-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.เรื่องสั้นให้จั่วคนว่าเรื่องสั้นด้วยนะครับ และนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
##########################
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
+++++++++++++++++++++++++++++
ช่องทางติดต่อ
fanpage : Momocity (https://m.facebook.com/Momocity-727286980728413/?ref=bookmarks)
ผลงาน
'ฝิ่น' เสพติด 'บิงซู' (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67021.msg3822399#msg3822399)
แม่ครับ...ผมพา'ลูกเขย'มาฝาก (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67142.msg3829388#msg3829388)
***************************************
สารบัญ
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3741926#msg3741926)
ตอนที่ 1 เมื่ออยู่ๆผมก็มีผัว? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3741926#msg3741926)
ตอนที่ 2 เมื่ออยู่ๆเรื่อง(ไม่)จบง่ายๆ? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3743407#msg3743407)
ตอนที่ 3 เมื่ออยู่ๆกลายเป็นเรื่องเลยเถิด? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3747176#msg3747176)
ตอนที่ 4 เมื่ออยู่ๆผม(เรา)ตกเป็นเป้า? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3749753#msg3749753)
ตอนที่ 5 เมื่ออยู่ๆเกิดเรื่องไม่คาดคิด? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3751792#msg3751792)
ตอนที่ 6 เมื่ออยู่ๆเจอกันที่ร้านเตี๋ยว? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3755384#msg3755384)
ตอนที่ 7 เมื่ออยู่ๆถูกบุกห้องนอน? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3757230#msg3757230)
ตอนที่ 8 เมื่ออยู่ๆได้รู้ความจริง? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3760457#msg3760457)
ตอนที่ 9 ย่าครับ(ว่าที่)สามีผมมีชู้?(1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3765616#msg3765616)
ตอนที่ 10 ย่าครับ(ว่าที่)สามีผมมีชู้?(2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3772570#msg3772570)
ตอนที่ 11 เมื่อมีชะนีเข้ามาเกี่ยว? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3775869#msg3775869)
ตอนที่ 12 ผัวนั้นหรือจะสู้เมีย? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3778726#msg3778726)
ตอนที่ 13 เมียต้องมาก่อนเสมอ? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3784286#msg3784286)
ตอนที่ 14 วันวุ่นวายในบ้านสวน?(1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3787048#msg3787048)
ตอนที่ 15 วันวุ่นวายในบ้านสวน?(2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3790198#msg3790198)
ตอนที่ 16 ไม่ได้หึงผมแค่แสดงสิทธิ? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3796983#msg3796983)
ตอนที่ 17 ขอบคุณที่ไว้ใจ?(1) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3803490#msg3803490)
ตอนที่ 18 ขอบคุณที่ไว้ใจ?(2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3808003#msg3808003)
ตอนที่ 19 จบแล้วความรัก...(?) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3816498#msg3816498)
ตอนที่ 20 สัญญาแล้วนะ? (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3819289#msg3819289)
ตอนพิเศษ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63961.msg3832517#msg3832517)
***************************************
บทนำ
ถ้ามีคนมาถามผมว่าช่วงเวลาไหนคือช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิต?
ผมคงตอบว่า ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตผมคือช่วงที่ผมได้เป็นนักศึกษาปี1 ได้ใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย เพราะอะไรน่ะหรอครับ? เพราะผมได้ใช้ชีวิตอย่างมีอิสระ เฮฮา ปาร์ตี้ กับเพื่อนฝูง ได้ใช้ชีวิตในแบบที่ผมอยากจะทำและอยากจะเป็น
แต่ถ้าถามผมว่าช่วงเวลาไหนเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต?
ผมก็ตอบได้เลยว่าช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตผมคือช่วงนี้!!! ตอนนี้!!! เวลานี้!!! ให้ตายเถอะ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้นะ!!!
ทำไมน่ะหรอครับก็อยู่เฉยๆชีวิตผมก็ได้จับพลัดจับพลูมาเป็น
'เจ้าสาว' เนี่ยละสิ!!!
###########################
ตอนที่ 1 เมื่ออยู่ๆผมก็มีผัว?
คุณคิดว่าช่วงเวลาไหนดีที่สุดในชีวิตของคุณครับ? ไม่ต้องตอบหรอกครับผมแค่ถามเฉยๆ555+
สำหรับผมช่วงเวลาที่ดีที่สุดของชีวิตของผมก็คือช่วงนี้ละครับ
เพราะผมได้เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเต็มตัวแล้วละครับ แล้วก็เป็นมาจะสามเดือนแล้วครับ
และตอนนี้คุณพ่อคุณแม่ก็ได้จัดงานฉลองวันคล้ายวันเกิดของคุณแม่พร้อมกับฉลองที่ผมเข้ามหาลัยได้ไปพร้อมๆกัน(ซึ่งมันก็ดีเลย์ไปนานไปพอสมควร)
วันนี้เลยมีทั้งผู้หลักผู้ใหญ่มากหน้าหลายตาทั้งเพื่อนของคุณพ่อคุณแม่และแน่นอนครับต้องมีพวกเพื่อนๆของผมด้วยเช่นกันเราจัดงานกันที่สนามหน้าบ้านซึ่งอยากจะบอกว่ากว้างมาก ไม่อยากจะโม้ ว่าผมหน่ะรวยมากกก!
"นี่! ไอ้ลม!"
"ห๊ะ? ว่าไง"
"ลูกสาวเพื่อนพ่อแม่มึงเนี่ยสวยน่ารักกันทั้งนั้นเลยอะ"
"เออ แหม่ น่าจับมาฟัดซะจริงๆ"
"พอเลยไอ้แฝดนรก ซองซิง"
"555+ แหม่ไอ้สุภาพบุรุษ"
"อย่าบอกว่ามึงไม่สนนะ"
"มึงด้วยหรอไอ้มัน?"
"หึหึ ของสวยๆงามๆหน่าาา"
ผมมองพวกมันสามตัวอย่างเอือมระอากับความเจ้าชู้ของพวกมันคืนนี้พวกมันจะต้องออกล่ากันแน่นอน
ผมชื่อ 'ลม' หรือ 'สายลม' ผมเป็นนักศึกษาปี 1 คณะนิเทศน์ของมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ผมมีเพื่อนสนิท3คน คือ ซอง ซิง สองคนนี้เป็นฝาแฝดกันแต่หน้าตากับนิสัยไม่เหมือนกัน และคนสุดท้ายคือ มัน หรือ มันแกว มันเป็นคนนิ่งๆในสายตาคนอื่น สำหรับพวกผมคือมันกวนตีนครับที่สำคัญคือพวกมันหล่อ และรวยมาก เจ้าชู้อย่าบอกใคร คาสโนว่าเรียกพี่ เพลย์บอยเรียกพ่อ แน่นอนต้องรวมผมด้วย ก็ผมรูปหล่อพ่อรวยขนาดนี้สาวตรึมแน่ๆอยู่แล้ว
วันนี้นอกจากสามคนนี้แล้วก็ยังมีเพื่อนผมอีกมากมายครับ ทั้งเพื่อนจากประถม มัธยม มากันหมดครับ
แหม่ชีวิตเฟรชชี่มาดๆอย่างพวกผมมันก็มีความสุขอย่างนี้หล่ะครับ โลกกว้างและอิสระที่ผมคอยฝันหา ในที่สุดก็เป็นความจริง555+
"ลม แม่มึงเรียก"
"อยู่ไหนว่ะ?"
"โน้นๆ ตรงโน้นหน่ะ"
ผมหันไปมองตามที่ไอ้ซิงมันชี้ให้ดู ก็เห็นว่าคุณแม่เรียกผมอยู่จริงๆ
"อ่าๆเห็นแล้ว เฮ้ย! พวกมึงเดี๋ยวกูมานะ"
"อ้าวไอ้ลมจะไปไหนวะ"
"ไปหาแม่วะ เดี๋ยวมา"
"เร็วๆนะเว้ย นานๆทีเจอกัน"
"เออๆ"
ผมหันไปตอบพวกเพื่อนๆของก่อนจะเดินไปหาคุณแม่ที่ถูกล้อมไปด้วยเพื่อนๆของเค้านั้นแหละ พอเห็นผมก็แหวกเป็นทางให้ผมเดินไปหาคุณแม่กับคุณพ่อ
"มาแล้วหรอเจ้าลม มาๆแม่จะแนะนำให้รู้จักเพื่อนๆของแม่กับพ่อนะลูก"
"อ่า ครับๆ"
กว่าผมจะทำความรู้จักเพื่อนพ่อกับแม่ครบทุกคนก็ทำเอามึนกันเลยที่เดียวหนำซ้ำยังต้องทำความรู้จักกับลูกๆของพวกเค้าอีกชิ่งก็ชิ่งไม่ได้ก็เล่นยืนล้อมกันอยู่แบบนี้
"มีลูกชายคนเดียวหรอคะ"
"เปล่าๆ มี2คนค่ะ นี่คนเล็กคนโตเรียนอยู่ต่างประเทศค่ะ"
"อ่อๆ ค่ะ"
น่าเบื่อๆๆๆๆๆๆ อะไรกันเนี่ยจะคุยกันก็ปล่อยผมไปปาร์ตี้เถอะครับท่านๆทั้งหลาย
"ไม่ได้นะตาแอร์ แกจะทำอย่างนี้ไม่ได้"
เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายหน้าทางเข้าบ้านทำให้ทุกคนหันไปสนใจกันในทันที
ภาพที่เห็นคือคุณลุงกับคุณป้ากำลังยืนต่อว่าผู้ชายคนหนึ่งอยู่ กับอีกครอบครัวหนึ่งที่กำลังปลอบสาวน้อยแสนบอบบางที่ร้องไห้ปานจะขาดใจ เห็นแล้วสงสารมามะ พี่ลมคนนี้จะพาไปขึ้นสวรรค์ โอ๋ๆ คนดีอย่าร้อง
ทุกคนหันไปสนใจจุดนั้นจุดเดียวแม้แต่เพื่อนๆของผม
นี่มันอะไรกัน? หรือว่า....
เค้าถ่ายละครกันอยู่หรอไม่ได้ๆเราต้องเข้าไปดูการถ่ายทำใกล้ๆให้เป็นบุญตา เกิดมาไม่เคยเห็น จะช้าอยู่ใย วิ่งสิครับวิ่ง
"ตาลม จะไปไหน?"
"ตาลมๆๆ"
โธ่!!! จะเรียกทำไมครับแม่ ก็แค่มาดูการถ่ายทำแค่เนี่ยเอง
"ทำไมจะไม่ได้ครับ?"
อื้อหือ คนอะไรโคตรๆๆหล่อเลยนั้นดั้งหรอพ่อคุณจะโด่งไปไหน สูงอีกต่างหาก ตานี่คมกริบเลยอะ แต่ว่านะคุ้นๆเหมือนเคยเห็นนะเนี่ย แต่ว่านี่สินะพระเอก โหยๆๆ ตื่นเต้นๆ
"ก็แกนอนกับเค้าแล้วแกก็ต้องรับผิดชอบ"
"ไม่จำเป็น"
"ทำไมแกเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ห๊ะ?"
"ฮือๆๆๆๆๆ"
"นั้นสิคะ พวกคุณจะรับผิดชอบยังไงลูกสาวดิฉันเสียหายนะคะ"
โห ละครเรื่องอะไรเนี่ยเหมือนจริงมากเลย ไหนละกล้องไหนๆซ่อนกล้องแน่ๆเลย ใช่แน่ๆ ยืนอยู่นี่ละกัน
ผมเลือกที่จะยืนหลบอยู่ข้างๆประตูบ้านใกล้ๆเพื่อที่จะได้ดูอย่างชัดเจน
"ไม่หล่ะ"
"ตาแอร์!!"
"ตะ..แต่ แป๋มท้องนะแอร์"
"ท้องกับผมแน่หรอแป๋ม"
"ทำไมแอร์พูดกับแป๋มแบบนี้แป๋มมีแอร์คนเดียวนะ"
ว้าว พระเอกเย็นชาสุดๆเลยแหะ
"แกต้องแต่งงานกับหนูแป๋ม"
คุณลุงพูดโพล่งขึ้นมาเสียงดังกลางวง
"ไม่!!!"
"แกต้องแต่ง"
"ก็บอกว่าไม่ไง!!!"
"ทำไมห๊ะ?"
"ผมมีเมียแล้วแล้วผมก็รักเค้ามากด้วย"
ว่าแล้วไง เรื่องไหนๆก็เป็นแบบนี้แหละทีนี้นะพระเอกก็จะหาคนรักปลอมๆมาหลอกพ่อแม่ไงละ
โธ่ เรื่องพื้นๆหน่าเหอๆ
"ตาลมทำอะไรของแกห๊ะ? อยู่เฉยๆก็วิ่งมาแบบนี้หน่ะ?"
"โอ้ยแม่อะ เจ็บนะ"
เพราะเสียงผมละแม่ทำให้นักแสดงทั้งหมดหันมามอง จะมองทำไมละ แสดงต่อไปสิไม่มืออาชีพเลย
"เอ่อ มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ?"
"เอ่อ...คือ..."
นักแสดงทำหน้าตาเหลอหลามองหน้ากันไปมามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มามาที่ผมพร้อมยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ
"นี่ไงครับเมียผม ผมรักเค้ามาก เรารักกันและคบกันได้ 1 ปีแล้ว"
"ห๊ะ?"
"เฮ้ย!!!?"
"ว่าไงนะ!!!?"
ทุกคนตะโกนออกมาพร้อมกันรวมทั้งพ่อแม่ผมด้วย
ผมหันไปมองหน้าพระเอกอย่างงงๆ หาเรื่องให้กูแล้วไงไม่น่ามาดูเลย
"เดี๋ยวนะ คุณกูเนี่ยไม่เคยมีผัวนะ กูเคยมีแต่เมียครับ"
"นี่ได้กันแล้วจะทิ้งกันหรอ"
เสียงนิ่งๆเอ่ยขึ้นมาขัดพร้อมส่งสายตาข่มขู่ เอ่อ ครับ
"อ้าว นี่กูลืมว่ากูมีผัวหรอเนี่ย?"
###################
จบตอนที่ 1 แล้วน้าาาาา เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ :hao5: :hao5: :hao5:
[/left]
-
ความซวยมาทักทายกันเลย
-
ชอบๆ
-
:L2:
-
อ่าวน้องลม :m20: มีผังชื่อตาแอร์ เออ ดี แมทซ์กันมาก :m20:
รออ่านต่อนะคะ
-
แบบนี้ก็ได้เหรอ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
เหมือน ลม แอร์ เคยรู้จักกันมาก่อนนานแล้ว
ลมถึงคุ้นๆหน้า
แอร์ถูกผู้หญิงจับสินะ
ว่าท้อง ก็ไปตรวจสิ ดู DNA ของ BTS ซะด้วย เพื่อความชัดเจน
จะได้แน่ใจ ใครหลอก ใครไม่หลอก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แค่มาดูละคร ได้เป็นเมียพระเอกเลยอ่ะ อิอิ
-
:m20: ลืมว่ามีผัว 5555. ช่วยๆเค้าหน่อยล่ะกัน เดี๋ยวมันจะดีเอง :z1:
-
ตอนที่ 2 เมื่ออยู่ๆเรื่อง(ไม่)จบง่ายๆ?
ตอนนี้พวกเราทั้งสามครอบครัวย้ายเข้ามานั่งในห้องรับแขกของบ้านผม และงานเลี้ยงก็จบลงโดยที่พ่อแม่และผมได้เชิญทุกคนที่ไม่เกี่ยวข้องให้กลับบ้านไปก่อนทั้งเพื่อนพ่อแม่และเพื่อนของผมเอง ทุกคนในงานก็ดูเหมือนจะงงๆ แต่ก็ยอมกลับบ้านกันแต่โดยดี
บรรยากาศตอนนี้ตึงเครียดสุดๆ มันเรื่องอะไรกันละเนี่ยผมไม่รู้ไม่เห็นไม่เกี่ยวข้องอะไรทั้งนั้นเลยนะ แค่ไปดูการถ่ายละครแค่นั้นเอง ใครจะไปคิดว่าเป็นเรื่องจริงใครใช้ให้มายืนทะเลาะกันหน้าบ้านผมกันละ
แล้วไอ้สายตาแปลกๆของคุณแป๋มที่จ้องผมไม่วางตานี่อีก ส่วนตัวต้นเหตุก็นั่งทำหน้าตายไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่ใั่งตรงข้ามน่าหมั่นไส้จริงๆ เดี๋ยวพ่อจะเขวี้ยงแก้วน้ำใส่หน้าซะหรอก
"พวกคุณจะรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นยังไงไม่ทราบคุณหมอกคุณนิน"
"ฮืออ...อึก...อึก...ฮือออ..."
"โอ๋ๆ อย่าร้องนะลูกแม่จะทวงความยุติธรรมให้ลูกเอง"
"ฮือออ...คุณพ่อคุณแม่...คะ..."
"สำออยหรือเปล่าแม่คู๊ณณณณ โธ่!!"
พรึบ!!!
"นี่"
"หึหึ"
"ตาลม!!!"
"โอ้ยยยแม่!!! เจ็บนะ หยิกผมทำไม?"
"แกพูดอะไรออกไปห๊ะ!!!"
"พูดที่ไหนผมคิดในใจเหอะ"
ก็มันจริงนี่นาตอนแรกก็น่าสงสารอยู่หรอกแต่ตอนนี้ดูก็รู้แล้วว่าเฟค ตอแหลไม่เนียนไปเรียนมาใหม่นะครับ
"ผมจะให้ตาแอร์แต่งงานกับหนูแป๋มครับ"
"ไม่ครับ"
"ไม่ได้!!!/ไม่ได้!!!"
พร้อมเพียง3เสียงสอดประสาน พ่อแม่ครับจะไปขัดเค้าทำไมไม่ใช่เรื่องของเรานะ!
"ทำไมจะไม่ได้ละคะ คุณฟ้าคุณวิน?"
"เพราะอะไรหน่ะหรอครับ? ให้ภรรยาผมเป็นคนบอกก็แล้วกัน"
"จากคำบอกเล่าของแอร์ แอร์บอกว่าลูกชายของดิฉันเป็นคนรักและเป็นมะ...เอ้ยแฟนของเค้าไงคะแสดงว่าลูกชายดิฉันก็มเสียหายเช่นกัน อีกอย่างดิฉันอยากทราบว่าหนูแป๋มท้องกี่เดือนแล้วหรอคะ?"
หยิกๆ จึกๆ จึกๆ
สนใจผมหน่อยดิแม่ทั้งสะกิดทั้งดึงได้โปรดมองมาทางนี้พลีส
"แม่ๆ"
"อะไรตาลม ไม่ต้องห่วงแม่จะช่วยผัวแกจากชะนีตอแหลนี่เองไม่ต้องห่วงไป เชื่อแม่หายห่วงเถอะ"
"แม่คือ..."
"อยู่เฉยๆ เดี๋ยวทุกอย่างจะดีเอง"
มันจะดีแน่เหร๊อ? อีกอย่างเค้าไม่ใช่ผัวผม ผมไม่ใช่เมียเค้านะแม่!!!
จึกๆ จึกๆ จึกๆ
"พ่อๆ"
"หืม? ไม่ต้องห่วงพ่อไม่ให้ใครมาแย่งผัวแกหรอก"
เอาเข้าไปไปกันใหญ่แล้วววว! หน็อยแน่ เพราะไอ้พระเอกหน้าหล่อคนเดียวเลย ทุกอย่างถึงได้วุ่นวายแบบนี้
"ว่าไงละจ๊ะ หนูแป๋ม?"
"เอ่อ...คือ..."
"คือ?"
"3 เดือนค่ะ"
แม่ๆอย่ายุ่งเรื่องเค้าสิเค้าเคลียร์จบเดี๋ยวเค้าก็ไปแล้ว ให้ยืมสถานที่พอไม่ต้องไปเป็นนักสืบให้เค้าด้วยหรอกแม่
แหม่คุณแป๋มนี่ มีบีบน้ำตาทำตัวน่าสงสารสะอึกอึ๊กๆๆๆ เฟคไปอีกเพลียเบื่อพวกสตรอว์
"งั้นดิฉันขอถามต่อเลยนะคะอาจจะดูทะลึ่งตึงตังไปนิดแต่ก็ต้องถาม แอร์นอนกับเค้ากี่ครั้ง และครั้งล่าสุดเมื่อไหร่พอจะบอกน้าได้ไหม"
"ได้ครับ"
โอเค หน้าคอนกรีตทั้งคนถามและคนตอบ ไม่มีหรอกคำว่าอาย
"ผมนอนกับแป๋มแค่ครั้งเดียวครับ ประมาณ 2เดือนที่แล้วครับ"
"แอร์!!!"
"ผมตอบตามความจริง"
"แค่นี้ก็สามารถสรุปได้แล้วหละค่ะ แต่ถ้าไม่มั่นใจละก็พอเด็กคลอดก็ไปตรวจดีเอ็นเอกันคะ เห็นด้วยกับดิฉันไหมคะ? คุณหมอกคุณนิน"
"ค่ะ/ครับ"
สรุปแล้วหรอ? ง่ายๆงี้เลยแล้วทำไม่พ่อแม่ไอ้พี่แอร์ยอมง่ายๆอย่างนี้หละตอนแรกก็จะให้แต่งงานลูกเดียวไปๆมาๆเห็นด้วยกับแม่ผมสะงั้น โลเลซะจริง
"คุณหญิง ยายแป๋มกลับ"
"แต่พ่อคะ"
"แค่นี้ยังอายไม่พอหรือไงห๊ะ!!"
แล้วสามคนพ่อแม่ลูกก็ออกจากบ้านผมไปด้วยเศษหน้าที่แตกละเอียดและความอับอายที่ลูกสาวท้องไม่มีพ่อ
"คึคึ สมน้ำหน้า"
"เอาหละ จบเรื่องนั้นเรามาคุยเรื่องของเรากันดีกว่านะคะ"
"นั้นสินะครับ"
"เรื่องอะไรแม่ เรื่องทุกอย่างก็จบลงด้วยดี มัน เอ้ย เค้าก็ไม่โดนชะนีจับแล้วไง"
"ใช่ แต่อีกเรื่องคือ เรื่องที่แกกับแอร์คบกัน"
"ไม่ได้คบนะแม่ ผมไม่ได้รู้จักเค้าด้วยซ้ำ"
ผมลุกขึ้นยืนโวยวายใส่พ่อกับแม่พร้อมยกมือชี้หน้าไอ้บ้านั้นอย่างเหลืออด คบบ้าคบบออะไรไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้ำ
"มันยังไงกันแน่ตาแอร์"
"ตกลงได้คบกันหรือเปล่า?"
ทั้งพ่อแม่เค้าและพ่อแม่ผมหันไปมองเค้าเป็นตาเดียว ตอบดีๆนะตอบไม่ดีมีเจ็บ
"คบครับ"
"เห็นไหมละแม่เค้าก็อยู่ว่ามะ...ไม่...ห๊า!!! อะไรนะ อยากตายรึไงไอ้บ้านี้"
ผมว่าพร้อมกระโจนไปตรงหน้าไอ้บ้าแอร์ก่อนจะกระโดดไปนั่งคร่อยตักพร้อมใช้มือจิกผมและงับเข้าที่ต้นคออย่างจังจนจมเขี้ยว
"โอ้ยย เจ็บนะ"
"อ๊ายยย ตาลมบัดสีบัดเถลิงแล้วมาบอกแม่ว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"น่ารักจังนะคะคุณฟ้า"
"ค่ะ สงสัยเราจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วหละคะ"
"สงสัยเราต้องนัดเจอกันบ่อยๆแล้วหละคะ"
ทั้งแม่ผมและแม่แอร์นั่งหน้าแดงเอามือจิกหมอนกันใหญ่ส่วนพวกคุณพ่อนั้นหาได้สนใจไม่ ตอนนี้หันไปสนใจรายการทีวีที่ตอนนี้ถ่ายทอดสดการแข่งขันมวยไทยไฟต์อยู่ ไม่มีใครสนใจพวกผมสองคนเลย
"จะปล่อยไม่ปล่อย"
"ไอ่"(ไม่)
"แน่ใจหรอ?"
เสียงทุ้มดังขึ้นข้างๆหูพร้อมลมหายใจร้อนๆที่คลอเคลียอยู่หลังใบหู
"แอ่"(แน่)
"งั้นก็อย่าปล่อยนะ"
หมับ!!!
ไม่ว่าเปล่ามือใหญ่เลื่อนลงมาอยู่ที่เอวผมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จับเฉยๆไม่ว่ามีการลูบเบาๆอีก
"ปล่อยทำไมหละ ไหนบอกจะไม่ปล่อย"
"ปล่อยนะ"
"หืม"
"บอกให้ปล่อย"
"อืม"
"ก็ปล่อยสักทีสิ"
"ปล่อยแล้วนะแต่ลมไม่ยอมขยับออกไปเองคิดถึงพี่หรอครับไม่เจอกันไม่กี่วันเอง"
"มาคุยกันหน่อยสิ"
"ขอตัวสักครู่นะครับ"
ผมว่าพร้อมลากแขนไอ้บ้าแอร์เดินไปทางหลังบ้าน
"มีไร"
"พูดบ้าไรวะ คบบ้าคบบอไร เคยรู้จักกันไง?"
"ก็ไม่"
"แล้วเป็นบ้าไร มาบอกว่าคบกันหน่ะห๊ะ?"
"อย่าเสียงดังดิ เดี๋ยวความแตก"
"ก็ให้มันแตกไปดิ จะได้จบๆ"
"ไม่เอาหน่า เล่นเป็นเพื่อนกูอีกหน่อยสิ กูเบื่อเดี๋ยวกูหยุดเอง"
"กูไม่ใช่ของเล่น"
"พูดไม่เพาะกูเป็นพี่นะ"
"กูไม่สน!!!"
"ไม่นานหรอกเดี๋ยวกูก็เบื่อแล้ว"
"ไปหาเล่นกับคนอื่นไป กูไม่ว่างเล่นด้วย"
"มึงต้องว่าง"
"ทำไมห๊ะ?"
"เพราะกูสั่ง"
"ไอ้.... ฮึ่ยยย"
"หึหึ อย่างอนเลยหน่า เข้าไปข้างในได้แล้ว"
แล้วมันก็ลากผมเข้าบ้านของผม?
"ผมขอตัวนะครับ"
ปั้ง!!! คลิ๊ก!!!
"โว้ยยย น่าหงุดหงิด"
ผมเดินกระฟัดกระเฟียดเดินขึ้นห้องตัวเองพร้อมปิดประตูเสียงดังระบายความหงุดหงิด
"อะไรกันเนี่ยไอ้บ้านั้นหน่ะ ใครไปเป็นเมียเมื่อไหร่ ใครงอน ใครคิดถึง ไอ้บ้าาาาา"
ตุ้บตั้บๆๆๆๆ ปั้กๆๆ
ผมทุบอกชกตีกับตุ๊กตาและข้าวของบนเตียงจนกระจัดกระจายเต็มไปหมด
พอคลายความหงุดหงิดผมก็มาเก็บซากอารยธรรมที่ตัวเองทำทิ้งไว้ให้เข้าที่ ก็แหม่ ถ้าไม่เก็บแม่เห็นนี่โดนสวดสามวันสามคืน
แต่ว่าทำไมพ่อกับแม่เชื่อง่ายจังเนี่ยปกติจะต้องโดนซักโน้นนี่ แต่นี้ไม่ซักแถมยังออกอาการชอบใจซะมากกว่า แปลกๆแฮะ
แต่ไอ้บ้านั้นมัน
"อย่าให้ได้เจอะได้เจอกันอีกเลยยยย เกลียด ฮึ่ยยยย!!!"
***********************************************************
อีกด้าน......
"ขอโทษที่ตาลมเสียมารยาทนะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"ตกลงแอร์คบกับน้องจริงๆหรอ? แล้วทำไมน้องถึงบอกไม่รู้จักเราหละ?"
"ครับ คบกันจริงๆครับ แต่ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาผมไปทำงานให้พ่อที่ฝรั่งเศสหน่ะครับแล้วไม่ได้บอกเค้าเลยงอน"
"งั้นหรอ งั้นแม่กับพ่อฝากดูแลน้องหน่อยนะถึงจะดื้อไปบ้างแต่เค้าน่ารักนะ"
"ครับ"
ผมจะดูแลให้เป็นอย่างดีเลยครับตอนแรกว่าจะบอกความจริงไปแล้วเชียวแต่พอได้เห็นใบหน้าบึ้งตึงกับท่าทางกระฟัดกระเฟียดไม่ได้ดั่งใจนั้นแล้วก็นึกสนุกอยากจะเล่นด้วยอีกสักหน่อย ไหนจะกล้าบ้าบิ่นกระโจนมาจิกผมพร้อมกัดต้นคออีก ถ้าไม่ได้เอาคืนไม่จบแน่ นานๆทีเจอของเล่นถูกใจ ขอเล่นให้สมใจอยากก่อนก็แล้วกันนะ หึหึ
########################################
จบตอนที่ 2 แล้ววววว
แต่งตอนมึนๆ มันเลยมึนๆงงๆ
แปลกๆเนาะ555+
:katai2-1: :katai2-1:
-
สนุกดีจ้า
-
ระวังจะติดใจของเล่นล่ะกัน
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
แค่อยากมีของเล่นจริงเหรออิอิอิ
-
คู่นี้ท่าจะมัน ตามลุ้นด้วยคน
-
อิพี่มันร้ายยยยยยยย :hao6:
-
แหมบอกว่าเป็นของเล่น จริงๆติดใจเขาซะมากกว่ามั้ง
-
ของเล่นตอนนี้ แต่ของจริงในอนาคตเปล่า? :m20: :z1:
-
สนุก^^
-
น่ารักดี
-
เล่นไปเล่นมาระวังจะกลายเป็นจริง
-
:katai2-1:
-
บ้านนี่เค้าน่ารักดีนะคะ
-
แอร์ แกล้งลมเหรอ
แต่ลม เข้าไปทำรายแอร์ด้วยท่าทางติดเรทเลยนะ
คือลมน่าจะเข้าไปชก ไปต่อย
ไม่ใช่เข้าไปนั่งคล่อมตัก เข้าไปกัดคอ มันแปลกๆนะ :z3: :z3: :z3:
รอตอนใหม่เน้อ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 3 เมื่ออยู่ๆกลายเป็นเรื่องเลยเถิด?
"เฮ้ยลม วันนี้พวกพี่เต้นัดเลี้ยงสายรหัสนะ"
"ที่ไหนอะ แล้วมึงรู้ได้ไงคนละสายกับกูนี่ซิง"
"ผับGอ่ะ ก็พวกพี่แกชวนนี่นาไม่ใช่แค่กูแต่ไอ้ซองกับไอ้แกวก็ต้องไปด้วยเหมือนกัน"
"กี่โมง"
"2ทุ่ม"
เดี๋ยวก่อนนะพี่รหัสผมนี่ก็แปลกคนแทนที่จะบอกผมด้วยตัวเองทั้งๆที่เจอกันเมื่อกี้แท้ๆกับบอกไอ้ซิงแทนซะนี่
ตอนนี้พวกผมนอนเกลือกกลิ้งกันในบ้านสวนสไตล์โมเดิร์นที่พ่อแม่ของเราช่วยออกตังและพวกผมสี่คนช่วยกันหาเงินมาซื้อที่ดินและสร้างบ้านหลังนี้กันด้วยน้ำพักน้ำแรงของพวกเราเองส่วนนึง
"ได้ยินข่าวว่าจะแนะนำเพื่อนสนิทของเฮียเมคที่อยู่ต่างคณะให้เรารู้จักด้วย"
พี่เมคเป็นพี่รหัสของพี่เต้ครับอยู่ปีสามแล้ว สายรหัสผมนี่หล่อทุกคนนะครับบอกเลย
"อืม เพื่อนพวกพี่มันก็เยอะ แล้วที่ชวนพวกมึงไปด้วยเนี่ยแสดงว่าพี่พวกมึงก็ไปใช่ไหม?"
"เยส"
"อืม"
"กูจะไปกินของฟรีหน่ะ"
"เออ กูเกือบลืมเลย ว่าจะถามมึงอยู่พอดีไอ้ลม"
"ถามอะไรวะซอง"
"วันที่ไปงานวันเกิดแม่มึงอะ"
"อ๋อ อันนี่ก็อยากรู้เหมือนกัน"
ไม่เสือกเลยไอ้สองแสบเนี่ยให้ตายเหอะ
"มึงมีผัวตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"ไอ้แกว/ไอ้มัน"
"อะไรนะ"
อยู่ๆไอ้มันแกวก็โพล่งขึ้นมากลางวงอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"กูไม่มีผัว"
"แล้ววันนั้นมันอะไร?"
"อะไรคืออะไรห๊ะซิง?"
"ก็เกิดรักสามเศร้านี่"
"น่าเสียดายที่พวกกูสามคนไม่เห็นหน้าผัวมึง"
"อืม? นั้นสิ"
"ผัวเผออะไร กูจะพูดครั้งเดียวนะ กูไม่มีผัวแล้วไม่รู้จักไอ้บ้านั้นด้วย เข้าใจ?"
"เออ เข้าใจก็ได้"
หน้ามึงบอกไม่เข้าใจไอ้ซอง
"อืม"
ไอ้นี่ก็ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่
"อืม เออ จะพยายามเชื่อ"
ให้ตาย
*********************************
ณ ผับ G....
"หวัดดีครับ พี่ๆเฮียๆ ทั้งหลาย"
"ฝากท้องด้วยนะเหล้าฟรี"
"แหม่ดีจังอยากให้ตังอยู่ครบ"
"ดีครับ"
"เออหวัดดีสี่สหาย เอ้านั่งๆ เดี๋ยวกูแนะนำให้รู้จักกับรุ่นพี่ที่เคารพทั้งหลาย"
พวกผมนั่งเม้าส์มอยกับพวกพี่เมคพี่เต้ไปเรื่อยคุยไปดื่มไปเพลินดีนะครับว่าไหม?
"ให้ตายเหอะ ไอ้ลมเมาแล้วมึงเลื้อยไปเรื่อย เพื่อนมันไปไหนหมดเนี่ย"
ใครเมา ไอ้ลมผู้นี้ไม่เคยเมา ปค่รู้สึกมึนๆเฉยๆ หรอกหน่าาา
"ลากเหยื่อไปแดกหมดละ เหลือมันคนเดียวเนี่ย เอาไงต่อ"
"เอ้าๆ ไอ้ลมนั้นมันพื้นนะมึงไม่ใช่ที่นอนลุกๆ"
"อย่ายู้งงงง หน่าาา"
"เอ้าๆเอาเข้าไป นี่ถ้าไม่ได้อยู่โซนส่วนตัวนะ กูอายคนตายแม่งมันคิดว่ารองเท้าเป็นหมอนข้างไงวะ กอดซะ"
"ป่ะๆ กลับกันเหอะ ไปไอ้เต้แบกมันไปด้วย"
"ครับๆ"
อะไรกันคุยกันเสียงดังจัง มีไหมมารยาทอ่ะ คนนอนอยู่อ่ะรู้ไหมห๊ะ!!! โอ้ยย มึนหัวติ้วๆๆ เลยอ่ะ อยากอ้วกแล้ววววว
"เฮ้ยไอ้เต้นั้นมันไอ้แอร์เปล่าวะ"
"เออ ใช่เฮีย"
"เมาปลิ้นเลยนะนั้น"
"เกิดอะไรขึ้นปกติพี่เค้าไม่ใช่คนแบบนี้นี่"
"ต้องมีอะไรสักอย่างแหละ"
"แล้วอะไรอ่ะ"
"ไม่มีใครอยู่กับมันเลยนี่หว่า เอามันกลับด้วยเลยแล้วกัน ไอ้พี่ไอซ์มันฝากกูให้พากลับด้วย เพราะรู้จักคอนโดมัน แล้วมึงรู้จักบ้านไอ้ลมไหม?"
อ้าว เปลี่ยนเรื่องเฉยเลย
"ไอซ์ไหนอีกอะพี่?"
"พี่ไอ้แอร์"
"อ๋อ ผมไม่รู้จักที่พักไอ้ลมหรอกพี่ ไปส่งพี่แอร์ก่อนละกัน"
"เออๆ"
"มันเวรกรรมอะไรของพวกเราวะพี่ต้องมาดูแลสองคนนี้อ่ะ"
"จะรู้หรอว่ะ รีบเหอะกูก็กรึ่มๆนะมึงง่วงเต็มทีละพาไปส่งแล้วรีบมานอนดีกว่า"
คอนโด F.....
"พี่ไหวเปล่าวะ"
"ไม่อะ กูขับรถไม่ไหวแล้วนะ"
"แล้วจะทำไงกับไอ้ลมดีอ่ะ"
"เอาไปยัดไว้ที่ห้องไอ้แอร์ก่อนแล้วกัน ตื่นมาเดี๋ยวมันก็หาทางกับเองนั้นแหละ"
"เออ จริงของพี่ว่ะ"
แล้วเต้กับมาร์คก็พาร่างไร้สติของทั้งแอร์และลมขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้น30 และทั้งสองคนก็พยายามอย๊่นานกว่าจะล้วงเอาคีย์การ์ดจากกระเป๋ากางเกงของแอร์ได้
พอเข้ามาในห้องได้ด้วยความเป็นห่วงน้องและเพื่อนของตนเองเมคได้ถอดเสื้อผ้าของลมและแอร์ออกเหลือแต่บ็อกเซอร์เพราะไม่อยากให้ทั้งสองอึดอัดก่อนที่จะจับทั้งสองคนโยนขึ้นเตียงขนาดคิงไซส์ของแอร์
"พี่ๆจะดีหรอว่ะ สองคนนี้ไม่รู้จักกันนะเว้ย ตื่นมาจะไม่ฆ่ากันตายหรอ"
"ไม่หรอกไอ้แอร์มันเป็นคนมีเหตุผลตื่นมามันก็คงไล่ไอ้ลมออกจากห้องไม่ทำอะไรรุนแรงหรอกมั้ง"
"เนอะๆ วันนี้ไม่ไหวละค้างห้องพี่ได้ป่ะ"
"ได้เลยไอ้น้อง"
แล้วทั้งเต้และเมคก็เดินออกจากห้องพร้อมล็อคประตูให้เรียบร้อย
*************เช้า***********
"คุณแม่คะคุณแม่คิดว่าตาแอร์จะตื่นเต้นที่ได้เจอคุณแม่ไหมคะ"
"นี่ยายนิน จะตื่นเต้นอะไรนักหนา แล้วจะเข้าห้องตาแอร์ได้หรือไงกัน"
"ได้สิคะ ด้วยสิทธิ์ความเป็นแม่หนูมีคีย์การ์ดสำรองของห้องตาแอร์ค่ะ"
"งั้นเราก็ไปเซอร์ไพรส์หลานรักกันดีกว่านะ"
ติ๊ด...แกร๊ก...
"ดูเหมือนจะยังไม่ตื่นนะค่ะคุณแม่"
"งั้นหรอ?"
"ไปดูที่ห้องนอนกันเถอะค่ะ"
"ตาอะ..."
"แอร์อยู่ไหมหลานยะ..."
"กรี๊ดดดดดดดดดดด บัดสีบัดเถลิง"
"นี่มันอะไรกัน!!!"
เพราะเสียงกรี๊ดกับเสียงตะโกนที่ดังลั่นห้องทำให้สองร่างที่นอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงในสภาพที่เกือบเปลือย ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างขัดใจ
"เสียงดังอะไรแต่เช้าเนี่ย"
"นั้นสิ"
"เดี๋ยวนะ เฮ้ยยย!!! มึง"
ผมตื่นเต็มตาแทบจะทันทีเมื่อพบว่าตัวเองนอนกอดอยู่กับผู้ชายและที่สำคัญผู้ชายคนนั้นไอ้บ้าแอร์คนที่ทำให้ชีวิตผมเดือดร้อน
"มึงมาอยู่ห้องกูได้ไง"
"ห้องมึงหรอ?"
ผมกวาดสายตาสำรวจไปทั่วห้องแล้วก็พบว่า นี่ไม่ใช่ห้องผม
"เออ"
"ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วออกมาคุยกับย่าข้างนอก"
"คุณย่าครับ คือ..."
"เดี๋ยวค่อยคุยกัน"
ผมมองตามหลังผู้หญิงทั้งสองคนที่เดินออกไป ครอบครัวนี้หน้าตาดีกันทุกคนสิหน่า
"ไปอาบน้ำ"
"ไม่"
"อย่าลีลา เดี๋ยวกูก็ไปอาบให้เองหรอก"
"เออๆไปแล้วเนี่ย"
ผมวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วแสง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง โอ้ยยยปวดหัวชะมัดเลย
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูพันเอวไว้ผืนเดียว
"แล้วเสื้อผ้าหายไปไหนหมดเนี่ย"
ผมเดินไปคุ้ยๆค้นๆในตู้เสื้อผ้าของเจ้าของห้องได้เสื้อยืดตัวโคร่งตัวนึงกับกางเกงขาสั้นตัวนึง
"เหมือนเอาเสื้อพ่อมาใส่เลย"
"เสร็จแล้วใช่ไหม? ออกมาได้ละ"
"มึงอาบน้ำแล้วไง"
"อืม ชั้นสอง"
โอเค ทำไมรู้สึกแปลกๆวะเนี่ย
"มากันแล้วหรอ? นี่มันเรื่องอะไรไหนบอกย่ามาสิ"
"คุณแม่คะ สองคนนี้เค้าเป็นแฟนกันค่ะ"
"จริงหรอ? ตาแอร์"
"ครับ/ไม่ครับ"
"ตกลงยังไง"
"เป็นแฟนกันครับ คุณย่าเลิกหาผู้หญิงมาให้ผมดูตัวได้แล้วนะครับ"
อะไรยังไง ยังไม่จบอีกนะไอ้แฟนไม่แฟนเนี่ย ฟังผมบ้างเถอะครับ
"งั้นหรอ? ย่าไม่เชื่อ"
"จริงๆนะคะ คุณแม่นินเห็นกับตาได้ยินกับหูว่าตาแอร์เลือกหนูลมไม่ใช่ยัยผู้หญิงหน้าไม่อายท้องไม่มีพ่อนั้น"
"ชื่ออะไรหล่ะเรา"
"ชื่อลมครับ"
"อายุเท่าไหร่"
"18 ย่าง 19 ครับ"
ถามมาผมก็ตอบตามความจริงอะนะผมโกหกไม่เป็นอยู่แล้ว
"หน้าตาผิวพรรณดีนี่นา ย่าหน่ะถูกชะตาตั้งแต่เจอหนูเมื่อกี้แล้วย่าให้ผ่าน เดี๋ยวย่าจะเข้าไปคุยกับพ่อแม่ของหนูนะ"
เดี๋ยวนะไอ้คำว่าหนูเนี่ยใช้กับผู้ชายได้หรอครับย่า?
"เรื่องอะไรหรอครับ?"
"เรื่องของเรากับตาแอร์นั้นแหละ"
"ห๊ะ!!!?/ห๊ะ!!!?"
ผมกับแอร์ตะโกนออกมาพร้อมกันเรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ
"อะไรกัน นี่เราได้น้องแล้วใช่ไหมหล่ะ เราต้องทำอะไรให้ถูกตามหลักประเพณีนะรู้ไหม?"
"เอ่อ เราไม่ได้มีอะไรกันนะครับคุณย่า"
"ไม่มีจริงๆนะ"
"ไม่ต้องอายไปหรอกจ๊ะ เด็กๆเดี๋ยวพวกเราจัดการเอง"
"เราไปกันพรุ่งนี้เลยไหมคะคุณแม่"
"ไปอาทิตย์หน้าแล้วกันนะ"
"ได้ค่ะ"
"ไม่ได้นะครับคุณย่า"
"ย่าครับ เราไม่ได้เป็นแฟน ไม่ได้มีอะไรกันจริงๆนะครับ"
ช่วยสนใจฟังผมหน่อยเถอะ
"อะไรกันตาแอร์นี่ได้น้องแล้วจะทิ้งน้องหรอเลือกเอาจะแต่งกับหนูลมหรือจะให้ย่าหาให้ใหม่"
เดี๋ยวนะ ไม่ฟังไม่พอกลายเป็นเรื่องใหญ่เกินไปอีก เรื่องมาถึงจุดนี้ได้ยังไงโอ้ยยยย ชีวิต!!!
########################
จบตอนที่สามแล้วววว
สั้นๆหน่อยนะ ร่างกายไม่อำนวยการแต่งเลย :hao5: :hao5:
-
ทั้งสองครอบครัวยอมรับง่ายจนน่าตกใจ55555 ปกติไม่เคยเจออย่างนี้
-
o13 :katai3:
รอลุ้นๆๆๆ
คุณย่าวัยรุ่นมากค่ะ ชอบ! 555555+
-
o13
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ตลกคุณย่า
-
มึนตรงผับ อยู่ๆชื่อก็มาตรึม
แล้วพระเอกคออ่อน?
-
เล้ว เล้ว เล้ว เล้วววว!!! :m20:
ไงล่ะแอร์...จากเรื่องเล่นเป็นเรื่องจริง!!! ได้น้องแล้วหนิเรา!!! :laugh:
-
ความบังเอิญแบบสุดๆ
-
สองครอบครัวนี้สายวายป่ะเนี่ย เชียร์ลูกๆได้กันเอง
-
เป็นคู่กันแล้ว ไม่แคล้วกัน
พรหมลิขิต จัดให้
แอร์ ลม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โอยยย อยู่ดีไม่ว่าดีทั้งสองคน
-
ครอบครัวแอร์ง่ายๆสบายๆมาก o22
-
จากเล่นๆกลายเป็นจริงแล้วไง :hao6: :katai3:
-
ไงล่ะ จากของเล่นกำลังจะกลายเป็นของจริงแล้วนะแอร์ ไม่รู้จะสงสารหรือขำดี ทำไมทุกอย่างมันดูง่ายไปหมดเลยหว่า แต่ก็ดีที่ไม่มีดราม่าครอบครัวนะเนี่ย ตกกระไดพลอยโจนกันไปหมด
-
น่ารักอ่ะๆๆ
-
:impress2: แต่งๆไปเหอะลม เดี๋ยวมันก็ดีเอง. :katai2-1:
-
บุพเพสันนิวาส 555
-
ตอนที่ 4 เมื่ออยู่ๆผม(เรา)ตกเป็นเป้า?
"คือพวกกูควรรู้สึกยังไงวะ?"
ไอ้ซองทำหน้าตางงๆมือก็เกาหัวไม่หยุดแบบทำอะไรไม่ถูก
"นั้นดิ อยู่ๆก็จะต้องแต่งงานหรอ?"
ไอ้ซิงถามอย่างสนอกสนใจอย่างไรหรอครับ? มันแทบจะปีนโต๊ะข้ามฝั่งมาหาผมอยู่แล้ว
"เรื่องมันเป็นมายังไง?"
ไอ้มันแกวถามพร้อมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดมองผมไม่วางตา
ผมเลยเล่าเรื่องทุกอย่างให้พวกมันสามคนฟังตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเข้าใจผิดคิดว่าเค้าถ่ายละครเลยวิ่งไปดู และเรื่องที่ผมตกกระไดพลอยโจนไปเป็นแฟนไอ้บ้านั้นจากผู้หญิงคนหนึ่ง และล่าสุดก็เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานที่ตื่นมาแล้วเจอคุณแม่กับคุณย่าของเค้าอยู่ในห้อง หนำซ้ำยังคิดไปไกลว่าผมกับหลานชายตัวเองได้เสียกันแล้วจะเข้าไปคุยกับพ่อแม่ผมในวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ ซึ่งเหลือเวลาแค่3วันเพราะนี้ก็วันศุกร์แล้วอะครับ
"สรุปง่ายๆเกิดจากความเผือกของมึงล้วนๆ"
"ทำตัวเองแท้ๆ"
"สมน้ำหน้า"
ดูๆพวกมันสามคนสิครับนอกจากจะไม่ช่วยคิดแก้ไขปัญหาดันมาซ้ำเติมผมซ้ำอีก
"เอ้าพวกมึงกูยิ่งกลุ้มๆอยู่นะให้มาช่วยคิดไม่ใช่ให้มาซ้ำเติม"
ตอนนี้พวกผมนั่งอยู่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าตึกคณะหลังจากเรียนเสร็จแล้ว ก็เลยมานั่งสุมหัวหาทางออกของปัญหาที่เกิดขึ้นแต่ผลที่ได้กลับตรงกันข้ามโดยสิ้นไม่ได้อะไรจากพวกมันเลยยย!!!
"ก็แค่เข้าไปคุยเองอาจจะไม่มมีอะไรก็ได้"
ไอ้ซองพูดพร้อมตอบแชทสาวของมันไปด้วย ทำไมผมถึงรู้หรอครับเพราะมันนั่งฝั่งเดียวกับผมไงผมเลยเห็น
"อืมนั้นสิ แต่กูว่าจับแต่งชัวร์"
"เห็นด้วย"
"นี่พวกมึงสองคนเนี่ยไม่รู้สึกแปลกๆหรอวะ ถ้ากูต้องแต่งกับผู้ชายจริงๆ กูนี่ขนลุกไปหมดละแค่คิดก็แปลกๆแล้วอะ"
ผมบอกพร้อมชูแขนที่ขนตั้งชันขึ้นให้พวกมันดูว่าผมรู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ
"ไม่หรอก จะยังไงมึงก็เพื่อนกู"
"ดีซะอีก มึงจะได้ไม่ต้องห่วงเรื่องทำใครท้องด้วยเพราะมึงได้เป็นเมียไง555"
พลั๊วะ!!!
"โอ๊ยยยย ไอ้มันแกวมึงตบหัวกูทำไม"
"มันฝาก"
ไอ้มันแกวว่าพร้อมชี้นิ้วมาทางผมส่วนไอ้ซิงก็นั่งบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว
"ขอบใจมากไอ้มันที่ช่วยสั่งสอนมันแทนกู"
"เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกเพื่อน"
"ไม่สำคัญยังไง ชีวิตกูกำลังจะถูกพรากอิสระไปแล้วนะเว้ย"
ผมว่าพร้อมมองหน้าไอ้ซิงอย่างเคืองๆ
"เรื่องนั้นมันเรื่องรองแต่เรื่องหลักคือผัวมึงคือใคร?"
ไอ้ซองวางโทรศัพท์แล้วหันมาจ้องหน้าคาดคั้นเอาคำตอบจากผม ทั้งไอ้ซิงและไอ้มันแกวด้วย
"พวกมึงรู้จักกลุ่มอดีตเดือนวิศวะปีสามไหมหล่ะ?"
"รู้!!!"
โอเคพร้อมเพรียงหนำซ้ำยังตั้งใจฟังผมมากกว่าตอนฟังอาจารย์สอนอีก
"ใคร"
"นั้นดิ"
"บอกหน่อย"
ไอ้มันแกว ไอ้ซอง ไอ้ซิงถามผมอย่างต้องการเผือกเป็นที่สุด
"พี่แอร์"
"ห๊ะ!!!"
"จริงอะ?"
"ไม่อยากจะเชื่อ"
"เออ เรื่องจริง ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ"
"มึงจะได้แต่งงานกับพี่แอร์!!! เจ้าชายน้ำแข็งแห่งวิศวะหรอวะ"
ไอ้ซิงแหกปากดังลั่นโต๊ะ แต่มันคงลืมไปว่าตอนนี้เรานั่งอยู่หน้าคณะที่มาคนเดินผ่านไปมาเต็มไปหมด ทุกคนถึงกับหยุดนิ่งเมื่อได้ยินไอ้ซิงพูด
ใช่ครับไอ้พี่แอร์มันเป็นคนที่สาวๆเกือบทั้งมหาลัยอยากได้เป็นสามีแถมยังตั้งฉายาและมีกลุ่มแฟนคลับมากมาย ที่บอกว่าหน้าคุ้นๆเพราะผมเคยเห็นเพื่อนผู้หญิงเอารูปมาให้ดูบ่อยๆ ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าพี่มันมีดีตรงไหนกะอีแค่หน้าตาดี เรียนดี เล่นกีฬาก็ได้ บ้านก็แค่รวยแค่นั้นอ่ะครับ ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยใช่ไหมละครับ
แต่พักเรื่องนั้นไว้ก่อนตอนนี้เหมือนผมกำลังจะเจอปัญหาใหญ่อีกเรื่องนึงแล้วหล่ะครับ ไอ้ซิงหาเรื่องให้กูอีกแล้วไง
"ว่าไงนะใครจะแต่งงานกับพี่แอร์นะ"
"พี่แอร์จะแต่งงานหรอ"
"บอกมานะ"
"บอกมาเดี๋ยวนี้"
"พี่แอร์ไม่มีแฟนจะแต่งงานได้ไงกัน"
"นี่พวกนายรู้อะไรบอกพวกเรามาให้หมดเลยนะ"
"มึงจะตะโกนเพื่อ!!!"
พวกผมสามคนว่าพร้อมเก็บสัมภาระต่างๆแล้ววิ่งกันสุดชีวิตเพื่อหนีให้พ้นบรรดาแฟนคลับของไอ้พวกพี่แอร์ โว้ยจะตามอะไรกันนักกันหนาเนี่ย
"เฮ้ยๆ พวกมึงแยกกันหนีเหอะแล้วเราจะไปเจอกันที่ทางช้างเผือกนะ"
"เออ"
"ได้"
"บาย แล้วเจอกัน"
พวกผมสี่คนแยกกันวิ่งหนีไปคนละทาง ผมวิ่งไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่หน้าตึกคณะวิศวะ
อ้าวเวรวิ่งมาซะไกลเลย พอผมหันไปมองข้างหลังก็ไม่เห็นกลุ่มแฟนคลับที่ไล่ตามผมมาแล้ว สงสัยจะวิ่งไม่ทันนักวิ่งเท้าไฟอย่างผม555+
โอเคๆ รอดชีวิตกลับบ้านครบสามสิบสองประการ เหนื่อยเป็นบ้าหิวจะบ้าตายอยู่แล้วคุยเพลินไปหน่อยว่สอล้วเชียวลืมอะไรซักอย่างที่แท้ลืมกินข้าวนี่เอง
พลั้ก!!! ตุ้บ!!!
"โอ้ยยย เจ็บอ่าาาา"
ร้าวไปหมดแล้วครับสะโพกผมในระหว่างทางที่ผมจะเดินกลับคณะเพื่อรอคนขับรถที่บ้านมารับก็โดนชนจนกระเด็น
"ขอโทษครับ ผมไม่ทันระวัง"
เสียงทุ้มของคนตรงหน้าว่าพร้อมกับยื่นมือมาตรงหน้าผม แต่ว่านะเสียงคุ้นๆแฮะ
"ครับ ขอบคุณครับ คุณ...เฮ้ย..มะ...มึง"
"มาทำอะไรที่นี่"
"รู้จักกันหรอวะ?"
เสียงของคนร่างสูงที่ยืนอยู่กับไอ้พี่แอร์ดังขึ้น รู้สึกว่าพี่คนนี้จะชื่อไวน์เป็นเพื่อนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันของเค้านั้นแหละ
"อืม นิดหน่อย"
"ปล่อยได้แล้ว"
ผมว่าพร้อมสะบัดมือแรงๆให้หลุดออกจากการเกาะกุมของมือหนา แต่สะบัดเท่าไหร่ก็สะบัดไม่หลุด
"อยู่นิ่งๆ ไอ้ไวน์กูไม่ได้ไปแล้วนะวันนี้อ่ะ พอดีติดธุระ ฝากบอกพวกนั้นด้วย"
พี่ไวน์หันมามองหน้าไอ้พี่แอร์งงๆก่อนจะเลื่อนสายตาลงมามองมือของผมกับพี่แอร์ก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์
"โอเคๆ งั้นกูไปก่อนนะแอร์"
"เออ"
"จับทำไมปล่อยดิ จะกลับบ้านเนี่ยสนิทกันหรือก็ไม่ อย่ามาถือวิสาสะจับมือนะ"
ผมว่าเสียงดุพร้อมทำหน้าตาให้หน้ากลัวที่สุดเผื่อคนตรงหน้าจะได้สำนึกสักทีว่าผมไม่ชอบใจอย่างแรง
"บ่นจังนะ"
"ปล่อยๆๆๆ จะกลับบ้านแล้วหิวข้าวแล้วเข้าใจไหม เจ็บด้วยเนี่ย"
"จะบ่ายโมงแล้วยังไม่กินข้าวอีกหรอ"
พี่แอร์ว่าออกมาอย่างดุๆ ก่อนจะลากผมให้เดินตาม
"เมื่อเช้ามายังไง"
"หิวข้าว"
"มายังไง"
"หิวข้าว!!!"
"ตอบ"
"คนขับรถมาส่ง"
ผมตอบอย่างหงุดหงิดทั้งหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวไหนจะต้องมาเจอไอ้พี่บ้านี่อีก
ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนรถของไอ้พี่แอร์แล้วครับทั้งๆที่พี่มันจับมือผมไว้อยู่นั้นแหละ พี่มันปล่อยตอนที่จับผมยัดเข้ารถได้แค่นั้นแหละพอขึ้นรถได้ก็เอาไปจับอีกเป็นบ้าไรเนี่ย
"โทรบอกที่บ้านว่าจะกลับเอง"
"ไม่"
"เร็ว"
"ไม่!!!"
"งั้นก็นั่งหิวต่อไป"
"ผมจะกลับบ้านเองนะ"
ผมหยิบโทรศัพท์โทรไปบอกคนขับรถที่บ้าน
ผมหิวเฉยๆหรอกเลยยอมทำตามแต่ไอ้การที่ผู้ชายต้องมานั่งจับมือกันแบบนี้มันแปลกๆนะเว้ย
"นี่ปล่อยมือกูได้ยัง"
"กูเป็นพี่นะเรียกกูดีๆ"
"ทีตัวเองยังพูดได้เลย"
"โอเคพี่จะพูดดีๆกับลม ลมเองก็ต้องพูดดีๆกับพี่เหมือนกัน"
"ก็ได้ แล้วปล่อยมือได้ยัง"
"อยากจับนักนี่"
"นี่ไอ้....บะ..."
"จุ๊ๆๆๆ พูดดีๆ"
"พี่แอร์"
"ครับ"
"ปล่อยมือผมได้แล้ว"
"ที่จับไว้เพราะกลัวจะหนีหรอกใครอยากจะจับนานๆกันหล่ะ"
ไอ้พี่แอร์ปล่อยมือผมแทบจะทันทีที่ผมพูดจบ
"ตัวเองมาจับมือเค้าก่อนแท้ๆ"
"ชิ"
แอร์ออกรถอย่างอารมณ์ดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่แค่ได้แกล้แหย่แกล้งหยอกให้ลมอารมณ์เสีย หน้าบึ้ง หน้าบูด ไม่สบอารมณ์แล้วทำให้อารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก รู้แต่ว่าดีแล้วที่ได้เจอ
รถคันสวยแล่นออกไปโดยไม่รู้เลยว่ามีคนบางคนแอบตามหลังมาตั้งแต่ทั้งสองคนยังไม่ได้ขึ้นรถจนถึงขับรถออกไป โดยที่ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำทุกคำพูดของทั้งคู่ตกอยู่ในสายตาของคนๆนี้แทบจะทุกอย่าง
########################
จบตอนที่สี่แล้ววววว
อาจจะงงๆหน่อยๆนะติชมได้น้าา
ขอบคุณทุกกำลังใจทุกคอมเม้นท์เลยน้าาาา^^ :mew2: :mew2:
-
คนคนนั้นคือใครรรรรรร
หวังดีหรือประสงค์ร้ายยยยย
-
ใคร ใครขับรถตาม :katai1:
-
:z1:
:L2: :pig4: :L2:
-
แหนะ เจอว่าที่เมียแล้วทิ้งเพื่อนเลย ดีแล้วๆ เมียสำคัญที่สุด 55555
-
ใครอ่า ขับรถตามด้วย แย่แล้วๆ
-
ขำอะ ชีวิตมีสีสันนะคู่นี้
-
:oo1: รรอได้กัน
-
:really2: เดี๋ยวก็ได้รักกันแบบงงๆอีก 555
-
ได้กันแบบงงๆ :m20:
-
อยากจับนักนี่ แต่ไม่ปล่อยเลยนะพี่แอร์ :laugh:
-
:mew1:
-
เอ้า สั้น!
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ชอบๆๆ รอตอนต่อไป o13 o13
-
ตอนที่ 5 เมื่ออยู่ๆเกิดเรื่องไม่คาดคิด?
"ว่าแต่มึงจะพากูไปไหนเนี่ยห๊ะ?"
ผมหันไปถามไอ้บ้าแอร์ไม่พ่งไม่พี่มันแล้ว อยู่ๆก็ถูกฉุด(?)มาแบบนี้อะไม่เหลือหรอกความน่าเคารพ หึ
"ไม่พาไปฆ่าก็แล้วกัน"
"ก็บอกมาดิว่าจะพาไปไหน"
ผมถามพร้อมมองทางที่ไม่คุ้นเคยอย่างหวาดหลัว ปากก็บอกจะไม่ฆ่าเราหรอกแต่ใจมันอาจจะคิดเอาเราไปปล่อยป่าดงดิบก็ได้ใครจะรู้ เห็นในละครเยอะแยะไป
"นั่งเงียบๆอยู่เฉยๆไม่เป็นหรือไง?"
"นี่จะพากูไปปล่อยป่าใช่ไหม กูไม่เคยทำอะไรให้มึงเลยนะ นี่มึงถึงกับจะฆ่าจะแกงกันเลยหรอ ม้ายยยยย"
"โอ้ยเงียบๆดิ สมองมึงนี่ ปล่อยป่าบ้าไรมึงดูบ้าชุมชนเมืองขนาดนี้มีป่าให้ปล่อยไงห๊ะ!!!"
"ใครจะรู้ มึงอาจเอากูมาปล่อยป่าคอนกรีตก็ได้เหอะ"
"เงียบปากไปถ้าไม่อยากโดนกูทิ้งจริงๆ"
มันว่าพร้อมหันมาทำหน้าโหดจ้องผม ก่อนจะหันกลับไปตั้งใจขับรถต่อ คิดว่าผมกลัวไหม?
ห๊ะอะไรนะ? คิดว่าผมกลัวงั้นเหรอ งั้นที่ทุกคนคิดมานั้น
ถูกแล้วครับ ผมกลัวมันจริงๆใครจะไม่กลัว โธ่
"นี่ๆ"
ผมหันไปสะกิดแขนมันยิกๆๆ
"อะไรอีก"
"มึงคงยังไม่ลืมใช่ไหมว่าก็หิวอ่ะ แหะๆ"
"โอ้ยยย เออๆ แวะเซเว่นให้แปบนึงก็ได้"
"แต้งกิ้ว"
ผมยิ้มร่าเลยสิครับจะพาผมไปต้มยำทำแกงที่ไหนก็ได้ขอเพียงอย่างเดียวให้ท้องผมอิ่มก็พอ
แล้วพี่แกก็แวะให้ผมจริงๆ ด้วยตอนนี้รถจอดสนิทแล้วแต่ผมยังไม่ลงไปซื้อของเพราะ
"อะไรมึงอีก หิวก็รีบลงไปซื้อสิ"
"คืองี้....คือ...."
"คืออะไร?"
"ก็ลืมเอากระเป๋าตังมาอ่ะ ยื้มหน่อยดิ"
"แล้วที่มึงบอกจะรีบไปกินข้าว มึงจะไปกินยังไงไม่มีตังอ่ะ"
"อ๋อ กูกะจะรีบกลับบ้านอ่ะดิ"
"ทำไมกูต้องมาเจอคนแบบมึงด้วยเนี่ย เอ้า!"
มันบ่นก่อนจะหยิบเงินในกระเป๋าส่งให้ผม500บาท
"แต้งกิ้ว"
ผมว่าก่อนจะเดินเข้าไปในเซเว่นแทบจะทันทีเอาอะไรบ้างนะ อันไหนอร่อยบ้างเนี่ย ผมหยิบตะกร้าก่อนจะไล่หยิบขนมนมเนย ข้าวกล้อง ไส้กรอก เอาง่ายๆก็คือหยิบทุกอย่างที่มันกินได้ ได้ตังมาตั้ง500คนใช้เงินเป็นจะต้องใช้ไม่ให้เหลือแม้แต่บาทเดียวถูกไหมครับ อีกอย่างจะพาไปไหนก็ไม่รู้ต้องซื้อของกินตุนไว้เยอะๆ
ผมเดินออกมาขึ้นรถอย่างทุลักทุเลทำไมหน่ะหรอครับ ก็ถุงของกินทั้ง 3 ถุงเบ้อเร่อเนี่ยแหละครับเป็นอุปสรรคของการขึ้นรถของผท
"นานชิบหาย ไอ้ลมมึงซื้อมาถมบ้านมึงไงห๊ะเยอะแยะขนาดนี้อ่ะ อย่าบอกนะว่ากูให้เงินไป500มึงก็ซื้อมาหมด500อะ"
"เออดิ ทำไมออกรถดิมึง"
"คราวหน้ากูจะให้มึงแค่ยี่สิบบาท"
"จะมีคราวหน้าหรือเปล่าก็ไม่รู้"
"คอยดู"
ผมว่าพร้อมแกะข้าวกล่องที่ซื้อมาผมซื้อข้าวผัดกระเพรามาครับ ผมนั่งกินไปเรื่อยๆอย่างมีความสุข ว่าแต่มันจะพาผมไปไหนเนี่ย ช่างเถอะขี้เกียจคิด ถึงก็รู้เองแหละ
"แอร์"
"ว่า"
"มึงว่าไอ้รถคันข้างหลังมันขับตามเรามาเปล่าว่ะ"
"ไม่รู้สิ"
"กูว่ามันขับตามเรามาตั้งแต่มหาลัยแล้วนะ"
"มึงรู้ด้วย ฉลาดเหมือนกันนี่หว่า"
เอ้า ตกลงแอร์มันรู้หรือไม่รู้กันแน่ว่ามีรถขับตามมา
"เอ้า มึงไม่กลัวไง เค้าอาจจะประสงค์ร้ายก็ได้นะมึง"
"ไม่หรอกๆ นั้นมันรถไอ้ไวน์มันตามมาตั้งแต่แยกกันละ"
ห๊ะ เดี๋ยวนะสะกดรอยตามเพื่อนตัวเองเนี่ยนะ?
"เอ้า ไหนบอกจะไปต่อกับเพื่อนๆไม่ใช่"
"ก็ใช่แต่ความเผือกของมันมีเยอะกว่าก็คงยกเลิกนัดนั้นแหละ"
"ลงทุนดีแท้"
อะไรจะขนาดนั้นเนี่ย อยากรู้อะไรถามตรงๆก็ได้ไหมละ ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย
"ตกลงมึงจะพากูไปไหนเนี่ย"
ผมไม่สนใจรถที่ขับตามหลังมาแล้วหันมาถามแอร์แทน
"ไปบ้านกูไง"
บทมึงจะบอกก็บอกง่ายๆงี้เลยดิ ไอ้ประสาทกลับเอ้ยยย
"เพื่อ?"
"ไปบอกพ่อแม่กับย่าว่า กูกับมึงไม่ได้เป็นอะไรกันจะได้จบๆกันสักที"
"มึงพึ่งคิดได้เหรอ แล้วมีหลักฐานอะไรไปยืนยันป่ะว่าวันนั้นไม่มีอะไรกัน ย่ามึงเหมือนจะไม่เชื่อถ้าไม่มีหลักฐาน"
ผมคิดว่างั้นนะ เหมือนย่าแกจะฉลาด(แกมโกง?)ไม่น้อยเลย
"มีดิห้องกูติดกล้องวงจรปิดนะมึง"
"เออดี กูกับมึงจะได้ใช้ชีวิตแบบอิสระสักที"
ผมว่าพร้อมเจาะนมเปรี้ยวกินอย่างอารมณ์ดี ในที่สุดเรื่องบ้าๆนี่ก็จะจบลงซักที ผมหันไปยิ้มกว้างใส่แอร์ แต่แอร์กลับทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนไม่ชอบใจอะไรซักอย่าง
"เป็นไรอะ กินนมป่ะจะได้ใจเย็น"
"ไม่"
ไม่กินก็ไม่กินอย่าหาว่ากูไม่แบ่งก็แล้วกันนะ
ยิกๆ ยิกๆ ยิกๆ
อ้าวอะไรเนี่ย ทำไมตากระตุกข้างขวาอ่ะ สงสัยเส้นกระตุกไม่มีอะไรหรอก
ยิกๆ ยิกๆ ยิกๆ
วันนี้ต้องมีเรื่องอะไรซักอย่างแล้วละมั้งอะไรก็ได้ขอแค่ให้กูพ้นไปจากเรื่องละครหลอกเด็กพวกนี้ก็พอ
ยิกๆๆ ยิกๆๆๆ
เพี๊ยะ!!!!
"เฮ้ยเป็นบ้าไรวะตบหน้าตัวเอง"
ไอ้พี่แอร์ร้องเสียงหลงหันมาถามผมหน้าตาตื่น คือพี่มึงก็ตกใจเว่อไปรถแม่งจะลงข้างทางอยู่ละ
"เปล่าๆ ยุงกัดหน้าอ่ะ เผลอตบแรงไปหน่อย"
"ตกใจหมด อย่าทำแบบนี้อีกนะมึง"
พี่มันว่าก่อนจะเลิกสนใจผมหันไปสนใจขับรถต่อ ไกลชิบเลย ตอนไหนจะถึง ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่ก็พึ่งผ่านไป 30 นาทีเอง โธ่!!
เครียดเว้ย กินขนมดีกว่า
ผ่านไปสักพัก พี่มันก็จอดรถหน้าบ้านไม่สิคฤหาสน์ โอ๊ะ ไม่ใช่ๆนี่มันพระราชวังใหญ่เกินไปละ ความจริงผมก็เว่อไปงั้นแหละแต่หลังใหญ่จริงๆสวยมากด้วยยยย
"เฮ้ย นี่หรอบ้านมึง"
"อืม"
"ลงนี่เลยหรอว่ะ"
"มึงจะเดินไง กูจะไปจอดข้างในถ้าอยากลงก็ลง"
"ลงเพื่อ?"
ว่าแล้วพี่มันก็ขับรถเข้าในบ้านแล้วมึงจะจอดหน้าบ้านหาพระแสงของ้าวอะไรไม่ทราบครับ
เดี๋ยวๆ นั้นรถคันนั้นมันคุ้นๆอยู่นะเหมือนพ่อกับแม่เลย
จะเป็นไปได้ยังไงพ่อกับแม่จะมาทำอะไรที่นี่กันหล่ะ
สงสัยจะคิดมากเกินไป ไม่ใช่หรอก
ผมหันไปมองรถที่ขับมาจอดข้างๆรถพี่มัน ไม่ต้องสงสัยไปพี่ไวน์นั้นเอง
"มึงตามมาทำไมไวน์ ไหนบอกจะไปกับพวกไอ้เวย์"
"รู้หรอว่ะ กูว่าแล้วมึงต้องรู้กูก็เลยตามมึงเข้าบ้านมาเผือกโดยเฉพาะไม่ต้องหล่งต้องหลบอะไรแล้ว"
"รู้ตั้งแต่มึงลงทุนมุดตามกอไม้กอหญ้าข้างทีาจอดรถกูละ ตามโคตรเนียนเลยไวน์ กูเห็นหมด"
"แน่นอนกูเซียนอยู่แล้ว ป่ะๆเข้าบ้านกัน"
แล้วพี่ไว้ก็ลากทั้งผมและพี่มันเออเริ่มจะติดเรียกพี่มันในใจแล้วสิ โอเคจะชื่อแอร์หรืออะไรก็ตามผมจะเรียกว่าพี่มันอย่างเดียวตกลงนี่บ้านพี่มันหรือบ้านพี่ไวน์กันแหน่เดินนำไปอย่างกับเจ้าของบ้าน
"ตกลงบ้านกูหรือบ้านมันว่ะเนี่ย?"
พี่มันบ่นอย่างหงุดหงิดเออ ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันละเว้ยยยยยว
"ว้ายยย ตายแล้วววว วันนี้คุณหนูแอร์กลับบ้าน"
"หึหึ ครับสวัสดีครับแม่แก้ว"
"สวัสดีครับ"
ผมก็ยกมือไหว้ตามพี่มันไปด้วย ดูป้าแกจะตื่นเต้นมากๆที่คุณหนู555+ คุณหนูตัวเท่ายักษ์กลับบ้าน
"จะค้างหรือเปล่าคะ เย็นนี้คุณหนูอยากกินอะไรครับ"
"อะไรก็ได้ครับ พ่อแม่กับคุณย่าอยู่ไหมครับ?"
"อยู่ห้องรับแขกค่ะ พอดีมีแขกมา"
"ครับๆ เดี๋ยวผมขอไปหาทุกคนก่อนนะครับ"
"ขอตัวนะครับ"
"ตามสบายนะคะ"
ป้าแกหันมายิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกไป เดี๋ยวนะไอ้พี่ไวน์หายไปไหน เมื่อกี๊ยังเห็นอยู่เลย
"หาอะไร?"
"หาพี่ไวน์ หายไปไหนแล้วอ่ะ"
"ไปเข้าห้องน้ำมั้ง จะอะไรกับมันนักหนาชอบมันไงมันหายไปไม่ถึงนาทีถึงได้ถามหาอะห๊ะ?"
"เอ้า ก็แค่ถามป่ะ แล้วมึงเป็นบ้าไรมาหงุดหงิดใส่กู"
ผมเองก็เริ่มหงุดหงิดแล้วนะ อยู่ๆก็มาเสียงดังใส่ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้อารมณ์เสียเลยด้วยซ้ำ
"เรื่องกู"
แล้วคุณหนู?ก็รีบเดินไปตามหาควายที่หายไป มึงจะเดินเร็วไปแล้วนะขนาดกูเดินเร็วขนาดนี้ยังแทบจะตามไม่ทันคงไม่ต้องให้กูวิ่งตามใช่ป่ะ ช้าๆหน่อยดิตามไม่ทันเนี่ย
พลั้ก!!!
อ๊ะ!!! เจ็บอ่าอยู่ๆก็หยุดเดินทำให้ผมที่รีบเดินตามมาเบรคไม่ทันชนเข้าอย่างจัง ได้รสคาวเลือดคลุ้งอยู่ในปากปากแตกแหง
"เดินไม่ระวังเลยนะมึง ไหนดูหน่อย"
พี่มันโน้มตัวลงมาดูบริเวณที่ปากผมแตก ก่อนจะใช้ปลายนิ้วปาดเลือดบริเวณริมฝีปากออกให้
"ดีนะแผลไม่ใหญ่ อยู่บริเวณริมฝีปากด้านในด้วยแต่ทำไมเลืดมันออกมาข้างนอกได้วะ ข้างนอกแตกด้วยหรอ"
พี่มันเรียนหมอหรอก็เปล่าแต่วินิจฉัยราวกับหมอ โธ่ ก็จริงที่ปากผมแตกด้านใน แต่ที่เลือดมันออกมาอยู่ข้างนอกเพราะปากกูแห้งครับลืมทางลิปปาล์ม เลยทำให้เลือดไหลมึงไม่ต้องคิดอะไรมาก
"พอๆ มันไม่ได้เจ็บอะไร"
"กูห่วงมึงนักนี่"
"เอ้ามึงหยุดทำไมเข้าไปดิ"
"นั้นพ่อแม่มึงป่ะ กูจำได้"
"ไหนๆ เออใช่จริงๆด้วย มาทำอะไรที่บ้านมึงว่ะ?"
"จะรู้หรอ"
ผมก็อยากรู้เหมือนกันวันนั้นยังทำท่าทางเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่วันนี้กลับรู้สึกเหมือนดับว่าทุกคนทั้งในครอบครัวผมและครอบครัวแอร์สนิทกันมาก
"ไปแอบฟังหน้าห้องเลยไหมถ้าอยากเผือกขนาดนี้อ่ะ"
"เออว่ะ ไปก่อนนะ"
ว่าแล้วผมก็รีบวิ่งมาแอบอยู่ข้างทางเข้าห้องนั่งเล่น โอเคตรงนี้วิวดีได้ยินชัดแจ๋วเลย
"เรื่องเผือกนี่ขอให้บอกเลยนะ"
"มึงเองก็เหมือนกันไม่ใช่"
"กูไม่ยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่"
"แต่มึงก็มายืนฟังกับกู"
"เพื่อเก็บข้อมูล"
จ้าาา พ่อคุณไม่อยากรู้เรื่องงั้นงี้แต่ก็มายืนแอบฟังผู้ใหญ่คุยกันอยู่ดีนั้นแหละนะ
"คุณแม่คะ นี่มันเรื่องบังเอิญสุดๆเลยนะคะที่เด็กสองคนนั้นเป็นแฟนกันถึงแม้จะหลอกๆก็เถอะ"
แม่ผมรู้เรื่องนี้ด้วย แต่ทำไมไม่ฌกรธที่โดนหลอกหล่ะ
"นั้นสินะ เราเลยไม่ต้องทำอะไรให้ยุ่งยากมากมาย"
"ผมสองคนขอไม่ยุ่งเรื่องนี้แล้วกันนะ"
"นั้นสิ"
คุณพ่อผมและคุณพ่อพี่แอร์หันไปดื่มเหล้าดูทีวีกันอย่างสบายใจไม่สนใจพวกสาวๆทั้งสาม?ที่กำลังคุยกันอยู่เลย
"ตอนแรกฉันก็คิดว่าคงยากที่จะจะบให้เด็กสองคนนี้มาเจอกันเพราะเด็กสองคนนี้เป็นผู้ชายทั้งคู่"
"แต่โชคก็เข้าข้างเราเมื่อตอนที่ตาแอร์กำลังจะโดนผู้หญิงจับนั้นอยู่ตรงข้ามบ้านของฟ้าพอดี และตาแอร์ก็คิดหาทางออกให้ตัวเองโดยการอ้างว่ามีแฟนอยู่แล้ว แต่ก็เกินความคาดหมายนะคะ ที่ตาลมวิ่งทะเล่อทะล่าออกมาแล้วตาแอร์เห็นเข้าเลยจับมาสมอ้างเป็นแฟนหลอกๆ ยอมรับเลยคะว่าตอนนั้นก็ตกใจเหมือนกัน"
"ใช่ค่ะคุณแม่นินเองนี่แทบจะสติหลุด ดีแต่ว่าพอเข้าไปในบ้านฟ้าแล้ว วิญญาณนักแสดงของแต่ละคนเข้าสิงทำเหมือนคนไม่รู้จักกันได้เนียนสุดๆ จนเด็กสองคนนนั้นจับทางไม่ได้ทั้งที่ในใจนี่นินแทบจะกรี๊ดอยู่แล้ว"
นี่มันอะไรกันรู้จักกันมาก่อนอย่างนั้นหรอ แล้วทำไมเพราะอะไรถึงต้องเรื่องแบบนั้นกันหล่ะ
"ตอนแรกฉันคิดว่าจะต้องจับทั้งสองคนมอมเหล้ามอมยาทั้งสองคนให้เสียสติได้เสียกันเองแล้วจัดฉากให้พวกเราเดินเข้าไปเห็นจะได้เป็น้หตุผลที่จะจับทั้งสองคนให้แต่งงานกันอย่างมีเหตุมีผล"
"แต่เผอิญว่าวันนั้นนินกับคุณแม่ไปเจอทั้งสองคนนอนกอดกันอยู่ในคอนโด ดูก็รู้แล้วว่าไม่มีอะไรกันหรอกแต่ก็นะเป็นเหตุผลที่ดีที่คุณแม่สามารถเอามาบังคับให้ทั้งสองคนแต่งงานกัน"
"แต่ไม่รู้ว่าจะยอมกันหรือเปล่า ถ้าไม่ยอมก็ต้องหาทางให้ยอมจนได้นั้นแหละ"
"นั้นสินะคะ ก็ไม่ได้อยากจะบังคับแต่มันก็มีเหตุจำเป็นที่เด็กทั้งสองคนนี้ต้องแต่งงานกัน"
นี้มันอะไรกัน ทำไม อยากรู้ต้องทำยังไงแน่นอน ก็ต้องถามอยู่แล้ว
"นี่มันหมายความว่ายังไงกันครับ"
เอ้า ไอ้บ้าพี่มันแอร์กล้าดียังไงมาแย่งบทผมว่ะ
"ก็ไม่ยังไง ก็อย่างที่ได้ยินนั้นแหละแกก็คงยืนฟังมาตั้งแต่ต้นนี้นะ
ออกมาได้แล้วหล่ะ หนูลม"
"เอ่อ...สะ..สวัสดีครับ"
"อธิบายมาให้หมดเลยนะ ว่าทำไมต้องทำแบบนั้น"
"แกจะได้รู้ทุกอย่างแน่ๆ แต่ไม่ใช่วันนี้"
"ผมอยากรู้วันนี้ เวลานี้ เดี๋ยวนี้"
"คงจะไม่ได้เพราะพวกฉันกำลังจะไปต่างจังหวัดประมาณอาทิตย์นึงไว้กลับมาเมื่อไหร่จะบอกก็แล้วกัน"
อะไรกัน มาพูดให้อยากรู้แล้วก็จากไปอย่างนี้มันขัดใจผมนะครับ
"ลูกชายพ่อกับแม่ไม่อยู่ซักอาทิตย์นะ กลับไปเฝ้าบ้านให้ด้วย จะไปอยู่บ้านสวนหรือจะอยู่ที่นี่ก็โทรบัวป้าบัวด้วยหล่ะ พ่อไปละบาย"
"ดูแลตัวเองดีๆละลูกชาย บายยยย"
"พ่อฮะ แม่ฮะ"
ไม่มีสัญญานตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกเพราะขณะนี้เจ้าของหมายเลขได้ออกเดินทางไปแล้ว เอ้าๆ ไปกันหมดเลย สรุปผมต้องกับความเผือก ความอยากรู้ ความสนใจไว้ตั้งหนึ่งอาทิตย์ อกอีแป้นจะแตกอะรกันเนี่ย
"อ้าว ไปไหนกันหมดแล้วเนี่ย กูหิวอ่ะหาไรให้กินหน่อยดิ"
"ไปหากินในห้องน้ำไม่อิ่มไง"
"ไปในครัวสิมีปากก็บอกให้เค้าหาให้ มาบอกผมคงได้กินหรอก"
หงุดหงิดๆ ให้ตายอะไรกันเนี่ยๆผมหันไปมองพี่มันตาขวาง
"อะไร"
"เพราะมึงอ่ะ"
"มึงนั้นแหละเบื๊อก"
"ไอ้ยักษ์"
"พวกมึงเกิดอะไรขึ้นกันแน่ว่ะ"
"ไอ้ควาย!!!/ไอ้ควาย!!!"
เหวอ สิครับไวน์ทำหน้างงเต๊ก พร้อมเกาหัวแกรกๆ กูผิดอะไรเนี่ยแค่ไปเข้าห้องน้ำมาแล้วกูก็หิวข้าวเนี่ย
คนหล่อไม่เข้าใจจริงๆ
#########################################
ตอนนี้ก็ยังสั้นๆอยู่เนาะ ช่วงนี้การบ้านเยอะได้แค่นี้แหละ555+
นิยายง่ายๆชิวๆสบายๆเดาทางง่ายนิดเดียวถูกไหมล้าาาา
จบตอนที่ 5 แล้ว ขอบคุณทุกกำลังใจเลยน้าาาาา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คู่รักสายฮาร์ดคอร์
-
งง
-
น้านงัย แผนของที่บ้าน 2 บ้านนี่เอง ถึงว่าลูกชายมีแฟนเป็นผู้ชายยอมรับกันง่ายเหลือเกิน รอตอนต่อไปค่ะ
-
อ่าว ยังไง ทำไมแผนซ้อนแผน
-
o13 :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ออกจะงงๆ แต่ก็สนุกดี รออออ o22 :o8:
-
วุ่นวายกันดีจัง 555
-
รู้ว่าหลอกแต่เต็มใจให้หลอกอะป่าวพี่แอร์ อิอิ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
งงช่วงสุดท้ายที่ด่ากัน ใครพูดประโยคไหน?
สรุปคือแม่ๆเขาอยากให้แต่งอยู่แล้วสินะ งั้นก็ไม่น่ารอด
-
คงหนีกันไม่รอดแล้วหล่ะแบบนี้
พ่อแม่นี่ก็ทิ้งให้อยากรู้แล้วจากไปไวจริงๆ
:ruready
-
อ้าว!! ตกลงคุณพ่อคุณแม่ทั้งสองฝ่ายมีแผนอะไรกันค่ะนี่
-
ตอนที่ 6 เมืออยู่ๆเจอกันที่ร้านเตี๋ยว?
นับจากวันที่พ่อแม่ของผมกับไอ้พี่แอร์และคุณย่าของมันทิ้งระเบิดไว้ให้อยากรู้แล้วก็จากไป นี่เวลาก็ล่วงเลยมาแล้วเป็นเวลาสามวัน สามวันนี้ก็ใช่ว่าผมจะรออยู่เฉยๆ ตามที่พ่อแม่บอกเสียเมื่อไหร่ ผมพยายามติดต่อท่านทุกวิถีทางแต่นั้นแหละติดต่อไม่ได้ซักทาง ปิดช่องทางการสื่อสารเสียหมด ก็คงต้องได้แต่รอๆๆๆๆ รอแล้ว รอเล่าจนกว่าจะครบหนึ่งอาทิตย์อย่างที่พวกท่านบอกโน้นมั้งถึงจะพากันกลับมา
"นั่งหน้าบูดเป็นตูดไก่อีกละ"
ไอ้ซิงครับส่งเสียงเห่ามาแต่ไกล
"ตูดเป็ดไหมมึง?"
ไอ้ซองถามกลับอย่างเอือมๆ
"ก็กูชอบกินตูดไก่มากกว่าตูดเป็ดนี่นา"
แล้วแต่เพื่อนซิงเถอะครับ
"มาเช้านะวันนี้"
"แน่อยู่แล้วเพื่อนมันกูนี่เด็กเรียนดีๆนี่เอง"
ผมตอบไอ้มันอย่างภาคภูมิใจผลการเรียนที่ออกมาดีเยี่ยมของแต่ละภาคเรียน(ของมัธยมปลาย)นี่ละครับคือสิ่งที่ผมภูมิใจมากที่สุดในชีวิต ถึงจะเที่ยว จะเล่นแค่ไหน ผมก็ไม่เคยทิ้งการเรียนนะบอกเลย
"อย่าลืมนี่มหาวิทยาลัยละ อาจจะต้องเลี้ยงทั้ง (D)og กับ (F)ish ก็เป็นได้นะคุณเพื่อนเด็กเรียน"
"ไอ้ซิงไอ้ปากเสียมึงสิ กูเนี่ยต้องเลี้ยง (A)nt เท่านั้นเว้ยยย!!! เชิญมึงเลี้ยงไปคนเดียวเถอะปลาหมามึงอ่ะ"
ผมหันไปตอบมันพร้อมยักคิ้วกวนตีนส่งไปให้ด้วย
"กัดกันอยู่นั้น ได้เวลาแล้วไปกันเถอะ"
แล้วไอ้พระเอกคุณชายซองก็เดินนำหน้าขึ้นตึกไปก่อนเพื่อน ทำเหมือนเท่เสียเต็มปนะดาที่ไหนได้คุณชายซองนั้นหรือเรียนอ่อนกว่าเพื่อนในกลุ่มทุกคนเลยทีเดียว
พอเลิกคลาสพวกผมสี่คนก็เดินมุ่งหน้าไปโรงอาหารรวมของมอทันที ถ้าถามว่าไม่มีโรงอาหารของคณะหรือไงถึงต้องถ่อไปกินโรงอาหารรวม คำตอบคือมีครับแต่ที่พวกเราต้องถ่อไปถึงโรงอาหารรวมก็เพราะจะพาคุณชายมันแกวไปหายอดดวงใจของคุณเค้าที่เรียนอยู่คณะบริหารที่นัดเจอกันที่โรงอาหารรวมแค่นั้นแหละครับ
"ไอ้มันไหนแกรนด์อ่ะ?"
ผมถามอย่างหัวเสีย ไม่ให้หัวเสียได้ยังไงคนเยอะซะขนาดนี้แค่เห็นก็หงุดหงิดละบวกความหิวที่ไม่ได้กินข้าวเช้าแล้วยิ่งหงุดหงิด
"นั้นไง ป่ะ"
ไอ้มันชี้มือไปตรงฝั่งซ้ายของของโรงอาหารก็เจอกลุมสาวสวยนั่งรออยู่ พวกผมก็รีบตรงดิ่งไปหาทันทีร้อนก็ร้อน หิวก็หิวให้ตายเถอะ
"ไปซื้อข้าวกันมึง"
ไอ้ซองกอดคอผมเดินไปทางร้านข้าวมันไก่ที่น่าตาน่ากินใช้ได้ แต่เสียใจวันนี้พี่ลมอยากกินก๋วยเตี๋ยว
"มึงกูไปซื้อเตี๋ยวร้านนั้นนะ"
ผมบอกไอ้ซองก่อนมุ่งหน้าไปหาก๋วยเตี๋ยว? โชคดีจังคนหมดพอดีเลยไม่ต้องรอแล้ว พี่ลมจะกินอะไรดีน้าาาาา
"ป้าครับผมเอาเส้นมาม่าใส่ทุกอย่างขอใส่ลูกชิ้นกับเนื้อเยอะๆ นะครับ"
ผมสั่งพร้อมยิ้มอ้อนให้ป้าแกด้วย พ่อกับแม่เคยบอกว่าถ้าผมทำแบบนี้แล้วผมจะได้ในสิ่งที่ผมต้องการ
"ได้เลยจ้า หนุ่มน้อย"
คุณป้ายิ้มเอ็นดูก่อนจะเห็นไปทำก๋ยวเตี๋ยวเส้นมาม่าของโปรดให้ผม
"อ้าวน้องลม"
"ครับ?"
ผมหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะเจอกับหน้าหล่อๆพร้อมรอยยิ้มกวนๆของพี่ไวน์กับหน้านิ่งๆหน้าตานิ่งๆแสนน่าเกลียดของไอ้พี่แอร์ไม่ใช่แค่นั้นรู้สึกวันนี้จะมากันครบทุกคนในกลุ่มของของพวกพี่เค้าด้วย ทั้งพี่เวย์ที่ยืนทำหน้างงๆอยู่ข้างพี่ไวน์พี่เวย์หล่อครับแต่คนละสไตร์กับพี่ไวน์พี่ไหวออกแนวกวนๆพี่เวย์ออกแนวเจ้าเล่ห์ร้ายลึกด้วยเห็นเค้าว่ากันงี้อ่ะ อีกทั้งยังมี พี่ข้าวฟ่างกับพี่ข้าวตังที่ทำหน้าตาสนอกสนใจจนออกนอกหน้าพี่สองคนนี้เค้าเป็นฝาแฝดกันครับพี่ข้าฟ่างเป็นแฝดพี่เป็นผู้หญิงตัวเล็กน่ารักแต่ใจนักเลงพี่แกโหด ทำไมถึงรู้? เพราะเป็นรุ่นพี่ในคณะผมเองไงครับส่วนคนสุดท้าพี่ข้าวตังเป็นคนตัวสูงนะครับแต่ก็เตี้ยที่สุดในกลุ่มพี่แกสูงน่าจะเท่าๆผมประมาณ 180 กลุ่มนี้หน้าตาดีกันทุกคนยกเว้นไอ้บ้าพี่แอร์
"กินก๋วยเตี๋ยวหรอน้องลม พวกพี่ก็จะกินเหมือนกัน"
"เอ่อครับ"
ผมตอบคำถามพี่ไวน์อย่างเอ๋อๆ ทำตัวไม่ถูกวุ้ยยย คนก็มองกันจังเว้ยยยย ก็แค่สมบัติของมหาลัยมาทักกูเอง กูเปล่าอ่อย(?)
"นี่ได้แล้วจ๊ะพ่อหนุ่ม"
"ขอบคุณครับ นี่ครับป้า"
ผมหันไปรับถ้วยก๋วยเตี๋ยวพร้อมจ่ายตังให้ป้าแก
"รอแป๊บนึงนะลูก"
"ครับๆ"
ผมนี่โล่งใจคิดว่าพอหันกลับมาอีกทีคงไม่เจอพวกพี่เค้าแล้วแต่ที่ไหนได้
"เฮ้ย!!! โอ้ยยย ร้อนนนนน"
ผมแทบจะทิ้งถ้วยก๋วยเตี๋ยวเพราะพอผมหันมากลับเจอพวกพี่แกยืนยิ้มแป้นแล้นส่งมาให้ผมยกเว้นไอ้บ้าพี่แอร์ที่ทำหน้าตายจ้องผมผม อารามตกใจเลยทำให้เกือบปล่อยถ้วยก๋วยเตี๋ยวแต่ยังดีที่ยังไม่ปล่อยแต่น้ำก๋วยเตี๋ยวร้อนๆนั้นก็กระฉอกออกมานอกถ้วยลวกมือผมอย่างจัง
"เฮ้ยๆๆ วางก่อนๆไอ้ตังไปเอาเงินทอนมาให้น้องหน่อย"
"เออๆ"
ฮือๆๆๆ เจ็บอ่า ผมนั่งสะบัดมือไปมาพอบรรเทาความเจ็บผมก็เตรียมจะเดินออกไปปรุง แหม่กินเตี๋ยวไม่ปรุงไม่อร่อยนะบอกไว้ก่อน
"นี่น้องๆ น้องชื่อลมใช่มั้ย"
"ใช่ครับพี่ข้าวฟ่าง"
"รู้จักพี่ด้วยหรอ?"
"ก็ผมเป็นรุ่นน้องในคณะพี่นี่ครับ"
"ถึงว่าหน้าคุณๆ"
"แหะๆ ครับ"
ผมยืนปรุงก๋วยเตี๋ยวอยู่ข้างๆพี่ข้าวฟ่าง แม่เจ้าเป็นไปได้
"คุยอะไรกัน"
"นั้นสิขอร่วมวงด้วย สวัสดีครับน้องลมพี่ชื่อเวย์น้าาา"
"ส่วนพี่ชื่อข้าวตัง"
"ครับผมชื่อสายลมครับ ยินดีที่ได้ เอ่อ รู้จักครับ"
ผมยืนคุยกับพี่ข้าวฟ่าง ข้าวตังและพี่เวย์อยู่ที่โต๊ะปรุงก๋วยเตี๋ยวข้างขวา ส่วนพี่ไวน์กับไอ้บ้าพี่แอร์อยู่โต๊ะฝั่งซ้าย ชิ ทำเป็นหยิ่งไม่รู้จักทักกันบ้างเลย แล้ว แล้วทำไมต้องอยากให้ทักด้วยว่ะ ไอ้ลมบ้าไปแล้ว
"ผมขอตัวก่อนนะครับ"
"ช้าเป็นบ้าอ่ะลม"
"โธ่ไอ้ซิงอย่าว่าเพื่อน ก๋วยเตี๋ยวเนี่ยเผื่อเค้าจะต้มน้ำซุบ เผื่อจะลวกเส้นให้เหนียวนุ่ม เผื่อจะปรุงให้ได้รสเนี่ยต้องใช้เวลานะเข้าใจ๋"
ไอ้ซองพูดเหมือนจะเห็นใจผม ที่ไหนได้มันประชดดูจากหน้าตาที่ทำหน้าล้อเลียน ผมไม่สนใจพวกมันหรอกครับ มาถึงผมก็โซ้ยลูกเดียว ก็บอกอยู่ว่าหิวแต่ก็เจอนั้นเจอนี้ตอนนี้ปวดท้องจะแย่อยู่แล้ว
"แล้วน้ำทำไมไม่ซื้อมา"
"ห๊ะ กูลืม"
"เออ ดีจริงๆกินของพวกกูก่อนก็ได้"
"หืม?"
ผมมองแก้วน้ำชาเขียวปั่นที่อยู่ๆก็มาตั้งอยู่ตรงหน้าผมผมมองไล่ขึ้นไปก็เจอะกับไอ้เจ้าของน้ำปั่นแก้วนี้
"มองอะไร" จะไม่ให้มองได้ไงก็คนที่เอามาให้ผมก็คือ ไอ้บ้าพี่แอร์
"ทำไม"
"ก็กูสงสารเลยซื้อมาให้"
"ห๊ะ? สงสาร"
"เอ้านี่เงินทอน มัวแต่คุยแต่อ่อยจนลืมเลยหรือไง หึ"
แล้วพี่แกก็เดินจากไปอย่างคูลๆก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะติดๆกับผม เห? มานั่งโต๊ะข้างกันตั้งแต่เมื่อไหร่?
"ไม่ต้องถามเพราะพวกกูไม่ได้ดู" ไอ้มันชิงตอบก่อนที่ผมจะถาม แล้วหันไปคุยกระหนุงหระหนิงกับแฟนมันต่อโดยมีเพือนแกรนด์นั่งเป็นสักขีพยาน? เออแปลกดี
"ดีเอามาให้ก็ดีจะได้ไม่ต้องเปลืองเงินซื้อ"
ผมเก็บเงินทอนเข้ากระเป๋าก่อนจะดูดชาเขียวปั่นไปด้วยโอเคได้ที่ละ คล่องคอดีชะมัด
"เอ้า ยิ้มเข้าไปชาเขียวมันมีอะไรว่ะซอง"
"ชาเขียวอ่ะไม่มีอะไร แต่คนให้อ่ะมีรู้เปล่าซิง"
"ทำไมหรอซอง"
"เพราะคนให้คือคนของหัวใจไงละซิง"
พรวดดดดด
"ไอ้พวกเวรหุบปากไป"
"ไอ้มันปกติเพื่อนมึงขวัญอ่อนหรอ?"
"ไม่นะซอง"
"พูดแค่นี้ถึงกับสำลักเลยหรอ? หรือว่ามึงจะชอบเค้าเข้าให้แล้ว"
คือเสียงไอ้ซิงก็ใช่ว่าจะเบาพูดจนคนหันมามองกันเป็นแถว อยากจะถามพวกมึงว่าจะนินทาระยะเผาขนกันเกินไปหน่อยไหมห๊ะเค้านั่งโต๊ะใกล้ๆติดๆกันนี่เองนะเว้ยเค้าได้ยินกันหมดแล้วไอ้พวกบ้า
ผมเหลือบตาไปมองโต๊ะข้างๆก็เห็นพวกพี่เค้ามองมาที่พวกผมพร้อมหัวเราะคิกคักกันใหญ่ ขนาดคนขี้เก๊กอย่างไอ้พี่แอร์ยังยกยิ้มมองผมขำๆอ่ะ ผมหันไปถึงตาใส่อย่างหาเรื่องแต่พี่มันก็แค่สายหน้ามงผมยิ้มๆแล้วหันไปกินก๋วยเตี๋ยวต่อ
"นี่ลม"
"ว่าไงมิว"
ผมหันไปตามเสียงเรียงของมิวเพื่อนของแกรนด์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับผม
"รู้จักกับพวกพี่ๆกลุ่มนั้นหรอ?"
"อืม"
ผมรับคำก่อนจะว่าตะเกียบกับช้อนและหยิบแก้วชาเขียวปั่นขึ้นมาดูดกินอย่างเอร็ดอร่อยไม่อร่อยได้ไงก็ของฟรีอ่ะ ผมมองมือตัวเองที่เริ่มแดงอืมเกือบลืมละก่อนจะเอาแก้วน้ำปั่นประคบมือตัวเองไว้ไม่มีน้ำเย็นไม่มีอะไรซักอย่างแค่นี้ก็พอแผลไม่ใหญ่ออกจะเล็กจิ้ดเดียว
พอเงยหน้าจากมือตัวเองก็มองมิวอย่างสงสัยผมตาฝาดไปหรือเปล่าที่รู้สึกว่าแววตาของมิวมีความอิจฉาริษยาส่งมาให้ผมถึงแม้จะแค่แววเดียวก็เถอะ สงสัยจะคิดมากไป
"มีอะไรหรือเปล่า"
"ไม่มีอะไรหรอก"
ก็นะ ในเมื่อบอกไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรไม่ใช่เรื่องของผมอยู่แล้ว
"น้องลม"
"ครับ อ้าวพี่ข้าวฟ่าง"
"อืมพี่เอง สวัสดีทุกคนพี่ชื่อข้าวฟ่างนะ"
"ผมชื่อซองครับ"
"ผมชื่อซิง"
"ผมชื่อมันแกวครับ"
"ชื่อน่ากินจังนะเราอ่ะ"
พี่ข้าวฟ่างว่าพร้อมหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว พี่ครับดูหน้าแฟนเค้าด้วยสิจะหักคอพี่อยู่แล้วนั้น
"หนูชื่อมิวค่ะ"
"ชื่อเปิ้ลค่ะ"
"แกรนด์....ค่ะ"
"จ้าๆๆ พี่จะมาถามน้องลมว่าตอนบ่ายมีเรียนต่อไหม?"
"ไม่มีครับ"
"รู้จัก ร้านข้าวฟ่าง&ข้าวตังไหม"
"ผมไม่รู้จักอ่ะครับ"
ผมตอบพี่แกไปตามตรงไอ้ร้านนี้มันอยู่ตรงไหนว่ะ?
"ผมรู้จัก"
"ดีเลยงั้นน้องมันพี่เรียกแบบนี้ได้ใช่ป่ะ"
"ครับ"
"พาเพื่อนไปนะ สี่โมงเจอกันนะเด็กๆคนอื่นไม่ไปไม่เป็นไร แต่เราสี่คนต้องไปนะ"
พี่ข้าวฟ่างว่าก่อนจะเดินกลับโต๊ะ ไม่วายส่งยิ้มหวานให้ทุกคน
"มันค่ะ ตอนบ่ายมันบอกจะพาแกรนด์ไปช็อปปิ้งดูหนังแล้วไปดินเนอร์ด้วยกันไงคะ"
"ไว้วันหลังนะแกรนด์ รุ่นพี่ชวนก็ต้องไปงั้นแกรนด์จะไป..."
"ไม่ค่ะมัน วันนี้แกรนด์จะกลับบ้าน"
"ได้เดี๋ยวผมไปส่ง"
ผมนั่งดูไอ้มันทะเลาะกับแกรนด์อย่างสุนทรีย์แกรนด์จะอยู่กับไอ้มันได้อีกนานแค่ไหนถ้าเป็นแบบนี้
"อร่อยดีนี่"
"อ๊ะ มาเมื่อไหร่?"
"สี่โมงเจอหัน"
ฉ่าาาาาาาาาาา
ทำไมวันนี้อากาศมันร้อนแบบนี้เนี่ยไอ้บ้าแล้วใครใช้ให้มาดูดกินน้ำของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต คิดอย่างอารมณ์เสียก่อนจะดูดชาเขียวปั่นที่เหลือเพียงครึ่งแก้วให้ดับอารมณ์ร้อนๆให้เย็นลง
"ซอง เค้ากินชาเขียวปั่นหลอดเดียวกันหว่ะ"
"อ้าว อย่างนี้เค้าเรียกอะไรว่ะไอ้ซอง ไอ้มัน"
"อ่อ จูบทางอ้อมอ่ะ"
ฉ่าาาาาาาาาาาาาาา
ร้อนจริงๆนะวันนี้ให้ตายเหอะ ลืมเลยว่าหลอดเดียวกันแต่ไม่เป็นไรแค่นี้น้องลมไม่ถือแต่ว่านะขอย้ำว่าวันนี้มันร้อนจริงๆ
########################################
ยังคงเอื่อยๆ เรื่อยๆ งงๆและสั้นๆเหมือนเคยขอบคุณทุกคอมเม้นต์น้าาา เค้าจะพยายามปรับปรุงนะ นี่อยากถามว่าถ้าเราจะเลิกแต่ง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ชื่อตอนอ่ะจะเป็นอะไรเปล่า คือพอแต่งไปแล้วคิดชื่อตอนไม่ออกอะ บางทีแต่งไปก็ไม่คล้องกับชื่อตอนเลย
ติชมได้น้าาาาา ขอบคุณเจ้าค่ะ^^ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ยังงงต่อไป
-
มาต่อแล้วววว
-
มีความแสดงตัว ประกาศตัวอยู่เล็กๆ
-
เหมือนจะไม่สนใจแต่ก็ซื้อน้ำมาให้ เหมือนจะไม่อยากคุยแต่ก็หาว่าชอบอ่อย เอ๊ะ ตกลงหึงน้องลมใช่มะพี่แอร์ o18
-
:katai2-1:
-
มีอาการเล็กๆให้เห็น :z1: :z1:
-
:mew1: :pig4:
-
คุณแอร์ระวังนะค่ะ มองเขาเป็นของเล่น สุดท้ายตัวเองจะตกหลุมตัวเอง นี้ก็เริ่มนิดๆ หล่ะ
:L2: :pig4: :3123:
-
รอต่อจ้า จะเป็นไงต่อคุณพี่แอร์ :o8:
-
แอบตีตราจองเนียนๆเลยนะพี่แอร์ o13
-
จะสั้นจะยาวก็ดีกว่าไม่มานะคะไรท์ เป็นกำลังใจให้น๊าาาาาาา
ทีมน้องลม อิอิ
-
ไหนแอร์บอกไม่ชอบไม่ได้คิดอะไร
ทำไมการกระทำราวกับคนกำลังตามจีบค่ะ แอร์เป็นซึนเดเระใช่มั้ยยยยยย
-
จูบทางอ้อม 5555
-
งงนิดหน่อยว่าบทใครพูดบ้าง
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนที่ 7 เมื่ออยู่ๆถูกบุกห้องนอน?
ตอนไหนพ่อกับแม่จะกลับมาชี้แจงแถลงไขเรื่องทั้งหมดให้ผมได้เข้าใจสักที มาทิ้งความให้อยากรู้แล้วก็จากไปแบบนี้ผมก็แย่น่ะสิ
ตอนนี้ผมอยู่บ้านสวนครับไม่อยากกลับบ้านใหญ่เพราะไม่มีใครอยู่อีกอย่างบ้านสวนก็ใกล้มอมากกว่า สะดวกในการสัญจรไปมามากกว่าอีกต่างหาก
ผมไม่ได้ไปร้าน ข้าวฟ่าง&ข้าวตัง ตามคำชวนของพี่ข้าวฟ่างแต่ผมเลือกที่จะชิ่งหนีกลับมาก่อนปล่อยให้ไอ้สามพระหน่อเค้าไปสังสรรค์กับรุ่นพี่กันตามสบายโดยให้เหตุผลไปว่าผมป่วยอะไรก็ว่ากันไป ทำไมถึงไม่อยากไปน่ะหรอครับ? ผมไม่อยากไปเจอไอ้บ้าพี่แอร์อีกแล้วอ่ะเจอที่ไรผมต้องมีอันต้องเกิดเรื่องทุกที ไว้เจอวันที่พ่อกับแม่กลับมาทีเดียวเลยดีกว่า ผมหวังว่ามันคงจะจบเรื่องในวันนั้นไม่ให้มีอะไรติดค้างกันทุกสิ่งอย่าง ต่างคนต่างไปใช้ชีวิตของตัวเอง ผมว่าผมก็เริ่มมีอาการแปลกๆ นิดหน่อยแล้วด้วย ไม่เจอกันดีสุด จะได้กลับเข้าสู่สภาวะปกติสักที
"ใช่ แบบนี้อ่ะดีแล้ว"
"ใครจะไปให้โง่กันหล่ะ เอ้าบ้าแล้วไอ้ลมเอ้ย พูดอยู่คนเดียวก็ได้เป็นเอามากแล้วกู555+"
"หาวววว นอนดีกว่าแฮะ"
ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงกับที่นอนนุ่มๆ ของตัวเองพร้อมเอื้อมมือไปคว้าเอาตุ๊กตาหมีตัวใหญ่สีน้ำตาลมานอนกอดก่ายก่อนที่ผมจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
~~~~~ครืด ครืด ครืด~~~~~
โทรศัพท์เครื่องหรูสั่นครืดๆ อยู่บนโต๊ะใกล้หัวเตียงปลุกเจ้าของเครื่องที่ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมารับแต่อย่างใดเพราะคิดว่าเดี๋ยวก็วางไปเอง แต่ฝ่ายนั้นก็โทรไม่หยุดทำให้ลมควานมือสะเปะสะปะไปคว้าเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายตัดความรำคาญความจริงจะตัดทิ้งก็ได้แต่ก็กลัวจะมีเรื่องอะไรสำคัญ
"ฮัลโหล~"
/ไอ้ลม มึงอยู่ไหนว่ะ? /
"ใครพูดวะครับ? "
/กระผมคุณชายซิงที่ไม่ซิงสมชื่อครับที่สำคัญผมหล่อที่สุดในโลกครับ/
"รำคาญญญญ"
/เสียงมึงนี่จะยานไปไหน? กูถามว่าตอนนี้มึงอยู่ไหน? /
"บ้าน"
/บ้านไหน เอาให้เคลียร์ๆ ดิ๊/
"บ้านสวน"
/อืมๆ โอเคมึงนอนอยู่หรอ? /
"อืม ไม่มีไรแล้วใช่ป่ะ นอนนะบาย"
ติ๊ด
แล้วลมก็ทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งแล้วไม่กี่นาทีต่อมาก็หลับตาพริ้มหายใจเข้าออกสม่ำเสมอเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
=แอร์=
รถคันหรูแล่นมาจอดหน้าบ้านสวนสไตร์โมเดิร์น ก่อนที่ร่างสูงสมส่วนของแอร์จะเดินมาที่หน้าประตูรั้วก่อนจะส่ายหน้าไปมา
"ให้ตายสิ ประตูรั้วก็ไม่ล็อค ประมาทซะจริงนะ"
ผมบ่นก่อนจะเดินเข้าไปภายในบ้านแล้วตรงขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้านก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมากดโทรออกรอสายสักพักฝ่ายนั้นก็กดรับสาย
/ฮัลโหลครับกระผมนายซิงคนที่ไม่ซิงที่สำคัญผมหล่อที่สุดในโลกพูดสายครับ/
"เฮ้ออออ"
ไอ้บ้านี่นี่มันไม่เต็มบาทใช่ไหม?
/อ้าว เงียบๆ ว่าแต่คุณมึงเป็นใครครับ? /
"แอร์"
/อ๋อแอร์ ห๊ะ!! พี่แอร์หรอครับ มีไรพี่? ถึงยัง? /
ไม่มีสลด ไอ้เด็กนี่อยู่รอดมาถึงทุกวันนี้ได้ยังไง
อยากจะรู้นัก
"อืม ห้องเพื่อนมึงอยู่ไหน? "
/พี่เข้าบ้านได้ไงว่ะ พี่ปีนเข้าหรอ? /
"เรื่องกูเหอะ บอกมาได้ละ"
/ชั้นสอง ห้องที่สองฝั่งซ้ายมือครับ พี่จะทำอะไรเพื่อนผมเบาๆ นะเว้ยมันไม่เคยกับผู้ชายไม่ใช่ๆ มันไม่เคยโดนเอา เอ้ยถนอมๆ มันหน่อยนะพี่ มะ.../
ติ๊ด
เป็นคนที่น่าปวดหัวและน่ารำคาญที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลย ให้ตายสิ
ห้องนี้สินะ ทำไมจะไม่รู้ว่าที่มันไม่ยอมไปตามนัดเป็นเพราะอะไร มันพยายามจะเลี่ยงผมไงหล่ะ แต่เสียใจด้วยถ้ามันไม่ยอมไปเจอผม ผมก็จะเป็นฝ่ายมาเจอมันเอง
คลิ๊ก
ดีจริงๆ ประตูรั้วก็ไม่ล็อคห้องก็ยังไม่ยอมล็อคอีกมันน่าจับมาตีเสียจริงๆ ไม่รู้จักดูแลตัวเองประมาทเกินไปแล้ว
ผมเดินไปหยุดที่ข้างเตียงของลมที่นอนหลับสบายกอดก่ายตุ๊กตาหมีตัวเท่าตัวมันนั้นแหละ ผ้าก็ไม่ห่ม ด้วยความสงสารกลัวมันจะเป็นปอดบวมตาย ก็เลยหยิบผ้าห่มที่มันถีบลงมาไว้ข้างเตียงไปห่มให้
ก่อนจะสำรวจห้องของไอ้เด็กน่ารำคาญคนนี้ไปด้วย
"เรียบร้อยดีนี่"
นึกว่าห้องจะรกจนไม่มีทีาอยู่ที่ไหนได้ทุกอย่างถูกจัดอย่างเป็นระเบียบไม่ได้เละเทะอย่างที่คิด
"ตอนนอนก็ดูเหมือนคนดีแต่พอตื่นก็เป็นเด็กน่ารำคาญ"
ถึงจะว่าอย่างนั้นก็ส่งมือไปลูบหัวลมอย่างเอ็นดู
"ง่วงชิบ ลมพี่นอนด้วยนะ"
"อืมมม"
"หึหึ"
ไม่แน่ใจว่าเจ้าเด็กขี้รำคาญมันอนุญาตให้ผมนอนด้วยได้หรือเพราะมันรำคาญที่ผมมากวนเวลานอนของมันก็ไม่รู้ แต่ผมจะถือว่าเจ้าเด็กนี่อนุญาตก็แล้วกัน
ผมเบียดตัวเองลงนอนข้างๆ ลมเตียงเด็กนี่ก็ไม่ได้แคบนะแต่ลมมันนอนให้เต็มเตียงได้แต่ไม่ใช่ปัญหาผมจบมันพลิกให้มีที่ว่างพอสำหรับผมได้
"ตื่นมาจะเป็นยังไงนะ"
ผมคิดอย่างนึกสนุก ทำเหมือนมาแอบเล่นชู้กับเมียชาวบ้านเลยกู
"หืม ติดหมอนข้างหรือไง เอาเถอะให้ยืมตัววันนึงแล้วกันแลกกันนะ"
อยู่ดีๆ ไอ้เด็กน่ารำคาญก็พลิกตัวหันหน้ามาหาผมแล้วกอดก่ายผมสงสัยคิดว่าผมเป็นหมอนข้างแน่ๆ
ผมว่าก่อนจะยกหัวไอ้เด็กน่ารำคาญให้มาหนุนแขนผม
แล้วหันหน้าเข้าหามันก่อนจะดึงมันเข้ามากอดแล้วก็เผลอหลับไปตอนไหนผมก็ไม่รู้เหมือนกันแต่คาดว่าตอนตื่นขึ้นมาต้องน่ารำคาญแน่นอน
"เฮ้ยๆ ไอ้บ้าพี่แอร์มาอยู่นี่ได้ไงว่ะ? "
เสียงดังน่ารำคาญชิบคิดก่อนจะหมุนตัวตะแคงหันหลังให้แล้วนอนต่อ
"อ้าวเฮ้ย กูบอกให้ตื่นไง"
"อืม"
"อืมก็ลุกขึ้นมาคุยกับกูให้รู้เรื่องดิ๊"
"ถ้ากูเจ็บมึงเจ็บกว่า"
"กูบอกให้มึงลุกขึ้นมาคุยกับกู มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ตอนไหน แล้วมึงเข้ามาได้ไงห๊ะ!!!? "
มันรีแอคชั่นที่โคตรน่ารำคาญเลยให้ตายสิ
ตุ้บตั้บ ตุ้บตั้บ ปึกๆ ๆ ปั้กๆ ๆ ๆ
"หยุดนะลม"
"กูไม่หยุด"
ตุ้บตั้บ ตุ้บตั้บ ปึกๆ ๆ ปั้กๆ ๆ ๆ
"เฮ้ยๆ ๆ ไอ้ควายปล่อยกูนะมึง มึงจะทำเหี้ยอะไร"
ผมปล่อยให้มันตีมันด่าจนพอใจจนเริ่มเจ็บ ก่อนดึงมันที่นั่งอยู่ข้างเตียงให้นอนลงแล้วผมก็ขึ้นคร่อมมันไว้ ตัวแค่นี้แรงเยอะไม่หยอกเลยนะ ระบมไปหมด
"กี่โมงแล้วว่ะ"
ผมไม่สนใจเสียงโวยวายของลมแต่กลับถามเวลา
"ห๊ะ!!! ไอ้เวรปล่อยกูนะ"
"อืม 6 โมงแล้วหรอ? "
"ปล่อยกูเดี๋ยวนี้"
"พูดดีๆ กับกูก่อนแล้วกูจะปล่อยนะครับน้องลม"
"ห๊ะ!!! มาคงมาครับอะไรของพี่มึงว่ะ"
ฟอดดดดดด
"อ่ะ ไอ้บ้าทำไรว่ะ"
"หอมแก้มไง อย่าบอกว่าไม่รู้จักนะ"
แก้มไอ้เด็กน่ารำคาญนี่มันก็นุ่มเหมือนกันนะหนำซ่ำยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ อีกต่างหาก
"ผู้ชายแท้ๆ บ้านไหนเค้าหอมแก้มผู้ชายด้วยกันว่ะ มึงเป็นเกย์หรอ? "
ลมจ้องผมตาแป๋วอย่างกับเด็กตัวเล็กๆ ทั้งๆ ที่ตัวมันก็ไม่เล็กแต่เล็กกว่าผม
"เปล่า"
"แล้วๆ ๆ ทำแบบนี้ไม่รู้สึกแปลกๆ บ้างไงไอ้พี่แอร์"
ฟอดดดดดดดดด
"ก็ไม่นะ"
ผมหอมแก้มของลมอีกข้างทำให้จากเด็กขี้โวยวายชอบใช้กำลังหน้าแดงแปร๊ดอ้าปากพะงาบๆ มองผมตาโต น่าขยี้ชะมัดเลยให้ตายสิ แบบนี้หล่ะผมถึงชอบแกล้งมันนัก
"ปล่อยกูเดี๋ยวนี้"
จากเด็กน่าขยี้กลายเป็นเด็กน่ารำคาญอีกแล้วโวยวายลั่นห้องทั้งดีดทั้งดิ้นยิ่งกว่าม้าพยศเเสียอีก
"ต่อจากนี้มึงต้องเรียกกูว่าพี่แอร์ และแทนตัวเองว่าน้องลมโอเคไหม? "
"ใครจะไปโอเคกันเล่าไอ้บ้าแอร์"
"ถ้าไม่ทำตามที่บอกละก็"
"อะไรห๊ะ!!! จะทำไม"
ลมจ้องหน้าผมอย้าเอาเรื่องไม่ใช่แค่หน้าตารวมทั้งน้ำเสียงด้วย จะทำอะไรผมได้ในสถานะการณ์เป็นรองผมทุกอย่างแบบนี้
"จะทำแบบนี้ไง"
ฟอดดดดดดดดดด
"ต่อไปนี้ถ้าไม่เรียกกูว่าพี่แอร์แล้วแทนตัวเองว่าน้องลมกูจะหอมแก้มมึงไม่จะที่ไหนกูก็ไม่แคร์"
"มาบังคับให้คนอื่นเค้าพูดดีๆ ด้วย ที่ตัวเองยังมึงกูอยู่เลย"
เสียงลมบ่นพึมพำๆ ในลำคอแต่จากระยะห่างระหว่างเราสองคนที่แทบจะไม่ไมีทำให้ผมได้ยินชัดเจนทุกอย่าง
"กูได้ยินนะลม โอเคต่อไปนี้กูจะเรียกมึงว่าลมและจะแทนตัวเองว่าพี่โอเคไหมครับน้องลม"
"ไม่โว้ยยยยยยยย"
หงับ
"โอ้ยลม อย่ากัดแขนดิปล่อยๆ "
"ไอ่อ่อย อะอำไออ๊ะ? " (ไม่ปล่อย จะทำไมห๊ะ?)
"ไม่ปล่อยใช่ไหม? "
"ไอ่" (ใช่)
"โอ้ยยยย ไอ้บ้าแอร์ปล่อยนะมันเจ็บ"
ลมร้องลั่นเพราะผมดึงหูมันหิ้วขึ้นข้างบน
"เงียบ!!! "
จุ๊บ
"ขอโทษที่พี่ทำให้เจ็บนะครับ"
"..."
เด็กน่ารำคาญช็อคไปแล้วครับถึงกับนิ่ง
"ถ้าไม่เรียกพี่ดีๆ จะโดนหอมแก้ม ถ้าทำร้ายร่างกายพี่อีกแลกกับหนึ่งจุ๊บละกัน"
"ไม่เอา น้องจะฟ้องพ่อว่าโดนแกล้ง"
เด็กน่ารำคาญยังไม่หมดฤทธิ์หรอกครับ
"งั้นจะให้ 'เอา' ยังไงก็ว่ามาพี่จะได้ 'จัด' ให้ได้ถูกใจ"
"พูดบ้าอะไร น้องจะยอมเรียกดีๆ แต่ไม่เรียกพี่จะเรียกแอร์เฉยๆ แล้วๆ ๆ ๆ ก็จะแทนตัวเองว่าลมก็ได้"
มันจะรู้ตัวหรือเปล่าว่ามันกำลังอ้อนผมอยู่
"อืม ก็ได้พี่หิวไปหาอะไรกินกันเถอะ"
"มะ...ก็ได้"
พอผมมองดุๆ เข้าหน่อยนี่เริ่มหงอสะแล้ว
"ก็ได้ ก็ลุกสิ"
"รู้แล้วๆ "
"จะกินอะไรลม"
"อยากกินโจ๊กหน้าปากซอยขับรถเข้ามาไม่เห็นหรือไง ตาถั่ว!!! "
"เดี๋ยวจะโดน"
มันวิ่งหน้าตั้งออกจากบ้านเดินเลยรถผมไป
"ลมจะไปไหน"
"หน้าปากซอยไง"
"ขึ้นรถสิ"
"ใกล้แค่นี้มึง เอ้ย แอร์ยังต้องขับรถอีกหรอ? เดินแปบเดียวก็ถึง"
"งั้นก็ได้"
ไม่นานผมกับลมก็เดินมาถึงร้านข้าวต้มป้าหวัด ร้านนี้ขายข้าวต้ม โจ๊ก ข้าวเปียกเส้นและก็อีกหลายอย่างถึงจะชื่อร้านข้าวต้มก็เถอะ ผมรู้ได้ยังไงหรอครับ? ก็ลมนั่งเล่าให้ผมฟังระหว่างทางหน่ะสิครับ
"แอร์ๆ กินอะไร"
"หืมข้ามต้มหมูแล้วกัน"
"ป้าหวัดคราบบบ เอาข้าวต้มหมู2ที่ครับ"
"ไหนบอกจะกินโจ๊ก"
ผมถามอย่างสงสัยก็ก่อนมาบอกอยากกินโจ๊ก
"เปลี่ยนใจไง"
อืม ก็แล้วแต่ลมหล่ะนะ
"นี่แอร์ถามหน่อย ถ้าพ่อกับแม่กลับมาแล้วบอกว่าแอร์ต้องแต่งงานกับ เอ่อ...ลมอ่ะ กระดากปากชิบหาย จะทำยังไงอ่ะ"
ลมถามผมระหว่างรอข้าวต้ม จะทำยังไงหน่ะหรอผมยังไม่ได้คิดอะไรเลย แต่ก็ตกใจเหมือนกันที่ครอบครัวของเรารู้จักกันแถมยังจับคู่ให้ลูกชายกับลูกชายอีก แปลกดี
"ไม่รู้สิ"
"ไม่รู้สึกแปลกๆ บ้างหรอแอร์โดนจับคู่กับผู้ชายนะเว้ย"
"นิดหน่อย"
"แล้วแอร์จะ..."
"ข้าวต้มหมูสองที่ได้แล้วครับ"
ก่อนที่ลมจะถามต่อข้าวต้มหมูก็มาเสิร์ฟพอดี เราสองคนจึงจบช่วงถามตอบแล้วลงมือกินกันทันที
ที่ลมถามไม่รู้สึกแปลกๆ หรอที่ถูกจับคู่กับผู้ชายบอกเลยว่ากับคนตรงหน้าไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกแย่แต่ออกจะตกใจมากกว่าแต่ถ้าเป็นคนอื่นละก็ไม่แน่ผมอาจจะรู้สึกรังเกียจก็ได้
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ขอพื้นที่ให้พี่แอร์นิดนึงเนอะ จะเจอพี่แอร์ตอนนี้กับตอนหน้านะเออ
เราแต่งสดแบบเสร็จแล้วลงเลยไม่ได้อ่านทวนซ้ำถ้าอ่านแล้วรู้สึกงงๆ แปลกๆ ก็ขอโทษด้วย(ติชมได้น้าาาา)
ตอนนี้ลงเร็วนิสนึงเนอะ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า
ซึ่งไม่รู้วันไหน เพราะเราติดสอบกลางภาคและเคลียร์งาน (ค้าง) นิดหน่อย (หรอ?) บะบายยย
-
ยังมึน ๆ กันได้ตลอด แต่ก็น่ารักนะ
-
:กอด1: :pig4:
-
พี่แอร์อย่าขอเวลานาน เดี๋ยวน้องลมหายนะจะบอกให้
-
:hao7: :hao7:
ชอบน้องแล้วอะดิ๊ อิอิ
-
หลงน้องนะจ้ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มึนๆ งงๆ ติดตามน้าาาาาา
มาต่อไวไวเน้อ รอออออิ o13 o13
-
พี่แอร์หน่ะไม่รังเกียจหรอก เข้าหาซะขนาดนั้น
-
ลมต้องแต่งงานกับพี่แอร์แล้วล่ะ ผิดผีกันไปแล้ว :laugh:
-
แอร์รรรรร ทำแบบนี้หลงน้องแล้วล่ะซี่ซซซ
-
ตอนที่ 8 เมื่ออยู่ๆได้รู้ความจริง?
=แอร์=
วันนี้คือวันที่พวกคุณพ่อคุณแม่และคุณย่ากลับมาจากต่างจังหวัด หลังจากทิ้งระเบิดไว้แล้วหายหน้ากันไปเป็นอาทิตย์
ในที่สุดก็ถึงเวลาแล้วที่ทั้งผมและลมจะได้รู้ความจริงว่าทำไมผมทั้งสองคนจะต้องมาแต่งงานกันเองทั้งๆที่เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ก็ตาม
และตอนนี้ทั้งสองครอบครัวพร้อมคุณย่าและผมก็นั่งกันอยู่ในห้องรับแขกของบ้านผมแล้วแต่ก็ยังไม่ได้คุยกันเข้าประเด็นสำคัญสักทีเพราะขาดคนสำคัญอย่างเจ้าเด็กน่ารำคาญที่ปล่อยให้ผู้ใหญ่นั่งรอกันอยู่แบบนี้ ไม่มีมารยาทซะเลย
"ทำไมตาลมยังไม่มาอีกคะเนี่ย หรือว่าหลงทาง เกิดอุบัติเหตุ หรือถูกลักพาตัวหรือเปล่าพ่อแม่ชักเป็นห่วงซะแล้วสิ"
แม่ของลมเริ่มออกอาการวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัดเพราะนี่ก็เลยเวลานัดมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
"ใจเย็นๆคุณ อีกเดี๋ยวตาลมคงถึง"
ส่วนคุณพ่อลมไม่มีอาการวิตกกังวลออกมาให้เห็นแม้แต่นิดเดียว
"ตะ...แต่..."
"ขอโทษครับที่ผมมาสายสวัสดีครับ"
แม่ลมยังพูดไม่ทันจบประโยคตัวต้นเหตุก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาในห้องรับแขกพอดีแล้วยกมือไว้ทุกคน
"ไปทำอะไรมา"
พ่อลมถามเสียงนิ่ง
"คือผม...คือ..."
"อย่าโกหกพ่อนะลม แล้วไอ้การที่ให้ผู้ใหญ่มานั่งรอแบบนี้พ่อก็ไม่เคยสอนให้ทำนะ"
"คือผมตื่นสายแล้วก็ระหว่างทางมารถติดมากเลยครับทำให้ยิ่งสายกันไปใหญ่"
ลมพูดเสียงอ่อยๆพร้อมช้อนตามองพ่อของเค้าอ้อนๆ
ผมจะไม่บอกว่ามันน่ารักหรอกนะแต่มันก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไร
"อย่าให้มีอีกนะลม"
แม่ลมว่าพร้อมจ้องหน้าลูกชายตัวเองดุๆ
"ครับแม่"
ลมรับคำ
"เอาหล่ะๆ มาถึงแล้วก็นั่งลงเถอะจะได้เข้าเรื่องกันซักที"
คุณย่าว่า
"ขอบคุณครับคุณย่า"
ลมยกมือไว้ขอบคุณคุณย่าก่อนจะนั่งลงข้าของพ่อกับแม่ของตัวเอง
"แล้วตกลงเรื่องมันเป็นไงมาไงหรอครับที่บอกว่าผมกับเค้าต้องแต่งงานกัน"
ลมเปิดประเด็นขึ้นมาทันทีพร้อมยกมือชี้หน้าผมเป็นการประกอบคำถามของตัวเองด้วย
เพี๊ยะ!!!!
"ตาลมอย่าชี้หน้าพี่"
เจ้าเด็กหน้ารำคาญทั้งโดนดุและโดนตีมือทำให้ไม่พอใจและมองค้อนผมซะวงใหญ่
"คราบๆ"
"ช่วยทำหน้าทำเสียงให้จริงใจหน่อยได้ไหมเนี่ยลม"
น่าน โดนแม่ดุอีกจนได้เด็กดื้อเอ้ย
"เอาหล่ะ เรื่องมันเริ่มที่ว่าตอนเด็กๆตาแอร์
ตาลมและตาน้ำหน่ะตัวติดกันอย่างกับตังเมย์ เพราะเราสองครอบครัวสนิทกันมากไปไหนไปด้วยกันตลอดเลยทำให้หลานๆสนิทกันไปด้วย"
คุณย่าเริ่มเล่าเรื่อง น้ำ? คือใคร
"น้ำ? ใครหรอครับ?"
ผมถามออกไปด้วยความสงสัย
"อ่อ ตอนนั้นเราก็ยังเด็กอยู่อ่ะนะแอร์เราหน่ะ 4 ขวบเองมั้งคงจำพี่เค้าไม่ได้ ตาน้ำหรือสายน้ำ เป็นลูกชายคนที่หนึ่งของแม่เอง เป็นพี่ชายตาลมเค้าและเป็นพี่เราหนึ่งปี ตอนเด็กๆหน่ะทั้งน้ำและแอร์ตีกันเป็นประจำนั้นแหละ"
แม่ลมเล่าออกมาอย่างอารมณ์ดี
"เห แม่ครับทำไมน้ำต้องมาตีกับแอร์ด้วยละครับ"
ลมถามออกมาอย่างสงสัย
"ก็ตอนเด็กๆลูกกับน้ำแย่งหนูลมกันหน่ะสิ ตาน้ำเค้าทั้งหวง ทั้งห่วงน้องเค้าเลยไงไม่อยากให้ใครมายุ่งกับน้องเค้า ส่วนเรานะตาแอร์ก็อยากจะเล่นกับน้องตลอดเวลาเดี๋ยวกอดเดี๋ยวหอมน้องอยู่เกือบจะทั้งวันน้ำกับแอร์ก็เลยตีกันเป็นประจำเพราะหนูลมเนี่ย"
แม่เล่าอย่างอารมณ์ดีสงสัยหวนคิดถึงตอนนั้นแหง
"ผมเนี่ยนะแย่งลมกับพี่ชายเค้า?"
"ใช่!!!"
ทุกคนตอบพร้อมกันออกมาเป็นเสียงเดียวยกเว้นลมที่นั่งทำหน้าเหลอหลาอยู่คนเดียว
"เหตุผลแค่เนี่ย ทำให้ผมต้องแต่งงานกับลม?"
"ไม่ใช่ๆนะแอร์มันมีมากกว่านั้น"
"แล้วมันอะไรหละครับพ่อ"
ผมถามพ่อกลับ
"ก็ตอนวันเด็กของปีนั้น เราสองครอบครัวได้พา น้ำ แอร์ กับลมไปเที่ยวสวนสัตว์ แล้วระหว่างทางที่จะไปดูการแสดงของโลมานั้น คุณย่าก็ได้ช่วยคุณยายคนหนึ่งที่เกือบจะล้มหัวฟาดพื้นไว้ซึ่งคนๆนั้นเป็นหมอดู"
ผมนั่งฟังเรื่องที่พ่อลมเล่าอย่างตั้งใจ
"แล้ววันนั้นเธอก็บอกย่าว่าจะดูดวงให้เป็นการตอบแทนที่ช่วยเธอไว้"
"แล้วคุณย่าตอบไปว่ายังไงครับ"
ลมถามคุณย่าอย่างตื่นเต้น
"ก็ตกลงสิ เพราะย่าเป็นคนเชื่อเรื่องพวกนี้อยู่แล้วไง"
คุณย่าตอบลมพร้อมส่งรอยยิ้มอ่อนๆให้ลมอย่างเอ็นดู
"แล้วเธอทำนายว่ายังไงหรอครับ"
ตั้งแต่นั่งฟังเรื่องทั้งหมดมาผมยังไม่เห็นชนวนของการที่ผมต้องแต่งงานกับลมเลยแม้แต่น้อย
"เธอทำนายว่าเราทั้งสองครอบครัวจะเกิดการผิดใจกันครั้งใหญ่ในอนาคตและอาจจะล้มละลายทั้งสองครอบครัวจากอย่างใดอย่างหนึ่งและที่สำคัญไปยิ่งกว่านั้นคืออาจจะมีคนที่จะหายไปจากครัวครัวอีกต่างหาก"
พ่อผมเล่าออกมาอย่าหนักใจ ผมสังเกตุเห็นได้ว่าท่านกำลังกังวลกับเรื่องนี้ถึงแม้จะเป็นแค่เพียงคำทำนายแต่ก็พูดไม่ได้เต็มปากว่ามันจะไม่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่แน่ว่าเธออาจจะโกหกก็ได้
"แล้วยังไงต่อหรอครับ"
เด็กน่ารำคาญเริ่มทำหน้านิ่วคิ้วขมวดทันทีหลังจากที่ได้ฟัง
"ย่าก็เลยถามกลับไปว่าพอจะมีทางแก้ไขไหม เธอก็ตอบย่าว่าจะต้องให้คนของทั้งสองครอบครัวเป็นครอบครัวเดียวกันเพราะดวงของทั้งสองครอบครัวจะช่วยค้ำจุนไม่ให้เกิดเรื่องเลวร้ายต่อกันและกันหนำซ้ำจะยิ่งมีแต่ความสุขและความเจริญยิ่งๆขึ้นไป"
"หืมก็ไม่ได้กำหนดนี่ว่าจะต้องเป็นผมสองคนอะแม่ และที่สำคัญนะผมเป็นผู้ชายนะจะให้แต่งกับผู้ชายได้ยังไง"
ลมโวยวายออกมาทันทีที่ฟังมาถึงตรงนี้ผมเห็นด้วยนะเพราะไม่เห็นมีตรงไหนที่บอกว่าผมต้องแต่งงานกับลมเลย
"ก็ใช่อยู่ความจริงทางนั้นเค้าก็มีลูกสาวอีกคนนึงเหมือนกันนั้นแหละ"
แม่ของเด็กน่ารำคาญตอบออกมาอย่างลำบากใจ
"หรอครับงั้นให้ผมแต่งกับเค้าไม่ได้หรอครับย่า?"
เด็กน่ารำคาญหันไปถามคุณย่าทันที
"ไม่ได้หรอกยัยเจนพึ่ง 16 เองนะ อีกอย่างคนที่จะต้องแต่งงานกันจะต้องเกิดวันเสาร์กับวันพฤหัสเท่านั้น ซึ่งก็คือเราสองคนถูกไหมเพราะยัยเจนเกิดวันจันทร์"
คุณย่าหันมาถามผมกับลม
"ผมเกิดวันพฤหัสบดี"
ลมตอบ
"ผมเสาร์ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมีแค่เราสองคนที่เกิดวันนี้นี่ครับญาติคนอื่นหล่ะ"
"ใช่ๆอันนี้แอร์พูดมีเหตุผล"
"ไม่ได้หรอก เธอบอกว่าต้องเป็นคนในครอบครัวเราเท่านั้นไม่เกี่ยวกับญาติ"
แม่พูดยืนยันเสียงหนักแน่น
"ด้วยทั้งหมดที่ว่ามานี้จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเราสองคนถึงต้องแต่งงานกัน"
"ตะ...แต่"
"ย่าครับ"
"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นแค่นี้ทำให้ครอบครัวเราทั้งสองคนไม่ได้หรออีกอย่างย่าไปดูฤกษ์มาแล้ว เดือนหน้าเราจะจัดงานหมั้นกันและทันทีที่ลมเรียนจบทั้งสองคนต้องแต่งงานกันทันที!!!"
"ห๊า!!!/ห๊า!!!"
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
จบตอนที่แปด สั้นเนาะ แหะๆ
งงๆเหมือนเดิม ตอนหน้าหวานนิดๆดีกว่าเนาะ
-
อ่าฮ่า โชคชะตาลิขิต
-
มาไว แต่งไว
-
ดวงสมพงษ์กัน แต่เถียงกันตลอดแต่งแล้วลูกดก
-
:katai2-1:
-
:pig4:
-
:hao7: คนมันจะคู่กันยังไงๆก็หนีกันไม่พ้นหรอก :katai2-1:
-
อุ้ยสั้น
-
แล้วพี่ชายไม่ห้าม?
-
:laugh: เห็นแก่คุณย่าเถอะนะเด็กๆ
-
อื้อหือ ยังไงๆก็ต้องแต่งสินะ
-
:mc4: :mc4: :L1: :L1:
-
ตอนที่ 9 ย่าครับ(ว่าที่)สามีผมมีชู้?(1)
หลังจากวันนั้นที่คุณย่าของไอ้พี่แอร์ลั่นวาจาออกมาว่าผมกับไอ้พี่แอร์ต้องหมั้นกันในเดือนหน้าและแต่งงานกันหลังผมเรียนจบไอ้แต่งงานเนี่ยไม่เท่าไหร่หรอกกว่าผมจะเรียนจบก็อีก3ปีกว่าๆโน้นแหน่ะก็ผมเพิ่งเรียนปีหนึ่งได้ยังไม่ถึง4เดือนเลยอีกอย่างนะคนอย่างไอ้พี่แอร์อะหรอจะยอมมาแต่งงานกับผมที่เป็นผู้ชายด้วยกันมีอะไรๆเหมือนๆกันพี่แอร์ก็ต้องเลือกเอาผู้หญิงนมตู้มๆสะโพกเท่ากระด้งนั้นแหละมาเป็นเมียไม่มีทางเป็นผมแน่นอน!!!
แต่ที่ทำให้ผมหนักใจที่สุดในตอนนี้ก็คืองานหมั้นที่เกิดขึ้นในเดือนหน้าต่างหากละต้องหาเรื่องมาทำให้คุณย่าเปลี่ยนใจให้ได้รวมทั้งคุณพ่อคุณแม่ของผมกับไอ้พี่แอร์เปลี่ยนใจด้วย ผมไม่อยากมีผัวกวนตีนหน้าตายแบบนั้นมีดีแค่หล่อ รวย เรียนเก่งก็แค่นั้นเองไม่เห็นจะน่าเอามาทำพันธุ์เลยเถอะ
"หนูลมเป็นอะไรลูกทำหน้านิ่วคิ้วขมวดขนาดนั้นปวดท้องหรือจ๊ะ?"
คุณย่าพี่แอร์หันมาถามผมด้วยความเป็นห่วงทำให้ทั้งคุณแม่ของผมและของไอ้พี่แอร์หันมามองกันเป็นตาเดียว
"เปล่าหรอกครับแค่คิดอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเอง"
ผมตอบทั้งสามคนออกไปพร้อมส่งรอยยิ้มแหยๆส่งไปให้คุณแม่ที่มองมาที่ผมอย่างจับผิด
"ถ้างั้นก็ไปกันต่อได้แล้วละค่ะ"
คุณแม่ของไอ้พี่ลมว่าก่อนจะเดินจูงมือคุณย่าและคุณย่าก็จับมือคุณแม่ผมไปด้วย(พอจพนึกภาพออกกันไหมครับ?)โดยมีผมเดินถือของเดินตามหลังไป ทั้งเหนื่อยทั้งหนักพวกคุณผู้หญิงทั้งสามจะเหมาหมดห้างเลยหรือไงกัน
"คุณแม่คะ นี่เราก็ซื้อของครบแล้วนะคะไปหาอะไรทานก่อนกลับเถอะค่ะ"
คุณแม่ผมพูดกับคุณย่า
"นั้นสิคะ ดูเหมือนหนูลมของคุณแม่ก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน"
ใช่ครับมี๊ ผมเหนื่อยจนเป็นหมาหอบแดดแล้วครับ
(เดี๋ยวนี้ผมเรียกแม่ไอ้พี่แอร์ว่ามี๊แทนแม่ครับกันสับสนกับแม่ของผม)
"อืม งั้นไปร้านอาหารของเพื่อนย่าก็แล้วกันนะหนูลม"
"ครับย่า ผมยังไงก็ได้ครับ"
ตอนนี้ผมจะตายแล้วครับหิ้วของให้คุณนายทั้งสามที่มาช็อปปิ้งกันที่ห้างชื่อดังแห่งหนึ่งเพราะวันนี้เป็นวันหยุด
โดยมีคุณแม่ที่ขึ้นไปปลุกผมตั้งแต่เช้าเร่งให้กินข้าวเพื่อมาเป็นคนขับรถกับคนถือของให้เท่านั้นเอง
"น่ารักจริงๆหลานสะใภ้ย่า"
ยังครับย่ายัง และไม่มีวันเป็นด้วยเหอๆ
"ใช่ไหมค่ะคุณแม่ ลูกของฟ้าเป็นศรีภรรยาที่แข็งแกร่งอึดทนทานมากใช่ไหมค่ะ"
"แหม่ คนที่อยู่กับลูกชายนินได้สูสีก็คงมีแต่ตาลมนี่ละค่ะ"
เอาที่แม่ๆทั้งหลายสบายใจเลยครับคำพูดยกย่องนี่ของแม่ผมเองครับส่วนประโยคต่อมาเป็นของมี๊ครับ
"มันเวรกรรมอะไรของกูเนี่ย"
"บ่นอะไรตาลม"
"เปล่าครับแม่ แม่รีบเดินให้ทันคุณย่ากับมี๊เถอะนู้นเดินไปนู้นแล้ว"
"มี๊?"
"ก็จะให้เรียกแม่ทั้งสองคนก็แปลกๆเลยเรียกมี๊ทำไมอ่ะ?"
"เปล่าๆ เราก็เดินเร็วๆหน่อยแล้วกัน"
"ครับ"
ผมตอบพร้อมกับหิ้วของพะรุงพะรังเดินตามหลังทั้งสามคนไป ผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้วถึงจะกลายเป็นคนใช้(?)ของพวกคุณแม่แต่หัวผมนี่คิดแต่จะหาวิธีที่จะทำให้งานหมั้นที่จะเกิดขึ้นในเดือนหน้าถูกยกเลิกไปไห้ได้
"เร็วๆสิตาลมแม่ละร้อนๆ เอาของมาเก็บท้ายรถเร็วๆเดี๋ยวไปหาอะไรกินกัน"
แม่ผมว่าก่อนจะหยิบของทั้งหมดโยนเข้าท้ายรถ แม่ครับได้ข่าวของที่ซื้อมานี่หลายตังค์นะครับอีกอย่างไม่ใช่ของแม่คนเดียว
ผมหันไปมองคุณย่ากับมี๊เพราะกลัวทั้งสองคนจะโกรธที่ไหนได้ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย
"ไปกันเถอะครับทุกคน"
"จ้าๆ หนูลม"
"จ๊ะ"
ประโยคแรกคือของคุณย่าส่วนประโยคที่สองเป็นของคุณย่า
"เหนื่อยไหมลม?"
"ไม่ครับแม่ขึ้นรถเถอะ"
ระหว่างที่ทุกคนกำลังจะขึ้นรถก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น
"นี่คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ"
"ฉันบอกให้หยุดไง"
มีผู้หญิงคนหนึ่งส่งเสียงโวยวายเรียกผู้ชายคนหนึ่งที่ดูท่าทางหัวเสียไม่น้อย ทำให้ทุกคนที่อยู่ระแวกนั้นหยุดมองกันเป็นตาเดียว
"คุณจะเสียงดังทำไม"ฝ่ายชาย
"แล้วคุณกำลังจะไปไหนไม่ทราบ"ฝ่ายหญิง
"ผมจะไปไหนก็เรื่องของผมส่วนคุณกลับบ้านไปซะ โวกเวกโวยวายน่ารำคาญ"ฝ่ายชาย
"นี่คุณกล้ารำคาญฉันหรอห๊ะ!!!"
"แต่ก่อนคุณไม่เคยเป็นอย่างนี้นะ"
ฝ่ายหญิงชี้หน้าด่าฝ่ายชายแบบไม่ไว้หน้าใคร อะไรอีกละเนี่ย ละครอีกแล้วหรอคราวนี้ผมจะไม่ยุ่งเพราะผมเข็ดแล้วแต่ขอยืนดูอยู่ตรงนี้ดีกว่าทั้งแม่ มี๊ และคุณย่าก็มองดูอย่างสนใจ
"ใช่!!! ผมรำคาญคุณและแต่ก่อนคุณก็ไม่ได้เป็นแบบนี้เหมือนกันคุณคนที่ผมเคยรู้จักหายไปไหนผู้หญิงเรียบร้อยน่ารักคนนั้นหายไปไหน มีแต่ผู้หญิงที่เอาแต่โวยวายและใช้กำลังแบบนี้"
ฝ่ายชายพูดขึ้นมาอย่างเหลืออด
"ก็เพราะคุณนั้นแหละที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เพราะคุณมีเมียน้อยและไม่ใช้ความสำคัญกับฉันนั้นแหละ เพราะคุณนั้นแหละ คุณนั้นแหละ....ฮืออออ"
ฝ่ายหญิงพูดออกมาพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วทรุดตัวลงนั่งลงกับพื้น
"...."
ฝ่ายชายถึงกับยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออก
"คุณนั้นแหละ...อึก...ที่เปลี่ยนไป....ฮืออออ"
"เจน เจน เป็นอะไรร้องไห้ทำไมคุณทำอะไรเจน"
อยู่ก็มีผู้ชายอีกคนหนึ่งวิ่งเข้ามาพยุงฝ่ายหญิงลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
"ว่าแต่ผมมีเมียน้อย คุณเองก็มีชู้เหมือนกันนั้นแหละ"
ฝ่ายชายว่าก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
"มะ...ไม่...ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนั้น...ฮือออ....รอก่อน....ปล่อยนะปล่อย!!!"
ฝ่ายหญิงพูดก่อนจะพยายามวิ่งตามรถไปแต่ก็ถูกผู้ชายที่ช่วยพยุงขึ้นมาจับเอาไว้
น่าสงสารผู้หญิงคนนี้น่าสงสาร ดูก็รู้ว่ารักผู้ชายคนนั้นมาก เธอไม่มีทางมีชู้แน่นอน
"ตาลมๆ ไปกันเถอะ"
แม่สะกิดผม ทำให้ผมตื่นจาภวังค์
"ครับ ไปกันเถอะ"
ตอนนี้ผมและพวกคุณแม่มาถึงบ้าน(พี่แอร์)แล้วละครับ
เพราะคุณย่าบอกว่าไม่มีอารมณ์กินข้าวนอกบ้านก็ดีเหมือนกันครับ
จะว่าไปผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้ตรงๆมาก่อนบอกตามตรงว่าถ้าผมเป็นฝ่ายที่โดนกระทำแบบนั้นบ้างคงเจ็บปวดไม่น้อย
"แย่จริงๆเลยนะคะคุณแม่ผู้ชายแบบนั้นหน่ะ"
"ช่ายๆ แม่เกลียดที่สุดก็คือคนเจ้าชู้กับคนโกหกนี่แหละ
ถึงจะเคยเจ้าชู้ขนาดไหนแม่ไม่ว่า แต่พอแต่งงานมีครอบครัว มีแฟนเป็นตัวเป็นตนหรือมีคู่หมั้นคู่หมายแล้วก็ต้องรกเดียวใจเดียวและซื่่อสัตย์ต่อกันและกัน สำคัญที่สุด"
ผมเองก็เห็นด้วยกับสิ่งที่คุณย่าพูดต่อให้เคยเจ้าชู้ยังไงเมื่อมีพันธะใดๆก็ตามไม่ควรที่จะนอกใจและที่สำคัญที่สุดคือการนอกนายเพราะถ้าเป็นผมผมก็รับไม่ได้เหมือนกัน
เดี๋ยวนะ นอกใจ นอกกาย มีชู้ใช่แล้วลมเอ๋ย ถ้าหากไอ้พี่แอร์มีแฟนเป็นตัวเป็นตนก็เท่ากับว่าพี่แอร์มีชู้ เอ๊ะ? ใช้คำนี้ได้รึเปล่า คงได้แหละ
แล้วผมจับได้พร้อมหลักฐานแล้วเอาไปบอกคุณย่าว่าพี่มันมีคนรักอยู่แล้วละก็คุณย่าต้องยกเลิกงานหมั้นแน่ๆ
แล้วทีนี่ผมก็จะมีอิสระไปหาสาวๆสวยๆมากกกอดให้สมใจเพราะตั้งแต่รู้ว่าจะต้องหมั้นกับไอ้พี่แอร์ผมก็ไม่เคยออกไปกับใครเลย ก็อย่างว่าผมถือเรื่องผัวเดียวเมียเดียวอ่ะนะ(?)
"หนูลมๆ"
"ครับๆมี๊"
"มี๊หรอ?"
"คือผมกลัวเรียกสับสนกับคุณแม่อ่ะครับ เอ่อ...ขอเรียกมี๊ได้ไหมครับ?"
"ได้อยู่แล้ว"
มี๊ว่าพร้อมส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจให้กับผม
"ว่าแต่มี๊เรียกผมทำไมหรอครับ?"
"ก็มี๊เห็นเราทำหน้าแปลกเลยจะถามว่าเป็นอะไร อีกอย่างแม่เรากับคุณย่ารอกินข้าวนะไปกันเถอะ"
"อ่อครับๆ ไปกันเถอะครับ"
ผมตอบก่อนจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นเดินไปตามหลังคุณมี๊ไปห้องอาหาร
เสร็จแน่งานนี้ไอ้พี่แอร์เสร็จแน่ไม่รอดแน่ๆ แต่ไอ้ลมนี้เอ๋ยมีแต่ได้กับได้ สาวๆจ๋ารอพี่ลมอีกเดี๋ยวนะ
ผมเดินคิดไปเรื่อยระหว่างทางไปห้องอาหาร
ปั้ก!!!!!
"โอ้ยยยยย อูยยยย เจ็บอ่า"
ผมยกมือลูบจมูกตัวเองปอยๆก่อนจะเห็นว่าคนที่ยืนขวางทางเข้าห้องอาหารคือไอ้พี่แอร์ ส่วนคุณย่าคุณแม่และคุณมี๊ก็นั่งกินข้าวกันไม่ได้สนใจพวกผมเลย แต่รู้เหอะว่าแอบดูกันอยู่
"ไม่มีตา?"
พี่แอร์ถามกลับมานิ่งๆ กลับมาจากไปหาเพื่อนแล้วหรอเนี่ยกินน้ำหอมหึ่งเลย
ชิ ไปหาเพื่อนหรือไปหาชู้กันแน่
"มีสิตาอ่ะ แล้วใครใช้ให้มายืนขวางประตูละ ไอ้บ้า"
"หืม พูดดีๆนะระวังจะเจอดี ลืมแล้วหรอว่าพูดไม่ดีจะโดนอะไร?"
พี่มันพูดหน้าตายแต่ทำไมผมเห็นว่าพี่แอร์มันทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ไม่น่าไว้ใจเลย
"อะไร ลงโทษอะไร?"
ผมถามกลับอย่างงงๆ อะไรลงโทษอะไรจำไม่เห็นได้เลย
"ลืม?"
พี่แอร์มันเลิกคิ้วถามผม
"เห? อะไรว่ะ ถอยๆหิวข้าวเนี่ยจะบ่ายละ"
ผมว่าพร้อมกับผลักไหล่พี่มันให้พ้นจากทางเดิน
"ก็ไปสิใครห้าม"
พี่แอร์ว่าก่อนจะเดินขึ้นชั้นสอง แล้วๆพี่มันไม่กินข้าวหรือไงกัน
"จะไปไหนไม่กินไง?"
เวร ปากไวเท่าความคิดไม่เท่านั้นมือยังเอื้อมไปดึงแขนพี่มันไว้อีก อันนี้มันไปเองผมไม่ได้ตั้งใจนะ จริ๊งๆ!!!!
"พี่กินแล้วครับ ลมกินเถอะขอบใจที่ชวนนะครับ"
พี่แอร์ว่าเสียงนุ่มก่อนจะใช้มือลูบหัวผมเบาแล้วก็เดินขึ้นห้องไป
"มีอะไรกินบ้างครับ"
"...."
"...."
"...."
ฉ่าาาาาาาาาาา
อยู่ๆดีหน้าก็ร้อนๆขึ้นมาซะอย่างนั้นพอผมหันไปหาพวกคุณแม่ก็พบว่าทั้งสามคนไม่ตอบคำถามผมแต่มองผมอย่างล้อเลียนให้ตายเพราะไอ้พี่แอร์คนเดียวทำให้ผมกลายเป็นของเล่นของพวกคุณแม่ อย่างไรหรอครับก็ระหว่างที่ทานข้าวเดี๋ยวคุณย่าล้อ มี้ล้อ แม้แต่แม่ผมก็ยังล้อเลยให้ตายเหอะ
นี่เป็นความผิดของไอ้พี่แอร์คนเดียว เย็นไว้ลมเย็นไว้
เมื่อเราหาหลักฐานได้ว่าพี่มันมีผู้หญิงมากมายเข้ามาหาแล้วพี่มันก็นอกกายไปกับหญิงอื่นแล้วผมก็จะทำเป็นร้องไห้สะอึกสะอื้นเอาหลักฐานที่มีมาให้คุณย่าดูแล้วบอกว่า 'คุณย่าครับ ว่าที่สามีผมมีชู้ครับย่า!!!"
...................................................................................
จบไปอีกหนึ่งตอน ไม่ว่างเลยงานเยอะมากกกกกกกก มาดูกันว่าน้องลมของเราจะรอดหรือจะร่วง? เจอกันตอนหน้านะ^^
บะบาย
แล้วก็
:::สวัสดีปีใหม่2018 น้าาาาทุกคน:::
-
หนูลมจะไปหาผู้หญิงที่หน้ายยยย
-
เดี๋ยวก็เข้าตัวอีกหรอก
-
:pig4:
-
:pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่แอร์ไม่มีทางให้น้องลมจับได้หรอกหึหึ
-
จะหาชู้ให้แอร์เลยหรอน้องลม.........
-
จะจับได้เหรอ เลื้อยไหลยังกับปลาไหลแบบนั้นอ่ะ ดีไม่ดีเรื่องจะเข้าตัวเองซะเปล่าๆ นะหนูลม
-
หาหลักฐานให้ได้นะลมเอ๊ยยยย
-
ลมจ๋าระวังเรื่องจะเข้าหาตัวเองนะเออ
แล้วน้องลมจะหาชู้ให้พี่แอร์ได้หรอเนี่ย?
ติดตามๆๆ :katai5: :katai5: :katai5:
-
แผนนี้ไม่น่าจะโอเครนะลม :hao3:
-
:a5: หาชู้ตาแอร์หรอหนูลม คงยากหน่อยนะ เพราะน่าจะซ่อนได้ดี!(?) กลัวหนูลมนี่แหละที่จะได้มาเอง คนมาอ้อยเยอะแยะ?
-
ตอนที่ 10 ย่าครับ(ว่าที่)สามีผมมีชู้?(2)
"ไอ้ซองเป็นยังไงบ้าง"
/กูยังไม่เริ่มเลยนะเว้ยไอ้ลม/
"ให้ดีนะซองถ้ามึงพลาดมึงเจอกูแน่เพื่อนรัก"
/เชื่อมือกูเถอะหน่าไอ้ลม เดี๋ยวกูจะเริ่มแผนแล้วเนี่ย/
"แผนอะไรของมึง?"
/ก็แผนหาชู้ให้ผัวมึงไงน้องลมเพื่อนรัก/
"เอออย่าให้พลาดก็แล้วกันเริ่มได้ละ"
/โอเชครับผม/
แล้วสายก็ถูกตัดไป ทุกคนคงจะสงสัยกันใช่ไหมละครับ ว่าตอนนี้ผมกับไอ้ซองกำลังทำอะไรกันอยู่? ผมจะบอกให้ก็ได้ครับ ตอนนี้ผมกับไอ้ซองอยู่ผับGครับ ทำไมพวกผมต้องมาอยู่ที่นี่หรอครับ? ก็เพราะไอ้พี่แอร์มันมาอยู่ที่นี่ยังไงละครับ พวกผมนี่แอบสะกดรอยตามมาจากมหาลัยเลยนะครับ แล้วตอนนี้ก็อยู่ผับแล้วจะแปลกอะไรจริงไหมครับ ถ้าไอ้พี่แอร์จะมีชู้ที่นี่ อะไรมันจะเข้าทางผมทุกอย่างขนาดนี้กันนะ เห็นไหมละเทวดาบนฟ้ายังไม่อยากให้ผมหมั้นกับไอ้พี่แอร์บ้านี่เลย5555 ผมเลยลงทุนจ้างไอ้ซองด้วยเบอร์เพื่อนสาวดาวมหาลัยคนหนึ่งของผมเลยนะครับตอบแทนที่มันสละเวลาอันมีค่ามาช่วยผมหาชู้ให้ว่าที่สามีตัวเองเลยนะจะบอกให้(?)
"ตรงนี้แหละเห็นชัดทุกสถานการณ์ คนพร้อมกล้องพร้อม รอแต่ชู้สินะ"
ผมเลือกหาที่นั่งเหมาะที่จะสามารถมองเห็นไอ้พี่แอร์และถ่ายรูปได้ถนัดและชัดที่สุด แหม่ๆเท่านี้ผมก็จะได้เป็นอิสระสักทีเพราะว่าที่สามีผมไม่รักดี แอบออกมามีบ้านเล็กบ้านน้อย
"ดีค่ะ สุดหล่อ"
"ครับ"
ผมตอบกลับผู้หญิงหน้าตาน่ารักแต่การแต่งตัวนี่บอกได้เลยเปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟันกันเลยทีเดียว
"ขอนั่งด้วยคนนะหนุ่มหล่อ ว่าแต่ชื่ออะไรเอ่ย?"
เธอว่าพร้อมส่งรอยยิ้มยั่วยวนมาให้ผม
"เชิญครับ ผมชื่อลมครับ"
ผมตอบเธอพร้อมกับส่งรอยยิ้มมุมปากให้ด้วย
"ชื่อลิซ่านะคะ วันนี้ลิซ่ามาคนเดียวเหงาชะมัดเลย"
ลิซ่าพูดพร้อมกับวาดรูปหัวใจบนมือผม นี่ละนะ แหม่ถ้าไม่มีภาระกิจหาชู้ให้ว่าที่สามีสุดที่รักละก็ ผมคงไม่ลังเลที่จะไปต่อกับเธอ
"ไว้คราวหน้าผมจะไปอยู่เป็นเพื่อนนะครับ"
ผมพูดเสียงอ้อนอย่างรู้สึกผิดมากๆ ความจริงเสียดายมากกว่าแต่เพราะผมมีพันธะอยู่ผมคงจะทำมันตอนนี้ไม่ได้ อีกอย่างลึกๆลงไปผมก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่
"หว้าาาา แย่จังงั้นลิซ่าขอเบอร์หน่อยได้หรือเปล่าคะ?"
"ได้แน่นอนครับ"
แล้วผมกับลิซ่าก็แลกเบอร์กันก่อนที่เธอจะเดินกลับไปหาเพื่อนของเธอแล้วไหนบอกมาคนเดียวก่อนจะยกแก้ว แอปเปิ้ลมาร์ตินี่ที่เธอสั่งให้เข้าปากจนหมดเปรี้ยวสัสเลย
"ไอ้ซองยังไม่เริ่มแผนอีกหรอว่ะ นานเกินแล้วมึง"
ผมบ่นออกมาจนได้ ขนาดนี้แล้วยังไม่เห็นผู้หญิงของมันที่ส่งมาเลย
"อ่านั้นไงๆ มาแล้วๆ"
ระหว่างที่ผมกำลังจะหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหามันก็เห็นผู้หญิงสวยสะดุดตาคนหนึ่ง เดินเข้ามาหาไอ้พี่แอร์แล้วนั่งตักพี่มันทันที ผมรีบถ่ายรูปเก็บทุกอย่างที่เห็นจนได้พอใจแล้วก็ว่าจะกลับบ้านเลย วันนี้ผมดื่มแก้วเดียวที่ลิซ่าสั่งมาให้นั้นแหละ
"ยังก่อนๆ ต้องรอดูอีกสักหน่อยว่าจะมีฉากเด็ดไหม"
ตอนนี้ผมมีแค่รูปผู้หญิงคนนั้นนั่งตักกอดคอ และหอมแก้มพี่แอร์ ต้องมีรูปที่พีคกว่านี้แน่รางสังหรณ์ผมบอกมาอย่างนั้น
"สวัสดีครับ"
"ห๊ะ ครับ"
ไอ้ผู้ชายตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างหน้าผมนี่มันเป็นใคร รู้จักกันหรือก็ไม่
"ผมชื่อชนะนะ คุณหล่ะ?"
"ผมชื่อลม"
"....."
แล้วฝ่ายตรงข้ามก็เงียบไป เอาเถอะผมไม่อยากจะยุ่งด้วยสักเท่าไหร่ เซ็นเซอร์ของผมบอกว่าไอ้หมอนี่อันตราย
"คุณมากลับใครหรอครับ?"
"ผมมากับเพื่อน"
ผมตอบแบบขอไปที นั่นไงไอ้พี่แอร์กับผู้หญิงคนนั้นจูบกันแล้วต้องรีบถ่ายๆ
แปล๊บ!!!
ทำไมผมรู้สึกแย่ขนาดนี้หน้าผมนี่ชาไปหมดนี่ผมเป็นอะไรอีกแล้วนะ ใจผมก็เต้นแรงและรู้สึกเจ็บแปลบๆอยู่ข้างในเมื่อได้เห็นไอ้พี่แอร์จูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม
"คุณลมเป็นอะไรหรือเปล่าสีหน้าคุณไม่ค่อยดีเลย"
"เปล่า"
ผมบอกปัดรู้สึรำคาญผู้ชายที่นั่งข้างเป็นอย่างมาก
"งั้นหรอครับ คุณคงอยากอยู่คนเดียวสินะ"
คุณชนะพูดพร้อมกับยื่นแก้วมาร์การิต้ามาอยู่ตรงหน้าผม
"หืม?"
"ถ้าคุณลมดื่มผมจะไปทันทีเลยครับ"
ผมมองแก้วในมือคุณชนะอย่างไม่ค่อยจะไว้ใจแต่พอผมหันไปทางไอ้พี่แอร์อีกครั้งก็พบว่าจากจูบดูดดื่มเปลี่ยนมาเป็นซุกไซ้กันอย่างเมามันส์แทนแล้ว ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมหยิบแก้วในมือคุณชนะและกระดกรวดเดียวจนหมดแก้ว
"ทีนี่คุณจะไปได้หรือยัง?"
"ครับๆผมจะไปก็ได้แล้วเจอกันใหม่ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านะครับคุณลม"
"ว่าไงนะครับ?"
เพราะผมไม่ได้ฟังหรือมีเสียงเพลงดังเกินไปทำให้ไม่ได้ยินที่คุณชนะพูด
"เปล่าครับผมไปก่อนนะครับ"
"ครับ"
ผมตอบก่อนจะนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ ย่าครับเห็นไหม? ไอ้พี่แอร์มีชู้จริงๆด้วยยกเลิกงานหมั้นเถอะครับ เฮ้อออ!!! ผมไม่เห็นรู้สึกดีเหมือนที่คิดไว้เลยสักนิด ก่อนจะรู้สึกแปลกๆ ผมรู้สึกร้อนไปทั่วทั้งร่างเหงื่อเริ่มออกจนรู้สกว่าเปียกไปทั่วแผ่นหลัง ให้ตายๆ ผมต้องไปห้องน้ำเดี๋ยวนี้ นี่ผมเป็นอะไรกันแน่นะ
"แม่งเอ้ย พลาดได้ไงว่ะไอ้ลม"
ผมกำลังมีอารมณ์นั้นแสดงว่าผมโดนยาปลุกเซ็กส์ผมต้องกลับบ้านเดี๋ยวนี้
"อ้าว เจอกันอีกแล้วนะคุณลม"
"ไอ้ชนะ"
"พูดไม่เพราะเลยนะครับ"
"มึงวางยากู"
"แล้วยังไงผมว่าเรามาสนุกกันดีกว่า"
มันว่าพร้อมกับกระชากผมเข้าไปจูบอย่างรุนแรงแต่ผมไม่ยอมเปิดปากให้มัน มันเลยหันมาสนใจที่ซอกคอผมแทนมันกัดจนผมรู้สึกเจ็บไปหมด ไม่ได้จะเป็นอย่างนี้ไม่ได้ผมรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายผลักมันออกไป
พลั๊วะ!!!!
ผมต่อยมันจนหน้าสั่นพร้อมกับเอามือถูปากตัวเองแรงๆผมรู้สึกรังเกียจขยะแขยง ไม่เหมือนๆไม่เหมือนไอ้พี่แอร์ ก่อนจะยกเท้าเตะเข้าที่ลูกชายมันเต็มแรง ก่อนที่ผมจะค่อยๆพยุงตัวเองออกมาจากห้องน้ำก่อนจะหยิบมือถือออกมาโทรออกทันที
"มึงช่วยกูด้วยกูโดนยา"
/...../
"มึงอยู่ไหน"
/...../
"กูกลัว ฮือออ"
"อยู่ไหน"
/หน้าห้องน้ำ...อึก...ฮืออออ/
ผมร้องไห้ออกมาอย่างสุดทนทั้งร่างกายที่สกปรกทั้งความทรมานจากฤทธิ์ยา
/รออยู่นั้นแหละ/
นี่มันไม่ใช่เสียงไอ้ซองแล้วนี่เบอร์ใคร?
----------------------------------------------------------------------------------
อีกด้าน
=แอร์=
"แอร์"
"ว่า?"
ผมเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอของนิ่มเด็กคนล่าสุดของผมพร้อมถามไอ้ไวน์ออกมาสั้นๆ
"ก็ว่ากูเห็นน้องลมว่ะ"
"แล้ว?"
เห็นเด็กนั้นแล้วเกี่ยวอะไรกับกู?
"ดูเหมือนน้องจะอาการแปลกๆ"
ไอ้ไวน์ว่าส่วนไอ้เวย์แค่มองผมนิ่งๆ
"ปล่อยไป"
ผมว่าก่อนจะหันมาสนใจเด็กสวยคนสวยที่นั่งยั่วผมอยู่
"ถ้าไอ้ฟ่างกับไอ้ตังมาด้วยจะสนุกกว่านี้ว่าไหมไวน์"
"นั้นดิเวย์ ดันไม่ว่างกันสะงั้น"
ผมปล่อยให้มันสองคนนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ พวกมันบอกว่าวันนี้ไม่รับเด็กอยากจะรู้นักจะไปได้กี่น้ำ ว่าแต่เด็กนั้นมาทำอะไรที่นี่ ชั่งเถอะไม่ใช่เรื่องของผม
ครืดๆๆ ครืดๆๆ
/มึงช่วยกูด้วยกูโดนยา/
เสียงนี่มัน สายลม
"....."
/มึงอยู่ไหน/
"....."
/กูกลัว ฮือออ/
เด็กนั่นกำลังร้องไห้ บัดซบ
"อยู่ไหน"
/หน้าห้องน้ำ...อึก...ฮืออออ/
"รออยู่นั้นแหละ"
ใครว่ะ กล้ามาทำร้ายเด็กนั้นจนร้องไห้
"พวกมึงไปกับกู"
"ไปไหนว่ะ"
ไอ้เวย์ถามอย่างงงๆ
"นั้นดิ กูกำลังจะล่าเหยื่อเนี่ย"
ไอ้ไวน์บ่นกระปอดกระแปด"
"จะไปไหนค่ะแอร์ ไหนบอกจะไปต่อกับนิ่มไง"
"เรื่องของฉัน จะไปไหนก็ไป"
"มีอะไร" ไอ้เวย์ถามเสียงนิ่ง
"ตามมาเดี๋ยวก็รู้ เก่งนักเรื่องหาเรื่องใส่ตัวเนี่ย"
ผมเดินสาวเท้ายาวๆจนเกือบจะวิ่งเพื่อไปให้ถึงห้องน้ำใเร็วที่สุดก่อนจะเจอตัวปัญหาที่กำลังโดนผู้ชายคนหนึ่งซุกไซ้อยู่ มันทั้งถีบทั้งเตอะให้เหี้ยนั้นก็ไม่สะทกสะท้าน
"ไอ้ห่า"
ผมวิ่งไปกระโดดถีบไอ้บ้านั้นจนมันล้มไปกองกับพื้น ก่อนจะช่วยไอ้เด็กดื้อที่ทรุดลงไปนั่งอย่างหมดแรง ตามลำคอจนถึงหน้าอกของมันมีแต่รอยที่ไอ้บ้านั้นฝากไว้ ปากบวมเจ่อ แววตาที่เคยสดใสตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ให้ตายเหอะ
"มึง? อย่าจับกู"
มันว่าพร้อมกับทำหน้าเศร้าๆ แต่พอผมจับก็สะดุ้งแล้วถอยห่างไปอีก อะไรรังเกียจกูรึไง?
"ไม่ต้องพูด ไอ้เวยไอ้ไวน์จัดการให้กูด้วยกูจะพาลมกลับ"
ผมอุ้มไอ้เด็กดื้อที่ตัวสั่นที่ทั้งกลัวทั้งมีอารมณ์ไว้แนบอก ลมพยายามจะดิ้นหนีแต่ด็นั้นแหละถ้าผมไม่ปล่ิยมันก็ไปไหนไม่ได้
"อืมม แอร์จะพาไปไหนไม่กลับบ้านนะ"
"รู้แล้ว อดทนหน่อย"
ผมตอบพร้อมมองหน้าไอ้เด็กดื้อที่มองผมตาเยิ้มๆพูดเสียงอ้อนๆใส่ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะแรงอารมณ์หรือมันอยากจะอ้อนผมกันแน่
ผมจับลมยัดเข้ารถเพื่อจะมามันมาพักที่คอนโดผม ระหว่างทางมันก็ครางอือๆอาๆของมันไปหนำซ้ำบางทีจะปีนมานั่งคร่อมตักผมอีก กว่าจะถึงผมต้องระงับอารมณ์อย่างหนักเช่นกัน
ผมพามันมาที่คอนโดผมก่อนจะจับมันถอดเสื้อผ้าแล้วโยนมันไว้ในห้องน้ำ เผื่ออาการมันจะดีขึ้นระหว่างนั้นผมก็ขึ้นไปอาบน้ำที่ชั้นสองก่อนจะใส่ชุดคลุมอาบน้ำลงมาหาเสื้อผ้าใส่
"แอร์...อืออออ...อ๊าาา...โทรเรียกผู้หญิงให้กูหน่อย...อืมมมม"
"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวกูช่วยมึงเอง"
ผมเปลี่ยนเป้าหมายจากตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดปรดตูเข้าไปในห้องน้ำแทน
"มึงเข้ามาทำไม"
มันถามผมเสียงสั่นๆ
"มาช่วยมึงไง"
พอได้เห็นแบบนี้แล้วเรื่องอะไรผมจะโทรเรียกผู้หญิงมาให้มัน ยังไงๆผมก็เป็นว่าที่สามีมันอยู่แล้ว ไหนๆก็ไหนๆแล้วผมจะเป็นคนลบสิ่งสกปรกในตัวของมันออกด้วยตัวผมเอง
"ห๊ะ ชะ...ช่วย...ยังไง"
"แล้วมึงคิดว่ายังไงถึงจะทำให้ฤทธิ์ยาหมดไปละ"
ลมวันนี้มึงน่ารักนะรู้ไหม? กูไม่ปล่อยมึงไปหรอก
"ไม่เอาไอ้ห่า!!!"
"แต่กูจะเอา!!!"
******************************************************************************
จบไปอีกตอน หายไปนานเบยยย แต่ก็กลับมาแล้วน้าาาาาาไม่รู้ยังมีคนอ่านอยู่ไหม? ถ้ามีก็ขอกำลังใจหน่อยน้าาาาา
*****เม้นท์ติชมกันได้น้าาาาาา*****
-
:katai1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
บอกแล้วว่าอย่า งานเข้าตัวเองจนได้
-
ลมเอ๊ย งานเข้าตัวเองงงงงงง :katai5:
-
ตัดตอนได้ใจร้ายมากกกกกก :hao5: :hao5: :hao5:
-
ตอนหน้าคงไม่ใจร้ายตัดไปตอนเช้าใช่ไหม :katai1: :ling1: :oo1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
บอกแล้วว่าแผนนี้ไม่เวิร์ค แล้วแอร์ก็ต้องช่วยลมให้หายจากยา :impress2: ไม่น่าตัดเลย
-
:laugh:
-
อ้าว ลม จะรอดมั้ยเนี่ยะ
-
ไหนบอก ปล่อยไปไง โด่ :hao3:
-
สงสารน้องลมแปป ถถถ งานเข้าตัวอย่างจัง
-
:pighaun: มาต่อไวไวนะคะไรท์ ฮึ้ยๆๆ น่าติดตาท
-
ปกติเป็นพวกไม่กินเหล้า ไม่เข้าผับ
เลยไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าการจะไม่ให้คนมาตอแยนี่ต้องทำตามข้อกำหนดของเขาตลอดเลยเหรอ อย่างกินเหล้าที่เขาให้มางี้ ทั้งที่ไม่ใช่คนรู้จักกันอ่ะนะ
งานเข้าแล้วลม ดูท่างานนี้จะหนีอิพี่ไม่พ้นแล้ว
-
รออ่านอยู่นะคะ
-
โอ้วๆๆๆๆเค้าได้กันมั้ย
เค้าจะได้กันมั้ยน้าาาาาาาา :hao7: :hao6:
-
ลมเอ้ยยย ไม่รอดแหงความนี้
หนีไม่พ้นแล้วแหละ :o8:
-
จะโดนอิพี่กินแล้วหรือเปล่า?
หรือน้องลมจะรอดกันแน่ รอออออ :hao6: :hao6:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
จับทำเมียก่อนงานแต่งสินะแอร์
น้องลมก็อย่าดื้อกับพี่เลยยอม ๆ ไปเถอะอิอิ
-
ตอนที่ 11 เมื่อมีชะนีเข้ามาเกี่ยว?
"เดี๋ยวๆ แอร์เดี๋ยวอย่าทำแบบนี้"
ลมบอกผมเสียงสั่นพร้อมใช้มือยันอกผมเอาไว้ ผมมองมันก่อนจะยิ้มให้แล้วประคองกอดมันเข้าหาตัวเอง
"แอร์มึงไม่ต้องทำอย่างนี้ก็ได้ แค่โทรเรียกผู้หญิงให้กู"
ลมว่าเสียงหงอยๆ ซุกอกผมท่าเดียว
"มึงรังเกียจกูหรือไง"
ผมว่าก่อนจะหอมหัวมันเบาๆ
"ก็เปล่า ตะ...แต่...มึงจะยอมกูหรือไงเล่ากูเป็นรุกนะมึง แล้วมึงก็ไม่ใช่เกย์ทำเป็นหรือไง? "
นี่ใช่เวลามาพูดเรื่องนี้กันหรอไง ทรมานจะตายอยู่แล้วยังมีอารมณ์มาเถียงกับกูอีก
"ใช่มึงเป็นรุกที่กำลังจะเป็นเมียกู ส่วนทำเป็นไม่เป็นนั้นก็ต้องรอดู"
ผมว่าก่อนจะเชยคางมันขึ้นมาให้สบตากับผม แล้วผมก็ค่อยๆ สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ตั้งแต่หน้าผาก แก้มทั้งสองข้าง กดจูบเบาๆ ที่ปลายจมูกและมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากแล้วกดจูบเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ หนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าจนพอใจก่อนจะผละออกมาแล้วสร้างรอยรักสีกุหลาบทาบทับรอยเดิมที่ไอ้บ้านั้นทำไว้ ผมฝากรอยสีกุหลาบไว้ทุกที่ที่ผมสามารถทำได้
ผมไม่ใช่เกย์ ผมไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย ไม่เคยมีอารมณ์กับผู้ชายถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะตัวเล็กน่ารักเหมือนผู้หญิงยังไงก็ตาม ผมก็ไม่มีอารมณ์พิศวาทแต่อย่างใด แต่ถ้าเป็นลมผมกลับไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นกลับกัน ยิ่งได้สัมผัสมากเท่าไหร่ ยิ่งต้องการมากขึ้นเท่านั้น
ถ้าเป็นลมผมมั่นใจว่าผมสามารถทำได้อย่างแน่นอน
"อืออออ....แอร์....ดะ....เดี๋ยวก่อน...."
ลมใช้มือยันอกผมไว้พูดเสียงสั่นพล่าด้วยแรงอารมณ์
"ว่าไงครับน้องลม"
"กะ....กูไม่พร้อม....จริงๆ นะ....อืมมม....หยุดก่อนสิวะไอ้บ้านี่!!! "
ลมจิกผมให้ผมเงยหน้าขึ้นจากหน้าอกของมัน
"งั้นหรอ? "
"อ๊ะ...แอร์...ไอ้บ้าไอ้ฉวยโอกาส...อึก..."
"หายใจเข้าลึกๆ อย่าเกร็งนะครับเด็กดีอย่างนั้นแหละครับ เก่งมากครับน้องลม"
ผมดันนิ้วที่ชุ่มด้วยครีมอาบน้ำเข้าไปในตอนที่ลมไม่ตัว
ลมกัดบ่าผมอย่างแรงเพื่อระบายเจ็บ สัมผัสอันอ่อนนุ่มและแรงตอดรัดนี่ทำให้ผมแทบจะยั้งตัวเองไว้ไม่อยู่
"แอร์...อะ...อือ...อึดอัด...อ๊ะ...เจ็บเบาแอร์เบา"
"เจ็บหรอ ขอโทษครับ"
ผมว่าก่อนจะจูบหน้าผากลมเป็นการปลอบและกดจูบแรงๆ บริเวณลาดไหล่ของลมจนเกิดรอยแดง
"ชิ...อะ...แอร์...มึง...อะอ๊า~มึงเคย...อะ...ทำกับผู้ชายใช่ไหมอืม~"
ลมถามผมเสียงสั่นพร้อมกับทุบไหล่ผมแรงๆ หลายที จนผมรู้สึกเจ็บ
"ไม่เคยหรอก แต่สัญชาตญาณมันพาไป"
"กะ...โกหก...อ๊ะ"
เมื่อผมคิดว่าได้ที่แล้วผมเลยถอนนิ้วออก ซึ่งการกระทำนั้นดูเหมือนจะทำให้ลมมองผมตาขวางอย่างไม่พอใจ
"จริงๆ ครับเมีย"
ผมว่าก่อนจะค่อยๆ กดตัวตนของผมเข้าไปช้าๆ เพื่อให้ลมได้ปรับตัว ภายในตัวของลมทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ครั้งแรกของผมกับลมผมไม่อยากให้มันเป็นความทรงจำที่เลวร้ายเพนาะครั้งหน้าลมอาจจะไม่ยอมผมอีกก็ได้
"อ่า~ลมอย่าเกร็ง"
"อ๊ะ...อึก...เจ็บอย่าพึ่งขยับ...อึกอ๊ะ..."
"เจ็บมากไหม"
ผมลูบผมลูบบ่าลมที่ซุกหน้าอยู่กับอกผมให้คลายความเจ็บปวด ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกช้าๆ เมื่อเห็นว่าลมเริ่มผ่อนคลาย
ผมกัดไหล่ลมเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว ทีอย่างนี้ละเหมือนยั่วเหมือนแมวเวลาปกติก็พยศซะ
"อ๊ะ...อ๊า~...แอร์"
เสียงหวานของลมที่ครางอยู่ข้างหูกับความสุขสมที่ได้รับทำให้ผมขยับสะโพกเร็วขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้สึกเต็มอิ่มอย่างบอกไม่ถูก
"อ๊ะ...แอร์...จะ...อื้อ~จะไปแล้ว"
"พร้อมกันนะเมีย"
ผมว่าก่อนจะขยับสะโพกเร็วขึ้นอีกและจับใบหน้าของลมให้หันมาและประกบปากจูบอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง
ก่อนจะปลดปล่อยอารมณ์ออกมาพร้อมกัน ลมทิ้งตัวอย่างหมดแรงลงบนตักผม
ผมอุ้มลมที่หมดเรี่ยวหมดแรงออกมาจากห้องน้ำแล้ววางลงบนเตียง
"อ๊ะ...แอร์...พะ...พอแล้ว..."
ลมพูดห้ามเมื่อผมเริ่มจูบซับตั้งแต่ซอกคอไล่ลงมาเรื่อยๆ จนถึงบริเวณหน้าอกของมัน
"ไม่พอหรอกเมีย ผัวยังไม่อิ่มเลย"
แล้วผมก็เริ่มบทรักอีกครั้งและอีกครั้งอย่างไม่รู้จักพอ ก็รู้ว่าเห็นแก่ตัวที่ไม่ให้ลมได้พักและตอนนี้ผมเองก็ไม่รู้ว่าระหว่างผมกับลมใครกันแหน่ที่โดนยา ดูท่าผมจะเสพติดร่างกายนี้ของลมซะแล้วสิ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
เช้า
"อื้อ"
ผมนอนมองว่าที่คู่หมั้นที่เพิ่งจะกลายเป็นเมียผมก่อนแต่งหมาดๆ เมื่อคืนนี้อย่างอารมณ์ดี เมื่อคืนนี้ลมทั้งน่ารัก ทั้งขี้ยั่วและขี้อ้อนจนผมหยุดตัวเองไม่ได้ได้นอนก็เกือบๆ ดีห้า แต่ว่าตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วนะเมียผมยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลย สงสัยจะเหนื่อย เฮ้อ!!! อีกหน่อยค่อยปลุกละกันไปหาซื้อยามาไว้ให้ก่อนละกันดูท่าคงจะลำบากไปอีกหลายวัน
"ตื่นหรือยังนะ"
ผมว่าก่อนจะยกข้าวต้มหมูที่มันน่าจะชอบกับชาเขียวที่แวะซื้อมาให้มันเข้าไปบนห้อง
คลิ๊ก
พอเปิดประตูห้องเข้าไปเท่านั้นแหละครับเจอลมนั่งทำหน้างอเป็นปลาทูแม่กลองมองผมตาขวาง ผมเลยเอาข้าวต้มกับชสาขียวไปวางไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินไปนั่งลงที่เตียงข้างๆ มัน
"เป็นอะไร"
"มึงไปไหนมาแอร์!!! "
ลมตะโคกถามผมเสียงดัง ทำให้ผมเริ่มจะไม่สบอารมณ์เหมือนกัน ผมไม่ชอบให้ใครมาขึ้นเสียงหรือตะคอกใส่ผม
"ไปซื้อข้าวมาให้มึงกินไง"
ผมระงับอารมณ์และตอบมันกลับไปดีๆ อะไรของมันวะ
อยู่ๆ ก็เหมือนผมกับมันกำลังจะทะเลาะกัน
"งั้นหรอ? "
"แล้วมึงเป็นยังไงบ้าง"
ผมถามมันด้วยความเป็นห่วง เพราะเมื่อคืนก็จริงอยู่ว่าแรกๆ ผมอ่อนโยนแต่หลังๆ มาผมรู้ตัวว่าทำรุนแรงกับมันมากพอสมควร
"ก็ไม่ยังไง"
"ลมเป็นอะไร มีอะไรก็พูดมา"
ผมถามมันอย่างสงสัยที่อยู่ๆ มันก็ทำเฉยชากับผมอย่างนี้
"ไม่มี อ้อ เมื่อกี้มีคนโทรมาหามึง"
"หืม? ใคร? "
ผมถามลมกลับไปอย่างสงสัย
"ไม่รู้เห็นว่าชื่อ แชมเปญมั้ง"
"จริงหรอว่ะลม แชมเปญโทรมาจริงหรอว่ะ"
ผมแม่งโคตรจะดีใจเลยที่แชมเปญหรือเปญโทรมา ปญเป็นเพื่อนที่ผมรักที่สุด ใช่ครับผมรักแชมเปญแต่ผมไม่เคยบอกให้เธอรู้ พวกคุณจำวันที่ผมเมาแล้วไอ้เมคกับไอ้เต้พาผมกับลมมาที่คอนโดได้ไหมครับ? วันนั้นผมไปดื่มจนเมามายเพราะแชมเปญมีแฟน นี่มันก็เพิ่งผ่านมาได้ไม่นานถ้าถามว่ารักเปญไหม ผมตอบได้เลยครับว่ารักมากและดีใจมากที่เธอโทรมาหาผม
"อืม"
ผมมองลมอย่างสงสัย ผมตาฝาดไปหรือเปล่าที่เห็นลมทำหน้าหงอยๆ เหมือนจะร้องไห้ ไม่หรอกผมคงคิดมากไปเอง
"กินข้าวกินยาแล้วนอนพักนะมึง เดี๋ยวกูมา"
ผมว่าก่อนจะหยิบถ้วยข้าวต้มมาให้ลมพร้อมกำชับให้ลมกินยา ก่อนจะเดินถือโทรศัพท์ออกไปนอกระเบียงและโทรหาแชมเปญทันที
"ฮัลโหลเปญ"
/ฮัลโหล แอร์/
ผมยิ้มออกมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงใสๆ ของแชมเปญ
"โทรหาเรามีอะไรหรือเปล่า"
บ้าจริง ความจริงผมอยากจะบอกเธอว่าผมคิดถึงเหลือเกิน
/ไม่มีอะไรหรอก เราแค่คิดถึงมาเจอกันหน่อยไหมแอร์/
ให้ตายสิ แค่ได้ยินคำว่าคิดถึงผมก็ใจสั่นไปหมดแล้ว
"ได้สิ เจอกันที่ไหนหล่ะ"
/อืม ที่ร้านข้าวฟ่างกับข้าวตังละกันไม่ได้เจอกันนานละ อืมตอนนี้เกือบบ่ายโมงละ งั้นบ่ายครึ่งไว้เจอกันนะ/
"อืม ไว้เจอกัน"
ผมว่าก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อคิดว่าวันนี้จะได้เจอบุคคลอันเป็นที่รักของผม
ผมเดินเข้ามาในห้องและเห็นว่าลมกินข้าวกินยาแล้ว และเจ้าตัวกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่
"ลมเดี๋ยวกูออกไปข้างนอกนะ"
"ไปไหน"
ลมเงยหน้าจากจอโทรศัพท์มามองหน้าผมทันที
"ไปหาเพื่อน"
"ที่โทรมาเมื่อกี้หรอ? "
"อืม"
"เพื่อนแน่หรอแอร์ เห็นทำท่าทางมีความสุขขนาดนั้นเมื่อเห็นว่าเค้าโทรมา"
ลมพูดพร้อมจ้องหน้าผมอย่างค้นหาความจริง
"จะเพื่อนหรืออะไรก็เรื่องของกูมึงไม่เกี่ยว"
"หะๆ กูลืมไปว่ากูไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับมึงจะไปไหนก็เชิญ"
ลมพูดก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้กับผม
"มึงเป็นอะไร"
"อย่ามายุ่งกับกู"
"ลมหันหน้ามาคุยกับกูให้รู้เรื่อง"
"กูจะนอน"
"เออ"
ผมว่าก่อนจะหยิบกุญแจรถกับกระเป๋าเงินแล้วขับรถตรงไปที่ร้านไอ้ข้าวฟ่างทันที เป็นอะไรของมันว่ะอยู่เฉยๆ ก็หาเรื่องจากที่กำลังอารมณ์ดีๆ ที่เปญนัดเจอกลับกลายเป็นว่าตอนนี้อารมณ์เสียเพราะลมพูดจาไม่รู้เรื่องอีก
"อ้าวแอร์มาแล้วหรอ? "
"แล้วเห็นกูไม่หล่ะไวน์"
"ไปกินรังแตนที่ไหนมาว่ะ? "
"เรื่องกูหน่า"
ผมบอกปัดไอ้ไวน์อย่างตัดรำคาญ ผมนั่งคอยแชมเปญและคนอื่นๆ ในกลุ่มสักพักทุกคนก็มากันครับเหลือแต่แชมเปญคนเดียว
"มึงดีใจไหมแอร์"
"เรื่องอะไรเวย์"
"ที่เปญนัดเจอ"
คำถามของไอ้เวย์ดูเหมือนดึงความสนใจของทุกคนมาที่ผมคนเดียว
"แน่นอน"
"แต่หน้าตามึงไม่เหมือนคนดีใจที่จะได้เจอคนที่ตัวเองรักเลยนะ"
ไอ้เวย์พูด พวกมันทุกคนรู้ว่าผมแอบรักแชมเปญตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงตอนนี้พวกมันก็ไม่เคยจะผม
"จริงเหมือนคนคิดไม่ตกมากกว่า"
ไอ้ตังออกความคิดเห็นบ้าง
"ถ้ามึงมีเมียกูคงคิดว่าเมียไม่ให้แอ้มนะเนี่ย"
ไอ้ฟ่างว่า
"ไร้สาระ"
ผมว่า
"หวัดดีทุกคน"
เสียงใสๆ ที่ตะโกนมาจากหน้าร้านดึงความสนใจของพวกผมให้หันไปมองก่อนจะเจอแชมเปญที่วิ่งมาหาพวกผมอย่างร่าเริง แต่แปลกที่การที่ได้เจอแชทเปญไม่ทำให้ผมให้หายหงุดหงิดได้
"ดีจ้า"
"ดีครับผม"
"หวัดดี"
"เฮลโหล"
"ดีแชมเปญ"
เสียงทักทายจากข้าวฟ่าง ข้าวตัง เวย์ ไวน์และปิดท้ายด้วยผม
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คิดไงวันนี้ถึงได้นัดเจอพวกเราหล่ะ"
ข้าวฟ่างถามเสียงเรียบๆ ส่วนตัวผมคิดว่าข้าวฟ่างไม่ค่อยถูกกับแชมเปญเท่าไหร่ มันบอกว่าผู้หญิงแบบนี้ไม่ควรเอาเป็นเมียเด็ดขาด
"ก็ไม่มีอะไรหรอกฟ่างก็แค่อยากเจอก็แค่นั้น ทำไมหรอฟ่าง? "
เปญตอบข้าวฟ่างยิ้มๆ แต่ผมรู้สึกว่าคำพูดพวกนี้แฝงความหมายแปลกๆ เข้าไปด้วย
"เปล่าหรอก ก็นึกว่าทะเลาะกับแฟนหรือมีปัญหาอะไรอยากจะให้ช่วยอะไรเทือกๆ นั้นแหละ"
"ฟ่างนี่ฟ่างคิดว่าเราจะนัดเจอพวกเธอยามที่มีปัญหาแค่นั้นหรือไง"
แชมเปญถามข้าวฟ่างเสียงอ่อยๆ
"ใช่!!! "
"ข้าวฟ่าง!!! "
พวกผมสี่คนเรียกชื่อข้าวฟ่างเสียงดังเพราะรู้สึกว่ามันจะกลายเป็นเลยเถิด
"หึ"
ข้าวฟ่างสะบัดหน้าหนีจากแชมเปญและไม่พูดกับแชมเปญอีกแม้แต่คำเดียว
"อย่าใส่ใจเลยเปญ ฟ่างก็เป็นแบบนี้แหละ"
ผมพูดพลางลูบผมเปญเบาๆ เป็นการปลอบ
"อะ...เอ่อ...แล้ววันนี้เราจะทำอะไรกันดีอ่ะ"
ไอ้ไวน์ถามขึ้นมาทำลายความอึดอัดนี้ ผมสงสารแชมเปญผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้ข้าวฟ่างไม่ชอบแชมเปญ
"อืม เราว่าจะไปเที่ยวห้าง ดูหนังแล้วก็กินข้าวเย็นข้างนอกดีไหม? "
แชมเปญเสนอกิจกรรมที่จะทำร่วมกันต่อจากนี้
"อ่า เอางั้นก็ได้ พวกมึงว่าไง"
ไอ้ตังหันมาถามความคิดเห็นผม
"พวกกูยังไงก็ได้"
"ตามนั้น"
"กูขอบาย"
ข้าวฟ่างว่าแล้วเดินเข้าไปหลังร้านทันที
"อย่าใส่ใจเลยเปญ"
ไอ้ตังพวกผมตกลงกันแล้วก็เริ่มทำกิจกรรมตามที่เปญต้องการทั้งซื้อของ ดูหนังรักโรแมนติก กินข้าวในห้างและบลาๆ ความจริงพวกผมไม่ชอบกิจกรรมอะไรอย่างนี้เลยสักนิดเดียวพวกผมชอบท่องเที่ยวไปตามภูเขาป่าไม่ทำกิจกรรมลุยกันมากกว่า ถ้าดูหนังก็ชอบดูแนวตู้สู้กันซะส่วนใหญ่ กับข้าวก็ชอบทำกินเอง เฮ้อ~~ ไม่ใช่แนวจริง
กว่าผมจะกลับถึงห้องก็ปาไปเกือบสามทุ่ม ผมรีบเหยียบคันเร่งสุดชีวิตเพื่อกลับห้องให้เร็วที่สุดนี่ผมลืมไปได้ยังไงว่ามีลมอยู่ด้วย ลืมได้ยังไงว่าผมมีคนที่จะต้องดูแล ป่านนี้คงจะโกรธผมแน่แล้ว
"ลม"
ผมเปิดประตูห้องนอนแล้วเรียกลมสุดเสียงแต่ปรากฎว่าลมไม่ได้นอนอยู่บนเตียงอย่างที่ผมคิด ผมเดินหาจนทั่วทั้งหน้าระเบียง ห้องน้ำ ห้องครัวก็ไม่เจอ ไปไหนนะ ไปไหน โดนขนาดนั้นแล้วยังขยับตัวได้อีกหรอ
"ไปไหน ลมไปไหนหรือว่าจะโกรธที่ปล่อยให้หิ้วท้องรอกินข้าวจนทนไม่ไหว แล้วหนีไปแล้ว"
ผมนั่งคิดไม่ตกอยู่บนเตียงอย่างคิดอะไรไม่ออก จะไปก็ไม่บอกกันสักคำ ถ้าตาหาตัวเจอละก็น่าดู
"คงมีที่เดียว ที่จะหนีไปได้สินะ"
ผมว่าก่อนจะเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรงแล้วหวนคิดถึงคำว่าที่ไอ้ฟ่างวาาเมียไม่ให้แอ้มแต่ที่จริงแล้วเมียกูหนีไป เอาเถอะพรุ่งนี้คงต้องไปพาเมียกลับบ้านซะแล้ว สงสัยพอพากลับมาได้ต้องสั่งสอนซะให้เข็ดว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะหนีหายไปจากผมเฉยๆ ไม่ได้!!!
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
เฮ้อออ ไม่เคยแต่งฉากแบบนี้เลยนี่ครั้งแรกเลยนะยากเกิ๊นนนน
ถ้าอ่านแล้วขาดเกินๆ ก็ขออภัยอย่างแรง คิดว่าเราจะแต่งอย่างนี้แค่ตอนเดียวนี้แหละ555+
##ตอนหน้าเจอพี่ลมสายแข็งนะเออ##
***ขอกำลังใจด้วยน้า***
-
สาธุ ขอให้ไปเจอมีคนมาจีบน้องลมทีเถอะ จะได้รู้สึก
-
พี่แกพึ่งคิดได้
-
รอตอนหน้าเลยค่ะ รอน้องลมสายแข็ง ปล่อยพี่แอร์มันไปหาแฟนเก่าให้หายอยาหไปเลย ลมไม่ใช่ของตายนะ ให้น้องลมทิ้งไปเลย
-
ลมคงน้อยใจและเสียใจน่าดู ได้กันแล้วดันมารู้ทีหลังว่าอิพี่แอร์มีคนที่ชอบอยู่แล้วเนี่ย
สงสารลม
แต่ก็เชียร์ให้ตัดใจนะ ทำตามแผนต่อไป ในเมื่อเขาว่าไม่ได้รัก (ไม่ได้คิดอะไรด้วย) ก็อย่าไปยอมแต่งนะ
-
:ling2: :ling1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
เกียดอิพี่แอร์แปป แหม๋...พอคนที่ชอบโทรมาตามละทำระริกระรี่ พอเมียถามละเหวี่ยงๆโวยๆ สมน้ำหน้าเมียหาย...
เป็นใครจะอยากอยู่ว่ะ โดนจัดหนักนอนติดเตียงอยู่คนเดียวผัวกลับไปหาคนอื่น นอนรออยู่เฉยๆคงโง่เต็มทน
-
โหแอร์ทำอย่างนี้ได้ยังไง :fire:
-
แอร์ควรรู้ตัวบ้างนะ ว่ากำลังทำไรอยู่ คิดถึงลมบ้างก็ดี
-
รอสายแข็ง อย่าเป็นเบี้ยล่างเค้าหนูลม
-
โหอิพี่แอร์นี่เพิ่งได้น้องลม ไม่อยู่ดูแลน้องออกไปแรดๆหาสาวนะ :beat: ลมถ้าพี่มันไปตามอย่ากลับมาง่ายๆนะ
-
แอร์ เป็นไบโพล่าป่ะ
คือแบบ แกจะเอาไงห๊ะ
สงสารลมอ่ะ อย่าสนใจแอร์เลย
ตัวเองผิดแท้ๆ พอคนที่แอบรักโทรมาก็แล่นไปหาเค้าซะงั้น
ทั้งที่เมื่อคืนพึ่งทำเรื่องแบบนั้นไป ใครอยู่รอก็บ้าละ
:fire:
-
:katai1: :ling1: :ling1: :fire: :m31: :m16: :m16:
-
o12
-
ถ้าลมยอมไอ้แอร์นี่เลิกอ่านจริงๆนะ เป็นผู้ชายก็ทำตัวให้มันเข้มแข็ง ถึงจะเป็นรับก็ใช่ว่าจะทำตัวอ่อนแอให้รุกมันข่มอย่างได้ใจอย่างนี้
-
ลมสายแข็งก็ขอให้แข็งจริงๆ นะอย่ายอมง่ายๆ ล่ะ ถึงแม้จะโดนใช้กำลังบังคับอ่ะ
-
ไอ้พี่แอร์ ไอ่คนเห็นแก่ตัว :angry2: น้องลมอย่าไปยอมนะ โกรธ :m16: :m31:
-
พี่แอร์นิสัยไม่ดี ลมอย่าไปยอมนะเราต้องสตรองมากถึงมากที่สุด :katai1: :fire: :ling1:
-
โกรธแอร์มาก ชิ
-
ตอนที่ 12 ผัวนั้นหรือจะสู้เมีย?
ไอ้บ้าพี่แอร์ไอ้ผัวเฮงซวยเอ้ย กล้าดียังไงทิ้งผมที่เป็นอัมพาตครึ่งตัว (เพราะมัน) ให้อยู่คนเดียวแล้วตัวเองก็ออกแรดไปหาสาว นี่ผมก็เผลอคิดว่าพี่มึงได้ผมแล้วจะดูแลผมดีขึ้นบ้างนะไอ้บ้าถึงจะเพราะผมโดนยาก็เถอะ ที่ไหนได้ดันได้แล้วทิ้งผมไว้เนี่ยนะ ก็อย่างว่าแหละก็ผมเป็นผู้ชายนี่ไม่ใช่สาวๆ ที่ชื่อแชมเปญนั้นแค่เค้าโทรหาก็ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมรีบวิ่งไปหาเค้าเหมือนหมาเจอกระดูกทีคุยกับผมละเหมือนจะกินหัวผมตลอดไม่มีหรอกที่จะยิ้มให้ผม
ตอนนี้ผมอยู่บ้านแล้วครับ แน่นอนครับว่าผมไม่มีปัญญาหอบสังขารมาเองแน่นอน พอพี่มันออกนอกห้องปุ๊บผมโทรหาไอ้แฝดทันทีเลยครับ
พอพวกมันเห็นสภาพผมและได้รู้เรื่องของผมทั้งหมดก็หัวเสียเตรียมมีเรื่องกับไอ้พี่แอร์ทันที ผมเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้พวกมันฟังทั้งหมดเองละครับ ผมไม่คิดจะปิดบังอะไรทั้งสิ้น เพราะพวกผมไม่มีอะไรปิดบังกันอยู่แล้วไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม
"แล้วมึงจะเอายังไงต่อ"
ไอ้ซองถามเสียงเรียบๆ หน้าตานิ่งสนิทไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ไม่ใช่แค่มันคนเดียวแต่รวมถึงไอ้ซิงกับไอ้มันแกวด้วยที่ทำท่าทีอย่างนั้น
"...."
"อย่าเงียบ แต่กูว่านะไหนๆ ก็ได้เสียเป็นเมียผัวแล้วมึงต้องทวงสิทธิ์ความเป็นเมียมาให้ได้นะเว้ย"
ไอ้ซิงว่าก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ เตียงที่ผมนั่งอยู่
"ทำกับกูขนาดนี้คิดว่ากูจะยอมหรอห๊ะ!!! "
ผมพูดออกไปอย่างหมดความอดทน ถึงแม้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเพราะผมโดนยา หรือสถานะการณ์มันพาไปยังไง แต่ที่ทำให้ผมยอมรับไม่ได้คือการที่ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวแล้ววิ่งโร่ไปหาคนอื่นแบบนั้น อย่างน้อยก็ดูแลผมอยู่เป็นเพื่อนผมสักนิดก็ยังดีจะได้รู้ว่าพี่มันก็ยังมีความเป็นคนอยู่บ้าง
"ก็กูเห็นมึงนั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไรเลยนี่หว่า"
ไอ้ซิงพูดเสียงหงอยๆ
"ที่กูเงียบเพราะกูกำลังคิดว่าจะเอายังไงกับงานหมั้นที่จะเกิดขึ้นในอีก 2 อาทิตย์หน้าต่างหาก"
ยิ่งผมคิดตอนเห็นอาการดีอกดีใจที่ผู้หญิงคนนั้นโทรมาของมันผมยิ่งเจ็บใจ
"จะยกเลิกวิธีไหนสินะ"
ไอ้มันแกวพูดเหมือนอ่านใจผมได้ ใช่ผมกำลังคิดหาวิธียกเลิกงานหมั้นยังไงโดยที่ไม่ให้พวกคุณพ่อคุณแม่ต้องผิดใจกัน
"งั้นลอง....."
ก๊อกๆ ๆ ก๊อกๆ ๆ
"คุณลมคะ คุณแอร์มาขอพบคุณลมค่ะ"
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขณะที่ไอ้ซิงกำลังจะเสนอวิธี แต่ชื่อของคนที่มาขอเจอผมนี่สิจะมาทำไมทำไมไม่ไปอยู่กับผู้หญิงคนหละเหอะ
"จะเอายังไง ให้พวกกูลงไปไล่ให้ไหม"
ไอ้ซองว่าเสียงจริงจัง
"ถ้ายังไม่อยากจะคุยกูก็จะไปกันไม่ให้พี่เค้าเข้ามาหามึงได้"
ไอ้ซิงว่าพร้อมลูบหัวผมเบาๆ
"กูอยู่ข้างมึง"
ไอ้มันว่าพร้อมยิ้มให้ผม พวกมันไม่เคยบังคับผมปล่อยให้ผมทำตามที่ตัวเองต้องการแต่เมื่อใดที่ผมจะล้มลงหรือหมดทางเดินพวกมันก็จะคอยพยุงและชี้ทางสว่างให้ผมเสมอ
"ขอบใจพวกมึงมาก"
"บอกเค้าให้ขึ้นมาได้"
"ค่ะ"
ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะมาหาผมเรื่องอะไร
ผมเอนตัวซบไหล่ไอ้ซิงอย่างอ้อนๆ ยิ่งเวลาเจ็บไปทั้งตัวแบบนี้ยิ่งอยากอ้อนพวกมันไปใหญ่ หอมแก้ม จูบกับพวกมันก็เคยมาแล้วแต่แค่ขำๆ นะครับแตะๆ กันเฉยๆ พวกผมไม่ได้กินกันเองแน่นอน
"นี่พวกมึงกูอยากกินไอติมอ่ะ"
ผมว่าก่อนจะค่อยๆ กระดึ๊บๆ ขึ้นไปนั่งตักไอ้ซิงกอดคอมันหลวมๆ แล้วนั่งซุกอกมันอยู่อย่างนั้น ผมเองก็ไม่ได้ตัวเล็กนะ แต่ไอ้ซิงกับไอ้มันแกวตัวใหญ่ผมขึ้นนั่งตักพวกมันสองคนได้สบายๆ ยกเว้นไอ้ซองที่ดูจะตัวเล็กกว่าผมนิดนึง นิดนึงจริงๆ นะครับ
"หืม แต่มึงดูเหมือนจะมีไข้นะ"
ไอ้มันแกวเดินเข้ามาหาผมแล้วจับหน้าผมให้ผละออกจากอกไอ้ซิงแล้วค่อยๆ โน้มหน้าลงมาให้หน้าผากมันกับหน้าผากผมโขกกันเบาๆ ส่วนไอ้ซองก็นั่งเอนหลังพิงหลังผมอยู่ พอจะจินตนาการภาพออกไหมครับ มันก็จะประหลาดๆ นิดหน่อยแต่แบบนี้หน่ะอบอุ่นดีนะครับ
แกร๊ก
"ทำอะไรกันห๊ะ!?! "
เสียงที่ดังอยู่หน้าประตูทำให้พวกผมผละออกจากกันอย่างตกใจแต่ก็ยังนั่งกระจุกกันอยู่บนเตียงอยู่ดี ผมก็ยังคงนั่งซบอกไอ้ซิงเหมือนเดิม
"ก็อย่างที่เห็น"
ไอ้ซองว่าก่อนจะลุกแล้วลงไปยืนข้างเตียงกับไอ้มันไอ้ซิงก็กอดผมแนบอกมันยิ่งกว่าเดิม
"ปล่อยลมเดี๋ยวนี้"
พี่แอร์ว่าเสียงดังลั่นห้องแต่ไอ้ซิงก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรหนำซ้ำยังท้าทายมากกว่าเดิมอีก
"จะให้ปล่อยได้ยังไง ปล่อยไปก็ไม่มีคนดูแลหนำซ้ำยังมีคนเห็นแก่ตัวทำมันเจ็บแทบตายแต่ก็ยังไม่มีความรับผิดชอบวิ่งโร่ไปหาคนอื่นอีกต่างหาก อย่างนี้จะให้พวกผมปล่อยมันไปได้ยังไง"
พี่แอร์ถึงกับนิ่งเมื่อได้ฟังที่ซิงพูด ใช่ ไอ้ซิงพูดถูกทุกคำ
"ขอคุยกับลมตามลำพังได้ไหม"
เสียงเย็นๆ ของพี่แอร์ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกลัวแม้แต่น้อย
แต่ถ้าอยากจะคุยผมก็จะยอมคุยด้วยก็ได้
ผมผละออกจากไอ้ซิงแล้วลงมานั่งบนเตียงดีๆ ผมไล่สายตามองพวกมันสามคน ก่อนจะพยักหน้าให้ะวกมันเบาๆ เชิงบอกพวกมันว่าไม่เป็นไร ก่อนที่พวกมันจะทยอยออกไปนอกห้องทีละคนแต่ไม่วายที่ไอ้ซิงจะวกกลับมาหาผม
ฟอดดดดดดดดด
ผมจับแก้มตัวเองอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ ไอ้ซิงก็ก้มลงมาหอมแก้มผมก่อนจะขยิบตาให้ผมแล้วเดินออกไป นี่มันคงกะยั่วโมโหไอ้พี่แอร์ แต่ขอโทษพี่มันไม่เคยรู้สึกอะไรกับกูเลยแม้แต่น้อย แต่ว่านะผมรู้สึกถึงรังสีอำมหิตเย็นๆ แปลกๆ พอหันไปมองไอ้พี่แอร์ก็เห็นว่าพี่มันมองตามหลังไอ้ซิงจนประตูปิดลง พี่มันก็หันมาจ้องตาผมเขม็งเหมือนผมทำอะไรผิดอย่างรุนแรง อะไรมองทำไมผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนี่นะ
ผมกับไอ้พี่แอร์จ้องตากันอยู่นาน แต่ก็ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมาทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้เลย อะไรไหนบอกมีเรื่องจะคุยถ้าไม่คุยก็ไสหัวออกไปซะ
"ถ้าไม่มีอะไรจะพูด ก็เชิญออกไปจากห้องของผมได้แล้ว"
ผมพูดพยายามทำให้เสียงเรียบที่สุด
"เฮ้ออออ~"
"อะไรอย่าเข้ามานะหยุดอยู่ตรงนั้นแหละ"
ไอ้พี่แอร์ถอนหายใจแรงๆ แล้วเดินตรงมาที่เตียง ทำให้ผมร้องห้ามจนเสียงหลง แต่พี่แอร์ก็ไม่ฟังหนำซ้ำยังเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆ เตียงผมอีก
"โกรธพี่มากสินะ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งลมไว้คนเดียวแต่พี่แค่....."
"ดีใจที่คนที่ตัวเองชอบโทรมาและนัดเจอสินะ โอเคยกโทษให้ มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหม ถ้างั้นก็เชิญกลับไปได้แล้ว ผมต้องการพักผ่อน"
ก็แค่คำแก้ตัวของคนที่เห็นแก่ตัว ผมจะไม่เชื่ออะไรทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือโกหกก็ตาม
"ลมอย่าเป็นอย่างนี้ พี่รู้ว่าพี่ผิดพี่ขอโทษ"
พี่แอร์ว่าก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือผมและลูบเบาๆ
จะทำอย่างนี้ทำไม ต้องการอะไร ความจริงพี่มันไม่ต้องมาทำอะไรอย่างนี้ก็ได้ ยังไงซะทุกอย่างมันก็เกิดจากความผิดพลาดทั้งนั้น
"....."
"อย่าเงียบได้ไหม พูดอะไรบ้างสิ"
ผมมองหน้าพี่แอร์นิ่งๆ
"จะสนใจทำไม ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดจากความผิดพลาด ไม่ต้องรู้สึกผิดขนาดนั้นก็ได้ ยังไงผมก็ผู้ชายไม่มีทางท้องได้อยู่แล้ว แต่ถ้าคุณกังวลว่าผมจะไปวุ่นวายเรื่องคุณกับผู้หญิงคนนั้นบอกเลยผมไม่สนใจที่จะทำเรื่องไร้สาระ หรือถ้าคุณไม่สบายใจเรื่องงานหมั้นที่จะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้ผมจะไปคุยกับพวกคุณพ่อคุณแม่เองและผมจะใจดีช่วยพูดเรื่องคุณกับแฟนคุณให้ด้วย แบบนี้ก็คงไม่มีปัญหาอะไรสินะ จะได้ต่างคนต่างอยู่สักที"
ผมพูดออกไปหมดแล้ว ทุกอย่างที่ผมคิดก่อนที่ผมจะรู้สึกกับคนตรงหน้ามากไปกว่านี้ผมต้องจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดแล้วผมจะๆ ด้กลับมาใช้ชีวิตปกติของผมเสียที
"ไม่!!! เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดพลาดแต่เกิดจากความตั้งใจของพี่ถึงย้อนเวลากลับไปได้พี่ก็ยังจะทำเหมือนเดิม ส่วนเรื่องแชมเปญใช่พี่ยอมรับว่าพี่รักเค้าแต่เรื่องพี่กับเค้ามันเป็นไปไม่ได้เค้ามีแฟนแล้ว อีกอย่างตอนนี้ลมก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียพี่แล้วจะยังไงก็ตามพี่จะไม่ยกเลิกงานหมั้นเด็ดขาด"
"บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมารู้สึกผิด ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ออกไปออกไปให้พ้นหน้ากู!!! "
ผมพูดอย่างหมดความอดทน แล้วสะบัดมือของพี่แอร์ออกจากมือผม
"ลมพี่ไม่ได้รู้สึกผิด ก็จริงอยู่ว่าพี่อยากแสดงความรับผิดชอบแต่พี่คิดว่า....."
"กูไม่ฟังกูบอกให้ออกไป!!! "
ผมตะโกนจนสุดเสียง แต่ก็ไม่มีใครได้ยินนอกจากไอ้พี่แอร์เพราะห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียง
"พี่คิดว่าพี่เริ่มจะชอบลมแล้ว"
"ไม่ต้องมาพะ....พูด"
อะไรนะ เมื่อกี้พี่มันพูดว่าอะไรนะ เริ่มชอบผมงั้นหรอ?
โกหกพี่แอร์โกหก ผมไม่เชื่อและไม่มีทางที่จะเชื่อเด็ดขาด
"จริงๆ นะ พี่ว่าพี่เริ่มจะชอบลมเข้าให้แล้วละ"
พี่แอร์ว่าพร้อมเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ อย่างอ่อนโยน
ไม่จริงหรอก โกหกทั้งเพ อย่าใจอ่อนนะลมแค่นี้ก็เจ็บเกินพอแล้วหยุดได้แล้ว ผมยอมรับว่าผมรู้สึกแปลกๆ กับพี่แอร์ไม่รู้ว่าผมเริ่มรู้สึกตอนไหนแต่ก็รู้สึกไปแล้ว นั้นเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมต้องจบเรื่องบ้าๆ พวกนี้ให้เร็วที่สุดก่อนที่ความรู้สึกนี้จะพัฒนาไปเป็นอย่างอื่นที่ลึกซึ้งกว่านี้
"โกหก"
"พี่ไม่ได้โกหก พี่ชอบเวลาลมยิ้ม เวลาลมเขิน เวลาลมพูดเถียงกับพี่ พี่ใจเต้นผิดจังหวะทุกครั้งหลังๆ มาที่ได้เจอลม และพี่ก็คิดถึงเวลาที่ไม่ได้เจอ อยากไปหา อยากได้ยินเสียง อย่างนี้เรียกว่าชอบได้ไหมนะ"
พี่แอร์จ้องหน้าผมตลอดเวลาที่พูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนที่ผมเพิ่งจะเคยเห็นครั้งแรก ยอมยับเลยว่าทำเอาผมใจสั่นอยู่พอสมควร
"พี่ยอมรับว่าตอนนี้ในใจพี่ยังมีคนอื่นอยู่อีกคนหนึ่ง แต่พี่เชื่อว่าสักวันคนที่เข้ามายึดครองหัวใจพี่ไปได้ทั้งดวงคนๆ นั้นจะต้องเป็นลมได้แน่นอน"
ผมควรรู้สึกยังไงดีเมื่อกี้ยังทะเลาะกันอยู่แท้ๆ ตอนนี้ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้
"อย่ามาพูดดีหน่อยเลย"
"พี่พูดจริงๆ พี่ขอโอกาสสักครั้งให้พี่พิสูจน์ตัวเองให้ลมเห็นว่าพี่ชอบลมจริงๆ "
พี่แอร์พูดน้ำเสียงจริงจัง ผมควรจะเชื่อคำพูดที่พี่มันหรือเปล่า? ผมควรให้โอกาสพี่มันสักครั้งไหม?
"....."
"ลมจะตบจะตีพี่ยังไงก็ได้ แต่ขออย่างเดียวยกโทษและให้โอกาสพี่เถอะนะครับนะ"
ไอ้สายตากับน้ำเสียงอ้อนๆ แบบนั้นหน่ะใชาพี่แอร์แน่หรอ แล้วไหนจะหน้าตาหงอยๆ เหมือนหมากลัวถูกทิ้งนี้อีก
ให้ตายเหอะดาเมจแรงเกินไปแล้ว
"....."
ผมยังเลือกที่จะเงียบ อยากจะรู้นักว่าพี่แอร์จะทำยังไงต่อ
"ลมครับ อย่าเงียบแบบนี้สิ"
"....."
"พี่ใจไม่ดีนะ"
"....."
"พี่ยอมลมทุกอย่างลมให้ทำอะไรพี่ก็จะยอมทำตามทุกอย่างเลย"
ทุกอย่าง อย่างนั้นหรอนับว่าเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจไม่น้อยเลยทีเดียว
"....."
"จริงๆ นะลมจะให้พี่ไปขึ้นเขาลงห้วยที่ไหนพี่ก็ยอม ขออย่างเดียวยกโทษและให้โอกาสพี่เถอะนะครับ พี่สัญญาพี่จะเป็นสามีที่ดีของลม"
พลั๊วะ!!!!!
"โอ๊ยยยยย"
ไม่ต้องตกใจไปครับ หลังจากที่ไอ้พี่แอร์พูดประโยคนั้นจบผมก็หยิบหมอนที่วางอยู่ข้างมาฟาดหัวพี่แอร์เต็มแรงทันที สามง สามีบ้าบออะไร
"ตีพี่ทำไมอ่าาาาา มันเจ็บนะ"
เดี๋ยวนะไอ้บ้าแบ๊วเก่งนี่มันเป็นใคร แล้วไอ้คนเย็นชาหัวรุนแรงคนนั้นมันหายไปไหนแล้ว
ให้ตายเหอะ
"ก็ตีให้เจ็บ"
"หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม"
"ไม่"
ผมตัดสินใจแล้วครับว่าผมจะทำยังไงกับสถานการณ์ในตอนนี้
"แต่พี่ยอมทุกอย่างแล้วจริงๆ นะ"
"แน่ใจหรอว่ามึงจะยอมทำทุกอย่าง"
"แน่ใจสิ"
"ได้ งั้นวันนี้มึงกลับไปก่อน"
"ไม่!!! "
เอ้า ไหนบอกจะยอมทำทุกอย่างไงวะ
"กูบอกให้กลับ"
"ไม่!!! เดี๋ยวก็หนีไปอีก"
จะให้กูหนีไปไหนฟาย นี่บ้านกู
"ไม่หนี พรุ่งนี้มึงค่อยมาหากูอีกแล้วกัน วันนี้กูอยากพักผ่อน พอลงไปข้างล่างแล้วเรียกเพื่อนกูขึ้นมาหากูด้วย"
"ไหนบอกอยากพักผ่อนแล้วเรียกพวกนั้นขึ้นมาทำไม"
ไอ้พี่แอร์พูดอย่างไม่สบอารมณ์
"เรื่องกูไหม? รีบกลับไปได้ละเดี๋ยวกูรำคาญกูก็หนีจริงๆ ซะหรอก"
"ก็ได้เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาหาแต่เช้านะ"
พี่แอร์ว่าพร้อมเดินคอตกออกไปนอกห้อง ไม่วายส่งสายตาอ้อนๆ มาให้ผมอีก ผมทำเป็นไม่สนใจแล้วหยิบหนังสือบนโต๊ะหัวเตียงมาเปิดอ่านแทน จนกระทั่งพี่มันปิดประตูห้องผมถึงได้วางหนังสือไว้ที่เดิมแล้วนั่งคิดอะไรสนุกๆ รอสามสหาย
"เป็นไงบ้างมึงจบไหม"
"นั้นสิพี่เค้าทำอะไรมึงหรือเปล่า"
"คุยนาน"
พอพวกมันสามคนเปิดประตูห้องเข้ามาแท่านั้นแหละก็ยิงคำถามใส่ผมทันที เริ่มจากไอ้ซิง ไอ้ซองแล้วปิดท้ายที่ไอ้มัน ผมเล่าทุกอย่างให้พวกมันฟังตั้งแต่ต้นจนจบให้ฟังอย่างละเอียด
"แล้วมึงตอบว่าไง"
ไอ้แกวถาม
"กูไม่ได้ตอบ"
"เชื่อได้แน่หรอว่ะ"
"นั้นดิ อาจจะหลอกให้มึงตายใจก็ได้"
ไอ้ซองกับไอ้ซิงพูดออกความคิดเห็นบ้างผมก็คิดเหมือนพวกมันนั้นแหละ พี่แอร์อาจจะหลอกหรือไม่หลอกผมผมก็ได้ แต่ถ้าหลอกจะหลอกผมเพื่ออะไร
"แล้วมึงคิดว่ายังไง"
ไอ้ซิงถามเสียงเรียบๆ
"กูจะลองให้โอกาสเค้าดูสักครั้ง"
"ทำไมว่ะลม อยากเจ็บอีกหรือไง"
ไอ้ซิงพูดอย่างเป็นห่วง
"เฮ้ออ~ เอาเถอะจะทำอะไรก็ทำ"
"อือ"
"เออๆ ตามใจ"
ผมยิ้มอย่างดีใจเมื่อพวกมันไม่มีทีท่าจะคัดค้านหรือขัดขวางการตัดสินใจของผม
"มีอะไรให้ช่วยก็บอกละกันนะ"
ไอ้ซองว่า
"แต่ก็เปลี่ยนใจละไม่สนับสนุนมึงดีกว่า"
อยู่ๆ ไอ้ซิงก็เปลี่ยนใจซะเฉยๆ
"ทำไม่อ่าาาา ซิง"
"ก็กูไม่อยากเห็นมึงสภาพนี้นี่ จริงอยู่มึงไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายว่ามึงเจ็บปวดเสียใจขนาดไหนที่ไอ้พี่บ้านั้นทิ้งมึงให้อยู่คนเดียวแล้วแรดออกไปหาสาว แต่กูรู้ว่ามึงเสียใจและกูไม่อยากให้มึงเป็นแบบนั้นอีก"
ผมรู้ครับว่าไอ้ซิงเป็นห่วงผมมาปกติมันไม่พูดอะไรแบบนี้ แต่นี้สงสัยจะสุดทนจริงๆ แล้วถึงได้พูดออกมา ทั้งไอ้ซองกับไอ้แกวก็เหมือนกันถึงจะไมาพูดก็รู้ว่าพวกมันเป็นห่วงผมกันมาก
"กูรู้ว่าพวกมึงเป็นห่วง แต่ว่ากูขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวที่กูจะไม่เชื่อพวกมึงแต่ทำตามใจตัวเอง แค่ครั้งเดียวนะๆ ๆ ๆ "
ผมจับมือพวกมันสามคนเขย่าเบาๆ เป็นการอ้อนขอสิ่งที่ผมต้องการ ผมทำแบบนี้ทีไรพวกมันเป็นต้องยอมผมทุกที
"ห้ามไม่ได้นี่"ซิง
"จะทำอะไรก็ทำ บอกไปแล้ว"
"ตามใจ"
"ไม่เป็นไรหรอกหน่าาาา ก่อนกูจะให้โอกาสก็ขอตัดเขี้ยวเล็บของพี่มันออกก่อนแล้วกัน จะได้ไม่แว้งมากัดมาข่วนกูอีก"
เรื่องอะไรจะปล่อยให้โอกาสหลุดมือ ได้โอกาสผมเอาคืนแล้วก่อนจะถึงงานหมั้นหวังว่าพี่แอร์จะไม่ขาดใจตายก่อนนะ คราวนี้แหละผมจะทำให้พ่อเจ้าชายน้ำแข็งกลายเป็นคนธรรมดาเดินดินเหมือนคนทั่วไป ผู้ชายทุกคนใครที่ขึ้นชื่อว่าแน่แต่ก็จะแพ้ราบคาบทุกรายเพราะ "ผัวนั้นหรือครับจะสู้เมียได้" จริงไหมครับ?
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
จบไปอีกหนึ่งตอน อาจจะไม่ถูกใจใครหลายๆ คนก็ต้องขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วย
เรารู้ว่าการกระทำของแอร์ในตอนที่แล้วค่อนข้างร้ายแรงทีเดียวที่ทิ้งลมไว้แล้วออกไปหาคนอื่น แต่มาตอนนี้พี่แอร์มาขอโทษมาสารภาพบาปมาขอโอกาสปรับปรุงตัวเองยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ลมหายโกรธ
สำหรับเราการทำผิดพลาดครั้งแรกเราจะให้โอกาสแก้ตัวอีกหนึ่งครั้งเสมอเพราะเค้าอาจจะหลงผิด
แต่ถ้ามีการผิดพลาดครั้งที่สองจากเรื่องเดิมๆ เราจะขอลาทันทีเพราะนั้นแสดงว่าไม่เห็นค่าของโอกาสที่เราให้ไป
เพราะอย่างนั้นเราเลยแต่งตอนนี้ออกมาเป็นอย่างนี้แต่ก็ไม่ใช่ว่าลมให้โอกาสไปเฉยๆ นะ ก่อนได้โอกาสไปพี่แอร์ต้องโดนดัดสันดานเสียก่อน แต่ด้วยวิธีไหนนั้น โปรดติดตามตอนต่อไป
****สายแข็ง = การเอาคืนของน้องลมเริ่มขึ้นแล้ว*****
-
เอาละ พี่แอร์เกียมตัวเลย
-
ผัวหรือจะสู้เมียได้! น้องลมเด็ดมากค่าาา o13
ตอนนี้เพื่อนไม่คลอเคลียลมนี่แอบใจไม่ดีเลย คือสกินชิปมากเว่อร กลัว o22 555555555555
รอตอนต่อไปนะคะะะะ
-
รักเมียต้องกลัวเมีย555
-
เอาล่ะซิ พี่ลมของเราจะจัดการพี่แอร์ยังไงให้หมดเขี้ยวเล็บล่ะเนี่ย
-
มนุษย์เมียคือสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก
-
ใช่ๆพี่แอร์แม่ง
-
เตรียมตัวเถอะ พี่แอร์ ลมเอาคืนแน่ 5555
-
ไอ้พี่แอร์ทำน้องลมเสียใจอีกรอบรับรองว่าตายศพไม่สวยแน่
-
เอาคืนพี่แอร์หนักๆ เอาให้ไม่กล้าทำอย่างงี้อีก o13
-
ชอบๆๆพี่แอร์มันต้องโดน
-
งือ เลิฟยู ผัวทุกคนไม่เห็นกลัวเมียเลย =__= ทำไมตูโดนกด ขี่ข่มเหงวะ
-
:pig4:
-
อยู่ข้างน้องลม ให้โอกาสพี่มัน แต่ต้องไม่ยอมให้พี่มันไปแรดอีก ตัดให้เหี้ยน รอน้องลมตอนต่อไปค่ะ
-
ปักหมุด รอดูอำนาจน้องลม :hao7:
-
ไม่กลัวเมียชีวิตจะไม่เจริญนะพี่แอร์ :laugh:
-
รอดูลมตัดเขี้ยวเล็บเสือแอร์
-
เอาให้อยู่หมัดไปเลยลม จะได้ไม่ทำตัวเห็นแก่ตัวอีก แสดงให้ดูไปเลยว่าเมียใหญ่สุด o13 :hao6: :laugh:
-
กล้าทิ้งน้องตอนนั้นได้ไง ถ้ายังอยู่ห้องก็อดกินข้าวอ่ะสิ
-
ตอนที่ 13 เมียต้องมาก่อนเสมอ?
"นี่ๆ พวกมึง"
"ว่าไง?"
ไอ้มันแกวตอบแต่ตาไม่ได้หันมาสนใจผมเลยสนใจแต่หน้าจอที่มีสาวสวยโนตมเต้นยั่วยวนอยู่ไอ้ซองหลับอยู่บนโซฟาไอ้ซิงนั่งตอบแชทสาวยิ้มน้อยๆยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว ส่วนผมนั่งมองพวกมันเฉยๆ ตั้งแต่ที่ไอ้พี่แอร์กลับไปนี่ก็ผ่านมาเกือบสองชั่วโมงละครับ มันน่าเบื่อจริงๆนะ คุณไม่เป็นผมไม่รู้หรอกเจ็บเสียดไปทั้งตัว ลำบากสุดๆให้ตายไม่มีถนอมผมเลยไอ้พี่บ้า
"ไม่อยากอยู่บ้านอ่ะ เบื่อ"
ผมบอกพวกมันเสียงหน่ายๆ อยากไปเที่ยวเล่นโว้ยยยย
"เพื่อนอยากไปนอนข้างถนนหรอ?"
ไอ้ซิงถามกวนๆ
"หรืออยากไปนอนกับแมงดา"
ไอ้มันแกวถามกลับมาหน้าตายแต่กูเห็นหรอกว่ามึงประชดกูอยู่ 'แมงดา'ที่ไอ้มันพูดถึงคือหมูครับไม่ใช่หมูธรรมดานะครับแต่มันเป็นหมู่ป่าผมไปเจอมันอยู่งานอะไรสักอย่างนี่แหละจำไม่ได้รู้แค่ว่าถูกชะตาก็เลยรับซื้อมาเลี้ยง แมงดากับหมาบลูด็อก3ตัวอยู่บ้านใหญ่กับพ่อแม่ส่วนบ้านสวนพวกผมเลี้ยงงูเหลือมไว้ตัวหนึ่งตัวชื่อ 'แมงปอ' กับหมาบางแก้วอีกสองตัวตัวเมียชื่อ 'สวย' ตัวผู้ชื่อ 'หล่อ' ชื่อสัตว์เลี้ยงของผมเพราะใช่ไหมละครับ รู้หรอกครับไม่ต้องชม
"ไอ้พวกบ้า"
ผมทำอะไรพวกมันไม่ได้ได้แค่ตอดพวกมันนิดๆหน่อยๆ
"แล้วเรียกไม"
"นั้นสิ"
"ไปบ้านสวนกันเถอะ"
ผมพูดอย่างตื่นเต้น
"ไปบ้านสวนแล้วจะหายเบื่อไง"
"ก็กูอยากไปอ่ะซิงกูคิดถึงไอ้แมงปอไอ้สวยแล้วก็ไอ้หล่อด้วน้าาาาาา"
ผมกุมมือไว้ตรงหน้าอกแล้วส่งสายตาปิ๊งๆไปให้พวกมัน
"ขุนลุกสัด ไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี่เลยมึง"
ไอ้ซิงว่าพร้อมยกมือลูบแขนตัวเองอย่างหวาดๆ
"น่ากลัว"
"พวกมึงอะ ซองตื่นนนนนนนนนนนน!!!!"
ตุ้บ!
"โอ๊ยยยย! เหี้ยไรว่ะ?"
ไอ้ซองตะโกนออกมาอย่างหัวเสียมองพวกผมสามคนตาขวางทันทีหลังจากที่ผมโยนหมอนไปโดนหน้ามันเต็มๆ เอาสิมึง ไม่ตื่นกูนับถือเลย
"ถามมันนู้น"
ไอ้ซิงชี้มือมาทางผม
"อยากได้อะไรอีกอะมึง"
มันถามผมเสียงแข็ง อะไรของมึงอยู่เฉยๆก็มาอารมณ์เสียใส่ผมทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรให้มันเลยแม้แต่น้อย(เหรอ?)
"อยากไปบ้านสวน"
"เออๆ ไปก็ไป"
แล้วซองมันก็เดินตึงตังออไปก่อนเพื่อน ปล่อยให้พวกผมสามคนนั่งมองหน้ากันงงๆ ก่อนที่พวกมันจะช่วยพยุงผมออกไปขึ้นรถมุ่งตรงสู่บ้านสวนทันทีก่อนที่ไอ้ซองจะขึ้นมากินหัวพวกผม แต่ว่าเหมือนจะลืมอะไรสักอย่างแฮะแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก ช่างเถอะเดี๋ยวก็นึกออกเองนั้นแหละ
"เร็วเลยพวกมึง กูง่วง"
ไอ้ซองแหกปากแง้วๆอยู่ข้างรถ ตีอกชกลมอยู่คนเดียวเป็นบ้าอะไรของมันก็ไม่รู้ตั้งแต่วันที่มันไปทำภารกิจหาชู้ให้ผัวผมที่ผับมันก็แปลกๆไปวนนี้ก็เหมือนจะออกไปข้างนอกหลายรอบ ซ้ำยังติดโทรศัพท์มากกว่าเดิมแต่ที่แปลกสุดๆคือแม่งนอนทั้งวี่ทั้งวัน ไม่รู้ไปอดหลับอดนอนมาจากไหน ถเาผมตาไม่ฝาดจะเห็นรอยกุหลาบสีสดเต็มทั่วลาดไหล่กับหน้าอกมันด้วย(ซิงมันใส่เสื้อคอกว้าง) สงสัยติดสาวแหงแซะ ไอ้เสือนี่ไม่ธรรมดา
"ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนซอง"
ไอ้ซิงถามแฝดมันอย่างเป็นห่วงๆ
"อารมณ์เสียทั้งวันเลยนะ"
ไอ้มันแกวจ้องตาไอ้ซองนิ่งๆ
"ไม่มีอะไรหรอกพวกมึงไปๆ เดี๋ยวไอ้ลมแม่งก็เป็นลมล้มพับเอาหรอกพวกมึงไปกันได้ละ"
เลี่ยงได้เลี่ยงไปเถอะมึง อย่าเผลอนะมึงมึงเผลอเมื่อไหร่ก็ล้วง(ความลับ)มึงแน่ไอ้ซอง ผมมีลางสังหรณ์ว่าจะมีเพื่อนเขยมากกว่าเพื่อนสะใภ้ซะด้วยสิ
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
เช้าวันต่อมา...
=แอร์=
~~ครืด~~ครืด~~ครืด~~
"ฮัลโหล"
ผมกดรับสายโทรศัพท์ที่สั่นครืดๆเรียกความสนใจอยู่บนโต๊ะระหว่างที่ผมกำลังแต่งตัวเตรียมไปหาลมแต่เช้า
ก่อนที่น้องจะเปลี่ยนใจไม่ให้โอกาสผม แต่ว่าใครโทรมาแต่เช้าว่ะรู้ไหมคนกำลังรีบไปง้อเมียอะห๊ะ!!!
/แอร์ นี่แชมเปญเองนะ/
"ครับ เปญมีอะไรหรือเปล่าโทรมาแต่เช้าเลย"
ผมหยุดทุกสิ่งที่กำลังทำแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา แปลกที่วันนี้ผมไม่ได้รู้สึกดีใจมากอย่างเมื่อครั้งก่อน
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีใจอยู่เหมือนกัน
/ถ้าไม่มีอะไรโทรหาแอร์ไม่ได้หรอ?/
ไม่มีอะไรแล้วจะโทรมาทำไม
"อะ...เอ่อได้ครับ"
/คือเปญอยากเจอแอร์อ่ะ วันนี้เปญว่างเราไปเที่ยวกันไหม เปญอยากไปดูหนัง อยากไปซื้อของแต่ไม่มีเพื่อนไปเลย แอร์ไปเป็นเพื่อนเปญหน่อยได้ไหม น้าาาา...นะๆๆๆ/
เสียงหวานพูดเจื้อยแจ้วอยู่ข้างหูทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวเพราะจินตนาการได้ว่าเปญต้องทำหน้าตาอ้อนๆอยู่แน่ๆ ก่อนจะชะงักไปเพราะอยู่ดีๆก็มีหน้าของไอ้เด็กดื้อลอยเข้ามาแทนที่หน้าของเปญ เป็นเอามากแล้วไอ้แอร์มึงนี่
/......แอร์คะ แอร์ฟังเปญอยู่หรือเปล่าคะ เปญงอนแล้วนะ/
"ครับ ฟังครับ"
/แอร์ตกลงจะไปกับเปญหรือเปล่าเอ่ยยยย/
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะตอบตกลงไปกับเปญอย่าไงลังเลแต่ตอนนี้.....
"คงไม่ได้หรอกครับเปญ พอดีผมนัดกับคนสำคัญของผมไว้ขอโทษนะเปญ เอาไว้โอกาสหน้าละกันนะครับ"
ถ้าผมไป ลมคงไม่มีโอกาสที่สองให้ผมอีกแน่ตั้งแต่นี้ไป
เมียสำคัญที่สุดสำคัญกว่าสิ่งใดทั้งสิ้น ผมจะไม่ทำให้โอกาสที่ลมให้มาต้องเสียเปล่าเด็ดขาด
/แอร์มีแฟนแล้วหรอ?/
"เมื่อกี้เปญว่าไงนะครับ?"
เพราะผมมัวแต่สนใจอย่างอื่นทำให้ไม่ได้ยินที่แชมเปญพูดเมื่อกี้
"เปล่าหรอกค่ะ เปญแค่เหงาไม่มีเพื่อนเที่ยวเลยแค่เฟลนะคะ เลยอยากให้แอร์ไปด้วย แต่แอร์ก็ไม่ว่าง ไม่มีใครสนใจเปญเลย มะ..."
ฉิบหายจะหกโมงครึ่งแล้ว ต้องรีบแล้ว ทำให้ผมไม่ได้สนใจว่าเมื่อกี้เปญอยากพูดไรพูดเลยผมไม่ได้ฟังหรอก
"แค่นี้ก่อนนะเปญ"
/ค่ะ/
หลังจากวางสายจากแชมเปญผมก็รีบขับรถตรงดิ่งไปบ้านลมทันทีแต่ปรากฏว่า....
"คุณลมไม่อยู่นะคะ ออกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วคะ"
"งั้นหรอครับ ขอบคุณครับ"
ไม่อยู่งั้นหรอ? ลมไปไหน? ไหนบอกวันนี้ให้มาหาได้ไง? แล้วทำไมถึงหนีผมไปแบบนี้ละใจร้ายเกินไปแล้วนะลม
/หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ.../
นี่ถึงกับปิดเครื่องหนีกันเลยงั้นหรอลม ผมควรจะทำยังไงต่อดีกับสถานะการณ์อย่างนี้ หรือผมควรถอย....ไม่สิ ยังมีอีกที่นึงนี่ที่ลมจะไป ใช่!!!
บ้านสวน ลมต้องอยู่ที่นั้นแน่ๆ
เมื่อคิดได้แบบนั้นผมก็รีบขึ้นรถและขับรถตรงดิ่งไปบ้านสวนของลมทันที
ดิ๊งด่อง~~ ดิ๊งด่อง~~ดิ๊งด่อง~~
"คราบบบบบบบ"
"อ้าวพี่มาไมแต่เช้าว่ะ"
"อย่ากวนแต่เช้าได้ไหมซอง"
ผมมองหน้ามันอย่างเอาเรื่องภาพพวกมันสามคนนั่งคลอเคลียลมเมื่อวานยังติดตาไม่หายเลยนะ ไอ้พวกบ้านี่
"หืม ตรงไหนพี่"
"ลมอยู่ไหมซอง"
"อยู่ครับ"
"กูขอเข้าไปได้ไหม"
"ไอ้ได้มันก็ได้อยู่หรอก"
ไอ้เด็กนี่กำลังกวนโมโหผม ใจเย็นไว้ไอ้แอร์ เพื่อนเมียเหมือนเพื่อนมึง เย็นไว้ก่อน
"......"
"หึหึ ผมบอกไว้ก่อนว่าถ้ามีครั้งต่อไปถึงจะเป็นพี่พวกผมก็ไม่มีทางยอมเหมือนครั้งนี่แน่ จำไว้!!!"
"จะไม่มีอีก"
ใช่ ผมจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเด็ดขาดผมจะไม่เห็นใครสำคัญมากกว่าลมอีกแน่นอน!!!
"งั้นก็เชิญครับ"
ผมเดินตามมันเข้าไปในบ้านที่เคยมาแล้วครั้งนึง
"ดีพี่"
ไอ้ซิงเดินถือจานยำมะม่วงออกมาจากห้องๆหนึ่งน่าจะเป็นห้องครัวแล้วเอ่ยทักทายผมใครพามึงกินยำมะม่วงตอนเช้าวะถามจริง
"อืม"
"ห้องเดิม"
"ใจมาก"
ผมตบบ่าไอ้มันแกวเป็นการขอบคุณก่อนจะเดินตรงขึ้นไปหาลมบนห้อง
ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ
"เข้ามาเลย กูไม่ได้ล็อคห้อง"
ผมเปิดประตูเข้าไปทันทีที่ได้รับอนุญาติ ก็เห็นลมนั่งอ่านนั่งเสือนิยายอย่างสบายใจอยู่บนเตียงได้เห็นท่าทางมีความสุขแบบนั้นแล้วหมั่นเขี้ยวปนหมั่นไส้ ปล่อยให้ผมคิดเป็นบ้าเป็นบออยู่คนเดียวนึกว่าจะหนีกันไปแล้วซะอีก แต่เห็นแบบนี้แล้วน่าเอ็นดูชะมัด
"หืม เข้ามาแล้วทำไมไม่พะ...พูด...แอร์"
ลมพูดเสียงสดใสก่อนจะหันมามองแต่พอรู้ว่าไม่ใช่เพื่อนของตัวเองก็ทำหน้างอสะบัดหน้าหนีผมซะเฉยๆ
"ปิดโทรศัพท์ทำไมครับ"
"แบตหมด"
"แล้วมาบ้านสวนทำไมไม่โทรบอกพี่บ้าง"
"ลืม"
ลมตอบผมเสียงอ่อยๆ
"พี่เป็นห่วงเรามากนะรู้ไหม"
"หรอ?"
"ครับ"
ผมว่าก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆลมพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวลมเบาๆ
"อืม"
"คราวหน้าจะไปไหนก็บอกพี่บ้างนะพี่จะได้รู้"
"บอกทำไม สนใจนักนี่"
ลมบ่นเบาๆ แต่ผมก็ได้ยินอยู่ดี
"สนใจสิ สนใจมากด้วยก็เราหน่ะเมียพี่ ไม่ให้สนใจเมียแล้วจะให้สนใจใครที่ไหนครับ ที่สำคัญเมียพี่ขี้งอนมากด้วย"
ผมว่าก่อนจะขยี้หัวลมเบาๆอย่างเอ็นดู
"ให้มันจริง"
"จริงครับ พี่จะทำให้เราเห็นว่าโอกาสที่เราให้พี่มาพี่จะไม่ทำให้มันเสียเปล่าแน่นอน"
"อืม"
"หายโกรธพี่เถอะนะ"
"ก็ไม่ได้โกรธอะไร"
"จริงนะ น่ารักที่สุดเลย"
ฟอดดดดดดดดด
"แอร์!!!"
เด็กดื้อของผมจับแก้มพร้อมกับเรียกชื่อผมอย่างเอาเรื่อง ที่ผมห้อมแก้มเจ้าตัวไปฟอดใหญ่
"ครับ"
"ทำบ้าอะไร!!!"
"หอมแก้มเมีย"
"ให้ตาย"
ลมว่าก่อนจะจ้องหน้าผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"กินข้าวหรือยัง"
"ยัง แล้วก็ยังไม่หิว"
"โอเคครับ"
"แอร์อยากปะ..."
~~ครืด~~ครืด~~ครืด~~
"แป๊บนึงนะลม ครับแชมเปญ"
"ชิ"
ผมมองลมที่ทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้ผมอย่างหนักใจ
/แอร์คะ...คือรถเปญเสียอะค่ะมารับเปญหน่อยได้ไหมคะ/
"คือผมไม่ว่างหน่ะ"
/คือเปญรีบกลับบ้านหนะ พ่อแม่เรียกเปญกลับบ้านด่วนแต่รถเปญดันมาเสียซะได้/
"เดี๋ยวผมเรียกไอ้ตังออกไปรับละกันนะ"
/แอร์มารับเปญไม่ได้หรอคะ/
ถ้าออกไปละก็มีหวังเด็กถอยนี้ได้น้อยใจจนหนีไปอีกแน่
แต่เปญก็สำคัญเอาไงดีวะกู
"คือผม คือ..."
"อยากไปก็ไป แล้วก็ออกไปได้ละกูจะนอน"
"ลม"
ผมเรียกลมเสียงอ่อน
/แอร์คะ พ่อกับแม่ก็อยากเจอแอร์นะคะท่านบอกว่าไม่ได้เจอแอร์นานแล้ว/
"ไปสิไปเลย"
"ลมอย่ามาไล่พี่นะ"
ผมรู้สึกเจ็บแปลบในอกที่ลมเอ่ยปากไล่ผมแบบนี้ เหมือนเป็นการไล่ผมออกไปจากชีวิตอย่างไรอย่างนั้น
/แอร์คะ แอร์/
"ฝากบอกพวกท่านด้วยนะเปญว่าว่างๆผมจะเข้าไปพบ
แต่ไม่ใช่เร็วๆนี้หรอก เดี๋ยวผมโทรเรียกตังไปรับ แค่นี้ก่อนนะ"
ผมพูดแล้ววางสายทันทีไม่ให้โอกาสเปญได้พูดอะไรทั้งนั้น
"ลม"
"....."
"หันหน้ามาคุยกับพี่ก่อน"
ผมพยายามพลิกตัวลมให้หันมาหาผมแต่ลมก็ไม่ให้ความร่วมมือกับผมแม้แต่น้อย
"พี่ไม่ไปไหนกับใครทั้งนั้น พี่จะอยู่กับลมไมทิ้งลมไปไหน อย่าไล่พี่แบบนั้นอีกนะ
พี่ขอ"
ผมล้มตัวนอนซ้อนหลังของลมพร้อมกอดลมไว้ไม่ปล่อยผมกลัวว่าถ้าปล่อยลมจะหายไปตลอดชีวิต ผมกลัวกลัวจริงๆ
"ห้ามแจกเบอร์ ห้ามไปกับผู้หญิงหรือผู้ชายอื่นสองต่อสอง ห้ามผิดสัญญา ห้ามเห็นคนอื่นสำคัญกว่าผม กูต้องมาก่อนเสมอไม่ว่าเรื่องอะไร ที่สำคัญห้ามไปหาแชมปงแชมเปญนั้นหรืออยู่กันสิงต่อสอง ห้ามปิดโทรศัพท์ ไปไหนให้บอกเสมอมีอะไรก็ให้มาบอกกูตรงๆ ห้ามโกหกกูเด็ดขาด"
"ครับพี่จะไม่แจกเบอร์หรือไปไหนสองต่อสองกับใคร พี่จะไม่ผิดสัญญา ไม่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าลม ไม่เปิดโทรศัพท์ไปไหนจะรายงานลมเสมอ จะไม่โกหกลมเด็ดขาดพี่สัญญา"
"ทำให้ได้ก็แล้วกัน"
"ลมอย่าไล่พี่อีกได้หรือเปล่า"
"อืม"
ผมกอดลมแน่นขึ้นกว่าเดิม และซุกหน้าเข้ากับซอกคอของลมกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวลมทำให้ผมเคลิ้มหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าผมมีความสุขและสามารถนอนหลับสนิทอย่างไม่มีอะไรกวนใจแล้วละครับ
#########################################
มาแล้วววววว ยังมีคนอ่านอยู่ไหมหายไปนานเลย
มีใครรออยู่บ้างไหมเอ่ยยยยย?
ขอกำลังใจหน่อยน้าาาา เราจะได้มีกำลังใจแต่งต่อ
(ว่าไปนั้น)
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าาาาาาาา
*****ใครไม่ชอบไม่ว่ากันเน้ออออ*****
***ติชมได้เจ้าค่ะ***
-
แชมเปญไรนี่ก็ตามจิก เพื่ออะไรคะ
-
ชอบน้ งลมสายแข็ง ชะนีเปญต้องเจอแบบนี้ ยังรออยู่นะคะ รอตอนต่อไปด้วยค่ะ
-
ลมเด็ดจริง
-
เดี๋ยวๆ คือมาหาเมียแต่เช้า !!! แต่เช้านะเฮ้ย อยู่ๆ มากอดเมียหลับ ได้ไงล่ะเห้ยยยย
-
:pig4:
-
ความกลัวเมียมาเต็ม 5555
-
ไหนว่าเป็นรักไง พอเป็นเมียเข้าหน่อย มาดราชินีเข้าสิงเลย
-
แชมเปญอะไรนี่เหมือนหลอกใช้แอร์ยังไงไม่รู้อ่ะ คงรู้ว่าแอร์ชอบเลยหลอกใช้อยู่เรื่อย รำคาญผู้หญิงแบบนี้อ่ะ
-
แชมเปญนี่ฟิลลิ่งหายอยากได้คืนแบบนี้เหรอ? :hao4:
-
มันน้อยเกิ้นไป มาต่ออีกนะครับ รอนานมว้าก
-
เปญคืออะไร ทำไมต้องตามจิกแต่พี่แอร์ว่ะ แฟนตัวเองก็มีอย่าตอให้มากนัก
-
รำคาญแชมเปญ :katai1: :katai1:
-
เชื่อเมีย รักเมียแล้วจะดีเองจ๊ะพี่แอร์
-
ปัญหาอ่อน ดีออก!!!
-
คือแชมเปญนี่ต้องการอะไร?
รอเสมอ มาต่อเร็วๆนะ o13 :bye2:
-
ตามทันแล้ววว :o8:
-
เออดีมากแอร์ต้องอยู่กับลมไม่ใช่ไปกับหญิงอื่นที่โทรมาจิก
-
ตอนที่ 14 วันวุ่นวายในบ้านสวน?(1)
"เดี๋ยวนะแอร์ วันนี้ไม่มีเรียรหรือไงห๊ะ?"
"แอร์"
"แอร์!!!"
ผมพยายามพลิกตัวหันไปหาแอร์อย่างลำบาก ทำไมหน่ะหรอครับก็เพราะว่าแอร์กอดผมไว้นะสิแทบจะขยับตัวไม่ได้เลยครับ ก่อนจะเห็นว่าแอร์หลับไปแล้วเดี๋ยวคืออะไร? คือมาหาผมตั้งแต่เช้าพอมาถึงก็คุยๆ แล้วก็ถือวิสาสะมานอนกอดผม หนำซ้ำยังหลับก่อนผมที่บอกว่าง่วง ถามจริงถ้ามันลำบากขนาดนั้นทำไม๊ทำไม ไม่นอนหลับให้เต็มตาก่อนมาว่ะ? ผมละไม่เข้าใจจริงๆ เอาเถอะจะว่าไปผมก็ขอนอนอีกสักงีบดีกว่า
ผมซุกหน้าเข้าอกอุ่นๆของแอร์ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
ตึกตั้ง~~ ตึงตั้ง~~ ตึงตั้ง~~
แกรก ปั้ง!!!
"เซอร์ไพรส์ ลมจ๋าพวกเราสองคนกลับมาแล้ววววว"
"ช่ายๆ ทายซิว่าใครเอ่ยยยยย"
"หืม?"
ผมขยี้ตาแล้วมองไปที่ประตู ใครกันกล้ามารบกวนเวลานอนของผมผมหันไปมองนาฬิกาทันที 8 โมงครึ่ง ฟายกูเพิ่งนอนไปได้นิดเดียวเอง
"จำเราได้ไหม"
ผมขมวดคิ้วมองผู้หญิงสองคนที่ยืนิยู่ตรงประตูอย่างใช้ความคิด เดี๋ยวนะหน้าตาท่าทางแบบนี้ มัน....
"นิ่ม นุ่ม!!!"
ตื่นเต็มตาเลย ไอ้แฝดอีคู่(?)มันกลับมากันเมื่อไหร่เนี่ย?
"เยสเซอร์"
"ถูกต้องแล้วครับผม"
ผมมองพวกมันสองคนอย่างตกใจ ไม่ให้ตกใจได้ไงละครับก็นางไปเรียนที่อังกฤษตั้งแต่ม.4 เลยนะ
"มากอดหน่อย"
ผมว่าพร้อมอ้าแขนรอรับสองสาวที่วิ่งเข้าสู่อ้อมกอดผมอย่างดีใจ
"แม่จ๋า ได้ข่าวว่าหาพ่อมาให้หนูได้แล้วหรอ?"
ไอ้นุ่มถามพร้อมกับทำหน้าเนียมอายเอาปลายนิ้วชี้จิ้มกันอย่างเขินๆ
"นันสิๆ ไหนพ่ออ่ะ"
ไอ้นิ่มว่าบ้างก่อนที่พวกมันสองคนจะตกใจตาเบิกกว้างอ้าปากค้างแล้วถอยหลังลงจากเตียงไปอย่างรวดเร็ว
จะไม่ให้พวกมันตกใจได้ไงละครับก็พี่แอร์มันโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มแล้วหน่ะสิครับ ตอนแรกก็นอนกอดกันกับผมดีๆ สักหน่อยก็ดึงผ้าไปคนเดียวแล้วเอาไปคลุมโปงซะงั้นนี่เป็นเหตุผลว่าทำไมตอนแรกทั้งสองสาวถึงไม่เห็นไอ้พี่แอร์
"ลมเสียงดัง มีอะไร"
เสียงของแอร์ติดจะแหบเล็กน้อยเพราะเพิ่งจะตื่นนอนไหนจะผมยุ่งๆไม่เป็นทรงแต่พอเป็นพี่มันแล้วหล่อมาก
ดราเมจแรงจ้าาาา ทำเอาชะงักไปทั้งห้อง
"เพื่อนมา"
"หืม สวัสดีพี่ชื่อแอร์เป็นว่าที่สามีของลมยินดีที่ได้รู้จักครับ"
พี่แอร์ว่าเสียงเนิบๆ ตาปรือๆ ยิ้มมุมปากน้อยๆให้ไอ้นิ่มกับนุ่ม นั่งโอนไปเอนมาเหมือนเด็ก ก่อนจะขยับมานั่งซ้อนหลังผมแล้วยื่นมือมากอดเอวผมซุกหน้าเข้ากับไหล่ผมแล้วก็....แล้วก็....หลับไปทั้งอย่างนั้น ถามจริงมึงมาหากูเพื่อนอนใช่ไหมพี่แอร์? นี่มันไม่ใช่เวลานอนแล้วเว้ยยยย
"นิ่มกูอยากได้แบบนี้"
"อือหื้อ ไม่เกรงใจกูเลยเอาเถอะว่าแต่มึงกินข้าวกินยายัง"
ไอ้นิ่มถามพร้อมกับเสตามองไปทางอื่น แต่ผมหันนะว่ามันหน้าแดงหนะ ไอ้บ้าพี่แอร์สร้างเรื่องอีกแล้วนะ
"ยังเลยยยยย เดี๋ยวนะพวกมึงรู้อะไรบ้างว่ะเนี่ย!!!"
"รู้หมดเลยใช่ไหมนิ่ม"
"อืม ตั้งแต่ต้นจนมึงมีผัวรู้หมด เดี๋ยวะวกกูลงไปเอาข้าวขึ้นมาให้กินข้าวแล้วกินยาซะนะวันนี้ก็อย่านักนักละ ให้หายก่อนเดี๋ยวค่อยจัดเต็ม"
"ใช่ๆ บอกพี่แอร์เพลาๆหน่อยละกันช่วงนี้ไปละบ๊ายบายย"
พวกมันสองคนพูดๆในสิ่งที่อยากพูดแล้วก็ไปไม่ยอมให้ผมได้พูดแย้งอะไรสักอย่าง
"แอร์ถ้าจะนอนก็นอนดีๆไปอดหลับอดนอนมาจากไหนเนี่ย"
"อืม"
แอร์ปล่อยกอดแล้วทิ้งตัวลงนอนอีกรอบแต่คราวนี้แอร์จับมือผมไปแนบหน้าตัวเองแล้วจับไว้อยู่อย่างนั้นแล้วหลับไป บ้าจริง
แอร์เวอร์ชันนี้ผมตั้งรับไม่ทันจริงๆ
"กินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวค่อยไปกินผัวทีหลัง"
ไอ้ซอกยกข้าต้มหมูกับน้ำส้มมาให้ก่อนจะเดินออกไปผมนั่งกินเงียบๆจนหมดกินยาตามแล้วนั่งอ่านหนังสือเงียบๆรอเวลาไอ้ผัวบ้าตื่น
"อืม"
"ฮัลโหล"
จะคุยโทรศัพท์ก็คุยดีๆสิเฮ้ยไม่จำเป็นต้องเลื้อยมานอนตักกูก็ได้ไหมละหะ
"อยู่บ้านสวน"
/...../
"กับลมกับเพื่อนลม จะมาหรอ"
/...../
"เดี๋ยวถามลมก่อน"
"ลม"
"หืม?"
"พวกไวน์อยากมาเล่นที่นี่อะได้ไหม"
"อ่า จะมาก็มา"
"ขอบคุณครับ"
จุ๊บ
พูดเฉยก็ได้ไหมไอ้พี่แอร์ไม่จำเป็นต้องมาจุ๊บหลังมือผมก็ได้ไหมหละพี่บ้า
"ลมบอกอยากมาก็มา"
/...../
"อืม รู้ใช่ไหมถ้าไม่รู้ก็โทรถามพวกซองละกัน กูอยากกอดเมียแค่นี้นะ"
ฉ่าาาาาาา
"หน้าแดง หึหึ"
"ยุ่ง"
"กินข้าวยัง"
พี่แอร์ว่าก่อนจะหันไปเล่นเฟซบุ๊กไปด้วย
ติ๊ง~~~ติ๊ง~~~ติ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไลน์~~~ไลน์~~~ไลน์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อื้อหือ คือพวกคุณว่างหรอถึงส่งข้อความมากันเยอะขนาดนี่เสียงแจ้งเตือนไลน์กับเฟซไอ้พี่แอร์ดังสนั่นลั่นห้อง ชิ
"ทำหน้าแบบนั้นทำไมฮึ ไม่ได้สนใจใครซะหน่อยปากจะติดจมูกแล้วครับเมีย"
พี่แอร์ว่าพร้อมยื่นมือมาลูบปากผมเบาๆ นี่มันคาละคนกับที่เจอครั้งแรกๆเลยนะเว้ยยยย
"หึหึ เดี๋ยวนะเมื่อกี้ยังงอนอยู่เลย มาตอนนี้ดันหน้าแดงคิดอะไรอยู่ห๊ะ!!! ลามกใช่ไหมเนี่ยลม"
"เปล่านะ"
ก็ไม่ได้คิดลามกจริงๆนี่ครับ ผมก็แค่คิดถึงความแตกต่างระหว่างตอนนี้กับตินแรกเฉยๆลามกตรงไหนกันไม่ใช่สักนิดเนอะๆๆๆๆ
"ทำไมถึงง่วง เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไง"
ไม่เป็นห่วงหรืออะไรเลยนะครับ ก็แค่สงสัยเฉยๆแค่นั้นเอง
"ไปคุยงานกับคุณพ่อมา ก็แบบเริ่มศึกษางานกับคุณพ่ออย่างจริงจังแล้วหน่ะ"
"หรอ?"
"ห่วงพี่ด้วย"
"เปล่า ถามเฉยๆ"
"ครับพี่เชื่อ"
เชื่อบ้าอะไร ดูทำหน้าซิไอ้หน้ายิ้มๆอารมณ์ดีๆนั้นมันอะไรไม่เชื่อสักนิดเลยไม่ใช่ไงห๊ะ!!!!
"ลงไปข้างล่างกัน"
"ครับๆมาพี่ช่วยพะยุง"
พี่แอร์ว่าก่อนจะพยุงผมลงจากเตียงความจริงมันก็ไม่ค่อยเจ็บแล้วเดินเองได้แต่ก็นั้นแหละ ขอสำออยนิดนึงละกัน
"อะไรเนี่ย"
ผมกัยแอร์ยืนมองจำนวนผู้คนมากหน้าหลายตาที่นั่งกันอยู่เต็มห้องนั่งเล่นแขกเยอะมากกก ทั้งพี่ไวน์ พี่เวย์ พี่ข้าวฟ่างและพี่ข้าวตัง ไหนจะไอ้แฝด2คู่ ไอ้นุ่มนิ่ม ไอ้ซิงซอง ไอ้มันแกวนับกันดูสิครับว่ามันกี่คนให้ตาย
"อ้าว ผัวเมียเสด็จแล้วเคลียร์ที่ให้เพื่อนสะใภ้กูนั่งดิ"
ไอ้พี่เวย์ว่าก่อนจะหาที่หาทางให้พวกผมสองคนนั่งความจริงบ้านมันไม่แคบนะครับแต่ที่กับต้องถึงขนาดหาที่หาทางเพราะทุกคนมานั่งเป็นกระจุกอยู่ที่หน้าทีวีที่เดียว
"ดูอะไรกัน"
"ดูเทพสามฤดูอยู่ไง"
ไอ้ซิงตอบก่อนจะหยิบข้าวโพดคั่ว(ป๊อบคอร์น)ที่ซื้อจากหน้าปากซอยเข้าปากป๊อปคอร์นเมอเจอร์หลักร้อยข้าวโพดคั่วข้างทางถุงละไม่เกิน50บาทด้วยซ้ำกินได้เหมือนกันอร่อยเหมือนกันเชื่อผม
"คือ?"
ไอ้พี่แอร์ทำหน้างงเต๊กเลยครับ
"หนังจักรๆวงศ์ๆเล่นช่วง8-9โมงเสาร์อาทิตย์"
"หรอ?"
"อืม"
"อ้าวจบแล้วอ่ะ"
ไอ้ซองเริ่มโอดครวญ อะไรจะเว่อร์ปานนั้นนะ
"ดีเหมือนกันนะ"
"ห๊ะ?"
ทุกคนอุทานออกมาเป็นคำเดียวกันเมื่ออยู่ๆพี่ข้าวฟ่างก็พูดขึ้นมาซะเฉยๆแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
"ก็ที่นิ่มกับนุ่มกลับมาอยู่ไทยพี่จะได้มีเพื่อนผู้หญิงบ้างอยู่กับพวกนี้ไม่รู้จักคำว่าอ่อนโยนเลย"
"555หรอคะ"
"อยู่นี่ กลับมายู่ไทยจริงๆหรอ"
ผมถาสองสาวอย่างตื่นเต้น
"อืม ย้ายกลางคันไงเป็นไงเจ๋ง"
นิ่มตอบพร้อมตบอกอย่างภูมิใจ
"ทำไม"
ไอ้ซิงถาม
"อยากอยู่กับพวกมึงอ่ะ"
นุ่มตอบ
"เอาหล่ะๆ นั่งคุยกันแบบนี้มันก็หน้าเบื่อเกินไปมาเล่นเกมกันดีกว่า เตรียมสถานที่ด่วน"
แล้วทุกคนก็ย้ายโซฟาออกไปรวมๆไว้ข้างๆหน้าต่างเอาผ้านวมมาปูแล้วก็นั่งล้อมเป็นวงกลมมองหน้ากันปริบๆ
"เดี๋ยวนะบอกให้เตรียมสถานที่แล้วจะเล่นอะไรนิ่ม"
"คิดไม่ออกอ่ะ แหะๆ"
"เอ้า!!!!"
"งั้นช่วยกันเสนอเกมนะ"
แล้วทุกคนก็เงียบกันเป็นป่าช้าหน้านิ่วคิ้วขมวดปากขมุบขมิบ อื้อหือจริงจังมาก ตอนเรียนกับตอนช่วยพ่อแม่ทำงานจริงจังกันแบบนี้ไหม ตอบ!!! เกมหรอเกม อ่า คิดออกแล้ว
"คิดออกแล้ว"
"อะไรหรอลม?"
"เล่นเกมเศรษฐีกันแต่ไม่เล่นแบบธรรมดานะ"
น่าสนุกอ่ะ
"เล่นยังไง"
ดูเหมืนคำถามของไอ้มันแกวจะตรงกับคำถามของทุกคนเพราะทุกคนพยักหน้าหงึกหงักๆตามคำถามของไอ้แมันแกว
"ก็เอาเงินของเกมเศรษฐีกระดานของเกมเศรษฐีทุกอย่างเลย"
"แตกต่างตรงไหน"
ตะโกนกันทำไมครับนั่งกันอยู่แค่นี้
"ตรงนี้แหละเราจะซื้อขายบ้านกันแบบธรรมดาๆไม่ได้มันไม่สนุกดังนั้นเราจะเขียนเกมหลายๆอย่างที่อยากเล่นใส่แผ่นกระดาษแล้วแนบไว้กับบ้านทุกหลังหรือก็คือทุกช่องยกเว้นจุดเริ่มต้นเกาะร้าง กับเข้าคุกโอเคนะ"
เหนื่อยเหมือนกันแฮะกับการพูดยาวๆเนี่ย
"แล้วยังไงต่อ"
ไอ้นิ่มถามอย่างสนใจ
"แล้วก็เล่นตามปกติแต่ว่าถ้าทอยลูกเต่าตกตรงไหนแล้วอยากซื้อที่ตรงนั้นต้องเล่นเกมในแต่ละด่านซะก่อนแล้วพวกเราที่เหลือก็ช่วยตัดสินกันว่าจะให้ผ่านไหมถ้าผ่านซื้อได้ไม่ผ่านซื้อไม่ได้ เป็นไงน่าสนุกใช่ไหมละ"
ผมยิ้มอย่างภูมิใจกับความคิดของตัวเอง
"กูเล่น"
"กูด้วย"
"เล่นนน"
ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าเล่นผมก็เลยเริ่มเขียนเกมแล้วไปติดตามช่องต่างๆทันที
"มึงเคยเล่นที่ไหนหรอเกมนี่อ่ะ"
ไอ้นิ่มถาม
"ไม่เคยอ่ะแต่เห็นในรายการวาไรตี้หรือเปล่านะไม่รู้เหมือนกันของ Run BTS อีพีไหนเนี่แหละ ในวีแอพที่มันเล่นกันคล้ายๆงี้อ่ะไม่สิของเค้ากับเรามันไม่เหมือนกันหรือเปล่าไม่แน่ใจเอาเถอะเล่นมั่วๆไปก็สนุกได้เชื่อกู"
"เป็นอาร์มี่หรอมึง"
ไอ้นุ่มยกมือชี้หน้าผมอย่างล้อเลียน
"ใช่มั้ง กูก็ฟังเพลงBTSหลายเพลงนะ รายการต่างๆกูก็ไปไล่ดูหมดละ ในวีแอพอะไรพวกนี้กูก็ดูนะ คอนเสิร์ตแฟนไซน์กูก็ไปนะถ้ามีเวลา อาร์มี่บอมบ์กูก็มี"
ผมก็เล่าไปเรื่อยละครับส่วนตัวผมชื่นชอบศิลปินกลุ่มนี้นะมีเสน่ห์ที่แตกต่างดี ร้องเพลงดี แร็ปเก่ง เต้นเทพ ก็นะผมชอบของผมอ่ะ
"BTS รถไฟฟ้าอ่ะหรอ? มีวาไรตี้ด้วย?"
แอร์หันมาถามผมงงๆ
"ไม่ใช่นักร้องต่างหาก"
"อ้าวหรอ?"
"มีเพลงอะไรบ้างที่มึงชอบ"
ไอ้นุ่มถามอย่างสนอกสนใจเป็นพิเศษมันเป็นอากามี่ครับไอ้นี่หน่ะ
"Spring day อืม... I need you อืม...Butterfly,DNA,
Mic Drop เยอะอ่ะบอกเลย"
"โอเคเสร็จแล้ว"
"เรามาเริ่มเลนกันเลยมา เริ่มจากกูก่อนละกัน"
ไอ้พี่เวย์ว่า
"ม่ายยยยย!!!"
จะบ้าหรอถ้าผมได้เล่นคนสุดท้ายก็เสียเปรียบอ่ะดิ
"แล้วจะทำยังไงดี"
ไอ้ซิงถาม
"เรามาเป่ายิงฉุบกันดีกว่ามา"
ไอ้ซองเสนอความคิดเห็น
"มา!!!!"
ผมก็ไม่สามารถตอบได้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าพวกเราทุกคนจะได้เริ่มเล่นเกมเศรษฐีไม่แน่ว่าพวกเราอาจจะต้องนั่งเป่ายิงฉุบถึงเย็นก็ได้ จะบ้าตายจริงๆ
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
มาแล้วๆ มาต่อแล้ว เบาๆเนอะเรื่อยๆเอื่อยๆเฉื่อยๆ
แล้วก็สั้นตามสไตร์ ไร้สาระ ช่วงนี้ไม่ว่างเลยจริงๆ
ถ้ามีคนอ่านอยู่ก็เม้นแสดงตัวเป็นกำลังใจให้เราหน่อยน้าาาาา จะพยายามมาต่อบ่อยๆ
(ไม่ชอบไม่ว่ากันเนอะ กดปิดได้ตามใจเลยเพราะเราก็เหมือนกันถ้ามีเรื่องไหนที่ไม่ชอบหรือไม่ใช่แนวเราก็ไม่อ่านเหมือนกันอะ555+)
-
:pig4:
-
มีการถึงเนื้อถึงตัวนะแอร์
-
:mew1:
-
เปิดตัวใหญ่มาก
-
น่ารัก แต่ทำไมต้องเป่ายิ้งฉุบ
-
555น่ารักดีนะ เป็นอาร์มี่ด้วยหรอ?
เราก็เป็นน้าาาา รอออออ :hao6: :hao6:
-
อยากรู้แล้วว่าเกมแต่ละด่านมีอะไรบ้าง 5555 คงสนุกพิลึกแน่ๆ :hao7:
-
ไม่ใช่แค่ลมหรอกที่เป็นอาร์มมี่ คนแต่งก็ด้วย :impress2: คนอ่านหลายคนก็น่าจะใช่ รวมถึงเรา :L1:
-
ตอนที่ 15 วันวุ่นวายในบ้านสวน?(2)
"ชาตินี้คงไม่ได้เล่นอะไรหรอกกูว่า"
พี่เวย์บ่นแต่มือก็ยังคงเป่ายิงฉุบต่อไป
"เย้~~ กูชนะแล้ว"
ไอ้พี่ไวน์ลุกขค้นกะโดดโลดเต้นเออว่ะ เดี๋ยวนะกูกับนุ่มก็กรรไกรนี่หว่าแล้วพี่มึงจะชนะได้ไง
(ทุกคนที่เหลือออกกระดาษ)
"โนๆพี่ ผมกับนุ่มก็กรรไกรเอาใหม่ๆ"
ผมค้านอย่างเร็ว
"เลิกๆๆๆ ทำอย่างอื่น"
พี่ฟ่างว่าออกมาอย่างหัวเสีย
"จับฉลากก็จบ เอ้าจับ"
ไอ้ซิงว่าก่อนยกหม้อทำกับข้าวขึ้นเหนือหัว ไปทำมาเมื่อไหร่หว่า?
แล้วทำไมต้องเอาหม้อทำกับข้าวมาใส่วะไอ้ซิงแก้วกล่องก็มีไหมไอ้บ้านี่ แต่ก็ดีกว่าเป่ายิงฉุบละวะ5นาทียังไม่ได้เล่นอะไรซักอย่างจับฉลากแต่แรกก็จบ
"กูได้เบอร์11"
"9"
"2"
"8"
"1"
"4"
"5"
"3"
"6"
"7"
"10"
"ตามนี้นะ ใครมีปัญหาก็ไม่ต้องเล่นเค?"
"ครับ!!!"
พร้อมเพรียง คุณเพื่อนซิงว่าไงพวกเราว่างั้นครับผม
1 พี่ฟ่าง 2 พี่ไวน์ 3 นุ่ม 4 ผม 5 พี่แอร์ 6 พี่ตัง 7 นิ่ม
8 มันแกว 9 ซิง 10 ซอง และคนสุดท้ายคือพี่เวย์
"โอเคเริ่มได้ ทอยเต๋าสองลูกนะ"
ผมพูดก่อนหันขวับมาจ้องหน้าคนที่นั่งทางข้างขวาของผม เอ่อ พี่แอร์มันแต๊ะอั๋งผมอ่ะมันกอดเอวผมโอเคไม่เป็นไรถือว่าหยวนๆละกันสามีก็เงี่ย หวงผมผมรู้55+ ส่วนฝั่งซ้ายของผมก็คือพี่เวย์ที่นั่งมองอย่างหมั่นไส้
"ได้ 3 แต้มเกมไรหว่า อ่า โยนขวดน้ำให้ตั้งภายในสามครั้ง โธ่ จิ๊บๆ"
แล้วพี่ฟ่างก็ทำไม่สำเร็จแม้แต่ครั้งเดียว ไหนบอกจิ๊บๆไงพี่
"อ่อนๆ มาๆตาพี่ๆ 5 เกมแต่งประโยคจากคำห้าคำที่กำหนดให้ ใครกำหนดวะ? แล้วเล่นยังไง"
พี่ไวน์หันมองคนรอบวงอย่างงงๆ
"ก็กำหนดคำมา5คำแล้วให้พี่แต่งประโยคที่พวกผมทั้งหมดฟังแล้วเข้าใจได้นะพี่ก็ทำสำเร็จแต่ถ้าไม่สำเร็จก็ขอโทษด้วยที่ตรงนี้ไม่ใช่ของพี่เข้าใจป่ะ? ส่วนคนกำหนดคำก็ให้ใครก็ได้ ครั้งนี้เดี๋ยวผะ..."
"ผมจะกำหนดให้พี่เอง"
ไอ้ซิงยกมือขึ้นอย่างเร็ว
"ตามนั้น"
ไอ้เพื่อนบ้าขัดคอ
"โอเคว่ามาที่ตรงนี้ต้องเป็นของกูแน่นอนไอ้น้องไม่อยากจะโม้ว่าช่วงม.ปลายเนี่ยพี่ได้เกรด4นะครับจะบอกให้"
นี่ยังไม่เรียกโม้ใช่ไหมพี่ไวน์
"คำแรก ตีน"
แค่คำแรกก็สะดุ้งกันทั้งวงแล้วมึงไอ้ซิง
"เอามารวดเดียวเลยมึง"
ไอ้พี่ไวน์เร่งยิกๆผมก็อยากจะรู้จริงๆเกรด4ภาษาไทยที่ว่านี่โม้เปล่า?
"2 ข้าวเหนียว 3 โรงหนัง 4 มะม่วง 5 กับแกล้ม"
คนละเรื่องเดียวกันเลยมึงเอ้ยยยย
"ง่ายมาก เริ่มละนะ กูอยากกินตีนไก่กับข้าวเหนียวเลยเดินเข้าโรงหนังเห็นคนขายยำมะม่วงเลยซื้อมาเป็นกับแกล้มให้พวกมึงไง เป็นไงกูเก่งใช่ไหมละ ไม่ต้องชม"
"อืมเก่ง ไม่ผ่าน!!! คนต่อไป"
"ทำไมไม่ผ่านวะลม"
"ยำมะม่วงบ้านพี่ขายในโรงหนังหรอว่ะถามจริง ต่อๆ"
"เออวะ"
"ได้ 10 เกมสามคำคือไรอะ?"
นั้นสิคืออะไร ใครคิดเกมนี้วะ?
"ง่ายมากคะน้องนุ่มก็คือหาคำที่ขึ้นต้นด้วยคำที่กำหนดให้มาแค่สามคำก็ผ่านแล้ว กำหนดเวลา15วินะ"
หืมพี่ข้าวฟ่างคิดเกมง่ายเว่อใครๆก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ
"พี่กำหนดคำเอง"
พี่ข้าวตังว่าก่อนจะทำท่าทางคิดไม่ตก จริงจังมากจริงจังสุดๆ
"ค่ะ!!!"
"คำว่า 'พวง' นะมีเวลา15วินะ จับเวลา"
"พวงมาลา พวงกุญแจ พวงๆๆๆๆ พวงอะไรดีวะ"
เอ้า เร็วๆสินุ่มพวกมาลัย พวงดอกไม้ พวกชมพูมีเยอะแยะเลยยยยยย เร็วสิเพื่อน กูลุ้นเนี่ยยย
"เหลือ5วิ"
"5"
"4"
"3"
"2"
"พวงหรีดค่ะ พี่ข้าวตัง!!!"
เพราะเวลาที่ใกล้จะหมดหรือความตื่นเต้นของนุ่มกันแน่ที่ทำให้ตะโกนพวงหรีดออกมาดังลั่นหนำซ้ำยังทำท่ายื่นให้พี่ตังอีก ทั้งๆที่มีอีกตั้งหลายพวงนะเนี่ย เอาสิยังไม่ตายก็จะได้พวงหรีดแล้วพี่ตังเอ้ยยย
"เอ่อ...ผ่านซื้อที่ตรงนี้ได้"
พี่ตังพูดออกมาแบบเหม่อๆ สงสัยดีใจที่จะได้พวงหลีดแน่นอนเลย อิอิ
"ขอบคุณค่ะ"
แล้วนุ่มก็จ่ายขึ้นแล้วได้ที่ตรงนั้นไปครอบครอง
"ตาผมๆ"
ผมรีบยกมือขึ้นอย่างตื่นเต้นในที่สุดก็ถึงคิวผมเล่นสักที
"8 อืม...เกมตอบไม่ตรงคำถาม ง่ายนิดเดียวเอง โธ่ ใครจะถามก็ถามมาเลย"
"กูถามกูอยากถาม 5 คำถามใช่ไหม"
ไอ้มันพยักหน้ารับ
"มาเลยพี่เวย์มาดวลกัน"
"กินข้าวหรือยัง?"
"ผมเรียนหนังสืออยู่"
"ไปเที่ยวกันไหม"
"ผมอยากอาบน้ำ"
แค่นี้เอาพี่ลมคนนี้ไม่อยู่หรอกครับจะบอกให้
"มีแฟนหรือยัง"
"แก้วกระดาษอร่อยดีนะ โหพี่ง่ายโคตรจิ๊บๆสิวๆหน่าาา"
"เดี๋ยวมึงรู้ไอ้น้อง"
พี่เวย์มันหันไปยกน้ำขึ้นดื่มก่อนมาถามคำถามสุดท้าย
"ไอ้ลม!!! 2+2=?"
"ห๊ะ? 4 ไง"
ตายห่าน ลืมตัว
"5555+"
ทุกคนพร้อมใจกันระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกันขนาดไอ้มันแกวยังขำจนตัวสั่น
"มึงแพ้แล้วไอ้อ่อนด๋อยเอ้ยยย ไปเรียนมาใหม่"
"ชิ"
เล่นทีเผลอนี่นา ใครใช้ให้เรียกตอนกำลังกินกันเล่า
"กูมีคำถามวะลม"
"อะไรซิง"
"ไอ้แก้วกระดาษเนี่ยมันอร่อยจริงๆหรอว่ะ?"
"อยากรู้ก็ลองกินดูดิ กูก็ตอบไปงั้นแหละอะไรที่กูคิดออกอ่ะ"
"เดี๋ยวนะคะทุกคนก่อนจะเริ่มเกมเล่นกันต่อนิ่มมีข้อเสนอคะ ไหนๆก็ไหนๆแล้วคนที่ได้ที่รองสุดท้ายกับที่สุดท้ายจะต้องออกค่าอาหารค่าเหล้าทั้งหมดนะคะอีกอย่างก็คือช่วยออกค่าใช้จ่ายในทริปต่างๆและดูแลพวกเราอย่างดีตลอดหนึ่งเดือนส่วนคนชนะก็ให้ขออะไรก็ได้หนึ่งจากพวกเราที่เหลือโอเคไหมคะ"
อืมน่าสนนะ ไหนๆก็ไหนๆละ แบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้มีกำลังใจในการเล่นหน่อย
"โอเค แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน"
ไอ้ซองว่า
"เอาสิ"
ไอ้มันแกวก็รู้สึกว่าจะพอใจกับข้อเสนอนี้ไม่น้อยเช่นกัน
"กูจะไม่แพ้ เพราะถ้ากูแพ้กูหมดตัวแน่"
ไอ้พี่เวย์ก็เริ่มมีกลังใจในการเล่นเกม ทุกคนก็เหมือนจะฮึดสู้และไฟติดในการเล่นเกมครั้งนี้แล้ว ผมเองก็เหมือนกัน
"โอเคตามนี้ ต่อไปใครนะ? แอร์อ่ะ"
"3"
"เหมือนลมเลยนี่สินะผัวเมีย"
เอิ่ม พี่ฟ่างครีบมันเกี่ยวกันตรงไหนหรอครับนั้นเรื่องนั้นกับเรื่องนี้เนี่ย แล้ว3กับ8เหมือนกันตรงไหนครับพี่(?)
"ตั้งขวดน้ำสินะ"
ฟิ้ว!!!
ตุ้บ!
"ซื้อ"
เท่สุดยอดเลยครั้งเดียวได้อะไรจะฟลุ้คปานนั้น
"ชิ"
"อะไรหรอลม?"
"ฟลุ้กชัดๆเลย"
"พาล"
พี่แอร์ว่าแล้วยกมือขึ้นโยกหัวผมเบาสองสามทีก่อนจะหันกลับไปสนใจเกม
พี่ตังกับนิ่มได้ทิยลูกเต๋าได้ 6 แต้มได้เล่นเกมเติมพยัญชนะและสระให้คำสมบูรณ์โดยคำที่พี่เวย์คิดขึ้น
"ไอ้ตังง่ายนิดเดียวเองมึงดูดีๆ เคยดูรายการตกสิบหยิบล้านป่ะห๊ะ!!! คำง่ายๆแค่นี้ทำไมตอบไม่ได้เนี่ย"
"ง่ายบ้านมึงดิเวย์ไม่รู้ว่ามันคือคำอะไรเลยมึง ก็มึงเสือกให้มาแค่สระอาสองตัวเนี่ย"
"กูก็ใบ้ให้แล้วไงว่าเป็นสัตว์น้ำอะมึง"
เอ้าๆ เถียงกันเข้าไปพวกผมที่เหลือก็นั่งขำจนไม่รู้จะขำยังไงละ กูพี่เวย์เล่นเขียนคำใบ้เป็นสละอามาแค่สองตัวทั้งแผ่นกระดาษและมีที่ว่างอีกตั้ง4ที่ที่สามารถเติมตัวอักษรกับสระแบบนี้อะครับ _ _ า _ า_
บอกตามตรงผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเหมือนกัน
"ปลาตาย"
"ตายแล้วกูจะเขียนมาเพื่อ"
"ปลาเหี้ยเหวอะไรวะเนี่ย กูยอมแพ้แล้วมึง!!!!"
"ปลาวาฬไงฟาย แค่นี้ก็ไม่รู้ โด่"
อยากจะบอกพี่เวย์ว่าพวกผมก็ไม่รู้เหมือ นกันพี่ว่ามันคือคำว่าปลาวาฬ
ส่วนนิ่มได้คำว่า 'แมว' ครับแมวแล้วพี่แกก็เขียนมาแบบนี้ _ม_ กับคำใบ้ที่ว่าคล้ายหมา ผมถามจริงๆนะใครบ้างจะตอบไม่ได้ ส่วนไอ้มันแกวในเกมโยนขวดน้ำ แล้วก็ทำสำเร็จในครั้งที่สอง ไอ้แฝดซิงซองได้เกมแอ๊บแบ๊ว5แบบ ซึ่งมันค่อนข้างจะตรงข้ามกับคำว่าน่ารักมากโขอยู่ทีเดียว ออกแนวสยดสยองซะมากกว่า ส่วนพี่เวย์ได้เกมแต่งประโยคจากห้าคำที่กำหนด
พี่แกได้คำว่า 'เวย์ หมา พวงหรีด สีแดง ท้องฟ้า'
นี่คือประโยคที่พี่เวย์แต่งครับ
"เวย์สุดหล่อแสนใจดีชอบเลี้ยงน้องหมาเมื่อหมาตายเลยซื้อพวงหรีดสีแดงมาให้หมาที่สุสานท้องฟ้า"
คุณคิดว่าไงครับจะผ่านไหม? แน่นอนครับไม่ผ่านอยู่แล้วไอ้สุสานท้องฟเาบนอยู่ที่ไหนครับพี่มึง ยอมจินตนาการพี่แกจริงๆ
พวกเราทั้ง11คนเล่นหลายรอบจนนับไม่ถ้วนเอาตรงทุกๆคนแทบจะได้เล่นกันทุกเกมแหละครับ
จนในที่สุดก็ได้คนออกค่าใช้จ่ายทุกทริปตลอดทั้งเดือนแล้วครับผม
"คนที่ได้ที่ดินน้อยสุดก็คือ ข้าวตังกับซิงนะจ๊ะเตรียมเงินไว้เยอะๆนะเข้าใจ?"
พี่ข้าวฟ่างว่าพร้อมตบบ่าทั้งสองคนแปะๆอย่างปลอบใจ
"มีทางเลือกไหมละ"
ส่วนพี่ข้าวตังก็ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่พี่ข้าวฟ่างอย่างแกล้งๆ
"ครับๆ"
ส่วนไอ้ซิงก็ก้มหน้าทำใจยอมรับชะตากรรมอันแสนโหดร้ายอย่างยอมจำนน
"และคนที่ได้ที่ดินมากสุดก็คือ......"
"คือ...."
"คุณไวน์พี่หนุ่มจอมสะ...สอดค่ะ เชิญขอในสิ่งที่คุณต้องการได้เลยค่ะ"
"เย้ๆๆๆๆ"
แล้วพี่แกก็กระโดดโลดเต้นทั่วห้องนั่งเล่นอย่างกับเด็กๆ
"อืมมมมมม"
"....."
เงียบกริบกันทั้งบ้าน
"อ่าาาาาา"
"....."
"โอ้ววววว"
"....."
"อ่าาาาาาา"
"พอแล้วโว้ยยยย บอกมาได้ละ"
ในที่สุดความอดทันของพี่เวย์ก็ขาดสะบั้นตะโกนออกมาสุดเสียง
"เออๆ ให้สิงผัวเมียเนี่ยหอมแก้มกันให้กูดูเป็นบุญตาไม่เคยเห็นพวกมันสวีตกันให้ดูเลย"
"เดี๋ยวดิพี่ ไหงกลายเป็นงี้?"
"ทำไมไม่ได้ ไหนบอกที่หนึ่งขอได้หนึ่งอย่างไงจริงไหมน้องนิ่ม"
"จริงค่ะ"
"ไม่กล้าไง"
พูดเฉยๆก็ได้ไหมไอ้พี่เวย์ ไอ้ลมเนี่ยนะจะไม่กล้าไม่มีทางสะหรอก
ไม่รู้เพราะอะไรทำให้ผมใจกล้าเกี่ยวคอพี่แอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆลงมาแล้วฝังจมูกตัวเองลงไปบนแก้มพี่แอร์อย่างรวดเร็วหนักหน่วงแค่นี้ไม่เห็นจะยาก
"เห็นไหมแค่นี้เอง"
"นั้นไม่เรียกหอม หอมต้อมทำแบบนี้นะลม"
พี่แอร์กระซิบข้างหูผมก่อนกดปลายจมูกโด่งของตัวเองลงบนแก้มผมเนิ่นนานแถมก่อนจะผละออกมีสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดอีกต่างหาก
"ไอ้....."
"ครับ"
"ให้ตาย"
ผมมองพี่แอร์อย่างหงุดหงิดแล้วก้มหน้าซบกับไหล่ไอ้พี่แอร์พี่หลบสายตาของทุกคนที่มองมาอย่างล้อเลียน
"นี่ลม"
"อะไร"
"ซบไหล่พี่แบบนี้พวกนั้นจะไม่ล้อลมมากกว่าเดิมหรอครับหืม?"
พี่แอร์ยกมือลูบหัวผมเบาๆพร้อมกับกระซิบข้างหูผมอย่างอ่อนโยน
"....."
จะพูดก็พูดไม่ออกอยากล้อก็ล้อไปเพราะผมคิดว่ายู่แบบนี้อีกสักพักก็ดีเหมือนกัน
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
จบตอน.
ไม่ชอบไม่ว่ากันนะ
***แต่ถ้าใครชอบช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ***
-
เล่นอะไรตลกดี
-
อยากเล่นมั่งจัง :hao5:
-
5555มีงี้ด้วยอ่อ อยากลองบ้างจัง
:katai1: :katai1:
มีเนียนนะคะพี่แอร์
-
สนุกๆ มาต่อเร็วๆนะ เราชอบบบบบ :mew1: :mew1:
-
แอร์ ลม :mew1:
-
เกมส์น่าสนุกอ่ะ
-
ชอบๆๆๆชอบสิๆ มาต่ออีกนะครับ
-
:o8: :o8: :o8:
-
สองผัวเมียแย่งซีนเกมส์หมดเลย5555
-
o13
-
:-[ :mew1: :mew4: :mew3: :katai2-1: :ruready o13
-
หล่อ สวย แมงดา แมลงปอ ไม่มีบทเลย
-
ตอนที่ 16 ไม่ได้หึงผมแค่แสดงสิทธิ?
หลังจากที่เล่นเกมกันเสร็จก็จัดปาร์ตี้กันต่อ นี่เป็นไอเดียของพี่เวย์ครับ แกบอกว่าไหนๆก็เล่นเกมกระชับความสัมพันธ์แล้วก็ต้องกินกระชับความสัมพันธ์ด้วยเช่นกัน
โดยที่แฝดสองคู่(นุ่มนิ่ม ข้าวฟ่างข้าวตัง)รับหน้าที่ออกไปหาซื้อของมาทำกับข้าว ส่วนพี่เวย์กับพี่ไวน์ก็ไปหาซื้อเครื่องดื่ม ส่วนพวกพี่เหลือจัดเตรียมสถานที่อยู่หน้าบ้าน ทำให้ตอนนี้ภายในบ้านเหลือแค่ผมและพี่แอร์เท่านั้น
"ลม"
"หืม?"
"นี่เราดีกันแล้วใช่ป่ะครับ"
มาแนวไหนหนิมีคงมีครับด้วย
"ยัง"
"เอ้า"
พี่แอร์ทำหน้ายุ่งคิ้วขมวดมองผมงงๆ
"เอ้าอะไร?"
"ก็ตอนนี้เราคุยกันแล้วไง"
"ก็แค่ให้โอกาสเฉยๆ ไม่ได้ดีด้วยเลยสักนิด"
ก็จริงนี่นาผมไม่ได้พูดสักคำว่าตอนนี้เราดีกันแล้วผมแค่ยอมให้โอกาสก็แค่นั้นเอง
"ทำยังไงลมถึงจะยอมดีกับพี่ครับ"
พี่แอร์ว่าพร้อมกับนั่งขัดสมาธิลงกับพื้นแล้วหันหน้ามาหาผมก่อนจะค่อยๆเกยคางลงที่ตักผมแถมจ้องตาผมอย่างอ้อนๆไหนจะมือทั้งสองข้างก็เอื้อมมากอดเอวผมเอาไว้หลวมๆนี่อีก คือพี่มึงไปกิยาผิดมาใช่ไหม?
"....."
ไปเลิกชอบผู้หญิงคนนั้นสิ
"พี่จะยอมตามใจลมทุกอย่างอย่างที่พี่เคยบอกไว้"
"....."
อันนั้นมันแน่อยู่แล้วเว้ยยยยย
"ทำไมชีวิตพี่น่าสงสารขนาดนี้น้าาาาาา"
พี่มึงไปพี้ยามาใช่ไหม?
"....."
ผมมองหน้าพี่มันงง ชีวิตพี่มึงนี่นะน่าสงสาร
"เมียไม่ยอมดีด้วย พูดด้วยก็ไม่พูดด้วยนี่ขนาดได้เราแล้วนะ ลมใจร้ายมาก ได้กันแล้วก็ทิ้งกันซะงั้น"
"ห๊ะ?"
"พี่หน่ะ...."
"ตายละ 6โมงแล้วหรอวะเนี่ย"
ลืมๆ ลืมมันได้ไงเนี่ยเรื่องสำคัญขนาดนี้
"อะไรลม"
พี่แอร์ถามผมอย่างสงสัย
"ไปโรงพยายาบาลเราต้องไปโรงบาลเดี๋ยวนี้"
ผมลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วจนหัวพี่แอร์ตกจากตักสงสัยงานนี้มีปากแตก ช่างเถอะ เรื่องพี่มันปากแตกหน่ะเรื่องเล็กนิดเดียวเมื่อเทียบกับเรื่องของผม
"อะไรลม ใครเป็นอะไร"
พี่แอร์ถามผมเสียงเครียด
"เร็วสิ ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง"
"โอเคๆ ลมใจเย็นๆ"
"จะไปไหนกันวะ?"
ไอ้ซองถามขึ้นมาทันทีที่เห็นพวกผมสองคนเดินลิ่วๆตรงไปที่รถ
"ไปโรงพยาบาล"
"อ๋อ รีบไปรีบกลับละ บ๊ายบายๆ"
ไอ้ซองโบกมือไปมาพร้อมฉีกยิ้มจนเหงือกแห้งส่งมาให้พวกผม กวนตีน
"ไปกันเถอะ"
"อืม"
แล้วผมก็เร่งให้พี่แอร์ขับรถเร็วๆจนถึงโรงพยาบาลภายในไม่กี่สิบนาที
"ไปกันเถอะ"
"เดี๋ยวๆ จะไปไหนละนั่น"
ผมถามพี่แอร์ที่เดินนำหน้เข้าไปในโรงพยาบาล
"อ้าว ก็จะเข้าไปข้างในไง"
"เข้าไปทำไม ทางนี้ต่างหาก"
ผมชี้นิ้วไปทางซอยข้างโรงพยาบาล
"หืม?"
"ตามมา"
ผมพาพีาแอร์เดินลัดเลาะตามซอกตามซอยไปเรื่อยๆจนตอนนี้เราถึงที่หมายแล้วครับ
"ที่นี่คือ?"
พี่แอร์หันมาถามผมงงๆ
"โรงพยาบาลไง"
"ห๊ะ?"
"อืม ก็โรงพยาบาลไงแต่เป็นของสัตว์ไม่ใช่คน"
"เดี๋ยวนะที่รีบแทบตายจะมาโรงพยาบาลเนี่ยไม่ได้มีใครเป็นอะไรใช่ไหม?"
เดี๋ยวพี่มันเข้าใจไปในทางไหนเนี่ย
"บ้าหรอ แค่จะมารับลูก"
ผมว่าก่อนจะเดินเข้าไปในโรงพยาบาลสัตว์ ดันลืมซะได้ว่าทิ้งลูกทั้งสามไว้กับอาหมอมานานแล้ว(3วัน)
"สวัสดีค่ะ"
"ครับ"
แหม่ ต้อนรับดีเหลือเกินพี่แอร์นะไม่ใช่ผมอะไรคือการเดินมาแล้วนอบน้อมก้มซะนมจะหลุดออกมานอกเสื้ออยู่แล้วแม่คุณ แล้วสายตาอะจำเป็นต้องมองตาหวานขนาดนั้นไหมถามจริง
"มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ"
"ไม่มีครับ"
พี่แอร์ตอบนิ่งๆตามปกติเวลาที่อยู่ข้างนอก
"แต่ผมมี"
"อะไรหรอคะ?"
"พอดีผมอยากเลี้ยงแรดกับชะนีไม่ทราบว่ามีให้รับเลี้ยงไหมครับ?"
ผมถามกลับไปนิ่งๆ แหม่อยู่เฉยๆก็นึกอยากจะเลี้ยงขึ้นมาซะงั้นผมอ่ะ
"นี่!!!!..."
"ลม"
"สวัสดีครับอาหมอ"
ผมหันไปยกมือไหว้ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคย
"ครับผม มารับสองแสบ"
"ใช่ครับ อ่า ส่วนนี่รุ่นพี่ครับชื่อ แอร์"
ผมเน้นคำว่ารุ่นพี่จนอาหมาหันมามองอย่างสงสัย
"สวัสดีครับ"
"อ่าๆ แล้วคุณ"
"คือออกมาต้อนหรับค่ะ"
"หมดหน้าที่ของคุณแล้วเชิญ"
"ค่ะ"
แล้วคุณเธอด็ไม่วายส่งสายตาทิ้งท้ายอย่างเชิญชวนให้ไอ้พี่บ้าที่ยืนหน้านิ่งอยู่ แล้วก็เดินนวยนาดจากไป
น่าหงุดหงิดจริงๆให้ตาย
"ไปกันเถอะ"
"ครับ"
ผมสองคนเดินตามหลังอาหมอมาจนได้เจอกับบางแก้วสองตัวที่นั่งส่ายหางส่ายหัวดุ๊กดิ๊กๆไปมาอย่างดีใจที่ได้เจอผม พออาหมอเปิดกรงเท่านั้นแหละทั้งสองตัวก็กระโจนออกมานอกกรงทันทีก่อนจะส่งเสียงขู่พองขนกันใหหญ่ใส่พี่แอร์ทันที คิดดูเถอะขนาดหมายังกลัว แล้วไอ้หล่อไอ้สวยกับพี่แอร์ก็เล่นเกมจ้องตากันระหว่างหมากับคนคุณคิดว่าใครจะชนะครับ?
"มานี่มา"
พี่แอร์ย่อตัวลงก่อจะกระดิกนิ้วเรียกพวกมันสองตัว
"มันไม่ไปหาพี่หรอก มันกลัว แบร่"
ผมว่าพร้อมแลบลิ้นใส่พี่แอร์
"งั้นหรอ มันก็มาหาพี่หนิ"
ผมมองหมาทรยศทั้งสองตัวอย่างเคืองๆ ไม่ให้เคืองได้ไงอยู่ๆก็เดินทำตัวเจี่ยมเจี๊ยมไปเลียแข้งเลียขาพี่แอร์เฉยเลย
"ชิ อาหมอพวกมันไม่เป็นไรแล้วใช่ป่ะ"
"อืมก็แค่หมาเป็นไข้"
"อ่าเคร งั้นพวกผมขอตัวกลับเลยนะครับพวกเพื่อนๆรออยู่"
"โอเคโชคดีนะ"
ผมกับพี่แอร์ยกมือไหว้ลาอาหมอแล้วเดินจูงหมาออกมาคนละตัว
"นีรอะนะเรื่องด่วนของเรา พี่ว่าพรุ่งนี้ค่อยมารับยังได้เลย"
พี่แอร์ว่า
"ชิ คิดถึงมันนี่"
"ครับๆทีหมาละก็พูดคิดถึงๆ ทีกับพี่ละไม่เคยมีซะหรอก"
"คิดว่าน่ารักไงทำแบบนี้อะ ตัวอย่างกับยักษ์มาทำเป็นน้อยใจ"
ผมพูดอย่างระอาใจ คนอะไรขี้น้อยใจชะมัดอิจฉาได้แม้กระทั่งหมา
"ก็มันจริงนี่"
"ก็อยู่ด้วยกันอยู่แล้วจะคิดถึงทำไม"
"นั้นสินะ แค่อยู่ด้วยกันก็ไม่คิดถึงกันก็ไม่เป็นไรนี่นะ"
พี่แอร์พูดก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ
ตุ้บ!!!
หมับ!!!
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
"เปล่าค่ะ ขอโทษจริงๆนะค่ะ เรดไม่ทันระวัง คุณที่เจอเมื้อกี๊นี่นา บังเอิญจังจะกลับแล้วหรอคะ เรดก็กำลังจะกลับพอดีเปลี่ยนกะแล้วหนะค่ะ"
อีกแล้วคนๆนี่อีกแล้ว พูดมากจังโว้ยยย ไม่มีใครถามดเวยซ้ำ แล้วมืออะกูเห็นนะว่ามึงกำลังแอบลวมลามผัวกูอยู่เนี่ย แล้วจะประคองกันออกนานไหมห๊ะ?!!!
"แอร์ปล่อย"
"ครับ"
ตุ้บ!!!!
มันต้องอย่างนี้พูดปุ๊บได้ปั๊บ บอกให้ปล่อยก็ปล่อยแบบไม่ลังเลคุณเธอที่กำลังปฏิบัติภารกิจอ่อยผู้ชายอยู่ไม่ทันได้ตั้งตัวถึงได้ไปกองแอ้งแม้งอยูากับพื้น
"ว้ายยยยยย"
"คุณคะ"
"ขอโทษทีครับพอดีมือผมมันลื่น"
เอิ่ม พี่มึงไม่มีข้อแก้ตัวดีกว่านี้แล้วหรอ?
"ห๊ะ เอ่อค่ะ"
"มาครับผมช่วย"
ผมยื่นมือไปข้างหน้าให้เธอจับแต่เธอก็มองหน้าผมอย่างอารมณ์เสียแล้วมองเมินมือของผมแล้วลุกขึ้นยืนเอง ผมชักมือกลับก่อนจะยักไหล่อย่างไม่สนใจ ไม่จับก็แล้วแต่ อย่าทำให้กูโมโหนะเว้ยเดี๋ยวสั่งไอสวยไอ้หล่อไปขย้ำสะหรอก ตอนนี้ก็คงพร้อมกันแล้วขู่ฟ่อๆแยกเขี้ยวยิงฟันเป็นไอ้แมงปอเลย(?)
"ว่าแต่คุณชื่ออะไรค่ะ ฉันชื่อเรดนะคะ"
"แอร์ครับ ส่วนนี่ลม"
"ค่ะ"
เธอหันมามองผมแวบนึงแล้วหันไปพูดจ้อกับพี่แอร์ต่อ
"แอร์ น้องเมื่อยยืนแล้ว น้องร้อนด้วย น้องอยากกลับบ้านแล้ว"
ผมพูดขัดบทสนทนาที่ดูเหมือนคุณแดง(เรด)พูดอยู่คนเดียวซะมากกว่า จะเดินไปเลยก็ได้นะความจริงแต่ก็นั้นแหละต้องให้เกียรติเค้าหน่อย
"หืม?"
พี่แอร์หันมามองผมอยากงงๆก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ
"เอ่อคือ เรดขอเบอร์แอร์หน่อยได้ไหมเผื่อวันไหนว่างๆเราจะได้นัดเจอกันไง"
โอ้โห คุณแดงจะเกินไปแล้วนะ
หมับ!!!!
ผมกอดแขนพี่แอร์แล้วซุกหน้าลงกับไหล่พร้อมกับถูกไปมาเบาๆ เขย่าแขนพี่มันเล็กน้อย
"น้องอยากกลับบ้าน ดูสิหมาของน้องก็นอนหลับกันหมดแล้วเนี่ยนานเกิน"
ผมช้อนตาขึ้นมองหน้าพี่แอร์อย่างอ้อนๆ คุณเคยเห็นคนคุยกันจนหมาหลับไหมคุณแดงนี่แหละทำได้
"หืม งั้นกลับบ้านกัน"
พี่แอร์ว่าแล้วรวบเอาเชือกน้องหมาทั้งสองตัวไปถือไว้มือนึงส่วนอีกข้างก็จับมือผมไว้หลวม
"เดี๋ยวแอร์"
"ขอโทษนะเมียผมงอแงแล้วสงสัยต้องขอตัวกลับบ้านแล้วละ"
พี่แอร์ไม่สนใจคุณแดงว่าจะพูดอะไรต่อ แต่เดินจูงมือผมออกมาจากตรงนั้นทันทีไม่หันกลับไปสนใจเธออีกเลย
"ป่ะ กลับบ้นกันป่านนี้ะวกมันรอแย่แล้ว"
พี่แอร์ว่าแล้วก็ขับรถตรงกลับบ้านทันที ผมหันไปมองไอ้หล่อกับไอ้สวยที่นอนหลับอยู่ตรงเบาะหลังแล้วยิ้มน้อยๆ
"ลมพี่ดีใจนะ"
"ดีใจอะไร"
"ดีใจที่ลมหึงพี่"
"ตอนไหน"
"ก็ตอนที่เห็นพี่คุยกับคนอื่นแล้วลมมาอ้อนอยากให้พี่กลับบ้านเร็วๆ ไหนจะอารมณ์ไม่คงที่ตอนที่เจอเค้าด้วย"
"ไม่ใช่อะไร ก็แค่เหนื่อยจะรอมึงคุยกับเค้าก็เลยอยากกลับบ้าน อีกอย่างเห็นพอใจที่จะคุยกับเค้าก็เลยคิดจะขัดขวางเฉยๆ"
จริงๆนะ ผมไม่ได้หึงเลยจริงๆ!!!
"ไม่ได้อยากคุย พี่คิดจะว่าคุยต่ออีกนิดนึงแล้วขอตัวกลับแล้วถ้าลมไม่แสดงอาการอะไรออกมา"
"ห๊ะ!!!"
"แต่ลมก็ทำแบบนั้น พี่ยอมรับเลยว่าดีใจมากที่ลมหึงพี่"
"ไม่ได้หึง ก็แค่แสดงสิทธิเฉยๆ กั๊กไว้อะเข้าใจป่ะอย่ามาโมเมว่าหึงนะ"
"ครับๆ จะกั๊กไว้จนตายพี่ก็ไม่ว่าหรอกพี่ชอบด้วยซ้ำ"
พอพวกผมกลับมาถึงแล้วเข้าไปในบ้านเท่านั้นแหละก็มีเพื่อนไอ้หล่อกับไอ้สวยหลุดออกมาจากปากพี่เวย์ทันที
"ช้าสัส พวกมึงสองผัวเมียเนี่ย"
"ไหนบอกไปโรงพยาบาลมาใครเป็นอะไร"
พี่ไวน์ถามอย่างสงสัย
"อ๋อ เพื่อนพี่เวย์ไม่สบายอะ"
ผมตอบพี่ไวน์ยิ้มๆ
"ใครวะเพื่อนกู"
"นี่ไง หล่อ สวยมานี่มา"
ผมเรียกบางแก้วสองตัวเข้ามาหาพวกมันสองตัวตกใจที่เห็นคนเยอะทั้งเห่าทั้งหอนแยกเขี้ยวพองขนขู่ทุกคนกันใหญ่คือแบบกูสู้นะอะไรงี้ แต่พอพี่แอร์เดินเข้ามาปุ๊บก็กลับสงบเสงี่ยมไม่เห่าไม่หอนแล้วไปนอนใกล้ๆพี่แอร์สะงั้น
"นี่อะหรอเพื่อนกู"
พี่เวย์ชี้นิ้วมาที่ไอ้หมาสองตัวนั้นอย่างงงๆ
"ใช่ดิพี่"
"แต่นี่มันหมานะมึง"
"เอ้าก็เพราะมันเป็นหมานี่แหละถึงได้บอกว่าเป็นเพื่อนพี่เวย์ไง"
"ไอ้น้องเวร"
พี่เวย์ด่าพร้อมโยนก้อนน้ำแข็งใส่ผม ทำให้พวกเราทั้งหมดหัวเราะกันดังลั่นบ้านอย่างมีความสุข นานๆทีปล่อยตัวปล่อยใจลองดูละกัน
#######################################
ในที่สุดก็ได้ฤกษ์อัพต่อเสียทีหลังจากที่หายไปนาน
ยังมีคนอ่านอยู่ไหมเอ่ยยยยย?
จบตอนที่16 สั้นๆเนาะ
***นิยายเรื่องนี้ไม่มีดราม่านะเออมีแต่ไร้สาระ***
แล้วเจอกันใหม่(ไม่รู้ตอนไหน)บ๊ายบาย
-
จ้า ไม่เรียกหึงเนอะ
-
มีความหึง555
-
แหมๆๆๆ ไม่หึงเล๊ยยยยย.....
-
:ruready
-
อย่างนี้ก็ได้หรอ? :laugh:
คิดถึงงงงงงงง :hao5:
มาต่อเร็วๆนะ :mew3:
-
ไม่หึงแค่แสดงสิทธิ์อ่อ :hao3: :onion_asleep:
-
:pig4:
-
มาต่อเร็วๆนะ
ถ้าหึงนี่จะขนาดไหน :hao3: :ruready
-
รีบต่อนะ รออยู่ o13 o13 :bye2:
-
เด่วแม่แชมเปญต้องมาวุ่นวายแน่
-
ตอนที่ 17 ขอบคุณที่ไว้ใจ?(1)
=แอร์=
"ลมครับลม"
"หืม?"
"ตื่นได้แล้วเดี๋ยวไปเรียนสายนะ"
ผมลูบหัวลมเบาๆ
"อืม ตื่นแล้ว"
คนตื่นแล้วว่าก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นนั่ง
ฟอดดดดดดด
"ไปอาบน้ำไปเดี๋ยวทำกับข้าวให้"
ผมหอมแก้มลมฟอดใหญ่ก่อนจะเตรียมตัวไปทำอาหารเช้าให้คุณชายจอมขี้เซา
"เดี๋ยว"
"ครับ?"
"มานี่"
"ว่าไงมีอะไร"
ผมถามลมอย่างสงสัย
หมับ!!!!
ฟอดดดดดดดด
"อรุณสวัสดิ์ครับคุณคู่หมั้น"
ลมโน้มคอผมลงแล้วหอดแก้มผมหนักๆ
"ลม"
ให้ตายเหอะ เดี๋ยวก็อดใจไม่ไหวเผลอกดลงกับเตียงทำไงเนี่ย น่านักเดินไปแล้ว
ผมกับลมหมั้นกันเรียบร้อยแล้วครับเมื่อเดือนก่อนนู้นนนนน แต่กว่าจะได้หมั้นกันผมก็แทบจะกระอักเลือดตายก่อนเพราะกว่าจะทำให้ลมยอมดีด้วยได้ผมต้องผันตัวเองมาเป็นพ่อบ้านให้กับลม ทั้งไปให้อาหารไอ้แมงดาสุดที่รักของลม ที่ไม่รู้มันจะกินผมเป็นอาหารเมื่อไหร่ ไหนจะต้องพาไอ้หล่อกับไอ้สวยไปเดินเล่นอาบน้ำอาบท่า ล้างรถ ตัดต้นไม้ ทำกับข้าว ทำความสะอาดบ้าน บลาๆๆๆๆ กว่าจะได้มาถึงวันนี้
"ไม่ชอบหรอ? จะได้ไม่ทำอีก"
"เปล่าหรอก ชอบมากต่างหากจะดีกว่านี้เปลี่ยนจากแก้มมาเป็นปากได้ไหม?"
"อยากคิส"
ลมเอียงคอถามผม
"ได้ไหมละ?"
"ไอ้ได้มันก็ได้อยู่หรอก?"
หืม หูฝาดป่ะเนี่ย?
"จริงอ่ะ?"
"แต่"
"อะไร"
"วันนี้ไม่มีอารมณ์อยากจะคิส ไปคิสกับแมงดาแทนละกันนะ"
"บ้าหรอ มันจะกินพี่เป็นอาหารแทนคิสหนะสิ"
ไอ้แมงดางูเหลือมตัวใหญ่ที่ลมเลี้ยงไว้อยู่หลังบ้านเอาอาหารไปให้มันทีไรหวาดเสียวว่ามันจะกินคนให้อาหารอย่างผมด้วยหนะสิ ไหนจะการเจอกันครั้งแรกที่ทำเอาผมขวัญผวา อยู่ๆพอผมเดินไปหลังบ้านสวนก็เจอลมนั่งเล่นกับไอ้แมงดาแบบแนบชิดลมเอาไอ้แมงดาพาดคอตัวเองเหมือนผ้าพันคอให้มันเลื้อยไปมาตามใจชอบ ไอ้ผมก็นึกว่าลมโดนงูรัดก็เลยจะช่วยหวังจะเอาไม้ไปตีมันที่ไหนได้โดนไม้ลมก่อนที่ไอ้แมงดาจะโดนไม้ผม
"หิวแล้วนะ"
"ครับๆ"
"พี่วันนี้จะทำอะไรกิน"
ไอ้ซองเดินเซซ้ายเซขวามาหาผมในห้องครัว
"จะทำโจ๊กทรงเครื่อง"
"เผื่อด้วยนะพี่"
"เออ ไอ้ซิงอะ"
"ยังไม่ตื่นพี่วันนี้มันไม่ไปเรียน"
"หืม? ไปนั่งรอข้างนอกไป"
ไอ้ซิงเนี่ยนะไม่ไปเรียน แปลกจริงปกติไม่เคยหยุดนี่นา
"ครับผม"
"แอร์"
"ครับ"
"ใกล้เสร็จยัง หิวแล้ว"
"แป๊บนึงนะ ตักใส่ถ้วยก็เสร็จแล้ว"
"รอข้างนอกนะ"
"ครับผม"
ผมถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วตักโจ๊กใส่ถ้วยก่อนจะยกออกไปให้คุณชายทั้งสอง
"วันนี้ไปเรียนป่ะพี่"
"มีดิเรียนเต็มวันอะวันนี้ สงสัยจะไดเอารถไป"
ปกติผมจะเป็นคนไปรับไปสางลมแต่วันนี้คงจะไม่ได้จริงๆ
"ไม่ต้อง เดี๋ยวตอนเย็ยนไปรับ"
"ลมจะไปรับพี่หรอ?"
"อืม"
"ขอบคุณครับผม"
ผมยิ้มก่อนจะยกมือลูบหัวลมเบาๆ ทำไมถึงต้องลูบหัวลมบ่อยๆ เพราะเจ้าตัวเค้าชอบหนะสิครับ
"อย่าลืมว่าผมก็อยู่ด้วยนะครับ"
"ป่ะไปกัน"
"ครับๆ"
ผมดีใจนะปกติถ้าเวลาเลิกเรียนไม่ตรงกันจะเอารถไปสองคัน แล้วลมก็ไม่เคยไปรับผมที่คณะเลยสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่ลมอาสาไปรับผม ยอมรับว่าตกใจแต่ก็ดีใจมากๆเหมือนกัน
"จอดนี่ก็ได้ลม"
"ไม่เป็นไรจอดข้างหน้าเลยก็ได้"
"ครับผมตามใจลมเลยครับ"
"เดี๋ยวตอนเที่ยงจะซื้อข้าวเข้ามาให้"
ฟอดดดดดดด
"ขอบคุณครับ"
"อืม เดี๋ยวตอนเย็นจะมารับกลับบ้านด้วยกันนะ"
"ลมว่าไงนะ"
"เปล่า"
"งั้นพี่ไปก่อนนะ"
"อืม"
ผมมองตามหลังรถของลมที่ขับออกไปจนสุดสายตาถึงได้เดินเข้าไปในตึก ไอ้ปนะโยคนั้นทำไมผมจะไม่ได้ยิน ตอนเย็นจะมารับกลับบ้านด้วยกันงั้นหรอดีต่อใจจริงๆเลยนะให้ตายสิ
ตอนนี้ผมย้ายเข้าไปอยู่บ้านสวนกับลมแล้วครับ นอนห้องเดียวกันแต่ไม่มีอะไรเกินเลย ทำได้มาสุดก็แค่หอมกับจูบ แต่ก็ไม่เป็นไรได้แค่นี้ก็สุขใจแล้วครับ
"อ้าวไอ้แอร์ ทำไมวันนี้มาถึงเร็วจังวะไม่ได้ไปส่งคุณคู่หมั้นที่คณะหรือไง"
ไอ้ไวน์ส่งเสียงเห่าทันทีที่เจอผม
"อืม ไม่ได้ไปส่ง"
"อ่อ วันนี้เรียนเต็มวันเลยเอารถมาเองใช่ป่ะ"
"ไม่ใช่อีกอะฟ่าง"
"อย่าบอกนะว่าทะเลาะกันเลยหนีมาก่อน"
ความคิดมึงแต่ละอย่างนี้นะเวย์
"ก็เปล่าอีกนั้นแหละ"
"เอ้า แล้วมึงมายังไง"
ไอ้ตังถามอย่างสงสัย
"ก็ลมมาส่ง"
"หาาาาาาา!!!!"
"หาอะไรของพวกมึง"
"ลมเนี่ยนะยอมมาส่งมึง ตอนเย็นมึงต้องกลับเองหรอ?"
ไอ้ฟ่างถามอย่างแปลกใจ
"เปล่า ลมบอกจะมารับส่นตอนเที่ยงจะซื้อกับข้าวเข้ามาให้อะ"
พูดแล้วก็เป็นปลื้มที่ว่าที่เมียเอาใจใส่
"555สมใจอยากแล้วสิ"
ไอ้เวย์หัวเราะจนเสียงหลง
"อะไรของมึง"
บ้าป่ะ คุยกันอยู่ดีๆดันหัวเราะออกมาสะงั้น
"เปล่าๆ"
"พูดมา"
"อาจารย์มาแล้วววววววว!!!"
"รอดตัวไปนะมึง"
ผมชี้หน้าคาดโทษไอ้เวย์ไว้ ก่อนจะหันไปสนใจอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่
"งั้นพวกกูก็ขอแยกย้ายไปเรียนมั่งดีกว่าบ๊ายๆ"
แล้วพวกผมก็แยกย้ายกันไปเรียนคณะใครคณะมันถามจริงแล้วพวกมึงจะถ่อมาถึงนี่กันทำไมวะ? ส่วนไอ้ฟ่างไปด่อนเพื่อนตั้งแต่อาจารย์ยังไม่มาอีก
"โอเคค่ะ งั้นวันนี้พอแค่นี้อย่าลืมส่งงานตามกำหนดนะคะแล้วเจอกันในคาบหน้าสวัสดีค่ะ"
"เหี้ย พักเที่ยงสักที"
ผมมองไอ้ข้าวตังที่ตอนนี้นอนฟุบอยู่บนโต๊ะ
"เดี๋ยวพวกบ้านั้นมันก็มา"
"อืม กูหิวจนไส้กิ่วแล้วไอ้ห่าาาา ตอนไหนเมียมึงจะมา"
"อีกสักพักมั้ง"
~~~ครืด ครืด ครืด~~~
'แชมเปญ'
"ครับ"
/แอร์คะ ตอนนี้แอร์อยู่ไหนเอ่ยยยย/
"อยู่บนห้องm"
/พอดีเปญซื้อข้าวเที่ยงมาให้ทุกคนหน่ะค่ะ/
"อ่าครับ ขึ้นมาเลยก็ได้ครับ"
/เดี๋ยวเจอกันนะแอร์ เปญคิดถึง/
"อ่าครับ"
"เปญโทรมา"
ไอ้ข้าวตังนี่แสนรู้จริงๆ
"อืม"
"เปญไม่รู้หรอว่ามึงมีคูหมั้นแล้ว"
"รู้"
"ได้ยินข่าวว่าเปญเลิกกับแฟนแล้วนะ"
"อ่าหะ"
"มึงไม่ดีใจ"
"เฉยๆ"
"ช่วงนี้รู้สึกแชมเปญจะมาวุ่นวายกับมึงมากขึ้นนะ"
"งั้นหรอ ก็คงจะจริง"
จริงอย่างที่ไอ้ตังพูด แต่ก็นะความรู้สึกผมมันเปลี่ยนไปแล้วตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้อีกนั้นแหละ
"อยากมาคบกับมึงละมั้ง"
"ไม่ได้หรอก"
"ทำไม"
"กลัวลมโกรธ"
"หึหึ แล้วถ้าลมขอถอนหมั้นละ"
อ้าวไอ้นี่พูดไม่เข้าหูอีกแล้ว
"ทำไม"
"แค่สมมติ"
"ไม่ยอมหรอกห่าาาา"
"555ดีแล้วที่เปลี่ยนใจไปหาลม"
"หืม มึงว่าไงนะ"
เพราะมัวสนใจแต่โทรศัพท์เลยไม่ได้ยินที่มันพูด
~~~ไลน์~~~~
สายลม : ไปช้านิดนึงนะ
แอร์ : ทำไมอะ?
สายลม : จารย์ปล่อยช้า
แอร์ : ไม่ต้องรีบนะ
สายลม : กินข้าวก่อนเลยก็ได้
แอร์ : จะรอนะ
สายลม : อืม
แอร์ : วันนี้แชมเปญมาหา
หืมไม่อ่าน เฮ้ออ... แค่บอกให้รู้ไว้
"แอร์คะ วันนี้เปญซื้อของโปรดมาให้แอร์ด้วยนะ"
พูดเฉยๆก็ได้ไม่ต้องมานั่งเบียด
"อ่าครับ"
ผมว่าก่อนจะขยับห่างออกมาอย่างเนียนๆ
"มีอะไรกินบ้างวะ โคตรหิว"
ไอ้เวย์แหกปากมาตั้งแต่หน้าห้อง
"มาทำไม"
"เอากับข้าวมาให้ฟ่างมากินด้วยกันสิ"
"ไม่หล่ะ จะรอกินพร้อมน้องลมดีกว่า"
แล้วมันก็แยกตัวออกไปนั่งคนเดียว
"แอร์กินนี่ลองดูสิคะ เดี๋ยวเปญป้อน"
ให้ตาย ไม่ชอบแบบนี้เลยจริงๆ
"ขอโทษที่มาช้า!!!"
"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ พี่ซื้อของมาให้กินกันแล้วไม่มีใครรอเราหรอก เอ้ย ไม่มีใครว่าลมหรอก"
"อ่าครับ"
"พี่ยังไม่ได้กินข้าวเลยลม ลมก็ยังไม่กินใช่ป่ะเรามากินข้าวกันสองคนดีกว่านะ"
"นั้นสินะครับ"
ตายห่านนน ลมไม่แม้แต่จะมองหน้าผม
"พี่เองก็ยังไม่กินข้าวเลยนะ"
ผมวิ่งไปช่วยลมถือของ ก่อนจะใช้หลังมือเช็ดเหงื่อให้ลม
"ทำไมกับข้าวก็มี"
"รอลมนั้นแหละ"
"แล้วจะมานั่งเบียดทำไมร้อนนนนน"
"เดี๋ยวพี่พัดให้"
ผมว่าก่อนจะใช้สมุดในห้องมาพัดให้ลมหน้าแดงหมดแล้ว
"ลม"
"หืม"
"ไม่มีอะไร"
"รู้แล้ว"
"ขอบคุณครับ"
"อืม"
######################################
งงๆใช่ป่ะ แถมสั้น(รู้ตัว) ยุ่งมากกกก และอยากจะบอกว่าอีกสามตอนจบแล้วนะเออ
บายยยยย เจอกันตอนหน้าตอนไหนไม่รู้อีกเช่นเคย
-
จะจบแล้วเหรอเร็วจัง
-
อ้าววววววววว
จะจบแล้วหรอ?
เร็วจัง :hao5: :hao7: :mew6:
-
พี่แอร์กลัวเมีย o18
-
งง งงมากด้วย
-
มาไวไปไวดีเนอะ
-
รำคาญเเชมเปญ ชื่อไฮโซแต่ทำตัวโลว์มากกก
-
อ้าววววววว
จะจบแล้วหรอ? ยังงงๆอยู่เลย :really2: :really2:
-
วุ่นวายเหลือเกินนนนนน
ชะนีแชมเปญนี่ :fire: :fire: :fire:
-
ตอนที่ 18 ขอบคุณที่ไว้ใจ?(2)
หลังจากที่ผมกินข้าวคลุกน้ำตาเสียใจเพราะเมียหลวงเขามาทวงบัลลังก์คืน(?) พวกผมก็แยกย้ายกันไปเรียนทันที รวมถึงยัยเหล้า(เน่า)ราคาแพงนั้นด้วยจนตอนนี้ผมกลับมารอรับแอร์กลับบ้านแล้วละครับ
"ช้าชะมัดยาด"
นี่ก็รอมาตั้งสองนาทีกว่าๆแล้วนะ
"ลม"
"หืม ช้าชะมัด...."
ผมหันไปหาเสียงเรียก เตรียมพ่นคำสรรเสริญให้คุณคู่หมั้นสุดที่รัก ก็ต้องยัดมันเข้าไปเก็บไว้ก่อนเพราะ คนที่เดินมาหาผมไม่ได้มีแค่พวกพี่แอร์แต่มียัยเหล้าเน่ามาด้วย เร็วจริงนะมึง
"ลมรอนานไหม"
"ไม่นาน"
"คือว่า..."
"แอร์มีอะไรก็พูดมา"
"เปล่าหรอกกลับบ้านกัน"
ผมมองหน้าแอร์อย่างสงสัย เอาเถอะ ถึงบ้านค่อยว่ากัน
"ไปก่อนนะครับพวกพี่ๆ"
"แอร์ อย่าลืมนัดของเราเย็นนี้นะคะ"
"นัด?"
ผมหันไปมองแอร์พร้อมส่งสายตาพิฆาตไปให้ ประมาณว่าพวกมึงกล้าไปนัดกันลับหลังกูหรอ?
"กลับบ้านแล้วจะเล่าให้ฟัง"
"ได้"
ใช้เวลาไม่นานเราสองคนก็กลับถึงบ้านเตรียมโดนซักฟอกได้เลยคุณคู่หมั้น
เมื่อถึงบ้านผมลากแขนแอร์ชึ้นห้องทันที
"ตกลงยังไงไปนัดกันตอนไหน แล้วนัดอะไร แล้วทำไมเค้าถึงลงมาพร้อมกับแอร์ได้ทั้งๆทีเรียนคนละคณะไม่สิคนละมหาลัยด้วยซ้ำ"
ผมถามออกไปรวดเดียวจบ เหนื่อยเป็นบ้า อึดอัดจะตายอยู่แล้ว
"ลมใจเย็นๆ"
"ตอบมาให้หมดเลยนะ"
"ครับๆ"
"คือเค้ามาก่อนลมมานิดเดียวเอง"
"แล้วทำไมได้เดินมาด้วยกัน"
"เค้าขึ้นไปรอหน้าห้อง"
"ชอบใจใหญ่เลยหละสิ"
"บ้าหรอ มีลมอยู่แล้วจะไปชอบใจคนอื่นได้ไง"
แอร์เอื้อมมือมาดึงผมไปกอดไว้ทั้งตัวแถมยังฟัดแก้มผมอีกหลายรอบ ไม่ใช่ผมไม่ขัดขืนนะคุณแต่พี่มันตัวใหญ่ ผมทั้งทุบ ทั้งเตะ ทั้งถีบ พี่มันก็ไม่ปล่อยก็เลยปล่อยๆไป นี่ไม่ใช่เวลามาสวีทนี่หว่า
"แล้วนัดที่เค้าว่าคือนัดอะไร"
"เค้าชวนไปบ้านเค้าหนะสิ"
"ไม่ให้ไป"
หนอยแหน่ กล้าดียังไงมาชวนผู้ชายเข้าบ้านที่สำคัญผู้ชายคนนั้นยังเป็นถึงคนของผมอีก ผมไม่มีทางยอมแน่
"ไม่ได้หรอกครั้งนี้คงต้องไป"
"ทำไมอยากไปขนาดนั้น"
"ไม่ใช่อยากไป แต่ต้องไปต่างหาก"
แอร์ว่าพร้อมกระชับกอดให้แน่นขึ้นอีก
"ทำไม"
"เป็นงานวันเกิดแม่เค้าหนะ ครอบครัวพี่ก็ต้องไปกันทุกคนเพราะแม่พี่เป็นแม่เพื่อนเค้า ถึงเค้าไม่มาชวนยังไงแม่ก็โทรมาตามอยู่ดี"
"อืม"
ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็เถอะผมก็ไม่อยากจะให้ไปอยู่ดี ทำไมหนะหรอครับ ก็ผมหวงนี่นา ยัยเหล้าเน่านั้นจ้องจะงาบพี่แอร์อยู่ แต่ที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็แอร์นี่แหละเพราะแอร์เคยรักยัยเหล้าเน่ามากผมไม่แน่ใจว่าจะให้คำว่าเคยได้หรือเปล่า ตอนนี้อาจจะยังรักอยู่ ผมกลัวแอร์จะเผลอตัวเผลอใจไปกับเค้าอีก ถ้าเป็นอย่างนั้นผมจะทำอย่างไรดีหละ ผมไม่ยอมหรอกนะก็คนๆนี้หนะเป็นของผมแล้ว
"อยู่ๆก็เงียบไป"
"หืม คิดอะไรนิดหน่อย"
"ไม่อยากให้ไปใช่ไหม"
แน่สิ ใครจะอยากให้ไป
"ก็อะ...อืม"
"ทำไม"
"ก็เป็นห่วง"
จะให้บอกได้ไงว่ากูหวงแอร์ได้ใจตายเลย
"ห่วงเรื่องอะไร"
"หลายๆเรื่องแหละ"
"บอกได้ป่ะ"
ไม่ได้เว้ยยยยยยยยยย
"นี่แอร์ ยังรักเค้าอยู่ใช่ป่ะ"
"ถ้าบอกไปอย่าร้องไห้นะ"
"อืมบอกมาเถอะ"
"รัก"
นั้นไง ให้ตายสิยังไงก็รักเค้าสินะ
"แต่"
"หืม แต่อะไร"
"รักไม่เหมือนแต่ก่อน"
อะไรของเค้าหว่าาาา ชักจะงงๆรักนี่มันมีกี่อย่างกี่แบบกัน ถึงจะว่ายังงงั้น สรุปแล้วรักก็คือรักไม่ใช่หรือไง
"ยังไง"
"ก็ตอนนั้นรักแบบอยากได้มาครอบครองส่วนตอนนี้รักแบบเพื่อนให้เค้ามากสุดได้เท่านั้น เพราะตอนนี้ความรักทั้งหมดยกให้ลมหมดแล้ว"
"ห๊ะ?"
"ถึงจะรู้จักลมได้ไม่นาน และมีเรื่องเกิดขึ้นมากมายถึงจะให้โอกาสกลับไปแก้ไขเรื่องในอดีตได้พี่คงปล่อยให้มันเกิดขึ้นอยู่ดี เพราะถ้าเรื่องพวกนั้นไม่เกิดขึ้นพี่ก็คงไม่ได้กอดลมอยู่อย่างนี้"
เดี๋ยวนะเฮ้ยยยยย เมื่อกี้คุยกันเรื่องยัยเหล้าเน่าอยู่ไม่ใช่หรือไง ไหงตอนนี้มาโผล่ตรงนี้ได้หละ จูนตามอารมณ์พี่มันไม่ทันจริงๆ
"เดี๋ยวๆ"
"เงียบก่อนครับ"
"....."
โอเคครับกูเงียบก็ได้ จะไม่เงียบได้ไงก็ในเมื่อมึงยื่นมือมาปิดปากกูเยี่ยงนี้ก็ก็คงจะพูดอะไรได้หรอกนะครับ
"พี่รู้ว่าลมกังวล ว่าถ้าพี่ไปแล้วพี่จะเปลี่ยนใจหันกลับไปหาเปญอีกแต่พี่จะบอกลมไว้ตรงนี้เลยว่า ลมเชื่อใจและไว้ใจพี่ได้ว่าพี่จะไม่มีทางหักหลังลมเด็ดขาด ถึงแม้จะเคยรักเค้ามากขนาดไหนแต่นั้นมันก็กลายเป็นอดีตไปแล้วเข้าใจไหมครับ?"
หงึกหงัก หงึกหงัก หงึกหงัก
"เอ้าใอแอ่ว"(เข้าใจแล้ว)
"อ่ะขอโทษครับ พี่ลืมว่าปิดปากลมอยู่"
เออดี กูนี่แทบขาดใจตายปิดปากอย่างเดียวพอทนไหวแต่นี่ดันปิดมาถึงจมูก ถือเป็นการฆาตกรรมแบบเงียบๆได้เลยนะ
"แน่ใจหรอ"
"อืม อย่างที่บอกว่าเค้าคืออดีต ส่วนตอนนี้ลมคือปัจจุบัน เป็นหัวใจของพี่และพี่ก็...."
"ก็"
"ก็....เอ่....เอ่อ....คาดว่าจะรักลมเข้าแล้วแหละ"
"...."
"ให้ตายสิ"
"อะไร บอกรักแค่นี้ถึงกับจะตายเลยหรอ"
"เปล่าแต่มันเขินนี่ ไม่เคยต้องพูดอะไรขนาดนี้ไม่เคยบอกรักใครมาก่อน"
"55555"
ผมหัวเราะจนปวดท้องไปหมดเกือบแล้วอีกนิดเดียวนิดเดียวก็กำลังจะน้ำตาไหลเพราะซึ้งที่โดนบอกรัก แต่ตอนนี้ผมกลับน้ำตาไหลเพราะหัวเราะมากเกินไป จะไม่ให้หัวเราะได้ยังไงเคยเห็นพี่แอร์เป็นตุ๊ดแตกอย่างนี้ที่ไหน อะไรคือพูดเสร็จแล้วเอามือปิดหน้าตัวเองแล้วมุดไปใต้ผ้าห่ใแบบนั้นหละ พี่แอร์หลุดมาดความจริงมาดพี่มันก็หายไปนานแล้วนะครับ น่ารักจริงๆให้ตายเหอะ
"พี่ไปก่อนนะ"
"ครับ"
ตอนนี้ผมมายืนส่งพี่แอร์อยู่หน้าบ้าน วันนี้พี่แอร์อย่างหล่อใส่ชุดสูจแล้วยิ่งดูดี (จินตนาการเอานะว่าแอร์ใส่สูทยังไง)
"เชื่อใจและไว้ใจพี่นะ"
"ครับ"
"ไปละ"
ฟอดดดดดดดดดดดด
"เงียบจัง พวกบ้านี่ก็ยังไม่กลับบ้าน อยู่คนเดียวอีกแล้ว"
ผมเดินตรวจความเรียบร้อยในบ้านล็อคบ้านเรียบร้อย(ทุกคนมีกุญแจบ้าน)ก่อนจะขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วเข้านอน ผมนอนคิดอะไรเพลินๆไปเรื่อยๆจนเผลอหลับไปในที่สุด
ตกดึก
แกร๊ก
"หลับแล้วหรอ"
แอร์ลูบผมลมเบาๆ ก่อนจะค่อยๆจุมพิตที่หน้าผากมนอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าลมจะตื่น
"กลับมาแล้วครับที่รัก"
ว่าแล้วก็ก็เปลี่ยนชุดแล้วเข้าไปอาบน้ำอีกครั้งแล้วค่อยๆเบียดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มกับลม
"ขอบคุณที่เชื่อใจและไว้ใจพี่นะ"
"รักนะครับ"
แอร์ว่าก่อนจะดึงลมเข้าสู่อ้อมกอดแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราทันทีเพราะความเหนื่อยล้า
#######################################
อีกสองตอนจบ.
เป็นกำลังใจให้ด้วยน้าาาาาา
ใครอ่านอยู่แสดงตัวหน่อยน้าาาาาาา
เจอกันตอนหน้าไม่รู้ตอนไหน
-
:bye2:
-
o13 เยี่ยมมากพี่แอร์
-
:pig4:
-
พี่แอร์ทำดีมากกกกกก o13
-
ตอนนี้แอร์น่ารักสุด :o8: :-[ :impress2:
-
พี่แอร์บอกรักหวานๆๆๆๆ
-
เผลอแป๊บๆจะจบแล้ว?
ไวจริงๆเลย
-
ตอนที่ 19 จบแล้วความรัก...(?)
=แอร์=
ผมนอนจ้องหน้าใสๆของลมที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยความรักใคร่เพราะลมคือผู้เป็นที่รักและเป็นผู้ครอบครองหัวใจผมตั้งแต่เมื่อไหร่กไม่รู้ แต่พอมารู้ตัวอีกทีก็เผลอรักคนๆนี้ไปจนหมดหัวใจ
(เลี่ยนไปอีก) ผมเกลี่ยไรผมที่ตกลงมาปิดหน้าลมออก ก่อนจะค่อยๆจุมพิษที่หน้าผากลมเบาๆ แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ทำกับข้าวไว้ใค้กลอยใจของผมที่พอตื่นมาคงจะซักทั้งฟอกผมจนสะอาดเป็นแน่
"ทำอะไรกินดีหละ"
ผมค้นๆอยู่ในตู้เย็นหาของที่พอจะทำเป็นอาหารเช้าได้ปรากกฏว่าหมดไม่มีอะไรเหลือเลย
"ไปซื้อข้างนอกละกัน"
ผมเดินออกจากห้องพร้อมล็อคห้องเสร็จสรรพ เดี๋ยวจะมีคนมาทำมิดีมิร้ายลมจะทำยังไง นั้นยอดดวงใจนะขอรับ ผมไม่ได้ไปไหนไกลเพราะแถวๆนี้มีตลาดสดอยู่ใกล้ๆอยู่แล้ว ซื้ออะไรไปกินตอนเช้าดีนะดีนะ
อย่างแรกก็.....
"เอาปลาท่องโก๋ 30 ครับ เอาซอสใบเตยกับกับนมข้นครับ"
"นี่จ้าาา พ่อสุดหล่ออ่ะป้าแถมให้อีกนะจ๊ะ โสดไหมลูกมาเป็นลูกเขยป้าไหมจะได้กินปลาท่องโก๋ฟรีทุกวันเลย"
"อย่าดีกว่าครับผมเกรงใจ"
ผมเดินไปซื้อของไปเรื่อยๆทั้งผักทั้งเนื้อสัตว์ต่างๆนานา อีกทั้งขนมกินเล่นของหวานของยอดยาหยี(เรียกแทนลมไปกี่ชื่อแล้วพ่อคุณ)
"ป้าครับเอาหมูปิ้ง 50 บาท กับข้าวเหนียว 50 บาทครับ"
จะพอกินไหมเนี่ย เอาเถอะไม่พอก็กินอันอื่นไปละกัน
"หล่อจริงเลยพ่อคุณ อ่ะ พี่แถมให้อีก 3 ไม้ ข้าเหนี่ยวก็เต็มถุงไปเลยแล้วมาใหม่นะน้องสุดหล่อ"
"ครับ แหะๆ"
พี่แม่ผมหละสิรุ่นนี้อ่ะ แต่ช่างเถอะยังไงก็ได้ของแถมเยอะแยะเต็มไปหมดแล้ว(?)กลับห้องดีกว่า ป่านนี้พ่อแก้วตาคงจะตื่นแล้วละมั้ง
แกร๊ก!!!
"หืม มานั่งอะไรตรงนี้"
ตกใจสิครับพอเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เจอลมนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บนโซฟา
"ไปไหนมา"
"ซื้อของ"
ว่าพลางยกของที่ถือพะรุงพะรังให้ลมดู
"..."
"ฝันร้าย?"
ผมถามลมที่นั่งหน้าซีดเหงื่อตกอย่างกับกลัวอะไรสักอย่าง
"อืม"
"ฝันว่าอะไร"
"มึง...กูไป"
ผมได้ยินที่ลมพูดไม่ถนัดนักเพราะลมพูดเสียงอ้อมแอ้มในลำคอ ผมเลยเดินเข้าไปนั่งข้างๆลมพร้อมลูบหัวเบาๆเป็นการปลอบขวัญ
"ว่าไงนะ"
"มึงจะทิ้งกไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น มะ...มึงเดินมาบอกกูว่ามึงรักเค้ามากอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน แล้วบอกกูว่าไม่ต้องติดต่อมึงอีกเพราะกลัวเค้าจะเข้าใจผิด ละ...แล้วๆมึงก็ทิ้งกูไว้คนเดียว"
ประโยคสุดท้ายของลมช่างเศร้าสร้อยเหลือเกิน อะไรจะฝันเป็นตุเป็นตะขนาดนั้นเนี่ย นี่คิดมากถึงขนาดเก็บเอาไปฝันเลยหรอเนี่ย น่ารักเกินไปแล้วนะ หมั่นเขี้ยวจริง
"สุดยอดจินตนาการเลยนะ"
"จะว่าบ้าก็ว่ามาเหอะ"
"เปล่าๆ ลมมีอะไรจะถามพี่ไหมครับ"
"ทำไมต้องให้ถามละ บอกเองไม่ได้หรือไงมีความลับอะไรนักหนา"
ลมถามผมเสียงสะบัด หน้าตาบูดเบี้ยวอย่างคนมีอารมณ์(โกรธ) มันน่าขย้ำให้หายซ่าซะจริง
"หึหึ ไม่มีหรอกความลับหน่ะ ตั้งใจจะเล่าให้ฟังอยู่แล้ว"
ผมว่าก่อนจะเอนตัวลงนอนหนุนตักลม แล้วเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดชึ้นเมื่อคืนให้ลมฟัง
"พี่ไปถึงงานตอนสามทุ่ม"
ณ งานเลี้ยง
'แอร์คะ มาช้าจัง เปญงอนแล้วนะ'
'ขอโทษนะเปญพอดีมีเรื่องส่วนตัวนิดหน่อยหนะ'
'เอ่อ งั้นเข้าไปในงานกันเถอะค่ะ'
เปญคล้องแขนแล้วลากผมเข้าไปในงานจู่ๆก็มีคำๆหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวผม คำๆนั้นก็คือ ทำไมผู้หญิงคนนี้น่ารำคาญจังให้ตายเหอะ เจอเพื่อนอยู่โต๊ะไหนก็แวะโต๊ะนั้นไม่ได้ไปหาคุณลุงคุณป้าสักที
'นี่ยัยเปญนี่แฟนใหม่เธอหรอ?'
ผู้หญิงในกลุ่มนั้นพูดแทรกขึ้นมา ผมหันขวับไปมองหน้าคนพูดทันที
'มะ...ไม่'
'บ้าพูดอะไรอย่างนั้น ฉันเขินนะเธอ'
ระหว่างที่ผมจะปฏิเสธ แชมเปญที่ยืนบิดไปบิดมาก็พูดขัดผมขึ้นมาสะก่อน
นี่เจตนาทำให้ทุกคนเข้าใจผิดว่าผมกับเปญคบกันอยู่สินะ เปญต้องการอะไรกันแน่
'ขอตัวนะครับ เปญขอคุยด้วยหน่อย'
'ขอตัวก่อนนะพวกเธอ'
'จ้าาา'
ผมลากแขนเปญมาตรงที่ๆไม่มีคนพลุกพล่านจะได้คุยกันได้สะดวก
'เปญพูดแบบนั้นต้องการอะไร เดี๋ยวคนอื่นเค้าก็เข้าใจผิด'
'แล้วทำไมแอร์ไม่พูดปฏิเสธออกไปต่อหน้าเพื่อนเปญละคะ ที่แอร์ไม่ปฏิเสธเพราะแอร์ยังรักเปญอยู่ใช่ไหม'
'ไม่ใช่'
'แล้วทำไมไม่...'
'เพราะผมเห็นแก่หน้าคุณที่เป็นเพื่อนผม ก็เลยไม่อยากจะหักหน้าคุณ ถ้ายังเห็นว่าเราเป็นเพื่อนกันอยู่ก็ไปแก้ข่าวซะ ผมไม่อยากให้ลมเป็นกังวลเพราะข่าวที่คุณสร้างขึ้นมา'
เปญหน้าเสียทันทีที่ผมพูดจาห่างเหิน นั้นแสดงว่าผมกำลังจะหมดความอดทน แต่แล้วเปญก็ทำเป็นใจกล้ามาเกาะแขนผมไว้ แต่ผมสะบัดออก ทำให้เปญหน้าเสียยิ่งกว่าเดินก่อนจะปรับสีหน้าตัวเองเป็นปกติ
'อะไรกันคะ ถ้ามันรักแอร์จริงข่าวแค่นี้ทำอะไรมันไม่ได้หรอก'
'อย่าเรียกลมว่ามัน'
'แอร์คะ เรามาคบกันเถอะนะคะ เปญรู้ว่าแอร์ยังรักเปญอยู่'
'เพื่อน ผมให้ได้แค่นี้'
'เปญจะบอกพ่อแม่คุณว่าคุณวิปริตคบหาผู้ชายด้วยกัน'
'เชิญ'
ผมว่าก่อนจะหันหลังเดินออกมาแล้วตรงไปหาพ่อกับแม่ผมที่ยืนอยู่กับครอบครัวเจ้าของงาน
'สวัสดีครับ คุณลุงคุณป้า'
'ตาแอร์ไหว้พระเถอะลูก'
ผมยิ้นก่อนจะพูดคุยเรื่องต่างๆ จนกระทั่งเปญเดินเข้ามา
'สวัสดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่'
เปญยกมือไว้พ่อกับแม่ผม
'สวัสดีจ๊ะ หนูแชมเปญ'
'เออ ว่าแต่แอร์กับเปญคบกันนานหรือยังจ๊ะ แม่จะได้ยินข่าวดีเมื่อไหร่'
คบอะไร ผมไปคบกับแชมเปญเมื่อไหร่
พ่อกับแม่หันมาจ้องหน้าผมเขม็งทันที ผมส่ายหน้าปฏิเสธเพราะผมไม่รู้เรื่อง
'แม่คุณแม่ก็ถามอะไรอย่างนั้นคะ'
เปญพูดพร้อมกับบิดไปบิดมาอย่างเหนียมอาย เล่นกันอย่างนี้เลยหรอ สงสัยคงถึงจุดแตกหักกันแล้วละ
'คบอะไรหรอครับ'
พ่อผมถามทันที
'ก็ยัยเปญบอกว่ากำลังคบกับตาแอร์อยู่นี่คะ'
'สังสัยจะเข้าใจผิดหนะครับ ผมมีแฟนแล้วครับ'
'ว่าไงนะ'
'ก็เป็นอย่างที่ได้ยินไปนั้นแหละค่ะคุณพ่อน้องเปญ ก็ไม่ได้อยากจะพูแบบนี้หรอกนะคะแต่ที่ว่าแอร์กับหนูเปญคบกันคงจะเป็นไปไม่ได้'
แม่ผมพูดยิ้มๆเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร
'งั้นคุณแม่กับคุณพ่อรู้หรือเปล่าคะ ว่าแฟนแอร์เป็นผู้ชาย!!!'
เปญพูดเสียงดังทำให้ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นหันมาซุบซิบนินทากัน เอาเถอะตามสบายไม่แคร์อยู่แล้ว
'ห๊ะ!!! อะไรนะ'
คุณทำสีหน้าตกใจตาโต แล้วต่อมาก็ตีหน้าเคร่งเครียด
'ใช่ค่ะ แฟนแอร์เป็นผู้ชายคุณแม่จะยอมให้แอร์วิปริตผิดเพศหรอคะ มันน่าขยะแขยงอะ...'
เพี๊ยะ!!!!
ก่อนที่เปญจะพูดจบประโยคฝ่ามือพิฆาตของแม่ผมก็กระทบหน้าเปญอย่างแรงจนหน้าสั่น
'แม่ครับ'
'คุณหยุดเถอะ'
ผมกับพ่อช่วยกันห้ามแม่
'คุณกล้าดียังไงมาทำกับลกสาวผมอย่างนี้ ทำตัวเหมือนไม่มีการศึกษา หน้าตาก็ดีนะ ฐานะก็ดีทำไมถึงได้ทำตัว...'
'หุบปาก ลูกกูเป็นเกย์แล้วยังไงมันหนักหัวพวกมึงหรอ มีสิทธิอะไรมาด่าลูกกู เป็นเกย์แล้วไงมีแฟนเป็นผู้ชายแล้วไง มันจะทำให้ลูกกูโง่หรอ หรือบริษัทจะขาดทุน บ้านจะล้มละลาย หรือโลกมันจะแตกหรือไงห๊ะ!!!'
แม่ผมฟิวส์ขาดจนนางมารปรากฎกายต่อหน้าประชาชี
'ผมจะถอนหุ้นออกจากบริษัทคุณ'
'เชิญ'
'ใครจะถอนหุ้นกับผมบ้าง'
พ่อเปญตะโกนถามทุกคนที่มีหุ้นในบริษัทของคอบครัวผมซึ่งก็มางานนี้กันหลายคน
'ถอนทำไม ผมชอบคนตรงๆแบบนี้แหละ'
'โลกมันไปไกลแล้วเรื่องแค่นี้มันขี้ปะติ๋ว'
'คราวหน้าพาว่าทีสะใภ้มาเปิดตัวด้วยนะคุณหญิง'
'ผมอยากจะร่วมหุ้นด้วยมากกว่า'
'ลูกผมก็เป็นเกย์เหมือนกัน555'
ปัจจุบัน
"แล้วเป็นไงต่ออ่ะหลังจากนั้น"
"คุณลุงก็ไล่แขกทุกคนออกจากบ้านหน่ะ แล้วงานเลี้ยงก็จบลงที่ตรงนั้นแหละ"
"จะไม่มีปัญหาตามมาทีหลังใช่ไหม"
ลมว่าออกมาอย่าเป็นกังวล
"ไม่หรอก มีหลายคนอยากมาร่วมหุ้นด้วยเยอะแยะ"
ผมบอกออกมาอย่างขำๆ เรื่องนี้ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่คิด
"แล้วกับครอบครัวแชมเปญจะไม่เป็นไรหรอ"
"สงสัยคงจะตัดขาดกันแล้วละ ไปทำให้เค้าอีบอายขายขี้หน้าขนาดนั้น"
ผมว่าอย่างปลงๆ เอาเถอะเรื่องมันผ่านมาแล้วนี่นา
"ไม่เป็นไรนะ"
ลมว่าก่อนจะโน้มตัวลงมา
จุ๊บ
ลมจุ๊บปากผมเบาๆก่อนจะลุกขึ้นเดินไปห้องครัวทันที
"ลม"
"หิวข้าวแล้ว มากินข้าวกัน"
"ลมอ่ะ ขออีก"
"หิวเฟ้ย"
"นิดเดียว"
"ไม่ มากินข้าวนี่มา"
"ขออีกจุ๊บนึง ไม่สิอีกจูบนึง"
"จูบทีนน้องไหมพี่"
"ใจร้าย"
ผมตัดพ้ออย่างงอนๆ แต่ลมหาสนใจไม่หัวเราะอย่างอารมณ์ ใครว่าชีวิตมันยากเจอดราม่าหรอครับ โนๆ เพราะชีวิตผมกับนิยายมันเหมือนกันเด๊ะเลยหละครับ
จบสวยทุกสถานการณ์
#######################################
จบไปอีกตอน
ตอนหน้าตอนสุดท้ายและท้ายสุด
หายไปนานมีคนอ่านอยู่ไหมเม้นหน่อยจะจบแล้วขอคนละเม้นนะ
พลีสสสสสสสสสสสสสสสส
บะบาย เจอกันประมาณอาทิตย์หน้าละมั้งนะ อิอิ
-
จุดจบนังแชมเปญนี่ัมันสาแก่ใจจริงๆ o13
-
งานนี้คงลาขาดของจริง
คุณแม่มีความโหด
พูดแบบนี้ใครกันแน่จะหน้าแหกคะยัยเปญ
บัยยยยยยย
:katai3:
-
ทำไมสั้นจัง สั้นเกินไปมั้ย
-
ยัยเปญมันต้องเจอคนตรงแบบคุณแม่นี่ค่ะ สะใจจริงๆ o13
-
จุดจบยัยนี้อยากให้มากกว่านี้แค่นี้น้อยไป
-
คุณแม่สุดยอดดดดด o13
จะจบแล้วจริงอะ เสียจายยยยย :o12:
-
คุณแม่นี่ดีงามมากเจ้าค่ะ
-
จบเร็วเกิ๊นนนนนนนนน!!!!
ชอบคุณแม่ o13
-
สุดยอดคุณแม่ เจอฝ่ามือพิฆาตเข้าไป สะใจ o13 มีการชวนคนอื่นถอนหุ้นด้วยนะ หน้าแตกจ๊ะ อยากถอนเชิญ นี่สมัยไหนแล้วคุ๊ณณณ ต่ำตมมาก :beat:
-
คุณแม่จัดว่าเด็ด o13
จบเร็วไปมั๊ยเนี่ย? :ling1:
-
ตอนที่ 20 สัญญาแล้วนะ?
"ลมจ๋าาาาาาา"
"อะไร"
"เป็นยังไงบ้าง เจ็บมากไหม"
"ทำไปเหอะหน่า"
"แล้วอย่ามาโอดครวญทีหลังนะ"
"อืมมม ไม่หรอก อ่าาา ตรงนั้นแหละสุดยอด"
"หืม ตรงนี้หรอ งั้นจะกดตรงนี้แรงๆเลยนะ"
"อืม แรงๆเลย"
"พูดเองนะ"
"อืมมม มีแรงแค่นี้หรือไงไม่ถึงใจเลย"
"ครับๆ"
"อ๊ากกกกกกก เจ็บๆๆๆๆ หยุดๆ พอ"
"อ้าว ทำไม"
"หลังจะหักแล้วนี้แอร์ แรงเกิน"
"ขอโทษ"
"เฮ้อออ คราวหลังเบาๆหน่อย นี่มาช่วยนวดหลังหรือจะมาฆาตกรรมกันกันแน่เนี่ย"
ผมบ่นกระปอดกระแปด เมื่อวาน(ใช้)แอร์มานวดหลังให้ เพนาะผมปวดหลังเนี่องจากเมื่อวานผมสะดุดพรมเช็ดเท้าจนล้มก้นจ้ำเบ้าจนปวดหลังเนี่ยแหละ
"หาหมอดีกว่านะ"
"เดี๋ยวก็หายละ"
ก็รู้อ่ะนะว่าพี่มันเป็นห่วง แต่ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกก็แค่เจ็บหลังแป๊บๆก็หายละ
"ดื้อ เอาเถอะไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไร วันนี้พี่ต้องกลับบ้านจะกลับมาอีกทีก็วันพุธ"
"วันนี้วันอะไร?"
"วันเสาร์"
"อ่าาาาา งั้นรีบกลับบ้านได้ละเดี๋ยวแม่รอ"
"ครับผม"
ฟอดดดดดดดดดดดดด
ก่อนไปก็ไม่วายฉวยโอกาสหอมแก้มผมอีกหนึ่งฟอดใหญ่ๆ
"หาวววว น่าเบื่อจังแฮะ ลงไปเล่นข้างล่างดีกว่า หืมอะไรเนี่ย"
ขณะที่ผมกำลังจะออกไปเดินเล่นก็เจอกระดาษโน้ตบนโต๊ะหัวเตียงกับกล่องสีแดงกำมะหยี่ ด้วยความสงสัยผมเลยหยิบมาดูให้หายสงสัยทันที
'ถึง น้องลมเมียที่รัก
คือว่าพี่มีอะไรจะบอก ถึงเราจะเพิ่งรู้จักกันไม่นานแต่พี่มั่นใจในความรู้สึกของตัวเองแล้วว่าพี่ 'รักลม' จริงๆ และเราสองคนก็ได้ผ่านเรื่องราวต่างๆมามากมายมีทั้งเรื่องเศร้าและเรื่องน่ายินดี พี่ก็เลยอย่ากจะขอลม....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
'แต่งงานกันนะ'
ถ้าลมตกลงก็ให้เอาแหวนในกล่องมาใส่ที่นิ้วนางทางซ้าย แล้วพี่จะกลับไปดูคำตอบของลมวันพุธนะ
พี่หวังว่าเราจะใจตรงกัน
จาก...แอร์ผัวลม'
นี่คือการขอแต่งงานแบบเป็นทางการไม่มีเงื่อนไขจากพ่อแม่ แล้วผมจะทำอะไรได้นอกจากวางกล่องแหวนไว้บนโต๊ะหัวเตียงแบบเดิม ไม่ใช่อะไรจะขอแต่งงานทั้งทีดั้นมาขอผ่านกระดาษโน้ต ผมจพยอมใส่แหวนก็ต่อเมื่อแอร์มาขอต่อหน้าผมเท่านั้น
#######################################
วันพุธ
วันนี้ผมมีเรียนแต่เช้าเลยออกจากบ้านไวกว่าปกติ เลยไม่ได้เจอแอร์พอตกค่ำผมก็เดินขึ้นห้องตามปกติพอเปิดเข้าไปในห้องของตัวเองก็ถึงกับตกใจ ไม่ให้ตกใจได้ยังไงก็อร์เล่นยืนจังก้าขวางทางอยู่หน้าตาบูดบึ้งไม่สบอารมณ์สุดๆ
"เป็นอะไร"
"ทำไมไมใส่แหวน"
"ก็ไม่อยากใส่"
"ไม่อยากแต่งงานกับพี่หรอ"
"เปล่า"
"แล้วทำไม..."
"จะขอแต่งงานทั้งทีดันมาขอผ่านกระดาษใครเค้าจะแต่งด้วยถ้าอยากให้ใส่แหวนก็มาขอด้วยตัวเองตาอหน้าสิ"
ชิ เรื่องแค่นี้ยังต้องให้บอกอีกหรือไงเล่า
"อ่าาาา"
"หืม"
ผมยืนมองหน้าแอร์ที่ค่อยๆเปลี่ยนสีเป็นสีชมพูอ่อนๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีแดง แอร์เขิน?
"แต่งงานกันนะ"
"อืม"
"แค่นี้อะนะที่ลมอยากได้"
"ก็แค่เนี่นแหละ"
ผมไม่ได้อะไรมากมายอยู่แล้วไม่ต้องโรแมนติกหวานแหววเหมือนใครก็ได้ แค่มาขอต่อหน้ากูก็โอเคแล้ว
"แค่ยืนขอแล้วพูดธรรมดาๆเนี่ยนะ"
"อืม จะใส่ไหมแหวนอ่ะ ใส่ได้หรือเปล่าก็ไม่รู้"
"ได้ดิ วัดนิ้วลมแล้วเหอะ"
แอร์ค่อยๆใส่แหวนให้ผม
"แล้วของแอร์อะ อยู่นี่"
แอร์เอาแหวนอีกกล่องออกมาจาลิ้นชักใต้โต๊ะหัวเตียง
"ใส่ให้หน่อย"
ผมหยิบแหวนแล้วใส่ให้แอร์ทันที
"แค่นี้ก็เสร็จแล้ว"
"ลมบอกรักแอร์หน่อยครับ"
"ไม่"
"อ่าช่างเถอะ"
กูเฟลเลยนะบอกก่อน ตื้อกูหน่อยสิมึงเดี๋ยวกูก็ใจอ่อนละ
"พี่รักลมนะ ไม่สิแอร์รักลมนะ ลมสัญญาแล้วนะว่าจะแต่งงานกับพี่"
"สัญญา"
"โอเค ไปหาอะไรกินกัน"
"อืม"
ฟอดดดดดดดดดดด
"รักแอร์นะ"
ผมกระโดดหอมแก้มแอร์ก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้างหูก่อนจะวิ่งออกนอกห้องไปทันที
'จากเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นในการไปดูละครสดวันนั้น?
ทำให้ผมได้เจอกับแอร์และเรื่องมากมาย จนทำให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกันอย่างทุกวันนี้ และที่สำคัญ คือ 'ผมจะเป็นเจ้าสาวแล้วครับ'
#######################################
จบแล้วครับ ในที่สุดก็แต่งจบกับเค้าสักที
ขอบคุณทุกการติดตามและทุกกำลังใจเลยนะ
ตอนนี้น้องลมกับพี่แอร์ของเราก็ถึงตอนสุดท้ายแล้ว
แล้วเจอกันใหม่เรื่องหน้านะบ๊ายบาย
'ฝากติดตามพี่เจ้าคุณกับน้องม่านฟ้าด้วยนะ'
จะแปะลิ้งค์ไว้ที่หน้าแรกนะคะ บ๊ายบาย
-
:jul1:
-
เอ้อ ฮะ ห้ะ !!!? เดี๋ยวววววว จบละ จบแล้ว? เอ้ยยยยยยยจริงดิ
-
อ้าว จบแล้วหรอ? ง่ายดีจัง :bye2: :pig4:
-
เร็วไปม๊ายยยยยย :pig4: :monkeysad:
-
:a1: :a9:
-
:pig4: :L1: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m20:
-
สนุกครับ น่ารักดีจัง
-
:pig4:
-
สนุกมากเลยค่า
ตลกมาก 555
-
o13
-
:pig4:
-
:pig4:
-
ขอบคุณค่ะ
สดใสน่ารักดีจัง
หลังจากอ่านดราม่ากระซวกไส้มา 2 เรื่องติด
เรื่องนี้เยียวยาอาการได้ดีเลยค่ะ
น้องลมน่ารักมาก เป็นรุกที่กลายเป็นรับ แต่ก็ยังคงศักดิ์ศรีของอดีตรุกไว้อย่างเหนียวแน่น รักษาสิทธิ์เต็มที่อ่ะ น่ารักมากๆ
-
ตอนพิเศษ
"แอร์ ไปเที่ยวกันเถอะ"
ผมคลานไปล้มตัวลงนอนหนุนตักแอร์ที่กำลังนั่งดูข่าวอยู่อย่างอ้อนๆ
"ลมอยากไปเที่ยวไหนครับ"
แอร์ลูบผมผมเบาๆพร้อมก้มมองผมพร้อมรอยยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยน
"ต่างจังหวัด"
"จังหวัดไหนครับ"
ปากก็พูดกับผมอยู่หรอกแต่ตานี่ไม่มองผมเลยสนใจแต่ข่าวในทีวี ชิ
"ไปนครพนมกัน"
"ห๊ะ? ไกลเอาเรื่องนะนั้น"
"ทำไมอะ ก็อยากไป"
ผมมองค้อนแอร์อย่างงอนๆ
"ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ไปก็ไปดิปิดเทอมแล้วนี่นา"
ใช่ครับ ตอนนี้อยู่ในช่วงปิดเทอมผมกับแอร์เลยมีเวลาว่างมากพอให้ไปเที่ยวต่างจังหวัดได้
"จริงนะแอร์"
ผมลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว พร้อมถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
"อืม"
ตอบคำถามผมก็กรุณาหันหน้ามาทางนี้หน่อยดิครับคุณพี่
"แอร์"
"หืม"
ยังๆ ยังไม่ยอมหันหน้ามาอีก
"แอร์"
"ครับ"
"แอร์"
"ว่าไงครับลม"
ยังไม่ยอมหันมาอีก ได้ๆ จะเล่นอย่างนี้ใช่ไหมในโทรทัศน์มันมีอะไรดีกว่าผมหรือไง ถึงได้สนใจมันมากกว่าผม
"แอร์!!!"
"โอ๊ยยยย ลมเจ็บนะทำอะไร"
"ถามได้ก็ดึงหูอะดิ คิดว่าทำอะไรละ"
ผมพูด พลางดึงหูแอร์ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็คว้าเอารีโมทจากมือแอร์มากดปิดทีวีทันที
"แล้วอยู่ๆมาดึงหูพี่ทำไม"
แอร์ว่าพลางยกมือลูบหูตัวเองปอยๆ พลางทำน้ำเสียงกระเง้ากระงอดใส่ผมอีกต่างหาก
"ก็ใครใช้ให้สนใจทีวีมากกว่ากันหละ"
"หืม นี่เป็นวิธีเรียกร้องความสนใจจากผมหรอครับคุณคู่หมั้น"
แอร์พูดพร้อมเอื้อมมือมากอดเอวผมแล้วกระชากผมลอยเข้าสู่อ้อมกอด
"บ้าหรอ ก็แค่แกล้งเล่นเฉยๆหรอกหน่า"
ผมพูดพร้อมดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของแอร์ไปมาจนสุดท้ายคนที่หมดแรงก็คือผมนี่มือคนหรือกาวตราช้างติดหนึบทนทานมากแงะเท่าไหร่ก็ไม่หลุด
"น่ารักจังเลย เดี๋ยวสามีให้รางวัลนะเมียจ๋า"
"เมียบ้าบออะไรหาาาาา!!! ใครเป็นเมียไม่ทราบ"
ผมคว้าหมอนใบที่อยู่ใกล้มือผมที่สุดฟาดใส่หน้าแอร์ผมแรงโทษฐานพูดจาไม่เข้าหู
"ก็ลมไง โอ๊ยยยเจ็บ ถึงตอนนี้จะเป็นคู่หมั้นแต่ทางพฤตินัยนั้นเราสองคนข้ามขึ้นไปสู่การเข้าหอตั้งนานละเนอะ หรือจะเถียง"
"ปล่อยได้ละ ไม่หนักไง"
"ไม่เลยสักนิด ถึงลมจะอ้วนเป็นช้างก็ไม่หนักเลยจ๊ะ"
แอร์ว่าพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก จนผมสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่กำลังตื่นตัวอยู่
"แอร์ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะแล้วช่วยจัดการกับน้องชายให้สงบลงด้วย"
ผมบอกแอร์เสียงเข้ม ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยหรืออะไรแต่นี่มันจะถี่เกินไปแล้วนะเพิ่งทำไปเมื่อวานเอง
"ลมช่วยหน่อยสิ"
"ไม่"
"ลมครับ"
แอร์เรียกผมเสียงอ่อยพร้อมส่งสายตาละห้อยมาหาผมอย่างอ้อน แต่อย่าหวังเลยว่าจะได้ผล
"ตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอ? ว่าให้อาทิตย์ละ 2 ครั้งหนะและอาทิตย์นี้ก็ครบแล้วด้วย เพราะฉะนั้นก็ช่วยตัวเองเอานะครับคุณคู่หมั้น"
ฟอดดดดดดดดด
ผมหอดแก้มแอร์ฟอดใหญ่เป็นการปลอบใจแล้วใช้จังหวะที่แอร์กำลังเผลอสะบัดตัวให้หลุดจากอ้อมกอดของแอร์ทันที
"ลมอะ"
แอร์เรียกและมองผมอย่างตัดพ้อ
"ครับ เดี๋ยวลมไปจัดกระเป๋ารอนะเดี๋ยวจัดเผื่อแอร์ด้วยละกัน ระหว่างนี้ก็ทำให้มันสงบลงซะนะ"
ผมว่าก่อนจะวิ่งด้วยความเร็วเข้าห้องนอนแล้วล็อคห้องทันทีกันคุณคู่หมั้นตัวดีเข้ามาปลุกปล้ำผมระบายความใคร่ ว่าไปนั้น ป่านนี้แอร์คงกำลังหงุดหงิดน่าดู
หน่าๆ นานๆทีจะได้เอาคืนบ้างเรื่องอื่นผมชนะแอร์หมดเพราะแอร์ยอมให้ผม แต่มีเรื่องเดียวที่ผมไม่เคยเอาชนะแอร์ได้เลยคือเรื่องบนเตียงเพราะแอร์เอาแต่ใจและดื้อด้านมากเหมือนคนของขาดมานานยังไงยังงั้น
ก็นะจะโทษว่าเป็นความผิดแอร์ก็ไม่ได้ก็ผมสมยอมเองนี่นา คึคึ สะใจจริงๆเลยยยย
#######################################
ตอนพิเศษของน้องลมมาแล้วววววววว
เดี๋ยวจะมีมาอีกมีคนรออ่านไหมเนี่ยยยยยยย
แสดงตัวหน่อยยยยย
-
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
มีความยั่วให้อยาก แล้วก็จากไป o13 :pig4:
-
เรื่องรักสดใจ ไร้ดราม่าดีมาก อ่านแล้วเหมือนจิตใจได้รับการฟื้นฟู☺️ขอบคุณมากนะคนเขียน
-
น่ารักมากคู่นี้ นึกว่าจะดราม่าหนักซะอีก
-
เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ
ดำเนินเรื่องเร็วไปหน่อย
มีสับสนเรื่องชื่อตัวละครในบางตอนบ้าง
โดยรวมก็โอเคค่ะ
-
:pig4:
-
น่ารักดีค่ะ
-
o13
-
เนื้อเรื่องสนุกดีครับ
อาจจะมีงงๆบ้าง ในบางตอนแต่ก็ถือว่าผ่านครับ ^.^
-
:L2:
-
o13
-
สนุกครับ เพิ่งจะได้อ่านครั้งแรก
-
ง่ายๆสบายๆ อ่านเพลินๆ สนุกแบบเบาๆไม่ตื่นเต้น แต่สุขใจดี :mew1: :mew1: