่ะ อยากได้มากๆอ่ะ
-
o13 o13 o13 o13
-
รอฉากเข้าหอ เหอๆ :haun4:
ปล. ชอบเรื่องนี้มาก
เป็นหนึ่งในนิยายในดวงใจเลยค่ะ
-
ชอบจัง น่ารักมาก
-
ไม่ได้เข้าเล้าอาทิตย์นึง
มาไม่ทันน้องขวัญของพี่ซะแล้ว
:sad4:
แต่ไม่เป็นไรอาทิตย์หน้าเราจะนั่งรอส่งตัวน้องขวัญสุดที่เลิฟ
เข้าหอกับพี่โตอย่างใจจดใจจ่อ
:z1:
เรื่องจอมร้ายนี่นอกจากจะทำให้คนอ่านละเมอว่าดีจังน้าแบบที่น้องบัวบอก
เรื่องนี้ยังทำให้คนอ่านอบอุ่นในหัวใจอยู่เสมอ
ว่าครอบครัวเป็นสิ่งมีค่ามากมายขนาดไหน
:m1:
ขอบคุณน้องบัวคนสวยที่พาของขวัญมาวิ่งเล่นอยู่ในใจของพี่อยู่หลายเดือน
หลงรักคู่นี้ไม่รู้จะอธิบายยังไง
เอาเป็นว่าจะนอนรอส่งตัวของขวัญเข้าหอ
และก็จะเก็บเงินเอาไว้เป็นสินสอดพลางๆ
เผื่อจะได้สู่ขอของขวัญมานอนเล่นที่บ้านเมื่อมีโอกาส
ขอบคุณน้องบัวอีกครั้งค่ะ
:กอด1:
-
กรี๊ดดดด จบแล้ว
ของขวัญกับพี่โต น่ารักมากกก
สามสาวรุ่นใหญ่ก็น่ารักนะ แต่ละคน
ฮาแม่ของพี่โต คิดได้ว่าลูกจะแต่งหญิง แต่ก็นะ
ถ้าเรามีลูก วันนึง ถ้าแต่งหญิงคนรับไม่ได้เหมือนกัน
ถ้ามันแต่งมาแล้วไม่สวยหล่ะ *กรีดร้อง*
สุดท้ายยยย ขอบคุณนะค่ะ ที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนน
-
จบแล้ว ป้ารีน่ารักมากๆ ฮา
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ :L2:
-
มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ o13 :pig4:
-
เรื่องนี้น่ารักดี...ของขวัญโชคดีที่มีลุงป้าพี่ชายที่รักและดูแลขวัญเป็นอย่างดี
-
ตามมาอ่านรวดเดียวจบ
ขอบคุณคุณบัวสำหรับนิยายดีๆนะคะ ได้ทั้งข้อคิด ได้เห็นถึงความรักของครอบครัว
ขอบคุณอีกครั้งคะ แต่ขอตอนพิเศษด้วยนะคะ ที่สำคัญ อยากเห็นคู่พี่จักรจังเลย :impress2:
-
สมัครสมาชิกเพื่อคอมเมนท์ให้คุณบัวโดยเฉพาะเลยนะคะ 555
ชอบมากค่ะ ประทับใจนิยายเรื่องนี้มากกกก
แต่งได้ดีมากจริงๆ
ตัวละครทุกตัวมีเสน่ห์ของตัวเอง อ่านรวดเดียวไม่มีเบื่อไม่ว่าจะเป็นฉากของใคร
เป็นเรื่องที่ดีมากๆค่ะ
กอดดดด :กอด1:
-
ฝากไว้ตอนที่20นะครับ
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากกกกกกกก
ขอบคุณคุณบัวสำหรับนิยายดีๆ
:L2:
-
เข้าหอเลยๆๆ
จอมขวัญน่ารักอ่ะ ไม่รู้ตัวว่าโดนหลอกแต่งงาน :laugh:
รอตอนพิเศษของทั้งคู่น้า :กอด1:
ปล เรื่องนี้มีข้อคิดดีๆหลายอย่างมากเลยค่ะ
ขอบคุณพี่บัวมากนะคะที่ผลิตผลงานดีๆแบบนี้ออกมา :pig4:
จะติดตามผลงานพี่ทุกเรื่องเลยคร่า
-
พี่จักรจะได้คู่กับใครน๊า
แต่ว่าเราจิ้น จักร-พล แหละ :o8:
-
มารออ่านตอนเข้าหออีกครั้ง ว่าจะร้อนแรงขนาดไหน
-
สนุก มาก ๆ ครับ อ่าน แล้ว มี ความ สุข จัง ยัง ไม่ อยาก ให้ จบ เลย
อยาก อ่าน เรื่อง ของ จักร(พล) แต่ ก็ สง สาร คุณ รี
ขอบ คุณ มาก ๆ นะ ครับ ที่ แต่ง นิ ยาย ดี ๆ มา ให้ อ่าน
:L2: :กอด1: :L2: :กอด1: :L2: :กอด1: :L2:
-
^^
-
ว๊ากกก อ่านรวดเดียวจบเลย >.<
สนุกมากกกกกกก ชอบคำว่า"งานแฮนเมค"สุดๆ
หลงรักพี่โตของนอ้งขวัญอย่างแรง ดูเป็นหนุ่มใหญ่พึ่งพิงได้
เป็นต้นไม้ใหญ่ที่น่าเอนซบ 55555555 *พุ่งตัวหลบตรีนของขวัญ*
เรื่องนี้มีประโยคเด็ด ให้ข้อข้อคิดเยอะดีค่ะ ชอบมากก ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้นะคะ :impress2:
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมาก
-
ทำไมรีบย้ายจัง..
ตอนพิเศษยังไม่ทันจะมาเลย ย้ายมาห้องนี้ซะแระ
อารายฟระเนี่ย...
แต่เรื่องนี้ถ้าน้องบัวจะทำเป็นหนังสือเค้าจอง1เล่มนะคะ
แต่เจ้าตัวจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่หนอ
-
เป็นอีกเรื่องที่อบอุ่นแล้วสนุกมากค่ะคุณบัว o13
อ่านตอนท้ายแล้วทำให้คิดถึงครอบครัวเลยค่ะ
แม้บ้างครั้งเราจะเอาแต่ใจกันบ้าง ไม่เข้าใจกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง เสียงดังใส่กันบ้าง โกรธกัน ร้องไห้ใส่กัน กอดกัน
....แต่สุดท้ายถ้ามองดีๆแล้วเราที่ทำสิ่งเหล่านั้นล้วนเกิดจาก.."รัก"
เพราะรักเลยอยากจะเอาแต่ใจ..อยากให้สนใจ
ไม่เข้าใจ....เพราะรักจึงห่วงเกิดไปคิดมากเกินไป
และสุดท้าย...ถึงจะโกรธกันยังไร เพราะรักเลยไม่อยากทำให้เสียใจเสียความรู้สึก
:L2: ขอบคุณนะค่ะสำหรับเรื่องดีๆ ที่ทำให้เราสัมพัสกับคำว่า"รัก" ในหลายๆแง่มุม
รัก....ของหนุ่มสาวที่ทำให้หัวใจหวาบหวิวพองโต
รัก....ของครอบครัวที่ทำให้หัวใจอบอุ่บอิ่มเอิบ
สุดท้ายนี้รักคนเขียนนะค่ะ :L1:
ปล.เราจะตั้งตารอตอนพิเศษนะค่ะ
-
สนุกจัง o13
ชอบสามสาวสมาคมคอละครมากเลยค่ะ
โดยเฉพาะป้ารีน่ารักที่สุด :give2:
รีบๆมาต่อนะ :impress:
รออ่านสเปอยู่น้า
-
หาหนุ่มน่ารักมาประเคนพี่จักซักคน ท่าจะดีนะ อิอิ
-
โฮฮฮฮ พี่จักรไม่มีคู่หรอเนี่ย?
ยกมือเสนอตัวหนูยังว่างนะ :sad4: ( :z6: ผั๊วะ เจอคนแต่งถีบ)
น่ารักมากกกกกกกเรื่องนี้ :-[
รออ่านตอนพิเศษต่อ ฮริ้ววววววว
ขอบคุณสำหรับนิยายหนุก ๆ จ้า
เดี๋ยวไปตามอ่านเรื่องเก่า ๆ ของคนเขียน
-
ดีใจที่กับน้ำทิพย์จบลงไปแล้ว
-
งานเข้ามากกกกกก YoY
ขอเลื่อนลงตอนพิเศษไปก่อนนะคะ จะพยายามมาลงให้ได้ในวันพรุ่งนี้ หรือไม่ก็มะรืนค่ะ
ขอโทษมากๆนะคะ
-
รอค่ะ พยายามเข้านะคะ
-
รอได้ค๊าาาาาาาาา :L2:
-
ไม่เป็นไรครับ คนเขียนสู้ๆนะครับ
-
ThankS
-
รอได้ค่าาา
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
สู้ๆๆคะ
:กอด1: :L2:
-
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ ชอบป้าๆแม่ๆทั้งหลาย :really2:
รออ่านตอนพิเศษค่ะ
-
เข้ามาอ่านแล้วคลานออกไป
อ่า...คิดถึงปวิน รัตนวิจิตร ╰（￣▽￣）╭ ในที่สุดก็อ่อยพี่ธันสำเร็จแล้วนะปวินนะ (*¯︶¯*)
ปล.ปวินสูง 180 หมายความว่าของขวัญต้องสูงกว่าใช่ป่ะ *โดนปวินตบ*
-
รอได้ค่ะ
ขอให้ภารกิจลุล่วงนะคะ
-
เรื่องนี้อ่านแล้วให้ข้อคิด แล้วก็ความอบอุ่นเกี่ยวกับครอบครัวดีค่ะ รู้สึกว่าครอบครัวของขวัญนี่อบอุ่นดีจัง อ่านแล้วอิ่มใจ
ไม่ว่าทำอะไรเลวร้าย มีแต่ครอบครัวนี่ล่ะที่ให้อภัยเราได้
-
รอได้จ้า สู้นะ
-
รอได้เสมอค่าา ระหว่างรอจะเตรียมสว่านเพื่อไปเจาะรูดูคนเข้าหอกัน คึคึ >.,<
-
ขอบคุณมากครับ มีความสุขมากที่ได้อ่านเรื่องนี้ ตัวละครน่ารักมากครับ เนื้อหากำลังดี อ่านสบายๆ ชอบแนวๆนี้ครับ 24 ยาวกำลังดีน่ะสำหรับผม เป็นกำลังใจให้เขียนงานให้อ่านต่อไปครับ
-
จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
ตอนพิเศษ
จอมขวัญเดินเข้ามาในห้องนอนด้วยความรู้สึกตะขิดตะขวง เขาแปลกใจ ประหลาดใจ(เล็กๆ) และ…รู้สึกอึ้งๆ งงๆ มันเหมือนมีอะไรซ่อนเร้นประเภทเส้นผมบังภูเขา ซึ่งเขายังเอาเส้นผมออกไปไม่ได้สักที…
…ใช่…มันเป็น ‘เส้นผมบังภูเขา’ มากๆสำหรับวันนี้ วันที่อธิปทำบุญบ้าน
งานทำบุญบ้านของอธิปมันประหลาดจนทำให้เขานึกสงสัย ความประหลาดไล่มาตั้งแต่รายการอาหารคาวหวานสำหรับถวายเพล เริ่มต้นด้วย ขนมจีนน้ำยา และห่อหมก…ก็ใช่…มันดูพื้นๆ ไม่มีอะไรให้ประหลาดใจ แต่ไอ้ที่ทำให้จอมขวัญชะงักคือรายชื่ออาหารหวานมงคล 9 อย่าง รวมทั้งลอดช่องน้ำกะทิ และข้าวตอกน้ำกะทิ…เรียกง่ายๆว่ารายการขนมหวานมีมากกว่าอาหารคาวซะอีก! แล้วนอกจากนั้นที่ทำให้เขาชะงักหนักๆคือ ‘เทียนน้ำมนต์’
…ทำบุญบ้านธรรมดาต้องมีเทียนน้ำมนต์ด้วยเหรอวะ?!!!...
‘แกไม่เคยบวชแล้วจะไปรู้อะไร’ แต่เพราะคำพูดตัดบทของพี่ชายอย่างจักรกฤษณ์ จอมขวัญเลยเหมือนถูกเป่าหูให้หลงคารมและลืมเลือนความรู้สึกแปลกๆในใจไป จนกระทั่งมันกลับมาอีกครั้งตอนที่ทุกคนจะกลับบ้าน และเขากับอธิปออกไปส่งที่หน้าประตู
‘อย่าออกมา!’ ตอนนั้นจอมขวัญกำลังจะก้าวขาออกจากประตูรั้วเพื่อไปส่งป้าและลุงที่รถ แต่คุณพัชรีหันมาร้องเสียงหลงจนเขาตกใจต้องชักเท้ากลับ
‘ท…ทำไมล่ะ’ จอมขวัญถามหน้าตื่น นึกว่ามีเรื่องไม่ชอบมาพากล แต่คุณพัชรีกลับตอบสั้นง่าย
‘ไม่ต้องออกมาส่ง เอาล่ะ ปิดประตูรั้วได้แล้ว เดี๋ยวพวกป้าเดินไปรถกันเองได้’
‘หือ?’
‘ไม่ต้องมาหืออะไรทั้งนั้นล่ะ วันนี้เหนื่อยกันมามากแล้ว โต ปิดประตูเลย แล้วขึ้นบ้านนอนกันได้แล้ว แล้วไม่ต้องออกไปไหนกันล่ะ มืดค่ำแบบนี้ เปิดแอร์ดูโทรทัศน์สบายๆดีกว่า ถ้าอยากจะออก ก็เอาไว้พรุ่งนี้’ คุณพัชรียังพูดจาชวนงง โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย มีการให้เขายกยอดไปออกจากบ้านในวันพรุ่งนี้ด้วยเหรอ?
จอมขวัญหันมองอธิปหมายจะให้ช่วยอธิบายคำพูดของคุณป้าร่างอวบ แต่ร่างสูงกลับยิ้มบาง แล้วดึงเขาให้ถอยห่างออกมาจากประตูรั้ว
‘ไป เข้าบ้านไปได้แล้ว’ ว่าแล้วอธิปก็เลื่อนประตูรั้วปิด พร้อมกับคล้องแม่กุญแจเสร็จสรรพ กั้นระหว่างพวกเขาสองคนและสมาชิกครอบครัวคนอื่นๆที่อยู่นอกบ้าน จอมขวัญยังงง แต่ไม่มีใครอยู่อธิบายเพราะหมุนตัวเดินหนีไปขึ้นรถแต่ว่องไว เขาก็เลยได้แต่เก็บความสงสัยและประหลาดใจเอาไว้ จนกระทั่งเดินขึ้นมาถึงห้องนอนนี่ล่ะ
“ของขวัญ ไปอาบน้ำไป” อธิปเดินตามเข้ามา หลังจากปิดประตูบ้านและตรวจเช็กบานหน้าต่างว่าลงกลอนเรียบร้อยหมดแล้ว
“ขวัญว่ามันแปลกๆนะพี่โต” คนถูกไล่ให้ไปอาบน้ำหันมาพูด แถมด้วยหัวคิ้วขมวดมุ่น
“แปลกอะไร”
“ก็วันนี้น่ะสิ…มันแปลกๆยังไงไม่รู้ ตั้งแต่เรื่องเทียนน้ำมนต์แล้ว ไหนจะกับข้าวแปลกๆที่มีของหวานเยอะกว่ากับข้าว แล้วเมื่อกี้นี้…ทำไมป้ารีต้องไม่ยอมให้ขวัญออกจากบ้าน แค่ก้าวเท้าออกไปส่งที่รถเองนะ! แค่ก้าวเท้าออกไปยังร้องเสียงหลงอย่างกับขวัญทำอะไรผิดงั้นล่ะ” อธิปยังยิ้มน้อยๆ ขณะเดินเข้าไปหาคนตั้งคำถาม ก่อนจะหมุนกายโปร่งให้หันหน้าเข้าหาห้องน้ำ
“ของขวัญคิดว่าป้ารีรักของขวัญมั้ย”
“รักดิ” จอมขวัญหันมาตอบทันควัน ถึงจะเป็นแค่ป้าหลาน แต่เขารู้ดีว่าผู้เป็นป้าทั้งรักทั้งห่วงเขายิ่งกว่าจักรกฤษณ์ที่เป็นลูกแท้ๆเสียอีก
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องกังวล อะไรที่ป้ารีทำ ถึงเขาจะไม่บอกเหตุผล แต่ก็มั่นใจได้ว่าเขาจะไม่ทำร้ายของขวัญแน่นอน” พอถูกต้อนด้วยคำพูดแบบนี้ คนนึกสงสัยก็ทำหน้าหน่ายเพราะอธิปเล่นตอบแบบนี้ก็แสดงว่าจะตัดปัญหาไม่ให้เขาตั้งคำถามอะไรอีก
“เอาล่ะ ไปอาบน้ำ จะได้ออกมานอน” จอมขวัญเลิกคิ้วเล็กน้อย เขากับอธิปไม่ได้เจอกันสัปดาห์นึงแล้ว ตอนแรกตั้งใจจะมาช่วยเตรียมข้าวของสำหรับทำบุญบ้านที่นี่ก่อนล่วงหน้าสักวันสองวันหรอก แต่อยู่ดีๆก็ถูกคุณชัยโยนงานก้อนมหึมามาให้เขาช่วย เขาเลยต้องวุ่นอยู่กับงานนั่นจนไม่ได้เจอ ไม่ได้หา ไม่ได้พบหน้าอธิปเป็นเวลาสัปดาห์เต็มๆ ขนาดเมื่อวานนี้ตั้งใจจะแวะมาที่นี่ตอนเย็นเพื่อมาถามไถ่เรื่องเตรียมงาน คุณพัชรีก็ดันเรียกให้เขาไปช่วยรื้อกองหนังสือละครหลังข่าวราวกับคิดว่าเขาไม่มีงานมีการทำซะอย่างนั้น
“มองพี่ทำไม”
“ก็...อาบน้ำแล้วนอนเลยเหรอ” อธิปอมยิ้มกับคำถามของร่างโปร่งที่ยังตีหน้าซื่อถามเขา แต่ดวงตาระยิบระยับเหมือนรอคอยอะไรบางอย่าง
“แล้วของขวัญอยากทำอะไรล่ะ” คนถูกย้อนถามทำเป็นยักไหล่เหมือนไม่มีอะไรในใจเสียเท่าไหร่
“ก็…อยากดูทีวี…”
“ตามใจสิ”
“งั้นก็ไปอาบน้ำ แล้วออกมาดูทีวี” จอมขวัญมองคนตรงหน้าที่สรุปความว่าเขาควรจะทำอะไรก่อนหลัง แล้วนึกหมั่นไส้ที่อีกฝ่ายทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน ไม่ได้เจอกันเป็นสัปดาห์ ไม่คิดจะโหยหาเขาบ้างเลยรึไง มีแต่เขางั้นสิที่…เอ่อ…ที่…
“งั้นขวัญไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน” แล้วก่อนที่จะยิ่งหงุดหงิดตัวเองมากไปกว่านี้ที่เป็นฝ่ายต้องการอธิปเพียงคนเดียว จอมขวัญก็หมุนตัวขวับแล้วก้าวขาเดินเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ทิ้งร่างสูงให้มองตามก่อนจะยกมือขึ้นลูบคางตัวเองไปมาแล้วรอยยิ้มบางก็ปรากฏที่มุมปาก
………………………….
จอมขวัญอาบน้ำเสร็จแล้ว นั่งดูโทรทัศน์ได้พักหนึ่ง อธิปที่เข้าไปอาบน้ำต่อก็เดินออกมาพร้อมกับใช้ผ้าขนหนูขยี้เส้นผมเปียกชื้นให้พอหมาด ก่อนจะนำไปพาดที่ราว ทุกการกระทำของร่างสูงอยู่ในสายตาของจอมขวัญที่นั่งอยู่ที่ปลายเตียงหันหน้าเข้าหาโทรทัศน์แต่เขาแทบไม่ได้ดูมันเลยแม้แต่นิดเดียว นับตั้งแต่อธิปออกมา
และตอนนี้…อธิปก็กำลังจะหมุนตัวหันกลับมาที่เตียงแล้ว ร่างโปร่งรีบหันหน้ากลับไปสนใจโทรทัศน์ต่อ ทำเป็นกดรีโมทหารายการน่าสนใจ แต่สุดท้ายก็กดปิด
“อ้าว ไม่ดูแล้วเหรอ” ร่างสูงเอ่ยปากถามขณะเดินตรงมาที่เตียง
“อือ ง่วงแล้ว” ตอบออกไปอย่างนั้น ก่อนจะคลานไปวางศีรษะบนหมอนหนุนที่หัวเตียง
“เมื่อเช้าตื่นเช้านี่นะ” งานทำบุญบ้านแค่เลี้ยงเพลก็จริง แต่ครอบครัวของจอมขวัญมาช่วยงานตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่ง นั่นหมายความว่าคนที่ตื่นได้เช้าสุดแค่แปดโมงต้องตื่นก่อนเวลาปกติ
“อืม” จอมขวัญรับคำแล้วหลับตาเป็นการตัดบททุกการพูดคุย
…อธิปจะรู้บ้างมั้ยว่าเขาตื่นเต้นแค่ไหนเมื่อเช้านี้ ถึงขั้นตื่นแต่เช้าโดยไม่ต้องพึ่งนาฬิกาปลุก เพราะจะได้มาเจอกับคนรักที่ไม่ได้เจอกันมาสัปดาห์เต็ม แต่แล้วยังไง…มีแต่เขาคนเดียวที่โหยหางั้นสิ เหอะ!!...
อธิปยืนมองคนรักจัดท่านอนเรียบร้อย ก็เดินไปกดปิดสวิตช์ไฟ ในห้องมืดสลัวเหลือเพียงแสงนวลที่ลอดผ้าม่านเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มเดินไปอีกฝั่งของเตียงก่อนจะสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
ภายในห้องเหลือเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเบาๆอยู่พักหนึ่ง ก็เริ่มมีเสียงขยับกายพลิกไปมาของร่างโปร่ง
จอมขวัญเคยนอนที่นี่ และเขาก็คิดว่าเตียงของอธิปยืดหยุ่นรับกับสรีระดี ไม่ปวดเมื่อยแต่ประการใด ทว่าคืนนี้…เตียงที่เขาเคยหลับสนิท กลับไม่อาจทำให้เขาข่มตาลงหลับได้เลย ร่างโปร่งพลิกตัวไปมายุกยิก ยิ่งพลิกซ้ายที ขวาที นอกจากจะนอนไม่หลับแล้ว เจ้าตัวก็เริ่มส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างหงุดหงิด
อธิปเหลือบตามองคนที่นอนอยู่ข้างกาย แล้วต้องกลั้นยิ้มอย่างสุดความสามารถ เขายังทำเป็นนอนนิ่ง ก่อนจะพลิกกายนอนตะแคงหันหลังให้จอมขวัญ
เพียงเท่านั้น คนกำลังนอนยุกยิกอยู่ไม่สุขก็ถึงกับชะงักกึก จอมขวัญหันมองแผ่นหลังกว้างของคนรักที่หันหลังให้เขาอย่างสมบูรณ์แบบแล้วยิ่งนึกหงุดหงิดหนักกว่าเดิม
…มันก็ใช่ที่การพลิกตัวไปมาของเขาก่อความรำคาญให้อธิป เพราะแม้กระทั่งตัวเขาเองก็หงุดหงิดเหมือนกันที่นอนไม่หลับแบบนี้ แต่มันก็เป็นความผิดของอธิปด้วยครึ่งนึงไม่ใช่รึไง! ไม่เจอกันตั้งนาน แต่ทำอย่างกับว่านอนด้วยกันทุกวันอย่างงั้นล่ะ!! อะไรวะ!!...
จอมขวัญกรอกตามองเพดานอย่างขัดใจ ก่อนจะเหลือบมองแผ่นหลังกว้างของอธิปอีกครั้ง
…ไม่สนก็ไม่สนดิเว้ย!!!...
ร่างโปร่งผุดลุกจากเตียงแล้วเหวี่ยงขาลงไปเหยียบพื้น กำลังจะยันตัวขึ้นแต่แขนกลับถูกรั้งเอาไว้ จอมขวัญเหวี่ยงสายตากลับไปมอง อธิปยังจับแขนเขาไว้มั่น
“จะไปไหน”
“ไปห้องน้ำ!!” เสียงตอบนั้นใส่อารมณ์เต็มเม็ดเต็มหน่วย ต่อให้อธิปเป็นพระอิฐพระปูนก็ต้องเอะใจสักนิดล่ะ! ว่าจอมขวัญกำลังอารมณ์บูดขนาดหนัก
“ไปทำไม” แต่คำถามประโยคต่อมาของอธิปนั้นเหมือนเจ้าตัวไม่รู้อะไรเลยสักนิด จอมขวัญเลยยิ่งรู้สึกเหมือนอยากจะพ่นไฟมากกว่าเดิม
“ไปทำธุระ!!!” ไม่ต้องให้บอกหรอกมั้งว่าไปทำธุระอะไร ทั้งๆที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จไปเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่แล้ว!
“ธุระ? ธุระอันนี้ พี่ช่วยได้มั้ย” ดวงตาสองคู่มองสบกัน ก่อนที่จะเป็นฝ่ายจอมขวัญกระตุกยิ้มแล้วยักคิ้วให้
“ถ้าคิดว่าช่วยได้…ก็มาดิ” เขาเอ่ยปาก ก่อนจะหมุนตัวจะเดินเข้าห้องน้ำ แต่แขนที่ถูกอธิปจับเอาไว้ก็ยังไม่ปล่อย จนเขาต้องหันมามองคนรั้ง อธิปยิ้มบาง ก่อนจะลุกจากเตียงลงมายืนข้างกายคนรักแล้วเป็นฝ่ายกระตุกแขนจอมขวัญเบาๆ ร่างโปร่งก็ยอมเดินตามเข้าห้องน้ำแต่โดยดี
…………………………….
มือขาววางทาบบนผนังกระเบื้องห้องน้ำที่เย็นเยียบ แผ่นหลังร้อนระอุเมื่อไอจากร่างกายเขาผสมปนเปไปกับไอร้อนจากแผ่นอกหนาที่แนบสนิทจนแทบไม่มีช่องว่าง ริมฝีปากบางหอบกระชั้นด้วยทนแทบไม่ไหวกับแรงกระสันที่ไหลพล่านไปทั่วร่างเพราะกำลังได้รับการสอดแทรกหนักหน่วง
“อ่า…พ…พ…พี่โต อื้อ!!!” ความร้อนผ่าวของริมฝีปากของอธิปแนบลงกับท้ายทอยเขา ก่อนจะไต่ไล้ไปตามซอกคอและสะบักหลังจนจอมขวัญซ่านเสียวจนสั่นไปหมดทั้งร่าง
“อา…ของขวัญ…” ท้ายทอยขาวๆที่มีไรผมปรกยิ่งทำให้อธิปอยากกดจูบหนักๆสร้างรอยแดงก่ำตัดสีผิว แต่เขาก็รู้ดีว่าจะให้ใครสงสัยที่มาของรอยแปลกๆบนร่างกายของคนรักไม่ได้ ชายหนุ่มขบกรามแน่น ความร้อนตอดรัดให้เขายิ่งอยากโหมแรงมากกว่านี้ อารมณ์ดิบมัวเมาไปกับความลุ่มหลงที่ร่างโปร่งทำให้เขารู้สึก มือหนาร้อนยึดสะโพกแน่นไว้มั่นแล้วโจนทะยานหนักหน่วงยิ่งทำเอาจอมขวัญสะท้านครั้งแล้วครั้งเล่า มือสองข้างที่ยันผนังกระเบื้องเอาไว้แทบไม่รู้สึกอะไรเลย มันสั่นระริกและไม่มีเรี่ยวแรงใดๆด้วยซ้ำ ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านไปหมด อธิปในค่ำคืนนี้รุกล้ำและเอาแต่ใจจนเขาตามไม่ทัน
“พ…พี่โต!...พี่โต…ไม่ไหวแล้ว…” ยิ่งถูกดึงดันจากเบื้องล่าง จอมขวัญก็ยิ่งสั่น ทั้งๆที่ไม่ใช่ค่ำคืนแรกของเขาและอธิป แต่มันเป็นเพียงค่ำคืนแรกหลังจากไม่ได้พบหน้ากันมาเลยทั้งอาทิตย์…นี่รึเปล่า ที่ทำให้อธิปกอดรัดเขาจนแทบไม่ทันหายใจ…
“พี่ก็เหมือนกัน…อ่า…” อธิปยืดหน้าข้ามไหล่คนรัก แล้วจูบหนักๆที่มุมปากบางซึ่งกำลังเผยอหายใจรัวถี่ ความร้อนกระสันไหลพล่านไปทั่วร่าง ราวกับเลือดกำลังเดือดข้น เสียงกระแทกกระทั้นดังก้องถี่ยิบ ก่อนที่เสียงครางห้าวจะดังขึ้นเมื่อการอัดกระแทกครั้งสุดท้ายมาถึง จอมขวัญถูกเบียดร่างเข้าแนบไปกับผนังห้องน้ำเย็นจัด ตรงกันข้ามกับเบื้องหลังที่ร้อนผ่าวราวไฟรน
“อ่า!!!” จอมขวัญครางพร้อมกับอาการกระตุกเฮือกแล้วทะลักทะลายไอร้อนผ่าวออกมาเปรอะเลอะผนังกระเบื้อง อาการกระตุกส่งผลให้เบื้องหลังบีบรัดหนักหน่วง อธิปเบียดร่างเข้าแนบสนิทยิ่งกว่าเคย ร่างหนากระตุกหนักๆสามสี่ครั้งก่อนจะพ่นลมหายใจยาว
ร่างโปร่งพิงศีรษะลงกับผนังก่อนจะหลับตาลงอย่างหมดแรง รับรู้ถึงแรงจูบเบาๆที่ข้างแก้มแต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะลืมตาขึ้นมาดู อย่างไรก็รู้อยู่แล้วว่าคนที่กำลังระรานหน้าเขาตอนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากคนที่ยังฝังค้างอยู่ในร่างกายเขา
“เหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ” จอมขวัญอยากจะอธิบายให้ฟังว่าปกติเขาไม่ใช่คนเหนื่อยง่าย อายุยังไม่สามสิบ สังขารยังไม่ร่วงโรย และสมัยยังหนุ่มกว่านี้ก็เคยทำสถิติเรื่องพรรค์นี้จนใครต่อใครยกให้เขาเป็นยอดนักรักคนหนึ่งในวงการคนเที่ยวกลางคืน แต่เพราะวันนี้…อธิปเร่งเร้าเขายิ่งกว่าครั้งไหนๆ แถมเมื่อเช้าเขาต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาช่วยงานที่นี่ ก็เลยยิ่งทำให้จอมขวัญคนแข็งแรงมาหมดแรงเอาก็ตอนนี้
“อาบน้ำไหวมั้ย” ในเมื่อคำถามแรกไม่มีคำตอบจากคนที่ยังเอาแต่หลับตาหอบหายใจ อธิปจึงตั้งคำถามใหม่ คราวนี้ร่างโปร่งพยักหน้าน้อยๆแต่ก็ยังไม่ยอมลืมตามองเขาอยู่ดี อธิปหัวเราะเบาๆ ก่อนจะรั้งร่างโปร่งให้เอนมาพิงอกเขาแทน
“อื้อ! พี่โตอย่าเพิ่งขยับ” เบื้องล่างยังแนบสนิท แต่อธิปกลับไม่ยอมยืนเฉยๆ จอมขวัญได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากคนเบื้องหลังที่ยังกอดเขาไม่ปล่อย เลยต้องตวัดสายตาไปมอง
“พอได้อย่างใจแล้ว พี่ก็ไม่จำเป็นแล้วงั้นสิ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“ได้อย่างใจอะไร?”
“ก็ ‘นี่’...” อธิปพูดแล้วดันกายเข้าลึกทั้งๆที่ความร้อนผะผ่าวนั้นเข้าไปจนสุดแล้ว จอมขวัญหน้าร้อนเห่อจนไม่กล้าสบตาคนที่ฝังกายอยู่ในร่างเขา ใบหน้าคมเข้มเลยต้องเป็นฝ่ายยื่นเข้าหา แล้วจูบที่ติ่งหูเบาๆ
“คืนนี้ยังอีกยาว…อย่าเพิ่งเหนื่อยง่ายๆสิ หืม…” ริมฝีปากหนาไล้ลงมายังลำคอขาว จอมขวัญครางฮือเมื่อรับรู้ว่านอกจากริมฝีปากของอธิปอยู่ไม่สุขแล้ว ฝ่ามือร้อนของร่างสูงก็กำลังไล้ลงไปยังหน้าท้องของเขา
“พี่โต…” ริมฝีปากบางของจอมขวัญขยับเบาๆ
“หืม?”
“…ไปที่เตียงได้มั้ย…” อธิปยิ้มบางก่อนจะหมุนกายคนรักให้หันกลับมาประจันหน้าทั้งๆที่ยังฝังกายแนบแน่น เป็นเหตุให้มันหมุนคว้านอยู่ภายในจนจอมขวัญสั่นกระตุกไปทั้งกาย
“พี่โต!” ความเสียวซ่านที่ไหลพล่านในช่วงเวลาสั้นๆแม้จะสร้างความหฤหรรษ์ แต่จอมขวัญก็ทั้งเจ็บทั้งร้อนจนต้องทุบไหล่หนาไปที อธิปหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะก้มลงจูบเบาๆที่ปลายจมูกโด่ง
“ก็พี่จะพาไปที่เตียงไง…” ร่างโปร่งเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ แต่ในวินาทีนั้น อธิปกลับตวัดขาเขาโอบรอบสะโพกแข็ง สองมือช้อนบั้นท้ายขาวแล้วยกขึ้นจนจอมขวัญต้องตวัดแขนโอบลำคอแกร่งโดยอัตโนมัติ ร่างโปร่งกำลังจะอ้าปากต่อว่า ก็กลายเป็นต้องส่งเสียงครางแทนเมื่ออธิปเริ่มเดิมออกจากห้องน้ำทั้งที่พวกเขายังเชื่อมสนิท คนถูกอุ้มได้แต่บิดเร้าอยู่บนกายอธิป เสียงครางดังออกมาจากริมฝีปากบางไม่หยุด สองมือจิกไหล่หนาด้วยอารมณ์ซ่านเสียว
“อ๊ะ! อ้า! พ…พี่โต!...พี่โตอย่า…อื้อ!”
จอมขวัญเห็นเตียงอยู่ข้างหลังเขาแล้ว แต่อธิปไม่ยอมพาเขาลง ยังเดินวนอยู่ข้างเตียงยิ่งทำให้พวกเขาแนบแน่นเสียจนคนถูกอุ้มหายใจไม่ทัน เขาได้แต่อ้าปากหอบคราง พยายามกระเสือกกระสนยืดกายหนี แต่แรงโน้มถ่วงและฝ่ามือของอธิปกลับรั้งให้เขาตอบรับสิ่งที่สวนกระแทกขึ้นมาไม่จบสิ้น เสียงครางและไอร้อนผ่าวยังไหลทะลักและพลุ่กพล่านทั่วห้องให้สมกับตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ห่างหายกันไป
แล้วคืนนี้…ห้องนอนบนชั้นสองของบ้านหลังเล็กในเขตหมู่บ้านยังคงเปิดไฟค้างไปอีกค่อนคืน ก่อนที่ไฟจะถูกดับลงและความเงียบสงัดก็กลับเข้ามาครอบครองเช่นเคย
……………………….
รถยนต์ของครอบครับวิมลกิตติจอดเลียบที่ริมรั้วบ้านหลังเล็กที่ยังปิดไฟเงียบ ก่อนที่จักรกฤษณ์ผู้ถูกปลุกตอนเกือบจะตีสองให้ลุกขึ้นมาขับรถให้มารดาหันกลับมาทำตาเบลอใส่คุณพัชรีที่นั่งอยู่เบาะหลัง
“เห็นมั้ยแม่ บอกแล้วว่าคุณอธิปคุมเกมได้ก็ไม่เชื่อ รถยังอยู่ บ้านปิดไฟเงียบ ป่านนี้หลับสนิทไปแล้ว!”
“ก็แม่กังวลนี่นา! โตเขาอาจจะตามใจของขวัญพาไปไหนมาไหนคืนนี้ก็ได้! ถ้าก้าวออกจากบ้านล่ะเสียฤกษ์หมด!!” คุณพัชรีทนเก็บความกระวนกระวายมาตลอดทั้งคืนชนิดที่นอนไม่หลับ จนในสุด เวลาดีตีหนึ่งครึ่งก็ไปเคาะประตูห้องนอนลูกชายให้ลุกมาขับรถพากลับมาที่บ้านของอธิปอีกรอบ ด้วยว่าอยากดูให้เห็นกับตาว่าจอมขวัญจะไม่เอาแต่ใจและอยากออกไปเที่ยวไหนกับอธิปในค่ำคืนนี้
…ค่ำคืนที่เพิ่ง…จะผ่านการทำบุญบ้านมา…
“ฤกษ์ของแม่นี่ยังมีอีกเหรอ น่าจะหมดไปตั้งแต่เอางานทำบุญบ้านให้กลายมาเป็นงานแต่งแล้วนะ” จักรกฤษณ์ย้อนเข้าให้
แล้วไม่ใช่ไม่รู้ว่าที่คุณพัชรีพยายามเหลือเกินไม่ให้หลานชายออกจากบ้านก็เพราะเอาไปเทียบกับพิธีส่งตัวเข้าหอที่ห้ามคู่แต่งงานออกจากห้องนอน แต่…ถ้าไปจำกัดจำเขี่ยกันแบบนั้น จักรกฤษณ์คาดว่าจอมขวัญต้องมองออกแน่ๆว่าตัวเองกำลังถูกจับให้เข้าพิธีอะไร และแน่นอนว่าน้องชายของเขาต้องค้านหัวชนฝาไม่ยอมเด็ดขาด คนเป็นป้าที่รู้จักหลานชายตัวเองดีเลยอะลุ้มอล่วยให้จอมขวัญและอธิปเดินไปไหนมาไหนก็ได้ในเขตบ้าน แต่ห้ามก้าวขาออกเท่านั้น
…เพราะไม่อย่างนั้นจะเสียฤกษ์อย่างที่กังวลนี่ล่ะ!!...
“มีแล้วกันย่ะ!! เดี๋ยวพอถึงตาแก ฉันจะหาฤกษ์แบบจัดเต็มกว่านี้อีก!! เอ้า! ขับรถกลับบ้านกันได้แล้ว! ฉันง่วงแล้ว” เมื่อเห็นว่าทั้งหลานชายและ ‘หลานเขย’ ไม่มีใครทำอะไรเสียฤกษ์ด้วยการออกจากบ้านไปไหน คุณพัชรีก็นึกง่วงขึ้นมากะทันหัน เลยต้องสั่งให้ลูกชายออกรถ ส่วนสามีอย่างคุณชัยที่ถูกปลุกกลางดึกให้นั่งมาด้วยกันนั้น หลับไปตั้งแต่รถออกจากบ้านมาได้แค่ครึ่งทาง
และขากลับนี้ คุณพัชรีก็หลับอยู่เบาะหลังตั้งแต่รถยังไม่ทันออกจากหมู่บ้านด้วยซ้ำ ทิ้งให้จักรกฤษณ์ที่มองสภาพแม่ตัวเองจากกระจกหลังต้องถอนหายใจแรงอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วถ่างตาขับรถกลับบ้านเพียงคนเดียว
….ให้มันได้อย่างงี้สิว้า!!!!...
………………………
มีต่อหน้าถัดไปค่ะ ^.^
-
เป็นเช้าที่ดีที่สุดในรอบเจ็ดวัน…
อธิปผ่อนลมหายใจอย่างเป็นสุข รสชาติของการห่างหายไม่ได้เจอะเจอกันถึงเจ็ดวันนั้น ทำให้เขาแทบทนไม่ไหว ยิ่งพอพบหน้ากันในงานทำบุญบ้านของเขา วินาทีแรกที่เห็นจอมขวัญมาที่นี่พร้อมกับครอบครัววิมลกิตติ เขาก็ยิ่งอยากรั้งร่างโปร่งเข้ามากอด คนรักของเขาดูผอมลงไปหน่อย หน้าโทรมตาคล้ำซึ่งเจ้าตัวบ่นว่าตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาผู้เป็นลุงโยนงานมาให้ช่วยทำชนิดที่แทบจะไม่ได้โผล่หัวออกจากโรงแรมเลย
ตอนแรกอธิปก็คิดว่าที่โรงแรมในเครือวิมาลาคงจะงานยุ่งมาก แต่พอมาเห็นเหตุการณ์หลายๆอย่างที่เกิดขึ้นในงานทำบุญบ้านของเขา ซึ่งมีคุณกนกนุช คุณรุ่งทิพ และคุณพัชรีช่วยกันเป็นแกนนำจัดเตรียมทั้งอาหารคาวหวานและนิมนต์พระให้ เขาก็เริ่มจะเข้าใจว่าทำไม…เขาและจอมขวัญถึงไม่ได้เจอกันเลยเจ็ดวัน…
“เรา…มีครอบครัวที่ดีจริงๆ” ชายหนุ่มพึมพำอย่างอิ่มเอม ก่อนจะเหลือบตามองคนข้างกายที่ยังซุกหน้าลงกับหมอนหลับสนิทไม่รู้วันรู้เวลา เส้นผมที่เริ่มยาวตกลงมาปรกหน้าแต่คนหลับสนิทก็ยังหลับสนิทชนิดที่ไม่นึกรำคาญผมเลยแม้แต่นิดเดียว เป็นฝ่ายอธิปที่ต้องเอื้อมมือไปปัดออกให้อย่างแผ่วเบาก่อนที่เจ้าของมือจะทนไม่ไหวต้องผงกศีรษะขึ้นไปโน้มหน้าลงจูบเบาๆข้างแก้ม
“หืม…” เสียงครางฮือเหมือนรับรู้ดังออกมาจากคนหลับ ทำเอาเจ้าของรอยจูบยามเช้าได้แต่อมยิ้มน้อยๆ เขาผละหน้าขึ้นมาอีกเล็กน้อยเพื่อดูว่าคนครางรับยังหลับอยู่รึเปล่า…แต่เปล่า…จอมขวัญไม่ได้หลับแล้ว…เจ้าตัวเพิ่งตื่น ดูได้จากดวงตาเรียวที่สะลึมสะลือเป็นที่สุด
อธิปยิ้มบางอย่างมีความสุข…วันนี้เป็นเช้าแรก…เช้าแรกหลังงานสำคัญ…งานทำบุญบ้านแต่พวกเขาทั้งคู่รับศีลรับพรร่วมกันเพื่อเริ่มต้นชีวิตคู่…อธิปไม่รู้ว่าใครเป็นคนต้นคิดให้จัดงานทำบุญงานแบบนี้ แต่เขารู้ดีว่าทั้งแม่เขา ป้าของจอมขวัญ รวมไปถึงคุณรุ่งทิพล้วนหวังดีกับพวกเขาทั้งสิ้น
“ลุกไปใส่บาตรกัน” คนเพิ่งตื่นทำคิ้วขมวดอย่างสงสัยและงุนงง
“ง่วง…” คนสะลึมสะลือไม่ปฏิเสธหรือค้าน แต่บอกสั้นๆ ‘ง่วง’ คำเดียวคือการบอกปัดและอยากขอนอนต่อ อธิปหัวเราะในคอ
“เดี๋ยวค่อยกลับมานอนต่อ”
“ก็ได้” จอมขวัญว่าอย่างนั้น อธิปจึงลุกขึ้นนั่งเพื่อจะให้จอมขวัญลุกตาม แต่ปรากฏว่าคนบอกว่า ‘ก็ได้’ กลับพลิกตัวนอนคว่ำทำท่าจะหลับเสียอย่างนั้น ร่างสูงหัวเราะลั่น ก่อนจะรั้งแขนคนรักให้ลุกขึ้นนั่ง จอมขวัญทำหน้าหงอยแต่ก็จำยอมตื่นแต่โดยดี
เขาถูกอธิปลากเข้าห้องน้ำ พวกเขายืนล้างหน้าแปรงฟันข้างกัน ก่อนจะพากันลงมาทำกับข้าวสำหรับใส่บาตร แน่นอนว่าเป็นฝีมืออธิปเกินครึ่งเพราะหลานชายคุณพัชรีนั้นเข้าครัวมาตลอดชีวิตเพียงเพื่อใช้ไมโครเวฟ ทักษะในการใช้แก๊ส มีด เขียง ตะหลิว กระทะและอุปกรณ์อย่างอื่นจึงง่อยเปลี้ยสุดจะทน
อาหารสำหรับตักบาตรเรียบร้อยแล้ว แต่ติดที่ว่าพระไม่ได้เข้ามาบิณฑบาตในหมู่บ้าน อธิปจึงพาคนรักขับรถออกไปยังวัดใกล้ๆแล้วคอยที่หน้าประตูวัด จนกระทั่งเกือบเจ็ดโมง พระที่ออกไปบิณฑบาตจึงกลับมา
มือใหญ่สองข้างของอธิปทำหน้าที่ยกถาดที่ใส่อาหารสำหรับตักบาตร ในขณะที่มือขาวของจอมขวัญตักข้าวและหยิบถุงกับข้าวใส่บาตร ตามด้วยดอกไม้และปัจจัย ทุกอย่างเรียบง่ายและสงบ จนกระทั่งตักบาตรเรียบร้อย ทั้งสองจึงนั่งยองรับพร
“อายุ วัณโณ สุขัง พลัง” เป็นอันว่าการตักบาตรยามเช้าเสร็จสิ้นแล้ว จอมขวัญและอธิปจึงลุกขึ้นใส่รองเท้า พวกเขามองจนร่างในจีวรสีอร่ามเดินลับเข้าวัดไปแล้วจึงหันมามองกันเอง
มือหนายกขึ้นลูบศีรษะคนรักเบาๆ จอมขวัญเหลือบตาขึ้นมองสบเจ้าของมืออุ่น
“จากนี้…เรา…มาใส่บาตรด้วยกันบ่อยๆได้มั้ย”
“วันไหนขวัญมาค้างบ้านพี่ ขวัญจะเตรียมใจตื่นเช้ามาด้วย” จอมขวัญตอบพร้อมหัวเราะน้อยๆ ทว่าอธิปยังมองนิ่ง จนร่างโปร่งต้องหยุดเสียงหัวเราะเอาไว้แต่เพียงเท่านั้น หน้าวัดมีแต่ความเงียบสงบ ลมพัดไหวน้อยๆ ให้ใบแก่ของต้นไม้ใหญ่หลุดร่วงปลิดปลิวสู่พื้น
“พี่อยากให้ของขวัญเข้าใจ บ้านหลังนั้น ต่อจากนี้…ไม่ใช่แค่บ้านของพี่ แต่เป็นบ้านของเราสองคน…” จอมขวัญนิ่งค้าง ดวงตาเรียวเบิกกว้างมองสบดวงตาคมที่ยังจ้องเขานิ่ง “...มาอยู่ด้วยกันมั้ย…ไม่ใช่แค่เสาร์อาทิตย์ แต่มาอยู่ด้วยกันแบบ…ครอบครัว…”
…ครอบครัว…คำที่จอมขวัญไม่คิดว่ามันจะมีพลังมากมายขนาดนี้เลย อธิปอยากสร้างครอบครัวกับเขาอย่างนั้นหรือ อธิปอยากดูแลครอบครัวกับเขาอย่างนั้นหรือ…
“ได้มั้ยของขวัญ…จากวันนี้ไป ช่วยกันสร้างครอบครัวของเราได้มั้ย”
“แต่…แต่ขวัญมีลูกไม่ได้ ยังไง…ครอบครัวแบบพวกเราก็มีกันได้แค่สองคนแบบนี้…” จอมขวัญมึนงง และสับสน เขารู้ว่าอธิปจริงจังกับความสัมพันธ์ของพวกเขามากมายเพียงใด แต่ก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะไปไกลถึงขั้นอยากสร้างครอบครัวด้วยกัน
“เราก็อยู่กันแบบนี้ อยู่กันสองคน แก่ไปด้วยกันสองคน…” อนาคตข้างหน้าไม่มีอะไรแน่นอน แต่อธิปอยากทำทุกวันนี้เพื่ออนาคตที่เขาจะได้เคียงข้างกับจอมขวัญไปจนกว่าใครคนใดคนหนึ่งจะจากลาด้วยลมหายใจสุดท้าย…อยากอยู่ด้วยกัน อยากดูแลกัน อยากเคียงข้างกัน และอยากแก่ไปด้วยกัน…
ร่างโปร่งมองคนรักที่ยังจับจ้องมาที่เขาราวกับรอคอยคำตอบ เขาไม่คิดไม่ฝันว่าชีวิตจะพัดพาเขามายังจุดนี้ มาพบเจอสถานการณ์ที่ตัวเขาในอดีตคาดไม่ถึง ว่าวันหนึ่ง จะมีใครสักคนบอกกับเขาอย่างจริงจังและจริงใจว่าอยากอยู่ไปด้วยกันจนแก่เฒ่า…และใครสักคนคนนั้นเป็นผู้ชายมาดนิ่ง เป็นผู้ใหญ่ อบอุ่นและอ่อนโยนกับเขาที่ผ่านเรื่องราวร้ายๆมามากมายไม่ต่างอะไรกับ ‘ของขวัญ’ ที่ยับยู่ยี่
…ใครสักคน ที่ในเวลานี้อยู่ตรงหน้าเขานี่แล้ว…ใครสักคนที่…ยังคงรอคอยคำตอบว่าเขาเองอยากจะอยู่ไปด้วยกันจนสังขารร่วงโรยหรือไม่
“ขวัญก็อยากอยู่กับพี่”
สายลมเอื่อยยังพัดผ่าน ใบไม้จากต้นไม้ใหญ่ริมกำแพงวัดยังปลิดปลิวสู่พื้น วันเวลาผ่านไปช้าๆ แต่ทว่าสำหรับผู้ชายสองคนที่ยังยืนอยู่ข้างประตูวัดกลับรู้สึกว่าแต่ละนาทีที่ผ่านไปนั้นช่างมีค่าให้จดจำ กว่าจะผ่านเรื่องราวมากมายจนมายืนเคียงกันในวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย จอมขวัญคิดว่าถ้าเรื่องราวในชีวิตเขาบิดพลิ้วไปเพียงเล็กน้อย เขาและอธิปจะไม่อาจลงเอยกันได้เลย
พรหมลิขิตพัดพาเส้นทางชีวิตของพวกเขามาทับซ้อนกันในฐานะคนแปลกหน้า และศัตรูหัวใจ แต่จากนี้ไป…จะเป็นมือของพวกเขาเองที่จะพาเส้นชีวิตให้ทอดตัวเคียงข้างกันไปในฐานะ ‘ครอบครัว’
…ครอบครัว…ที่เป็นของพวกเขาแค่สองคน…
อธิป…จอมขวัญ
FIN
ขอโทษที่เจอโรคเลื่อนนะคะ ช่วงนี้บัวยุ่งมากกกกกก เพราะต้องเริ่มเคลียร์ชีวิตตัวเองแล้ว
จากนี้ ขอหยุดลงตอนพิเศษก่อนนะคะ ขอจัดการเรื่องทุกอย่างของบัวให้เรียบร้อยก่อน
(ตอนนี้อะไรก็ไม่เสร็จสักอย่าง ฮืออออ T.T)
ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตามมาจนถึงตอนนี้ ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกคอมเม้นท์ ทุกการอ่าน
ขอบคุณทุกแรงรักแรงชังที่มีให้ตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้ โดยเฉพาะคุณรุ่งทิพนี่ได้ทั้งรักได้ทั้งชังเลย ฮ่าฮ่า
และสุดท้ายขอบคุณที่ให้โอกาสกับนิยายของบัวนะคะ ขอบคุณที่แวะเวียนมาอ่านค่ะ
ส่วนเรื่องรวมเล่ม ตอนนี้บัวยังตอบอะไรไม่ได้ เพราะตอนนี้ต้องเคลียร์ชีวิตก่อน T.T เรื่องอื่นๆเลยต้องพักเอาไว้ แล้วไว้บัวมีแพลนเรียบร้อยแล้ว บัวจะมาแจ้งอีกรอบค่ะ บัวเองก็อยากเก็บเรื่องนี้มากเลย มันเป็นเรื่องที่เขียนแล้วบัวต้องใช้อารมณ์เยอะมาก โดยเฉพาะตอนที่เขียนฉากดราม่า(หน่อยๆ)
แล้วไว้เจอกันใหม่ จะพยายามเข็นตอนพิเศษมาลง (มาให้ความหวังแล้วก็จากไป อิอิ)
-
ู^____________^ o13
อยากมีคนพูดคำนี้ให้ได้ยินบ้างจัง
“เราก็อยู่กันแบบนี้ อยู่กันสองคน แก่ไปด้วยกันสองคน…”
อธิปอึดมากกกกกก 55+ ท่าทางน้องบัวงัดมาหมดเลย 55++ น้องฟูยังไม่้ถึงขนาดนี้เลยนะ ถ้วยฟูรุ้คงไม่ยอมแน่ :o8:
-
ป้ารีนี่สุดยอดคุณป้ามากเลยอ่ะ
-
ชอบมากกกกๆๆๆๆ เรารอตอนจักรกฤษณ์กับทรงพลอยุ่นะ 55
-
พี่โตกับของขวัญ.. อบอุ่นมาก :กอด1:
เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลยค่ะ น่ารักกันทุกคนเลย ยิ่งป้าๆทั้งหลาย...
รอตอนพิเศษตอนต่อๆไป :z2:
-
*0* น่ารักกก
บอกได้คำเดียว น่ารักมากอ่าาา
รู้สึกอบอุ่น พี่โต กับ น้องของขวัญ
อบอุ่นจนร้อน โดยเฉพาะฉากเอ็นซี
แบบว่า พี่โต หื่นไปไหน แล้วสรุป ได้ไปกี่ยกค้าบบ พี่โต
-
น่ารักสุดๆ :-[
แต่จนถึงตอนจบของขวัญก็ยังไม่รู้ว่านี่เป็นงานแต่งงานอยู่ดีสินะ :laugh:
มีฉากเข้าห้อง เอ๊ย! หอด้วย :haun4:
ขอบคุณจ้า :กอด1:
-
หวานนนน
น่าร๊ากกกกก ><!!!!
อบอุ่นนนนมากมาย!
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกถึงความอบอุ่นของคำว่าครอบครัวเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆน่ารักๆนี้นะคะ
ขอให้เคลียร์สิ่งต่างๆได้อย่างราบรื่น :กอด1: โชคดีค่ะ
-
ซึ้งจัง o18
-
เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แล้ว อบอุ่นจัง
พี่โต ของขวัญ :impress3:
ขอบคุณผู้แต่งนะคะ ที่ได้มีเรื่องราวดีๆ มาให้อ่านกัน :3123:
-
จอมร้าย หลังจากถูกพี่โตเอ็นดู ก็กลายเป็นจอมที่น่ารัก
คุณป้าพัชรีสุดยอด อุตส่าห์ตามมาดูคู่บ่าวสาว
สงสารแต่พี่จักรกฤษณ์ ตัวเองจะโดนเมื่อไหร่ไม่รู้
-
ตอนนี้ช่างร้องแรงมากกกก พี่โตจัดเต็มเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะคะ ถ้ารวมเล่มเมื่อไหร่ เราสอยแน่นอน
ชอบเรื่องนี้มากๆ
-
น่ารักอ่ะ แต่จักรกฤษณ์ไม่มีคู่จิงๆหรอ
-
พี่โตถึงขั้นจัดเต็มกันเลยทีเดียว
ฮ่าๆ ชอบอะ น่ารักมาก
อยากให้มีใครมาพูดแบบนี้ด้วยจัง
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อให้นะคะ เป็นกำลังใจให้ในทุกเรื่องค่ะ
-
การที่ คนคนหนึ่ง จะบอกกับ อีกคนหนึ่ง ว่า "จะอยู่ด้วยกัน และพร้อมจะแก่ไปด้วยกัน"
หมายความว่าได้ก้าวข้ามเส้นบางๆของคำว่า คู่รัก ไปเป็น คู่ชีวิต เรียบร้อยแล้ว
ถ้ามีใครซักคน มาบอกกับเราแบบนี้บ้าง ก็คงจะดี :กอด1:
ขอบคุณคุณบัวมากครับที่เอาตอนพิเศษมาลง อ่านแล้วมีความสุข อิ่มเอมจริงๆ o13
-
อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจจังเลยค่ะ
-
น่ารักมากๆๆ :-[
รอป้ารีจัดหนักพี่จักร :laugh:
:กอด1: :L2:
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบอึดอัด คือของขวัญน่ารักมาก แอบขี้อายเหรอ
เพราะลุ้นให้ลุกขึ้นไปปล้ำพี่โตอยู่ตั้งหลายยก ก็ยังไม่สำเร็จ
แม้ว่าสุดท้ายจะแอบเชิญชวนนิดๆ ก็เหอะ
แต่ก็อยากให้ของขวัญรุกบ้างอะไรบ้างอ่ะนะ
คุณพัชรีน่ารักจริงๆ ห่วงมากจนนอนไม่หลับ (หัวเราะ)
เดือดร้อนกันไปทั้งบ้าน เฮฮาอ่ะ อยู่ด้วยกันคงไม่มีเบื่อเลย
ตื่นเต้นตลอด ตามความคิดคุณป้าไม่ทันจริงๆ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ :m25:
:L1:
-
ครอบครัว ไม่จำเป็นต้องมีลูกแค่คนที่รักสองคนมาอยู่ด้วยกันใช้ชีวิตด้วยกัน แบ่งปันทุกสุข ดูและกัน ก็เรียกว่าครอบครัวได้แล้ว
ดีใจกับของขวัญ ที่ได้มีครอบครัวที่เป็นของของขวัญเอง
รอตอนต่อไปด้วยความหวัง ถึงแม้ว่านานก็จะรอ :a1: :a1:
-
:pig4:
-
โอ๊ยยยยยย
ของขวัญเข้าหอวันแรกก็เหวี่ยงเลยนะ
โดนพีโตจัดหนักจัดเต๊มไปเลย
แถมป้ารีกึช่างคิดนะ
มาดูว่ารถยังอยู่มัึย
ป้าน่าจะเดินไปที่บ้านนะคะ
เผื่อใด้ยินอะไรดีๆอิอิ
รอตอนพิเศษของพี่จักรนะคะ
-
:oo1: :oo1: พี่โตจัดหนักได้ใจมากๆ
-
อิอิ เเล้วขวัญก็ไม่รุ้ว่ามันคืองานเเต่ง โดนพี่โตจัดหนักในวันเข้าหอ อิอิ :pighaun: :pighaun:
สุดยอดคุณป้าเลยค่ะคุณป้ารี
-
ของขวัญน่าสงสารรร ถูกพี่โตแกล้งซะงั้นอ่ะ ฮ่าา
ป้ารีและบรรดาญาติทั้งพระเอกและนางเอกน่ารักหมดเลยยย
ของขวัญจะมีครอบครัวกับพี่โตแล้ว ดีใจจัง
-
ครอบครัว
-
น่ารักที่สุด อรั้ย
เขิน
-
เรารักพี่โตม้ากมาก
1 ในดวงใจเลย(แต่เผอิญมีหลายห้อง)
ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรจะพล่ามมากไปกว่า
คนอ่านรักนิยายเรื่องนี้ค่ะ
:-[
รอคอยตอนพิเศษต่อ แถมรอรวมเล่มด้วย
:กอด1:
-
อบอุ่น น่ารักมากๆๆๆคะ :L1:
-
น่ารักมาก ป้ารีช่างคิดนะ
เอางานทำบุญบ้านมาบังหน้าแทนงานแต่ง
-
โอยยย ของขวัญกับพี่โตน่ารักเว่อร์
ป้ารีก็สุดๆ ฮ่าๆๆ อุตส่าตื่นมาตอนตีสอง เพื่อมาเช็คว่าไม่หนีออกไปไหนใช่ไหม
นับถือป้าจริงๆค่ะ
รอสเป สเป แล้วก็สเปนะคะ
ชอบทุกตอนเลยค่ะ
ไม่ว่าจะแต่งสเปเพิ่มหรือจะแต่งเรื่องใหม่ก็จะตามอ่านนะคะ
(ของเก่าไปย้อนมาหมดแล้ว)
สู้ๆนะคะ ^^
-
เป็นตอนพิเศษที่...น่ารักเกินบรรยาย
มีความสุขไปกับทุกตัวละครจริงๆ
รอรวมเล่มเมื่อคนแต่งพร้อม...เพราะคนอ่านพร้อมอยู่แล้ว ^^V
-
:กอด1: อบอุ่นที่สุด
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกก
ของขวัญน่ารัก พี่โตอบอุ่น
-
ขอบคุณที่มาต่อนะครับ จะติดตามผลงานต่อไป ไม่ต้องรีบ เคลียร์งานให้เสดก่อนก้อได้คับๆ
-
จบอย่างสวยงาม o13 o13
ขอบคุณคุณบัวค่ะ ที่แต่งเรื่องดีๆออกมาแบบนี้ ตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้ยิ่งทำให้เรื่องนี้ออกมาได้สมบูรณ์แบบ
อบอุ่น และกินใจ^^ :bye2: :bye2:
-
น่ารักเสมอต้นเสมอปลายเลยค่ะ
หลงรักพี่โตมากๆ ทำไมเปนคนน่ารักอบอุ่นขนาดนี้เนี่ย
ขอบคุนนะคะ รอติดตามเรื่องใหม่ค่ะ ^^
-
พี่โตช่วยของขวัญเต็มที่และจัดเต็มจริงๆ :z1:
ป้ารีสุดยอดจริงๆ ถึงขนาดมาเฝ้ากลัวผิดฤกษ์ :laugh: o13
-
:กอด1:
-
คำนี้นะ “เราก็อยู่กันแบบนี้ อยู่กันสองคน แก่ไปด้วยกันสองคน…” มันปริ่มมาก เราน้ำตาคลอเลย มันแบบที่สุดของความรักคือการที่คนที่เรารักที่สุดอยากอยู่กับเรา อยากสร้างครอบครัวไปกับเรา อยากดูแลเราตอนที่เราแก่ อยากอยู่ด้วยกันจนวันสุดท้าย ชีวิตเราทุกคน อยากมีใครมาพูดแบบนี้กันทั้งนั้น ดีใจแทนของขวัญเลย พี่โตรักของขวัญมากขนาดนี้
พี่โตน่ารักมาก มั่นคงมากด้วยดูจากการกระทำหลายๆอย่างของพี่โต แถมของขวัญก็ดูเป็นคนที่รู้ใจตัวเองด้วย อยู่ด้วยกันต่อจากนี้ไป คงมีแต่ความสุข ไม่ใช่แค่คง แต่จะต้องมีความสุขมากแน่นอน
รักตัวละครพี่โตของขวัญและญาติพี่น้องพระเอกนางเอกมาก อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้รู้เลย ถึงแม้จะเป็นคนไม่ดีมาจากไหน แต่แค่รู้คุณค่าของตัวเอง รู้คุณค่าของคนอื่น ปลายทางของมันคือความสุข
-
เข้ามาอ่านรสดเดียวจบเลยค่ะ ใช้เวลาวันครึ่ง เอิ๊กๆ
อ่านไปไปเจอตินน้องฟูก็แอบนึกน้องฟูไหนหว่า พอนึกได้แทบกรี๊ดวิ่งไปหาน้องฟูแบบเป็นเล่มมา้ตรียมนั่งอ่านใหม่อีกรอบ 55+
อ่านเรื่องนี้จบแอบอืจฉาสาวๆ(ป้า) ในเรื่องมากกกกก มีสองหนุ่มมาให้จิ้นวายได้ตลอด :impress2:
-
มีกันสองคนก็เป็นครอบครัวที่น่ารักได้เหมือนกันน๊าพี่โตกับของขวัญ
คุณป้าน่ารักอ่ะมีแอบมาเช็คด้วย555
-
อบอุ่น น่ารัก
อยากมีแบบนี้บ้างจัง :-[
-
:jul1:
พี่โตจัดเต็มมมม
รอจ้า คุนบัวสู้ ๆ
-
แข็งแรงกันทั้งคู่เลย
ขนาดผ่านคืนส่งตัวอันร้อนแรงขนาดนั้นก็ยังตื่นมาทำกับข้าวแล้วไปใส่บาตรกันที่วัดได้เนี่ย o13
-
ตอนพิเศษมาแล้ว !!!
พี่โตสุดยอด จัดการของขวัญอยู่หมัดในทุกๆ เรื่อง ทั้งตอนที่เนียนๆ ไม่ให้ของขวัญออกจากบ้าน จนสุดท้ายของขวัญก็ยังไม่รู้ตัวอยู่นั่นเองว่าจริงๆ แล้ววันนี้เป็นวันอะไรกันแน่ แล้วก็ตอนที่ของขวัญจะเข้าห้องน้ำ "ไปทำธุระ" ด้วย :o8:
คุณป้ารีก็สุดยอดเหมือนกัน แอบมาดูกลางดึกว่าออกไปเที่ยวไหนรึเปล่า ...ดีนะที่มาตอนที่ปิดไฟไปแล้ว ไม่งั้นคง... :laugh:
ถึงตอนแรกจะออกแนวเร่าร้อนตามประสาพี่โต ?? (สรุปพี่โตเป็นคนแบบนี้ใช่มั้ยคะ ...) แต่ตอนต่อมาอ่ะ รู้สึกอบอุ่นมากจริงๆ พี่โตปลุกของขวัญไปตักบาตร แล้วชวนให้อยู่ด้วยกันเป็น "ครอบครัว" ให้ความรู้สึกว่า พี่โตเนี่ย นอกจากจะอบอุ่นแล้ว ยังมั่นคงมากๆ อิจฉาของขวัญจริงๆ เลยน้า
สุดท้ายนี้ เป็นกำลังใจให้คุณบัวคนเขียนนะคะ ขอให้จัดการธุระต่างๆ ได้อย่างราบรื่นไวๆ คนอ่านอย่างพวกเราก็จะได้อานิสงส์จากตอนพิเศษตอนต่อไปด้วย
รออ่านตอนพิเศษตอนต่อไปค่ะ :call:
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วมีความสุขและอมยิ้มไปกับความน่ารักของคนทั้งสองคน
ขอให้รักนี้นิจนิรันด์
-
น่ารักจริงๆเลย ทั้งความรักของพี่โตกับของขวัญ และความรักของครอบครัว
-
เป็นตอนพิเศษที่น่ารักมากเลยค่าาา
จบได้สมบูรณ์แบบจริงๆ เลย o13
อยากมีคนมาชวนให้เป็นครอบครัวเดียวกันจัง >w<
:L2: :L2: :L2:
-
ขอให้มีความสุขนะ
ของขวัญพี่อธิป จะ
รอหนังสือนะคะ :bye2:
-
มีครอบครัวดีจริงๆ .. :กอด1:
-
ป้ารีน่ารักที่สุดเลย o13
-
อบอุ่นในหัวใจ
พี่โตหื่น (ตอนกลางคืน)
พอเช้ามา เป็นพ่อบ้านพ่อเรือนซะงั้น
-
:กอด1: :กอด1:
-
ช้าก็รอได้คะคุณบัว :กอด1:
อ่านตอนพิเศษแบบนี้แล้วอิ่มอกอิ่มใจ
เป็นครอบครัวที่ดีและน่ารักมากๆ
-
o13 o13 o13
-
:-[ ชอบ :-[จริงๆ ซาบซึ้งใจมาก
-
เป็นตอนจบกับตอนพิเศษที่น่ารักมากเลยคะ อ่านแ้ลวอิจฉาจอมขวัญจังลยอะ ที่มีคนรักและหวังดีมากมายขนาดนี้ แต่แอบขำอะ ถ้ารู้ว่าเป็นงานทำบุญควบงานแต่งตัวเองจอมขวัญจะต้องเขินมากๆแน่เลยอะ :L2:
เราชอบนิยายของคุณบัวมากเลยนะค แบบว่าทุกอาทิตย์นี้รออ่านเลลยละ
ยังไงเราก็รอติดตามผลงานใหม่ๆของคุณบัวอยู่นะคะ
ขอให้คุณบัวมีความสุขมากขอให้เรื่องที่กำลังยุ่งๆคลี่คลายไปด้วยดีนะคะ ^ ^
-
น่ารักได้อีกกกกกก......
รอพิเศษตอนหน้าค่ะ
แม้จะนานก็ขอรอจอมขวัญ...... :impress3:
-
น่ารัก อบอุ่น หวานมาก
ตอนพิเศษขอถ้วยฟูออกมาเที่ยวด้วยได้หมายยยยย (วิ่งไปหยิบถ้วยฟูมาอ่านอีกรอบ อ่านจนหนังสือช้ำหมดแล้วฮะ >*<)
-
โต ของขวัญ ยกให้เป็นคู่รัก Yaoi แห่งปี 2555 หวาน อบอุ่นทุกอณูของหัวใจ
ครอบครับ คือ พลัง
ขอบคุณน้องบัว ที่เขียนนิยายดีที่สุด ให้อ่าน
ขอบคุณครับ
-
พระเอกเป็นพี่อธิปแน่เลย
-
เย้ :mc4:ขอบคุณสำหรับค่ำคืยอันร้อนแรงค่ะ
และป้าพัชรีนี่ก็ห่วงหยั่งกะลูกสาวออกเรือนเลยทีเดียว อิอิ :-[
-
ทั้งสองคนมีครอบครัวที่ดีจริง ๆ น่ารักกันมากเลย
คุณน้าพัชรีนี่ลุ้นหลานชายจนหยดสุดท้ายจริง ๆ ห้ามเสียฤกษ์เด็ดขาด เป็นฝ่ายหญิงก็เงี้ย
และ ณ บัดนาว ของขวัญได้ไม่รู้่ตัวว่าเสมือนได้เข้าพิธิแต่งงานไปแล้ว เอิ้กๆๆ
พี่โตง้อของขวัญซะอยู่หมัดเลยนะ เยี่ยมค่ะ ต่อไปก็ได้เป็นครอบครัวกันแล้ว แฮปปี้ที่สุด
ขอบคุณค่ะ รอติดตามผลงานนะคะ
-
เป็นตอนพิเศษ ที่น่่ารักมาก
โฮววววว
คงเป็นบ้านที่อบอุ่นน่าดู
คนรักกัน อะไรๆ ก็มีความสุข
><
-
“เราก็อยู่กันแบบนี้ อยู่กันสองคน แก่ไปด้วยกันสองคน…” :n1: :o8: :กอด1:
ขอบคุณกับเรื่องราวดีดีของของขวัญพี่โตและครอบครัวของทั้งสอง
:L2: :L2: :L2: :L1:
-
มันเกินคำว่าดีจังน้าไปแล้ว
ขอบคุณนะคะที่ทำให้ตัวละครทุกตัวมีชีวิตจริงในโลกของผู้หญิงคนนี้ ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ รอรวมเล่มอยู่นะคะ รักเรื่องนี้มากเหลือเกิน ^^
-
อ่านที่เดียวจบเลย ชอบมาก o13
-
สนุกมากมายยย
อ่านแล้วอบอุ่นดีฮ๊าฟฟฟฟฟ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
-
ของขวัญน่ารัก ขี้งอน หื่น!
-
พี่โตเริ่มจะรู้แล้วใช่ไหมว่ามันไม่ใช่แค่ทำบุญบ้าน แต่ขวัญยังแค่สงสัย :laugh:
แต่ทั้งแม่และป้าก็ทำเพื่อความสุขของลูกและหลาน :o8: น่ารักจริงๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ปรอทแตกในความน่ารักของเรื่องนี้จริงๆ อ่านไปยิ้มไปทำไมมันน่ารักงี้ ลงไปแดดิ้น
อยากบอกว่าขอบคุณมากๆน่ะค่ะที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน ไม่รู้จะอธิบายยังไงมันสนุก มันทำให้ยิ้มได้ ทำให้มีความสุข :3123:
-
ตอนแรกนึกว่าเป้นแนวดราม่าเลยไม่กล้าอ่านแต่พออ่านแล้ว กรี๊ดดดดดดดดด น่ารักมากกกกกกกกกกกค่า ชอบญาตินางเอก พระเอกจริงจัง เสียดายจัง น้ำทิพย์รักกัยพี่จักกฤษย์ไม่ได้
สนุกมากค่ะ รอเรื่องต่อไปนะ
-
ขอบคุณนะครับ. น่ารักมากๆ
:กอด1:
-
น่ารักอ่ะ
ขำมากด้วย จนสุดท้ายของขวัญก้อยังไม่รู้ว่า
งานขึ้นบ้านใหม่เป็นงานทำบุญชีวิตคู่ตัวเองกับพี่โต อิอิ
-
เป็นครอบครัวที่น่ารักมากเลยค่ะ :-[ :-[ :-[
อ่านแล้วติดหนึบ ถ่างตาอ่านตั้งแต่สายๆมาจบเอาตอนเย็นๆ 5555+
-
รักจังเรื่องนี้ ^^.
คนเขียนน่ารักด้วย
ขอบคุณตอนพิเศษที่น่ารัก อบอุ่น หวานหวาน แบบนี้นะค่ะ
-
ไม่ไหวแล้วค่ะกับนิยาย เรื่องนี้ทำไมถึงได้สนุกแบบนี้ ชอบๆหลายๆอย่างในนิยาย ชอบคำว่าครอบครัว ชอบคำสอนในเรื่องของความรัก ขอบคุณจริงๆน่ะค่ะที่แต่งเรื่องราวดีๆแบบนี้ให้อ่าน นอกจากเนื้อเรื่องจะสนุกแล้วการที่ได้นั่งอ่านมุมมองความรัก มิตรภาพ ครอบครัว มันเป็นอะไรที่รู้สึกดีน่ะค่ะ การที่แค่นิยายสนุกอ่านแล้วได้อรรถรสมันไม่พอหรอกค่ะ มันต้องได้ข้อคิดอะไรๆบ้าง คุณเขียนเรื่องราวออกมาได้ประทับใจมากเลยค่ะ ขอให้แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้คนได้อ่านเรื่อยไปน่ะค่ะ :3123: o13
-
เป็นเรื่องที่ดีจริงๆค่ะ
ขอบคุณที่สร้างสรรค์งานดีๆมาให้ได้อ่านนะคะ
-
ไม่เคยคิดว่าชื่อโตมันจะเซ็กซี่ได้ขนาดนี้
แต่พอของขวัญเรียก "พี่โต"ทีไร สยิวกิ้วทุกทีเลย
พี่โตทั้งอบอุ่นอ่อนโยนพอ ๆ กับเร่าร้อนรุนแรง
ป้ารีไม่มีพลาด วางแผนอะไรทุกอย่างต้องเป๊ะ
ขำลุงชัยอุตส่าห์มาหลับบนรถเป็นเพื่อน
ต้องขอบคุณพี่จักร ลูกชายที่ไม่เคยขัดใจแม่
ขอบคุณคนเขียนที่นำเสนอเรื่องราวความรักที่สวยงาม
บนพื้นฐานครอบครัวที่อบอุ่นและเข้าใจ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย !! น่ารักทั้งคู่ !!
ทั้งพี่โตแล้วก็ของขวัญ !! :กอด1: :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[
ของขวัญ กะ พี่โต
-
น่ารักมากๆ เลย :o8:
-
น่ารักและอบอุ่นมากค่ะ
ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องนี้
รอเรื่องต่อไปค่ะ
-
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีที่สุดอีกหนึ่งเรื่องที่เคยอ่านมาเลยค่ะ :-)
ให้อะไรกับผู้อ่านหลายๆอย่าง ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ :pig4:
:L1: :L1:
-
อิจฉาของขวัญ อิจฉามาก ไม่ใช่แค่เรื่องพี่โตแต่เป็นเรื่องครัว เอาง่ายๆคือทุกอย่าง :-[
-
อ่านจบแล้วค่ะ เพิ่งจะได้เม้นให้ ชอบค่ะ ชอบเรื่องนี้อ่ะ แต่จริงๆ เรื่องก่อนนั้นก็น้องฟูนิชอบเหมือนกัน มันแบบว่าให้ความรู้สึกเป็นจริงอ่ะ อธิบายไม่ถูก รอตอนพิเศษและเรื่องต่อๆ ไปนะคะ
-
อ๊ายยยย.....น่ารักที่สุด :m3:
อ่านแล้วกระชุ่มกระชวยหัวใจ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ครอบครัวตัว Y น่ารักฮ่ะ :impress2:
ขอบคุณมากมายค่ะ สำหรับความรัก ของพี่โต กะ น้อง ของขวัญ
แอบอิจฉา ของขวัญ เบาเบา ที่ได้ พี่โต เป็น สามี :o12:
ขอให้ รักกันไปนานๆๆๆๆๆ นะคะ
-
แลดูครอบครัวมันเหงาๆไปหน่อยอยู่กันแค่สองคนเอง
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ จะรอข่าวรวมเล่ม อิอิ
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกก
รักมากกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่โตอบอุ่นอ่ะ ดูเป็นผู้ใหญ่ นึงๆเงียบๆ แต่ร้อนแรงชะมัด > < 555555 :-[
แอบอิจฉาจอมขวัญนะเนี่ย มีแต่คนรัก ใครเห็นก็อยากดูเอ็น เอ้ย เอ็นดู 55555
เรื่องนี้มันดูเรียลดีอ่า ดูเป็นความจริงที่ไม่ดูนิยายหรือเพ้อฝันเกินไป :z2:
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆค่ะ คนแต่ง แต่งเก่งมากๆ
ปล.ขวัญเผลอเมื่อไหร่ พี่โตเจอกันนะฮ้าา~ o18 :impress2:
-
ซึ้งน้ำตาท่วมจอค่ะ ซึ้งในความรักของครอบครัว คนรัก แล้วก็เพื่อนค่ะ
-
ตอนพิเศษยังคงหวาน อบอุ่น และน่ารักเหมือนเดิมมม :-[
-
ขอบคุณค้า สนุกมากๆ เลย ว่าแต่ลูกอีฟเป็นผู้หญิงผู้ชายอ่ะ เผื่อจะคู่กะลุงจักรในอนาคต คริคริ ^^
-
ไม่ได้เข้ามานิยายจบแล้วซะนาน เลยไม่รู้ว่า
ของขวัญมีตอนพิเศษ ขอบคุณนะคะที่มาแต่งเรื่องน่ารักๆ ให้อ่าน
-
หลังจากอ่านเรื่องนี้จบ ก็บังเกิดความโลภ
อยากอ่านเรื่องของพี่จักรอ่ะ หรือไม่ก็เรื่องของทรงพล หรือจะเป็นพี่จักรกะทรงพลดี
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ จะติดตามผลงานต่อไปค่ะ แม้แต่จินเมะเราก็ตามไปอ่าน ^^
-
:กอด1: คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หุหุ ตอนพิเศษเนี้ย ชอบตอนป้ารีนี่แระ
-
“เราก็อยู่กันแบบนี้ อยู่กันสองคน แก่ไปด้วยกันสองคน…” อนาคตข้างหน้าไม่มีอะไรแน่นอน แต่อธิปอยากทำทุกวันนี้เพื่ออนาคตที่เขาจะได้เคียงข้างกับจอมขวัญไปจนกว่าใครคนใดคนหนึ่งจะจากลาด้วยลมหายใจสุดท้าย…อยากอยู่ด้วยกัน อยากดูแลกัน อยากเคียงข้างกัน และอยากแก่ไปด้วยกัน…
:sad11: ปาดน้ำตาดีใจกับทั้ง2คนด้วยจริงๆที่มาถึงวันนี้จนได้ ทั้ง2คนไม่ใช่คนที่สมบูรณ์แบบอะไร
ต่างเคยมีชีวิตที่เว้าเหว่ง แต่ทั้งคู่ก็ช่วยสร้างต่อเติมส่วนที่หายไปให้กันและกัน........
คนเราไม่ได้รักกันเพราะรักอะไรๆเหมือนๆกันจึงรักกัน แต่ก็ไม่ใช่เพราะต่างกันจึงรักเพราะคิดจะเอาอีกฝ่ายมาเติมเต็มส่วนที่หายไปของตน
แต่เรารัก เพราะ เรา"รัก"กัน
:L1:
ปล.อ่านตอนนี้แล้วปาบปลื้มประนึ่งไปร่วมงานแต่งด้วย ขอบคุณมากนะค่ะคุณบัว :กอด1:
จะรอตอนพิเศษต่อไปนะค่ะ ตอนนี้ป้ารีก็น่ารักเหมือนเดิม
-
โผล่มาตอนจบ อิอิ
สารภาพกับคนแต่งไว้ก่อนเลยว่าเรื่องนี้เป็นนิยายที่บุ๊คมาร์คไว้นานมากกกกกกกกกกกกกก
แต่ไม่ได้อ่านซักที เพราะ อ่านตอนแรกแล้วชอบ ทั้งเค้าโครงเรื่อง วิธีการเขียน เลยรู้ตัวว่าติดแน่นอน
แล้วปัญหาคือมันยังไม่จบ เลยตัดใจ แล้วจะกลับมาอ่านในตอนที่จบแล้ว เพรากลัวลงแดง 55555
สนุกมากจริง ๆ ไม่ได้อวย ไม่ได้ลำเอียง
เราชอบที่ทุกตัวละครมีมิติ ไม่ด้านมืดด้านสว่างในจิตใจ
รวมทั้งเรื่องของการยอมรับอดีต ยอมรับตัวตนของตัวเอง ทั้งดีและเลว เมื่อคิดได้ก้ปรับปรุงตัว
ตัวละครที่ชอบมากคือของขวัญกับพี่จักร
ตัวแรกนี่ รักในบุคลิกเวลาอยู่กับป้ารี เด็กซน ๆ อ่ะน่ารัก ยิ่งหล่อ ๆ แล้วยิ่งเคลิ้ม อิอิ
ส่วนพี่จักร นี่ รักทุกอย่าง 55555 โดยเฉพาะเวลาแกกวนประสาท แต่ก็น่ารัก ชอบตอนฮีหวงน้อง อ่อยยย....น่ารักเวอร์
หาเวลาว่างได้เมื่อไหร่อย่าลืมเอาตอนพิเศษมาลงนะจ๊ะ ^^
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุก ๆ แบบนี้มาให้อ่านนะจ๊ะ
-
เรื่องนี้น่ารักที่สุด
-
อ่านรวดเดียวจบ!!!!!
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[
จอมเป็นเพื่อนกับถ้วยฟูด้วยยย >< //เหล่มองอิหนูถ้วยฟูที่วางอยู่ตรงชั้นหนังสือ
มันใช่เลยอ่ะเรื่องนี้ ตอนแรกไม่ค่อยสปาร์คจอมขวัญเท่าไหร่ (ปกติสปาร์คเคะทุกเรื่อง)
ไปๆมาๆ.....ทำไมมันน่ารักจังว้า~~ :กอด1: :กอด1: ยิ่งกว่าสปาร์คอีกค่ะ
ชอบตอนที่เต็งบอกว่า "ครอบครัวคืองานแฮนด์เมด" คมจริมๆ
ตอนจบแบบฮาตอนท้ายอ่ะ 55555 แต่งงานแบบไม่รู้ตัว :z2: :z2: ฮิ้ววววววว
เป็นนิยายที่อบอุ่นมากๆค่ะ ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆ สนุกมากๆๆๆๆๆๆ
ถ้าออกเป็นหนังสือเมื่อไหร่บอกนะคะ จะอุดหนุน >< มาไวๆยิ่งดี 55
อ่านนิยายของพี่บัวไม่เคยผิดหวังเลยจริงๆ ตั้งแต่ถ้วยฟูแล้ว มั่นใจว่าอ่านเกิน 30 รอบ
เวลาเครียดๆช่วยได้ดี จะสอบไฟนอลยังเอามาอ่าน (ใช่เวลามั้ยเนี่ย?? 5555)
จากตอนแรกเล่มมันงามๆ ตอนนี้เริ่มมีรอยเล็บ -*- (เพื่อนที่รร.ซักคนยืมอ่าน แล้วกลับมาแบบนี้ //อยากฆ่า -*- :z6:)
มีรอยที่ออมอ่านแล้วทำตก ขอบปกหลักเลยหักเล็กน้อย TT
(เอ๊ะ!! มันชักจะออกทะเลไปไกลแล้วนะ)
ออกเป็นหนังสือไวๆนะค้า~~~ :L2: :bye2: :bye2:
-
เพิ่งได้มีโอกาสเข้าอ่านและก็อ่านตั้งแต่ต้นจนจบเลย
อยากจะบอกว่าอิ่มใจจังเลย
ถ้าเป็นคำที่คนเขียนพูดก็คงดีจังน้า มีความสุขจังที่ได้อ่านเรื่องราวดีๆแบบนี้
เรื่องที่สมเหตุสมผล ภาษาเรียบง่ายแต่ก็ซาบซึ้งกินใจ
โดยเฉพาะการให้ความสำคัญกับครอบครัว อ่านแล้วคิดถึงบ้านเลยค่ะ
ไม่ว่าเราจะมีความสุขหรือความทุกข์ คนในครอบครัวก็พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเสมอ
พร้อมจะยอมรับในสิ่งที่เราเป็น พร้อมจะให้อภัยกับความผิดพลาดของเรา
เราชอบตัวละครทุกตัวในเรื่องเลยค่ะ ท้ังรุ่นใหญ่และรุ่นเล็ก
โดยเฉพาะพี่โตกับของขวัญ สูง หล่อ หน้าตาดี บุคลิกดี เหมาะสมกันที่สุด
โดยส่วนตัวแล้วเราไม่ค่อยชอบที่บทของฝ่ายที่ได้รับการดูแลจะอ่อนปวกเปียก ปากจัดแต่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง
รูปร่างก็บอบบาง ตัวเตี้ยมากๆ หน้าหวานสุด เวลาอ่านบางเรื่องจึงค่อนข้างขัดใจกับลักษณะล้นๆแบบนี้
แต่ของขวัญนี่น้าา ไมใช่เลย หล่อมากแถมยังโหดมากอีกต่างหาก ท้ังยา
แต่แปลกดีเหมือนกันที่เวลาอ่านเราไม่เคยชังกับนิสัยของขวัญเลย จะมีก็แต่สงสารซะมากกว่า
เราว่าของขวัญเป็นคนประเภทที่ว่า เป็นที่รัก ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะรู้สึกโดดเดี่ยวในใจลึกๆก็ตาม
ส่วนพี่โต เอาสั่้นๆว่าขอมีสามีแบบนี่้ในชีวิตจริงได้มั้ยคะ555
ผู้ชายอะไรน่ารักจริงจริ๊งงงง ขี้งอนแต่ก็ง้อง่ายซะเหลือเกิน
เหมืองอนเพราะอยากอ้อนของขวัญมากกว่า
น้ำทิพย์ก็เป็นอีกคนที่เราชอบนะคะ เธอน่ารักดี แม้ตอนแรกจะแอบรำคาญไปบ้าง
เป็นผู้หญิงในนิยายวายที่ประพฤติตัวดีทีเดียว55
พี่จักรกับเต็งก็เป็นตัวละครที่ทำให้เรื่องนี้และคำว่าครอบครัวสมบูรณ์แบบ
คนสองคนที่รักและห่วงใยพี่น้องตนเองอย่างจริงใจ
เมื่อมีความสุขก็คอยดูแลอยู่ห่างๆ แต่เมื่อทุกข์ก็ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือทันที
ที่ผ่านมาพี่จักรคงเป็นฝ่ายเสียสละอะไรหลายๆอย่างให้ของขวัญไม่น้อย
เต็งนี่ท่าทางสาวๆจะเยอะน่าดู แต่เวลาเป็นการเป็นงานก็พูดจาดูมีหลักการณ์ดีนะคะ
รุ่นใหญ่น่ารักทุกคน ทุกคนมีเหตุผลในการกระทำของตนเอง
แม้จะต่อต้านหรือขัดขวาง ก็ไม่ได้ทำไปอย่างไร้เหตุผล
และเมื่อคนที่เรารัก เลือดที่จะรักใคร ก็พร้อมที่จะเปิดใจยอมรับอีกฝ่าย
อาจต้องใช้เวลาแต่เชื่อว่าทั้งคนจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดีค่ะ
ขณะที่อ่านไปแต่ละบรรทัด แต่ละบท แต่ละตอน
เรารับรู้ได้ว่าคนเขียนใส่ใจและรักนิยายเรื่องนี้มากแค่ไหน
ตัวละครแต่ละตัวที่มีควมเป็นปุถุชนธรรมดา ไม่ขาวไม่ดำข้างใดข้างใดข้างหนึ่งแบบสุดโต่ง
ชอบที่เปรียบพี่โตเป็นไม้ใหญ่ ให้ของขวัญเป็นไม้พยุงที่จะคอยโอบอุ้มกันและกันไว้
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นและยังคงดำเนินต่อไปในใจของคนอ่านหลายๆคน
ด้วยความหวังที่ว่าระหว่างทางทั้งสองคนก็จะยังรักและเข้าใจกันแบบนี้ตลอดไป
อยากจะบอกคนเขียนว่าเรื้องนี้สร้างความประทับใจมากจริงๆ
เป็นกำลังใจให้สร้างสรรค์ผลงานดีๆแบบนี้ต่อไปนะคะ
-
เราชอบเรื่องนี้มาก ไม่ได้เห็นความรักแค่ในแบบคู่รักแต่เห็นไปถึงความรักของภายในครอบครัว อบอุ่นจริงๆนะ :กอด1: :pig4:
-
หวานหยดซะมดขึ้น :z1:
น่ารักมากๆเลยอะ :-[
o13
-
Series นี้มีเรื่องไหนบ้างหรอคะ กำลังจะเริ่มอ่านค่ะ :)
-
อบอุ่น..อิ่มใจไปกับของขวัญค่า
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
ชอบเนื้อเรื่อง ตัวละคร และภาษามากๆเลยจ้า
อยากให้มีตอนพิเศษอีกน๊า เอา2คู่(โต*ของขวัญ,,ธัน*ถ้วยฟู)มาฟีตเจอร์ริ่งบ่อยๆน๊า..ชอบค่า~
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
พี่โต-ของขวัญ ... น่ารักมากจริง ๆ ค่ะ ขอบคุณนะคะ ^^
-
ขอบคุณมากครับ ชอบจริงๆ
-
พึ่งได้อ่านนิยายของคุณบัวเป็นครั้งแรกค่ะ ของขวัญน่ารักมาก ๆๆๆๆๆๆอ่ะ :-[
ประทับใจสุด ๆ อ่านยันตี 4 อ่ะค่ะ แถมไปแอบอ่านที่ทำงานอีก :o8:
ไม่มีกะจิตกะใจทำงานเลยทีเดียว ชอบของขวัญตอนอ้อนพี่โตมาก ๆ เลยค่ะ
น่าร๊ากกกกกกกกกกก :กอด1: :กอด1:
แบบว่าของขวัญไม่ค่อยแคร์คนอื่นนอกจากครอบครัว แต่แคร์พี่โตมากกกกอ่ะ
ตอนนี้อ่านวนเป็นรอบที่ 4 แล้วเนี่ย รวมเล่มเมื่อไหร่แจ้งด้วยนะคะ
อยากได้มาก ๆ อ่ะ ขอตอนพิเศษแบบของขวัญอ้อนพี่โตเยอะ ๆ ด้วยนะคะ
ขอบคุณจร้า ที่เขียนเรื่องนิยายเรื่องนี้มาให้อ่านกัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ชอบมากเลยเรื่องนี้
อยากได้เเบบพี่โตจริงๆ :กอด1:
+1 ให้ค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีดี
มาให้ได้อ่าน :pig4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วชอบมากกกกกกก อารมณ์ดีทั้งวัน ขอบคุณมากครับพี่บัว
รออ่านเรื่องของ จักร-ทรงพล ครับ :)
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก ตัวละคร ของคุณบัว ตั้งแต่เรื่อง ถ้วยฟู แล้ว อ่ะ เจอเรื่องนี้ ก็ยิ่งรัก อยากอ่านเรื่อง ราวของ จักร เต็ง น้ำ แล้วก็ทรงพล ด้วยอ่ะ
ชอบ มาก เลย ค่ะ ขอบ คุณ นะ ค่ะ :กอด1:
-
ยินดีกับพี่โตและของขวัญด้วยค่ะ่ :-[
ตอนพิเศษหวานซะ :o8:
เป็นกำลังใจให้คุณบัว :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
:pig4:
:pig4:
-
กรี๊ด ด ตอนพิเศษทำเราฟิน555
-
อ่านเรื่องนี้แล้วอบอุ่นมากๆ โดยเฉพาะเรื่องครอบครัว
นามปากกานี้จะตามอ่านไปทุกๆเรื่องเลย
ขอบคุณมากเลย ที่แต่งเรื่องดีๆออกมา
-
อ่านเรื่องนี้แล้วประทับใจมากเลยครับ เป็นเรื่องที่ให้แง่คิดในหลายๆเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องของสถาบันครอบครัว(พูดซะเป็นทางการ)เนี่ย ทำให้คนอ่านเกิดความรู้สึกอบอุ่น และซาบซึ้งจริงๆ และสุดท้ายก็ต้องขอขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายดีๆนะครับ^^ข้อให้เขียนนิยายดีๆแบบนี้ต่อไป สู้ๆ^___^
-
เรื่องนี้สนุก...น่ารักมากเลย
o13 o13
-
เรื่องนี้น่ารักมากอ่า
ชอบแก๊งสามสาวละครข่าวอ่ะฮามากเลย
ของขวัญก็น่ารักมากๆเลยบางมุมของพี่โตก็น่ารักน่าแกล้ง
ชอบตัวละครในเรื่องนี้มากเลย><
-
สนุกมาก อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นคะ :o8:
-
สนุกมากเลย ขอบคุณค่ะ
-
แรกๆ บอกตรงๆ ไม่ชอบจอมขวัญเลย แต่เมื่อตัวละครเติบโตเรียนรู้ยอมรับอะไรต่างๆ มากขึ้น
ทำให้ตกหลุมรักของขวัญได้ไม่ยาก
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ ที่เอามาแบ่งปันนะครับ
-
เป็นนิยายอีกเรื่องที่น่ารัก อ่านแล้วได้แง่คิดดีๆมากมาย ไม่ว่าจะในด้านมุมมองของแต่ละบุคคล หรือตัวคาแรกเตอร์ของตัวละครที่มีหลากหลายมิติ เหมือนกับมีชีวิตจริงๆ และสามารถทำให้เราติดตามอ่านได้รวดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ โดยไม่อาจละสายตาไปจากหน้าจอได้
ส่วนตัวแล้วชอบเรื่องนี้มากๆ และต้องขอจัดหนึ่งในคลังเรื่องโปรดของนิยายจากเล้าเป็ด เพราะนอกจากฝีมือการเขียนของคุณบัว ซึ่งสามารถวางพล๊อตและสร้างตัวละครได้ดีเยี่ยมแล้ว ตัวละครเรื่องนี้ยังน่ารักทุกคน ไม่ว่าจะพี่โต -น้องขวัญ ญาติฝ่ายพระนางและนักแสดงร่วมสบทบ โดยเฉพาะสมาคมสามสาวละครหลังข่าวที่คอยแจกรอยยิ้มให้เราตลอดการอ่าน
สุดท้ายนี้ก็ต้องขอขอบคุณคุณบัวมากๆนะคะ ที่แต่งและลงนิยายดีๆแบบนี้ให้เราได้อ่านกัน
-
ดีใจมากๆที่ตอบสุดท้ายมีคำว่าจะมีตอนพิเศษมาลงอีก :m2:
อยากอ่านตอนที่ไปขอคุณป้าว่าจะออกมาอยู่กับพี่โตจัง
เรื่องนี้ทำให้หัวเราะได้ง่ายๆ ร้องไห้ได้ง่ายๆเหมือนกัน
ผมไม่ได้ร้องในฉากดราม่าหนักๆ ฉากที่ร้องหนักสุดเป็นฉากที่คุณลุงบอกพี่โตให้เอามาคืน
อ่านแล้วน้ำตาแตกเป็นก๊อกเลย เหอะๆ
เรื่องนี้น่ารักมากๆครับ
แล้วจะไปตามอ่านเรื่องอื่นๆด้วย
ขอฝากตัวเป็นแฟนนิยายอีกสักคนนะครับ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ครับ :pig4:
-
แอร๊ยยยย ><//// เลือดกำเดาจะไหลล
-
น่ารักๆๆๆๆๆ
ชอบทั้งคู่เลยยยย :impress2:
เป็นกำลังใจให้พี่บัวนะค้า :กอด1:
-
ขอแสดงความยินดีกับของขวัญที่ได้รางวัลนายเอกยอดเยี่ยม :L2:
-
o13 มายินดีให้ "จอมขวัญ" กับรางวัล นายเอกยอดเยี่ยมนะค๊าบบบ :L2: :L2:
เสียดายที่พี่โตไม่รางวัลด้วย (เราเชียร์นิยายเรื่องนี้สุดๆ โหวตตั้งหลายอัน)
เราเองก็อ่านเรื่องนี้วนไปวนมาหลายรอบอยู่ ไม่ใช่แค่เรื่องนี้หรอก
อันที่จริงก็ทุกเรื่องของคุณนักเขียนเลย อิอิ :กอด1:
ยินดีด้วยนะค๊าบบบบบ :call:
-
ยินดีด้วยนะกับรางวัลนายเอกยอดเยี่ยม "จอมขวัญ"
-
ขอยกตำแหน่งคุณแม่ดีเด่นให้คุณพัชรีเลย
ทั้ง ๆที่ไม่ใช่ลูกไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันด้วยซ้ำ
แต่คุณพัชรีก็รักของขวัญราวกับลูกในอก
ส่วนพี่โตไม่มีคำใดจะบรรยายรู้แต่ว่าอ่านแล้วหลงรักผู้ชายคนนี้
-
ลุ้นตัวโก่ง อยากให้พี่โตกับของขวัญได้รางวัลยกคู่ แต่ของขวัญได้รางวัลนายเอกไปคนเดียวก็ไม่เป็นไรนะคะ ถือว่ามีพี่โตเป็นเทรนเนอร์ให้ละกัน o13
จริงๆ โหวตไปอีกหลายรางวัล แต่ถึงไม่ได้ตำแหน่งชนะเลิศก็ไม่เป็นไรนะคะ ได้เข้ารอบสุดท้ายก็มาจากการโหวตรอบแรกของคนอ่านที่ชื่นชอบเรื่องนี้แม้ว่าจะจบไปแล้วเนอะ
ยังรอตอนพิเศษตอนต่อไปอยู่นะคะ :call: (ฉลองรางวัลให้ของขวัญเลยดีมั้ย หุหุ)
-
:a5: o22 เป็นเรื่องที่สนุกมากๆๆอ่านได้เรื่อยๆไม่เบื่อเลย
แต่ชอบพี่จักรจัง อยากให้พี่จักรมีคู่ แต่งเรื่องใหม่เอาพี่จักรเป็นพระเอกด้วยน่าา ไอไลต์มากๆๆ :call:
-
อร๊ายยย เพิ่งถึงตอนที่7 หนุกเนอะ มาแปะไว้ก่อน เดี๋ยวคืนนี้มาอ่านต่อ แล้วจะมาเม้นให้แบบคอมโบ :z2:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยสำหรับเรื่องนี้
ชอบมากมากกกกกกกกกกก
อยากอ่านเรื่องของพี่จักรต่ออ่า :o8:
-
สนุกมากๆค่ะ o13
ขอบคุณคนแต่งจ้า :L2: :L2:
-
ชอบมั่กมั่ก
:กอด1: :L2:
-
หนุกมากก
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย อ่านรวดเดียวจน เหนื่อยมากกกกกกกกก
อบอุ่นอ่ะ แล้วก็ฮาครอบครัวจริง ๆ
-
อ่านได้ 2 ตอนแล้ว
-
o13
-
:กอด1:
:L2:
-
อ่านจบแล้วจ้า
น่ารักมากกกกกกกกกก อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจจังเลย
ป้ารีก็ช่างคิด จะจัดงานแต่งให้หลานแต่เนียนบอกว่าเป็นงานทำบุญบ้านซะงั้นอ่ะ o18
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะจ๊ะ :กอด1:
-
เรื่องนี้เปนอีกเรื่องที่พระเอกอบอุ่นมากๆ เลย
ชอบผู้ชายสไตล์นี้ มากกกกกกก
หวานพอเหมาะ น่ารักพอควร ดราม่ามาเปนระยะๆ กลมกล่อมที่สุด
ปล ชอบชื่อนายเอกมาก 'ของขวัญ'
-
<3
-
เฮ้ย พลาดตอนพิเศษไปได้ไง ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ
เนื้อเรื่องดูจริง
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
จบ แล้ว
สุด ยอด มากๆ เลย
เห็น เรื่อง นี้ นาน แล้ว แค่ ไม่ได้ อ่าน สักที
เห็น ชื่อ เรื่อง ก็ กลัว ดราม่า เหอๆๆๆ
ทั้งๆ ที่ เรื่องนี้ เป็น แนว ที่ เรา ชอบ
กรี๊ดๆๆๆ
พอ อ่าน เลย รู้ ว่า เป็น คน เดียวกันกับ ที่แต่ง พีี่ธัน กะ ถ้วยฟู
เราชอบ มากกกก
ทั้งเรื่องนี้ แล้ว ก็ รักนี้ลิ้มกับฟัน
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะ
แต่งผลงานดีๆออกมาอีก เยอะไ เลย นะ
ติดตามจ้าาา
-
ของขวัญน่ารักจังเลยยยย
รักกันนานๆๆๆๆ อิอิ
-
^^
-
+1 ให้พี่บัว
น่ารักมาก น่ารักสุดๆอ่านแล้วมีความสุขทุกๆนาทีเลยค่ะ
ถ้าทุกครอบครัวน่ารัก และรักกันเหมือนในเรื่องนี้คงดีไม่น้อย :-[
-
:-[ :-[ น่ารักอะชอบๆๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย อ่านแล้วรู้สึกถึงรักของครอบครัว มีครบทุกรส ดราม่านิดๆพอกลมกล่อม
รอให้พี่บัวรวมเล่มนะคะ อยากเก็บมากเลย ><
-
:laugh: :laugh: :laugh:
กรี๊ดดดดดดดดดดด.....สุดท้ายคงต้องบอกว่าญาตินางเอกชนะเลิศ ใช่ไหมคะ?
ขอบคุณสำหรับนิยายอีกหนึ่งเรื่องที่คุณบัวสร้างสรรค์มาให้เราได้อ่านกันค่ะ
:110011: :z7: :110011: :z7:
-
สุดท้ายญาตินายเอกก็ชนะไป
แต่งตามประเพณีและฤกธิ์ยามได้เป๊ะ
ทั้งๆที่นายเอกเรายังไม่รู้ตัว
-
และแล้วกอ่านจบแล้วววววว
นั่งไล่อ่านเรียงคิวตามที่เก็บFav ไว้
เรื่องนี้จำได้ว่าคลิกเข้าๆมาส่องดูไว้หลายเดือนก่อน จากนั้นก็จิ้มเก็บFavไว้
เพิ่งมีโอกาสได้มาอ่าน
รู้สึกชอบคำว่าครอบครัวของสามบ้านจังค่ะ
แต่ละบ้านเลี้ยงลูก่างกันเลย
แต่ที่ทุกคนมีเหมือนกันคือ "รักลูก"
แสดงให้เห็นว่าไม่ว่าจะเกิดในครอบครัวไหน รวยจน อาจไม่เหมือนกัน
แต่สิ่งที่มีเหมือนกันคือมี "ครอบครัวที่รักเรา"
จอมขวัญ บุคลิกตั้งแต่เริ่มเรื่องนี้ก็รู้สึกหงิดๆในใจ
คือคนๆนี้ไม่ใช่คนที่จะสามารถดูแลใครได้ แบบเหมาะแก่การดูแลมากกว่า ก๊ากกกก
ยิ่งตอนเลือกร้านอาหารตอนแรกๆที่พี่โต็นแววตาน้องอยากกินร้านนี้นั้น รู้สึกน้องเหมาะมาก
กับการดูแลเอาใจใส่
เรื่องนี้น่ารักค่ะ อ่านสบายๆอ่านง่าย
แต่คำพูดบางคำที่พูดกันตอนที่เขางอนกัน โกรธกัน น้อยใจงี้
เวลาอ่านแล้วรู้สึกเสียวแป๊บในใจเลย อย่าง "ขวัญไม่น่าเกิดมาเลย"
อ่านแล้วรู้สึกวูบกับคำพูดน้องขวัญเลย
ติดตามเรื่องอื่นของคุณบัวต่อค่ะ จริงๆFav ถ้วยฟูไว้ แต่่เรื่องนี้อยู่ก่อนเลยอ่านก่อน
ไม่คิดว่ามันเชื่อมกันนะนี่ ฮ่าๆ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ขอตอนพิเศษเพิ่มด้วยนะค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะค่ะ
เรื่องนี้ให้แง่คิดได้หลายๆๆอย่างโดยเฉพาะเรื่อง"ครอบครัว"ที่ไม่ว่าังไงก็ไม่ทิ้งกันอยู่แล้ว
ประทับใจความรักของพี่โต กับ น้องของขวัญมากๆ
ถูกใจกับคุณแม่ยกทั้ง 3 คน
รักพี่จักรพี่ชายที่แสนดี
คุณน้ำทิพย์ผู้แสนดี
-
งื้ออออออ เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆเลยค่ะ
อ่านรวดเดียวแล้วมาเม้นทีเดียวเลย ไม่ว่ากันนะคะ
อ่านแล้วแบบ เขินนนนนนน ตลอดเวลาเลย
เนื้อเรื่องจริงจังนะคะ แต่ฉากสวีทของอธิปของขวัญมาทีไร ลืทไปหมดทุกที ได้แต่นั่งเขินตัวบิด 5555555555 อ่านตอนของขวัญอยู่กับอธิปใครจะคิดว่าเคยเป็นคนเจ้าชู้ ผู้หญิงรอบตัวละเนี่ย !!!!
อ่านแล้วมีสิ่งนึงที่ชอบและประทับใจมากในเรื่อง
คือครอบครัวของขวัญ คือน่ารักมากจริงๆ รู้สึกว่าของขวัญโชคดีมากๆที่มีครอบครัวแบบนี้ในเรื่องเนอะ
สรุปแล้วเรื่องน่ารักมากเยยยยย ชอบมากเลยยยยย
:-[ :-[ :-[
-
น่ารักมากๆ เลย
ตอนแรกแอบไม่ชอบคุณรุ่งนะ
แต่ถ้าไม่ได้คุณรุ่งเนี่ย ของขวัญกะพี่โตไม่ได้ลงเลยกันแน่ ฮ่าๆๆ
แล้วพี่จักรนี่จะไม่มีคู่จริงๆ หรออ
-
น่ารักมากทั้งของขวัญและพี่โต :-[ ชอบบบบ
ชอบทุกตัวละครในเรื่องเลย โดยเฉพาะเหล่าบรรดาแม่ๆ ฮ่าๆ
-
น่ารักกกกกกก ตามมาจากเรื่องพี่ธัน น้องถ้วยฟู 55
ชอบมากเลยค่ะ รู้สึกว่าพระเอกเป็นคนดีทั้งคู่ อบอุ่นอ่าา
มีต่ออีกไหมเนี่ย เหลือคู่พี่ชายน้องชายอ่ะ ^^
<a href=http://download.cnet.com/YouTube-To-MP3/3000-2071_4-75810474.html >youtube to mp3</a>
-
จอมร้าย
By : Dezair
ตอนพิเศษ…เล็กๆ
……………………………………….
มีใครบางคนหงุดหงิด…ร่างสูงเหลือบตามองเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ เขาอยากเอ่ยปากถาม แต่อารมณ์มึนตึงที่คนรักแสดงออกผ่านทางสีหน้าและความเงียบกริบนั้น ก็บอกได้เป็นอย่างดีว่าเขาไม่ควรเข้าไปขวางอารมณ์คนเลือดร้อนอย่างจอมขวัญเป็นอันขาด
…แต่…จะปล่อยเอาไว้แบบนี้น่ะหรือ?...จะปล่อยให้จอมขวัญอารมณ์บูดแบบนี้ต่อไปจะดีหรือ?...
อธิปตัดสินใจเดินเข้าไปทรุดกายลงนั่งเคียงข้างคนรักที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟามาตั้งแต่กลับจากทำงาน วันนี้จอมขวัญกลับมาทีหลังเขา และเพราะแบบนั้นชายหนุ่มจึงเห็นทุกเหตุการณ์นับตั้งแต่คนรักก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน
…ทั้งๆที่ทุกทีต้องทักทายเขาสั้นๆว่า ‘พี่โต…’ แล้วยื่นหน้ายื่นตามาให้เขาเห็น แต่คราวนี้ เจ้าตัวเข้าบ้านมาเงียบๆ มาถึงก็ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา คิ้วมุ่นหน้าหงิก เรียกให้ไปทานข้าวเย็นก็ปฏิเสธบอกว่าไม่หิว อธิปเลยต้องพลอยไม่หิวไปด้วย เพราะจะให้เขากินลงได้อย่างไรในเมื่อคนรักไม่แม้แต่จะปรายตามองว่ากับข้าววันนี้เป็นอะไร?!
ร่างสูงปล่อยให้จอมขวัญนั่งสงบสติอารมณ์มาพักใหญ่ และพักใหญ่นั้นมันก็นานเพียงพอแล้วที่เขาควรจะเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องกับอารมณ์ของคนรักเสียที
“ของขวัญ เป็นอะไร”
“ขวัญ…” จอมขวัญกำลังจะตอบปฏิเสธว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร แต่มืออุ่นของคนรักลับกอบกุมมือเขาเอาไว้เบาๆ ราวกับจะบอกให้รู้ว่าอธิปอยู่เคียงข้างเขาเสมอ อธิปไม่เคยทอดทิ้งให้เขาโดดเดี่ยว อธิปไม่เคยทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเหลือตัวคนเดียว…
“ขวัญทะเลาะกับพี่จักร”
คนฟังนิ่งงันไปในทันที นับตั้งแต่คบกันมา อธิปไม่เคยได้ยินประโยคนี้จากปากของจอมขวัญเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทั้งจอมขวัญและจักรกฤษณ์พี่ชายลูกพี่ลูกน้องนั้นทั้งรักใคร่สนิทสนมกลมเกลียวกันยิ่งกว่าอะไร แต่…มาวันนี้ จอมขวัญกลับประกาศกร้าวว่า ‘ทะเลาะกับพี่จักร’
“เรื่องใหญ่มากมั้ย”
“ใหญ่”
“ทะเลาะกันเรื่องอะไร บอกพี่ได้รึเปล่า” น้ำเสียงของอธิปยังคงนุ่มทุ้ม จอมขวัญสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะหันมามองคนรักเจ้าของคำถาม
“ขวัญบอกให้ใช้เค้กไอติมในงานวันเกิดป้ารี แต่พี่จักรไม่ยอม”
“อะไรนะ?” อธิปทวนถามเหมือนเมื่อครู่นี้เขาคิดว่าตัวเองหูฟาด จอมขวัญตวัดสายตาที่ยังคงมีแววหงุดหงิดมามองเขา ก่อนจะพูดอีกรอบ
“พี่จักรไม่ยอมให้ใช้เค้กไอติมในงานวันเกิดป้ารี แถมยังบอกว่าป้ารีแก่เกินไป! มันน่าโมโหมั้ยล่ะ! เรื่องอะไรมาหาว่าป้ารีแก่วะ!! ป้ารีเพิ่งจะหกสิบเองนะ!! ถึงจะเป็นย่าคนแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้เป็นทวดใครสักหน่อย!!” จอมขวัญโวยวายอย่างไม่พออกพอใจ แต่ประเด็นที่เจ้าตัวว่ามานั้น ก็ทำเอาอธิปชะงักไปเล็กน้อย
“ของขวัญทะเลาะกับคุณจักรเรื่องนี้เหรอ”
“ใช่!! ทั้งๆที่ขวัญน่ะมีเข้ม มีข้าว มีขนมเป็นแบ็กอัพแท้ๆ! พี่จักรยังจะเอาแต่เค้กฝอยทองอยู่ได้!!” จอมขวัญนึกถึงตอนที่ลูกชายสามทหารเสือของจักรกฤษณ์ดาหน้ามาเข้าข้างเขาเป็นพรวนแต่จักรกฤษณ์ยังยืนกรานหนักแน่นว่างานวันเกิดคุณพัชรีจะไม่มีเค้กไอศกรีมเด็ดขาด!!
…ยิ่งคิดก็ยิ่งน่าโมโห!!!...
“ของขวัญมีหลานๆเป็นแบ็กด้วย?”
“ก็ใช่น่ะสิ!! รู้มั้ยว่าเจ้าสามเด็กนั่นทำหน้าสลดแค่ไหนตอนที่พ่อมันบอกว่าไม่ให้เอาเค้กไอติมมาปักเทียน แต่ให้ใช้เค้กฝอยทองแทน! เค้กฝอยทองอีกแล้ว! ปีที่แล้วก็เค้กฝอยทอง ปีก่อนก็เค้กฝอยทอง! จะหาแม่ใหม่ให้หลานขวัญเป็นแม่ค้าขายเค้กฝอยทองรึไงวะ!!” ดูเหมือนเจ้าตัวจะเริ่มพาลพาโล อธิปต้องตบไหล่ปลอบประโลมแต่นึกคำพูดดีๆให้คนรักใจเย็นไม่ออก
…ก็เรื่องที่จอมขวัญบอกว่า ‘เป็นเรื่องใหญ่’ จนถึงขั้นปั้นปึ่งกับพี่ชายที่ทั้งรักทั้งเทิดทูน เขากลับมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระอย่างที่สุดน่ะสิ!
...กับแค่เรื่องเค้กงานวันเกิดคุณพัชรี มันถึงขั้นต้องแตกหักหน้าบูดหน้าบึ้งกลับมาบ้านขนาดนี้เชียว?...
“หลานๆก็คงจะอยากกินเค้กไอติมมากกว่าล่ะนะ” อธิปว่าอย่างนั้น เขามองตามความเป็นจริง เค้กไอศกรีมดึงดูดความสนใจของเด็กๆมากกว่า
“ใช่มั้ยล่ะ!! พี่โตก็คิดแบบขวัญว่าเค้กไอติมมันดีกว่า! แต่พี่จักรอยากได้แต่เค้กฝอยทอง! ฮึ้ย! อดกันหมดก็เพราะพี่จักรนี่แหละ!!”
“หมายความว่านอกจากหลานๆจะอยากเค้กไอติมแล้ว อาของหลานก็อยากเค้กไอติมด้วยเหรอ?”
“ก็!...เอ่อ…” จอมขวัญกำลังจะตอบว่า ‘ก็ใช่’ แต่…ผู้ชายอายุสามสิบกว่าที่มีคนรักเป็นตัวเป็นตน แถมมีหลานชายอีกสามคนเดินตามตูดต้อยๆมองเขาเป็นไอดอลมาแต่ไหนแต่ไร จะให้มายอมรับว่า ‘อยากเค้กไอติม’
แล้วเอางานวันเกิดป้ามาอ้างเพื่อจะได้ซื้อมากินนั้น…เป็นเรื่องที่ไม่ควรทำเป็นอย่างยิ่ง!!!
จอมขวัญมองเห็นแวววิบวับในดวงตาคมของอธิปที่จับจ้องเขาอยู่ ร่างโปร่งกลืนน้ำลายเอื้อกลงคอ ก่อนจะอ้อมแอ้มเปลี่ยนคำพูด
“ก็…ไม่ขนาดนั้น ขวัญแค่คิดว่าเค้กไอติมมัน…เอ่อ…มันแปลกดี แล้วหลานก็ชอบกินไอติมกันด้วย ก็เท่านั้น…” ที่หลานชายสามคนชอบไอศกรีมก็เป็นเพราะ ‘อาของขวัญ’ คนนี้พาไปกินบ่อยจนติดเป็นนิสัยนั่นล่ะ! เพราะฉะนั้น จะบอกว่าหลานชอบก็ไม่ถูก ต้องบอกว่า อาชอบ หลานก็เลยชอบ!!
อธิปอมยิ้มกริ่มเมื่อเห็นคนรักแถไปได้อย่างหน้าตาเฉย
“พี่โตยิ้มอะไร?!!” นั่น…คนแถดันช่างดุเสียด้วย ร่างสูงส่ายศีรษะไปมาก่อนจะเอ่ยปากพูด
“เรื่องเค้กไอติม พี่เห็นด้วยว่าหลานๆคงชอบมากกว่าเค้กฝอยทอง แต่งานนี้เป็นงานวันเกิดป้ารี ของขวัญคิดว่าป้ารีน่าจะชอบเค้กไอติมหรือเค้กฝอยทองมากกว่ากัน” ไม่ต้องวิ่งโร่ไปถามคุณพัชรี จอมขวัญก็รู้ดีว่าคุณป้าร่างอวบของเขานิยมชมชอบขนมไทยมากกว่าไอศกรีมอยู่แล้ว “แต่!...แต่ก็น่าจะเปลี่ยนบ้างนี่นา! ป้ารีกินเค้กฝอยทองติดกันมาหลายปีแล้ว!!”
“แต่ของขวัญพูดเองว่านี่เป็นงานวันเกิดป้ารี ของขวัญก็ต้องให้ป้ารีเลือกว่าอยากเป่าเทียนกินเค้กฝอยทองหรือเค้กไอติม”
“แต่…”
“ถ้าของขวัญยังมีข้อแม้ พี่ว่าคนที่อยากกินเค้กไอติมไม่ใช่เด็กๆแล้วล่ะ…” ดูเหมือนจอมขวัญจะเริ่มรู้สึกตัวว่าเขาสู้เพื่อเค้กไอศกรีมมากไปหน่อยจนคนรักจับไต๋ได้แบบทะลุปรุโปร่ง ร่างโปร่งทำเป็นกระแอมไอ ยืดคอแข็ง
“ไม่ใช่เด็กๆแล้วใคร?! พี่โตไม่เห็นสายตาของเจ้าขนมนี่! สายตามันน่ะอยากกินเค้กไอติมจะตายไป! ขวัญอยากให้หลานได้กินแล้วผิดตรงไหน?!”
“พี่ไม่ได้บอกสักคำว่าของขวัญผิด แต่พี่บอกว่าของขวัญไม่ได้ทำเพื่อหลานอย่างเดียวต่างหาก…”
“…ของขวัญเองก็อยากกินใช่มั้ย?” พอถูกต้อนเสียจนมุมขนาดนี้ ผู้ชายอายุสามสิบกว่าอย่างนายจอมขวัญ วิมลกิตติเลยเงียบกริบไม่มีเถียงสักคำ!
…ปฏิเสธก็กลายเป็นโกหก แต่จะให้ยอมรับอย่างนั้นหรือว่าผู้ชายอย่างเขาอยากกินเค้กไอศกรีมจนต้องไปหาแนวร่วมเป็นหลานสามคนที่นับอายุรวมกันแล้วยังน้อยกว่าอายุเขาคนเดียวเลย!!
“ทีอย่างนี้ล่ะเงียบ…” อธิปหยอกแล้วหัวเราะเบาๆ เลยได้สายตาขุ่นๆจากดวงตาเรียวๆตวัดมามองเสียทีหนึ่ง เขาโยกศีรษะคนรักไปมาอย่างเอ็นดู
“งานวันเกิดป้ารีอาทิตย์หน้าใช่มั้ย”
“อืม”
“งั้นพรุ่งนี้ พี่จะโทร.บอกคุณจักรว่าพี่จะเป็นคนไปรับเด็กๆจากที่โรงเรียน ของขวัญเลิกงานเร็วได้มั้ย แล้วกลับมาเจอกันที่บ้าน”
“พี่โตจะทำอะไร” จอมขวัญหันมาถามคนรักด้วยความงุนงง
“พอดี…มีใครบางคนที่นี่อยากกินเค้กไอติม แต่เขาฟอร์มเยอะ จะสั่งมากินคนเดียวก็กินไม่หมด เลยต้องอ้างวันเกิดป้า แต่ก็ดันถูกพี่ชายขัดคอจนงอนกลับมา พี่เลยกะว่าจะซื้อเค้กมากินที่นี่ พาหลานๆมากินด้วย ถ้ามีใครถามว่าทำไมอยู่ดีๆถึงกินเค้ก พี่ก็จะออกรับแทนว่าพี่เองที่อยากกิน”
“งั้นเหรอ? ออกรับแทนเลยใช่มั้ย” จอมขวัญถามหน้านิ่ง แบบนี้ค่อยหายอารมณ์บูดขึ้นมาหน่อย
“อืม พี่รับเอง”
“ก็ดี” คนอยากกินเค้กไอศกรีมยังทำหน้านิ่งตอบรับ จนอธิปนึกขันคนรักจนต้องหยอกเพิ่ม
“ถ้าไม่รักจริง ไม่ยอมขนาดนี้นะเนี่ย” จอมขวัญเริ่มรู้สึกตัวว่าเขากำลังถูกล้อถูกหยอกและถูกบอกรักไปในคราวเดียว ชายหนุ่มพยายามตั้งสติและตีสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะพูด
“ดีแล้ว รักหลานๆให้มากๆ” เขาว่าอย่างนั้นแล้วลุกขึ้นเดินหนีเข้าครัวไปหาของกินแก้หิว พออารมณ์บูดเริ่มคลาย ท้องที่ว่างเปล่าก็เริ่มร้องเรียน
อธิปดุนลิ้นกับกระพุงแก้มอย่างนึกสนุกเมื่อเห็นคนรักทำเนียนเดินหนี ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวอายเพราะคำพูดของเขา
“รักหลานป้ารีที่ชื่อของขวัญน่ะสิ” เขาได้แต่พึมพำกับตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามไปแกล้งจอมขวัญต่อในครัว เสียงร่างโปร่งโวยวายที่อธิปตามไปล้อ แต่เพียงคู่เดียวก็กลายเป็นเสียงหัวเราะเพราะแกล้งกันไปแกล้งกันมาของทั้งคู่เสียเอง
FIN
มีใครคิดถึงของขวัญและพี่โตม้ายยยยยย
มาอย่างสั้นๆเพื่อให้ทุกคนไม่ลืมของขวัญและพี่โตกันไปซะก่อน
และมาบอกให้ทุกคนรู้ว่าพวกเขายังรักกันดีนะ ฮิ้ววววว
ที่สำคัญ พี่จักรมีลูก!! อุว้าวววว ขอบอกว่าเป็น ‘ลูกชายสามใบเถา’ ด้วยแหละ กร๊ากๆๆๆ
ใบ้ให้ว่าแม่เด็กไม่ใช่ทรงพลแน่นอน ฮ่าฮ่า
ไปแหละ ช่วงนี้ใช้ชีวิตอย่างมนุษย์เงินเดือน เช้าออกไปเจอรถติด เย็น กลับถึงบ้าน ผมที่สระยังไม่ทันแห้งก็หลับ เฮ้ออออออ
แล้วเรื่องใหม่จะได้มาลงเมื่อไหร่เนี่ยยยยยย T__________T
(ที่พูดเรื่องเป็นมนุษย์เงินเดือนก็เพื่อเอามาเป็นข้ออ้างที่ยังไม่ได้เอาเรื่องใหม่มาลงนั่นเองแหละค่ะ ฮ่าฮ่า)
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม และทุกๆคนที่ยังคิดถึงของขวัญและพี่โตนะคะ ^^
-
อ๊างงงงบงน้องของขวัญ
น่าร้ากกกกกกก :impress2: :impress2:
น่ารักฉันใดฉันนั้น
รู้สึกว่าน่าเอ็นดูมากแม้อายุจะพุ่งขึ้น
คำพูดที่ว่า ออกรับหมดเลยใช่ไหม
มันน่ารักกก><
-
ฮ่า ฮ่า สมกับเป็นของขวัญจริง ๆ
-
พี่จักรคงปวดหัวน่าดูที่เด็กๆมีจอมขวัญเป็นไอดอล :เฮ้อ:
-
เห็นชื่อแล้วต้องรีบจิ้มเข้ามาอ่าน คิดถึงจอมขวัญกับพี่โตมากๆๆๆๆ :-[
จอมขวัญน่าร้ากกกกอ่ะ!
อ่านแล้วอยากกินเค้กไอติมไปด้วยเลย ไม่ได้กินนานแล้วอ่าT_T
แล้วพี่จักรมีลูก! มีกับครายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย บอกมานะๆๆ*เขย่าคอ*
แต่ชื่อลูกแนวมาก เข้ม(ไทยม้าก) ข้าว(ชอบชื่อนี้ๆๆ) ขนม(ผู้ชาย?)
:beat: :beat:
-
คิดถึง คิดถึงมาก น่ารักที่สุด เป็นอารมณ์แบบว่านี่แหละความรัก คนรักกันอยู่ด้วยกันต้องอาศัยความเข้าใจกันแบบนี้ น่ารักที่สุดเลยทั้งของขวัญทั้งพี่โต แต่น่ารักที่สุดก็คนแต่งนี่แหละ รักนะคะนิยายเรื่องนี้ :กอด1: :3123: :pig4:
-
หลานๆนับถือของขวัญ เป็นไอดอล ก๊ากๆ เด็กพอๆกันเลย
เเซบมาอาหลาน
-
อายุมันเป็นเพียงตัวเลขใช่มั้ยของขวัญ อิอิ
คิดถึงของขวัญและพี่โตมากค่าาา ตอนพิเศษก็น่ารักมากกกก
:L2:
-
สามสิบกว่าไม่ได้ทำให้ความเป็นเด็กลดลงจริงๆ555 :m20:
:กอด1:
-
คิดถึงพี่โตกะของขวัญมากถึงมากที่สุด :กอด1:
กรี๊ด!!!! พี่จักรมีลูก แถมแม่ของลูกไม่ใช่ทรงพล :sad5: (มันก็ต้องแบบนั้นสิ ทรงพลจะท้องได้ไง ไอ้นี้ :angry2: )
ปล. ถึงทรงพลจะไม่ใช่แม่จริงๆแต่ก็เป็นแม่เลี้ยงใช่มิ :haun5: (ยังไม่เลิกเพ้อ :laugh3:)
-
โอ้โห คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกก น้องของขวัญ:L1:พี่โต
-
:L2: คิดถึงนะคะ
-
พี่จักรมีลูกแล้ว :mc4:
ของขวัญอายุ30กว่า แต่ยังทำตัวน่ารักเหมือนเดิม มีพี่โตคอยดูแล หวาน :-[
-
ขอบคุณที่เอามาลงให้ได้ทราบว่าพวกเขาเหล่านี้ยังคงน่ารักและควรคู่อยู่ในความทรงจำเสมอครับ :pig4:
-
คิดถึงของขวัญ......
-
น่ารักมากกกกยังอ่านไปยิ้มไปเลย
แอบงงว่าพี่จักรมีลูกเมื่อไร!!
ป.ล.รักคนเขียนนิยายเหมือนกัน อิอิ :-[
-
คิดถึงของขวัญกับพี่โตที่ซู้ดดดดดดด >< น่ารักเหมือนเดิม
คิดถึงคุณบัวด้วยยยย รอติดตามเรื่องใหม่นะคะ อิอิ
-
ชอบอะ
-
ของขวัญเป็นหัวโจกกกกกกกก
o13
-
ฟินจริง ๆ แหละ
-
ของขวัญเหมือนเด็ก
เลยอ่ะ อย่างนี้พี่จักร
คงปวดหัวพอๆกับพี่
โตเลยนะ :m20: :laugh:
-
นั่งเกาะขอบจอ รอตอนพิเศษใหญ่ๆ หุหุ
-
ของขวัญเป็นหัวหน้าเด็กนี่เอง
แถมมีผู้ปกครองที่คอยให้ท้ายตลอดอย่างพี่โต
อยากได้อะไรมีหรือจะกล้าขัด
แต่เหตุผลที่อารมณ์เสียเพราะไม่ได้กินเค้กไอติมนี่สิ มันน่าหยิกนัก
-
เพ่จักรรรรรรรรร มีหลานมาให้ขวัญตั้ง 3 คน เลยเหรอเนี่ย
-
พี่จักรมีลูก. กับใครฟร่ะ o13
-
555 ฮาอะ นึกว่าเรื่องอาราย ว่าแต่พี่จักรมีลูกแล้ว? แล้วใครเป็นแม่ล่ะ
-
เรื่องต่อไปขอเป็นเรื่องของพี่จักรได้มั๊ยจ๊ะ
เรายังอินจักร+ทรงพลน่ะ
-
คิดถึงของขวัญกับพี่โตจังเลยยยย
-
คิดถึงงงงงงง ~
-
:-[ :-[ :-[
ดีในไม่ลืม รักจอมขวัญที่สุด
อยากรุ้อยากเห็นเรื่องพี่จักร แต่ดีใจอย่างน้อยก็มีผู้สืบต่อสามคนแหนะ แต่อยากรู้ว่าพี่จักรจะหาแม่ใหม่ไหม อิอิ
-
ยังน่ารักเหมือนเดิม :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากคร้าบ
:กอด1:
-
ของขวัญงอแงน่ารักอะ ฮ่าๆไม่น่าเชื่อว่าพอมีแฟนของขวัญลุคน่ารักๆแบบนี้อะ
ปล หลานสามคนนี้มีที่มายังไงคะ ^^
-
อร๊ายยยยย น่ารักมากกกกกกกกกกกค่าาาา
คิดถึงมากเลยค่ะ พี่โต กะ ของขวัญ
ปล. มาแบบ special อย่างนี้บ่อยๆนะค่าาา จาได้หายคิดถึง ^^
-
คิดถึงจัง
-
พี่จักรมีลูก :a5:
มีเมื่อไหร่ อะไร ยังไงแล้วใครล่ะ o12
อยากรู้จังเลยอ่ะ
หวังว่าจะมีตอนพิเศษอีกน้า :กอด1:
จะรอจ้า
-
พวกหลานๆ จะน่าปวดหัวขนาดไหนเนี่ย
เห็นของขวัญเป็นไอดอลเนี่ย
แค่ของขวัญคนเดียวก็ตามใจกันแทบไม่ไหวแล้วแท้ๆ
แต่พี่โตเอาอยู่นะคะ
-
เวลาผ่านไป... (จนของขวัญอายุเกิน 30 แถมที่ช็อควงการ... พี่จักรมีลูกชายสามใบเถา !!!)
ทำให้รู้ว่า พี่โต "หนุ่ม สปอร์ต ใจดี กทม." ตัวจริงเสียงจริงอ่ะ ของขวัญช่างโชคดีจริงๆ :o8:
เค้กไอติมนี่มันท่าทางจะมีมีอิทธิพลต่อของขวัญมากๆ ทำเอาทะเลาะกับพี่จักรที่รักได้เลยนะเนี่ย ... แต่ทำไมไม่รู้ อ่านแล้วไม่แปลกใจอ่ะ รู้สึกว่ามันสมกับของขวัญดี ( :z6: ของขวัญโดดถีบ...)
ดีใจที่ได้อ่านตอนพิเศษนะคะ ขออีกนะ นะ นะ :m13:
รออ่านตอนพิเศษตอนต่อไปค่ะ :call:
-
มาสั้นๆ
แต่น่ารักมากกกกก
โถ ของขวัญ เป็นคุณอาแล้วนะ
ยังทำตัวเป็นเด็กๆเลย
-
ทรงพลลลลลลลลลลลลลลลลลลล. พี่จักรรรรรรรรรรรรรรรรรรร. คนเขียนทำร้ายใจ. เราเฝ้าฝันมากนะ
เชอะ/ๆๆๆ. ทำกันได้นะ
-
ของขวัญ ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
ปากแข็งจริงๆอยากกินก็บอกพี่โตเค้าไปสิ :-[
-
ขอบคุณที่มาต่อตอนพิเศษค่ะ ทำให้หายคิดถึงของขวัญไปหน่อย :L1:
-
กรี๊ดดด ของขวัญน่ารักเสมออ ฮ่าๆๆ
ตกใจตรงพี่จักรมีลูกแล้ว ก็ดีใจด้วยแต่อีกใจก็กรี๊ดดดดพี่จักรของเดี๋ยน :serius2: :sad4: ฮ่าๆ
-
ของขวัญน่ารักเกินไปแล้วววววว :กอด1:
พี่โตคงแอบขำในใจที่คนรัก โกรธพี่จักรจะเป็นจะตาย
เพียงเพราะเรื่องเค้กไอติมที่เจ้าตัวอยากกจะกินมากกว่าหลาน ๆ
งานนี้ยืดอกพูดออกไปอย่างแมน ๆ ว่าพี่โตอยากกินเอง
ต้องอย่างนี้สิถึงจะรักกันจริง :n1:
พอหายโมโหท้องก็หิวสินะ
คู่นี้น่ารักตลอดดดดดดด ของขวัญมีมุมเด็ก ๆ ที่น่ารักมากกกก
อยากให้ภาคพิเศษมาป๊ะกับถ้วยฟูอีกจัง :-[
รีเควสได้ไหมคะ ^_^
-
ฮาเด็กๆ ของขวัญเป็นหัวหน้าขบวน เป็นเราจะซื้อเค้กไอติมพร้อมกับฝอยทองมาโรยหน้าเป็นเค้กวันเกิดแทน ต่อรองแบบคนละครึ่งทาง
ได้อย่างที่ต้องการทั้งสองฝ่าย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
พี่โตน่ารักเนอะน้องของขวัญ
:L2:
-
สั้นไปนะครับ น่าจะยาวกว่านี้ เพราะคิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ . . . แดนซ์รอ ตอนพิเศษไซส์ XL ต่อไป :110011: ฮึบ ฮึบ
-
ชอบมาก...ก สนุก ตลก สมจริง
-
พี่โตผู้แสนดี รักของขวัญมาก ๆ เลยนะนี่
-
ของขวัญกับพี่โต น่ารักอีกแล้ว
อย่าว่าแต่ของขวัญเลย คนแก่ๆ แบบพี่ก็ยังชอบไอศครีม
เค้กฝอยทองไม่ไหว หวานเกินไป
ปล.เข้าใจอารมณ์มนุษย์เงินเดือน โดยเฉพาะในกรุงเทพ มันหนักหนาสาหัสเพียงไหน :m15: :m15:
-
มาตามอ่านอีกที จบซะแล้ว :a5:
เรื่องนี้เป็นนิยายวายที่มีบทบรรยายเรื่อง บทสนทนาของตัวละคร การดำเนินเรื่องและคาแรกเตอร์(โดยเฉพาะของตัวประกอบ)เหมือนนิยายชายหญิงที่คอนิยายรุ่นใหญ่ชอบอ่านเลยค่ะ น่ารักดี
ชอบคาแรกเตอร์ตัวประกอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกก โดยเฉพาะ 3 คอนิยาย
ป้ารีนี่ชอบแน่นอนอยู่แล้ว คุณป้าเธอออกตัวแรงซะขนาดนั้น
แม่พี่โตก็น่ารัก ...กังวลแต่เรื่องพี่โตแต่งหญิง 555
แต่คุณรุ่งทิพนี่ชอบมาก!!!!!!!!!!! ... ถ้าอยู่ในยุคนี้เรามั่นใจว่านางเขียนฟิคแน่ (ฮา)
อีกเรื่องที่ชอบคือข้อคิดเกี่ยวกับเรื่องครอบครัว ...เรื่องนี้ให้ข้อคิดเราได้เยอะทีเดียวค่ะ :))
ตอนพิเศษยังมีมาต่ออีกรึเปล่าเอ่ย?
มีเถอะนะ ต้องมีสิ! ...เพราะจากคำพูดของจอมขวัญที่ว่า "หาแม่ใหม่" นั่นหมายถึงแม่เก่าไม่อยู่แล้ว? เลิกลากันไป? หรืออะไรยังไงกันแน่?
อยากรู้ว่าแม่ของลูกพี่จักรเป็นใคร? และอยากรู้ว่าแม่ใหม่ของลูกพี่จักรเป็นใครด้วยค่ะ :monkeysad:
-
อบอุ่น น่ารัก พี่โตนี้เหมือนจะเงียบๆ แต่หื่นกว่าที่คิด ขี้งอน ขี้หวง น่ารักที่สุด
ชอบตอนท้ายทอยมากกกก เขิลๆๆ
พี่จักรมีลูกกับใครงะ อยากรู้จัง
ของขวัญยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลย มีแต่คนหลง
แต่คนที่เจ๋งสุด ยกให้ป้ารี สุดยอดมากก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ของขวัญกับพี่โตยังคงน่ารักเหมือนเดิม..ว่าแต่ขวัญ30จริงปะเนี่ย
ยังงอแงอยากจะกินเค้กไอติมแล้วเอาหลานมาอ้างอยู่เลย555
-
น่ารักกันจริงๆ
คิดถึงสองคนนี้
อิอิ
ขอบคุณคุณบัวที่อุตส่าห์มาต่อนะคะ
-
คิดถึงคู่นี้มากกกกกกกกกกกกกกก
:pig4: :pig4:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากๆๆค่ะ คิดถึงถ้วยฟูขึ้นมาทันที 555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คิดถึง คิดถึง น้องของขวัญมากมาย
ขอบอกว่าอ่าน วนไป วนมา หลายรอบแล้วค่ะ ถึงอายุเท่าไหร่ก็น่าร๊ากกกกก
ขอบคุณค่ะ ที่ไม่ลืมคนอ่าน เอาน้องของขวัญมาให้แกะเล่น น่ารักอ่ะ :กอด1:
-
อ่านแบบม้วนเดียวจบ สี่ทุ่มยันตีสี่ มาราธอนมากกก ล
อ่านเพลินมากเลยค่ะ สนุก ฮา น่ารัก แถมมีดราม่าปวดใจเป็นระยะ ชอบบบ :impress2:
ปล.แต่แอบตกใจตอนพิเศษ ผ่านไปแค่บทเดียวพี่จักรปั้มทายาทออกมาได้ถึง 3 คน แซงหน้าน้องของขวัญไปไกลลิบ (พี่โตพยายามหน่อยเร๊ววว) อยากอ่านตอนพิเศษของคุณพ่อลูก 3 คนนี้เหมือนกันนะ อยากรู้ว่าผู้ชายแข็งนอกนุ่มในแบบพี่จักรจะเจอคู่(ปรับ)แบบไหน :laugh:
-
พี่โตมีลูกสามคนเลยเร๊อะ
ว้าววว ขยันผลิตเนอะ กร๊ากกกกกกกก
พี่โตก็ยังรักของขวัญไม่เปลี่ยนนน
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเพราะเปิดจองค่าาา
ชอบมากเลย น่ารักมาก 555
อุดหนุนแน่นอนคร๊าาาา ติดตามผลงานนะค้า :D
-
ยังไม่ค่อยหายคิดถึงเท่าไหร่เลย แวะมาบ่อยๆก็ดีนะ ๕๕๕๕๕๕
-
เพิ่งเอะใจว่าน่าจะมีอะไรอัพเดทในห้องนี้
นั่นไง...เจอของขวัญเข้าให้ << เหมือนจะพลาด แต่ไม่...อิอิ
ยังคงคิดถึงของขวัญกะพี่โต
เวลาเจอตัวละครอบอุ่นๆ คล้ายๆ กัน
ทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนเคย...น่ารักเนอะ ^^ คิดถึงคนแต่งด้วยล่ะ กริ้วววว
-
โอ๊ย น่ารัก
-
คิดถึงมากเลย ดีใจได้อ่านตอนพิเศษด้วย
-
ตอนพิเศษพี่จักรแต่งงานจะมีในเล่มไหมคะ อยากอ่านไม่แพ้คู่หลักเลยค่ะ 55555555555555555555
อยากรู้มากด้วยว่าลูก 3 คนปั๊มกันยังไง ก๊ากกกกก อาของขวัยท่าจะเห่อหลานน่าดู เนอะๆ
-
คิดถึง ๆ
-
ถึงเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน (นานขนาดพี่จักรแต่งงานจนมีลูกแล้วสาม)
ของขวัญก็ยังเป็นของขวัญ
พี่โตก็ยังเป็นพี่โต
ที่รักและดูแลกัน
:-[ :-[ :-[
-
อดใจรอหนังสือแทบไม่ไหวแล้ววววววววว
-
น่ารักอ๊ะ ตอนพิเศษเบาๆด้วย หุๆๆ o13
อ้อ...อยากถามคนเขียนหน่อยค่ะ
พอดีเป็นสมาชิกของNabu เมื่อวันนี้ไปเปิดเช็คนิยายของเค้า
เห็นหัวข่าว พาดหน้าเว็ปเบิ้มๆเลยว่า นิยายใหม่คือ "จอมร้าย"(หน้าปกโคตรสวย)
ใช่เรื่องเดียวกับเรื่องนี้รึเปล่าค่ะ
จะได้ดอดจองด่วน
-
พี่โตก็ยังรักและตามความคิดของขวัญทันเหมือนเดิม
ส่วนของขวัญจะผ่านไปกี่ปีก็ยังเป็นเด็กชายของขวัญอยู่ดี
อ่านคู่นี้ทีไรมันชวนให้รักแล้วก็เอ็นดูความน่ารักของสองคนนี้ได้ตลอดเลย
ท่าทางหลานๆคงจะมาเป็นลูกสมุนให้ของขวัญชวนไปเล่นซนแน่ๆ
ว่าแต่จักรมีลูกกับใครวะคะ!!!!!!!!!
-
น่ารักม้ากกกกกกกกกกก ใช่เรื่องมั้ยของขวัญจ๋า ที่แท้ตัวเองอยากกินนี่เอง ทำเอาพี่โตเครียดนะ
ว่าคุณแฟนเป็นอะไร แหม่ เรื่องที่ทะเลาะกับพี่จักรนี่ใหญ่มาก (ตรงไหนหนอ) น่ารักเหมือนเด็กแบบนี้
พี่โตก็สดชื่นตลอดเวลา ชอบตอนท้ายอ่ะ ถ้าไม่รักมากไม่ทำนะ ตบท้ายด้วยของขวัญบอกว่า
รักหลานให้มาก ๆ 555 น่ารักกันได้อีก
ขอบคุณค่า
-
เพิ่งเข้ามาเจอว่าของขวัญมีตอนพิเศษให้หายคิดถึง
น่ารักมาก ๆ ครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่โตตามใจของขวัญอีกเหมือนเดิม :impress3:
-
ของขวัญกลายเป็นหัวหน้าแก๊งผู้น่าเกรงขาม โดยมีลูกน้องในแก๊งเป็นหนุ่มน้อยสามคน เป็นแก๊งที่น่ารักจริงๆ
-
ของขวัญน่ารักสุดๆ อ่ะ
แบบพี่โตนี่หาได้ที่ไหนอ่ะ หนูอยากได้ๆๆๆๆๆๆ
-
เค้กไอติมเราก็อยากกิน ป่ะของขวัญไปกินกันดีกว่า
-
ของขวัญ ของพี่โต น่ารักจังเลย อิอิ
-
อุกรี๊ดดด คิดถึงของขวัญกับพี่โตมากๆ
เข้ามาอ่านทีงี้ทำให้โลกสดใสเลย
น่ารักที่สุด ><
-
หวาย ... ไม่ได้เข้ามานาน หลายเรื่องมีตอนพิเศษ ^_^
เดี๋ยวตามไปแอบอ่านที่ทำงานค่ะ :bye2:
....................
ของขวัญยังน่ารัก (แกมน่าหยิก) เหมือนเดิม
พี่โตก็รู้จักของขวัญดียิ่งกว่าเจ้าตัวอีก (เหมือนเดิม)
แถมชอบตามใจด้วย ... ตามประสาคนรักที่ดี ^ ^
ขอบคุณสำหรับความน่ารักที่คงเส้นคงวาค่ะ
สงกรานต์สนใจมาอีกสักตอนไหมคะ :mc4:
-
น่ารัก มีตอน พิเศษ ให้หายคิดถึงด้วย :m1: พี่จักร มีลูกชาย 3 คน :o9:
-
คิดถึงเว่ออ >< ขวัญน่ารักมากกกก
เอาหลานมาบังหน้า 555ิ :o8: :o8:
-
ของขวัญฮาอ่ะ สู้เพื่อเค้กไอติมแถมเอาหลานมาบังหน้า ฮ่าๆๆ
พี่โตสุดยอดเหมือนเดิม อบอุ่น ตามของขวัญทัน มีออกหน้าแทนให้อีก
ข้องใจสงสัยเรื่องพี่จักรแอนด์ลูกๆทั้งสามมากมาย
ขวัญบอกว่าหาแม่ใหม่ ก็แสดงว่าแม่เก่าไม่อยู่แล้วสินะ
คือตั้งแต่เรื่องยังไม่จบละ เราก็แอบมีความหวังลึกกกกกๆ
ว่าคนที่จะมาคู่กับพี่จักรจะเป็นพ่อพระเอกหนุ่มหล่อขวัญใจคุณป้าๆ
เพราะเหมือนจะโดนเอ่ยถึงมากกว่าหนึ่งครั้ง พาลให้สงสัยว่าเค้าจะมามีบทบาทไรมั่งหรือเปล่า
แถมถ้าเป็นคนนี้ละก็ผ่านด่านป้ารีได้ฉลุยยิ่งกว่าใส่เสก็ตอีกมั้ง ฮ่าๆๆๆ
แต่อยากให้พี่จักรเป็นรับมากกว่าอ่ะค่ะ ขออย่างนี้จะทำให้บ้านนี้เขาเสียดุลย์หรือเปล่าเนี่ย อิอิ
-
หนุกดีนะครับๆๆ ไม่เคยลืมพี่ของขวัญกะพี่โตเลย ^^
-
เพิ่งได้มาอ่านค่ะ ตอนนี้ก็อ่านจนจบแล้ว
ชอบของขวัญจังเลยค่ะ น่ารักมากๆ
(แม้จะเป็นอดีตเด็กมีปม เด็กมีปัญหาก็ตาม ><)
ยิ่งเวลาอ้อนนี่ เขินแทนพี่โต ฮ่าๆๆๆ
พี่โตก็ทั้งหล่อ ทั้งใจดี แถมมาหื่นแตกตอนแก่อีก -.,-
แต่ที่ชอบมากๆคือ เรื่องนี้ เน้นครอบครัวดีจังเลยค่ะ
ทุกตัวละครผูกพันและให้ความสำคัญกับครอบครัวมาก
โดยเฉพาะครอบครัว วิมลกิตติ เป็นครอบครัวที่น่ารักมากจริงๆ ><
ติดตามผลงานต่อไปนะคะ
-
ของขวัญของพี่โตยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลย
-
ชอบมากกกกกกก :katai2-1:
-
55555555 ของขวัญน่ารักอ่ะ
-
คิดถึงจอมขวัญ เข้ามาอ่านอีกแล้ว :impress2:
-
อ่านจบตอนที่สองแล้ว สนุก น่าติดตามคะ
เวลาอยู่กับอธิป จอมขวัญดูเด็กน้อยไปเลย :L2:
ชื่อเรื่องเค้าคิดว่าเป็นแนวบู๊ :mew2:
อ่านจบแล้ว ลุ้นไปกับของขวัญด้วยว่าจะทำอะไรที่มันร้ายแรงหรือเปล่า
สนุกมากมาย มีความสุขกับการอ่านจริงๆ
ของขวัญน่ารัก จะร้ายก็ร้ายแบบรักและหวงทุกคนที่อยู่รอบตัว
พี่โตมั่นคง อบอุ่นจัง แอบยิ้มพี่โตจิตตกตอนคุณแพรวมาติดใจของขวัญ เพราะปกติมักจะมาติดใจพระเอก แต่นี้มาติดใจนายเอกซะนี่
น้องขวัญพี่โตเป็นคู่ท่ีลงตัวกันมากเลย
ชอบพี่จักร ป้ารี ลุงชัย เป็นครอบครัวตัวอย่างที่น่ารัก
รู้สึกว่าพี่จักรแอบเท่เบาๆ กรี๊ดดดดให้พี่จักร
ขอบคุณผู้เขียนด้วยคะ :pig4:
ปล กรี๊ดดดดดดดให้ถ้วยฟู คิดถึงถ้วยฟู พี่ธันด้วย ต้องไปค้นหนังสือมาอ่านซะล่ะมั้ง 555
-
เห็นชื่อเรื่องนี้มาหลายรอบแล้ว ว่าจะอ่านตั้งหลายทีแต่ก็ยังไม่มีเวลา :ling1:
จนในที่สุดเราก็อ่านจบ ชอบมากเลยค่ะเรื่องนี้
อ่านเเล้วรู้สึกอบอุ่นเลย คุณบัวคนเขียนนำเสนอเรื่องราวเกี่ยวกับครอบครัว
ความรักความอบอุ่นในครอบครัวถ่ายทอดออกมาได้ดีจังเลย
เข้าใจง่าย อ่านเรื่องนี้แล้วเราได้แง่คิด มุมมองดีๆไปปรับใช้ในชีวิตประจำวันด้วย
ขอบคุณคุณบัวคนเขียนมากนะคะ ที่เขียนนิยายสนุกๆได้สาระดีๆแบบนี้ให้ได้อ่าน
เสียดายจังเรื่องนี้ไม่ได้รวมเล่ม อยากเก็บไว้มาก คิดถึงของขวัญกะพี่โต
เป็นกำลังใจให้คุณบัวเขียนนิยายดีๆมีสาระแบบนี้ต่อไปนะคะ จะรอผลงานชิ้นต่อไปของคุณบัวค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
:o8: :o8:
แม้จะอ่านไป5-6รอบได้ แต่ก้ยังอยากอ่านซ้ำอยู่ดี ชอบพี่โตมากๆ ดูเป็นผู้ใหญ่นิสัยน่ารัก
เอาน้องจอมอยู่ได้นี่ถือว่าเก่งมากๆ กอดๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนต้นเดือนไปร้านหนังสือเจอจอมร้ายแบบเป็นเล่ม
แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองค่ะ ... เลยสอยมาเรียบร้อย :hao3:
คราวนี้คิดถึงเมื่อไหร่ก็หยิบมาอ่านได้เลย ^^
อีกอาทิตย์เจอน้องถ้วยฟู! โอ แม่เจ้า! จ่ายเงินไปตามระเบียบสิคะ 555
(พนักงานขายบอกเป็นของสำนักพิมพ์ใหม่ค่ะ -- นาบูนั่นเอง ^^)
-
ตอนต้นเดือนไปร้านหนังสือเจอจอมร้ายแบบเป็นเล่ม
แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองค่ะ ... เลยสอยมาเรียบร้อย :hao3:
คราวนี้คิดถึงเมื่อไหร่ก็หยิบมาอ่านได้เลย ^^
อีกอาทิตย์เจอน้องถ้วยฟู! โอ แม่เจ้า! จ่ายเงินไปตามระเบียบสิคะ 555
(พนักงานขายบอกเป็นของสำนักพิมพ์ใหม่ค่ะ -- นาบูนั่นเอง ^^)
งั้นสงสัยเค้าคงอดหมดสิทธิ์เพราะอยู่ต่างจังหวัด :hao5:
-
ติมตามพี่บัวมาตั้งแต่ยังแต่งฟิค
ตามมาอ่านนิยายก็ยังประทับใจไม่เปลี่ยนแปลงค่ะ
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ><
เป็นนิยายที่สอนหลายๆอย่างนะ คือไม่ได้เห็นแต่ความรักของหนุ่มสาว แต่เรื่องนี้ได้ความรักแบบครอบครัวไปเต็มๆ
เห็นความรักของสามครอบครัวที่แตกต่างกันไป สมบูรร์บ้างไม่สมบูรณ์บ้าง
สะท้อนโลกได้ดีจริงๆค่ะ 55+
ชอบพี่โตนะ ครั้งแรกที่พี่โตบอกชื่อเล่นว่าชื่อโต นั่งขำอยู่หน้าคอมเลย
แบบคนอะไรวะชื่อโต คือมันค่อนข้างแปลกนะ สำหรับเรา ไม่เคยเจอชื่อนี้ 55+
แต่พ่อจอมขวัญเรียกพี่โตๆ กลับดูน่ารักขึ้นมาซะงั้น
ส่วนตัวชอบน้องเต็งมาก ถ้าเมีย2ลูก6นี่ไม่ใช่เืรื่องจริง ทางนี้ยังว่างนะคะ 55555555+
พี่จักรก็เท่ห์ อ่านๆไปแอบกลัวพี่จักรชอบน้องตัวเอง ว่าแต่ใครมาเป็นแม่ของลูกพี่จักรกันน้าาา
ตอนแรกก็คิดว่าพี่จักรกับน้ำทิพย์คงจะลงเอยกันแน่ๆ แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ เรื่องนี้แอบพลิกอยู่เรื่อยๆนะ
ทำให้เราลุ้นโดยไม่รู้ตัว สนุกมากค่ะ ชอบนะ ถึงจะมีดราม่า แต่ก็แบบดราม่าไม่นานอย่างที่พี่บัวว่าจริงๆ 55+
รอติดตามผลงานนนะคะ : )
-
สวัสดีค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่านน
แต่ใช้เวลาอ่านนานมาก ฮ่าๆๆ
พอดีไปเจอตอนพิเศษของถ้วยฟูกับพี่ธัน
เลยแวะไปอ่านเรื่องนั้นก่อนแล้วมาต่อเรื่องนี้ -/-
เรื่องนี้เป็นเรื่งที่เจ๋งมาก ให้ข้อคิดหลายๆอย่าง
ฮาญาตินางเอกมากค่ะ ชอบป้ารีมาก ฮ่าๆๆ
อีกอย่างอ่านเรื่องนี้แล้วให้ความรู้สึกว่า
มันสมจริง..
เป็นคู่รักที่น่ารักมากคู่หนึ่ง
พี่โดก็น่ารัก ของขวัญก็ด้วย
เหมาะกันมาก
อ่านมาตอนแรก มีดราม่าเรื่องคุณรุ่งทิพย์
ตอนแรกแอบคิดว่า ขวัญจะเป็นฝ่ายรุกซะอีก
ก็เปิดมาให้อธิปนิ่งๆ ใสๆ ยังไงไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ
แต่พออ่านๆไป ก็ อ้อออ แบบนี้ของขวัญมันคงรุกไม่ไหวหรอก
ชอบแม่พี่อธิปด้วย ฮาทั้งเรื่องอะ
อ่านแล้วมีความสุข
นี่ที่เรื่องมันดำเนินมาเป็นแบบนี้ได้ เพราะคุณรุ่งทิพดด้วยรึเปล่านะ 555 55
ขอบคุณมากๆนะคะ
สนุกมาก จะตามไปอ่านเรื่องอื่นๆในบล็อกนะคะ
ติดใจสำนวนภาษาของนักเขียนคนนี้ซะแล้ว..
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วมีความสุขจัง :กอด1:
-
จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
ตอนพิเศษ…ครอบครัว…
อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่นั้นยังคงเงียบสงบ
จักรกฤษณ์ วิมลกิตติเงยหน้ามองดูผืนฟ้ากว้างใหญ่ที่ดำมืด เหนือทิวไม้ด้านหลังบ้านพักคือเสี้ยวของดวงจันทร์ในคืนข้างแรม เขายิ้มบางทุกครั้งที่มองท้องฟ้ายามค่ำคืน มันทำให้คิดถึงเรื่องราวสมัยเด็ก ตอนเด็กๆที่เขาเป็นพี่และมีน้องชายลูกพี่ลูกน้องคอยเดินตามต้อยๆ ชวนกันเล่นซนบ้าง ทะเลาะกันบ้าง แต่…มันก็เป็นภาพความทรงจำที่งดงาม
“โฮ้ว!!! หนาวมากกกกกกก” เสียงเล็กร้องดังกลบความเงียบของอุทยานป่า บ้านพักของที่นี่อยู่ห่างกันไม่มาก แต่ก็เป็นส่วนตัว ด้วยเพราะอยู่ในเขตอุทยานที่ทางเจ้าหน้าที่ขอร้องไม่ให้ส่งเสียงดังเพราะอาจทำให้สัตว์แตกตื่น
“สระผมตอนกลางคืนเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกขนม”
จักรกฤษณ์มองลูกชายคนเล็กตัวป้อมที่อยู่ในชุดนอนเนื้อหนานุ่มเป็นเสื้อแขนยาวกลัดกระดุมหน้าและกางเกงขายาวยางยืดลวดลายอุลตร้าแมนบินฉวัดเฉวียน ดูแล้วก็น่าจะให้ความอบอุ่นในคืนหนาวเหน็บกลางป่ากลางเขาได้อยู่หรอก ถ้าไม่ใช่ว่าเจ้าตัวดันสระผม แถมผมก็ยังเช็ดไม่หมาดเสียด้วยซ้ำ
“ขนมคันหัวก็เลยต้องสระ พ่อดูดาวเหรอ? อาของขวัญเคยบอกว่าพ่อดูดาวเก่ง!”
ว่าแล้วเจ้าลูกชายคนเล็กก็ถลาร่างกลมๆของตัวเองมานั่งเบียดบิดาที่นั่งอยู่บนชุดเก้าอี้ที่เฉลียงหน้าบ้าน จักรกฤษณ์อุ้มร่างน้อยลอยหวือมานั่งกลางหว่างขาเขาเพื่อใช้ร่างสูงหนาของตัวเองกันไม่ให้เด็กชายโต้ลมเย็นมากเกินไปนัก
“ขนมเคยดูดาวกับอาของขวัญเหรอ” จักรกฤษณ์ถาม แล้วหยิบผ้าขนหนูที่พาดอยู่บนคอลูกชายขึ้นมาขยี้ผมเปียกๆนั่นให้ เขาไม่รู้หรอกว่าทำอย่างเบามือนั้นเป็นอย่างไร แต่เด็กชายขนมก็คุ้นชินกับพละกำลังมหาศาลของบิดาตัวเองไปเสียแล้ว
“เคยซี่! แต่อาของขวัญชี้ให้ดูแค่ดวงจันทร์ ส่วนดาวอื่นอาของขวัญบอกว่าให้มาถามพ่อ” จักรกฤษณ์หัวเราะเบาๆ
“พ่อชี้ดาวให้ดูหน่อย มีดาวตกมั้ย แจ็กกี้เคยบอกว่าถ้าเห็นดาวตกให้ขอพร แจ็กกี้เคยเห็นแล้วก็เคยขอพรด้วยล่ะ!” เด็กชายพูดถึงเพื่อนรักนามว่าแจ็กกี้ที่สามวันดีกัน สี่วันทะเลาะกัน แต่ก็คบหากันมาตั้งแต่ยังอยู่เตรียมอนุบาลจนเด็กชายขนมตัดเพื่อนไม่ขาดสักที
“แล้วพรสมหวังรึเปล่า” เด็กชายทำหน้านึก ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก
“ดูเหมือนจะสมหวังนะ เพราะแจ็กกี้บอกว่าขอให้สอบไม่ตก แจ็กกี้ก็สอบไม่ตกเลยสักวิชา”
“แล้วถ้าขนมเห็นดาวตก ขนมจะขออะไร” คราวนี้เด็กชายทำหน้าครุ่นคิดนานเป็นพิเศษ ก่อนจะยกนิ้วป้อมๆขึ้นมานับ
“ขนมเรียนหนังสือเก่งอยู่แล้ว ไม่ต้องขอพรเรื่องสอบ ขนมกินอิ่มนอนหลับทุกวัน ร่างกายแข็งแรงดีเยี่ยมเกรดเอบวกๆ ไม่ต้องขอพรเรื่องสุขภาพ ของเล่นที่อยากได้ อาโตก็เพิ่งซื้อให้ ตอนนี้ยังไม่มีอะไรอยากได้อีก…เอ? มีอะไรอีกน้า…” เด็กชายขนมไล่เลียงความต้องการของตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าจะดีพร้อมไปซะทุกอย่างจนไม่รู้จะขอพรอะไรจากดาวตก
จักรกฤษณ์มองลูกชายคนเล็กด้วยแววตาอาดูร ในจำนวนลูกชายสามคน คนที่ไม่เคยเห็นหน้ามารดาเลยแม้แต่ครั้งเดียวก็คือขนม เพราะทันทีที่ลูกชายคนนี้เกิด แวววารีภรรยาของเขาก็ต้องอยู่ในห้องฉุกเฉิน และอีกหนึ่งเดือนหลังจากนั้นเธอก็จากไป ขนมไม่ทันได้เห็นหน้ามารดา ในขณะที่แวววารีก็มีเพียงรูปถ่ายของลูกชายคนเล็กอยู่ในมือในวาระสุดท้ายของชีวิต
“ขนมอยากเจอแม่มั้ย” อะไรสักอย่างดลใจให้เขาถาม จักรกฤษณ์ไม่เคยถามคำถามนี้ไม่ว่าจะกับลูกชายคนไหน โดยเฉพาะกับขนม ที่เขากังวลว่าเด็กชายจะมีปมด้อย เพราะแม้แต่หน้าของแม่ก็ยังไม่เคยเห็น
เด็กชายได้ยินคำถามแปลกประหลาดของบิดาก็ทำเอาต้องละจากเรื่องที่กำลังคิดอยู่ขึ้นมามองหน้า
“แม่?” เด็กชายขนมย้อน
เขารู้ว่ามารดาจากไปอยู่ในที่แสนไกล และวันหนึ่งข้างหน้าพวกเขาจะได้เจอกัน หากแต่…ขนมเคยกังวลว่าเมื่อถึงตอนนั้นเขาจะดูออกไหมว่าใครคือแม่ของเขา ในเมื่อเด็กชายไม่เคยเห็นนอกจากภาพถ่าย อย่างไรก็ตาม เด็กฉลาดอย่างขนมนั้นเตรียมพร้อมเอาไว้สำหรับวันข้างหน้าที่จะได้เจอมารดาแล้ว เจ้าตัวท่องได้ตั้งแต่ชื่อนามสกุล และเลขบัตรประจำตัวประชาชนของมารดา ตั้งใจว่าถ้าได้เจอหน้ากัน จะใช้เลขบัตรประชาชนนี่ล่ะในการพิสูจน์หามารดาตัวจริงของเขา!
“ขนมเหงามั้ย ที่ไม่ได้เจอแม่” ราวกับคำถามนั้นบาดลึกในใจของจักรกฤษณ์เอง เขากอดลูกชายแน่นขึ้นด้วยความสงสาร
“ไม่เหงาหรอก ขนมมีพ่อ มีย่ามีปู่ มีอาของขวัญอาโต มีพี่เข้มพี่ข้าว ไหนจะอาน้ำ อาเต็ง พี่ชล น้องเฌอแตม น้องแสตมป์ โฮย! นี่ไม่นับลูกแมวของอาเต็งอีก 5 ตัว อ่า…แต่บางทีขนมก็อยากเจอแม่เหมือนกันนะ ต้องสวยเหมือนในรูปแน่เลย” และเพราะกลัวว่าวันหนึ่งเมื่อได้ไปเจอมารดาในดินแดนอันไกลโพ้น ขนมจะจำหน้าไม่ได้ เด็กชายตัวน้อยเลยต้องแวะไปห้องพระทุกวันเพื่อมองหน้ามารดาในรูปถ่ายข้างโกศ
“พ่อล่ะ เหงารึเปล่าที่แม่ไม่อยู่ด้วย” คนเป็นพ่อที่ถูกถามถึงกับเงียบกริบ
… ‘เหงามั้ย?’ อย่างนั้นหรือ…
ชายหนุ่มไม่รู้จักคำนี้หรอก เพราะก่อนที่จะแต่งงานกับแวววารี เขาก็ไม่คิดจะมีคู่ครองอยู่แล้ว ทว่า…ในเวลาที่เขาต้องเลี้ยงลูกถึงสามคน ไหนจะงานที่โรงแรมอีก ชายหนุ่มยอมรับว่าบางครั้ง…เขาโหยหาให้ใครสักคนมาช่วยเหลือแบ่งเบาหน้าที่ของเขาไปบ้าง…
เมื่อไม่มีคำตอบจากบิดา เด็กชายขนมจึงตั้งคำถามใหม่
“แล้ว…แม่สวยมากมั้ยพ่อ” มาถึงคำถามนี้ จักรกฤษณ์ก็ได้แต่ยิ้ม เมื่อคิดถึงใบหน้าของภรรยา เขายอมรับว่าไม่ได้รักเธอ เธอเองก็ยอมรับตามตรงกับเขาว่าไม่ได้รักเขา หากแต่พวกเขาแต่งงานกันเพราะเขาอยากมีหลานให้คุณชัยและคุณพัชรี ในขณะที่แวววารีต้องการหลีกหนีการบังคับของบิดามารดาตัวเอง แม้ไม่ได้รัก แต่ครอบครัวของเขาก็มีความสุข แวววารีไม่ใช่คนสวยแต่ก็เป็นที่รักของทุกคนในบ้านโดยเฉพาะคุณพัชรีนั้นถึงกับประกาศกลางงานศพว่าแวววารีไม่ใช่ลูกสะใภ้ แต่เป็น ‘ลูกสาว’ ด้วยซ้ำ
“หน้าก็เหมือนในรูปนั่นล่ะ”
“งั้นแสดงว่าสวยไม่มากเท่าไหร่” เจ้าขนมวิจารณ์กันโต้งๆ เล่นเอาจักรกฤษณ์ชะงักกึก เขาตั้งท่าจะดุ แต่เด็กชายรู้ทันเพราะเหล่ตามองปฏิกิริยาบิดาอยู่แล้ว เลยรีบพูดต่อ “แต่มีเสน่ห์มากๆๆๆๆ!! ใครอยู่ใกล้ๆก็ต้องรักแน่ๆ ขนาดขนมเห็นแค่ในรูปยังรู้สึกเลยว่าแม่ของขนมนี่ไม่ธรรมดา!”
คนเป็นพ่อที่กำลังจะดุเลยต้องเปลี่ยนจากที่จะดุกลายเป็นขำเจ้าลูกชายตัวแสบที่พลิกลิ้นอย่างรวดเร็วแทน เขาส่ายศีรษะไปมา ลูกชายคนนี้เหมือนน้องชายลูกพี่ลูกน้องเขาอย่างกับแกะ ขนาดไม่ใช่ลูกของจอมขวัญแท้ๆ แต่เชื้อจอมขวัญมาถึงลูกชายของเขาได้ยังไงวะ!
“ถ้าขนมอยากเจอแม่ ขนมก็มองท้องฟ้าสิ แม่ของขนมขึ้นไปอยู่บนนั้น เขามองดูขนมจากบนนั้น…” จักรกฤษณ์ชี้ชวนลูกชายให้มองท้องฟ้ายามค่ำคืน ดาวระยิบระยับส่งประกายราวกับจะทักทาย
เขาเคยใช้ประโยคนี้ปลอบประโลมน้องชายอย่างจอมขวัญที่เสียบิดามารดาไปอย่างกะทันหัน จอมขวัญที่ว้าเหว่ในเวลานั้นจ้องมองท้องฟ้าอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับจะร้องเรียกหาบุพการีที่จากโลกไปไกล
ตัวเขาเองแม้ไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนั้นต้องมาเกิดกับลูกชาย แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ห้ามไม่ได้ เขาห้ามไม่ให้แวววารีตายไม่ได้ เขาห้ามไม่ให้เธอจากโลกนี้ไปไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือการยอมรับว่าแวววารีอยู่ที่ไหนสักแห่งที่กำลังเฝ้ามองพวกเขาอยู่ และเธอกำลังเอาใจช่วยให้เขาเลี้ยงดูลูกให้ได้ดีที่สุดเท่าที่สองมือเขาจะทำได้
“พ่อ…” เสียงของลูกชายทำเอาจักรกฤษณ์ ที่กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์ต้องก้มหน้าลงมอง มือป้อมของเด็กชายขนมลูบคางสากที่เต็มไปด้วยไรเคราของบิดาไปมา
“ผู้ชายที่มีเครานี่หมายถึงคนที่โตแล้วใช่มั้ย พ่อก็โตแล้วยังคิดว่าแม่ไปอยู่บนดวงดาวอีกเหรอ บนนั้นมีแต่นักบินอวกาศนาซ่ากับอุลตร้าแมนเท่านั้นล่ะที่ขึ้นไปได้” เจ้าตัวไม่พูดเปล่า แต่เอานิ้วชี้ป้อมๆชี้ให้ดูท้องฟ้า
“นอกโลกน่ะเขาเรียกว่าอวกาศนะพ่อ เราอยู่บนกาแลกซี่ทางช้างเผือกที่ใหญ่มากกกกก” ขนมอ้าสองแขนออกกว้างเพื่อให้บิดาเห็นภาพ “…ในกาแล็กซี่ทางช้างเผือกมีดาวเคราะห์ 8 ดวง แต่ก่อนมี 9 แต่ดวงนึงถูกไล่ออก ขนมก็จำไม่ได้แล้วว่ามันชื่ออะไร อะไรนัสๆสักอย่าง ตอนนี้เลยเหลือแค่ 8 แล้วเราก็มีดาวฤกษ์ 1ดวงคือดวงอาทิตย์ นอกจากนั้นก็มีพวกขยะอวกาศ ดาวเทียมสื่อสาร สถานีอวกาศนานาชาติ แล้วก็อุกกาบาตมากมาย พ่อให้แม่ขึ้นไปอยู่ในที่กันดารไม่มีอะไรอย่างงั้นได้ยังไง อ้อ! ห้ามบอกว่าแม่เจอโกโบริกับอังศุมาลินที่ทางช้างเผือกนะ! นั่นน่ะมันนิยายเรื่องโปรดของย่านะพ่อ!!”
เจอหมัดเด็ดของลูกชายคนเล็กผู้รอบรู้แม้กระทั่งเรื่องอวกาศทั้งๆที่อายุยังไม่เต็มสิบขวบเข้าไปแบบนี้ ก็เล่นเอาจักรกฤษณ์เก้อจนพูดไม่ออก เขาล่ะอยากจับมันเขวี้ยงเข้าป่าไปซะจริงๆ!
…เด็กอะไร! ไม่มีจินตนาการให้สมกับความเป็นเด็กเอาซะเลย!!...
“รู้ดีขนม” เขาได้แต่ทำดุแก้เขิน ที่ถูกลูกชายสอยร่วงด้วยความรอบรู้ เจ้าขนมยืดตัวอย่างภาคภูมิ
“ก็เพราะขนมเป็นลูกพ่อน่ะสิ!” อย่างนี้เรียกตบหัวแล้วลูบหลังได้ไหม จักรกฤษณ์ก็ไม่รู้ รู้แต่เขาหมั่นเขี้ยวเจ้าลูกชายตัวแสบคนนี้เหลือเกิน เขาขยี้หัวชื้นๆของมันด้วยความรัก ก่อนจะวางคางลงกับศีรษะของลูกชายแล้วโยกตัวป้อมๆของเด็กชายไปมา
“ทำแบบนี้ขนมก็หลับน่ะซี่” ถูกโยกไปมาได้พักนึงเด็กชายขนมก็อุทธรณ์ แต่อ้าปากหาวหวอด
“หลับได้แล้ว ดึกแล้ว” เสียงของบิดาทุ้มนุ่มอ่อนโยนไม่เหมือนปกติที่มักจะโวยวายอย่างอารมณ์ร้อน ลมหนาวพัดกรีดผิว แต่เด็กชายขนมที่อยู่ในชุดนอนหนาและมีอ้อมแขนของบิดาโอบอีกชั้นกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด ดวงตากลมหรี่ปรือ ขณะเข้าใกล้ภวังค์นิทราเต็มที เด็กชายตัวน้อยเห็นใครบางคนยืนอยู่ที่แนวป่าใกล้ๆบ้านพัก
…ใครบางคนที่แม้เขาจะเห็นไม่ชัดเพราะความมืดสลัว แต่เด็กชายกลับรู้สึกว่าใครคนนั้นเป็นสตรีที่แม้ไม่สวยโดดเด่น แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับมีเสน่ห์และอ่อนโยน…
เด็กชายขนมหลับตาลง
‘หน้าเหมือนในรูปนั่นล่ะ’
คำพูดของบิดายังคงดังอยู่ในสมอง ห้วงสติสุดท้าย เด็กชายขนมคิดถึงรูปถ่ายของมารดาที่วางอยู่ข้างโกฐในห้องพระ และนั่นทำให้เด็กชายยิ้มพรายราวกับฝันดี
…บอกแล้วว่านอกโลกออกไปน่ะเขาเรียกว่าอวกาศ มีแต่ยานนาซ่ากับอุลตร้าแมนที่ขึ้นไปได้ แม่จะไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง…
…แม่น่ะ…อยู่ตรงนี้ต่างหากล่ะ…
………………………..
“จริงๆนะ! ขนมเจอแม่ล่ะ!!!”
ยามเช้าที่อากาศยังคงเย็นสบาย ที่เฉลียงนอกบ้านซึ่งใช้จัดเป็นที่รับประทานอาหารเช้านั้นโหวกเหวกเสียงดังเพราะเด็กชายขนมเริ่มโม้เรื่องที่ตัวเองเห็นมาสดๆร้อนๆเมื่อคืนทันทีที่นั่งลงบนเก้าอี้
“แม่มาหาขนมด้วย!!” เจ้าตัวย้ำ ก่อนจะจิ้มเบคอนทอดเข้าปาก
“เพ้อเจ้อ! แม่จะมาที่นี่ได้ยังไง!” เด็กชายข้าวผู้เป็นพี่รีบร้องทันควันอย่างแข็งขัน ไม่ใช่ว่าเชื่อในวิทยาศาสตร์จนไม่คิดว่าภูตผีปีศาจมีจริง แต่เจ้าตัวกลัวผีมากเสียจนไม่อยากให้ใครพูดถึงเป็นอันขาด แม้จะเป็นผีแม่ของตัวเองก็ตาม!
“นั่นสิขนม พูดอะไรแบบนั้น” คุณพัชรีรู้ดีว่าหลานชายคนกลางนั้นกลัวผีจนขี้ขึ้นสมอง เลยต้องหันมาปรามหลานชายคนเล็กที่ยังเดินหน้าพูดเรื่อง ‘เจอแม่’ อย่างไม่หยุดหย่อน
“ก็ขนมเห็นจริงๆ! แม่ยืนอยู่ตรงนั้น!” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ชี้นิ้วไปที่ชายป่า ซึ่งนอกจากตอนนี้จะไม่มืดสลัวเหมือนตอนนั้นแล้ว ยังมีกวางสองตัวเดินไปเดินมาอีกต่างหาก
“มีแต่กวางนี่ขนม” คุณพัชรีว่าอย่างนั้น
“ก็ตอนนี้มีกวาง แต่เมื่อคืนมีแม่!!”
“โหวกเหวกแต่เช้าเชียวขนม” จอมขวัญที่เพิ่งตื่นเดินออกมายังเฉลียงที่ผินหน้าสู่ชายป่า ซึ่งตอนนี้กลายเป็นบริเวณที่ครึกครื้นที่สุดในบ้าน เนื่องจากเด็กชายขนมกำลังโม้แหลกว่าเมื่อคืนเห็น ‘ผีแม่’ ตัวเป็นๆมายืนยิ้มให้ เจ้าตัวดูจะภูมิใจไม่น้อยที่มีเซ้นท์ประหลาด ในขณะที่พี่ชายอย่างเด็กชายข้าวนั้นถึงกับต้องขยับเข้าไปเบียดพี่ชายคนโตอย่างเด็กชายเข้มแทน
“อาของขวัญ! อาโต! เมื่อคืนขนมเจอแม่ด้วย!”
จอมขวัญเลิกคิ้ว ขณะเดินเข้ามาร่วมโต๊ะ คุณพัชรีจึงหันไปตักไข่ดาวจากจานกลางโต๊ะที่มีทั้งแบบไข่แดงสุกและไข่แดงไม่สุก โดยเลือกฟองที่ไข่แดงยังไม่สุกดีซึ่งเป็นไข่ดาวแบบที่จอมขวัญชอบมาใส่จานของหลานชายเธอ ส่วนอธิปเป็นคนเทน้ำจากเหยือกเลื่อนให้จอมขวัญที่นั่งอยู่ข้างกาย เรียกได้ว่างานนี้นายจอมขวัญ วิมลกิตติมีคนบริการซ้ายขวาเลยทีเดียว
“แม่? แม่อะไร แม่น้ำ?”
แต่เจ้าตัวดูจะถูกบริการจนเคยตัว เลยไม่รู้สึกอะไรเสียเท่าไหร่ที่มีคนมาคอยอำนวยความสะดวก เพราะพอหันไปขอบคุณป้าที่ตักไข่ดาวใส่จานให้แล้วก็หันไปล้อหลานชายที่กำลังพูดถึง ‘แม่’ เป็นฝ่ายอธิปที่เป็นคนหยิบซอสถั่วเหลืองมาวางใกล้ๆให้เจ้าตัวหยิบมาเหยาะ ในขณะที่จอมขวัญยังสนใจหลานชายตัวเองไม่หยุด
“ฮู้ย!!” เด็กชายร้องแล้วทำเป่าปากแก้มพอง “ขนมหมายถึงแม่! แม่ของขนมอ่ะ! เมื่อคืนแม่มายืนอยู่ตรงนู้น! ยิ้มให้ขนมด้วยนะ!”
“เฮ้ย! จริงดิ” จอมขวัญทำเป็นร้องตกใจเพราะคิดว่าหลานชายแกล้งอำ เขาหันไปมองจักรกฤษณ์ที่นั่งร่วมโต๊ะซึ่งเจ้าตัวก็ดูไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเลย ทั้งๆที่เมื่อคืนจอมขวัญเป็นคนพาหลานชายออกไปป่วนพี่ชายที่นั่งทำซึ้งอยู่ที่เฉลียงนอกบ้าน ดังนั้นถ้าขนมบอกว่าเจอ ‘ผีแม่’ ของตัวเอง จักรกฤษณ์ก็ต้องเจอ ‘ผีเมีย’ ของตัวเองด้วยน่ะสิ
“จริง!! แต่พ่อไม่เห็น สงสัยแม่จะเบื่อพ่อ แม่เลยมาให้ขนมเห็นคนเดียว” พอถูกพาดพิง คราวนี้คนที่ก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารเช้าเลยต้องหันมาเขกหัวลูกชายตัวเอง
“เราตาฝาดเองต่างหาก”
“ไม่ฝาดสักหน่อย! ขนมเห็นแม่จริงๆ พี่ข้าวอยากเห็นแม่บ้างปะ คืนนี้ออกมารอแม่กัน” น้องชายตัวแสบรู้ดีว่าควรจะชวนใคร ระหว่างพี่ชายคนโตอย่างพี่เข้มที่ทั้งเข้มทั้งดุสมชื่อกับพี่ข้าวพี่ชายที่โคตรจะกลัวผีและความมืด และเพราะรู้ดีว่าใครกลัวผี ใครไม่กลัวผี เด็กชายตัวแสบเลยเลือกที่จะชวนคนกลัวผีมารอผีแม่ด้วยกัน!
“ไม่!”
“ว้า! งั้นเดี๋ยวถ้าขนมเจอ ขนมจะชวนแม่มาหาพี่ข้าวเองแล้วกัน”
“ขนม!!” คราวนี้คนดุเป็นพี่ชายคนโตอย่างพี่เข้ม เพราะเริ่มรู้สึกว่าเด็กชายข้าวน้องชายคนกลางผู้กลัวผีขึ้นหัวนั้นแทบจะกระโดดขี่คอเขาอยู่แล้ว
เด็กชายขนมทำปากยื่นที่ถูกดุ
“ไม่ดูผีแม่ก็ได้ งั้นไปดูสัตว์นะพ่อ” ว่าแล้วเด็กชายน้องเล็กแต่หุ่นไม่เล็กก็หันไปขอบิดา
“ดูสัตว์?”
“ช่ายยยย…อาเต็งเล่าว่ามาเขาใหญ่ ตอนกลางคืนต้องนั่งรถกระบะออกไปดูสัตว์ ถ้าไม่ดูสัตว์แสดงว่ามาไม่ถึง” แม้จะไม่ได้มีสายเลือดร่วมกัน แต่น้องชายของอธิปก็สนิทสนมกับลูกๆของจักรกฤษณ์ดี ยิ่งกับเด็กชายขนมที่เป็นเด็กอารมณ์ดีแถมลูกบ้าลูกฮาเยอะอย่างนี้ อานุภาพน้องชายของอธิปเลยเอ็นดูเป็นพิเศษ
“นะๆพ่อ ขนมอยากดูสัตว์”
“ก็นั่นไงสัตว์” จักรกฤษณ์ชี้ไปที่กวางสองตัวที่ยังเล็มหญ้าอยู่แถวชายป่า ราวกับไม่ตื่นคน ทั้งที่พวกเขากำลังครึกครื้นกันอยู่ที่เฉลียงบ้านพักซึ่งไม่ห่างจากชายป่ามากนัก
“ไม่ใช่ ขนมหมายถึงนั่งรถกระบะดูสัตว์ตอนกลางคืนต่างหาก ขนมอยากดู ขนมอยากดู”
“งั้นเดี๋ยวพ่อไปถามเจ้าหน้าที่ก่อนแล้วกัน”
“เย้!!!”
“พ่อบอกว่าพ่อไปถามเจ้าหน้าที่ก่อน ยังไม่รู้ว่าจะได้ไปดูรึเปล่า” จักรกฤษณ์ต้องรีบปรามเมื่อลูกชายตัวแสบร้องดีใจราวกับจะได้ไปดูสัตว์แล้ว
“ได้ไปดู้! เชื่อขนมเหอะ! พ่อของขนมเก่งจะตาย ยังไงๆก็พาขนมไปดูได้!” เจ้าตัวป้อยอบิดาแท้ๆด้วยความมาดมั่นของตัวเองชนิดที่คนเป็นพ่อซึ่งถูกยกหางยังต้องยิ้มระอาส่ายหน้าไปมา จักรกฤษณ์ลุกออกจากโต๊ะเดินไปยังพื้นที่ส่วนกลางซึ่งมีเจ้าหน้าที่คอยอำนวยความสะดวก และเพียงครู่เดียวเขาก็กลับมา พร้อมกับข่าวดีที่ว่าจะมีเจ้าหน้าที่ขับรถกระบะพาพวกเขาไปดูสัตว์ตอนกลางคืน และทันใดนั้นเจ้าขนมก็ทำตัวน้ำใจงามเอ่ยปากอย่างใจกว้าง
“งั้นเดี๋ยวขนมชวนแม่ไปด้วย แม่ต้องอยากไปดูสัตว์กับพวกเราแน่เลย!!”
…ไม่ต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้น นอกจากเด็กชายข้าวกระโดดโหยงแล้วร้องดังลั่นว่า ‘ม่ายยยยยยยย!!’
พรุ่งนี้จะมาต่ออีกครึ่งนึงเน้อ
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนเม้นท์นะจ๊ะ วันนี้รีบๆๆๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่ออีกครึ่งนะคะ
-
บ้านนี้น่ารักมาก อ่านกี่ทีก็อบอุ่นใจ พาร์ทนี้ชอบเจ้าขนมจัง เหมือนอาขวัญผสมพ่อนะ 55555
-
ครอบครัวนี้น่ารักจริงๆ ^_^
-
รอต่อไปค้า555 ขนมน่าร๊ากกกกกกกก มั๊กๆ^^
-
โฮ๊ะๆๆ...มีภาคพิเศษแถมอยู่ด้วย คิดถึงของขวัญ กับ พี่โต มากมาย เลยได้อ่านความน่ารักของครอบครัวนี้แบบฟลุ๊ค ๆ ^^
...นอกเรื่อง แนะนำคนที่อยู่ต่างจังหวัด สั่งเรื่องนี้ได้ที่เว็ปนาบูเลยนะคะ ไม่ต้องเป็นสมาชิกก็สั่งได้ เล่มหนาซะใจ ตอนพิเศษก็ยาวซะใจ อ่านแล้วอ่านอีกไม่มีเบื่อเลยค่ะ จนต้องรีบเอาไปซ่อนไว้ ไม่งั้นไม่ได้อ่านเรื่องอื่นกันพอดี - -, อวยกันจริง ๆ เลยค่ะ เรื่องนี้ ซื้อเลยค่ะ สมควรมีไว้ในครอบครอง ^^
-
มีตอนพิเศษมา ... ดีใจสุดๆค่ะ ^^
ไปอ่านก่อนนะคะ
.............................
ยังไม่ได้อ่านเลย - - งานเยอะประชุมเยอะ!
เย็นนี้อ่านแน่นอนค่ะ สัญญา :mew2:
............................
เป็นครอบครัวที่น่ารักมากค่ะ ขนมก็ฉลาดสุดๆ
แต่อย่างที่พี่จักรว่า ลูกชายตัวเองนิสัยเหมือนของขวัญเปี๊ยบ! ^^
รอครึ่งหลังค่ะ
ป๋อหลอ -- วันนี้ดีใจซื้อจอมร้ายที่ร้านหนังสือให้น้องเขาได้ ^^
พรุ่งนี้ไปส่งให้น้องเขาค่ะ
-
น้องขนมน่ารักจังเลยชอบ5555+
-
คิดถึงมากๆๆๆๆ
-
โอ้คิดถึงจัง :mew1: :mew1: มีตอนพิเศษมาเรื่อยๆเลยนะ ชอบมาก น่ารักจังเลยครอบครัวนี้
-
:hao5: :hao5:
คิดถึงจังเลยค่ะ คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ครอบครัวนี้น่ารักจริงๆ อ่านทีไรก็อบอุ่น :mew3:
-
อยากให้พี่จักรมีคู่จังเลยยยยยยยยยยยยยยยย >.< ใครก็ได้ น้าๆๆๆๆๆ >.<
-
ขนมน่ารักอ่ะ ให้อารมณ์เป็นของขวัญเวอร์ชั่นเด็กมากๆ ชอบๆๆ
ว่าแต่ จะชวนแม่ไปดูด้วยแบบนี้ สงสารพี่ข้าวมั๊ยนั่นขนม อิอิ
-
มีตอนพิเศษด้วยอ่ะ
เพิ่งรู้ว่ามีหนังสือด้วยเหรอ หาซื้อได้ตามร้านทั่วไปใช่ไหมเนี้ย
เอ เคยมีสั่งจองไหมหว่า
-
ฮ้าาาา คิดถึ้งงงง คิดถึง ฮิ ^^
สุ่มเปิดนิยายจบเข้ามาเผื่อมีอัพเดท
มีจริงๆ ด้วยล่ะ ดีจายยยย
ลูกชายพี่จักรช่างน่ารัก...ชอบซักเหมือนใครน้าาาา
ถอดแบบอามาเป๊ะๆ เลยแฮะ...พ่อจะได้ไม่เหงาเนอะ
แอบสงสารเด็กๆ ที่แม่ไม่อยู่...แต่โชคดีที่เกิดมาในครอบครัวนี้
ไม่ว่าจะยังไง...ครอบครัวอบอุ่นยังอยู่ข้างเราเสมอ ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ก็ตาม
น้องขนมได้ไปดูสัตว์ แถมจะพาแม่ไปด้วย...พี่ๆ จะได้เห็นเหมือนหนูมั้ยเนี่ยลูก ^^"
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
ขนมน่ารักมาก สุขภาพจิตดีเยี่ยม
ครอบครัวนี้เลี้ยงลูกเลี้ยงหลานได้ดีจริง ๆ
-
โฮ่
เด็กชายหนมแสบจริงๆ
ยกให้ไปเป็ยลูกของขวัญเลยท่าจะเวิร์คนะ 5555
-
ขนมพูดเก่งจริงๆ ขนมก็คือของขวัญภาคเด็กน้อยใช่มั้ยเนี่ย :laugh:
อ่านตอนนี้แล้วสงสารและแอบฮาข้าวบาๆ :กอด1:
อิพี่โตดูแลของขวัญดีเกินไปแล้วนะ รู้สึกอิจฉาของขวัญจริงๆ :ling1:
-
ขนมแสบเหมือนใครกันน๊า
-
ยังเป็นครอบครัวที่น่ารัก และอบอุ่นอยู่เสมอเลยค่าา :L2:
-
ครึ่งหลังจ้า
…………………………………………………….
และเพราะถือว่าการมาเที่ยวเขาใหญ่ครั้งนี้คือการมาพักผ่อน หลังจากมื้อเช้าผ่านพ้นไปแล้ว จักรกฤษณ์ที่ทำงานหามรุ่งหามค่ำมาทั้งปีเลยถือโอกาสแวบเข้าไปนอนกลางวัน พร้อมด้วยลูกชายอีกสามที่ตามไปป่วนบิดาถึงเตียง แต่สุดท้ายก็หลับกันถ้วนหน้า ส่วนคุณชัยและคุณพัชรีปลีกตัวเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อของสดสำหรับมื้อกลางวัน บ้านพักทั้งหลังเลยเหลือเพียงจอมขวัญและอธิปที่ออกมานั่งเก้าอี้ผ้าใบรับลมเย็นจากชายป่าที่บริเวณเฉลียง
“พี่โตว่า…ขนมมันเห็นแม่มันจริงๆมั้ย” อธิปหันมองคนที่กำลังกินขนมถุง สายตาเหม่อมองไปยังชายป่าจุดที่หลานชายบอกว่าเห็นแม่ตัวเองเมื่อคืน
“อืม…เขาว่ากันว่าเด็กมักจะเห็นอะไรที่ผู้ใหญ่ไม่เห็น” อธิปตอบกลางๆ จะบอกว่าหลานชายโกหก ขนมก็ไม่ใช่เด็กแบบนั้น จะบอกว่าหลานชายตาฝาด เขาก็คิดว่าเด็กที่ชอบสังเกตสังกาแบบนั้นไม่น่าจะตาฝาด แต่…ถ้าขนมเห็นแล้วทำไมจักรกฤษณ์ที่นั่งอยู่ด้วยกันเมื่อคืนถึงไม่เห็นล่ะ
“แต่…ขวัญก็ไม่เคยเห็นพ่อแม่ขวัญนะ”
จอมขวัญเสียพ่อและแม่ไปตั้งแต่ยังเรียนมัธยม ตอนนั้นที่รู้ว่าเหลือแค่ตัวคนเดียว เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอะไรนอกจากนั่งกอดเข่าเอาหน้าซุกอยู่มุมห้อง เขาตั้งคำถามซ้ำๆว่าจะต้องทำยังไง เขาจะอยู่แบบไหน ในเมื่อไม่มีพ่อมีแม่แล้ว เขาไม่เหลือใครอีกแล้ว แต่…สามีภรรยาคู่หนึ่งกลับปรากฏตัวขึ้นที่บ้านของเขา คุณพัชรีกับคุณชัยมาบ้านเขาทันทีที่รู้ข่าว และทั้งสองคนช่วยเหลือทุกอย่างตั้งแต่งานศพไปจนกระทั่งรับเขาไปเลี้ยงดู
แม้สองสามีภรรยาวิมลกิตติจะให้ความรักความอบอุ่นทุกอย่าง แต่ลึกๆแล้วเขาเรียกร้องหาพ่อแม่แท้ๆที่จากโลกไปไกล เขาเคยเงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างเอาเป็นเอาตายแล้วตะโกนในใจว่าให้พ่อกับแม่มาพาเขาไปอยู่ด้วย แต่…ไม่มี…ไม่มีแม้แต่สัญญาณใดๆที่บอกว่าพ่อกับแม่จะมารับเขา พ่อกับแม่ไม่เคยมาให้เห็นไม่ว่าจะเป็นวิญญาณหรือความฝัน
“ตอนนั้นขวัญอยากเจอพ่อกับแม่มากเลยนะ ถึงขนาดเล่นผีถ้วยแก้วคนเดียวตอนดึกๆด้วยซ้ำ” จอมขวัญเล่าอดีตด้วยรอยยิ้มที่ยังติดอยู่บนใบหน้า ตอนนั้นเขาไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อแม่ไม่มาหาเขาสักครั้ง แต่ตอนนี้…ตอนนี้เขาคิดว่าเขารู้ เขารู้ว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่กลับมาเยี่ยมเยียนเขาบ้างเลย
“แต่ตอนนี้ขวัญคิดว่าขวัญเข้าใจว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่มา…เขาคงอยากให้ขวัญยอมรับว่าเขาไม่อยู่แล้ว ให้ขวัญสู้ ให้ขวัญยืนด้วยตัวเอง ถ้าเขามาหา ขวัญคงหลอกตัวเองว่าเขายังอยู่ และขวัญก็คงปิดตัวเองมากกว่านี้”
“แล้วตอนนี้ของขวัญยังอยากเจออยู่มั้ย” อธิปถาม เขารับรู้ความว้าเหว่ในยามเด็กของจอมขวัญจากเรื่องเล่าที่เจ้าตัวถ่ายทอดออกมา ถึงขนาดเล่นผีถ้วยแก้วเพื่อเรียกวิญญาณพ่อแม่ให้มาหา จอมขวัญในยามนั้นคงรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวจนมองไม่เห็นคนอื่น แม้ว่าครอบครัววิมลกิตติจะอยู่ล้อมหน้าล้อมหลังก็ตาม
จอมขวัญยิ้มกว้าง แล้วพยักหน้ารับ “อยากสิ อยากเจออีกสักครั้ง อยากให้เขามาเห็นว่าขวัญตอนนี้กับขวัญตอนนั้นไม่เหมือนกันแล้ว”
จอมขวัญในตอนนี้ที่อยากให้บิดามารดามาเห็นก็เพราะอยากให้พวกเขาหมดห่วง ไม่เหมือนจอมขวัญในตอนนั้นที่อยากพบหน้าบิดามารดาเพราะอยากเป็นห่วงคล้องคอให้ทั้งคู่ยังอยู่กับเขา
อธิปมองคนรักก่อนจะยิ้มบางอย่างยินดี จอมขวัญในวันนี้นิ่งและเย็นมากกว่าช่วงที่พวกเขารู้จักกันแรกๆ คุณพัชรีเคยบอกว่าคนที่ทำให้จอมขวัญเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ก็คือเขา แต่อธิปกลับคิดว่ามันเป็นเพราะทุกคนที่อยู่รอบตัวจอมขวัญต่างหากที่ทำให้คนอย่างจอมขวัญมีวันนี้ วันที่นั่งอยู่ข้างๆเขาด้วยรอยยิ้มสงบและอ่อนโยนน่ามอง
“ยิ้มอะไรพี่โต” ว่าแล้วคนที่ถูกชมว่านิ่งและเย็นก็หันมาถาม เมื่อเห็นคนรักจ้องเขาไม่วางตา แถมยังยิ้มอีกต่างหาก อธิปโคลงศีรษะไปมา ก่อนจะเฉตอบไปอีกเรื่อง
“ก็…นึกว่าของขวัญจะแนะนำลูกเขยให้พ่อกับแม่รู้จักซะอีก” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ‘ลูกเขย’ ที่อธิปพูดถึงก็คือตัวเอง จอมขวัญหันมาจ้องตาเขม็ง
“ลูกเขยอะไร ไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อย จะมามั่วว่าเป็นลูกเขยพ่อแม่ขวัญได้ไง”
อธิปหัวเราะเบาๆ ลืมไปเสียสนิทว่างานเลี้ยงทำบุญบ้านเมื่อหลายปีก่อนนั้น จอมขวัญก็ยังเข้าใจว่ามันเป็นงานเลี้ยงทำบุญธรรมดาๆอยู่นั่นเอง ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้ว ทุกคนแม้แต่เขาก็ดูออกว่ามันเป็นงานมงคลสำหรับชีวิตคู่ต่างหาก
“หัวเราะอะไรพี่โต”
“ยังไม่แต่งก็ยังไม่แต่ง…แต่พี่เคยไปบอกพ่อแม่ขวัญแล้วว่าพี่เป็นลูกเขย”
“บอกตอนไหน?!”
“นานแล้ว ตั้งแต่ของขวัญมาอยู่ด้วยกันใหม่ๆ”
“ไม่แฟร์นี่นา! ขวัญไม่เห็นรู้เลยว่าพี่เคยไปบอกพ่อแม่ขวัญ! แล้วไปบอกที่ไหน?”
“ที่วัดน่ะสิ พร้อมดอกไม้ธูปเทียนเป็นสินสอด”
“โอ้โฮ แพงมาก” จอมขวัญว่าแล้วหัวเราะลั่น อธิปเองแม้จะรู้ว่าถูกหัวเราะล้อเลียนแต่เขาก็อดขำไม่ได้เมื่อเทียบมันกับสินสอดทองหมั้นที่ปกติแล้ว มักจะมีค่าทางวัตถุสูงลิบลิ่ว แต่แม้ว่าดอกไม้ธูปเทียนในครั้งนั้นที่ใช้ไหว้กระดูกพ่อแม่ของจอมขวัญจะมีราคาค่างวดเพียงเล็กน้อย แต่คุณค่าทางใจของมันกลับประเมินไม่ได้
ร่างสูงโยกศีรษะคนรักไปมาอย่างเอ็นดู ลมเย็นพัดผ่านหอบกลิ่นหอมของดอกไม้มาเพียงเบาบางก่อนจะจางหายไป จอมขวัญทำจมูกฟุดฟิด ก่อนจะขยี้จมูกไปมา
“เป็นหวัดเหรอ” ร่างสูงถามอย่างนึกห่วง อากาศบนเขาใหญ่นั้นเย็นสบาย แต่ก็อาจทำให้เป็นหวัดได้ง่ายๆเหมือนกัน
“เปล่า…ขวัญแค่…” จอมขวัญพูดได้เท่านั้นก็นิ่งไป เขาสูดลมหายใจเข้าลึกอีกครั้ง แล้วความทรงจำอันแสนเบาบางในยามเด็กก็หวนกลับมาให้เขาต้องยิ้มบาง ชายหนุ่มหันมองคนรักอีกครั้ง แล้วรอยยิ้มบางก็กลายเป็นยิ้มกว้าง
“แม่มาแหละพี่โต”
“หื้ม?”
“พ่อกับแม่มาหาขวัญ…เขามาเมื่อกี้” จอมขวัญจำได้ว่ากลิ่นหอมอ่อนๆแบบนี้เป็นกลิ่นเดียวกับกลิ่นน้ำหอมของมารดา และเพราะเขาชอบกลิ่นนี้ จอมขวัญในยามเด็กเลยขอร้องแกมบังคับให้แม่ใช้น้ำหอมกลิ่นนี้เฉพาะเวลาที่อยู่กับพ่อและเขาเท่านั้น
ชายหนุ่มสูดลมหายใจอีกครั้งราวกับจะจดจำกลิ่นนี้เอาไว้นานแสนนาน หากแต่กลิ่นบางเบานั้นก็จางลงไปพร้อมกับลมเย็นที่แผ่วลงจนแทบไม่รู้สึก ดวงตาคู่เรียวคลอด้วยน้ำใส เขายังคงคิดถึงพ่อและแม่อยู่เสมอ แม้จะไม่ได้เจอไม่ได้พบหน้ากันอีกแล้วก็ตาม
“ไม่ต้องห่วงแล้วนะครับ ขวัญอยู่ได้แล้ว” จอมขวัญพึมพำเสียงเบา อ้อมแขนอบอุ่นของอธิปโอบไหล่เขาไว้อย่างอ่อนโยน จอมขวัญหลับตาลง แม้จะเศร้าเสียใจกับการจากลา หากแต่ก็ยินดีที่อย่างน้อยวันนี้พ่อกับแม่ก็มาหาและได้รับรู้ว่าเขาสบายดี
สายลมเย็นจางหายไปพร้อมๆกับกลิ่นหอมบางเบานั้น เหลือเอาไว้เพียงอ้อมแขนอบอุ่นของอธิปที่ยังโอบประคอง จอมขวัญรู้ว่าวันหนึ่งอ้อมแขนนี้จะจากไปตามกาลเวลาเช่นกัน แต่เขาจะจดจำมันเอาไว้ในห้วงสำนึก จำว่าครั้งหนึ่งความอบอุ่นนี้เคยปลอบประโลมเขา ความอ่อนโยนนี้เคยโอบล้อมรอบกายเขา
การพบพานำมาซึ่งการจากลาก็จริง แต่การจากลาก็ทำให้ช่วงเวลาดีๆที่มีด้วยกันกลายเป็นความทรงจำที่งดงามและน่านึกถึงเสมอ
………………………………
หลังจากรับประทานมื้อค่ำที่บ้านพักแล้ว จักรกฤษณ์ก็เกณฑ์ลูกชายทั้งสามคนไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวออกไปนั่งรถกระบะส่องสัตว์ในตอนกลางคืน เขากำชับให้เด็กชายขนมลูกชายคนสุดท้องจอมแสบใส่เสื้อกันหนาวอีกชั้น แต่เจ้าตัวอยากใส่แค่ชุดนอนเพื่ออวดให้สรรพสัตว์ทั้งหลายในป่าใหญ่ได้เห็นชุดนอนตัวโปรดลายอุลตร้าแมนมากกว่า
“พ่อไม่เข้าใจขนม!” เด็กชายร้องหน้าบูด ขณะยืนประจันหน้ากับบิดาที่มือหนึ่งยังถือเสื้อกันหนาว
“พ่อสั่งให้ใส่เสื้อกันหนาว ขนม” จักรกฤษณ์ขึ้นเสียงเข้มกว่าเดิม “พี่เข้ม พี่ข้าวเขายังยอมใส่ ทำไมเราถึงไม่ใส่”
ลูกชายคนโตและคนกลางนั้นพูดไม่ยากเท่าคนเล็ก เด็กชายเข้มรับฟังเหตุผลอย่างนิ่งสงบ ส่วนเด็กชายข้าวนั้นแม้จะหัวรั้นเล็กน้อยแต่ก็คล้อยตามผู้ใหญ่อย่างว่านอนสอนง่าย ไม่เหมือนเด็กชายขนม…รายนี้นอกจากจะรั้นมาก แล้วยังดื้อมากอีกต่างหาก
“ก็ขนมอยากอวดชุดอุลตร้าแมนนี่นา!”
“จะมีใครมาเห็น คนที่ไปก็มีแต่พวกเรา”
“เผื่อเจอหมี เจอหมาป่าล่ะ!”
“สัตว์พวกนั้นมันนอนหมดแล้ว”
“อ้าว! แล้วถ้าสัตว์นอนกันหมด แล้วเราจะไปนั่งรถดูอะไร” เด็กชายขนมย้อนถามอย่างที่ทำเอาจักรกฤษณ์อยากเขกหัวลูกสักที
“ทะเลาะอะไรกันสองพ่อลูก” จอมขวัญที่ที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จโผล่หน้าออกมาจากห้องนอนของตัวเองที่ใช้ร่วมกับอธิป เสียงจักรกฤษณ์กับเด็กชายขนมดังเข้าไปถึงในห้อง
“อาของขวัญ! พ่อบอกว่าตอนกลางคืนสัตว์นอนหลับเหรอ แล้วถ้าสัตว์หลับกันหมด แล้วเราจะไปทำไมกันอ่ะ!” เด็กชายหันมาถามคุณอาตาแป๋ว
“ก็ตอนแรกเราอยากไปนั่งรถดูสัตว์ตอนกลางคืนไม่ใช่รึไง” จักรกฤษณ์ย้อนถาม
“อาเต็งบอกขนมว่าตอนกลางคืนมีสัตว์ออกมาเต็มไปหมด แต่พ่อบอกว่าสัตว์นอนหลับ แล้วสรุปมันเป็นยังไงกันแน่ ขนมงง” เด็กชายไม่พูดเปล่าแต่ยังยกมือเกาศีรษะตัวเองด้วย
“ถ้าอยากหายงง ขนมก็ต้องออกไปดูเองว่ามีสัตว์หรือไม่มี แล้วขนมก็ต้องใส่เสื้อกันหนาวด้วย เข้าใจมั้ย” จักรกฤษณ์รวบรัดตัดความ เพราะถ้าให้เขาไปยกเลิกกับเจ้าหน้าที่ตอนนี้ เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันเล่า
“แต่ขนมอยากอวดชุดอุลตร้าแมนนี่นา” เด็กชายขนมก้มลงมองชุดนอนตัวโปรดที่อุตส่าห์ไม่ยอมใส่หลายวันเพื่อแพ็คใส่กระเป๋าเอามาใช้ที่เขาใหญ่โดยเฉพาะ
“ไว้ตอนเจอสัตว์แล้วค่อยอวดก็ได้นี่ขนม” จอมขวัญที่ยืนเป็นสักขีพยานระหว่างบิดาและบุตรให้คำแนะนำ ทำเอาเด็กชายตัวน้อยหันมามองทันควัน
“จริงด้วย! ถึงตอนนั้นขนมค่อยถอดเสื้อกันหนาวออกก็ได้!!”
“ใช่ เพราะงั้นตอนนี้ใส่ซะ” จักรกฤษณ์รีบผสมโรงแล้วจับแขนลูกชายใส่เสื้ออย่างรวดเร็ว เด็กชายขนมรูดซิปหน้าดังปื้ดเป็นอันเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มแฉ่งให้บิดา จักรกฤษณ์ลอบถอนหายใจเบาอย่างโล่งอกที่จัดการตัวแสบให้ใส่เสื้อกันหนาวได้แล้ว ไม่อย่างนั้นขืนออกไปนั่งรถกระบะโต้ลมแรงเดี๋ยวก็ได้เป็นหวัดกันพอดี
“ขนมออกไปนั่งคุยกับปู่กับย่านะครับ” เด็กชายชี้ไปที่นอกบ้าน ตรงเฉลียงนั้นคุณพัชรีและคุณชัยกำลังจิบชาอุ่นๆนั่งคุยกัน มีเด็กชายเข้มนั่งอยู่ใกล้ๆ
“อืม” จักรกฤษณ์อนุญาต เพียงเท่านั้นลูกชายคนเล็กก็ถลาออกไปทันที เขาถอนหายใจน้อยๆกับความซนและแสบของลูกชาย ก่อนจะหันมาทางน้องชายที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“อยากมีบ้างมั้ย ลูกน่ะ” จอมขวัญส่ายหัวดิก
“แค่ลูกพี่ ขวัญยังขยาดเลย โดยเฉพาะไอ้คนเล็กตัวแสบ มีอย่างที่ไหนจะอวดชุดนอนกับสัตว์” แม้ปากจะว่าอย่างนั้น แต่จอมขวัญก็รักและติดหลานไม่ต่างจากที่จักรกฤษณ์รักและติดลูกหรอก
“นั่นสิ ไม่รู้เอาเชื้อบ้าแบบนี้มาจากไหน” จักรกฤษณ์ว่าอย่างนั้นแต่ตาเหล่มองน้องชายราวกับจะบอกว่าเชื้อบ้าของเด็กชายขนมนั้นมาจากจอมขวัญแน่นอน
“มองอะไรขวัญ นั่นลูกพี่ก็ต้องได้เชื้อมาจากพี่สิ!”
“ลืมไป…เพราะถ้าเป็นลูกแกต้องเป็นเชื้อคุณอธิปใช่มั้ย” จักรกฤษณ์ล้อเสียงเบาสองแง่สามง่ามก่อนจะหัวเราะในคอแล้วรีบหมุนตัวเดินหนี กว่าจอมขวัญจะคิดได้ว่าพี่ชายหมายถึงอะไร ประตูห้องนอนของจักรกฤษณ์ก็ปิดไปแล้ว จะด่าไล่หลังก็ทำไม่ถนัดเพราะคนอยู่กันเต็มบ้าน ไอ้จะปฏิเสธบอกว่าไม่ใช่ก็กลายเป็นโกหก
…ฮึ้ย!!!ฝากไว้ก่อนเหอะ!!!ไม่กลายเป็นคนรับ ‘เชื้อ’ บ้างก็แล้วไป!!!...
………………………………………
นั่งรถกระบะชมสัตว์ยามค่ำคืนในพื้นที่เขาใหญ่นั้นดูจะถูกอกถูกใจพี่คนโตที่ชื่นชมความเงียบสงบของผืนป่าสองฝั่งถนนลาดยาง และน้องชายคนเล็กแต่ตัวไม่เล็กที่สนุกสนานกับการทำตาโตยามเจ้าหน้าที่คอยชี้ให้ดูสัตว์ที่ออกมาหากินยามค่ำคืน แต่ที่ดูจะไม่เอนจอยเป็นที่สุดก็คือเด็กชายข้าวลูกคนกลางของจักรกฤษณ์ ที่นอกจากจะไม่ชอบความมืดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เจ้าตัวก็ยังหวาด ‘ผีแม่’ ที่น้องชายตัวดีอ้าปากว่าจะชวนมาด้วย
ในตอนแรกจักรกฤษณ์ก็บอกให้ลูกชายคนกลางอยู่ที่บ้านพักกับปู่และย่าอย่างคุณชัยและคุณพัชรีที่ขอตัวไม่ออกไปนั่งหลังรถกระบะโต้ลมแรงยามค่ำคืน หากแต่คนกลัวผีและความมืดไม่รู้นึกอย่างไร ดื้อดึงจะมาดูสัตว์ด้วยให้ได้ และพอมาแล้ว ก็มานั่งหน้าบูดอยู่นี่ล่ะ
“ข้าว หนาวเหรอ มานั่งตักอามั้ย” หลังรถกระบะที่ขับไปตามถนนลาดยางนั้นมีเสียงลมอื้ออึง แต่จอมขวัญก็ยังพยายามถามหลานชายที่นั่งใกล้ๆ
เด็กชายข้าวจ้องคุณอาหนุ่มเขม็ง ก่อนจะยอมขยับไปนั่งซุกอยู่กลางตักของจอมขวัญ
“เป็นอะไรไป นั่งเงียบตั้งแต่ขึ้นรถ” จอมขวัญก้มลงถามเด็กชายที่เขาโอบสองแขนให้ความอบอุ่น คนเป็นหลานเงยหน้ามองผู้เป็นอา ริมฝีปากอ้าเผยอเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง หากแต่เมื่อเหลือบตาไปเห็นอธิปที่นั่งเคียงข้างจอมขวัญ เด็กชายผู้อยู่ชั้นประถมปลายก็หุบปากลงดังเดิม
“อ้าว ไม่พูด” จอมขวัญร้องเมื่อเห็นปฏิกิริยาหลานชาย
“ข้าวไม่มีอะไรจะพูดนี่นา” เด็กชายข้าวว่าอย่างนั้น ก่อนจะก้มหน้าเงียบ จอมขวัญหันมองอธิปด้วยแววตาสงสัย หากแต่เมื่อคนรักของเขาส่งยิ้มบางราวกับให้ปล่อยวาง ร่างโปร่งก็ได้แต่ถอนหายใจแผ่ว
...สงสัยหลานเขาจะเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นซะแล้ว มีอะไรก็เก็บเอาไว้ในใจไม่ยอมบอกผู้ใหญ่…ไม่เหมือนบางคน…ที่ยังเด็กเสียจนพูดทุกอย่าง…
“เมื่อกี้ขนมตดเองแหละ ขนมขอโทษที่ไม่ได้บอกพ่อก่อน แฮะๆ” เสียงเจ้าตัวอ้วนกลมดังผ่านเสียงอื้ออึงของลมให้ทุกคนต้องหันมอง เด็กชายขนมกำลังยืนเกาะไหล่และขอโทษขอโพยผู้เป็นพ่อที่ทำหน้าย่นหน้ายู่
“ทีหลังถ้าบอกไม่ทันก็หันก้นไปทางอื่นสิ เข้าหน้าเต็มๆ” จักรกฤษณ์โวยอย่างไม่ใส่ใจนัก เด็กชายขนมเกาศีรษะอย่างเขินๆ
“ขนมพยายามแล้ว แต่ว่า…มันมาเร็วมากเลย” คนเป็นพ่อได้แต่ส่ายหน้าระอาใจ ก่อนจะจับลูกชายตัวแสบให้นั่งลงดีๆ
“เออๆ แล้วเราก็อย่าลุกยืน มันอันตราย ดูพี่ๆเห็นมั้ย เขานั่งกันเรียบร้อย”
“คร้าบบบบบบ” เจ้าตัวแสบร้องเสียงยานคาง หากแต่เมื่อเจ้าหน้าที่ชี้ให้ดูสัตว์ที่ออกมาหากินสองฝั่งถนน เด็กชายขนมก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืนชะเง้อคอ จักรกฤษณ์จนใจจะดุ เพราะรู้ดีว่าดุไปตอนนี้ ตอนหน้ามันก็ลุกอีกอยู่ดี เขาได้แต่คอยโอบร่างลูกชายให้อยู่ในอ้อมแขน และอนุญาตแค่ให้เจ้าตัวยืดหน้ายืดคอคอมองไปมาก็เท่านั้น
ชายหนุ่มเหลือบมองลูกชายอีกสอง ลูกคนโตอย่างเข้มนั้น กำลังตั้งอกตั้งใจดูดาวบนท้องฟ้าโดยมีอธิปคอยชี้ชวน ส่วนลูกชายคนกลางอย่างข้าวนั่งอยู่บนตักคุณอาหนุ่มอย่างจอมขวัญ แม้ในตอนแรกเจ้าตัวจะมีสีหน้าครุ่นคิดและเคร่งเครียด หากแต่เมื่อจอมขวัญก้มลงชวนคุย ในไม่ช้าก็หัวเราะร่วนเสียจนดูท่าจะลืมความขุ่นเคืองในใจลง จักรกฤษณ์ได้แต่ถอนหายใจเบาอย่างสบายอกสบายใจ
แม้เขาจะมีเพียงสองมือที่ต้องดูแลลูกชายถึงสามคนก็ตาม แต่…เขาไม่ได้เลี้ยงลูกเพียงลำพัง
นับตั้งแต่เข้ม ข้าว และขนมเกิด จอมขวัญและอธิปคอยเข้ามาช่วยเหลือและดูแลเด็กๆราวกับพวกนี้คือลูกในไส้ ยิ่งเมื่อภรรยาของจักรกฤษณ์จากไป ชายหนุ่มต้องทำทั้งงานที่โรงแรม และต้องคอยแวะกลับมาดูแลลูกที่ยังเล็ก ช่วงเวลาที่เหนื่อยหนักแสนสาหัส แต่จักรกฤษณ์ยังมีคนรอบข้างให้ความช่วยเหลือ ไม่ว่าจะบิดามารดาบังเกิดเกล้า จอมขวัญและอธิป หรือแม้แต่น้ำทิพย์และคนรักของเธอ ทุกคนคอยดูแลเป็นหูเป็นตาลูกเขาราวกับเป็นลูกของตัวเอง
…โชคดีจริงๆ…โชคดีที่เขามีคนรอบข้างดีๆ และโชคดีที่เขาไม่หน้ามืดตาบอดไม่รับรู้ความปรารถนาดีที่คนรอบกายมีให้เขา…
“พ่อ ยิ้มอะไรเหรอ” เด็กชายขนมเงยหน้าถาม เมื่อเห็นใบหน้าของบิดามีรอยยิ้มจาง จักรกฤษณ์ก้มลงมองลูกชาย ก่อนจะยิ้มให้อีกครั้ง
“พ่อ…ไม่เหงาหรอกขนม”
…ใช่…เขาไม่เหงา แม้ว่าวันนี้จะไม่มีภรรยาเคียงข้าง
…ไม่เหงา แม้ว่าวันนี้จะไม่มีภรรยาคอยแบ่งเบาภาระ
…ไม่เหงา เพราะว่าวันนี้เขายังมีคนรอบข้าง ยังมีคุณพัชรีและคุณชัย ยังมีจอมขวัญและอธิป และยังมีคนรอบข้างอีกมากมายที่เขารู้ว่าพร้อมจะช่วยเหลือเขาในยามที่ไม่เหลือใคร
เขาอาจจะเป็นคนที่โชคร้ายเพราะแต่งงานไม่กี่ปีเมียก็ตาย เขาอาจจะเป็นคนที่โชคร้ายเพราะมีลูกเล็กๆอีกสามคนต้องดูแลในขณะที่ต้องเป็นหัวเรือใหญ่คอยดูแลธุรกิจของครอบครัว เขาอาจจะโชคร้าย…แต่จักรกฤษณ์ยอมรับว่าในโชคร้ายของเขามีแสงสว่างเล็กๆที่คอยสาดส่องให้ทางสว่างแก่เขา
แสงสว่าง…ที่ชื่อว่าครอบครัว…
ในขณะที่คนเป็นพ่อนึกซึ้งไปกับความสำคัญของคนรอบข้าง คนเป็นลูกอย่างเด็กชายขนมที่ได้ฟังคำตอบของบิดาซึ่งไม่ตรงกับคำถามของเจ้าตัวก็ได้แต่ยกสองมือเกาศีรษะตัวเองแกรกๆ
…ไม่ได้ถามสักหน่อยว่าเหงารึเปล่า ขนมถามว่ายิ้มอะไรต่างหาก...อะไรกัน นี่ขนาดขนมอายุแค่ไม่กี่ขวบ พ่อก็ยังไม่ทันแก่ เราสองคนยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย แล้วอีกหน่อย ขนมเป็นวัยรุ่น พ่อเป็นวัยทอง จะคุยกันรู้เรื่องมั้ยเนี่ย
เด็กชายตัวน้อยผู้รอบรู้ได้แต่นั่งวิตก หากแต่สุดท้ายก็กลายเป็นปลงตก
…เอาเถอะ! ถ้าถึงตอนที่ขนมเป็นวัยรุ่นและพ่อเป็นวัยทอง แล้วเราคุยกันไม่รู้เรื่อง ขนมจะให้โดราเอมอนผลิตเครื่องมือออกมาช่วยเหลือก็แล้วกัน!!...
……………………………………………………………
เช้าวันต่อมาเป็นวันสุดท้ายสำหรับการพักผ่อนที่เขาใหญ่ พวกเขาช่วยกันเก็บข้าวของและทำความสะอาดบ้านพักก่อนจะโบกมือลาเจ้าหน้าที่อุทยาน แล้วจึงขับรถลงจากเขา และแน่นอนว่าถนนสายที่วิ่งเข้ากรุงเทพนั้นต้องผ่านร้านสเต็กเจ้าดัง ซึ่งเด็กชายขนมไม่มีวันพลาด และนอกจากเจ้าลูกชายตัวแสบจะไม่พลาดแล้ว คนเป็นพ่ออย่างจักรกฤษณ์ก็ไม่พลาดเช่นกัน
“อ!...ไอ้!...ไอ้ทรงพล!!”
จักรกฤษณ์ถึงกับชะงักเมื่อพบว่า ‘เพื่อนเก่าเพื่อนแก่’ ที่เขาหลบเลี่ยงมานาน ดันมาอยู่ในห้องน้ำของร้านอาหารเจ้าดัง ซึ่งเขาเองก็ควรจะไม่ได้เจอมัน เพราะร้านนี้มีหลายมุมให้เลือกนั่ง ทว่า!...ทุกมุมที่เลือกนั่ง ดันต้องมาใช้ห้องน้ำที่จุดเดียวกัน!
ทรงพลหันกลับมาตามเสียงทัก ก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อยพอเป็นพิธีว่าตัวเขาเองก็ประหลาดใจที่มาเจอจักรกฤษณ์ที่นี่เช่นกัน
ฝ่ายคนไม่อยากเจอนั้นเริ่มละล้าละลัง เพราะอยากเข้าห้องน้ำก็อยาก แต่ก็ไม่อยากอยู่ใช้อากาศร่วมกับทรงพลเช่นกัน และดูเหมือนทรงพลเองก็รู้ว่าจักรกฤษณ์คิดอะไร ชายหนุ่มผู้มีอิทธิพลอยู่ใต้ดินแทบทุกหัวระแหงในประเทศไทยจึงทำยึกยักล้างมืออยู่ที่อ่างนานเป็นพิเศษ
“จะเข้าก็เข้ามาสิ ไปยืนอยู่ตรงนั้นเกะกะหน่า” ทรงพลเอ่ยปากเหมือนท้าทายกรายๆ จักรกฤษณ์เลยต้องยอมเดินตรงไปที่โถ ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาอีก จนกระทั่งฝ่ายจักรกฤษณ์จัดการตัวเองเรียบร้อยและเดินมาที่อ่างล้างมือ
“มึงสบายดี?” และกลายเป็นทรงพลที่ตั้งคำถาม จักรกฤษณ์เหลือบตามองวูบเดียวก่อนจะตอบสั้นง่าย
“เออ” และแน่นอน เมื่อตอบเสร็จแล้ว ล้างมือแล้ว ลูกชายบ้านวิมลกิตติก็ไม่คิดจะอยู่นานๆให้เสียอารมณ์ เขารีบหมุนกายเดินออกจากห้องน้ำ ทว่าไม่ทันก้าวขาพ้นประตู เสียงยียวนของทรงพลก็ดังตามมา
“อีกไม่กี่ปี หลานกูจะสอบเข้ามหา’ลัยแล้ว มึงว่ากูให้หลานกูเข้ามหา’ลัยเดียวกับมึง คณะเดียวกับมึงดีมั้ย” จักรกฤษณ์นิ่งไป เขาไม่ได้ตามข่าวคราวหลานของทรงพลซึ่งเป็นลูกของอัญญิกาอีกเลย นี่เวลาผ่านไปเร็วถึงขนาดที่เด็กคนนั้นจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้วหรือ
…เด็กคนนั้น…คงมีชีวิตที่ดีสินะ…
“ว่าไง อนุญาตมั้ย?”
“นั่นหลานมึง มาถามอะไรจากกู แล้วอีกอย่าง เรื่องมหา’ลัยก็ต้องเป็นหลานมึงที่ตัดสินว่าจะเข้าคณะอะไร ไม่ใช่มาขอคำอนุญาตกู ประสาทรึเปล่า?!!”
“อ้าว ก็กูนึกว่ามึงจะมีเส้นสาย เผื่อจะฝากเข้าเลยไม่ต้องสอบ”
“ไอ้ทรงพล!!!” จักรกฤษณ์หันมาคำรามด้วยความหงุดหงิด ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน แต่ทรงพลก็มีลูกเล่นมากวนโมโหเขาได้เสมอ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ชอบระบบขี้โกง แต่ก็ยังจะมาฝากให้เขาใช้เส้นยัดหลานมันเข้ามหาวิทยาลัย ไอ้หอกเอ๊ย!!! ชาตินี้ชาติเดียวที่เจอกับมึงก็พอ!!
“ล้อเล่นหน่า”
สายตาของจักรกฤษณ์นั้นโมโหคู่สนทนาเพียงใดไม่ต้องให้ทรงพลอธิบาย แต่ยิ่งรู้ว่าจักรกฤษณ์เกลียดเขามากเท่าไหร่ ทรงพลก็ยิ่งนึกสนุกเวลาตอแยมากเท่านั้น คล้อยหลังคู่แค้นคู่อาฆาตที่เดินฟึดฟัดออกจากห้องน้ำไปได้ครู่นึง ทรงพลก็เดินตามออกมาบ้าง เขาตรงกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง หลานชายที่เห็นเขาเดินตรงมาก็ลุกขึ้นเตรียมตัวกลับ
“เช็คบิลแล้วหรือ” เขาเอ่ยปากถามหลานที่เลี้ยงมากับมือ ทั้งๆที่เห็นทนโท่ว่าใครอีกคนที่ร่วมโต๊ะด้วย เก็บบัตรเครดิตเข้ากระเป๋าสตางค์แล้ว
“ลุงหนึ่งจ่ายแล้วครับ” ทรงพลพยักหน้ารับรู้แล้วดันไหล่หลานชายให้เดินออกจากร้าน และแน่นอนว่าก่อนจะเดินพ้นประตู สายตาของทรงพลก็เหลือบไปเห็นโต๊ะอาหารใกล้หน้าต่างที่เต็มไปด้วยสมาชิกครอบครัววิมลกิตติ
…คุณชัย คุณพัชรี จอมขวัญ อธิป จักรกฤษณ์และลูกชายอีกสามคน…
เขาอดหัวเราะในคอไม่ได้ ที่โชคชะตาดูจะตลกร้ายเสียเหลือเกิน ตอนอยู่กรุงเทพ เขาก็เอาหลานเข้าโรงเรียนเดียวกับบ้านนั้น พอออกมาเที่ยวต่างจังหวัดก็ยังมาแวะกินข้าวร้านเดียวกันอีก ทรงพลนึกขำโชคชะตาของตัวเองที่แม้จอมขวัญจะไม่ได้เข้ามาเวียนวนด้วยแล้ว แต่เขาก็ยังพบเจอพวกวิมลกิตติอยู่ร่ำไป
…แต่เอาเถอะ เห็นแก่ว่าจักรกฤษณ์จะได้กินอาหารอร่อยๆสักมื้อ เขาจะไม่เสนอหน้าเข้าไปที่โต๊ะนั่นก็แล้วกัน…
ทรงพลตัดใจกำลังจะก้าวพ้นออกจากร้าน หากแต่อดไม่ได้ที่จะเหลียวกลับไปมองที่โต๊ะนั้นอีกครั้ง และนั่นทำให้เขาเห็นใครบางคนที่โต๊ะของครอบครัววิมลกิตติกำลังส่งสายตาอาฆาตมาให้ ทว่าพอดวงตาคู่นั้นสบตากับเขา เจ้าของสายตาก็รีบยกเมนูขึ้นบังหน้าตัวเองทันที
… ‘น่ารัก’ มากไปแล้ว จักรกฤษณ์ วิมลกิตติ…
เจ้าพ่ออิทธิพลมืดได้แต่หัวเราะในคอจนหลานชายต้องหันมอง เขาส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่มีอะไร ก่อนจะดันหลังหลานชายออกจากร้าน
โชคชะตาพัดพาพวกเขามาพบเจอกัน หากเป็นแต่ก่อน ทรงพลคงเลือกที่จะพาตัวเองซึ่งเป็นเศษเสี้ยวของอดีตอันแสนเลวร้ายเข้าไปพัวพันบ้านวิมลกิตติให้คนที่กำลังมีความสุขต้องอิหลักอิเหลื่อเพราะตัวเขา ทว่าตอนนี้…ตอนนี้ที่เขาเองก็เรียนรู้ที่จะ ‘เลือก’ สิ่งที่ดีให้คนรอบข้าง ทำให้ชายหนุ่มยอมเดินละจากมาโดยไม่นึกขัดใจตัวเอง
…ตอนนี้ ทุกคนมีชีวิตที่ดีแล้ว ทุกคนมีความสุขแล้ว เขาไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดอะไรอีก…
“ลุงพล” เสียงของหลานชายดังขึ้นตอนที่พวกเขากำลังจะขึ้นรถ
“หือ?”
“ขอบคุณนะครับลุง ที่พาโรมมาเที่ยวแล้วก็มากินข้าว ร้านนี้อร่อย ไว้วันหลังเรามาด้วยกันอีกได้มั้ยครับ” คนเป็นลุงนิ่งไปเล็กน้อย
…ทุกคนมีชีวิตที่ดีแล้ว ทุกคนมีความสุขแล้ว…
ทรงพลยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้ตัวว่า ‘ทุกคน’ นั้นหมายรวมตัวเขาเข้าไปด้วย ชายหนุ่มผู้เคยหันหลังให้กับคนรอบข้าง และมองความสุขของคนอื่นเป็นของเล่นได้เรียนรู้ที่จะมีความสุขอย่างที่เขาเคยเห็นคนอื่นมี คนอื่นได้ ความสุขกำลังเกิดขึ้นในใจของเขา…เขา…ที่วันนี้ก็มีครอบครัวเหมือนกับที่พวกวิมลกิตติมี มีครอบครัวเหมือนคนอื่นๆมี ครอบครัวที่สร้างมากับมือ ครอบครัวที่ออกดอกออกผลกลายเป็นความสุขเกาะกุมในหัวใจ ไม่ว่าจะเหนื่อยสักแค่ไหน ท้อสักแค่ไหน หรือต้องเผชิญเรื่องเลวร้ายเพียงใด แต่วันนี้…ความสุขของครอบครัวเล็กๆที่เขาสร้างขึ้นจะเป็นแสงสว่างให้แก่ปัจจุบันและอนาคต
“ได้สิ แล้ว ‘เรา’ จะมาด้วยกันอีก”
.
.
.
.
.
.
-
สวนอาหารที่ตั้งเด่นตระหง่านอยู่เลยทางลงเลียบทางด่วนยังคงเปิดเป็นประจำไม่เว้นวันหยุด ในขณะที่คนเป็นเจ้าของนั้นกลับหยุดบ่อยยิ่งกว่ามาทำงาน เจ้าตัวอ้างว่ามี ‘ลูกผัว’ ต้องดูแล เลยมาบ้าง ไม่มาบ้าง แล้วแต่บุญแต่กรรมว่าวันไหนจะอยากมา
…แต่…ดูเหมือนวันนี้จะเป็น ‘บุญ’ ของลูกค้าอย่างจอมขวัญ วิมลกิตติ เนื่องจากเจ้าของสวนอาหารเตาถ่านนามว่าปวิน รัตนวิจิตรนั้น เข้ามาสอดส่องดูแลร้านพร้อมกระโดดขึ้นไปเล่นกีต้าร์เป็นบุญตาบุญหูลูกค้าที่มาอุดหนุน
เจ้าตัวเกากีต้าร์เป็นเพลงช้าซึ้งๆให้นักร้องสาวเสียงดีบนเวทีไปได้สองเพลงก็ยกกีต้าร์ให้นักดนตรีตัวจริง เพราะตาเหลือบไปเห็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่สมัยหัวยังเกรียนมานั่งอยู่ในร้านด้วย เลยกระโดดลงจากเวทีตรงดิ่งเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้มกว้างขวาง
“วันนี้โสดเหรอวะ” มันร้องด้วยประโยคคำถามที่แสนจะส่อถึงมารยาท เมื่อเห็นจอมขวัญมาคนเดียว
“กูมาคนเดียวนี่หมายความว่าโสดรึไง” จอมขวัญย้อน ทำเอาคนถูกย้อนนิ่งไปเล็กน้อย เพราะ ‘น้องกิฟฟุ’ นั้น แต่ไหนแต่ไรไม่เคยยอกย้อนเขาเช่นนี้…แหม! มีผัวเป็นตัวเป็นตนเข้าหน่อยล่ะทำห้าว! กล้าต่อล้อต่อเถียงกับพี่ถ้วยฟู!
“ก็ถ้าไม่โสดแล้วจะมาคนเดียวทำไม ดูอย่างกูนี่! มีผัว ผัวก็ต้องมาคุม เอ๊ย! มาดูแลกันและกัน! นู่น!! อยู่ตรงเสานู่น! เหมือนเจ้าที่เจ้าทางประจำเสาตกน้ำมันไม่มีผิด!”
คนมี ‘ผัว’ มาคุมไม่พูดเปล่าแต่โบ้ยหน้าไปทางโต๊ะมุมเสาที่นับตั้งแต่เกิดเหตุสะเด็ดนายถ้วยฟูยอดชายไปหยอดลูกค้าจนสาวเจ้าตามติดมากินข้าวที่นี่ทุกวัน เลยเป็นเหตุให้สามีขี้หวงอย่างพี่ธันต้องอัญเชิญตัวเองมานั่งคุมไม่ให้เกิดเหตุสลดไปมากกว่าเดิม
ทุกวันนี้ นายปวิน รัตนวิจิตรเลยซ่าไม่ออก ทำตัวอยู่ในโอวาทสามีชนิดที่ผัวชี้ซ้ายเป็นซ้าย ขวาเป็นขวา!
จอมขวัญมองสีหน้าบูดสนิทของเพื่อนสมัยหัวยังเกรียนแล้วได้แต่หัวเราะเบาๆ ดูเหมือนไอ้ถ้วยฟูแสบบรรลัยรายนี้จะมีคนคุมเสียอยู่หมัด ถึงขั้นต่อต้านได้แค่ทางสีหน้า
“นี่กูกะจะเอาผ้าสามสีมาผูกเสาต้นนั้นแล้วนะนั่น! ตามด้วยดอกไม้ธูปเทียนน้ำเขียวน้ำแดงมาบูชา แล้วอัญเชิญให้ช่วยเข้าไปสิงแต่ในเสา ไม่ต้องมานั่งทำหน้าโหดมองกู 24 ชั่วโมง! แม่งเอ๊ย! เมื่อกี้ถูกจ้องจนเล่นโน้ตผิดไปตั้งหลายตัว!!” ดูเหมือนเจ้าของสวนอาหารเตาถ่านรุ่นที่ 2 อย่างนายถ้วยฟูจะคิดเป็นจริงเป็นจังอยากจะยัด ‘พี่ธัน’ สุดเลิฟให้เข้าไปอยู่ในเสาจริงๆ!!
พอเจ้าของสวนอาหารเปิดประเด็นเรื่องผ้าสามสีผูกเสาตกน้ำมันและบูชาเซ่นไหว้ผีสางด้วยน้ำเขียวน้ำแดง ก็ทำเอาจอมขวัญคิดถึงเรื่องที่หลานชายพบเจอวิญญาณของมารดาที่เขาใหญ่เมื่อไม่กี่วันก่อน เขามองหน้าถ้วยฟูที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทำเอาคนกำลังอารมณ์บูดเพราะถูกสามีคุมต้องหันมามอง
“มีไรวะ หรืออาหารร้านกูไม่อร่อย มึงอยากเคลมอันไหนบอกมาได้เลย”
“เปล่า อาหารร้านมึงอร่อยทุกอย่าง” พอจอมขวัญว่ามาอย่างนี้ ถ้วยฟูก็พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย “แน่อยู่แล้ว! อาหารร้านกูอร่อยทุกอย่าง!”
“เอ่อ…แต่กูมีเรื่องจะถาม มึงเชื่อเรื่องผีเปล่าวะ” จอมขวัญตั้งคำถาม
“เชื่อดิ เคยเจอด้วย”
“เฮ้ย! จริงเหรอ ที่ไหน”
“สมัยเรียนลูกเสือตอนป.5หรือป.6นี่ล่ะ ต้องไปเข้าค่ายต่างจังหวัด ตอนก่อนจะไป พวกรุ่นพี่แม่งก็มาเล่าว่าที่ค่ายนั้นผีเฮี้ยนผีดุ ไปกี่รุ่นกี่รุ่นก็เจอหมด! ตอนรุ่นกูไปก็เจอว่ะ มาทั้งเสียงมาทั้งกลิ่น บางคนเจอเป็นตัวเลยนะมึง”
“แล้วมึง...มึงเจอรึเปล่า?”
“เจอดิ! หมู่นกกระจาบของกูเจอกันทุกคนแหละ”
“หมู่นกกระจาบ?...หมายถึงอะไรวะ”
“อ้าว! ก็ชื่อหมู่ลูกเสือไง! พอดีอาจารย์ใหญ่โรงเรียนกูเขาชอบพี่นก ฉัตรชัยกับพี่เบิร์ด ธงไชยมาก แกก็เลยตั้งชื่อหมู่ลูกเสือเนตรนารีทุกหมู่เป็นชื่อนกว่ะ หมู่กูยังดีได้ชื่อหมู่นกกระจาบ ไอ้หมู่ข้างๆกูนี่สิ! ชื่อหมู่นกฮัมมิ่งเบิร์ด! แถมหัวหน้าหมู่แม่งตัวอย่างกับหมีควาย! เรียกทีขำไปทั้งค่ายเลยมึง” จอมขวัญหลุดประเด็นไปหัวเราะชื่อหมู่ลูกเสือของโรงเรียนประถมที่ถ้วยฟูเรียนเสียแล้ว เขานั่งขำอยู่นานก่อนจะตั้งสติได้
“แล้ว…ตอนที่มึงเจอ มึงทำไงวะ”
“ตอนนั้นกูเป็นหัวหน้าหมู่พอดี ไอ้พวกลูกหมู่แม่งก็วิ่งมาแอบหลังกูกันหมด จนทุกวันนี้กูยังไม่เข้าใจ ในเมื่อตอนนั้นทุกคนก็เป็นเด็กประถม ตัวก็เท่าๆกัน แล้วแม่งจะวิ่งมาแอบหลังกูทำไม แต่ตอนนั้นสปิริตหัวหน้าหมู่ทำฮึดว่ะ กูก็เลยต้องแสดงความกล้า จัดไปทีเดียว! ผีหายจ้อย!”
“จัดไปทีเดียว? มึงทำยังไง? ท่องบทสวดมนต์เหรอ?”
“หน้าอย่างกูเนี่ยนะ?!! สวดมนต์!!โถ!! ท่องคำว่าพุทกับโธได้ก็บุญแล้ว!”
“อ้าว แล้วมึงทำอะไร ทำไมผีหาย”
“ไม่ยาก แค่ยกมือพนมแล้วกล่าวว่า ‘ถ้ามาให้ได้รับรู้แม้แต่นิดเดียวไม่ว่าจะเสียง กลิ่น หรืออะไรก็ตาม ขอแช่งให้ไม่ต้องไปผุดไปเกิด แช่งให้ผลบุญที่ญาติพี่น้องทำมาให้ก็มาไม่ถึง เอาให้อดอยากปากแห้งแต่ไปไหนไม่ได้อยู่ตรงนั้นล่ะ!’ แล้วหลังจากคืนนั้นก็ไม่มีใครเจอผีอีกเลย เอวังด้วยประการฉะนี้” คนเล่าเล่าอย่างเมามันด้วยประสบการณ์ตรง แต่คนฟังถึงกับอึ้งค้างตาเหลือกโตไปแล้ว
“มึง…แช่งผี?...” จอมขวัญได้แต่ครางเสียงแผ่วอย่างคาดไม่ถึง
“ก็ใช่น่ะสิ! กูน่ะมนุษย์รุ่นเหลนของนิวตันนะเว้ย! เราต้องยึดหลัก action เท่ากับ reaction สิ! ถ้าผีทำมา กูก็ทำกลับได้! แฟร์ๆ” คราวนี้ ‘เพื่อนของมนุษย์รุ่นเหลนของนิวตัน’ ถึงกับนิ่งค้างกับหลักวิทยาศาสตร์ที่มนุษย์เกรียนใช้ตอบโจทย์ไสยศาสตร์ได้อยู่หมัด
…ไอ้เวรนี่…เกรียนได้แม้แต่กับผี…กูล่ะเชื่อมึงจริงๆ…
“แต่ว่านะ…กูว่าผียังไม่น่ากลัวเท่าคน ผีนี่แช่งก็กลัวนะมึง แต่ถ้าคนสิ! ลองไปแช่งดู แม่งเอากลับซะสลบเหมือด ดูอย่างพ่อยอดชู้ประตูดินนามธันวาของกู ถ้ากูไปแช่งว่าไม่ให้ผุดให้เกิดนะ มีหวังกูเองนี่แหละไม่ต้องเห็นเดือนเห็นตะวัน ไอ้พี่ธันคงเอากูยัดห้องส้วมแล้วให้แต่อาหารเม็ดเป็นยาชูกำลัง! แม่งเอ๊ย! มีผัวดุนี่ซวยยิ่งกว่าเจอผีอีก! กูคอนเฟิร์ม!”
ว่าแล้วคนมีประสบการณ์เจอทั้งผีเฮี้ยนเจอทั้งผัวดุก็ยืนยันนั่งยันหนักแน่นว่าคนน่ะน่ากลัวกว่าผี! หรืออย่างน้อยๆผีก็ไม่น่ากลัวเท่าผัวที่ชื่อ ‘ธัน’ ล่ะเว้ย!!
FIN
อะฮ้า คิดไม่ถึงล่ะสิ ว่านอกจากจะมีทรงพลโผล่มาแล้ว เรามี “แขกรับเชิญที่แสนมีเกียรติ” มาร่วมแจมด้วย
อ๊ะ ปรบมือต้อนรับหน่อยยยยยย :mc4:
ตอนครึ่งแรก เป็นไปอย่างที่คิดว่าเจ้าขนมต้องฟาดคะแนนนิยมไปหมด (แต่บัวก็ชอบคาแรกเตอร์เด็กคนนี้มากเลยยยย แบบว่ามันน่าหยิกอ่ะ! >.<) จริงๆแล้ว คิดพล๊อตตอนโตของเด็กสามคนนี้ด้วยนะ แต่ติดที่ว่าไม่มีเวลาพิมพ์เลย ถ้าพิมพ์ได้เมื่อไหร่ จะเอามาลงทันที!!
ขอบคุณสำหรับความรักความคิดถึงที่มีต่อครอบครัววิมลกิตติ และทุกๆตัวละครในเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณสำหรับการอ่านและคอมเม้นท์ ขอบคุณพื้นที่บอร์ด
แล้วเจอกันเรื่องหน้า 8 มิถุนา มาชัวร์! :katai4:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
555555555+
เด็กชายขนมแสบสุดๆจริงๆ โดนตดใส่หน้าพ่อนี่ฮากร๊ากเรยยยย ฮ่าๆๆ
ตอนนี้อบอุ่นมากๆ ครอบครัวสำคัญที่สุดดดด
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษจ้าาา
รอติดตามเรื่องใหม่นะคะ
-
น่ารัก ๆ ๆ ๆ ๆ น่ารักที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดเลย :กอด1:
มาครบ มาเต็ม กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :-[
น้องขนม ก็น่ารัก พี่จักรก็เข้มซะ
แถมยังมีทรงพล มาให้เสียวหัวใจอีก คริ คริ :impress2:
แต่อะไรไม่เท่าน้องถ้วยฟู อิ อิ
อยากให้มีบทพี่ธันด้วยจังเลย อยากเห็นพี่ธันปราบ กร๊ากกกกกก
ขอบคุณน้องบัวมาก ๆ จร้า :กอด1: :กอด1:
-
รวมมิตรทุกตัวละคร ยังแอบมีหวังกับจักรกฤษณ์และทรงพลนะคะ หุหุหุ
-
น้องฟู พี่ธัน คิดถึง ๆ ว่าแต่พี่จักรกับทรงพล มีความหลังอะไรกัน อิอิ มีชมว่าน่ารักอีก
พี่โตเอาใจใส่ของขวัญ จนอิจฉา อยากได้มั่ง :ling1:
-
ตามรอเรื่องหน้า อย่างใจจดใจจ่อนะคะ ..
แต่ว่า อินู๋ขนมนี่มันแสบดีจริงๆ อ่านแล้วคิดถึงครอบครัวมากเลย อบอุ่นๆ
-
เต็มอิ่มกันเลยทีเดียว
หลอนเล็กน้อยตอนที่ทรงพลเห็นว่าพี่จักรน่ารัก อ่า...นั่นมันคุณพ่อลูกสามนะ
ถ้วยฟูเกรียนจริง ๆ ของขวัญกลายเป็นเรียบร้อยไปเลย
-
คิดถึงมาก มาก มาก (อีกล้านแปดมาก) 555
รีบๆมาต่อนะ
-
อั๊ยยยย ถ้วยฟู มาน้อยๆแต่ได้ใจป้าไปเต็มๆ :jul3: :jul3:
-
รอ รอ รอ ตอนต่อไปค่ะ
-
ทรงพล หวังเคลมพี่จักษ์ป่ะเนี่ย :hao3: เห็นของขวัญ ยิ่งแซวๆ เรื่องรับเชื้ออยู่
ถ้วยฟู น้ำลายแตกฟองไม่เปลี่ยนเลยนะ
อยากได้แบบพี่โตสักคน หาได้ที่ไหนคะ
-
8มิย.ของขวัญวันเกิดพอดีเลย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่คนเขียนครับ ผมขอขอบคุณพี่มากๆจริงๆ
ตอนพิเศษสั้นๆอ่านไปผมมีรอยยิ้มด้วยความสุข
บางตอนมีน้ำตาคลอแต่ปากยังคงยิ้ม ผมมีความสุขมากๆจริงๆครับ
ขอให้พี่คนเขียนมีความสุขมากๆ เหมือนที่ได้เอาความสุขมาให้ผ่านตัวหนังสือในนิยายที่พี่เขียน
ขอบคุณมากๆครับ :pig4: :L2:
-
โฮ้ยยย แขกรับเชิญน่ารักอ่ะ แค่อ่านถึงร้านอาหารเลียบทางด่วนก็ยิ้มแก้มปริแล้ว ยอดชายนายถ้วยฟู๊ :hao7:
ยังมีอีก ทรงพลมาจากไหน ตอนพิเศษนี้เหมือนรวมญาติเลยอ่ะ
รอเรื่องใหม่นะคะคุณบัว เรื่อใหม่นี่เป็นเรื่องของขนมตอนโตอ่ะเปล่า อิอิ
o13
-
เฮิ้วววววววววววววว
-
555555+ พี่โตกับของขวัญ คิดถึงที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :katai2-1:
-
ขอบคุณสพหรับตอนพิเษศน่ารักกันมากๆๆๆเลย
-
ถ้วยฟูมีผัวน่ะเข้าใจ แล้วลูกมาจากไหน กลับมาเขียนต่อพิเศษต่อเดี๋ยวเน้
-
ดูท่าที่ของขวัญแช่งพี่จักรไว้ มีลางจะเป็นจริงนะเนี้ย
ชูป้ายไฟทรงพลต่อ
-
เป็นตอนพิเศษที่อิ่มเอมอย่างกับได้กินรวมมิตรแน่ะค่ะ :mew3:
:L2: :กอด1: :L2:
-
ถ้วยฟูขโมยซีนอ่ะ
-
พี่จักรไปแอบมีเมียมาตอนไหน ทำไมเราไม่รู้เลย มารู้อีกทีก็มีลูก 3 คนแล้ว
น้องขนมนี่เกินเด็ก นิสัยเหมือนของขวัญเลยนะ ช่างคิดช่างเจรจา
ส่วนแขกรับเชิญพิเศษ มาสองตอนแล้วนี่นา แขกที่ทำให้พี่ธันปวดหัวได้ตลอดเวลา
-
อ่านกันจุใจเลยค่ะ..พี่จักรลูก3เลยหรอมีเผื่อของขวัญปะเนี่ย555
ขนมจอมแสบนี่น่ารักจริงๆ
-
อ่านแล้วได้กลิ่นไอบางอย่างแปลกระหว่าง
จักรฤกษ์กับทรงพลแฮะ
เด็กๆ น่ารักดี มีตอนโตก็คงสนุกสนานไม่น้อย
-
:katai2-1: :katai2-1: ให้คนเขียน :mew1: :mew1: ให้ของขวัญ
-
วาว ครึ่งหลังมาแล้ว ^^
ตามไปอ่านก่อน
(เมื่อกี้เพิ่งส่งจอมร้ายกับถ้วยฟูที่ซื้อเมื่อวานให้น้องเขา/
ขอให้มีความสุขในการอ่านค่ะ ^ ^)
................
โพสแรกอ่านแล้วน้ำตาซึม ...
โพสสองนี่ปรับอารมณ์แทบไม่ทัน 555
ถ้วยฟูยังคงบุคลิก "ไม่กลัวพี่ธัน" ได้เหนียวแน่นมากกก
(แต่ยังปากดีนะ!)
ชอบครอบครัวนี้มากๆค่ะ ขอบคุณคุณบัวสำหรับเรื่องน่ารักอบอุ่นนี้
และรอวันที่ 8 มิ.ย. 56 อย่างใจจดใจจ่อค่ะ (ถ้าไม่ยุ่งจนลืมเสียก่อน 555)
-
น้องขนมน่าหยิกจริงๆ
:กอด1:
เจ้าพ่อคิดอะไรยังไงกับคุณพ่อลูกสามล่ะเนี่ยยยยยยย
:hao6:
ถ้วยฟูน่ารักตลอดดดดดดดด
:laugh:
-
ขำคนพ่อเอือมระอา...ลูกตดใส่หน้าซะงั้น
แต่เพราะการมีครอบครัวอบอุ่นอยู่เคียงข้าง
ทำให้เราเข้มแข็งเพื่อคนอื่นได้มากขึ้นไปด้วย
มาฮาตัวสั่นตอนเจอถ้วยฟู...
น้องกิฟฟุจอดไปเมื่อเจอความเกรียนจ้า...
มาทำตัวให้น่าหึงเองนี่แหละน้า...ต่อให้อยู่ในเสา เขาก็จะมาเมื่อเธอดื้อนั่นแล ^^
ขอบคุณที่มีตอนพิเศษมาค่ะ
คิดถึงทุกตัวละครที่ผ่านตามาให้อ่าน
รอเจอกันเรื่องหน้าอีกที...มันต้องมีใครมาให้หลงรักอีกสิน่า อิอิ
-
55555555ถ้วยฟูยังคงเกรียนตลอดศก
-
รอ รอ รอจนกว่าจะมา :katai2-1: :katai2-1:
เราก็คิดเหมือนทรงพลนะว่า....จักรกฤษณ์ วิมลกิตติ นั้น"น่ารัก"จริงๆ
:katai2-1: :katai2-1: :hao6: :hao6:
-
มีครบเลยอ่ะ ชอบเด็ก ๆ สามคนมากเลย
น่าจะมีเรื่องของเด็ก ๆ แยกเป็นอีกเรื่องเลยนะ
แค่อ่านก็จิ้นพี่เข้มเป็นเมะ น้องข้าวเป็นเคะ
ส่วนน้องขนมก็เหมือนอาจอมขวัญเลย
ได้อีก 3 คู่ 3 เรื่อง ท่าทางจะสนุกแน่ ๆ
-
คิดถึงถ้วยฟูมากมาย มามะกอดที ╰（￣▽￣）╭ *โดนผัวน้องเขาลากไปตบ*
-
งานนี้ เด็กๆ แย่งซีนผู้ใหญ่หมดเลย 555
-
น้องขนมเนี่ย เหมือน
รวมพ่อกับอาไว้ด้วย
กันเลยอ่ะ :mew1:
-
:mew3:
นั่งอ่านสองวันจบ เลยเรื่องนี้
อ่านแล้วติดมากเลย ว่างไม่ได้ นอนดึกเพราะนิยายเรื่องนี้เลยนะเนี๊ยะ
ทั้งที่ตอนเช้าต้องเข้างาน
แต่ก็ยังฝืนอ่าน เพราะมันสนุกมาก อ่านไปยิ้มไป เขิลไป ทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว
เพราะเนื้อเรื่องมันน่ารักมากเลย ชอบมากเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
กราบงามๆพร้อมกับบอกว่ามาต่ออีกนะคะ
-
เป็นตอนพิเศษแบบครอบครัวอบอุ่นจริงๆ
ถึงจะเคยจิ้นอิพี่จักรกับทรงพลมาก่อน
แต่อ่านตอนนี้แล้วแอบหลอนที่ทรงพลคิดว่าอิพี่จักร 'น่ารัก' :a5:
"ลุงหนึ่ง" ที่โรมเรียกเป็นใครแล้วเป็นอะไรกับทรงพลรึป่าวหว่า :m28:
ถ้วยฟูเกรียนได้ตลอดจริงๆ ขนาดพูดเรื่องผีมายังเอาคุุณสามีไปเกี่ยวด้วยได้ :laugh:
ถ้วยฟูมาแจมเรื่องนี้บ่อยมาก จะมีวันที่ของขวัญจะไปแจมเรื่องของถ้วยฟูบ้างมั้ยน้อ
ปล.เรื่องนี้มีตอนพิเศษบ๊อยบ่อย อยากอ่านตอนพิเศษเรื่องรักนี้ลิ้นกับฟันบ้างจัง :กอด1:
-
อ๊าา
น่ารักจังงง
มากันครบทีมเลยยยยยยยย
คิดถึงๆๆๆ
ขอบคุณคุณบัวมากนะค้าา
-
น้องขนมน่ารักอะ
-
คิดถึงทุกคน
ถ้วยฟูเกรียนตลอด :katai3:
-
กรี๊ดดด!! มาครบองค์ประชุมกันมากๆ ต้องชมครอบครัววิมลกิตติที่ไม่ว่าผ่านไปนานแค่ไหนก็ทำให้คำว่าครอบครัวควอยู่เสมอ เยี่ยม!!
แอบสงสัยทรงพลกับพี่จักรจะมีซัมติงอะไรกันรึป่าว? แอบเสียวพี่จักรจะกลายเป็นคน 'รับเชื้อ' แบบที่ของขวัญแอบค่อนแคะไว้จัง
ชอบถ้วยฟูอ่ะ ออกมาแย่งซีนตอนสุดท้ายจริงๆ 'แช่งผี' ถ้าไม่ใช่ถ้วยฟูคงไม่มีใครทำได้นะเนี่ย 55
-
น่ารักสุดๆ คิดถึงทุกคนเลย
ขอบคุณค่ะ........
-
“ก็ถ้าไม่โสดแล้วจะมาคนเดียวทำไม ดูอย่างกูนี่! มีผัว ผัวก็ต้องมาคุม เอ๊ย! มาดูแลกันและกัน! นู่น!! อยู่ตรงเสานู่น! เหมือนเจ้าที่เจ้าทางประจำเสาตกน้ำมันไม่มีผิด!”
นั่งกินมาม่าอยู่ ถึงกับสำลัก หาน้ำมาแทบไม่ทัน 5555++
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมากกกกกกก ฮ๊ายยยยย มีแอบซึ้งน้ำตาเล็ดด้วยยย สื่ออารมณ์ได้ดีมากเลย
พ่อหนูขนมแสบได้ใจ //หัวเราะ
ที่สำคัญเราผิดไหมที่แอบจิ้น คู่ทรงพล พี่กกฤษณ์ อ่ะะะะ ทำไมทรงพลต้องชมกฤษณ์
' น่ารัก ' คนอ่านมันจิ้นนะโว๊ยยยยยยยยยย (แอบหยาบคาย) มันจิ้นนะเข้าใจม๊ายยยยย
พอคิดว่ามันไม่น่าเปนไปได้ตูช้ำใจจจจจจจจจ
ว่าแต่สามหนุ่มตอนโต หุๆๆ จะมีโรมเข้ามาเกี่ยวด้วยไหมนา
รอนะคะ สู้ๆๆ
-
อ่านแล้วยิ้มคนเดียวคนรอบข้างหันมามอง
บ้าหรือเปล่าจ้องคอมแล้วยิ้ม5555+
ชอบมากค่ะรู้สึกว่า คำว่า ครอบครัว มันอบอุ่นจริงๆ
ขอบคุณที่นำมาให้อ่านนะค่ะ
-
ครอบครัวนี้อบอุ่น น่ารักมากๆๆๆ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
เด็กๆน่ารักมากเลยค่ะ
ชอบมากๆ
แต แต่ แต่เค้าไม่เอาทรงพลกับพี่จักรได้มั้ยคะ
รับไม่ได้ ฮ่าๆๆๆๆ ถงกับหยุดอ่านตั้งแต่ประโยคนั้นที่ทรงพลคิดว่าพี่จักรน่ารัก
คือแบบ ม่ายยยยยยยยยยยยยยย พี่จักรสำหรับเรานั้นหล่อมากกกกก
ถ้าจะมาให้เป็นฝ่ายรับเชื้อ เรารับม่ายหวายยยยยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ด่วนๆๆๆ ตอนนี้อยู่ร้านหนังสือค่ะ มีใครอยากได้จอมร้ายกับลิ้นกับฟันไหมคะ
(550 กับ 260 ได้ลดอีก 10% เพราะเป็นสมาชิกค่ะ) -- น้องที่ฝากซื้อคราวที่แล้วได้รับหนังสือแล้ว
น้องโอนค่าหนังสือให้แล้วด้วยค่ะ ขอบคุณมากๆ
ใครอยากได้บอกนะคะจะซื้อแล้วส่งไปให้ค่ะ (อยากให้มีความสุขในการอ่านเลยเข้ามาถามค่ะ)
จะอยู่ที่ร้านหนังสือวันนี้ถึงประมาณ 11:30 น. นะคะ ^^
-
:katai2-1:
น้องขนมแสบมาก
-
อ่านจนจบแล้วอยากบอกว่าสนุกมากเลยครับบ
-
แต้งกิ้วค่ะ
-
ของขวัญกับพี่โตน่ารักอ่ะ อิอิ
อยากให้มีเรื่องของเด็ก 3 ข บ้างอ่ะ ท่าทางจะสนุกดีนะ
-
น่ารัก บรรยากาศอบอุ่น อ่านตอนนี้ยิ่งตอกย้ำความสำคัญของครอบครัว
รอติดตามผลงานเรื่องอื่นๆต่อนะคะ แต่ถ้ามีตอนพิเศษพี่โตกับของขวัญอีกก็ดีค่ะ ชอบคู่นี้เป็นพิเศษเลย
-
:3123: :3123: :3123:
-
ชอบทรงพลกับพี่จักรจริงๆ อร๊ายยยยยยยยยย แบบคู่นี้กัดกันมาไม่ีรู็กี่ 10 ปีเนอะ
อยากอ่านตอนเด็กๆ โตแล้วเช่นกันค่า รอนะค้าา
ขอบคุณมากๆ สำหรับตอนพิเศษค่ะ
ปล. ถ้วยฟูนินทาซะมีระวังโดนขังลืมนะยะ!
-
พอดีกับที่หยิบจอมร้ายมาอ่านอีกรอบเลยค่ะ
ดีใจจังที่ได้เจอครอบครัวนี้อีกครั้ง :)
พรุ่งนี้เปิดเทอมแล่ว แต่จะรอวันที่แปดอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ
-
รวมเล่มแล้วเหรอค่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลยอ่ะ
-
กลับมาให้ได้หายคิดถึง อ๊ายๆๆ จะน่ารักกันไปไหน ฮ่าได้อีกนะเนียะ :mew3:
-
แหม ทรงพลกับจักร
เริ่ดค่าาา
รุ่นหลานก็แสบ น่ารักน่าหยิกไม่แพ้กันเลยนะคะเนี่ยย
ขนมมมม >< อร๊างงงง
ให้อารมณ์เคะปากดี
:ling1: :ling1:
คนโตก็ดูเป็นผู้ใหญ่ คนกลางก็เคะแตกด้วยนะคะเนี่ยย 5555 5
รอติดตามตอนรุ่นเด็กๆโต ><
จะน่ารัก จะอบอุ่นมากขนาดไหนน้าาาา
รอค่ะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:laugh:
:L2:
-
:hao5: อร้างงงง จอมขวัญ พี่โต ถ้วยฟู พี่ธัญ และทุกๆคน คิดถึงมากๆๆเลยยยย :m1:
เอ้ๆๆ แต่ว่าทรงพลนี่ยังไงๆอยู่น้าา55 :hao6:
มารอค่ะ ดีใจจังที่มาต่อ 555 o7
-
:laugh: มีแต่คนออกมาแย่งซีนของขวัญ โดยเฉพาะถ้วยฟูเนี๊ย!! จอมแย่งซีนเลย ฮาชะมัด ทำพี่ธันหึงมากจนตัวเองโดนจับตามองซะ 24 ชม.เลย กร๊ากกกกกกกกกก+ แล้วเจ้าตัวเนี๊ยจะแสบไปไหน มีแช่งผีตั้งแต่เด็กซะด้วยเว้ยเฮ้ย! โคตรเจ๋งอ่ะ ฮีโร่ของเพื่อนๆเลยมั้งเนี่ย! o13
-
ตอนพิเศษนี่รวมดาราเลยเนอะ ^ ^
-
หนุกหนานจ๊ะ หนุกหนาน รออ่านตอนพิเศษนะจ๊ะ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
ThankS
-
จอมขวัญนี้ร้ายสมชื่อเรื่องเลยน้าาาาาาา :mew1: :mew1:
อยากได้ผู้ชายแบบพี่อธิป :z6: :z6:
เรื่องสนุกมากกกกกก ขอบคุณนะคะ :3123: :L2: :pig4:
-
ถ้วยฟูน่ารัก แต่ทำไมไปว่าธันแบบนั้น ทรงพลจักรกฤตยังไง ๆ อยู่นะ ขนมน่ารัก โตของขวัญก็น่ารัก ข้าวคิดมากเรื่องอะไรอยู่นะ
-
ถ้าหนูเชียร์ให้พี่จักรคู่กับทรงพล แลัวเชียร์ให้คนเขียนแต่งเรื่องของคู่นี้เพิ่มเป็นเรื่องแยกเลยจะผิดไหมคะเนี่ย TT
ชอบอ้ะอยากอ่านแบบเต็มๆอยากได้เป็นเล่มมาเก็บไว้.........
รอตอนพิเศษตอนต่อกายยยย(ขอให้มี)
-
ถ้าหนูเชียร์ให้พี่จักรคู่กับทรงพล แลัวเชียร์ให้คนเขียนแต่งเรื่องของคู่นี้เพิ่มเป็นเรื่องแยกเลยจะผิดไหมคะเนี่ย TT
ชอบอ้ะอยากอ่านแบบเต็มๆอยากได้เป็นเล่มมาเก็บไว้.........
รอตอนพิเศษตอนต่อกายยยย(ขอให้มี)
เห็นด้วยยยยยยยยยยยยย
เชียร์คู่นี้อะ อยากอ่านอีกค่าา ^^
:mew1: :mew1:
-
พึ่งได้อ่านเรื่องนี้ :hao5: แต่อ่านจบแล้วนะคะสนุกมากชอบมากๆเลยด้วย แอบลุ้นว่าเรื่องหน้าจะเป็นจักรกับทรงพล :z1:
-
ไม่ยากหรอกแม่ ก็เป่ายิงฉุบเอา ใครชนะได้เป็น ‘ไจแอนท์’
เจอนี่เข้าขำหงายเลย 5555
เรื่องนี้อ่านแล้วได้หลายอารมณ์มากๆ ทั้งขำ ลุ้น ร้องไห้ สนุกมากๆเลย เคยเข้ามาดูๆ แต่ไม่ได้อ่าน พออ่านแล้ววางไม่ลงเลย ต้องอ่านให้จบ ขอบคุณมากมาย
-
:-[ :-[ :-[
ทรงพลมีซัมติงกับพี่จักรหรือเปล่าเนี่ย มีการชมพี่จักรว่าน่ารักด้วยอ่ะ
อยากอ่านคู่นี้จังเลยค่ะคุณบัว :mew2:
น้องขนมน่ารักมากๆ แสบดีเหมือนของขวัญเด๊ะๆ
ชอบของขวัญตั้งแต่เริ่มเรื่องจนมาถึงตอนนี้ ของขวัญน่ารักเสมอ พี่โตก็คอยเอาใจตลอดเวลา น่ารักมากๆ
อ่านแล้วติดเรื่องนี้สุดๆ o13 o13
-
:o8: ชอบมากเลยค่าาาา พลกะพี่จักรมีซัมธิงไรหรือป่าว
อยากสนับสนุนคู่นี้จังเลยยย
-
ฟินมากกกกค่ะ ขอบคุณนะคะ
ฟินเรื่องนี้พาฟินไปสองวัน ไม่ทำอะไร ว่างแล้วก้อต้องมานั่งฝังตัวเองหน้าจอคอมพ์
ติดหนึบหนับ
ชอบเวอร์ๆ หลงรักพี่โตสุดหัวใจ
ชอบทุกตัวละคร ทุกคนมีบทบาทที่สำคัญของตัวเองจริงๆ
ชูป้ายไฟ ชอบๆ
-
:bye2: o13 o13 o13 o13 :bye2:
-
จบแล้วว เรื่องนี้น่ารักมากก ทุกคนต่างมีมุมของตัวเอง
คนที่ดูเหมือนจะคู่กันก็ไม่คู่กัน
คนที่เหมือนจะไม่โคจรมาเจอกันก็เจอกัน
ทุกอย่างเหมือนถูกกำหนด
-
สนุกมากมาย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครั
-
จอมร้าย
ตอนพิเศษ…วันแม่
เสียงจ้อกแจ้กจอแจในห้องเรียนป.4/4 นั้นดังออกไปถึงโถงทางเดินนอกห้อง หากแต่เด็กๆตัวน้อยผู้ซึ่งรักการคุยและการเล่นมากกว่าการเรียนไม่ได้สนใจเสียงออดคาบต่อไปเสียเท่าไหร่ เมื่อคาบที่แล้วคุณครูผกามาศที่สอนวิชาสังคมมีประชุม ก็เลยต้องรีบออกจากห้องก่อนหมดเวลา ทิ้งสภาพห้องอันยุ่งเหยิงเอาไว้ให้คุณครูประจำวิชาถัดไปมาจัดการ
“เงียบๆกันหน่อยจ้ะ! เด็กๆ!” คล้อยหลังเสียงออดบอกเวลาคาบต่อไปดังไม่เกิน 5 นาที คุณครูกัญญาผู้สอนวิชาภาษาไทยก็มาถึงหน้าห้อง พร้อมกับเสียงแหววตะโกนกลบเสียงจ้อกแจ้กของเด็กๆเสียมิด
“นักเรียนเคารพ!” เด็กหญิงใส่แว่นถักเปียสองข้างร่างจ้ำม่ำผู้เป็นหัวหน้าห้องรีบหันมานั่งตัวตรงทั้งๆที่เมื่อครู่ยังหันไปคุยจ้อกับเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหลังอยู่เลย
“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ คุณครู” เสียงประสานพร้อมกับเด็กๆในห้องนับสามสิบชีวิตประนมมือพุ่มไหว้คุณครู
“สวัสดีจ้ะ เอาล่ะ ก่อนเริ่มเรียนวันนี้ ครูขอสั่งการบ้านก่อนนะจ๊ะ” คุณครูกัญญากล่าวพร้อมด้วยรอยยิ้มหวานอย่างที่ทำเอาริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูหวานฉีกกว้างเห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ คุณครูกัญญาเป็นครูสาวสวยที่ครูคนอื่นๆลงความเห็นว่าสาวที่สุดและสวยที่สุดในโรงเรียน
“จำได้ไหม ทุกๆปีในเดือนสิงหาคม เรามีประกวดเรียงความเรื่องอะไรเอ่ย”
เด็กหญิงพุดดิ้งผู้เป็นหัวหน้าห้องรีบชูมือขึ้นทันที
“พุดดิ้ง ว่ายังไงจ๊ะ”
“เรียงความเรื่องวันแม่ค่ะ!”
“ถูกต้อง! ทุกๆปีในเดือนสิงหาคม เราจะมีประกวดเรียงความวันแม่ และปีนี้ ครูก็อยากให้รางวัลที่หนึ่งตกเป็นของห้องเรา” นอกจากคุณครูกัญญาจะทำหน้าที่สอนภาษาไทยแล้ว ยังเป็นครูประจำชั้นให้ห้องป.4/4 อีกด้วย
“เพราะฉะนั้น ก่อนวันประกวดเรียงความ ห้องเราจะมีการประกวดคัดเลือกเรียงความที่จะได้ส่งไปประกวดในฐานะตัวแทนห้อง ทุกคนต้องส่งนะจ๊ะ” คุณครูกัญญากล่าว
“หนูต้องเขียนอะไรถึงมาม๊าบ้างคะ” เด็กหญิงตัวเล็กที่นั่งหน้าสุดของห้องชูมือถาม
“ง่ายมากจ้ะหลินหลิน หนูก็เขียนว่ามาม๊าทำอะไรให้หนูบ้าง ทำกับข้าวให้หนูทานใช่มั้ยเอ่ย ช่วยเช็ดตัวตอนหนูป่วยใช่มั้ย พาหนูไปเที่ยว สอนหนูทำการบ้าน กล่อมหนูนอน หลินหลินเขียนจากใจว่าตอนที่หนูคิดถึงมาม๊า หนูคิดถึงอะไรบ้าง” คราวนี้กลายเป็นเด็กชายร่างอ้วนที่นั่งหลังห้องที่ชูมือ
“แล้วถ้าไม่มีแม่ล่ะครับ ขนมต้องเขียนถึงใคร” คำถามของเด็กชายเพียงคนเดียวที่ไม่เคยมีคุณแม่มารับหลังเลิกเรียน และไม่มีคุณแม่มาในงานวันแม่ของโรงเรียน ทำเอาคุณครูกัญญานิ่งไปเล็กน้อย ดวงตาที่กรีดอายไลนเนอร์คมโศกลงอย่างนึกสงสาร
“ขนมก็เขียนถึงคนที่ทำหน้าที่แทนแม่เป็นคุณย่าดีมั้ยเอ่ย หรือจะเขียนถึงคุณพ่อก็ได้”
เด็กชายขนมนิ่งคิดไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายศีรษะไปมา
“เขียนถึงพ่อไม่ได้หรอกครับครู เดี๋ยวตอนวันพ่อ ขนมไม่มีอะไรเขียน แล้วคุณย่าก็เป็นแม่ของพ่อ เกิดที่ทำงานพ่อต้องส่งเรียงความวันแม่เหมือนกัน พ่อก็ต้องเขียนถึงย่าอยู่แล้ว ไม่เอาอ่ะ ขนมไม่อยากแย่งพ่อ” ว่าแล้วเด็กชายก็ทำท่านั่งนึก หัวคิ้วขมวดย่น คุณครูกัญญากลัวว่าเพื่อนๆในห้องจะพากันสงสารแล้วไม่เป็นอันเรียน เลยต้องรีบเอ่ย “เอาล่ะจ้ะ! ครูจะให้ทุกคนใช้ครึ่งชั่วโมงของคาบนี้เขียนเรียงความนะจ๊ะ แล้วหลังจากนั้นเราจะค่อยเริ่มเรียนกัน” ครูสาวกล่าวก่อนจะปล่อยให้เด็กๆทุกคนเริ่มเขียนเรียงความ ในขณะที่ตัวเองเดินตรงไปยังหลังห้องอันเป็นที่นั่งของเด็กชายขนมและผองเพื่อน
“ขนม ทำอะไรอยู่จ๊ะ” ดูเหมือนเด็กชายร่างอ้วนท้วนจะจดจ่ออยู่กับการเขียนอะไรสักอย่างในกระดาษมากทีเดียว เพราะตอนที่คุณครูกัญญาเดินมาถึง เจ้าตัวไม่เงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำ
“ขนมกำลังเขียนชื่ออยู่ครับ” เด็กชายตอบ ก่อนที่เพื่อนซี้นามว่าแจ๊กกี้ที่นั่งอยู่ข้างๆจะหันมาทางคุณครู
“ขนมกำลังคัดเลือกชื่อคนที่จะเขียนถึงในเรียงความวันแม่ครับ” พอแจ๊กกี้พูดจบ เด็กชายขนมก็เขียนเสร็จพอดี เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมองคุณครูพร้อมรอยยิ้มแฉ่ง แล้วส่งเศษกระดาษที่เต็มไปด้วยรายชื่อคน
“นี่…นี่…นี่ขนมจะเขียนเรียงความถึงทุกคนในแผ่นนี้เลยหรือจ๊ะ” คุณครูกัญญาเริ่มรู้สึกจะไม่สงสารเจ้าลูกศิษย์ผู้มีญาติเพียบคนนี้แล้ว เพราะในกระดาษมีรายชื่อตั้งแต่คุณปู่ไล่ไปจนถึงพ่อแม่ของแจ็กกี้เพื่อนซี้ด้วยซ้ำ!
“เปล่าครับ ขนมจะตัดทิ้งทีล่ะชื่อ อย่างอาของขวัญนี่ตัดคนแรกเลย ทำกับข้าวไม่เป็น ร้องเพลงกล่อมนอนยิ่งแล้วใหญ่ จะพาไปเที่ยวไหนก็ใช้อาโตให้ขับรถตลอด ไม่ไหวๆ ส่วน…ปู่ชัย คนนี้ก็ตัดเป็นคนที่สอง ทำกับข้าวไม่ได้พอๆกับอาของขวัญเลย แต่อาของขวัญแย่กว่าหน่อย แล้วก็ชอบบังคับขนมไปออกกำลังกาย ขนมไม่ค่อยชอบ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ใช้ดินสอขีดฆ่าที่ชื่อคุณอาของขวัญและคุณปู่ชัยเรียบร้อย แจ๊กกี้ยื่นหน้ามาดู แล้วช่วยขีดตัดชื่อพ่อกับแม่ตัวเองออก
“เราจะเขียนถึงแม่ ขนมเขียนไม่ได้แล้ว ส่วนพ่อเรา เดี๋ยวเราต้องเอาไปเขียนวันพ่อ ขนมเอาพี่เราไปเขียนแทนมั้ย”
“ถ้าเขียนถึงพี่นาย เราเขียนถึงพี่เราดีกว่า” ขนมหันไปบอกเพื่อนแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจกับชื่อพ่อและแม่ของแจ๊กกี้ที่ถูกตัดทิ้ง เพราะเจ้าตัวยังมีชื่อในลิสต์อีกเยอะ ไม่ว่าจะพี่ชายสองคน คุณย่ารุ่งทิพ อาน้ำทิพย์ พี่ชลวินลูกชายของอาน้ำ ไหนจะอาเต็งกับแฟนอีกล่ะ แล้วคุณปู่เทิดศักดิ์กับคุณย่ากนกนุชพ่อแม่ของอาเต็งอาโตอีก และที่ขาดไม่ได้ก็คืออาโต คุณอาหนุ่มที่เด็กชายขนมเห็นมาแต่เล็กแต่น้อย
“จริงด้วย! เขียนถึงอาโตดีกว่า!”
“อาโต?” คุณครูกัญญาทวนถาม แจ๊กกี้เลยเงยหน้าขึ้นมาตอบแทนเพื่อนรักที่กำลังขะมักเขม้นอยู่กับการจรดดินสอบนกระดาษอีกแผ่นเพื่อเริ่มต้นเขียนเรียงความวันแม่ แต่มีหัวข้อว่า ‘เรียงความวันแม่ แต่เขียนถึงอาโต’
“อาโต ที่มารับพวกเราเมื่อวานไงครับครู ที่ตัวใหญ่ๆ”
“อ๋อ…ครูจำได้แล้วล่ะ แต่ขนมจ๊ะ อาโตเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอจ๊ะ ครูว่า…”
“อาโตเป็นผู้ชาย แต่อาโตทำทุกอย่างได้เหมือนแม่ที่ครูว่ามาเลยฮะ แล้วเมื่อกี้ครูก็บอกว่าให้เขียนถึงพ่อได้ด้วย พ่อก็ผู้ชายนี่ฮะ” คุณครูกัญญาจนใจจะแย้ง ได้แต่ยิ้มแห้งๆ แล้วปล่อยให้ลูกศิษย์ตัวน้อยเริ่มเขียนเรียงความ เธอได้แต่ภาวนาว่างานวันแม่ปีนี้ เรียงความของเด็กชายขนมคงไม่ได้เป็นตัวแทนห้องส่งประกวดหรอกนะ เพราะขืนเป็นตัวแทนห้อง แล้ววันงานประกวด อาโตตัวจริงมานั่งฟังด้วย เธอล่ะจะอดสงสารหนุ่มหล่อคนนั้นไม่ได้!
……………………………………………………….
จอมขวัญ วิมลกิตติก้าวลงจากรถยนต์ที่เพิ่งดับเครื่องที่หน้าบ้านเรือนไทย ยามบ่ายวันเสาร์นั้น บ้านเรือนไทยวิมลกิตติค่อยข้างเงียบ เพราะหลานชายคนโตและคนกลางต้องไปเรียนพิเศษ โดยมีจักรกฤษณ์เป็นคนไปนั่งเฝ้า ส่วนเจ้าหลานชายคนเล็ก วันนี้ไม่พาเพื่อนมาวิ่งเล่นเหมือนทุกที แต่กำลังใช้เวลายามบ่ายอยู่เงียบๆที่ซุ้มใต้ต้นไม้
จอดมขวัญมองร่างอ้วนกลมของเด็กชายน้องเล็กสุดของบ้านวิมลกิตติแล้วได้แต่อมยิ้ม ก่อนจะหันไปชี้ให้อธิปดูเจ้าหลานชายตัวน้อยที่กำลังนั่งทำการบ้านอย่างขะมักเขม้นอยู่ที่ซุ้มโต๊ะใต้ต้นไม้ใหญ่
“พี่โตไปหาป้ารีก่อน เดี๋ยวขวัญแวะไปหาขนมแล้วจะตามไป” อธิปพยักหน้ารับ จอมขวัญเลยเดินแยกไปหาหลานชายที่กำลังนั่งทำการบ้าน มือหนึ่งจับดินสอ อีกมือเท้าคาง หัวคิ้วขมวดเข้าหากันผูกเป็นโบว์
“ทำอะไรอยู่” เด็กชายขนมเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นคุณอาสุดหล่อที่เพื่อนผู้หญิงในห้องหลงกันเป็นแทบ เจ้าตัวก็ถึงกับยิ้มกว้างรีบกระโดดลงจากโต๊ะแล้วโผเข้ากอด
“อาของขวัญ!”
“อะไร เจอหน้าอาไม่สวัสดี” เจ้าตัวดีเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าท้องของคุณอาแล้วยิ้มเผล่
“ขอโทษครับ ขนมลืม” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ผละออกเล็กน้อย แล้วยกมือไหว้ชดช้อยสวยงาม
“สวัสดีครับ อาของขวัญ” เด็กชายขนมพูดจาฉะฉานเสียงดังฟังชัด ก่อนจะทำตาหลุกหลิกมองหาคุณอาอีกคนที่มักจะมาพร้อมกับคุณอาสุดหล่อรายนี้เสมอ
“แล้วอาโตล่ะครับ”
“อยู่กับคุณย่า ขนมทำอะไรอยู่น่ะ การบ้านเหรอ” จอมขวัญตอบแล้วยื่นหน้าเข้าไปดูการบ้านของหลานชาย เด็กชายขนมไม่มีหมกเม็ดอยู่แล้ว เจ้าตัวอ้วนรีบหยิบสมุดการบ้านวิชาภาษาไทยให้ดู
“ขนมกำลังเขียนเรียงความวันแม่อยู่ล่ะ! คุณครูบอกว่าให้ขนมเขียนถึงพ่อแทน เพราะแม่ของขนมทิ้งพ่อไปอยู่กับโกโบริที่ทางช้างเผือก แต่ถ้าโกโบริหล่อขนาดนั้น ก็ไปเถ้อะ! ขนมจะได้มีพ่อเลี้ยงหล่อๆ” เด็กชายขนมผู้รู้ดีไปซะทุกเรื่องหยอดมุกอยากมีพ่อเลี้ยงหน้าตาหล่อเหลาชื่อเป็นญี่ปุ่นอย่างตัวละครสุดที่รักของคุณย่าพัชรีผู้คลั่งไคล้ละครไทย ทั้งๆที่รู้ดีว่าที่ทางช้างเผือกนั้นไม่มีแม่ของตนและโกโบริแน่นอน เพราะที่นั่นมีแต่ยานอวกาศนาซ่าและอุลตร้าแมน!!
“ขนมก็เลยเขียนเรียงความถึงพ่อแทนเหรอ”
“เปล่าครับ ขนมกลัวเขียนเรื่องพ่อตอนวันแม่แล้วพอตอนวันพ่อ ขนมไม่รู้จะเขียนถึงใคร ขนมเลยเขียนเรียงความวันแม่เกี่ยวกับอาโตแทน”
“ห๊ะ! เขียนเรียงความถึงอาโต?! ในวันแม่เนี่ยนะ?!” จอมขวัญร้องตาโตแล้วรีบทรุดตัวลงนั่งร่วมโต๊ะหลานชายแทบไม่ทัน ก่อนจะคว้าสมุดของเด็กชายขนมมาเปิดอ่านด้วยความอยากรู้
…เรียงความวันแม่ก็ต้องเขียนถึงแม่สิ! หรือในกรณีที่ไม่มีแม่ก็น่าจะเขียนถึงผู้หญิงที่มีส่วนร่วมในชีวิต จะเขียนถึงคุณพัชรีก็ได้ เขียนถึงน้ำทิพย์และคุณรุ่งทิพก็ได้ หรือจะเป็นคุณกนกนุชแม่ของอธิปก็ได้ แต่…เด็กชายขนมกลับเลือกที่จะเขียนถึงผู้ชายตัวใหญ่ตัวโตอย่างอธิปเสียนี่!
…หรืออธิปจะมีความเป็นแม่อย่างที่จอมขวัญไม่เคยเห็น?!...
“ของขวัญ ขนม” เสียงเรียกจากด้านหลังทำเอาเด็กชายขนมต้องหันมอง ในขณะที่คุณอารูปหล่อสนอกสนใจกับสมุดการบ้านของหลานชายมากกว่าเสียงเรียก
“อ๊ะ! คุณย่า อาโต! อาโต สวัสดีครับ คุณย่าครับ ขนมช่วยถือ” เด็กชายขนมเหลือบไปเห็นคุณพัชรีและอธิปก็รีบยกมือไหว้คุณอาอย่างว่องไว ก่อนจะถลาเข้าไปหาคุณย่าที่กำลังถือถาดแก้วน้ำมา โดยมีอธิปถือถาดขนมอยู่ข้างหลัง เจ้าตัวอ้วนกลมก็รีบวิ่งไปช่วยรับถาดแก้วน้ำจากคุณย่าทันที
“อาของเราทำอะไรอยู่ล่ะนั่น ตรวจการบ้านให้ขนมเหรอ” คุณพัชรีถามเมื่อเห็นจอมขวัญกำลังสนใจสมุดการบ้านของหลานชายจนไม่หันมองวิ่งรอบตัว
“ฮูย! อาของขวัญน่ะเหรอจะตรวจการบ้านให้ขนม! ไม่ได้หรอก เดี๋ยวตรวจผิด!” คุณพัชรีหัวเราะน้อยๆ เพราะรู้ดีว่าที่หลานชายพูดนั้นไม่เกินจากความเป็นจริงเลย จอมขวัญหัวอ่อนด้านการศึกษามาแต่ไหนแต่ไร แต่เรื่องอื่นล่ะหัวแข็งสุดลิ่มทิ่มประตู
“แล้วเวลาเราไปค้างกับอาของขวัญ ใครตรวจให้ล่ะหึ?” คุณพัชรีถามอีก
“ก็อาโตไงครับ อาโตเก๊งเก่ง!” เด็กชายขนมตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินนำไปที่ซุ้มใต้ต้นไม้แล้ววางถาดแก้วน้ำลงบนโต๊ะข้างกายคุณอาจอมขวัญ
“ขนมเขียนดีมั้ยครับ อาของขวัญ”
“อาว่าขนมโม้เยอะไปนะ เดี๋ยวคุณครูก็ไม่เชื่อหรอก”
“ขนมโม้อะไรเหรอ ของขวัญ” คุณพัชรีเดินเข้ามาถึงพอดี ทันได้ยินประโยคของจอมขวัญพอดี
“ก็เรียงความวันแม่ของขนมน่ะสิป้ารี เจ้านี่เขียนถึงพี่โตแทนล่ะ”
“เขียนถึงพี่?” อธิปร้องถามด้วยความตกใจ หากเป็นเรียงความวันพ่อแล้วเขียนถึงเขายังพอว่า
“ใช่น่ะสิ แต่เขียนเว่อร์ไปหน่อย ‘อาโตทำอาหารอร่อย แล้วก็ยังมีความเป็นแม่เพียบเลย เพราะร้องเพลงกล่อมนอนก็ได้’ อาโตเคยกล่อมเรานอนด้วยเหรอขนม” จอมขวัญอ่านประโยคหนึ่งในเรียงความที่ตัวเองเห็นว่าหลานชาย ‘โม้’ เป็นที่สุด แล้วตอบท้ายด้วยการตั้งคำถาม ซึ่งทำเอาเด็กชายขนมส่ายหน้าหวือ
“อ้าว! แล้วเขียนซะเกินจริง” จอมขวัญร้องเสียงหลง
“ขนมไม่ได้เขียนเกินจริงนะ! ก็ขนมเห็นอาโตกล่อมอาของขวัญนอนจริงๆนี่นา”
“เฮ้ย! เห็นตอนไหน?!”
“จริงเหรอ เห็นเมื่อไหร่” กลายเป็นคุณพัชรีที่หูผึ่งด้วยความอยากรู้ ทั้งจอมขวัญและอธิปคบหากันมานานจนหลานชายคนโตลูกของจักรกฤษณ์ เข้ามัธยมไปแล้ว แต่ทั้งอธิปและจอมขวัญก็ยังไม่เคยสวีทหวานหยดเดินจับมือถือแขนให้คุณพัชรีเห็นเป็นบุญตาเลยสักครั้ง
…ไอ้ตอนแรกๆก็ทำใจยากอยู่หรอก เพราะรู้ดีว่าทั้งหลานชายและคนรักของหลานล้วนเป็นชายทั้งคู่ แต่พอถึงจุดหนึ่งที่สาวกละครไทยอย่างเธอไม่เห็น ‘พระเอกนางเอก’ จู๋จี๋ให้ดูบ้าง เธอก็ชักอยากจะสอดส่องหูตาให้กว้างไกลขึ้นซะแล้วสิ
“เห็นตอนไปค้างบ้านอาโตอาของขวัญเมื่อครั้งก่อนนู้นครับ ขนมตื่นมาตอนกลางคืนเพราะปวดฉี่ เห็นอาโตย้ายไปนอนข้างๆอาของขวัญแล้วลูบหลังอาของขวัญใหญ่เลย ส่วนอาของขวัญก็ซุกหน้ากับอกอาโตนอนเงียบ! เหมือนที่คุณย่าเคยกล่อมขนมเปี๊ยบ!” เด็กชายขนมเป็นเด็กฉลาดความจำดี เจ้าตัวก็เลยเล่าทุกอย่างที่จำออกมาได้เป็นฉากๆ
“เหรอ?!! แล้วขนมเห็นอะไรอีก?!” คุณพัชรีชักอยากรู้มากกว่านี้ แต่นั่นก็ทำเอาจอมขวัญต้องรีบร้องลั่น
“ป้ารี!” จอมขวัญหน้าตาตื่น เรื่องของเขาและอธิปเป็นที่รับรู้กันทั่วสำหรับสองครอบครัว รวมไปถึงน้ำทิพย์และครอบครัวของเธอ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะมานั่งเล่าเรื่องของเขาและอธิปแบบถึงซอกถึงเหลือบอะไรขนาดนั้นนี่!
“แหม! ขนมมันจะพูด จะไปขัดมันทำไม ขนมว่ามาซิ เห็นอะไรอีก” จอมขวัญอ้าปากค้างเพราะไม่คิดว่าคุณพัชรีจะอยากรู้เรื่องของตัวเองและอธิปขนาดนี้ เขารีบหันมองคนรัก ปรากฏว่าอธิปก็ทำตัวเป็นคนรักยอดเยี่ยมด้วยการขยับไปยืนฟังเด็กชายขนมโม้อีกต่างหาก
“ขนมเห็นเยอะแยะ! ขนมเคยเห็นอาของขวัญวิ่งไล่แย่งผ้าเช็ดตัวอาโตด้วย!”
“ม…ไม่เคยทำสักหน่อย!” จอมขวัญรีบร้องบอก แต่เด็กชายขนมหันขวับมามองพร้อมด้วยกันกระดิกนิ้วไปมายิกๆเป็นการปฏิเสธ
“อาของขวัญอย่าโกหก ขนมเห็น ตอนนั้นอาโตอาบน้ำเสร็จแล้ว แล้วกำลังเช็ดผม อาของขวัญก็มาแย่งผ้าเช็ดผมของอาโตไป อาโตวิ่งไล่แล้วก็…”
“แล้วก็อะไรลูก! ล้มกลิ้งไปพร้อมกันรึเปล่า?! อุ๊ย!” คุณพัชรีอินเสียจนนึกว่ากำลังดูละครหลังข่าวยอดนิยม แต่พอเหลือบตามาเห็นสายตาของจอมขวัญก็พอจะรู้ว่าไอ้ที่เธอคิดน่ะ อาจจะมีจริงแต่ไม่มีวันที่เจ้าขนมจะได้เห็นแน่นอน
“ล้มกลิ้งที่ไหนล่ะครับคุณย่า อาของขวัญหยุดวิ่งหันกลับมาเตะอาโตเฉยเลย! ตัวเองเป็นคนแกล้งอาโตก่อนแท้ๆ อาโตน่ะน่าสงสาร ตื่นก่อนนอนทีหลัง ทำกับข้าว เก็บที่นอนให้อาของขวัญตลอด แต่อาของขวัญก็ยังไปไล่เตะอาโตอีก” พูดมาถึงตรงนี้เด็กชายขนมก็ทำหน้าเศร้าด้วยความสงสาร ก่อนจะหันไปจับมืออธิปราวกับจะปลอบใจ เป็นฝ่ายอธิปที่ได้แต่กลั้นยิ้ม หากแต่ก็ยังไม่ยอมพูดอะไรจนจอมขวัญชักหมั่นไส้คนรัก
…ใช่สิ! เขามันพวกขี้เกียจตัวเป็นขน งานบ้านไม่ทำ กับข้าวไม่ทำ ทุกอย่างพึ่งอธิปคนเดียว! แต่เวลาอธิปต้องการขึ้นมา ก็เป็นเขาไม่ใช่รึไงที่เหนื่อยจนแทบลากเลือดน่ะ!! แต่ไอ้เรื่องแบบนี้มันเอาไปแย้งใครได้มั้ยเล่า?!! แล้วดูซิ! จะช่วยกันสักนิดก็ไม่มี ยืนอมยิ้มอยู่ได้! คอยดูเหอะ! ไอ้พี่โต!!!
“จริงด้วย โตน่ะทำให้ของขวัญมันทุกอย่าง มันจะเคยตัวเอานะ” คุณพัชรียังเออออไปกับเด็กชายขนม ผสมโรงว่าอธิปช่างเป็นคนรักที่น่าสงสารที่มาคบหากับจอมขวัญผู้ซึ่งทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง
“เหอะ! เยินยอกันเข้าไป” จอมขวัญได้แต่บ่น ดวงตาเรียวเหลือบมองคนรักอย่างเอาเรื่อง แต่อธิปกลับยิ้มบางส่ายศีรษะไปมาเป็นเชิงว่าตัวเองไม่ผิด
…เออ! ไม่ผิด! แค่ทำทุกอย่างแล้วเข้าตาหลานชายของเขาและป้าของเขาก็เท่านั้น!!...
จอมขวัญวางสมุดการบ้านของเด็กชายขนมลงบนโต๊ะอย่างหัวเสีย ก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีออกจากซุ้มไปโดยไม่พูดกับใครสักคน เด็กชายขนมมองตามแผ่นหลังคุณอาแล้วได้แต่กระซิบกับอาโตสุดที่รัก
“อาของขวัญงอนแน่ๆเลย อาโตไปง้อสิ”
“อ้าว อาของขวัญไม่ได้งอนขนมเหรอ” อธิปย้อนถาม
“ก็งอนพวกเราทุกคนนั่นแหละ แต่อาของขวัญรักอาโตที่สุด เพราะงั้นอาโตก็เลยต้องเป็นตัวแทนกลุ่มไปง้ออาของขวัญไงครับ” เด็กชายขนมเงยหน้าบอกตาแป๋ว ทำเอาอธิปนิ่งไปเล็กน้อย แต่คุณพัชรีอาศัยความไวของคนมากประสบการณ์รีบยิงคำถามทันที
“ขนมรู้ได้ยังไงว่าอาของขวัญรักอาโตที่สุด”
“เอ้า! ก็ขนมเคยถาม!”
“ถามว่าไงลูก” ยังเป็นคุณพัชรีที่ยิงคำถามต่อเนื่องราวกับนักข่าวกำลังสัมภาษณ์ดาราดัง
“ขนมเคยถามว่าอาของขวัญรักใครที่สุด อาของขวัญบอกว่ารักคุณย่า รักคุณปู่ รักพ่อ รักพี่เข้ม รักพี่ข้าว รักขนม แล้วก็รักอาโต”
“อ้าว อาของขวัญเขาก็รักทุกคนนี่นา” เด็กชายขนมสั่นหน้าดิ๊กอย่างจริงจัง
“ไม่ใช่ๆ อาของขวัญรักอาโตที่สุด เพราะอาของขวัญบอกชื่ออาโตเป็นคนสุดท้าย!”
“ฮื้อ! เหตุผลอะไรของเราน่ะขนม”
“ก็เวลาขนมกินก๊วยเตี๋ยวลูกชิ้น ขนมชอบกินลูกชิ้นที่สุด ขนมยังเก็บลูกชิ้นไว้กินตอนสุดท้ายเลย! อาของขวัญก็เหมือนขนมแหละ อะไรที่รักมากที่สุดก็ต้องบอกเป็นคนสุดท้ายสิ!” ว่าแล้วเด็กชายผู้อยู่ประถมศึกษาปีที่ 4 ก็ลากเอาทักษะในการกินของตัวเองมาผูกกับเหตุผลได้อย่างน่าอัศจรรย์ คุณพัชรีหัวเราะร่วน ก่อนจะหันมาทางอธิปที่ยืนเงียบ หากแต่ใบหน้าคมเข้มนั้นมีแววดีใจปิดไม่มิด
………………………………………………..
-
ใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว จักรกฤษณ์และลูกชายอีกสองกลับมาถึงเป็นชุดสุดท้าย และแน่นอน ตอนนั้นเรียงความวันแม่ที่เด็กชายขนมเขียนถึงอาโตสุดที่รักและแสนดีก็เสร็จเรียบร้อยสามารถอวดให้คนทั้งบ้านได้ดูว่าเขาเปรียบเทียบอาโตกับความเป็นแม่ได้ดีแค่ไหน ทว่า…คนบางคนกลับกลัวเรียงความชิ้นนี้ของเด็กชายวัย 9 ขวบยิ่งกว่าอะไร…
“ของขวัญ ป้ารีให้มาตามไปกินข้าว” อธิปเปิดประตูเข้ามาในห้องนอน เห็นคนรักนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่ที่โซฟา จอมขวัญเหลือบตามองคนพูดแวบเดียว ก่อนจะหันไปสนใจภาพบนจอโทรทัศน์ต่อ
…เงียบแบบนี้ แสดงว่างอน…
อธิปยิ้มน้อยๆ พวกเขาอยู่ด้วยกันมานาน จนหลานคนโตเรียนมัธยมแล้ว แค่ปฏิกิริยาเพียงนิดเดียว ก็พอเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของอีกฝ่าย
ร่างสูงเดินไปทรุดตัวลงนั่งเบียดกับคนที่นอนเอกเขนกบนโซฟา แน่นอนว่าจอมขวัญขยับลุกหนี แต่อธิปก็รู้ทันทางหนีทีไล่ของอีกฝ่ายเป็นอย่างดีเลยใช้สองแขนค้ำกับโซฟาคร่อมร่างอีกฝ่ายไว้เสียก่อน
“โกรธพี่หรือ” น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนทำเอาคนกำลังมึนตึงถึงกับใจอ่อนยวบ จอมขวัญเคยคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะเล่นคุณไสย เพราะพูดนิดพูดหน่อยเขาก็ลืมเลือนความโกรธเคืองเสียสิ้น
“เปล่า”
“แล้วหนีมาอยู่ที่นี่คนเดียวทำไม”
“ก็…” จอมขวัญเอ่ย แต่แล้วก็ได้แต่เม้มปากแน่นด้วยเพราะไม่อยากพูดว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกับเรื่องที่ถูกหลานชายเปิดโปงว่าเขาเคยให้อธิปลูบหลังตอนนอน เขายอมรับว่าเคยทำอย่างที่ขนมพูด แต่…แต่ไม่ได้ทำประจำสักหน่อย!
“ของขวัญกลัวหลานรู้หรือ”
“เปล่า” พวกเขาคบกันมานาน นานจนอธิปกลายเป็นสมาชิกของบ้านเรือนไทยวิมลกิตติ ในขณะที่เขาเองก็ไปมาหาสู่บ้านของอธิปจนสนิทสนมกับทุกคนในครอบครัวนั้นเป็นอย่างดี ส่วนเรื่องหลานๆจะรู้เห็นในความสัมพันธ์ของพวกเขาหรือไม่นั้น ทั้งเขาและอธิปเคยคุยกันแล้วว่าเมื่อถึงเวลา จึงค่อยบอกเป็นคำพูด
“ถ้าอย่างนั้นก็เขิน” จอมขวัญเม้มปากแน่นกว่าเดิมจนร่างสูงกลัวใจว่ามันจะแดงช้ำ นิ้วยาวลูบเบาๆราวกับจะบอกให้คลายริมฝีปากออกเสีย
“ขวัญแค่…แค่คิดว่าเรื่องแบบนี้หลานไม่น่ามาเห็น” มือไม้ดูจะเกะกะเสียจนจอมขวัญต้องเอามันจับกันไปมา ตาตกอยู่ที่มือสองข้างของตัวเอง ทั้งๆที่ไออุ่นของร่างสูงยังโอบล้อมอยู่รอบตัวเขาเพราะอีกฝ่ายยังคร่อมไม่ห่าง
“แล้วอีกอย่าง…ขนมมันปากโป้ง” เขารักเจ้าตัวแสบหรอก แต่ปากมันเก็บความลับอยู่ที่ไหนล่ะ
“สรุปว่าเขิน”
“พี่โตไม่เขินนี่! คนถูกลูบหลังไม่ใช่พี่โตแต่เป็นขวัญ!” จอมขวัญเงยหน้าเถียงทันควัน ดวงตาเรียววาววับเอาเรื่อง ในขณะที่อธิปยังคงยิ้มน้อยๆทั้งริมฝีปากและดวงตา
“ก็ของขวัญเคยอยู่ลูบหลังให้พี่ที่ไหน เสร็จปุ๊บก็บ่นเหนื่อยบ่นง่วง” จอมขวัญอ้าปากค้าง อธิปพูดเหมือนกับว่าที่มาลูบหลังเขาตอนนอนนั่นคือการอ้อล้อหลังเสร็จกิจอย่างนั้นล่ะ! ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้ว อธิปต่างหากที่หลงเขาหัวปักหัวปำ แม้ไม่ได้กอดกันลึกซึ้งแต่ก็หาเรื่องมาเข้าใกล้เขาเสมอ! แม้จะแค่ลูบหลังเล็กๆน้อยๆก็ตาม!
“ไม่รู้ล่ะ! ถ้าหลานไปค้าง หรือมานอนที่นี่ ห้ามทำเด็ดขาด”
“ห้ามลูบหลังน่ะหรือ”
“ห้ามทุกอย่าง…อื้อ…” สมกับที่บอกว่าห้าม เพราะพอพูดปุ๊บ ริมฝีปากอุ่นๆของอธิปก็แนบลงประทับบนริมฝีปากเขาปั๊บ จอมขวัญอยากผลักอีกฝ่ายออกหรอก แต่รสสัมผัสที่คุ้นเคยก็ทำเอาเขาเตลิดไกล
“ของขวัญทนได้ แต่พี่ทนไม่ได้” ใบหน้าคมเคลื่อนออกห่างเล็กน้อยเพื่อบอกความในใจให้อีกฝ่ายรู้ ก่อนจะก้มลงจูบประทับอีกหน คราวนี้สอดปลายลิ้นเข้าดื่มด่ำกับความหวานล้ำภายในโพรงปากของจอมขวัญอย่างที่ทำเอาร่างโปร่งครางฮือด้วยความวาบหวาม มือหนาเลื้อยเข้าไปใต้เสื้อแล้วลูบไล้ขึ้นสู่แผ่นอกแบนราบ เพราะอยู่ด้วยกันมานาน จุดใดที่จอมขวัญรู้สึกดีที่สุด ทำไมเขาจะไม่รู้ และเพราะรู้ ชายหนุ่มจึงจุดอารมณ์คนรักได้ไม่ยาก
อธิปเลื่อนหน้าลงต่ำสู่ซอกคอขาว ไซ้ปลายจมูกและริมฝีปากชิมรสคุ้นเคยที่ไม่เคยนึกเบื่อ แผ่นอกแบนราบเดาะขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับเสียงครางผะแผ่วเมื่อปลายนิ้วของอธิปบีบคลึงยอดอกจนแข็งเป็นไต
“อา…พี่โต…” ดูเหมือนจอมขวัญจะลืมไปแล้วว่าเมื่อครู่นี้เขาเพิ่งออกคำสั่งเฉียบขาดว่าห้ามอธิปทำทุกอย่าง…ความอ่อนโยนอ่อนหวานและเอาใจใส่ของร่างสูง ทำเอารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแก้วเจียระไนยที่อีกฝ่ายต้องคอยทะนุถนอม
“หืม?...” มือเย็นๆของจอมขวัญทำหน้าที่ปลดเข็มขัดแล้วดึงชายเสื้อเชิ้ตของร่างสูงออก ในขณะที่ใบหน้าหล่อเหลาเอียงแหงนให้อีกฝ่ายซุกไซ้ซอกคอได้เท่าที่ใจต้องการ
โซฟาตัวใหญ่เป็นสมรภูมิอย่างดีสำหรับคนสองคน อธิปพลิกกายขึ้นนั่งตอนที่สองมือโอบร่างจอมขวัญให้ขึ้นมานั่งทับบนตัก ริมฝีปากหนาอุ่นคอยแต่จะแวะเวียนไปบดเบียดกับริมฝีปากของจอมขวัญสลับกับซุกไซ้คอขาวเรื่อยลงมาถึงแผ่นอกที่ไม่มีเสื้อเชิ้ตปิดบัง สองมือหนาฟ้อนเฟ้นอยู่ใต้เสื้อ บีบขยี้ยอดอกจนได้ยินเสียงครางหวานหูแผ่วเบา
“อ๊ะ! อื้อ…เดี๋ยว…เดี๋ยวมีคนเห็น…อ่า…”
“พี่ปิดประตูแล้ว”
“อ่า…ต…แต่…อ๊ะ! ซี้ด!” เล็บตัดสั้นแต่เมื่อจิกลงบนยอดอกที่เป็นจุดรวมประสาทแล้ว ก็ทำเอาจอมขวัญแอ่นสะท้านได้ไม่ยาก กระดุมสามเม็ดบนถูกปลดด้วยริมฝีปากของอธิป ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะเข้าดูดดุนยอดอกแข็งสีเข้ม
“คุณย่า! ทำอะไรอยู่ครับ!” เสียงร้องถามดังเข้ามาในโสตประสาททำเอาสองหนุ่มที่กำลังมัวเมาไปกับรสสัมผัสของกันและกันหยุดกึกแล้วหันขวับไปมองที่ประตูห้องทันที บานประตูที่อธิปกล้าสาบานว่าเขาปิดสนิทดีแล้วตอนที่เข้ามา มาบัดนี้มันถูกแง้มไว้เพียงนิดเดียว หากแต่นิดเดียวก็พอจะเห็นแล้วว่ามีลูกตาของใครบางคนแอบส่องเข้ามา
“เฮ้ย!” จอมขวัญที่นั่งทับอยู่บนตักคนรักถึงกับกระเด้งตัวออกมายืนห่างจากโซฟาทันที ในขณะที่อธิปถึงกับต้องกลืนน้ำลายระงับอารมณ์แล้วสางผมไปมาอย่างงุ่นง่าน บานประตูที่ถูกแง้มถูกเปิดผลัวะพร้อมด้วยหัวกลมๆของเด็กชายขนมยื่นเข้ามา
“อ๊ะ! อาโตอาของขวัญ” เด็กฉลาดผู้เป็นอนาคตของชาติเอ่ยปากเมื่อเห็นคุณอาทั้งสองอยู่ในห้อง เจ้าตัวทำคิ้วขมวดมุ่นก่อนจะหันมามองผู้ย่าที่ยืนบิดไปบิดมาด้วยความเขินที่ถูกจับได้ว่าเธอกำลังแอบดูหลานชาย
“คุณย่าแอบดูอาโตกับอาของขวัญทำไม” มีหลานฉลาดเป็นเรื่องน่าภูมิใจ แต่บางทีคุณพัชรีก็อยากให้เจ้าขนมฉลาดน้อยกว่านี้ลงสักหน่อย จะได้ไม่ถามเธอเยอะแบบนี้
“ย่า…ย่าไม่ได้แอบดูนะ! ย่ามาตามอาของขวัญกับอาโตไปกินข้าว!”
“แต่เมื่อกี้ขนมเห็นคุณย่ายืนแอบดูไม่ใช่เหรอ!” นอกจากจะเป็นเด็กฉลาดแล้ว เด็กชายขนมยังซื่อสัตย์สุดๆ เห็นว่าย่าแอบดูก็บอกว่าแอบดู
“อุ๊ย! ขนมพูดอะไรแบบนั้น!” คุณพัชรีรีบปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนจะหันมายิ้มแห้งๆให้จอมขวัญและอธิปที่ทั้งสองหนุ่มไม่ยอมมองหน้าเธอทั้งคู่
อธิปนั่งอยู่บนโซฟา มองเลยออกไปนอกหน้าต่าง แต่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย เข็มขัดถูกปลด ส่วนจอมขวัญยืนอยู่ไม่ไกลจากโซฟา กระดุมเสื้อสามเม็ดบนถูกปลดหมดแล้ว แถมคอยังแดงเป็นเปื้อนเพราะถูกไซ้เมื่อครู่ สายตาเอาแต่มองภาพบนโทรทัศน์…หากแต่…คุณพัชรีรู้ ไม่มีใครทำท่าว่าจะสนใจเธอก็จริง แต่ทั้งอธิปและจอมขวัญหูผึ่งฟังที่เธอคุยกับหลานทั้งสิ้น! และเธอรู้ว่าเวลานี้จอมขวัญและอธิปอธิษฐานให้เธอพาเจ้าเด็กชายขนมไปให้พ้นรัศมีห้องโดยเร็วที่สุด และที่สำคัญต้องปิดประตูให้ด้วย!!
“ขนม ย่าว่าเราลงไปในโต๊ะกันเถอะ ป่านนี้ข้าวเย็นเสร็จแล้วล่ะ”
“ขนมหิวพอดีเลย” เด็กชายขนมลูบท้องกลมๆของตัวเอง หากแต่ไม่วายหันมาทางคุณอาทั้งสองที่ยังยืนเงียบ
“อาของขวัญกับอาโตไปกินข้าวกันเถอะ!”
“เดี๋ยวพวกอาเขาก็ตามลงไปเองแหละ ขนมไปกับย่าก่อนนะ” คุณพัชรีรีบพาหลานชายหนีจากที่เกิดเหตุ แม้จะอายุไม่น้อยแล้ว แต่เรี่ยวแรงยังมีเยอะขนาดที่ลากหลานชายตัวอ้วนกลมออกมาได้ ตามด้วยการปิดประตู หากแต่ก่อนที่ประตูจะปิด เสียงของเด็กชายขนมก็ดังลอดเข้ามาในห้องอย่างที่ทำเอาจอมขวัญแทบจะเป็นลม
“คุณย่าครับ ทำไมอาโตกับอาของขวัญแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย เสื้อผ้าหลุดรุ่ยเชียว”
“….” ไม่มีคำตอบเป็นคำพูดจากปากคุณย่าพัชรี ส่วนจอมขวัญก็รีบรวบสาบเสื้อเข้าหากันแล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำทันที อธิปมองตามคนรักก่อนจะหงายศีรษะไปด้านหลังแล้วถอนหายใจเฮือก
…ดูเหมือนเขาจะ ‘ต้องอด’ ไปอีกนานแน่ๆเลยคราวนี้…
……………………………………….
11 สิงหา
บ้านเรือนไทยวิมลกิตติมีงานเลี้ยงฉลองล่วงหน้าให้แก่วันแม่ งานนี้รวบรวมพลพรรคแม่ๆมาให้เจอกัน เหมือนเป็นงานปาร์ตี้สังสรรค์สมาคมสาวช่างฝันรุ่นใหญ่อย่างไรอย่างนั้น และพอสมาชิกอันประกอบด้วยคุณรุ่งทิพ คุณกนกนุช และคุณพัชรีพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว เรื่องที่หยิบยกมาพูดคุยก็ไม่พ้นเรื่องดาราหนุ่มๆขวัญใจมหาชน และเรื่องลูกหลาน…โดยเฉพาะวันนี้ มีทรอปิคพิเศษที่คุณพัชรีอยากเล่ามาตั้งแต่สัปดาห์ก่อน แต่เพิ่งมีโอกาสได้พบหน้าเพื่อนทั้งสองในวันนี้ เลยต้องจัดชุดใหญ่ชนิดให้ฟังกันหูแฉะ
“แล้วยังไงต่อคะคุณรี!”
“แหม! จะยังไงล่ะคะ! ยังไม่ทันจะถอดเสื้อ เจ้าขนมก็ดันส่งเสียงโหวกเหวก! อดเลยล่ะค่ะ!!” สองสาวผู้ร่วมสมาคมอย่างคุณรุ่งทิพและคุณกนกนุชห่อไหล่อย่างผิดหวังไปตามๆกัน เมื่อคุณพัชรีไม่สามารถให้ข้อมูลมากไปกว่านี้ได้อีกแล้ว เรื่องความรักของอธิปและจอมขวัญไม่ใช่เรื่องปิดบังสำหรับพวกเธอก็จริง แต่ตอนที่พวกเขา ‘รัก’ กันกลับเป็นเรื่องที่หาดูยากยิ่งกว่าสุริยุปราคา!!
“นี่นุชจะได้เห็นสักครั้งก่อนตายมั้ยคะเนี่ย! เวลามาค้างที่บ้านนุชก็เหมือนกันนะคะ ไม่มีหรอก!ไอ้ประเภทกอดไหล่จับไม้จับมือน่ะ! ไม่เห็นใจพวกแม่ๆโรแมนติกอย่างพวกเราเลยนะคะ! พวกดาราเขายังมีเซอร์วิสแฟนๆ นี่อะไร้! จะเซอร์วิสแบบพวกดารามั่งก็ไม่ได้!” คุณกนกนุชไม่วายตัดพ้อด้วยความเสียดาย
ตอนนี้เธอได้เห็นหน้าหลานย่าที่เกิดจากลูกชายคนเล็กแล้ว สิ่งเดียวที่เหลืออยู่และยังไม่สมหวังเสียทีคือได้เห็นลูกชายคนโตสวีทหวานกับคนรักบ้าง! แต่ไม่รู้ว่าชาติหน้าจะมีโอกาสมั้ย ในเมื่อสองคนนั้นทำตัวเหมือนเป็นเพื่อนพี่น้องธรรมดาๆไม่มีอะไรในกอไผ่! เป็นคนรักกันแท้ๆ!! แสดงออกต่อหน้าคนแก่บ้างก็ได้! ไม่หัวใจวายหรอก!!
“รุ่งว่า พวกเราน่าจะลองสืบดูนะคะ!” คุณรุ่งทิพเป็นตัวตั้งตัวตีในแทบทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องของอธิปและจอมขวัญนั้น เธอแสดงออกชัดเจนว่าเป็นฝ่ายสนับสนุนและ ‘ขาจิ้น’ คนหนึ่งของกลุ่ม!
“สืบยังไงคะคุณรุ่ง?” คุณพัชรีรีบขยับเข้าหา
“ของอย่างนี้ไม่ยากค่ะ! เอาตามนี้นะคะ…” ว่าแล้วสามสาวสมาคมนิยมละครไทยก็จับกลุ่มวางแผน ในขณะที่คุณเทิดศักดิ์และคุณชัยที่นั่งอยู่ไม่ไกลได้แต่มองหน้ากันแล้วพากันถอนหายใจเฮือก
“ลูกมันก็รักกันดี นี่ก็ยังอยากจะรู้ว่ามันรักกันยังไง ถ้าไม่ได้เห็นจูบกัน คงตายตาไม่หลับ” คุณเทิดศักดิ์บ่น แม้ในใจจะอยากรู้เรื่องของอธิปและจอมขวัญไม่ต่างจากภรรยา แต่เขาก็รู้จักเก็บอาการและสอดส่องเอาด้วยสายตา อะไรที่นอกสายตาไปแล้วก็ไม่ไปตามสืบตามแคะ
“เขาถึงได้บอก พวกแม่ๆน่ะชอบทำเรื่องลูกให้กลายเป็นเรื่องของตัวเองเสมอ” คุณชัยพูดแล้วทอดหายใจยาวเหยียด สายตามองลงไปยังประตูบ้านที่กำลังถูกเลื่อนออก รถคันโตของจักรกฤษณ์ขับเข้ามาก่อน ตามด้วยรถของอธิปที่คาดว่าจะมีจอมขวัญมาด้วย และรถของอานุภาพน้องชายของอธิป ตบท้ายด้วยรถของน้ำทิพย์
…ลูกหลานพร้อมหน้า…ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้วสำหรับชีวิตในบั้นปลาย คุณชัยกล้าพูดว่าหากวันนี้หมดลม เขาก็ยินดี แม้จะเสียใจแต่ไม่เสียดาย เพราะรู้ว่าวันนี้เขาทำหน้าที่ทั้งพ่อ ทั้งลุง ทั้งปู่ครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว
“คุณปู่ชัย! คุณปู่เทิด! สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ!!” พวกหลานๆรุ่นเล็กที่ลงจากรถแต่ละคันเงยหน้าขึ้นตะโกนพร้อมยกมือไหว้แถมรอยยิ้มอีกหนึ่งกระบุง
เสียงเจี๊ยวจ๊าวโหวกเหวกจากข้างล่าง ทำเอาสาวๆสมาคมนิยมละครไทยรีบสลายตัวมาโผล่หน้าที่เฉลียง เด็กๆพากันยกมือไหว้ทักทายพวกเธอ ก่อนจะพากันเดินขึ้นเรือนมาหา รั้งท้ายด้วยลูกหลานรุ่นใหญ่ที่แต่ละคนอายุไม่น้อยแล้ว แต่อานุภาพก็ยังปากมากจุดอารมณ์หงุดหงิดให้จักรกฤษณ์เสมอ จอมขวัญยังคงเป็นสุภาพบุรุษสำหรับผู้หญิง เพราะไม่ว่าจะกับน้ำทิพย์หรือภรรยาของอานุภาพเขาก็ดูแลพาขึ้นบันไดชนิดที่สามีของผู้หญิงทั้งคู่ไม่ต้องทำอะไร ในขณะที่อธิปยังคงเงียบขรึมพูดน้อย แม้จะมีเพื่อนคุยเป็นสามีของน้ำทิพย์ก็ตามที
เสียงเด็กๆเจี๊ยวจ๊าวโหวกเหวกดังไปทั่วบ้านเรือนไทย โดยเฉพาะเจ้าขนมที่อวดยกใหญ่ว่าเรียงความวันแม่ที่เขียนถึงอาโตนั้นได้เป็นตัวแทนห้องไปคว้ารางวัล ‘ชมเชย’ จากการประกวดระดับโรงเรียน ความโหวกเหวกนี้ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นเรื่องคุ้นหูคุ้นตาของคุณชัยและคุณพัชรีเพราะสองพี่น้องจักรกฤษณ์และจอมขวัญยังวิ่งตึงตังเป็นเด็กๆ และมันก็เงียบสงบลงเมื่อคนทั้งคู่เติบโตเป็นผู้ใหญ่ หากแต่วันนี้…ความโหวกเหวกนั้นหมุนวนกลับมาอีกครั้ง
คุณพัชรีได้ยินเสียงพูดคุยของคนนับสิบอื้ออึงอยู่ในหัว หากแต่ความรู้สึกของหญิงชรากลับไม่นึกรำคาญมันเลยสักนิด เธอมองดูลูกหลานที่อยู่ตรงหน้าด้วยความปลื้มปริ่ม น้ำตาคลอหน่วยด้วยความยินดีที่ได้มีโอกาสเห็นภาพนี้
…คนแก่หลายคนหลงลืมลูกหลานเพราะความชรา หากแต่คนแก่อีกหลายคนก็ต้องอยู่กับความชราโดยที่ไม่มีลูกหลานมาเหลียวแล เธอโชคดี…โชคดีที่เธอยังจำลูกหลานได้ทุกคน และโชคดีที่ลูกหลานยังไม่ทิ้งเธอให้โดดเดี่ยว เธอยังมีพวกเขาอยู่เคียงข้าง ไม่ว่าจะวันนี้ หรือวันไหน…
“เป็นอะไรไปรี” คุณชัยก้มลงถามเสียงเบา เมื่อเห็นภรรยาได้แต่ยืนยิ้มเงียบๆผิดวิสัยคุณพัชรีผู้แสนพูดเก่ง
“ฉันดีใจค่ะ ขอบคุณนะคะที่คุณแต่งงานกับฉัน ทำให้ฉันได้มีลูกดีๆ มีหลานดีๆแบบนี้”
“หมดห่วงลูกหลานได้แล้วสินะ”
“ค่ะ เหลือเหลนกับโหลน”
“หื้อ?”
“เหลนกับโหลนไงคะ ลูกหลานของพวกเด็กๆ”
“แต่พวกนั้นยังใช้เด็กหญิงเด็กชายกันอยู่เลยนะ!”
“อุ๊ย! ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ! เด็กๆสมัยนี้โตเร็วจะตาย! ทุกคน! ไปที่โต๊ะกินข้าวได้แล้วจ้ะ! อาหารเสร็จหมดแล้วล่ะ” ว่าแล้วคุณพัชรีก็ต้อนทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ไปที่กลางเรือน ซึ่งมีโต๊ะหลายตัวนำมาต่อยาวเหยียดสำหรับงานเลี้ยงวันแม่ในค่ำคืนนี้ และก่อนที่จะได้เริ่มลงมือรับประทานอาหาร เด็กๆที่เตี๊ยมกันมาหลายวันก็พากันตะโกนประสานเสียงดังลั่นโต๊ะ
“คุณย่า/คุณยาย สุขสันต์วันแม่!!!!”
แน่นอนว่าคนเป็นย่าคนเป็นยายถึงกับน้ำตาไหลพรากด้วยความปลาบปลื้ม โดยเฉพาะคุณพัชรีที่มักจะอ่อนไหวกับเรื่องซาบซึ้ง และแม้จะเป็นมื้อที่หญิงชราทั้งโต๊ะกินข้าวเคล้าน้ำตา หากแต่เป็นน้ำตาแห่งความปลื้มปิติที่พวกเธออยากจะปล่อยให้มันไหลออกมาทุกๆปี
…สุขสันต์วันแม่…
…แม่ผู้ให้กำเนิด…
…แม่ผู้เลี้ยงดู…
…แม่ผู้เสียสละ…
…แม่…
…คำสั้นๆสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆที่มีสถานะที่ยิ่งใหญ่เสมอ…
………………………………………
((แถม))
จักรกฤษณ์ วิมลกิตติยืนเลือกผ้าคลุมไหล่ด้วยใบหน้าหงุดหงิด คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันชนิดที่ทำให้หน้าดุยิ่งดูดุกว่าเดิมเป็นสองเท่า พนักงานสาวประจำแผนกเครื่องนุ่งห่มสตรีได้แต่ยืนมองคุณลูกค้ากิตติมศักดิ์จากไกลๆ เธอรู้ว่าเขาคือจักรกฤษณ์ วิมลกิตติไฮโซพ่อหม้ายหนุ่มลูกสามที่ครองตัวโสดมาหลายปี แน่นอนว่าเรื่องของเขาลงในหน้าซุบซิบของหนังสือพิมพ์บ่อยๆ และเรื่องที่ถูกแซวบ่อยที่สุดก็คือเรื่องที่เขาโมโหร้ายและโวยวายไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน นั่นเลยเป็นสาเหตุให้พนักงานสาวไม่กล้าเข้าไปยุ่มย่ามเขามากกว่านี้
“เอาไงดีวะเนี่ย!” จักรกฤษณ์ได้แต่บ่นกับตัวเอง เพราะเลือกไม่ถูกว่าควรจะซื้อผ้าคลุมไหล่สีไหนไปเป็นของขวัญวันแม่ สุดท้ายชายหนุ่มก็วางทั้งสองผืนลงตามเดิม แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมากดหาน้องชาย
“ฮัลโล ไอ้ขวัญ”
‘มีไร’ จอมขวัญรับคำเสียงเอื่อยเฉื่อยตอบกลับมา
“แกซื้ออะไรให้แม่วะ”
‘แม่? ป้ารีน่ะเหรอ’
“เออ” แม้ปากจะตอบน้องชาย แต่สายตาจักรกฤษณ์ยังเพ่งอยู่ที่ผ้าคลุมไหล่สีฟ้าน้ำทะเลและสีเหลืองนวลทั้งสองผืนอย่างตัดสินใจไม่ได้
‘ไม่ได้ซื้อ แต่ฝากเพื่อนพี่โตไปขอลายเซ็นดารามาให้’ พอรู้ว่าน้องชายจะให้อะไรเป็นของขวัญวันแม่ แม้จะอยากด่าว่าช่างเป็นของขวัญที่ไม่ลงทุนเอาเสียเลย แต่จักรกฤษณ์ก็รู้เช่นเห็นชาติว่ามารดาของเขาจะต้องเห่อ ‘ของขวัญ’ ชิ้นนี้ไปจนกว่าลมหายใจจะดับสิ้น
‘พี่จักรซื้ออะไรล่ะ’
“ว่าจะซื้อผ้าห่ม…”
‘ผ้าห่ม?!!!’
“ก็…ผ้าที่เอาไว้ห่มเวลานั่งในรถไง”
‘ผ้าคลุมรึเปล่า’
“เออๆ นั่นล่ะ สีฟ้าหรือสีเหลืองดีวะ”
‘ป้ารีชอบสีชมพู’ เสียงที่ตอบกลับมาของน้องชายนั้นบอกทีท่าว่าเอือมระอาอยู่ในที ที่จักรกฤษณ์ไม่รู้ว่าแม่ตัวเองชอบสีอะไร
“งั้นเหรอ”
‘ก็งั้นน่ะสิ ลูกอะไรไม่รู้ว่าแม่ตัวเองชอบสีอะไร…อ้าว พี่โต มาแล้วเหรอ รอแปบนึง ขอคุยกับพี่จักรก่อน’ ประโยคหลังนั้น เหมือนจอมขวัญหันไปคุยกับอธิป จักรกฤษณ์เหลือบตามองนาฬิกาบนข้อมือเห็นว่าเป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้ว อธิปคงมารับจอมขวัญไปทานข้าว
“งั้นแค่นี้นะ แล้ววันที่ 11 แกกลับไปกินข้าวที่บ้านใช่มั้ย”
‘ไป’
“เออ ไว้เจอกันแล้วกัน” เขาและจอมขวัญวางสายจากกัน จักรกฤษณ์จึงหันกลับไปสนใจผ้าคลุมไหล่ต่อ ทว่า ไม่ทันได้เรียกหาพนักงานมาถามหาผ้าคลุมไหล่สีชมพู ใครบางคนก็เข้ามาหยุดยืนข้างเขา
“ผ้าคลุมไหล่? ซื้อให้เมียเหรอ” ไม่ต้องหันมอง จักรกฤษณ์ก็รู้ทันทีว่าเป็นเสียงใคร หากแต่ลูกหลานบ้านวิมลกิตติไม่เคยถูกสอนว่าให้หลบสายตาใคร จักรกฤษณ์จึงหันกลับไปมอง ทั้งๆที่รู้ทั้งรู้ว่าเจ้าของเสียงคือ…ทรงพล…
“เอ้า! ไม่ตอบ หรือว่ากะเก็บเป็นความลับ ไม่ดีนะ ผู้หญิงเสียหายได้”
“ไม่รู้อะไรอย่าพูด!” สำหรับจักรกฤษณ์ ทรงพลยังเป็นบุคคลที่น่าหลีกหนีให้ไกลห่างเป็นที่สุด เขารู้สึกว่าการกระทำ คำพูด หรือแม้แต่ความคิดของมันไม่ถูกโฉลกเขา อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย กระทั่งหน้าตาของมัน จักรกฤษณ์ก็รู้สึกว่าไอ้หน้าตายียวนแบบนี้มันขวางหูขวางตากันเหลือเกิน!!!
“ไอ้ขวัญเป็นยังไงบ้าง กูไม่ได้เจอมันอีกเลย”
“มันสบายดี และเป็นคนดีขึ้นเยอะตั้งแต่เลิกเจอมึงนั่นล่ะ” ทรงพลหัวเราะน้อยๆ จักรกฤษณ์ยังช่างต่อปากต่อคำเสมอ
“งั้นฝากบอกมันที ว่ากูยังคิดถึง ‘ลูกค้าเก่า’ อยู่เสมอ” จักรกฤษณ์มองคนพูดตาขวาง แต่ทรงพลยังกระตุกยิ้มกวนประสาทไม่หยุด หากแต่ไม่ทันที่สองหนุ่มจะได้พูดอะไรต่อ เด็กชายคนหนึ่งก็เดินตรงมาจากแคชเชียร์พร้อมถุงสินค้าในมือ
“ลุงพลครับ เสร็จแล้วครับ โรมเลือกของขวัญคุณยายเป็นผ้าคลุมไหล่นะครับ” เด็กชายที่อายุมากกว่าลูกคนโตของจักรกฤษณ์ไม่กี่ปีนั้น แม้จะไม่มีส่วนใดเกี่ยวข้องกับบ้านวิมลกิตติเลยแม้แต่นิดเดียว แต่จักรกฤษณ์ก็ระลึกอยู่เสมอว่าเด็กคนนี้เกิดมาให้เขาลบล้างความรู้สึกผิดบาปในใจ
…เงินของเขา เป็นค่าทำคลอดเด็กคนนี้…แม้ว่าลุงของเด็กคนนี้จะมีปัญญาจ่ายค่าทำคลอดเหล่านั้นเองก็ตามที…แต่ทรงพลก็ยังยินยอมให้เขาเป็นคนออกค่าใช้จ่าย…
“เอ่อ…เพื่อนลุงพลเหรอครับ” เด็กชายหันไปถามทรงพล เมื่อเห็นจักรกฤษณ์ยืนอยู่ตรงหน้า
“สวัสดีซะสิ” จักรกฤษณ์เคยเจอเด็กคนนี้แล้วครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน แต่มันก็นานเกินไปที่เด็กชายจะจำหน้าเขาได้
หลานชายของทรงพลยกมือไหว้เขา จักรกฤษณ์ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ยกมือรับไหว้
“ขอตัวก่อนแล้วกัน” ทรงพลว่าอย่างนั้น แล้วขอถุงสินค้าจากหลายชายมาเปิดดู ก่อนจะหันมากระตุกยิ้มใส่จักรกฤษณ์อีกที
“เมื่อกี้ มึงบอกไอ้จอมว่าจะซื้อผ้าคลุมไหล่สีชมพูให้แม่มึงเหรอ เสียใจว่ะ กูได้ผืนสุดท้ายมา” ว่าแล้วทรงพลก็หยิบของในถุงออกมาให้จักรกฤษณ์ดูเป็นขวัญตา ผ้าคลุมไหล่แบบที่เขาคิดจะซื้อให้มารดาเป็นของขวัญวันแม่อยู่ในมือของทรงพลจริง และมันเป็นสีชมพูจริง!
“ไปกันเถอะโรม” แล้วทรงพลก็พาหลานชายเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งคนอารมณ์เสียเอาไว้เบื้องหลัง
…จักรกฤษณ์บอกแล้วว่าการกระทำ คำพูด และความคิดของไอ้ทรงพลไม่ถูกโฉลกกับเขาเป็นที่สุด กระทั่งของขวัญวันแม่ มันยังซื้อตัดหน้าเขาเลย!!!!...
“ซื้ออย่างอื่นก็ได้เว้ย!!” หนุ่มใหญ่ได้แต่พูดไล่หลังอย่างหัวเสีย แล้วเดินปึงปังไปหาของขวัญที่อื่นทันที ไม่ทันได้รู้แม้แต่น้อยว่าทรงพลหันกลับมามองอีกครั้ง ก่อนจะก้มลงบอกหลานชาย
“ผู้ชายคนนั้นเขาไม่ใช่เพื่อนลุงหรอก โรม…” เด็กชายทำหน้างง ในขณะที่คนเป็นลุงกลับยิ้มเจ้าเล่ห์
“…แต่เขาเป็นเพื่อนซี้ลุงเลยล่ะ เพราะงั้น โรมต้องสนิทกับพวกลูกหลานบ้านวิมลกิตติเข้าไว้นะ!”
…แล้วปีศาจร้ายนามว่า ‘ทรงพล’ ก็วางหมากถึงรุ่นลูกรุ่นหลานนั่นเอง!!!...
FIN
ปวดไมเกรน และเจ็บกระเพาะ แต่ขอกรี๊ดดังๆให้ทรงพลลลลลลลลลลล
จริงๆแล้ว ตอนนี้เขียนมาเพื่อเซอร์วิสคุณพัชรี แต่มีหลายคนอยากอ่านทรงพลจักรกฤษณ์ เลยจัดมาให้เล็กๆนี่ล่ะ ฮ่าฮ่า
ส่วนพี่โตของขวัญ จะบอกว่า มีตอนพิเศษอีกอันที่...ไม่มีใครมาขัดและแอบดู แต่มันยังไม่เสร็จเรียบร้อยดี ถ้าเขียนเสร็จจะเอามาลงให้อ่านนะจ๊ะ
ยังไงก็ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามเรื่องนี้มาจนถึงตอนล่าสุดนี้นะคะ ขอบคุณที่ยังเก็บพี่โต ของขวัญ ฯลฯ เอาไว้ในใจ จะพยายามเข็นตอนพิเศษออกมาให้อ่านแก้คิดถึงเรื่อยๆ เท่าที่จะทำได้ ส่วนเรื่ององค์ชายเลี้ยงหอย จะรีบมาลงให้เร็วที่สุดค่ะ (แต่ช่วงนี้ที่บริษัทยุ่งมากเลยอ่า)
ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยนะคะ
-
ขอบคุณมากเลยค่าสำหรับตอนพิเศษ
อยากเป็นป้ารีได้แอบดู
แต่เป็นคนอ่านดีก่า เพราะไม่ต้องลุ้นอย่างป้ารี
ได้อยู่ในเหตุการณ์เต็ม ๆ
เพราะฉะนั้นรอตอนพิเศษที่...ไม่มีคนมาขัดจังหวะนะคะ
-
เกือบฟินล่ะพี่โต ของขวัญ
-
กรี๊ดดดรัวๆเลยค่ะ
ฮ่าๆ บ้านนี้เขาน่ารักกันทั้งบ้านจริงๆ
ทั้งเด็ก ทั้งผู้ใหญ่
แหม น้องขนมนี่จะให้คุณย่าดูอะไรดีๆหน่อยก็ไม่ได้นะ มาขัดอย่างนี้
ขัดใจทั้งป้า ขัดใจทั้งคนอ่านเลยน้า อิอิ
ขอบคุณคุณบัวที่มาลงนะคะ รอตอนพิเศษของของขวัญและพี่โตแบบไม่มีคนมาขัด
สุขสันต์วันแหม่ด้วยค่าาา อิอิ
-
หวานอ่ะ น้องขนมน่ารักจังเลย
-
:กอด1: ขอบคุณค่ะ มาอ่านตอนนี้แล้ว ปลื้มใจสุดๆ หายคิดถึงไปนิดหนึ่ง ย้ำว่านิดหนึ่ง อิอิ จะรอ ตอนต่อไปนะค่ะ
-
ดีใจที่มีทรงพล กะจักรกฤษณ์ แถมมาด้วย ชอบคู่นี้มาก :katai2-1:
อยากให้ลงล็อกกันซะที :hao5:
ว่าแต่นี้จะให้มีถึงลูกถึงหลานเลยใช่ปะครับ รออ่านอยู่นะ อิอิ :hao7:
-
อย่าว่าแต่ป้ารีเลยจ้า คนอ่านก็อยากเห็นเหมือนกัน อิอิ
-
น่ารัก อบอุ่น หวานละมุนละไม ถูกใจจริงๆ
อยากไปเข้าสมาคมกับเหล่าคุณป้าด้วยอ่ะค่ะ อยากไปแอบดูด้วยบ้างอ่า :mew2:
-
ทรงพลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล :z3:กวนทรีนมากค่ะ
มากวนพี่จักรบ่อยๆนะ กะลังวัยทองได้ที่
-
:hao5: อร้ายยยดีใจ ขอบคุณ. คุณDesairมากนะคะ ที่มาต่อเรื่องของของขวัญกับพี่โตให้หายคิดถึง :-[
พี่โตกับของขวัญยังสวีทกันจนน่าอิจฉาเหมือนเดิมเลยอ่ะ :impress2:
แอบตลกกับบรรดาแม่บ้านหลังข่าวจริงๆ5555 :m20:
พี่จักรไม่รอดแน่ๆ ดูท่าทางทรงพลวามแผนถึงรุ่นลูก รุ่นหลานเลยที่เดียว :laugh:
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :z1: :L2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงอ้ะ
รอตอนพิเศษตอนต่อไปนะคะ
:katai5: :katai5: :katai5:
-
:o8: :-[ :impress2:
อาาาาาา
อยากให้คุณบัว ทำให้คู่ ทรงพล & จักรกฤษณ์ นั้นลงเอย ได้เสียเป็นผัวเมีย เมียผัวกันจริงๆ เลยค่ะ
ถ้าไม่ลำบากจนเกินไป รบกวนคุณบัวได้โปรดกรุณาสนองนีดดดดดดดดดดดส์ ให้คนอ่านตาดำๆ สมหวังจะได้มั้ยคะ
เค้าไม่ไหวแล้วอ่ะ ทรงพล & จักรกฤษณ์ จะน่ารักไปไหนเนี่ยยยยย :katai1:
-
"...ไม่มีใครมาขัดและแอบดู "
รอตอนนี้ๆ
-
มันจะมีโรมกับขนมมั้ยนะ
-
เจ้าขนมนี่ก็น่ารักจริงๆเชียวลูก :hao5:
อบอุ่นใจใว้ากก อยากอ่านอีก :mew2:
-
ทรงพลนี่แสบเสมอต้นเสมอปลายจริงๆเลยอ่ะ 55555555555
สารภาพว่าตอนแรกเชียร์คู่พี่จักรกับทรงพลนะ อิอิ :impress2:
-
เด็กถ้าไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวหรือเรื่องที่ทำให้เด็กช็อค
เขาจะพูดทุกอย่างที่เจอออกมาหมดจริงๆ คอนเฟิร์ม
แต่พูดเยอะขนาดนั้น อาของขวัญคงเขินแย่ :hao7:
ฮา บรรดาแม่บ้านละครหลังข่าวมาก :jul3:
ทรงพลมาให้คนอ่านจิ้นไปไกลอีกแล้ว
รอตอนพี่โตกะของขวัญไม่โดนขัดจังหวะชะเดิ๊บๆนะจ๊ะ :กอด1:
-
ขนมนี่แสบได้ใจจริงๆเลย
-
อยากอ่านตอนที่ไม่มีคนมาขัดนั่นแหละคะ 555 :katai1:
อยากอ่านภาคจัรกฤษณ์ ทรงพลเป็นภาคต่อไปด้วยนะคะ :katai4: :L2:
-
ปวดไมเกรน และเจ็บกระเพาะ หายทันทีที่เจอทรงพล :m20: :m20:
-
อยากตีก้นขนมแรงๆสักหนึ่งที โถๆกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย
ค้างเล็กๆตามป้ารี ตั้งหน้าตั้งตารอตอนที่ไม่มีใครขัดอย่าใจจดจ่อ :z1:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ เรื่องนี้อ่านทีไรก็อบอุ่นเป็นเรื่องโปรดเลย ดูอย่างน้องขนมถึงคุณแม่ไม่อยู่เเล้ว
แต่ก็ไม่เคยรู้สึกว่าขาด :L2: :กอด1: :L2:
-
จะมีเรื่องของรุ่นลูกรุ่นหลานอีกไหมค่ะ อยากอ่านอ่ะ
ตอนนี้ซึ้งจนน้ำตาไหลเลย
ขอบคุณที่เอาตอนพิเศษๆมาให้อ่านค่ะ
-
อ่านกี่ที่ก็สนุก
พี่โตก็ยังคงเป็นพี่โตคนเดิมที่อบอุ่นน่ารักเสมอ ><
ชอบน้องขยม 555+ ฮาและกวนได้ใจป้ามากลูก
คุณพัชรีนี่ต้องเป็นตัวเราในอนาคตแน่ๆ ก๊ากกกกกกก
มีมาแอบดูแล้วเอาไปเม้าท์ต่อ 55+ ชอบๆ
อ่านเรื่องนี้กี่ทีก็ได้ความอบอุ่นแบบครอบครัวนะคะ อ่านแล้วอุ่นใจ
รออ่านตอนพิเศษอีกเรื่อยๆน้าาาา :mew2:
-
มีมาให้หายคิดถึง ชอบจังเลย ฮาคุณป้ารีมาก มีแอบดูหลานๆด้วยนะเนี่ย ขำมาก
พี่จักรกะทรงพล ว๊ายๆๆๆๆ กรี๊ดกะคู่นี้เบาๆ
ปล.จะรอตอนพิเศษตอนหน้านะคะ รักเรื่องนี้มากๆ
-
อ่านแล้วจะกรี๊ดค่ะคุณบัว! ขนม หนูมาเล่นที่บ้านป้าสักวันได้ไหม
อยากปวดหัวอย่างนี้บ้าง 555 / อ่านถึง "คุณย่า ทำอะไรอยู่ครับ"
แล้วขำก๊ากเลยค่ะ คุณพัชรีตามติดยิ่งกว่านิยายอีก!
ทรงพลก็ยังคงจิกกัดจักรกฤษณ์ต่อไป ...
ที่สำคัญ ชอบความอบอุ่นของครอบครัวนี้มากค่ะ อ่านกี่ทีก็ยังรู้สึก
ถึงความรักความผูกพันที่มีต่อกัน / ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษวันแม่นี้ค่ะ
ขอให้งานหายยุ่งไวๆและยังรอคอยองค์ชายหอยอยู่เสมอค่ะ :กอด1:
-
เด็กชายขนมน่ารัก แต่ขัดใจขาจิ้นจริงเชียว!! อดเห็นฉากสวีทเลย อยากรู้แม่ๆ วางแผนไรกัน แต่แหม!! ป้ารีน่าจะขอของขวัญวันแม่จากของขวัญเป็นฉากสวีทหวานกับพี่โตนะ อิอิ
-
พี่โตอด เกือบฟินแล้ว 5555
ขนมมาขัดจังหวะ อิอิ
-
ขนมตัวแสบบบบ 55555555+
เพิ่งจะหยิบหนังสือมาอ่านตอนพิเศษแก้คิดถึง
พอมาเปิดเวปก็เจอตอนพิเศษสนุกๆอีก
ขอบคุณมากๆนะคะ มีความสุขมากจริงๆที่ได้อ่านค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องบัวน่ารักที่สุด มีตอนพิเศษมาให้อ่านอีกแล้ว :mew1:
ชอบคุณพัชรี มาก มาก มาก อ่ะ o13 ขนมเอ๊ย ไม่น่ามาขัดเลยจริง ๆ
น้องบัวขา จัดฉากเซอร์วิสบริการ บรรดาสาว ๆ ละครไทยด้วยเถอะค่ะ
เด่วนี้ละครไทยมีฉากวาย ๆ หลายเรื่องน๊า เด่วจะไม่อินเทรน :z1:
รอตอนพิเศษ แบบไม่มีใครมาขัดนะคะ :impress2: ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
ป้ารีนี่ไอดอลเลยนะคะ 5555
อยากได้ชีวิตบั้นปลายแบบป้ารีจัง >.<
-
อ่านตอนเดดียวได้ครบทุกอารมณ์
ทั้งสนุก สุข ซึ้ง แถมมีซัมติงตอนสุดท้ายให้อยากรู้เข้าไปอีก
ขอบคุณนะค๊าาา
-
กรี๊ดดดดดดดดด จะมีให้ฟินต่อรุ่นเหลนใช่ไหมคร่า~~~
-
จะรออ่านตอนพี่โตไม่มีก้างนะค้า
-
ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยครอบครัวนี้
เจ้าขนมฉลาดจิงๆ 5555
ป๊าดดดด ได้อ่านพี่จักรกะทรงพลเพิ่ม
ดีใจจุงเบยยยย :hao6:
-
คุณอาของขวัญ กับหลานขนมน่ารักกันมาก
สงสารพี่โต กับป้ารีจริ๊งๆถูกขัดจังหวะ 555
รอตอนหวานๆของทั้งคู่ค่า พาหนูขนมมาด้วยได้ป่าวคะ หลงรักแล้ว :L2:
จะจิ้นจะฟินยันหลานเหลนเลยคะ :pig4:
-
ชอบมากค่ะ ชอบพี่โต ของขวัญ ป้ารี น้องขนมน่ารักมากมาย ขอบคุณคุณบัวมากที่มีนิยายดีๆมาให้อ่าน เสียดายจะมีรีปริ้นท์ไหมคะ อยากได้มากๆค่ะ ปล.ขอบคุณล่วงหน้านะคะถ้าคุณบัวจะหามาให้ได้สัก1เล่ม
-
น่ารักทุกตัวละคร รวมไปถึงคนเขียนด้วย
ขอยคุณมากนะครับ :pig4:
สุขสันต์วันแม่นะครับ :L2:
-
ทรงพลจักรกฤษนี่ยังไง ๆ กันอยู่นะนั่น แล้วขนมเขียนเรียงความถึงโตว่ายังไงนะ น่าสงสัยจริง ๆ
-
บรรยากาศชื่นมื่นรื่นรมย์มาก
ไม่น่าเชื่อว่าพี่โต-ของขวัญจะไม่หลุดภาพหวานแก่สายตาแฟนรุ่นแม่ ๆ กันเลย เพราะทั้งคู่ออกจะร้อนแรงปานนั้น
ส่วนทรงพล-จักรกฤษ ถ้าคู่นี้ลงเอย วงการวายได้สั่นสะเทือนครั้งใหญ่แน่ ๆ
-
ดีใจ...ที่เปิดมาวันแม่ก็เจอ -วันแม่-
ป้ารีนี่ก็นะ อยากรู้กระทั่ง.....เอ่อ ก็ไม่ใช่ป้ารีคนเดียวซะหน่อย
ยิ่งปกติมาก คนรอบข้างก็ยิ่งอยากเห็นมาก...จัดให้ซะหน่อยมั้ย?? พี่โต ฮ่าๆ
ชักอยากรู้เนื้อความว่าขนมเขียนยังไง...รางวัลชมเชยเชียวนา ^^
เป็นครอบครัวที่สร้างเด็กน่ารักให้คนอื่นได้รู้จักและชื่นชมกัน
อ่อ...ท่าทางว่าภาคต่อคงไม่พ้นรุ่นหลานที่โดนวางหมากจากทรงพล เอิ๊กๆ...เค้าล้อเล่นน้าาาา อย่าตื้บเค้าาาา ^^"
-
ไม่ต้องรอรุ่นลูกหรอกค่ะ
เอารุ่นนี้เลยดีกว่านะคะ :hao6:
-
ครอบครัวนี้สุขสันต์มากกกกก
น่ารักสุดๆ
น้องขนมน่ารักมากกกกก
ไม่ไหวจะทน
-
:laugh:
-
ขนมจ๋าา ป้ารีเกือบได้เห็นช็อตเด็ดแล้วนะ เพราะหนูแท้ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆ ค่าาาา
มีตอนพิเศษบ่อยๆ นะคะ :mew1:
-
คิดถึงมากมาย.....
สุขสันต์วันแม่จร้าาาา
รอคอยตอนพิเศษตอนต่อไป.......รอคอย ลอยคอ!!!
-
ThankS
-
สุขสันต์วันแม่ค่ะ
-
มีหลานฉลาดจะทำอะไรก็ระวังกันหน่อยนะอาของขวัญกับอาโต
น้องขนมฉลาดและน่ารักจริงๆแต่ว่าเออหนูไม่น่ามาขัดจังหวะคุณย่าเลยนะ555
-
o18 o18 o18 o18 ทรงพล นายมันจอมขโมยซีน 5555+
-
อยากให้โตกับขวัญ แสดงฉากสวีท ให้ป้ารี เห็นสักครั้ง ป้ารีจะได้หมดห่วง 555+ :katai2-1:
-
ขนนนัดจังหวะ จริงๆเลย อิอิ
พี่โตเป็นคุณเเม่เหรอค่ะ ตัวโตเเต่อบอุ่นๆ
-
ขอบคุณค่ะ ที่มาลงตอนพิเศษ น่ารักทั้งบ้านเลย
-
ฮ่าๆ ฟินกัตอนพิเศษจ้าาาาา
-
แค่เห็นว่ามาต่อก็น้ำตาจะไหล TT
ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลย
อ่านกี่ครั้ง อ่านกี่ตอนก็ละมุนมากก ของขวัญกับพี่โตที่สุดแล้ว ><
-
ขอบคุณมากๆๆคิดถึงตลอด :mew1: :mew1: :mew1:
-
จำเด็กคนนี้ไม่ได้
มาตอนไหนคะ
-
เรื่องนี้น่ารักมาก ชอบสุดๆ
จะมีเรื่องของพี่จักรกับทรงพลต่อรึป่าว อยากอ่านจัง-..-
-
รุ่นเล็กไม่เอา
เอาทรงพล
:bye2: :bye2:
-
ขนมน่ารักมากกก พ่อหนุ่มตัวน้อยแค่นี้ แต่ทำของขวัญเขินได้นะ
แต่คุณป้ารีกับขนมนั่นแหละขัดจังหวะหัวใจพี่โตกับของขวัญ เราเลยอดฟินกันเลย 55555
-
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขมากๆ :mew1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลย
อ่านแล้วอบอุ่นในหัวใจมากๆ
แอบเชียร์คู่ทรงพลกับพี่จักรนะ อิอิ
-
:-[อ่านทีไร ก็รู้สึกดี..............
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะอ่านกี่ทีๆ ก็มีความสุข
ยิ้มหน้าคอมอยู่คนเดียวตลอดๆ (คนที่บ้านนึกว่าเป็นคนบ้าแล้ว555+)
ขอบคุณมากๆนะค่ะสำหรับเรื่องดีๆที่แต่งมาให้อ่านกัน
ปล.แอบเชียร์ทรงกับพี่จักร เหมือนกันนะค่ะ อิอิ
-
น่ารักกกกก ตอนสุดท้ายที่อีตาทรงพลออกมานี่ฟินมากเลยค่ะ คนอะไรเหลือร้ายจริงๆ จักรกฤษณ์แพ้ทางเป็นที่สุดอะ 5555
เป็นตอนที่รวบรวมตัวละครไว้แทบทั้งหมดเลยนะคะ อ่านแล้วรู้สึกถึงคำว่าความอบอุ่นของครอบครัวจริงๆ
เป็นนิยายที่ดีที่จะอยู่ในความทรงจำเราเลยล่ะค่ะ
ปล. รอตอนพิเศษแบบไม่มีใครขัดของพี่โตกับของขวัญนะคะ อิอิ
-
เวลาคุณพัชรีออกมาทีไร ขโมยซีนทุกที
แหม มีคู่จิ้นกะเค้าด้วย อย่าง2 คนนี้เค้าไม่ต้องจิ้นแล้วมั้ง
แล้วจะให้มาเซอร์วิสแฟน ๆ อีก ความคิดก้าวหน้าจริงๆ
-
อยากอ่านเรื่องจักรกับทรงพลมากๆเลยอ่ะ
ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลย น่ารักจริงๆ
:mew3: :mew3: :mew3:
-
คู่พี่จักรกับทรงพลนี่แหละ แซ่บบบบที่สุดดดด จะได้ลงเอยกันรุ่นไหนเนี่ย คึคึ
คิดถึงมากๆๆๆๆๆๆ ค่า
-
นึกว่าจะมีแฟนเซอร์วิส ให้อีกนิส 5555++++ พี่โตยังน่ารักเสมอ และตลอดเวลา หุๆๆๆๆๆ
-
ขอบคุนฮะ
-
คิดถึงเรื่องนี่ที่สุด :กอด1: รอตอนพิเศษอีกตอนนะคะคิดถึงพี่บัวจุ้บๆ
-
ของขวัญน่ารักที่สุด
-
พี่โตคะ ปิดประตูอย่างเดียวไม่พอนะ ต้องล็อคด้วย555
-
เพิ่งเห็นว่ามีตอนพิเศษ เมื่อก้อ่าน ถ้วยฟู กะ พี่ธัน เลยคิดถึง กะอ่านอีกรอบ เจอของดีเลย อิอิ ดีใจจังที่มาอัพตอนพิเศษ
รูสึกเดจาวูแฮะ คราวหลังพี่โตต้องล๊อคห้องแล้วนะคับ
-
พออ่านตอนเจอทรงพลบอกโรมจบ
อยู่ๆมันก็จิ้นถึง โรมกับขนม อ๊ากกก
เขาขอโทษ ฮาาาาา
-
ขอบคุณคุณบัว
คิดถึงครอบครัวนี้ที่สุด เลย
ชอบบบทรงพล กะจักรกฤษณ์อ่ะ 555
-
กรี๊ดดด นายทรงพล
ทำไมเรารู้สึกถึงกลิ่นอายม่วงอ่อนๆชมพูจางๆว่ะ
ฮาาาา มโนเอง
น้องขนมน่ารักมากก แต่ถ้าจะให้ดี อย่าทักป้ารีตอนแอบดูพี่โตกะของขวัญอีกนะ
ขนมต้องช่วยทำให้สาววายอย่างป้ารี "ฟิน" นะ 555
-
ขนมตัวแสบ ป้ารีอดเลย
-
อยากอ่านจักรกฤษณ์กับทรงพลอีก
รุ่นโตสุดออกโรงกันซะที
อยากอ่านใจจะขาดแล้วอ่า
รอๆๆๆๆ ขวัญกับพี่โต
รีบๆมาลงน้า
-
คือทรงพล x จักรกฤษณ์นี่
กระตุ้นจินตนาการสุดๆแล้วคุณบัวจ๋าาา :o8:
-
จอมร้าย ตอนพิเศษ
By: Dezair
…………………………………..
“พรุ่งนี้เหรอ? ได้ ขวัญอยู่บ้านพอดี แล้วพี่จักรจะไปไหน”
อธิปเหลือบมองคนข้างกายที่กำลังคุยโทรศัพท์กับพี่ชาย ในขณะที่มืออีกข้างก็กดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อย จากช่องข่าว ไปเป็นช่องละคร ช่องการ์ตูน ช่องซีรีส์ต่างประเทศ ช่องกีฬา แล้ววกกลับมาที่ช่องซีรีส์ต่างประเทศใหม่
ชายหนุ่มได้ยินเสียงแว่วๆจากปลายสายว่าจักรกฤษณ์บ่นเรื่องงานจำนวนมากที่บัดนี้คุณชัยเกษียณตัวเองอย่างสิ้นเชิง ภาระหนักเลยตกมาที่มือจักรกฤษณ์ ในขณะที่จอมขวัญอ้างว่าตัวเองไม่ใช่ทายาทสายตรงเลยไม่รับหน้าที่หลักและหนักมาดูแล ทั้งๆที่เจ้าตัวก็รู้แก่ใจว่าถึงไม่ใช่ทายาทเต็มตัวของคุณชัย วิมลกิตติ แต่จอมขวัญ วิมลกิตติเป็นทายาททางใจที่คุณชัยทั้งรักทั้งห่วงยิ่งกว่าลูกแท้ๆเสียอีก
“รู้แล้วๆ บ่นมากๆระวังลูกมันเบื่อพ่อขี้บ่นล่ะ! แล้วจะพามาหาขวัญกี่โมง” จอมขวัญตั้งคำถามในตอนท้าย สองพี่น้องวิมลกิตติตกลงกันอีกครู่นึง จอมขวัญจึงวางสายจากผู้เป็นพี่ชาย แล้วหันมาทางคนรักที่นั่งข้างกัน อธิปกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ภาคเช้าวันเสาร์ ในขณะที่โทรทัศน์ฉายซีรีส์ชื่อดังไปเรื่อย
“พี่โต พรุ่งนี้พวกเด็กๆจะมานะ พี่จักรต้องไปดูงานที่หัวหิน ส่วนป้ารีกับลุงชัยมีนัดกับพ่อแม่พี่ไปทัวร์ 7 วัด 9 วัดอะไรสักอย่าง”
“เออ เห็นแม่พูดเหมือนกันว่าวันอาทิตย์นี้มีนัดจะไปเที่ยวกับป้ารี”
“แปลกเนอะ ปกติป้ารีกับแม่พี่เข้าทางธรรมกันซะที่ไหน เห็นมีแต่ตามดารา” จอมขวัญตั้งคำถามอย่างนึกสงสัย หากแต่สุดท้ายก็โคลงศีรษะอย่างปลงตก เอาเถอะ อายุอานามผู้หญิงสองคนนั้นรวมกันก็ไม่ใช่น้อยแล้ว อาจจะอยากสงบจิตสงบใจในวัดบ้างอะไรบ้างนั่นล่ะ
จอมขวัญนั่งดูโทรทัศน์อย่างไม่ค่อยจะติดตามเสียเท่าไร หากแต่ภาพครอบครัวอันได้แก่พ่อแม่และเด็กหญิงชายตัวเล็กๆกำลังจัดปาร์ตี้ในสวนหลังบ้านที่ปรากฏบนจอกลับทำให้เขานิ่งไปเล็กน้อยเมื่อความทรงจำเก่าเก็บสมัยเด็กๆย้อนกลับมาในหัว
วัยเด็ก…ของเด็กชายจอมขวัญ วิมลกิตติที่มีทั้งพ่อและแม่…ในใจหวิวโหวงลึกๆด้วยความคิดถึง หากแต่ไออุ่นของคนที่นั่งข้างกายก็บอกให้รู้ว่าจอมขวัญไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เขายังมีอธิป และมีคนในครอบครัวอีกมากมายที่พร้อมจะทำให้เรื่องในความทรงจำกลับมาเป็นภาพในความเป็นจริงอีกครั้ง…
“พี่โต พรุ่งนี้ทำบาร์บีคิวกันมั้ย” เขาเอ่ยปาก แล้วหันมามองอธิปที่นั่งข้างๆ
“ของขวัญจะทำ?”
“ขวัญจะชวนหลานทำ นะ…ทำบาร์บีคิวกันเหอะ โทร.ไปชวนแสตมป์กับเฌอแตม แล้วก็น้องวินมาด้วย” ชื่อลูกแฝดของอานุภาพและลูกชายคนเดียวของน้ำทิพย์ก็อยู่ในกลุ่มหลานรักของจอมขวัญเช่นกัน หากเจ้าตัวคิดเรื่องสนุกๆได้แล้วล่ะก็ นอกจากหลานแท้ๆอย่างลูกชายทั้งสามของจักรกฤษณ์แล้ว จะมีเด็กๆอีกสามที่จะถูกเชิญเข้าร่วมด้วยเสมอ
“เอาจริงน่ะ”
“จริงสิ!”
“แต่บ้านเราไม่มีเตาปิ้งนะ”
“ก็ไปซื้อก็ได้นี่”
“ตอนไหน”
“ตอนนี้สิ!”
“แล้วใครจะเป็นคนไปซื้อ”
“ก็!...” จอมขวัญกำลังจะอ้าปากพูดว่า ‘ก็พี่โตไง!’ แต่ติดที่ว่างานนี้ตัวเองเป็นคนออกความคิดเห็น จะโยนให้อธิปทำก็ใช่เรื่อง
“แล้วของสดอีก ใครจะซื้อใครจะเตรียม?”
“…” จอมขวัญเงียบ เพราะรู้ดีว่าคำตอบมีเพียงอย่างเดียวคือ ‘ก็พี่โต’
อธิปเห็นคนรักไม่ยอมตอบคำถามก็ได้แต่ลอบยิ้ม เขารู้คำตอบของจอมขวัญ และเพราะว่ารู้ก็เลยยิ่งดีใจที่ตัวเองมีความสำคัญกับอีกฝ่าย เขายินดีที่จะให้จอมขวัญตอบว่าคนทำคือ ‘พี่โต’ …แต่ดูเหมือนคนฟอร์มเยอะจะไม่ค่อยอยากพูดเสียเท่าไร เจ้าตัวอยากทำเองทุกอย่าง แต่ก็ติดที่ว่าเขาบริการให้หมดจนกลายเป็นความเคยชิน
ร่างสูงลุกจากโซฟาเดินหายขึ้นไปชั้นบน จอมขวัญได้แต่มองตามแล้วเม้มปากแน่น นึกขัดใจตัวเองไม่น้อยที่คำตอบของทุกคำถามคือคำว่า ‘พี่โต’ นี่แค่อยู่กันมาสิบกว่าปี ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขาก็กลายเป็นคำว่า ‘พี่โต’ หมดแล้ว
อธิปกลับลงมาอีกครั้งพร้อมกุญแจรถในมือ เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างโซฟา ไม่ต้องพูด ไม่ต้องถาม จอมขวัญก็ลุกขึ้นปิดโทรทัศน์แล้วเดินตามอีกฝ่ายออกจากบ้านต้อยๆ แสดงให้เห็นกันชัดๆว่า ‘พี่โต’ คือผู้ให้บริการชั้นเยี่ยมที่จอมขวัญต้องยอมรับโดยดุษณี
………………………………..
รถเข็นในซุปเปอร์มาร์เก็ตค่อยๆเลื่อนไปข้างหน้าทีละน้อย ในขณะที่คนคุมรถเข็นทำได้เพียงแค่ชี้นิ้วว่าตัวเองอยากได้อะไร ในขณะที่มืออีกข้างถือโทรศัพท์แนบหูคุยกับลูกๆของอานุภาพที่เขาตั้งใจชวนมาปาร์ตี้บาร์บีคิววันพรุ่งนี้
“เฌอแตมอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย”
เป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้วว่าถ้าคุณอาของขวัญสุดหล่อแสนใจดีชวนไปไหนก็ตาม เด็กๆแทบอยากจะถลามาหาในวินาทีนั้น ลูกๆของอานุภาพก็รักคุณอาคนนี้เช่นกัน แม้จะไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดก็เถอะ
“อะไรก็ได้ที่อาชอบเหรอ ฮ่าฮ่า”
เสน่ห์ของคุณอาของขวัญนั้นเป็นที่โจษจันไปสามบ้านแปดบ้าน ไม่ว่าจะกับหลานๆ กับเพื่อนหลานๆ หรือแม้แต่ครูที่โรงเรียนของหลานๆ ยิ่งอายุมากขึ้น ก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะบริหารเสน่ห์ไม่หยุด อธิปรู้หรอกว่าจอมขวัญไม่ได้ตั้งใจ แต่แค่จอมขวัญยิ้มแย้มเต็มหน้าอย่างตอนที่โทรศัพท์คุยกับหลานอยู่นี่ เขาก็ยังเห็นผู้หญิงที่เข็นรถผ่านไปเมื่อครู่ยังแอบมองจนแทบเหลียวหลัง
…อยากทำป้ายห้อยคอเอาไว้จริงๆว่าจอมขวัญคนนี้เป็นคนรักของเขา…
ร่างสูงได้แต่สั่นศีรษะไปมากับความคิดของตัวเองที่รู้ดีว่าไม่มีโอกาสได้ทำ อย่างน้อยๆก็เพราะว่าแม้จอมขวัญจะมีเสน่ห์ล้นเหลือ แต่เจ้าตัวก็จัดการมันอยู่หมัดและไม่เคยต้องให้เขาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเลยแม้แต่นิดเดียว ชายหนุ่มหันกลับไปสนใจเลือกพริกหยวกหลากสี สำหรับเอามาปิ้งบาร์บีคิว เพียงครู่เดียว เขาก็รู้สึกถึงไออุ่นของลมหายใจที่ข้างแก้ม
จอมขวัญนั่นเอง เจ้าตัวยื่นหน้าข้ามไหล่เขามาสอดส่องสายตาดูว่าเขากำลังเลือกอะไร
“พริกหยวกเหรอ”
“อืม”
“ขวัญอยากกินข้าวโพดปิ้งด้วย”
“ข้าวโพดอยู่ตรงนั้น เดี๋ยวค่อยเดินไปหยิบ”
อธิปรู้แทบทุกตำแหน่งในซุปเปอร์มาร์เก็ต ซึ่งถ้าปล่อยให้จอมขวัญมาซื้อของคนเดียว รับรองได้เลยว่าเดินวนอยู่สองชั่วโมงก็คงได้ของไม่เกิน 3 ชิ้น
“น้องวินมาไม่ได้ เพราะว่าจะไปต่างจังหวัดกับคุณน้ำ เหลือแค่เด็ก 5 คน”
“ 6 ต่างหาก” อธิปเถียงพลางอมยิ้ม เขานึกถึงหลานๆทีไร ภาพของจอมขวัญก็มักจะปรากฏด้วยเสมอ และหลายๆครั้ง เขามักนับจอมขวัญรวมกับเด็กๆมากกว่าจะรวมกับก๊กผู้ใหญ่เสียอีก
“6 ได้ไง พี่โตตกเลขรึเปล่า เข้ม ข้าว ขนม รวมกับเฌอแตมและแสตมป์ ก็ต้องเป็น 5 สิ” จอมขวัญเถียง อธิปไม่เถียงกลับ หากแต่ใช้สายตาจับจ้องคนรักราวกับจะบอกว่าทำไมเขาถึงนับได้ 6
ดวงตาคมส่อแววหวานอย่างเห็นได้ชัด หากแต่อีกแววหนึ่งที่แฝงในดวงตาคู่นั้นของอธิปคือคำตอบที่ทำเอาจอมขวัญอ้าปากค้างเมื่อรู้ว่าเหตุใดอธิปจึงนับจำนวนเด็กได้ 6 คน เขาเตะเข้าที่หน้าแข้งของคนรักทีหนึ่งอย่างหมั่นไส้
“ขวัญไม่ใช่เด็กสักหน่อย!” ชายหนุ่มเถียงเสียงเบาแต่เข้มในความรู้สึกจนอธิปหัวเราะ
“จริงเหรอ อยู่กับมาสิบกว่าปี พี่นึกว่าพี่เลี้ยงต้อยซะอีก” พอถูกแซวหนักเข้า จอมขวัญผู้ซึ่งไม่ใช่คนยอมใครมาแต่ไหนแต่ไรเลยสวนกลับบ้าง
“เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าสิบกว่าปีที่ผ่านมาถูก ‘เสี่ยเลี้ยง’ ถึงว่า…เสร็จกิจทีไร เรียกหายาดมยาหม่องทุกที” อธิปได้แต่เข่นเขี้ยวคนเถียง เขาชี้หน้าคนรักอย่างคาดโทษ แต่จอมขวัญกลับผิวปากหวือแล้วเข็นรถเดินหนี เพราะรู้ดีว่าให้อย่างไร อธิปก็ลงโทษเขาไม่ได้หรอก
ร่างสูงได้แต่มองตาม จอมขวัญเข็นรถอย่างสบายอารมณ์นำหน้าเขา เจ้าตัวค้ำสองแขนลงกับที่จับรถเข็นทำให้สะโพกยื่นมาทางด้านหลัง และแน่นอนว่ามันท้าทายสายตาอธิป
…จอมขวัญไม่ได้แก้ผ้ายั่วอารมณ์เขาก็จริง แต่ไอ้วาจาหาว่าเขาเป็น ‘เสี่ย’ แถมท้ายด้วยการแซวว่าหลังเสร็จกิจต้องพึ่งยาดม นี่มันก็ทำเอาชายหนุ่มชักอยากพิสูจน์ความ ‘หนุ่ม’ ให้อีกฝ่ายได้เห็นกับตาสักหน่อย
อธิปก้าวเร็วตามคนรักไปจนทัน ก่อนจะออกคำสั่งเสียงเรียบ
“เดินไปที่เคาเตอร์แคชเชียร์เลยนะ” จอมขวัญหันมามองคนสั่งด้วยความสงสัย เมื่อเหลือบตาลงมองของสดในรถเข็นที่ยังมีเพียงไม่กี่อย่าง
“จะจ่ายเงินแล้วเหรอ” อธิปจ้องหน้าคนถาม รอยยิ้มบางจุดที่มุมปากน้อยๆ ก่อนตอบ
“เปล่า พี่ว่าจะไปหยิบถุงยางมาสักห้ากล่อง” คนฟังถึงกับชะงักไปในทันที หากแต่อธิปทำไม่สนใจ แล้วเอ่ยปากต่อ
“…คืนนี้จะเล่นบท ‘เสี่ยกับอีหนู’…ใครรู้ตัวว่าเป็นอีหนูก็ตอบสนองเสี่ยให้ถุงยางหมดทั้ง 5 กล่องก็แล้วกัน” และครั้งนี้กลายเป็นฝ่ายอธิปที่เดินผิวปากนำหน้า ในขณะที่จอมขวัญแทบอยากจะเอาพริกหยวกในรถเข็นปาคนรักสักที!
…ใครจะยอมเล่นบท ‘อีหนู’ ให้วะ!!! ไปหาเอาข้างหน้าไป๊!!!!...
…………………………..
ไม่มีคนยอมเล่นบท ‘อีหนู’ เพราะคนที่ควรจะเล่น ดันเล่นเป็นแต่บทคุณหนูถูกบริการและเอาใจ และเพราะแบบนั้น ตอนที่อธิปทวง จอมขวัญเลยยันอีกฝ่ายเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูใส่หน้าโทษฐานที่พูดจาไม่เข้าหู
“บ้าเอ๊ย! ยิ่งแก่ยิ่งหื่น!!”
จอมขวัญใช้เท้ายันบานประตูห้องน้ำอีกที ตอนที่ได้ยินเสียงหัวเราะของอธิปดังออกมาถึงข้างนอก
“สรุปว่าจะไม่เข้ามาช่วย ‘เสี่ย’ อาบจริงๆเหรอหนู” อธิปยังไม่วายเปิดประตูออกมาแซว จอมขวัญหันไปจะดึงประตูปิด แต่กลายเป็นถูกมือใหญ่คว้าหมับที่แขนเข้าเสียเอง
“ปล่อยนะพี่โต!” พอมืออีกข้างจะช่วยแงะมือของอธิปออก ก็กลายเป็นฝ่ายอธิปอีกรอบที่คว้ามือสองข้างของจอมขวัญเสียอยู่หมัด
“มาอาบกับเสี่ยเร็ว” อธิปยังชวนพร้อมเสียงหัวเราะแบบที่ฟังดูก็รู้ว่ากำลังสนุกกับการได้แกล้งคน จอมขวัญรั้งร่างตัวเองไว้สุดแรงแต่อีกฝ่ายก็ออกแรงดึงเขาเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วเช่นกัน
“ปล่อย! อ๊ะ! บอกว่าไม่!” พอถูกลากเข้าห้องน้ำได้แล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่อธิปจะลากอีกฝ่ายเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน เขายิ้มน้อยๆยามเห็นใบหน้าหล่อเหลาของคนรักบูดมู่ทู่และพยายามผลักไสเขาออกห่าง
“มาอาบน้ำให้เสี่ยก่อน แล้วเสี่ยจะยอมปล่อย”
“หื่นตอนแก่รึไง!” จอมขวัญตะโกนใส่หน้า แต่อธิปเอาแต่หัวเราะจนกลายเป็นจอมขวัญยังนึกขำคนรัก
ร่างสูงลากเขาเข้าไปในคอกฝักบัวทั้งๆที่เสื้อผ้าของจอมขวัญยังอยู่ครบ สายน้ำเย็นจากฝักบัวที่รดลงมา ทำเอาคนอยากโวยกลับโวยได้ไม่เต็มที่นัก เพราะน้ำรดลงบนหน้าเข้าปากเข้าจมูกเข้าตาแทบสำลัก จอมขวัญได้แต่ก้มหน้าหนีน้ำ แต่อธิปก็ยังตามลงไปจูบซับที่ข้างแก้ม สายน้ำเย็นนั้นราวกับจะทำให้ความอบอุ่นของริมฝีปากของร่างสูงชัดเจนขึ้นในความรู้สึก
“อาบน้ำกันนะของขวัญ”
น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบอยู่ข้างหู ก่อนที่ริมฝีปากจะเม้มดึงติ่งหูเล่น มือร้อนลากไล้ลงสู่บั้นเอวก่อนจะปลดกางเกงออกแล้วตามด้วยชั้นใน ในขณะที่ริมฝีปากของเขายังบดเบียดอยู่กับริมฝีปากของจอมขวัญ ปลายลิ้นเกี่ยวพันเร่าร้อน ซุกซนเข้าไปในโพรงปากอุ่น พื้นที่จำกัดในโพรงปากสร้างความอึดอัดเสียจนจอมขวัญต้องเบียดอกแนบชิดเข้าสู่อกแกร่งของอีกฝ่าย
“อา…” เนิ่นนานกว่าที่อธิปะยอมถอยห่างให้ได้หายใจ ร่างโปร่งหอบถี่ราวกับไม่ได้รับอากาศมานาน ตรงกันข้ามกับอธิปที่ไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านเลยแม้สักวินาที เขาลากริมฝีปากหนาลงมาขบเม้มที่ซอกคอขาวเสียจนมันแดงเรื่อราวกับเป็นการตีตราความเป็นเจ้าของ ก่อนจะพาริมฝีปากลงระรานที่ลาดไหล่และแผ่นอก ลิ้นเปียกสร้างความสากระคายหากแต่เสียวซ่านตั้งแต่ยอดอกสองข้างลงสู่เบื้องล่างที่ร้อนผ่าวและเริ่มขึงเกร็ง ยิ่งเมื่อมันเริ่มประคบประหงมความแข็งขืนของจอมขวัญด้วยความชำนาญ ริมฝีปากแดงช้ำของจอมขวัญก็ยิ่งอ้าเผยอหอบครางด้วยความเสียวกระสัน ร่างสูงครอบครองแก่นกายร้อนของคนรักอย่างทะนุถนอม ปลอบประโลมมันด้วยปลายลิ้นสากสลับกับการขบเบาๆด้วยฟันคมพร้อมกับที่ปลายนิ้วบดบี้ลงกับปากทางร้อนด้านหลังจนจอมขวัญแอ่นกายสะท้าน
“อ๊ะ! อา…” เสียงครางแผ่วนั้นสั่นน้อยๆเมื่อปลายนิ้วร้อนไม่หยุดเพียงแค่คลึงเคล้นปากทางคับแน่นภายนอก มันค่อยๆรุกรานเข้าสู่ภายในที่ทั้งร้อนจัดและอ่อนนุ่ม ในขณะที่โพรงปากมอบความรุ่มร้อนและโอบรัดให้แก่จุดกลางลำตัว ยอดอกถูกบีบบี้ด้วยมืออีกข้างของอธิปเสียจนแข็งเกร็งและอัดแน่นไปด้วยความรู้สึก มือหนึ่งของจอมขวัญชอนไชไปตามเส้นผมบนศีรษะของอธิปเพื่อคลายความรัญจวน ส่วนมืออีกข้างจับมือใหญ่ที่กำลังบดบี้ยอดอก
“พ…พ…พี่โต…อ๊า…” สะโพกแน่นขยับสวนเข้าออกตามจังหวะที่อธิปขยับริมฝีปากดูดดึงแก่นกายนั้น จอมขวัญแทบยืนไม่ไหวเมื่อปลายนิ้วที่หยอกล้อช่องทางด้านหลังแทรกลึกเข้าเสียดสีภายในมากขึ้นทุกที มันขยับครูดไปมาเพียงครู่เดียวก็เพิ่มจากหนึ่งนิ้วเป็นสองและสามจนคับแน่นชวนอึดอัดหากแต่เจ้าของนิ้วก็ยังดันทุรังขยับเคลื่อนเข้าออกเสียจนจอมขวัญเสียวเห่อจนขนอ่อนลุกวาบ เขาบิดตัวไปมาบนผนังห้องน้ำยามถูกรุกรานทั้งด้านหลังและด้านหน้าไปพร้อมกัน
“อ๊ะ…ม…ไม่ไหวแล้ว…อื๊อ…อ๊ะ!!”
ร่างขาวเกร็งเฮือก เมื่อความอ่อนโยนและดุดันของปลายลิ้นและฟันคมของอธิปกำลังพาเขาไปคว้าดวงจันทร์ ทว่าดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยินยอมให้เขาไปถึงปุยเมฆอันอ่อนนุ่มบนสรวงสวรรค์เสียแล้ว เพราะร่างสูงหยุดกึกทุกการกระตุ้นไม่ว่าจะทางปากหรือทางนิ้ว โพรงปากร้อนถอดถอนออกไปพร้อมๆกับที่ช่องทางด้านหลังถูกปล่อยปละให้ว่างเปล่าโหวงเหวงเสียจนจอมขวัญปวดมวนไปทั้งท้อง อธิปจับเขาพลิกกายเข้าหาผนังเย็นเยียบ จอมขวัญสะดุ้งเฮือกเมื่อยอดอกสองข้างที่กำลังตื่นตัวสัมผัสโดนแผ่นกระเบื้องที่ทั้งเย็นทั้งชื้น และดูเหมือนอาการสะดุ้งนั้นจะส่งผลไปถึงช่องทางด้านหลัง เพราะมันตอดรัดไม่หยุดยามที่อธิปแทรกกายแทนที่ปลายนิ้วเมื่อครู่
“ของขวัญ…อย่ารัดมากนักสิ พี่เข้าไม่ได้”
“ขวัญ…ขวัญเปล่า…อ๊า…” จอมขวัญพิงศีรษะลงกับกำแพง แม้ว่าจะอยู่ด้วยกันมานาน แต่พอถึงเวลาอย่างนี้ทีไร กว่าเขาจะรับของอธิปเข้ามาได้จนหมดก็มักจะเหนื่อยเสียจนต้องหอบทุกที
“เปล่าได้ไง หือ?... มันรัดพี่อยู่เนี่ย” อธิปกระทุ้งเบาๆ ทำเอาจอมขวัญสะดุ้งอีกรอบ สองขาเกร็งจิกพื้นทว่ากลับรู้สึกว่าตัวเองยืนได้ไม่มั่นคงเอาเสียเลย
“ม…ไม่ได้รัด…อ๊ะ! อย่า…อย่าหยุด…อย่า…ข… ขวัญไม่ไหวแล้ว…อ๊ะ! อ๊ะ!” ยิ่งอธิปแช่นิ่ง คนที่อดไม่ไหวคือคนที่ถูกปลุกอารมณ์เสียจนเสียวเห่อไปทั้งตัว จอมขวัญอยากจะเป็นฝ่ายขยับด้วยตัวเองเสียด้วยซ้ำ เพียงแต่…เขาขยับไม่เป็น…เขาเคยมีคู่นอนเป็นผู้หญิง และผู้หญิงหลายคนก็บริการเขาอย่างถึงใจ หากแต่เวลานี้ จอมขวัญกลับคิดไม่ออกว่าถ้าเขาจะเป็นฝ่ายบริการอธิปบ้าง เขาต้องเริ่มจากตรงไหน
…คงเหมือน… ‘เสี่ยกับอีหนู’ ล่ะมั้ง…
จอมขวัญเอี้ยวหน้ากลับไปมองคนที่กำลังขยับเนิบช้าฝังกายเข้าลึกล้ำสู่ร่างกายของเขา อธิปมอบจูบดูดดื่มให้เขาทีหนึ่ง จอมขวัญถึงได้เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงสั่นระริกอย่างต้องการ
“เสี่ย…ทำให้ขวัญแรงๆได้มั้ย อ๊ะ!” ดูเหมือนขนาดแก่นกายที่ฝังแน่นอยู่ในร่างของจอมขวัญจะขยายขนาดมากกว่าเดิมจนอึดอัด คนถูกเรียกว่าเสี่ยคงถูกใจเป็นพิเศษ
“อยากได้แรงๆเหรอ หื้ม?” น้ำเสียงทุ้มกระซิบถาม หากแต่จอมขวัญไม่ทันได้ตอบอะไร สิ่งที่แทรกสอดอยู่ภายในกายเขาก็ถูกสาวออกจนแทบสุดก่อนจะกระแทกกลับเข้ามาใหม่อย่างรุนแรง
“อ๊า!”
“พูดใหม่ซิ อยากได้แบบไหน”
“อ…อยากได้…อยากได้แรงๆ…ฮะ…อื๊อ…อ๊ะ!”
“อยากได้จากใคร?” อธิปยังไม่ยอมขยับ เขาแช่อยู่อย่างนั้นแล้วหมุนวนสะโพกเป็นวงยิ่งสร้างความทรมานอันแสนหวานให้จอมขวัญแทบคลั่ง
“อ…อยากได้…อยากได้จากเสี่ย อ๊า! อ๊า! อื๊อ!...” จบประโยค ท่อนกายร้อนผ่าวที่ฝังลึกก็ขยับสวนกระแทกเข้าออกอย่างรวดเร็ว จอมขวัญสั่นไปทั้งร่างกับแรงกระทั้นอันดุเดือด เสียงครางดังระงมไปทั่วห้องน้ำ จนวินาทีสุดท้ายที่อธิปอัดกระแทกตอกลึกจนครูดไปกับจุดกระสันภายใน จอมขวัญแอ่นกายสุดแรงแล้วบิดเกร็งกับความสุขสมที่พุ่งทะลักกลั่นออกมาเป็นหยาดขาวก่อนที่มันจะจางไปกับสายน้ำชุ่มฉ่ำจากฝักบัวเหนือศีรษะ เขาได้แต่หลับตาหอบคราง หากแต่หูได้ยินเสียงหายใจกระชั้นถี่ของคนที่ยังเคลื่อนกายเข้าออกในร่างเขา อธิปสาวกายออกยาว แล้วกระแทกอัดแรงเข้ามาอีกสองสามครั้ง ก่อนที่ครั้งสุดท้ายเขาจะตอกกายเข้าลึกแล้วทะลายความขุ่นข้นเข้าสู่ช่องทางฉ่ำร้อนจนหมดสิ้น
“อ่า…” เสียงครางต่ำ บอกให้รู้ว่าบทรักแสนร้อนเร่าสิ้นสุดลงแล้ว ร่างโปร่งแทบทรุดลงนั่งกับพื้น ทำไมเขารู้สึกว่าวันนี้อธิปรุนแรงและหนักหน่วงมากกว่าทุกทีก็ไม่รู้ ดีว่าอีกฝ่ายโอบรอบเอวพยุงเขาเอาไว้เสียก่อน
“อย่าเพิ่งรีบหมดแรงสิ” จอมขวัญเหลือบมองคนที่ยื่นหน้าข้ามไหล่มาจูบแก้มเขา
“ถูกเรียกว่าเสี่ยแล้วคึก ท่าทางจะแก่แล้วจริงๆ” อธิปหัวเราะเบาๆ แก่นกายที่ยังคงฝังอยู่ในร่างของจอมขวัญดูเหมือนจะขยับเนิบเบาๆ หากแต่เป็นฝ่ายจอมขวัญที่ฟาดมือลงกับแขนอธิปเสียก่อน
“ไม่พออีกรึไง”
“อุตส่าห์ซื้อถุงยางมาแล้ว ไม่ใช้หน่อยเหรอ”
“แล้วทำไมไม่ใช้ตั้งแต่เมื่อกี้” จอมขวัญย้อนถาม หากแต่อธิปยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะจูบแก้มขาวซ้ำๆอย่างเอาใจ
“ก็เมื่อกี้อีหนูยั่วเสี่ยเหลือเกิน เสี่ยตั้งตัวไม่ทัน” จอมขวัญหัวเราะร่วน พวกเขาชำระร่างกายกันอีกเล็กน้อย ก่อนที่อธิปจะถอดเสื้อผ้าร่างโปร่งแล้วโยนทิ้งไว้ในคอกฝักบัว จัดการปิดน้ำ เช็ดตัวจนแห้งกันดีแล้ว จึงจูงมือคนรักเดินออกจากห้องน้ำไปที่เตียงกว้างกลางห้องนอน
แล้วบทรักรอบใหม่…ก็เริ่มขึ้นบนสถานที่เดิมๆ ทว่า…สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมกลับทำให้จอมขวัญครางเสียงหลง
“พี่โต!! อ๊ะ! เดี๋ยว! มัน!!!...ไม่นะ…อ๊า!!!”
“ทำไมเหรอ”
“…ม…มัน…มันแปลกๆ อ๊ะ…ซี้ด…”
“แปลกยังไง”
“อื้อ! อ๊ะ…ยี่ห้ออะไร…อื๊อ!…”
“ยี่ห้อเดิม…อื้ม…” อธิปเม้มปากครางหนักเมื่อช่องทางลึกล้ำดูดกระชับเสียจนต้องกลั้นความต้องการเอาไว้ “…แต่พี่ซื้อแบบขรุขระมา”
“อะ! ไอ้พี่โต! อ๊า…อ๊ะ!! บอกแล้วว่าไม่ให้ซื้อแบบนี้! อื๊อ!!” จอมขวัญแทบดิ้นพล่าน พวกเขาเคยใช้แบบนี้ครั้งหนึ่ง แต่มันก็นานมากแล้ว และครั้งนั้น จอมขวัญออกปากเด็ดขาดว่าห้ามใช้แบบนี้อีก แถมยังสั่งอธิปห้ามถามเหตุผล แต่วันนี้…อธิปตั้งใจแล้วว่าเขาต้องถามให้ได้
“แล้วทำไมถึงห้ามล่ะ หื้อ? อ๊า…ของขวัญ…รัดพี่แน่นเกินไปแล้ว…”
“มะ…ไม่…อื๊อ! เอาออก…ป…ไป…อ๊ะ! อ๊ะ! อย่า…มันลึก…อื๊อ…”
“บอกมาก่อนว่าทำไมถึงไม่ให้ใช้ ซี้ด…”
“มะ…ไม่! อื๊อ…อ๊ะ!...อย่า…โดนตรงนั้น…อ๊ะ! อ๊า…เสียว…”
“อ๋อ เพราะว่าเสียว” สะโพกแกร่งกระแทกลึกเข้าตรงจุดที่จอมขวัญออกปากห้ามเมื่อครู่ และแทบจะในทันทีที่ร่างในอ้อมแขนถึงกับสั่นระริกอย่างน่ารังแก
“ตรงนี้เหรอ หื้ม…อื้อ…อ่า…รัดดีจังของขวัญ…”
“ไอ้พี่โต…อ๊ะ…จ…จำไว้เลย อื๊อ อื๊อ…อย่า…ไม่…ไม่…อื๊อ…อ๊า…” เมื่อถูกกระแทกซ้ำหนักๆเสียจนเกร็งหนึบไปทั้งร่าง ดวงตาเรียวก็ได้แต่ส่อแววโกรธเคือง หากแต่ความหวานล้ำและเสียวซ่านที่แผ่ซ่านไปทั้งกายก็ทำเอาเขาต้องเปลี่ยนความโกรธเคืองเป็นแรงรัดที่โอบกอดร่างของอธิปแน่น ก่อนจะฝังเขี้ยวลงกับลาดไหล่แข็งแรง เขาได้ยินเสียงคนถูกกัดคำรามในคอ
“พี่จะจำไว้ คราวหน้าพี่จะซื้อแบบนี้อีก อ่า!...”
“ม…ไม่…ไม่เอา!...อ๊า!!!” อธิปอัดกระแทกไอรักเข้าสู่ความร้อนผ่าวที่ตอดรัดนั้น จอมขวัญสะท้านเฮือก ร่างกายกระตุกแอ่นเกร็ง ก่อนจะกรีดร้องแล้วปลดปล่อยคาวรักออกมาเปรอะเปื้อนเต็มหน้าท้องของพวกเขา
ร่างสูงซบหน้าลงกับซอกคอชื้นเหงื่อของคนรัก เขาปรับลมหายใจอยู่เพียงครู่เดียวก็ถอนกายออกไป แล้วจับร่างจอมขวัญพลิกตะแคงหันหลังให้เขา ร่างโปร่งเอี้ยวหน้าหันมามอง เห็นอธิปกำลังเตรียมตัวฝังลึกเข้ามาในกายเขาอีกครั้งก็รีบละล่ำละลักบอก
“ม…ไม่เอาแล้วนะพี่โต…” เสียงจอมขวัญมีแววอ้อนวอนและอ่อนเพลีย หากทว่าสำหรับอธิปแล้วมันอ่อนหวานและน่ารักน่าชังเป็นที่สุด ริมฝีปากร้อนจูบซับที่ข้างแก้มขาวอย่างนุ่มนวล
“ไม่เอาไม่ได้ ของขวัญ” ร่างโปร่งสะท้านขึ้นอีกรอบเมื่อถูกแทรกสอดด้วยแก่นกายร้อนผ่าวของคนรัก
“…พี่ซื้อมาตั้ง 5 กล่อง ต้องใช้ให้หมดสิ”
แล้วค่ำคืนนั้น ‘เสี่ย’ ก็ได้กิน ‘อีหนู’ ทั้งคืน
……………………………
-
“อาของขวัญเป็นอะไรไปคะ ทำไมหาวบ่อยจัง” เด็กหญิงตัวน้อย ลูกสาวของอานุภาพเงยหน้าถามคุณอาหนุ่มรูปหล่อที่กำลังยืนปิ้งบาร์บีคิวอยู่ข้างเธอซึ่งแทบจะทุก 5 นาทีที่เขาอ้าปากหาววอดๆ แต่แม้จะหาวบ่อยเพียงใด เด็กหญิงเฌอแตมก็ยังให้คะแนนความหล่อคุณอาคนนี้เต็มร้อย!
“เอ่อ…อานอนดึก”
“อาของขวัญไปนั่งพักมั้ย” เด็กชายข้าวที่ยืนอยู่ไม่ห่างถามอย่างห่วงใย แต่จอมขวัญเพียงแค่ส่ายหน้าปฏิเสธ
“นอนดึกไม่ดีนะ! เดี๋ยวตาโบ๋วเหมือนพ่อของขนม พ่อของขนมตาโบ๋วมากๆๆๆๆๆ” เด็กชายขนมที่นั่งกินอยู่ที่โต๊ะไม่ไกลจากเตาปิ้งบาร์บีคิวร้องบอก แต่มือข้างหนึ่งยังถือส้อมจิ้มพริกหยวกชิ้นใหญ่เตรียมเข้าปาก
…แม้จะยังเป็นเด็ก แต่เด็กชายขนมผู้รักการกินก็ไม่เคยแบ่งพรรคแบ่งพวก ไม่ว่าจะคาร์โบไฮเดต โปรตีน ไขมัน หรือวิตามิน เกลือแร่ใดๆ เด็กชายขนมฟาดเรียบ แม้ในหลายๆครั้งจะเลือกกินพวกเนื้อสัตว์มากกว่าผักก็ตาม
“จริงด้วยค่ะ! พ่อของเฌอแตมก็ชอบนอนดึกเหมือนกัน ใต้ตางี้ดำเป็นปื้ดเลย!” เด็กหญิงเพียงคนเดียวในจำนวนหลานทั้ง 5 ร้องบอกด้วยความเป็นห่วงในความหล่อของคุณอาหนุ่มเป็นอย่างยิ่ง
“พวกผู้ใหญ่ทำไมชอบนอนดึกกันจังเลยเนอะ แล้วมาไล่เด็กๆอย่างพวกเราให้เข้านอนเร็วๆ” เด็กชายขนมตั้งคำถามอย่างเด็กช่างสงสัย
“ก็เพราะพวกผู้ใหญ่เขาจะได้มีเวลาจู๋จี๋กันน่ะสิ!” เด็กชายแสตมป์ ฝาแฝดคนน้องของเด็กหญิงเฌอแตมหันมาตอบ
“แสตมป์เคยเห็นนะ ตอนดึกๆ ในห้องทำงานพ่อ พ่อกำลังจูบมาม๊า!”
“พอเลยแสตมป์” ไม่ต้องให้ผู้ใหญ่ที่ไหนปราม พี่คนโตอย่างเด็กชายเข้มก็หันมาดุ แม้อีกฝ่ายจะไม่ใช่น้องชายแท้ๆคลานตามกันมาแต่เด็กชายเข้มถือว่าทุกคนเป็นน้องอย่างเท่าเทียม และในฐานะที่ตัวเองเป็นพี่ใหญ่ การดุการปรามพวกน้องๆนั้นถือเป็นหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายจากผู้ใหญ่
เด็กชายแสตมป์หงอไปทันทีที่ถูกดุ หากแต่เด็กชายขนมผู้ซึ่งแสบและซนกลับเป็นฝ่ายขยับไปสะกิดให้อีกฝ่ายเล่าต่อแบบกระซิบกระซาบก็ยังดี เข้มเห็นการกระทำของน้องชายตัวเองอยู่หรอก แต่แค่อ้าปากจะดุ เจ้าขนมก็ทำเป็นเหล่ตามามองเหมือนรู้ทัน แล้วชวนแสตมป์คุยเรื่องขบวนการเรนเจอร์ทั้งหลายแหล่ เข้มจนใจจะกำราบน้องชายตัวแสบ จึงหันไปทางเด็กหญิงเพียงหนึ่งเดียวของกลุ่มแทน
“เฌอแตมเอาข้าวโพดไหม” เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบ หากแต่ก็แสดงถึงความเอาใจใส่
“เอาค่ะ” เด็กหญิงผู้มีอายุน้อยกว่ายกมือพนมขอบคุณ ก่อนที่เข้มจะหันไปหยิบไม้ซึ่งเสียบข้าวโพดปิ้งอยู่บนเตาบาร์บีคิวมาส่งให้
“ระวังร้อน” แม้น้ำเสียงจะค่อนไปทางห้วนสั้นเพราะมีแต่พี่น้องผู้ชาย แต่ก็ยังแฝงความอ่อนโยนเอาไว้อย่างเต็มเปี่ยม เด็กหญิงเฌอแตมไม่ค่อยกลัวพี่ชายมาดเข้มคนนี้เสียเท่าไหร่ แม้เพื่อนๆของเธอที่เคยเจอเข้มจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าหน้าดุแถมยังทำตัวเข้มสมชื่อจนไม่น่าเข้าใกล้ก็ตาม
“อาของขวัญ จานเปล่าใบนี้ให้เข้มยกไปเก็บในครัวเลยมั้ย” เข้มหันมาถามคุณอาหนุ่มรูปหล่อที่ยืนปิ้งเงียบๆอยู่ใกล้ๆ ดูเหมือนจอมขวัญจะเงียบไปตั้งแต่แสตมป์เปิดประเด็นว่าผู้ใหญ่นอนดึกเพราะจู๋จี๋กัน เด็กชายเข้มนั้น แม้ปัจจุบันจะยังใช้คำนำหน้าว่าเด็กชาย แต่ก็รู้เห็นและเข้าใจอะไรหลายๆเรื่อง รวมไปถึงเรื่องที่อธิปและจอมขวัญอยู่ด้วยกัน ทั้งๆที่ไม่ได้มีสายเลือดเกี่ยวดองกันแต่อย่างใด
…ใช่…เขารู้ เขาเห็น เขาเข้าใจ แต่เขาไม่ปริปากพูด…
เขาเห็นทั้งจอมขวัญและอธิปมาตั้งแต่จำความได้ ทั้งสองช่วยเลี้ยงดูเขา ไปรับไปส่งที่โรงเรียน หรือแม้แต่เป็นตัวแทนผู้ปกครองในงานสำคัญต่างๆที่บิดาไม่ว่างไปร่วม…เข้มไม่เห็นความจำเป็นตรงไหนที่เขาจะต้องเอาความสัมพันธ์ของอธิปและจอมขวัญขึ้นมาเป็นประเด็นแล้วลืมเลือนบุญคุณที่ทั้งสองมีต่อเขาและน้องๆ
“อ่ะ…อื้ม! เอาไปให้อาโตในครัวที แล้วบอกอาโตว่าออกมากินก่อน” จอมขวัญตอบหลานชาย เข้มยกจานเปล่าเดินกลับเข้าไปหาคุณอาอีกคนในครัว อธิปยืนอยู่หน้าซิงก์กำลังล้างหมูล้างผักลำเลียงออกไปปิ้งที่เตาบาร์บีคิว
“อาโต อาของขวัญบอกให้ออกไปทานก่อนครับ”
“อืม อาเสร็จพอดี เข้มช่วยอายกถังผักหน่อย” อธิปถือจานเนื้อสัตว์ที่ถูกล้างถูกหมักแล้วเต็มสองมือ จึงไหว้วานหลานชายช่วยยกถังใส่ผักซึ่งเป็นเครื่องเคียง
สองอาหลานยกอาหารเต็มสองมือออกมาที่สนามหญ้าข้างๆบ้านอันเป็นสถานที่จัดปาร์ตี้บาร์บีคิว เสียงซู่ซ่าของเนื้อสัตว์ที่ถูกไฟจากเตาปิ้งโลมเลียดังคลอไปกับเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆ และแน่นอน หัวหน้าเด็กอย่างนายจอมขวัญ วิมลกิตติก็เสียงดังไม่แพ้หลานๆเช่นกัน
“คุณอาขา หมูจะไหม้แล้วนะคะ”
“อ๊ะ! จริงเหรอ ไหนๆ”
“กุ้งก็จะไหม้แล้วเหมือนกันนะอาของขวัญ!” เด็กชายขนมร้องบอก
“เฮ้ย! จริงดิ!”
“อ๊ะ! อันนั้นยังไม่สุก อาของขวัญรีบคีบใส่จานทำไมอ่ะ” เด็กชายแสตมป์รีบท้วงเมื่อเห็นคุณอาหนุ่มผู้ทำอาหารไม่เป็นคีบเนื้อสัตว์แทบทุกชิ้นในเตาปิ้งใส่จานในมือ
“อ้าว!”
“อันนี้ก็ยังไม่สุก อี๋ๆ เลือดแดงแจ๋เลย!” เด็กชายขนมเอาส้อมเขี่ยๆเนื้อสัตว์ในจานบนมือของจอมขวัญ ก่อนที่สองพี่น้องฝาแฝดลูกของอานุภาพจะยื่นหน้าเข้ามาดูในจานบ้าง
“เนื้อยังแดงขนาดนี้ยังทานไม่ได้นะคะ คุณอา เดี๋ยวปวดท้อง”
“กุ้งก็ยังใสแจ๋วเลย กินเข้าไปต้องท้องเสียจู้ดๆแน่”
“ขนมว่าอาของขวัญให้อาโตปิ้งเห้อะ!”
“แต่อาอยากปิ้งนี่!”
“ฮู้! งั้นเดี๋ยวขนมสอน นี่นะ อันแดงๆอย่างงี้ยังไม่สุก” เด็กชายขนมชี้ๆในจานเป็นเชิงสั่งให้จอมขวัญคีบกลับลงไปปิ้งใหม่
“ชิ้นนี้เริ่มสุกแล้วค่ะ คุณอา ลองพลิกดูนะคะ” เด็กหญิงเฌอแตมช่วยสอนอีกแรง
“กุ้งกับปลาหมึกต้องดูตัวที่ไม่ใสนะครับ อาของขวัญ อย่างชิ้นนี้ ชิ้นนี้ด้วย ชิ้นนี้ด้วยครับ ไม่ๆ…อย่าเพิ่งคีบใส่จานสิ พลิกดูก่อนว่ามันสุกทุกด้านรึยัง” เด็กชายแสตมป์สอนบ้าง จอมขวัญทำตามหลานๆอย่างเงอะงะ หากแต่ก็เรียกเสียงหัวเราะจากเด็กๆและเจ้าตัวในท้ายที่สุด
อธิปที่เดินออกมา ได้แต่ยืนมองคนรักอยู่กับหลานๆแล้วอมยิ้มบาง จอมขวัญนั้นเฮ้วและหลายๆครั้งชอบทำตัวเป็นหัวหน้าเด็ก หากแต่เวลานี้ที่กำลังเป็นลูกมือให้เด็กๆ ท่าทางงุ่มง่ามทำอะไรไม่ค่อยถูกกลับทำให้เขานึกเอ็นดู
“อาของขวัญท่าทางจะถูกอาโตเอาใจจนเคยตัวนะครับ” เสียงดังขึ้นข้างกาย ทำเอาอธิปนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเด็กชายเข้มที่อยู่ข้างกาย
เข้มยิ้มให้เขา อธิปไม่อยากเข้าข้างตัวเอง แต่รอยยิ้มของหลานชายเหมือนจะบอกไม่ให้เขากังวลว่าความสัมพันธ์ของเขาและจอมขวัญจะทำให้หลานชายรู้สึกแย่
“เข้มเคยคิดว่ามันแปลก แต่…อาโตและอาของขวัญเป็นครอบครัวของเข้ม ถ้าอะไรก็ตามคือสิ่งที่อาเลือก ถึงเข้มจะไม่สนับสนุน แต่เข้มก็ไม่เคยมองว่ามันไม่ดี”
“ขอบใจ” อธิปยิ้มให้หลานชาย เข้มยิ้มรับ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นน้องชายคนกลางโผล่หน้าเข้าไปในกลุ่มที่กำลังมะรุมมะตุ้มอยู่ที่เตาบาร์บีคิว
“เข้มเข้าใจไม่ยาก แต่อาโตคงต้องรับมือกับน้องของเข้มสักหน่อย รายนั้นหัวดื้อไม่ค่อยยอมรับความคิดคนอื่น แต่มันก็รักอาโตกับอาของขวัญมาก” อธิปเหลือบตามองไปยังน้องชายคนกลางของเข้ม ดูเหมือนข้าวจะรู้ว่าเขามอง เพราะทันทีที่เห็นเขามอง เด็กชายข้าวก็รีบกอดหมับเข้าที่เอวของจอมขวัญทันทีราวกับหวง
“แต่อาว่า ข้าวรักอาของขวัญมากกว่ารักอานะ” เข้มหัวเราะน้อยๆ ท่าทางตอนหัวเราะเหมือนจักรกฤษณ์ไม่มีผิด
“ใครๆก็รักอาของขวัญกันทั้งนั้นล่ะครับ เพื่อนของเข้มยังชอบอาของขวัญกันทั้งนั้นเลย”
เสียงเฮฮาดังมาจากเตาปิ้งบาร์บีคิว พร้อมกับที่จอมขวัญอวดเนื้อหมูที่ตัวเองเป็นคนปิ้งจนสุก เด็กๆที่ยืนอยู่รายล้อมพากันตบมือโห่ร้องอย่างยินดี อธิปและเข้มเดินเข้าไปหาพร้อมถาดอาหารและผัก แล้วหลังจากนั้นปาร์ตี้บาร์บีคิวของชายหนุ่ม 2 คนและหลานอีก 5 ก็เริ่มขึ้นในสายวันอาทิตย์ที่ดวงอาทิตย์เจิดจ้านั่นเอง
FIN
มาตามสัญญาว่าจะมีจิ้มจุ่มแบบไม่มีคุณพัชรีมาแอบส่อง ก๊ากๆๆๆ
แต่จิ้มจุ่มรอบนี้ รู้สึกพี่โตหลุดคอนเซ็ปต์ “แก่ สปอร์ต ใจดี” ไปสักหน่อย แต่ก็ถือว่าเป็นการพลิกโฉมหน้าพระเอกชราแต่ขี้ใจน้อยที่ชื่ออธิปนะคะ ฮ่าฮ่า ส่วนของขวัญ…ไม่ต้องพูดถึง กลายเป็นอีหนูไปแล้วววววว :katai3:
ถ้าคิดตอนพิเศษได้อีก จะเอามาลงให้อ่านอีกเน้อ ส่วนพันธะหอย เจอกันภายในสัปดาห์นี้ค่ะ :katai4:
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม และคนคิดถึงทุกๆคนนะคะ
-
อีหนูขวัญเจอเสี่ยกินซะหมอบเบยยยยย :haun4:
-
:o8: จะสงสารหนูขวัญของเสี่ยดีไหมนะ ง่วงเลย
-
:mew1:
ของขวัญน่ารักอ่ะ
ขนมก็ใช่ย่อยน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ดีใจมากเลยคะ :z2:ที่มีตอนพิเศษมาให้หายคิดถึง :pig4:
-
:z1: เสี่ยจัดหนักเลยนะทั้งคืนเลยหรอ เล่นเอาอีหนูไม่ได้นอนเลยนะเนี่ย 5555
ขำตอนที่ของขวัญ แซวว่าหลังเสร็จกิจต้องพึ่งยาดม มันเห็นภาพแปลกๆ
แต่เห็นทุกทีน่าจะเป็นของขวัญมากกว่านะที่ดมยาดมอ่ะ 555 :laugh:
ชอบเข้มโดยไม่มีสาเหตุ สงสัยรู้สึกว่านิสัยคล้ายพี่โต :really2:
แอบอยากให้แต่งคู่ของเด็กๆ แล้วก็พี่จักรกับทรงพล ต่อ 55 :hao6:
รอเรื่องพันธะหอยต่อไป มาต่อเร็วๆน้าาา :mew1:
บวกเป็ด
-
กรี๊ดดดดด :hao6:
เสี่ยกับอีหนู
น่ารักจังอะ ฮ่าๆๆๆๆ
พี่โตนี่ก็ทำตัวเป็นเสี่ยได้สมจริงเหลือเกินนะคะ
ส่วนของขวัญนี่ก็ยังทั้งน่ารักทั้งน่าหมั่นไส้ได้ตลอดจริงๆ
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อนะคะ อิอิ
-
เสี่ยจัดหนักจนอีหนูยืนหาวกันเลยทีเดียว
:-[
-
แอบคิดว่าน่าจะมีรุ่นหลานๆ ออกมาให้อ่านมั้งนะคนเขียน คงสนุกพึลึก :katai2-1: อ่านตอนนี้ให้ความรู้สึกอบอุ่นมากเลย ( ถึงจะเลือดท่วมบ้าง) พี่โตะของขวัญรักกันยาวนานมากๆ เลย น่ารักๆ มาก :mew1:
ขอบคุญสำหรับตอนพิเศษคร่า
-
นารักอีกแล้วของขวัญ :katai2-1:
อยากให้มีต่อภาคสองอีกจังคะ
-
ครอบครัวนี้น่ารักมากเลยยยยยย :ling1: :mew3:
-
เสี่ยกะอีหนู :laugh:
-
ว้าวววว
อีหนูของขวัญเสร็จเสี่ยโต อีกแล้ววว :z1:
555 ภาพเสี่ยโตดมยาดม มันชัดเจนจัง :m20:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะค่ะ :L2:
-
เสี่ยของขึ้นเลย โดนอีหนู เอ้ย เมียแซวหน่อยเดียวเอง 555555
-
เสี่ยโต อีหนูของขวัญ คึคึ น่ารักจัง คุณบัวสุดยอดมากกก ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านกัน อ่านเรื่องนี้ทีไรมีความสุข อบอุ่นบอกไม่ถูก ทำเล่ม2 ออกมาน่าจะดีนะคะ (เล่มแรกก็ไม่ทัน)
-
โอยยยยยย คิดถึงพี่โตกับของขวัญ เวอร์ชั่นนี้เป็นเสี่ยกะอิหนูไปและ
พี่โตมาแบบฮาร์ดคอนะคะ มีขัดใจๆ >< บ้าบออ้ะ
อ่านไปเขินไป อายุอานามก็ไม่น้อยกันแล้ว อยู่กันมาสิบปี ความรักยังหวานหอม ห้ารอบขนาดนี้
ยกรางวัลคู่รักดีเด่นให้เลย ฮ่าๆๆ
ชอบเจ้าขนม เป็นเด็กที่น่าเอ็นดูมากๆ แก่แดดอีก ฮ่าๆๆๆ สงสัยจะได้ลูกคู่เป็นแสตมป์ไปและ
น้องเข้ม อั้ยยย่ะ น่ารัก นิสัยดี เป็นผู้ใหญ่ ความคิดดีๆสุดๆ ไอ้เจ้าข้าวหวงอาขวัญซะงั้น ฮ่าๆๆๆ
น้องเฌอแตมก็น่ารัก เสียดายน้องวินไม่มา หลานๆมีแต่ผู้ชายทั้งนั้นเลย
อ่านพี่โตกับของขวัญกี่ทีก็สนุก นี่ปูเสื่อรอตั้งกะสองทุ่ม ฮ่าๆๆ
มีตอนพิเศษมาอีกนะค้าาา จะรออ่านนนน ><
-
ของขวัญน่ารักตลอดดดด
-
ตอนพิเศษร้อนแรงมากกกกกกกกกกกกกก :jul1:
อยากอ่านเรื่องของเด็กๆต่อจังเลยครับ :กอด1:
ขอบคุณมากๆครับ ตอนพิเศษน่ารักมาก :L2:
-
อีหนูของขวัญกับเสี่ยโต :m25:
ว่าพี่โตทั้งแก่ทั้งเป็นเสี่ย
เลยโดนเสี่ยจัดหนักให้เลยเป็นไงล่ะของขวัญ :laugh:
-
คิดถึงเรื่องนี้มาก ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :mew1: :mew1: ให้คนเขียน น่ารักมากมายมีพิเศษมาให้หายคิดถึงของขวัญ
-
ของขวัญน่ารัก :mew1:
-
อายุมากขึ้นเเต่ของขวัญก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยน เป็นจุดศูนย์รวมของหลาน :impress2:
ส่วนพี่โตก็ยังอบอุ่นเหมือนเดิม (โอ๊ย อยากได้ผู้ชายเเบบพี่โต :mew2:) ยิ่งอ่านยิ่งรักเรื่องนี้ :mew3:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:m25: :m25:
อัยยะ...อีหนูแพ้แรงเสี่ยอ่ะ
พี่โตจัดหนักจริงๆ
:m3: :m3:
-
จาก แก่ สปอร์ต ใจดี
เปลี่ยนเป็น เสี่ย สปอร์ต ใจดี หื่น
-
วรั้ยยยย
ไม่เจอกันแปปเดียว กลายเป็น อีหนูของเสี่ยไปแล้วหรอพี่ของขวัญ
แอบชอบน้แงเข้มอ้ะ ตอนนี้อายุเท่าไหร่จ้ะ ?
สนใจผู้หญิงอายุมากกว่า(เยอะมาก) ไหมเอ่ยยย :hao6:
ฮ่าๆๆ
-
เป็นไงบ้างล่ะอิหนูของเสี่ยโต5555..ครอบครัวนี้น่ารักไม่เปลี่ยนเลย
ยิ่งมีเด็กๆมาเติมสีสรรยิ่งน่ารักอบอุ่นขึ้นไปอีก
-
ของขวัญทำตัว
ได้น่ารักมาก ๆ
อ่ะ :mew1:
-
:m25:
เสียเลือดอย่างแรง
เสี่ยโต กับ อิหนูขวัญ
ของขวัญน่ารักมุ้งมิ้ง โดนเด็กสอนซะงั้น 55555
-
ขอบคุณฮะ
รอเจ้าชายหอย(แก่)อยู่นะครับ 5555+
-
อยากอ่านคนแก่หึงๆหวงๆบ้างจัง555+
-
:m25:
-
น่ารัก
-
น่ารักที่สุดดดด อิหนูของเสี่ยเนี่ยยย
-
น่ารักจุงเบย
-
อีหนูกับเสี่ยน่ารักมากๆๆ
ปลื้มน้องเข้มโตมาท่าทางนิสัยจะคล้ายพี่โต
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:hao6: :hao6:
เสี่ยกินอิหนูคุ้มกันเลยทีเดียวววว
-
ขอบคุณสำหรับตเนพิเศษน๊ะค่ะ :mew1:
-
อีหนูกับเสี่ยมาเมื่อไหร่เนี่ย!! ว่าแต่ห้ากล่องไม่มากไปหรือคะเสี่ย 555
ของขวัญยังคงเป็นอาที่เป็นหัวหน้าแก๊งค์ได้อย่างกลมกลืน แต่สิ่งที่ยัง
เหมือนเดิมคือความอบอุ่นที่สัมผัสได้จากการอ่านค่ะ ขอบคุณคุณบัวค่ะ :กอด1:
พันธะหอยจะมาแล้ว! ไชโยๆๆๆ ^^
-
ปัดโธ่...แค่ปิ้งย่างเนี่ย อิหนูเอ๊ยยยย
ต้องให้เด็กน้อยคอยดูแลอย่างใกล้ชิด
แต่จะโทษใครได้...เพราะเสี่ยแท้ๆ ดูแลดีเกินไป ^^
รู้สึกว่าอุปกรณ์ร่วมที่เสี่ยเตรียมมานี่มัน...เยอะไปนะ
ถือว่าไม่ได้ใช้ในคราวเดียวก็แล้วกันเนอะ...เอ๊ะ หรือใช้ :p
หลายกล่องแล้วเปลี่ยนแบบป่าวน้า...เอ๊ะ!! นี่คิดอะไรออกไป หุหุ
-
เสี่ยกับอีหนูนี่รุนแรงจริง ๆ นะ ยันเช้าเลย
-
อิหนูเอ้ยยยย แหล่มจิงๆ เสี่ยชอบบบ :hao6:
น่ารักกันมากๆ แฮปปี้สุดๆเลยแต่ละผู้แต่ละคน
คุณอาของขวัญนี่คือหัวโจก ประมาณนั้นสินะคะ
>< หนูข้าวดูหวงคุณอามาก หุหุ ครอบครัวนี้น่ารักจริงๆ
แอบรอคอย ทรงพล จักรกฤษ ค่ะ 5555 :3123:
-
:mew1:เค้ายิ้มตลอดเหมือนคนบ้าเลย
-
เป็นเรื่องราวที่น่ารัก ทำให้ยิ้มได้ทุกทีสิน่า
-
อีหนูไม่ชอบหรอจ้ะ แบบขรุขระ 55555555
อ่านตอนนี้แล้วอบอุ่นมาก หลานๆน่ารักสุดๆ
-
นั่งอ่านตังแต่แรกจนจบ ความรู้สึกแรกคือเป็นนิยายที่ดีมากกกกกกกกกก ทำให้ยิ้มได้ไม่หุบเลย >w<
-
ของขวัญมันน่ารัก น่าแกล้งตลอด :impress2:
พี่โตยิ่งอยู่ด้วยกันนานยิ่งหึงเนอะ ><
-
มาให้กำลังใจเสี่ยกะอีหนู o13 ถ้าอีหนูท้องได้นะ ป่านนี้ลูกคงหัวปีท้ายปี เลี้ยงกันไม่หวาดไม่ไหว แซงหน้าคุณจักรไปแล้ว คึคึ
-
อ่านไปเขินไป
>//////<
เด็กชายของขวัญน่ารักน่าแกล้งจริงๆ
พี่โตหื่นขึ้นเรื่อยๆหรือเปล่าคะ >.<
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
เสี่ยกับอีหนู :hao6:
น่ารักมาก งานนี้พี่โตเลยได้ดูแลเด็กหกคน 55
จะรอตอนพิเศษอีกนะคะ :กอด1:
-
คุ้มค่าแก่การรอคอยมากค่ะ :haun4: :m25:
ปล. แอบคิดถึงป้ารี :กอด1:
-
อ๊ายยย ตอนนี้เสี่ยชนะใจคนดูขาดลอยเลยค่าาา :hao6:
-
ชอบๆ คะ ตอนพิเศษน่ารัก อบอุ่น เร่าร้อน อิอิ
เสี่ยโตจัดเต็ม ของขวัญน่ารัก น่าเอ็นดู เสน่ห์แรงจริงๆ :mew3:
หลานๆเก่งมากช่วยกันดูแลคุณอาของขวัญได้น่ารักน่าชังคะ
ขอตอนพิเศษอีกน้าคะ :pig4:
-
เสี่ยชอบล่ะสิ อีหนูบริการถึงใจทั้งคืน 555
เข้มนี่ถอดแบบพ่อมาเป๊ะเว่อร์อ่ะ แต่เฮฮาครอบครัวสุขสันต์มากๆ เหมือนพี่โตต้องเลี้ยงหลาน 6 คนอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :haun4:
เสี่ย กับ อีหนู !!!!!!!!!!!!!!! กร๊ากกกกกกกกกกกก 555555
ได้ใจจริงๆ เสี่ยหื่น อีหนูยั่ว :hao7: :hao6:
-
อิหนูของเสี่ย อ้อนใหญ่เลยนะคะ
เป็นไงละ แทบไม่ได้หลับได้นอนกันเลยทีเดียว :hao6:
-
ตามมาจนจบ ชอบเรื่องนี้มากเลย ><'
-
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าพี่เข้มโตเป็นหนุ่มแล้ว
ส่วนน้องข้าว ร่างทรงคุณพ่อชัดๆๆ55555
ส่วนอาเสี่ยกับอิหนูของขวัญ ขอบอกว่าแซ่บสุดๆๆจ้า
-
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าพี่เข้มโตเป็นหนุ่มแล้ว
ส่วนน้องข้าว ร่างทรงคุณพ่อชัดๆๆ55555
ส่วนอาเสี่ยกับอิหนูของขวัญ ขอบอกว่าแซ่บสุดๆๆจ้า
-
อะนะ เข้าใจว่าอยู่กันเป็นสิบปีก็ต้องสร้างบรรยากาศกันเสียหน่อย
-
คู่อีหนู เสี่ยนี่ฮา ฮ้า ฮา อมยิ้มตั้งแต่บรรทัดแรกจนบรรทัดสุดท้าย มีความสุขบอกไม่ถูก จะรอตอนพิเศษอีกนะคะคุณบัว
-
5 กล่อง!!! สงสารของขวัญโดนเสี่ยเขมือบซะข้ามคืนเลย :hao6:
หลานๆ น่ารักจริงๆ ชอบเจ้าเข้ม ดูความคิดโตเกินวัย
-
อิหนูที่น่ารักที่สุดในโลก อิหนูของขวัญของเสี่ยโต > <
ไม่ผิดหวังเลยค่า
เติมความหวานในชีวิตสุดๆ
-
ลำพังเสี่ยโตกะอีหนูของขวัญก็น่ารักจนลืมไม่ลง แต่นี่มีหลานๆมาเติมสีสันอีกตั้ง5 โดยเฉพาะดช.ขนม น่ารักน่าชังสุดๆ อยากอุ้มมาเลี้ยงที่บ้านจัง อิอิ พี่จักรจะร้องไห้ไหมหนอ
-
เพิ่งจะนึกขึ้นได้ เรื่องนี้เค้ามีการรวมเล่มกันไหมเนี้ย
ถ้ามียังทันไหมน้า ชอบของขวัญของพี่โตจริงๆ
เด็กน้อยๆ คนนี้ไม่เคยโตเพราะมีแต่คนเอาใจนี่แหละ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด น่ารักจังเลย
ขอบคุณนะคะ น้องบัว น่ารักที่สุด :กอด1:
คิดถึงของขวัญที่ซู้ดดดดดดดดดเลย
แถมกลายเป็นอีหนูไปแล้ว โดนอ่ะ กรี๊ดดดดดดดด :-[
-
คิดถึงเสี่ยโตกะอีหนูของขวัญ ด.ช.ขนม
-
อาเสี่ยกะอีหนู
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ของขวัญน่ารักเนอะ
-
แหม เสี่ยโต
-
ยังคิดถึงเสมอเสี่ยโตอีหนู
-
อ่านจบแย้วววววว :m4: :m1:
อิหนูของเสี่ยขี้ออนจังเรยน๊าา :m3:
-
ขวัญโดนสปอยหนักกว่าเด็กอีก แต่อีหนูหมดแรงก่อนเสี่ยนะค้า พี่โตนี่ยิ่งแก่ยิ่งเร่าร้อนหรือเปล่า อยู่กันมาสิบปี พี่โตก็ยังทำของขวัญหมดแรงได้อยู่
-
:laugh: :haun4: ดูตอนนี้แล้วหื่นนนนนน ของขวัญก็กล้าพูดเนอะ เห็นปกติจะขี้อายนิ นี่เซอร์วิสพี่โตน่าดูเลยนะจ๊ะ คึๆๆ :hao7:
เข้มนี่เป็นเด็กที่ดีจริงๆ มีภาวะทางอารมณ์ที่ดีมากด้วย ปกติเรื่องแบบนี้ ต่อให้เป็นผู้ใหญ่แล้วก็ใช่ว่าจะเข้าใจกันได้นะ o13
-
คิดถึงพี่โตของขวัญ แถมน้องเข้ม น้องขนม ป้ารีด้วยเอ๊าาา :กอด1: :L1: :pig4:
-
น่ารักมากเลย
อยากได้ตอนพิเศษอีกจัง
:mew3: :mew3:
-
คิดถึงพี่โตกะน้องของขวัญมากๆๆ
เอาตอนพิเศษมาลงอีกสิคะ
-
อยากได้ตอนพิเศษอีก คนเขียนเอามาลงอีกนะ นะ..นะ..นะ ได้โปรดเถอะ TT
-
จอมร้าย ตอนพิเศษ สายสืบสะดือจุ่น
By: Dezair
…………………………………..
ลมเย็นสบายโกรกผ่านบ้านเรือนไทยของครอบครัววิมลกิตติในยามสายของวันพฤหัสบดีหลังจากที่ฝนตกมาตั้งแต่ตีสี่ ทว่าความเย็นสบายของลมไม่อาจทำให้จิตใจอันรุ่มร้อนของสามสาวสมาชิกชมรมแฟนคลับละครหลังข่าวใจเย็นลงได้เลย ตอนนี้ทั้งกลุ่มกำลังปรึกษาหารือกันอย่างเผ็ดร้อนเกี่ยวกับเรื่องความรักของลูกหลาน ซึ่งแน่นอนว่าเวลานี้แล้ว ไม่มีเรื่องความรักของลูกและหลานคนไหนน่าสนใจไปกว่า ‘พระเอกนางเอก’ ของคุณพัชรี วิมลกิตติ
“มันจะดีจริงๆหรือคะคุณรุ่ง” คุณพัชรีค่อนข้างเป็นกังวลไม่น้อย เมื่อคุณรุ่งทิพเอ่ยปากถึงแผนการสุดทรวงที่จะทำให้พวกเธอทั้งสามคนเข้าไปใกล้โลกของอธิปและจอมขวัญมากกว่าที่เป็นอยู่
…อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย กระทั่งความกะหนุงกะหนิงของดาราคู่ขวัญยอดนิยมยังเป็นที่เปิดเผยมากกว่าความรักของจอมขวัญและอธิปเสียอีก! คิดแล้วมันก็น่าน้อยใจ! คนใกล้ชิดกันแท้ๆ จะปกปิดหมกเม็ดอะไรนักหนา! คุณรุ่งทิพล่ะนึกขัดใจนักเชียว!!!...
“ถ้าไม่ใช้วิธีนี้ก็ไม่มีวิธีไหนแล้วล่ะค่ะ! คุณรีต้องเสียสละค่ะ งานนี้!”
“แต่…จะได้เรื่องเหรอคะ” ใบหน้าอวบอูมของคุณพัชรียังคงมีแววหวาดหวั่นเล็กน้อย เพราะแผนการของคุณรุ่งทิพนั้น ออกจะเสี่ยงไปสักหน่อย เกิดถูกจับได้ขึ้นมา คราวนี้จอมขวัญได้ถอนหงอกพวกเธอสามคนพร้อมกันแน่!
“คุณรีต้องเชื่อมั่นในตัวหลานสิคะ!” คุณรุ่งทิพให้กำลังใจ หากแต่คุณพัชรีกลับมีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัดจนต้องเหลือบมองเพื่อนร่วมชมรมอีกคนอย่างคุณกนกนุช ซึ่งรายนั้นก็ดูเหมือนจะเห็นดีเห็นงามไปกับคุณรุ่งทิพเพราะพยักเพยิดให้คุณพัชรียินยอมไปกับแผนการครั้งนี้
“มันจะดีจริงๆใช่ไหมคะ”
“อู้ย! ดีค่ะ! รุ่งรับรองว่าเราจะได้รู้ในสิ่งที่เราไม่เคยรู้ค่ะ!” คุณรุ่งทิพสำทับอีกครั้ง หากแต่ใบหน้าอวบอูมของคุณพัชรีก็ยังมีแววกังวลไม่คลายจนคุณรุ่งทิพต้องใส่สีใส่ไข่เพิ่ม
“คุณรีคิดดูนะคะ เราๆก็แก่แล้ว จะอยู่กันได้อีกสักกี่ปีก็ไม่รู้ ลูกหลานรักกันเป็นเรื่องดีอยู่แล้วค่ะ แต่บางครั้งก็อาจจะมีเรื่องข้างในของเขาสองคนที่เราไม่รู้ แล้วไอ้เรื่องข้างในที่เราไม่รู้ บางทีในอนาคตอาจส่งผลกระทบกับพวกเขาทั้งคู่ก็ได้นะคะ! เพราะงั้น เราที่เป็นผู้ใหญ่ เป็นแม่เป็นป้าก็ต้องต้องล้วงลึกเข้าไปรู้เรื่องข้างในของเขาให้ได้ค่ะ! เผื่อมีอะไรที่เราช่วยเหลือได้ เราจะได้ช่วยเขาเสียแต่เนิ่นๆ!”
“จริงด้วยนะคะ” คุณพัชรีเริ่มคล้อยตาม คุณรุ่งทิพเลยต้องรีบรวบรัดก่อนที่หญิงเจ้าของเรือนไทยหลังนี้จะเปลี่ยนใจ
“เพื่ออนาคตของพวกเขาสองคนนะคะคุณรี”
“ค่ะ เพื่ออนาคตของของขวัญและโต” สามสาวมองหน้ากันราวกับจะยึดมั่นในปณิธานอันแรงกล้าว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้อนาคตของจอมขวัญและอธิปโรยไปด้วยกลีบกุหลาบ
“แล้วคุณรีจะส่งหลานคนไหนไปสืบดีคะ หรือส่งสามคนเลย? หรือจะเอาเฌอแตมกับแสตมป์ไปด้วยก็ได้นะคะ” คุณกนกนุชตั้งคำถาม แต่ไม่วายสนับสนุนเต็มที่ด้วยการเสนอหลานตัวเอง
“ไม่เป็นไรค่ะคุณนุช รีรู้ว่างานนี้ รีควรจะส่งหลานคนไหนไปสืบ!” ในดวงตาคุณพัชรีนั้นมุ่งมั่นและหมายมาดว่าคราวนี้ต้องรู้ลึกล้วงลูกเข้าไปในความรักของหลานชายและหลานเขยให้จงได้ และงานนี้นักสืบตัวป่วนที่จะเข้าไปเป็นหูเป็นตาแล้วเอามาเล่าให้ฟังจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก…
…………………………………..
เย็นวันศุกร์ที่ควรจะได้นอนดูการ์ตูนให้ฉ่ำอุรา แต่ร่างอ้วนกลมคนขยันกลับนั่งหลังแข็งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือในห้องนอนของตัวเอง เจ้าตัวคิ้วขมวดผูกโบว์เป็นระยะ เพราะวันนี้ทั้งพี่เข้มและพี่ข้าวกลับบ้านช้าทั้งคู่ เลยไม่มีใครมาสอนการบ้านเขา แต่แล้วอารมณ์บ่จอยเพราะทำการบ้านไม่ได้ ก็หยุดชะงักเมื่อกลิ่นหอมหวานลอยลอยอวลเข้ามาแตะจมูก
เด็กชายขนมทำตาโตหันขวับไปมองที่ประตูห้อง คนบุกรุกมาเงียบๆไม่ใช่ใครที่ไหน ถ้าไม่ใช่คุณพัชรีที่ยืนยิ้มในมือมีถ้วยขนมเล็กๆแต่ส่งกลิ่นหอมร้ายกาจจนคนกำลังทำการบ้านหัวยุ่งต้องโยนดินสอไม้ในมือทิ้งแล้วรีบกระโดดผลุงลงจากเก้าอี้วิ่งถลาไปหา
“คุณย่า ถืออะไรมาครับ ห้อมหอม!” เด็กชายที่ควรจะตัวน้อยแต่กลับอ้วนบึ่กพยายามชะเง้อมองในถ้วย แต่คุณพัชรีก็ถือสูงเกินไปจนมองไม่เห็น ทว่าแม้จะมองไม่เห็น แต่กลิ่นหวานหอมของกะทิก็ลอยมาเข้าจมูกจนเด็กชายขนมทำจมูกฟุดฟิดไม่หยุด
“ย่าเห็นขนมตั้งใจเรียน ย่าเลยทำบัวลอยมาเป็นรางวัลให้เด็กขยัน”
“ว้าววววววว” เด็กชายทำตาโต
คำว่า ‘บัวลอย’ ของคุณย่าพัชรีนั้นสุดยอดกว่า ‘บัวลอย’ ทั่วๆไปมากนัก ทั้งเนื้อแป้งเนียนที่ปั้นเป็นก้อนบัวลอยพอดีคำ เคียวหนึบหนับนุ่มเนียน รวมกับน้ำกะทิหวานมันหอมพร้อมเนื้อมะพร้าวอ่อนหวานกรุบ แค่คิด เด็กชายขนมก็อยากจะกินทั้งหม้อไม่เหลือแบ่งให้ใครด้วยซ้ำ
คุณพัชรีอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นปฏิกิริยาหลานรักเป็นอย่างที่คิด เธอไม่พูดอะไร แต่เดินตรงไปที่โต๊ะเขียนหนังสือที่มีสมุดการบ้านวางระเกะระกะ แต่แค่พื้นที่เล็กน้อยบนโต๊ะที่ว่างอยู่ก็เพียงพอกับการวางถ้วยขนมเล็กๆในมือคุณพัชรีได้แล้ว
เด็กชายขนมถลาตามมาดูหน้าตาขนมบัวลอยฝีมือคุณพัชรี แค่หน้าตาและกลิ่นหอมก็กินขาดเสียจนเด็กชายร่างอ้วนจ่ำม่ำกลืนน้ำลายไปหลายอึก
“น่ากินที่สุดเลยครับคุณย่า!! ขนมทานเลยได้มั้ยครับ”
“ทานเลยสิจ๊ะ” คุณพัชรีอนุญาตปุ๊บ เด็กชายขนมก็กระโดดขึ้นไปนั่งเก้าอี้แล้วเลื่อนถ้วยบัวลอยมาใกล้ ก่อนจะจ้วงเข้าปากปั๊บ!
“อร่อยมากเลย!!!!”
“จริงเหรอ ดีใจจัง” คุณพัชรีทำเสียงอ่อนเสียงหวานกับหลานชายคนเล็ก เห็นเจ้าหนูฟาดไปครึ่งถ้วย ผู้ใหญ่ที่มากแผนการก็เริ่มดำเนินการขั้นต่อไป
“นี่ย่าก็ว่า วันอาทิตย์นี้จะทำข้าวเหนียวเปียกลำไยนะ ขนมอยากกินมั้ยลูก” วันศุกร์บัวลอย วันเสาร์ล้างท้อง วันอาทิตย์ข้าวเหนียวเปียกลำไย!! อ๊ะหือ!! เกิดเป็นขนมหลานย่ารีนี่โชคดีจริงๆ!!!
“ขนมอยากกินๆๆๆ!!!” เด็กชายขนมชูสองมือหราเสนอตัวสุดฤทธิ์ ทว่าคนเป็นย่ากลับทำหน้าลำบากใจ
“แต่ว่า ย่าจะทำให้ขนมกิน ย่าก็กลัวพ่อของขนมจะดุ พ่อของขนมดุเก๊งเก่ง! กระทั่งย่าเป็นแม่นะ ยังดุย่าเลย!” คนมีพ่อดุพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วย แล้วพลันนั้นหัวคิ้วก็เริ่มขมวดอย่างใช้ความคิดว่าควรจะทำเช่นไรดีถึงจะได้กินขนมเยอะๆโดยที่พ่อไม่ดุ
“ย่าจะทำยังไงดีน้า ถึงจะทำข้าวเหนียวเปียกลำไยอร่อยๆให้หลานของย่ากินได้ คิดดูสิ ลำไยเนื้อกรอบๆกับข้าวเหนียวนิ่มๆในน้ำกะทิหอมๆหวานๆนี่มันหากินไม่ได้ง่ายๆนะขนมนะ”
“ใช่เลยครับ” พอถูกคุณย่าบิ้วอารมณ์เข้าหน่อย เด็กชายขนมก็เส้นตื้นกลืนน้ำลายเอื้อกด้วยความอยากตามไปด้วย แม้ตรงหน้าจะมีบัวลอยวางแหมะอยู่ก็ตาม
“เอ? ย่าจะทำยังไงดีล่ะ”
“งั้น…งั้นคุณย่าก็ทำเป็นรางวัลที่ขนมเป็นเด็กดีสิครับ! รับรองพ่อไม่ดุหรอก เพราะคุณย่ามีเหตุผล!”
“นั่นสินะ! แต่คนเราจะเป็นเด็กดีก็ต้องทำความดีใช่มั้ยล่ะ แล้วขนมจะทำความดีอะไรให้ย่าดีน้า วันนี้ขนมเป็นเด็กดีทำการบ้าน งั้นวันพรุ่งนี้…ขนมเป็นเด็กดีด้วยการ…อ่า…ไปค้างบ้านอาของขวัญกับอาโตดีมั้ย”
เด็กชายขนมเอียงศีรษะมองคุณย่าอย่างงุนงง
“ไปค้างบ้านอาของขวัญเป็นการทำความดียังไงเหรอคุณย่า”
“ก็…ก็…ก็ย่ารู้สึกว่าพักนี้อาของขวัญของขนมจามฟุดฟิดๆ ย่าเลยอยากให้ขนมไปจับตาดูว่าอาของขวัญของขนมเป็นหวัดรึเปล่า ย่าจะให้อาโตทำก็ได้นะ แต่ถ้าให้หลานตัวเองทำจะดีกว่ามั้ยล่ะ อย่างน้อยก็สนับสนุนให้หลานได้ทำความดี แล้วย่าจะได้ทำข้าวเหนียวเปียกลำไยเป็นรางวัลด้วย แต่ย่าก็ไม่บังคับขนมหรอกนะ ถ้าขนมไม่อยากกิน เอ๊ย! ไม่อยากทำความดี ย่าก็บังคับไม่ได้…”
“อยากครับอยาก! ขนมอยากทำดี!” หรือง่ายๆว่าขนมอยากกินรางวัลของคุณย่านั่นเอง!
“ถ้าอย่างนั้น ขนมต้องเป็นเด็กดีทำตามที่ย่าสั่งนะ”
“ได้เลยครับ!!” เด็กชายขนมรับคำสั่งเสียงดังฟังชัดอย่างที่ทำเอาคุณพัชรียิ้มแก้มปริด้วยคาดหวังว่าเรื่องราวรักหลืบของหลานชายและหลานเขยนามว่าจอมขวัญและอธิปจะมาถึงในไม่ช้า!!
………………………………………
“วันนี้จะไปนอนกับอา?” จอมขวัญกรอกเสียงถามลงไปในโทรศัพท์อย่างอดแปลกใจไม่ได้ แม้หลานๆจะแวะเวียนมานอนที่บ้านของเขากับอธิปอยู่บ้าง แต่ก็มักจะขอตอนที่เขาไปบ้านเรือนไทยในช่วงวันเสาร์ ไม่เคยมีครั้งไหนที่โทร.มาขอกันล่วงหน้าตั้งแต่วันศุกร์ตอนเย็นแบบนี้เลย
“แล้วจะให้อาแวะเข้าไปรับงั้นเหรอ” เสียงแจ้วๆของหลานชายคนเล็กแต่หุ่นใหญ่อย่างเด็กชายขนมตอบรับกลับมา ทำเอาจอมขวัญต้องหันไปทางคนที่กำลังขับรถอยู่ข้างๆ
“พี่โต แวะไปรับขนมมานอนบ้านเราคืนนี้ได้มั้ย มันอยากมา” อธิปเหลือบตามามอง แม้จะนึกประหลาดใจเหมือนกัน แต่ก็พยักหน้าตอบรับแต่โดยดี ก่อนจะเปลี่ยนเส้นทางที่จะขับตรงกลับบ้าน เป็นไปยังเส้นที่มุ่งสู่บ้านเรือนไทยของครอบครัววิมลกิตติแทน
“งั้นเดี๋ยวอาเข้าไปรับ ขนมขอพ่อแล้วเหรอ”
‘ขอแล้วครับ! คุณย่าขอให้’ จอมขวัญชะงักไปอีกรอบ คราวนี้มีคุณพัชรีให้ท้ายเสียด้วย หากแต่เขาก็ยังคิดไปว่าเจ้าหลานแสบคงอยากมานอนกับเขามากจนต้องพึ่งบารมีคุณย่าในการขออนุญาตกับจักรกฤษณ์
“ขนมเก็บของรอแล้วกันนะ”
‘ครับผ้ม!!’ เจ้าหลานชายตัวแสบวางสายไปแล้ว จอมขวัญจึงหันมาทางคนที่ทำหน้าที่สารถีในวันนี้เนื่องจากรถของเขาถูกพาเข้าศูนย์ฯตั้งแต่เมื่อเช้าเพื่อเช็คสมรรถนะ
“วันนี้ขนมมานอนด้วยนะ” เขาบอกเอาไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นคืนวันศุกร์แบบนี้ อธิปมักจะชวนเขานอนดึกทุกที
“บอกกันแบบนี้แสดงว่ากลัวพี่ทำอะไรงั้นเหรอ?” ร่างสูงหันมาถามพร้อมสายตากรุ้มกริ่มอย่างที่ทำเอาจอมขวัญอยากจะจิ้มตาคมๆของอีกฝ่ายดูสักที
“เดี๋ยวหลานเห็น”
“กลัวขนมทำตาม?”
“กลัวมันเอาไปพูดต่างหาก”
อธิปหัวเราะร่วนเมื่อคนรักทำปากขมุบขมิบเนื่องจากหลานชายคนเล็กนั้นแสบเกินบันยะบันยัง หนำซ้ำยังเล่าทุกเรื่องที่เห็น คราวก่อนก็ทีหนึ่งที่เอาเรื่องจอมขวัญถูกอธิปลูบหลังตอนนอนไปเล่าให้คุณพัชรีฟัง เล่นเอาคุณป้าคนดีของจอมขวัญถึงกับตาวิบวับทั้งอินและฟินไปหลายวัน!
…เดี๋ยว!…เมื่อกี้เจ้าขนมบอกว่า ‘คุณย่าขออนุญาต’ แทน แสดงว่าเรื่องที่ขนมมานอนค้างบ้านพวกเขาในคืนนี้ คุณพัชรีต้องรู้เห็นเป็นใจ แล้วถ้าอย่างนั้น…ถ้าอย่างนั้น…คุณพัชรีจะคิดการใหญ่อะไรรึเปล่า?...
“ถ้าขนมเอาไปพูดให้ของขวัญเสียหาย พี่จะรับผิดชอบเอง”
“รับผิดชอบยังไง”
“ก็…รับผิดชอบดูแลของขวัญไปชั่วชีวิตเลย”
ประโยคเรียบๆไม่มีแววบ่งบอกความหวานซึ้ง แต่กลับทำให้คนฟังถึงกับต้องเม้มปากแน่นเพื่อกลั้นรอยยิ้ม ก่อนจะรีบหันหน้าเข้าหาหน้าต่าง ทำเป็นมองดูข้างทาง หากแต่บนกระจกประตูด้านข้างนั้น กลับสะท้อนใบหน้าขาวของจอมขวัญกำลังยิ้ม…และแน่นอน อธิปเห็นรอยยิ้มที่สะท้อนบนกระจกนั้น หากแต่เขาก็เลือกจะเงียบแล้วเก็บภาพรอยยิ้มของคนรักเอาไว้ลึกสุดหัวใจ
…………………………………………..
ขากลับจากบ้านเรือนไทยวิมลกิตติ รถยนต์ของอธิปมีหลานชายสุดที่รักของจอมขวัญนั่งอยู่ที่เบาะหลังด้วย เจ้าตัวมาพร้อมทั้งเสื้อผ้าสำหรับวันพรุ่งนี้และขนมของกินของเล่นที่แบกมาเต็มกระเป๋าเป้
“ขนมเอาอะไรมาเล่นบ้าง” จอมขวัญหันไปชวนหลานคุย
“ขนมเอาเกมเศรษฐีมาครับ! อาของขวัญกับอาโตเล่นกับขนมนะ!” เจ้าตัวตอบ แต่มือคุ้ยหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าไม่เสร็จสักทีจนคนเป็นอาต้องตั้งคำถาม
“ขนมหาอะไร”
“หากล้อง! ขนมอยากถ่ายรูปกับอาของขวัญและอาโตครับ! อ๊ะ! เจอแล้ว!!” ว่าแล้วเจ้าหนูก็หยิบกล้องดิจิตอลอันเล็กจากก้นกระเป๋าขึ้นมาโชว์พร้อมรอยยิ้มตาแทบมิด “…ช่วงนี้ขนมชอบถ่ายรูปมากเลย อาของขวัญถ่ายรูปสวยมั้ย สอนขนมถ่ายรูปสวยๆหน่อยได้มั้ยครับ”
“ได้สิ มา อาถ่ายรูปให้ขนมก่อน” จอมขวัญเอื้อมมือจะไปรับกล้องจากมือหลานชาย แต่เจ้าหลานขนมกลับยื้อกล้องออกห่าง
“ขนมถ่ายเอง ขนมอยากถ่ายรูปอาของขวัญกับอาโต มาแชะๆ” เด็กชายพูดตบท้ายด้วยออกเสียงแชะๆแล้วยกกล้องขึ้นกดถ่ายหน้าคุณอาหนุ่มที่เอี้ยวมาหา จอมขวัญถึงกับตาโตเมื่อคิดว่าหน้าตาของตัวเองที่ถูกถ่ายเมื่อครู่นี้คงทั้งเหวอทั้งเปิ่น
“อะไรน่ะ ขนม! ถ่ายรูปอาตอนหล่อๆสิ”
“ฮู้ย! อาของขวัญของขนมหล่ออยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก เนอะ!อาโต” เด็กชายขนมรีบบอก ไม่วายยื่นหน้ามาขอความเห็นจากคนที่กำลังขับรถอยู่ อธิปไม่ตอบ หากแต่ยิ้มที่มุมปากเล็กๆถือเป็นการตอบรับคำพูดของหลานชายที่ว่าไม่ว่าเมื่อไหร่ จอมขวัญก็หล่ออยู่แล้ว ขนาดทุกวันนี้แค่ไปซื้อของในซุปเปอร์มาเก็ตยังมีคนมองกันจนเหลียวหลัง
“ขนมขอแชะอาโตมั่ง”
“อาโตขับรถอยู่ เดี๋ยวจอดรถแล้ว ขนมค่อยถ่ายอาโตนะ”
“จริงด้วย! มันอันตราย ขนมไม่ถ่ายแล้วครับ!” แม้จะเรียนไม่ค่อยเก่งไปสักหน่อย แต่เด็กชายขนมก็ค่อนข้างว่านอนสอนง่ายทีเดียว เพราะพอชี้แจงเหตุผลไปนิดเดียว เจ้าตัวก็ขยับไปนั่งหลังตรงที่เบาะหลังไม่รบกวนการขับรถของคุณอาอธิปอีก…ทว่า…แค่แปบเดียวเท่านั้นที่เจ้าตัวเรียบร้อย เมื่อกลิ่นแซนวิชหอมๆลอยอวลไปทั้งรถจนจอมขวัญต้องหันมอง
“แหะๆ ขนมหิวน่ะครับ อาของขวัญกินด้วยกันมั้ย”
…ให้เลิกเล่นน่ะได้ แต่ให้เลิกกินนี่เห็นจะยาก! เด็กชายขนมยอมแพ้ให้กับอาหารเสมอ!!...
……………………………………………..
รถยนต์หรูของอธิปเคลื่อนเข้าจอดที่หน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว หลานชายตัวแสบก็เปิดประตูรถคว้ากระเป๋าเป้ใบเก่งวิ่งถลาลงไปยืนที่หน้าประตูบ้าน รอจอมขวัญเดินไปไขกุญแจ
“ขนมยังไม่ได้อาบน้ำใช่มั้ย ไปอาบน้ำก่อนไป แล้วค่อยมากินข้าว” คุณอาหนุ่มรูปหล่อไล่หลานชายไปอาบน้ำอาบท่า แต่เจ้าหนูขนมยืนมองคุณอาในชุดเสื้อเชิ้ตยับย่นที่ชายเสื้อหลุดจากขอบกางเกงมาอย่างชนิดที่เรียกได้ว่าชุดนี้คือชุดที่ใส่มาตั้งแต่เช้า
“อาของขวัญก็ยังไม่ได้อาบน้ำนี่ครับ ไปอาบกับขนมสิ!”
“ให้อาอาบด้วย?”
“ใช่แล้ว อาบพร้อมกันเล้ย! จุ้ดจู๋ของขนมไม่เล็ก ขนมไม่อายหรอก” ว่าแล้วหลานชายสุดที่รักก็ทำหน้าเชิดอย่างภาคภูมิที่พ่อให้มาเยอะ จอมขวัญหัวเราะก๊าก
“พ่ออาก็ให้มาเยอะเหมือนกัน รับรองว่าใหญ่กว่าขนมอีก”
“ไม่เชื่อหรอก! อาของขวัญต้องโชว์ให้ขนมดู! หวา!!” จอมขวัญอุ้มหลานรักลอยหวือกลางอากาศ เจ้าตัวร้องตกใจเพียงครู่เดียวก็กลายเป็นหัวเราะคิกคัก
“เรื่องอะไร! ไม่ให้ดูหรอกเจ้าเด็กแสบ ไปอาบน้ำเลย”
“ไม่เอาๆ อาของขวัญขี้โกง พูดให้ขนมอยากดูแต่ไม่ให้ดู! อาโต! จุ้ดจู๋ของอาของขวัญใหญ่จริงเหรอครับ” เจ้าหลานรักของจอมขวัญเริ่มหาเรื่องเผากันเสียแล้ว เจ้าตัวกอดคอคุณอาแน่น แต่ปากตะโกนถามอธิปที่ยืนอยู่ข้างหลัง ร่างสูงหัวเราะกับคำถามของหลานชาย แต่ที่เหนือกว่าอะไรทั้งหมดคือจอมขวัญรีบหันขวับกลับมามองเขาตาขวาง
“อ๊ะ! อาของขวัญห้ามส่งซิกอาโตสิ! อาโตตอบตามความจริงนะครับ! โกหกตกนรกไม่รู้ด้วย!” เด็กชายยังย้ำหนักแน่น ตามด้วยการใช้มือเล็กๆแต่อวบอูมปิดตาคุณอาหนุ่มรูปหล่อไม่ให้ส่งสัญญาณใดๆไปบอกอธิปที่ยืนอยู่ไม่ไกล ทว่าคนถูกถามกลับเอาแต่ยิ้มอย่างเดียวไม่ยอมตอบคำถามของหลานชาย เจ้าตัวเริ่มย้ำหนักแน่นอีกรอบ
“อาโต จุ้ดจู๋ของอาของขวัญใหญ่จริงมั้ยครับ” สองมือเล็กตะครุบตาคุณอาจอมขวัญไว้มั่น แต่แม้จะมองไม่เห็น หูของจอมขวัญก็ยังได้ยินคำตอบของอธิปที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา
“พอตัว”
“ขนม! ไปอาบน้ำกับอาเดี๋ยวนี้เลย!” จอมขวัญร้องโวยวายทั้งๆที่ถูกปิดตาอยู่ ก่อนจะอุ้มหลานชายจ้ำอ้าวเข้าห้องน้ำไปในทันที ทว่าก่อนที่ทั้งอาและหลานจะหายลับเข้าไปในห้องน้ำ เสียงของเด็กชายขนมก็ยังดังไม่หยุดหย่อน
“พอตัวแปลว่าอะไรครับอาของขวัญ”
“พอตัวหมายถึงพอดีกับตัวอย่างนี้เหรอ เหมือนเสื้อใหญ่พอดีตัวเหรอครับ”
“แล้วอย่างขนมนี่เรียกพอตัวมั้ย”
ไม่มีคำตอบจากคุณอาจอมขวัญ เด็กชายขนมก็จนใจจะเซ้าซี้ต่อ และคิดเอาเองว่า ‘พอตัว’ น่าจะแปลว่า ‘เล็ก’ แน่ๆ เพราะอาของขวัญยอดไอดอลเงียบกริบไม่พูดอะไรสักคำแถมหน้าตาหูเหอก็แดงก่ำอีกต่างหาก
…โธ่! ที่แท้ก็จุ้ดจู๋เล็กเลยอายนี่เอง!!...
………………………………….
เด็กชายขนมหลานรักไม่พูดเรื่องที่ทำให้คุณอาสุดหล่อต้องอับอายอีก หลังจากอาบน้ำแต่งตัวปะแป้งเรียบร้อยแล้ว ก็วิ่งถลามาที่โต๊ะอาหารซึ่งอธิปกำลังวางจานกับข้าวที่ทำเสร็จแล้วลงบนโต๊ะ
“โอ้โฮ!! ปลาทอด!!” ปลาทอดตัวใหญ่ที่อธิปได้ปลาสดมาจากคุณพัชรีเมื่อตอนเย็นถูกชายหนุ่มทอดใหม่เสียกรอบหอมน่ากินส่งกลิ่นยวนน้ำลายเด็กชายตัวน้อยรักการกินเป็นที่สุด
“มีน้ำจิ้มมั้ยอาโต น้ำจิ้มคุณย่า!”
“อาลืมขอคุณย่ามา ขนมจิ้มน้ำปลาไปก่อนได้มั้ย” แม้ไม่มีน้ำจิ้มรสเด็ดฝีมือคุณพัชรี แต่เด็กชายขนมก็ยังพยักหน้าหงึกหงักหนักๆเป็นการแสดงความยินยอมที่จะจิ้มปลาทอดกับน้ำปลาแทน
“ถ้างั้นไปตักข้าวไป แล้วอาของขวัญล่ะ”
“อาของขวัญอาบน้ำครับ ขนมบอกให้อาบพร้อมขนมก็ไม่เชื่อ อาของขวัญต้องอายจุ้ดจู๋แน่ๆเลย”
“ก็อาของขวัญเขาเป็นผู้ใหญ่ เขาก็ต้องอายเป็นธรรมดา”
“อาโตก็ไม่เคยอาบน้ำพร้อมกับอาของขวัญเหรอครับ” เด็กชายเงยหน้าถามด้วยความอยากรู้ เจ้าตัวจำได้ว่าสมัยที่ยังเด็กกว่านี้เคยอาบน้ำพร้อมพี่ชายทั้งสองคน ตอนนั้นเล่นน้ำกันเสียสนุกจนถูกพ่อดุไปตามระเบียบ
“เอ่อ…ขนมไปตักข้าวดีกว่าไป เดี๋ยวปลาก็หายร้อนหรอก” อธิปรีบไล่หลานชายให้ไปตักข้าว เพราะไม่อยากตอบคำถามของเด็กชาย ซึ่งแน่นอนว่าเขาต้องโกหกคำโตว่าไม่เคยอาบน้ำพร้อมจอมขวัญ ทั้งๆที่เขากับจอมขวัญอาบน้ำด้วยกันบ่อยเสียจนนับไม่ไหวด้วยซ้ำ
“อ๊ะ! แต่อาโตบอกว่าจุ้ดจู๋ของอาของขวัญ ‘พอตัว’ ก็แสดงว่าอาโตเคยเห็นจุ้ดจู๋ของอาของขวัญสิเนอะ ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าต้องเคยอาบน้ำพร้อมกัน ขนมนี่น่าจะคิดก่อนถามแหะ!” เด็กชายขนมผู้ความจำดี การวิเคราะห์เป็นเลิศหันมาพูดพร้อมรอยยิ้มตาหยีอย่างที่ทำเอาอธิปถึงกับนิ่งไป เขายิ้มเฝื่อน ก่อนจะรีบดันหลังหลานชายเข้าห้องครัวอย่างรวดเร็ว
“ขนมมาตักข้าวเถอะ อาหิวแล้ว” อธิปไม่อยากชี้แจงว่าสำหรับผู้ใหญ่อย่างพวกเขา เราเห็น ‘จุ้ดจู๋’ ของกันและกันนอกเวลาอาบน้ำเสมอๆ…
…………………………………….
จอมขวัญอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็ตอนที่ปลาถูกหลานชายฟาดไปแล้วครึ่งตัว โชคดีที่กับข้าววันนี้ไม่ได้มีแค่ 2-3 อย่างอย่างทุกวัน เนื่องจากหลานชายกินเก่งมาทานด้วย อธิปเลยทำกับข้าวเพิ่มเป็นห้าอย่าง แน่นอนว่าสามในห้าคืออาหารจากเรือนไทยวิมลกิตติที่คุณพัชรีสั่งให้เด็กรับใช้ใส่กล่องมาให้ ส่วนปลาทอดและผัดผักรวมมิตรใส่กุ้ง อธิปมาทำเพิ่มที่บ้านเอง
“อาของขวัญลงมาช้า ขนมกินปลาจะหมดตัวอยู่แล้ว” เด็กชายหันมาบอก ก่อนจะอ้าปากรับข้าวคำโตเข้าปากเคี้ยวเสียแก้มตุ่ย จอมขวัญทรุดตัวลงนั่งข้างหลาน จานข้าวสวยร้อนๆก็ถูกวางลงข้างกาย
อธิปนั่นเอง…รายนั้นลุกจากเก้าอี้เดินเข้าครัวไปตักมาให้เมื่อครู่นี้ เขาบริการจอมขวัญจนเป็นเรื่องปกติ ในขณะที่จอมขวัญเองก็รับการบริการนี้เสียจนเป็นเรื่องคุ้นชินแล้วเหมือนกัน ใบหน้าหล่อเหลาค้อมเล็กน้อยเป็นการขอบคุณ ก่อนที่ริมฝีปากบางจะกล่าวสั้นๆ
“เมื่อกี้ขวัญทำผ้าเช็ดตัวพี่โตหล่นพื้น เลยเอาผืนใหม่ไปวางไว้แทนนะ” อธิปเพียงยิ้มเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้และขอบคุณ ก่อนจะกลับไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม เด็กชายขนมทำตาหลุกหลิกมองสองคุณอาแล้วคำสั่งกำชับของคุณย่าก็ดังขึ้นมาในหัว
‘ขนมต้องเก็บทุกภาพมาให้ย่านะลูก ยิ่งเก็บเยอะ ขนมก็จะได้กินข้าวเหนียวเปียกลำไยมากเท่านั้น!’
เมื่อคำสั่งของคุณย่ามีคำบังคับเป็น ‘ข้าวเหนียวเปียกลำไย’ เด็กชายตัวน้อยเลยต้องรีบกระโดดลงจากเก้าอี้วิ่งกลับไปที่กระเป๋าเป้ใบเก่งของตัวเองที่วางอยู่ข้างโซฟา
“ขนม ไปไหนน่ะ”
“ขนมมาหยิบกล้องครับ” เด็กชายหันมาตอบ คุ้ยกระเป๋าจนเจอกล้องดิจิตอลแล้วก็รีบวิ่งกลับมาที่โต๊ะอาหาร
“มาแชะหน่อยครับ อาโตอาของขวัญ” ว่าแล้วก็กดกล้องรัวถี่ยิบ เพราะคุณย่าบอกว่าถ่ายรูปอาของขวัญและอาโตมาเยอะเท่าไหร่ จะได้กินข้าวเหนียวเปียกลำไยมากเท่านั้น!!
“ถ่ายเยอะไปแล้วขนม กินข้าวได้แล้ว” อธิปเอ่ยปาก กลั้วหัวเราะเมื่อเห็นหลานชายกดไม่หยุด ขนมยอมลดกล้องลงแต่โดยดี ทว่านิ้วชี้เล็กๆกลับพลาดไปโดนปุ่มกดอีกครั้ง และครั้งนี้…กล้องดิจิตอลในมือบันทึกภาพอธิปกำลังตักปลาทอดใส่จานจอมขวัญพอดี ในขณะที่จอมขวัญกำลังหยิบแก้วน้ำของอธิปมาเพื่อเติมน้ำจากเหยือกให้
…ไม่มีใครรู้ว่ากล้องเก็บภาพนั้นเอาไว้…รอแค่คุณพัชรีมาเปิดดูแล้วฟินไปเอง!!
………………………………………….
-
หลังมื้อเย็น อธิปขึ้นไปอาบน้ำ โดยจอมขวัญรับหน้าที่ล้างจานกับขนมสองคน ซึ่งเด็กชายร่างอ้วนกลมนั้นสูงเลยขอบซิงก์มาเพียงแค่นิดเดียว จอมขวัญจึงต้องหาเก้าอี้เตี้ยมาให้ยืนเพิ่มความสูง และเมื่อเหลือกันเพียงสองคน เจ้าหนูขนมจอมอยากรู้อยากเห็นก็เริ่มล้วงความลับตามคำสั่งคุณย่าพัชรีเจ้าแผนการ
“อาของขวัญเคยเห็นจุ้ดจู๋อาโตมั้ย”
จานในมือจอมขวัญแทบร่วงลงซิงก์ ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อกับคำถามของหลานชาย แต่เด็กชายขนมที่ยืนอยู่ข้างๆก็ยังเอาข้อศอกถูสีข้างคุณอาไม่หยุดเป็นเชิงกระตุ้นให้ตอบคำถาม ในขณะที่มืออ้วนป้อมก็ล้างช้อนล้างส้อมจนหมดฟองก่อนจะวางลงบนตะกร้าสำหรับผึ่งด้านข้าง
“อาโตเคยเห็นจุ้ดจู๋อาของขวัญนี่เนอะ แสดงว่าอาของขวัญก็ต้องเคยเห็นจุ้ดจู๋อาโตเหมือนกัน ผู้ใหญ่เขาชอบแลกจุ้ดจู๋กันดูเหรอครับ” สมกับเป็นเด็กฉลาดชาติเจริญ เพราะเจ้าตัวตั้งคำถามไม่หยุดและแน่นอนว่าคนถูกถามถึงกับหยุดลมหายใจไปแล้วเรียบร้อย
… ‘จุ้ดจู๋’ จอมขวัญไม่เคยคิดว่าคำนี้จะมีอิทธิพลกับผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่อายุเกือบจะสี่สิบอย่างเขามาก่อนเลย! แต่ทำไมวันนี้มันกลับสร้างภาระหนักอกให้เขาได้ขนาดนี้!!...
“เอ่อ…ขนมหิวอะไรอีกรึเปล่า” จอมขวัญทิ้งจานที่ยังไม่ได้ล้างเอาไว้ตามเดิม ก่อนจะเดินหนีไปเปิดตู้เย็นทำเป็นไม่สนใจคำถามของหลาน
“จานยังล้างไม่เสร็จเลยอาของขวัญ” เด็กชายหันมองคุณอาอย่างงงๆ
“ไม่เป็นไร ทิ้งไว้อย่างนั้นล่ะ ขนมมาหาอะไรกินกับอาดีกว่า” จอมขวัญแทบจะซุกหน้าเข้าตู้เย็นอยู่แล้ว บางทีไอเย็นในตู้เย็นอาจจะช่วยให้ไม่ต้องอายกับคำถามของหลานชายก็เป็นได้ เด็กชายมองจานในซิงก์ที่เหลืออยู่ แต่ก็จนใจจะเรียกคุณอาหนุ่มกลับมาล้างต่อ แถมการที่คุณอาชวนกินก็น่าสนใจกว่าการยืนล้างจานเสียอีก เจ้าตัวอ้วนกลมกระโดดลงจากเก้าอี้เตี้ยแล้ววิ่งไปหาจอมขวัญที่หน้าตู้เย็นทันที
“ขนมอยากกินผลไม้! คุณย่าบอกว่ากินผลไม้ตอนเย็นทำให้ไม่อ้วน”
ปากว่าอย่างนั้นแต่มือลูบพุงแข็งปึ่งซึ่งเพิ่งอิ่มจากอาหารค่ำมาหมาดๆ จอมขวัญหันมาเห็นพุงกลมโตของหลานชายคนเล็กแล้วได้แต่หัวเราะน้อยๆ
“คุณย่าหมายความว่ากินผลไม้แทนข้าวเย็น จะไม่อ้วน” เพียงเท่านั้น เด็กชายขนมก็ถึงกับทำตาโตลุกวาว
“ไม่จริงหน่า! แล้วแบบนั้นจะอิ่มได้ยังไงล่ะครับ! อาของขวัญเคยกินผลไม้แทนข้าวเย็นด้วยเหรอ?!”
“เคยสิ”
“โอ้โฮ!!!” หลานรักร้องเสียงดังเหมือนเป็นเรื่องที่น่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง สำหรับคนกินเก่งอย่างเด็กชายขนมนั้น แค่สามมื้อต่อวัน เจ้าตัวยังคิดว่ามันน้อยเกินไปด้วยซ้ำ แต่นี่พวกผู้ใหญ่ยังลดมื้ออาหารลงแล้วกินแต่ผลไม้แทน! การใช้ชีวิตแบบผู้ใหญ่นี่ช่างทรหดอดทนซะจริงๆ!!
“แล้วอาโตล่ะครับ? อาโตก็เคยกินผลไม้แทนข้าวเย็นเหมือนกันเหรอ?!!”
“อืม” จอมขวัญตอบรับด้วยการส่งเสียงเท่านั้น เวลานี้เขาไม่อยากเอ่ยปากเรื่องอธิปกับหลานช่างซักเสียเท่าไหร่ เพราะเกรงว่าพูดอะไรไปเด็กฉลาดจะตีความไปในทางหวาดเสียวเสียหมด
“แล้วตอนดึกๆไม่หิวเหรอครับ” เด็กชายร่างอ้วนกลมตั้งคำถามอย่างสงสัย
“ก็…ถ้าหิวก็กินนมเอาก็ได้นี่”
“หมายถึงตอนดึกๆก็ย่องๆลงมากินนมข้างล่างนี่เหรอครับ?! อาของขวัญไม่กลัวผีเหรอ ถ้าเป็นพี่ข้าวนะ ต้องปลุกคนทั้งบ้านให้ตื่นลงมากินนมเป็นเพื่อนแน่เลย!” เด็กชายขนมไม่ได้กลัวผี แต่ก็ถามนำไปอย่างนั้นเอง เพราะอยากรู้ว่าไอดอลในดวงใจของตัวเองอย่างคุณอาของขวัญมีเรื่องขี้กลัวบ้างรึเปล่า
“ไม่กลัวหรอก แล้วขนมจะกินผลไม้มั้ยเนี่ย มีแอปเปิ้ลกับฝรั่งปอกแล้วนะ” จอมขวัญหยิบกล่องทัปเปอร์แวร์ในตู้เย็นออกมาให้หลานชายเลือก แต่เจ้าเด็กชายตัวอ้วนกลับตาตกอยู่ที่ผลไม้หน้าตาประหลาดสีชมพูอมม่วงที่นอนอยู่ในถุงที่วางแหมะอยู่ที่ชั้นล่างสุดของตู้เย็น
“ขนมอยากกินแก้วมังกร!”
“รออาโตอาบน้ำเสร็จสิ เดี๋ยวให้อาโตปอกให้”
“อาของขวัญนี่ อะไรๆก็ให้แต่อาโตทำตลอดเลย ไม่กลัวอาโตเหนื่อยเหรอ” เด็กชายถามซื่อๆ เพราะเห็นคุณอาโตทำแทบทุกเรื่อง ไม่ว่าจะขับรถ ทำกับข้าว หรือแม้แต่ตักข้าวใส่จานมาให้อาของขวัญ
จอมขวัญยิ้มบางกับคำถามของหลานชายที่ต้องมองเขาเหมือนรอคำตอบ
“กลัวสิ แต่อาโตของขนมเขาชอบเหมาทุกอย่างไปทำเองหมดเลย ผลไม้นี่เขาก็เป็นคนปอกใส่กล่องเอาไว้” ไม่ใช่แค่ผลไม้หรอก แต่แทบทุกอย่างในบ้านอยู่ในมือของอธิปหมด นี่ถ้าไม่ได้จ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดบ้านแล้วล่ะก็ ทั้งถูบ้านกวาดบ้านปัดหยากไย่ ก็คงตกไปอยู่ในความรับผิดชอบของอธิปนั่นแหละ
“อาโตเขารักอาของขวัญเนอะ ทำให้อาของขวัญทุกอย่าง” ขนมสำทับตามที่เห็น เพราะตั้งแต่จำความได้ เขาก็เห็นคุณอาตัวใหญ่ใจดีรายนั้นคอยตามใจอาของขวัญยอดไอดอลของเขาเสมอ บางครั้ง ขนมเคยคิดด้วยซ้ำว่าอาโตตามใจอาของขวัญยิ่งกว่าที่พ่อตามใจเขาเสียอีก!
“อย่างงี้อาโตต้องซื้อของเล่นให้อาของขวัญเยอะแยะแน่ๆเลยใช่มั้ยครับ?!” จอมขวัญเงียบกริบ เขาไม่กล้าตอบคำถามหลานชาย เพราะคิดว่าคำว่า ‘ของเล่น’ ของเขาและขนมคงจะไม่ใช่สิ่งเดียวกัน
“อาของขวัญหน้าแดงทำไม ร้อนเหรอ…” เห็นคุณอารูปหล่อหน้าแดงแปลกๆ คนเป็นหลานผู้รักใคร่อายิ่งกว่าใครก็รีบร้องถาม แต่พอจอมขวัญส่ายหน้า เด็กชายขนมก็ตั้งคำถามต่อ
“…แล้ว…อาโตตามใจอาของขวัญขนาดนี้ อาของขวัญรักอาโตมั้ย” เด็กชายถาม เจ้าตัวค่อนข้างรักความยุติธรรม พอวิเคราะห์ได้ว่าอาโตรักอาของขวัญมากๆแล้ว ก็อยากให้อาของขวัญรักอาโตมากๆเหมือนกัน
พอมาถึงคำถามนี้ จอมขวัญก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบกลับไป
“อาไม่ได้รักเพราะเขาตามใจอา ที่อารักเขา เพราะเขาดุอา เขาสอนอา แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็อยู่เคียงข้างอา ขนมจำไว้นะ คนที่กล้าดุเรา กล้าสอนเรา แต่ยังอยู่กับเรา ยังรักเรา เพราะเขาอยากให้เราได้ดี อยากให้เราเป็นคนดี”
“อาโตชอบดุอาของขวัญเหรอ”
“แต่ก่อน”
“ดุแรงมั้ย ดุเวลาอาของขวัญดื้อเหรอ” ตั้งแต่เกิดมา ขนมไม่เคยเห็นอาของขวัญโดนอาโตดุ พอวันนี้ความจริงเปิดเผยจากปากอาของขวัญเอง ความสงสารเลยเอ่อล้นเสียจนเจ้าหนูเริ่มหน้าเสีย
“อืม อาโตดุเฉพาะตอนที่อาดื้อเท่านั้นล่ะ ก็เหมือนขนมเวลาถูกพ่อดุไง พ่อก็ดุแต่ตอนที่ขนมดื้อใช่มั้ยล่ะ” เด็กชายพยักหน้ารับน้อยๆ ในบรรดาสามคนพี่น้อง เจ้าตัวถูกพ่อดุบ่อยสุด เพราะทั้งแสบ ทั้งซน แถมยังชอบเล่นมากกว่าเรียน เลยถูกดุตั้งแต่เรื่องซนไปจนถึงเรื่องผลการเรียน
…แต่…ถึงจะถูกดุยังไง ขนมก็ยังรักพ่ออยู่ดี เพราะพ่อสอนขนมถีบจักรยาน เพราะพ่อช่วยขนมทำงานประดิษฐ์ส่งครู เพราะพ่อพาขนมไปเที่ยวสวนสนุก…
“แล้ว…อาโตดุอาของขวัญอย่างงี้ อาของขวัญยังรักอาโตมั้ย”
จอมขวัญยิ้มบาง ก่อนจะตอบ
“รักสิ”
เด็กชายมองใบหน้าหล่อเหลาของคุณอาหนุ่ม ใครๆก็บอกว่าอาของขวัญของขนมนั้นหล่อแสนจะหล่อ แต่เวลานี้ที่กำลังพูดคำว่า ‘รัก’ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสุขและรอยยิ้มที่มีแต่ความจริงใจ ขนมก็อยากจะตะโกนให้ก้องโลกว่าคุณอาของเขานั้นหล่อเกินกว่าคำบรรยายใดๆ!!
เด็กชายตัวน้อยบิดตัวไปมาเหมือนเขินจัด แก้มกลมแดงก่ำในขณะที่ริมฝีปากเล็กยิ้มกว้างเสียจนตาหยีมิด
“อาของขวัญอย่าไปบอกอาโตแบบนี้นะ ขนมฟังแทนขนมยังเขินเลย!”
“ขนมก็อย่าเอาไปบอกใครล่ะ เรื่องนี้เป็นความลับของเราสองคนนะ”
……………………………….
อธิปอาบน้ำเสร็จในอีกสิบห้านาทีต่อมา ซึ่งเมื่อถึงตอนนั้น ทั้งจอมขวัญและขนมก็หอบหิ้วกันขึ้นมาบนห้องนอนแล้วเรียบร้อย เจ้าหนูร่างอ้วนกำลังนั่งเล่นที่เก้าอี้ยาวตรงระเบียงด้านหลังกับคุณอารูปหล่อ ที่ระเบียงด้านหลังนั้นค่อนข้างเงียบอีกทั้งยังโบกปูนตีทึบขึ้นมาถึงช่วงเอวและจัดเป็นสวนหินเล็กๆวางต้นไม้จำพวกไม้กระถางและกล้วยไม้ห้อยระยางจากหลังคาที่ยื่นออกมาเล็กน้อย หากแต่ก็มีชานระเบียงที่พ้นหลังคาเผยให้เห็นท้องฟ้ากว้างยามค่ำคืน
อธิปแขวนผ้าขนหนูเอาไว้ที่ห้องนอน ก่อนจะเดินตรงมายังส่วนที่จัดเป็นโต๊ะทำงานและมีประตูสู่ระเบียงหลัง ซึ่งเป็นสถานที่ที่ส่งเสียงเจี้ยวจ๊าวของสองอาหลานเป็นระยะ
“อ๊ะ! อาโต!! มาดูอาของขวัญดีดกีต้าร์เร็ว” เด็กชายขนมรู้ว่าคุณอาสุดหล่อมีความสามารถหลายด้าน ยกเว้นด้านการศึกษา ซึ่งขนมเองก็ไม่สนใจด้านการศึกษา แต่เรื่องอื่นๆของคุณอา ขนมสนใจทั้งหมด!
“ขนมก็อยากเล่นกีต้าร์เป็นบ้าง จะเอาไปจีบสาว” ว่าแล้วก็ทำหน้าเขินบิดตัวยุกยิกจนจอมขวัญหัวเราะ อธิปเดินมานั่งใกล้หลานชาย โซฟาเบดขนาดใหญ่เมื่อต้องมีคนนั่งถึงสามคนจึงแคบไปถนัด
“จีบใคร แนนนี่น่ะเหรอ” อธิปเป็นคนตั้งคำถาม เพราะเมื่อไม่กี่วันก่อนเพิ่งไปรับขนมกลับจากโรงเรียนเนื่องจากจักรกฤษณ์และจอมขวัญติดงานที่โรงแรม และวันนั้นเจ้าหลานตัวแสบคนนี้ก็เล่าให้ฟังว่ากำลัง ‘อินเลิฟ’ อยู่กับแนนนี่ที่เป็นเพื่อนห้องข้างๆ
“ใช่แล้ว แนนนี่ต้องคิดว่าขนมเท่ห์แน่ๆเลย อาของขวัญเคยเล่นกีต้าร์จีบผู้หญิงมั้ย” ปลายนิ้วของคุณอาหนุ่มดูเหมือนจะหยุดไปเล็กน้อย เขาเหลือบตามองอธิปอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบตาตกลงสบตากลมแป๋วของขนม
“ไม่เคย แต่อาโตเคย” คราวนี้เป้าหมายของเด็กชายย้ายไปอยู่ที่อธิปแทน
“จริงเหรอครับอาโต! แล้วอาโตจีบติดมั้ย”
“อยากรู้ไปทำไม” อธิปถามพร้อมรอยยิ้ม
“ก็เผื่อขนมจะได้ตัดสินใจว่าจะใช้วิธีไหนจีบแนนนี่ดีน่ะสิ”
“ก็จีบตรงๆไปเลย” จอมขวัญแนะนำ แต่เด็กชายส่ายหน้าหวือ
“ไม่แนวเลย ไหนๆ อาของขวัญสอนขนมดีดกีต้าร์หน่อย”
“มือขนมยังเล็กอยู่ สอนไม่ได้หรอก”
“แล้วอาของขวัญเล่นเป็นตอนอายุกี่ขวบ” จอมขวัญไม่ตอบ เพราะเขาเพิ่งให้อธิปสอนไม่นานมานี้เอง เนื่องจากเห็นหลานชายคนโตเล่นดนตรี จอมขวัญก็นึกอยากเล่นบ้าง แต่ก็ไม่ได้คิดจริงจังขนาดต้องไปลงคอร์สเรียน แถมอธิปยังเล่นเป็นอยู่แล้ว ก็ให้อธิปสอนเสียเลย
“แล้วใครสอนเหรอครับ”
“นู่น” จอมขวัญโบ้ยหน้าไปทางอธิปแทนคำตอบ
“งั้นอาโตก็เล่นเก่งกว่าอาของขวัญน่ะสิ! ถ้าขนมโตแล้ว อาโตสอนหน่อยนะครับ”
“อืม แต่ตอนนี้สามทุ่มแล้ว ไปนอนได้แล้วมั้ง ขนม”
“ว้า! นอนเร็วจังเลย! ทุกทีอาโตกับอาของขวัญนอนเร็วอย่างนี้เหรอครับ” สองผู้ใหญ่พากันเงียบ ไม่ยอมตอบคำถามหลานชาย เด็กชายขนมทำตาตกอย่างเหงาหงอยที่ต้องรีบนอน ทว่า…การที่สายตาของเด็กน้อยลดต่ำลงมองที่พื้นซึ่งโรยหินเอาไว้นั้น เจ้าตัวก็ดันตาดีเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างกระถางต้นไม้เข้า มือเล็กเอื้อมไปหยิบขึ้นมาดูด้วยความฉงน
มันเป็นซองสี่เหลี่ยมสีเงินสะท้อนแสง หน้าตาประหลาดชอบกลมีวงกลมเหมือนวงแหวนนูนขึ้นมา แต่แค่จับจ้องไม่กี่เสี้ยววินาที เสียงสองเสียงก็ดังลั่น
“เฮ้ย!!” เด็กชายหันมองตามเสียง พอดีกับที่ใครบางคนก็คว้าหมับแย่งไปจากมือ
“อาว่าเราเข้าไปนอนกันเถอะ!!” จอมขวัญร้องบอกหน้าตาเหลือก มือข้างหนึ่งซ่อนอยู่ข้างหลัง และใบหน้าหล่อเหลามีแววตื่นตระหนก
“มันคืออะไรเหรอครับ อาของขวัญ”
“อะไร…ไม่มีอะไรทั้งนั้น…ไป ได้เวลานอนแล้ว”
“เดี๋ยวสิครับ มันคืออะไรน่ะ” เด็กชายเห็นคุณอาซ่อนบางอย่างเอาไว้ด้านหลัง ก็ก้มลงมองตามพื้นเพื่อหาชิ้นอื่นๆที่อาจมีอีก และ…คราวนี้เจ้าตัวเห็นอีกชิ้นตกอยู่ไม่ไกลไปจากจุดเดิมที่เจอเจ้าซองประหลาดในครั้งแรก
“แล้วอันนี้มันหลอดยาอะไรเหรอครับ ยาทาแก้ปวดแบบเวลาพี่เข้มข้อเท้าพลิกรึเปล่า?” เจ้าหนูหยิบหลอดยาบางอย่างขึ้นมา และครั้งนี้สองผู้ใหญ่พากันตาเหลือกหนักกว่าเดิม จอมขวัญดึงหลอดในมือหลานออกมาแล้วโยนทิ้งไปทางอื่น ก่อนจะอุ้มขนมลอยหวือขึ้นจากพื้น
“ไปนอนกับอาเถอะขนม! ไปเร็ว!!”
“อ้าว แล้วจะทิ้งยาไว้แบบนั้นเหรอครับ” เด็กชายยังมองตามหลอดยาที่กลิ้งกลับไปอยู่ข้างไม้กระถางต้นหนึ่งด้วยความสงสัย ผู้ใหญ่นี่อะไรกันน้า ทำไมเก็บข้าวเก็บของไม่เรียบร้อยเลย
“เออ! ให้อาโตเก็บแทน!!” จอมขวัญตอบเสียงดังอย่างรวดเร็วแล้วอุ้มหลานรักกลับเข้าบ้านโดยไม่หันกลับไปมองอธิปอีกเลย!!
ติดตามตอนต่อไป (วันอังคารหน้าค่ะ)
มีคนกินข้าวเหนียวเปียกลำไยเป็นเปล่าาาาาา บัวว่ามันเป็นขนมไทยที่หากินยากมากกกกกก
ใครมีพิกัดร้านอร่อยบอกหน่อยนะคะ :hao6:
อันนี้ไม่ได้ชาตินิยมนะ แต่บัวชอบกินขนมไทยมากกกก ยิ่งตระกูลพวกน้ำกะทิทั้งหลาย (แต่เวลากินจะกินแต่ตัวๆมัน น้ำกะทิจะเหลือเยอะมาก ฮ่าฮ่า)
ที่ชอบที่สุดคือบัวลอย (อันนี้ก็หาร้านที่อร่อยๆย้ากกกกกกยาก!)
เพราะงั้น อย่าแปลกใจไปที่เห็นรายชื่อขนมไทยในเรื่องนี้หรือเรื่องไหนๆ มันเกิดจากความอยากกินของบัวล้วนๆเลยค่ะ :hao7:
เม้าเรื่องของกินเพลินไปหน่อย ยังไงก็อย่าเพิ่งลืมเรื่องจอมร้ายนะคะ ถึงจะเขียนจบแล้ว รวมเล่มแล้ว แต่บัวรักครอบครัวนี้มาก
อยากเขียนตอนพิเศษเขาไปเรื่อยๆ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม และทุกกำลังใจเช่นเคยค่ะ
เจอกันพาร์ทหน้าอาทิตย์หน้า ไปปั่นพันธะหอยก่อน ช่วงนี้ความขยันล้นปรี่ ต้องรีบใช้ ฮ่าฮ่า
-
:z13: :z13:
มาจิ้มด้วยความคิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อ่านตอนนี้แล้วให้ข้อคิดว่าควรเก็บของให้เป็นที่เป็นทางนะคร่าพี่โตน้องขวัญ :hao7: :hao7:
-
กรี๊ดดดด
น้องขนม หนูทำดีมากลูก
ว่าแต่พี่โตกับของขวัญ
มีของแบบนั้นอยู่ตรงระเบียงแถใยังข้างกระถางต้นไม้นี่หมายความว่ายังไงฮะ
แอร๊ยยยย เค้าเขินน
-
ขอบคุณคุณบัวมากที่มาลงตอนพิเศษให้อีก เราเองก็ชอบและรักครอบครัวนี้มากเช่นกัน เป็นนิยายในดวงใจอีกเรื่องที่ประทับใจและตราตรึงลืมไม่ลงจริงๆ จะรอตอนพิเศษไปเรื่อยๆนะคะ รอได้ไม่เบื่อเลยเพราะว่าชอบมากกกกกกเป็นพิเศษ น้องขนมน่ารักขึ้นเรื่อยๆ พี่โตของขวัญคู่นี้น่ารักมากมาย เห็นรักกันหวานแหววขนาดนี้ นึกไม่ออกมีทะเลาะกันบ้างไหมเนี่ย อิอิ อยากรู้ :กอด1: :L1: :pig4:
-
ถึงจบแล้ว ยังมีมาต่ออีก เราก็ตามอ่านต่อไปอีกเหมือนกัน
ยิ่งอ่านยิ่งรักอาของขวัญกะพี่โตอ่ะ ยิ่งตอนนี้ ..น่ารักมาก
น้องขนมนี่ก็ขวัญใจรุ่นเล็กเลย ..ถ้าจะให้ดีจัดรวมเล่มมาอีกสักเล่มก็ดีนะคะ
เป็นภาคต่อ..ให้เก็บ ชอบมากๆเลยเรื่องนี้ >//<
-
อาโตไม่ระวังเลยยยยยยย ดูสิ เด๋วป้ารีฟินโลกแตกแน่ๆ 555555555555555
กลับไปขนมจะน้ำหนักขึ้นกี่โลเนี่ย
-
ทำดีมากลูกขนม นอกจากข้าวเหนียวเปียกลำไยของย่ารีแล้วเดี๋ยวป้าให้ข้าวเหนียวน้ำกะทิทุเรียนอีกหมอเลย หุหุ :hao7:
ว่าแต่พี่โตกับของขวัญนี่รอบคอบจริงๆอะ เตรียมพร้อมทุกที่ทุกเวลาเลย :-[
รอวันอังคารหน้าอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ ดูสิขนมที่น่ารักจะสืบอะไรได้เพิ่มอีก :hao6:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ขนมเก่งจังเลย
น่ารักมากเลย
-
กำลังคิดถึงของขวัญกับพี่โตอยู่เชียว ได้อ่านตอนพิเศษตอนใหม่สมใจ :mew1:
พี่โตยังคงน่ารักดูแลของขวัญได้ดีเหมือนเคย อ่านแล้วมีความสุขจริง
น้องขนมน่ารักมาก สมกับเป็นหลานคุณย่ารีจริงๆ คุณย่าเทรนมาดีนักสืบน้อยคนนี้ฝีมือร้ายกาจมาก
มาไม่ทันไรก็ได้ข้อมูลไปเพียบ คุณย่ารีคงฟินมากมายแน่ๆ
คุณอาทั้งคู่ต้องระมัดระวังนักสืบน้อยคนนี้ดีๆแล้วน๊า
เอ๋ หรือจะติดสินบนด้วยเค้กไอศครีมแทน คงจะพอฟัดพอเหวี่ยงกับค่าจ้างข้าวเหนียวเปียกลำไยนะคร๊าบบ
ชอบบรรยากาศครอบครัวอบอุ่นไปด้วยความรักของเรื่องนี้จริงๆคะ :pig4:
-
“ก็…รับผิดชอบดูแลของขวัญไปชั่วชีวิตเลย” กรี้ดดดดดดพี่โตน่ารักมากๆอ่ะ เขินแทนจอมขวัญเลย :-[
แหมๆ ตอนที่จอมขวัญบอกรักพี่โตให้ขนมฟัง อย่าว่าแต่ขนมเลยที่เขิน เรายังเขินด้วยเลยย :o8:
อร้ายยย ขนมทำดีมากๆ เจอหลายอย่างเลยนะ ตั้งแต่ซองลึกลับ ไปจนถึงเจลลึกลับ :hao6:
เรื่องนี้น่ารักจริงๆเลยอ่ะ อยากให้ตีพิมพ์ตอนพิเศษเป็นอีกเล่มจังเลยยย
ขอบคุณมากๆที่มาต่อน้าา +1
-
o13 พี่โตน่ารักกับของขวัญมากๆ 55แต่หลอดกับซองแปลกๆนี้สงสัยลืมเก็บน่ะ อิอิ
คนเขียนชอบกินขนมไทยสิน่ะค่ะ เราก็ว่าขนมไทยอร่อยๆมีเยอะมากเลยค่ะ
คนอ่านเป็นคนเชียงใหม่เลยได้กินข้าวเหนียวเปียกลำไยทุกฤดูลำไยเลย แต่กินมากไม่ไก้ อ้วน :katai1: :katai1: :mew6:
-
แอร๊ยยยย อ่านล่ะอยากกินข้าวเหนียวเปียกลำไย.... น้ำลายไหลเลย แฮ่~
-
ชอบบบบบบบบบ
ขนมนี่แสบใช่ย่อยนะ
เป็นเด็กที่ช่างสังเกตเกินไป 55555555555
อีกอาทิตย์นึง . . . นานอ่ะ
แต่จะรอ
ชอบมาก
ขอบคุณคนเขียนเน้อออออออ
o15
-
บอกได้คำเดียวว่า "ป้ารีใช้ได้ถูกคนจริงๆ" 55
ทำงานดีขนาดนี้ สงสัยป้ารีคงเลี้นงโต๊ะจีนให้ขนมเพิ่มแน่ๆ หึหึ
รอวันอังคารคร่าาาาาา
-
กรึ๊ดดดดดดดดดด
ขนมเก่งมาก
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ป้ารีเลือกหลานมาสอดแนมได้ถูกคนจริงๆ
น้องขนมเก็บทุกเม็ด ถ่ายทุกช๊อต ไม่อยากคิดเลย
ว่าตอนไปเล่าให้ป้ารีฟัง ป้าที่รักจะฟินขนาดไหน 5555
รักครอบครัวนี้เหมือนกันค่ะ :L1: ดังนั้นตอนพิเศษมาได้เรื่อยๆเลยนะคะ
ไม่ต้องเกรงใจ อิอิ
บัวลอยกับข้าวเหนียวเปียกลำไย! ชอบกินค่ะแต่ต้องไม่หวานนะคะ
พูดถึงแล้วก็อยากกินจัง พรุ่งนี้ไปแวะตลาดดีกว่า >_<
-
โอ๊ยยยยย
ขำอะ :laugh:
ของแบบนั้นไปอยู่แถวนั้นคืออะไรรรรรร :-[
-
กลับบ้านไปคราวนี้น้องขนมได้กินข้าวเหนียวเปียกลำไยจนพุงแตกแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ o13
-
โอ๊ยๆๆๆ นักสืบสะดือจุ่นนนนนนนน
น่ารักไม่ไหวแล้ววว
อ่านไปยิ้มไปแก้มแทบฉีบ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกก 55555 ป้ารีได้ใจหนูมาก เอาขนมมาล่อ 555
ขนมหนูน่ารักมากกกกกกกกกก ถามแต่ละที เล่นเอา 2 อาไปไม่เป็นทีเดียว :m20:
คุณอาทั้ง 2 ขาาาาาา แอบให้มิดชิดกว่านี้หน่อยสิ เขารู้หมดว่า
มา'นอน'ชมดาว :hao6: :z1:
-
สายสืบของป้ารีนี่ทำงานได้ดีจริง ๆ
เก็บทุกรายละเอียด 555
ว่าแต่พี่โตกับอาของขวัญนี่ร้อนแรงกันจริง ๆ
:z1:
-
สองสิ่งข้างกระถางต้นไม้ที่ระเบียงนั่นอะไรยังไงน่ะ :haun4: :haun4: :hao6: :hao6:
แอบฟินก่อนป้ารีไปซะละ :hao7:
รอที่เหลือนะคะ^^
-
:m25: :m25:
พี่โตลืมเก็บ หรือเป็นที่เก็บสำหรับหยิบใช้ใกล้มือ
ปะเนี่ย แอร๊ยยยยย....จินตนาการไปถึงไหนเนี่ย
:oo1: :oo1:
-
งานนี้ป้ารีฟินแน่ๆถ้าขนมเล่าทุกช็อตให้ฟัง555
ขนมน่ารักมากก ฉลาดมากก ลูกเอ๊ยยเหมาะแท้ที่จะเป็นสปาย555
ส่วนพี่อธิป อร๊ายยยผู้ชายอบอุ่นแห่งปี เสมอต้นเสมอปลายสุดๆ
-
:L2: :L2: :L2:
-
บัวลอยอร่อย ประชานิเวศน์ 3 ค่ะ :katai2-1:
-
55555 สงสารอาของขวัญกับตาโตจริงๆ ขนมแสบมากก ว่าแต่ไปเจอซองแปลกๆกับขวดยาแปลกๆตรงระเบียง!!!!! โอ้ย ไม่อยากจะคิด :pighaun:
-
ท่าทางอาทั้งสองจะโดนเจ้าหลานตัวแสบล้วงความลับ
ไปแลกข้าวเหนียวเปียกลำไยได้ชามโตเลยละคราวนี้
-
งือออออ
เด็กน้อยขนม
โอ๊ยยยยยยนแต่ละคำถาม
เสียวเสียวแทนอาของขวัญเลย
-
ขนมหนูเรียนไม่เก่งแต่หนูฉลาด ช่างสังเกตมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
แบบนี้ขนมต้องได้กินข้าวเหนียวเปียกลำไยเยอะแน่เลย อิอิ :hao6: :hao6:
-
โอ๊ยยยยย ขนมสุดยอดมาก
เก็บทุกช็อต เพื่อข้าวเหนียวเปียกลำไย(ขอกะทิ ราดหน้าเยอะๆ)
-
เจ้าขนมน่ารักมากกกกกกกก
มากี่ทีกี่ทีก็ทำให้หลงรักได้ตลอดเลย
เราชอบครอบครัวนี้จริงๆเลย
:mew1:
-
ดูซิขนมจะได้อะไรเด็ดๆกลับไปบ้าง
-
โอ๊ย ฮาา ฮาขนมอะ
ป้ารีส่งคนมาถูกแล้วว ซอกแซกมากหนูน้อย
55555 แล้วจะเป็นยังไงต่อละเนี้ย :katai2-1:
-
:hao7: พูดเก่งมาก ขนม เก็บทุกราบละเอียด o13
-
สายลับคนนี้ทำงานคุ้มค่าจ้างจริงๆ
เสร็จงานนี้คงงดให้หลานมาเที่ยวบ้านจนกว่าจะเก็บหลักฐานหมด
-
อร๊ายยยยย...ทำไมมีของอย่างนั้นที่ระเบียงง :o8:
คุณพัชรีนี่เจ๋งมากอ่าาาเลือกถูกคนซะด้วย5555 & :z1:
-
ฮ่า ๆ คาดว่าคงมีเรื่องไปเล่าให้คุณย่ารี ได้ฟินไปหลายเรื่องเลยละ
-
:m20:
-
ข้าวเหนียวเปียกลำไย อร่อยดี วันอังคารเจอกัน :mew1: :mew1: :mew1:
-
555555555555555555555555555+
ขนมเป็นเด็กฉลาดคิด ฉลาดพูดมากจริงๆ
อ่านแล้วมีความสุขมากจริงๆค่ะ
อาโตกะอาของขวัญ ก็ยังหวานกันไม่เปลี่ยนเนอะ ว่าแต่ของแปลก2อย่าง มันไปอยู่ตรงนั้นได้ไงนะ :z1:
นับวันรออังคารหน้าค่ะ
-
ขนม นายแน่มาก โตขึ้นเป็นนักสืบได้เลย
-
สงสัยต้องเรียก พี่โตoutdoor ซะเเร้ววว
-
ว่าจะไม่เม้นท์ก่อนจะจบตอน
แต่มาตบะแตกตอนสายลับเจอของดี
แค่เจอของตกอยู่ ผู้ใหญ่ก็ตาเหลือกได้นะเออ ฮ่าๆ
ป้ารีนี่ใช้คนถูกจริงๆ สงสัยว่าขนมจะได้กินข้าวเหนียวเปียกจนตาแฉะล่ะ ^^
-
ขนมน่ารักมาก จะรอตอนต่อไปครับ
-
ขนม o13 o13
-
มีของสองอย่างนั้นอยู่ตรงระเบียงนี่หมายความว่าไงค่ะพี่โต ฮรื้วววววว :hao6:
-
:m25: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เขินนนนนน เมื่อคิดว่่าอะไรๆทำไมผู้ใหญ่ทั้งสองคนนี้ถึงเก็บของไม่เรียบร้อย
ขนมน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ป้ารีต้องตบรางวัลชุดใหญ่เลยนะ
ของขวัญกับพี่โตก็ยังน่ารักอยู่เสมอ ...โดยเฉพาะคุณบัวที่มาแต่งให้อีก :mew1:
จะรอวันอังคารหน้านะคะ
-
บอกได้คำเดียวว่า น่ารักมากกกก
ขนมแสบทำเอาสองอาหัวปั่น
-
ขนมทำดีมากลูกกกกกกกกกก
o13
-
ชอบมากๆเลย เพิ่งอ่านถึงตอนจบเลยมาเม้นก่อน เดี๋ยวอ่านตอนพิเศษต่อ อิอิ o13
-
อ่านกี่ทีก็เขินนนนนนนน :-[
ขนมเจอของดี(?)เข้าให้ คราวหลังอาของขวัญกับอาโตเก็บเป็นที่เป็นทางหน่อยนะ 5555
รอครึ่งหลังค่า :katai2-1:
-
ขนมยอดนักสืบจริงๆ ถามทีไรเจาะลึกมากๆ
-
เด็กฉลาดชาติเจริญแท้ๆ น้องขนมเอ๊ย!!!
สงสารก็แต่อาๆเค้านี่แหล่ะ อดจู๋จี๋ดู๋ดี๋กันเลย :-[
รอตอนต่อไปนะครับ :L2:
-
ขนมหนอขนม โตมาเป็นนักสืบ สายสืบได้เลยนะเนี่ย ไม่ก็เป็นตำรวจสอบสวน ถามซะคนถูกถามไปไม่ถูก ฮ่าๆ
รอครึ่งหลังค่าาาา :mew1:
-
เห็นตอนแรกนึกว่าตาฝาดซะอีก
ขนมหนูเป็นสายสืบที่โจ้งแจ้งมากกกก 555
รอตอนหน้าค่ะ
-
รอนักสืบ สะดือจุ่น ครึ่งหลังอยู่นะจ้าาาา :hao7:
-
เด็กชายขนมน่ากลัวมาก แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นคือเหล่าสาววายวัยสูงอายุ 555
ว่าแต่พี่โตน้องของขวัญนี่พร้อมเนาะ ระเบียงยังเตรียมพร้อมเลย อิอิ
รอตอนสองนะครับ เราก็รักนิยายเรื่องนี้เหมือนกัน
-
ป๊าด สายลับคนนี้แจ่มจริง ยิงคำถามแทงใจ หูตาว่องไว อิอิ
ขนมสวดยอดมากก ป้ารีไม่ผิดหวัง
-
ขนาดครึ่งแรกยังฟินเลย
ขนมเก็บทุกซ็อตอย่าพลาดนะลูก
-
ขนมสะดือจุ่น... น่าหยิกมากเลย หาฝาละมีฟันน้ำนมให้น้องคนหนึ่งนะคะ อยากฟิน อ๊าก!
-
ขนมทำงานได้คุ้มค่าจ้างมากๆๆลูก o13
:กอด1: :L2:
-
ขนมฉลาดแล้วช่างสังเกตมาก เก็บทุกเม็ดจริงๆ
แบบนี้ป้ารีคงมีค่าจ้างมากกว่าที่บอกไว้แน่ๆ
-
ขนมแสบจริงๆ แต่น่ารักมาก :laugh: :laugh: :laugh:
-
เมื่อไหร่มาอ่าาาาา :mew2:
เตรียมพร้อมปฏิบัติ mission impossible แล้วเนี่ย
รอหัวหน้าชุดปฏิบัติการอยู่น้าาาาา :katai4: :katai4:
-
อ๊ายยยย เพิ่งเข้ามา อิๆ
ขอฝากตัวเป็นแฟนคลับค่ะ ฮี่ๆ
ขนมนี่เก่งจริงๆ คุณพัชรีคงได้ข่าวไปเยอะเลย ฮ่าๆๆ :m20:
-
อ่านแล้วอยากทานบัวลอยขึ้นมาเลยค่ะคุณบัว
ยังคงรักพี่โตและของขวัญ ครอบครัวนี้น่ารักมาก ป้ารีส่งน้องขนมมาแบบนี้ได้เรื่องแน่นอนค่ะ
น้องขนมก็แสนจะฉลาด55555
-
ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลย ลงสเปเชี่ยวด้วย ขอบคุณค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้
ขนมน่ารักมากกกก
:katai2-1:
-
จอมร้าย ตอนพิเศษ สายสืบสะดือจุ่น (ครึ่งหลัง)
By: Dezair
…………………………………
หลังจากผ่านพ้นคืนแห่งความพิศวงสงสัย ที่เด็กชายตัวไม่น้อยพบเจอซองสี่เหลี่ยมประหลาดและหลอดยาตกอยู่ที่ระเบียง เด็กชายขนมก็ตื่นเช้ารับวันใหม่ในวันเสาร์แล้วลืมเลือนเรื่องเมื่อคืนเสียสิ้น เจ้าตัวพลิกกายไปทางขวาเล็กน้อยแขนป้อมใต้เสื้อนอนเนื้อนุ่มแขนยาวยืดออกอย่างเกียจคร้าน
วันนี้เป็นวันเสาร์ที่แสนสบาย บนเตียงนอนนุ่มๆในห้องนอนเย็นฉ่ำของบ้านอาโตและอาของขวัญ เด็กชายขนมปรือตาขึ้นเล็กน้อยมองภาพตรงหน้าอย่างง่วงงุน คุณอาหนุ่มสุดหล่อขวัญใจสาวๆทั้งห้องของเขากำลังหลับสนิทนอนตะแคงหันมาทางเขา เส้นผมที่เริ่มยาวนั้นตกลงมาปรกหน้าจนขนมต้องเอื้อมมือไปปัดออกให้เบาๆ
…หล้อหล่อ! ขนมก็อยากหล่อแบบอาของขวัญบ้างเหมือนกัน!...
หัวกลมๆผงกขึ้นมาเล็กน้อย ขณะที่นิ้วชี้ป้อมๆก็เริ่มเขี่ยไปมาที่ปลายจมูกของคุณอารูปหล่อ
…อาโตโชคดีจริงๆ ตื่นมาก็เจอหน้าหล่อๆของอาของขวัญทุกเช้าเลย! ไม่เหมือนขนม ตื่นมาก็เจอแต่พ่อหน้าบูด!...
เสียงประตูเปิดเข้ามา ทำเอาเด็กชายขนมที่กำลังจับจ้องอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังหลับสนิทต้องสะดุ้งน้อยๆ แต่พอเหลือบตาไปมองที่ประตูก็เห็นอาโตยืนอยู่ เด็กชายยิ้มตาหยีที่ถูกคุณอาเห็นเข้าซะแล้วว่าตัวเองตื่นมาแกล้งจอมขวัญแต่เช้า
อธิปชี้หน้าหลานชายยิ้มๆ ขณะที่เดินเข้ามาหา
“ไม่แกล้งอาของขวัญ” เขาพูดกระซิบกระซาบเพราะกลัวคนหลับจะตื่น เด็กชายขนมส่ายศีรษะเสียผมกระจายแล้วกระซิบตอบกลับไป
“เปล่านะ ขนมไม่ได้แกล้ง ขนมแค่อยากจับหน้าอาของขวัญเฉยๆ”
สองเสียงงุ้งงิ้งทำเอาคนกำลังหลับเริ่มหลับไม่สุข จอมขวัญพลิกตะแคงไปอีกข้างของเตียงก่อนจะปรือตาขึ้นมอง เห็นอธิปยืนอยู่ข้างเตียงก็ใช้มือตบลงบนที่ว่างบนเตียงข้างกายเป็นเชิงให้ร่างสูงนั่งลง อธิปขมวดคิ้วเล็กน้อยที่เห็นจอมขวัญตบเตียงมองเขาอย่างง่วงงุน หากแต่ก็ยอมทรุดกายลงนั่งตามที่คนสะลึมสะลือสั่งแต่โดยดี และทันทีที่เขานั่งลงปุ๊บ จอมขวัญก็ขยับศีรษะไปวางบนตักอธิปปั๊บ แถมท้ายด้วยการซุกหน้าลงกับหน้าท้องอุ่นๆของคนรัก
อธิปนิ่งชะงัก ในขณะที่เด็กชายขนมที่อยู่ในเหตุการณ์ ‘เช้าสะโหลสะเหล’ ของคุณอาจอมขวัญก็นิ่งไปเช่นกัน เขามองภาพตรงหน้าด้วยดวงตากลมๆที่ราวกับจะเก็บทุกรายละเอียด ทำเอาอธิปเริ่มกลัวใจหลานชายแสนฉลาดอย่างขนมเสียจนต้องเขย่าหัวไหล่คนรักที่ดูเหมือนจะสะลึมสะลือเสียจนลืมไปซะสนิทว่าเช้านี้ไม่ได้มีแค่พวกเขาสองคน แต่มีหลานที่หูตาเป็นสับปะรดอย่างเด็กชายขนมอยู่ด้วย
“ของขวัญ ของขวัญ”
“ฮื้อ!” คนถูกปลุกคำรามในคออย่างหงุดหงิด แล้วยิ่งซุกหน้าลงกับหน้าท้องของอธิปมากกว่าเดิมพร้อมด้วยการตวัดแขนโอบรอบเอวก็ยิ่งทำเอาชายหนุ่มวัยฉกรรจ์อย่างอธิปชักจะเริ่มร้อนรนแล้วเช่นกัน
“ของขวัญ ตื่น” หากเป็นอย่างทุกทีที่พวกเขาอยู่กันแค่สองคน อธิปจะไม่ปลุกจอมขวัญเลยแม้แต่น้อย เขาชอบเวลาอีกฝ่ายอ้อนเขา เขาชอบเวลาอีกฝ่ายมาคลอเคลียเขา แต่…เวลานี้เห็นทีจะไม่เหมาะ ในเมื่อเจ้าหลานชายพูดเก่งกำลังนั่งจ้องพวกเขาตาเป็นมัน
“ไม่เอา…” เสียงงอแงยานคางดังมาจากคนที่กำลังหลับบนตักอธิปสบายใจเฉิบ ลืมเลือนเสียสิ้นว่ามีคนอื่นอยู่ในห้องด้วย
อธิปทำอะไรไม่ถูก จะบังคับให้จอมขวัญตื่นก็ดูจะยากเย็นเสียเหลือเกิน จะบังคับให้ขนมเลิกมอง อันนี้ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่
“ขนม ไปล้างหน้าล้างตาไป จะได้ลงไปกินข้าวเช้า”
“ไม่เอา ขนมอยากนอนกับอาของขวัญ” ว่าแล้วเจ้าเด็กดื้อรายที่สองต่อจากคุณอาของขวัญก็ซุกตัวลงในผ้าห่มต่อ แต่ลูกตาจ้องเขม็งมาที่คุณอาหนุ่มทั้งสองคน อธิปทำอะไรไม่ถูก หากแต่สุดท้ายก็จนใจเพราะจอมขวัญไม่ยอมตื่นเสียที ดูเหมือนการนอนตักอธิปจะกลายเป็นมุมสุดโปรดของเจ้าตัวไปเสียแล้ว เพราะนอนตรงนี้ทีไร เมื่อเริ่มซุกหน้ากับท้องอุ่นๆของอธิปอย่างเหมาะเหม็งแล้วล่ะก็ จะให้ตื่นให้ลุกก็กลายเป็นเรื่องยากไปถนัด
“อาโตไม่เบื่อเหรอ” เด็กน้อยถาม หากแต่เมื่อคุณอาไม่ยอมตอบซ้ำยังเลิกคิ้วเหมือนสงสัย หลานชายตัวอ้วนกลมจึงขยายความเพิ่ม
“ก็…ไม่เบื่อเหรอที่ต้องดูแลอาของขวัญทุกวัน ขนาดพี่ข้าวถูกพ่อสั่งให้ดูแลขนมที่โรงเรียนทุกวัน พี่ข้าวยังหน้าหงิกเลยเพราะว่าเบื่อที่ขนมตัวใหญ่กว่า เดินไปไหนมาไหนก็มีแต่คนทักว่าขนมเป็นพี่ พี่ข้าวก็เลยเบื่อขนม” เด็กชายขนมเป็นเด็กตัวใหญ่ และอ้วนท้วมสมบูรณ์จนถูกทักว่าเป็นพี่คนโตหรือคนกลางมากกว่าจะเป็นน้องคนเล็ก
“ไม่เบื่อหรอก และอาก็เชื่อว่าพี่ข้าวก็ไม่ได้เบื่อขนมเหมือนกัน”
“ขนมรู้ พี่ข้าวรักขนมจะตาย แต่…ถ้าต้องทำอะไรซ้ำๆทุกวัน ก็ต้องเบื่อใช่ไหม”
“แต่ถ้าทำแล้ว เขาดีใจ เขามีความสุข ไม่ว่าจะต้องทำบ่อยแค่ไหน เราก็อยากทำ ไม่มีเบื่อหรอก” เด็กชายตัวน้อยมองคุณอาหนุ่มตาแป๋ว
“ถึงจะทำจนเหนื่อยก็ไม่เบื่อเหรอ” อธิปยิ้มบาง วางมือตัวเองลงบนแผ่นหลังของจอมขวัญอย่างรักใคร่และเอ็นดู
“ถ้าเขามีความสุข ต่อให้เหนื่อยก็ไม่เบื่อ” เด็กชายขนมเอียงคอคิดวิเคราะห์ด้วยสมองน้อยๆ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังเคยอ่านหนังสือการ์ตูนเป็นตั้ง ปวดตาแทบตายแต่ก็ไม่เบื่อเช่นกัน
…อาโตคงรักอาของขวัญมาก เหมือนที่ขนมรักหนังสือการ์ตูนมากนั่นเอง…
และพอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวาน อาของขวัญก็เพิ่งบอกกับขนมว่ารักอาโต พอมาเช้านี้ได้รู้ว่าอาโตก็รักอาของขวัญ มันก็ชักจะทำเอาเด็กแก่แดดแสนฉลาดเริ่มจะอายม้วน จนต้องมุดหน้าลงกับผ้าห่มหัวเราะคิกคัก
“เป็นอะไร ขนม” อธิปถามเมื่อเห็นหลานแสบทำตัวยุกยิกอยู่ใต้กองผ้าห่มเนื้อนุ่มส่งเสียงหัวเราะงุงงิง
“ขนมเขิน…”
“เขินอะไร”
“เขินคนรักกัน!” คนฟังนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นเกาศีรษะแก้เก้อเมื่อถูกหลานชี้ขาดว่าทั้งเขาและจอมขวัญรักกัน
…แต่…มันก็ไม่แปลกหรอก ในเมื่อแต่ไหนแต่ไร พวกเขาก็อยู่กันสองคนแบบนี้ และขนมก็เห็นพวกเขาที่เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิด ต่อให้ยังเด็กเกินกว่าจะรู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาเรียกว่าอะไร แต่เด็กเฉลียวอย่างขนมจะไม่รู้เชียวหรือว่าพวกเขาไม่ใช่เพื่อนกันธรรมดา
“อาโต…อาโตเล่าให้ฟังหน่อยสิ ว่ารักอาของขวัญตอนไหน”
“อยากรู้ไปทำไม”
“เอ้า! ก็ขนมอยากรู้นี่นา ขนมเคยถามปู่กับย่า ของปู่กับย่าไปเจอกันในวังหม่อมอะไรสักอย่างเพราะคุณย่าเป็นลูกเลี้ยงในวังนั้น ฮู้ย!ฟังแล้วไฮโซ้!ไฮโซ!!” ร่างสูงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะย้อนถาม
“แล้วพ่อของขนมล่ะ เคยถามมั้ย” เด็กชายขนมสั่นหัวดิก
“เคย! พ่อเกือบเตะขนมปลิว! เลยไม่ได้คำตอบเลย อาโตเล่าของอาโตหน่อยสิ ไปเจอกับอาของขวัญได้ยังไง”
“ก็…อารู้จักอาน้ำ แล้วอาน้ำก็…รู้จักกับอาของขวัญ เราก็เลยได้รู้จักกัน” มือหนาที่วางอยู่บนไหล่คนรักเผลอลูบหลังอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู ยามคิดถึงความหลังที่พวกเขาได้รู้จักกัน แม้จะนานมากแล้ว แต่อธิปไม่เคยลืม
“อ๋ออออออ…อาน้ำเป็นคิวปิ้ด!”
“ก็…คงจะอย่างนั้นมั้ง”
“แล้ว…แล้ว…แล้วอาโตรักอาของขวัญตอนไหน รักตอนแรกเลยมั้ย หรือว่าเจอกันหลายๆทีแล้วค่อยรัก” เด็กชายขนมถามตาแป๋วด้วยความอยากรู้ สองมือกำผ้าห่มแน่นด้วยความลุ้นตามไปด้วย
“ครั้งแรกยังไม่รัก แต่พอเจอกันหลายๆครั้งก็…รัก”
“ทำไมล่ะครับ ทำไมไม่รักตั้งแต่ครั้งแรก หรือว่าตอนแรกอาของขวัญทำตัวไม่ดีเหรอ” อธิปหัวเราะเบาๆ เขาก้มลงมองคนที่ยังนอนตักเขาเงียบ ไม่รู้หลับจริงหรือแกล้งหลับรอฟัง
“อืม ตอนแรกอาของขวัญทำตัวไม่ดีเท่าไหร่”
“อาของขวัญคงเจ้าชู้สินะครับ อาโตเลยไม่ค่อยชอบ”
“ยิ่งกว่าเจ้าชู้อีก ทั้งเอาแต่ใจ ทั้งเจ้าคิดเจ้าแค้น แล้วก็ไม่มีเหตุผล อาของขวัญของขนมสมัยก่อนน่ะอันธพาลสุดๆ”
“แสดงว่าที่อาของขวัญเลิกนิสัยไม่ดีก็เพราะมารักกับอาโตสินะครับ โอ้โฮ! อย่างกับในละครที่คุณย่าชอบเลย! พระเอกกลับเนื้อกลับตัวเพื่อนางเอก!” อธิปชะงักไปนิดเมื่อหลานแสบเปรียบเทียบกับละคร หนำซ้ำยังเปรียบจอมขวัญเป็นพระเอกเสียอีก งานนี้นางเอกก็ต้องเป็นเขาน่ะสิ
…หลานคุณพัชรีแท้ๆเลยแบบนี้…
“แล้ว แล้ว แล้ว…”
“ไปล้างหน้าแปรงฟันได้แล้วไป จะได้ไปกินข้าว” อธิปเอ่ยปาก เพราะไม่อย่างนั้นเขาอาจต้องเล่าเรื่องของเขาและจอมขวัญทั้งหมดให้หลานชายตัวแสบฟัง
“โธ่ ขนมยังอยากรู้อยู่เลย อาโตตอบอีกหน่อยสิ ระหว่างอาของขวัญกับอาโต ใครรักใครก่อน” อธิปเลิกคิ้วเล็กน้อย เรื่องนี้เขาเองก็เคยถามจอมขวัญเรื่องนี้เหมือนกัน และแน่นอนคำตอบที่ได้คือ ‘พี่โตรักขวัญก่อน!!’ แต่…ถ้าคิดดูให้ดีแล้ว ฝ่ายจอมขวัญเองก็เปิดใจให้เขาก่อนเสียอีก
“อาโตบอกหน่อยสิ ใครรักใครก่อน”
“อาของขวัญรักอาก่อน โอ๊ย!” ชายหนุ่มตอบได้แค่นั้นก็ร้องเสียงหลงรีบก้มลงมองคนที่นอนตักเงียบ แต่เมื่อกี้แอบเล่นทีเผลอหยิกหลังเขาเสียเต็มแรง!
“อาโตเป็นอะไร” เด็กชายขนมถามด้วยความสงสัย แต่อธิปส่ายหน้าปฏิเสธ
“ขนมไปแปรงฟันได้แล้ว จะได้ลงไปกินข้าว”
“ก็ได้ครับ” ในเมื่อคำตอบที่อยากรู้ได้รู้แล้ว เด็กชายขนมก็ว่าง่ายลุกจากเตียงไปล้างหน้าแปรงฟันแต่โดยดีเมื่อคิดถึงข้าวเช้าที่ทำให้ท้องเริ่มร้อง
และทันทีที่ร่างกลมปุ๊กลุกหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมด้วยเสียงปิดประตูตามหลัง คนที่นอนตักอธิปเงียบก็ผงกศีรษะขึ้นมองทันที พอเห็นว่าหลานชายลับสายตาไปแล้ว จอมขวัญจึงตวัดสายตามามองอธิป
“ว่าขวัญอันธพาลเหรอ”
“หรือไม่จริง?”
“ไม่จริง” จอมขวัญตอบเสียงแข็ง “…ขวัญแค่…แค่…แค่เกเร…” เจ้าตัวให้คำจำกัดความตัวเองว่า ‘เกเร’ เพราะสุดท้ายก็กลับเนื้อกลับตัว ไม่ทำนิสัยเสียๆพรรค์นั้นอีก
อธิปหัวเราะเบาๆเมื่อคนรักกำลังเข้าข้างตัวเองในอดีตอย่างร้ายกาจ
“แล้วเรื่องที่ของขวัญรักพี่ก่อนล่ะ เรื่องนั้นจริงมั้ย” ร่างสูงตั้งคำถาม เมื่อดูเหมือนจอมขวัญจะไม่ยอมแตะเรื่องนี้ ทั้งๆที่เมื่อครู่นี้เจ้าตัวแอบหยิกเขาเพราะเขาบอกขนมว่าจอมขวัญรักเขาก่อน
“ไม่รู้”
“แต่พี่รู้” อธิปกระซิบข้างแก้มขาว ในขณะที่สายตายังมองสบเข้าไปในดวงตาเรียวของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกล้นปรี่
“…ขวัญรักพี่ก่อน เพราะขวัญเปิดใจให้พี่ตั้งแต่แรก”
ไม่ต้องให้จอมขวัญได้เถียงใดๆ ริมฝีปากร้อนก็แนบสนิทกับริมฝีปากจอมขวัญอย่างรวดเร็ว หากทว่าเมื่อมันแนบสัมผัสกันแล้ว กลับอ้อยอิ่งเชื่องช้าราวกับไม่ให้มีจุดใดของริมฝีปากของจอมขวัญที่รอดพ้นรอยจูบนี้ไปได้
“อุ๊!!” เสียงร้องดังเบาๆ ทำเอาสองริมฝีปากที่กำลังแนบกระชับกันนั้นรีบขยับถอยห่างออกอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบหันไปมองตามเสียง เจอเจ้าหลานขนมตัวแสบกำลังใช้สองมือปิดหน้า แต่กางนิ้วออกห่างตรงช่วงตา ปิดแค่หน้า แต่ตาจ้องภาพเมื่อกี้ไม่กะพริบ!
“จุ๊บๆกันแต่เช้าเลย กิ้วๆ” เจ้าหลานแสบไม่เพียงแค่ทำหน้าตากวนๆ แต่ยังส่งเสียงแซวอีกต่างหาก ทำเอาผู้ใหญ่เขินเสียจนต้องพากันหันไปทางอื่น ก่อนที่อธิปจะลงจากเตียงเดินหนีออกจากห้อง ส่วนจอมขวัญลงจากเตียงอีกฝั่งไปหยิบผ้าขนหนูแล้วรีบเดินสวนเจ้าหลานแสบเข้าห้องน้ำ
“จูจุ๊บม๊วบม๊วบ! จูจุ๊บม๊วบม๊วบ! ตื่นเช้ามาก็จูจุ๊บกันนะม๊วบม๊วบ!” แต่เจ้าขนมตัวดียังล้อคุณอาหนุ่มไม่จบแถมยังล้อเป็นเพลงแบบที่ฟังก็รู้ว่าเป็นเพลงที่มันแต่งเอง จอมขวัญนึกหมั่นเขียวเลยยันก้นมันไปทีก่อนจะปิดประตูห้องน้ำหนีเสียเลย
…เพลงอะไรของมัน! จูจุ๊บม๊วบม๊วบ! ฟังแล้วกระดากรูหูโว้ย!!!...
…………………………………………..
และมื้อเช้าวันนั้นก็เป็นวันที่แสนสดใสของเด็กชายขนมอย่างที่กล่าวไปแล้ว ข้าวต้มมื้อเช้าที่บ้านอธิปและจอมขวัญอร่อยใช้ได้แม้จะไม่สู้ฝีมือคุณย่าพัชรีก็ตามที แต่เด็กชายร่างกลมก็ฟาดหมดไปสามถ้วยอย่างเจริญอาหาร ในขณะที่จอมขวัญแค่กินถ้วยเดียวก็อิ่มตื้อ เพราะรู้สึกเหมือนถูกหลานชายจับจ้องด้วยสายตาล้อเลียนจนเสียวสันหลังชอบกล
อิ่มข้าวต้มแล้ว คุณอาสองและหลานอีกหนึ่งก็ย้ายมานั่งเล่นที่ประตูข้างบ้านที่ผินหน้าออกหาสวนเล็กๆซึ่งจัดเป็นต้นไม้เตี้ยๆให้สีเขียวแก่บ้าน และน้ำตกจำลองขนาดพอเหมาะที่ส่งเสียงจ้อกๆในยามสายวันเสาร์ที่แสนสบาย เด็กชายขนมงัดเอาเกมเศรษฐีขึ้นมาเล่นกับสองอา ซึ่งแน่นอนว่าอธิปถูกยกให้เป็นผู้ดูแลเงินในธนาคารด้วยอีกหนึ่งตำแหน่ง
เสียงโทรศัพท์มือถือดังกลบเสียงเจี๊ยวจ๊าวของขนมและอาของขวัญ ทำเอาคนคุมตำแหน่งธนาคารอย่างอธิปลุกขึ้นไปหยิบมารับ เป็นคุณพัชรีที่โทร.มานั่นเอง
‘โต จะพาขนมมาส่งกี่โมงลูก’
“สักบ่ายๆดีไหมครับ”
‘งั้นแวะกินข้าวเย็นที่นี่เลยมั้ย’
“เอ่อ…พอดี…ผมจะแวะไปซื้อของต่อด้วยน่ะครับ”
‘งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นเอาข้าวเหนียวเปียกลำไยกลับไปแล้วกันนะ เดี๋ยวป้าให้เด็กใส่กล่องไว้ให้’
“ขอบคุณครับ”
‘เอ? ป้าเอาลำไยแห้งให้ด้วยดีกว่า โตเอาไปต้มกับน้ำเปล่าใส่น้ำตาลนะ ทำเป็นน้ำลำไยไว้กินตอนร้อนๆ’
“ครับ” คุณพัชรีพูดคุยอีกไม่กี่คำก็วางสาย อธิปวางโทรศัพท์ลงที่เดิม ทว่าพอจะหันกลับไปที่วงตามเดิมก็พบว่าทั้งจอมขวัญและขนมพากันหลับหัวพิงกันไปแล้วเรียบร้อย อธิปหัวเราะน้อยๆกับภาพตรงหน้า เมื่อสังเกตแล้วเห็นว่าทั้งอาทั้งหลานหลับท่าเดียวกันเป๊ะ ไม่อาลอกหลานก็หลานลอกอาล่ะงานนี้
…………………………….
บ่ายวันเสาร์ รถยนต์คันหรูของอธิปก็เคลื่อนตัวเข้ามาจอดที่หน้าบ้านเรือนไทยเพื่อส่งหลานชายอ้วนกลมนามว่าขนมกลับบ้าน เจ้าตัวล่ำลากับคุณอาทั้งสองก่อนจะถลาตามคุณย่าพัชรี คุณย่ากนกนุช และคุณย่ารุ่งทิพเข้าครัวทันทีเมื่อจอมขวัญและอธิปขอตัวกลับหลังจากที่คุณพัชรีมีของฝากกลับไปอีกถุงใหญ่
“โอ้ววววววววโฮ!!!!!!!!” หม้อข้าวเหนียวเปียกลำไยหม้อใหญ่กลางครัวคือจุดรวมสายตาของเด็กชายขนม เจ้าตัวแทบพุ่งเข้าไปหาหม้อที่โชยกลิ่นหอมออกมาไม่หยุด แต่คุณย่าพัชรีรีบคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน
“ขนมอยากทานใช่มั้ยลูก”
“อยากทานครับ!!”
“ถ้าอย่างนั้นทานไป เล่าไปนะลูกนะ” คุณย่ากนกนุชเอื้อนเอ่ยอย่างใจดี ทว่าสายตาแฝงเร้นไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นไม่แพ้คุณย่าพัชรีและคุณย่ารุ่งทิพ เด็กชายขนมพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนที่คุณย่ารุ่งทิพจะอาสาตักข้าวเหนียวเปียกลำไยมาให้
“เอ้า! ไหนเอากล้องออกมาซิ” คุณพัชรีเรียกร้องหาหลักฐานทันที ซึ่งหลานรักก็มอบกล้องดิจิตอลให้สามสตรีสูงวัยไปสุมหัวเปิดดูรูปกันจ้าละหวั่น
แม้บางรูปจะสั่นไปบ้าง เบลอไปบ้าง แต่การดูแลกันเล็กๆน้อยๆของสองหนุ่มอย่างอธิปและจอมขวัญก็ทำเอาสามสาวสมาคมแฟนคลับละครหลังข่าวพากันยิ้มไม่หุบ
“ตอนอาโตขับรถ ขนมถ่ายรูปอาโตไม่ได้เลย เพราะอาของขวัญบอกว่ามันอันตราย” เด็กชายอธิบายพลางตักข้าวเหนียวเปียกลำไยคำโตเข้าปาก รสชาติหวานมันผสมกับเนื้อลำไยกรุบกรับนั้นช่างแสนสุขสำหรับเจ้าหนูเหลือเกิน
ในขณะที่สามสาวนั้นกลับมีความสุขกับรูปภาพที่หลานชายถ่ายเอาไว้ แม้จะออกตัวว่าอาของขวัญห้ามถ่ายอาโตขณะขับรถ แต่เจ้าหลานแสบนามว่าขนมก็สามารถแอบถ่ายภาพของคนทั้งสองจากที่นั่งด้านหลังมาได้เหมือนกัน ภาพจอมขวัญและอธิปนั่งข้างกัน แขนของทั้งคู่แม้ไม่ได้แตะต้องกัน แต่ก็ห่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“แล้วนี่รูปตอนอาโตทำกับข้าวเหรอ” คุณรุ่งทิพถามหลานชายที่แม้จะไม่ได้มีสายเลือดเกี่ยวข้องกัน แต่คุณรุ่งทิพก็เอ็นดูในความฉลาดหลักแหลมและเชื่อมือได้ของเจ้าหลานคนนี้เสมอ!
เด็กชายขนมเงยหน้าจากถ้วยข้าวเหนียวเปียกลำไยขึ้นมาดูรูปในกล้องดิจิตอลที่คุณรุ่งทิพยื่นให้ดู
“อ้อ! ใช่ครับ ตอนนี้ขนมอาบน้ำเสร็จแล้วก็เลยลงมาช่วยอาโตจัดโต๊ะ”
“แล้วอาของขวัญล่ะ” คุณพัชรีถาม
“อาของขวัญอาบน้ำครับ ตอนแรกขนมบอกให้อาของขวัญอาบน้ำพร้อมขนม แต่อาของขวัญอายจุ้ดจู๋ ไม่อยากให้ขนมเห็น อาของขวัญเลยต้องให้ขนมอาบให้เสร็จก่อน อาโตบอกว่าจุ้ดจู๋ของอาของขวัญเล็ก อาของขวัญก็เลยอาย” เด็กชายย่อยคำว่า ‘พอตัว’ ของอธิปกลายเป็นคำว่า ‘เล็ก’ เพราะไม่รู้ความหมายที่แน่ชัดเนื่องจากถามใครก็ไม่มีใครยอมอธิบายว่า ‘พอตัว’ หมายความว่าอะไร
“อร๊าย!! จริงเหรอขนม! อาโตเขาพูดแบบนี้จริงๆเหรอ?!!” คุณพัชรีร้องตาโตด้วยความปลื้มปริ่มที่ได้ยินได้ฟัง
“จริงครับ ก็ตอนแรกนะ ขนมบอกอาของขวัญว่าอาบพร้อมกับขนมก็ได้ จุ้ดจู๋ของขนมไม่เล็ก ขนมไม่อาย อาของขวัญก็บอกว่าของอาก็ไม่เล็ก แต่พอขนมขอดู อาของขวัญกลับไม่ยอมให้ดู ขนมเลยหันไปถามอาโตว่าจุ้ดจู๋ของอาของขวัญไม่เล็กจริงมั้ย อาโตบอกว่าพอตัว พอตัวมันแปลว่าเล็กใช่มั้ยครับ”
“ไม่ใช่ลูก พอตัวแปลว่าสมส่วนกับขนาดตัวจ้ะ!” คุณกนกนุชเป็นผู้หญิงเรียบร้อยที่สุดในบรรดาสามสาว แม้จะเขินอายกับเรื่องที่หลานเล่า แต่ก็ยังมีกระใจให้คำแนะนำเกี่ยวกับภาษาไทย ในขณะที่คุณพัชรีและคุณรุ่งทิพพากันปิดปากกลั้นเสียงร้องด้วยความดีใจจนลืมไปหมดทุกสิ่ง
“อ้าว! งั้นเหรอครับ งั้นจุ้ดจู๋ของอาของขวัญก็พอดีตัวสินะครับ”
“แล้ว…แล้วอาโตเขาบอกรึเปล่าว่าเขาไปเห็นจุ้ดจู๋ของอาของขวัญตอนไหน” คุณพัชรีถามไปเขินไป แต่ก็ยังอยากรู้อยากเห็นสมกับที่สถาปนาตัวเองเป็น ‘ญาตินางเอก’ มาแต่ไหนแต่ไร
เด็กชายขนมทำหัวเอียงเหมือนนึกว่าตัวเองได้ถามคุณอาโตหรือไม่ว่าไปเห็นจุ้ดจู๋ของอาของขวัญตอนไหน แต่พอนึกย้อนไปแล้วก็ได้แต่บอกตัวเองว่าถามแล้วแต่อาโตไม่ตอบ!
“อาโตไม่ยอมบอก” แม้จะอดเสียดายไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ยังได้รู้ว่าสองหนุ่มนั่นเขามีช่วงเวลาในการเห็น ‘จุ้ดจู๋’ ของกันและกันด้วย สามสาวก็เลยพอจะสงบจิตสงบใจให้ฟินต่อไปอย่างเงียบๆได้นั่นล่ะ
คุณรุ่งทิพเลื่อนรูปต่อไปดู เป็นภาพบนโต๊ะอาหารที่จอมขวัญมาร่วมด้วยแล้ว โต๊ะอาหารขนาดสี่ที่นั่ง มีอธิปนั่งฝั่งหนึ่งในขณะที่จอมขวัญนั่งตรงข้ามกับอธิป และตากล้องงานนี้นามว่าเด็กชายขนมนั่งข้างจอมขวัญอีกที
“นี่ตอนกินข้าวเหรอขนม” เด็กชายขนมเหลือบตาจากข้าวเหนียวเปียกลำไยมามองรูปในกล้องดิจิตอลอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ
“ใช่ครับ อาของขวัญลงมาช้ามากกกกก ขนมกินปลาหมดไปเกือบจะทั้งตัวแล้ว”
“อุ๊ย!!!!” คุณรุ่งทิพสะดุ้งร้องอุทานเสียงเบา ทำเอาทั้งคุณพัชรีและคุณกนกนุชรีบหันไปดู และภาพในกล้องดิจิตอลก็ทำเอาทั้งสามสาวถึงกับต้องรีบยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงร้องโดยพร้อมเพรียง
ภาพบนกล้องดิจิตอลแม้จะเบลอเล็กน้อย แต่ก็ยังพอเห็นเป็นรูปเป็นร่าง ภาพนั้นถูกถ่ายจากมุมต่ำ คาดว่าเด็กชายขนมคงกำลังจะเก็บกล้องลง แต่มือดันไปโดนปุ่มกดเสียก่อน เลยได้ภาพของชายหนุ่มสองคนกำลังดูแลกันและกันมาให้สามสาวสมาคมชมรมรักละครไทยหลังข่าวได้ยล
“ต๊าย! นี่มัน…” คุณพัชรีพูดไม่ออก น้ำตาจะไหลด้วยความตื้นตันที่ได้เห็นภาพอธิปกำลังตักอะไรบางอย่างใส่จานของหลานชายของเธอ ในขณะที่จอมขวัญเองก็กำลังเทน้ำจากเหยือกลงใส่แก้ว ซึ่งแน่นอน…แก้วนั้นไม่น่าใช่ของจอมขวัญ เพราะมีแก้วข้างตัวชายหนุ่มอีกใบหนึ่ง ดังนั้นแก้วในมือที่จอมขวัญกำลังเติมน้ำให้ก็ไม่น่าจะใช่ของใครที่ไหน ถ้าไม่ใช่ของอธิป!
…แหม! หลานของเธอนี่ก็ทำตัวเป็น ‘นางเอก’ คอยดูแลพระเอกเป็นเหมือนกันแฮะ!!...
“อันนั้นตอนกินข้าวครับ อาของขวัญแกะปลาไม่ได้เรื่องเลย อาโตแกะให้ตลอด พอขนมแซว อาของขวัญก็อ้างว่าแกะปลาเป็นแค่ตรงพุงปลา โธ่! ตรงนั้นไม่มีก้างซะหน่อย! จะแกะยากได้ยังไง” หลานรักของคุณอาของขวัญเผาอายอดไอดอลไม่หยุด
สามสาวมองหน้ากันแล้วอมยิ้ม ฟินสุดกู่แบบไม่ต้องเอ่ยปาก พวกเธอเชื่อมาตลอดว่าอธิปดูแลจอมขวัญทุกเรื่อง แต่ก็ไม่ค่อยได้เห็นกับตาบ่อยนัก อย่างเวลาที่ต้องทานอาหารร่วมกับพวกเธอ สองคนนี่ไม่เคยตักอาหารให้กัน ไม่เคยพูดคุยกันกระหนุงกระหนิงเหมือนอย่างพระเอกนางเอกในละครเลยสักครั้ง จะมีก็แค่สายตาที่มองกันนานๆครั้ง ทำราวกับเป็นเพื่อนเป็นพี่น้องธรรมดา หารู้ไม่…พอลับสายตาพวกเธอแล้ว พวกเขาดูแลกันและกันถึงขั้นตักอาหารใส่จานให้กัน เติมน้ำให้กันเสียด้วย!
“อาโตชอบทำนั่นทำนี่ให้อาของขวัญครับ ในตู้เย็นที่บ้านมีกล่องผลไม้เต็มเลย อาของขวัญบอกว่าอาโตเป็นคนปอกใส่ตู้เย็นเอาไว้ ขนมยังถามเลยว่าอาของขวัญไม่กลัวอาโตเหนื่อยเหรอ อาของขวัญบอกว่ากลัวแต่อาโตชอบทำ เลยต้องปล่อยให้ทำ” เด็กชายขนมพูดแล้วจ้วงคำสุดท้ายเข้าปาก ก่อนจะสะกิดคุณย่ารุ่งทิพให้ช่วยเติมให้อีกหน่อย
“…ขนมขออีกถ้วยได้มั้ยครับ”
“ได้จ้ะๆ” คุณรุ่งทิพรีบรับถ้วยไปเติมให้ ในขณะที่เจ้าหลานแสบก็เริ่มเล่าต่อ
“นี่ขนมยังบอกอาของขวัญเลยนะ ว่าอาโตรักอาของขวัญมากๆ ถึงได้ยอมทำให้ทุกอย่าง ขนาดพ่อของขนมรักขนมมาก บางทียังไม่ยอมช่วยขนมทำการบ้านเลย”
“แล้วอาของขวัญว่ายังไงล่ะ” คุณพัชรีถามด้วยความอยากรู้ เด็กชายขนมนิ่งไปเล็กน้อยเพราะตอนที่พูดเรื่องนี้กับอาของขวัญ คุณอาหนุ่มบอกว่าให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ แต่ว่า…
“ว่ายังไง ขนม อาของขวัญเขาพูดว่ายังไง”
เด็กชายมองซ้ายมองขวา ก่อนจะทำเป็นพูดเสียงเบา
“จริงๆแล้ว อาของขวัญบอกว่าให้ขนมเก็บเป็นความลับนะ แต่ว่าขนมเห็นว่าเป็นคุณย่า ขนมจะพูดก็ได้…” คราวนี้สามสาวสุมหัวมาที่หลานชายร่างอ้วนโดยพร้อมเพรียง เด็กชายขนมคิดไปถึงเรื่องเมื่อวานแล้วก็นึกเขินจนแก้มแดง เลยยกมือขึ้นเกาศีรษะอย่างเก้อๆ
“…คิดถึงตอนนั้นแล้วขนมเขิน อาของขวัญบอกว่า…” สายตาของสามสาวจ้องหลานชายไม่กะพริบรอคอยคำพูดประโยคถัดไป
“…อาของขวัญก็รักอาโตเหมือนกัน…”
“อร๊ายยยยยยย!” ทั้งคุณรุ่งทิพ คุณพัชรี และคุณกนกนุชต่างพากันบิดตัวเขินอย่างกับสาวแรกรุ่นถูกหนุ่มจีบอย่างไรอย่างนั้น ทั้งฟินทั้งอินเสียยิ่งกว่าละครเรื่องดังที่ได้พระเอกยอดดวงใจมาเล่นเสียอีก งานนี้เรียกว่าตายตาหลับกันแบบไม่ต้องพึ่งทางธรรมและพระสงฆ์องค์เจ้าด้วยซ้ำ
เด็กชายขนมมองคุณย่าทั้งสามที่กำลังกระตู้วู้ดูมีความสุขเหลือประมาณก็ได้แต่เลิกคิ้ว อันที่จริงเขาเองก็เขินไปกับคำพูดว่า ‘รัก’ จากปากคุณอาเหมือนกัน แต่ก็ไม่เห็นว่าจะต้องกรีดร้องกันอย่างกับแฟนคลับเจอดาราเลยนี่นา
…โลกของผู้ใหญ่นี่ช่างน่าสนเท่ห์เหลือเกิน เด็กชายขนมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณย่าทั้งสามต้องดีใจขนาดนี้ด้วย…แต่เอาเถอะ! กินข้าวเหนียวเปียกลำไยต่อดีกว่า!! แต่เดี๋ยว…มีอีกเรื่องนึงที่เด็กชายอย่างขนมยังสงสัยในโลกของผู้ใหญ่ เจ้าหนูอ้วนกลมเงยหน้ามองคุณย่าทั้งสามที่กำลังอมยิ้มตาเยิ้มดูมีความสุขในโลกส่วนตัว
“คุณย่าครับ ซองสี่เหลี่ยมๆขนาดประมาณนี้มันคืออะไรเหรอครับ” เด็กชายขนมใช้นิ้วชี้วาดรูปสี่เหลี่ยมกลางอากาศให้คุณย่าทั้งสามหันมาสนใจ
-
“ซองสี่เหลี่ยมๆ?”
“ครับ ตอนกลางคืน อาของขวัญนั่งเล่นกีต้าร์ให้ฟังที่ระเบียงแล้วขนมเจอซองสี่เหลี่ยมสีเงินๆ แต่พอหยิบออกมาอาของขวัญกับอาโตก็โวยวายใหญ่เลย”
“เดี๋ยวๆ อาของขวัญเล่นกีต้าร์เป็นด้วยเหรอ” คุณพัชรีที่เลี้ยงหลานมาเองกับมือถึงกับต้องถามแทรกด้วยเพราะไม่เคยเห็นจอมขวัญสนใจดนตรีมาก่อน
“เล่นเป็นครับ อาของขวัญบอกว่าอาโตสอน”
และเสียงกรี้ดก็ดังขึ้นอีกเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ “ต๊าย! น่ารักจริงๆ มีการสอนเล่นกีต้าร์ด้วย” เสียงใครเป็นใครไม่รู้ แต่ขนมจับใจความได้ว่าคุณย่าทั้งสามกรี้ดกร้าดกันเรื่องสอนกีต้าร์
“อุ๊ย! กลับมาที่เรื่องซองสี่เหลี่ยมต่อค่ะคุณรี ว่าไงขนม ซองสี่เหลี่ยมมันรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง” คุณรุ่งทิพยังไม่ลืมเรื่องเก่า เลยวกกลับมาถามหลานชายต่อ
“เป็นซองสี่เหลี่ยมครับ สีเงินๆสะท้อนแสงไฟด้วยล่ะ แล้วก็ตรงกลางมันเป็นวงกลมนูนๆขึ้นมา” พอเริ่มอธิบายมากขึ้น คราวนี้สามสาวผู้ผ่านประสบการณ์มามากมายเริ่มบรรลุว่าซองที่หลานชายพูดถึงคือซองอะไร
“ขนมเจอที่ไหนลูก” คุณกนกนุชถาม
“ที่ระเบียงครับ มันตกอยู่”
“กรี๊ดดดด!! ที่ระเบียง!!!” สามสาวกรี๊ดอีกรอบ หน้าตาดูแช่มชื่นและเข้าอกเข้าใจสถานการณ์ไปถึงไหนต่อไหน
“มันคือซองอะไรเหรอครับ” เด็กชายเห็นท่าทางคุณย่าทั้งสามจะรู้เช่นเห็นชาติถึงซองสี่เหลี่ยมเจ้าปัญหานั่นแล้ว ก็เลยร้องถาม สามสาวมองหน้ากันเลิกลั่ก คันปากยิบๆอยากสาธยายให้หลานฟัง แต่ก็ติดที่ว่าเจ้าหนูขนมยังเล็กมากนัก เพราะงั้น…จะบอกเท่าที่บอกได้แบบที่ถ้าเจ้าขนมไปพูดต่อให้พ่อมันฟัง จักรกฤษณ์จะไม่มาแหกอกเอาก็แล้วกัน
“มันเป็นของที่ใช้เพื่อความสะอาด”
“แทนสบู่เหรอครับ?” สามคุณย่าหัวเราะกิ๊ก ก่อนที่คุณกนกนุชจะให้ข้อมูลเพิ่มเติม
“ไม่ใช่ลูก แต่มันเป็นการป้องกันเพื่อตัวเองและเพื่อคนที่เรารัก”
“ป้องกันยังไงครับ”
“ก็ป้องกันทางจุ้ดจู๋ของหนูนะลูก พอหนูโตขึ้น หนูต้องใช้ มันช่วยป้องกันโรคได้ ทำให้ไม่เลอะเทอะด้วย ก็เหมือนร่ม เวลาฝนจะตก ถ้าเราไม่กางร่ม มันก็จะเปียกเลอะเทอะใช่มั้ยลูก แล้วพอเปียกก็เป็นหวัดไม่สบาย ขนมอยากให้คนที่ขนมรักเป็นหวัดรึเปล่า”
“ไม่อยากครับ” เด็กชายขนมตอบอย่างรวดเร็ว เพราะพี่ชายอย่างพี่ข้าวนั้นมักจะไม่สบายบ่อยๆ และพอไม่สบายทีไร ขนมก็ไม่มีคนมาเล่นด้วยทุกที
“นั่นล่ะ เพราะฉะนั้นเมื่อถึงเวลาที่จะใช้ ขนมก็ต้องใช้นะลูก ต้องรักและห่วงคนรอบข้างนะลูกนะ” คุณกนกนุชสอนอย่างใจเย็น ในขณะที่คุณพัชรีและคุณรุ่งทิพพยักหน้าหงึกหงักเป็นการสำทับ
“แล้วเวลาไหนถึงจะต้องใช้ล่ะครับ” สามสาวหัวเราะเบาๆ ก่อนที่คุณรุ่งทิพจะตักข้าวเหนียวเปียกลำไยเติมใส่ถ้วยให้หลานอีกเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าพร่องลงไปแล้ว
“เอาเป็นว่า เมื่อขนมเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ ขนมจะเข้าใจว่าเมื่อไหร่ที่ฝนจะตก และเมื่อไหร่ที่ขนมต้องกางร่มนะลูก” เด็กชายมองคุณย่ากนกนุชอย่างงุนงงเล็กน้อย แต่เมื่อเทียบมันกับร่มที่ป้องกันฝนและทำให้ไม่เป็นหวัดแล้ว เด็กชายก็คิดเอาเองว่าอาโตก็คงไม่อยากให้อาของขวัญไม่สบาย ก็เลยต้องใช้และคงทำหล่นไว้ที่ระเบียงนั่นเอง
“เข้าใจมั้ยลูก” คุณย่ากนกนุชตั้งคำถามเมื่อเห็นหลานชายเงียบไป
“เข้าใจครับ แต่ว่าอาโตนี่รักอาของขวัญจังเลยนะครับ มีทั้งร่มและก็ยาทิ้งเอาไว้ที่ระเบียงด้วย”
“ยา?” สามสาวทวนคำ คราวนี้เด็กชายพยักหน้าหงึกหงักแทน ก่อนจะเผยความลับชิ้นเด็ดต่อไป
“ก็นอกจากขนมจะเจอ ‘ร่มผู้ใหญ่’ แล้ว ขนมเจอหลอดยาด้วยครับ มันตกอยู่ใกล้ๆกัน”
“หลอดยา?”
“ครับ แต่ขนมไม่รู้ว่ามันเป็นหลอดยาอะไร คงจะเป็นยาทาแก้ปวดแบบของพี่เข้มมั้ง”
“หน้าตามันเป็นยังไงลูก” เด็กชายหวนนึกไปถึงหลอดยาที่ตัวเองเจอที่ระเบียง แม้จะเพียงแค่ครู่เดียวที่ได้เห็น แต่เด็กชายก็พอจะจำได้
“มันเป็นหลอดสีฟ้าๆขาวๆ แต่เป็นภาษาอังกฤษหมดทั้งหลอดเลยครับ ขนมอ่านไม่ออก” เจ้าตัวว่าอย่างนั้น ก่อนจะทำตาโตเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก
“อ๊ะ! แต่ขนมจำได้ว่ามันมีตัวอักษรภาษาอังกฤษเป็นตัว K กับตัว Y ด้วยครับ”
เท่านั้นล่ะ เสียงกรี๊ดของสามสาวก็ดังลั่นเรือนสนั่นหวั่นไหว ณ จุดนี้ไม่รู้จะฟินไปถึงขั้นไหน แต่บอกได้คำเดียวว่าสำหรับคุณพัชรี คุณกนกนุช และคุณรุ่งทิพ การเจอ ‘ร่มผู้ใหญ่’ และหลอดยาปริศนาที่มีตัวอักษร K และ Y ที่ระเบียงนั้น ก็ตอบทุกโจทย์ทุกคำถามแล้ว
…เรื่องรักๆ ถ้าเบื่อเตียง ไปที่ระเบียงก็ได้!!!... ใครสักคนกล่าวไว้ และคุณพัชรีจำขึ้นใจ!!!
……………………………………….
“ฮัดชิ้ว!!!” จอมขวัญปิดปากแทบไม่ทัน ทำเอาคนขับรถต้องหันมองแล้วหรี่แอร์ลงเล็กน้อยเพราะคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะไม่สบาย
“เป็นหวัดรึเปล่าของขวัญ”
“เปล่าหรอก” จอมขวัญว่าอย่างนั้น ก่อนจะเหลียวมองไปรอบตัวเมื่อสังเกตเห็นว่าถนนที่อธิปกำลังใช้ไม่ใช่ถนนเส้นกลับบ้านอย่างทุกที
“จะไปไหน” เขาหันไปถามคนรัก
“ไปเที่ยว”
“เที่ยวไหน?”
“ไปเที่ยวกันสองคน อยากไปไหนล่ะ?” ประโยคเหมือนคำถาม แต่จอมขวัญเห็นรอยยิ้มมุมปากนั่นและด้วยเพราะเห็นมาตลอดนับสิบกว่าปี จะไม่รู้เชียวหรือว่าที่เที่ยวในช่วงวันหยุดเพียงวันเดียวที่มีอยู่จะเป็นที่ไหนไม่ได้ถ้าไม่ใช่ร้านอาหารเงียบๆ สำหรับพวกเขาสองคน
ทว่า…แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายจะพาไปที่ใด แต่จอมขวัญก็ยังเป็นจอมขวัญที่มักจะกวนประสาทคนรักเป็นประจำ
“ถ้าอยากไปไหนก็จะพาไปเหรอ? งั้น…ไปดวงจันทร์”
อธิปอมยิ้มบางก่อนจะตอบเสียงเบากลับไป
“พี่พาไปได้ไกลกว่าดวงจันทร์อีก”
รถคันหรูมุ่งหน้าสู่จุดหมายปลายทาง ซึ่งแน่นอนว่ามีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้นที่รู้ เนื่องจากตอนนี้สายสืบสะดือจุ่นของเรากำลังซัดข้าวเหนียวเปียกลำไยอย่างเอร็ดอร่อยนั่นเอง
แต่…
ด้วยความที่เด็กชายขนมเกิดในยุคที่เทคโนโลยีก้าวล้ำเสียจนคิดไม่ถึง เด็กชายตัวใหญ่แม้จะอายุยังน้อยแต่ก็สามารถตอบสนองความอยากรู้อยากเห็นของคุณย่าๆทั้งหลายได้อีกวิธี แม้ว่าเจ้าตัวจะลงจากรถของอธิปและจอมขวัญแล้ว
“คุณย่า เจอแล้วครับ!” เด็กชายเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มือถือของคุณปู่ชัยที่ขอยืมมาเปิดโปรแกรมตามหาโทรศัพท์ของตัวเองซึ่งแน่นอนว่าเด็กชายขนมพลีชีพมือถือตัวเองทิ้งเอาไว้ใต้เบาะนั่งในรถของคุณอาทั้งสองเพื่อภารกิจสุดท้ายก่อนจะลงจากรถเมื่อตอนบ่าย
…ทิ้งโทรศัพท์เอาไว้ แล้วมาใช้โปรแกรมตามหาโทรศัพท์เอาทีหลัง คราวนี้ก็จะได้รู้ว่าจุดหมายปลายทางของคุณอาทั้งสองหลังจากส่งเขาแล้ว คือที่ใด?!!!...
“เอ?...ชื่อภาษาอังกฤษอ่านย้ากยาก! แต่ข้างหลังชื่อเขียนว่าโฮเตล นี่มันโรงแรมใช่มั้ยครับ” เด็กชายร้องถามพลางทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ไหนๆ?!!” สามคุณย่าถลาเข้ามายื้อแย่งโทรศัพท์มือถือไปจากมือหลาน เด็กชายขนมมองอาการกระตู้วู้นั้นแล้วได้แต่เอียงคอ แต่เมื่อคุณปู่ชัยผู้อยู่ในเหตุการณ์ส่งถ้วยข้าวเหนียวเปียกลำไยที่ถูกเติมเสียเต็มมาให้ เจ้าตัวก็เหไปสนใจของโปรดแทน งานนี้ได้ฟาดคนเดียวทั้งหม้อเพราะเป็นเด็กดีสร้างความกระชุ่มกระชวยให้สาวแก่ทั้งหลาย
“ว้าย!!! โรงแรม!! ส่งหลานเสร็จก็แวะโรงแรม!! กรี๊ด!!!”
สามสาวสมาคมผู้รักละครไทยจิ้นกันไปถึงไหนต่อไหน ในขณะที่คุณปู่ชัยผู้ที่ยืนดูอยู่เงียบๆได้แต่ถอนหายใจเฮือก
…เมื่อไหร่หนอ ผู้หญิงพวกนี้จะรู้จักวิธีสงบจิตสงบใจด้วยทางธรรมสักที…
FIN
<<แถม>>
เช้าแสนสบายในวันหยุดวันหนึ่ง เด็กชายขนมเดินงัวเงียแคะขี้ตาออกมาจากห้องนอนทั้งที่ยังอยู่ในชุดนอนเนื้อนุ่มแขนยาวลายอุลตร้าแมนตัวโปรด ที่ยกพื้นกลางเรือนไทยนั้น มีคุณปู่ชัย คุณย่าพัชรีและคุณพ่ออย่างจักรกฤษณ์ รวมถึงพี่ชายคนโตอย่างพี่เข้มนั่งรับประทานอาหารเช้ากันอยู่
สำหรับวันหยุดสบายๆแบบนี้ จะตื่นสายและไม่ต้องทานอาหารเช้าพร้อมหน้าพร้อมตากันบ้างก็ได้ คุณย่าพัชรีผู้เป็นเจ้าของเรือนไม่ดุไม่ว่า ซึ่งโดยปกติแล้วทั้งหลานคนกลางและหลานคนเล็กมักจะนอนตื่นสายเล็กน้อย และมาร่วมวงมื้อเช้าก็ตอนที่พวกผู้ใหญ่กินเกือบเสร็จกันแล้วนั่นล่ะ
…ทว่า…วันนี้…เด็กชายขนมหลานคนเล็กของคุณพัชรีกลับเดินสะโหลสะเหลออกมาจากห้องนอนตั้งแต่ยังไม่ทันจะแปดโมงเช้าเสียด้วยซ้ำ
“ขนม ทำไมตื่นเช้าจัง” คุณย่าเอ่ยปากถามเด็กชายที่เดินมานั่งข้างเธอ เจ้าหลายชายหุ่นอ้วนกลมทำจมูกฟุดฟิดเมื่อกลิ่นอาหารหอมฉุยลอยเข้าจมูก ก่อนจะยืดคอมองส่องไปทั่วทั้งโต๊ะเตี้ยที่ใช้เป็นที่นั่งรับประทานอาหาร
“ขนมหิว ท้องร้องจ้อกๆเลยนอนต่อไม่ไหว” แม้จะมีแววงัวเงีย แต่พอสอดส่ายสายตาไปมาบนโต๊ะเห็นทั้งแกงส้ม ทั้งหมูปิ้ง ไข่เจียว และผัดพริกปลากรอบ ก็ทำเอาตื่นเต็มตา
“วันนี้มีผัดพริกด้วย! ขนมอยากกินมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว!” เด็กชายขนมตาโตร้องออกมาอย่างสุดแสนจะปลื้มปิติ กำลังจะถลันไปที่ตู้เก็บจานชามและหม้อข้าว ทว่าถูกคว้าคอเสื้อหมับเสียก่อน
“ขี้ตายังแฉะอยู่เลย ตื่นมาล้างหน้าแปรงฟันรึยัง จะมากินข้าวน่ะ” คนคว้าไม่ใช่ใครที่ไหน ‘พ่อดุ๊ดุ’ ของเด็กชายขนมนั่นเอง จักรกฤษณ์คิ้วยุ่งพลางเอานิ้วโป้งเขี่ยขี้ตาให้ลูกชายคนเล็ก
“แต่ขนมหิวแล้วนะ” เด็กชายหลับตาให้พ่อเขี่ยข้าแต่โดยดี แต่ปากก็ยังเถียงแจ้วๆ
“หิวแล้วก็ต้องอดทน ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน แล้วค่อยมากินข้าว ถ้าคราวหลังไม่อยากทนหิวก็ตื่นก่อนหิวมาแปรงฟันสิ”
“โธ่! พ่อไม่เข้าใจขนม” ลูกชายคนเล็กแต่ตัวใหญ่ทำหน้างอเล็กน้อย แต่เมื่อพ่อปล่อยคอเสื้อ เจ้าตัวก็ยอมเดินกลับเข้าห้องนอนตัวเองอีกรอบเพื่อไปล้างหน้าแปรงฟัน ทว่า…ไม่วายยังหันมาเถียงพ่ออีก
“ทีอาของขวัญ ตื่นมาไม่ทันแปรงฟัน ยังจูบอาโตจ๊วบๆเลย! ขนมแค่ตื่นมากินข้าวเลยก็ไม่ได้! หึ!! เกิดเป็นเด็กนี่มันผิดตลอดดดดดดด!!” ว่าแล้วเจ้าเด็กอ้วนก็ทำสะบัดหัวเดินตุบตับกลับเข้าไปแปรงฟัน เพราะเกรงใจพ่อจะลุกขึ้นมาเตะโด่งโทษฐานดื้อแล้วเถียง
…ทว่า…ถ้าขนมยังอยู่ที่เดิมต่ออีกสักนิด เด็กชายจะรู้ในทันทีว่าครั้งนี้จักรกฤษณ์ไม่กล้ายกเท้าขึ้นเตะตูดมันแน่ เพราะจักรกฤษณ์อยากยกเท้าเตะตูดใครบางคนแทน
“ไอ้ขวัญ!!!!”
…ทำอะไรกับผัวให้ลูกฉันเห็นวะ!!!!...
FIN
ครอบครัวนี้ป่วงอ่ะ ฮ่าฮ่า :m20:
ดีใจที่หลายๆคนยังคิดถึงเรื่องนี้ ยังคิดถึงของขวัญ คิดถึงพี่โต ขอบคุณมากๆนะคะ
เคยมีคนถามเรื่องไทม์ไลน์ของเรื่อง เนื่องจากที่ลงในอินเตอร์เน็ตนั้นจบที่จักรกฤษณ์ยังไม่มีลูก แต่พอตอนพิเศษมีลูกโผล่พรวดมาทีเดียวสามคนเลย
เพราะงั้น ในตอนพิเศษที่มีหลานๆโผล่ออกมา จอมขวัญก็อายุสามสิบกว่า ส่วนอธิปก็มากกว่าจอมขวัญ 2-3 ปีค่ะ
ใครรอพันธะหอย บัวคิดว่าน่าจะมาได้ภายในอาทิตย์นี้นะ เลทสุดไม่เกินอังคารหน้าค่ะ :hao3:
ขอบคุณคนอ่าน คนคิดถึง คนเม้นท์ และกำลังใจ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
-
เอร้ยยยยยยยยยยยยย
จิ้มก่อนอ่าน
------------------------------------------------------------------------------------
ขนมทำหน้าที่ได้ดีมากลูก โต&ของขวัญไปทำอะไรที่ Hotel น่ะ :hao6:
-
ขำน้ำตาเล็ด
โอ้ยยยย ขนมเอ้ยยยยยยยย
คือน่ารักมากบอกเลย อ่านไปขำไป ทั้งคุณย่าคุณหลาน
-
คนแต่งคะ ขอตอนพิเศษที่ขวัญกับพี่โตไปโรงแรมได้ไหมคะ คือนี่ไม่ได้หื่นนะคะ แค่อยากรู้ว่าเขาทำอะไรกันเฉยๆ จริ๊งจริงนะคะ ขอหน่อยนะ ถ้าคนแต่งมาอัพตอนพิเศษที่โรงแรมขอให้คนแต่งสวยวันสวยคืนเลยเอ้า! มาต่ออีกนะครับผม :) # รอๆๆๆๆ ครับรอ จะรออย่างใจจดใจจ่อเลย
-
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนอยู่ชมรมละครหลังข่าวแก็งค์คุณย่าพัชรี :serius2: 5555 อ่านไปกรี๊ดไป ฟินอะ :hao7:
-
กร๊ากกกกกกกกกกก อยากไปร่วมสมาคมเพื่อนนางเอกกับป้ารีแอนด์เดอะแกงซ์จัง คึคึ
ขนมเก่งมากกกก แต่ใครมีความลับใดๆในโลกไม่ควรให้ขนมรู้เด็ดขาด :laugh: :laugh:
แต่ขนมกินข้าวเหนียวเปียกลำไยมากไประวังไม่สบายนะ
ปล.แต่เสียดายนิดหน่อยไม่มีฉาก :hao6: :hao6: อิอิ
หวังว่าจะได้เจอกันในสเปตอนหน้านะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
โอ๊ยยย น่ารักอะ
ขนมน่ารักมากเลยลุก
แต่พี่จักรนี่ออกมาท้ายสุดแต่ก็ฮาสุดด้วยนะคะ 55555
ทำอะไรกับผัวให้ลูกฉันเห็น 5555555
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อนะคะ
-
กริ๊ด!!! ขนมเเฉอาขวัญ ซะหมดเปลือกเลย กิกิ
อาโตจ๋า ส่งหลานเสร็จพาอาขวัญเข้าโรงเเรมเหรอค่ะ :jul1: :hao6:
+1 จุบุๆ
-
หมดกัน อาขวัญกับอาโตโดนขนมแฉหมดแล้ว
น่ารักมากสายสืบตัวน้อย ใช้ถูกคนจริงๆ
-
ของขวัญกับพี่โต น่ารักเสมอ ขนมด้วย อิอิ :hao7: :hao7: :hao7:
-
ขนมนี่เด็กฉลาดชาติเจริญจริงๆ :katai2-1: เก็บทุกคำพูดและทุกท่าทาง >_<
ขอบคุณคุณบัวที่ทำให้เราๆมีแต่รอยยิ้มค่ะ รักตัวละครทุกตัวโดยเฉพาะป้ารี 555
-
นั่งขำคนเดียวจนเมื่อยแก้มไปหมด พี่โตของขวัญเด็กชายขนมน่ารักมาก ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักครอบครัวนี้
ขอบคุณมากค่ะ อ่านแล้วให้ความสุขมากมาย คืนนี้หลับฝันดีนะคะ รักคุณบัวมาก :กอด1: :pig4:
-
หนูขนม นักสืบน้อยคนเก่ง ข้อมูลเป๊ะไม่ตกหล่นเก็บทุกรายละเอียด แถมภาพประกอบครบถ้วน :m25:
คุณย่าสามสาวสมาคมหลังข่าวละครไทย(ชื่อสมาคมย๊าวๆ)ฟินนน
หนูขนมผลงานดีเกินค่าข้าวเหนียวเปียกลำไยนะ คุณย่าพัชรีต้องให้ไปสืบอีกนะคะ
ถ้าคุณอาขวัญกับอาโตรู้ว่าถูกล้วงความลับ หนูขนมจะเป็นยังไงน๊า :mew3:
เอ๊ะแล้วจอมขวัญกับพี่โตใครรักใครก่อนละเนี่ย น่าจะพี่โตรักก่อนเนอะ ต้องกลับไปอ่านหนังสือใหม่ซะแล้ว
ขอบคุณผู้เขียนที่มาต่อเรื่องราวสนุกๆให้ได้อ่านกันอีก ขออีกนะคะ รออ่านคะ
หนูขนมสืบเก่งอย่างน้ีช่วยสืบมาอีกหลายๆตอนเลยนะคะ :pig4:
ปล. อยากให้มีรวมเล่มตอนพิเศษด้วยจังคะ สนุกทุกตอนเลย
ตอนพิเศษในหนังสือก็สนุกและอบอุ่นมากคะ
-
มันๆๆๆ เอร๊ยยยย
อยากอยู่ในซีนตื่นนอนเหมือนขนมมากกกก
ตั้งแต่พี่โตเดินมานั่งต่างหมอนให้ของขวัญน่ะ...บินไปฟินแลนด์ ^^
แล้วจะไม่ให้สายสืบตัวกลมได้ไง
รางวัลเป็นของกินมาทุกครั้งสิท่า...ฮ่าๆ
สนับสนุนของรางวัลโดยสามย่าและมือปู่...เหมือนจะไม่อยากรู้ แต่อยู่ฟัง อิอิ
แอบชอบคำอธิบายของคุณย่าอ่ะ...เห็นภาพทีเดียว ^^
ครอบครัวนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ...ร้ากกกก ทุกคน
-
น่ารักจริงๆ ยิ่งอ่านก็ยิ่งเอ็นดูน้องขนม
ว่าแต่เรื่องนี้เค้าทำแบบรูปเล่มกันหรือยัง
ไม่มีเวลาหาเลยว่าเค้าจองกันตรงไหน
-
ฮามาก ขนมฉลาดเกิ๊นนนน ของขวัญกับอาโตเกรียมแล้ว
-
อร๊ายน่ารักมากๆค้าา ครอบครัวนี้ หลังจากไม่ได้อ่านตอนพิเศษเลย กลับไปไล่อ่านตั้งแต่แรก
ก็กริ๊ดในความน่ารักน่าจุ๊บของ เด็กชายขนมแสบซ่าอย่างแร้ง!!! และมีอีกสิ่งที่อ่านไปแอบจิ้นไป :z1: :z1: :z1:
นั่นคือ!!! ทรงพลค่ะ โอ๊ยๆๆๆๆๆ อยากจะบอกมากมายอยากให้พี่จักรได้กับทรงพลอ่าาาา
ฮิฮิ เหอะๆ แอบจิ้นไปไกลอ่า ถ้าคู่นี้ได้กันนะ หึหึ ฝันหวานเลยค่ะ :hao6: :hao6: :hao6:
ขอบคุณค่ะสำหรับตอนพิเศษ สนุกมากๆอ่า ยังคิดถึงพี่โตกับของขวัญอยู่เสมอค้าาา :-[ :o8: :impress2:
-
หลงรักครอบครัวนี้จนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วค่าาา
+1
-
ขนม น่ารักมาก :mew1:
อาโต ก็สุดยอด :mew3:
ชอบตอนนี้มากค่ะ
-
ขนมลูกกก
ความจำเป็นเลิศแถมยังฉลาดสุดๆๆ
เข้าใจคิดเข้าใจถาม
อาทั้งสองรู้จะทำหน้าไงเนี่ยยยยยยยย
555555555
-
คู่นี้หวานกันลับหลังผู้ใหญ่สินะ ขนาดไม่มีเอ็นซีแต่ทำไมถึงรู้สึกฟินอย่างนี้นะ :hao5: อยากให้ฝนตกบ่อยๆจัง พี่โตจะได้ขยันกางร่ม :hao6:
พอบอกว่าพาเข้าโรงแรมนี้เราก็คิดไปไกลไม่แพ้แก็งค์สาวสามละครหลังข่าวเลยนะ แบบว่าเบื่อระเบียงแล้วไรงี้ อิอิ
-
ฟินสุดๆ :heaven :heaven :heaven
-
เด็กชายขนมจะฉลาดไปไหน.......
รักและคิดถึงครอบครัวนี้
มีตอนพิเศษออกมาเรื่อยๆนะค่ะ
จะเฝ้าติดตามด้วยใจจดจ่อ.....
-
กร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มันฟินมากค่ะ ขนมน่ารักมากลูกทำได้ดีสุดๆ :-[
พี่โตกับของขวัญน่ารักไม่เปลี่ยนเลยยยยยยยยย
ส่วนแก๊งสาวสาวสาว?ก็น่ารัก ขำคุณกนกนุชมากอะ ช่างเปรียบเทียบ :o8:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะคุณบัว รอเจ้าชายหอยยยยย ไม่สิๆ จะได้เป็นพระชายาหอยแล้วววว :mew1:
:กอด1: :L2: :pig4: :L2:
-
...กรำ... o6
พลาดไปซะแล้วคุณอา...
สเปตอนหน้าฉากโรงแรมไม่ต้อง จัดน้องขนมมาเสิร์ฟเลยดีกว่า หึๆ o3
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวฮาๆ ของแก็งสามสาววายฟินกระจายฮะ :katai5:
-
อยากเป็นน้องขนมมากกกกกกกกกกกก จะได้เรียลไทม์โมเ้ม้นท์ อาโตกับอาของขวัญ แบบนี้มากก ฟินอ้ะ 5555555555555555555555 :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขน๊มมมมมมมมมมมมมมมม ขนมของพี่สาว
มาให้พี่ฟัดแก้มที เป้นรางวัลที่เป็นสายสืบครั้งแรก แล้วประสบความสำเว็จอย่างงดงามมว้ากกกก
พี่สาวฟินจนปวดแก้มไปหมดแล้ววววว แอร๊ยๆๆๆๆ
พี่โต ของขวัญสวีทกันไม่เกรงใจใครเลยอ่าาาา :impress2:
-
ขนม สุดยอดเด็กอัจฉริยะเลยลูก วันหลังอัดวิดีโอมาให้น้าดูบ้างนะลูกนะ อร้าย
-
ป้ารียังคงน่ารักเหมือนเดิม
การอธิบายการใช้ร่มน่ารักมาก 5555555555555 เป็นการสอนให้ขนมรู้เรื่องความรับผิดชอบตั้งแต่เด็กเลย
แหม ถ้าขนมเล่าเรื่องตื่นนอน เหล่าแฟนคลับคงฟินไปอีก 3 ปี
-
ช่วงของแถมนี่ ความลับที่ได้รู้ต้องทำคุณพัชรีสลบคาวงข้าวเป็นแน่5555555
ขนมเลิศมากกกลูก สืบมาได้ขนาดนี้ 555
-
หลานขนมหนูทำหน้าที่ o13 o13 o13 มากมาก สองอาเขิน :-[ :-[ อึ้งไปเลย มาต่ออีกนะคะชอบมาก :mew1: :mew1:
-
อร้ายยยยยย ขนมฉลาดมากเลยลูก. เก็บมาเล่าทุกรายละเอียดจริงๆเลยน้าา :hao6:
พี่โตกีับของขวัญนี่ก็หวานกันสม่ำเสมอเลยน้าา555
โอ้ยยยย ตลกประโยคนี้555 …เรื่องรักๆ ถ้าเบื่อเตียง ไปที่ระเบียงก็ได้!!!... :laugh:
ตอนนี้ตลกมากจริงๆค่ะ ฮาาา +1 ถ้ามีมาต่ออีกก็จะรออ่านนะคะ :กอด1:
ปล.น่ารวมเล่มตอนพิเศษจริงๆน้าา :L2:
-
ขนม ฉลาดมากๆเลย เป็นนักสืบน้อยได้เลย
ทำงานคุ้มเกินค่าจ้างอีก 55555
สมาคมคุณป้าสาววาย ฟินนนน
ของขวัญกับพี่โต ยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งน่ารัก
-
อยากอ่านตอนคู่รักเค้าหวานกัน :katai3:
-
หมดกันเลยอาโตกะอาของขวัญถูกเจ้าหลานตัวแสบ
เอาความลับมาเปิดเผยซะเกลี้ยงเลยอ่านไปขำไป
-
เอาอีก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
('u')
-
เก็บรายละเอียดได้ครบเลยนะขนม
ฉลาดจริงๆ
-
หุหุ น่ารักอะกับความแสบของขนมเนี้ย
-
ฟิน...ตามสามสาว.....................
Ahhhhhhhhhhhhhh~~~
มีตอนพิเศษจักรกะทรงพลบ้างมั้ยคะ กุกิๆ :o8:
-
:-[ :-[
ขนม....ลู๊กกกก...เก็บตกได้ครบถ้วนมากคร่า
ไม่เสียแรงเป็นหลานคุณย่าพัชรี
:give2: :give2:
-
น่ารักกกกกกกกกกกก
เข้ามากี่ทีก็ฟิน
ตอนพิเศษยิ่งฟิน TT
-
โอ๊ยยยย เจ้าขนมตัวแสบ
อ่านไป ฟินไปกับคุณย่าทั้งสาม เหมือนไปนั่งฟังเจ้าขนมเล่าด้วย
:o8:
-
ชอบสมาคมแม่บ้านละครหลังข่าวของแก๊งป้าๆ จัง ฟินตลอดอะไรนิดหน่อยก็เคลิ้มแหละ ขิบคุณนะค่ะสำหรับตอนพิเศษ เด๋วกลับไปอ่านตอนหลักอีกสักรอบให้ฟินไปมั้งวันเลย :katai2-1:
-
:m20: :laugh: :m20:
อย่างฮา นึกถึงอาการคุณป้าทั้งสามแล้วเหมือนเราเปี๊ยบ
ขอคาราวะสาววายรุ่นบุกเบิกค่ะ o1 o1 o1
ชอบมากเลยค่ะเรื่องนี้ ทั้งหวาน ทั้งอบอุ่น ทั้งฮา
ขอตอนพิเศษอีกได้ไหมค้า คุณบัว :impress: :impress:
-
:m1: เข้ามาอ่านอย่างมีความสุข ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ทำให้ ยิ้มได้ จนเหมื่อยแก้มจริงๆเชียว :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้ น่ารัก ฮาๆ อบอุ่นดีค่ะ o13
-
อ่านไปเขินไป
ญาตินางเอก(?)แต่ละคนเนี่ย ไม่ค่อยจะเท่าไหร่เล๊ยยยยยยยย
ขนมน่ารักน่าเอ็นดู
ว่าแต่พี่โตกับขวัญแวะโรงแรมไปทำอะไรหนอ? :hao7:
-
โห ขนมรายงานละเอียดยิบ ย่า ๆ ยาย ๆ ฟินไปถึงปีหน้า
-
ขนมน่ากลัวอ่ะ อย่างงี้อาของขวัญจะให้ไปค้างบ้านอีกไหมเนี่ย
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกก
อ่านไปยิ้มไป เขินนนนนนน
-
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าสาววายไม่มีการจำกัดอายุ5555
ครอบึรัวนี้น่ารักสุดๆเลย :-[
-
ฟินๆๆกับครอบครัวนี้
น้องขนมน่ารักมากๆๆ
:กอด1: :L2:
-
ฟินเล่อออออออออออ ครุคริ
ป.ล. เด็กอ้วนนี้มันน่ารัก น่าหยิกจริงๆ :impress2:
-
รักของขวัญกับพี่โตจริง ๆ
:mew1:
-
ขนมน่ารัก ฟินตามคุณย่ามาก :hao6:
-
โอยย คิดถึงแล้วก็รักเรื่องนี้มากๆ
อ่านตอนละสามรอบเป็นอย่างน้อย : )
ขอบคุณนะคะ ที่เอาความฟินมาลงให้เรื่อยๆ
อ่านแล้วยิ้มได้ทุกครั้งเลย
-
ขนมนี่สุดยอดนักสืบจริง ๆ มีแอบทิ้งโทรศัพท์ไว้ในรถด้วย
และที่สำคัญมีทิ้งท้ายด้วยการจูบตอนเช้าของอาของขวัญด้วย
ฟินสุด ๆ
-
อ๊ากกกก!!!! ขนม หนูไม่ได้แค่ทำให้ย่าๆ 'ฟิน' นะ แต่ยังทำให้อาๆ ป้าๆ 'ฟิน' เว่อร์ๆ เด็กอะไรเก็บได้ทุกช็อตจริงๆ คึคึ
พ่อจักรๆ ขนมฉายแววเอาดีด้านเป็นนักสืบได้นะเนี่ย ต้องสนับสนุนอย่างแรงเลยนะ 555
-
ฟินไปกับย่าๆ :-[
-
มีความสุข ๆ ที่ได้อ่านเรื่องที่น่ารักของครอบครัวนี้ :กอด1:
ขอบคุณมากครับ :pig4:
-
:mew1:
-
ฟินกับแกงค์คุณย่า :-[ ว่าแล้วก็ไปเปิดหนังสืออ่านอีกรอบ o13
-
:L2:
นักสืบทำงานได้ทีมาก เก็บมาทุกเม็ด
อ้อ ไม่ซิ ยังไม่ได้เล่าฉากซบพุงนี่หว่า
-
ที่ไม่เห็นยังมีอีกเยอะ
-
เข้าร่วมชมรมกับเหล่าคุณป้าคุณย่า
ฟินมากกกกกกกกกกกกกกกก
กรี๊ดดดดดดดดดด เขิลลลลลเลย >///<
-
จักรกฤษอย่าว่าของขวัญสิ ของขวัญงัวเงียอยู่
-
ฟินนนน ไปกับสาววายรุ่นเดอะ เปลี่ยนชื่อชมรมเถอะค่ะ คุณย่าทั้งหลาย
ขนม...ทำหน้าที่สายสืบได้ดีมาก น่าให้รางวัลอีกสักหม้อ
เอาอีกๆๆ ขอตอนพิเศษน่ารักๆ ชวนฟินแบบนี้อีกนะคะ
-
ฟินกันไป คุณย่าทั้งหลายขาขอสมัครเข้าชมรมด้วยคนสิคะ :o8:
-
โอ๊ย มันฟินยิ่งกว่าฟินอีก ไม่รู้จะใช้คำไหนจริงๆ :m3:
อินไปกับสมาคมแม่บ้านละครหลังข่าวสุดๆ
ขนมไม่ทำให้ผิดหวัง เก็บทุกช๊อต :laugh:
-
อบอุ่น อ่อนโยน ดูแลซึ่งกันและกัน รัก รัก รัก นิยายเรื่องนี้. ขอบใจจร้า
-
ฟินไปกับคุณป้าทั้งหลาย :z1: :z1:
-
อ้ายยยยยย จบบแล้ววง่ะ จบแล้วว ม่ายย แงๆๆๆ ไม่อยากให้จบเบยยยยยยย
อ่านตอนพิเศษ ของ 3 คุณย่า แล้วนึกถึง ตัวเองกะกลุ่มเพื่อน สายเลือดแม่ยกขาจิ้น ฟิน แบบเดียวกันเด่ะ 555 บรรดาหลานๆคุณย่าก็ร่วมมือกันดีซะเหลือเกิน โดยเฉพาะ หนูขนม นี่ถ้าอาของขวัญรุ้เข้าว่าแอบมาเป็นสายสืบให้ย่าๆ คงงดให้ไปค้างด้วยอีกนานน 555
ตอนแรกก็เชียรคุณจักรกะน้ำทิพย์ พอมาเจอะฉาก คุณจักร ปะทะ ทรงพล เฮ้ยย เคมีมากอ่ะ นี่ขนาดแค่ปะทะ คารม ยียวน กวนโอ้ย กันเฉยยๆนะ ยังเคมีขนาดนี้ ถ้า ป้ะกันแบบถึงมากกว่านี้? จะเคมี ฟิสิกส์ ชีวะ กันขนาดไหน โอ้ยย อยากอ่านนต่อ เชื่อว่าถ้ามีต่อ อิฉั้นกะของขวัญจะช่วยกันชู ป้ายไฟ แน่นอนๆ 55 ก็พี่จักรเล่นแซวน้องไว้เยอะ เจอรับแบบของขวัญบ้าง คงแซวไม่ออก อิตาน้องชายคงเอาคืนทบต้นทบดอก 555 ไหนจะบรรดา 3 ย่าอีก แค่คิดก็สนุกแล้วววว
ชอบความรักของครอบครัวของขวัญ โดยเฉพาะความรักของพี่น้อง ถึงแม้จะไม่ใช่พี่น้องคลานตามกันมาแต่ก็รักกันยิ่งกว่าพี่น้องแท้ๆบางคู่ซะอีก ยิ่งพี่จักรบอกได้เลยว่า พี่ชายในอุดมคติจริงๆ นับถือความใจเด็ดของพี่จักรมาก ปกป้องน้องสุดๆ แม้กระทั่งความสุขของตัวเองก็ตัดใจ สละได้ ยิ่งเรื่องคุณน้ำทิพย์นี่ ทำเราทึ่งมากอ่ะ น้องก็สนับสนุนนะ ทุกคนเปิดทาง ตัวเองก็เริ่มจะรักเค้านะ แต่ก็ตัดใจ ทำใจแข็งได้อ่ะ เรางี้แอบสงสาร เลยขอเชียร์ให้ทรงพลละกัน อิอิ บรรดาพ่อๆ แม่ๆ ลุงๆ ก็ดีมากๆนะ เข้าใจความรักของลูกหลาน ไม่มีกีดกัน แถม สนับสนุนอีก ตอนที่คุณลุงบอก โตว่า ถ้าไม่รักของขวัญแล้ว ให้เอาเค้ามาคืนที่นี่ ที่ครอบครัวของเค้า... คุณ Dezair ใช้คำเรียบเรียงประโยคที่บรรยายตอนนี้ได้ซึ้งมากอ่ะ เราอ่านแล้วเรา ขนลุก น้ำตาเล็ดเลยอ่ะ จริงๆมีอีกหลายตอนที่ซึ้งๆ แต่จริงๆก็สุดยอดทุกบททุกตอน ทำเอาเราน้ำตาเล็ดตลอดๆ ทั้งซึ้ง ทั้งหัวเราะ จนน้ำตาเล็ด 555 และที่สุดยอดที่สุด คือ คุณ Dezair ที่แต่งเรื่องนี้ คุณเก่งมากจริงๆค่ะ
เราชอบบนิยายเรื่องนี้มากๆๆ ประทับใจมากด้วย เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่จะไม่มีวันลืม ขอบคุณคุณ Dezair มากๆๆนะคะ สำหรับนิยายดีๆๆมากๆๆแบบนี้
-
ตอนนี้น่ารักสุดๆ 5555++ ขนมนี่แสบบริสุทธิ์แท้ๆ น่ารักมากกกกก ขำสุดคือแก็งค์สาม(ไม่)สาวแล้ว อยากเข้าไปร่วมก๊วนด้วยคนจัง
ขำปู่ชัยด้วย ปลงตกเถอะ สาวกวายก็เงี้ยยยยยย ว่าแต่ที่ระเบียงสินะ ที่ระเบียงฟฟฟฟฟฟฟหหหหฟฟฟฟฟฟ //ฟินตายยยยยยยยย
-
สามสาวเค้าฟินกันสุด ไปแล้ว
ปิดช็อตสุดท้ายด้วยพ่อของน้องขนมอย่างฮา
"ทำอะไรกับผัวให้ลูกฉันเห็นวะ!!!!..
:laugh: :pigha2: :jul3:
-
อ่านตอนนี้แล้วอย่างฮา ของขวัญกับพี่โตโดนปาปารัสซี่มือฉมังตามเก็บภาพและข้อมูลโดยมีค่าตัวเป็น...ข้าวเหนียวเปียกลำไย :laugh:
แหม !! คุณยายคุณย่าทั้ง 3 คนนี้ตั้งชมรมวายรุ่นเดอะไปเลยดีไหมคะ ดีนะไม่ชวนคุณน้ำมาฟินด้วย (เอ๊ะ หรือจะฟินอยู่ห่างๆ 555)
เจ้าขนมก็ช่างทำหน้าที่ได้ครบถ้วนดีเสียจริง แถมเป็นปาปารัสซี่ที่ดวงดีมาก เจอช็อตเด็ดตลอดๆ
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าพี่โตช่างเป็นแฟมมิลี่แมนสุดแสนเพอร์เฟ็ค อะไรจะดูแลกันอย่างเต็มอกเต็มใจได้ยาวนานชนิดไม่มีหมดโปรโมชั่นขนาดนั้น ของขวัญโชคดีสุดๆ ไปเลย :hao5:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ จัดมาได้เรื่อยๆ ไม่ต้องเกรงใจค่ะ คนอ่านยินดีตามอ่านอย่างยิ่ง
รออ่านตอนพิเศษตอนต่อไปค่ะ :call:
-
อร๊ายยยยยยยย อ่านไปเขินไปปปปป คู่นี้หวานกันตลอดดดดดดด ขนมน้อยทำหน้าที่ดีมากลูกกกกก รู้สึกเหมือนตัวเองมีอาการเหมือนป้าสามคนเลย 5555 ตอนพิเศษมาได้เรื่อยๆก็จะฟินมากเลยค่ะ แอร๊ยยยย :hao7:
-
เป็นแฟนคลับตั้งแต่ถ้วยฟูและพี่ธัน
ไม่เข้าใจพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง
สนุกมากๆ อ่านไปยิ้มไป
อยากอ่านตอนพิเศษอีกนะ
+1
-
5555 น่ารักดีค่ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ฟินมว๊ากกกกกค่ะคุณบัว :katai1:
อยากเอาหัวทุบคอม อิจฉาน้องขนม กรั่กกกกกกก
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษมากๆนะคะ :-[
-
ขนมนี่แสบตัวพ่อเลย น่าหยิกแก้มจริงๆ
-
แอร๊ยยย ฟินเว่อร์ค่าาา ขนมเล่าทุกเม็ดเก็บทุกช็อต โตมาไปเป็นอาชีพได้เลยนะ นักสืบเนี่ย ฮ่าๆๆ
ส่วนสามสาวก็ฟังไปหัวใจก็จะ "วาย" ไป :mew1:
-
ฮาแก๊งสามสาวอ่ะ ฟินจิ้นกระจายกันเลยทีเดียว น้องขนมก้ใช้ได้เลยนะลุก ถ้าอยากให้ความลับถุกเปิดเผยนี่ต้องพึ่งน้องขนม 55555
-
o13
-
:katai2-1:
-
:mew1:
-
อ่านไปยิ้มไป ชอบครอบครัวนี้ด้วยน่ารักดี55555+
ถ้าอยู่ในสถานการณ์แบบขนมก็เขินเหมือนกัน
ขอบคุณมากนะค่ะ
-
ฮาสามสาวญาตินางเอก คึคึ ฟินกันกระจายยย
ของขวัญน่ารัก เพิ่งตื่นเบลอๆ พี่โตมอนิ่งคิสซะเลย
ขนมนี่กินข้าวเหนียวทั้งหม้อคนเดียวเลยนะ ฮ่าๆๆ อยากกินบ้าง
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ขนมนี่มันแสบจริง ๆ เลย 555
สามสาวนี่ กลายเป็นสาววายเต็มตัวกันแล้วสิ คริ คริ
ของขวัญน่าร๊ากกกกกกกกที่สุดใน 3 โลก ^^
-
คุณหลานคน(กิน)เก่ง
คุณหลานขนมม ทำหน้าที่ได้คุ้มกับ
ข้าวเหนียวเปียกลำไยหม้อนึงมากๆครับบผม
55555 เล่นซะอาของขวัญจามเลยอะ
สามสาวก็แสบมากมาย แต่ขอบคุณสามสาวนะคะ
ทำอิฉัน FC คนนึง ฟินไปด้วย 555 :hao6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด อยากจะกระโดดเข้าไปร่วมวงฟินกับแกงค์สามสาวญาตินางเอกอะ ๕๕๕๕๕๕๕๕
ขนมน่าร๊ากกกกกกกก เก่งที่สุด
-
ขนมน่ารักมากๆ เป็นนักสืบรุ่นจิ๋วที่เก่งจริงๆ
จำได้ทุกเม็ด เอามาเล่าให้ 3 ย่าฟินได้ขนาดนี้
-
คุณ 3 แฟนคลับนั่นคงเป็นตัวแทนของเราเลยค่ะ
แบบว่าฟินตาม เพ้อตามเวลาที่น้องขนมมาเล่าเลยค่ะ
แหม น้องน่าจะแถมว่าอาของขวัญอ้อนไม่ยอมตื่นนอนด้วยเนอะ :-[
-
อ่านจนจบแล้วววว
อยากจจะบอกว่า ฟิน ม๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ไหวแระ จะละลาย >///////<
-
โอ๊ยขำ!!!!!!!
ฮาไม่ไหวแล้ว :laugh:
น้องขนมเก่งที่สุด o13
-
อ่านนิยายของคุณแล้วมีความสุขจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: บวกเป็ดให้แล้วครับ o13 o13 o13
-
อ่านแล้วทั้งฮา ทั้งฟินไปเลยค่าาา
เด็กชายขนมความจำดีเลิศมาก เล่าที่เห็นทุกอย่างเลยฮ่าๆๆๆ
-
จะมี ตอน พี่จักร แบบ เต็มๆ ไหม ครับ เนี้ย ^^
-
ถ้าอาของขวัญรู้นะ
น้องขนมโดนแน่ ๆ :-[ :o8:
-
คิดถึงพี่โตของขวัญ :o8:
คุณอาทั้งสองไม่พาหลานๆไปลอยกระทงที่ไหนเหรอคะ :กอด1:
-
ฟินได้อีกอ่ะเรื่อง :m10:
ชอบๆๆๆๆ :m1:
เอาอีกๆๆๆ :oni2:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
แดดิ้นอยู่หน้าจอคอม
ท่านป้าเจ้าขาขอสมัครเข้าสมาคมละครหลังข่าวอีกคน
จิได้ตามติดชีวิตของขวัญกะพี่โต :impress2:
-
จอมร้าย
ตอนพิเศษ วันพ่อ
…………………………………
เขาเป็นคนมีบาปกรรมติดตัว
ครั้งหนึ่ง เขาเคยเป็นต้นเหตุให้อัญญิกาทำแท้งเด็กในท้อง ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะเป็นสายเลือดวิมลกิตติหรือไม่ แต่วันนี้…บาปกรรมนั้นตามทันเขาแล้ว บาปกรรมที่เขาเคยทำ ย้อนกลับมาพรากคู่ชีวิตของเขาไปตลอดกาล
ชายหนุ่มเงยหน้ามองควันขาวขุ่นที่ลอยออกจากปล่องเมรุ ในวัดเงียบสงบ มีเพียงเสียงร้องไห้สะอื้นของญาติผู้ใหญ่ไม่กี่คนที่มาร่วมในงานวันเผา จักรกฤษณ์ไม่มีน้ำตาให้คนตาย แม้ร่างอยู่ในโลงที่กำลังมอดไหม้คือคู่ชีวิตของเขาและเป็นมารดาของลูกทั้งสามคนของเขาก็ตามที
…บางที เขาคงไม่มีหัวใจ…ไม่มีหัวใจสำหรับการเป็นมนุษย์ ไม่มีหัวใจสำหรับการเป็นสามีที่ดี…ไม่มีหัวใจจริงๆ…
มือใหญ่หนาที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวถูกแตะเบาๆด้วยมือเล็กๆ ราวกับจะฉุดสติชายหนุ่มออกมาจากภวังค์ที่มืดมัวราวกับควันที่ออกมาจากปล่องเมรุ ชายหนุ่มละสายตาจากท้องฟ้าเบื้องบนลงมองที่ข้างกาย
เด็กชายตัวน้อยเจ้าของมือเล็กๆที่เกี่ยวมือเขาเอาไว้กำลังเงยหน้ามองเขาตาแป๋ว
“เข้ม…” ลูกชายคนโตจากสามคนคือลูกคนเดียวที่คุณพัชรียอมให้มาร่วมงานวันนี้ ส่วนอีกสองคนยังเด็กเกินไปที่จะมารับรู้การจากไกลของคนเป็นมารดา
“คุณย่าร้องไห้ใหญ่เลยครับพ่อ” เด็กชายเข้มร้องบอกเสียงเบา พลางเหลือบตาไปทางคุณย่าพัชรีที่กำลังซุกหน้าอยู่กับไหล่ของคุณปู่ชัยร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด จักรกฤษณ์ก้มลงอุ้มลูกชายขึ้น เด็กชายเข้มใช้แขนหนึ่งโอบไหล่พ่อเหมือนที่คุณปู่โอบคุณย่า แม้แขนของตัวเองจะโอบไหล่พ่อไม่รอบก็ตาม
“พ่อจะร้องไห้ก็ได้นะ เข้มให้ยืมไหล่” เด็กชายบอกอีกครั้ง จักรกฤษณ์ยิ้มบางทว่ามันเจือแววเศร้าปิดไม่มิด
“เข้มยังไม่ร้องเลย พ่อเป็นพ่อของเข้ม พ่อจะร้องได้ยังไง”
“คุณย่าสอนว่าเป็นผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ง่ายๆ แต่ถ้ากลั้นไม่ไหวค่อยร้อง แต่ตอนนี้เข้มยังกลั้นไหวอยู่” เด็กชายบอกหน้าซื่อ เจ้าตัวรู้แค่ว่าคุณแม่เดินทางไกลไปอยู่ที่อื่น ไปอยู่บนท้องฟ้า ไปอยู่บนสวรรค์ นับจากนี้จะได้เห็นคุณแม่แค่ในรูปถ่ายเท่านั้น ไม่ได้กอด ไม่ได้สัมผัส ไม่ได้ฟังนิทานจากคุณแม่อีกแล้ว
…เด็กชายเศร้าสร้อย แต่…พอหันมองรอบตัว ก็พบว่าเขาเพียงแค่จะไม่ได้เจอหน้าแม่แค่คนเดียว แต่เขายังมีย่า มีปู่ มีพ่อ มีอา และมีน้องๆอีกสองคน…พอเห็นว่ายังมีคนอยู่รอบข้างอีกมาก เด็กชายตัวน้อยก็ได้แต่เม้มปากเพื่ออดทนกับความเศร้าตามที่คุณย่าเคยสอนว่าต้องลองพยายามอดทนเสียก่อน เมื่ออดทนไม่ไหวค่อยร้องไห้ออกมา…
จักรกฤษณ์ยิ้มบางอีกครั้ง เขาโอบศีรษะลูกชายลงซุกกับไหล่แข็งๆของตัวเอง ในขณะที่สายตายังคงอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวดเหลือประมาณ
…แต่…ลูกผู้ชาย…ต้องไม่ร้องไห้ง่ายๆ…เขาเองก็ถูกคุณพัชรีสอนมาเช่นนี้เหมือนกัน…
ชายหนุ่มกลืนก้อนสะอื้นลงคอไปพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลย้อนลงไปเอ่อนองในใจ…ไม่มีวันได้ออกมา
............................
ไกลออกไปจากอาณาเขตเมรุ ที่ลานจอดรถของวัด ทรงพลก้าวลงจากรถยนต์คันหรูของตัวเอง เขาเงยหน้าขึ้นมองควันสีขุ่นที่กำลังลอยออกจากปล่อง ก่อนจะถอดแว่นดำออก สายตาที่ทอดมองไปยังควันนั้นนิ่งสงบ เขาไม่ได้รู้จักกับเจ้าของควันนั้นเป็นการส่วนตัว และแม้วันนี้จะยุ่งแค่ไหน แต่ทรงพลก็ยัง ‘เผลอ’ ขับรถผ่านมาที่วัดแห่งนี้ เพียงเพื่อจะมายืนอยู่ตรงนี้ และได้มองควันที่ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า
สายตาของเขานิ่งลึก ในขณะที่ริมฝีปากของชายหนุ่มขยับเบาๆ คำพูดที่ไม่มีใครได้ยินถูกสายลมพัดผ่านไป
“ไปสู่สุขคติ”
เขายืนอยู่อย่างนั้นอึดใจหนึ่ง สายตาก็เหลือบไปเห็นแผ่นหลังของใครบางคนที่เขาคุ้นตาดี ใครคนนั้นกำลังอุ้มเด็กชายคนหนึ่งที่เขามองไม่เห็นหน้า แต่ก็พอจะเดาได้ว่าเด็กคนนั้นคือลูกชายของเจ้าตัวกับเจ้าของควันที่ลอยออกจากเมรุ
ทรงพลยืนมองแผ่นหลังนั้นนิ่งนาน หากแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจหมุนตัวกลับขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกจากอาณาเขตวัดไป
…ไม่มีอะไรติดค้างกันตั้งแต่แรก และจะไม่มีอะไรติดค้างกันตลอดไป…
............................
เสียงวิ่งตึงตังไปรอบบ้านพร้อมกับเสียงเจี๊ยวจ๊าวดังไม่หยุด ทำเอาจักรกฤษณ์ขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกปวดจี๊ดไปทั้งหัว ชายหนุ่มพยายามนวดขมับตัวเองเพื่อผ่อนคลาย แต่กลายเป็นว่าเสียงเจี๊ยวจ๊าวกลายเป็นเสียงแหกปากตะโกนร้องไห้ของลูกชายคนที่สอง ซึ่งกำลังอยู่ในวัยซนเข้าเส้น พอมันเริ่มวิ่งได้ มันก็วิ่งหน้ามืดตามัว ยิ่งวันไหนที่คุณพัชรีและคุณชัยไม่อยู่บ้าน วันนั้นมันวิ่งซะเรือนแทบพัง
…และมันจะหยุดวิ่งก็เมื่อมันล้มนั่นล่ะ…
“พ่อบอกแล้วใช่ไหมข้าว ว่าอย่าวิ่ง!!” จักรกฤษณ์ในวัยเกือบสี่สิบโผล่หน้าออกมาจากห้องนอนของลูกชายคนเล็กวัยสามขวบที่กำลังป่วย เพื่อมาดุเจ้าลูกชายคนกลางที่แหกปากร้องอยู่กลางเรือน
“ข้าวเจ็บ…ฮือ…” เด็กชายชันเข่าข้างที่กระแทกพื้นไม้บนเรือนซึ่งบวมปูดอย่างกับลูกมะนาวขึ้นมาให้ดู
“ทีหลังจะได้จำว่าวิ่งแล้วล้มก็ต้องเจ็บ!!” จักรกฤษณ์ยืนท้าวเอวดุลูกชายที่ร้องไห้สะอื้นฮักๆ
“ก็…ก็ข้าวไม่มีเพื่อนเล่น…พี่เข้มก็ไปเข้าค่าย พ่อก็ไม่มาเล่นด้วย…ฮือ…” เด็กชายข้าวเลยเอารถบังคับมาเล่นคนเดียว แต่พอรถวิ่งมาพันแข้งพันขาจนสะดุดเลยเกิดเหตุให้ต้องน้ำตานองหน้าเช่นนี้
“น้องไม่สบาย จะให้พ่อมาเล่นด้วยได้ยังไง!” น้องอีกคนของเด็กชายข้าวเกิดป่วยตั้งแต่เมื่อคืน ตัวร้อนเป็นไข้ จักรกฤษณ์เลยต้องอยู่โยงเฝ้ายามเพราะทั้งบ้านไม่มีใครอยู่ จะให้เขาโทร.ไปตามจอมขวัญและอธิปมาช่วยดูแล เขาก็เกรงใจเกินกว่าจะทำเช่นนั้น คุณพัชรีและคุณชัยก็เดินทางไปเที่ยวต่างประเทศตั้งแต่สองวันก่อน กว่าจะกลับก็วันมะรืน ในขณะที่คนรับใช้ก็พากันลากลับต่างจังหวัดพร้อมกันเสียนี่ จักรกฤษณ์เลยอยู่บ้านคนเดียวพร้อมลูกชายอีกสองคน
ภาระหนักเลยตกเป็นของเขาที่กลายเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวกะทันหัน ซึ่งแม้จะเสียภรรยาไปเกือบสามปีแล้วก็ตาม แต่เขาไม่เคยเลี้ยงลูกเพียงลำพังเช่นนี้ ซ้ำเวลานี้ ลูกหนึ่งคนก็กำลังป่วย ในขณะที่อีกคนก็หกล้มเข่าถลอกเลือดซิบนั่งอยู่ตรงหน้านี่!
เด็กชายข้าวเม้มปากจ้องบิดาด้วยความน้อยใจระคนเจ็บปวด เขาก็พอจะรู้ว่าน้องยังเล็ก แต่…เขาเองก็ยังเด็กเหมือนกันนี่นา!! ทำไมพ่อไม่สนใจเขาบ้างล่ะ?!!...
ลูกชายคนกลางของจักรกฤษณ์แม้จะยังเล็กมากนัก แต่ก็เด็ดเดี่ยวอย่างจอมขวัญไม่มีผิด เจ้าตัวพยายามลุกขึ้นจากพื้นทั้งๆที่อาการเจ็บแผลที่หัวเข่าทำเอาน้ำตาแทบเล็ด จักรกฤษณ์มองลูกชายคนกลางที่พยายามเข็มแข็งแล้วก็ทำเอานึกไปถึงน้องชายของเขาที่ครั้งหนึ่งเจ้าตัวก็เคยเดินผ่านความเจ็บปวดมาด้วยความเข้มแข็งแบบผิดๆ
…ถึงลูกเขาจะเหมือนจอมขวัญที่พยายามเข้มแข็ง แต่เขาที่เป็นพ่อจะยืนหัวโด่ดูเฉยๆได้อย่างไรกัน!!...
“นั่นจะไปไหน” เขาส่งเสียงถาม เด็กชายข้าวหันกลับมามองบิดาด้วยใบหน้ากลมที่ยังคงเต็มไปด้วยน้ำตาแต่ริมฝีปากเม้มแน่นไม่ยอมหลุดออกมาแม้แต่เสียงสะอื้น
สองพ่อลูกยืนจ้องตากันกลางเรือน และเป็นฝ่ายจักรกฤษณ์ที่ก้าวเท้าเข้าไปคว้าร่างลูกชายขึ้นอุ้ม
“ไปทำแผลกับพ่อ” เขาเอ่ยเสียงเฉียบเด็ดขาด ดวงตาดุยังคงฉายแววเข้มงวดเหมือนเดิม แต่แค่ประโยคเดียวว่า ‘กับพ่อ’ ก็ทำเอาเจ้าลูกชายคนกลางที่รู้สึกว่าตัวเองถูกทิ้งมาทั้งวันถึงกับเบะปากซุกหน้าลงกับไหล่ของบิดาแล้วสะอื้นเสียงดัง
สำหรับคนเป็นพ่อ ต่อให้แข็งกร้าวแค่ไหน แต่ถ้าเสียงลูกสะอื้นดังเข้าหู ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าลูบหลังปลอบประโลมขณะก้าวเดินกลับเข้าห้องนอนของลูกชายคนเล็ก พร้อมกับเสียงทุ้มที่ดังกล่อมลูกชายคนกลางในอ้อมแขนไปตลอดทาง
“ไม่เป็นไรแล้ว พ่ออยู่ตรงนี้ ไม่เป็นไร”
...........................
เพราะลูกชายคนกลางเกิดบาดเจ็บเดินไม่สะดวก ในขณะที่ลูกคนเล็กก็ยังต้องคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวตลอดเวลาเพื่อลดไข้ จึงกลายเป็นงานหนักของจักรกฤษณ์ถึงสองเท่า โชคยังดีที่คุณพัชรีเตรียมอาหารการกินเอาไว้ให้ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ แต่กระนั้นเขาก็ต้องเตรียมอาหารอ่อนๆเอาไว้ให้ลูกชายคนเล็กที่กินอะไรไม่ค่อยสะดวกเท่าเดิม
“ข้าว ระวังอย่ากินหก เดี๋ยวมดขึ้น” การต้องดูแลลูกถึงสองคนในเวลาที่ทั้งสองคนเกิดเจ็บเกิดป่วยพร้อมกันนั้น ทำเอาไมเกรนหวิดจะขึ้นหัวจักรกฤษณ์หลายครั้ง เขาต้องแหกกฎมารดาที่ห้ามนำอาหารมาทานในห้องนอน ด้วยการตักข้าวราดกับมาให้ลูกชายคนกลางทานในห้องน้อง เพราะเจ้าตัวขาเจ็บ แล้วพอหันมาสั่งเด็กชายข้าวเสร็จ ก็หันกลับมาป้อนข้าวต้มเละๆให้ลูกชายคนเล็กที่แม้แต่นั่งยังสะโหลสะเหลด้วยฤทธิ์ไข้ฤทธิ์ยา
เด็กชายข้าวมองผู้เป็นพ่อด้วยความสนใจ พ่อของเขามักจะทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ชอบทำเสียงดังเอะอะโวยวาย แต่…เขาไม่เคยเห็นพ่อของเขาโทรมขนาดนี้เลย…
“พ่อ…ไม่หิวเหรอ” เขาตั้งคำถาม
“ไม่หรอก เรารีบกินเข้าเถอะ การบ้านทำเสร็จหมดแล้วใช่มั้ย”
“ครับ” เด็กชายได้แต่ตอบสั้นๆ เมื่อผู้เป็นบิดาไม่ได้หันกลับมามองเขาสักนิด เขาก็พอจะรู้หรอกว่าพ่อเป็นผู้ใหญ่ตัวโตและแข็งแรง แต่…เขาก็เป็นห่วงพ่อนี่นา
ตอนที่เด็กชายขนมผู้ซึ่งกำลังป่วยกินข้าวเสร็จนั้น เด็กชายข้าวผู้เป็นพี่กินข้าวเสร็จไปก่อนหน้านานแล้ว แต่ก็ยังนั่งมองน้องตัวเองอยู่อย่างนั้น จักรกฤษณ์เก็บรวบรวมจานชามของลูกชายทั้งสองคนเตรียมยกออกไปเก็บในครัว แต่เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเสียก่อน เขาเลยต้องวางจานในมือลงที่เดิมแล้วหยิบขึ้นมารับ
“ว่าไง” อรรถ ลูกชายเลขานุการคนสนิทที่ก้าวขึ้นมาเป็นเลขาฯแทนผู้เป็นบิดาโทร.มาหา จักรกฤษณ์เดาว่าเป็นเรื่องงาน และถ้าเป็นเรื่องงานในวันที่เขาหยุด ก็น่าจะเป็นงานด่วน
“งั้นแกส่งรายละเอียดเข้ามาในเมลฉันแล้วกัน เดี๋ยวฉันดูเอง”
“เออ! รู้แล้ว! อ่านเสร็จเดี๋ยวจะโทร.ไปบอก” เพราะอรรถเองก็สนิทสนมกับเขาไม่ใช่น้อย จักรกฤษณ์เลยขึ้นเสียงใส่ได้อย่างไม่คิดอะไรมากนัก เขาเก็บโทรศัพท์ลงกับกระเป๋ากางเกงตามเดิม ก่อนจะยกจานชามออกจากห้องนอนของลูกชายคนเล็กไป เด็กชายข้าวมองตามบิดา ก่อนจะหันไปทางน้องชายคนเล็กที่บัดนี้กินอิ่มก็นอนหลับไปแล้วเรียบร้อย
น้องขนมเป็นเด็กร่างกายอ้วนท้วนสมบูรณ์ แต่เวลาไม่สบายทีนึงก็เป็นหนักจนพ่อไม่ได้นอนแทบทั้งคืน แล้ววันนี้…เขายังล้มเป็นแผลถลอกอีก…
เด็กชายรู้สึกผิดที่เป็นภาระให้พ่อ ทั้งๆที่สัญญากับคุณย่าเอาไว้แท้ๆ ว่าจะช่วยพ่อดูน้องขนม เขาผิดสัญญากับย่า เขาเป็นเด็กไม่ดีเลย…
เด็กชายตัวน้อยซุกกายลงกับเบาะเก้าอี้ด้วยความเสียใจ
................................
จักรกฤษณ์วางจานชามที่ใช้แล้วลงในซิงก์ ก่อนจะค้ำสองแขนลงกับขอบอ่างด้วยความเหนื่อยล้า เขารู้สึกมึนศีรษะจนแทบไม่อยากลืมตา แต่เพราะลูกอีกสองคนบนบ้าน ทำให้เขาหลับไม่ได้เป็นอันขาด
…ถ้าเขาหลับ แล้วเกิดขนมตัวร้อนขึ้นมาล่ะ ถ้าเขาหลับ แล้วเกิดข้าว น้อยใจอีกล่ะ…
ชายหนุ่มปวดหัว เขาไม่เคยคิดว่าการเป็นพ่อที่เลี้ยงลูกตามลำพังจะเหนื่อยขนาดนี้ ปัญหาสารพัดประเดประดังเข้ามาพร้อมๆกัน ในเวลาที่ไม่มีใครให้พึ่งพาหรือไหว้วาน
…ถ้าแวววารียังอยู่ก็คงดี…
จักรกฤษณ์เผลอคิดไปเสี้ยวอึดใจ ทั้งๆที่ปกติไม่ใช่คนคร่ำครวญถึงอดีต ร่างสูงสะบัดศีรษะไปมาเพื่อไล่ความคิดประหลาดและอาการมึนหัวครั่นเนื้อครั่นตัวออกไป ก่อนจะเดินกลับขึ้นบนเรือนไทยอีกครั้ง
…เขาล้มไม่ได้…เขาเป็นพ่อ…เขาจะหลับตาลงทั้งๆที่ลูกอีกสองคนยังป่วยยังเจ็บได้อย่างไรกัน…
..........................
วันนี้เป็นวันทำงานของจอมขวัญ แม้ผู้เป็นพี่ชายจะลาหยุดกะทันหันเมื่อเช้าก็ตามที ชายหนุ่มถามไถ่จากอรรถได้ความว่าเด็กชายขนมป่วยตั้งแต่เมื่อคืน จักรกฤษณ์เลยต้องอยู่เฝ้าลูก ทั้งๆที่ตอนแรกตั้งใจจะพาเด็กทั้งสองคนมาที่โรงแรม
“พี่โต” และพอรู้ว่าหลานชายป่วย จอมขวัญเลยนัดแนะคนรักให้มาหาที่โรงแรมในตอนเลิกงาน เขานั่งรอที่ล็อบบี้จนกระทั่งอธิปมารับที่หน้าโรงแรม ร่างโปร่งจึงรีบวิ่งไปขึ้นรถ
ทันทีที่อธิปเลี้ยวรถออกจากโรงแรม ร่างสูงก็ตั้งคำถามกับคนที่นั่งข้างเขา
“ขนมป่วยเป็นอะไรมากรึเปล่า”
“เห็นว่าเป็นไข้ตั้งแต่เมื่อคืน ไอ้พี่จักรไม่มีโทร.มาบอกสักนิด นี่ถ้าวันนี้ขวัญไม่เจออรรถ ก็ไม่รู้หรอกว่าขนมป่วย” ท้ายประโยคนั้น ดูเหมือนจอมขวัญจะเคืองพี่ชายตัวเองไม่น้อยจนอธิปต้องจับมือคนรักเอาไว้
“เอาหน่า…ขนมอาจไม่ได้เป็นอะไรมาก ก็เลยไม่บอกของขวัญ”
“แต่ขวัญเป็นอา หลานขวัญเป็นอะไรก็ต้องบอกสิ!” จอมขวัญยังคงมีสีหน้าบูดบึ้ง ในขณะที่อธิปได้แต่ตบมือลงบนหลังมือคนรักเบาๆ ไม่อยากหยอกเลย…จอมขวัญไม่ได้เป็นแค่อาหรอก แต่เป็นหัวหน้าเด็กต่างหาก ถึงได้เดือดเนื้อร้อนใจขนาดนี้…
“แวะซื้ออะไรไปเยี่ยมมั้ย”
“ดีเลย งั้น…เอาพวกข้าวต้มดีมั้ย ขวัญอยากกินยำไข่เค็ม” อธิปเหลือบตามองคนรัก อยากล้ออยากแซวอยู่หรอกว่าจะซื้อไปเยี่ยมหรือซื้อไปกินเอง แต่ตอนนี้จอมขวัญกำลังเคืองพี่ชาย และเขาก็ไม่อยากถูกเคืองไปอีกคนน่ะสิ
อธิปจอดริมข้างฟุตบาธหน้าร้านข้าวต้ม แล้วปล่อยให้คนรักลงไปซื้อ ตอนแรกเขาก็อดใจอยู่หรอกที่จะไม่ล้อเลียนจอมขวัญ แต่พอรายนั้นกลับมาพร้อมถุงกับข้าวจำนวนมาก ร่างสูงก็อดใจไม่ไหว ต้องเอ่ยปาก
“ซื้อไปเยี่ยม หรือซื้อไปกินเอง หืม?”
และแน่นอน…จอมขวัญแถมความเคืองให้คนรักไปอีกคน!!
.............................
รถของอธิปจอดที่หน้าบ้านเรือนไทย ซึ่งจอมขวัญต้องเป็นคนวิ่งลงไปเปิด เพราะไม่มีใครอยู่สักคน เรือนไทยทั้งเรือนเงียบกริบ ถ้าไม่มีแสงลอดออกจากหน้าต่างที่บอกให้รู้ว่ามีคนอยู่ จอมขวัญรับรองว่ามันจะต้องเป็นที่หมายตาโจรแน่นอน
ชายหนุ่มร่างโปร่งผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านหลังนี้ก้าวเท้าขึ้นบันไดเดินนำอธิปที่หิ้วถุงอาหารตามหลัง กลางเรือนเงียบเชียบจนต้องขมวดคิ้วมุ่น
…ขนมป่วยคนเดียวไม่ใช่หรือ แล้วข้าวล่ะ? หายไปไหน?...
“ข้าว? พี่จักร? อยู่รึเปล่า” จอมขวัญเดินร้องเรียก พร้อมกับเดินไปกดเปิดสวิตซ์ไฟ ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตูดังมาจากด้านหลัง ทั้งเขาและอธิปจึงหันไปมอง
“ไอ้ขวัญ…” จักรกฤษณ์นั่นเองที่เป็นคนเปิดประตูออกมา
“พี่จักร” คนเป็นน้อง พอได้เจอหน้าพี่ที่งุบงิบไม่ยอมบอกเรื่องหลานป่วยก็หมายจะเดินเข้าไปเอาเรื่อง แต่ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ ความขุ่นมัวในใจก็แทบจะคลายสิ้นเมื่อเห็นสีหน้าซีดโทรมของผู้เป็นพี่
“พี่จักร…ทำไม…เอ่อ…นี่ไม่สบายรึเปล่า?” จอมขวัญร้องทัก ก่อนจะส่งมือออกไปแตะแขนพี่ชาย อุณหภูมิรุมๆที่ส่งทอดมาถึงเขาบอกให้รู้ว่าคนที่เคยแข็งแกร่ง มาวันนี้พ่ายแพ้ให้แก่สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆเสียแล้ว
“ตัวร้อนนี่!”
“งั้นเหรอ?” จักรกฤษณ์ได้แต่ทวนถาม ทั้งมึนทั้งเบลอไปหมดจนไม่มีเรี่ยวแรงจะลับฝีปากกับน้องชายอย่างเคย
“แล้วนี่ขนมกับข้าวอยู่ที่ไหน?”
“ในห้อง” จักรกฤษณ์ตอบแล้วถอยหลังออกห่างจากประตูเล็กน้อยให้น้องชายโผล่หน้าเข้าไปดู และทันทีที่จอมขวัญเห็นเด็กชายข้าวและเด็กชายขนมอยู่ในห้องเดียวกันทั้งๆที่เด็กชายขนมป่วย เขาก็ถึงกับหันขวับมามองพี่ชายตัวเองทันที
“ทำไมให้ข้าวอยู่ในห้องขนมล่ะ?! เกิดติดหวัดขึ้นมาไม่แย่เหรอ?!!!”
“ข้าวมันหกล้ม ฉันก็เลย…”
“ถ้าป้ารีรู้ ป้ารีเฉ่งพี่แน่! แล้วนี่พี่กินข้าวรึยัง? ขวัญกับพี่โตซื้อข้าวต้มมาฝาก ไปกินข้าวก่อนไป เดี๋ยวขวัญดูหลานให้เอง” จักรกฤษณ์ยังยืนนิ่งอยู่ จนจอมขวัญต้องจ้องหน้า คนเป็นพี่เลยยอมเดินออกจากห้องไปยังยกพื้นกลางเรือนที่อธิปกำลังแกะถุงอาหาร และพอจักรกฤษณ์หันกลับไปมองที่ห้องลูกชายอีกครั้ง จอมขวัญก็มุดหัวหายเข้าไปข้างในปิดประตูเรียบร้อยแล้ว
“คุณจักรดูไม่ค่อยสบาย” แม้จะไม่ได้สนิทสนมกันเสียเท่าไร นับตั้งแต่อธิปกลายร่างมาเป็นคนรักของจอมขวัญ และพอจักรกฤษณ์มีลูกชายสามคน พวกเขาทั้งสองก็แทบไม่ได้พูดคุยเรื่องอื่นนอกจากเรื่องงานเลย หรือถ้ามีเรื่องอื่นที่จะคุย ก็จะเป็นเรื่องของจอมขวัญและลูกของจักรกฤษณ์เสียมากกว่า
“สงสัยเพราะผมไม่ค่อยได้นอนน่ะ” จักรกฤษณ์เลื่อนชามข้าวต้มเข้ามาใกล้ เขาเหลือบตามองอาหารหลายอย่างที่วางอยู่ตรงหน้า ทั้งยำไข่เค็ม ทั้งคะแหนงหมูกรอบ ทั้งถั่วงอกผัดเต้าหู้ ล้วนเป็นของชอบของจอมขวัญทั้งนั้น
“นี่ไอ้ขวัญมันซื้อมากินเองเหรอ” เขาเงยหน้าถามอธิป แน่นอนว่าอธิปไม่มีคำตอบใดจะดีไปกว่ารอยยิ้มหนึ่งที ซึ่งเป็นการบอกให้รู้ว่าที่จักรกฤษณ์ถามนั้น ถูกแน่นอน!
“พี่โต! ขวัญจะพาข้าวไปอาบน้ำ พี่โตมาดูขนมให้หน่อย” เสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาจากห้องนอนของลูกชายคนเล็กของจักรกฤษณ์ พร้อมกับที่จอมขวัญโผล่หน้าออกมา อธิปเดินหายลับเข้าไปในห้องนอนของเด็กชายขนม ส่วนจอมขวัญอุ้มหลานชายที่หัวเข่าถลอกกลับไปที่ห้องของเด็กชายข้าวเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จักรกฤษณ์ได้แต่นั่งมองน้องชายจัดแจง
รายนั้นอุ้มเด็กชายข้าวหายเข้าไปในห้องได้ครู่หนึ่ง ก็อุ้มหลานที่เปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อยออกมาหาเขาที่กลางเรือนเพื่อจัดแจงเขาอีกคน
“พี่จักร กินข้าวกินยาเสร็จแล้วไปนอนนะ เดี๋ยวขวัญกับพี่โตดูหลานให้เอง” จอมขวัญสั่ง ก่อนจะวางหลานลงบนเบาะอีกฟากของโต๊ะเตี้ยที่วางกับข้าวหลายอย่าง
“ไม่เป็นไร” จักรกฤษณ์ตอบ แล้วก้มหน้าก้มตาตักข้าวต้มที่เริ่มเย็นชืดเข้าปาก
“พ่อของข้าวนี่ดื้อจริงๆเลย” จอมขวัญบ่นกับหลานชายแบบให้เข้าหูผู้เป็นพี่ เด็กชายข้าวเงยหน้ามองคุณอาหนุ่มรูปหล่อ ก่อนจะกระเถิบก้นไปนั่งใกล้พ่อ ทว่าจักรกฤษณ์กลับขยับออกห่าง
“พ่อไม่สบาย ไปนั่งไกลๆ” เด็กชายข้าวจ้องมองผู้เป็นบิดาเงียบๆ ไม่ยอมถอยไปนั่งตามที่ถูกสั่ง แต่กลับยื่นมือไปแตะต้นขาพ่อเบาๆ
“พ่อไม่สบาย พ่อไปนอนนะ ข้าวไม่ดื้อกับอาของขวัญหรอก ข้าวจะช่วยอาโตดูน้องขนมด้วย” จักรกฤษณ์มองลูกชายอยู่อึดใจหนึ่ง ใจเขาไม่อยากถอยห่างจากลูกเลยแม้แต่น้อย แต่…เขาเริ่มเป็นหวัด และเขาไม่อยากให้ข้าวติดหวัดจากเขาไปอีกคน…
“พ่อไม่ต้องห่วงนะ ข้าวจะช่วยพ่อดูแลน้อง”
…บางครั้ง คนแข็งกร้าวอย่างจักรกฤษณ์ก็รู้สึกร้อนวาบไปทั้งกระบอกตาเพียงเพราะคำพูดสั้นๆของลูกชายตัวน้อย เขาคิดว่าบางทีอาจเป็นเพราะอาการไข้รุมๆรวมไปกับสายตาจากดวงตากลมโตของลูกชายที่ทอดแววห่วงใยมาให้เขารับรู้ ถึงทำให้อ่อนไหวถึงเพียงนี้…
“อาของขวัญ พ่อต้องกินยาอะไรเหรอ ข้าวจะไปหยิบให้” แม้ขาจะยังเจ็บ แต่เพราะพ่อป่วย เด็กชายข้าวจึงเลือกที่จะอดทนกับความเจ็บที่แล่นริ้วทุกครั้งที่ขยับขาแล้วกระถดตัวลงไปยืนที่พื้น จักรกฤษณ์มองความเข้มแข็งของลูกชายคนกลางแล้วรู้สึกแสบร้อนไปทั้งโพรงจมูก
“เดี๋ยวพ่อหยิบเองข้าว” เขาบอกลูกชาย เด็กชายข้าวไม่มั่นใจนักว่าผู้เป็นพ่อจะไปหยิบยาไหว จึงหันไปมองคุณอาที่นั่งอยู่ด้วยเพื่อขอความเห็น จอมขวัญพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วยกับที่จักรกฤษณ์พูด เด็กชายจึงทรุดตัวลงนั่งตามเดิม
“พาข้าวเข้าไปข้างในเถอะ นั่งตากลมข้างนอกเดี๋ยวก็เป็นหวัดไปอีกคน” จักรกฤษณ์หันไปบอกน้องชาย จอมขวัญจึงลุกขึ้นจะอุ้มหลานพากลับเข้าห้อง ทว่าเด็กชายข้าวกลับเอื้อมมือไปแตะที่ขาของบิดาอีกครั้ง
“หายเร็วๆนะพ่อ ข้าวรักพ่อนะ” จักรกฤษณ์สบตาลูกชาย เขาอยากบอกว่าเขาเองก็รักข้าวไม่ต่างจากที่ข้าวรักเขา แต่...เขาไม่เคยพูดคำว่ารัก…ไม่เคย…
“พ่อ…” ชายหนุ่มพูดไม่ออก เขาพูดคำว่ารักไม่เป็น หรือบางทีเขาอาจจะไม่เคยรู้จักคำนี้เลยทั้งชีวิตก็เป็นได้
“ข้าว เข้าข้างในกับอาเถอะ” จอมขวัญเห็นท่าทีของพี่ชายก็พอจะรู้ว่าจักรกฤษณ์ไม่ถนัดกับการแสดงความรักเป็นคำพูด เขาคิดว่าเรื่องอย่างนี้น่าจะให้เวลาจักรกฤษณ์อีกสักหน่อย ไปเร่งรัดเอาตอนแก่ให้พูดเป็นเดี๋ยวนี้ก็คงเป็นไปไม่ได้
ร่างโปร่งอุ้มหลานชายขึ้นจากพื้นกลางเรือน ทว่าก่อนที่เขาจะเดินกลับเข้าห้อง เสียงของจักรกฤษณ์ก็ดังไล่หลัง
“พ่อก็เหมือนกันข้าว…” ทั้งจอมขวัญทั้งเด็กชายข้าวหันกลับไปมองตามเสียง จักรกฤษณ์มีสีหน้าหนักใจกับคำพูดตัวเอง เขาเม้มปากแน่นเหมือนไม่รู้ว่าที่ตัวเองพูดออกไปนั้นถูกต้องหรือไม่ และคนฟังจะเข้าใจหรือเปล่า
…แต่…ถึงหลานชายจะยังเล็กและไม่เข้าใจ แต่จอมขวัญที่โตมากับจักรกฤษณ์เข้าใจคำพูดประโยคนั้นดี…
เขากระชับร่างน้อยๆในอ้อมแขนตัวเองให้แน่นขึ้น แล้วกระซิบบอกเด็กชายข้าว
“พ่อเขารักข้าวมากเลยนะ”
ในเมื่อคนพ่อพูดจาเข้าใจยาก และคนลูกยังเด็กเกินกว่าจะตีความ อาคนนี้ก็จะคอยช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้
เด็กชายข้าวหันมองผู้เป็นอา ก่อนจะหันไปมองบิดาแล้วส่งยิ้มกว้างให้จักรกฤษณ์อีกครั้ง
“ข้าวก็รักพ่อที่สุดเลย!” จักรกฤษณ์ฟังคำบอกจากปากลูกชายคนกลางด้วยใบหน้าซีดที่กลายเป็นแดงก่ำ
“พ่อ…ก็เหมือนกัน”
…บางที…นี่อาจเป็นข้อพิสูจน์…จักรกฤษณ์ วิมลกิตติก็มีหัวใจเหมือนคนอื่นเช่นกัน…
.......................................
-
“ตัวโตอย่างกับตึก! ดันมาป่วยนอนซม! นี่ป้าลืมไปแล้วนะ! ว่ามันป่วยเป็นกับเขาด้วย!!” เสียงผู้หญิงชัดแจ๋วดังเข้ามาในห้วงหลับ เขาได้แต่ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด แล้วขยับกายเล็กน้อยอย่างเมื่อยขบ
“อ้าว! ตื่นแล้วเหรอ?!” จักรกฤษณ์ขยับเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นเล็กน้อย เขาเห็นสตรีร่างอวบที่คุ้นตากันดียืนอยู่ใกล้ๆ แม้ใบหน้าจะติดแววหงุดหงิดงุ่นง่านเล็กน้อย แต่สายตาที่ทอดส่งมาก็เจือแววห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด
“แม่?...” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแหบพร่า เขาเหลือบตาไปด้านหลังของมารดา ก็เห็นบิดายืนอยู่ไม่ไกลนัก และแน่นอน…สายตาที่ทอดมาจากคุณชัยนั้น ห่วงหาห่วงใยไม่ต่างกัน
“พ่อ…”
“ก็ใช่สิจ๊ะ! นึกว่าตายายบ้านข้างๆรึยังไง?!!” คุณพัชรีกัดไปคำ แม้ลูกชายจะนอนซมบนเตียงก็ตาม
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” จักรกฤษณ์ถาม เขารู้แค่ว่าหลังจากทานข้าวต้มที่จอมขวัญซื้อมาก็เข้ามานอนในห้อง แต่พอลืมตามาอีกที สองสามีภรรยาที่ควรจะอยู่ในระหว่างทัวร์ประเทศที่ร้อยยี่สิบ กลับมายืนอยู่ข้างเตียงเสียนี่
“เพิ่งมาถึงนี่ล่ะ ของขวัญโทร.ไปบอกพ่อแกว่าแกป่วย พวกแม่ก็เลยรีบกลับมา ดีนะ! อยู่ที่หลวงพระบางพอดี เลยกลับมาได้ไวขนาดนี้” คุณพัชรีเป็นคนเล่า จักรกฤษณ์เหลือบสายตาไปมองบิดาที่ยืนอยู่ด้านหลังมารดาของเขาอย่างขอลุแก่โทษ เขารู้ว่าการไปเที่ยวครั้งนี้ของพ่อและแม่ ผู้เป็นพ่อรอคอยมานาน เนื่องจากคุณพัชรีไม่นิยมไปไหนมาไหนแบบไม่พาลูกหลานไปด้วย กว่าครั้งนี้จะยอมไปกับคุณชัยแค่สองคน ก็ต้องให้ทั้งเขา ทั้งจอมขวัญ ทั้งอธิปช่วยกันกล่อม
“ไข้ยังรุมๆอยู่เลยนะ” คุณพัชรีแตะมือลงกับใบหน้าลูกชาย พลางทำคิ้วขมวดไปมาอย่างห่วงใย
“ของขวัญบอกว่าแกกินข้าวต้มกับยาไปเมื่อวานตอนเย็น นี่ตีห้าแล้ว เดี๋ยวแม่ลงไปต้มข้าวมาให้แล้วกัน จะได้กินยาอีกรอบ ของขวัญ…ไปนอนต่อไปลูก อุตส่าห์ตื่นมาเปิดประตูให้พวกป้าแต่เช้าเลย” หลังจากสั่งกับลูกชายเสร็จด้วยน้ำเสียงอันเข้มงวด คุณพัชรีก็ทำตัวยุติธรรมเสมอต้นเสมอปลายด้วยการหันไปพูดจาอ่อนหวานกับหลานชายคนโปรดที่ยืนอยู่ข้างประตูห้องในชุดนอนหัวฟู ตาปรือ
จักรกฤษณ์มองสภาพน้องชายก็พอรู้ว่าไอ้คนที่ไม่ค่อยตื่นเช้าอยากจะหลับเต็มแก่ ทว่าหลานชายดีเด่นแห่งปีอย่างจอมขวัญกลับยิ้มให้หญิงอวบ ก่อนจะกอดเอวอย่างเอาใจ
“ไม่นอนแล้วดีกว่า เดี๋ยวขวัญช่วยป้ารีทำข้าวต้ม” คุณพัชรีถึงกับหัวเราะร่วน
“ป้าไม่ได้หวงนะ แต่ให้พี่เรามันเป็นแค่ไข้หวัดธรรมดาก็พอ อย่าให้มันท้องเสียร่วมด้วยเลย ของขวัญไปช่วยยกของลงจากรถดีกว่า ป้าซื้อของมาฝากของขวัญกับโตเพียบเลยนะ แล้วนี่โตอยู่ไหนล่ะ”
“พี่โตนอนห้องขนมน่ะป้ารี ขวัญนอนห้องข้าว” จอมขวัญตอบ ขณะเดินตามหญิงวัยปลายออกจากห้องของจักรกฤษณ์ ในห้องจึงเหลือเพียงคุณชัยที่ยืนเงียบมาตั้งแต่ต้น
“ติดหวัดจากขนมเหรอ” และนั่นคือประโยคแรก ที่คุณชัยมีต่อลูกชาย
“นอนไม่พอด้วยน่ะพ่อ นี่ลืมไปเลยว่าไอ้อรรถรองาน” จักรกฤษณ์จะลุกไปหยิบโน้ตบุ๊คมาเปิด แต่คุณชัยดันไหล่เอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวพ่อดูให้เอง แกนอนเถอะ” คนเป็นลูกได้แต่หันมองบิดาเงียบ คุณชัยนั้นวางมือจากกิจการและธุรกิจไปนานแล้ว พร้อมกับใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุขกับสิ่งที่ชอบ ทั้งกอล์ฟ ทั้งต้นไม้ดอกไม้ เขาไม่อยากให้บิดาต้องมานั่งรื้อฟื้นความเคร่งเครียดจากเรื่องงานอีก
“ไม่เป็นไรพ่อ ผมไหว” คุณชัยหันกลับมามองบุตรชาย พวกเขาสองพ่อลูกสบตากันเงียบๆ ก่อนที่คุณชัยจะถอนหายใจเบาๆ
“จักร พ่อรู้ว่าแกไหว แต่คนเป็นพ่อไม่จำเป็นต้องรอให้ลูกไม่ไหวแล้วค่อยช่วย” เขาว่าอย่างนั้น ก่อนจะตบบ่าลูกชายแล้วยิ้มบาง ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทำงานแล้วเปิดโน้ตบุ๊ค จักรกฤษณ์มองแผ่นหลังของบิดาแล้วสะท้อนไปทั้งอก
…ดูเหมือนทั้งเขา ทั้งพ่อจะเหมือนกัน…ตอนที่ข้าวหกล้ม ทั้งๆที่เขาก็เห็นว่าข้าวลุกไหว แต่…พ่ออย่างเขาก็ยังอุ้มข้าวขึ้นมาเพื่อพาไปทำแผล… ‘คนเป็นพ่อ ไม่จำเป็นต้องรอให้ลูกไม่ไหวแล้วค่อยช่วย’ … บางที นี่อาจจะเป็นนิสัยที่เขาได้รับมาจากพ่อล่ะมั้ง…
“งานจากอรรถใช่มั้ย” เสียงคุณชัยดังขึ้น ทำเอาจักรกฤษณ์หลุดจากภวังค์ เขาได้แต่พยักหน้ารับ คุณชัยจึงหันไปสนใจโน้ตบุ๊คตามเดิม
ชายหนุ่มที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงมองบิดาจากด้านหลัง เหมือนเขาเห็นภาพสะท้อนของตัวเองกับลูกชายเหมือนที่เขาเองก็เป็นลูกชายของพ่อ เพียงแต่…ลูกชายของเขายังเด็ก เด็ก…เพียงพอที่จะบอกรักพ่อได้โดยไม่มีนิสัยปากหนักมาขวางแบบที่เขากำลังเป็น…
จักรกฤษณ์ขยับขาลงข้างเตียง ก่อนจะลุกช้าๆ อาการปวดศีรษะยังคงรุมเร้า แต่ภาพเบื้องหน้าที่เขาจับจ้องทำให้ชายหนุ่มออกแรงก้าวเดินตรงไปอย่างไม่ลังเล
ชายหนุ่มหยุดยืนที่ด้านหลังบิดา จนคุณชัยต้องหันมามองด้วยความสงสัย ระหว่างพวกเขาสองพ่อลูกมีแต่ความเงียบ พวกเขาสบตากันเพียงเงียบๆ ก่อนที่มือหนาใหญ่จะวางลงบนบ่าของผู้เป็นบิดา
คุณชัยนิ่งงัน อาจจะนับตั้งแต่ที่จักรกฤษณ์เริ่มขึ้นอนุบาลสาม ที่ไม่ยอมขี่คอเขา อาจจะนับตั้งแต่ที่จักรกฤษณ์เริ่มขึ้นประถมปีที่2 ที่ไม่ยอมให้เขาจูงมือข้ามถนน อาจจะ…อาจจะอะไรก็แล้วแต่…ที่พวกเขาสองพ่อลูกไม่ได้จับมือจับแขนกันมานานมากแล้ว
…นาน…จนวันนี้ที่ได้รับรู้ถึงไอฝ่ามือของคนเป็นลูก ก็ทำเอาคุณชัยน้ำตาคลอ…
“ผม…ผม…” จักรกฤษณ์ได้แต่อึกอัก เขาพูดไม่เป็น เขาบอกรักใครไม่เป็น ทั้งๆที่ความรู้สึกจุกแน่นเต็มอก
คุณชัยได้แต่ยิ้มบาง มือเหี่ยวย่นสั่นน้อยๆขณะเอื้อมมาวางลงบนมือของลูกชายที่อยู่บนบ่าของเขา
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องพูด พ่อเข้าใจ”
…ไม่เพียงแค่พ่อหรอก ที่เข้าใจหัวใจของเขา แต่ตัวเขาเองก็เข้าใจหัวใจของพ่อเช่นกัน
“พ่อก็เหมือนแก…รู้สึกเหมือนแก จักร”
งานที่ยากที่สุดในชีวิตของผู้ชายคนหนึ่งคือการเป็นพ่อ
พ่อ…ผู้ชายที่ถูกคาดหวังให้เข้มแข็งและอดทน…
พ่อ…ผู้ชายที่พูดคำว่ารักไม่เป็น ใจแข็ง และหยาบกระด้าง
พ่อ…ผู้ชายที่กุมโลกทั้งใบเอาไว้ด้วยความเข้มงวด แข็งกร้าว และไม่โอนอ่อน
แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม…พ่อ…ผู้ชายคนนี้…คือคนที่ยกหัวใจของลูกเอาไว้เหนือบ่าของตัวเองจวบจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต…
…พ่อ…
A boy’s first hero, a girl’s first love.
FIN
ตอนวันแม่ก็เขียนสเปวันแม่เนอะ วันพ่อก็เลยตั้งใจเขียนสเปวันพ่อออกมา ตอนแรกคิดว่าจะไม่เสร็จ แต่ก็ปั่นจนออกมาจนได้ (ในขณะที่พันธะหอยต้วมเตี้ยมสุดๆ)
จริงๆแล้ว บัวไม่ค่อยชอบใส่ประโยคภาษาอังกฤษลงในเนื้อเรื่อง เพราะรู้สึกว่ามันไม่ค่อยลื่นเท่าไหร่ แต่รอบนี้เป็นข้อยกเว้นจริงๆค่ะ เพราะว่าบัวดันชอบประโยคนี้มากกกกกก ครั้งแรกที่เห็นประโยคนี้ มันเป็นประโยคที่อยู่บนรูปทหารอเมริกันจูงมือเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิง แล้วยิ่งอินมากๆเลยล่ะค่ะ
พรุ่งนี้วันพ่อ สุขสันต์วันพ่อนะคะ
เจอกันอีกที หอยมาแน่
-
จิ้มมม
อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ
มันซึ้งมากๆ :hao5: :hao5:
ยังไงเราก็รักพ่อแม่ของเราที่สุดแหละเนอะ!
-
:mew4: :mew4: :mew4:
ซึ้งมากค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
ปล.พี่จักรเหมือนพ่อเราเลยไม่เคยพูดคำว่ารักมีแต่ความแข็ง เข้มงวด แต่มองลงไปลึกสิ่งเหล่านั้นมีความรักของพ่อซ่ินอยู่เสมอ
-
พ่อจักร น่ารักจริง ๆ หลานขนมมันกินมากจนป่วยใช่ไหม
-
ตอนนี้น่ารักมากกกก น้ำตาซึิมไปกับความรักพ่อลูก >.<
ว่าแต่คุณจักรกะทรงพลนี่เมื่อไหร่จะป๊ะกันแหมซ๊ากที XD
-
น้ำตาไหลกันเลยทีเดียวค่ะ
ซึ้งมากค่ะ
ขอบคุณคุณบัวมากนะคะ
-
อ่านแล้วซึ้งค่ะ. อบอุ่นจังเลยคุณชัยกับพี่จักร :กอด1:
โอ้ยยย ไม่ไหวแล้วข้าว ทำไมน่ารักขนาดนี้ :hao7:
เกิดอาการ"รักเด็ก"กำเริบค่ะ ฮาาา
เรื่องใหม่(ถ้าพันธะหอยต้วมเตี้ยมจบ)ขอคู่พี่จักรกับทรงพลได้ไหมเอ่ยยย
อยากให้ตีพิมพ์ตอนพิเศษจอมร้ายด้วยอ่ะ จะเก็บไว้นอนกอด 5555
รอหอยต่อไปค่ะ +1 :กอด1:
-
ทรงพลมาทำไมหว่า :ruready
-
คุณพ่อจักร ซึ้งมากเลย ทำเอาเราคิดถึงคุณพ่อเราเลยอ่า
ปล.เห็นพี่จักรว่าแล้วว่าต้องมีทรงพล ยังแอบเชียร์อยู่นะเนี่ย ฮ่าๆๆ
-
...ซึ้งงงง... :impress:
...แต่คิดว่าทุกคนคงคิดเหมือนกัน... ทรงพลโผล่มาแค่เนี๊ยยยย o22
555+ แฮปปี้วันพ่อกันทุกคนน้าาา :oni1:
-
ค่ะ..พี่จักรเข้มแข็ง
แต่คนอ่านร้องนำไปก่อนแล้ว งืออออออออออออออออ ซึ้งมากค่ะ :monkeysad:
-
อ่านแล้วร้องไห้เลยค่ะ ซึ้งมากกกกกกก
นี่ล่ะนะ ความรักที่ยิ่งใหญ่จากคนเป็นพ่อ
จะบอกว่าชอบประโยคนี้เหมือนกันค่ะ
ไม่มีอะไรจะจริงเท่านี้อีกแล้ว
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะคุณบัว
-
โฮฮฮฮ น่ารักจังเลย :katai2-1:
-
สมกับเป็นสเปวันพ่อจริงๆ
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นมากเลย
เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากเลยอ่ะ
-
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
มาแบบซึ้ง ๆ น้ำตาซึมกันเลยทีเดียว
-
อ่านแล้วอุ่นใจมาก
สมกับเป็นนิยายครอบครัวแสนอบอุ่นจริงๆ
-
จักรกฤษดูแข็งขนาดนี้เลยหรอ? ทำไมอ่านมาตลอดดูน่ารักรักอ่อนโยน เอ๊ะหรือจำผิด :mew4:
ตอนนี้สร้างความอบอุ่นในหัวใจอย่างถึงที่สุด...คิดถึงพ่อจัง :กอด1:
ขอบคุณมากนะครับสำหรับตอนพิเศษที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นนี้ :pig4:
-
ซึ้งมากมายเลย น้ำตาคลอเลยอ่ะ
เป็นครอบครัวที่น่ารักจริง ๆ
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
ซึ้งงงมากกกก :hao5:
-
น้ำตาไหลเลย ขอบคุณนะคะ :hao5:
สุขสันต์วันพ่อค่ะคุณบัว
-
:monkeysad: :monkeysad:
น้ำตาจิไหล
-
รักคนเขียน มีของขวัญวันพ่อมาให้อ่าน ขอให้พ่อทุกคนมีความสุข :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1::L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ขอบคุณคนแต่งมาก สนุกมากกกก :mew1:
-
ซึ้งงงงงงงงงมาก
ความรักใดไม่ยิ่งใหญ่เท่าความรักของพ่อแม่
ต่อให้โตขนาดไหน ก็ห่วงเสมอ
-
ซึ้งไปกับครอบครัว และความรักของพ่อลูกจริงๆ
ความรักที่ไม่ต้องเอ่ยเป็นคำพูด ก็เข้าใจได้ตรงกัน :L1:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษดีๆค่ะ :L2:
-
ซึ้งๆมากๆๆๆๆๆ :กอด1: :pig4:
-
ซึ้งมากเลย
-
อ่านตอนนี้วันพ่อพอดี สุขสันต์วันพ่อค่ะ :L1:
-
:hao5: กัดผ้า น้ำตาคลอ เข้าใจความรู้สึกของพี่จักร เพราะตัวเราเองก็ประสบปัญหาปากอข็ง ปากหนักแบบพี่จักรเหมือนกัน
-
:mew6: :mew6:
ซึ้งมากกกกกกกกกกกกกกกกก มากที่สุดอ่าาาาา
กระซิกๆๆๆ :hao5: :hao5:
-
เหมือนกันเลยนะสองพ่อลูก
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ อ่านแล้วน้ำตาร่วงแบบว่า ซึ้งอ่ะ :mew6: รักพ่อเนอะ
-
ซึ้งเลยยย น้ำตาคลอออ
โฮฮฮฮฮออ
-
:L1: :L1: :L1:
-
ซึ้งมากจริงๆ
-
เป็นตอนที่ซึ้งมาก ๆ ขอบคุณน้องบัวจ้า
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ความรักที่ไม่ต้องออกเสียงสินะคะ ชอบจังเลย อ่านแล้วก็เข้าใจเพราะว่าเป็นคนปากหนัก(บางเรื่อง)เช่นกัน ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดี ๆ อ่านแล้วมีความสุขมากจริง ๆ ค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วซึ้งมากค่า เข้ากับบรรยากาศวันพ่อที่สุดเลย
ชอบน้องข้าวที่เข้มแข็งเพื่อคุณพ่อ ปลื้มปริ่มมากค่ะ :hao5:
ขอบคุณที่มีตอนพิเศษอุ่นๆ มาให้ได้แง่คิดถึงความรักของพ่อนะคะ :pig4:
-
ซึ้งมากค่ะ
อ่านแล้วน้ำตาซึม
ถ่ายทอดออกมาได้ดีมากๆค่ะ
:L2: :กอด1: :o12:
ปล. เสี่ยทรงพลแวะมาบอกว่า เรื่องระหว่างทรงพลกับคุณจักร มันเป็นไปไม่ได้
อย่าเชียร์ให้เสียเวลา! หรอคะ.....
:m15: :m15: :monkeysad:
บอกเลยว่าเศร้าโครตตตต
-
ซึ้งอ่ะ อ่านแล้วน้ำตาไหล :m15:
-
อ่านแล้วซึ้งน้ำตาไหล
-
เปิดมาเจอ...และอ่าน
น้ำตาไหลได้ง่ายๆ เลยทีเดียว
เป็นเรื่องของการจัดการระบบชีวิต
ส่วนใหญ่คนแม่จะจัดการให้มันผ่านไปได้
ส่วนคนพ่อไม่ค่อยได้ทำ พอเลี้ยงเดี่ยวปั๊บ...งานเข้า
แล้วก็นั่นล่ะ เมื่อไหร่ที่ลูกป่วยไข้...งานเข้าสองเท่าได้อีก
แต่มันเป็นช่วงเวลาซึมซับความรักความห่วงใยที่มีให้กันได้มากจริงๆ
ขอบคุณที่พาครอบครัวนี้มาให้เจอค่ะ...คิดถึง ^^
-
อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ
คุณบัวเขียนได้กินใจจริงๆ
อ่านแล้วรับรู้ถึงสิ่งที่พ่อทั้งสองไม่ได้พูดออกมาเช่นกันค่ะ :mew4:
ขอบคุณตอนพิเศษวันพ่อนี้ค่ะและรอ 'หอย' มาเสิร์ฟนะคะ :pig4:
-
สนุกมากค่ะ ซาบซึ้งใจด้วย
อ่านแล้ว
อยากให้จัด จอมร้าย ภาค2 จริง คิดถึงน้องของขวัญ ><
กับสามหนุ่ม(น้อย) น้องเข้ม..น้องข้าว..และน้องขนม (^_^)
-
แอบจิ้นพี่จักรกับทรงพลเล็กน้อย :o8:
-
น้ำตาไหลเลยค่ะ
-
ความรักของพ่อช่างยิ่งใหญ่บางทีคำพูดก็ไม่สำคัญเท่ากับการแสดงออก
-
:3123:
ขอบคุณที่คลอดตอนพิเศษ อบอุ่น ซึ้ง ๆ มาให้อ่านกันค่ะ
รักเรื่องนี้จริง ๆ
-
ซึ้ง
-
:กอด1: ขอบคุณคนแต่งมากเลยค่า ที่เอาเรื่องกลับมาให้หายคิดถึง พร้อมซึ้งไปกับรักแรกของเรา (แอบเห็นหน้าป๊ะป๋าลอยขึ้นมาด้วย ถึงจะหล่อไม่เท่าพี่จักร และลุงชั้ยก็เหอะ อิอิ :hao3:)
" a boy's first hero, a girl's first love " ประโยคนี้ใช่เลยค่ะ o13
ปล.ทรงพลโผล่มาให้จิ้นเบาๆ :hao7:
-
:mew4: :mew4: :mew4:
-
:mew6: ซึ้งมากเลยค่ะ ฮือ สุดยอด
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ซึ้งอะ
-
พ่อ T^T
อ่านแล้วเป็นปริ่ม เป็นปลื้มมมม
รักมาก ชอบมาก
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบอกว่าซึ้งมากมาย
แม้จะไม่เห็นมีความทะโมนของ เด็กๆ
แต่ก้อยังประทับจับใจ เหมือนเดิม
ปากหนักกันเสียจริง
จะฮา ก้อตรง ตายายข้างบ้าน นี่แหล่ะ
:-[
-
มันซึ้งมากจริงๆ
:กอด1:
-
ขอสารภาพว่า ยังไม่ได้อ่านตอนพิเศษในเล่มเลย อิอิ กเนมาอ่านในนี้ฯหมดก่อน
ฟินทุกตอนเลยจ้า
-
หลายๆ คนมักได้รับการสืบทอดนิสัยบางอย่างจาก
พ่อและแม่โดยไม่รู้ตัวและจักรกฤษณ์เป็นหนึ่งในนั้น
-
ซึ้งค่ะ
-
ตอนนี้เค้าอ่านแล้วน้ำตาไหลพรากๆตลอดตอน 55555
-
ซึ้งมากๆเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
-
อ่านจบซะแล้วค่ะ สนุกมากเลยชอบภาษาที่ใช้อ่านลื่นปื๊ดลื่นปื๊ดทีเดียวเชียวค่ะ ตอนอ่านแรกๆ ยังงงว่าเรื่องจะไปในแนวทางใดเพราะทั้งตัวอธิปและจอมขวัญเองไม่มีทีท่าอะไรเลย ออกแนวจอมขวัญจะไม่ชอบสุดกู่อีกต่างหาก แถมพี่โตยังไม่ค่อยมีบทซะด้วยปาไปเจ็ดแปดตอนถึงจะได้ออกโล่งเต็มๆ 555+ แค่คำพูดหลอกๆ คำเดียวของจอมขวัญทำให้ตัวเองต้องตกเป็นของพี่โตไปตลอดกาล
ชอบตัวละครทุกตัวในเรื่องจอมร้ายเลยค่ะ ให้ความรู้สึกถึงคำว่าครอบครัวมากๆ ไม่ว่าอะไรร้ายแรงแค่ไหนจะเกิดขึ้นสุดท้ายแล้วครัวครอบก็พร้อมจะอ้าแขนรับเราเสมอ มีแง่คิดดีจนน้ำตารื่นเหมือนกัน ขอบคุณนะคะสำหรับฟิคดีๆ เรื่องนี้ค่ะ
o13
-
ซึ้งมากๆค่ะ
ชอบประโยคสุดท้ายมากๆ :กอด1:
-
ปากหนักเป็นกรรมพันธุ์
-
น้ำตาซึมเลยอะ
:hao5:
-
…พ่อ…ผู้ชายคนนี้…คือคนที่ยกหัวใจของลูกเอาไว้เหนือบ่าของตัวเองจวบจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต…
ประโยคนี้ พรากเลยค่ะ TT
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงพ่อจัง
พ่อ...ผมรักพ่อครับ
-
โอ้ยยย น้ำตาร่วงเลยยยย
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
ซึ้งจิงๆ
-
:hao5: ซึ้งจัง ได้เห็นมุมน่ารักๆของจักรกับลูกๆ
-
ซึ้งอะ แต่ดีใจที่ทรงพลออกมาด้วย
-
ชอบมาก และจะติดตามต่อไปค่ะ ตอนนี้น้ำตานองหน้าอยู่ ซึ้งง่ะ :o12:
-
จอมร้าย
ตอน ของฝาก
……………………………
เย็นวันพุธที่เพิ่งเลิกงาน จอมขวัญขับรถส่วนตัวเข้าสู่ถนนเลียบทางด่วนเพื่อไปยังร้านอาหารที่นัดพบคนรัก ร้านนี้เป็นร้านของเพื่อนเขา และอยู่ตรงกลางระหว่างโรงแรมในเครือวิมาลาที่เขาทำอยู่กับบริษัทของอธิป ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายและสะดวกที่สุด ที่พวกเขาจะนัดเจอกันที่นี่เพื่อทานอาหารเย็นก่อนกลับบ้าน
ชายหนุ่มหักหัวรถเลี้ยวเข้าจอดตามที่เด็กคุมลานจอดรถโบกเรียก ก่อนจะก้าวลงจากรถ สายตาก็เหลือบไปเห็นร่างคุ้นตากำลังก้มๆเงยๆอยู่แถวเสาไฟที่ให้แสงสว่างกลางลานจอด
“น้อง…”
เขาเรียกเด็กวัยรุ่นที่คอยดูแลเรื่องที่จอด เจ้าหนุ่มร่างผอมวิ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว จอมขวัญยื่นแบงค์ให้เป็นค่าทิปที่หาที่จอดให้เขา ก่อนจะชี้ไปที่ร่างที่กำลังก้มๆเงยๆอยู่ข้างเสาไฟ
“นั่นใครน่ะ” เขาถาม แม้ในใจตัวเองจะบอกว่าร่างนั้นคือเพื่อนของเขาเอง
“อ๋อ! เจ้าของที่นี่น่ะครับ!”
“ถ้วย…เอ่อ…คุณถ้วยฟูน่ะเหรอ” พอเขาตั้งคำถามอีกครั้ง เจ้าหนุ่มนั่นก็รีบยิ้มแฉ่งตอบกลับ
“ใช่ครับ! คุณรู้จักคุณถ้วยฟูด้วยหรือครับ?! งั้นเดี๋ยวผมเรียกให้นะครับ!” ไม่ทันที่จอมขวัญจะปฏิเสธ เจ้าหนุ่มคนนั้นก็รีบวิ่งไปหาคนที่กำลังก้มๆเงยๆข้างเสาไฟเสียแล้ว จอมขวัญเห็นเด็กหนุ่มพูดไม่กี่ประโยค คนที่กำลังก้มๆเงยๆก็หันขวับกลับมามองที่เขาทันที และพอมันเห็นเขา มันก็ร้องเสียงลั่น
“กิฟฟุ!!!!” นอกจากเสียงแผดสิบแปดหลอดแล้ว มันยังถลาเข้ามาหาจนจอมขวัญแทบผงะ
“พ่อเจ้าประคุณรุนช่อง! อู้ย! ขอพี่ถ้วยฟูจุ๊บๆสักสิบทีนะจ๊ะ! สวรรค์ส่งมึงมาชัดๆ! มาถูกเวลาเหมาะเหม็งที่สุดเลย!!!” มันรำพึงรำพันตาเป็นประกายแล้วคว้ามือจอมขวัญไปจูบจ๊วบๆหลายที จอมขวัญสาบานว่าถ้าไอ้คนที่ทำอยู่นี่ไม่ใช่ไอ้ถ้วยฟูเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ เขาถีบกระเด็นไปแล้ว
“อ…อะไรของมึง”
หลังมือของจอมขวัญแทบแฉะน้ำลาย เขาพยายามดึงมือตัวเองออกหลายที แต่มือไอ้ถ้วยฟูเหนียวทนทายาดยิ่งกว่ากาวเสียอีก มันยังจับเอาไว้ไม่ปล่อย แถมยังเอาไปแนบอกมันอีกต่างหาก ทำกันถึงขนาดนี้ แม้คนรักของจอมขวัญจะเป็นผู้ชาย แต่ก็ใช่ว่าเขาจะชื่นชอบการถูกแตะเนื้อต้องตัวโดยผู้ชายด้วยกัน ใบหน้าหล่อเหลาเลยเต็มไปด้วยความสะอิดสะเอียนชนิดกล้ำกลืนไม่ลง
“ไม่มีอะไร นอกจากคำว่ารักที่กูมีให้มึงนะกิฟฟุ! มึงคือของขวัญจากพระเจ้า! คือสิ่งที่สวรรค์ประทานมาให้! โอ้ววววว…เจ้านกเขาจูฮุ้กกรู พ่อนกกระจิบตัวกระจ้อยสุดที่รัก!!” ไอ้ถ้วยฟูพูดไปหน้าตาหยาดเยิ้มแถมท้ายด้วยการเปรียบจอมขวัญเป็นนกจนคนถูกเปรียบเป็นนกเขานกกระจิบนอกจากจะขยาดมันแล้ว ยังเริ่มอยากยันหน้ามันด้วยซ้ำ!
“ม…มึง…มึงเป็นอะไรเนี่ย…”
“กูเป็นเพื่อนรักของมึงไง!!!” ว่าแล้วมันก็ส่งจูบให้ทีนึง มาถึงตรงนี้จอมขวัญขนลุกเกลียวไปทั้งสันหลัง เขากลืนน้ำลายดังเอื้อก ตาเหลือกโตมองซ้ายมองขวาหาตัวช่วย แต่ปรากฏว่าเจ้าเด็กหนุ่มที่เคยคุมลานจอดรถวิ่งไปโบกรถคันอื่นไกลลิบๆนู่นแล้ว ตรงนี้เลยเหลือแค่เขาและไอ้ถ้วยฟูสองคน!!
…พี่โตถึงไหนแล้ววะเนี่ย!! รีบมาสักที!!! ไอ้ถ้วยฟูมันบ้าไปแล้ว!!!...
นายปวิน รัตนวิจิตรมองสีหน้ากระอักกระอวลของเพื่อนแต่ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเท่าไหร่ ตอนนี้เขาต้องพร่ำรำพรรณาความรักที่แสนหวานให้มันรับรู้ มันจะได้ยอมช่วยเหลือเขา!!
“กูกับมึงรักกันมานาน เรารู้จักกันมาตั้งแต่กูยังหัวเกรียนอยู่เลย ตอนนี้กูมีผมขึ้นเต็มหัวแล้ว กูรู้นะ มึงอยากให้กูมีชีวิตอยู่จนหัวกูขาวทั้งหัว กูเองก็อยากอยู่ดูหน้ามึงไปนานๆ กิฟฟุ…เพราะงั้น ช่วยกูหน่อยเถอะนะ! พลีส!!!” ตบท้ายด้วยภาษาอังกฤษแต่สำเนียงไทยสุดฤทธิ์ แต่จอมขวัญยังทำหน้าแขยงไม่เลิก เพราะมือเขายังถูกมันจับแนบอยู่กับอกมันอยู่เลย!!
“ช…ช่วย…ช่วยอะไร…”
“คือวันนี้เป็นวันตรวจกระเป๋ากู เพราะงั้น กระเป๋ากูห้ามมีของผิดสำแดงเด็ดขาด ไม่งั้นผัวจะฆ่าหมกส้วม กิฟฟุ…มึงช่วยรับของผิดสำแดงของกูไปดูแลสัก 2-3 วันนะ แล้วพ้นระยะอันตรายเมื่อไหร่ กูจะไปเอากลับมาดูต่อเอง” ถ้วยฟูพูดไป ทำหน้าตาเศร้ารันทดแสนน่าสงสารเพื่อเรียกความเวทนาและเอ็นดู แต่มันกลับให้ผลตรงกันข้าม จอมขวัญขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ
“วันตรวจกระเป๋า?...”
“ใช่ อย่าบอกนะว่าผัวมึงไม่ตรวจกระเป๋ามึงน่ะ”
ไอ้พี่ธันบอกว่าไม่ว่าคู่ไหนๆเขาก็มีวันตรวจกระเป๋ากันทั้งนั้นเพื่อเป็นการยืนยันในความซื่อสัตย์สุจริตต่อชีวิตคู่ ไอ้ถ้วยฟูผู้ถูกผัวเป่าหูก็เลยตาลีตาเหลือกหาที่ซ่อนของผิดสำแดงเสียหัวปั่น ตอนแรกว่าจะไปซ่อนตามโคนต้นไม้ โคนเสาไฟ แต่ก็กลัวจะมีคนมาเอาไปเสียก่อน…อดแดกกันพอดี!!...
“ไม่ตรวจ” จอมขวัญตอบ แต่หน้าตาก็ยังงุนงงปิดไม่มิด
“อ้าว! แล้วเช็คมือถือล่ะ” …ไหนไอ้พี่ธันบอกว่าใครๆเขาก็ตรวจ เขาก็เช็คกันวะ!...
“ไม่เช็ค”
“แล้วคุ้ยเสื้อผ้าหาคราบลิปสติกล่ะ”
“ไม่คุ้ย” สามคำถามถูกตอบ ‘ไม่’ หมดแบบนี้ นายถ้วยฟูผู้ถูกผัวหลอกก็ถึงกับตาเหลือก
“ไอ้ธันมันโกหกกู!!!!!!” จากสรรพนามแสนหวานกลายเป็นขึ้น ‘ไอ้’ ทันทีที่รู้ตัว นี่แหละ เขาถึงว่าความรักทำให้คนตาบอด ผัวพูดอะไรเชื่อผัวหมด พอวันนี้ความจริงเปิดเผย ไอ้ถ้วยฟูผู้ถูกผัวหลอกเลยทั้งรักทั้งแค้น!!
“มึงรู้มั้ยว่าผัวกูหลอกว่ายังไง! มันบอกว่าผัวเมียทุกคู่มีวันตรวจกระเป๋า เช็คมือถือ เช็คอีเมลกันทั้งนั้น!!! วันนี้คือวันที่กูต้องถูกมันตรวจกระเป๋า! อีกสามวันจากนี้เช็คมือถือ และทุกคืน กูต้องแก้ผ้าต่อหน้ามันเพื่อให้มันดูว่ากูมีรอยถูกอีหนูที่ไหนลอลิ้มชิมรสเนื้อหนุ่มของกูมารึเปล่า?!!ฮึ้ย!! กูก็นึกว่าคู่อื่นๆก็เป็นแบบนี้ ที่ไหนได้!!! มันหลอกกูมาตลอด!!!” ถ้วยฟูบ่นยาวเหยียด หน้าตาหงิกงอเหลือประมาณ จอมขวัญมองเพื่อนโวยวายตะพึดตะพือแล้วก็คิดถึงตอนที่ตัวเองถูกอธิปโกรธเรื่องผู้หญิง ซึ่งนับตั้งแต่นั้น เขาก็ไม่เคยทำตัวให้อธิประแวงอีกเลย
…ความเชื่อใจต้องใช้เวลาเท่านั้น และเมื่อไหร่ที่ความเชื่อใจแหลกสลาย เมื่อนั้นจะเรียกมันกลับมาไม่ได้อีกเลย…
“บางที เอ่อ…แฟนมึงอาจจะระแวงมึง มึงก็น่าจะ…เอ่อ…ทำให้…เอ่อ…แฟนมึงเห็นว่ามึงไม่ได้มีคนอื่น”
“ทำไงล่ะ?! วันดีคืนดีแม่งก็โผล่มาที่ร้าน พอมาเห็นกูคุยกับลูกค้าสาวๆ แม่งก็ลากคอเสื้อกูกลับบ้าน! หาว่ากูจะมีเมียน้อย! พอกูกระโดดขึ้นไปเล่นกีต้าร์บนเวที มันก็หาว่ากูโปรยเสน่ห์!! วุ้ย!! พูดแล้วหงุดหงิด!! มันคิดว่ามันเป็นผัวกูเล่นๆรึไง!! กูจริงจังกับมันจะตายห่า! เสือกมาดูถูกหาว่ากูจะมีคนอื่น!!”
พูดแล้วของขึ้น ถ้วยฟูเตะดินเตะฝุ่นอย่างสุดแสนหงุดหงิด แต่ไม่ว่ายังไง ต่อให้บ่นมากแค่ไหน วันนี้ก็เป็นวันที่ไอ้พี่ธันต้องตรวจกระเป๋าของเขาอยู่ดี!!
“กิฟฟุ! เห็นแก่กูหน่อยแล้วกัน!! มึงเอาของผิดสำแดงของกูไปดูแลให้หน่อยนะ!” ขอความช่วยเหลือกันง่ายๆด้วยการยัดบางอย่างใส่มือของจอมขวัญทันที คนถูกยัดของใส่มือก้มลงมองของในมือแล้วขมวดคิ้วมุ่น
…แฟลชไดร์ฟอันเล็ก…
“อะไรน่ะ”
“หนังโป๊ไง…”
“หนังโป๊?!!” จอมขวัญร้องตาเหลือก แต่ไอ้ถ้วยฟูกลับยิ้มแก้มปริราวกับภาคภูมิใจนักหนา
“ใช่แล้ว! แล้วไม่ใช่โป๊ธรรมดานะมึง โป๊แจ่มจะแด่มสะแด่วทรวงเลยล่ะมึง! นี่กูเพิ่งได้มาจากเพื่อน กำลังจะหาที่ซ่อนพอดีเลย ตอนแรกว่าจะฝังไว้ตามโคนต้นไม้อะไรอย่างงี้ แต่กลัวไอ้ต๊อกมันมาคุ้ยเจอ” ถ้วยฟูว่าแล้วโบ้ยหน้าไปที่เด็กหนุ่มวัยรุ่นคุมลานจอดรถที่ชื่อต๊อก
“…ถ้ายังไงกูฝากไว้ที่มึงก่อนนะ ถ้าอยู่ในระยะปลอดภัย กูจะขอคืนมาเอง” จอมขวัญยังตาเหลือกตาค้าง หนังโป๊ไม่ใช่เขาไม่เคยดู แต่ที่เขาตกใจ เพราะเขายังคิดไม่ออกว่าจะเอามันไปเก็บไว้ตรงไหนดี?!!
ยังไม่ทันจะได้ปฏิเสธเด็ดขาด รถคันหนึ่งก็ขับเข้ามาจอดเทียบ พร้อมกับหน้าต่างกระจกที่ถูกกดลง เผยให้เห็นคนขับภายใน
…อธิป!!!...
“ของขวัญ…” คนขับรถเอ่ยปากทัก และนั่นทำเอาจอมขวัญรีบยัดมือตัวเองใส่กระเป๋ากางเกงแล้วปล่อยแฟลชไดร์ฟลงในนั้น ก่อนจะเสยิ้มให้คนที่ขับรถมาจอดเทียบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พี่โตมาแล้วเหรอ ขวัญเจอไอ้ฟูพอดี คุยกับมันเพลินไปหน่อย เลยยังไม่ได้เข้าร้าน” ไม่รู้จะด้วยร้อนรนหรือเพราะมีของผิดสำแดงของไอ้ถ้วยฟูอยู่ในกระเป๋ากางเกง จอมขวัญเลยรีบอ้างเอาไว้ก่อน
“คุณอธิปสวัสดีครับ” ในขณะที่คนต้นเรื่องอย่างถ้วยฟูกลับยกมือไหว้ทักทายด้วยรอยยิ้มอันเป็นปกติที่สุด อธิปยิ้มให้เพื่อนของคนรัก ก่อนจะเหลือบตามองจอมขวัญอีกครั้ง
…เขารู้สึกว่าจอมขวัญแปลกๆ อันที่จริงก็แปลกตั้งแต่ที่มายืนคุยกับเพื่อนในลานจอดรถค่ำๆมืดๆแล้ว ชายหนุ่มเลยขับรถมาจอดเทียบเพื่อถามไถ่ แต่ในเมื่อจอมขวัญบอกว่าไม่มีอะไร เขาก็ไม่ติดใจซักไซ้…
“จอดทางนี้เลยครับคุณอธิป! เดี๋ยวผมดูให้” ว่าแล้วถ้วยฟูก็กลายร่างเป็นเด็กโบกรถ อธิปขับตามไปจอดในซองที่เจ้าของร้านโบกให้ จอมขวัญยืนรออยู่ครู่หนึ่ง อธิปก็เดินลงจากรถมาหาเขา ในขณะที่เด็กโบกรถกิตติมศักดิ์ถูกโทรศัพท์ตามตัว มันก็เลยหันมาโบกมือให้เขาหยอยๆแล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปในร้าน
“มาถึงนานรึยัง”
เมื่อเหลือกันเพียงแค่สองคน ร่างสูงก็หันมาถาม คำถามเรียบลื่น และสายตาอ่อนโยนอย่างทุกที แต่วันนี้จอมขวัญกลับรู้สึกร้อนรนประหลาด
“เพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง เอ่อ…เข้าไปข้างในกันเถอะ ยืนตรงนี้ยุงกัด” คนถูกถามอ้างไปเรื่อย ก่อนจะหมุนตัวออกเดินนำ อธิปมองตามหลังคนรัก เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างสงสัย
…จอมขวัญประหลาดไปจริงๆ…
…………………………………….
จอมขวัญเคยคิดว่าสวนอาหารเตาถ่านของเพื่อนรักนั้น อาหารอร่อย บรรยากาศดี ราคากันเอง เขาเคยรู้สึกว่ามาร้านนี้แล้วให้ความรู้สึกสบาย อิ่มท้อง อิ่มใจ ทว่าวันนี้…มันไม่ใช่…
“ของขวัญเป็นอะไรรึเปล่า”
อย่าว่าแต่จอมขวัญจะรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิมเลย กระทั่งอธิปยังออกปากว่าคนที่นั่งทานอาหารร่วมโต๊ะกับเขานั้นกินน้อยจนข้าวแทบไม่พร่อง
“เปล่า” คำตอบมีอย่างเดียว เพราะตอนนี้สิ่งเดียวที่เขากังวลคือของที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขา มันยังกดทับลงกับหน้าขา เลยรู้สึกทุกจังหวะหายใจว่ามันยังอยู่ที่ตัวเขานี่
…หนังโป๊ของไอ้ถ้วยฟูอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขา!!!...
…แล้วถ้าอธิปเจอ ถ้าอธิปถาม ถ้าอธิปสงสัย…เขาจะตอบว่ายังไง
“ขากลับ กลับรถพี่ดีกว่ามั้ย เอารถจอดไว้ที่นี่ก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาเอา”
“ไม่!...เอ่อ…ขวัญขับกลับได้ เอารถจอดไว้ที่นี่เกรงใจไอ้ฟูมัน”
แม้จะเป็นห่วง แต่ในเมื่อคนรักออกปากว่าขับรถกลับได้ อธิปก็ไม่เซ้าซี้อีก พวกเขานั่งรับประทานอาหารได้อีกครู่หนึ่ง เจ้าของสวนอาหารเตาถ่านนามว่าปวินก็เสนอหน้ามาทักทายถามไถ่พร้อมรอยยิ้มใสซื่อเหมือนไม่ได้สร้างเรื่องสร้างราวอะไรไว้!!
พวกเขาเช็คบิลและบอกลาเจ้าของร้านในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา ก่อนจะมาแยกกันที่ลานจอดรถ
“ขับดีๆล่ะ ถ้าไม่ไหวก็จอดข้างทางแล้วโทร.หาพี่” อธิปสั่งอีกรอบก่อนที่อีกฝ่ายจะปิดประตูรถ ความห่วงใยและความอ่อนโยนของร่างสูงยังคงมีให้เขาเสมอมา จอมขวัญหันกลับไปมองแล้วยิ้มเย้าแหย่
“รู้แล้วล่ะหน่า ขวัญไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” อธิปอ้าปากจะทักว่าอีกฝ่ายเป็น…และเป็นมากทีเดียว วันนี้ก็กินข้าวไปเหม่อไป แต่จอมขวัญปิดประตูรถไปแล้ว ซ้ำยังโบกมือบ๊ายบายเขาเสียอีก อธิปเลยจนใจจะพูด เขาได้แต่พยักหน้ารับ ฝ่ายนั้นเลยเปิดกระจกลง
“เจอกันที่บ้านนะ” จอมขวัญว่าอย่างนั้นพร้อมรอยยิ้มบางอย่างเคย ก็พอจะทำให้ร่างสูงพยายามตัดใจจะทักเรื่องแปลกประหลาดของคนรักออกไปได้อยู่บ้าง
รถหรูเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถไปแล้ว อธิปจึงเดินไปขึ้นรถของตัวเองและขับตามออกไปเช่นกัน
……………………………………
จอมขวัญขับรถมาถึงบ้านก่อน ที่จอดรถยังเหลือที่ว่างอีกช่อง บอกให้รู้ว่าอธิปยังกลับมาไม่ถึง ชายหนุ่มมองกระจกส่องหลัง ไม่เห็นวี่แววรถอธิปก็รีบล้วงแฟลชไดร์ฟออกจากกระเป๋ากางเกง เขามองซ้ายมองขวาจะหาที่เก็บในรถ ควรจะเก็บตรงไหนดีที่อธิปจะไม่เปิดมาจ๊ะเอ๋มันเข้า?
…ลิ้นชักคอนโซลหน้ารถดีมั้ย? หรือว่าช่องวางขวดน้ำ?...
…เอาไว้ใต้เบาะดีกว่า!!!...
พอตัดสินใจได้ในเสี้ยววินาที จอมขวัญก็รีบล้วงมือเข้าไปใต้เบาะนั่งทันที ทว่า…อะไรบางอย่างในใจทำให้เขาไม่ยอมปล่อยแฟลชไดร์ฟลงกับพื้นใต้เบาะ…
…ไอ้ฟูบอกว่าในนี้มีหนังโป๊…หนังโป๊เรื่องอะไร?...เขาเคยดูรึยังนะ?...สมัยก่อนที่ใช้ชีวิตเกเร จอมขวัญยอมรับว่าเขาดูมาแทบนับไม่ถ้วน แต่พอมาคบกับอธิป…ทุกอย่างก็หายไปจากชีวิตโดยสิ้นเชิง…
…ลองดูสักหน่อยดีมั้ยนะ?...แค่หนังโป๊เอง แค่เปิดดูแปบเดียว อธิปคงไม่ทันรู้…
แสงไฟหน้ารถสาดเข้ามา ทำเอาจอมขวัญชักมือกลับจากใต้เบาะ แล้วรีบหย่อนแฟลชไดร์ฟลงกับกระเป๋าเสื้อ อธิปขับรถเข้ามาจอดข้างรถเขาแล้ว ทั้งคู่ลงจากรถพร้อมกัน ก่อนที่อธิปจะเดินไปล็อคประตูรั้วหน้าบ้านแล้วเดินตามจอมขวัญที่ไขประตูบ้านเรียบร้อยแล้ว
“พี่โตอาบก่อนเลยนะ ขวัญมีงานต้องทำนิดหน่อย” ยังไม่ทันจะปิดบ้าน ร่างโปร่งก็รีบไล่คนรักอาบน้ำ
“งานยุ่งหรือ”
“อืม” งานไม่ยุ่ง แต่เขาอยากรู้ว่าหนังโป๊ของไอ้เพื่อนรักของเขามันผิดสำแดงขนาดไหน ถึงขนาดที่มันต้องฝากเขาเก็บแบบนี้
จอมขวัญยืนโต๋เต๋อยู่ข้างล่าง รอให้อธิปปิดบ้านให้เรียบร้อยเสียก่อน แล้วจึงเดินตามหลังอีกฝ่ายขึ้นชั้นบน ก่อนที่เขาจะแยกเข้าห้องทำงาน ในขณะที่อธิปเปิดประตูเข้าห้องนอนเพื่อทะลุไปยังห้องน้ำ ร่างสูงหันหลังกลับไปมองคนที่เดินเข้าห้องทำงานไปแล้ว เขาขมวดคิ้วน้อยๆเมื่อพบว่าคนที่ปากว่า ‘งานยุ่ง’ ไม่มีเอกสารอะไรติดตัวมาสักชิ้น
…จอมขวัญคิดจะทำอะไร…
อธิปลังเล ใจหนึ่งเขาก็ไม่อยากสงสัยคนรัก แต่อีกใจก็อดไม่ได้ วันนี้จอมขวัญทำตัวมีลับลมคมนัยมากเกินไป เขาเชื่อใจ แต่ครั้งนี้มันพิรุธมากเกินไปจริงๆ
จอมขวัญทรุดตัวลงนั่งที่หน้าคอมพิวเตอร์แล้ว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเขาอีกหน เมื่อเห็นเขายังจ้อง ก็ส่งยิ้มมาให้ อธิปเลยทำทีเดินเข้าห้องนอนด้วยใจที่สั่นระรัว
…จอมขวัญแปลกไปจริงๆ…แปลกอย่างหาสาเหตุไม่ได้…
ร่างสูงยืนนิ่งอยู่หลังบานประตู เขารอคอยอย่างใจเย็น รู้ดีว่าควรทิ้งเวลาสักระยะให้ตายใจ แล้วเขาจะได้รู้ว่าอีกฝ่ายปกปิดอะไรเขาเอาไว้!
…………………………..
จอมขวัญเหลือบตาขึ้นเหนือจอคอมพิวเตอร์ด้วยใจระทึก โชคดีที่คอมพิวเตอร์หันหลังให้กับประตู ดังนั้นถ้าอธิปเดินเข้าห้องทำงาน เขาต้องเงยหน้าเห็นก่อนที่อธิปจะเดินอ้อมมาเห็นว่าเขาเปิดอะไรในคอมพิวเตอร์ นอกจากตำแหน่งคอมพิวเตอร์ที่ห่างไกลจากประตูแล้ว ตอนนี้อธิปกำลังอาบน้ำ คงไม่ออกมาในสิบนาทีนี้แน่
…แค่เขาเปิดขึ้นมาดู แล้วดูผ่านๆอย่างเร็วๆ แปบเดียวก็ปิดแล้ว ไม่มีทางที่อธิปจะมาเจอแน่นอน!...
ร่างโปร่งเปิดลิ้นชักรื้อเอาหูฟังออกมา จะดูหนังโป๊ก็ต้องฟังเสียงด้วย ของแบบนี้จะดูแค่ภาพได้ยังไงกันล่ะ!
เขาเสียบหูฟังเข้ากับลำโพงเรียบร้อย ลองเทสต์เสียงดูก็เห็นมันออกแค่จากหูฟัง ไม่มีพลาดออกทางลำโพงให้บ้านแตก ดวงตาเรียวเหลือบดูประตูอีกครั้ง ประตูห้องนอนยังปิดเงียบ เขาจึงลองกดเปิดไฟล์ในแฟลชไดร์ฟดู
ทันทีที่ภาพบนจอเริ่มเคลื่อนไหว ตาที่กำลังจับจ้องอย่างรอคอยก็เบิกโพลงด้วยความตกใจ! ของผิดสำแดงของไอ้ถ้วยฟูก็ผิดสำแดงสำหรับเขาเหมือนกัน!!!
จอมขวัญมือสั่นปากสั่น เขาเคยเกเรก็จริง เคยดูหนังโป๊มาก็มาก เคยมีอะไรกับผู้หญิงพิศดารแปลกแหวกแนวก็หลายหน แต่หนังโป๊ประเภท ‘ชายกับชาย’ ไม่เคยอยู่ในความสนใจของเขา!!
…ทั้งท่าทาง ทั้งเสียงร้อง เสียงเนื้อกระแทกเนื้อ ทำเอาจอมขวัญถูกดึงเข้าสู่ภวังค์ของความตกใจอย่างรวดเร็ว และกว่าจะตั้งสติดึงหูฟังออกจากหูได้ คู่รักในไฟล์บนจอคอมพิวเตอร์ก็เปลี่ยนท่าไปหลายหน!!
….ไอ้ห่าฟู!!! ไหนมึงว่าแจ่ม! นี่เหรอแจ่มของมึง!!!!!...
“ของขวัญ พี่อาบเสร็จแล้ว” เสียงทุ้มดังขึ้น ทำเอาคนกำลังเข่นเขี้ยวเพื่อนถึงกับชะงักรีบเงยหน้ามองทันควัน
…อธิป!! ทำไมวันนี้อาบน้ำเร็วอย่างงี้วะเนี่ย!!!...
แม้อธิปจะไม่ได้เดินเข้ามาในห้องทำงาน แต่แค่ชายหนุ่มร่างสูงยืนอยู่ที่ประตู ก็ทำเอาจอมขวัญตาลีตาเหลือกลนลานรีบกดปิดคอมอย่างรวดเร็วแล้วผุดลุกหน้าตาตื่น
“พี่โตอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ?! ขวัญไปอาบต่อนะ!” ภาพชายกับชายที่เคลื่อนไหวกันอย่างร้อนผ่าวในไฟล์นั้นยังติดตาเสียจนจอมขวัญไม่กล้าสู้หน้าคนรัก สันหลังร้อนวาบจนรู้ซึ้งถึงคำว่าวัวสันหวะ เขารีบเดินหนีกลับเข้าห้องนอน ทิ้งอธิปให้มองตามหลัง ก่อนที่ร่างสูงจะหันกลับไปมองที่คอมพิวเตอร์ในห้องทำงานอีกครั้ง
…อนิจจา…จอมขวัญลืมดึงแฟลชไดร์ฟออกมา…
อธิปก้าวตรงไปที่คอมพิวเตอร์ทันที!!
…………………………..
-
จอมขวัญอาบน้ำอย่างรวดเร็วและตัดสินใจว่าพรุ่งนี้จะรีบเอาของผิดสำแดงไปคืนเพื่อนทันที เขาไม่รอให้มันสะดวกแล้วค่อยมาเอาหรอก ของพรรค์นี้จะเก็บติดตัวไว้ทำไมนานๆ!!
ชายหนุ่มเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ แล้วก็พลันนึกขึ้นได้ว่าแฟลชไดร์ฟของเขาไม่ได้อยู่ใกล้ตัว เขาใจหายวาบ รีบค้นทั้งเสื้อและกางเกงที่เพิ่งถอดออกไป แต่ไม่เจอแฟลชไดร์ฟอันนั้น
…หรือจะลืมไว้ที่ห้องทำงาน?!!...
ร่างโปร่งพุ่งไปที่ประตูห้องนอนทันที เขาเปิดออก สายตาตรงดิ่งไปที่คอมพิวเตอร์ในห้องทำงาน แต่แล้วก็ต้องเบิกตาโพลงค้างอยู่ที่ประตูอย่างนั้นเมื่อพบว่าอธิปนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ในขณะที่แฟลชไดร์ฟยังเสียบคาอยู่ที่ซีพียู!!
จอมขวัญหมุนตัวจะกลับเข้าห้องนอน แค่สบสายตากับอธิปที่เหลือบตาขึ้นมองเขาก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังเปิดดูของที่อยู่ในแฟลชไดร์ฟอันนั้น!! ของผิดสำแดงกำลังแสดงให้อธิปเห็นว่าเมื่อกี้เขาดูอะไร!!!...
ในขณะที่จอมขวัญหมุนตัวกลับเข้าห้องนอนอย่างว่องไว อธิปกลับไวกว่าเพราะลุกขึ้นก้าวพรวดมาคว้าเอวลากเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนทันที
“จะมาเอาของคืนใช่มั้ย” จอมขวัญตัวแข็งทื่อ เขาเม้มปากแน่น ก่อนจะหันมองคนรัก
“ไม่ใช่ของขวัญ”
“แล้วของใคร” อธิปถาม สบตากับคนรัก ในดวงตาที่เคยทอดแววอ่อนโยนและอบอุ่นนั้น มาบัดนี้มันนิ่งเรียบและเยือกเย็นจนจอมขวัญไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่
“ของไอ้ฟู อยู่ดีๆมันก็ยัดใส่มือ…”
“พี่เพิ่งรู้ว่าของขวัญรับของง่าย แค่ถูกยัดใส่มือก็เอากลับบ้านมาเปิดดูแล้ว”
“ก็!...” ขยับปากจะอ้าง แต่นึกข้ออ้างไม่ออก อธิปเองก็ใจไม่เย็นพอที่จะรอให้อีกฝ่ายนึกคำพูดสวยหรูเสียด้วย เขาลากเอวคนรักกลับไปที่คอมพิวเตอร์ ในจอยังคงปรากฏภาพชายสองคนร่วมรักกันบนโต๊ะอาหาร ฝ่ายหนึ่งนอนคว่ำหน้ากับโต๊ะ ถูกอีกฝ่ายกระชับสะโพกไว้แน่นในขณะที่กระแทกสวนเข้าไป
“อยากได้ยินเสียงรึเปล่า” น้ำเสียงทุ้มของอธิปที่เคยเจือแววอ่อนโยนมาวันนี้มันแหบพร่าอย่างน่าประหลาด แขนข้างหนึ่งยังล็อกเอวของจอมขวัญให้แนบกับตัวเขา ในขณะที่แขนอีกข้างเอื้อมออกไปเปิดลำโพงเสียง
คราวนี้ทั้งเสียงร้อง ทั้งเสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังสนั่นไปทั้งห้อง จอมขวัญตัวแข็งทื่อ ถึงเขาและอธิปจะเป็นคนรักกัน และเรื่องที่เกิดขึ้นในจอคอมพิวเตอร์จะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาและอธิปเช่นเดียวกัน แต่…การต้องมาได้ยินเสียงของคู่อื่น หรือมายืนดูคู่อื่นกำลังทำเรื่องพวกนี้ก็เล่นเอาจอมขวัญสยองจนต้องหันหน้าหนี
“ทำไมหนีล่ะ ไม่อยากดูแล้วหรือ”
“ขวัญไม่เคยอยากดู! พี่โต ปิดไปเถอะ” จอมขวัญหันไปบอกคนรัก หน้าเสีย กระอักกระอวลไปหมด อธิปเห็นสีหน้าคนรักก็ใจอ่อน จากที่คิดจะแกล้งก็เลยต้องเอื้อมไปคลิกเม้าส์กดหยุดเล่นไฟล์
“พี่ไม่แกล้งแล้ว”
“ไม่แกล้งก็ปล่อยขวัญสิ” แขนข้างหนึ่งของอธิปยังล็อกอยู่ที่เอวของเขา จอมขวัญเลยต้องร้องบอก ทว่าเขากลับได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มๆตอบกลับมาแทน
“ก็นี่ไม่แกล้งแล้ว…แต่เอาจริง…” จบประโยค ริมฝีปากร้อนๆของอธิปก็แนบซับลงกับซอกคอขาว
“อื้อ…ไม่เอาตรงนี้…” คนถูกจู่โจมไม่ทันตั้งตัวดื้อเล็กน้อย เพราะคราวก่อนที่นอกรอบเป็นระเบียง อธิปก็เผอเรอลืมของไว้ พอหลานชายมาเจอเข้า งานเลยงอกสิทีนี้ จอมขวัญไม่กล้าโผล่หน้าไปที่บ้านเรือนไทยตั้งหลายวัน เพราะกลัวหลานรักจะโพทะนาว่าเจออะไรที่ระเบียงบ้านเขา แม้มันจะยังไม่รู้ประสา แต่ถ้าลองอธิบายละเอียดยิบแล้วล่ะก็ เขาเชื่อว่าผู้ใหญ่ทุกคนที่บ้านเรือนไทยต้องทายออกแน่นอนว่ามันเจออะไรเข้า
…แต่…พอเขาโผล่หน้าไปอีกที คุณพัชรี คุณชัย และจักรกฤษณ์ก็ยังทำตัวกับเขาและอธิปเหมือนเดิม ไม่มีวี่แววล้อเลียนอย่างที่คิด จอมขวัญเลยเดาเอาว่าไอ้หลานรักคงไม่ได้พูดเรื่องนี้
…แต่ถึงมันไม่พูด เขาก็ไม่อยากให้เกิดประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกรอบ เพราะฉะนั้น เขาต้องงดกิจกรรมนอกสถานที่โดยสิ้นเชิง
“ไปในห้องนะ…” จอมขวัญบอก เมื่อมือหนาร้อนเริ่มไล้เข้าไปใต้เสื้อนอนของเขา
“ไม่” ปกติคนดื้อมักจะเป็นจอมขวัญ แต่คราวนี้คนดื้อคืออธิป ร่างสูงพลิกร่างคนรักให้หันมาทางเขา ก่อนจะอุ้มจอมขวัญขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงาน เสื้อยืดเนื้อนิ่มที่ร่างโปร่งใส่นอนถูกม้วนขึ้นไปอยู่เหนืออก ในขณะที่อธิปก้มลงดูดดึงหัวนมสีสดตัดกับผิวขาวอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ!...” ยอดอกข้างหนึ่งถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากอุ่น และถูกดูดดึงเข้าไปในโพรงปากร้อนจนเสียววาบ ส่วนยอดอกอีกข้างถูกมือเย็นเฉียบของอธิปบดบี้เสียจนจอมขวัญได้แต่ครางผะแผ่วอย่างอดไม่ไหว
ริมฝีปากร้อนที่ครอบครองยอดอกข้างหนึ่งเริ่มไล้ลงต่ำสู่หน้าท้องแบนราบ ปลายลิ้นสากชื้นเลียวนอยู่รอบแอ่งสะดือ แล้วไล้ต่ำลงสู่ขอบกางเกงขายาวที่จอมขวัญใส่นอน อธิปปลดมันลง สิ่งที่อยู่ใต้กางเกงนอนนั้นกำลังแข็งขืนได้ที่ เขาเหลือบตามองจอมขวัญที่กำลังมองมาที่เขาอย่างโหยหา ดวงตาเรียวมีประกายต้องการแรงกล้าและรอคอย
“อ๊า…” และเมื่ออธิปมอบความเปียกชื้นให้แก่แก่นกายร้อนผ่าวนั้น จอมขวัญก็ถึงกับแหงนหงายศีรษะไปทางด้านหลังอย่างสุดจะทานทน มือขาวป่ายเปะปะจนไปโดยเม้าส์ และเป็นเหตุให้บังเอิญไปกดปุ่มเล่นไฟล์ที่ยังค้างอยู่บนหน้าจอ
‘…あ…あぁ…’ เสียงครางกระเส่าดังมาจากคอมพิวเตอร์ที่เปิดลำโพงเอาไว้ จอมขวัญเกร็งเฮือกไปทั้งตัวเพราะดูเหมือนปลายลิ้นและโพรงปากที่กำลังครอบครองแก่นกายของเขาดูจะเร่งจังหวะตามเสียงครางนั่น
“ม…ไม่…อื้อ…” เขาไม่อยากทำไปได้ยินเสียงคนอื่นไปแบบนี้ จอมขวัญหันไปมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อหวังจะปิดโปรแกรมที่กำลังเล่น แต่แล้วก็ต้องชะงักเพราะในจอคอมพิวเตอร์กำลังปรากฏภาพชายสองคนที่อยู่ในท่าเดียวกับเขาเปี๊ยบ!!
‘…あ…もっと…うん…’ เสียงครางดังไม่หยุดเมื่อคนที่กำลังนอนแหกแข้งแหกขาอยู่บนโต๊ะ ถูกชายอีกคนฝังหน้าลงกับหว่างขา จอมขวัญมองภาพนั้นตาค้างรู้สึกเหมือนเห็นตัวเองอยู่ในจอ ทั้งๆที่เขาและชายคนนั้นไม่ได้หน้าตาเหมือนกันเลยสักนิด
“ชอบรึเปล่า…ทำไปด้วยดูไปด้วย” เสียงทุ้มดังข้างหู เมื่ออธิปเลื่อนหน้าขึ้นมากระซิบใกล้ๆ จอมขวัญหันกลับมาส่ายหน้า ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆเมื่อปลายนิ้วเย็นบดขยี้ลงกับปากทางร้อนทางด้านหลัง
“ม…ไม่เอา…พ…พี่โต…อื๊อ! ปิด…ปิดก่อน…อ๊ะ…” ร่างโปร่งพยายามจะหันไปกดปิด แต่อธิปไม่ร่วมมือเอาเสียเลย เพราะปลายนิ้วที่บดขยี้อยู่กับปากทางเมื่อครู่เริ่มสอดแทรกเข้าสู่ภาพในจนจอมขวัญแทบตั้งสติไม่อยู่
“พ…พี่โต…อื้อ…หยุดก่อน…อ๊ะ!...” มือขาวเลื่อนลงมาดันมือของคนรักออก แต่กลายเป็นอธิปอ้อมมือมารวบข้อมือสองข้างของจอมขวัญเอาไว้ แล้วก้มลงจูบบดขยี้ริมฝีปากที่เอาแต่ร้องครางให้เขาหยุด
…จะหยุดได้อย่างไรกัน มาถึงขนาดนี้แล้ว…
“อื๊อ!...อื๊อ!...” จอมขวัญได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของอธิปที่โอบร่างกายเขาเอาไว้ พยายามร้องประท้วง แต่ก็ถูกจูบหนักหน่วงนั่นปิดเอาไว้หมดจนได้แต่ครางเครือในลำคอเมื่อปลายนิ้วของอธิปที่ถูกชะโลมด้วยเจลลื่น แทรกสอดเข้ามาถึงสามนิ้ว
‘…あ! あ! …欲しい…うーん!!...’ หูยังคงทำงานได้อย่างดีจนจอมขวัญอยากจะหูหนวกชั่วคราว เขายังคงได้ยินเสียงครางดังมาจากคอมพิวเตอร์ จอมขวัญหน้าแดงซ่าน เมื่อคิดว่าเสียงเหล่านั้นราวกับดังออกมาจากความคิดของเขา
…เขาต้องการอธิป…ต้องการ…
“อ๊ะ!” ริมฝีปากถูกปล่อยเป็นอิสระ เมื่อตอนที่จอมขวัญถูกพลิกร่างให้คว่ำหน้าลงกับโต๊ะ
“พ…พี่โต…ใส่ถุง…อ๊า!...” ไม่ทันจบประโยคดี ความคับแน่นก็แทรกเข้ามาแทนที่นิ้วยาวของอธิปเสียแล้ว จอมขวัญสะท้านไปทั้งร่างเมื่อถูกบังคับให้รับความแข็งแกร่งในครั้งเดียวโดยไม่หยุดพัก
จวบจนการแทรกสอดเต็มความยาวสิ้นสุด ร่างโปร่งก็ร่วงผล๊อยลงสู่โต๊ะด้วยความเหนื่อยอ่อน เขาพยายามปรับลมหายใจให้ได้โดยเร็วเพราะรู้ดีว่าในอีกไม่ช้า อีกฝ่ายจะต้องยิ่งรุกเร้าเขามากกว่านี้
“ใส่แล้ว” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูแล้วดันแนบกายเข้าอีก ทั้งๆที่ลึกจนจอมขวัญอึดอัดแทบแย่
“อ๊ะ! ไป…ไปเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่…อื๊อ!! อย่าดันเข้ามาอีก อ๊า!!”
‘…あんっ…は!!...’ เสียงจากคอมพิวเตอร์ยังดังไม่หยุด จอมขวัญข่มตาแน่น พยายามไม่สนใจจะฟัง แต่ใครบางคนกลับยิ่งรังแก
“ยกสะโพกขึ้นอีกสิ ของขวัญ ไม่ได้ยินเหรอ” จอมขวัญหันกลับมามองคนกระซิบข้างหู ไม่คิดว่าอธิปจะเล่นแบบนี้
“ดูในคอมฯสิ…เขาโดนกระแทกจนโต๊ะสั่นเลย…เดี๋ยวพี่แปลให้ฟังว่าเขาพูดอะไร…”
“ป…แปลไม่ออกซะหน่อย…อ๊ะ!”
“แปลออก…นี่ไง…เขาบอกว่าข้างในมันร้อน รัด แล้วก็…แทบจะกัดของพี่ขาด…อ๊า…”
“ไม่…ไม่พูดแบบนี้…อ๊ะ!!” ชายหนุ่มไม่อยากให้คนรักสนใจคนที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ เขาหวงอธิป เขาไม่อยากให้อธิปคิดถึงใครยามที่กำลังกอดเขาแบบนี้ ไม่อยากให้อธิปใช้เขาเป็นตัวแทนใคร…อธิปเป็นของเขา…ของเขาคนเดียว…
“…ข…ขวัญอยู่นี่ อ๊ะ! อย่าดูคอมฯนะ…อื้อ!!” จอมขวัญครางสะท้านเมื่อถูกอีกฝ่ายกระแทกกระทั้นไม่ยั้ง แต่ก็ยังพยายามเอื้อมมือไปกดปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่อธิปกลับใช้แขนข้างหนึ่งรั้งเอวเขาเอาไว้ให้สะโพกแนบสนิท ส่วนมืออีกข้างรวบข้อมือทั้งสองข้างของจอมขวัญเสียอยู่หมัด
“อย่า…พ…พี่โต…อื้อ! ขวัญจะปิด…”
“ไม่ให้ปิด เด็กนิสัยไม่ดี แอบดูหนังโป๊ พี่จะลงโทษให้เข็ด…อ๊า…”
“ขวัญเปล่า…อ๊ะ! ขวัญไม่ได้อยากดูนะ…อื้อ! ปล่อยขวัญ อื๊อ!!!” สองแรงที่ต่อต้านกันและกัน ฝ่ายหนึ่งพยายามดึงรั้งให้สะโพกกระชั้นชิดเพื่อฝากฝังแท่งกายร้อนผ่าวเข้าสู่ภายใน ในขณะที่อีกฝ่ายพยายามจะถอยหนีเพื่อไปปิดจอคอม การยื้อยุดทั้งๆที่กายยังเชื่อมสนิทถึงกันจึงพุ่งพล่านไปด้วยความรักความใคร่เหลือประมาณ
‘おぉ! すげぇ…うーっ!!’
“ได้ยินมั้ยของขวัญ ผู้ชายในนั้นมันพูดว้าทั้งรัดทั้งตอด…อ๊า...”
“ไม่…ป…ปล่อยขวัญ…” คนถูกรวบทั้งมือ รวบทั้งเอวพยายามขยับกายหนี แต่อธิปแข็งแรงกว่า มาถึงตรงนี้จอมขวัญเริ่มโทษตัวเองที่ไม่รู้จักออกกำลังกาย ก็เลยสู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้ มือของเขาสองข้างหมดทางช่วยตัวเองเพราะถูกอธิปรวบด้วยมือแค่ข้างเดียว แถมร่างกายของเขายังถูกแรงของอีกฝ่ายกดลงกับโต๊ะ หนำซ้ำเอวก็ถูกล็อกด้วยแขนอีกข้างของร่างสูง จอมขวัญหมดสิทธิ์หลุดไปจากอ้อมแขนนี้โดยสิ้นเชิง
‘やっ…だめっ!...あぁ! あ!…いっちゃ…’ จอมขวัญเบิกตาโพล งเมื่อนักแสดงในหนังโป๊กระแทกสอดถี่ยิบ เขารู้ว่าอีกแค่อึดใจเดียวอธิปต้องทำตามแน่ๆ
“ไม่…ไม่นะพี่โต…อย่า…อ๊ะ! อ๊า! อ๊า!!!” อธิปใส่แรงทั้งหมดลงกับช่องทางร้อนผ่าวที่ตอดรัดเขาไม่หยุด ตอนแรกเขาแค่อยากแกล้งคนรัก แต่เมื่อลองแกล้งดูแล้วกลายเป็นติดใจกับเสียงร้องครางปฏิเสธเขาเสียนี่
… การได้ขัดใจจอมขวัญในเวลาแบบนี้ ยิ่งทำให้อารมณ์กระชั้นจนแทบกลั้นเอาไว้ไม่อยู่…
อธิปกระแทกกระทั้นรุนแรง ยิ่งฝังกายลงแนบแน่นกับร่างของจอมขวัญเท่าไหร่ ก็เหมือนจะยิ่งถูกความปรารถนาฉุดรั้งให้อยากฝังลงลึกกว่าเดิมทุกทีไป เสียงครางกระเส่าทั้งของจอมขวัญและจากในคอมพิวเตอร์ดังผสมปนเป แต่น่าแปลก ที่หูของอธิปกลับเลือกรับเสียงครางของคนรักเท่านั้น เขาก้มลงฝั่งเขี้ยวลงกับซอกคอขาวเมื่อกระแทกอัดแท่งกายร้อนเข้าสู่ช่องทางคับแคบแล้วปลดปล่อยความชุ่มฉ่ำขาวขุ่นออกมาจนหมดสิ้น
“อ๊า!!!” จอมขวัญเกร็งเฮือกไปทั้งตัวเมื่อถูกสอดกระแทกจนผลักเขาขึ้นสูงราวกับจะลอยขึ้นสวรรค์ แก่นกายของเขากระตุกฉีดไอร้อนออกมาจนเปรอะโต๊ะทำงาน ในขณะที่ช่องทางด้านหลังตอดตุบจนรับรู้ถึงความแข็งแกร่งของอธิปที่ยังฝากฝังอยู่ภายใน
ร่างโปร่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างเหนื่อยอ่อน หูเขาดับไปแล้ว ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก แต่ต้นคอที่ชื้นเหงื่อก็ยังรับรู้ถึงลมหายใจร้อนๆของคนที่ฟุบหน้าลงกับหลังของเขา ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นรอยจูบเบาๆแทน
“พอแล้วนะ…ขวัญเหนื่อย” จอมขวัญได้แต่หลับตาพูด
“ในคอมฯ เขาต่อยกสองกันนะ” อธิปแซว จนคนรักต้องลืมตาขึ้นหันกลับมามองเขาตาขวาง ร่างสูงหัวเราะอารมณ์ดี เมื่อเห็นจอมขวัญเอื้อมมือไปกดหยุดเล่นไฟล์ตามด้วยการกดปิดจอคอมพิวเตอร์เสียเลย
“ไม่ต้องดูเลย”
“ใครกันแน่ที่ดู ของขวัญไม่ใช่เหรอที่แอบพี่ดูตั้งแต่แรก”
“ก็!...” จอมขวัญจะเถียง แต่รู้ดีว่าเถียงยังไงก็เข้าตัว เพื่อนแค่เอามาฝากเขาเอาไว้ แต่ไม่ได้บอกว่าให้เขาดูเสียหน่อย มันผิดที่เขาเอง ที่อยากรู้อยากเห็นจนเปิดดูแบบนี้
“ไม่รู้ล่ะ! พรุ่งนี้ขวัญจะเอาไปคืนไอ้ฟู! จะเตะมันด้วย!!” โทษฐานเป็นเพื่อนกันประสาอะไร เอาระเบิดมาฝากไว้แบบนี้ อย่างงี้เรียกเพื่อนรัก หักเหลี่ยมโหดชัดๆ
“ถ้างั้น…คืนนี้ต้องรีบดูให้จบน่ะสิ”
“ใครจะดูด้วย?!! ไม่นะ! พี่โต! ไม่เปิดแล้ว!! อ๊ะ!!” จอมขวัญร้องโวยวายเสียงลั่น แต่อธิปเอื้อมมือไปกดเปิดจอคอมพิวเตอร์ ตามด้วยกดเปิดเล่นไฟล์ต่อ แล้วดึงคนรักลงนั่งทับตักบนเก้าอี้ทำงาน
“ไม่ดูได้ไง เกิดพรุ่งนี้เพื่อนถามว่าสนุกรึเปล่า แล้วจะตอบถูกเหรอ…ไม่เป็นไรนะของขวัญ เดี๋ยวพี่ดูเป็นเพื่อนเอง…อืม…” ชายหนุ่มครางต่ำเมื่อเขาบังคับกดสะโพกคนรักให้แนบแน่นลงกับความแข็งขืนที่ตั้งสวน จอมขวัญตาเหลือก ไม่คิดว่าอธิปจะหื่นถึงขนาดนี้ แต่เขาห้ามอีกฝ่ายไม่ไหวแล้ว สะโพกถูกบังคับให้ขยับขึ้นลงจนเขาได้แต่หลับหูหลับตาร้องครางผะแผ่ว สองมือกำจิกลงกับลาดไหล่แข็งแรงของคนรักแน่น ทั้งวาบหวามทั้งแค้นเคืองไปในอารมณ์เดียวกัน
…คอยดูเถอะไอ้ฟู!!! กูโดนขนาดนี้!! กูจะเอาคืนให้สาสมกับของฝากของมึง!!!!!!...
FIN
สวัสดีวันสิ้นปี และอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเข้าปีใหม่แล้ว เอาของขวัญและพี่โตมาส่งท้ายปีเป็นของขวัญสำหรับทุกๆคนค่ะ
ปีหน้า ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวอีกปีนะคะ
ขอบคุณมากมายสำหรับปีนี้ ขอบคุณคนอ่าน คนห่วงใย คนคิดถึง และแอดมินบอร์ดมากๆค่ะ
ขอบคุณสำหรับการอยู่เคียงข้างบัวอย่างอบอุ่นมาอีก 1 ปี :pig4:
สวัสดีปีใหม่ 2557 จ้า :L2:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยย ของขวัญเหนื่อยมั้ยลูก555555
ทำไมพี่โตยิ่งแก่ยิ่งหื่นคะเนี่ย อร้ายเขิน
ขอตอนพิเศษน้องถ้วยฟูกับพี่ธันผัวโหดด้วยคะ กร๊ากกกกกกกกกกก :m20:
-
มาตรการพี่ธันว์เด็ดขาดมาก ก็ถ้วยฟูซุกซนซะขนาดนี้ 555
พี่โตหื่นมากกกกกกกกก รอของขวัญแกล้งพี่โตกลับคืนบ้างนะคะ :mew3:
-
ถ้วยฟูหางานให้เพื่อนจริงๆ สงสารของขวัญ อิอิ พี่โตจัดหนัก
-
:m25:
น้องฟูมาเอารางวัลจากพี่ ทำดีมากน้องงงง แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ฟินได้อีก เลือดจะท่วม
ของขวัญก็นะ ยังจะหวงอีก น่ารักชะมัดแล้วพี่โตจะไปไหนรอดดดด
-
ของฝากระทึกใจมากค่ะน้องถ้วยฟู :z1:
พี่โตแอบชอบนะเนี้ยยย อิอิ
-
อุกรี๊ดดดด พี่โตกับของขวัญ
เค้าเล่นกันแบบนี้เลยเรอะ กร๊ากกก
พี่โตร้ายมากอะ
ของขวัญพรุ่งนี้ไปจัดถ้วยฟูหนักๆเลยนะ ฮ่าๆๆ
ส่งของกลางให้พี่ธันด้วยยิ่งดี จะได้เท่าเทียมกัน กร๊ากก
ขอบคุณพี่บัวมากค่ะ
สุขสันต์วันปีใหม่นะคะ
-
ของขวัญน้าของขวัญ
ถ้วยฟูก็บอกแล้วว่าเป็นของผิดสำแดง ก็ยังอยากดูอีก
-
รักพี่โตของขวัญ
:กอด1:
-
:m25: ตายอย่างสงบ เลือดหมดตัวแล้ว
-
:jul1: :jul1: :jul1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฝากทีเพื่อนขาสั่นเลยนะถ้วยฟู
-
ขอบคุณที่มาอัพค่ะ
พี่โตหื่นอะ 5555 5 พี่ธันก็โหดไปนะนั่น
เข้าขั้นหวงถ้วยฟูสุดๆ
นี่ชักจะลืมๆเรื่องนั้นไปละ
สงสัยต้องกลับไปอ่านอีก
Happy new year นะคะ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากเห็นถ้วยฟูโดนบ้างเพื่อความสะใจ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :hao3: :heaven :heaven
-
:hao6: :hao6: :hao6:
พี่โตหื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ปล.อยากเจอพี่จักกะทรงพลค่า :hao3:
-
โฮกกกกกกกกกกกกก :m25: :m25: :haun4: :haun4:
ร้อนแรงมว้ากกกกกกกกกก
พี่โตเบาๆนะค่ะ เดี๋ยวของขวัญลุกไม่ไหว คุคุ
อยากเห็นของขวัญเอาคืนน้องถ้วยฟู :hao7:
-
ตลกพี่ธัน หลอกถ้วยฟูได้เนอะ วันตรวจกระเป๋า!!! :laugh:
แต่กรรมดันไปตกที่ของขวัญซะงั้น ว่าแต่ที่บอกว่าเอาคืนเป็นเท่าตัวนี่อยากรู้ง่า
ถ้วยฟูตายแน่ๆอ่า คราวก่อนในอ่างอาบน้ำนี่แบบว่า...แอบสงสารและสะใจไปพร้อมๆกัน :-[
ขอบคุณมากๆสไหรับตอนพิเศษน่ารักๆนะครับ :pig4:
+1 HNY ครับ
-
:oo1:ทำให้อยากอ่านถ้วยฟูตอนโดนตรวจกระเป๋ามั่งเลยนะเนี่ย 55555
-
แอร๊ย พี่โต หื่น 5555 :z1:
-
เสียเลือดรับปีใหม่ :m25:
แต่ไม่เป็นไรเค้ายอม :m10:
ปล. พี่โตหื่นมว๊ากกก
-
5555 กิฟฟุต้องไปยุพี่ธัณ แล้วล่ะ คึคึ
-
ของฝากถูกใจมากค่ะ :m25: :m25: :m25: :m25: สวัสดีปีใหม่ มีความสุขทุกคนนะคะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
รอน้องกิฟฟุเอาคืนน้องถ้วยฟู :hao6:
มีความสุขปีใหม่ทุกคนนะคะ :กอด1: :L1: :pig4:
-
เป็นของขวัญปีใหม่ที่ถูกใจที่สุดค่ะ :impress2:
ขอบคุณคุณบัวมากค่ะ สวัสดีปีใหม่ขอให้มีแต่ความสุข สุขภาพแข็งแรง ร่ำรวยๆ :L2:
ปล รอกิฟฟุเอาคืนถ้วยฟู :z1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
สงสารของขวัญเจอพี่โตจัดเต็มเลย :hao6:
อยากให้ถ้วยฟูโดนด้วยเลย แบบกรรมนั้นคืนสนองไรงี้ ฮา
สุขสันวันปีใหม่2557 คะ
-
ย๊ากกกกกก เล่นกันแบบนี้เลยหรอ
ฟูตั้งใจแกล้งขวัญแน่เลย
-
พี่โตหื่นจัง แต่เราชอบ :katai2-1:
ถ้วยฟูกับพี่ธันว์น่าจะมีแบบนี้บ้าง :hao7:
-
ของฝากทำพิษ
-
กิฟฟุร้ายมากนะ! แต่พี่โตร้ายมากกว่า :mew3:
ถ้าของขวัญจะเอาคืนก็วาเลนไทน์ที่จะถึงนี่เลย เอ๊ะ! หรือวันเด็กก่อนดี! ^^
-
ของฝากอย่างเด็ด สวัสดีปีใหม่นะคะ
-
กิฟฟุร้ายมากนะ! แต่พี่โตร้ายมากกว่า :mew3:
ถ้าของขวัญจะเอาคืนก็วาเลนไทน์ที่จะถึงนี่เลย เอ๊ะ! หรือวันเด็กก่อนดี! ^^
หนับหนุนนน
เห็นด้วยยยยยยย อิอิ
-
เจอถ้วยฟูไป จอมขวัญเรียบร้อยไปเลย
-
ถ้วยฟูทำดีมากกกก ทำดีแบบนี้ต้องได้รางวัลนะคะ จัดพี่ธันให้ถ้วยฟูไปเลยค่ะซัก 3-4 ยก(น้องกิฟฟุฝากมา) 555
-
อุต๊ะ ของฝากทำให้เป็นเรื่อง ก๊ากกกกกกกกกกกกกก :haun4:
-
โอ๊ยยย ขำทั้งของขวัญทั้งถ้วยฟู 5555
สวัสดีปีใหม่ค่าา
-
เพิ่งรู้ว่าที่ตัวเดินเรื่องในหนังโป๊มันพูดแบบนั้นนะเนี่ย
ถ้าพี่โตไม่แปลให้ฟังคงไม่รู้ :hao6:
แต่พี่โตหื่นมาก ไม่คิดว่าพี่โตจะชอบแบบนี้
เห็นของขวัญเป็นแบบนี้แล้วอยากจะรู้จริงๆว่าถ้วยฟูกับอิพี่ธันจะเป็นยังไง :laugh:
-
555 ของฝากจากถ้วยฟูแผลงฤทธิ์ซะแล้ว
-
ของขวัญเอาของผิดสำแดงค์กลับบ้านด้วย ช่างกล้า แต่พี่อธิปบทนี้ก็ดิบเถื่อนทิ้งมาดคุณชายไปชั่วคราว ถูกใจเเจ้มาก บอกเลย :hao7:
สุขสันต์วันปีใหม่เช่นกันค่ะ มีความสุขมากๆ นะคะ
-
ก๊ากกกก
จำไว้นะของขวัญ โทษขอการรับของผิดสำแดง
จัดหนักอย่างเดียวนะขอรับ
-
เข้ามาอ่าน รับปีใหม่ อิอิ ขอบคุณค่ะ
-
:m20: โอ้ยฮาาาาา ถ้วยฟูโผล่มาทีไรทำจอมขวัญป้ำเป๋อๆทุ้กกกกที55555
ถ้วยฟูตลกตลอดอ่ะ ขำพี่ธันด้วย หลอกไปได้ วันตรวจกระเป๋า555555
อั้ยยยย คู่จอมขวัญ อธิปหวานซะจนเลือดพุ่งเลยนะ :pighaun:
อยากให้รวมเล่มตอนพิเศษจริงๆ ฮาา
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษฟินๆค่ะ +1 :mew1:
-
อั๊ยย่ะ ของฝากแผลงฤทธิ์
อยากบอกว่า...ปกติไม่เห็นต้องใช้ก็ได้ทั้งสองคู่
ของขวัญงานหนักหน่อยที่พี่โตจับพิรุธได้ง่าย
แถมพี่ท่านดันติดใจซะด้วย ฮ่าๆ
ส่วนถ้วยฟู...ลั้ลลาขนาดนั้น มันก็น่าหวงอยู่นะ
ตาธันวาคงไม่อยากปล่อยคลาดสายตาด้วยซ้ำ ^^"
แนะนำของขวัญ...วันอยากเอาคืน
ป้าว่าเอาของไปฝากคืนที่พี่ธัน...มันก็ไม่เลวนะ เอิ๊กๆ
สุขสันต์วันปีใหม่...ทั้งคนเขียน คนอ่าน นะคะ
ขอบคุณที่พาเด็กๆ มาให้ติดตามความเคลื่อนไหวอยู่ทุกบ่อย แก้คิดถึงเนาะ ^^
-
โอยของขวัญจะน่ารักเกินไปแล้วนะ กรี๊ด
-
ของฝากจากถ้วยฟู หุหุ ตอนพิเศษเรียกเลือดอีกแล้ว ^^
Happy new year 2014 นะคะ
-
ช่างเป็นของฝากที่ร้อนแรงซะจริง ๆ
พี่โตต้องคืนกำไรให้พี่ธันด้วยนะเออ
ว่าแต่ครอบครัวธัน-ฟู ทำไมมันฮาอย่างนี้ ขนาดพี่ธันเฮี้ยบฟูยังกล้าเกเร
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๗ จ้า
-
เลือดอาบกันเลยทีเดียว :haun4: :pighaun:
-
เดาตั้งนานว่ามันคืออะไร
แต่พอบอกว่าเป็นเฟชไดร์ก็เดาได้ว่าเป็นหนังแบบว่า
ส่วนเป็น ช-ช นี่ตกใจยิ่งกว่าอะไร นึกว่า ช-ญ ซะอีก
อันนี้บ้านแตกของจริงแน่
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ถ้วยฟูทำดีมาก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบพี่โตเวอร์ชั่นเถื่อนจังเลย กรี๊ดดดดดดดดดดดดด :m25:
ของขวัญน่าร๊ากกกกกกกกกกก ขนาดหนังโป๊ยังหวงพี่โตเลย 555
ขอบคุณน้องบัวมาก ๆ เลยจ้า ขอมีความสุขมากมายเช่นกันจร้า :กอด1: :L2:
-
ต้องขอบคุณถ้วยฟูเลยนะเนี่ย :haun4:
-
อยากรู้สภาพของถ้วยฟูอ่ะ :o8: :oo1:
-
พี่โตต้องไปขอบคุณถ้วยฟูด้วยนะ
-
เอาไปคืนต่อหน้าพี่ธันเลย เดี๋ยวก็รู้ว่าเป็นยังไง
ขนาดปกติยังตรวจยิบซะขนาดนั้น :hao6:
-
อ๊าาาาาา~~~ นายปวินโผล่มาแย่งซีนและจุดฉนวนตลอดๆ
ไม่รู้จะสงสารหรือขำของขวัญดีอ่ะ แต่พี่โตนี่สุดยอดอ่ะ อัพเลเวลความหื่นขึ้นเรื่อยๆ เลย
จะมีตอนถ้วยฟูถูกค้นกระเป๋ามาบ้างไม๊น๊าาาา??
-
ของฝากมันช่างทำร้าย (?) ของขวัญซะจริงๆ
แต่มันกลับทำให้รู้ว่าแท้จริงแล้ว พี่โตหื่นขั้นสุดยอด ฮ่าๆๆๆๆ
สวัสดีปีใหม่ค่า ขอให้คนเขียนมีความสุขมากๆ นะคะ ^^
-
แทนที่ถ้วยฟูจะโดนทำโทษ กลายเป็นของขวัญโดนซะเอง
-
ไม่นาน ไอ้ถ้วยฟูตัวแสบมันก้อจะโดนแบบนี้ 55++
-
พี่โตหื่นมากกกกก
-
อื้อหือออออ พี่โตตตตต เล่นมากๆระวังของขวัญช้ำในน้าา~~ :hao6: ถ้วยฟูทำดีมาก o13 กร๊ากกกกกกกก
-
:man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
ขอบใจมากนะถ้วยฟู ฮามากอ่ะ 555555555555555555555
โดยเลยของขวัญ พี่อธิปก็ใช่ย่อย
-
ไม่รู้จะเมนท์อะไรเลย นอกจาก ..กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่โตหื่นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แอบสงสารเล็กน้อยกับของขวัญ
ดีใจ พี่ธันกับถ้วยฟูโผล่มาด้วยอะ แต่รีเควสขอเต็มๆได้มั้ยคะ ว่าถ้วยฟูกลับไปจัดการยังไงกับพี่ธัน
-
o13
-
อยากบอกว่าเป็นของขวัญปีใหม่ที่สุดยอดมาก :hao6:
สุขสันต์วันและปีใหม่ ๆ ค่า
:katai3:
-
น้องถ้วยฟูเพราะอาการไม่เต็มเต็งของน้อง
มันน่ารักซะจนพี่ธันหวงสุดๆไปเลย
แต่พี่โตหื่นมากไปป่ะเนี่ย
หาเรื่องแกล้งของขวัญตลอดๆ
ของขวัญก็หึงก็หวงแม้แต่คนในคลิปก็ไม่อยากให้พี่โตมอง
-
:กอด1:
:L2: :pig4:
-
ขวัญต้องเอาคืนให้หนักนะคะ เอาแบบ น้องฟูเดินไม่ไหวสักห้าวันไปเลย :z1:
พี่โต นี่แกล้งเอามัน(ส์) จริงๆนะคะ :hao3:
-
:jul1: :jul1:
55555 ซวยด้วยความอยากรู้ อย่าโทษฟูนะค่ะของขวัญ
อยากดูเอง น้าาาาา
-
โอยยย จบปีได้ฟินมากเลย
สวัสดีปีใหม่ค่า
-
ถ้วยฟูทำเรื่องซะแล้ว..ส่วนงานนี้อิพี่โตเนียนสุดอ่ะ
-
ฮาถ้วยฟูโดนพี่ธันหลอก
ขวัญจะมีแรงไปเอาคืนไหวหรอ
-
สนุกมาก ไม่ผิดหวังจริงๆที่เข้ามาอ่าน
ตอนพิเศษก็เยอะด้วย ฟินนนนน~~~~~~~~~~
-
เป็นของฝากที่สุดยอดมากเลย นายปวิน ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ เพื่อนของขวัญน่ารักจริง ๆ อย่างนี้พี่โตน่าจะไปตบรางวัลให้อย่างงามนะเนี้ย
-
:L2:
ปล. ดูท่าโตจะชอบของฝาก (ฝัง) นะ ต่อไปจะหามาเองรึเปล่านี่
-
ฮาอะ อิอิ
-
แหม พี่โตแอบหื่นนะเนี่ย ของขวัญทำใจนะ คราวนี้ของขวัญเป็นคนเริ่มเองอ่ะ :laugh:
-
สุดยอดของฝาก!!!
ที่จริงถ้วยฟูน่าจะลองให้พี่ธันค้นเจอบ้างก็น่าจะดี เปิดดูด้วยกัน ถือเป็นการทำกิจกรรมร่วมกันในครอบครัว :z1:
-
นานๆพี่โตจะแสดงอาการหื่นๆมาให้เห็น ต้องขอบใจถ้วยฟูซิของขวัญ
-
รัก รัก รัก ของขวัญ พี่โต ป้าพัชรี พี่จักร ลุงชัย หนูเข้ม หนูข้าว หนูขนม ทรงพล ถ้วยฟู ตัวละครทุกตัวที่โลดแล่นอยู่ใน จอมร้าย ขอบใจน้องบัว ที่สร้างเรื่องราว ความรัก ความอบอุ่น ในครอบครัว เหมือนมีชีวิต รัก และขอติดตามผลงาน ตลอดไป
-
ของขวัญกับอธิปนี่แอบร้อนแรงเหมือนกันนะเนี่ย
อยากอ่านคู่ของทรงพลกับจักรกฤษณ์จัง
สองคนนี้จะลงเอยกันมั้ยอ่ะ
อยากอ่านคู่นี้ๆๆๆๆ
แก๊งละครหลังข่าวก็ยังน่ารักเหมือนเดิมอีก
ชอบมากๆๆๆ :mew1:
-
รักเรื่องนี้ ><
มันอบอุ่นมากกก
ของขวัญเป็นคนที่โชคดีมากจริงๆ ที่มีครอบครัวที่รัก และพร้อมจะให้อภัยขวัญเสมอ
แล้วยังมีพี่โต ที่คอยอยู่เคียงข้าง ไม่ว่าขวัญจะเป็นยังไง
อ่านจบแล้วโลกสดใสสุดๆ
ขอบคุณนะคะ ที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้ให้ได้อ่าน
ปล. เอาจิง เราอ่านไปแล้ว ก็แอบจิ้น ทรงพล กะ จักรฤษณ์ นะคะ :haun4:
อยากจะให้คนแต่ง แต่งเรื่องแยก พลจักร เง่าะ อิอิ :hao6:
-
จอมร้าย
ตอนพิเศษ…คู่เวรคู่กรรม
……………………………
“น้องเข้ม น้องข้าว คุณพ่อมารับแล้วครับ”
เสียงคุณครูสาวที่วันนี้มีหน้าที่ประจำอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน ร้องเรียกหาสองเด็กชายนามสกุลวิมลกิตติที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ในสนามหญ้าด้านช้างโรงเรียน สองเด็กเจ้าของชื่อหันมองตามเสียงเรียกก่อนจะเผยยิ้มกว้างเมื่อเห็นบิดายืนรออยู่ข้างคุณครู
“คุณพ่อมารับแล้ว กลับบ้านได้แล้วครับ” คุณครูเอ่ยสำทับอีกรอบพร้อมกับกวักมือเรียก สองเด็กชายจึงรีบวิ่งออกจากสนามหญ้าไปคว้ากระเป๋าที่วางกองกับพื้น แล้วรีบถลาเข้ามาหา
“พ่อ สวัสดีครับ”
สองพี่น้องเด็กชายเข้มและเด็กชายข้าวยกมือไหว้บิดาโดยพร้อมเพรียง จักรกฤษณ์เพียงพยักหน้ารับสั้นๆ ก่อนจะคว้ากระเป๋านักเรียนของลูกชายคนกลางมาถือเอง ส่วนลูกชายคนโตนั้น โตพอที่จะรับผิดชอบกระเป๋าที่บรรจุหนังสือสองสามเล่มได้แล้ว
“พ่อ วันนี้น้องขนมเป็นยังไงมั่ง”
เด็กชายข้าวเงยหน้าร้องถามถึงน้องชายคนเล็กที่ยังคงอ้อแอ้และเดินเตาะแตะ อายุยังไม่ถึงเกณฑ์เข้าโรงเรียน
“ก็เหมือนเดิมนั่นล่ะ ลาคุณครูซะ จะได้กลับบ้าน” จักรกฤษณ์ตอบเหมือนเดิมอย่างทุกวัน เพราะเจ้าสองพี่น้องชอบถามถึงความเป็นไปของน้องเล็กคนสุดท้องทุกวัน ทั้งๆที่กลับบ้านไปก็เห็นหน้ากันแล้วแท้ๆ
ทั้งเด็กชายเข้มและเด็กชายข้าวหันไปยกมือไหว้คุณครู ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ผู้ปกครองอีก 3 คนเข้ามารับลูกหลาน คุณครูสาวเพียงคนเดียวจึงได้แต่ผงกศีรษะรับการไหว้ลาของสองเด็กชายเพียงสั้นๆ ก่อนจะหันไปสนใจผู้ปกครองคนอื่นๆ
จักรกฤษณ์เห็นลูกลาครูแล้วเรียบร้อย ก็พาเด็กชายทั้งสองเดินออกจากโรงเรียน ทว่าสายตาของชายหนุ่มก็ดันเหลือบไปเห็นเด็กชายที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาดีทั้งๆที่ไม่ได้เป็นเพื่อนของลูกชายทั้งสองคนของเขาแต่อย่างใด กำลังเดินออกจากโรงเรียนพร้อมกับผู้ชายที่เขาไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย
…เด็กชายคนนั้น…
…เขาจำได้ว่าคือเด็กชายที่ทรงพลเคยแนะนำให้เขารู้จักว่าชื่อ ‘โรม’ มีศักดิ์เป็นหลานลุงของทรงพล และเกิดจากผู้หญิงที่ชื่ออัญญิกา…
แต่คนที่มารับเด็กชายคนนั้นออกจากโรงเรียนไม่ใช่ทรงพล?!!...
จักรกฤษณ์หันกลับไปมองที่คุณครูสาวซึ่งกำลังชุลมุนอยู่กับฝูงผู้ปกครองที่มารับลูกหลานจนไม่ทันสังเกตว่ามีนักเรียนคนหนึ่งของโรงเรียนเดินออกจากโรงเรียนพร้อมกับชายแปลกหน้า!!!
“เฮ้ย!!” ไวกว่าความคิด จักรกฤษณ์ที่สองมือจูงลูกชายทั้งสองก้าวเข้าไปเรียกชายแปลกหน้าคนนั้นทันที
“ครับ?” ชายคนนั้นหันกลับมาพร้อมกับเด็กชายโรม
“เรียกผม?” เขามองหน้าจักรกฤษณ์ที่กำลังหงิกงอ เหมือนยักษ์วัดแจ้งวัดโพธิ์
“แกจะพาเด็กไปไหน?!” จักรกฤษณ์ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมมาตั้งแต่สมัยไหน ดังนั้นสมัยนี้ที่แม้จะมีลูกถึงสาม แต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยลดราวาศอก เขาตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงดุดันไม่แพ้หน้าตา พลางปรายสายตาลงมองเด็กชายที่ถูกอีกฝ่ายจูงมืออยู่
“อ๊ะ! คุณลุง…ที่เป็นเพื่อนกับลุงพล” เด็กชายโรมเห็นหน้าบูดบึ้งมู่ทู่ของจักรกฤษณ์ก็นึกออกทันที เขารีบยกมือไหว้จักรกฤษณ์ตามที่ทรงพลเคยสั่งมาว่าถ้าเจอหมีให้แกล้งตาย แต่ถ้าเจอผู้ชายที่ชื่อจักรกฤษณ์ วิมลกิตติต้องรีบทักทาย!
“ไม่ใช่เพื่อน!” จักรกฤษณ์หันไปขึ้นเสียงกับเด็กชายที่อายุน้อยกว่าเขาเกือบสามรอบอย่างลืมตัว แต่พอเห็นเด็กชายจ้องเขาตาแป๋ว ชายหนุ่มจึงต้องดุนลิ้นกับกระพุงแก้มแก้เก้อ ก่อนจะปรับน้ำเสียงให้เย็นลงเล็กน้อยแล้วตั้งคำถามกับเด็กชายโรมใหม่
“…แล้ว…แล้วนี่ลุงของเราไปไหน”
“ทรงพลไม่ว่าง เขาก็เลยให้ผมมารับครับ” ชายหนุ่มร่างสูงผู้เป็นชายแปลกหน้าของจักรกฤษณ์ตอบคำถามแทน
“แล้วคุณเป็นใคร?!!” จักรกฤษณ์หันมาถามด้วยน้ำเสียงดุเข้มเช่นเดิม
“ผมเป็นเพื่อนของทรงพล…” ชายแปลกหน้าตอบ มือล้วงเข้าไปในเสื้อสูทก่อนจะหยิบนามบัตรออกมาหนึ่งใบ
“ถ้าคุณไม่เชื่อ นี่ชื่อผม นที อาชาอาจ เป็นเพื่อนของทรงพล โทร.ถามทรงพลดูก็ได้ หมอนั่นติดงานอยู่ต่างจังหวัด และให้ผมมารับโรมกลับบ้าน” จักรกฤษณ์มองคนพูดอย่างไม่วางใจ ก่อนจะดึงนามบัตรที่อีกฝ่ายยื่นให้มาดู เขากวาดตาดูเพียงคร่าวๆ ก็พอจะนึกออกถึงต้นตระกูล รากเหง้า และฐานะของอีกฝ่ายที่ถูกระบุอยู่บนนามบัตร
…นที อาชาอาจ… ลูกชายคนโตของเสี่ยสมภพ มาเฟียระบบขนส่งของภาคตะวันออก…
ชื่อเสียงของตระกูลอาชาอาจโด่งดัง แต่จักรกฤษณ์ที่ทำงานในส่วนของภาคบริการอย่างโรงแรมนั้น ยอมรับตามตรงว่าไม่เคยเห็นหน้านที อาชาอาจมาก่อน และไม่เคยสนใจหน้าตาเจ้าของชื่อที่ปรากฏตามสื่อเสียด้วย!!
“โทร.หาทรงพลสิครับ จะได้รู้แน่ชัดว่ามันให้ผมมารับโรมจริงๆ” ชายแปลกหน้าที่ยื่นนามบัตรของ ‘นที อาชาอาจ’ ให้เขายังคงย้ำอีกครั้งด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มกวนโทโสเหมือนทรงพลไม่มีผิด!!
จักรกฤษณ์ยื่นนามบัตรคืน ก่อนจะก้มลงหาเด็กชายโรมที่ยังมองเขาตาแป๋ว
“เราน่ะ รู้จักกับหมอนี่จริงรึเปล่า”
“รู้จักครับ” เด็กชายโรมพยักหน้ารับ ก่อนจะเงยหน้าชายที่ยังจูงมือเขาอยู่
“ลุงหนึ่งเป็นเพื่อนกับลุงพล ลุงหนึ่งมาเที่ยวที่บ้านบ่อยๆ บางทีก็นอนค้าง…อุ๊บ!” เด็กชายยังเล่าไม่ทันจบ มืออีกข้างของ ‘นที อาชาอาจ’ ก็เอื้อมมาปิดหมับ
“ลุงพลไม่ชอบให้เล่าเรื่องในบ้านให้คนนอกฟังนะโรม” เขาว่าอย่างนั้น ท่ามกลางสายตาจับผิดของจักรกฤษณ์ที่ยังมองเขาไม่วางตา
เด็กชายโรมยอมปิดปากเงียบ จักรกฤษณ์เลยต้องหันกลับมามองหน้าคนที่แนะนำตัวเองว่าชื่อ ‘นที’
“ถ้าคุณอยากรู้อะไร โทร.ไปถามทรงพลเองเลยดีกว่าครับ ผมจะยืนรออยู่ตรงนี้ จนกว่าคุณจะมั่นใจให้ผมพาโรมกลับ” สมกับเป็นเพื่อนไอ้ทรงพลคนที่เขาไม่ชอบขี้หน้า ชอบรังควาญให้เขาหงุดหงิด
…กูจะไปโทร.หาไอ้ทรงพลได้ยังไง! ในเมื่อกูไม่มีเบอร์มัน!!!...
“กูไม่โทร. แต่ถ้ามึงตุกติกอะไร กล้องวงจรปิดของโรงเรียนก็จับภาพมึงไว้ได้หมดแล้ว!!” ชายหนุ่มหน้าดุบ้านวิมลกิตติพูดเสียงแข็งอย่างจริงจัง แล้วโบ้ยหน้าไปทางกล้องวงจรปิดที่ถูกติดอยู่เหนือเสาประตูของโรงเรียน นทีมองตามแล้วได้แต่ยักไหล่ไม่ยี่หระ
“ถ้าอย่างนั้น ผมก็กลับได้แล้วสินะครับ” เขาถามเสียงยียวน จักรกฤษณ์จึงพยักหน้าส่งๆ เขามองตามไปจนถึงรถยนต์คันหรูที่ ‘นที อาชาอาจ’ พาเด็กชายโรมขึ้น ชายหนุ่มท่องป้ายทะเบียนรถจนขึ้นใจ กระทั่งรถคันนั้นหักหัวเลี้ยวออกจากฟุตบาธหน้าโรงเรียน
“พ่อ…พ่อ…” มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่ลูกชายกระตุกมือเขา
“กลับบ้านกันเถอะ”
“อืม…” เขาได้แต่รับคำ แล้วจูงมือลูกชายทั้งสองไปที่รถยนต์ที่จอดอยู่ ทว่าจิตใจก็ยังไม่สงบนัก เพราะเอาแต่คิดถึงเรื่องที่มีคนอ้างตัวว่าเป็น ‘นที อาชาอาจ’ มารับเด็กชายโรมกลับบ้าน จักรกฤษณ์ส่งลูกชายขึ้นรถเรียบร้อยก็หยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองขึ้นมาเซิร์จหารูป ‘นที อาชาอาจ’
ทันทีที่รูปปรากฏ ชายหนุ่มก็ได้แต่ถอนหายใจพรู แล้วตัดใจเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงตัวเอง ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ
…อย่างน้อย ‘นที อาชาอาจ’ ก็เป็นตัวจริง…
…และเรื่องที่ทรงพลไหว้วานให้มารับหลาน ก็คงจะเป็นเรื่องจริง ไม่มีอะไรต้องห่วง…
…ใช่ ไม่มีอะไรต้องห่วง…
…แล้ว…เขาจะไปห่วงลูกหลานคนอื่นทำไมวะเนี่ย!!!!...
…หนำซ้ำยังเป็นหลานไอ้ทรงพลซะอีก!!! นี่กูทำอะไรลงไป!!!!!...
…………………………………….
บางที จักรกฤษณ์อาจต้องเลิกนิสัย ‘ห่วงลูกหลานคนอื่น’ ในเร็ววัน เพราะถ้าหากเขายังห่วงแบบนี้ อาจเป็นประเด็นให้ใครบางคนโทรศัพท์มาหัวเราะเยาะเขาเล่นในช่วงเวลาเดียวที่เป็นเวลาส่วนตัวของชีวิตพ่อลูกสาม
…เวลาก่อนนอน…
…ไอ้ทรงพลมันโทร.มาถูกเวลาฉิบหาย!! กวนประสาทเขาก่อนนอน!!!!...
‘ได้ข่าวว่า เพื่อนฉันไปรับโรมออกจากโรงเรียน แต่ถูกนายดักเอาไว้’
จักรกฤษณ์สาบานว่าจากนี้ไป เขาจะเซฟเบอร์ทรงพลเอาไว้ในเครื่อง เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่หน้าจอมือถือโชว์ชื่อมันขึ้นมา เขาจะได้ทิ้งเอาไว้แบบนั้น โดยไม่ต้องรับให้มันมาทำน้ำเสียงเป็นหมาหยอกไก่ใส่หูแบบนี้!!!
“ถ้ามึงโทร.มาเรื่องนี้ กูจะวาง” จักรกฤษณ์ทำเสียงดุ เม้มปากแน่นแล้วนึกโทษตัวเองว่าไม่น่าไปเสือกเรื่องของมันและหลานมันเลย!
‘เอาหน่าๆ อย่าเพิ่งรีบวาง ไม่ได้จะโทร.มาหัวเราะเยาะหรอก มองโลกในแง่ร้ายไปได้ ทั้งๆที่ออกจะ ‘รักเด็ก’ ถึงขนาดนั้นแท้ๆ’ ว่าแล้วทรงพลก็หัวเราะใส่โทรศัพท์มาอีกรอบใหญ่จนจักรกฤษณ์รู้สึกเหมือนตัวเองกลายร่างเป็นน้ำเดือดในฉับพลัน
“ไอ้ทรงพล!!!”
‘ชมว่ารักเด็กทำไมต้องโกรธด้วย โตๆกันแล้ว อย่าของขึ้นง่ายนักเลย ทำตัวให้สมกับเป็นคุณพ่อลูกสามหน่อยซี’
“ไอ้ทรงพล!!!!!!!! กูไม่ได้รักเด็ก! แต่ที่กูทักไม่ให้เพื่อนมึงพาหลานมึงออกจากโรงเรียนเพราะกูเห็นว่าครูหน้าโรงเรียนเขายุ่ง และเขาอาจดูแลไม่ทั่วถึง กูแค่สงสารเด็ก! ถ้าหากว่าถูกใครพาออกไปไหนก็ไม่รู้!!! มึงเคยได้ยินบ้างมั้ย! ว่ามันมีเรื่องลักพาตัวเด็กจากหน้าโรงเรียน!! หรือมัวแต่ทำห่าอะไรอยู่ถึงได้ไม่สนใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นได้บ้าง!!! ถ้ามึงจะบอกว่าที่กูพูดมานี่คือความกังวลของพ่อลูกสาม! เออ!! กูยอมรับ!! กูกังวลแบบคนเป็นพ่อ!! แต่มึงเองที่เคยบอกกูว่าจะเลี้ยงหลานมึงให้เป็นเหมือนลูกก็ควรจะสำนึกในฐานะคนเลี้ยงดูไว้ซะบ้าง!!! โลกสมัยนี้มันอันตรายไม่เหมือนสมัยที่มึงยังขี่ควายตามท้องนา!!!” จักรกฤษณ์ด่ายาวเหยียดใส่อารมณ์ลงไปทุกเม็ดจนปลายสายยังเงียบ
“แล้วไม่ต้องเสือกโทร.มาหัวเราะเยาะกูอีก! เพราะถ้ากูเห็นหลานมึงออกจากโรงเรียนไปกับคนที่กูไม่เคยเห็นหน้า กูก็จะขวางเอาไว้เหมือนเดิมจนกว่ากูจะแน่ใจ!!! แล้วมึงไม่ต้องเยินยอหลานมึง ต่อให้เป็นเด็กคนอื่น ถ้ากูรู้จักหน้าไอ้เด็กคนนั้น รู้จักหน้าผู้ปกครองของมัน และถ้ากูเห็นว่าคนมารับไม่ใช่คนเดิมที่กูรู้จัก กูก็จะทำเหมือนกัน!!!!” จักรกฤษณ์ใส่อีกรอบจนหอบ ทั้งเหนื่อย ทั้งโมโหที่อีกฝ่ายมองความห่วงใยของเขาเป็นเรื่องขำขัน
ทว่า…หลังจากสิ้นสุดการด่าทรงพลยาวที่สุดในชีวิตของนายจักรกฤษณ์ วิมลกิตติ กลับไม่มีเสียงหัวเราะใดๆจากปลายสายดังลอดมาให้ได้ยินแม้แต่น้อย จนจักรกฤษณ์ที่ถือโทรศัพท์ค้างอยู่ต้องเงี่ยหูฟัง
“ฮัลโล! มึงยังอยู่รึเปล่าเนี่ย! ไอ้ตะไลเอ๊ย! วางไปแล้วก็เสือกไม่บอก ปล่อยให้กูด่าได้ตั้ง…น…าน…”
‘ขอบใจที่ห่วงหลานกู’ ประโยคหนึ่งดังขึ้นมาจากปลายสาย ทำเอาจักรกฤษณ์ที่กำลังหงุดหงิดงุ่นง่านได้แต่ชะงัก
‘…ตอนนี้กูอยู่ต่างจังหวัด กูกลับไปรับโรมไม่ทัน เลยฝากให้เพื่อนกูไปรับแทน กูยอมรับว่ากูคิดไม่ถึงในสิ่งที่มึงคิด เรื่องลักพาตัวเด็กอะไรนั่น กู…เลี้ยงหลานมาคนเดียว ไม่มีใครคอยแนะนำว่ากูต้องเลี้ยงแบบไหน หรือมีวิธีคิดแบบไหน หรือต้องระวังเรื่องไหน…เพราะงั้น ขอบใจที่เตือนสติกู’
นี่อาจเป็นครั้งแรกที่น้ำเสียงของทรงพลดูนิ่งเรียบและน้อมรับผิด ต่างจากปกติที่มักจะยียวนกวนประสาทพอๆกับเพื่อนมันที่มารับหลานแทนมันนั่นล่ะ!!
“แล้วเพื่อนมึงล่ะ เขาไม่ช่วยมึงเลี้ยงรึไง”
‘เพื่อนกู? อ้อ! คนที่ไปรับโรมน่ะเหรอ มันก็ช่วยเลี้ยงได้ไม่มากหรอก แต่มันก็เหมือนมึง คอยเตือนสติกู’
…คอยเตือนสติกู…
จักรกฤษณ์ได้แต่เม้มปาก ทั้งๆที่ถูกคนที่ไม่ถูกชะตาชมให้ฟังกับหู แม้จะไม่ควรเชื่อฝีปากไอ้คนเจ้าเล่ห์อย่างทรงพล แต่วูบหนึ่ง ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเขาเองยอมรับมัน
…ยอมรับคำพูดของมัน…
…ยอมรับฟังคำชมที่ฟังคล้ายคำขอบคุณจากปากมัน…
‘เอาเป็นว่า…จากนี้ไป ถ้ากูจะให้คนอื่นไปรับโรม กูจะโทร.มาแจ้งมึงด้วยแล้วกันนะ มึงจะได้สบายใจ’
“อะไรนะ?!! มึงจะโทร.มาแจ้งกูทำไม?!!!”
‘มึงยอมรับซะเถอะ ว่ากูกับมึง เราจะต้องผูกพัน เอ๊ย! ผูกสัมพันธ์กันไปตลอดชีวิตนั่นแหละ อย่างน้อยโรมก็เกิดมาได้เพราะมึง ส่วนกูก็เป็นคนเลี้ยงเขามาจนโต แหม! พูดๆไปนี่นึกว่ากูเป็นพ่อ ส่วนมึง…เป็นแม่…หึๆๆๆ’
“ไอ้ทรงพล!!!!!!!!!!!” จักรกฤษณ์ตวาดดังลั่น แล้วปาโทรศัพท์มือถือลงกับเตียงนอนอย่างหงุดหงิดเป็นที่สุด เขาได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นออกมาจากโทรศัพท์ที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียง ก่อนที่อีกฝ่ายจะตัดสายไป ทิ้งเขาเอาไว้กับความขุ่นเคืองระดับล้าน
…มึง!!! ไอ้ทรงพล!!! มึงอย่าคิดว่ากูจะห่วงหลานมึงเป็นครั้งที่สองอีกเลย!!!!!!...
…………………………….
-
วันนี้จักรกฤษณ์มารับลูกชายช้ากว่าปกติเพราะรถติดเสียจนเขายังหงุดหงิด ชายหนุ่มมาถึงโรงเรียนตอนห้าโมงกว่าแล้ว แต่เจ้าสองลูกชายไม่มีทีท่าเหงาหงอยเลยแม้แต่น้อย กำลังวิ่งสนุกอยู่ในสนามหญ้าของโรงเรียนพร้อมเพื่อน…
…ไม่สิ…นั่นไม่ใช่เพื่อน…เด็กที่กำลังเล่นอยู่กับสองพี่น้องวิมลกิตติไม่ใช่เพื่อน!!
“เข้ม ข้าว” จักรกฤษณ์ก้าวเท้าอย่างรวดเร็วเข้าไปหาลูกชายทั้งสองโดยไม่ต้องให้คุณครูที่มาประจำหน้าประตูโรงเรียนร้องเรียกให้อย่างทุกที
“อ๊ะ! พ่อ!!!” สองลูกชายหยุดวิ่งหันมามอง ก่อนจะรีบวิ่งเข้ามายกมือพนมไหว้
“สวัสดีครับพ่อ ข้าวกับพี่เข้มกำลังเล่นกับวิ่งไล่จับกับพี่โรม” เด็กชายข้าวชี้แจงอย่างรวดเร็ว หน้าตามอมแมมไปด้วยเหงื่อบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าตัวเล่นสนุกกับ ‘เพื่อนใหม่’ จนสนิทกันไปแล้วเรียบร้อย
จักรกฤษณ์เหลือบตามองเพื่อนใหม่ของลูกชายที่ยืนอยู่ไม่ไกล ฝ่ายนั้นยกมือไหว้เขา แม้จะเคยตัดใจว่าจะไม่ห่วงใยเด็กคนนี้อีก แต่พอเห็นหน้าแล้ว ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้ารับไหว้
“กลับก่อนนะพี่โรม” เด็กชายข้าวหันไปโบกมือลาเพื่อนใหม่เมื่อพี่ชายอย่างเด็กชายเข้มนำกระเป๋านักเรียนของพวกเขาเดินมาหา
“แล้วพรุ่งนี้เล่นกันใหม่นะพี่โรม” เด็กชายเข้มคนพี่หันกลับไปนัดหมายพร้อมรอยยิ้ม จักรกฤษณ์มองไปรอบโรงเรียนที่เริ่มวังเวงมากขึ้นทุกที เพราะเด็กนักเรียนที่ผู้ปกครองยังไม่มารับเหลือไม่ถึงสิบคน และมีคุณครูเพียงสองคนคอยดูแล ในขณะที่ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีลงทุกขณะ
…แล้วทำไมไอ้ทรงพลยังไม่มารับหลานมันสักที!!!...
“กลับยังไงล่ะ เราน่ะ”
และเป็นอีกครั้ง ที่จักรกฤษณ์อดไม่ได้ต้องหันมาดูดำดูดีหลานชายของคนที่เขาเกลียดขี้หน้าที่สุดในโลก
“เดี๋ยวลุงพลมารับครับ แต่ลุงบอกว่ารถติดอยู่”
“ติดอยู่ที่ไหนของมัน” จักรกฤษณ์บ่นอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วตัดสินใจกดโทร.ออกหาเบอร์ที่เขาเพิ่งรับสายเมื่อคืน
ชายหนุ่มรอสายอยู่ครู่หนึ่ง ปลายสายก็รับ
‘หิมะตกในกรุงเทพฯรึเปล่าเนี่ย จักรกฤษณ์ วิมลกิตติถึงโทร.หานายทรงพลคนนี้’
“อยู่ที่ไหน?!! ครูเขารอมึงมารับหลานจนจะกลับบ้านกันหมดอยู่แล้ว!”
‘เอาครูมาคุยซิ จะจ้างห้าพันให้อยู่รอ’ ทั้งๆที่รู้ว่าพูดจาแบบนี้แล้ว จักรกฤษณ์จะต้องหงุดหงิด แต่ทรงพลมีความสุขกับการรับรู้ความหงุดหงิดของอีกฝ่ายเสมอ
“ไอ้ทรงพล!!” กำลังจะด่าอีกหลายประโยค แต่พอลดสายตาลงมองตาใสๆอีกสามคู่ที่จับจ้องมาที่เขา จักรกฤษณ์ก็ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอพร้อมคำด่าอีกก้อนใหญ่ลงท้องไป
“…มึงรู้ทางไปบ้านกูมั้ย” เขาตัดประโยคด่าออกจากบทสนทนาแล้วตั้งคำภามกับปลายสายแทน
‘บ้านมึง? บ้านเรือนไทยน่ะเหรอ’
“ใช่”
‘รู้สิ ไอ้จอมน้องมึงเป็นลูกค้าเก่ากู กูจะไม่รู้จักบ้านช่องได้ยังไง’
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปรับหลานมึงที่นั่น”
‘อะไรนะ? รับหลาน? มึงจะพาโรมไปบ้านมึงอย่างนั้นเหรอ’
พอถูกจี้จุดถาม จักรกฤษณ์ก็ได้แต่เม้มปากแน่นเมื่อคิดว่าเขากำลังยื่นมือเข้าไปยุ่งกับทรงพลและลูกของอัญญิกา ทั้งๆที่เคยบอกกับตัวเองว่าจะไม่มีวันไปสนใจพวกนี้อีก แต่…พอเขามองหน้าเด็กชายที่เป็นลูกของอัญญิกาแล้ว เขาก็ได้แต่บอกตัวเองว่าเด็กคนนี้…เกิดมาเพื่อให้เขาได้ชดใช้ความผิดในอดีต…
“มึงคิดว่านี่กี่โมงแล้วล่ะ หลานมึงไม่ได้หายใจแล้วอิ่ม เด็กมันเลิกเรียนมาก็หิวแล้ว มึงยังจะให้แขวนท้องรอมึงที่ไม่รู้จะมารับเมื่อไหร่น่ะเหรอ”
‘พูดอย่างกับจะพาหลานกูไปกินข้าวที่บ้านมึงอย่างงั้นล่ะ’
“เออ กูจะพูดอย่างนั้นแหละ! มึงบอกหลานมึงด้วยว่าให้กลับพร้อมกู” จักรกฤษณ์ตอบกลับก่อนจะส่งโทรศัพท์ของตัวเองให้เพื่อนใหม่ของลูกชาย
“ลุงของเราจะพูดด้วยน่ะ” เด็กชายโรมมองโทรศัพท์อย่างงุนงง แต่ก็รับไปคุยแต่โดยดี
“ครับลุง”
‘โรม ผู้ชายหน้าดุเจ้าของโทรศัพท์น่ะ โรมจำได้ใช่มั้ย ลุงเคยสอนว่าถ้าเจอหมีให้แกล้งตายแต่ถ้าเจอผู้ชายคนนี้ต้องรีบทำความเคารพ’
“จำได้ครับ”
‘ไอ้หมอนี่มันหน้าดุไปงั้น แต่จริงๆแล้วมันใจนางงามรักเด็ก เพราะงั้น โรมกลับไปกับมัน มันจะพาโรมไปกินข้าว แล้วเดี๋ยวลุงไปรับโรมที่บ้านมัน’
“แล้วลุงพลจะมารับโรมกี่โมง” เด็กชายถาม เหลือบตามองเจ้าของโทรศัพท์ที่ยังยืนหน้าถมึงทึงอยู่ใกล้ๆแล้วก็ยอมรับกับตัวเองว่าหน้าดุจริงอย่างที่ลุงพูด
‘ลุงยังไม่รู้เลย รถติดอยู่กลางทางด่วน แต่ลุงจะไปรับโรมแน่ๆ’
“ครับ”
‘โรมอย่าดื้อล่ะ ไปบ้านเขาต้องเป็นเด็กดีรู้มั้ย’
“ครับ”
‘จำไว้ว่าถึงไอ้เจ้าของโทรศัพท์มันหน้าดุแต่ใจดีเหมือนนางฟ้า แต่ก็ต้องเกรงใจเขารู้รึเปล่า’
“นางฟ้า?” เด็กชายโรมทวนคำ แล้วเหลือบตามอง คนที่ถูกลุงตัวเองตั้งสมญานามว่า ‘นางฟ้า’ แล้วได้แต่นึกแหยง
…ไม่รู้ว่าลุงพลเคยดูการ์ตูนมั้ย นางฟ้าในการ์ตูนไม่มีใครหน้าดุตัวใหญ่ยักษ์อย่างนี้หรอก…
ทรงพลไม่พูดอะไรอีกนอกจากร่ำลาสั้นๆแล้ววางสายไป เด็กชายส่งโทรศัพท์คืนให้จักรกฤษณ์
“ลุงเราว่าไง”
“ลุงบอกว่าให้ไปกับ…เอ่อ…” จะเรียกอีกฝ่ายว่ายังไงดี เด็กชายได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง
“เรียกลุงว่าลุงจักรก็ได้”
“ครับ ลุงจักร ลุงพลบอกว่าให้กลับไปพร้อมลุงจักรครับ”
และนั่นเป็นครั้งแรก ที่จักรกฤษณ์ถูกเด็กชายตรงหน้าเรียกเขาว่า ‘ลุงจักร’ แม้ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไข แต่สายสัมพันธ์บางอย่างผูกพันแนบแน่นกว่าที่คนอย่างจักรกฤษณ์จะรับรู้…
……………………….
คุณพัชรีกะพริบตาปริบๆ เมื่อเย็นวันนี้ จักรกฤษณ์พาเด็กชายแปลกหน้าเข้าบ้าน เธอกำลังจะคาดคั้นว่าเป็นลูกนอกทะเบียนสมรสของจักรกฤษณ์กับหลานสะใภ้ที่จากโลกนี้ไปแล้วหรือไม่ แต่คนเป็นลูกผู้ซึ่งรู้เท่าทันความคิดความอ่านระดับคอละครน้ำเน่าของคุณพัชรีดี รีบแนะนำ
“นี่โรม หลานของทรงพล”
คุณพัชรีกับคุณชัยเหลือบตามองกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เด็กชายยกมือไหว้อย่างรู้มารยาท แต่ก็พอจะสังเกตเห็นท่าทางชะงักงันของสองตายายตรงหน้าได้อยู่หรอก แต่เพียงแวบเดียว หญิงชราร่างอวบก็แย้มยิ้มให้เขาอย่างใจดี
“ไหว้พระเถอะจ้ะ ไป ไปกินข้าวกันเถอะ ย่าทำกับข้าวไว้เยอะแยะเลย” คุณพัชรีเอ่ยปากก่อนจะหมุนตัวเดินนำขึ้นเรือน เด็กชายแปลกหน้าแห่งบ้านเรือนไทยวิมลกิตติมองเรือนไม้ทั้งหลังด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาเคยเห็นเรือนไทยหลังงามที่ปลูกเป็นเรือนหมู่แบบนี้แค่ในโทรทัศน์เท่านั้น แม้ลุงของเขาจะมีเงินมีทองมากมาย แต่ก็ใช้ชีวิตคนกรุงด้วยการอาศัยอยู่ในเพนเฮ้าส์บนตึกสูงกลางเมืองมากกว่าในบ้านที่มีอาณาเขต มีสนามหญ้าเขียวๆ มีสวนต้นไม้ทางด้านหลัง
“พี่โรม ขึ้นบ้านกัน!” เด็กชายข้าวเชื้อชวนเพื่อนใหม่ ก่อนจะรีบก้าวขาสั้นๆตามผู้เป็นปู่และย่าขึ้นเรือน โรมเดินตามขึ้นไปอีกคน ตบท้ายด้วยสองพ่อลูกเด็กชายเข้มและจักรกฤษณ์
ที่ยกพื้นกลางเรือนนั้น มีโถข้าวและอาหารวางรออยู่แล้ว พร้อมด้วยสาวใช้อีกคนที่มีเด็กชายร่างอ้วนจ่ำม่ำนั่งตักกำลังเคี้ยวข้าวง้วบๆ
“ขนม! พี่ข้าวกับพี่เข้มกลับมาแล้ว!!” สองพี่น้องทั้งเข้มและข้าวถลาเข้าไปหาน้องชายร่างอ้วนที่หัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างยินดีที่ได้เจอพี่ๆ
“พี่โรม นี่น้องขนม น้องของข้าวกับพี่เข้มเอง” เด็กชายข้าวหันมาแนะนำให้เพื่อนใหม่รู้จักน้องของตน โรมได้แต่มองร่างอ้วนปุ๊กลุกที่ยิ้มกว้างสดใส ดวงตากลมโต แก้มแดงๆย้วยจนน่าหยิกราวกับตุ๊กตา
“ป้อ!!!” เจ้าเด็กน้อยยังส่งเสียงได้เพียงอ้อแอ้ แต่เมื่อเห็นหน้าจักรกฤษณ์ แขนอ้วนๆป้อมๆก็ชูขึ้นสูงราวกับจะเรียกร้องให้จักรกฤษณ์ช่วยอุ้ม ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก้มลงอุ้มลูกชายขึ้นจากตักสาวใช้ แม้ใบหน้าจะมีแววดุดัน แต่สายตาที่จักรกฤษณ์มองลูกชายในอ้อมแขนนั้นเต็มไปด้วยความรัก
โรมมองภาพครอบครัวตรงหน้าอย่างตื่นๆ เขาไม่เคยเห็นครอบครัวที่มีคนเยอะขนาดนี้มาก่อน ทั้งเข้มและข้าว นอกจากจะมีน้องอีกคนนึงแล้ว ยังมีพ่อ มีย่า มีปู่ ต่างจากเขาที่มีแค่ลุงคนเดียว
“ข้าว เข้ม พาพี่โรมเขาไปล้างหน้าล้างตาล้างมือแล้วค่อยมากินข้าว” คุณพัชรีสั่งสองหลานชาย ซึ่งเจ้าสองเด็กซนก็รีบพาเพื่อนใหม่ไปจัดการตัวเองทันที ก่อนที่อาหารเย็นในวันนั้นจะเริ่มต้นขึ้น และมันคืออาหารเย็นมื้อแรกในชีวิตของโรม…ที่มีคนนั่งร่วมโต๊ะอาหารเยอะถึงเพียงนี้…
……………………….
เกือบสองทุ่ม ที่รถยนต์คันหรูแปลกตามาจอดที่หน้าบ้าน สาวเต็มเด็กรับใช้วิ่งออกไปดูเมื่อเห็นไฟหน้ารถสาดเข้ามาในบ้าน ก่อนจะวิ่งกลับมารายงาน
“คุณทรงพลมาค่ะ คุณรี” เธอแจ้งตามที่ชายหนุ่มในรถเปิดกระจกลงมาบอก
“คุณลุงมารับแล้วล่ะโรม ไป เดี๋ยวย่าเดินออกไปส่ง” คุณพัชรีที่กำลังนั่งรอดูละครหลังข่าวอยู่หน้าโทรทัศน์พร้อมกับสองพี่น้องเข้มกับข้าวที่กำลังทำการบ้าน หันมาบอก สองเด็กชายผู้เป็นเจ้าบ้านที่ดีก็รีบเงยหน้าขึ้นเสนอตัวทันที
“ข้าวไปด้วย!”
“เข้มด้วย!”
โรมลุกจากพื้นหยิบกระเป๋านักเรียน สายตามองหาจักรกฤษณ์หมายจะบอกลา ก็พอดีกับที่ชายหนุ่มเดินออกจากห้อง
“จักร ลุงของโรมเขามารับแล้ว” คุณพัชรีหันมาบอกลูกชาย จักรกฤษณ์นิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับรู้ แล้วตัดสินใจเอ่ยปาก
“คงไม่ได้ลงไปส่ง ลุงจะพาขนมเข้านอน” รู้ดีว่าถ้าลงไปส่งที่หน้าประตูบ้าน เขาจะต้องได้ฟาดปากกับทรงพลเป็นของขวัญวันเจอหน้าแน่นอน จักรกฤษณ์เลยเลือกที่จะเอาลูกมาบังหน้าเสีย เด็กชายโรมยกมือไหว้เขา
“สวัสดีครับ ฝากลาน้องขนมด้วยนะครับ” เด็กชายร่างอ้วนจ่ำม่ำที่แสนยิ้มเก่งนั้น ทำให้โรมนึกอยากมีน้องขึ้นมาตะหงิด แต่เขาจะไปขอน้องจากใครเล่า ในเมื่อลุงของเขาก็ไม่มีคนรักเสียด้วย
“อือ กลับบ้านดีๆล่ะ”
“ครับ” เด็กชายรับคำพร้อมรอยยิ้มจาง ก่อนจะเดินตามคุณพัชรีลงจากเรือนไปพร้อมเพื่อนรุ่นน้องอย่างเข้มและข้าว ทิ้งจักรกฤษณ์ให้มองตาม ก่อนจะได้แต่ถอนหายใจเบาแล้วเหลือบตามองท้องฟ้าสีดำสนิทในคืนที่ไร้แสงดาว
…บางที…นี่คงเป็นครั้งสุดท้าย ที่เด็กชายคนนั้นจะมาเหยียบที่นี่ เป็นครั้งสุดท้าย…เพราะทรงพลเองก็คงไม่ได้อยากยุ่งเกี่ยวกับบ้านเขานักหรอก…
…ครั้งสุดท้าย…สำหรับจักรกฤษณ์นั้นโหวงหวิวเหลือเกิน…
………………………………
เด็กชายก้าวขึ้นนั่งบนรถหรูแล้วยกมือไหว้คุณลุงที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย ประตูรถปิดลงแล้ว แต่ประตูบ้านเรือนไทยยังคงเปิดกว้าง และคุณย่าพัชรีกับสองพี่น้องเข้มกับข้าวยังโบกมือลาเขาหยอยๆ ตัวเขาเองก็เปิดกระจกลงไปโบกมือลาเช่นกัน ก่อนที่รถยนต์คันหรูจะเคลื่อนตัวออกจากหน้าบ้าน
“เป็นไงบ้าง” ทรงพลตั้งคำถามกับหลานชายทันทีที่รถพ้นจากหน้าบ้านของครอบครัววิมลกิตติ
“พวกเขานิสัยดีนะครับ ลุงพล คุณย่ารีก็ทำอาหารอร่อยมากเลย”
“ลุงให้ของพวกนั้นกับโรมไม่ได้หรอกนะ รู้ใช่มั้ย พวกญาติโกโหติกาน่ะ”
“โรมรู้ครับ” เด็กชายตอบด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายอย่างยอมรับในชีวิตของตัวเอง เขาจำหน้าแม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ ตั้งแต่จำความได้ก็เห็นแต่หน้าของลุง
“แต่ต่อให้เราไม่มีญาติ โรมก็ต้องจำเอาไว้ว่าจักรกฤษณ์ วิมลกิตติมีบุญคุณกับโรมมาก มากกว่าญาติเสียอีก”
“ลุงจักร…มีบุญคุณกับโรมอย่างนั้นเหรอครับ?”
“ใช่…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม จักรกฤษณ์ วิมลกิตติคือคนที่โรมต้องยกเว้น” ทรงพลหันมาพูดกับหลานชาย แม้จะสร้างความงุนงงไม่น้อย แต่เด็กชายก็ยอมรับคำแต่โดยดี
“ครับ”
“ดีมาก แล้วไว้คราวหน้าลุงจะทำเป็นมารับช้า ให้โรมได้มาเที่ยวบ้านเพื่อนแบบนี้อีก” ว่าแล้วทรงพลก็หัวเราะในคอตบท้าย ก่อนที่จะเลี้ยวรถออกสู่ถนนใหญ่ ทิ้งบ้านเรือนไทยวิมลกิตติเอาไว้เบื้องหลัง
…แต่เบื้องหลังไม่นานหรอก…
ทรงพลยิ้มกับตัวเอง
…เขาอาจจะไม่เกี่ยวกับ จักรกฤษณ์ วิมลกิตติไม่ว่าในอดีต หรืออนาคต แต่ใครบางคนสิ…ใครบางคนที่นั่งข้างเขานี่ เกี่ยวกับจักรกฤษณ์ วิมลกิตติตั้งแต่เกิด และเขาจะทำให้เกี่ยวมากกว่าเดิม นับจากนี้…และตลอดไป หึหึหึ…
FIN
"คนบางคนไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน แต่เขาเกิดมาเพื่ออยู่ข้างๆกัน" คือสโลแกนของคู่นี้ค่ะ! ฮ่าฮ่า
ขอบคุณทุกๆคนมากๆที่ยังคิดถึงคู่นี้ ยังคิดถึงเรื่องนี้ บัวเองก็คิดถึงพี่จักรมากเหมือนกันค่ะ อิอิ
บัวเปลี่ยนคอมใหม่ คีย์บอร์ดใหม่ไม่ชินมือเลย =.= พิมพ์ได้ไม่เร็วเท่าที่เคยพิมพ์ เลยรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย แต่รับรองว่าหอยจะต้องมาในไม่ช้า อึ้บบบบบ
เจอกันกับหอยตอนหน้าเด้ออออ (อยากพิมพ์เรื่องใหม่แล้วง่าาาา พล๊อตเรื่องใหม่มารอแล้ววววว)
-
กริ๊ด อ่ะ ตอนพิเศษ
-
มาแล้วววว แปะ
____________________________________________________________
ปกิเป็นผีเฝ้าบอร์ดอย่างเดียว
:hao6:
รอคู่นี้มานานแล้วววว มีโอกาสได้อ่ายสักที
:m28: ว่าแต่พี่จักรเป็นนางฟ้าหน้ายักษ์
หวังว่าจะมีต่อน้า
-
พ่อจักรลุงพล คู่กัดที่อยู่ข้างๆกัน
เราจิ้นไปไกลล่ะ 555
-
อยากให้สองคนนี้สปาร์ค กันตัง
-
"คนบางคนไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน แต่เขาเกิดมาเพื่ออยู่ข้างๆกัน"
ชอบค่ะ
อยากอ่านเรื่องของลุงจักร กับลุงพล อีก (^_^)
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก ไม่ต้องคู่กันแต่หนีกันไม่พ้นแบบนี้ก็สนุกดีไปอีกแบบนะคะ
คือ ทำใจให้พี่จักรโดนกดหรือกดทรงพลไม่ลงจริงๆ (.__.?
แต่รู้สึกว่าพอมีทรงพลแล้วพี่จักรไม่เหงา(?) มีคนคอยกวนให้ชีวิตมีสีสรรค์ดีค่ะ
อนาคตไม่แน่ใช่มั้ยล่ะ? อาจจะมีดองกันระหว่าง 2 ตระกูลนี้ก็ได้
-
อยากอ่านโรม-ข้าว หรือ โรม-ขนม อ่ะ :ling1:
-
ทำไมไม่ได้คู่กัน ไม่ยอม อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai4: :katai4:
ทรงพลกะจักรเข้ากันจะตาย คู่กันเดี๋ยวนี้นะ แง่งๆๆๆๆ
ปล.ที่ทรงพลว่าจะทำให้เกี่ยวกันมากกว่าคือไรอะ เกี่ยวกับคร้ายยยยยยยยยยยย :katai1:
ปล2.โรมคู่ใครไม่รู้อะ ข้าวรึเปล่า หรือขนม แต่ฟีลขนมมันน้องอะ(เอ๊ะ เมะลูกหมาได้อยู่นะ อิอิ)
-
กรี๊ดดด ชอบคู่นี้มาก คนเขียนคะ ขอตอนพิเศษเป็นคู่นี้อีกสักตอนสองตอนได้ไหม ขอฟินๆกว่านี้อีก
-
ดีใจจังที่คนเขียนมาต่อเรื่องของสองคนนี้ :o8:
-
ให้ความรู้สึกแบบเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบกันแต่จะอยู่เคียงข้างกันไปเรื่อยๆ แบบนี้ก็ฟินไปอีกแบบ :impress2:
แต่ตอนท้ายทำไมเราอ่านเเล้วจิ้นให้โรมจะคู่กับลุงจักรล่ะเนี๊ย แบบพอนึกแล้วก็ขำตัวเองอะ :laugh:
:L2: :pig4: :กอด1: :L2:
-
คิดถึงลุงจักรมากมาย.....
-
โรมกะขนมเหรอ จิ้นแบบขำๆ :laugh: :laugh:
-
เห็นชื่อก็รู้เลยว่าต้องได้อ่านคู่นี้ คือจะกรี๊ดอ่ะค่ะ
ชอบมากกกก
-
ว่างๆเขียนตอนพิเศษแบบนี้มาให้หายคิดถึงบ้างก็ดี
สรุปในสายตาของทรงพลพี่จักรเป็น 'นางฟ้า' สินะ :laugh:
-
เราอยากให้คู่นี้เค้าคู่กันด้วยง่าาาาา
-
หรือน้องโรมจะคู่กับน้องขนมตัวอ้วนคะ กร๊ากกก :laugh:
-
กรี๊ดดดด ดีใจ!!
วันนี้ไปงานหนังสือมาล่ะ
ยังเห็นของขวัญกะถ้วยฟูอยู่เลย ^^
กลับมาก็พาจิ้นกะคู่เวรคู่กรรม
แหม...คู่ขวัญชวนจิ้นต่างหากนะนี่
แม้เราจะเป็นเส้นขนาน แต่เราก็เดินทางอยู่ข้างกัน ^^
รักคนบ้านนี้จริงๆ เป็นห่วงเป็นใยไปถึงคนรอบข้างเสมอ
ต้องขอบคุณคุณปู่คุณย่าที่สร้างครอบครัวมาได้น่ารักขนาดนี้
มีตอนพิเศษมาทีนี่...ดีใจไปสามเท่า
แอบขอของฝากถ้วยฟูของตาธันมายลหน่อย...
อยากหัวเราะใส่คนมีความลับแล้วโดนจับได้ ฮ่าๆๆ ^^
-
ตอนพิเศษถูกใจมากเลยคะ > < ฟินอะ
แต่ใครจะกดใครละเนี่ย
-
ฟินมาก อยากอ่นอีก อ่ะ :mew1: :กอด1:
-
แอบอยากอ่านโรมกับขนม ชอบ :o8:
ส่วนคู่นี้เค้าคงแค่เกิดมาอยู่ข้างๆกัน จริงๆ
-
ข้างๆกันก็ฟินนะ :hao3:
-
โถๆๆๆๆ น้องหนูคู่จิ้นคู่ใหม่ของพวกป้าๆ 5555
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อนะคะ อิอิ
-
อ้าวๆ ทรงพลจะทำอะไร ลุ้นคู่รักรุ่นลูกได้ไม๊เนี่ย อิอิ
-
:katai2-1: :katai2-1:
:L2: :pig4: :L2:
-
ลุงพล ลุงจักร คู่นี้เขาเหมาะที่จะอยู่ห่าง ๆ แบบห่วง ๆ สินะ คิคิ
พี่โรมอยากมีน้องใช่ไหมจ๊ะ มาถูกบ้านแล้ว เลือกเลย ๆ
คุณพัชรีกะพริบตาปริบๆ เมื่อเย็นวันนี้ จักรกฤษณ์พาเด็กชายแปลกหน้าเข้าบ้าน เธอกำลังจะคาดคั้นว่าเป็นลูกนอกทะเบียนสมรสของจักรกฤษณ์กับหลานสะใภ้ที่จากโลกนี้ไปแล้วหรือไม่ >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>ลูกสะใภ้
-
ทรงพลนี่ร้ายจริง ๆ เจ้าแผนการสุด ๆ
-
ฟินเบาๆ อึ้งตอนเรียกลุงจักรเป็นนางฟ้า 5555
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย เขินเบาๆอ่าาา
คอยอยู่ข้างกันตลอดไปสินะ กรี๊ดดดดด :m3: :m3: :m3:
5555 โอ๊ยยย ฟินจ้าาาฟิน
พี่จักรขาาาทะเลาะกันมากๆ ระวังน้าาาา...ลูกจะเต็มบ้าน กร้ากกกก // เผ่น
-
กริ๊ดคู่นี้มากอ่ะ
อยากจะรอดูต่อไปว่าคู่นี้จะลงเอยยังไง :katai2-1:
-
คู่นี้ก็มีอะไรมากกว่าที่คิดนะ
-
ชอบคู่นี้มาก แตกต่างที่ลงตัว ย๊ากกก อยากให้คู่กัน แต่มันเป็นไปไม่ได้ซินะ :hao5:
"นางฟ้า" รู้สึกว่าเป็นคำนิยามที่ห่างไกลจากรูปลักษณ์ภายนอกของจักรกฤษณ์ ไปไกลโขเลยนะคะ 555
-
ขอบคุณคุณบัวนะ
มีตอนพิเศษแก้คิดถึงเรื่อยๆ
เรื่องนี้เป็นเรื่องพิเศษจริงๆ
คิดถึงมากเหมือนกัน
-
555555
ลุงจักรดูท่าจะเหนื่อยไปอีกนานค่ะ
กร๊ากกกก
-
นานแล้วชักจะลืม .. โรมเป็นลูกของจักร ใช่มั้ยคะ :mew4:
เราจะจิ้น โรมกะขนม จะเร็วเกินไปมั้ย :-[
เปิดเรื่องใหม่อีกสักเรื่องเถอะนะคะ :L1:
-
‘นที อาชาอาจ’. กิ๊กของทรงพลป่ะเนี่ย ดูมีลับลมคมในยังไงไม่รู้ :hao7:
ชอบโมเมนต์ที่ทรงพลกับพี่จักรโทรคุยกัน มันแอบฟินยังไงไม่รู้
รอหอยตอนต่อไปค่ะ+1 :mew1:
-
มาให้เราได้จิ้นกันอีกแล้ว
-
ยอมรับค่ะ ว่าแอบจิ้นคู่นี้มาโดยตลอด ฮ่าาาาาาาา
-
ท่าทางพี่จักรน่าจะโดนทรงพลกดแน่ๆ 55555+
-
เปิดเรื่องใหม่เลยได้มั้ยย
เอาลุงจักร กับ ลุงพล กิ๊บกิ้ววว :hao6: :hao7:
-
เด็กๆน่ารักแบบนึง..คู่ลุงก็น่ารักน่าซัดปากกันแบบนึง
ลุงจักรกลายเป็นนางฟ้าไปซะแล้วสงสารโรมจังคงไม่เคยเห็นนางฟ้าที่ไหนหน้าโหดตัวใหญ่ขนาดนี้555
-
ชอบไม่เคยเปลี่ยน หลงรักเรื่องนี้ อย่างไงก็อย่างนั้น ดีใจอ่ะ มีตอนพิเศษมาให้เรื่อยๆ ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
ดีใจที่ได้อ่านตอนพิเศษอยู่เสมอ ๆๆ ค่ะ คือ 2 คนนี้น่ารักดีนะ ห่วงกันแบบ แปลก ๆๆ แต่ไม่ค่อยได้พูดดีๆ ๆ กันเลย น้องโรมจะมาเป็นเขย บ้านนี้ไหมนะ
-
มีคู่นี้มาฟาดปากกันให้หายเหงา แหม่ถ้า(ฟาด)จริงๆก็ดีสิ หึหึ ชอบตรงที่ทรงพลบอกให้ จักรเป็นข้อยกเว้นมากเลยอ่ะ ให้ความรู้สึกว่าเป็นคนพิเศษ แอร๊ย :hao7:
-
อยากให้พี่จักรและทรงพล คู่กันค่าาา :oo1: :oo1: :oo1:
อ่านแล้วฟิน อ่านแล้วยิ้มไม่หุบ อ่านแล้วปวดแก้ม
แล้วทรงพลคิดอะไรอยู่ หืมม จะให้โรมดองกับบ้านจักร....
เข้ม!! ข้าว!! หรือ ขนม!!! ดี ดองกับใครดีน๊า อิอิ :-[
ชีวิตพี่จักร พอมีพลเข้ามา ความเหงาก็หายไป
ฮ่าๆๆ ไม่ต้องตีหน้าขรึม แต่ดีหน้ายักษ์แทนนะ
คุณนางฟ้าหน้ายักษ์ใจนางงามรักเด็ก ติดได้ไง๊ :m20:
ยังไงก็ยังจะตามอ่านต่อไปนะค๊ะ
แต่แอบอยากให้มีเรื่องแยกของพี่จักรกับพลจัง คึคึ :impress2:
เป็ด +1 จุ๊บ
-
คู่นี้ให้ฟีลลุงสองคน ชอบบบบ
อยากให้คู่กันจริง
-
คิดถึงของขวัญกับพี่โตด้วยนะ
-
ลุงจักรใจดีจริงๆด้วย ^ ^
เรื่องนี้อ่านกี่ครั้งก็ให้ความรู้สึกอบอุ่น
ของครอบครัวตลอด
-
กร๊ากกกกกก
คู่เวรคู่กรรมจริงๆ 5555
เด็กๆน่ารักทุกคนเลย รักกันๆนะลูกนะ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษแก้คิดถึงค่ะ ^_^
-
แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะคะ ไม่เหงาดี :mc4:
-
ทรงพลกับจักกฤษณ์สินะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ชอบคู่นี้ค่าาาา
ปลิ้มปริ่ม ขออีกนะคะ คู่นี้เลย
ปล. พี่โตกับของขวัญก็ปลื้มค่าาาาา :mew1: :mew1:
-
คนที่ยืนเคียงไม่จำเป็นต้องเป็นคู่ชีวิตเสมอไป
-
น้องขนมน่ารักทุกตอนเลย โตมาเป็นแฟนพี่โรมนะ เอ๊ะ :laugh:
-
คู่เวรคู่กรรมจริงๆ :katai2-1:
น้องขนมกับพี่โรมแน่เลย. แง้ววววว
-
:o8: คู่แบบนี้ก้อน่ารักดีน้าาา
-
อยากจะบอกว่า...ชอบคู่นี้มากกกค่ะ ฮิฮิ ฟินสุด คู่จักรกับทรงพลเป็นอะไรที่แบบหวานเล็กๆเปรี้ยวหน่อยๆ
ชอบมากกกกกเลย เหมือนไม่รักไม่สนใจ แต่แบบแอบมองตลอดๆ อารมณ์นั้น :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านแล้วก็กลัวพี่จักรความดันขึ้นเหลือเกินค่ะ!! ^^
อีกหน่อยโรมคงได้มาบ้านเรือนไทยบ่อยขึ้น
แล้วคงแถมลุงพลพ่วงมาลับฝีปากกับพี่จักร
หนังคู่กระดูกคู่นะคะนี่ :mc4:
-
ขอบคุณ คุณคนแต่งนะคะ
ที่มาลงตอนพิเศษให้ได้อ่า่นตลอดๆเลย
หายคิดถึงมากค่ะ :hao5:
ชอบมากกก นี่ก็เข้ามาลุ้นตอนพิเศษทุกเทศกาลเลยนะคะ
5555555555555
-
ฮุยยยยยยยยยยยย
น่ารักกก ><
-
บอกตรง ... เราแอบเป็นแฟนคลับของคู่ ทรงพล กับ จักรกฤษ อ่ะ
แบบเคมีมันตรงกัน คนหนึ่งก็ขี้โมโห อีกคนก็ชอบกวนประสาท
มันแบบ :laugh: สนุกแท้หล้า
-
พลจักรพลจักรพลจักร :z1:
-
แอบคิดว่าจะเขียนเรื่องของ คู่นี้ อยากให้มีเรื่องหวาน ๆ จัง เพ้อฝันไปมั้ยชั้นเนี่ย
-
อ่านแล้วอิ่ม คิดถึงทรงพลกับจักรกฤษณ์
-
:L2:มาให้คลายความคิดถึง
ชอบทุกคู่
ฝากความคิดถึงพี่โตของขวัญ :mew1:
-
เอาคู่นี้มาจิ้นกันเลยดีกว่า
-
อยากให้เป็นคู่กันไปเลยค่ะ ไม่อยากให้เป็นแค่เคียงข้างกัน :hao7: น้องโรมจะได้รู้จักคำว่าความสุขของครอบครัวด้วย เหมือนว่าชีวิตตั้งแต่เกิดมามีแต่ลุงคนเดียว ซึ่งมันเป็นอะไรที่หดหู่อยู่นะคะ แม้จะดูเป็นเด็กดีที่ไม่มีปัญหาอะไร พอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ แต่ว่าจริง ๆ แล้วน้องโรมก็คงจะต้องการครอบครัว (ของลุงจักร) แน่ ๆ เลยค่ะ :z2:
รอตอนพิเศษตอนต่อไปคร่า
:katai3:
-
พี่จักร กับคุณทรงพลนี่แบบ real จริงๆ แอร๊ยยยยยยยย ชอบบบบบบมากกกกค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
-
นายทรงพลนี่เจ้าเล่ห์ไม่เบา 5555
-
555555 หน้าดุแต่ใจดีเหมือนนางฟ้า คิดได้เก๋ ๆ
นึกภาพตามตอนน้องโรมคิดแล้วฮาอ้ะ
-
น่ารักจัง
อย่างงี้ ต้องมีเรื่องของน้องโรมนะพี่
5555
รอรุ่นลูกกกก
-
แอบเชียร์น้องโรม น้องข้าวลูกคนกลางได้ป้ะ เจ้าขนมตัวแสบเอาไว้ช่วยพี่ชายแทน
-
ชอบจริงๆเลยคนหน้าดุแต่ใจดีเนี่ย :laugh:
ลุ้นคู่คุณพ่อกับคุณลุงไม่ขึ้น ขอลุ้นรุ่นลูกดีกว่า
อยากให้มีภาคต่อของเรื่องนี้จังเลย :m13:
-
คู่กันเลยๆๆๆ :hao6:
เฮียหนึ่งเป็นเพื่อนกับทรงพลหรอเนี่ย เห็นนามสกุลอาชาอาจแล้วนึกถึง ภู-น้อง :กอด1:
-
คู่นี้ไม้เบื่อไม้เมากันจริงๆ
-
เพิ่งอ่านจบค่าาา โฮ้ยยย ไม่ไหวแล้ว แอบชอบลุงจักรกับทรงพลได้มั้ย ฮ่าๆๆๆๆ
ความเป็นไปได้เท่ากับศูนย์ แต่บรรยากาศมุ้งมิ้้งพิลึก
ส่วนหลานชายนี่คือมีแนวโน้มจะได้เกี่ยวข้องกันยังไงน้ออออ
-
พี่โรมคู่กับน้องข้าว
เหอะ :mew2:
-
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ ^^
ลุงจักรกับลุงพลเหมาะจะยืนเคียงข้างกันจริงๆค่ะ
-
แต่งคู่นี้อีกเรื่องเหอะ :give2:
ขอร้อง ล่ะค่ะ o1
-
5555 ขำถ้วยฟูกับพี่ธันอะ มีวันตรวจกระเป๋า วันเช็คมือถือ แล้ววันตรวจร่างกายอีก 5555 สุดยอดอะ
กิฟฟุเลยซวย(มั้ย) ไปด้วยเลย 5555
-
ชอบคู่จักรกับทรงพลมาก
ติดใจเรื่องนทีอ่ะ
เกี่ยวกับทรงพลยังไงกัน?
เหมือนมีซัมติงกันแฮะ
แต่อยากอ่านของคู่ทรงพลกับจักรอีก
ชอบคู่นี้มาก ชีวิตดูมีสีสันดี
จะรออ่านตอนพิเศษคู่นี้อีกนะคะ
-
:pig4:
-
กลิ่นอาย มุ้งมิ้ง มากกกก
จะมีคู้รุ่นหลาน ชิมิ
-
แค่นี้ก็ฟินนนนนน ไปสักพัก
-
เส้นขนาน นิยามของสองหนุ่ม เคียงข้างกันไปเรื่อยๆ :ling1:
ปล.หอยดอง นานแล้ว ถ้าจะแซ่บ
-
เป็นสโลแกนที่คิดแล้วขำค่ะ พอนึกถึงลุงจักรและลุงพล ฮ่าา
น้องขอโทษ แต่ลุงทะเลาะกันน่ารักดีค่ะ
เชียร์น้องโรมมาอ้อยลุงจักรบ่อยๆ เค้าเอ็นดูหนูนะ ฮ่าาา
-
ขอแสดงความเห็น2ตอนรวดเจ้าค่ะ พึ่งจะได้เข้ามาอ่าน :z3:
คิดถึงพี่โตของขวัญ น้องขนม และพี่จักรมากค่ะ อ่านแ้วนึกถึงความหลัง
(พูดเป็นคนแก่) ตอนที่เรืีองนี้ยังไม่จบ สนุกจริงๆค่ะรอตอนต่อไป(ถ้ามี)นะคะพี่บัวสู้ๆ
-
:pig4:
-
กรี๊ดแปป พลคืออะไรคะ ? ติดใจพี่จักรรึยังไง
แหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะเอาลูกชายหลานชายบ้านนี้ไปเป็นสะใภ้หมดเลยเรอะ 5555555555
ตอนแรกคิดว่าพี่จักรเมะซะอีก แต่พลกลับเมะกว่า ฮิ้วววววววววว ชอบอ่า
อบอุ่นมากค่ะเรื่องนี้ ครอบครัวใหญ่ แลดูมีความสุข ><
น่ารักมากเลยค่ะ ชอบ อิอิ
พี่โตแอบหื่นนะ (?) เอ หรือจะไม่แอบ แต่หื่น 5555555555555555
สงสารขวัญไปเลอะ ต้องทำใจนะคะ แหม่ๆ ก็เล่นไปเปิดหนังอย่างว่าเข้าให้ โดนเลยสิ -,.-
สามนางก็นะ ดูแรกๆเหมือนไม่ค่อยโอ ไปๆมาๆไหงกลายเป็นสาววายไปซะได้ น่ารักอ่ะ ฮิๆ
ชอบจริงๆ ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยาย น่ารักๆอบอุ่นๆเรื่องนี้ :)
o13 :pig4:
-
ชอบคุ่นี้มากๆ ยิ่งกัดกันยิ่งถุกใจ อิอิ
-
อยากอ่านจอมขวัญชวนสมุนไปเล่นน้ำสงกรานตร์อ่ะ :-[
-
พี่โรมกับน้องขนมมม :hao7:
-
ขอคู่กันอีกหลายๆรอบได้ป่ะ
คือมันฟินนนนน 555
-
รอตอนพิเศษวันสงกรานต์นะค้าาา
จะมีมั้ยน้าาา แอบลุ้นจังเลย
อยากให้มีตอน อาจอมขวัญพาหลานๆสาดน้ำจังเล้ยยยยยยย :-[ :-[
-
ชายหน้าโหด ผู้ใจดีและแสนซื่อ :sad4:
ต่อไปจะมีดาวทรงพลมาโคจรรอบตัว พร้อมน้องโรมที่เป็นดาวบริวาร
-
:hao7: :hao7:
หนูไม่รู้ แต่ หนูจะเอา
แล้วมาอีกนะ
:hao3:
-
อยากให้แต่งคู่จักรกับทรงพลอ่ะ
ขอร้องน่ะ
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยอะ
-
ในที่สุดก็อ่านจบ 555 ขออนุญาต เม้นรวบเลยละกันนะคะ ^ ^ :katai4: :katai4:
คือแบบอ่านตอนแรก ของขวัญ เป็นคนแบบดูน่าสงสารอ่ะค่ะ มีอดีตไม่ดีติดตัว แต่ยังไงมันก็เป็นเรื่องตอนเด็กๆเนอะ
น้ำทิพย์นี่ตอนแรกเราก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ถึงนางจะเป็นคนดีก็เถอะแต่จะว่าไงดีล่ะ... ดีเกินไปอ่ะ
อย่ามาเป็นนางเอกนะ เรื่องนี้ไม่มีนางเอก 55555
คุณรุ่งทิพตอนแรกๆ นี่ไม่ชอบเลยนะคะ แบบเจ้ากี้เจ้าการจังจะมายุ่งอะไรเรื่องลูกสาวเยอะแยะ เข้าใจว่ารักลูก แต่ก็เกินไป
ถึงขนาดส่งคนมาขวาง = =^^^
แต่แบบบอกเลยว่าเรื่องนี้เป็นไม่กี่เรื่องจริงๆที่เราหลง "เมะ" ปกติแล้วเราจะแพ้ความน่ารักน่าเอ็นดูมากกว่า
แต่เจอพี่โตเข้าไปนี่บอกเลยว่า อยากได้แบบนี้แหละ 55
จอมขวัญก็แสบจริงๆเลย ไปกุเรื่องว่าพี่โตเป็นเกย์ดีนัก เป็นไงล่ะ เป็นจริงๆเลย 555555++
โดนเขาจีบด้วยเป็นไง ตอนที่ทะเลนี่คือพี่โตหลงไปแล้วใช่มั้ย ?? เลยไปช่วยเนี่ย =.,,=
อ่านๆไปคุณน้ำก็เป็นคนดีนะ เราก็อยากจะให้คู่กับพี่จักรอยู่หรอก เสียดายนิดๆ
ยิ่งอ่านก็ยิ่งหลงพี่โต คนอะไรไม่รู้พ่อของลูกแท้ๆ >//< (เราจะไปตบตีแย่งกับของขวัญเอง 55)
ตอนพี่จักรหวงของขวัญนี่เราแอบคิดไปนิดนึงแล้วนะ แบบ เอ๊ะๆ มีซัมติงอะไรรึเปล่า? แต่ก็ไม่มี 5555
ขำสมาคมแม่บ้านมากอ่ะ คุณรุ่งนี่ตอนแรกๆไม่ชอบ หลังจากลูกสาวเลิกแล้วก็ผันตัวมาเป็นประธานซะงั้น 5555555
ป้ารีนี่ตอนแรกๆ ก็ทำใจยากสินะ แต่พอทำใจได้เท่านั้นแหละ โอ้โห = =;;; ป้าจัดเต็มมากค่ะ นางมโนมาเต็มสุดๆ
แม่พี่โตที่ก็ขำเหมือนกัน คิดไปได้ยังไง ให้พี่โตเป็น ตู๊ด......
เราก็นึกภาพพี่โตแต่งหญิงไม่ออกเหมือนกันนะ 555
ตอนที่จัดงานแต่งให้ก็แบบ.. 5555 หลอกกันได้นะผู้ใหญ่พวกนี้ ของขวัญนี่จะได้รู้มั้ยเนี่ย ว่าจริงๆนี่แต่งกันไปแล้ว 55
ชอบน้องขนมจัง น่ารักดี ถึงจะกวนๆไปหน่อยก็เถอะ คิคิ
ตลกตอนที่บอกว่า ถ้าแม่หนีไปอยู่กับโกโบริก็ไม่เป็นไร อยากได้พ่อเลี้ยงหล่อๆ 55555
พี่โตนี่หื่นจริงจังเลยนะเนี่ย ยิ่งอยู่ด้วยกันนานก็ยิ่งหื่นเรอะ =[ ]=;; อยู่ๆไปของขวัญกลายเป็นเด็กเสี่ยไปซะงั้น 5555
ชอบตอนที่ไปเจอกับถ้วยฟูมากอ่ะ ฟูเกรียนมากจริงๆ
คือแบบเราอ่านเรื่องของถ้วยฟูมาก่อน พอเทียบกันแล้ว เรื่องของถ้วยฟูนี่จะเบาๆ น่ารัก ขำๆ มากกว่า
พออ่านเรื่องนี้แล้วทำเราหน่วงไปหลายตอนเลย สงสารของขวัญ
ยิ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัว เราจะอ่อนไหวง่ายอยู่แล้ว อ่านๆไปน้ำตาแทบร่วง
เรื่องพี่จักรนี่เราอึ้งมากนะ ตั้งแต่ทรงพลบอกว่าพี่จักรน่ารักล่ะ ตะหงิดๆแล้วเชียว พี่จักรเป็นของเรานะ 55555
อ่านเรื่องนี้แล้วเขินจนยิ้มไม่หุบเลยค่ะ ชอบเรื่องนี้มากจริงๆ >///<~!!
สุดท้ายนี้เราก็ขอโทษด้วยนะคะที่เม้นรอบเดียวแบบนี้
คือเราเป็นประเภทต้องอ่านต่อไปยาวๆเลยไม่งั้นอารมณ์มันไม่ต่อเนื่องอ่ะค่ะ :hao5:
ปล.เรื่องนี้ที่เราอินที่สุดก็คงจะเป็นชื่อตัวละครนี่แหละค่ะ เพราะเราก็ชื่อ "ของขวัญ" เหมือนกัน 55555
อ่านตอนแรกๆนี้เขินมากเลยนะ แบบพอโดนพี่โตเรียกของขวัญ(ในเรื่อง) งี้เราต้องหยุดอ่านไปกรี๊ดก่อน ถึงจะกลับมาอ่านต่อได้
:ling1: :ling1: :ling1:
-
น่าจับจักรกฤษกับทรงพลมารักกันเนอะ ท่าทางจะหวาน+ขำจนท้องแข็งแน่เบย
-
สนุกมากเลยครับ ยิ่งอ่านยิ่งฟิน ชอบคาแรคเตอ์ป้าๆน้าๆชมลมละครหลังข่าวมาก ฮาสุดๆๆ :m20: ไอ้ที่จะเครียดๆกลับตลก ที่สำคัญมันทำให้รู้ว่าครอบครัวสำคัญแค่ไหน ขอบคุณครับ ... ประโยค "อภิมหาหล่อ" ติดหัวผมมาก กร้ากก 555555555 :z1:
-
ชอบลุงพล ลุงจักร
-
อ่านรวดเดียวจบไปนานมากแล้ว แต่เพิ่งได้ user มาเลยตามมาคอมเม๊นต์ค่ะ :mew1:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ ค่า
-
ขอให้โรมคู่กับขนม (จองไว้ตั้งแต่เด็ก)
แล้วโรมก็จะมีญาติเต็มบ้าน 5555
-
เพิ่งมีโอกาสอ่านแบบรวดเดียวจบ ขอบคุณผู้แต่งมากครับ
เนื้อหาสนุกดีครับ โครงเรื่องแข็งแรง มีซับพลอตสอดแทรกมาด้วย เพิ่มมิติของตัวละครมากขึ้น
ถึงแม้บางจุดอาจจะสงสัยที่ช่วยแรกคุณรุ่งทิพย์แลดูจะร้ายและแรงมากเกินไปไหม และอยู่ดีๆเหวี่ยงกลับตาลปัตร มาเป็นดีสุดขั้วเลยก็ตามที และผมคิดว่านางน่าจะยอมรับ ชช ได้ยากกว่าปกติ แต่โดยรวมตอนจบก็ไม่ติดใจอะไร อีกจุดที่น่าจะสร้างความน่าเชือ่ถือได้มากขึ้นคือ พระเอกเป็นผู้ชายแท้ การที่จะเปลี่ยนใจมาชอบผู้ชายด้วยกันมันน่าจะปูพื้นที่มาที่ไปและมีการเหวี่ยงตัวละครเข้าสู่มุมนี้ สร้าเหตุการณ์ชักจูงให้ชัดเจนมากอีกนิด จะทำให้ดูสมบูรณ์มากขึ้นครับ แต่ผมอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ พระเอกอาจจะเป็นเกย์แอบๆอยู่แต่แรก (จากการที่ไม่มีแฟนมายาวนาน)
แต่ที่ชอบมากสุดในเรื่องนี้ คงจะเป็นการครีเอทคาแร็คเตอร์ของตัวละคร และวลีในความคิดของตัวละคร (การบ้าละครหลังข่าว ญาตินางเอก แม่สามีใจร้าย) ที่ถึงจะใช้ซ้ำ บ่อย แต่ก็ไม่ได้ดูว่ามันฟุ่มเฟือยเลย ตัวละครตัวนั้นคือ คุณพัชรี เธอเป็นตัวที่มีสีสันและมีอิทธิพลต่อเนื้อหามาก
ขอบคุณผู้แต่งจากใจอีกครั้งครับ
-
อยากให้รวมเล่มตอนพิเศษเพิ่มจังค่ะ (เรื่องของถ้วยฟูด้วยนะ) :m13:
-
แวะมาเยี่ยมด้วยความคิดถึง :mew1:
-
ชอบคู่ลุงๆจังเลย Love Love :z1: :z1:
-
แวะมาดูมาหรือยังรอรอรอ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai4: :katai4: :katai4:
-
คนบางคนไม่ได้เกิดมาเพื่ออยู่คู่กัน แต่เกิดมาเพื่อที่จะให้อีกคนรับรู้ว่ายังมีคนอีกคนอยู่ข้างๆกัน อร๊ายฟิน :o8: :o8: :o8:
-
สนุกมากกกกกครับ เรื่องนี้ ชอบมากๆ ได้ทุกอารมณ์ เศร้าซึ้งก็ทำดี ลุ้นก็ลุ้นตัวโก่ง ฮาก็ฮาสุดๆ ชอบครับ ที่ทำให้ทรงพลมาเป็นแขกรับเชิญประจำ สรุปว่า ขอบคุณคนแต่งมากครับ
-
:-[><สนุกจัง ขอบคุณค่ะ
-
คิดถึงพี่โตของขวัญเนอะ :mew1:
-
ThankS
-
จอมร้าย
ตอนพิเศษ…เด็กชายของขวัญ...
…………………………………
ร่างสูงใหญ่ก้าวลึกเข้าไปในสวนที่มีต้นไม้สูงตระหง่านสลับไปกับไม้พุ่มไม้ดอก แสงแดดรำไรส่องลอดมาตามช่องว่างระหว่างกิ่งพอจะให้แสงสว่างได้อยู่บ้าง อธิปมองไปรอบๆอย่างคุ้นตา สักพักจึงนึกออกว่าที่ที่ตนเองยืนอยู่ตอนนี้คือสวนที่อยู่ในอาณาเขตบ้านเรือนไทยวิมลกิตติ และทันทีที่นึกออก เขาก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อใครบางคนโผเข้ามากอดเอวเขาแน่น
“พ่อ!”
อธิปหันไปมอง เจ้าของเสียงคือเด็กชายตัวน้อยที่สูงแค่เอวเขาเท่านั้น ใบหน้ากลมยุ้ยเงยขึ้นสบตาเขาเช่นกัน เค้าหน้าของเด็กชายคุ้นตาเขาเหลือเกิน
“ไม่ใช่พ่อนี่…พ่อไปไหน ขวัญจะหาพ่อ” เด็กชายเริ่มเบะปากจะร้องไห้ อธิปเลยต้องย่อกายลงนั่งยองก่อนจะลูบเส้นผมนิ่มบนศีรษะกลมๆเป็นการปลอบประโลม
“พ่อของของขวัญอยู่ที่เรือนไทย” เขาเอ่ยปาก หากแต่ก็ต้องเลิกคิ้วตกใจกับคำพูดของตัวเอง
…ของขวัญ…
เขาเรียกเด็กตรงหน้าว่าของขวัญอย่างนั้นหรือ?
ใจหนึ่ง อธิปรู้ดีว่าจอมขวัญในความเป็นจริงอายุน้อยกว่าเขาไม่กี่ปี แต่...อีกใจเขาก็ยอมรับว่าเด็กตรงหน้าคือเด็กชายจอมขวัญ วิมลกิตติ
“แล้วลุงเป็นใคร ลุงเป็นเพื่อนพ่อเหรอ” เด็กชายตัวน้อยตั้งคำถาม ดวงตาเรียวใสแจ๋วจ้องมองเขาราวกับอยากรู้คำตอบเสียเต็มประดา อธิปกะพริบตาปริบๆในขณะที่สมองกำลังประมวลผลคำถามซื่อๆของเด็กชายตรงหน้า
…อ่า…นี่เขากลายเป็นเพื่อนของพ่อเสียแล้ว…
“ให้ลุงเป็นเพื่อนเล่นของของขวัญได้ไหมล่ะ” อธิปถาม รู้สึกยอกใจชอบกลถ้าจะตีซี้กับเด็กชายของขวัญในฐานะที่ตัวเองเป็นเพื่อนพ่อ…นี่จะต้องเป็นความฝันแน่ๆ ต้องเป็นความฝันแน่ๆ เขาถึงได้ย้อนเวลามาเจอจอมขวัญในวัยเด็กแบบนี้…
“ได้สิ แต่ลุงต้องสัญญาว่าจะมาเล่นกับขวัญบ่อยๆนะ ห้ามหายไปไหนนะ” นิ้วก้อยเล็กป้อมยื่นมาตรงหน้าอธิป พร้อมกับสายตาจับจ้องรอคอย ชายหนุ่มได้แต่ยิ้ม
…ให้ตายเถอะ ไม่ว่าจะตอนเด็กหรือตอนโต จอมขวัญก็มีสายตาเอาแต่ใจให้เขาตามเอาใจเหมือนเดิมไม่มีผิด…
“อืม” แล้วคนอย่างอธิป ไม่ว่าจะในความฝันหรือในความจริง เขาก็ไม่เคยขัดใจอีกฝ่ายได้เสียด้วย นิ้วก้อยของชายหนุ่มยื่นไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยเล็กๆนั่นไว้ ก่อนที่ภาพทั้งหมดจะเลือนลางพร้อมกับเสียงบางอย่างที่ดังเข้ามาในจิตสำนึก
………………………………
“พี่โต! พี่โต!!” ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมอง คนตรงหน้าคือจอมขวัญในวัยผู้ใหญ่ที่กำลังมองเขาอย่างฉงน อธิปหันมองรอบกายก็เห็นว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์ในห้องนอนของจอมขวัญบนเรือนไทยของครอบครัววิมลกิตติ
…เขาฝันไปจริงๆด้วย…เขาฝันไปจริงๆ…
“ยิ้มตอนหลับแสดงว่าฝันเห็นสาวเอ๊าะๆสิท่า” จอมขวัญแซวหน้าตาเจ้าเล่ห์
“เอ๊าะมากซะด้วย” อธิปตอบ ก่อนจะบิดคอไปมาอย่างเมื่อยขบ
“จริงน่ะ?” คราวนี้จากคนแซวกลายร่างเป็นคนอยากรู้ ปกติแล้วเขามักไม่ค่อยเห็นอธิปตอนหลับ เพราะอธิปเข้าหลักสูตร ‘ภรรยาในอุดมคติ’ ตื่นก่อนนอนทีหลังขยันเป็นนิจ แถมไม่ค่อยนอนกลางวัน แต่วันนี้…วันดีทีเดียวที่เขาได้เห็นช็อตหายากในชีวิตประจำวัน
…อธิปตอนหลับ! แถมยิ้มตอนหลับเสียด้วย!! ต้องฝันดีแน่ๆ แต่ฝันดีเรื่องอะไรนี่ล่ะที่เขาอยากรู้!!!...
“กี่โมงแล้ว” ร่างสูงไม่ยี่หระต่อความอยากรู้ของคนที่ลงมานั่งกระแซะอยู่ข้างกาย
“จะบ่ายสามแล้ว ป้ารีให้มาตามไปกินผลไม้”
“พี่ขอล้างหน้าล้างตาก่อน แล้วจะตามออกไปนะ” อธิปลุกขึ้นยืนจะเดินเข้าห้องน้ำ แต่จอมขวัญรีบลุกขึ้นคว้าแขนไว้ด้วยตวามอยากรู้
...ถ้าอธิปฝันเห็นผู้หญิง ก็แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นน่าจะเป็นสเป็คของอธิป อยู่กันมาตั้งนาน เขาไม่เคยถามอธิปเลยสักครั้งว่าสเป็คของอธิปเป็นแบบไหน แต่ก็เดาได้อยู่แล้วว่าคงไกลจากตัวเขามากโข...
“เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้บอกเลยว่าฝันเห็นเด็กเอ๊าะๆจริงรึเปล่า แล้วหน้าตาเป็นยังไง สวยมั้ย” ร่างสูงหันกลับมามองคนถาม สบตาเรียวๆของคนตรงหน้าแล้วหวนคิดถึงภาพฝันเมื่อครู่ไม่ได้
“ตาเรียว แก้มป่อง แถมขนนิ่มสุดๆเลย” จอมขวัญขมวดคิ้วมุ่น มือที่จับแขนของคนรักอยู่ปล่อยออกในทันทีพร้อมกับความอยากรู้หดฮวบเมื่อได้ยินคำว่า ‘ขนนิ่มสุดๆ’
“นั่นมันคนรึเปล่าน่ะ”
“เปล่า…” อธิปตอบแล้วอมยิ้ม
“…แมว… มาอ้อนขอให้เล่นด้วย” เขาตอบแล้วยักคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งเอาไว้เพียงจอมขวัญที่ได้แต่เกาศีรษะอย่างงุนงง
…ฝันถึงแมว?!!...แถมแมวมาอ้อนขอให้เล่นด้วยอีกต่างหาก!!...พี่โตเพี้ยนเปล่าวะเนี่ย?!!...
……………………..
“โต…เห็นของขวัญบอกว่าหลับอยู่ ไม่สบายรึเปล่า” คุณพัชรีร้องเรียกชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอน หลังจากที่ให้จอมขวัญไปตาม ไอ้คนตามน่ะ ออกมานั่งหยิบผลไม้กินทันทีที่ภารกิจเสร็จจนคุณพัชรีอยากจะหยิกให้เนื้อเขียว
…ปกติอธิปไม่ใช่คนนอนกลางวัน แต่ไอ้เจ้าหลานชายของเธอก็ไม่ได้ดูดำดูดีเขาเลย ปลุกเขาเสร็จก็เผ่นออกมานี่ แทนที่จะถามไถ่อาการว่าทำไมถึงหลับนี่ไม่มีเสียหรอก! ดูซิ! ต้องพึ่งญาตินางเอกอย่างเธอทุกที!! ถ้าไม่มีเธอสักคน อธิปคงเผ่นจากจอมขวัญไปนานแล้ว!! สำนึกบุญคุณคุณพัชรีคนนี้กันบ้างมั้ย?!...
“เปล่าครับ ในห้องมันเย็นๆ ก็เลยเผลอหลับ แล้วนั่น…อัลบั้มรูปหรือครับ” อธิปก้าวเข้ามานั่งที่ยกพื้นกลางเรือนซึ่งมีจอมขวัญและคุณพัชรีกับกองอัลบั้มรูปกองใหญ่
“จ้ะ เมื่อวานเจ้าขนมมันไปรื้อเจอในห้องเก็บของ แล้วก็บ่นหงุงหงิงอยากดู ป้าก็เลยให้เด็กมันทำความสะอาดเอาไว้ เดี๋ยวตอนเย็นขนมมันจะกลับมาดู มันว่า…มันอยากเห็นหน้าอาของขวัญตอนเด็กๆ! แต่ป้าว่ามันอยากเห็นหน้าพ่อมันตอนเด็กๆมากกว่านะ ขนมน่ะมันร้าย! ชอบแซวชอบกัดพ่อมันเรื่อยนั่นล่ะ!!”
… ‘รูปของขวัญตอนเด็กๆ’ อย่างนั้นหรือ…
อธิปนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะเอ่ยปากทันที
“ขอผมดูหน่อยได้ไหมครับ”
“ได้สิจ๊ะ!” คุณพัชรีรีบอนุญาตพลางเหล่ตาไปที่หลานชายสุดที่รัก ก่อนจะหันมากระซิบกระซาบกับอธิปอย่างทีเล่นทีจริง
“แต่ป้าเตือนก่อนนะ หลานป้าน่ะมันหน้าตาน่ารักน่าหยิก ระวังจะหลงมันมากกว่าเดิม!” ว่าแล้วคุณพัชรีก็ขยิบตาให้ที อธิปได้แต่ยิ้ม ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธเพราะเขารู้ดีว่าหญิงสูงวัยรายนี้ดูเขาออกทะลุปรุโปร่งว่าแค่ทุกวันนี้ก็หลงจอมขวัญจนหัวปักหัวปำอยู่แล้ว
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบอัลบั้มมาเปิดดู อัลบั้มเก่า รูปภาพยังเป็นภาพถ่ายจากฟิล์มอยู่เลย บางภาพสีซีดลงมาก หรือไม่อย่างนั้นก็อนุมานได้ว่าอาจจะเป็นสีดั้งเดิมของภาพจากกล้องสมัยก่อนอยู่แล้ว
อัลบั้มที่เขาหยิบมาเป็นอัลบั้มของสองพี่น้องต่างพ่อต่างแม่อย่างจักรกฤษณ์และจอมขวัญในวัยประถม มีภาพที่ทั้งคู่ใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน เขารู้มาว่าจักรกฤษณ์และจอมขวัญเรียนโรงเรียนชื่อดังที่เปิดสอนตั้งแต่ระดับอนุบาลไปจนถึงมัธยมปลาย ดังนั้นสองพี่น้องจึงอยู่โรงเรียนเดียวกันตั้งแต่เด็กจนกระทั่งจอมขวัญถูกส่งไปเรียนต่อต่างประเทศหลังจากเรื่องของอัญญิกา
“รูปนี้คือตอนที่ของขวัญกับไอ้จักรทะเลาะกันหนักที่สุด” คุณพัชรีเอี้ยวตัวมานำเสนอด้วยการจิ้มนิ้วลงบนรูปสองพี่น้องที่นั่งหน้ามุ่ยหันกันไปคนละทาง ตรงกลางมีตุ๊กตาหมีตัวโตที่ใครสักคนคงเอามาวางคั่นนั่นล่ะ
“ทะเลาะกันหนักที่สุดหรือครับ” อธิปเงยหน้าถาม จอมขวัญเองก็ชะโงกหน้ามาดูเช่นกัน หากแต่ก็ขมวดคิ้วมุ่นเพราะจำไม่ได้
“ไอ้จักรมันเรียกของขวัญว่าไอ้ของขวัญ ของขวัญก็เลยกระโดดจิกหัวทะเลาะกันเสียงดังลั่นบ้านจนพวกป้าต้องมาจับแยกออกจากกันจ้ะ หลังจากนั้นจักรก็ไม่เรียกของขวัญว่าไอ้ของขวัญอีกเลย แต่ไปเรียกว่าไอ้ขวัญแทน ลูกชายป้าน่ะ มันต้องหยาบคายให้ได้สักนิด จะเรียกของขวัญดีๆก็ไม่ได้หร้อกกกก” คุณพัชรีเล่าพร้อมกลั้วหัวเราะก่อนจะเหลือบตามองหลานชาย
“ส่วนรายนั้นน่ะ...ก็ไม่ยอมใครแต่เด็ก คิดดูว่าจัดการซะไอ้จักรไม่กล้าหือเรียกไอ้ของขวัญอีกเลย เจ๋งมั้ยล่ะ” คุณพัชรีเอ็นดูหลานชายคนนี้มากเพียงใด อธิปจับได้จากน้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความรักอย่างเต็มเปี่ยม
อธิปเปิดดูรูปต่อๆไป แทบทุกภาพถ้ามีคนน้องก็มักจะมีคนพี่โผล่หน้าเข้ามาด้วยเสมอ จอมขวัญยามเด็กนั้นหน้าตาน่ารักน่าเอาใจแต่ติดที่เจ้าตัวมักไม่ค่อยยิ้ม
“เอ? นี่ป้าบอกให้เต็มมันเอาขนมขึ้นมาให้ ทำไมมันหายเงียบไม่ขึ้นมาสักที เดี๋ยวป้าลงไปดูที่ครัวก่อนนะ สงสัยมันลืม” คุณพัชรีว่าอย่างนั้นหลังจากชะเง้อคอมองไปที่บันไดขึ้นเรือนแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของสาวใช้ หล่อนลุกจากยกพื้นกลางเรือนแล้วเดินลงจากเรือนไป ทิ้งอธิปเอาไว้กับจอมขวัญเพียงสองคน
“ไม่ยิ้มสักรูป ท่าทางจะเป็นเสือยิ้มยากแต่เด็ก” ร่างสูงแซวพลางเหลือบตามองคนรักที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ และเอาแต่หยิบผลไม้เข้าปาก
“ก็ขวัญไม่ชอบถ่ายรูปนี่นา” พอจะเดาได้อยู่หรอก เพราะรูปเกินครึ่งคือเด็กชายจอมขวัญ วิมลกิตติที่หน้าตาบูดบึ้งจนแก้มตุ่ย แต่คนที่ดูจะสนุกกว่าใครก็คือเด็กชายจักรกฤษณ์ที่ฉีกยิ้มกว้างทุกรูป
...ไม่รู้ว่าจักรกฤษณ์ยิ้มเพราะชอบถ่ายรูปมาก หรือยิ้มเพราะถูกใจที่ได้แกล้งจอมขวัญด้วยการลากน้องชายมาเข้าเฟรมกันแน่…
“มีที่ไหนในรูปที่พี่โตเคยไปเหมือนขวัญบ้างมั้ย” อยู่ดีๆจอมขวัญก็ตั้งคำถามขึ้นมา อธิปเงยหน้ามองแล้วหัวเราะน้อยๆพลางส่ายศีรษะไปมา
“ของขวัญรู้มั้ยว่าตอนของขวัญอายุเท่าในรูปนี้ พี่เรียนอยู่โรงเรียนอะไร” แทบจะในทันทีที่จอมขวัญส่ายหน้าแทนคำตอบ
“พี่เรียนอยู่โรงเรียนที่อยู่อีกฟากของกรุงเทพฯ และไม่เคยไปโรงเรียนที่ของขวัญเรียนด้วย”
“อะไรกัน โรงเรียนที่ขวัญเรียนน่ะดังมากเลยนะ”
“เคยได้ยินแต่ชื่ออย่างเดียว แต่ไม่เคยไป”
“งานโรงเรียนนั่นก็ดังสุดๆด้วย ไหนจะงานบอลที่แข่งกับโรงเรียนพันธมิตรอีกล่ะ”
“ก็ไม่เคยไปนั่นล่ะ” จอมขวัญทำหน้าไม่เชื่อ ก่อนจะย้อนถามอย่างตกตะลึง
“นี่พี่โตเรียนอยู่ในกรุงเทพฯแน่รึเปล่าเนี่ย” อธิปหัวเราะกับคำถามนั้น ก่อนจะก้มลงดูรูปในอัลบั้มต่อถึงได้เหลือบเห็นภาพหนึ่งในหน้านั้นที่จอมขวัญถ่ายกับป้ายสวนสัตว์ชื่อดังในกรุงเทพฯ เขาชี้รูปนั้นแล้วเอ่ยปาก
“อ้อ แต่สวนสัตว์ที่นี่พี่เคยไปนะ”
“จริงเหรอ ไปตอนอายุกี่ขวบ” จอมขวัญถามอย่างอยากรู้ บางทีเขาอาจจะเคยเจอกับอธิปสมัยเด็กๆมาก่อนก็ได้ เรื่องอย่างนี้โลกกลมเท่านั้นคือคำตอบ
“ตอนอนุบาล โรงเรียนพาไปทัศนศึกษา” คนอุตส่าห์ตั้งความหวังกับทฤษฎีโลกกลมถึงกับอ้าปากค้างอีกหน แล้วขยับตัวกลับไปนั่งที่เดิมอย่างหมดอารมณ์จะลุ้นต่อ
“ตอนพี่โตเรียนอนุบาล ขวัญยังอยู่ในท้องแม่อยู่เลย” เขาบ่นแล้วหยิบผลไม้เข้าปากอย่างแสนเซ็ง อธิปมองคนตรงหน้าแล้ววางอัลบั้มรูปลงข้างกาย
“ทำไม อยากให้เราได้เจอกันตอนเด็กๆเหรอ” จอมขวัญเหลือบตามองคนถามเล็กน้อย
“ก็...มัน...มันคงแปลกดี...ถ้าแบบ...เรา...เคยบังเอิญทำอะไรเหมือนๆกันในช่วงเวลาเดียวกัน...”
...บางทีพรหมลิขิตคงมีอยู่แค่ในนิยายของป้ารี...
จอมขวัญโคลงศีรษะตัวเองไปมา ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายที่อายุเท่านี้แล้ว ซ้ำยังผ่านเรื่องราวมากมายในชีวิตจะมีความคิดทำนองเรียกร้องหา ‘พรหมลิขิต’...สงสัยเขาจะถูกป้ารีเป่าหูด้วยพล๊อตนิยายน้ำเน่ามากเกินไป ก็เลยมาคาดหวังความน้ำเน่าชีวิตจริงเอาซะได้...
“แต่ช่างมันเหอะ มันก็แค่อดีต...” จอมขวัญบอกปัดอย่างไม่คิดอะไรอีก หลายอย่างในชีวิตของเขาพิสูจน์แล้วว่าปัจจุบันสำคัญที่สุด และวันนี้ที่มีอธิปอยู่คือสิ่งที่แสดงให้เห็นว่าปัจจุบันของเขามีค่ามากมายเพียงใด
ร่างสูงมองคนรักที่ก้มหน้ากินผลไม้ต่อด้วยสายตารักใคร่ก่อนจะเอ่ยถาม
“รู้ข้อดีของการที่เราไม่ได้เจอกันตั้งแต่ตอนเด็กมั้ย”
“ข้อดี?...ข้อดียังไง...” จอมขวัญเงยหน้าย้อนถามอย่างงุนงง
“ข้อดีก็คือ...มันทำให้พี่อยากรู้ว่าตอนของขวัญเด็กๆ เป็นยังไง” อธิปหยิบกระเป๋าสตางค์ออกจากกางเกงแล้วเปิดให้คนที่นั่งอีกฟากของโต๊ะดูอะไรบางอย่างที่เขาเก็บเอาไว้ในนั้น และนั่นก็ทำเอาร่างโปร่งถึงกับตาโตอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
“อะไรน่ะพี่โต!! มีรูปขวัญตอนเด็กได้ไง?!! เอาคืนมาเลย!!!” จอมขวัญไม่รอการอนุญาต เขาเอื้อมมือมาจะคว้ากระเป๋าสตางค์อธิป แต่อีกฝ่ายไวกว่าเพราะยื้อแขนตัวเองไปข้างหลังทันที
“คืนได้ไง นี่ของพี่” เขาปฏิเสธพร้อมรอยยิ้มบาง ดูก็รู้ว่ากำลังสนุกที่เห็นจอมขวัญเต้นเป็นเจ้าเข้า
“จะของพี่ได้ไง?!! นั่นมันรูปขวัญ ก็ต้องเป็นของขวัญ เอาคืนขวัญมาเลย!!” จอมขวัญลุกจากที่นั่งตัวเองตรงมาที่อธิปทันที ร่างสูงไม่ได้ลุกหนี แต่ซ่อนกระเป๋าไว้ข้างหลัง คราวนี้จอมขวัญเลยยิ่งงุ่นง่านเพราะอธิปตัวใหญ่กว่าเขา ยิ่งซ่อนไว้ข้างหลังแล้วเอาตัวบังเสียมิดแบบนี้ เขาจะเอาคืนได้ยังไงกัน!!
“พี่โต! เอาคืนขวัญมาเดี๋ยวนี้เลย” จอมขวัญเอื้อมมือไปด้านหลังของอธิป ปากก็ขู่คนรักเสียงดัง แต่อธิปกลับมีแต่เสียงหัวเราะให้ และยังคงซ่อนมือเอาไว้ข้างหลัง
“พี่โต!! ขวัญบอกให้เอาคืนมาไง!!!!” จอมขวัญงุ่นง่านกว่าเดิม เพราะมองไม่เห็นว่าอธิปซ่อนไว้ตรงไหนของข้างหลัง และเขาทำได้เพียงส่งมือไปควานข้างหลังอธิปโดยที่ไม่อาจมองอะไรเห็นเพราะพอจะชะเง้อมองข้ามไหล่ อธิปก็ยื่นหน้ามาขวาง เขาเลยต้องผงะออกมายืนเท้าเอวค้ำหัวอธิปที่นั่งอยู่กับพื้นเพราะถ้ายังขืนดื้อดึงจะยื้อคืนอย่างถึงเนื้อถึงตัว เขาสองคนคงได้จูบกันกลางเรือน!!!
-
“เกิดอะไรขึ้น ของขวัญ เสียงดังไปจนถึงข้างล่าง” คุณพัชรีร้องถามเมื่อก้าวขึ้นมายืนอยู่บนบันไดขั้นบนสุด ทันเห็นตอนหลานชายยืนค้ำศีรษะคนรักที่อายุมากกว่า
“แล้วนั่นอะไร ทำไมไปยืนค้ำหัวโตแบบนั้น ของขวัญ” คนเป็นป้าดุทันควัน แต่หลานชายจอมแสบไม่ได้สนใจเรื่องตำแหน่งยืนตำแหน่งนั่งเลยแม้แต่น้อย พอหันมาเป็นป้าก็รีบฟ้องทันที
“ก็พี่โตเอารูปขวัญไป!!” คุณพัชรีหันมามองอธิปที่นั่งอยู่ด้วยสายตาเป็นเชิงถาม
“รูปของผมครับ มันอยู่ในกระเป๋าสตางค์ผม” อธิปให้เหตุผลอย่างสมเหตุสมผลที่สุดสำหรับคุณพัชรี คุณป้าร่างอวบจึงเหลือบสายตามาที่หลานชายอารมณ์ร้อนอีกหน
“แต่มันเป็นรูปขวัญนะป้ารี!! ถ้าเป็นรูปขวัญ ก็ต้องเป็นของของขวัญ!!!”
“รูปเป็นของผมครับ” อธิปยังคงยืนกรานด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและสุภาพ ตรงข้ามกับจอมขวัญที่ตะเบ็งเสียงแล้วตะเบ็งเสียงอีก
“ก็บอกว่าเป็นรูปขวัญไง!!!” คราวนี้จอมขวัญหันมาตะโกนใส่อธิปที่นั่งอยู่กับพื้น ในขณะที่ตัวเองยืนเด่นเป็นสง่า
“ของขวัญ!!! นั่งลงเดี๋ยวนี้!! อย่ายืนค้ำหัวผู้ใหญ่!!! เดี๋ยวป้าก็เคาะตาตุ่มซะหรอก!” หลานชายจอมแสบหันมองคนเป็นป้าอย่างอัดอั้นที่คุณพัชรีไม่เข้าข้างตัวเองสักที แต่พอเห็นคุณพัชรีทำท่าจะมาเคาะตาตุ่มเขาจริงๆ ชายหนุ่มร่างโปร่งจึงยอมเดินกลับไปนั่งที่เดิมของตัวเองอย่างแสนจะโมโห
“เอาล่ะ โต...รูปที่โตมีน่ะ ไปได้มาจากไหน เอามาจากของขวัญเหรอ” คุณพัขรีสถาปนาตัวเองเป็นญาตินางเอกแล้วก็ต้องรับผิดชอบหน้าที่นี้ต่อไป แม้ว่าพระเอกนางเอกเขาจะตกร่องปล่องชิ้นอยู่กินกันมาหลายปี
“เปล่าครับ มีคนให้ผมมา แต่ผมบอกไม่ได้ว่าเป็นใคร”
“ถึงใครจะเป็นคนให้ก็ต้องคืนขวัญมา!!” จอมขวัญทุบโต๊ะจะเอารูปตัวเองคืนให้ได้จนคุณพัชรีต้องหันไปมอง
“ของขวัญ อย่าเพิ่งโวยวายได้มั้ย อะไรจะอยากได้คืนขนาดนั้น รูปมันแย่มากเหรอ โต...ป้าขอดูได้มั้ย” อธิปยอมส่งกระเป๋าสตางค์ตัวเองให้หญิงสูงวัยได้ดู และทันทีที่เห็น คุณพัชรีก็ถึงกับร้องออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“อุ๊ย! นี่มันตอนของขวัญถือพานวันไหว้ครูนี่นา”
ภาพเด็กชายหน้ามุ่ยในชุดไทยราชปะแตนนั้นทำเอาคุณพัชรีนึกย้อนไปถึงสมัยหลานชายยังเด็กที่ถูกเธอและน้องสะใภ้ผู้เป็นมารดาแท้ๆของจอมขวัญจับแต่งตัวใส่ชุดไทยในงานไหว้ครูของโรงเรียน
“โตนี่เก่งนะ ไปเอารูปนี้มาได้ ป้าจำไม่ได้แล้วนะเนี่ยว่ามีรูปนี้ ไม่รู้อยู่ในอัลบั้มไหน นี่ ป้าจะเล่าอะไรให้ฟัง ตอนแรกที่ครูประจำชั้นเลือกของขวัญมาถือพานน่ะ ของขวัญไม่ยอมด้วยนะ แต่ป้ากับแม่ของของขวัญล่อด้วยการจะทำขนมให้ทาน เจ้าตัวก็เลยยอม แล้วพอจับแต่งตัวเสร็จก็ไม่ยอมให้ถ่ายรูปด้วย กว่าจะลากมาถ่ายได้เล่นเอาเหนื่อยกันไปหมด อู้ย!! แต่รู้อะไรมั้ย มีแต่คนชมทั้งนั้นเลยว่าของขวัญน่ะหล่อ!” นอกจากคุณพัชรีจะไม่ช่วยหลานชายเอารูปคืนมาแล้ว ยังหันไปยกหางอธิปที่สามารถใช้กำลังภายในเอารูปเก่าๆแบบนี้มาใส่กระเป๋าสตางค์ได้อีก หนำซ้ำไปกว่านั้นคือการเปิดโปงเบื้องหลังภาพถ่ายใบนี้จนร่างสูงยังหัวเราะเมื่อนึกถึงเด็กชายในรูปใบนั้นที่คงแสบสะบัด
“ป้ารี!! เอารูปคืนมาให้ขวัญ” จอมขวัญต้องรีบท้วงก่อนที่คุณป้าจะลืมความตั้งใจของตนเสียก่อน
“แล้วจะเอาคืนทำไมล่ะ”
“ก็รูปนั้นมัน!!!!...” จอมขวัญอยากบอกว่านั่นมันตอนเขาเด็กๆ มันน่าอาย แล้วที่สำคัญเกิดใครมาเห็นเข้าจะคิดยังไงที่อธิปมีรูปเด็กผู้ชายในกระเป๋าสตางค์แบบนั้น!!!...
“หรือของขวัญกลัวว่าจะมีคนเห็นรูปนี้แล้วเรื่องของขวัญกับโตจะรู้ไปถึงหูคนอื่นอย่างนั้นเหรอ” คุณพัชรีถามตรงใจหลานชายสมกับที่เลี้ยงหลานคนนี้มาแต่เด็ก
“ก็...ก็...ถ้าเกิด...ถ้าเกิดคนอื่นเอาไปพูดกันจะทำยังไงล่ะ!”
“โธ่! ของขวัญ...ในรูปนี่น่ะ เป็นเด็กผู้ชายนะลูก ไม่ใช่รูปของขวัญตอนนี้สักหน่อย ใครเห็นเขาก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร หรือถ้าสงสัยแล้วถามโต โตก็บอกไปสิว่าเป็นลูกโต” อธิปหัวเราะน้อยๆกับทางออกที่คุณพัชรีแนะนำ
“แต่ยังไงขวัญก็...”
“ของขวัญ ของขวัญไม่ใช่คนอื่นสำหรับโตนะลูก ทำไมถึงไม่อยากให้โตมีรูปของของขวัญล่ะ” คุณพัชรีถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน หลานชายตัวแสบก้มหน้านิ่ง ดูอัดอั้นไม่อยากบอก
“ของขวัญ รูปนี้เป็นรูปของขวัญก็จริง แต่มันก็เป็นของโต ป้าจะบอกให้โตคืนให้ของขวัญทั้งๆที่โตไม่อยากคืนไม่ได้หรอกนะ” คุณพัชรีจำต้องตัดสินอย่างยุติธรรมที่สุด แม้ในใจจะเข้าข้างอธิปเต็มตัว...ก็แหม การพกรูปกันและกันในกระเป๋าสตางค์น่ะ มันโรแมนติกจะตาย!!!...
“ส่วนโต ในเมื่อของขวัญไม่อยากให้เก็บรูปไว้ในกระเป๋าสตางค์ โตก็เอาออกไปเก็บไว้ที่บ้านได้มั้ยล่ะ ของขวัญจะได้สบายใจ”
“ครับ”
“ตกลงนะของขวัญ โตเขาจะเอารูปออกจากกระเป๋าสตางค์ แต่จะไม่คืนให้เรา” จอมขวัญเงยหน้ามองคนรัก เม้มริมฝีปากแน่นอย่างไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่อาจดื้อดึง
เสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน บอกให้รู้ว่าจักรกฤษณ์พาลูกชายอีกสามคนกลับมาบ้านแล้ว คุณพัชรีจึงผละลงจากเรือนไป ทิ้งจอมขวัญหน้าบูดเอาไว้กับอธิปที่ยังมีรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
“โกรธพี่เหรอของขวัญ” เมื่อเหลือเพียงสองคน อธิปจึงเอ่ยปากถาม
“ก็...เอาคืนขวัญมาได้มั้ยล่ะ”
“ไม่ได้ บอกแล้วว่านี่ของพี่” ดูเหมือนอธิปจะย้ำคำว่า ‘ของพี่’ บ่อยเสียจนจอมขวัญรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกหวงแหนและรักใคร่
...แต่...ที่อธิป ‘หวง’ คือรูปเขา...คือเด็กชายของขวัญ...ไม่ใช่นายจอมขวัญคนนี้...
ให้ตายเถอะ! นี่จอมขวัญกำลังหึงตัวเองในตอนเด็กอย่างนั้นหรือ?!! แต่...แต่ตอนนั้น ‘ไอ้เด็กชายของขวัญ’ มันก็น่ารักจริงๆนั่นล่ะ...อธิปจะเอ็นดูก็ไม่แปลก...
“พี่โต...ชอบ...แบบนั้นเหรอ”
“แบบนั้น? แบบไหน” อธิปย้อนถามอย่างงุนงง คราวนี้หน้าขาวของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเขากลายป็นสีแดงน้อยๆ
“ก็...ก็...ก็ขวัญตอนเด็กๆ...”
“หืม?”
“ก็...ก็....ก็...ก็ตอนนั้นขวัญ...ขวัญน่ารักใช่มั้ยล่ะ...แล้ว...แล้ว...เอ่อ...ขวัญตอนนี้ก็...” จอมขวัญไม่รู้จะพูดยังไง แต่การที่อธิปเลือกรูปสมัยเด็กของเขามาใส่ในกระเป๋าสตางค์ทั้งๆที่ก็มีเขาตัวเป็นๆอยู่ข้างๆในทุกๆวันก็ทำเอาจอมขวัญไม่มั่นใจในตัวเอง
...เขาสู้ไอ้เด็กของขวัญในรูปนั้นได้ไหมก็ไม่รู้...
“อิจฉาตัวเองตอนเด็กๆเหรอ” อธิปย้อนถามอย่างนึกไม่ถึง หากแต่เมื่อคำตอบคือความเงียบเขาก็คิดว่าตัวเองเดาอีกฝ่ายถูกเข้าซะแล้ว
“มานั่งนี่มา ของขวัญ” ร่างสูงเอ่ยปากแล้วตบมือลงที่นั่งว่างข้างกาย เขาเห็นจอมขวัญเหลือบมองวูบหนึ่ง แต่ก็ยังปักหลักนั่งที่เดิมของตัวเองไม่ยอมลุกมา สุดท้ายอธิปเลยเป็นฝ่ายลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างคนรักแทน
“เด็กผู้ชายในรูปนั้นน่ะ เขามีในสิ่งที่ของขวัญในตอนนี้ไม่มีใช่มั้ย เขามีแม่ มีพ่อ มีเพื่อน...” จอมขวัญนั่งเงียบ ได้แต่ก้มหน้าลงมองมือตัวเองบีบกันแน่น
...เขาไม่ปฏิเสธ ว่าเขาอิจฉาไอ้เด็กคนนั้น ไอ้เด็กที่ชื่อของขวัญ...มันมีทุกอย่างที่เขาไม่มี มันมีพ่อแม่ มันมีคนที่รักมันมากมาย แล้วอธิปยัง...ยังรักมันด้วย ทั้งๆที่ไม่เคยเจอมันสักครั้ง...
มือหนาใหญ่ของอธิปเลื่อนมาจับมือทั้งสองข้างของคนรักเอาไว้ จอมขวัญเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือที่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน
“แต่ของขวัญก็มีสิ่งหนึ่งที่เด็กคนนั้นไม่มี...นั่นคือพี่”
“แต่...แต่พี่โตก็ชอบมันใช่มั้ยล่ะ”
“ถ้าการที่พี่มีรูปเด็กคนนั้นใบเดียวเป็นการแสดงว่าพี่ชอบเด็กคนนั้น แสดงว่ารูปใครบางคนที่พี่เก็บไว้เป็นร้อยในมือถือนี่คง...แสดงว่าพี่รักใครคนนั้นมาก”
“อะไรนะ?!! รูปเป็นร้อย?!! รูปใคร? รูปขวัญเหรอ?! ถ่ายตอนไหนน่ะ!! ทำไมขวัญไม่รู้เรื่อง?!!!” จากคนกำลังนิ่งเงียบ กลายเป็นยิงคำถามรวดเร็วและเอาเรื่อง
“ก็...หลายๆตอน” อธิปตอบกว้างๆเอาไว้ก่อน
“ตอนไหน?!!” จอมขวัญหันขวับมาเอาเรื่อง เขาไม่ชอบถูกถ่ายรูปนี่นา! จะถ่ายอะไรก็ถ่ายไปสิ!! ทำไมต้องมาถ่ายหน้าเขา!!!
“จำไม่ได้แล้ว”
“พี่โต! เอามาให้ขวัญดูเดี๋ยวนี้เลย!!” จอมขวัญลุกพรวดขึ้นตะเบ็งเสียงโวยวายใส่คนรัก พอดีที่คุณพัชรีขึ้นเรือนมาเห็นเหตุการณ์ซ้ำสองของหลานชายเข้าพอดี
“ของขวัญ!!! ป้าบอกว่าอย่ายืนค้ำหัวโต!!!”
“ก็!!!!!...” หลานชายกำลังจะอ้าปากฟ้อง แต่พอเหลือบตาลงมองหน้าอธิปที่ทำเป็นยิ้มกริ่มท้าทายก็ทำเอาฟ้องไม่ออก
...จะให้บอกใครงั้นหรือว่าอธิปเก็บรูปเขาเอาไว้ในมือถือเป็นร้อย...มัน...มัน...
“อาของขวัญ! อาโต!! สวัสดีครับ!!” แล้วนอกจากคุณพัชรี สามหลานชายก็โผล่หน้าขึ้นมาบนเรือน จอมขวัญเลยต้องหุบปากเงียบยิ่งกว่าเดิม เขาได้แต่มองอธิปอย่างแค้นเคืองก่อนจะเตะขาชายหนุ่มไปทีอย่างหงุดหงิด และแน่นอน...พฤติกรรมอัทธพาลนั้นอยู่ในสายตาของคุณพัชรีพอดี
“ตายแล้วของขวัญ!!!!” คนเป็นป้าอ้าปากจะดุ แต่จอมขวัญรีบวิ่งสวนเธอลงเรือนไปอย่างรวดเร็วพร้อมตะโกนชวนหลานให้ตามลงไปสมทบ
“เข้ม ข้าว ขนม ไปเล่นกับอากันเร็ว!” สามเด็กเฮโลตามคุณอายอดไอดอลลงจากเรือนทันที คุณพัชรีได้แต่มองตามหลังแล้วถอนหายใจอย่างระอา ก่อนจะหันมาทางอธิปที่เป็นคนลุกขึ้นเก็บจานผลไม้ที่จอมขวัญทานหมดแล้ว
“โตก็ยอมให้ของขวัญทำอะไรแบบนั้น” เธอได้แต่บ่นเล็กน้อย เพราะรู้ดีว่าอธิปมีขอบเขตเสมอ บางเรื่องที่เขายอมจอมขวัญได้ เขาก็ยอม บางเรื่องที่จำเป็นต้องไม่ยอม เธอก็เคยเห็นอธิปดุจอมขวัญมาแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” อธิปตอบพร้อมรอยยิ้มน้อยๆตามนิสัย
“แต่มันไม่ดีนะ ให้ของขวัญเตะโตได้ยังไง โตอายุมากกว่า แถมของขวัญก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วด้วย อายุก็สามสิบกว่าแล้ว ยังทำเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก” แต่คนเป็นป้าที่สอนสั่งทั้งลูกทั้งหลานมาหลายสิบปีกอดไม่ได้อยู่ดีที่จะปรามอธิปด้วย
“คราวหน้า ผมจะดุเขาครับ” ร่างสูงสัญญาพร้อมรอยยิ้มเช่นเดิม
“ดีจ้ะ ไม่อย่างนั้นมันก็จะทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตนี่ล่ะ ตอนเด็กๆดื้อแบบไหน เอาแต่ใจตัวเองแค่ไหน โตมานี่ไม่มีลดลงเลยสักนิด เฮ้อ!” คุณพัชรีบ่นอุบ แต่ก็บ่นด้วยความรักและเอ็นดูหรอกเพราะสุดท้ายแล้วคนที่ตามเอาอกเอาใจและปลอบประโลมคนดื้ออย่างจอมขวัญก็คือคุณพัชรีคนนี้
“แต่ถ้าวันนึงเขาไม่เอาแต่ใจให้ตามเอาใจ ผมก็คงทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน” คุณพัชรีมองใบหน้าคมเข้มของอธิปอย่างเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยปากในสิ่งที่เธอเองรู้สึกและสัมผัสได้
“โต...รักของขวัญมากเลยนะ รู้ตัวมั้ย” ร่างสูงได้แต่ยิ้มน้อยๆเมื่อถูกคนสูงวัยกว่าดูออก
“นี่โต...ป้าถามจริงๆเถอะ ไปเอารูปนั้นมาจากไหน” เมื่อความรู้สึกของอธิปเป็นที่ประจักษ์ คุณพัชรีก็ถามวกกลับไปเรื่องที่เธอยังไม่เคลียร์ ใบหน้ากลมของหญิงอวบโบ้ยใบ้ไปที่กระเป๋าสตางค์ในมือชายหนุ่ม
“...ไอ้จักรให้เหรอ” เธอถามนำ เพราะเกรงว่าอธิปจะไม่ยอมตอบ
ร่างสูงก้มลงมองกระเป๋าสตางค์ในมือ ก่อนจะเงยหน้าตอบ
“เปล่าครับ ผมขอจากลุงชัย”
และคำตอบของร่างสูงก็ทำเอาคุณพัชรีตั้งใจว่าเย็นนี้จะทำแกงเผ็ดเป็ดย่างของโปรดสามีเป็นรางวัลที่คุณชัย วิมลกิตติทำเรื่องถูกใจที่สุดนับตั้งแต่แต่งงานกันมาเกือบสี่สิบปี!!!
……………………………
>>>> อ่านต่อจิ้มที่นี่ค่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32451.msg2740747#msg2740747)
ยังไม่จบนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนดึกๆมาลงต่อค่ะ แต่ต้องดึกมากกกกกก เพราะพรุ่งนี้มีธุระนิดหน่อย
สำหรับใครที่ยังคงรอหอย หอยจะมาภายในวันจันทร์หน้าค่ะ อันนี้คอนเฟิร์มเพราะพิมพ์เสร็จแล้ว ฮี่ฮี่
ต้องขอโทษอีกครั้งสำหรับการดองหอยนะคะ บัวรู้สึกแย่มากๆเลยที่เขียนนิยายค้างแบบนี้ จะพยายามฮึดให้จบให้ได้ค่ะ!
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนคิดถึง และทุกกำลังใจเช่นเคยค่ะ :pig4:
แล้วเจอกันพรุ่งนี้ดึกๆๆๆๆนะคะ
-
ตอนพิเศษมาแว๊วววว ของขวัญนี่ร้ายจริง ๆ อิจฉาตัวเองตอนเด็กก็ได้ 5555
-
ปริ่ม ปลื้มปริ่มใจมี่ได้อ่านอีก คิดถึงของขวัญกับพี่โตมาก
-
ของขวัญน่ารักอ่ะ
-
คนอะไรอิจฉาแม้กระทั่งตัวเอง ของขวัญเอ๊ย
ป้ารีทำหน้าที่ญาตินางเอกอย่างแข็งขันจริง ๆ
ชอบพี่โต อบอุ่น อ่อนโยนเสมอ
-
ป้ารีมาแย่งซีนอีกละ :laugh:
อยากจิได้ ผช แบบพี่โตมาเคียงกาย :impress2: ตอนที่บอกว่า " ถ้าวันนึงเค้าไม่เอาแต่ใจให้ตามเอาใจ ผมก็คงทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน " พี่โตโคตรหล่อเลยยยยยยย
ของขวัญก็น่ารักนะ มีการหึงตัวเองตอนเด็กๆด้วย :hao7:
-
อ่านแล้วยิ่งรักยิ่งคิดถึงของขวัญพี่โตและทุกๆคน :mew1:
:กอด1:คนแต่งค่ะ
-
คิดถึงเด็กชายของขวัญ!!!!!!
-
ความรู้สึกยังบอกว่า ของขวัญยังเป็นเด็กรุ่นๆ อยู่เลย :mew1:
-
หลงรักทั้งเด็กชายของขวัญและนายจอมขวัญตามพี่โตเลย :impress2:
รอที่เหลือคร่าาา :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
คุณป้าพัชรี ยกให้เป็นตัวแม่ของสาววายเลย ฮาคุณพัชรีมากๆ
ของขวัญน่ารักทั้งตอนเด็กกับโตเลย หลงตามพี่โตไปอีกคน :-[
-
ของขวัญน่ารัก :m1:
-
น่ารักอะ
-
ถึงขนาดหึงตัวเองตอนเด็ก ๆ กับพี่โตนี่ไม่ธรรมดาจริง ๆ เลยนะของขวัญ แต่ก็น่ารักอ่ะ :-[ ขอบคุณลุงชัยจริง ๆ ที่คอยให้ความร่วมมือกับหลานเขยอย่างเอาจริงเอาจัง ถึงขั้นให้รูปสุดรักสุดหวงของหลานรักกันเลยทีเดียว o13
รอตอนต่อไปค่ะ ตามติดจอรอพรุ่งนี้อย่างใจจดใจจ่อ :mc4:
:katai3:
-
เอ้ยยยย ตอนพิเศษษ คือชอบมากเรื่องนี้ อ่านไปซักสามรอบได้แล้วค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ของขวัญน่าร๊ากกกกกกกกกกกกก :-[
หึงตัวเองด้วย น่ารักที่ซู้ดดดดดดดดดด :กอด1:
-
เอร๊ยยยย รอเม้นท์ทีเดียวเลยนะ
พี่โตอ่ะ อิจฉาของขวัญขึ้นมาทันที ^^
ว่าแล้วก็...ไปค้นมาอ่านซ้ำดีกว่า ฮี่ๆ
รอหอยดองเช่นเดิม...มันสำลักน้ำตายไปยังหว่า?? อิอิ
-
5555555555
คุณป้าตบรางวัลอย่างงามเลยทีเดียว
-
น่ารักสุด 55555
-
พี่โตของน้องของขวัญน่ารักที่สุด
-
เรื่องนี้สนุกมาก อ่านกี่ครั้งก็ชอบ
ป้ารีน่ารัก
-
:-[ :-[
-
:katai2-1:
กรุ้มกริ่มแบบว่าน่ารักจุง
-
มาเเล้ว คิดถึงทุกๆคนในเรืีองนี่ตลอดเลย
-
:hao5:
-
คนอะไรอิจฉาตัวเอง 55555555
-
:pig4: :pig4: :pig4: มาให้หายคิดถึงของขวัญ พี่โตรักของขวัญกว่าที่คิด :mew1: :mew1: :mew1:
ลุงชัยสมควรได้กินแกงเผ็ดเป็ดย่าง o13 o13 o13
-
น่ารักอ้ะ คู่นี้
จริงๆนะ
-
:-[ จอมขวัญตอนเด็กๆคงน่ารักน่าดู พี่โตถึงกับหลง555
ตอนนี้ให้บรรยากาศอบอุ่นมุ้งมิ้งดีจัง น่ารักมากๆ
ที่ว่าพี่โตมีรูปของขวัญทุกช๊อตน่ะ มันข๊อตไหนบ้างน่ะ :m12:
รอตอนต่อไปค่ะ รวมเล่มตอนพิเศษขายเถอะค่ะอยากได้ +1 :จุ๊บๆ:
-
ของขวัญกับพี่โตน่ารักจัง..
-
กำลังคิดถึงของขวัญอยู่เลย
-
น่ารักเหมือนเดิมมมม
พี่โตรักของขวัญมากจริงๆเนอะ
ตลกของขวัญ อิจฉาตัวเองก็ได้ด้วยยยยย 5555
รอคืนนี้ค่าาา
-
คิดถึงพี่โตของขวัญ :-[ :-[ เข้ามาอ่านย้อนหลายรอบแล้วก็ยังคงความฟินเหมือนเดิมมมมม :katai1: รอที่เหลือฮ่ะะะะะ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คนอะไรเนี่ย หึงตัวเองตอนเด้กก็เป็นดั้วะะะ555555555555
ชอบจังเลยของขวัญน่ารักอะ ดื้อดี พี่โตก็ตามใจจังเลยยย
แต่ขำตอนของขวัญเตะขาพี่โตมากค่ะ คือแบบบ
อายุ10ขวบรึป่าวคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ขอบคุณที่มาต่อตอนพิเศษให้ตลอดๆเลยนะคะ
คิดถึงมากๆเลย อยากอ่านตลอดดดด ของขวัญก็น่ารักทุกททททที~
หึ่มมมมมมมมม
-
พี่โตน่ารักเสมอ ตามเอาใจของขวัญให้บรรดาแม่ยกได้ฟินตลอดๆ 55
-
มารอเด็กชายของขวัญจร้าาา
-
ได้อ่านตอนพิเศษนี้ เหมือนได้ ของขวัญ จากการเข้ามาอ่านซ้่ำรอบที่... :katai2-1:
:pig4: :L2:
-
งื้อออออออออออออออออออ
ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยอ่าาาาาาาาาาาาาาา
ของขวัญน่าเอาใจ
พี่โตก็ชอบเอาใจ กรี๊ดดดด :impress2: :man1:
-
อ่านแล้วฮา คนอะไรหึงตังเอง :m20:
คนเขียนเอามาลงให้หายคิดถึง ขอบคุณนะค่ะ :กอด1: :L2: :L2:
-
ของขวัญน่ารัก แอบคิดถึงเด็กชายขนมเลย :hao7: ปล.รอหอยอยู่น้าาา
-
<<ต่อ>>
……………………………
หลังอาหารมื้อเย็นที่คนทั้งโต๊ะสังเกตได้ว่ามีแต่อาหารโปรดคุณชัย แถมคุณพัชรียังเอาอกเอาใจสามีราวกับคู่แต่งงานใหม่ อธิปก็ขอตัวไปอาบน้ำในขณะที่จอมขวัญทำเป็นเตร่ไปเตร่มาไม่ยอมเข้าห้อง แท้จริงแล้วร่างโปร่งไม่ได้โกรธเคืองอะไรคนรักนักหรอก แต่ที่ทำเป็นรอให้อธิปอาบน้ำ เป็นเพราะเขามีแผนน่ะสิ!!
จอมขวัญทิ้งช่วงให้อธิปเข้าห้องไปแล้วสักสิบนาที ก่อนจะขอตัวจากหลานๆโดยอ้างว่าลืมของไว้ในห้องนอน แล้วจึงตามอธิปเข้ามาในห้อง
เสียงน้ำไหลดังมาจากห้องน้ำส่วนตัวภายในห้องนอน เดาได้ว่าอธิปคงกำลังอาบน้ำอยู่ และแน่นอน...ว่าคงไม่ออกมาภายใน 5 นาทีนี้แน่ จอมขวัญปิดประตูห้องลงอย่างเบามือ ก่อนจะมองซ้ายมองขวาไปรอบห้อง แล้วจึงเหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือของคนรักชาร์ตแบทอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
ร่างโปร่งรีบเดินตรงไปที่โทรศัพท์ของอธิปทันที
...อธิปบอกว่าเก็บรูปเขาไว้ในเครื่องเป็นร้อย!!...จอมขวัญต้องรู้ให้ได้ว่าอธิปมีรูปเขาตอนไหนบ้าง แล้วไปถ่ายมาได้ยังไง!!!...
จอมขวัญเปิดดูอย่างรวดเร็ว มือสั่นเล็กน้อยเพราะตั้งแต่คบกับอธิปมา พวกเขาไม่เคยล่วงล้ำดูโทรศัพท์หรือกระเป๋าสตางค์ของกันและกันเลยสักครั้ง! แล้วเป็นไงล่ะ!! พอไม่ดู อธิปก็ไปหารูปเขามาใส่ไว้ในกระเป๋าสตางค์หน้าตาเฉย! ถ้าอธิปไม่พูดขึ้นมา เขาก็คงไม่รู้เรื่องนี้ไปจนตายเลยล่ะมั้ง!!!
ร่างโปร่งออกจะหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อคิดว่าอธิปเอ็นดูเจ้าเด็กชายของขวัญนั่นขนาดที่เอารูปใส่ไว้กระเป๋าสตางค์! โธ่เว้ย!! เขาอยู่ข้างๆแท้ๆ! ดันไปเอ็นดูไอ้เด็กของขวัญนั่นซะได้!!
แม้เด็กชายคนนั้นจะเป็นตัวเองในยามเด็ก แต่จอมขวัญก็พาลได้ทั้งนั้นล่ะ!!
รูปภาพในโทรศัพท์มือถือถูกเปิดขึ้นมาแล้ว จอมขวัญนิ่งชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนปลายนิ้วเร็วๆเพื่อดูรูปต่อไป...รูปต่อไป...และรูปต่อไป...
...ไหนว่ามีรูปเขาเป็นร้อย!!! น่าจะพูดใหม่ว่ารูปทั้งหมดที่มีในเครื่องคือรูปของจอมขวัญ วิมลกิตติทั้งนั้นต่างหาก!!!! มีตั้งแต่รูปตอนกำลังหลับ ตอนกำลังเล่นกับหลาน ตอนนั่งดูโทรทัศน์!! มีแทบทุกอิริยาบถ!! นี่ถ้ามีรูปตอนมีอะไรกันโผล่ขึ้นมาล่ะก็ เขาจะเอามือถือนี่ปาหัวอธิปแน่!!!...
“ทำอะไรน่ะ” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลัง ทำเอาจอมขวัญสะดุ้งโหยงรีบลุกขึ้นหันไปมอง อธิปยืนพิงกรอบประตูห้องน้ำ ผมเปียกลู่เปิดรูปหน้าคมเข้ม หยดน้ำไหลจากเส้นผมเปียกชื้นลงสู่แผงอกล่ำเปลือยเปล่า ก่อนจะถูกซับด้วยผ้าขนหนูที่ร่างสูงพันรอบเอวอย่างหมิ่นเหม่
“พี่ถามว่าทำอะไร” ชายหนุ่มตั้งคำถามด้วยใบหน้าที่ยังคงมีรอยยิ้มน้อยๆ เขาเห็นแล้วว่าจอมขวัญถือโทรศัพท์ของเขาอยู่ในมือ และรู้ด้วยว่าอีกฝ่ายถือโทรศัพท์เขาทำไม
...แต่...เขาอยากรู้ว่าจอมขวัญจะตอบว่าอะไร...
“ขวัญจะลบรูปในนี้ทั้งหมด!!!” จอมขวัญชูโทรศัพท์มือถือของอธิปขึ้นมาด้วยหน้าตาบูดบึ้งและเอาจริง
“รูปของพี่ ของขวัญจะลบได้ยังไง”
“แต่มันเป็นรูปขวัญ!!!”
“แต่อยู่ในเครื่องพี่ ก็แสดงว่าเป็นของพี่ เอาคืนพี่มา” อธิปยื่นมือออกมาตรงหน้า สายตาที่ทอดมองจอมขวัญนั้นกรุ้มกริ่มเสียจนร่างโปร่งยิ่งรู้สึกดื้อดึงมากกว่าเดิม
“ไม่!!! ขวัญจะคืนก็ต่อเมื่อขวัญลบรูปหมดแล้ว!!!” จอมขวัญมุ่งมั่นจะลบรูปให้หมดให้จงได้ เขารีบกดหาปุ่มลบรูปซึ่งแน่นอนว่ายี่ห้อที่อธิปใช้ เขาไม่ได้ใช้!! เพราะฉะนั้นการจะคลำหาวิธีลบรูปในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้จึงสร้างความหงุดหงิดให้กับร่างโปร่งเป็นอย่างยิ่ง
“อยู่ไหนวะ!!!” เขาสบถอย่างหัวเสีย และไม่ทันที่จะกดหามากไปกว่านั้น อธิปก็ก้าวเข้ามารวบเอวเขาเข้าไปกอด
“พี่โต!!”
“จะลบทำไม” อธิปไม่ได้ดึงมือถือของตัวเองคืน แต่การที่เขากอดจอมขวัญแบบนี้ก็ทำเอาฝ่ายนั้นไม่อาจจดจ่ออยู่กับการลบรูปได้อีก
“ก็มันน่าอายจะตาย!! แล้วถ้ามีใครมาเห็นเข้าจะทำยังไง!! คราวนี้เขาคงรู้กันทั้งเมืองว่าพี่โตกับขวัญเป็นอะไรกัน!!” แม้ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะไม่จัดอยู่ในระดับหลบๆซ่อนๆ แต่จอมขวัญและอธิปก็ไม่เคยประเจิดประเจ้อหรือแสดงออกว่ากำลังคบหากันอยู่
“แล้วเราเป็นอะไรกันล่ะ” คำถามย้อนกลับมาจากอธิปทำเอาจอมขวัญถลึงตาใส่ร่างสูงอย่างเอาเรื่อง แล้วดันอีกฝ่ายออกห่างอย่างหงุดหงิด
“ถอยไปเลย!! ขวัญจะลบรูป!! แล้วไอ้ยี่ห้อนี้มันลบรูปยังไงล่ะ!!!”
“กดตรงนี้” นิ้วยาวกดให้ดูไม่กี่ครั้ง หน้าจอก็ขึ้นข้อความขอยืนยันการลบรูป จอมขวัญไม่รอช้ารีบกดยืนยันทันที!
ใบหน้าขาวแย้มยิ้มกว้างในวินาทีต่อมาเมื่อไม่เหลือรูปใดๆหลงเหลือในเครื่องอีก เขาส่งโทรศัพท์มือถือคืนอธิป
“เอาคืนไป” ร่างสูงยิ้มน้อยๆก่อนจะรับมาแล้วเอ่ยปาก
“คงไม่คิดว่าพี่เก็บรูปไว้ในมือถืออย่างเดียวใช่มั้ย” เพียงเท่านั้นคนกำลังยิ้มกว้างเพราะคิดว่ารูปถูกลบหมดแล้วก็ถึงกับอ้าปากค้างตาโตด้วยความตกตะลึง
“นี่พี่โต!!!...” เขากำลังจะเอาเรื่อง แต่อธิปกอดเอวเขาไว้แน่นเสียจนขยับตัวแทบไม่ได้
“อย่าคิดว่าจะเตะพี่ ถีบพี่เหมือนเมื่อตอนกลางวันอีก ขาพี่ช้ำเลยรู้มั้ย” ร่างสูงยังคงใช้น้ำเสียงอ่อนโยนและนุ่มนวลแม้คนในอ้อมแขนจะฟึดฟัดฮึดฮัดเพียงใดก็ตาม ทว่า...เมื่อจอมแสบได้ยินว่าแรงเตะของตัวเองเมื่อตอนกลางวันทำให้ขาอธิปถึงกับช้ำก็ชะงักลงในทันที
“ช้ำเลยเหรอ? แล้วทายารึยัง” ตั้งแต่เขาและจอมขวัญคบหากันมา ความห่วงใยที่อีกฝ่ายแสดงต่อเขานั้นมันเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะกลายเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว ทั้งๆที่หากเป็นนายจอมขวัญคนเดิมกับเมื่อก่อน คำถามประเภทนี้จะไม่มีวันหลุดออกจากปากเป็นอันขาด
“ยัง”
“ไหน ขวัญดูให้” อธิปยอมคลายกอดแต่โดยดี อีกฝ่ายจึงกดเขาให้นั่งลงกับเตียง ในขณะที่ตัวเองทรุดกายลงนั่งกับพื้นแล้วเปิดผ้าขนหนูของอธิปขึ้นดูที่ต้นขา
แม้อธิปจะผิวคล้ำ แต่รอยช้ำสีเขียวปื้นใหญ่ก็ปรากฏเด่นชัดจนจอมขวัญหน้าเสีย เงยหน้ามองคนรัก
“ขวัญขอโทษ ขวัญไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่เป็นไร” ไม่ว่าเมื่อไหร่คนตรงหน้าก็ใจดีและยกโทษให้จอมขวัญเสมอมา นั่นยิ่งทำให้คนทำอีกฝ่ายเจ็บยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิม
“เดี๋ยวขวัญทายาให้” ทางเดียวที่พอจะทำได้เพื่อไม่ให้รู้สึกผิดมากไปหว่านี้คือการช่วยเท่าที่จะทำได้ จอมขวัญลุกจากพื้นไปเปิดลิ้นชักหายาทาแก้ฟกช้ำก่อนจะกลับมานั่งที่เดิมแล้วทายาที่ต้นขาให้อย่างแผ่วเบา ภายในห้องเงียบสงบมีเพียงเสียงหายใจของคนสองคน ทั้งๆที่เมื่อครู่ จอมขวัญยังตีโพยตีพายโวยวายใส่อธิปอยู่เลยแท้ๆ
อธิปก้มลงมองคนรักด้วยความรู้สึกเต็มตื้นเต็มหัวใจ ยิ่งเห็นจอมขวัญตั้งอกตั้งใจทายาให้เขาแบบนี้ก็ยิ่งเอ็นดู เขาลูบศีรษะคนรักเบาๆ ร่างโปร่งเงยหน้ามองเขาเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงทายาต่อโดยปล่อยให้อีกฝ่ายวางมือลงบนศีรษะเขาอยู่อย่างนั้น
“เด็กคนนั้นสู้ของขวัญไม่ได้หรอก” ชายหนุ่มเอ่ยปาก จอมขวัญนิ่งไปเล็กน้อยเมื่อคนรักพูดถึงตัวเขาในยามเด็ก
“พี่เอ็นดูเด็กคนนั้นเพราะเขาเป็นของขวัญตอนเด็ก แต่พี่รักของขวัญคนนี้ คนที่อยู่กับพี่ตอนนี้” ไม่บ่อยนักที่อธิปจะพูดคำว่ารัก แม้จะขยันเอาอกเอาใจเขาเพียงใด แต่อธิปมักแสดงออกด้วยการกระทำมากกว่าคำพูด ทว่าครั้งนี้...อธิปคงรู้ว่เขาแคลงใจ เขาติดใจ และเขาไม่สบายใจ...
“ขวัญรู้...ไอ้เด็กนั่นสู้ขวัญไม่ได้หรอก โดยเฉพาะความแสบ” อธิปหัวเราะเบาๆ
“แต่ที่พี่ได้ยินมาคือของขวัญแสบแต่เด็กนะ โอ๊ย!” พอแซวเข้าเท่านั้น มือขาวที่กำลังทายาก็ออกแรงกดลงบนแผลช้ำหนักๆจนร่างสูงร้องโอย
“โดนซะมั่ง ชอบแกล้งขวัญดีนัก” จอมขวัญเย้ยด้วยรอยยิ้ม ดวงตาเรียวเป็นประกายสนุกอย่างที่อธิปได้แต่หัวเราะเบาๆ แล้วขยี้ผมคนรักอย่างเอ็นดู
จอมขวัญทาจนยาเริ่มซึมก็ปิดฝา กำลังจะลุกจากพื้นทว่าเสียงหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน
“อาของขวัญ! ขนมเข้าไปนะครับ!!”
และก่อนที่อธิปและจอมขวัญจะทันทำอะไร ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามาพร้อมด้วยหลานชายตัวอ้วนกลมโผล่หน้าเข้ามาพร้อมด้วย...คุณพัชรี...
“อาของขวัญ หาของนานจัง เจอรึยัง...เอ๋?...”
จากมุมที่เด็กชายขนมและคุณย่าพัชรีเปิดประตูเข้ามาเห็นนั้น คืออธิปนั่งอยู่บนเตียงมีผ้าชนหนูผืนเดียว ส่วนจอมขวัญแม้จะใส่เสื้อผ้าครบชุด แต่นั่งอยู่บนพื้นหันหน้าเข้าหาหว่างขาของคนบนเตียง แถมคนบนเตียงก็ดันวางมือบนศีรษะของจอมขวัญเสียด้วย!!
“คุณพระ!!!!!” คุณพัชรีร้องลั่นด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบปิดตาหลานชายตัวแสบเอาไว้แล้วใช้กำลังมหาศาลจากฮอร์โมนอะดรีนาลีนรีบกระชากหลานชายวัยประถมออกจากห้องนอนของจอมขวัญกับอธิปทันที แต่...เจ้าหลานชายก็ยังร้องถามคุณย่าด้วยความสงสัยสมกับเป็นเด็กฉลาดอนาคตชาติไทย
“คุณย่า ทำไมอาโตต้องกดหัวอาของขวัญให้เอาหน้าซุกเป้าอาโตด้วยล่ะครับ”
ไมมีคำตอบจากคุณพัชรี ส่วนอธิปและจอมขวัญ...
...ไม่แวะมาที่บ้านเรือนไทยอีกเลยเกือบหนึ่งเดือน!!!!...
FIN
ขนมนี่ได้เห็นอะไรดีๆตลอดเลยเนอะ ฮ่าฮ่า
สำหรับคนยังรอหอย (บัวซาบซึ้งใจจริงๆที่ยังมีคนคิดถึงหอย T^T ขอโทษมากๆที่ดองเค็มขนาดนี้นะคะ) วันจันทร์หน้ามาแน่นอน
และสำหรับคนคิดถึงพี่โตของขวัญแบบจุ้กกะดึ๋ย(?) คอนเฟิร์มว่าศุกร์หน้าที่จะมาแบบสั้นๆแต่แซ่บ
และ...ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ภายในเดือนหน้าจะมีเซอร์ไพรส์ แต่ไม่บอกว่าอะไร เพราะว่ามันเป็นเซอร์ไพรส์ค่ะ! อิอิ
ท้ายที่สุดคืนนี้นอนหลับฝันดีแฮปปี้วีคเอ็นกันทุกคนนะคะ
ขอบคุณพื้นที่บอร์ดและคนอ่านคนเม้นท์คนคิดถึงเช่นเคยค่ะ ^^
-
คุณพระ!!! 5555
-
555555 ไหงเป็นงั้นไปได้ o22
ขอบคุณมากค่ะ รอวันศุกร์ค่ะ :mew1:
-
จากอมยิ้มๆ มาฮาก๊าก ก็ตอนเจ้าขนมเนี่ยแหละ 55555 :ling1:
-
คุณพระ!!!!
อิป้าอยากเป็นคนเห็นภาพนั้นจริงๆ
-
รอคอยวันศุกร์หน้าด้วยใจจดจ่อ... :hao6: :hao6:
-
รอพรุ่งนี้ค่ะ :z2: :z2: :z2:
-
จิ้นเก่งทั้งย่าทั้งหลานเลยนะ 55555
-
ตอนเห็นในหน้านิยายอัพเดตดีใจมากเลยค่ะคุณบัว :hao5:
สองสามวันก่อนก็เพิ่งไปขุดอ่านถ้วยฟู ชอบนิยายคุณบัวมาก มันอบอุ่น
เรียกได้ว่าอ่านเเล้ว "อิ่ม" 555555 พี่โต-ของขวัญถือเป็นเรื่องติดท็อปในใจเราเลยค่ะชอบมากจริงๆ
จะรอตอนพิเศษชะเดิ๊บ!! พี่โตกับของขวัญนะคะ :hao7: แล้วก็จะรอเซอร์ไพรส์ด้วย อิอิอิอิ
-
ว๊ากกกก!!! แค่ท่าก็ทำเอาป้ารีจิ้นฟินไปถึงโลกหน้าแล้ว 555
-
อ๊ากปริ่มใจเหลือหลาย รอต่อไป รออ่านตอนหน้า อ๊ากๆๆๆ ของขวัญ
-
พี่โตเท่ห์มากอ่ะอิจฉาของขวัญเลยส่วนป้าหลาน2คนนั้นปล่อยให้มโนกันไป5555
ขอบคุณตอนพิเศษน่ารักๆค่ะ :pig4:
-
รอวันศุกร์น๊า :hao6:
-
ของขวัญโชคดี พี่โตรักมาก :o8: :o8: :o8:
-
เกิดเป็นขนมนี่มันดีจริงๆเลยนะ o13 รอคอยศุกร์หน้าและเซอร์ไพรซ์นะคะ :กอด1:
-
ขุ่นพระ !!!!!!!!!!!!
อิจฉาคุณป้ารีกับขนมเหลือเกินนนนนนนนนนนนนน :hao7:
ตั้งหน้าตั้งตารอองค์ชายหอยและตอนพิเศษสัปดาห์หน้าค่ะ :katai2-1:
:L2: :กอด1: :pig4: :กอด1:
-
5555
คิดถึงสองคนนี้จัง
พี่โตเนี่ยผู้ชายในอุดมคติเลยนะเนี่ย
อยากได้แบบนี้สักคนจังน้ออ อิอิ
ขอบคุณคุณบัวมากนะคะที่เอามาลงให้อ่าน ^^
-
โถ ๆ ๆ ๆ ทั้งป้ารี ทั้งขนม คิดลึกทั้งคู่เลย แหม่ บ่งบอกเลยนะเนี่ยะ
-
ขนมนี่มันแสบเด็กจริง ช่างสงสัยตลอดเวลา
-
ขนม! หนูไม่ต้องพูดเสียงดังทุกครั้งที่คิดอะไรเห็นอะไรก็ได้นะคะ
คุณพัชรีคิดไปไกลแล้ว!! ^^
ขอบคุณคุณบัวที่มีตอนพิเศษให้อ่านบ่อยๆให้หายคิดถึงพี่โตกับของขวัญนะคะ
รอได้ทุกอย่างค่ะ ทั้งหอยทั้งพี่โตตอนต่อไปและทั้งเซอร์ไพรส์ค่ะ :กอด1:
-
คุณป้าพัชรี ฟินไปแระ
แต่ที่แน่ๆพี่โตกะของขวัญแทบจะเอาหน้ามุดดิน
ขนมเอ๊ย ไม่ต้องพูดหมดก็ได้ (มาได้จังหวะตลอดนะคนเนี้ย)
-
“คุณพระ!!!!!” คิดไปได้นะ คุณพัชรี น้องขนม ครึ ครึ
รอคอยความแซ่บ อยากเห็นของขวัญโดนพี่โตสำเร็จโทษ :hao6:
-
555 คุณป้ากะขนมดห็นช็อทเด็ดตลอดๆ :m20:
-
คุณย่ากับคุณหลานจะจิ้นกันไปถึงไหนล่ะเนี่ย
-
o3 o3 o3 o3 o3 o3 o3 o3 o3 o3
-
ขนมมมมมม น่าอิจฉาอ้ะ :-[ :-[
-
น่ารักมากๆ
กับความรักของพี่โต
อ่านแล้วอิจฉาของขวัญมากกกกก
เค้ารู้นะ
ป้ารี ฟินอยู่ใช่ม๊าาาา
-
พี่โตตต ผู้ชายอบอุ่นที่สุดในโลกก
ขงขวัญนี่ก็เอาแต่ใจได้น่าเอ็นดูสุดๆ
ฮาตอนจบ 5555555
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คุณพระ!!!!
-
ขนมได้เห็นอะไรดี ๆ ตลอด
ส่วนป้าพัชรีคงเก็บไปฟินได้อีกนาน
-
เซอร์ไพรส์จอมร้ายรวมเล่มภาคพิเศษป่าวคะ กิ๊ดดดดดดดดดดดดดดด รวมเลยค่ะๆๆๆๆๆ ชอบมากๆๆ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao5:
อยากเป็นขนม อยากเห็นอะไรดีๆ 555555555
-
ขนมนะขนม เห็นอะไรก็สงสัยตลอด มิน่าป้ารีถึงได้ถูกใจนัก :mew5:
ดูเหมือนอาของขวัญจะแสบตั้งแต่เด็ก แต่เรื่องหน้าบางนี่คงเป็นตอนเจอพี่โตแน่เลย :laugh:
รอวันศุกร์สุดอัศจรรย์อนู่นะคะ. :hao6:
:katai3:
-
ขนมอีกแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:ขอบคุณมากค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
อิจฉาเจ้าขนม
ไม่เคยพลาดช็อตเด็ดเลยสักครั้ง
5555555
-
ภาพที่เห็นมันก็คิดเป็นอื่่นได้ยากแหละเนอะ :laugh3:
พี่โตของน้อง เลิฟ :จุ๊บๆ:
-
:haun5:
-
คุณพระ!! อยากเจอช็อตแบบคุณป้าและขนม ฮ่าๆ
สองคนนี่ก็นะ เจอซีนงามช็อตสวยตลอดเวลา
รอวันศุกร์หน้าและเซอร์ไพรส์ด้วยใจจดจ่อ
อ่อ...แอบรอน้องหอยก้นสระต่อด้วย ^^v
-
อยากได้เซอร์ไพรส์เป็น จอมร้าย ภาคสอง จังเลยจ้ะ ^^
-
ขนมมมมมมมมมมมมมม ขนมนี่เป็นหลานที่โชคดีจังน้า
ได้เห็นอะไรดีๆตลอดเลย อิอิอิ
เค้าจะรอเซอร์ไพรส์นะคะ
ดีใจจังงงงงงงง นี่แอบคิดไปก่อนแล้วนะ
ไม่รู้จะเป็นแบบที่มโนไว้รึป่าว จึ๋ยยยย
ของให้เกี่ยวกับของขวัญและพี่โต มั้ย? :impress2: :impress2: :impress2:
-
ของขวัญผู้นำพาฉากเด็ด ป้ารีนี่ฟินแปปเลย555 :laugh:
-
:-[ อิจฉาคู่นี้อ่ะ หวานกันขึ้นตลอดๆ
แถมขนมกับคุณพัชรี ก็มาเจอแต่ฉากเด็ดๆทั้งน้านนน555
รอหอยตอนต่อไป+เซอร์ไพรซ์ค่ะ+1 :mew1:
-
พี่โตช่างเป็นสามีดีเด่นอะไรอย่างนี้ :กอด1:
ขอบคุณน้องบัว :pig4:
-
อภิโธ่ อภิธัง คุณพัชรีและขนมได้มาเจอฉากแบบนี้ตลอด :hao7: :mew4: สงสารก็แต่คู่นั้นแหละโดนเข้าใจผิดเพราะท่าล่อแหลมตลอดเหมือนกัน
-
5555555
ว่าแล้ววววววว ของขวัญน่ารักอ่ะ หุหุ
-
ขนมมีบุญ หรือเป็นพี่โตกะของขวัญที่ซวย 555
-
อย่างนี้ป้ารีฟินแย่เลย :impress2:
-
คุณพระ!!!!!!!!!!!!!!
ป้ารีขาาาา อย่าพึ่งคิดไปไกลลลลลล // ถึงแม้หนูจะคิดไปแล้วก็เถอะ
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 5555555555555555 โอ๊ยยยยขรรม // ทุบคอม
เหมือนจะไม่มีอะไรนะ แต่ มันเป็นระเบิด(เขิล)ลูกใหญ่ทันทีที่ป้ารีมาเห็น
กร้ากกกกกกกกกกกกก
รอค่าาาาา รอออ คึคึ :hao7:
-
แหม่เข้าใจผิดไปซะได้
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เมื่อไหร่ญาตินางเอก จะได้เห็นอะไรที่ฟินมากกว่านี้น๊าาา :-[
จอมขวัญ แสบบบบบบ น่ารักที่สุดเลย
ศุกร์หน้ารอนะคะ ฟินเวอร์อ่ะ o13
รอเซอร์ไพรส์ ด้วยนะคะ
-
มาให้หายคิดถึงของขวัญจริงๆ คิคิ
อยากรู้ว่าคู่เวรคู่กรรมนั้นจะเป็นยังไงต่อจังค่ะ
จะมีโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์ไหมน้อออออออ :hao7: :hao7:
-
ขุ่นพระ!!!5555555 โถถถถถ คุณพัชรีก็ฟินไปอีกนานนนนนนนนน คิดถึงพี่โตของขวัญ ทรงพลจักรกฤษณ์ แอร๊ยยยยย :katai1: :katai1:
-
ญาตินางเอกเห็นฉากแบบนี้บ่อยจัง อิอิ น่ารักมากกกกกกกกก
-
คิดถึงทุกๆตัวละครมากครับ แล้วก็....ขนมนี่คู่โรมปะครับ :hao3:
ขอบคุณมากๆสำหรับตอนพิเศษนะครับ :L2:
-
ขวัญกับพี่โตมาแล้ว ดีใจจริงๆ :กอด1:
ป้ารีนี่สมกับเป็นญาตินางเอกจริงๆเลย
อยากเห็นฉากนั้นด้วยจังเลยคงจะ...ฟินน่าดู :hao5:
-
อาๆเขากำลังทายา กันจ้า ขนมเอ้ย อิอิอิ
-
ภาพที่เห็นมันชวนให้ตั้งคำถามใช่มั๊ยจะขนม 555
สงสารก้อแต่อาของขวัญที่คงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เพราะเจอป้าและหลานเข้าใจผิดแบบเต็มๆ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ ตั้งตารอวันศุกร์ด้วยคน ^^
:hao3:
-
น้องขนม พี่อิจฉาหนูจัง 5555
พี่โต พ่อพระเอก โอ้ยย แสนดีไม่เปลี่ยน
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ เขียนได้ดี :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ของขวัญ น่ารักนะ หึงตัวเองตอนเด็ก
พี่โตก็แสนดี ยิ้มหวานตลอดดดดดด
ส่วนผ้ารี &ขนม เจอช็อต(ที่คิดว่า)เด็ด คิดไกลเลยค่า ฮ่าาา
รอวันจันทร์นะค้าาา o22
-
โอ้แม่เจ้า
-
อิชั้นชอบเรื่องนี้มากๆ อ่านแล้วฟินสุดๆ ขอบคุณนะคะที่มาเติมเต็มความรู้สึกดีๆให้กับครอบครัววิมลกิตติ
-
ก๊ากกก ควรล๊อคหัองทุดครั้งเด้
-
ปลื้มน้องขนมกับป้ารีมากๆๆๆๆ :katai2-1:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:mew1:
miss you
-
วันนี้วันศุกร์แล้วววว รอๆของขวัญกับพี่โต อิอิ :z1:
-
จอมร้าย
ตอนพิเศษ...ความลับของอธิป...
…………………………………………………..
อธิปมีความลับของจอมขวัญเก็บไว้ในใจอยู่หนึ่งอย่าง เป็นความลับที่เขาเพิ่งค้นพบเมื่อไม่นานมานี้ และเป็นความลับที่...เขาบอกใครไม่ได้...
…………………………………….
เสียงประตูเปิดช้าๆ ทำเอาร่างสูงที่กำลังยืนปอกผลไม้อยู่ในครัวชะงักมือเล็กน้อย เขาเหลือบตามองไปยังนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาผนัง
...ห้าทุ่มครึ่ง...
“กลับมาแล้ว” เสียงอ่อนระโหยอย่างเหน็ดเหนื่อยของจอมขวัญดังขึ้นเบาๆ เมื่อเจ้าตัวก้าวเท้าเข้ามาในครัวแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น อธิปเหลือบตามองเล็กน้อย สภาพของคนรักตอนนี้ห่างไกลจากคำว่า ‘มาดเนี้ยบ’ มากนัก ซึ่งจอมขวัญมักจะอยู่ในสภาพนี้เมื่อต้องลุยงานติดๆกันหลายวัน ชายเสื้ออยู่นอกกางเกง แขนเสื้อถูกพับขึ้นมาจนถึงข้อศอก และที่สำคัญปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสองเม็ดขึ้นไป
“งานเรียบร้อยมั้ย” เขาถามก่อนจะเริ่มปอกแอปเปิ้ลต่อ เมื่อจอมขวัญหยิบกระป๋องเบียร์ออกมาเปิดแล้วยกกระดกเข้าปาก
อันที่จริง อธิปไม่ต้องถามก็ได้ เขาและจอมขวัญอยู่ด้วยกันมานาน นานจนเขารู้ว่าถ้าเมื่อไหร่ที่จอมขวัญกลับมาถึงบ้านแล้วเปิดเบียร์ดื่ม นั่นคือเวลาที่เจ้าตัวต้องการการผ่อนคลายหลังจากบ่มเพาะความเครียดมาหลายวัน
“อืม” อีกฝ่ายตอบกลับมาแค่นั้น ก่อนจะยื่นมือมาหยิบแอปเปิ้ลที่อธิปปอกเสร็จแล้วเข้าปาก
“ไปนั่งพักไป หิวอะไรมั้ย เดี๋ยวพี่ทำให้กิน” จอมขวัญลุยงานหนักมาตั้งแต่ต้นสัปดาห์ เพราะคราวนี้ฝ่ายจัดเลี้ยงต้องต้อนรับลูกค้าวีไอพีคู่รักไฮโซที่ใช้ห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมในเครือวิมาลาเป็นสถานที่จัดงานมงคล จอมขวัญที่ปกติไม่ค่อยจะสนใจใยดีกับการ ‘รับแขก’ เลยถูกจักรกฤษณ์ลากไปรับหน้าด้วย เจ้าตัวเลยเหนื่อยเป็นพิเศษ
“ไม่เป็นไร ขวัญกินมาจากที่โรงแรมแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นก็ออกไปนั่งข้างนอกไป” ร่างโปร่งพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายก่อนจะถือกระป๋องเบียร์และถุงขนมออกไปกินเป็นกับแกล้ม อธิปเหลือบมองตามแผ่นหลังของคนรัก ก่อนจะหันกลับมาจดจ่อกับการปอกแอปเปิ้ลลูกต่อไปอย่างช้าๆ
...ของบางอย่างต้องใช้เวลา เหมือนผลไม้...ถ้าจะกินให้อร่อยก็ต้องรอให้มันสุกเสียก่อน...จริงไหมล่ะ...
…………………………………….
จอมขวัญเอนหลังพิงพนักแล้วผ่อนลมหายใจยาวอย่างผ่อนคลาย ในมือคือกระป๋องเบียร์เย็นเฉียบที่ถูกยกขึ้นกระดกเป็นระยะ ในโทรทัศน์คือซีรี่ส์ภาคดึกที่เขาเคยติดหนึบหนับ แต่มาวันนี้ เขาไม่มีอารมณ์อยากจะดูเลยแม้แต่น้อย...
ดวงตาเรียวเหลือบกลับไปมองที่ประตูห้องครัวอย่างรอคอยพลางขยับตัวเล็กน้อยเพื่อขจัดความอึดอัดบางอย่างที่สุมอยู่ในอก ทั้งๆที่จอมขวัญคิดว่าทุกอย่างในร่างกายเขาตอนนี้อยู่ในสภาวะผ่อนคลายมากแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการนั่งเหยียดแข้งเหยียดขาบนโซฟานุ่ม เสื้อปลดกระดุมถึงสามเม็ด ชายเสื้ออยู่นอกกางเกง แถมเข็มขัดก็ไม่ได้ใส่
เขาควรจะรู้สึกสบายกว่านี้...แต่...ทำไมยังอึดอัดก็ไม่รู้...
“ฮื้อ...” ชายหนุ่มครางในลำคออย่างอัดอั้น คิ้วขมวดแน่นพลางเหลือบตามองไปยังห้องครัวอีกครั้ง
...ทำไมอธิปยังไม่ออกมาสักที...
เขาขยับกายอย่างอึดอัด รู้สึกถึงความเกร็งเครียดในร่างกายที่ขมวดแน่นขึ้นทุกที มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ เรื่องงานก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ทุกอย่างผ่านพ้นไปอย่างสวยงาม ไม่มีคอมเพลนจากลูกค้า มีแต่คำชมของเจ้าภาพและแขกเหรื่อ แต่...แต่มันยัง...
“เอ้า ทานซะ” ขณะที่กำลังจมอยู่กับแรงกดดันในร่างกายที่ไม่รู้ว่าผุดขึ้นมาจากไหน คนที่จอมขวัญรอคอยก็เดินออกมาจากห้องครัวแล้ววางจานผลไม้ลงตรงหน้าเขา ในจานมีทั้งแอปเปิ้ล มีทั้งองุ่น แต่...สายตาของเขากลับมองตามฝ่ามือใหญ่ที่มีเส้นเลือดโปนแบบผู้ชายของอธิปที่เพิ่งละจากจานมาบิองุ่นออกจากพวง
...เขารู้สึกคอแห้ง...มันกระหาย...มัน...อยาก...
“องุ่นอร่อยนะ ไม่หวานมาก” เสียงทุ้มนั้นอ่อนโยนหากแต่ก็ทำให้หัวใจเขาสั่นระรัวยามที่มันดังใกล้ๆ อธิปทรุดกายลงนั่งข้างๆเขา จอมขวัญกลืนน้ำลายอีกอึกเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมจางๆผสมกับกลิ่นประจำตัวของอธิป แขนแกร่งพาดลงบนพนักโซฟาผ่านด้านหลังของจอมขวัญ ปลายนิ้วสากของอธิปบังเอิญสัมผัสที่ท้ายทอยของเขาเบาๆ ร่างโปร่งสะท้านไปทั้งใจจนต้องยกเบียร์ในมือขึ้นกระดก เขาเริ่มรู้สึกว่าร่างกายอึดอัดจนใกล้ถึงขีดสุด มันขมวดปมแน่นจนเขาได้แต่เกร็งหน้าท้องและหายใจสั้นๆและถี่เร็ว
จอมขวัญเหลือบตามองคนที่นั่งข้างๆ อธิปกำลังสนใจกับละครในโทรทัศน์ในขณะที่มือก็หยิบองุ่นเข้าปาก ดวงตาคมจับจ้องละคร นิ้วยาวมีหน้าที่หยิบองุ่นสีม่วงเข้มขึ้นจ่อที่ริมฝีปากบาง ก่อนที่องุ่นซึ่งมีไอน้ำเกาะพราวเพราะความเย็นจัดจะหายเข้าไปในริมฝีปากของอธิปที่จอมขวัญรู้ดีว่ามันร้อนผ่าวเพียงใด
เขาเองก็อยากเป็นแบบองุ่นลูกนั้น อยากถูกกลืนกินด้วยริมฝีปากของอธิป อยากอยู่ในความรุ่มร้อนที่มีแต่อธิปที่มอบให้ได้
จอมขวัญจับจ้ององุ่นลูกที่สองที่ร่างสูงกำลังจะส่งเข้าปาก มันดูชุ่มช่ำจากไอน้ำจนยิ่งทำให้เขากระหายมากกว่าเดิม เขาวางกระป๋องเบียร์ในมือลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาโดยที่สายตายังมองแต่องุ่นในมือของอธิป ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้...
รอบกายมีเพียงเสียงจากโทรทัศน์ ไม่มีคำขอจากปากของจอมขวัญ ไม่มีคำอนุญาตจากปากของอธิป ริมฝีปากของร่างโปร่งก็แนบลงกับองุ่นสีม่วงบนปลายนิ้วของชายหนุ่ม จอมขวัญรับองุ่นเข้าปากอย่างหิวกระหาย ก่อนจะเหลือบตามองเจ้าของปลายนิ้วที่แตะโดนริมฝีปากของเขาเมื่อครู่นี้ และเพียงวินาทีเดียวหลังจากนั้น ริมฝีปากช่ำไปด้วยเบียร์ก็เข้าประกบแนบแน่นกับริมฝีปากของอธิป จอมขวัญบดริมฝีปากตัวเองลงกับริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างหิวกระหาย เขาดูดเม้มรุนแรงอย่างไม่รู้จักพอ ส่งปลายลิ้นเข้าเวียนวนในโพรงปากร้อนของอธิปและเกี่ยวกวัดกับปลายลิ้นของอธิปอย่างดื้อดึง
“อื้อ...อื้ม...” ร่าโปร่งพลิกร่างของตัวเองขึ้นคร่อม เบียดแนบกายตัวเองกับอีกฝ่ายอย่างเร่งเร้า มือขาวพัลวันอยู่กับการปลดกระดุมเสื้อของอธิป ทว่ามันยากเย็นจนหมดความอดทน สุดท้ายจอมขวัญก็กระชากมันรวดเดียวขาดเป็นแผง
“อืม...เสื้อพี่ขาดหมดแล้วของขวัญ” อธิปเป็นฝ่ายถอนจูบออกมาก่อนแล้วเอ่ยแซวพร้อมด้วยรอยยิ้มบางที่มุมปาก
“เดี๋ยวขวัญซื้อให้ใหม่” จอมขวัญเวลานี้ไม่สนใจเรื่องใดอีกแล้ว เขาอยาก เขาต้องการ และเขาต้องได้อธิปเดี๋ยวนี้!
จอมขวัญดึงทึ้งเข็มขัดของอธิปอย่างหงุดหงิดงุ่นง่านจนร่างสูงหัวเราะน้อยๆแล้วจับคางคนรักให้เงยหน้าขึ้นสบ
“ใจเย็นๆ คนดี”
“ไม่” คำตอบที่ได้กลับมานั้น อธิปคาดไว้อยู่แล้ว เขาได้แต่ยิ้มบางกับตัวเองเมื่อจอมขวัญก้าวลงจากตักเขาแล้วปลดกางเกงตัวเองอย่างรวดเร็ว ไม่ถึงนาที ร่างโปร่งก็เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตติดกาย ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วกระชากเข็มขัดอธิปอีกสองที มันก็หลุดออกจากกัน
ร่างสูงเอนหลังพิงพนักในท่าสบาย เมื่อคนรักก้มหน้าลงมอบความชุ่มชื้นให้กับร่างกายของเขา ชายหนุ่มครางฮือในลำคอเมื่อปลายลิ้นของอีกฝ่ายให้ความหฤหรรษ์เสียจนเขาต้องกดศีรษะของจอมขวัญลงมากกว่าเดิม
“อ่า...พอก่อนของขวัญ...” อธิปรั้งร่างขาวขึ้นมานั่งบนตักเขาอีกครั้ง ทว่าร่างสูงไม่ต้องจัดการสิ่งใดเลย เพราะพอจอมขวัญขึ้นมาคร่อมตักเขาเพียงแปบเดียว ก็เป็นฝ่ายจอมขวัญเองที่กดสะโพกลงหาความร้อนผ่าวที่แข็งขืน
“อื้อ...อ่า...” ใบหน้าขาวสะบัดเงยปลายเล็บจิกลงกับลาดไหล่แข็งแรงของคนรักเมื่อร่างกายรับเอาความแข็งแกร่งเข้าไปช้าๆ เขาหอบหายใจแรงและหยุดพักเป็นระยะด้วยเพราะความใหญ่โตนั้นนำความอึดอัดมาให้แก่ช่องทางคับแคบ อธิปปล่อยให้ร่างบนตักเป็นคนนำหากแต่เมื่อจอมขวัญหยุดพักเขาก็กระตุ้นอีกฝ่ายด้วยการบีบขย้ำก้อนเนื้อสะโพกแน่นตึงของจอมขวัญและกระถกแก่นกายตัวเองให้เข้าลึกกว่าเดิม
“อ๊า...อื้อ...”
“อย่าหยุดสิ...อยากได้ไม่ใช่เหรอ...”
“อื้อ...อ๊า...อ๊ะ!...” จอมขวัญสะดุ้งวาบเมื่ออธิปก้มลงดูดเม้มที่ยอดอกของเขา ฟันคมขบครูดกับติ่งไตแข็งที่ไวความรู้สึกจนจอมขวัญทนกับความรัญจวนที่บีบรัดในช่องท้องไม่ไหวอีกต่อไป เขากดสะโพกตัวเองลงรูดเดียวรับอธิปเข้ามาในร่างกายจนสุด
“อ๊า!!!” จอมขวัญครางสะท้านเกร็งแอ่นไปด้วยความอึดอัดและเสียวซ่าน ยิ่งเมื่อปลายนิ้วสากของอธิปเลื่อนมาปลุกเร้าเบื้องหน้าของเขา จอมขวัญก็เหมือนถูกกระชากลงสู่วังวนแห่งความมัวเมาจนไม่รู้สติ เขาขยับโยกสะโพกขึ้นลงรับแรงสอดแทรกที่ฉุดความเสียวซ่านของเขาให้ไต่ทะยานขึ้นสู่สวรรค์มากขึ้นทุกที
“อ๊า...อ๊า...อื้อ...อื้อ...พี่โต...”
“ออกแรงมากกว่านี้หน่อยสิของขวัญ หื้ม?...ทำได้แค่นี้เหรอ...อ่า...” ริมฝีปากร้อนผ่าวของอธิปจูบไล้ขึ้นไปถึงซอกคอขาว สองมือเลื่อนไปกอบกุมเนื้อสะโพกทั้งสองข้างแล้วบีบกระชับให้จอมขวัญรับรู้ถึงสิ่งที่แทรกสอดในร่างกายมากกว่าเดิม
“อ๊า...อ๊า...” อารมณ์มัวเมาของความต้องการนำพาให้จอมขวัญลืมไปหมดทุกสิ่ง เขาขย่มสะโพกราวกับกำลังควบม้า บดเบียดสะโพกลงรับความแข็งแกร่งจนแทบสุด ก่อนจะยกสะโพกขึ้นให้สัมผัสภายในเสียดสีร้อนผ่าวจนหวิววาบไปทั้งช่องท้อง
“แรงอีก...ดีมาก...เร็วกว่านี้อีกของขวัญ...อ่า...ดี...”
“ขวัญ...ขวัญ...ขวัญไม่ไหวแล้ว...อ๊ะ…อ๊ะ…อื้อ...” จอมขวัญโยกสะโพกรุนแรงตามอารมณ์ ในขณะที่อธิปก็ยกสะโพกร่อนหาเขาเช่นกัน มันเต็มตื้น แนบแน่น และเสียดลึก
“พี่โต...พี่โต...ขวัญ...อ๊า...อ๊า...ขวัญ...อ๊ะ!!” ท้ายสุดของความซ่านเสียว มือของอธิปกระชากสะโพกของจอมขวัญลงกระแทกกับหน้าตักในขณะที่หยัดกายตัวเองขึ้นหาความตอดรัดลึกล้ำ ร่างโปร่งเกร็งเฮือกทว่าริมฝีปากไม่อาจเปล่งร้องสิ่งใดได้เพราะอธิปกดจูบดูดกลืนทุกสรรพเสียงเข้าไปในคอของตัวเอง
“อื้อ!!!!!!!” จอมขวัญทำได้เพียงส่งเสียงในลำคอ ร่างกายบีบรัดหนักหน่วงแล้วทะลักทะลายไอร้อนพุ่งเปรอะเต็มหน้าท้องของอธิป
“อืม!!!!!!” อธิปครางกระหึ่มในลำคออย่างสุขสมเมื่ออัดกระแทกความต้องการเข้าสู่ร่างกายคนรักในวินาทีเดียวกัน เขาปลดปล่อยความต้องการแสนชุ่มช่ำนั้นออกมาจนหมด ก่อนจะยอมคลายจูบออกจากริมฝีปากของจอมขวัญ
“ฮ้า...ฮ้า...ฮ้า...” ร่างโปร่งหอบฮักแล้วทรุดฮวบลงกับอกของเขา ในขณะที่อธิปก็เอนหลังพิงกับพนักโซฟาเช่นกัน
เสียงหอบครางของคนทั้งคู่ดังอยู่พักหนึ่งก่อนจะค่อยๆสงบลง
“พอใจหรือยัง หืม?...” แม้จะปรับลมหายใจได้เป็นปกติแล้ว แต่จอมขวัญก็ยังนั่งทับตัก พิงศีรษะอยู่บนอกของคนรัก ช่วงล่างยังเชื่อมสัมพันธ์กันแนบแน่น
ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมามองคนถาม และแทนคำตอบอื่นใด ใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็เลื่อนเข้าแนบชิดแล้วประกบริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากที่ตั้งคำถามเมื่อกี้นี้
ไม่มีคำตอบของคำถามเมื่อครู่...นอกเสียจาก...เสียงครางผะแผ่วที่ย้ายจากห้องนั่งเล่นขึ้นไปดังที่ห้องนอนแทน...
.........................................
อธิปมีความลับของจอมขวัญเก็บไว้ในใจอยู่หนึ่งอย่าง เป็นความลับที่เขาเพิ่งค้นพบเมื่อไม่นานมานี้
“หืม? คราวนี้เป็นงานแซยิดเหรอ” ร่างสูงทวนถามในมื้อค่ำวันหนึ่งที่จอมขวัญกลับมาด้วยสภาพสะโหลสะเหลและหิวซก
“ใช่ โคตรเหนื่อยเลย เจ้าของงานแซยิดน่ะไม่เรื่องมากหรอก แต่ลูกหลานนี่สิ คนนั้นจะเอาอย่างงี้ คนนี้จะเอาอย่างงั้น ปวดหัว” จอมขวัญบ่นหน้ามุ่ยแล้วตักข้าวเข้าปากเป็นคำสุดท้ายของจานนี้ ก่อนจะลุกจากโต๊ะเดินไปเติมข้าวอีกจานจากในห้องครัว อธิปรอจนคนรักเดินกลับมาทรุดตัวลงนั่งเริ่มจานที่สอง แล้วจึงถามต่อ
“แล้วของขวัญต้องไปดูแลในงานด้วยมั้ย หรือว่าแค่คุมเตรียมงานอย่างเดียว”
“ขวัญคงต้องอยู่ในงานด้วยล่ะพี่โต พี่จักรเรียกลูกค้ารายนี้ว่าซุปเปอร์วีไอพี ขวัญเลยไม่กล้าเสี่ยงให้ลูกน้องคุมตอนวันจริง”
“อย่างนั้นเหรอ...แล้ว...” อธิปเหลือบตามองคนที่กำลังตักข้าวเข้าปากอีกคำ เจ้าตัวดูจะกำลังสนใจเรื่องปากท้องจนไม่ทันเห็นสายตาของเขาที่กำลังจับจ้องริมฝีปากแดงๆบนหน้าขาวๆ
“...งานครั้งนี้ กำหนดเมื่อไหร่ล่ะ”
“วันเสาร์หน้าน่ะ” ...วันเสาร์หน้าอย่างนั้นหรือ...
“...อ่า...จริงสิ วันเสาร์หน้าพี่โตจะไปหาพ่อแม่พี่ใช่มั้ยล่ะ ขวัญขอโทษนะที่ไปด้วยไม่ได้” จอมขวัญเงยหน้ามองสบตาคนรักด้วยสีหน้าละห้อย หากแต่อธิปกลับยิ้มบางอย่างใจดีแล้วเอ่ยปาก
“ไม่เป็นไร วันเสาร์หน้า...ของขวัญตั้งใจทำงานก็แล้วกัน”
เขาจบบทสนทนาเพียงเท่านั้นก่อนจะลุกจากโต๊ะนำจานของตัวเองไปเก็บในอ่างล้างจานแล้วปล่อยให้คนหิวโซตักข้าวเข้าปากต่อไป จอมขวัญไม่รู้เลยสักนิดว่า ‘วันเสาร์หน้า’ กลายเป็นวันสำคัญสำหรับปฏิทินของอธิปไปเสียแล้ว
ชายหนุ่มเปิดตู้เย็นเช็คจำนวนเบียร์กระป๋องเพื่อใครบางคนที่จะต้องทำงานในวันเสาร์ถัดไป ยิ่งเจ้าตัวเครียดกับเรื่องงานมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งผ่อนคลายมากเท่านั้นเมื่องานเสร็จ หนำซ้ำเบียร์สักกระป๋องตอนที่งานทุกอย่างลุล่วงก็ยิ่งทำให้ร่างกายอยากปลดปล่อยทุกความอัดอั้นออกมา และเมื่อถึงเวลานั้น.......
...เขาก็จะได้จอมขวัญที่หิวกระหายกลับมา...
อธิปยกยิ้มเบาบางที่มุมปาก
ความลับนี้ของจอมขวัญ เขาจะไม่มีวันบอกใคร
...ว่าคนรักของเขา ‘กินจุ’ เพียงใด...
FIN
พาร์ทนี้รู้สึกได้ถึงความดำมืดและหื่นเต็มขั้นของพี่โต พระเอกสมาร์ท ใจดี ใจเย็น เป็นผู้ใหญ่ แต่นานๆทีก็ต้องมีการคืนกำไรให้แก่พี่โตเล็กๆน้อยๆ เพราะแกขาดทุนกับของขวัญมามากแล้ว ฮ่าฮ่า :hao6:
รอบนี้ไม่มีแขกรับเชิญใดๆ หวังว่าคนอ่านคงจะไม่โกรธ อย่างที่บอกว่าพาร์ทนี้เป้นการคืนกำไรให้พี่โตคนเดียว ไว้พาร์ทต่อไป พี่โตค่อยขาดทุนต่อค่ะ
ขอบคุณคนอ่าน คนคิดถึง คนเม้นท์ และบอร์ดเช่นเดิม
ไปปั่นหอยแล้ว จะได้มาลงทันสัปดาห์หน้า อย่าลืม...เดือนหน้า มีเซอร์ไพรส์ ใบ้นิดเดียว(แต่ทายถูกกันทั้งโลก)ว่าเซอร์ไพรส์นี้เกี่ยวข้องกับนาย ถ. :mew4: อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดด
-
โอ่ยยยยยยยยยย พี่โตคือเจ้าเล่ห์มาก :hao6:
-
ชอบความลับของพี่โตจัง :z1:
-
พี่โต ร้ายกาจจจจจจจจจจจจจ
-
แหมะ มีตอนพิเศษตลอด ดีจัง
-
ร้ายแบบน่ารักอ่ะพี่โต :impress2:
คู่นี้อ่านทีไรก็มีความสุขทุกที :mew1:
ขอบคุณคุณบัวค่ะ :กอด1:
-
ชอบให้พี่โตได้กำไรเยอะๆ
:hao6:
ปล.นาย ถ.นี่ใช่คนเดียวกับนาย ถฟ.ที่มีผ.ชื่อนาย ธว.รึเปล่า :confuse: :m13:
-
โอ้ยยย เขินนนนนนน ของขวัญน่ารักไป แงงงงงงงง ดูเหมือนว่าความลับนี้ไม่ใช่แค่พี่โตที่รู้แล้ววววว สักขีพยานรับร้อย(?)ค่ะ
พี่โต :จุ๊บๆ:
-
คุ้มมากๆๆๆนะพี่โต :hao6:
คิดถึงนาย ถ. กับ พี่ ธ.
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
อ๊ากกกกกกกกกกกกก
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
พี่โตยิ่งเงียบยิ่งหื่นใช่ไหม
อ๋อยยยยยยยย อยากเจอผู้ชายแบบนี้จังรักตายเลย
:o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2:
-
:a5:พี่โตมีมุมที่เราไม่รู้ด้วย ร้ายอ่ะ
-
พี่โตหื่นนนนนนนนน ของขวัญจะรู้ตัวไหมนี้
55555
-
หึยยย
ของขวัญนี่มันน่ารัก น่าขยำขยี้จริงๆ อิอิ
พี่โตน่ารักอะ ร้ายกาจได้น่ารักสุดๆ
อยากได้แบบนี้สักคนจริงๆ
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อนะคะ น่ารักที่สุด ดดดดดด
รอนาย ถ.ถ้วยฟูนะค้าาาา วร้ายย
-
พี่โตเจ้าเล่ห์มาก พี่โตจอมวางแผน
รู้ใจของขวัญจริงๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :hao6: :hao6: :hao6:
-
อยู่ยากแล้วของขวัญ 5555
-
แหมพี่โต เจ้าเล่ห์ หื่นเงียบมากๆ 5555
-
ของขวัญกินจุเพราะพี่โตอร่อยสินะ แอร๊ยยยยยยย
-
:m10: แฮร่กๆ !!?!? พี่โตตัวจริงหรอเนี่ยยยยย โอยพี่ดาร์กมากเลยค่ะ ประทับใจ?!
รอตอนพิเศษตอนต่อไป กับ หอยนะคะ +1 ขอบคุณที่มาต่อค่ะ :จุ๊บๆ:
-
พี่โตนี่สุดยอด ความลับนี้ไม่มีทางแพร่งพราย เดี๋ยวของขวัญรู้ตัวแล้วจะอดกันหมด
-
555 กริ๊ดอ่ะความลับของขวัญพี่โตได้กำไรเกินคุ้มอ่ะ
-
คืนกำไรสู่พี่โต!!!!!5555
รอพิเศษตอนถัดไป.... :hao6: :hao6:
-
หืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :-[
-
พี่โตโหมดดาร์ก ได้ใจมากค่ะ
-
เป็นความลับที่...พี่โตเท่านั้นที่รู้!! 555
มันเป็นความช่างสังเกตรึอะไรก็ตามเหอะ
แต่พอรู้กำหนดเวลารอแล้วมัน...หอมหวานเสมอ
แถมเจ้าตัวก็ไม่ได้รู้เลยว่ายินดีจ่ายค่ารอให้พี่โตเต็มที่แค่ไหน
เอ...แต่ใครกันแน่น้าที่...กินจุ ^^
ปล.เซอร์ไพรส์ใบ้ไว้...ทายถูกกันทั้งโลก!!
รอเซอร์ไพรส์ที่จะได้เจอในไม่ช้า อิอิ
-
หมดกันพี่โต
เสียลุคผู้ชายอบอุ่นเลย 555555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
พี่โตร้ายมากกกกก
:-[ :-[ :-[
กำไรเหนาะๆ เลยนะคะ แหมมมม
-
พี่โต ร้ายยยย
-
แหม่ แหม่ แหม่ o3
แต่พี่โตแลเป็นศรีภรรยาที่เพียบพร้อมจิงจังนะ :o8:
-
ร้ายกว่าของขวัญก็พี่โตนี่แหละ
กรี๊ดดดด
ชอบพี่โตโหมดดาร์ก
-
อ่านเรื่องนี้หลายรอบแล้ว แต่อมยิ้มตลอดเวลาอ่าน :mew1:
-
พี่โตโหมดดาร์ก :hao6: :hao7: :pighaun: :pighaun:
-
หึๆ พี่โตร้ายนะเนี่ย
-
พี่โตหื่นเงียบนะ :z1: :z1: :z1: :z1: ว่าแต่ ‘วันเสาร์หน้า’ กลายเป็นวันสำคัญสำหรับปฏิทินของอธิป มันมีต่อไม๊คะ :hao4: :hao4:
-
ขอเยอะ ขอให้คนเขียน มีมาให้อ่านต่อเรื่อยๆ :pig4: :pig4: :pig4: (infinity เยอะไปและ o13)
-
เป็นการคืนกำไรให้พี่โตแบบเต็มร้อยเลยค่ะ ^^
และมีทีท่าว่าเสาร์หน้าพี่โตก็คงได้กำไรอีกเช่นเคย 555
คุณบัวขา รวมเล่มตอนพิเศษเหล่านี้เถอะค่ะ ป้ารีขอร้อง! :mew2:
-
พี่โตหื่นอ่ะ
-
เป็นช่วงคืนความสุขให้กับพี่โตป่ะเนี่ย
เต็มที่เลยนะพี่โต
รู้ว่าพี่โตหื่น แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้เลย
-
พี่โตนี่ร้ายกาจมากนะ.. :hao6:
-
พี่โตโครตร้ายเลย :hao6:
ไปติดสินบนพี่จักรด้วยเปล่า ให้งานขวัญหนักหน่อย จัดแต่VIP
เพื่อความเครียด ที่มากกว่าปกติ จะได้ผ่อนคลายแบบสุดๆ :z1:
-
พี่โตก็มีมุมมืดกับเค้าเหมือนกัน
-
อย่างพี่โตเค้าเรียกอดหวานไว้กินเปรี้ยวชัดๆ ของขวัญร้อนแรงสุดๆ
-
พี่โตมาเหนือเมฆสุดๆ
-
555555 อ่านมุมนี้รู้สึก พี่โต เจ้าเล่ห์
-
อั่ยย่ะ!!! พี่โตนี่เสือซุ่มมากๆ อ่ะ 555
-
ความลับแบบนี้พี่โตบอกเราได้ พวกเราไม่ไปบอกของขวัญหรอก
-
ชอบเวลาน้องงานยุ่งล่ะสิ ไม่ค่อยตั้งหน้าตั้งตารอเลยนะพี่โต :hao6:
-
เสาร์หน้าพี่โตคงไม่กลับบ้านแล้วแหละ
พี่โตคือแอบหื่นเงียบๆ นะเนี่ย
ของขวัญรู้ทันมั้ย
รวมเล่มตอนพิเศษเถอะค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ชอบพี่โตในมุมนี้ที่ซู้ดดดดดดดดด :-[
-
มุมมืดของพี่โต ตอนนี้คนแก่ดูหื่นมาก ไม่นึกว่าพระเอกอย่างพี่โตจะมีมุมนี้กะคนอื่นเค้า :laugh:
-
พี่โตยิ่งแก่ยิ่งเจ้าเล่ห์นะเนี่ย :hao6:
ความลับนี้เราจะไม่บอกของขวัญเด็ดขาด ทำเพื่อพี่โตเลยนะคะ :z1:
-
แอบย่องมาอ่านน้องของขวัญกะพี่โต
ไอ้เราก็นึกว่ามีความลับอะไร อ่ะนะ เซอร์วิสพี่โตเยอะๆ หน่อยเถอะสงสารแก
ของขวัญจะรู้ตัวปะเนี้ยว่าตัวเองมีพฤติกรรมแบบนี้
-
กรี๊ดดดดดดดดด พี่โตร้ายว่ะ :-[
555555 ระวังอย่าให้ขวัญรู้ล่ะ เดี๋ยวมีอด :hao6: :hao6:
-
ชอบความลับนี้จุง อิอิ
:hao7:
ขอบคุณคนเขียนจ้า
-
ชอบๆๆๆๆๆ ... :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด //ให้ลั่นโลก
พี่โต๊~~~~~~~~~~~
ร้ายกาจมากค่ะ......แต่หนูชอบนะ แอร๊ย หื่นไม่เปิดเผย
พี่โตต้องเรียกกำไรคืนบ่อยๆนะค่ะ จะได้ไม่ขาดทุน 5555555
-
คือ พี่โตเจ้าเล่ห์มากอะ
:haun4:
:pig4:
-
งานนี้พี่โตมีแต่ได้กับได้ เปรมสุดๆอ่ะ
-
อ่านแล้วนึกถึงหนังที่ตัวโกงที่แท้จริงยังไม่ตาย แล้วหันมายิ้มให้กล้องน้อยอย่างน่าสะพรึง!!
สนุกมากๆๆจ้า ตอนนายถ.เนี่ย นาย ขข. อย่าลืมของผิดสำแดงเพื่อนนะ อิอิอิ
-
อื้อฮือ พี่โตร้ายลึกนะเนี่ยะ
-
วรั้ยยยยยยยยย
พี่โตเจ้าเล่ห์มากกกกกกกกก
ถ้าไปบอกของขวัญว่า เป็นคนกินจุ เจ้าตัวคงไม่ยอมรับแน่ๆ
555555
ชอบของขวัญเวอร์ชั่นนี้
-
มันก็ต้องมีโมเมนต์นี้กันบ้างหล่ะนะ :impress2:
ขอบคุณมากๆสำหรับตอนพิเศษนะครับ :pig4:
-
หุหุ พี่โตช่างเป็นความลับที่เจ้าเลห์จริงๆ
-
:katai5:อิพี่โต o13
-
พี่โตเนี่ย ร้ายนักนะ
5555555555555555
-
พี่โตช่างร้ายกาจ จนไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นจอมร้ายตัวจริง :laugh: รู้ทางและรู้ใจกันขนาดนี้ ของขวัญถึงไปไหนไม่รอดซะที ไม่นึกว่าพี่โตจะอ่อยเก่งขนาดนี้ แถมทำเอาของขวัญหน้ามืดตามัวปลดปล่อยความร้อนแรงออกมาแบบไม่ยังขนาดนี้ หวานพี่โตเลยสินะ :m12:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
เจ้าเล่นะพี่โต
-
พี่โตเปรมเลยสินี่ :-[
-
แหม่ คุณพี่โตนี่หื่นเงียบดีอ่ะ :hao6: :hao6:
-
หืมมมมมมม พี่โตตตตตตขาาาาา ร้ายนะๆๆ ก็นะมีคนรู้ใจสุดแร๊งงงงง ทั้งที หุหุหุ คนอ่านก็ฟินไปตามๆกัน :hao6:
-
:hao7:อัยยะ อัยยะ รู้สึกว่าพี่โตเหมาะกับของขวัญมาก เข้ากันดี๊ดี :katai2-1:
-
กรีสสสสส :pighaun: กำไรเป็นล่ำเป็นสันทีเดียวคร่าา
-
เป็นความลับที่..... คึๆๆ :hao6:
-
พี่โตหวานปากเลยช้ะ :hao6: :hao6:
-
พี่โต แอบร้ายนะเนี่ยยย
-
พี่โต ร้ายมากกกก
มิน่าล่ะ ไม่ว่าของขวัญจะร้ายขนาดไหน พี่โตก็เอาอยู่ :z1:
-
ช่างใส่ใจของขวัญในทุกรายละเอียดจริงๆ :laugh:
-
พี่โตไม่หื่นบอกเลย :z10:
-
ขึ่บ... ของขวัญตัวแสบ!!
ทำคนอื่นเค้าใจหายใจคว่ำกันแทบตาย
ป้ารีก็ร้องไห้ ลุงชัยก็น้ำตาคลอ คนอ่านนี่สะอื้นแล้วค่ะ
แต่ไอตัวแสบดันเอาปืนปลอมมาเล่น!
ย้ากกกกกกกกก *จับตีก้น
รู้จักพี่บัวมานานแล้ว ตามพี่มาตั้งแต่เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ
แต่เว้นช่วงไป เรื่องที่อ่านล่าสุดของพี่ก็พี่ธันกับถ้วยฟูจอมยุ่ง
พอได้มาสิงเล้า เห็นชื่อนี้ก็รีบพุ่งเข้ามาเลย 55555555
เป็นแฟนคลับค่ะแฟนคลับ *ชูป้ายไฟdezair
คึคึ >0<
-
พี่โตคือดีอ่ะ
ดีๆเราชอบ 55555555
ต้องอย่างเง้ ฉวยโอกาสกะแฟน ทำไปเลย
>____<
-
งานนี้พี่โตกำไรเห็นๆเลย :hao6:
ตั้งตารอ น้องถ และ พี่ธ นะคับ
ว่าแต่คู่นั่นใครจะกำไรน้อออ :z1:
-
เนียนที่สุด
-
อ๊าย พี่โต เป็นความลับที่.. โอย เลือดพุ่งเลย
-
มาอ่านวันเดียวรวดเดียวจบเลยจ้า จะบอกว่าน่ารักมาก
ขอบคุณมากๆเลยนะคะเป็นกำลังใจให้เสมอจ้าาาา :z1: :-[
-
เยี่ยม o13
-
บ๊ะ คนเราต้องมีความลับกันบ้างอะนะ
เคยอ่านตอนเจ้าขนมนานมากแล้ว เพิ่งหาเจอ เข้าใจว่าชื่อเรื่องจอมขวัญ เหอะๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่โตร้ายอะ
ว่าทำไมหลงของขวัญมากขึ้นทุกวันๆ
-
อ่านเรื่องนี้กี่รอบก็ฟินนนนนนนนนนนน :-[
-
ชอบตอนพิเศษนี้อ่ะ มีแค่พี่โตกะขวัญ น่ารักดี :mew1:
-
o13
-
พี่โตหื่นนนนนนน (;´д｀)
ของขวัญนี่เคยรู้ทันสามีบ้างไหมลูก
ยิ่งคบกับถ้วยฟูนานเข้าก็นิ่งตามสามีไม่ทันเหมือนถ้วยฟูนะคะนุ้งขวัญ
-
เคยอ่านตำนานรักดอกไม้ของคุณบัว สนุกมากเลย มาอ่านเรื่องนี้จอมร้ายก็น่ารักสุดๆ แล้วก็ตามไปอ่านรักนี้ ลิ้นกับฟันอีกเรื่อง
หลงรักทุกตัวละครมาก ทุกคนจะมีวิธีคิดวิธีแสดงออกที่แตกกันออกไป มันดูน่ารักไปหมด ชอบๆ แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกัน
อีกนะครับ จะรอติดตามผลงานต่อๆไปทุกเรื่องเลย
-
ความลับของของขวัญ
:hao6:
-
o8 มันเป็นอย่างนี้เองสินะ พี่โต :m12:
-
เป็นพี่โตที่รู้ดีไปซะทุกอย่างเลยสินะ
-
มารอของขวัญเพิ่มจ้า :mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew1:
-
ร้ายนะพี่โต แต่ก็
ชอบอ่ะ :oo1:
-
ขนมน่ารักมาก แสบสุดๆ สมแล้วที่มีไอดอลเป็นอาของขวัญ
-
:hao6: มาตามอ่าน
ขอบคุณค่ะ o13
-
เป๊ะ
-
เอากิ๊ฟฟุไปฮันนีมูนเเบบถ้วยฟูบ้างอ่าาา
-
อ่านคู่นี้ทีไร ยิ้มได้ตลอดเลย :กอด1:
อ่านกี่รอบก็ไม่เบื่อ ของขวัญที่แสบจริงๆ
แถมตอนนี้ "กินจุ" ด้วย
:z1: :z1:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดด พึ่งอ่านจบ
เค้ารักเรื่องนี้
อยากได้ อิอิ
-
แม่เจ้าาาาาา เปะเวอร์
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้ารอตอนต่อไปอ่ะ
แต่งตอนพิเศษเยอะนะคะ
แล้วรวมเล่มอีก
เค้าชอบบบบบบ
-
:heaven :heaven :heaven o13 o13 o13
-
เคยอ่านเรื่องนี้มานานมากแล้วแต่ตอนนั้นไม่แน่ใจว่าอ่านจนจบหรือเปล่า แต่วันนี้ได้มาอ่านจนจบแล้ว เรื่องนี้สนุกมากๆ มีหลากหลายอารมณ์ ชอบของขวัญกับพี่โตมากๆ ถ้าไงก็มาลงตอนพิเศษอีกนะครับ จะเข้ามาอ่านอีก
-
คิดถึงมากแล้วนะ มาต่อเถอะ :pig4: :pig4: :pig4: :mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมากครับ สำนวนภาษาการเขียนดี น่าติดตามทุกๆตอนเลยครับ
ลุ้นๆตลอด กว่าจะมารักกันได้ ต้องขอบอกว่าอุปสรรคเยอะจริงๆ
ดีที่ใจสองคนตรงกัน
:hao7: :hao7: :hao7:
-
หื่นเบาๆๆๆ :ling1: :ling1: :ling1: ชอบๆๆๆๆ เอาอีกๆๆๆ
-
คริสต์มาส ปีใหม่ 2558 จะมีโอกาสได้รับ "ของขวัญ" จากคุณ Dezair หรือป่าวนะ :mew2: ส่วนคนอ่านขอมอบ :L2: และ :pig4: ขอบคุณจากใจที่นำนิยายดีๆ มาให้อ่านค่ะ
-
เป๊ะ
-
สนุกมากครับ :pig4:
-
อ่านสนุกมากครับ ว่าแต่กาลต่อไปจักรกฤษณ์กับทรงพลจะมีซัมติงกันได้บ้างไหม :hao6: :hao6: :hao6:
-
สนุกมากค่ะ o13 อยากได้หนังสือจัง
-
โอ้ยยยย -/-
เข้ามาอ่านอีกหลายๆรอบ
ชอบคู่จักรกับทรงพลอะ
อ่านตอนแรกไม่รู้สึกอะไรเลย
แต่พอคนเขียนแนวใบ้ๆหน่อยๆแล้ว
มันอื้ออออ มากกก
คิดถึงง
-
แวะมาดูตอนพิเศษ..... :L1: :L1: :L1:
-
มารอของขวัญวันคริสต์มาสค่ะ :L1: :L1: :L1:
-
จอมร้าย
ตอนพิเศษ ของขวัญ...วันสิ้นปี
By: Dezair
……………………………………
วันที่ 31 ธันวาคม
เลยวันคริสต์มาสมา 6 วัน แต่จู่ๆ คนที่นั่งดูโทรทัศน์ยามเย็นเคียงข้างอธิปก็ออกไอเดียขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“พี่โต ขวัญอยากให้บ้านเรามีต้นคริสต์มาสบ้างอ่ะ”
จอมขวัญพูดแล้วชี้ไปในโทรทัศน์ ซึ่งข้างผู้ประกาศข่าวมีต้นคริสต์มาสเล็กๆประดับอยู่เพื่อให้เข้ากับเทศกาล ทว่าในบ้านของพวกเขาไม่เคยจัดต้นคริสต์มาสเลยสักครั้ง เพราะมักจะไปฉลองปีใหม่ที่บ้านเรือนไทยวิมลกิตติ หรือไม่ก็ที่บ้านของพ่อแม่ของอธิป ทว่าปีนี้...ไม่มีใครอยู่กรุงเทพฯเลยยกเว้นพวกเขาสองคน
คุณชัยและคุณพัชรี วิมลกิตติพ่วงด้วยจักรกฤษณ์และเด็กทั้งสามไปเที่ยวต่างประเทศตั้งแต่ช่วงคริสต์มาสที่ผ่านมา และจะกลับมาอีกทีก็หลังปีใหม่ไปแล้ว ส่วนคุณเทิดศักดิ์และคุณกนกนุชบิดามารดาของอธิปก็ไปเที่ยวทางเหนือกับครอบครัวของอานุภาพน้องชายของอธิปเช่นกัน ในขณะที่ครอบครัวของน้ำทิพย์ไปต่างจังหวัดริมฝั่งโขง อันที่จริงทุกครอบครัวก็ชวนพวกเขาไปร่วมทริปด้วย แต่อธิปติดงานช่วงสิ้นปี เลยทำให้ไม่ได้ไปไหน และเมื่ออธิปไม่ไป จอมขวัญก็เลยพลอยไม่ไปด้วย
สิ้นปีนี้เลยกลายเป็นว่าพวกเขาจะได้เคาท์ดาวน์กันสองคนแทน และเพราะการที่ต้องเคาท์ดาวน์กันเพียงแค่สองคน จอมขวัญซึ่งเป็นเจ้าพ่อโปรเจ็คก็เลยหาเรื่องใส่ตัวด้วยการรีเควสท์ต้นคริสต์มาสมาตั้งในบ้าน ทั้งๆที่เลยเทศกาลคริสต์มาสไปแล้ว
คราวนี้ภาระลำบากเลยตกเป็นของอธิปอย่างไม่ต้องสงสัย ชายหนุ่มเป็นคนพาจอมขวัญออกไปในห้างสรรพสินค้าในเย็นวันนั้นแล้วจัดการพาไปซื้อต้นคริสต์มาสสูงเมตรครึ่งพร้อมด้วยอุปกรณ์ตกแต่งทั้งสายรุ้ง ไฟกะพริบที่มีเสียงดนตรี หรือแม้แต่กระดิ่งและถุงเท้าสำหรับห้อยต้นคริสต์มาส และพออุปกรณ์ครบ คราวนี้คนประกอบและติดอุปกรณ์ก็ยังคงเป็นอธิปเช่นเดิม
“เอาไฟพันลงมาจากตรงยอดสิพี่โต แบบที่เขาทำกันน่ะ”
ส่วนคนชี้นิ้วไม่ใช่ใคร จอมขวัญ วิมลกิตติผู้มีหน้าที่คิดโปรเจ็ค ออกความเห็น และออกคำสั่งนั่นเอง
อ้อ...แต่งานนี้เจ้าตัวออกแรงบ้างเล็กน้อย ตรงที่คอยเอากระดิ่งและลูกพลาสติกกลมๆที่สะท้อนแสงไปห้อยตามกิ่งต้นคริสต์มาส
“เสร็จแล้ว เอาไปตั้งตรงโต๊ะกินข้าวนะ”
แน่นอน คนชี้โลเกชั่นก็คือจอมขวัญเจ้าเก่าคนเดิมนั่นล่ะ อธิปเงยหน้าขึ้นมาจากต้นคริสต์มาสแล้วมองไปที่โต๊ะกินข้าว
“แต่ตรงนั้นมันไม่มีปลั๊กไฟนะของขวัญ”
ถ้าไม่มีปลั๊กไฟ ก็แสดงว่าจะเปิดไฟกะพริบไม่ได้และถ้าเปิดไฟกะพริบไม่ได้ก็จะไม่มีเสียงด้วย เพราะเสียงดนตรีพ่วงอยู่ในระบบไฟเสร็จสรรพ ซึ่งจอมขวัญไม่มีวันยอมเด็ดขาด เพราะอุตส่าห์ยืนเลือกไฟกะพริบตั้งนานจนได้อันที่ถูกใจ
“ถ้างั้นก็ใช้ปลั๊กพ่วงมาเสียบปลั๊กจากข้างโทรทัศน์แล้วลากมาตรงโต๊ะกินข้าวสิ”
ไม่ต้องถามเช่นเคยว่าใครคือคนไปหาปลั๊กพ่วงมาเสียบ
อธิปเดินไปเปิดห้องเก็บของ ค้นจนได้ปลั๊กมาตัวหนึ่ง แล้วจัดการเดินสายไฟตามบัญชาของคนรักที่ยังคงเอาแต่ห้อยกระดิ่งและตกแต่งต้นคริสต์มาสอย่างสนุกสนาน ส่วนอธิปได้แต่ก้มๆเงยๆอยู่ใต้ต้นคริสต์มาสเพื่อลากสายไฟ เก็บสายไฟไม่ให้รกรุงรัง ก่อนจะเสียบเข้ากับปลั๊กไฟ และพอเปิดสวิสซ์ ไฟกะพริบที่พันอยู่รอบต้นคริสต์มาสก็เปล่งแสงระยิบระยับพร้อมเสียงดนตรีประกอบ
“สวยมากเลย” จอมขวัญออกปากอย่างพอใจที่เห็นต้นคริสต์มาสสีเขียวแก่ประดับด้วยไฟกะพริบหลากสีและสายรุ้งสีขาวเงินระยิบระยับ แถมด้วยกระดิ่ง ถุงเท้าและลูกพลาสติกทรงกลมสะท้อนแสงที่ตัวเองเป็นคนห้อยอีก
อธิปหันไปมองคนรักแล้วได้แต่ยิ้มบางโคลงศีรษะไปมา ก่อนจะเอ่ยปากหยอก
“พอใจมั้ย”
“อื้อ” จอมขวัญมัวแต่ชื่นชมต้นคริสต์มาสไอเดียของตัวเอง จนไม่ได้สนใจร่างสูงที่ขยับมายืนใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ไม่มีรางวัลให้พี่หน่อยเหรอ”
“รางวัล? รางวัลอะไร” ร่างโปร่งหันไปถามแล้วถึงกับผงะไปเล็กน้อยเมื่ออธิปมายืนชิดกับตัวเองเสียแล้ว เขาถอยออกมาก้าวหนึ่งเพื่อตั้งหลัก แล้วเบี่ยงสายตากลับไปสนใจต้นคริสต์มาสแทนสายตากรุ้มกริ่มที่อีกฝ่ายส่งมาให้
“ก็...รางวัลที่พี่ตามใจของขวัญไง วันนี้มีแต่พี่คนเดียวที่ต้องทำงาน แถมทำงานกลับมาเหนื่อยๆ ก็ต้องพาของขวัญออกไปซื้อต้นคริสต์มาส แล้วพอซื้อมาแล้วก็ต้องเป็นคนประกอบ เป็นคนวางสายไฟ เดินสายไฟ ก้มๆเงยๆตลอด...พี่เมื่อยนะ” จอมขวัญรู้สึกวูบวาบไปทั้งอกจนต้องเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อได้ยินประโยคท้าย ไม่รู้อีกฝ่ายไปเรียนมาจากไหน ไอ้วิธีพูดเสียงเจ้าชู้แบบนี้
“เนี่ย...พี่เมื่อยมากเลยนะ...” อธิปย้ำอีกรอบด้วยน้ำเสียงต่ำและเบากว่าเมื่อกี้
“เมื่อย...ตรงไหนล่ะ...”
“ข้างหลัง” อธิปตอบ และแทบจะในทันทีที่จอมขวัญส่งมือข้างหนึ่งไปจับๆนวดๆแผ่นหลังชายหนุ่ม แต่สายตายังเอาแต่จับจ้องต้นคริสต์มาส ร่างสูงมองคนรักที่ทำเป็นไม่สนใจจะหันมามองเขาแล้วอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยปากขึ้นมาอีก
“พี่อยากอาบน้ำด้วย...”
มือที่กำลังนวดหลังเขาหยุดชะงักไปในทันที และในวินาทีต่อมาจอมขวัญก็ชักมือกลับ
“ก็ไปอาบสิ พี่โตอาบก่อนไปเลย เดี๋ยวขวัญอาบทีหลัง” ร่างโปร่งว่าอย่างนั้น แต่แน่นอน...สายตายังจ้องแต่ต้นคริสต์มาสเช่นเดิม
“แต่พี่เมื่อย” อธิปพูดวนกลับมาที่จุดเดิม ทำเอาคราวนี้คนที่เอาแต่จดๆจ้องๆอยู่กับต้นคริสต์มาสทนไม่ไหวต้องหันกลับมามองอย่างเอาเรื่อง
“ก็ขวัญนวดให้แล้วเมื่อกี้ไง”
“แต่พี่ยังไม่หายเมื่อยนี่”
“งั้นพี่โตก็ไปอาบน้ำ อาบเสร็จแล้ว ขวัญจะนวดให้อีก”
“แต่พี่อยากอาบไปด้วย มีคนนวดไปด้วยนะ” จอมขวัญเงียบกริบ นอกจากคำพูดแล้ว อธิปมีอีกอย่างที่ทำให้เขาพูดไม่ออก นั่นคือสายตาของชายหนุ่ม สายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย สายตาที่ทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว สายตาที่ทำให้เขากระสันต์วาบไปทั้งร่าง
“นะ...ถือเป็นของขวัญปีใหม่ก็ได้”
อธิปโอบร่างโปร่งเข้ามาใกล้ด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วบรรจงจูบซับแผ่วเบาที่แก้มขาวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะลากริมฝีปากร้อนไปที่ติ่งหูนิ่มแล้วจูบเบาๆ
“ได้มั้ย...พี่ขอของขวัญปีใหม่ล่วงหน้าได้รึเปล่า...”
จอมขวัญสั่นสะท้านไปทั้งร่างเมื่อมือร้อนที่โอบร่างเขากำลังนวดเฟ้นอยู่บนแผ่นหลังฝากสัมผัสร้อนผ่านเนื้อผ้าให้เขารู้สึกหวามไหว ไหนจะน้ำเสียงสั่นพร่าที่กระซิบข้างหูขอของขวัญจากเขาอีกเล่า แบบนี้จะไม่ใจอ่อนได้อย่างไร
“...ถ้าได้ตอนนี้ ตอนปีใหม่ไม่ต้องขออีกนะ” เขายื่นข้อเสนอ พลางเหลือบตาสบสายตาคนรักที่เลื่อนใบหน้าออกห่างเล็กน้อย อธิปยกยิ้มบาง ก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากของเขาบางเบา แล้วกระซิบต่อรอง
“ไม่สัญญาได้มั้ย...”
ไม่สัญญาว่าปีใหม่จะไม่ขอของขวัญอย่างนั้นหรือ จอมขวัญนึกขันคนรัก อธิปเป็นคนรักษาสัญญาอย่างเคร่งครัด แม้แต่เรื่องเวลานัดทานข้าว หรือนัดไปที่ไหน ชายหนุ่มก็ไม่เคยผิดสัญญา จะมีก็แต่ครั้งนี้...ดูเหมือนเรื่องของขวัญปีใหม่จะเป็นเรื่องสำคัญเสียจนไม่ยอมทำสัญญากับเขาเลยทีเดียว
ร่างโปร่งดันร่างตัวเองออกห่างจากร่างสูงเล็กน้อย แล้วเอ่ยปาก
“ถ้าอย่างนั้น...ตอนนี้ก็ยังไม่ต้องเอาของขวัญปีใหม่”
ใบหน้าคมเข้มมีเค้าเสียดาย ดวงตาคมที่ทอดแววหวานเชื่อมกลายเป็นอ่อนระโหยอย่างน่าสงสาร จอมขวัญยกยิ้มอย่างถูกใจ ก่อนจะกลายเป็นฝ่ายขยับเข้าใกล้แล้วคล้องแขนรอบคอคนรัก พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากคลอเคลียอยู่กับริมฝีปากของอธิป
“...แต่เอาของขวัญสิ้นปีไปก่อน...ได้มั้ย”
ไม่มีคำตอบจากคนถูกถาม อธิปยิ้มพราวแล้วรั้งร่างโปร่งเข้าแนบชิดก่อนจะบดสัมผัสร้อนผ่าวลงกับริมฝีปากที่เอ่ยประโยคยั่วเย้าเมื่อครู่ ถือเป็นการเปิดกล่องของขวัญวันสิ้นปีตามที่อีกฝ่ายเสนอ
ส่วนของขวัญปีใหม่...ไว้พรุ่งนี้เขาจะทวงถามอีกที บางทีเจ้าตัวอาจจะโมเมเฉไฉ แต่สุดท้ายแล้ว เขาเชื่อ...
‘ของขวัญ’ จะต้องมี ‘ของขวัญปีใหม่’ ให้เขาแน่ๆ
แค่คิด อธิปก็อดใจจะรอวันพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้ว แต่ก่อนจะถึงวันพรุ่งนี้ วันนี้เขาต้องจัดการ ‘ของขวัญวันสิ้นปี’ เสียก่อน ชายหนุ่มดันร่างคนรักลงบนโซฟาในขณะที่ริมฝีปากยังคงบดจูบพัวพันด้วยปลายลิ้น ฝ่ามือทั้งสองข้างปลดเสื้อผ้าบนกายของกันและกันอย่างไม่เร่งรีบ
“ไหนว่าเมื่อย...” จอมขวัญกระซิบถามเมื่อร่างสูงฝังหน้าลงระรานที่ซอกคอ ทั้งริมฝีปากและปลายลิ้นอุ่นแตะสัมผัสเนื้ออ่อนจนเสียวสะท้าน ร่างสูงผละหน้าขึ้นมาสบตาคนรักแล้วยิ้มบาง
“ก็พี่อยากเมื่อยกว่านี้อีก”
“เดี๋ยวจะให้เมื่อย...จนต้องร้องว่า ‘พอแล้ว’ เลย”
พวกเขาส่งยิ้มให้กัน ก่อนที่สองร่างจะกอดรั้งกันและกันและมอบสัมผัสให้แก่กันไม่รู้เบื่อ ทิ้งให้ต้นคริสต์มาสที่ตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลได้แต่ส่งไฟกะพริบส่องแสงระยิบระยับพร้อมๆกับเสียงดนตรีเพลงคริสต์มาสที่ยังคงดังแผ่วเบา ทว่า...สุดท้ายก็ถูกกลบด้วยเสียงหอบครางจากบทเพลงรักบนโซฟาเสียสิ้น
ด้วยต้นคริสต์มาสเป็นพยาน
ของขวัญวันสิ้นปีจากจอมขวัญ...เป็นที่ถูกใจอธิปอย่างยิ่ง!
FIN
ไม่ได้บอกนี่นา...ว่า ‘รักนี้...ต้องเซอร์ไพรส์’ คือเรื่องสุดท้ายของปีนี้ :laugh: (นี่คือเหตุผลว่าทำไมตอนเอาตอนพิเศษถ้วยฟูลงเมื่อวันที่ 28 ถึงไม่สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้า ฮ่าฮ่า นี่บัวเตรียมการเลยนะเนี่ยยยยย)
ส่วน ‘ของขวัญ...วันสิ้นปี’ ถือเป็นเรื่องสุดท้ายของปีนี้จริงๆแล้วล่ะค่ะ หวังว่าจะพอทำให้หายคิดถึงคู่นี้ได้บ้าง และก็คงไม่โกรธกันนะ ที่ตอนนี้ไม่มีตัวประกอบผู้แสนสำคัญทั้งหลาย (เช่นคุณพัชรี น้องขนม พี่จักร ฯลฯ) เพราะอยากจะให้คู่นี้ได้สวีทมุ้งมิ้งกันสองคนบ้างค่ะ (เพราะตอนพิเศษของสองคนนี้ ส่วนใหญ่แทบไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย ต้องมีบุคคที่สาม สี่ ห้า หกมาร่วมแจมด้วยเสมอ ฮ่าฮ่า)
สำหรับปีนี้ บัวขอบคุณมากๆที่ทุกคนยังติดตามกัน ยังคงเข้ามาแวะเวียนอ่านงานของบัว ขอบคุณพื้นที่บอร์ดตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาด้วยค่ะ
แล้วขอถือโอกาสนี้ สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้านะคะ ขอให้ปีหน้าเป็นปีที่ดีสุดๆของทุกๆคน สุข สมหวังทุกประการตามที่ตั้งใจเอาไว้ค่ะ
สวัสดีปีใหม่ 2558 ค่ะ
แล้วเจอกันใหม่ปีหน้านะคะ
-
โอ้โห พี่บัวมาแบบเงียบๆ แต่ฟินกันเรียบเลยนะคะ
ของขวัญนี่นับวันยิ่งน่ารักนะ
อย่างนี้พี่โตจะไปไหนรอด สมกับเป็นเพื่อนถ้วยฟูจริงๆ (นี่เกี่ยวกันมั้ย 5555)
ขอบคุณพี่บัวที่เอามาลงแลพก็สวัสดีปีใหม่ด้วยนะคะ แอร๊ยยย
-
ของขวัญของพี่โตน่ารักมากๆๆ :heaven
สวัสดีปีใหม่ เจอแต่เรื่องดีๆๆๆนะคุณบัว :กอด1: :L2: :pig4:
-
สวัสดีปีใหม่ 2558 ค่ะ คุณบัว
เป็นของขวัญสิ้นปี ที่ถูกใจคนรับที่สุดเลย :-[
-
Happy new year :mew1:
-
ฟินนนนนน ~~ สวัสดีปีใหม่ ฮี่ ๆ
-
โชคดีของพี่โตที่ขนมไม่อยู่ขัด สุขสันต์วันสิ้นปีและสวัสดีปีใหม่
-
HNY ค่า
-
มาเรียบๆง่ายๆ
และจบไปเบาๆด้วยความสงสัยของคนอ่าน
อยากรู้ว่าของขวัญปีใหม่จะเป็นไงจั ง55555
-
ชักอยากรู้แล้วว่าอะไรจะเป็นของขวัญปีใหม่
-
ต่อจากถ้วยฟูก็ของขวัญ คุณบัวขยันฝุดๆๆๆๆ :)
-
ของขวัญชิ้นนี้ดีมากจ้า
-
คู่นี้เค้าก็หวานกันตลอด อิอิ สุขสันต์วันปีใหม่คร่า
-
สั้นไปนะคะ
คุณอธิปหวานหยดมาก
-
ถ้าได้ 'ของขวัญ' แบบนี้ พี่โตคงอยากได้ทุกเทศกาลอ่ะ 55
-
Happy New Year
นะคะของขวัญ พี่โต
และคุณบัวด้วยค่าาา
-
น่ารักๆๆๆๆ
-
:pig4: สวัสดีปีใหม่นร๊าาา
-
:impress2: :impress2:
-
ขอบคุณสำหรับของขวัญวันสิ้นปีนะคะ :mew1:
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ^^~
-
เมื่อยจังเลยค่ะ อยากได้คนนวดให้ 5555
น่ารักอีกแล้วคู่นี้
ชอบเวลาพี่โตกรุ้มกริ่มกับของขวัญ เขินค่ะ ละลายแทน ง่อววววว
:-[
สวัสดีปีใหม่นะคะ ยังรอติดตามผลงานเรื่องหน้าอยู่น้า ^^
-
Happy New Year :mew3:
มีความสุขมากๆนะคะ
ของขวัญสิ้นปี ^^
-
:impress2:Happy New Year 2015
-
สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่า
-
:pig4: :L2:ขอบคุณสำหรับ "ของขวัญ" น่ารักมากค่ะ :impress2:
็สวัสดีปีใหม่ค่ะ Happy New Year 2015
-
น้องบัว น่ารักที่สุด ไม่เสียแรงรอเลย :-[
อยากได้ของขวัญแบบนี้บ้างจังงงงงง
สุขสันต์วันปีใหม่จร้า น้องบัว มีความสุขมากมายนะจ๊ะ :กอด1:
-
สวัสดีปีใหม่ 2558 ค่ะ ขอให้คนเขียนพบเจอแต่สิ่งดีๆ และเขียนงานดีๆ มาให้ติดตามอีกนะคะ
ฟินรับปีใหม่เลย อมยิ้มมม
-
:pig4: :mew1:
-
ละลายไปกับของขวัญสิ้นปีของพี่อธิป
-
ฟินต้อนรับปีใหม่เลยยยยย
:o8: :o8:
สวัสดีปีใหม่จ้าาาา
-
ของขวัญ-พี่โต น่าร๊ากกก ถึงจะสั้นไปหน่อยแต่ก็พอมามห้ได้หายคิดถึงทั้ง 2 คนนี้
-
งื้ออออออออออออออออออออออออออออออออ :m3: :m3:
หวาน น่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาาาาา
พี่โตขาาาาาา ระวังอย่ารับของตอบแทนหนักนะ
เดี๋ยวของขวัญเดินไม่ไหววววว แอร๊ยยยยยยย
-
ฟินจ้า เลือดหมดตัว..... ของขวัญสิ้นปี ตายๆๆๆๆๆๆ ช่วยมาต่อ ของขวัญปีใหม่ด้วยจ้าาาาา
-
พี่โตหื่นตลอดดดดดดดด :hao6:
-
หุ้ยยย ของขวัญปีใหม่อะเนอะ
สวัสดีปีใหม่จ้า
-
พึ่งเข้ามาอ่านจ้า สนุกมากๆๆๆๆ :impress2:
-
ขอบคุณนะค่ะ :impress2:
-
ชอบคู่นี้ที่สุด
อยากอ่านอีกเยอะๆ
-
o13
-
ฮื้อออออออออออออออ เขินนนนนนนนนนนน >////////////////////<
คิดถึงน้องขวัญกับพี่โตมากๆเลย งื้อออออออออ
สวัสดีปีใหม่นะคะ ^^
-
สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่ะ...
-
รักคู่นี้มากกกกกก ของขวัญ(ของ)พี่โต!!! :z2: สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังหนึ่งวันค่ะคุณบัว~
-
น่ารักไม่เปลี่ยนเลยคู่นี้ :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดด ฟินมากกกค่ะ มาแบบนี้อีกบ่อยๆนะค่ะ ^_^
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณบัว
เป็นตอนพิเศษที่น่ารักและหวานมาก
-
อิจฉาพี่โตได้ของขวัญทุกปีเลยอ่ะ :z1:
ขอบคุณและสวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
:hao6: :hao6: :hao6: อิจฉาพี่โตจัง
ไหนๆก้มีตอน ของขวัญ...วันสิ้นปี แล้ว สนใจอยากแต่ง ของขวัญ...วันปีใหม่ด้วยมั้ย อิอิ :call:
สวัสดีปีใหม่นะคะ :3123: :L1:
-
พอกันทั้งคู่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
สวัสดีปีใหม่ค่าาาา
-
สวัสดีปีใหม่จ้า
-
นานจะสวีท 2 คน
สักที :hao6:
-
ขอบคุณสำหรับของขวัญสิ้นปีนะคะ :pig4: :3123:
-
:mew1: พี่โตยังแสนดีเหมือนเดิม ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ :L2:
-
ดีใจที่เห็นจังเลย
พี่โตพาฟินอีกแล้ว อิอิ
น่ารักตลอด
-
ขอบคุณคนแต่งมากๆเลยนะคะ
ที่มาต่อเรื่องนี้ให้ได้อ่านและหายคิดถึง
รู้มั้ย เรารอทุกเทศกาลเลยค่ะ 55555555555
จบไปแล้วแต่ก็อดคิดถึงไม่ได้จริงๆ
ขอบขวัญน่ารักมากๆเลย พี่โตก็ช่างแสนดีเอาใจสม่ำเสมอ
ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่แต่งมาให้อ่าน ให้หายคิดถึงงง
เจอกันเทศกาลหน้านะคะ
สวัสดีปีใหม่ขอให้มีความสุขตลอดปีตลอดไปค่ะ ^^
-
o13 :heaven
-
:pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณค่ะของขวัญปีใหม่ถูกใจมาก :mew1: :mew1: :mew1: :L1: :L1: :L1:
-
สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ
ของขวัญยังคงเป็นตัวของตัวเองอยู่เสมอ แต่ดูเหมือนพี่โตจะรู้ใจ และรู้ทันตลอด แถมยังทำดึหวังผลได้อีกต่างหาก เอาอยู่จริง ๆ o13
รอตอนพิเศษเนื่องในโอกาสต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ของขวัญสิ้นปีแบบนี้ทั้งคนให้ทั้งคนรับต่างก็มีความสุข :haun4:
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :กอด1:
-
เป็นตอนพิเศษที่ฟิน+หื่นซะจริงๆ :hao6: :hao6:
-
ชอบเรื่องนี้จังเลย น่ารัก!!! :L1: :L1:
-
สุขสันต์วันปีใหม่เช่นกันค่ะ มีความสุขมากๆนะคะ
-
สุขสันต์วันปีใหม่เช่นกันค่ะ มีความสุขมากๆนะคะ
-
ฟินนนน ~~~
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ คู่นี้น่ารักไม่เปลี่ยน
-
สวัสดีปีใหม่จ้า :mew1:
-
โอ้ย -/-
ตอนพิเศษ ><
เข้าไปอ่านในโทรศัพท์มาหลายวันละ
เพิ่งมีโอกาสเปิดคอมมาเม้น
อยากจจะบอกว่า คู่นี้มัน น่ารักจริงวุ้ยย !!
ไม่รู้จะอิจฉาพี่โตหรือของขวัญดี
ละนี่ก็ใช้พี่โตจริงๆเลยนะจองขวัญ แต่รางวัล แบบนี้คงคุ้มค่าเหนื่อยพี่โตแล้วนะคะ ฮ่าๆๆๆ
ชอบๆๆๆ รักนิยายเรื่องนี้
ผ่านไปนานเท่าไหร่ อ่านนิยายไปหลายเรื่องเท่าไหร่
เรื่องนี้ก็ยังเป็น 1 ใน 5 เรื่องโปรดไม่เสื่อมคลายจริงๆ
อ่านกี่ทีก็ ฮา ซึ้ง มีความสุข
ขอบคุณคนแต่งอีกครั้งนะคะ ที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ออกมากกกกกก
รักกกกกกก !!!
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :mew3:
-
โดนทิ้งให้อยู่สองคน หวานนนนนนน กันให้สะใจวันสิ้นปี :ling1:
-
ชอบๆๆๆ ชีวิตหลังแต่งงานดี๊ดีอ่ะ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฟินไปกับของขวัญพี่อธิปค่ะ
ทำดี ทำงานหนักมาตลอดแบบนี้
ของขวัญถึงได้ใจอ่อน อ้อนอะไรก็ให้หมดแหละเนอะ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษษษษษคร๊าา
อ่านแล้วววววฟินไปกับของขวัญ รับปีใหม่มว๊ากกกกก
ชอบคู่นี้อ่ะ แบบว่าน่ารัก อบอุ่นนนน :-[ :-[
-
อ่านจบแล้วค่ะ สนุกมากกกกกก ของขวัญกับพี่อธิปน่าร้ากมากกกกกกกกกก แต่คอนท้ายๆนี่น้องขนมชนะเลิศนะค่ะ 55555 ขอบคุณนะค่ะ
-
เข้ามาสวัสดีปีใหม่ และขอกรี๊ดเบาๆให้พี่โตและของขวัญ อิอิ :o8: :o8: :o8:
-
ตามอ่านเรื่องนี่จนจบคือหลงรักตัวละครมากคะ
บรรยากาศอบอุ่น ชอบพี่โตจังของขวัญก็ดูน่ารักไป้
เวลาสองคนนี่อยู่ด้วยกันแล้วลงตัวมากๆคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆสนุกๆนี้นะคะ ^^
-
:L1: :L1:
-
:haun4:
-
:man1: :o8: o13 :L2:
สวัสดีปีใหม่ค่ะ น่าอิจฉาพี่โตจริงที่ได้เเกะ
ของขวัญชิ้นนี้
-
จอมร้าย
BY: Dezair
ตอนพิเศษ จอมตามใจ
.....................................
คุณพัชรีเหลือบตามองหลานชายคนโปรดที่กำลังพลิกหน้ากระดาษนิตยสารไปเรื่อยอย่างไม่สนใจเสียเท่าไหร่ พลิกไปสักห้าหน้าจึงค่อยมองนาฬิกาข้อมือหนหนึ่ง ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวกำลังรออะไรบางอย่าง และเมื่อจอมขวัญยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูรอบที่สาม ผู้เป็นป้าจึงอดนั่งเงียบๆต่อไปไม่ไหว
“โตเขาบอกว่าจะมารับกี่โมงล่ะ”
“ห้าโมงครึ่งครับป้ารี”
คุณพัชรีเหลือบตามองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาเรือนไม่ไกลที่เพิ่งจะบอกเวลาสี่โมงตรง เธอถอนหายใจเบาๆอย่างนึกขันหลานชาย ช่วงนี้จอมขวัญไม่มีรถใช้ เพราะรถที่หมายตาจะซื้อยังไม่นำเข้ามา แถมรถคันเก่าก็ขายต่อไปแล้ว เจ้าตัวเลยต้องพึ่งรถของอธิปให้คอยรับส่ง แต่วันนี้อธิปติดงานออกไปพบกับหุ้นส่วนทางธุรกิจรายใหญ่ จอมขวัญที่เลิกงานเร็วเลยกลับมาพร้อมกับจักรกฤษณ์ มานั่งเล่นนอนเล่นอยู่ที่เรือนไทยวิมลกิตติก่อนที่อธิปจะมารับกลับในตอนเย็น และเวลานี้ หลานชายจอมเอาแต่ใจของคุณพัชรีก็กำลังทำตัวเหมือนเป็นเด็กประถมขี้เหงาที่ผู้ปกครองยังไม่มารับกลับเสียที
“งั้นอยู่ว่างๆก็ช่วยป้าปอกสาลี่ เดี๋ยวจักรพาเด็กๆกลับมาจะได้กินแก้หิว” คุณพัชรีดันกระจาดใส่สาลี่ไปทางหลานชาย แต่จอมขวัญกลับทำหน้างอ
“โธ่ ป้ารีก็รู้ ขวัญปอกอะไรแบบนี้เป็นที่ไหน”
“โตปอกให้จนเคยตัวน่ะสิ นี่ป้าก็ว่าจะบอกโตอีกสักที ว่าอย่าตามใจหลานป้าให้มากนัก แค่นี้มันก็ถูกสปอยล์จนไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว” คุณพัชรีบ่นตามมาอีกชุดใหญ่ ก่อนจะดึงกระจาดสาลี่กลับไปที่ตัวเองตามเดิมอย่างไม่คาดหวังว่าจะให้หลานชายช่วยปอกตั้งแต่แรก
“ตามใจอะไร ขวัญว่าขวัญต่างหากที่พักหลังมานี่ตามใจพี่โตบ่อยกว่าที่พี่โตตามใจขวัญซะอีก” จอมขวัญบ่นงึมงำหน้าบูดหน้าหงิกอย่างที่ทำเอาคุณพัชรีที่กำลังปอกสาลี่ถึงกับชะงัก แล้วเหลือบตามองหลานชายที่ยังคงเอาแต่พลิกนิตยสารไปมาอย่างไม่มีอะไรทำ
เวลานี้จอมขวัญกำลังอยู่ในภวังค์ อะไรบางอย่างบอกคุณพัชรีว่าตอนนี้ล่ะเหมาะที่สุดที่จะตะล่อมถามชีวิตรักของจอมขวัญและอธิป!!
“ของขวัญน่ะเหรอตามใจโต ป้าไม่เห็นจะเคยตามใจสักที” หญิงอวบทำเป็นเกริ่นเหมือนไม่ค่อยจะสนใจเสียเท่าไหร่ มือยังคงปอกสาลี่ ตายังคงจับจ้องที่ปลายมีด แต่หูสั่นระริกด้วยความอยากรู้
“ถ้าไม่ตามใจ ป่านนี้ขวัญนั่งแท็กซี่กลับบ้านไปแล้ว”
“หมายความว่าที่ของขวัญกลับมากับจักรเพราะโตไม่อยากให้ของขวัญนั่งแท็กซี่กลับบ้านเองเหรอ?!” คุณพัชรีลืมตัวเหลือบตาจ้องหลานชายในทันที แต่ก็รีบหลบสายตาลงมองสาลี่ในมือต่อเมื่อรู้ตัว โชคดีว่าจอมขวัญกำลังตกอยู่ในวังวนของความเบื่อหน่ายของการนั่งรอเลยไม่ทันสังเกตท่าทีของผู้เป็นป้า
“เปล่า แต่พี่โตไม่อยากให้ขวัญอยู่บ้านคนเดียว เขาบอกว่าเดี๋ยวขวัญอุตริเปิดแก๊สทำกับข้าวแล้วครัวไหม้ ให้มาอยู่ที่นี่สบายใจกว่า” คนฟังหัวเราะกิ๊กอย่างเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยปาก
“โตเขาก็พูดถูกนะ ของขวัญมาอยู่ที่นี่ อยากกินอะไรก็ได้กิน ไม่ต้องลุกไปทำเอง ไม่ดีเหรอ”
“มันก็ดี แต่...” จอมขวัญทำหน้าหงุดหงิด เพราะรู้สึกว่าพักหลังมานี่ตัวเองตามใจอธิปเรื่อย ทั้งๆที่ปกติแล้วเขาเอาแต่ใจเป็นที่ตั้งจนไม่ว่าจะป้าจะลุงหรือพี่ชายลูกพี่ลูกน้องที่ดูแข็งข้ออย่างจักรกฤษณ์ยังต้องตามเอาใจเขาจนหมด
คุณพัชรีมองหน้ามุ่ยๆของหลานชายก็พอจะรู้ว่าจอมขวัญหลานรักของเธอกำลังอยู่ในช่วงสับสนของชีวิต ในฐานะป้าดีเด่นก็เลยต้องช่วยปลอบประโลมเสียหน่อย
“หรือของขวัญติดเรื่องที่คิดว่าตัวเองตามใจโตมากเกินไป?”
ชายหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้ามนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบตามองคุณพัชรี หากแต่ไม่ทันตอบอะไร หญิงอวบผู้มากทั้งวัยวุฒิและคุณวุฒิก็พูดต่อ “ป้าก็เพิ่งเห็นของขวัญตามใจโตเรื่องนี้เรื่องเดียวเองนะ ก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นจะตามใจโตสักหน่อย”
“ก็ป้ารีไม่เห็นเองนี่นา พักหลังมานี่ ขวัญตามใจพี่โตเยอะขึ้นจริงๆนะ” จอมขวัญรีบเถียง
“เช่น?...” คุณพัชรีทำเป็นเอ่ยปากถามเหมือนไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่ ยังคงจดจ่ออยู่กับการปอกสาลี่ แต่ขนาดตั้งใจปอก เธอยังปอกสาลี่ซีกที่อยู่ในมือนี่ไม่เสร็จเสียที!
“ก็...” หลานชายตัวดีตาตกลงมองกระจาดสาลี่ที่ยังมีลูกสาลี่เปลือกสีเหลืองจุดพร้อยวางซ้อนกันสี่ห้าลูก และเขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองมือไม้ว่างเสียจนต้องหยิบมาเล่นในมือลูกหนึ่ง ในขณะที่ปากก็ขยับพูดต่อ “...ก่อนหน้านี้ ขวัญไปซื้อเสื้อโปโลมาตัวนึง แต่พอเอากลับมาให้พี่โตเห็น พี่โตดันบอกว่ามันบางไป ถ้าจะใส่ต้องใส่เสื้อกล้ามข้างในด้วย แต่เมืองไทยร้อนจะตาย! ใส่โปโลแล้วยังต้องใส่เสื้อกล้ามอีกก็ไม่ไหวหรอก สุดท้าย...ขวัญเลยต้องเอาเสื้อไปแจกพนักงานที่แผนก เพราะพี่โตไม่ยอมให้ใส่”
คำสารภาพเรื่องเสื้อโปโลที่คุณพัชรีไม่รู้มาก่อนทำเอาหญิงร่างอวบต้องพยายามกลั้นรอยยิ้มและความรู้สึกไม่ให้กระตู้วู้มากเกินไป เดี๋ยวหลานชายจะจับได้ว่าเธอกำลังหลอกถามเรื่องรักๆลับๆของจอมขวัญกับอธิปอยู่!
“งั้นเหรอ...ถ้าอย่างนั้นของขวัญก็ตามใจโตสองอย่างสินะ มีเรื่องไม่กลับไปอยู่บ้านคนเดียว กับเรื่องเสื้อโปโล” คุณพัชรีทวนด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เรียบสงบที่สุดเท่าที่จะทำได้ และพยายามตั้งใจมั่นปอกสาลี่ในมือต่อไป แม้มันจะไม่เสร็จสักทีก็ตาม
พอคนป้าสรุปรวบรัดแบบนั้น ชายหนุ่มก็รีบร้องขัดทันที “ไม่ใช่แค่สองเรื่องนะป้ารี!”
“แล้วมีเรื่องอะไรอีกล่ะ”
“มี...มีอีกหลายเรื่องเลย อย่าง...อย่างวันเสาร์ที่แล้ว อยู่ดีๆเขาก็อยากให้ขวัญปิ้งขนมปังทาเนยโรยน้ำตาลให้ ตัวเองก็ทำได้แท้ๆ ยังจะมาขะยั้นคะยอให้ขวัญทำให้อยู่ได้ แล้ว...แล้วขวัญก็ดันทำให้เขาด้วย”
ประโยคท้ายเจ้าตัวดูหงุดหงิดไม่น้อยที่ลงเอยด้วยการที่ตัวเองเป็นคนตามใจอธิป คุณพัชรีมองใบหน้าขาวหล่อเหลาแต่เวลานี้ติดอยู่ในความบูดบึ้งแล้วก็ได้แต่อมยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดู เธอวางสาลี่และมีดลงกับจาน ก่อนจะพูดอย่างจริงจัง
“ของขวัญ คนเรานะลูก เมื่อรั...ก...เอ่อ...เมื่ออยู่ด้วยกัน ก็ต้องรู้จักพึ่งพาอาศัยกัน รู้จักรักษาน้ำใจ รู้จักเอาอกเอาใจกัน อะไรที่มันไม่หนักหนา ถ้าเขาอยาก เราก็ทำให้เขาเถอะ” หญิงวัยปลายเกือบจะหลุดคำต้องห้ามอย่างคำว่า ‘รัก’ ออกมาแล้ว อันที่จริงคำนี้สำหรับเธอและผู้ใหญ่รอบตัวอธิปและจอมขวัญไม่ได้ถือสาอะไรหรอก เพราะเห็นกับตาว่าทั้งสองคนรักกันจริง แต่เป็นฝ่ายจอมขวัญเองที่ไม่ค่อยจะชอบให้ใครมาพูดว่าตัวเองกับอธิปรักกันเสียเท่าไหร่ คุณพัชรีเดาว่าเป็นเพราะหลานชายเธอค่อนข้างจะฟอร์มเยอะอยู่สักหน่อย เรื่องจะให้ใครมาพูดใส่หน้าว่า ‘รักกับอธิป’ นั้น ไม่มีทางเป็นไปได้
“ของขวัญลองคิดดูนะ เวลาโตตามใจของขวัญ ของขวัญรู้สึกยังไง? รู้สึกดีมั้ยที่เขาตามใจ รู้สึกพอใจรึเปล่าที่เขาเอาใจใส่ รู้สึกมั้ยว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ เป็นคนที่เขาแคร์ เป็นคนที่เขาอยากทำให้มีความสุข”
จอมขวัญนิ่งไป ความขุ่นมัวบนใบหน้าขาวเจือจางลงเมื่อรับฟังคำพูดของคุณพัชรีอย่างตั้งใจ “...โตเองก็เหมือนกัน ป้าเชื่อ ว่าเวลาที่ของขวัญตามใจโต ไม่ว่าจะเรื่องที่ของขวัญยอมมาอยู่ที่นี่รอโต เรื่องเสื้อโปโล เรื่องทำขนมปังปิ้ง หรือเรื่องไหนๆก็ตาม โตจะต้องดีใจแน่ๆ เขาคงรู้สึกดีที่ของขวัญให้ความสำคัญกับคำขอร้องของเขา ยอมตามใจเขา ทั้งๆที่เขาก็รู้ ว่าหลานป้าคนนี้เอาแต่ใจตัวเองจะตายไป”
จอมขวัญสบตากับคุณพัชรีที่ยังคงมอบรอยยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้ ก่อนที่มืออวบอูมจะเลื่อนจานสาลี่ที่ปอกเสร็จแล้วมาตรงหน้าหลานชาย
“ทานสักหน่อยสิ เมื่อวานโตแวะเอาสาลี่มาฝากไว้ที่นี่ แล้วก็ฝากให้ป้าปอกให้ของขวัญทาน เพราะรู้ว่าของขวัญชอบ” หญิงอวบไม่ได้รอให้หลานชายหยิบสาลี่เข้าปากต่อหน้าเธอ เธอรู้ว่าจอมขวัญนิสัยอย่างไร และควรให้เวลาเขาได้อยู่เพียงลำพังเพื่อตรึกตรองในสิ่งที่เธอพูดบ้าง คุณพัชรีลุกจากยกพื้นกลางเรือนพลางเอ่ยปาก
“ป้าจะลงไปดูในครัวสักหน่อย เด็กๆกลับมาจะได้ทานข้าวเลย” เธอว่าอย่างนั้น แล้วหมุนกายเดินลงจากเรือนไทยเข้าครัวใต้ถุน สิบนาทีหลังจากนั้นเธอก็สั่งให้สาวเต็มขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่เธอวางไว้ที่ยกพื้นกลางเรือน พร้อมกำชับให้แอบเหล่จานสาลี่ของคุณจอมขวัญ สาวรับใช้กลับลงมาที่ใต้ถุนเรือนอีกครั้งพร้อมกับโทรศัพท์มือถือของคุณพัชรีและรายงานสดเหตุการณ์ที่เธอพบเห็น
“ไม่เห็นสาลี่แล้วนะคะคุณรี สงสัยคุณของขวัญแกคงจะหิว”
คนฟังหัวเราะเบาๆในคอ ไม่อยากจะบอกเอาเสียเลยว่าหลานรักของเธอไม่ใช่หิวหรอก แต่เพราะ...อยากตามใจคนซื้อสาลี่มาทิ้งเอาไว้ให้ต่างหากล่ะ!
……………………………………
ห้าโมงครึ่ง อธิปก็ขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านเรือนไทยวิมลกิตติ และพอขึ้นมาบนเรือนก็ถูกคุณพัชรีรั้งให้อยู่รับประทานอาหารเย็นด้วยกัน จอมขวัญเองก็ดูจะอยากทานข้าวมื้อเย็นฝีมือป้า เขาก็เลยตามใจคนรัก แต่พอหลานชายอีกสามคนกลับมา คราวนี้ไม่ได้หยุดอยู่ที่แค่ทานข้าวมือเย็นอย่างเดียวแล้ว
“อาของขวัญกับอาโตไม่ค้างเหรอครับ” เด็กชายขนมผู้มีลูกล่อลูกชนสูงที่สุดในหมู่เด็กทั้งสามทำหน้าตาละห้อยแถมด้วยการแกว่งมือจอมขวัญไปมาอีกต่างหาก
“อาของขวัญกับอาโตไม่ได้มาค้างที่นี่นานแล้วนะครับ ขนมคิดถึ้งคิดถึง!” จักรกฤษณ์มองลูกชายคนเล็กอย่างหมั่นไส้ ยิ่งเห็นหุ่นอ้วนกลมของมันบิดไปบิดมาตามที่เจ้าตัวใส่แรงเหวี่ยงไปแกว่งแขนจอมขวัญก็ยิ่งทำให้รู้สึกอยากเตะลูกขึ้นมาโดยใช่เหตุ
“จะคิดถึงอะไรนักหนาขนม เมื่ออาทิตย์ก่อนก็เพิ่งไปค้างบ้านอาเขามาไม่ใช่เหรอ” เด็กชายขนมหันขวับกลับมามองพ่อทันควัน
“ขนมหมายถึงขนมคิดถึงอาโตกับอาของขวัญที่นอนเรือนไทยต่างหาก!” เจ้าตัวเถียงพ่อเรียบร้อยปุ๊บ ก็หันมาทำตาละห้อยใส่จอมขวัญและอธิปอีกรอบ “นะครับ อาของขวัญ ค้างที่นี่นะครับ เนี่ย...กว่าจะกินข้าวเสร็จก็ค่ำแล้ว ไหนอาโตจะต้องขับรถกลับไปนอนที่บ้านนู้นอีก เหนื้อยเหนื่อยนะอาโต” เมื่ออ้อนแค่จอมขวัญคนเดียวแล้วดูท่าจะไม่สัมฤทธิ์ผล เด็กชายขนมก็เลยหันไปป้ออธิปด้วยอีกคน
จอมขวัญเหลือบตามองคนรักอย่างขอความเห็น เขาเองก็อยากค้างเพราะไม่ได้นอนที่เรือนไทยนานแล้ว และเขาก็อยากนั่งเล่นนั่งคุยกับป้าและลุงด้วย แต่อีกใจก็ติดเกรงใจอธิป จากที่นี่ไปที่ทำงานของอธิปค่อนข้างไกลพอสมควร หากพวกเขานอนค้าง พรุ่งนี้อธิปจะต้องตื่นเช้ากว่าปกติเพื่อไปทำงาน
ร่างสูงสบตาคนรัก และโดยไม่ต้องพูด ไม่ต้องบอก เขาก็ส่งยิ้มให้จอมขวัญแล้วพยักหน้ารับน้อยๆเป็นเชิงตกลง จอมขวัญจึงก้มลงหาหลานชาย
“ก็ได้ อากับอาโตค้างที่นี่ก็ได้”
“เย้!!!!!!” สามเด็กร้องลั่น และเสียงที่ดังที่สุดคือเด็กชายขนมที่ถึงกับกระโดดไปรอบๆตัวคุณอาทั้งสองคน ทว่า...อันที่จริงแล้ว มีใครบางคนอยากร้องให้ดังกว่าสามหลานอีก คนนั้นจะเป็นใคร ถ้าไม่ใช่คุณพัชรีที่เห็นทุกกระบวนการการส่งสายตาของจอมขวัญและอธิป!!!
…พรุ่งนี้ไม่รู้จะเม้าธ์เรื่องอะไรให้คุณรุ่งคุณนุชฟังก่อนดี ระหว่างเรื่องส่งสายตาคุยกันแบบนี้ หรือเรื่องขนมปังปิ้งโรยน้ำตาล ไหนจะเรื่องเสื้อโปโลอีก! อู้ยยยยยยย...แค่คิดก็คันปากมือสั่นพั่บๆอยากจะหยิบโทรศัพท์มากดโทร.ออกเสียเดี๋ยวนี้เลย!!...
………………………………
หลังอาหารเย็น อธิปช่วยสอนการบ้านเด็กๆทั้งสามคน ส่วนจอมขวัญแยกไปนั่งคุยนั่งเล่นกับป้าและลุง จนกระทั่งเด็กๆเข้านอนแล้ว อธิปจึงกลับเข้าห้องที่ทุกครั้งหากเขามาค้างที่เรือนไทยแห่งนี้ เขาจะนอนห้องจอมขวัญเสมอ รวมถึงครั้งนี้ด้วย
ชายหนุ่มเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนของตัวเองที่ทิ้งเอาไว้ที่นี่ออกมาเพื่อจะเข้าไปอาบน้ำ แต่ไม่ทันจะได้หยิบผ้าเช็ดตัว ประตูห้องก็เปิดเข้ามาเสียก่อน
“ป้ารีกับลุงชัยเข้านอนแล้วเหรอ” เขาเอ่ยปากถามเมื่อเห็นจอมขวัญกลับเข้ามาในห้อง เหลือบตามองนาฬิกาก็พบว่าสี่ทุ่มครึ่งแล้ว หมดเวลาละครไทยหลังข่าวและถึงเวลาเข้านอนของคุณพัชรีตามกิจวัตร
“อืม” จอมขวัญรับคำเบาๆ ก่อนจะเดินมาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงนอนกว้างแล้วเอนกายหงายลงนอนมองเพดานห้อง อธิปหันมองแล้วได้แต่อมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้ามาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงเคียงข้างกายคนรัก
“เหนื่อยเหรอ”
“เปล่า พี่โตต่างหาก นอนค้างที่นี่ พรุ่งนี้ก็ต้องตื่นเร็วกว่าเดิมน่ะสิ”
“ไม่เป็นไรหรอก” แล้วหลังจากนั้นรอบตัวพวกเขาก็มีแต่ความเงียบ อธิปยังคงนั่งอยู่ที่เดิมทั้งๆที่เมื่อครู่ตั้งใจจะไปอาบน้ำ ส่วนจอมขวัญก็ยังนอนอยู่ที่เดิมแต่สายตากลับจดจ้องอยู่ที่แผ่นหลังของร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วจู่ๆ เสียงทุ้มก็ดังขึ้นมา
“สาลี่...อร่อยรึเปล่า”
คนถามไม่ยอมหันกลับมามอง จอมขวัญเห็นท่าทางคนรักเหมือนจะเขินเลยนึกครึ้มอยากแกล้ง เขาลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วแล้ววางคางลงบนไหล่แข็ง ก่อนจะกระซิบตอบข้างหู
“อร่อย” ร่างสูงเกร็งขึงขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อลมหายใจร้อนๆของจอมขวัญเป่ารดที่ใบหู และอึดใจต่อมา เขาก็พลิกมาโถมคนรักลงไปนอนลงบนเตียงอีกครั้งตามด้วยการประกบแนบชิดเสียจนคนที่อยู่ข้างล่างต้องยกสองมือดันอกหนาไม่ให้ทับลงมาทั้งหมด
“ไปซื้อมาจากไหน”
“ไม่บอก” อธิปตอบแล้วก้มหน้าลงมาใกล้ จอมขวัญเลยต้องยกมือปิดปากอีกฝ่ายเสียก่อน
“ที่นี่ไม่ได้” ร่างสูงสบตาคนรักแล้วสูดลมหายใจลึก เขาอยากย้อนนักว่าถ้าที่นี่ไม่ได้ แล้วจอมขวัญมาใกล้ชิดกระซิบข้างหูเขาทำไมกัน ชายหนุ่มพยายามกดอารมณ์เบื้องลึกให้อยู่กับร่องกับรอย ก่อนจะรวบฝ่ามือที่ปิดปากเขาอยู่ออกแล้วเอ่ยปาก
“ถ้าอย่างนั้น...อาบน้ำด้วยกัน” เหมือนจะทั้งอ้อนขอและเอาแต่ใจอยู่ในที จอมขวัญทั้งฉุนทั้งขำคนรักที่พอเขาไม่ให้เรื่องหนึ่ง ก็จะเอาอีกเรื่องจนได้
“ไม่ได้อย่างก็ต้องเอาอีกอย่างรึไง” เขาได้แต่บ่น และเพราะมัวแต่บ่นเลยถูกร่างสูงฉกริมฝีปากเข้าจูบที่ข้างแก้มไปฟอดหนึ่ง
“นะ...อาบน้ำด้วยกัน...” อีกประโยคที่ทั้งร้องขอและเอาแต่ใจ จอมขวัญมองสบเข้าไปในดวงตาคมของอธิป แล้วเหมือนจะได้ยินเสียงของคุณพัชรีที่พูดเรื่องตามใจคนรักเมื่อตอนเย็น สุดท้ายเขาก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วผลักอีกฝ่ายออกห่างก่อนจะลุกขึ้นเดินนำเข้าห้องน้ำ ทว่าปากก็ยังย้ำเจตนารมณ์เดิมให้คนที่เดินตามหลังได้ยิน
“ห้ามทำอะไรด้วย ไม่งั้นคราวหน้าจะไม่อาบด้วยแล้ว”
………………………………
-
ภายในห้องน้ำแคบๆที่อยู่ในห้องนอนของจอมขวัญ ที่มุมในสุดของห้องน้ำคือคอกฝักบัวที่ปกติจะใหญ่เพียงพอสำหรับผู้ใหญ่หนึ่งคนอาบได้สบายๆ แต่ยามนี้...มันกลายเป็นที่อาบน้ำของผู้ใหญ่ถึงสองคนที่...ดูเหมือนจะไม่ได้อาบน้ำเท่าไหร่
“อื้ม...อื้อ...อ๊ะ...” เสียงครางหวิวดังผะแผ่วยามสองร่างเบียดชิดบดริมฝีปากเข้าหากันอย่างร้อนแรงใต้สายน้ำเย็นฉ่ำที่ราดรดลงมาจากฝักบัวขนาดใหญ่ สองร่างเปลือยเปล่าและเปียกปอนกอดรัดกันและกัน ปลายลิ้นและริมฝีปากพัวพันไม่ห่าง
“อื้อ...อ๊ะ...พอ...พอแล้ว...” จอมขวัญหลบเลี่ยงริมฝีปากตัวเองให้หลุดพ้นบทจูบอันยาวนานจนปากร้อนฉ่าและบวมเจ่อ เพราะเกรงว่าหากยังปล่อยให้อีกฝ่ายจูบอยู่แบบนี้ พวกเขาคงไม่หยุดอยู่เพียงเท่านี้แน่
ร่างโปร่งขยับถอยห่างออกมาได้เพียงเล็กน้อย เพราะมือของอธิปรั้งเอวเขาไว้แน่น ดวงตาเรียวมองคนรักวาววับอย่างเอาเรื่อง
“ไหนว่าจะไม่ทำอะไรไง”
“ก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่จูบเอง หรือ...แค่จูบก็ไม่ได้” ประโยคท้ายอธิปยื่นหน้าเข้ามาถามชิดใกล้เสียจนจอมขวัญสั่นไปทั้งใจ และสุดท้ายเขาก็ถูกอีกฝ่ายบดจูบอีกครั้ง คราวนี้มันรุกเร้าและร้อนแรงจนชาไปหมดทั้งปาก แถมมือหนาหยาบของร่างสูงก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่การโอบเอวเขาอีกแล้ว มันไต่ไล้ขึ้นไปตามแนวกระดูกสันหลัง จนร่างโปร่งสั่นสะท้าน
“ของขวัญ...” เสียงกระซิบเรียกบนริมฝีปากดังขึ้นแผ่วเบาเมื่อรสจูบยาวนานสิ้นสุดลง และเพราะสัมผัสที่ริมฝีปากซึ่งดึงสติสัมปัชชัญญะทั้งหมดเอาไว้หยุดลงแต่เพียงเท่านั้น ร่างโปร่งถึงเพิ่งได้รับรู้ว่าร่างกายของอีกฝ่ายกำลังร้อนรุ่มมากกว่าที่จะอยากหยุดอยู่แค่จูบเพียงอย่างเดียวแล้ว
“พี่โต...ที่นี่ไม่ได้...” เขารู้ว่าอธิปกำลังร้อนและแข็งขืนขึ้นเรื่อยๆ แต่จอมขวัญเกรงใจคนในเรือนไทย ที่นี่เป็นเรือนเก่า และเขาก็เกรงว่าไม้ที่ใช้กั้นแต่ละห้องอาจจะเก็บเสียงได้ไม่มากพอ เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะคุมเสียงตัวเองได้มากแค่ไหน
“พี่รู้...พี่ไม่ทำอะไรหรอก” ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วลากริมฝีปากของตนเองขึ้นไปจูบเบาๆที่ข้างขมับ พยายามอดทนกับความต้องการที่ปะทุขึ้นมา จอมขวัญเองก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังอดทนอดกลั้นเพียงใด ต้นคอแข็งเกร็งเสียจนเส้นเลือดปูดโปน เขารู้ว่าอธิปกำลังอดทนเพื่อเขา ยอมตามใจทำตามคำร้องขอของเขา ทั้งๆที่เรื่องแบบนี้มันอดทนกันง่ายเสียที่ไหน
ใบหน้าขาวก้มลงเล็กน้อยแล้วแตะริมฝีปากร้อนบวมเจ่อของตัวเองลงกับต้นคอของอธิป
“หืม!...” เขาได้ยินเสียงครางต่ำในลำคอ ก่อนจะเงยหน้ามองคนรัก มือขาวเลื้อยลงสู่เบื้องล่างแล้วกอบกุมความร้อนผ่าวแข็งแกร่งของอธิปเอาไว้
“อ่า...” แค่แตะสัมผัสเพียงเล็กน้อย อธิปก็ถึงกับครางแผ่วอย่างพึงพอใจ ทว่าดวงตาคมก็ยังทอดมองมาที่เขาอย่างไม่เข้าใจ
“พี่โตตามใจขวัญแล้ว ขวัญ...จะตามใจพี่โตบ้าง” สิ้นประโยคนั้น ริมฝีปากของจอมขวัญก็ไล้ลงต่ำ จากซอกคอไปยังแผ่นอกหนา จากอกหนาไปยังหน้าท้อง และจากหน้าท้องสู่ความเป็นชายที่แข็งแกร่ง เขาจับจ้องส่วนที่ขยับขยายนั้นอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจปรนเปรอความสุขให้คนรักด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวของตนเอง
……………………………
“อ่า...” ใต้สายน้ำเย็นคือความร้อนผะผ่าวของปลายลิ้นที่เลียไล้ไปทั่วความยาวของความเป็นชายของอธิป มันไล้ช้าๆแต่แน่นชัดทุกสัมผัสเสียจนชายหนุ่มได้แต่ครางกระหึ่มในคอ ยิ่งก้มลงมองคนที่กำลังปรนเปรอเขา อธิปก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าข้าวเจ้าของจอมขวัญทุกอณู
“อื้ม...” เขาข่มตาแน่น เมื่อความร้อนไม่ได้หยุดอยู่แค่ปลายลิ้นที่ไล้เลียมอบสัมผัสพิเศษ หากแต่วินาทีต่อมาคือความรุ่มร้อนของโพรงปากที่เข้าครอบครองแท่งกายของเขาราวกับจะกลืนกินให้หมด ชายหนุ่มลืมตาขึ้นอีกครั้ง แล้วจับจ้องริมฝีปากแดงก่ำของจอมขวัญที่กำลังรูดรั้งกลืนกินความเป็นชายของเขาเข้าออก มันพยายามดื่มด่ำความร้อนผ่าวของเขาจนเกือบสุดแล้วถอยห่างออกไปให้เย็นวาบ ก่อนจะขยับกลับมากลืนกินมันอีกครั้ง และทุกครั้ง...มันเร็วขึ้นเรื่อยๆเสียจนอธิปแทบทนไม่ไหว
“อ่า...ของขวัญ...ของขวัญ...ซี้ด...” เขาได้แต่คราง พยายามอดกลั้นอารมณ์ไม่ให้พุ่งทะยานเร็วเกินไป แม้ว่าริมฝีปากของคนรักจะขยับอย่างรวดเร็วและปลายลิ้นในโพรงปากของจอมขวัญจะทำหน้าที่เกินความคาดหมายก็ตาม ชายหนุ่มเม้มปากแน่นทว่าไม่อาจละสายตาจากดวงตาเรียวที่ทอดมองเขาขึ้นมาจากเบื้องล่างได้ ยิ่งเห็นริมฝีปากแดงกำลังกลืนกินตัวตนของเขา พร้อมๆกับสบดวงตาของจอมขวัญไปด้วย อธิปยิ่งอดทนเกร็งหน้าท้องจนขึ้นเป็นลอนกล้ามแข็ง
“ของขวัญ...ซี้ด...ของขวัญ...พอแล้ว...ออกมาก่อน...อ่า...ของขวัญ...” ชายหนุ่มพยายามดันคนรักให้ออกห่าง ทว่าจอมขวัญกลับไม่ยอมปล่อย
ริมฝีปากแดงขยับดูดดึงรวดเร็วรุนแรงมากกว่าเดิม มันรูดผิวเนื้ออ่อนที่ร้อนผ่าวนั้นพร้อมๆกับปลายฟันคมที่ขบโดนอย่างไม่ตั้งใจประสานไปกับปลายลิ้นที่โอบกระชับไล้เลียไปแทบจะทั้งแท่งกาย
ยิ่งขยับเร็วก็ยิ่งทำให้ลมหายใจของอธิปขาดห้วง ยิ่งส่วนแข็งขืนถูกขบและดูดย้ำก็ยิ่งทำให้อธิปเกร็งเฮือกไปทั้งตัว เขาอดไม่ไหวจนกลายเป็นฝ่ายกระดกสะโพกส่งแก่นกายอัดกระแทกเข้าไปในโพรงปากของจอมขวัญเสียเอง เพิ่มความร้อนและแรงเสียดสีเสียจนร่างโปร่งต้องใช้สองมือดันต้นขาแกร่งของอธิปเอาไว้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสวนแก่นกายเข้ามาลึกมากนัก แต่...ดูเหมือนอารมณ์ของร่างสูงจะพุ่งทะยานจนหยุดไม่อยู่เสียแล้ว เขาขยับสะโพกเร็วขึ้นและเร็วขึ้น กระแทกความเป็นชายที่ร้อนผ่าวและเกร็งแข็งเข้ามาจนจอมขวัญแทบหายใจไม่ออก ร่างโปร่งได้แต่ครางอื้ออึงในลำคอแต่เสียงครางนั้นไม่ได้ดังไปกว่าเสียงแห่งความพึงใจของอธิปเลยแม้แต่น้อย สะโพกหนาขยับถี่ยิบ ก่อนที่จังหวะสุดท้ายของการแทรกสอดความแข็งแกร่งนั้นจะกลายเป็นการทะลักทะลายน้ำคาวรักในปากร้อนผ่าวของคนรักจนหมดสิ้น
“อ่า!!!...”
จอมขวัญสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อแก่นกายคนรักอัดแน่นเข้ามาในปากพร้อมด้วยหยาดข้นที่ฉีดทะลักเข้าไปจนแทบถึงคอ เขารีบปล่อยความแข็งขืนของอธิปให้เป็นอิสระแล้วโก่งคอไอสำลักเสียจนหน้าแดง
“ของขวัญ!” อธิปถึงกับตกใจรีบดึงร่างโปร่งให้ยืนขึ้น และพอเขาเห็นใบหน้าของจอมขวัญที่ริมฝีปากแดงเจ่อยังคงมีคราบน้ำขุ่นคาวของเขาเปรอะอยู่ ชายหนุ่มก็ถึงกับชะงักแล้วหน้าแดงขึ้นในทันที
“พี่โต...พี่โตเป็นอะไรรึเปล่า” กลายเป็นฝ่ายจอมขวัญที่ต้องตั้งคำถาม เพราะอธิปมองเขาไม่กะพริบ หากแต่พอถูกเรียกก็ตั้งสติได้ รีบรองน้ำจากฝักบัวล้างหน้าให้คนรัก
“พี่บอกแล้วว่าให้ออกมาก่อน เห็นมั้ยล่ะ...” อธิปไม่กล้าพูดต่อ เพราะตอนสุดท้ายเขาเองก็รู้ตัวว่าเป็นฝ่ายยัดเยียดตัวตนของตนเองให้จอมขวัญ แต่...ภาพเมื่อกี้แค่แวบเดียวที่เขาเห็นว่าบนใบหน้าขาวของจอมขวัญมีคราบขาวขุ่นของเขาเปรอะเปื้อน ก็ทำเอาชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกลายร่างเป็นผู้ชายหื่นกระหายที่อยากจะแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างลามก
“พี่โต...คิดอะไรอยู่” จอมขวัญตั้งคำถามเมื่อคนรักเอาแต่ล้างหน้าให้เขาเงียบๆ ทว่าสีหน้าของอธิปบอกชัดว่าเจ้าตัวกำลังตกอยู่ในภวังค์อะไรสักอย่าง ร่างสูงหันมามองคนรัก ยิ่งสบตาจอมขวัญก็ยิ่งนึกถึงภาพเมื่อกี้ที่ตัวเองเอาแต่จับจ้องร่างโปร่งยามรูดรั้งแก่นกายของเขาด้วยริมฝีปาก ยิ่งนึกถึง เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนคอตัวเองแห้งผาดเสียจนต้องเม้มปากกลืนน้ำลายลงคอเหมือนอยากกระหาย
“นั่น เม้มปากด้วย แสดงว่าคิดเรื่องลามกแน่เลย” จอมขวัญจับผิดแต่ดวงตาพราวระยับ อธิปจูบริมฝีปากช่างหาเรื่องนั่นเบาๆ เพราะไม่กล้าพูดในสิ่งที่ตัวเองคิด ร่างโปร่งรับจูบอ่อนหวานแล้วถอยห่างออกมองหน้าคนรักเล็กน้อย ก่อนจะเป็นฝ่ายกระซิบถาม
“เมื่อกี้...ชอบรึเปล่า” รอยยิ้มพราวและดวงตาระยิบระยับของจอมขวัญทำเอาอธิปนึกเขิน ทว่าอารมณรัญจวนในอกก็ทำเอาเขาอดไม่ได้ที่จะตอบตามความเป็นจริงที่ร่ำร้องในหัวใจ
“ชอบ...ชอบมาก...”
“ถ้ามาค้างที่นี่ ขวัญให้ได้แค่นี้นะ”
“แล้วถ้าอยู่ที่บ้าน...ทำแบบนี้ด้วยได้มั้ย” มือหนายังลูบไล้กายขาวของคนรักอย่างหลงใหล ริมฝีปากร้อนของอธิปรังแต่จะจูบซับทั้งริมฝีปากและผิวแก้มของจอมขวัญไม่หยุด แม้จะต้องร้องขอไปด้วยจูบไปด้วย ชายหนุ่มก็ทำได้อย่างดี ซ้ำยังทำให้คนเอาแต่ใจตัวเองอย่างจอมขวัญยังอดใจอ่อนกับคนรักไม่ได้
“...ก็ได้...” เขากระซิบข้างหูอธิป ก่อนจะทิ้งท้ายใต้สายน้ำเย็นด้วยรสจูบดูดดื่มร้อนรุ่มอีกครั้งและอีกครั้ง
………………………………….
ห้าทุ่มแล้ว แต่คุณพัชรีคิดว่าค่ำคืนนี้อากาศค่อนข้างเย็น และเธอก็เพิ่งนึกออกว่าไม่ได้เตรียมผ้าห่มเพิ่มในห้องของจอมขวัญเสียด้วย ปกติสองคนนั้นใช้ผ้าห่มผืนเดียวขนาดใหญ่ก็พอได้อยู่ แต่คืนนี้อากาศเย็นกว่าทุกคืนที่ผ่านมา หากไม่เปิดเครื่องปรับอากาศและเปิดหน้าต่างปิดมุ้งลวด อาจจำเป็นต้องใช้ผ้าห่มเพิ่ม
หญิงร่างอวบลุกจากเตียงออกจากห้องไปเปิดตู้เก็บเครื่องนอนแล้วหยิบผ้าห่มผืนใหญ่ออกมาอีกผืน ก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องนอนหลานชาย
“ของขวัญ โต” เธอเคาะเรียกและส่งเสียงเข้าไปครั้งที่หนึ่งก็ยังไม่มีคนขานรับ
“ของขวัญ โต หลับอยู่รึเปล่า” เธอส่งเสียงเรียกอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบ เธอเดาว่าคนใดคนหนึ่งน่าจะนอนหลับ ส่วนอีกคนน่าจะอยู่ในห้องน้ำ เพราะเห็นไฟยังลอดออกมาตามรอยประตูบอกให้รู้ว่าในห้องยังคงเปิดไฟ และไม่ได้หลับกันทั้งคู่แน่
“ของขวัญ โต ป้าเข้าไปนะลูก”
ด้วยความห่วงใยว่าจะนอนหนาว คุณพัชรีจึงผลักประตูเปิดเข้าไปข้างใน แต่เธอก็ต้องงุนงงเมื่อพบว่าในห้องไม่มีใครอยู่สักคน หนำซ้ำก็ไม่ได้ยินเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำด้วย
“อ้าว...ไปไหนกันล่ะเนี่ย หรือว่าลงไปหาอะไรกินในครัว”
หญิงอวบเปรยกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะวางผ้าห่มลงบนเตียงนอนกว้าง กำลังจะหมุนตัวเดินออกจากห้อง ทว่าเสียงแว่วๆกลับลอดออกมาจากห้องน้ำที่เธอคิดว่าไม่มีคนอยู่ ก่อนจะตามมาด้วยบานประตูที่ถูกเปิดออกแล้วจอมขวัญก็ก้าวออกมา ทั้งๆที่ยังหันกลับไปคุยกับคนที่เดินตามหลังออกมาจากห้องน้ำ
“คราวหลังไม่ทำรอบสองให้แล้ว...” เจ้าตัวบ่นเบา และยังไม่รับรู้ว่าในห้องมีใครอีกคนที่ไม่ได้รับเชิญยืนอยู่ด้วย และได้ยินชัดทุกคำ
“...พี่โตน่ะกว่าจะเสร็จ ปวดกรา...ม...ป้ารี!!!” แต่พอหันจะไปเปิดตู้เสื้อผ้า จอมขวัญก็ถึงกับร้องเสียงลั่นเมื่อเห็นเต็มสองตาว่าคุณพัชรียืนหัวโด่หัวเด่อยู่กลางห้องด้วยสภาพตาเหลือก อ้าปากค้าง และสองมือแตะอยู่ที่อก
คุณพัชรีมองสภาพชายหนุ่มทั้งสองคนที่เพิ่งออกจากห้องน้ำพร้อมกัน แถมต่างฝ่ายต่างมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันครึ่งท่อนล่าง ผมเผ้าก็เปียกกันทั้งคู่ เนื้อตัวก็ยังไม่แห้งสนิท บอกให้รู้ว่าสภาพแบบนี้น่ะ อาบน้ำด้วยกันมาชัดๆ!!!
...คุณพระ!!! แล้วไอ้ประโยคเมื่อกี้น่ะมันอะไร?!!! ‘ทำรอบสอง’… ‘กว่าจะเสร็จ’... ‘ปวดกราม’...ไม่ต้องอธิบายเพิ่ม แต่เธอเห็นภาพมาเป็นฉากๆ!!!!...
“เอ่อ...ป้า...ป้า...” คุณพัชรีตาเหลือกพูดไม่ออก ยิ่งโดยเฉพาะในสมองมันเอาแต่กรอซ้ำประโยคเมื่อกี้ของจอมขวัญ สตรีอวบแห่งบ้านวิมลกิตติก็ยิ่งคิดลึกไปกันใหญ่
“ป...ป้ารี...เอ่อ...ม...ไม่ใช่...ไม่ใช่อย่างที่...อย่างที่ป้ารีคิดนะ” จอมขวัญรีบปฏิเสธเสียงสั่นหน้าตาตกอกตกใจอย่างกับเห็นผี แต่ยอดคุณป้ากลับยกสองมือสั่นไปมาอย่างรวดเร็ว
“ป้าเปล่า!!! ป้าไม่ได้คิด!! ป้าไม่ได้คิดอะไรเลย!!! ป้า...ป้าเอาผ้าห่มมาเพิ่มให้...ป้า...ป้าเพิ่งมา ป้าไม่รู้ป้าไม่เห็น!! ป้าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น!!...เอ่อ...เอ่อ...ป้า...ป้าไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์จ้ะ!!” แล้วคุณพัชรีผู้มีรวบร่างอวบกลมก็พุ่งทะยานออกจากห้องอย่างรวดเร็ว แถมด้วยการปิดประตูให้อีกต่างหาก พอพ้นร่างผู้เป็นป้าแล้ว จอมขวัญก็หันขวับมาที่คนรักทันทีด้วยใบหน้าซีดเผือด
“พี่โต...พี่โตว่า...ป้ารีจะรู้มั้ยอ่ะ...”
อธิปก้มลงมองสภาพตัวเองและคนรักแล้วได้แต่ถอนหายใจ ไม่ว่าคุณพัชรีจะได้ยินอะไรหรือไม่ แต่เขาก็เชื่อว่าสตรีผู้นั้นจะต้องเข้าใจทุกอย่างอย่างถ่องแท้
“ก็...พี่ว่า...น่าจะ...ไม่มีทางไม่รู้...”
จอมขวัญหน้าเสีย ทั้งเขินทั้งอายที่ถูกป้าตัวเองล่วงรู้เรื่องแบบนี้ อธิปเห็นสีหน้าคนรักกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยต้องดึงร่างโปร่งมากอดประโลม
“ไม่เป็นไรหรอกหน่า ป้ารี...ก็รู้อยู่...ว่าเรา...เอ่อ...”
เขาไม่กล้าพูดต่อว่าคุณพัชรีก็รู้ว่าทั้งเขาและจอมขวัญเป็นคนรักกัน และเรื่องแบบนี้สำหรับคนรักกันก็เป็นเรื่องธรรมดา เขารู้ว่าจอมขวัญค่อนข้างขี้อายกับเรื่องแบบนี้ ถ้ามีบุคคลที่สามอยู่ด้วย ไม่ต้องถามถึงว่าพวกเขาจะแสดงออกกันอย่างไร ซึ่งเขาก็พอเข้าใจว่าจอมขวัญไม่ชอบแสดงออกให้ใครรู้ แต่ครั้งนี้พวกเขาอยู่ด้วยกันสองคนมาตั้งแต่แรก แล้วจู่ๆคุณพัชรีก็โผล่เข้ามาต่างหาก อะไรๆมันก็ปิดไม่ได้อยู่ดี
“เพราะพี่โตคนเดียว! ทำไมไม่ล็อกประตู!!” โทษใครไม่ได้ ร่างโปร่งก็หันมาโทษคนรักเสียเลย
“อ้าว แต่ของขวัญเข้าห้องมาทีหลังพี่นะ” อธิปย้อนพร้อมเสียงกลั้วหัวเราะน้อยๆที่เห็นคนรักทำหน้าทั้งเขินทั้งโกรธไปในคราวเดียวกัน
“ไม่รู้ล่ะ! คราวหลังถ้ามาที่นี่ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นเลย!!” ร่างโปร่งสั่งเสียงเฉียบ อธิปก็ได้แต่รับคำแต่โดยดี เขารู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังรู้สึกเสียหน้าที่ถูกคุณพัชรีเห็นเข้า เพราะฉะนั้นครั้งนี้ยอมตามใจไปก่อน แล้วครั้งหน้าค่อยว่ากันใหม่
“เอาหน่า ป้ารีเขาไม่เอาเรื่องพวกนี้ไปพูดต่อหรอก ไป...ไปใส่เสื้อผ้า จะได้นอน ดึกแล้ว”
“แล้วใครชวนดึกล่ะ!” ไม่วายยังหันมาโทษอธิปตามเคย ร่างสูงได้แต่อมยิ้มกับตัวเอง แล้วดันร่างคนรักไปที่หน้าตู้เสื้อผ้าเพื่อแต่งตัวเตรียมเข้านอน
...เอาเถอะ...เขาจะยอมให้จอมขวัญโทษเขาทุกอย่าง เพราะเขาเองก็ผิดจริงๆที่เรียกร้องเอาแต่ใจ แต่...ใครบางคนจะรู้ตัวมั้ย ว่าตัวเองเป็นฝ่ายตามใจเขาและเอาใจเขาเสียจน...เขาไปไหนไม่รอดแล้ว
ห้องนอนของจอมขวัญปิดไฟเงียบในอีกสิบห้านาทีต่อมา แต่ที่ห้องนอนของคุณพัชรี วิมลกิตติกลับเปิดไฟสว่างโร่จนคุณชัยต้องใช้ที่ปิดตาเพื่อจะได้นอนหลับลงได้ ทว่าแม้จะครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่คุณชัยก็ได้ยินเสียงภรรยาที่ต่อสายตรงไปหาใครบางคนกลางดึก
“อู้ย!!! นี่รีทนไม่ไหวค่ะคุณนุช!! ตอนแรกว่าจะโทร.พรุ่งนี้ แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วค่ะ!!! คุณนุชรู้มั้ยคะว่ารีเจออะไรมา!! พูดไปแล้วคุณนุชจะอิจฉา! แบบว่า...แบบว่ามันแซ่บมากค่ะ!!!!!! คืออย่างงี้นะคะ...เมื่อกี้นี้...”
คุณชัยได้แต่ส่ายศีรษะไปมากับหมอนแล้วพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้ภรรยา ปล่อยคุณพัชรีฝอยแตกฟองทางโทรศัพท์กับเพื่อนซี้ไปอีกค่อนคืน!!!
FIN
จะเรียกว่าของขวัญวันเด็กก็เรียกได้ไม่เต็มปาก เพราะว่ามันแอบเรท แฮ่ๆ
เอาเป็นว่าประเดิมปีนี้ด้วยตอนพิเศษของขวัญพี่โตแล้วกันเนอะ หลังจากปีที่แล้วก็ส่งท้ายปีด้วยคู่นี้ พักนี้บัวแอบคิดถึงของขวัญพี่โต ก็เลยเขียนบ่อยหน่อย แต่เดี๋ยวคงต้องเริ่มหาเวลาเขียนเรื่องใหม่บ้างแล้วล่ะค่ะ จะได้มีเรื่องใหม่มาให้ทุกๆคนอ่านกัน
และพาร์ทนี้ ป้ารีก็ยังเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในเรื่องเช่นเคย คุณพัชรีแกได้เห็นอะไรดีๆเรื่อยเลยนะคะ ฮ่าฮ่า แต่บัวชอบเวลาเขียนคาแรกเตอร์ป้ารีมากเลยค่ะ รู้สึกเหมือนเป็นคุณป้าร่างอวบใจดีแต่ก็ช่างเม้าธ์มอย
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ กำลังใจและพื้นที่บอร์ดเช่นเคยค่ะ
เจอกันตอนหน้า เรื่องหน้า ซึ่งอะไรจะมาก่อนก็ไม่รู้อ่ะ แหะๆ แต่ไม่ว่าอะไรจะมาก่อน ยังไงปีนี้บัวก็ฝากตัวล่วงหน้าด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
:)
-
ป้ารีน่าอิจฉามาก ทั้งหลอกล่อแอบติดตามชีวิตรัก
ยังได้เป็นสักขีพยานหลังฉากเข้าพระเข้านางอีก
ขอร้อง รวมเล่มตอนพิเศษเรื่องนี้เถอะค่ะ
-
โอ๊ยยย
อิจฉาคนถูกตามใจอะ แอร๊ยย
อยากมีคนตามใจบ้างงงงงง 55555
ขอบคุณพี่บัวที่เขียนตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงกันนะคะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
อยากบอกกับ "คุณป้าพัชรี" ว่า :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ฉากเลิฟซีนวันนี้เพราะ "คุณป้าจัดให้" โดยเฉพาะเลย o13 o13 o13
-
อิจฉาคนบ้านนี้จริงๆ :impress2:
แต่อยากอ่านคู่พี่กฤษจุง :-[ คงกัดกันตายไปข้างอ่ะ คริคริ
-
ผลของการไม่ล็อคประตู ป้ารีเลยมี้รื่องเม้าส์ทั้งคืน
-
รักป้ารีจริงๆ เหมือนจะเห็นตัวเองตอนอายุเท่าป้ารี :laugh: :laugh:
-
ตอนนี้เป็นอะไรที่ แอร๊ยยยยยยยยยยยยย :-[ :jul1:
ถ้าเอาตอนพิเศษมารวมเล่มนี่อาจจะได้ จอมร้าย ภาค2เลยก็ได้นะคะเนี่ย :z1:
-
:-[ :haun4: :haun4: :haun4:
ขอบคุณค่า
//พี่โตอึดจัง ของขวัญปวดกรามเลย อิอิ
-
อิจฉาป้ารีอ่าาาาาา
พี่โตกับของขวัญยังหวานกันเหมือนเดิม ขนมตัวแสบก็ยังแสบ 555
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆค่ะ
รอติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ
-
:hao7: :hao7:ฟินเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิจฉาป้ารี 5555 ป้ารีอย่างฟินอ่ะ :-[
กลายเป็นสาววายกันหมดแล้ว สมาคมแม่บ้านละครหลังข่าว
นี่ถ้ามีละครเรื่องไหน มีเรื่องวาย วาย แทรกนี่คงฟินน่าดู
ขอบคุณน้องบัวมากเลย จุ๊ฟ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
ช่วงนี้เจอแต่นิยายดราม่า :mew2:
มาเจอคุณพัชรีเข้าไป พี่นี่ฟินเลยค้าบบบบบบบบบบ :z1:
-
o13 แจ่มมั้ยจ๊ะป้า ถึงกับฟินเลยเนอะ :laugh:
-
แหม น่าเสียดายจัง ป้ารี จัง น่าจะได้ยินมากอีกสักหน่อย :haun4:
-
ขวัญน่าเอ็นดูจริ้ง
-
ป้ารีเข้ามาพอดีจังหวะเป๊ะ ได้อะไรเด็ดๆ ไปเมาธ์แตกเกือบทุกรอบ 5555555
-
ป้ารีเหมือนเป็นเทพีของสาววายแอบสอดส่องชีวิตรักของหลานชายมาเล่าสู่กันฟัง
นับวันพี่โตกับจอมขวัญจะแซ่บทวีคูณ รักนี้ไม่มีเบื่อแน่
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
-
:hao7: อ๊ายยยยยยยย ป้ารีโชคดีมาก
แต่น่าสงสารลุงชัยจังเลยค่ะ :laugh:
-
o13 o13 ฟินเวอร์
-
ป้ารี :m20: :m20:
-
โอ้ยยย ฟินแทนป้ารีมากเลย !!
ชอบป้ารีเหมือนกัน ป้ามากี่ทีก็ฮา
เป็นญาตินางเอกที่สุดยอดและสาววายในตำนานเลยค่ะคนนี้อะ
แอบฮาพี่จักรอะ ไปหมั่นไส้อะไรลูกตัวเองเล่า !!
555555555555555 5
ฉากเรทวันนี้ให้ 100 เต็มค่ะ !!!!
ของขวัญเอ้ยย ตามใจพี่โตขนาดนี้
อิจฉาพี่โตจังเลยค่าาาาาา
แอร้กกกก เขิน
ถ้คุณบัวจะแต่งเรื่องใหม่ก็รอติดตามผลงานนะค้าา
ขอบคุณนะคะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อิฉันอิจฉาป้ารีค่ะ ทำไมเจอแต่อะไรเด็ดๆ คะ!
ลองคิดภาพถ้าสามสาววายมีกรุ๊ปไลน์อะไรจะเกิดขึ้น
-
ฝันของป้ารีเป็นจริงแล้วซินะ อุตส่าห์ส่งขนมไปเป็นสาย แอบฟังด้วย 555 คราวนี้จะ ๆ กร๊ากก ถึงกับเม้าส์น้ำลายแตกฟองเลย
-
:heaven ฟินเฟร่อ!!! เรทนิดๆพอกรุ้บกริ้บหัวใจดีจังเลยค่ะ
ขำป้ารีอะ อิจฉาด้วย ฟินน่าดูเลยน้าาาา
ขอบคุณมากนะคะพี่บัวสำหรับนิยายดีๆ+1 :กอด1: :L2:
-
:L2: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ "จอมร้าย" ค่ะ จอมขวัญมาทีไรก็สนุกและมีความสุขในการอ่านทุกครั้งไปค่ะ
-
ป้ารีนางโชคดีตลอดอ่ะ
-
น่ารักกันจริง ๆ คู่นี้
สงสารก็แต่ป้ารี ไม่รู้จะได้นอนเมื่อไร คงเม้าส์กันยาวแน่... :laugh:
-
ป้ารีโชคดีสุดๆ เจอแต่เรื่องดีๆให้ฟินตลอด :haun4:
อ่านพี่โตกับของขวัญไม่รู้เบื่อเลยสักครั้ง ยังให้ความอบอุ่นอยู่เสมอเลยค่ะ :กอด1:
-
อร๊ายยย ฟินมากเลย :-[ :pig4:
-
...ป้ารี....ผู้หญิงที่โชคดี!!!!
รอตอนหน้าค่ะ
-
:-[ :-[ :-[
คู่นี้อ่านตอนไหนๆก้อหวานนน แม้จะปนมาซึ่งความหื่นบ้าง ก้อถือว่าหวาน มุ๊งมิ๊ง อยู่ดี
-
น่ารักที่ฝุด..น่ารักทั้งตัวละคร..ทั้งคนเขียน.. o13
-
แอบแว๊บไปอ่านซ้ำตอนพิเศษ คู่เวรคู่กรรม
"คนบางคนไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน แต่เขาเกิดมาเพื่ออยู่ข้างๆกัน"
คุณบัวคะ ข้างๆกว่านี้ได้มั้ยเอ่ย.. ?
อยากอ่านอีกง่ะ
ชอบคู่นี้มากอะ เวลาพี่จักโมโหใส่ทรงพลทำไมแอบรู้สึกว่าน่ารักนะ
แล้วนทีอะไรนั่นที่มารับโรม คือแบบ เค้าเป็นอะไรกับทรงพลงั้นเหรอ ?
โอย แล้วพี่จักรล่ะ T^T
เสียจายยยยยยยย
-
สุขใดจะเท่ากับการส่องความรักของหลานชายของคุณพัชรี
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4? :L1: :L2:
-
:jul1: ป้ารียอดนักสืบ
-
อิจฉาป้ารีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :heaven
:กอด1: :L2: :pig4:
-
อยากเป็นป้ารี
:katai1: :katai1:
-
ป้ารี หัวหน้าแกงค์สาววายรุ่นใหญ่ อิอิ
-
จ๊อดดด นี่เราเป็นป้าๆแล้วอะดิ หุ้ย
บวกเป็ดขนมนะลูก หนูทำดีมาก จุ๊บๆ
-
ขอสิงร่างป้ารีสักวันได้ไหมคะนี่ โอ้ย อยากเห็นกับตา ^_^
สวัสดีปีใหม่คุณบัวเช่นกันค่ะ
-
ละลายอ่ะ พี่โตน้องขวัญ
ป้ารีโชคดีตลอดเลย
ลุ้นต่อจร้าาาา
-
ป้ารีเป็นสาววายที่น่าอิจมาก เจอฉากเด็ดทุกที ไม่รู้จะฟินไปถึงไหน
ขวัญก็ยอมปวดกรามเพื่อพี่โต ยอมตามใจพี่เขาทุกอย่าง
ซีนในห้องน้ำแซ่บเว่อ เป็นมินิเอ็นซีที่ควรค่าแก่การจดจำมากๆ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ :mew1:
-
ป้ารีมักจะได้เห็นช๊อตเด็ดๆ เพราะป้ารีคู่ควร :laugh:
-
อยากเป็นป้ารีจริงๆๆๆ เจอแต่เรื่องฟินๆๆๆ ตลอดด :hao7:
-
หูย ตามใจกันซะจนป้ารีฟินไปอีกสามโลก 555
-
ป้ารีนิ
ขาเม้าท์ประจำวงการ
-
เป็นตาแซ่บ!!! :pighaun:
ขอบคุณครับ :pig4:
-
กลับมาอ่านจนตามทันตอนล่าสุดแล้ว
สนุกทุกตอนเลย.
มันเป็นตาแซ่บ
-
ป้ารีนี่เป็นสาวกวายตัวจริง
-
น่ารักกันทั้งบ้านเลย
ณ จุดนี้แอบอิจฉาป้ารีอ่ะ. :กอด1: :กอด1:
-
ป้ารียังน่ารักเหมือนเดิม :really2:
-
อิชชี่ป้ารีมากอ่ะ.
-
อยากเป็นป้ารี :ling1: :ling1: :ling1:
-
ชอบๆ มาส่องรอทุกวันเลย มาอีกน่ะครับ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
นึกอารมณ์+หน้าป้ารีตอนเจอออกเลย 55 เป็นเราก็ต้องรีบเม้านะ อดไม่ได้เหมือนกัน 555
-
อ่านตอนนี้แล้วเรานี่หื่นแตกเลย เเฮ่ก แฮ่ก :haun4: อิจฉาพี่โตมากๆ ขวัญก็ทั้งเด็ดทั้งเซ็กซี่ :impress2:
ขำป้ารีขำคุณชัย :laugh: ชอบตอนนี้มากๆ o13 :pig4:
-
HNY ค่า ตอนนี้พี่โตกับป้ารีคงฟินน่าดู อยากบอกของขวัญว่า ถ้ายอมแต่แรกจะดีกว่ามั่ย อย่างน้อยก็ไม่เมื่อยปากนะ 55555
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ป้ารีขาาาาาาาาา ทำไมถึงน่าอิจฉาขนาดนี้ :m3: :m3: :m3:
ฮึก อย่าอยู่ในเหตุการณ์อ่าาาาาาา
งื้อออออออ
-
ของขวัญน่ารักขึ้นมากเลยทีเดียว
ส่วนป้ารี นี่ก็ฟินตลอดตลอดค่าา
:heaven
-
ทำไมหลัง ๆ มาพี่โตหื่นจัง 5555
-
อยากจะกลายร่างเป็นป้ารีจริงๆ แอร๊ยยยยยย :katai1: :katai1: :jul1: :jul1:
-
ของขวัญน่าเอ็นดูมาก :กอด1:
ขำป้ารีอะ :laugh3:
-
ไม่ว่าพี่อธิปจะโผล่มาตอนไหน ก็สัมผัสได้ว่าพี่เขารักน้องของขวัญของเขามากๆ เลยนะเนี่ย
รักตัวละครเรื่องนี้มากๆ จ้า :กอด1:
ขอบคุณน้องบัวที่มาต่อตอนพิเศษให้บ่อยๆ นะคะ :pig4: :L2:
-
อร๊ายยยย หัวเราะหน้าหงายอยู่คนเดียว...
คือแบบ...แบบว่า...ป้ารีเจอแจ็คพ็อตตลอดๆ
นี่ถ้าเอาไปทำละคร...ป้ารีคงเป็นคนโขมยซีนทุกตอนเป็นแน่!!
แม้ว่าจะสตั๊นไปบ้าง...แต่กลับมาคว้าโทรศัพท์เม้าท์ได้นี่..ป้ารีเท่านั้นที่ทำได้!! 55
รักครอบครัวนี้...รักทุกตัวละคร...และยังย้อนอ่านเล่มอยู่เสมอ ^^
เมื่อไหร่จะรวมเล่มตอนพิเศษน้า...รอพร้อมเรื่องหน้าก็ได้ กิ๊งๆ
-
สนุกจัง
-
อยากอ่านรุ่น ลูก หลาน ต่ออะค่ะ
-
:mew1: รออยุ่น่ะจ้า มาต่อบ่อยๆน่ะ :mew3:
-
:-[ :-[ :o8: :o8:
:pighaun: :m25: :haun4: :z1:
-
ของขวัญตามใจพี่โตบ่อยๆนะ :haun4:
-
ป้ารีนี่เข้าข่ายแม่บ้านช่างเม้าท์จริงๆ 555555 ของขวัญับพี่โตก็..... อ๊าย
-
อิจฉาป้ารีนะเนี่ย
-
:mew1: ขอบคุณค่ะ
-
ของขวัญญญญญญ
-
โอ้ยยยยยย ฟินนนน >///<
-
อยากจะบอกว่าขอบคุณป้ารีจริงๆที่ทำให้คนอ่านฟินขั้นสุด :heaven
ก็เดานะว่าป้ารีจะต้องเข้ามาได้ยินหรือไม่ก็แอบฟังเวลาสองหนุ่มนี้อยู่ด้วยกัน
แล้วมันก็เป็นแบบที่เดาไว้จริงๆด้วย แถมป้ารียังมาถูกจังหวะมาก
คืออ่านแล้วเขินป้ารีแทนของขวัญเลย :-[
แล้วก็อดขำไม่ได้ที่ป้ารีแกโทรไปเม้ากันให้สมาคมคนละครหลังข่าวฟัง :jul3:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆสุดฟินนะคะ :pig4:
-
ป้ารีนี่สุดยอดดดดดจริงๆ 555555555 ขอบคุณนะค่ะ^^
-
บรรดาป้าๆกลายเป็นสาววายกันหมด :hao6: :hao6: :hao6:
-
จอมขวัญใจดี้ใจดี ให้พี่โตสุขใจ แล้วยังให้ป้ารีได้ฟินอีก
คนอ่านเลยแก้มปริไปด้วย
-
กรี๊ดดดด ได้อ่านตอนพิเศษอีกแล้ว ดีใจจัง :impress2:
ป้ารีคงรู้สึกฟินไปอีกนานแน่ๆ เลย ได้รับรู้แบบใกล้ชิดมากกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษจ้า :กอด1:
-
:hao6: ป้ารีฟินแล้วฟินอีกเหมือนคนอ่าน แอบสงสารพี่โต ท่าจะโดนงอนไปอีกนาน
-
ขุ่นป้าขาาาาาาา อยากร่วมก๊วนด้วย ฮ่าๆๆ
-
ขวัญตามใจพี่โต พี่โตตามใจขวัญ แล้วเสดกันในห้องน้ำ กริ๊ดดดดดดดดด :pighaun:
อิจฉาป้ารี ถ้าเป็นป้ารีนี้คงเอาเครื่องดักฟังติดให้ห้อง :hao7:
+1คะ
-
แซบมากค่ะคุณบัว ป้ารียังรักหลานรู้ใจหลานเหมือนเคย :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขวัญ~~~~~!!!! ซึนได้พอดี๊พอดี
น่าเอ็นดูอ่ะ ^0^
-
รู้สึกรักของขวัญกับพี่โตจังเลยค่ะ รวมทั้งครอบครัววิมลกิตติด้วยนะ :กอด1: มาให้ชื่นใจเป็นช่วง ๆ ตามเทศกาล เท่านี้ก็ดีใจมากแล้วค่ะ
รอตอนพิเศษตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
:-[ :impress2: คู่นี้ยังน่ารักเสมอเลย
-
:z1: อยากเป็นป้ารีมากค่ะ ณ จุดนี้
รู้สึกว่าต้องเข้าถึงความฟินได้อย่างแน่นอน
จอมร้ายยังคงเป็นนิยายในดวงใจไม่เปลี่ยนแปลง
อยากให้มีตอนพิเศษเยอะๆๆๆๆๆๆๆ
รวมเล่มมาเป็นตอนพิเศษอีกก็ซื้อแน่นอนค่ะ
อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ อ่านกี่รอบก็ชอบก็ประทับใจ :กอด1:
-
แหมๆๆๆ ตามใจจนน่ารักเลย.... ไม่รักได้ไงแบบนี้
-
นิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่ 2เข้ามาอ่าน
แล้วก้อไม่ผิดหวังในความรัก ของทั้ง อธิป และนายจอม เลยครับ
ขอบคุณคนแต่งมากมากครับ
ขอเรื่องอื่นๆๆ ด้วยนะ...คิดถึง
:mew6: :mew6: :mew6:
-
:mew1: :mew1:
-
:mew1: คิดถึงเรื่องนี้สุดใจขาดดิ้น 555555
-
อยากเป็นป้ารี!!!!!!!
อยากเห็นฉากนั้น :hao7:
-
ป้ารียังแสบแซ่บเหมือนเดิม....
-
:pighaun: อิจฉาคุณป้าก็อิจฉา สงสารจอมขวัญก็สงสาร
แหม ถ้าเป็นเราคงเลือดกำเดาไหลตั้งแต่ออกจากห้อง อุแหม่ ปวดกรา.ม เลยเหรอคะจอมขวัญลูก :jul1:
-
คุณป้ารีคะ ยังแสบทรวงเหมือนเดิม สาวสวยขั้นเทพจริงๆ ทำเอาอิฉันแทบจะกรี๊ดตาไปด้วย ฮาาาาาาาาา
ขอบคุณมากค่ะ ยังรักเรื่องนี้เหมือนเดิม
:L1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
เขิลลลลลลลลลลลล ของขวัญยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
ดีแล้วลูกของขวัญต้องตามใจพี่โตเค้ามากๆ เอาใจเยอะ ขอไรมาให้หมดเลย :hao7:
ขำป้ารีมากอ่ะ เข้าใจความรู้สึกเลย มันฟินแบบคันปากไม่ไหวแล้วต้องรีบเล่าเพื่อความสดใหม่ ฮาาาา
รักคนแต่ง :กอด1: :กอด1:
-
มาเรทตลอดคู่นี้ 555
ไม่เคยเจอพี่โตเวอร์ชั่นอ้อนของขวัญ คุณพระ
อิจฉาป้ารีเลยค่ะ
ป้ารีเป็นตัวแทนคนออ่านทุกท่านนเรื่อง 5555
ดูป้าจะฟินเอามากเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
อ่านทุกครั้งก็ยิ้มได้แล้วโคตรมีความสุขเลย
:mew1:
ปล.เอาตอนพิเศษอีกนะ
-
ป้ารีนี่ชีวิตดี๊ดีค่ะ 5555555
อ่านไปทั้งเขิน ทั้งขำ ไม่รู้ว่าเลือกอะไรก่อนดี
เป็นตอนพิเศษที่น่ารักบันเทิงใจมากกก :-[
ขอบคุณนะค้า ^^
-
ตามอ่านจนจบรวด
ฮ่าๆๆ
น่ารักมากๆอ่ะ
อิจฉาของขวัญ
แบบพี่โตมีอีกมั๊ยยยยยยยยยยยยย
:hao7:
สามสาวรุ่นใหญ่นี้ก็ได้ใจกันฟุดๆ
ฮ๋าๆๆ
แต่ละคน
ฟินกันเลยทีเดียว
:heaven
เด็กชายขนมนี่มันขนมจริงๆ
ฮ่าๆๆ
น่ารัก
:mew4:
เป็นเรื่องที่สนุกมากเลย
แถมความน่ารักเต็มเปี่ยม
ความฮาเต็มหน่วย
:katai2-1: :katai2-1:
-
อิจฉาป้ารีเป็นที่สุด :impress2:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกก อ่านตอนพิเศษทีไรแล้วฟินทุกทีเลย>< :hao6:
-
ขวัญ ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยยยยย
-
คิดขวัญกับพี่โตจุงเลย คิดถึงรุ่นใหญ่อย่างลุงจักร ลุงพลด้วย
-
น่ารักมากอะ ฟินสุดๆเลยของขวัญ
-
อ่านกี่ทีก็สนุก. :mew1: :mew1:
-
แวะมาบอกว่าคิดถึง
แล้วก็ อยากอ่านตอนพิเศษวันสงกรานต์จังเลยยยย
:katai5: :katai5: :katai5:
-
หู๊ยยยยยยย เรื่องนี้ หว๊านหวาน
-
โอ้ยยยยยย อยากได้พี่โต!!!!!!
ร้อนแรงแต่น่ารัก สวยงามมากกกกก
ชอบมากเลยอะ ขอบคุณที่มอบ"ของขวัญ"ชิ้นนี้ให้นะคะ
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยิ่งฟิน น่ารักทั้งพี่โตทั้งของขวัญเลย :-[ :-[ :-[
-
:hao6: :hao6: :jul1:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วชอบมากๆเลย
-
ป้ารีน่ารักอ้ะะะะ
-
ตอนพิเศษยังน่ารัก มีตามใจพี่โตด้วย
-
มีความสุขทุกครั้งที่อ่าน จอมขวัญพี่โต จากเล่ม และตอนพิเศษที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
จะมีรวมเล่มตอนพิเศษรึเปล่าน้าาาา :mew1:
รอตอนพิเศษตอนต่อไปค่ะ
:call:
-
คิดถึงจอมร้ายแล้วค่ะ><
-
:mew1:คิดถึง พี่โต กับ จอมขวัญ มากค่ะ :mew1:
-
ของขวัญ โต น่ารักอ่า โตหื่นได้อีก :oo1: :oo1: :oo1: แต่ตัวละครที่แย่งซีนเห็นจะเป็น "ขนม" เขียนแล้วนึกภาพตามได้ชัดมากๆ
:o8: :-[ :impress2:
-
กลับมาอ่านอีกรอบเพราะคิดถึงค่ะ :กอด1:
-
คิดถึง
-
จอมร้าย
ตอนพิเศษ งดเหล้าเข้าพรรษา
BY: Dezair
……………………
สี่ทุ่มครึ่ง บ้านหลังเล็กในเขตหมู่บ้านแม้จะเปิดไฟสว่างโร่ที่ชั้นล่าง แต่ก็ยังคงเงียบสงบ อธิปกำลังยืนปอกผลไม้อยู่ในครัว วันนี้มีลูกพลับเพียงอย่างเดียว แต่แค่อย่างเดียวก็น่าจะอิ่มท้องใครบางคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาในบ้าน
“พี่โต กลับมาแล้ว”
เสียงของคนเพิ่งมาถึงนั้นอ่อนระโหย อธิปเหลือบตาไปมองแล้วส่งยิ้มบางให้คนที่เดินสะโหลสะเหลเข้ามาในครัว จอมขวัญอยู่ในสภาพหลุดลุ่ยเพราะลุยงานหนัก ช่วงนี้ร่างโปร่งรับงานทั้งฝ่ายจัดเลี้ยงและฝ่ายบริหาร เพราะวิมาลามีกำหนดจะร่วมทุนกับบริษัทต่างชาติ งานฝ่ายบริหารที่จักรกฤษณ์มักจะดูแลคนเดียวเลยต้องกระจายมาที่จอมขวัญด้วย เจ้าตัวเลยกลับบ้านด้วยสภาพนี้มาหลายวันแล้ว
“หิวรึเปล่า กินอะไรมารึยัง”
แทนคำตอบ มือขาวหยิบส้อมมาจิ้มลูกพลับที่ถูกอธิปปอกแล้วเข้าปากไปหนึ่งชิ้น ร่างสูงเลยเปลี่ยนคำถามใหม่
“งานป็นยังไงบ้าง”
“อืม เสร็จแล้วล่ะ โชคดีว่าช่วงนี้ไม่ค่อยมีใครแต่งงาน ไม่งั้นคงแย่กว่านี้” ฤกษ์งามยามดีของการแต่งงานส่วนใหญ่ไปลงที่ช่วงฤดูหนาวหรือฤดูร้อน ส่วนฤดูฝนแบบนี้ ไม่ค่อยมีคู่รักเศรษฐีไฮโซที่ไหนจัดงานแต่งกันเท่าไหร่นัก เขาเลยไม่ต้องแยกร่างไปดูแลงานที่ฝ่ายจัดเลี้ยงเท่าไหร่นัก ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้กลับบ้าน
จอมขวัญวางส้อมลงในจานลูกพลับ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็น ทั้งเหนื่อยทั้งโหยแบบนี้ เบียร์เย็นๆสักกระป๋องช่วยเขาได้แน่ ดวงตาเรียวกวาดมองไปทั่วทุกชั้นในตู้เย็นแล้วก็ต้องพบกับความผิดหวังเมื่อในนั้นไม่มีเบียร์เลยสักกระป๋องเดียว
“เบียร์หมดเหรอ” เขาถามเสียงแหบแห้ง แต่ตายังซอกแซกดูในตู้เย็นต่อ ไม่แน่มันอาจจะซ่อนอยู่มุมในสุดก็ได้
“เข้าพรรษา พี่เลยไม่ได้ซื้อมาเก็บไว้” เสียงทุ้มดังมาจากคนที่กำลังปอกผลไม้ จอมขวัญหันไปมองแล้วก็ถอนหายใจแผ่วอย่างผิดหวัง
“จริงด้วย...” น้ำเสียงนั้นอ่อนระโหย อธิปรู้ดีว่าคนรักของเขาอยากได้เบียร์เย็นจัดสักกระป๋องสำหรับวันที่อ่อนล้าหลังจากลุยงานมาอย่างหนัก แต่...ก็อย่างที่ว่า...ช่วงนี้เข้าพรรษา ก็ต้องงดเหล้างดเบียร์เป็นธรรมดา...
“อยากทานอะไรมั้ย เดี๋ยวพี่ทำให้” เสียงทุ้มที่ดังตอบกลับมานั้นทำเอาจอมขวัญต้องหันไปมองอีกรอบ ร่างโปร่งสบตากับดวงตาคมของคนรัก สายตาที่แสนอ่อนโยนของอธิปนั้นไม่มีแววประหลาดใดๆอยู่ในนั้นเลย ทว่า...กลับเป็นฝ่ายจอมขวัญเสียเองที่ร้อนวูบวาบขึ้นมาในช่องท้องอย่างไม่มีสาเหตุ
...อยากทาน...อย่างนั้นหรือ?...
เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ ขณะกวาดตามองร่างกายสูงใหญ่ของคนรักที่ยืนปอกผลไม้อยู่ที่เคาน์เตอร์ใกล้ๆ หันข้างให้กับเขา ใบหน้าคมดุที่เอี้ยวหันมามองนั้นประกอบด้วยดวงตาดุ จมูกโด่ง ริมฝีปากหยักลึก โครงหน้าแข็งแกร่งรับกับลำคอใหญ่และลาดไหล่กว้าง ลงมายังเอวและสะโพกที่รับสัดส่วนกัน แล้วส่วนที่ต่ำกว่านั้น...ก็...
กำลังจะลดสายตาลงมองอะไรบางอย่างบนร่างกายของอธิปแต่สติทำให้เขารู้ตัว จอมขวัญรีบเบี่ยงสายตาหลบไปทางอื่นทันทีแล้วเอ่ยปากเสียงแปร่งพร่า
“ม...ไม่อยาก...” ปากตอบ แต่ยังกลืนน้ำลายไม่หยุด เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปแล้ว แค่เห็นอธิป ในอกในท้องกลับร้อนวาบขึ้นมา อธิปที่ใส่เสื้อผ้าครบชุด อธิปที่แต่งตัวเรียบร้อย แต่ทำไม...ทำไมเมื่อกี้นี้เหมือนเขามองเห็นทะลุปรุโปร่งเข้าไปใต้ร่มผ้าได้หมด...อธิปที่เปลือยเปล่า อธิปที่โอบกอดเขาด้วยความร้อนผ่าว อธิปที่แทรกสอดเข้ามาในตัวเขาด้วยความแข็งแกร่ง...
“...ข...ขวัญ...ขวัญไปอาบน้ำก่อน...” และก่อนที่จะคิดอะไรเตลิดไปมากกว่านี้ จอมขวัญก็รีบตัดบทแล้วหุนหันหมุนตัวเดินออกจากครัวทันที
ร่างสูงหันมองตามคนทำอะไรปุบปับด้วยสายตามีความหมาย จอมขวัญทำตัวประหลาดแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรก พวกเขาอยู่ด้วยกันมานาน มีหรืออธิปจะไม่รู้ว่าตอนนี้จอมขวัญอยากได้อะไร ชายหนุ่มอมยิ้มบาง ก้มลงมองจานลูกพลับที่ปอกเสร็จแล้ว ก่อนจะตัดสินใจเปลี่ยนจากจานเป็นกล่องทัปเปอร์แวร์แล้วเก็บเข้าตู้เย็น
...วันนี้...คงไม่ได้ลงมากินลูกพลับแล้วล่ะ ท่าทางใครบางคนจะอยากกินอย่างอื่นมากกว่า...
..........................................
อธิปยังคงทำทุกอย่างอย่างใจเย็น เก็บครัว ตรวจตราปิดบ้านเรียบร้อยแล้วค่อยเดินขึ้นมาที่ห้องนอน ตอนที่เขาเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนนั้น จอมขวัญอาบน้ำเสร็จแล้ว และกำลังนอนดูโทรทัศน์อยู่บนเตียง และดูเหมือนจะเป็นการดูที่เอาจริงเอาจังเสียเหลือเกิน เพราะขนาดว่าอธิปเดินไปเดินมาในห้อง จอมขวัญยังไม่คิดจะหันมามองกันเลยแม้แต่นิด
ร่างสูงคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปอาบน้ำ ออกมาอีกทีปรากฏว่าคนบนเตียงปิดโทรทัศน์นอนตะแคงหันไปอีกทางเสียแล้ว เขาอมยิ้มบางกับอาการพยายามทำเมินและไม่สนใจอะไรของจอมขวัญ...อยากรู้เหมือนกันว่าจะทนไปได้สักเท่าไหร่...
เขาพาดผ้าเช็ดตัวผึ่งกับราวตาก ก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วกลับไปที่เตียงนอนกว้างกลางห้อง อธิปสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนาผืนเดียวกับคนรัก เขาเหลือบตามองกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มของคนที่นอนอยู่เคียงข้างแต่หันตะแคงออกไปอีกฝั่งด้วยความอยากแกล้ง ก่อนจะเอนหลังลงนอนหงายแล้วหลับตาลงเหมือนใจเย็น ทว่าในใจนั้นนับเวลารอคอยให้คนข้างกายเป็นฝ่ายเรียกร้องเอง
ภายในห้องนอนบนชั้นสองของบ้านเงียบเหลือเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศดังเบาๆ แสงไฟที่ลอดเข้ามาทางรอยแยกของม่านนั้นให้ความสลัวแก่ห้องที่ปิดไฟหมดทุกดวง แต่เพียงปรับสายตาไม่นาน จอมขวัญที่ยังนอนไม่หลับก็พอจะมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างในห้องอย่างลางๆ และรับรู้อุณหภูมิใต้ผ้าห่มของการที่มีใครอีกคนมานอนด้วยกัน
...ทุกคืนก็แบบนี้...ทุกคืนเขากับอธิปก็นอนเตียงเดียวกันแบบนี้ ทุกคืนเขากับอธิปก็นอนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับแบบนี้...แต่ทำไมวันนี้มัน...
“อื้อ...” จอมขวัญครางแผ่วอย่างอึดอัด เขาไม่รู้ว่าตัวเองอึดอัดอะไร มันร้อนวูบวาบและรู้สึกอยากอะไรบางอย่างจนคอแห้งไปหมด ริมฝีปากบางถูกเลียซ้ำๆ มันขยับเม้มเข้าหากันหลายหน แต่...ยิ่งทำก็ยิ่งรู้สึกเหมือนความกระหายนั้นไม่ได้ลดลงไปเลย
สงสัยคงเพราะเหนื่อย แล้วไม่ได้ดื่มอย่างที่อยากดื่ม ช่วงนี้เข้าพรรษา อธิปจะไม่ซื้อเบียร์มาติดตู้เย็นเอาไว้...ใช่...คงเพราะแบบนั้น...เขาก็เลยอยากขนาดนี้...อยาก...อยากจนอึดอัดไปหมด...
ลมหายใจเริ่มขาดห้วงขึ้นทุกที จอมขวัญพยายามข่มตาให้หลับ แต่ความอยากในร่างกายกลับทำให้เขาหลับไม่ลงเสียที
ร่างโปร่งพลิกตัวตะแคงอย่างอึดอัด และการพลิกตัวครั้งนี้ ทำให้เขาหันหน้าเข้าหาอธิปที่นอนอยู่ข้างกาย ในความมืดนั้นจอมขวัญเห็นใบหน้าของคนรักที่กำลังหลับอย่างชัดเจน โครงหน้าคร้านคม แม้ยามหลับก็ยังดูดุและน่าเกรงขาม จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากหยักได้รูป ทำให้จอมขวัญอดไม่ได้ต้องเอื้อมมือออกไปแตะเบาๆ
...ผู้ชายคนนี้...ผู้ชายคนนี้เป็นของเขาทั้งหมด...ทั้งหมดของอธิปเป็นของเขา...
อาจจะด้วยความกระหาย ความหิว หรืออะไรอีกหลายอย่างที่ดลใจให้จอมขวัญยันตัวลุกขึ้นจากที่นอนแล้วก้มลงมอบรอยจูบแผ่วเบาลงกับริมฝีปากของคนรักเนินนาน ริมฝีปากบางนั้นจูบซับอย่างอ่อนโยนทว่าดื้อดึงและเอาแต่ใจ มันเม้มคลึงที่ริมฝีปากของอธิปอย่างโหยหาและเรียกร้อง ในขณะที่มือเย็นๆของจอมขวัญเริ่มลูบไล้ที่แผ่นอกกว้างซึ่งเปลือยเปล่า และก่อนที่ปลายนิ้วจะได้สะกิดที่ยอดอกของคนรัก มือหนาของเจ้าของร่างก็คว้าหมับเอาไว้เสียก่อนพร้อมกับที่ดวงตาคมดุนั้นเปิดเปลือกตาขึ้น
จอมขวัญละริมฝีปากออกมา เขาถอยใบหน้าห่างออกมาเล็กน้อยให้พอจะสบตากันได้สะดวกขึ้น
“ทำอะไร” คนถูกขโมยจูบเอ่ยปากถามยิ้มๆ ทว่าไม่มีรอยยิ้มตอบกลับมาจากคนที่เกือบจะขึ้นมาคร่อมทับเขาทั้งตัว
“ขวัญหิว...”
“หิวอะไร” ทั้งๆที่รู้ แต่อธิปก็ยังแกล้งถาม แต่คำตอบที่ได้คือใบหน้าหล่อเหลาของคนรักของเขาเริ่มซุกลงที่ข้างสันกรามและจูบไซ้ไม่หยุด
“ไม่รู้...รู้แต่หิว...อื้ม...วันนี้พี่โตหอมจัง...” ยิ่งซุกจมูกอยู่กับข้างแก้มของคนรัก ก็เหมือนจอมขวัญขะยิ่งดูดซับกลิ่นกายเฉพาะตัวของอธิปที่ผสมปนเปไปกับกลิ่นอาฟเตอร์เชฟอ่อนๆ ยิ่งได้กลิ่นมากเท่าไหร่ ก็เหมือนจะยิ่งมัวเมามากขึ้นทุกที เขาฝังจมูกลากไล้ไปตามผิวเนื้อตั้งแต่สันกรามลงมาที่ลำคอ กดริมฝีปากจูบไปทั่วทุกที่ที่ลากผ่าน ซุกไซ้เหมือนกำลังหลงใหลไปกับกลิ่นของอธิปจนห้ามใจไม่อยู่
“วันนี้เป็นอะไรหื้ม...” ชายหนุ่มถาม แต่ไม่หนีการซุกไซ้นั้น ยังปล่อยให้จอมขวัญทั้งจูบทั้งดูดไปทั่วทั้งคอ ริมฝีปากบางอุ่นๆลากลงมายังลาดไหล่กว้างและคราวนี้มันดูดดึงผิวเนื้อสีเข้มอย่างที่อยาก
“ไม่รู้...อื้ม...พี่โตตัวหอม...” จอมขวัญย้ำซ้ำ ยื้อมือให้หลุดออกจากมือคนรักแล้วลากต่ำลงไปที่หน้าท้องและกางเกงนอน พอมือขาวสัมผัสเข้ากับความต้องการที่เริ่มตื่นตัวของร่างสูง ดวงตาเรียวก็เหลือบขึ้นสบอย่างซุกซน
“ขวัญทำให้นะ...” ไม่ใช่ประโยคขออนุญาต แต่เป็นแค่การบอกกล่าวเพราะเจ้าตัวลากริมฝีปากลงไปที่แผ่นอก หน้าท้อง และที่กางเกงนอนแล้วเรียบร้อย
อธิปครางฮือในลำคออย่างถูกใจเมื่อคนรักปรนเปรอให้เขาด้วยริมฝีปากและฝ่ามือเย็น จอมขวัญมัวเมาไปกับอารมณ์และความกระหายอยากเสียจนไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ริมฝีปากและปลายลิ้นมอบความหฤหรรษ์ให้แก่ส่วนกลางลำตัวของคนรักอย่างเรียกร้องและเร่งเร้า มันตวัดเพริศ ไล้เลียและดูดดื่มกับความฉ่ำชื้นที่ไหลหลั่งออกมา ลิ้นร้อนลากต่ำลงสู่ฐานเรียกเสียงครางอย่างพึงใจ และพอมันลากกลับขึ้นไปครอบครองที่ส่วนหัว เสียงครางของอธิปก็กลายเป็นครางกระหึ่มในลำคอ ความแข็งแกร่งนั้นแทบปริแตกเมื่อถูกกระตุ้นด้วยจังหวะที่รวดเร็วของการไล้เลีย หากแต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง จอมขวัญก็ปล่อยให้มันตั้งตระหง่านอยู่เช่นนั้น แล้วผละออกมาถอดกางเกงตัวเองแทน มือเย็นลูบความแข็งขืนของตัวเองที่กำลังหยาดเยิ้ม ในขณะที่สายตาเว้าวอนมองตรงไปที่อธิป ชายหนุ่มยันกายขึ้นนั่งพิงหัวเตียง แล้วเอื้อมมือไปคว้าแขนจอมขวัญให้เข้ามาใกล้ ก่อนจะมอบความรัญจวนให้แก่ความต้องการที่กำลังเหยียดตรงนั้น
“อ๊ะ!...อื้อ...อื้อ...” ร่างโปร่งได้แต่ครางสะท้าน มือหนึ่งค้ำผนังเหนือเตียงเอาไว้ ในขณะที่อีกมือหนึ่งสอดแทรกเข้าไปในกลุ่มผมสีดำสนิทของคนรักที่กำลังโอบรัดส่วนกลางลำตัวของเขาด้วยริมฝีปากและปลายลิ้น มือใหญ่ร้อนบีบขย้ำสะโพกกลมยามดูดดึงส่วนแข็งขืน ยิ่งเป็นการเร่งเร้าความปรารถนาให้พวยพุ่งจนแทบหยุดไม่อยู่ แต่...ถ้าหากทุกอย่างสิ้นสุดแค่ตรงนี้ เด็กดีของเขาในคืนนี้คงหมดแรงไม่ให้เขาได้กินต่อแน่ อธิปคายความร้อนผ่าวในริมฝีปากออก ทำเอาจอมขวัญสะท้านวาบไปทั้งร่างรีบก้มลงมองด้วยความต้องการ
“ท...ทำไม...อ๊ะ!...” เขาร้องถามไม่ทันจบ อธิปก็พลิกร่างตัวเองลุกขึ้นมาคุกเข่าทาบอยู่เบื้องหลังของจอมขวัญ ความร้อนผ่าวแข็งแกร่งของร่างสูงนั้นนาบอยู่กับปากทางที่กำลังเต้นตุบ จอมขวัญสั่นไปทั้งตัวด้วยความต้องการ
“...อยากได้มั้ย...หืม?” เขาถูไถมันไปมา ริมฝีปากซุกไซ้อยู่ข้างกกหู จอมขวัญว่าวันนี้เขาตัวหอม สำหรับเขาวันนี้จอมขวัญก็ทั้งหอมทั้งหวานไปทั้งตัวเช่นเดียวกัน
คนถูกถามพยักหน้ารัว ทั้งคำถามแนบชิด ทั้งริมฝีปากร้อนที่ไซ้ใบหู ทั้งความแข็งขืนที่เสียดสี ยิ่งทำให้เขาเตลิดจนคิดอย่างอื่นไม่ออกอีกแล้ว
“ย...อยาก...อยาก...พ...พี่โต...”
“อยากได้พี่เหรอ...” อธิปยังแกล้งไม่หยุด เขาตั้งคำถามซ้ำๆ ยิ่งทำเอาคนต้องการร้อนวาบไปทั้งหน้าท้อง รู้สึกเหมือนปากทางเต้นรัวด้วยความต้องการและโหยหา
“ยะ...อยาก...อยากได้...”
“วันนี้ปล่อยข้างในได้มั้ย” จอมขวัญทนไม่ไหวอีกแล้ว เขาเอี้ยวหน้ากลับไปสบตาคนรักด้วยสายตาเว้าวอน
“ได้...ปล่อย...ปล่อยตรงไหนก็ได้...อ๊ะ...ไม่ไหวแล้วพี่โต...ไม่ไหว...อื้อ!...” สิ้นประโยคอนุญาต ความแข็งแกร่งของอธิปที่เสียดสีที่ปากทางก็แทรกสอดเข้าไปในร่างกายอุ่นนั้นช้าๆ จอมขวัญเกร็งเฮือกไปทั้งตัว แต่ในวินาทีต่อมาความคุ้นเคยก็สอนให้เขาตอบรับความใหญ่โตนั้นด้วยการตอดรัดและเสียงครางผะแผ่ว
“อ่า...ของขวัญ...” ร่างกายของจอมขวัญนั้นวิเศษที่สุดสำหรับอธิป มันอุ่นร้อนและบีบกระชับ สะโพกกลมก็เหมาะมือเสียจนเขาบีบมันซ้ำๆตลอดระยะเวลาการเดินทางของแก่นกายของเขา
“อื้อ...พ...พี่โต...อื้อ...” ใช้เวลาไม่นาน ทุกสิ่งทุกอย่างก็แนบสนิท อธิปแช่ค้างแล้วหอบฮักเพื่อระงับอารมณ์ที่กำลังถูกปลุกปั่นด้วยร่างกายของคนรัก แต่ยิ่งอยู่เฉย ก็เหมือนจอมขวัญที่ต้องการจนแทบคลั่งจะทนไม่ไหว สะโพกกลมเริ่มหมุนวนส่ายไปมาเพื่อเรียกร้อง และนั่นทำให้เขาอยู่เฉยไม่ได้เสียด้วย
“วันนี้เป็นอะไร...ทำไมอยากขนาดนี้...” อธิปหยอก แล้วอัดกายเนิบๆเพื่อสนองตอบความต้องการของร่างขาว จอมขวัญได้แต่ส่ายหน้าไปมาด้วยความไม่รู้
“ม...ไม่รู้...อื้อ...พี่โต...อื้อ...อีก...อ๊ะ...”
“แต่อยากแล้วกลับบ้าน พี่จะถือว่าของขวัญทำดีมากที่ไม่ไปกินที่อื่น วันนี้พี่จะให้รางวัล...” เสียงทุ้มยังดังที่ข้างกกหู ร่างโปร่งเอี้ยวหน้าหันไปมอง
“ร...รางวัล...อ๊ะ...รางวัลเหรอ...อื้อ...” แรงอัดเนิบๆเริ่มกลายเป็นเร็วขึ้นเรื่อยๆ ร่างขาวที่ถูกอัดกระแทกเริ่มสั่นไปมาตามแรงสวน สองแขนของจอมขวัญได้แต่ค้ำกับผนังเหนือเตียงเอาไว้
“ใช่...พี่จะให้รางวัล...จะให้รางวัลของขวัญทั้งคืนเลย...อ่า...” อธิปตอบแล้วอัดร่างกายเข้าสู่โพรงร้อนผ่าวนั่นอีก สองมือบีบเค้นสะโพกแน่นอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วกระแทกสวนเข้าออกไม่หยุด จอมขวัญได้แต่ครางสั่น หยัดสะโพกสู้กับความต้องการใหญ่โตนั้น ความปรารถนาทำให้เขาไม่สนอะไรอีกแล้ว สิ่งเดียวที่ต้องการในตอนนี้คือการถูกกอดรัดจากอ้อมกอดอุ่น การถูกสวนกระแทกด้วยความใหญ่โตของคนรัก และรอยจูบซ้ำๆที่พรมไปทั้งใบหน้า และก่อนที่จังหวะสุดท้ายจะมาถึง มือใหญ่ร้อนของอธิปก็ละจากสะโพกกลมขึ้นมาบิดใบหน้าขาวให้หันมารับจูบร้อนแรงจากเขา ปลายลิ้นพัวพันในขณะที่เบื้องล่างกระแทกกระทั้นไม่หยุด ก่อนที่สุดท้ายแก่นกายของจอมขวัญจะกระตุกสั่นแล้วปลดปล่อยความต้องการออกมาจนเปรอะหัวเตียง ในขณะที่ส่วนแข็งขืนภายในร่างกายของเขากำลังบ้าคลั่งกับการกระแทกซ้ำอีกสองสามครั้งแล้วฉีดความขุ่นข้นออกมาจนหมด
-
“อื้ม...อื้ม...” แม้ความต้องการจะปลดปล่อยจนหมดแล้ว แต่จูบดูดดื่มเนินนานยังไม่จบ จอมขวัญร้อนผ่าวไปทั้งร่างโดยเฉพาะที่ปากที่ถูกอธิปจูบตะโปมจนแทบไม่ได้หายใจ กว่ารสจูบนั้นจะหยุดลงก็ตอนที่ความเหนื่อยทุเลาลงแล้ว ดวงตาสองคู่มองสบกัน ในดวงตาเรียวของจอมขวัญนั้นยังเต็มไปด้วยความต้องการที่ดูจะไม่ลดลงเลย อธิปถอนกายออกแล้วนั่งลงบนเตียงกว้าง ความแข็งแกร่งยังคงเหยียดตรงและชุ่มฉ่ำราวกับเรียกร้องให้โพรงร้อนโอบรัดอีกครั้ง และไม่ต้องมีคำพูดอื่นใด ร่างโปร่งก็ก้าวขึ้นมาคร่อมทับ หย่อนสะโพกที่เปรอะไปด้วยคราบขาวขุ่นคลั่กที่ล้นออกมาลงครอบครองความแข็งแกร่งนั้น
“อ๊ะ...อื้อ...” เสียงครางดังแผ่วเมื่อถูกแทรกสอด ริมฝีปากบางแดงช้ำเม้มเข้าหากันอย่างอัดอั้นกับความอึดอัด ทว่าดวงตาเรียวปรือปรอยเต็มไปด้วยความต้องการ ปลายนิ้วเย็นบีบบี้ยอดอกของตัวเองจนแดงก่ำก่อนจะป้อนมันเข้าปากร้อนของอธิป
“ร...รางวัล...ให้รางวัลขวัญอีกนะ...อะ...อ๊า...”
แล้วหลังจากนั้นก็มีเพียงเสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงดูดดึงขบเม้มและเสียงครางสะท้านดังไปทั่วทั้งห้อง ร่างโปร่งเรียกร้องรางวัลจากอธิปไม่หยุด ความปรารถนา ความรัญจวนและความสุขสมทะลักทะลายไปจนเกือบรุ่งสางเมื่อความเหน็ดเหนื่อยทำให้จอมขวัญสิ้นฤทธิ์ลง
.......................................
สายมากแล้ว แต่คนที่ได้นอนไปเมื่อตอนตีสามยังไม่ตื่น อธิปเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนที่เย็นฉ่ำเพราะเครื่องปรับอากาศแล้วได้แต่อมยิ้มบางเมื่อยังเห็นใครบางคนนอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเนื้อหนา เขาเดินเข้าไปทรุดตัวลงนั่งข้างกายคนรักแล้วลูบศีรษะแผ่วเบา
“ของขวัญ ตื่นเถอะ”
“อื้อ...” เสียงครางในลำคอนั้นเหมือนจะบอกว่าอย่ากวน ร่างสูงได้แต่อมยิ้มแต่มือยังลูบศีรษะคนรักต่อไป
“ของขวัญ ตื่นได้แล้ว ป้ารีโทร.มาชวนไปทานเมี่ยงปลาเผาตอนเที่ยง” ประโยคหลังนั้น ทำเอาดวงตาเรียวต้องเปิดเปลือกตาขึ้นมองคนพูด
“ป้ารีโทร.มาเหรอ...” พอพูดถึงคุณพัชรี ร่างโปร่งจึงค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ร่างกายที่เปลือยเปล่ามาค่อนคืนถูกทำความสะอาดและสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ให้แล้วรียบร้อย หรือถึงจะเปลือยเหมือนเดิม เจ้าตัวก็เหนื่อยเกินกว่าจะใส่ใจ
“อืม ป้ารีโทร.มาชวน บอกว่ามีลอดช่องด้วยนะ ของขวัญลุกไปอาบน้ำไหวมั้ย” ดวงหน้าขาวพยักรับเล็กน้อย ก่อนจะขยับตัวแต่ก็รู้สึกเสียดเบื้องล่างไปหมด และนั่นทำให้จอมขวัญเริ่มรู้สึกตัวว่าเมื่อคืนตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง
...เรียกร้อง ปรารถนา เร่งเร้า...ส่วนคนที่ตอบสนองความอยากของเขาจะใครที่ไหน ถ้าไม่ใช่คนที่นั่งอยู่ข้างเขานี่...
จอมขวัญหันไปมองคนรัก อธิปดูสดใสไม่เหมือนคนที่ผ่านเรื่องบนเตียงมาค่อนคืนอย่างเขาเลย แต่...แต่ยังไงก็ควรจะถามไถ่สักหน่อย เพราะเมื่อคืน อธิปต้องตามใจเขาทั้งคืนจนแทบไม่ได้นอน...
“พี่โต...เมื่อคืนเหนื่อยรึเปล่า...” คนถูกถามนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มบาง
“ไม่เท่าไหร่หรอก...” อันที่จริงอยากจะบอกว่าเหนื่อยมากแต่มีความสุขมาก และต่อให้ได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ตื่น อธิปก็ยังรู้สึกว่าเมื่อเช้าเป็นเช้าที่สดใสมากกว่าหลายๆเช้าที่ผ่านมา
“ขวัญขอโทษนะ...ขวัญก็ไม่รู้ว่าทำไม...เอ่อ...ทำไมถึงได้...อยาก...ขนาดนั้น...” เป็นการขอโทษที่น่ารักและน่าเอ็นดูที่สุดที่อธิปเคยเจอ เขาอยากยิ้มให้กว้าง แต่ก็เกรงว่าคนรักจะจับได้เสียก่อนว่าอันที่จริงแล้วเขากำลังหากินเอากับความอยากของจอมขวัญต่างหาก
ชายหนุ่มพยายามเก็บอารมณ์ให้นิ่งที่สุด แล้วทอดยิ้มบางส่งให้
“ไม่เป็นไร ช่วงที่ผ่านมาของขวัญทำงานหนัก เลยไม่ได้ทำไปหลายวันไม่ใช่เหรอ พี่เข้าใจ” จอมขวัญได้แต่บีบมือตัวเองไปมาอย่างตกประหม่า ต่อให้อธิปจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่เขาก็ยังคิดว่าเมื่อคืนตัวเองเรียกร้องมากไปอยู่ดี เขาเคยทำงานหนัก เคยทำงานติดต่อกันหลายๆวันจนไม่ได้แตะต้องร่างกายตัวเองมากกว่านี้ แต่ก็ไม่เห็นจะอยากมากขนาดนี้เลย หรือบางที...อาจจะเพราะเขาไม่ได้ดื่มเบียร์ก็เป็นได้...
“สงสัย...ขวัญไม่ได้ดื่มแน่เลย” เขาไม่ใช่คนติดเหล้าติดเบียร์ แต่ก็คิดว่าเหล้าเบียร์เป็นทางออกที่ดีในวันที่เหน็ดเหนื่อย อย่างน้อยๆก็ทำให้ไม่ต้องกวนอธิปจนเกือบรุ่งสางแบบเมื่อคืน อธิปเองก็ทำงานหนัก ช่วงที่ผ่านมาก็เพิ่งเปิดโครงการก่อสร้างแห่งใหม่ คงอยากพักผ่อนมากกว่าจะมาตามเอาใจเขาแบบนั้น
“หรือเข้าพรรษานี้ ขวัญไม่งดเหล้างดเบียร์ดีมั้ย...ปกติก็ไม่ได้กินอยู่แล้ว กินแค่ช่วงที่เหนื่อยๆเอง จริงๆแล้วไม่ต้องงดก็ได้เนอะ...” จอมขวัญพยายามหาทางออกที่จะไม่ลำบากคนรัก แต่อธิปกลับส่งยิ้มจางอย่างอ่อนโยน
“แต่เข้าพรรษา งดได้ก็ดีนะ แล้วอีกอย่าง...พี่ว่าไม่เกี่ยวเรื่องที่ของขวัญไม่ได้ดื่มหรอก คงเป็นเพราะช่วงนี้ของขวัญยุ่งๆ พอมาทำทีนึงก็เลยเป็นแบบนี้ แต่ไม่ต้องห่วงพี่ พี่ไม่เป็นไร”
“แต่...”
“พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่เป็นไร” พออธิปย้ำอีกครั้ง จอมขวัญถึงได้เพ่งมองใบหน้าคมดุของคนรักเต็มตา คงจะจริงอย่างที่ว่า เพราะอธิปดูไม่อ่อนล้าหรือเหนื่อยอ่อนเลย เขาคงกังวลมากไป อธิปเป็นคนแข็งแรง แค่เรื่องเมื่อคืนคงไม่เท่าไหร่...
ดวงตาเรียวที่จับจ้องอธิปเริ่มทำให้คนถูกจ้องรู้สึกร้อนๆหนาวๆ เพราะเกรงว่าจะถูกจับได้ว่ากำลังหาโอกาสเอากับคนเหนื่อยแล้วอยาก ชายหนุ่มเลยเอ่ยปากเร่ง
“...ของขวัญไปอาบน้ำเถอะ เที่ยงๆจะได้ไปหาป้ารีกัน” จอมขวัญพยักหน้ารับก่อนจะลงจากเตียงเข้าห้องน้ำ อธิปได้แต่มองตามแผ่นหลังของคนที่หายลับเข้าไปหลังบานประตูแล้วได้แต่ถอนหายใจเบาที่เรื่องเมื่อคืนไม่เป็นประเด็นให้จอมขวัญจับได้เสียก่อน เกิดจอมขวัญรู้ตัวขึ้นมาว่ายิ่งเหนื่อย ยิ่งไม่ได้ดื่มแล้วยิ่งคึก มีหวังงานนี้คงอดกันหมด
...แต่...ไม่ว่ายังไง เขาก็จะไม่ให้จอมขวัญรู้ตัวเด็ดขาด จอมขวัญที่น่ารักและเรียกร้องไม่หยุดแบบเมื่อคืนน่ะถูกใจเขามากแค่ไหน ไม่ต้องบอกก็รู้ เพราะงั้น...ช่วงเข้าพรรษานี้ เขาต้องดูแลจอมขวัญให้มากๆ ร่างกายแข็งแรง ทำงานหนักกลับมาจะได้มาระบายกับเขาอย่างไรล่ะ...
‘โตต้องดูแลของขวัญหน่อยนะลูก เห็นไอ้จักรว่าช่วงนี้ทั้งมันทั้งของขวัญทำงานหนัก นี่เดี๋ยวอาทิตย์หน้าไอ้จักรมันต้องบินด่วนไปเมืองนอกอีก คราวนี้ล่ะงานลงที่ของขวัญคนเดียวเลย ป้าล่ะกลัวของขวัญจะป่วย’ เขาหวนคิดถึงโทรศัพท์เมื่อเช้าจากคุณพัชรี ที่ไม่ใช่แค่ชวนไปทานมื้อเที่ยงที่บ้านเรือนไทยวิมลกิตติ แต่คุณป้าผู้แสนดียังถือโอกาสฝากฝังให้เขาช่วยดูแลหลานชายด้วย
‘คุณจักรจะไปต่างประเทศหรือครับ’
‘จ้ะ เห็นคุยโทรศัพท์เมื่อเช้า เป็นไฟลท์ด่วนน่ะ คราวนี้หลานป้าต้องรับงานคนเดียวแน่เลย ป้าก็บอกแล้วนะว่าให้ไอ้จักรมันกระจายงานไปที่คนอื่นบ้าง นี่เอามาลงกับของขวัญคนเดียวแบบนี้ ของขวัญเหนื่อยตาย’
‘อ้อ...ของขวัญเก่งครับ เขาไม่เหนื่อยหรอก แล้วผมจะดูแลของขวัญอีกทาง จะไม่ให้ป่วยเด็ดขาด’
‘จ้ะ! ของขวัญอยู่กับโต ป้าก็สบายใจ! ไม่มีใครดูแลของขวัญได้ดีเท่าโตอีกแล้วล่ะ!!’
อธิปอมยิ้มอย่างถูกใจ เรื่องที่จักรกฤษณ์จะไปคุยงานที่ต่างประเทศ จอมขวัญยังไม่รู้ หรือถึงรู้ก็ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น นอกจากทำงานแทนลูกพี่ลูกน้องตัวเอง
...แล้วเขาจะปล่อยให้จอมขวัญทำงานเท่าที่อยากทำ ทำให้เหนื่อย ทำให้เสร็จ แล้วเมื่อไหร่ที่งานเรียบร้อยและเจ้าตัวพาร่างอ่อนระโหยกลับถึงบ้าน เมื่อนั้นค่อยเป็นหน้าที่ของเขา...
เขาจะดูแลอย่างดี จะเอาอกเอาใจเหมือนทุกวัน เว้นเสียแต่...ช่วงนี้เป็นช่วงเข้าพรรษา จอมขวัญที่เหน็ดเหนื่อยกลับมาก็คงจะไม่ได้ดื่มอย่างที่อยากดื่มก็เท่านั้น แต่...ถ้าจะเรียกร้องเอาอย่างอื่น เขาก็พร้อมจะสนองทุกอย่างเท่าที่คนรักของเขาอยาก
...อยากกินเขาทั้งตัว เขาก็ยอม...อยากให้เขากินทั้งตัว เขาก็จะทำให้...ไม่ว่าจอมขวัญอยากได้อะไร เขาจะให้ทำทุกอย่าง จะหามรุ่งหามค่ำแค่ไหนเขาก็พร้อม
...ขอแค่อย่างเดียว...
...งดเหล้าเข้าพรรษาแล้วมาลงที่เขาคนเดียวก็พอ...หึหึหึ...
FIN
คิดถึงกันเปล่า.....
หายไปนานเพราะต้องทำเล่มน่ะนะ ตอนนี้ไม่มีข้ออ้างทำเล่มแล้ว ก็เลยเอาตอนพิเศษ(ที่ไม่มีในเล่ม 2 เพราะว่าเพิ่งพิมพ์เสร็จหมาดๆ)มาให้อ่านกันแก้คิดถึงก่อนที่เรื่องใหม่จะมา (เรื่องใหม่ยังจับสลากไม่เสร็จเลยค่ะ ว่าจะเขียนเรื่องไหนดี มีเยอะแยะไปหมด แหะๆ)
ตอนนี้เป็นตอนพิเศษที่โชว์ความดาร์ค + หื่นของพี่โต พระเอกแก่ สปอร์ต ใจดี แสนอ่อนโยนของเรา ส่วนของขวัญกลายเป็นเด็กน้อยใสซื่อและบื้อไปแล้วเรียบร้อยยยย ใครว่าของขวัญนิสัยร้าย จริงๆพี่โตร้ายกว่ามากกกกกก ถูกพี่โตหลอกซะสนิทด้วยคำว่า ‘พี่ไม่เป็นไร’ และ ‘เข้าพรรษาต้องงดเหล้า’ งานนี้เขาคงได้งดกันยาววววว ฮ่าฮ่า
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม คนคิดถึง และทุกๆคนที่ยังรอคอยงานของบัว เรื่องใหม่มาในปีนี้นี่ล่ะ สัญญาๆ
-
กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
น้องของขวัญญญญญญญญญญญญ
................................
อ่านจบแล้วดิ้นเลยค่ะ กรี๊ดดดดดดด
พี่โต พี่มัน มัน มัน หมาป่าหุ้มหนังแกะชัดๆ / เริศศศศศศ น้องชอบมากกกก
ผลประโยชน์นี้พี่โตได้เต็มๆเลยอ่ะ!!!!!!
เจ้าเล่ห์อย่างเนียนๆ หลอกให้เหยื่อไว้ใจ แล้วสุดท้ายยยย.......
น้องของขวัญเราเป็นเด็กดีขึ้นทันใด แงงงงงงงงงงงงงงง5555555
ขอบคุณ คุณบัวมากนะคะ :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :กอด1:
-
พี่โตเจ้าแผนการมาก555 :m25:
-
พี่โตคนร้ายกาจจจจ นางเนียนมาก พี่ไม่เป็นไร 55555
ของขวัญใสใสตามไม่ทันแฟนตลอดด :hao6:
งดเหล้าเข้าพรรษาอย่างนี้กว่าจะออกพรรษาของขวัญคงเลิกทำงานหนักแล้วละค่าา :katai2-1:
-
:pighaun: พี่โตขี้หื่น 5555555
:pig4:
-
ไม่งั้นพี่โตจะเอาของขวัญอยู่เหรอ :hao6:
ได้เล่มสองมาแล้วหนังสือสวยมากค่ะ
-
ของขวัญญญญญ น่ารักกกกกก พี่โตเจอแบบนี้คงต้องฟิตร่างกายไว้คลายเหนื่อยให้น้องแล้วหล่ะ :o8: :o8:
-
อร๊ายยย ของขวัญทำไมน่าฟัดอย่างงี้ คงเป็นพรรษาที่สุดยอดของพี่โตเลยล่ะ
-
อ๊ากกกก ฟินมากก งดเหล้าเข้าพรรษา คึคึ
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
รอเรื่องใหม่ของคนแต่งนะ
-
:hao6:
-
งดเหล้าเบียร์ แต่ได้ดื่มอย่างอื่นแทน ฟินพี่โตแกเลยสิ :hao6: :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด พี่โตตตตตตตต ร้ายกาจ ร้ายมากๆ ของขวัญก็ขี้อ้อนเป็นที่สุด
โอ้ยยจะเป็นลมกับตอนนี้ อยากจะกรี๊ดไปสามบ้านแปดบ้านนนน :hao7:
-
:z1: งดเหล้านี่ดีจริงๆ
-
พี่โต :m25: :m25:
-
:เฮ้อ:
:o8: :-[ :impress2:
-
:katai1:
ของขวัญตาใสแบ๊วแบบนี้เลย
พี่โตเจ้าเล่ห์ที่สุด!
-
พี่โตร้ายมากเจ้าค่ะ
-
:m20:
ขวัญเอ๊ย โดนทั้งดื่มและไม่ดื่ม
ชอบจัง :hao7:
คิดถึงคุณบัว มาเปิดเรื่องใหม่เถอะนะ
-
อิพี่โตมันร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
&^((%$#$dc&*^g(*)(_{o+{liog^%r
ฮื่อออออออออออออออออออออออออออออออออ
ร้อนแรงมาก เขินหน้าไหม้ตะไคร้หอมมาก แงงงงงงงงงงงงงงงงง
มาอัพตอนพิเศษทีไร เราใจเต้นแรงทุกทีเลยค่ะ
คิดถึงพี่โตกับของขวัญมากๆ
ว่าแต่เมื่อไหร่จะมีนิยายเรื่องใหม่มาให้อ่านอีกน้าา >[]<
-
คิดถึงงงงง
-
อัยย่ะ โอกาสนี้พี่โตเปรมอีกแล้ว~~~~
-
คิดถึงมากกกก ดีใจมากกกกที่ได้อ่านอีก ชอบมากกกกกก
รอเรื่องใหม่ ถ้ายังตัดสินใจไม่ได้ว่าเรื่องไหนก่อน ลงพร้อมกันหลายๆเรื่องก็ได้ ชอบๆ
-
เจ้าแผนการนะ555
-
พี่โจร้ายมากๆๆๆๆๆ
เนียนตลอดๆๆๆ
แต่เมื่อคืนของขวัญก็ร้อนแรงมากๆ
อ่านแล้วเขิล
-
พี่โตเจ้าเล่ห์
-
พี่โตเจ้าเล่ห์จริงๆ :mew1: แต่ของขวัญน่ารักมากก
-
กรีดร้องหนักมากกกกกก คิดถึงเรื่องนี้มากกกก
ของขวัญร้อนแรง :hao6: พี่โตคนหื่นแบบนี้คนอ่านชอบ :z1: :pighaun: :haun4:
-
คิดถึงของขวัญกับพี่โตมากกกกกกกกกก
-
โอ๊ยยยยย พี่โต แผนคุณพี่ช่างแยบยลและล้ำลึกนึก
ห่มหนังแกะซะ เนียนมากกกกกก ฮ่าาาาาาา
-
ร้อนแรง :z1: ของขวัญอ้อนได้น้ารักชะมัดเลย พี่โตนี่ก็แอบเจ้าเล่ห์ตลอดเลยนะ :katai2-1:
-
พี่โตขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
พ พี่โตคะ อร้ายยยยยยยย มันอะไรจะหื่นหน้านิ่งขนาดนี้ เจ้าแผนการมาก
-
พี่โต ของขวัญ มาแล้ว เย้ๆๆ :katai2-1:
-
จอมร้ายจริง ๆ คือพี่โต
ต่างหากล่ะ o18
-
ท่าทางว่าจะได้งดเหล้าเข้าพรรษาตลอดชีวิตละนะของขวัญ :laugh:
เห็นพี่โตเงียบเงียบ พี่โตมีความหื่นเต็มเปี่ยมเลยนะครับ :oo1:
-
กรี้สสสสสอิพี่โตมันเจ้าแผนการ
พี่โตอบอุ่นไปไหนแล้ววว 555
อ่านตอนนี้แล้วววฟินนนมากกก บอกเลย
ชอบอ่ะ ขออีกๆๆ :ling1:
-
หมดคำที่จะพูด :jul1: :jul1:
-
เข้าทางไปเต็มๆๆสินะพี่โต ของขวัญน่ารักสม่ำเสมอ :hao7:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
อ่านตอนนี้แล้ว ยิ่งตรงกับชื่อเรื่อง
ร้ายทั้งพระทั้งนายเลย
พระเอกแอบร้ายกว่าเบาๆนะ ทำเป็นเข้ม
ของขวัญนี่กลายเป็นลูกแกะน้อยไปทันที
ส่วนอิพี่โตนี่คือหมาป่าเจ้าเล่ห์
:laugh:
ขอบคุณค่าาา มาบ่อยๆน้าาา :L2:
-
ในเล่มสองพี่โตก็กินโหดแล้วนะคะ มาอ่านตอนนี้แบบโหยยย ไม่น่าจะใช่จอมร้ายแล้ว ฮาาา
-
โตร้ายกาจ!!!! 55555
ของขวัญอิ่มแน่ๆ ช่วงเข้าพรรษา
ได้กินและถูกกินตลอด 3 เดือนนี้ :haun4:
-
พี่โตร้ายยยย :oo1:
-
รักคนแต่ง(แต่น้อยกว่าของขวัญนะ :mew1:)
-
พี่โต...เจ้าเล่ห์...แต่คนอ่านชอบน่ะ
-
อธิปช่างร้ายกาจ :hao6: :hao6:
-
ของขวัญ คือ จอมขวัญ ของใครหลายคน :mew1:
ส่วนพี่โต คือ จอมร้าย o18
คิดถึง และรออ่าน ตอนใหม่ เรื่องใหม่เสมอค่ะ
:L2: :pig4: คนเขียนค่ะ
-
พี่โต o13 :z1: :pig4: :pig4:ที่มาให้หายคิดถึงของขวัญ
-
พี่โตนี่ร้ายจริงๆ....
แว่บมาบ่อยๆก็ได้นะคะ คิดถึง >////<
-
:hao4: :hao4: :hao4:รู้สึกที่ผ่านมาเรามองพี่โตผิดไปยังไงไม่รู้
-
ฟิน พี่โตเจ้าเล่ห์อ่ะ 5555
-
โอ้โห น้องขวัญของเราโซฮอตมากค่าาาา เร่าร้อนแบบนี้พี่โตจะไปไหนรอด :haun4:
-
จอมร้ายตัวจริง
คุณอธิปนี่หละค่าาาา
ของขวัญรู้ไม่ทันพี่โตเลยยย
-
แอร๊ยยยย กระโดดกอดคุณบัว :กอด1: :กอด1: เห็นตอนพิเศษของเรื่องนี้ละแทบกรี๊ดรีบกดเข้ามาอ่านเลยพี่โตนี่เจ้าเล่ห์และหื่นไม่เคยเปลี่ยน ของขวัญต่อให้ร้ายแค่ไหนมาเจอพี่โตก็ใสซื่อเด็กน้อยไปเลยจริงๆตามป๋าแกไม่ทันหร้อกของขวัญ
ยินดีต้อนรับการกลับมาค่ะคุณบัวแล้วจะรอนิยายเรื่องใหม่นะคะ :L1:
-
เฮ๊ยยยยยยยยย เราพลาดอะไรรึเปล่า ของขวัญมีเล่ม 2 เหรอออออ
-
งื้ออออออ ลองเข้ามาดูนึกว่าตาฟาดด>< :hao7: :hao5: o13 :laugh:
-
ยิ่งอก่ยิ่งหื่นอ่ะพี่โต 555
-
พี่โตร้ายกาจมาก 55555555
ของขวัญเรานี่กลายเป็นเด็กใสซื่อไปเลยทีเดียว
ขอบคุณพี่บัวที่มาต่อให้หายคิดถึงกันนะคะ กอดดดดด
-
:really2: :really2: :really2:
-
จำได้ว่าคราวก่อน ของขวัญ กลับมาจากทำงาน ดื่มเหล้า ก้อเข้าทางพี่โต
คราวนี้ไม่ดื่ม ก้อเข้าทางพี่โต
ไม่ไหวๆๆๆ ของขวัญเอ้ยยย
-
พี่โตผู้หื่นแบบเนียน ๆ ได้ใจจริง ๆ
-
:pig4:
:pig4:
:pig4:
-
อิพี่โต ดูแลน้องดีเกินไปหรือเปล่า :z1:
-
กลับมาอ่านรอบที่ 5 ก็ยังฟินเหมือนเดิม
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณพี่โตยังเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม :haun4:
-
คิดถึงของขวัญกับพี่โตมากเลย :z2: :z2: :z2:
เข้าพรรษานี้พี่โตกะของขวัญหื่นมากมาย อิอิ :haun4: :haun4:
จะมีตอนน้องขนมโตรึเปล่า อยากรู้โตขึ้นเด็กๆจะเป็นยังไงอะ :mew2: :mew2:
รักคนเขียนนะ :L1: :L1: :L1:
-
พี่โตเจ้าเล่ห์จริงๆๆๆๆ
ช่างร้อนแรง ฮ่าๆๆๆ
พี่โตน้องขวัญน่ารักมาก
-
พี่โตนี่สวดยอดเรยยย
-
ว้ากกกกกกกกก
พี่โต แง่มมม ><
ร้ายกาจจจจจจจ
-
เหนื่อยแล้วหื่นกระจายแบบนี้ พี่โตต้องเหนื่อยแย่เลย ของขวัญนะของขวัญ :hao6: :hao6: :hao6:
-
จอมขวัญ...แพ้ทางพี่โตตลอด
พี่โต...ได้ประโยชน์แบบเนียนๆตลอดเช่นกัน 555
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษๆ ที่มีมาให้อ่านตลอดเลยนะคะ ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ตัวละครทุกตัวสนุกจริงๆ
-
แรงงงงงงงงง
พี่โตแอบดาร์กอ่ะ
เอาภาพเทพบุตรมาหลอกขวัญซะได้
จะรออ่านเรื่องใหม่นะคะ
-
ของขวัญนี่ ตอนแรก ๆ ดูแบดมาก ออกแนวลูกคนรวยเอาแต่ใจ
พอมาเจอพี่โต ของขวัญกลายเป็นเด็กซื่อ ๆ ไม่ทันเหลี่ยมพี่โตไปซะและ
อย่างว่าแหละ พี่โตเค้าหื่น เงียบ ๆ รอให้ของขวัญร้องขอแล้วค่อยจัดเต็ม คริคริ
-
อ๊ายยย พี่โตคิดงี้หรอเนี๊ยย :hao7:
-
พี่โตยังคงเป็นทั้งอาหารหลักและอาหารเสริมให้ของขวัญได้เสมอ คงอร่อยน่าดู อยากชิมด้วยจัง. :hao6:
รอตอนพิเศษตามเทศกาลต่อไปนะคะ
:katai3:
-
พี่โตได้กำไรเห็นๆ
-
:oo1: น่ารักเนอะ
-
นิยายเรื่องนี้จำได้ว่าอ่านจบไปนานแล้ว
แต่ความฟินยังคงอบอวน ยังจำได้แจ่มชัด
ขอบคุณผลงานดีๆครับ :pig4:
-
กรี๊ดดดดด พี่โตเจ้าเล่ห์มาก
-
สัญญาจะไม่บอกของขวัญแน่นอน ให้พี่โตตามใจเยอะๆะ :hao7:
-
เข้ามาไล่อ่านตอนพิเศษ แล้วก็ค้นพบว่าอธิปร้ายลึกกว่ามาก วางแผนไว้ซะทุกเรื่อง
อ่านเจอเรื่องเปียกลำไย แล้วก็ทำให้นึกอยากกินเหมือนกันแต่ก็นึกไม่ออกว่ามีที่ไหนบ้าง
แต่ที่แน่ๆ อตก น่าจะมีแต่จะอร่อยหรือไม่ ไม่ค่อยแน่ใจ
ชอบรุ่นเด็กๆ เข้ม ข้าว ขนม แล้วก็หนูโรม ไม่รู้ว่ารุ่นหลานจะมีโอกาสกลับมาเป็นคู่ให้เห็นอีกหรือเปล่า
-
อิพี่โตมันร้ายยยยยยนักกกกกก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวชัดๆ หึ่ยยย อิพี่โตนี่มันจอมแผนการจริงๆค่ะท่านผู้โช้มมมมม
เดี๋ยวๆ มีเทศกาลกินเจอีก พี่โตอย่าพลาดล่ะ5555555555
-
อ้ายยย คิดถึงพี่โตของขวัญ พี่โตหลุดมาดพระเอกตอนต้นเรื่องเป็นตาแก่เจ้าเล่ไปแล้วววว ของขวัญเอ้ยยยยย หึหึหึ :z3:
-
เลือดพุ้ง :m25: :jul1:
-
อ้าคคคคคคค :pighaun: :pighaun: งดเหล้าเข้าพรรษาแต่ไม่งด....... นะคะ ขวัญกล่าว 555
-
เพิ่งอ่านเล่ม 2 จบไปไม่นาน มาเจอตอนพิเศษนี้อีก โอ๊ยยย ฟินค่าาาา >_<
-
ไม่ใช่จอมร้ายแล้วนะ พี่โตร้าย ต่างหาก ไม่ใช่ร้ายธรรมดาร้ายมากกกกก ฮ่าๆๆๆ :pighaun: :pighaun:
-
ของขวัญ...ที่พิเศษ^^
-
พี่โต หากินกับความเหนื่อยยากของ ของขวัญนี่นา
-
อยากอ่านอีกคิดถึง สนุกมาก
-
พี่โตร้ายนะ
ของขวัญเกรงใจผิดคนซะแล้ว
-
:katai2-1: ฮิ้วววววววววววว ดี๊ดี อิอิ
พี่โตนี้เงียบๆแต่มีอะไรมากกว่าที่คิดน่ะค่ะเนี่ย
อยากจะเป็นของขวัญซะแล้ว อะไร๊จะหวานขนาดนี้ อิอิ
คณะ3สาววายนี้ก็ดีจริงๆ555 ตายตาหลับกันแล้วสิน่ะ :L1:
-
ขอปักก่อนนะคะ เดี๋ยวกลับมาเม้น แฮ่ะๆ ; ;
-
ชอบมากๆ ถึงกับรักเลย ขอบคุณจ้า o13
-
ร้อนแรง :m25:
-
พี่โตเจ้าเล่ห์ ทำกับน้องแบบนี้ได้ไง? รู้มั้ยว่ามัน...ดีแล้วล่ะ 5 555
ของขวัญอ้อนได้น่ารักมากกก!
:hao7:
แล้วพี่โตจะอดใจไหวได้ยังไงล่ะ เนอะๆ
-
อ่านรอบที่ร้อยยยย อยากอ่านทรงพลกับจักรอ่ะ :katai1:
ช่วยสนองนี้ดหน่อยเถ้อะะะพลีสสสส :hao5: :hao5:
ตอนพิเศษแบบฟินเง้ออ o13 :mew1:
-
พี่โต พี่แม่งเจ้าเล่ห์ แต่ !!!!! เค้าชอบบบบ 5555
-
อ่านรวดเดียวจบเลยครับ สนุกมาก
แต่ยังแอบเชียร์คู่พลจักรอยู่น้า :o8: :o8:
-
:pighaun: :haun4: :m25:
ทำไมอ่านไปแล้วจิกหมอนไป แอร๊ยยย ชอบที่สุดของขวัญพี่โต
ฟินที่สุดที่ได้อ่าน จอมขวัญพี่โต กี่ครั้งก็ไม่เบื่อ
-
ของขวัญกับพี่โตนี่น่ารักมากมาย :mew1: :mew1: :mew1:
พี่โตนี่ดูรักน้องมากมายอย่างที่ป้ารีบอกจริงๆน้า
ของขวัญก็รักพี่โตมากเช่นกันน้า แต่ออกจะเป็นคนขี้เขินเวลาแสดงออกทางด้านความรักซะมากกว่า :mew3: :mew3: :mew3:
พี่จักรกับทรงพลน่บอกได้เลยว่า อ่านทีไร ควมมเขินมาเต็มจริงๆไม่รู้ทำไม 555 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ครอบครัวของทั้งคู่น่ารักกันมากๆเลยน้า ถึงแม่ว่าตอนแรกจะกลัวดราม่าเรื่องแม่ก็เถอะ ตอนนี้สบายหายห่วงละ :impress2: :impress2: :impress2:
ลูกๆของพี่จักรนี่น่ารักอ่า ขนมนี่แสบสุดน่าทุบน่าฟัดสุดด้วย นักสืบสะดือจุ่น 555 :hao3: :hao3: :hao3:
ขอบคุณมากๆนะคะ รักเรื่องนี้มากๆ เป็นเรื่องในดวงใจเลย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านไม่จบ ไม่อินและน่าเบื่อมากในความคิดเรา ปมของเรื่องก็เยอะเกิน ไม่พอ ยังมาต่อๆกันจนอ่านไปแล้วอึดอัด พระเอกก็บทน้อยจนเป็นตัวประกอบได้เลย ดีตรงที่สำนวนไม่ติดขัดแค่นั้น
-
:hao7: พี่โตเจ้าเล่ห์นะค่ะ ของขวัญน่ารักจัง
กลับมาอ่านอีกรอบก็สนุกเหมือนเดิม
-
วันนี้ วันออกพรรษาแล้ว
พี่โต กะ ของขวัญ ไปทำบุญที่ไหน หรือเปล่า
ลุงชัย ป้ารี พี่จักร หลานๆ ..เข้ม ข้าว ขนม ไปด้วยไหม :กอด1:
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
เข้ามารอ ตอนใหม่ รัวๆๆๆๆ
ถ้าไม่ทัน ขอ ตอนพิเศษ รวมกับ ลอยกระทง นะครับ ...รอได้ๆๆ :L1:
-
เป็นเรื่องที่อ่านจบไปนานแล้ว(ถึงสองรอบด้วยกัน) จนวันนี้จบอีกทีรอบสาม และเพิ่งนึกได้ว่า .. ยังไม่เคยเม้นเลยค่ะ! TTTT
คือเอาจริงๆลืมไปเลยว่ายังไม่ได้เม้นเรื่องนี้ ทั้งๆที่เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ติดอันดับนิยายที่ชอบที่สุดของเราไปแล้ว
ชอบทุกอย่างของเรื่องนี้เลยค่ะ .. ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนสุดท้าย แต่งออกมาได้พอดีพอเหมาะมากเลย
การใส่ฉากแต่ละฉาก การไล่เรียงความรู้สึกของตัวละคร เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเชื่อมโยงกันมา จนกระทั่งจบลง
ชอบทุกตัวละครในเรื่องมากๆแม้กระทั่งทรงพลนะคะ เริ่มตั้งแต่พระเอก พี่โต .. เป็นคาแรคเตอร์แบบพระเอกจ๋าดีค่ะ 55555
เป็นผู้ใหญ่ สุขุม แต่ก็มีมุมคิดมากน้อยใจอยู่ตามประสาคนแคร์มาก อันนี้ชอบสุดๆ ส่วนจอมขวัญ .. จอมแสบของคุณอธิป
เปิดเรื่องมาได้น่ารักน่าเอ็นดูแต่แรกเลยค่ะ เราชอบนะกับการที่นายเอกมีปม แล้วก็การที่เป็นผู้ชายปกติด้วยแหละ
ส่วนด้านครอบครัวก็ชอบทุกคนเลย โดยเฉพาะป้ารี ลุงชัย พี่จักร .. คือเป็นนิยายที่ทำให้เราร้องไห้กับฉากดราม่าครอบครัวน่ะค่ะ
เราเองก็โตมากับครอบครัวที่เต็มไปด้วยความรักไม่ต่างจากของขวัญเลย เลยยิ่งอินเป็นพิเศษ
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น การมีครอบครัวที่ดีคอยอยู่ข้างๆก็เป็นสิ่งสำคัญมากจริงๆค่ะ ^^
ก็ ขอบคุณคนเขียนนะคะที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน เม้นตอนนอนไม่หลับแบบนี้สมองไม่ค่อยแล่นเลย ; w ;
ไว้ถ้าวันไหนสติดีๆอาจจะกลับมาอีดิทนะคะ (_ _) .. ขอบคุณค่ะสำหรับนิยายเรื่องนี้ จะคอยติดตามผลงานต่อๆไปเรื่อยๆเลย
สัญญาเลยค่ะ :-)
-
สมแล้วที่จัดการของขวัญเสียอยู่หมัด
พี่โต แอบร้ายเงียบนะนี่
-
แอบเชียร์ พล ขวัญ :a5: :a5: o22 o22
:o8: :-[ :impress2:
-
:jul1: :pighaun:
-
จอมร้าย
BY: Dezair
…………………………………..
ตอนพิเศษ วันสิ้นปีของจักรกฤษณ์
รถยนต์หรูวิ่งผ่านถนนในซอยที่เงียบเฉียบยิ่งกว่าวันไหนๆ บ้านแต่ละหลังล้วนปิดเงียบเพราะเป็นช่วงเทศกาลหยุดยาว ชายหนุ่มร่างสูงสวมแว่นกันแดดสีดำสนิทแตะเบรคเบาๆเพื่อหักรถเข้าจอดเลียบรั้วของบ้านเรือนไทยเพียงหลังเดียวในซอยนี้
เด็กชายที่นั่งเคียงข้างเขาเหลือบตามองออกไปนอกกระจกรถก่อนจะหันมาทางคนขับ
“วันนี้เขาจะอยู่กันเหรอครับ ลุงพล”
ทรงพลหันมามองหลาน กระตุกยิ้มที่มุมปากทีหนึ่งก่อนจะเหลือบสายตามองเข้าไปในตัวบ้าน
“อยู่สิ แล้วก็อยู่คนเดียวด้วย” เขาว่าอย่างนั้นก่อนจะดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูลงจากรถเดินไปยังที่นั่งตอนหลัง หยิบกระเช้าผลไม้ขนาดใหญ่ลงมา เด็กชายโรมเห็นผู้เป็นลุงลงจากรถแล้ว จึงเปิดประตูลงมายืนเช่นกัน
สองลุงหลานพากันเดินไปที่ประตูรั้ว บ้านเรือนไทยหลังนี้ก็เหมือนบ้านหลายๆหลังที่ทรงพลขับรถผ่านมา มันปิดเงียบ ดูเหมือนไม่มีคนอยู่ แต่…เท่าที่ทรงพลรู้มา คนอื่นๆอาจจะไม่อยู่ แต่ใครบางคนอยู่แน่นอน และคนคนนั้นก็คือ…
…จักรกฤษณ์…
นิ้วยาวของชายหนุ่มกดลงที่ออด รออยู่อึดใจหนึ่ง ร่างสูงๆพร้อมหน้าตาบูดบึ้งไม่รับแขกก็ชะโงกหน้าออกมาจากเรือนก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่น
“ใคร?!!”
แน่นอนว่าทรงพลไม่ตอบ เขาอมยิ้มแล้วยืนเงียบอยู่ข้างหลังประตูรั้ว ก่อนจะจงใจกดออดย้ำอีกหน คราวนี้คนหน้าหงิกเจ้าของเสียงตะโกนเมื่อครู่เดินดุ่มลงจากเรือนมาแล้วบ่นเสียงดังให้แขกนอกประตูรั้วได้ยิน
“ถามว่าใครก็ไม่ตอบ?!! เด็กเปตรที่ไหนแม่งมากดออดเล่นวะ?!!!”
เป็นอีกหนที่ทรงพลทำไม่รู้ร้อนรู้หนาว แล้วกดออดยาวๆอีกที
“จะกดอะไรนัก...เฮ้ย!! ไอ้ทรงพล!!” กำลังจะโวยวาย แต่ก็ต้องหยุดฝีปากเอาไว้แต่เพียงเท่านั้นเมื่อจักรกฤษณ์เดินเข้ามาใกล้ประตูรั้วพอที่จะเห็นว่าใครคือแขกผู้มาเยี่ยมเยียนในวันสิ้นปี จากสีหน้าหงุดหงิดเพราะเสียงออดเมื่อครู่ กลายเป็นสีหน้าหงุดหงิดเพราะพบหน้าศัตรูคู่อาฆาตแทน
“มึงมาทำ!...ไม...” พอจะตะคอกให้ลั่น สายตาของเจ้าของบ้านก็ดันเหลือบไปเห็นเด็กชายยืนอยู่ข้างทรงพลเสียก่อน คำก่นด่าทั้งหลายที่มี เลยถูกกลืนหายลงคอเรียบ เด็กชายผู้คุ้นหน้าคุ้นตาจักรกฤษณ์ดียกมือไหว้อย่างรู้มารยาท เจ้าของบ้านที่ยืนอยู่ฝั่งของประตูรั้วเลยต้องยกมือรับไหว้ แต่ไม่วายเหลือบสายตาไม่รับแขกไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างเด็กชาย
“มาทำไม?!” สุ้มเสียงยังคงสั้นห้วนเช่นเคย แต่ลดระดับความดังให้เอาแค่พอได้ยิน ทว่าทรงพลไม่ได้ถือสา เขายังคงมีรอยยิ้มน้อยๆติดอยู่ที่หน้าแล้วยกกระเช้าในมือให้ดู
“มาสวัสดีปีใหม่” คราวนี้คนฟังถึงกับชะงักไปในทันที ด้วยเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร จู่ๆถึงยกกระเช้ามาสวัสดีปีใหม่ แต่คนอย่างจักรกฤษณ์ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาลูบคมได้ง่ายๆ อย่าคิดหวังว่าแค่กระเช้าผลไม้ จะทำให้เขายอมให้ทรงพลเข้าบ้านเลย มันก็เหมือนกับโจรห้าร้อยนั่นล่ะ ที่เอามุขส่งของมาหลอกลวงคนเฝ้าบ้านอย่างเขา
“มึงไม่เห็นเหรอว่าบ้านกูมีสวน บ้านกูมีผลไม้กินทั้งปี ไม่ต้องรับกระเช้าจากใคร!” ทรงพลทำเป็นเลิกคิ้ว
“บ้านมึงมีสวนก็จริง แต่สวนบ้านมึงคงไม่มีผลไม้นอกหรอกมั้ง ในกระเช้านี่ผลไม้นอกทั้งนั้น” ไม่รู้ว่าด้วยทรงพลพูดจายียวนเอง หรือเพราะจักรกฤษณ์มักจะหงุดหงิดอยู่เสมอ คำพูดคำจาของคนที่มาเยี่ยมเยือนจึงยิ่งทำให้เจ้าของบ้านหน้าหงิก
“แค่ผลไม้นอกน่ะกูซื้อกินเองได้!!”
“แต่นี่โรมตั้งใจเอามาให้” ทรงพลพูดแทรก คนกำลังโมโหเลยเหมือนถูกฉุดพายุอารมณ์ให้ชะงักในวินาทีนั้น สายตาเอาเรื่องของจักรกฤษณ์เหลือบมามองเด็กชายที่อายุไล่เลี่ยกับบุตรชายทั้ง 3 ของเขา และถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีสายเลือดส่วนใดที่เกี่ยวข้องกัน แต่เขาก็ตระหนักอยู่เสมอว่าเด็กชายผู้นี้เกิดมาเพื่อปลดโซ่บาปที่รัดคอเขามาตลอด
สายตาใสซื่อของเด็กชายมองตรงมาที่เขา และนั่นยิ่งทำให้หัวใจของจักรกฤษณ์ไหวยวบ เขาพ่นลมหายใจออกเบาๆอย่างตัดใจ ก่อนจะก้าวเท้าช้าๆไปที่ประตูเล็ก แล้วเปิดประตูออก ทว่าเมื่อเหลือบสายตามาเห็นทรงพล จากหัวใจไหวยวบก็กลายเป็นแข็งขืนขึ้นมาอีก ชายหนุ่มร่างสูงผู้เป็นเจ้าของบ้านเรือนไทยก้าวเท้าออกมานอกบ้านก่อนที่แขกผู้มาเยือนจะทันก้าวเท้าเข้าไปในอาณาเขตบ้านวิมลกิตติ
“จะให้ก็ให้ข้างนอก!!” เขาตะคอกใส่คนถือกระเช้า ทรงพลนึกขำกับท่าทีหวงบ้านเสียเหลือเกินอย่างกับไม่คิดจะให้เขาเหยียบ แต่…ไม่ให้เขาเหยียบ เขาก็ไม่เหยียบก็ได้…
“ให้ข้างนอกก็ดี เผื่อใครผ่านไปผ่านมาจะได้เห็นว่าเรามีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน” คำพูดกวนโมโหดังขึ้นมาอีกหน ทำเอาคนอุตส่าห์ยอมทิ้งทิฐิออกมารับกระเช้าอยากจะกระชากกระเช้ามาทุ่มหัวคนพูดดูสักที
ทรงพลไม่สนใจอารมณ์เสียๆของคนทื่ยืนหน้าหงิกอยู่ตรงหน้า เขาทำท่าจะมอบกระเช้า แต่พอจักรกฤษณ์ยื่นมือมารับ กระเช้าผลไม้ขนาดใหญ่ก็ถูกยื้อกลับไป แล้วชวนคุยแทน
“วันนี้อยู่บ้านคนเดียวเหรอ” เขาถามแล้วทำเป็นมองส่องเข้าไปในบ้าน เจ้าของบ้านหน้าตาไม่รับแขกเห็นสายตาสอดรู้สอดเห็นของคนถามแล้วก็ยิ่งหงุดหงิด
“เปล่า!! เดี๋ยวไอ้ขวัญก็มา!”
“เดี๋ยวก็มา แสดงว่าตอนนี้ยังไม่มา ลูกมึงสามคนก็อยู่กับบ้านไอ้จอม ไอ้นี่ก็ดีนะ ไม่ต้องคลอดลูกเองก็มีลูกให้เลี้ยง”
“ไอ้!!” จักรกฤษณ์อยากจะด่าไอ้คนพูดมาก แต่ทรงพลไม่เปิดโอกาส เพราะพูดต่ออย่างไม่สนใจอารมณ์ของคนหน้าบึ้งเลยแม้แต่น้อย
“พ่อแม่มึงก็ไม่อยู่ สรุปว่าตอนนี้มึงอยู่บ้านคนเดียว”
“อยู่บ้านคนเดียวแล้วจะทำไม?! มึงจะปล้นบ้านกูรึไง?!!”
“เปล่า” ทรงพลรอบเสียงเรียบเรื่อย แล้วจังหวะนั้นก็ยัดกระเช้าผลไม้ขนาดใหญ่ใส่ตัวจักรกฤษณ์ ทำเอาคนไม่ทันตั้งรับต้องรีบยกสองมือโอบกระเช้าเอาไว้เพราะกลัวว่าจะตก
“กูจะพาไปกินข้าวต่างหาก” แล้วคนพูดก็รีบเดินอ้อมหลังมาผลักร่างจักรกฤษณ์ไปที่รถของตนทันที
“เฮ้ย!! มึงจะทำอะไร ไอ้ทรงพล!!” ชายหนุ่มร่างสูงผู้ถูกผลักขึ้นรถพร้อมกระเช้าผลไม้ขนาดใหญ่ร้องเสียงลั่น แต่ทรงพลไม่ได้สนใจ เขาดันจักรกฤษณ์ขึ้นเบาะหลังได้แล้วก็ดันหลานชายขึ้นไปนั่งประกบด้วย คราวนี้คนโวยวายจะลงยิ่งทำอะไรไม่ถนัดเพราะกระเช้าผลไม้ขวางอยู่ทางหนึ่ง อีกทางหนึ่งก็มีเด็กชายโรมนั่งหน้าตาตื่น ทรงพลอาศัยช่วงชุลมุนเปิดประตูขึ้นนั่งหลังพวงมาลัยแล้วสตาร์ทรถขับออกไปทันที
“แค่ไปกินข้าวแถวนี้เองหน่า โวยวายไปได้” ทรงพลเอ่ยอย่างสบายอารมณ์ ยิ่งเห็นจักรกฤษณ์หน้าหงิกมากเท่าไร ก็ยิ่งสนุกมากเท่านั้น
“กูไม่ไป!! จอดรถ!! กูจะกลับบ้าน”
“กลับได้ที่ไหนล่ะ ออกถนนใหญ่แล้ว”
“ไอ้ทรงพล!! กูบอกว่ากูจะกลับ!! บ้านกูยังไม่ได้ล็อค เกิดใครเข้าบ้านกูขึ้นมาทำไง?!!”
“ไม่ต้องห่วง ลูกน้องกูจะเฝ้าให้”
“ลูกน้องมึงไว้ใจได้งั้นสิ?!!” ทรงพลเหลือบมองคนปากดีจากทางกระจกหลัง
“ถ้าของในบ้านมึงมีอะไรหายไป กูจะชดใช้มากกว่าที่หายสิบเท่า ถ้าดอกไม้หายสักดอก กูก็จะคืนให้สิบดอก อยากได้ดอกอะไรล่ะ กุหลาบแดงมั้ย”
“ไอ้!!”
“เลิกโวยวายเถอะหน่า กูกับโรมฉลองปีใหม่กันสองคนลุงหลานมาหลายปีแล้ว วันนี้อยากมีคนอื่นมาฉลองด้วยบ้าง มึงเองก็อยู่บ้านคนเดียวไม่ใช่เหรอ กว่าน้องมึงจะพาลูกมึงมาส่งก็ตอนเย็น ไปกินข้าวกับพวกกูแปบเดียว เดี๋ยวก็กลับ ไม่พาไปค้างที่ไหนหรอก รู้ดีว่าเป็นแม่ศรีเรือน”
“ไอ้ทรงพล!!!” คำพูดแต่ละคำของทรงพลกระตุกต่อมโมโหของจักรกฤษณ์ได้ดีเหลือเกิน กำลังจะด่ากลับแต่แรงสะกิดเบาๆที่ขาทำให้เขาต้องละสายตาลงมามองเด็กชายที่นั่งข้างๆ
“เอ่อ…ที่โรงเรียนให้ทำส.ค.ส. ครับ…อันนี้ของลุงจักร…” เด็กชายโรมยื่นกระดาษสีเหลืองขนาดเล็กถูกพับครึ่ง มีลายมือโย้เย้เขียนด้วยดินสอสีหลายสีเป็นลวดลายและคำว่าสวัสดีปีใหม่ จักรกฤษณ์ชะงักไปในทันที เขามองส.ค.ส.ในมือเล็กของเด็กชายตัวน้อยสลับกับมองสบเข้าไปในดวงตากลมใสแจ๋วของเด็กชายที่มองเขาอย่างตื่นๆ เป็นอีกครั้งที่หัวใจแข็งแกร่งของเขากระตุกเพราะเด็กชายผู้นี้ เด็กชายที่ไม่ได้มีสายเลือดส่วนใดเกี่ยวข้องกับเขาเลย แต่น่าแปลก…ที่ความรู้สึกของเขาในขณะนี้ไม่ต่างอะไรกับตอนที่ได้รับส.ค.ส.จากลูกชายแท้ๆเลยแม้แต่น้อย
“รับสิ…” เสียงของคนขับรถดังขึ้น ทำเอาจักรกฤษณ์ที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ของความรู้สึกแปลกประหลาดในใจที่มีต่อเด็กชายผู้ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขต้องเงยหน้ามอง สายตาของเขาสบเข้ากับสายตาของทรงพลผ่านทางกระจกส่องหลัง
“รับไปสิ…โรมตั้งใจทำมาให้”
จักรกฤษณ์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะก้มลงมองเด็กชายที่มองเขาด้วยสายตาทั้งคาดหวังว่าเขาจะรับและหวาดหวั่นว่าเขาจะไม่รับ ถึงแม้เด็กชายผู้นี้จะเป็นลูกของผู้หญิงที่เคยทำให้น้องชายของเขาเจ็บปวด และเป็นหลานของคนที่เขาเกลียดขี้หน้า แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องเอาความเกลียดชังทั้งหมดมาลงกับผ้าขาว
มือคล้ำแดดยื่นออกไปรับส.ค.ส.แผ่นเล็กมา เพียงเท่านั้นเด็กชายก็ยิ้มออกมาอย่างสดใส
“ขอบใจนะ เอ่อ…แต่…ลุงไม่มีของขวัญ…” จักรกฤษณ์ออกตัวอย่างอึกอัก
“แบงค์พันในกระเป๋าน่ะ นั่นก็เป็นของขวัญได้” ทรงพลพูดพลางยิ้มกระหยิ่ม ทำเอาคนกำลังซาบซึ้งเพราะเด็กชายโรมถึงกับตวัดสายตาขวับมามองกระจกส่องหลังอย่างเอาเรื่อง แต่คนขับรถดูจะไม่สนใจเพราะเลี้ยวเข้าจอดที่หน้าร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่งพอดี จักรกฤษณ์เลยไม่ทันได้โวยอีกจนได้
ทรงพลลงจากรถ ตามด้วยเด็กชายโรม และจักรกฤษณ์ที่แม้จะยึกยักฮึดฮัดไม่อยากจะลงเพียงใด แต่สุดท้ายเมื่อถูกมัดมือชกจนมาถึงที่ก็ทำได้แค่ตีสีหน้าหงุดหงิดที่ให้อย่างไร ทรงพลก็ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจอารมณ์เสียๆของเขาเลย
“เข้าไปในร้านกันเถอะ ลุงจองโต๊ะไว้แล้ว โรมไปบอกชื่อโรมกับพนักงานนะ” คนเป็นลุงหันมาบอกกับหลานชาย เด็กชายตัวน้อยรับคำแล้วเดินนำตรงดิ่งเข้าร้านอย่างว่าง่าย ที่ลานจอดรถหน้าร้านจึงเหลือเพียงชายหนุ่มร่างสูงสองคน ที่คนหนึ่งหน้าหงิกอารมณ์ไม่ดี แต่อีกคนยิ้มน้อยๆราวกับโลกนี้มีแต่ความสุข
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย คุณจักรกฤษณ์ นี่อุตส่าห์ตั้งใจพามาเลี้ยง”
“ใครขอมึงล่ะ?!!”
“โรม” คำตอบของทรงพล เป็นอีกครั้งที่ทำเอาคนหงุดหงิดถึงกับชะงัก
“…นอกจากกูและเพื่อนกูที่คอยช่วยเลี้ยงมันแล้ว ก็มีแต่มึงกับครอบครัวของมึงที่ดีกับมัน เด็กน่ะ...ถึงมันจะไม่รู้ความอะไร แต่มันก็รู้ว่าใครดีกับมัน ใครไม่ดีกับมัน” ทรงพลพูดแล้วหยิบส.ค.ส.แผ่นเล็กฝีมือหลานชายออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตนเอง จักรกฤษณ์มองส.ค.ส.ที่ทำจากกระดาษสีเหลืองในมือนั้นแล้วก็ถึงกับขมวดคิ้วฉับ
“โรมบอกว่าครูให้ทำส.ค.ส.สองอัน อันหนึ่งให้พ่อ อันหนึ่งให้แม่ มันไม่มีทั้งพ่อและแม่ ก็เลยให้กูกับมึง เหมือนกันเป๊ะ” ทั้งน้ำเสียงทั้งสายตาล้อเลียนที่ทรงพลมีให้เขา ทำเอาจักรกฤษณ์อารมณ์ขึ้นในวินาทีนั้น แต่คนอย่างทรงพลผู้ซึ่งเชี่ยวชาญในการกวนประสาท มีหรือจะไม่รู้วิธีรับมือ เพราะก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้โวยวาย เขาก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“โรมมันไม่มีใคร ปีใหม่ทุกปีก็กินข้าวกับกูแค่สองคน บางปีมีเพื่อนกูมากินด้วยบ้าง แต่ปีนี้เพื่อนกูไม่อยู่ กูรู้ว่ามึงไม่อยากกินข้าวร่วมโต๊ะกับกู แต่ถ้าทำเพื่อเด็กตาดำๆคนหนึ่ง ก็คงพอได้ใช่มั้ย”
เป็นการจี้ใจดำจักรกฤษณ์ที่เห็นผล เพราะทำเอาคนหงุดหงิดถึงกับนิ่งไปในทันที คนถูกบังคับให้มาเหลือบสายตามองกลับเข้าไปในร้าน เด็กชายตัวน้อยมีสีหน้าสดใสและร่าเริง สีหน้าของเด็กที่มีความสุขเหมือนที่เขาเพียรทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกชายตัวเองมีความสุข
หากว่า…เขาจะทำอะไรอีกสักอย่างเพื่อให้เด็กอีกคนที่ไม่ใช่ลูกของเขามีความสุข มันก็คง…ไม่เหนือบ่ากว่าแรงเท่าไร…
ชายหนุ่มถอนหายใจเบา แต่ไม่วายเหลือบสายตาเอาเรื่องมาทางทรงพล
“ที่กูยอม กูไม่ได้ยอมเพราะมึง แต่กูยอมเพราะหลานมึง จำเอาไว้ด้วย!!”
“จะจำจนวันตายเลย” ทรงพลตอบแล้วยักไหล่เหมือนไม่แยแสก่อนจะเดินนำเข้าร้าน จักรกฤษณ์พ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด ด้วยเพราะสุดท้ายแล้วก็จำต้องยอมร่วมโต๊ะกินข้าวเพื่อฉลองวันสิ้นปีกับคนที่เขาเกลียดขี้หน้าที่สุดในโลก แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังย้ำกับตัวเองอย่างหนักแน่นว่าที่เขายอม เขายอมเพราะเด็กชายอีกคนที่ร่วมโต๊ะด้วยต่างหาก ไม่ใช่ยอมเพราะทรงพล
…เพราะคนอย่างทรงพล ต่อให้จะผ่านปีเก่าปีใหม่อีกกี่ร้อยกี่พันหน เขาก็ไม่มีวันญาติดีด้วยหรอก!! คนกวนประสาทอย่างมัน จะต้องเป็นศัตรูคู่อาฆาตของเขาไปจนวันตายเท่านั้น!!!...
“ชนแก้วกันหน่อยดีกว่า” ทรงพลชักชวนแล้วยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นกลางอากาศ จักรกฤษณ์ยึกยักจะไม่ชนด้วย แต่เพราะเด็กชายยกแก้วตาม เขาก็เลยต้องเออออตามไป
“สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าหนึ่งวัน” ทรงพลผู้รักสนุกเอ่ยแล้วยกยิ้มที่มุมปาก “…ปีหน้าก็ฝากโรมด้วย โรมฝากตัวกับลุงจักรซะสิ ปีหน้าโรมก็ต้องพึ่งลุงเขาอีก ต้องไปบ้านเขาบ่อยๆ ไปเล่นกับลูกเขาบ่อยๆ ขออนุญาตเขาซะเลย เขาจะได้ไม่ว่า” จักรกฤษณ์ตาเหลือก แต่ก่อนจะทันได้ค้านอะไร เด็กชายก็หันมายิ้มแฉ่งพูดกับเขาอย่างดีอกดีใจ
“สวัสดีปีใหม่ครับลุงจักร ปีหน้าขอโรมไปเล่นกับน้องๆอีกนะครับ”
ไม่มีคำตอบจากคนถูกขออนุญาต นอกจากตวัดสายตาทิ่มแทงทรงพลผู้อารมณ์ดี อยากพ่นคำด่าให้สาแก่ใจแต่ติดที่เด็กชายตัวน้อยมองเขาตาแป๋วรอคำตอบ ใจจริงจักรกฤษณ์ไม่อยากจะอนุญาตเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะดวงตาใสๆคู่นี้ที่มองเขาราวกับเทวดา สุดท้ายแม้จะทั้งโกรธทั้งเกลียดลุงของเด็กชายมากแค่ไหน เขาก็ได้แต่ตอบอ้อมแอ้มกลับไป
“...ได้...”
สั้นๆแต่ได้ใจความ และไม่ว่าจักรกฤษณ์จะหูแว่วไปเองหรือไม่ แต่เขาได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอดังมาจากผู้ใหญ่อีกหนึ่งคนในโต๊ะ เขาทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากตวัดสายตาไปมองอย่างอาฆาต
..ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!! กูยอมปีหน้าปีเดียวเท่านั้นล่ะ!! ปีต่อๆไปมึงอย่ามาหวังว่าจะได้ฝากหลานมึงไว้กับกูอีกเลย!! กุจะไม่มีวันตกหลุมพรางออกจากบ้านมารับกระเช้าให้มึงตุกติกอย่างนี้อีกแล้ว!!! มึงจำเอาไว้เลย!! กระเช้าผลไม้และหลานของมึงจะไม่มีวันเป็นตัวล่อกูออกจากบ้านได้อีก!!! ไม่มีวันโว้ย!!!!...
FIN
ปีที่แล้ว รู้สึกจะส่งท้ายสิ้นปีด้วย ของขวัญพี่โต และถ้วยฟูกับพี่ธัน ปีนี้ก็เอาคู่(?)นี้ถือเป็นของขวัญวันสิ้นปีแล้วกันเนอะ เห็นหลายคนบ่นกันมาว่าคิดถึง ก็เลยจัดมาให้แบบสั้นๆ หวังว่าจะพอทำให้หายคิดถึงจักรกฤษณ์กับทรงพลได้นะคะ
ปีนี้ ขอบคุณมากๆสำหรับทุกกำลังใจและทุกการติดตาม บัวเขียนงานด้วยความรักและมีความสุขกับมัน และก็หวังว่างานของบัวจะทำให้คนอ่านมีความสุขและสนุกกับมันเหมือนที่บัวเป็นเช่นกัน สำหรับปีหน้า บัวก็ขอฝากตัว ฝากงานเขียนทั้งเรื่องใหม่ เรื่องเก่า และขอให้ปีหน้าเป็นปีที่ดีสำหรับทุกๆคน มีความสุขกับคนรอบข้าง และสมหวังกับทุกสิ่งที่พยายามค่ะ
ส่วนปีนี้ ขอบคุณทุกๆคนและพื้นที่บอร์ดอีกครั้งนะคะ พบกันใหม่ปีหน้าค่ะ
Happy New Year 2016 ค่ะ
-
:m11: :m11:
-
คือยังไงคุณพ่อลูก 3 จะใจร้ายกับเด็กตาดำๆลงได้ยังไง
แล้วทรงพลคืออะไรรุกใหญ่เลย55555
ขอบคุณสำหรับของขวัญปึใหม่นะคะ
ขอให้คุณบัวมีความสุขมากๆในปี 59 นะคะ
-
สวัสดีปีใหม่ครับ :)
ได้คู่นี้เป็นเรื่องยาวก็คงดีนะครับ 5555
นายจักรอารมณ์ร้ายกับกับนายพลจอมกวนประสาท อร๊ายยยยย
-
ชอบคู่นี้ที่สุดเลยค่ะ อยากให้มีตอนพิเศษออกมาเยอะๆจัง #อินี่โลภจริงๆ5555555 สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้า1วันนะคะ ♥
-
คิดถึงทุกคนในเรื่องค่ะ
ขอบคุณและสวัดีปีใหม่คุณบัวด้วยนะคะ :pig4:
-
:mew1: ยังไงจักรก็แพ้ทางทรงพลอยู่ดี
-
ทรงพลรุกแรงมาก 55555
-
โอ้ยยยย พี่ทรงพลคะพี่เจ้าเล่ห์มากค่ะบอกเลย ฮ่าๆๆ ชอบคู่นี้จริงๆคือไม่ว่าพี่จักรแกจะเหวี่ยงมายังไงทรงพลก็รับมือได้หมดแถมยังเอาโรมมาอ้างอีก งี้ปีหน้าทั้งปีก็คงได้เจอกันบ่อยๆสินะคะ เดี๋ยวก็ชินค่ะพี่จักร
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
:กอด1:
-
จะกลับมาอ่านอีกกี่ครั้ง เรื่องนี้ก็ยังทำให้เราฟินไม่เคยเปลี่ยน ขอบคุณ คุณบัวนะคะ ที่แต่งนิยายสนุกๆครบรสแบบนี้มาให้เราอ่าน รักเรื่องนี้มากกก
-
สวัสดีปีใหม่ค่าาาาาาา
55555 พี่จักรน้องเชื่อว่าปีต่อไปๆยังไง
พี่ก้ต้องอนุญาตอยู่ดี
พี่จักรผู้แพ้ทางสองลุงหลาน ว่ะฮ่า ฮ่า ฮ่า
-
จักรกฤษณ์กับทรงพล คู่นี้น่าสนุก อยากให้มีเล่มเป็นของตัวเอง
-
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบคู่นี้จัง อยากให้มีเรื่องยาววว 55555 สวัสดีปใหม่
ล่วงหน้าหนึ่งวัน :impress2: :z1:
-
สวัสดีปีใหม่ 2559
คิดถึงตัวละครทุกตัวของคุณบัวด้วยค่ะ
มีความสุขมาก ๆ นะคะ จะได้มีแรงเขียนนิยายให้เราอ่านด้วย :mew1: :mew1:
-
โตขึ้นน้องโรมต้องเป็นเด็กดีแน่
-
ชอบคู่นี้จังเลย
พี่จักรแพ้ทางทรงพลอย่างแรง
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :mew1:
-
ถ้าแยกคู่นี้ออกมาเป็นอีก 1 เรื่อง จะขอบคุณมากๆเลยครับ :)
:impress2:
สวัสดีปีใหม่ครับ
-
ขอบคุณค่ะ อยากอ่านคู่นี้ยาว แต่มาทีละนิด ก็น่ารักดีค่ะ
สวัสดีปีใหม่นะคะ ^^
-
พี่จักรเขินละซี้ 55555
-
อยากอ่านเรื่องยาวคู่นี้จริงๆๆๆ
สวัสดีปีใหม่ค่าา
-
อยากให้เขียนคู่จักรแบบแยกมาอีกเรื่องจังเลยค่ะ อยากเห็นจักรมีความสุขแบบจริงๆ บ้าง
มีแม่แต่แม่ก็รักหลานอย่างจอมขวัญมากกว่าตนเอง นึกถึงจอมขวัญมาก่อนในทุกเรื่อง
แต่งงานก็ไม่ได้แต่งกับคนที่รัก แม่จัดการให้เพราะเห็นว่าเหมาะสมก็แค่นั้น ... ตอนเมียตายจักรแค่เสียใจเพราะผูกพันธุ์แต่ไม่ได้รัก
คือสรุปแล้วอ่านไปอ่านมารู้สึกสงสารจักรน่ะค่ะ กลายเป็นคนที่มีความสุขน้อยที่สุดของเรื่องล่ะมั๊งแนวๆ นั้น
-
ทรงพลมาคราวนี้ไม่ได้มาเล่นๆ ทรงพลจริงจัง รุกหนักมาก HNY นะคะคุณบัววว :o8: :กอด1:
-
เป็นคู่ที่ความสัมพันธ์อึมครึม ถึงแม้บททั้งคู่จะไม่ได้อึมครึมก็ตาม
เอาเป็นว่า ถึงทั้งคู่จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่อยากได้ก็ได้เจอหน้ากันจนเบื่อไปอีกนาน (หรือแค่ทรงพลอยากเจอฝ่ายเดียวก็ไม่รู้5555)
-
ทรงพลรุกแล้ว ชอบจังคู่นี้ :impress2:
-
ชอบคู่นี้ อยู่กับพี่จักรแล้วทรงพลมุ้งมิ้งอะ ดูเป็นคนธรรมดา :กอด1:
-
คู่นี้แต่งเป็นเรื่องยาวก็คงดีนะคะ
สวัสดีปีใหม่ค่า
-
Happy New Year 2016 :mew1: :กอด1:
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
อยากอ่านเรื่องของพี่จักร
ขอบคุณครับ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ชอบคู่นี้จริงๆค่ะ ชวนฟินแบบแปลกๆ55
-
ก็ยังลุ้นคู่นี้ ชอบบบบบบบบบบบ
-
ผิดไหมถ้าเราอยากให้เขาได้กัน ฮ่าๆ :hao7:
ตำนานรักคุณพ่อลูกสามกับนายมาเฟียลูก(น้องสาว)ติด :katai2-1:
เก่งแค่ไหนก็แพ้คนอย่างเทอ :katai3:
อยากให้โรมโตไวนะ เดี๋ยวความน่าเอ็นดูวววว หายหมด :z2: :z2:
-
น่ากวนน่าหยอกมาก ฮ่าๆๆๆ
คู่นี้มาอีกก็ดีน่ะ
-
พี่จักรดูจะแพ้ทางทรงพลจริงๆ
ซึ่งดูน่ารัก
แล้วเมื่อไหร่น้องโรมจะโต
มาจีบลูกลุงจักรให้เจ็บกระดองใจเล่นเข้าไปอีก
คุณพ่อยิ่งหวงลูกๆ อยู่ด้วย
-
o13o13 o13
-
o13
-
แพ้ทางตลอดจริงๆ
-
ช่างเป็นคู่ที่ดุเด็ดเผ็ดมันดีแท้
น้องโรมก็ช่างได้ดั่งใจลุงจริง ๆ
-
โรมน่ารักจัง :mew1:
-
สวัสดีปีใหม่ 2016 ค่ะ คุณบัว ขอให้มีความสุขตลอดปีนะคะ และขอบคุณที่คอยอัพเดตแต่งตอนพิเศษเรื่องนี้มาให้อ่านอยู่เสมอ ๆ
-
เขินหนักมาก สวัสดีปีใหม่ขอบคุณสำหรับปีที่แล้วนะคะ
-
:mew1: ขอบคุณ และ สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
สวัสดีปีใหม่. 2559. ค่าาาาาาาน้องบัว
ปีใหม่นี้เริ่มต้นด้วยพี่จักรเลยนะเนี้ย
น่ารักเป็นบ้า. ไม่ทันทรงพลสักอย่าง
น่าเอ็นดูแท้
-
คู่นี้คู่ฮาคู่โหด
อยากอ่านอีกยาวๆ555
-
กรี๊ดพี่จักรกับทรงพล เรื่องนี้ยาวแน่ๆ อยากอ่านเรื่องของสองคนนี้ :mew1:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะค่ะ :กอด1:
-
คิดถึงงงง ของเขาแรงจริงๆทั้งจักรกฤษทั้งทรงพล :laugh: โรมน่ารักมากๆๆๆ อ่านแล้วอยากอุ้มมากอด :กอด1:
-
รับฝากน้องบัวด้วยความเต็มใจจร้าาาาา :กอด1: :กอด1:
-
:katai5: :katai5: :bye2:
-
คู่นี้สมน้ำสมเนื้อกันดีจริงๆ อยากเห็นน้องโรมได้อยู่กับครอบครัวของขวัญบ้าง น่าสงสาร อยู่กับลุงคงเหงา :กอด1:
รอตอนพิเศษต่อๆไปนะคะ
:katai3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากอ่านคู่นี้อีกอ่ะ :hao7:
-
ถึงจะช้าไปหน่อยแต่ HNY 2016 ค่ะ
อยากอ่านทรงพลกับพี่จักรอีกนะพลีส
คู่นี้เหมือนคู่กัดกันดี อยากให้มีเรื่องยาว
-
น่ารักอ่ะคู่นี้5555
-
ต่อเรื่อยๆเถอะนะ....อยากเห็นคนรักกัน.... :mew1:
-
ชอบคู่นี้มากกกกก มันดูมุ้งมิ้งแบบโหดๆ
พี่จักรไม่เคยทันทรงพลอ่ะ เอาจริงๆ แพ้ทางตลอด
เวลาคู่นี้เขาอยู่ด้วยกันแล้วมันน่ารักมากกก
พี่จักรเป็นผู้ชายแมนๆ พ่อลูกสาม เป็นพี่ชาย เป็นหัวหน้าครอบครัว แบกอะไรไว้เยอะแยะ
แต่เวลาอยู่กับทรงพล ดูพี่จักรแสดงอารมณ์ดี
ถึงความสัมพันธ์จะอึมครึม แต่มันให้ความรู้สึก รักดอกจึงหยอกเล่น 55
ปล.น้องโรมน่ารักจุง จองงงง :hao7:
-
เคยอ่านเรื่องนี้เมื่อนานมาแล้ว ผ่านๆไปก็คิดถึง
พอว่างเลยเข้ามาอ่านใหม่ ฮรืออ จะอ่านกี่ครั้งก็ยังชอบค่ะ รักเรื่องนี้จัง :hao5:
-
เมื่อไหร่จะลงเตียง เอ๊ย! ลงเอยกันสักทีนะคู่นี้ มุ้งมิ้งกันซะขนาดนี้แล้ว
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักกกกก อ่านแล้วอยากเห็นหน้าขวัญมากว่าจะหล่อขนาดไหน
ขำสมาคมสาววายรุ่นบุกเบิกกกก 5555555 ตลกกก
-
ทรงพลดูรุกมากกว่าทุกปีนะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย 555555 :hao5:
สนุกมากเลยค่ะ ชอบมากกกกกกก
ของขวัญกับพี่โตน่ารัก เด็กๆก็น่ารักมาก
:hao7: :hao7:
ชอบคู่พี่จักรกับทรงพลด้วย พลก็ชอบแหย่ให้พี่จักรโกรธ น่ารักไปอีกคู่ 5555
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกันนะคะ
:pig4: :pig4:
-
ไม่มีอะไรในกอไผ่...แต่ฟิน :heaven
ขอบคุณครับ :L2:
-
เพิ่งได้อ่าน มีต่อใช่ไหม o13 o13 o13 o13 ทรงพล ทรงพลคิดอะไนอยู่ :hao3: มาต่อมาต่อนะ :pig4: :pig4: :mew1: :mew1:
-
สนุกดีครับ ชอบน้องโรมดูเป็นเด็กดี
-
ยังไงก็ชอบคู่ทรงพลกับจักร โอ้ยย ชอบมาก 555
ได้เรื่องแยกก็ดีนะคะ แต่อายุปูนนี้กับลูก3 มันก็... :ling1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆชอบ มีถ้วยฟูมาป่วนในตอนพิเศษ ชอบๆ 555+
และก็ชอบป้ารีมากเลย น่ารักมากๆ 555+ :L1: :L1:
ของขวัญกับพี่โตนี่หวานกันทั้งเรื่อง อิอิ น่ารัก :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
อ่านสองรอบแล้วอ่า ชอบเรื่องนี้มาก แต่ลอกตามตรงเราหลงพี่จักร555555555 ตอนแรกแอบลุ้นให้ชอบจอมขวัญด้วย ฮืออ พี่จักรเคะซะงั้นนนน
-
อยากอ่านคู่จักรกฤษณ์กับทรงพลเต็มๆ บ้างจังค่ะ ชอบเวลาคู่นี้กัดกัน มันส์ดี :z1:
-
แต่งคู่นี้เถอะค่ะ ขี้เกียจจิ้นไปเอง 555 :ling1:
-
น่ารักมากกก ความจริงเคยอ่านไปแล้วแต่มีธุระจึงอ่านแค่ครึ่งทางไม่ถึงตอนจบ
พอมาเลื่อนอ่านย้อนหลังก็คุ้นเนื้อเรื่องอีก ก็เลยยังไม่ได้อ่านจนจบเสียที
มาถึงครั้งนี้ในที่สุดก็ได้อ่านจนจบ กราบขอประทานอภัยที่ละเลยนิยายดีๆ และน่ารักขนาดนี้ไปได้
ขอบคุณที่แต่งนิยายคุณภาพดีๆแบบนี้นะคะ :hao5: :pig4:
-
:L2: :pig4:
-
:m1: :m3:
จบซะแล้ววววว
ของขวัญของพี่โตน่ารักมากกก ยิ่งตอนทำงานมาเหนื่อยๆนะยิ่งน่ารัก
พี่โตก็ชายในฝันดีๆนี่เอง แสนดี หล่อ รวย งานบ้านงานเรือนเป๊ะ อิจฉาของขวัญ
ขอบคุณนิยายดีๆ สนุกๆ นะคะ
ปล.เดี๋ยวต้องหาเรื่องของถ้วยฟูอ่านแระ เห็นออกมานิดนึงก็รู้สึกชอบนางแระ อิอิ
-
สวัสดีค่ะ ขอบอกว่าอ่าน 3วันติดจนจบค่ะ อาจจะมีกดบวกเป็ดมั้ง ไม่ได้บวกมั้ง อันนี้ขออภัยคนเขียนจริงๆ นั่นเพราะ มันติดลมบนจริงๆ ทุกตัวละคร ทั้งญาติฝ่ายนางเอก ญาติฝ่ายพระเอก ญาติที่คิดว่าเป็นคิวปิด เพื่อนฝ่ายนางเอก พี่จักร ไอ้ทรงพล บรรดาลูกๆทั้งหลาย และที่สำคัญ พี่โต กับ น้องของขวัญ มันช่างเป็นอะไรที่ ลงตัวที่สุดจริงๆ มันเป็นนิยาย ที่ทุกคนควร "ต้อง" อ่านจริงๆ มันบอกไม่ได้ว่าต้องอ่านเพราะมันอย่างนู้นอย่างนี้ แต่ว่ามันต้องอ่านเนอะ ยิ่งตอนพิเศษนี่เปิดเผยด้านหื่นในจิตใจพี่โตได้แบบ :haun4: :pighaun: ขอบคุณคนเขียนมากกกก ที่เขียนนิยายสนุกๆให้ทุกคนได้เสพ เดี๋ยวไปติดตามส่องเรื่องอื่นๆต่อนะค่ะ
:mew1: :mew1: :mew1: o13 o13 o13 :bye2: :bye2: :bye2:
-
จอมร้าย 2 คู่ของใครหนอ อยากรู้จัง
-
อยากให้มีตอนพิเศษต่อไปเรื่อยๆ ขวัญน่ารักกกก
-
เรื่องน่ารักมากค่ะ ได้ฟีลแฟมิลี่สุดๆ นี่ชอบการใช้คำพระเอกนางเอกของเหล่าครอบครัวมาก 555555555
-
ยกให้เป็นนิยายในดวงใจอีกเรื่อง
ทำไมเพิ่งเคยอ่าน
เรารักตัวละครทุกตัว ทุกคนมีความหมาย มีความสำคัญ
ความเป็นตัวตนในแต่ละคนเด่นชัดตลอดทั้งเรื่อง
รักความเป็ครอบครัว รักอารมณ์ ความรู้สึกของตัวละคร
รักเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนสร้างผลงานดีๆอีกนะคะ
-
รักเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกก
รักป้ารี
-
นิยายเรื่องนี้สุดยอดจริงๆ
-
‘ก่อน 31’ เป็นโปรเจ็คตอนพิเศษ 6 ตอน จาก 6 เรื่อง ลงตั้งแต่วันที่ 25-30 ธันวาคม
ตอน 25 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48766.msg3542893#msg3542893)
ตอน 26 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg3543860#msg3543860)
ตอน 27 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55466.msg3544531#msg3544531)
ตอน 28 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13562.msg3545217#msg3545217)
ตอน 29 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg3545880#msg3545880)
ตอน 30 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32451.msg3546538#msg3546538)
…………………………..
NOV: ก่อน 31
By: Dezair
………....
ตอน วันที่ 30 ธันวาคม (อธิป-จอมชวัญ)
อากาศเย็นๆช่วงปลายเดือนธันวาคมผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่ยังเปิดอยู่ แม้จะดึกมากแล้ว แต่ร่างสูงโปร่งของจอมขวัญยังคงนั่งอยู่ที่พื้นหน้าโซฟา ก้มๆเงยๆอยู่กับกองของขวัญและกระดาษจำนวนมาก ที่โทรทัศน์ฉายภาพยนตร์รอบดึก แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้สนใจสิ่งที่ปรากฏบนจอเสียเท่าไร เพราะเอาแต่มุ่งมั่นอยู่กับการห่อกล่องของเล่นด้วยกระดาษห่อสีสันสดใส
อธิปก้าวเท้าเบาๆเดินตรงไปหยุดอยู่ข้างหลังคนที่ยังอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงสแล็ก
“ได้กี่กล่องแล้ว” คำถามของเขาทำเอาคนกำลังก้มๆเงยๆหันมามอง รอยยิ้มอ่อนล้าปรากฏขึ้นจางๆบนดวงหน้าหล่อเหลา
“2 กล่อง”
2 กล่อง ที่ใช้เวลาเกือบชั่วโมง บอกให้รู้ว่าเรื่องงานฝีมือของจอมขวัญก็เป็นเรื่องยากสำหรับเจ้าตัวเช่นเดียวกับเรื่องอื่นๆ
ชายหนุ่มร่างสูงที่อาบน้ำอาบท่าอยู่ในชุดนอนเรียบร้อยแล้วทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาใกล้ๆ เอื้อมมือจะไปหยิบกล่องของเล่นมาช่วยห่อ แต่มือขาวยื่นมาขวางทันควัน
“ไม่เอา! ขวัญจะห่อเอง”
“เหลืออีกตั้งหลายกล่องไม่ใช่เหรอ ของขวัญห่อคนเดียวจะเสร็จได้ยังไง”
“เสร็จสิ พี่โตห้ามช่วย ขวัญอยากห่อเอง” อธิปมองคนรักที่ยังคงจริงจังกับการห่อของขวัญให้หลานๆ ทั้งลูกของจักรกฤษณ์ ลูกของอานุภาพน้องชายของเขา และลูกของน้ำทิพย์
พรุ่งนี้ พวกเขามีนัดกับเด็กๆว่าจะเอาของขวัญปีใหม่ไปให้ วันนี้ตอนบ่าย อธิปเลยหมดเวลาไปกับการเลือกซื้อของขวัญให้หลานแต่ละคน ส่วนจอมขวัญที่ดันงานยุ่งช่วงสิ้นปี ไปช่วยเลือกไม่ได้ เจ้าตัวเลยเกิดไอเดียอยากจะห่อของขวัญให้หลานๆด้วยตัวเองขึ้นมา อธิปทักท้วงแล้วว่าหลานๆได้ของขวัญไปก็คงฉีกทึ้งกระดาษห่อแบบไม่เห็นคุณค่า แต่จอมขวัญยืนกรานหนักแน่นว่าอยากจะทำเอง ร่างสูงก็หมดใจจะห้าม
“งั้นไปอาบน้ำก่อนดีมั้ย อาบดึกกว่านี้เดี๋ยวจะไม่สบาย” ดวงตาเรียวของคนมุ่งมั่นจะห่อของขวัญเองเหลือบมองคนเสนอ
“พี่โตห้ามแอบห่อของขวัญนะ”
“อือ ไม่ห่อหรอก”
“แน่นะ?”
“แน่”
“งั้น...ก็ได้ แต่พี่โตห้ามแอบช่วยนะ” เจ้าตัวย้ำอีกครั้ง อธิปพยักหน้ารับอย่างจริงจัง ร่างสูงโปร่งเลยยอมลุกขึ้นเดินขึ้นชั้นบนไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ทิ้งสมรภูมิเศษกระดาษและกล่องของขวัญเอาไว้ตรงหน้าชายหนุ่ม
อธิปเหลือบตาไปมองกล่องของขวัญที่ถูกห่อแล้วทั้ง 2 กล่อง สภาพมันสวยใช้ได้อยู่ แม้กระดาษจะมีรอยยับบ้างก็ตาม แต่ที่น่าเป็นห่วงคือ 2 กล่อง ใช้เวลาร่วมชั่วโมง หากจะห่อให้เสร็จทั้งหมด จอมขวัญคงได้โต้รุ่ง แล้วถ้าคนรักของเขาโต้รุ่ง เขาจะนอนหลับลงได้ยังไง
ชายหนุ่มถอนหายใจเบา มีคนรักเป็นเจ้าพ่อกิจกรรมก็แบบนี้ กระทั่งเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างการห่อของขวัญยังกลายมาเป็นประเด็นให้ต้องมานั่งหลังขดหลังแข็งได้เลย ส่วนเขา...ก็ไม่ใช่พวกนิ่งดูดายกับคนรักเสียด้วย
ดวงตาคมมองกล่องของเล่น กระดาษห่อของขวัญและอุปกรณ์ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องครัว จอมขวัญอาจจะห้ามไม่ให้เขาช่วยห่อของขวัญก็ได้ แต่จอมขวัญจะห้ามไม่ให้เขาช่วยเหลือเรื่องอื่นไม่ได้หรอก เพราะคนอย่างอธิปไม่มีทางปล่อยให้คนรักโต้รุ่งเพียงลำพังอยู่แล้ว
.........................
จอมขวัญอาบน้ำอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนเรียบร้อยก็วิ่งพรวดพราดลงมาที่ชั้นล่างซึ่งยังมีกล่องของเล่นอีกหลายกล่องยังไม่ได้ห่อ เสียงก๊อกแก๊กดังมาจากในครัว อธิปคงอยู่ในนั้นและคงทำอะไรสักอย่าง ซึ่งเขาไม่ได้สนใจเท่าไรนัก เพราะเวลานี้ จอมขวัญจำเป็นต้องรีบห่อของขวัญทั้งหมดให้เสร็จ ร่างสูงโปร่งทรุดตัวลงนั่งที่เดิม กำลังจะหยิบกล่องของเล่นกล่องต่อไปมาห่อกระดาษ แต่กลิ่นหอมกลับลอยเข้าจมูกจนต้องหันมอง
อธิปเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมด้วยชามในมือ ควันร้อนฉุยโฉยอยู่เหนือชาม และกลิ่นหอมๆก็คงมาจากที่นั่น
“ทานนี่ก่อน แล้วค่อยห่อของขวัญต่อ” พ่อครัวประจำบ้านนั่งลงบนโซฟาใกล้ๆ แล้ววางชามต้มจืดวุ้นเส้นเต้าหู้ลงกับโต๊ะกระจกตรงหน้า จอมขวัญมองคนรักแล้วเลิกคิ้วล้อเลียน
“ไม่ให้ช่วยห่อ ก็หาเรื่องช่วยอย่างอื่น” อธิปหัวเราะเบาๆ เอนหลังพิงพนักอย่างสบาย
“จะให้พี่อยู่เฉยๆมองของขวัญทำอยู่คนเดียวได้ไงล่ะ” จอมขวัญส่ายศีรษะไปมา แต่ก็ก้มหน้าก้มตาจัดการต้มจืดเต้าหู้ฝีมืออธิปอย่างรวดเร็ว น้ำซุปร้อนๆช่วยให้ร่างกายอบอุ่นและอิ่มท้อง ยิ่งพอเหลือบตามองแล้วเห็นว่าอธิปยังนั่งอยู่ใกล้ๆก็ยิ่งรู้สึกอิ่มใจ
จะมีอะไรดีกว่านี้...อากาศเย็นๆ อาหารอุ่นๆ และที่สำคัญ...มีคนที่ทำให้หัวใจอบอุ่นอยู่ข้างๆ...
“แล้วพี่โตไม่หิวเหรอ กินด้วยกันสิ” จอมขวัญเสนอ ส่งช้อนในมือตัวเองให้ แต่อธิปส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวไว้พี่หิวค่อยไปตัก ต้มไว้เยอะอยู่ เผื่อใครบางคนจะห่อของขวัญจนเช้า”
“หือ?! ดูถูก! ใครที่ไหนจะห่อของขวัญถึงเช้า!” จอมขวัญร้องเสียงหลง ถึงกล่องของเล่นจะเหลืออีกหลายกล่อง แต่เขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะใช้เวลามากขนาดนั้นเพื่อจะห่อของขวัญทั้งหมด
อธิปทำเป็นเลิกคิ้วมองคนรัก ยิ่งทำเอาคนถูกสบประหม่าฮึดฮัด รีบจ้วงต้มจืดเข้าปากอย่างรวดเร็วจนหมด ก่อนจะลุกขึ้นไปเก็บล้างในครัว แล้วกลับมาลงมือห่อของขวัญต่อ
ภายในบ้านเหลือเพียงเสียงจากโทรทัศน์ที่เปิดค้างเอาไว้ สลับกับเสียงกรรไกรและเสียงกระดาษ อธิปไม่ได้เข้าไปวุ่นวายกับคนที่กำลังมุ่งมั่นอยู่กับการห่อของขวัญ เขาทำความสะอาดบ้านเล็กๆน้อยๆ แล้วก็หายเข้าไปในครัว ก่อนจะกลับมานั่งที่โซฟาเพื่อดูความคืบหน้า
“หือ? คราวนี้เร็วนี่นา” คนที่กำลังห่อของขวัญหันมองคนชม
“ก็บอกแล้วว่าไม่มีทางโต้รุ่ง!”
“หลานๆจะรู้มั้ยเนี่ย ว่าคุณอาของขวัญลงทุนขนาดไหน ถึงกับมานั่งห่อของขวัญเองแบบนี้” เขาแซวเมื่อเห็นจอมขวัญยังมุ่งมั่นต่อไป
“ไม่รู้ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ขวัญแค่อยากทำให้”
สายตาของอธิปที่มองเจ้าของคำตอบเต็มไปด้วยด้วยแววหวานผสานไปกับความเอ็นดู
“...แล้ว... ‘ของขวัญ’ ที่จะให้พี่ ของขวัญเป็นคนห่อด้วยมั้ย” คำถามนั้นทำเอาคนกำลังห่อของขวัญให้เด็กๆถึงกับชะงัก ดวงตาเรียวเหลือบขึ้นสบกับดวงตาคมเพียงวูบเดียวก็หลบสายตาลงมองกระดาษห่อของขวัญที่อยู่ตรงหน้าแทน
“ต... ต้องห่อด้วยเหรอ” เขาย้อนถาม รู้สึกเหมือนหัวใจจะเต้นแรงขึ้นราวกับเป็นรักแรกของเด็กหนุ่มวัยรุ่น ทั้งๆที่อายุของพวกเขาก็ไม่น้อยกันแล้ว หนำซ้ำยังอยู่ด้วยกันมานานจนไม่น่าจะใจเต้นกับเรื่องพวกนี้ แต่...เมื่อไรก็ตามที่บรรยากาศรอบตัวกลายเป็นความหวิวหวาม หัวใจก็อดไม่ได้ทุกที
“ห่อสิ เพราะพี่ชอบแกะ ‘ของขวัญ’...”
ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าคำว่า ‘ของขวัญ’ ในประโยคนี้หมายถึงของขวัญจริงๆ หรือหมายถึงของขวัญที่เป็นชื่อของจอมขวัญกันแน่ แต่เพราะน้ำเสียงของอธิปเหมือนจะหยอกอยู่ในที จอมขวัญเลยปักใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงการ ‘แกะ’ คนที่ชื่อของขวัญ
“ลามก!” คนถูกด่าหัวเราะลั่น แต่คนด่านี่สิทั้งหน้าแดงทั้งหน้างอ
“ลามกอะไร พี่หมายถึงพี่ก็ชอบแกะกระดาษห่อของขวัญเหมือนหลานๆ จะได้ลุ้นไงว่าพี่ได้อะไร” พอถูกย้อนแบบนั้น จอมขวัญก็ยิ่งเข่นเขี้ยวคนรัก เขาหยิบเศษกระดาษปาใส่อย่างพาลๆ อดใจไม่ต่อล้อต่อเถียง เพราะรู้ดีว่าเถียงยังไงก็เข้าตัว เพราะชื่อเล่นของเขาเข้าทางอธิปเต็มๆ
ชายหนุ่มเห็นเจ้าของชื่อ ‘ของขวัญ’ ไม่พูดอะไรอีก หนำซ้ำยังไม่มองหน้าก็ยิ่งอยากแหย่ เขาขยับเข้าไปใกล้กว่าเดิม แม้จะยังคงนั่งอยู่บนโซฟา ในขณะที่อีกฝ่ายนั่งอยู่บนพื้นก็ตาม
“แต่พี่ชอบแกะของขวัญจริงๆนะ”
“รู้แล้ว! เดี๋ยวจะห่อกระดาษให้สักสิบชั้นเลย!”
“แต่ ‘ของขวัญ’ อีกอย่าง...พี่ขอเสื้อผ้าแค่ชั้นเดียวพอนะ ไม่อยากถอดหลายๆชั้น” จอมขวัญอ้าปากค้าง คิดไม่ถึงว่าอธิปจะกล้าขออะไรแบบนี้ แถมขออย่างตรงไปตรงมาอีกต่างหาก
“ใครจะให้ถอดเล่า!!” ยิ่งนั่งอยู่ตรงนี้ก็ยิ่งเข้าตัว จอมขวัญลุกขึ้น หมายจะหนีไปห่อของขวัญที่อื่น แต่พอลุกปุ๊บ อีกฝ่ายก็ดึงแขนฉุดลงมานั่งบนโซฟาด้วยกันปั๊บ
“เฮ้ย! เล่นอะไรเนี่ยพี่โต!” จอมขวัญทุบแขนคนรักเข้าให้ โทษฐานอยู่ดีๆก็ดึงเขาลงมานั่งบนโซฟาโดยไม่ทันตั้งตัว
รอยยิ้มจางที่มุมปากของร่างสูงทำเอาคนที่ออกปากโวยในตอนแรกได้แต่เงียบ
“ปีใหม่นี้ของขวัญอยากได้อะไร”
สุ้มเสียงอ่อนโยนยิ่งทำให้หัวใจสงบอย่างน่าประหลาด จอมขวัญส่ายหน้าไปมา
“ไม่อยากได้อะไรเลย”
“ไม่มีอะไรที่อยากได้เลยเหรอ”
“ไม่มีหรอก ก็ขวัญได้มาหมดทุกอย่างแล้วนี่นา” สิ่งที่มีค่าในชีวิตจะมีอะไรมากไปกว่าคนรอบข้างดีๆ ทั้งคนที่รักเขา และคนที่เขารัก จอมขวัญไม่อยากได้อย่างอื่นอีกแล้ว
อธิปยิ้ม ลูบเส้นผมคนรักเบาๆ
“พี่เองก็เหมือนกัน สิ่งมีค่าในชีวิตของพี่ นอกจากพ่อแม่ก็คือของขวัญ” ดวงตาสองคู่สบกัน ความหวานล้ำไม่เคยจางหายไปจากหัวใจ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร ความรู้สึกที่อบอวลอยู่ภายในอกก็ยังคงเด่นชัดอยู่เสมอ
อากาศหนาวของยามค่อนคืน...หนาวเกินกว่าที่อ้อมกอดเพียงอย่างเดียวจะเพียงพอ เวลานี้ไออุ่นจากผิวเนื้อคือสิ่งที่ต่างฝ่ายต่างต้องการมากที่สุด
ริมฝีปากแตะสัมผัสกันและกันอย่างเชื่องช้าและอ่อนหวาน มันเบียดชิด แนบซ้ำและละเลียดบางเบายิ่งชวนให้ถวิลหาเมื่อขยับถอยห่างออกไป
“พี่ขอของขวัญก่อนคนอื่นได้รึเปล่า”
ไม่ต้องถามก็เข้าใจดีว่า ‘ของขวัญ’ ที่อธิปต้องการคืออะไร จอมขวัญเองก็อยากให้ของขวัญชิ้นนั้นเช่นกัน แต่...คืนนี้...เขามีภารกิจต้องทำให้เสร็จ...
“พี่โต...” เสียงแผ่วเบาจากคนที่อ้อมแขนดังขึ้นเมื่ออธิปกำลังจะมอบจูบลงกับริมฝีปากสีสดนั่นอีกครั้ง
“...ขวัญยังห่อของขวัญไม่เสร็จเลย...”
“เหลืออีกกล่องเดียวไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่ แต่...” จอมขวัญกำลังจะค้านอีกหน แต่รอยยิ้มจางที่มุมปากของร่างสูงทำให้เขาพูดไม่ออก ยิ่งสบเข้าไปในดวงตาของอธิปก็ยิ่งทำให้เขาไม่อาจพูดอะไรได้อีก
“แค่กล่องเดียว ไว้ห่อพรุ่งนี้เช้าก็ทัน”
ริมฝีปากร้อนละเลียดลงกับริมฝีปากของจอมขวัญราวกับกำลังเชิญขวน อากาศเย็นๆและริมฝีปากอุ่นๆของคนรัก ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะดึงความสนใจของเขาจากกล่องของเล่นที่เหลืออีกหนึ่งกล่อง
ลมเย็นพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง แต่ทว่าที่โซฟาหน้าโทรทัศน์กลับอุ่นซ่าน เสียงหยอกล้อดังแผ่วผสมผสานไปกับเสียงครางยามพวกเขามอบ ‘ของขวัญ’ ให้แก่กันและกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ค่ำคืนนี้อาจจะเหน็บหนาวไปสักหน่อยสำหรับร่างกายที่เปล่าเปลือย แต่...มันกลับทำให้ไออุ่นที่มอบให้แก่กันมีค่ายิ่งกว่าอะไร
เป็น ‘ของขวัญ’ ที่ไม่ว่าจะแกะซ้ำอีกกี่ปี ก็ยังหวานล้ำและเย้ายวนใจ...ไม่ต่างจากปีแรกของพวกเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
FIN
ในที่สุด ก็ทำสำเร็จ ลงนิยาย 6 ตอน 6 วันติด นี่คือความขยันที่บัวไม่เคยสัมผัสมาก่อนค่ะ ฮา
ปิดท้ายโปรเจ็ค ‘ก่อน 31’ นี้ด้วย พี่โตและของขวัญ หวังว่าจะสมใจหลายๆคนนะคะ (พี่โตแกยังมาสายนิ่งๆแต่ฟาดเรียบเช่นเคย กร๊ากกกก)
สำหรับปีนี้ ขอบคุณคนอ่านทุกคน ขอบคุณทุกการคอมเม้นท์จากทุกเรื่อง ทุกตอน ขอบคุณทุกการอ่าน ทุกกำลังใจ ทุกความปรารถนาดี บัวจะเขียนมาจนถึงบรรทัดนี้ไม่ได้ ถ้าไม่มีทุกๆคน ขอบคุณมากๆค่ะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยนะคะ
พบกันใหม่ปีหน้า กับเรื่องใหม่ (ที่สัญญาเอาไว้แล้วว่านายเอกจะเป็นคนดีกว่าเดิม ฮา)
Happy New Year 2017 ค่ะ ^^
-
เดาไม่ผิดว่าต้องปิดท้ายด้วยของขวัญ จอมร้ายของเรา คิดถึงมากกกกกค่ะ
เหมือนเป็นธรรมเนียมไปแล้วว่าทุกสิ้นปีต้องได้มารำลึกถึงความคิดถึงกัน เป็นหนึ่งในความทรงจำไปแล้ว
-
อยากได้แบบพี่โตต้องทำยังไง :hao5:
-
HNY ค่า ของขวัญยังคงน่ารักไม่เปลี้ยน
-
เป็นของขวัญปีใหม่ที่ดีกับใจจริงๆเลย
:pig4:
:กอด1:
-
:o8:
:L2: :L1: :pig4:
รักพี่โต สามีแห่งชาติ และของขวัญ
ขอบคุณคุณบัว เป็นการส่งท้ายที่เลิศมากกกกกกก
-
พี่โตชิงได้ ของขวัญ ก่อนหลาน 55555
ของขวัญของพี่โต ฟิน สุด^^
-
คิดถึงพี่โต 5555555
ขอบคุณพี่บัวมากนะคะ
สวัสดีปีใหม่ด้วยค่าา ปีหน้าก็ขอฝากตัวอีกเหมือนเดิมนะคะ
-
อิจฉา
:katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่โตชิงแกะของขวัญก่อนหลานอีก 555
-
ขอพี่โตได้ไหม 555555
-
น่ารัก หวานหยดเลย
-
น้องขอขวัญญญญญญญ
แงงงงงง คิดถึงงงงง
โอ๊ยยย ตายๆๆๆๆ เบาหวานขึ้นตาตายแล้วจย้าาาาา
ผช.แบบพี่โตหาได้ที่ไหน บอกเราด่วนนนนนน
เราต้องการรรรร :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ของขวัญ~~~~~
ปีใหม่นี้ดีงามมากค่ะ...รักเรื่องนี้มาก
ของขวัญที่มีกันทุกปีนี่ดีจัง
...คนที่เรารักและคนที่รักเรา...
ครอบครัวที่น่ารัก สร้างคนน่ารักเสมอ ^^
คิดถึงทุกคนในเรื่องนี้จังค่ะ ^^
-
พี่โตได้แกะของขวัญก่อนหลานๆอีก =,,=
-
ใช่เลยย พี่โตมาสายเดิม หื่นเงียบเหมือนเดิม ฮาาา
รักค่ะ
ดีใจที่ได้อ่านนิยายของคุณบัวทุกเรื่องเลยย
มีความสุขมาก
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
แกะของขวัญก่อนหลานเลยนะพี่โต 5555
-
ของขวัญนี่เด็กน้อยไม่เปลี่ยน #ทีมของขวัญ :o8:
-
รักพี่โตกับของขวัญ
-
อิจฉาของขวัญญญญ อยากมีพี่โตบ้างงง :กอด1:
-
Happy new year...!!!เปิดของขวัญ!!!!!ได้!!
-
ตามอ่านทุกตอน ขอบคุณไรต์ค่า ฟินสุดหวานสุดต้องคู่นี้เท่านั้น #ทีมพี่โตน้องของขวัญ
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่า :mew1:
-
เรื่องที่รอคอย :hao5:
-
:กอด1::กอด1: :กอด1:
-
น่ารักกันจริงๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงพี่โตกับของขวัญมากเลย
-
:really2: คิดถึงของขวัญกะพี่โต~ อยากจะบอกว่าจอมร้ายเป็นนส.ที่เราหยิบมาอ่านบ่อยที่สุดเลย แอบเสียดายนิดหน่อยที่ไม่ได้ลงเรื่องของพี่จักรกับทรงพล แต่ว่าก็ลงส่วนของของขวัญกับพี่โต อ่านเพลินเลย ของขวัญน่ารัก พี่โตก็ชอบแหย่ 555555 กอดๆๆพี่บัวแรงๆ
สุขสันต์วันส่งท้ายปีนะคะ และสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้า ปีนี้ได้อ่านนิยายของพี่บัวที่ลงทุกสัปดาห์หลังจากวันที่เหนื่อยล้า ทำให้มีความสุขมากๆเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆนะคะ :กอด1:
-
โอ้ยยยยยยย คือน่ารัก ผ่านไปนานแค่ไหน ความรักสองคนนี้ไม่เคยเปลี่ยนเลยอะ
อบอุ่น ช่วยกันประคับประคองอยู่เสมอ
-
ของขวัญญญ ฮือ ดีใจ ละมุนเหมือนเดิมเลยค่ะสองคนนี้ นิสัยเหมือนเดิมด้วย 5555
เอ้อแต่เราเพิ่งอ่านเรื่องจันทร์จ้าวจบ เหมือนเห็นภาพซ้อนทับของคุณจันทร์กับคุณหมอเลย
-
คิดถึงบรรยากาศในทุกๆตอนเลย
ขอบคุณนะและก็ happy new year ค่ะ
-
ของขวัญก็แพ้ทางพี่โตทุกที อิอิ
สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณบัว
รอติดตามผลงานนะคะ ^^
-
ดูท่าพี่โตจะชอบแกะ "ของขวัญ" มากเลยสินะคะเนี่ย แหมมม เอะอะจับแกะ เอะอะจับถอด :z1:
-
คิดว่าพี่โตน่าจะได้แกะของขวัญบ่อยกว่าใคร แกะได้ทุกเทศกาล 5555
สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณบัว มีความสุข สุขภาพแข็งแรงนะคะ
-
พี่โตหวานตลอดด :mew1:
Happy new year
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนจริงๆ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
ขอบคุณนะคะ แล้วก็HNY 2017 นะคะ เดี๋ยวจะตามอ่านให้ครบ 6 ตอนแล้วค่ะ
-
ฉันรักคุณอธิป รักจอมร้ายยยยยย ที่สุดคือรักคุณบัววววววว
-
มาตามอ่านม้วนเดียวจบเลยค่ะคุณบัว
แถมย้อนไปอ่านของส่งท้ายปีเก่า 58 อีกต่างหาก
(ไม่ได้เข้ามาอ่านนานมาก :เฮ้อ:)
สนุกทุกตอนค่ะ พี่โตกับของขวัญเป็นตอนปิดท้าย
ที่สมบูรณ์แบบ ขอบคุณมากค่ะ
สวัสดีปีใหม่ 2560 นะคะ
ขอให้คุณบัวสุขสมหวังในทุกสิ่งค่ะ
:mc4:
-
คิดถึงทุกคนทุกตัวละครจริงๆค่ะ
คู่นี้ก็ยังหวานให้เราได้ฟินและอิจฉาเหมือนเดิม
:mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
แกะของขวัญทุกเทศกาลเลยนะพี่โต :o8:
-
:z1: :z1:
-
ของขวัญถูกแกะกล่องก่อนเลย
น่ารักมากเลยค่ะ
พี่โตยังคงเอาใจใส่ ดูแล เหมือนเดิม
ของขวัญก็ดื้อเหมือนเดิม มีความตั้งใจไม่เปลี่ยนเลย
อ่านแล้วฟินมากค่ะ อยากห่อของขวัญให้หลาน
ของขวัญพออยู่กับพี่โต แอบเหมือนเด็กน้อย ทำพี่โตเอ็นดูเวอร์
ขอบคุณสำหรับเซอร์ไพรส์ส่งท้ายปีนะคะ ชอบมากเลยค่ะ เหมือนทุกเรื่องยังไม่จบ และความรู้สึกยังไม่จางหาย
-
เรื่องนี้เปนเรื่องที่มีตอนพิเศษจุใจจริงๆ พี่อธิปก็หื่นกว่าพระเอกคนไหนๆ 5555
-
:กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1:
:pig4: :pig4:
-
คิดถึงเรื่องนี้เลยแวะเข้ามาอีกรอบ :hao5: :hao5:
-
สวัสดีปีไก่จ้าาาา
ดีใจด้วยที่สำเร็จไปได้ด้วยดี
-
ตามอ่านมาทุกตอนเลยชอบบบ
-
อ่านแล้วอยากช่วยพี่โตแกะของขวัญเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ยิ่งอ่านตอนพิเศษยิ่งคิดถึง
พี่โตกับน้องของขวัญ
ขอบคุณที่เอาตอนพิเศษของคู่นี้มาลงให้อ่านนะคะ
สวัสดีปีใหม่จ้า
-
เรื่องจอมขวัญ เป็นเรื่องที่ชอบอันดับแรกๆเลยขอบอก ไม่ว่าอ่านกี่ครั้งก็ฟินไปตามอารมณ์เรื่องทุกครั้ง
-
ขอบคุณสำหรับของขวัญปีใหม่ที่น่ารักต้อนรับปี 2017
ขอให้คุณบัวมีแต่ความสุขกาย สุขใจ สุขภาพแข็งแรง ปลอดโรค และปลอดภัยนะฮะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1:
-
เข้ามาอ่านรอบที่ล้านกว่าๆ เพิ่งมีโอกาศสมัครมาเม้นต์ปกติแอบอ่าน แงๆ
ยังรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่ได้อ่าน ตกหลุมรักจนต้องซื้อมาเก็บไว้ ถึงแม้จะเจอแต่เล่มสองก็ตาม (ฮืออ)
>____< ขอบคุณที่สร้างผลงานดีๆออกมานะคะ จะเป็นเอฟซีตลอดไปเลย
-
:hao7: ชอบป้าๆทั้งสามมากๆค่ะไม่รู้ทำไมรู้สึกแย่งซีนพระนางสุด
-
คู่นี้น่ารักหวานล้ำตลอดเลยยยยย :L2:
-
สนุกมากครับ มีครบทุกอารมณ์เลยเรื่องนี้ อยากรู้เรื่องของจักรกฤษณ์-ทรงพล ว่าจะเป็นไงต่อ มีถ้วยฟูมาแจมด้วย
ขอบคุณครับ
-
มาตามอ่านอีกรอบ
น่ารักทุกคู่เลย
ชอบ 3 แม่มากๆค่ะ ^^
-
ติดตามงานเขียนของคุณมา3เรื่องแล้วผลงานของคุณมีความหลากหลายดีหลายอารมณ์อ่านเพลินจนลืมเวลาไปเลยภาษาและสำนวนที่คุณใช้ในเรื่องนี้ลื่นไหลและสวยงามในความสัมพันธ์ระหว่างคนในครอบครัวก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นในใจได้เป็นอย่างดีชอบที่คุณเขียนว่าครอบครัวเป็นงานแฮนด์เมดตอนอ่านถึงตอนนี้มันมีคำว่าใช่เลยผุดขึ้นมาในหัวทันทีได้มุมองดีๆแง่คิดดีๆจากการอ่านงานเขียนของคุณเรื่องนี้มากเลยทีเดียวไม่แค่อ่านจบแล้วพูดว่าดีจังน้าแต่พูดได้เลยว่ารักจังเลยน้าต่างหากขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆแบบนี้จะติดตามผลงานของคุณต่อไปแน่นอน
-
คิดถึงของขวัญ :กอด1: :กอด1:
-
นิยายคุณบัวไม่เคยทำให้ผิดหวังเลย :)
-
คิดถึงจึงเข้ามาอ่านอีกรอบ สนุกเหมือนเดิมจริง ๆ o13 o13
-
รู้สึกเศร้าที่มาอ่านเรื่องนี้ช้า :katai4:
อร๊ายยยยยย มันดีต่อใจมากๆเลย
ของขวัญน่ารักมากกก แบบมากกกกกก
ไม่แปลกพี่โตจะหลงขนาดนี้ ดีงาม
ชอบตั้งแต่คุณรุ่งทิพเป็นสาววายละอะ
คือแบบ คุณแม่คะ คนที่กีดกันๆ คนก่อนไปไหน
จริงๆกีดกันไว้เพื่อให้พี่โตก็บอกกกกกก
แถมครอบครัวอื่นๆที่ตามมาก็อบอุ่นมากเลย มันดีงามมากจริงๆ
ชอบมากๆค่ะ จะติดตามเรื่องต่อๆไป และถ้าคิดถึงเรื่องนี้
มาแต่งตอนพิเศษบ้างก็จะดีมากเลยนะคะ :mew2: :mew3:
ยิ่งพี่โตหื่นๆนี่ชอบค่ะ :hao6: :hao6:
-
ขอบคุณค่ะ
อ่านเรืีองนี้แล้วอิ่มจริงๆค่ะ
กลมกล่อม พอดีเหมะเจาะไปหมด
รักอธิป ของขวัญ และคุณป้าพัชรีมาก ^^
-
สนุกมาก ขอบคุณที่แต่งให้อ่านค่ะ
-
o13
-
พี่โตน่ารักมาก ของขวัญทั้งดื้อทั้งซนพี่โตเหนื่อย555555555 :pig4:
-
มารอตอนพิเศษ :L2: :L1:
-
:pighaun:
-
อ่านนี้ที่ไร บ่อน้ำตาแตกทุกที มันซึ้ง สุดๆ รักไม่มีเงื่อนไข
-
จอมร้าย
By:Dezair
……………………….
ตอนพิเศษ จอมอิจฉา
จอมขวัญก้าวเท้าลงจากชั้นสองในยามสายวันอาทิตย์ วันนี้เขานอนเพลินไปหน่อย แถมอธิปก็ไม่มาป้วนเปี้ยนกวนใจ จากปกติเป็นคนตื่นสายอยู่แล้ว วันนี้ก็เลยสายโด่ง ร่างโปร่งล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยก็ลงมาทั้งชุดนอน กวาดตามองหาคนรักที่น่าจะอยู่ชั้นล่างแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
...อาจจะอยู่ในห้องครัว...
...คงจะทำข้าวเช้าอยู่...
พอคิดถึงอธิปที่มักจะเข้าครัวทำกับข้าวให้เขาทานอยู่เสมอ จอมขวัญก็อารมณ์ดี ไม่รู้ว่าเช้านี้จะได้กินอะไร คงเป็นอาหารที่ทำยากมากแน่ๆ เพราะอธิปไม่ขึ้นไปปลุกเขาเลย
“พี่โต” หนุ่มโสดชายในฝันของผู้หญิงครึ่งกรุงเทพฯเรียกหาคนรักตอนที่เดินเลี้ยวเข้าไปในห้องครัว แต่แล้วก็ต้องประหลาดใจเพราะไม่มีใครอยู่ในนั้น
ห้องครัวโล่ง
ไม่มีอธิป
ไม่มีอาหารเช้า!
หัวคิ้วขมวดมุ่น ในใจชักเป็นห่วง ร่างสูงโปร่งรีบหมุนตัวก้าวเท้าออกจากห้องครัวเพื่อไปตามหาคนรักที่อื่น อาจจะอยู่ในห้องน้ำ หรือไม่ก็...นอกบ้าน
ทว่าตอนที่กำลังจะเดินไปดูในห้องน้ำ อะไรบางอย่างก็ดลใจให้จอมขวัญหันไปมองประตูกระจกติดกับสวนข้างบ้าน
ประตูเลื่อนแบบกระจกนั้นไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ที่ทำเอาจอมขวัญชะงักกึกก็คือคนที่เขาตามหากำลังนั่งอยู่ที่ชุดเก้าอี้นอกบ้าน บนตักมีแมวโตเต็มวัย สีขาวแซมน้ำตาลนอนขดตัวยอมให้มือใหญ่ลูบไปมาอย่างว่าง่าย...
แล้วไม่ใช่แค่แมวที่ว่าง่าย แต่ใบหน้าของอธิปก็ดูจะเต็มใจกับการปรนเปรอเจ้าแมวตัวนั้นด้วยเช่นกัน!
...ไอ้แมวนั่น!!...
ถึงจะไม่เคยให้ข้าวให้น้ำ แต่จอมขวัญก็จำได้ดีว่าเจ้าแมวสีขาวแซมน้ำตาลตัวโตเต็มวัยตัวนั้นคือแมวที่แวะเวียนมาที่บ้านของเขาและอธิปทุกวัน! มานอนชะเง้อคอมองรอรถของอธิปทุกเย็น! แถมถ้าวันไหนมันเห็นอธิปอยู่ในบ้านกับเขาล่ะก็ เป็นต้องส่งเสียงแง้วๆร้องเรียกให้อธิปออกไปหาอีกต่างหาก!
...ไอ้แมวไม่ได้รับเชิญ!...
จอมขวัญก้าวเท้าพรวดๆไปเปิดประตูกระจก ทำเอาทั้งคนทั้งแมวหันมองโดยพร้อมเพรียง
“อ้าว ของขวัญตื่นแล้วเหรอ” ร่างสูงทักด้วยรอยยิ้ม แต่เจ้าแมวบนตักนั่นร้องแง้วเพราะมือที่กำลังลูบขนเพลินๆดันหยุดไป อธิปก้มลงมองเจ้าตัวที่กำลังเรียกร้องความสนใจแล้วก็หัวเราะอย่างเอ็นดู
“อะไร หยุดมือไม่ได้เลยเหรอ หือ?” น้ำเสียงทุ้มนั้นแสนอ่อนโยน ไหนจะสายตารักสัตว์ แถมมือใหญ่ๆนั่นก็ลูบขนเจ้าแมวตัวกลมๆนั่นต่อ จอมขวัญไม่อยากจะเอาอารมณ์ไปลงกับสัตว์หรอก แต่ทุกอย่างที่อธิปให้กับแมวตัวนั้นเป็นของเขานี่นา!!
…ทั้งเสียง! ทั้งสายตา! ทั้งมือ! ทั้งหมดของอธิปเป็นของเขา! แต่ไอ้แมวนั่นกำลังได้ทุกอย่างไป!!..
“วันนี้วันอาทิตย์ ป้ามะลิไม่อยู่บ้านรึไง?!” จอมขวัญถามเสียงห้วน จงใจพูดชื่อป้ามะลิดังๆให้กระแทกเข้าไปในหูของเจ้าแมวหน้าตาจองหองบนตักของอธิป หมายจะให้มันสำนึกได้เสียบ้างว่าเจ้าของตัวจริงของมันคือป้ามะลิ ไม่ใช่อธิปของเขา!
หนึ่งคนกับหนึ่งแมวจ้องหน้ากัน ในขณะที่อธิปกะพริบตาปริบๆ
“อยู่นะ เมื่อเช้าพี่ออกไปวิ่งก็เจอแก” คำว่าเจอของร่างสูงทำเอาจอมขวัญชะงักอีกหน เขาละสายตาจากแมวไปกวาดตามองเสื้อผ้าบนตัวคนรักแล้วก็พบว่าอธิปใส่เสื้อยืดและกางเกงวอร์มสำหรับจ้อกกิ้ง
...แสดงว่าเมื่อเช้าพี่โตลุกไปวิ่ง แถมเจอป้ามะลิด้วย! แล้วเจอไอ้แมวนี่เปล่าวะ?!...
แค่ตั้งคำถามกับตัวเอง ภาพจินตนาการก็ปรากฏขึ้นมาในหัวทันที อธิปที่กำลังวิ่งจ้อกกิ้งในสวนของหมู่บ้าน ขนาบข้างด้วยไอ้แมวนั่นที่วิ่งคลอเคลียไม่ห่าง! ทั้งคนทั้งแมวยิ้มเริงร่าให้กัน แถมแสงอาทิตย์ยามเช้าก็ระยิบระยับไปหมด
น่าหงุดหงิดสิ้นดี!!!
“ของขวัญเป็นอะไร หิวเหรอ พี่ทอดไข่ให้กินมั้ย” อธิปเห็นคนรักดูอารมณ์ไม่ดีก็ชักเป็นห่วง แต่จะลุกไปหาก็ไม่ได้เพราะติดที่เจ้าแมวตัวโตยังนอนอยู่บนตักให้เขาลูบขนอยู่นั่น
ดวงตาเรียวเอาเรื่องของคนเอาแต่ใจจ้องไปที่เจ้าของคำถาม กำลังจะรับรู้ถึงความเอาใจใส่ของคนรักอยู่แล้วเชียว แต่ดันปรายสายตาลงมาเห็นไอ้แมวหน้าจองหองนั่งอยู่บนตักเสียก่อน สมองก็เลยหวนคิดไปถึงคำพูดของอธิปเมื่อกี้นี้ใหม่
‘…พี่ทอดไข่ให้กินมั้ย’
…ทอดไข่?!! กับข้าวง่ายๆที่ควรจะกินในวันที่เร่งรีบ ไม่ใช่มากินวันเสาร์อาทิตย์ที่มีเวลาตั้งเยอะไม่ใช่รึไง?!!!...
…เพราะไอ้แมวเวรนั่นตัวเดียว!! มันเอาเวลาของอธิปไปหมด!!...
“ขวัญจะออกไปกินข้างนอก!” จอมขวัญยืนปักหลักประกาศเจตนารมณ์ ถึงแม้อธิปจะตามอารมณ์คนรักไม่ทัน แต่ก็ยังถามอย่างเอาใจใส่เหมือนเคย
“ของขวัญอยากทานอะไรล่ะ” ปากถาม แต่มือยังลูบขนแมว เป็นอีกครั้งที่ความเอาใจใส่ของอธิปไปไม่ถึงจอมขวัญ เพราะตอนนี้ในสายตาของร่างโปร่งมีแต่ไฟอิจฉาเต็มพิกัด!
ยังไงๆ วันนี้เขาก็ต้องดึงอธิปคืนมาจากไอ้แมวบ้านี่ให้ได้!! ระหว่างเขาและอธิป ต้องไม่มีมันมาแทรกกลาง!
“อะไรก็ได้! ที่ไม่ใช่กินที่นี่!!”
ดูเหมือนแมวจองหองตัวนั้นจะรับรู้ถึงรังสีความเจ้าอารมณ์ของมนุษย์ที่ชื่อจอมขวัญ มันจ้องด้วยดวงตาวาววับ แต่จอมขวัญก็ไม่ใช่คนยอมใคร แม้อีกฝ่ายจะเป็นแมว แต่ถ้ามาแย่งอธิปไปแบบนี้ เขาก็พร้อมจะจ้องกลับเช่นกัน!
“พี่โตจะไปกับขวัญใช่มั้ย?!” จอมขวัญถามเสียงห้วน ไม่ใช่คำชวน แต่เป็นคำสั่งที่ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด
แม้อธิปจะสงสัยกับอารมณ์หงุดหงิดงุ่นง่านของคนรัก แต่ก็เออออไปด้วย
“ไปสิ เดี๋ยวพี่ขออาบน้ำก่อน”
“เร็วๆเลย! ขวัญหิวจะตายอยู่แล้ว!” คนหงุดหงิดยังยืนจังก้าราวกับว่าถ้าอธิปไม่ลุกในวินาทีนี้ เจ้าตัวจะกลายเป็นยักษ์ไปลากอธิปออกมาจากเก้าอี้เอง
ร่างสูงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี เขาอุ้มแมวบนตักลงปล่อยพื้น ก่อนจะหันมาทางจอมขวัญที่ยังอยู่ในชุดนอน
“แต่ของขวัญก็ยังไม่อาบน้ำไม่ใช่เหรอ”
คนถูกถามทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอที่ถูกย้อน
“ถ้างั้นก็อาบพร้อมกันสิ!” เป็นอีกครั้งที่ไม่ใช่คำชวน เพราะคนพูดจ้องเขม็งไปที่ร่างสูง อธิปงุนงงเป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้ของเช้าวันนี้ แต่...อย่าสงสัยมากจะดีกว่า เวลานี้ตามใจไปก่อนแล้วค่อยไปถามหาความจริงทีหลัง
ร่างสูงยิ้มจาง พยายามทำให้บรรยากาศในยามสายวันอาทิตย์ดีขึ้น แต่พอเดินเข้าบ้านปุ๊บ มือขาวๆของจอมขวัญก็เลื่อนประตูกระจกปิดดังปึง!
ประตูกั้นระหว่างมนุษย์ผู้ชายสองคนในบ้านกับแมวสีขาวแซมน้ำตาลที่อยู่นอกบ้าน จอมขวัญยืนจ้องเจ้าแมวตัวนั้น แล้วยกยิ้มที่มุมปากอย่างผู้ชนะ เพียงเท่านั้นอธิปก็ร้องอ๋อในใจ
...อ๋ออออออ...รู้แล้วว่าคนรักของเขาเป็นอะไร...
............................
เป็นการอาบน้ำพร้อมกันที่ไม่มีอะไรเกินเลย
เพราะจอมขวัญยังคงหน้าตึง อธิปที่อยู่ด้วยกันมานาน พอจะรู้จังหวะว่าเวลาไหนควรทำอะไร พวกเขาอาบน้ำพร้อมกัน แล้วออกมาแต่งตัว ไม่เกินชั่วโมงก็อยู่ในชุดที่พร้อมจะออกไปข้างนอก ร่างสูงขับรถพาคนรักไปห้างสรรพสินค้าไม่ไกลที่มีร้านอาหารให้เลือกมากมาย สิบเอ็ดโมงกว่าแบบนี้ถึงเวลาทานอาหารที่ควบทั้งเช้าและกลางวันพอดี
“สรุปว่าอยากกินอะไรล่ะ” คนพามาหันไปถามคนรักที่ดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นแล้ว จริงๆเจ้าตัวก็ดูอารมณ์ดีทันทีที่รถพ้นจากบ้านนั่นแหละ
“อาหารญี่ปุ่น อยากกินปลาดิบ” เจ้าตัวว่าอย่างนั้นแล้วก็ตรงดิ่งไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านโปรดทันที อธิปอมยิ้มน้อยๆ ไม่ปฏิเสธว่าเขาชอบเวลาจอมขวัญที่กำลังยิ้มแย้มและอารมณ์ดีแบบนี้ แต่...ยังไงก็ต้องคุยกันหน่อย ถึงแม้ตอนคุยจะทำให้จอมขวัญที่กำลังอารมณ์ดีกลายเป็นอารมณ์เสียก็เถอะ
ร่างสูงเดินตามเข้าไปในร้าน เขาปล่อยให้คนอยากทานเป็นคนสั่งอาหาร รอจนอาหารมาถึงและจอมขวัญกำลังมีความสุขกับปลาดิบและข้าวปั้นสารพัด ถึงได้เริ่มตั้งคำถาม
“ของขวัญไม่ชอบแมวเหรอ”
จอมขวัญชะงักมือที่กำลังคีบแซลมอนสีส้มลายสวย แต่...ของชอบแบบนี้ จะให้วางลงบนจานก็ไม่ใช่ เขายัดมันปาก ทำเล่นตัวไม่ยอมตอบไว วันนี้เป็นวันหยุด เขาไม่ปล่อยให้อธิปได้คำตอบไวๆ แล้วได้กลับบ้านไปเล่นกับไอ้แมวบ้านั่นหรอก!
ร่างสูงยิ้มน้อยๆ นอกจากความเอ็นดูที่เห็นอีกฝ่ายเคี้ยวตุ้ยๆจนแก้มตุ่ยอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เขายังมองเห็นมารยาถ่วงเวลาของจอมขวัญอีกด้วย ไอ้การที่ปากเคี้ยวแต่เอาตะเกียบเขี่ยโชยุในถ้วยไปมา ตาตกมองแต่น้ำโชยุสีดำๆ ทำเป็นไม่สนใจคำถามของเขานั่นแหละ เจ้าตัวกำลังตุกติก
“พี่ถามก็ไม่ตอบ เดี๋ยวก็ไม่ถามซะหรอก กลับไปคุยกับเจ้ามะยมดีกว่า” จอมขวัญขมวดคิ้ว กลืนแซลมอนในปากทั้งๆที่ยังลิ้มรสไม่ถึงใจด้วยซ้ำ
“มะยมคือใคร”
“ก็แมวของป้ามะลิไง มันชื่อมะยม พี่คุยกับมัน มันก็แง้วใส่พี่ทุกที ไม่รู้มันรู้เรื่องรึเปล่านะ”
พอพูดถึงแมวตัวเดิมที่สร้างความรำคาญใจ จอมขวัญก็วางตะเกียบลงกับจานอย่างหงุดหงิดแล้วหันไปคว้าน้ำชาเขียวเย็นๆมาดูดดับอารมณ์ร้อน แต่...คนเจ้าอารมณ์ก็ยังเล่นตัวไม่ยอมพูด
อธิปยังยิ้ม ยิ่งเห็นคนรักทำอมพะนำก็ยิ่งต้องหาทางให้เจ้าตัวพูดความจริง ถึงแม้ว่าเขาจะรู้แล้วก็ตามว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้อารมณ์ของจอมขวัญเดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลงเป็นรถไฟเหาะแบบนี้
“สรุปว่า...ของขวัญไม่ชอบแมว หรือไม่ชอบเจ้ามะยม”
จอมขวัญเงียบ แต่ตาเรียววาววับยามจ้องมองเจ้าของคำถาม อธิปนั่งเฉยมองตรงมาที่เขาเหมือนไม่คาดคั้น แต่คนถูกถามรู้ดีว่าถ้าเขาอยากได้อะไรจากร่างสูง เขาต้องยอมเปิดปากพูด
“ไม่ชอบไอ้มะยม!”
อธิปพยักหน้ารับรู้สั้นๆ แล้วถามต่อ
“ไม่ชอบเพราะอะไร? พี่ว่ามันก็น่ารักอยู่นะ” พอชมเจ้าแมวมะยมตัวนั้นว่าน่ารัก แมวตัวเขื่องที่ชื่อจอมขวัญก็ถึงกับส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างไม่สบอารมณ์
“ไม่เห็นจะน่ารักเลย! บ้านมันก็มี! แต่ชอบมาป้วนเปี้ยนบ้านเรา! มันไม่รู้รึไงว่าบ้านเราไม่ใช่บ้านป้ามะลิ! พี่โตก็ด้วย! ทำไมต้องไปเล่นกับมัน?!”
“อ้าว สรุปว่าหวงบ้านหรือหวงพี่” อธิปย้อนถามยิ้มๆ จอมขวัญชะงักไปเล็กน้อย ถึงจะยอมรับว่าอิจฉาแมวมะยมตัวนั้นที่อธิปให้ความเอ็นดู แต่...แต่ก็ไม่ได้หวงอธิปสักหน่อยน่ะ!!
“ขวัญหวงบ้าน! ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย!” นิสัยปากแข็งเป็นที่หนึ่งต้องยกให้หลานชายคุณพัชรีคนนี้
“แต่มะยมมาบ้านเรา มันก็ไม่ได้เข้าไปข้างในบ้านนะ พี่เห็นมันก็เดินเลาะกำแพง มีมากสุดก็นอนอยู่ตรงที่จอดรถ” แต่หลานเขยคุณพัชรีที่ชื่ออธิปก็มีความสามารถในการตะล่อมหลานชายปากแข็งของคุณพัชรีเช่นกัน
“ยังไงขวัญก็ไม่ชอบ!”
“ไม่ชอบที่มะยมมา หรือไม่ชอบที่มะยมเล่นกับพี่?”
“พี่โต!!” อธิปหัวเราะกับหน้าตาขึงขังของคนรักที่ถูกเขาย้อนเอาอีกแล้ว และชายหนุ่มก็เลือกที่จะคีบแซลมอนสีส้มสวยไปใส่จานให้คนรักเป็นการเอาใจ
“พี่ก็แค่เอ็นดูมันเฉยๆ ยังไงซะ พี่ก็มีแมวของพี่อยู่แล้ว”
“แมวที่ไหนอีกล่ะ” จอมขวัญถาม หน้าตายังไม่พอใจกับการเอาใจของอีกฝ่ายเท่าไร แต่แซลมอนชิ้นเมื่อกี้ที่อธิปคีบให้ก็เข้าไปอยู่ในปากเขาแล้วเรียบร้อย
“แมวที่บ้านน่ะสิ เป็นแมวตัวโต ขี้หงุดหงิด เอาใจแต่ ชอบให้เอาใจ ขี้อิจฉา เห็นพี่เอ็นดูใครไม่ได้เลย มีปัญหาตลอด” ถึงคำพูดจะไม่ระบุชื่อตรงๆ แต่สายตาของอธิปก็มองมาที่จอมขวัญแต่เพียงผู้เดียว หนุ่มหล่อชายในฝันที่ถูกสถาปนาให้กลายเป็นแมวของอธิปถึงกับอ้าปากหวอ
“นี่หาว่าขวัญเป็นแมวเหรอ?!”
อธิปยังยิ้มน้อยๆ คีบแซลมอนให้อีกชิ้น ก่อนจะหันไปสั่งเพิ่มอย่างรู้ใจคนรัก แล้วหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จอมขวัญยังจ้องมาที่เขา ถึงจะไม่จ้องเขม็ง แต่ก็เป็นสายตาที่ต้องการคำอธิบายเรื่องที่เขากล่าวหาเจ้าตัวว่าเป็นแมว
“พี่รักแมวตัวนี้มากกว่าตัวไหนๆ ทุกวันนี้...ก็ทำทุกอย่างเพื่อให้แมวตัวนี้มีความสุข พยายามทำทุกอย่างให้แมวตัวนี้รู้ว่าพี่รักมันแค่ไหน แต่ไม่รู้ทำไม มันถึงชอบคิดว่าพี่รักตัวอื่นมากกว่ามันทุกที”
จอมขวัญชะงัก คำพูดของอธิปทำให้เขารู้ตัวว่าทั้งๆที่รู้เต็มอกว่าคนที่อธิปรักคือใคร ทั้งๆที่เห็นการกระทำทุกอย่างที่อธิปมีให้เขาพิเศษเหนือกว่าที่อธิปทำให้คนไหน แต่...เวลาเห็นอธิปให้ความสำคัญกับคนอื่น เขาก็มักจะ...อิจฉา
“ของขวัญว่ามันรู้มั้ยว่าพี่รักมันที่สุด”
ร่างโปร่งเม้มปาก ก่อนจะตอบเสียงเบา
“...รู้...”
“ทั้งๆที่รู้ แล้วทำไมยังอิจฉา” อธิปถามด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม แต่จอมขวัญกลับรู้สึกว่าแบบนี้น่ากลัวว่าอีกฝ่ายทำเสียงเข้มงวดเสียอีก
“...ก็...” ไม่มีเหตุผลเลยว่าทำไมถึงยังอิจฉา ทั้งๆที่รู้ว่าอธิปรักใครที่สุด อธิปทำอะไรให้ใครมากที่สุด ถ้าจะมีเหตุผลเพียงอย่างเดียว ก็คงเป็นเพราะแมวตัวนี้มันนิสัยไม่ดี
“...ก็เพราะ...มันนิสัยเสีย...คงแก้ไม่หายไปตลอดชีวิตแล้วแหละ” คนขี้อิจฉาตอบอ้อมแอ้ม ตาตกมองโชยุไม่กล้าสบตาคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
...อธิปจะผิดหวังมั้ย อธิปจะเสียใจรึเปล่า ที่...แมวที่อธิปรักที่สุดเป็นแมวนิสัยเสียแบบนี้
“อย่างงั้นเหรอ” เสียงทุ้มครวญเบาๆ
“...แมวนิสัยเสียแบบนั้น พี่โต...จะยังอยากอยู่ด้วยมั้ย” เป็นคำถามที่คนถามก็ยังเอาแต่มองโชยุ ทว่าหูรอฟังคำตอบด้วยหัวใจที่แกว่งไปมา
“อยากสิ” คำตอบที่ได้กลับมาทำเอาหัวใจที่แกว่งเป็นลูกตุ้มหยุดอยู่กับที่ จอมขวัญเงยหน้าแล้วก็ได้พบว่าคนพูดกำลังมองมาที่เขา พร้อมด้วยรอยยิ้มจาง
“พี่รักไปแล้ว พี่ให้ไปหมดทุกอย่างแล้ว ถึงจะขี้อิจฉา แต่ถ้า...รับรู้ความรู้สึกของพี่ วันหนึ่งก็คงเลิกอิจฉาได้ เพราะมันรู้ว่าพี่ไม่มีทางรักใครมากกว่ามัน จริงมั้ย”
เป็นการถามชี้นำเพื่อให้แมวนิสัยเสียยอมรับปากว่าจะลดละความอิจฉาในใจลง จอมขวัญเม้มปากเล็กน้อย เพราะรู้ดีว่านิสัยเสียแก้ยากยิ่งกว่าเรื่องไหนในชีวิตซะอีก
...แต่...ถ้าอธิปรักเขาที่สุด เขาก็ไม่เห็นจำเป็นต้องอิจฉาใครจริงๆนั่นแหละ
“จริง...”
คำตอบเบาๆนั้น ทำให้อธิปยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาหวังว่าในที่สุด...แมวตัวที่เขารักที่สุด จะเป็นแมวที่นิสัยดีที่สุด แม้ว่ากว่าจะถึงวันนั้น อาจจะต้องดุต้องสอน ต้องประคบประหงมเอาใจแค่ไหน แต่...เขาเชื่อ ความรู้สึกของเขา ความตั้งใจของเขา...จะทำให้แมวตัวนี้เป็นแมวที่ไม่ใช่แค่น่ารักน่าเอ็นดูสำหรับเขา แต่จะเป็นแมวที่รักของคนรอบข้างด้วย
...เพราะแมวตัวนี้...คือ ‘ของขวัญ’ ของเขาน่ะสิ...
............................
ป้ามะลิขยับแว่นเล็กน้อย ตอนที่กลับจากจ่ายตลาดในยามสายวันจันทร์ เวลาแบบนี้ในวันธรรมดา หมู่บ้านเงียบสงบเพราะคนไปทำงานกันหมด แต่...ถึงอย่างนั้น ที่หน้าบ้านหล่อนก็มีผู้ชายในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงสแล็กกำลังเดินไปเดินมา
“คุณจอม?” หล่อนเรียกอย่างไม่มั่นใจนัก แม้จะคุ้นหน้าค่าตา แต่ก็ไม่ได้คุยกันเสียเท่าไร เพราะรายนี้ไม่ค่อยโผล่หน้ามาคบค้าสมาคมกับใคร ไม่เหมือน ‘พี่ชาย’ ของเจ้าตัวที่อยู่บ้านเดียวกัน รายนั้นชื่อ ‘คุณอธิป’ นิสัยดี เป็นกันเอง แถมชอบจ้อกกิ้งทุกเช้าวันเสาร์อาทิตย์ด้วย
‘คุณจอม’ หันมองตามเสียงเรียก แล้วโปรยยิ้มไปหนึ่งที หล่อจนป้ามะลิชะงัก
“สวัสดีครับ ป้ามะลิ...เจ้าของแมวมะยมใช่มั้ยครับ” แถมยกมือไหว้อีกต่างหาก นอกจากจะหล่อแล้วยังมารยาทเต็มสิบ ถึงจะดูถือตัวไปหน่อย แต่ป้ามะลิก็มองข้ามไปได้เพราะความหน้าตาดีและรอยยิ้มพิมพ์ใจล้วนๆ
“ใช่จ้ะ มีอะไรรึเปล่า หรือว่ามะยมไปกวนที่บ้านเหรอ ป้าขอโทษด้วยนะ”
จอมขวัญยิ้มการค้าให้หนึ่งที
“ไม่หรอกครับ” แถมโกหกตามมารยาทอีกหน่อย “...แต่ว่า...ที่ผมมานี่เพราะว่า...ผมเป็นห่วงมัน”
เจ้าของแมวมะยมกะพริบตาปริบๆ
“คือ...ผมเห็นมันเคยเดินออกไปหน้าหมู่บ้าน ป้ามะลิก็รู้ว่าถนนหน้าหมู่บ้านเรามันถนนใหญ่ รถวิ่งเร็ว ผมกลัวว่า...มันจะโดนรถชนซะก่อน” ป้ามะลิยกมือข้างที่ไม่ถือของขึ้นแตะอก เพราะคิดไม่ถึงว่าแมวของหล่อนจะซุกซนไปถึงถนนใหญ่
“จริงเหรอจ๊ะ?! ป้าไม่รู้มาก่อนเลยว่ามันออกไปหน้าหมู่บ้าน! ตายแล้ว! อุตส่าห์ฝากยามให้ช่วยดูอีกแรงแล้วนะ!”
จอมขวัญทำหน้าตาเหมือนเป็นห่วง ทั้งๆที่กำลังโกหกชุดใหญ่
“มะยมตัวแค่นี้เอง ยามก็คงมองไม่ทันบ้างล่ะครับ แบบนี้อันตรายนะครับ ถ้ามันโดนรถชนขึ้นมา...ก็คงไม่มีใครเห็น” ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว โอกาสที่เจ้ามะยมจะถูกรถชนที่ถนนใหญ่เป็นไปได้น้อยมาก เนื่องจากมันไม่เคยไปถึงถนนใหญ่เลยน่ะสิ ป้วนเปี้ยนอยู่แต่ที่บ้านของอธิปและจอมขวัญนี่แหละ
แต่...วันนี้แหละ มันจะหมดโอกาสได้ไปป้วนเปี้ยนที่บ้านของพวกเขาสักที!
“ขอบคุณคุณจอมมากนะคะที่มาบอกป้า เดี๋ยวป้าต้องดุมันซะหน่อยแล้ว ซนออกไปถึงหน้าถนนได้ยังไงกัน”
“ไม่เป็นไรครับ อ้อ...อีกเรื่อง...ผมเคยเห็นแมวจรจัดวิ่งไล่มันน่ะครับ เคยเห็นมันตีกันด้วย”
“ตีกับแมวจรด้วยเหรอจ๊ะ?! เอ...แต่ว่า...มะยมน่ะ มันไม่เคยตีกับแมวตัวไหนเลยนะ ตั้งแต่ป้าเลี้ยงแมวมา มีมะยมนี่แหละเรียบร้อยที่สุด”
จอมขวัญอยากจะทำปากเบ้ เพราะแมวเรียบร้อยของป้ามะลิชอบทำหน้าจองหองกับเขาเป็นที่สุด!
แต่...ไม่ได้...ต้องรักษาภาพลักษณ์ของคนห่วงใยสัตว์
“แมวจรคงมาแกล้งมันแหละครับ เพราะมะยมของป้ามะลิน่ะ...เรียบร้อยจะตาย” ประโยคสุดท้ายเป็นประโยคที่ใช้น้ำเสียงได้แห้งแล้งที่สุด เพราะจอมขวัญไม่ได้รู้สึกว่าเจ้าแมวมะยมนั่นเรียบร้อยเลยสักนิด!
“ผมว่า...ป้ามะลิอย่าให้มันออกมานอกบ้านสักพักจะดีกว่านะครับ อย่างน้อย...มันจะได้ไม่ต้องออกไปเจอแมวจร แล้วก็...ไม่ต้องหนีไปเที่ยวที่ถนนใหญ่ด้วย”
ป้ามะลิพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“ก็คงต้องเก็บไว้ในบ้านสักพักแล้วล่ะ ขอบคุณคุณจอมจริงๆนะ ที่ช่วยเป็นหูเป็นตาแทนป้า”
“ไม่เป็นไรครับ” แล้วจอมขวัญยิ้มการค้าให้อีกที ก่อนจะขอตัวจากมา
นับจากวันนั้น แมวมะยมก็ไม่ได้เยื้องกรายมาที่บ้านของจอมขวัญและอธิปอีกเลย
.
.
.
.
ความอิจฉา...ดับได้ด้วยการไม่ให้ใครมาใกล้อธิปนั่นเอง!!
FIN
คิดถึงคู่นี้กันม้ายยยย...
ปีนี้เหมือนว่าจะไม่ได้เขียนเรื่องของสองคนนี้เลย ก็เลยมาตอนพิเศษสั้นๆสักหน่อย หวังว่าจะยังจำพี่โตกับของขวัญกันได้นะคะ หรือถ้าจำไม่ได้ ไปค่ะ...ไปอ่านอีกรอบ ฮ่าฮ่า
ไม่รู้มีใครเป็นมั้ย เรื่องนี้ เวลาบัวกลับมาอ่านอีกรอบ แล้วจะหยุดอ่านกลางคันไม่ได้ ต้องอ่านไปจนถึงตอนจบ ทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่าตอนต่อไปเป็นยังไง มันจบยังไง แต่ก็ต้องอ่านจนจบรวดเดียว แล้วพออ่านจบ...ใช่ค่ะ เกือบเช้าทุกที ฮ่าฮ่า
ยังไงก็ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนที่แวะเวียนเข้ามาอ่านเรื่องนี้อีกครั้งนะคะ จอมร้ายเขียนจบหลายปี แต่ก็ยังมีคนคิดถึงกันอยู่เสมอ ดีใจมากๆเลยค่ะ
แล้วเจอกันใหม่ เมื่อมีตอนพิเศษอีก
-
:L2: :L1: :pig4:
ของขวัญฉลาดมาก :m20: :laugh:
-
ของขวัญของป้าาาาาาาาาาา
กรี๊ดดดดดด
โอ๊ยๆๆๆๆๆ คิดถึงพี่โต แค่กๆๆๆ น้องของขวัญมากเลย
ของขวัญอย่าอิจฉาไปลูก
เพราะพี่โตไม่ใช่ทาสแมว แต่เป็นทาสเมีย ต่างหาก 5555555
ขอบคุณนะคะะะะ :pig4: :L1: :L1: :pig4:
-
ชอบของขวัญแบบนี้
อิจฉา เอาแต่ใจ ... ก็ชั้นรักของชั้น
:o8:
-
จอมร้ายสมชื่อจริงๆ
-
ดีใจได้เจอของขวัญกับพี่โตอีก
ขอบคุณคุณบัวนะคะ
-
ความอิจฉาดับได้ด้วยการไม่ให้ใครมาเจอพี่โต โอ้ยยยย น่ารัก
-
คือเมื่อสองวันก่อนเราก็แวะมาอ่านเรื่องนี้อยู่เลย ยังขำคุณพัชรีญาตินางเอกอยู่เป็นบ้าเป็นหลัง คิดถึงคู่นี้มากๆค่ะ ดีใจที่ได้อ่านตอนพิเศษอีก คือจอมขวัญนี่เหตุต้องระงับที่ตัวต้นเหตุ ไม่ใช่ที่ใจของขวัญ 555555555
-
555555 ของขวัญน่ารักสุดๆ
-
ได้อ่านตอนพิเศษเพิ่ม อมยิ้มเลยคู่นี้อ่ะ
-
โอ้โห...ความขี้อิจฉาเน้~~~ พี่ยอมใจ 555
กระทั่งแมวก็อย่าได้ใกล้พี่โต
ให้มันรู้มั่งว่านี่ของใคร เนอะ ของขวัญเนอะ ^^"
คิดถึงของขวัญกับพี่โต...คิดถึง #ทีมพี่โตของขวัญ ทุกคนเลยแฮะ ^^
-
เอาแต่ใจเหมือนเดิม พี่โตก็สปอยตลอด
-
ก็ยังเหมือนเดิมนะเนี่ย
-
จอมร้ายตัวจริงเสียงจริง อิจกระทั่งแมว โอ๊ย จะเห็นใจรึจะขำดี
แต่ที่แน่ๆพี่โตทาสแมว :pigha2:
-
อยากเรื่องนี้ทีไรก็ยิ้มตามทุกที
อิจฉาของขวัญ พี่โตเป็นคนที่น่ารักมาก ไม่ใช่คนเรียบร้อย แต่เป็นคนเจ้าเล่ห์ที่น่าหลงใหล และรักแฟนมากจนน่าอิจฉา
อยากกลางร่างเป็นนงมะยมไปป่วนคนขี้อิจฉาจริง ๆ 555+
-
คิดถึงจอมขวัญ ผ่านมายังไงก็ยังน่ารักเหมือนเดิม ^^
-
55555จอมขวัญยังไงก็ยังเป็นจอมขวัญแหละ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษทุกตอน ทุกเรื่องของคุณผู้เขียน สนุกมากครับ จะคอยติดตามตลอดครับ :mew1: :mew1: :mew1:
-
โอย แมวของคุณอธิปช่างน่าฟัด แถมหวงเจ้าของมากอีกต่างหาก ฮา
-
ของขวัญนี่ทั้งน่ารักทั้งแสบทั้งร้ายกาจจริงๆ 5555
-
ว่าแต่อธิป จะผิดสังเกตไหมนะ
ที่เจ้ามะยม ไม่โผล่มาหาเลย
พี่อธิป จอมร้าย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณไรท์
แล้วมาต่อตอนพิเศษอีกนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นุ้งของขวัญ เหมือนแมวจริงๆเลย ตอนช่วงแรกภาพแมวกำลังทำท่าพองขนขู่ลอยมาเลยค่ะ พี่โตต้องเอาอกเอาใจน้องขวัญหนักๆแล้วล่ะค่ะ ขี้หวง ขี้อิจฉาไม่อยากให้แม้กระทั่งแมวมาใกล้คุณอธิปขนาดนี้ เป็นพี่โตคงจับแมวตัวใหญ่มาฟัดให้หายอิจฉาไปเลย
ความรักความเอาใจใส่ที่พี่โตมีให้ต่อจอมขวัญไม่เคยลดลงเลย ชอบเวลาที่พี่โตค่อยๆสอนน้อง ถึงแม้น้องจะทำเหมือนฟังแต่ก็นั่นแหละค่ะ ดื้อเหมือนเดิม สงสารมะยมจริงๆ เจอแมวหวงเจ้าของแผลงฤทธิ์ไปไหนไม่ได้เลย โธ่ ลูก ตาหลังอย่าไปวอแวกับเจ้าของแมวตัวโตเลยค่ะ
คิดถึงพี่โตน้องขวัญมากๆ สามีแห่งชาติจริงๆ จอมขวัญจะหาใครที่ไหนดีกว่าพี่โตไม่มีอีกแล้วนะคะ อยากเป็นมะยมให้พี่โตลูบเล่นจังเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งให้ได้อ่านนะคะ มีความสุขมากเลยค่ะ :impress2: :impress2:
-
คิดถึงของขวัญจังเลยค่ะ :o8:
-
แสบ ซน สมเป็นจอมขวัญ พี่โตก้อหล่อละมุนใจเหลือเกิน เป็นเรื่องที่ชอบมากๆ ติดอันดับที่สุดในใจอีกเรื่อง ขอบคุณจริงๆสำหรับนิยายดีๆนะจ๊ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คิดถึงงงงงงงง อ่านไปไม่รู้กี่รอบแล้วเรื่องนี้แล้วก็เป็นอย่างที่คุณบัวบอกเป๊ะเลย หยิบมาอ่านเมื่อไหร่ ถ้าไม่จบเล่มก็วางไม่ลงทุกที ^^
-
สมชื่อเรื่องจริงๆ 555+ :mew4:
-
ดีใจที่คุณบัวเเต่งตอนพิเศษมาให้อ่านอยู่เรื่อยๆทุกปี เพราะนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุขมากอบอุ่นอยู่ในอก ทุกครั้งที่กลับมาอ่านตอนพิเศษก็ไม่เคยลืมบรรยากาศของเรื่องเลยว่าอบอุ่นขนาดไหน เพราะคนรอบตัวจอมขวัญมันแผ่บรรยากาศแบบนี้ออกมาตลอด // ขอให้มาอัพแบบนี้เรื่อยๆไปทุกปีนะคะ มันทำให้เหมือนว่าตัวละครมีชีวิตมีตัวตนอยู่จริงๆ ถึงนิยายจะจบแล้วเเต่พวกเค้าก็ยังใช้ชีวิตกันต่อไป
-
จอมขวัญร้ายจริงๆ แต่ก็น่รักมากกกกก
-
อุเหม่ ของขวัญหนักข้อถึงขนาดอิจฉาแมว และกำจัดคู่แข่งอย่างรวดเร็ว ยอม ๆๆ
-
ร้ายกับแมวด้วยเหรอเนี่ยสมชื่อจอมร้ายจริงๆนะ 555555
-
แอบฮา ของขวัญห่วงถึงข้าวเช้าถัดจากห่วงพี่โตแค่ประมาณ2วิใบ่มะ 555 :laugh:
-
สมกับเป็นจอมร้าย 555
-
ของขวัญ...จอมร้าย :m12: :m4: :m19:
-
ใครไหนเลยจะกล้ามาแหย่มกับพี่โตของจอมขวัญ คิดถึงตลอดเลยเรื่องนี้ นึกคิดตลอดว่าของขสัญจะมีวีรกรรมอะไรมาให้พี่โตอีก
-
:hao3: :hao3: :hao3:
จอมขวัญก็คือจอมขวัญ 5555555555555555
นิสัยเสียยังไงพี่ก็อยู่ข้างหนูนะลูก
ของขวัญ ของพรี้ๆๆๆ
-
ของขวัญก็ยังคงเป็นของขวัญ น่ารักไม่เปลี่ยนไม่ว่าผ่านมากี่ปี
... คุณบัวก็เช่นกันครับ :pig4: :L2:
-
ของขวัญ ขี้หวงอ่ะ 55555 สงสารมะยม
-
:pig4: :pig4:
-
อิจฉาแม้กระทั่งแมวนะน้องขวัญ :เฮ้อ:
แต่ก็น่ารักนะ :mew1:
-
จอมขวัญ ไม่ทำให้ผิดหวัง นานๆเจอแซบ
-
ของขวัญน่ารักอ่ะ
-
555+ แก้ปัญหาที่ต้นเหตุได้ดีมาก
แมวจรจัดที่ว่าคือจอมขวัญนี่แหล่ะรังแกมะยมได้
-
:z10:
-
ร้ายยยยยยย แต่ก้อน่ารักอะนะ
-
จอมขวัญยังเป็นวายร้าย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2: ของขวัญร้าย
-
โถลูก แม้แต่แมวน้องยังไปเป็นศัตรูด้วย :laugh:
-
โถ...จอมขวัญ หนูไม่ต้องร้ายกับน้องมะยมขนาดนี้ก็ได้ อย่างไรเสีย...พี่อธิปแกก็รักหนูมากที่สุดแล้วลูก!
ขอบคุณคุณบัวสำหรับตอนพิเศษนี้นะคะ
-
ความซวยของแมวมะยมอยากทายุ่งกับคนมีเจ้าของ
(เจ้าของหวงมาก)
-
คิดถึงคุณบัว
คิดถึงเรื่องนี้นะคะ
-
ขี้อิจฉามากกกกก
-
คิดถึงของขวัญมากๆ :pig4: :pig4:
-
คิดถึงคู่นี้จังเลย :กอด1:
-
ลองสมมุติให้ จอมขวัญ เจอกับ เหมียวส้ม-กวี แค่คิดก็... :laugh: :laugh: :laugh:
:L2: :pig4:
-
o13
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อืม ....... จอมอิจฉา สมชื่อตอนจริง ๆ ครับ
-
ชอบน้องจอม555 ดื้อได้น่าเอนดูที่สุด..คุณอธิปก็ตามใจสุดฤทธิ์ อ่านแล้วฟิน..เขินจนตัวจนตัวจะแตก ชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งให้อ่าน
-
พลังความอิจฉามันร้ายกาจจริงๆ
-
:pig4:
-
ขำความอิจฉาแมวของของขวัญ :laugh: :laugh: :laugh:
-
จอมขวัญน่าเอ็นดูมาก อิจฉาแบบซึนๆ ปากแข็งด้วยนะ ดีที่พี่โตเข้าใจน้องตลอด ครอบครัวอบอุ่น 555 ปล.แต่จอมขวัญเอ๊ย นั่นแมวเองนะคะ มีความหวงหนักมาก
-
ฮืออออออ คิดถึงของขวัญพี่โตมากเลยยยยยยยย จองอิจฉาจริงๆด้วยย อิจได้แม้แต่แมว 5555 อ้อนพี่โตบ่อยๆ สิ รับรองสยบ แมวตัวไหนก้ไม่แล 55555
-
555 ของขวัญนี่สุดยอดของความขี้อิจฉา แถมยังเจ้าเล่ห์สุดๆ
-
ของขวัญเด็กขี้อิจฉาของพี่โต ยังไงพี่โตก็รักขวัญที่สุดน้า ไม่ต้องอิจฉาแมวนะลูก
:pig4: :pig4:
-
สงสารมะยมเลยยยย 55555555555
-
ของขวัญเจ้าเล่ห์จริงๆ
แต่ก็น่ารักสุดๆ ^^
-
ของขวัญ ไหนว่าเข้าใจที่พี่โตบอกไง
คนอะไร อิจฉาแมว ฮ่าาาาา
-
จอมร้ายสมชื่อ ร้ายในมาดพระเอก เป็นหนุ่มในฝันของสาวค่อนกรุง ร้ายเพราะรัก แมวของพี่โต แมวที่ชื่อ "ของขวัญ"
-
สมกับชื่อตอนจริง 555
-
คิดถึงมากๆๆ กลับไปอ่านใหม่กกี่รอบก็ยังฟินเหมือนเดิม
-
:oo1:
-
น่ารักจริง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณน้องบัวมาก ๆ เลย
-
รักเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกก พอๆกับเรื่องพี่เสือแยมเลยค่ะ รู้สึกอ่านแบ้วหยุดไม่ได้ อยากอ่านอีก ถึงจะรู้ว่าเรื่องเปนยังไงก็ก็ทำใจหยุดอ่านไม่ได้ ใจมันชอบไปแล้ว รักเลยแหละ ~
-
พึ่งเห็นว่ามีตอนพิเศษมา. รอบที่ห้าแล้วกับเรื่องนี้
คิดถึงพี่โตกับจองขวัญมาก
อยากให้มีมาเลื่อยๆคะ
-
:katai2-1:
-
เรื่องของคู่นี้มาเมื่อไหร่
เราอ่านไม่เคยพอเลยจริงๆ
ขออีกหลายๆตอนค่ะ
-
ตาร้อนเป็นไฟด้วยความอิจฉาหนูขวัญ
จะปีหน้าปีไหนพี่โตก็ยังเอ็นดูเหมือนเดิมเนอะ โอ้ยย 5555555555
-
จอมขวัญมันร้าย
-
ของขวัญเป็นจอมอิจฉาที่น่ารักจริงๆ
-
โอ๊ยยย จอมขวัญ ทำไมร้าย 5555
อธิปเหมือนตามไม่ทัน แต่ไหนเลยจะไม่รู้ แผนสูง
จอมขวัญจัดการเบ็ดเสร็จแบบเนียนๆ 55555
ขอบคุณมากนะคะ กลับมาให้หายคิดถึงไปได้บ้าง มาอีกน้า
-
555555555
จอมขวัญก็คือจอมขวัญอะ อิจฉาได้แม้กระทั่งแมว
:กอด1:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านสนุกใากเลยครับ
-
รักน้องขวัญกับพี่โตที่สุดเลย คิดถึง
-
ของขวัญคนร้ายๆ ไม่เว้นแม้แต่กับแมว 5555 :hao3:
-
Smooth operator! ^^
-
คิดถึงจังเบยยย :o8:
-
เข้ามาอ่านหลายรอบมากๆๆๆๆๆค่ะ
คิดถึงเสมอนะค่ะ
รัก :L1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
จอมร้าย
By:Dezair
……………………….
ตอนพิเศษ ของขวัญคริสต์มาส
อธิปนวดขมับเล็กน้อยด้วยความเหนื่อยล้าจากงานที่ทำมาตั้งแต่เช้า ใกล้วันหยุดสิ้นปีแล้ว เขาต้องรีบเคลียร์งานให้เสร็จ เพราะ...ใครบางคนรอใช้ช่วงเวลาวันหยุดกับเขาอยู่
พอคิดถึงใครบางคนที่เป็นจอมเอาแต่ใจและมักจะเรียกร้องความสนใจจากเขาอยู่เสมอ ชายหนุ่มก็อดยิ้มไม่ได้
ถึงจะไม่ได้เจอกันทั้งวัน แต่ก็ยังได้เจอกันทุกวัน ทุกวัน...ที่ทำงานหนัก แต่พอกลับไปถึงบ้านแล้วได้เห็นหน้าใครคนนั้น คนที่ทำหน้าบึ้งบ้าง ยิ้มแย้มบ้าง เอาแต่ใจบ้าง บางทีก็อ้อนขอจากเขาบ้าง ใบหน้าที่ใครต่อใครต่างก็บอกว่าหล่ออย่างกับดารา แต่เวลาอยู่กับเขานั้นกลับหลากอารมณ์อย่างน่าเอ็นดู
เป็นจอมขวัญ วิมลกิตติที่...อธิปเอ็นดูหมดหัวใจ
ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกเพื่อตั้งสมาธิให้จดจ่อกับงานต่อ ทว่าเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ใกล้ๆดังขึ้นเสียก่อน บนหน้าจอแสดงชื่อคนที่เขากำลังคิดถึงพอดี
‘พี่โต ยุ่งอยู่รึเปล่า’ พอกดรับสาย เสียงของจอมขวัญก็ดังออกมาให้ได้ยิน
ดวงตาคมของอธิปเหลือบมองแฟ้มจำนวนมากที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาก่อนจะตอบ
“ไม่เท่าไร” เพราะเคยรับปากว่าจะไม่โกหก แม้แฟ้มงานตรงหน้าที่เขาทำมาตั้งแต่เช้าจะยังมีเหลืออีกมาก แต่...ก็ไม่ยุ่งมากเท่าไร ถ้าหากจะพักคุยกับจอมขวัญสัก 2-3 นาที
‘วันนี้ขวัญกลับค่ำหน่อยนะ พี่โตเอาต้นคริสต์มาสออกมาวางไว้เลย เดี๋ยวขวัญกลับไปช่วยจัด’ ปลายสายสั่งการ ทำเอาอธิปต้องเหลือบตาไปมองปฏิทินบนโต๊ะ
...จริงด้วย วันนี้วันคริสต์มาส...
ปกติ พวกเขาจะจัดต้นคริสต์มาสกันก่อนวันที่ 25 แต่เพราะปีนี้อธิปยุ่งมาก ก็เลย...ลืมไปเสียสนิท
‘พี่โต ฟังอยู่รึเปล่า’ เสียงของจอมขวัญดังปลุกสติ
“ฟังอยู่ แล้วเย็นนี้ของขวัญอยากกินอะไร เดี๋ยวพี่ทำไว้ให้”
ถึงแม้งานของตนเองจะยุ่ง แต่อาหารมื้อเย็นของจอมขวัญก็อยู่ในความดูแลของเขานานแล้ว...นานเสียจนต่อให้งานยุ่งแค่ไหน อธิปก็ยังระลึกถึงหน้าที่ที่สำคัญของเขาอยู่เสมอ
‘อ่า...กินไรดี จัดต้นคริสต์มาสไป กินสเต็กไปก็ดีนะ’ ปลายสายส่งเสียงร่าเริง ดูเหมือนเจ้าตัวจะกำลังจินตนาการถึงตอนจัดต้นคริสต์มาสวันนี้แล้ว
‘อ้อ พี่โตต่อสายไฟเหมือนปีที่แล้วด้วยนะ ขวัญจะกลับไปห้อยไฟเอง’
“ได้ครับ” คนรับหน้าที่จัดแจงตั้งต้นคริสต์มาสและต่อปลั๊กพ่วงรับคำสั่ง ส่วนหน้าที่ตกแต่งความสวยงามและห้อยไฟระยิบระยับย่อมเป็นของจอมขวัญเช่นเคย
‘งั้นไว้เจอกันตอนเย็นนะ’ แล้วคนโทร.มาบอกความต้องการก็วางสายไป อธิปยิ้มกับตนเองอย่างอารมณ์ดี แต่พอเขาวางโทรศัพท์มือถือลงแล้วหันไปเห็นเอกสารอีกกองพะเนิน ชายหนุ่มก็ถอนหายใจเบาๆ
...ต้องรีบทำให้เสร็จ...
...ค่ำวันนี้มีใครบางคนรอจัดต้นคริสต์มาสอยู่...
............................
จอมขวัญมีนัดกับแขกระดับสูงของโรงแรม ก็เลยกลับถึงบ้านช้ากว่าเคย ตอนที่เขาเลี้ยวรถมาจอดที่หน้าบ้านนั้น รถของอธิปจอดอยู่ก่อนแล้ว
อธิปกลับมาแล้ว และคงเอาต้นคริสต์มาสต้นเดิมกับเมื่อปีที่แล้วออกมาประกอบชิ้นส่วนแถมพ่วงสายไฟเรียบร้อย รอให้เขามาห้อยอุปกรณ์ตกแต่งเอง อ้อ...คงจะทำสเต็กเสร็จแล้วด้วย
คิดได้แค่นั้น หนุ่มโสดในฝันของผู้หญิงครึ่งกรุงเทพก็ยิ้มกริ่มกับตัวเอง เขาเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี
ทว่า...บ้านที่เปิดไฟสว่างโร่กลับเงียบสนิท ดวงตาเรียวของจอมขวัญกวาดมองไปทั่วแต่ไม่เห็นต้นคริสต์มาสวางอยู่ที่เดิมกับเมื่อปีก่อนๆ
จากหน้าตาอารมณ์ดีกลายเป็นขมวดคิ้วฉับ ก้าวเท้าเข้าห้องครัวเพราะคาดว่าอธิปน่าจะอยู่ในนั้น แต่ในห้องครัวว่างเปล่า นอกจากเนื้อที่ถูกนำมาหมักรอและจานชามที่ถูกนำออกมาเตรียม ก็ไม่มีใครอยู่
...อะไรกัน! สเต็กก็ยังทำไม่เสร็จ แล้วหายไปไหน!...
จอมขวัญก้าวเท้าออกมาจากห้องครัวด้วยความฉุนปนสงสัย เขากำลังจะเดินขึ้นไปดูชั้นบน แต่สายตาเหลือบไปเห็นใครบางคนนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์เสียก่อยน
“พี่โ...” ริมฝีปากที่กำลังจะเอ่ยเรียกกลายเป็นชะงักไปในทันทีเมื่อสาวเท้าเข้าไปพบว่าคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์กำลังหลับสนิท และดูเหมือนจะหลับลึกไม่รู้แม้แต่นิดว่าเขากลับมาถึงบ้านแล้ว
จอมขวัญกะพริบตาปริบๆ มองใบหน้าอ่อนล้าของคนรักที่แม้แต่ตอนหลับยังขมวดคิ้วมุ่นแล้วก็พูดไม่ออก ที่ข้างโซฟามีกล่องต้นคริสต์มาสวางอยู่ แต่ยังไม่ได้นำออกจากกล่องมาประกอบเป็นต้น ไหนจะปลั๊กพ่วงและสายไฟ ทุกอย่างถูกนำออกมาเตรียมไว้แล้ว แต่เจ้าตัวหลับไปเสียก่อน
จะว่าไปแล้ว ปีนี้พวกเขาก็ต่างยุ่งทั้งคู่ โดยเฉพาะอธิปที่มีหลายโครงการในมือต้องดูแล งานหนัก งานเหนื่อย แต่เวลาที่เขาเรียกร้องเอาแต่ใจ อีกฝ่ายก็ไม่เคยบ่นอะไรสักคำ
ร่างโปร่งมองผู้ชายที่นั่งหลับอยู่บนโซฟาแล้วก็ได้แต่ยิ้มจางๆ ก่อนจะมองไปที่กล่องต้นคริสต์มาสที่ยังวางกองอยู่บนพื้น
ปีนี้...เขาจะให้ของขวัญคริสต์มาสอธิปเอง
.............................
อธิปยืนอยู่ในห้องประชุม มองเห็นตนเองและทีมงานกำลังประชุมกันอย่างเคร่งเครียด เขาอ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกไปเลย จากนั้นภาพก็ตัดไปเป็นเห็นตนเองกำลังเจรจากับคู่ค้าทางธุรกิจ ความเคร่งเครียดทวีคูณจนเหมือนหัวจะระเบิด แล้วภาพก็ตัดไปอีก กลายเป็นเขานั่งอยู่เพียงลำพังในห้องทำงานกับเอกสารจำนวนมากที่จะต้องอ่าน ความเครียดรุมเร้าจนได้แต่หลับตา แล้วพอลืมตาอีกครั้ง เขาก็พบว่าตนเองอยู่ที่บ้านแล้ว
เป็นฝันที่สมกับเป็นฝัน อธิปบอกตนเองในฝัน เขารู้ว่าเขาฝัน และมันเป็นฝันที่บ่งบอกถึงความเครียดในช่วงที่ผ่านมาได้เป็นอย่างดี
ชายหนุ่มมองไปรอบตัว แต่ในบ้านของเขาไม่มีใคร ทั้งๆที่...ควรจะมี
จอมขวัญไงล่ะ ของขวัญของเขา
‘พี่โต’
เสียงเรียกดังขึ้น อธิปมองซ้ายทีขวาทีแต่ก็ยังไม่เห็นเจ้าของเสียง ถึงอย่างนั้นเขาก็จำได้ดีว่านี่คือเสียงของคนรักของเขา
‘พี่โต’
เสียงดังขึ้นอีก อธิปไม่รู้ว่าเสียงนี้มาจากทางไหน แต่เขาอยากตื่นเสียที อยากออกจากฝันที่มีแต่ความเครียดและไม่มีใคร
เขาอยากเจอจอมขวัญแล้ว เขาอยากเจอ ‘ของขวัญ’ ของเขา
‘พี่โต ตื่นเถอะ’
เสียงดังขึ้นเป็นครั้งที่สาม ตามมาด้วยเสียงเพลงที่คุ้นหู
‘Christmas is coming to town…’
แล้วสัมผัสอุ่นๆก็แนบลงมากับหน้าผากของเขา
คราวนี้อธิปลืมตาพรึ่บ ทำเอาคนที่ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ถึงกับชะงักผงะถอยหลัง ร่างสูงกะพริบตาปริบๆอย่างงุนงง แต่ที่ชัดยิ่งกว่าอะไรคือสัมผัสอุ่นที่หน้าผากของเขาจนต้องยกมือขึ้นแตะ ชายหนุ่มเงยมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
จอมขวัญ วิมลกิตติหัวเราะหน้าตาสดใสในขณะที่อธิปทำหน้าตาเหรอหรา
“ของขวัญ จูบพี่?” คำถามของอธิปทำเอาคนกำลังหัวเราะถึงกับหยุดชะงัก มองคนถามตาวาว
“จูบอะไร เอานิ้วจิ้มหรอก” ถึงแม้จะเพิ่งตื่น แต่ชายหนุ่มก็จำได้ดีว่าเขาเห็นใบหน้าของจอมขวัญใกล้แค่คืบ...หากจะใช้นิ้วจิ้มหน้าผากเขาจริงอย่างที่ปากว่า แล้วทำไมจะต้องก้มหน้าลงมาใกล้ขนาดนั้น
...ของขวัญจูบหน้าผากเขาต่างหาก...
คนเพิ่งตื่นมองคนรักปากแข็งที่อ้างว่าเอานิ้วจิ้มหน้าผากเขา แล้วก็พลอยนึกออกว่าเขารับปากอีกฝ่ายว่าจะนำต้นคริสต์มาสออกมาตั้งเอาไว้ให้ แต่พอเอาอุปกรณ์ทุกอย่างออกมารวมกันแล้ว อธิปกลับพบว่าเขาเหนื่อยล้าจนอยากนั่งพักสักครู่ แล้วจากนั้นก็หลับไปเลย
“ของขวัญจะจัดต้นคริสต์มาสสินะ พี่เอาออกมาวางไว้แล้ว ลืม...” เขาก้มลงจะหยิบกล่องที่จำได้ว่าวางอยู่ข้างโซฟาไปจัดแจงประกอบต้นคริสต์มาสให้ แต่พบว่ามันหายไปแล้ว
เสียงผิวปากหวือดังขึ้นทำเอาอธิปต้องหันมอง จอมขวัญทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้แต่โบ้ยหน้าไปที่ข้างโทรทัศน์
“ขวัญว่า ปีนี้เราย้ายมาวางตรงนี้ก็ดีนะ”
อธิปกะพริบตาปริบๆ มองต้นคริสต์มาสที่ไม่เพียงจะถูกประกอบเรียบร้อยแล้ว แต่มันยังถูกตกแต่งอย่างสวยงาม แถมมีไฟประดับระยิบระยับพร้อมด้วยเสียงเพลง
‘Christmas is coming to town…’
เพลงที่เขาได้ยินในฝันเมื่อครู่นี้ ดังมาจากต้นคริสต์มาสที่จอมขวัญประดับนั่นเอง
“ของขวัญ ทำเองเหรอ”
“ก็เห็นพี่โตหลับ”
“ปลุกพี่ก็ได้ พี่แค่อยากพักสายตาเฉยๆ” แค่อยากนั่งพัก แค่อยากหลับตาสักหน่อย แต่เพราะทั้งเครียดทั้งเหนื่อยก็เลยหลับไปเลย
“พักสายตาอะไร ขวัญทำของหล่นเสียงดัง พี่โตยังไม่ตื่นเลย”
คราวนี้อธิปเงียบไป เขาพูดไม่ออกและก็เหมือนว่าจอมขวัญจะไม่ปล่อยให้เขาพูดอะไรด้วย มือขาวดึงแขนเขาฉุดให้ลุกขึ้นยืน
“ไปกินข้าวกันเถอะ ขวัญหิวแล้ว”
พอพูดเรื่องข้าวและความหิว ก็ดูเหมือนอธิปจะนึกออกขึ้นมาอีกเรื่อง
...สเต็ก!...จริงด้วย! เขาหมักเนื้อเอาไว้ และยังไม่ได้ทำต่อเลย!...
“พี่ยังทำไม่เสร็จ...” ร่างสูงรีบบอกตอนที่ถูกฉุดไปที่โต๊ะอาหาร แต่จานสเต็กที่วางอยู่บนโต๊ะก็ทำเอาเขาต้องเงียบไปอีกหน จอมขวัญหันมองคนรักแล้วยิ้มอวด
“แต่ขวัญทำเสร็จแล้ว”
อธิปมองอาหารตรงหน้าอย่างคาดไม่ถึง
“ของขวัญทำเองเหรอ”
“ใช่ โทรไปถามไอ้ฟูมาว่าทำยังไง มันบอกว่าแค่กริลล์ ก็เลยทำตามที่มันบอก” กลายเป็นภาระให้จอมขวัญต้องจัดการเอง อธิปรู้สึกเหมือนว่าวันนี้เขาไม่พร้อมเหมือนทุกทีเลย
สีหน้าชายหนุ่มที่ดูคล้ายจะโทษตัวเองทำเอาจอมขวัญต้องกดร่างสูงใหญ่ให้นั่งลงกับเก้าอี้ ตรงหน้าของอธิปคือจานสเต็กที่นอกจากเนื้อจะถูกนำไปทำให้สุกเรียบร้อยแล้ว ยังถูกวางบนจานที่ตกแต่งอย่างสวยงามสมกับมีพ่อครัวมือเอกแห่งร้านอาหารเตาถ่านคอยเป็นไกด์ให้ทางโทรศัพท์
“ของขวัญ พี่...” อธิปยิ่งเห็นอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าก็พลอยให้คอตีบตันจนพูดไม่ออก ความเหนื่อยล้าทำให้เขาทิ้งทุกอย่างจนกลายเป็นภาระของคนรัก ทว่าเป็นอีกครั้งที่จอมขวัญไม่ได้รอให้ร่างสูงพูดก่อน แต่เป็นฝ่ายวางมือลงบนบ่าทั้งสองข้างของอธิป
มือขาวลูบบ่าจากด้านในออกไปที่หัวไหล่ ครั้งที่1...
“อะไรที่มันอยู่บนบ่า วางลงบ้างก็ได้”
มือขาวลูบบ่าจากด้านในออกไปที่หัวไหล่ ครั้งที่ 2...
“หรือจะแบ่งมาให้ขวัญบ้างก็ได้”
แล้วจากมือที่ลูบบ่าก็กลายเป็นโอบสองแขนจากด้านหลังมากอดเขาเอาไว้ จอมขวัญโน้มตัวลงมา ฝังหน้าลงกับลาดไหล่แข็งๆของอธิปก่อนจะพูดเบาๆให้ได้ยิน
“ขวัญเป็นที่พึ่งให้พี่ได้นะ”
อธิปชะงัก คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำนี้ เขาทันมองคนที่โน้มตัวมากอดเขาจากด้านหลัง จอมขวัญเองก็กำลังหันมามองเขาเช่นกัน ดวงตาเรียวที่ทอดมองมาบ่งบอกถึงความรักและห่วงใย เป็นความรู้สึกจากหัวใจของคนที่ได้รับการเอาใจใส่มาตลอดหลายปี และมาวันนี้...จอมขวัญจะเป็นฝ่ายเอาใจใส่อธิปบ้าง
“ขอบใจนะ ของขวัญ”
เหมือนความเหนื่อยล้าค่อยๆปลดเปลื้องทีละน้อย อ้อมแขนของจอมขวัญที่โอบรัดเขาถ่ายทอดกำลังใจเข้ามาเติมเต็มในวันที่อ่อนแรง ใบหน้าคมดุของคนถูกโอบเลื่อนเข้าใกล้ จอมขวัญยิ้มน้อยๆแล้วหลับตารับความรู้สึกของคนรักผ่านทางริมฝีปากที่แนบเข้าหา เป็นจูบเบาๆที่แสนอ่อนโยน เป็นจูบหวานๆที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก
“Merry Christmas พี่โต”
“Merry Christmas ของขวัญ”
ท้ายจูบที่นุ่มนวลคือรอยยิ้มที่มอบให้กัน ของขวัญคริสต์มาสปีนี้ไม่มีราคาค่างวดอะไร ทว่าคุณค่าของมันกลับเอ่อล้นหัวใจของพวกเขาสองคน
แล้วหลังจากนั้น มื้อเย็นที่ค่อนไปทางดึกก็เริ่มต้นขึ้นที่โต๊ะอาหารเล็กๆในบ้านที่มีต้นคริสต์มาสประดับไฟระยิบระยับพร้อมด้วยเสียงเพลงที่ดังคลอไปกับเสียงแจ้วๆของคนอวดความสามารถ
“ขวัญลากปลั๊กพ่วงเอง ต้องขยับชั้นวางโทรทัศน์ออกมาด้วยนะ แล้วก็ไม่กล้าทำเสียงดัง กลัวพี่โตตื่น สรุปทำของตก พี่โตยังไม่ตื่นเลย หลับลึกมาก”
“ของขวัญ...”
“สเต็กนี่ ขวัญต้องถ่ายรูปส่งให้ไอ้ฟูมันดูว่าใช้ได้รึยัง มันยังบอกเลยว่าขวัญเก่งกว่าที่มันคิดอีก”
“เอ่อ...ของขวัญ...”
“อะไร” คนถูกเรียกหันมาทำเสียงดุเล็กน้อยที่อธิปกวนเขาจริง
“เนื้อไม่สุก” ทว่าประโยคต่อมาของอธิป ทำเอาคนกำลังจะดุถึงกับชะงัก
“เฮ้ย! ไม่สุกได้ไง!”
อธิปยกเนื้อที่หั่นให้ดู ซึ่งแม้ข้างนอกจะสุกแต่ข้างในยังแดงแจ๋ จอมขวัญตาโต ร่างสูงเลยลองหั่นส่วนอื่นดูก็พบว่าข้างในไม่สุกทั้งชิ้น
“ไม่สุกเลย” เขาเงยหน้าบอกอีกหน คราวนี้คนอุตสาห์ไว้ใจเพื่อนถึงกับเข่นเขี้ยว
“อะไรกัน! ไอ้ฟูมันบอกว่าใช้ได้แล้ว ขวัญก็เลยเอาใส่จาน! แล้วไม่สุกงี้ได้ไง! ขวัญต้องโทร.ไปเคลียร์กับมัน!” คนใจร้อนวู่วามจะเอาเรื่องเพื่อนซี้ที่อุตส่าห์วางใจให้ช่วยสอน แต่รายนั้นไม่รู้จะรีบอะไรนักหนา รีบสอนไม่พอ พอเขาถ่ายรูปส่งให้ดู มันก็รีบบอกว่าสุกแล้ว ไม่น่าไว้ใจมันเลย!
จอมขวัญลุกจากโต๊ะจะไปหยิบโทรศัพท์แต่ถูกคว้ามือไว้ก่อน
“ไม่ต้องโทร.” อธิปตอบอย่างใจเย็น
“แต่ขวัญให้มันช่วยสอน ช่วยดู! ขวัญอุตส่าห์ไว้ใจมันนะ!”
และที่สำคัญคือเขาออกตัวไปตั้งเยอะว่าทำเอง แล้วสุดท้ายกลายเป็นไม่สุกแบบนี้ เขาก็เสียหน้าน่ะสิ!
อธิปยิ้มน้อยๆก่อนจะลุกขึ้นยืน
“วันนี้วันคริสต์มาส เพื่อนของขวัญเขาก็อาจจะอยากไปฉลองกับแฟนเขารึเปล่า เราน่ะโทร.ไปกวนเขา”
“แต่ว่า!...”
“มันแค่ไม่สุก เดี๋ยวพี่ไปทำต่อเอง” จอมขวัญทำหน้ามุ่ย ถึงคำอธิบายของอธิปจะฟังขึ้นก็เถอะ แต่ยังไงเขาก็ต้องหาทางจัดการเพื่อนซี้รายนี้ให้ได้
สีหน้างุ่นง่านและหัวคิ้วที่ขมวดย่นเข้าหากันทำเอาร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าอดใจไม่ไหวยื่นหน้าเข้าจูบที่หน้าผากทีหนึ่ง จอมขวัญถึงกับสะดุ้งหันมาสนใจคนรักทันควัน
“เฮ้ย! พี่โต! ทำไรเนี่ย!”
“เอานิ้วจิ้ม” โดนย้อนมุกเดิมของตัวเองแถมตามมาด้วยเสียงหัวเราะอีกชุดนึง ก็ทำเอาจอมขวัญลืมเรื่องอยากเฉ่งเพื่อนสนิทไปเลย ยิ่งพออธิปยกจานสเต็กเดินหนีเข้าครัว เขาก็เลยต้องเดินตาม
“พี่โต จะเอาไปไหนน่ะ”
“เอาไปทำใหม่น่ะสิ”
“ถ้าพี่โตทำ งั้นก็ไม่ใช่ของขวัญคริสต์มาสที่ขวัญให้พี่โตสิ”
“สเต็กนี่ พี่เป็นคนซื้อ เป็นคนหมักนะ ทำไมสุดท้ายกลายเป็นของขวัญคริสต์มาสที่ของขวัญให้พี่ล่ะ”
“ก็ขวัญเป็นคนกริลล์นี่นา”
“แต่กริลล์ไม่สุก” อธิปย้อนพร้อมกับเสียงหัวเราะ
“เพราะไอ้ฟูคนเดียวเลย!” จอมขวัญโวย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น อุตส่าห์ได้เจ้าของร้านอาหารมาสอน ไอ้คนสอนก็ไม่ได้สนใจใส่ใจกันเลยสักนิด จนสเต็กสุกข้างนอก แต่ข้างในยังแดงแจ๋แบบนี้!
“ไม่ต้องไปโวยเพื่อน มานี่...อยากทำก็มานี่ เดี๋ยวพี่สอน”
“พี่โตสอนอย่างเดียวนะ ขวัญจะทำเอง”
“ครับๆ เดี๋ยวพี่จะสอนทำของขวัญคริสต์มาสให้พี่”
“เฮ้ย แบบนี้ได้ด้วยเหรอ” ดูเหมือนจอมขวัญจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าของขวัญคริสต์มาสอันได้แก่สเต็กมื้อนี้ดูๆแล้วไม่เหมือนของขวัญคริสต์มาสเข้าไปทุกที
อธิปหัวเราะ
“พี่ซื้อ พี่หมัก พี่สอน...ของขวัญคริสต์มาสปีนี้เป็นของขวัญที่แปลกที่สุดเลย”
จอมขวัญพลอยหัวเราะไปด้วย เพราะเห็นจริงอย่างที่อีกฝ่ายว่า
เสียงหยิบจับเครื่องครัว เสียงเนื้อที่ถูกนำไปผ่านความร้อนอีกครั้ง ผสมไปกับเสียงพูดคุยของจอมขวัญและเสียงหยอกของอธิป สลับไปกับเสียงหัวเราะของพวกเขาทั้งคู่ที่ดังออกมาจากห้องครัว ผสานไปกับเสียงเพลงเบาๆ ที่ดังมาจากต้นคริสต์มาสซึ่งมีไฟกะพริบระยิบระยับ
คริสต์มาสปีนี้...ก็ยังคงเป็นวันแห่งความสุขเช่นเคย
Christmas is coming to town…
FIN
มันยังเซอร์ไพรส์อยู่มั้ยคะ ตอนพิเศษช่วงสิ้นปีเนี่ย ฮ่าฮ่า
ปีนี้มีแค่ตอนเดียว เพราะบัวไม่มีเวลาเลย แต่ก็หวังว่าทุกๆคนจะมีความสุขกับตอนพิเศษเช่นเคยนะคะ
สำหรับปีนี้ ขอบคุณสำหรับการอ่าน การติดตาม และความคิดถึง ขอบคุณมากๆที่สละเวลามาอ่านงานเขียนของบัว ปีหน้าก็ฝากตัวด้วยเช่นเคย ฝากนิยายทั้งเรื่องเก่า เรื่องปัจจุบัน และเรื่องในอนาคตด้วยค่ะ
เมอร์รี่ คริสต์มาส และสวัสดีปีใหม่ 2018 ค่ะ
ป.ล. ขอบคุณพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนเม้นท์เช่นและคนที่คิดถึงของขวัญพี่โตนะคะ
เจอกันปีหน้าค่ะ
-
ไม่ง่าจะผ่านไปกี่ปีๆ ของขวัญก็ยังคงเป็นของขวัญเนาะ ^^
-
เปิดเข้าเล้ามาพอดี
ดีใจมาก พี่โตกับของขวัญ ที่เราคิดถึง
ขอบคุณคนเขียนมากๆ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:L2:
-
ผ่านไปอีกปี ก็ยังรักของขวัญกับพี่โตอยู่่เหมือนเดิม
Merry X'mas นะคะ ☺☺☺
-
จะมากี่ตอนก็รอเสมอค่า ขอแค่มีไปทุกปีก็พอ :mew1:
-
Merry christmas & Happy new year คุณบัว ของขวัญและพี่โตนะคะ ❤
-
ปีนี้ของขวัญน่ารักมากกก กี๊ดดดด ถ้านี่เป็นพี่โตนี่ก็หลงหัวปักหัวปำ
ปล.สุขสันต์วันคริสมาสต์ค่ะ
-
เป็นของขวัญคริสต์มาสที่อบอุ่นมากค่ะ
คิดถึงของขวัญกับพี่โต...แอบมีถ้วยฟูเพื่อนซี้นิดนึง 555
นิยายอบอุ่น...น่าอ่านเสมอค่ะ
สุขสันต์วันคริสต์มาสและแฮปปี้นิวเยียร์นะคะ ^^
-
น่ารักตลอดคู่นี้ รักมากมาย ขอบคุณน้องบัวสำหรับของขวัญคริสต์มาสจร้า :กอด1:
-
คู่นี้ก็หวานทุกเทศกาลแหละ
Merry Christmas จ้า
-
ขอบคุณสำหรับของขวัญนะคะ แต่ของขวัญของพี่โตน่าอิจฉาที่สุดเลย ฮืออออ
อยากเห็นของขวัญกับถ้วยฟูตีกันจังเลยค่า พี่ธันกับพี่โตคงหัวหมุนแย่เลย :hao7:
-
:mew3: แทบจะกรี๊ดค่ะ จู่ๆก็มีเซอร์ไพรส์ ตื่นเต้นมากเลย ที่ชอบที่สุดของตอนนี้คือมุกเอานิ้วจิ้มหน้าผากค่ะ คิดได้ไงเนอะ 5555 ถึงจะดูเหมือนธรรมดาแต่เข้าถึงเราสุดๆ รู้สึกดีค่ะ อ่านแล้วก็อบอุ่นละมุนใจ U//v//U คอยติดตามเสมอนะคะ สุขสันต์วันคริสต์มาสเช่นกันค่ะ :L2: :man1:
-
โอ๊ยยยย ฟูออกแค่ขวัญพูดถึง แต่ก็ยังแสบเหมือนเดิม
หรือตั้งใจให้เนื้อเป็นแบบมิเดียม แรร์รึเปล่า
สุกเกินก็ไม่นุ่มสิเนอะ เข้าข้างฟูสุดๆ
พี่โตก็ตามใจของขวัญตลอดเว
Merry X'Mas ค่า
-
พี่โตผู้อบอุ่นนฮือออ พี่โต
-
ของขวัญน่ารักคิดถึงคู่นี้ที่สุด
-
แวะเวียนมาดูเสมอ..ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ :pig4:
-
เมอร์รี่คริสมาสต์แล้วก็สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้านะคะคุณบัว
พี่โตของน้อง ทำไมช่างเป็นผู้ชายที่ดีเสมอต้นเสมอปลายขนาดนี้ อยากได้แบบนี่บ้างจังเลยค่ะ อิจฉาของขวัญ :ling1:
ในที่สุดก็มีตอนน้องขวัญเอาใจคุณอธิปบ้างแล้ว ได้เห็นพัฒนาของขวัญขึ้นตลอดๆเลยรู้สึกภูมิใจ จากเด็กที่เคยเอาแต่ใจกลายมาเป็นคนที่เอาใจใส่พี่โตได้ขนาดนี้ /มองด้วยฟีลแม่มองลูก
น้องของขวัญเป็นของขวัญคริสมาสต์ที่ดีมากจริงๆค่ะ :impress2:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารัก ๆ นี้นะคะคุณบัว พอถึงวันคริสต์มาสหรือวันพิเศษไหน ๆ ก็มักจะมองหานิยายของคุณบัวทันทีเลยค่ะ เพราะรู้ว่าจะต้องเอาตอนพิเศษมาลง ขอบคุณที่ยังทำให้ความสุขจากการได้อ่านเรื่องที่รักหลาย ๆ เรื่องไม่ได้ตัดจบเพียงแค่ตอนจบนะคะ
-
ขวัญใจชาวเล้าเป็ด
-
ของขวัญก็คือของขวัญ แต่ถ้วยฟูนี่มาแค่ชื่อยังรู้เลยว่าแสบ 55555
-
น่ารักกกกก ของขวัญกับพี่โตน่ารักกจังงง
อ่านแล้วปวดแก้มม
-
สงสารพี่โตก็สงสาร แต่ของขวัญก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ Merry Christmas นะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4:
รู้สึกเหมือนเป็นคนในครอบครัว :กอด1:
ปีหนึ่งได้เจอ ของขวัญ กับ พี่โต ครั้งสองครั้งตามเทศกาลสำคัญ :katai2-1:
-
สติลน่ารักค่ะสำหรับคู่นี้ :-[
-
จอมขวัญก็คือจอมขวัญ ปากแข็งที่หนึ่งแต่ก็เป็นที่พึ่งให้พี่โตได้น้า
-
คิดถึงพี่โตกับของขวัญทุกๆปีเลย ตอนพิเศษน่ารักมาก
-
:L2: :L2: :mew1:
-
ยังมีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านค่ะ
มีความสุขมาก ขอบคุณนะคะที่แวะเวียนเอาความสุขมากฝากกัน
-
มาอ่านตอนนี้ซานต้าก็ขี่รถลากกลับไปล้าวววว :laugh:
ขอบคุณครับคุณบัว :pig4:
-
คู่ก็ยังอบอุุ่นและน่ารักเหมือนเดิม
ขอบคุณครับ
-
:mew1: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
Merry X Mas and Happy New Year
:mew1:
:mew1:
:mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
สุดท้ายพี่โตก็ต้องทำเองอยู่ดี ฮ่าๆ
-
น่ารักตลอดเลยยย
-
ขอบคุณคุณบัวนะคะ เป็นอีกปีที่ได้รับความสุขความอบอุ่นจากเรื่องนี้ ยังไงก็ขอสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าเลยละกันนะคะ Happy new years 2018 ค่าาาาา
-
ถ้วยฟูทำไมทำกับเพื่อนแบบนี้ สงสารของขวัญเลย 555555555 สุขสันต์วันปีใหม่นะคะคุณบัว :3123:
-
จอมร้ายเป็นของขวัญที่น่ารักดี
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
-
รักคู่นี้เสมอออออออ
-
ใครจะน่ารักเท่าคู่นี้ไม่มีอีกแล้ว
หวานละมุน เหมาะกับบรรยากาศเย็นๆในวันคริสมาสมาก
ของขวัญทำซึ้งมากถึงแม้จะล่มตอนท้าย แต่พี่โตขวัญทำไรให้ก็ดีไปหมด
-
ประทับใจคู่นี้จริงๆ
-
ฟิน~~~~
-
ง่าาา พี่ถ้วยฟูเขาอาจจะทำเป็น medium-rare ก็ได้ค่ะพี่ขวัญญ 55555 อย่าโกรธเขาเลยยยยย
ฮืออออออออ คู่นี้กี่ปีๆก็ยังน่ารักนะคะ เขินพี่โต กรี๊ดด ㅠㅠㅠ
ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆของพี่บัวทุกๆเรื่องเช่นกันนะคะ จะติดตามผลงานทุกเรื่องต่อๆไปเลยค่ะะ สวัสดีปีใหม่เช่นกันนะค้าา♡♡
-
ของขวัญนี่เหมือนเด็กเสมอต้นเสมอปลายเลย
เราชอบความเอ็นดูของพี่โต ชอบความเป็นเด็กของของขวัญ
เอ็นดูความตั้งใจ เอ็นดูของขวัญคริสมาส
มีความสุขมากๆนะ พี่โตของขวัญ
-
ตอนเห็นว่ามีอัพเพิ่มนี่แอบตกใจไม่คิดว่าจะได้อ่านตอนพิเศษของเรื่องนี้อีก น่ารักมากๆๆๆๆ จนคิดว่าจะต้องย้อนไปอีกรอบ ขอบคุนนะคะ
-
คิดถึงของขวัญกับพี่โต
-
อ้ายยยยย!!! พี่โตกับน้องขวัญ...สวัสดีปีใหม่จร้าาาาา :mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารัก ขอบคุณคนแต่งคะ
-
:heaven อบอุ่นจัง
-
น่ารักมาก
-
น่ารักกกกก ชอบพี่โตเหวอออ
-
อบอุ่นจัง
-
เรื่องนี้สนุกมาก น่ารักมาก สุขสันวันปีใหม่ 2018ค่ะ
-
คิดถึงความหน้ารักของคู่นี้
-
หวานสุดๆ
-
ชอบอะ ชอบมุมนี้ของพี่โต ไม่ต้องเก่งไปซะทุกอย่าง
แต่ให้ของขวัญเป็นคนแบ่งเบามาบ้าง อบอุ่น อยู่ด้วยกันไปแบบนี้ตลอด ๆ ๆ นะ
:pig4: :pig4: :pig4:
:L1: :L1: :L1: :L1:
-
สมกับเป็นของขวัญวันคริสต์มาสของพี่โตจริงๆ :mew1:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
รออ่านตอนพิเศษตอนต่อไปค่ะ :call:
-
อบอุ่นมากๆเลยค่ะ คิดถึง อ่านแล้วยิ่งมีความสุข ประมาณว่าเห็นคู่รักที่รักกันมานานๆแล้วอยู่ก้วยกันนานๆอาจจะเหมือนตอนคบกันใหม่ๆ แต่เป็นความรีกที่ละมุนอบอุ่นสุดๆเลยค่ะ
สวัสดีปีใหม่นะคะ
-
:-[
-
้ป็นคู่ที่ยังน่ารักเสมอ คิดถึง
-
น่ารักมากค่ะ ของขวัญก็ยังเป็นของขวัญที่ดีที่สุดของพี่โตเสมอ
พี่โตถึงกับรู้สึกไม่ดีที่ไม่ได้ทำของไว้ให้
ตลกของขวัญ ก็ฟูอยากเดทบ้างไง ทำไมของขวัญไม่เข้าใจ 5555
ขอบคุณคุณบัวมากนะคะ หนึ่งตอนก็ยังดีจ้า มีความอินรออยู่ตลอด
เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ
-
ฟินสุดๆ พี่โต กะ ของขวัญ ^^
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย จบแล้ววอ่าาาาาา เสียใจจจจจจจจ อยากอ่านต่ออีกแปดร้อยตอน คือชอบมากกกกกกกกกก สนุกทุกตอนนนน นี่ถ้าไม่รักของขวัญมากกกกกก เราก้ออยากจะได้พี่โตมาเป็นผัวของเราเองให้รู้แล้วรู้รอดดดด ผู้ชายอะไรละมุ๊นนนละมุนนนนอบอุ่นเข้าไปถึงทรวงใน ของขวัญก้อน่าร๊ากกกกกกกก บางครั้งมีความของขวัญรู๊กกกกกก บางครั้งนางก้อร้ายกาจจจและกวนเป็นที่สุด เดี่ยวเขินเดี๋ยวขำ เป็นนิยายที่ยิ่งกว่าไบโพล่า คืออ่านๆ ไปเดี๋ยวขำ เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวเขินฟินตัวบิด ยิ้มจนแก้มจะแตก คือมันดีมากกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียดายเพิ่งได้มาอ่าน เลยไม่ทันเล่มเลยยยย แต่กำลังตามหาอยู่ เราชอบมากๆ พระนาย พี่จักร น้องเต็ง ทีมป้าๆ ลุงๆ ทีมหลานๆ หรือแม้แต่ทรงพล คือชอบบบบบมากกกกกก มันดีมันลงตัวไปหมด (ไม่ได้มีใครจ้างเรามาเด้อ แต่อยากให้รู้ว่าอินี่มันชอบจิงๆ) ไม่เคยเม้นหวีดขอบคุณนิยายเรื่องไหนได้มากมายเหมือนโดนจ้างมาขนาดนี้ พรูดเลยยยยย เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองที่เราได้อ่านของคุณบัว แต่อ่านแล้วเราไปไล่หานิยายเรื่องอื่นๆ ทั้งหมดและฟอลในทวิตเพื่อปักหลักติดตามอย่างจิงจัง และพี่อธิปจะสิงสถิตย์อยู่บนหิ้งทองคำสามีแห่งชาติเบอร์หนึ่งของเราาาาไปชั่วกาลนานนนนน และเราจะเป็นแฟนคลับทีมป้าๆ ตลอดไปปปป รักมากสาวๆ (เหลือน้อย) แก็งนี้ นึกถึงตัวเองตอนแก่ไปอีกกกกกก 5555555555555555555555555555555
ขอบคุณคุณบัวที่แต่งนิยายสนุกๆ แถมตอนพิเศษที่เหมือนจะอันลิมิเต็ดมาให้อ่านกันอย่างไม่แทงกั๊กเลยยยยเช่นนี้นะค๊าาาาา //ปามินิฮาร์ทใส่รัวๆๆๆ
ขอลงหลักปักฐานรอตอนพิเศษอยู่แถวๆ นี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมาค่าาาา แฮ่ //ไหนๆ ก้อมีตอนคริสต์มาส สิ้นปี ปีใหม่มาหลายตอนแล้ว ทั้งขำ ขวยเขิน และน้ำตาคลอเบ้า (กับคริสต์มาล่าสุด) กันไปแล้ว ก้อหวังว่าจะได้อ่านตอนพิเศษวันสงกรานต์ วันลอยกระทง ฯลฯบ้างอะไรบ้างงงนะคะ อยากเห็นพี่โตคนหวงน้อง ไม่ก้อของขวัญคนขี้หึงงง เล่นสงกรานต์ แล้วก้อเด็กๆ หลานๆ และทีมสาววายยยยไรรรงี้ค่ะ แหะๆๆๆๆๆ นางคนอ่านมันโลภมากไปอีกกกกกกกกก
-
จอมร้าย
By: Dezair
………………………….
ตอนพิเศษ Summer 2 pieces
แสงแดดในฤดูร้อนทำให้คลื่นน้ำในสระว่ายน้ำเป็นประกายระยิบ เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆดังลั่นไปทั่ว เสียงพูดคุยของนักท่องเที่ยวต่างชาติ 3-4 คนที่กำลังเดินมาก็ดังผสม แต่ถึงอย่างนั้นที่เก้าอี้เอนริมสระตัวหนึ่งกลับเงียบสงบ
อธิปในชุดคลุม นอนเอนเงียบๆ ดวงตาคมภายใต้แว่นกันแดดกวาดมองไปรอบๆ เขายิ้มน้อยๆเมื่อมองเด็กๆหญิงชายที่มากับครอบครัวกำลังเล่นน้ำกันสนุก เห็นแล้วก็คิดถึงหลานๆ มาทะเลคราวนี้เขาไม่ได้พาหลานมาด้วย เพราะคนที่อยากมา...เกิดอยากกะทันหัน
เขามองเด็กๆเพลิน จนกระทั่งหุ่นสะโอดสะองของหญิงสาวก้าวขึ้นจากสระมาบดบังสายตาของเขา
หุ่นสวยด้วยส่วนโค้งเว้าของหญิงสาวอยู่ในบิกินี่ตัวเล็กจิ๋วสีชมพูสด ชิ้นบนนั้นแทบจะห่อหุ้มหน้าอกเต่งตึงเอาไว้แทบไม่อยู่ ส่วนชิ้นล่างเป็นแบบผูกเชือกเส้นเล็กๆที่ข้างสะโพก สายเชือกห้อยละต้นขาขาวพลิ้วไหวตามจังหวะหล่อนเดิน
อธิปไม่ได้มองเมินเมื่อหล่อนหันมามองเขา ดวงหน้าเปียกชื้นนั่นยิ้มน้อยๆที่มุมปาก หล่อนก้าวเท้าช้าๆตรงมาทางนี้ ชายหนุ่มไม่ได้ลุกหนี เขายังนอนอยู่ที่เก้าอี้เอน แต่เมื่อใครบางคนก้าวเท้าขึ้นจากสระ เขาก็เบือนสายตาหนีจากหล่อนไปจับจ้องร่างนั้นทันที
ร่างสูงโปร่งสมส่วน มีหยดน้ำเกาะพราวไปทั้งร่าง กางเกงว่ายน้ำแนบเนื้อเห็นชัดทุกสัดส่วน อธิปเผลอกลืนน้ำลายเมื่อเจ้าตัวเสยเส้นผมที่เปียกขึ้นให้หน้าตาหล่อเหลาฉาบด้วยแสงอาทิตย์สว่างไสว
ถ้าคุณพัชรีมาเห็นหลานรักมุมนี้ จะต้องพูดอย่างไม่อายปากแถมไม่มีใครกล้าเถียงว่า หลานชายของหล่อนนั้นหน้าตาอย่างกับพระเอกละคร!!
นอกจากหน้าตาแล้ว ฟ้าก็ยังประทานหุ่นสมส่วนมาให้แม้จะไม่ค่อยออกกำลังกาย มีกล้ามเนื้อในจุดที่สมควรมี ช่วงเอวคอด และผิวขาวเหลืองเนียนละเอียด ทำให้กลายเป็นจุดรวมสายตาคนทั้งสระว่ายน้ำได้ไม่ยาก ทว่าเจ้าตัวกลับดูไม่ค่อยจะสนใจสายตาใครนัก ขึ้นจากสระแล้วก็เดินตรงมาที่อธิป ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวจากเก้าอี้เอนตัวข้างๆขึ้นไปเช็ดหน้าเช็ดตา
"ไม่ว่ายน้ำเหรอ" มือยังง่วนกับการเช็ด แต่ริมฝีปากตั้งคำถาม อธิปถึงได้ละสายตาจากหยดน้ำหยดหนึ่งที่กำลังไหลช้าๆจากหน้าท้องขาวลงสู่ขอบกางเกงว่ายน้ำแล้วซึมหายไป
"คิดว่าไม่" เขากลืนน้ำลายก่อนตอบ ตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยมองหุ่นผู้ชายคนไหนนานเท่ากับที่มองจอมขวัญเลย
ดวงตาเรียวเหลือบมองคนพูดที่สวมเสื้อคลุมมานั่งริมสระ
"ไม่ว่ายน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าทำไมล่ะ" อธิปไม่ตอบ ได้แต่ยิ้ม ตอนแรกเขาก็คิดจะว่ายน้ำอยู่เหมือนกัน แต่คิดอีกที นั่งอยู่ริมสระอย่างนี้ วิวดีกว่ากันเยอะ
"สนุกไหม" เขาถามเมื่อจอมขวัญหันไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม คนถูกถามเหลือบสายตามามองอย่างคาดโทษ
"พี่โตต่างหากมั้งที่สนุก"
“พี่สนุกตรงไหน” ร่างสูงผู้อยู่ในชุดเสื้อคลุม แต่ตัวไม่เปียกแม้แต่น้ำสักหยดยักคิ้วถามพร้อมด้วยรอยยิ้มจาง แม้จะสวมแว่นตากันแดด แต่จอมขวัญกลับรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังจับจ้องเขาด้วยสายตาวิบวับ
“สาวทูพีซนั่นไง” ไม่ต้องหันไปชี้ ก็รู้แก่ใจทั้งคนพูดและคนฟัง อธิปหัวเราะเบาๆ
“สาวทูพีซหรือจะสู้หนุ่มทูพีซ กางเกงว่ายน้ำกับผ้าเช็ดตัวน่ะเร้าใจพี่กว่าเยอะ” อธิปพูดแล้วทำเป็นกวาดตามองตั้งแต่แผ่นอกขาวรำไรที่ไม่ถูกผ้าขนหนูคลุม ลงมายังหน้าท้องแบนราบและก่อนที่จะลดสายตาลงต่ำกว่านั้น ผ้าขนหนูของโรงแรมก็ตวัดห่อมิดชิด ทำเอาคนกำลังจะมองต่ำเลยต้องเงยมอง
“หวงซะด้วย” เขาหยอก
“ลามกแล้วพี่โต!!” คนหวงเค้นเสียงลอดไรฟัน แม้อธิปจะสวมแว่นกันแดด แต่จอมขวัญกลับรู้สึกถึงสายตาร้อนแรงนั่น ไม่คิดมาก่อนว่าผู้ชายท่าทางเคร่งขรึมคนนี้ ยามหมกมุ่นกับร่างกายของเขาจะไม่ต่างจากดวงอาทิตย์ในหน้าร้อน
ยิ่งคิดถึงความร้อนแรงของอ้อมกอดแข็งแรง จอมขวัญก็ยิ่งรู้สึกวูบวาบไปทั้งร่าง มาเที่ยวด้วยกันอย่างนี้ย่อมเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะใช้เวลาร่วมกันอย่างแนบแน่น แต่ตั้งแต่มาถึงที่นี่เมื่อวานตอนเย็น เขาและอธิปก็ยังไม่ได้แสดงความรักต่อกันอย่างเต็มที่เลย
จอมขวัญชะงักเมื่อรู้สึกตัวว่าอยู่ดีๆ เขาก็กำลังโหยหาความร้อนแรงของอีกฝ่าย สองแขนกระชับผ้าเช็ดตัวคลุมร่างให้แน่นขึ้น แล้วหมุนตัวทันที
“อ้าว แล้วนั่นจะไปไหน” คำถามดังมาจากคนที่ยังนอนอยู่ที่เก้าอี้เอน
“ขวัญจะไปอาบน้ำแล้ว”
“เลิกว่ายน้ำแล้วหรือ”
“พี่โตจะอยู่ต่อก็ตามใจแล้วกัน!”
ท่าทางกึ่งบึ้งกึ่งเอาแต่ใจของจอมขวัญทำเอาอธิปนึกสนุก แต่เขาก็ไม่คิดจะสนุกอยู่ที่นี่คนเดียวแล้วปล่อยให้คนรักกลับไปอาบน้ำอย่างลอยนวล ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้เอน คว้าข้าวของเดินตามกลับห้อง แน่นอนว่าเมื่อเขาเดินไปถึง คนที่เดินตัวปลิวมีแค่ผ้าเช็ดตัวห่มไหล่จึงยังคงยืนรออยู่ที่หน้าประตู
เจ้าตัวยืนรอหน้าบูด อธิปยิ้มน้อยๆ เดินไปเสียบคีย์การ์ดแล้วผลักประตูเข้าไป คนตัวเปียกเลยพุ่งไปที่กระเป๋าเดินทางเป็นอย่างแรก
จอมขวัญคุ้ยหาเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน ยังไม่ทันหาครบ อ้อมแขนก็โอบรัดเขาจากทางด้านหลัง มือขาวที่กำลังหาเสื้อจากในกระเป๋าเสื้อผ้าจึงชะงักอยู่แค่นั้น
“จะอาบน้ำแล้วหรือ” เสียงทุ้มต่ำดังเบาๆที่ข้างหู แต่แค่นั้นก็ทำให้คนถูกกระซิบรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัวแล้ว อธิปดูจะเก่งขึ้นเรื่อยๆในเรื่องที่ทำให้หัวใจเขาสั่นไหว
“อื้อ...จะได้ไปกินข้าวเย็นไง” แม้หัวใจจะกำลังสั่น และเลือดในกายจะไหลพล่านเพราะอ้อมแขนที่โอบกระชับและลมหายใจร้อนๆที่เป่าอยู่ข้างกกหู แต่จอมขวัญก็ยังพยายามบังคับเสียงของตนเองให้เป็นระดับเดิม
“หืม? ข้าวเย็นที่ไหน”
คำถามของอธิปทำเอาชะงักกึก ดวงตาเรียวตวัดมามองคนถามทันที
“อ้าว พี่โตไม่ได้หาไว้เหรอ” คำถามสั้นห้วนนั้นเหมือนกับจะบอกให้ร่างสูงตระหนักถึงหน้าที่อันสำคัญในทริปนี้
คนอยากมาคือจอมขวัญ แต่คนจัดเวลา หาวันหยุด ดูเส้นทาง เลือกร้านอาหาร รวมถึงหาโรงแรมเมื่อทายาทเครือวิมาลาอยากเปลี่ยนบรรยากาศนอนโรงแรมของคนอื่น ก็คืออธิป
“ขวัญบอกแล้วตั้งแต่ก่อนมาว่าไม่กินข้าวที่โรงแรมยกเว้นเบรคฟาสต์” จอมขวัญย้ำหน้าตาเอาแต่ใจ
ถึงแม้จะเป็นทายาทมหาเศรษฐีเจ้าของโรงแรมชื่อดัง แต่เจ้าตัวกลับไม่ติดหรูเรื่องการกินเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะร้านห้องแถว ร้านริมถนน หรือร้านแผงลอย ถ้ารสชาติอร่อยถูกใจ ก็พร้อมจะสลัดชื่อ ‘จอมขวัญ วิมลกิตติ’ ออกจากตัวแล้วกระโจนเข้าหาร้านพวกนี้ทันที ดังนั้น เรื่องดินเนอร์ใต้แสงเทียน บรรยากาศดีในโรงแรมหรูแทบจะลืมไปได้เลย เพราะรายนี้ชอบออกไปหาร้านอาหารขึ้นชื่อท้องถิ่นเสียมากกว่า
อ้อ...ส่วนคนที่ต้องหาร้านอาหารท้องถิ่นขึ้นชื่อก็คือ...อธิป
“หาไว้แล้ว” คนรับหน้าที่สำคัญต้องรีบบอก เพราะขืนยังทำเป็นว่าไม่ได้หาเอาไว้ มีหวังคนในอ้อมแขนได้กินหัวเขาแทนแน่
“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยขวัญสิ จะไปอาบน้ำ จะได้ไปกินข้าวกัน”
“ของขวัญหิวแล้วเหรอ” ท้ายคำถามนั้น ริมฝีปากร้อนๆจูบหนักๆลงกับซอกคอขาว อ้อมแขนรัดแน่นเสียจนรับรู้ถึงความร้อนรุ่มของร่างสูงที่กอดเขาจากด้านหลัง
“ก็…ยัง…” เจ้าของร่างเปียกชื้นตอบเสียงเบา รู้ดีว่าคำตอบของเขาคือคำตัดสิน หากเขาตอบว่า ‘หิวแล้ว’ อธิปย่อมต้องปล่อยเขาไปอาบน้ำเพื่อจะได้พาไปทานข้าว แต่ในเมื่อตอบว่า ‘ยัง’ ก็แสดงว่าไม่รีบ
ร่างสูงยิ้มน้อยๆที่มุมปาก คลายกอดออกเล็กน้อยแล้วหมุนคนในอ้อมแขนให้หันมามองเขา จอมขวัญยังเอาแต่ก้มหน้าต่ำ จนเขาต้องเชยปลายคางขึ้นให้มองสบกัน
ท่ามกลางลมหายใจร้อนที่ใช้ร่วมกันนั้นมีแต่ความเงียบ ก่อนที่ริมฝีปากของอธิปจะแนบลงกับริมฝีปากชื้นตรงหน้า รสจูบเริ่มด้วยความเชื่องช้าและอ่อนหวาน แต่เมื่อผ่านไปอึดใจหนึ่ง ความร้อนแรงก็เข้าแทนที่ ริมฝีปากที่เบียดกระชับกันและกันนั้นผลัดกันรุกและรับอย่างรู้จังหวะ มันบดเบียดแล้วถอยห่าง แล้วก็บดเข้าหากันใหม่อีกหน
สองมือของอธิปไล้เข้าไปใต้ผ้าเช็ดตัวที่ห่มไหล่ของคนรัก ส่วนมือของจอมขวัญเองก็กระตุกปมเสื้อคลุมของร่างสูงแล้วปัดสาบเสื้อให้ออกห่าง มือเย็นลูบหน้าท้องเปล่าเปลือยของคนรัก เกาะเกี่ยวปลายนิ้วไปตามขอบกางเกงว่ายน้ำ ทำทีเหมือนจะซุกซนล้วงลึก แต่ก็ไม่...
อธิปครางต่ำ ตะครุบมือขาวเอาไว้ให้อยู่กับที่ ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาของคนรักที่ใครหลายคนในสระว่ายน้ำเมื่อครู่พากันมองซ้ำแล้วซ้ำอีก
“ซน” เขาพูดเบาๆ งับริมฝีปากแดงจัดของคนรักอย่างมันเขี้ยว เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ พร้อมกับอาการหยุกหยิกของมือที่เขากอบกุมเอาไว้
“ไม่ให้ซนเหรอ” เจ้าตัวถามกลับ ดวงตาเรียวแพรวพราว ทั้งเจ้าเล่ห์และเจ้าเสน่ห์ เป็นสายตาที่ทำเอาอธิปได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ จอมขวัญไม่พูดอะไรอีก แต่ก้มลงซุกไซ้ต้นคอของคนรัก บดริมฝีปากร้อนลงมายังอกหนา และลงต่ำสู่หน้าท้อง
มือสองข้างยังถูกอธิปจับจองเอาไว้ สิ่งเดียวที่เหลือคือปาก
ฟันคมขบขอบกางเกงว่ายน้ำแล้วดึงรั้งลงให้ส่วนแข็งขืนผงาดใหญ่ ดวงตาเรียวมองไล่ไปตามความตั้งตรงก่อนจะเลยสายตาไปสบกับดวงตาของคนเป็นเจ้าของ
ไม่มีคำขออนุญาต ไม่มีการร้องขอให้ทำ ตาสบตา ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะครอบครองความเป็นชายของคนรัก
อธิปครางกระหึ่ม บีบมือของจอมขวัญที่อยู่ในมือตัวเองตามความต้องการที่พุ่งสูง ยามรูดรั้งขึ้นลง โพรงปากนั้นมอบทั้งความชุ่มชื้นและร้อนผ่าว ยามหยุดอยู่กับที่ ปลายลิ้นเกี่ยวกวัดไปตามท่อนความยาวแล้วบดขยี้กับส่วนปลาย ก่อนจะถอยห่างออกมาชมความสามารถของตนเองที่ทำให้ความแข็งขืนตั้งตระหง่านได้ขนาดนี้
ร่างสูงหอบหนัก ดึงร่างคนรักให้ลุกขึ้นยืน จูบริมฝีปากแดงเจ่อนั่นด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะครางซี้ดเมื่อมือเย็นๆกำลังลูบไล้ความต้องการของเขาเล่นอีกแล้ว ดูเหมือนจอมขวัญจะ ‘ซน’ จริงๆ
“ขวัญไม่ยกให้คนอื่น ทั้งตัวของพี่โต...เป็นของขวัญคนเดียว” สายตาของผู้หญิงหลายคนในสระว่ายน้ำเมื่อครู่ ไม่ใช่จอมขวัญไม่รับรู้
แม้อายุจะล่วงเลยเข้าเลขสามไปหลายปีแล้ว แต่อธิปยังเป็นที่ต้องตาต้องใจ ขนาดเมื่อครู่แค่นอนอยู่ริมสระไม่ทำอะไร ก็ยังมีผู้หญิงสนใจจนถึงขั้นเดินเข้าไปหา
จอมขวัญเลยต้องแสดงตัว ขึ้นจากสระไปยืนข้างๆ แม้จะแสดงความเป็นเจ้าของไม่ได้ แต่ต้องทำให้รู้ว่าอธิปไม่ได้ตัวคนเดียว
และทั้งหมดของอธิปเป็นของเขา
คนถูกรวบรัดให้เป็นของจอมขวัญเพียงคนเดียวหัวเราะเบาๆ งับริมฝีปากที่ช่างพูดนั่นอย่างหยอกเอิน
“แล้ววันนี้อยากทำอะไรตัวพี่ล่ะ”
“ขวัญ...จะอยู่บน”
………………….
เตียงใหญ่อยู่กลางห้อง แต่พวกเขาไปไม่ถึง เพราะจอมขวัญกดร่างคนรักลงนั่งบนโซฟา แล้วจัดแจง ‘อยู่บน’ ด้วยตัวเอง ความคับแน่นฝังตรึงอยู่ในร่าง ร่างโปร่งได้แต่แหงนเงยโกยอากาศหายใจเข้าปอด เปิดต้นคอขาวให้อธิปฝังจูบและดูดดึง ริมฝีปากของร่างสูงระรานไปตามลาดไหล่ ลงสู่ท้องแขนด้านใน ลากไล้ลงมาฝังเขี้ยวที่ข้อมือขาว แล้วแตะปลายลิ้นจากกลางฝ่ามือลากไปสู่ปลายนิ้วของจอมขวัญ
อธิปเลียปลายนิ้วของคนรักราวกับเป็นเนื้อรสเยี่ยม ในขณะที่มือบีบขยุ้มเนื้อสะโพกให้บดบี้กับแก่นกายของเขาอย่างสาแก่อารมณ์ จอมขวัญครางระโหย เหมือนมีกระแสไฟแล่นแปล่บปลาบไปทั่วทั้งร่างไม่เว้นแม้แต่ปลายนิ้ว
ดวงตาเรียวมองคนที่กำลังขบนิ้วของเขา ต่างคนต่างลุ่มหลงในความต้องการของกันและกัน เขาเกี่ยวคอคนรักเข้ามาใกล้ บดจูบหนักหน่วงแล้วยกกายขึ้น ก่อนจะกดกระแทกลงพรวดเดียวจนสุด เรียกเสียงครางของร่างสูงดังก้องอยู่ข้างหู
ทั้งแสบเสียวและสุขสม
เขาขยับกายพาความหฤหรรษ์ให้โลดแล่นไปทั่วทั้งร่าง แหงนเงยใบหน้าไขว่คว้าความรู้สึกที่กำลังลอยละล่อง ความร้อนจากการเสียดสีราวกับเป็นเชื้อเพลิงชั้นดี มันลุกโชนให้ยิ่งพุ่งทะยานขึ้นไปบนฟากฟ้า ก่อนจะจุดระเบิดกลายเป็นไอร้อนขาวขุ่นเปรอะเปื้อน
เสียงหวีดดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน สองมือของจอมขวัญจิกบ่าแข็ง ส่วนสองมือของอธิปกดสะโพกขาวลงรับความร้อนที่พวยพุ่ง กล้ามเนื้อเกร็งเขม็งยามกลั่นไอระอุออกจากร่าง แม้จะเหนอะหนะแต่ต่างฝ่ายต่างก็เบียดกายเข้าหากันจนแทบหลอมรวม ความรุ่มร้อนที่เปรอะเลอะแทบไม่เป็นที่สนใจ แม้กระทั่งเสียงหอบหายใจหนักยังดังประสาน แต่เมื่อริมฝีปากอยู่ใกล้ แรงดึงดูดของมันก็ทำให้พวกเขาประกบปากเข้าหากันอีกครั้ง
แม้จะเหน็ดเหนื่อยกับความสัมพันธ์ที่ร้อนแรง แต่จูบอ้อล้อยามสุขสมก็เหมือนยาเพิ่มพลัง
“เก่ง” อธิปถอนจูบออกมาชม มอบรางวัลอีกหน่อยด้วยการแนบปากกับแก้มขาว ไล่ขึ้นไปถึงติ่งหู ดวงตาเรียวเหลือบมองคนพูด กำลังจะอวดอ้างความสามารถ แต่ก็ต้องร้องเบาๆเมื่อร่างของตนเองถูกพลิกลงนอนราบกับโซฟายาว โดยมีอธิปคร่อมอยู่ด้านบน เบื้องล่างที่เลอะเทอะยังแนบแน่น
“เมื่อกี้ของขวัญอยู่บนแล้ว คราวนี้พี่อยู่บนบ้าง”
“อ๊ะ...ขวัญหิวแล้ว...”
“พี่ก็ยังไม่อิ่มเหมือนกัน” คราวนี้คนที่มีสายตาแพรวพราวกลับเป็นอธิป จอมขวัญมองคนพูดอย่างคาดโทษ
“ขวัญไม่กินข้าวเย็นที่นี่นะ” ร่างกายยังแนบสนิท แต่ให้อย่างไรก็ต้องต่อรองก่อน ร่างสูงหัวเราะคนเห็นแก่กินเบาๆ จรดริมฝีปากลงกับแก้มขาว อารมณ์ยังกรุ่นอยู่ในร่าง ดวงตาคมยังปรือปรอยด้วยความปรารถนา
“ร้านเขาเปิดถึงดึก เรามีเวลาอีกตั้งเยอะ”
จอมขวัญสบตาคนรัก นึกหมั่นไส้สายตากรุ้มกริ่มแบบนี้ แต่...ถ้าจะพูดอย่างเข้าข้างตัวเอง อธิปไม่เคยใช้สายตาแบบนี้มองใครเลย...ยกเว้นเขา
“ถ้าขวัญไม่ได้ไปกินนะ น่าดู” อธิปยิ้มน้อยๆ จูบเบาๆที่ริมฝีปากของคนแสนเอาแต่ใจ
“พี่เคยผิดสัญญาที่ไหน แต่…อาจจะได้ไปกินดึกหน่อยเท่านั้นเอง”
แล้วหลังจากนั้น ก็ไม่มีเสียงต่อรองจากจอมขวัญอีก เพราะเจ้าตัวถูกปรนเปรอด้วยความร้อนแรงของอธิปจนกระทั่งดวงอาทิตย์คล้อยต่ำแล้วหายลับไปกับขอบน้ำทะเล
..................................
เสื้อยืดกับกางเกงเล และรองเท้าแตะคีบออกจะเป็นการแต่งตัวที่ผิดธรรมเนียมชายหนุ่มไฮโซผู้มีรสนิยมในการแต่งกายดีเยี่ยมอย่างจอมขวัญ วิมลกิตติ แต่อธิปก็ไม่ปฏิเสธว่าเสื้อผ้าแบบนี้ทำให้คนรักของเขาน่ามองไม่ต่างจากตอนใส่ชุดสูทหรูยี่ห้อดังเลยแม้แต่น้อย
“หิวขนาดนั้นเลยเหรอ” เขาถามพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ เมื่อคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามส่งกุ้งเข้าปากไปคำใหญ่ๆ นอกจากจอมขวัญจะแต่งตัวตามสบายแล้ว การกินของเขาก็สบายไม่แพ้กัน เพราะทั้งกุ้งทั้งปูไม่ต้องแกะเอง อธิปเหมาไปแกะให้ทั้งหมด
“หิวสิ! กว่าจะปล่อย...” คนที่เพิ่งได้ออกมาทานมื้อเย็นตอนสองทุ่มครึ่งบ่นอุบ
“พี่ปล่อยแล้วนะ...สองรอบ” อธิปเถียง ทำเอาจอมขวัญกะพริบตาปริบๆ ใช้เวลานาทีกว่าๆถึงได้เข้าใจว่าคำว่า ‘ปล่อย’ ของพวกเขา มีความหมายแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“ขวัญหมายถึงปล่อยขวัญออกจากห้อง!”
ร่างสูงหัวเราะเบาๆ ดูก็รู้ว่าเข้าใจความหมายของคำว่า ‘ปล่อย’ ของจอมขวัญตั้งแต่แรก แต่หาเรื่องพูดสองแง่สามง่ามไปอย่างนั้นเอง มือใหญ่แกะกุ้งวางลงบนจานให้อีกตัว
“หิวก็กินเยอะๆ” ถึงบางทีจะพูดจาเป็นตาลุงลามกไปบ้าง แต่เพราะช่างดูแลไปเสียทุกเรื่อง คนชอบให้เอาใจอย่างจอมขวัญจะพยายามมองข้ามความลามกไปก็ได้
มือขาวหยิบกุ้งตัวใหม่จิ้มน้ำจิ้มเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆแล้วกวาดตามองไปรอบๆ พอไม่หิวซกแล้ว ก็ถึงได้เริ่มสังเกตว่าร้านนี้นอกจากอาหารจะอร่อยแล้ว ยังบรรยากาศดีอีกด้วย
“พี่โตรู้จักร้านนี้ได้ไง”
“เพื่อนบอกมา”
“แล้วเขาไม่ถามเหรอว่าพี่โตถามทำไม”
“ถาม พี่ก็เลยบอกว่าพาเด็กมาเที่ยว”
“เด็ก?!” คนถูกหาว่าเด็กทำตาโต
“ยิ่งแต่งตัวอย่างงี้ยิ่งเหมือนเด็ก หมดกันตำแหน่งหนุ่มโสดแห่งปี”
จอมขวัญก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเองทันที เขาแค่เห็นว่ามาทะเลก็ต้องใส่กางเกงเล อุตส่าห์ไปหาซื้อ ไม่นึกว่าใส่แล้วอีกฝ่ายจะมองว่าเขาเป็นเด็ก จากตอนแรกที่เคี้ยวตุ้ยๆ ก็เลยพลอยกินไม่ลง ทิ้งกุ้งตัวโตใส่จานตามเดิม
“อ้าว...อิ่มแล้วเหรอ” อธิปถาม เมื่อเห็นมือขาวเอื้อมไปดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดปาก
“ใครจะไปกินลง! อายุสามสิบกว่ามาถูกหาว่าเป็นเด็ก!”
ร่างสูงหัวเราะ แต่มือยังแกะปูใส่จานคนที่ออกปากว่ากินไม่ลง คบหากันมาขนาดนี้ มีหรือที่เขาจะไม่รู้วิธีทำให้คนกินไม่ลงหันมากินอีกครั้ง
...ปูนึ่งเนื้อแน่นๆน่ะ ของโปรดเจ้าตัว ลองว่าเนื้ออวบๆขาวๆวางอยู่ในจาน จะมองข้ามได้อย่างไรกัน...
“สามสิบกว่าอะไร พี่ยังเห็นของขวัญเหมือนวันที่เราไปนั่งกินราดหน้าด้วยกันครั้งแรกอยู่เลย”
ความทรงจำเก่าๆ ความทรงจำที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นครั้งแรกของคนสองคน แต่ไม่ว่ามันจะผ่านมาสักกี่ปี ความทรงจำ...ก็ยังสดใหม่เสมอ
ทุกครั้งที่นั่งทานข้าวด้วยกันอย่างนี้ ทุกครั้งที่นั่งฝั่งตรงข้ามอย่างนี้ ไม่ว่าจะอยู่ในบ้านของพวกเขา อยู่ในภัตตาคารหรูหรา หรือร้านข้างถนน แต่...คนตรงหน้าของอธิปก็ยังเป็นจอมขวัญ และคนตรงหน้าจอมขวัญก็ยังเป็นอธิป...เหมือนวันนั้น
สายตาที่จริงจังและมั่นคงชวนให้เขินจนร่างโปร่งต้องเสไปตักปูเนื้อขาวๆในจานตัวเองเข้าปาก จากที่ว่ากินไม่ลงเพราะถูกหยอก ก็เลยกลายเป็นกินลงเพราะเขินนั่นเอง
อธิปยิ้มน้อยๆที่เห็นคนรักไม่พูดอะไรอีก ตักปูเข้าปากตุ้ยๆ ทำลายภาพลักษณ์หนุ่มโสดในฝันไปอีกรอบ เขาแกะปูใส่จานให้เรื่อยจนคนตักเข้าปากชักจะรู้สึกว่าเยอะเกินไป
“พี่โตกินบ้างสิ ทำไมแกะให้ขวัญคนเดียว”
“ก็ของขวัญชอบ” เป็นเหตุผลของผู้ชายที่ทำทุกอย่างเพื่อคนที่เขารัก จอมขวัญก้มหน้างุดอีกรอบ ไม่รู้ว่าวันนี้อธิปเจอแดดเจอลมมากไปหรืออย่างไร ถึงพูดจาชวนให้เขาเขินได้ตลอดอย่างนี้
เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ทำเอาคนที่ก้มหน้างุดต้องเหลือบตามอง
“หัวเราะอะไร แกะปูจนเพี้ยนรึไง”
“หัวเราะเด็กน่ะสิ วันนี้เป็นอะไร นิดๆหน่อยๆก็เขินไปหมด”
“ก็พี่โตนั่นแหละ วันนี้...พูดอะไรก็ไม่รู้! กินปูเข้าไปเลย! จะได้เลิกพูด!” แล้วคนเขินก็ทำตัวโหวกเหวกแก้เขิน ตักปูในจานตัวเองไปโปะใส่จานของอธิป ร่างสูงหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี ตักเนื้อปูขาวๆที่อยู่ในจานตัวเองเข้าปาก ตอนนั้นเองที่จอมขวัญเพิ่งสังเกตว่าจานของคนรักถูกแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งยังมีข้าวสวยเหลืออยู่เกือบครึ่งทัพพี อีกส่วนเต็มไปด้วยซากปูและกุ้งกองพะเนิน มากกว่าครึ่งก็แกะให้เขาทานทั้งนั้น
ดวงตาเรียวเหลือบมองไปที่จานปูนึ่งที่ยังไม่ได้แกะอีกหลายตัว ก่อนจะหยิบขึ้นมาแล้วยื่นให้อธิป ทว่าพออีกฝ่ายจะรับไปแกะ มือขาวกลับรั้งเอาไว้
“สอนขวัญแกะหน่อยสิ ขวัญจะได้แกะให้พี่กินบ้าง”
ร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะกลายเป็นยิ้มกว้าง หยิบปูขึ้นมาอีกตัว แล้วสอนแกะทีละขั้นอย่างใจเย็น
ปูนึ่งสำหรับจอมขวัญนั้นแกะยากนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ได้เนื้อปูขาวๆวางลงบนข้าวสวยในจานของอธิป ร่างสูงตักมันเข้าปาก เนื้อปูทั้งแน่นและหวาน แต่ที่ทำให้อร่อยยิ่งกว่าคือการที่เห็นคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามตั้งหน้าตั้งตาแกะปูให้เขากิน เวลาเห็นจอมขวัญนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทีไร อธิปเป็นต้องคิดถึงวันแรกที่ได้ทานข้าวด้วยกันเสมอ
...ราดหน้าแป๊ะเล้ง...ร้านข้างถนน กับคู่กรณีที่ไม่ชอบหน้าเขาเลย...
“ไม่น่าเชื่อว่าคนหน้าหงิกที่นั่งกินราดหน้าข้างถนนกับพี่วันนั้น จะกลายมาเป็นคนแกะปูให้พี่กินวันนี้” เขาทัก จอมขวัญเงยหน้าจากปูขึ้นสบตาคนรักก่อนจะหัวเราะเบาๆ นึกย้อนกลับไปในอดีตแล้วก็อดขำไม่ได้เช่นกัน
“พี่โตนั่นแหละ กินข้าวกับคนหน้าหงิกแทนที่จะเซ็งตั้งแต่ครั้งแรก ก็ยังมาตามตื้ออยู่ได้” ถูกย้อนเข้าให้ บอกให้รู้ว่าความรักของพวกเขานั้นเกิดจากอธิปเริ่มก่อน
“พี่ตื้อเหรอ?” ร่างสูงย้อนถามพร้อมรอยยิ้ม จอมขวัญพยักหน้าหงึกหงัก แต่สายตายังเพ่งอยู่กับการงัดก้ามปูออกจากกันแต่เนื้อยังติดอยู่ข้างในจนต้องเอาส้อมเขี่ย
“ใช่สิ เห็นแต่งตัวดี มีโปรไฟล์ ก็อุตส่าห์พาไปกินข้างถนน นึกว่าจะเข็ด ที่ไหนได้...ติดกับเราซะงั้น”
อธิปทำตาโตที่ถูกกล่าวหาว่าติดกับหนุ่มหล่อชายในฝันของสาวๆ
“แสดงว่าวางกับดักพี่งั้นสิ?” จอมขวัญยักไหล่
“ก็หย่อนเบ็ดไปเรื่อย...ไม่นึกว่าจะได้ปลาฉลาม” คราวนี้นอกจากจะถูกกล่าวหาว่าติดกับแล้ว ยังถูกหมายหัวว่าเป็นปลาฉลามอีกต่างหาก
...โธ่...ถึงอธิปจะไม่ได้ตำแหน่งหนุ่มโสดชายในฝันของสาวๆทั่วกรุงเทพฯ แต่ก็ติดโผผู้ชายน่าอยู่ใกล้นะ...
“พี่เป็นปลาวาฬต่างหาก ยักษ์ใหญ่ใจดี”
จอมขวัญหัวเราะก๊ากย้อนถาม “พ่นน้ำได้มั้ย”
อธิปหรี่ตาเล็กน้อย “จะเอาแบบติดเรทหรือไม่ติดเรท”
คราวนี้เสียงหัวเราะหยุดชะงัก จอมขวัญตาโตอ้าปากค้างเพราะอยู่ดีๆก็ถูกคนที่ออกตัวว่าเป็นยักษ์ใหญ่ใจดีลากเข้าเรื่องลามกเฉยเลย มือขาวหยิบเปลือกกุ้งปาใส่คนรักเป็นการทำโทษที่ไม่เจ็บเลยสักนิด
“กินเข้าไปเลย ไอ้ลุงลามก!” อธิปหัวเราะลั่นแต่ไม่วายย้ำ
“ลามกที่ไหน บอกแล้วว่าพี่เป็นยักษ์ใหญ่ใจดี...แถมพ่นน้ำได้ด้วย”
“ไอ้พี่โต!” จอมขวัญได้แต่ร้อง แต่พออีกฝ่ายยังเอาแต่หัวเราะ เขาก็พลอยหัวเราะตาม ต่างคนต่างหัวเราะให้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง เถียงกันในเรื่องที่ไม่มีสาระอะไร แต่เพราะอีกฝ่ายคือคนที่ไม่ว่าจะอีกกี่ปีผ่านไปก็ยังคงเป็นคนคนเดิม ยังเป็นคนคุยอะไรด้วยก็ได้ ยังเป็นคนที่ยอมรับในตัวตนของกันและกันได้ ยังเป็นคนที่...ไม่ว่าจะนั่งทานข้าวด้วยกันที่ไหน ก็ยังเป็นคนที่ทำให้หัวใจอิ่มเอมอยู่เสมอ
อาหารค่ำวันนี้...จะเป็นอีกครั้งที่อยู่ในความทรงจำของอธิปและจอมขวัญ
.................................
(มีต่อด้านล่างค่ะ)
-
อิ่มจากร้านอาหารทะเล จอมขวัญก็ได้ไอศกรีมกะทิรถเข็นที่ขายอยู่หน้าร้านมาทานแก้คาวปาก ก่อนที่อธิปจะขับรถพากลับไปพักผ่อนที่โรงแรม
โรงแรมยามดึกนั้นค่อนข้างเงียบ บริเวณสระว่ายน้ำริมทะเลของโรงแรมก็ปิดบริการแล้ว ไม่มีแขกลงเล่นน้ำ มีเพียงไฟที่เปิดให้ความสว่างอย่างสลัวกับบรรยากาศยามดึกที่เงียบสงบ
ชายหนุ่มสองคนเดินเคียงกันไปตามทางเดินข้างสระว่ายน้ำที่ไม่มีผู้คน ลมทะเลที่พัดขึ้นฝั่งทำให้น้ำในสระกลายเป็นระลอกแล้วระลอกเล่า พวกเขานั่งลงข้างกันบนเก้าอี้เอน ดวงตาเรียวของจอมขวัญมองไปยังสระว่ายน้ำที่เมื่อกลางวันยังพลุ่กพล่านไปด้วยผู้คน
“ผู้หญิงเมื่อกลางวัน...หุ่นดีนะ”
อะไรไม่รู้ดลใจให้เอ่ยขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะเขามองอยู่ตลอดเวลาตอนที่ผู้หญิงบิกินีคนนั้นมองอธิป และอธิปก็มองตอบ
ร่างสูงเลิ่กคิ้วเล็กน้อย
“ผู้หญิงคนไหน”
“ก็...คนที่ใส่ทูพีซสีชมพูไง”
เพียงเท่านั้นอธิปก็ร้องอ๋อ เขาขยับตัวให้นั่งตรงกับจอมขวัญเพื่อจะได้มองหน้ากันได้สะดวก แม้จะมีแค่แสงสลัวจากเสาไฟ และจอมขวัญเอาแต่ก้มหน้าตักไอศกรีมเข้าปาก แต่ถึงอย่างนั้นอธิปก็ไม่หันหนีไปไหน เขายังนั่งตัวตรงจ้องมองคนรักอยู่แบบนั้น
“พี่มองเพราะเห็นว่าเขาสวย แต่พี่ไม่ได้มองเพราะว่าพี่อยากได้เขา...”
จอมขวัญเม้มปากเล็กน้อย ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายรักเขาแค่ไหน แต่เวลาเห็นอธิปมองผู้หญิงคนไหนนานๆ ก็อดใจแกว่งไม่ได้ทุกที
“ของขวัญรู้มั้ยว่าพี่อยากได้ใคร”
คำถามของอธิปไม่มีคำตอบ นอกจากดวงตาเรียวที่เหลือบจากถ้วยไอศกรีมขึ้นมามอง สายตาของอธิปยังคงเหมือนเคย หนักแน่นและทรงพลัง เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกมากล้น แค่สายตาเพียงอย่างเดียวก็ทำให้จอมขวัญหวิวหวามไปทั้งอกได้แล้ว
“พี่อยากได้หนุ่มทูพีซ...เสื้อยืดตัวนึง กางเกงเลตัวนึง แล้วก็นั่งกินไอติมอยู่ตรงหน้าพี่”
“ไหนว่าเด็กไง...” เขินนิดหน่อย เลยต้องแก้เก้อ
“เด็กสิดี จะมีสักกี่คนที่ได้เห็นหนุ่มโสดชายในฝันเวอร์ชั่นนี้ สาวๆในสระเมื่อตอนกลางวันที่มองของขวัญก็คงไม่คิดว่าหนุ่มหล่อคนนั้น จะนั่งอยู่ตรงนี้กับพี่...ใส่เสื้อยืด กางเกงเล ผมยุ่ง” มือใหญ่เกี่ยวเอาปอยผมที่ถูกลมพัดไปทัดหูให้อย่างอ่อนโยน สายตาของอธิปยังมองตรงมาแน่วแน่และมั่นคง เป็นสายตาเดียวกับเมื่อตอนกลางวันที่เขาใช้มอง ‘หนุ่มทูพีซ’ คนนั้น
แต่ไม่ว่าจะเป็นหนุ่มทูพีซที่ใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวแล้วเอาผ้าเช็ดตัวคลุม หรือจะเป็นหนุ่มเสื้อยืดกางเกงเลที่อยู่ตรงหน้า ก็ยังเป็น ‘ของขวัญ’ ของเขาคนเดิม
อธิปขยับเข้าหาช้าๆ แต่ไม่ทันจะได้ใกล้ชิดยิ่งกว่านั้น ช้อนไอศกรีมก็ถูกยกขึ้นมาชนปาก ไม่ต้องพูดอะไรกัน ร่างสูงก็พอจะเข้าใจว่าสถานที่ริมสระว่ายน้ำที่มืดสลัวไม่มิดชิดพอสำหรับจอมขวัญ แต่...จะให้เขายอมปล่อย ‘หนุ่มทูพีซ’ ลอยนวลไปง่ายๆก็เห็นจะไม่ใช่
เขายกมือขึ้นกุมมือขาวที่ถือช้อนไอศกรีมก่อนจะส่งช้อนนั้นเข้าปาก ชิมไอศกรีมรสหวานปะแล่มทั้งๆที่ดวงตายังจับจ้องคนที่ถูกเขาบังคับให้ป้อนไอศกรีม
“แก่จะตายอยู่แล้ว ไม่อมช้อน เอาคืนมา ขวัญจะกินต่อ” คนเขินมีวิธีแก้เขินด้วยการทำเป็นดุแล้วกระตุกช้อนในปาก
ร่างสูงยอมปล่อยช้อนออกจากปากให้จอมขวัญหันไปตักไอศกรีมทานต่อ พวกเขายังคงนั่งกันอยู่บนเก้าอี้เอน ไกลลิบๆคือแสงไฟจากเรือที่ออกหาปลา แต่สายตาของชายหนุ่มยังคงอยู่ที่คนใกล้ตัว แม้ไม่ชิดจนเนื้อแนบเนื้อ แต่เมื่อลมทะเลพัดผ่าน เสื้อของจอมขวัญก็ปะทะเข้ากับแขนของอธิป
ไอร้อนของฤดูร้อนยังคงอยู่ในทุกอณูอากาศ แต่ลมทะเลก็คอยหอบเอาความสดชื่นมาปัดเป่า เสียงลมและเสียงคลื่นซัดสาดดังเป็นระลอก ทำให้จับใจความบทสนทนาของชายหนุ่มสองคนแทบไม่ได้ โทนเสียงทุ้มต่ำ บ้างกระซิบแผ่ว บ้างหัวเราะหยอกเอิน เสียงฝีเท้าวิ่งไล่ ก่อนที่เจ้าของเสียงทั้งคู่จะหายลับเข้าไปในห้องพัก แล้วเหลือเพียงเก้าอี้เอนริมสระว่ายน้ำที่ว่างเปล่า
............................
....................
.............
.........
...
‘พี่โตรู้ได้ไงว่าขวัญใส่ทูพีซ เสื้อยืด กางเกงเล’
‘หืม?’
‘ขวัญใส่สองชิ้นจริงๆ แค่เสื้อยืด กางเกงเล...ไม่ใส่อย่างอื่น’
ท้ายประโยคนั้น ตัวแสบหัวเราะร้าย ในขณะที่อีกฝ่ายหรี่ตาไม่เชื่อ
‘ไม่เชื่อเหรอ ไม่เชื่อก็อย่าดู’
‘อย่าท้านะของขวัญ ไม่งั้นพี่จะดูตรงนี้’
แต่ก่อนจะถูกจับมาดูจริงๆ คนหยอกให้อยากก็รีบผุดลุกหัวเราะเสียงใส อีกฝ่ายรีบลุกตาม แล้วก็เกิดการไล่จับกันอย่างกับเด็กๆ ก่อนที่จอมขวัญจะถูกอธิปฉุดหายเข้าห้องไป
FIN
จริงๆจะเอาลงตั้งแต่วันศกร์ แต่พายุเข้าหนักมากกกกกก ก็เลย...เอามาลงวันนี้แทนค่ะ เพื่อให้ได้บรรยากาศ (ไม่แน่ใจว่าตอนนี้แถวไหนฝนตกบ้าง แต่ที่แน่ๆ แถวนี้ไม่ตกแล้ว และหน้าร้อนน่าจะใกล้กลับมาเหมือนเดิมแล้ว ฮ่าฮ่า)
รู้สึกเหมือนไม่ได้เขียนฉากอัศจรรย์ของพี่โตกับของขวัญนาน แอบเขียนยาก แต่ก็หวังว่าจะทำให้คิดถึงเนื้อเรื่องหลัก และประโยคฮุค ‘ขวัญง้อเอง’ นะคะ (ชี้เป้า บทที่ 18-19 ค่ะ ฮ่าฮ่า)
ช่วงนี้ชีวิตยังวุ่นวายอยู่เลย เรื่องใหม่ก็เลยจะยังไม่มา แต่จะเอาตอนพิเศษมาลงแทนค่ะ
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงของขวัญพี่โต และพื้นที่บอร์ดค่ะ
เจอกันสัปดาห์หน้า กับตอนพิเศษของเรื่องไหนสักเรื่อง ให้ลุ้นกันเช่นเคยยยยย
-
พี่โตสุดยอดสามี 5555
-
:impress2: อยากจะบอกว่าเพิ่งอ่านตอนหลักรอบที่ล้านแปด (เว่อร์มากกกก)
ขอบคุณนะคะที่มาให้หายคิดถึง ส่วนพี่โตน้านนนน ยิ่งแก่ยิ่งหื่นนะคะ :hao6:
-
คิดถึงของขวัญมากกำลังคิดว่าสงกรานต์นี้ของขวัญทำไมหนีเที่ยวแล้วก็หนีมาเที่ยวทะเลจริงๆ..ขอบคุณนะคะสำหรับตอนพิเศษที่ so hotมากๆของทั้งคู่จอมร้ายอีกหนึ่งในใจเรา
-
ของขวัญก็ยังคือของขวัญ
พี่โตก็ยังเป็นพี่โต
o13 o13 o13 o13 o13 o13
โอ๊ยยย คิดถึงทั้งคู่มากๆๆ แต่อยากรู้3 แสบเป็นไงบ้าง
น้องโรมด้วย คนเขียนมีเวอร์ชั่น เด็กๆไหมหนอออ
-
ชอบ ๆ ตอนพิเศษ คิดถึงหลายคู่เลย พี่ธันกับน้องถ้วยฟู
-
อยากได้คู่นี้มานอนกอดจัง
-
อิจ! :ling1:
-
พี่โตน้องขวัญ คิดถึงงงงงงงง
พี่โตมายหลัว// โดนปืนสอย
อ่านกี่ครั้งๆก้อิจน้องขวัญจริงๆเลย ถถถถถถ
ขอบคุณนะคะคุณบัวที่พาของขวัญมาอัพเดทชีวิตคู่ :L2: :L2: :pig4: :L2: :L2:
-
ดีใจน้ำตาไหลพราก คิดถึงของขวัญกับพี่โตมากๆ ขอบคุณคุณบัวมากนะคะที่อัพเดทเรื่องราวของทั้งคู่อยู่เรื่อยๆ
-
:pig4: :pig4:
-
ไม่ว่ากี่ปีๆที่ได้อ่านเรื่องนี้จบจะได้รับความสุขกลับไปเป็นกระบุงโกยเลยค่ะ ทั้งมีความอิจฉาและยินดีในความรักของทั้งคู่ด้วย
-
โตดูแลดีไม่มีเปลี่ยน
ของขวัญช่างโชคดี
ยกรางวัล 'สามีแห่งปี' ให้โตไปเลยเค๊อะ!
-
โอ๊ยยย หวานเว่อร์ กี่ปีๆพี่โตก็หลงของขวัญไม่เปลี่ยนเลย น่าอิจฉาา
-
o13
-
พี่โตสุดยอดหลัวของจอมขวัญ อิอิ
-
ชอบบบบบบ คิดถึง :mew1:
พี่โต ของขวัญ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
หายคิดถึงนิดหนึ่ง
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
-
อิจฉาจอมขวัญ ทำบุญด้วยอะไรถึงได้สามีดีขนาดนี้
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่เอามาลงให้แก้คิดถึงนะคะ :katai2-1:
-
พ่นน้ำได้ไหม? 555555555555 เนี่ย พูดอะไรก็เข้าตัวหมดเลย :katai3:
-
ฮื่อออออออ ยังน่ารักเหมือนเดิมมมมม
ของขวัญน่ารักกว่าเดิมด้วยซ้ำ
เฮียโตก็น่ารักกกกกกกก
ขอบคุณคุณบัวที่เอาตอนพิเศษมาเสิร์ฟค่ะ
เป็นกำลังให้อีกแรงด้วยนะคะ
:L2:
-
ยาวจุใจมากค่ัะ
พี่โตน่ารักมากกก ความหลัวนี้ ยอมใจในความหลงเมียของนาง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงจังเลยค่ะ ฉากเปิดนี่ถึงกับคิดว่า แหม ไม่ค่อยจะอวยแฟนเลยน้าพี่โต! เวลาที่มีพูดถึงอาหารในเรื่องเป็นต้องไปหามากินตามทุกครั้งไปเลยค่ะ ครั้งแรกที่อ่านฉากราดหน้าก็เหมือนกัน ฉากที่ไปกินสเต็กที่ฟาร์มโชคชัยก็ด้วย (ไปตามจริงๆค่ะ555) ครั้งนี้เป็นอาหารทะเลหรอเนี่ย จะหากินยังไงดีล่ะ OwO
ยังไงก็รออ่านเรื่อยๆนะคะ เรื่องหน้าจะเป็นตอนพิเศษเรื่องไหน ลุ้นๆ :L2:
-
น่ารัก เป็นบรรยากาศธรรมดา สบาย ๆ และอบอุ่น ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่า
-
ฮือออ น่ารักมากเลยยย ใจบางมั่กๆ :ling1:
-
อ่อยหนักขนาดนี้พี่โตจะขึ้นจากหลุมได้ยังไง
-
คิดถึงคู่นี้ กี่ปีก็ยังน่ารัก
-
ชอบคู่นี้มาก ชอบของขวัญกับพี่โต ชอบบรรยากาศของเรื่องนี้ด้วยความรักอบอวลเต็มไปหมด ยังคงเป็นเรื่องที่อ่านแล้วอบอุ่นอยู่เสมอคนอ่านอย่างเรากลายเป็นผูกพันกับตัวละครไปเลย ขอบคุณคุณบัวมทกๆนะคะที่ค่อยมาอัพตอนพิเศษในช่วงโอกาสพิเศษต่างๆ จะติดตามต่อไปเรื่อยๆค่ะ อยู่กันแบบนี้ไปนานๆนะคะ
-
่ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
-
เบาหวานขึ้นตากันเลยทีเดียว
ปล.นั่งกลืนน้ำลายเอื๊อก ๆ ตอนแกะกุ้งแกะปู
-
อ่านแล้วรู้สึกทุ้มในใจ
-
พี่โต + ของขวัญ น่ารักที่สุด :m1:
:L2: :pig4:
-
มาที ต่อมความอิจฉาพุ่งปรี๊ดดดดดดดดด
-
ขอกรี๊ด..ดดดดดดดด ดังๆก่อน ดีใจ ชอบของขวัญกะพี่โตมาก เป็นคู่ที่ลงตัว ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ จุ๊บๆ :mew1:
-
:katai2-1: คิดถึงพี่โตกับขอขวัญมาก :mew1:
-
ของขวัญของพี่โตน่ารักเสมอเลย
ว่าแล้วก็คิดถึงพี่โต คิดถึงของขวัญ
-
ทั้งอธิปและจอมขวัญ...ความแซบเพิ่มขึ้นเท่าอายุที่ขยับไปเรื่อยๆ ความจริงเราว่าอยู่ที่ไหนพี่โตที่ดูเหมือนจะไม่หื่นแต่ก็หื่นได้ทุกที่ทุกเวลาจริงๆ อันนี้ก็ต้องบอกว่าเป็นเพราะจอมขวัญยั่วเก่งมากๆ ค่ะ ฮา
ขอบคุณคุณบัวสำหรับตอนพิเศษนะคะ อ่านตอนนี้แล้วอยากจะหยิบจอมร้ายเล่ม ๑ เล่ม ๒ มาอ่านอีกเลยค่ะ :mew1:
-
โอ๊ยยยยยย พี่โตตตตต ความสามีแห่งชาตินี้ หยักได้ๆ และจอมขวัญคือน่ารักกกอ่ะ ตอนให้พี่สอนแกะปู จะแกะให้พี่กินงี้ งือออ ทำไมซึ้งงงงง //ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษฟินๆ ไปสามบ้านแปดบ้านค่าาาา ♡♡♡
-
หล่อ สปอต ใจดี แถมพ่นน้ำได้555555
-
น่ารักเหมือนเคย :L2:
-
o13
-
:m1: :m1: :m1:
-
ยกพี่โตเป็นสามีแห่งชาติตลอดกาลเลยได้มั้ยคะ สกิลการดูแล เอาอกเอาใจ และฟีลผัวนั้น ทำเอาอิจฉาจอมขวัญมากกกก 5555 มีความร้อนแรงเหมือนจะทิ้งท้ายซัมเมอร์เลยจริงๆ
-
ของขวัญน่ารักมากเหมือนเดิมอ่ะ อยากไปนั่งมองพี่โตกะของขวัญหยอกกัน
-
อ่านไปยิ้มไป
ความไร่อ้อยของของขวัญนั้นช่างดีต่อใจ
-
คิดถึงจังเลย :กอด1:
-
มาให้ฟินได้ตลอด ของขวัญถูกใจมาก :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักตลอดคู่นี้ :กอด1:
-
ของขวัญก็ยังเป็นเด็กสำหรับพี่โตอยู่ดี ฮ่าา
-
ขอบคุณคนแต่งมากๆ
พี่โตกับของขวัญน่ารักดี อ่านละยิ้มเลย
ส่วนฉากป้ารีนี่ฮามากกับความเป็นญาตินางเอก ฮ่าๆ
ยอมรับแอบจิ้นพี่จักรกับทรงพลด้วยนะ
เคมีมันล้นมากคู่นี้ คนแต่งไม่สนใจคู่นี้หรอ
เราว่าคาแรคเตอร์มันได้นะ และน่าสนใจทั้งสองคน
-
ยังตามอ่านอยู่เหมือนเดิม ไปไหนไม่ได้สักที ทำไมน่ารักขนาดนี้เนี่ย
-
อยากได้สามีแบบพี่โต เขินนน
จอมขวัญน่ารัก
-
เป็นเรื่องที่อ่านซำ้หลายรอบมาก ดีใจที่มีตอนพิเศษ
-
น่ารักมากๆคิดถึงหนักมากเลยคู่นี้ :mew1:
-
ชอบฉากลมทะเลที่สุดเลยค่ะ :laugh: ชอบความใส่ใจของพี่โต จนทำให้ของขวัญอยากทำแบบเดียวกันให้พี่บ้าง น่ารักมากเลย :L2:
รออตอนพิเศษต่อ ๆ ไปนะคะ
-
ตามจนจบแล้ว ดีจังครับเรื่องนี้
จริงๆจำได้เคยอ่านแล้ว แต่ไม่ได้มาต่อเลย
เจออีกทีแล้วอ่านจนจบสเปทั้งหลาย ดีใจครับ
ทีมป้ารีครับ 5555
-
:hao7:
-
หวานมาก
-
:pighaun: :m25: อ่านเรื่องแล้วเลือดคุณจะหมดตัว
-
ขอร้องคนเขียน เขียนตอนพิเศษ ทุกฤดูกาลนะคะ :กอด1: :L2: :pig4:
-
คนเขียนใจดีจริง
มีตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงเรื่อย ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
อยากได้แฟนแบบพี่โตจังเลยยยยย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
คนพี่ ยังอบอุ่นเสมอต้นเสมอปลาย
-
ชั้นรักแก๊งค์แม่บ้านแฟนละครทั้งสาม :hao3:
-
เพิ่งมาเจอ เพิ่งได้มาอ่าน อ่านรวดเดียวจบ !!!
สนุกกกกกกกกกมาก :z2:
พี่โตจอมหื่น :hao6: :hao6: :hao6:
-
เป้นคู่ที่ผ่านอะไรมาพอสมควรเลยนะคะ(หมายถึงพี่โตอ่ะค่ะ ผ่านความแสบสันต์ของคุณเค้ามาเยอะมากจริงๆ)
เป็นเรื่องที่กลับมาอ่านทีไรก็ประทับใจเสมอเลยค่ะ แล้วก็พลอยทำให้อยากได้แฟนแบบพี่โตด้วย5555555555
ยิ่งตอนพิเศษก็ยิ่งเห็นได้ชัดเลยว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้แน่นแฟ้นขนาดไหน น่ารักมากๆค่ะ
-
อิจฉาจอมขวัญจิงจิ๊งงงง :hao7:
-
จอมร้าย
By: Dezair
…………….
ตอนพิเศษ พระเอกนางเอก
เด็กชายขนมทำการบ้านเสร็จแล้ว และภารกิจประจำวันศุกร์หลังทำการบ้านก็คือนั่งดูโทรทัศน์เป็นเพื่อนคุณย่าพัชรี
คุณย่าของเด็กชายขนมนั้นเป็นแฟนละครก่อนข่าวหลังข่าวแทบทุกช่อง มีดาราในดวงใจหลายคน มีหนังสือเรื่องย่อละครเก็บไว้เป็นลังๆ จำได้กระทั่งเพลงประกอบ และ...มีส่วนร่วมกับทุกฉากทุกตอนของละครที่กำลังดู
“คุณย่ายิ้มทำไมครับ”
ตอนที่พระเอกนางเอกในละครเดินเคียงกันอยู่ริมแม่น้ำยามค่ำคืน มีฉากหลังเป็นสะพานพระรามแปดที่เปิดไฟสีส้มอมเหลืองให้ความนวลเนียนนั้น คุณพัชรีก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ตามองจอโทรทัศน์ไม่กะพริบ
“ย่าฟินน่ะสิ!” คุณย่าหันมาบอก แล้วหันไปมองโทรทัศน์ต่อ พระเอกนางเอกหันมองหน้ากันแล้ว มองตากันหวานเยิ้ม ส่วนคนที่เยิ้มกว่าเห็นจะเป็นแฟนละครหน้าจอที่ชื่อพัชรี วิมลกิตติ!
“ของขวัญกับโต เขาก็คงจะมองกันอย่างงี้เนาะ!”
แต่ระดับคุณพัชรี ครั้นจะฟินกับพระเอกนางเอกอย่างเดียวก็เห็นจะไม่ใช่ เพราะในชีวิตจริงมีพระเอกนางเอกอีกหนึ่งคู่ที่ร่วมลุ้นร่วมเชียร์มานมนาน แต่...ทั้งๆที่หล่อนมีฐานะเป็นถึง ‘ญาตินางเอก’ กลับแทบจะไม่เคยเห็นอธิปกับจอมขวัญมองตากันหวานเยิ้มแบบนี้เลย คิดแล้วมันน่าน้อยใจที่หลานชายไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ป้าหลานเลยสักนิด!
...จะอายอะไร้! ก็คนกันเองทั้งนั้น! แถมเป็นคนกันเองระดับญาตินางเอกที่อยากฟินเรื่องรักๆของหลานกับแฟนจะแย่อยู่แล้ว!…
“อาของขวัญกับอาโต?” เด็กชายขนมย้อนอย่างงุนงง ตอนนั้นเองที่คุณย่าร่างอวบเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าหล่อนหลุดปากคำโตกับหลานชายวัยประถมไปเสียแล้ว
“อ...เอ่อ...ย่า...ย่าหมายถึง...หมายถึงอาของขวัญกับอาโตของขนม…เขาก็คง...เอ่อ...ดูแลกันและกันแบบพระเอกนางเอกนี่ล่ะ”
“แบบพระเอกนางเอก?...เอ๋? แต่ว่าอาโตกับอาของขวัญเป็นผู้ชาย จะเหมือนพระเอกนางเอกได้ไงล่ะฮะ” เด็กชายขนมหันมองในจอโทรทัศน์ ฉากละครตัดไปเป็นโฆษณาแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็จำได้ว่าพระเอกนางเอกในละครเมื่อครู่เป็นผู้ชายกับผู้หญิง
…แต่คุณย่ากลับบอกว่าอยากให้อาโตกับอาของขวัญดูแลกันและกันแบบพระเอกนางเอกในละคร!...
คุณพัชรีหันมาทางหลานชายคนเล็กแต่หุ่นอ้วนกลม รู้ดีว่าเรื่องของอธิปและจอมขวัญเป็นเรื่องที่เข้าใจยากสำหรับเด็กๆ แต่ถึงจะไม่เข้าใจ หล่อนก็อยากให้เด็กๆยอมรับ...
...ยอมรับในความรู้สึกที่อธิปและจอมขวัญมีต่อกัน...
...ยอมรับในความสัมพันธ์ที่ฝ่าฝันและเคียงข้างกันมานานหลายปี...
...ยอมรับ...ในสิ่งที่อธิปและจอมขวัญเลือก...
เส้นทางที่แตกต่าง แต่...ก็สวยงามในแบบของตนเอง
“การดูแลกันเป็นสิ่งที่ดีนะขนม เป็นการทำความดีให้แก่กัน ไม่ต้องเป็นผู้ชายกับผู้หญิงก็ได้ แต่ขอแค่ดูแลคนที่เรารัก คนที่เราหวังดี ให้เขามีความสุข ให้เขาปลอดภัย ให้เขาสบายใจ เหมือนพระเอกดูแลนางเอกไงลูก” เด็กชายขนมขมวดคิ้วมุ่น ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก คุณย่าพัชรีโอบร่างกลมเข้ามากอดแล้วโยกเบาๆ
“ถ้าขนมโตขึ้น ขนมเจอคนที่ขนมอยากดูแล ขนมสัญญากับย่านะ ว่าจะดูแลเขาให้ดีเหมือนพระเอกดูแลนางเอก เหมือนอาโตดูแลอาของขวัญ” แม้ไม่เข้าใจ แต่หลานชายผู้ว่านอนสอนง่ายก็ชูนิ้วก้อยขึ้นทันที
“สัญญาฮะ!”
“ดีมากจ้ะ” คุณพัชรีเกี่ยวนิ้วก้อยด้วย โฆษณาจบลงและตัดเข้าสู่ละครพอดี คราวนี้เด็กชายขนมตั้งอกตั้งใจดูเป็นพิเศษ เรียนรู้การดูแลที่พระเอกมีต่อนางเอกเพื่อจะได้ทำตามสัญญาที่มีให้คุณย่าให้จงได้
ว่าแต่...พระเอกทำอาหารให้นางเอกทานเหมือนอาโตทำให้อาของขวัญเลยแหะ!
....................
เย็นวันจันทร์ อธิปยังคงนั่งทำงานอยู่ในห้อง เขากวาดตาอ่านเอกสารบนโต๊ะ พอจรดปากกาเซ็น ชายหนุ่มก็คิดไปถึงอาหารเย็นของวันนี้แล้ว
แน่ล่ะ ว่านอกจากจะเป็นผู้บริหาร เป็นหัวเรี่ยวหัวเเรงที่สำคัญของธุรกิจแล้ว เขายังเป็นพ่อครัวของครอบครัวเล็กๆที่มีกันแค่สองคน และใครอีกคนที่เป็นครอบครัวของเขานั้น มีเรื่องให้เอาใจและตามใจมากกว่าคนสักสิบคนรวมกันเสียอีก
อธิปอมยิ้มยามคิดถึงคนรัก เรื่องเอาแต่ใจของจอมขวัญกลายเป็นความน่าเอ็นดูสำหรับเขามานานมากแล้ว และยังคงเป็นอยู่อย่างนั้นจนวันนี้
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มต้องหันมอง ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือชื่อเดียวกับคนที่เขากำลังคิดถึง
...ตายยากเสียด้วย คิดถึงปุ๊บโทรมาปั๊บ แบบนี้สงสัยได้เอ็นดูกันไปยันแก่...
“ว่าไง” เขารับสาย เอนหลังพิงพนักอย่างผ่อนคลาย
‘ขวัญออกจากโรงแรมแล้วนะ ป้ารีโทรมาบอกให้ไปรับหลาน’
“อ้าวเหรอ วันนี้คุณจักรไปต่างประเทศใช่มั้ย”
‘ใช่ ป้ารีกับลุงชัยต้องไปงานศพ เข้มก็ไปเข้าค่าย เหลือข้าวกับขนม ขวัญเลยจะให้มานอนบ้านเรานะ’
“อื้อ งั้นเดี๋ยวพี่ออกเลย จะแวะซื้อกับข้าว หลานน่าจะหิวกันแล้ว ของขวัญอยากกินอะไรมั้ย” เพราะหากลงมือทำอีก มีหวังได้หิ้วท้องรอกันพอดี
‘อะไรก็ได้’ คำตอบปลายเปิด เปิดกว้างเสียจนบางทีก็เดาใจไม่ถูก แต่อธิปจำได้ว่าเมื่อวานคนรักบ่นว่าอยากกินหมูยอ
“งั้นพี่ซื้อกับข้าวไปสัก 3-4 อย่างแล้วกัน แล้วของขวัญอยากกินหมูยอด้วยมั้ย”
‘อยากๆ’
“อยากกินหมูยอดทอดหรือหมูยอนึ่ง?” ปลายสายเงียบไปอึดใจดูเหมือนเจ้าตัวจะกำลังคิดหนัก
“หรือจะเอาทั้งสองอย่างเลย?” อธิปถามนำ
‘มันเยอะไปมั้ย’ แน่นอนว่านี่ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นการเกริ่นทำนองว่า ‘เยอะ แต่ก็อยาก’ ร่างสูงอมยิ้ม เขานึกหน้าคนรักออกเลยทีเดียวว่าตอนนี้เจ้าตัวคงกำลังคิ้วขมวดมุ่น ตัดสินใจไม่ได้ว่ามื้อเย็นวันนี้จะทานหมูยอทอดหรือหมูยอนึ่งดี
“ไม่เยอะหรอก เด็กๆก็ทานด้วย”
‘เอางั้นก็ได้’ อธิปรับคำ ก่อนจะกดวางสาย หันไปปิดคอมพิวเตอร์ แล้วคว้าข้าวของออกจากห้อง
มื้อเย็นวันนี้ นอกจากหลานๆแล้ว ใครบางคนต้องเจริญอาหารเพราะได้ทานของที่อยากแน่ๆ...
.....................
ตอนที่จอมขวัญพาเด็กชายทั้งสองซึ่งคนน้องตัวใหญ่กว่าคนพี่มาถึงบ้าน อธิปก็อุ่นกับข้าวที่ซื้อมาเสร็จเรียบร้อย แถมด้วยนึ่งและทอดหมูยอแล้ว เขาให้เด็กๆไปล้างหน้าล้างมือ แล้วหันมาจ้องคนที่เพิ่งกลับมาถึงแต่มือไม่ล้าง แอบหยิบหมูยอนึ่งหั่นแว่นเข้าปากไปหนึ่งชิ้น
“ไปล้างมือก่อน ของขวัญ”
“ชิ้นเดียวเอง” เจ้าตัวแย้ง แต่ตาเหลือบไปมองหมูยอทอดที่ยังไม่ได้ชิม ทว่าอธิปยืนจ้อง เขาก็เลยต้องเดินเลี่ยงไปล้างมือในห้องน้ำแต่โดยดี
ในห้องน้ำที่ชั้นล่าง หลานๆของจอมขวัญกำลังล้างมือถูสบู่กันอยู่ คุณอารูปหล่อก็เข้าไปแทรกขอล้างมือบ้าง ตอนที่จอมขวัญพับแขนเสื้อเชิ้ตของตนเองขึ้นมาที่ข้อศอกนั้น เจ้าหลานชายที่ชื่อขนมจ้องมองคุณอาสุดหล่อตาไม่กะพริบ
“ทำไมเสื้อขนมไม่มีแขนยาวมั่ง” เด็กชายขนมถามแล้วก้มลงมองแขนป้อมๆของตนเอง
“เสื้อนักเรียนที่ไหนมีแขนยาวล่ะขนม” จอมขวัญหันมาบอกหลานรักพลางหัวเราะ ทำเอาเจ้าตัวแสบทำปากยู่อย่างแสนเสียดาย
“งั้นกว่าขนมจะได้ใส่เสื้อแขนยาว ขนมก็ต้องโตเป็นผู้ใหญ่ก่อนเหรอ อีกตั้งนานแหน่ะ”
“ก็ใส่เสื้อกันหนาวสิ” เด็กชายข้าวผู้พี่หันมาบอก แต่เด็กชายขนมผู้น้องส่ายหน้ากลมๆไปมาอย่างขัดใจ
“ขนมหมายถึงเสื้อแบบอาของขวัญต่างหาก” จอมขวัญมองเสื้อเชิ้ตของตัวเองแล้วก็นึกขำเจ้าหลานชายตัวใหญ่ อธิปโผล่หน้าเข้ามาในห้องน้ำ เพราะเห็นสามอาหลานหายกันไปนาน
“คุยอะไรกันในนี้ มาทานข้าวได้แล้ว” เขาชวนพลางยิ้ม
“ขนมอยากใส่เสื้อแบบอาของขวัญ แล้วจะพับแขนเสื้อขึ้นแบบนี้ด้วย!” อธิปหันมองคนรัก แต่จอมขวัญยักไหล่เหมือนไม่เข้าใจ ร่างสูงเลยหันกลับมาหาเจ้าหลานชายผู้อยากเหมือน ‘อาของขวัญ’ ไปหมดเสียทุกอย่าง
“ทำไมล่ะ”
“ก็อาของขวัญเท่จะตาย พับแขนเสื้อแบบนี้ๆ เหมือนพระเอกในละครเมื่อคืนวันศุกร์เลย!” แล้วเจ้าตัวก็ทำมือถูไปบนแขนตัวเองเป็นท่าพับแขนเสื้อ เพียงเท่านั้นผู้ใหญ่อีกสองก็ถึงกับหัวเราะลั่นห้องน้ำ
“อาของขวัญเท่จริงๆนะ! เพื่อนๆในห้องของขนมก็บอกว่าหล่ออย่างกับพระเอกแหน่ะ! เมื่อกี้ตอนไปรับขนม เพื่อนขนมมองกันตรึม! พรุ่งนี้เพื่อนผู้หญิงต้องมารุมขนมแน่ๆ เพราะทุกคนต้องมาชมว่าอาของขวัญทั้งหล่อทั้งเท่!”
“ขนาดนั้นเชียวเหรอ แล้วอากับอาของขวัญ ใครหล่อเท่กว่ากัน” อธิปถามยิ้มๆ หวังจะหยอกคนรัก เพราะอย่างไรเสียคำตอบของเด็กชายขนมย่อมต้องเป็นคุณอาสุดที่รักยอดไอดอลอย่างจอมขวัญอยู่แล้ว
ทว่าเจ้าเด็กอ้วนกลมกลับทำหน้านิ่วคิดหนัก
“บางทีอาโตก็เท่กว่า แต่บางทีอาของขวัญก็เท่กว่า”
“แล้วถ้าอาไปรับแทน เพื่อนผู้หญิงจะรุมขนมกันมั้ย”
“แน่นอน!”
“รุมมากกว่าตอนอาของขวัญไปรับไหม”
“พี่โต ไม่ถามชี้นำ” จอมขวัญแทรก แน่นอนว่าไม่แทรกแค่ปาก แต่เอามือเปียกๆไปป้ายแขนเสื้อคนรักด้วย โทษฐานถามชี้โพรงให้กระรอกที่ชื่อขนม
“โอเคๆ เสื้อพี่เปียกหมดแล้ว” อธิปหัวเราะร่า ยอมแพ้ทั้งๆที่เรื่องเสื้อเปียกเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่คนหน้าหงิกยังป้ายมือชื้นๆกับเสื้อของเขาไม่หยุด
“อาของขวัญ ข้าวหิว...” เด็กชายคนพี่แต่ร่างผอมกว่าคนน้องเยอะกระตุกแขนคุณอารูปหล่อยิกๆ จอมขวัญเพิ่งนึกได้ว่าพวกเขายังยืนแออัดกันอยู่ในห้องน้ำแคบๆ เลยชักชวนทุกคนกลับไปที่โต๊ะทานอาหาร เด็กชายข้าวจูงมือจอมขวัญไปนั่งกับตัวเอง ปล่อยให้น้องชายตัวใหญ่นั่งข้างอธิป
“อู้ฮู้! กับข้าวเยอะจัง!” เด็กชายขนมอ้าปากทำตาโต ก่อนจะไปสะดุดตากับจานหมูยอที่มีทั้งทอดและนึ่ง มีซอสพริกสีแดงอมส้มใส่ถ้วยเล็กวางไว้ข้างๆ
“ทำไมมีทั้งหมูยอทอดและหมูยอนึ่งล่ะฮะ” เด็กชายหันไปถามผู้ใหญ่ทั้งสอง อธิปยิ้ม ตักข้าวใส่จานให้เด็กๆ ในขณะที่จอมขวัญเป็นคนส่งจานให้
“อาของขวัญเขาอยาก” ร่างสูงตอบ เด็กชายขนมเลยหันไปมองคุณอารูปหล่อของตนเอง
“เพราะว่าข้าวกับขนมจะมา อาก็เลยให้อาโตทำให้ทั้งสองอย่างไง วันนี้ต้องทานเยอะๆนะ” จอมขวัญพูดพลางยิ้ม
“ได้เลยฮะ! เชื่อใจขนมได้เล้ย!”
บทสนทนาในโต๊ะมีแต่เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กชายขนมคนน้องและคุณอายอดรัก อธิปเพิ่งสังเกตเห็นสายตาของพี่คนกลางอย่างเด็กชายข้าวที่จับจ้องมาที่เขา มันเป็นสายตาไม่พอใจ แต่พอเขามองกลับ เจ้าหนูน้อยก็รีบก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปาก ไม่อย่างนั้นก็หันไปอ้อนขอให้จอมขวัญที่นั่งข้างๆช่วยตักกับข้าวให้
น่าแปลก...เพราะเขาเป็นที่คุ้นเคยของหลานๆบ้านวิมลกิตติเป็นอย่างดี เห็นกันมาแต่อ้อนแต่ออก แต่พักหลังมานี้ รู้สึกว่าเด็กชายข้าวจะเพ่งเล็งเขาชอบกล
หรือว่า...อธิปจะเข้าข่ายถูกหลานของคนรักกันท่าเสียแล้ว
...............................
หลังมื้อเย็น จอมขวัญพาหลานๆไปอาบน้ำ ในขณะที่อธิปจัดการหาฟูกมาปูที่ห้องทำงานเพื่อเป็นที่นอนของตนเอง คืนนี้เขาตั้งใจจะยกเตียงให้เป็นที่นอนของสามอาหลาน
“พี่โตไปนอนในห้องนอนเถอะ ขวัญนอนฟูกกับหลานเอง”
คุณอารูปหล่อของเด็กๆเดินออกมาเห็นคนรักกำลังปูฟูกนอนอยู่ข้างโต๊ะทำงานก็รีบท้วง หลังจากเมื่อครู่เห็นหมอนและผ้าห่มจำนวนมากบนเตียง คาดว่าอธิปคงเอามาเพิ่มสำหรับหลานๆของเขา
“ไม่เป็นไร พี่จะได้ทำงานด้วย” อธิปหมายถึงงานจำพวกเช็คอีเมลเล็กๆน้อยๆ
“ก็เอาโน้ตบุ้คไปเช็คที่ห้องนอนสิ เดี๋ยวขวัญกับหลานนอนห้องนี้ ขนมมันนอนดิ้น เกิดนอนห้องนู้นแล้วดิ้นตกเตียง พี่จักรฆ่าขวัญแน่”
เหตุผลเรื่องหลานตกเตียงนั้นฟังขึ้นทีเดียว แต่อีกเหตุผลหนึ่งที่จอมขวัญไม่ได้บอกคือฟูกมันบางกว่าเตียงเยอะ และเขาไม่อยากให้อธิปนอนฟูกบางๆแล้วตื่นมาปวดเมื่อยเนื้อตัวต่างหาก
...อายุมากแล้ว ก็ต้องดูแลสุขภาพกันหน่อย...
...โปรโมชั่นสำหรับคนรักอาวุโสเชียวนะ...
“เดี๋ยวขวัญไปดูขนมก่อน ไม่รู้อาบน้ำเสร็จรึยัง ฝากพี่โตเอาหมอนกับผ้าห่มมาห้องนี้หน่อยนะ”
แล้วจากนั้นคนสั่งก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อไปยังห้องน้ำด้านใน อธิปไม่ทันได้ท้วงอะไรอีก แต่พอมองฟูกบนพื้นแล้วก็ชักกังวลอย่างที่คนรักว่า เกิดลูกของจักรกฤษณ์ตกเตียงหัวโนขึ้นมา คงบ้านแตกกันพอดี รายนั้นหวงลูกน้อยเสียที่ไหน
ชายหนุ่มจัดแจงหาฟูกมาปูเพิ่มสำหรับคนรักและหลานชายอีกสอง ปูผ้าปูที่นอนใหม่ แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อหยิบหมอนและผ้าห่มมาวาง ตอนนั้นทั้งเด็กชายข้าวและเด็กชายขนมก็อาบน้ำแต่งตัวสวมชุดนอนเรียบร้อยแล้ว
“ข้าว ขนม ไปเล่นห้องนู้นก่อน เดี๋ยวอาอาบน้ำแล้วจะตามไป” จอมขวัญสั่งสองหลาน เจ้าหลานคนเล็กแต่หุ่นอ้วนกลมวิ่งพรวดออกไปแล้ว แต่หลานคนกลางยังยืนจ้องตาเขม็ง
“อาของขวัญอาบน้ำกับใครฮะ”
“อาบกับใคร? อาก็อาบคนเดียวน่ะสิ” คุณอาหนุ่มตอบพลางหัวเราะอย่างไม่ทันสงสัยคำถามแปลกประหลาดของหลานชาย เด็กชายข้าวพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหมุนตัวเดินตามน้องชายออกจากห้องนอนไป แต่ก่อนจะพ้นประตูก็ยังไม่วายหันกลับมามองคุณอาจอมขวัญสุดที่รักและคุณอาอธิป จอมขวัญเดินผิวปากไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำแล้ว แต่อธิปยังยืนอยู่ที่เดิมและทันเห็นสายตาเคลือบแคลงของหลานชายของคนรักที่หันกลับมามอง
เด็กชายข้าวมองเขาเพียงวูบเดียว แล้วก็รีบหลบสายตาเดินออกจากห้องไป แต่ผู้ใหญ่ที่อาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างอธิปรู้แน่แล้วว่างานนี้เขาถูกสงสัย
แถมคนสงสัยก็ยังเป็นหลานวัยประถมของคนรัก และไม่ช้าหลังจากนี้ จะต้องมีคำถามสำคัญตามมา
เขา...ควรจะตอบ ‘คำถามสำคัญ’ จากหลานชายของ ‘คนสำคัญของเขา’ อย่างไรดี
...............................
จอมขวัญเป็นอาที่ดี ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงสอนการบ้าน แต่นั่งเฝ้าให้เด็กๆทำให้เสร็จ จากนั้นก็ชวนกันเล่นของเล่นที่ขนมพกมาด้วย สามทุ่มตรงก็ได้เวลาเข้านอนของเด็กๆโดยมีคุณอาหนุ่มทิ้งตัวลงนอนบนฟูกด้วย
“แล้วอาโตนอนที่ไหน” เด็กชายขนมผู้สงสัยใคร่รู้ไปเสียทุกเรื่องหันมาถามคุณอาตาแป๋ว
“อาโตก็นอนในห้องนอนน่ะสิ”
“ถ้าขนมกับพี่ข้าวไม่มา อาของขวัญก็นอนห้องอาโตใช่ไหม”
คำถามของเจ้าหลานคนเล็กแต่ตัวไม่เล็กคราวนี้ทำเอาจอมขวัญชะงัก ท่ามกลางความมืดสลัว เขารู้ว่ามีดวงตาอีกสองคู่ของหลานชายกำลังจับจ้องมาที่เขาอย่างอยากรู้อยากเห็นและรอคอยคำตอบ
“น...นอนได้แล้ว ดึกแล้ว...” ชายหนุ่มว่าอย่างนั้น แล้วขยับผ้าห่มให้เด็กๆเป็นเชิงให้หลับ
“ทำไมอาของขวัญต้องนอนห้องเดียวกับอาโตด้วยฮะ” แต่ดูเหมือนหลานๆจะไม่อยากนอน คราวนี้เป็นคำถามของเด็กชายข้าว
จอมขวัญรู้สึกร้อนอบอ้าว ทั้งๆที่ในห้องเปิดแอร์เย็น ร้อนสันหลังวาบๆ หาคำตอบให้หลานไม่ได้ขึ้นมาเสียดื้อๆ
“ขนมรู้!” เจ้าหลานคนเล็กชูมือหรา คราวนี้คนเป็นอาถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอ
“ก็เพราะอาของขวัญกลัวผีน่ะซี!” แต่คำเฉลยของคนรู้ ทำเอาจอมขวัญถอนหายใจเฮือก
“ท...ที่นี่มีผีด้วยเหรอ?!” คนกลัวผีหางจุกตูดถึงกับหันไปถามน้องชายตาโต
“ที่ไหนๆก็มีผีทั้งนั้นแหละ! โกโบริยังเป็นผีบนทางช้างเผือกเล้ย!” ในขณะที่คนน้องแต่รู้ไปเสียทุกเรื่องก็ออกตัวรู้มากจนจอมขวัญชักจะปวดหัว
“นอนกันได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไปโรงเรียนไม่ทันหรอก” คุณอาหนุ่มรีบปราม
ในห้องทำงานที่แปลงเป็นห้องนอนชั่วคราวของสามอาหลานก็เลยเงียบลงตามเดิม แตกต่างกว่าเดิมนิดหน่อยตรงที่เด็กชายข้าวขยับเข้าชิดจอมขวัญมากกว่าเมื่อครู่ แต่ก็ไม่เรียกร้องถามหาคำตอบของคำถามที่ค้างเอาไว้
จอมขวัญนอนนิ่งจนแน่ใจว่าหลานๆหลับไปแล้วเรียบร้อย ถึงได้ลุกจากฟูก แม้จะไม่ได้ตอบคำถามของหลานรัก แต่คำถามนั้นก็ยังตกค้างอยู่ในใจเขา วันนี้ยังดีที่มีหลานคนเล็กพาออกนอกเรื่องช่วยกู้สถานการณ์ แต่หากคราวหน้าถูกถามซ้ำและถูกขอคำตอบอย่างตรงไปตรงมา เขาจะตอบอย่างไรดี
...ทำไมอาของขวัญกับอาโตถึงอยู่บ้านเดียวกัน...
...ทำไมอาของขวัญกับอาโตถึงนอนห้องเดียวกัน...
...ทำไม ทำไม ทำไม...
แน่นอนว่าคำตอบมีอย่างเดียว แต่เป็นอย่างเดียวที่จอมขวัญไม่แน่ใจเอาเสียเลยว่าเขาควรตอบให้หลานๆฟัง
...พวกเขาเป็นคนรักกัน...
-
ชายหนุ่มปิดประตูห้องทำงานอย่างเบามือแล้วถอนหายใจ แสงไฟที่ลอดมาจากบันไดชั้นล่าง เรียกร้องความสนใจให้เขาหันไปมอง ก่อนจะก้าวเท้าลงไป
ชั้นล่างมีเสียงโทรทัศน์ดังแว่วๆ เขาชะโงกหน้าดูถึงได้เห็นอธิปนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ แต่สายตาจับจ้องโน้ตบุ้คบนตัก
จอมขวัญเดินเข้าไปหา ทำเอาคนกำลังเช็คอีเมลช่วงดึกหันมอง
“หลานหลับแล้วหรือ” คนที่นั่งทำงานอยู่หน้าโทรทัศน์เอ่ยปากถาม
“อื้อ” คุณอาของหลานๆทรุดตัวลงนั่งข้างๆ สีหน้าดูไม่สบายใจจนอธิปเป็นห่วง
“มีอะไรรึเปล่า”
“หลานๆเคยถามพี่โตมั้ย ว่าทำไมเราถึงอยู่ด้วยกัน”
คำถามของจอมขวัญทำเอาอธิปชะงัก เขาชักเดาทางได้แล้วว่าคนรักจะต้องเจอคำถามอะไรมา
“หมายถึงหลานคนไหน”
ทั้งอธิปและจอมขวัญมีหลานเยอะทีเดียว ไหนจะลูกแฝดชายหญิงของอานุภาพน้องชายของอธิป ไหนจะลูกชายสามใบเถาของจักรกฤษณ์ แถมลูกชายของน้ำทิพย์อีก นี่ยังไม่รวมเด็กชายอีกหนึ่งที่ทรงพลพามาแวะเวียนที่บ้านเรือนไทยวิมลกิตติบ่อยๆ
“ก็...ทุกคน”
“ไม่เคย” คนฟังรู้สึกโล่งอกปนสะท้อนใจเล็กๆที่มีเพียงเขาที่ถูกตั้งคำถามแบบนี้ ทว่าประโยคต่อมาของอธิปทำเอาจอมขวัญถึงกับลืมหายใจ
“แต่แสตมป์กับเฌอแตมรู้ว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน”
“เฮ้ย! รู้ได้ไง?!”
“ไอ้เต็งบอกลูกมัน” ดวงตาเรียวของหนุ่มหล่อชายในฝันของสาวๆครึ่งกรุงเทพถึงกับเบิกโต
“อะไรนะ?!!”
“วันนั้นพี่ก็อยู่ด้วย”
“แล้วพี่ปล่อยให้บอกเนี่ยนะ?!”
“ก็แสตมป์พูดเรื่องแฟน ไอ้เต็งก็เลย...อธิบายว่าแฟนคือคนที่รักกัน หวังดีต่อกัน ทำแต่เรื่องดีๆให้กัน แล้ว...มันก็ยกตัวอย่างเป็นคู่เรา...” เป็นอันว่าน้องชายปากมากของอธิปเป็นคนพูดเองทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้ จอมขวัญเข่นเขี้ยว นึกเคืองติดหมัด
“แล้ว...เด็กๆไม่ถามเหรอ เอ่อ...เรา...เป็นผู้ชายทั้งคู่...”
“ถามสิ แต่เต็งมันบอกลูกมันว่าแฟนไม่ใช่คนที่ต่างเพศกัน แต่แฟนคือคนที่รักกัน” นิสัยของน้องชายของอธิปนั้นดูไม่ค่อยสนอกสนใจอะไร แต่นี่อาจจะเป็นข้อดีของความเป็นคนอะไรก็ได้ ยังไงก็ได้ และมองโลกในแง่ดีก็เป็นได้
“ขวัญ...บอกหลานๆแบบนี้บ้างดีไหม”
“ของขวัญ เด็กแต่ละคนมีวิธีรับรู้ไม่เหมือนกัน แสตมป์กับเฌอแตมไม่หมือนเข้ม ข้าว หรือขนม”
“แล้วขวัญควรจะบอกหลานว่ายังไงดี”
“หลานถามว่าอะไร”
“ถามว่า...ทำไมเราถึงนอนห้องเดียวกัน...ขวัญตอบไม่ถูก แต่...ขนมมันบอกว่าขวัญกลัวผีก็เลยต้องมีคนนอนด้วย นั่นแหละ...ถึงรอดมาได้”
อธิปหัวเราะเบาๆ เจ้าหลานคนเล็กแต่ตัวใหญ่นั้นเป็นจอมแสบของบ้านวิมลกิตติ หากแค่เด็กคนนี้ อธิปคงจะสนับสนุนให้จอมขวัญอธิบายความสัมพันธ์ของพวกเขาอย่างตรงไปตรงมา ทว่าพอชายหนุ่มคิดถึงสายตาของหลานคนกลางอย่างเด็กชายข้าวยามมองมาที่เขาอย่างไม่ชอบใจ อธิปก็ไม่คิดว่าการบอกความจริงจะเป็นสิ่งที่ควรทำในเวลานี้
“อย่าเพิ่งหัวเราะสิพี่โต ขวัญเครียดนะ”
“ขอโทษ”
“แล้วขวัญควรจะทำยังไงดี” จอมขวัญถามซ้ำตามประสาคนใจร้อน ราวกับหากอธิปบอกให้สารภาพความสัมพันธ์ของพวกเขาต่อหน้าหลานๆในวินาทีนี้ ชายหนุ่มก็จะเดินกลับขึ้นห้องไปปลุกเด็กๆให้ตื่นมานั่งฟังเขาพูด
“อยู่เฉยๆไปก่อน ถ้าหลานไม่ถามอีกก็ไม่ต้องพูด ทำตัวปกติเหมือนที่เราเป็น” ส่วนคำแนะนำของอธิปนั้นก็สมกับเป็นคำแนะนำจากคนใจเย็น
“แล้วถ้าหลานถามอีกล่ะ”
“ไว้ถึงตอนนั้นก็ค่อยบอก”
“แล้วจะบอกยังไง”
“พี่ก็บอกไม่ได้ พี่ไม่รู้ว่าครั้งต่อไปที่หลานจะถาม เขาจะถามในสถานการณ์แบบไหน แต่พี่ว่าพอถึงเวลานั้น เราจะมีคำตอบในใจขึ้นมาเองว่าจะบอกหลานๆยังไง”
จอมขวัญนิ่งฟัง ทบทวนคำแนะนำของอธิปแล้วก็พลอยทำให้หัวใจที่ร้อนรุ่มค่อยๆเย็นลง
เขาเองก็ไม่รู้ว่าครั้งหน้าที่หลานจะถามถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา จะเกิดขึ้นในรูปแบบใด คงต้องปล่อยให้เมื่อถึงเวลานั้นแล้วให้คำตอบในหัวใจเป็นฝ่ายนำทาง
“แต่ตอนนี้...เราก็ทำตัวแบบเดิม” อธิปเสริม วาดแขนไปโอบไหล่คนรักแล้วบีบเบาๆให้กำลังใจ
“ขวัญอยากให้หลานเข้าใจแบบแสตมป์กับเฌอแตม” ร่างสูงยิ้มจาง เลื่อนมือขึ้นมาลูบศีรษะคนรักแผ่วเบา
“อยากให้หลานเข้าใจแบบไหน เราก็ทำแบบนั้น อยากให้หลานเข้าใจว่าถึงเราจะเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่เราก็เหมือนคู่รักทั่วๆไป เราก็ต้องทำให้เขาเห็นว่าเราไม่มีอะไรต่างไปจากคู่ผู้ชายผู้หญิง พี่ว่าหลานๆจะเข้าใจเองนะ”
“ทำยังไง”
“ก็...ดูแลกันแบบที่เราทำเป็นปกติ” จอมขวัญหันมองคนแนะนำ อธิปยังมองมาที่เขา มอบรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนเป็นกำลังใจให้เหมือนทุกครั้ง ‘ดูแลเป็นปกติ’ อย่างที่เคยเป็นมา
“ขอบคุณนะพี่โต” เขาเอ่ย ก่อนจะไหลตัวลงกึ่งนั่งกึ่งเอนแล้วพิงศีรษะลงกับไหล่ของคนรัก
“นี่กำลังดูแลพี่เหรอ” ร่างสูงหยอกเย้า มองคนเอนศีรษะพิงไหล่เขาอย่างเอ็นดู ทว่าคนถูกหยอกกลับเหลือบมองตาขวางเล็กน้อย
“ขวัญดูแลเป็นที่ไหนล่ะ”
“อ้าว เมื่อกี้ยังเห็นพาเด็กๆอาบน้ำอยู่เลย”
“แล้วไง อยากให้ขวัญดูแลพาพี่โตอาบน้ำบ้างงั้นสิ?” คนปากไวย้อนถาม แต่พอเห็นดวงตาคมที่มีประกายวิบวับนั่นก็รู้แล้วว่าเขาย้อนได้เข้าทางอีกฝ่ายตรงเผง
“ไม่ต้องเลย”
“ไหนว่าจะดูแลพี่เหมือนปกติ โอ๊ย!” โทษฐานให้คำแนะนำเข้าทางตัวเอง อธิปเลยถูกจอมขวัญเอาหมอนอิงตีหน้าไปที ทว่าดูเหมือนคนถูกตีจะไม่เจ็บเท่าไรนัก เพราะนอกจากเสียงร้องก็มีแค่เสียงหัวเราะดังตามหลัง ก่อนจะรั้งให้จอมขวัญขยับเข้ามาแพะพิงได้มุมที่เหมาะมากยิ่งขึ้น
ดวงตาเรียวเหลือบมองคนรักที่โอบหลังเขาเอาไว้ ลูบไหล่เขาเบาๆ และให้ไหล่ของตนเองเป็นที่พักพิง
หากคนรักคือคนที่อยู่ด้วยกัน ดูแลกัน หวังดีต่อกัน
จอมขวัญก็อยากให้หลานๆของเขาได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่...อยู่...ดูแล...และหวังดีต่อเขาโดยแท้จริง
...........................
เด็กชายขนมตัวอ้วนกลมย่องเท้าเบาที่สุดกลับขึ้นมาที่บันไดขั้นบนสุด ก่อนจะเอานิ้วจ่อปากแล้วส่งเสียงชู่ใส่พี่ชายคนกลาง
“อาของขวัญอยู่ข้างล่างจริงๆด้วย!”
เจ้าน้องคนเล็กแต่ใจใหญ่ หลับไปแล้วแต่สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเพราะอยากเข้าห้องน้ำ แต่ปรากฏว่าไม่เจอคุณอายอดไอดอลนอนข้างๆเลยจัดแจงปลุกพี่ชายคนกลางของตนเองขึ้นมาช่วยกันตามหา พอเปิดประตูออกมาจากห้องเห็นแสงไฟจากชั้นล่างเลยขันอาสาเดินย่องลงไปชะโงกหน้าดู แล้วก็พบว่าคุณอาจอมขวัญสุดหล่อลงจากห้องมานั่งเล่นข้างอาโตนั่นเอง
“แล้วอาโตล่ะ” เด็กชายข้าวผู้พี่ถาม
“ก็อยู่กับอาของขวัญไง! ขนมบอกแล้วว่าอาของขวัญกลัวผี อยู่คนเดียวไม่ได้” เด็กชายขนมผู้รอบรู้สนับสนุนความคิดของตนเองอย่างเต็มที่
“ไม่พูดเรื่องผี!” ส่วนพี่ชายผู้แสนกลัวผีก็รีบสั่งตัวสั่น
“ไม่พูดก็ได้ ขนมปวดฉี่ อยากเข้าห้องน้ำแล้ว”
“ดูอาของขวัญก่อน” เด็กชายข้าวดื้อดึงอยากจะลงไปดูที่ชั้นล่างให้เห็นกับตา
“จะดูทำไม อาโตก็อยู่ด้วย”
“ก็...” คนพี่พูดไม่ออก ไม่ชอบใจเอาเสียเลยเวลาเห็นอาของขวัญใกล้ชิดกับอาโต รู้สึกเหมือนถูกแย่งอาของขวัญไปยังไงอย่างงั้น!
“อาโตดูแลอาของขวัญได้ เชื่อขนมเถ้อะ!”
“ขนมรู้ได้ไง”
“ก็คุณย่าบอกไง! คุณย่ายังบอกด้วยว่าอาโตดูแลอาของขวัญดีเหมือนพระเอกดูแลนางเอกเลย!”
คุณย่าพัชรีนั้นนั่งยันนอนยันว่า อาของขวัญของขนมเป็นมนุษย์สร้างวีรกรรมมาแต่ไหนแต่ไร และคนที่สามารถดูแลอาของขวัญของขนมได้ก็คืออาโตแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น!
“พระเอกนางเอกต้องเป็นผู้ชายกับผู้หญิงสิ!” เด็กชายข้าวเถียง ทำเอาคนน้องนิ่งไปเล็กน้อย ทบทวนคำพูดของคุณย่าพัชรีอีกทีแล้วก็ทุบกำปั้นลงกับฝ่ามือ
“คุณย่าบอกว่าเหมือน! ไม่ได้บอกว่าเป็นพระเอกนางเอกนี่!”
“เหมือนก็ไม่ได้!”
“ทำไมจะเหมือนไม่ได้ คุณย่าบอกว่าพระเอกดูแลนางเอกถือเป็นการทำความดี อาโตอยากทำความดีก็เลยดูแลอาของขวัญ เรื่องดีๆใครๆก็ทำกัน เหมือนกันก็ไม่เห็นเป็นไรเลย” คนพี่อ้าปากพะงาบๆ แต่น้องชายตัวใหญ่ปวดปัสสาวะเกินกว่าจะต่อล้อต่อเถียงแล้ว
“ขนมปวดฉี่ จะไปฉี่แล้ว” เจ้าเด็กอ้วนก้าวตุ้บๆเดินไปยังห้องนอนใหญ่เพื่อไปใช้ห้องน้ำด้านใน แต่พอหันมองหลังอีกที พี่ชายก็ยังไม่ยอมเดินตามมา
“พี่ข้าวจะยืนตรงนั้นเหรอ บ้านนี้มีผีนะ ดูอาของขวัญสิ ยังไม่อยู่คนเดียวเลย”
เพียงเท่านั้น คนพี่ก็ไม่ยืนยึกยักอยู่ที่เดิมอีก รีบโกยอ้าวตามน้องชายแล้วตัวติดเป็นตังเมจนกระทั่งเด็กชายขนมพาเดินกลับเข้าไปนอนในห้องทำงานตามเดิม แต่ไม่วายตอนเดินผ่านบันไดที่มีแสงไฟจากชั้นล่างลอดขึ้นมา เจ้าเด็กอ้วนช่างถามก็นึกคำถามขึ้นมาได้หนึ่งอย่าง
“พี่ข้าวว่าอาโตกับอาของขวัญ ใครเหมือนพระเอกมากกว่ากัน”
เด็กชายผู้พี่ชะงักกึก แต่คนน้องไม่รอฟังคำตอบเพาะเจ้าตัวประมวลผลเองเรียบร้อย
“ขนมว่าอาของขวัญเป็นพระเอก เพราะอาของขวัญหล่อ แต่เป็นพระเอกที่ดูแลนางเอกไม่เป็น ขนาดหมูยอยังต้องให้อาโตทำให้กิน เอ๊?...แล้วอย่างงี้จะเป็นพระเอกได้มั้ยนะ ขนมต้องไปถามคุณย่าซะแล้ว!”
แล้วร่างอ้วนกลมก็เดินตุ้บตั้บกลับเข้าไปนอนมีพี่ชายคนกลางที่อ้าปากพะงาบๆอยากเถียงแต่ไม่รู้จะเถียงอะไรได้แต่เดินตามติดเพราะกลัวผี
สองพี่น้องทิ้งตัวลงนอนที่เดิม ขยับผ้าห่มคลุมถึงคอ คนพี่หลับตาลงอย่างไม่ค่อยสบายใจ แต่ไม่กล้าลืมตาท่ามกลางความมืดนานๆเพราะกลัวเห็นอะไรที่ไม่ใช่คน ส่วนคนน้องหลับตาลง พร้อมกับตั้งใจมั่นว่าพรุ่งนี้หลังเลิกเรียนจะรีบกลับไปถามคุณย่าพัชรีให้เข้าใจ
...อาของขวัญเป็นพระเอกได้มั้ยครับ ถ้าอาของขวัญไม่เคยดูแลอาโตเลย...
FIN
ยอมรับตามตรงว่าไม่มีเรื่องใหม่ (เพราะชีวิตยังวุ่นวายมากๆ) ก็เลย...เอาตอนพิเศษมาแทน (มันแทนกันได้เหรอออออ ฮ่าฮ่า)
สำหรับตอนนี้ นอกจากคุณย่าพัชรีและขนมแล้ว ก็มีน้องข้าว ลูกชายคนกลางของจักรกฤษณ์ด้วยค่ะ สมัยก่อนจักรหวงน้องแค่ไหน ตอนนี้ข้าวก็หวงคุณอาเท่านั้นแหละค่ะ ฮ่าฮ่า
ส่วนพระเอกนางเอก เอ๊ย อาโตกับอาของขวัญ ไว้มีฉากเดินริมน้ำ ข้างหลังเป็นสะพานพระรามแปด จะเอามาลงให้ได้อ่านชดเชยที่คุณพัชรีไม่ได้เห็นก็แล้วกันนะคะ ฮ่าฮ่า
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงพี่โตของขวัญ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
เจอกันใหม่ ไม่รู้ว่าตอนพิเศษหรือเรื่องใหม่เลยค่ะ T.T
-
พี่โตน้องขวัญ~~~~~~~~
โอ๊ยยยยยยย คิดฮอดหล๊ายหลาย
ให้พี่โตเป็นนางเอกก็ได้จ้าาน้องขนม
แต่เป็นนางเอกแบบ ยกเว้นเวลาบนเตียงนะลูก 5555555
-
ขนมน่ารักจัง คุณย่าสอนมาดีมาก
อยากให้น้องข้าวเข้าใจคุณอาทั้งสอง
อ่านเเล้วแฮปปี้มาก คิดถึงของขวัญกับพี่โตมาก
-
คิดถึงของขวัญกับพี่โตมากกกกกกกกก
หวังว่าถ้าข้าวโตขึ้นจะเข้าใจทุกอย่างด้วยดีนะ
-
กรี๊ดดดดด คิดถึงพี่โตกับจอมขวัญมากค่ะ :sad4:
โถ เอ็นดูหนูข้าว ไม่อยากให้อาโตแย่งอาขวัญไป :z1:
เด็กวัยกำลังโตนี่ขี้สงสัยเสียจริง สงสารคุณพัชรีเขานะคะ โมเม้นท์หวานๆของหลานกับคนรักไม่ค่อยได้เห็นเหมือนเรา :hao7:
-
:pig4: :pig4:
-
เด็กๆ ช่างสงสัยจริงๆ น้องข้าวขี้หวงสุดๆ
-
คู่นี้น่ารักเหมือนเดิม
-
เนี่ย คิดถึงความแสบของ 3 ข ถึงวันนี้จะมา2 ก็แสบเหมือนกัน ทำเอาอาของขวัญ ปวดหัวไปเลย อิอิ
คิดถึงพี่โตกับของขวัญเสมอนะ
ดีใจที่มีตอนพิเศษมาให้ได้ตามอ่านเรื่อยๆ ขอบคุณค่ะ
-
ให้อาของขวัญเป็นพระเอก แล้วอาโตเป็นพระรองที่ดูแลแต่พระเอกก็ได้นะคะ คิดพี่อธิปคนดีของโลกใบนี้กับจอมขวัญมาก ๆ
-
ขนมน่ารักมากกกกก แบบนี้สิสมเป็นหลานรักของคุณย่าที่ปั้นมาเป็นหน่วยสืบกามเทพ 555 ชอบความอบอุ่นและการดูแลแบบนี้จังเลยค่ะ ละมุนนน
-
ขนมหลานย่าของจริง :hao7:
-
รักคู่นี้มากกกกก อาของขวัญจริงๆดูแลอาโตทุกวันนะขนม :hao6:
-
ต้องขอบคุณป้ารีที่เกริ่นนำให้ขนมเข้าใจชั้นหนึ่งก่อน
แล้วค่อยให้ขนมทำให้ข้าวเข้าใจอีกทีนะ ^^
ขอบคุณตอนพิเศษนี้ค่ะ มาบ่อยๆก็ได้นะคะ
:L1:
-
คิดถึงๆๆๆๆดีใจที่พาอาโตกับอาขวัญพร้อมหลานๆมาหานะคะ
-
น่ารักกก
-
คิดถึงพี่โต กับ ขวัญมากๆๆๆๆๆ :mew1: :mew1:
-
ทำไมหนูข้าวห่วงน้าขนาดนี้
-
คิดถึงสองคนนี้มากๆเลยค่ะ พี่โตดูแลของขวัญไม่เบื่อเลยเนอะ ครั้งหน้าถ้าเป็นไปได้อยากอ่านตอนของพี่จักรด้วยง่ะ อยากอ่านเรื่องของคนทางนู้น :-[
-
คิดถึงคู่นี้มากกกกก น้องขนมหนูฉลาดมาหลูก เด็กฉลาดชาติเจริญ!
-
ช่างซักช่างถามเหลือเกินลูกเอ้ย
-
:pig4: :pig4:
-
ขนมเด็กดี เด็กเก่ง
-
เด็กกำลังอยากรู้อยากเห็น ขนมฉลาดมากลูกกกกก
ข้าวหวงคุณอาสุดๆไปเลย
-
อาของขวัญต้องให้อาโตดูแลตลอดอยู่แล้ว
-
ที่แท้น้องข้าวก้อหวงอาของขวัญนี่เอง...คิดถึงคู่นี้ตลอด ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษจ้า :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังคิดถึงเสมอค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
อาของขวัญเป็นพระเอกแต่อาโตเป็นพระเอกของอาของขวัญไง
-
หลานๆชื่นชอบอาของขวัญเป็นไปดอล :mew1: :mew1: :mew1:
แถมมาหวงอาของขวัญซะอีก :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
พี่โต ขวัญ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงอาของขวัญกับอาโตมากค่ะ ดีใจมากเลยที่มีตอนพิเศษให้หายคิดถึง อาโตยังดูแลอาของขวัญได้ดีเหมือนเดิม รักคู่นี้มากกกกก ^^
-
น้องขนมรู้งาน ฮ่าาา
-
ขำหลานๆ :jul3:
-
:mew3: ชอบความละมุนตอนพี่โตอยู่กับของขวัญี่สุดเลย..
-
เด็กชายขนมผู้คลี่คลายทุกอย่าง
ถ้าขนมเล่าให้คุณย่าฟัง คุณย่าคงฟินแย่ และคงเสียดายที่ไม่ได้เห็นด้วยตา
-
โถ่ ๆๆ อาของขวัญของหลาน ๆ 5555
-
ประทับใจทุกครั้งที่มีตอนพิเศษ คนเปลี่ยนมีอะไรให้แปลกใจตลอด น่ารักมากๆ ขอบคุณนะคะ
-
คิดถึงสองคนนี้ค่ะ 5555
หลานสองคนก็น่ารักมากกก
ขอบคุณพี่บัวนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักๆๆๆๆ :กอด1:
-
นอกจากการดูแลและคอยอยู่ด้วยกัน ก็มีเรื่องของคนรอบข้างนี่แหละค่ะ อย่างหลานๆ นี่ถ้าโตขึ้นมาแกก็ต้องถามว่าตกลงอาสองคนเป็นอะไรกัน เป็นคนรักกันหรือ ทำไมจึงเป็นคนรักกันได้ทั้งที่เป็นผู้ชายกับผู้ชาย บางทีน้องๆ อาจได้รับมุมมองต่างๆ จากทางโรงเรียนก็ได้ ซึ่งไม่รู้ว่าจะเป็นในบวกหรือลบ อธิปกับจอมขวัญก็คงต้องเตรียมคำตอบไว้อธิบายหลานให้ดีๆ
ขอบคุณคุณบัวมากๆ นะคะสำหรับตอนพิเศษนี้ ^___^
-
ขนมน่ารักมากๆเลย ยังอบอุ่นเหมือนเดิม
ขอบคุณนะคะ :mew1:
-
คิดถึงๆๆๆๆ
พี่โตดูแลอาขวัญดีตลอดแหล่ะ ยิ่งกว่าพระเอกนางเอกซะอีก หลานๆไม่ต้องห่วง
-
ขนมน่าเอ็นดู พี่ข้าวกลัวโดนแย่งคุณอา
อาของขวัญเป็นนางเอกให้อาโตดูแลดีกว่าเนอะขนมเนอะ
-
ขนมน่ารักมาก
-
ขนมจะให้ใครเป็นพระเอก
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเซษนะค๊าาา ขนมฮาาาตลอดดดดดด
-
เพิ่งเห็นว่ามาอัพตอนพิเศษ ฮ่าๆ
ยังเป็นครอบครัวที่อบอุ่นและน่ารักเหมือนเดิมเลย
จะกี่ปีพี่โตก็ยังดูแลน้องของขวัญได้ดีที่สุด ส่วนคุณป้าก็ยังมุ่งมั่นกับละคร (ขำ)
หลานๆ ก็น่ารักมากๆ
เชื่อว่าพอถึงวันนึงที่น้องโตพอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร จะไม่มีอะไรเลวร้ายค่ะ
เพราะทุกคนในครอบครัวคอยอยู่ข้างๆ อธิบายให้น้องฟัง
-
เด็กขี้สงสัย :hao4: :hao4:
-
น่ารัก5555 ชอบความรักความเอาใจใส่ความอบอุ่นในครอบครัวของเรื่องนี้มากค่ะ พี่โตคือความสมบูรณ์แบบจริงๆ มีครบทุกอย่าง
o18
-
น่ารัก :hao3: :hao3:
-
เมนท์ตอน 1
ทำไมอ่านแล้วเรารู้สึกเศร้า สงสารของขวัญมากเลย ทั้งที่ตอนนี้ไม่ได้มีบทโศก
แต่รู้สึกอึดอัดแทน อยากร้องไห้จริงๆ น่าสงสาร T__T
แต่อย่างน้อยก็มีคนนอกอย่างอธิปเห็นความดีความน่ารักของของขวัญเนอะ
-
ชอบตอนพิเศษที่มาเรื่อยๆ มันเห็นถึงความสัมพันธ์ การมีชีวิตอยู่ในสังคม ครอบครัวจริงๆ ไม่ใช่แค่นางเอกรักกันอยู่ด้วยกันแล้วอวสาน
-
กลับมาอ่านพี่โตกับของขวัญเมื่อไรก็สนุกตลอด อบอุ่นมากก
-
:mew1: :mew1:
-
โอยยยย น่ารักๆๆ ของขวัญเหมือนจะร้ายแต่จริงๆแล้วแค่เป็นเด็กมีปัญหาเรียกร้องความสนใจ ต้องการความรักมากไปหน่อยเท่านั้นเอง :laugh: แต่ก็มีพี่โตคอยมอบความรักอย่างท่วมท้นให้ จนน่าอิจฉาเป็นอย่างมาก :z1:
ทุกคนรอบตัวทั้งคู่น่ารักมากเลยค่ะ อ่านแล้วยิ้มได้ตลอดยิ่งตอนพิเศษยิ่งอบอุ่น หวานๆ อวลอยู่ในอก และมีความฮาจัดเต็ม โดยเฉพาะคุณพัชรี คุณป้าที่น่ารักและรักหลานมากกว่าลูก :m20:
ยกนิ้วให้เป็นพิเศษกับเต็ง เจ้าของประโยคที่ว่า ครอบครัวเป็น ‘งานแฮนด์เมด’ มันใช่จริงๆอะ เพราะไม่มีครอบครัวไหนเหมือนกันแม้แต่ครอบครัวเดียว o13
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะที่แต่งเรื่องดีๆ มีความหมายดีๆ มีข้อคิดดีๆมาให้อ่านกัน แถมเรื่องนี้ก็ยังทั้งสนุก น่ารัก ดราม่าเล็กน้อย และมีความฮาจัดมาให้เต็มเปี่ยมทั้งเรื่องเลย :pig4:
-
ฟินมาก
-
งือออ ละทุนตุ้นจืกหมอนขาดไปเลยย จอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ งับ
-
จอมร้าย
By: Dezair
………………..
ตอนพิเศษ คริสต์มาส
หญิงวัยปลายมองตัวเองในกระจกด้วยความพึงใจ
มืออูมแตะเข้าที่มวยผมเล็กน้อย หมุนตัวอีกหน่อยก็พบว่าวันนี้ทั้งการแต่งหน้าและทรงผมที่ช่างประจำทำให้ เข้ากับชุดผ้าไหมสีฟ้าเหลือบม่วงราคาแพงบนตัวเสียเหลือเกิน
...เหมาะกับการไปงานกุศลช่วงสิ้นปีจริงๆ...
พอเสื้อผ้าหน้าผมครบถ้วนแล้ว หล่อนก็หยิบกระเป๋าใบเล็กระยิบระยับเดินออกจากห้องนอน วันนี้สองสามีภรรยาวิมลกิตติถูกเชิญให้ไปเป็นเกียรติในงานการกุศลสิ้นปีของมูลนิธิหนึ่ง อันที่จริงเชิญจักรกฤษณ์ด้วย แต่ลูกชายตัวดีโบกมือขอเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้านจะดีกว่า
“คุณย่าซ้วย สวย”
พอปรากฏตัว เสียงหลานชายคนเล็กแต่ตัวไม่เล็กก็ดังลั่นทันที เจ้าขนมทำตาวิบวับกับคุณย่าพัชรีที่เนื้อตัวระยิบระยับไปหมด
“ร่างสองของย่าเราไง” จักรกฤษณ์กัดแม่ตนเองไปคำใหญ่ๆ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่หยอกมานานแล้วว่าคุณพัชรีนั้นมีสองร่าง ร่างแรกคือร่างของคุณพัชรีที่อยู่บ้าน หน้าตาเสื้อผ้าเหมือนป้าข้างบ้านผู้ติดละครทั้งก่อนข่าวหลังข่าว ส่วนร่างสองก็ร่างออกงานนี่ไงล่ะ สวย ภูมิฐาน มีสง่าราศีสุดๆ
คุณพัชรีเกือบจะหันไปแหวลูกชายแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะใครบางคนก้าวเท้าขึ้นมาบนเรือนเสียก่อน
“ป้ารีหวัดดี ลุงชัยหวัดดี”
เจ้าของเสียงคือหลานชายอีกหนึ่งคนของคุณพัชรี แต่รายนี้เป็นหลานป้าที่หล่อนเลี้ยงดูมาแต่อ้อนแต่ออก
“อาของขวัญ!” เสียงหลานชายทั้งสามร้องลั่นด้วยความดีใจก่อนจะวิ่งไปรุมล้อมคุณอารูปหล่อที่แวะเวียนมาที่บ้านเรือนไทยอย่างไม่ปี่มีขลุ่ย
ใช่…ไม่มีปี่มีขลุ่ยชนิดที่คุณพัชรีขมวดคิ้วฉับ!
“ของขวัญมาได้ยังไง”
จอมขวัญหันไปมองคนถาม เลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างสงสัยที่จู่ๆก็ถูกถามเช่นนี้
“ก็ขับรถมา...”
“แล้วเราไม่ไปงานคืนนี้กับโตเหรอ”
เดิมที คุณพัชรีทราบมาจากคุณกนกนุชผู้เป็นมารดาของอธิปว่างานคืนนี้อธิปจะเป็นตัวแทนครอบครัวและบริษัทไปร่วมงาน หล่อนก็นึกว่าจอมขวัญจะไปด้วย ถึงจะไม่ได้ออกงานด้วยกัน แต่แยกกันไปแล้วไปเจอกันในงานก็ไม่เห็นจะแปลก
...ก็คนรักกันนี่! ออกงานด้วยกันจะเป็นไรไป!...
“ขี้เกียจจะตาย ไม่ไปหรอก พี่โตก็เลยให้ขวัญมาค้างที่นี่ นี่ยังไม่ได้กินอะไรเลย ป้ารีมีอะไรกินมั้ย” จอมขวัญตอบอย่างไม่เดือดร้อน แต่คนเดือดร้อนหนักคือคุณพัชรีที่ถึงกับตาเหลือกโต
“อาของขวัญนั่งเลยๆ เดี๋ยวขนมไปหาของกินมาให้”
จอมขวัญถูกหลานชายดึงไปนั่งที่ยกพื้นกลางเรือน แต่พอทรุดตัวลงนั่ง คุณพัชรีก็ก้าวฉับๆมายืนเท้าเอวค้ำศีรษะ
“ของขวัญลุกเดี๋ยวนี้!”
“ลุกไปไหน” หลานชายรูปหล่อเงยหน้าถามตาปริบๆด้วยความงุนงง
“ไปอาบน้ำแต่งตัว! ไปงานคืนนี้กับป้า!”
“ก็ขวัญบอกแล้วไงว่าขี้เกียจ” จอมขวัญตอบ อุตส่าห์เจรจากับอธิปตั้งนานที่จะไม่ไปงานคืนนี้ จนสุดท้ายรายนั้นยอมใจอ่อนแล้วให้เขามาค้างที่นี่ แต่พอมาที่นี่ก็ดันมาถูกป้าบังคับเอาเสียได้
“ขี้เกียจแล้วเสียผั…เอ่อ…” เกือบจะหลุดคีย์เวิร์ดสำคัญต่อหน้าธารกำนัลไปแล้ว ดีว่ายั้งปากทัน คุณพัชรีกวาดตามองรอบตัว ก็เห็นหลานชายยังเล็กทั้งสามคนมองหล่อนตาไม่กะพริบ
“ของขวัญลุก ไปคุยกับป้าในห้อง” หล่อนเปลี่ยนโหมด เรื่องแบบนี้ไปเจรจากันสองป้าหลานจะดีกว่า
“แต่ขวัญหิว” คนเป็นหลานซึ่งถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจเริ่มทำหน้าบูด แต่งานนี้คุณพัชรีจะไม่มีวันใจอ่อนเป็นอันขาด
ละครเมื่อคืนที่เพิ่งดูมา นางเอกก็เสียสามีเพราะปล่อยสามีไปงานเลี้ยงแล้วดันไปเจอแฟนเก่าในงาน เมื่อคืนหล่อนดูไปด่านางเอกว่าโง่ไป แล้วเป็นยังไง! มาตอนนี้หลานชายกำลังจะทำตัวโง่เหมือนนางเอกในเรื่องนั้นไม่มีผิด!
“ป้าบอกให้ลุก!” เสียงคุณพัชรีเข้มงวดขึ้นทุกที จอมขวัญเหลือบมองพี่ชายอย่างจักรกฤษณ์เหมือนไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรวันนี้คุณป้าคนดีถึงมาเข้มงวดเอากับเขา แต่จักรกฤษณ์ไม่พูดอะไร นอกจากพยักหน้าเหมือนจะให้น้องชายทำตามคำสั่ง
หลานชายรูปหล่อของคุณพัชรีถอนหายใจเบาๆอย่างขัดใจ ก่อนจะยอมลุกขึ้นยืน แล้วพอลุกปุ๊บ คุณป้าร่างอวบก็คว้าหมับเข้าที่แขนแล้วลากเข้าห้องนอนของจอมขวัญทันที
ประตูปิดลง เจ้าขนมก็หันมาทางบิดาของตนเอง
“ของขวัญคริสต์มาสปีนี้ ขนมขออย่าให้พ่อบังคับขนมแบบคุณย่าบังคับอาของขวัญเล้ย! ถ้าขนมท้องอิ่ม ขนมจะยอมพ่อทุกอย่าง โอ๊ย!” ลูกชายตัวแสบโดนมะเหงกจากพ่อไปหนึ่งที บอกให้รู้ว่าของขวัญคริสต์มาสปีนี้ อาจจะไม่ได้อย่างที่ขอ...
............................
ในห้องนอนของจอมขวัญที่ปิดประตูลงกลอนเรียบร้อยด้วยน้ำมือของคุณพัชรี จอมขวัญหันมองผู้เป็นป้าอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมต้องเข้ามาในนี้ด้วยล่ะ ป้ารี”
“อาบน้ำแต่งตัวซะ ไปงานคืนนี้กับป้า” ไม่ใช่คำตอบ แต่เป็นคำสั่ง
ร่างโปร่งพ่นลมหายใจ แล้วเดินโซเซไปทรุดตัวลงนอนบนเตียง
“ก็ขวัญบอกแล้วไงว่าไม่ไป”
“ของขวัญไม่ไปได้ยังไง?! งานวันนี้โตก็ไป!”
“อ้าว! พี่โตไปแล้วทำไมขวัญต้องไปล่ะ”
“โอ้ย! หลานฉัน! ละครเมื่อคืนน่ะ ไม่ได้ดูรึไง?!”
คุณพัชรีทำหน้าไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง รู้สึกเหมือนตัวเองในตอนนี้เหมือนแม่ของนางเอกเมื่อคืนเปี๊ยบ! อุตส่าห์เบิกเนตรให้นางเอกตามพระเอกไป แต่นางเอกก็พูดอยู่ได้ว่าเชื่อใจ สุดท้ายเป็นยังไง!...ก็เสียพระเอกให้หญิงอื่นน่ะสิ!
“ละครอะไรอีกล่ะ”
“ก็เรื่องที่ออนเเอร์จันทร์อังคารไงจ๊ะ! เรื่องนี้เขาดูกันทั้งบ้านทั้งเมือง พระเอกนางเอกคบกันมาดีๆ นางเอกเชื่อใจพระเอกสารพัด แต่พอปล่อยพระเอกไปงานเลี้ยงคนเดียว ปรากฏว่าไปเจอแฟนเก่าในงาน แล้วก็โป๊ะเช๊ะเลย!!” อินเนอร์แรงกว่าแม่นางเอกในละครเมื่อคืนก็คุณพัชรี วิมลกิตติตอนนี้
“โป๊ะเช๊ะอะไร” แค่ฟังตอนแรกว่าเป็นละครจันทร์อังคาร จอมขวัญก็ไม่สนใจแล้ว ยิ่งมาเจอศัพท์ โป๊ะเช๊ะ อะไรนี่อีก ยิ่งชวนงงเข้าไปใหญ่
“ก็ได้กันน่ะสิ!”
“แล้ว?...”
คราวนี้คุณป้าที่แสนรักและตามใจหลานชายถึงกับทำหน้ายักษ์
“ยังจะมาแล้วอีกนะ! ของขวัญไม่ควรปล่อยให้โตไปงานคนเดียว! งานวันนี้น่ะงานการกุศลนะจ๊ะ!! คุณหญิงคุณนายที่ไหนก็ปล่อยของพาลูกสาวมางานทั้งนั้น! แล้วถ้าโตไปคนเดียว คิดดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้น!!”
จอมขวัญเงียบไปเล็กน้อย นิสัยขี้หวงเริ่มก่อหวอดในหัวใจ แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังรู้สึกว่าเรื่องในละครที่คุณพัชรียกมาอ้าง ไม่น่าจะกลายมาเป็นเรื่องจริงได้เลย
“ละครมันก็คือละครหน่าป้ารี แล้วถึงขวัญจะไปด้วย ก็ไม่มีใครรู้เรื่องของขวัญกับพี่โตอยู่ดี แถมงานใหญ่อย่างงั้น อาจจะไม่เจอกันด้วยซ้ำ”
ทั้งจอมขวัญและอธิปคบหากันมานาน แต่คนภายนอกแทบไม่มีใครล่วงรู้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเลย เพราะจอมขวัญและอธิปแทบไม่เคยออกงานด้วยกันเลยสักครั้ง หากครั้งไหนที่มีชื่อพวกเขาร่วมงาน แน่นอนว่าครอบครัววิมลกิตติต้องไปกันหลายคน พอๆกับที่บ้านของอธิปก็ไปกันทั้งบ้าน
“ป้าไม่ได้บอกให้ของขวัญไปแสดงตัวนี่! แต่ของขวัญต้องทำให้คนอื่นรู้บ้างว่าโตมีคนที่รอเขาอยู่!”
จอมขวัญเงียบ ถึงจะขี้หวง แต่ในใจก็ยังไม่คิดว่าแค่ปล่อยอธิปไปออกงานเพียงลำพัง จะทำให้ฝ่ายนั้นนอกใจจากเขาได้
คุณพัชรีเห็นสีหน้าหลานชายก็พอรู้ว่าจอมขวัญไม่เชื่อคำเตือนของหล่อนเลยสักนิด
“เอาเถอะ ป้าไม่พูดแล้ว”
ร่างโปร่งเกือบจะยิ้มเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่บังคับเขาแล้ว
แต่…ที่ไหนได้...
“...แต่ของขวัญอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วแต่งตัวหล่อๆนะจ๊ะ ถ้าไม่หล่อ ป้าจะเข้ามาแต่งให้เอง อยากให้หลานสามคนข้างนอกล้อก็ตามใจ ว่าโตขนาดนี้แล้วยังเลือกเสื้อผ้าไปงานเลี้ยงเองไม่ได้!!” แล้วคุณพัชรีก็หมุนตัวเดินหายออกจากห้องไปในทันที ได้ยินเสียงแว่วๆพูดกับคุณชัยผู้เป็นสามีก่อนที่ประตูจะปิดว่า
“เดี๋ยวของขวัญไปด้วย แต่เอารถไปคันเดียวพอ ขากลับของขวัญจะกลับพร้อมโต”
จอมขวัญกรอกตาอย่างเหนื่อยใจ
อุตส่าห์ขออธิปแทบตาย สุดท้ายมาสิ้นท่ากับป้าตัวเอง!
………………………
งานเลี้ยงการกุศลในวันนี้ ถือเป็นงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่และร่วมระดมทุนสร้างอาคารผู้ป่วยในโรงพยาบาลรัฐ โต้โผงานคือมูลนิธิดังที่มีประธานเป็นหญิงชราร่างผอมเล็กท่าทางใจดีผู้เป็นเจ้าของร้านทองใหญ่ในเยาวราช ลำพังแค่อาณาจักรร้านทองของหล่อนก็โด่งดังในหมู่ธุรกิจเครื่องประดับและอัญมณีมากแล้ว ไหนจะทายาทอีกหลายชีวิตที่แตกสายไปทำธุรกิจในแวดวงอื่นๆอีก แขกผู้มีเกียรติในงานเลี้ยงคืนนี้จึงคับคั่ง
คุณชัยและคุณพัชรี วิมลกิตติเป็นหนึ่งในแขกของวันนี้ เจ้าของโรงแรมเครือวิมาลาที่กำลังมีโปรเจ็คร่วมทุนกับโรงแรมเชนยักษ์ใหญ่ของต่างประเทศเป็นที่สนใจของสื่อมวลชนจำนวนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนที่เดินตามหลังพวกเขาคือชายหนุ่มรูปหล่อในชุดสูทสีเทาเข้ม
จอมขวัญ วิมลกิตติผู้เคยได้รับการขนานนามว่าเป็นหนุ่มโสดเนื้อหอมก้าวเท้าขึ้นบันไดตามหลังมา สูทสีเทากับเสื้อเชิ้ตสีดำด้านในที่ถูกตัดเย็บอย่างดีส่งบุคลิกให้ดูสง่าผ่าเผย และนิ่งขรึมเป็นผู้ใหญ่ สายตาจากดวงตาเรียวคู่นั้นก็มีเสน่ห์เหลือร้าย ยามเขามองไปทางใด ก็มักจะมอบรอยยิ้มที่มุมปากให้ด้วยเสมอ
คุณพัชรีกวาดตามองไปรอบตัว สายตาคนทั้งงานแทบจะจำเพาะเจาะจงมาที่หลานชายของหล่อน เห็นแล้วก็ภาคภูมิใจนัก
นี่ล่ะ! หลานชายที่หล่อนชื่นชมนักหนาว่าหล่อจนพระเอกแถวหน้ายังต้องถอย!
.........................
อธิปมาถึงงานนานแล้ว ไม่รู้ป่านนี้จอมขวัญถึงเรือนไทยวิมลกิตติหรือยัง เมื่อตอนเย็น เขาชวนให้มางานนี้ด้วยกัน เพราะเห็นว่าเป็นงานการกุศลงานใหญ่ มีผู้บริหารจากหลายแห่งมาร่วม หากเขาและจอมขวัญจะมางานเดียวกันก็ไม่เป็นที่ผิดสังเกต แต่…รายนั้นปฏิเสธ
‘ขวัญขี้เกียจไปนี่นา’
เจ้าตัวอ้างว่าขี้เกียจ เห็นหน้ามุ่ยแล้วก็ไม่อยากขัดใจ ช่วงที่ผ่านมาจอมขวัญงานเยอะ พักผ่อนน้อย แล้วงานเลี้ยงประเภทนี้เจ้าตัวก็ไม่ชอบ ถึงแม้ว่าจะดูแลฝ่ายจัดเลี้ยงของโรงแรมเครือวิมาลาทั้งหมดก็ตาม
สุดท้าย เขาก็เลยยอม แต่มีข้อแม้ว่าจอมขวัญต้องไปค้างที่บ้านเรือนไทยวิมลกิตติ อธิปเป็นห่วงว่าหากอยู่คนเดียวจะเหงา หนำซ้ำอาจจะเล่นแพลงไม่มีคนดูแลอีก ส่งไปอยู่เรือนไทยวิมลกิตติเสีย นอกจากจะมีหลานๆอีกสามคนชวนเล่นแล้ว ยังมีผู้ใหญ่อย่างคุณพัชรีและคุณชัยด้วย
แต่...เขานึกไม่ถึงว่างานนี้ โรงแรมเครือวิมาลาจะส่งอดีตผู้บริหารอย่างสองสามีภรรยาวิมลกิตติมา
หญิงชายวัยปลายที่เดินเคียงกันเข้ามาในงาน ทำเอาอธิปเลิกคิ้วเล็กน้อย และพอปรายสายตาไปด้านหลังของทั้งสอง เขาก็ถึงกับนิ่งงัน
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเทาปรากฏตัวขึ้นในงาน
อย่าว่าแต่เขาจะนิ่งเลย อธิปเห็นสายตาของสาวๆหลายคนมองตรงไปที่ชายหนุ่มคนนั้นไม่วางตา
...จอมขวัญ...
“อ้าว โต...” คุณพัชรีเดินนำโด่งมาทักทายอธิป เขาตั้งสติละสายตาจากจอมขวัญมามองคนทักแล้วยกมือไหว้
“สวัสดีครับ ลุงชัย ป้ารี” แล้วก็หันไปมองชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาที่ยืนอยู่ด้านหลังคุณชัยและคุณพัชรี
ต่างคนต่างมองกัน สบตากัน ก่อนที่จอมขวัญจะยกมือไหว้โดยไม่พูดอะไร
“คุณชัย คุณรี สวัสดีค่ะ ตายแล้วคุณรี! ไม่เจอกันตั้งนาน ไม่คิดว่าจะมางานนี้” หญิงสูงวัยในชุดผ้าไหมหรูหราเดินเข้ามาทัก ใครๆต่างก็รู้จักคุณการะเกดเป็นอย่างดี หล่อนเป็นไฮโซชื่อดัง ที่แวะเวียนไปร่วมงานการกุศลอยู่เนืองๆ แน่นอนว่าไม่ได้ไปเพียงลำพัง สมัยก่อนมักจะพาลูกสาวขนาบข้างไปด้วย พอลูกสาวแต่งงาน คราวนี้ก็หันมาหนีบหลานสาวแทน
“สวัสดีค่ะ คุณเกด” ไม่เพียงคุณพัชรีที่ยกมือไหว้ แต่จอมขวัญที่ยืนเยื้องหลังคุณป้าของตนก็ยกมือไหว้เช่นกัน คุณการะเกดมองหนุ่มหล่อทายาทเจ้าของโรงแรมดังแล้วก็ยิ้ม
“หลานชายคุณรีนี่ยิ่งนับวันจะยิ่งหล่อนะคะ สมกับตำแหน่งหนุ่มโสดในฝัน!” หล่อนชม ตาจ้องจอมขวัญไม่กะพริบ ทว่าร่างโปร่งก็แค่ยิ้มน้อยๆไม่พูดอะไร คุณพัชรีกะพริบตาปริบๆ เหลือบไปมองอธิปที่ยืนอยู่ด้วย แต่หลานชายตัวดีของหล่อนกลับยอมให้คนอื่นชมเรื่องความหล่อได้ง่ายๆ
ถึงจะเป็นคนอื่นที่อายุมากกว่าป้า แต่ก็นับว่าเป็นผู้หญิง!! ไม่ได้เด็ดขาด!!
“แล้วนี่ หลานสาวหรือคะ หน้าตาสะสวยเชียว” คุณพัชรีหันไปถามเรื่องหลานสาวของคุณการะเกดที่มาด้วยกัน เด็กสาวหน้าหวานยกมือไหว้คุณชัยและคุณพัชรีอย่างอ่อนช้อย
“สะสวยอะไรกันคะ เพิ่งจะขึ้นม.หกเอง ชื่อกุ๊งกิ๊ง”
เด็กสาวม.หกวัยสิบแปดปีในชุดราตรีสั้นเหนือเข่าสีชมพูหวาน แต่งหน้าและผมอย่างดีขัดกับคำปฏิเสธของคุณการะเกด
“กุ๊งกิ๊งสวัสดีพี่จอมด้วยสิลูก พี่จอมเป็นหลานชายของคุณย่าพัชรีไงจ๊ะ” คุณการะเกดสั่งด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน วางลำดับญาติให้เรียบร้อย เรียกจอมขวัญว่าพี่ เรียกคุณพัชรีว่าย่าเสร็จสรรพ
“สวัสดีค่ะ พี่จอม”
จอมขวัญยังยิ้มองศาเดิม แล้วยกมือรับไหว้
คุณการะเกดหันไปทางคุณพัชรีก่อนจะออกตัวพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ
“เมื่อกี้ พี่ก็พากุ๊งกิ๊งคุยกับคุณอธิป น้องอยู่ม.หกแล้ว อีกไม่นานต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัย น้องยังไม่รู้ว่าจะเรียนอะไรดี คุณอธิปบริหารงานเก่งก็น่าเอาเยี่ยงอย่าง ส่วนคุณจอมที่ดูแลกิจการของโรงแรมได้ดีก็น่าปรึกษา” คุณการะเกดพูดแล้วมองหลานสาวที มองจอมขวัญที มองอธิปทีเหมือนไม่รู้จะเลือกฝั่งไหนดี
ตอนมองมาที่จอมขวัญ คนถูกมองก็ยังเฉยๆหรอก แต่พอเด็กสาววัยสิบแปดมองไปทางอธิป แล้วอธิปมองตอบนี่สิ คนที่ยังเฉยๆในทีแรกก็เลยต้องขยับตัว
“ที่โรงเรียนไม่มีอาจารย์แนะแนวเหรอครับ”
เป็นการขยับตัวด้วยฝีปากที่ไม่มีใครคาดถึง ทว่าจอมขวัญก็ยังทำหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่รู้เห็นว่าคำพูดของตนเองกระแซะใครเข้าให้บ้าง
เสียงเพลงบรรเลงภายในงานลอยเคว้งอยู่เหนือวงสนทนาที่เงียบกริบลงในทันที คุณการะเกดหันมองคนพูด แต่คุณพัชรีไวกว่า
“ทั้งหลานของรี ทั้งคุณอธิปก็อายุไม่น้อยแล้ว เรียนจบมาตั้งนาน มาปรึกษาก็เกรงว่าจะไม่ได้อะไรกลับไปนะคะ รีมีคนที่อยู่ในวงการศึกษาที่พอจะรู้จักกัน ถ้าคุณพี่อยากจะเรียนปรึกษาท่าน รีแนะนำให้ได้นะคะ”
คุณการะเกดยิ้ม แต่ก็ดูเหมือนจะเป็นยิ้มที่เจื่อนพอสมควร เพราะคุณพัชรีออกตัวตัดหน้าว่าหลานชายไม่สะดวก
“เอาไว้ขอพี่กลับไปปรึกษาหลานก่อนก็แล้วกันนะคะ”
คุณพัชรีเพียงแค่ยิ้ม คู่สนทนาเลยขอตัวไปทักทายคนอื่นต่อ คุณการะเกดจากไปแล้วพร้อมกับหลานสาวอย่างกุ๊งกิ๊ง แต่สาวน้อยวัยสิบแปดหันกลับมามองที่ผู้ชายสองคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิมอย่างแสนเสียดาย ก่อนที่หล่อนจะถูกพาเดินไปจนพ้นสายตา
พอวงสนทนาเหลือแค่คนกันเอง คุณพัชรีก็หันมาทางหลานชายตัวแสบที่เมื่อกี้ก่อเดธแอร์ชนิดไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม ทว่าจอมขวัญกลับทำหน้าเฉยๆ เหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไรแต่อย่างใด ซึ่งอันที่จริงแล้ว คุณพัชรีก็แอบเอนเอียงเชียร์หลานชายที่ออกตัวเมื่อครู่นี้ด้วยนั่นแหละ
เป็นนางเอกที่ลงมือก่อนแบบนี้สิ! มันถึงจะถูก! ไม่ใช่ปล่อยพระเอกโดนนางร้ายคาบไปกินแบบละครเมื่อคืน!!
“ป้ากับลุงจะไปคุยกับคนรู้จัก ถ้าของขวัญจะกลับ ก็กลับพร้อมโตนะ” คุณพัชรีเอ่ยปาก ทำเอาหลานชายที่ทำหน้าเฉยๆในทีแรกถึงกับหันมอง
“อ้าว ทำไมทิ้งขวัญล่ะ”
“ป้าทิ้งที่ไหน ป้าก็บอกอยู่เมื่อกี้ว่าให้กลับพร้อมโต”
จอมขวัญเหลือบมองร่างสูงแล้วนึกเคืองสายตา ‘น้องกุ๊งกิ๊ง’ เมื่อครู่เสียเหลือเกิน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่โง่พอจะบอกปัดให้อธิปกลับเพียงลำพังหรอก!
…ถึงจะแสดงออกว่ามีความสัมพันธ์กันอย่างไรไมได้ แต่ก็ต้องทำให้คนอื่นหรือแม้แต่ตัวอธิปรู้ ว่ามีเขารออยู่!!...
จอมขวัญไม่พูดอะไรอีก คุณพัชรีก็เลยหันไปฝากฝังหลานชายไว้กับหลานเขย
“ป้าฝากด้วยนะ อย่าให้หลานป้าก่อเรื่องล่ะ”
อธิปหัวเราะน้อยๆ เลยถูกดวงตาเรียวๆของคนรักตวัดมาจิกไปทีหนึ่ง
คุณพัชรีและคุณชัยแยกตัวไปแล้ว สุดท้ายเลยเหลือพวกเขาแค่สองคน เสียงเพลงยังคงดังอยู่รอบตัว แต่จอมขวัญดูจะไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ข้างกายเลยแม้แต่นิด
“ไหนบอกว่าวันนี้จะไม่มา”
…ถ้าไม่มา ก็คงไม่รู้ว่าใครบางคนเกือบได้กลายร่างเป็นครูแนะแนวให้เด็กสาวม.6...
จอมขวัญอยากแขวะ แต่คิดอีกที มันจะดูเหมือนหวงอีกฝ่ายมากไปหน่อย คนมาดเยอะเลยทำตัวตรงยืดไหล่ตั้ง อกผายไหล่ผึ่ง
“ป้ารีชวนมา”
“แล้วทำไมพี่ชวน ถึงไม่มา” อธิปถามด้วยรอยยิ้มน้อยๆ สายตาที่มองคนข้างกายนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ปิดไม่มิด หากจะมีใครสังเกตพวกเขาสองคน ความสัมพันธ์ที่เก็บเอาไว้เป็นเรื่องส่วนตัวก็คงกลายเป็นเรื่องสาธารณะแน่นอน
“ไม่ดีรึไง มาคนเดียว จะได้มีคนมาขอคำแนะนำเรื่องเรียนต่อ”
กะว่าจะไม่หวง ไม่แสดงออก แต่พอปรายสายตาไปเห็นเด็กสาวมัธยมปลายที่ชื่อกุ๊งกิ๊งมองมาที่พวกเขา จอมขวัญก็ทนไม่ไหว หลุดปากออกมาชุดใหญ่
อธิปหัวเราะเบาๆ อยากโอบไหล่คนขี้หวงเข้ามาใกล้ชิด อยากจูบหนักๆที่ขมับ ที่แก้ม และที่ปากเพื่อบอกให้รู้ว่าต่อให้จะมีใครมาขอคำแนะนำอีกสักเท่าไร ชีวิตนี้ก็ไม่อยากแนะนำใครอีกแล้ว
“พี่ไม่ได้แนะนำอะไรเลยนะ ได้แต่บอกว่าให้เรียนอย่างที่อยากเรียน ไม่เหมือนบางคน โยนไปโรงเรียนถามหาครูแนะแนวน่ะ” จอมขวัญยักไหล่ไม่รู้ไม่ชี้ที่อีกฝ่ายหยอก
“คุณอธิปครับ” ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหา จอมขวัญหันไปมอง พอเห็นว่าเจ้าของเสียงคือพนักงานมือขวาของอธิปที่เขาพอจะรู้จักคุ้นเคยก็เลยยกมือไหว้
“สวัสดีครับ”
คนอาวุโสกว่ายกมือรับไหว้พร้อมรอยยิ้ม
“สวัสดีครับ คุณจอม ไม่คิดว่าจะมา คุณอธิปบอกว่าคุณไม่มา”
“ก็ตอนแรกว่าจะไม่มา แต่ป้าผมไม่ยอม” คนฟังหัวเราะน้อยๆ เขาเห็นจอมขวัญมานานหลายปี และพอจะรู้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างผู้ชายคนนี้กับเจ้านายของเขา แต่ถึงอย่างนั้นก็เห็นว่าเป็นเรื่องส่วนตัว ที่สำคัญคืออธิปยังคงตั้งใจทำงาน หรือเผลอๆอาจจะตั้งใจมากขึ้น เพราะอยากให้มีเวลาเหลือเพียงพอที่จะอยู่กับคนรักเอาแต่ใจอย่างจอมขวัญด้วยซ้ำ
“เมื่อครู่ผมเจอคุณพัชรีกับคุณชัย แกชมหลานแกใหญ่เลยว่าวันนี้แต่งตัวมาหล่อมาก” จอมขวัญเลิกคิ้วเล็กน้อย ก้มลงมองตัวเองก่อนจะหันมองคนรักเป็นเชิงถาม อธิปไม่ตอบแต่ยิ้มจางๆ
“อ้อ คุณอธิปครับ คุณกิมอยู่ทางนั้น”
คุณกิมคือประธานมูลนิธิเจ้าของงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ เป็นสตรีสูงวัยเชื้อสายจีนหน้าตาท่าทางใจดี ‘มูลนิธิแซ่ตั้ง’ ของหล่อนจัดกิจกรรมการกุศลหลายอย่าง และอธิปก็เป็นหนึ่งในผู้ร่วมบริจาครายใหญ่มาโดยตลอด
ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันมาทางจอมขวัญ ร่างโปร่งกำลังจะเอ่ยปากว่าให้อธิปไปได้เลย แล้วไว้เจอกันอีกทีตอนจะกลับ แต่อีกฝ่ายกลับไวกว่า
“ไปด้วยกัน”
“ไปทำไม” จอมขวัญย้อนถามหน้าตาเหรอหรา เพราะดูก็รู้ว่าอธิปคงไปพบผู้หลักผู้ใหญ่ในฐานะประธานบริษัท ในขณะที่เขาไม่มีส่วนได้ส่วนเสียใดๆกับบริษัทของอธิปเลยสักนิด
“ไปเถอะ ไปด้วยกัน” อธิปพูดแล้วแตะข้อศอกเบาๆให้ออกเดินไปด้วยกัน จอมขวัญยังงุนงง แต่หากเขาแข็งข้อก็เกรงว่าจะกลายเป็นจุดสนใจ
ทั้งอธิปและจอมขวัญเดินผ่านผู้คนในงานไปพบ ‘คุณกิม’ ผู้เป็นเจ้าของงานในค่ำคืนนี้
หญิงชราร่างเล็กนั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวใหญ่ ข้างกายมีชายหนุ่มตาเรียวหน้าตาเฉยๆยืนอยู่ แต่ดูจากสีหน้าที่ติดไปทางไม่เป็นมิตรมากนัก เลยดูออกไปทางอารักขามากกว่าจะคอยดูแล
อธิปไม่ได้ก้าวตรงดิ่งไปหาหล่อนในทันที แต่เขาเดินไปหาชายหนุ่มอีกคนผู้ที่เขารู้จักดีว่าเป็นหลานของคุณกิม ฝ่ายนั้นพอเห็นหน้าเขาก็ส่งยิ้มทักทายอย่างเป็นกันเอง ก่อนจะรีบเดินนำเข้าไปหาหญิงชรา
“อาม่า คุณอธิปมาแล้ว” เขาเอ่ย เพียงเท่านั้นคุณกิมก็รีบหันมอง หล่อนส่งยิ้มเมตตาทันทีที่พบหน้า
“อ้าว คุณอธิป” อธิปยกมือไหว้ จอมขวัญก็เลยยกมือไหว้ตาม คุณกิมเลิกคิ้วเล็กน้อย ดวงตาหยีเล็กจับจ้องคนข้างกายของอธิปด้วยความรู้สึกคุ้นเคย แต่เหมือนจะไม่เคยทักทายกัน
“นี่จอมขวัญ หลานชายคุณพัชรีกับคุณชัย วิมลกิตติครับ” หญิงชราร้องอ้อเบาๆ ก่อนจะยกยิ้มจาง
“อ้อ หลานคุณรีนี่เอง หน้าตาหล่อเหลาสมกับที่คุณรีเขาพูดเอาไว้ไม่มีผิด”
จอมขวัญยิ้มน้อยๆ องศาเดียวกับที่เจ้าตัวชอบยิ้มให้คนอื่นๆเป็นประจำ
คุณกิมไม่ได้พูดอะไรกับเขาแต่จ้องมองอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะหันมาทางอธิปที่คุ้นเคยกันมานาน
“ขอบใจคุณอธิปมากนะ ได้ยินว่าทางบริษัทมอบทุนให้มูลนิธิมากทีเดียว”
“ผมยินดีครับ เห็นว่าคุณกิมจะสร้างอาคารเรียนด้วย”
“ใช่ แต่ฉันก็ไม่ได้บอกใครหรอกนะ รู้กันแค่คนกันเอง”
“ผมอยากจะร่วมสมทบทุนด้วย คุณกิมจะว่าอะไรไหมครับ”
“ไม่ว่าหรอก คุณอธิปก็คนกันเองกับฉัน”
อธิปหยิบซองออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ข้างในซองมีเช็คที่เขาเซ็นและกรอกตัวเลขแล้ว
เขาส่งซองให้หญิงชรา ก่อนจะเหลือบตาไปมองจอมขวัญ
“นี่เป็นส่วนของผมกับคุณจอมขวัญ เราทั้งคู่อยากร่วมสร้างโรงเรียนให้เด็กๆด้วย” จอมขวัญชะงัก เพราะไม่คิดว่าชื่อของเขาจะถูกพ่วงไปด้วย คุณกิมหันมองหลานชายรูปหล่อของคุณพัชรีแล้วยิ้มน้อยๆ
“ขอบใจมากนะ คุณจอมขวัญ”
“ค...ครับ”
“ถ่ายรูปร่วมกันสักหน่อยไหม อย่างน้อยก็ทำบุญร่วมกันแล้ว”
อธิปเพียงยิ้ม ในขณะที่จอมขวัญยังนิ่งอึ้ง คุณกิมก็เลยหันไปหาคนที่ยืนขนาบข้าง
“โจ๊ก ไปตามตากล้องให้อาม่าหน่อย”
ชายหนุ่มร่างสูงตาเรียวหน้าตาเรียบเฉยดูแล้วเหมือนไม่ทุกข์ร้อนไม่สุขไม่ซึ้งกับงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้พยักหน้า ก่อนจะเดินหายไปอึดใจหนึ่ง แล้วกลับมาอีกทีพร้อมกับช่างกล้องของงาน
คุณกิมลุกขึ้นยืนโดยมีชายหนุ่มหน้าเฉยคนเดิมคอยพยุงและดูแล จอมขวัญกำลังจะถอยฉากให้อธิปถ่ายรูปกับหญิงชรา ทว่าร่างสูงกลับดึงแขนเขาไว้ ดวงตาเรียวเหลือบมอง แต่อธิปดูจะไม่สนใจสายตาของเขาสักนิด
“ถ่ายรูปด้วยกัน” เขาพูดเสียงเบา ไม่เชิงสั่ง แต่จอมขวัญก็ไม่กล้าปฏิเสธ
อธิปยืนข้างคุณกิม โดยมีจอมขวัญยืนอยู่ข้างเขาอีกต่อหนึ่ง แสงแฟลชสาดขึ้นวูบหนึ่ง เรียกความสนใจจากคนรอบข้าง เวลานี้ใครๆก็มีกล้องติดตัว พอมาเห็นหญิงชราเจ้าของงานยืนเคียงกับผู้บริหารบริษัทอสังหาริมทรัพย์และทายาทเจ้าของโรงแรมดัง ก็เริ่มมีคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายบ้าง จอมขวัญชะงักไปเล็กน้อยที่เห็นคนรุมถ่ายรูปพวกเขา แต่พอเหลือบตามองคนรักที่ยืนอยู่ข้างๆ อธิปกลับยืนยิ้มเฉย ยินดีให้กับการถ่ายรูปโดยไม่มีปฏิเสธสักคำ
“ขอบคุณอีกครั้งนะ คุณอธิป คุณจอมขวัญ”
ถ่ายรูปเรียบร้อยภายในเวลาไม่ถึงนาที คุณกิมก็หันมายิ้มให้ อธิปยิ้มตอบ
“ยินดีครับ หากมีอะไรให้ผมช่วย บอกผมได้เสมอ คุณจอมขวัญเองก็เช่นกัน” ร่างสูงเอ่ย หญิงชราหัวเราะน้อยๆ มองไปทางจอมขวัญที่ถูกอธิปพ่วงชื่อมาด้วยเป็นครั้งที่สอง
“คุณอธิปเล่นตอบแทนคุณจอมขวัญอย่างนี้ ไม่ถามเขาสักคำเลยหรือ” คนถูกหยอกอย่างจอมขวัญกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะยิ้มน้อยๆแบบที่มักจะยิ้มให้คนที่ไม่รู้จักมักจี่เป็นประจำ
“ผมยินดีเหมือนคุณอธิปครับ”
“ใจตรงกันเสียด้วย” คุณกิมหยอกพร้อมรอยยิ้ม อธิปชะงักไปเล็กน้อย พอๆกับที่รอยยิ้มของจอมขวัญจืดจางด้วยสังหรณ์ใจประหลาด
ทว่าหญิงชรากลับดูเหมือนจะไม่สนใจอาการของสองหนุ่มตรงหน้า หล่อนหันไปยกมือให้ชายหนุ่มคนเดิมมาช่วยประคองลงนั่ง แล้วจึงหันมาทางอธิปและจอมขวัญอีกครั้ง
“ขยับเข้ามาใกล้ๆหน่อย” หล่อนเอ่ยเบาๆ อธิปและจอมขวัญมองหน้ากัน ก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลงใกล้ๆ
“คุณจอมขวัญด้วย” พอพวกเขาทรุดตัวลงนั่งใกล้กันแล้ว มือเหี่ยวย่นของหญิงชราก็ยื่นไปจับมือของอธิปและจอมขวัญเอาไว้
รอยยิ้มของหล่อนยังคงประดับอยู่บนใบหน้า ดวงตาหยีเล็กนั้นให้ความรู้สึกเอื้ออาทรยามมองตรงมาที่พวกเขา มือเหี่ยวย่นบีบมือของชายหนุ่มสองคนเบาๆ
“ฉันไม่มีอะไรตอบแทนพวกคุณ นอกจากคำอวยพร...”
“...ร่มเย็นเป็นสุข” ดวงตาของสตรีผู้นี้ไม่เพียงมองความสัมพันธ์ของพวกเขาทะลุปรุโปร่ง แต่แววที่ทอดมานั้นอิ่มเอิบและเมตตา
...ร่มเย็นเป็นสุข...
คำอวยพรที่คุณกิมบอกว่าไม่มีราคาค่างวดอะไร แต่ยิ่งใหญ่ท่วมท้นหัวใจคนฟัง
.........................
-
งานเลี้ยงยังไม่เลิก แต่แขกบางส่วนกลับไปบ้างแล้ว อธิปและจอมขวัญก็เช่นกัน พวกเขาออกจากงานพร้อมกับแขกคนอื่นๆ จึงไม่เป็นที่สนใจมากนัก แต่ถึงอย่างนั้น จอมขวัญก็เเอบเห็นน้องกุ๊งกิ๊งมองตามคนรักของเขา
รถยนต์ยุโรปของอธิปเป็นรถคันใหญ่ ติดฟิล์มค่อนข้างทึบ พอจอมขวัญขึ้นรถได้ ก็ถอดเสื้อสูท ขยับเนคไท เสยผมลวกๆอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย
สายตาของสาวน้อยม.6ยังติดใจเขาอยู่เลย
“หิว” ใจยังติดเรื่องสายตาสาวม.6 แต่ปากบ่นอย่างเอาแต่ใจ อธิปหันมองคนรักที่แม้จะยังอยู่ในเสื้อผ้าชุดเดิม แต่เจ้าตัวไม่เหลือเค้าความเนี้ยบอีกแล้ว กลายเป็นจอมขวัญมาดแบดบอยแทน
สมแล้วที่มีแต่ผู้หญิงมอง แต่จะมีสักกี่คนที่นอกจากจะได้เห็นมาดดูดีของจอมขวัญแล้ว ยังได้เห็นความเอาแต่ใจแบบที่อธิปกำลังเห็นอย่างตอนนี้ด้วย
“ของขวัญอยากทานอะไรล่ะ” เขาถาม ยังคงยิ้มน้อยๆ ทว่าจอมขวัญไม่ยอมหันกลับมามอง
“ราดหน้าหมี่กรอบ”
อันที่จริงก็ไม่ได้หิวขนาดต้องทานเป็นมื้อใหญ่ แต่จอมขวัญแค่อยากหาเรื่องเกเรใส่คนขับรถเท่านั้นเอง
“หิวขนาดนั้นเลยหรือ” อธิปย้อนถาม เลิกคิ้วเล็กน้อย คราวนี้คนข้างกายรูปหล่อมาดแบดบอยเหลือบมามองด้วยสายตาเคืองขุ่น
“จะพาไปกินมั้ย ถ้าไม่จะได้เรียกเมสเซ็นเจอร์ไปซื้อมา”
สีหน้า สายตา น้ำเสียงบอกให้รู้ว่าจอมขวัญ วิมลกิตติเวลานี้หงุดหงิดมากแค่ไหน จะเป็นเพราะอะไรเสียอีกถ้าไม่ใช่เพราะ ‘หวงของ’
ทว่าอธิปยังไม่รู้ตัวว่าคนรักหงุดหงิดเพราะ ‘หวง’ แถม ‘ของที่หวง’ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเขานี่ล่ะ
“หิวมากมั้ย ออกจากโรงแรม ถ้าหลุดไปถึงทางด่วนได้ ก็ไม่น่าจะเกินครึ่งชั่วโมง ตอนนี้รถไม่น่าติดแล้ว” คนหงุดหงิดในคราวแรก เริ่มคิ้วขมวดหนักกว่าเดิมอย่างไม่เข้าใจ
“นี่พี่โตจะไปไหน”
“กินราดหน้าไง...” สารถีหันมาตอบ เปลี่ยนเกียร์พารถยนต์ออกจากซอง “...ราดหน้าแป๊ะเล้งเจ้าเก่า สนใจไหม” ชื่อร้านราดหน้าข้างทาง ร้านราดหน้าที่อยู่ห่างจากโรงแรมหรูหราแห่งนี้ ร้านราดหน้าริมทางที่ไม่ควรจะเป็นมื้อของพวกเขาในคืนวันคริสต์มาสเลย...
...แต่...เป็นร้านราดหน้าในความทรงจำ...
เป็นร้านที่ถ้าเมื่อใดที่พูดถึงราดหน้าขึ้นมา ร้านนี้จะเป็นร้านแรกที่พวกเขานึกถึง
ไม่รู้ว่าความหงุดหงิด ความหวงของ ความเกเรในใจจอมขวัญหายไปไหนแล้ว คิ้วที่ขมวดคลายออกจากกัน ลาดไหล่ผ่อนคลายพิงพนัก
อยู่ด้วยกันอย่างนี้มานานเท่าไรแล้วนะ...
เรียนรู้กันและกันอย่างนี้มามากเท่าไรแล้วนะ...
หลายเรื่องเป็นเรื่องใหม่ๆในชีวิตของเราสองคน มีคนใหม่ๆวนเวียนเข้ามาในชีวิต แต่...คนเหล่านั้นก็ทำได้เพียงยืนอยู่ข้างนอก...ที่ตรงนี้ของเรา ยังคงมีเรา ยังคงมีกันและกัน มีกันแค่สองคน กับเรื่องเก่า เรื่องใหม่ เรื่องที่คุ้นเคย เรื่องที่ต้องเรียนรู้ เรื่องที่ลืมไปแล้ว และบางเรื่อง...เรา...ก็ไม่เคยลืม
ไม่เคยลืมว่าร้านราดหน้าเจ้าประจำของพวกเราคือที่นั่น
ความหงุดหงิดในใจถูกปลดปล่อย ประโยคต่อมาของจอมขวัญจึงเป็นคำพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย
“ขวัญกินอะไรดี อยากกินทั้งหมี่กรอบ ทั้งเส้นใหญ่เลย...”
เด็กสาวคนนั้น...ก็แค่คนที่วนเวียนเข้ามาสร้างความขุ่นข้องหมองใจให้เขา หากเขาเก็บหล่อนมาใส่ใจ คนที่จะต้องหงุดหงิดต่อจากเขาก็คืออธิป
ทำไมต้องพาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามามีอิทธิพลกับชีวิตของพวกเขาด้วยนะ?
ในเมื่อคืนคริสต์มาสแบบนี้...ยังมีราดหน้ารอพวกเขาอยู่
และยังมีคนที่พร้อมจะพาไปทาน นั่งอยู่ข้างๆ
“ก็สั่งสองอย่างเลยสิ” สารถีผู้ชอบตามใจอยู่เสมอหันมาบอก เปิดไฟเลี้ยวเข้าสู่ช่องทางพิเศษเพื่อขึ้นทางด่วน
“แต่ขวัญอยากกินผัดซีอิ๊วด้วยนี่นา”
“งั้นสั่งผัดซีอิ๊วมากินด้วยกัน”
“แล้วพี่โตจะกินอะไร”
“ราดหน้าเส้นใหญ่พิเศษ”
“เราจะกินกันหมดใช่ไหม”
“หมดสิ”
“เอาก็เอา งั้นราดหน้าหมี่กรอบหนึ่ง ราดหน้าเส้นใหญ่พิเศษหนึ่งแล้วก็ผัดซีอิ๊ว...” จอมขวัญทวนรายการที่จะสั่งราวกับว่าเมื่อไรที่รถจอดหน้าร้านราดหน้าปุ๊บ เจ้าตัวจะกระโดดลงไปสั่งปั๊บไม่ให้เสียเวลา
เจ้าตัวนั่งเหยียด ฮัมเพลงสบายอารมณ์ พลอยทำให้คนขับรถสบายใจไปด้วย จอมขวัญในเวลาที่กำลังอารมณ์ดีแบบนี้คือสิ่งที่เขาชอบที่สุด
“อารมณ์ดีแล้วล่ะสิ”
ร่างโปร่งหันมามอง เขาสบตากับอธิปวูบหนึ่ง อีกฝ่ายก็หันกลับไปมองถนนต่อ ทว่าจอมขวัญไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมองถนน เวลานี้เขาจึงมองใบหน้าด้านข้างของคนรักต่อ
“ขวัญขอโทษ...”
“โมโหหิว ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก” อธิปไม่นึกเคืองสักนิด จอมขวัญไม่ค่อยได้ทานอะไรในงานเลี้ยง จะหิวก็ไม่แปลก
“ไม่ได้หิว...” ถึงแม้จะไม่ค่อยได้ทานอะไร แต่ความรู้สึกบางอย่างอัดแน่นในอกจนไม่รู้สึกว่าท้องว่างแต่อย่างใด
“...หวงต่างหาก...” ประโยคนี้เบาและแผ่ว หากภายในรถเปิดเพลงดังกว่านี้อีกนิด อธิปคงไม่ได้ยิน
ทว่า...เสียงเพลงเบาๆนั้น ดังไม่พอจะกลบคำพูดประโยคนี้ของจอมขวัญ
‘หวง’
คนขับชะงักไปเล็กน้อย แล้วจู่ๆ หัวใจของชายหนุ่มก็พองฟูเต็มอก
เราอยู่ด้วยกันมานาน นานจนคุ้นเคย นานจนชิน นานจนลืมไปแล้วว่าครั้งหนึ่ง ตอนที่เราเพิ่งรู้สึกดีต่อกัน ตอนที่ความสัมพันธ์ของพวกเรายังใหม่ และไม่แน่นอน มีความกังวลและอุปสรรคเข้ามาทำให้หัวใจของเราสับสน ยุ่งเหยิง แต่...ก็เป็นรสชาติ
และวันนี้...รสชาติที่เคยเกิดเมื่อนานมาแล้ว กลับมาอีกครั้ง
มือใหญ่ละจากพวงมาลัยไปจับมือของจอมขวัญเอาไว้
“หวงบ่อยๆ พี่ชอบ” ร่างโปร่งหัวเราะร่วน แต่ไม่คิดจะดึงมือตัวเองออกจากมือของคนรักเลยสักนิด เขายังนั่งตะแคงมองใบหน้าด้านข้างของอธิปอยู่อย่างนั้น
“ชอบเห็นขวัญโมโหรึไง”
“ถ้าโมโหให้มาลงกับพี่ ห้ามไปลงกับคนอื่น ถ้าโมโหให้กลับมา เดี๋ยวพี่พาไปกินราดหน้าแป๊ะเล้งเจ้าเก่า” จอมขวัญหัวเราะร่วน
“ลงทุนมากเลยนะเนี่ย”
“พี่ให้สั่งแบบพิเศษทุกจานเลย แถมผัดซีอิ๊วด้วย”
เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้งในรถยนต์ที่มุ่งหน้าสู่ร้านราดหน้าเจ้าประจำ คนขับและคนข้างกายคนขับยังคงเป็นคนเดิมกับทุกๆครั้งที่แวะเวียนไปที่ร้านราดหน้าแห่งนั้น
บางที คำอวยพรของคุณกิม อาจจะไม่ต้องตีความอื่นไกล
‘ร่มเย็นเป็นสุข’
เรียบสงบ ร่มเย็น และ...ใจเป็นสุข
จะเป็นเพราะใครไม่ได้เลย ถ้าไม่ใช่คนที่อยู่ข้างกายในเวลานี้ยังคงเป็นคนคนเดิมกับหลายปีที่ผ่านมา คนที่ฝ่าฟันมาด้วยกัน คนที่ก้าวข้ามแต่ละปีมาพร้อมกัน เราจะอยู่ด้วยกันอย่างนี้ อย่าง ‘ร่มเย็นเป็นสุข’ เหมือนปีที่แล้วมา และ...ปีต่อๆไปก็ด้วย...
“เมอร์รี่ คริสต์มาส พี่โต”
อธิปเหลือบมองคนพูดพลางยิ้มจาง
“เมอร์รี่ คริสต์มาส ของขวัญ”
FIN
มีเอ็กตร้าด้วยล่ะตอนนี้ ฮ่าฮ่า
เอ็กตร้าค่าตัวแพง มาแต่ตัวไม่มีบทพูด (อารมณ์ไม่ดีเพราะใครบางคนไม่มาด้วย กร๊ากๆๆๆ)
ถึงจะมาช้าไปหน่อย แต่ยังไงก็อยากส่งพี่โตและของขวัญเป็นตัวแทนตอนพิเศษสำหรับปลายปีนี้ (จริงๆ พี่โตของขวัญก็เหมือนเป็นตัวแทนหมู่บ้านมาเป็นตอนพิเศษปลายปีทุกทีเลย เหมือนเอาเคล็ดอ่ะ)
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงพี่โตของขวัญและทุกๆตัวละคร ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจ ปีนี้ชีวิตบัวเปลี่ยนหนักมากๆ เพราะเริ่มกลับมาเรียนหนังสือ แต่การได้พิมพ์นิยาย ได้ลงนิยาย (ที่แม้จะเป็นตอนพิเศษรายเดือน) ได้อ่านคอมเม้นท์ ได้รับข้อความ ได้รับกำลังใจ ก็เป็นเรื่องที่ทำให้มีความสุขมากๆ ขอบคุณทุกๆคนที่อยู่ด้วยกันมาตลอดปี
หวังว่างานของบัวตลอดปีนี้ จะทำให้คนอ่านมีความสุขเช่นกันนะคะ ยังไงก็ฝากตัวสำหรับปีหน้า ฝากเรื่องที่กำลังลง เรื่องที่จะลงในอนาคต และเรื่องเก่าๆที่จบแล้วด้วยค่ะ
เมอรร์รี่ คริสต์มาสและสวัสดีปีใหม่ 2562 ล่วงหน้าค่ะ
(ส่วนใครไม่มีแพลนไปไหน) เจอกันวันพฤหัสกับระบบอุปถัมภ์ค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดด
ของขวัญ พี่โต คิดถึงงงงงงงงงงง
มากี่รอบๆๆก้หวานกันจนคนอ่านฉีกหมอนขาด
อินี่นอนตายแล้วจ้าาาาาาาา :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :L1: :pig4: :pig4:
-
อยากทานราดหน้าหมี่กรอบเหมือนของขวัญขึ้นมาทันที..ขอบคุณนะคะที่ส่งพี่โตกับน้องขวัญมาให้หายคิดถึง
-
เข้ามากอดของขวัญกะพี่โต
คิดถึงจังเลยน้า ๆๆๆๆ
เหมือนเข้ามาเจอเพื่อนเก่า แล้วเราก็เม้ากัน งุงิๆๆๆๆๆๆ
:L1: ขอบคุณคนแต่งจ้า ..
สวัสดีปีใหม่ด้วยน้า ขอให้มีความร่มเย็น เป็นสุข ... ตลอดไปจ้า
-
พี่โต คือพี่โต ตามใจไม่หยุด
ของขวัญคือ ของขวัญ หวงตลอด
คิดถึงจังเลยยยยยยยยยย
-
น่ารักตลอดดดคู่นี้ ฮาคุณป้าพัชรีเหมือนเดิมขอบคุณนะคะสำหรับตอนพิเศษ ชอบอ่านตอนพิเศษคู่นี้ ขอบคุณคุณบัวนะคะ ทั้งที่ยังยุ่งๆก็อุตส่ามีตอนพิเศษมาให้อ่าน รักกก ตอนนี้เราก็เครียดๆอ่านหนังสือ แต่แว๊บมาอ่านตอนพิเศษ คุณบัวบอกคอมเม้นจากคนอ่านช่วยคุณบัวได้ นิยายของคุณก็ช่วยเยียวยาเราเหมือนกัน555
-
ขอแบบพี่โตสักคนหน่องจะตั้งใจเรียน 5555555
-
น่าร้ากกกกกกกกกก ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงของขวัญกับพี่โต
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ :mew1:
-
น่ารัก....
-
ตอนนี้มีอาม่าด้วยยยย ^^ คิดถึงอาม่าจังค่ะ
งานปีต่อไปน่าจะได้คนใจดีคนนั้นมาคอยดูแลอาม่าแทน แล้วลดขั้นหลานชายไปเป็นบอดี้การ์ดค่ะ 555
ของขวัญขี้หวง...เนี่ย ถ้าป้ารีไม่ลากมาจะได้กินราดหน้าเจ้าประจำมั้ย อิอิ
เด็กม.6 ก็ได้แต่มองแหละเนาะ หญ้าอ่อนไปพี่โตไม่สนหรอก ^^
-
ของขวัญ..หวงเก่งงงงง :o8:
คิดถึงพี่โต-ของขวัญ นะคะ
ดีใจที่วันนี้ได้พบเจอกัน อิอิ
-
โจ๊กกกกก
-
อาม่าน่ารักจัง
โจ๊กนี้เป็น Extra ราคา 500
ของขวัญกะโตคงความน่ารักสม่ำเสมอ
คิดถึงฝีมือทำอาหารของป้ารีจัง
:L2: :pig4:
-
ของขวัญ พี่โต คิดถึงงงงง
ยังคงความหวานเหมือนเดิมเลย :-[
Merry Christmas นะคะ :L2:
-
เข้าใจเรียกนะคะ ตัวแทนหมู่บ้านเลยนะเรื่องนี้ 55555 ส่วนคนนั้นนะจ้างมาเท่าไรคะ บูดบึ้งเพราะค่าตัวหรือใครไม่มาด้วย
-
อ่านทีไรก็ชอบป้ารีตลอดเลยค่ะ คุณป้าสุดยอดมาก o13
-
อบอุ่นกับความร่มเย็นเป็นสุข
ตอนนี้ดีจังเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะคุณบัว
Merry christmas ค่ะ
-
น่ารักก ของขวัญยังคงน่ารักเหมือนเดิม
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ยังน่ารักเสมอเลยยย
-
เอ็นดูจริงๆเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หวีดหลานเจ้าของงานที่ยืนไม่รับรู้อะไรหนักมากเจ้าค่ะ :laugh: ค่าตัวแพง แถมยังไม่ค่อยจะให้ความร่วมมืออีก ในใจก็คือม่าผมกลับได้ยัง ฮ่าาา :jul3: ของขวัญก็คือหวงเก่ง ชีวิตกระชุ่มกระชวยขึ้นมาเลยล่ะซิ สีสันๆ พี่โตนี่ถ้าของขวัญไม่บอก พี่ก็จะไม่เอะใจอะไรเลยนะ เพราะในใจก็คิดถึงแต่ของขวัญ ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น อุแงงง้ :katai2-1: ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ คุณบัว กอดๆ :กอด1: :กอด1:
-
คนหน้านิ่ง :jul3: :jul3:
ยังคงความเอาแต่ใจ อีกคนก็ตามใจตลอดๆ
-
โอ๊ยหวาน :-[
-
อารมณ์เหมือนจักรวาลของมาเวล...อิพี่โจ๊ก..กกกกกก และคุณย่ากิมที่น่ารัก ขอบคุณของขวัญคริสมาสต์จากน้องบัว ติดตามเสมอจ้า :mc3: :mc3: :mc3:
-
ฮื่อออ คิดถึงพี่โตกะของขวัญมากกก :-[
-
ของขวัญเชื่อคุณหญิงป้าน่ะถูกแล้ววรู้มั้ย
โอ้ยยคิดถึงงงงงงง
-
อ่านแล้วอบอุ่นมากเลยยย พี่โตกับของขวัญยังเหมือนเดิมกันตลอด น่ารักกก
-
คุณป้าท๊อปฟอร์มมากจริงๆ ลากหลานมางานด้วยเหตุผลตามละคร 5555
-
ยังน่ารักเหมือนเดิม
พอมาแบบนี้ เราก็อยากกับไปอ่านอีกรอบ
เดือดร้อนตัวเองต้องอ่านวนอีกแล้ว
รักจ้าาาา
-
:o8: :o8: :o8:
อยากได้แบบพี่โต
น้องของขวัญเจอแถวไหนอะ
จะไปเดินบ้าง
น่ารักมากมาย
:mew1:
-
น่ารักเสมอ
หวงวันล่ะนิด ได้กินราดหน้าพิเศษ อิอิ
-
คิดถึงพี่โตกับของขวัญเสมอ
กอดป้ารี ผู้อยู่เบื้องหลังนางเอก55555
นี่มันพี่โจ๊กใบโพล่าร์ในตำนานใช่ใหม
-
กรี๊ดดดดดดดด คิดถึงงงงงงง
อบอุ่นน่ารักเสมอ :-[
ของขวัญของพี่โต หวงเก่งงง
-
ของขวัญกับพี่โต และคุณป้าพัชรี หือออออออออออ คิดถึง
-
คิดถึงงงงงง
-
ละมุนเหลือเกิน ผู้ชายอย่างพี่โตไม่มีในโลกนี้ เข้าใจ เอาใจแฟนตลอดดด
คิดถึงเรื่องนี้ วนอ่านใหม่ตั้งต้นดีกว่า
สวัสดีปีใหม่นะคุณบัว
ปีหน้าขอให้แต่งนิยายได้เยอะๆ 55555
รออ่านอยู่น้าาาาา
-
ของขวัญกับพี่โต ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยค่ะ
คิดถึงหลานๆด้วยทั้งเข้ม ข้าว และตัวป่วนขนม 55
-
คิดถึงของขวัญกับคุณอธิป 5555
ขอบคุณพี่บัวมากนะคะ
-
คิดถึงมาที่ไรก็น่ารักตลอด
-
อยากบอกว่าคิดถึงและเมอร์รี่คริสมาสต์ค่า~~
ชอบประโยคอวยพรของอาม่ากิมมากเลยย :กอด1:
-
ร่มเย็นเป็นสุขเพราะคนที่อยู่ด้วยกันเสมอต้นเสมอปลาย และครอบครัวรักใคร่กลมเกลียว
ขอบคุณคุณบัวค่ะ
-
ก็คอยจ้องรอตอนพิเศษทุกเทศกาลนะ แต่รอบนี้พลาดมาก
คงเป็นเพราะ เจอน้องจิณกับพี่ทิศ เลยคิดว่าคุณบัวไม่มีตอนพิเศษให้
:L2: :pig4: :กอด1: รอบนี้พิเศษ เพราะมี " โจ๊ก" มาเป็นแขกพิเศษ :mew1:
-
ในบรรดานายเอกทั้งหมดของคุณบัว
ของขวัญเป็นคนผมชอบที่สุด เพราะเป็นได้ทุกอย่าง แบบครบเครื่องในตัวเอง
ตั้งแต่นายเอก ตัวร้าย พระเอก ยันตัวประกอบ
-
:pig4: :pig4:
-
ดีใจที่ได้เจอพี่โตกับของขวัญทุกปี ปีนี้ก็น่ารักอย่างเคย คิดถึงขนมน้อยที่ตัวไม่น้อย อยากรู้ว่าโตมาจะแสบสันต์ขนาดไหน 555+
-
มีความละมุนละไมมากคร้าาาา...เค้าหวงกัน เเต่เราเขินเเทน..อิอิ
-
ขอบคุณคุณบัวค่า
-
:mew1:
-
เย้ๆ มีตอนพิเศษมาให้อ่าน ให้คลายความคิดถึงซักหน่อย ขอบคุณมากค่ะ
-
้ถ้าไม่รู้สึกอะไรก็คงแปลว่าไม่ได้มีใจให้กันแล้วละค่ะ แต่นี่ยังคงหวง...แสดงว่ายังรักปักมั่น กี่ปีๆ ก็ไม่เคยเปลี่ยน แต่ป้าพัชรีท่าจะอินกับละครเกินไปนะคะ อธิปไม่มีนอกใจแน่ๆ ค่ะ
ใครบางคนที่มาเข้าฉากนี่ทำหน้านิ่งนะคะ คงเพราะไม่มีใครอีกคนมาด้วย แหม...แค่เห็นชื่อก็หมั่นไส้แล้วค่ะ 555+ คิดถึงเรื่องนั้นทันที ไปหยิบเล่มมาอ่านดีกว่า ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษอบอุ่นหัวใจนี้นะคะคุณบัว สวัสดีปีใหม่ ปีต่อๆ ไปก็ขอให้ได้อ่านผลงานคุณบัวเยอะๆ เรื่องเลยนะคะ ^___^
-
ของขวัญของพี่โต เป็นคนขี้หวง ไม่ว่าเมื่อไร ก็หวงตลอด :m20: :laugh:
เป็นป้ารี แค่ดูละครก็มีความสุข ได้อินกับละคร
แต่หลานรักยังไงก็มาเป็นที่หนึ่งเสมอ :mew1: :mew1: :mew1:
พีี่โต จอมขวัญ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ของขวัญกับพี่โตยังคงน่ารักเสมอเลย รักความเป็นผู้ใหญ่ของพี่โตม๊าก มาก ของขวัญก็น่ารักมากๆ เช่นกัน รักคู่นี้ค่าาา
-
พี่โตผู้รักและตามใจของขวัญเสมอ
ฮาอิคุณโจ๊กตัวแถม สงสารนางนะ ฮ่าๆ
สวัสดีปีใหม่นะคะ สุขภาพแข็งแรง
มีนิยายมาให้อ่านเรื่อยๆน้า
-
อยากอ่านขนมตอนโตมากกกก
เล็กๆ ขนาดนี้โตขึ้นจะขนาดไหน
คงจะต้องแสบสันต์มากๆ แน่เลย
-
:o8: o13 เข้ามาอ่านแล้วอยากให้มีภาคต่ออีก
น้องของขวัญชองพี่โต o13 o13 o13 o13
-
HNY2019จ้า
อ่านตอนดึกหิวราดหน้าเลยทีเดียว
ของขวัญก็ยังเป็นของขวัญ กี่ปี ๆ ก็ไม่มีเปลี่ยน
ส่วนพี่โตก็ยังเสมอต้นเสมอปลาย
ถึงว่าบอดี้การ์ดหน้าคุ้น ๆ โจ๊กปกครองนี่เอง
-
น่ารักมาก ๆ ครับ
-
รักคู่นี้มากเลยอ่ะ ฮืออออออออ ประมาณแบบโตมาด้วยกันจริงๆ (อ่านตั้งแต่ยังเรียนไม่จบจนตอนนี้ทำงานแล้ว555)
-
น่ารักและอบอุ่นหัวใจมากค่ะ เป็นความรักที่ดีมากๆ เลย :กอด1:
โจ๊กมารับงานเอ็กซ์ตร้าแล้วเหรอ :hao7:
-
รักของขวัญกับพี่โตจังเลย :mew1:
-
เพิ่งเห็นตอนพิเศษ~
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังนะคะ
คิดถึงทุกคนเลย อยากฟัดเด็กชายขนมตัวกลม 55555
ตอนนี้มีแขกรับเชิญหน้าโหดด้วย อิอิ
-
กว่าจะได้อ่านตอนพิเศษสิ้นปีของของขวัญก็ตอนนี้แหละ
ขอบคุณคุณบัวเหมือนทุกๆปีที่ขอบคุณมาตลอดนะคะ นิยายของคุณบัวยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม ทุกๆปีเราเข้ามาอ่านเพื่อมารับความอบอุ่นที่คุณบัวฝากไว้ในผลงานนิยาย แต่อยากอัพเดตว่าคนอ่านคนนี้ปีนี้เข้ามาอ่านพร้อมความร่มเย็นเป็นสุขเเล้วนะคะ พออ่านแล้วยิ่งคิดว่าใช่.... นั่นแหละก็แค่ใช้ชีวิตอย่างร่มเย็นเป็นสุข แบบที่คุณกิมเธอบอก
ยังไงก็สวัสดีปีใหม่ 2019 นะคะคุณบัว ก็ขอให้ร่มเย็นเป็นสุขด้วยเช่นกัน
-
WOW WOW WOW ของขวัญปีใหม่เลยนะเนี่ย :mew1: :mew1:
-
เข้ามาอ่านตอนพิเศษ
คู่นี้มาเป็นเทศกาล
เห็นคุณบัวบอกเริ่มกลับมาเรียน
ก็เป็นกำลังใจให้ในทุกสิ่งนะคะ
อย่าลืมงานเขียนนะ
จะรอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ
-
อยากจะได้ผู้ชายแบบอธิปสักคน ฟ้าประทานให้ข้าพเจ้าหน่อยได้ไหมคะ แสนดีเหลือเกินพี่อธิป :impress2:
-
:katai2-1: อยากได้ผู้ชายแบบพี่โตบ้างค่ะ5555
-
จอมร้าย
By: Dezair
……………………….
ตอนพิเศษ เสน่ห์
ในแวดวงธุรกิจมีงานเลี้ยงพบปะบรรดานักธุรกิจและนักคอนเนคชั่นอยู่เนืองๆ งานประเภทนี้ไม่ใช่งานในความสนใจของจอมขวัญ วิมลกิตติมากนัก อีกทั้งโรงแรมเครือวิมาลาก็มีจักรกฤษณ์เป็นคนออกหน้าอยู่แล้ว หลานชายเจ้าของโรงแรมจึงไม่มีหน้าที่อื่นใดนอกจากทำงานในส่วนของตนเอง
ยกเว้นก็แต่...จะถูกบังคับ
“ต้องให้ป้าบอกกี่ครั้งกี่หน! ว่าถ้าโตไป ของขวัญก็ต้องไป!”
จะมีใครเสียอีกที่เจ้ากี้เจ้าการให้จอมขวัญออกงานประเภทนี้นอกจากคุณพัชรีผู้เป็นป้าที่รักและหวังดีต่อหลานอย่างสุดหัวใจ
และเรื่องที่หล่อนหวังดีที่สุดก็คือเรื่องความรัก
แม้อธิปและจอมขวัญจะคบหากันมายาวนาน ความสัมพันธ์มั่นคงแน่นแฟ้น แต่คุณพัชรีนั้นผ่านร้อนผ่านหนาวผ่านประสบการณ์ทั้งจากชีวิตจริงและจากละครที่ดูมาหลายสิบปี ต่อให้ความรักความสัมพันธ์จะหนักแน่นเพียงใด แต่บทจะจางหายก็หาย บทพระเอกจะไปมีคนอื่นก็มีให้เห็นอยู่ร่ำไป แต่ดูท่าจอมขวัญจะไม่ตระหนักถึงเรื่องนี้เลยสักนิด แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อคุณพัชรีคนนี้ยังมีลมหายใจก็จะขอทำหน้าที่ ‘ญาตินางเอก’ อย่างสุดความสามารถเอง!
“ขวัญก็บอกป้ารีกี่ครั้งแล้วว่าขวัญไม่ชอบไปงานแบบนี้” จอมขวัญตอบอย่างเหนื่อยหน่าย ปักหลักมั่นอยู่บนเก้าอี้ทำงานไม่ลุกไปไหนทั้งสิ้น แม้ว่าคุณพัชรีจะยืนจังก้าอยู่ข้างตัวในชุดผ้าไหมหรูพร้อมออกงานก็ตาม
“ไม่ไปได้ยังไง! โตไป!”
“พี่โตไปก็เรื่องของพี่โตสิ”
“แล้วเรื่องของโตไม่ใช่เรื่องของของขวัญรึไง?!” ถูกคุณป้าผู้แสนดีเท้าเอวย้อนถามหน้าตาถมึงทึงแต่คำถามชวนเขินก็เล่นเอาจอมขวัญไม่รู้ว่าควรจะกลัว หรือควรจะเขินดี
“คนละเรื่องกันแล้วป้ารี” ไม่รู้จะพูดอย่างไร ชายหนุ่มเลยเลี่ยงออกทะเลไปเสีย
“จะคนละเรื่องได้ยังไง โตไปไหน ของขวัญก็ต้องไปกับโต! แล้วงานคืนนี้ก็จัดที่โรงแรมของเรา ของขวัญมีเหตุลอะไรที่จะไม่ไป?!”
“เหตุผลของขวัญ คือขวัญจะทำงาน พี่จักรโยนเรื่องเปิดโรงแรมมาให้ขวัญทั้งโปรเจ็คเลย” จอมขวัญโบ้ยไปที่เอกสารบนโต๊ะ คุณพัชรีปรายสายตามองแค่แวบเดียว แล้วกลับมาจ้องหน้าหลานชาย
“ของขวัญเห็นงานสำคัญกว่าโตหรือ”
จอมขวัญอ้าปากค้าง จู่ๆก็ถูกดราม่าใส่เฉย
“ใจดำ! ของขวัญบอกว่าของขวัญไม่ชอบไปงานแบบนี้ แล้วของขวัญคิดว่าโตชอบหรือ คิดบ้างไหมว่าโตจะรู้สึกยังไงที่ต้องไปงานอย่างนี้คนเดียว คุยแต่เรื่องธุรกิจ เจอแต่คนที่ต้องการผลประโยชน์ แต่พอจะพักใจพักสายตา ปรากฏว่าแฟ...เอ่อ...ปรากฏว่าของขวัญไม่ไปด้วย ของขวัญไม่สงสารโตบ้างรึไง”
“ไปกันใหญ่แล้วป้ารี”
“ใช่! นี่เรื่องใหญ่”
“ขวัญไม่ได้หมายความแบบนั้น”
“แต่ป้าหมายความแบบนั้น! นี่เรื่องใหญ่นะของขวัญ กี่ครั้งแล้วที่ปล่อยโตไปงานคนเดียว เคยคิดบ้างไหมว่าโตทำงานก็เหนื่อยมากแล้ว ไปงานเลี้ยงแบบนี้ไม่ใช่งานรื่นเริง บางทีต้องคุยกับคนนั้นคนนี้ เครียดแค่ไหน บางครั้งถูกคะยั้นคะยอให้ต้องดื่มด้วย แล้วยังต้องขับรถกลับบ้านเอง ของขวัญเป็นห่วงโตบ้างไหม”
ถ้าจอมขวัญจะติดตามข่าวบันเทิงสักนิด เจ้าตัวคงรู้ว่าบทโศกแบบนี้มาจากละครดังหลังข่าว คุณพัชรีซาบซึ้งติดตรึงกับบทนางเอกเจ้าน้ำตาผู้ถูกรังแก อาศัยอินตามละครผสมกับประสบการณ์ลายครามกลั่นบทพูดน่าเศร้าน่าสงสารชนิดที่ควรได้รางวัล
“ก็ได้ๆ ขวัญไปก็ได้”
จอมขวัญผู้ไม่ติดตามข่าวบันเทิง ถูกดราม่าน้ำตาคลอใส่เลยต้องรีบตัดบท ทว่าพอเขาลุกขึ้นจะไปงานเลี้ยงกับคุณพัชรี คุณป้าร่างอวบกลับรั้งแขนเขาเอาไว้
“ของขวัญจะไปไหน”
“อ้าว ก็ไปงานเลี้ยงไง”
“ชุดนี้?!” คุณพัชรีกวาดตาลงมองเสื้อเชิ้ตพับศอกกับกางเกงสแล็ก แม้หลานชายรูปหล่อปานพระเอกของหล่อนจะไม่ได้ทำงานคลุกดินคลุกฝุ่น แต่สภาพในยามเย็นเช่นนี้ก็ยับเยินเกินกว่าจะไปงาน
ยิ่งเป็นงานที่อธิปไปร่วมด้วย หลานชายของหล่อนจะไปในสภาพทรุดโทรมแบบนี้ได้อย่างไรกัน!
“ใช่สิ ใส่สูทอีกตัวก็ได้แล้ว” จอมขวัญบุ้ยไปที่สูทสีดำที่แขวนอยู่ แต่คุณพัชรีถอนหายใจเฮือก หลานชายของหล่อนนี่ช่างไม่มีความคิดสร้างสรรค์เอาเสียเลย งานเลี้ยงประเภทนี้คนอื่นไปเพื่อธุรกิจก็จริง แต่หลานชายคุณพัชรีจะไปเพื่อธุรกิจอย่างเดียวได้อย่างไรกัน
หญิงอวบส่ายศีรษะอย่างระอาใจ ก่อนจะคว้าแขนหลานชายแล้วฉุดออกจากห้องทำงาน
...........................
สูทสีเทาก็สวย สูทสีดำก็ดี สูทสีเบอกันดี้ก็แฟชั่นนิสต้า สูทสีขาวก็อย่างกับเจ้าชาย!
คุณพัชรียกสูทขึ้นส่องแล้วส่องอีก สีไหนๆก็ดีทั้งนั้น ที่สำคัญคือหล่อนเชื่อหมดใจว่าหลานชายสุดที่รักของหล่อนใส่ขึ้นทุกชุด แต่สีไหนล่ะที่จะเป็นเป้าสายตาของอธิปที่สุด!
“ป้ารี” เสียงเรียกดังขึ้น ทำเอาคุณป้าร่างอวบละสายตาจากชุดสูททั้งหลายไปมองต้นเสียง หลานชายของหล่อนนั่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ แน่นอนว่าเขาไม่ได้นั่งตรงนั้นด้วยตัวเองแต่ถูกหล่อนบังคับ ตามด้วยช่างแต่งหน้าและทำผมที่ถูกเรียกตัวด่วน กำลังมะรุมมะตุ้มรุมเขาจนไม่อาจลุกไปไหนได้
“งานเริ่มกี่โมง” จอมขวัญที่กำลังถูกจัดแต่งทรงผมมองผู้เป็นป้าผ่านทางกระจก
“ทำไม ของขวัญจะไปตัดริบบิ้นเปิดงานหรือ”
“ไม่ใช่ แต่ขวัญว่านี่มันสายแล้ว”
คุณพัชรีอยากบอกเหลือเกินว่านางเอกก็ต้องเปิดตัวทีหลังเป็นธรรมดา แต่เรื่องอย่างนี้พูดออกไปไก่ก็จะตื่นหมด
“ไม่สายหรอกหน่า งานจัดที่โรงแรมเรา ก้าวเท้าสามก้าวก็ถึง โอ๊ะ! ใช่ค่ะ เปิดหน้าผากอย่างนั้นเลย หล่อมาก!!”
คุณพัชรีไม่ให้ความสำคัญกับสถานที่จัดงานอีก ในเมื่องานเลี้ยงในคืนนี้จัดที่โรงแรมวิมาลา และเวลานี้หล่อนก็อยู่บนชั้นบนสุดของอาคารโรงแรม ขอแค่ก้าวขาออกจากประตูห้องแล้วกดลิฟต์ลงไปข้างล่างก็ถึงงานก่อนพวกที่ออกจากบ้านเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเสียอีก หล่อนหันไปพูดคุยกับช่างทำผมที่กำลังจัดแต่งทรงให้หลานรัก แล้วจากนั้น จอมขวัญก็ไม่อาจได้ทักท้วงอะไรอีก ได้แต่นั่งเป็นตุ๊กตาให้คุณป้าและคุณช่างทั้งหลายสนุกสนานอยู่กับผม หน้าและร่างกายของเขา
นี่ไงล่ะ ถึงได้บอกว่าไม่อยากไปงานเลี้ยง
………………….
งานเลี้ยงในคืนนี้จัดขึ้นในโรงแรมวิมาลาซึ่งอยู่ใจกลางเมือง จอมขวัญไม่มีข้ออ้างอื่นใดที่จะไม่มานอกเสียจากงานยุ่ง เรื่องนี้อธิปทราบดีว่าคนรักไม่นิยมชมชอบงานประเภทนี้เลย ดังนั้นเมื่อเขามาร่วมงานก็ไม่ได้คาดหวังว่าหนึ่งในทายาทของโรงแรมจะมาปรากฏตัว อีกทั้งจอมขวัญก็นัดแนะไว้แล้วว่าถ้างานเลี้ยงเลิก ให้ขึ้นไปหาที่ห้องทำงาน
อธิปพูดคุยเรื่องธุรกิจ ทว่าใจกลับเฝ้ารอจะได้ขึ้นไปพบคนรักที่กำลังขะมักเขม้นทำงาน แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดกลับเกิดขึ้นก่อนที่งานเลี้ยงจะเลิกรา
หลังจากงานเลี้ยงเริ่มไปได้พักใหญ่ เสียงกระซิบกระซาบของสุภาพสตรี 2-3 คนก็ดังมาเข้าหูอธิป
“คุณจอมขวัญนี่หล่อจริงๆนะ”
แค่เพียงชื่อก็ดึงความสนใจของชายหนุ่มได้แล้ว และต่อจะให้ในประเทศนี้จะมีคนชื่อจอมขวัญอีกสักกี่หมื่นกี่แสน เขาก็คิดออกแค่คนเดียวเท่านั้นที่ ‘หล่อจริงๆ’
...จอมขวัญ วิมลกิตติ...
หลานชายเจ้าของโรงแรมเครือวิมาลา ทายาทผู้ที่คุณพัชรียกยอทุกวี่ทุกวันว่าหล่ออย่างกับพระเอก แต่จะมีกี่คนที่ได้รู้ว่าคนที่หล่ออย่างกับพระเอกคนนี้ตื่นเช้ายากเย็น เมื่อเช้าก็งัวเงียลุกขึ้นมานั่งแล้วก็ล้มลงไปนอนต่อจนเขาต้องไปดึงลงจากเตียงพาเข้าห้องน้ำ แถมยังมีหน้ามาบ่นว่าที่ตื่นเช้าไม่ไหวก็เป็นเพราะเขาทั้งนั้น
คิดมาถึงตรงนี้อธิปก็อดยิ้มกับตนเองไม่ได้ ข้อตกลงระหว่างกันคือจะไม่ยุ่มย่ามในวันทำงานเพราะใครบางคนนอนดึกแล้วตื่นเช้าไม่ไหว แต่เป็นฝ่ายเขาเองที่เรียกร้อง เพราะตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมาต่างคนต่างยุ่งจนไม่ได้ใกล้ชิดกัน พอมีเวลาได้หายใจหายคอ ก็มีแต่...จะอยากใช้ลมหายใจร่วมกันเท่านั้น
อธิปยอมรับว่าเขาเกเรไม่ทำตามข้อตกลง แต่จอมขวัญเองก็ไม่ปฏิเสธเสียงแข็งให้เด็ดขาด พอโดนตะล่อมซ้ายตะล่อมขวา สุดท้ายก็คล้อยตามจนเสร็จสมกันทั้งสองฝ่าย
“ดูใกล้ๆก็ยิ่งหล่อ”
ประโยคหนึ่งของหญิงสาวในกลุ่มข้างหลังทำเอาอธิปที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ถึงกับชะงัก เขาหันไปมองเจ้าของเสียงที่ยังคงพูดคุยกับกลุ่มหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันอย่างออกรสออกชาติ
“แล้วดูหูตาคุณจอมสิ อู้ย แพรวพราวเหมือนเกิดมาพร้อมกับเสน่ห์”
อธิปขมวดคิ้ว ไม่ใช่เพราะคำพูดที่ว่าจอมขวัญหล่อเหลามีเสน่ห์ แต่เพราะสงสัยว่าพวกหล่อนไปพบเจอคนรักของเขาที่ไหน
“แต่ได้ข่าวว่าเขามีแฟนแล้วนะ”
“แฟนคงใจกว้างมากแน่ๆ ปล่อยให้มางานนี้คนเดียวแถมปลดกระดุมตั้งสามเม็ด! ขาวจั๊วะ!” แล้วพวกหล่อนก็หัวเราะคิกคัก อธิปชักอยู่ไม่สุขแล้ว คำพูดของพวกหล่อนเป็นนัยว่าจอมขวัญมาร่วมงานนี้ หากงานจัดที่อื่น เขาก็คงไม่คิดถึงความเป็นไปได้ แต่งานคืนนี้จัดในโรงแรมซึ่งจอมขวัญทำงานอยู่ที่นี่
หาก...จะมา ก็มีโอกาส
ชายหนุ่มขอตัวจากวงสนทนาที่ตนเองยืนอยู่ ก่อนจะเริ่มออกเดินไปรอบงานทันที
ห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมวิมาลาแห่งนี้ใหญ่โตสมกับเป็นโรงแรมระดับประเทศ แขกเหรื่อในงานนับร้อยยิ่งทำให้การตามหาตัวใครสักคนยากขึ้นกว่าเดิม เขาก้าวเดิน กวาดตาอยู่พักหนึ่งก็เหลือบไปเห็นคนคุ้นตาที่ยืนโดดเด่นอยู่ท่ามกลางกลุ่มนักธุรกิจหญิงชาย
ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ผมที่ถูกจัดแต่งให้อยู่ทรงเปิดดวงหน้าให้เห็นทั้งหน้าผาก คิ้ว ตา ลงมาจนถึงจมูกโด่งและริมฝีปากที่มีรอยยิ้มน้อยๆซึ่งมักใช้ยามอยู่ต่อหน้าสาธารณชน นอกจากนั้นชุดสูทสีเทาเนื้อดีทับเชิ้ตสีดำที่ปลดกระดุมสามเม็ดจนเห็นลำคอระหงส์ขาวผ่องก็ยิ่งส่งให้เจ้าตัวดูพราวเสน่ห์น่าจับตา
นี่ล่ะ...จอมขวัญ วิมลกิตติ
แม้จะคบหากันมายาวนาน อธิปเห็นคนรักสวมเสื้อผ้ามาแล้วหลากรูปแบบ ไม่ว่าจะสูท เสื้อเชิ้ต กางเกงแสล็ก หรือเสื้อยืด กางเกงยีนส์ กระทั่งเสื้อเก่าๆกับกางเกงยางยืดเนื้อนิ่มสำหรับใส่นอนก็ยังเคยเห็น หรือ...แม้แต่ไม่ใส่อะไรเลย เขาก็เห็นมาแล้ว แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าวันนี้ จอมขวัญก็ยังหล่อเสียจนเขามองไม่วางตา
อธิปสืบเท้าเข้าไปหาอย่างช้าๆ ดวงตาไม่ได้ละไปจากคนที่กำลังยืนยิ้มจางอยู่ในวงสนทนานั่นเลย เขาเห็นคนรักก้มลงพูดคุยกับหลานสาวนักธุรกิจหญิงชื่อดังคนหนึ่ง ท่าทางสุภาพไม่ถึงเนื้อถึงตัว แต่เสน่ห์แพรวพราว
คาสโนว่าฆ่าไม่ตาย
ไม่รู้ใครกล่าว แต่วินาทีนี้ ไม่มีใครเหมาะกับคำนี้มากไปกว่าจอมขวัญ วิมลกิตติอีกแล้ว
ตอนที่จอมขวัญเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาเรียวเหลือบไปเห็นคนที่กำลังเดินเข้ามาหาพอดี มุมปากที่มีรอยยิ้มจางกระตุกขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย ประกายพราวเสน่ห์ในดวงตาดูจะเพิ่มขึ้นอีกเมื่อสบตากับอธิป ทว่า...ไม่มีการทักทายแต่อย่างใด จอมขวัญหันกลับไปพูดคุยกับหญิงสาวคนเดิมต่อ เป็นฝ่ายคุณพัชรีเสียเองที่ร้องทักเสียงดัง
“อ้าว โต”
อธิปยิ้มจางแล้วยกมือไหว้ ทั้งวงสนทนาจึงหันมาสนใจเขา คนมาใหม่ไม่ได้ให้ความสนใจกับจอมขวัญมากเกินไปนัก เขาพูดคุยกับนักธุรกิจที่คุ้นเคยกันดี แต่ถึงอย่างนั้นก็รับรู้ทางหางตาว่าจอมขวัญปลีกตัวออกจากกลุ่มไปพร้อมกับหญิงสาวคนเดิมที่เขาเห็นหัวร่อต่อกระซิกกัน แน่นอน...แม้จะยังอยู่ในวงสนทนาแต่ชายหนุ่มก็กวาดสายตามองไปรอบห้องเพื่อตามหาคนที่เป็นต้นเหตุให้เขาต้องเดินตามรอบงาน
พักใหญ่ถึงได้เห็นร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเทาเนื้อดีกำลังเดินออกจากห้องจัดเลี้ยง เขาไม่รอช้ารีบขอตัวเดินตามออกไป และ...ทุกอย่างเกิดขึ้นท่ามกลางสายตาของคุณพัชรี วิมลกิตติ
“คุณรี ยิ้มอะไรหรือคะ” เสียงทักดังขึ้น ทำเอาหญิงอวบผู้ถือตัวเป็น ‘ญาตินางเอก’ มานานนมถึงกับยิ้มค้าง
“เอ๊ะ ยิ้ม? ยิ้มอะไรคะ”
“ก็...จู่ๆคุณรีก็ยิ้ม หรือว่ามีเรื่องอะไรดีๆ ลูกชายหลานชายจะมีข่าวดีรึเปล่า”
คุณพัชรีหัวเราะแล้วโบกมือ
“ไม่ใช่เรื่องลูกหลานหรอกค่ะ อยู่ๆก็คิดถึงละครเมื่อคืน ถึงจะขัดใจนางเอกมาหลายตอน แต่ตอนเมื่อคืนนางเอกฉลาดมากนะคะที่รู้จักยั่วให้พระเอกหึง” แล้วคนพูดก็หัวเราะร่วนดูราวจะถูกอกถูกใจกับบทบาทนางเอกในละคร แต่จะมีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วคุณพัชรีไม่ได้คิดถึงละครเลยสักตอน เพราะเวลานี้ชีวิตจริงนั้นฟินยิ่งกว่าละครจนอยากจะกดโทรศัพท์ไปเม้ามอยกับอีกสองสาวเพื่อนร่วมสมาคมละครไทยเสียเหลือเกิน!
...คุณนุชคะ คุณรุ่งคะ เขาเดินตามกันต้อยๆเลยค่า!!!!...
.....................
จอมขวัญรู้ว่าถูกเดินตาม เขาจึงเลือกที่จะไม่ไปห้องน้ำที่อยู่ใกล้ห้องจัดเลี้ยงซึ่งอาจมีแขกไปใช้บริการ แต่เดินไกลออกไปอีกหน่อยเพื่อไปยังห้องน้ำในจุดที่ค่อนข้างเงียบสงบ
เขาไม่ได้คิดจะทำธุระส่วนตัวแต่อย่างใด ดังนั้นพอเลี้ยวเข้ามาในห้องน้ำจึงยืนพิงเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้ารออึดใจเดียวคนที่ตามมาก็ปรากฏตัว อธิปชะงักเมื่อพบคนรักยืนรออยู่ที่เคาน์เตอร์ล้างมือยกยิ้มน้อยๆมองเขา เท่านี้ก็รู้แล้วว่าถูกล่อหลอกให้ตามมา
“มีห้องน้ำอยู่ฝั่งนู้น พี่โตมาที่นี่ทำไม” ทายาทเจ้าของโรงแรมออกปาก ดวงตาแพรวพราวราวรู้ทัน อธิปเม้มปากเพราะไม่มีเหตุผลสักนิดนอกจากตามคนรักมา แต่พอเหลือบสายตาลงมาเห็นเสื้อเชิ้ตที่ไม่ติดกระดุมสามเม็ดบนจนเห็นแผ่นอกขาวรำไร เขาก็ตัดสินใจสาวเท้าไวไปดึงแขนคนรักแล้วพาเข้าห้องน้ำด้านในสุดทันที
ห้องน้ำริมสุดด้านในกว้างกว่าห้องน้ำห้องอื่น แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคับแคบไม่เหมาะกับการที่ผู้ชายสองคนจะยืนอยู่ด้วยกันเลย ทว่าไม่ใช่ปัญหาของอธิป เพราะอย่างไรเสีย เขาก็โอบร่างคนรักเอาไว้แนบแน่นจนแทบจะหลอมรวม
...หลอมให้ละลายเข้ามาเป็นเนื้อเดียวกับเขาเลยก็ดี จะได้ไม่ไปโปรยเสน่ห์ให้ใครอีก...
“ไหนบอกว่าจะไม่มา” เขาถามกระซิบ อาศัยความใกล้ชิดของการโอบกอดทำให้แม้จะพูดด้วยเสียงเบาเพียงใดก็ยังได้ยิน
“ที่นี่โรงแรมวิมาลา” คนใช้นามสกุลวิมลกิตติตอบ ดวงตาเรียวนั้นแสนพยศจนน่าปราบ
“แล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ” คำถามนี้แน่นอนว่าไม่ได้หมายความถึงแค่การที่จอมขวัญมาปรากฏตัวในงานทั้งๆที่บอกว่าจะไม่มา แต่หมายถึงการอ้อล้อกับสตรีคนอื่นด้วย
จอมขวัญ วิมลกิตติเลิกคิ้วเป็นเชิงว่าก็ใช่ ในดวงตาคู่นั้นแพรวพราวราวกับจะบอกว่าเขาจะทำอะไรก็ได้...ที่นี่
“ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ทำได้เหมือนกัน” ประโยคนี้ของอธิปไม่ทันได้ถามให้ได้รับความกระจ่าง ริมฝีปากร้อนผ่าวก็บดเบียดลงหาริมฝีปากของจอมขวัญเสียแล้ว วินาทีแรกนั้นเกิดการต่อต้านด้วยการพยายามเบี่ยงใบหน้าหนี ทว่าอีกฝ่ายก็ตามประกบไม่ห่างจนสุดท้ายต้องยินยอมให้ทั้งเบียดทั้งดูดดึงราวกับหิวกระหาย
จูบร้อนแรงอีกทั้งยังไม่อ่อนโยนสักนิดทว่ามันกลับจุดไฟพิสวาสให้ร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งกาย สองร่างเบียดชิด เสื้อสูทเนื้อหนาไม่ใช่ปัญหา เพราะอธิปส่งสองมือเข้าไปลูบไล้เนื้อตัวคนรักผ่านทางเสื้อเชิ้ตแล้ว
“อื้อ...” ริมฝีปากถอนห่างเล็กน้อย แต่อารมณ์หวามไม่ดับเลยแม้แต่นิด จอมขวัญสะท้านไหวเมื่อยอดอกถูกบีบคลึงผ่านทางเสื้อเชิ้ต
“คราวหลังไม่ให้ปลดกระดุมสามเม็ดแล้วนะ” เสียงกระซิบแหบพร่า อารมณ์ของอธิปก็ไม่ต่างกันเลย ร่างกายของพวกเขาพร้อมสำหรับกันและกันเสมอ ยิ่งเวลานี้จอมขวัญในอ้อมแขนของเขาดูจะถูกจุดไฟติดแบบนี้ ยิ่งน่ากระโจนเข้าหา
ทว่า...แม้จะถูกปลุกปั่นจนอารมณ์วูบไหว จอมขวัญก็ไม่ใช่คนโอนอ่อนผ่อนตาม ดวงตาเรียวที่ฉ่ำปรือไปด้วยความต้องการจึงยังคงมีประกายถือดี
“ถ้าปลดแล้วจะทำไม อื้อ...” ช่างปากกล้าไม่ดูทางหนีทีไล่เอาเสียเลย ใกล้แค่เอื้อมอีกทั้งยังหนีไปไหนไม่ได้ก็มีแต่จะถูกจู่โจมเท่านั้น
ชายหนุ่มสองคนในห้องน้ำของโรงแรมนั้นคับแคบและชวนให้ตื่นเต้นเพราะเกรงว่าจะมีคนรู้เห็น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจทนต่อความเย้ายวนของอารมณ์รักที่ไหลบ่าไปทั้งเนื้อตัวได้เลย รสจูบหนักหน่วงช่วงชิงลมหายใจ เมื่อยามถอนจากไป จอมขวัญจึงได้แต่หอบเอาออกซิเจนเข้าปอด ในขณะที่อธิปยังซุกไซ้ซอกคอขาวของคนรักอย่างย่ามใจ กระดุมสามเม็ดเจ้าปัญหาในยามนี้กลายเป็นทางสะดวกให้ริมฝีปากของชายหนุ่มได้ลิ้มรสผิวเนื้อขาวอย่างที่ต้องการ
“อื้อ!” กระแสเจ็บวาบทำเอาสะดุ้งน้อยๆ จอมขวัญก้มลงมอง สบตากับคนขบดูดผิวเนื้อของเขาที่เงยหน้าขึ้นมาพอดี อธิปยิ้มกริ่มยอมผละจากซอกคอคนรักที่ฝากฝังร่องรอยเอาไว้แล้ว เขาลูบนิ้วกับผิวเนื้อที่เริ่มแดงอย่างเบามือ
“รู้รึยังว่าปลดแล้วจะทำไม”
จอมขวัญมองคนรักอย่างไม่เกรงคำขู่ คิดหรือว่าแค่รอยจูบที่ซอกคอจะทำให้อดีตคาสโนว่ายอมอยู่ใต้อาณัติ
อธิปคิดผิดแล้ว
ประกายในดวงตาเรียวคู่นั้นยังแรงกล้า เจ้าตัวผลักเขาออกห่างแล้วเปิดประตูออกจากห้องน้ำ อธิปก้าวเท้าตาม เมื่อพ้นที่ลับหูลับตาคนก็ย่อมไม่อาจใกล้ชิด แต่ยิ่งใกล้ชิดไม่ได้ ก็ยิ่งชวนให้สายตาไล่ตามเพราะอยากรู้ว่าจอมขวัญจะทำอะไร
หัวใจจอมขวัญยังเป็นของเขา ร่างกายของจอมขวัญก็ยังเป็นของเขา อธิปรู้ดี และเพราะรู้ ถึงได้อยากรู้ว่าคนรักจะบริหารเสน่ห์อย่างไรทั้งๆที่ใจและกายยังเป็นของเขา
หลานชายคุณพัชรีกลับไปยืนข้างผู้เป็นป้าที่กำลังพูดคุยกับคนรู้จัก หนึ่งในกลุ่มเป็นหลานสาวนักธุรกิจคนดัง หล่อนสนอกสนใจเขาตั้งแต่เดินเข้ามาในงานแล้ว แม้จะมีข่าวลือหนาหูว่าเขามีคนรักแล้วก็ตามที
แต่...คนรักของเขาไม่มา หรือถึงมาก็ไม่เห็นเขาจะควง หล่อนจึงถือเอาว่าเขาโสด
“ไม่ค่อยเห็นคุณจอมมางานอย่างนี้นะคะ” ตอนที่คุณพัชรีหันไปพูดคุยกับคนรู้จักที่เดินเข้ามาทัก หล่อนจึงถือโอกาสพูดคุยกับเขาเพื่อสร้างความสนิทสนม
จอมขวัญยิ้มจางอย่างที่มักทำบ่อยๆยามต้องพบปะผู้คนที่ไม่ได้สนิทสนม
“จริงๆก็ว่าจะไม่มา แต่วันนี้คุณลุงไม่ว่าง ก็เลยมาเป็นเพื่อนคุณป้าน่ะครับ”
“เป็นหลานที่น่ารักจังค่ะ” หล่อนชมพลางมองเข้าไปดวงตาของเขา ดวงตาเรียวสวยมีประกายชวนให้ค้นหานั่นถูกใจหล่อนเหลือเกิน
“คุณเป็นคนแรกที่ชมผมแบบนี้” จอมขวัญตอบ รอยยิ้มองศาเดิมของเขายังอยู่ ดวงตายังแพรวพราวทว่า...เขาไม่ได้ขยับเข้าหาหล่อน ไม่ได้โน้มหน้าลงมา เหมือนเขาแค่บริหารเสน่ห์เฉยๆ
หล่อนเองไม่ใช่เด็กสาวแรกรุ่น พบเจอเพศตรงข้ามมาก็มาก มีหรือจะดูไม่ออกว่าต่อให้เขาจะโปรยเสน่ห์ แต่เขามีกำแพงกั้น และ...เขาไม่ยอมก้าวข้ามกำแพงนั่นด้วยซ้ำ
สายตาของหญิงสาวกวาดมองใบหน้าของชายหนุ่มรูปหล่อผู้ได้รับการจัดอันดับจากคอลัมภ์แวดวงไฮโซว่าเป็นหนุ่มโสดในฝัน ทว่าพอสายตาของหล่อนกวาดลงมาเห็นรอยบางอย่างที่ซอกคอของเขา หล่อนก็รู้แล้วว่าเขาอาจจะเป็นชายในฝันของใครหลายคน แต่เขาไม่ใช่หนุ่มโสดแน่นอน
และกำแพงที่ทำให้เขาไม่ยอมก้าวข้ามมาก็คือคนรักของเขา ต่อให้ไม่ควงมางานเลี้ยงคืนนี้ด้วย แต่เขากลับ ‘พก’ คนรักของเขาไว้ในใจ
หญิงสาวหัวเราะกิ๊ก จากท่าทีหวานเชื่อมกลายเป็นขยับออกห่างเล็กน้อย ทว่าไม่เสียมารยาท
“อยากรู้จังค่ะว่าคนอื่นชมคุณจอมว่าอย่างไร” จากสุ้มเสียงกระซิบกระซาบ กลายเป็นน้ำเสียงพูดคุยปกติ อดีตคาสโนว่ามีหรือจะจับสังเกตนี้ไม่ได้ เขาดูออกว่าหล่อนไม่ได้มุ่งหวังอะไรจากเขาแล้ว บางทีอาจจะรู้ด้วยซ้ำว่าเขามีคนรักแล้ว
“ให้ทายดีไหมครับ”
“ชมว่าหล่อนี่แน่นอน...” หญิงสาวเอ่ย
“...มีเสน่ห์...แล้วก็แพรวพราว”
จอมขวัญหัวเราะเบาๆ
“แฟนของคุณไม่หนักใจบ้างหรือ” ทว่าประโยคนี้ทำให้เสียงหัวเราะของจอมขวัญชะงัก เขาสบตาหญิงสาว ทว่าหล่อนกลับจดจ้องเขาอย่างรู้ทัน
“...มาด้วยไหมคะ งานคืนนี้” จอมขวัญไม่ตอบ แต่หญิงสาวกลับขยับเข้าหา ทำทีเป็นช่วยจัดปกคอเสื้อ
“ถ้ามา คุณก็ควรทำตัวให้ดีหน่อย แฟนหึงนะคะ ที่คุณบริหารเสน่ห์เก่ง”
คนบริหารเสน่ห์หัวเราะในคอ มองหล่อนอย่างคนถูกคอ
“ผมชักอยากเห็นคนรักของคุณบ้างแล้ว” หญิงสาวหัวเราะหน้าตาสดใส
“ถ้าแต่งงาน ฉันจะส่งการ์ดเชิญคุณและแฟนของคุณ สัญญาว่าต้องพามาเปิดตัวในงานฉันนะคะ” คราวนี้เป็นฝ่ายจอมขวัญหัวเราะทว่าไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ระหว่างหล่อนแต่งงานกับเขาเปิดตัวอธิปเป็นคู่รัก ไม่แน่ใจว่าอะไรจะมาถึงก่อนกัน หรือบางทีอาจจะไม่มีโอกาสนั้นเลย
เพราะต่อให้ไม่เปิดตัว โอหังว่ายังมีเสน่ห์ให้บริหารเหลือเฟือ แต่หัวใจของเขาเปลี่ยนไปนับตั้งแต่ยอมรับผู้ชายคนนั้นเข้ามาชีวิตแล้ว
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ยืนข้างกันหรือไม่ แต่ร่างเงาของคนรักก็ปรากฏชัด ระบุสถานะว่าชายในฝันของผู้หญิงครึ่งกรุงเทพฯไม่โสดอีกแล้ว
ใจและกายของเขามีเจ้าของ ตัวเขาเองก็ตระหนักเสมอว่ามีเจ้าของ เสน่ห์ที่โปรยปรายจึงเป็นเพียงกลิ่นหอมหวานให้คนเข้าใกล้ ทว่าเจ้าของเสน่ห์เองต่างหากที่ไม่เคยยินยอมให้ใครล่วงล้ำเข้ามาในใจอีกเลย
เขาก่อกำแพงแน่นหนา สงวนและรักษาความรักและคนรักของเขาเอาไว้ในนั้น ให้เป็นทั้งเจ้าของหัวใจและเจ้าของร่างกาย ทว่า...น่าเสียดายที่มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเจ้าของของจอมขวัญ วิมลกิตติคือใคร
............................
-
งานเลี้ยงเลิกตอนเกือบจะค่อนคืน คุณพัชรีไม่อยากกลับจึงนอนค้างที่เพนท์เฮ้าส์ของโรงแรม คนที่ต้องตัดสินว่าจะกลับหรือไม่เป็นรายต่อมาจึงเป็นจอมขวัญ
ทั้งพบปะ พูดคุย ฉีกยิ้มสุขุม ไหนจะต้องทั้งเดินทั้งยืน จอมขวัญรู้ซึ้งแล้วว่างานอย่างนี้ทั้งเหนื่อยทั้งเมื่อย
“ขวัญไม่อยากขับรถ เมื่อย” ต่อให้จะเป็นหนุ่มในฝันของสาวๆยามอยู่ต่อหน้าสาธารณชน แต่เมื่ออยู่เพียงลำพังกับคนรัก จอมขวัญก็กลายร่างมาเป็นคนเอาแต่ใจตามเดิม
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปกับพี่” อธิปเอ่ยปาก
แม้จะไม่อยู่ในพื้นที่รโหฐานเป็นการส่วนตัว แต่ก็ไม่มีผู้คนแล้ว โรงแรมอยู่ใจกลางเมืองก็จริง แต่ก็ดึกดื่น อีกทั้งยังไม่ใช่ล็อบบี้ การที่พวกเขาอยู่ด้วยกันสองคนในเวลานี้จึงไม่ใช่เป้าสายตาของใคร ทว่าก็ไม่ถึงเนื้อถึงตัว เป็นเพียงการพูดคุยอย่างธรรมดาเท่านั้นเอง
จอมขวัญพยักหน้าเอื่อยๆ หมุนหัวไหล่คลายเมื่อย เสื้อสูทถูกถอดมาพาดแขนแล้ว เชิ้ตถูกพับศอก แต่...กระดุมสามเม็ดก็ยังเปิดหรา
อธิปไม่พูดอะไรก้าวเท้าเดินนำ คนทั้งเมื่อยทั้งเหนื่อยไม่รู้ตัว เดินหมุนไหล่หมุนคอก้าวตาม จนกระทั่งเข้าลิฟต์
“เฮ้ย...นี่มันไม่ใช่ทางไปอาคารจอดรถ? พี่โตจะไปไหน” จอมขวัญเพิ่งรู้สติ ลิฟต์หรูหราที่พวกเขาโดยสารในเวลานี้คือลิฟต์ที่กำลังพาเดินทางขึ้นไปยังห้องพักของโรงแรม ไม่ใช่ลิฟต์ในอาคารจอดรถ
คนถูกถามชูคีย์การ์ดในมือให้ดู
“ของขวัญบอกว่าไม่อยากขับรถไม่ใช่หรือ”
“ก...ก็ใช่...ขวัญ...คิดว่าพี่โตจะขับ...” แม้จะเป็นคนรักกัน และอธิปแวะเวียนมาหาอยู่บ่อยๆ แต่น้อยครั้งที่อีกฝ่ายจะค้างที่นี่ ความสัมพันธ์ของพวกเขาจึงไม่เป็นที่รู้เห็นมากนัก หากไม่ใช่ในแวดวงของคนใกล้ชิด
อธิปไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่เหลือบมองคนรักแล้วยกยิ้มที่มุมปาก คบหากันมาถึงเพียงนี้ มีหรือจอมขวัญจะดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายคิดจะทำอะไร
...ปราบพยศ...
ที่เห็นนิ่งเงียบมาตลอดทั้งงาน ทำเพียงแค่ยืนเฉยมองเขาพูดคุยกับคนนั้นทีคนนี้ทีเพราะตั้งใจรวบยอดทบต้นทบดอกเอาตอนเลิกงานอย่างนั้นหรือ
แล้วคิดว่าคนอย่างจอมขวัญ วิมลกิตติจะยอมให้ปราบ?
ประตูลิฟต์เปิดออก ร่างสูงเดินนำ มีทายาทเจ้าของโรงแรมเดินตามโดยไม่มีขัดขืน แม้จะรู้แก่ใจว่าจะถูกปราบพยศ และอธิปเองก็รู้ว่าอีกฝ่ายรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร ต่างคนต่างรู้ทันกัน แต่ไม่พูดออกไป กลายเป็นการลองเชิงว่าใครจะพ่ายแพ้ให้แก่ใครก่อน
อธิปเปิดประตูเข้าไปในห้อง จอมขวัญเดินตาม อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีใด พอประตูปิดลง หนุ่มในฝันที่ไม่โสดยืนเฉยอยู่กลางห้อง หันหลังให้อีกฝ่ายด้วยซ้ำ ท่าทีของเขาเหมือนไม่หวั่นกลัวต่อเรื่องใด แต่หัวใจเต้นถี่ด้วยความตื่นเต้นว่าจะต้องพบเจอกับอะไร
อธิปจะจู่โจมจากข้างหลังหรือไม่ จะใช้วิธีใดปราบพยศเขากันหนอ
เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ แต่แล้วก็เลี้ยวเข้าไปยังห้องนอนด้านข้าง จอมขวัญขมวดคิ้วมุ่นมองเห็นทางหางตาว่าอีกฝ่ายหายลับเข้าไปในส่วนของห้องนอนแล้ว
ห้องพักของโรงแรมวิมาลามีหลายระดับ และในฐานะคนรักของทายาทเจ้าของโรงแรมย่อมไม่มีทางพักห้องระดับพื้นฐานที่สุด ทว่าการเลือกพักในห้องสูทที่มีทั้งห้องพักผ่อนและห้องนอนก็ทำให้จอมขวัญที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเข้าไปในห้องนอนทำไมชักอยากให้รีโนเวทห้องพักโรงแรมเสียใหม่
แผนถลุงเงินโรงแรมยังไม่ทันเป็นรูปเป็นร่าง เสียงฝีเท้าเบาๆก็ดังออกมา จอมขวัญทำเป็นยืนเฉย มองวิวทิวทิศน์ของกรุงเทพจากกระจกบานสูงราวกับไม่สนใจว่าจะมีใครร่วมห้องด้วยหรือไม่
“ถอดเสื้อผ้าใส่ถุง พี่จะส่งไปซักรีด” เสียงทุ้มดังขึ้นเบื้องหลังให้จอมขวัญหันไปมอง
อธิปยืนห่างจากเขาราวหนึ่งเมตร หน้าตาเฉยๆไม่บ่งอารมณ์ สุ้มเสียงเมื่อครู่ก็ไม่ได้ดังใกล้ราวกระซิบ ไม่ได้ดังห้วนเหมือนดุ แต่เป็นน้ำเสียงทุ้มอย่างปกติ และการยืนห่างในระดับที่...ปกติ
...ปกติกับผี! เมื่อตอนอยู่ในห้องน้ำข้างล่างยังทั้งเบียดทั้งลูบ!...
“แล้วใส่เสื้อคลุมไปก่อน” ร่างสูงเอ่ยปากแล้ววางเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวลงบนโซฟา ไม่มีทีท่าจะเข้ามาอ้อล้อจอมขวัญเหมือนอย่างทุกทีจนชักหงุดหงิด
เขาไม่รู้ว่าอธิปคิดจะทำอะไร แต่การทำเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรนั่นคิดหรือว่าจะปราบพยศคนอย่างจอมขวัญได้
คนดื้อดึงไม่พูดอะไร แต่เดินสวนอธิปกลับเข้าไปในห้องนอนโดยไม่หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำติดมือไปด้วย แล้วพออธิปเดินตามไปดูก็พบว่าคนรักของเขาไม่ได้แข็งข้อ เจ้าตัวถอดเสื้อเชิ้ต ปลดตะขอกางเกงสแล็ก จากนั้นก็คว้าเอาผ้าขนหนูมาพันเอวแล้วยกขารูดกางเกงทั้งตัวนอกตัวในออกมา
ทุกอย่างอยู่ในสายตาของคนที่ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้อง จอมขวัญในสภาพเกือบเปลือย มีแค่ผ้าขนหนูสีขาวพันท่อนล่างอย่างหมิ่นเหม่ เผยลาดไหล่ แผ่นอกลงมาที่หน้าท้องราบ ผิวขาวเหลืองเนียนละเอียดมีร่องรอยประปรายจากเมื่อคืน และ...รอยที่เด่นหราที่สุดคือที่ซอกคอกซึ่งเกิดเมื่อตอนค่ำ
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทั้งหมดนั่นใครเป็นคนทำ ในเมื่อเนื้อตัวของจอมขวัญ วิมลกิตติเป็นของอธิปแต่เพียงผู้เดียว
ดวงตาของอธิปคมปลาบ ยามดุมันก็ส่อแววดุ ยามหวานเชื่อมมันก็ส่อแววรักใคร่ ยามพิสวาสมันก็จับจ้องเสียจน...ร้อน...
ทว่าแม้จะถูกมองจนร้อน จอมขวัญก็ยังตีสีหน้าเรียบเฉย
“ขวัญอาบน้ำเลยแล้วกัน” คนที่อยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวเอ่ย ก่อนจะกระตุกยิ้มเมื่อสบตากับคนรัก
“อาบด้วยกันไหม” ไม่ใช่คำเชิญชวน แต่เป็นคำท้าทาย อธิปกล้าพอจะอาบน้ำกับเขาหรือไม่ อาบโดยที่...เราต่างลองเชิงกันแบบนี้ และถ้าใครลงมือก่อน คนนั้นแพ้
สัญชาตญานเพศผู้ยิ่งทำให้สนุก ยิ่งรู้ทันกันก็ยิ่งสนุก อธิปตอบรับคำท้าด้วยการปลดกระดุมเสื้อเดินตามอีกฝ่ายเข้าห้องน้ำ ตอนแปรงฟันหน้าอ่างล้างหน้าด้วยกัน ก็ยังต่างคนต่างเว้นระยะ แต่พอต้องย้ายไปยังคอกฝักบัวที่แม้จะกว้างขวางกว่าห้องน้ำโรงแรมทั่วไป ต่อให้จะเว้นระยะเท่าไร ก็ยังต้องใกล้ชิดกันอยู่ดี
เสื้อผ้าของอธิปถูกทิ้งไว้นอกคอกฝักบัว ในขณะที่ผ้าขนหนูของจอมขวัญถูกพาดไว้บนราว ใต้ฝักบัวแบบเรนชาวเวอร์คือชายหนุ่มสองคนที่ต่างคนต่างลูบไล้เนื้อตัวของตัวเอง
ทั้งๆที่เนื้อตัวของอีกฝ่ายอยู่แค่เอื้อมมือ แต่...ถ้าใครแตะก่อนจะแพ้
ไม่รู้ใครเป็นคนตั้งกติกานี้ ทว่าต่างคนต่างรู้กันอย่างเงียบๆ เกมส์นี้น่าสนุกตรงที่พวกเขาต่างกระหายอยากในกันและกัน แต่ติดที่ว่าไม่อยากพ่ายแพ้ และถ้าอยากชนะก็มีแค่เพียงโปรยเสน่ห์ให้อีกฝ่ายลุ่มหลงให้มาก และทำเช่นไรก็ได้ให้เอื้อมมือออกมา
“ตอนอยู่ในงาน มีคนบอกว่าแฟนขวัญใจกว้าง” จอมขวัญเอ่ยปากขึ้นมาก่อน เสียงน้ำนั้นดังก้อง แต่เพราะพวกเขายืนใกล้กันมาก มีหรือจะไม่ได้ยินว่าคนเสน่ห์แรงพูดอะไร
“ปล่อยให้ขวัญมางานแบบนี้ทั้งๆที่ก็น่าจะรู้ ว่ามีหลายคนอยากได้...มาก...”
“แล้วเขาไม่รู้หรือว่าแฟนของของขวัญยืนจ้องอยู่” ต่อให้จะนิ่งได้สักเพียงใด แต่วาจากวนอารมณ์ก็ไม่อาจทำให้อธิปอยู่เฉย และการตอบโต้ของเขาก็ทำเอาคนมากเสน่ห์ถึงกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก ที่ได้เห็นอารมณ์ของคนรักแปรปรวน
ชนะแล้วยกหนึ่ง
“จ้องหรือ? ไม่รู้สิ เพราะขวัญก็ยังไม่รู้เลย” เจ้าตัวเอ่ยแล้วยักไหล่เหมือนไม่รับรู้แต่อย่างใด ทั้งๆที่รู้เต็มอกว่าถูกจับจ้องตลอดทั้งงาน ต่อให้ไม่เห็นด้วยตาก็รับรู้ด้วยประสาทสัมผัส ยิ่งถูกจ้อง จอมขวัญก็ยิ่งรู้สึกหึกเหิม ถูกรัก ถูกหวง ใครบ้างไม่ชอบใจ
อธิปเป็นคนใจเย็น แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้ถึงได้รู้สึกร้อนผ่าวเหมือนมีไฟอยู่ใต้เท้า เขาไม่อาจปล่อยให้คนรักทำเป็นเมินเฉยต่อสายตาหรือความรู้สึกของเขาได้อีกแล้ว มือคว้าแขนจอมขวัญแล้วลากเข้ามากระแทกอก ได้ยินเสียงร้องเบาและการยันตัวออกห่าง ทว่าในชั่วเสี้ยววินาทีเขาก็ตวัดรัดรอบร่างโปร่ง ก้มหน้าลงปิดริมฝีปากที่กำลังจะโวยวาย
แต่คนรักของเขาไม่ใช่คนว่านอนสอนง่าย เมื่อถูกบดขยี้ริมฝีปากอย่างรุนแรง สองมือจึงพยายามดันร่างออกห่าง ใบหน้าพยายามเบี่ยงหนี แต่อธิปดันร่างของอีกฝ่ายไปชิดผนังหินอ่อน ตีกรอบให้อยู่ในอ้อมแขนของเขาจนไม่อาจดิ้นหนีไปไหนได้อีก ริมฝีปากไม่เพียงแค่บดเบียดแต่ยังดูดดึงราวกับจะสูบวิญญาณและหัวใจ
ทั้งหมดของจอมขวัญต้องเป็นของเขา ของเขาแต่เพียงผู้เดียว
“อ...อื้อ!...” ห้วงสุดท้ายก่อนที่อากาศจะหมดปอด เสียงประท้วงดังเรียกร้องขอออกซิเจน อธิปถึงได้ยอมปล่อยออก ทว่าก็ยังคลอเคลียอยู่กับมุมปากและข้างแก้มขาวที่เปียกชื้นราวกับจะฝากฝังรอยประทับของความเป็นเจ้าของเอาไว้
“พี่โตแพ้...” แม้จะถูกจูบเสียจนหายใจไม่ทัน แต่จอมขวัญกลับกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างออกนอกหน้า
อธิปทนไม่ไหวก่อน อธิปรุกล้ำเขาก่อน อธิปพ่ายแพ้ให้แก่เขา พ่ายแพ้ให้แก่เสน่ห์ของจอมขวัญคนนี้
“เดี๋ยวก็รู้” เสียงทุ้มดังกระซิบ จอมขวัญไม่ทันได้คิดก็ถูกดึงออกจากคอกฝักบัวแล้ว เสื้อคลุมและผ้าขนหนูที่พาดราวไม่มีความจำเป็นแต่ประกายใด
เนื้อตัวเปล่าเปลือยเปียกชื้นเมื่อพบอากาศเย็นจัดจากเครื่องปรับอากาศย่อมทำให้สะท้าน ทว่าสิ่งที่น่าสะท้านยิ่งกว่าคือเมื่ออธิปเหวี่ยงคนรักลงบนเตียงกว้างแล้ว เขาก็ตามทาบทับไม่ให้กระดิกแม้สักเซนติเมตร จอมขวัญไม่ทันได้ร้องสักแอะ ริมฝีปากร้อนก็บดขยี้ลงมาอีก คราวนี้ไม่ใช่แค่จูบแล้ว แต่มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเขาอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
“อ๊ะ...ย...อย่า...อื้อ...” เสียงปรามผสานเสียงครางผะแผ่วไม่ได้ช่วยให้อธิปหยุดมือและปากเลย ยิ่งลูบไล้ บดจูบ ล่วงล้ำ ก็ยิ่งปลุกอารมณ์กำหนัด จากร่างกายที่เปียกชื้นจากการอาบน้ำ ก็กลายเป็นชื้นฉ่ำด้วยอารมณ์คาวรักที่กำลังปะทุจากการถูกรูดรั้ง ส่งเสริมให้ร่างสูงเหิมเกริมหนักกว่าเก่า จับสองขาฉีกกว้างเปิดทางให้สอดแทรกความเป็นชายเข้าไปอย่างหนักหน่วง
แม้จะคุ้นเคยกันดี แต่บทรักครั้งนี้ไม่อ่อนโยนนิ่มนวลเหมือนครั้งก่อนๆ มันเร้าใจเร้าอารมณ์จนได้แต่ครางผะแผ่วจิกขย้ำผ้าปูที่นอน
ช่องทางร้อนผ่าวตอดรัดถี่ยิบ ตอบสนองการกระแทกอย่างดุดัน ยิ่งอธิปโหมแรง จอมขวัญก็ยิ่งครางเครือเสียวซ่าน ยิ่งช่วยกันจุดไฟรักให้โหมกระพือ
“อื้อ!...” ร่างสูงทิ้งน้ำหนักลงราวกับจะบดขยี้ ทำเอาคนใต้ร่างถึงกับผวาสะท้านจนเกร็งเฮือก แอ่นอกหน้าแหงนเงยไปเบื้องหลัง ทว่าสิ่งที่ตอกลึกเข้ามากลับยังดันทุรังราวกับจะทะลุทะลวงให้ได้ถึงจุดลึกสุดในร่างกาย สองมือจากขยำทึ้งผ้าปูที่นอนกลายเป็นออกแรงผลักร่างหนาให้ออกห่าง ทว่าอธิปไม่เขยื้อนแม้แต่น้อย เขาบดสะโพกลงอีก บดจูบแรงๆลงกับข้างแก้มขาวแล้วกระซิบพร่า
“ถูกคนแพ้กอดแล้วเป็นยังไง” ดวงตาเรียวเหลือบมาสบ แม้จะมันจะเต็มไปด้วยไฟปรารถนาแต่เรื่องถือดีก็ไม่ลดราวาศอก
“ม...ไม่มีอะไรแปลกใหม่...อื้อ!!!...” ความแข็งแกร่งอัดลึกเข้ามาอีกจนอึดอัดไปทั้งช่องท้อง จอมขวัญเกร็งจนขาสั่น ยันปลายเท้าเพื่อกระถดสะโพกหนี แต่มือร้อนของอีกฝ่ายจับไว้มั่น
“ม...ไม่มีเสน่ห์เอง อ๊ะ!” จู่ๆก็ถูกถอดถอน ร่างถูกจับพลิกให้นอนคว่ำ ทว่าไม่ทันตั้งหลัก สะโพกก็ถูกกระชากเข้าหาแท่งเหล็กมหึมาที่เต็มไปด้วยอารมณ์นั่นอีก จอมขวัญหวีดร้องเสียวซ่านถึงใจ ท่อนล่างของเขาถูกยกสูงเพื่อรองรับการจ้วงลึก มือร้อนบีบคลึงก้อนเนื้อสองข้างอย่างสาแก่อารมณ์
เสียงครางเครือดังไม่หยุด ถูกพลิกคว่ำไปครั้งหนึ่งก็ถูกพลิกหงายกลับมาอีก ไอรักชุ่มฉ่ำที่ส่วนปลายแต่จอมขวัญไม่ถูกพาไปแตะสวรรค์เลยแม้แต่ครั้งเดียว ชั้นเชิงของอธิปพาเขาทะยานขึ้นสูง จากนั้นก็ฉุดลงต่ำ ทำเช่นนี้ซ้ำๆร่างขาวก็ปวกเปียกแทบหมดฤทธิ์ ได้แต่นอนหอบระทวยตาหรี่ปรือทว่าความต้องการยังตั้งชัน
“อื้อ!” จอมขวัญสะท้านอีกรอบ คราวนี้ไม่ใช่เพราะถูกตอกกระแทกเข้ามาลึกสุดใจแต่เพราะความแข็งขืนของเขาถูกกอบกุมด้วยมือร้อนอย่างแรง ปลายนิ้วโป้งบดบี้ที่ส่วนปลายซึ่งฉ่ำเยิ้มด้วยอารมณ์ เพียงเท่านั้นสะโพกของเขาก็กระตุกด้วยอารมณ์ที่แทบจะล้นปรี่
“อยากไปไหม” ใบหน้าหล่อเหลามาบัดนี้แดงซ่านด้วยอารมณ์ ความต้องการและความเหน็ดเหนื่อย ทว่า...คนดื้อด้านก็ยังดื้อด้านวันยังค่ำ
“ค...คนแพ้ก็คือคนแพ้...อ๊า!” ท่อนร้อนถอนออกจนเกือบสุดแล้วกระแทกกลับเข้ามาใหม่ เสียวลึกจนอารมณ์แทบทะลักทลายแต่ความต้องการกลับถูกกอบกำไว้แน่น
“ป...ปล่อย...อ๊ะ...”
“ไม่ปล่อย...บอกพี่มาว่าเป็นของใคร”
“ม...ไม่ได้เป็นของใคร อื้อ!” ถูกกระแทกเข้ามาอีกในเวลาที่อารมณ์เกือบจะแตกซ่าน จอมขวัญรู้สึกเหมือนปลายประสาททั้งร่างตึงเปรี๊ยะจนพร้อมจะปริขาดได้ทุกเมื่อ
“เป็นของใคร” เขาถามซ้ำ สะกิดส่วนปลายที่แฉะฉ่ำแล้วเสยสะโพกกระแทกจุดกระสันในช่องทางร้อนฉ่านั่นอีกครั้ง จอมขวัญสะท้านเฮือก อารมณ์พุ่งทะยานจนดิ้นพล่าน ทว่าไม่อาจแกะมือของอธิปออกจากความต้องการของเขาได้เลย หากต้องการปลดปล่อย ก็ต้องยอมละทิ้งความปากดีเท่านั้น
“ข...ของพี่โต...”
“ของของพี่แล้วจะจีบใครอีกได้ไหม”
“ด...ได้...อ๊า! ม...ไม่...ไม่ได้...อื้อ...ปล่อย...ปล่อยขวัญ...อ๊ะ...”
“ถ้าพี่เห็นของขวัญจีบใครอีก พี่จะลงโทษ...มากกว่านี้” แล้วอธิปก็กระแทกเข้าหาช่องทางร้อนฉ่านั่นอีกครั้งและอีกครั้ง ฝ่ามือที่กอบกำความต้องการของคนรักชักรูดถี่เร็ว จอมขวัญบิดเร้าไปทั้งร่าง หยัดสะโพกรับความหฤหรรษ์ที่พาเขาพุ่งทะยาน เสียงครางผสานกับเสียงกระแทกกระทั้นบอกให้รู้ถึงจังหวะดุดันของบทรักในค่ำคืนนี้
หากนี่เป็นบทรักก็คงเป็นบทรักที่สนองอารมณ์คนชอบหว่านเสน่ห์ที่สุด แต่หากนี่เป็นบทลงโทษก็คงเป็นบทลงโทษที่ถึงอกถึงใจคนหว่านเสน่ห์ที่สุดเช่นกัน
เสียงครางห้วงสุดท้ายนั้นคำรามก้อง อัดกระแทกจนอารมณ์กระซ่านกระเซ็น ก่อนจะทิ้งตัวลงกกกอดบดจูบกันราวกับช่วงเวลาที่ผ่านมาเป็นเพียงบทรักรูปแบบหนึ่งที่เหิมเกริมและร้อนเร่ากว่าที่เคย
“อื้ม...ขอแก้ตัวหน่อยนะ ขวัญไม่ได้จีบผู้หญิงคนนั้น” จูบดูดดื่มหลังสงครามรักนั้นช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แถมคำแก้ตัวของจอมขวัญในยามนี้ก็ไม่มีสุ้มเสียงยั่วยุเหมือนเมื่อครู่ด้วยซ้ำ
อธิปยอมละริมฝีปาก ชันสองแขนคร่อมร่างคนรักเพื่อยกกายขึ้นเล็กน้อยจะได้มองกันถนัด
“ไม่ได้จีบแต่หว่านเสน่ห์” ร่างสูงหยอก ทั้งน้ำเสียงและแววตาแตกต่างจากชายหนุ่มคนเมื่อครู่ราวกับเป็นคนละคน
“ไม่ได้หว่านเสน่ห์ด้วย”
คราวนี้อธิปเลิกคิ้วเป็นเชิงย้อนถามว่าแน่หรือ ทำเอาจอมขวัญต้องบุ้ยปาก
“หว่านก็ได้...แต่ไม่ได้หว่านผู้หญิงคนนั้น”
“แล้วหว่านใส่ใคร” คราวนี้หนุ่มในฝันของผู้หญิงครึ่งกรุงเทพเงียบไปอึดใจ ดวงตาเรียวเมินมองไปทางอื่นก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว
“หว่านใส่ใครไม่รู้ รู้แต่เดินตามออกไปห้องน้ำด้วยก็แล้วกัน...” เพียงเท่านั้น คนฟังก็ถึงกับหัวเราะเบา ก้มลงงับริมฝีปากคนพูดอย่างมันเขี้ยว
“เก่งนักนะ ตัวแสบ” จอมขวัญจะถือเป็นคำชม เพราะฉะนั้นเลยจะทำตัวใจดีอีกนิด
“ขวัญสอนให้ไหมล่ะ...วิธีหว่านเสน่ห์น่ะ...แต่ห้ามเอาไปใช้กับใคร” อธิปหัวเราะเบาๆ
“ทีของขวัญยังใช้กับคนอื่นไปทั่วเลย”
“นั่นไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย” ฟังดูเหมือนข้อแก้ตัว แต่ในความเป็นจริงพวกเขาต่างก็รู้ดีว่าจอมขวัญมีชั้นเชิงสร้างความลุ่มหลงให้ใครต่อใครได้ทุกที่ทุกเวลา เป็นพรสวรรค์ที่เลียนแบบไม่ได้และบางครั้งเจ้าตัวก็ปล่อยเสน่ห์ออกมาเพ่นพ่านโดยไม่ทันระวังตัวด้วยซ้ำ
แต่มีความลับข้อหนึ่งที่อธิปไม่รู้...แม้จอมขวัญจะมีเสน่ห์อย่างหาตัวจับยาก แพรวพราว และส่อแววเจ้าชู้ ทว่า...สิ่งหนึ่งที่แตกต่างคือยามใดที่ดวงตาของเขาสะท้อนภาพของชายหนุ่มที่ชื่ออธิป มันปราศจากกำแพงใดๆ และทุกครั้งที่อยู่ใกล้กัน จอมขวัญอดไม่ได้ที่ตั้งอกตั้งใจใช้เสน่ห์ของตนเองเพื่อเกี่ยวรั้งอธิปเอาไว้กับตัว
แม้จะมีเสน่ห์กับคนทั้งโลก แต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้รับ ‘ความตั้งใจ’ และ ‘ความพิเศษ’ มากกว่าใคร
“ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แล้วก็ไม่อยากให้ใครมาสนใจอีกแล้ว...” ...มีแค่คนเดียวคนนี้ ที่อยากให้หลงเสน่ห์...
ประโยคหลังนั้นไม่ได้พูดออกไป แต่การโอบรอบลำคอของอธิปแล้วรั้งอีกฝ่ายลงมาจนใกล้ก็เป็นการบอกความนัยได้เป็นอย่างดีแล้ว
...แค่คนเดียวคนนี้ ขอแค่คนเดียวที่เสน่ห์ของจอมขวัญ วิมลกิตติมีผล...
...แล้วจะถูกคนทั้งโลกเมิน ก็จะไม่เป็นไรอีกเลย...
...................................
เสียงพูดคุยดังแว่วๆ ทำเอาคนกำลังหลับได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความง่วงงุนก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ
ห้องพักของโรงแรมมีม่านทึบแสงทว่ามันถูกเปิดออกส่วนหนึ่ง ในห้องจึงไม่มืดสนิท บอกให้รู้ว่าเป็นเวลาเช้าแล้ว เขาหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นใหม่ ก็เริ่มจับภาพได้ชัดเจน
ต้นเสียงที่ทำให้เขาตื่นคือ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่หน้าต่างกระจกที่ถูกเปิดผ้าม่าน อธิปไม่ได้อยู่ในชุดสูทเนื้อดี หรือเชิ้ตกับกางเกงสแล็คอย่างนักธุรกิจ ทว่ามีแค่ชุดคลุมอาบน้ำติดตัวกับท่าทีเคร่งขรึมยามสั่งงาน น้ำเสียงสุภาพแต่จริงจัง
“ถ้าอย่างนั้นตัดเรื่องนั้นออกไปเลย ไม่ต้องเอาเข้าที่ประชุม ผมจะไปคุยกับท่านเอง แล้วส่งเอกสารประชุมวันนี้มาให้ผมดูก่อน”
ว่ากันว่าเสน่ห์ของคนมีหลายรูปแบบ เสน่ห์ของอธิปย่อมไม่เหมือนเสน่ห์ของจอมขวัญ ทว่าเวลานี้แม้แต่คนที่ถูกพูดถึงว่าเสน่ห์ล้นเหลือก็ยังยอมรับจากหัวใจว่าอธิปเป็นคนที่มีเสน่ห์เวลาทำงานจริงๆ ไม่ต้องมีเสื้อผ้าภูมิฐาน ไม่ต้องอยู่ในสถานการณ์เคร่งเครียดที่สร้างวีรบุรุษ แม้จะยืนอยู่ริมหน้าต่างกระจกในชุดเสื้อคลุม แต่ท่าทางจริงจังและน้ำเสียงของเขากลับรวมกันออกมาเป็นเสน่ห์ของบุรุษเพศที่ชวนให้หลงใหล
เสน่ห์ของคนทำงาน เสน่ห์ของคนตั้งใจจริง เสน่ห์แบบนี้ไม่ใช่พรสวรรค์ที่ฟ้าประทานให้ แต่เป็นพรแสวงของคนที่มุ่งมั่นกับชีวิตและการทำงาน
อธิปวางสายแล้วก็เพิ่งเห็นว่าเขาถูกจดจ้อง จากท่าทีเคร่งเครียดกลายเป็นผ่อนคลายแล้วเดินเข้าไปหาคนบนเตียงที่ยังนอนมองเขาตาแป๋ว
“ตื่นแล้วหรือ ไปล้างหน้าล้างตาสิ พี่สั่งอาหารเช้าขึ้นมาแล้ว แต่เสื้อผ้าต้องรอหน่อยนะ” น้ำเสียงที่ร่างสูงใช้นั้นต่างกันลิบลับ จากนักธุรกิจหนุ่มผู้จริงจังกับงาน จะมีใครรู้บ้างว่าเวลาอยู่กับจอมขวัญ วิมลกิตติแล้วเขาช่างเป็นพ่อบ้านที่ดีเหลือเกิน
“วันนี้ไปทำงานรึเปล่า” คนที่ยังนอนเกียจคร้านอยู่บนเตียงออกปากถาม หน้ายังซุกกับหมอน ผ้าห่มคลุมถึงไหล่เพราะเนื้อตัวเปล่าเปลือยมาตั้งแต่เมื่อคืน
“ไปสิ พี่มีประชุมบ่าย”
“ขวัญไปด้วยได้ไหม” อะไรบางอย่างดลใจให้จอมขวัญอยากเฝ้ามองคนรักทำงานแบบเมื่อครู่นี้อีก เขาอยากเห็นเสน่ห์ในแง่มุมแบบนั้นของอธิป ทว่าคำถามนี้กลับทำให้ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างงุนงง ร้อยวันพันปีไม่เห็นเจ้าตัวจะขอติดตามเขาไปด้วย แม้ว่าเขาจะเคยชวนก็เถอะ
“เอ่อ...แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร...”
“ทำไมจะไม่ได้ แล้วไปกับพี่ จะเข้าประชุมด้วยไหม จะได้ให้คนจัดที่” ร่างสูงถามพลางยิ้ม
“ตลก จะเข้าในฐานะอะไร”
“ที่ปรึกษากิตติมศักดิ์...ให้คำปรึกษาพี่ทั้งคืนเลยเมื่อคืนนี้” จอมขวัญถึงกับเหวอ อ้าปากหวอที่ถูกย้อนให้รำลึกถึงคำปรึกษาเมื่อคืนที่ผ่านมา
‘ขวัญสอนให้ไหมล่ะ...วิธีหว่านเสน่ห์น่ะ’
“อ...ไอ้พี่โต!” อธิปหัวเราะ แม้จะถูกอีกฝ่ายเอาหมอนฟาดใส่หลัง แต่เขาดึงหมอนทีเดียว ตามด้วยการทิ้งตัวลงทับ ที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ก็ไปไหนไม่รอด ดวงตาคมกวาดมองใบหน้าหล่อเหลาของคนรัก ก่อนจะลงมาหยุดที่รอยจูบที่ซอกคอขาว นิ้วยาวแตะผิวเนื้อแผ่วเบา
“ถ้าไปออฟฟิศพี่ ห้ามจีบใครนะ”
“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้จีบสักหน่อย”
“ห้ามโปรยเสน่ห์ใส่ใครด้วย”
“แล้วถ้าไม่ตั้งใจ...”
“ถ้าไม่ตั้งใจจะอนุโลม แต่ห้ามตั้งใจ”
“ไม่ตั้งใจหรอกหน่า”
“ถ้าจะตั้งใจ...ต้องตั้งใจกับพี่คนเดียว” ดวงตาสองคู่สบกัน ต่อให้เสน่ห์ของพวกเขาจะมีผลต่อใคร แต่คนเพียงคนเดียวที่อยากให้ลุ่มหลงในเสน่ห์นี้กลับเป็นคนที่อยู่ตรงหน้านี้เท่านั้น
“ก็ตั้งใจกับพี่โตคนเดียวมาตั้งนานแล้ว...” เป็นประโยคยามเช้าที่ทำให้หัวใจคนฟังพองฟู และรางวัลสำหรับคำพูดถูกใจเช่นนี้จะมีอะไรดีไปกว่าจูบแผ่วเบาที่แสนอ่อนโยน
‘ตั้งใจกับพี่โตคนเดียวมาตั้งนานแล้ว’
จากอดีตจนถึงปัจจุบัน และจากปัจจุบันไปจนถึงอนาคต...
‘จะตั้งใจกับพี่โตคนเดียวเท่านั้น...’
...............................
คุณพัชรีกำลังจะเดินไปยังรถแวนที่จอดรอรับอยู่ที่หน้าโรงแรม ทว่าสายตาพลันเหลือบไปเห็นชายหนุ่มสองคนจากไกลๆ หล่อนรีบหันไปเรียกผู้จัดการโรงแรมเข้ามาหาทันที
“เมื่อคืน...คุณอธิปค้างที่นี่หรือ”
แม้จะเห็นแต่ไกล มีหรือหล่อนจะจำไม่ได้ว่าหนึ่งในนั้นคือหลานรักอย่างจอมขวัญ ส่วนคนที่ยืนข้างกันก็คืออธิป คู่รักของหลานชายของหล่อน
แต่เพราะเห็นแต่ไกลๆ จึงไม่อาจสังเกตว่านอกจากอธิปจะยังอยู่ในโรงแรมวิมาลาตั้งแต่เช้าแล้ว เสื้อผ้าของเขายังเป็นชุดเดิมกับเมื่อวานด้วย
“ใช่ครับ” คุณพัชรีนิ่งไปเล็กน้อย เมื่อคืนอธิปไม่กลับ จอมขวัญก็ไม่น่าจะกลับ หรือถ้ากลับ จอมขวัญจะกลับไปเพียงลำพังแล้วมาที่นี่แต่เช้าเช่นนี้หรือ ฟังดูไม่เข้าท่า ถ้าจะเข้าท่าก็มีแค่อธิปไม่กลับ จอมขวัญก็เลยไม่กลับ ทั้งสองคนค้างที่นี่ด้วยกันเมื่อคืนนี้!
แล้วเหตุการณ์ก่อนค้างก็แซ่บเหลือหลาย จอมขวัญคุยกับคนนั้นทีคนนี้ทีแต่ไม่คุยกับอธิปเลยสักที พอจอมขวัญออกจากงาน อธิปก็รีบตามออกไป แม้ทั้งสองคนจะกลับเข้างานอีกครั้ง แต่ต่างคนต่างก็ไม่พูดคุยกัน หล่อนเลยตีความไปแล้วว่าพระเอกหึง ในขณะที่นางเอกยั่วให้หึง! พอเช้านี้มารับรู้ว่าอธิปค้างที่นี่ ในขณะที่จอมขวัญก็ไม่น่าจะกลับไปนอนบ้านคนเดียว สมองและหัวใจเลยฟันธงฉับว่าทั้งสองคนจะต้องค้างด้วยกันในภาวะแบบหวงๆหึงๆยั่วๆเด็ดๆ ก็มีแต่จะต้องเผ็ดมันแน่นอน!!
แม้ดวงตาจะเป็นประกายขึ้นมาในทันที แต่หญิงอวบไม่กระโตกกระตาก หล่อนพยักหน้าแล้วเอ่ยขอบคุณผู้จัดการโรงแรม ก่อนจะหมุนตัวเดินไปขึ้นรถแวนส่วนตัว ทว่าพอปิดประตูรถได้แล้ว ก็รีบควานหาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดทันที
“คุณนุช! ขอโทษที่โทร.มาแต่เช้าค่ะ แต่มันอดไม่ไหว! อดไม่ไหวจริงๆ!”
“อู้ย! มีมากกว่าเรื่องเมื่อวานที่เดินตามกันต้อยๆออกจากงานเลี้ยงอีกค่ะ! สองคนนั่นค้างที่นี่ด้วยกัน! ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะกล้าค้าง สงสัยโตจะทนไม่ไหว เพราะเมื่อวานของขวัญน่าตีมากกกก...คุยกับคนนั้นคนนี้ไม่หยุด โตมองแล้วมองอีกก็ไม่สน! คนนึงยั่วให้หึง อีกคนก็หึงชัวร์ๆ ดูออก!”
หัวใจแปดร้อยดวงลอยฟ่องอยู่ในมโนภาพของคุณพัชรี พร้อมกับจินตนาการอันแสนบรรเจิด
ชีวิตญาตินางเอกคนไหนจะมีความสุขได้เท่าคุณพัชรี วิมลกิตติอีกแล้วไม่มี!!
FIN
สวัสดีวันพฤหัส (ที่อีกชั่วโมงกว่าๆจะวันศุกร์ ฮ่าฮ่า)
จริงๆ ตอนพิเศษนี้เกิดจากมีเหตุให้ได้เจอพี่ก้อง สหรัถโดยบังเอิญค่ะ แล้วตาพร่ากับเสน่ห์พี่ก้องมากกกกก (คนเราต้องมีเสน่ห์เบอร์นี้เลยเหรอ นี่คือคำถามแรกในหัวค่ะ ฮ่าฮ่า) ก็เลยอยากให้จอมขวัญซึ่งมีตำแหน่งหนุ่มโสดในฝันแสดงศักยภาพแบบนั้นบ้าง รวมกับไม่ค่อยได้เขียนพี่โตในแง่มุมแบบ...เอ่อ...ดุๆ ก็เลยต้องจัดซะหน่อย
พี่โตก็ควรจะหึงมานานแล้วนะ เพราะแฟนพี่โตหล่อจริงๆ (หลังจากปล่อยให้ของขวัญเป็นฝ่ายหึงมาหลายตอน แม้กระทั่งตอนที่มีแมวมาเป็นมือที่สามก็เถอะ ฮ่าฮ่า)
แล้วก็...เดือนนี้มีตอนพิเศษแล้ว ก็แสดงว่ายังไม่มีเรื่องใหม่ แหะๆ
เจอกันใหม่เดือนหน้า กับอะไรยังไม่รู้เลย ขอดูเวลานิดนึงนะคะ เพราะเทอมหน้าบัวเรียนหนักมากเลย ถ้ายังไม่ได้ลงเรื่องใหม่ก็จะเอาตอนพิเศษมาลงแทนค่ะ
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงพี่โตของขวัญ(และป้ารี) และพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
-
แสดงความเป็นเจ้าของกันและกันเว่อร์!!!!
อ่อยกันไปอ่อยกันมา แหม่!!!
เหม็นความรักกกกกก
ป้ารีคือผู้อยุ่เบื้องหลัง ทุกสิ่งงงงงงงงง
ป้ารีฟินทางคนอ่านก็ฟิน
-
ร๊ากกกญาตินายเอกอย่างคุณพัชรีเปนอย่างยิ่่ง :mew4:
-
จะมีใครโชคดีกว่าป้ารีอีกม้ายยยยยยยยย
อิจฉาป้ารีมาก 55555555555
-
ผัวเมียยังรักยังหลงกันเหมือนเดิม จอมขวัญคนดื้อ
-
ฟหกด่าสวงง
พี่โตน้องขวัญ~~~~~
แซ่บมว้ากกกกกก
ยัวๆบดๆกันไปเลยจ้าาาาา //นิพพานแน้ววววว
-
คุณพัชรีควรติดกล้องในห้องนอนโรงแรมนะคะ
จะได้เห็นชัดๆ โดยไม่ต้องมโน 55555
:call: ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
พี่โตของเรานี่แซ่บจริงๆ :hao6:
-
จัดหนักจัดเต็มกันเลยย ตามลุ้นอยู่ว่าจะมีตอนพิเศษไหม ในที่สุดก็มีแต่มาโผล่ในเรื่องของของขวัญแทน
-
คิดถึงของขวัญ คิดถึงพี่โต แลเวก็คิดถึงคุณบัวด้วยค่ะ :katai2-1:
-
เหตุการณ์ครั้งนี้ต้องยกความดีความชอบให้ญาตินางเอกของเราเลยค่ะ
ทำหน้าที่ได้คงเส้นคงวามาก5555
-
อยากเข้าร่วมแก้งค์สามสาวบ้าง5555555
-
ของขวัญยังน่าตีเหมือนเดิม 5555
-
คิดถึงงงงง รักของขวัญ รักพี่โต แต่ที่สุดคือรักป้ารีญาตินางเอกผู้อยู่เบื้องหลังทุกเหตุการณ์ ^^
-
ป้ารีนี่มันคือตัวเอกเรื่องนี้จริงๆ 5555555 สุดมากค่ะป้ารี!!! มาวินตลอดคนนี้จะกี่ตอน
-
รักเรื่องนี้ที่สุดหลงรักน้องจอมมากๆหว่านเสน่ห์เยอะๆเลยค่ะลูกไม่ใช่คุณป้ารีคนเดียวที่ฟินเราก็ฟินค่ะขอบคุณคุณบัวมากๆค่ะ
-
:pighaun: o13
-
คุณป้ารีขโมยซีนตลอด พี่โตขาแดดดี้มากๆ ส่วนของขวัญ(ของพี่โต)ก็แก่นเซี้ยวเสมอต้นเสมอปลาย ดีต่อใจที่สุด
รักคนเขียน :L1:
-
ป้ารีเหมือนผู้นำกลุ่มค่ะ ฮ่าๆ
ยั่วๆบดๆกันไปจ้าตอนนี้ ใจบาปนัก ฟินจีๆ
-
มีเสน่ห์เหลือเกิน โอยยย ฟินมากเลยค่ะ คิดถึงคุ่นี้มากมากๆๆคิดถึงคุณบัวด้วยค่ะ :กอด1: :mew1:
-
บอกเลยงานนี้ ใครไม่ฟิน ป้ารีฟิน!!
-
คิดถึงๆๆๆๆๆๆ ของขวัญนี่ทำตัวน่ารักน่าหลงมากๆๆๆๆๆเลย
-
พี่โต ‘ดุ’ มากๆๆๆๆๆ ชอบจังเลยค่ะ ส่วนของขวัญตัวแสบก็น่าตีอย่างเสมอต้นเสมอปลาย และที่น่ารักๆๆๆๆที่สุดคงไม่พ้นป้ารี รักในความละครหลังข่าวของป้ามากค่ะ 555555
-
ตบมือให้ญาตินางเอก :katai2-1: :katai2-1:
-
o13 รอตอนพิเศษต่อๆไป
-
ชอบป้ารีเล่นบทญาติ :mew1: :mew1:
-
จอมร้ายไม่หยุด ... ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ของขวัญขี้อ่อยว่ะ แต่อ่อยให้พี่โตคนเดียวนะ ไอหยะ เขินนนนนนนนน
-
ของขวัญร้ายยยยยย :L1: :L1:
-
อ่านกี่ครั้งก็ชอบ
-
ขวัญ เจอพี่โตดุซะหน่อยยย
-
มาอ่านอีกที คุณแม่ยังแซ่บ
-
รักความเสมอต้นเสมอปลายของคุณป้าพัชรีจริงๆเลยค่ะ
ของขวัญนี่ก็นะ หว่านเสน่ห์ โปรยเสนห์ให้พี่โหึง พี่โตหวงได้จริงๆ
ตั้งใจจดจ่อ รอ พี่โตปราบพยศ แต่เห็นพี่โยังนิ่ง แหม่ ขวัญก็ต้องยั่ว ลดคว่มอดทนพี่โตอีดก
แต่ไงละ คนแพ้ กับ คนชนะ
‘ตั้งใจกับพี่โตคนเดียวมาตั้งนานแล้ว’ ช๊อบบบบบบ ยั่วมาก
หลงหลัว หล๊ง หลง จ๊นตามเขาไปทำงานนี่แหละน่าาาาาาาา
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ เป็นอีกเรื่องที่คิดถึงตลอด ตามตอนพิเศษทุกตอน ขอบคุณป้ารีทุกตอน
รักของขวัญ รักพี่โต
ชอบความดื้อ ความรั้นของของขวัญ ที่ต้องให้พี่โตปราบ
-
อยู่ทีมป้ารีค่ะ ไม่มีป้ารีนี่ไม่ฟินขนาดนี้ :jul1:
-
คิดถึงของขวัญกับพี่โตตตตต :katai2-1: :katai2-1:
-
เสน่ห์เหลือร้าย ทำพี่โตหัวปั่นเลย
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักมาก ฮือออ
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
กรี๊ดดดดดดด ขอบคุณค่าา คิดถึงๆๆๆๆ
ฮือออ ป้ารีผู้อยู่เบื้องหลังทุกอย่าง เพราะป้ารีแท้ๆทำให้ได้ซีนพระเอกหึงนางเอก
พี่โต ดุนะ
ของขวัญ ยะ..ยังไงก็ หวะ..ไหวว แงงงงงงง :jul1: :jul1: :jul1:
-
ขอบคุณที่แวะเอาตอนพิเศษมาให้อ่านนะคะ :กอด1: รอติดตามไปเรื่อยๆค่ะ
-
ตอนพิเศษน่ารักมาก คู่นี้น่ารักมากจริงๆ อ่านกี่รอบก็ไม่เบื่อ
-
อ่านนิยายเรื่องนี้ 2 รอบแล้วค่ะ นานๆทีจะเจอนิยายที่นายเอกหล่อ ไม่สาวแตก เป็นผู้ชายแมนๆคนหนึ่ง ที่บังเอิญมีความรักกับผู้ชาย ชอบเนื้อเรื่องการบรรยาย มันยังเป็นความรักระหว่างผู้ชายผู้ชายอยู่
เบื่อนิยายประเภทนายเอกตัวเล็กๆหน้าสวยๆ งี่เง่าบอบบาง เหมือนผู้หญิงแต่มีดุ้น
ถ้าเขียนเรื่องต่อไปก็ขอให้นายเอกเป็นผู้ชายไม่บอบบาง มันถึงจะเป็นนิยายแบบเกย์หน่อย
-
อยากำปสมัครเป็นญาตินางเองกับป้ารีจังเลยค่
จะได้เห็นโมเม้นฟินๆ 5555
พี่โตก็น่ารักตลอด อยากได้แบบพี่โตบ้างอะไรบ้าง
ขอบคุณพี่บัวนะคะ
-
55555 ชอบแก๊งป้ารีจัง คิดถึงงงง
-
ทีมป้ารี :pig4:
-
พี่โต!!! ทำไมหึงได้ร้อนแรงขนาดนี้
ของขวัญก็ขยันยั่ว ขยันโปรยเสน่ห์
รัอนแรงมากๆเลยคู่นี้
ชมรมละครหลังข่าวก็น่ารักกันเหมือนเดิม
คิดถึงทุกคู่เลย หวังว่าจะได้อ่านตอนพิเศษของเรื่องอื่นด้วยนะคะ
-
:hao7:
เขินมากค่าาาาา
คิดถึงของขวัญของพี่โตที่สุดในโลก
อ่านแล้วมันเขี้ยวพ่อคุณมาก สัมผัสได้ว่าหลานป้ารีคนนี้หล่อจริงๆ แถมยังร้ายเหลือ
ตอนที่บอกว่าตั้งใจหว่านเสน่ห์ใส่พี่โตนี่ตบเข่าฉาดเลย จอมร้ายที่แท้
นานๆ เห็นพี่โตโหมดพี่ดุนะหนูไหวเหรอบ้างก็ดีนะคะ ปกติตามใจขวัญตลอด
แต่ตอนนี้ร้อนแรงไม่ไหวแล้วค่ะ ดื้อแบบนี้พี่ต้องปราบให้เข็ดนะคะ
คิดถึงพี่โตกับของขวัญเสมอเลยนะคะ
ขอบคุณที่แวะมาต่อนิยายค่ะ รักพี่บัว
:กอด1:
-
น่ารักกก โดยเฉพาะหนูขนมของป้า น่าเอ็นดูจริงๆ
-
ป้ารีสุดยอดมากค่ะ ทุกอย่างเป็นไปตามแผนเป๊ะๆและไหนจะยังมีจินตนาการเหมือนเราอีก 5555555 ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่มาให้หายคิดถึงค่ะ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อบอุ่นมากกกกก อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ชอบบบ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L1:
-
ขวัญร้ายยย
คุณพัชรีฟินเลยยย
-
ป้ารีสุดยอดมาก ๆ เลยครับ
-
คิดถึงของขวัญกับพี่โต :mew1:
-
จอมร้าย
BY: Dezair
………………….
ตอนพิเศษ คุณป้าจอมร้าย
ช่วงนี้ไข้หวัดใหญ่กำลังระบาด
แม้จะเห็นคุณพัชรี วิมลกิตติทำตัวเป็นป้าวัยเกษียณ วันๆดูแต่ละคร แต่เรื่องข่าวสารบ้านเมืองหล่อนรู้รอบไม่แพ้ใคร เพราะอาศัยดูข่าวหัวค่ำก่อนละครช่วงไพรม์ไทม์จะมา
เห็นข้อดีของการเป็นแฟนละครแล้วใช่ไหมล่ะ!
แต่...วันที่หล่อนรู้ข่าวไข้หวัดใหญ่ระบาด เป็นวันเดียวกับที่หลานชายสุดที่รักกลับมาค้างที่บ้านเรือนไทยวิมลกิตติ แถมเขายังพกพาไอ้เจ้าโรคระบาดนี้ติดตัวมาด้วยอีกต่างหาก!
เห็นข้อเสียของการไม่รอดูละครรึยังล่ะ! กว่าจะรู้ว่าช่วงนี้ไข้หวัดใหญ่ระบาด ก็ป่วยนอนซมอยู่อย่างนี้แล้ว!
หญิงอวบวัยปลายยืนมองชายหนุ่มที่นอนขดอยู่บนเตียงในห้องนอน ผ้าห่มผืนหนาคลุมถึงคอ ใบหน้าซีดขาว ทว่าปากแดงจัด เนื้อตัวยังร้อนระอุแม้จะประคบด้วยผ้าชุบน้ำบิดหมาดและเจลลดไข้มาตลอดทั้งคืนก็ตาม
ส่วนสาเหตุที่จอมขวัญกลับมาค้างที่นี่...ก็เพราะอธิปไปทำงานต่างประเทศ
ปัญหาใหญ่อยู่ตรงนี้...คนที่ดูแลหลานชายของคุณพัชรีได้ดีไม่มีที่ติดันไม่อยู่นี่ล่ะ!
พอคิดถึงชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผู้รับหน้าที่ดูแลจอมขวัญแทนคุณพัชรีมาหลายปีแล้ว ก็ชวนให้ต้องถอนหายใจเบา ปัญหาที่ใหญ่กว่าการที่อธิปไม่อยู่คือหลานชายของหล่อนดื้อแพ่งไม่ให้ใครบอกอธิปสักคนว่าสภาพทางนี้เป็นอย่างไร ทั้งๆที่คนเป็นป้าอย่างคุณพัชรีนั้นอยากบอกจนอกจะแตกตายอยู่แล้ว!
“ของขวัญ...ของขวัญ...ลุกมากินอะไรสักหน่อย...”
หล่อนก้มตัวลงไปเขย่าร่างหลานชายเล็กน้อย คนป่วยปรือตาขึ้นมองอย่างยากลำบาก เห็นท่าทางป้อแป้ของเขาแล้วคุณพัชรีก็ยิ่งคับอกคับใจอย่างหนัก
“ลุกมากินข้าวหน่อยมา เจ็ดโมงกว่าแล้ว”
จอมขวัญที่นอนซมตั้งแต่เมื่อคืนค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง เขานิ่วหน้าเมื่อพบว่าปวดเนื้อตัวเหมือนกระดูกและกล้ามเนื้อถูกบด แถมยังมึนหัวจนแทบลืมตาไม่ขึ้น
“ไหวมั้ยลูก”
คำตอบคือการพยักหน้ารับอย่างช้าๆ พอเจ้าตัวนั่งโดยการเอนหลังพิงหัวเตียงเอาไว้ได้แล้วก็ค่อยถอนหายใจออกมาราวกับการลุกขึ้นนั่งเป็นเรื่องยากลำบากเหลือเกิน
“ป้าบอกว่าจะพาไปหาหมอก็ไม่เอา”
“กินยาแล้วนอน เดี๋ยวก็หาย” เสียงแหบแห้งของคนป่วยดังแผ่ว คุณพัชรีจนใจจะขัด ทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงแล้วหยิบถ้วยข้าวต้มมาตักป้อน แม้จะป่วย แต่หลานชายอายุสามสิบเศษก็ถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ
“ขวัญกินเองได้”
“แค่นั่งยังจะไม่ไหว จะกินเองไหวได้ยังไงกัน!”
จอมขวัญอาจจะเติบโตจนดูแลตัวเองได้แล้ว จอมขวัญอาจจะมีใครอีกคนที่ดูแลเขาได้มากกว่าหล่อนแล้ว
แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ยังเป็นหลานชายตัวน้อยๆของคุณพัชรีคนนี้อยู่ดี
เป็นคนที่หล่อนดูแลมาแต่อ้อนแต่ออก เป็นคนที่หล่อนเห็นตั้งแต่เขาล้มลุกคลุกคลานจนวันนี้ยืนหยัดได้สง่าผ่าเผย ต่อให้เขาจะอายุสักเท่าไร แต่เมื่อไรก็ตามที่เขากลับมาที่นี่ หล่อนก็จะดูแลเขาเหมือนที่หล่อนเคยทำ
“ป้าป้อน...”
อาจจะเพราะพิษไข้รุมเร้า จอมขวัญถึงได้รู้สึกว่าแค่คำพูดสั้นๆ ทว่าเต็มไปด้วยความรักความห่วงใยของคุณพัชรีกลับทำให้เขาน้ำตารื้น ชายหนุ่มสูดจมูก แสร้งเป็นว่าเพราะพิษไข้ทำให้หายใจลำบาก แต่แท้จริงแล้วเป็นเพราะตื้นตันต่อความเมตตาอาทรที่หญิงตรงหน้ามีให้เขาเสมอมา
จอมขวัญอ้าปากรับข้าวต้มที่อุ่นพอดี มันถูกต้มจนนิ่มเละ ปรุงรสเล็กน้อยไม่ให้จืดชืด เป็นรสมือของคุณพัชรีที่เขาจำได้ดี
แม้จะอร่อย แต่คนป่วยย่อมทานได้ไม่เยอะ เมื่อถูกป้อนได้สักห้าคำ เขาก็เริ่มส่ายหน้า
“อิ่มแล้วหรือ งั้นกินน้ำส้มสักหน่อยนะ ป้าให้เด็กคั้นเมื่อกี้นี้เอง กินวิตามินซีเยอะๆจะได้หายไวๆ” จอมขวัญไม่คัดค้าน เขายอมดื่มน้ำส้มหนึ่งแก้ว จากนั้นก็ทานยาลดไข้แล้วจึงเอนตัวลงนอนต่อ คุณพัชรีมองจนกระทั่งหลานชายห่มผ้าคลุมถึงคออีกครั้ง แล้วจึงเอ่ยปากถาม
“จะไม่ให้ป้าบอกโตจริงๆหรือ”
ตั้งแต่เมื่อคืนที่จอมขวัญไข้ขึ้น คำขอเดียวของหลานชายคืออย่าให้คนที่เดินทางไปทำงานต่างประเทศรู้ว่าเขาไม่สบาย คุณพัชรีเข้าใจว่าจอมขวัญไม่อยากให้อธิปเป็นห่วง ทว่าแม้จะเข้าใจ แต่...ญาตินางเอกอย่างหล่อนก็อดไม่ได้!
นับหนึ่งถึงสาม ถ้าจอมขวัญไม่พูดอะไร หล่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไปกดโทรศัพท์บอกอธิปจริงๆ!
“ไม่ต้องบอก...” คนป่วยยืนกรานคำเดิมด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง มองสีหน้าของคนเป็นป้าที่ดูคันปากยิบๆแล้วเขาก็ย้ำอีกครั้ง
“อย่าบอกพี่โตนะป้ารี”
“ป้ารีสัญญาก่อน...”
“อะๆ นอนๆ...จะได้หายไวๆ ถ้าไม่อยากให้ป้าบอกโตน่ะ!”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น คนป่วยก็พอจะเบาใจว่าเรื่องของเขาคงไม่ออกจากปากใคร และทำให้อธิปที่อยู่ต่างประเทศต้องพะว้าพะวง
จอมขวัญหลับตาลง อาการปวดหัวเป็นไข้ทำให้เขาหลับลึกภายในเวลาไม่กี่นาที
คุณพัชรีมองหลานชายอย่างคิดไม่ตก ทอดถอนหายใจอีกเฮือกก่อนจะยกถาดอาหารออกจากห้องนอนไป
.................................
‘อะไรก๊านนนน! นี่คุณได้นังกิ่งเป็นเมีย แล้วก็ไม่คิดจะมาดูดำดูดีมันเลยรึไง!’
‘แม่...เลิกพูดเถอะ...’
‘จะให้ฉันเลิกพูดได้ยังไง! แกเจ็บแกป่วย ก็ต้องให้ผัวแกมาดูแลสิ! ไม่ใช่มาอ้างว่าทางนั้นเมีย! แล้วแกไม่ใช่เมียเขารึไง!’
หญิงต่างวัยสองคนในจอโทรทัศน์กำลังรับส่งบทบาท ‘เมียน้อย’ กับ ‘แม่ของเมียน้อย’ อย่างออกรสออกชาติ ส่วนตัวละครพระเอกที่กำลังถูกโจมตีจากฝั่ง ‘แม่ของเมียน้อย’ ก็เริ่มอิหลักอิเหรื่อ เพราะทางนางเอกก็เมีย ทางนี้ก็เมียน้อย แถมเมียน้อยกำลังป่วย แม่ของเมียน้อยเลยใส่ยับเพื่อเรียกร้องความสนใจให้ดูแลลูกสาวตัวเอง
ละครเรื่องนี้ออกอากาศเมื่อคืนวันศุกร์ มีรีรันตอนสายวันเสาร์ คุณพัชรีดูเมื่อคืนแล้วรอบหนึ่ง แต่ยังสะใจไม่สุด เลยต้องมาดูอีกรอบตอนสาย
แล้วพอดูอีกรอบ ไอเดียบางอย่างก็บรรเจิดวาบในสมอง
ใช่!... ‘แกเจ็บแกป่วย ก็ต้องให้ผัวแกมาดูแลสิ!’
ประโยคนี้มันใช่!
ไม่ใช่ว่าคุณพัชรีอยากจะผลักภาระหลานรักไปให้คนรักของหลาน แต่เรื่องเจ็บป่วยต่อให้จะเป็นแค่ไข้หวัด ก็ควรได้รับความสนอกสนใจจากพระเอก เอ้ย! จากอธิปบ้างสิ!
จะบอกว่างานการสำคัญ ทางจอมขวัญก็สำคัญเหมือนกันนะ!
“ขนม ไปเอาโทรศัพท์มาให้ย่าหน่อยเร็ว”
เด็กชายขนมไม่ได้ติดละครอย่างคุณย่า แต่ติดรสชาติของคาวของหวานของคุณย่า สายวันนี้คุณย่าทำแกงบวดฟักทอง เด็กชายขนมก็เลยปักหลักมั่นอยู่ข้างคุณย่าพัชรีไม่มีวอกแวก
“ได้ฮะ!” เด็กชายหุ่นอ้วนกลมลุกขึ้นวิ่งตุบตับไปหยิบโทรศัพท์ที่เสียบสายชาร์จอยู่ข้างเสามาส่งให้อย่างไม่รีรอ
จักรกฤษณ์นั่งเปิดโน้ตบุ้คทำงานอยู่ไม่ไกล ถึงกับต้องเหล่สายตามามองมารดาของตนเอง แต่คุณพัชรีดูจะมุ่งมั่นอยู่กับการกดโทรศัพท์ ไม่เกินห้านาทีต่อมา เสียงโทรศัพท์ในมือของหญิงอวบก็ดังขึ้น ดวงตาของหล่อนมีประกายวิบวับทันควัน มือหนึ่งคว้ารีโมทกดปิดเสียงโทรทัศน์ อีกมือกดรับสายแล้วเอาโทรศัพท์แนบหู
“โต...” คำแรกที่หล่อนกรอกเสียงลงไป จักรกฤษณ์ก็ถึงกับกลอกตามองบน
...เดาไว้ไม่ผิด! ให้มันได้อย่างนี้สิ แม่!!...
“โตทำงานอยู่รึเปล่า” เสียงเหมือนจะเกรงใจ สีหน้าก็ดูเหมือนจะเกรงใจเพื่อบิ้วท์เสียงไปในทิศทางเดียวกัน แต่สายตา เป็นประกายปิดไม่มิดว่าไม่ได้คิดจะเกรงใจอย่างที่ถามสักนิด!
“ป้าไม่ได้อยากจะกวนหรอกนะ ของขวัญก็ไม่อยากให้ป้าบอก แต่ป้าเห็นสภาพหลานป้าแล้ว ป้าใจหายไปหมด...”
คุณพัชรีผู้ควรได้รางวัลสุพรรณหงส์สักสิบตัวทำเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างคนกลุ้มอกกลุ้มใจ ไอ้ท่าทีขึ้นเสียงแว้ดไปแว้ดมาแบบ ‘แม่ของเมียน้อย’ ในละครน่ะมันเชยสิ้นดี ระดับญาตินางเอกอย่างคุณพัชรีผู้เป็นแฟนละครก่อนข่าวหลังข่าวแถมยังเป็นมือฉมังด้านการดูละครแล้วย้อนเอามาทำเองนั้น ไม่มีทางทำอะไรโจ่งแจ้ง!
“จริงๆของขวัญก็ไม่ให้ป้าบอกโตนะ เขากลัวโตเป็นห่วงจะไม่เป็นอันทำงานทำการ แต่ป้ามันอดไม่ไหวจริงๆ ของขวัญ...ไม่สบาย ไข้ขึ้นทั้งคืนเลย กระสับกระส่ายนอนไม่หลับ เมื่อเช้าก็ยังดูไม่ค่อยดี บ่นปวดหัวปวดตัว ป้าจะพาไปหาหมอก็ไม่ไป โตก็รู้ว่าของขวัญดื้อแค่ไหน...”
เรื่องดื้อของจอมขวัญนั้นเป็นที่รู้กันดี แต่คุณพัชรีผู้เลี้ยงหลานคนนี้มาแต่อ้อนแต่ออก มีหรือจะใช้อำนาจมืดไม่ได้
เพียงแต่หล่อนเห็นว่าจอมขวัญอาการดีขึ้นตามลำดับ เมื่อหลานชายว่าไม่อยากไปหาหมอและหล่อนประเมินด้วยสายตาแล้วก็คิดว่าหากบำรุงดูแลและให้เขาพักผ่อนเพียงพอ เขาก็น่าจะหายในเร็ววัน
แล้วก็แต่อีกนั่นล่ะ...แต่บังเอิญหล่อนเป็นแฟนคลับละครไทยที่อยากให้พระเอกกลับมาเป็นยาใจนางเอกในยามเจ็บป่วย และในกรณีที่นางเอกไม่อยากให้พระเอกเป็นห่วง แอร์ไทม์ก็ต้องมาตกที่ญาติโกโหติกาของนางเอกอย่างคุณพัชรีคนนี้อย่างไรล่ะ!
“นี่เมื่อกี้ป้าเพิ่งปลุกมากินข้าวกินยา แต่ของขวัญกินข้าวแค่นี้ดดดดด...เดียว”
เรื่องนี้จักรกฤษณ์เป็นพยานได้ เพราะเขาเห็นคนรับใช้ถือถ้วยที่เหลือข้าวต้มอีกเล็กน้อยลงไปเก็บล้าง แม้จะจริงอยู่บ้างที่จอมขวัญทานน้อยกว่าปกติ แต่ก็ไม่เห็นจะ ‘นี้ดดดดด...เดียว’ ตามอินเนอร์ของมารดาเลยสักนิด
...สมควรได้ออสการ์สาขานักแสดงนำหญิง และสมทบหญิงเพิ่มอีกอย่างละตัว!...
...เหมาไปเลยคนเดียวสองตัว สองรางวัล!!!!...
“เฮ้อ...ป้าก็ว่าจะดูอาการอีกสักหน่อย ถ้าเที่ยงนี้ไข้ยังไม่ลด คงต้องบังคับพาไปหาหมอแล้วล่ะ โตไม่ต้องห่วงนะ ป้าจะดูแลของขวัญเอง”
จักรกฤษณ์ถึงกับถอนหายใจอีกเฮือก ถ้าให้เขาเดาไม่ผิดคือคุณพัชรีรายงานอาการป่วยของจอมขวัญเป็นข้อความชนิดใส่ไฟไปหมดทั้งกองจนอธิปต้องโทรจากต่างประเทศมาสอบถาม พอคุยไปคุยมา แม่ของเขาก็โยนประโยคเด็ด ‘ไม่ต้องห่วงนะ’ ใส่หูคนที่ตัวเองแจ้งข่าวให้รู้เสียอย่างนั้น!
เอาไปอีกสองรางวัล สำหรับบทภาพยนตร์ยอดเยี่ยมกับเทคนิกสมจริงยอดเยี่ยม!
“ไม่ต้องๆ โตไม่ต้องรีบกลับก็ได้...เอ๋? จะหาตั๋วใหม่หรือ? มันจะสิ้นเปลืองน่ะสิ แล้วนี่ทางนู้นกี่โมงกี่ยามแล้ว ถ้าหาตั๋วใหม่จะลำบากรึเปล่า จริงๆ ป้าดูแลของขวัญได้นะ เป็นแค่ไข้หวัดใหญ่ ไม่กี่วันก็หาย...”
จักรกฤษณ์ส่ายหัว เอามือกุมขมับ
ปากว่าไม่ต้องห่วงคนป่วย แต่แทนที่จะลดหย่อนความไม่สบายใจของปลายสาย บอกว่าเป็นหวัดธรรมดาไปก็สิ้นเรื่อง แต่นี่แม่ของเขากลับระบุชัดว่าไข้หวัดใหญ่ กะเอาให้อธิปบินกลับมาวินาทีนี้ให้ได้สิท่า
“เอาอย่างนั้นหรือ แล้วแต่โตแล้วกัน ของขวัญคงดีใจ แกละเมอถึงโตด้วย คงอยากเจอโตมากเลยล่ะ”
เมื่อกี้บอกกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ ตอนนี้บอกละเมอถึง ให้มันได้อย่างนี้สิ!
จักรกฤษณ์ส่ายหัวเป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้ ระอาใจกับมารดาของตนเองผสมสงสารอธิปชอบกล ป่านนี้คงห่วงจอมขวัญจนสติหลุดไปหมดแล้ว
คุณพัชรีคุยกับปลายสายอีกไม่กี่คำ ทางนั้นย้ำชัดว่าเขาจะหาตั๋วเครื่องบินที่ออกเดินทางเร็วที่สุด และถ้าได้ไฟลท์บินตรง ก็คงกลับมาถึงวันพรุ่งนี้เช้าตรู่ หญิงอวบเจ้าของบ้านเรือนไทยวิมลกิตติยังมีแก่ใจบอกเขาว่าไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไร เอาที่สะดวก แต่ตอนที่วางสาย กลับยิ้มกว้างเสียจนเด็กชายขนมยังต้องเอียงคอมอง
“คุณย่ายิ้มอะไรครับ”
“ยิ้มที่แผนการสำเร็จไงล่ะ” จักรกฤษณ์ตอบแทนชนิดที่มารดาไม่ทันได้เอ่ยปาก เลยได้ค้อนวงใหญ่โทษฐานที่รู้ทัน
แผนเผินที่ไหน! เขาเรียกว่าพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสต่างหากเล่า!
………………….
รอบกายดำมืด มืดเสียจนเหมือนอยู่ในหลุมลึกที่ไม่มีแม้แต่แสงส่องถึง
จอมขวัญกวาดตามองไปรอบๆ ความมืดกลับกลายเป็นภาพสีขาวดำ นั่นคุณพัชรีและคุณชัยกำลังนั่งทานข้าวกันอยู่ที่ยกพื้นกลางเรือน จอมขวัญเอื้อมมือจะคว้า แต่ภาพนั้นกลับหายไป พอเขากวาดมองไปทางอื่น ก็กลับกลายเป็นภาพจักรกฤษณ์กำลังเล่นกับลูกๆสามคน จอมขวัญส่งเสียงเรียก ทว่า...ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกจากคอของเขา ภาพของจักรกฤษณ์และเด็กๆหายไปอีกครั้ง หัวใจของเขาเย็นเยียบ ไม่กล้าหันมองทางไหนอีกแล้ว เพราะเมื่อไรที่มอง คนที่เขารักจะปรากฏ แต่คว้าไม่ได้ เรียกไม่ได้ แล้วจะมีประโยชน์อะไร
ชายหนุ่มข่มตาหลับ พยายามสั่นศีรษะ บอกตัวเองว่านี่ไม่ใช่ความจริง เขาไม่ได้ตัวคนเดียว คุณชัย คุณพัชรี จักรกฤษณ์ และเด็กๆไม่ใช่แค่ภาพสีขาวดำ
เขาไม่ได้อยู่คนเดียว ไม่ได้อยู่คนเดียว
‘ป้ารี’
‘ลุงชัย’
‘พี่จักร’
พลันนั้น ชื่อของใครอีกคนก็ผุดขึ้นมาในใจ
...พี่โต...
ใช่...พี่โต...พี่โตไม่เคยปล่อยให้เขาอยู่เพียงลำพัง ไม่เคย...
จอมขวัญพยายามลืมตา ทว่าเปลือกตานั้นกลับหนักอึ้ง แต่กระนั้นก็ยังรู้สึกว่าตนเองพยายามอ้าปากเพื่อส่งเสียงเรียก
“พี่โต...” เสียงของเขาดังก้องอยู่ในสมอง พร้อมๆกับเสียงบางอย่างดังแทรกขึ้นมา
ในความมืดมิดที่อยู่เบื้องหลังเปลือกตามีแสงบางอย่างวาบขึ้นมา ราวกับสีดำรอบกายค่อยๆหลอมละลาย เขารู้สึกว่าตนเองค่อยๆลืมตาขึ้น แสงสว่างสาดส่องในห้องจนต้องหรี่ตาแล้วยกมือขึ้นบัง ตอนนั้นเองถึงได้รู้ตัวว่าขยับได้แล้ว
จอมขวัญมองเพดานห้องอย่างงุนงง ภาพฝันเมื่อครู่ยังติดอยู่ในความทรงจำ ฝันร้ายที่เขาทำอะไรไม่ได้เลย ฝันร้ายที่เขาไขว่คว้าใครไม่ได้เลย เรียกหาใครไม่ได้เลย
จนกระทั่งคิดถึงอธิป
เสียงและแสงบางอย่างก็ปลุกเขาออกมา
เสียงยังคงดังเบาๆ ทำเอาคนป่วยที่เพิ่งตื่นต้องหันมอง โทรศัพท์ของเขามีแสงวาบขึ้นเป็นช่วง เห็นเลาๆว่ามีข้อความถูกส่งมาหา เสียงเมื่อครู่ที่ดังเข้าไปในความฝันของเขาก็คงเป็นเสียงจากข้อความเหล่านี้
ชายหนุ่มค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงมาดู เขาเบิกตาเล็กน้อยเมื่อพบว่าเป็นข้อความจากคนรักที่กำลังทำงานอยู่ต่างประเทศ
‘พี่ทำงานเสร็จแล้วนะ กำลังหาตั๋วกลับ ถ้าได้ไฟลท์สิบเอ็ดโมงกว่า จะถึงเมืองไทยพรุ่งนี้เช้า’
จอมขวัญกะพริบตาถี่ๆ อ่านข้อความจากคนรักซ้ำๆ
...พี่โตกำลังจะมา...
...พี่โตกำลังจะกลับมา…
อาจจะเพราะพิษไข้ถึงทำให้ความรู้สึกของเขาท่วมท้นกว่าเคย แม้กระทั่งการรับรู้ว่าคนรักจะกลับมาก็กลายเป็นความดีใจเต็มตื้นจนได้แต่อ่านข้อความเหล่านั้นซ้ำไปซ้ำมา
‘ถึงแล้วจะไปรับ’
ทั้งๆที่ควรเป็นฝ่ายจอมขวัญที่ไปรับที่สนามบิน กลับกลายเป็นอธิปจะเป็นฝ่ายมาหา พิษไข้ทำให้ไม่ทันตระหนักว่าเพราะอะไร คนที่กำลังจะกลับมา ถึงออกตัวว่าจะเป็นฝ่ายมารับเอง แต่ก็เพราะพิษไข้ ถึงทำให้จอมขวัญพิมพ์ข้อความส่งกลับไปอย่างเชื่องช้า ทว่า...เป็นข้อความที่เขาอยากบอกที่สุด
‘ขวัญจะรอ’
...รีบกลับมานะ พี่โต...
.................................
-
แปดโมงครึ่งวันต่อมา คนที่เดินทางกลับจากต่างประเทศร่วมสิบชั่วโมงก็มาเหยียบที่บ้านเรือนไทยวิมลกิตติ พอร่างสูงใหญ่ก้าวขึ้นมาบันไดขั้นบนสุด คุณพัชรีก็ทำตาโตลุกวาว
“โต...” หล่อนพุ่งตัวเข้าไปหาชายหนุ่มทันที เขายกมือไหว้ก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆ
“ของขวัญล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง”
คำถามแรกที่อธิปมี ย่อมเป็นคนที่เขาห่วงใยที่สุด แม้จะรู้แก่ใจว่าคนที่บ้านเรือนไทยไม่มีทางปล่อยให้จอมขวัญเป็นอะไร หนำซ้ำยังดูแลอย่างดีหรืออาจจะดีกว่าเขาด้วย แต่ถึงอย่างนั้น...ก็ยังอยากกลับมาเห็นด้วยตาของตนเอง
“อยู่ในห้องจ้ะ” คุณพัชรีพูดแล้วทำหน้าหมองเล็กน้อยพลางถอนหายใจ
“ดีขึ้นมากแล้วล่ะ แต่...เมื่อวานนี้นะ ของขวัญลุกแทบไม่ไหว เอาแต่นอนซมทั้งวัน”
อันที่จริง ตอนนี้คือเหลือแค่ไข้ต่ำๆกับไอ จามและมีน้ำมูกเล็กน้อย แต่คุณพัชรีจะไม่พูดเรื่องปัจจุบัน ในเมื่อเรื่องเมื่อวานมันเรียกความน่าสงสารได้มากกว่า
“ขอผมเข้าไปดูเขาหน่อยนะครับ”
หญิงเจ้าของเรือนไทยพยักหน้ารัวๆ ก่อนจะรีบเดินนำไปยังห้องนอนของหลานชาย
ทว่า...พอเปิดประตูเข้าไปในห้อง บนเตียงที่ควรจะมีคนป่วย กลับพบเพียงความว่างเปล่า คุณป้าเจ้าของบ้านกับแขกผู้มาเยือนยามเช้าพากันชะงัก แต่ก่อนจะได้พูดอะไร เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นด้านหลัง
จอมขวัญเพิ่งออกจากห้องน้ำ อยู่ในเสื้อผ้าชุดใหม่มีผ้าเช็ดตัวคล้องคอ ดูจากสีหน้าชุ่มชื้นของเขาก็พอจะบอกได้ว่า คนป่วยเพิ่งอาบน้ำมาหยกๆ!
...คนป่วยนะ!...
คนป่วยที่คุณพัชรีเพิ่งพูดอยู่แหม่บๆว่า ‘หน้าซีดอยู่ดี’!
“ของขวัญ!! ตายแล้ว! ใครให้อาบน้ำ!!” คุณป้าร่างอวบแหววขึ้นมาทันที จอมขวัญกะพริบตาปริบๆ หันมามองผู้เป็นป้า หลังจากเมื่อครู่ยืนสบตากับอธิปอยู่อึดใจใหญ่ ทั้งๆที่รู้ว่าจะกลับมาวันนี้ แต่พอได้พบหน้า ความดีใจผสมความคิดถึงทำให้เผลอกวาดตามองใบหน้าของคนรักที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน
“แล้วนั่น! สระผมด้วยหรือ?!” เสียงของคุณพัชรีดังขึ้นอีกครั้ง คนป่วยที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเลยต้องรีบแก้ตัว
“เปล่า...น้ำกระเด็นโดนผมต่างหาก ขวัญอาบน้ำอย่างเดียว”
“อาบก็ไม่ได้! เราป่วยอยู่นะ! แค่เช็ดตัวก็พอแล้ว เกิดไข้กลับขึ้นมาจะทำยังไง!” คุณพัชรีบ่นหน้ามุ่ย ที่สำคัญยิ่งกว่าคือหล่อนใส่ไฟรายงานอธิปไปตั้งเยอะ ว่าหลานชายของหล่อนป่วยกระเสาะกระแสะจนเขาต้องรีบกลับมาอย่างนี้
แล้วพอเขากลับมาถึง แทนที่จะได้เห็นจอมขวัญนอนแบ่บอยู่บนเตียงให้ต้องประคบประหงมดูแล ที่ไหนได้! คนป่วยกลับลุกขึ้นอาบน้ำสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ หน้าตาสดชื่นขนาดนี้!
คุณพัชรีเหลือบมองชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างกาย เขายังคงยืนเงียบ จ้องมองจอมขวัญโดยไม่พูดอะไร ในขณะที่หลานชายของคุณพัชรีก็เงียบ เอาแต่หลุบตาลงมองพื้น
ชายหนุ่มสองคน...ยืนกันเงียบๆ โดยมีคุณพัชรีเป็นบุคคลที่สาม
แน่นอนว่าญาตินางเอกเกรดพรีเมี่ยมย่อมรู้ตัวดีว่าหล่อนเป็นส่วนเกินเพียงใด!
“เอาเถอะ! อาบแล้วก็ช่างมัน! ป้าจะออกไปดูข้าวต้มก่อนแล้วกัน ไม่รู้ป่านนี้เสร็จรึยัง ไว้ถ้าเสร็จ...ป้าจะมาเรียก ของขวัญกับโตก็อยู่ด้วยกัน เอ่อ...อยู่กันในนี้ไปก่อน”
เรื่องเปิดทางให้หลานชายต้องไว้ใจคุณพัชรี หล่อนปลีกตัวออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งเอาไว้เพียงจอมขวัญและอธิปในห้องนอนเงียบสงบ
สายลมพัดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดอยู่ ทำให้เสื้อยืดบนเนื้อตัวคนป่วยพัดไหวน้อยๆ
“ใส่เสื้อแขนยาวอีกสักตัว จะได้ไม่หนาว” ประโยคแรกของคนเพิ่งกลับมาถึง คือคำพูดที่เจือด้วยแววห่วงใย แต่พอเขาหมุนตัวจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้ออีกตัวมาให้คนรักสวม แขนกลับถูกรั้งเอาไว้
“พี่โต...เพิ่งมาถึงหรือ” น้ำเสียงนั้นแสนแผ่วและแหบ บอกให้รู้ว่าคนป่วยที่ลุกขึ้นมาอาบน้ำ อย่างไรก็ยังป่วยอยู่ดี ร่างสูงหันกลับมามองก่อนจะพยักหน้า
“งานพี่เสร็จแล้วหรือ”
ไม่มีคำตอบ ในขณะที่ดวงตาเรียวก็ยังจับจ้อง อธิปถอนหายใจเบา จากที่ว่าจะเดินไปหยิบเสื้อมาให้คนรักสวมเพิ่ม กลายเป็นเดินเข้าหาจอมขวัญเสียเอง มือใหญ่ยกขึ้นแนบแก้มขาวที่ยังระอุด้วยพิษไข้เล็กน้อย
แค่สัมผัสอุณหภูมิที่ไม่ปกติของคนรัก หัวใจของคนเพิ่งกลับมาก็ไหวโหวงไปด้วยความห่วงหา ตลอดเวลาที่อยู่บนเครื่องบิน ทั้งเป็นห่วงทั้งกังวล ถึงจะเป็นแค่ไข้หวัด แต่หากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับจอมขวัญแล้ว ให้เล็กน้อยแค่ไหนก็มีอิทธิผลต่อความรู้สึกของเขาเสมอ
“งานที่เหลือ ให้ลูกน้องช่วยเคลียร์ต่อ”
“ยังไม่เสร็จแล้วทำไมถึงรีบกลับ...” จอมขวัญกำชับคุณพัชรีไม่ให้บอกอธิปเรื่องที่เขาป่วย แต่การที่อธิปกลับมาอยู่ตรงหน้าในวันนี้ ทั้งๆที่มีกำหนดกลับสัปดาห์หน้า ก็พอจะบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายรับรู้เรื่องของเขาจากใครสักคนในบ้าน ซึ่ง...ถ้าเดาไม่ผิด ก็คือคุณพัชรี
“...เพราะขวัญป่วยใช่ไหม”
ร่างสูงไม่ตอบ แต่ยังจับจ้องดวงตาเรียวคู่นั้นที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกผิด
“ขวัญทำให้พี่ต้องทิ้งงานใช่ไหม”
อาจจะเพราะพิษไข้ จอมขวัญในเวลานี้ถึงได้รู้สึกว่าตนเองเป็นต้นเหตุให้อธิปทำในเรื่องที่ไม่ควรทำ การไปต่างประเทศครั้งนี้ก็เพื่อทำงาน ทั้งๆที่เขารับปากแล้วว่าอยู่ได้ และจะดูแลตัวเองอย่างดี แต่สุดท้ายกลับล้มหมอนนอนเสื่อ จนอธิปต้องรีบกลับ
“พี่ทำงานก็เพื่อหาเงินมาอยู่กับของขวัญ แต่ถ้าของขวัญป่วย เงินที่พี่หามาจะมีประโยชน์อะไร” ฝ่ามือของร่างสูงลูบผิวแก้มคนรักแผ่วเบาราวกับจะปลอบประโลม
“แต่ขวัญไม่ได้เป็นอะไรมาก อีกเดี๋ยวก็หาย...”
คนฟังยิ้มจาง เลื่อนฝ่ามือขึ้นไปลูบปลายเส้นผมที่ชื้นน้ำเล็กน้อยจากการอาบน้ำ
“จะหายได้ยังไง ไข้ยังไม่หมดก็ลุกไปอาบน้ำ”
“ก็...เหนียวตัว...” คนป่วยแต่อาบน้ำจนผิวเย็นอ้อมแอ้มบอก แค่อีกเหตุผลที่ไม่กล้าพูดคือไม่อยากให้อีกฝ่ายเหม็นเหงื่อจากเสื้อผ้าและเนื้อตัวของเขา
“เด็กดื้อ...” เป็นคำดุที่อ่อนโยนซึ่งมาพร้อมกับสายตาห่วงใย ฝ่ามือของอธิปยังวนเวียนลูบผิวแก้มและหน้าผาก
“ยังปวดหัวอยู่ไหม”
คำตอบที่ได้กลับมานั้นแผ่วเบา ทว่าก็พอจะทำให้สบายใจ
“ไม่แล้ว...พี่โต...อื้อ...เดี๋ยวติดไข้...” ปลายเสียงท้วงเล็กน้อยเมื่อร่างสูงแนบจูบกับแก้มของเขา
เสียงหัวเราะดังเบาๆ เมื่อริมฝีปากจรดอยู่กับแก้มร้อนไม่ห่าง เจ้าตัวเองก็รู้ว่าการคลุกคลีใกล้ชิดกับคนป่วยไข้หวัดใหญ่นั้น ชวนให้ป่วยตามได้ทุกเมื่อ แต่...ก็อดไม่ได้
มันอดไม่ได้ เพราะทั้งรัก ทั้งห่วง
“รู้แล้ว ไม่จูบแล้ว...”
สภาพจิตใจของคนป่วยที่ยังไม่หายสนิทนั้นเปราะบางกว่าเคย ดังนั้นเมื่ออีกฝ่ายพูดตรงๆ ใบหน้าซีดขาวจึงขึ้นสีเรื่อ
“แต่พี่กอดได้ไหม...” ปากถามเหมือนขออนุญาต แต่กลับไม่รอคำตอบ แขนรั้งร่างอุ่นจัดเข้ามากกกอด จอมขวัญอยากจะท้วงอีกสักหน เพราะการกระทำเช่นนี้ไม่ต่างจากการอ้อล้ออยู่กับแก้มเขาเมื่อครู่นี้เลย แต่...เพราะยังป่วย จึงโหยหาการใกล้ชิดมากเป็นพิเศษ
ไม่มีเสียงประท้วง หนำซ้ำยังวางหน้าผากลงกับลาดไหล่
...คิดถึง...
เพราะไม่ใช่คนพูดความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา แม้จะรู้สึกเต็มอก สิ่งเดียวที่จอมขวัญทำได้คือการกอดรัดคนรักแน่น วงแขนที่โอบรัดทำให้อธิปพลอยรู้สึกไปด้วย เขายิ้มจาง ฝ่ามือลูบหลังปลอบประโลม แล้วกระซิบเบาที่ข้างหู
“พี่อยู่นี่แล้ว”
ร่างอุ่นในอ้อมแขนสั่นน้อยๆ ก่อนที่อธิปจะได้ยินเสียงอู้อี้ดังกลับมาจากคนป่วยที่ทำให้ความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางนับสิบชั่วโมงบนเครื่องบินกลายเป็นเพียงผุยผง
“ขอบคุณนะพี่โต ขอบคุณที่กลับมา”
………………..
คุณพัชรีนั่งชะเง้อคอมองประตูห้องนอนของหลานชายที่ยังปิดเงียบ ข้าวต้มของคนป่วยเสร็จนานแล้ว แต่หล่อนจงใจทำเป็นไม่ส่งเสียงเรียก ปล่อยให้คนในห้องกระหนุงกระหนิงออเซาะกันสักหน่อยก็ไม่เห็นจะเป็นไร
“ไม่ตามอาโตกับอาของขวัญเหรอฮะ” เด็กชายเข้มหลานชายคนโตหันมาถาม หลังจากช่วยเอื้อมไปตักกับข้าวมาใส่ในถ้วยข้าวต้มของน้องชายคนกลางที่มีนิสัยเลือกกิน ส่วนน้องชายคนเล็กนั้นไม่ต้องดูแลเรื่องอาหารเพราะเจ้าตัวเอร็ดอร่อยกับทุกสิ่งอย่างในโลกนี้ที่กินได้
เพราะจอมขวัญป่วย มื้อเช้าในวันนี้จึงเน้นสะดวกสำหรับคุณพัชรีที่ลงครัวเอง ต้มข้าวต้มให้หลานชายสุดที่รักแล้ว ก็เลยจัดข้าวต้มและกับสำหรับสมาชิกคนอื่นๆ มีทั้งหมูฝอย ผัดคะน้าปลาเค็ม ยำผักกาดดอง หมูยอทอด ไข่เจียวใส่หอมแดง ผัดกุ้ยช่ายอ่อนใส่เต้าหู้ อ้อ...มีไข่เจียวใส่หมูสับเป็นจานพิเศษ เผื่อหลานป้าสุดที่รักจะอยากทานไข่แต่ไม่อยากทานหอมแดงด้วย
“เออ ปู่ว่าไปตา...ม...” คุณชัยกำลังจะสนับสนุน แต่เสียงภรรยาลอยแหววขึ้นมากลางโต๊ะ
“ไม่ต้องงงงง”
“อาของขวัญกับอาโตไม่หิวเหรอฮะ กับข้าวห้อมหอมแบบนี้ ขนมได้กลิ่นตั้งแต่ในฝัน!” เด็กชายขนมตักข้าวต้มที่โปะด้วยกุ้ยช่ายอ่อนเข้าปากไปคำใหญ่ ตามประสาเด็กกินเก่ง
“เดี๋ยวหิวก็ออกมาเองล่ะ” คุณย่าพัชรีบอก
“ยาเยอไม่ได้กินกันพอดี!” จักรกฤษณ์บ่นอุบเข้าหูมารดา เลยถูกถลึงตาใส่ไปที ลูกชายคนเดียวของบ้านแต่มีน้องชายพ่วงมาด้วยไม่อยากต่อล้อต่อเถียง เลยหันไปสนอกสนใจการกินข้าวของลูกชายทั้งสามคน แต่...ก็ยังเห็นคุณพัชรีหันไปมองห้องนอนของจอมขวัญ คอยืดคอยาวจนน่าเป็นห่วงสุขภาพกล้ามเนื้อและกระดูกต้นคอ
“ถ้าแม่จะยืดคอยาวขนาดนั้น ไม่เข้าไปอยู่ในห้องกับมันซะเลยล่ะ” เขาท้วง ทำเอาคุณพัชรีหันมาถลึงตาใส่อีกที แต่ไม่ทันจะแก้ต่าง ประตูห้องนอนของจอมขวัญก็ถูกเปิดออก
คนป่วยก้าวเท้าเดินนำออกมา มีอธิปตามหลัง แม้จะเดินใกล้กัน แต่...ฝ่ายหลานชายของคุณพัชรีจะออเซาะสักนิดนี่ไม่มี
ญาตินางเอกเห็นแล้วก็ขัดใจอีกแล้ว!
“ของขวัญ เดินระวังหน่อย เดี๋ยวหน้ามืดล้มลงไปหรอก!” หล่อนโพล่งขึ้นมา อาศัยความเป็นคุณป้าเจ้ากี้เจ้าการโยนบทลงไปให้อธิปต้องแอ็กชั่นในฐานะพระเอก
แล้วพระเอกก็ทำตัวสมกับเป็นพระเอก เพราะรีบหันมอง มือคว้าแขนข้างหนึ่งของคนรักเอาไว้ หน้าตาเคร่งเครียดขึ้นเล็กน้อย
“หน้ามืดด้วยหรือ”
“ไม่ใช่ซะหน่อย” แต่นางเอกนี่สิ คุณพัชรีอยากจะเขกหัวหลานรักจริงๆ! แทนที่จะทำมึนๆเบลอๆ ตามบทที่หล่อนส่งให้ ดันมีหน้าปฏิเสธแถมส่ายหัวอีก!
“เดินดีๆ” โชคดีที่พระเอกรู้หน้าที่ ไม่ยอมปล่อยแขน แถมยังระวังทุกย่างก้าวของคนป่วย เป็นฝ่ายจอมขวัญเสียเองที่เหลือบไปเห็นสายตาของหลานชายอีกสามหน่อที่กำลังมองพวกเขาตาแป๋ว
“พี่โต...เด็กๆอยู่...” หากเป็นปกติ อธิปและจอมขวัญแทบจะไม่แตะเนื้อต้องตัวกันต่อหน้าหลานๆเลย แต่คราวนี้เห็นทีจะเป็นกรณีพิเศษ เพราะอธิปยังจับไว้มั่น
“ไม่เป็นไร”
‘ไม่เป็นไร’ หมายความว่าช่างเถอะ
‘ไม่เป็นไร’ หมายความว่าไม่ต้องสนใจ
‘ไม่เป็นไร’ หมายความว่าแม้ตอนนี้จะมีหลานอีกกี่สิบกี่ร้อยคนมาอยู่ตรงนี้ อธิปก็จะไม่ปล่อย
เขาจับแขนคนรักพาเดินไปจนถึงยกพื้นกลางเรือนซึ่งเป็นที่รับประทานอาหาร ก่อนจะค่อยๆประคองให้จอมขวัญนั่งลง เด็กชายขนมเห็นคุณอายอดไอดอลออกจากห้องแล้วก็รีบกุลีกุจอช่วยยกโถข้าวต้มให้
“อาของขวัญต้องทานเยอะๆนะ!” เด็กชายกินเก่งรีบบอก จอมขวัญยิ้มรับ อธิปเป็นคนรับโถข้าวต้มมาตักใส่ถ้วยให้คนรัก ตามด้วยการดูแลตักกับข้าวให้ การประคบประหงมเอาใจใส่แบบนี้เดิมทีหาดูได้ยากนัก แต่คราวนี้เป็นกรณีพิเศษจนคุณพัชรีปลื้มอกปลื้มใจอมยิ้มจนแก้มตุ่ย
“แม่...อมยิ้มหรืออมข้าว” จักรกฤษณ์อดไม่ไหวต้องหันไปแซะแม่ตัวเองทีหนึ่ง
“คุณย่าไม่อมข้าวนะครับ เดี๋ยวฟันผุ” เด็กชายขนมเป็นลูกคู่ให้พ่อประสาซื่อ ทำเอาคุณพัชรีหน้าเจื่อนเล็กน้อย อธิปและจอมขวัญเองก็ดูจะรู้ตัวว่าพวกเขาเป็นเป้าสายตา โดยเฉพาะคุณพัชรีที่จับจ้องชนิดลืมเคี้ยวข้าวไปแล้ว
แต่...คราวนี้อธิปทำเป็นไม่รู้ไม่เข้าใจ
หากจะว่าไม่ประเจิดประเจ้อก็ได้ เพราะชายหนุ่มแค่ตักอาหารและคอยถามไถ่คนข้างกายเท่านั้น เพียงแต่ว่าเรื่องพวกนี้เขาไม่เคยทำต่อหน้าคนอื่น
แต่ไม่เห็นจะเป็นไร ในเมื่อวันนี้จอมขวัญป่วย ก็ถือเสียว่าเขากำลังพยาบาลคนป่วยก็ได้
ส่วนคนป่วยที่ถูกพยาบาล ได้แต่ก้มหน้างุดตักข้าวเข้าปากไม่กล้าสบตาใครสักคน พยายามส่งสัญญาณให้อธิปหยุดดูแล แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รับรู้สักนิด ตั้งหน้าตั้งตาตักกับข้าวให้เขาอยู่นั่น
หลังมื้อเช้าจบลง อธิปขอตัวพาจอมขวัญกลับ พอรถยนต์ของชายหนุ่มพ้นออกไปแล้ว แน่นอนว่าสิ่งแรกที่คุณพัชรีทำย่อมไม่ใช่การอมยิ้มอมพะนำแต่เพียงผู้เดียว หล่อนกดโทรศัพท์หาเพื่อนรู้ใจอย่างคุณกนกนุช มารดาของอธิปทันที
“คุณนุช...รีมีเรื่องจะเล่าค่ะ!”
เสียงของคุณพัชรีเจือยแจ้วหายเข้าไปในห้องนอน คาดว่าคงจะเม้ากับมารดาของอธิปอีกพักใหญ่ จักรกฤษณ์และคุณชัยมองตามหลังหญิงร่างอวบผู้แสนจะมีความสุขกับการจับจ้องพฤติกรรมลูกหลานแล้วก็ได้แต่พากันถอนหายใจ
ดูละครย้อนดูตัว
ดูแม่ของตัวร้ายในละครแล้วก็ย้อนมาดูป้าของจอมขวัญในชีวิตจริง
ไม่ได้ผิดกันเลยยยยยย!!!
FIN
ปีนี้ส่งท้ายตอนพิเศษสิ้นปีด้วยจอมร้ายเหมือนเดิม แต่เปลี่ยนมุมมาพูดถึงคุณรีบ้าง เพราะอยากให้ป้ารีมีแอร์ไทม์ค่ะ เป็นญาตินางเอกมาหลายปี จริงๆแกควรจะเทิร์นเป็นนางเอกได้แล้ว เพราะคาแรกเตอร์แกน่ารักจะตาย
ไว้วันไหนฤกษ์ดี จะเอานางเอกพัชรีแห่งจอมร้ายไปชนกับนางเอกกอบกุลแห่งระบบอุปถัมภ์ดูนะคะ ไม่รู้ใครจะกระจุย ฝั่งหนึ่งก็สายรักหลานชงหลาน อีกฝั่งก็สายแซะหลานแต่ก็ไม่ยอมให้ใครมาแตะหลานเหมือนกัน ฮ่าฮ่า
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึง (เวลามีคนมาบอกว่าคิดถึงตัวละครตัวใดก็ตาม บัวจะจะดีใจมากเลยค่ะ ขอบคุณมากๆๆที่ยังคิดถึงเรื่องเก่าๆกัน) แล้วก็ขอบคุณสำหรับการติดตามมาตลอดทั้งปีด้วยนะคะ
แต่...จะยังไม่บอกว่าเจอกันปีหน้า เพราะปีนี้จะเอาเรื่องใหม่มาลงค่ะ (ปีนี้เหลืออีก 5 วัน ฮ่าฮ่า)
เพราะฉะนั้น สิ้นปีนี้ใครไม่มีแพลนไปไหน เรามาเจอกันนะคะ ส่วนใครมีแพลนเที่ยว ขอให้เดินทางปลอดภัย พักผ่อนอย่างมีความสุข แล้วไว้ว่างๆ แวะมาอ่านเรื่องใหม่ของบัวนะคะ
-
ป้ารีก็ยังเป็นป้ารี น่ารัก เรือนี้ป้าพายเองจ้าาาาา
พี่โตนี่ก็แสนดี พ่อพระเอก จอมขวัญตอนป่วยก็น่ารักดีนะ แม้จะดื้อๆ แต่ก็อ้อนๆ อ่อนให้พี่ตลอด
อยากมีพี่โตเป็นของตัวเองจังเล้ยยยยย
-
ป้ารีควรได้รางวัลทุกอย่างในโลกนี้ ทำดีชงดีตลอด :กอด1:
-
คุณป้ารีน่ารักเสมอ..รออ่านเรื่องใหม่นะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขุ่นป้าาาาาาา!!! ทำได้ดีมากค่ะ
คนอ่านก็อยากเห็นพระเอกแสดงออก
ว่าใส่ใจนางเองต่อหน้าคนดูอย่างเราเหมือนกันนะคะ :m20: :m20:
เรากลับบ้านนอกตอนปีใหม่แต่ว่างอ่านเรื่องใหม่ของคุณบัวเสมอค่ะ รอนะคะ :katai2-1: :katai2-1:
-
คุณป้าเจ้าแผนการ :laugh:
-
ป้ารีน่ารักกกกก จริงนะ พอไม่ได้ดูละครเลยทำให้ไม่ได้ดูข่าวไปด้วย อย่างเราที่ติดอ่านข่าวในทวิตเตอร์ บางข่าวที่มีในทีวีก็ไม่รู้ ที่ป้าพูดนะมีเหตุผลจริงๆนะ
-
ป้ารี = มือชงอันดับหนึ่ง!!! ถ้าป้ารีเจอคุณกอบกุล ตายแน่ๆ ระเบิดน่าจะลง :laugh: :m20:
-
ป้ารีน่ารักเสมอ
พี่โตสายอบอุ่น
ลองเป็นโจ๊ก ปกครองสิคะ แค่คิดก็...
รอติดตามเรื่องใหม่นะคะคุณบัว
-
ขอบคุณคุณบัวสำหรับตอนพิเศษที่น่ารักนี้ค่า :mew1:
-
รออ่านเรื่องใหม่ฮะ :mew1:
-
จะมีกี่ตอนจะมีกี่เรื่องป้ารีก็คือนางเอกในใจนัมเบอร์วันเราเลยนะเนี่ยยยยย 5555555 จำนานมือชงอันดับหนึ่งของโลก โลกเราเองงง 5555555
-
ป้ารีน่ารักตลอดๆๆ
ของขวัญคือตัวละครหลักที่ไม่เคยเล่นตามบทที่ผู้กำกับอย่างป้ารีอยากให้แสดงออกมาสักที 55555
พี่โตก็ละมุนเหมือนเดิม น่ารักๆๆๆ
ส่วนขวัญใจที่สุดคือ เด็กชายขนม คิดถึงที่สุดเลยลู้กกกก /หอมหัว/
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ แอบรอตอนป้ารีเจอกับคุณนายกอบกุลเลยค่ะ อิอิ
จะรอติดตามเรื่องใหม่นะคะ
ปล.เด็กชายขนมจะมีเรื่องเป็นของตัวเองมั้ยน้าาาา อยากอ่านเลยค่ะ หมั่นเขี้ยวกับเจ้าหนูคนเล็กมาก 5555
-
ป้ารีน่ารักกกกก ของขวัญป่วยแล้วน่าเอ็นดู
พี่โตคนดีที่หนึ่งเสมอต้นเสมอปลาย น้องป่วยก็ดูแลเป็นพิเศษเนอะ ถึงของขวัญจะไม่เคยเล่นตามบทเล้ยย แต่พระเอกอย่างพี่โต ได้อย่างใจป้ารีมาก มันต้องอย่างนี้สิหลานเขยป้ารี! :laugh:
โอ้ยยย น้องขนม เจ้าก้อนกลมที่กินได้ทุกอย่างบนโลกนี้ หนูแอบแย่งซีน ได้น่ารักน่าฟัดมากลู๊กก
รอเลยค่าา อยากให้ญาตินางเอกอย่างป้ารี กับนางเอกอย่างคุณกอบกุล ได้เจอกันแค่คิดก็เกียมฮาลั่นแล้ว สองนางเอกต้องเจอกันค่ะ
ขอบคุณนะคะคุณบัว ของขวัญคือของขวัญปีใหม่ ที่น่ารักมากๆ คิดถึงทุกคนเลย กลับมาอ่านกี่ครั้งก็มีความสุขยิ้มไปทั้งวัน
ปีนี้คงไม่ได้ไปไหน นอนตีพุงอยู่บ้านชิลๆค่ะ :katai5:
สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณบัว ขอให้เป็นปีดี มีแต่สิ่งดีๆ มีความสุข สุขภาพแข็งแรง มั่งคั่งร่ำรวยนะคะ :L2:
-
ป้ารีคือ เดอะ เบส แอคเตอร์ ออฟเดอะเยียร์ 5555555
ยอมใจในความสามารถของป้าจริงค่ะ
คิดถึงของขวัญ พี่โต 3ขอ พี่จักร ลงุชัย ป้ารี เสมอค้าาา
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ คนเขียน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยิ้มแก้ทปริกับความชงของป้ารี
-
รักป้ารีมือชงแห่งตำนาน
-
พี่จักรกฤษ นี่ลูกเลี้ยงคุณป้ารีใช่ใหม ตอบ
-
ป้ารีควรไปเปิดร้านกาแฟ ชงเก่งขนาดนี้ ร้านคงคนแน่นตลอด
-
ชงเก่งจริงๆ ไม่ต้องมีลูกคู่ ชงเองได้
-
พี่โตพระเอกในดวงใจ
ป้ารีก็น่ารัก
-
ป้ารีน่ารักมากค่ะ :mew1: :mew1:
-
เป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่ทำให้เรามูฟออนไม่ได้จริงๆค่ะ รักทุกตัวละครเลย คิดถึงการชงเข้มของป้ารีมาก ขอตอนพิเศษเนื่องในวันปีใหม่ด้วยได้มั้ยคะ ขอแบบน้ำตาลท่วมจออีกสักตอน
-
รักกกกกกกกกกกกก รักของขวัญรักพี่โต รักคุณป้ารี รักขนมมมมมมมม 55555555 รักทั้งหมดเลย :กอด1:
-
น่ารักมากๆเลยค่าาา ป้ารีมุมนี้คือเป็นคนตลกกกก
-
FC คุณป้ารี
-
:laugh: ฉันรักเอเนอจี้ป้ารีมาก พยายามสร้างโมเมนต์ให้เมนตัวเอง ละเอาไปเม้ามอยต่อเฉยเลย :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอย น่ารักมากกกกกกค่ะ คิดถึงทุกคนเลย ชอบตอนจักรกฤษณ์ มาอ่ะ อยากได้เยอะๆ เป็นตัวแทนคนอ่านได้เลย ถ้ามีคุณแม่เจ้าบทบาทแบบนี้
-
ป้ารีไม่เคยทำให้ผืดหวัง 5555 :impress2:
-
ฮืออออ เป็นคิดถึง ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
-
เอาอีกๆ สนุกมากๆค่ะ ชอบญาติฝ่ายนางเอกมาก o13
-
พี่โตดีกับของขวัญเสมอต้น เสมอปลายมาก ส่วนป้ารีก็ดันหลานเสมอต้น เสมอปลายเช่นกัน :z1:
-
ชอบป้ารี ชงเก่งมาก ของขวัญกับพี่โตน่าจะเสริฟความฟินให้แกหน่อย จะได้นอนหลับสบาย
-
ติดตามอ่านจนจบเรื่อง บวก ตอนพิเศษ ชอบทุกตอนเลยค่ะ
-
ป้ารีสุดมากค่ะถ้าเป็นเรื่องของของขวัญ
-
''…มิตรภาพลูกผู้ชายที่แยบยลจริงๆ… ''
ใช่ค่ะเป็นมิตรภาพที่แยบยลเหมือนหลานจ้านกับเอ่ยอิงในซีรี่ย์ คิคิ :-[ :-[
-
ป้ารีมือชงอันดับหนึ่งไม่เคยทำให้ผิดหวังเลย :katai3:
-
ชอบคู่นี้ที่สุดเลยค่ะ อยากให้มีตอนพิเศษออกมาเยอะๆจัง #อินี่โลภจริงๆ5555555
โอ้ยยยย พี่ทรงพลคะพี่เจ้าเล่ห์มากค่ะบอกเลย ฮ่าๆๆ ชอบคู่นี้จริงๆคือไม่ว่าพี่จักรแกจะเหวี่ยงมายังไงทรงพลก็รับมือได้หมดแถมยังเอาโรมมาอ้างอีก งี้ปีหน้าทั้งปีก็คงได้เจอกันบ่อยๆสินะคะ เดี๋ยวก็ชินค่ะพี่จักร
จักรกฤษณ์กับทรงพล คู่นี้น่าสนุก อยากให้มีเล่มเป็นของตัวเอง
ชอบคู่นี้จัง อยากให้มีเรื่องยาววว 55555
ชอบคู่นี้จังเลย พี่จักรแพ้ทางทรงพลอย่างแรง
ถ้าแยกคู่นี้ออกมาเป็นอีก 1 เรื่อง จะขอบคุณมากๆเลยครับ :)
(ต่อ) ♥ ขอบคุณค่ะ อยากอ่านคู่นี้ยาว
♥ อยากอ่านเรื่องยาวคู่นี้จริงๆๆๆ
♥อยากให้เขียนคู่จักรแบบแยกมาอีกเรื่องจังเลยค่ะ อยากเห็นจักรมีความสุขแบบจริงๆ บ้าง
♥ทรงพลรุกแล้ว ชอบจังคู่นี้
♥ชอบคู่นี้ อยู่กับพี่จักรแล้วทรงพลมุ้งมิ้งอะ ดูเป็นคนธรรมดา
♥คู่นี้แต่งเป็นเรื่องยาวก็คงดีนะคะ
♥ผิดไหมถ้าเราอยากให้เขาได้กัน ฮ่าๆ :hao7: ตำนานรักคุณพ่อลูกสามกับนายมาเฟียลูก(น้องสาว)ติด
♥ชอบคู่นี้จริงๆค่ะ ชวนฟินแบบแปลกๆ55
♥กรี๊ดพี่จักรกับทรงพล เรื่องนี้ยาวแน่ๆ อยากอ่านเรื่องของสองคนนี้
♥อยากอ่านทรงพลกับพี่จักรอีกนะพลีส คู่นี้เหมือนคู่กัดกันดี อยากให้มีเรื่องยาว
บลาๆ ชอบคู่นี้อีกเยอะ อารมณ์เดียวกันเลย 55555 กลับมาอ่านจอมอธิปอีก อ่านจบไปนานแล้ว แต่งงว่าทำไมตอนนั้นไม่เห็นคู่นี้นะ หรือเราโฟกัสแต่คู่หลัก พอมาอ่านอีกดันรู้สึกใจเต้นแรงกับคู่ จักรทรงพล ซะงั้น 555 คือแบบโอ๊ยยยยย มันดาร์กและเทาดี พ่อลูกสามกับมาเฟียในโลกมืด จักรเหมือนแสงว่างของทรงพล นิ่งๆยิ้มมุมปาก แล้วมาเจอกับจักรจอมโวยวาย ถ้าเป็นคนอื่นวีนใส่ทรงพลคงได้ฝั่งดินกลบหน้าแล้ว 5555 ร้ายกับทุกคนแต่ชอบแหย่คนที่ตัวเองชอบ อยากอ่าน NC คู่นี้มากๆเลย คงฟินไป10ชาติ ชอบจริงๆนะเออ 5555 ผู้แต่งไปไหนคะ ถ้าจะกรุณา :call: :call: ชอบสไตล์การแต่งนิยายของคุณมาก ตามไปดูว่ามีผลงานอื่นไหม ปรากฎว่าเกือบทุกเรื่องเลยเราอ่านแล้ว อ่านโดยที่ไม่ดูผู้แต่ง แสดงว่าตกหลุมการแต่งของคุณซ้ำๆ แต่งเก่งมากค่ะ :katai2-1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบน้องขนม :laugh:
-
เอ็นดูป้ารี เป็นสาววายเต็มขั่น :mew1:
-
เรื่องนี้ชอบจักรกฤษณ์ พี่ชายในฝันเลยแบบนี้
พี่โตก็น่ารักเอาใจใส่ดี แต่ชอบที่สุดคือป้าพัชรีเนี่ยแหละ ตัวแทนหมู่บ้านเลยยยย
:o8:
:-[
-
ถ้าชนคุณกอบกุล...ผมว่าฝั่งนั้นชนะ
ฝั่งนั้นค่อนข้างร้าย ป้ารีแกใส ๆ
-
น่ารักมาก ๆ ครับ
-
จอมร้าย
By: Dezair
.......................
ตอนพิเศษ ของขวัญ ม.ม้า
อากาศเย็นยามค่ำในเดือนธันวาคม ทำให้อุณหภูมิภายในบ้านค่อนข้างสบาย เหมาะสำหรับมื้อเย็นเบาๆ อย่างซุปอุ่นๆ สลัด และผลไม้
อธิปหันไปตั้งซุปเอาไว้ที่เตา เปิดไฟอ่อน เพื่ออุ่นให้ร้อน รอคนรักกลับมา
วันนี้จอมขวัญบอกว่าจะกลับมาช้านิดหน่อย เพราะต้องแวะไปที่บ้านเรือนไทยวิมลกิตติเสียก่อน แต่ไม่วายโทร.มาสั่งเอาไว้ว่าตอนเย็นอยากกินซุปมักกะโรนี
แล้วอธิปเคยขัดใจจอมขวัญหรือ? พอเคลียร์งานได้ ไม่ต้องรอเวลาเลิก เขาก็แทบเหาะออกจากออฟฟิศ ไปแวะซุปเปอร์มาร์เก็ต ซื้อของกลับมาเตรียมอาหารให้คนรักแล้ว
เสียงรถแล่นเอามาจอดในบ้าน หลังจากนั้นอีกพักหนึ่งเจ้าของรถก็เปิดประตูเข้ามา อธิปจำเสียงรถได้ จำเสียงจังหวะเดินได้ จำเสียงเปิดประตูได้ ทั้งหมดนี้บอกตัวตนของ ‘จอมขวัญ วิมลกิตติ’
ร่างสูงเดินออกจากครัว พร้อมด้วยสลัดชามโต แต่แล้วก็ต้องเลิ่กคิ้วเพราะเห็นสีหน้าของคนที่เพิ่งกลับมาถึง
“ของขวัญ...”
จอมขวัญเห็นหน้าคนรักก็รีบก้าวเข้าไปหา สีหน้ายุ่งเหยิง
“แย่แล้วพี่โต”
ได้ยินแค่นั้น ชามสลัดก็ถูกวางบนโต๊ะ อธิปดึงแขนคนรักไปนั่งคุยที่โซฟาทันที
……………………
“ปาร์ตี้ปีใหม่มีจับฉลาก!”
อธิปกะพริบตาปริบๆ คล้ายจะถามว่าเรื่องนี้ ‘แย่’ อย่างไร
“ปกติที่โรงแรมของขวัญก็จับฉลากทุกปีไม่ใช่เหรอ ปีก่อนๆ พี่ก็เห็นของขวัญเอาเงินใส่ซอง...”
จอมขวัญสั่นหน้า
“ไม่ใช่ที่โรงแรมน่ะสิ คราวนี้ที่บ้าน!”
บ้านที่ว่าย่อมไม่ใช่ที่อื่นไกล นอกเสียจากบ้านเรือนไทยวิมลกิตติที่จอมขวัญเพิ่งกลับมา
หลานชายรูปหล่อของคุณพัชรี เวลานี้หน้านิ่วคิ้วขมวด ขยี้หัวตัวเองอย่างงุ่นง่าน
“แล้วดูคนที่บ้านสิพี่โต! ป้ารี ลุงชัย พี่จักร กับพวกสามแสบ! มีตั้งแต่อายุจะเจ็ดสิบ ไปจนถึงยังไม่เต็มสิบ! ซื้อของขวัญแจกทุกคน คนละชิ้นยังไม่ยากเท่าซื้อชิ้นเดียวมาจับฉลากเลย!”
พวกอายุจะเจ็ดสิบได้แก่คุณชัย และคุณพัชรีเจ้าของบ้านเรือนไทยวิมลกิตติ ส่วนพวกอายุไม่เต็มสิบได้แก่หลานเด็กๆ อายุน้อยสุดในบ้านคือเด็กชายขนม ซึ่ง...แสบที่สุดด้วย
พอคิดถึงจอมแสบที่สุดในบ้านเรือนไทยวิมลกิตติแล้ว จอมขวัญก็พ่นลมหายใจด้วยความมันเขี้ยว อยากจะเขกหัวเจ้าหลานรัก แต่ทำไม่ได้เพราะพ่อมันจ้องอยู่ เลยต้องเอามาระบายกับคนรักนี่ล่ะ!
“แล้วให้ทาย ใครเป็นเจ้าของไอเดีย” จอมขวัญถาม แต่หน้าตาบูดบึ้ง ดูท่าแล้วอยากฟ้องมากกว่าอยากให้อธิปทายเสียอีก
แต่คำถามแบบนี้ไม่จัดว่ายาก อธิปรู้จักคนในครอบครัววิมลกิตติดี ตัวแสบเจ้าของไอเดียแบบนี้จะมีใคร ถ้าไม่ใช่...
“ขนม?”
“ถูก! แถมมันยังบอกว่าของขวัญที่เอามาจับต้องเป็นของที่ทุกคนใช้ได้ พี่โต! แล้วของอะไรที่คนอายุเกือบ 70 ใช้ร่วมกับเด็กอายุไม่ถึงสิบ! แล้วไม่รู้มันไปเอามาจากไหน มันบอกจับฉลากแบบเดิมไม่เร้าใจ ให้แต่ละคนหาของขวัญโดยใช้ตัวอักษรตัวตรงกลางของชื่อตัวเอง มาเป็นตัวอักษรตัวแรกของของขวัญที่เอามาจับด้วย!”
บ่นหลานแสบแล้ว จอมขวัญจะไม่พาดพิงไปถึงพ่อของหลานก็ไม่ได้
“แล้วไอ้พี่จักรนะ! ไม่มีค้านสักคำ! เพราะตัวอักษรตรงกลางของชื่อมันคือ ก.ไก่! มันบอกง่ายมาก กระปุก กระป๋อง กระแป๋ง กระเป๋า! ป้ารีเลยบอกว่าพวกผู้ใหญ่ต้องหาของขวัญที่ราคาสมกับเป็นผู้ใหญ่ ส่วนเด็กๆ เอาแค่ราคาไม่เกินค่าขนมก็พอ สมน้ำหน้าไอ้พี่จักร! ตอนแรกมันคิดจะเอากระเป๋าผ้ามาจับฉลากด้วย!”
เล่าไปแล้วถึงจะเจ็บใจที่พี่ชายตัวเองได้ของง่าย แต่อย่างน้อยก็มีคุณพัชรีขัดแข้งขัดขาไม่ให้ง่ายเกินไป แต่ถึงอย่างนั้นการที่จักรกฤษณ์ต้องหาของขวัญยากขึ้นหรือง่ายลง ก็ไม่ได้ทำให้จอมขวัญหาของขวัญได้ง่ายขึ้นเลย!
ของขวัญจับฉลากที่นอกจากจะต้องเป็นของสำหรับเด็กไปจนถึงคนแก่ แล้วยังเป็นของมีราคาสมกับเป็นผู้ใหญ่ ที่สำคัญคือต้องเป็นของที่ขึ้นต้นด้วยตัวอักษรตามกำหนด! ยิ่งไปกว่านั้น เวลากระชั้นชิดขนาดนี้ จะไปซื้อหายังไงให้ทัน!!
“แล้วนี่มันวันที่ 24 เข้าไปแล้ว จะจับฉลากวันที่ 31 ขวัญจะหาทันได้ไง!” จอมขวัญทั้งลนลาน ทั้งคิดไม่ออก แต่ฝ่ายอธิปกลับขมวดคิ้วเงียบๆ
ชายหนุ่มกำลังนึกถึงชื่อของคนรัก ‘จอมขวัญ’ ซึ่งมีตัวอักษรเป็นจำนวนคู่
“ของขวัญใช้ ม.ม้า หรือว่า ข.ไข่”
มาถึงคำถามนี้ จอมขวัญก็พ่นลมหายใจอีกรอบ
“ขวัญจะใช้ ข.ไข่ กะว่าซื้ออะไรก็ได้แล้วก็บอกว่า ข.ไข่ ก็คือ ของขวัญ”
อธิปอมยิ้มกลั้นหัวเราะ เอ็นดูความเฉลียวของคนรัก แต่ถึงจอมขวัญจะเฉลียว ก็มีทายาทที่เฉลียวไม่แพ้กัน
“...แต่ขนมบอก ข.ไข่ ง่ายไป ให้ขวัญใช้ ม.ม้า แทน แล้วของอะไรที่ขึ้นต้นด้วย ม.ม้าล่ะ!”
มาถึงตรงนี้ อธิปกลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้ว จอมขวัญเป็นตัวแสบตัวร้าย เลยได้เจ้าหลานตัวน้อย ที่ร้ายชนิดเชื้อไม่ทิ้งพอกัน!
“อย่าหัวเราะสิพี่โต! พี่โตก็ต้องไปจับฉลากที่เรือนไทยเหมือนกันแหละ! ทำมาเป็นหัวเราะ”
ร่างสูงเม้มปาก กลืนเสียงหัวเราะลงคอ ทำเคร่งขรึมไตร่ตรอง
“อืม...ตัวอักษรตรงกลางชื่อเหรอ ชื่อพี่...อธิป...ก็ตัว ธ.ธง...”
คนชื่ออธิปที่ต้องใช้ ธ.ธง เป็นตัวแรกของสิ่งของที่จะซื้อมาจับฉลากทำหน้าคิดเล็กน้อย ก่อนจะเปรยออกมา
“อ้อ...นึกออกล่ะ ธนบัตร แล้วกัน”
เท่านั้น จอมขวัญก็ถึงกับตาโต
“ขี้โกง!! ธนบัตรมันต้องซื้อมาจับตรงไหน?!!”
“ซื้อด้วยแรงไง พี่ต้องทำงานกว่าจะได้ธนบัตรนะ”
จอมขวัญเม้มปากแน่น ถึงอีกฝ่ายจะมีเหตุผล แต่เขาก็ไม่คิดว่าเหตุผลของคนรักจะฟังขึ้นสักนิด แต่...จะโต้แย้งว่าอะไรก็นึกไม่ออก ที่สำคัญคือทุกคนล้วนนึกออกกันหมดว่าจะเอาอะไรมาจับฉลาก มีแต่เขาที่นึกไม่ออกว่าของอะไรที่เป็น ม.ม้า!
แต่...ถ้าต้องนั่งคิดคนเดียว แล้วจะเอาหน้าบูดๆมาให้อธิปเห็นทำไมกันล่ะ?!
ดวงตาเรียวตวัดมองคนข้างกาย
“ถ้าพี่โตคิดออกแล้ว ก็มาช่วยขวัญคิดเลยว่าจะซื้ออะไรที่เป็น ม.ม้า”
ปัญหาของจอมขวัญ ไม่มีวันเป็นของจอมขวัญแต่เพียงผู้เดียวอยู่แล้ว เรื่องนี้อธิปรู้ดี ดังนั้นการที่อีกฝ่ายทำหน้าเอาแต่ใจ โยนปัญหามาให้เขาช่วยขบคิดย่อมเป็นเรื่องปกติ แต่ถึงอย่างนั้น จอมขวัญก็ยังเอาแต่นิ่วหน้า พึมพำ
“ม.ม้า...ของขวัญอะไรที่ขึ้นต้นด้วยตัว ม.ม้า...ม้าเหรอ? โอ้โห ตัวตั้งเท่าไร ไม่เอาๆ”
“ม.ม้า...แมค? แมคโดนัลด์...ป้ารีจิกตาใส่แน่ แกบอกกับข้าวของแกอร่อยที่สุด”
“ม.ม้า...ไม้เหรอ ไม้กอล์ฟมั้ย ลุงชัยก็ตีกอล์ฟ ไม่ได้อีก เกิดขนมจับได้ขึ้นมา มันจะเอาไปตีอะไร ไอ้พี่จักรได้เอามาตีขวัญแทนนี่ล่ะ”
“ม.ม้า...มอเตอร์ไซค์! อ่า...เด็กๆก็ขี่ไม่ได้...”
“ม.ม้า...มะม่วง!” ร้องขึ้นมาตาโต แต่แล้วก็ห่อเหี่ยว “น้อยไปอีก...”
“ม.ม้า...มิ้นท์! มิ้นท์ช็อกโกแลต!”
“พี่เคยได้ยินแต่ช็อกโกแลตมิ้นท์” อธิปแย้ง จอมขวัญคนไม่แพ้ตวัดสายตามามองแล้วเถียง
“มิ้นท์ช็อกโกแลตก็มี!”
“ครับๆ มิ้นท์ช็อกโกแลตก็ได้ แล้วอะไรที่เป็นมิ้นท์ช็อกโกแลต? ไอศกรีม?”
คราวนี้คนที่เมื่อครู่เถียงแฟ่ด ถึงกับอ้ำๆอึ้งๆ เพราะไอศกรีมมิ้นท์ช็อกโกแลต หรือช็อกโกแลตมิ้นท์ ก็ล้วนราคา ‘ไม่สมผู้ใหญ่’ อยู่ดี
จอมขวัญหน้าบูด พอรู้สึกว่าอับจนก็ตวัดสายตาไปมองคนรักอีกรอบ
“ตัว ธ.ธง ทำไมง่ายล่ะ!”
อธิปหัวเราะร่วน เอ็นดูคนรักจนจับศีรษะอีกฝ่ายโยกไปมา
“อ้าว พาลพี่อีก”
จอมขวัญไม่ปัดป้อง หน้านิ่วเอาแต่คิดว่าจะซื้ออะไรดี คิดไปคิดมาก็ยังคิดไม่ออก ตอนที่ถอนหายใจอย่างจำนนก็พลันรู้สึกตัวขึ้นมา
อธิปยังนั่งอยู่ข้างๆ มือยังลูบผมเขา สายตาทอดมองเต็มไปด้วยประกายอ่อนโยน
...มือของอธิปก็ยังอบอุ่นอยู่เสมอ...
...สายตาของอธิปก็ยังมองเขาอยู่เสมอ…
...ไม่ว่าจะยามสุข ยามทุกข์ ยามสบายใจ ยามมีเรื่องคับข้องใจ ยามปลอดโปร่ง หรือแม้แต่ยามมีปัญหา
…‘อธิป’...อยู่ด้วยกันอย่างนี้ และ ‘ยัง’ อยู่เคียงข้างกันอย่างนี้...
จอมขวัญผ่อนลมหายใจลง คลายรอยย่นที่หัวคิ้ว แล้ววางมือลงบนหน้าขาของคนรัก พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนที่คล้ายอ้อนในที
“ช่วยขวัญหน่อย”
คนฟังยิ้มจาง ทั้งภูมิใจที่ได้เป็นที่พึ่งให้คนรัก และอบอุ่นใจที่คนรักเลือกที่จะพึ่งพิงเขา
ร่างสูงขยับตัวนั่งเอนอย่างสบาย แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ
“มันนี่”
เท่านั้น คนฟังก็ถึงกับทำตาโต
“จริงด้วย!”
เห็นท่าทางดีอกดีใจเป็นเด็กๆของจอมขวัญแล้ว อธิปก็นึกเอ็นดู ยิ่งเห็นรอยยิ้มกว้าง ตาเป็นประกายอย่างสมหวังอธิปก็ยิ่งสุขใจ
แต่...เอ็นดูแล้ว สุขใจแล้ว...ก็ขอแกล้งสักหน่อยเถอะ
“มีรางวัลให้พี่มั้ย” คนช่วยคิดทำเป็นถาม ถึงจะไม่เขี้ยวลากดิน ขู่เข็ญต้องได้รางวัลสำหรับการช่วยคิด ‘มันนี่’ แต่ดวงตาคมเป็นประกายชัดว่า ‘ต้องได้’
“รางวัล?” จอมขวัญทวน หรี่ตามองคนรัก นึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิด ให้ช่วยคิดเรื่องแค่นี้ ต้องถามหารางวัลกันด้วย
“ก็ได้ๆ ในเมื่อช่วยคิดมันนี่ งั้นก็เอามันนี่...”
สำหรับทายาทวิมลกิตติ เงินทองไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่พอจะลุกขึ้นไปหยิบ ‘มันนี่’ มาให้ กลับถูกดึงแขนลงมานั่งที่โซฟาตามเดิม ทว่า...ใกล้ชิดมากกว่าเดิม
แผ่นหลังพิงกับอกกว้าง ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจดังสะท้อน ชวนให้อบอุ่นอย่างประหลาด
แต่...เจ้าของความอบอุ่นกลับเพิ่มอุณหภูมิให้กลายเป็นร้อนขึ้นทีละน้อย ด้วยการยื่นหน้าเข้าใกล้ เป่าลมหายใจร้อนลงกับกกหู
“ไม่ได้ ให้ของซ้ำไม่ได้”
จอมขวัญเองก็เริ่มหายใจติดขัด มือข้างหนึ่งของอธิปที่โอบเอวเขาอยู่ กำลังลูบหน้าท้องเขาเบาๆ ต่อให้จะมีเสื้อเชิ้ต แต่มือของอีกฝ่ายก็ยังส่งอุณหภูมิผ่านเข้าไปถึงเนื้อหนัง ร่างโปร่งสะท้านไปทั้งกาย แต่ใกล้ชิดกันมาเป็นสิบปี ย่อมมีภูมิต้านทานสัมผัสอีกฝ่ายไม่มากก็น้อย จึงพอจะทำใจแข็ง ถามกลับไป
“แล้ว...อยากได้อะไร...”
อธิปตวัดกายคนรักให้ขึ้นมานั่งคร่อมตัก เงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาคมดุของเขาทอประกายราวกับไฟบนต้นคริสต์มาส
เขารั้งใบหน้าของจอมขวัญลงมาใกล้ แล้วตอบ
“ใจ...”
จอมขวัญหัวเราะ ยักคิ้วอย่างมีชั้นเชิง “ม.ม้า ตรงไหน”
“ทุกอย่าง...”
‘ตัวแสบ’ ของอธิปยกยิ้มมุมปาก แล้วเย้ย “ไม่ใช่ ม.ม้า”
ไม่แน่ใจว่าอธิปได้ยินของจอมขวัญหรือไม่ แต่มือสองข้างของเขาเริ่มลูบไล้ที่บั้นเอวของคนบนตัก ก่อนจะดึงเสื้อเชิ้ตออกมาจากขอบกางเกงช้าๆ
ทว่าก่อนจะส่งมือร้อนๆเข้าไปใต้เสื้อ จอมขวัญก็ยื้อแขนของอีกฝ่ายเอาไว้ ดวงตาเรียวที่จับจ้องใบหน้าคมดุเป็นประกายระยิบระยับ สมใจที่ตนเองต้อนอีกฝ่ายอยู่หมัด
“พี่โต ‘ใจ’ กับ ‘ทุกอย่าง’ ไม่มี ม.ม้า”
หนุ่มหล่อรั้งใบหน้าให้ห่างจากอีกฝ่ายไว้เล็กน้อย แต่ก็ใกล้มากพอ...ที่จะทำให้เวลาพูด ริมฝีปากของเขาแตะเข้ากับริมฝีปากของอีกฝ่ายราวกับไม่ตั้งใจ...แต่แท้จริงแล้วตั้งใจ
ทว่าเมื่อครู่นี้อธิปยังช่วยจอมขวัญคิด ‘มันนี่’ ได้เลย ตอนนี้ทำไมจะแก้เกมไม่ได้
เจ้าของมือที่ถูกรั้งไม่ให้ไต่เข้าไปใต้เสื้อเปลี่ยนเป็นกดเอวของจอมขวัญให้เบื้องล่างแนบชิดเสียดสีไปกับตักของเขามากกว่าเดิม ถึงแม้ต่างคนต่างยังสวมเสื้อผ้าครบชุด แต่บดเบียดกันและกันอย่างนี้ มีหรือจะอดใจไหว
“ม.ม้า...อื้อ...” เสียงของจอมขวัญสั่นมากขึ้นทุกที มือที่รั้งมืออธิปเอาไว้ชักจะอ่อนแรง อธิปยื่นหน้าเข้าใกล้ จูบเบาๆที่ปลายคางแล้วไล้ริมฝีปากลงสู่ลำคอ กดแนบความร้อนระอุลงทีละจุด...ปลุกเร้าอารมณ์
“ข...ขี้โกง...อื้อ...ม.ม้า...” ราวกับจอมขวัญถูกตั้งระบบให้ถามแต่เรื่อง ‘ม.ม้า’ ร่างสูงจึงเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอของคนรักที่ถูกเขาจูบไซ้จนแดง
“ทั้งหมด...” คำตอบของเขา ผสานกับสายตารักใคร่ไม่ต่างจากวันวาน ทำเอาคนฟังสั่นสะท้านไปทั้งกาย
อธิปไม่ได้ขาดแคลน ของนอกกายเขาล้วนมีครบถ้วน บางอย่างมีมากจนเกินพอ ดังนั้น...หากจะมีสักอย่างที่เขาจะขอจากคนรัก ย่อมไม่ใช่สิ่งอื่น
...ใจ...
...ทุกอย่าง...
...ทั้งหมด...
...ของจอมขวัญ วิมลกิตติ...
“ม.ม้า ไม่ใช่ตัวแรกซะหน่อย...” จอมขวัญท้วงเบา แต่ไม่รั้งมือของอธิปไว้อีกแล้ว เปลี่ยนมาเป็นโอบรอบคออีกฝ่ายไว้แทน ปล่อยให้มือร้อนระอุของคนรักเคลื่อนเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ต ลูบไล้ผิวเนื้ออย่างย่ามใจ
“ไม่ได้บอกว่าต้องเป็นของที่มี ม.ม้า ขึ้นต้นนี่”
ของขวัญจับฉลากมีเงื่อนไขต้องใช้ ม.ม้า ขึ้นต้น แต่นี่เป็นของรางวัลที่อธิปช่วยคิดไม่ใช่หรือ
คนบนตักหัวเราะเบา
“ขี้โกง...” เป็นการต่อว่าที่ยั่วยวน เพราะคำว่า ‘ขี้โกง’ นั้น จอมขวัญจงใจพูดบนริมฝีปากของอธิป
“แล้วให้รึเปล่า” ไม่แน่ใจนักว่าใครตกบ่วงใครกันแน่ แต่อธิปในเวลานี้ ลดสายตาลงมองแต่ริมฝีปากแดงของจอมขวัญแล้ว
อดีตเพลย์บอยเห็นสายตาของคนรักก็ยกยิ้มที่มุมปาก ถึงจะทิ้งชื่อเสียงนี้มานานนับสิบปี แต่ให้อย่างไรเสน่ห์ก็ยังแพรวพราวเสมอ จึงตอบกลับไปอย่างท้าทาย
“ไม่ให้...อื้อ!”
ผลของการท้าทายคือการถูกอีกฝ่ายกดศีรษะลงมาบดริมฝีปากกันอย่างเร่าร้อน คนหนึ่งดื้อจะหนี แต่อีกคนไม่ปล่อยให้หนี ยิ่งคนหนีขยับจะหนี ก็ยิ่งทำให้อีกคนไล่ต้อนเปลี่ยนมุมบดริมฝีปากไปเรื่อย จนสุดท้ายเป็นฝ่ายอธิปที่ส่งปลายลิ้นล่วงล้ำเข้าสู่โพรงปากของจอมขวัญได้สำเร็จ
“อือ...” กว่าจูบนี้จะหนำใจ ก็ตอนที่ริมฝีปากของพวกเขาแดงก่ำกันทั้งคู่ แต่อธิปไม่เสียเวลาสักนิด แม้จะถอนจูบออกมาแล้ว เขาก็ลากริมฝีปากลงสู่ลำคอขาวของคนรัก ลงมายังแผ่นอกที่เผยให้เห็นเพราะไม่กลัดกระดุมเสื้อ
ลมหายใจร้อน ริมฝีปากก็ร้อนชวนให้อารมณ์กระสันไหลพล่านไปทั้งเนื้อตัว อารมณ์รักบนโซฟากำลังระอุขึ้นทุกที ทว่า...กลิ่นบางอย่างกลับลอยมาปะจมูกของจอมขวัญเสียก่อน
จอมขวัญดันไหล่คนรักเอาไว้ แล้วท้วง
“เดี๋ยว...พี่โต...กลิ่นนี่มัน...” เจ้าตัวทำจมูกฟุดฟิด ในขณะที่อธิปต้องใช้เวลาอึดใจหนึ่ง กะพริบตาถี่ๆเพื่อเรียกสติกลับมา แล้วพอสติกลับมาแล้ว ชายหนุ่มก็ถึงกับตาเหลือก ร้องลั่น
“เฮ้ย! พี่ตั้งซุปไว้!”
สองคนพากันกระโดดลงจากโซฟา วิ่งเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็ว เป้าสายตาของพวกเขาคือหม้อบนเตาที่กำลังส่งควันโขมง อธิปพุ่งตัวไปปิดเตาทันที แต่พอปัดควันออกจากปากหม้อก็พบว่า ซุปมักกะโรนีที่อยู่ในนั้นเดือดจนแห้งและไหม้
เขากะพริบตาปริบๆ มองอาหารในหม้อแล้วก็หันไปมองคนรัก
“เอ้อ...ไหม้...”
จอมขวัญชะโงกหน้าไปดูแล้วก็หัวเราะขึ้นมาเมื่อเห็นว่าอะไรที่ไหม้
“นี่ก็ ม.ม้า...ซุปมักกะโรนี” เขาว่าอย่างนั้น ทำเอาอธิปพลอยหัวเราะไปด้วย
เป็นอันว่ามื้อค่ำวันนั้น มีแค่สลัดหนึ่งชามและผลไม้เป็นอาหาร อธิปกังวลว่าคนรักจะไม่อิ่ม เหมือนจะโทษตนเองด้วยซ้ำที่ตั้งหม้อซุปเอาไว้บนเตา แต่สำหรับจอมขวัญแล้ว...ไม่ใช่เรื่องน่าหนักใจสักนิด
“กินแค่นี้แหละ ก่อนนอน กินมากไม่ดีหรอก...” คนพูดไม่ทันคิดไกล คิดแต่ว่าไม่อยากให้อธิปรู้สึกผิดที่ทำให้เขาอดกินซุปมักกะโรนี แต่คนฟังนี่สิ...ชะงักเพราะคิดเกินกว่านั้น
ดวงตาคมดุมองคนที่นั่งกินสลัดอยู่ฝั่งตรงข้าม เรื่องเมื่อครู่ของพวกเขายังค้างเอาไว้อยู่เลย
“ของขวัญจะนอนแล้วเหรอ ยังติดรางวัลพี่อยู่นะ ที่ช่วยคิดเรื่องมันนี่”
หลานชายรูปหล่อของคุณพัชรีเถียงไม่ออก เลยเตะขาคนพูดไปที ร่างสูงหัวเราะเบา ไม่พูดอะไรอีก
ทว่าเมื่อมื้อเย็นจบลง มีคนชวนอาบน้ำพร้อมกัน อีกคนก็ไม่ท้วง ไม่ดื้อ ยอมเดินตามเข้าไป แต่ไม่วายพูดลอยๆให้รับรู้
“ถือว่าให้รางวัลแล้วนะ ที่ช่วยคิดมันนี่...”
..................
สำหรับคู่รักคู่อื่น คำว่า ‘อาบน้ำด้วยกัน’ ก็อาจเป็นเพียงการ ‘อาบน้ำด้วยกัน’ อย่างคำชวน แต่สำหรับอธิปและจอมขวัญ น้อยครั้งที่คอกฟักบัวจะไม่ใช่สถานที่เกิดเหตุ
ใต้สายน้ำพร่างพราย ร่างเปลือยเปล่ายืนเบียดจนแทบเป็นเนื้อเดียว ต่างคนต่างลูบไล้กันและกัน ในขณะที่ริมฝีปากบดเบียดกันอย่างอ้อยอิ่ง คล้ายยั่วยวนกันอยู่ในที
“จริงๆ... ‘ม.ม้า’ มีอีกอย่าง แต่ของขวัญต้องให้พี่คนเดียว” อธิปผละจูบออกห่างแล้วกระซิบเบา แต่มือยังลูบไล้เนื้อตัวคนรัก ฟองสบู่ถูกสายน้ำชะล้างลงพื้นไปหมดแล้ว เหลือแต่เนื้อตัวเรียบลื่นที่ร้อนระอุใต้ฝ่ามือ
“อะไร”
“Masturbation”
จอมขวัญตาโต อยากตีอีกฝ่าย แต่...คิดอีกที เหมือนอธิปหยอกเย้าว่าเขาไม่กล้า
...จะไม่กล้าอะไร แค่ ‘ช่วยตัวเอง’ ให้คนรักดู...
...จะทำให้เป็นรางวัลที่อธิปลืมไม่ลงไปตลอดปีหน้าเลย...
ชายหนุ่มรูปหล่อหมุนกายมองคนพูด ดวงตาเรียวเป็นประกายท้าทาย
“ตรงนี้แคบ...ไปที่อ่างอาบน้ำสิ จะทำให้ดู...”
.......................
จอมขวัญนั่งอยู่บนขอบอ่าง อ้าขากว้าง เผยเนื้อตัวให้เห็นเต็มสองตา มือข้างหนึ่งของเขาลูบแก่นกายจนมันชูชันและเปียกชื้น มืออีกข้างสะกิดยอดอกของตนเอง ริมฝีปากเผยอส่งเสียงครางแผ่ว ทุกสัดส่วนล้วนล่อสายตาคนที่นั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ
อธิปมองภาพตรงหน้า มันท้าทายและปลุกเร้าอารมณ์ แม้ไม่ได้แตะต้อง แต่การเห็นคนรักเนื้อตัวแดงก่ำ ปลุกอารมณ์กำหนัดจนแข็งขืน ก็ราวกับฉุดอารมณ์ของเขาให้ไต่ขึ้นไปด้วย
เขากวาดสายตามองตั้งแต่ใบหน้าเชิดเงย ริมฝีปากที่เผยอคราง ลงมายังลำคอที่ยังมีรอยจูบของเขา แผ่นอกแบนราบที่สะท้อนขึ้นลง ยอดอกสองข้างเป็นติ่งไต ข้างหนึ่งถูกบดบี้จนแดง อีกข้างน่าสงสารไม่ถูกแตะต้อง อธิปกลืนน้ำลายอึกใหญ่ อยากเอ็นดูข้างที่แห้งแล้งนั่น แต่ก็ทำได้เพียงกลืนน้ำลายซ้ำๆ แล้วไล่สายตาลงมายังหน้าท้อง และท้องน้อย ลงสู่เบื้องล่างที่เหยียดเกร็งและแดงก่ำเพราะถูกปลุกปั่นด้วยฝ่ามือ
มันชุ่มฉ่ำ จนน่า...ครอบครอง
จอมขวัญมองตามสายตาของคนรัก กระตุกยิ้มอย่างพึงใจ ก่อนจะผละมือจากแก่นกายของตน แล้วไต่ลงสู่จุดที่อยู่ถัดลงไป
คราวนี้อธิปเหลือบตาขึ้นมาสบทันที ดวงตาเรียวมองตอบอย่างท้าทาย ก่อนจะทำใจกล้า กดปลายนิ้วเข้าสู่ภายในช่องทางของตนเอง
“อ๊ะ!” แค่ปลายนิ้วเข้าไปเพียงตื้นๆ จอมขวัญก็ถึงกับสะท้าน ส่ายสะโพกไปมา มันยั่วยวนอย่างร้ายกาจ จนคนในอ่างนั่งไม่ติด ลุกพรวดขึ้นมาทันที
ความเป็นชายของอธิปพรั่งพร้อมไปด้วยอารมณ์ เขาก้าวเพียงก้าวเดียวก็มาถึงตัวจอมขวัญ ดึงมือขาวออกจากปากทางคับแคบ แล้วจรดส่วนปลายของความแข็งแกร่งที่ร้อนจัดเข้าหาแทน
“อื้อ!...” จอมขวัญครางฮือ รับรู้ถึงความใหญ่โตที่ชำแรกเข้ามา แต่ไม่วายปากดี
“ไหนว่าให้ masturbation…”
อธิปก้มลงหา กระซิบเบาบนริมฝีปาก
“ถึงเวลา make love แล้วต่างหาก”
สิ้นประโยคนั้น บทรักแสนเร่าร้อนที่ขอบอ่างอาบน้ำก็เริ่มขึ้น ความเป็นชายของอธิปกดลึกในคราวเดียวชนิดไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายหายใจ เมื่อเข้าไปจดสุดความยาวแล้ว เขาก็คำรามในคอราวกับจะสะกดอารมณ์ตัวเอง จากนั้นก็ดึงความร้อนผ่าวราวกับเหล็กเผาไฟนั่นออกมาจนส่วนปลายคาอยู่ที่ปากทาง แล้วกระแทกกลับเข้าไปใหม่จนแนบสนิท
จอมขวัญกระตุกเฮือกแล้วกรีดร้อง บิดเร้าไปด้วยอารมณ์อึดอัดและต้องการ ไขว่คว้าร่างอีกฝ่ายลงมากอด แต่ยิ่งกอด ยิ่งสัมผัสกันและกัน ก็ราวกับยิ่งจุดไฟอารมณ์ จูบดูดดื่มมอบให้แก่กันแทบตลอดเวลา ปลายลิ้นเกาะเกี่ยวกันราวกับแทบจะหลอมรวม ในขณะที่เบื้องล่าง
...กระแทกเข้าลึก...ถอนออกแทบสุด...แล้วก็กระแทกเข้าไปใหม่...
ความร้อนที่แข็งแกร่งครูดไปกับเนื้ออ่อนที่ตอดรัด ต่างคนต่างรับรู้สัมผัสของกันและกัน อารมณ์วาบหวามพุ่งพล่านตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ทางเดียวที่จะระบายความรู้สึกเหล่านี้ได้ก็เห็นจะมีแต่พากันไปที่เส้นชัยของความต้องการเท่านั้น
“อ๊ะ! พี่โต!...” จอมขวัญสะดุ้ง ขาของเขาข้างหนึ่งถูกจับพาดขึ้นบ่าของคนรัก ปากทางเปิดกว้างให้อธิปกระแทกลึก ยิ่งเข้าได้ลึก ก็ยิ่งเพิ่มจังหวะกระแทกให้ถี่ขึ้น อีกมือกอบกุมนำพาจอมขวัญไปด้วยกัน มือหยาบชักรูดถี่ยิบคล้องไปกับจังหวะกระชั้น เสียงครางของพวกเขาดังก้องห้องน้ำ จนห้วงสุดท้ายที่ตะเกียกตะกายพากันไปแตะที่ปลายทางของความรู้สึก
จอมขวัญหวีดร้องขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ร่างกระตุกเฮือก ปลดปล่อยหยาดขุ่นคาวออกมาเต็มฝ่ามือของอธิป ในขณะที่ภายในร่างกายรับเอาความร้อนข้นขลั่กของคนรักเข้าไปจนหมด
เสียงครางจางลงแล้ว แต่สองกายยังแนบสนิท ริมฝีปากจูบกันดูดดื่มสลับหอบหายใจ
ในค่ำคืนของเดือนธันวาคมที่อากาศภายนอกเย็นสบาย บทรักร้อนระอุของอธิปและจอมขวัญเริ่มต้นที่ขอบอ่างอาบน้ำ ก่อนจะพากันลงไปในอ่าง แล้วสุดท้ายก็ย้ายไปอิงแอบกันบนเตียง
อากาศน่านอน อีกทั้งยังหมดพลังงานไปกับกิจกรรม ‘ม.ม้า’ ในห้องน้ำ พอขึ้นเตียง ซุกตัวนอนเคียงข้างคนรักใต้ผ้าห่ม จอมขวัญก็ใกล้จะหลับเต็มที แต่คนเอาแต่ใจ ก่อนจะหมดวันก็ขอเอาแต่ใจอีกสักเรื่อง
“พี่โต...พรุ่งนี้ทำซุปมักกะโรนีอีกรอบนะ...”
อธิปหัวเราะเบา แล้วหยอก
“ม.ม้า”
จอมขวัญหัวเราะไปด้วย แต่ตาปรือปรอย เห็นอย่างนั้นแล้ว อธิปก็ยิ่งเอ็นดู เขาจูบหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆ แล้วกระซิบ
“พี่ก็ชอบ ม.ม้า เหมือนกัน โดยเฉพาะ ม.ม้า เมื่อกี้...โอ๊ย” โทษฐานพูดเรื่องทะลึ่ง เลยถูกคนนอนซุกหยิกเอวไปที
“พูดมาก คราวหน้าไม่ทำให้ดูแล้ว”
“พี่ทำให้ก็ได้...โอ๊ย” โดนหยิกไปอีกที แต่อธิปก็ยังหัวเราะ ทว่าพอเห็นอีกฝ่ายหลับตาแล้ว เขาก็หยุดเสียงหัวเราะของตัวเองลง เหลือเพียงรอยยิ้มจาง กระชับกอดมากขึ้น ให้คนนอนซุกอุ่นสบาย ก่อนจะกระซิบเบา
“Merry Christmas”
คนซุกกายลืมตาขึ้นมองข้างหนึ่ง ดูเหมือนเจ้าตัวก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าล่วงเข้าวันคริสต์มาสแล้ว จึงนิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะหลับตาลง แล้วพูดขึ้นมาเบาๆ
“Many more happy returns.”
...ถึงจะเป็นประโยคโบราณไปหน่อยก็เถอะ แต่...ก็เป็น ‘ม.ม้า’ ล่ะนะ...
อธิปยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม กระชับกอดคนพูดแนบแน่น ราวกับอวยพรให้ตนเองและคนรักไปพร้อมๆกัน
...ขอให้ความสุขทั้งหลายวนเวียนกลับมาหาพวกเขาทุกปี เช่นนี้...ตลอดไป...
FIN
-
สวัสดีค่ะ
ขอแจ้งข่าวก่อน ตอนนี้งานเยอะมาก แต่เรื่องใหม่ก็ยังมีจุดที่อยากแก้ บัวก็เลยเอามาลงไม่ทันในสิ้นปีนี้ค่ะ ขอโทษมากๆเลย คิดว่าคงได้อ่านกันในเดือนมกราปีหน้าแทนนะคะ TT
ส่วนตอนพิเศษสิ้นปี จริงๆตอนแรกตั้งใจว่าจะลง 2 เรื่อง คือนามปากกา Dezair เรื่องนึง นามปากกา ธมน เรื่องนึง แต่งานเข้าหนักมาก ถ้าหาเวลาได้ จะเอาอีกเรื่องมาลงภายในสิ้นปีนี้ค่ะ แต่ถ้าไม่ทัน ขอลงปีหน้าแทนนะคะ
ซึ่งตอนพิเศษสิ้นปีของ Dezair ก็จะเป็นเรื่องไหนไม่ได้ ตบมือให้พี่โตของขวัญ ผู้มาทุกสิ้นปีค่ะ ฮ่าฮ่า
ปีนี้ไม่ได้เขียนจอมร้ายเลย คิดถึงตะหงิดๆ ถ้าคนอ่านคิดถึงพวกเขาเหมือนกัน ก็จะดีใจมากเลยค่ะ (หรือถ้าคิดถึงเอ็กตร้ามาแต่ชื่ออย่าง ขนม พี่จักร ป้ารี ก็ดีใจเหมือนกันค่ะ ฮ่าฮ่า)
และเนื่องจากตอนนี้จะเป็นตอนพิเศษสุดท้ายของปีนี้ (สำหรับนามปากกา Dezair) ปีนี้เราเจอเรื่องใหญ่และหนักกันมาก บัวเองได้รับกำลังใจจากคนอ่านมาโดยตลอด ซึ่งมันมีค่ามากๆสำหรับวิกฤตงานหนักและเรียนหนักมาตั้งแต่ต้นปี
ขอบคุณนะคะที่อยู่ด้วยกันมา ติดตามงานของบัว เป็นกำลังใจให้กับบัวและงานเขียนของบัวมาโดยตลอด บัวก็หวังว่างานเขียนของบัวจะเป็นสิ่งเล็กๆที่สร้างความสุข สร้างกำลังใจ และเป็นเรื่องดีๆในวันนั้นๆให้คนอ่านเช่นกันนะคะ
ยังไงก็ฝากตัวสำหรับงานเขียนต่อๆไปในปีหน้า ทั้งเรื่องเก่า เรื่องใหม่ด้วยนะคะ
สำหรับปีนี้ ขอบคุณและขอบคุณมากๆเลยค่ะ
Merry Christmas & Happy New Year 2021 ล่วงหน้านะคะ
-
ดีใจ...คิดถึงพี่โตกับของขวัญที่สุด..ดดดดด
Merry Christmas และสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าเช่นกันนะคะน้องบัว :กอด1:
-
คิดถึงพี่โต กับของขวัญอยู่ตลอด
ขอบคุณคุณคนเขียนที่มาลองตอนพิเศษให้อ่านตลอดๆทุกๆปี
:mew1: :mew1:
ปล.พี่โตเนี่ย ตอนพิเศษเจ้าเล่ทุ๊กกกกกกที แต่ก็ชอบ 5555555
-
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ Merry Christmas นะคะ
-
คิดถึงทุกคนเลย ทั้งของขวัญ ทั้งพี่โต ทั้งป้ารี พี่จัก แล้วก็ขนมจอมแสบ ดีใจที่ได้ติดตามงานคุณบัวมาจนถึงตอนนี้ ไม่ได้นับว่ากี่ปีแล้ว แต่จากนี้และต่อๆไปก็จะคอยติดตามผลงานคุณบัวต่อไปเรื่อยๆค่ะ ขอบคุณที่สร้างผลงานดีๆให้ได้ติดตามในปีที่ผ่านมา จะรอผลงานใหม่ๆในปีหน้า สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ
-
ผู้แต่งน่ารักมากก มาเติมพิเศษให้หวานท้ายปี มันดีต่อใจจริง :oo1: :-[ คิดถึงทุกคนเลย โดยเฉพาะจักรทรงพล 5555 ขอบคุณนะคะที่แม้งานยุ่งก็ยังแวะมาอัพให้อ่าน :pig4: :pig4: :L1: :L1: เจอกันปีหน้าค่า merry christmas & happy new years 2021 :กอด1:
-
Merry Christmas
เป็นของขวัญส่งท้ายปีที่น่ารักมากกกกกก
เอ็นดูความพร้อมสู้ทุกการท้าทายของ จอมขวัญ พี่โตเอ็นดูจนไม่ไหวกับใจ ทั้งรักทั้งหลงจนไปไหนไม่รอดแล้ววว
เอ็กตร้าค่าตัวเเพง มาแค่ชื่อ55555 คิดถึงทุกคนเลยค่าา น้องขนม มาแค่ชื่อยังแสบ เล่นทำเอาอาขวัญว้าวุ่น เจ้าแสบน้อย555555
ขอบคุณ. คุณบัวมากๆนะคะ แวะมาเติมความสุขชุ่มชื่นใจหัวใจให้กันตลอดทั้งปีเลย คุณบัวน่ารักที่สุด น่ารักไม่ไหว กอดดดด กอดๆๆๆ :กอด1: รักคุณบัวนะคะ ขอให้ปีใหม่ปีนี้ เป็นปีที่ดี มีแต่สิ่งดีๆ สุขภาพที่ดี เงินทองมากมี นะคะคุณบัว
-
ม.ม้า เต็มไปหมด
-
นานๆ มาที เผ็ชมากเลยค่ะ 5555555 :haun4:
ม.ม้า ม๊วบ ม๊วบ
ขอบคุณนะคะ คิดถึงงงงง
-
Merry Christmas ค่ะ2หนุ่ม มาให้หายคิดถึงในวันคริสมาสต์ ขอบคุณมากค่ะ :pig4: :L1:
-
ฟินอีกแล้วจ้าาาา :-[
-
แก้คิดถึงได้เลย
-
โอ่ยยย ละลายเลยยยยย ชอบมากๆ ค่ะ
-
เป็นม ม้า ที่แซ่บมาก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เช็กอินประจำปีกับนิยายประจำใจจริง ๆ คิดถึงเจ้าของขวัญน้อยยยกับพี่โตมากกกกก
-
พื่โตยังคงเป็นสามีแห่งชาติเหมือนเดิม
-
อยากมีสามีแบบพี่โตจริงๆค่ะ
-
:pighaun:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณบัว ดีใจจังเลยที่เข้ามาแล้วเจอพี่โตกับของขวัญ พี่โตแซ่บมากกกกกกกก
-
ไม่ได้เข้าเล้านานมาก พอเข้ามาก็เจอจอมขวัญเลย
เข้ามาเพื่อมาอ่านอีกรอบ ดีใจมากที่มาเจอตอนพิเศษ
คิดถึงจอมกับพี่โตขึ้นมา
ขอให้ทุกคนมีความสุขและผ่านเรื่องหนักๆไปด้วยกันนะคะ
-
คิดถึงพี่โต กับน้องของขวัญเลย ยังน่ารัก อบอุ่น ไม่เคยเปลี่ยน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่โตอบอุ่นจังค่ะ เป็นโชคดีของของขวัญ ที่ได้พี่โตดูแลดีมาก
-
:o8:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วเรารู้สึกผูกพันกับทุกตัวละคร เสมือนว่าคือหนึ่งในญาตินางเอกเหมือนป้ารีเลยค่ะ...อยากให้ตัวละครได้มีบทบาทให้โลดแล่นต่อไป เราจะเฝ้ารอนะคะ คุณบัวสะดวกเมื่อไหร่อย่าลืม กลับมาเติมบทให้ทุกคนอีกนะคะ
-
:pig4:
-
จอมร้าย
By: Dezair
………………….
ตอนพิเศษ ความสุข
จอมขวัญ วิมลกิตติมีชีวิตในวัยเด็กที่เต็มไปด้วยความสุข
เขามีพ่อแม่ที่รักเขามาก มีลุงชัยกับป้าพัชรีที่เอ็นดูเขาและจักรกฤษณ์ญาติผู้พี่ที่เป็นเพื่อนเล่นของเขา
ครอบครัววิมลกิตติเองก็มีฐานะ จอมขวัญได้เรียนโรงเรียนดีๆ ได้ของเล่นที่อยากได้ ปิดเทอมได้ไปเที่ยวต่างประเทศ
ความรักห้อมล้อม ข้าวของก็ไม่ขาด
แต่แล้ว...วันหนึ่ง โลกใบนี้ก็ใจร้ายกับเขา
พ่อแม่จากไป ตอนเขาเริ่มเข้าสู่วัยรุ่น
ครอบครัวที่มีกัน 3 คนพ่อแม่ลูก บัดนี้เหลือเพียงลูกชายคนเดียวที่อยู่ในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ แม้ลุงกับป้าจะรับไปอุปการะ ให้ความรักความเอาใจใส่ แต่...มันทดแทนกันไม่ได้...
ในอดีต...เขามีทุกอย่าง
...ครอบครัว...
...พ่อแม่...
...ความสุข...
แต่ปัจจุบัน...เขาไม่มีอะไรเลย
แม้คุณชัยกับคุณพัชรีจะเลี้ยงดูเขาอย่างดี แม้จักรกฤษณ์จะเป็นพี่ที่ดีของเขา และแม้ว่าเขาจะยิ้ม...ให้กับครอบครัวนี้ แต่มันก็เป็นเพียงความพยายามที่จะทำให้เหมือนไม่เป็นอะไร เป็นความพยายามสุดท้ายที่ฉาบรอยยิ้มให้คนรอบข้างสบายใจ แต่ภายในใจกลับปริร้าวรอเวลาแตกสลาย
และเมื่อถึงเวลานั้น...เขาจะไปจากโลกที่ไม่น่าอยู่ใบนี้
จอมขวัญเหมือนยืนอยู่บนปากหลุม...หลุมดำมืดที่ไม่รู้ว่าลึกแค่ไหน รู้เพียงว่า หากตกลงไปแล้ว จะไม่มีวันได้กลับขึ้นมา
หากจอมขวัญก้าวเท้าลงไป...
หากกระแสลมของชีวิตโหมกระหน่ำมากกว่านี้อีกหน่อย...
ต่อให้หลุมนี้จะมืดและลึกเพียงใด ต่อให้จะกลับขึ้นมาไม่ได้อีก
เขาก็จะไป
...เอาสิ...เอาเลย...
...เขาพร้อมจะก้าวลงไปในหลุมนี้แล้ว...
...ใครก็ได้...ผลักหลังเขาอีกที...
...แค่ทีเดียวเท่านั้น...
...เขาจะได้ไปเสียที...
“เฮลโล!...”
จอมขวัญสะดุ้งหน้าตาตื่นรีบหันมองต้นเสียงก่อนจะพบว่าคือเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ที่สวมชุดนักเรียนกางเกงสีดำ
มันมองเขาเหมือนกังวลอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มเผล่ แล้วนั่งลงที่โต๊ะเลคเชอร์ตัวข้างๆ ไม่ถามสักคำว่าตรงนี้ว่างมั้ย...แต่เรื่องนั้นช่างเถอะ มันจะนั่งตรงไหนก็เรื่องของมัน อย่ามายุ่งกับเขาอีกเป็นพอ
แต่...จอมขวัญไม่ยุ่งกับอีกฝ่าย ไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายจะไม่ยุ่งกับจอมขวัญ
“มาไวนี่หว่า กูซื้อมาเผื่อ เอาไร แดงหรือน้ำเงิน” มันถามแล้วโบกน้ำอัดลมกระป๋องในมือไปมา
“ไม่เอา!” เด็กหนุ่มชุดนักเรียนกางเกงน้ำเงินเจ้าของดวงตาเรียวตอบเสียงสะบัด
แค่เรียนพิเศษที่เดียวกัน และบังเอิญว่า ‘ไอ้ชุดนักเรียนกางเกงดำ’ เคยสร้างปัญหาเปิดน้ำอัดลมพุ่งใส่เขาครั้งหนึ่งก็เกินจะทนแล้ว ไม่ต้องคุยกันมากไปกว่านี้หรอก
แต่...จอมขวัญคิดว่าไม่ต้องคุยกันมากกว่านี้ ก็ไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายจะคิดอย่างจอมขวัญ
“มึงไม่กินน้ำอัดลมเหรอ งั้นเอา...ง่า...เอาแซนวิชมั้ย แต่อร่อยไม่สู้ที่บ้านกูทำหรอกนะ” แล้วมันก็หันไปค้นกระเป๋าเป้ตัวเอง หยิบเอาแซนวิชสามเหลี่ยมบี้ๆที่ถูกอัดอยู่ในกระเป๋าออกมา แค่จอมขวัญเหลือบไปเห็นก็เบ้หน้าแล้ว เจ้าของแซนวิชเองก็ดูท่าจะรู้สึกเหมือนกัน
“เอ่อ...กูก็ว่ามันไม่น่ากินแหะ” มันบ่นแล้วโยนกลับเข้าไปในเป้ ก่อนจะเปิดซิปหน้าคุ้ยหาอะไรสักอย่าง แล้วหยิบขนมแครกเกอร์ห่อเล็กๆออกมาวางบนโต๊ะเขา พลางยิ้มจนตาหยี
“อ่ะ! มึงกินอันนี้แทนแล้วกัน”
ถ้าหากมันส่งให้กับมือ แน่นอนว่าเขาไม่รับ แต่เพราะมันวางบนโต๊ะ พอเขาจะปฏิเสธ เพื่อนของมันก็ดันมาถึงพอดี ไอ้คนจุ้นจ้านก็เลยหันไปคุยกับเพื่อนมันแทน
“มึงๆ ถ้าเจอพี่ผู้ชายหน้าดุๆ ผิวเข้มๆ บอกกูเลยนะ”
“อะไรของมึงวะไอ้ฟู”
“เมื่อวานกูยืมเงินเขา”
“หะ?!”
“ก็! เมื่อวานกูลืมเอามือถือมาใช่มะ แล้วกูก็ลืมว่ากูเอาตังค์มานิดเดียว ดันซื้อขนมกินจนหมด ตอนนั้นพวกมึงกลับไปแล้วอ่ะ กูก็ไม่รู้จะทำยังไง จะขึ้นรถเมล์กลับบ้านก็ไม่ได้ เห็นพี่คนนั้นเดินออกไปที่ป้ายรถเมล์พอดี กูเลยขอยืมตังค์เขา”
“เขาก็ให้มึงยืมอ่ะนะ”
“กูเอาบัตรนักเรียนให้เขาดู บอกเขาด้วยว่ากูเรียนพิเศษที่เดียวกับเขา เดี๋ยววันนี้จะเอามาคืน เขาก็เลยให้ยืมมา แต่กว่าจะให้ยืมดันบอกให้กูใส่รองเท้าดีๆ กูก็บอกว่าดีแล้ว รองเท้ากูอย่างดี นันยางลิมิเต็ดเอดิชั่น! ยังดุกูอีกแน่ะว่ารองเท้าดี แล้วใส่เหยียบส้นทำไม วุ้ย! ทำไมไม่เข้าใจเทรนด์!”
ได้คนบ่นทำหน้ามุ่ย แต่เพื่อนของมันพากันหัวเราะร่วน
“ไอ้สัด เขาบอกให้ใส่รองเท้าดีๆ เสือกอวดเขาอีกว่ารองเท้ามึงดี กูเป็นเขา กูเลิกให้ล่ะ”
“คนเขามีน้ำใจเว้ย! ไม่เหมือนมึงหรอก”
“แล้วไง สรุปมึงใส่รองเท้าดีๆ แลกกับการได้ตังค์ขึ้นรถเมล์มั้ย”
“เออสิวะ! มึงคิดว่ากูจะใส่เหยียบส้นหล่อๆต่อไปแล้วชวดเงินกลับบ้านรึไง! นี่วันนี้เลยจะเอาตังค์มาคืนเขา แต่...กูลืมถามว่าเขาเรียนห้องไหน”
“อ้าว นี่มึงจริงใจจะคืนเขารึเปล่าเนี่ย”
“จริงใจสิครับ! กูเอากิฟต์วอยเชอร์ร้านเตาถ่านมาให้เขาด้วยนะ!”
“โอ้โห แยบยล นอกจากจะคืนเงินแล้วยังให้กิฟต์วอยเชอร์ร้านที่บ้านด้วย ให้ร้อยนึง อาหารเริ่มต้นร้อยห้าสิบมั้ย ฮ่าฮ่า!”
“เออ กูลบศูนย์ออกดีกว่าว่ะ” แล้วพวกมันก็หัวเราะไปด้วยกัน แต่ไม่วายไอ้คนต้นเรื่องยังย้ำอีกรอบ “...พวกมึงช่วยกูหาด้วยนะ พี่ผู้ชาย หน้าตาดุๆ เอางี้! พวกมึงใส่รองเท้าเหยียบส้นไว้ ถ้าเจอเขาแล้วเขาทักว่าให้ใส่รองเท้าดีๆก็คือพี่คนนั้นตัวจริง!”
พวกมันพากันหัวเราะอีกรอบก่อนจะเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น
จอมขวัญได้ยินบทสนทนาทั้งหมด แต่เขาไม่หัวเราะเลยสักนิด ได้แต่ชำเลืองมองอีกฝ่าย
ชะตาชีวิตทำให้มองโลกไม่สวยงามและไม่ไว้ใจใคร กระทั่งพ่อแม่ที่บอกว่ารักเขามาก ยังพากันจากไปโดยทิ้งเขาไว้ลำพัง แล้ว ‘ไอ้กางเกงดำ’ นี่...เพิ่งจำหน้ากันได้ คุยกันแค่ไม่กี่ครั้ง จู่ๆมันก็ย้ายมานั่งข้างๆเขา ไม่รู้ว่ามันคิดอะไร
...ไม่น่าไว้ใจ...
...เมื่อกี้มันเล่าว่ามันไถตังค์คนอื่นที่ป้ายรถเมล์ด้วย...
...หรือมันคิดจะไถตังค์เขา?...
...แต่...มันจะกล้าทำอย่างนั้นในห้องเรียนที่มีกล้องวงจรปิดตั้งหลายจุดอย่างนี้หรือ?
...ไม่แน่...มันอาจจะขโมยของแทน...
ดวงตาเรียวกวาดมองบนโต๊ะเลคเชอร์ของตัวเอง แต่นอกจากดินสอกดยี่ห้อดังกับยางลบและชีทเรียน ก็ไม่มีอย่างอื่นที่น่าขโมยอีก กระเป๋าสตางค์ของเขาก็อยู่ในกระเป๋ากางเกงข้างขวา แต่...มันนั่งข้างซ้าย จะเอื้อมมาหยิบได้ยังไงล่ะ?
อ้อ! แต่มีอย่างหนึ่งที่อยู่ข้างซ้าย...นาฬิกาของเขา!
แต่...นาฬิกาอยู่บนข้อมือ ถ้ามันจะขโมยก็ต้องเรียกว่าจี้ชิงทรัพย์เท่านั้น...
ต่อให้จะคิดว่าอีกฝ่ายไม่น่าขโมยนาฬิกาของตนเองได้ แต่จอมขวัญก็ไม่ไว้ใจ เขาถอดนาฬิกาจากข้างซ้ายมาใส่ข้างขวา แม้จะทำให้ไม่ถนัดเวลาเขียนหนังสือก็ตาม
...เรื่องเขียนหนังสือน่ะช่างเถอะ! ยังไงเขาก็หัวไม่ไปอยู่แล้ว จะเขียนหรือไม่เขียนก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี!...
บนโต๊ะมีแค่ดินสอ ยางลบกับชีทเรียน กระเป๋าสตางค์อยู่ในกระเป๋ากางเกงข้างขวา นาฬิกาก็อยู่บนข้อมือข้างขวา...ลดโอกาสถูกขโมยจากคนที่นั่งข้างซ้ายไปได้บ้างแล้ว แต่...จอมขวัญก็ยังไม่วางใจคนที่นั่งข้างๆเขาอยู่ดี
เมื่อระแวง ก็กลายเป็นเอาแต่เหลือบมอง ในหัวคิดถึงเหตุผลที่ ‘มัน’ ย้ายที่นั่ง
ในห้องเรียนมีที่ว่างอีกมาก และก่อนหน้านี้มันก็ไม่ได้นั่งข้างเขาด้วย แต่...วันนี้กลับย้ายมา
...ถ้าไม่มาเพื่อขโมยของ จะย้ายทำไม?...
...หรือนั่งข้างหลัง มองไม่เห็นอย่างนั้นหรือ?...
...ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะย้ายตั้งแต่วันแรกๆที่เริ่มเรียนสิ ทำไมเพิ่งมาย้ายเอาหลังจากก่อเรื่องกับเขาแล้วล่ะ...
...หรือว่า...มันจะมานั่งข้างเขาเพื่อชวนเขาเล่น?...
...กะให้เขาไขว้เขว่ไม่เรียนหนังสืออย่างนั้นหรือ?...
...เหอะ! ต่อให้ไม่มีคนชวนนอกลู่นอกทาง เขาก็เรียนไม่รู้เรื่องอยู่ดี!...
จอมขวัญคิดไปร้อยแปด แต่...ผ่านไป 5 นาทีก็แล้ว 10 นาทีก็แล้ว ไอ้ ‘กางเกงดำ’ ที่ย้ายมานั่งข้างเขาก็ไม่เห็นจะมีทีท่าจะขโมยของหรือหันมาชวนเขาเล่นแต่อย่างใด
...แล้วมันย้ายมานั่งข้างเขาทำไมวะ?!...
ยิ่งไม่รู้เหตุผลที่อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ จอมขวัญก็ยิ่งเอาแต่คิด เขาเหลือบมองคนข้างกายแทบทุกๆนาที บ่อยครั้งเข้า ไอ้ ‘กางเกงดำ’ ก็เหมือนจะรู้ตัว
มันหันมามอง จอมขวัญรีบหลบสายตาหนีไปทางอื่น แต่อึดใจต่อมา ก็มีกระดาษยื่นมาจากคนที่นั่งข้างๆ
ในนั้นมีข้อความเขียนด้วยลายมือขยุกขยิก
‘ไม่เนียน ไปเรียนมาใหม่’
จอมขวัญไม่ได้มีนิสัยต่อความยาวกับเรื่องไร้สาระ แต่…ไม่รู้ทำไม เขากลับอดเขียนตอบกลับไปไม่ได้
‘เปล่า’
เขาไม่ได้มีเพื่อนมากนัก ทักษะการตอบโต้จึงเป็นศูนย์ ทว่าเมื่อกระดาษถูกยื่นกลับไป อีกฝ่ายกลับสามารถตอแยเขียนตอบกลับมาได้
‘ตาเหล่ล่ะยังจะเปล่า ไม่เคยเห็นคนหล่ออย่างกูล่ะสิ’
จอมขวัญอ่านข้อความที่เขียนตอบกลับมาแล้วถึงกับกลั้นขำจนไหล่โยก เขาไม่รู้ว่าหมอนี่บ้าขั้นไหน ถึงได้หลงตัวเองขนาดนี้
แต่...เขาอาจจะไม่เคยเจอ ‘คนบ้า’ แบบนี้ล่ะมั้ง ถึงได้เขียนตอบกลับไปอีก
‘เออ’
หากเป็นคนอื่น เจอคำตอบสั้นๆแบบนี้คงหยุดการโต้ตอบไปแล้ว แต่...ไม่ใช่กับนักเรียนกางเกงดำผู้มีความสามารถด้านตีซี้ เพราะมันยังเขียนส่งกลับมาอีก
‘ไม่แปลก เพราะก่อนหน้านี้กูเป็นเทวดา พระเจ้าบอกว่าให้ลงมาเกิด กูก็ไม่ได้อยากมาหรอก แต่ท่านขอความร่วมมือ บอกว่าให้มาจรรโลงโลกซะหน่อย กูเลยต้องมา’
เจอข้อความยกยอตัวเองขนาดนี้ ต่อให้จอมขวัญจะไร้ทักษะทางการผูกมิตร แต่ก็อดเขียนตอบกลับไปไม่ได้
‘นี่เขียนนิยายเหรอ’
นักเรียนกางเกงดำขมวดคิ้วดูกำลังใช้ความคิด จอมขวัญไม่รู้ว่ามันคิดอะไร แต่สุดท้าย มันก็เขียนข้อความส่งกลับมา
‘ชีวิตจริงมันก็นิยายทั้งนั้นแหละ’
และข้อความนี้เอง ที่ทำให้จอมขวัญชะงัก
...ใช่ จะมีใครรู้ดีเท่าเขา ชีวิตจริงกับนิยายมันไม่ต่างกันสักนิด เริ่มต้นด้วยชีวิตที่มีความสุข กลายเป็นชีวิตที่มีแต่ความทุกข์...และมัน...จะจบลงอย่างนิยายโศกนาฏกรรม...
นักเรียนกางเกงน้ำเงินนั่งนิ่ง แต่นักเรียนกางเกงดำถือเป็นโอกาสดึงกระดาษกลับมาเขียนเพิ่ม แล้วส่งกลับมาใหม่
ประโยคที่เขียนเพิ่ม ยิ่งทำให้จอมขวัญรู้สึกเหมือนถูกอีกฝ่ายก้าวเข้ามานั่งอยู่กลางใจ
‘วันนี้ทุกข์ พรุ่งนี้สุข วันนี้ไคลแมกซ์ พรุ่งนี้คลายปม แล้วก็จะจบอย่างมีความสุขแหละ’
เขาหันมองคนเขียนทันที มันมองเขาอยู่ พอสบตา มันก็ยิ้มจนตาหยี
จอมขวัญไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเขียนประโยคนี้ส่งมาให้เขา แต่ประโยคนี้กลับดึงเขาให้ถอยหลังจากปากหลุมดำมืดมาก้าวหนึ่ง
“แล้วถ้า...สุดท้าย...จบลงแบบไม่มีความสุขล่ะ...”
คราวนี้จอมขวัญไม่ได้เขียนแล้ว แต่เขาตั้งคำถามด้วยคำพูดแสนเบา
ชีวิตที่เหมือนอยู่ริมปากหลุมมืด อีกก้าวเดียวจะก้าวเท้าลงไปแล้ว แต่ก็กลับมีแสงเล็กๆปรากฏอยู่ที่ปลายหางตา จอมขวัญไม่รู้ตัว แม้ว่าเขาคิดจะกระโดดลงสู่หลุมที่มืดมิด แต่เมื่อเห็นแสงเพียงเล็กน้อย เขากลับหันเหความสนใจไปยังแสงนั้น
ราวกับ...อยากเห็นแสงนั้นสว่างขึ้นกว่านี้อีกนิด
สว่างขึ้นอีกสักหน่อย แล้ว...ดึงเขากลับมาจากปากหลุม
คนที่ยิ้มตาหยียังยิ้มอยู่อย่างนั้นแล้วตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ
“แสดงว่ามันยังไม่จบน่ะสิ ถ้ายังไม่มีความสุข ก็อย่ายอมให้จบ”
“แล้วถ้า...ความสุขคือการยอมล่ะ...”
คราวนี้อีกฝ่ายไม่ได้ยิ้ม แต่ทอดสายตามองเขาคล้ายใจหาย
“แน่ใจเหรอ ว่าการยอมจะเป็นความสุข ถามตัวเองดีๆว่าถ้ายอม แล้วมีความสุข มันเป็นความสุขจริงๆใช่มั้ย”
“ก็...ถ้ายอมจบ อาจจะได้ไปเจอคนที่เขาเป็นความสุขของเราก็ได้...นั่น...อาจจะเป็นความสุข...”
คำพูดของจอมขวัญนั้นชัดเจนว่าคนที่เป็นความสุขของเขาไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว และเขา...อยากตามไปหาคนเหล่านั้น
“คนที่เป็นความสุขของมึงมีแค่คนที่ไปอยู่ที่อื่นเหรอ”
คำถามนี้ของอีกฝ่าย ทำให้จอมขวัญชะงัก
มันยังมองหน้าเขา แม้ไม่มีรอยยิ้ม แต่จอมขวัญกลับรู้สึกว่าอีกฝ่ายส่งความรู้สึกบางอย่างที่แข็งแกร่งแต่ก็อบอุ่นมาให้
“มีคนรอบข้างตั้งเยอะที่เป็นความสุขให้มึงได้นะ”
จอมขวัญเงียบ คล้ายไตร่ตรองว่าคนรอบข้างที่เป็นความสุขของเขามีใครบ้าง แน่นอน...ครอบครัวของลุงและป้าที่รับเขาไปอุปการะ แต่...ความสุขนั้น ไม่ใช่ความสุขเดิมกับที่เขาเคยมี เขาอยากได้ความสุขที่มีพ่อมีแม่...
การเงียบไม่สามารถบอกอะไรกับอีกฝ่ายได้ แต่ถึงอย่างนั้น เด็กหนุ่มกางเกงนักเรียนสีดำก็รู้สึกว่าต่อให้จะไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง แต่ต้องทำอะไรสักอย่าง
“ที่สำคัญ ตัวมึงเองก็สร้างความสุขให้ตัวเองได้ด้วย”
จอมขวัญนิ่งงัน ดวงตาเบิกโตราวกับไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน
ปฏิกิริยาแบบนี้ ทำให้คนพูดคิดว่าตนเองน่าจะมาถูกทาง เลยพูดต่อ
“ความสุขมันมีหลายรูปแบบ ความสุขบางรูปแบบมีจำกัดและไม่ได้มีตลอด ทดแทนไม่ได้ แต่ถ้าขาดไปก็ไม่ได้หมายความว่าชีวิตจะโคตรทุกข์นี่หว่า ชีวิตคนเรามันมีความสุขจากหลายมิติ มึงมองหาความสุขอื่นๆได้ สร้างความสุขให้ตัวเองก็ได้”
“สร้างยังไง”
“มั่นใจไง”
มันพูดแล้วจ้องตาเขา “...มั่นใจก่อนว่ามึงจะสร้างความสุขให้ตัวเอง แล้วความสุขมันจะมาเอง พอมึงมีความสุข คนรอบข้างมึงก็จะมีความสุข ความสุขจากคนรอบข้างก็จะกลับมาที่มึงอีก เห็นมั้ย...เริ่มจากมึงมั่นใจ ความสุขมันไม่ไปไหนหรอก”
จอมขวัญมองหน้าคนพูด ราวกับไตร่ตรองว่าเขาจะทำได้จริงหรือ
แค่มั่นใจ...ก็จะมีชีวิตที่มีความสุขอย่างนั้นหรือ
“มึงทำได้ มึงสร้างความสุขเองได้ มีความสุขเถอะ...มันดีกว่าความทุกข์เยอะเลย”
นั่นคือประโยคสุดท้ายของนักเรียนกางเกงดำ เพราะอาจารย์เข้ามาในห้องแล้ว
คาบเรียนพิเศษเริ่มต้นขึ้น มันหันกลับไปตั้งใจเรียน ในขณะที่จอมขวัญเหมือนตกอยู่ในภวังค์
ไม่ใช่ภวังค์ที่เขายืนอยู่ปากหลุมดำมืด แต่เป็นภวังค์ที่มีแต่เสียงของคนที่นั่งข้างๆดังอยู่ในหู
...มั่นใจ...
...สร้างความสุขเองได้...
...มีความสุขเถอะ...
...มันดีกว่าความทุกข์เยอะเลย...
...อย่างนั้นหรือ...
........................
..........
...
-
เสียงกริ๊กดังขึ้นเบาๆ ปลุกสติ ต้นเสียงคือจานผลไม้ที่ถูกวางลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา ก่อนที่คนวางจะนั่งลงข้างๆเขา
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเจ้าของดวงตาเรียวหันมองใครบางคนที่นั่งลงเคียงข้าง
ใครคนนั้นที่อยู่ข้างกันมาหลายปีแล้ว ใช้ชีวิตและเวลาร่วมกัน แม้กระทั่งยามค่ำคืนใกล้เข้านอน
อธิปเหลือบไปทางโทรทัศน์เล็กน้อย แล้วหันกลับมายิ้มให้
“ดูกอล์ฟ? ไหนว่ากีฬาคนแก่”
คนถูกแซวยักไหล่ ไม่บอกหรอกว่าเขาบังเอิญเปิดขึ้นมาแล้วมัวแต่คิดสะระตะเลยไม่ได้เปลี่ยนต่างหาก
“ก็อยากรู้ว่าคนแก่เขาเล่นอะไรกัน จะถามคนแก่แถวนี้ก็...กลัวไม่ตอบ”
อธิปหัวเราะ ไม่ถือสาที่อีกฝ่ายกล่าวหาว่าเขาเป็นคนแก่
“พี่เคยไม่ตอบด้วยเหรอ”
คราวนี้เป็นฝ่ายจอมขวัญหัวเราะบ้าง “อ้าว นึกว่าจะเถียงเรื่องแก่”
ยิ่งหัวเราะสดใสอย่างนี้ ยิ่งทำให้ใบหน้าของจอมขวัญ วิมลกิตติโดดเด่นขึ้นอีกหลายเท่า สมกับที่คุณพัชรีผู้เป็นป้าอวยแล้วอวยอีกว่าหล่อกว่าพระเอกหลายคนในวงการ
“ไม่แก่ได้ไง เราอยู่กันมากี่ปีแล้วนะ พี่เลี้ยงตั้งแต่ของขวัญตัวเท่าฝ่ามือ”
“ไปคุยกับป้ารีแล้วกัน จะได้รู้กันไปว่าใครเลี้ยงขวัญตั้งแต่ตัวเท่านั้น” แล้วตัวแสบก็ทำเป็นหันจะไปคว้าโทรศัพท์มาจะโทรหาคุณพัชรีจริงๆ ทำเอาอธิปต้องรีบดึงแขนเอาไว้
“เลี้ยงตอนของขวัญโตแล้วก็ได้” ชายหนุ่มแก้ตัว แต่เห็นคนรักยักคิ้วเหนือกว่าก็ชักมันเขี้ยว “...ตอนนั้นเฮี้ยวสุดๆ ชอบทำตาขวาง ไม่ให้เรียกของขวัญอีกต่างหาก ฟอร์มเยอะจะให้เรียกแต่คุณจอม”
คนเคยทำตาขวาง แถมยังฟอร์มเยอะไม่ให้เรียกชื่อเล่นถึงกับตาโต ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะขุดอดีตเขาขึ้นมาพูด
...แล้วเรื่องดีๆก็ไม่พูด พูดแต่เรื่อง...อ่า...จริงด้วย สมัยนั้นเขามีเรื่องดีๆที่ไหนกัน...
คิดๆแล้วก็นับถืออธิปจริงๆที่ทนเขาได้มาจนถึงตอนนี้ เป็นคนอื่นคงถอดใจไปตั้งแต่แรกแล้ว
“ถ้าเป็นขวัญ เจอแบบนั้น ขวัญเลิกตั้งแต่วันแรกแล้วนะ”
อธิปหัวเราะ โยกหัวคนรักอย่างเอ็นดู
“เลิกตั้งแต่ตอนนั้น ก็ไม่มีวันนี้สิ”
“มัน...คุ้มใช่มั้ยพี่โต”
คำถามนี้ ทำเอาอธิปนิ่งไป เขาทอดสายตามองสบเข้าไปในดวงตาเรียว
ชีวิตของจอมขวัญผ่านเรื่องราวมากมาย ดีแล้วร้าย...แล้วก็ร้ายมาก ไม่ว่าจะด้วยโชคชะตาหรือตัวเอง แต่มันก็ทำให้ล้มลุกคลุกคลาน สภาพจิตใจย่ำแย่
“ขวัญ...ที่เคยทำเรื่องแบบนั้น...”
ต่อให้เวลาจะผ่านมานานเพียงใด ต่อให้วันนี้จอมขวัญจะเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่อดีตก็คือเครื่องยืนยันว่าครั้งหนึ่ง เขาเคยเลวระยำเพียงใด แม้วันนี้จะไม่มีใครขุดขึ้นมาพูด และคนที่เกี่ยวข้องจะล้วนก้าวผ่านกันมาหมดแล้ว แต่...บางครั้ง จอมขวัญก็อดไม่ได้ที่จะก้าวเท้ากลับไป
กลับไปลิ้มรสความเจ็บปวดจากการกระทำในอดีตของตนเอง
กลับไปรื้อฟื้นความทรงจำที่ไม่สวยงาม
เขาคงเสพติดความเสียใจ แม้จะมีชีวิตในปัจจุบันที่ดี แต่บางคราวมันก็...อดไม่ได้ที่จะคิดย้อนกลับไปยังวันที่เขาสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น
...ถ้าวันนั้น...ไม่มีเขาสักคน...
...แค่ไม่มีเขาสักคน...
สัมผัสอุ่นกอบกุมมือของจอมขวัญเอาไว้ ความรู้สึกอ่อนโยนที่อีกฝ่ายมอบให้ไม่ต่างจากการดึงจอมขวัญให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน
ปัจจุบันที่จอมขวัญ วิมลกิตติไม่ใช่คนในอดีต
ปัจจุบันที่จอมขวัญ วิมลกิตติไม่ได้ตัวคนเดียว
...ใช่...เขามีอธิป มีคุณพัชรี มีคุณชัย มีจักรกฤษณ์ มีหลานๆ และมีคนล้อมหน้าล้อมหลังอีกมาก...
โลกใบนี้อาจจะใจร้ายพรากคนสำคัญในชีวิตของเขาไป ทำลายความสุขบางอย่างของเขาลง แต่เขาก็ไม่ได้เหลือตัวคนเดียวเสียเมื่อไร
ยังมีคนรอบข้างอีกมากที่อยู่กับเขา ยังมีความสุขอีกหลายด้านที่เขามี และเขา...ก็พยายามอย่างหนักที่จะรักษาคนเหล่านี้เอาไว้ข้างกาย และสร้างความสุขขึ้นมาใหม่ด้วยตนเอง
เขา...ทำทุกอย่างเพื่อให้ ‘ดีพอ’ กับความรักที่คนรอบข้างมอบให้ และสู้สุดใจเพื่อสร้างความสุขให้ตัวเอง
หากเอาแต่โหยหาความสุขบางอย่างในอดีต เขาก็คง...ไม่มีปัจจุบันที่ได้มีความสุขกับอธิปแบบนี้
ประโยคหนึ่งกลับเข้ามาในสมอง ต่อให้เวลาจะผ่านไปนานเพียงใด แต่เสียงที่แฝงไปด้วยความมั่นใจของมันก็ยังติดอยู่ในความทรงจำของเขา
‘...ชีวิตคนเรามันมีความสุขจากหลายมิติ มึงมองหาความสุขอื่นๆได้ สร้างความสุขให้ตัวเองก็ได้’
‘มึงทำได้ มึงสร้างความสุขเองได้ มีความสุขเถอะ...มันดีกว่าความทุกข์เยอะเลย’
จอมขวัญไม่รู้ว่าเจ้าของคำพูดเหล่านี้ เวลานี้มีความสุขมากน้อยแค่ไหน แต่ก็หวังว่ามันจะมีความสุข และเป็นแรงใจให้กับคนอื่นๆอย่างที่มันเคยเป็นให้เขาในชั่วระยะเวลาสั้นๆ
ชายหนุ่มยิ้มจางกับตนเอง แล้วหันไปมองคนรัก เกาศีรษะเขินๆ
“โทษที ขวัญคิดถึงเรื่องเก่าๆ มันเลยเป๋ๆไปหน่อย...”
อธิปยิ้มจาง เลื่อนมือข้างที่กุมมือคนรักไปลูบศีรษะแทน
“ไม่เป็นไร...”
อธิปที่ให้อภัยครั้งแล้วครั้งเล่า ทำเอาน่าหมั่นไส้ จอมขวัญทำปากยื่น
“พี่โตก็ไม่เป็นไรเรื่อยแหละ ทำอะไรก็ไม่โกรธ เพราะรักหรือปลง ถามจริง”
คราวนี้จากรอยยิ้มกลายเป็นหัวเราะ มือที่ลูบศีรษะจอมขวัญเลยกลายเป็นโยกศีรษะเจ้าตัวไปมาอย่างเอ็นดู
“ไม่โกรธก็กลายเป็นประเด็นเหรอ“
“ก็ขวัญทำตัวไม่ดี...หมายถึง...แต่ก่อน...”
“แล้วตอนนี้?”
“ตอนนี้ขวัญดีขึ้นตั้งเยอะนะ!” เจ้าตัวเถียงไว
“ของขวัญก็รู้ตัวนี่ว่าเดี๋ยวนี้ดีขึ้นตั้งเยอะ แล้วยังสงสัยอีกเหรอว่าพี่คุ้มรึเปล่า ที่วันนี้เราได้อยู่ด้วยกัน”
ประโยคนี้ของอธิปไม่อาจลบอดีตได้ก็จริง แต่กลับทำให้ปัจจุบันที่พวกเขายังมีกันและกันมันชัดยิ่งกว่า
“พี่รู้ว่าของขวัญพยายามมากแค่ไหน จากของขวัญในวันนั้น จนกลายเป็นของขวัญในวันนี้...ถ้าไม่ใช่เพราะตัวของขวัญเอง ต่อให้คนรอบข้างจะช่วย ก็ไม่มีทางเป็นของขวัญในวันนี้ได้ พี่มีคนรักที่เก่งมากขนาดนี้ ต้องเรียกว่าเกินคุ้มด้วยซ้ำ”
ไม่ใช่แค่ความรัก แต่อธิปยังเข้าใจและให้กำลังใจ
จอมขวัญคงจะพยายามมาจนถึงวันนี้ไม่ได้ ถ้าไม่มีคนรักที่เข้าใจเขาขนาดนี้
และรางวัลสำหรับคนรักแสนดี จะมีอะไรดีไปกว่า...จูบแผ่วเบา
ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้าไปหา แนบริมฝีปากกับริมฝีปากของคนรัก บดเบียดอ่อนโยน แล้วถอนออกมายิ้มจาง
“ถ้าไม่ได้พี่โต ขวัญก็ไม่รู้จะเป็นยังไงเหมือนกัน ขอบคุณนะครับ”
อธิปยิ้ม ก่อนจะเป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้าไปจูบบ้าง สัมผัสคุ้นเคยและแสนรู้ใจ รู้ว่าจะเบียดกลับอย่างไร เผยอริมฝีปากมุมไหนให้สามารถส่งปลายลิ้นเข้าเลียไล้ไรฟันเบาๆชวนให้ซาบซ่าน
ความคุ้นเคยไม่ใช่เรื่องน่าเบื่อหน่าย ในเมื่อต่างคนต่างใช้ความคุ้นเคยสร้างความรัญจวนให้กับอีกฝ่ายได้อย่างไม่เขอะเขิน
ทว่า...ก่อนที่ทุกอย่างทำท่าจะเกินเลย จอมขวัญก็ดันไหล่เบาๆ แล้วถอนริมฝีปากออก
“ขวัญอาบน้ำแล้ว”
“พี่ก็อาบแล้ว”
“แต่ขวัญไม่อยากอาบใหม่”
“จะขอบคุณพี่แค่จูบจริงๆเหรอ” อธิปถามหน้าเศร้า แต่ดูก็รู้ว่าไม่เศร้าจริง เห็นอย่างนั้นแล้ว จอมขวัญยิ่งทำตัวยาก
“ใช่!”
หลานชายรูปหล่อของคุณพัชรีขยับตัวถอยออกห่าง แล้วหันไปหยิบผลไม้มากัด ทำราวกับไม่สนคนที่นั่งข้างๆสักนิด พอส่งแอปเปิ้ลเข้าปากหมดชิ้น อธิปก็ถามขึ้นมา
“ว่าแต่...ที่ของขวัญบอกว่าคิดถึงเรื่องเก่าๆ...ในนั้นมีพี่ด้วยรึเปล่า”
คนถูกถามหันมาหัวเราะร่วน ก่อนจะยักคิ้วแล้วตอบ
“ไม่มี เฮ้ย!”
แน่นอน...คำตอบนี้ อธิปรู้อยู่แล้ว ต่อให้เจ้าตัวจะคิดถึงเขา คนฟอร์มเยอะก็ไม่พูดความจริงเด็ดขาด
เพราะอย่างนั้น...ถือโอกาสนี้ เป็นข้ออ้างลงโทษเสียเลย!
ร่างสูงผลักคนรักลงนอนราบกับโซฟาแล้วโถมทับทั้งตัว แอปเปิ้ลตกถึงท้องได้ชิ้นเดียว ไม่ต้องหวังหยิบเพิ่ม เพราะอธิปคร่อมแทบมิด ดวงตาคมมองสบเข้ามาในดวงตาเรียวของคนรัก
“คิดถึงคนอื่นตอนที่เราอยู่ด้วยกัน ต้องลงโทษ”
เคยมีกฎแบบนี้ระหว่างพวกเขาที่ไหน จอมขวัญรู้ว่าอีกฝ่ายหาข้ออ้าง เหมือนที่เขาเอง...ก็ทำตัวยากไปอย่างนั้น
ดังนั้น เมื่อคนที่อยู่เบื้องบนก้มหน้าลงหา ริมฝีปากของคนที่นอนอยู่ใต้ร่างก็หยัดขึ้นบดเบียดอย่างรู้ใจ
พวกเขาจูบกันบนโซฟา บดเบียดริมฝีปาก แล้วแลกปลายลิ้นกันอย่างดูดดื่ม ก่อนที่อธิปจะถอนริมฝีปากออกมา มองสบเข้าไปในดวงตาเรียวอย่างรักใคร่
“พี่คุ้นๆ...ว่าแต่ก่อน พี่เคยโกรธของขวัญ แล้วของขวัญง้อด้วยการเริ่มก่อน...”
จอมขวัญหัวเราะเบาๆ
“ขุดเรื่องนี้มาพูดอีกแล้ว...จะบอกว่าจำไม่ได้ล่ะสิ ว่าขวัญง้อยังไง”
อยู่กันมากี่ปี ทำไมจะไม่รู้ว่าอธิปชอบให้เขาทวนความจำเรื่องตอนนั้นให้ทุกที
...นี่ล่ะ อธิปตัวจริง เรื่องดีๆไม่คิด คิดแต่เรื่องจอมขวัญตาขวางยังงี้ จอมขวัญฟอร์มจัดยังงี้ แล้วก็...เรื่องบนเตียง...ยังงี้...
“ก็...พี่แก่แล้ว...” ปากว่าแก่แล้ว แท้ที่จริงคืออธิปยังหนุ่มมาก ผู้ปกครองสาวน้อยสาวใหญ่ของหลานๆของพวกเขามองตามกันเหลียวหลังจนจอมขวัญไม่ยอมให้อธิปไปรับเด็กๆอยู่พักหนึ่ง
“...พี่จำไม่ได้จริงๆ” นี่ก็อีก ปากว่าจำไม่ได้ แต่สายตาของอธิปบอกชัดว่าท้าทาย
...ท้าทายว่าจอมขวัญในวันนี้ กับจอมขวัญในอดีต...
...ใครง้อเก่งกว่ากัน...
แล้วคนอย่างจอมขวัญ ไม่ว่าจะอดีตหรือปัจจุบันก็ท้าทายไม่ได้ทั้งนั้น
แม้จะอยู่ใต้ร่าง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะเริ่มก่อนไม่ได้ เขาแตะมือข้างหนึ่งเข้าที่บั้นเอวของคนรักแล้วค่อยๆเลื่อนเข้าหาขอบกางเกงนอนแบบยางยืด มืออีกข้างโน้มคอร่างสูงลงมา
แต่...ไม่จูบ จอมขวัญยื่นหน้าไปข้างใบหูของคนรักแทน
“งั้น...ขวัญจะทำให้พี่โตจำได้เอง” เจ้าตัวกระซิบแล้วแตะปลายลิ้นกับติ่งหูของอธิป มืออีกข้างที่ป้วนเปี้ยนอยู่กับขอบกางเกงล้วงเข้าหาความร้อนผ่าวของเนื้อหนัง
มือเย็น ย่อมให้สัมผัสที่ชวนให้ใจระส่ำ อธิปครางเบาก่อนจะซุกหน้าลงกับลำคอของคนรัก จูบไซ้ผิวเนื้อราวกับจะประคองอารมณ์ที่เริ่มลุกโชนไม่ให้พุ่งทะยานไปมากกว่านี้
แต่...ดูเหมือนจะไม่ง่ายเลย
จอมขวัญรู้จักร่างกายของอธิปดีไม่ต่างจากที่อธิปรู้จักร่างกายของจอมขวัญ
มือหนึ่งลูบไล้ความเป็นชาย อีกมือซอกซอนเข้าไปในเส้นผมของร่างสูง ปลายลิ้นเลียติ่งหูลากไล้ลงมายังซอกคอ ดูดดึงแล้วขบเบาๆ
“อ่า...” เสียงครางของอธิปบอกให้รู้ว่าเขาพึงใจกับสัมผัสของคนรักเพียงใด แก่นกายของเขาเริ่มร้อนผ่าว
ร้อน...แข็งแกร่ง และแฉะฉ่ำ
ยิ่งได้ยินเสียงคราง จอมขวัญก็ยิ่งได้ใจ พอเขาผลักอกอีกฝ่ายเบาๆ เป็นสัญญานให้อธิปลุกออกจากตัวเขา รายนั้นก็ขยับไปนั่งเอนพิงพนัก ปล่อยให้ร่างโปร่งตวัดขานั่งคร่อมตักแต่โดยดี
คนบนตักลดสายตาลงมองความแข็งแกร่งที่ลุกชันออกมานอกกางเกง ก่อนจะเงยหน้าสบตาเจ้าของมันอย่างอวดดี มือหนึ่งเลิกชายเสื้อของอธิปขึ้นไปเกยบนแผ่นอก แล้วแลบลิ้นแตะลงกับยอดอก มืออีกข้างเริ่มลูบไล้ทำหน้าที่เหมือนเมื่อครู่ต่อ
“อ่า...”
เบื้องล่างถูกปลุกเร้าด้วยมือ เบื้องบนถูกปลุกปั่นด้วยลิ้น ใครจะอดใจไหว
สัมผัสของริมฝีปากนั้นนุ่มหยุ่น ฟันคมเมื่อขบเบาๆก็ชวนให้สะท้านเสียว แล้วพอถูกเลียด้วยปลายลิ้นชื้น ในขณะที่เบื้องล่างก็ถูกปรนเปรอด้วยการรูดรั้งหนักหน่วง ก็ไม่ต่างจากการราดน้ำมันลงบนกองเพลิง อารมณ์ของอธิปพุ่งขึ้นทุกทีจนแทบหยุดไม่อยู่แล้ว
แต่อย่างที่บอก พวกเขารู้จักร่างกายของกันและกันดี จอมขวัญรู้ว่าหากยังไม่หยุดมือและปาก อีกฝ่ายปลดปล่อยแน่นอน
แต่...เรื่องอะไรจะยอมให้ไป
เขาผละออกจากยอดอกของคนรักที่ตึงเขม็ง ไถตัวลงต่ำ พร้อมกับลากปลายลิ้นลงสู่หน้าท้องที่เริ่มเกร็งจนขึ้นเป็นลอน และ...ลงไปสู่...ความร้อนฉ่าที่ตั้งชันชี้หน้าเขา
มันแดงก่ำ และชุ่มชื้น จอมขวัญแลบลิ้นเลียมันเบาๆ แล้วเหลือบตาขึ้นสบตากับอธิป
ภาพนั้นเร่าร้อนจนแทบทนไม่ไหว แม้ไม่พูด แต่อธิปรู้ว่าเขาจะสื่อสารกับอีกฝ่ายอย่างไร
ชายหนุ่มยกมือขึ้นแตะศีรษะของคนรักแล้วกดลงเบาๆ เพียงเท่านั้นจอมขวัญก็ยกยิ้มท้าทาย
“ถ้าเสร็จก่อน... ‘อด’ นะ” ตัวดีท้าทายเสียงแหบพร่า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ‘อด’ ที่ว่า หมายถึงเรื่องใด
อธิปกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ยอมรั้งมือตนเองเอาไว้ แล้วให้เป็นหน้าที่ของอีกฝ่าย
ร่างโปร่งยกยิ้มพราว ก่อนจะครอบริมฝีปากลง...กลืนกินตัวตนใหญ่โตอย่างช้าๆ
ชายหนุ่มครางฮือ จังหวะของจอมขวัญนั้นแสนร้ายกาจ เจ้าตัวกดริมฝีปากลงครอบทีละนิด ทีละนิด...จนมิด ดูดดื่มราวกับเป็นไอศกรีมรสโปรด แล้วก็ผละออกห่าง ชวนให้สะท้านต้องแอ่นสะโพกแทบป้อนให้ถึงปาก แต่จอมขวัญก็เพียงแค่เลียไล้หยอกล้อส่วนปลาย เรียกเสียงสูดปากด้วยความเสียวซ่าน และสายตาคาดหวังจากร่างสูง
“ของขวัญ...” เจ้าของความต้องการที่จวนเจียนระเบิดเรียกชื่อเสียงแผ่ว จอมขวัญเหลือบตาขึ้นมอง ยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยอมตามใจ
และครั้งนี้ ริมฝีปากร้อนมอบสัมผัสครอบครองลึกสุดโคนในทีเดียว
ดูดดึงแล้วถอนออก จากนั้นก็ครอบลงไปใหม่ ทำอย่างนี้ซ้ำๆ เร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ จนอารมณ์ของร่างสูงตึงเขม็ง
“อ่า...ของขวัญ...”
ใกล้แล้ว...อีกนิด...
...อีกนิดเดียว...
แต่แล้ว...ริมฝีปากร้อนก็จากไป ทิ้งแก่นกายแฉะชื้นให้ชี้ชันโดดเดี่ยว
อธิปหายใจหอบ กดศีรษะของคนรักเล็กน้อยคล้ายเป็นสัญญานของความต้องการ แต่ตัวแสบเงยหน้ามอง แววตาท้าทายเอาใหญ่
“อยาก ‘อด’ จริงเหรอ”
เท่านั้น อธิปผู้กลายร่างเป็นคนโลภ ก็ปล่อยให้คนรักปีนขึ้นตัวเขาอีกครั้ง ทาบทับจนหลังเขาติดพนัก ชายหนุ่มเพิ่งเห็นเดี๋ยวนั้นว่าจอมขวัญปลดกางเกงออกแล้ว เบื้องล่างเปลือยเปล่า ข้างหน้าร้อนฉ่าเมื่อแนบลงถูไถกับความเหยียดชันที่ชุ่มฉ่ำของเขา
“อ่า” จอมขวัญเงยหน้าครางเบากับสัมผัสแนบเนื้อเมื่อแก่นกายของพวกเขาเบียดชิดกัน
ลำคอขาวล่อสายตาอธิปให้ไม่อาจอยู่เฉย มือข้างหนึ่งของเขาจับท้ายทอยอีกฝ่ายเอาไว้แล้วตะโบมจูบซุกไซ้ กลิ่นเนื้อของคนรักยิ่งปลุกอารมณ์ มืออีกข้างกอบเอาแก่นกายของพวกเขาไว้ด้วยกันแล้วรูดแรงๆ ได้ยินเสียงจอมขวัญครางกระเส่าดังขึ้นอีก
“พ...พี่โต...อื้อ...” จอมขวัญผู้กลายเป็นฝ่ายถูกปรนเปรอทนไม่ไหว เลิกเสื้อยืดของตนให้ขึ้นไปกองเหนืออก เผยยอดอกตึงเขม็งล่อสายตาอธิป ไม่ถึงอึดใจ ร่างสูงก็แนบริมฝีปากลงดูดดึง
“อื้อ!”
ยอดอกข้างหนึ่ง ถูกลิ้นของอธิปฉกชิม ส่วนอีกข้าง...จอมขวัญจิกปลายเล็บบดบี้ด้วยตนเอง
อารมณ์พุ่งทะยานจนเนื้อตัวร้อนระอุ กล้ามเนื้อเกร็งเครียดไปแทบทุกส่วน หากอธิปเร่งมือชักรูดแก่นกายของพวกเขา ในอีกไม่กี่อึดใจคงถึงเป้าหมาย
แต่...พวกเขาก็รู้ว่า ‘แบบนั้น’ ดับกระหายไม่ได้
ชายหนุ่มตวัดคนรักลงนอนราบบนโซฟา แล้วพลิกให้จอมขวัญนอนคว่ำ จับสะโพกอีกฝ่ายให้โก่งโค้ง เผยช่องทางร้อนที่เบียดชิด เขาไม่ได้บุ่มบ่าม เริ่มจากบดปลายนิ้วลงกับปากทางคับแคบ ในขณะที่ริมฝีปากจูบตามแนวกระดูกสันหลังจากบั้นเอวขึ้นไปจนถึงสะบักไหล่ แล้วขยับตัวขึ้นไปกระซิบที่หลังหูคนรักเบาๆ
“แคบ...”
“อื้อ...เข้ามา...อ๊ะ...”
“ใจเย็นๆ”
เขาลุกไปเปิดลิ้นชักเพื่อหยิบอุปกรณ์ แค่ได้ยินเสียงครางฮือจากคนบนโซฟา ก็ร้อนจนแทบบ้า
อธิปรีบกลับมาหา ฉีกซองถุงยาง ปาดเจลแล้วก็นาบแท่งร้อนใหญ่โตกับปากทางคับแคบทันที
“อื้อ...” จอมขวัญซุกหน้าลงกับโซฟา ยิ่งทำให้สะโพกของเขาโก่งโค้งเปิดรับการแทรกสอดของคนรักมากขึ้นกว่าเดิม ริมฝีปากร้อนของอธิปแนบจูบลงกับหลังใบหู มือหยาบนวดก้อนเนื้อกลมสองข้างที่แสนเหมาะมือ
“ยั่วพี่”
จอมขวัญเหลือบตามามอง เขารู้ว่าเสน่ห์ของตนเองอยู่ตรงไหน และจะใช้อย่างไร เขาส่ายสะโพกน้อยๆ ให้ปากทางร้อนถูไถกับแก่นเนื้อของอีกฝ่าย อธิปมันเขี้ยวบีบก้อนสะโพกแรงๆเต็มสองมือ ก่อนจะกดแทรกความใหญ่โตเข้าหาช่องทางชุ่มฉ่ำนั่นทันที
ความร้อนผ่าวเสียดสีเรียกเสียงครางดังกว่าเดิม อธิปถอนกายออกแล้วดันกลับเข้าไปใหม่ให้ลึกขึ้นอีก
ยิ่งกดลึกก็ยิ่งตอดรัด อารมณ์ของเขาพุ่งพล่าน จอมขวัญก็ไม่ต่างกัน ยิ่งเจ้าตัวครางกระเส่า อธิปก็ยิ่งกดกายลึกขึ้น...ลึกเข้าไปอีก จนมันเข้าไปสุดความยาว
ร่างโปร่งข้างใต้คล้ายจะผ่อนคลายลงเล็กน้อยเมื่อเขาแช่ความร้อนผ่าวนั่นเอาไว้ แต่เมื่อแก่นกายเริ่มถอนถอยสั้นๆ ก็ชวนให้สะท้าน ครางหวิว
“พ...พี่โต...”
ความแข็งแกร่งถูกถอนออกมาเล็กน้อย แล้วก็ดันกลับเข้าไปอีก แล้วก็ถูกถอนออกมาใหม่ ก่อนจะดันกลับเข้าไปซ้ำ จังหวะจากช้ากลายเป็นเร็ว จากนุ่มนวลกลายเป็นโหมแรง เสียงครางดังผสานไปกับเสียงเนื้อกระแทกเนื้อยิ่งเร้าอารมณ์
“ช...ช้าๆ...อื้อ พี่โต...อ๊ะ...”
แม้จะพูดอย่างนั้น แต่เมื่ออธิปผ่อนแรงลงจนกลายเป็นเนิบนาบ คนเรียกร้องให้ ‘ช้า’ ก็เอี้ยวหน้ากลับมามอง แลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างต้องการ
“...ร...เร็ว...เร็วหน่อยได้มั้ย...ขวัญ...อื้อ...ขวัญ...”
“เอาใจยาก” อธิปก้มลงกระเซ้า แต่ไม่ยอมขยับทั้งช้าและเร็ว จอมขวัญครางอย่างขัดใจ
“อื้อ...เร็วๆ...”
“แน่ใจนะ”
“อื้อ”
“ไม่ให้เปลี่ยนแล้วนะ” ถามซ้ำในเวลาอย่างนี้ยิ่งเหมือนแกล้งถ่วงเวลา
“อื้อ!” ได้ยินคำตอบแบบนี้ อธิปก็ถอนกายออกจนหมด พลิกร่างคนเอาใจยากให้นอนหงาย จับขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า แล้วกดแทรกกลับเข้าไปใหม่รวดเดียวจนสุด
“อ๊า!” ร่างโปร่งสะท้านจนแผ่นหลังแอ่นขึ้นจากเบาะ แต่ไม่ทันได้ปรับลมหายใจ ความใหญ่โตที่อยู่ภายในร่างของเขาก็ถูกดึงออกไปแล้วกระแทกกลับเข้ามาอีก
คราวนี้มันไม่ได้เนิบนาบเหมือนเมื่อครู่ ไม่ใช่แค่การขยับอย่างตื้นๆ แต่ทั้งไวและลึก
ร่างของจอมขวัญไหวโยกตามแรงกระแทกกระทั้น สะท้านเฮือกทุกครั้งที่ได้รับการเติมเต็ม อธิปเห็นอย่างนั้นก็ยิ่งส่งแรงไม่ยั้ง แต่พออารมณ์ใกล้ถึงปลายทาง เขาก็เปลี่ยนท่า ปลดขาบนบ่าลง แล้วคว้าแขน ดึงอีกฝ่ายขึ้นมานั่งทับตัก ปล่อยให้คนรักโยกขย่มบนตัวเขา
บทรักวันนี้ต่างคนต่างร้อนแรง พวกเขาโจนทะยานไปกับบันไดแห่งความสุข ปลายทางคือหอคอยที่อยู่เหนือเมฆขาวขึ้นไป มันสูงและชัน แต่เมื่อพากันกระโจนไปด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี มันก็ใกล้เข้ามาทุกที
ยิ่งใกล้ก็ราวกับมีแรงฮึดเพิ่มขึ้นอีก เสียงกระแทกถี่ยิบ เสียงครางดังไม่ขาด อารมณ์พุ่งพล่านไปจนแทบถึงส่วนปลายแล้ว
อีกแค่นิดเดียว...อีกนิดเดียวเท่านั้น
เลือดเดือดพล่าน แรงวัยฉกรรจ์มีเท่าไรโหมลงไปเท่านั้น จอมขวัญขย่มสะโพกลงมาอธิปสวนกระแทกกลับขึ้นไป พวกเขาพากันกระโจนไต่บันไดความสุข พุ่งเข้าไปในกลุ่มเมฆสีขาวนุ่ม และเหนือขึ้นไปกว่านั้นคือยอดหอคอยที่พวกเขาอยากไปถึงด้วยกัน
“พ...พี่โต...อ๊ะ อื้อ!”
จอมขวัญกอดอีกฝ่ายแน่น ร่างกายกระตุกเกร็งเมื่อแตะยอดหอคอยจนทะลักทลายออกมาก่อน อธิปตวัดร่างคนรักลงนอนราบกับโซฟา แล้วจ้วงกระชั้นเข้าไปในช่องทางร้อนที่ตอดยิบอีกไม่กี่ทีก็ตามไปถึงจุดหมายเดียวกัน
“อ่า...ของขวัญ...”
เสียงครางดังยาวอย่างสุขสม อธิปซุกหน้าลงกับซอกคอของคนรักหอบหายใจฮัก สองมือยังกดสะโพกของจอมขวัญให้แนบชิดกับเขาจนแทบหลอมรวม
พักหนึ่ง เมื่อปรับลมหายใจให้เป็นปกติได้แล้ว อธิปถึงได้ถอนกายออกให้คนรักได้ผ่อนคลาย แต่ก็ยังไม่ยอมลุกออกไปไหน เขาเพียงค้ำสองแขนกับเบาะเพื่อยันตัวขึ้นเล็กน้อยให้จอมขวัญหายใจได้สะดวก แต่ก็ยังหาเรื่องก้มลงมาจูบเบาๆอยู่ดี
“เหนื่อยมั้ย”
คำตอบของจอมขวัญไม่ใช่คำพูด แต่เป็นการงับริมฝีปากคนถามเบาๆไปหนึ่งที
อธิปหัวเราะ มือลูบสะโพกคนรัก
“แบบนี้แสดงว่าไม่เหนื่อย”
“ใครบอก?!” ตัวแสบรีบร้อง คว้ามือร้อนผ่าวนั่นเอาไว้
“ก็ของขวัญกัดปากพี่”
“หมายถึงให้หยุดพูดต่างหาก”
“ใครที่ไหนใช้วิธีแบบนี้เพื่อให้หยุดพูด”
“ก็ขวัญไง” นอกจากจะแสบแล้วยังอวดดีด้วย
“แล้วทำกับใครบ้าง” คำถามของอธิปไม่ได้คาดคั้น จอมขวัญในอดีตเป็นคาสโนว่าชื่อเสียงโด่งดัง แม้ตอนคบกับน้ำทิพย์จะไม่เคยนอกลู่นอกทาง แต่ก็ไม่อาจหยุดเสียงเล่าลือของคนอื่นได้ นับสิบปีทีเดียว กว่าชื่อเสียงด้านนี้จะจาง
“จำไม่ได้แล้ว”
“มีเยอะเหรอ”
“มันนานแล้วต่างหาก” แล้วเจ้าตัวก็หัวเราะ
อธิปทอดสายตามองคนรัก เห็นรอยยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายในวันนี้ก็ยิ่งสุขใจ
ความสุขของร่างสูงถ่ายทอดออกมาทางสายตา จนคนถูกมองยังรับรู้ได้
และมันทำให้จอมขวัญคิดถึงคำพูดของ ‘เพื่อน’ คนนั้นขึ้นมาอีกแล้ว
ความสุขเริ่มที่ตัวเอง เมื่อตนเองมีความสุข คนรอบข้างก็มีความสุข แล้วความสุขนั้นก็จะกลับมาหาตนเองอีกครั้งหนึ่ง
“พี่โตมีความสุขมั้ย”
“มาก”
“ขวัญก็ด้วย”
อธิปมองคนรักแล้วยิ้ม ก้มลงหา
“ถ้ามีความสุข ก็อยู่ด้วยกันไปนานๆนะ”
“อื้ม!” นอกจากการรับคำอย่างมั่นใจ รอยยิ้มกว้างก็ปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาด้วย
รอยยิ้ม...ที่ไม่ได้มีหน้าที่แค่ปกปิดความอ้างว้าง แต่เป็นรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขจากหัวใจ
ความสุขที่เกิดขึ้นในตัวของจอมขวัญเอง
ความสุข...ที่ทำให้อธิปมีความสุข
และความสุขของอธิปก็กลับมาที่จอมขวัญอีกทีหนึ่ง
...ดีจริงๆที่ได้อยู่มาจนพบเจอความสุขในวันนี้...
...ขอบใจนะ...
...ถ้วยฟู...
FIN
ขอต้อนรับ extra ผู้มาในวัย ‘หนุ่มน้อย’ ถ้วยฟู นักเรียนโรงเรียนกางเกงสีดำนั่นเองงงง
จริงๆแล้ว ถ้วยฟูไม่ได้รู้จักจอมขวัญลึกซึ้ง แต่เพราะถ้วยฟูเป็นคนประเภทที่ถ้าเห็นอะไรแปลกๆ น้องปล่อยผ่านไม่ได้ และจอมขวัญก็แสดงความรู้สึกบางอย่างที่ให้ความรู้สึกว่าถ้าเขาไม่ทำอะไรสักอย่าง คนคนนี้ต้องทำอะไรบางอย่างแน่ๆ เขาก็เลยเข้าไปหาค่ะ
อ้อ...ส่วน extra อีกคน พี่ผู้ชายหน้าดุที่บอกให้น้องถฟ ของเราใส่รองเท้าดีๆ อย่าเหยียบส้น จะเป็นใครนั้น...อันนี้เป็นปริศนาธรรม ไม่เฉลยค่ะ ฮ่าฮ่า
นี่คือตอนพิเศษของจอมขวัญจริงๆ แต่ extra ที่ชื่อถ้วยฟูคือจุดเปลี่ยนค่ะ เพราะถ้าวันนั้นถ้วยฟูไม่เข้ามา จอมขวัญก็อาจจะก้าวไปอีกทางนึงแล้ว และก็อาจจะไม่ได้รู้ว่ามันมีความสุขอีกรูปแบบหนึ่งเมื่ออยู่กับพี่โตเนอะ
พี่โตต้องมาขอบคุณถ้วยฟูด้วยการอุดหนุนร้านเตาถ่านแล้วนะ ฮ่าฮ่า
ส่วนบัว...ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงทุกๆคนเลย จะพยายามเร่งเรื่องยาวให้ไวที่สุดเท่าที่ทำได้ค่ะ ขอโทษจริงๆที่ปีนี้ยังไม่มีเรื่องใหม่สักที บัวแก้หลายรอบมาก อยากให้ได้ตรงใจตัวเองที่สุด แต่มีตอนพิเศษคริสต์มาสรอแล้วนะคะ ฮ่าฮ่า
เจอกันใหม่ ไม่รู้ว่าจะได้ลงเรื่องยาวหรือตอนพิเศษรับซานต้าครอสก่อนกันค่ะ แหะๆ
-
:o8: :-[ :impress2:
-
ตอนไหนที่มี ถ้วยฟู มาเจอ ของขวัญ เราจะประทับใจตัวน้องทุกครั้ง // ไม่มันเขี้ยวเหมือนเถียงพี่ธัน 555
และดีใจที่ของขวัญ ผ่านช่วงเวลาลำบากแล้วเติบโตได้อย่างแข็งแรง
คิดถึง ของขวัญ พี่โต ป้ารี พี่จักร หลานๆ ลุงๆ ทุกคน
คิดเสมอว่าพวกเขามีตัวตนอยู่ที่ไหนสักที่บนโลกนี้
ขอบคุณคุณนักเขียน มีตอนพิเศษมาให้อ่านตลอด
ขอบคุณจากหัวใจ :mew1: :mew1:
-
สมกับที่คิดถึง...งงงงงง :pig4: คุณบัว รอติดตามผลงานตลอดนะคะ
-
นานๆมาทีแต่อิ่มฟูในใจทุกครั้งเลยค่ะ
ถ้วยฟูเราก็มีสาระนะ!!! 55
-
อ่านตอนต้นคิดถึงถ้วยฟูเลย มาพร้อมรอยยิ้มตลอดเลย แต่พี่โตกับของขวัญนี้เรียกเลือดตลอดดดด :pighaun:
-
:mew2: :ruready :pig4:
-
จอมร้าย
By: Dezair
…………………
ตอนพิเศษ Christmas…again and again.
ประเทศไทย
ธันวาคม
ฤดูหนาวที่แม้กลางวันจะไม่หนาวจัด แต่เมื่อตกหัวค่ำ ลมเย็นก็พัดกรูเข้ามาในบ้าน
บ้านของอธิปและจอมขวัญสว่างไสวตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืด เพราะเจ้าของบ้านกำลังวุ่นอยู่กับการจัดต้นคริสต์มาสที่ต้องทำเป็นประจำทุกปี
ต้นคริสต์มาสต้นเดิม ตั้งอยู่มุมเดิม คนตั้งก็คนเดิมคืออธิป ส่วนคนประดับตกแต่งก็คนเดิมคือจอมขวัญ
อุปกรณ์ของประดับตกแต่งมีของเดิมบ้าง ของใหม่บ้าง อย่างปีนี้ ยอดต้นคริสต์มาสประดับด้วยดาว 8 แฉกสีทองอร่ามซึ่งจอมขวัญซื้อมาใหม่
อธิปยืนมองคนรักกำลังห้อยสายไฟระโยงไปตามกิ่งต้นคริสต์มาส เจ้าตัวสนุกนักล่ะ เดี๋ยวรอดูตอนเปิดไฟเถอะ ได้เห็นดวงตาเรียวๆนั่นเป็นประกายระยิบระยับอย่างถูกใจ
“ฝั่งนี้ยังโล่งอยู่เลย ของขวัญ” อธิปชี้ไปที่ต้นคริสต์มาสด้านที่อยู่ใกล้ผนังมากที่สุด จอมขวัญเอาแต่ตกแต่งจุดที่มองเห็นได้ง่าย เลยลืมอีกฝั่งสนิท
เจ้าตัวชะโงกหน้าไปดู แล้วก็หยิบเอาลูกตุ้มสะท้อนแสงกับระฆังจิ๋ว 4-5 อัน ห้อยตามจุดต่างๆ
“ฝั่งนี้ไม่ต้องห้อยเยอะหรอกเนอะ มองไม่เห็น” จอมขวัญว่าอย่างนั้น แล้วก็หันมาเล็งว่าจะห้อยถุงเท้าสีแดงไว้ตรงมุมใดดี
ร่างสูงเห็นถุงเท้าในมือคนรักแล้วหัวเราะเบา
“ถุงเท้าอันเล็กขนาดนั้น ซานต้าคลอสคิดหนักเลยนะ ไม่รู้จะใส่ของขวัญอะไร”
จอมขวัญหันมามอง
“ก็ไม่ต้องใส่ไง”
อธิปเลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วถาม
“ไม่เอาเหรอ?”
“ให้วางไว้ใต้ต้นคริสต์มาสต่างหากล่ะ” เจ้าตัวตอบพลางหัวเราะ
จอมขวัญที่สดใส จอมขวัญที่ร่าเริง อธิปมองแล้วก็ยิ้ม ดวงตาทอดมองหวาน...อย่างทุกๆปีที่ผ่านมา
“แล้วปีนี้...ของขวัญอยากได้อะไร”
ทั้งๆที่เป็นคำถามธรรมดา แต่ไม่รู้ทำไม จอมขวัญถึงรู้สึกว่าในน้ำเสียงของอธิปเต็มไปด้วยความรัก ความเอาใจใส่
“ถามเหมือนถ้าขอดาว ก็จะเอามาให้งั้นล่ะ” แต่คนอย่าง ‘จอมขวัญ วิมลกิตติ’ ต่อให้เขินวาบจนอกร้อนผ่าว ก็ยังไม่วายหยอกกลับ
อธิปหัวเราะเบา แล้วมองไปยังดาวสีทองบนยอดต้นคริสต์มาส
“เดี๋ยวพี่เอาดาวนั่นลงมาให้”
“โห ไม่ลงทุนเลย นั่นขวัญซื้อมานะ!”
ร่างสูงยิ้มจาง มองคนรัก สายตาอย่างนี้ ยิ่งทำให้คนถูกมอง นึกเขินจนต้องเบี่ยงสายตาไปที่ต้นคริสต์มาส แล้วหยิบเอากล่องของขวัญเล็กๆที่ห้อยอยู่บนกิ่งหนึ่งไปห้อยที่อีกกิ่งแทน
“ยังไม่บอกพี่เลย ปีนี้อยากได้อะไร”
จอมขวัญนิ่งคิด แต่คิดอยู่นานก็คิดไม่ออก อาจจะเพราะตั้งแต่มีอธิปอยู่ข้างกาย ชีวิตก็เหมือนสมบูรณ์ไปหมดแล้ว จนไม่อยากได้อะไรอีก
ถ้าจะมี...ก็คง...อยากเก็บ ‘ปัจจุบัน’ ให้เป็น ‘ความทรงจำที่จับต้องได้’ ล่ะมั้ง...
“ถ่ายรูป” คำพูดของจอมขวัญทำให้อธิปเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
แต่คนพูดไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม หมุนตัวเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดกล้องหน้า แล้วหันมาหาอธิปอีกครั้ง
“ของขวัญคริสต์มาสปีนี้ เอาเป็นถ่ายรูปกับขวัญแล้วกัน”
“ถ่ายรูป?” อธิปย้อนถาม
เขารู้ว่าคนรักไม่ชอบการถ่ายรูปนัก ถ้าไม่ใช่เรื่องจำเป็นเช่นการถ่าpรูปในงานสังคม ก็ต้องเป็นเหตุการณ์พิเศษจริงๆ ไม่อย่างนั้นอย่าหวังว่าจะยอมถ่ายดีๆ
แต่คราวนี้...กลับเป็นคนออกปากขึ้นมาเอง
“อือ ถ่ายรูป” ยังรับคำอีกแน่ะ
“แค่ถ่ายรูปเองเหรอ” อธิปย้อนถามอย่างสงสัย จอมขวัญทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกถามซ้ำ แต่ก็ยังย้ำคำเดิม
“เออ แค่ถ่ายรูปนี่ล่ะ”
“มันเป็นของขวัญคริสต์มาสยังไงน่ะ”
“...บอกว่าเป็นก็เป็นสิ” เจ้าตัวพูดลอยๆ แล้วก็สั่ง “...ยิ้มด้วย”
จอมขวัญยืดแขนที่ถือโทรศัพท์ออกไปเล็กน้อย เพื่อเก็บภาพเขากับอธิปที่มีต้นคริสต์มาสอยู่ข้างหลัง
เพราะถ่ายกันเอง จึงเก็บได้เพียงแค่มุมแคบๆ เห็นหน้าพวกเขาและต้นคริสต์มาสบางส่วน
คนถือโทรศัพท์กดถ่ายไป 1 รูป ก่อนจะเปิดดู เห็นหน้าของตนเองกับอธิปและต้นคริสต์มาสแล้ว ก็เหมือนสัญลักษณ์ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันมาอีกปีแล้ว
...และเขาก็อยาก...ถ่ายรูปกับอธิปและต้นคริสต์มาสในบ้านของเราอย่างนี้...ทุกปีๆ...
“อยู่ถ่ายรูปกับขวัญไปเรื่อยๆแล้วกัน” เจ้าตัวงึมงำ คล้ายจะพูดกับตัวเอง แต่เพราะพวกเขายืนอยู่ใกล้กันมาก อธิปย่อมได้ยินด้วย
ชายหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อย รู้สึกอบอุ่นในอกอย่างประหลาด จอมขวัญเป็นคนไม่ค่อยแสดงความรู้สึก บางทีก็เขินจนเบี่ยงไปเรื่องอื่น แต่ใครจะคิด คนขี้เขินคนนี้...กลับลึกซึ้งแม้แต่เรื่องของขวัญคริสต์มาส
ทว่า...คนลึกซึ้งกลับเอาแต่ก้มหน้า ทำอะไรสักอย่างในโทรศัพท์
“ทำอะไร” อธิปถาม บนหน้าจอโทรศัพท์ในมือจอมขวัญยังเป็นรูปคู่ของพวกเขา เห็นเจ้าตัวพิมพ์ข้อความเพิ่มลงไปในรูปด้วย
“ทำเป็นการ์ดคริสต์มาสไง จะส่งให้ป้ารี”
อธิปเลิ่กคิ้วเล็กน้อย ไม่คิดว่าจอมขวัญจะส่งรูปคู่ของพวกเขาให้คุณพัชรี ชายหนุ่มรู้ว่าป้าของคนรักทั้งลุ้นทั้งเชียร์ความสัมพันธ์ของพวกเขาที่สุด แม้หล่อนจะไม่เคยพูดตรงๆ แต่คุณพัชรี วิมลกิตติคือกองหนุนกิตติมศักดิ์ในความรักของอธิปและจอมขวัญเลยล่ะ
หลานชายคุณพัชรีเหลือบตาขึ้นมอง ทำหน้าปั้นยากเล็กน้อย แล้วก็อธิบายเพิ่ม
“ป้ารีบ่นว่าไม่มีรูปขวัญเลย ก็เลย...จะส่งรูปนี้ให้”
“รูปเดียวจะพอเหรอ?” อธิปย้อนถาม จอมขวัญไม่ทันตอบ เขาก็พูดต่อ “เอามา พี่ถ่ายให้” แล้วดึงโทรศัพท์มือถือของคนรักมา
“ขวัญไม่ถ่ายเดี่ยวนะ!” คนไม่ชอบถ่ายรูปรีบร้องบอก ให้ถ่ายเดี่ยวยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่ เพราะไม่รู้ว่าต้องทำหน้าแบบไหน ยิ้มอย่างไร
แต่...ก็คนที่ไม่ชอบถ่ายรูปคนนี้นี่แหละ ที่เป็นคนเรียกร้องถ่ายรูปคู่กับอธิป
ไม่รู้ทำไม พอเป็นรูปคู่กับคนรัก เขาถึงเป็นคนร้องขอ...แล้วยัง...อยากมีรูปคู่แบบนี้ทุกปีๆด้วย
ร่างสูงหันมองคนที่กำลังทำหน้าบูดเพราะไม่อยากถ่าย
“ใครบอกว่าจะถ่ายของขวัญคนเดียว” เขาพูดแล้วยิ้ม
“...อยู่ด้วยกัน ก็ถ่ายคู่กัน”
อธิปยืดแขนออก แล้วกดถ่ายรูปคู่ของพวกเขาและต้นคริสต์มาส...ไม่ใช่แค่รูปเดียว พอชายหนุ่มกดรัวๆ จอมขวัญก็เริ่มหัวเราะเพราะทั้งเขินทั้งขำ พอหัวเราะ ก็กลายเป็นอยู่ไม่นิ่ง รูปที่ได้จึงน่าจะมีทั้งรูปยิ้ม หัวเราะ หรือแม้แต่หน้าเหวอ
“เอ้ย! อย่าเพิ่งถ่าย ขวัญหน้าเหวอแล้ว”
แต่คนครองโทรศัพท์ก็ยังไม่หยุด จอมขวัญถูกถ่ายจนหัวเราะไม่หยุดเช่นกัน ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป มีหวังได้หัวเราะจนจุกแน่ คนบ้าจี้กับการถูกถ่ายรูปหันไปทางมือกล้อง กำลังจะบอกให้พอ แต่อีกฝ่ายกลับก้มลงหา แล้วแนบริมฝีปากลงกับริมฝีปากของเขาเสียก่อน
สัมผัสที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แม้จะตกใจแต่ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ รสจูบนุ่มนวลอ่อนโยนของอธิปเป็นเรื่องคุ้นเคย ดังนั้น เมื่อร่างสูงประกบริมฝีปากลงมา อึดใจต่อมา จอมขวัญก็หยัดริมฝีปากแนบชิดกลับไป
อธิปกดถ่ายรูปอีกครั้ง ก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟาใกล้ๆ ไม่ได้สนใจอีก
รูปสุดท้ายของวันที่ 25 ธันวาคมในโทรศัพท์มือถือของจอมขวัญจึงเป็นรูปของพวกเขา 2 คน จูบกันอยู่หน้าต้นคริสต์มาสต้นเดิมที่ตั้งในบ้านของพวกเขามาหลายปี
ต้นคริสต์มาส...สัญลักษณ์แห่งเทศกาล และเป็นพยานรักที่บอกให้รู้ว่าอธิปและจอมขวัญรักและอยู่ด้วยกันมาครบปีแล้ว
และพวกเขาจะอยู่ฉลองคริสต์มาสกับต้นคริสต์มาสต้นนี้ด้วยกันต่อไป...และต่อไป
Christmas...again and again
…………………..
ช่วงเวลาหลังข่าวภาคค่ำ เป็นเวลาแห่งการดูละครไทยของคุณพัชรี แม้เดี๋ยวนี้จะมีซีรี่ส์ต่างประเทศและช่องทางอื่นๆอีกมากมายให้เลือกสรร แต่คุณพัชรีเป็นคนแบ่งเวลาเก่ง เพราะเวลาอื่นดูซีรี่ส์ประเทศอื่นๆเปิดหูเปิดตา แต่สองทุ่มครึ่งเป็นต้นไป คือเวลาแห่งละครไทยในดวงใจ!
แต่...คืนนี้ ดูเหมือนจะมีบางอย่างดึงความสนใจของคุณพัชรีจากละครไทยที่กำลังเข้มข้น
หน้าจอโทรศัพท์สว่างวาบขึ้นมา พร้อมกับข้อความแจ้งเตือนว่ามีรูปภาพใหม่จากหลานชายสุดที่รัก
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรของจอมขวัญ ล้วนเป็นเรื่องใหญ่เรื่องด่วนของคุณพัชรีเสมอ ดังนั้น แม้ว่าละครไทยจะเข้มข้นเพียงใด คุณพัชรีก็ยอมละสายตามาเปิดโทรศัพท์ดู
และรูปที่จอมขวัญส่งมาก็ทำเอาคุณพัชรีถึงกับอ้าปากค้าง ต้องยกมือขึ้นทาบอก
ภาพถ่ายของจอมขวัญและอธิป ข้างหลังมีต้นคริสต์มาส พร้อมข้อความบนรูป ‘Merry X’mas’
ดูก็รู้ว่าพวกเขาถ่ายกันในบ้านของพวกเขาเอง และยังถ่ายกันเอง ส่วนข้อความนี้ก็เป็นจอมขวัญเปิดแอปพิมพ์ข้อความแล้วเลือกฟ้อนท์ตามที่มีแปะมาให้ แต่...แค่คุณพัชรีได้เห็นรูปของหลานชายและคนรัก กับบรรยากาศของความรักที่อบอวลรอบตัวพวกเขา เท่านั้นก็เพียงพอที่จะทำให้หล่อนน้ำตาคลอแล้ว
หล่อนพิมพ์ข้อความกลับไปหา
‘Merry Christmasนะลูก ขอให้ปีหน้าเป็นปีที่ดีของของขวัญกับโต’
อึดใจต่อมา ก็มีข้อความจากจอมขวัญส่งกลับมา
‘ขอบคุณครับ วันปีใหม่จะแวะไปกินข้าวด้วยนะ’
คุณพัชรียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่หล่อนไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีก
ดึกแล้ว หล่อนไม่ควรรบกวนพวกเขา
แต่...ดึกแค่ไหน หล่อนก็ไม่คิดว่าดึกเกินไปสำหรับการเปิดห้องแชทส่วนตัวของตนเองกับแม่ของอธิป!
‘คุณนุชคะ พรุ่งนี้ว่างมั้ย รีมีเรื่องจะเม้าค่ะ!’
แม้วันคริสต์มาสจะผ่านพ้นไปในค่ำคืนนี้ แต่รูปถ่ายคริสต์มาสของจอมขวัญและอธิปจะทำให้บ้านเรือนไทยวิมลกิตติคึกครื้นไปอีกหลายวัน!
FIN
*ตอนพิเศษนี้ เชื่อมกับ จันทร์จ้าว ตอนพิเศษ พิเศษ Christmas…again and again.
Merry Christmas นะคะ
-
อบอุ่นทุกปี
ขอบคุณคุณบัวคนเขียน เราเหมือนได้รับของขวัญ Christmas ทุกๆปี
ขอบจากใจ ❤️
-
คู่นี้น่ารักหวานกันตลอดดดด
-
ขอบคุณมากค่าา คุณบัว ของขวัญวันครสต์มาส น่ารักมากกกก ของขวัญของพี่โตยิ่งน่ารักกก ทางนี้ยิ้มปริ่มใจ ไม่ต่างจากป้ารีเลยค่ะ โอ้ยย อยากให้ป้ารีได้เห็นรูปสุดท้าย5555
ปล. เพิ่งเห็นว่ามีตอนใหม่ ที่มีถ้วยฟูด้วย กรี๊ดดดย้อนหลังเลย คิดถึงความเกรียนของถ้วยฟู แล้วอดขำไม่ได้จริงๆเจ้าตัวแสบ ดีแล้วที่ได้เจอกัน พี่โตต้องขอบคุณถ้วยฟูจริงๆนั้นแหล่ะ
อ่านรวดเดียวเต็มอิ่ม จุใจไปเลย
มีของขวัญเป็นของตัวเอง พี่โต โซ ฮอต ไม่ไหววว :pighaun:
-
ของขวัญน่ารักที่สุด.. :mc1:
-
55555 สมาคมป้ารีก็ยังอยู่ ถ้ารูปสุดท้ายหลุดเข้าแชทไปนะหื้อออเรื่องใหญ่ ฟินกันึงโลกหน้า5555
-
คิดถึงเนอะ
-
น่ารักมาก ................... ขอบคุณครับ
-
:L2:
อ่านเรื่องของขวัญกับพี่โตทีไร ใจเราอบอุ่นนุบนิบไปด้วยทุกครั้งเลยค่ะ
ขอให้ปีหน้าเป็นปีที่ดีของไรท์และทุกๆคนเลยนะคะ รักค่าาา
-
เอ็นดูของขวัญ
ป้ารีไม่เคยแผ่วในการเป็นเอฟซีเลย อิอิ
-
ป้ารีเม้าท์มันเลยสินะคืนนี้คงนอนไม่หลับที่ได้เห็นรูปคู่ของหลานรักกับแฟน!!! :m20:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณคุณบัวค่ะ :mew1:
-
แฟนคลับป้ารีีีจ้า
-
ขอบคุณครับ
-
สนุกมากค่ะ ไม่วาจะอ่านกี่รอบก็ไม่เบื่อ
ตอนพิเศษเยอะจุใจมาก ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
อ่านแล้วชอบครอบครัวฝั่งนายเอก พร้อมป้าๆ และหลานๆ น่ารักทุกคน
-
ฮือออออ ขอบคุณนะคะ เพิ่งได้แว้บเข้ามาอ่าน
-
เข้ามาแล้วเจอของขวัญ ฏ็ใจฟูแล้ว อ่านแล้วก็ยังคิดถึงตลอดเลย อาจจะต้องอ่านอีกรอบแล้วละ
ไม่ได้เข้ามานานมาก แต่ก็ยังเจอขวัญอยู่ มีความสุขมากกกก
-
อบอุ่น น่ารัก อ่านแล้วใจฟูมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะ