-
(http://i100.photobucket.com/albums/m33/ladymellow78/11_zps120d6c6e.png)
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
===================================================================
เรื่องใหม่ เอามาแนะนำค่าาา...
หึหึ เรื่องเก่าก็ยังอยู่ หาเรื่องจริงๆ แต่ด้วยความมักมาก? ก็เลยต้องเข็นกันออกมา :katai4:
ฝากตัว ฝากใจ ไว้ในอ้อมอกอุ่นๆ ด้วยนะฮ้าาาา :impress: :impress: :impress:
================================================================================================
ความรัก...เอาอะไรมาวัดกันนะ ว่าของใครมากกว่าหรือน้อยกว่ากัน
ดูที่การกระทำ หรือแค่คำรักที่บอกซ้ำไปซ้ำมา
หรือ คนที่รักมากกว่า คือคนที่ต้องทนเจ็บมากที่สุด
ถ้าอย่างนั้น คนที่ทำให้ต้องเจ็บซ้ำไปซ้ำมาคือคนที่รักน้อยกว่าสินะ
เขาคงได้แต่เข้าใจ...
...รักของเราคงไม่เท่ากันจริงๆ
================================================================================================
INTRO (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2568629#msg2568629)
CHAPTER 1...ยินดีที่ได้รู้จัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2574550#msg2574550)
CHAPTER 2...ฝันร้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2577833#msg2577833)
CHAPTER 3...คืนร้อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2584438#msg2584438)
CHAPTER 4...เรื่องบนเตียง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2595875#msg2595875)
CHAPTER 5...ห ล ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2620859#msg2620859)
CHAPTER 6...การตัดสินใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2627322#msg2627322)
CHAPTER 7...คุณนายแม่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2633326#msg2633326)
CHAPTER 8...หวั่นไหว?? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2649235#msg2649235)
CHAPTER 9...ความรู้สึก กับ เหตุผล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2663226#msg2663226)
CHAPTER 10...กลัว... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2681393#msg2681393)
CHAPTER 11...ก่อนพายุเข้า... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2696926#msg2696926)
CHAPTER 12 ...คนที่ตามหา... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2710610#msg2710610)
CHAPTER 13 ...แค่รัก... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2722270#msg2722270)
CHAPTER 14 ...คนข้างๆ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2729138#msg2729138)
CHAPTER 15 ...What can I do... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2749403#msg2749403)
CHAPTER 16 ...การเดิมพัน... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2763304#msg2763304)
CHAPTER 17 ...คุณราตรี... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2766996#msg2766996)
CHAPTER 18 ...ตื่นจากฝัน... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2773167#msg2773167)
CHAPTER 19 ...ลูกไก่ในกำมือ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2785256#msg2785256)
CHAPTER 20 ...รักเราไม่เท่ากัน... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2790663#msg2790663)
CHAPTER 21 ...คนที่อยู่... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2792991#msg2792991)
CHAPTER 22 ...ความว่างเปล่า... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2803416#msg2803416)
CHAPTER 23 ...คนที่จาก... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2804236#msg2804236)
CHAPTER 24 ...เริ่มต้นอีกครั้ง... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2817523#msg2817523)
CHAPTER 25 ...ข้อเรียกร้อง (ครึ่งแรก)... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2828473#msg2828473)
CHAPTER 25 ...ข้อเรียกร้อง (ครึ่งหลัง)... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2829906#msg2829906)
CHAPTER 26 ...แขกไม่ได้รับเชิญ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2841820#msg2841820)
CHAPTER 27 ...การแลกเปลี่ยน... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2857362#msg2857362)
CHAPTER 28 ...ลูกชายคนใหม่... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2862301#msg2862301)
CHAPTER 29 ...ภูเขาที่มองไม่เห็น... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2877527#msg2877527)
CHAPTER 30 ...รอยแผลเป็น... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2890340#msg2890340)
CHAPTER 31 ...ยังไงก็รัก... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2910418#msg2910418)
CHAPTER 32 ...แขกไม่ได้รับเชิญ(อีกครั้ง)... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2925070#msg2925070)
ขอบคุณมากค่ะคุณminjeez สำหรับลิ้งค์แต่ละตอนที่สละเวลาอันมีค่ามาช่วยทำให้ คนเขียนปลื้มปริ่มเป็นที่สุด
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ แต่ว่ามาดึกจังนะ :mc4:
-
ดูท่าจะมาม่า :ling3:
-
ไม่มาม่าอย่างที่คิด รับประกันว่า happy end แน่นอนจ้า
==================================================
รักเรา(ไม่)เท่ากัน
INTRO
เรื่องของเรามันเริ่มต้นจากตรงไหนนะ...
อาจจะเริ่มจากที่นั่น ในงานฉลองมงคลสมรสของเพื่อนสนิท เจ้าสาวแสนสวยที่ทิวาเคยแอบรัก ความรู้สึกนั้นมันหายไปนานมากแล้ว เหลือไว้เพียงความรักแบบเพื่อนที่ดี ที่ได้เห็นเพื่อนมีความสุข เจ้าสาวเดินควงคู่เจ้าบ่าวทักทายแขกเหรื่อในงานด้วยรอยยิ้มหวาน ทิวาเคยเห็นกานดายิ้มได้หวานสวยกว่านี้ แต่รอยยิ้มตรงหน้านี้คือรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา
เจ้าบ่าวเป็นเพื่อนร่วมงาน หน้าตาธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่น แต่กานดาเคยบอกกับเขาว่า เธอหลงรักในความธรรมดานั้น เพราะกานดาเป็นคนสวยจึงได้เจอเล่ห์กลผู้ชายมาสารพัดที่จะยกมาอ้างเพื่อให้เธอยอมเดทด้วย แต่เจ้าบ่าวคนนี้ไม่เหมือนใครที่เคยเข้ามา ด้วยความซื่อ สุภาพ และอ่อนโยน เธอตกหลุมรักเขาที่ตรงนี้
ไม่รู้กี่ครั้งแล้วที่ทิวาเอ่ยคำเดิมว่า ‘ยินดีด้วย’ เขาคิดอย่างนั้นจากใจ เพื่อนรักของเขาได้เจอคู่ชีวิตที่พร้อมจะเดินไปด้วยกัน แต่ชีวิตเขายังว่างเปล่า ไม่ใช่ไม่มีใครเข้ามา เพียงแต่คนเข้ามาเป็นคนที่ไม่ใช่ เขาเคยตามหาคนที่จะเข้ามาเติมชีวิตเว้าแหว่งให้เต็ม แต่ในเมื่อไม่เคยเจอความคิดนั้นก็ปิดตัวลง กานดาเคยบอกกับเขาว่าเรื่องความรักกับคนที่ใช่ ถ้าเราหยุดค้นหาเมื่อไหร่มันจะเดินเข้ามา...
ได้เจอเพื่อนเก่าหลายคนที่ไม่ค่อยได้เจอกัน เหมือนอยู่ในงานเลี้ยงรุ่น ดื่มในงานพอเป็นพิธี แล้วพากันไปต่อที่อื่น จำได้ว่ามีเพื่อนทางฝ่ายเจ้าบ่าวไปด้วยหลายคนเพราะคุยกันถูกคอตั้งแต่อยู่ในงาน กลายมาเป็นการเผาเจ้าบ่าวเจ้าสาวลับหลังกันอย่างสนุกปาก
ทิวาจำไม่ได้ว่าดื่มไปมากแค่ไหน รู้แค่ว่ามีความสุขที่สุดในรอบเดือน เพื่อนคนไหนยื่นแก้วให้เขาก็รับไปอย่างไม่อิดออด ...รู้ตัวอีกที ก็ไม่ใช่แค่ความร้อนจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ หากมีความร้อนอย่างอื่นเข้าพัวพันด้วย
ในหัวยังมึนงงสับสน แต่เสียงครางเครืออย่างน่าอายออกมาจากปากตัวเองแน่นอน แต่เสียงครางต่ำๆ อีกเสียงเป็นของใครกัน ทิวาปรือตามองขึ้น เพดานห้องหรูหราที่เขาไม่คุ้นเคยล่องลอยอยู่เบื้องหน้าพร้อมกับความเสียวกระสันจากช่วงล่างของตัวเอง
“อาาาา...” เขาครางยาวเมื่อส่วนอ่อนไหวถูกความร้อนครอบคลุมจนชื้นแฉะ ทิวากำลังสับสน สองมือปัดป่ายหาตัวการที่ทำให้เขาร้อนรุ่มอยู่ตอนนี้ หากไม่นานเกินรอ ร่างกายหนาแน่นของผู้ชายก็ยืดตัวขึ้นมาอยู่เหนือร่างกายของเขา ใบหน้าที่เหมือนจะคุ้นตาแต่ก็นึกไม่ออกจ้องมองเขาด้วยแววตาบอกอารมณ์ชัดเจน
ยังไม่ทันจะได้พิจารณาใบหน้านั้นให้กระจ่าง ริมฝีปากก็ได้ถูกปิดแนบสนิทจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียว ปลายลิ้นไล้เลียไปตามกลีบปาก ก่อนจะซอกซอนเข้าไปภายใน ไม่รู้ว่าเพราะยังมึนเบลอหรืออะไร แต่ทิวาก็เปิดทางให้ลิ้นร้อนบุกรุกเข้าไปรุกไล่กันภายใน รสขมฝาดเฝื่อนของเหล้าคละคลุ้งจนเขาแทบจะเมามายไปอีกหน เขาได้แต่ครางอือเมื่อลิ้นถูกดูดดึง ไม่รู้ว่านานแค่ไหนรู้แต่ว่ากว่าอีกฝ่ายจะถอนปากออกไปเขาก็แทบขาดใจตาย
“อ้าขาอีกสิ”
ทิวาทำตามเสียงทุ้มต่ำนั้นอย่างว่าง่าย เพิ่งจะรู้ว่าร่างกายไร้ซึ่งเสื้อผ้าปกปิด คนแปลกหน้าแทรกกลางหว่างขา เขาโน้มตัวลงมันจนรับรู้ถึงน้ำหนักตัว เรียวลิ้นร้อนเริ่มและเล็มไปตามลำคอสร้างความเสียวซ่านให้มากขึ้น จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงความเย็นบริเวณทางที่ไม่สมควร
“อะ โอ๊ย!! เจ็บ” บางอย่างถูกสอดใส่เข้าไปยังช่องทางที่ได้ได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อรองรับสิ่งแปลกปลอม
“ชู่ว...ผ่อนคลายนะครับ แค่นิ้วเท่านั้น” เสียงเดิมกระซิบข้างหู ก่อนจะหอมแก้ม จูบไล้ไปตามสันคาง ลงไปตามซอกคอพลางบ่นพำพำบางอย่างที่เขาได้ยินไม่ถนัด
“เจ็บ ไม่เอา!” ความเสียงซ่านที่เคยเกิดหดหายไป เหลือไว้เพียงความทรมานเมื่อนิ้วที่อยู่ภายในหมุนคว้าน เหมือนจะหาอะไรบางอย่าง หากเมื่อปลายนิ้วถูไปโดนบางจุด ร่างทั้งร่างก็สะดุ้งสุดตัว ปลายนิ้วคลึงวนแต่จุดที่พบ และนั่นทำให้ทิวาถึงกับครางออกมาไม่เป็นภาษา
“อ๊าาาาา หยะ อย่า... อาาาาา อ๊ะ อ๊ะ!!”
“กอดไว้นะ” มือใหญ่คว้าท่อนแขนที่เปะป่ายอย่างไร้จุดหมายให้ขึ้นโอบรอบคอตัวเองไว้ เมื่อได้ที่ยึดเหนี่ยวทิวาก็แทบจะจิกลงกับเนื้อแน่นๆ เพื่อระบายความอัดอั้น “ถ้าเจ็บจะจิก จะกัดก็ได้นะ”
“โอ๊ย!! พอแล้ว มันเจ็บ” นิ้วถูกเพิ่มเข้าไปอีกหนึ่ง ขยับเข้าออกเพื่อขยายช่องทาง นอกจากจุดๆ นั้นแล้ว ยังคงมีอีกจุดที่ปลายนิ้วแสนขยันค้นเจอ แม้จะน้ำตาแทบไหลแต่ก็ปลุกความร้อนจนเหมือนตัวเขาจะลุกเป็นไฟ เมื่อเขาได้แต่ส่งเสียงครางอีกครั้ง นิ้วที่สามก็บุกรุกเข้าไปรวมตัวกันทันที
“อ๊าาา ห๊าาาา อะ อะ โอย พอ”
นิ้วทั้งสามขยับรัวเร็วจนร่างกายเขาสะเทือน ทั้งหมุนควง ทั้งกระแทกซ้ำๆ เข้าจุดกระสัน จนเป็นที่พอใจของคนกระทำ นิ้วทั้งสามจึงถอยทัพออกไป สร้างความโล่งกายของคนถูกรุกรานอย่างเขา แต่ความสบายใจก็จากไปอย่างรวดเร็วเมื่อบางสิ่งที่ใหญ่โตกว่านิ้วทั้งสามรวมกันพยายามดุนดันเข้าไปยังช่องทางคับแคบ
“โอ๊ยยยย ไม่ ไม่ อย่าเข้ามา!!” ทิวาจิกเล็บลงกับบ่ากว้าง ลำตัวเกร็งแน่นไม่ยอมรับสิ่งแปลกปลอม
“ผ่อนคลายนะ ชู่ว... ไม่ร้องนะ”
ริมฝีปากอุ่นครอบทับยอดอกชูชัน ดูดซับบรรเทาความเจ็บปวด ปลายลิ้นละเลงรัวเร็วอย่างชำนาญ แม้จะพอบรรเทาได้บ้างแต่ความแข็งร้อนก็ยังคงพยายามทลายด่านเข้าไปให้ได้
“พอเถอะนะ...มันเจ็บ” ทิวาได้แต่ส่งเสียงอ้อนวอน น้ำตารินไหลอาบแก้ม ด้วยความเจ็บปวดเกินทน คนแปลกหน้าไม่มีทีท่าจะรับคำร้องขอซ้ำยังยังคงดุนดันจนส่วนหัวเข้าไปได้ เพียงแค่ส่วนเล็กน้อยที่เข้ามา ร่างทั้งร่างก็เหมือนถูกแยกออก ไม่มีความรู้สึกอื่นใดนอกจากความเจ็บแสบ
“อาาาา ยะ อย่ารัดอย่างนี้สิ สูดหายใจเข้าลึกๆ”
ทิวาทำตามอย่างว่าง่ายถ้ามันจะช่วยให้ความเจ็บมันคลายบ้าง ทุกครั้งที่เขาสูดหายใจเข้าปอดทั้งน้ำตา ร่างหนาก็ดันท่อนร้อนเข้ามาทีละนิดทีละนิด แถมใจดีพร่ำบอกระยะทางที่เหลือเป็นระยะ
“อาาาา เข้าไปหมดแล้วนะ” เสียงต่ำครางยาว ก้มจูบซับน้ำตาที่ยังไหลไม่ขาดสาย ริมฝีปากเริ่มกลับเข้างานอีกครั้ง จูบไล้ไปตามจุดต่างๆ เพื่อพาอารมณ์เสียวซ่านให้กลับเข้ามาอีกครั้ง ท่อนเอ็นร้อนเต้นตุบตุบอยู่ภายในตัวสร้างความอึดอัด จุกแน่น
“พร้อมนะคนดี”
สะโพกสอบเริ่มเคลื่อนไหวอย่างเนิบนาบ รู้สึกโล่งยามถูกถอนออก แต่เจ็บแสบยิ่งกว่าเมื่อแก่นกายกระแทกเข้าไปอีกครั้ง
“โอ๊ยยย เจ็บ”
“โอยยย แน่นเหลือเกินที่รัก”
อีกคนสุขสม อีกคนเหมือนจะตาย
ทิวาพยายามสูดหายใจเข้าออกยาวๆ เหมือนที่เคยทำ เหมือนจะเจ็บน้อยลง แต่กลายเป็นสร้างความพึงพอใจให้คนโถมกายมากขึ้น
“อาาา อย่างนั้นแหละที่รัก อาาา แน่นกำลังดีเลย ซี๊ดดดด”
คนแปลกหน้าไม่ลืมที่จะซุกไซร้ซอกคอเขา จูบย้ำๆ เน้นๆ จนรู้สึกเจ็บ วนขึ้นไปจูบปลายคางไล้ลงไปตามแนวยาว ส่วนสะโพกที่ยังคงกระหน่ำแรงไม่หยุดก็ทำให้เขาร้องครางเสียงหลง มันเจ็บ! แต่มันกลับโดนจุดกระสันภายในที่ไม่คิดว่าจะมีกันได้ในทุกครั้งที่เคลื่อนไหว ส่วนอ่อนไหวของเขาที่อ่อนปวกเปียกกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง เสียดสีกับหน้าท้องแข็งยามที่เคลื่อนตัวไปมา
“อ๊าาาา อ๊ะ อ๊ะ โอว...บะ เบาหน่อย”
“อืม อาาาา สุดยอด”
สะโพกเขาถูกยกลอยขึ้นสูงจนหลังแทบจะไม่ติดที่นอน ร่างหนาขยับท่าทางให้ถนัดอีกครั้งก่อนจะกระหน่ำแรงลงไปยิ่งกว่าเดิม ทิวาปรือตาขึ้นมองอีกครั้ง ภาพตรงหน้าก็ทำให้เขาตกตะลึง บั้นท้ายที่กระดกลอยของเขาถูกกระแทกกระทั้นด้วยท่อนเอ็นขนาดใหญ่จนน่าตะลึง มันผลุบเข้าผลุบออกจนมองตามไม่ทัน แต่ล่ะทีที่เข้าไปก็เข้าไปจนมิด ทิวาจุกจนพูดไม่ออก พยายามเอื้อมมืออกไปดันหน้าท้องแน่นเป็นลอนสวยให้เพลาแรงอัด แต่ก็ไม่เป็นผล เขายังคงถูกรุกรานจนหัวสั่นหัวคลอนอยู่ดี
“อ๊าาาาา!!!” ทิวาร้องเสียงหลงเมื่อส่วนอ่อนไหวถูกกระตุ้นด้วยฝ่ามืออบอุ่นที่ขยับรัวเร็วไปแพ้แรงกระแทก
เสียงครางดังผสานกัน หยาดเหงื่อเริ่มไหลรินตามเนื้อตัว กลิ่นกามารมณ์คละคลุ้งจนชวนมึนงง เนิ่นนานจนเกือบจะขาดใจกว่าที่ร่างกายจะเกร็งกระตุกปล่อยหยาดหยดรินลดตัวเอง
“อืมมมม ซี๊ดดดด” เมื่อทิวาไปถึงฝั่ง ร่างข้างบนก็ยิ่งโหมแรงอย่างไม่คิดชีวิต เขารับรู้ได้ถึงการเกร็งกระตุกของแก่นกายภายใน เสียงร้องครางต่ำๆ ดังคำรามก้อง และทุกสิ่งทุกอย่างก็แตกซ่าน ความร้อนไหลรินเข้าสู่ช่องทางคับแน่น มากเสียจนล้นทะลักออกมายามท่อนเอ็นเคลื่อนตัว น้ำรักยิ่งสร้างความชุ่มลื่นให้กับช่องทาง เหมือนทุกอย่างจะจบลง แต่คงเป็นแค่ทิวาคนเดียวที่คิดอย่างนั้น เพราะเมื่อเจ้าของแก่นกายเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง ความเร่าร้อนที่มากกว่าครั้งเดิมก็ถูกจุดขึ้น...
==========================================================
TBC.
-
กำ ทิวาโดนใครเปิดซิงละเนี่ย
ต้องเป็นเพื่อนทางฝั่งเจ้าบ่าวแน่ๆ
รอตอนต่อไปค่ะ สู้ๆนะคะ :)
-
โดนมอมยารึเปล่าเนี่ย
-
มาแสดงความยินดีกับเพื่อน
แต่ตัวเองดันได้สามีเหมือนกันซะงั้น :katai1: o22
-
อ๊ากกก ทิวา!!!!
ไปแสดงความยินดีกับเพื่อน
แต่ตัวเองดันโดน...ซะงั้น o16
-
เรียกเลือดในยามสาย!! คนนนั้นเขาคือใครกันเล่า??? รอมาต่อตอนต่อไป :mc3:
:pig4: :pig4:
-
ชื่อเรื่องและคำเปิดตัวมาอย่างน่ากลัว...ท่าจะดราม่าจัด แต่พอบทนำมา.... :pighaun:
อ่ะนะ มาแสดงความยินดีให้เพื่อน ดื่มซ้าาา มีสามีตามไปด้วย อิอิ :hao3:
-
รออ่านตอนต่อไป เปิดฉากมาก็เรียกเลือดเลย
-
จะเศร้ามากมั้ยน้อ :hao4:
-
รอติดตามตอนต่อไป
-
นายเอกของเราเสียตัวให้ใครกันน้า
พระเอกรึเปล่า
-
ครายยยยยยยมาปล้ำทิวาเนี่ย
-
ว๊าย ว๊าย ว๊าย ว๊าย ว๊าย
ทิวามีสามีเป็นของตัวเองคืนเดียวกันกับเพื่อน(กานดา) ซะงั้นอ่ะ นึกซะว่าไปงานแต่งตัวเองก็แล้วกันนะจ้ะ เหอๆ
-
ใครทำกับทิวาแบบนี้ พระเอกใช่หรือไม่
-
เหมือนจะดราม่านะ...
-
รออ่านต่อค่ะ
-
รักเรา(ไม่)เท่ากัน
CHAPTER 1...ยินดีที่ได้รู้จัก
ในย่านใจกลางเมืองที่เปรียบเสมือนขุมทรัพย์ทางเศรษฐกิจ ธุรกิจหลายประเภทกระจุกรวมกันสร้างความหลากหลาย ไม่เว้นแม้กระทั่งโรงแรมนาคินทร์ ของตระกูลเกียรตินาคินทร์ โรงแรมห้าดาวที่ติดอันดับท็อปเท็นของประเทศทุกปี และผู้บริหารรุ่นใหม่ไฟแรงคนล่าสุดก็พาโรงแรมไปในทิศทางที่ดีขึ้นกว่าเคย จนผลการสำรวจในปีที่ผ่านมาขึ้นมาถึงอันดับห้าของโรงแรมที่ดีที่สุด แถมรั้งอันดับในผลสำรวจจากต่างประเทศ จนมีบุคคลสำคัญหลากหลายวงการให้ความไว้ใจใช้บริการทั้งในและต่างชาติ
ชั้นบนสุดของอาคารสำนักงาน ด้านในสุดปลายทางเดินคือห้องของรองประธานบริหารที่เป็นกำลังสำคัญในการสร้างชื่อของโรงแรม ชายหนุ่มเจ้าของห้องที่ควรจะเคร่งกับการอ่านเอกสารสำคัญกลับเหม่อลอย สายตาทอดไกลออกไปนอกกระจกหน้าต่างสูงเกินครึ่งกำแพงที่ทอดตัวเต็มความยาวของผนังห้องด้านหนึ่ง ทิวทัศน์เดิมๆ ที่เห็นจนชินตาไม่ได้มีอะไรน่าสนใจ แม้สายตาจะมองไกลออกไป หากความสนใจกลับอยู่ที่แผ่นกระดาษที่ปลายนิ้ว เสียงเคาะสั้นๆ เป็นจังหวะสม่ำเสมอลงกับโต๊ะเหมือนจะยิ่งพาสติเข้าสู่ภวังค์
แม้จะผ่านมาเกือบสัปดาห์แล้วหลังจากความเร่าร้อนที่โรงแรมในค่ำคืนนั้น แต่จนบัดนี้เขาก็ยังไม่คลายความคิดถึงผิวเนื้อเนียนลื่น ที่ไม่ว่าจะจับไปตรงไหนก็กระตุ้นความอยากในร่างกาย จะนับว่าครั้งนั้นคือเซ็กซ์ที่ดีที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ เพราะไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา กลิ่นกายหอมติดผิวเนื้อ ทีท่ายามถูกสัมผัสกอดรัด เสียงครางที่แสนจะกระตุ้นความกำหนัด ที่สำคัญเมื่อยามร่างกายได้แนบชิดมันให้ความรู้สึกที่ยากจะหาคำใดมาบรรยาย
รัตติกาลมีคู่นอนเป็นผู้หญิงมาตลอดตั้งแต่รู้ว่าราคะเป็นอย่างไร เขาไม่ได้เบี่ยงเบน ไม่เคยมีความรู้สึกเสน่หากับผู้ชายหน้าไหน แม้จะเป็นหนุ่มหน้าสวยหรือกระเทยหน้าหวานที่มักเข้ามาให้ท่าเชิญชวน ไม่เคยมีสักครั้งในความคิดที่เขาคิดจะลองหรือเหยียบย่างเข้าไปยังเส้นทางสายลึกลับนั้น แต่ผู้ชายคนนี้ฉีกทุกกฎเกณฑ์ แค่เพียงแรกเห็นก็เหมือนมีใครเอาน้ำร้อนมาสาดใส่หน้า คนที่ผ่านผู้หญิงมานักต่อนักกลับเอาแต่เหลียวมองผู้ชายแปลกหน้าอย่างกับสาวเริ่มหัดรัก
โต๊ะทรงกลมที่ปูด้วยผ้าปูสีขาวระบายริ้วสวยสมกับงานแต่งถูกล้อมรอบด้วยชายฉกรรจ์ล้วนๆ ร่วมสิบชีวิต รัตติกาลแทบจะเบือนหน้าหนีถ้าไม่ติดว่าเกรงใจเพื่อนที่ร่วมหัวหกก้นขวิดมาด้วยกัน มันน่าชื่นมื่นเสียเมื่อไหร่เล่า! โต๊ะเพื่อนเจ้าบ่าวมีแต่ชายโฉดทั้งนั้น ผิดกับโต๊ะเพื่อนฝ่ายเจ้าสาวที่หันไปดูกี่ครั้งก็แสนจะเจริญหูเจริญตา ก็เจ้าสาวเป็นถึงอดีตดาวมหาลัย ทำงานเป็น Account Executive ให้กับเอเจนซี่โฆษณายักษ์ใหญ่ ดังนั้นจึงไม่แปลกถ้ากลุ่มชายโฉดที่ล้อมหน้าล้อมตากันอยู่จะหมั่นปรายสายตาไปยังเพื่อนเจ้าสาวที่มาจากตำแหน่งงานเดียวกัน แต่ละนางนั่งหน้าสวยเริด แทบจะเป็นเป้าสายตาของคนทั้งงานก็ว่าได้
“แหมไอ้เดียว กะจ้องให้ท้องกันทั้งโต๊ะเลยมั้ย พักสายตามามองพวกกูบ้างอะไรบ้าง” เสียงกิตติที่นั่งใกล้กันเรียกความสนใจของรัตติกาลให้กลับมามองหน้าตาเพื่อนตัวเองอีกครั้ง
“ตรงนั้นมันน่ามองกว่านี่หว่า มองแต่พวกมึงกูมิกลายเป็นกามตายด้านพอดีรึไง”
“วาจามึงนี่น้า ใช่ซี้~~พวกกูมันตัวผู้ หน้าอกมันไม่ตูมเท่าหัวเด็ก ไฉนเลยคุณรัตติกาลจะอยากสังสรรค์ด้วย”
เขาส่ายหน้าให้กับอีกเสียงที่นั่งขนาบอีกข้าง ชิงพลบทำเสียงเล็กเสียงน้อย เรียกเสียงหัวเราะได้ทั้งวง จะว่าไปนี่ก็เหมือนงานรวมเพื่อนดีดีนี่เอง เพื่อนบางคนอย่างโต๋ที่ไปทำงานไกลถึงต่างแดนนานๆ ถึงจะได้เจอกันทีก็อุตส่าห์บินกลับมา บางคนถึงอยู่จังหวัดเดียวกันแต่ก็แทบไม่ได้มานั่งมองหน้ากันเหมือนสมัยเรียน คงต้องยกความดีความชอบให้กับพบเพื่อนเจ้าบ่าวของงาน ที่เป็นคนดีเสมอต้นเสมอปลายพลอยให้เพื่อนรักเพื่อนหลงจนยอมกลับมานั่งหน้าโฉดใส่กันอยู่ในตอนนี้
คำถามแรกที่เพื่อนทุกคนถามเจ้าบ่าวป้ายแดงคือ
“มึงไปสอยดอกฟ้าด้วยท่าไหนวะ”
เพราะพบเพื่อนเป็นชายหนุ่มธรรมดา ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้วิเศษเลิศเลออะไร แถมใช้ชีวิตสมถะสมกับปรัชญาเศรษฐกิจแบบพอเพียง แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับเจ้าสาวคนสวย ดาวมหาลัย ลูกผู้ดีมีอันจะกัน มาดเก๋แบบผู้หญิงทำงาน ดูจะเป็นพวกหัวสมัยใหม่เชื่อมั่นในตัวเอง
ไม่มีตรงไหนที่ดูจะบรรจบกันได้เลย
แม้ใครต่อใครจะสงสัยรวมทั้งเขา แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นแค่ยิ้มเอียงอายอย่างกับใครไปถามมันเรื่องบนเตียง บิดไปบิดมาจนเพื่อนขี้เกียจจะซักไซ้ กลับไปถกกันเป็นประเด็นเบื้องหลังต่อไป
“อย่างคุณเพื่อนสะใภ้น่ะมันต้องระดับนั้นเว้ย มึงดูมึงดู” เสียงใครสักคนเรียกสายตาคนทั้งโต๊ะไปยังฝั่งเพื่อนเจ้าสาวอีกโต๊ะหนึ่ง หนุ่มหล่อมาดดีกำลังแลกยิ้มหวานกับเจ้าสาวจนมองดูเหมือนเพื่อนเขากลายเป็นแบ็คกราวด์ขาวดำในทันใด
แต่คนที่ทำให้สายตาของรัตติกาลต้องหยุดมองกลับเป็นคนที่นั่งข้างๆ กัน ชายหนุ่มที่ยิ้มน้อยๆ กับการสนทนาของเพื่อน รูปร่างหน้าตาโดดเด่นจนเขาแปลกใจที่มองข้ามไป แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะคนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงนี่นา ริมฝีปากบางที่แตะแต้มหยักโค้งน่ามอง จมูกโด่งขนาดเหมาะเจาะกับใบหน้าเรียวสวยได้รูป ขนาดตาไม่โตไม่เล็กนั้นคมเฉี่ยวจนเขานึกถึงตาของเหยี่ยวขึ้นมาทันที ทรงผมที่เซตอย่างดูดีก็ดูนุ่มสลวยจนอยากจะลองลูบไล้ดูสักครั้ง ร่างบางดูสบายในเสื้อสูทลำลองสีฟ้าอ่อนพอดีตัวพับแขนกับเสื้อคอวีสีขาวที่อวดช่วงคอบอบบางขาวผ่อง
รัตติกาลคิดว่าตัวเองเริ่มใกล้คำว่าไม่ปกติขึ้นทุกที
ไม่เคยมีครั้งไหนในชีวิตที่เขาจะนั่งแจกแจงรายละเอียดของผู้ชายได้ถี่ยิบขนาดนี้ แต่คนคนนั้นก็ทำไปแล้ว โต๊ะสาวAEสุดสวยอยู่ใกล้กัน แต่เขาไม่อาจละสายตาจากผู้ชายคนนี้ไปได้ เหมือนมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่างที่เอาแต่ทำให้เขาอยากจะเดินเข้าไปหาแล้วฝังใบหน้าลงกับซอกคอขาวๆ นั้น
เขาไม่ได้เป็นเกย์!! แต่ที่เขากำลังเป็นอยู่นี่คืออะไร??
รู้แค่ว่า...ถ้าเขาเป็นแม่เหล็กขั้วใต้ ผู้ชายคนนั้นก็เป็นแม่เหล็กขั้วเหนือดีดีนี่เอง...
แล้วก็ต้องยกความดีความชอบให้พวกเพื่อนของเขาที่แสนจะมิตรภาพล้นเหลือ บอกปาวๆ ว่าเพื่อนเจ้าสาวกับเพื่อนเจ้าบ่าว ก็เหมือนทองแผ่นเดียวกันแล้วที่เหลือก็แค่มาเฮฮาให้สนิทชิดเชื้อแค่นั้นเอง รัตติกาลรู้ดีว่าเป้าหมายของไอ้พวกหื่นมันก็มีแค่สาวๆ AE เท่านั้น แต่แม่เหล็กของเขาก็ถูกคะยั้นคะยอจนติดสอยห้อยตามไปอย่างเสียมิได้
ในคลับหรูของโรงแรมที่จัดงาน แสงสลัวทำให้ทุกสิ่งดูน่าสนใจ สาวบางนางเริ่มออกลวดลายนางแมวยั่วสวาทล่อหลอกเพื่อนเขาทีล่ะน้อย รัตติกาลได้แต่ส่ายหัวเห็นขัน มันก็พันธุ์เดียวกันล่ะว้า ไอ้เพื่อนเขามันก็แอ๊บเจนเทิลแมนไปแบบนั้นเอง พอเสียน้ำเสียท่าแล้วก็จะเห็นความเหี้ยของมัน
ทุกนาทีที่ทำได้สายตาของเขาก็มักจะหันไปมองคนที่นั่งไกลออกไป ผู้ชายคนนั้นเรียกได้ว่าสวยกว่าผู้หญิงบางคนที่โต๊ะนี่เสียอีก ยิ่งตอนนี้ที่ใบหน้านั้นแดงระเรื่องก็ยิ่งน่ามอง เสียงนุ่มๆ ที่หัวเราะสนุกสนานไปกับคนอื่นชวนฟังยิ่งกว่าเพลงเพราะๆ ที่เปิดคลอ
ไม่คิดเลยว่าครั้งหนึ่งในชีวิตจะถูกผู้ชายที่รู้จักเพียงแค่ชื่อสะกดสายตาได้ขนาดนี้ ‘ทิวา’ ช่างเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ไม่เหมือนใคร ไม่รู้ว่าเป็นเขาแค่คนเดียวหรือเปล่าที่รู้สึกแบบนี้ มีผู้ชายคนอื่นที่เกิดอาการแบบเขาอีกรึเปล่า ถ้าทิวาเป็นผู้หญิงเขาคงเรียกอาการที่เขาเป็นว่านั่นคือการหลงใหล แต่ในเมื่อคนคนนี้เป็นผู้ชาย...
เขากำลังจะเป็นเกย์อย่างนั้นเหรอ
ไม่ใช่ไม่เคยรู้ ไม่ใช่ไม่เคยลอง แต่ไม่เคยมีผู้ชายหน้าไหนทำให้เขาคลั่งไคล้ได้แบบนี้
หรือแค่ว่ายังใหม่... ยังไม่เคยได้
รัตติกาลแย้มยิ้มเย็นกับแก้วเหล้าในมือ ถ้าได้กอดสักครั้งความรู้สึกรุนแรงนี้จะลดน้อยลงรึเปล่านะ? ถ้าทิวายังคงรับแก้วที่เพื่อนขยันส่งให้มาดื่มเรื่อยๆ อยู่แบบนี้ต่อไปล่ะก็ โอกาสที่จะได้ทดลองคงไม่เกินเอื้อม
และโอกาสเข้าหาใครสักคนที่ทุเรศที่สุดในชีวิตก็อยู่หน้าห้องน้ำที่ทิวาเดินเป๋หายเข้าไป ด้วยเพราะที่มากันหลายคนและแต่ละคนก็เมามายแทบไม่ต่างกัน การที่เพื่อนจะหายหน้าไปก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
ทุกอย่างเริ่มขึ้นบนเตียงนุ่มบนห้องสวีทในโรงแรมเดียวกัน ทิวาที่ตามเขามาง่ายดายแทบจะไม่เป็นตัวของตัวเอง แอลกอฮอล์เข้าไปทำลายสติจนแทบไม่เรื่องเรื่องราวอะไร รัตติกาลมองร่างที่สลบไสลอยู่บนที่นอน ใบหน้าเรียวสวยแดงก่ำ ริมฝีปากบางเผยอเล็กน้อยราวกับจะเชื้อเชิญให้เขาก้มลงไปลิ้มรส
ทิวาดวงซวยเหลือเกิน ที่ถูกคนชั่วๆ อย่างเขาสนใจ
รัตติกาลแสยะยิ้ม ถึงยังไงคืนนี้ก็มีปลายทางเดียวที่ทิวาต้องเจอ
.
. . .
. . . . .
. . . . . . .
รัตติกาลหันกลับมามองนามบัตรสีเบจในมือ ชื่อนามสกุลพิมพ์ด้วยตัวหวัดเล็กน้อยสีน้ำตาลเข้มที่เขาดูจนจำขึ้นใจ ในการ์ดใบเล็กนี้มีข้อมูลที่เขาอยากรู้ สถานที่ทำงานและเบอร์โทรศัพท์ ชายหนุ่มได้นามบัตรใบนี้มาหลังจากเสร็จกิจเกือบใกล้รุ่ง เขาที่กำลังเป็นคนดีช่วยเก็บเสื้อผ้าที่ถูกโยนทิ้งของทิวาขึ้นใส่ไม้แขวนให้เรียบร้อย ซองใส่นามบัตรเรียบหรูก็ตกลงมาจากเสื้อสูท
เขาหยิบอกมาหนึ่งใบเก็บไว้ โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำแบบนั้นทำไม
แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันคงเป็นสัญชาตญาณ เพราะที่คิดแค่ว่าน้ำแตกก็แยกทาง มันกลับไม่เป็นไปตามนั้น เวลาล่วงมาจนถึงวันนี้เขายังไม่ลืมความอุ่นร้อนของผิวเนื้อที่ได้ลูบไล้ รสจูบหวานล้ำที่ชิมเท่าไหร่ก็ไม่พอ และยังช่องทางนุ่มที่ชุ่มร้อนตอดรัดเขาสุดแรงนั่นอีก
แค่คิดเขาก็แทบจะทนไม่ไหว
รัตติกาลหาผู้หญิงมาดับร้อนให้เขายามนึกถึงค่ำคืนนั้น แต่ก็ไม่มีใครมาช่วยลบไฟที่สุมในร่างนี้ได้เลย แถมไม่ว่าจะทำสักกี่ครั้งเขากลับถึงปลายทางด้วยความนึกคิดถึงใบหน้ายั่วยวนของทิวา
หลายครั้งที่เขาคิดว่าจะทำให้ความร้อนรุ่มที่สุมอยู่มันมอดไปเสียทีโดยการโทรไปหาทิวา หรือไม่ก็บุกไปยังที่ทำงาน ลากตัวออกมาแล้วจบลงที่เตียงเหมือนเดิม แต่เขาไม่ใช่พระเอกละครน้ำเน่าที่พอบงการแล้วนางเอกจะต้องยินยอมพร้อมใจ เขาอาจจะเจ็บตัวได้ถ้านั่นเป็นตอนที่ทิวามีสติครบสมบูรณ์
รัตติกาลถึงได้อดทนรอเวลา
การพบกันในครั้งนี้จะต้องไม่ทำให้ทิวาปฏิเสธเขาได้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูหยุดลงพร้อมกับบานประตูที่เปิดเข้ามา ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีขรึมพอดิบพอดีกับร่างสะโอดสะองเดินเข้ามาภายในห้องผู้บริหารใหญ่ของ INNOVAR เอเจนซีโฆษณายักษ์ใหญ่อันดับต้นๆ ของประเทศ
“นั่งสิทิว”
ทิวาเดินมานั่งยังเก้าอี้เดี่ยวหน้าโต๊ะทำงานสีโอ๊ก ขาเรียวตวัดไขว้กันอย่างเคยชิน เอนหลังพิงพนักด้วยท่วงทีผ่อนคลาย เขาถูกเรียกตัวจากเอกสารที่ยังคงค้างบนโต๊ะเพื่อให้ขึ้นมาพบกับผู้ที่กุมบังเหียนบริษัทแทนบิดาที่หันไปเอาดีด้านกิจการทัวร์อย่างเอกสิทธิ์ พี่ชายคนโตที่เขานับถือ ทั้งความรู้ความสามารถ รูปร่างหน้าตา พี่ชายของเขาไม่เป็นสองรองใคร
“พี่หนึ่งมีอะไรจะใช้ผมหรือครับ”
“พี่อยากให้เราประชุมกับลูกค้าพร้อมกับพี่บ่ายนี้นะ” เอกสิทธิ์บอกเสียงเนิบอย่างเป็นกันเอง
“ทำไมพี่ต้องคุยงานเองด้วยล่ะครับ หรือว่าลูกค้ารายใหญ่”
“ของเกียรตินาคินทร์น่ะ ผู้บริหารเขาจะเข้ามาคุยเองพี่ก็ว่าจะลงไปดูเองซะเลย อีกอย่างถ้ารู้จักกันเป็นการส่วนตัวเอาไว้ก็ไม่เสียหายอะไร”
“เกียรตินาคินทร์? โรงแรมนาคินทร์น่ะเหรอครับ? นั่นน่ะยังต้องโปรโมทอะไรอีก ติดลมบนจนรั้งสายป่านไม่อยู่แล้ว”
“ฮึฮึ ไม่ใช่โรงแรม แต่เป็นคอนโดสร้างใหม่น่ะ เห็นว่าทำเลดีมากเสียด้วย”
“อ้อ... ผมไม่มีปัญหาครับพี่”
“แล้ววันนี้กลับไปทานข้าวที่บ้านด้วยล่ะ คุณแม่ท่านว่าคุณพ่อจะกลับจากใต้เย็นนี้เลยอยากให้อยู่พร้อมหน้ากัน”
“...ครับพี่หนึ่ง”
ทิวารับคำกับน้ำเสียงอ่อนโยนของพี่ชาย เขาแยกตัวมาอยู่คอนโดฯ ที่ซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงมานานหลายปีแล้ว เพราะความเป็นส่วนตัว ทำให้เขาไม่ต้องพบปะกับใครให้มากนอกจากตัวเอง จะได้ฤกษ์กลับไปบ้านใหญ่บ้างก็เวลามีงานสำคัญหรืออย่างวันนี้ที่แม่ใหญ่ออกปากเรียกเขากลับไป
เขามักจะทำตัวไม่ถูกทุกครั้งเมื่ออยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา มันอึดอัดจนอยากจะหายตัวไปให้พ้นๆ เหมือนว่าเขาไม่สามารถกลืนไปกับครอบครัวสุขสันต์นั้นได้ แต่เขาก็รักพ่อ รักพี่ชาย แสนจะเอ็นดูน้องสาว และแม่ใหญ่ที่เลี้ยงเขามานั้นก็ดูแลอบรมให้การศึกษาเขาเป็นอย่างดี เขาเคารพและนับถือผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน
กล้ำกลืนรับเด็กที่เป็นลูกเมียน้อยมาเลี้ยงไว้
ทิวาไม่เคยเห็นหน้าแม่จริงๆ แต่ถึงเคยเขาก็จำไม่ได้อยู่ดี เพราะไม่นานที่เขาเกิดมาแม่ของเขาก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไป ทิ้งเขาที่ยังอายุไม่กี่เดือนเอาไว้เป็นที่เวทนา คุณพ่อที่ไม่อาจหักใจพาเขาไปอุ้มชูที่บ้าน จึงได้ฝากฝังไว้กับญาติฝ่ายแม่ แล้วจะด้วยอะไรก็ตามแต่แม่ใหญ่ยินยอมให้เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่ง แม้จะไม่ได้รักเอ็นดูเทียบเท่าลูกแต่ก็ไม่เคยให้ขาดตกบกพร่องอะไร
แต่เป็นเขาเองที่ไม่ว่าจะผ่านเวลาไปกี่มาก ก็ไม่อาจกลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวอบอุ่นนั้นได้ ทิวาฉีกตัวเองออกมาแต่ไม่ได้แปลกแยก เขาแค่อยู่กับตัวเองจนทุกคนมองว่าเขาเป็นพวกเก็บตัว
ช่วงเที่ยงทิวาที่ไม่อยากออกไปหาอะไรใส่ท้องให้ไกลบริษัทนักเพราะบ่ายโมงตรงจะเริ่มประชุม จึงได้ร้านกาแฟที่ชั้นล่างเป็นที่รองรับกระเพาะ แค่โกโก้ร้อนสักถ้วยกับแซนด์วิชชิ้นก็ทำให้เขาอิ่มพอดี ร่างโปร่งนั่งติดริมผนังกระจกที่มองออกไปจะเป็นถนนสายหลักที่การจราจรหนาแน่นแทบจะตลอดทั้งวัน ใส่หูฟังเพื่อกลบเสียงพูดคุยของใครต่อใคร จมตัวเองกับเสียงเพลงที่อยู่ในกระแสนิยม
ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ต้องแก่งแย่งกับใคร แค่อยู่ในที่ที่ควรอยู่ นี่แหละคือชีวิตที่เขาเป็นมาตลอด บางครั้งมันช่างหน้าเบื่อหน่ายจนอยากจะหนีหายไปยังที่ที่ไม่เคยไป แต่เขาก็ยังมีภาระหน้าที่ในส่วนของเขาอยู่ นี่อาจจะเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนทนคบกับเขาได้นาน เพราะเขาเรียบง่ายเกินไป น่าเบื่อเกินไป
ก็นั่นแหละ ใช่ว่าผู้หญิงพวกนั้นเป็นคนที่ใช่เสียเมื่อไหร่
เขามองหาจนเลิกหวัง ตอนนี้เขาชินเสียแล้วกับชีวิตเว้าๆ แหว่งๆ บางทีการที่เป็นอยู่นี้อาจจะเหมาะกับเขาที่สุดก็ได้
ไม่รู้ว่าเหม่อออกไปนอกกระจกนานแค่ไหน แต่การเคลื่อนไหวทางหางตาก็เรียกความสนใจของเขากลับมาทันที แขกไม่ได้รับเชิญนั่งอยู่บนเก้าอี้เบื้องหน้าเขา ตั้งข้อศอกบนโต๊ะด้วยท่วงท่าสุดแสนจะเพอร์เฟค จรดหลังมือกับปลายคางสมชาย ริมฝีปากที่ไม่หนาไม่บางแย้มยิ้มจนทิวาขนลุกเกรียว ยิ่งนัยน์ตาคมเข้มสีดำสนิทที่จับจ้องเขาอย่างกับราชสีห์จ้องเหยื่อพลอยทำให้ลมหายใจติดขัดขึ้นมา
ผู้ชายคนนี้!!
“ทำอะไรน่ะ!!??” ทิวาร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่อมือใหญ่เกี่ยวสายหูฟังออกจากที่
“ชู่ว... อยากให้คนสนใจรึไง” เสียงต่ำห้าวบอกน้ำเสียงนุ่มนวล ผิดกับหน้าตาที่พร้อมจะขย่ำเขาทุกเมื่อ
“แก... ไอ้โรคจิต! แกมาทำอะไรที่นี่”
ทิวาตัวสั่นเทิ้ม ไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะเรื่องราวที่พยายามลืมแทบตายมันย้อนกลับมาให้คิด ตั้งแต่เช้าวันนั้นที่เขาลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวดและร่างกายที่ถูกกกกอดโดยคนแปลกหน้า เขาก็สาบานกับตัวเองเด็ดขาดว่าจะลืมเรื่องอัปยศนั้นให้สิ้นสมอง แต่ขณะนี้คืออะไร ไอ้คนที่มันทำร้ายเขากลับมานั่งลอยหน้าลอยตาอยู่ตรงนี้
“ไอ้เลว มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ” เสียงขู่ลอดไรฟันออกมาพอให้ได้ยินเพียงแค่สองคน
“หึหึ ด่าผัวมันไม่ดีรู้มั้ย? เจอหน้ากันก็ไล่อย่างนี้ผัวคนนี้น้อยใจจริงๆ”
ทิวากัดฟันแน่น อยากจะลุกขึ้นต่อยหน้าไอ้คนหน้าเป็นให้หายเจ็บใจ แต่ที่นี่มีแต่คนรู้จักเขา ถ้าเกิดมีเรื่องขึ้นมาคงไม่วายรู้กันทั่วบริษัท
“อย่ามาใช้คำอุบาทว์อย่างนั้นกับฉัน”
“แล้วจะให้ใช้คำไหนล่ะ ครางใต้ร่างผมจนเช้าแบบนั้น ถ้าไม่ใช่ผัวจะให้เป็นอะไร หื๊ม?”
เสียงหัวเราะชอบใจของคนตรงหน้ายิ่งไปเพิ่มโทสะของทิวาให้ลุกโชนมากขึ้น
“แกต้องการอะไร”
“ผมมาหาเมีย แล้วก็มาเรื่องงาน”
“งั้นก็ไสหัวไปได้แล้ว”
“ไปไม่ได้ ก็เมียกับงานมันเกี่ยวข้องกันนี่ครับ”
รัตติกาลแยกยิ้มร้ายกาจยั่วโมโหคนตรงหน้าอย่างครึ้มอกครึ้มใจ เขาที่คิดว่าจะมานั่งจิบกาแฟรอเวลาประชุม แต่กลับเจอคนที่อยากพบมาตลอดสัปดาห์นั่งทอดอารมณ์อยู่ในมุมหนึ่งของร้านกาแฟที่เขาเดินเข้าไป จากที่ตั้งใจว่าจะเปิดตัวในที่ประชุมให้ทิวาตกใจเล่นๆ แต่การพบกันแบบสองต่อสองแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน
ดูสิ จ้องเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ มันน่าชื่นใจจริงๆ
“ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลยใช่มั้ย? คืนนั้นก็ใส่อย่างเดียว แหม...ผมนี่แย่จัง” เอ่ยกลั้วหัวเราะพลางเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทด้านในหยิบซองนามบัตรออกมา ปลายนิ้วหยิบกระดาษแข็งสีขาวสะอาดตาออกมาหนึ่งใบเพื่อวางลงบนโต๊ะ เมื่อหมุนได้ด้านที่ต้องการแล้วจึงไสไปหยุดเบื้องหน้าร่างโปร่งบาง
“ผม รัตติกาล เกียรตินาคินทร์” เขาอมยิ้มกับดวงตาเหยี่ยวที่เบิกโตขึ้นเมื่ออ่านไล่ไปตามตัวอักษรบนนามบัตรก่อนจะเงยขึ้นมาสบหน้าเขาด้วยใบหน้าดุจเดิม
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ...ทิวา”
=========================================
TBC.
-
คนเขียนชอบมาเช้า>< (เช้ามาก) ดีใจมาแล้วๆๆ
คุณพระเอกคะ น่าถีบมากอ่ะ แกจะทำอะไรทิวา!!?
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบค่า
ชอบพระเอกแบบนี้นายเอกแบบนี้
เห้ยยยยยทิวาอยากรู้จักแกเป่ากร้ากกกกกกกกกกกกก
-
ชอบๆ รุกบุกเข้าไปเลย ฮ่าๆๆๆ
-
โถ่ทิวาตัวน้อยๆ
-
น่าลุ้นอยู่เหมือนกันนะ
-
แค่ตอนแรกก็ทำให้อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
สนุกมากเลย---ติดใจเรื่องนี้ซะแล้ว
ขอความกรุณาแต่งต่อจนจบด้วยเถอะนะ
สัญญาว่าจะตามเม้นท์ให้จนกว่าจะจบเรื่องเลย
+ 1 + เป็ดจ้า
-
รักเรา(ไม่)เท่ากัน
CHAPTER 2...ฝันร้าย
การประชุมเล็กๆ ผ่านพ้นไปด้วยดี ดังเช่นการประชุมกับลูกค้ารายอื่นๆ ผู้ชายคนนั้น รัตติกาล เกียรตินาคินทร์ รับฟังข้อเสนอแนะและบอกข้อคิดเห็นได้อย่างเป็นงานเป็นการ ผิดกับผู้ชายหยาบคายคนที่เขาเจอที่ร้านกาแฟลิบลับ รัตติกาลคนนี้ดูเป็นผู้ใหญ่ มีอำนาจแบบนักธุรกิจที่คร่ำหวอดมานานทั้งที่อายุคงไม่แตกต่างจากเขา น้ำเสียงโทนต่ำแจกแจงความต้องการด้วยความสุภาพ พนักงานผู้หญิงทุกคน ใช่ ทุกคนไม่เว้นแม้แต่เลขาของเอกสิทธิ์ที่แต่งงานมีลูกแล้วก็ยังจับจ้องไปที่ร่างสูงหนานั้นด้วยแววตาหลงใหล
คนเราก็มักถูกล่อลวงด้วยรูปกายภายนอกทั้งนั้น
ทิวารีบเก็บเอกสารด้วยความรวดเร็วที่สุดหลังจากการประชุมสิ้นสุดลง แต่มันก็ยังช้ากว่าร่างสูงที่เดินตรงเข้ามาหาเอกสิทธิ์ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ทิวารับรู้ได้ถึงสัญญาณอันตราย แต่กว่าสองเท้าจะก้าวพ้นประตูห้องตามคนอื่นๆ ไป เสียงจากพี่ชายคนโตก็รั้งร่างทั้งร่างของเขาเอาไว้ให้หันกลับไปเผชิญกับมารร้าย
“มานี่สิทิว”
ด้วยความที่ไม่เคยขัดคำสั่ง ทิวาจำต้องเดินเข้าไปร่วมวงสนทนาอย่างไม่อาจเลี่ยง รัตติกาลมองหน้าซังกะตายของเขาด้วยรอยยิ้มเหยียดที่เหมือนกับกำลังสะใจกับอะไรบางอย่าง
“ไม่เห็นทิวเคยบอกเลยว่าเป็นเพื่อนกับคุณรัตติกาล”
ทิวาตวัดสายตาจ้องร่างสูงกว่าในทันทีที่เอกสิทธิ์พูดจบ รัตติกาลแค่ยักคิ้วยักไหล่ด้วยทีท่ากวนอารมณ์คนจ้อง
“เป็นเพื่อนของสามีเพื่อนผมอีกทีครับ ไม่ได้สนิทกันเลย” เขาเน้นย้ำประโยคสุดท้ายช้าๆ ชัดๆ
“ทิวาก็ เราสนิทกันออกจะแนบแน่น ทำเป็นจำไม่ได้”
ร่างโปร่งกำมือแน่น เขาต้องนับหนึ่งถึงร้อยในใจไม่ให้โวยวายอะไรอย่างที่ใจอยาก แม้ว่าคนตรงหน้าจะพูดส่อเสียดให้เห็นถึงความนัยก็ตามที แต่บุคคลที่สามที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยอย่างเอกสิทธิ์กลับตีความตรงไปตรงมาด้วยรอยยิ้ม
“สนิทกันขนาดนั้นแต่ปิดพี่ซะเงียบเชียว ถ้าอย่างนั้นงานคราวนี้ก็ให้ทิวเขาประสานงานให้ ดีมั้ยครับคุณรัตติกาล”
“ไม่!!”
กลายเป็นเสียงทิวาที่บอกปัดเสียงดัง ผิดกับคนถูกถามที่ยืนยิ้มพรายสนุกสนานสุดๆ
“มีอะไรทิว ทำไมถึงปฏิเสธ” เอกสิทธิ์มีสีหน้าเงียบขรึมลงในทันที ไม่ใช่ไม่พอใจที่โดนปฏิเสธคำสั่ง หากเป็นเพราะทิวาไม่เคยไม่เคยขัดคำสั่งเขาต่างหากที่ทำให้น่าสงสัย “มีเรื่องอะไรกันรึเปล่าครับ?”
รัตติกาลคว้าคอร่างบางเข้ามาใกล้ ท่อนแขนแกร่งพาดลงกับบ่าบอบบางด้วยความสนิทชิดเชื้อ ยิ่งคนตัวเล็กกว่าออกแรงสะบัดเท่าไหร่ห่วงแขนของเขาก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น ต่อเมื่อหมดทางที่จะปลดแขนเขาออกนั่นแหละ ดวงตาเหยี่ยวจึงจ้องเขาจนแทบจะจิกแทน
“เราทะเลาะกันนิดหน่อยครับ ทิวเขาโมโหที่ผมไปเที่ยวแล้วไม่ชวน”
“หืม? ทิวเนี่ยนะ” โมโหด้วยเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ คนเป็นพี่หันกลับไปมองน้องชายที่สีหน้าบึ้งตึงด้วยแววตาสุดจะเชื่อ
“วันนี้ผมก็เลยว่าจะพาเขาไปเที่ยวไถ่โทษเสียหน่อย ที่นี่สาวๆ มีระดับทั้งนั้นนะจะบอก” บอกกับคนสูงวัยกว่าก่อนจะหันกลับมายักคิ้วหลิ่วตาให้กับคนในวงแขน
“วันนี้ไม่สะดวก ใช่มั้ยครับพี่หนึ่ง” ทิวาบอกเสียงเรียบ แล้วหันไปขอคำยืนยันจากบุคคลที่ดูจะน่าเชื่อถือที่สุด
“มีนัดทางข้าวกับที่บ้านน่ะครับ” เอกสิทธิ์ขยายความกึ่งตอบรับ เรียกเสียงแสดงความผิดหวังจากร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ทันที ทิวาหมั่นไส้จนอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองความเสแสร้งแกล้งระทดระท้อของอีกฝ่าย
“แย่จัง ถ้าอย่างนั้นผมขอพาทิวาไปตอนนี้ได้มั้ยครับ รับปากว่าจะปล่อยกลับก่อนมื้อเย็น”
ทิวาถลึงตาจนแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า ไอ้คนหน้าด้าน ไอ้คนหน้าไม่อาย ไม่ได้อย่างนี้ก็จะเอาอย่างนั้น ไอ้ผู้ชายร่างใหญ่เป็นยักษ์ปักหลั่นนี่ต้องการอะไรจากเขากันแน่
“ไม่มีปัญหาครับ อู้เสียบ้างก็ดีนะทิว” เอกสิทธิ์ยิ้มส่งให้เขาหลังจากอนุมัติการลาที่งี่เง่าที่สุด เขารู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องน่าต่อว่าอะไรนักสำหรับคนเป็นพี่ ก็เอกสิทธิ์แทบจะยุให้เขาหยุดทำงานสักวันสองวันอยู่เสมอ ทิวาชอบทำงาน หรือจะเรียกว่าพวกบ้างานก็ไม่ผิดนัก
มันก็แค่ยังไม่มีเรื่องไหนน่าสนใจกว่าก็เท่านั้นเอง
เอกสิทธิ์ขอตัวออกไปก่อนแล้วเพราะมีธุระต้องไปจัดการต่อให้เรียบร้อย เหลือเพียงคนสองคนที่ต่างอารมณ์ต่างความรู้สึกอยู่ลำพังในห้องประชุมขนาดเล็ก ท่อนแขนแกร่งยังไม่คลายออกจากบ่าของร่างเล็กกว่า และไม่มีทีท่าว่าจะเอาอกจนอีกฝ่ายทนไม่ได้เสียเองต้องเบี่ยงตัวออกโดยแรงด้วยความขยะแขยง
“ต้องการอะไรกันแน่” ถามเสียงเย็นกับคนหน้าเป็นที่ยังวางหน้ายิ้มระรื่น ร่างสูงกอดอก พิงสะโพกกับขอบโต๊ะ
“จะให้คุยที่นี่จริงๆ หรอ ไม่กลัวใครจะมาได้ยิน”
ทิวาข่มกรามแน่น เขาไม่ได้อยากจะคุยอะไรด้วยเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้ามันจะต้องคุยเขาก็ไม่เสี่ยงที่จะออกไปที่อื่นแค่สองต่อสองเด็ดขาด แต่ถ้าจะให้ยืนทิ้งระยะห่างขนาดนี้ก็พาลว่าจะไปทำให้คนภายนอกสนใจแม้ประตูมันจะปิดสนิทอยู่ก็ตาม
ร่างโปร่งจึงเดินเข้าไปประชิดตัวรัตติกาล ความใกล้ทำให้ร่างกายแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ทิวาไม่ได้ตัวเล็กบอบบางแบบผู้หญิง แม้ความสูงจะไม่ได้เหยียบร้อยแปดสิบแต่ก็ใกล้เคียงพอดิบพอดีกับรูปร่างโปร่งที่พอมีกล้ามเนื้อเล็กน้อยพอไม่ให้ขายขี้หน้ายามถอดเสื้อ แต่กับไอ้บ้าตรงหน้านี้กลับทำให้เขานึกเวทนาในรูปร่างตัวเองขึ้นมา ร่างสูงใหญ่เกินที่คะเนด้วยสายตาว่าเกินร้อยแปดสิบห้าเซนฯ แน่นอน และไม่ต้องถอดเสื้อโชว์ก็พอรู้ได้ว่าภายใต้เสื้อผ้านั้นประกอบด้วยกล้ามเนื้อตึงแน่นขนาดไหน หน้าตาคมเข้มแบบไทยแท้รับกับผิวสีน้ำตาลอ่อนๆ ไม่ต้องให้ใครมาฟันธงเขาก็รู้ด้วยตัวเองว่าผู้ชายคนนี้หล่อแค่ไหน
“คุยที่นี่ ตรงนี้ และเบาที่สุดด้วย”
“ก็ไม่มีปัญหา”
แล้วต่างคนก็ต่างเงียบ ทิวาจำต้องเริ่มเรื่องอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแทบจะรอดไรฟันออกมา
“ต้องการอะไร”
“คุณ... ผมต้องการคุณ”
ร่างโปร่งเหลือกตาคมสวยของตัวเองจนเบิกกว้างกว่าที่เคย ริมฝีปากบางอ้าค้างด้วยไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้
“จะ จะบ้ารึไงห๊า” อารมณ์เต็มที่ แม้เสียงที่ออกมาจะเรียกได้ว่ากระซิบก็ตาม “แก แกมันโรคจิต โอ๊ย!!”
ทิวาถูกกระชากท่อนแขนโดยแรงจนร่างแทบจะปลิวไปกระทบอกกว้าง
“อย่างนึงนะคนสวย ผมไม่ชอบให้ใครมาเรียกจิกหัวแบบนี้ จะมึงกูก็ไม่มีปัญหาแต่นั่นมันสำหรับเพื่อน ส่วนเมียน่ะควรจะให้เกียติผัวเรียกให้เพราะๆ หรืออย่างน้อยผมก็เป็นลูกค้าคุณอยู่นะครับทิวา”
“เข้าใจแล้ว ปล่อย!” ทิวาสะบัดแขนออก “รีบพูดมา แล้วก็รีบกลับไปได้แล้ว”
“ก็บอกแล้วว่าต้องการคุณ จะให้ผมได้มั้ย?”
“กะ...คุณ เป็นเกย์รึไง”
“เปล่า”
“งั้นเป็นบ้าอะไรห๊า? มันสนุกหรือไงที่แกล้งกันแบบนี้”
“ก็ไม่ได้แกล้ง”
“แล้วทำแบบนี้ทำไม แค่ปล่อยผมไปไม่ได้หรือไง มายุ่งวุ่นวายกันทำไม”
“อืม... จะบอกว่ายังไงดีล่ะ ผมกำลังหลงคุณ”
“ห๊า!!??”
“ไม่ใช่หลงรัก แต่ผมกำลังหลงหน้าตาคุณ ร่างกายคุณ และผมกล้าสาบานเลยว่าผมลืมเซ็กส์ของเราไม่ได้เลย”
ผะ ...ผู้ชายคนนี้กำลังพ่นอะไรออกมากัน สมองทิวาประมวลทุกคำที่รัตติกาลเอ่ยออกมาแล้วให้หน้าร้อนวูบวาบ เกิดมายี่สิบห้าปีไม่เคยมีมนุษย์หน้าไหนกล้าบอกเขาอย่างที่คนหน้าด้านคนนี้พูดออกมาสักคน
“แล้วจะให้ผมทำยังไง ยอมเป็นแฟนคุณงั้นหรอ” ทิวาถามอย่างมึงงง
“ไม่ต้องเป็นแฟน ไม่อยากได้ถึงขนาดนั้น”
“แล้วจะเอายังไง!” ความอดทนทิวาใกล้จะหมดลงทุกที
“นอนด้วยกัน จนกว่าผมจะเบื่อ”
“ไอ้ทุเรศ พูดเอาแต่ได้”
“ก็ผมกำลังหลงคุณเอามากๆ บอกตรงๆ ว่ามีเซ็กส์กับใครก็เอาแต่นึกถึงหน้าคุณไม่อย่างนั้นนี่ไม่ถึงเอาเลยนะ”
“ไอ้ ไอ้ลามก!”
“เพราะฉะนั้นก็นอนกับผมจนกว่าผมจะเบื่อ ผมเลิกหลงคุณเมื่อไหร่เรื่องก็จบ”
ทิวาอยากจะตะโกนให้สุดเสียง แต่ก็ต้องข่มใจอดกลั้นความโมโหที่พุ่งปรี๊ดจนทะลุขีดแดง ไอ้คำขอเห็นแก่ได้นี่มันอะไรกัน ให้นอนด้วยกันจนกว่าอีกฝ่ายจะเบื่อ แล้วเขาล่ะ ความรู้สึกเขาล่ะจะเอาไปวางไว้ตรงไหน
“ถ้าคิดว่าผมจะตอบตกลงก็ไปกินหญ้าเถอะ มาทางไหนไปทางนั้นเลยนะ”
“ก็คิดแล้วว่าต้องพูดแบบนี้” ร่างสูงล้วงโทรศัพท์ราคาแพงขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง สัมผัสหน้าจอได้ไม่นานเสียงบางอย่างก็ดังขึ้น ทำเอาขนทั้งร่างของทิวาลุกเกรียว “เนี่ย ถ่ายเองกับมือเลยนะ ซูมเข้าซูมออกชัดแจ่มอย่าบอกใคร”
เสียงครางกระเส่าที่ไม่รู้ว่าของใครดังทะลุโสตประสาท แต่แค่ฟังจากเสียงกูรู้ได้เลยว่าอารมณ์ขนาดนั้นมันที่สุดแค่ไหน มันเป็นเสียงของใคร? ของเขาอย่างนั้นหรือ? ทิวายื่นมือออกไปหวังจะกระชากเทคโนโลยีในมืออีกฝ่าย แต่ก็ถูกหลบหลีกอย่างง่ายได้ และการเล่นคลิปก็หยุดลง พร้อมกับรอยยิ้มยั่วเย้าเจ้าเล่ห์
“ไม่ใช่ว่าจะมาขอนอนกันง่ายๆ โดยไม่มีของแรกเปลี่ยนหรอกนะ”
“คนเลว ทำอย่างนี้ได้ยังไง”
“ว่ายังไง ตกลงมั้ย?”
“ไอ้ชั่ว!”
“หึหึ ด่าอย่างนี้ไม่เจ็บหรอกนะ ต้องด่าว่าไอ้คนดี ไอ้คนมีมนุษยธรรม อย่างนี้นี่ผมได้ยินถึงกะขนลุกเกรียว”
ทิวาจนคำพูดที่จะต่อว่า อยากจะหาอะไรฟาดหน้าหล่อๆ ให้รอยยิ้มกวนโมโหนั่นหายไปเสียจริง โกรธจนน้ำตาแทบไหลเป็นยังไงเขาเพิ่งรู้ซึ้งก็วันนี้
“แล้วรู้อะไรมั้ย ถ้าคลิปมันเผลอหลุดออกไปอะไรมันจะเกิดขึ้น หน้ายั่วยวนของคุณคงแผ่กระจายไปตามเน็ต คงได้ปลุกใจเสื้อป่าแมวเซากันบ้างล่ะทีนี้”
“ทำแบบนี้ทำไม ผมไปทำอะไรให้คุณ” ทิวากลั้นก้อนสะอื้นที่ตีตื้นลำคอให้หายไป เขาไม่อยากทำนบแตกให้กับคนที่ไร้หัวใจอย่างนี้ แต่คลื่นเสียงที่สั่นไหวก็ไม่อาจปิดบังความรู้สึกได้ เขาไม่อยากให้เสี้ยวหนึ่งใดของคนใจร้ายเข้ามาอยู่ในครรลองสายตาจึงทำได้แค่ก้มหน้ามองพื้นราวกับยอมรับชะตากรรม
รัตติกาลมองร่างโปร่งบางด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย เสียงเหมือนคนจะร้องไห้ก็แทบจะเรียกความรู้สึกผิดของเขาให้กลับมา แต่ความเลวที่มีมากเกินไปเลยทำให้เขาแค่มองเพียงผ่าน ความต้องการมันมีมากกว่าความรู้สึกผิด ความหลงจนแทบหน้ามืดตามัวยอมให้เขาทำทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่งกุเรื่องคลิปเวรตะไลนั่นด้วย ใครมันจะไปสนเรื่องถ่ายวิดิโอบ้าบออะไรตอนนั้น ในตอนที่ร้อนเร่าอย่างกับล้อมรอบด้วยทะเลเพลิง เขาที่มัวแต่กระหน่ำไม่ลืมหูลืมตาจะเอาตอนไหนไปคิดคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาจดจ่อให้เสียอารมณ์ ไอ้เสียงที่ทิวาได้ฟังก็มาจากคลิปเกย์ที่เขากล้ำกลืนโหลดมาเก็บไว้เพื่อการนี้โดยเฉพาะ
“ผมน่ะเป็นลูกคนเดียวที่เอาแต่ใจสุดๆ ไม่มีอะไรที่ต้องการแล้วไม่เคยได้มาเพราะผมจะทำทุกอย่างแม้มันจะเลวระยำแค่ไหน” เขาบอกด้วยเสียงราบเรียบ เชยใบหน้าเรียวสวยให้ขึ้นมาสบสายตา ดวงตาเหยี่ยวไหวระริกด้วยม่านน้ำที่เอ่อคลอ ริมฝีปากบางถูกขบกัดด้วยฟันแน่น
“ผมจะให้คุณตัดสินใจ ผมจะรอคุณจนถึงสามทุ่มคืนพรุ่งนี้ ถ้าคุณไม่มาหลังจากนั้นผมอาจจะไปหาสักคนมาแก้เหงา แล้วคุณอาจจะโด่งดังในวันรุ่งขึ้น”
“เลว...”
รัตติกาลปล่อยมือจากปลายคางเรียว ยกโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความลงไปด้วยความรวดเร็วแล้วกดส่ง ไม่นานเสียงเตือนข้อความเข้าก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์ที่อยู่ในสักทีบนเสื้อผ้าของร่างโปร่งตรงหน้า
“ที่อยู่ผม เลือกให้ดีนะครับ”
ทิวาทรุดตัวลงกับพื้นทันทีที่รัตติกาลเดินออกไปจากห้อง น้ำตาที่บังคับให้คลอแค่หน่วยตากลับไหลรินลงมาเมื่อไม่ต้องกักเก็บอะไรไว้อีก ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับเขา ทำไมถึงต้องมาเจอเรื่องบ้าบอกับคนสารเลวอย่างรัตติกาลด้วย แค่ค่ำคืนนั้นมันก็สร้างรอยแผลไว้ตลอดชีวิตของเขาแล้ว ถูกผู้ชายด้วยกันย่ำยี แถมยังถูกถ่ายคลิปห่าเหวให้ได้อับอาย ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะเก็บตราบาปนั้นเอาไว้และไม่พูดถึงอีกเลยจนกว่าจะตาย แต่ทำไมต้องมาหลอกหลอนกันแบบนี้ ทำไมไม่ปล่อยให้มันเป็นแค่ฝันร้าย
ทำไมต้องทำให้ฝันร้ายกลายเป็นจริง
=====================================
TBC.
=============================================
หึหึ ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ
หลายคนอาจอยากโดดถีบรัตติกาล อ่านตอนนี้แล้วคงอยากถีบให้แรงกว่าเดิม หึหึ เชิญเลยค่ะ :z6: :z6:
ถ้าใครกลัวว่าจะดราม่า บอกเลยว่ามาม่าแน่นอน แต่ไม่มากหรอก เค้าไม่ชอบเรื่องหน่วงๆ
ติดตามกันต่อนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งกัน กระซิก กระซิก :hao5: :hao5:
Untill we meet agaiN
-
อ่านตอนนี้ก็ต้อง :z6:อย่างเดียวเลย ทิวไม่ได้ทำผิดอะไรเลย มาเอากันง่ายๆแบบนี้เนี้ยน่ะ มันไม่ใช่
-
โอ้รุกให้หนัก
มัดใจทิวาให้ได้ละ
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
แปลกอ่ะชอบรัตติกาล แม้เหตุผลจะแบบแย่มากไปหน่อยแต่ก็ชอบ5555555555555
สงสารทิวY_Y พอมันรักมันหลงก็ทิ้งมันเลยนะ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
ทิวา ระวังโดนจัดหนักนะลูก
-
เปนการเข้าหาได้ห่วยบรมเลย สงสารทิวทำให้รักและหลงสุด ๆ ไปเลยตอนนั้นค่อยเอาคืน
-
เฮ้อออ สงสารทิวาจัง ดันไปถูกตาต้องใจนายรัตติกาลเข้า
ชื่อบอกว่ารักไม่เท่ากัน จาก Intro ก็เหมือนทิวาเป็นฝ่ายรักมากกว่า
นี่ทิวาโดนกระทำตั้งแต่ต้น แล้วยังโดนรัติกาลกระทำต่อไปเหรอ น่าสงสาร
-
ชอบมากเลยค่า ทิวาน่าสงสารจัง
มาต่อไวๆนะสู้ๆจ้ะะ
-
หลงรักทิวาขึ้นมาจริงแล้วจะหนาว
-
ข้ออ้างมากมายยยยย
ชอบทิวาก็บอกไปตรงๆ
ทำแบบนี้เกลียดก่อนนพ
-
ตบอิคุณรัตติกาลซักที :beat:
สนุกค่ะ รอ
-
มัดมือชกทุกอย่าง---ปฏิเสธไม่ได้เลยนอกจากทำตามได้อย่างเดียว
แต่ก็เกินไปหน่อยนะตรงที่บอกว่าจนกว่าจะเบื่อ---ใครได้ฟังก็ไม่แฮปปี้ทั้งนั้นแหละ
ตอนนี้ทำึคนอื่นต้องเสียน้ำตา---เดี๋ยวถึงคราวของตัวเองมั่งแล้วจะรู้สึก
+ 1 + เป็ดจ้า
-
อยากตบคนโว้ยยยย :ling1: :ling1:
-
ทิวสู้ๆ :ped149:
คุณรัตติกาลทำอย่างนี้ไว้อย่าลืมแล้วกัน :3043: //คนเขียน :pig4: :pig4: :pig4:
-
รัตติกาลร้ายขนาดนี้เราก็ยังชอบอยู่นะ :a1: :a1:
-
พระเอกคือชั่วร้ายมาก :katai1:
ขอให้วันนึงตกหลุมรักทิวาซะเองละเจอกรรมตามทัน ชิส์...
-
ทำไมเรารู้สึกว่าพระเอกมันเลวแบบน่ารักๆ (?) ดูซึนๆ ดี :m20: :-[
รอตอนต่อไปค่าาา :hao7: :กอด1:
-
ทิวา กับ รัตติกาล
ชอบชื่อ o13
-
สงสารทิวาสุดใจ รัตติกาลเลวได้โล่เลยค่ะ ชอบๆๆๆๆ รอนะคะ
-
แอบคิดว่าในอนาคตพระเอกอาจจะน่ารัก ถึงตอนนี้จะดูน่ากระทืบก็ตาม ฮาาาาาาาา
ผู้ชายแบบนี้แหละหลงเมียชัวร์ หึหึ
-
เหตุผลพระเอกเกรียนมาก อ่านช่วงแรกมันคงเอาอย่างเดียวจริงๆ แต่ตอนหลังคงหลงเมืยน่าดู
ขอบคุณคนเขียนค่ะ สำหรับตอนใหม่
-
ถึงพระเอกจะชั่ว แต่ก็ชอบนะ
:-[
รออ่านๆ
-
รักเรา(ไม่)เท่ากัน
CHAPTER 3...คืนร้อน
เขามันเลว...
รัตติกาลบอกกับตัวเองได้แค่คำนี้คำเดียว ไอ้สิ่งที่เขาทำกับทิวามันเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ เพราะสันดานเขามันเป็นอย่างนี้ เอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ และตอนนี้เขาก็อยากได้ทิวาจนทนไม่ได้อีกต่อไป
เหลืออีกแค่ไม่ถึงชั่วโมงก็จะถึงเวลานัดหมาย แต่ก็ยังไร้วี่แววสิ่งมีชีวิตนอกประตูห้อง เขานั่งเหยียดขาเต็มความยาวของโซฟา สายตาเฝ้าจับจ้องเข็มวินาทีบนนาฬิกาติดผนัง ความกังวลเพิ่มมากขึ้นในทุกทีที่เข็มนาทีเคลื่อนตัว เพราะถ้าการบลัฟครั้งนี้ไม่ได้ผล เขาก็ไม่มีอะไรจะไปขู่ทิวาได้
เสียงโทรศัพท์ฝ่าความเงียบขึ้นมาจนเขาเผลอสะดุ้งเล็กน้อย สายตาเลื่อนมามองหน้าจอสี่เหลี่ยมที่สว่างบอกชื่อปลายสาย เขาเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาจากโต๊ะเตี้ยด้านข้างด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน
“อะไรอีกไอ้ชิง” กรอกเสียงเบื่อหน่ายลงไปแบบไม่คิดปิดบัง
//ทำเสียงเบื่อกูไอ้ห่า//
“ได้ข่าวว่า20นาทีนี้มึงโทรมา3รอบแล้วนะ”
//ก็กูต้องการมึงอ่ะ มาเหอะนะเวลามึงอยู่ด้วยแล้วหญิงจะเยอะเป็นพิเศษ//
“ไม่ว่าง รอคนอยู่ บอกหลายรอบแล้วนะห่า” ตามด้วยเสียงถอนหายใจหนักๆ
//กูก็ถามหลายรอบแล้วว่าใคร เดี๋ยวนี้หัดมีความลับ กูงอนนะเนี่ย//
“หึหึ ไอ้ห่าความลับกูเยอะมาตั้งนานแล้ว” เขาหัวเราะกับสุ้มเสียงชิชะจากปลายสาย ก่อนที่ไอ้เพื่อนตัวดีจะเปลี่ยนมือให้เป็นอีกคนพูดแทน
//จะไม่มาจริงๆ หรอคร๊าบคุณรัตติกาล// เสียงยานคางของกิตติดูจะร่าเริงแข่งกับเสียงเพลงที่ดังลอดเข้ามา
“พวกมึงนี่มันเวิ่นเว้อจริงๆ เออๆ ถ้าสามทุ่มไปแล้วกูว่างจะไป”
//โด่ ต้องถึงมือกูสาดดด มันตกลงแล้วเห็นมั้ย รีบมานะคร๊าบบบ// กิตติคงจะหันไปเกทับชิงพลบก่อนจะพูดสำทับกับเขาอีกครั้งถึงวางสายไป
เพื่อนเขามันมีความเชื่อตามประสามันว่าเวลาไปเที่ยวต้องหนีบเขาไปด้วย เพราะตามสถิติที่ชิงพลบได้ประเมินไว้ เวลาเขาไปด้วยอัตราการได้หญิงเกรดพรีเมียมกลับจะมากขึ้น ไม่ใช่ว่าพวกมันหน้าตาขี้เหล่ ออกจะดีถึงดีมากด้วยซ้ำแต่เวลาชิงพลบกับกิตตินั่งคู่กันทีไรคนอื่นจะมองมันเป็นคู่เกย์กันไปเสียทุกที สาวๆ ก็เลยไม่อยากจะวอแวด้วย
รัตติกาลเปลี่ยนอิริยาบถไปมาเพื่อฆ่าเวลา เดินไปชงกาแฟ เข้าห้องน้ำ ส่องหนังหน้ากับกระจก จนกลับมานั่งแกร่วกับโซฟาอีกครั้งด้วยท่วงท่าเดิม เหลืออีกไม่ถึงสามนาทีก็จะถึงสามทุ่มตรง
เฮ้อ... เขาจะไม่ได้กอดทิวาแล้วจริงๆ หรอเนี่ย
และเสียงโทรศัพท์จากชิงพลบก็ดังขึ้นอีกครั้งเพื่อเร่งให้เขาออกไปเจอกัน รัตติกาลยอมจำนนอย่างช่วยไม่ได้ ในเมื่อคนที่รอก็ใจเด็ดไม่ยอมมา เขาเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมหยิบกระเป๋าเงินและโทรศัพท์ลงใส่กระเป๋ากางเกง เหลือบมองนาฬิกาที่เลยเวลานัดมาครึ่งชั่วโมงแล้วด้วยความเสียดาย
ยังไงวันนี้ก็ไปหาเอาดาบหน้าก่อนล่ะวะ
ประตูเปิดออก และภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำเอารัตติกาลต้องหยุดยืนนิ่ง ร่างของชายสักคนนั่งกอดเข่าอยู่บนพื้นพิงผนังฝั่งตรงข้าม ใบหน้าซุกซบลงกับเข่าจนมองเห็นแต่เส้นผมดกดำที่กระจายตัวระท่อนแขน เขาเดินเข้าไปใกล้ๆ ร่างนั้นด้วยหัวใจเต้นรัวแทบจะปิดบังรอยยิ้มแห่งชัยชนะเอาไว้ไม่มิด ทันทีที่การก้าวเท้าหยุดลง ร่างนั้นจึงเงยใบหน้าขึ้นมาอย่างเชื่องช้า แววตาหม่นเศร้าจากการตัดสินใจทำให้เขาต้องกร่นด่าความเลวของตัวเองอีกครั้ง แต่ก็แค่นั้นแหละ...
รัตติกาลย่อตัวลงเผชิญหน้ากับทิวาด้วยรอยยิ้มแสยะ
“ผมจะถือว่าคุณมาไม่ทันได้รึเปล่า”
“มาตั้งเป็นชั่วโมงแล้ว” ทิวาตอบเสียงแผ่วเบา ซุกหน้าลงกับเข่าอีกครั้ง
“แล้วทำไมไม่กดดอร์โฟน มานั่งตรงนี้ทำไม”
“ผม...ผมไม่กล้า”
เสียงผะแผ่วตอบกลับ รัตติกาลถอนหายใจยาวเหยียด ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะหิ้วปีกร่างบางทั้งสองข้างให้ขึ้นยืนอย่างง่ายดาย ต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะห้ามใจไม่ให้ซุกหน้าลงกับซอกขอขาวที่เขายังจำกลิ่นหอมๆ ได้ติดจมูก
ทิวาเดินตามร่างหนาเข้าห้องไปโดยไม่คิดจะพูดอะไร เขาเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นกระเบื้องแผ่นใหญ่สีครีมไปตามทาง มืออุ่นๆ ที่จับจูงเขาออกแรงกระตุกบ้างยามเขาลังเลที่จะก้าวต่อไป จนประตูบานสุดท้ายที่เขาก้าวผ่านเข้ามาปิดลง ทิวาจึงเงยหน้าขึ้นมองรอบตัว
เพียงแค่เห็นเตียงใหญ่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าที่ว่าขาวแล้วก็ดูเหมือนจะซีดเซียวจนไร้สีเลือด ไม่ต้องให้ใครมาแนะแนวทิวาก็พอจะรู้ได้ว่าเจตนาของรัตติกาลในยามนี้คืออะไร และก็ทันทีทันใด ฝ่ามือหนาเริ่มลูบไล้ตามช่วงเอวผ่านเสื้อเชิ้ตทำงานสีฟ้าอ่อน จากด้านข้างลูบไล้ไปตามหน้าท้อง และแผ่นหลังเขาก็สัมผัสกับความอุ่นร้อนของผิวกาย ทิวาขนลุกกับใบหน้าที่ซุกซบกับซอกคอจากด้านหลังจนต้องเบี่ยงหน้าหนี แต่กลายเป็นการเปิดทางให้ชายหนุ่มอีกคนตักตวงความหอมจากผิวเนื้อได้อย่างเต็มที่
“หอมจัง”
ทิวากัดฟันกรอดกับคำชมแผ่วเบาราวกับเสียงละเมอ
“คุยกันก่อน”
“ไม่” พูดอย่างเด็กเอาแต่ใจแล้วก็ไล้ริมฝีปากไปตามลำคอของเขา ส่งเสียงเครืออย่างพึงพอใจ
“ต้องคุย เดี๋ยวนี้” ทิวาพูดอีกครั้งด้วยเสียงที่เข้มและดังกว่าเดิม จนคนที่กำลังอยู่ในห้วงอารมณ์จิ๊ปากอย่างขัดใจ ทันทีที่ร่างถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ทิวาจึงหันตัวเพื่อเผชิญหน้ากับรัตติกาล ใบหน้าเชิดขึ้นเพื่อที่จะได้สบตากันได้อย่างเต็มที่
“ต้อง...ต้องนานขนาดไหนถึงจะพอ”
“ก็บอกแล้วไง...จนกว่าผมจะเบื่อ” รัตติกาลว่าด้วยรอยยิ้มติดมุมปาก ก้มหน้าหวังจะหอมแก้มเนียนหากถูกมือบางดันหน้าไว้เสียก่อน
“ผมต้องการเวลาที่แน่นอน”
“อืม...”
ทิวาจับจ้องร่างหนาที่ยืดตัวขึ้นเต็มความสูงพลางเกาคางใช้ความคิด สายตาคมจับจ้องที่ใบหน้าเขา ไล่ลงไปตามร่างกายและวนขึ้นมาใหม่ เอาแต่ทำแบบนั้นจนทิวาแทบอยากจะแทรกตัวหนีให้หายไปจากตรงนี้
“ปกติไม่เกินสองอาทิตย์ผมก็เบื่อแล้ว แต่สำหรับคุณ...ผมขอเดือนนึง”
เดือนนึง!! สิ่งศักดิ์สิทธิ์ นี่เขาต้องยอมผู้ชายด้วยกันตั้งนานขนาดนั้น ศักดิ์ศรีความเป็นชายของเขาจะไปอยู่ที่ไหน คิ้วเรียวขมวดมุ่นขึ้นทันทีด้วยความไม่พอใจ
“นานไป”
“ผมบอกให้คุณต่อรองได้รึไง ลืมไปรึเปล่าว่าผมไม่ได้บังคับคุณ”
“แต่ไอ้ที่คุณเอามาขู่มันก็ไม่ได้เหลือทางให้ผมเลือกเลยไม่ใช่หรอ”
ทิวาแทบอยากจะหาอะไรฟาดหน้าให้ไอ้รอยยิ้มมุมปากกวนเบื้องล่างนั่นหายไปเสียจริง กัดปากปัดฟันไปตาก็มองตามการก้าวย่างของรัตติกาล จนร่างสูงมาหย่อนตัวลงกับที่นอนนุ่มๆ นั่นแหละ สิ่งที่เขากลัวก็กลับมาอีกครั้ง
รัตติกาลกวักมือเรียกร่างโปร่งที่ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ เจ้าตัวจะรู้ไหมว่าทำหน้าได้ตลกแค่ไหน ตาเหยี่ยวคู่สวยเบิกโตกว่าที่เคย ริมฝีปากบางอ้าอวดความชุ่มชื่นจนเขาคิดอกุศล
“อย่าช้าน่า”
ทิวาร้องเบาๆ อย่างขัดใจ แต่ก็ต้องจำใจเดินเข้ามาหาเขา ร่างโปร่งหยุดยืนตรงหน้าหว่างขาเขาพอดิบพอดี รัตติกาลเงยหน้าขึ้นเผยรอยยิ้มพอใจ ยิ้มกว้างมากขึ้นเมื่อทิวาสะบัดหน้าหนีสายตาเขาไปอีกทาง
“จะทำอะไรก็รีบๆ ทำ”
รัตติกาลอมยิ้มเหมือนคนบ้า ปลายนิ้วแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ดจากด้านล่างขึ้นไป ทุกครั้งที่กระดุมถูกปลด สาบเสื้อก็แยกออกจากกัน เผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบสีขาวที่เขาเคยสัมผัสแล้วว่าเนียนเรียบนุ่มมือแค่ไหน จนเมื่อกระดุมเม็ดสุดท้ายหลุดจากรังดุม เขาก็เอื้อมมือปลดเสื้อออกช้าๆ ยั่วเย้าอีกฝ่ายที่ตอนนี้ทำสีหน้าราวกับจะตายเสียให้ได้
ผิวขาวกระจ่างตา ที่แค่มองก็ปลุกอารมณ์เขาให้ลุกพรึบราวกับไฟติด อดไม่ได้ที่จะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ผิวเนื้ออุ่นที่กรุ่นกลิ่นหอมเจือจาง หลังจากเชยชมด้วยสายตาจนพอใจ เป้าหมายต่อไปคือกางเกงขายาวที่มีปราการเป็นเข็มขัดหนัง แต่นั่นก็ไม่ยากเกินความสามารถเพราะไม่นานกางเกงพอดีตัวก็หล่นไปกองอยู่กับพื้น ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของทิวาก็เหลือเพียงแค่ชั้นในแบบบรีฟส์สีเข้ม แต่ในขณะที่เขากำลังจะจัดการปราการท่านชายนั่นไปให้พ้นทาง มือบางก็จับมือเขาเสียแน่นทั้งสองข้าง
“ไม่ต้องกลัว”
รัตติกาลรั้งเอวบางเข้ามากอดก่อนจะตวัดร่างบางให้พลิกตัวล้มลงไปกับที่นอนที่สปริงดีเลิศสมราคา ยังไม่ทันที่ร่างบางจะหยุดเด้งเพราะแรงกระแทก รัตติกาลก็กระโจนเข้าทาบทับทันที สายตาสองคู่สบกันชั่ววินาทีก่อนที่คนจิตอ่อนกว่าจะเบือนใบหน้าหนีไปอีกด้านไม่ยอมสบตาเขาอีกครั้ง อาการรังเกียจอย่างไม่ปิดบังของทิวาสร้างความหมั่นไส้จนอยากจะทำให้คนไม่เต็มใจร้องครางไม่หยุด มือหนาแตะลงกับหน้าท้องเรียบ ไต่นิ้วยั่วยวนไปตามทางลงไปสู่จุดหรรษา
“อื๊อ!!” ทันทีทีมือล้วงผ่านขอบยางไปจับตัวประกัน เสียงร้องประท้วงก็ดังขึ้นจากเรียวปากบางที่เม้มแน่น ยิ่งเขาคลึงมือเล่นกับแท่งเนื้ออ่อน มือไม้ของทิวาก็ปัดป่ายพยายามขับไล่มือของเขาให้ออกไป
“อย่าจับ!”
“ไม่จับแล้วมันจะไปต่อได้ยังไงเล่าคุณ”
ทิวากัดริมฝีปากแน่น ร่างกายต่อต้านไปทุกสัมผัส มันสั่นระริกจนพาลอยากจะปัดมือนั้นทิ้งให้พ้นตัว แต่ในเมื่อไม่สามารถทำอย่างที่ต้องการได้ก็ได้แต่อดกลั้นให้ถึงที่สุด
สิ่งปกปิดร่างกายชิ้นสุดท้ายถูกปลดออกไปในที่สุด อากาศเย็นของเครื่องปรับอากาศไปได้ทำให้ทิวาสะท้านไปกว่าความอายที่เกิดขึ้น เขาไม่รู้จะพลิกตัวไปทางไหนดีให้พ้นสายตาที่จับจ้องราวกับว่าเขาเป็นของหวาน รัตติกาลไม่ได้ปิดบังความกระหายสัมผัสในแววตาเอาเสียเลย สายตาคู่คมโลมเลียไปทั่วทั้งตัวไม่ต่างกับฝ่ามือที่บรรจงลูบไล้ตามผิวกาย
“พ...พอได้แล้ว! รีบทำให้มันจบซะที” เสียงที่ออกมาไม่ต่างจากเสียงกระซิบ
“ใจร้อนจัง อยากโดนมากขนาดนั้นเชียว”
ร่างบางสะบัดหน้าหนีรอยยิ้มยั่ว เขาจะไม่ต่อความยาวสาวความยืดให้ต้องเจอคำพูดทำร้ายตัวเองอีก
“หันมาสิ อ้าปากด้วย”
รัตติกาลจับแก้มเขาเพื่อพลิกใบหน้าแล้วประทับริมฝีปากลงมา ความนุ่มนิ่มบดเบียดไปมา ทิวาหลับตาปี๋รับริมฝีปากที่บิดพลิ้วจุบซับไปทั่วใบหน้าแล้ววนกลับมาผสานกันอีกครั้ง ปลายลิ้นร้อนแลบเลียไปตามเส้นหยัก ฉกลิ้นเข้าไปและออกมา ก่อนจะฝังลิ้นเข้าไปในปากลูบไล้เพดานปาก ไม่มีส่วนไหนที่ปลายลิ้นจะไม่เข้าไปสัมผัส
“อื้อ...”
ภายในปากที่กำลังถูกลิ้นร้อนรุกราน ภายนอกก็ถูกมืออุ่นลากไล้ไปทั่ว เสียงเสื้อถูกถอดออกก่อนที่ผิวกายแน่นตึงจะแนบกับร่างกาย มือใหญ่ลูบไปตามเอวไล้ลงบั้นท้ายบีบนวดเบาๆ จนทิวาแทบจะกลั้นเสียงกระเส่าเอาไว้ไม่อยู่ ตอนนี้ลิ้นเขาถูกดูดดึงให้เข้าไปอยู่ในปากอีกฝ่ายรัดรึงจนเขาหัวหมุน
“มะ ไม่ ไม่เอา อืม”
หน้าอกแบนๆ ไร้ก้อนเนื้อนูนแต่กลับถูกใจคนสัมผัสเพราะฝ่ามือคลึงเค้น ปัดป่ายยอดอกที่เริ่มแข็งสู้มือ มือที่ยันไหล่หนาไว้เริ่มโรยแรง มันไม่ควรเป็นแบบนี้ แม้จิตใจจะต่อต้านสักแค่ไหน แต่ร่างกายกลับเริ่มจะอ่อนระทวยไปกับความเชี่ยวที่เขาเองก็ไม่อยากจะยอมรับ
“ไม่ดีหรอ หื๊ม? ไหนๆ มาดูหลักฐานกันดีกว่า” รัตติกาลพึมพำติดริมฝีปาก และเริ่มไล้มือลงไปหาหลักฐานที่กลางตัวเขา คราวนี้เพียงแค่กอบกุมเคลื่อนไหวไม่เท่าไหร่ส่วนสำคัญก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง เหมือนจะถูกใจคนทำเพราะฝ่ามืออุ่นยิ่งเคลื่อนไหวมากขึ้นจนกระทั่งเขาอยู่ในสภาพพร้อมรบ
เสียงหัวเราะขึ้นจมูกของรัตติกาลทำให้ทิวาอยากตาย มันอับอายที่ร่างกายไม่เชื่อฟังและคอยจะตอบสนองทุกการเล้าโลม
“แป๊บนะครับ” จูบหนักๆหนึ่งทีแล้วผละจากร่างหอมหวนบนเตียง รัตติกาลรีบตรงไปที่โต๊ะเครื่องแป้งหยิบอุปกรณ์ทั้งหลายแหล่ด้วยความรวดเร็วและวางทั้งหมดลงบนหัวเตียง จัดการถอดกางเกงทิ้งก่อนจะรีบขึ้นไปคล่อมร่างบางที่นอนหนีบขาเสียแน่น ริมฝีปากเม้มแน่นพอๆกับดวงตา
รัตติกาลลูบไล้ช่วงขาเรียวสวยออกแรงแยกจากกัน แม้จะมีแรงต้านจากร่างบางแต่ก็ไม่เกินความสามารถที่เขาจะแทรกตัวเข้าไปได้ ทิวาต่อต้านทันทีโดยการพยายามหนีบขาเข้าหากันอีกครั้งโดยที่ไม่ได้สำเหนียกเลยว่าตัวเขาขวางกลางอยู่
“อ้าขาสิครับ”
ทิวาอยากจะร้องไห้ เขาไม่ได้ทำตามคำสั่งแต่ก็ใช่ว่าร่างหนาจะใส่ใจ เพราะมืออุ่นร้อนนั้นจับเข่าของเขาให้แยกกว้าง ไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้จะต้องมานอนในท่านี้ นอนอ้าขาให้ผู้ชายด้วยกัน...
“อย่าเกร็งนะ”
ทิวาหลับตาแน่นเมื่อรู้สึกเย็นวาบที่ช่องทาง ปลายนิ้วถูวนจนกล้ามเนื้อเริ่มอ่อนตัว เขาผลักดันไหล่หนาด้วยแรงทั้งหมดที่มีทันทีที่ช่องทางถูกล่วงล้ำด้วยนิ้วแข็ง
“สูดหายใจเข้าลึกๆ ถ้าไม่อยากเจ็บ”
ร่างบางไม่สนคำแนะนำที่เหมือนเอาไม้ฟาดหน้ากันแบบนั้น เขาทำไม่ได้เพราะมันเจ็บไปแล้ว แม้จะเคยถูกล่วงล้ำมาก่อน แต่นั่นในขณะที่เขามีสติไม่ครบถ้วนไม่เหมือนตอนนี้ที่เขารู้ได้ถึงทุกสัมผัสที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาขยับไหวอยู่ภายใน
“เจ็บ... ไม่เอา” เขาบอกเสียงแผ่วก่อนจะถูกริมฝีปากดูดกลืนเสียง รัตติกาลไล่งับปากเขาโดยไม่ได้สอดลิ้นเข้ามาหากแต่ขบดูดสูดอากาศเขาแทน ทิวาหอบเหนื่อยเหมือนคนใกล้หมดแรง ร่างกายบิดหนีการรุนรานแต่เหมือนยิ่งเข้าทางของรัตติกาล เพราะชายหนุ่มกลับส่งนิ้วเพิ่มเข้ามาขยับเข้าออก หมุนควงขยับขยายช่องทาง
“อ๊ะ!!!” ทิวาร้องครางสุดเสียงเมื่อความเสียงกระสันแล่นปราดไปทั่วร่าง รัตติกาลยิ้มอย่างพอใจขยับนิ้วไปมาที่ตำแหน่งเดิม “ไม่ อ๊ะ อ๊ะ อื๊อ”
ทิวาเหมือนคนหน้ามืดสมองเบลอ ผิวเนื้อถูกไซ้จนรู้สึกเจ็บแต่นั่นไม่เท่ากับส่วนล่างที่ถูกนิ้วชำแรกกระแทกถี่ๆจนร่างสั่นคลอน ทิวาไม่สามารถกลั้นเสียงร้องได้อีกเลยหลังจากจุดกระสันถูกกระตุ้นซ้ำไปซ้ำมา
“พร้อมนะ”
ส่วนปลายแข็งขืนจ่อวนหน้าช่องทางทันทีที่นิ้วมือถูกถอนออกไป ทิวาจิกเล็บกับไหล่หนาเสียแน่นเมื่อร่างกายกำลังถูกสอดแทรกด้วยส่วนที่ใหญ่โต เพียงแค่ส่วนหัวดื้อรั้นเข้าไปน้ำตาของทิวาก็ไหลรินอย่างไม่อาย ความเจ็บปวดราวกับร่างถูกแยกทำให้เขาเกร็งตัวบิดร่างไปมาอย่างทรมาน
“ใจเย็นๆ ผ่อนลมหายใจ” มือแข้งแรงเกี่ยวขาของเขาให้ยกขึ้นสูง เคลื่อนกายเข้ามาทาบทับอย่างเชื่องช้า ตลอดการเคลื่อนตัว ร่างสูงส่งเสียงครางฮึมในคอเป็นระยะ
“พอแล้ว …ออกไปเถอะ”
“ซี๊ดดด...อย่าเกร็งสิทิวา”
“ไม่...อื้อ!! โอ๊ยๆ” เหมือนจะเกินจะอดทนเมื่อรัตติกาลกระแทกแก่นกายเข้ามาทีเดียวจนสุดทาง
“เจ็บนะ!! ฮือ ฮือ”
“โอ๋ๆ เจ็บทีเดียวไง”
ทิวาหลุดเสียงร้องไห้ในทันทีที่ผิวเนื้อด้านล่างบดเบียดกัน มือหนาเอื้อมซับน้ำตาให้ กรีดปลายนิ้วบางเบาลูบไล้ผิวแก้มชื้น ก่อนจะโน้มตัวจนหน้าท้องแนบชิดเพื่อจูบริมฝีปาก ยิ่งร่างหนาแนบสนิทเท่าไหร่ทิวาเหมือนจะตายให้ได้เพราะส่วนที่ค้างคาข้างในยิ่งลึกล้ำกว่าเดิม
“แน่นมากเลย ทิวาครับ ดีขึ้นรึยัง”
เสียงกระซิบปนเสียงกระเส่าดังข้างหู ลมหายใจร้อนผะแผ่วจนต้องย่นคอหนี
“อ๊ะ อ๊ะ ยะ อย่า”
ริมฝีปากจูบไซ้ลิ้มรสผิวเนื้อนุ่ม ทิวาผวากอดคอของอีกคนเสียแน่นเมื่อแก่นกายเริ่มเคลื่อนไหวทั้งที่หน้าท้องยังแนบสนิท จากเชื่องช้าไปจนจังหวะที่ทำให้ร่างสั่นไหว ส่วนอ่อนไหวของเขาที่สิ้นแรงเพราะความเจ็บปวดกลับมาแข็งแรงอีกครั้งจากการเสียดสีของแผ่นท้องแกร่ง
“อืม... ทิวา...อา”
“อ๊ะ อ๊ะ”
“ซี๊ดด อืม... เอาจริงล่ะนะ”
สิ้นคำของรัตติกาลพร้อมผิวเนื้อที่ผละไป ร่างของทิวาก็แทบไม่หยุดนิ่ง แรงกระแทกอัดแรงจนเสียงร้องครางดังก้องไปทั่วทั้งห้อง มือปัดป่ายไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ไหน จนคนออกแรงต้องจับให้คล้องไว้รอบคอและเดินเครื่องพร้อมกับเสียงครางอย่างมีความสุขในลำคอ
ทิวาไม่รับรู้อะไรอีกแล้วนอกจากการเคลื่อนไหวรัวแรงในตัวกับเสียงเนื้อกระทบกันอย่างหน้าอับอาย น้ำตาไหลจากหางตาด้วยความรู้สึกมากมายประดังแระเดขึ้นมาแต่ก็ถูกลิ้นร้อนเลียซับ รัตติกาลฝังใบหน้ากับซอกคอของเขาจูบไซ้จนลืมความเจ็บไปได้ แม้ไม่มากแต่ก็มากพอที่ทิวาจะเผลอไผลออกแรงรัดลำคอหนาให้แน่นขึ้น ร้องครางเสียงพร่าติดใบหู
“ทิวา อา...”
“อ๊า อ่ะ อ่ะ อ่ะ อ๊ะ”
ริมฝีปากบดเบียดแนบสนิทอีกครั้ง แต่คราวนี้ต่างกันตรงที่ปลายลิ้นดูดดึงกันและกันด้วยแรงอารมณ์ที่เกินจะต้านทาน
“เรียกชื่อหน่อยสิ” พึมพำติดริมฝีปาก “เรียกสิทิว”
“แฮ่กๆ อ่ะ รัต อ่ะ อ่ะ รัตติกาล”
“ผมชื่อเดียว อา...เรียกสิครับ”
ทิวากลั้นหายใจรับแรงกระแทกกระทั้นที่เหมือนกับว่าช่องทางคงได้เจ็บปวดกว่าที่เคยเป็นมาก่อนหลังจากทุกอย่างสงบลง ใบหน้าสวยซุกกับไหล่กว้าง ออกแรงกัดลาดไหล่จนร่างสูงร้องครางด้วยความเจ็บ แต่ก็ไม่สามารถหยุดเพลิงร้อนที่กำลังลุกไหม้อยู่ได้
“ทิว... ทิว... อา”
“อ่ะ อ่ะ อ่ะ อ๊ะ โอ๊ย!!”
แก่นกายถอนออกไปอย่างรวดเร็วจนเหมือนจะกระชากอะไรๆออกไปด้วย ร่างทิวาถูกพลิกกลับอย่างรวดเร็ว ในห้วงของความตกใจเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แผดเสียงเรียกร้องความสนใจ แต่เจ้าของกลับปล่อยให้มันดังประกอบสงครามบนเตียงไปแบบนั้น บั้นท้ายถูกยกขึ้น ใบหน้าแนบยู่กับหมอนหวีดร้องเสียงหลงยามแก่นกายเดิมกระแทกเข้ามาสุดตัว จุกจนพูดไม่ออกแต่ร่างหนาก็ไม่ได้ปล่อยให้เขาคลายความอึดอัดเพราะสะโพกหนาเริ่มเคลื่อนไหวรุนแรงอีกครั้ง
“โอ๊ย บะ เบา อ่ะ อ่ะ”
ทิวากำผ้าปูที่นอนแน่นหัวสั่นหัวคลอนกับความรุนแรงที่ไม่มีวี่แววจะเบาลง มือหนาช้อนใต้แขนเขาดึงร่างให้ยืดขึ้นยืนเข่ารับแรงแทรกกาย แผ่นหลังแนบกับความอุ่นร้อนของผิวเนื้อสนิทแน่น มือใหญ่ลูบไล้ไปตามหน้าท้องแผ่นอกบีบรัดยอดอกชูชันจนเจ้าของเสียววาบ ฝ่ามืออีกข้างลากลงไปยังกึ่งกลางตัวที่ผงาดเพราะแรงอารมณ์ กอบกุมขยับขึ้นลงจนทิวาแอ่นกายครางกระเส่า ผินหน้าซุกกับซอกคอของรัตติกาลจูบซับอย่างลืมตัว
“โอย ทิวครับ ซี๊ดดด”
“อา อา ดะ เดียว”
รัตติกาลยิ้มแก้มแทบปริยามได้ยินชื่อตัวเองหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากบางผสานไปกับเสียงครางอย่างเร้าใจ จมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมตามซอกคอ ลาดไหล่สวย อดใจไม่ได้ที่จะสร้างรอยตีตรา
“มะ ไม่ไหวแล้ว อ่ะ อ่ะ”
ช่องทางร้อนตอดรัดยิ่งกว่าเดิมเมื่อรางบางใกล้จุดหมายเข้าไปทุกที เขาครางเสียงหลงยามแก่นกายภายในแทบจะขยับเขยื้อนไม่ได้ ผนังนุ่มบีบรัดไปทั้งลำ เสียวกระสันอย่างที่ไม่เคยพบเจอกับใคร
“ไปแล้ว!! ปล่อย”
รัตติกาลรีบชักพาความร้อนผ่าวในมือ ไม่นานร่างบางในอ้อมกอดก็เกร็งกระตุกเฮือกพ่นน้ำรักเต็มฝ่ามือเขา ช่องทางตอดรัดถี่ๆ จนเขาคำรามต่ำอย่างสุขสม เขารีบรัวมือให้น้ำรักออกจนหมด ร่างบางอ่อนระทวยสิ้นแรง เขาปล่อยให้ทิวาฟุบหน้าลงกับหมอน ยกสะโพกงอนสวยให้สูงได้ระดับแล้วจัดการกระแทกกายไม่คิดชีวิตเพื่อที่จะพาตัวเองให้ถึงฝั่งบ้าง
“เดียว โอ๊ย อ่ะ อ่ะ อ่ะ”
“อา ทิว อีกนิด”
เขาแทรกตัวเน้นๆ หนักๆ อีกเกือบสิบครั้งก่อนจะเกร็งร่างกระตุกเฮือก ปลดปล่อยหยาดพันธุ์เข้าไปในช่องทางให้ลึกที่สุด
“อืม...ทิวครับ” เขายังคงเคลื่อนแก่นกายที่ยังไม่อ่อนตัวลงเชื่องช้า แนบใบหน้ากับแผ่นหลังนวลเนียน เขาสร้างรอยประทับไปทั่วทุกที่ที่ริมฝีปากหยุดลง
“คืนนี้ยังอีกยาวเนอะ” เลื่อนตัวขึ้นเพื่อบอกร่างอ่อนแรงติดริมหู พรุ่งนี้เขาคงโดนชิงพลบกับกิตติโทรมาหาแต่เช้า แต่จะโวยวายหรืออะไรก็ช่างแล้วในตอนนี้ ในเมื่อกายเขายังฝังอยู่ในความนุ่มรอดที่ตอดรัดไม่หยุดแรง ร่างกายของทิวาสร้างความสุขสมให้เขาได้อย่างน่าเหลือเชื่อ ทั้งที่คิดไว้ว่ามันอาจจะไม่รู้สึกเท่าครั้งแรก แต่กลับผิดคาด
มันดียิ่งกว่าครั้งแรกเสียอีก
ดีจนไม่รู้ว่าค่ำคืนนี้เขาจะปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระได้เมื่อไหร่
___________________________
TBC.
__________________________________________
อ๊ายย!!!!
ขอโทษที่มาช้านะคะ :m5:
แบบว่าคิดฉากNCไม่ออกจริง เขียนไม่เป็นเลยอาจจะดูแปลกๆนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ :m23:
ขอบคุณกระแสอยากตื๊บพระเอกนะคะ แต่ละคอมเม้นสุดยอดจริงๆ
รัตติกาลจะน่าตบไปอีกสักพักค่ะ แต่สุดท้ายขอนอนยันเลยว่า กรรมมันจะตามสนอง โฮะโฮะ :laugh3:
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
ร้อนจริงๆ :haun4:
-
คืนนี้คงร้อนจริงๆแหละนเอะ :hao6: :hao6:
-
มันร้อนจริงๆ :m25:
-
คืนร้อนฝ่าลมหนาว!! //แต่ช่วงนี้ก็เริ่มร้อนแล้วเนอะ?...
-
อูย......ร้อนฝุดๆ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:m25:
:pighaun:
:haun4:
นาทีนี้รู้สึกแต่แบบเน้
-
:man1: :m31:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ไอ้เดียว!!!!
ครบเดือนเมื่อไหร่ เอ็งจะร้อง :z6:
(แต่กว่าจะถึงวันนั้น ทิวจะเครื่องพังก่อนมั้ยเนี่ย ฮ่วย!!)
-
งานนี้สงสัยมีต่อสัญญาระยะยาวแน่ :haun4: :haun4:
-
ร้อนนนนนนนนนนนนนน
แรงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
โอ้ะ :m25: ฟินค่ะ รอนะคะ
-
นายเดียว อย่าทำทิวจนลุกไม่ขึ้นนะ
สงสารทิวจัง มาแล้วแต่ได้แต่นั่งรอ
-
ร้อนแรงมากกกกก >O<
:pig4: :pig4:
-
อื้อหื้อร้อนนนนนนนนนนนน
รัตติกาลนี่เก่งนะทำทิวเคลิ้มเลย
โอ้ยยยยยเดียวใครจะหลงใครกันแน่
-
:hao6:
ร้อนจริงๆ
-
:jul1: :m25:
-
เลือดกระฉูดดดดดด
-
:m25:
-
:pighaun: มาต่อไวๆนะคะ
-
เร่าร้อนสุดๆ
แต่ก็ยังสงสารทิวนะ เดียวนี่น้า ไมไม่เข้าไปจีบดีๆเล่าาา
-
ต่อขอรับต่อ
มาต่อไวๆนะขอรับ
-
หายไปนานจัง
-
รักเรา(ไม่)เท่ากัน
CHAPTER 4...เรื่องบนเตียง
ร่างโปร่งค่อยๆหยัดกายขึ้นนั่งด้วยความยากลำบาก ส่วนล่างเจ็บแปลบทันทีที่ถูกกระทบกระเทือนจากการเปลี่ยนอิริยาบถ ทิวากัดริมฝีปากแน่นข่มความเจ็บไม่ให้หลุดปาดร้องออกมา ดึงหมอนใบใหญ่สีขาวขึ้นมาพิงหัวเตียงก่อนจะเอนแผ่นหลังพิงอย่างอ่อนล้า อากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้ต้องยึดผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมร่างจนถึงอก
มองไปรอบห้องนอนที่สว่างด้วยแสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่เข้ามาทำให้ห้องโทนสีขาวดูสว่างกว่าที่ควรจะเป็น ภายในห้องไม่มีเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งมากนักดูเรียบง่ายผิดกับภาพลักษณ์เจ้าของห้องที่ตอนนี้หายหัวไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้
ทิวาก้มมองร่างกายที่ก่อนจะหมดแรงยังเปลือยเปล่าและเหนอะหนะ แต่ตอนนี้มีเสื้อยืดสีขาวสะอาดคลุมร่างและความเหนอะหนะก็หายไป อย่างน้อยไอ้คนเลวนั่นก็ไม่ปล่อยร่างไร้เรี่ยวแรงของเขาไว้ตามยถากรรม ยังมีจิตสำนึกที่จะทำความสะอาดและแต่งตัวให้ไม่ปล่อยให้เขาต้องตื่นมาพบกับความหงุดหงิด
จำได้ว่าเสื้อผ้าถูกถอดกระจัดกระจายไปตามพื้นห้องแต่ตอนนี้พื้นไม้ปาร์เกต์สีซีดกลับสะอาดเอี่ยมไร้เศษซากเสื้อผ้าใดใด ทิวามองไปรอบๆห้องอีกครั้งเพื่อมองหานาฬิกาและพบมันบนโต๊ะข้างเตียง นาฬิกาตั้งโต๊ะแบบดิจิตอลบอกเวลาบ่ายโมงกว่า ข้างๆกันเป็นนาฬิกาข้อมือคุ้นตาถูกวางไว้ เขายกมือซ้ายของตัวเองขึ้นมองแล้วพบว่านาฬิกาที่ใส่ติดตัวหายไป คงเป็นรัตติกาลอีกนั่นแหละที่ถอดออกให้
เมื่อวานเขาเครียดเกินกว่าจะทานมื้อเย็น และวันนี้ยังพลาดทั้งมื้อเช้าและกลางวัน ไม่แปลกเลยว่าทำไมเสียงท้องร้องถึงได้ครวญครางเสียงดังขนาดนี้ ดังชนิดที่ว่าถ้ามีคนอยู่ใกล้ๆเขาคงอายจนต้องเอาปี๊บคลุม แต่เขาจะไปหาอะไรรองท้องในห้องของคนอื่นแบบนี้กันล่ะ แล้วร่างกายที่ปวดร้าวอย่างกับเล่นกีฬาอย่างหนักนี่อีก ไหนจะสะโพกที่แค่ขยับก็เจ็บแปล๊บลามไปถึงจุดซ่อนเร้น เขาหิวเอามากๆ แต่ก็ลุกลำบากไม่แพ้กัน
แต่มันเป็นสิ่งที่เขาคาดไว้แล้วว่ามันจะต้องเกิด เพราะครั้งแรกที่ถูกล่วงล้ำร่างกายก็ออกอาการอย่างนี้ แต่วันนั้นด้วยความตกใจและไม่อยากจะอยู่เสวนาถึงได้กล้ำกลืนลากสังขารจากไป
ตอนนี้ก็อยากจะทำแบบนั้น แต่มันหมดทั้งกำลังหมดทั้งแรงใจ
ยังดีที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องหาเหตุผลไปแก้ตัวกับเอกสิทธิ์ว่าเพราะอะไรถึงได้ขาดงานโดยที่ไม่โทรบอกสักคำ
ใช่ วันนี้เป็นวันหยุด…
แล้วไอ้หมอนั่นไปไหน?
หรือนี่จะเป็นการไล่ทางอ้อม? หรือจะเป็นเรื่องปกติเวลาหมอนั่นหิ้วคู่นอนมาสนุกแล้วไม่อยู่พบหน้าในยามเช้าเพราะไม่มีค่าพอที่จะสนทนาสานสัมพันธ์ต่อ
หึ หึ
ทิวาแค่นหัวเราะขมขื่นกับสิ่งที่ตัวเองคิด ในเมื่อเขาเองก็มีสถานะไม่ต่างจากคนอื่นๆ แค่ยอมอ้าขาให้ครบหนึ่งเดือนก็เพียงพอแล้ว ไม่ต้องคุยอะไรกันเลยนั่นแหละดีที่สุด
แต่ตอนนี้... ขอพักอีกสักนิด
ทิวาหลับตาลง ทอดถอนใจไล่ความอึดอัดที่คับแน่นในอก ปล่อยกายไปกับความเย็นที่เหมือนจะทำให้ร่างผ่อนคลายขึ้น จนกระทั่งเสียงประตูเปิดนั่นแหละ ความรู้สึกทั้งหลายแหล่ถึงได้กระเด็นกลับเข้าตัวอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของเจ้าของห้องที่เดินตรงเข้ามาหย่อนกายบนเตียง
“ตื่นสาย”
ทิวาอยากจะตะกุยไอ้หน้าหล่อๆนั่นให้เป็นลายทาง ก็ไม่ใช่เพราะหมอนี่หรือไงที่ไม่ยอมปล่อยเขาให้เป็นอิสระเสียทีทั้งที่ใกล้รุ่งสางอยู่รอมร่อ แค่ความแข็งแรงก็ผิดกันแล้ว เขาสลบไปก่อนเสียด้วยซ้ำ แต่หมอนี่กลับตื่นก่อนแล้วไม่มีทีท่าอ่อนเพลียอย่างเขาสักนิด แล้วยังมาเหน็บแนมให้เขาโมโหเล่นอีก
รัตติกาลอมยิ้มมุมปากกับใบหน้าสวยที่สะบัดพรืดอย่างไม่พอใจไปอีกด้าน แค่แหย่นิดแหย่หน่อยก็ของขึ้นเสียแล้ว ถ้าไม่สงสารที่ไม่ได้หลับได้นอนเขาคงไม่ปล่อยให้ทิวาพลาดอาหารไปหลายมื้อแบบนี้หรอก เขาตื่นมาก็เกือบสิบโมงเช้าแล้ว ได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงทั้งเพลียแถมร่างกายก็ล้า หึหึ แต่ตัวเบาสบายอย่าบอกใคร
“ออกไปกินข้าวป่ะ สั่งขึ้นมาให้แล้ว”
คนตัวบางยังนั่งนิ่งเชิดหน้าจนคนถามนึกหมั่นไส้ รัตติกาลลุกขึ้นยืนกะจะกระชากทิวาให้ลุกขึ้นตามแต่เพียงแค่การขยับตัวเล็กน้อยร่างบางก็ร้องโอดโอยหน้าบิดเบี้ยว
“มันเจ็บนะ!”
แม้จะพยายามบิดข้อมือออกแต่รัตติกาลก็ไม่สนใจยังคงกำข้อมือของทิวาไว้แน่น ดวงตาเหยี่ยวตวัดมองเขาอย่างดุร้าย มันคงจะน่ากลัวกว่านี้ถ้าไม่มีม่านน้ำเอ่อให้นัยน์ตาแวววาว
“พูดดีดีไม่ฟังนี่ บอกว่าให้ไปกินข้าวได้แล้ว” เสียงเข้มพูดเสียงดังจนเหมือนจะเป็นการตวาดในสายตาคนฟัง แค่นั้นน้ำหูน้ำตาของทิวาก็แตกจนคนมองทำอะไรไม่ถูก “อ่ะ!..เฮ้...แค่บอกว่าให้กินข้าวเองนะ”
“ฮือ...”
“ทิว...ร้องไห้ทำไม” รัตติกาลทรุดตัวลงตำแหน่งเดิมอีกครั้ง ฝ่ามืออุ่นประคองใบหน้าชุ่มน้ำตาให้สบตากัน ดวงตาเหยี่ยวที่ฉายแววเด็ดเดี่ยวมาตลอดอ่อนแสงลงจนเขาใจหาย เขาไม่คิดว่าจะเห็นทิวาในสภาพนี้ ไม่คิดว่าจะต้องมาเห็นน้ำตากับใบหน้าที่เจ็บปวด ไอ้เรื่องที่จะร้องไห้เพราะถูกเขาลุกล้ำรุนแรงพอจะเข้าใจได้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เพราะเขายังไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด
“ไอ้คนไม่ดี! ทำไมจะต้องตวาดกันด้วย ฮือ...”
เพราะพิษไข้สินะถึงได้หลุดมาดขนาดนี้ ใบหน้าในมือเขาร้อนอย่างกับไฟ
“ไม่ได้ตวาดเสียหน่อย”
“เมื้อกี้ไง! มันเจ็บได้ยินมั้ย! มันลุกไม่ได้เพราะเจ็บ! ฮือ~”
เฮ้อ...รัตติกาลถอนใจยาวเหยียด มองดูใบหน้าที่อาบน้ำตายิ่งกว่าเดิม อะไรมันจะเจ็บขนาดนั้น... ก็พอรู้ตัวอยู่หรอกว่าตัวเองออกจะรุนแรงไปสักนิด ต้องการมากไปสักหน่อย แต่ตอนครั้งแรกก็เห็นมีแรงลุกหนีเขาไปได้นี่หว่า แต่ทำไมวันนี้ถึงได้หมดสภาพแบบนี้กันเล่า
“เลว! ฉันเกลียดแก! ฮือ”
ปากนี่มันน่าจูบซะให้พอง
“รู้แล้วๆ ผมก็ไม่ได้รักคุณเหมือนกัน” แค่หลงร่างกายคุณฉิบหายเลยตอนนี้
“ฉันก็ไม่ได้รักแก! ไอ้เลว ไอ้วิปะ...!”
รัตติกาลปิดปากที่เอาแต่พ่นคำด่าทอ ยิ่งมีใบหน้าอยู่ในอุ้งมือยิ่งง่ายที่จะพลิกไปมาเพื่อรับริมฝีปากให้ได้องศา ทิวาดิ้นพล่านส่งกำปั้นอ่อนแรงทุบไหล่เขา มันไม่ได้เจ็บอะไรเลยคงเพราะทิวาอ่อนแรงเกินไป เขาเพิ่มแรงบดเบียดมากขึ้นจนอีกฝ่ายครางประท้วง ดูดริมฝีปากแรงๆ ก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจภายใน อุณหภูมิที่สูงเกินกว่าปกติไม่ได้ลดทอนความหวานล้ำแม้แต่น้อย กลับจะยิ่งเพิ่มความร้อนชื้นไปทั่วทุกที่ที่ปลายลิ้นสัมผัส
กำปั้นที่ทำร้ายร่างกายกันเริ่มอ่อนแรงเมื่อปลายลิ้นของเขาลุกไล่จนเจอปลายลิ้นอีกฝ่าย มือบางเปลี่ยนมาขยุ้มเสื้อเขาเสียแน่นส่งเสียงครางอือในลำคอยามลิ้นร้อนถูกดูดดึง
“เมื่อคืนเรียกชื่อผมไปตั้งเยอะ จำไม่ได้รึไงกัน” เขาผละริมฝีปากออก แต่ยังคงเลาะเล็มไปตามมุมปากเปียกชื้น จูบเบาๆอย่างหลงใหล “เรียกชื่อผมสิครับทิว”
“ปล่อยผม” รัตติกาลจูบแก้มเนียนของคนที่ยังคงพูดจากดื้อดึงแม้น้ำเสียงจะโรยแรง
“เรียกผมก่อนสิ” เขาก็ยังดื้อดึงไม่แพ้กัน ละใบหน้าออกมาเล็กน้อยเพื่อสบตา ทิวาจ้องเขาด้วยสายตาเหมือนเดิม สายตาที่จ้องจะกินเลือดกินเนื้อ
“เดียว...ปล่อย”
รัตติกาลยิ้มรับ ปล่อยเนื้อตัวทิวาเมื่อได้สมดั่งใจ เขายืดตัวขึ้นอีกครั้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างที่คนฟังไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน
“เดี๋ยวผมเอาข้าวเข้ามาให้นะ จะได้กินยาแล้วพักอีกหน่อย”
ประโยคธรรมดาๆ แต่ทำเอาทิวาถึงกับนั่งอึ้งพยักหน้าตอบรับโดยไม่รู้ตัว อะไรของหมอนี่จู่ๆก็มาทำดีด้วยเสียอย่างนั้น ทั้งที่เมื่อคืนบังคับไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทั้งขอร้องอ้อนวอนก็ยังไม่ยอมหยุด ที่เขาต้องมานอนแบบเป็นคนพิการแบบนี้ก็เพราะใครกัน!
“กินให้หมด”
คำสั่งเรียบๆ แต่พาลเอาคนเพิ่งวางช้อนถึงกับตวัดตาคมจ้องมองคนพูดอย่างไม่พอใจ ทิวาเลื่อนชามข้าวต้มทะเลบนโต๊ะญี่ปุ่นขนาดเล็กที่เจ้าของห้องไปหามาให้ออกห่างตัว แต่มือหนาของคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกลับดันกลับเข้าหาตัวเขาอีกครั้ง
“เอ๊ะ!” ทิวาไม่ยอมแพ้เลื่อนออกห่างจากตัวอีก และสงครามต้านแรงกันก็เกิดขึ้นโดยมีชามข้าวต้มเป็นตัวกลาง “พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง ผมอิ่มแล้ว”
“ฟังรู้เรื่องแต่ไม่รับรู้ คุณกินแค่ไม่กี่คำจะอิ่มได้ยังไง”
“ไม่อยากกิน กินไม่ลง ทำไมต้องบังคับ”
ทิวาออกแรงดันชามอีกครั้ง แต่ครานี้กลับไม่มีแรงดันโต้กลับ ชามข้าวต้มที่ยังคงควันฉุยเปลี่ยนข้างเรียบร้อย ทิวาลอบสังเกตใบหน้านิ่งเฉยเดาทางว่าคนตรงหน้าจะมาไม้ไหนอีก
“รู้มั้ยว่าตัวเองผอมขนาดไหน รูปร่างแทบไม่ต่างกับผู้หญิงเลย”
เหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่ ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายป่นปี้ทีละอย่างสองอย่าง ต้องมีอะไรกับผู้ชายด้วยกัน แถมยังถูกหาว่าหุ่นเหมือนผู้หญิง ชีวิตลูกผู้ชายของทิวาทำไมมันถึงได้ตกต่ำขนาดนี้
ทั้งๆ ที่พอจะเดาได้ว่ามันเป็นการยั่วเย้าของรัตติกาล แต่ใครล่ะจะไม่คิดจริงจังถ้าได้มาเทียบร่างใกล้ๆกับคนคนนี้ ทั้งส่วนสูง ความหนา น้ำหนัก เทียบไม่ได้สักอย่าง ถ้าเปรียบรูปร่างรัตติกาลเป็นต้นสัก เขาก็คงเป็นแค่ต้นไผ่เท่านั้นเอง ไม่ได้อยากจะบ้าจี้ตาม ไม่ได้อยากจะยอมจำนน แต่ความไม่พอใจในกรรมพันธุ์เดือดปุดๆ
รัตติกาลแยกยิ้มอย่างมีชัยเมื่อมือบางสวยคว้าชามกลับไป เริ่มตักข้าวเข้าปากแม้จะด้วยสีหน้าเหมือนอยากฆ่าคนก็ตาม ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นใครกินข้าวด้วยอารมณ์ดุเดือดขนาดนี้มาก่อน ยิ่งเวลาอยู่ต่อหน้าเขาด้วยแล้วไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายก็สรรหาจริตจะก้านมาเพื่อให้ตัวเองดูดี ไม่ได้อยากจะคุยโวหรอกนะ แต่ยิ่งหลังจากค่ำคืนร้อนแรงอย่างนี้ด้วยแล้ว เขาเสียอีกที่เป็นฝ่ายถูกออดอ้อนเอาใจ ไม่มีซะหรอกที่ต้องไปสั่งอาหาร เตรียมยาแก้ไข้แก้อักเสบ หรือแม้กระทั่งหาโต๊ะมาวางเพื่อที่คนป่วยจะได้กินอย่างสะดวก
ดูซิว่าเขาให้อภิสิทธิ์กับทิวาขนาดไหน
เขาไม่เบื่อที่จะมองปากบางสีพีชนั้นอ้ารับช้อนคำแล้วคำเล่า แก้มใสพองน้อยๆขณะเคี้ยวข้าวอย่างรุนแรงประหนึ่งกำลังเคี้ยวศัตรู เขาเองก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกันนอกจากกาแฟที่ดื่มคั่นเวลาระหว่างรอร้านอาหารขึ้นมาส่ง แต่เขาไม่รู้สึกหิวสักนิด คงเพราะยังอิ่มกายจนพาลให้น้ำย่อยหยุดทำงาน
“หมดแล้ว”
ทิวาผลักชามมาตรงหน้าเขาอีกครั้ง เขามองดูชามเปล่าด้วยความชอบใจ ว่าง่ายๆ กินเยอะๆ ให้หุ่นอวบกว่านี้อีกนิดกำลังมันมือ เขาส่งยาพร้อมน้ำให้คนเก่งเป็นรางวัล ไม่มีอิดออดให้เสียเวลา ทิวารับยาทั้งหมดเข้าปากแล้วตามด้วยน้ำจนหมดแก้ว เบ้หน้าเล็กน้อย เขาหลุดขำกับภาพตรงหน้า รู้ได้เลยว่าคนเก่งก็ไม่ถูกกับยาได้เหมือนกัน
“ผมจะกลั...”
“นอนลงไป” รัตติกาลรีบขัดประโยค ยกทั้งโต๊ะที่มีทั้งชามทั้งแก้วด้วยความระมัดระวังเอาลงมาไว้บนพื้นริมประตู แล้วหันมาสั่งเสียงเข้มอีกครั้งกับทิวา “นอนที่นี่ อย่าแม้แต่จะคิดที่จะกลับไป”
“มีสิทธิ์อะไร!!”
ยังจะอ้างอะไรอีก เป็นไข้ตัวร้อนขนาดนี้ คิดหรือว่าเขาจะยอมปล่อยให้ขับรถกลับคอนโดไปง่ายๆ ไม่ได้เจียมตัวเองเอาซะเลย
“คุณเป็นไข้อยู่นะ”
“ตัวผม คุณไม่ต้องมายุ่ง”
ฮึ่ม! มันน่าจับทำให้สลบคาอกจริงๆ
“แต่ตอนนี้ผมมีสิทธ์เหนือร่างกายคุณ อย่าลืม”
รัตติกาลส่ายหัวกับภาพตรงหน้า ไม่รู้ว่าจะขำหรือจะโมโหดี ทิวาร้องฮึดฮัดอย่างไม่พอใจก่อนจะทิ้งตัวลงกับที่นอนพร้อมตวัดผ้าห่มคลุมมิดท่วมหัว
“ถ้าหายเมื่อไหร่ จะกลับก็ไม่รั้งไว้หรอก” พูดไปเพราะความหมั่นไส้ทั้งนั้น
“เออ!!! คิดว่าอยากอยู่ด้วยนักรึไง!!!”
เน้นๆ ชัดๆ ตะโกนผ่านโปงออกมาเสียงเข้ม
ผู้ชายคนนี้นี่ ทำไมช่างหาเรื่องให้เขาอยากจับมาฟาดให้ก้นลายนักนะ เหมือนจะเป็นผู้ใหญ่แต่ก็ยังมีส่วนที่ยังง้องแง้งเป็นเด็ก เหมือนจะเข้มแข็งแต่ก็ดูเหมือนจะพังทลายลงง่ายๆถ้าเพียงเข้าไปทำให้หวั่นไหว เหมือนจะใจเย็นแต่ก็ยั่วโมโหง่ายเกินคาด
หึ หึ แค่อยู่ด้วยกันคืนเดียว พูดจากันไม่เท่าไหร่ เขาถึงขนาดเดานิสัยทิวาได้ขนาดนี้เชียวหรือ ถ้าได้รู้จักมากกว่านี้จะมีอะไรซ่อนอยู่อีกนะ ความขัดแย้งที่น่าค้นหา...
เขาอยากจะรู้ให้มากกว่านี้
___________________________
TBC.
___________________________________________________
มาแล้วค่าาาาาา
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ T^T
รู้ซึ้งแล้วว่าเขียนหลายเรื่องมันไม่ง่ายเลยจริงๆ ไหนจะความเกเรส่วนตัวอีก มัวแต่หนีไปอ่านนิยายคนอื่น ฮุฮุ
ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อย แต่ขอขอบคุณที่ยังติดตามกันนะคะ
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
ทิวน่ารักจัง นิสัยเหมือนเด็กเลยยยยยย ><
-
ทิวาโหมดง้องแง้ง น่ารักเชียววว
รออ่านๆ
:mew1:
-
หมด 1 เดือนก็เปลี่ยนมาเป็นคู่ชีวิตเลยนะ5555555
-
ทิวน่ารักอ่ะ รอติดตามค่ะ
-
รอตอนหน้าอีก ทิวจะพยศอะไรอีก
-
ทิวงอแงอีกเยอะๆเลย ฮิฮิฮิ
-
ทิวางอแงได้น่าโดนมาก เอิ๊ก
-
ทิวน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก
เดียวมั่นใจเหลือเกินนะแหม
-
ทิวาน่าฟัด แล้วจับมาตีก้นมากอะ ><
แต่รัตติกาลน่าเอาไม้ฟาดหัว!! ฮึฮึ
-
:L1:
-
:mew1: รออ่านอยู่นะคะ สนุกมาก o13 มาต่อเร็วๆน้า :-[ :-[ :impress2: :impress2:
-
ทิวน่ารัก
-
ใจร้ายจริงๆ
-
ทิวาก็บอกเดียวไปตรงๆเลยว่าเจ็บ
วันหลังทำเบาๆนะ :hao6: :hao6:
-
น่าร๊ากกกกกกกกก :impress2:
-
แปะ ๆ
:เฮ้อ: เดียวเลวจริง ขอให้หลงรักทิวจนโงหัวไม่ขึ้นเห้อ จะตื้อซะให้เข็ด!
-
เริ่มมีไอน่ารักบังเกิดแย้ว อิอิ
-
อย่ารุนแรงกับหนูทิวมากนัก เดี๋ยวน้องช้ำหมด :hao7:
-
ตามมาเรื่องนี้ด้วยยยย
ครบรึยังเนี่ย
ถ้ายังจะไปตามให้ครบ :laugh:
มีความรู้สึกว่าถ้ารักกันเมื่อไหร่ คู่นี้ต้องน่ารักแบบลืมโลกแน่ๆอะ :katai1:
แต่กว่าจะถึงตอนนั้นจะเสียน้ำ(ตา เลือด และ "น้ำอย่างอื่น) กันไปอีกแค่ไหนน้า :hao4:
-
สงสารทิว แต่ก็ฟินจัง 5555 รอวันอีพระเอกมาคุกเข่าขอความรัก คุณทิวน่ารักมาก มีโมเม้นท์เหมือนเด็กด้วย
น่ารักน่าหลงซะจริง อีกไม่นานตาเดียวหลงหัวปักหัวปำแน่ แค่นี้ก็ติดใจจะแย่ ชอบอ๊าาา พระเอกหล่อเลวแบดบอย
ขอบคุณค่ะ
-
o13 :mew1:
-
ตอนนี้เดียวแค่หลง
อนาคตเดียวจะรัก
ฟินอ่ะ ^__________^
-
อ่านเรื่องนี้ แล้วเลือดกำเดาไหลตลอดอ่ะ อายจัง
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า สรุกมากเลย มาต่อเร็ว ๆ นะค่ะ
-
ทิวนี่ขี้งอแงกว่าที่คิดนะเนี่ย น่ารักดี^^ ระวังเถอะพ่อเดียว เดี๋ยวจะได้ทั้งรัก ทั้งหลงเขาหัวปักหัวปำแน่ พอถึงเวลานั้นจะยุให้ทิวเขี่ยหล่อนถึง โทษฐานจีบดีๆ ไม่เป็น 555+
-
ทั้งสงสารทั้งฟิน :impress2:
-
หน้าติดตาม
-
เดียวอย่ารุนแรงกับทิวซิ 555555555
มาต่อไวๆน้า~
-
น่ารักดีแหะ ^^ รออยู่นะ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
:hao6: :hao6: :hao6: น่ารักอ่า มาต่อเร็วๆๆๆนะค่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:3123: :3123: :o8: :o8: :o8: แอบเขิน เดียว ที่อ่อนโยนโดยไม่รู้ตัว
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7:
-
จบเรื่องนี้มาก ทั้ง ทิว และ เดียว ด้วย น่ารัก :mew1: :impress3:
-
รออ่านตอนต่อไปป
ทิวน่าสงสาร -3-
-
มาเป็นกำลังใจให้ครับ
เรื่องสนุกน่าติดตามมากๆ
-
ทิวน่ารักกก :hao6:
-
ชอบฉากบนเตียงในทุกๆตอนคะ
เป็นกำลังใจให้คะ
มาต่อเร็วๆนะ ^ ^
-
ว้าววววว สนุกมากเลยค่าา จะติดตามน้าา :-[
-
มาอ่านด้วยคนจ้า ทิวน่ารัก :o8:
-
ท่าทางจะสลัดไม่หลุดแล้วล่ะงานนี้... :hao6:
-
ดูแลดีๆสิ
-
ชอบพระเอกแนวนี้ ชอบมากๆ
พอหมอหนึ่งเดือน พี่เดี่ยวก็ขอต่ออายุอีกๆอิอิ
คนอ่านเต็มใจให้ต่อนะครับ แต่ ทิว ว่าไง
-
ตามมาอ่าน เพราะคุณ iforgive แนะนำไว้
ไม่ผิดหวังจริงๆ สนุกมาก ฟินมากกกกกกก
ทิวน่ารักน่าฟัดจัง นิสัยไม่ต่างจากเด็กเลย
ส่วนพระเอกของเราก็นะ หล่อ เจ้าเล่ห์ ร้ายกาจ โหดนิดๆ
อ๊ายยย ชอบนิยายพล้อตแบบนี้ที่ซู้ดดดดดดดดด :m1:
-
รออยู่นะคะ
-
ท่าทางอีตาเดียวมีวี่แววได้หลงเมีย
แค่นี้ก็หลงจะแย่อยู่แล้ว
ดูๆแล้วท่าทางจะไม่ใช่แค่เดือน
-
พี่เดียวแฟร์ๆ ดี เพราะแค่หลงก็บอกหลง (แค่ร่างกาย)
พระเอกบางเรื่องพอมีอะไรด้วยนิดหน่อยแปลว่ารักซะงั้น
เป็นกำลังใจให้คนเขียนน้า :m12:
-
มาดัน รออยู่นะครับ
-
ทิวาน่ารักอ่ะ งอแงสุด ๆ เลย
-
กำลังอยากอ่านเรื่องแนวนี้
ทีนี้กำลังสงสัยว่า ระหว่างทิวกับเดียว ใครจะรักก่อน
น่าลุ้นมาก
ชอบชื่อตัวละครนะคะ กลางวันกับกลางคืน แค่ชื่อก็บอกอะไรๆ ได้หลายๆ อย่างแล้ว
-
:impress2:
-
รออยู่นะคะ :monkeysad:
-
ทิวาน่ารักจัง ชอบแนวๆนี้ แต่อย่ามาม่านะ :mew2: :mew2:
-
o13 เรื่องนี้สนุกคะ สงสารทิวามากมาย แต่ก็นะ อ่านไปละชอบ 555+
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เดียวแบบว่า หล่อ รวย เลว ครบเลย
ตอนให้นายเอกมานอนด้วยนี่แบบ
น่ากระโดดถีบปากมากกกกกกกกกกก
-
รักเรา(ไม่)เท่ากัน
CHAPTER 5...ห ล ง
รัตติกาลปิดแฟ้มรายงานที่อ่านเรียบร้อยแล้วลงกับโต๊ะทำงาน ปลายนิ้วบีบนวดหัวคิ้วเพื่อผ่อนคลายสายตา ตั้งแต่เช้าเขาอ่านรายงานสรุปของแต่ละแผนกจนแทบไม่ได้ละสายตาไปไหน เพราะอยากจะให้เสร็จไปไวไวไม่ต้องมานั่งค้างคา ก็ใจเขาตอนนี้มันโบยบินไปยังอีกคนที่ก็คงกำลังนั่งทำงานอยู่เหมือนกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งสมเพชตัวเอง ตั้งแต่ได้ครอบครองทิวาเขาก็เข้าใจความรู้สึกพวกเด็กติดเกมส์ได้เป็นอย่างดี วันๆเด็กพวกนั้นคงอยากเฝ้าหน้าจอคอมฯไม่ไปไหนเหมือนกับเขาที่วันๆก็อยากจะอยู่ตรงหว่างขาทิวาไม่ไปไหนเหมือนกัน
หึหึ ถ้าเพื่อนเขารู้คงได้ด่ากับความบ้ากามของเขาแน่
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว และตั้งแต่คืนนั้นเขาก็ยังไม่ได้มีอะไรกับทิวาอีก ก็คนอ่อนแอเล่นเป็นไข้เสียตั้งสองคืนแถมยังระบมช่องทางจนแตะต้องไม่ได้อยู่ตั้งเกือบสามวัน เขาจะทำอะไรได้นอกจากอดทนรอ ถึงจะดูหื่นกามแต่เขาก็ไม่ได้ซาดิสต์ขนาดจะไม่สนใจร่างกายของอีกฝ่ายหรอกนะ ระหว่างนั้นก็เลยต้องออกเที่ยวกับชิงพลบและกิตติหลังจากที่เบี้ยวจนโดนโวยเสียยกใหญ่
รัตติกาลหยิบโทรศัพท์มือถือที่ตั้งอยู่บนที่ชาร์ตขึ้นมา ดูเขาเถอะแค่คิดว่าจะโทรก็เผลอหลุดยิ้มได้แล้ว ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มีอิทธิพลกับอารมณ์เขาขนาดนี้นะ ปลายนิ้วเรียวยาวสัมผัสหน้าจอเพื่อเลือกชื่อที่เมมไว้ รอสายอยู่นานพอดูจนเกือบจะตัดใจวางสาย ปลายทางก็กดตอบรับพร้อมน้ำเสียงกระชากห้วนไม่น่าฟัง
//มีอะไร//
“ทำไมพูดกับผัวด้วยน้ำเสียงอย่างนั้นล่ะครับ” แทนที่จะโกรธรัตติกาลกลับยิ้มกริ่ม แถมยังแหย่กลับทั้งๆที่รู้ว่าปฏิกิริยาตอบกลับจะ
เป็นยังไง
//พูดให้มันดีดีนะไอ้โรคจิต//
“หึหึ วันนี้ไปรอที่ห้องนะ” ทันทีที่จบคำบอก ปลายสายก็เงียบกริบไป รัตติกาลได้แต่รออย่างใจเย็นเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายก็ยังไม่ได้วางสายไป
//ไม่ว่าง//
“จะไปไหน?”
//ไม่ใช่ธุระอย่ายุ่ง//
“นั่นใช่คำพูดของคนที่ตกเป็นรองรึไง” ทิวาจำต้องกลั้นขำยามจินตนาการถึงใบหน้าหงุดหงิดใจของทิวา “อย่าลืมนะว่าคุณอ้าขาให้ผมเพราะอะไร”
//...ยังไม่พร้อม//
คำพูดสั้นๆ ที่คนคิดลึกอย่างรัตติกาลพอจะเดาได้ว่าทิวาจะอ้างอะไร แต่มันผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วนะทูนหัว เครื่องมันน่าจะเข้าอู่สนิทเรียบร้อยได้แล้ว
“อย่าอ้างน่า เพราะถึงไม่พร้อมผมก็จะทำ”
//วันนี้ไม่ว่างจริงๆ//
เสียงที่ดูตอบกลับมาอ่อนลง แต่มันไม่พอที่จะทำให้รัตติกาลคลายความหงุดหงิดที่ถูกปฎิเสธ
“ไปไหน ตอบมา!”
//คุณนี่มัน ...เฮ้อ... ผมมีนัด//
“กับใคร ที่ไหน”
//ผมไม่มีหน้าที่ต้องรายงานคุณนะ ถึงผมจะยอมคุณแต่ไม่ใช่ว่าผมจะไปไหนกับใครคนอื่นไม่ได้//
คำตอกกลับที่แทบเอาฉุนขาด เขารู้ว่าห้ามไม่ได้ แต่มันต้องไม่ใช่ตอนนี้ ในช่วงเวลาที่ทิวายังยอมอ้าขาให้เขาอยู่
“ผมไม่ชอบใช่ของร่วมกับใคร ถ้าอยากมากนักผมช่วยได้”
//เลว//
“ไม่ต้องชื่นชมกัน แค่บอกให้รู้ไว้จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวทีหลัง เลิกงานมาหาผมที่โรงแรม ถ้าภายในหนึ่งชั่วโมงคุณมาไมถึงห้องทำงานผมล่ะก็ เรื่องยาว!”
รัตติกาลตัดสายทันทีอารมณ์ดีดีถูกกวนจนขุ่น เขาโยนมือถือราคาห้าหลักลงบนโต๊ะอย่างไม่ใยดี ถ้าทิวาอยู่ตรงหน้าล่ะก็จะจับลงโทษให้ร้องครวญครางเสียให้เข็ด ไว้คืนนี้ก่อนเถอะเขาจะทบทั้งต้นทั้งดอกให้คลานกลับไปเลย
อีกคนอารมณ์ขุ่นมัว แต่หารู้ไม่อีกคนกลับโมโหยิ่งกว่า
.
. .
. . . .
. . . . .
“อา...”
เสียงครางยาวสุดท้ายจบลงพร้อมกับร่างหนาที่ฟุบตัวลงกับแผ่นหลังเนียนชื้นเหงื่อ เรียกว่าแทบจะไม่มีส่วนไหนไม่แนบชิด โดยเฉพาะแก่นกายร้อนผ่าวที่ยังฝังลึกอยู่ในโพรงแน่นๆอุ่นๆ ร่างบางขยับตัวยุกยิกอย่างรำคาญแต่เหมือนยิ่งไปกระตุ้นให้จุดเชื่อมต่อเสียดสีกัน
“อยากต่ออีกยกรึไง” รัตติกาลพูดแซวแม้น้ำเสียงจะเริ่มแตกพร่าเพราะการบีบรัดถี่ๆจากแก่นกาย
“มันหนัก เสร็จแล้วก็ลุกไปซะที” เขายิ้มบางๆให้กับเสียงโวยวายของทิวา ก็ตอนนี้เขาเล่นทิ้งน้ำหนักตัวลงบนร่างบอบบางเต็มที่ จนทิวาแทบจะจมหายไปกับที่นอน
“ทีก่อนหน้านี้ไม่บ่น เห็นครางอย่างเดียว” ก็ท่านี้เป็นท่าสุดท้าย เขากระแทกไม่ยั้งทิ้งน้ำหนักเต็มแรงจนกระเด้งกระดอนอย่างเมามัน ไม่เห็นทิวาจะพูดอะไรสักคำ ได้ยินแต่เสียงครางอู้อี้กับหมอน
“ไอ้บ้า! ลุกออกไปนะ” ทิวาดิ้นไปมา บั้นท้ายเบียดเสียดสีจนเขาต้องเบ้หน้ากับความเสียวกระสันที่พุ่งขึ้นมาจากจุดเชื่อมต่อ อีกทั้งช่องทางก็ยังรัดรึงเสียแน่น ไม่ยากเลยที่แก่นร้อนของเขาจะปวดบวมขึ้นมาอีกระรอก มันขยายใหญ่พร้อมรบ เมื่อนั้นแหละทิวาถึงได้หยุดขยับกาย
“ไอ้หื่นกาม มันจะ อ๊ะ เกินไปแล้วนะ” มีหลุดครางเมื่อเขาแกล้งกระแทกตัวเข้า “ยังไม่พออีกรึไงห๊ะ!”
“เพิ่ง2รอบเองนะ อดมาตั้งอาทิตย์คิดว่าแค่นั้นจะพอรึไง”
“อย่านะ อ๊ะ! ปล่อย” เขาจัดการรวบไหล่บางเอาไว้แน่นจนแผ่นอกกว้างเสียดสีกับแผ่นหลังขาวเนียน สองขาดันขาทิวาออกกว้างและกดทับไว้ ขณะทีสะโพกก็บรรเลงลีลากระแทกขึ้นลงวนเวียนไม่หยุด รัตติกาลซุกใบหน้าลงกับซอกคอหอมจูบซับร่องรอยชื้นเหงื่อ
ทิวาช่างพิเศษกว่าใคร เหมือนกับดอกไม้หอมที่ส่งกลิ่นล่อแมลง ยิ่งกอดยิ่งมีเสน่ห์ ยิ่งอยู่ในช่วงเวลานั้นเหมือนกับร่างกายจะปล่อยฟีโรโมนออกมาเต็มที่ ถ้าเป็นอาหารก็คงต้องบอกว่าหอมยั่วน้ำลาย หึหึ เขาเลยไม่รู้จักอิ่มอย่างนี้ไงล่ะ
กว่าทุกอย่างจะสิ้นสุดลงก็เกือบสามทุ่ม ก็จนคนใต้ร่างเขาร้องประท้วงว่าหิวนั่นแหละถึงได้ยอมปล่อยให้เดินกระเผลกๆไปล้างตัวในห้องน้ำ รัตติกาลมัวแต่หมกมุ่นกับร่างหอมๆก็เลยลืมไปว่าพอเจอกันก็ลากมาที่ห้องแล้วก็จบบนเตียง ดูจากสมรภูมิที่กระจ่างคาตาอยู่ตอนนี้ก็บอกได้เลยว่าหลายชั่วโมงที่ผ่านมามันหนักหน่วงแค่ไหน
แกร่ก
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมกับร่างบอบบางในชุดคลุมอาบน้ำสีขาว ร่างโปร่งบางของทิวาเดินมานั่งบนเตียงแม้จะแอบเบ้หน้า
เล็กน้อยแต่ก็ขยับกายจนสามารถนั่งได้อย่างสบาย รัตติกาลนั่งจ้องร่างข้างๆไม่วางตา ทิวาเช็ดผมเปียกชื้นด้วยผ้าขนหนู ขยี้กลุ่มไหมสีน้ำตาลเข้มที่เขารู้ว่ามันนิ่มสลวยแค่ไหน
“ไม่มีเงินซื้อถุงยางรึไง”
เขามองดูริมฝีปากบางที่รูปรอยหยักชัดสวยอ้าขึ้นลงตามเสียงที่เปล่งออกมา เห็นแล้วก็นึกถึงตอนที่มันครอบแก่นกายเขาเสียจริง นุ่มชุ่มชื้นแม้จะสัมผัสได้เพียงครึ่งเดียวก็เถอะ
“นี่!! ถามน่ะไม่ได้ยินรึไง”
“เรื่องอะไร?” ชายหนุ่มลอบยิ้มกับตัวเอง ไปกันใหญ่แล้วรัตติกาล ท่าทางสมองเขาคงจะมีแต่เรื่องลามกถึงได้คิดอะไรลงใต้สะดือ
ไปเสียหมด
“ถุงยาง! หัดใส่บ้างเหอะ” ทิวากระแทกเสียงใส่ ใบหน้าบูดบึ้ง “เป็นเอดส์รึเปล่าก็ไม่รู้”
“หึหึ เป็นไม่เป็นไม่รู้ รู้แต่ว่าได้ไปหลายน้ำและนี่”
“ไอ้เลว! อ๊ะ ปล่อยนะ” ร่างบางโวยวายทันทีที่เขากระเถิบตัวเข้าหาพร้อมกับโอบร่างไว้แนบอก ยิ่งทิวาดิ้นเขาก็ยิ่งออกแรงรัด และฝ่ายชนะก็คงไม่ผิดไปจากเขาเพราะตอนนี้ทิวาฝังตัวเข้ากับอกกว้างอย่างจำยอม
“ไม่เป็นโรคหรอกน่า ตรวจร่างกายตลอด” เขาแก้ไขความเข้าใจผิด “กับคนอื่นก็ป้องกันทุกครั้งแต่กับทิวอยากเสียบสดรดน้ำนี่”
“คุณนี่มันเลวจริงๆ”
“ชมกันอยู่ได้ ไม่เบื่อรึไง” รัตติกาลอมยิ้มกับคนในอ้อมกอดที่ชายตามองเขาด้วยสายตาสุดเซ็ง
“ปล่อย ผมจะกลับแล้ว” ทิวาบิดตัวหนีอีกครั้ง รัตติกาลยอมคลอยกอดแต่กลับคว้าข้อมือบางเอาไว้แทน
“น้ำแตกแล้วแยกทางเหรอ ผู้ชายอะไรเนี่ย”
“แล้วจะให้ทำอะไรอีก คุณก็ต้องการแค่นี้ไม่ใช่รึไง”
น้ำเสียงแข็งกระด้างกับแววตากร้าวที่มองมา ทำให้รัตติกาลจนด้วยคำพูด นั่นสิเขายังต้องการอะไรอีก ในเมื่อได้เสพสมร่างกายนั้นจนอิ่มหนำแล้ว แม้จะรู้สึกว่าเท่าไหร่ก็ไม่พอ แต่เขาก็เป็นคนธรรมดา ไอ้อาการฟ้าเหลืองชนิดไปทำงานไม่ไหวเห็นทีคงมากเกินไป
แต่
เขายังไม่อยากให้ทิวากลับไป
เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้มองคนคนนี้ แม้จะหน้าตอนโกรธ ตอนเสียใจ รึตอนไหนก็ตาม ทิวาเป็นแม่เหล็กสำหรับเขาจริงๆ
“ไหนว่าหิว...จะพาไปหาอะไรกิน”
คำชวนที่หลุดออกจากปาก มันเหมือนเขาละเมอพูดออกมา แต่รัตติกาลรู้ดีว่าเป็นสิ่งที่เขาตั้งใจ ทิวามีสีหน้าคาดไม่ถึงอย่างโจ่งแจ้ง และตามมาด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าไม่ไว้ใจ หัวคิ้วสวยขมวดแน่นจ้องเขาอย่างจับผิด
“ผมหากินเองได้”
“อย่าขัดใจกันน่า” กับทิวาที่ยังไม่เชื่อง เขาก็จำต้องงัดคำขู่ขึ้นมาควบคู่คำพูดอยู่ร่ำไป ดูเอาเถอะ! ขนาดสีหน้าแค้นเคืองเขาจะเป็นจะตาย เขายังมองว่ามันแสนจะมีเสน่ห์
“ผมจะไปอาบน้ำ ออกมาคงแต่งตัวรอผมอยู่ในห้องนี้นะ” ทั้งบอกและสั่งไปในตัว ทิวาฮึดฮัดขัดใจบ้างแต่ก็ดูจะยอมจำนน รัตติกาลปล่อยข้อมือ เล่นจ้องหน้ากันพักนึงแล้วถึงเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยรอยยิ้ม
แค่คิดว่าจะได้เห็นหน้าทิวานานขึ้น เขาก็หุบยิ้มไม่ได้แล้ว
“บะหมี่ต้มยำแห้งพิเศษ1” รัตติกาลตะโกนสั่งเฮียเจ้าของร้านที่กำลังลวกเส้นอย่างหน้าดำคร่ำเครียด ก่อนจะหันมาถามร่างบางที่นั่งฝั่งตรงข้าม “คุณจะกินอะไร”
“...เอ่อ...บะหมี่แห้งธรรมดา”
“เฮีย! บะหมี่แห้งธรรมดาอีกชาม” เขาตะโกนบอกอีกครั้ง เสียงเจ้าของร้านตอบรับพร้อมกับมองตำแหน่งโต๊ะแล้วกลับไปง่วนกับการเทเส้นลงชามแต่ละใบ รัตติกาลมองหน้าทิวาที่สื่ออาการงุนงงออกมาอย่างเห็นได้ชัด ตอนแรกตั้งใจว่าจะพาไปทานร้านอาหารบรรยากาศดีดี แต่ด้วยการแต่งตัวของแต่ละคนที่ไม่พร้อม เขาจึงเบนเข็มมาที่ร้านบะหมี่ข้างทางเจ้าประจำ เขาสวมแค่เสื้อคอวีสีดำกับกางเกงสามส่วนลายทาง ส่วนทิวาก็เป็นเสื้อผ้าของเขายกชุด เสื้อยืดพิมพ์ลายสีขาวพอดีตัวของเขาที่พอทิวาใส่กลับดูรุ่มร่าม กางเกงสามส่วนพอดีตัวที่ทิวาใส่ก็เลยเข่ามาเกือบหนึ่งฝ่ามือ
รู้อยู่ว่าตัวบาง แต่ไม่คิดว่าจะต่างกันมากขนาดนี้
“คุณ...คุณกินร้านแบบนี้ด้วยหรอ”
“หืม? คุณกินไม่ได้รึไง”
“เปล่า ผมแค่สงสัย คิดว่าคนอย่างคุณคงเข้าแต่ร้านหรูๆแพงๆ”
“หึหึ ร้านนี้ผมกินบ่อย กินแล้วจะติดใจ” รัตติกาลแนะนำด้วยรอยยิ้ม และออกจะเหลือเชื่อไปสักหน่อยกับคนที่ไม่เคยคาดหวัง
ทิวายิ้มตอบกลับ
“คุณก็มีมุมที่คาดไม่ถึงเยอะเหมือนกันนะ”
“ต้องทำความรู้จักกันให้มาก คุณจะได้รู้จักผมมากกว่านี้”
“ผมรู้สึกว่าไม่จำเป็น”
รัตติกาลยิ้มเยาะกับคนที่เปลี่ยนสีหน้าเป็นบึ้งตึงเพียงเสี้ยววินาที เขาไม่ได้โต้ตอบอะไรออกไป ได้แต่เล่นเกมส์สงครามเย็นกันผ่านทางสายตา พักรบก็ตอนบะหมี่สองชามมาวางตรงหน้า ต่างคนต่างไม่พูดอะไร ทิวาหน้าเรียบเฉยตลอดมื้ออาหาร แต่รัตติกาลกลับมีรอยยิ้มแตะแต้มอยู่ตลอด
อิ่มท้อง แถมยังอิ่มใจ
เขาเนี่ย...ท่าจะหลงทิวาเอามากๆ
ขืนพูดให้ใครฟัง คงได้โดนหัวเราะเยาะ
เสือผู้หญิงกลับสิ้นลายเพราะผู้ชายคนเดียว
__________________________________
TBC.____________________________________________________
มาลงจนได้ :m23:
ขออภัยที่หายศีรษะไปเสียนานนะคะ :m5:มาช้าแถมยังลงสั้นอีก มันน่าโดนตบจูบเสียจริง คิคิ
ขอบคุณที่ยังอดทนรออ่าน ถ้ายังไม่เบื่อกัน ก็จะบากหน้างามๆ(?)ลงต่อไป หุหุ
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
ไม่ใช่แค่หลงแล้วม้างงงงง... รักทิวาแล้วก็บอกมาเถอะ :impress2: :impress2: :impress2:
-
หลงทิวแล้ว ก็ยังดีที่รู้ตัว แล้วเมื่อไหร่จะพัฒนาเป็นหลงรัก ล่ะ
แล้วก็อย่ารักอยู่คนเดียวด้วย รีบๆ ทำให้ทิวรัก ทิวหลงได้แล้ว
อยากเห็นตอนอ้อนทิว
-
:กอด1: เกินหลงแล้วหละ
-
จากหลงเดี๋ยวจะกลายเป็นรัก
-
หลงทิวาให้หนักๆ เลย จนไม่เป็นอันทำงานทำการ 5555
-
หลงเลยหลงเข้าไปให้เยอะเวลาทิวเอาคืนได้เมื่อไรจะได้รู้สึก
-
รอวันที่ทิวาจะเอาคืน :hao3:
-
หลงไปเยอะๆเลย ตอนทิวาไปจะได้ขาดใจตาย
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อิตาคืนเดือนมืด ทำไมไม่จีบเค้าดีๆเนี่ย ทำอย่างนี้ทิวาได้ เครื่องพัง ช้ำตายกันก่อนพอดี
-
ดีค่ะหลงให้มากๆ แล้วถึงเวลาหลงเป็นรักจะได้กระอักเลือดแทบเท้าทิวา
-
หลงจริงๆด้วยแระ
อิอิ
-
รัตติกาลเอ้ยยยยย
รู้ใจตัวเองแล้วเริ่มจีบทิวาได้แล้วค้าาา
กอดนักเขียนกลับค่ะ :กอด1:
มาต่อไวๆน้า ชอบๆ
-
ตอนหน้าขอยาวๆๆๆ ได้มั้ยค่ะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ทิวาน่ารักแท้ สักวันรัตติกาลจะหลงจนรักโงหัวไม่ขึ้น 5555
-
ชอบมากค่ะ ขอให้ นายเดียว รู้ตัวว่ารัก ไม่ได้แค่หลงทิวเร็ว ๆ
-
หื่นกามแล้วยังกวนตีนอีก แต่ชอบคู่นี้มากอ่ะ
-
นี่มันอาจจะมากกว่าหลงแลวก็ได้นะเดียว...
อย่ารุนแรงกับทิวนักสิ ทิวน่ารักขนาดนี้ ถนอมๆหน่อยเหอะเนอะ
-
นายเดียวจะไม่เดียวดายแล้ววว :heaven
-
:o8:
-
หลงทิวเยอะๆนะ
-
เป็นพระเอกที่กวนตีนมาก555555555555
-
ตอนนี้ก็แค่หลง ต่อไปก็คงจะหลงรักล่ะซิ
-
สนุกมากค่ะ :mew1:
-
อย่าจบเราม่านะ อยากให้คุณเดียวหลงทิวเยอะๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:-[
-
ชอบอ่า :-[
มันยิ่งกว่าหลงนะแบบนี้ เอาหัวปักแล้วดึงไม่ขึ้นแล้ววววววว
-
มาดันก่อนครับ
เดี๋ยวมาอ่าน
-
ทั้งหลง ทั้งเคลิ้มแล้วจ้า อิอิ
รีบมาลงยาวๆๆๆเลย ไม่อย่างนั้น
ก็จะรอ อิอิ
-
หลงทิวาแล้วสิ เดี๋ยวอีกหน่อยก็รัก
-
สนุกดีจ้า
-
เมื่อไหร่จะรู้ตัว..แล้วทำอะไรให้มันถูกต้องสักทีนะคนเรา :เฮ้อ:
-
พี่เดี่ยวเป็นเสือผู้หญิงเหรอเนี่ย
นึกว่าเป็นเสือผู้ชายซะอีก
ชอบๆขออีกๆ
-
ห ล ง...(จริงเหรอ~~~) :m26: //ไม่ได้เจอกันนานพอสมควร ► :pig4: :pig4: :pig4:
-
กำลังสนุกเลยอ่ะ อยากรู้ตอนต่อไปแล้ว :hao7:
มาต่อเร็วๆ นะ :impress2:
-
ไม่เบื่อแน่นอนค่าาาา ช่วยพาหน้าและตัวงามๆ มาลงบ่อยๆ นะคะ คริๆ
-
โอ๊ย คุณพระเอกหื่นได้ใจมากๆ อยากกลืนเขาหลงท้องแล้วมั้ง
บังคับไปซะทุกอย่างเลยนะ ไม่ได้แต่เซ็กส์แล้วล่ะ คงอยากได้ทั้งหมด
แต่คงไม่ง่าย ทำไรไว้ก็ต้องใช้กรรม ทิวาใจแข็งๆ นะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
รัตติกาลหื่นจริงๆ ฮ่าาาาาา
เพลย์บอยจะมาตกต้าตายเพราะทิวาสินะ อิอิ
สู้ๆจ้า รอคนแต่งเสมอ :mew1:
-
แนะๆ ทำกับเขางี้นะ หลงอะดิ เดี๋ยวก็กลายเป็น(หลง)รักนะแล้วจะสะให้
แกต้องได้รับผลกรรมที่สาสมมมม
ปล.พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ ชอบเหมือนกันแนวนี้
-
ชอบเค้าก็ทำตัวดีๆสิ บังคับตลอด พอรักเค้าขึ้นมาเค้าไม่สนใจ เจ็บนะเห้ยย
-
พระเอกเราปากร้ายเสียจริง :katai4:
-
อยากให้เดียวกับทิวนอนกอดกันเฉยๆบ้างจัง มันฟินง่ออออออออว
-
เริ่มดีกันแล้วๆ
-
สนุกดีค่ะ รู้ใจกันเร็วๆรักกันเร็วๆจะยิ่งดี อิอิ
-
รอ :katai2-1:
-
ทำทิวาให้มากๆ จะได้โดนเอาคืนเยอะๆ
-
แอร๊ยยย เอาอีกๆ :hao7: :hao7:
-
รอ รอ รอ รอ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จงรักจงหลงทิววว 5555
-
แหมๆคณเดียวคะ ไม่ใช่แค่หลงแล้วแหละคะ ฮ่าๆ
•. *... ♥ •. *... ♥ •. *... ♥ •. *... ♥ •. *... ♥
มาเจิมเรื่องนี้ด้วยคนนะ ^^
-
ยังไม่มาอีกเหรอครับ
รออยู่นะ
-
CHAPTER 6...การตัดสินใจ
หงุดหงิดจนน่ารำคาญ
ทิวาพยายามบิดกายออกจากอ้อมกอดที่รัดแน่นจนอึดอัด แต่วงแขนก็ล็อคแน่นเกินกว่าจะทำได้อย่างใจ ขนาดหลับนะเนี่ยร่างกายยังไม่วายบังคับเขา จะหนีก็ไม่ได้ เลยต้องทำใจอยู่ในอ้อมกอดนี้จนเช้า ร่างบางผงกศีรษะขึ้นมองนาฬิกาติดผนัง อีกชั่วโมงกว่าๆฟ้าก็คงเริ่มสาง ไม่ได้อยากตื่นขึ้นมาตอนนี้เลยให้ตาย แต่ความอึดอัดมันทำให้เขาหายใจลำบากจนต้องฝืนตื่นขึ้นมา
เมื่อคืนหลังกลับจากร้านบะหมี่ เขาที่ยืนยันว่าจะกลับก็ถูกขู่บังคับจนต้องยอมนอนค้าง จำได้ว่าก่อนจะหลับไปก็นอนแยกกันคนละมุมเตียงนี่นา แล้วทำไมกลายเป็นว่าตอนนี้เขาถูกรัดจนกระดูกแทบป่นอย่างนี้ล่ะ แถมไอ้งูเหลือมนี่ก็ไม่ได้รู้สึกรู้สานอนปล่อยลมหายใจสม่ำเสมอจนน่าหมั่นไส้
อยากจะเอาอะไรยัดจมูกมันให้ขาดอากาศตายเสียจริง
ทิวาออกแรงดิ้นมากขึ้นหวังให้ไอ้คนหลับสบายรู้สึกตัวบ้าง ชาติที่แล้วเขาทำเวรทำกรรมอะไรกับมันนะ ชาตินี้ถึงต้องมาโดนกดขี่ข่มแหงแถมจะนอนก็ไม่ได้นอนแบบนี้ ถ้าจะบอกว่าเป็นกรรมตามสนอง ถ้าอย่างนั้นชาติที่แล้วเขาคงจะไปข่มขืนมันสินะ ... พอเหนื่อยจะออกแรงดิ้นไอ้คนตัวโตก็ดันส่งเสียงอื้ออ้าเหมือนจะรู้สึกตัวซะอย่างงั้น
“นี่...” ทิวาลองส่งเสียงเรียก
“อื้อ... อะไร อยากทำหรอ”
ดูมัน! ทิวาสะกดกลั้นอาการอยากจะเอาหัวเสยด้านหลัง ยังตื่นไม่เต็มที่ก็วกเข้าเรื่องใต้สะดือได้แล้ว ไม่ใช่ว่าแม้แต่ฝันมันก็ยังลามกหรอกนะ
“ปล่อยได้มั้ย อึดอัด”
“ไม่เอา... นุ่มอ่ะ หอมด้วย” พำพำเสียงเบาแล้วก็สูดจมูกข้างซอกคอเขา ทำเอาทิวาขนลุกเกรียวอยากจะผลักหน้ารัตติกาลออกไปก็กลัวว่าคนลามกจะตื่นเต็มตาแล้วจะพาลเรื่องยาว
“งั้นก็รัดให้มันเบาๆหน่อย มันอึดอัด” การต่อรองเป็นผลสำเร็จเมื่อคนตัวใหญ่ยอมผ่อนแรงให้ แต่ก็ยังไม่ยอมเอาท่อนแขนออกไป
“นอนต่อเถอะนะ ยังง่วงอยู่เลย” เสียงรัตติกาลงึมงำจนเกือบจับใจความไม่ได้ ฟังแค่เสียงก็คงจะง่วงจริงๆนั่นแหละ เพราะทันทีที่พูดจบก็เหมือนจะได้ยินเพียงเสียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมออีกครั้ง ทิวาระบายลมหายใจแรงๆก่อนข่มตาหลับบ้าง
ไม่รู้เลยสักนิดว่า หลังจากที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ชีวิตจะปั่นป่วนยิ่งกว่าเดิม
.
. .
. . . .
. . . . . .
อยากจะคิดว่าหลับอยู่ แล้วพอลืมตาฝันร้ายก็จะหายไป แต่ไม่ว่าจะกระพริบตาอีกกี่ครั้ง ฝันร้ายของทิวาก็ยังยืนกอดอกนิ่งอยู่เบื้องหน้า
ทำไม
มันมาทำไมอีก...
ทั้งที่คิดว่าคงไม่ต้องเจอหน้ารัตติกาลอีกอย่างน้อยๆก็สองสามวัน แต่นี่แค่เมื่อเช้าเองนะ แค่สี่ห้าชั่วโมงเท่านั้นเอง ทำไมหมอนั่นถึงได้มาอยู่ที่นี่ เคาะประตูแล้วก็เปิดเข้ามาเหมือนกับว่าตัวเองไม่ใช่แขก
“มารับไปกินข้าว” คำอธิบายสั้นๆง่ายๆได้ใจความ แต่คนฟังไม่เข้าใจ...
“ทำไม... ผมไม่ไปหรอก” ทิวาเบือนหน้าหนีจากร่างสูงตรงหน้า จดจ่อกับภาพบนหน้าจอคอมฯ แต่ถึงกระนั้นก็ยังแอบมองความเคลื่อนไหวของรัตติกาลทางหางตา ร่างสูงเดินใกล้เข้ามา เดินอ้อมโต๊ะทำงานมาเรื่อยๆ ทิวาใจสั่นระรัวแต่ก็ยังคงแสร้งทำไม่สนใจ จนรัตติกาลมาหยุดยืนอยู่ด้านข้างในระยะประชิดนั่นแหละร่างบางถึงทนไม่ไหวโวยวายเสียงดัง
“ไปไกลๆเลย กลับปะ โอ๊ย!! อุ๊บ!!”
ไล่ยังไม่ทันจบประโยค มือหนาก็ดึงรั้งกระจุกผมลงจนใบหน้าเรียวหงายเริด และยังไม่ทันจะได้ตกใจเต็มที่ ริมฝีปากก็ทาบทับปิดวาจาเสียแล้ว บดเบียดจนปากบางรู้สึกเจ็บ ทิวาดันไหลหนาเต็มแรง ทั้งตีทั้งทุบ แต่เหมือนยิ่งเจ็บตัวรัตติกาลก็ขยี้ริมฝีปากเขาให้เจ็บตาม ดูเม้มรุนแรงเป็นครั้งสุดท้าย แล้วจึงปล่อยทั้งปากทั้งผมของเขา
ทิวาอยากจะตบใบหน้าอวดดีที่มองเขาเหมือนจะยิ้มเยาะ แต่เมื่อคิดว่านอกจากความสะใจอาจจะพ่วงผลร้ายกลับมา ร่างบางจึงทำได้แค่ถูไถริมฝีปากบวมเจ่ออย่างแรงด้วยท่าทางขยะแขยงสุดฤทธิ์
“นี่จูบแค่ปากนะ รึอยากจูบอย่างอื่นด้วย”
คำล้อเลียนที่เล่นเอาคนฟังหน้าชา ไม่ต้องอธิบายเพิ่มก็รู้ว่าคนอย่างหมอนี่ต้องการสื่อถึงอะไร แค่นึกถึงขนก็ลุกเกรียวด้วยความแขยง ทิวาผลักหน้าท้องที่ลอยไปลอยมายั่วเย้าออกไปให้ไกล แต่ยิ่งเหมือนเขาไม่ชอบใจมากเท่าไหร่ รัตติกาลยิ่งสนุกสนานมากเท่านั้น
“อย่าให้ต้องเล่นบทโหดกันที่นี่เลยน่า เก็บของแล้วไปกินข้าวด้วยกัน”
แล้วจะมีทางเลือกอื่นให้ทิวาเลือกอีกหรือนอกจากยอมทำตาม ร่างโปร่งทำทุกอย่างด้วยแรงกระแทกกระทั้น ส่งเสียงตึงตังให้รู้ว่าไม่พอใจ ไม่ยินยอม
แต่แล้วยังไงล่ะ
รัตติกาลก็แค่ส่งยิ้มชอบใจกลับมาให้ หมอนั่นไม่สนหรอกว่าเขาจะตึงตังสักเท่าไหร่ตราบใดที่ยังยอมอยู่ในโอวาท ทิวาไม่ถามว่าจะไปที่ไหน กินอะไร เพราะถึงยังไงรัตติกาลก็ไม่ปล่อยให้เขาเลือกอยู่แล้ว เขาก็แค่ทำหน้าที่เป็นตุ๊กตาเครื่องกล ตักข้าวเข้าปากไปเงียบๆ ไม่มีการพูดคุยกัน เพราะถึงถามมาเขาก็ไม่สนใจจะตอบ แต่พอเหลือบไปมอง ไอ้คนตรงหน้าก็ยิ้มพรายอย่างกะมีความสุขเสียเต็มประดา น่าหมั่นไส้จนไม่คิดมองอีก กินกันเสร็จเรียบร้อยรัตติกาลก็พาเขามาส่งที่หน้าบริษัทแล้วก็ขับรถกลับไป
ร่างโปร่งถอนหายใจเต็มแรง
ฝันร้ายหายไปแล้ว...
แต่สวรรค์คงคิดว่าชีวิตของทิวาจืดชืดเกินไป ถึงได้ละเลงสีสันให้ แต่คงหลากสีไปหน่อย มันเลยดูดำคล้ำเป็นน้ำคลำ
ทิวาอยากจะตะโกนบอกคนบนฟ้า
ถึงแม้มันจะเหงาหงอย แต่เขาอยากได้ชีวิตจืดๆของตัวเองคืนมา
ชีวิตที่ไม่มีไอ้คนข้างๆเข้ามาวุ่นวาย
“คืนนี้ก็ไปนอนที่ห้องนะ” เสียงรัตติกาลดังแทรกความเงียบภายในห้องโดยสารของรถยนต์คันหรู ทิวาแค่รับฟัง ไม่ตอบรับ ไม่แสดงทีท่าสนใจ ร่างโปร่งแค่มองออกไปนอกกระจกข้าง มองรถที่วิ่งแซงขึ้นไป มองรถที่ขับตีคู่กัน มองเลยไปยังทางสัญจร เขาตั้งใจมองทุกอย่างถ้ามันจะทำให้รู้สึกว่าคนที่กำลังขับรถอยู่นี่กลายเป็นอากาศธาตุ
ทั้งที่คิดว่ามันจบเรื่องบ้าบอตั้งแต่เที่ยง แต่ยังไม่ทันจะได้เวลาเลิกงานดี ไอ้คนตัวโตก็เปิดประตูห้องทำงานของเขาเข้ามาอีกรอบ เดินไปนั่งรออย่างสบายอารมณ์ โดยที่เขาได้แต่อึ้ง ทิวาพยายามเตะถ่วงเวลาหยิบงานนั่นนี่ขึ้นมาทำ ค้นแฟ้มเอกสารขึ้นมาอ่าน แต่ก็ได้ไม่นาน เพราะคนรอหมดความอดทนเสียก่อน บังคับขู่เข็นเขาให้กลับพร้อมกันด้วยรถคันเดียวกัน
ทิวาไม่รู้และไม่อยากถามว่ารัตติกาลเป็นอะไรขึ้นมาในวันนี้ เช้า กลางวัน เย็น ถึงได้วนเวียนมาให้เขาเห็นหน้า รำคาญตาจะแย่ แต่ก็ไม่รู้จะหลบเลี่ยงยังไง หือก็ไม่ขึ้น ปฎิเสธก็ไม่ได้
“คืนนี้ก็จะทำอีกนะ” ประโยคที่สอง ไม่สิ มันไม่น่าจะเรียกว่าประโยคได้ แต่มันก็หลุดออกมาจากปากของเจ้าของรถ และคราวนี้มันเรียกความสนใจของทิวาได้มากมาย ดวงตาคมตวัดมองคนข้างๆที่เผยรอยยิ้มเหยียด รัตติกาลหันมามองกลับแว่บเดียวแล้วก็เบือนหน้าไปยังท้องถนนต่อ
“ทำอะไร!? เมื่อวานก็ทำไปแล้ว” ละล่ำละลักบอกไป ใบหน้าสวยเริ่มจะซีดเซียว ขนาดตอนนี้ยังรู้สึกขัดๆช่วงล่างอยู่เลยนะ ช่องทางก็ยังเจ็บระบมไม่หาย ถ้าต้องเจอซ้ำซ้อนติดๆกันเขาต้องตายแน่ๆ
“ก็อยากทำอีก กับทิวเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ”
“ไอ้โรคจิต!!” จนปัญญาที่จะต่อล้อต่อเถียง ถ้ามันบอกว่าจะทำก็ไม่แคล้วว่าเขาคงหนีไม่พ้น ยังไงเสียก็อีกแค่สองอาทิตย์กว่าเขาก็จะเป็นอิสระแล้ว คงต้องทนเท่านั้น นอกเสียจากว่า...
เขาจะลบคลิปอุบาทนั้นได้
ทิวาลอบยิ้มบางๆกับความคิดในหัว ถ้าคืนนี้มันจะหลีกหนีไม่พ้น เขาก็จะหาโอกาสปลดปล่อยตัวเองเป็นอิสระให้ได้ แต่เขาจะทำยังไงล่ะ? ไม่รู้ว่าคลิปนั้นถูกเก็บไว้ที่ไหน ในโทรศัพท์ หรือว่าในคอมฯ หรือเลวร้ายขนาดที่ว่าอัดลงแผ่น ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว แล้วถ้าเกิดรัตติกาลจับได้ซะก่อนล่ะ? มันคงเล่นงานเขาชนิดไม่เห็นเดือนเห็นตะวันแน่ เผลอๆอาจจะถ่ายคลิปเพิ่ม หรืออาจจะปล่อยคลิปเก่าไปเลยก็ได้
โว้ย!! ทำไมเขาถึงคิดได้แต่แง่ร้ายๆอย่างนี้นะ
“เป็นอะไร หน้าจะเป็นม้าหมากรุกแล้ว”
“ไม่ต้องยุ่ง!!”
“หึ หึ”
อยากจะซัดไอ้หน้ายิ้มเยาะนั้นให้หงายจริงๆ
กินข้าวเย็นกันก่อนที่จะเข้าคอนโด เร็วไปหน่อยแต่ด้วยเหตุผลของรัตติกาลก็พาลเอาทิวากินอะไรแทบไม่ลง ...กินให้เยอะๆ จะได้มีแรง ทำกันไวไวจะได้มีเวลาพักมากๆ... ช่างเป็นคนที่รู้จักจัดสรรเวลาได้อย่างน่ารังเกียจเหลือเกิน
มาถึงคอนโดก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาได้ร่างหนาก็รวบตัวเขาเข้าไปบดจูบจนหายใจหายคอแทบไม่ทัน พยายามเบี่ยงหน้าหนีแต่ก็เหมือนเปิดโอกาสให้ริมฝีปากไล้เล็มไปตามลำคอ มือหนาปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลัง ดึงรั้งเสื้อสูทเขาออกไปให้พ้นทาง เนคไทก็ถูกกระชากจนรุ่ยร่าย
“อย่า”
“ทำไม...” ถามกลับสั้นๆขณะลงมือแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตทิวาออกทีละเม็ด
“อะ อาบน้ำก่อน”
“อาบพร้อมกันนะ” พูดไปก็ฝังใบหน้ากับซอกคอขาว สูดกลิ่นกายพลางพรมจูบทั่วลำคอ
“ไม่ ไม่...ดะ เดียวอาบก่อนเถอะนะ” ทิวากัดฟันแน่น เรียกชื่อคนตัวใหญ่ออกไปให้คล้ายว่าสมยอม และก็ดูจะได้ผลเมื่อใบหน้าคมเข้มเงยขึ้นสบสายตากับเขา แววตาประกายวิบวับอย่างถูกอกถูกใจ
“อาบด้วยกันไม่ได้เหรอ”
“คือ...เอ่อ...” ทิวาพยายามคิดหาคำแก้ตัว ถ้ารัตติกาลไปอาบน้ำก่อนเขาจะได้มีเวลาค้นหาและทำลายคลิปนั้นซะ แต่จะอ้างยังไงให้รัตติกาลยอมแต่โดยดีล่ะ “คือว่า... เอ่อ... เดียวมะ ไม่ชอบใส่ถุงนี่ มะ มันก็เลยต้องตะ เตรียมตัวกันบ้าง” ตะกุกตะกักตอบออกไป เป็นเหตุผลไม่เกินจริงแต่ทำเอาหน้าร้อนวูบวาบด้วยความอับอาย เกินจะสู้หน้าอีกคนที่มองมาในระยะประชิดไหว เลยเอาแต่ก้มหน้างุด
ทิวายังคงอยู่ในอ้อมกอดคนตัวโต รอลุ้นกับคำขอ แต่รัตติกาลกลับเงียบสนิท นานจนทิวาอดใจไม่ไหวต้องเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าคมเข้มมองสบเขาแน่นิ่ง ริมฝีปากได้รูปแตะแต้มรอยยิ้มน้อยๆ แต่ไม่ใช่รอยยิ้มเยาะอย่างที่เขาเห็นเป็นประจำ
“ได้มั้ย?” เขาถามซ้ำเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังนิ่งงัน และเหมือนเสียงออดอ้อนของเขาจะเรียกรอยยิ้มนั้นให้กว้างขึ้น รัตติกาลก้มลงหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ ตามด้วยคำที่คนฟังอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ตาย
“น่ารักจัง”
รัตติกาลผละจากร่างเขา เดินเข้าไปในห้องนอน ทิวายืนชั่งใจว่าจะเริ่มหาจากตรงไหนก่อนดี แต่ในเมื่อมันถ่ายจากมือถือเขาก็ควรเริ่มหามันจากที่นั่น ทิวาก้าวเดินตามร่างสูงเข้าไปในห้องนอน รัตติกาลกำลังวางของไว้บนโต๊ะยาวข้างกำแพง กุญแจรถ กระเป๋าเงิน และโทรศัพท์ ทิวามองสิ่งสุดท้ายด้วยสายตาวาดหวัง
ทันทีที่ร่างสูงที่เหลือเพียงผ้าเช็ดตัวพันกายส่วนล่างเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ร่างโปร่งที่รอจังหวะอยู่ก็รีบถลาเข้าไปคว้าเครื่องมือสื่อสารที่วางอยู่ขี้นมา แค่เพียงสัมผัสก็สร้างความผิดหวังท่วมท้น แอบคิดว่ารัตติการจะสะเพร่าแต่คงเป็นเรื่องงี่เง่าเกินไปที่จะคิดอย่างนั้น เพราะมือถือดันเข้ารหัส แล้วเขาจะไปรู้รหัสปลดได้ยังไง วางมือถือคืนที่เดิมด้วยความเซ็ง
ในเมื่อในมือถือไม่สำเร็จก็ต้องขอเช็คในคอมฯก่อนล่ะ
ทิวาออกจากห้องนอนเพื่อไปยังอีกห้องหนึ่งซึ่งกลายสภาพเป็นห้องทำงาน เขารีบเปิดประตูเข้าไป รีบร้อนเปิดเครื่องคอมฯ ใจเต้นตึกตักเหมือนจะระเบิดออกมาทุกวินาทีที่เครื่องเริ่มทำงาน หวังให้มันไม่ต้องเข้ารหัส และเมื่อหน้าจอพร้อมใช้งาน ทิวาจึงรีบคลิ๊กเม้าส์ระรัวไปตามแฟ้มงานต่างๆ หวังว่าจะเจออะไรผิดสังเกตบ้าง เขาไล่หาทีล่ะไดรฟ์เปิดหาทีละแฟ้ม แต่ก็ไม่มีสิ่งที่เขาค้นหาหรือแม้แต่ไฟล์คลิป มีแต่ข้อมูลที่เกี่ยวกับโรงแรม และเอกสารออฟฟิต
มันต้องมีสิน่า...
ทิวาเร่งมือเปิดทุกไฟล์ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เจอ หรือว่ารัตติกาลจะ...
“ทำอะไรน่ะ”
เสียงเข้มดังขึ้นจากทางหน้าประตู ทำเอาคนทำเรื่องลับๆสะดุ้งสุดตัว ทิวารีบปิดเครื่องพยายามแย้มยิ้มน้อยๆไม่ให้ดูผิดสังเกต รัตติกาลยืนเท้าเอวมองตรงมา ร่างหนายังเปลือยท่อนบน มีผ้าเช็ดตัวพาดไหล่ กับกางเกงขายาวสีเข้ม
“ผมถามว่าเข้ามาทำอะไร” เสียงเข้มยังถามย้ำ มีแววจับผิดปรากฏในสายตา
“ขอโทษครับที่ไม่ได้ขอก่อน แต่ผมลืมว่าต้องส่งเมล์ให้ลูกน้อง เลยขอยืมใช้คอมฯ” ทิวาพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด ลุกเดินออกจากที่นั่งก้าวไปหาร่างสูงที่ยังยืนเกาะขอบประตูนิ่ง สองมือคล้องแขนแกร่งดึงรั้งให้แนบชิด “โกรธรึเปล่า”
รัตติกาลมองสบสายตาเขาอย่างชั่งใจ สายตาคลางแคลงอย่างเห็นได้ชัด ทิวาพยายามส่งสายตาสำนึกแก่โทษตอบกลับ ร่างสูงจึงแค่พ่นลมหายใจ แล้วโอบร่างบางให้เดินกลับห้องนอนด้วยกัน
“ไม่โกรธ แค่คิดว่าทิวจะใจกล้าหนีกลับ”
หนีได้รึไง ถ้าหนีแล้วไม่โดนหนักกว่าเดิมเขาไม่ทนอยู่หรอก ได้แต่ประชดประชันในใจ คว้าผ้าเช็ดตัวผืนใหม่จากในตู้ก้าวเข้าประตูห้องน้ำทันที
ในคอมฯไม่มี ถ้าอย่างนั้นก็ต้องอยู่ในโทรศัพท์แน่นอน แต่เขาจะทำยังไงที่จะขอโทรศัพท์มาใช้โดยที่รัตติกาลไม่ผิดสังเกต แค่ดูสายตาเมื่อกี้ก็เห็นแล้วว่ารัตติกาลระวังตัวแค่ไหน ที่ปล่อยเขาไปง่ายๆกับเหตุผลไม่เข้าถ้านั่นคงเพราะมั่นใจว่าเขาไม่ได้อะไรจากในเครื่องนั้นสินะ แต่กับมือถือที่เข้ารหัสไว้เนี่ยสิ เขาจะทำยังไงดี...
คิดไปคิดมา
แล้วก็โดนไปอีกสองรอบ ทิวาไม่รู้เลยว่าไอ้คนข้างๆมันจะสุขภาพดีไปไหน เมื่อวานก็แล้ว วันนี้ก็อีก เขานี่สิเรียกว่าหมดสภาพเลย ได้แต่นอนคว่ำไร้เรี่ยวแรง ช่องทางที่มันระบมอยู่แล้วเหมือนจะเจ็บยิ่งกว่าเดิม
“อาบน้ำอีกรอบมั้ย” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างๆหู ไม่พอยังจูบซับไปตามแผ่นหลังชื่นเหงื่อของเขาด้วย ทิวาส่ายหัวยู่กับหมอน แค่จะเดินยังหมดแรง แต่ก็เหนียวตัวจนนอนหลับไม่ลง อยากล้างน้ำคาวที่ยังเปรอะอยู่จะแย่
“ผมพาไปนะ” ไม่ต้องรอคำตอบ ร่างทั้งร่างของทิวาก็ถูกพลิกกลับ ร่างโปร่งลอยละล่องแนบไปกับอกแกร่ง ศีรษะแนบไปกับช่วงไหล่กว้าง หมดกำลังจะโต้แย้งอะไร รัตติกาลพาเขาเข้ามาในห้องน้ำและปล่อยลงให้ยืนใต้ฝักบัวโดยมีร่างหนากอดจากด้านหน้าไม่ให้เขาล้มลงเพราะแข้งขาที่อ่อนแรง ทิวาจำใจเกาะเอวของรัตติกาลไว้แน่นจนผิวเนื้อแทบจะแนบชิดกัน สายน้ำอุ่นไหลรดร่างทั้งสอง และไม่ทันได้ตั้งตัวมือหนากลับรุกคืบไปตามบั้นท้ายได้รูป
“จะทำอะไรน่ะ” ทิวาโวยวายรีบตะปบมือหนาให้หยุด
“ไม่ทำแล้วน่า แค่จะเอาออกให้” โดนจูบซับที่ข้างแก้ม ส่งมือไปตามรอยแยกบีบคลึงยั่วเย้า ลากปลายนิ้วลงไปจนถึงจุดกึ่งกลาง ทิวาตัวสั่นระริกเบียดกายกับร่างสูงแน่นยามที่นิ้วแกร่งแทรกผ่านเข้าไปในตัวเหมือนเป็นการเบิกทางก่อนจะส่งอีกนิ้วเข้าไปช่วยถ่างขยายช่องทาง หนุนคว้านและเปิดอ้าจนทิวารู้สึกว่าน้ำคาวที่คั่งค้างค่อยๆไหลซึมออกมา
“หมดรึยังน้า...” ปลายเสียงขึ้นสูงยั่วเย้า ดึงดันเข้าไปจนสุดและถอยร่นออกมา ซ้ำไปซ้ำมาจนร่างบางเกือบจะหลุดสียงร้อง นี่มันกลั่นแกล้งกันชัดๆ ทิวาจิกนิ้วลงกับแผ่นหลังกว้างเมื่อชักจะเกินทน รัตติกาลแค่ส่งเสียงหัวเราะชอบใจ บิดนิ้วคว้านรอบผนังช่องทางเป็นรอบสุดท้ายจนไม่มีหยาดหยดใดไหลซึมออกมา ทิวาถอนหายใจแรงๆ เมื่อภายในถูกชำระล้างและเครื่องมือมีชีวิตก็ถอนตัวออกไป
“ผมอาบให้นะ”
อีกครั้งที่ไม่คิดจะโต้แย้ง ทิวาปล่อยให้ร่างกายถูกฟองน้ำชุ่มครีมอาบน้ำลูบไล้ไปทั่วร่างกาย ทุกซอกทุกมุม รัตติกาลล้างตัวให้เขาจนสะอาด เช็ดตัวให้แห้งสนิท แล้วก็จัดการอุ้มเขากลับออกมาวางไว้บนเตียง บริการเป่าผมให้แห้งเสียด้วย แถมยังหาเสื้อตัวใหญ่กับบ๊อกเซอร์มาสวมใส่ให้อีก ทุกการกระทำได้แต่สร้างความแคลงใจ
“แปลกๆนะ เกิดอยากจะเป็นคนดีขึ้นมารึไง” ทิวาหลุดปากถามออกไปขณะที่ล้มตัวลงนอนโดยมีคนตัวใหญ่โอบรอบเอวนอนแนบอยู่ข้างกาย
“เกิดอยากจะทำต่างหาก หอมจัง” รัตติกาลตอบพลางฝังจมูกโด่งลงกับซอกคอขาว ปล่อยลมหายใจอุ่นๆรินรด ทิวานิ่วหน้าขัดใจที่ต้องยอมอีกฝ่ายอีกครั้ง มือหนาพาดอยู่บนหน้าท้อง ไม่ออกแรงรัดเช่นเมื่อวาน ทิวาระบายลมหายใจพรั่งพรู ฟังจากเสียงลมหายใจที่เริ่มดังสม่ำเสมอแสดงว่าคนข้างๆเหมือนจะหลับไปแล้วอย่างรวดเร็ว อีกคืนที่ต้องนอนร่วมเตียงกับคนอื่น ไม่ชินและไม่คิดอยากจะชินด้วย ท่ามกลางอากาศที่เย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศ ร่างกายเขากลับอุ่นยิ่งกว่าที่ผ้าห่มผืนหนาจะทำให้ได้ มันมาจากการแนบชิดกับคนข้างๆ ความอุ่นร้อนมันแผ่จากผิวกาย
ยังไม่เลิกคิดที่จะลบคลิปเพื่อปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระหรอกนะ
แต่คืนนี้หมดแรงจะคิดต่อแล้ว ขอนอนเพิ่มพลังก่อนเถอะ
_______________________________________________________________________
TBC.____________________________________________________________________________________
มาแล้วจ้าาาา ขอโทษที่ให้รอนะ
ตอนนี้ดูจะแปลกๆไปบ้าง เหมือนภาษายังไม่ต่อเนื่องเท่าไหร่ แต่จะพยายามปรับให้ดีขึ้นนะคะ
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
ก็คลิปนั่นมีที่ไหนล่ะทิวา ไม่ต้องหาหรอก
ยังไงทิวก็ต้องรักเดียวอยู่ดี อิอิ
-
ชอบเขาแล้วละสิ อิตาหื่น
-
หลงหนูทิวหัวปรักหัวปรำเลยนะ หึหึหึ
-
ตอนนี้มีแต่คำบรรยายของทิวอย่างเดียวเลย รู้สึกไปเองไหมว่ามันสั้นแปลกๆ
-
จะลบได้ไง ก็มันไม่มีอะ -3-
-
หาไปเถอะ กร๊ากกก สงสัยต้องควักสมองเดียวออกมาถึงจะเจอนะเพราะคลิปที่ว่ามันเก็บ ติดตาติดใจอยู่ในสมองเดียว
-
หาให้ตายก็ไม่เจอหรอกทิว
เดียวหลงทิวหนักขึ้นทุกวัน
-
:hao7: :hao7:
-
หลงทิวาแล้วล่ะสิ
-
เดียวก็อย่าเอาแต่ใจนักสิ
สงสารทิวเหอะนะ
-
แอร๊ยยยย...อยากรู้จังว่าถ้าครบเดือนแล้วเดียวจะทำยังไง //เริ่มใจอ่อนแล้วสิเรา :o11:
-
ถนอมกันสินิดเถอะนะ น่าสงสารอะ T T
-
มันมีคลิปที่ไหนล่ะนั่นนนน
-
ยังคงยืนยันคำเดิม พระเอก .. กวนตีนมากกกกกกกกกกก..
เชื่อว่ากว่าทิวจะรู้ว่าไม่มีคลิปก็หมดเดือนพอดี
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เดียวทำดีกะให้ทิวหลงใช่มั้ย o18
-
ทิวาคงหาไม่เจอหรอกเพราะมันไม่มี ฮ่าาาาา แต่ถัาไปเจอคลิปในมือถือนี่รัตติกาลจบเห่แน่นอนเพราะเป็นหนังโป๋ไม่ใช่คลิปของทิวา
รัตติกาลดูจะหลงทิวาเยอะนะ ทั้งอาบน้ำ เป่าผมให้ แล้วทิวาจะใจอ่อนรึเปล่านะ
-
เรื่องคลิปเอาไว้ก่อน
นอนพักเอาแรงไว้ดีกว่า
ดูท่าจะรับศึกอีกนาน
-
ถ้ารุ้ว่าไม่มีคลิป ทิวา จะเป็นไงน้าาา
หลงเยอะๆ หลงทิวา เยอะๆ เลย 5555
-
เกินกว่าหลงไปเยอะแล้วอะ ดีไม่ดีถึงขั้นหลง"รัก"ทิวไปแล้วละ ท่านชายรัติกาลเอ๋ย
อยากให้ทำกันด้วยความรัก คงจะร้อนแรงกว่านี้ อิอิ
สองคนนี้เหมาะกันนะ ช่างแหย่กับช่างงอน ชอบบบ :impress2:
ติดตามๆค่ะ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:พระเอกโคตรหื่นอะ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เป็นคู่ที่รุนแรงงเสียจริงง :-[
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หลงแล้วหลงอีก ฮ่าๆๆๆ
-
อ่านตอนแรกกรี๊ดกับความหล่อเลวของรัตติกาล
แต่อ่านไปอ่านมาก็กรี๊ดให้อีกรอบกับความเอาใจใส่อย่างเหลือเชื่อฮ่ะ
แลดูหลงทิวาจนถอนตัวไม่ขึ้นกันเลยทีเดียว
ดูแล้วรัตติกาลนี่แหละคงได้ตกหลุมรักทิวาก่อน
ที่ว่าดราม่านี่คงไม่ดราม่าที่พระเอกหรอกนะคะ :o
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งค่ะ สู้ๆ
-
มาใหกำลังใจก่อนครับ
เดี๋ยวมาอ่านคืนนี้
-
ขี้แกล้ง
-
โชคดีนะที่ยังจับไม่ได้ :hao7:
แต่ตอนล้วงเนี่ย สติเราไปละ :haun4: เดียวชอบแกล้ง
-
หาคลิปยังไงก็ไม่เจอหรอกนะ
เพราะมันไม่มี
ยอมๆไปเถอะ เพราะคนอ่านชอบๆ
-
เดียวคงหลงมากแล้วแหละ
เล่นมาได้ทั้งกลางวัน ทั้งเย็น
อยากอยู่ด้วยกันมากขนาดนี้ ให้แม่มาขอเลยดีกว่า
-
อ่านแล้วเหนื่อยแทน :เฮ้อ: //
:pig4: :pig4:
-
= = คนเห็นแก่ตัว ก็ยังคงเห็นแก่ตัวอยู่ร่ำไป :hao4:
-
เดียววววว :-[
-
ถ้ารู้ความจริงเรื่องคลิปเมื่อไหร่ เป็นเรื่องแน่ :hao7:
-
โอย ถนอมนายเอกของเรามั่งเหอะ โดนทุกวัน วันละหลายรอบ
เดี๋ยวเราสละไปโดนเองบ้างก็ได้ ห๊ะ :z1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เดียวหลงขนาดนี้ก็อย่าทำร้ายทิวนะ เห้ยก็ทำร้ายไปตั้งแต่แรกแล้วนิ
เอ้าายังมีอีกหลายๆตอนให้ทำตัวดีๆ
ชอบพระเอกของคนแต่งทุกเรื่องเลยค่ะ555555555555555
-
โอ๊ซซซ อ่านอินโทรไปแล้ว เลือดกำเดาไหล 5555+
เดี๋ยวมาตามตอนที่ 1 ต่อจ้า
-
อ๊ากกก อยากหัวเราะเยาะไอ้คนหลงหัวปักหัวปำ เดี๊ยะเหอะไม่รีบทำดีกับเขาไว้
-
คุณพระเอกยังจะซึนอยู่ไหม ถ้าจะเช้ากลางวันเย็นถึงซะขนาดนี้ เหมือนไม่อยากให้ห่างสายตา
หลงอ่ะว่าง่ายๆ เหมือนพวกสกินชิพ อยากกอดตลอดเวลา แค่คำพูดเวลาขอทำด้วยนี่หน้ามึนมาก
จุดๆ นี้สงสารทิวเบาๆ เพราะคุณพระเอกบ้าพลัง กรั่กๆๆๆ เวลาทิวเรียกชื่อเดียวนี่แบบน่ารักนะ
คือถ้าเธออ้อนใครจะไปแข็งด้วยได้ลงล่ะ กีสสสสส ปลื้มนายเอกค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:hao7:
แอร๊ยยยยยยยยยยยย
ตอนแรกเหมือนจะดราม่าตบจูบ
หลังๆ ชักรู้สึกว่าพระเอกต้องสยบแทบเท้านายเอกชัวร์
-
พระเอกหื่นๆ คนอ่านก็ช๊อบชอบ55555555555
-
ไม่มีทางเจอแน่ๆ
นัวเนียตลอดอย่า่งนี้
เรทบ้างไรบ้างแต่ชอบบบบบบ
:hao7:
บวกและเป็ดกระหน่ำ
-
ทิวน่ารัก :o8: :กอด1:
พระเอกหื่นได้ใจ ชอบมากก555 :katai2-1:
-
ขอให้หลงยิ่งกว่านี้
หึหึ
-
เดียวมีบริการอาบน้ำ พานอนด้วยอ่ะ ดีๆๆ รีบๆๆทำคะแนให้ทิวหลงได้แล้ว
-
ไม่จีบเค้าดีๆล่ะ รัตติกาล
รึเพราะไม่เคยจีบใครเลยต้องทำแบบนี้
:serius2:
-
รู้สึกว่า เวลาที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันมันเริ่มเป็นธรรมชาติ
-
ลุ้นจะแย่
-
ฮืออออออออออออ
สนุกกกก
ชอบบบบบบบบ
อ่านแล้วแบบ นี่แหละ พล็อต + ภาษาที่ตามหา
มาต่ออีกนะ รอติดตามอ่านอยู่
เราชอบทิวมาก ชอบลุคแบบนี้
ชอบที่ดูหยิ่งๆ แต่งอแงเอาแต่ใจ ฮืออ โคตรชอบ!!!!
-
หนูจะหาเจอมั้ยทิวา :ruready
มันไม่มีลูกก
-
รักเรา(ไม่)เท่ากัน
CHAPTER 7...คุณนายแม่
รัตติกาลจำต้องผละจากร่างหอมกรุ่นที่นอนกอดมาทั้งคืนเพราะเสียงโทรศัพท์เจ้าปัญหาที่ดังถี่ยิบแม้จะแกล้งทำเป็นไม่สนใจก็ตาม ร่างสูงที่ยังคงเปลือยเปล่าหันตัวไปยังโต๊ะข้างเตียง เอื้อมมือคว้าสิ่งน่ารำคาญขึ้นมาเพื่อกดรับสาย
“อืม ฮัลโหล” เสียงแหบแห้งเพราะร่วมด้วยช่วยกันครางเมื่อคืน
//ยังไม่ตื่นอีกหรือเดียว//
เสียงคุ้นหูที่ทำให้คนยังง่วงงุนหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง รัตติกาลกระเด้งตัวขึ้นนั่งเหลือบมองร่างข้างที่ครางครืออย่างไม่พอใจเพราะแรงไหวของเตียงแต่ก็ยังหลับต่อได้ เขาค่อยๆลุกออกมาหนีบโทรศัพท์ไว้ระหว่างไหล่กับคอ หยิบกางเกงที่ถูกถอดทิ้งไว้ขึ้นมาสวมอย่างรวดเร็วพร้อมกับที่ปลายสายเหมือนจะอดรนทนไม่ไหวต้องกระตุ้นซ้ำ
//ได้ยินแม่รึเปล่าห๊ะ//
“ได้ยินครับคุณนาย โทรหาผมแต่เช้าทำไม” ร่างสูงเดินเลี่ยงออกมาด้านนอก ไม่อยากจะรบกวนการนอนของคนที่นอนดึกดื่น
//ทำไมยะ ฉันจะโทรหาลูกชายต้องแจ้งหัวข้อเรื่องด้วยรึไง//
“ผมแค่แปลกใจเท่านั้นเอง ว่าแต่มีอะไรหรือครับ”
//ฉันก็อยากจะกินข้าวกับลูกชายที่หายหัวหายหน้าไปน่ะสิ ก็เลยต้องโทรมาจองตัวพ่อนักธุรกิจใหญ่แต่หัววัน//
รัตติกาลยิ้มขันกับแววประชดประชันในน้ำเสียง ไอ้เรื่องค่อนขอดคนเนี่ยแม่เขาถนัดนักล่ะ “อย่างอนเลยครับคุณนายราตรี ผมมีเวลาให้คุณนายเสมอแหล่ะ”
//เวลาที่เหลือจากใครล่ะยะ ไม่รู้ล่ะถ้าวันนี้ไม่กลับบ้านฉันจะตามไปฉีกอกแกถึงโรงแรมนะเจ้าเดียว//
“ครับๆ”
//ครับเดียวก็พอ หลายครับมันเหมือนแกรำคาญฉัน//
“หึ หึ ครับคุณนาย”
วางสายแล้วเดินกลับเข้าห้อง คนที่ไม่อยากให้ตื่นกลับนั่งหน้าเพลียอยู่บนเตียงเรียบร้อย เห็นสภาพทิวาแล้วก็อดสงสารไม่ได้...เขาใช้งานร่างบางหนักไปรึเปล่า...แต่ถ้ารัตติการจะผิดก็คงผิดแค่ครึ่ง อีกส่วนหนึ่งเพราะทิวาตัวหอมเกินไปต่างหาก หอมเกินไป เย้ายวนเกินไป ใครจะไปห้ามใจได้กัน
“นอนต่อสิ ไปสายหน่อยก็ได้น่า” ร่างสูงเหลือบมองนาฬิกาติดผนังที่บอกเวลาแค่เจ็ดโมงนิดๆ คุณนายแม่ก็โทรมานัดเช้าเกิน
“...อยากเข้าห้องน้ำ” ทิวาไม่ตอบคำถาม หากบอกจุดประสงค์แทน ยังให้ร่างสูงใหญ่มองด้วยความฉงน “ลุกไม่ไหว”
สิ้นคำบอกเล่า รัตติกาลยิ้มเผล่เดินเข้าไปช้อนตัวคนไม่มีแรงบนเตียงอย่างนุ่มนวล อุ้มร่างนั้นแนบอกเดินเข้าห้องน้ำ เขาวางทิวาบนขอบอ่างน้ำ เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่คลุมหน้าขาจนมองไม่เห็นบ๊อกเซอร์ดูเซ็กซี่สยิวใจพิกล และหน้าตาเขามันคงออกอาการมากเกินไป มือบางถึงได้ฟาดเปรี้ยงลงกับต้นแขน
“ออกไปเลย” เสียงสั่งเย็นชา
“ช่วยอาบ”
“ไม่จำเป็น ออกไปได้แล้ว ปวดฉี่”
รัตติกาลหลุดยิ้มกับคำบอกตรงประเด็น นัยน์ตาเหยี่ยววาววับอย่างไม่ยอมแพ้ มือแกร่งยกค้างยอมแพ้พร้อมเดินออกจากห้องน้ำพร้อมปิดประตูให้เพื่อความเป็นส่วนตัว มันก็ไม่มีอะไรจะให้เขาช่วยแล้วจริงๆ เมื่อคืนก็ทั้งล้วงทั้งควักจนสะอาดเอี่ยม
ทิวาจัดการปล่อยน้องร้องไห้ แล้วจึงกระย่องกระแย่งเข้าไปในฉากกั้น ใจอยากจะนอนแช่น้ำอุ่นๆให้หายเมื่อยเนื้อตัวแต่เวลาในตอนเช้าวันทำงานก็ไม่ได้อำนวย ทำได้แค่ปล่อยสายน้ำที่ปรับอุ่นจนเกือบร้อนให้ไหลผ่านฝักบัวตกกระทบร่างกายแทน ใช้ฟองน้ำถูผิวกายไปก็สำรวจร่องรอยตามเนื้อตัวไปด้วย มีรอยสีแดงจางบ้างเข็มบ้างประปรายตามหน้าท้องและแผ่นอก ลามไปถึงขาอ่อนด้านในที่ไม่วายถูกขบกัด
ร่างบางพยายามออกแรงถูบนร่องรอยที่เหมือนกับการตีตรา แต่ยิ่งขัดเท่าไหร่ผิวเนื้อก็ขึ้นสีเรื่อและมันไม่ได้ช่วยให้ร่อยรอยน่ารังเกียจหายไปได้เลย ทิวาไม่ชอบที่ต้องมีร่องรอยแบบนี้ติดตามตัว เคยห้ามแล้วแต่ก็ยิ่งเหมือนไปกระตุ้นต่อมบ้าบอของรัตติกาล หลังจากที่มีบ้างไม่มีบ้างก็กลายเป็นมีรอยจูบทุกครั้งที่มีอะไรกัน
เหมือนจะบอกว่าร่างกายเขาเป็นของรัตติกาล
ออกมาจากห้องน้ำด้วยร่างกายเปลือยเปล่ามีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนสีขาวที่พันท่อนล่างเอาไว้กันอุจาดตา ทิวาเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าบานเล็ก ในนั้นมีชุดทำงานของเขาอยู่สามชุด เป็นเสื้อสูทเข้าคู่กับกางเกงแสลคพอดีตัวที่เขาชอบใส่ พร้อมเสื้อเชิ้ตเรียบๆสีอ่อน ทั้งยังมีชุดลำลองอีกสองสามชุดที่ดูแล้วก็เป็นสไตล์แบบที่เขาใส่ประจำ
ยิ่งกว่าสงสัยว่าไปซื้อยังไงคือรู้ขนาดตัวเขาแบบพอดีเดี๊ยะๆได้ยังไง
ออกมาจากห้องก็พบร่างสูงนั่งดูข่าวอยู่บนโซฟา บอกให้เขากินข้าวเช้าที่สั่งขึ้นมาให้หมดแล้วตัวเองก็ลุกเข้าไปอาบน้ำในห้อง กลับออกมาอีกครั้งก็เดินตรงมาดูจานอาหารเช้าของเขา เมื่อเห็นว่าหมดเกลี้ยงก็ยกยิ้มมุมปากอย่างน่าหมั่นไส้ ...หิวหรอกเว้ย ไม่ได้เชื่อฟังอะไรทั้งนั้นแหละ... อยากจะพูดแต่ก็เก็บปากเก็บคำให้คนตรงหน้าภูมิอกภูมิใจที่สั่งการเขาได้อย่างใจไป
“วันนี้ผมต้องกลับบ้านนะ” รัตติกาลเอ่ยรั้งร่างบางที่กำลังจะลงจากรถทันทีที่เขาขับมาจอดที่ลานจอดรถของบริษัท
“จริงหรอ!” น้ำเสียงรื่นเริงจนออกนอกหน้าจนคนฟังอดเบ้หน้าหมั่นไส้ไม่ได้
“แค่คืนเดียว” รีบตอบขัดอารมณ์ร่างข้างๆทันทีจนคนที่เคยเบิกบานมีอันหน้าเหี่ยวผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด รัตติกาลยกยิ้มอย่างเห็นขันกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาได้อย่างรวดเร็วเหลือเชื่อของทิวา “วันนี้พักผ่อนให้เต็มที่ ยกเครื่องให้แน่นนะ พรุ่งนี้จะมารับไปเช็คสภาพ”
“ไอ้บ้า!!” ตะโกนว่าเสียงดังลั่นรถด้วยใบหน้าแดงเถือก และก่อนที่รัตติกาลจะหาอะไรนุ่มๆอุดปากบางนั้นได้สำเร็จ ทิวาก็รีบผลุนผลันออกจากรถพร้อมกับกระแทกประตูปิดเสียเต็มแรงอย่างไม่คิดถึงราคา แม้จะเคืองนิดๆกับการที่รถลูกรักถูกทำร้ายแต่รอยยิ้มกลับแต่งแต้มริมฝีปากไปตลอดการเดินทาง
หลังจากที่สางทิวาเรียบร้อย รัตติกาลก็ขับรถไปยังโรงแรม เดินตรวจนั่นดูนี่ ดูเอกสารสรุป พักจิบกาแฟ ส่งข้อความหาทิวา ดูเอกสารต่อจนเสร็จ พักเที่ยงก็ขับรถไปรับทิวาออกมาทานข้าว ขับรถกลับไปส่งแล้วกลับมาทำงานต่อ ประชุมหัวหน้าฝ่าย พักเบรก ส่งข้อความหาทิวา ประชุมต่อจนเสร็จ ส่งข้อความหาทิวาอีกครั้ง
ชีวิตรัตติการแสนจะยุ่งเมื่อมีอีกคนเพิ่มเข้ามา แต่เป็นการยุ่งที่อีกคนไม่ได้ต้องการสักนิด เพราะไม่ว่าจะส่งข้อความไปกี่ครั้ง เจ้าของร่างหอมหวนที่ทำเขาหลงใหลก็ไม่เคยตอบกลับมาสักหน แม้จะรับไปกินข้าวก็ก็นั่งกินกันเงียบๆ ถ้าเขาไม่ถามเปิดประเด็นทิวาก็จะไม่พูดอะไรขึ้นมา ไม่ใช่ว่าเขาเบื่อหรอกนะ... แต่ทิวาทำให้มาตรฐานการป้อหญิงของเขาสั่นคลอน ที่เคยทำมาร้อยทั้งร้อยไม่เคยรอดมือ ทิวาจึงเหมือนของแปลก ทำให้อยากรู้ว่าต้องทำยังไง ต้องทุ่มขนาดไหน ทิวาถึงจะยอมโอนอ่อนผ่อนตาม
หลังจากแวะซื้อขนมไทยชาววังจากร้านดังเพื่อเอาใจคุณนายราตรี รัตติการจึงขับรถกลับบ้าน นึกถึงอีกคนก็ให้หงุดหงิดเล็กๆ ป่านนี้คงตีปีกพั่บๆดีใจที่เป็นอิสระ หึ! ก็แค่คืนเดียวเท่านั้นแหละ แล้วจะรับมานอนกก นอนกอด นอนหอมทุกคืนเลยคอยดู!
ดับเครื่องเมื่อมาถึงที่หมายเรียบร้อย รัตติกาลลงจากรถพร้อมหยิบเสื้อสูทที่พาดไว้ด้านข้างกับกล่องขนมออกมาด้วย เดินเอื่อยๆเข้าบ้านก็ต้องยิ้มออกเมื่อเห็นคนที่คุ้นตาตั้งแต่เกิดยืนกอดอกมองเขาตาเขม็ง
“มีออกมารอกันด้วย” เอ่ยแซวคุณราตรีที่ค้อนขวับทันทีที่ได้ยิน ใบหน้าที่แม้กาลเวลาจะพาล่วงไปตามวัย แต่เค้าความสวยกลับไปเคยจืดจาง รัตติกาลยกมือไหว้มารดา ยื่นของทั้งหมดให้สาวใช้ที่ยืนรอท่าอยู่ ร่างสูงเดินเข้าไปโอบร่างที่เล็กกว่าอย่างเอาใจ
“ฉันตื่นเต้นย่ะ ลูกชายที่หายสาบสูญกลับมาทั้งที” รัตติกาลยิ้มกับคำจิกกัด
“ไม่ได้หายไปนานขนาดนั้นเสียหน่อย” รอยยิ้มพรายแตะแต้มบนใบหน้าคมเข้ม เปลี่ยนมาโอบเอวคุณราตรีแล้วพากันเดินไปยังห้องนั่งเล่น รอให้คุณหญิงเจ้าของบ้านนั่งลงบนโซฟาเนื้อดีเสียก่อนลูกชายคนเดียวถึงลงนั่งตามใกล้ๆ
“อย่ามาพูดเลย ฉันนั่งนับวันตลอด ใช่สิ! แม่แก่ๆมันจะไปสู้สาวรุ่นๆได้ยังไง” สะบัดหน้าพรืดหนีลูกชายทั่งแย้มยิ้มพราว รัตติกาลส่ายศีรษะกับท่าทางแง่งอนของมารดา นี่ถ้าบอกว่าคุณนายแม่เข้าใจผิดจะเกิดอะไรขึ้น ไอ้สาวรุ่นๆเอ๊าะๆที่ว่ากลับเป็นชายหนุ่มรุ่นๆเปี่ยมเสน่ห์ ...หึหึ คงได้เป็นลมกันสามสี่ตลบวิ่งหายาลมยาหอมแทบไม่ทัน
“ผมงานยุ่งหรอกน่า ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย” โป้ปดเต็มที่ ไอ้เรื่องไม่ได้ไปเที่ยวไหนน่ะเรื่องจริง แต่ส่วนงานยุ่งนี่คงไม่เท่าไหร่ เพราะเลิกงานปั๊บเขาก็แทบจะเหาะไปบริษัทของทิวา
“ตอแหลจริงลูกฉัน พ่อเขาว่าเราพอถึงเวลาเลิกงานก็น่าเริ่ดออกจากโรงแรมทุกวัน จะใช้งานต่อก็หายหัวไปแล้ว” คุณราตรีหันมาปรายตามองลูกชายด้วยสายตาจับผิด “อย่าบอกนะว่ารีบกลับไปพักผ่อน อมทั้งวัดมาพูดฉันก็ไม่เชื่อหรอกย่ะ”
รัตติกาลแสร้งยิ้มกลบเกลื่อน เขาลืมสายสืบคนสำคัญไปได้ยังไง ท่านประธานวันชัยคนนี้นี่เอง... พ่อเขาคงจะคอยรายงานพฤติกรรมของเขากับแม่ตลอด เจอหน้ากันเห็นคุยแต่เรื่องงานก็นึกว่าไม่ได้สนใจอะไรที่ไหนได้...
“เอาน่าคุณนายราตรี คิดมากเดี๋ยวตีนกาเพิ่มนะครับ”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องหรอกย่ะ ฉันรู้ว่าคาดคั้นให้ตายถ้าแกไม่อยากบอกฉันก็ไม่ได้รู้หรอก”
“น่ารักจริงๆเลยผู้หญิงคนนี้” หอมแก้มคุณนายแม่เสียหนึ่งฟอดเรียกอาการขวยเขิน จนต้องฟาดไม้ฟาดมือกับแขนเขาเพื่อกลบเกลื่อน
“วันนี้แม่เข้าครัวเองเลยนะ เดียวกินเยอะนะลูก” โทนเสียงกับคำแทนตัวเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนในทันใด รัตติกาลพยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำชำระกาย
ปลดกระดุมเสื้อไปได้เพียงสามสี่เม็ดก็ล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางขึ้นมา มีข้อความด่าทอจากกิตติส่งเข้ามาเหตุเพราะเขาหายหน้าหายตาไม่ยอมสังสรรค์กับเพื่อนฝูง อ่านข้อความจากเพื่อนสนิทไปก็ขำไป พิมพ์ตอบกลับสั้นๆกวนๆ รอไม่นานทางนั้นก็แค่ด่ากลับด้วยคำสั้นๆแต่เลือกสายพันธุ์ได้เยอะ
ไม่มีข้อความจากทิวาเหมือนเคย รัตติกาลจึงตัดสินใจโทรหาด้วยตัวเอง โทรศัพท์ราคาหลายหมื่นแนบใบหูขณะที่รอสายที่เนิ่นนานอย่างที่คิด แต่ในที่สุดรัตติกาลก็เป็นฝ่ายยิ้มกริ่มเมื่อได้ยินเสียงตอบรับกระชากห้วน
//มีธุระอะไรไม่ทราบ//
“ไม่มีแต่อยากโทร มีอะไรรึเปล่า” กวนอารมณ์ปลายสายเล็กน้อยด้วยรอยยิ้ม ทรุดร่างหนาลงกับเตียง
//มันน่ารำคาญ//
“หึ ทีอย่างนี้ปากเก่ง ทีตอนทำกันเอาแต่ครางอย่างเดียว”
//ถ้าจะโทรมาพูดเรื่องลากมกจกเปรตก็วางหูไปเลย มันเสื่อมหู//
“หึ หึ ...ทิวครับ” ยิ่งโดนว่าเหมือนปากเขาจะยิ้มถึงใบหู คนหุบยิ้มไม่ลงส่งเสียงหวานกลับไป สร้างความเงียบชั่วอึดใจก่อนที่คนปลายสายจะสะบัดเสียงตอบกลับ
//อะไร//
“เรียกเดียวหน่อยสิ”
//เป็นบ้าอะไร//
“เรียกหน่อยน่า”
//ประสาท!//
“เรียกเดี๋ยวนี้เลย ลืมแล้วหรอว่าปฎิเสธไม่ได้น่ะ” ความอึมครึมเข้าปกคลุมทันทีที่สิ้นคำสั่งเสียงเข้ม รัตติกาลไม่เคยเข้าใจ ทำไมต้องให้บังคับ ชอบนักรึไงให้เขาขู่อยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาให้ทำอะไร แล้วทิวาจะยอมทำตามแต่โดยดี
//...เดียว// เสียงเรียกชื่อเขาดังผ่านหูเข้ามา ราบเรียบและไร้อารมณ์จนคนฟังหงุดหงิด
“ทิว” เรียกชื่ออีกฝ่ายหวังปราม หากแต่ปลายสายกลับเรียกชื่อเขาซ้ำไปซ้ำมาด้วยน้ำเสียงโทนเดิม
//เดียว... เดียว... เดียว...//
“หยุดนะทิว”
//เดียว... เดียว...พอใจรึยัง!!// ทิวากระแทกเสียงสุดท้ายแล้วตัดสายทิ้งทันที ปล่อยให้รัตติกาลถือโทรศัพท์ค้าง เสียงรัวเร็วของสัญญาณยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดเป็นเท่าทวี พอโทรกลับไปอีกครั้งทิวาก็ไม่รับสายเลย ความหงุดหงิดพุ่งขึ้นพรวดๆ
“โธ่เว้ย!!” สบถเสียงดังอย่างไร้ทางออก อยากจะกระทืบเท้าลงไปชักดิ้นชักงอให้หายอารมณ์เสีย แต่เขาไม่ใช่เด็กสามขวบ ผู้ใหญ่ที่ดีควรจะเก็บอารมณ์ แม้ในอกจะเดือดปุดๆเหมือนมีลาวาไหลก็เถอะ
มื้อเย็นผ่านพ้นไปได้ด้วยดี อาหารมากมายเต็มโต๊ะล้วนแล้วแต่เป็นของชอบเขาทั้งนั้น เขากับพ่อต้องนั่งฟังคุณนายราตรีพรรณนาถึงความยากลำบากในการเข้าครัวเตรียมอาหาร แต่รัตติกาลรู้ดี คุณราตรีก็แค่พูดแก้เขินที่เขาชมนั่นนี่ว่าอร่อยไม่หยุดปากเท่านั้นเอง พ่อแม่ลูกย้ายที่มานั่งเอนกายย่อยอาหารที่ห้องนั่งเล่น คุณวันชัยเปิดโทรทัศน์จอยักษ์เลือกรายการไปเรื่อยๆ ทิ้งให้เขาซึ่งเป็นลูกชายนั่งตัวเกร็งกับสายตาของคุณนายแม่ที่มองจ้องเป็นระยะๆ
“มีอะไรรึเปล่าครับคุณนาย”
“...เดียว”
“ครับ”
“เมื่อไหร่จะหาสะใภ้มาให้สักที” รัตติกาลทำหน้าป่วย คุณราตรีเริ่มชักสีหน้าหันตัวมาเผชิญกับลูกชายตัวโตที่อายุอานามก็ใกล้เลขสามเข้าไปทุกที “ฉันอยากอุ้มหลานตอนยังแข็งแรงอยู่นะ”
“ทำไมต้องเป็นเรื่องนี้ทุกที” เขาอดเบื่อหน่ายไม่ได้ที่มารดาจ้องแต่จะหาเมียให้เขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน นี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่เขาหลบเลี่ยงที่จะกลับบ้าน
“แล้วทำไมถึงเป็นเรื่องนี้ไม่ได้” คุณราตรีตอบกลับอย่างเอาแต่ใจ ซึ่งไม่แปลกที่ดีเอ็นเอมันจะแรงจนส่งผ่านมาถึงเขา
“ก็ผมยังไม่อยากแต่งงาน” รัตติกาลตอบคำถามด้วยคำตอบเดิมเป็นรอบที่ร้อย แต่คนฟังก็ไม่เคยยอมเข้าใจสักที คอยแต่จะหาคนนู้นคนนี้มาให้เขาดูตัว “พ่อเข้าใจผมใช่มั้ย” พยายามหาพวกที่พอจะคู่คี่สูสี แต่รัตติกาลก็ลืมไปเสียสนิทว่าอีกคนสนิทสนมกันมาก่อนที่เขาจะเกิด
คุณวันชัยละสายตาจากเทปการแข่งฟุตบอลลาลีกา มองสบสายตาเขา แต่ก่อนที่จะทันได้พูดอะไร ก็เหมือนเจอหลุมอากาศดักเครื่องบิน คุณราตรีแค่ปรายตามองเท่านั้น ประมุขของบ้านก็อ้าปากหาวอย่างที่ดูยังไงก็เสแสร้งในทันที และลุกเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรเลย คุณราตรีหันกลับมายิ้มเยาะอย่างผู้ที่เหนือกว่า ...ใช่สิเขามันแค่ลูก จะไปสำคัญเท่าเมียได้ยังไง...
“เฮ้อ...” ยิ่งเถียงกันก็ยิ่งรู้ว่าตัวเองเอาแต่ใจเหมือนใคร และเขาเป็นแค่ลูกจะไปชนะตัวแม่ได้ยังไงกัน “ไม่ต้องมาอ้างโน่นนี่ คนนี้เป็นใครล่ะ”
เพียงแค่การยอมแพ้เล็กๆน้อยๆ คุณราตรีก็แย้มยิ้มจนหน้าบาน กระเถิบตัวเข้าใกล้ลูกชายมากขึ้น จับไม้จับมือลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยความกระตือรือร้น ก่อนจะแนะนำสรรพคุณของหญิงสาวที่ถูกคัดเลือกในครั้งนี้
“เป็นลูกสาวของคุณอรดี เพื่อนแม่เอง”
“เพื่อนไฮโซของแม่มีตั้งเยอะแยะผมจะไปรู้ได้ไงว่าคนไหน”
“เอ๊! ยังพูดไม่ทันจบเลย” ชักสีหน้าใส่คนขัดจังหวะ แต่ก็เริ่มพูดต่อ “รู้จักบริษัทโฆษณาที่ชื่ออินโนวาร์รึเปล่าล่ะ เอเจนซี่ยักษ์ใหญ่ของประเทศเชียวนะ”
รัตติกาลนิ่งคิดสักพักเพราะชื่อคุ้นหู แต่แค่เสี้ยวนาทีใบหน้าของคนที่ทำเอาเขาหงุดหงิดแทบตายในช่วงเย็นก็ผุดขึ้นมา บริษัทของทิวานี่นา... เรื่องนี้ชักน่าสนุกแล้วสิ
“คุณอรดีมีลูกสองคน แม่ก็เพิ่งจะเคยเห็นลูกสาวคนเล็ก น่ารัก เรียบร้อย คำพูดคำจากกิริยาเพียบพร้อมเหมาะกับแกทุกอย่างเลยเจ้าเดียว”
“เดี๋ยวนะ” รัตติกาลยกมือขัดจังหวะมารดา เพราะบางอย่างที่ขัดหู “มีลูกแค่สองคนเหรอ”
“ใช่ คนโตน่าจะชื่อหนึ่งหรือไงนี่แหละ เห็นคุณอรดีพูดถึงบ่อยๆ อีกคนก็หนูสอง” คุณราตรีช่วยไขข้อกระจ่าง แต่ยิ่งกลับทำให้ลูกชายนิ่วหน้ามากขึ้น
รัตติกาลไม่สนใจสีหน้าสงสัยของมารดา เพราะตอนนี้เขาจมอยู่ในความคิดตัวเองเรียบร้อยแล้ว ถ้าคุณอรดีอะไรนั่นมีลูกแค่สองคน คนโตชื่อหนึ่งหรือก็คือเอกสิทธิ์ ที่เขาได้เคยคุยงานด้วย และอีกคนคือยัยหนูสองอะไรนั่น
แล้วทิวาล่ะ...
เขาได้ยินเอกสิทธิ์แนะนำเขาว่าทิวาคือน้องชายเต็มปากเต็มคำ แถมการพูดคุยกันก็สนิทสนมกันดี ที่สำคัญทิวาก็ยังนามสกุลภวภิรมย์เหมือนกับเอกสิทธิ์ ...บางทีอาจจะเป็นลูกพี่ลูกน้อง... รัตติกาลหยุดความคิดไว้แค่นั้น เรื่องที่ทิวาจะเป็นอะไร อยู่ในฐานะอะไรไม่ใช่เรื่องที่เขาเอามาสนใจตั้งแต่แรกแล้ว เพราะสิ่งที่เขาพุ่งเป้าสนใจอย่างมากมายคือตัวหอมๆของทิวาต่างหาก
“นี่แกยังฟังฉันอยู่รึเปล่า”
“อ่ะ ฟังอยู่ครับ เชิญพูดต่อได้เลย”
“คุณอรดีเขาเคยเห็นแกตามงานมาบ้าง ชมเปาะว่าแกดูดี เก่งอย่างโง้นอย่างงี้” คุณราตรีส่งประกายตาวิบวับ จนลูกชายอดที่จะคาดเดาเรื่องราวต่อจากนี้ได้ว่าคุณนายแม่ต้องการอะไร “แม่ก็เลยว่าจะนัดแกไปกินข้าวพร้อมกับคุณอรดีกับหนูสอง”
อยากจะปฎิเสธแต่ก็คงไม่มีประโยชน์ เพราคุณนายราตรีอยู่เหนือรัตติกาลตลอดเวลาเสมอ
“ก็นัดมาแล้วกัน ถ้าผมว่างนะ”
“แกต้องว่าง เข้าใจนะจ๊ะลูกชาย” บังคับกรายๆ พร้อมกับลูบหัวทุยๆของลูกชายด้วยรอยยิ้ม
คนเดียวที่รัตติกาลชนะไม่ได้สักที ก็คุณนายราตรีคนนี้นี่เอง....
____________________________________
TBC.___________________________________________________________________
เอาพี่กลางคืนน้องกลางวันมาส่งค่ะ
ไม่ช้าไปใช่มั้ย... ใช่มั้ยคะ :impress:...ใช่ม้ายยยยย :oni1: ฮุฮุ o17
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
เดียวนายจะสร้างเรื่องอีกแล้วเหรอ
ที่เป็นอยู่ยังแย่ไม่พอใช่มั้ย
-
:katai1: อย่าทำอย่างนี้คุณนายแม่ เดี๋ยวจะยุ่ง
-
อยากอ่านต่อออออออออออออออออออออ :serius2:
เพิ่งเข้ามาอ่าน และฝากเนื้อฝากตัวมาติดตามด้วยคน o1
จบตอนคุณนายแม่นี่ได้ยินเสียงสับหมูพร้อมน้ำต้มเดือดแว่วมาเรยยยย สงสัยจะเสิร์ฟมาม่าเร็วๆนี้รึเปล่าาาา :o
หมั่นไส้อิตาเดียวมาก โลกหมุนรอบตัวเองแบบสุดโต่งงงงง สงสารทิวจัง :hao5:
รออ่านต่อน้าาาาาาาา :katai5:
-
เรื่องมันเริ่มจะยุ่งงนะอีตาเดียวถ้าเธอไปเกี่ยวพันกับคนในครอบครัวเขาน่ะ
ผู้บริหารคนนี้ชิลซะเหลือเกิน เดี๋ยวส่งข้อความๆ รับไปกินข้าว เยอะอ่ะเยอะ
พอโทรหาก็เรียกร้องให้เขาเรียกชื่อยังกะเด็กๆ ตลกดี เมื่อไรเขาจะรักล่ะเนี่ย เอาแต่บังคับ หื่นก็หื่น
ขอบคุณค่ะ
-
สงสารทิวขึ้นมาอีกเพราะตาเดียวนี่แหละ
-
คุณนายแม่น่ารักมาก ไม่แน่ใจว่าจะรับได้มั้ย ถ้าว่าที่ลูกสะใภ้จะเป็นทิว
เดียวๆๆๆๆๆๆๆๆ เรียกแทนทิวไปเลย
บางทีก็น่ารำคาญมาก จะอะไรนักหนา ขู่ตลอด หวานหน่อย หยอดหน่อยเหอะ
สงสัยใกล้จะได้ต้มมาม่า (หรือเปล่า)
-
น้ำร้อนกำลังได้ที่เลย เหลือแต่ใส่มาม่าลงไปสินะคะ ;_;
ไม่อยากจะจินตนาการถึงพ่อพระเอกในอนาคต ปรานีน้องทิวเราหน่อยละกันนะเดียว
-
เมื่อไหร่จะครบเดือน
รอสมน้ำหน้าอิเดียวอย่างใจจดใจจ่อ
ขอให้เอ็งน้ำตาตกไวไว
:z6:
-
รู้สึกปัญหานี้จะอีกยาวไกลลลลลลล
-
:mew2: :mew2: :mew2:สงสารทิวววววว :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
เดียวผชผู้ไม่มีความมั่นคงเล้ยยยย
ขี้โมโหชอบขู่ สมควรแระที่ทิวรำคาญ55555555555555
-
งานดราม่าต้องมาสิ
บ้านนั้นอยากให้ดองกะลูกสาว
ฮือออ สงสารหนูทิว(ที่ตอนนี้ยังไม่มีทีท่าจะชอบพี่เดียว)
แหงะ ถ้าที่บ้านเห็นดีเห็นงาม ฉันแซดมากแน่ๆ
โอยยยยย เห็นมาม่าลอยมารำไร!!
-
กลิ่นมาม่าโชยมาละ
-
ออกจะสงสารทิวหน่อยๆอะ
-
เอ่อออ...ไม่ทราบว่าเปลี่ยนคนได้ไหมคะคุณนายแม่ :hao3:
ปูเล. ชื่อของพระเอกถ้าแปลว่ากลางคืน ต้องใช้ ล-ลิง สะกดนะคับ เป็น รัตติกาล
-
เดียว นายมีแผนอะไรอยู่หรือเปล่าเนี่ย
-
บังคับทิวตลอดอะ รักให้มากๆแล้วเสียใจมากๆนะเดียว เหอะ
-
อย่าเอามาม่ามาเสริฟเค้านะ
:ling3: :ling3: :ling3:
-
ถ้าถึงขั้นนี้บอกเลยสงสารทิวสุดๆ แล้วแกจะต้องเสียใจแบบที่ไม่เคยมาก่อนเดียว
-
ก่อเรื่องให้ทิวต้องเสียใจอีกแน่ ๆ
-
ทิวคงไม่เครียดหรอก(..มั้ง)
-
ไม่นะ
เบื่อชะนี อย่าเอาชะนีม๊าาาาาาาาาา :ling1: :ling1:
-
คุณนายแม่ค่ะ คนที่จะแต่งเข้าบ้านนะ
ลูกชายคนที่สอง?ค่ะ ชื่อน้องทิวาค่ะ น่ารักกว่าน้องสองแน่นอน เรื่องนี้เดียวเค้าพิสูจน์มาแล้ว
เรื่องเป็นทองแผ่นเดียวกันนะได้แน่นอน แต่กับทิวนะ ไม่ใช่สอง อิอิ
รออ่านต่อค๊า
ปล.ติดทุกเรื่องที่แต่งเลยค่ะ ชอบๆๆ
-
ตายๆๆๆ อย่าให้ทิวา เห็นนะ
-
เหนือรัตติกาลยังมีคุณแม่สินะ
555555
-
เดียวบอกแม่ไปเลยว่ามีทิวอยู่แล้ว
-
อิเดียวยังไม่เข้าใจ
เด๋ยวลองทิวาหายตัวไป ตามสืบไมไ่ด้ จะรู้สึก
:hao3:
-
จะเป็นยังไงต่ละเนี่ย
ต้มน้ำไว้รอดีกว่าเนอะ
-
เอ่อออมีเรื่องมห้ทิวต้องปวดหัวอีกแล้วซิ
อิสระที่รอจะได้มาหรือเปล่าหรือต้องต่อเวลา
-
อื่ม เหมือนจะมีมาม่า อีก
ขอแบบไม่ข้นนะครับ
เพราะสงสารทิว
-
ชื่อเรื่องเริ่มทำให้กลัว กลัววันนึงเดียวหลงรักทิวาจนโงหัวไม่ขึ้นในขนาดที่ทิวา ไม่ได้คิดอะไรเลย
เอิ่มมม
-
ทิวใจแข็งไว้ดีกว่า เดียวมันเบื่อเมื่อไหร่ เด๋วจะช้ำ 555
-
บังคับตลอด ๆ
รอตอนหน้า :katai4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มาอ่านเรื่องนี้ทีเดียว 7 ตอน
ฟรินมากกกกกกกกกกกกกก
เนื้องเรื่องดี น่าอ่าน น่าติดตาม
อ่านแล้วแบบจิกหมอนมาก
หมั่นไส้ไอ้เดียว บอกขอเดือนเดียว
เดือนเดียวจะพอเร้อออออออ
ทิวเล่นตัวเลยนะ สู้ดิ สู้ ยอมเค้าทำมาย
เอาคืนให้มันหลาบจำ ฮ่าาาา
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเน้อออ
-
รัตติกาลนี่หลงทิวามากอ่ะ 555555
-
แววมาม่าทะลุพุ่ง ความเห็นแก่ตัวแล้วรักสนุกของเดียวเดียว!นี่แหวะมาก
-
คุณนายหาคู่ให้ซะแล้ว
-
เรื่องนี้เรตติ้งมันเเรงฉุดไม่อยู่
น้องทิว เเละ พี่เดียว
มาต่อเร็วนะค้าบบบบ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
เอิ่ม เซ็งครอบครัวไฮโซจริงๆ
เอะอะๆ บังคับสนับสนุนให้ลูกเสียตัว ให้ลูกแต่งงาน โดยไร้ความรัก
แต่งๆไป เดี๋ยวผู้ชายมันก็มีบ้านน้อยกันประจำ
สงสัยชอบจะชอบเป็นเมียหลวง แล้วอยากให้ลูกเป็นตามกันมั๊งเนอะ แม่แบบนี้ อยู่ดีไม่ว่าดี เหอะๆ
-
เริ่มได้กลิ่นทะแม่งๆ :hao7:
-
รอต้มน้ำ :hao7:
-
เหมือนจะได้กลิ่นมาม่าละ แต่เป็นกลิ่นมาม่าเรื่องครอบครัวนะ ไม่ใช่กับพระเอกตัวร้าย
-
ตัวมาร(คุณแม่) โผล่มาแล้วค่ะ
เอาไงต่อละนายเดียว งานนี้ไม่ใช่หมูๆเป็นแน่
-
จะแกล้งอะไรทิวาาาาาาา :katai4:
-
"คนเดียวที่รัตติกาลชนะไม่ได้สักที ก็คุณนายราตรีคนนี้นี่เอง...."
นี่จบด้วยเสียงแบบทีวีแชมเปี้ยนด้วยปะ 555
-
ได้กลิ่นโชยมาแระ
-
:call: :call: :call:
จงมาๆๆๆๆ
-
ถ้ามีพัวพันกับน้องสาว
งานนี้เดียวมีซดมาม่าชามโตแน่
-
คุณรัติกาลหลงน้องมากกกกก โทรหาเชัา กลางวัน เย็น ถึงจะโดนก็ด่ายิ่งเหมือนจะชอบนะ ฮ่าาา แถมยังชอบแหย่น้องอีก ชอบล่ะสิเวลาได้ขัดใจน้อง
คุณหญิงแม่ต่อไปท่าทางจะมีบทบาทสำคัญกับชีวิตคู่ของรัติกาลนะ หวังว่ารัติกาลคงไม่ใช้เรื่องน้องสาวเอ๊ะรึพี่สาวนะ คนละแม่ของน้องมาเป็นข้อต่อรองกับน้องอีกนะ
อยากรู้จังถ้าน้องยอมรัติกาลทุกอย่าง เป็นแมวน้อยเชื่องๆ รัติกาลจะยังสนใจน้องอยู่มั้ย
-
สงสารทิวจังง
มีช่วงให้ทิวเอาคืนเดียวมั่งนะ คึคึ
-
Where are you???????
Wait...wait...wait... :ling1:
-
:mew2: :mew2: :mew2:เข้ามารออออออออออออออออออออ :mew2: :mew2: :mew2:
-
รอด้วยคน :z3: :z2:
-
มารอทิวา คิดถึงงงงงง
>___<
-
เข้ามารอ :katai5: :katai5:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่า
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
รักเรา(ไม่)เท่ากัน
CHAPTER 8...หวั่นไหว??
เขามาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย...
รัตติกาลแทบจะซ่อนใบหน้าสุดเซ็งเอาไว้ไม่มิด เขาไม่คิดว่าไอ้การนัดดูตัวของคุณนายแม่มันจะรวดเร็วปานติดจรวดขนาดนี้ ผ่านไปแค่สองวันก็ลากเขามาพบกับผู้เข้าประกวดว่าที่ลูกสะใภ้จนได้ คุณอรดีนั่งตรงข้ามคู่กับคุณอติกานต์ หรือหนูสองของคุณนายแม่ ทั้งที่เป็นการนัดมาดูตัวแต่เขากลับทำได้แค่นั่งฟังอย่างเดียว บอกตรงๆว่าพูดไม่ทันแทรกไม่ถูก
“คุณตรีนี่โชคดีจังนะคะ มีลูกชายทั้งเก่งทั้งหล่อ” คุณอรดีพูดชม คนเป็นแม่ได้ฟังก็ภูมิใจเสียจนตัวลอย
“คุณอรก็มีตาหนึ่งเป็นหน้าเป็นตานี่คะ ทั้งเก่งทั้งเท่ห์ ไอ้เจ้าเดียวของฉันสู้ไม่ได้หรอกค่ะ” คุณนายราตรีก็ชมกลับบ้าง
“คุณตรีก็พูดเกินไป” ชมกันไปเขินกันมาจนน่ารำคาญ ที่มันงานนัดพบผู้ปกครองหรือไงกัน ถึงได้มานั่งอวดลูกอวดหลาน
“จริงนะคะคุณน้า คุณรัตติกาลเนี่ยเป็นขวัญใจสาวๆเลยนะคะ” อติกานต์ร่วมวงยกยอกับเขาบ้าง ปรายสายตาที่ตกแต่งมาอย่างประณีตมาทางเขา “เพื่อนสองยังรู้จักเลยค่ะ แค่บอกว่าจะได้มาทานข้าวกับคุณรัตติกาลยังอิจฉาสองกันใหญ่”
“แหม หนูสองก็พูดไป แล้วเรียกพี่เขาว่าเดียวดีกว่านะจ๊ะ ยังไงก็คนกันเอง” คุณนายแม่ออกรับแทน โปรยยิ้มหวานให้คนสวยที่ยิ้มเอียงอายมาให้เขา
“สนิทกันไว้ก็ดีค่ะ ยังไงเราก็ร่วมงานกันอยู่” คุณอรดีพูดยิ้มๆ มองใบหน้าสวยของลูกสาวก่อนจะหันมาทางเขาด้วยใบหน้าดุจเดียวกัน “เห็นตาหนึ่งว่า เดียวเลือกบริษัทป้าผลิตงานให้ ยังไงก็ขอบใจนะจ๊ะที่ไว้ใจกัน”
รัตติกาลยิ้มรับด้วยความสุภาพ ไอ้เรื่องไว้ใจอะไรนั่นไม่เคยอยู่ในหัวสมองด้วยซ้ำ ตอนนั้นก็แค่ต้องการทิวาเท่านั้นเอง เพราะทิวาทำงานอยู่ก็เลยเลือกที่นั่น แค่อยากเข้าถึงตัวคนตัวหอมของเขาเท่านั้นจริงๆ
“ผมรู้จักกับทิวมาก่อนน่ะครับ” เพียงแค่อ้างออกไปส่งๆ แต่ผลตอบรับกับเกินความคาดหมาย สองแม่ลูกตรงหน้านิ่งงันไป ส่วนแม่เขาก็ตีหน้างงด้วยไม่รู้จัก
“อ้อ...เป็นเพื่อนกับทิวานี่เอง” คุณอรดีตอบรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “แต่ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ ป้าจะให้ตาหนึ่งดูงานของเดียวด้วยตัวเองเลย”
“คุณหนึ่งให้ทิวคอยดูแลผมอยู่แล้วครับ ลูกชายคุณป้าทั้งคนคงเก่งเหมือนคุณหนึ่งนั่นแหละ”
“เอ๋... ลูกชายคุณอรหรือคะ ไม่ใช่มีแค่ตาหนึ่งหรอกเหรอ” คุณนายแม่ก็สงสัยได้เข้าเป้า สองแม่ลูกเงียบงันไปอีกครั้ง
“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ” หญิงสูงวัยที่สุดดูจะกระอักกระอ่วนในการยอมรับ รัตติกาลมองสองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย “พูดไปก็น่าอาย...”
“ทิวเป็นลูกเมียน้อยน่ะค่ะ” อติกานต์ชิงตอบเสียเอง คนเป็นแม่หันไปมองลูกสาวพร้อมอุทานด้วยความตกใจ “แม่ทิวตายไป คุณแม่สงสารก็เลยยอมรับมาเลี้ยง”
“งะ งั้นหรืออคะ... มิน่าถึงไม่เคยเห็นออกงานอะไร” รัตติกาลหันไปมองมารดาที่ออกอาการอ้ำอึ้งเล็กน้อยกับคำพูดตรงไปตรงมา แม่อาจจะคิดเหมือนเขาในเรื่องที่ว่าเรื่องในครอบครัวตัวเองจะเอามาประจานให้คนอื่นรู้ทำไม
“จะให้ออกงานทำไมล่ะคะ คนอื่นจะได้รุมถามกันว่าเป็นใครน่าอายออก มีแค่พี่หนึ่งคนเดียวก็พอแล้วค่ะ”
“ยัยสอง” คุณอรดีเรียกชื่อลูกสาวเพื่อปรามคำพูดที่เหมือนกับไหลบ่าไปตามความรู้สึก หญิงสาวเหมือนจะได้สติหันมายิ้มขอโทษมารดาเขาที่พูดมากเรื่องออกไป
“เดี๋ยวเราไปเดินซื้อของกันดีกว่ามั้ยคะคุณอร ให้เด็กๆคุยกันไป” รัตติกาลหันไปจ้องหน้ามารดาตัวเองเสียตาแทบถลน จะอยากเปิดโอกาสอะไรขนาดนี้ “เดียวกับหนูสองรอทานของหวานกันไปนะจ๊ะ”
“ก็ดีค่ะคุณตรี ไว้แม่ซื้อของเสร็จแล้วจะโทรหานะสอง” คุณอรดีบอกลูกสาวด้วยรอยยิ้ม ส่วนมารดาของเขาน่ะหรือ แม้จะฉีกยิ้มแต่ในตากลับแข็งกร้าว โน้มใบหน้าเข้าใกล้พร้อมกับส่งเสียงกระซิบแผ่วเบา
“ทำตัวดีดีนะจ๊ะลูกชาย อย่าให้แม่ต้องเคือง”
“จะพยายามแล้วกัน” รัตติกาลตอบรับเสียงเบาไม่แพ้กัน
“งั้นก็พยายามให้มากๆ” พูดจบก็ฉีกยิ้มหวานให้เขาและอติกานต์อีกรอบก่อนจะเดินไปสมทบกับเพื่อนวัยใกล้เคียงแล้วพากันเดินออกไปจากร้านอาหาร ทิ้งให้สองหนุ่มสาวที่เพิ่งจะเจอกันครั้งแรกนั่งมองหน้ากันด้วยความรู้สึกไม่สนิทใจ ไม่นานนักบริกรก็เดินมาเพื่อเก็บจานเมนคอสไป รัตติกาลอาศัยจังหวะนี้พิจารณาหญิงสาวตรงหน้าให้ถี่ถ้วน
อติกานต์เป็นคนสวย แต่ไม่มีเสน่ห์เอาเสียเลย และรัตติกาลก็ชอบคนมีเสน่ห์มากกว่าเสียด้วย คนที่มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ ยิ่งมองยิ่งดึงดูดสายตาจนยากที่จะหันไปมองใคร เมื่อก่อนเขามักจะคิดว่าคนในอุดมคติเขาคงจะหายาก แต่เมื่อมาเจอทิวาคนที่ตรึงสายตาเขาได้โดยไม่ต้องทำอะไรเลย แต่ดันเป็นผู้ชายเนี่ยสิที่ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าชะตาช่างเล่นตลกกับเขาเสียจริง
“คุณเดียวก็ถูกบังคับมาเหมือนกันหรือคะ” รัตติกาลชะงักไปเล็กน้อยกับเสียงของหญิงสาวที่ดังแทรกความคิดเขาขึ้นมา หึ...บ้าจริงๆ ขนาดเวลาแบบนี้ยังอดนึกถึงทิวาไม่ได้
“ก็ไม่เชิงหรอกครับ” ตอบออกไปตามตรง มองสบตาคนตรงหน้าที่เผยยิ้มหวาน ในเมื่อก็ไม่รู้จะพูดอะไรกันอยู่แล้ว เขาก็จะขอถามในสิ่งที่อยากรู้เลยแล้วกัน “เรื่องของทิว...”
“คุณเดียวรู้จักกับทิวมานานแล้วหรือคะ”
“ก็สักพักน่ะครับ ไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่” เรื่องส่วนตัวไม่สนิทกันเลย แต่ด้านร่างกายนี่แนบแน่นแทบทุกคืน
“ทิวเขาไม่เคยพูดอะไรให้ฟังหรอคะ คิก...ก็แน่ล่ะนะ ใครจะอยากบอกว่าตัวเองเป็นแค่ลูกเมียน้อย เป็นกาฝากกัน”
กาฝาก... รัตติกาลมองจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของอติกานต์ พยายามจะมองให้รู้ว่าคนพูดรู้สึกอย่างไรกับคำรุนแรงแบบนี้ แต่เขาก็พบแต่ความเหยียดหยามในสายตา ชายหนุ่มรู้ได้ทันที... ผู้หญิงคนนี้เกลียดทิวา
“คุณพ่อปิดเงียบมาโดยตลอดว่ามีชู้ แล้วจู่ๆก็พาทิวเข้าบ้าน คุณแม่ก็ช่างใจดียอมรับไว้ แต่สองคิดไม่ออกเลยว่าคุณแม่จะช้ำใจสักแค่ไหนที่ต้องทนเห็นทิวทุกวัน”
รัตติกาลเพียงแค่เงียบไว้ ปล่อยให้คู่สนทนาพรั่งพรูสิ่งที่อยู่ในใจออกมากให้หมด ทุกคำทุกประโยคที่อติกานต์พูดออกมามันสื่อถึงอคติ ความเกลียดชัง
“เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นตายตั้งแต่ทิวยังจำความไม่ได้ คุณพ่อก็เลยพาไปฝากเลี้ยงไว้ที่บ้านญาติฝ่ายนั้นเพราะไม่กล้าพาเข้าบ้าน ที่จริงถ้ามีคนเลี้ยงดูอยู่แล้วก็แค่ส่งเสียไปก็พอ ไม่รู้จะต้องพามาให้คุณแม่เจ็บปวดทำไม สองคนหนึ่งล่ะที่รับไม่ได้ จะมีก็แต่พี่หนึ่งนั่นแหละที่เอ็นดูสงสาร รายนั้นคงคิดว่าตัวเองเป็นพ่อพระ ไม่ได้คิดถึงหัวอกคุณแม่บ้างเลย”
ยิ่งฟังเขายิ่งรู้สึกสงสารทิวา ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นลูกที่ทนเห็นแม่เจ็บปวดไม่ได้ แต่ทิวาไม่ผิดไม่ใช่รึไง ทิวาไม่ใช่ต้นเหตุ ไม่ใช่คนที่ก่อเรื่อง แล้วทำไมต้องถูกจงเกลียดจงชังขนาดนี้ คนที่เข้าใจอะไรทั้งหมดก็คงจะเป็นเอกสิทธิ์ที่ยอมรับและเข้าใจว่าทิวาก็เป็นแค่เหยื่อของการกระทำเหมือนๆกัน
“สองได้ข่าวมาด้วยนะคะ ว่าทิวามีพวกเสี่ยเลี้ยง” รัตติกาลตาโตขึ้นมาทันทีกับข่าวกอสซิป และคงเป็นปฎิกริยาที่ถูกใจคนเริ่มเรื่องพอดู เพราะอติกานต์ยิ้มกริ่มก่อนจะเริ่มเล่า “ก็พอทิวเข้ามหาลัยคุณพ่อก็ส่งไปอยู่หอ จากนั้นแหละค่ะที่น่าสงสัย เพราะทิวแทบไม่ใช้เงินที่คุณพ่อจัดการให้เลยนอกจากค่าเทอมกับค่าห้อง แถมพอเรียนจบไม่นานก็มีเงินซื้อคอนโดด้วยตัวเองอีก เพื่อนของสองที่อยู่คอนโดเดียวกันเคยเห็นค่ะว่ามักจะมีผู้ชายมาค้างด้วยบ่อยๆ ถ้าไม่ใช่เสี่ยก็คงเป็นแฟนที่กระเป๋าหนักน่าดู”
มาถึงตอนนี้รัตติกาลก็แทบจะต้องนับหนึ่งถึงร้อยเพื่อสงบจิตสงบใจ อยากจะกระชากคอเสื้ออติกานต์เข้ามาถามว่าเรื่องจริงหรือวะ! แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบทิวาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไอ้เรื่องจะมองให้ดีคงเป็นไปไม่ได้ และอีกอย่าง ต่อให้มันเป็นเรื่องจริงแต่มันก็กลายเป็นอดีตไปแล้วเพราะตอนนี้ทิวามีแค่เขา ที่สำคัญที่สุดเขารู้ดีว่าทิวา ไม่คุ้นเคยกับร่างกายผู้ชายเอาเสียเลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำกันบนเตียงนั้นขาเป็นผู้สอนแทบทั้งสิ้น ร่างโปร่งแสนจะเงอะงะและขลาดกลัวทุกครั้งที่แตะต้องร่างเขา
“อย่าไปพูดเรื่องคนอื่นเลยค่ะ พูดเรื่องที่สองอยากรู้บ้างดีกว่า” อติกานต์เปลี่ยนอารมณ์รวดเร็วจนคนมองตั้งตัวแทบไม่ทัน ริมฝีปากสีสดคลี่ยิ้มหวาน โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ หรี่ตาอย่างจับผิด “คุณเดียวมีแฟนรึยังคะ”
“คุณสองคิดว่ายังไงล่ะครับ”
“อย่างคุณคงไม่ลงเอยกับใครง่ายๆ เพื่อนของสองบอกว่าคุณชื่อดังเรื่องผู้หญิงน่าดู”
“คนก็พูดกันไปเรื่อย”
“ข่าวลือก็มักจะมีเรื่องจริงปนอยู่นี่คะ” รัตติกาลแค่ยิ้ม ไม่ตอบรับหรือปฎิเสธ หญิงสาวตรงหน้าก็ไม่ได้อยากรู้คำตอบจริงจัง แค่มองกันเหมือนกำลังลังประเมินอีกฝ่าย จนของหวานมาเสิร์ฟอติกานต์จึงพาเปลี่ยนเรื่องคุยพลอยให้บรรยากาศดีขึ้นมาบ้าง แต่รัตติกาลก็ได้แค่ฟังให้ผ่านหูซ้ายทะลุหูขวาไปอย่างนั้นเอง เพราะตอนนี้ความนึกคิดไปจมอยู่กับอีกคนหมดแล้ว
* *
* * * *
* * * * * *
* * * * * * * * *
หลังจากที่เว้นว่างไปแค่สองคืนเพราะไอ้คนจอมบงการติดธุระเรื่องงาน แต่ก็เป็นสองคืนที่ทิวาแสนจะเป็นสุข ได้กลับห้องที่ไม่ได้กลับเสียหลายวัน ได้กินข้าวคนเดียว ได้ดูหนังที่อยากดู ได้นอนพักผ่อนจนเต็มอิ่ม แต่ก็อย่างที่ใครสักคนว่าไว้ว่าความสุขมันแสนสั้น เพราะทันทีที่เจอหน้ารัตติกาลในตอนเย็นของวันต่อมา ทิวารู้ได้ทันทีว่าความสุขปลิวหายไปเรียบร้อยแล้ว รัตติกาลพาเขาไปกินข้าวเย็น ไปซื้อของนิดหน่อย และพากลับห้องเพื่อเช็คสภาพ
ใช่...
ทันทีที่เข้าห้องก็แทบจะโยนสัมภาระในมือทิ้ง ไอ้คนโรคจิตนั่นจัดการเช็คสภาพร่างกายเขาซะละเอียด ทิวาครางแล้วครางอีกจนเสียงแทบจะแหบแห้ง ไม่รู้ว่าจะมักมากอะไรขนาดนั้น ไม่มีเสียล่ะที่จะได้นอนอย่างสบายใจโดยไม่ถูกทำอะไร ไม่ได้คืบก็จะเอาศอกแต่ส่วนมากแล้วทิววาแทบจะต้องเสียทั้งศอกทั้งคืบ
“อาบนานจังนะ” เสียงพูดกึ่งล้อเลียนดังขึ้นทันทีที่ร่างโปร่งของทิวาเดินออกมาจากห้องน้ำ ทิวาแค่ปรายตามองคนตัวโตที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง “ก็บอกแล้วว่าจะเข้าไปช่วยล้างให้ ไม่อย่างนั้นก็เสร็จตั้งนานแล้ว”
“ถ้าคิดอย่างนั้นก็ช่วยใส่ถุงยางซะทีเหอะ” ทิวาย้อนเสียงนิ่ง เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วจัดการแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เมื่อหันหลังกลับไปก็พบสายตากรุ้มกริ่มที่จับจ้องเขาไม่วางตาสร้างอาการร้อนๆหนาวๆให้วูบวาบไปทั่วตัว รัตติกาลตบที่นอนข้างๆเป็นสัญญาณ ทิวาได้แต่พ่นลมหายใจก่อนจะจำใจเดินขึ้นเตียงอย่างช่วยไม่ได้ และทันทีที่หัวถึงหมอนร่างโปร่งก็ถูกคว้าให้เข้ามาแนบชิด ความอุ่นจากผิวกายซึมผ่านเสื้อผ้าออกมาจนเครื่องปรับอากาศก็ไม่สามารถต้านทาน แขนแกร่งกอดรัดแน่นพร้อมฝังใบหน้าลงกับกลุ่มผม ทิวาได้ยินเสียงสูดหายใจฟอดใหญ่
“ชื่นใจ...คิดถึงทิวนะครับ” เสียงคล้ายจะหวานหูดังผะแผ่ว แต่ในเมื่อมันมาจากปากของรัตติกาลมันทำให้เขาไม่แน่ใจว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดี
“ปล่อย อึดอัด” ไม่รู้จะตอบโต้ประโยคน่าสงสัยนั้นยังไง ก็เลยต้องใช้ความรู้สึกทางกายภาพเข้าว่า
“ไม่สน” รัตติกาลตอบอย่างดื้อดึง ทิวาได้แต่นอนอย่างปลงตกกับแรงรัดที่ไม่คลายลงแม้แต่น้อย “นี่...ไปเที่ยวกันมั้ย”
คราวนี้ทิวาทนข้องใจไม่ไหวจริงๆ ตั้งแต่เมื่อกี้นี่แล้วพูดบ้าบออะไรอยู่ได้ ร่างโปร่งพลิกตัวอย่างรวดเร็วหันมาเผชิญหน้ากับคนผิดปกติ สองใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบแต่ต่างกันตรงสีหน้า คนหนึ่งหน้านิ่วด้วยความสงสัย อีกคนยิ้มพรายไปทั้งใบหน้า
“แค่ชวนไปเที่ยว ทำไมต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้น”
“ก็มันไม่ปกติน่ะสิ ถามหน่อยเหอะว่าไปกินอะไรผิดสำแดงมารึเปล่า”
“งั้นไม่ถามแล้ว แต่บังคับเลยละกัน” ใบหน้าคมหุบยิ้ม ตีหน้าขรึมเสียงเข้ม “วันเสาร์นี้นะ ลางานมาด้วยล่ะ”
“จะบ้ารึไง วันเสาร์มันมะรืนนี้เองนะ และผมก็ไม่อยากไปด้วย”
“บอกแล้วไงว่าบังคับ...ไปไหนกันดีนะ”
“ผมไม่ไป อยากไปก็ไปเองเหอะ” ทิวาชักหงุดหงิด จะพลิกตะแคงตัวไปอีกทางแต่กลับถูกล็อคเอวเสียแน่น “จะนอน”
“ก็นอนไป”
“ก็ปล่อยซะที”
“นอนกอดแทบทุกคืนยังไม่ชินอีก อยู่อย่างนี้แหละ อยากมองหน้า”
ทิวาเบิกตากว้าง ดวงตาเหยี่ยวมองคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ รัตติกาลไม่เคยพูดอะไรแบบนี้มาก่อน อย่างน้อยก็กับเขา แล้วคืนนี้กลับเป็นอะไรขึ้นมา จะว่าไปมันก็แปลกตั้งแต่ที่ไปรับที่บริษัทแล้ว ทั้งๆที่คิดว่าจะต้องมาเจอหน้าถมึงทึงเพราะที่คุยโทรศัพท์เหมือนจะทะเลาะกัน แต่รัตติกาลกลับฉีกยิ้มต้อนรับ แถมยังให้เขาเป็นคนเลือกมื้อเย็นอีก
แปลกมากๆ แปลกจนน่ากลัว
แต่ที่แปลกกว่าอะไรคือใจเขานี่แหละ ไม่ใช่ว่าไม่เคยจ้องหน้ากัน ไม่ใช่ว่าไม่เคยใกล้ชิดกัน และที่สำคัญเขาเกลียดหมอนี่จะตาย แต่ทำไมล่ะ... แค่รอยยิ้มน้อยๆที่แต่งแต้มริมฝีปากกับสายตาที่ทอประกายอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเห็น เพียงแค่นี้ทำไมเขาถึงเผลอคิดไปว่าคนคนนี้ก็มีหัวใจ
“จะ จ้องอยู่อย่างนี้จะไปหลับลงได้ไง” ทิวารีบซุกใบหน้าลงกับหมอนเมื่อใบหน้าทำท่าว่าจะเห่อร้อนขึ้นมา
“ไหนบอกว่าง่วง คงต้องเหนื่อยมากกว่าเดิมล่ะมั้งจะได้หลับสบาย”
“อย่ามาหื่นบ้าๆบอๆนะ” ทิวาผลักร่างหนาสุดแรงแต่ก็ยังไม่พ้นอ้อมกอดอยู่ดี
“นี่ทิว...คุณมีน้องสาวรึเปล่า” เสียงถามแผ่วเบาที่เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองว่าตอนนี้คนถามอยู่ในอารมณ์ไหน
“มี ถามทำไม”
“สนิทกันรึเปล่า”
ทิวาหลับตาลง การนึกถึงเรื่องของน้องสาวอย่างอติกานต์บางครั้งก็พาลทำให้คิดถึงเรื่องที่พาลให้ช้ำใจพ่วงมาด้วย ไม่แปลกที่อติกานต์จะเกลียดเขาเข้าไส้ แต่มันก็สมเหตุสมผลกับสถานะลูกชู้อย่างที่เขาเป็นแล้ว
“ไม่หรอก ไม่ค่อยสนิทกัน แต่สองเป็นเด็กดีนะ น่ารักร่าเริง แถมช่างเจรจา” โดยเนื้อแท้แล้วน้องสาวเขาเป็นแบบนั้น แม้จะตรงข้ามกับที่แสดงออกกับเขาก็ตาม ทิวายังพูดต่อทั้งๆที่ไม่มีใครตั้งคำถามต่อ แม้เสียงจะเริ่มงัวเงียแล้วก็ตาม “พี่หนึ่งใจดี ...ใจดี...มากๆ ...นี่เดียว...เบาแอร์หน่อย...หนาว...”
รัตติกาลยิ้มก่อนจะเอื้อมมือปิดสวิชซ์ไฟ แล้วคว้าร่างบางไว้แนบแน่นกว่าเดิมแทนคำขอให้เพิ่มอุณภูมิ ชายหนุ่มยิ้มในความมืด ฝังใบหน้ากับกลุ่มผมหอม ร่างในอ้อมกอดแม่ไม่นุ่มนิ่มดังเช่นผิวเนื้อสาว แต่มันทำให้เขารู้สึกอยากสัมผัสอยู่ตลอดเวลา ฟังจากเสียงขาดๆหายกับเสียงบ่นในช่วงท้าย ทิวาก็เข้าสู่นิทราไปเรียบร้อยหลังจากบ่นมาหลายรอบระหว่างปฏิบัติกามณ์
มันก็แค่การลองถามเท่านั้น หลังจากที่ฟังเรื่องราวมากมายของทิวาจากอติกานต์ เขาก็อยากจะรู้ว่าในทางกลับกัน คนในอ้อมกอดเขาจะพูดถึงอีกฝ่ายว่ายังไง และนั่นก็ไม่ทำให้เขาผิดหวังเลย ไม่มีการพูดจาใส่ร้ายหรือส่อเสียดให้อีกฝ่ายดูแย่ ยิ่งได้รู้ว่าแสนดีก็ยิ่งสงสาร อยากจะกอดแน่นๆไม่ปล่อยไปไหน
* *
* * * *
* * * * * *
“ทิวตื่นเถอะ”
รัตติกาลจอดรถหน้าบ้านไม้สีขาวชั้นเดียวก่อนจะหันมาปลุกคนข้างๆที่ตั้งใจหลับทันทีที่ออกรถจากกรุงเทพฯ หลับยาวจนถึงเพชรบุรี ทิวากระพริบตาปริบๆไล่อาการเบลอหลังตื่น มองหน้าเขาอย่างงงๆก่อนจะมองออกไปนอกกระจกรถ แล้วก็เริ่มมองไปรอบๆ
“หึหึ ถึงแล้ว ถ้ายังง่วงก็ไปนอนในบ้านเถอะ”
“อือ~ ไม่ง่วงแล้ว” พูดจบก็เปิดประตูลงจากรถไป ปล่อยให้เจ้าของรถคันงามดับเครื่องแล้วลงตามมาเปิดประตูหลังหยิบกระเป๋าใบย่อมมาถือไว้หนึ่งใบ “ที่ไหนเนี่ย”
“หาดเจ้าสำราญ เพชรบุรีครับ” ตอบด้วยน้ำเสียงนุ่ม เดินไปคว้ามือบางให้เดินตามกันเข้าไปในบ้านหลังน้อยสีขาวติดทะเลสีสวย “นี่บ้านตากอากาศของเพื่อน สวยมั้ย”
คนที่ยังเบลอมองซ้ายมองขวาก่อนจะเผยรอยยิ้ม บ้านหลังน้อยตั้งบนเนินมีสีเขียวของพรรณไม้ล้อมรอบอย่างลงตัว ลงทางเดินหินเล็กๆไปก็จะเป็นหาดทรายขาวที่เงียบสงบ เสียงลมเสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งได้ยินชัดเจนราวกับดังก้องมาจากเครื่องขยายเสียง สงบสดชื่น
“สวย...” เสียงตอบสั้นๆจากคนยิ้มพราย ทำให้รัตติกาลยิ่งกระชับอุ้งมือที่จับไว้ด้วยความพอใจ ที่นี่เขามาบ่อยๆสมัยเรียน แต่ทุกครั้งที่มาก็มักจะแทบไม่ได้ยินเสียงบรรยากาศ เพราะเสียงเฮฮาของกลุ่มเพื่อนดังกลบเสียหมด มีครั้งนี้แหละ ที่เป็นครั้งแรกที่มากับใครสักคนที่ไม่ใช่เพื่อน มันสงบ และพลอยให้รู้สึกว่าทิวทัศน์ช่างสดใสพิกล
ภายในบ้านก็ตกแต่งเป็นสีขาวล้วนไม่ว่าจะเป็นสีเครื่องเรือน หรือแม้แต่ของจุกจิกเล็กน้อย นี่ถ้าหน้าจอทิวีมันเปลี่ยนสีได้ไอ้กิตติมันก็คงจะทำ ส่วนของบริเวณนั่งเล่นโล่งโปร่งด้วยกระจกบานเต็มล้อมเป็นรูปตัวแอล ที่ตอนนี้แง้มเปิดไว้ทุกบานเพื่อรับลมเย็น คาดว่าคงเป็นคนดูแลบ้านมาจัดการให้ตามที่กิตติสั่งไว้ มองออกไปไร้ซึ่งสายตาใคร มีแต่ทะเลกับทิวไม้
ทิวาทำท่าจะเดินไปยังมุมนั้น รัตติกาลจึงปล่อยมือแต่โดยดี ร่างสูงหยุดยืนมองคนที่ทำท่าจะจมอยู่ในความหลงใหลเดินไปนั่งยังโซฟาสีขาวขนาดสองคนที่วางตั้งหันออกไปยังตรงกระจก ทิวานั่งมองทิวทัศน์ด้านนอกนิ่งๆ ตัวเขาเลยจัดการทำหน้าที่เบลบอยเดินเข้าห้องไปเก็บสัมภาระ แต่เมื่อออกมาอีกครั้งก็ยังเห็นว่าทิวายังไม่ยอมกระดุกกระดิกไปไหน
“เป็นยังไง” เดินมานั่งลงที่ว่างข้างๆ แม้ว่าเบื้องนอกจะสวยสักเท่าไหร่ แต่ใบหน้าที่แตะแต้มไปด้วยรอยยิ้มของคนข้างๆกลับน่ามองกว่าเป็นไหนๆ
“ผมชอบที่นี่” เท่านั้นแหละ รัตติกาลก็อมยิ้มแก้มแทบปริ ไม่เสียแรงที่พามา
“แต่ที่นี่ไม่มีอะไรเลยนะ ซ้ายก็ทรายขวาก็ทะเล ผับไม่มี สาวๆนุ่งบิกินี่ยังไม่มีให้เห็นเลย”
“คิก คุณนั่นแหละจะทนไม่ได้” ทิวาหลุดขำ แต่ก็ยังไม่ยอมละสายตากับทะเลที่มองไกลสุดลูกหูลูกตา
“ถ้าทนไม่ได้ไม่พามาหรอก” รัตติกาลยิ้มให้กับใบหน้าที่เขาหลงใหลตั้งแต่แรกเห็น “แต่อยู่ได้แค่คืนเดียว น่าเสียดายเนอะ”
“แค่นี้ก็พอแล้ว...ขอบคุณนะ”
“แค่รอยยิ้มก็ชื่นใจแล้ว”
ทิวามองใบหน้าคมเข้มที่เผยยิ้มไม่เหมือนเดิม ตั้งแต่เมื่อคืนก่อนแล้วที่รัตติกาลดูแปลกตาออกไป รอยยิ้มปกติที่เขาเคยได้รับ เป็นยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์และดูน่าหมั่นไส้ที่สุด มันไม่ใช้รอยยิ้มแบบนี้ มันดูอ่อนโยนและอบอุ่น
บ้าแล้วทิวา...
มันก็เป็นแค่ช่วงเวลาพาไปเท่านั้น คนอย่างรัตติกาลน่ะหรือจะยิ้มแบบนี้ไปได้ตลอด คนเลวโรคจิตบ้าอำนาจแบบนั้น ไม่มีทางที่จะแสร้งอ่อนโยนไปได้ตลอดหรอก
เพราะฉะนั้น...
อย่าไปเผลอรู้สึกแปลกๆกับความจอมปลอมนั่นเด็ดขาด
จำไว้นะทิวา...
_______________________________________
TBC.___________________________________________________________________________
มาช้าอย่างมากมาย :sad2:
เดือนนี้คนเขียนติดงานมากๆๆๆ จากที่อัพช้าอยู่แล้วก็จะช้ากว่าเดิมไปมาก เพราะแต่งสดงดสต็อคนะจ๊ะ เพราะฉะนั้นก็จะได้วันละนิดวันละหน่อย กว่าจะรวมเป็นตอนได้ก็นั่งมึนแล้วมึนอีก(เอ๊ะ ยังไง)
รอกันหน่อยนะคะ เพราะจะลงช้าทุกเรื่อง
ว่าได้ บ่นได้ แต่อย่าทิ้งกันนะตัวเอง :dont2: :dont2:
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
อยากจิ จิ้ม :z13:
---------------------------------------------------
ตอนนี้ดูหวานละมุน ดูซอฟต์ลงทั้งคู่เลย งื้ออออออออ น่ารักกกกกกกกก :m1:
เห็นเค้ามีความสุขกัน เราก็สุข
สงสารทิวา. . . เรื่องของผู้ใหญ่ แต่เอามาตัดสินเด็ก ทิวาคงเจอลำบากมามากอ่ะ
ว่าแต่ พี่หนึ่งคิดแค่พี่ชายใช่ไหม หึงแทนเดียวตั้งแต่ยังไม่ออก :laugh: ท่าจะเป็นเอามาก
ตอนหน้าขอหวานๆอีกนะ #คิดว่าจะได้?
แล้วค่อยสาดมาม่าตาม :z2:
หายไปนานๆน่ะได้ แต่ต้องกลับมา แค่นั้นล่ะที่ต้องการ :จุ๊บๆ:
-
ถ้าครบ 1 เดือนเมื่อไรคงได้เห็นหมาบ้า อิอิ
-
ฮือออออออออเริ่มเห็นเค้าลางความน่าสงสารของทิวาในอนาคตแล้ว
โอ๊ยยยยยยอยากให้มาถึงเร็วๆ
เอ้ยไม่ใช่ อยากให้เดียวหลงรักทิวาจริงๆ จังๆ เร็ว
:katai2-1: :katai2-1:
-
เดียวเริ่มรักทิวแล้วซิ
-
คุณนายแม่นี่ไม่รู้รึไงว่าคนที่อยากจะได้เป็นลูกสะใภ้อ่ะน่ารังเกียจแค่ไหนแค่คำพูดคำจาครั้งนั้นก็น่าจะรู้แล้วนะ
-
ฮือๆๆๆๆๆ มาให้อยาก...แล้วจากไป....ยังไงเค้าจะรอนะคนแต่ง (แบบว่าติดนิยายตีัอ่ะ)
-
เวลาเดียวทำตัวดีๆแบบนี้นี่น่ารักนะ
อย่างนี้ค่อยน่าเชียร์ให้ทิวหลงหน่อย 5555
-
งานนี้ต้องไหวหวั่นแล้วแระอิอิ
มาช้าแต่ยาว อิอิ
-
เดียวเวลาทำตัวแบบนี้ก็น่ารักดีเนอะ ทิวจะเผลอใจไปกับรอยยิ้มนั่นไหมนะ
รอลุ้นจ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ยังไม่ทันรักกัน แม่สามี๊แรงขนาด น้องทิวยังไปหลงเชียวนะ
อันตราย
-
ดูซอร์ฟลงมากจริงๆ :mew1:
-
ดูแลทิวดีๆละ เดียว
เห็นมั้ยว่าเป็นคนดี น่ารักขนาดไหน อย่าคิดแต่เรื่องกาม 5555
ยัยสองนี่ ท่าทางเอาเรื่องนะ
หวังว่าจะไม่ทำให้ทิวาเสียใจนะ ไม่งั้น ไม่เอาไว้ (อิน)
ปล.เรื่องงานสู้ๆค่ะ รับรองไม่หนีหายไปไหน รออ่านอยู่ตลอดๆ
-
หน้าตากับนิสัยของคุณหนูสองนี่คงตรงกันข้ามเลยนะ ถึงจะไม่ชอบทิวายังไงก็ไมีควรว่าเค้าในทางเสียๆหายๆยังไงก็เป็นพี่น้องกันนะ
คุณเดียวเลยดูออกเลยว่าคุณหนูสองนิสัยไม่ค่อยจะดี อยากให้คุณหญิงแม่มาได้ยินจริงๆว่าคนที่อยากให้มาเป็นลูกสะใภ้ พูดให้ร้ายพี่น้องตัวเองยังไง แบบนี้เค้าเรียก "สวยแต่รูป จูบไม่หอม" นะคุณหนูสอง
คุณเดียวน่ารักกับทิวมากๆ หลงทิวจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว แถมยังดูอ่อนโยนกับทิวมากเลย ทิวเลยเริ่มใจอ่อนเลยใช่มั้ย อิอิ
พามาเที่ยวทะเลดัวยอ่า คุณเดียวน่ารักที่สุดเลยนะ
-
อืออ มีดราม่าเล็ก ๆ สงสารทิวจัง
ถ้าเดียวไปมีคนอื่น ทิวคงเจ็บน่าดู
-
เริ่มดราม่าแว้ววว
-
พระเอกเรื่องนี้ฉลาด เราเชื่อว่าอย่างนั้น คึๆ. ..ทำตัวดีๆนะ ฝากดูแลทิวาด้วย^^
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ดูท่าในอนาคต ทิวคงเจ็บและเสียใจมากกว่านี้ แน่นอน เพราะผู้ชายที่ชื่อเดียวคนนี้
แต่เราก็เชื่ออย่างนึงนะ ว่า ถ้าถึงเวลาที่เดียวรักแล้ว ก็จะสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองพร้อมแก้ไขตัวเองและพาตัวเองและคนรักก้าวผ่านปัญหาไปได้แน่ๆ
แต่ตอนนี้ขอด่าไปก่อนนะ
-
ทิวดูปล่อยตัวเปิดใจกับเดียวมากขึ้นแล้วนะ
รอครบหนึ่งเดือนอ่ะ ทิวจะเปิดใจยอมรับเดียวมากกว่านี้ไหมนะ :hao5:
-
ไม่มีไรจะพูดนอกจาก
คำว่า ทิว เปนคนดีมาก
ยอมใจอ่อนก้ดีนะ ทิว
-
ทิวาช่างน่ารักและน่าสงสาร
พอเดียวรู้ว่าทิวาเป็นลูกเมียน้อย เดียวก็ทั้งรักทั้งห่วงทิวามากขึ้นไปอีก
พระเอกเริ่มทำตัวสมกับเป็นพระเอกแล้ว
ส่วนนายเอก(ตามท้องเรื่อง) ก็เริ่มจะหวั่นไหวกับพระเอกเช่นเดียวกัน
-
เริ่มหวานแล้ววว
-
ฮือออออ
เริ่มชอบกันแล้วใช่มั้ยยยยย
ดีใจอ่ะ ทิว เริ่มรู้สึกแปลกๆ ไม่ต้องห้ามใจหรอก รักกันก็รักเลย
กรี๊ดดดดดด น้องสองนี่ร้าย แต่ก็เป็นฟีลเด็กๆป้ะ
อาจจะไม่ร้ายมาก ฮือออ
คุณเดียวต้องบอกแล้วล่ะ ว่าชอบอ่ะ
(พิมพ์ผิด ลบไม่ได้อ่าา)⇩
ฟัีฝฝฝี
-
เวลาที่เดียวทำตัวดีๆนี่ทำให้ทิวแปลกในใจเหมือนกันแหะ
อย่าดีแตกเพราะหญิงล่ะคุณเดียว
-
หลงเสน่ห์เร็วๆนะทิวา :katai2-1: :katai2-1:
-
แหม่ พระเอกเราไม่ใช่จะขี้หื่นอย่างเดียวนะครัช อ่อนโยนเป็น รักเป็น คนที่เดียวรักไม่มีใครแตะได้แน่ๆ คนอ่านมั่นใจ
หวั่นไหวแล้วสินะทิวา จัดมาเต็มๆ ซะขนาดนี้ จะได้มีความสุขบ้างเนอะ ชีวิตเจออะไรมาเยอะ
ทั้งแม่เลี้ยงและน้องสาวดูน่าเพลีย
ขอบคุณค่ะ
-
น้องสองนี่เผยธาตุแท้ตั้งแต่แรก
-
คุณแม่คะ....อย่าอยากได้ลูกสะใภ้จนตัวสั่นสิคะ
แค่รวยหรือดูรวย....ไม่พอนะต้องดูที่สันดานด้วย
-
:o8:1+น้องทิว น่ารัก หลงน้องแล้วอ่ะดิ ชายเดียว
-
น้องสองนี่ไม่ไหวนะคะ
เดียวทำให้ทิวมั่นใจหน่อยสิ!
-
กรีสสสสสสส อยากอ่านอีก ยิ่งคนแต่งบอกว่า จะมาช้า
ยิ่งอยากลงไปดิ้น TT
-
ทิวน่ารักอีกแล้ว มีอ้อนโดยไม่รู้ตัวด้วย
-
ทิวา !!! อย่าเพิ่งใจอ่อน ให้ไอ้พี่เดียวมันแทบเท้าก่อนเถอะ
-
จำไว้นะทิวา..... :z3:
-
ทิวเริ่มมีใจแล้วสินะ
แอร๊ยยยยยย
:katai5:
-
ชอบมากเลยค่าา
อยากให้เดียวดีกับทิวาเยอะๆ TT
ติดตามนะคะะะะะะ
-
:hao3: :hao3: :hao3:และแล้วก็หลงรักทิวาของเราจนได้ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ทิวน่าสงสาร ไม่ได้ทำอะไรผิดสะหน่อย
-
ตอนแรกเป็นความหลง
ถัดมาเป็นความรัก
ฮิ้วววววววว
เดียวพอมีความรักแล้วอบอุ่นจังเล้ยยยย
-
ลุ้นๆ เริ่มรักแล้วอ่ะสิ :L1: สู้ๆน้า รอตอนต่อไปค่า :กอด1: :mew1:
-
เฮ้ออออ อนาคตไม่อยากกินมาม่าพูดเลยยยย ทิวเอ๊ยถ้ารักเค้าเมื่อไหร่นะ ต้องมีเจ็บปวดกันบ้างแหละ ขอให้เดียวรักทิวเร็วๆและมั่นคงด้วยเถ้อออ 5555
-
ไม่รู้ว่าคุณนายแม่คิดยังไงบ้าง
รู้สึกยังไงกับสองบ้าง
แต่ดีใจนะที่เดียวรู้จักทิวดีกว่า และรู้จักหลายมิติ และไม่มีอคติด้วย
ตอนนี้แอบมีหวาน เตรียมต้มน้ำรอมาม่าหรือเปล่าคะ
-
เดียวทำตัวดีขึ้นนิดหน่อยแล้ว
ทิวน่าสงสารจัง
-
หายยุ่งไวๆ น้า
-
มาต่อเร็วๆนะฮร้าาาา :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:call: :call: :call:
-
อยากรู้ว่าฝ่ายที่บอกว่ารักมากกว่าคือใคร เราเดาไว้ว่าน่าจะเป็นเดียว ป้ะ?
-
อยากอ่าน รอ :hao4:
มาไวไวนะะะะะะะะะะะ :katai4: :katai4:
-
มาเต้นรอ :z2:
-
เรื่องนี้... บอกไม่ถูกอ่ะ พล็อตราม่าน่าดูเลยนิ อุปสรรคท่าจะเยอะ น่าสงสารทิวาจัง :เฮ้อ:
-
นายแม่นี่น่าจะรู้สันดานสองแล้วนะ คงจะไม่ยัดเยียดให้เป็นลูกสะใภ้อีกนะคะ
เดียวทำให้ทิวาหวั่นไหวแล้วก็อย่าทำร้ายทิวาเลยนะ แค่นี้ทิวาก็น่าสงสารมากพอแล้ว
-
ใจแข็งไว้ทิวา รอให้ครบ1เดือนแล้วปล่อยให้ตาเดียวลงแดงตายไปเลย 5555 o18
-
มารอ ร๊อ รอ ตอนต่อไป ><
-
:z2: เต้นรอตอนต่อไป :z2:
-
:katai5: :katai5:
มากระดึบกระดึบรอเดียวกับทิว
คนเขียนสู้ๆๆมาต่อไวๆๆนะคะ
-
หวั่นไหวแล้วสินะทิว อิอิ
-
รักเรา(ไม่)เท่ากัน
CHAPTER 9...ความรู้สึก กับ เหตุผล
“อยากไปไหนมั้ย”
ทิวาละสายตาจากท้องทะเลกว้างหันไปมองยังต้นเสียงเบื้องหลัง ชายหนุ่มร่างสูงเดินใกล้เข้ามา ใบหน้าคมเข้มเปื้อนรอยยิ้มอย่างที่ได้เห็นมาหลายวันแล้ว ดวงตาเหยี่ยวจับจ้องร่างนั้นไม่วางตาจนกระทั่งรัตติกาลทรุดกายนั่งเคียงกันเขาถึงได้เบือนใบหน้าหันกลับไปยังท้องฟ้าสีครามสดใสรับสายลมอ่อนๆกับท้องทะเลที่สร้างเสียงดนตรีธรรมชาติ
ตั้งแต่มาถึงทิวาก็เหมือนจะจมอยู่กับธรรมชาติจนไม่อยากจะสนใจอย่างอื่น มันนานมากแล้วที่เขาไม่ได้ผ่อนคลายไปกับบรรยากาศสดชื่นแบบนี้ และที่นี่ก็ทำให้เขาหลงรักอย่างจัง บ้านหลังน้อยบนเนินหญ้าสั้นฟูๆนุ่มๆ ดอกไม้ ต้นไม้ มีฉากหลังเป็นฟ้ากว้างกับทะเลสุดลูกหูลูกตา ต่อให้ดิ้นรนแทบเป็นแทบตายคนอย่างเขาก็ไม่มีทางได้สถานที่แบบนี้มาครอง
“ไม่อยากไปเที่ยวที่อื่นหรอ” เสียงเดิมยังถามซ้ำอีก ทิวาแค่พยายามปล่อยเสียงนั้นให้ผ่านไปกับสายลม ทุกสิ่งที่เขาพบที่นี่มันวิเศษที่สุด แต่จะดียิ่งกว่าถ้าจะไม่มีคนๆนี้อยู่ด้วย
“หิวรึยัง”
ทำไมฟ้าถึงได้สดใสขนาดนี้นะ ลมก็เย็นจนอยากจะเคลิ้มหลับ
“ทิวา”
ดวงตาเหยี่ยวค่อยๆปิดสนิทลง สูดหายใจเข้าลึกซึมซับกลิ่นไอทะเล พยายามจินตนาการว่าณ.ที่ตรงนี้มีเพียงตัวเอง ทิวานั่งนิ่ง ปล่อยให้สายลมเย็นสบายโอบผ่านรอบตัว แต่...เขาคงลืมไป ว่าคนข้างๆนั้นเอาแต่ใจ และเป็นจ้าวแห่งอารมณ์ขนาดไหน เพราะทันทีที่การเมินเฉยของทิวาดำเนินมาถึงจุดสูงสุดที่อีกคนจะรับได้ ร่างที่เคยนั่งชันเข่าก็ถูกผลักให้ล้มลงไปกับผืนหญ้านุ่ม ทิวายิ่งหลับตาแน่นเมื่อริมฝีปากถูกทาบทับตามมา แม้จะออกแรงเม้มปากให้สนิทสักแค่ไหน แต่รัตติกาลก็มีวิธีเปิดมันได้อย่างง่ายดาย
รัตติกาลบีบแก้มนวล จูบซับไปกับความหอมของลำคอเรียวสวย เลาะเล็มปลายคางมน ต่อเมื่อริมฝีปากโดนแรงบีบเค้นไม่ไหวจนหลุดเผยอ เขาจึงรีบแทรกริมฝีปากตัวเองเข้าทาบทับในทันที ทิวาออกแรงขัดขืน แต่ในเมื่อความต่างของร่างกายก็ชัดแจ้งอยู่แล้ว การดิ้นรนของคนที่ตัวบางกว่าจึงไม่เป็นผลสักนิด
เมื่อเรียวลิ้นรุกรานเข้าไปสัมผัสความชุ่มชื้นอันแสนหอมหวาน ในบรรดาผู้คนทั้งหมดที่รัตติกาลได้ลิ้มรสจุมพิต จูบของทิวาทำให้เขารู้สึกร้อนรุ่มได้มากที่สุด การต่อต้านเล็กๆน้อยๆเหมือนกับยิ่งกระตุ้นให้เขาอยากสัมผัสมากขึ้น ราวกับกำลังวัดฝีมือว่าจะทำให้ทิวาคล้อยตามได้เร็วแค่ไหน เขาชอบทุกครั้งที่เรียวลิ้นอีกฝ่ายตอบกลับการรุกรานอย่างลืมตัว มันเหมือนว่าเขาได้รับรางวัลที่ทำให้ร่างข้างใต้เคลิบเคลิ้มได้สำเร็จ
ชายหนุ่มละริมฝีปากหลังจากตักตวงความหวานอย่างพอใจ ริมฝีปากคลี่ยิ้มน้อยๆยามทิวาค่อยๆลืมเปลือกตาขึ้นจ้องมองเขา ก็ไม่ได้หวังว่ามันจะหวานซึ้งหรอกนะ แต่ไอ้การจิกตามองเหมือนจะฆ่ากันก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายเหมือนกัน
“ลุกไป” คำสั่งสั้นๆลอดริมฝีปากที่แทบจะปิดสนิทออกมา แต่รัตติกาลก็หาได้สนใจ ร่างหนายังคงทาบทับร่างบางเอาไว้ เบี่ยงตัวเพื่อเท้าแขนกับผืนหญ้าเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ยอมให้มืออีกข้างคลายอ้อมกอดรัด
“ถามไม่ตอบ เรียกไม่สนใจ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย” คาดโทษเสียงเรียบทั้งที่ใจกลับสนุกสนานไปกับสีหน้าบูดบึ้งที่ตอบกลับมา
“น่ารำคาญ”
“อะไรนะ” เขาได้ยินชัดเจนกับเสียงบ่นพึมพำ แต่ที่ถามย้ำเพราะอยากจะรู้ว่าทิวาจะตอบว่ายังไง
“น่ารำคาญ!...อื้อ!!!” ชัดเจนเต็มสองรูหู ไม่มีการแถให้น่ารักน่าใคร่สักนิด ตรงไปตรงมาจนต้องปิดปากด้วยจูบอีกสักครั้ง ดูดริมฝีปากหนักๆแล้วปล่อยคนหน้าบึ้งให้เป็นอิสระ รัตติกาลลุกขึ้นนั่งพร้อมกับฉุดอีกร่างให้ลุกตาม สายตาคมมองคนถูกปากแรงๆอย่างเอ็นดูปนหมั่นไส้
“จะไปกินข้าวหรือจะอยู่บนเตียงตลอดวันที่เหลือเลือกเอา”
“กินข้าว!” ไม่ต้องคาดเดาคำตอบให้ยุ่งยาก เพราะถ้ามีทางอื่นที่ไม่ต้องขึ้นเตียงกับเขาทิวาคงเลือกโดยไม่ลังเล
รัตติกาลขับรถมาที่ร้านอาหารทะเลร้านหนึ่งที่ตัวเองกับเพื่อนมากินทุกครั้งที่มาที่นี่ เป็นร้านบรรยากาศสบายๆริมทะเล รสชาติก็ไม่ได้อร่อยเลิศอะไรเพียงแต่บรรยากาศดีกว่าร้านอื่นในละแวกใกล้เคียง ตอนแรกตั้งใจว่าจะพาทิวาไปหาอะไรกินในเมือง แต่เจ้าตัวต้องการร้านใกล้ๆกับที่พัก แถมออกปากย้ำว่าไม่ต้องพาไปไหนอีกต่างหาก ถ้าทางจะหลงรักบ้านหลังเล็กนั้นเสียเต็มเปา
“แพ้อะไรมั้ย” รัตติกาลถามหลังจากพนักงานแจกเมนูให้ทั้งสองเปิดดู
“ไม่ อยากสั่งอะไรก็สั่งเหอะ”
“อยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้”
“อะไรก็ได้ไม่มี” ตามคาด คนยั่วง่ายเงยหน้าบูดๆขึ้นมาจากเมนู “บอกมาเร็วๆ”
“...ปลาเผา อืม...” ทิวาเปิดเมนูไปเรื่อยๆ กลับไปกลับมาเพื่อหารายการที่อยากกิน คิ้วขมวดจนน่าสงสัยว่าจะตัดสินใจยากอะไรนักหนากับแค่อาหารที่จะกิน “ปลาหมึกไข่นึ่งมะนาว ทะเลเดือด อืม...แล้วคุณล่ะ”
รัตติกาลยิ้มกริ่ม ก่อนจะเริ่มสั่งรายการของตัวเองบ้าง “เนื้อปูปัดผงกะหรี่ ข้าวมั้ย? เอาข้าวโถหนึ่งนะเท่านี้ครับ”
“จะรับน้ำอะไรดีครับ”
ทันทีที่สิ้นเสียงเด็กเสิร์ฟ เขาที่กำลังจะสั่งเบียร์เย็นๆเป็นอันต้องหยุดค้างเพราะทิวาจัดแจงสั่งให้เสร็จสรรพ “น้ำมะพร้าวสองครับ” แถมยังแอบส่งยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างคนเหนือกว่าส่งให้เสียอีก ไอ้เขาก็ได้แต่อมยิ้ม ก้มหน้าก้มตายอมรับน้ำผลไม้ไร้แอลกอฮอล์ไป
ระหว่างรออาหารความเงียบก็เข้าปกคลุม ระห่างเพียงแค่โต๊ะไม้กั้น แต่สำหรับรัตติกาลมันเหมือนใกล้ราวกับนั่งใกล้กัน เขาไม่เคยสบายใจเวลาอยู่กับใครได้มากเท่านี้ ร่างสูงนั่งพิงหลังกับเก้าอี้ไม้ จมูกสูดลมทะเล สายตาจับจ้องคนตรงหน้าที่บัดนี้ทอดทิ้งเขาไปกับธรรมชาติอีกครั้ง ทิวายกมือเท้าคางมองเหม่อไปยังทะเลด้านนอก สายตาอ่อนโยนกับรอยยิ้มบางๆที่แตะแต้มบนใบหน้า เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้รัตติกาลแย้มยิ้มตามอย่างง่ายดาย
“มีความสุขมั้ย” เขาถามด้วยเสียงอ่อนโยนอย่างที่ตัวเองยังไม่คาดคิด แต่มันก็ออกจากปากไปแล้ว ทิวาแค่ปรายสายตาหันมามองและกลับไปจ้องทะเลที่มันน่ามองกว่าเขาดังเดิม
“ความสุขกับคนอย่างผมมันอยู่ไม่นานหรอก ผมก็แค่คนที่ใช้ชีวิตไปวันๆ พยายามไม่ไปทับเส้นทับเท้าใคร สุขหรือไม่สุขผมก็ต้องยิ้มรับทั้งนั้นแหละ”
“ถ้าผมไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป คุณกำลังจะบอกว่าอยู่กับผมมันไม่สุขเอาเสียเลยใช่มั้ย”
“ก็ไม่รู้สินะ” ทิวายิ้มชอบใจ เขาไม่ได้โกรธเคืองอะไรแม้แต่น้อย เพราะเขาบังคับให้ต้องอยู่ใกล้ชิด บังคับให้ต้องอยู่ในอ้อมกอด ด้วยสัญญาหนึ่งเดือน ระยะเวลาที่เขาเคยคิดว่ามันนานเกินกว่าที่จะหลงใหลใครสักคน
แต่ตอนนี้...เขาคิดว่ามันสั้นเกินกว่าใจจะต้องการ
“แล้วคุณล่ะ...มีความสุขมั้ยกับสิ่งที่ทำกับผม” ทิวาไม่หันมามองหน้าเขา แต่รอยยิ้มเบาบางได้จางหายไปแล้วในตอนนี้ เหลือเพียงประกายตาหม่นเศร้าที่แม้มองจากเสี้ยวหน้าเขาก็ยังรับรู้ได้
มันไม่ใช่เรื่องที่สุภาพบุรุษพึงกระทำ ทั้งข่มขู่ ทั้งข่มขืน เรื่องเลวๆทุกอย่างที่ทำกับทิวา มันไม่ใช่เรื่องที่จะอภัยให้กันง่าย แต่เขาไม่ใช่คนดี เป็นคนเอาแต่ใจ และเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ ความต้องการของเขาต้องสำคัญเสมอ นั่นแหละคือสิ่งที่เขาเป็น เขาไม่เคยต้องพยายามมากมายที่จะเอาใครขึ้นเตียง ไม่เคยมีคู่นอนคนไหนที่จะไม่เรียกร้องร่างกายเขา แต่กับทิวาเขาต้องพยายามอย่างมากมาย ต้องเลวสารพัด
เขาได้ร่างกายมาครองอย่างที่เคยออกปากว่าต้องการเพียงเท่านั้น
แต่...
ตอนนี้มันเหมือนจะไม่เพียงพอ
“ผม...ไม่มีความสุข...กับสิ่งที่ทำกับคุณ” เสียงเบาหวิวที่ผ่านริมฝีปากออกไปมันเหมือนไม่ใช่ตัวเขา และยามร่างตรงหน้าละสายตาจากทะเลกว้างหันกลับมามองด้วยสายตาไม่คาดคิด ความมั่นใจที่เคยมีอยู่เต็มเปี่ยมในตัวผู้ชายที่ชื่อรัตติกาลเหมือนจะหดหายลงไปเรื่อย ดวงตาเหยี่ยวจับจ้องเขาราวกับเป็นใครสักคน
“แต่ทุกครั้งที่อยู่กับคุณผมมีความสุขมากๆ”
ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างเราอีกครั้ง แต่ครานี้มันมีความอึดอัดแปลกๆเกาะติดมาด้วย
“เพราะฉะนั้น... ช่วยอยู่กับผมก่อนนะ”
“...ผมจะไปไหนได้” ทิวาละสายตาจากเขาอีกครั้ง “คุณมีคลิปอุบาทนั่นอยู่”
ผมไม่ได้มีคลิปห่าเหวนั่นเลย.... เขาอยากจะพูดมันออกไปเสียตอนนี้ แต่ถ้าทำอย่างนั้นแล้วก็เหมือนจะไปติดปีกให้ทิวาโบยบินไปจากเขา เอาเถอะ...เขาก็เลวมาตั้งแต่แรกแล้ว จะเลวต่อจนจบเรื่องก็คงไม่แปลกอะไร
“รู้ก็ดี” ทิวาแค่แค่นยิ้มรับคำ ใบหน้าที่เขาหลงใหลยิ้มเยาะราวกับกำลังสมเพชตัวเอง
*-*-*-*-*-*-**-*-*-**-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“เห็นแม่บอกว่าสองไปพบคุณรัตติกาลมาหรือ” เสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจของหัวหน้าตระกูลภวภิรมย์ ถามลูกสาวเพียงคนเดียวขณะทานอาหารค่ำพร้อมหน้าพร้อมตาเป็นครั้งแรกในรอบเดือน ด้วยเพราะกำลังสนุกกับกิจการทัวร์ทางใต้ที่ทำท่าจะไปได้ดี
“ค่ะ... พี่เขาก็ดูดีสมกับที่ใครๆร่ำลือ” อติกานต์ไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เขี่ยข้าวในจานไปมาอย่างไม่รู้สึกอยาก “หล่อ สูง ดูฉลาด การงานฐานะ เรียกว่าสมบูรณ์แบบก็ได้ค่ะ”
“ขนาดนั้นเชียว หนึ่งก็ชมให้พ่อฟังเหมือนกัน ชักอยากจะเจอตัวจริงซะแล้วสิ” คุณอนันต์เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ที่ไม่ต่างไปจากสมัยหนุ่มๆเท่าไหร่นัก
“พ่อก็พูดไป คุณเดียวไม่ใช่ดาราที่ไหนสักหน่อย แต่ถ้าอยากเจอคงต้องให้ทิวพามาซะล่ะมั้ง” เอกสิทธิ์หยอกผู้เป็นพ่ออย่างไม่คิดอะไร แต่ชื่อของน้องชายอีกคนที่หลุดจากปากกลับสร้างปฏิกิริยาโต้กลับจากน้องสาวแท้ๆเพียงคนเดียว อติกานต์วางช้อนเสียงดังจนเขารู้ตัว ทำให้ต้องเหลือบมองสีหน้าของมารดา แม้เขาจะรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันนานมากแล้วและมารดาก็ทำใจได้ตั้งแต่ยินยอมรับทิวาเข้าบ้าน แต่ใครสักคนได้พูดไว้และเอกสิทธิ์ก็ยอมรับว่ามันจริงแท้...ใจนางยากแท้หยั่งถึง...
“เกี่ยวอะไรกับทิว” อติกานต์เอ่ยเสียงเข้ม สีหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“ก็เขาเป็นเพื่อนกัน” คนเป็นพี่รีบแย้ง
“ไม่ต้องยืมมือมัน สองก็พาคุณเดียวมาให้พ่อเจอได้”
“เอ๊ สอง! ทำไมเรียกพี่เขาว่ามัน” คุณอนันต์รีบปรามลูกสาวที่ถูกตามใจตั้งแต่เล็กจนโต แต่การห้ามของเขากับยิ่งไปเติมเชื้อไฟให้มันระอุยิ่งขึ้น
“ทำไมสองจะเรียกไม่ได้ ก็แค่ลูกชู้คนหนึ่ง” คำพูดที่หลุดออกจากปากของลูกสาวคนเล็กของบ้านสร้างบรรยากาศเครียดขึงก่อเกิดบนโต๊ะอาหาร
“สอง / ยัยสอง” พ่อและพี่ชายร้องออกมาพร้อมกัน สีหน้าทั้งคู่ขมวดคิ้วมุ่น ไม่เข้าใจว่าทำไมอติกานต์ถึงไม่ยอมปล่อยผ่าน ทำไมต้องคอยขุดเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นประเด็น คอยโจมตีทิวาด้วยคำพูดอคติต่างๆนานา
“พอได้แล้วยัยสอง เรื่องมันตั้งนานนมมากแล้ว” คุณอรดีพูดขึ้นในที่สุด รวบช้อนส้อมกับจานอย่างเชื่องช้า ไม่ปรายตาไปมองลูกสาวที่ยังคงชักสีหน้าไม่พอใจอยู่ด้านข้างแม้แต่น้อย “ทุกวันนี้ทิวก็แทบจะไม่มายุ่งวุ่นวายอะไร ต่างคนต่างอยู่แบบนี้ สองยังไม่พอใจอะไรอีก”
“คุณแม่ก็เอาแต่ซ่อนความรู้สึกเอาไว้ คุณพ่อก็เลยไม่รู้เลยว่าคุณแม่เจ็บขนาดไหน” อติกานต์ลุกขึ้นจนเก้าอี้คลอนไปด้านหลัง มองมารดาด้วยสายตาปวดร้าว ก่อนจะปรายตามองไปยังบิดาที่ไม่ยอมรับรู้อะไร
“สอง...” คุณอรดีแทบจะครางชื่อลูกสาวออกมา
“ยังไงสองก็ไม่ชอบหน้ามัน สองเกลียดมัน”
ทุกคนบนโต๊ะได้แต่มองหญิงสาววัยรุ่นคร่ำครวญโวยวายก่อนจะเดินออกไป คนเป็นพ่อได้แต่เก็บกดความรู้สึกผิดต่อครอบครัวที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ลูกสาวคนสำคัญก็ไม่ยอมให้มันสลายไป หากคนที่รู้สึกผิดที่สุดคงไม่พ้นคุณอรดี มันเป็นความรู้สึกผิดที่ไม่จำเป็นต้องรู้สึกติดใจ แต่เมื่อเวลาผ่านพ้นไป สิ่งที่ตัวเองได้เคยกระทำ สิ่งที่เคยแสดงออกต่อหน้าลูกสาว มันกลายเป็นเงื่อนปมใหญ่ที่ผูกมัดให้ลูกสาวที่น่ารักละความรู้สึกจากอดีตไม่ได้
เธอคร่ำครวญ ร้องไห้แทบเป็นแทบตาย ได้แต่กอดร่างน้อยของอติกานต์ให้ไออุ่นช่วยบรรเทาความเศร้าที่ถูกหักหลังจากสามีที่รัก ก่นด่าหญิงที่มาเป็นบุคคลที่สาม คนที่ทำให้สามีต้องปันใจ หักหลังเธอและลูกๆ สอนสั่งให้เด็กที่ยังคงเป็นผ้าขาวตั้งป้อมเกลียดชังลูกชายอีกคนของสามี เธอเป็นคนผิดมาตั้งแต่แรกที่ฝังหัวลูกสาวแบบนั้น
“ผมขอโทษนะคุณอร” คุณอนันต์เอ่ยเสียงแผ่ว สายตาจับจ้องไปยังทางที่ลูกสาวเพิ่งกระฟัดกระเฟียดออกไป “เพราะผมแท้ๆ”
“เพราะตอนนั้นฉันอ่อนแอเกินไปต่างหาก สองถึงได้กลายเป็นแบบนี้” ภรรยาส่ายหน้าปฎิเสธ เอื้อมมือบางจับฝ่ามือใหญ่ของชายที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานานที่ยังวางค้างอยู่บนโต๊ะ แย้มยิ้มน้อยๆราวกับจะปลอบใจกันและกัน “เรื่องมันผ่านมานานและค่ะ ถ้าฉันละความโกรธไม่ได้คงไม่ยอมให้คุณพาทิวเข้ามาหรอก”
เอกสิทธิ์จ้องมองบิดาและมารดาเผยรอยยิ้มอย่างจริงใจให้กัน แต่ในสายตาของอติกานต์กลับตีความว่ามันเป็นการเสแสร้งแกล้งทำ เขาไม่เคยโทษน้องสาวที่ร้ายใส่ทิวาอย่างไม่มีหยุดหย่อน เขาเข้าใจว่าน้องรักแม่มาก และสงสารแม่มากเช่นกัน น้องเลยโทษทุกสิ่ง ตั้งป้อมโกรธแค้นกับคนที่ทำให้แม่ต้องเป็นทุกข์
และเขาก็สงสารทิวาเช่นกัน น้องสายคนนี้ไม่ใช่คนก่อ เพียงแต่เป็นผลลัพธ์ที่ถูกสร้างขึ้นมาจากความรักของพ่อกับใครอีกคน ทิวาไม่เคยโต้เถียง ไม่เคยแย้งกลับ ไม่ว่าคำพูดของอติกานต์จะรุนแรงหรือร้ายกาจแค่ไหน แม้แต่แม่ที่ยินยอมรับเลี้ยงทิวาต่อจากครอบครัวเก่าก็ไม่ได้ให้ความสนิทสนม เรียกว่าแทบจะไม่ได้พูดกันเลยมากกว่า จนดูเย็นชา
แม้มารดาจะละความโกรธที่มี แต่ความตะขิดตะขวงใจคงจะไม่ลบเลือนง่ายๆ การวางเฉยต่อทิวาจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุดที่แม่ของเขาจะทำได้ เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเจ็บไปมากกว่าเดิม
เอกสิทธิ์ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ความอยากอาหารหมดไปตั้งแต่เสียงช้อนของอติกานต์กระแทกจาน มองหน้าคู่สามีภรรยาที่ยังคงพูดคุยกันแผ่วเบาราวกับทั้งโต๊ะมีแค่สองคนแล้วก็ให้ถอนใจ ...ทิวาเกือบจะกลายเป็นคนที่ไม่ยอมเปิดใจกับใครง่ายๆ ในฐานะคนเป็นพี่ ก็อยากจะให้ใครสักคนมาทะลายกำแพงนั้นลง เพื่อทิวาจะได้มีความสุขจากใจเสียที
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
รัตติกาลโอบร่างโปร่งที่หลับสนิทให้แนบเนาดังเช่นทุกคืน พักหลังๆเหมือนเขาจะเป็นโรคประหลาด คืนไหนไม่ได้กอดคนนี้แล้วจะเกิดอาการหลับยาก จะกระสับกระส่ายจนเหนื่อยถึงจะได้จมลึกไปกับความฝัน ทิวาตัวอุ่น ทิววาตัวหอม แค่นอนมองใบหน้ายามหลับแบบนี้ก็ราวกับเขาเป็นเด็กน้อยที่ได้ฟังนิทานกล่อมนอน
ระยะเวลาเพียงไม่กี่อาทิตย์ ทิวาเข้ามามีอิทธิพลในชีวิตของเขาอย่างไม่น่าเชื่อ แค่เรื่องทั่วไปสำหรับคนอย่างเขาก็ขาดทิวาไม่ได้แล้ว เพราะตั้งแต่ได้ร่างกายนี้มากกกอด ร่างกายก็แทบจะเรียกหาแต่ทิวาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน จนกลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นคนเสพย์ติดเซ็กส์ไปแล้ว นอนกับใครก็ไม่สุขเท่ากับทิวา กอดกับใครก็ไม่อุ่นเท่าทิวา
...เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น จนคนในอ้อมกอดส่งเสียงประท้วงเพราะอึดอัด เขายินยอมคลายแรงรัดลงหากเบียดตัวให้ใกล้ชิดยิ่งขึ้น ฝังใบหน้าไปกับพวงแก้มนวล สูดดมความหอมเป็นครั้งสุดท้ายของคืน ก่อนจะซุกใบหน้าเข้ากับกลุ่มผมนุ่ม
เวลาที่สัญญาเหลือน้อยลงทุกที
ทำยังไงดีนะ... ยังไม่อยากปล่อยร่างนี้ไป ยังไม่เบื่อสักนิด ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งหลงมากขึ้นเป็นเท่าทวี ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรให้ประทับใจ ทั้งที่ขัดขืนอยู่ตลอดเวลา แค่พูดกันดีๆยังแทบหาช่วงเวลาไม่เจอ
แต่ทำไมเขาถึงยังต้องการทิวาอยู่ล่ะ?
ไม่ใช่แค่ร่างกายหรือหน้าตาอีกต่อไปแล้วที่ทำให้เขาโงหัวไม่ขึ้น แต่เป็นทิวาต่างหาก เป็นทิวาที่ทำให้เขาหลงใหลจนคล้ายคนไม่สมประกอบ ไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ เอาแต่จ้องจะไปจากเขา เอาแต่โกรธเกลียดเขา
ทำไมกันนะ?
ความรู้สึกนี่มันช่างตลกจริงๆ
____________________________________________________________________________
TBC.__________________________________________________________________________________
มาแล้วจ้า!!!!
คนเขียนใกล้พ้นทุกข์(?....ใกล้ตายสินะ)
ขอบคุณที่ยังรอนะจ๊ะ
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
:hao3: :hao3: :hao3:ก็เพราะว่าทิวาเป็นคนดีนะสิ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
หลงเขาหัวปักหัวปำแล้ว สมน้ำหน้า
-
1+ รักทิวจริง ๆ น่ะ ชายเดียว :mew2:
-
เริ่มจะรุ้และว่ารักใครมากกว่ากัน
ตอนนี้แอบสงสารอีคุณเดียวเล้กน้อย หวังว่าเดียวจะทำลายกำแพงของทิวได้นะ
-
เข้าใจกันเร็วๆนะ
สงสารทิวา เหมือนเป็นผู้ถูกกระทำมาตลอด
แล้วมาเจอรัตติกาลทำแบบนี้
อาจจะไม่เชื่อก็ได้นะว่าตอนนี้รักแล้วนะ
พยายามแสดงว่ารักให้มากกว่านี้หน่อยนะ สงสารทิวา :hao5:
-
:-[ :impress2: :impress2:
-
รักทิวแล้วอ่ะดิ :z1:
-
เค้าลางดราม่าเริ่มมาทีละน้อย
แอร๊ยยยยยยย
:ling1:
-
ความรู้สึกแบบนี้มัน...
-
งื้อคนเขียนมาต่อแล้วดีใจๆ
หลงรักทิวาเข้าแล้วสินะพ่อพระเอก หุหุ
-
+1 แรงๆไปที
อ่อยยยยย บ้านนั้นดูชอบพี่เดียวอ่ะ
แต่ไม่มะ พี่เดียวของทิวคนเดียวนะะะ
นี่แอบอยากให้บอกๆเรื่องคลิปไปเลย แต่ก็กลัวทิวหนี
แต่ถ้าใกล้ครบ 1 เดือนแล้วนะคะ
ต้องทำอะไรซักอย่างแล้วววว
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารทิวา
-
นับวันครบกำหนด อิอิ สะใจ
-
อินังสองนี่ ชื้อจริงน่าจะเป็น อคติกานต์ มากกว่านะ
สงสารคุณทิวจัง เริ่มเห็นใจอิเดียวแล้วด้วยสิ :monkeysad:
-
หลงรักทิวาเต็มๆเลย
สมน้ำหน้าาา~ ทิวายังไม่รักนายหรอก !! 555
:laugh: :laugh:
-
ต้องทำให้เดียวสำนึกบ้าง
-
ชอบเขา แต่บังคับเขาทุกอย่าง เขาจะมีใจได้ยังไง :hao3:
-
สงสารทิวาจริงๆ ต้องรับอะไรเยอะแยะเลย ขอให้เจอสิ่งดีๆไวๆนะ
-
ขอให้พวกเค้าคิดเหมือนกันสักที :hao7: :hao7:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
รักทิวแล้วก้อบอกมาเหอะ อิอิ
-
เดียวรีบบอกรักทิวเร็วๆ เพราะเวลาเหลือน้อยเต็มที อย่ามัวแต่แกล้งทิวเล่น
-
ใกล้หมดเวลาแล้วเดียวจะทำไงต่อดี
-
เดียว ถอนตัวยากล่ะนะ หลงรักทิวเข้าให้แล้ว.....
-
คนนึงก็หวั่นไหว
อีกคนก็สับสน
-
ยังรอทั้งทิวาและรัตติกาลอยู่นะคะ :mew2:
อยากให้เข้าใจความรู้สึกตัวเองซักที จะครบเดือนแล้ววว
-
เดียว ไม่ว่าอย่างไร อย่าทิ้ง ทิวา นะ
-
สงสารทิว เป็นคนที่ถูกกระทำ โดยที่ไม่ได้ก่อ
ทุกคนเอาแต่คิดถึงตัวเอง คิดว่าตัวเองเจ็บทุกข์ สนุกสบาย แต่ไม่มีใครนึกถึงใจทิวเลย
-
ทำตัวดีๆสิย่ะคุณเดียว
-
เกลียดยายสอง
เกลียดทุกคนของครอบครัวสอง
-
รัตติกาลสู้ ๆ เอาชนะใจทิวาให้ได้
-
พ่อคนเคยแต่เจ้าชู้ประตูดิน พอรักใครเข้าจริงๆ กลับสับสนซะนี่ รักก็บอกเขาว่ารักเถอะ ถ้าเขามีใจจะได้รักตอบกันไป
แต่ง่ายๆ ก็ไม่ใช่พระเอกเราสิเนอะ ต้องเจ้าเล่ห์นิดๆ คนอ่านรักทิวาจัง อยากให้มีความสุขบ้าง
ชอบตอนทิวเมินเดียวอ่ะ ดื่มด่ำกับธรรมชาติ เดียวโมโหเลย น่ารักดี
ขอบคุณค่ะ
-
จากที่ถูกเกลียดเพราะเป็นลูกชู้ และถ้ายัยสองรู้ว่ามีสัมพันธ์กับเดียวด้วย
ก็ยิ่งจะเลวร้ายไปใหญ่ สงสารทิว ต้องมารับกรรมที่ไม่ได้ก่อ
-
แล้วจะทำไงให้ทิวรักล่ะ
-
จีบเลย!
ชอบเค้าก้อจีบเลย ลัดขั้นตอนไปหน่อยแต่ยังทันหรอกน่า
รออ่านต่อนะจ๊ะ
-
รู้ตัวแล้วสิน่ะ
-
ทิวสู้ๆ :กอด1:
-
ชอบนิยายเรื่องนี้มากๆ ถึงมากที่สุด
เป็นกำลังใจให้คนแต่งในการบรรจงสร้างสรรค์นิยายพาษาสวยๆแบบนี้ไปเรื่อย
จะรอติดตามจนจบ รักเดียว รักทิว รักคนแต่ง
-
รักทิวา เพราะทิวา คือทิวานี่แหละ
ไอ้คุณเดียว รู้ใจได้ละ อย่าทำให้ทิวาเสียใจ T^T
เค้าไม่อยากกินมาม่า แง่มๆๆ
+1 ให้คุณเดียวที่เริ่มเข้าใจตัวเอ และทิวาที่แสนจะน่ารัก
-
ระวังหลงไปหลงมาจะกลายเป็นรักนะจ๊ะ อิอิ
สองนี่นิสัยไม่นารักเลย ท่าทางจะกลายมาเป็นตัวก่อกวนแน่ๆ
-
รัตติกาล ก็ควรจะพูดออกไปตรงๆ ไม่ใช่มาเฉไฉถ่วงเวลา ยิ่งนานเท่าไหร่ ทิวาก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีเท่านั้น... ควรจะทำให้เขายินยอม มากกว่า จำยอมนะ
-
โอม จงรัก หลงใหล คลั่งในทิวา (เสกคาถาช่วยคู่นี้)
อยากให้เข้าใจกันไวๆจัง
-
ทิวาดูน่าสงสารเฉพาะเรื่องครอบครัวเพียงอย่างเดียว
ส่วนเรื่องรัก กำลังอยู่ในช่วงขาขึ้น คือน่าอิจฉามากๆอะ
เดียวทั้งรักทั้งหลง หายใจเข้าออกก็เป็นทิวา
รอแค่กำจัดชะนีออกไปให้สิ้นซาก กร๊ากๆ
-
สนุกกกกกกก :call:
-
มีมาม่าพอเป็นกระสัยT^T สงสารทิวา อยากให้พี่กับน้องเข้าใจกันนะ
-
มาดันเรื่องรอ :call: :z13:
-
รัตติกาลดูหลงทิวาแบบไม่รู้ตัวดี รออ่านตอนต่อไป มาดันๆ 555 อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
รักเรา(ไม่)เท่ากัน
CHAPTER 10...กลัว...
อากาศเย็นสบายที่โอบล้อมรอบตัวทำให้คนหลับใหลยังไม่คิดจะตื่นขึ้นมาพบกับเช้าวันใหม่ เพราะมันยังไม่ใช่เวลา เพราะมันยังเช้าเกินไป คนหลับสบายถึงได้ออกอาการประท้วงกับเสียงเรียกที่แว่วกระซิบอยู่ข้างหู
“ทิว...ตื่นเถอะ”
“ไม่เอา อย่ายุ่ง!”
เสียงงอแงแบบเสียภาพลักษณ์ทำเอาคนส่งเสียงเรียกขบขัน รัตติกาลรู้อยู่หรอกว่าทิวาตื่นยากแค่ไหน นอนด้วยกันทุกคืน เจอกันทุกเช้า แต่เขานี่แหละที่เป็นฝ่ายตื่นก่อนแม้ว่าจะผ่านค่ำคืนที่เหนื่อยกายขนาดไหน ทิวาจะตั้งปลุกที่โทรศัพท์ทุกวัน และจะปล่อยให้เสียงเพลงดังไปเรื่อยๆโดยที่ไม่มีท่าทีว่าจะคว้ามันมาปิด เป็นเขาที่ทนไม่ได้ต้องช่วยปลุกเสียทุกครั้งไป
“ตื่นเถอะ อยากให้ดูอะไรดีดี”
ข้อเสนอเหมือนจะถูกสนใจ เพราะคนนอนลืมตาเหยี่ยวขึ้นมามองหน้าเขาก่อนจะปรายตาไปยังบานกระจกที่กลายเป็นกำแพงห้อง ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีแต่ก็ยังไม่สว่างพอจะเรียกว่ากลางวัน ทิวาปรายตากลับมาจ้องเขาเขม็ง หน้าตึงอย่างคนไม่สบอารมณ์
“ฟ้ายังไม่สว่างเลย ปลุกทำไม”
“แค่วันเดียวน่า มาทะเลทั้งที” ออกแรงฉุดร่างคนขี้เซาขึ้นนั่ง แม้จะไม่ได้ขัดขืนแต่ก็ไม่ได้ให้ความร่วมมือเอาเสียเลย “ไหนว่าอยากเห็นอาทิตย์ขึ้น”
ทิวาเงยหน้าขึ้นมองเขาครู่เดียวแววตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจแต่ก็เหมือนไม่สบอารมณ์อยู่ลึกๆ จนเขางุนงงจนต้องเลิกคิ้วเป็นเชิงถามนั่นแหละ ร่างโปร่งถึงบิดตัวออกจากการดึงรั้งของเขาเพื่อเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยตัวเอง
ไม่นานเราก็เดินลงมาที่ชายหาดข้างล่าง ฟ้าที่เกือบจะสางเลยไม่ทำให้รอบข้างมืดสนิท จะมีก็เพียงทะเลกว้างที่ยังไม่ฉายความสดสวย ยังคงดำดิ่ง มืดมิด และน่ากลัว แม้แต่ฟองคลื่นที่ซัดเข้าฝั่งยังดูเป็นสีเทาคล้ำ เราแค่เดินกันไปเรื่อยๆตามแนวชายหาดที่ทอดยาว ไม่มีคำพูดอะไร ไม่ได้จับมือกัน ไม่ได้เดินใกล้ชิดกัน เพียงแต่เดินเคียงกันไปเรื่อยๆ ระยะห่างที่จะว่าใกล้ก็ใกล้ จะว่าไกลก็ไกล
ใกล้แค่ตัว...แต่หัวใจคงไกลจนเอื้อมไม่ถึง
รัตติกาลหันมองคนที่เดินเคียงกันเป็นระยะ ทิวาเอาแต่มองออกไปยังท้องทะเล เขาไม่รู้ว่าตอนนี้คนข้างกายเขากำลังรู้สึกแบบไหนแต่เสี้ยวหน้าที่เขาเห็นมันบอกให้เขารู้ว่าทิวาอ่อนแอแค่ไหน แววตาที่เกือบจะเหม่อลอย ทอดอารมณ์ไปกับเสียงเกรียวคลื่น สายตาจ้องไกลออกไปยังขอบฟ้าที่ไม่รู้จะไปสุดที่ใด จนเมื่อแสงแรกของวันเริ่มสาดส่อง แสงสีส้มสลัวค่อยๆฉาดฉายออกมาพร้อมกับเสี้ยวส่วนของต้นกำเนิดสรรพสิ่งทั้งมวล ทิวาหยุดเดินพร้อมกับหันตัวออกเบื้องหน้าทะเล เขาเดินเข้าไปหยุดยืนเคียงข้างอีกครั้ง
ความสวยงามเบื้องหน้าไม่ได้ตราตรึงเขาเท่ากับแววตาของคนคนนี้ แววตาที่เหมือนกับทะเลยามค่ำคืนค่อยๆแปรเปลี่ยนมีชีวิตชีวา ราวกับแสงอาทิตย์ได้สาดส่องเข้าไปในใจ รอยยิ้มบางๆแตะแต้มใบหน้าเป็นครั้งแรกของวัน
เท่านั้นเองที่เขาอยากเห็น หาใช่แสงแรกที่ใครต้องการ
เขาถอดรองเท้าแตะแล้วลงนั่งทับแทนเบาะกันเปื้อนที่แม้จะไม่ได้ช่วยอะไรมากแต่ก็ยังดีกว่านั่งกับทรายชื้นๆเต็มก้น เอื้อมมือฉุดคนข้างๆให้นั่งลง แต่ทิวาก็ได้แต่สายหัวไปมาเมื่อมองเห็นว่าเขานั่งแบบไหน เขาแทบจะหลุดขำกับสีหน้ายุ่งยากใจที่ความต้องการกับความขัดแย้งมันปะปนกันมั่ว ใจหนึ่งคงอยากจะนั่งลงมองอาทิตย์ขึ้นให้สมใจอยาก อีกใจคงไม่อยากเปื้อนเพราะเพิ่งอาบน้ำได้ไม่นาน
ทิวาเบิกตากว้างอย่างไม่คาดคิด เมื่อคนที่ทำตัวสบายเกินคาดถอดเสื้อเชิ้ตเนื้อบางสีอ่อนออกก่อนจะวางลงกับผืนทรายข้างตัว ใบหน้าคมคายเผยรอยยิ้มติดมุมปากพร้อมกับกระตุกมือเขาให้นั่งลง มันกะทันหันแล้วก็แปลกใจจนแย้งอะไรไม่ออก รู้สึกตัวอีกทีเขาก็ลงนั่งข้างๆรัตติกาลไปแล้ว ไม่ใช่ว่าตัวเองรักสะอาดหรือว่าเรื่องมากอะไร เพียงแต่เพิ่งจะผ่านการอาบน้ำมา ยังรู้สึกถึงความสะอาดสดชื่น เลยไม่อยากนั่งแนบกับทรายชื้นในตอนเช้ามืดแค่นั้น
แต่ไม่คิดเลย...
ไม่เคยคิดว่าครั้งหนึ่งในชีวิตจะมีสักคนที่ยอมเสื้อเปื้อนเพื่อให้เขาได้นั่งดูอาทิตย์ขึ้นอย่างที่ใจอยาก
แต่แสงแรกของวันที่สวยงามก็ยังแพ้การกระทำที่แปลกประหลาดของคนข้างเคียง รัตติกาลก้มตัวเพื่อถอดรองเท้าแตะสีสดใสออกจากเท้าเขาอย่างนุ่มนวลทีละข้าง เขามองการกระทำนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ไม่คิดว่าตัวเองจะถูกกระทำแบบนี้ แบบที่ผู้ชายปฏิบัติกับเพศตรงข้าม
“ผมไม่ใช่ผู้หญิง”
“รู้...” รัตติกาลตอบคำถามด้วยเสียงที่นุ่มนวลกว่าที่เคยได้ยิน มือหนากุมมือข้างหนึ่งของเขาไว้ “แค่อยากทำ...”
ทิวามองใบหน้าของรัตติกาลที่รู้สึกว่าสายตาคมกล้านี้ไม่ได้ละไปไหน นัยน์ตาสีนิลราวกับสว่างวิบวับจนน่าแสบตา รอยยิ้มที่เผยจากริมฝีปากได้รูปก็ช่างเปล่งประกาย
กลัว... กลัวตัวเองจะกลายเป็นคนตาบอด ถ้าขืนมองใบหน้าของคนข้างเคียงในตอนนี้ ทางที่ดีที่สุดก็คืออย่าหันไป แค่เท่านี้ก็จะไม่ต้องรับรู้อะไร
เขามองภาพอาทิตย์ดวงใหญ่ค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้า แสงสีทองเริ่มสาดส่องให้ผืนน้ำทะเลเปล่งประกายราวกับอัญมณี มันไม่น่ากลัวอีกต่อไปแล้ว ทะเลในยามนี้ดูน่าหลงใหล คลื่นลูกแล้วลูกเล่าซัดเข้าหาดเหมือนงานเลี้ยงฉลองให้กับความสดใสแห่งวัน เขายื่นปลายเท้าออกไปเพื่อให้ฟองคลื่นโลมไล้ รู้สึกดีจนอยากอยู่อย่างนี้ไปอีกนาน ความเงียบที่มีเพียงเสียงธรรมชาติขับกล่อม ผ่อนคลายและสงบแต่ก็ไม่เดียวดาย
เราเดินขึ้นจากหาดเมื่อยามที่ดวงอาทิตย์อวดแสงแรงกล้ากว่าเดิม เขาเดินตามรัตติกาลกลับบ้านพัก คนตัวโตเดินถือเสื้อที่เปื้อนทรายไว้ในมือ แผ่นหลังกว้างแข็งแรงอวดกล้ามเนื้อสวยที่โผล่พ้นออกจากเสื้อกล้ามสีขาวสะอาด เขาไม่ปฏิเสธเลยว่ารัตติกาลดูดีแค่ไหน ทั้งร่างกายและน่าตา และคงไม่แปลกถ้าคนนี้จะมีความมั่นใจมากกว่าคนอื่นเป็นเท่าตัว แต่เพราะรัตติกาลเป็นคนแบบนั้น เขาเลยได้แต่เก็บความขอบคุณไว้ในใจ ไม่อยากเป็นรอง ไม่อยากเห็นตัวเองดูตัวเล็กเหลือเกินในสายตาของคนคนนี้
ทั้งๆที่เป็นแค่คำพูดเบาๆกับตัวเอง แค่มองทะเลแล้วคิดขึ้นมาว่าอยากจะเห็นอาทิตย์ขึ้นจังนะ เป็นแค่คำพูดที่แม้แต่ตัวเองยังไม่ได้ตั้งมั่นว่าจะทำ แต่รัตติกาลกลับได้ยิน กลับยอมตื่นเช้ากว่าที่เคยเพื่อปลุกเขาขึ้นมา ยอมเดินไปเรื่อยๆโดยไม่พูดอะไร ยอมนั่งข้างกันเนิ่นนานโดยไม่แสดงท่าทีเบื่อหน่าย ยอมสละเสื้อ ถอดรองเท้าให้
เขาควรจะต้องพูดขอบคุณ อาจจะบอกว่าตื้นตันแค่ไหนกับสิ่งที่คุณทำ
แต่เขาจะไม่พูด จะไม่ให้รู้เด็ดขาด เขาไม่อยากให้รัตติกาลเป็นคนนั้น เป็นคนถือค้อนยักษ์ที่ทุบกำแพงในใจเขาจนร้าว
ทิวาเงียบกว่าเดิมนั่นคือสิ่งที่สังเกตได้ไม่ยาก ตั้งแต่กลับจากดูพระอาทิตย์ขึ้น ไปกินโจ๊กรับอรุณ จนกลับมาที่บ้านพักอีกครั้ง ทิวาคุยกับเขาแทบจะนับคำได้ สีหน้าเหมือนกับมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา
“คุณจะกลับเลยรึเปล่า?” เสียงนุ่มถามขึ้น หลังจากละสายตาจากทะเลสีสวย เรากำลังนั่งเอกเขนกบนโซฟาสีขาวสะอาด ที่มีภาพธรรมชาติอยู่เบื้องหน้า
“อยากกลับแล้วหรอ รอแป๊บนะไปเก็บของก่อน”
“เปล่า! คือว่า... ผมอยากเล่นน้ำ” รัตติกาลยิ้มรับคำกับเจ้าของมือที่รั้งแขนของเขาไว้ คิดว่าจะเอาแต่นั่งมองทะเลอย่างเดียวซะอีก “เอาสิ กลับเย็นๆก็ได้ ไม่เป็นไร”
เหมือนจะเห็นรอยยิ้มน้อยๆ จากคำตอบของเขา แต่ก็ไม่ได้มีเวลามานั่งพิจารณาหรอกว่าจริงหรือไม่ เพราะทิวาวิ่งเหย็งๆเข้าห้องไปเปลี่ยนชุดแล้ว แป๊บเดียวก็ออกมาพร้อมกับกางเกงว่ายน้ำขาสามส่วนสีฟ้าสดใส เดินเริดออกจากบ้านไปแบบไม่มีรอ รัตติกาลได้แต่ส่ายหัวให้กับความกระตือรือร้นแบบปุบปับของคนที่ทำตัวเฉื่อยมาตั้งแต่เช้า ร่างสูงเดินเข้าห้องนอนเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวกับผ้าปูรองนั่งก่อนจะเดินตามลงไปตามเนินหิน หาดทรายสีขาวกระจ่างตาตัดกับน้ำทะเลสีสวย หาดส่วนตัวที่ไร้ผู้คนมีเพียงร่างโปร่งดำผุดดำว่ายอยู่ลำพัง เขาจัดการปูผ้าสีเหลี่ยมผืนผ้าลงกับผืนทราย ร้อนแดดเล็กน้อย คาดว่าถ้าแดดแรงกว่านี้เขาคงต้องลากเด็กน้อยนั้นกลับเข้าฝั่ง
รัตติกาลลงนั่งกับผ้าปู เหยียดขาสุดความยาว สายตาคมจับจ้องร่างที่กำลังเริงร่าแม้จะอยู่เพียงลำพัง บางครั้งทิวาก็เหมือนคนที่พยายามซ่อนตัวตนจริงๆของตัวเอง จะมีใครอีกบ้างที่รู้ว่าบางช่วงบางเวลาก็มักจะหลุดคำพูดหรือท่าทางให้คนเห็นต้องอมยิ้ม แต่จะมีแค่เขารึเปล่าที่ได้เห็นได้รู้ มีใครอีกมากเท่าไหร่ที่รู้ในส่วนนั้น
ชั่วเวลาไม่นานที่รัตติกาลจมไปกับความคิดของตัวเอง ต่อเมื่อมองกลับไปยังทะเลกว้างเพื่อมองหาคนตัวขาว แต่ไม่ว่าจะทางซ้ายหรือขวาก็ไร้ซึ่งร่างของคนที่กำลังต้องการ ร่างสูงผุดลุกขึ้นในทันที พยายามสงบใจนึกย้อนกลับไป แน่นใจยิ่งกว่าอะไรว่าไม่ได้ยินเสียงเรียกหรือว่าเสียงขอความช่วยเหลือ
แล้วทิวาหายไปไหน
ไม่มีทางที่จะขึ้นมาแล้วแน่นอน เพราะต่อให้เขาเหม่อขนาดไหนแต่ก็ไม่มีทางที่จะพลาดได้แม้กระทั่งคนเดินผ่าน ทันทีที่จบความคิดร่างหนาก็แทบจะพุ่งตัวลงน้ำ รัตติกาลจ้วงมือตีขาให้เร็วที่สุดเพื่อไปยังจุดสุดท้ายที่เขาเห็นทิวายืนอยู่ ความกลัวเข้าครอบงำจิตใจจนร่างกายสั่นแทบควบคุมไม่ได้ เขาหยั่งเท้าลงกับผืนทรายใต้น้ำ ขนาดเขาที่ว่าสูงเกือบจะร้อยเก้าสิบระดับน้ำยังท่วมถึงคาง แล้วทิวาที่สูงแค่ปลายจมูกเขาเล่า
“ทิว!” รัตติกาลตะโกนเสียงดัง ว่ายหมุนรอบตัวเพื่อมองหาการตอบรับ “ทิว!!”
ความกลัวกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า
ร่างสูงผุดดำลงใต้น้ำเพื่อมองหา ภาพใต้น้ำพร่ามัวเพราะเม็ดทรายที่ลอยปลิว เขาว่ายไปเรื่อยๆจนสุดจะกลั้นอากาศถึงได้โผล่ขึ้นเหนือผิวน้ำเพื่อสูดอากาศเข้าปอด เขาจะทำยังไงดี...ถ้าหาทิวาไม่เขาจะทำยังไง ถ้าทิวาเป็นอะไรไปเขาจะเป็นยังไง
“ทิว! ทิว” รัตติกาลตะโกนสุดเสียง “คุณอยู่ไหน”
“แค่กๆ...แฮ่ก...แฮ่ก... แค่กๆ” เสียงไอผสมกับเสียงหอบหายใจดังจนเขาต้องวนมองหา สายตาเขาหยุดไปที่ร่างโปร่ง คนที่เขาตามหากำลังยืนลูบหน้าลูบตาในตำแหน่งที่น้ำตื้นกว่า ใบหน้าซีดเผือด ตาแดงเล็กน้อยคงมาจากการสำลัก
ไม่เคยคิดเลยว่าการเห็นหน้าใครสักคนมันจะทำให้เขาดีใจได้ขนาดนี้ ร่างที่ถูกน้ำแข็งฉาบทับราวกับถูกไออุ่นหลอมละลาย ใบหน้าเขาตอนนี้คงซีดอย่างที่ไม่เคยเป็น และรอยยิ้มก็คงฉีกกว้างอย่างที่ไม่เคยเคย โล่งอกเป็นที่สุด
รัตติกาลรีบว่ายไปหาทิวา ทันทีที่เข้าถึงตัวได้ ร่างทั้งร่างก็แทบจะโถมเข้ากอดให้สมกับความกลัวที่เกิดขึ้น ร่างโปร่งยังเอาแต่ไอสำลัก เขารวบเอวทิวาไว้แน่น พาประคองเข้าหาด ให้ลงนั่งยังผ้าปูรอง เขารีบนั่งตาม สำรวจเนื้อตัวร่างโปร่ง อยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงได้ไปจมน้ำในที่น้ำตื้นแค่อกได้
“เป็นไงบ้าง...เจ็บตรงไหน เป็นตะคริวรึเปล่า ไปโรง’บาลดีมั้ย” รัตติกาลถามรัวเร็วพลางลูบผมที่ปรกหน้าของร่างบางออก ใบหน้าสวยยังซีดเซียวจนน่าใจหาย
“ผมไม่เป็นอะไร” เสียงกระท่อนกระแท่นตอบกลับมา
“แล้วทำไมถึงจมน้ำ”
“ใครจมน้ำ?”
“ฟั่นเฟือนรึไง ไม่งั้นจะสำลักน้ำอย่างนี้หรอ”
“ผมเปล่า” คำปฏิเสธสั้นๆ ที่พาลเอาคนฟังขมวดคิ้ว “ผมแค่อยากลองดูเฉยๆว่าคนจมน้ำรู้สึกยังไง...ทรมานแทบตะ...”
เพี๊ยะ!!
รัตติกาลยังมึนงงกับการกระทำของตัวเอง แต่ทันทีที่ได้รู้ว่าความกระวนกระวายของเขาไม่มีค่าอะไรเลย เขาก็หยุดฝ่ามือที่ประทับลงข้างแก้มไม่ทันเสียแล้ว แม้จะไม่แรง แต่แก้มขาวๆก็ยังเจือรอยแดงได้ในทันที ทิวากุมซีกหน้าที่โดนตบหันมามองเขาอย่างไม่เข้าใจ เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองทำหน้าแบบไหน แต่ทิวาเพียงแค่มองดูเขา ไม่มีคำต่อว่าหรือการโต้กลับ
“เดียว...”
รัตติกาลลุกขึ้นหนีเสียงแผ่วเบาที่เอ่ยชื่อ ตอนนี้เขาอยากอยู่คนเดียว อารมณ์หลากหลายมันประดังประเดเข้ามาในคราวเดียว ทั้งโกรธ ทั้งอับอาย โล่งใจและ...กลัว
ถ้ามันไม่ใช่แค่การอยากลองอะไรบ้าๆขึ้นมาล่ะ? ถ้าทิวาจมน้ำจริงๆโดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว ถ้าเขาหาร่างของคนที่นอนกกกอดอยู่ทุกคืนไม่พบล่ะ? มันเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกกลัวการสูญเสียใครสักคนที่ไม่ใช่ญาติพี่น้อง กลัวจนกระทั่งคิดว่าตัวเองจะเป็นยังไงถ้าไม่มีคนคนนี้อยู่ ขณะที่มองหา ขณะที่ตะโกน ใจเขาสั่นระรัว ความหวาดกลัวมันน่ากลัวอย่างนี้นี่เอง
แต่พอได้เห็นคนๆนั้นยืนอยู่ตรงหน้า ก็ราวกับเมฆหมอกทั้งหลายมันหายไปหมด ได้กอดร่างอุ่นๆ ได้รู้ว่ายังปลอดภัย การดีใจจนแทบบ้ามันเป็นแบบนี้นี่เอง
ทำไมนะ...
ครอบครัวก็ไม่ใช่ เพื่อนก็ไม่ใช่ เป็นแค่ใครสักคนที่เขาใช้ความเห็นแก่ตัวลากเข้ามาใกล้ชิด
ไม่ได้สำคัญอะไรเลย
แต่ตอนนี้กลับรักฉิบหาย..
ทิวาเปิดประตูห้องนอนเข้าไป ผู้ชายที่ฝากรอยแดงไว้ที่แก้มเขานั่งก้มหน้ากับฝ่ามืออยู่ที่ปลายเตียง มันก็น่าโมโหอยู่หรอกที่จู่ๆก็มาตบกัน ก็ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยโดนตีมาก่อน ยิ่งตบหน้ายิ่งไม่เคย เพิ่งจะรู้ว่ามันเจ็บขนาดนี้ เจ็บแปล๊บๆจนเหมือนแก้มจะบวม
แต่สีหน้าของรัตติกาลมันทำให้เขาโกรธไม่ลง
สีหน้าเหมือนเด็กถูกทิ้ง มันร้อนรนและกำลังหวาดกลัว ถึงแม้ว่าพอตบเขาแล้วจะกลายหน้าเป็นยักษ์ก็เถอะ แต่ก็เป็นยักษ์ตาแดงที่ร่ำๆจะร้องไห้
ที่จริงเขาก็แค่อยากลองอะไรเล่นๆเท่านั้น แค่คิดว่าทะเลมันเงียบ พื้นที่ตั้งกว้างแต่มีแค่เขาอยู่ ก็แค่อยากจะรู้ว่าถ้าหายไปจะเป็นยังไง ถ้าเกิดว่าจมน้ำจริงๆจะทรมานแค่ไหน แค่อยากจะรู้ว่านานไหมกว่าคนนั่งเหม่อบนหาดจะรู้ตัว ก็แค่เล่นกับความอดทนของตัวเอง กลั้นหายใจให้นานที่สุด จนหูอื้อ สมองเบลอ ลืมตัวจนคิดว่าจะตายแน่แล้วถึงได้เผลอปล่อยลมออกจนสำลักน้ำ แต่พอโผล่ขึ้นมาก็ถูกโผเข้ากอดเต็มรักจากรัตติกาล ใบหน้าคมเข้มซีดเผือดราวกับไม่มีเลือด เขารับรู้ความห่วงใยได้แม้จะเป็นระยะเวลาไม่กี่นาที อาจจะเพราะความตกใจ หรืออะไรก็ตามแต่
แค่เวลาสั้นๆ ทิวาค้นพบว่า คนที่เกลียดแทบตาย กลับทำให้หัวใจอุ่นวาบด้วยความยินดี
ทิวาเดินมาหยุดเบื้องหน้า รัตติกาลเงยหน้าขึ้นมามองเขาแว่บเดียวแล้วก็ก้มหน้าลงกับฝ่ามืออีกครั้ง เขาทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำมาก่อน นั่นคือการเอื้อมมือเข้ากอดร่างของรัตติกาล ร่างหนาคลายฝ่ามือออกโอบรัดรอบเอวเขาในทันที ซุกใบหน้าแนบเนากับหน้าท้องเปลือยเปล่า ลมหายใจร้อนที่รินรดทำให้อุ่นซ่านไปทั้งกาย
“เป็นห่วงใช่มั้ย?...” เขากอดศีรษะทุยสวย ไล้มือไปตามลาดไหล่กว้างที่สั่นน้อยๆ “ขอโทษนะ”
“อย่าทำแบบนี้อีก” เสียงเข้มเอ่ยกับผิวเนื้อ
ทิวาไม่ตอบ เพียงแต่เพิ่มแรงกอดแทนคำสัญญา
บางครั้งหัวใจกับสมองมันก็ไม่เคยร่วมมือกัน สมองสั่งอีกอย่าง แต่ใจกลับเริ่มรู้สึกอีกอย่าง อะไรที่มันถูกต้อง สิ่งไหนที่ควรจะเชื่อฟัง ถ้าชีวิตคนเราเป็นเหมือนนิยายก็คงจะดี เพราะรู้ว่าเริ่มต้นยังไง และข้ามไปอ่านบทสรุปได้อย่างไม่ยากเย็น แต่ตอนนี้เขารู้ว่ามันเริ่มต้นยังไง แต่ตอนจบมันอยู่ที่ตรงไหนล่ะ แล้วมันจะเป็นยังไงเมื่อถึงตอนนั้น
ข้างหน้าเขาคือทางแยกหลายทาง และจากเส้นทางนั้นก็มีทางยิบย่อยแตกสาขาอยู่มากมาย จะเดินถอยหลังกลับ แต่ทางที่ผ่านมาก็ไกลมามากแล้วเกินกว่าจะย้อนไป
จะทำยังไงดีนะ...
เขาจะเลือกทางไหนดี...
_______________________________________________
TBC._________________________________________________________________
นานมากกกกก ขออภัยอย่างแรงที่หายเงียบไป o1
งานยังคงรุมเร้า แต่ก็เบาบางลง คงมีเวลานั่งปั่นนิยายได้
เรื่องอื่นๆ รอกันหน่อยนะคะ ถึงจะหายไปนาน แต่ก็จะไม่เงียบหายไป
เนื้อเรื่องตอนนี้ดูอึมครึม อารมณ์มาเต็มจนคำพูดมีนิดเดียว ใครขี้เกียจอ่านบรรยายจะอ่านข้ามๆไปก็ไม่ว่า แต่มันเป็นจุดที่ทำให้พี่เดียวยอมรับใจตัวเองซะที และน้องทิวที่ยอมรับว่าใจเริ่มสั่นคลอน
มันเหมือนจะสุข แต่ก็แอบทุกข์
คนอ่านจะคิดแบบนี้มั้ย หุหุหุ
ถ้าใครอ่านแล้วงงๆ คนเขียนบอกตรงๆ ว่ากำลังมึนๆ กร๊ากกกก :hao7:
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
มาแล้วววววววววว
ฮือ ชอบอ่ะ ในที่สุดเดียวก็ยอมรับสักที
-
ใจหายแทนเดียว
-
ชอบตอนนี้มากเลยค่ะ คือคุณพระเอกจะทำให้หลงรักไปไหน ถอดร่างร้ายๆออกหมดแล้ว เหลือแต่ผู้ชายที่อ่อนโยนกับคนที่ตัวเองรัก
และคนที่ได้รับความรักนั้นไปก็เป็นคนโชคดีมากๆ ทิวได้รับสิทธิ์นั้นจ๊ะ ตอนดูพระอาทิตย์ด้วยกันน่ารักมาก
ตอนทิวร่าเริงไปเล่นน้ำก็น่ารัก แต่พอหายไปนี่สิ เดียวตกใจจนรู้เลยว่ารักเขาฉิบหาย กรี๊ดดดด กับประโยคนี้มากค่ะ
ตอนทิวเข้าไปกอดปลอบและขอโทษนั่นได้ใจมาก อีกนิดกำแพงก็พังแล้วล่ะ เที่ยวทะเลรอบนี้คุ้มจัง ฟินนนนค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งคู่รู้ใจตัวเองมากขึ้นอีกนิดสินะคะ
รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ ♡
-
รักแล้ว ต้องจริงจังด้วยนะ ทิวคงจะมีเรื่องนี้แหละมั๊งที่ดุว่าน่าจะมีความสุขที่สุด
และจะสามารถชดเชยกับสิ่งที่ได้รับจากครอบครัวได้
-
1+ :heaven
-
ในที่สุดก็ได้อ่าน
-
:pig4:
-
โอยยยยยยยย
พี่เดียวคือโรแมนติกมาก จากแค่อยากได้กลายเป็นรักมาก
ทิวน่าอิจฉามาก ถ้ายอมรับใจตัวเองอ่ะนะ
ฮืออออ แล้วเล่นอะไรบ้าๆ
คนเค้าเป็นห่วงจริงๆนะะะ
พี่เดียวคงช็อคมากอ่ะ
รักกันเหอะ ,,
-
คิดถึงเรื่องนี้มากเลย :]
อย่าทำแบบนี้อีกนะทิว ว ว
-
เดียวรู้ตัวสักทีนะ
ทิวาจะกล้ายอมรับ
กับความรู้สึกที่เกิดขึ้นมั้ยน้อ
-
บางทีก้รุ้สึว่าสองคนนี้นิสัยสลับกันมากอะ ทิวาแลมีกำแพงในใจ กลัวผิดหวังกลัวเสียใจจจ :z3:
-
เดียวรักทิวมากแล้วสินะ
ทิวเองก็เริ่มๆละ คงต้องใช้เวลาอีกนาน
รอตอนต่อไปค่ะ
-
คิดถึงเรืีองนี้ !!!!
ทิว ใจอ่อนได้นะ แต่อย่ายวบจนเดียวได้ใจ !!
เราต้องถือไพ่เหนือกว่าเซ่
-
แล้วไงครับชายเดียวถ้าคุณรู้ใจตัวเองแล้วคุณจะพุ่งตรงไปไหม หรือ สับสน จนต้องทำให้ชีวิต ทิวเสียใจ
เพราะบอกเลยว่า การจะทำให้ทิวแสดงออกว่ารักมันยากมาก แล้วเราว่า ทิวหนะรู้ใจตัวเองก่อนเดียวอีกแต่พยายามหนีมัน ซึ่งเดียวต้องใช้ความพยายามอดทนและรัก ที่สุดเลยนะ
หวังว่าเดียวจะเป็นคนเปิดหัวใจทิวได้นะ
-
เดียวแสดงออกชัดมากว่า เป็นห่วงทิวมาก
แล้วทิวล่ะ รู้สึกยังไง :mew4:
-
เดียวรู้แล้วว่ารัก แล้วทิวล่ะ :katai2-1:
มีใครมาดูแลมันก็ดีนะ อย่าอยู่คนเดียวเลยทิว :กอด1:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
หน่วง :mew6:
-
อยากให้ทิวาตอบรับรัตติกาลจริงๆ จะให้หวานกันซะที เลิกดราม่าได้แล้ว(วๆๆๆๆ)
แต่ทิวาก็มีศักดิ์ศรี ........เฮ้อ
อุปสรรคเยอะจัง
สู้ๆนะรัตติกาล คว้าทิวามาไว้ให้ได้ล่ะ
-
รอคอยเธอมาแสนนาน
เปิดใจกันเถอะ รักกันมากขนาดนี้
-
:heaven :heaven
-
โอ๊ยยยย รู้ตัวกันสักที รู้มั้ยว่าคนอ่านมันหน่วงงงง
-
จริง ๆ อย่างที่บอกเลยคะ เหมือนจะสุข แต่.... ความทุกข์ยังรออีกเพียบ ทั้ง 2 บ้านเลย :z3:
-
หน่วงจิตชะมัดเลยยยย
ฮือๆ :hao5:
-
เมื่อไรทั้งสองจะใจตรงกันนะ
-
มาเชียร์ทิวาสุดใจ :mc4: ไม่รู้ว่ากลับไปจะต้องเจอกับอะไรบ้าง :m31: ยัยน้องสาวตัวแสบก็หลงเดียวซะขนาดนั้นน่าจับ :z13: ซะจริง เดียวต้องดูแลทิวดีๆนะไม่งั้น :m31:
ปล.คนเขียนอัพบ่อยๆน๊าา :L2:
-
เริ่มรู้ตัวกันแล้ว แต่จะยอมรับไหมก็อีกเรื่องนึง +1 จ้า :mew1:
-
เล่นอะไรไม่เข้าท่าเลยนะทิวา เดี๋ยวก็ได้ตายจริงๆซะหรอก
สมควรแล้วที่รัตติกาลจะโกรธ เค้ารักของเค้ามาก
วันหลังอย่าทำอีกนะ
-
:hao5: ชักจะสมเพชอิเดียวแล้วสิ เป็นไงล่ะเล่นกับอารมณ์และความรู้สึกของคนอื่น ตัวเองยังควบคุมอารมฯ์กับความรํสึกตัวเองไม่ได้เลย :hao3:
-
มาเป็นกำลังใจให้ก่อนครับ
สู้ๆ
-
ตามอ่านทันแล้ว
อยากบอกเหลือเกินว่าความกลัวคือสิ่งที่เราสร้างขึ้น เพราะมนุษย์มักกลัวในสิ่งที่ตัวเองไม่เข้าใจ (ยืมวลีของจอห์นนนี่ เดปป์ มาใช้ อิอิ)
ความรัก แค่ทำความเข้าใจก็คงไม่ยากนักหรอกนะ พ่อรัตติกาล
-
เฮ้อ กว่าจะเข้าใจกันมันเมื่อไรหนาาา
-
อย่าเล่นอะไรแบบนี้อีกน้าาาาา :serius2: :sad4: :serius2:
-
อยากให้เดียวละลายน้ำแข็งในใจทิวได้เร็วๆ
แต่แอบคิดว่า เรื่องนี้ต้องดราม่าหนักแน่ๆ เลยอ่ะ ><
-
เหมือนทิวจะเริ่มรับรู้แต่ก็กลัวข้างหน้า
ลุ้นๆๆๆๆๆ
-
รักกันเถอะนะ :katai4:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:มาต่อแล้วววววววววววว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
รออยู่นะจ้ะ :z2:
-
เค้ารออยู่นะ
-
สนุกอ่ะ
รอตอนต่อไปอยู่นะคนเขียน :call:
-
รักเรา(ไม่)เท่ากัน
CHAPTER 11...ก่อนพายุเข้า...
ทิวามองทิวทัศน์คุ้นตาด้านนอกผ่านกระจกรถยนต์ที่ติดฟิล์มค่อนข้างทึบ สารถีที่ชื่อรัตติกาลเลี้ยวโค้งเข้ามาจอดยังมุมอับสายตาบริเวณลาดจอรถ อันเป็นจุดนัดพบประจำในการไปรับไปส่ง ช่องจอดมีรถไม่กี่คัน เพราะอีกนานกว่าจะถึงเวลาเข้างาน รัตติกาลเคยบ่นออกมาบ้างเรื่องการเข้างานที่เช้าเกินความจำเป็น ทั้งฐานะและตำแหน่งที่มีไม่จำเป็นต้องมาก่อนเวลาขนาดนี้ก็ได้ แต่เขาชาชินกับการทำแบบนี้เสียแล้ว เขาไม่อยากให้การผ่อนตัวตามความสบายแล้วโดนว่าทีหลังได้
รัตติกาลเลยได้อานิสงค์เข้างานทันเวลาไปด้วย
“วันนี้ติดธุระนะ กลับเองได้มั้ย?” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นพร้อมกับฝ่ามืออุ่นที่เอื้อมมากอบกุมมือทิวาบนตักเอาไว้ ดวงตาคมทอดมองมาราวกับคนรู้สึกผิด
“ผมกลับห้องตัวเองได้รึเปล่า”
“หื๊อ! ไม่เอาสิ กลับห้องผมนะ”
ทิวาหรี่ตามองคนข้างกายกับน้ำเสียงกระเง้ากระงอดอย่างหน้าหมั่นไส้ เขาก็ถามไปเผื่อฟลุคเท่านั้นเอง ใจอยากจะกลับไปทำความสะอาดห้องที่ถูกปล่อยทิ้งร้างมาเป็นสัปดาห์ ฝุ่นคงจับหนาเป็นนิ้วได้แล้วมั้ง
“ผมไปนะ” จะดึงมือออกจากการกอบกุมแต่อีกฝ่ายก็ออกแรงยื้อยุดเอาไว้จนต้องส่งสายตาไม่พอใจขึ้นสบ แทนที่จะปล่อยมือแต่โดยดีกลับเอาแต่มองกลับมาอย่างคาดคั้น
“ยังไม่ตอบเลย”
เฮ้อ...
“รู้แล้ว เข้าใจแล้ว ปล่อยซะที”
“รู้ยังไง? เกิดเข้าใจไม่ตรงกันผมก็แย่สิ”
“คุณจะแย่ยังไง บ้าบอ”
“แย่ตรงที่จะไม่มีคุณข้างๆ นอนคนเดียวมันเหงาจะตาย”
ทิวาได้แต่นิ่งเงียบมองดูมือตัวเองถูกยกขึ้นสูงจนกระทั่งริมฝีปากนุ่มก้มลงมาประทับ การแสร้งตีหน้าตายและหลบสายตาคือหนทางที่ดีที่สุดในตอนนี้ เพราะเหมือนหน้าจะชาๆเห่อร้อนขึ้นมากับคำเลี่ยนๆ ทำได้แค่พยักหน้าหงึกหงักรับคำที่คนถามทวนขออีกครั้ง แค่เท่านั้นใบหน้าคมคายก็แย้มรอยยิ้ม พร้อมกับปล่อยมือเขาให้เป็นอิสระ
“เจอกันที่ห้องนะ”
ทิวาไม่ตอบรับอีกเช่นเดิม รีบออกจากรถไปอย่างรวดเร็ว เขามองซ้ายขวาด้วยความเคยชิน เพราะกลัวจะมีใครเห็น เพราะกลัวว่าใครจะสงสัย เมื่อเห็นว่าปลอดคน ร่างโปร่งก็รีบรุดเดินไปตามทางสู่อาคาร
ไม่ได้เฉลียวใจเลยว่ามีใครสักคนมองอยู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
ทิวาเริ่มทำงานเร็วกว่าปกติเหมือนอย่างทุกวัน เซ็นเอกสาร ดูรายละเอียดของงบประมาณที่ฝ่ายผลิตเสนอ ว่างหน่อยก็เปิดดูโฆษณาของประเทศต่างๆ เพื่อประดับความรู้และแนวทาง พอคิดว่าจะเริ่มพักสายตาเสียหน่อย โทรศัพท์บนโต๊ะก็แผดเสียงเพลงขึ้น ทิวาถึงกับยิ้มออกเมื่อมองชื่อที่แสดงบนหน้าจอ
“ว่างรึไงถึงโทรมาหาได้”
//ใช่สิจ๊ะ พอมีเวลาแล้วพี่ก็นึกถึงน้องคนแรกเลย// วาจากวนอารมณ์แบบนี้มีอยู่แค่คนเดียวที่คอยวนเวียนในชีวิตมานาน
“เข้าเรื่องเหอะพี่หมอ มีเรื่องอะไรล่ะ”
//ใจร้ายว่ะไอ้ทิว กูแค่อยากนัดมึงไปกินข้าวกินปลาเท่านั้นเอง วันนี้ว่าง ไม่ได้เจอกันนานกูคิดถึง//
“ตอแหลตกนรกนะครับ”
//แร๊งงงง... เออ! หญิงแม่งเบี้ยวนัดกู มากินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย//
“ก็แค่เนี๊ยะ”
//ไว้มึงเลิกงานแล้วโทรหากูทีนะ ค่อยนัดกันว่าที่ไหน//
วางสายไปราวกับคนรีบร้อนคุยกัน แต่รอยยิ้มยังติดตราอยู่บนใบหน้า จัญญา หรือว่าพี่หมอที่เขาเรียก เป็นเป็นคนจากครอบครัวใกล้เคียง บ้านใกล้กัน และเขาก็รู้จักตั้งแต่วันแรกที่ถูกบ้านใหญ่รับไปเลี้ยงดู จัญญาอายุมากกว่าเขา2ปี เป็นคนที่ห่ามอย่างไรก็อย่างนั้นเรียกว่าเถื่อนถ่อย ไร้อารยธรรม ผิดกับอาชีพที่ประกอบ แม้จะเป็นพี่แต่ก็เหมือนเพื่อนสนิท ยังมีอีกคนที่บ้านติดกันแต่ตอนนี้หลบลี้หนีหน้าสังคม
ทั้งสองคนเป็นที่พึ่งทางใจที่ดีที่สุด ยามที่อ่อนแรง เป็นเพื่อนสนิทที่สุด เป็นที่ปรึกษาที่แม้ไม่ดีที่สุด แต่ทำให้เขาสบายใจ แต่ก็นั่นแหละ... ไอ้เรื่องที่เขาเผชิญอยู่ ถึงอยากจะปรึกษาใครสักคนขนาดไหน ต่อให้สนิทกันแทบตาย แต่ก็กระดากอายเกินกว่าจะพูดออกมา มันมีแต่ต้องอดทนรอ... เพราะสัญญาที่รัตติกาลเคยบอกไว้มันก็ใกล้หมดลงทุกที
รัตติกาลไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิตว่าการเจอหญิงสาวหน้าตาดีสักคนมันจะทำให้กระอักกระอ่วนใจเช่นนี้ แค่เพราะตอนนี้เขามีคนที่ปักใจรักก็พอว่า แต่ยิ่งผู้หญิงตรงหน้าเป็นน้องสาวต่างมารดาของทิวาด้วยเนี่ยสิ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเป็นยังไงก็เพิ่งจะรู้จัก
ใช่ว่ารัตติกาลอยากจะมานั่งทานอาหารกันสองต่อสองกับอติกานต์ แต่เป็นแม่ของเขาที่ยุยงไม่เลิกรา ทั้งที่การพบกันคราวที่แล้วก็น่าจะพอทำให้รู้นิสัยกันบ้าง แต่แม่เขาก็ยังอยากจะได้ลูกสะใภ้เป็นผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน
‘ร้ายนิดๆสิดี จะได้ตามแกทัน’
นั่นคือเหตุผลที่คุณนายแม่ท่านยกมาอ้าง มาคราวนี้ก็เตรียมการนัดแนะให้เสร็จโดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ ลูกที่ดีอย่างเขาจะทำอย่างไรได้นอกจากมาตามนัดและรีบๆทำให้มันจบ
“ดูคุณเดียวเหมือนไม่ค่อยเต็มใจมา” อติกานต์ถามเสียงเรียบ นิ้วเรียวสวยบรรจงจับที่ก้านแก้วสูง ขยับข้อมือเล็กน้อยจนไวน์สีแดงสวยในแก้วหมุนวนไปตามแรงเหวี่ยง “หรือว่าสองทำให้คุณเบื่อคะ”
“ไม่ใช่ข้อที่สองหรอกครับ”
“คิก ถ้าอย่างนั้นก็ข้อแรกสินะ แต่ดูเหมือนว่าเราคงต้องพบกันบ่อยขึ้น” แก้วไวน์ถูกวางลงตามเดิมโดยที่ยังไม่ได้ถูกจิบ ร่างบางพิงหลังกับพนัก มือประสานไว้บนตัก ช้อนสายตาขึ้นมองอย่างเชิญชวน “ทราบไหมว่าพวกคุณแม่พยายามจับให้เราคู่กัน”
รัตติกาลเหยียดยิ้ม เขาเดาความต้องการของผู้หญิงคนนี้ไม่ออก ท่าทีที่แสดงออกไม่ได้แสดงอาการพึงใจเขาแต่อย่างใด ยิ่งมองลึกเข้าไปในแววตา ยิ่งไม่มีเค้าความหลงใหลเจือจางแม้แต่น้อย แต่ทำไมกลับทำเหมือนต้องการสานสัมพันธ์
“มันเป็นแค่ความคิดของผู้ใหญ่ ถ้าคุณสองกับผมไม่เห็นด้วย มันคงไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับ”
“แล้วทำไมเราถึงต้องไม่เห็นด้วยล่ะคะ”
“คุณสองต้องการอะไรกันแน่ครับ”
“สองก็แค่อยากลองคบกับคุณเดียวดู คงยืดไม่น้อยเลยว่ามั้ยคะ”
ผู้หญิงคนนี้ร้าย... นี้คือสิ่งที่รัตติกาลคิดอยู่ในหัว ทุกคำพูดทุกประโยคราวกับจะปั่นหัวคนอยู่ตลอดเวลา แต่ที่เขาไม่ชอบใจที่สุดคือคนคนนั้นกลับเป็นตัวเขาคนนี้ เขาเกลียดคนมารยาสาไถ แต่ที่เกลียดยิ่งกว่าคือพวกที่คิดว่าตัวเองจะจูงจมูกใครก็ได้
“หึหึ คิดได้แค่นั้นเองหรือครับ” วาจาตอบกลับที่เปี่ยมด้วยความนุ่มนวล หากเอาคนฟังหน้าตึงขึ้นมาทันที รัตติกาลเหยียดยิ้มสมเพชอย่างไม่ปิดบัง “ได้บอกคุณป้าท่านไปรึเปล่าครับว่าคุณสองคิดแบบนี้”
ยิ่งเห็นริมฝีปากบางสีแดงระเรื่อขบเม้มอย่างขัดใจ เขายิ่งรู้สึกสนุกสนาน ผู้หญิงคนนี้คิดว่าตัวเองอยู่เหนือคนอื่นตลอดเวลา เพราะฉะนั้นแค่คำพูดเล็กๆน้อยๆก็คงกัดใจจนแทบอยากจะสาดไวน์ใส่เขาอยู่รอมร่อ
“แม่ผมท่านมองว่าคุณสองเพียบพร้อม ทั้งฐานะ การศึกษา แต่ท่านคงลืมไปว่านิสัยก็สำคัญ”
“คุณเดียว!” หลุดมาดในทันใด เรียกเสียงขบขันแก่เจ้าของชื่อ ร่างสูงพิงแผ่นหลังกว้างกับพนักเก้าอี้บ้างรอดูว่าอติกานต์จะแก้เกมส์กลับยังไง
“ทานเสร็จกันตั้งนานแล้ว ผมว่าน่าจะกลับกันสักที”
“ก็แล้วแต่คุณเดียวเถอะค่ะ” อติกานต์ตอบเสียงเรียบ “แต่ถ้านัดกันครั้งต่อไป คงไม่หนีหน้ากันนะคะ”
รัตติกาลแค่ยิ้มให้แทนคำตอบ ไม่เข้าใจเอาเสียเลยว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการอะไรจากเขา แต่ก็เอาเถอะ ถ้าอยากจะเจอกันอีกเขาก็จะยอมมาเจอ คิดว่าจะเคี้ยวเขาได้ง่ายๆล่ะก็ผิดถนัดนะอติกานต์
หลังจากออกจากร้านอาหาร รัตติกาลก็จำต้องทำหน้าที่สุภาพบุรุษที่ดีโดยการเดินมาส่งหญิงสาวที่รถ ระหว่างทางที่เดินเคียงข้างกัน ไม่มีคำพูดคุยใด จะมีก็แต่การส่งยิ้มให้กันบ้างเล็กน้อยราวกับกำลังตวัดดาบใส่กัน
“ขอบคุณที่เดินมาส่งนะคะ” อติกานต์เอ่ยเมื่อมาหยุดยืนหน้าประตูรถ
“ไม่เป็นไรครับ เพราะรถผมก็จอดอยู่ไม่ไกล”
“คิก คิก” เสียงหัวเราะที่ท่าคนอื่นฟังคงจะดูเซ็กซี่แต่สำหรับรัตติกาลกลับดูน่าขนลุก มือบอบบางกระชากแขนของเขาให้เข้าหากะทันหัน และด้วยความไม่ตั้งตัว ตอนนี้สองร่างก็ยืนใกล้กันจนแทบจะเรียกว่าแนบชิด กลิ่นน้ำหอมราคาแพงหอมฟุ้งอบอวล เป็นกลิ่นที่คงยั่วเย้าเขาได้เมื่อก่อน แต่ตอนนี้กลิ่นกายของอีกคนกลับตราตรึงจนไม่มีใครเทียบเท่า
“คุณปากร้ายกว่าที่สองคิดไว้มาก” ท่อนแขนเรียวยกขึ้นโอบรอบลำคอเขา ดึงโน้มลงมาเล็กน้อยพอให้ใบหน้าเราใกล้กัน ท่อนแขนโอบกระชับแน่นขึ้นจนเรือนร่างแนบชิด อกนุ่มเบียดแนบกายเขา
มันเป็นท่าทางที่เขาเคยพบเจอจนชินชา ผู้หญิงมากหน้าหลายตามักใช้วิธีนี้ยั่วยวนเขา ซึ่งมักก็ได้ผล แต่ผู้หญิงคนนี้กลับทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองตายด้าน เพราะนอกจากจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว กลับกันเขาดันเผลอคิดไปว่าถ้าเป็นทิวามายั่วเย้าเขาด้วยท่าทางแบบนี้บ้างจะเป็นยังไง
“ยิ่งร้ายยิ่งมีเสน่ห์ ยิ่งหน้าสนใจเข้าไปอีก” ริมฝีปากบางสวยเลื่อนเข้ามาใกล้ จนความนุ่มนวลแตะแต้มข้างริมฝีปาก เพียงแค่แผ่วเบา จากนั้นก็ผละออก อติกานต์ดันเขาออกห่างแต่ริมฝีปากยังคงยกยิ้มร้าย “ไว้เจอกันนะคะ”
รัตติกาลขยับตัวหลีกเส้นทางรถที่อติกานต์กำลังขับออกไป มองรถสีแดงคันหรูเคลื่อนตัวออกไปไกล จนหายลับไปกับทางแยก ร่างสูงหมุนตัวกลับไปอีกด้าน เพื่อเดินไปทางรถยนต์ส่วนตัวที่จอดไม่ไกล มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบกุญแจรถออกมาเตรียมพร้อม หากเมื่อมองไปเบื้องหน้าให้ชัดเจนอีกครั้ง ความกังวลก็เข้าถาโถมจนร่างกายชะงักค้าง
ที่รถของเขา มีชายที่แสนคุ้นตายืนพิงท้ายรถอยู่ เรียวแขนที่มักจะโอบกอดเขายามเผลอไผลยกไขว้แนบชิดกับอก ดวงตาที่ราวกับเหยี่ยวจ้องมองเขาด้วยความว่างเปล่า
“ทิว...”
“อยากอธิบายอะไรให้ผมฟังรึเปล่า”
เสียงราบเรียบเอ่ยถามท่ามกลางความเงียบ รัตติกาลตัวชาวาบ เพราะทิวาคงเห็นอะไรเข้าถึงได้ถามแบบนี้ แต่มันไม่สำคัญว่าทิวาเห็นอะไร แต่เห็นแล้วคิดยังไงเนี่ยสิ
เขาเดินเข้าไปใกล้ “ผมคงต้องถามว่า คุณอยากให้ผมอธิบายในจุดไหน”
“จะบอกไว้นะ ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะไปยืนดูดปากกับผู้หญิงที่ไหน แต่นั่นเป็นน้องสาวผม”
“ซึ่งผมก็อธิบายในจุดนั้นได้”
“งั้นก็ทำสิ”
“ไม่ใช่ที่นี่” คำตอบจากเขายิ่งทำให้ทิวาฮึดฮัดไม่พอใจ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ทำอะไร ร่างโปร่งก็ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู
“พี่หมอ! ขอโทษผมมีธุระด่วนจริงๆ...ขอโทษ....ครั้งหน้านะ ผมเลี้ยงมื้อใหญ่เลย อื้อ...พูดมากจริงกูขอโทษแล้วไงครับ แค่นี้นะ”
แม้จะไม่ใช่เวลาที่เหมาะ แต่รัตติกาลก็ห้ามการยกยิ้มของริมฝีปากไม่ได้ เป็นครั้งแรกที่เคยได้ยินทิวาพูดจาสนิทสนมแบบนี้กับใครสักคน ให้เดาว่าคงคบกันมานานไม่ใช่น้อย เขารีบตีหน้านิ่งในทันทีที่ทิวาปรายตามองหลังจากวางสาย ตาเหยี่ยวเขม่นมองเล็กน้อยก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง
“ขับกลับไปสิ ผมเอารถมา”
“ไปด้วยกัน พรุ่งนี้ผมจะให้คนมาเอารถคุณเอง” เขากดกุญแจปลดล็อก ทิวารีบก้าวเท้าไปยังฝั่งผู้โดยสาร เปิดปิดรุนแรงไม่เกรงใจราคา รัตติกาลก้าวขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ เหลือบมองคนที่นั่งข้างเคียงก็ให้ถอนหายใจ ทิวาดูจะโกรธเอามากๆ ใบหน้าที่แสนมีเสน่ห์เรียบเฉยจนหน้าหวาดหวั่น มีเพียงริมฝีปากที่เม้มแน่นที่ยังพอบ่งบอกอารมณ์ให้คนมองได้รับรู้
ต่อให้คืนนี้พายุจะพัดถล่ม เขาคงได้แต่ทำใจ[/color]
__________________________________________________
TBC._____________________________________________________________________________
ออกตัวล้อฟรีเลยว่า ตอนนี้อาจจะอ่านแล้วงงๆ มีส่วนไหนที่ต้องแก้ไขเม้นบอกกันได้เลย
ถ้าให้เปรียบล่ะก็ ตอนนี้ก็เหมือนกำลังตั้งหม้อรอน้ำเดือดละมั้ง ตอนหน้าเตรียมโยนมาม่าลงโครม(รึเปล่า?)
ขอบคุณที่ติดตาม และถามถึง แม้ไม่ได้ตอบแต่อ่านทุกเม้นอย่างตั้งใจ
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
ขอเป็นคนแรก5555555555
-
เดียวจะรอดไหม
-
เด๋ยวๆๆๆๆๆ
จะลงเส้นมาม่าแล้วหรอคะ แค่ 3 นาทีพอน้า เด๋ยวอืด
(ขอให้มาม่าไม่นานนะคะ สงสารทิวากับรัตติกาล :mew2:)
ส่วนนังชะนี.......ไปไกลๆเลยค่ะ เตะทิ้ง!
-
สองร้ายอ่ะไม่ชอบอ่ะ
เอานางไปไกลๆๆๆๆ :katai4:
เดี๋ยวจะเตรียมตะเกียบนะคะ TT
ว่าแต่จะรอน้ำเดือดกี่วัน 5555
-
มันค้างอ่ะ เอายายสองไปฝังไว้ที่ไหนก็ได้ เกลียดเธอมาก
-
เรื่องนี้เตรียมชามกับช้อนไว้
รอซดมาม่าในตอนหน้าแล้วครับ
เห็นน้ำเริ่มอุ่นๆขื้นแล้ว
รอๆตอนต่อไปครับ
-
น้องสองร้ายอ่ะ เดี๋ยวด่าเลย :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:mew3: :mew3:
-
เตรียมกุ้ง หมู ไข่ ไก่ เห็ดไว้ใส่มาม่า
โฮววววว
-
ไม่ๆๆ ไม่นิยมกินมาม่าอืดๆ นิยมกินมาม่าดิบ แกะซองใส่เครื่องปรุงกินเลย 555555
รอดูพายุเข้านะคะ
-
คิดว่าตัวเองแน่ โถ แม่คุณ กระโดดถีบสักทีดีไหม
-
ถ้าเป็นคนอื่นทิวาก็คงสนบ้าง แต่นี่เป็นน้องเลย ทิวาต้องไม่พอใจมากแน่ๆ ยิ่งครอบครัวนี้ความสัมพันธ์แสนจะบอบบาง
น้องทิวาไม่น่ารักเลยนะ เป็นผู้หญิงที่แบรบๆๆๆ ชริ ไม่ชอบอ่ะ ดีที่เดียวค่อนข้างใจแข็ง
แหม่ มาดแมนแฮนด์ซั่มก็มีสะดุ้งนะครัชตอนทิวมาเห็น แหม่ ร้อนตัวกันเลย
ชอบตอนทิวคุยโทรศัพท์กับพี่หมอ น่ารักดี รอดราม่าค่ะ แต่มั่นใจในพระเอกไงไม่รุว่าน่าจะเอาอยู่
ขอบคุณค่ะ
-
นี่นางเตรียมการไว้?? นางคือคนที่เห็นที่ลานจอดรถ??
รอใส่เครื่องปรุงมาม่าาาาา :a11:
-
เดียวอธิบายได้น่า ทิวโมโหหึงหรือไงจ๊ะ
-
ตายๆ ออกตัว ว่า พายุ จะมาด้วย TT
-
นางร้ายยยย
แต่ดีเลยจะได้เผยใจกัน หึงกัน คึคึ (ค่อนข้างจิตนะชั้น)
รออ่านจ้า
-
โหยถ้าดราม่าแล้วกว่าจะดีกัน
โหยยยยยยยยยยยเดียวตายยยย
แต่ทิวดูเคะราชินีเนอะ ชอบ55555
-
ชอบนิยายแนวนี้มากค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ เพิ่งตามอ่านทัน :)
-
น้องของทิวนี่คงเหนทิวมาอะ เลยจงใจ น่าตบว่ะ :z6:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน ขอติดตามด้วยคนนะครับ ^_____________________^
-
แหม่ หมั่นไส้อิน้องสองจริงไรจริง สวยมากจ้าแม่นางฟ้าผู้ชายทุกคนต้องสยบแทบเท้า ถรุยสสสสส์
-
กลัวใจชะนีจังจะมาไม้ไหนหนอ :ling3:
-
มั่นหน้าไปปะคะลูกขา จริตมโนสูงมากนะคะ ระวังนกนะคะอีด*ก
-
มารอๆ
-
ฮือออออ ลุ้น เรานั่งรอหน้าหม้อต้มน้ำเลย ทิวใจเย็นนะ พี่เดียวแกก็อธิบายดีๆหล่ะ ลุ้นวุ้ย
-
ก้องง นิดๆ จริงๆ เหมือนรวบๆไงไม่รุ้
ว่าแต่ใครมาแอบมอง ? ยัยสอง?
-
ไม่ชอบนังสองเลยร้ายกาจ :fcuk:
-
ระวังแผ่นดินไหววววววว
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
แบบนี้มันต้องเคลียร์ :hao7:
-
งง จริงๆค่ะ แหะๆ เตรียมกินมาม่าอีกแล้ววว ยังไม่ปลายเดือนเลย :mew2:
-
ผู้หญิงอะไร :beat:
-
กำลังเข้มข้น
รอซดมาม่าเลยนะเนี่ยยยยย
-
ชะนี :beat: :beat:
-
กระโดดถีบนังสองขาคู่ได้ม่ะ!!!
หมั่นไส้นางจริงๆ
-
โฮวววว
นี่หึงรึป่าว ทิวหึงใช่ม้ายยยยยยย
คุณเดียวต้องแก้ตัว เอ้ยย อธิบายดีดีนะะ
^^
ทิวก็ฟังคุณเดียวด้วยนะะะ
งานดราจะมาไหม? น้องสองนางแรงนะะะ
-
อืม... ชุดเล็กชุดใหญ่ว่าไป จะลวกไข่รอนะคะ *.*
-
ฉันเกลียดมาม่า ฮือๆ
-
อร๊ากกก เกลียดอีน้องสองงงง :z6: :z6:
เดียวว ค้ะ เคลียร์กะทิวด่วนนน :z3:
-
งานเข้า
-
สนุกมากครับ
-
ติดนิยายเรื่องนี้แล้ว คนแต่งมาต่อบ่อยๆนะ
-
อย่ามาม่านานน้าาาาา~~~
-
ชอบบบ อ่านสนุกเหลือเกิน ชอบพระ-นายมากกกกกกกก
ชอบการที่ความรู้สึกของทั้งคู่ค่อยๆก่อตัว และคุณเลดี้ฯค่อยๆปลิ้นออกมา
การเริ่มหลงใหลร่างกายแล้วพัฒนาเป็นขั้นถัดไป ช่างเป็นโครงที่ฟินสำหรับคนอ่านมาก
ช่วงที่ชอบที่สุด สะเทือนต่อมอินที่สุด (เท่าที่ผ่านมา) ...คือผลที่เกิดจากการลองจมน้ำของทิว
ชอบช่วงเวลานั้นของทั้งสองคนมากเลย จริงๆชอบตอนนั้นทั้งตอนนะ หัวใจยวบยาบตาม
//เข้าใจว่า กองทัพมาม่ากำลังจะมา...ยินดีต้อนรับการมาถึงแบบผวาหน่อยๆ รออ่านค่ะ
-
ตามอ่านทันแว้วววววววว เย้วววววววววว
ตอนแรกๆสงสารทิวาค่ะ ซวยไม่รู้จะซวยยังไง แต่หลังๆเริ่มเชียร์นายเดียวจนออกนอกหน้าแล้วค่ะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ ผู้ชายเจ้าชู้ประตูดิน ไม่เคยคิดจรงจังกับใครที่ไหน เจอคนนี้คนเดียวยอมลงให้หมดทุกอย่าง อรั้ยยยยยยยยยยยยยย คุณรัตติกาลถึงชอบทำตัวโหดร้าย บังคับ ข่มขู่ ข่มขืนสารพัด แต่เป็นคนโรแมนติกและติดดินอย่างไม่น่าเชื่อ เสียแต่ผูกเรื่องซะยุ่งเองตั้งแต่แรก ถ้าเริ่มดีๆแบบไม่ต้องแบล็คเมลล์มันก็คงไม่ต้องมานั่งปวดใจกันอยู่อย่างนี้ว่าได้แต่ตัวไม่ได้หัวใจ เห้อ... เรียนผูกแล้วก็ต้องเรียนแก้เองอะนะคุณรัตติกาล
แอบชอบพี่หนึ่งค่ะ ใจกว้างดังแม่น้ำ ใจดี นิสัยดี ดูอบอุ่น บลาๆๆ จะมีคู่ของตัวเองไหมคะเนี่ย จัดมาหน่อยเถอะค่า แอร้ยส์ >< ชอบคุณนายแม่ของนายเดียวด้วย เป็นยอดชายเก่งกาจที่สุดในปฐพีขนาดไหนก็ต้องยอมสิโรราบให้กับสตรีที่ได้ชื่อว่าแม่อยู่วันยังค่ำ ฮ่าๆๆๆ
ยัยสอง...ตอนแรกก็ไม่ค่อยชอบเพราะนางโพล่งว่าทิวาขึ้นมากลางวง กิริยาไม่น่ารักเอาซะเลย แต่พอรู้ว่าเพราะโดนคุณนายอรดีกรอกหูตั้งแต่เด็ก ก็เข้าใจนาง แอบสงสาร แม่ใครใครก็รัก ถึงแม้ทิวาจะไม่ได้ผิด แต่ก็เป็นผลลัพธ์ของความผิดนั้น แม่ของทิวาก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ความเกลียดชังไม่รู้จะไปลงที่ใครเลยลงที่ทิวา... แต่มาตอนล่าสุดนี่ไม่สงสารมันละค่ะ มาทำให้ทิวาเข้าใจผิดได้ยังไง อร๊ากกกกกกกกกกกกกก
แล้วนี่จะเคลียร์กันยังไงละคะเนี่ย ทิวาดูรักน้องมาก(แม้จะโดนน้องเกลียด โถ...) แล้วความสัมพันธ์กับรัตติกาลรวมทั้งความรู้สึกก็ยิ่งคลุมเครือไม่แน่ชัดอะไรซักอย่างอยู่ด้วย แถมยังเป็นคนกำแพงในใจสูงอีก รัตติกาลกำลังจะเริ่มทำลายได้แท้ๆ แบบนี้มีแต่กำแพงจะแน่นหนากว่าเดิมหรือเปล่าคะเนี่ย โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
รอตอนต่อไปค่ะะะะะะะ
-
มาต่อไวๆๆนะคะ
-
CHAPTER 12 ...คนที่ตามหา...
มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่ต้องการ
มันเป็นอาการที่อยากให้เกิดกับใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่กับผู้ชายคนนี้
เขาเกลียดตัวเองจริงๆ เกลียดที่เผลอไผล เกลียดที่ไม่อาจหยุดยั้งอะไรก็ตามที่รู้สึก
มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่ความบังเอิญกำลังเล่นตลกกับเขา ...
ทิวาจอดรถยังลานจอดของร้านอาหารที่นัดแนะกับจัญญา ที่ว่างอื่นมีมากมาย แต่เขากลับเลือกที่จะมาจอดตรงนี้ ข้างรถคันสีดำที่แสนคุ้นตา แต่รถยนต์มันก็เหมือนกันๆหมด ยกเว้นป้ายทะเบียน ทิวาจำได้ แม้จะไม่อยากจำ ในเมื่อเขานั่งรถคันนี้อยู่ทุกวัน
‘ที่บอกว่าติดธุระ...คือที่นี่งั้นเหรอ’
นั่นคือสิ่งที่คิดแว่บแรกหลังจากยืนยันจนแน่ใจว่ารถคันหรูข้างๆเป็นของรัตติกาล เขาก้าวเดินอกจากบริเวณด้วยความคิดวกวน แต่ภาพตรงหน้าก็ทำเอาความคิดสับสนนั้นกระเด็นกระดอนออกไปคนละทาง ก็อีกนั่นแหละ...เขาจำได้ ถึงแม้จะไม่อยากจำ แผ่นหลังของผู้ชายที่กอดเขาอยู่ทุกค่ำคืนตอนนี้กำลังแนบร่างกับใครสักคน
สักคน...ที่ไม่ใช่เขา
ถึงแม้จะไม่อาจเห็นได้แน่ชัดว่าในมุมอับสายตาทั้งคู่ทำอะไรกันบ้าง แต่เท่านั้นก็เพียงพอแล้วที่คนอย่างทิวาจะโกรธตัวเอง แค่ภาพตรงหน้าที่เห็น แค่ความรู้สึกว่าที่ของตัวเองกำลังถูกแย่งชิงไป แค่ลืมไปว่าเขาไม่ได้เป็นเพียงคนเดียว
เกือบจะลืมไปว่าตัวเองไม่ได้สำคัญอะไร
ทิวากำหมัดแน่น พยายามลบล้างความคิดความรู้สึกที่ไม่ควรมีออกจากใจให้หมด ความหึงหวง ความน้อยใจ ความเสียใจ ทั้งหมดนี่มันมาพร้อมกันจนเขาเองก็ตั้งตัวไม่ทัน ไม่ได้ต้องการสักนิด ความรู้สึกห่าเหวพวกนี้ กับผู้ชายที่ไม่สมควรรู้สึกอะไรทั้งนั้น นอกจากความโกรธเกลียด
ทิวาทำได้แค่ยืนมองนิ่งๆ มองคนสองคนจูบกัน ก่อนจะผละออกจากกัน และนั่นทำให้เขาเห็นได้เต็มตา... ทิวารู้ซึ้งขึ้นมานิดนึงว่าน้ำตาตกในมันเป็นยังไง อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก มันจุกแน่นที่ใจจนปวดไปหมด
ทำไมต้องเป็นอติกานต์ ทำไมต้องเป็นน้องสาวของเขา
รัตติกาลกำลังเล่นเกมส์อะไรกับเขาอีก
ชายหนุ่มเปิดประตูห้องพักค้างไว้ รอให้อีกคนที่ยังหยุดยืนนิ่งได้เข้าไปเป็นคนแรก แต่ทิวาก็ยังคงเอาแต่มองพื้น ราวกับกำลังจดจ่อกับอะไรสักอย่าง เหมือนคนกำลังใช้ความคิด แต่สายตาที่มองกลับว่างเปล่า เขาไม่ชอบแบบนี้เลยจริงๆ แม้ทิวาจะเงียบเป็นปกติ แต่ท่าทางแบบนี้มันต่างออกไป
“ทิว... เข้าห้องก่อนเถอะนะ” นับว่าเป็นประโยคแรกตั้งแต่ที่นั่งรถมาด้วยกันจนถึงคอนโด ทิวาเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปข้างในและเริ่มก้าวเดินไปข้างหน้า เขาตามคนตัวบางเข้าไป ทิวาไปหยุดที่หน้าโซฟากลางห้อง ลงนั่งอย่างเงียบงัน รัตติกาลรีบเดินไปนั่งลงเคียงข้าง
ไม่มีการกระเถิบหนี ไม่มีการปัดป้องยามเขากุมมือสวยเอาไว้ มีเพียงแค่ความเงียบที่โอบล้อม
“ผมจะตอบคำถามของคุณทุกข้อ” ..ตราบเท่าที่คำถามนั้นจะไม่ทำให้ความสัมพันธ์ของเราแย่ไปกว่าเดิม
“...ตอนแรกมีคำถามที่อยากจะถาม แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ผมไม่อยากรู้อะไรแล้ว” เสียงราบเรียบเอ่ยตอบ ทิวาไม่ได้มองหน้าเขา แค่มองตรงไป เหมือนแค่พูดลอยๆอย่างที่เขาเป็นคนไร้ตัวตน
“ผมอยากตอบ อยากให้คุณถาม เพราะผมมีคำอธิบาย”
“มันไม่จำเป็น”
“มันจำเป็น! เพราะเราอยู่ด้วยกัน”
“ในฐานะอะไร” คำถามที่สวนกลับมา พ้อมกับสายตาที่หันขึ้นสบฉายแววเขาเป็นครั้งแรก “คุณรัตติกาล คุณกับผมไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่เลยสักนิด”
อาการเจ็บที่ใจมันเป็นยังไง รัตติกาลก็เพิ่งรู้ซึ้งวันนี้ ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยต้องรู้สึกพ่ายแพ้ รู้สึกอ่อนแอ ไม่เคยมีใครพูดตัดเยื่อใยกับเขาแบบนี้มาก่อน และเขาก็ไม่ต้องการฟังจากใครทั้งนั้นโดยเฉพาะทิวา
“ทำไมจะไม่เป็น ผมกอดคุณทุกคืน เรานอนด้วยกัน เราอยู่ด้วยกัน อย่างนี้แล้วจะไม่เกี่ยวได้ยังไง”
“กับคนที่คุณข่มขู่ไม่ต้องใช้คำว่าเราหรอก แค่คุณกับผมมันก็เกินพอแล้ว”
รัตติกาลบอกไม่ถูกว่าความเสียใจกับความโมโหอันไหนมันมีระดับสูงกว่ากัน โมโหที่ทุกสิ่งที่ทำไป ทุกอย่างที่ไม่เคยทำให้ใคร แต่ทิวาไม่เห็นค่าสักนิด และนั่นก็กลับเป็นเรื่องเดียวกันที่ทำให้เขาเสียใจ
“คุณข่มขืนผมซ้ำยังข่มขู่ คิดว่ามันจะมีอะไรมากไปกว่าการที่ผมต้องทนอยู่กับคุณอย่างนี้เหรอ”
“แค่เรื่องนี้ใช่มั้ยที่คุณติดค้างใจ เรื่องที่ผมว่าถ่ายคลิปแบ็คเมล์คุณ”
“ใช่!”
“ถ้าไม่มีมันคุณจะยอมอยู่กับผมรึเปล่า” น้ำเสียงจริงจังเอ่ยขึ้น พร้อมกับการอกแรงบีบมืออบอุ่นในอุ้งมือไว้แน่น “ตอบผม...ถ้าไม่มีเรื่องนั้น คุณจะอยู่กับผมแบบนี้ต่อไปรึเปล่า ผมอยากนอนพร้อมคุณ และตื่นมามองหน้าคนขี้เซาแบบคุณ อยากจะปลุกคุณไปทุกเช้า”
“พะ...พูดอะไรน่ะ! จะพล่ามยังไงมันก็แก้ไขสิ่งที่คุณทำไปแล้วไม่ได้หรอกนะ”
“ผมไม่มี ไม่เคยมีคลิปบ้าบออะไรนั่นเลย” สิ้นคำบอกจากเขา ที่พูดออกไปอย่างตั้งใจ ดวงตาคมจับจ้องคนตรงหน้าไม่วางตา ดวงตาเหยี่ยวเบิกโตขึ้นราวกับฟังเรื่องที่น่าตกใจจนเกินรับ ใบหน้าประหลาดใจ เหลือเชื่ออย่างถึงที่สุด ก่อนแวววิบวับของความดีใจจะประกายสดใส แต่รัตติกาลคิดว่าตัวเองอาจจะตาฝาดไป เพราะแค่เสี้ยววินาทีเดียวกันมันกลับแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ คิ้วเข้มขมวดมุ่น ส่งสายตาแค้นคืองอย่างที่ไม่ต้องนั่งแปลความหมาย
“ผมไม่เชื่อ!!” ร่างโปร่งเด้งตัวลุกขึ้นยืน ตวาดก้องด้วยเสียงเข้ม “จะหลอกอะไรอีกล่ะ จะเล่นอะไรกับผมอีก”
“เรื่องจริง ผมไม่เคยถ่ายคลิปบ้าๆอะไรนั่น” รัตติกาลลุกขึ้นตาม ก้าวสั้นๆมายืนเผชิญหน้ากับคนที่โกรธจนเรียกได้ว่าควันออกหู “คุณเช็คคอมฯผมแล้วไม่ใช่รึไง” พาดพิงไปถึงเหตุการณ์น่าสงสัยเมื่ออาทิตย์ก่อนๆ ที่จู่ทิวาก็ขอใช้คอมพิวเตอร์เขา ซึ่งนั่นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่คนคนนี้จะยุ่มย่ามกับข้าวของของเขา และเขาก็คิดไม่ผิดเมื่อคนโดนจับได้สะดุ้งราวกับเด็กน้อยแอบทำผิด
“มันอาจจะอยู่ที่อื่น” ทิวายังคงเถียงและยืนยันกับความคิดตัวเอง “คุณก็แค่จะหลอกให้ผมตายใจ แล้วก็ทำร้ายทีหลัง ผมไม่เชื่อคุณหรอก”
บางครั้งบางคราวก็อยากจะจับทิวามาตีก้นซะ พอสารภาพเรื่องจริงดันไม่เชื่อ แต่ไอ้เรื่องตอแหลนี่เชื่อเสียสนิทใจ อยากจะถอนหายใจออกมาดังๆ แต่คาดว่าเวลาคงไม่เหมาะให้แสดงสีหน้าเหนื่อยหน่าย รัตติกาลจึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง โชว์เทคโนโลยีราคาหลายหมื่นบาทให้คนตรงหน้าเห็นชัดๆ
“คิดว่ามันอยู่ไหนล่ะ... ในมือถือเครื่องนี้รึเปล่า” สิ้นคำของรัตติกาล ทิวามีสีหน้าเชื่อมั่นแสดงออกมา ดวงตาวาวราวกับพบเจอต้นตอของทุกสิ่ง “ผมมีมือถือเครื่องเดียว คุณรู้ใช่มั้ย?”
“อยากจะพูดอะไร”
รัตติกาลยิ้มรับกับคำหวาดระแวง มือใหญ่กำโทรศัพท์คู่ชีพแน่น และเกินกว่าที่อีกคนจะคาดคิด รัตติกาลเหวี่ยงแขนเต็มแรง ปาโทรศัพท์ในมือออกไปอัดเข้ากับกำแพง เสียงเศษเสี้ยวที่หาราคาข้างวดอีกไม่ได้ร่วงกระจายลงพื้น ชายหนุ่มมองดูหนึ่งในเครื่องมือหากินแตกกระจายเป็นชิ้นๆ มันอาจจะทำให้เขาต้องลำบากทีหลังกับการควานหาเบอร์คู่ธุรกิจหรือบรรดาคนดังที่จะเพิ่มผลประโยชน์ให้ แต่นั่นก็ยังไม่ยากเย็นเท่าจะทำให้ทิวาเชื่อเขา
“คุณเก็บเศษพวกนั้นไปได้เลยถ้าต้องการ เชื่อผมสักทีได้โปรด”
“คะ...คุณเป็นบ้า...ไปแล้วเหรอ” ทิวาตะโกนใส่เจ้าของห้องเต็มเสียงหลังจากละสายตาจากซากมือถือบนพื้นห้อง
“ผมบ้าได้มากกว่านี้อีก” ร่างสูงใหญ่ก้าวประชิดจนลมหายใจรินรดขมับที่เริ่มชุ่มเหงื่อของทิวา แต่ก็เสี้ยววินาทีเท้านั้นเพราะร่างโปร่งถอยฉากออกห่างแทบจะในทันที รัตติกาลยิ้มขืนกับปฏิกิริยาที่ไม่เกินคาดคิด “ผมโกหกคุณ... เพราะความเอาแต่ใจ อะไรที่ผมอยากได้ผมต้องได้ ผมไม่สนว่าจะต้องเลือกวิธีไหน ผมเคยบอกคุณแล้วนี่”
“แค่นั้นเหรอ! แค่อยากจะนอนกับผม คุณต้องทำกับผมแบบนี้” รัตติกาลตาลุกวาวกับแววตาที่วาววับไปด้วยหยาดน้ำเอ่อ หากยิ่งสาวเท้าเข้าไปใกล้ ร่างบางกลับยิ่งถอยห่างกว่าเดิม เขาจำต้องมองดูน้ำใสๆค่อยๆรินไหลอาบสองแก้มนุ่มอยู่แค่เพียงมือเอื้อมคว้า “สนุกมากสินะ ที่เห็นผมทุกข์ ที่เห็นผมช้ำใจกับไอ้เรื่องเลวๆที่คุณสร้างขึ้น ผมกระวนกระวาย ทุกข์ใจแทบบ้า แต่คุณกลับหัวเราะเยาะความโง่ของผมอยู่ลับหลัง!”
เขาปวดใจ...
เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของคนที่รัก เพราะฉะนั้นเขาถึงไม่เคยทำให้พ่อกับแม่ต้องเสียใจ แต่วันนี้เขากลับทำให้คนที่ในที่สุดก็รู้ว่ารักต้องร้องไห้ กับเรื่องที่เขาสร้าง กับการกระทำที่เขาก่อ เพียงแค่เอื้อมมือออกไปคว้าก็จะได้มาสวมกอดแนบอกแท้ๆ แต่น้ำตาของทิวากับตรึงเขาอยู่กับที่ด้วยความผิดทั้งหมดที่ทำ
“ผมไม่เคยหัวเราะเยาะ และตอนนี้ผมไม่มีความสุขกับสิ่งที่ผมทำสักนิด” คำสารภาพถูกปัดพ้นทางกับเสียงพ่นลมที่ไม่ต่างกับการถากถาง “ในตอนแรกผมไม่รู้สึกอะไรสักนิด จะน้ำตาของคุณหรือว่าความทุกข์ของคุณ ผมรู้แค่ว่าผมได้ในสิ่งต้องการ แค่นั้นก็เพียงพอ”
“คุณมันเลว!!”
“ใช่!! ผมมันทั้งเลวทั้งระยำ!” รัตติกาลยอมรับเสียงก้อง เขาเหมือนจะขาดใจกับน้ำตาของคนตรงหน้าที่ไม่มีวี่แววว่าจะหยุดๆไหล อยากจะเข้าไปซับน้ำตาให้ อยากจะโอบกอดให้แนบแน่น แต่เขาทำได้เพียงความคิด
“ผมเกลียดคุณ... ผมเกลียด เกลียดๆ เกลียด...คุณ ฮึก... เกลี..ย..ด” ทิวาก้มหน้าพร่ำบอกคำที่บาดใจคนฟัง น้ำตาเม็ดแล้วเม็ดเล่าตกกระทบพื้น เปียกปอนไม่ต่างจากใจของคนอีกคน
“หยะ...อย่าเกลียดผมเลย...ผมรักคุณนะทิว รักคุณเอามากๆ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างยากลำบาก ลำคอเหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างจุกแน่น แต่ล่ะคำที่เปล่งออกมาก็พาลให้ขอบตาร้อนผ่าวราวกับกำลังมอดไหม้ด้วยน้ำใสๆที่เอ่อเคลือบ ดวงตาคมที่ไร้แววกล้าแกร่งเช่นเคยวูบไหวกับร่างโปร่งที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา มันคงจะดีถ้าทิวาจะไม่ต้องเงยขึ้นมามอง สภาพเขาในตอนนี้คงน่าเกลียดเอามากๆ
“โกหก...”
“ผมอาจจะโกหกใครต่อใครแต่ผมไม่เคยโกหกใจตัวเอง”
“ผมไม่เชื่อ...”
“ผมรักคุณ”
“คนโกหก”
“รักคุณ”
“หยุดพูดได้แล้ว”
“แค่คุณเท่านั้น ผมรักคุณ”
“หยุดพูดซะที!”
“รักคุณนะทิวา ผมรักคุณจริงๆ”
“ผมบอกให้หยุด!!” น้ำเสียงแหบเครือตวาดก้อง เงยหน้าขึ้นมองคนที่พร่ำบอกซ้ำๆด้วยแววตาวาวโรจน์ ก่อนที่ภาพที่ฉายเข้ามาในครรลองสายตาแทบจะพาเอาใจที่อ่อนแออยู่แล้วไหวเอนราวกับไผ่ต้องลม
ผู้ชายที่เข้มแข็ง คนที่เอาแต่ใจขี้โกหก ชายที่พักหลังมอบแต่ความอบอุ่นอ่อนหวาน ผู้ชายคนนั้นกำลังร้องไห้
ทิวามองหยาดรินรดเสี้ยวหน้าคมเข้ม เพียงแค่ไม่กี่หยาดหยด แต่กลับกระตุกหัวใจคนมอง แววตาแน่วแน่ในคำที่เปล่งช่างขัดกับน้ำๆใสๆที่เกิดจากความอ่อนแอ ทิวาไม่อยากจะมอง ไม่อยากจะเห็น ไม่อยากจะฟังคำพูดอะไรอีก ให้เขาฉาบกำแพงที่ร้าวในใจให้กลับมาแข็งแรงอีกครั้งได้มั้ย... อย่าบอกอย่าพูดอะไรอีกเลย
“ผมรักคุณ”
ประโยคเดิมถูกเอ่ยออกมาอีกครั้ง
“แต่ผมเกลียดคุณ”
ผมอยากเกลียดคุณ
...อยาก...จะ...เกลียด
แค่เพียงสิ้นคำ ร่างทั้งร่างก็ถูกสวมกอดจนแนบแน่น ร่างหนาโอดบดเบียดจนสองร่างแทบจะหลอมรวม ซอกคอถูกฝังซบด้วยใบหน้าที่ราวกับถูกเสกสรรมาอย่างดี รอยชื้นที่สัมผัสได้บอกให้รู้ว่าหยาดน้ำจากอีกฝ่ายมันไหลบ่ามากกว่าเดิม
“อย่าพูดอีกเลย...” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าอย่าที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน “ผมทนฟังอีกไม่ไหวแล้ว ผมเหมือนจะตาย ถ้าคุณยังเอาแต่พูดคำนั้น”
นั่นสิถึงจะดี... ถึงจะสาแก่ใจกับสิ่งที่เขาถูกกระทำ กับสิ่งที่คนคนนี้ทำ แต่ทำไม... ทำไมถึงพูดได้ไม่เต็มปาก บอกออกไปไม่เต็มเสียง ทำไมต้องเจ็บที่ใจแค่เพราะเสียงสะอื้นแผ่วเบาที่ข้างหู
มันทั้งอึดอัด ทั้งไม่สบายตัว เหมือนกับทุกครั้งที่ถูกกอดรัด แต่ทุกค่ำคืนที่พ้นผ่านเขากลับหลับไปพร้อมกับความอบอุ่น ความรู้สึกปลอดภัย มันเนิ่นนานมามากแล้วกับการที่ได้อยู่ร่วมกับใครสักคน ตั้งแต่ถูกบ้านใหญ่รับมาเลี้ยงดู เขามีแต่ต้องเข้มแข็ง ต้องอดทน ทั้งคำดุด่า คำถากกาง เขาอยู่คนเดียว นอนคนเดียว ยังมีพี่มีพ่อ แต่ก็ยังเหมือนมีแค่ลำพัง เพราะเขาไม่ได้สำคัญมากพอ ไม่ได้สำคัญที่สุด
ตลอดมาเขาแค่หลอกตัวเองว่าไม่เป็นไร แค่คนเดียว แค่ตัวเองก็พอ
แต่มันไม่ใช่เลย...
เขาแค่อยากเป็นคนสำคัญของใครสักคน ใครสักคนที่จะไม่ปล่อยให้เหงา ไม่ต้องรู้สึกเดียวดาย เขาแค่อยากมีค่าในสายตาของใครคนนั้น คนที่รักเขาไม่เป็นรองใคร
แต่มันก็ยากเหลือเกิน...
สิ่งที่ต้องการมันคงยากจะเป็นจริง เขาตามหาแล้วตามหาอีกแต่ก็ไม่เจอ มันเหนื่อยจนท้อ ล้าจนต้องหยุด ยิ่งขวนขวายก็ยิ่งอ่อนแอ เขาถึงได้ก่อกำแพงขึ้นปกปิดความอ่อนแอนั้นเสีย
ไม่มีใครเคยพูดให้ได้ยิน
ไม่เคยฟังคำคำนี้จากใคร
แม่ที่ให้กำเนิดอาจจะเคยพูดกับเขา แต่มันก็เป็นเศษเสี้ยวลึกสุดแสนในความทรงจำจนไม่อาจค้นเจอ
...คำว่ารัก...
รัตติกาลเป็นคนแรก
พร่ำบอกซ้ำไปซ้ำมา ทุกครั้งทุกคราเหมือนมีดกรีด บาดลึกเข้าไปในใจ
รัตติกาลทำให้เขากลัว กลัวใจตัวเอง กลัวจะคิดไปไกล กลัวตัวเองจะชาชินกับอ้อมกอด กับความอ่อนโยน กลัวจนเกลียดตัวเองที่เปลี่ยนไป กลัวกำแพงที่สร้างขึ้นจะพังทลาย เขาอาจจะกลายเป็นคนอ่อนแอเหมือนเดิมที่เอาแต่โหยหาใครคนนั้น
ทำยังไงดี
เขาจะทำยังไงดี
ทิวาฝังหน้าซบไหล่กว้างอย่างเผลอไผล ปล่อยให้น้ำตาไหลเปียกปอนจนเสื้อเชิ้ตสีเข้มชุ่มแฉะ เสียงสะอึกสะอื้นแผ่วต่ำดังคลอไปด้วยกันอย่างไม่มีใครอับอาย ผู้ชายสองคนที่อายุห่างไกลกับคำว่าเด็กน้อยปล่อยให้น้ำตาไหลไปอย่างเงียบๆ ไม่มีคำพูดใดใดดังเช่นที่ต่างฝ่ายต่างต้องการ
ริมฝีปากอุ่นชื้นจูบซับหางตาเปียกชื้น จุมพิตแก้มเนียน ก่อนจะบรรจงประทับลงกับริมฝีปาก แลกสัมผัสความนิ่มชื้นระหว่างกัน แผ่วเบาในทีแลกราวกับจะลองเชิง หากไม่มีการโต้แย้ง จึงลงน้ำหนักแนบแน่น ลิ้นร้อนเลาะเล็มกลีบปากยั่วเย้า อ่อนหวานและไม่เพียงพอเท่าใจต้องการ
ทิวาเผยอริมฝีปากเล็กน้อยตอบรับปลายลิ้น อีกฝ่ายดูจะผงะไปเล็กน้อย แต่เพียงเสี้ยววินาที ริมฝีปากก็ถูกรุกรานจากความนุ่มนิ่มที่คุ้นเคย
ครั้งแรก ที่ตอบรับอย่างแท้จริง ไม่ใช่การโอนอ่อนผ่อนตามอย่างที่แล้วมา
เพราะเหตุนี้รึเปล่านะมันถึงได้หวานล้ำกว่าเดิม ลึกซึ้งมากกว่าที่เคย
ลิ้นร้อนต่างกระหวัดรัดพันกันอย่างเว้าวอน อ้อมแขนโอบสัมผัสลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง นุ่มนวลแต่ก็ยากเย็นนักหากจะผลักออก รสจูบที่เจือความเค็มของหน้าตากลับหวานเหลือแสนยามแลกประทับ ริมฝีปากบดเบียดกันอย่างไม่รู้เหนื่อย
สองมือที่ปล่อยทิ้งข้างตัว ค่อยๆยกขึ้น เอื้อมโอบแผ่นหลังแกร่งเชื่องช้า กล้าๆกลัวๆในคราแรกหากสัมผัสที่ราวกับอ้อนวอนของอีกฝ่ายกลับกระชากใจเขาให้หลงใหล ยามฝ่ามืออุ่นแตะแนบแผ่นหลัง ร่างหนาสะดุ้งเฮือกแต่ก็ไม่ยอมคลายรสจูบดื่มด่ำ
จนกระทั่งลมหายใจไม่อาจกักตุนได้นานกว่านี้ สองปากถึงได้ละจากกัน
ไร้คำพูด ไม่มีการหน้าหน้า หรือสบตา
แค่ต่างฝ่ายต่างอิงแอบแนบกันอีกครั้ง ถ่ายเทอุณหภูมิร่างกายให้แก่กัน กลิ่นกายเคยคุ้นสร้างความสงบใจอย่างประหลาด อบอุ่นและไม่โดดเดี่ยวอย่างที่เขาเฝ้าตามหา
คนคนนั้น
ใครสักคนที่ไม่รู้อยู่ที่ไหน
ตอนนี้...อยู่ในอ้อมกอดเขาแล้ว
....
แต่
...
จะเชื่อใจได้มากแค่ไหน
...
ผู้ชายสองคน จะรักกันได้ถึงเมื่อไหร่
...
ถึงแม้อ้อมกอดจะอบอุ่น แต่ก็ยังไม่อาจลบล้างความกลัวไปได้
...
เขาจะทำอย่างไรดี
...
...
...
_____________________________________________________________ TBC. __________________
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
มาแต่ละทีหนอทำเอาค้างตลอดเลยอ้า อยากอ่านอีกมันไม่จุใจอะ
สงสารทิวโดนทำร้ายมาตั้งแต่ต้นมันก็คงยากที่จะเชื่อใจ เชื่อมั่นในคำพูดของเดียวจริงๆ
-
เหมือนจะดี แต่ก็เหมือนจะมาม่า :hao5:
-
ปัญหาเพียบ :ling2:
-
อย่ามาม่านะเค้ากลัว
-
เหมือนจะแฮปปี้ แต่ก็ยังไม่ใช่
อึ้ย ขัดใจ
-
ทำไมมันปวดใจอย่างนี้ TT
-
โอ้ยยยยยยยยย ดีๆเถอะนะ หรือว่าต้องมาม่าง้อกันก่อน? :hao4:
-
สุขแบบอมทุกข์ ยังไงไม่รู้ แต่รักทิวนะ :mew2:
-
หน่วง....
-
มันหน่วงน่ะเออ
รอออออ
-
ปวดดดดใจ เดียวรักทิว แต่ไปจูบคนอื่น
ทำไมว้า มันคลุมเคลือออ อยากรู้เหตุผลจัง
-
รอวันที่ทิวาจะขจัดความกลัวนี้ไปได้
และคงต้องเป็นเดียวคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยได้
-
...แล้วน้องสาวที่ยืนจูบกันก่อนหน้านี้ล่ะ เคลียร์จุดนี้กันก่อนไม๊ จะได้ไปต่ออย่างสบายใจ :a11:
-
ไม่นะๆๆๆๆ
อิรัตติกาล สงสัยต้องตบกบาลสองรอบ ยังไม่เคลียร์เรื่องน้องสาวทิวาอีกนะ มีอะไรสารภาพไปให้หมดเลย พาไปหาพ่อแม่ด้วย
ชิชะ แค่บอกรัก การกระทำกฎด้วยเซ่ๆๆๆๆๆๆๆ :beat:
-
งื้อออออ :hao5:
-
หน่วงไปไหน!! เคลียร์กันก่อนให้สบายใจดีกว่ามั้ย หรือจะใช้ภาษากายสื่อกัน =..=
แต่ทิวายิ่งคิดมากอยู่นะ อ๊ากกก มาต่อไวไวนะคะ
-
อย่างน้อยทั้ง 2 คนก็รู้ใจตัวเองแล้ว
เหลือปัญหาอีกล้านแปดให้ช่วยกันเคลียร์นะ 555555
จริงๆ มันเหมือนจะดีแล้วนะ เพราะพระนางรักกันแล้ว
แต่เพราะชื่อเรื่องและคำโปรย มันทำให้เราไม่ไว้ใจเดียวเลย
เดียวจะทรยศทิวรึปล่าว ฮือกลัวอ่ะบอกเลย ;_;
-
หน่วง ๆ แต่เริ่มเปิดใจกันหล่ะ สู้ ๆ นะ ทิวา รัตติกาล
-
ปวดใจ ปละหน่วงๆ
แต่อยากให้ทั้งสองคนคุยกันมากกว่านี้ อย่ากลัวที่จะหาคำตอบของหัวใจนะทิวา นะรัตติกาล
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ปล่อยไปตามหัวใจเถอะทิวจ๋า มีความสุขกับชีวิตบ้าง บอบช้ำมามากพอแล้ว
เดียวนี่บทจะหวาน จะบอกรักนี่ตายกันเป็นแถบๆ ผู้ชายเลวๆ ช่วงแรกหายไปหมดแล้ว
เหลือแต่คนที่กำลังตกหลุมรัก แล้วแบบร้องไห้ที่เขาจะไม่รักอ่ะ
รักกันๆ เป็นคู่ที่แบบเพอร์เฟ็คมาก
ขอบคุณค่ะ
-
ค่อยๆคุยกันได้ไหม อย่าใช้อารมณ์
หน่วงจิตมากๆ :ling2:
-
หน่วงนะ มันอึ๊ดมันอั๊ด มันขัดใจ เคลียร์ๆไปก่อนเลยเรื่องอะไรๆ แต่ตอนนี้สงสารรัตติกาลร้องไห้ โอ๊ยยจะร้องตาม :katai1:
-
ชั้นแนะนำให้เปิดอกคุยกันบนเตียง
ถามไปเลย เรื่องอติกานต์
น้องทิวคะ รักไปแล้ว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดค่ะ
สู้ๆนะคะ
ฉันชอบคุณเดียวมาก มากจริงๆ อริ๊ๆ
-
มาแต่ละตอนบีบหัวใจคนอ่านอ่ะ ฮืออออออ ไม่รู้จะสงส่ารใครมากกว่ากัน :hao5:
บั
-
โอ้ยยย ทิววววว อย่ากลัวววววววววว :katai1:
-
ทิวาไม่มีคำถามแต่เรามีคำถาม เฮ้ออออออออออออออ
อยากได้คำอธิบายกับสิ่งที่คุณเดียวทำจริงๆ อย่างน้อยก็อธิบายให้ทิวาได้เข้าใจ
แม้หวานล้ำแต่ก็ยังขมปร่า :katai1:
-
อ่านไปสักพัก เอ๊ะ งง เกิดไรขึ้น
คือ จำตอนเดิมไม่ได้ !!! ไม่มีทาง นึกๆๆๆ ชั้นพลาดตอนก่อนหน้าเหรอ ??!?
แป่ว นึกขึ้นได้
ตอนที่แล้วมัน งงๆ นี่เองเราถึงจำไม่ได้ 555
ทิว ใจอ่อนง่ายไป๊!!! เราไม่ยอม
-
:hao5: เพิ่งจะเคลียร์เรื่องคลิปไปเรื่องเดียวเองนะ อ๊าคคคค :ling1: ยังมีเรื่องที่บ้านอีก :katai1:
-
เป็นการบอกรักที่เจ็บปวดไปด้วย ความไม่เชื่อใจกันนี่ตัวดีเลย :hao5:
ได้โปรดรักกันเถอะ เราอยากเห็นพวกคุณมีความสุขนะ :mew2:
-
เฮ้อออ! สงสารทิวาจริง
ถ้าทิวเปิดใจยอมรับรัตติกาลอุปสรรคก็มีมากมาย
ไหนจะจะครอบครัวรัตติกาลแล้วยังนังสองร้ายกาจอีก
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เศร้าาาาาา แต่คาดว่ามีมาม่าอีกแน่เลยอ่ะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:เหมือนรักต้องห้ามเลยอะคู่นี้ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
หน่วงมาก ปัญหาอีกมากมาย อุปสรรคเยอะมาก :mew2: :mew4: :katai1:
-
:mew6: หน่วง
-
รอๆๆๆๆๆๆ รอตอนต่อไปค่ะ :m15:
-
:sad11: :sad11: เข้าใจกันแล้วก็ดี แต่ดูท่ามาม่าจะถ้วยใหญ่มากก ด้านทิวา คงไม่มีใครยอมแน่เลย สงสารนายเอก
-
:katai1:อยากอ่านอีก...ครึๆๆๆยังไม่หมดความคิดถึงทิว
-
:hao5: :hao5:
-
มันอึมครึมบอกไม่ถูก
กอดกัน จูบกัน แต่มันอึดอัดชะมัด
:ling1:
-
หน่วงอีกละ มาสั้นจึ๋งเดียว
-
อ่านแบบลืมหายใจเลย สงสารทิวอะ เครียดดดดดดด
-
อึมครึม เดียวต้องทำให้ทิวเชื่อใจกว่านี้
ต้องสู้นะถึงจะได้ทิวมา
แต่เคลียร์เรื่องน้องสาวด้วยย ร้ายมาก
-
ทิวจ๊ะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เข้มแข็งไว้นะลูก :monkeysad:
:pig4: นะคะ
-
เพิ่งได้ตามอ่านคะ ปกติเราจะกดอ่านแต่เรื่องที่มาต่อบ่อยๆเพราะกลัวค้าง 55 แล้วเรื่องนี้ก็ค้างจริงๆอะ สงสารทิวมากๆเลย ชอบที่ค่อยๆดำเนินเรื่องราวจนเดียวรู้ใจตัวเองอะ แบบเราอ่านก็รู้เลยว่าเดียวตกหลุมรักทิวตั่งแต่ครั้งแรกที่ห็นแล้วอัะ
ชีวิตทิวก็น่าสงสารมากๆ ไม่ชอบสองเพราะอคติ แตาก็นะคุณนสยอรดีต่างหากที่ทำให้สองเป็นแบบนั้น อยากให้เดียวตอกหน้าสองไปเลยว่าผมไม่สนคุณหรอก ทิวพี่ชายคุณน่าสนกว้่าเยอะ อิอิ คงสะใจอะ :mew1: จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
มาไวๆนะ
-
โอยยยยยย มันอึดอัด และก็ลุ้นทุกตัวอักษรเลย แบบ ฮือออ อธิบายไม่ค่อยจะถูกเลย ชอบมากค่ะ รออ่านตอนหน้าเลย
-
จงมาๆๆๆๆ
-
o22
-
ต้องผ่านกันไปให้ได้นะ
คอยเชียร์อยู่นะ :ped149: :ped149:
-
หน่วงมากมาย
สงสารทิวา อยากมีใครสักคนที่รักและอยู่เคียงข้าง
รัตติกาล ทำให้ทิวาเชื่อใจในรักครั้งนี้ให้ได้นะ
-
ตามอ่านมานานแล้วค่ะ ชอบมากๆเลย เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
เรื่องกำลังสนุกเลยมาต่อไวๆนะ ♥
:mew3: :katai2-1:
-
เชื่อใจตัวเองสักครั้งนะทิว
-
CHAPTER 13 ...แค่รัก...
รัตติกาลไม่เคยคิดว่าหลังจากพ้นวัยอนุบาลมาจนอายุปาเข้าไปใกล้เลขสามจะต้องมีวันที่น้ำตาไหลอย่างไม่แคร์สายตาใคร คนที่เข้มแข็ง เป็นผู้นำมากกว่าผู้ตามมาตลอดชีวิต คนที่คิดว่าการเสียน้ำตาเพราะความรักมันโคตรจะงี่เง่า แต่เขาก็กลายเป็นไอ้งี่เง่านั้นโดยสมบูรณ์แล้ว
แค่คำว่าเกลียด จากคนที่รัก
แค่คำนั้นคำเดียวก็พังทลายจิตใจเขาได้ในพริบตา รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ง่าย รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองเป็นคนเริ่มทำร้าย แต่พอตัวเองถูกตอกกลับจนใจช้ำมันก็ทานทนไม่ไหว นอกจากครอบครัวแล้วรัตติกาลไม่เคยสนใจใครหน้าไหนว่าจะมองตัวเองยังไง แต่พอความรักมันบังตาเข้าหน่อย เขากลับอยากจะให้ทิวามองเขาในอีกหลายๆมุมนอกจากเรื่องความเลวที่เห็นเด่นชัด แม้จะยังไม่ต้องรับรักตอบแต่แค่พอให้เห็นอีกด้านมุมของผู้ชายคนนี้
อยากให้รู้ หวังให้รัก
แต่เมื่อศีรษะทุยสวยแนบซบกับไหล่ เมื่อริมฝีปากตอบรับจูบอย่างไม่อิดเอื้อน และเมื่อฝ่ามืออุ่นร้อนก็โอบตะครองแผ่นหลังไม่ต่างกัน มันเหมือนหัวใจเขากำลังโบยบิน เหมือนมีผีเสื้อนับล้านๆตัวบินโบกหยอกล้อกับทุ่งดอกไม้ ทุกการตอบรับทุกการสัมผัสมันทำให้ใจเขาคับพองจนแน่นอก ถึงจะไม่ได้ยินเสียงตอบรับหรือเข้าใจ แต่แค่การกระทำมันก็พลอยให้รัตติกาลคิดไปไกล หวาดหวังเอาไว้จนสุดปลายฝัน
เขารอได้ใช่มั้ย?
รอว่าสักวันทิวาจะรักเขาดุจเดียวกัน
เขาอยากจะซึมซับความอบอุ่นแห่งความหวังนี้เอาไว้ให้เนิ่นนานที่สุด แรงกอดที่ถ่ายเทให้กันมันอบอุ่นแนบแน่นจนไม่อาจจำพรากได้ ร่างสูงไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวด้วยซ้ำ ด้วยกลัวว่าหากนี่เป็นการเผลอไผลทิวาก็อาจจะผละหนีไปเมื่อรู้ตัว แต่ปัญหาร้อยแปดก็ยังจ่อคิวให้เขาแก้และอธิบาย เขาไม่อาจทำเหมือนว่าทะเลกำลังสงบทั้งที่ความจริงแล้วมันมีภูเขาไฟใต้น้ำที่รอปะทุทันทีที่เปลือกโลกเคลื่อนตัว
“ทิวครับ”
“.......”
“ให้ผมได้อธิบายนะกับทุกอย่างที่คุณเห็น ...จะรับฟังผมได้มั้ย?”
“.......”
การตอบรับคือการพยักหน้าน้อยๆกับบ่ากว้าง เหมือนทิวาเองก็ใจเย็นลงมากขึ้นและนั่นก็พอจะทำให้เขายิ้มออก เขาจำใจดันร่างบางออกจากตัว ใบหน้าที่เขาแสนหลงใหลยังคงชื้นไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาเหยี่ยวที่จิกเอาหัวใจเขาไปทั้งดวงแดงช้ำเพราะสายน้ำที่ไหลไม่ขาดสาย นัยน์ตาหลุบต่ำไม่เงยสบมองเขาสักนิดกับริมฝีปากบางที่เม้มน้อยๆ ทำเอาเขาอดใจไม่ไหวที่จะจูบประทับหน้าผากนูนด้วยความรัก ก่อนจะจับจูงคนตัวบางให้เดินกลับมานั่งที่โซฟาตามเดิม สองร่างนั่งใกล้ชิดกัน รัตติกาลฉวยมืออุ่นขึ้นมากุมกอบไว้เป็นหลักประกันว่าคนฟังจะไม่ได้ลุกหนีไปกลางคัน
“ผมเป็นลูกคนเดียว เป็นผู้ชายที่อายุเข้าเกณฑ์สร้างครอบครัวที่ยังไม่คิดลงหลักปักฐานกับใครในความคิดของแม่” มือบางกระตุกเล็กน้อยยามเอ่ยพาดพิงถึงบุบพการี แต่เขาไม่สนใจซ้ำยังเพิ่มแรงกอบกุมเข้าไปอีก “แม่ของผมก็เหมือนแม่ทั่วๆไป จู้จี้ขี้บ่น น้อยใจง่ายเป็นที่หนึ่ง เจ้าแผนการ เป็นผู้บัญชาการสูงสุดในบ้านที่ผมกับพ่อไม่คิดจะหือ เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมยอมลงให้”
“........” รัตติกาลเห็นริมฝีปากบางเปื้อนยิ้มเพียงเล็กน้อยจากทางหางตา แต่มันแฝงไปด้วยความเศร้าจนคนมองรู้สึกสะเทือนใจ ทิวาไม่มีแม่... ทิวาเหมือนคนที่อยู่เพียงลำพังทั้งๆที่ยังมีคนรอบกาย ในใจของผู้ชายคนนี้คงมีหลุมลึกมากมายที่คนไม่เคยขาดอะไรอย่างเขายากจะเข้าไปถึง
“แม่ก็เป็นเหมือนแม่คนอื่น ที่อยากเห็นลูกชายมีครอบครัว อยากเป็นย่า อยากอุ้มหลาน”
มันเป็นความจริงที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ยากจะยอมรับ แม่เขาหวังกับเรื่องนี้ไว้มากถึงขนาดไม่เหนื่อยที่จะเฟ้นหาลูกสะใภ้ด้วยตัวเอง เขารู้มาว่าแม่อยากจะมีลูกเยอะๆ แต่ร่างกายของแม่ไม่พร้อม และนั่นเป็นเรื่องเดียวและเรื่องสุดท้ายที่พ่อขัดใจแม่ เพราะหลังจากที่รัตติกาลลืมตาขึ้นมาดูโลก พ่อของเขาก็ตัดสินใจทำหมันตอกตะปูปิดความฝันของแม่จนแน่นสนิท มันเลยกลับกลายเป็นว่าแม่ส่งต่อความฝันมาให้เขา อยากจะให้เขามีลูกเยอะๆ เพื่อที่ตัวเองจะได้มีความสุขกับหลานๆในยามชรา
ถ้าเขายืนยันที่จะรักทิวา นั่นหมายความว่าความฝันของแม่ก็จะสลายอีกครั้ง
“แม่มักจะหาผู้หญิงมาให้ผมดูตัว ถึงผมจะปฎิเสธไปได้ทุกครั้ง แต่แม่ก็ยังสรรหามาให้เรื่อยๆ”
“...และคราวนี้ก็เป็นน้องผม” ทิวาต่อให้เสียงแผ่ว ดวงหน้าหมองเศร้ายิ่งกว่าเดิม
รัตติกาลเอื้อมโอบไหล่บางให้แนบชิด จูบขมับซ้ำๆราวกับปลุกปลอบใจ
“ผมมารู้ว่าเป็นใครก็ตอนที่ต้องนัดพบกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ นัดคุยกินข้าวกันเหมือนกับทุกคนที่ผ่านมา ไม่มีไปต่อที่ไหนให้คุณต้องกังวล อันที่จริงตั้งแต่มีคุณ ผมก็ไม่เคยมีใครอีกเลย” รัตติกาลได้แต่ยิ้มกับตัวเอง ทิวาแค่อยู่นิ่งๆเฉยๆ แต่กลับทำให้เขาหลงใหลจนเหมือนคนเมามายในรสยา “ส่วนเรื่องในวันนี้ก็เพราะแม่ผมจัดการนัดแนะอีกครั้ง และผมไม่รู้ว่าคุณเห็นอะไร แต่ผมจะบอกว่าผมไม่ได้แตะต้องน้องคุณสักนิด ไม่ได้กอดกัน แต่น้องคุณจูบผมก่อน”
ทิวาเงยหน้ามองเขาแทบจะทันที แค่สายตาที่มองมานั้นช่างหลากหลายจนรัตติกาลตีความไม่ถูก เขาจึงทำการสาธิตให้ดูตามหัวข้อสนทนา ริมฝีปากนุ่มแตะแต้มมุมปากแผ่วเบาเพียงเสี้ยววินาทีแล้วผละออก ก่อนจะแย้มยิ้มพรายให้กับคนที่กำลังเม้มปากน้อยๆ
“อันที่จริงผมไม่เรียกแบบนี้ว่าจูบหรอกนะ แต่ถ้าคุณอยากจะเทียบว่ามันต่างจากจูบยังไง...หึหึ” รัตติกาลอดขำไม่ได้กับใบหน้าเอียงอาย ยามดันมือปิดริมฝีปากของเขาที่กำลังจะก้มลงไปให้เปรียบเทียบ “เรื่องทั้งหมดก็มีเท่านี้...”
ทิวาเลื่อนมือออกจากปากของเขากลับไปเกาะเกี่ยวกับปลายนิ้วจากมืออีกข้าง ใบหน้ากลับไปหมองเศร้าตามเดิม ไหล่ผึ่งผายห่อลู่ราวกับปัญหามันสุมมากมายจนเกินแบก มันเป็นอากับกิริยาที่เขาพอจะเข้าใจ เขาเพิ่มแรงกอดเองหัวซบกับกลุ่มผมนุ่มหอมจนอดที่จะฝังจมูกสูดดมไม่ได้
“บอกตรงๆนะเดียว” ทิวาเอ่ยขึ้นหลังจากปล่อยความเงียบเกาะกุมอยู่นาน “ต่อให้ไม่มีเรื่องน้องของผมมาเกี่ยว ผมก็ไม่เห็นทางไหนที่คุณกับผมจะรักกันได้เลย”
มันเป็นความจริงที่ยากเกินกว่าจะยอมรับ
แต่ทิวาทำให้เขาหลงใหลเมามายขนาดนี้แล้ว เขาจะตัดใจเพื่อไปมองใครได้อีก อยากจะให้เรื่องทุกอย่างมันง่ายดายเหมือนพลิกฝ่ามือ อยากจะให้ความเอาแต่ใจของตัวเองชนะผ่านไปได้เหมือนเช่นหลายครั้ง
แม้ความรักจะเกิดขึ้นจากคนสองคน แต่เราอยู่ไม่ได้ในโลกที่มีแค่เราเท่านั้น มันมีองค์ประกอบหลายอย่างกว่ารักมันจะมั่นคงแข็งแรง ไม่ได้ง่ายดายเหมือนในนิยายที่มีแค่ความรักแล้วจะชนะทุกสิ่ง ทุกคนจะร่วมยินดีกับความรักผิดแปลกนี้ได้อย่างง่ายดาย ชีวิตจริงมันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น
ถ้าถามว่าแค่รักมันไม่เพียงพอหรือ?
ถ้านั่นจะหมายว่าแค่ทิวารักเขาล่ะก็ ใช่... มันเพียงพอแล้วสำหรับผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในห้วงรัก มันเพียงพอแล้วที่เขาจะยอมทิ้งทุกๆอย่างเพื่อที่จะอยู่ด้วยกัน มีแค่เราสองคน ถ้าทิวาจะยินยอมล่ะก็ เขาก็คงไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
แต่มันก็เป็นแค่ความเพ้อฝันไม่ใช่เหรอ สำหรับคนที่มีความหวังแบกอยู่บนบ่าอย่างเขา มันคงเป็นได้แค่ฝันกลางวัน
“ต่อให้ผมรักคุณ... แล้วมันยังไงล่ะ อีกหน่อยคุณก็คงต้องแต่งงานมีลูก มีผู้หญิงที่เป็นภรรยาออกหน้าออกตา แล้วถึงตอนนั้นล่ะ... คุณจะเก็บผมไว้ตรงไหน”
“...........”
“ถึงโลกจะเปิดกว้างมากแค่ไหน ก็ใช่ว่าทุกครอบครัวจะยอมรับได้หรอกนะ ถ้าลูกชายจะรักเพศเดียวกัน”
มีไม่กี่หัวข้อที่จะทำให้รัตติกาลจนด้วยทุกคำพูด เขาไม่รู้เลย ไม่อยากจะคิดอะไรด้วย ทำไม... ทำไมแค่รักมันถึงไม่พอ
“ผมจะพยายาม ผมจะทำทุกทางเพื่อให้เรารักกันได้” มันเป็นคำตอบที่ดีที่สุดที่เขาจะหาได้ในตอนนี้ คำตอบอะไรที่ดีกว่านี้เขายังหาไม่เจอจริงๆ
“คนมีเป็นร้อยเป็นพัน ทำไมต้องเป็นผม...หื๊ม? เดียว ...คนที่ดีที่เหมาะสมกว่ามีตั้งมากมาย คนอย่างผมไม่มีอะไรเลยแท้ๆ”
รัตติกาลโอบร่างอีกฝ่ายเข้าแนบชิด ฝังจมูกโด่งกับแก้มนุ่ม สูดดมความหอมของคนที่ไม่เห็นค่าของตัวเอง หลายครั้งหลายหนที่เขามักจะได้ยินคำพูดที่กดตัวเองให้ลงต่ำกว่าใคร มันทั้งน่าโมโหทั้งน่าสงสาร
“ต่อให้อยู่ท่ามกลางคนเป็นพันเป็นหมื่น ผมก็มองไม่เห็นใครอีกแล้วนอกจากคุณ อย่าถามเลยว่าทำไม เพราะผมเองก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน มันเหมือนกับผมหลับฝันไปแล้วพอตื่นขึ้นมา...โลกทั้งใบก็มีแต่คุณ”
รัตติกาลลอบยิ้มกับเสี้ยวหน้าที่เหมือนจะเจือสีแดงธรรมชาติ ไม่เคยต้องพูดคำหวานหูถึงขั้นจั๊กเดียมนี้กับใครมาก่อน ถ้าไม่ติดที่ว่ามันเป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจก็คงต้องยอมรับจากใจจริงว่ามันเสี่ยวเกินจะทนฟังไหว
“อย่าเพิ่งไปคิดถึงเรื่องอนาคตได้มั้ย? แค่ตอนนี้ปัจจุบันนี้ คุณจะยอมรับความรู้สึกของผมได้รึเปล่า จะให้โอกาสผมได้มั้ย?”
ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดจากอีกฝ่าย เปลี่ยนท่านั่งลงมาคุกเข่ากับพื้น วางท่อนแขนท้องสองข้างแนบเนากับตักคนที่อยู่สูงกว่า ใบหน้าคมเงยขึ้นสบตาที่ยังฉายความไม่แน่ใจ
“ผมมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากความเสียใจที่จะได้จากคุณ”
“ผมจะพยายาม...”
“ไม่รู้สิเดียว ผมยังสับสนกับความคิดตัวเองอยู่เลย”
“ไม่ต้องรีบร้อน ตอนนี้ผมแค่อยากได้โอกาสจากคุณ”
“...........”
“นะ...”
“...อื้ม”
แค่คำตอบรับที่ส่งเสียงสั้นๆออกมาจากลำคอกับการพยักหน้าอย่างจำยอมก็ทำให้รัตติกาลยิ้มกว้างอย่างที่ไม่ได้ยิ้มมานาน ใบหน้าคมเข้มซบแนบหน้าตักอุ่นนิ่ม ลูกโป่งสวรรค์ที่พองตัวลอยบนฟ้าเป็นยังไงความรู้สึกเขาตอนนี้คงไม่ต่างกัน มันเบาหวิว ร่าเริงไปกับสายลมของความสุข
“ขอบคุณครับ”
...
...
...
...
ทิวากำลังมองใบหน้าของคนที่กกกอดร่างเขาไว้ทั้งคืน วงแขนแกร่งยังคงแรงกอดรัดไว้ได้อย่างคงเส้นคงวา ลมหายใจที่รินรดหน้าผากมันอุ่นจนร้อนขนาดที่ว่าถ้าไม่ได้อุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศช่วยเขาคงอึดอัดมากกว่าจะรู้สึกพอใจแบบนี้
เป็นครั้งแรกในรอบเดือนที่เขาจะตื่นขึ้นมาเองโดยที่นาฬิกาปลุกยังไม่ทำงาน คงเร็วก่อนเวลามากจนสามารถนอนมองใบหน้าคมคายตรงหน้านี้ได้อยู่นานสองนาน ไม่มีตรงไหนที่จะเป็นข้อติติงได้เลยกับรูปลักษณ์นี้ ไหนจะความขัดแย้งที่ดูจะเป็นเสน่ห์มากกว่าจุดด้อยนั่นอีก ยามร้ายก็ทำให้โกรธเกลียดจนแทบไม่อยากร่วมโลก ยามดีก็ดีจนใจหายอบอุ่นอ่อนหวานอย่างกับมีใครมาสร้างธารน้ำตาลไว้ตรงหน้า
เมื่อคืนที่ผ่านมาไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งอย่างที่หลายคืนพ้นผ่าน แค่เพียงเขาถูกโอบกอดอย่างเคย ทันทีที่ความอบอุ่นเข้าปะทะผิวกายเขาก็ผล็อยหลับไปอย่างไม่ยากเย็น มันเป็นความเคยชินที่น่าเจ็บใจเหลือเกิน
ไม่นานนักเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทิวาแสร้งหรี่ตาจนคล้ายปิดสนิทเพื่อลอบมองอีกฝ่าย แรงสั่นไหวเริ่มขึ้นยามรัตติกาลรู้สึกตัว ร่างหนาเอี้ยวกายเพื่อไปกดปิดโปรแกรมปลุกของโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียง ทิวาพยายามฝืนตัวเองไม่ให้กระพริบตาไปมาให้อีกฝ่ายจับได้
ท่ามกลางการมองเห็นที่จำกัดกรอบแสนแคบ ทิวเห็นใบหน้าที่ราวกับเทพบุตรแย้มยิ้มอ่อนโยนยามหันมาสบเขา แค่ยิ้มแรกที่ได้รับนั้นกลับสร้างความแปลกประหลาดให้กับร่างกาย ทั้งๆที่ใจอบอุ่นหวามไหวกลับเต้นกระหน่ำจนคล้ายจะทะลุออกมานอกอก ยิ่งยามที่ริมฝีปากคุ้นเคยจุมพิตหนักแน่นที่หน้าผากมันจั๊กจี๋จนต้องยู่หน้าห่อตัวอย่างไม่อาจห้าม และนั่นก็เรียกเสียงขบขันจากอีกฝ่าย
“ตื่นแล้วยังแกล้งหลับอีก” เสียงทุ้มต่อว่าอย่างไม่จริงจังนัก
“รู้ได้ยังไง”
“ผมปลุกคุณทุกเช้านะ จะแยกไม่ออกเชียวเหรอว่าคุณกำลังหลับสบายหรือว่าตื่นแล้ว” น้ำเสียงเจือความขบขันที่ไม่ปิดบังที่จะเผยรอยยิ้ม
หน้าของทิวาร้อนผ่าวราวกับถูกจับได้หลังจากทำเรื่องน่าอับอายลงไปสักอย่าง ร่างที่บอบบางกว่าฝืนกายออกจากการกอดรัด แต่ยิ่งหนี วงแขนแกร่งกลับยิ่งออกแรงมากกว่าเดิม เหมือนคีมร้อนๆที่หวังบีบเขาให้ละลาย
“แอบมองผม...”
“ใครจะบ้าทำอย่างนั้น”
“แล้วทำไมต้องทำเป็นหรี่ตามองตั้งนานสองนาน” ถ้ามันจะมีสักมุมที่ทิวาจะมุดแอบใบหน้าร้อนๆล่ะก็ เขาจะไม่รีรอเลย
“คนกำลังสะลึมสะลือหรอก”
“เหรอ...”
รอยยิ้มบางๆแตะแต้มริมฝีปากของคนตรงหน้า ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ เพียงแต่มันไม่ชิน เขาใจอ่อนไปมากมายกับน้ำตาเพียงไม่กี่หยดของผู้ชายคนนี้ และยังยินยอมให้สถานะที่เคยตั้งป้อมเอาไว้กลับหัวเปลี่ยนหางไปหมด มันรวดเร็วเกินไป เกินกว่าจะทำใจให้ชินได้
“ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้แล้ว ผมก็กลับไปนอนห้องตัวเองได้แล้วสิ” ทิวาพยายามตีหน้านิ่ง เอ่ยเปลี่ยนเรื่องแต่ดันกลายเป็นคำถามจุดชนวนในคนที่นอนยิ้มหวานหน้าตึงขึ้นในทันใด
“ไม่”
“ทำไม?”
“ผมคงนอนไม่หลับถ้าไม่ได้กอดคุณเอาไว้”
มันคืออะไร... แค่คำตอบแสนซื่อหรือแค่ความเอาแต่ใจที่มีจนล้น แต่จะเป็นอะไรก็ตามมันก็เรียกเลือดให้สูบฉีดบนใบหน้าเขาอีกครั้ง ทำไมรัตติกาลถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ คนที่แสนเลวร้ายหายไปไหนถึงได้เหลือแค่คนหวานๆยิ้มง่ายคนนี้
“อย่าลืมสิว่าคุณบังคับผมไม่ได้แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้น...” รัตติกาลเพิ่มแรงกอดให้แนบแน่นขึ้น รอยยิ้มหวานๆเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแสนกล “เดียวขอร้องนะครับ”
ไม่อยากจะมองสบสายตานั้นเลยจริงๆ ทั้งเจ้าเล่ห์ทั้งเว้าวอน ทิวาเบือนหน้าหนีสิ่งที่อันตรายต่อหัวใจ แต่เพียงไม่กี่วินาที สายตานั้นก็ยังตามมาลอยเด่นเบื้องหน้า ไม่อยากจะมองเลยให้ตาย ไม่อยากโดนสายตาแบบนี้จ้องมองเลย
เพราะเขาต้องใจอ่อนแน่ๆ
รัตติกาลทำอะไรกับเขานะ เสกมนต์เป่าคาถาอะไร
ทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนแปลงไปได้รวดเร็วขนาดนี้
แค่คำว่ารักเองนะ...แค่ถูกบอกรักเท่านั้นเอง
แค่ได้ฟัง
หัวใจก็ทำท่าอยากจะเปลี่ยนเจ้าของซะแล้ว
ใจเอ๋ยใจ
เต้นให้ช้าลงหน่อยเถิดนะ
เพราะเขาอับอาย
ถ้าอีกฝ่ายจะได้ยิน...
...
...
...
...
_____________________________________________________________ TBC. __________________
:m7:มาแปะให้อ่านสั้นๆ แล้วรีบหนีไปนอน :a12: :a12:
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
ฝันดีค่ะ
-
เปิดใจกันทั้งคูแล้ววววว ดีใจๆ
เดียวดูรักทิวมากกว่าที่คิดนะเนี่ยย
อุปสรรคใหญ่สุดคือเรื่องครอบครัว
คงต้องใช้เวลาล่ะนะ
ชอบเดียวโหมดขี้อ้อนนนนมากเลย
-
โอยยยยยยยยย
เขินจะบ้าาาา
ชอบมากเลยอ่ะ ชอบทิวา ชอบเดียว
ด่านแม่คงยากมาก แต่อยากให้ผ่านไปได้
ฮืออออ เอาใจช่วยนะ เราชอบจริงๆ
-
กว่าจะหวานได้ รอนานมาก
-
อ่านไป ยิ้มไป ประหนึ่งคนบ้า เลย ตรู
-
หวานสุดๆๆๆ :-[ :-[ :-[
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านตอนนี้ไปยิ้มไป เดียวน่ารักอ้ะ
-
ต่อสู้ไปด้วยกันนะทั้งสองคน
-
หวานมากๆๆๆๆ
-
รักกันแล้วอ่ะ
-
เปิดวจกันแล้ว แต่อุปสรรคชิ้นใหญ่ขวางทางอยู่ สู้ ๆ
-
เดียวหยอดได้น่ารักเชียว
ทิวก็เขินได้น่าดูเอ็น เอ้ย เอ็นดู
-
มดไต่จอละเนี่ย หวานมากค่ะ ทิวนี่มีเสน่ห์จังนั่งเฉยๆก็ยังเร้าใจได้อีก
เดียวหลงม้ากกกกก น่ารักดีอ่ะ กลายเผ็นผู้ชายโรแมนติกไปแล้ว
ด่านคุณแม่ท่าจะยากเนอะ ทั้งสองฝ่ายเลย
ขอบคุณค่ะ
-
ไม่รู้ซิ..แบบ..คือทิวโดนข่มขืนน่ะ ทั้งทางกายและทางใจ..มันจะง่ายไปไหมที่จะยอมรัตติกาลน่ะ.. :m16: แบบว่มันคาใจต่อสิ่งที่พระเอกทำก่อนหน้านี้น่ะ ถ้าจะบอกว่าเอารักแท้เข้ามาชดใช้..ไม่รู้ซิ มันรู้สึกทะแม่งๆน่ะ เพราะตอนแรกที่ทิวโดนกระทำมันทำร้ายความรู้สึกมาก..ขอโทษทีถ้าcommentทำให้คนแต่งไม่พอใจ แค่เป็นความเห็นค่ะ แล้วแต่คนแต่งตามที่วางพล็อตแล้วกัน :hao5:
-
เข้าใจกันแต่อุปสรรคเพียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :hao5:
-
เปิดใจให้กันมันดี แต่อุปสรรคเพียบนี่ดิ
-
หวานจริงเว้ย
-
เข้าใจตางกันแล้ว
เดียวเลี่ยนอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
รอฉากต่อไป อิอิ
-
ยิ้มออกแล้วเรา :hao7:
-
หวานๆ หลังจากคลี่คลายคดีที่ก่อนไว้นะคุณเดียว
ดีใจที่ปรับความใจกันแล้ว
ถึงแม้จะมีเรื่องอีกมากมายในวันข้างหน้า
แต่อยากให้ทิวาเข้มแข็ง และผ่านเรื่อวต่างๆไปด้วยกันนะ
-
อบอุ่นจัง
-
อู่ยยย หวานมากจ้าตอนนี้ อยากจะกรีดร้อง
-
อร๊าก มาต่อไวๆนะค้ะ :hao5:
-
อื้อออออ อ่านไปอมยิ้มจนแก้มตุ่ยยยย
เข้าใจความลำบากใจของทั้งคู่นะ แต่ก็แค่อยากให้ทิวมีความสุขบ้าง แต่ก็นะ...ความคาดหวังที่เดียวแบกไว้ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะโยนทิ้งไปง่ายๆ
สู้ๆนะทุกคนเลย
-
หวานละมุนๆ นะตอนนี้ แต่ต่อๆไปป้าๆ ต้องยกมาม่าซดกันละทีนี้ :hao5:
-
แค่รัก.....มันไม่พอจริงๆ นั้นแหละ :ling1: :ling1:
-
:katai1: เขิน :o8: :-[ :impress2:
-
หวานเย้มมม...หยดย้อยมาก
รอลุ้นอีกหลายเฮือกไหมนะ
-
TT เห้อออออออ
-
“ผมมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากความเสียใจที่จะได้จากคุณ” อย่าให้คำๆนี้มันเป็นจริงเลยนะคะ พยามยามแล้วก็ต้องทำให้สำเร็จด้วยนะ อุตส่าห์มาถึงขั้นนี้แล้ว :hao5:
-
หวานๆๆๆๆๆๆ
ชอบอ่ะ ทิวา อย่าละลายง่ายขนาดน้านนน
-
รู้สึกว่ากลิ่นของความรักลอยฟุ้งไปทั่ว
เมื่อเข้าใจกันแล้ว ที่เหลือก็ฝ่าด่านผู้ใหญ่ล่ะนะ
เป็นอุปสรรคชิ้นโตที่กว่าจะข้ามผ่านไปได้ คงยากมากๆ
-
ก้าวผ่านกันไปให้ได้นะ สู้ๆ
-
เหมือนจะราบรื่น
แต่อนาคตเห็นแววดราม่ามารำไร
:katai5:
-
ปัญหาที่จะตามมาเป็นข้อพิสูจน์ความจริงใจของเดียวไง
ทิวาเองก้อใจแข็งกับเดียวไม่ได้แล้วล่ะ^*^
น่าติมตามมากค่ะ ตามอ่านจนทันแล้ว
-
โอยยยยยย หวาน ชอบจัง แต่หลังจากนี้นี่สิ ฮือออออ ไม่อยากคิด
-
:เฮ้อ: แค่รักกันมันไม่พอสินะ
เอาใจช่วยทั้งสองคนเลย :mc4:
-
อะไรๆหลายๆอย่างไม่ได้ดั่งใจหวัง
-
หนทางอีกยาวไกล
-
มาอ่านต่อหลังจากหายหน้าไปนาน ทำไมบรรยากาศมันเคล้าน้ำตาพิกลๆ :ling3:
-
โห๊ย...รอ!!! กำลังซึ้งอ่ะ
-
รักมันอบอวล ดูฟรุ้งฟริ้้ง
-
เดี๋ยวมาอ่านครับ
เอากำลังใจมาส่งก่อน
-
ตอนแรกนึกว่าแม่จะลองใจซะอีก
นี่อะไรอยากได้ลูกสะไภ้จนลืมคิดถึงจิตใจลูก
ขอให้ผ่านอุปสรรคทั้งหลายทั้งปวงไปให้ได้นะ
-
โห....ความหวาน ก่อนพายุจะมารึป่าวคะ
-
อ่านแล้วอย่างหน่วงอ่ะ
-
ตามทันแล้วอ้า มันหวานมาก มันแบบโหยยย ละมุลนีย์ แบบว่าอะนะ อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้กันเลยทีเดียว แต่นี่เตรียมไข่น้ำร้อนผักรอมาม่าเลยนะค้ะ :hao5:
-
:a5: :jul1: :m25:
ไม่ไหวแว๊ววววววววววววว
-
รู้สึกบรรยากาศของทิวกับเดียวนี่แบบหวานๆ นุ่มนวลชวนฝัน อ่านแล้วก็เพ้อออออออออ >///<
แต่ก้อแอบหน่วงๆกับปัญหาทั้งหลาย ไหนจะครอบครัว ไหนจะน้องสาวตัวร้าย ประดังเข้ามาซ้าาา
-
มารอ มาดันจ้า...
-
ขออีกๆๆๆๆๆ :z3:
-
CHAPTER 14 ...คนข้างๆ...
“ทิว...”
หน้าที่ประจำที่แสนจะยินดีของรัตติกาลเริ่มขึ้นเมื่อหลังเสียงปลุกจากโทรศัพท์ถูกปิดลง หลังจากลุกขึ้นนั่งบิดกายไล่ความเมื่อยเล็กน้อยก็ถึงคราวที่คนข้างกายเขาควรจะตื่นจากนิทราเสียที
“ทิวครับ...”
กรอกเสียงชิดริมหูคนที่นอนตะแคงสบายแต่ก็ไร้วี่แววการตอบกลับ แต่มันก็หาได้รำคาญใจคนปลุกไม่ เพราะช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่รัตติกาลจะซึมซับความน่ารักของคนสำคัญได้มากที่สุดเท่าที่ใจต้องการ เพราะยามหลับจะเป็นเวลาเดียวที่คนคนนี้เป็นตัวของตัวเองที่สุด ริมฝีปากที่เผยอน้อยๆถึงแม้บางครั้งเขาจะแอบเห็นน้ำใสๆไหลเยิ้มออกมาบ้าง แต่เขาก็ยินดีเช็ดให้อย่างไม่รังเกียจ ถ้าเป็นคนอื่นรัตติกาลอาจจะทำหน้าขยะแขยงแทนที่จะเป็นใบหน้ายิ้มกริ่มแบบนี้ และถึงต่อให้ทิวานอนน้ำลายไหลเยิ้มเปียกหมอนเขาก็จะยิ้มรับและเปลี่ยนปลอกใหม่ให้ทุกวัน
ความรักมันทำให้เขาประหลาดจริงๆ
“ทิวตื่นเถอะ...” รัตติกาลเพิ่มแรงเขย่าหัวไหล่มนจนร่างที่บางกว่าไหวไปมาตามแรง เรียกเสียงครางอย่างไม่สบอารมณ์จากคนนอนได้
“อืม รู้แล้ว”
“ก็ตื่นสิ” เขาขำกับท่าปัดป่ายราวกับรำคาญเสียนักหนา และในท้ายที่สุดดวงตาคมสวยประดุจเหยี่ยวก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมอง รัตติกาลยิ้มน้อยๆรับอรุณให้นัยน์ตาดำขลับที่ฉายชัดภาพเขาเป็นคนแรก
“วันนี้วันอาทิตย์” เสียงติดจะแหบเล็กน้อยเพราะเพิ่งตื่นเอ่ยแผ่ว เรียวคิ้วเข้มได้รูปขมวดเล็กน้อยอย่างขัดเคือง เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ เพราะวันนี้ไม่ต้องไปทำงาน และเพราะเขาไม่เคยปลุกคนขี้เซาในวันนี้
“รู้...แต่อยากปลุก” รัตติกาลส่งรอยยิ้มยียวนให้คนที่เริ่มไม่สบอารมณ์มากขึ้นทุกที “ไปเดินเล่น ไปซื้อของ...ไปเดทกัน”
คิ้วสวยขมวดมุ่นแล้วคลายแล้วก็กลับมาขมวดปมใหม่ราวกับมันเป็นเรื่องที่ตัดสินใจได้ยากเย็น มันน่ารักจนเขาอดใจก้มลงไปฉกความนิ่มจากแก้มหอมไม่ได้ เจ้าของแก้มส่งเสียงประท้วงเล็กน้อยแต่ก็ยอมเองซีกหน้าให้เขาปล้นจูบได้ตามใจ การเพิ่งตื่นนอนไม่ได้เป็นอุปสรรคสักนิด ทิวาตัวหอมไปทุกตารางนิ้ว หอมกรุ่นไปทั่วทุกอณูผิว ไม่ได้มีกลิ่นบุรุษเฉกเช่นเขาแม้แต่น้อย ทั้งที่ใช้ครีมอาบน้ำชนิดเดียวกัน แต่ตัวเขากลับหอมได้ไม่เท่า
“หอมจังเลย...” เขาปล่อยคำชื่นชมติดผิวเนื้อนุ่ม แต่พอริมฝีปากเริ่มซุกซนลงไปตามลาดไหล่กลับถูกมือดีดันหน้าไปให้พ้นทาง “ก็ทิวเหมือนไม่อยากไปไหน งั้นอยู่บนเตียงกันทั้งวันก็ได้”
“ใครบอกว่าจะไม่ไป ปล่อยได้แล้ว” คนตัวบางกว่าเริ่มดิ้นสุดแรงเมื่อเริ่มจับความจริงจังในน้ำเสียงเขาได้ ก็ไม่ได้อยากจะบังคับอะไรหรอกนะ แค่อยากจะไปเดินเล่นผ่อนคลายความเครียดจากงานกันสองคน อยากจะซื้อของให้ทิวาบ้าง แต่การที่ได้ขลุกกับคนตัวหอมบนเตียงตลอดวันก็เป็นความคิดที่ไม่เลว
“ผมไม่อยากไปแล้ว เราอยู่กันบนนี้ดีกว่า” ว่าพลางล้มตัวทับอีกฝ่ายไม่ให้เคลื่อนไหวหลบหนี เตียงนุ่มรับน้ำหนักในจุดเดียวจนเหมือนทิวาจะจมหายไปได้
“ไม่ ไม่ ผมจะไป ลุกไปนะเดียว”
“อย่าฝืนสิ ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป” เขายิ้มยั่วอีกฝ่าย “เราก็ไม่ได้มีอะไรกันมาหลายวันแล้วนะ วันนี้เต็มที่กันดีกว่า”
“หลายวันบ้าอะไร! มันเพิ่งเมื่อวันก่อนไม่ใช่รึไง” ทิวาแหวเสียงเข้มแต่ใบหน้ากับระเรื่อด้วยความเขินอาย
“นั่นแน่...ก็นับวันเหมือนกันนี่นา ผมเว้นช่วงเกินไปมั้ย หรือว่าจะทุกวันดี”
“ในหัวมีแต่เรื่องนี้รึไง” ทิวาผลักเขาออกให้พ้นทาง แล้วรีบลุกขึ้นนั่งเพื่อเตรียมลงจากเตียง
“ทั้งเรื่องนี้เรื่องนั้นเรื่องของทิวทั้งหมดนั่นแหละ”
“บะ บ้า!!”
ทิวาตวาดเสียงสั่นเดินตึงตังเข้าห้องน้ำไปแต่โดยดี ทิ้งให้คนโดนว่ามองตามไปด้วยรอยยิ้ม เขาชอบที่จะเห็นทิวาเป็นแบบนี้ ไม่มีมาด ไม่ต้องฝืนอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ทุกอย่างมันดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเพราะคำบอกรักของเขา ทิวาเริ่มจะเปิดใจ และใจกว้างเหลือเกินที่จะยินดีลืมอดีตเลวร้ายที่เขาทำลงไป มันทำให้เขาเริ่มได้เห็นใบหน้าที่ไม่เคยรู้จัก น้ำเสียงในโทนที่ต่างออกไป หรือกระทั่งใบหน้าเขินอายที่มักจะทำโมโหกลบเกลื่อน
อยากจะเห็นอีกเยอะๆ ทั้งเนื้อ...ทั้งตัว...
...
...
...
ในวันที่อากาศร้อนจนแทบจะฆ่าคนได้ ท่ามกลางฝูงชนมากมายที่เข้าขั้นแออัด รัตติกาลพยายามใช้ความสูงใหญ่ของตัวเองให้เป็นประโยชน์เพื่อที่คนตามหลังจะได้มีที่ทางให้เดินสะดวก แต่ก็ดูว่าทิวาจะไม่ได้ซาบซึ้งกับสิ่งทีเขาทำเท่าไหร่ เพราะเจ้าตัวนั้นคอยแต่จะออกนอกเส้นทางเดินเข้าไปตามร้านรวงต่างๆให้เขาต้องคอยเหลียวหน้าเหลียวหลัง เขาไม่เคยเห็นว่าปลากระดี่ได้น้ำเป็นยังไง แต่ดูจากทิวาตอนนี้แล้วคงไม่ต่างกัน
รัตติกาลปาดเหงื่อที่ไหลรินมาจากขมับซ้ายขวาก่อนที่จะลงมาเข้าตา เนื้อตัวที่แต่งมาอย่างดีเรียกได้มาหมดสภาพเพราะน้ำเหงื่อเฉอะแฉะ เขาตั้งใจว่าจะไปเดินห้างรับแอร์เย็นๆบรรยากาศสดชื่น ไม่ใช่ตลาดนัดกลางแจ้งที่ร้อนตับแตกแถมยังเบียดคนอย่างนี้ ตามปกติแล้วเขาเป็นคนลุยไหนลุยนั่น แต่อากาศร้อนตับแตกกับคนเป็นร้อยเป็นพันแบบนี้เห็นทีจะไม่ไหว
รัตติกาลอดใจรอจนกระทั่งทิวาเดินออกมาจากร้านเสื้อยืดหลากหลายแบบ เขาอยากจะเข้าไปเหมือนกัน ช่วยทาบช่วยเลือก แต่คนในร้านก็เยอะเกินกว่ากำลังอันน้อยนิดจะเบียดเข้าไปไหว ทำได้แค่รอและรอ
ทิวาไม่ยอมให้เขาออกเงินแม้สักบาทเพื่อซื้อของส่วนตัวแม้ว่าจะถูกแค่ไม่กี่สิบบาทก็ตาม เท่าที่เดินกันมาร่วมสองชั่วโมงทิวาได้เสื้อไปแล้วสี่ตัวกับกางเกงยีนสี่ส่วนพอดีตัวอีกหนึ่ง และทั้งหมดนั่นก็ไม่ได้อยู่ในมือเขาสักอย่างเดียว
“ทิว...พักก่อนมั้ย” เหมือนจะเป็นประโยคคำถามที่เป็นการเอาอกเอาใจ แต่สีหน้ากับภาษากายกลับทรยศเจ้าของ
“ไม่ไหวแล้วล่ะสิ” ทิวายิ้มเยาะ แต่เกินกว่าจะคาดคิดมือบางหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อตามใบหน้าให้เขา ท่ามกลางผู้คนมากมายที่ไม่รู้ว่ามีใครมองใครสนใจอยู่บ้าง เขาไม่ได้อายอะไรหรอกนะแต่มันเป็นการกระทำที่ไม่เคยคาดคิด ไม่รู้ว่าทิวารู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่
คนโดนปรนนิบัติยิ้มกริ่ม คว้าถุงในมืออีกฝ่ายมาแย่งถือไว้เองและไม่ลืมที่จะจับมือเจ้าของถุงเสื้อทั้งหลายเอาไว้ด้วย ทิวามองดูมือที่จับกันไว้แน่นและเงยหน้าขึ้นสบเขา ก่อนที่จะหันมองไปรอบตัวด้วยสีหน้ากังวลใจ รัตติกาลกระชับมือแน่นเมื่อเริ่มรู้สึกถึงการออกแรงบิดเพื่อให้เป็นอิสระ เขาส่ายหน้าน้อยๆพร้อมรอยยิ้มที่เหยียดเต็มที่
“กลัวหลง”
คำอ้างที่ดูจะไม่เข้าที แต่เจ้าของมือนุ่มกลับอมยิ้มและยอมปล่อยให้สองมือเกาะเกี่ยวกันต่อไป รัตติกาลแค่มีหน้าที่เดินตามการลากจูงไปเรื่อยๆ พื้นที่ไหนคนบางเบาก็แทบจะทิ้งห่างกันจนเหมือนเขาโดนลาก พื้นที่ไหนคนมากมายก็กลับมาตัวติดกันเสียแทบจะรวมร่าง จนออกมารอบนอกได้นั่นแหละรัตติกาลถึงได้พอสูดอากาศให้สมกับที่ปอดต้องการ
“นั่งพักกันร้านโน้นเถอะ” เมื่อมีการชี้ชวนให้พักเขาก็ไม่อิดออดที่จะเดินตามไป ทิวาปล่อยมือเขาให้นั่งบนเก้าอี้ไม้ที่ว่างอยู่ ส่วนตัวเองเดินไปยังหน้าแผงเพื่อสั่งไอศกรีมกะทิ ไม่นานก็กลับมานั่งยังที่ว่างอีกที่พร้อมกับกะลามะพร้าวใบย่อมสองลูก
“ไหวมั้ย?” ทิวาถามขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นมองคนถามหลังจากตักไอติมเข้าปากอย่างไม่สนใจใคร ความเย็นที่เจือความหวานหอมทำให้ร่างกายเริ่มเย็นลง เหมือนตัวเองกลับมามีกำลังอีกครั้ง
“ไหวสิ” ตอบออกไปพร้อมรอยยิ้ม
“กลับก็ได้นะ เหมือนคุณจะไม่ชอบมาเดินอะไรแบบนี้”
“ผมก็เคยมาเดินจตุจักรนะ แต่มันร้อนแถมคนยังเยอะ อึดอัดจนไม่คิดจะมาอีก” ตักไอติมเข้าปากอีกคำพลางมองหน้าของคนที่นั่งมองเขานิ่งๆ “แต่มากับคุณไม่เหมือนมากับเพื่อนนี่ มันคนละอารมณ์กัน”
“ผมดูว่าถ้าเดินมากกว่านี้อีกนิดคุณคงเป็นลมแน่”
“ใส่ความ... ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”
“งั้นเดินอีกสักสามสี่รอบคงได้ใช่มั้ย?”
“ผมจะเดินกับคุณแค่จบรอบสอง และจากนั้นจะไปนอนรอในรถโอเคนะ”
ทิวาหัวเราะคิกคักด้วยใบหน้าที่โรยด้วยรอยยิ้ม มันทำให้เขายิ้มตามได้อย่างไม่ยากเย็น ยิ่งเห็นทิวาหลากหลายมุมมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งจะไปเพิ่มระดับความสุขในหัวใจของเขามากเท่านั้น เขารักผู้ชายคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ก็ได้แต่หวังว่าเมื่อไหร่ทิวาจะรักเขามากขึ้นจนเท่าเทียมกันสักที
“เสียงโทรศัพท์คุณรึเปล่า?”
รัตติกาลรีบหยิบมือถือออกมาดูตามคำบอกของคนนั่งเคียงใกล้ โทรศัพท์เครื่องใหม่กำลังแผดเสียงดนตรีที่ตั้งไว้เป็นสายเฉพาะ เขาเหลือบมองทิวาที่ปรายตามาสบกันเล็กน้อยแล้วจึงเบือนหน้าหนีเหมือนไม่ได้สนใจอะไร เขาไม่ลุกไปที่อื่น ไม่อยากให้ทิวาคิดว่ามีเรื่องอะไรให้ปกปิด
“ครับแม่...” เขากรอกเสียงไปตามสาย พยายามค่อยๆผ่อนลมหายใจหน่วงอกไม่ให้มารดาได้ยิน
//วันนี้ว่างรึเปล่าจ๊ะลูกชาย// เสียงคุณนายช่างสดใสจนเขาออกจะเสียวสันหลังวูบๆไม่ได้
“ผมติดธุระสำคัญมากๆ”
//วันนี้วันอาทิตย์จะมามีธุระอะไรหึ๊ อยู่กับสาวที่ไหนก็บอกมาเถอะ//
“ก็ทั้งใช่และไม่ใช่อ่ะครับ” รัตติกาลแอบยิ้มกับคำเดาของมารดาที่แม่นราวกับตาเห็น จะผิดพลาดไปบ้างก็ตรงเพศนั่นแหละ
//เอาเถอะ! แต่วันนี้หนูสองเขาโทรมาหาแม่ว่าอยากจะชวนแกไปทานข้าวสักหน่อย//
เขาอยากจะถอนใจแรงๆให้คุณนายท่านได้ยิน แค่ได้ยินชื่อของผู้หญิงคนนี้ก็ไปเร่งสารก่อความเครียดในร่างกายให้ตีมวลขึ้นมาได้ไม่ยาก
//ทำไมเงียบ? ไปเถอะลูก น้องโทรมาชวนทั้งที//
“ผมไม่อยากไป บอกตรงๆนะคุณนายว่าผมไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น”
//อ้าวเหรอ ว้า! แม่ก็นึกว่าจะได้ดองกับคุณอรดีซะอีก//
รัตติกาลอาจจะยิ้มได้ถ้าไม่ได้รู้จักแม่ตัวเองดีขนาดนี้ เพราะถึงจะฟังดูว่าตามใจให้เขาเป็นผู้ตัดสินรอบสุดท้าย แต่ถ้าคนหนึ่งไม่ผ่าน คุณนายแม่ก็จะสรรหาคนอื่นมายื่นใบสมัครอีกอยู่ดี และที่สำคัญ...ผู้หญิงอย่างอติกานต์จะยอมให้เขาเขี่ยตกรอบได้ง่ายๆรึเปล่า
“แม่รับเรื่องไว้ก็โทรไปบอกกันเอาเองแล้วกัน ไว้ผมโทรหานะครับ”
//เดี๋ยวสิตาเดียว! ไปเจอ...///
เขาตัดสายทิ้งในทันทีและไม่รีรอที่จะปิดเครื่องหนี เขาไม่อยากทำให้การเดทต้องพังไม่เป็นท่า แต่พอมองกลับไปที่คนร่วมทางก็พบว่าดวงตาเหยี่ยวจับจ้องเขาแน่นิ่งอยู่ก่อนแล้ว รัตติกาลยิ้มตอบเอื้อมมือจับมืออุ่นที่วางอยู่แนบตักเอาไว้
“แม่ผมโทรมาน่ะ”
“มีธุระใช่มั้ย? กลับเลยก็ได้นะ” เสียงเรียบๆ หน้านิ่งๆ พูดขึ้นพาลให้คนอย่างเขาหวั่นไหวเสียเอง
“ไม่เอา! อยากอยู่กับทิวนี่จะให้ผมไปไหนล่ะ”
“ก็เห็นพูดถึงผู้หญิงคนนั้น...สองใช่มั้ย?”
“ก็ใช่ เขาอยากชวนไปกินข้าว แต่ผมก็ปฎิเสธไปแล้ว” เขาเล่าตามความจริง ออกแรงบีบมือที่เกาะกุมกันไว้มากขึ้น ทิวาที่ร่าเริงสดใสกลับกลายเป็นทิวาที่มีเกราะอยู่รอบกาย ความนิ่ง ความเงียบทำให้เขาไม่สบายใจ
“แต่...”
“ทิวครับ ตอนนี้ผมสนแค่คุณ คนอื่นไม่สำคัญสักนิด เพราะฉะนั้นอย่าคิดมากเลยนะ”
รัตติกาลแย้มยิ้มเต็มใบหน้า แม้ว่าอีกคนจะยังหม่นหมองอยู่ก็ตาม หลังจากคะยั้นคะยอให้เดินดูร้านรวงต่ออีกนิดทิวาก็เริ่มยิ้มขึ้นได้บ้าง แม้จะไม่ซื้ออะไรเพิ่มแต่ก็ยังเข้าร้านนั้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น แต่โซนที่ทิวาไม่เข้าไปเหยียบเลยคือโซนสัตว์เลี้ยง แม้ว่าเขาจะพยายามลากจูงเข้าไปเท่าไหร่กลับโดนกระหน่ำตีและดื้อดึงที่จะไม่เข้าไป เขาหัวเราะกับหน้าตาหวาดกลัวนั้นจนคนรอบข้างคิดว่าบ้า
“ไม่ชอบสัตว์รึไง หมาแมวน่ารักๆ กระต่ายตัวเล็กๆ” เขายังยิ้มล้อให้คนหน้าคว่ำส่งค้อนปะหลับปะเหลือกมาให้
“ไอ้พวกนั้นน่ะชอบ แต่มันมีพวกประหลาดๆอยู่ด้วย ไม่ไหวอ่ะ ขนลุก” พูดจบก็ทำหน้าหยีตัวสั่นให้คนมองใจเต้น มันน่ารักจนอยากจะคว้ามากอดหอมแก้มซ้ายขวา
ทำไมจะต้องมาทำตัวน่ากอดเอาตอนอยู่ข้างนอกด้วยนะ
...
...
...
ช่วงโค้งสุดท้ายของการเดทก็มาจบที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางกรุง หลังจากที่ตามใจทิวาจนเกือบจะหมดแรง ก็ถึงคิวเขาเอาแต่ใจบ้าง ร้อนมาทั้งวันก็เลยต้องหลบมาพึ่งแอร์เย็นฉ่ำ แม้เขาจะไม่ได้ชอบการมาเดินห้างช้อปปิ้งมากมายนัก แต่มันก็ดีกว่าตลาดนัดที่คนเยอะจนเวียนหัว
แต่ดูว่าทิวาจะไม่ได้คิดแบบนั้น ระดับความรื่นเริงบนใบหน้าชวนมองลดลงอย่างเห็นได้ชัด มือที่เคยจับกันไปตลอดทางเดินในตลาดกลับห่างเหินเมื่ออยู่ที่นี่ ร่างบางเดินเงียบๆ ทิ้งห่างจากเขาเล็กน้อย ยังดีหน่อยที่พอเขาพูดคุยด้วยก็ยังยิ้มให้เป็นปกติ
“เหนื่อยรึเปล่า กลับเลยมั้ย” รัตติกาลถามขึ้นทันทีที่หนังจบ ไฟในโรงเปิดสว่างและทุกคนต่างเริ่มพากันเดินออกจากโรง ทิวาหันมามองเขาด้วยใบหน้าโรยแรง ส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะบอกว่าหิวด้วยเสียงราวกับคนใกล้หมดแรง เขาได้แต่ยิ้มขำและพากันออกมาจากสถานที่ที่เริ่มร้างผู้คน
“ผมไปเข้าห้องน้ำก่อน ไปด้วยกันมั้ย”
ทิวามองคนถามแล้วส่ายหน้า เดินเลี่ยงมานั่งยังเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ไม่ไกล รัตติกาลดูจนแน่ในว่าเขาไม่ได้ไปไหนไกลจึงเดินหายลับเข้าไปในทางเข้าห้องน้ำ
ตอนนี้ทิวาทั้งอิ่มทั้งเหนื่อยอยากจะกลับไปนอนพักเต็มแก่ เป็นครั้งแรกในรอบหลายๆเดือนที่เขาเดินมากขนาดนี้ ได้เดินซื้อของในตลาดนัดใหญ่ที่ไม่ได้ไปมานาน ได้ดูหนังที่อยากดู กินป๊อปคอร์นรสโปรดกับเครื่องดื่มแก้วโต ปิดท้ายด้วยอาหารญี่ปุ่นแบบปิ้งย่างที่เขาเป็นคนเลือก
เขาไม่คิดว่ารัตติกาลจะทนเดินในจตุจักรได้นานสองนาน เพราะทุกครั้งที่เหลือบไปมองก็จะพบกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ไอ้ที่เขาบอกว่ากลัวรัตติกาลจะเป็นลมมันไม่ได้เกินจริงเลย ใบหน้าซีดๆเพราะอากาศที่อึดอัดกับความร้อนมันน่ากลัวว่าคนตัวสูงจะฟุบลงไปจริงๆ แต่พอได้เปลี่ยนจากที่ร้อนๆมาเข้าห้างเย็นๆเท่านั้นแหละ สีหน้ากลับสดชื่นอย่างเห็นได้ชัด ชวนเขาเดินเข้าออกร้านนั้นร้านนี้จนเวียนหัว ไอ้สำนวนที่ว่าปลากระดี่ได้น้ำเป็นยังไงก็คงจะเป็นอย่างรัตติกาลตอนนี้ล่ะมั้ง
“ไม่เห็นหน้าเห็นตานานเลยนะ”
เสียงหนึ่งที่ว่าจะคุ้นก็คุ้นจะว่าไม่คุ้นก็ไม่เชิงดังขึ้นจากทิศตรงกันข้ามที่เขาเหม่อมอง แต่เมื่อหันไปรับรู้ว่าใครเป็นเจ้าของเสียงเขาก็แทบอยากจะเดินหนีไปให้ไกล ทิวาเบือนหน้ากลับไปทางเดิมในขณะที่หญิงสาวลงนั่งใกล้กัน เรียวขาสวยตวัดพับกันในท่วงท่ามั่นใจ
“สองน่าจะดีใจมากกว่านะ” เขาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ใครใช้ให้เรียกฉันอย่างนั้น เป็นแค่ลูกชู้ก็หัดเจียมตัวบ้าง” อติกานต์ตอกกลับ ไม่ใช่น้ำเสียงเกรี้ยวกราดอย่างที่ทำเสมอเมื่ออยู่กันตามลำพัง แต่เป็นน้ำเสียงราบเรียบยามต้องคุยกันท่ามกลางสาธารณะ
“ขอโทษครับ...คุณสอง”
“โลกมันกลมนะว่ามั้ย เรากำลังสนุกกับเพื่อนอยู่ดีดีแต่ก็ต้องมาเจอคนที่เกลียดขี้หน้า” ทิวาฟังอติกานต์พูดไปเรื่อยราวกับพูดถึงเรื่องดินฟ้าอากาศ “ฉันก็ไม่ได้อยากจะเข้ามาทักคนอย่างนายหรอกนะ แค่อยากจะรู้ว่าที่เพื่อนฉันพูดน่ะจริงมั้ย?”
“เรื่องอะไรครับ”
“ก็เรื่องที่ว่านายไม่กลับคอนโดเกือบเดือนแล้วน่ะสิ”
ทิวาหันไปจ้องคนพูดอย่างลืมตัว เขาตกใจ มันคาดไม่ถึงที่ว่าอติกานต์รู้ได้ยังไง
“หึ เรื่องจริงล่ะสิ” น้องสาวต่างแม่ยังคงยิ้มเยาะ “ไปได้เสี่ยเลี้ยงคนใหม่แล้วรึไง ถึงได้หอบผ้าหอบผ่อนหนีหายไปแบบนี้”
ทิวาพยายามนึกถึงเรื่องราวดีดีที่เจอมาทั้งวัน พยายามขับไล่คำวิพาทร้ายๆที่กำลังออกรสออกชาดอยู่ ไม่ว่าเมื่อไหร่อติกานต์ก็ไม่เคยมองเขาในแง่ดีสักครั้ง เพราะความโกรธ เพราะความเกลียด เพราะเขาเป็นลูกของเมียน้อยที่เกือบพาครอบครัวเธอเข้าสู่หายนะ แม้บางคำพูด บางข้อหาจะร้ายแรง ต่อให้โกรธให้โมยังไง เขาก็ต้องทำใจเย็นเข้าไว้ เขาจำได้ทุกครั้งที่พี่ชายมักจะเป็นฝ่ายออกปากขอโทษแทนทุกครั้งที่ได้ยินการต่อว่าแรงๆจากน้องสาวคนเดียว เขาไม่อยากให้คนที่เอ็นดูเขาต้องกังวล ทิวาจึงต้องปล่อยให้มันผ่านหูซ้ายทะลุหูขวาไป
ถ้าน้องเป็นไฟ เขาจะกลายเป็นน้ำมันไม่ได้
อติกานต์ไม่ใช่คนก้าวร้าว ปากร้าย หรือชอบว่ากล่าวใครให้เสียหาย ทุกอย่างนั้นมีไว้สำหรับเขาคนเดียว อติกานต์เป็นคนร่าเริง ยิ้มง่าย และใจดี ยกเว้นกับเขา ทุกสิ่งมันมีเหตุและผลของมันก็คือเขา
“ผมแค่ไปอยู่กับเพื่อนชั่วครั้งชั่วคราว”
“หึ น่าเชื่อตายล่ะ”
“แล้วแต่คุณสองเถอะครับ” เขาเหนื่อยที่จะแก้ตัวหรืออธิบายอะไร เพราะไม่ว่าทางไหนอติกานต์ก็ไม่เคยเปิดรับใจที่จะเชื่อคำจากปากเขา
“อย่ามาสร้างข่าวเสียหายให้คนในครอบครัวของฉันต้องขายขี้หน้าแล้วกัน เป็นกาฝากก็เหลือจะทนแล้วอย่าได้ผันตัวไปเป็นนกแสกสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น”
ทิวาหลุบตาต่ำเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ไม่อยากให้คนที่ขึ้นชื่อว่าน้องสาวเข้ามาอยู่ในครรลองสายตาตอนนี้ เขาไม่เกลียดอติกานต์แต่ก็ไม่อยากเจอเช่นกัน เพราะทุกครั้งที่พบกัน ถ้อยคำที่สรรหาว่าต่อว่าจิกกัดเขามันกัดกร่อนจิตใจอย่างเกินจะทน น้องจะรู้รึเปล่าว่าบางถ้อยคำที่เขาได้ฟังในยามทดท้อใจมันก็พาลทำให้หมดแรงกายจนคิดว่าตายไปให้พ้นๆซะก็คงดี หลายครั้งในยามที่อยู่ลำพัง ความเหงามันทำให้เขาฟุ้งซ่านไปมากมาย ...เขาเกิดมาทำไม...เกิดมาเพื่อใคร... คิดวนเวียนเรื่องที่น้องว่าแล้วก็พาลร้องไห้กับความอ่อนแอของตัวเอง ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าคำถามพวกนั้นมันไม่สำคัญ เพราะเขารู้คำตอบนั้นอยู่แล้ว...ว่าเขาต้องอยู่เพื่อตัวเอง
“ทิว...”
ทิวาเงยหน้าขึ้นรับเสียงเรียกคุ้นเคย รัตติกาลเดินตรงเข้ามาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม สายตาทั้งคู่จับจ้องตรงมาที่เขา แต่พอมุมมองรับคนอีกคนเข้ามาในสายตา รอยยิ้มติดหน้าก็เริ่มเจือจางลงจนหายไปจากใบหน้า
“อ้อ...ที่แท้ก็มากับคุณเดียวนี่เอง” อติกานต์ทำเสียงเยาะ ก่อนจะลุกขึ้นทักทายคนตัวสูงที่มาหยุดยืนตรงหน้าเขาพอดิบพอดี
“บังเอิญจังนะครับ” รัตติกาลเอ่ยเสียงเรียบ
“ค่ะ บังเอิ๊ญบังเอิญ เจอพี่ชายกับคนที่อ้างว่ามีธุระพร้อมกัน”
“แล้วคุณแม่ได้บอกคุณสองรึเปล่าครับว่าธุระของผมสำคัญม๊ากมาก”
ทิวาแทบจะหลุดขำกับการเลียนเสียงที่สูงเทียบเท่ากัน แต่ผิดกับอติกานต์ที่เริ่มจับจ้องรัตติกาลอย่างขุ่นเคืองใจ แต่เพียงชั่ววินาทีแววตาขุ่นเคืองก็เปลี่ยนเป็นแววตาวาวโรจน์ ร่างสมส่วนเดินเข้าหารัตติกาลที่ยืนนิ่งเป็นรูปสลัก ใกล้กันจนพาลให้ใจของคนมองกระตุกแปลกๆ
“หึ ถ้าอย่างนั้นสองคงไม่รบกวนธุระของคุณเดียวแล้วล่ะค่ะ หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะคะ”
“ลาก่อนครับ” รัตติกาลยิ้มเย็นไม่แพ้คนที่หันหลังเดินจากไป ทิวาจับจ้องร่างสูงที่เดินมานั่งด้านข้างแทนที่ ไหนว่าแม่พยายามจับคู่หวังให้แต่งงานกัน แล้วทำไมบรรยากาศการพบเจอมันถึงไร้ซึ่งสื่อนำที่จะพาลให้คิดต่อยอดได้ล่ะ มันมีแต่อารมณ์เชือดเฉือนกับสายตาไม่เป็นมิตรส่งให้กันเท่านั้นเอง
“เขาว่าอะไรทิวอีก” ขำถามแรกพร้อมกับการยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนทิวาจำต้องเลื่อนหน้าหนี
“เปล่า...”
“อย่ามาปิด ผมเห็นหน้าคุณก็รู้แล้ว”
“สองเป็นน้องสาวผมนะ เขาจะมาว่าอะไรผม คุณนี่เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว”
“ถ้าผมไม่รู้จริง ก็คงไม่ถามหรอก”
หมายความว่ายังไง? รัตติกาลรู้ตื้นลึกหนาบางอะไรเกี่ยวกับเขาถึงได้แสดงความแน่ใจขนาดนี้ แต่ก็นะ...ถ้าครอบครัวสนิทกันถึงขนาดอยากให้ลูกแต่งงานกันก็คงพอรู้อะไรบ้าง เพราะอติกานต์ก็ไม่ใช่คนที่จะปิดบังความเกลียดเขาไม่ให้ใครรู้อยู่แล้ว
“...คุณยังมีผมอยู่ข้างๆ”
ทิวามองมือที่ถูกกุมโดยฝ่ามือใหญ่ ความอุ่นร้อนของผิวเนื้อซึมผ่านเข้ามากับคำพูดที่พาให้หัวใจเต้นในจังหวะที่แปลกออกไป เขาไม่ได้ยิ้มรับอย่างเอียงอาย หรือว่าตอบกลับอะไรออกไป แค่ปล่อยให้มือยังกุมกันและกัน
ใช่...
ตอนนี้ผมยังมีคุณ
แต่จนถึงเมื่อไหร่ล่ะ
...
...
...
_____________________________________________________________ TBC. __________________
วันนี้จะขอตอบเม้นซะหน่อย
ตอบคุณbvanค่ะ :: คนแต่งดีใจมากๆต่างหากที่ทำให้คุณอินกับเนื้อเรื่องได้มากขนาดนี้ ไม่ว่าจะเม้นแสดงความคิดเห็นหรือว่าให้กำลังใจ คนแต่งปลาบปลื้มทั้งนั้นค่ะ :m13: ส่วนที่คิดว่ามันง่ายไปไหม? จะว่าง่ายก็ง่ายจะว่ายากก็ยาก นี่น้องทิวของคุณพี่ก็ยังไม่ได้ตกลงปลงใจคบหากับคุณเดียวนะคะ :m19: แค่ยอมรับความรู้สึกตัวเองบ้าง อาจจะเพราะว่าตอนเดียวร้ายก็ทำให้เกลียดได้สุดๆ แต่พอเปลี่ยนโหมดมันก็เป็นอะไรที่ทิวไม่เคยได้รับแบบนี้จากใคร ใจนางก็เลยหวั่นไหวอ่ะค่ะ อารมณ์ตอนนี้คงจะอยู่ที่ว่า 'กูจะรักมึงดีมั้ยน้าาา' :m28: ประมาณนั้น
และขอบคุณทุกเม้นที่ไม่อาจกล่าวได้หมด ซึ้งใจ ปลื้มใจ ที่ทำให้คุณรู้สึกว่ามันหวานปนหน่วงและเห็นแววมาม่ารำไร
แต่งเรื่องนี้อารมณ์มันผิดกับเรื่อง ขอโทษครับฯอย่างชัดเจน เรียกว่าขาวกับดำทีเดียว อยากจะเรียกเสียงขำขันให้บ้างแต่มันเครียดจนไม่รู้จะไปแทรกบรรทัดไหน ก็เลยต้องไปปล่อยความรั่วให้พระ-นายอีกเรื่องแทน :m23:
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
:katai2-1: ทำให้ทิวมั่นใจให้ได้นะ
เพราะทิวใจแกว่งตลอดเวลา 5555
-
คนที่เคยคิดว่าตัวเอวเกิดมาทำไม เพื่ออใคร
พอมีรักจริงๆแบบนี้มันก็ไม่มั่นใจอ่ะน่ะ
แถมยังเริ่มไม่ดีด้วยอ่เ
-
อื้อฮือ พระเอกได้ใจดีว่ะ ชอบแบบนี้แหละ ไม่ต้องเป็นสุภาพบุรุษสำหรับคนที่ไม่ใช่สุภาพสตรีก็ได้
-
ทิวจ๋าาาาา :sad4:
-
ก็พอจะเข้าใจสองนะที่ร้ายกาจกับทิว แต่เรื่องมันก็ตั้งนานปล่อยวางนะน้องนะ พี่จะเข้าใจน้องตอนนี้ตอนเดียว ครั้งหน้าถ้าว่าทิวอีกจะโกรธแระ
นิสัยไม่ดีเลยจริงๆเชียว
-
ถ้า น้องสอง เป็นสาววาย จิให้อภัย 55 แต่ท่าทางคงไม่ใช่
-
เกือบค่อนเรื่องอมยิ้มมีความสุข :o8:
เจอยัยสองเข้าตอนท้าย เครียดเลย :z3:
คนอะไรแย่ได้ขนาดนี้ ยิ่งทิวไม่ตอบโต้ยิ้งกร่างใหญ่
ดีนะที่มีเดียว ตาต่อตา ฟันต่อฟัน เฉือดนิ่มๆให้
อย่าคิดมากไปเลยนะทิว
ถึงไม่รู้อนาคต ว่าจะมีความสุขถึงเมื่อไร เพราะไม่มีใครรู้หรอก
เหมือนไม่รู้ว่าเราจะทุกข์ถึงเมื่อไหร่นั้นแหละ
แค่ตอนนี้มีกันและกันแล้วมีความสุข แค่นั้นก็พอ
อย่าเพิ่งไปอยากกินมาม่าตอนนี้ 5555
-
เดียวน่ารักผุดๆๆ :impress2:
-
เดียวต้องเป็นหลักที่มั่นคงมากๆๆๆๆๆ
ถ้าคิดว่ารักจริง
ไปจัดการแม่ของนายด้วย :a3:
-
อยากตบน้องสองจริงๆเลยอะ ไม่ไหวกับนิสัยนางเลยคะ ทิวสู้ๆนะ
-
ตอนนี้ก็มีแต่เชื่อใจและไว้ใจกันเท่านั้นแหละ เดี๋ยวทุกอย่างก็จะต้องผ่านพ้นไปด้วยดี
-
คุณสองไม่ไหวนะ ด่าทิวซะเสียเลย
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อึดอัดแทนทิว จะเป็นไปได้มั้ยที่ทิวจะไม่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้อีก
ก็เข้าใจนะว่าเป็นธรรมดาที่ลูกเมียหลวงจะเกลียดลูกเมียน้อย
แต่ทิวทำอะไรผิด ถ้าไม่ชอบทิวก็อยู่ห่างๆกัน ไม่ต้องยุ่งกันดีกว่ามั้ย
-
มันต้องตลอดไปอยู่แล้ว เชื่อใจเดียวนะทิว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หวาน(?)ขึ้นเป็นลำดับ ขมฝาดเฝื่อนคอเป็นระยะ :katai4:
-
เดียวรักทิวให้มากๆนะ ทิวน่าสงสาร
-
:katai1: :katai1: :katai1:ตูจะได้กินม่าม่ารึเปล่าเอ๋ย :mew2: :mew2: :mew2:
-
ถึงเวลาที่เดียวต้องเข้มแข็งเอาจริง เพื่อจะพากันให้ความรักนี้จรริงจัง และตลอดไป
สู้ๆนะ
-
อยากเห็นพระเอกของเราฉะกับนางร้ายจังเลยยยย :katai2-1: :katai2-1:
-
โดนใจมากๆ คุณเดียวสู้ ปกป้อง คุณทิวนะ
-
เฮ้อออ!! สงสารทิว
ต้องมารับกรรมในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อ
เกลียดนังสอง!
รอตอนต่อไปน๊าา
-
ทิวนี่น่ารักจริง เดียวหลงรักเป็นร้อยเป๋นพันครั้งแล้ว :mew1: :mew1:
แต่ยัยสองนี่คืออัลไร ทำไมปากร้ายใจดำขนาดนี้นะ
ความรักระหว่างเดียวกับทิว เรื่องมันใหญ่มากๆตรงครอบครัวนี่แหละ
-
กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล :katai3:
-
เดียวน่ารักดีตอนเดินตามแบบเหงื่อท่วม แต่ทิวน่ารักกว่าตอนเอาผ้ามาซับหน้าให้ ฮึ่ย น่ารักไม่ทน จับฟัดกลางตลาดเลย
เดทดีๆ ทำไมต้องมาอารมณ์เสียเพราะยัยสองด้วย ชริ วาจาแต่ละคำนี่แบบแย่จัง
แต่เดียวก็ชัดเจนดีนะ ติดเรื่องคุณหญิงแม่อ่ะตอนนี้
ขอบคุณค่า
-
เฮ้อ :เฮ้อ: พอคิดถึงมาม่าในอนาคตแล้วก็เครียด จับมือกันไว้อย่าปล่อยนะ
-
โงยยยยยยย
นานๆไปเลยได้มั้ย มีกันตลอดไปอ่ะ
ฮืออออ
อย่าอย่างงี้ดิ กลัวดราม่า ทั้งม่าแม่และม่าพี่
เราว่าถ้าพี่ชายรู้อาจมีเคืองๆป้ะ งืออ
เอาใจช่วยทั้งคู่ อยู่ด้วยกันมันน่ารักมาก มากๆอ่ะ
-
รู้สึกว่าได้กลิ่นมาม่าโชยมา :เฮ้อ:
-
นางร้ายจะออกฤทธิ์แล้วหรอ
-
มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยยัยสองสยองขวัญ ก้าวร้าว นิสัยไม่ดี
เดียวดูแลทิวดี ๆ นะ ทำให้มั่นใจและเชื่อในความรักครั้งนี้
-
ทิวน่าสงสารมากๆเลย
-
อ่านรวดสามตอน ตอนขอความรักจากทิว เดียวดูเหมือนราชสีห์บาดเจ็บเลยค่ะ น่าสงสาร จากที่เคยเผด็จการเอาแต่ใจ กลับกลายเป็นอ่อนแอและกลัวแม้กระทั่งการผละหนีของทิว โถๆๆๆ น้ำตาเกือบไหลให้นาง
แต่เอาจริงๆก็สมควรโดนแหละนะคะ ทำกับทิวไปซะขนาดนั้น ถ้าเป็นจีนนะ ถึงจะรักเดียวไปแล้ว แต่มารู้ความจริงอย่างนี้คงโกรธมากจนไม่ยอมฟังอะไร หนีออกไปจากห้องเลยก็ได้ นี่ถือว่าตาเดียวโชคดี ที่ทิวมีปมขาดความรัก พอได้มาเจอแบบนี้ เป็นคนสำคัญที่สุดของใครสักคน เลยใจอ่อน ยอมยกโทษให้ง่ายๆ ถึงจะยังเต็มไปด้วยความกลัวจากข้อจำกัดทางสังคม และกลัวการผิดหวังจากความรักในอนาคตที่ไม่แน่นอนว่าเดียวจะรักไปจนถึงเมื่อไหร่ก็เถอะ
ทิวน่าสงสารจัง โดยสองทำอย่างนั้นมาตลอด แค่เป็นลูกเมียน้อย ต้องมาทนอยู่ในบ้านใหญ่ ที่ตัวเองเกือบเป็นสาเหตุที่ทำให้เค้าต้องแตกแยกกัน ก็อึดอัดพออยู่แล้ว ถึงพ่อกับพี่จะเอ็นดู แต่ก็เข้ามาไม่ถึงจิตใจของทิวเลย เหมือนอยู่คนเดียวมาตลอดนั่นแหละ คำพูดที่กดตัวเองให้ลงต่ำกว่าใคร มันทั้งน่าโมโหทั้งน่าสงสารจริงๆนั่นแหละค่ะ อย่าดูถูกตัวเองแบบนั้นได้ไหม แง TT
สุดท้าย ขอกรีดร้องให้คำ “เดียวขอร้องนะครับ” สิบห้าล้านทีค่ะ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก #ละลาย
สู้ๆค่าพี่เหมียว รอตอนต่อไปนะคะ ><
-
เฮ้อ..... ชีวิต
-
สนุกมากเลยค่าาาา
-
เข้ามาทวงทิวของเค้ามามั่งจิ ส่ิงบ้านเทียนมาแล้ว รอทิวจ้าาาา
-
นึกว่าจะได้คู่กัด 555555
แต่กับมหาก็ได้ค่ะ พี่ไม้จะได้เลิกเศร้า :o8:
-
เป็นน้องสาวที่น่าตบซักฉาดจริงๆค่ะ
สงสารทิว เห้อออออออ :sad4:
-
สงสารทิวมากกกกก.
สนุกอะ ^^
-
:ling1:
ทำไมทิวไม่เถียงสู้ๆๆๆๆ
แอร๊ยยยยยยยยยย ขัดใจยัยน้องสอง
-
โอ้ยยยยยย ท่าทาง สอง นางจะร้ายใช่เล่น เลยนะ
-
CHAPTER 15 ...What can I do...
เสียงเดินลงเท้ารุนแรงจนเกือบจะเรียกว่าเป็นการกระทืบเท้าทุกก้าวย่างนั้น เรียกสายตาให้คนที่นั่งผ่อนอารมณ์ที่ม้านั่งยาวติดสวนกลางหันไปมองตามเสียง แม้จะพอเดาได้ว่าเป็นใครแต่ไม่กี่อึดใจคนที่ทายไว้ก็เดินหน้าหงิกเข้ามา แต่ก่อนที่จะเดินผ่านไปโดยไม่ได้สังเกตกันคนเป็นพี่ก็จำต้องรั้งน้องสาวคนเดียวเอาไว้ก่อน
“ยัยสอง... มาหาพี่หน่อยสิ”
เอกสิทธิ์ยิ้มน้อยๆให้กับใบหน้าสวยที่บูดบึ้ง อารมณ์คงจะติดลบเต็มทีถึงได้หัวฟัดหัวเหวี่ยงตั้งแต่เข้าบ้านมา อติกานต์เปลี่ยนเส้นทางมาตามเสียงเรียก ร่างบางนั่งลงยังที่ว่างข้างๆ คนเป็นพี่ได้แต่นั่งยิ้มไปมา มองสาวใช้ที่ตัวสั่นงันงกเข้ามาเสิร์ฟน้ำผลไม้เย็นๆให้ก่อนจะล่าถอยออกไปด้วยความเร็ว
“ไปอารมณ์เสียที่ไหนมา เห็นมั้ยว่าเด็กมันกลัวกันไปหมดแล้ว” เอกสิทธิ์พยักพเยิดไปยังแผ่นหลังไวไวของสาวใช้
“ก็มันโมโห หงุดหงิด”
“ใครไปทำอะไรให้หืม?”
“คุณเดียว”
เอกสิทธิ์อดจะแปลกใจกับชื่อคู่กรณีที่น้องสาวเอ่ยมา ก็ไหนอติกานต์บอกว่าคุณราตรีแม่ของรัตติกาลโทรกลับมาปฏิเสธการนัดพบเพราะว่าลูกชายคนเดียวติดธุระสำคัญอย่างไรเล่า ทั้งที่น้องสาวเขาก็ไม่ได้ติดใจอะไร แถมยังออกไปเที่ยวกับเพื่อนข้างนอกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแท้ๆ
“ไหนว่าเขาติดธุระสำคัญ”
“หึ! พี่หนึ่งอยากรู้มั้ยคะว่าธุระสำคัญของเขาคืออะไร ไม่สิ ต้องพูดว่าเป็นใครต่างหาก” ใบหน้าสวยยิ้มเหยียดให้กับสิ่งที่พบเห็น คนเป็นพี่ได้แต่ส่ายหน้าอ่อนใจ แต่ก็ยอมซักถามต่อเพราะดูท่าน้องสาวจะอยากเล่าเต็มแก่แล้ว
“ใครล่ะ?”
“ทิวาไงคะ คนดีของพี่หนึ่งนั่นแหละคือธุระที่คุณเดียวเขาว่าสำคั๊ญสำคัญ”
เอกสิทธิ์นิ่งเงียบ บางอย่างที่มันกวนใจเขาถูกกวนให้ขุ่นอีกครั้ง ชายหนุ่มคิดไปถึงภาพที่เขาบังเอิญไปเห็นหลายครั้งหลายครา แต่ก็ได้แต่เก็บเงียบเอาไว้ ไม่อยากจะตัดสินอะไรในด้านที่มันไม่มีน้ำหนักให้เชื่อมากพอ แต่เพียงแค่คำบอกเล่าไม่กี่คำของอติกานต์ก็ทำให้สิ่งที่ปล่อยผ่านกลับมากวนใจอีกครั้ง
“...เขาเป็นเพื่อนกัน”
“เฮอะ” เสียงเยาะกับใบหน้าที่ทำราวกับเขาพูดเรื่องงี่เง่า ทำให้เอกสิทธิ์ต้องเลิกคิ้วเพื่อถามด้วยความใคร่รู้ “เพื่อนกันที่ไหนจับมือถือแขนกันขนาดนั้น” อติกานต์เบ้หน้า เมื่อนึกไปถึงภาพหลังจากที่เธอเดินจากคนทั้งคู่ไปแล้ว แต่เมื่อหันไปมองอีกครั้งด้วยความไม่พอใจกลับเห็นรัตติกาลยื่นหน้าไปใกล้ทิวาเสียแนบชิดอย่างไม่เกรงสายตาผู้คน แถมสองมือยังกอบกุมกันและกันอย่างชวนให้คิดเป็นอื่น
“พี่ยังจับมือเพื่อนเลย จะกอดคอหรือว่านั่งใกล้กัน มันก็ต้องมีกันบ้าง” คนเป็นพี่ชายพยายามแก้ตัวให้น้องคนกลาง อีกทั้งยังพยายามฝังความเชื่อใส่หัวตัวเอง
“แล้วมีการโอบเอวกันด้วยรึเปล่า?” อติกานต์เหยียดยิ้มใส่พี่ชายที่ไม่ว่าจะฟังยังไงมันก็คือการเถียงแทนคนถูกกล่าวหาชัดๆ เธอจึงตบท้ายคำกล่าวหาด้วยภาพสุดท้ายที่เห็นยามที่สองคนนั้นเดินออกจากที่นั่ง
เอกสิทธิ์เหมือนคนน้ำท่วมปาก เขาจนด้วยคำพูดจนไม่รู้ว่าจะหาเหตุข้อไหนมาเถียงแทน กับสิ่งที่เขาเคยเห็นเองกับตาในยามที่ความบังเอิญเล่นตลกกับเขา นับหลายครั้งที่เขาต้องเห็นน้องชายมาทำงานในตอนเช้าด้วยรถยนต์คันหรู ไม่ใช่รถกลางเก่ากลางใหม่คันเก่งที่ทิวาใช้มาหลายปี ครั้งแรกก็แค่มองผ่าน ครั้งต่อมาก็เริ่มสงสัย หลายครั้งต่อมามันก็ทำให้เขาคิดมาก จนวันหนึ่งที่เจ้าของรถเดินออกมาให้เห็น ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่แม้จะไม่ได้เจอกันอีกเลยตั้งแต่วันคุยงานแต่เขาก็จำได้ติดตา รัตติกาลเดินออกมาจากรถเพื่อมาประครองน้องชายเขาที่ร่ำๆว่าไม่ค่อยสบายให้ได้ยินขึ้นรถคันเดิน ครั้งล่าสุดที่เห็นก็เหมือนกัน รถยนต์คันเดิม คนขับคนเดิม ในเวลาเช้าตรู่เช่นเคย
เขาได้แต่แย้งกับตัวเองแบบหัวชนฝา ว่าเป็นแค่มิตรภาพของเพื่อนที่อาจจะไปรับไปส่ง และ...เอ่อ...ห่วงหาอาทรกันเป็นพิเศษ แม้ว่าตัวเขาเองออกจะแน่ใจว่าแม้จะกับเพื่อนรักที่โคตรสนิท เขาก็คงไม่แหกขี้ตาไปรับไปส่งกันแต่เช้าแบบนี้ แต่ในเมื่อคนที่เห็นเป็นทิวาน้องชายของเขา ทุกความคิดมากถึงได้ถูกปัดทิ้งไป
“คิดมากเกินไปแล้วสอง”
“เฮ้อ... พี่หนึ่งนี่โลกสวยเกินไปแล้ว คอยดูแล้วกันถ้ามันเป็นอย่างที่สองคิดแล้วเรื่องแตกเมื่อไหร่คงได้ขายหน้ากันไปทั้งตระกูล”
ชายหนุ่มส่ายหน้ากับอาการสะบัดสะบิ้งของน้องสาวที่เดินปึงปังออกจากบริเวณไปอย่างไม่ใคร่จะถือสา แต่ทันทีที่ความเงียบเริ่มขึ้น ในหัวของคนเป็นพี่ก็เริ่มคิดวุ่นวายสารพัด เขาอยากให้มันเป็นเพียงแค่การคิดมากคิดเกินเลยไปเท่านั้น
แต่...ความคิดกลายเป็นความจริงล่ะ
...
...
...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ทิวาเหลือบขึ้นไปมองทางประตูที่เกิดเสียงเคาะก่อนที่ร่างคุ้นตาของพี่ชายจะเดินเข้ามาพร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออก ทิวาวางปากกาในมือ ส่งยิ้มให้พี่ชายที่ยิ้มตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเช่นเคย ร่างสูงของเอกสิทธิ์เดินมานั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ดวงตาที่เขาคิดว่าได้รูปเหมือนกันจนไม่อาจแย้งกรรมพันธุ์สอดส่ายไปทั่งห้องทำงานที่ไม่ใหญ่โต ทิวามองพี่ชายด้วยความงุนงงก่อนที่สายตาของอีกฝ่ายจะกลับมาหยุดประสานกัน
“พี่หนึ่งมีอะไรจะใช้ผมรึเปล่าครับ”
“เฮ้ย ไม่มีๆ” คนเป็นพี่ปฏิเสธเสียงสูง ยิ่งทำให้น้องชายยิ่งขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ “เอ่อ ที่จริงก็มี”
ทิวาคลายปมคิ้ว ยิ้มรับเพื่อรอฟังคำสั่ง แต่จนแล้วจนรอดเอกสิทธิ์ก็เอาแต่จับจ้องเขาไม่วางตา คิ้วเข้มหนาเกิดรอยย่นน้อยๆที่กึ่งกลาง ดวงตาคมดุจเหยี่ยวก็เต็มไปด้วยความลังเลใจ แถมริมฝีปากยังเม้มแน่นขยับไปมาราวกับอยากจะพูดอะไรสักอย่าง
“พี่หนึ่ง?”
“ห๊ะ? อ๋อ...เอ่อ...อืม พี่ว่าจะขอไปค้างห้องทิวสักคืนน่ะ”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”
“คือ พี่ทะเลาะกับยัยสองน่ะ กลับไปเจอหน้าเดี๋ยวจะกรี๊ดๆใส่พี่อีก” เอกสิทธิ์ย่นหน้าให้สมกับข้ออ้างที่คิดไปมาหลายตลบ มันไม่มีเรื่องอื่นใดที่พอจะเป็นข้ออ้างชั้นดีไปกว่านี้อีกแล้ว อย่างน้อยก็กับคนที่รู้จักฤทธิ์รู้จักเดชของยัยน้องสาวเป็นอย่างดีแบบทิวา
“สองก็โมโหไปอย่างนั้นล่ะมั้งครับ เคยโกรธพี่หนึ่งข้ามวันที่ไหนกัน พี่ไปง้อนิดหน่อยเดี๋ยวสองก็อารมณ์ดีแล้ว”
พี่ชายอย่างเอกสิทธิ์ได้แต่มองน้องชายด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทิวาที่เขารู้จักเป็นแบบนี้แต่ไหนแต่ไร ไม่ว่ายัยสองจะร้ายกาจใส่แค่ไหนก็ไม่มีเสียหรอกที่จะพูดจาลับหลังให้อีกฝ่ายดูไม่ดี แม้ว่าบางครั้งเขาพยายามจะพูดชงให้คนโดนรังแกระบายออกมาบ้าง แต่น้องชายต่างแม่คนนี้ก็เอาแต่ยิ้มพูดปรับความเข้าใจกับเขาแทนน้องสาวอยู่ร่ำไป
เขาทั้งดีใจที่ทิวาเป็นคนดีขนาดนี้ แต่อีกด้านก็รู้สึกเสียใจแทนที่อติกานต์ไม่เคยมองเห็นความดีนี้
“ไม่รู้ล่ะ คราวนี้คงงอนพี่หนัก ขอพี่ลี้หน้าสักวันเถอะ”
คงเป็นเรื่องใหญ่โตหน้าดู เอกสิทธิ์ถึงได้ต้องขอหลบหน้ากันแบบนี้ ทิวาเองก็ไม่มีปัญหาหรอกจะเป็นคืนเดียวหรือหลายอาทิตย์ แต่เขาไม่อาจทราบถึงสภาพห้องของตัวเองในตอนนี้ได้เลย ไม่ใช่ว่ามันจะสกปรกอะไรหรอกนะ แต่การที่ปิดห้องเอาไว้เฉยโดยไม่มีการใช้งาน ฝุ่นคงจับตัวกันยึดห้องเขาไปแล้วเป็นแน่ ไหนจะคนอีกคนที่ตั้งเป้าว่าจะพาเขาไปทานอาหารทะเลร้านอร่อยอีกล่ะ
“ไม่ได้เหรอ”
“ได้สิครับ ทำไมพี่หนึ่งถึงคิดว่าผมจะปฏิเสธล่ะ”
“ก็คิดว่ามีหญิงซ่อนอยู่อะไรอย่างงี้”
“หึ ผมไม่ใช่หมอจัญนะพี่ จะได้ซุกหญิงไว้ที่นั่นที่นี่” ทิวายิ้มขัน อดพาดพิงไปถึงบุคคลตัวอย่างที่เขาได้เคยเห็นจริงอย่างที่กล่าวอ้าง
“จะไปเปรียบกับไอ้คนที่ไม่สมกับเป็นหมอนั่นก็เกินไป ต่อให้อีกสิบปีทิวก็เทียบไม่ติดหรอก”
คนเป็นน้องได้แต่ยิ้มขันกับท่าทางละอาใจยามเอ่ยถึงจัญญา ที่มีตำแหน่งเป็นถึงน้องชายข้างบ้านที่เอกสิทธิ์เห็นมาตั้งแต่เด็ก หมอจัญก็เล่าให้เขาฟังเหมือนกันว่าเพื่อนเล่นยามเด็กนอกจากทินกรที่บ้านอยู่ติดกันแล้วก็มีเอกสิทธิ์นี่แหละที่คอยยอมเล่นนั่นนี่เป็นเพื่อน
“คิก ถ้าอย่างนั้นเลิกงานแล้วผมกลับพร้อมพี่หนึ่งนะครับ”
“แล้วรถเราไปไหน?”
คนเป็นน้องแทบจะกลืนลมกับคำถามที่ได้ยิน เดือนนึงได้แล้วที่เจ้าของรถอย่างทิวาไม่ได้ไส่ใจกับรถที่ผ่อนเองกับมือ ลูกรักของเขาจอดนิ่งสนิทในลานจอดรถใต้คอนโดของรัตติกาล อันที่จริงมันก็จอดเคียงกันให้รัศมีรถยุโปคันหรูของรัตติกาลกลบนั่นแหละ เขาเห็นมันทุกวันยามต้องไปไหนมากับสารถีที่มักจะทำตัวเป็นแท็กซี่โดยสารไปส่งเขาทุกที่ที่จะไป
“มันเสียน่ะครับ” ทิวาเอ่ยปด หวังใจว่าพี่ชายคงจะไม่ซักไซ้อะไรต่อ และก็ตามนั้น เอกสิทธิ์แค่มองเขานิ่งๆ แต่ใบหน้ากลับเจือไปด้วยความครุ่นคิด
“ถ้าอย่างนั้น เลิกงานไปหาพี่ที่ห้องแล้วกัน”
เจ้าของห้องยิ้มรับคำ มองพี่ชายลุกขึ้นหันหลังเดินไปทางประตู มือหนาจับลูกบิดค้างไว้ก่อนจะหันมามองหน้าทิวาอีกครั้ง ริมฝีปากอ้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมที่จะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำ แต่มันก็ปิดสนิทลงราวกลับถ้อยคำนั้นถูกกลืนลงคือไปแล้ว เอกสิทธิ์ส่ายศีรษะน้อยๆให้เขาพร้อมกับรอยยิ้มแล้วเปิดประตูออกไป
ทิวายังคงสงสัยกับอาการของพี่ชาย มันไม่ใช่เรื่องปกติที่เอกสิทธิ์จะมีอาการคล้ายอยากจะพูดแต่พูดไม่ออกแบบนี้ แสดงว่าจะต้องมีปัญหาที่ใหญ่กว่าการที่ทะเลาะกับอติกานต์อย่างที่บอกเขาไว้ เรื่องอะไรกันนะที่ทำให้คนมีเหตุมีผลมากที่สุดอย่างพี่ชายเขาต้องกลุ้มใจ
...
...
...
ทิวาเปิดประตูห้องที่กล่าวได้ไม่เต็มเสียงว่าเป็นของตัวเองเข้าไป กลิ่นอับโชยให้ได้กลิ่นเจือจางนั่นทำให้เขารีบรุดเข้าไปเปิดบานประตูกระจกให้เปิดกว้างเพื่อระบาย หวังให้คนที่เดินตามเข้ามาติดๆไม่ตงิดใจว่าทำไมห้องที่ใช้งานอยู่ทุกวันถึงได้มีกลิ่นอับราวกับไม่มีคนอยู่เลยแบบนี้
“ของในห้องยังน้อยเหมือนเดิมนะ” เอกสิทธิ์เดินเข้าไปยังกลางห้องที่เป็นที่ตั้งของโซฟาตัวหนานุ่มกับทีวีเครื่องใหญ่ “ไม่คิดจะซื้ออะไรเข้าห้องเลยรึไง นี่ถ้าไอ้เจ้าเทียนไม่ยกเฟอร์นิเจอร์ให้เรามิต้องนั่งกินข้าวกับพื้นเลยรึไง”
เขาอดหัวเราะไม่ได้กับคำกล่าวที่เกินจริง ห้องขนาดสองห้องนอนที่ไม่ใหญ่เกินไปนี้เคยเป็นของทินกรมาก่อน หลังจากเรียนจบที่เขาร่ำๆกับเพื่อนว่าอยากจะหาที่อยู่เป็นของตัวเอง ทินกรก็เลยเสนอห้องคอนโดแห่งนี้ที่เจ้าตัวไม่ค่อยได้มาพัก นั่นทำให้เขาได้ห้องที่หรูหราพร้อมเฟอร์นิเจอร์ครบครันในราคาผ่อนที่ถูกแสนถูก ทั้งที่ยังผ่อนชำระเงินได้ไม่ถึงครึ่งแต่ไอ้เพื่อนตัวดีก็ดันร่วมมือกับหมอจัญญาฉุดกระชากลากถูเขาไปกรมที่ดิน ทั้งจับทั้งบังคับจนคนมองกันไปทั่ว และในที่สุดเขาก็ได้เป็นเจ้าของโฉนดห้องนี้โดยไม่ใคร่จะเต็มใจ
“แต่พี่ว่า...ฝุ่นมันจับเยอะเกินไปหน่อยรึเปล่า?”
ทิวาสะดุ้งกับข้อสงสัย เขาหันกลับไปมองพี่ชายที่มาหยุดยืนที่ชั้นหนังสือที่สูงประมาณครึ่งเอว นิ้วเรียวป้ายลงบนหน้ากว้างที่เขามักจะวางของกระจุกกระจิกเอาไว้ เอกสิทธิ์ยกนิ้วนั่นขึ้นพิจารณาก่อนจะหันมามองเขาที่ในใจเต้นตูมตามราวกับจะระเบิด
“เหมือนไม่มีคนอยู่มานานอย่างงั้นแหละ”
มันไม่ใช่ความรู้สึกที่เขาจะได้สัมผัสบ่อยนัก อาการที่ใจสั่นระรัวให้ความรู้สึกราวกับเด็กน้อยที่แอบทำผิดแล้วถูกจับได้ แม้ทิวาไม่ใช่เด็กน้อยที่ได้แต่ยืนตัวสั่นหมดหนทางแก้ตัว แต่มันก็คงไม่ต่างกันนักหรอก
“หรือเรากลายเป็นคนซกมกไปแล้ว” เอกสิทธิ์เสริมต่อยามที่เห็นรอยยิ้มจืดค้างบนใบหน้าซีดเผือด มันเป็นตัวเลือกเสริมที่หวังให้นอกชายมีหนทางไปต่อ
“ช่วงนี้ผมยุ่งมากครับพี่หนึ่ง ก็เลยไม่เคยมีเวลา”
คนเป็นพี่ยิ้มรับกับคำรับสมอ้าง ที่เขารู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง แต่เอกสิทธิ์ก็ได้แต่ยิ้มรับพร้อมกับพยักหน้าให้อีกฝ่ายคลายกังวล ทิวาขอตัวไปจัดเตรียมห้องให้เขา ซึ่งมันเกือบจะคล้ายกับการหนีไปตั้งหลัก ซึ่งเขายอมแต่โดยดี เพราะตัวเอาเองก็ต้องการเวลาตั้งตัวเหมือนกันกับข้อมูลใหม่ที่จะยิ่งไปเพิ่มความคิดมากของเขาให้มากขึ้นเป็นเท่าทวี
เท่าที่ได้เริ่มสังเกต ทิวาเลิกงานตรงเวลาแทบจะวันทั้งๆที่เมื่อก่อนจะอยู่จนเย็นย่ำตามประสาคนไม่ชอบเที่ยวแถมชอบทำงาน แต่เดี๋ยวนี้กลับไม่เป็นอย่างนั้น แถมยังเลิกงานไปขึ้นรถยนต์คันเดิมกับที่มาส่งในตอนเช้าเสียอีก
เอกสิทธิ์ทิ้งตัวลงกับโซฟาตัวนุ่ม เพราะทิวาไปอยู่หอตั้งแต่เรียนมหาลัยและแทบจะไม่กลับบ้านเลยถ้าเขาไม่พาไป มันทำให้เขาไม่รู้เรื่องชีวิตส่วนตัวของน้องชายเท่าไหร่นัก เพื่อนของทิวาที่เขารู้จักก็ไม่พ้นจัญญากับทินกรที่เขาเห็นมาตั้งแต่เด็ก เคยห่วงทิวาจนเกินไปด้วยซ้ำที่สนิทกับสองคนนั้นเอาเสียมากมาย เพราะจัญญานั่นขึ้นชื่อเรื่องเป็นเสือผู้หญิง จะว่ามั่วไม่เลือกก็คงไม่เกินไปนัก ส่วนทินกรก็มีเพื่อนอีกกลุ่มที่ไม่ใคร่จะดีเท่าไหร่ เรื่องต่อยตีเขาก็ได้ยินมาสม่ำเสมอ
แต่ตอนนี้เขาอยากให้ทิวาซึมซับจากสองคนนั้นมาอย่างล่ะครึ่งคงดีไม่น้อย เขาจะได้ไม่ต้องมานั่งวุ่นวายใจแบบนี้
ทั้งที่เพื่อนสนิทสองคนออกจะสุดขั้วกันปานนั้น แต่น้องชายเขากลับเป็นคนเรียบๆง่ายๆ ไม่มีปากมีเสียง แถมยังคอยเป็นน้ำเย็นคอยไกล่เกลี่ยเพื่อนอีกสองคนที่ชอบลับฝีปากกัน จะเรียกว่าจืดชืดคงไม่ผิด ไม่ชอบเที่ยวแหล่งบันเทิง ชอบธรรมชาติ ชอบอ่านหนังสือ เขาไม่เคยเห็นทิวามีแฟนเลยด้วยซ้ำ
ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม
เอกสิทธิ์ไม่อยากคิดไม่อยากจะสืบค้นอะไรเพิ่มเติมอีกแล้ว เพราะถ้ามันจะต้องเป็นความลับก็ขอให้มันลับไปตลอด อย่าให้เขาได้ไปเห็นไปเจออะไรที่มันชัดแจ้งเต็มตาเลย หรือที่ร้ายกว่านั้นก็หวังว่าอติกานต์จะไม่ขุดคุ้ยอะไรให้เรื่องมันบานปลาย เพราะถ้าถึงตอนนั้นเขาคงจะยืนอยู่ในฐานะคนกลางที่ลำบากใจที่สุด
...
...
...
ภายในห้องนอนที่ปิดไฟจนมืดสนิท แม้แต่ผ้าม่านก็ถูกรูดปิดแสงระเรื่อยามค่ำคืนจากแสงจันทร์ อากาศเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศกับหมอนหนุนใบหนุ่มที่เจือกลิ่นหอมของใครอีกคนไม่ได้ทำให้เจ้าของห้องหยุดกระสับกระส่ายได้เลย
รัตติกาลพลิกตัวไปมาพร้อมกับหมอนประจำตัวของทิวา ดวงตาคมกร้าวจ้องมองฝ่าความมืดมิดอย่างไร้จุดหมาย เสียงถอนหายใจดังฝ่าความเงียบก่อนที่ใบหน้าจะแนบลงกับหมอนในใหญ่ในอ้อมกอด สูดกลิ่นคุ้นเคยเข้าลึกๆ แต่มันก็ไม่ใช่ มันไม่หอมเท่า ไม่อุ่นเหมือนทิวา
เขาคงอาการหนักแล้วแน่ๆ ถึงขนาดถ้าไม่มีคนในอ้อมกอดแล้วจะนอนไม่หลับ ทิวาทำเสกคาถาอะไรใส่เขากันนะถึงทำให้เขาลุ่มหลงจนเหมือนคนบ้าได้แบบนี้ ที่จริงเขาน่าจะกลับไปนอนบ้านตั้งแต่ทิวาโทรมาบอกว่าจะต้องนอนค้างที่ห้องเพราะเอกสิทธ์ เพราะที่บ้านไม่มีกลิ่นของทิวา แต่ที่นี่ บนเตียงนอน บนหมอน บนผ้าห่ม มันมีกลิ่นของคนที่เขารักเจือจางอยู่เต็มไปหมด ยิ่งได้สูดดมก็ยิ่งอยากจะได้จูบได้กอด
นับวันเขายิ่งเหมือนวัยรุ่นเพ้อรักเข้าไปทุกที
แม้ในใจจะนึกโกรธเอกสิทธิ์ที่ดันจะมาขอพักกับน้องชาย แต่เขาก็ห้ามไม่ได้เพราะรู้ดีว่าทิวาจะลำบากใจถ้าเขาทำตัวเอาแต่ใจอย่างนั้น แล้วดูสิว่าเป็นอย่างไร ผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างรัตติกาลต้องกลับมานอนหง่าวกอดหมอนอย่างเดียวดาย
ชายหนุ่มพลิกกายไปด้านข้าง เอื้อมมือเปิดสวิตช์โคมไฟข้างเตียง แสงนวลสว่างขึ้นไล่ความมืดมิดและมันมากพอที่จะทำให้รัตติกาลคว้าโทรศัพท์บนโต๊ะข้างขึ้นมาดูเวลา เที่ยงคืนกว่าแล้วแต่เขายังข่มตาไม่หลับ ปลายนิ้วเลื่อนหน้าจอไปมาและภาพของคนที่คิดถึงก็ปรากฏให้เห็น เขาขยายภาพนั้นให้เต็มจอ มองดูภาพที่แอบถ่ายไว้ด้วยอาการที่ราวกับสาวน้อยแอบรักใครสักคน
รอยยิ้มแตะแต้มริมฝีปากอย่างห้ามไม่อยู่ ยามมองดูรูปของคนตัวหอมที่กำลังหลับตาพริ้ม แนบแก้มนุ่มกับหมอนสีขาวสะอาด ริมฝีปากบางเผยอน้อยๆ คล้ายจะยั่วยวน เขาจำได้ว่าถ่ายไว้หลังจากกลั้นขำกับการเช็ดน้ำลายใสๆที่ไหลย้อยติดมุมปาก รัตติกาลยิ้มค้างกับรูปนั้นนานหลายนาที ยิ่งเห็นรูปถ่าย ก็ยิ่งอยากกอดตัวจริงที่ทั้งอุ่นทั้งนุ่ม อยากได้ยินเสียง... และไวเท่าความคิด เขาเลือกเบอร์ทิวาขึ้นมาเพื่อโทรออกในทันที เสียงสัญญาณดังขึ้นเรื่องๆในจังหวะช้าสม่ำเสมอ มันเนิ่นนานจนสัญญาณถูกตัด รัตติกาลได้แต่ถอนใจกับความขี้เซาของคนที่เฝ้าคิดถึง แต่ก็ไม่ยอมแพ้ที่จะลองต่อสายอีกครั้ง แม้จะรอนานจนเกือบตัดใจ แต่พอได้ยินเสียงงัวเงียตอบรับเขาถึงกับยิ้มร่า
//อือ...//
“ทิวครับ”
//อืม...เดียวเหรอ//
แค่เสียงเท่านั้น เป็นแค่เสียงแท้ๆ แต่เขากลับผ่อนคลายได้อย่างน่าประหลาด รัตติกาลเอื้อมมือออกไปปิดไฟ แสงจากโคมหายวับไปทำให้ทั่วทั้งห้องเข้าสู่ความมืดมิดอีกครั้ง ร่างหนาพลิกตัวนอนหงาย มือยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู ดวงตาจับจ้องไปยังเพดานที่ฉาบด้วยสีดำของยามค่ำคืน
“คิดถึง...”
//.........//
“อยากกอด”
//..........//
“นอนไม่หลับเลย”
//อาการหนักนะ// เสียงโต้ตอบกลับมาในที่สุด แม้จะดูง่วงงุนแต่รัตติกาลก็ยังจับแววขบขันในน้ำเสียงได้
“นั่นสิ โรคนี้ร้ายแรงด้วยนะ ถ้าทิวไม่รีบกลับมาให้กอดเดียวต้องตายแน่ๆ”
//คิก เยอะไปแล้ว//
“...แค่คืนนี้คืนเดียวใช่มั้ย?”
//อืม//
“พรุ่งนี้กลับมาห้องของเรานะ”
...ของเรา...
จากที่เป็นห้องของเขามาเนิ่นนาน จนมีคนอีกคนเข้ามาร่วมใช้ชีวิตไปด้วยกัน คำว่า ‘ของเขา’ มันกลับดูแห้งแล้งจนไม่น่าฟัง แต่คำว่า ‘ของเรา’ กลับน่าฟังกว่าเป็นไหนๆ
//อืม...จะมารับรึเปล่าล่ะ?//
“หึหึ ไปสิครับ จะรีบไปรับเลยเชียว จะพาไปกินข้าวให้อิ่ม แล้วก็กลับมาขย่มเตียงเล่นกันดีมั้ย”
//บ้ากาม!//
“แน่นอน ทิวอยากเนื้อตัวหอมน่าฟัดทำไมล่ะ”
//เดียว!//
รัตติกาลหัวเราะเสียงดังกับเสียงตวาดข้างใบหู ดูท่าคงจะตื่นเต็มตาแล้วเป็นแน่
“นอนคนเดียวรึเปล่าครับ”
//อืม พี่หนึ่งนอนอยู่อีกห้อง//
“งั้นเรามาเล่นอะไรกันหน่อยดีมั้ย”
//...เล่นบ้าบออะไรดึกขนาดนี้//
“เซ็กส์โฟน”
//เดียว!!//
“ไม่เอาเหรอ? ก็เข้าใจนะ ลูบเนื้อลูบตัวอุ่นๆมันเร้าใจกว่าเยอะ ใช่มั้ย?” รัตติกาลหยอกกลับ ทำสุ้มเสียงเข้าอกเข้าใจ
//หมกมุ่น!//
“อืม จนโงหัวไม่ขึ้นเลยล่ะ อยากกอด อยากหอม อยากจูบ อยากบีบเนื้อนุ่มๆ อยากใส่เข้าไปใจจะขาด”
//เดียว ไอ้ลามก ทะลึ่ง ทำไมถึงได้เป็นคนอย่างนี้ห๊ะ!?//
“อ้าว ก็นึกว่าชอบเสียอีก เห็นใส่เข้าไปแต่ล่ะทีก็บีบรัดซะเดียวแทบขาดใจ ขนาดจะเอาออกยังดูดไว้ไม่ยอมให้ถอนออกไปเลยนะ”
//อะ อะ ไอ้บ้า!!!!//
รัตติกาลหัวเราะเสียงดังกับคำสุดท้ายที่ราวกับอีกฝ่ายตะโกนใส่จนสุดเสียงแล้วตัดสายไปในทันที อยากจะเห็นหน้าทิวาเสียจริงๆ ป่านนี้คงหน้าแดงชนิดที่ว่าทั้งเขินทั้งโมโห ถ้าได้เห็นต่อหน้าล่ะก็เขาคงจะจับแก้มระเรื่อนั่นแล้วปล้ำจูบเสียให้สาใจ
ชายหนุ่มมองแสงไฟจากโทรศัพท์ รอยยิ้มน้อยๆกับใจที่โหยหาสั่งการให้นิ้วสัมผัสไปยังรายชื่อสุดท้ายที่โทรออกอีกครั้ง มือถือถูกแนบเข้าที่เดิมเพื่อรอฟังสัญญาณ และไม่นานปลายสายก็ตอบรับกลับด้วยน้ำเสียงที่ดูจะขัดเคืองอยู่ไม่น้อย
//อะไรอีกล่ะ//
ทั้งที่ไม่ต้องรับสายก็ได้ แต่ทิวาก็ยังรับ แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าไม่ได้โมโหกันจริง
“คิดถึง...จริงๆนะ”
//บอกไปแล้ว//
“นอนหลับฝันดีนะครับ...แล้วพรุ่งนี้...”
//.............//
“เรามาอึ๊บกันนะ”
//อะ! ไอ้บ้าเอ๊ย!!!!//
ตรู๊ด...ตรู๊ด...ตรู๊ด
รัตติกาลหัวเราะเต็มเสียงอีกครั้ง เขาวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม พยายามข่มตาให้หลับ แม้รอยยิ้มจะยังไม่จางหายไปก็ตาม
_____________________________________________________________ TBC. __________________
วันนี้เข้าเวรบ่าย เลยชิงมาลงตอนเช้าก่อน ช้าไปมากมายขอภัยจริงๆ o1 o1
ลงฉลองชัยให้กับเนเธอแลนด์ที่ผ่านเข้ารอบ มันมว๊ากกกก ลุ้นตัวสั่น แต่ยิปปี้!!! รอลุ้นกันในรอบต่อไป
ขอบคุณที่ติดตามอ่าน และ ให้กำลังใจน้องทิวกันมากมาย และร่วมกันเกลียดน้องสองกันอย่างล้นหลาม โฮะ โฮะ :laugh3:
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
อาการหนักแล้วนะเนี่ย 555
-
หื่นกามจริง ๆ หื่นขึ้นสมองละ นายเดียว
ชอบตอนนี้จริง ๆ ทั้งพี่ชาย ทั้งนายเดียว
-
:hao3: เดียว
-
เดียวเป็นเอามาก
-
คุณเดียวคะ อาการคุณหนักมากค่ะ 55555+
-
คิดว่าหนึ่งจะเห็นจะๆซะแล้ว
ตอนนี้แสดงให้เห็นถึงความหื่นกามของพระเอก 55555
อยากให้หวานกันไปนานๆ
อย่าพึ่งดราม่าจะได้ไหม ?
-
พี่หนึ่งถอยเถอะะะะ (ใครก็ได้หาคุ่ให้พี่หนึ่งทีๆๆๆ) แต่อีตาคุณเดียวนี่ชักมุ้งมิ้งผิดคอนเซปต์ตอนเปิดตัวสุดๆ 5555+
-
เดียวหมกหมุ่นมากเลยนะแก 555+ หวังว่าน้องสองจะไม่สร้างเรื่องให้สองคนต้องแยกกันนะ
-
5555555 เดียวเป็นเอามากนะเนี้ย
-
หื่นจนหยดสุดท้าย คุณเดียว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แต่เชื่อว่า เดียวเอาอยู่ 555
-
คุณเดียวจะหวานอะไรขนาดนี้
-
หนุ่มน้อยคลั่งรัก :laugh:
เดียวมันหื่นกามจริงๆ อาการหนักสุดๆ แต่ชอบบบบบบบบอ่ะ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
ตอนหน้าต้องมี อึ๊บๆๆ แบบที่พี่เดียวบอกนะ อิอิ
-
อาการหนััักแล้วเดียวหื่นเกิน :hao6: พี่หนึ่งนี่รักและเป็นห่วงในฐานะพี่ชายจริงๆใช่ไหมเนี่ย อาการน่าสงสัย
-
สงสารพี่หนึ่งน่ะ
แต่ต้องเข้าใจว่าทิวได้เจอคนที่รักมากแล้ว อยากให้พี่หนึ่งเป็นกำลังใจมากกว่าเครียดน่ะ
เอนมาทางทิวสักนิด แค่นี้เค้าก็ดีใจแหละ
-
จากตอนแรกที่มันหน่วงๆ กลัวพี่หนึ่งรู้
จนมาตอนท้ายที่เดียวชวนเล่นเซ็กซ์โฟน
555555 แบบหื่นมากกกก
รอตอนต่อไปค่า
-
นึกว่าจะมีเสียวผ่านสายซะละ
โถ พี่เดียว
อาการหนักมากกกก
น้องทิวละ
อาการหนักเหมือนพี่เดียวไหม
-
อิคุณเดียวหื่นมาก ป่านนี้ทิวนอนตาค้างละค่ะ55555 :z1:
-
หวานซะ
-
สงสารคุณทิวา
-
o18 เดียวฮาอ่ะ
-
โอ้ยยยยยย นั่งยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วข่าาะ 555555
พี่เดียวของเราอาการหนักมาก :hao6: :hao7: :hao7:
ดีใจที่กลับมาลงต่อนะคะ >…< คุ้มค่าการรอคอยจริมๆ o13
-
ลงท้ายซะ
มาอึ๊บกัน 55
-
เดียวทะลึ่งอ่ะ แต่เราชอบ
สงสารทิวจัง ต้องหลบๆซ่อนๆ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ชอบนะพระเอกนิสัยแบบนี้
แต่อย่าไปทำแบบนีกับใครละ
ทำได้แค่กับทิวา คนเดียวนะ
-
5555555
เดียวหื่น อิอิ
-
แอร๊ยยยยยยย
ช่วยทิวาเขิน 5555
-
เดียวหื่นมว๊ากกกกกก
-
หื่นจริงพ่อคุณณณณ :hao6: :hao6:
ก็หวังว่า สักวันนึง นอกจากเดียวแล้ว จะมีคนมองเห็นทิวเป็นคนสำคัญที่หนึ่ง บ้างไม่ใช่เห็นว่าเป็นคนที่ควรสำคัญแต่ไม่ยื่นมือมาจับไว้ ทุกคนต่างละเลยความรู้สึกของทิว
-
แกกกกกกกกก
เขินจะแย่
คืออดหวาดเสียวแทนทิวไม่ได้
ถ้ารู้พี่จะทำไงอ่ะ ฮืออออ
รักกันคือดี คิดถึงกันก็เขินนนน
><
-
แรกคุยสายก็หวานดีหรอก แต่หลังๆนี่18+ล้วนนะเดียว
-
ขุ่นพี่ชายระแคะระแคะระคาย งานหวงน้อง ห่วงน้องต้องมาค่ะ
นี่ถ้าพี่ชายมาขอนอนด้วยบ่อยๆ พระเอกจะขาดใจตายมั้ย
ชอบตอนโทรมาอ้อนอ่ะ ประเด็นคือทิวก็คุยแบบธรรมชาติมาก น่ารัก
ส่วนคนโทรมาอ่ะขี้หื่น แต่ก็น่ารักค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
กำลังน่ารัก อย่ามาม่าเลยนะ Pls.
สาธุ
:call: :call: :call: :call: :call:
-
...คุณรัตติกาลเชิญรับยาช่องสองค่ะ...
อาการหนักนะครัช แหม่
แต่ไปหักหน้าคุณหนูสองซะงั้น ต้องเตรียมตัวระวังภัยไว้หน่อยก็ดีป่ะ :m29:
-
สั้นจังเลย อิเดียวยังหื่นไม่หน่ำใจ :hao6:
-
ไม่ค่อยจะหื่นเลยนะเดียว :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
:pighaun:น่ารักมาก~~~~~ รออัพนะคะ :katai4:
-
รักเมียหลงเมียสุดๆ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
รอๆๆๆๆๆๆ
-
:-[ อยากโดนมือถือหวานๆแบบนี้บ้าง 5555
-
ยอมเลยกับผู้ชายชื่อเดียว
อึ๊บบ่อยไม่กลัวเมียคุณสึกหรอบ้างเหรอครัช?
ทิวเอ้ย! พี่ชายนายชักสงสัยแล้วสิ
โคตรไม่ชอบนางสองมากๆนี่บอกเลย
ผู้หญิงอะไร ....ว่าแต่ว่านะหลังจากนี้จะดราม่าหรือเปล่า
ไม่อยากให้เป็นแบบงั้นเลออ ฮอลลล
ปล้ำลิง.รีบกลับมาต่อไวๆนะครัช นะเกียร์ นะเบรก
:pig4: :pig4:
-
CHAPTER 16 ...การเดิมพัน...
เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น ชายหนุ่มที่กำลังพิงพนักเก้าอี้เพื่อพักสายตาจึงได้ลืมตาขึ้นดูแขกที่เปิดประตูเข้ามา รัตติกาลเด้งตัวขึ้นนั่งเรียบร้อยเมื่อหันไปมองผู้มาใหม่ ใบหน้าคมขำแย้มยิ้มกับสีหน้าบูดบึ้งของมารดา ดวงตาสวยหรี่มองราวกับกำลังพิพาทเขาอยู่ในใจ ร่างที่เริ่มมีเค้าความอวบเดินมานั่งลงยังเก้าอี้เบื้องหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่
“สวัสดีครับคุณนาย” รัตติกาลยกมือไหว้ แสร้งหรี่ตาโต้ตอบจับผิด พาลให้คนมองส่งเสียงชิชะขัดใจ
“เมื่อวานแกไปทำธุระอะไรกันแน่ยะ”
คนเป็นลูกถอนใจยาว สมองประมวลคำถาม และสรุปได้จากการเป็นแม่ลูกมายาวนาน ถ้ามารดาเขาเจาะจงคำถามขนาดนี้คงไปรับรู้เรื่องอะไรมา และการหลบเลี่ยงตอบจะยิ่งไปเปิดระบบการสืบค้นของคุณนายท่านให้ทำงานหนักกว่าเดิม
“ใครบอกล่ะ?” ถามเองก็ให้นึกอะไรออก รัตติกาลเหยียดยิ้ม “คุณหนูสองของแม่ใช่มั้ย?”
“น้องโทรมาบอกแม่ว่าไปเจอเราที่โรงหนัง”
“แล้ว?”
“น้องน้อยใจใหญ่ แม่ที่โทรไปบอกว่าแกติดธุระก็เสียผู้ใหญ่หมด”
“แล้ว?”
“หนูสองว่าแกไปดูหนังกับใครไม่รู้ เห็นท่าทางสนิทสนมมีจับไม้จับมือกันด้วย”
“แล้ว?”
“เอ๊ะ! เจ้าเดียว นี่แกกวนโมโหฉันอยู่รึไง”
รัตติกาลพ่นลมหายใจแรงๆ ทิ้งแผ่นหลังกับพนักเก้าอี้อย่างอ่อนใจ อติกานต์กำลังคิดทำอะไรกันแน่ถึงได้ไปบอกแม่เขาอย่างนั้น กับใครไม่รู้งั้นเหรอ? ทิวาที่เป็นพี่ชายครึ่งสายเลือดเนี่ยนะ และที่ฟังมายังไม่เห็นจะมีช่วงไหนที่กล่าวว่าตัวผู้หญิงคนนั้นเข้ามาหาเรื่องทิวาของเขาก่อนด้วยซ้ำ
“แล้วแม่จะให้ผมพูดอะไร”
“อธิบายไงยะ แกเก่งเรื่องนี้ไม่ใช่รึไง”
“ก็ใช่...ผมไปดูหนัง กับคนที่สนิทสนมและมีการจับมือถือแขนอย่างที่ว่า”
ชายหนุ่มมองมารดาเบิกตาโต ริมฝีปากสีสวยยกอ้าจนเป็นรูปตัวโอ
“หนูสองว่าคนนั้นเป็นผู้ชายนะ!!”
หึ...เหมือนงานจะเข้า
“ก็ไม่ได้เถียง”
“เดียว!!” รัตติกาลยิ้มสู้กับเสียงตวาดเรียกชื่อ หากมารดาเขายังพอระงับสติเอาไว้ได้ หญิงวัยเกือบปลายสูดหายใจเข้าลึกๆสองสามครั้งเพื่อระงับความตกใจ “อธิบายด่วน”
เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าอติกานต์ต้องการอะไรกับการกระทำครั้งนี้ จะว่าโกรธเพราะโดนบอกปัดก็คงไม่ใช่ เพราะหลังจากที่เจอกันสองสามครั้ง รัตติกาลบอกได้เต็มปากเลยว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีความรักใคร่พิศวาสเขาแม้แต่น้อย แล้วนี่อะไร? ถึงกับยุ่งวุ่นวายเป็นตัวรายงานเรื่องราวของเขา ถ้าถึงขนาดรายงานในรูปแบบนี้ก็คงไม่พ้นรับรู้ได้แน่ว่าความสัมพันธ์ของเขากับทิวาไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา
อติกานต์... เขาชักจะไม่ชอบใจผู้หญิงคนนี้เสียแล้ว
“ว่าไงตาเดียว”
“นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วนะ แม่ไม่หิวเหรอครับ” เขาแสร้งมองนาฬิกา
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง”
“เรื่องอะไรครับ?”
“จะเล่นกับแม่แบบนี้งั้นสิ ก็ได้! ถ้าฉันไม่ได้คำตอบที่ต้องการ ฉันก็จะตามติดแกไปทุกที่ ย้ำว่าทุกที่จริงๆนะตาเดียว”
“แม่จะอยากรู้อะไรขนาดนั้น”
“แล้วแกจะบ่ายเบี่ยงทำไม ก็ตอบสิว่าแค่เพื่อน...” มารดาหรี่ตามองเขาอีกครั้ง หากคราวนี้มันเป็นสายตาที่เขาไม่กล้าสบ “นอกเสียจากว่าจะไม่ใช่”
รัตติกาลตีสีหน้าเรียบเฉย แม้ในใจจะใกล้ระเบิดเต็มทน ถ้าในหัวสมองเขามีฟันเฟืองเป็นตัวทำงานหลักมันคงหมุนเร็วหลายหมื่นรอบต่อนาที เสียงเครื่องจักรคงจะดังสนั่นหวั่นไหวเหมือนกับเสียงหัวใจเขาที่กำลังเต้นระทึกอยู่ตอนนี้
เขารักทิวา
รักอย่างหมดใจ
รักทั้งๆที่ใช้เวลาแค่ไม่นาน
แต่เขายังไม่ได้เตรียมพร้อมรับมือกับเหตุการณ์แบบนี้ เขายังไม่ได้คิดคำตอบสำหรับคำถามอะไรก็ตามที่มันเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่เป็น เพราะบอกตามตรงว่าตัวเขาเองก็ยังพูดไม่ได้เต็มปากว่าทิวากับเขาเป็นคนรักกัน ทิวาเพียงแค่ให้โอกาสกับเขา แต่เราก็ยังหลับนอนด้วยกัน มีความสุขด้วยกัน มันมากเกินกว่าที่จะเรียกว่าคู่ขา และเขาอยากจะเรียกด้วยคำว่าแฟน แต่ไม่รู้ว่าทิวาจะคิดเหมือนกันรึยัง
ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งสับสน แต่ถ้าเขาตอบมารดาไปว่าทุกสิ่งที่ได้ยินได้ฟังมันเป็นกระกระทำระหว่างเพื่อน คุณนายท่านอาจจะยอมหลับหูหลับตาเชื่อ แต่นั่นหมายความว่าเขากำลังโกหกตัวเองอย่างร้ายกาจ เพราะไม่มีในเสี้ยวสมองส่วนไหนเลยที่ต้องการคำๆนั้นในความสัมพันธ์นี้ เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองเป็นได้แค่เพื่อน และอะไรที่เขาต้องการเขาต้องได้ เหมือนอย่างที่เขาต้องการทิวาแทบเป็นแทบตาย และตอนนี้เขาก็ได้มาแล้ว
รัตติกาลสูดลมหายใจเข้าปอด ควงตาคมกล้าหลับลงอย่างตัดสินใจก่อนจะลืมขึ้นอีกครั้งเพื่อสบสายตากับผู้ให้กำเนิด
“ว่าไงตาเดียว”
“ผมเองก็มีเรื่องอยากจะถามแม่” เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเนิบนาบ “ผมไม่เคยคิดเรื่องแต่งงาน...จากนี้ไปก็จะไม่แต่ง”
“ฉันถามแกก่อนนะเจ้าเดียว เปลี่ยนประเด็นทำไม”
“มันไม่ใช่การเปลี่ยนประเด็น มันเป็นเรื่องเดียวกันต่างหาก เพราะคำตอบจากแม่จะนำไปสู่คำตอบของผม”
“เล่นลิ้นเหลือเกินนะ เอาซิ! พูดต่อไป”
“ถ้าผมไม่แต่งงาน ไม่มีหลานให้แม่ มันจะเป็นปัญหากับแม่มากแค่ไหน?”
“ฉันอยากเลี้ยงหลาน อยากเลี้ยงเด็กเยอะๆ นั่นหมายความว่าความต้องการของแกก่อปัญหากับฉันมากพอควร”
“มากพอที่แม่จะเกลียดผมเลยรึเปล่า?”
“...แน่นอนว่าไม่!”
ไม่มีความลังเลในน้ำเสียงหรือแม้กระทั่งการชั่งใจคิด เป็นคำตอบที่ออกมาได้ในทันที นั่นทำให้รัตติกาลต้องแย้มยิ้มออกมา
“แต่นั่นขึ้นอยู่กับว่าใจความสำคัญที่แกต้องการจะบอกฉันคืออะไร”
รอยยิ้มหุบสนิทราวกับมีใครปิดสวิตช์ รัตติกาลจำไม่ได้ว่าเขาสูดหายใจลึกๆไปกี่ครั้งแล้ว แต่เขาก็ทำมันอีกรอบก่อนจะพ่นลมออกมายาวเหยียด
“ผมจะไม่แต่งงานกับใครก็ตามที่แม่คัดสรรมาให้ ต่อให้สวยเป็นนางฟ้า หรือให้ดีเป็นแม่พระก็เถอะ”
“แม่ก็ไม่เคยบังคับให้แกต้องเลือก ที่แม่ควานหาผู้หญิงมาให้แกดูตัวนั่นก็เพราะว่าแกเฉยเมยเรื่องนี้เกินไป ถ้าแกมีคนที่สนใจฉันก็ไม่คิดคัดค้าน”
“จริงเหรอครับ”
“แน่นอน จะจนหรือไม่สวย ต่อให้พิการตาบอด ถ้าแกรักเขาฉันก็ไม่คิดห้าม”
“นั่นรวมถึงผู้ชายด้วยรึเปล่า?”
“... แก...หมายความว่ายังไง...”
แววตาของมารดาที่เห็นตอนนี้ มันสับสนปนเปจนเขาแทบจะแยกไม่ออก ความตกใจ สับสน และความผิดหวัง ความเสียใจ แม่เขาเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมากๆ และเข้าใจมากพอที่จะรู้ว่าเขาต้องการสื่ออะไร แต่แม่แค่พยายามปัดมันทิ้งไป ด้วยการแสร้งว่าไม่เข้าใจ ความเงียบมันถึงได้เข้าปกคลุมเราทั้งสองคน เขาไม่ชอบเรื่องยืดเยื้อ ยิ่งการโกหกตัวเองด้วยแล้วมันแย่ที่สุด และการเห็นแม่ต้องเสียใจเขาคงกลายเป็นไอ้ลูกทรพี
แต่...
ถ้าแม่รักเขามากพอ แม่จะรับเขาได้
มันก็แค่ต้องเสี่ยง เหมือนหลายๆครั้งที่เขาชอบทำ
“คำตอบที่แม่ต้องการ...ผู้ชายคนนั้น”
รัตติกาลเทเงินเดิมพันหมดหน้าตัก จะได้หรือจะหมดตัว...
“คือคนที่ผมรัก”
...
...
...
รัตติกาลเลี้ยวรถเข้ามายังลานจอดรถด้านหลัง ที่เดิมที่เขามาทำหน้าที่รับส่งคนที่รักแทบทุกวัน มันไม่เคยน่าเบื่อหรืน่ารำคาญเลยสักนิด เขากลับชอบเสียอีกที่ได้อยู่ในพื้นที่แคบๆที่มีเพียงเราสองคน แอบมองทิวาหลับ หรือเหม่อมองนั่นนี่ บางครั้งก็หันมามองเขาด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ต้องยิ้มตามทุกครั้งไป บางครั้งริมฝีปากบางก็จะร้องเพลงเบาๆคลอกับคนตรีที่เปิด
การไม่ได้เห็นหน้าทิวามันแย่จนตัวเองก็คาดไม่ถึง มันอาจจะเป็นแค่ช่วงแรกที่ยังคงมัวเมาลุ่มหลง แต่นั่นก็มากพอแล้วกับคนที่ไม่เคยลิ้มรสชาติแบบนี้ ทิวาคงคล้ายกับยาเสพย์ติด ยิ่งใช้ยิ่งเลิกยาก ยิ่งอยู่ด้วยกันมากเท่าไหร่ยิ่งขาดไม่ได้มากเท่านั้น
รัตติกาลแค่นยิ้มกับตัวเอง
ตอนนี้เขาไม่เหลือเงินเดิมพันอะไรอีกแล้ว ครึ่งหนึ่งเขาใช้ไปกับทิวา ส่วนอีกครึ่งเขาทุ่มไปกับมารดา ที่พอเขาทิ้งไพ่ใบสุดท้ายลงไป ทุกอย่างกลับเงียบสนิท แม่ยังไม่ยอมเปิดไพ่ในมือให้เขาเห็น ท่านเพียงแค่มองเขา มองและมอง แล้วเวลาก็เริ่มเดินอีกครั้งเมื่อท่านเดินออกจากห้องไปเงียบๆ
แต่มันก็มากพอแล้วที่ทำให้รู้ว่าแม่กำลังเสียใจเพราะเขา
เสียงประตูรถเปิดออก พร้อมกับร่างโปร่งที่เคลื่อนกายเข้ามาทดแทนพื้นที่ว่างด้านข้าง ทิวาปิดประตูรถ จัดแจงให้ตัวเองนั่งอย่างสบายถึงจะได้หันมามองเขา ใบหน้าสวยที่ทำเอาหลงเสน่ห์ตั้งแต่แรกเห็น ดวงตาเหยี่ยวที่คล้ายจะคมกริบหากอ่อนโยนด้วยแผงขนตาเป็นแพโค้งยาว ริมฝีปากเคลื่อนไหว คลี่ยิ้มน้อยๆแตะแต้มใบหน้าให้น่ามองกว่าเดิม
และก็เป็นเหมือนทุกครั้ง ดังโดนมนต์คาถาเสกใส่
รัตติกาลยิ้มรับ ด้วยหัวใจแช่มชื่น เขาเอื้อมมือออกไป รั้งแผ่นหลังทิวากระชากเข้าหาตัว เขารวบร่างโปร่งไว้แน่นท่ามกลางอาการขัดขืน
“เดี๋ยวใครมาเห็น!”
เขารู้ แต่ไม่สน... สิ่งที่เขาสนและต้องการตอนนี้คือฝังจมูกลงกับแก้มเนียมนุ่ม ซอกคอหอมกรุ่น กับอ้อมกอดอุ่นๆ
“เดียว!!”
“คิดถึง....”
และก่อนที่ริมฝีปากช่างต่อว่าจะทันได้พูดอะไร รอยจูบหนักแน่นก็แนบประทับลงด้วยกัน ไม่ได้ลึกซึ้งแต่ก็ชื่นฉ่ำใจ
“อืม...ผมอยู่นี่แล้วไง”
...
...
...
“อ๊ะ...”
ร่างโปร่งสะดุ้งสุดแรงยามถูกพลิกกายทั้งที่ท่อนเนื้อร้อนยังคงฝังลึกอยู่ในร่าง แผ่นหลังเนียนแนบชิดอกกว้างทีเจ้าของกำลังกอดรัดฝังจมูกซุกไซ้ซอกคอหอมชื้นเหงื่อราวกับคนละโมบ ท่อนแขนแข็งแรงยกเรียวขาวขาวพาดไว้ รั้งสูงจนสามารถสอดแก่นกายเข้าช่องทางได้ลึกกว่าเดิม ทิวาได้แต่จิกมือลงกับผ้าปูสีเข้ม บิดหน้าลงกับหมอนนุ่มยามที่คนข้างหลังโถมแรงเข้าใส่อีกครั้ง ยอดอกแข็งตึงถูกบดบี้ด้วยปลายนิ้วอุ่นซ้ำไปซ้ำมา
“อา...ที่รัก...”
เสียงทุ้มต่ำครางกระซิบชิดริมหู ยิ่งเพิ่มอารมณ์ร้อนให้คุโชน ทิวาครางเครือกับริมฝีปากชุ่มร้อนที่เลาะเล็มด้านหลัง อ้อยอิ่งอยู่ตรงท้ายทอย แนวกรามไปจนข้างแก้มนุ่ม และเป็นเขาที่เป็นฝ่ายผินหน้าหันไปโหยหากลีบปากนั้นก่อน ยามสัมผัสนุ่มแนบเนาราวกลับกลายเป็นเพิ่มเพลิงร้อนให้ร่างกายลุกไหม้ ลิ้นนุ่มชำแรกรัดพัน โหมกระพือออยู่ภายใน ไม่ต่างจากส่วนล่างที่บดเบียดเร่งเร้าจนเกิดเป็นเสียงระรัวให้สะท้านไปทั้งกาย
ทิวาจำไม่ได้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่ แต่ที่รู้คือรัตติกาลคงพยายามเก็บแต้มย้อนหลังกับช่วงเวลาที่ไม่ได้แตะต้องกันอย่างลึกซึ้ง สำหรับเขาแล้วการที่นอนกอดกันแล้วหลับไปมันก็เพียงพอแล้ว เขาไม่เคยเป็นฝ่ายโหยหาหรือต้องการร่างกายของรัตติกาลก่อน หากเป็นอีกฝ่ายที่คอยแต่จะปลุกปั่นอารมณ์เขาให้กระเจิดกระเจิงจนยากจะควบคุม รัตติกาลรู้ทุกจุดในร่างกายของเขา ว่าจับตรงไหนเขาจะครางได้มากที่สุด หรือกระตุ้นอย่างไรให้เขาแตะปลายทาง
“เดียว...เดียว...”
มันเป็นเสียงที่อ่อนหวานเกินกว่าจะกล้าเรียกในยามปกติ แต่ทิวาควบคุมเสียงตัวเองไม่ได้ในตอนนี้ เสียงที่ราวกับคนละเมอพร่ำเพ้อ เขาได้แต่โทษว่ามันเป็นเพราะอารมณ์วาบหวามพัดพาไป ไม่ใช่ตัวเขาเลยที่จะเรียกใครด้วยความถวิลหาอย่างนั้น
“อา...ทิว...”
ลำคอระหงเอียงรับริมฝีปากเร่าร้อนอย่างเต็มใจ ปิดกายให้อีกฝ่ายตักตวงความหอมได้อย่างเต็มที่ ฝ่ามือเนียนลูบไล้ใบหน้าคมคาย เลาะเลยไปยังกลุ่มผมสีเข้มแสนนุ่ม ริมฝีปากบางจูบซับเสี้ยวหน้าชื้นเหงื่อก่อนที่ริมฝีปากจะสอดรับกันและกันอีกครั้ง
“ผมรักคุณ”
เสียงกระซิบที่แนบเนากับกลีบปากนุ่ม แผ่วเบา หากก้องกังวานอยู่ในอก เบาโหวงคล้ายกับตัวจะล่องลอยไปไกล มันเป็นคำที่เขาได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่ว่าจะได้ฟังอีกสักกี่ครั้ง ทิวาก็ยังรู้สึกว่าริมฝีปากยังคงคลี่ยิ้มรับอยู่ร่ำไป
“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊า...”
สองมือนุ่มเลื่อนลงสู่แกนกายร้อนผ่าวที่หยาดน้ำใสหลั่งริน เขาพยายามชักพาให้ตัวเองหลุดพ้นจากห้วงทรมานแสนหวาน มันคงใกล้เต็มที ถ้าสะพานแขวนที่ทอดยาวไม่ถูกตัดขาดเสียก่อน
ทิวาหันไปมองหน้าคนข้างๆอย่างขุ่นเคือง เมื่อเอ็นร้อนที่คอยจ้วงแทงจุดกระสันถูกถอดถอนออกไปอย่างรวดเร็วจนเกิดเสียงระคายหูที่พาลเอาหน้าร้อนวูบวาบ คล้ายกับว่าก่อนหน้านั้นมันถูกดูดดึงเอาไว้เต็มแรง
คิ้วเรียวขมวดมุ่น หันหน้าสบสายตาคนใจร้ายที่กำลังยักยิ้มเจ้าเล่ห์แสนกล ร่างโปร่งค่อยๆยันกายขึ้นพลางมองร่างหนาเคลื่อนร่างไปนั่งพิงหัวเตียง มือใหญ่ยกขึ้นกระดิกนิ้วเรียกเขาเข้าไปอย่างท้าทาย ทิวากัดริมฝีปากแน่น ตอนนี้เขาไม่ต่างจากคนที่ถูกผลักตกจากยอดผา เขาใกล้จะถึงปลายทางอยู่แล้ว แต่กลับถูกคนเจ้าเล่ห์ตัดโอกาส ร่างกายเขายังคงรุ่มร้อน แก่นกลางยังคงปวดหนึบแทบจะปริแตก
“มาทางนี้เถอะน่า”
อยากจะก่นด่าคนตบตักตัวเองอย่างสบายอารมณ์ แต่ก็ทำได้แค่ฮีดฮัดอยู่ในใจ
“ไม่เอา” ทิวารู้อยู่หรอกว่ารัตติกาลต้องการอะไร ก็ท่าทางแสดงออกว่าต้องการเสียขนาดนั้น แต่เรื่องอะไรจะยอมให้สมใจง่ายๆ “ถ้าอยากต่อก็มา แต่ถ้าไม่ผมจะไปอาบน้ำแล้วนะ” พยายามส่งเสียงช้าๆเนิบนาบเพื่อให้เสียงที่เปล่งออกมาดูปกติที่สุด ทั้งๆที่มันขัดแย้งอย่างมากมายกับร่างกายที่ยังคงร่ำร้องทรมาน แต่นั่นยังไม่ร้ายเท่ากับเขารับรู้ได้ว่าช่องทางชุ่มแฉะขมิบรัดถี่คล้ายกับว่ามันยังต้องการสิ่งเติมเต็ม
“ที่รักครับ...เดียวจะทนไม่ไหวแล้วนะ”
คนตัวบางหน้าร้อนวูบวาบกับเสียงกระเส่าน่าฟัง สายตาเอาแต่จับจ้องเรือนร่างที่ราวกับรูปปั้นชั้นดี มือหนาลูบแก่นกายตัวเองไปมาอย่างยั่วเย้า มันทำให้ทิวาแทบจะหน้าไหม้เป็นจุล เขาไม่ควรจะมอง ควรจะหันหน้าหนี แต่เขาเอาแต่จับจ้องภาพตรงหน้าคล้ายกับว่ามันไม่อาจพลาดได้แม้สักวินาทีเดียว
“...ทิว...”
เสียงเรียกอ่อนระโรยสั้นๆ ที่คล้ายกับมนต์สะกดเรียกหาเขาให้เคลื่อนกายเข้าไป เรียวขายังสั่นระริก และทุกการเคลื่อนไหวยังนำพาให้หยาดน้ำคาวมากมายไหลย้อนออกมา รัตติกาลดูจะพออกพอใจที่เขายอมว่าง่าย มือหนาประครองร่างเขาให้คร่อมทับก่อนจะฝังจมูกกับซอกคอเป็นรางวัลชมเชย
“คนดี...” รัตติกาลดูดเม้มลาดไหล่เต็มแรง เสียงลมหายใจถี่รัวผสานกันอย่างน่ากลัว “เอามันเข้าไปสิครับ”
“อ๊า!...อื๊ม...อา...” เสียงครางรับริมฝีปากชุ่มชื่นที่กำลังดูดดึงยอดอกสีอ่อน ปลายลิ้นตวัดถี่รัวจนร่างทั้งร่างแอ่นโค้งสะท้าน ทิวาบรรจงลูบแท่งร้อนด้านหลังที่คอยจะขยับขึ้นลงถูไถก้อนเนื้อนุ่มให้จดจ่อเข้ายังช่องทางที่ยิ่งกว่าจะยินดีให้มันผลุบหายไป
“เร็วสิครับ”
สิ้นเสียงเร่งเร้า กายบางจึงปลดปล่อยน้ำหนักกลืนกินเอ็นเนื้อร้อนผ่าวเข้าไปทีละนิด ทีละนิด... ร่างสองร่างแนบสนิทท่ามกลางเสียงครวญครางสุขสมระหว่างกัน หัวสมองว่างเปล่า มีเพียงความร้อนตรงหน้าที่ชักพาสัญชาตญาณให้ขับเคลื่อน สะโพกบางโยกคลึงเนิบนาบ บดบี้ขยี้วน ยิ่งร่างภายใต้แสดงสีหน้าสุขสมเท่าไหร่ยิ่งเหมือนเชื้อเพลิงโหมให้เขากระทำการต่อไป รัตติกาลเอาแต่ร่ำร้องเรียกชื่อเขาราวกับคนละเมอเพ้อพก ฝ่ามือหนาลูบไล้ร่างกายไปทุกสัดส่วน กอดรัดแน่นหนั่นยามอดรนทนไม่ไหวกระทั้งกระแทกกายสวนขึ้นมา
“เดียว...” ทิวากอบกุมใบหน้าคมที่ฉ่ำปรือด้วยพิษสวาท ดวงตาคมกล้าหรี่พริ้มยามเขาเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ ประทับริมฝีปากอิ่มกับกลีบปากที่เผยอรับ
เขาลืมหมดสิ้นเรื่องเพศ
ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นชาย... และไม่ได้เป็นดั่งหญิงสาว
เขาเป็นเพียงแค่ทิวา...
คนที่กำลังจูบ กำลังกอดรัด กำลังเร่าร้อนลุกไหม้
...เพราะใครคนหนึ่ง...ที่รักกัน...
_____________________________________________________________ TBC. __________________
o1 o1 o1
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
:z13: :z13: :z13:
ลุ้นคุณแม่มากอ่ะ :serius2:
-
สั้นอ่ะ อ่านแป๊บ ๆ จบตอนแล้วเหรออออ อยากอ่านต่อจุง
-
หน่วงๆตอนแรก สงสารเดียว ไม่รู้คุณแม่จะเป็นยังไงบ้าง
ส่วนครึ่งหลังนี่มัน :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
คุณแม่ต้องทำใจแล้วนะว่าไม่มีหลานให้อุ้มแน่ ๆ
-
คุณแม่จะว่าไงนะ ฮรื้อออออออออ :hao5:
คุยกับคุณแม่เครียดๆ แต่ไหงมาเจอทิวาแป๊บๆ อารมณ์หวานซึ้งจบด้วยหื่นเลย :katai2-1:
-
หน่วง ;_____;
-
พาร์ทคุณนายแม่ ก็ไม่สู้พาร์ทลูกสะใภ้ อ๊ากกก เลิอดท่วม
อยากใหเข้าใจเดียวกับทิวน่าา ถ้ามีคุณนายแม่ยอมรับละก็ ที่เหลือไม่น่ากลัวเท่าไหร่แล้ววว
ปล.ขอครึ่งหลึ่งอีกสักตอนได้มั้ยยยยยย เค้าชอบบบ
-
น้อยไปนิดแต่จะรอตอนใหม่
-
คุณแม่รักเดียวขนาดนี้ คงไม่ว่าเดียวหรอกมั้ง
เรื่องครอบครัวนี่พูดยากจัง
แต่หลังๆนี่อะรายยยยย
แอบคิดว่าเดียวมันคิดมากจริงหรอวะ5555555
-
หวังว่าคุณแม่จะรักลูกมากพอจะยอมรับในสิ่งที่ลูกเลือกนะ
-
สุดยอด o13
เพียงแค่ใจเรารักกัน :-[ :o8:
-
รักคนเขียนเหมือนกันค่ะ
แม่เดียวคงช็อกอ่ะ
ฮืออออออ
แต่ว่าดีใจที่เดียวตัดสินใจบอกแม่ไป
คือถ้ารัก วันนึงก็ต้องพูดป้ะ
ดีแล้ว
ขอให้ทุกอย่าง มันค่อยๆดีขึ้นนะ
-
แอบสงสารแม่อยุ่นะ คงหวังไว้มากอ้ะ แต่สงสัยเดียวเกบกดมากไปหน่อย มาถึงนี่ใส่ไม่ยั้ง5555 :z1:
-
แม่รักเดียว แม่ไม่ว่า แต่กลัวว่าจะมาลงกับทิวาอะดิ
-
อ่านเพลินจริงๆ
หวังว่า ความรักที่มี จะไม่ทำให้ ความรักของคุณแม่ที่มีต่อลูกเปลี่ยนไป
-
:mew1: :mew1:
-
เดียวอย่าทิ้งทิวานะ
-
ขุ่นแม่จะว่ายังไงล่ะทีนี้ เห้ออออออออ
-
เรื่องนี้จะจบแบบแฮปปี้ไหม คนเขียน ??
สรุปแล้วตอนนี้ทั้งตอน ทิวกับเดียวไม่ได้คุยกันเลย
555555555555555555555555
โอ่ยย แล้วคุณแม่จะว่ายังไงหนอ
ปล. มา 2 อาทิตย์ครั้งก็ยังดีนะครับ แหม่ะ
-
คุณแม่คะ กรุณาไปรับอุปการะเด็กค่ะ ทางออกดีที่สุด
ชอบฉากครึ่งหลังอ่ะค่ะ ขออีกเยอะๆๆๆได้ม้ายยยยคะ
(คนอ่านไม่หื่นเล้ยยยยย)
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
พี่เดียวเดิมพันซะหมดตัวเลย แล้วน้องทิวของเราจะว่าไงล่ะทีนี้
แถมคุณนายแม่อีก เหอะๆๆๆ
-
เดิมพีของเดียว จะอยู่ที่ฝ่ายไหนนะ
-
อย่ามีอะไรทำให้ทิวาเจ็บปวดอีกเลย
แค่ที่ผ่านมาและยายสองก็เจ้บพอแล้ว
ดีที่เจอคนที่รัก รักกันตลอดไปนะ
-
ลุ้นกับคุณแม่ว่ะ
คุณแม่ขาไม่ยอมพูดอะไรมา
แต่คุณเดียวก็รักทิวจริงๆ
-
แม่เดียวจะออกหัวออกก้อยน่ะ แต่เชื่อว่าท้ายสุดแล้วคงจะเห็นแก่ความสุขลูกเหนือสิ่งอื่นใดนะ
ตอนนี้หืานปนเศร้านะ ขออีกๆ :hao5:
-
เขิน :mew1:
-
:m25: ไม่อยากให้มีมาม่าเลย สงสารทิว :call:
-
มาไม่หายคิดถึงเลย
คุณนายแม่จะว่าไงบ้างนะ
-
คุณแม่คะ อย่ากีดกันพวกเค้าเลยค่ะ ให้ลูกชายคุณแม่
ได้รักกับทิวาเถะนะ ทิวาทั้งน่ารักน่าเอ็นดู เชื่อว่าถ้าคุณแม่เปิดใจ
คุณแม่จะต้องหลงรักว่าที่สะใภ้คนนี้แน่นอน
ช่วงหลังนี่เสียเลือดแทบหมดตัว :hao6:
-
ยอมเถอะคุณแม่ แค่ยัยสองคนเดียวทิวาก็น่าสงสารมากแล้ว
-
โอยยยยยยย เลือดจะพุ่งงงงงงงงงงง :m25:
-
อยู่ท่ามกลางอากาศ 5 องศา อ่านไปรุ้สึกร้อนเลย
-
เพิ่งมาเจอเรื่องนี้อ่านรวดเดียวเลย
ชอบมากๆเลย :hao7:
สนุกมาก เนื้อหาน่าติดตาม ภาษาสวย ชอบอ่านบรรยาย
ชอบตัวละคร ชอบคนเขียน แง้แง้ ชอบหมดเลย
อิอิ
:katai5: :hao5: :hao6:
รีบๆมาต่อไวๆนะคะ สู้ๆ รออ่านอยู่น้า
เก๊าจะรอ
:katai4: :sad4: :impress2: :-[
-
คุณหญิงแม่น่าจะรับได้นะคะ ก็ลูกสะไภ้น่ารักขนาดนี้
-
ขอให้คุณแม่เข้าใจด้วยเถอะ :call:
-
ช่วงบนลุ้นคุณนาย
ช่วงล่วงเลือดสาด อิอิ
ตอนจบแอบหน่วง
-
:pig4: :pig4:
สนุกมาก
-
คุณแมีคิดหนัก แต่ท่าทางมีเหตุผล
-
:mew3: :mew3:
-
ขอให้แม่เดียวรับได้ทีเถอะ มีความสรู้สึกว่าทิวสมควรได้รับความสุขจริงๆสักที
-
กรี๊ดอ่ะ ทิวา เซ็กซี่ อิๆๆๆ
-
ลุ้นๆ
-
ลุ้นอ่ะลุ้นๆ ขอให้ผ่านไปด้วยดีเถอะ :mew1: :katai2-1: :L2:
-
รักกันๆคร่อก เป็นลม ทิวาออนท็อป เซ็กซี่อ่ะ หมันไส้ตาเดียวกินหลานชามตลอด ตะกละมากกก555
พระเอกชัดเจนดีที่บอกคุณแม่ไปเลย แต่จะดราม่าไหม รอลุ้น ห่วงแต่ทิวาคนสวยของเรานี่แหละ สู้นะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
คุณแม่ทำใจตั้งแต่ตอนนี้เลยค่ะ
ไม่มีหลานให้แม่อุ้มแน่ๆ
-
CHAPTER 17 ...คุณราตรี...
รัตติกาลกอดร่างหอมหวนในอ้อมแขนแนบแน่น แม้จะเสร็จสิ้นกิจกรรมที่พาลเอาหัวใจแทบหยุดเต้น แต่เขาก็ยังไม่อยากจะผละอกจากร่างกายนี้แม้แต่น้อย ฝ่ามือใหญ่ยังผงลูบไล้ผิวเนื้อเนียนที่ผุดพราวเม็ดเหงื่อแสนหวาน ริมฝีปากยังคงจูบซับความนุ่มนวลซ้ำๆอย่างกับคนไม่รู้พอ
ค่ำคืนนี้ทิวาโอนอ่อนกับเขายิ่งกว่าค่ำคืนไหน ร้อนแรงจนกายเขาเกือบจะลุกไหม้ ทุกสัมผัส ทุกการโต้ตอบ รอยยิ้มแปลกตายามที่ควบคุมเขาจนร้องครางระงม มันเหมือนกับว่าเขากลายเป็นลูกไก่ตัวเล็กๆเดินไปมาบนฝ่ามือ ที่จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด... มันทำให้เขาดีใจ จะเป็นอะไรก็ได้ ต่อให้ถูกบีบจนตาย ถ้าด้วยน้ำมือของทิวาแล้วล่ะก็ เขายิ่งกว่ายินดี
“เดียว...”
เสียงอ่อนแรงดังขึ้นแผ่วเบายามที่ริมฝีปากผละออกจากกัน ทิวาปรือตาเล็กน้อยคล้ายคนง่วงงุนหากใบหน้าสวยยังคงระเรื่อแดง ริมฝีปากบางบวมเจ่อเล็กน้อยกับรสจูบหลายครั้งหลายครา แต่เขาไม่เคยพอ ไม่เคยหยุดความต้องการที่จะลิ้มชิมน้ำหวานนั้นได้
“ง่วง...”
คำสั้นๆที่เอ่ยต่อเรียกรอยยิ้มจากเขาได้ง่ายดาย เหมือนหลายๆครั้งที่เขาหยุดตัวเองไว้ไม่ได้ จนเผลอไผลตักตวงความอิ่มเอมจากรสรักมากมายจนร่างกายทิวามักจะออกอาการอยากจะหลับกลางอากาศ ยิ่งครั้งนี้ทิวายอมตามใจเขาเป็นฝ่ายขับเคลื่อนเอง ร่างกายถึงได้เพลียแรงแม้ว่าตัวตนของเขายังคั่งค้างอยู่ในกายนุ่มนั้นก็ตาม
“เอาออกนะ...”
เสียงวอนขอดังผะแผ่ว กับเรือนร่างที่ขยับไหวนน้อยๆคล้ายกับพยายามดันตัวเองให้หลุดพ้นจากการลุกล้ำ รัตติกาลเหยียดยิ้มกับตัวเอง ไม่ได้รู้เลยสักนิกว่ายิ่งทำอย่างนี้จะยิ่งไปกระตุ้นให้ไอ้สิ่งที่มันไร้หัวคิดตั้งตระหง่านอีกครั้ง ช่องทางที่แม้จะฉ่ำแฉะจากหยาดน้ำมากมายหากมันยังแน่นหนั่นโอบรัด ยิ่งขยับเขยื้อนหวังให้มันออก มันจะยิ่งอยากจะกลับเข้าไปฝังตัวให้ลึกขึ้นกว่าเดิมน่ะสิ
“ซี๊ดดด!! เดียว..”
ทิวาสะดุ้งแรง ยามเขาเคลื่อนกายฝากฝังแก่นกายกลับเข้าไปแน่นิ่งตามเดิม ทิวาผินหน้าหันมา ขมวดคิ้วนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจ หากคนมองชอบใจเป็นที่สุด
“ไม่อยากเอาออกเลย” คำพูดยั่วเย้าที่พาลให้คนฟังหน้าเห่อร้อนปนความโมโหได้ง่ายๆถูกส่งออกไปพร้อมรอยยิ้มยียวน
“มันเจ็บอ่ะเดียว...แสบๆด้วย”
การกลั่นแกล้งจบลงทันที รัตติกาลค่อยๆถอดกายออกอย่างเชื่องช้า ร่างสูงลุกขึ้นนั่งพลางคว้าสะโพกบางให้หันเข้าหาตัว รั้งขึ้นสูงจนสามารถมองเห็นช่องทางได้ชัดเจน ร่องหลืบที่เขาฝังกายอย่างสิเน่หาแดงก่ำจนคิดว่าถ้ารุนแรงมากกว่านี้อีกนิดทิวาคงได้เสียเลือดเพราะความร้อนแรงของเขาเป็นแน่ แต่กระนั้นก็เถอะ ยามมองเห็นหยาดรักของตัวเองรินไหลออกมาจากช่องทางนั้นเลือดในกายก็พลันร้อนรุ่มอีกระลอก
ให้ตายเถอะ!! เขาไม่เคยพอกับร่างกายนี้เลยจริงๆ
“ไม่เอาแล้วนะเดียว...” ราวกับรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ สะโพกที่ยกลอยจึงบิดหนีสายตาทิ้งต่ำลงกับที่นอนตามเดิม “จะบ้ากามเกินไปแล้ว”
“แสดงว่าคิดเรื่องเดียวกัน รู้ใจเกินไปแล้ว” รัตติกาลโถมตัวทับ จูบหัวไหล่มนแรงๆ ก่อนจะค่อยๆส่งปลายนิ้วเข้าชำแรกช่องทางบอบช้ำอย่างเชื่องช้า
“อื๊อ!!”
“ให้มันออกมานะ จะได้สบายตัว” ปลายนิ้วทั้งสองทำหน้าที่อย่างคุ้นชิน หมุนคว้านแล้วแยกออก กดหน้าท้องแบนราบเบาๆเพื่อให้หยาดน้ำคาวหลั่งรินออกมา
“เดียว...”
ทิวาตัวสั่นสะท้าน จับมือเขาที่คอยกอดหน้าท้องอยู่เสียแน่น เขาอยากจะพอแล้วจริงๆ สงสารจนอยากจะให้พักอย่างที่ต้องการ แต่ทิวากลับไม่ค่อยจะให้ความร่วมมือกันเลย
“เดียว”
เสียงขาดห้วงพึมพำชื่อเขา ไม่ใช่เพราะความหวามไหว หากเป็นเพราะสองนิ้วที่กำลังซุกซนเกินหน้าที่ต่างหาก ก็ของมันเคยๆ จุดไหนบ้างที่จะเรียกเสียงคราง จุดไหนบ้างที่จะเรียกไฟราคะให้โหมไหม้ เขารู้ทุกอย่าง
“ถ้าทำอีกจะโกรธจริงๆนะเดียว”
“ครับๆ จะทนจนถึงพรุ่งนี้ก็ได้”
“ไอ้บ้า! มันเจ็บ เข้าใจบ้างมั้ย” รัตติกาลอมยิ้มกับแรงตีที่เบาแสนเบา ทิวาพยายามพลิกตัวจนหลุดพ้นจากนิ้วของเขา เคลื่อนร่างเนียนนุ่มออกไกลให้พ้นระยะเอื้อมมือ
“ไปอาบน้ำกันเถอะ”
“จะอาบเอง”
“เดินไหวรึไง”
“งั้นจะคลานไป”
“ไม่ทำแล้วน่า สงสาร”
“ไปบอกไอ้ที่มันยังโด่เด่นั่นเถอะ” รัตติกาลเหยียดยิ้มกับสายตาที่มองตรงมา เขาก้มลงมองตามการชี้นำแล้วก็ให้ยิ้มกว้างกลับไป ก็นะ... ก็บอกแล้วว่าไอ้นี่มันไม่มีสมอง ไอ้สิ่งที่เขาเข้าใจกับสิ่งที่มันรู้สึกก็เลยสวนทางกันอย่างที่เห็น
“ไม่ทำแล้วจริงๆ” เขาเริ่มขยับกายลุกขึ้นจากเตียงก่อน เดินตรงไปหาร่างโรยแรงก่อนจะช้อนตัวขึ้นแนบอก ทิวาไม่ได้เบาโหวงจนเขาแสร้งบอกได้เต็มปากว่าไม่หนัก แต่เขากลับยินดีที่จะแบกรับโดยไม่มีบ่น ทิวาที่ยอมปล่อยกาย เกาะคอเขาไว้โดยไร้การขัดขืน มันยิ่งเพิ่มความสุขให้เป็นเท่าทวี อย่างที่เขาคิดไปเองว่าทิวาวางใจในตัวเขา วางใจในอ้อมกอด ว่าเขาจะไม่ปล่อยให้ร่วงหล่น
หลังจากการชำระล้างร่างกายจนสะอาดเอี่ยม เขาก็อุ้มทิวาออกมาอีกครั้ง วางลงบนปลายเตียงก่อนจะจัดการดึงผ้าปูรองออกไปใส่ตะกร้าผ้า ร่างสูงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหากางเกงนอนสำหรับตัวเอง และเสื้อนอนตัวหลวมสำหรับทิวา ก่อนจะคว้าร่างหอมๆเข้าสู่อ้อมแขนแล้วจมดิ่งเข้าสู่นิทราไปพร้อมกัน
เหมือนหัวใจฟูฟ่องล่องลอย เหมือนแผ่นหลังติดปีกแห่งความปรารถนา
เขาจะไม่ยอมปล่อยทิวาให้หลุดมือ
ใบหน้านี้ ร่างกายนี้ ความหอมหวนชวนหลงใหลนี้
ทุกอย่างเป็นของเขา
เขาจะไม่ยอมเสียไปอย่างเด็ดขาด...
...
...
...
เธอนอนไม่หลับทั้งคืน
ที่จริงต้องพูดว่าเธอทำอะไรไม่ถูกไปทั้งวัน หลังจากที่ได้ฟังคำบอกที่ประหัตประหารความหวังเธอจนสิ้น
‘ผู้ชายคนนั้น...คือคนที่ผมรัก’
เธอแทบล้มทั้งยืนเมื่อได้ฟังมันออกมาเต็มปากเต็มคำจากลูกชายเพียงคนเดียว ลูกชายที่กว่าจะได้มากอดในอ้อมอกช่างทรมานยากเย็น ลูกชายที่เธอได้แต่พร่ำบอกให้เลิกเจ้าชู้ประตูดิน เปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนผ้าเช็ดหน้า ลูกชายที่เธอหวังเอาไว้ว่าจะให้กำเนิดหลานชายตัวน้อยๆ หรือหลานสาวหน้าตาน่ารัก
คุณราตรีน้ำตาปริ่ม ยามที่คิดว่าความฝันนั้นช่างริบหรี่
เมื่อวัน... เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าได้พูดโต้ตอบอะไรออกไปหรือเปล่า เพราะแม้แต่เธอกลับมาถึงบ้านได้อย่างไรเธอยังไม่รู้ ในหัวสมองเหมือนถูกแช่แข็งให้จนปัญญาที่จะคิดอะไรออก
หากเมื่อมาถึงบ้าน
เมื่ออยู่เพียงลำพัง น้ำตาก็พลันพรั่งพรูออกมา
เธอจะไม่เถียง จะไม่หลอกตัวเองว่าสิ่งที่ได้ยินเป็นแค่ความฝัน หรือการรับฟังที่คลาดเคลื่อน
แม้ว่าลูกชายเธอจะเจ้าเล่ห์แสนกลหรือปลิ้นปล้อนเป็นปลาไหล แต่สิ่งหนึ่งที่รู้แก่ใจ
...รัตติกาลไม่เคยโกหกความรู้สึกตัวเอง
เธอเป็นแม่ที่เห็นลูกชายคนนี้มาตั้งแต่เกิด เลี้ยงมาด้วยสองมือ รัตติกาลมักจะทำหรือพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดและต้องการ คล้ายจะเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ แต่เธอกลับมองว่ามันเป็นความสัตย์ซื่อแบบหนึ่ง
เพราะฉะนั้นเธอรู้...
รัตติกาลพูดจริงทุกคำ พูดความในใจออกมาเหมือนทุกครั้ง อย่างไม่เกรงว่าคนฟังจะรับได้หรือไม่
“คุณคะ...” คุณราตรีหันไปปลุกสามีคู่ทุกข์คู่ยากที่ยังนอนหลับสนิท คุณวันชัยลืมตาขึ้นมองหน้าเธอก่อนจะหันไปมองนาฬิกาที่ข้างเตียง
“ยังเช้ามากเลยนะ คุณตื่นมาทำไม ไม่สบายรึเปล่า” เธอยิ้มรับความห่วงหาอาทรที่ส่งผ่านออกมาก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“ฉันมีธุระต้องไปคุยกับลูกค่ะ แค่อยากจะบอกคุณไว้ เผื่อตาเดียวเข้างานสาย”
“มีเรื่องอะไรด่วนถึงต้องไปคุยตอนนี้”
“ก็คงหนักหนาล่ะค่ะ เพราะถ้าฉันไม่รีบไปคุยให้รู้เรื่อง ฉันคงกลุ้มใจไม่หาย”
“บอกผมได้มั้ย?” คุณราตรีส่ายหน้าอีกครั้ง กุมมือสามีที่ส่งสีหน้ากังวลมาให้
“ให้ฉันคุยกับลูกก่อนนะคะ”
เมื่อได้รับคำอนุญาตจากคนเคียงหมอน คุณราตรีจึงรีบร้อนที่จะออกไป เพราะมันไม่มีที่ไหนอีกแล้วที่พอจะคุยเรื่องราวทำนองนี้ได้ดีไปกว่าคอนโดของรัตติกาล หากแม้จะรอให้เย็นย่ำก็คงไม่ทันการกับใจที่ร้อนรุ่ม คุณราตรีรีบสั่งคนรถให้มุ่นหน้าไปยังจุดหมายให้เร็วที่สุด ก่อนที่ลูกชายเธอจะออกไปทำงาน
คุณราตรียืนมองคีย์การ์ดสำรองในมือ ที่เคยบังคับขอจากลูกชายเมื่อนานมาแล้ว แต่เธอก็ยังรักษามารยาทมากพอ เพราะเธอไม่เคยใช้มันเลยสักครั้ง และทุกครั้งที่มาหาเธอก็จะบอกล่วงหน้ารัตติกาลก่อนทุกครั้งไป
เพราะความเป็นแม่ลูก ไม่ได้ให้สิทธิเธอในการละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของลูกชายเกินความจำเป็น
แต่คราวนี้...เป็นครั้งแรกที่เธอหุนหันมา เป็นครั้งแรกที่เธอตัดสินใจแตะบัตรลงกับแถบแม่เหล็กข้างประตู เสียงสัญญาณดังขึ้นเพื่อเตือนให้เธอกดรหัสปลดล็อก ปลายนิ้วจรดปุ่มหมายเลขอย่างเชื่องช้า จนเสียงสัญญาณดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับประตูที่ถูกปลดสลักออก
เธอเดินเข้าไปภายในห้อง ที่ไม่ได้แตกต่างจากครั้งล่าสุดที่เธอมา ข้าวของเครื่องใช้น้อยจนเรียกไม่ได้ว่าเป็นที่อยู่อาศัย แต่บางสิ่งบางอย่างมันดูผิดหูผิดตาออกไป
คุณราตรีเดินไปยังโซฟาตัวยาวที่มีเสื้อสูทสีเข้มวางพาดอยู่ เมื่อหยิบขึ้นมาคลี่ออกด้วยสองมือก็แทบจะทำให้ความมั่นใจสั่นไหว
มันเล็กเกินไปสำหรับลูกชายเธอ จะหมายความว่าอะไรได้นอกจากสูทตัวนี้ไม่ใช่ของรัตติกาล
เธอพับทบก่อนจะวางพาดไว้ตามเดิม ภายในห้องยังคงเงียบงัน และประตูห้องหนึ่งที่แง้มเปิดอยู่มันราวกับกำลังเชิญชวนเธอให้เดินเข้าไปหา
มือบางค่อยๆผลักบานประตูเข้าไป ภายในห้องมีแสงอ่อนๆสาดส่องเข้ามาผ่านผ้าม่านโปร่ง
คุณราตรีแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อเห็นภายใน มือบางยกขึ้นปิดปากกั้นเสียงสะอื้น
เสื้อผ้าหลายชิ้นกลาดเกลื่อนไปทั่วบริเวณ ทุกชิ้นเธอพูดได้เลยว่าเป็นของผู้ชาย และไม่ใช่ของคนๆเดียว
เตียงนอนหลังใหญ่ยับย่น ปกปิดร่างกายของคนสองคนที่เธอเห็นชัดเจนว่านอนซุกซบกันอย่างแสนสบาย
เธอไม่เห็นหน้าใครคนนั้น แต่อีกคนที่เธอเห็นคือลูกชายคนเดียว
ลูกชายที่ทำให้เธอหมดสิ้นคำโต้แย้งใดใด
คุณราตรีได้แต่ยืนเกาะขอบประตูราวกับมันเป็นที่ยึดเหนี่ยวสุดท้าย ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะเดินหนีไปให้พ้น หากแต่ขามันไร้เรี่ยวแรงจะก้าวผ่าน
ไม่นานนัก เสียงปลุกจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เธอมองภาพลูกชายสะลึมสะลือตื่นขึ้น เอี้ยวตัวไปกดปิดระบบก่อนจะหันกลับไปหาอีกร่างที่ยังนอนคุดคู้ไร้วี่แววจะตื่น
รัตติกาลยิ้ม...
เป็นรอยยิ้มที่แม้แต่เธอเองก็ไม่ได้เห็นบ่อยๆ
ลูกชายเธอกำลังก้มหน้าลง จูบขมับใครคนนั้นด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความรักจนเธอสัมผัสได้
“เดียว...”
คุณราตรีส่งเสียงออกไปแผ่วเบา แต่มันก็ยังดังพอที่ลูกชายจะรู้ว่าเธอยืนอยู่ตรงนี้
“แม่!!”
เธอมองลูกชายที่ปกปิดสีหน้าตกใจเอาไว้ไม่ได้ แต่กระนั้นยามลงจากเตียงก็ยังเชื่องช้านุ่มนวลราวกับกลัวว่าคนที่นอนอยู่จะตื่นขึ้นมา
คนเป็นแม่สูดหายใจเข้าปอดเรียกแรงกายให้กลับมา ขณะที่ลูกชายเดินตรงเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน... แม่จะรอข้างนอก”
...
...
...
_____________________________________________________________ TBC. __________________
o1 o1 o1
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
รออ่านอยู่นะรีบๆมาต่อนะ :mew2: :mew2: :mew2: :ling3:
-
หวังว่าคุณแม่คงไม่พรากผัวพรากเมียเค้าหรอกน่ะ ทำแบบนี้นแฟนคลับรับไม่ได้:hao5:
-
คุณแม่ทำใจนะคะ
ขอให้ความรักของเดียวกับทิว หมดอุปสรรคสักที รักกันหวานชื่น เพี้ยงๆๆ
-
คุณแม่ราตรีคะ มั่นใจเถอะค่ะว่าหนูทิวาจะเป็นลูกสะใภ้ที่น่ารักมากกว่าผญใดๆในโลกนี้ซะอีก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อย่าบอกให้เลิกกันเลยนะคะคุณแม่ :hao5: :hao5: :hao5:
-
เอ้ยยย ขอให้คุณราตรียอมด้วยเหอะ
-
มาเช้าไปก็ทนระทึกใจหน่อยนะคะคุณแม่ o16
-
แว๊กกก ตอนต่อไปอย่าให้รอนานน๊า หวังว่าคุณนายราตรีจะไม่รังเกียจทิวานะ
-
ตอนนี้กดดันสุดๆๆๆๆ
ลุ้นๆๆๆๆ
-
ทำใจเถอะค่ะ คุณแม่
-
เรามองว่าคุณแม่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำใจยอมรับ
เพราะน่าจะรู้จักลูกชายตัวเองดีถึงจะคัดค้านลูกดก็คงไม่ฟังอย่ดี
-
จบตอนแบบใจร้ายมากอ่ะ เค้าอยากอ่านต่ออออ คุณแม่ราตรีโปรดใจเย็นๆน๊า ลุ้นๆๆๆ :ling1: :ling2:
-
:ling3: คุณแม่อย่าเยอะนะคะ อย่าทำให้มาม่านะคะ :angry2:
-
ขอภาวนาให้คุณแม่เป็นสาววายนะค่ะ :katai2-1:
-
ขอภาวนาให้คุณแม่เป็นสาววายนะค่ะ :katai2-1:
ถ้าจริงนี่....แฟนคลับฟินทั้งแก๊งค่ะ 55555
แต่ความเป็นไปได้....น้อยมากกกกกก นาโนเปอร์เซ็นเลยล่ะ :hao5:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เอาแล้ววว คุณราตรีจะว่ายังไงล่ะเนี่ย :katai1:
-
ตายห็อง
คุณราตรี ฮึกกกกก
นี่เข้าใจฟีลอ่ะ
แต่ว่าเขารักกันอ่ะ
ทำยังไงดี ฮือออ
อย่าใจร้ายเลยนะคะ คุณราตรีก็เห็นว่าน้องเดียวมีความสุข
ให้น้องมีความสุขเถอะนะะะ
-
คุณแม่ต้องทำใจนะ ความรักมันยิ่งใหญ่ไม่ว่าจะเกิดกับใคร
-
ลุ้นๆ ว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อ
-
อุต๊ะลุ้นจะแย่ จะรอดมั้ยเนี่ย แต่คุณแม่ดูรักคุณลูก แล้วเดียวเองก็เป็นคนชัดเจนคงไม่ยอมแน่ๆ
แต่ถ้าคุณแม่เข้าทางทิวนี่ไม่แน่ ขานั้นทั้งใจอ่อนและเจียมตัว ยังไงก็แล้วแต่ คนอ่านไม่อยากให้ทิวเสียใจอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
อูยย สั้นจัง
ลุ้นตัวโก่ง เดียวทิวจะรอดไหมนั่น =_=
-
คุณแม่ราตรีต้องเข้าใจเดียว ลูกชายคนเดียวของแม่นะค่ะ
ดูก็รู้แล้วว่าเดียวรักทิวขนาดไหน
มุมมองของคนเป็นแม่ที่คาดหวังเรื่องครอบครัวคงจะเสียใจมาก
แต่อยากให้มองความสุขลูกเป็นสำคัญค่ะ
เป็นกำลังใจให้คุณแม่ เดียว และทิวาน่าา
-
ให้กำลังใจคุณแม่ คุณแม่สู้ ๆ มันอาจจะใช้เวลาแต่คุณแม่ต้องทำใจและยอมรับได้แน่นอน!!
เพราะมาม่าอื่นยังพอฝ่าฟัน แต่มาม่าจากคนในครอบครัวเนี่ยทำให้เจ็บเกินบรรยาย สงสารเดียวกะทิว
-
เดียวแบบหลงทิวมากอ่ะ ละลายแทน โอ๊ยยยยยย
-
โอยยย ลุ้นเว่อร์ เอาใจช่วยทิวให้คุณแม่รับเป็นสะใภ้
-
คุณแม่ขา อย่าใจร้ายเลย...
-
มุมเล็กๆของคุณแม่ทำให้รู้ว่าเดียวใส่ใจทิวา อมยิ้มเลย
แต่คุณแม่จะไฟเขียวไหมน๊าาาาา :katai1:
-
คุณแม่ขาาาาาาา :mew4: :mew4: :mew4:
เชื่อมั่นในรักของลูกชายคุณแม่เถอะนะคะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ถึงจะเป้นลูกชายคนเดียว เป็นความหวัง
แต่เรื่องความรักมันกำหนดให้กันไม่ได้นะคะ
มันตัองมีคนสืบนามสกุลอยุ่แล้วค่ะ ลุกพี่ลุกนัองอะไรงี้อ่ะ
-
คุณแม่เจอชอตเด็ดจริงๆค่ะ
เข้าใจคุณแม่แต่ก็อย่าพรากเขาเลยค่ะ สงสาร
-
ดีนะที่ทิวาค่อนข้างขี้เซา
ไม่อย่างนั้นคงได้ตกใจน่าดู
-
:z3: :z3: :z3: ค้างงงง
-
คุณแม่สู้ ๆ นะคะอย่าพึ่งเป็นลมล้มพับไปก่อน
ไม่มีหลานให้อุ้มแต่ได้ลูกชาย(สะใภ้)เพิ่มมาอีกคนน้า...กำไรเห็น ๆ
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
คุณแม่!!!!! แย่แล้วววววว
งั้นคุณเดียวก้อถือโอกาสเปิดตัวลูกสะใภ้ซะเลยยยยย อิอิ
-
คุณแม่สู้แล้วมันจะผ่านไปด้วยนี้ เปิดใจรับทิวาเข้าไปแล้วคุณแม่จะเป็นเหมือนเดียวที่รักหมดใจ :L1:
-
เข้าใจคุณแม่นะว่า คงต้องผิดหวังอย่างมาก
แต่แม่ก็เลี้ยงลูกได้แต่ตัวนะคะ
เพราะซักวันเค้าก็ต้องมีชีวิตของเค้าเอง
คุณแม่ทำใจเถอะค่ะ
-
อยากให้คุณแม่เข้าใจ
-
เอเมน..ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดี :katai1:
-
ค้างง. คุณแม่อย่าใจร้ายมากเลยนะคะ ทิวาน่ารัก คุณแม่ต้องชอบแน่ๆ อย่าดราม่าหนักเลยนะคะ สงสารทิวา
-
เอ่อ หมออยากให้คุณราตรีตั้งสติก่อนนะครับ หายใจเข้าลึกๆ แล้วเปิดใจให้กว้าง น้องแกเจ็บมาพอแล้ว สงสารน้องบ้างเถอะครับ
-
ขุ่นแมมมมมม่...เปิดใจกว้างๆค่ะ :monkeysad:
-
คุณอม่ดูเป๋นคนมรเหตุผลมากนะ ไม่นานน่าจะรับได้ เพราะรักลูกมากเลย
-
ชอบตอนนี้จังเลย เขียนได้ดีจัง เห็นภาพเลยว่าถ้าเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นจริงๆ คนเป็นแม่ก็คงมีอาการแบบนี้
ชอบคุณราตรีจัง....เธอดูเป็นแม่ที่พร้อมจะเข้าใจ และคิดถึงความรู้สึกของลูก
-
เต็มตาเลย คุณแม่อย่าเพิ่งตัดสินใจแบบไม่เป็นธรรมนะค่ะ สงสารเดียวกับทิว เพิ่งจะเข้าใจความรู้สึกกันและกัน
-
เอิ่ม ภาพที่คุณแม่เห็นนี่คงแบบ เอิ่ม นะ แต่ว่ายังดีที่คุณแม่ยังพอมีสติ
-
คนเป็นแม่ก้อรับยากเหมือนกันนะ ตำตาแบบนี้
-
:hao5: :hao5:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
มาปูเสื่อรอตอนต่อไป อิอิ
-
โอ้ม่ายยยยยย ลุ้นอ่ะ ลุ้นมากเลย ฮือคุณแม่ค่ะอย่าใจร้ายเลยนะคะ ได้โปรดเถอะ
-
อย่าดราม่าเลยน้าาาาา สงสารทิวและเดียว
คุณราตรีเข้าใจลูกนะค๊าาาาาา
ปล. เพิ่งตามอ่านจนทัน อินมากค่ะ มาต่อเร็วๆน้าาา
-
รอออออออออออ
-
หวังว่าคุณแม่จะเข้าใจนะคะ :hao5: :hao5:
-
คุณแม่......
-
Pleaseeeeeeeee
-
CHAPTER 18 ...ตื่นจากฝัน...
ประตูปิดลงอย่างเชื่องช้าตาม เสียงหัวใจในอกดังชัดเจน และราวกับว่ามันจะหยุดไปพร้อมกับบานประตูที่เข้าสลักตามเดิม
รัตติกาลได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ในหัวสมองกำลังทำงานอย่างหนักหน่วง ถึงเขาตัดสินใจเอ่ยปากบอกมารดาไปเมื่อวาน ใช่! มันเป็นสิ่งที่เขาได้ตัดสินใจไปแล้ว และไม่คิดกลับไปแก้ไขแม้จะมีโอกาสอีกครั้ง รัตติกาลถอนหายใจอย่างหนักหน่วงก่อนจะหมุนตัวกลับเพื่อไปหยิบเสื้อในตู้เสื้อผ้ามาสวมให้เรียบร้อย ลมหายใจถูกพ่นออกมาอีกครั้ง มันไม่ใช่ความกลัว ไม่ใช่ความละอาย เขาแค่กังวล หลังจากเมื่อวานที่คุณนายเดินออกไปเงียบๆ มันทำให้เขาคิดว่าน่าจะใช้เวลาสักระยะเพื่อทำใจ ไม่ว่าผลจะออกมาในรูปแบบไหน แต่มันกลับผิดคาดตรงที่แค่ชั่วคืน แม่เขากลับบุกเข้ามาถึงหน้าห้องนอนทั้งๆที่ไม่เคยแม้แต่จะมาโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า
โชคดียังพอตกหล่นถึงเขาบ้างตรงที่ทิวาช่างขี้เซา ยังนอนหลับสบายอยู่กับกองผ้าห่มผืนหนา และเขาภาวนาให้ทิวานอนหลับแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆจนสิ้นสุดการพูดคุย เพราะรู้อยู่เต็มอก...เขาคงถูกทิ้งทันที เพราะทิวากลัวจะทำให้ชื่อเสียงของครอบครัวแปดเปื้อนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
ร่างสูงพาตัวเองออกจากห้องนอน เดินไปยังส่วนลิฟวิ่ง รูมด้วยความไม่สบายใจ การต้องมีปากเสียงกับแม่เป็นอะไรที่เขาไม่อยากทำมากที่สุดในชีวิต เพราะรู้ว่าได้รับความรักมากมาย เพราะรู้ว่าถูกรักมากแค่ไหน เขาถึงไม่เคยขัดใจแม่ได้เลย แม้จะไม่ชอบใจหรือรำคาญมากแค่ไหน เขาก็ยังยอมทำมัน
แต่กับเรื่องนี้...
แค่กับทิวาเท่านั้น
“นั่งลงสิ”
รัตติกาลย่อตัวลงนั่งเคียงข้างเจ้าของเสียงราบเรียบ คุณนายของเขานั่งหลังตรงในท่วงท่าที่เป็นทางการเกินกว่าการพูดคุยกับลูกชายตัวเอง มันทำให้เขาอดจะเว้นระยะห่างไม่ได้ กลายเป็นว่าสองแม่ลูกต่างนั่งอยู่คนละมุมของโซฟาขนาดสามคน ความเงียบเกิดขึ้น เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เพราะสิ่งที่ต้องการจะพูดก็ได้พูดอกไปแล้วเมื่อวาน ตอนนี้เขาคงเป็นได้แค่ผู้ต้องหาที่กำลังรอฟังคำตัดสินของศาลในคดีที่ก่อ เขาอาจจะถูกปล่อยตัวเป็นอิสระแล้วชดใช้ความผิดโดยการทำสาธารณะประโยชน์ หรือไม่ก็...ติดคุกไปตลอดชีวิต
“ถึงขั้นอยู่ด้วยกันเลยเหรอ”
น้ำเสียงโทนเดิมเอ่ยคำถามแรก รัตติกาลหันหน้าไปมองมารดา หากอีกฝ่ายกลับเบือนหน้าหนีไปอีกทางไม่ยอมสบตากันเช่นเคย
“ผมอยากให้เขามาอยู่ด้วยกัน”
“คนนั้น...ชื่ออะไร ลูกเต้าเหล่าใคร”
“ชื่อทิวาครับ” เรื่องชื่อเขาตอบได้ไม่ยาก แต่เรื่องเป็นลูกใครนี่สิ มันทำให้เขาอึกอักจนพูดออกไปยากเย็น “เป็นพี่ชายคุณสองครับ”
“อะไรนะ!” เสียงสูงอย่างคนตกใจทำให้เขาสะดุ้ง คุณนายหันมามองหน้าเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ คิ้วเรียวสวยที่ถูกตกแต่งอย่างดีขมวดมุ่นรอฟังการอธิบายเพิ่มเติม
“ทิวเป็นน้องชายคุณหนึ่งครับ พ่อเดียวกัน แต่คนละแม่”
“อ้อ ที่หนูสองว่าเป็นลูกเมียน้อย”
รัตติกาลสูบลมหายใจเข้าเพื่ออดกลั้นไม่ให้แย้งมารดา มันเป็นคำที่เขายังไม่อยากได้ยิน แล้วกับทิวาที่ต้องถูกกรอกหูด้วยคำนี้มาตลอดจะรู้สึกแย่ขนาดไหน แม้ว่าแม่เขาจะไม่ได้ส่งสำเนียงดูถูกอย่างที่เขาเคยได้ยินจากปากอติกานต์ แต่เขาก็ไม่อยากให้แม่มีอคติกับทิวาด้วยเรื่องแค่นั้น
“เขาไม่รู้รึไงว่าฉันหวังจับคู่แกกับน้องสาวเขา เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยแกถึงได้ปฎิเสธหนูสอง”
“ทิวรู้เรื่องเพราะผมเป็นคนบอก และใช่ครับ ผมปฎิเสธหนูสองของแม่เพราะทิว”
“ผู้ชายนะเดียว คนนี้เป็นผู้ชาย ไม่มีใครยอมรับเรื่องแบบนี้ได้หรอกนะ”
“ผมรู้ครับ แต่ผมไม่สนใจ ผมรักผู้ชายคนนี้ และไม่คิดเปลี่ยนใจด้วย”
“เดียว!! แกจะทำให้แม่อกแตกตายใช่มั้ย!?”
รัตติกาลนิ่งสงบ ในขณะที่อีกฝ่ายอดรนทนไม่ได้ดีดตัวลุกขึ้นยืน ก้าวเท้ามาเผชิญหน้ากับลูกชาย สีหน้าที่สอดประสานกับคำพูดมันทำให้ยากเกินกว่าผู้เป็นลูกจะเงยหน้าขึ้นสบตา กระแสเสียงสั่นระริกบ่งบอกอารมณ์ได้เป็นอย่างดี
“เลิกเถอะนะเดียว อย่าทำกับแม่แบบนี้”
ถ้ามันทำได้ง่ายๆ เขาคงไม่เลือกที่จะทำลายความหวังแม่อย่างนี้หรอก
“ผู้หญิงที่ไหนก็ได้นะเดียว แม่จะไม่ขัดสักคำ แม่ขอแค่นี้...ขอแค่ให้เป็นผู้หญิง”
“ต่อให้เป็นผู้หญิงที่ผมไม่ได้รักงั้นเหรอครับ”
“แล้วจะให้แม่ทำยังไง ...ให้แม่ทำยังไง”
เสียงสั่นเครือยามกระทบโสต ยิ่งกว่าบีบหัวใจคนฟัง รัตติกาลอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง หยาดน้ำใสๆรินไหลผ่านสองมือที่ปิดกุมใบหน้า ริมฝีปากเคลือบสีสวยเม้มแน่นสั่นระริก เขาไม่อยากเห็นเลยจริงๆ ไม่อยากเห็นแม่ต้องเสียน้ำตา รัตติกาลยืนขึ้นเต็มความสูง สองมือยื่นออกโอบล้อมร่างของมารดาที่เล็กกว่าอย่างเห็นได้ชัด เคยคิดว่าจะรับมือได้ เคยแอบหวังว่าแม่จะไม่เสียใจมากมายนัก แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คาดการณ์ เขาทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นน้ำตาของคนที่ฟูมฟักเขามาตั้งแต่อยู่ในท้อง
“เดียวขอโทษนะแม่...”
“เลิกได้มั้ยเดียว นะ แม่ขอนะ”
รัตติกาลหลับตาแน่นกับเสียงสะอื้นเบาๆที่ได้ยิน เขาเสียใจไม่ต่างกัน แต่เขาก็แสร้งทำเป็นรับปากแม่ไม่ได้เหมือนกัน
“แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวนะแม่ แล้วเดียวจะฟังแม่ทุกอย่าง”
“ไม่ ไม่ แม่ไม่ยอม” เสียงคัดค้านเปล่งออกมาในทันที ร่างอวบของหญิงวัยค่อนปลายดิ้นสุดแรงในอ้อมแขนของลูกชาย ส่งสองมือผลักอกลูกเต็มแรงจนร่างกายเป็นอิสระ “ไม่ว่าแกจะขอร้องอ้อนวอนยังไง ฉันก็ไม่ยอมรับเรื่องนี้เด็ดขาด”
“แม่...”
“ถ้าฉันให้แกเลือกล่ะเดียว ระหว่างฉันที่เป็นแม่แก กับผู้ชายคนนั้น”
ดวงตาคมเบิกกว้างกับข้อเสนอที่แทบไม่มีทางออกสำหรับเขา ทำไมมันยากเย็นขนาดนี้นะ ทำไมอุปสรรคที่เขาเจอมันถึงได้สูงใหญ่ปานยอดเขาขนาดนี้ จะให้เขาเลือกทางไหนดีล่ะ ถ้าเลือกแม่ เขาก็จะต้องเสียทิวาอย่างนั้นเหรอ แค่ไม่ได้นอนกกกอดสักคืนเขายังกระวนกระวายจนหลับไม่ลง เลือกทางนี้ไม่พ้นคงตายทั้งเป็น แต่ถ้าเลือกทิวา เขาก็คงหนีไม่พ้นคำว่าอกตัญญู ซึ่งเขาจะไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด เขาจะมีความสุขอยู่กับทิวาอย่างหน้าชื่นตาบานได้ยังไงถ้าต้องตัดแม่ออกไปจากชีวิต
“ผมเลือกไม่ได้ แม่อย่าทำอย่างนี้กับผม”
“ฉันจะทำ ถ้าแกเลือกผู้ชายคนนั้น แกก็ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีกต่อไป เชิญลาออกจากบริษัท ออกจากตระกูล ไปเสวยสุขกันให้พอ”
น้ำเสียงเฉียบขาดอย่างไร้ซึ่งการประนีประนอมเปล่งก้องไปทั่วบริเวณ เหมือนกับแส้ที่หวดเข้าใส่ไม่ยั้ง
“สามวันนะเดียว ฉันให้เวลาแกสามวัน ถ้าแกไม่เลิกกับผู้ชายคนนั้น ก็ไสหัวออกไปจากชีวิตฉันซะ”
รัตติกาลยืนนิ่งค้าง มองดูร่างของมารดาค่อยๆเคลื่อนเดินออกไปจากบริเวณ และไม่นานเสียงประตูที่ถูกปิดก็ดังขึ้นให้ได้ยิน คล้ายกับเสียงค้อนเคาะฐานบนบัลลังก์ศาล ร่างสูงที่ยืนนิ่งไม่ไหวเอนพลันทรุดกายลงกับเบาะนุ่ม สองมือขยุ้มขยี้เส้นผมอย่างอับจนหนทาง ถ้าร้องไห้ได้เขาคงจะทำไปแล้ว แต่ทุกอย่างมันรวดเร็วและตื้อตันเกินกว่าจะหลั่งน้ำตาเพื่อเรียกคะแนนสงสาร แต่แม่ก็เหมือนเขา เราทั้งคู่นิสัยเหมือนกัน ถ้าเรื่องไหนที่ตัดสินใจไปแล้ว ไม่ว่ายังไงก็จะไม่เปลี่ยนใจ ต่อให้เขาร้องไห้แค่ไหนแม่ก็คงจะยังเลือกทางนี้ให้เขาอยู่ดี
หนทางข้างหน้าเขามันมืดมิดเกินกว่าจะเห็นเส้นทางใด
ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าแล้วพ่นออกเต็มแรงก่นจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง สองเท้าค่อยๆย่างก้าวออกไปยังประตูที่ปิดสนิท อากาศเย็นฉ่ำปะทะผิวเนื้อทันทีที่บานไม้เคลือบสีถูกเปิดออก ร่างของใครอีกคนที่ยังคงมุ่งมั่นกับการนอนทำให้เขาแย้มยิ้มออกมาได้ อย่างน้อยๆ ทิวาก็ยังไม่ได้รับรู้อะไร ไม่อย่างนั้นแม่คงจะยิ่งกว่าสมใจถ้าเห็นเขาถูกทิ้งในทันที
ร่างสูงค่อยๆนั่งลงบนเตียง ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมนุ่มมือที่ปรกหน้าออกไปให้พ้นจากใบหน้าสวย เพราะใบหน้านี้แท้ๆที่เป็นจุดเริ่มต้นทุกอย่าง เพราะร่างกายนี้ ทุกอย่างที่เป็นคนคนนี้ทำให้เขาหลงใหลถึงขนาดทำเรื่องเลวๆเพื่อให้ได้มา ทั้งๆที่คิดว่าไม่นานก็จะเบื่อ เหมือนคนอื่นๆที่ผ่านมา แต่ยิ่งได้ใกล้ชิดเท่าไหร่ กลับเป็นเขาที่ดิ้นไม่หลุดจากบ่วงที่ตัวเองสร้างขึ้นมา
“ทิว...ตื่นได้แล้ว”
เช่นทุกวัน จนแทบจะกลายเป็นกิจวัตที่แสนสุขของเขาไปแล้ว เพียงแค่เสียงเขาเรียก คนที่หลับใหลก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบรับ
“ถ้ายังไม่ตื่นจะไม่ได้ลุกจากเตียงอีกเลยนะ”
รัตติกาลหลุดขำออกมาไม่ได้กับคนที่จู่ๆก็ลืมตาโต ใบหน้าสวยเริ่มมู่ทู่ลงยามมองสบตาเขา มันน่าเอ็นดูจนคันมือยิบยิบอยากจะส่งปลายนิ้วไปหยิกแก้มที่ยังคงระเรื่อแดงตรงหน้า แต่สิ่งที่เขาทำจริงๆคือการเอื้อมมือออกไป ลูบไล้ใบหน้านุ่มนวลนั้นเบาๆ ตามด้วยริมฝีปากจุมพิตกับแก้มนิ่มๆ
“ผมว่าเราไปทำงานสายกันแล้วล่ะ”
“แล้วทำไมเพิ่งมาปลุก”
“มันเพลียนี่ เสียน้ำเยอะก็อย่างนี้แหละ” รัตติกาลยิ้มกริ่ม เขายืดตัวขึ้นมองใบหน้าที่ขึ้นสียิ่งกว่าเดิมด้วยรอยยิ้ม
“เดียว! อะ...ไอ้บ้า”
“ที่จริงคุณเองก็สูบน้ำผมไปตั้งมาก น่าจะกระปรี้กระเปร่าตื่นเช้ากว่าผมนะ” และก็ตามคาดว่าเขาจะต้องถูกประทุษร้าย มือบางตีแขนเขาเสียหลายที ไม่ใช่เพราะโกรธแน่นอน แค่เพราะอายจนไม่รู้จะทำยังไงต่างหาก
ยิ่งน่าแกล้งเข้าไปใหญ่
“อ้อ! ไม่สิ ผมล้วงออกมาแล้วนี่นา คุณน่าจะได้เห็นตอนมันออกมานะ แค่คิดก็คึกละ”
“เดียว!!”
“โหย เพราะอย่างนี้เลยหมดแรงใช่มั้ย? มาๆ เดี๋ยวเติมน้ำเข้าไปให้ใหม่”
“ไอ้บ้าเดียว!!”
“โอ๊ยๆ แน่ะ นี่คืออะไร นอนให้ท่ากันเหรอจ๊ะ” แม้แรงตีจะเพิ่มกำลังมากขึ้น แต่เขาหยุดไม่ได้จริงๆ คนอะไรยิ่งเขินยิ่งน่าแกล้ง “ว้อนท์ก็ไม่บอก อ้าขาๆ”
“เดียว! ไอ้บ้ากาม ลุกออกไปนะ”
ช้าไปเสียแล้วกับคำห้าม เมื่อเขารีบตวัดผ้าห่มออกเข้าคลุกวงใน จนแทรกกายเข้ามาอยู่หว่างขาอีกฝ่ายได้สำเร็จ ทิวาที่ยังเป็นแค่เด็กอ่อนหัดมีหรือจะมาสู้ชั้นเชิงเขาได้ ต่อให้ดิ้นขนาดไหนก็หมดทางหนี ในเมื่อเขาโถมน้ำหนักเข้าใส่และฝ่ามือที่ออกแรงพันธนาการข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้
“มันหนักนะ ลุกไป”
“โห คนเรา เมื่อคืนไม่มีบ่นหรอก ยิ่งทับยิ่งคราง พอเช้าล่ะทำลืม”
“บ้าๆ! ไอ้หื่นกาม ไอ้ ...ไอ้...”
“อ๊ะๆ ว่าแต่เขา แล้วทีตัวเองขย่มของเขาแทบหัก เขายังไม่บ่นเลย” ใบหน้าสวยแทบจะเรียกว่ากลายสภาพเป็นมะเขือเทศสุก เห็นแล้วอยากจะกัดกินเสียจริง “ล้อเล่นหรอกน่า...”
“เดียว ไอ้บ้า...”
“คุณออกจะอ่อนโยน ทะนุถนอม ทำเอาลูกผมเคลิ้มจนน้ำตาไหลตั้งหลายรอบ”
“ทำไมทะลึ่งอย่างนี้นะ ลุกไปเลยนะ จะไปทำงาน”
“จูบก่อน เมื่อวานจูบลูกไปตั้งเยอะ เช้านี้ก็จูบพ่อมันหน่อยนะ”
“ไม่เอา ลุกไป”
“ทิว...” รัตติกาลก้มหน้าลง ริมฝีปากแตะแต้มหน้าผากแผ่ว ถึงคราวแก้มทั้งสองข้าง ไร้เสียงตัดรอน ดวงตาที่หลับพริ้มที่บ่งบอกถึงความเต็มใจมันทำให้เขาเต็มตื้น และก่อนที่ริมฝีปากจะหาคู่ของมันเจอ คำรักเบาๆเช่นเคยถูกกระซิบแนบเนาริมใบหู
“ผมรักคุณ”
ริมฝีปากสัมผัสกันและกันอย่างแช่มชื่น บดเบียดแลกความนิ่มลื่น เปิดอ้ารับสิ่งหยุ่นนุ่มเข้าสำรวจ ยามเขาลุกไล่อีกฝ่ายตอบรับ ยามเขาไม่ตอบโต้อีกฝ่ายจึงไล่กลับ เนิ่นนานจนคิดว่าควรจะพอแต่เท่านี้ ก็เหมือนทุกครั้งที่เขาสัมผัส ยิ่งนาน ยิ่งไม่เพียงพอ
รัตติกาลเป็นฝ่ายผละออกมาก่อน คนตรงหน้ายังคงหลับตาพริ้มราวกับยังลอยวนในห้วงเคลิ้มฝัน เขาจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่แตะแต้มไม่คลาย รอคอยจนกระทั่งดวงตาเหยี่ยวทรงเสน่ห์ค่อยๆลืมขึ้น นัยน์ตาฉายชัดใบหน้าเขา
ที่ต้องการคือเท่านี้ ... ให้สองตาของทิวามีแต่เขา
“รักผมนะ...”
คำวอนขอที่เคยถูกส่งออกไปหลายครั้งหลายครา หากคำตอบคือความเงียบเช่นทุกครั้ง ทิวาไม่เคยตอบออกมาแต่ก็ไม่เคยหลบสายตาเช่นกัน บางครั้งบางคราวการกระทำที่แสนโอนอ่อนของทิวามันก็ทำให้เขามั่นใจจนล้นพ้น ว่าเขาเองก็ถูกรัก... แต่อีกใจลึกๆ มันก็ยังอดสับสนไม่ได้ แม้จะกอดจูบหรือร่วมรัก แม้จะตื่นขึ้นมาและหลับไปพร้อมกัน แต่ความไม่สบายใจก็ยังกัดกร่อนเขาอยู่ในส่วนลึก
ทิวารักเขาบ้างรึเปล่า?
จะรักได้มากพอที่จะไม่ทิ้งเขาไปได้ง่ายๆรึเปล่า
ตลอดชีวิตที่ผ่าน มีใครหลายคนที่พยายามเรียกร้องคำรักจากเขา ทำทุกอย่างเพื่อให้เขาหลง ให้เขาไม่ตีจากไปไหน เขาที่เคยมองมันว่างี่เง่าไร้เหตุผล เคยมองว่ามันไม่สลักสำคัญอะไร
แต่ตอนนี้เขากลับต้องการอย่างมากมาย
อยากได้ยินคำนั้น...สักครั้งก็พอ
แต่เขาคงไม่อาจเรียกร้องมากเกินไปกว่านี้ กับสิ่งที่เป็นอยู่ กับสิ่งที่มีอยู่
แค่อย่าสลายหายไปก็พอ...
“อย่าทิ้งผม... ห้ามทิ้งผมเด็ดขาด”
รัตติกาลฝังใบหน้าลงกับซอกคอ ซุกซบหาไออุ่น ให้หัวใจมีกำลัง
ถ้าคำว่ารักมันยังมากไป...
แค่อยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนก็พอ
...
...
...
ทิวาเองก็ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาได้ยินคำรักจากปากของรัตติกาลจนเรียกว่าแทบชาชิน แต่เขาไม่เคยเบื่อจะฟัง...ไม่เลยสักครั้ง
ทุกครั้งที่ได้ยิน เสียงทุ้มต่ำกระซิบเบาๆ บอกรักเขาซ้ำไปมา ยิ่งฟัง หัวใจก็ยิ่งพองโต ยิ่งฟังครั้งนึง ก็อยากจะฟังต่อไปอีกเรื่อยๆ แต่เขาก็ไม่อยากให้รู้ ไม่อยากให้รู้ว่าตัวเขาชื่นชอบแค่ไหนกับการถูกรัก ว่ารู้สึกดีแค่ไหนกับการเป็นที่รัก เขาไม่อยากอ่อนแอขนาดนั้นในสายตารัตติกาล
ในเมื่อสักวันมันต้องจบลง
เขาก็ไม่อยากให้รู้ว่าเมื่อนั้นเขาจะโหยหาขนาดไหน
ในเมื่อตอนนี้มันชาชินเสียแล้วกับการถูกรัก กับการเป็นที่ต้องการ กับความสำคัญที่อีกคนหยิบยื่นให้
รัตติกาลกำลังทำให้เขาเสียคน
มันไม่ดีเอาเสียเลยกับการเคยตัวแบบนี้
ทั้งที่รู้ว่าคล้ายจะเป็นฝันที่รอเวลาตื่น แต่ก็ยังคงทอดใจไปกับความหวามไหว
ทิวาสะบัดศีรษะไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป พยายามตั้งสมาธิจดจ่อกับเอกสารตรงหน้าให้มากที่สุด จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้นกระชากสมาธิเขาหายไปอีกครั้ง เขาร้องตอบรับออกไป ไม่นานประตูหน้าห้องทำงานก็ถูกเปิดเข้ามา พร้อมกับร่างของผู้หญิงวัยค่อนปลายที่เขาไม่เคยคุ้นหน้า บานประตูค่อยๆปิดลงอย่างเชื่องช้าพร้อมกับการก้าวย่างของคนแปลกหน้า
ใบหน้าที่ถูกตกแต่งมาอย่างดี ยังคงเรียกว่าสวยได้อย่างง่ายดายแม้เวลาจะพาริ้วรอยเพิ่มขึ้นมา การแต่งตัวที่ดูภูมิฐานกับเสื้อผ้าที่ดูมีราคา เครื่องประดับที่มีแม้จะเป็นแค่สร้อยมุกแต่ก็สวยงามจนไม่อยากคิดถึงราคาค่างวด ทุกสิ่งบ่งบอกถึงฐานะของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
แม้จะยังสับสน แต่ทิวาก็ยังคงยิ้มต้อนรับอีกฝ่าย ผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นลูกค้าที่มาติดต่อเรื่องงาน แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น ประชาสัมพันธ์คงจะเชื้อเชิญไปแผนกฝ่ายอื่นซึ่งไม่ใช่ที่ห้องนี้
นั่นหมายความว่า ผู้หญิงคนนี้ต้องการพบเขา
“เชิญนั่งครับ”
ร่างโปร่งลุกขึ้นยืน ผายมือไปยังเก้าอี้ด้านหน้า เขารอจนกระทั่งอีกฝ่ายลงนั่งตาคำชวนจึงได้นั่งลงอีกครั้ง
“มีเรื่องอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ?”
บรรยากาศชวนตึงเครียดอย่างที่ไม่ควรจะเกิด อาจจะเพราะสีหน้าเรียบเฉยไม่บอกอารมณ์ของอีกฝ่ายที่พาลให้เขาร้อนๆหนาวๆอย่างไร้สาเหตุ
“เธอ...ชื่อทิวาสินะ”
“ครับ”
“เป็นลูกชายคุณอนันต์ใช่มั้ย?”
“เอ่อ...ไม่ทราบว่าคุณ...”
“ที่ฉันมาพบเธอถึงที่นี่ เพราะมีเรื่องสำคัญจะพูด”
“ครับ”
“ฉันไม่สนว่าเธอจะเป็นอะไร ใช้เล่ห์กลไหนหลอกล่อ แต่ฉันอยากให้เธอเลิกยุ่งกับลูกชายฉันซะ”
ราวกับมีใครสักคนมาบีบหัวใจเขาให้หยุดเต้น ก่อนจะปล่อยให้เป็นอิสระพร้อมกับการกระหน่ำเต้นยิ่งกว่าเดิม เสียงมันดังอยู่ในอกจนรู้สึกได้ รัวเร็วจนแทบจะกระเด้งกระดอน
“คุณคือ...”
“ฉันเป็นแม่ของรัตติกาล”
...
...
เขาคงต้องตื่นแล้วใช่มั้ย?
...
...
ความฝันมันผ่านไปเร็วเหลือเกิน
...
...
_____________________________________________________________ TBC. __________________
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
โอ้ยตายๆ ใจสลาย
ทำไมอิป้าถึงเป็นคนแบบเน้ ฮืออออ :katai1:
(ทั้งเรื่องนี้กับหนุปิงพี่เอย์ เจอเด็จแม่ทั้งสองศึกเลย หนักหน่วงจริงๆ)
แล้วงี้รัตติกาลกินไม่ได้นอนไม่หลับ คุณแม่สบายใจเหรอคะ?
ระวังเหอะ หนูรัตติกาลจะป่วย หมอก็เยียวยาไม่ได้ ต้องพึ่งยาทิวาอย่างเดียว :z3:
-
:sad4: :sad4:
-
สงสารทิวาจับใจเลย หวังว่ารัตติกาลจะไม่ห่างไปเลยตลอดกาลนะ
-
มาละ บทพิสูจน์
-
ไม่น่าคิดว่าแม่ไม่ใช่คนดาษๆดื่นๆเลย
เซ็งเลย
-
สงสารทั้งคู่เลยอ่าาาาา :sad4:
-
คนเป็นแม่ก้อคงจะรับไม่ได้ที่ลูกชายคนเดียวมาคบกับผู้ชาย
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
แต่ยังไงก้อเอาใจช่วยทิวานะ สู้ๆ
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มีอิทธิพลต่อเรามาก
ทั้งทำให้รู้ว่ายังไม่ตายด้าน(!?)
แล้วทำให้รู้สึกว่าทำไมผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง แบบจริงจังอ่ะ
สงสารทิวา ครอบครัวตัวเองก็แย่พอแล้วยังต้องเจอกะครอบครัวเดียวอีก
ถ้าคุณหญิงคิดว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิงแล้วถ้าเดียวไม่รักล่ะ
ถ้าเดียวไม่ได้เจอทิวาอาจยังไม่รู้จักพออยู่ก็ได้
แล้วถ้าสุดท้ายลูกคุณแม่มีเมียน้อยเหมือนพอทิวาล่ะ คุณแม่จะยอมรับได้มั้ย
จะสงสารมั้ย รึจะยอมรับไม่ได้เพราะให้ตระกูลเสื่อมเสีย
อย่ามีลูกถ้าดูแลไม่ได้เลยดีกว่า คุณแม่ก็เลี้ยงหลานไปไม่ได้ตลอดหรอก
แล้วคิดเหรอว่าลูกตัวเองดีพอที่จะเลี้ยงคนๆนึงให้เป็นคนดีได้อ่ะ
มันไม่ใช่เหตุผลที่ดีเลยนะที่จะแค่อยากมีหลานกะไม่ให้ตระกูลเสื่อมเสียอ่ะ
มีหลานแล้วอาจจะยิ่งเสียก็ได้เหอๆ
เม้นยาวอ่ะ อินไปหน่อย :o8:
-
ย๊ากกก!! คุณแม่ใจร้ายย
-
โถ่ คุณแม่ราตรี เค้านึกว่าจะแฟรงค์ๆ คุยกันรู้เรื่อง
แงแง สงสารเดียว สงสารทิว แอบสงสารคุณนายราตรีนิดนุงด้วย
ขอให้ทำใจยอมรับความรักของลูกได้เร็วๆน่ะ
ถ้าไม่อยากเห็นลูกชายที่เลี้ยงมาตายทั้งเป็น :sad4:
-
:ling1: :ling1: จัดการลูกตัวเองไม่ได้
คุณแม่มาจัดทิวา ถึงที่เลย
มาม่า ยำยำ ไวไว แน่ๆ :katai1:
-
เจ็บปวดดดดดดดดดด ฮืออออออออออ
-
ตอนแรกคิดว่าแม่จะยอม จะเข้าใจ ที่ไหนได้ :hao5: ไม่น่าเลยยยยย ผิดหวังมาก
-
ไม่นะะะะะ!!! เค้าไม่กินมาม่า ม่ายยยยยย :sad4:
คนเขียนทำร้ายเค้าาาาา งอนแล้ววว :z6:
-
เจ็บ เจอแบบนี้ เจ็บเลย ครอบครัวมีปัญหา ความรักก็ถูกขัดขวาง จะมีใครโชคร้ายเหมือนทิวอีกไหม TT
-
มาม่าน้ำข้นเลยทีเดียว
-
เศร้า
-
คนแบบทิว ทิ้งเดียวชัวร์ เดียวเอ๊ย นายมันน่าสงสาร
-
หนีไปอยู่ด้วยกันสองคนเลย ยังไงก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วทั้งคู่
รอให้ทุกอย่างมันผ่านไปเดี๋ยวก็คิดกันได้ ว่าชีวิตไม่ได้ยืนยาวให้ลูกอยู่กับคนที่รักดีกว่า อิอิ
-
ไม่รุ้สิ แต่เราคิดเหมือนเดียว
ที่ว่า ถ้าหากมีอุปสรรคใหญ่ที่จะกระทบหลายฝ่ายขนาดนี้
ทิวต้องคิดยอมถอยแน่ เดียวรั้งไว้นะ อย่าปลีอยมือ
-
แม่แบบนี้ในชีวิตจริงๆก็มีค่ะ เพื่อนโดนมา
ประโยคนี้เลยจะเลือกแม่หรือเลือกเพื่อนเรา
โหยยยยยยยยจุกกันไปหมด ละแม่อีกฝ่ายไม่เลิกรา
โทรมาด่าหลายๆรอบ เพื่อนเราประสาทจะกิน
โคตรเข้าใจเดียวเลย เดียวแกร่งมากโดนขนาดนี้ยังไม่เครียดให้ทิวเห็น
คือทิวต้องสู้บ้างนะ ยัยสองไรควรผิดหวัง พลาดบ้าง
แล้วตอนที่เดียวกอดแม่ ถ้าคุณแม่คิดสักนิด
จะรู้เลยว่าการรักผชไม่ใช่เรื่องแปลก เฮ่ออออออออออ
โนคอมเม้นกับการกระทำคุณแม่ นี่รักลูกหรือแคร์คนรอบข้างมอง
-
จากตอนล่าสุดเปรียบเทียบกับตอนอินโทร
เหมือนจะเป็นคนละคนกันนะ ที่คิดว่ารักมากกว่า
เอ๊ะหรือยังไง คงต้องลุ้นกันต่อไป เอาแค่พออิ่มนะคะ
มาม่าน่ะ ไม่เอาจนเส้นอืดเน้ออออ เด๋วน้ำจะท่วมจอ
-
มาพร้อมความเจ็บปวด
-
ว่าละว่าคุณแม่ต้องหันมาเล่นงานทิวาด้วย เฮ้ออออออออออออออออ เด๋วจะรู้นะคุณแม่ว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำมันทำให้ลูกชายที่คุณแม่รักหนักหนาตายทั้งเป็น :hao4:
-
ด้วยนิสัยทิว คงถอยแน่ ถ้าคุณราตรีใช้ครอบครัวทิวมาเป็นตัวเร่ง ทิวหนีหายไปแน่ไม่ใช่แค่ยอมเลิก
อนาคตก็ขึ้นกับเดียวจะมั่นคงกับทิวอย่างเดิมหรือไม่ ถ้าจริงจังดังปากที่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีทิว คุณแม่อาจใจอ่อนยอมรับว่ารักจริงไม่ใช่หลง
-
ก่อนจะพูดอะไรอย่างนี้ ลองถามเค้าก่อนดีมั้ยว่า
ทำไมทิวาถึงได้มามีความสัมพันธ์แบบนี้กับรัตติกาล :m16:
-
:katai1:
-
ห้ะ เอางี้จิงดิขุ่นป้า รึจะเป็นแผนมีเงื่อนงำลำไยมากกว่านั้น :serius2:
-
ไม่น้าาาาาาาาาาา :hao5: :o12: :sad4:
ไม่มันโอเคเลย อยากจิครายยยยย :ling1: :ling3: :katai1:
อิป้าโหดมาก :z6:
-
ไม่รู้สิ เราเชื่อในความรักของเดียวที่มีต่อทิว ห่วงก็แต่ทิวนี่แหละ :hao4:
-
:katai1: :ling1: :ling3:
-
ไม่น้าาาาาาาาาาาาาา
-
กะแล้วคุณแม่ต้องไม่หยุด เข้าทางทิวานี่แหละเห็นผลนัก
โอ๊ย เวลาความสุขหมดแล้วเหรอเนี่ย กำลังรักกันหวานๆเลย เฮ้อ
เจ็บปางตายกันล่ะคราวนี้
ขอบคุณค่ะ
-
แม้แต่ความสุขของลูกยังจะไปขัดขวาง ทำไมเป็นแม่แบบนี้
-
ไม่น้าาาาาา :sad4: :o12:
-
ค้างงงอ่าค่ะ มาต่อเร็วๆๆนะค่ะ
พลีททททททท ลุ้นมากๆๆๆเลย
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
สงสารทิว
-
สงสารทิว :o12:
-
ขอส่งคอมเมนท์ถึง"คุณป้า"
อยากอุ้มหลาน ผญจะเป็นใครก็ได้ งั้นเชื้อสายก็ไม่สำคัญสิป้า งั้นมีทางออกให้ป้านะ
1. หาบุตรบุญธรรม
2. ให้เดียวไปไข่ทิ้งไว้ พอเด็กคลอดก็เอาแค่เด็ก ผญให้เงินแล้วเฉดหัวไป
*********
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
โอยยยย
คุณแม่ขาาาาาา
ทำไมแม่ใจร้ายอย่างเง้ ฮืออ
อย่าเลยนะะ
คนเขารักกันนนนน
-
:katai1: :katai1: :katai1: ทำไม 2 คนนี้น่าสงสารขนาดนี้ ทิวยังไม่ทันจะมีความสุขมากมายอะไรเลย กลับมาทุกข์อีกแล้ววว คุณแม่ ไม่คิดถึงความสุขของลูกบ้างหรอคะ ถ้าอยากได้หลานก็รับเลี้ยงเด็กหรือไม่ก็หาคนอุ้มบุญสิค่ะ ให้เค้าเลิกกันแล้วลูกชายคุณม่จะมีความสุขไหมมมมมม
ค้างงงง มาต่อเร็วๆนะคะ อินมากค่าา :ling1: :ling1: :ling1:
-
ทำไมคุณแม่ทำแบบนี้
สงสารทั้งเดียวแล้วก็ทิว
กลัวทิวจะทิ้งเดียว :m15:
-
บีบคั้นหัวใจ สงสารทุกคนทั้ง ทิว เดียว และคุณราตรี
-
ยังไม่อยากตื่นเลย
-
ขอแค่ผู้หญิงหรอ แม่บอกกับลูกแบบนี้ แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่ดี และลูกก็ไม่รักเนี้ยนะ แม่ก็ยังอยากให้ลูกได้อีกหรอ ไม่ไหวนะ
-
คุณแม่ใจร้ายอะ
สงสารทิวาเลย สงสารมากกกก
-
ทำไมคุณแม่ใจร้ายงี้อ้ะ บอกว่าไม่เลิกคือไม่เลิกสิ :o12: :o12:
-
คุณาราตรีไม่ได้แค่บีบหัวใจหนูทิวนะ คุณยังบีบหัวใจคนอ่านอย่างฉันด้วย
ใจร้ายฝุดๆ :katai1:
-
ถ้าในฝันนั้นฉันได้มีเธอ ขอนอนหลับไม่ตื่นได้ไหม
คิดถึงเพลงนี้เลย :mew2:
-
จี้ดดด เลยอ่ะ อะไรๆๆมันยุ่งยากซะแล้ว
ลุ้นๆๆๆ
-
สงสารทิวกับเดียว
คุณแม่ช่างใจร้ายได้อย่างเลือดเย็น
-
สงสารทั้งทิวทั้งเดียวอะจิงๆๆ หวังว่าแม่จะเข้าใจในเร็ววัน :katai1:
-
สงสารทิวมาก ยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่แล้วรักยังไงก็คงต้องทำเป็นไม่รัก เชื่อดิ
-
รักเราไม่เท่ากัน ตรงกับทุกคนจริงๆ
-
แค่เห็นชื่อตอนก็แทบไม่กล้าจะเข้ามาอ่านแล้วววว
พอได้อ่านแล้วนี่สิ ฮือออ :sad4: :sad4:
อย่ามาร้ายใส่ทิวนะ :sad11:
-
คุณแม่ :hao5: :hao5: :z3:
-
รออออออออ
-
รอ
-
กลัวใจทิว กลัวทิวยอมถอย
ปล่อยให้เดียวสุ้อยุ่คนเดียว
-
อย่ายอมง่ายๆ นะ!!! ทำไม ทำไม ทำไม :z3: :z3: :z3: อ๊ากกกก :serius2: // :pig4:
-
หายนานกว่าเก่าอีกกกกกก
-
สงสัยจะอัพวันแม่
-
เพิ่งมาตามอ่าน ชอบมากๆ เลย
ความรัก ความจริง
มันไม่อาจมีอะไรที่สวยงาม
แต่ตอนนี้รักกันแล้ว ก็อยากให้มันเบ่งบานต่อไป
เอาใจช่วยเดียวทิวค่ะ
อยากให้แม่เข้าใจ อยากให้ทิวยังอยู่กับเดียว อย่าทิ้งกันไปไหนเลยนะ
:mew6:
รอค่า :call: :call: :call:
-
จงมาจงม อิอิ
-
รอคอยตอนต่อเรื่องนี้
พลอตพ่อแม่กีดกันนี้หลายเรื่อง
แต่ยังลุ้นเสมอ สงสารทิวจัง
-
CHAPTER 19 ...ลูกไก่ในกำมือ...
เธอทำถูกแล้วใช่มั้ย?
สิ่งที่ทำไปมันเป็นหนทางที่ถูกที่ควรไม่ใช่หรือไง...
แต่ทำไมยามมองใบหน้าสะสวยที่หม่นเศร้าอย่างเห็นได้ชัด เธอถึงได้รู้สึกว่าตัวเองทำผิดเหลือเกิน
คุณราตรีลอบถอนใจเป็นรอบที่ร้อย แต่ไม่ว่าจะเท่าไหร่ก็ดูเหมือนจะไม่เพียงพอแก่ความต้องการ ร่างที่เริ่มจะอวบพลิกไปมาบนที่นอนนุ่มด้วยระบบความคิดไม่ยอมปิดทำการตามเวลาที่ควรจะเป็น หัวสมองเธอครุ่นคิดมากมายในเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ทั้งวัน แต่นั่นยังไม่แย่เท่าความรู้สึกที่ราวกับมีบางอย่างกัดกร่อนอยู่ภายในพาลให้ใจโหวงเหวงอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่อายุก็ปาเข้าไปมากโขแต่ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กเล็กๆ เด็กที่ทำความผิดอะไรสักอย่างแต่ไม่กล้าบอกใคร
จะเรียกว่ามันเป็นสิ่งที่ผิดก็ไม่ได้ จะบอกว่าถูกต้องก็พูดได้ไม่เต็มปาก
แต่สิ่งหนึ่งที่เธอรู้ดีที่สุดและเป็นสิ่งเดียวที่เธอมั่นใจอย่างที่ใครก็ไม่อาจมาทำให้สั่นคลอนนั่นคือ เธอรักรัตติกาล... ลูกชายเพียงคนเดียว หัวแก้หัวแหวน เด็กน้อยที่เธอหลงรักหมดใจตั้งแต่แรกเห็นหน้า ลูกชายคนแรกและคนสุดท้าย
เพราะเหตุผลนั้นทำให้เธอย้ำกับตัวเองทุกครั้งที่เริ่มหวั่นไหว ว่าทุกสิ่งที่ทำ ทุกคำพูดที่ส่งออกไป ...เธอทำถูกแล้ว...
เธอและสามีปลงเสียแล้วกับการเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้าของลูกชาย ความพร้อมทุกอย่างทำให้รัตติกาลมีภาษีดีกว่าคนอื่นจึงไม่แปลกถ้าจะมีใครต่อใครพากันหมายปอง แต่ลูกชายของเธอมีระบบการจัดการที่ดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เธอและสามีไม่เคยต้องมาปวดหัวกับบรรดานางเล็กๆที่ควงกันไม่กี่วันของรัตติกาลสักครั้ง และไม่เคยมีครั้งใดที่รัตติกาลจะพาใครมาแนะนำว่าเป็นคนรักอย่างเป็นทางการ อันที่จริงแล้วลูกชายเธอไม่เคยคบใครเกินสัปดาห์ด้วยซ้ำ
มันเลยทำให้ภาพนั้นติดตา
ภาพรอยยิ้มแสนจะอ่อนโยนของลูกชายที่มีต่อใครอีกคนนั้นยากจะลืมเลือน กิริยาท่าทางที่เห็นมันแสดงออกอย่างชัดแจ้งว่าใครคนนั้นสำคัญแค่ไหน ช่วงเวลาสามวันที่เธอได้ให้ไว้ ก็ไม่อาจแน่ใจว่าในที่สุดแล้วมันจะสมดั่งใจรึเปล่า ด้วยไม่แน่ใจ จึงทำให้เธอต้องไปหาคนคนนั้นด้วยตัวเอง ถ้าเธอสั่งลูกชายไม่ได้ ก็คงต้องให้อีกคนเป็นฝ่ายไปเสียเอง
มันง่ายดายอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เป็นเธอเองที่หวั่นไหว
เธอไม่ควรไปเจอผู้ชายคนนั้น ไม่ควรเห็นหน้า ไม่ควรเห็นกิริยา หรือแม้แต่น้ำเสียง
ทิวา... เด็กคนนั้นฟังเธอพูดโดยไม่โต้แย้งแม้แต่น้อย รับฟังด้วยใบหน้าที่เศร้าเกินกว่าที่เธอคาดคิดไว้ ทุกน้ำเสียงตอบรับนุ่มนวล ไม่มีแววขุ่นเคืองสักนิดอย่างที่เธอจินตนาการไว้ว่าอาจจะต้องมีปากเสียงกัน
เป็นเด็กที่ดูเจียมเนื้อเจียมตัวเกินกว่าที่ควรจะเป็น
แต่คำพูดก็เปรียบเหมือนสายธารที่พอออกจากปากไปแล้วก็ยากที่จะเก็บกลับคืน
“คุณมีเรื่องอะไรรึเปล่า ถึงได้นอนไม่หลับแบบนี้”
เสียงจากคนนอนข้างเคียงดังขึ้นใกล้ๆ ส่งผลให้ความคิดหยุดชะงักในทันใด
“ขอโทษค่ะ ฉันทำให้คุณตื่นใช่มั้ย?”
“ผมยังไม่ได้นอนเลยต่างหาก แต่ก็พยายามนับเสียงถอนใจคุณแทนการนับแกะล่ะนะ” คุณวันชัยเอ่ยกลั้วหัวเราะ เธอพลิกตัวกลับไปมองสามีขยับกายขึ้นนั่งหยิบหมอนหนุนพิงหัวเตียงเพื่อเอนหลังลงไปก่อนที่แสงสว่างสีนวลจากโคมไฟตั้งโต๊ะจะสว่างขึ้นขับไล่ความมืดภายในห้องนอนกว้าง มือที่เหี่ยวย่นไปตามวัยตบที่ว่างข้างๆตัวเป็นเชิงเรียกหา คุณราตรีแย้มยิ้มเศร้า พาร่างไปนอนซบเคียงข้าง พาดแขนโอบสามีไว้หลวมๆ
“เกี่ยวกับเรื่องที่คุณหุนหันออกไปเมื่อตอนเช้ารึเปล่า?”
“ใช่ค่ะ”
“คุณว่ากลับมาจะเล่าให้ผมฟัง แต่ก็เห็นเอาแต่กลุ้มใจอยู่คนเดียว” ฝ่ามืออุ่นลูบผมเธอไปมาราวกับว่ากำลังปลอบเด็กน้อย “เรื่องใหญ่มากเลยเหรอ เจ้าเดียวไปทำอะไรไว้ล่ะ”
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะคะ”
“ก็มีแค่เรื่องลูกเท่านั้นแหละที่ทำให้คุณจะเป็นจะตายได้น่ะ”
“เฮ้อ... วันนี้ฉันพูดอะไรหลายๆอย่างออกไปค่ะ” คุณราตรีเริ่มระบายออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง “ทั้งที่คิดว่าดีแล้วก่อนที่จะทำ แต่ทำไม พอทุกอย่างจบลง ฉันถึงรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรทำแบบนี้ก็ไม่รู้”
“สาเหตุคืออะไรล่ะ หืม?”
ผู้เป็นภรรยาเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง สายตาคมจ้องมองสามีท่ามกลางแสงสลัว ตลอดชีวิตของคนใจเร็วคิดเร็วอย่างเธอก็มีสามีคนนี้คอยให้คำแนะนำและตักเตือนอยู่เสมอ สามีที่ใจเย็น มีเหตุมีผล แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังปล่อยให้ตัวเองทำตามความคิดก่อนเป็นอันดับแรกเสมอ และเมื่อมันเริ่มยุ่งยากคิดไม่ตก เธอถึงได้นึกถึงคู่คิดชั่วชีวิตคนนี้ เรื่องวันนี้ก็ไม่ต่างจากเรื่องอื่นๆสักเท่าไหร่ เธอคิด เธอทำ และมันแย่สำหรับตัวเอง...
“ตาเดียวน่ะค่ะ...ลูก...ลูกมีคนรักแล้ว”
“โธ่เอ๊ย! ไอ้ผมก็นึกว่าเรื่องอะไร” คุณวันชัยเห็นขันกับเรื่องกลุ้มขี้ปะติ๋วของภรรยา “ในที่สุดเจ้าเดียวก็คิดอยากจะหยุดกับใครสักคนแถมคุณเองก็อยากได้สะใภ้นี่นา แล้วจะมากลุ้มใจอะไร”
“แฟนลูกเป็นผู้ชายค่ะ”
เกิดความเงียบอยู่ชั่วอึดใจ สีหน้าของคุณวันชัยในตอนนี้คงไม่ต่างจากสีหน้าของเธอในครั้งแรกที่รู้เท่าไหร่ ประหลาดใจ ตกใจ และเสียใจ... แต่สามีทำได้ดีกว่าเธอมากนักที่เพียงแค่ยกมือขึ้นลูบหน้าลูบตาราวกับคนที่พยายามจะตื่น
“ผม...”
คำสั้นๆที่หลุดออกมาจากปาก คล้ายว่าอยากจะสื่อสารให้มากกว่านั้นแต่มันคงทำไม่ได้ในตอนนี้ คุณราตรีมองสามีที่ขยับร่างลงจากเตียง เขายืนลังเลเล็กน้อยเมื่อยืนได้เต็มความสูงราวกับต้องการจะพูดบางอย่างกับเธอเสียเดี๋ยวนี้แต่ก็ตัดสินใจเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ แม้จะรู้สึกเป็นห่วงแต่คุณราตรีก็ยังอดทนรอ เวลาผ่านไปเกือบสิบนาทีคุณวันชัยถึงได้เดินออกมา ร่างสูงของสามีก้าวขึ้นนั่งบนเตียงในตำแหน่งเดิม ใบหน้าจริงจังยามมองตรงมาพลอยทำให้เธอเคร่งเครียดมากกว่าเดิม
“เล่าให้ผมฟังที...”
เรื่องราวทุกอย่างค่อยๆพรั่งพรูออกมา นับตั้งแต่ที่อติกานต์ส่งข่าวที่เป็นจุดเริ่มต้นของความระแวง จนกระทั่งเธอได้พบกับทิวา คุณวันชัยรับฟังอย่างสงบ บีบมือให้กำลังใจเธอในช่วงที่เธอว้าวุ่นเกินจะพูดต่อ เขาไม่แทรกแซง ไม่แสดงความคิดเห็นใด เขาเพียงรอให้เธอพูดทุกอย่างที่เกิด และที่รู้สึกออกมาให้หมด
“ฉันควรจะทำยังไงดีคะ...”
“...ลูกชายคุณอนันต์งั้นเหรอ” เขาไม่ตอบคำถามเธอ แต่เริ่มตั้งคำถามเสียเอง “ฝ่ายนู้นเขารู้เรื่องรึเปล่า?”
“คิดว่าไม่ค่ะ ฉันเดาว่าพวกเขาคงอยากจะปิดไปตลอดเสียมากกว่า”
“ผมไม่เคยเห็นเด็กคนนั้นเลย คิดว่ามีแค่ลูกชายลูกสาวอย่างละคนซะอีก”
“เห็นหนูสองว่าเป็นลูกเมียน้อย ที่คุณอรดียอมรับมาเลี้ยงดูน่ะค่ะ”
“แล้วคุณคิดว่าเขาเป็นคนยังไง”
“ไม่รู้สิคะ ฉันพูดอยู่ฝ่ายเดียว แต่...เขาไม่เหมือนกับที่ฉันคิดไว้ เขาเหมือนเด็กดีคนนึง เฮ้อ...ฉันมองคนไม่เก่งหรอกค่ะ”
“ใครว่า...คุณมองคนเก่งยิ่งกว่าใคร ถึงได้เลือกผมมาเป็นสามีไง”
“บ้าจริงคุณชัย! ฉันยิ่งเครียดๆอยู่นะ”
แม้จะโมโหที่สามีดันมาอวยตัวเองไม่รู้เวลา แต่เขาก็ทำให้เธอยิ้มได้ในที่สุด ฝ่ามือใหญ่เลื่อนสัมผัสมือของเธอแผ่วเบาก่อนจะกอบกุมส่งผ่านความอบอุ่น ดวงตาที่อ่อนโยนอย่างไรเมื่อแรกพบ มาบัดนี้ก็ยังมองเธอด้วยแววตาคู่นั้นไม่เสื่อมคลาย
“คุณทุกข์ เพราะรู้ว่าลูกไม่มีความสุขกับสิ่งที่คุณทำไป” น้ำเสียงที่เอื้ออาทรไม่แพ้ความอ่อนโยนจากดวงตาเอื้อนเอ่ยเนิบนาบ “เราไม่อยู่ค้ำฟ้าหรอกนะคุณตรี ลูกต่างหากที่จะยังอยู่ต่อไป คุณอยากให้ลูกอยู่กับสิ่งที่ไม่ต้องการ หรืออยากให้เขาอยู่อย่างมีความสุขกับสิ่งที่รักล่ะ”
“คุณรับได้เหรอ ถ้า...ถ้าลูกจะเป็นแบบนั้น ความสัมพันธ์แบบนั้นมันฉาบฉวยไม่ยั่งยืนหรอก”
“มีความสัมพันธ์ไหนที่มันยั่งยืนบ้างล่ะ... สังคมมันเปลี่ยนไปมากจากสมัยเราสาวๆหนุ่มๆนะคุณ วัยรุ่นสมัยนี้รักเร็วเลิกเร็วกันจะตาย คุณอย่าไปยึดติดที่คำว่าเพศสิ จะรักกันได้นานแค่ไหนมันอยู่ที่คนสองคนต่างหาก”
“หมายความว่าคุณยอมรับได้ว่าลูกเป็นเกย์อย่างนั้นเหรอ”
“ผมยอม”
เหมือนคำตัดสินชี้ขาด คุณราตรีปล่อยหยาดน้ำร้อนไหลอาบแก้มเงียบๆ ไม่มีเสียงสะอื้นไห้แม้น้ำตาจะถูกซับด้วยนิ้วโป้งจากมือของสามีที่ร่วมสุขร่วมทุกข์กันมาเกินครึ่งชีวิต
“เดียวเป็นลูกผม นั่นคือเหตุผลเดียวที่ผมยอมรับได้”
“เหมือนฉันจะกลายเป็นนังแม่ใจร้ายถ้ายังคัดค้าน”
“คุณไม่ผิดที่รับไม่ได้ แต่ลูกก็ไม่ผิดที่จะเลือกรักใครสักคน”
“มาถึงขั้นนี้ฉันคงต้องทำใจใช่มั้ย”
“โถคุณตรี...” คุณชัยคว้าร่างเธอไปกอด ตบแผ่นหลังเบาๆปลอบใจ “รักลูกอย่างที่คุณรักมาตลอดเถอะนะ แล้วคุณจะไม่ต้องทนทำใจกับอะไรเลย”
“แต่ฉันบอกลูกไปแล้ว บอกกับทิวาไปแล้ว”
“เวลาสามวันที่คุณให้พวกเขา เราก็แค่รอ...เราจะได้รู้ว่าเจ้าเดียวมันจะจริงจังกับพ่อหนุ่มคนนั้นมากแค่ไหน”
สองสามีภรรยากอดกันและกันเหมือนเช่นทุกครั้งในยามที่ต้องก้าวผ่านบางเรื่องที่ยากเกินรับมือ คุณราตรีสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วผ่อนออกมาเพื่อปรับระดับอารมณ์ตัวเอง เธอจะพยายาม แม้ในตอนนี้ยังต้องทนอยู่ก็ตาม แต่เธอก็จะรอดูอย่างที่สามีว่า สองคนนั้นจะรักกันได้มากแค่ไหน...
...
...
...
รัตติกาลอยากจะบ้า!!
เขาได้แต่เดินหงุดหงิดงุ่นง่านมาตั้งแต่หัวค่ำ เขาทำอยู่แค่สองอย่าง ถ้าไม่คอยเอาแต่มองดูเวลาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นเพื่อโทรออก แต่ไม่ว่าจะทำทางไหนมันก็เปล่าประโยชน์ ในเมื่อเวลายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ และคนที่เขาเพียรโทรหาก็ยังไม่ยอมรับสายสักที เขากำลังจะเป็นบ้า โมโหจนรับรู้ได้ถึงเลือดที่สูบฉีดในหัวใจ มันเต้นกระหน่ำรัวเร็ว ทั้งโมโห ทั้งเป็นห่วง
เขาไม่น่าตอบรับคำออกไปง่ายๆเลย ในยามที่ทิวาเพียงแค่โทรมาบอกว่าจะไปกินข้าวเย็นกับเพื่อน แค่เพราะเขาอยากเพิ่มพื้นที่ระหว่างกัน ไม่อยากให้ทิวารู้สึกอึดอัดไปมากกว่าเดิม คำตอบตกลงถึงได้ผ่านปากเขาไปอย่างง่ายดาย
แล้วไงล่ะ...
ทิวาหายเข้ากลีบเมฆ ถึงไม่ได้ปิดเครื่อง แต่ก็ไม่รับสาย ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน จะแค่สนุกจนลืมคนข้างหลังหรือว่าเกิดเหตุอะไร... เขาไม่รู้สักอย่าง ไม่รู้เบอร์เพื่อนสักคนที่พอจะสอบถามได้ว่าทิวาทำอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าทิวาชอบไปที่ไหน หรือนั่งดื่มที่ไหนเป็นประจำ ไม่รู้ว่าเพื่อนที่ไปร่วมดื่มด้วยจะสนิทสนมกันแค่ไหน ไว้ใจได้หรือเปล่า จะมีใครทำเรื่องเลวระยำอย่างที่เขาเคยทำกับทิวามั้ย
ความไม่รู้กำลังฆ่าเขาทั้งเป็น
มันเกินเที่ยงคืนมานานแล้ว แต่เขายังนั่งไม่ติด เรื่องจะนอนให้หลับยิ่งเป็นไปไม่ได้ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้งเพื่อกดเบอร์เดิมที่โทรมานับครั้งไม่ถ้วน เสียงสัญญาณรอสายดังช้าๆ ทิ้งช่วงราวกับจะปลิดปลิวความอดทนเขาไปทีละน้อย
และในที่สุด
//เอ่อ...ฮัลโหล//
เสียงจากปลายสายดังขึ้นเรียกสติของเขาให้พุ่งเป้าจดจ่อ หากแต่เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของทิวา ชายหนุ่มละโทรศัพท์ออกจากหูเพื่อดูเบอร์ให้แน่ใจอีกครั้งว่าไม่ได้กดพลาด และสองตาที่เห็นชื่อหราเต็มหน้าจอกลับยิ่งทำให้คิ้วเข้มที่ขมวดอยู่ยิ่งขมุกมุ่นเข้าไปใหญ่
“มือถือของทิวใช่มั้ย...คุณเป็นใคร!”
//ผมเป็นเพื่อน แล้วคุณเป็นใคร// เสียงกวนโมโหที่ย้อนถามกลับ ทำให้คนฟังแทบอยากจะโผล่ไปกระชากคอจ้องตาเสียเดี๋ยวนี้
“ทิวอยู่ที่ไหน”
//เมาเหมือนหมา หลับเหมือนศพอยู่ข้างๆผมเนี่ย// รัตติกาลกัดฟันแน่นกับคำตอบเผื่อแผ่ไม่ตรงประเด็น
“อยู่ที่ไหน”
//ก็ที่ห้องมันน่ะซี่//
“คุณรออยู่ที่นั่นนะ ผมจะรีบไป” ร่างสูงรีบเดินไปคว้ากระเป๋าเงินพร้อมกุญแจรถจากโต๊ะในทันทีที่รู้สถานที่
//เฮ้ยๆ จะมาทำไมมันดึกแล้ว//
“ผมเป็นแฟนทิวา แค่นี้พอมั้ย?” เขาตัดสายทันที ไม่อยากจะฟังเสียงกวนประสาทนั่นพล่ามอะไรอีก
ท้องถนนในยามค่ำคืนวันวันทำงานเป็นใจให้เขาเหยียบคันเร่งได้อย่างใจ รถยนต์สมรรถนะสูงเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วสาสมกับความใจร้อนของคนขับ ไม่นานเกินความอดทนเขาก็ได้มายืนอยู่หน้าห้องพักของทิวาที่มีโอกาสมาแค่ไม่กี่ครั้ง ประตูห้องไม่ได้ล็อกเอาไว้อย่างที่เขาจงใจเปิดแต่แรกแทนการเคาะประตู เพียงแค่เดินเข้าไปไม่กี่ก้าวเขาก็พบกับโซฟาที่ตั้งอยู่กลางห้อง มีใครสักคนนอนอยู่โดยมีปลายเท้าหนึ่งคู่ยื่นออกมา คาดว่าเสียงเดินของเขาจะทำให้เจ้าของเท้าปริศนารู้สึกตัว เพราะมันหดกลับแล้วเปลี่ยนเป็นร่างกายท่อนบนยืดขึ้นมาจากพนักแทน
นี่คงเป็นเจ้าของเสียงกวนโมโหที่ทำให้เขาหงุดหงิดได้แม้ไม่ต้องเห็นหน้า ผู้ชายที่ดุจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ผมรองทรงดูยุ่งเหยิง ใบหน้าขาวที่รับกับคิ้วเข้มได้อย่างลงตัว ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่แพ้สายตาที่เหมือนจะมากด้วยเล่ห์กล
“คุณเองน่ะหรอที่ว่าเป็นแฟนทิว” เสียงที่ต่างไปเล็กน้อยจากที่ฟังทางโทรศัพท์เอ่ยขึ้น “ผมไม่ยักกะรู้ว่าทิวมันชอบผู้ชาย”
“เป็นพวกชอบสอดรู้รึไง”
“แรงอ่ะ...คนเป็นเพื่อนก็ต้องชอบเสือกเรื่องเพื่อนเป็นธรรมดา”
“ทิวอยู่ไหน” รัตติกาลพยายามนับหนึ่งถึงร้อยเพื่อระงับความโกรธที่ดูจะยิ่งพุ่งขึ้นสูงเพราะเสียงกวนๆของใครอีกคน
“เป็นแฟนกันแน่เหรอ ทำไมเพื่อนผมมันไม่ยอมรับสายคุณล่ะ”
คำถามยอกใจที่เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไม
“มันดื่มเป็นบ้าเป็นหลัง ตลอดเวลาที่คบกันมามันไม่เคยดื่มหนักขนาดนี้เลยนะ คุณไปทำอะไรให้ทิวไม่สบายใจใช่มั้ย”
“ผมเปล่า!!” เสียงตอบของเขาเกือบจะคล้ายเสียงตะโกน “ เมื่อเช้าเราก็ยังคุยกันดีดี ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลย”
“งั้นมันคงบ้าไปเองสินะ” คำสรุปที่คล้ายจะเยาะแทบจะเป็นตัวพังทลายเขื่อนอารมณ์ ถ้าไม่มีคำพูดต่อไปมาขวางไว้ก่อน “ทิวอยู่ในห้อง และผมจะไม่ไปไหนจนกว่าเพื่อนผมจะตื่นด้วยสติครบถ้วน โอเค๊” พูดจบ คนกวนประสาทก็หายตัวลงไปกับโซฟาอีกครั้ง
รัตติกาลเดินไปยังห้องนอน เปิดประตูเข้าไปเบาๆ สายตาคู่คมจับจ้องไปที่เตียงกว้างที่มีร่างหนึ่งนอนคุดคู้อยู่ด้วยชุดเดิมที่เขาเห็นเมื่อเช้า ยังกับว่าไอ้คนข้างนอกแค่พากลับห้องแล้วโยนทิ้งเอาไว้เท่านั้น เขาเดินไปนั่งเคียงข้างคนหลับสนิท ใบหน้าสวยพริ้มหลับหากมีคราบน้ำตาเล็กน้อยประดับแพขนตาจนชุ่ม รัตติกาลเดาไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นกับทิวา ทำไมถึงได้ไปดื่มเหล้าเมามาย ทำไมต้องร้องไห้แบบนี้ ชายหนุ่มคิดทบทวนทุกอย่างในหัว เขาได้ทำอะไรผิดไป หรือพูดเรื่องอะไรที่ทำให้ไม่สบายใจหรือเปล่านะ
“ทิว...”
รัตติกาลส่งเสียงเรียก มือหนาเขย่าท่อนแขนหมายจะปลุกให้คนเมาตื่นขึ้นมาคุยกันแม้สักนิดก็ยังดี
“ทิว!! ได้ยินผมมั้ย ตื่นขึ้นมา”
“อื้อ...” เสียงครางอู้อี้ กับมือไม้ที่ปัดป่ายเขาออกอย่างรำคาญแทบจะทำให้รัตติกาลกระชากคนรักขึ้นมาเขย่าให้ฟื้นสติแรงๆ
“ตื่นเดี่ยวนี้ทิว คุยกับผม”
“ม่าย...จานอน...”
ถ้าในยามที่อารมณ์ปกติ เขาคงจะมองดูว่าทิวาในยามที่พูดอู้อี้แบบนี้ดูน่ารักอยู่หรอก แต่ตอนนี้เขาอยากจะให้ทิวาได้สติเสียที!
“ทิวา!!!” เสียงตวาดก้อง ทำเอาอีกคนสะดุ้งตกใจ ทิวาลืมตาขึ้นมองเขาในทันที “มองผม คุยกับผม”
“เดียว...” ริมฝีปากบางพึมพำชื่อเขาคล้ายยังละเมอ
“ใช่ ผมเอง”
“เดียว...”
“บอกผมได้มั้ยว่าทำไม”
ทิวาไม่ตอบคำถาม เพียงแค่จ้องมองเขาด้วยดวงตาเหยี่ยวคู่สวย ฝ่ามือบางยื่นมาสางเส้นผมยุ่งๆของเขาแผ่วเบาก่อนจะเลื่อนมายังใบหน้า เขาแนบแก้มกับฝ่ามือนั้นอย่างเผลอไผล แค่สิ่งเล็กๆน้อยๆแบบนี้ก็ทำให้เขาคลายความโกรธลงได้อย่างไม่ยากเย็น ถ้าอยู่กันไปนานกว่านี้ ไม่แคล้วเขาคงกลายเป็นลูกไก่ในกำมือผู้ชายคนนี้เป็นแน่
ถ้าบีบก็ตาย ถ้าคลายก็รอด
แล้วตอนนี้ มือที่กำลูกไก่อย่างเขาอยู่กลับเริ่มออกแรงขยี้ โดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว
“เลิกกันเถอะ...”
...
...
...
_____________________________________________________________ TBC. __________________
ช้าไปรึเปล่าเน้อ แต่ก็มาแล้วนะจ๊ะ ดีใจที่ยังรออ่านกันอยู่ :oni1: :oni1:
จากตอนล่าสุดเปรียบเทียบกับตอนอินโทร
เหมือนจะเป็นคนละคนกันนะ ที่คิดว่ารักมากกว่า
เป็นอะไรที่ทำให้เราละอายมากมาย คำตอบคือ ...ใช่ค่ะ....
ที่ตั้งใจไว้แต่แรกคือเดียวจะร้ายมาก ทิวาจะแบบว่าน่าสงสารสุดติ่ง แต่พอเขียนไปเรื่อยๆ...เราทำกับเดียวไม่ลง เราให้ผู้ชายคนนี้ร้ายขนาดนั้นไม่ได้ ขออภัยจริงๆค่ะ
มันเป็นข้อเสียของการคิดพล๊อตไว้ในหัวแล้วค่อยละเลงพิมพ์ เนื้อเรื่องมันเลยดิ้นได้ตามใจคนเขียน ซึ่งบางครั้งมันก็ไม่ดีเลยค่ะ
ถ้ามีโอกาสจะแก้ไขใหม่นะคะ...
:pig4: :pig4:
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
โฮฮฮฮฮฮ ซึ้งมากค่ะคุณชัย
ยอมเข้าใจเดียวนะ ซึ้งมากๆ (คุณราตรีก็ยอมแล้ว แต่อดเห็นหน้าหลาน กินใบบัวบกเยอะๆนะคะ TvT)
ตอนนี้แนะนำเดียวให้อุ้มทิวขึ้นรถไปหาพ่อแม่เลย บัดนาว!!!!!!!
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี ~ :hao5: :hao5:
-
แอร้ย...ไม่นะ คุณหญิงแม่มาเคลียร์ด่วนค่ะ
-
สามวันนะคะ พิสูจน์
-
ชึ่บมาก!! อยากอ่านต่อค่ะ ทิวาน่าสงสารจัง หลุดเลย เมาเลย ส่วนเดียวพ่อลูกไก่ รักเขาขนาดนี้คงไม่ยอมให้เขาบีบจนตายง่ายๆ หรอก
ตามนิสัยเดียวคือไม่ปล่อยทิวแน่ๆ แต่ความรักจะพาให้ผู้ชายแข็งๆ อ่อนแอได้แค่ไหนก็เดาไม่ถูก สู้เถอะนะ สู้ไปด้วยกัน
ด้านคุณพ่อคุณแม่ก็ผ่านแล้ว เพราะทิวชนะใจแม่สามีค่ะ เจอครั้งแรกถือว่านางเอ็นดูเลยนะ ถ้าได้อยู่ด้วยนานๆ ก็ต้องหลงรักทิวแน่ๆ
พ่อสามีก็น่ารัก เป็นครอบครัวที่น่ารักมาก รักลูกมาก ปลื้มอ่ะ แต่ผ่านดราม่าทิวาไปให้ได้ก่อนนะ ไม่รู้จะดื้อแค่ไหน
ขอบคุณค่ะ
-
ไม่นะ :o12: :o12:
-
เห็นทีคุณแม่ต้องมาช่วยง้อด่วนแล้วล่ะค่ะ
-
:-[ o22
-
เมื่อไรจะให้ทิวได้มีความสุขจริงๆสักที แต่ละตอนบีบหัวใจตลอด
-
คุณแม่คิเได้แล้วนะหนูทิว อย่าคิดมากไป อย่าเพิ่งวู่วามมมกรี๊ดดด
-
:hao5: เจ็บปวด!!
-
ชอบแบบนี้แหละค่ะ ทิวน่าสงสารมากพอแล้ว ถ้าอินโทรจะหมายถึงเดียวเหนือกว่าทิว มันคงดราม่าสุด ๆ
ถ้าจะเปลี่ยน ๆ อินโทรดีกว่า เนอะ ๆ ๆ
-
ต้องขอบคุณพ่อเดียวที่ยอมรับ และเข้าใจลูกชาย ว่ายังไงลูกก็คือลูก ถ้าลูกรักใครเราก็ควรรักด้วย เพราะยังไงพ่อแม่ก็อยากเห็นลูกมีความสุข คุณแม่ผูกปมไว้รีบมาแก้ปมด่วน เดียวอย่าทำตามที่ทิวบอกนะ เพราะถ้าเดียวยอมเลิก ทิวจะเจ็บปวดและน่าสงสารที่สุด
-
คุณแม่ค้าาา มาช่วยทางนี้ทีเขาจะเลิกกันแล้วนะ :katai1:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: มายยยยยยน่ะ
-
ขุ่นแม่มาช่วยเคลียร์หน่อยค่า
ทิวบอกเลิกเดียวแล้ว แงงงงงง
หนูจะงอนคุณแม่แล้วนะคะ
-
ตัดจบได้ทรมานใจมากเลยอ่ะ ฮือออออออ :hao5:
-
สงสารทิว สงสารเดียว ดีนะที่คุณพ่อรับได้ คุณแม่ก็ยอมรับแล้ว ตอนนี้อาศัยแค่เวลาและครอบครัวของทิวเองแหละ ถ้ารู้เรื่องจะยิ่งกว่านี้มั้ยเนี่ยย
-
พ่อกับแม่ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น ดีใจอ่ะ ยอมรับแล้ว แต่ทิวาขอเลิกแล้วอ่ะ เดียวอย่าไปยอม :katai1:
-
เมื่อไหร่ทิวาจะมีความสุขจริงๆไม่ต้องปวดหัวซะที :ling1:
-
ไม่เอาๆๆ ทิวอย่าเพิ่งบอกเลิกแบบนี้
ฟังที่คุณพ่อชัยพูดก่อน
พ่อพูดดีมากเลยน่า
คุณราตรีมาช่วยแก้ข่าวเลย
เดียวพาเข้าบ้านไปเจอพ่อกับแม่เลยน่า
ดูสิ ทำทิวไม่เป็นตัวเอง เมาเลอะเลย
สงสารรรรร
-
o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:o12: :o12: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
โอยยยย จะร้องไห้
สงสารเดียว สงสารทิวาด้วย
คุณราตรี ควรมาเห็นตอนนี้ มาเห็นตอนที่ลูกเจ็บเจียนตาย
คุณแม่จะได้รู้ว่า ความรักมันฆ่าคนได้แบบไหน
ฮืออออ ตอนทิวาพูดแบบนั้นออกไป ต้องร้องไห้อีกหนักๆแน่เลย
เราจะร้องไห้แทนอ่ะ
ความรักมันละเอียดอ่อน อ่อนมาก ฮึกกกก
-
ถึงทิวจะรักเดียวมากก็จริง
แต่ก็รักครอบครัวมากเหมือนกัน
-
เลิกกันเถอะ ...
โอ่ย จะร้องไห้ :sad4:
-
เราชอบนะคะ เราชอบที่จะได้เห็นมุมมองของพระเอกว่ารักนายเอกมากขนาดไหน
จะว่าเป็นแรร์ไอเท็มก็ได้มั้ง นิยายส่วนใหญ่พระเอกจะเป็นคนที่ถูกนายเอกรัก
นายเอกจะน่าสงสารมากในความรู้สึกเรา
พอมาเจอเรื่องทำให้เราเห็นถึงความพยายามของฝ่ายพระเอกบ้าง
ความอ่อนโยน ความผูกพันที่มีให้นายเอก เราหลงรักเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :L2:
-
จบตอนได้สวยงามมากกกก. :z13: ทิวใจเย็นๆจิ. คนฟังมันเจ็บอ้าาาา
-
ไม่ผิดจากที่คิด เง้อออ
ทิวไม่มีทางยอมให้เดียวมีเรื่องขัดใจกับแม่หรอก
คนที่คิดว่าตัวเองเกิดมาเพื่อใคร อยุ่เพื่อใครแบบทิวน่ะ
ปล คนเขียนคะอย่าทิ้งช่วงนานนะ บิ้วอารมณ์กำลังได้ที่เลย
-
o22 o22 o22
กรี้ดดดดดดดดด อยากอ่านต่อออออออออออ :z3: :z3: :z3:
เดาว่ามาม่าแรงๆน่าจิมาจากครอบครัวทิวมากกว่าป่ะ...
-
มีลางว่าได้อ่านเดียวร้องไห้อีกแน่
เจอน้ำตาพระเอกทีไรเป็นต้องยอม
คุณแม่มาช่วยด่วนค่ะ
ลูกชายคนเดียวใจสลายแน่ๆ ;-(
-
เอิ่มมมม เดี๋ยวก็ดีนะเพราะท่านแม่เค้ายอมแล้วววว อย่าเพิ่งเลิกกกก
-
สถานการณ์กำลังดี อย่าดราม่านะ
-
ลุ้นมากเลยยยย :mew2: :mew5: :mew6:
ดีใจที่พี่แม่เดียวยอมรับได้ ดีใจจริงๆ :katai1:
น้องทิวาอย่าทำแบบนี้
พี่หัวใจจะวาย :ling1: :ling2:
มาต่อไวๆนะคะ
-
โฮกกกกกก :sad4: :sad4:
ไม่รู้จะสงสารใครก่อนดี
ทั้งทิวทั้งเดียว
แถมมาบอกเลิกกันแบบนี้ด้ววย
เดียวอย่ายอมนะ อย่ายอม
อย่าเลิกเด็ดขาด
พ่อกับแม่ก็ยอมรับแล้วนะ
:hao7:
รอตอนต่อไปนะค๊า :call:
-
ให้ตายเถอะ
อ่านมาราทอน
อ่านทั้งคืนไม่หลับไม่นอน
เพื่อเรื่องนี้
สุดยอดมาก เป็นเรื่องที่ดีจริงๆจัดว่าเยี่ยมยอดขนาดไม่วางมืออ่านไม่หยุด
ไม่ต้องบรรยายอะไรมากแล้วละเกี่ยวกับเรื่องนี้(อ่านรวดเดียวขนาดนี้)
ติดตามต่อไปครับพูดคำเดียวเลย ชอบ มาก!!!!!!
-
ระหว่างผู้ชายแบบทิว กับผู้หญิงอย่างสอง ถ้าเราเป็นแม่ ขอเลือกผู้ชายอย่างทิวดีกว่า แค่ความคิดของผู้หญิงชื่อสอง สำหรับเราก็ไม่ผ่านละ
-
รอออออ ดูการง้อ
-
สามวันที่แสนจะทรมาน รอๆๆๆๆ
แต่คุณราตรีก็เริ่มเข้าใจน่ะ
สงสัยคุณเพื่อนทิวใครเอ่ย
-
เหมือนจะอาทิตย์ละตอนเสียแล้ว
-
แบบกดดันมากๆเลนคะ สงสารทิวอะ พระเอกเราก็ทำทุกอย่างที่ควรทำนะชอบที่ตรงๆกับคุผนแม่อะ แม่นมากกๆ(กะตลาดเวลาพระเอกเรา...มากทีั้งข่มขืนข่มขู่55) ตอนหน้าอดลุ้นไม่ได้เลยว่าเดียวจะตกลงเลิกหรือรั้งทิวาด้วยอะไร :mew2:
-
สงสาร
-
:เฮ้อ: อย่าเลิกกันเลยนะทิว เดียว
ขอให้บทพิสูจน์ตัวเองนี้ผ่านไปได้ด้วยดีนะ :impress3:
-
ตาม อ่าน ครบ แล้ววววววว
หลงในความน่ารักของทิว แต่พออ่านตอนล่าสุด
แทบทรุด สงสารทั้งคู่เลยอ้ากกกกกกก :ling1:
-
CHAPTER 20 ...รักเราไม่เท่ากัน...
“เลิกกันเถอะ...”
รัตติกาลได้แต่กระพริบตาปริบๆกับวาจาเนิบนาบคล้ายคนละเมอ หากนัยน์ตาที่จ้องมองสบเขาอยู่นั้นกลับบอกให้รู้ว่าแม้จะมีแอลกอฮอล์อยู่ในร่างกายแต่ก็ไม่ได้ไร้สติเสียทีเดียว ดวงตาเหยี่ยวนั้นเด็ดเดี่ยวเกินกว่าที่เขาจะคิดว่าเป็นการล้อเล่น ไม่อย่างนั้น...อาจจะเป็นเขาที่เหนื่อยเกินไป อาจจะหูฝาด อาจจะหูแว่วไปเอง
แต่ริมฝีปากบางกลับเริ่มเอื้อนเอ่ยอีกครั้งด้วยถ้อยคำที่ต่างไปจากเดิมแต่ความหมายแทบไม่ต่างกัน
“จบเรื่องของเราได้แล้ว”
ร่างโปร่งขยับกายลุกขึ้นนั่ง แววตามั่นคงสมกับคำพูดที่ชัดเจน มือบางเอื้อมจับท่อนแขนเขาเบาๆราวกับจะเรียกสติเขาให้กลับเข้าร่าง
“พูดบ้าอะไรอยู่รู้ตัวรึเปล่า” เสียงเย็นเยียบที่ไม่ต่างจากความรู้สึกแทบจะรอดไรฟันออกมา รัตติกาลพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้มากที่สุด เขาไม่อยากผลีผลามทำอะไรลงไป แม้ในใจอยากจะกระชากคนสวยตรงหน้าเขย่าถามเสียให้รู้ดำรู้แดง
“รู้...เพราะรู้ไง ถึงได้พูดออกไป” ทิวายังคงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ “อันที่จริง...คุณกับผมไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ...เราไม่ได้คบกัน รู้ใช่มั้ย?”
รัตติกาลแค่นหัวเราะอย่างอดไม่ได้ ใบหน้าคมยื่นใกล้จนลมหายใจแทบจะรินรดอีกคน
“ใช่ ผมขอโอกาสกับคุณ และคุณก็ยังไม่เคยตอบตกลงที่จะคบกับผมอย่างจริงจัง” รอยยิ้มเหยียดประดับเค้าหน้าที่เริ่มเครียดขึง “แต่ว่านะทิว..ที่ผ่านมาเรามีอะไรกันบ่อยแค่ไหนคงไม่ลืมนะ บอกผมซิว่ามันหมายความว่ายังไง”
“หมายความว่าผมร่านเองล่ะมั้ง”
“ทิวา! มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” คำถามที่ไม่ต่างจากการหาคำตอบจากหนังสือนับพัน การเปลี่ยนแปลงกะทันหันที่เขาไม่รู้ว่าจะรับมือยังไงดี ทุกคำพูดในตอนนี้มันทำให้เมื่อเช้าเหมือนอยู่ในความฝัน เรากอดกัน จูบกัน ยิ้มให้กัน แต่ตอนนี้ใครคนนั้นกับทำราวกับว่ามันไม่สำคัญ
“ผมก็แค่...ไม่อยากยุ่งกับคุณอีกแล้ว”
“ผมไม่เชื่อ”
“ก็ไม่ต้องเชื่อ...แค่ยอมรับมันก็พอ” ทิวาหลบสายตาของเขาที่จ้องตอบ “คุณกลับไปเถอะ เลิกยุ่งกับผมได้แล้ว”
“คิดว่าผมจะยอมง่ายๆงั้นเหรอ” ฝ่ามือหนาจับไหล่บางทั้งสองข้างไว้แน่น ตรึงร่างของอีกฝ่ายให้หยุดอยู่กับที่ “คุณยอมให้ผมกอด ยินดีให้ผมเข้าไปข้างในตัวคุณ เวลาที่ผมบอกรักคุณมันเป็นเวลาที่คุณยิ้มได้น่ารักที่สุด คุณกอดผมด้วยสองมือ จูบผม หัวใจคุณเต้นเร็วยามที่เราใกล้ชิดกัน คุณเขินอายทุกครั้งเวลาที่ผมหอมแก้ม...คุณรักผมทิวา...ผมรู้ว่าคุณรักผม...สายตาที่คุณมองผมมันบอกแบบนั้น”
เขารู้ดี...
ทิวารักเขา ค่อยๆรักเขามากขึ้นทุกวันทุกวัน มันเป็นผลตอบแทนจากที่เขาทุ่มใจไปจนหมด แม้จะเล็กน้อย แม้จะค่อยเป็นค่อยไป แต่ในที่สุดความหวังก็เป็นจริงแล้ว เขาจะไม่ยอมปล่อยให้มันหลุดมือไปเด็ดขาด ต่อให้ต้องกลายเป็นคนเลวในสายตาทิวาอีกครั้ง เขาก็จะไม่ยอมเสียทิวาไป
“คุณรักผม...แค่รักของเรามันไม่เท่ากัน ผมรักคุณจากร้อยเพิ่มไปหมื่น แต่คุณเริ่มนับหนึ่งกับรักของเรา แล้วตอนนี้รักของคุณมันมากพอรึยัง รักมากพอที่จะไม่ทิ้งผมไปได้มั้ย”
“เดียว...อย่าทำให้เรื่องมันยากไปกว่านี้เลยนะ” ทิวาพยายามบิดหัวไหล่ออกจากการเกาะกุม หากรัตติกาลยิ่งเพิ่มแรงกดไม่ยอมให้ร่างบางเป็นอิสระ
“เพราะอะไรล่ะ คุณบอกเหตุผลให้ผมรู้ที”
“เพราะมันไม่ถูกต้อง ที่เราทำมันไม่ปกติ”
“ผมไม่สนใจ!” เสียงตวาดสะท้านก้องไปทั่วห้อง นัยน์ตาคมวาวโรจน์จนคนมองไม่อาจสบตาได้นาน ทิวาสูดหายใจเข้าเต็มปอด
“คุณต้องสน!” เสียงนุ่มแผดเสียงก้องไม่ต่างกัน “เพราะมันไม่ได้มีแค่เรา”
รัตติกาลชะงักกับเหตุผลชวนน่าสงสัย ตาคมหรี่ลงอย่างจับผิด มือที่ออกแรงกดบ่าอ่อนลงจนอีกฝ่ายใช้จังหวะผลักตัวเขาเต็มแรง ทิวารีบถดร่างออกจากเตียงไปยืนอีกฝั่ง แต่มันก็ไม่ได้ไกลเกินความสามารถที่เขาจะตามไปประกบ ร่างสูงสืบเท้าเข้าใกล้เรื่อยๆขณะที่อีกฝ่ายก็ถอยหลังหนีจนหมดหนทาง แผ่นหลังบางแนบกับประตูตู้เสื้อผ้าที่คนกดดันไม่รอช้าขวางหนทางออกซ้ายขวาด้วยสองมือที่ค้ำยัน
“คุณหมายถึงใคร?”
“ท...ทำไมเข้าใจอะไรยากอย่างนี้! แค่เลิกกันง่ายๆไม่ได้หรือไง”
“ถ้าคุณคิดว่ามันง่ายขนาดนั้น” เสียงที่เคยแข็งกระด้างพลันอ่อนลง ไม่ต่างจากใบหน้าคมที่ทอดแววหมองเศร้า แต่นั่นก็ยังน้อยกว่าใครอีกคนที่พยายามเบือนหน้าหนีหลบสายตากัน
“...แล้วคุณร้องไห้ทำไม...”
ทิวายกมือขึ้นสัมผัสใบหน้า ปลายนิ้วลูบไล้กับรอยชื้นบริเวณแก้ม เขาร้องไห้...ทำไมกัน?
มันเป็นเรื่องที่เขาตัดสินใจแล้ว ทำไปเพราะว่าดีที่สุดแล้ว เพราะคิดว่ายังไม่ถลำใจลงไปมากจนเกินรั้ง แต่เขาก็คิดตื้นเขินเกินไป เขาหลอกตัวเองให้เชื่ออย่างนั้น หลอกตัวเองว่าคนอย่างรัตติกาลไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับหัวใจของเขา หลอกไปทั้งๆที่อีกส่วนของความรู้สึกมันจมดิ่งหายไปกับความอ่อนโยน กับช่วงเวลาที่มีใครอีกคนอยู่ข้างกาย รัตติกาลทำให้เขาเกลียดการอยู่เพียงลำพัง...
‘ฉันขอร้องเธอ...ไปจากชีวิตลูกชายของฉันได้มั้ย?’
ไปจากรัตติกาลอย่างนั้นเหรอ
‘ลูกชายฉันควรจะมีชีวิตแบบปกติ แต่งงานมีครอบครัว มีลูกที่น่ารัก...เธอจะใจดำรั้งอนาคตเขาไว้เชียวหรือ?’
ชีวิตแบบปกติ...นั่นสินะ
‘ตอนนี้เดียวอาจจะแค่หลงไปกับเธอชั่วครู่ชั่วยาม แต่ฉันรอจนถึงวันที่พวกเธอเลิกกันไม่ได้หรอกนะ’
‘ถ้าเธอรักลูกชายฉันจริงๆก็ปล่อยเขาไป เห็นใจคนเป็นแม่อย่างฉันเถอะนะ เข้าใจฉันใช่มั้ยที่ต้องทำแบบนี้’
‘...ครับ...ผม...เข้าใจ...’
สมองเข้าใจ แต่มันกลับสลัดสิ่งที่ได้ยินทิ้งไม่ได้ เขาไม่สามารถทำงานหรือแม้แต่คิดเรื่องอะไรได้เลย เขาลางานครึ่งวัน ไปนั่งนิ่งๆริมแม่น้ำเพื่อฆ่าเวลา จนไปจบที่ร้านเหล้ากับจัญญาที่อุตส่าห์สละวันหยุดตัวเองมานั่งดื่มกับเขาเงียบๆ โดยไม่ซักถามอะไรสักคำแม้ว่าเขาจะดื่มแบบเอาเป็นเอาตายอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน โทรศัพท์ที่ตั้งระบบสั่นเอาไว้ยังคงทำงานอย่างไม่ละหน้าที่ มันสั่นถี่ยิบอยู่ในกระเป๋ากางเกง โดยที่เขารู้ว่ามันเป็นสายเรียกเข้าจากใคร...แต่เขาไม่อาจทนฟังเสียงคนคนนั้นได้ เพราะน้ำตามันเหมือนกับว่าพร้อมจะไหลลงมาได้ทุกเมื่อ
“อย่าร้องไห้...”
เสียงทุ้มต่ำหากนุ่มนวลเกินกว่าจะคาดคิดว่าเสียงนี้ยามแผดเสียงก้องนั้นน่ากลัวเพียงไร ริมฝีปากนุ่มคุ้นเคยเลื่อนเข้าใกล้จนแตะแนบกับหางตา จูบซับร่องรอยเปียกชื้น ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดจนร้อนผ่าว
“แม่ผมใช่มั้ย? แม่ผมไปหาคุณ...” ทิวาเลือกที่จะนิ่งเงียบ แต่นั่นกลับเป็นการย้ำความมั่นใจของรัตติกาล “ท่านพูดอะไรไม่ดีกับคุณรึเปล่า?”
“มันไม่เกี่ยวกับใคร แค่ผมไม่อยากอยู่กับคุณ ผมเบื่อคุณแล้ว ทำไมไม่...!!!” ริมฝีปากถูกช่วงชิงคำพูดที่ยังต่อไม่จบ ท่อนแขนแกร่งที่เคยค้ำขวางเลื่อนลงมาโอบรัดร่างเขาเสียแน่น ข้างหนึ่งรัดรอบเอวจนทิวาไม่อาจดิ้นหนี อีกข้างจับด้านหลังคอเขาไว้เพื่อให้ริมฝีปากเราบดเบียดแนบสนิท ทิวาได้แต่หลับตาปี๋ สองมือผลักดันไหล่หนาด้วยเรี่ยวแรงที่เหลือน้อยลงทุกที เขาไร้เรี่ยวแรงเพราะสุรา แต่ยิ่งกว่านั้นเขากำลังหมดสิ้นแรงเพราะรสจูบที่ตักตวงราวกลับไม่รู้อิ่ม มือที่เคยออกแรงปฏิเสธสิ้นฤทธิ์ลง มันวางแนบกับไหล่หนาปลายนิ้วนวดเฟ้นกล้ามเนื้อตึงแน่นอย่างเผลอไผล เขายอมที่ที่พลิกพลิ้วใบหน้าเพื่อตอบรับริมฝีปากแสนร้อนแรง
รัตติกาลเก่งอยู่เสมอที่จะทำให้หัวสมองของเขาขาวโพลนเพื่อหลงลืมสิ่งที่ตั้งใจ
“ผมรักคุณ...” เช่นเดียวกับคำๆนี้ที่มีอานุภาพเข้าขั้นร้ายแรง เขาเสียการควบคุมตัวเองเพราะเสียงทุ้มต่ำหากนุ่มนวลเหลือเกินยามเอื้อนเอ่ย ไม่ว่าจะฟังกี่ครั้งกี่หน...ทิวาก็เป็นผู้พ่ายแพ้เสียทุกทีไป
“เดียว...ผม...” เขาฝืนตัวเองให้ส่ายหน้าน้อยๆ ความอุ่นร้อนมันทำให้เขามึนเมายิ่งกว่าเหล้าที่ละลายไปกับกระแสเลือด
“อย่าทำกับผมแบบนี้...” รัตติกาลกระซิบเสียงพร่า โอบแผ่นหลังเขาด้วยสองมือจนกายเนื้อแนบชิดกัน “อย่าทิ้งผมเพราะคนอื่น ให้ทิ้งผมเพราะว่าคุณไม่รักเถอะ”
ถ้าหากว่าเป็นอย่างนั้น... เขาคงทิ้งรัตติกาลไม่ได้แน่นอน
รัก
ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หากพอรู้ตัวอีกที ...ความเข้มแข็งที่เคยมีก็เริ่มหมดไป จากที่เคยผ่านค่ำคืนมาได้เพียงลำพังกลับเอาแต่โหยหาอ้อมกอดจากใครอีกคน เขากำลังอ่อนแอลงเรื่อยๆ สิ่งที่เขาเคยต้องการมาตลอด สิ่งที่เคยเคยล้มเลิกที่จะตามหา หากเมื่อได้มาถึงได้เข้าใจ รัก...มันทำให้สุขและทุกข์ได้ในเวลาเดียวกัน
แม้จะรักกัน แม้จะอยากอยู่ด้วยกัน แต่ทุกอย่างมันไม่ได้มีแค่เรา รัตติกาลคือลูกชายคนเดียว คือคนที่จะสานต่อสิ่งต่างๆ คือความฝันของคนที่อยากจะเป็นคุณปู่คุณย่า รัตติกาลรักเขามาก แต่มันมากพอที่จะยอมสร้างความช้ำใจให้มารดาหรือ และถ้ามันมากพอ....เราจะยังมีความสุขกันได้รึไง
ให้มันหยุดแค่นี้... สักวันคงลืมได้
ร้องไห้...คงไม่นาน...
“อย่าทิ้งผม...ขอร้อง...”
ทิวาเอื้อมมือขึ้นประครองใบหน้าคมเข้ม คนที่เคยเกลียด แต่กลับรักมากจนทรมานไปทั้งใจ ดวงตาคมรื้นด้วยม่านน้ำเจือจาง ไหวระริกแวววาวจนน่าหลงใหล ฝ่ามือบางลูบสัมผัสเสี้ยวหน้า เพื่อตราตรึงเข้าไปในความทรงจำก่อนจะประทับริมฝีปากกันและกัน หวานล้ำ แต่กลับขมขื่น
“เดียว... “ เสียงเรียกอ่อนโยนกระซิบผะแผ่วติดริมฝีปาก “กอดผม...”
สิ้นคำขอก็เหมือนร่างทั้งร่างถูกแรงรัดจากอรสรพิษตัวใหญ่ ร้อนรุ่มและอึดอัด แต่เขาพร้อมใจ
“คืนนี้...อยู่ด้วยกันนะ...มีแค่ผม คิดถึงแต่ผม”
แค่คืนนี้.... ค่ำคืนสุดท้าย...
ให้เขาได้เอ่ยคำลาผ่านการสัมผัส ให้เราได้กอดก่าย ลูบไล้ เหงื่อโทรมกายไปกับการร่วมรักที่เร่าร้อน
เพราะหลังจากคืนนี้ไป สิ่งแรกที่เขาจะทำ
...คือการลืม
●
●
●
มันวิเศษเหมือนทุกครั้ง หากแต่ครานี้มันเต็มไปด้วยอารมณ์ เราไม่ยับยั้งความต้องการที่ปะทุขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แค่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นเหมือนเปลวไฟที่ลุกมอดไหม้ รอเวลามอดดับลง
มันส่งผลต่อร่างกาย เขานอนไม่หลับ แม้จะเหนื่อยแทบขาดใจ ร่างกายประท้วงไปทุกสรรพางค์ ช่องทางยังแสบร้อนเจ็บจนน้ำตาแทบไหล ร่างโปร่งยันกายขึ้นนั่ง มองเหม่อไปยังร่างหนาที่นอนเคียงข้าง สีหน้าอิดโรยแต่ก็ดูอิ่มเอิบ รัตติกาลเหมือนได้คำตอบที่ตัวเองพอใจจากการร่วมรักทั้งที่เขาไม่ได้ตอบรับคำขอร้องใดใดเลย แต่ก็นั่นแหละรัตติกาลเป็นคนเชื่อมั่นตัวเองและยินดีที่จะเข้าข้างตัวเองเสมอ
ความคิดนั้นมันทำให้ทิวายิ้มออก นิสัยที่เคยเกลียดแทบเป็นแทบตาย แต่กลับหลงใหลเพราะว่ามันแตกต่างจากเขา รัตติกาลเอาแต่ใจ แม้จะน่าเบื่อแค่ไหนแต่เขาก็ใจอ่อนยอมตามใจทุกที คนปากเบาที่เอ่ยคำรักง่ายดายแต่ทุกครั้งที่บอกกลับหนักแน่นให้จำฝังใจ คนที่อ่อนโยนจนทำให้ใจหวั่นไหว สายตาคมที่ราวกับจะตรึงเขาไว้ไม่ให้ไปไหน ฝ่ามืออุ่นแข็งแร่งที่คอยประครองยามเขาใกล้สิ้นแรง อ้อมกอดอบอุ่นราวกับที่พักใจ
“ฮึก..ฮึ..ก อึ๊...อึ..ก”
หยาดน้ำตารินหลั่งอาบสองแก้มอย่างสุดจะห้าม สองมือยกขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น ดวงตาเหยี่ยวเอาแต่จับจ้องร่างตรงหน้าให้นานที่สุดแม้ว่าม่านน้ำจะบดบังจนภาพพร่าเลือน ทิวาโน้มกายลง จรดริมฝีปากเข้ากับข้างแก้มสากแผ่วเบา
จูบสุดท้าย...
ผมจะลืมคุณ
●
●
●
ทิวาจากเขาไปแล้ว
ทิ้งเขาไปพร้อมกับกลิ่นหอมที่ยังอบอวลอยู่บนเตียง
ทิ้งให้เขาตื่นขึ้นมา แล้วพบว่าข้างกายว่างเปล่า
ทิ้งให้เขาหลอกตัวเองว่าอีกเดี๋ยวคนรักจะเดินกลับเข้ามา ทักทายด้วยจูบแรก เราอาจจะอาบน้ำด้วยกัน กินมื้อเที่ยงง่ายๆ ดูหนังสักเรื่อง หรือ นอนกอดกันบนที่นอน คุยเรื่อยเปื่อย แล้วผล็อยหลับกันไป
ทั้งๆที่เป็นเรื่องปกติที่จะทำ แต่ตอนนี้มันราวกลับเป็นหมอกควันที่เจือจางและสลายไป เขาได้แต่วิ่งวุ่นตามหา ทุกที่ที่รู้ ทุกคนที่รู้จัก ไม่อยู่ที่ใด ไม่มีใครรู้ ไม่มีแม้สักคน ไม่มีทิวาอยู่ที่ของเราอีกแล้ว แม้เสื้อผ้าจะยังมีเหลือทิ้งไว้ ข้าวของเครื่องใช้จะยังเหลืออยู่ แต่เจ้าของกลับจากไป
ทิวาแค่จากไป ทิ้งเขาไปหลังจากพร่ำบอกรักเขา คำรักที่แทนกอยู่ทุกอณูที่สัมผัส ไม่เฉลียวใจ ไม่ระแวงเลยสักนิดว่ามันจะออกมาในรูปนี้
“ฮึก...ฮึก...”
เขากำลังจะขาดใจ ยิ่งน้ำตารินไหลก็ยิ่งบีบหัวใจให้เจียนขาด
อยากจะร้องไห้ออกมาให้สุดเสียง แต่ก็ได้แต่กลั้นเสียงเอาไว้ เก็บกดมันจนเจ็บร้าวไปทั้งลำคอ เขาร้องมากกว่านี้ไม่ได้ เพราแค่นี้มันก็เหมือนว่าไม่ใช่เขาแล้ว ถ้ามันมากกว่านี้...รัตติกาลคงล้มจนยืนอีกไม่ไหว
“อึก..อึ...ก...ฮึ...ฮึก”
ทิวาเคยพูดกับเขาไว้ ในวันที่เรายังไม่รักกัน ...คุณจะต้องเจ็บเพราะผม... ประโยคนี้ที่ตอนนั้นเขาได้แต่ขำ แต่มันกลายเป็นจริงแล้ว
ในตอนนี้ เขาเจ็บอย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้ ทรมาน เหมือนคนจมน้ำที่ได้แต่ไขว่คว้าหาอากาศหายใจ
ทิวาทิ้งเขาไปแล้ว
อากาศของเขาไม่มีแล้ว...
เขายังหายใจ...แต่หัวใจเหมือนตายลงไปทุกวินาที
_____________________________________________________________ TBC. __________________
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มมมมมมมมมมมมม
เห็นชื่อตอนแล้ว... เย้ยยยยยยยยยย :a5:
ถ้าอยู่ๆตัดจบนิ o22 o22 o22 555
ไม่ต้องรอถึงสามวัน แค่วันเดียว ลูกเดียวของคุณหญิงแม่ก็ร่างแตกใจสลายไปซะล่ะ แล้วขุ่นแม่จะเห็นเป็นไงนะ หลังจากปาดคอลูกชายคนเดียวทั้งเป็น แล้วแค่กลับบ้านไปคุยกะซะมีสองคำปัญหาก็จบอ่ะ ทีหลังจะทำไร จะทำร้ายใครคิดนานๆหน่อยนะ หึ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
หายใจไม่ออกไปพร้อมกับเดียว
คนที่ไม่เคยร้องขอ และไม่เคยได้รับความรักแบบทิวา
คงไม่ได้อยากให้เดียวมีปัญหากับแม่หรอก
การที่เลือกที่จะจากไปดูเป็นตัวทิวที่สุด
คุณแม่ราตรีรีบมาเคลียร์ด่วน
ทางที่แม้เลือกให้นั้น กำลังจะทำให้ลูกชายคนเดียวของแม่ขาดใจ :t3:
-
I hurt in my heart
I wait....
-
ต่างคนก็ต่างเจ็บด้วยกันทั้งคู่.
ชายเดียว ไปเคลียร์กับหญิงแม่ของหล่อนซะนะยะ
เสร็จ แล้ว ก็ไปตามทิวกลับมาให้ได้. ไม่งั้นชั้นจะ งอน ฮึ!!!!! :katai4:
-
:z3: :z3: :z3:
-
กรี๊ดดดดดดด มาแล้ว มาตั้งตารอเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อวาน
แอบคาดหวังว่าตอนนี้จะไม่มีมาม่า แต่กลายเป็นมาม่าแถมขนาดจัมโบ้อีกต่างหาก เดี้ยนจะเป็นลม
พระเอกของดิฉันน่าสงสารเหลือเกิน ความรู้สึกคงเหมือนโดนควักหัวใจออกจากอกทั้งที่ยังมีชีวิต
อย่าเพิ่งท้อนะจ้ะ เป็นคู่กันแล้วคงไม่แคล้วกันหรอก
-
คนอ่านขาดใจตาย :serius2:
มาม่าบิ๊กไซส์แถมขึ้นอืดสุดๆ
เดียวน่าสงสารมากเลยตอนนี้
ทิวาช่วยกลับมาหาเดียวด้วยเถอะ คนอ่านขอร้อง :sad4: :sad4: :sad4:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
ไม่ไหวๆๆ พักเด๋วนึง พักร้องไห้นะ ทิวาใจแข็งมากเลย ทั้งที่เดียวก้อขอร้องแล้วอ่ะ
-
เราอ่านตอนกำลังกินข้าว เลยกลายเป็นว่า กินข้าวทั้งน้ำตาเลยทีเดียวเชียว 5555555555
-
ดราม่าาาาา มาต่อตอนต่อไปไวไวนะ
-
อาการคิดเอาเองเผื่อคนอื่น
เลือกให้ว่าดีแล้ว เหมาะแล้ว
นี่มันทำให้เกิดเรื่องประจำเลย.... เจอคนแบบนี้ในชีวิตจริงนี่โคตรเซ็งอ่ะ
ปลูกเรือนตามใจคนอยู่อ่ะคุณแม่ สงสารคนอยู่บ้างดิ
-
โห โคตรเศร้า มันกอบกู้ไม่ทันแล้วค่ะคุณแม่ ทิวาเป็นคนดีเกินไป เห็นแก่ตัวน้อยเกินไป
ที่ไปนั่นก็เจ็บเจียนตาย คนทางนี้ก็ไม่ต่าง ฮรือ ทำไมต้องเป็รแบบนี้
แล้วจะไปหากันที่ไหนต่อ สู้นะเดียว คือพอเดียวร้องไห้นี่มันสุด ผู้ชายตัวโตๆ กระด้างๆ คนหนึ่ง
เป็นห่วงทิวาจัง
ขอบคุณค่ะ
-
ไหลลงมาเอง ควบคุมไม่ได้เลย ให้ตายสิ :hao5: สงสารทั้งคู่ คนที่จากไปก็เจ็บ คนที่โดนตีจากก็เจ็บ
ขุ่นแม่ต้องออกโรงแล้วนะคะ ถ้าเลือกให้ลูกชายมีความสุขก็ต้องรีบค่ะ ทิวาไปไหนแล้วก็ไม่รู้ :katai1:
-
งานนี้คนที่เสียใจต้องไม่ใช่แค่ทิวากับเดียวแน่
คุณแม่เองก็ต้องมาคิดล่ะว่าจะทำยังไง
แต่ถึงคิดได้แล้วจะไปตามทิวาที่ไหนล่ะ
-
ฮืออออออ
ร้องไห้ .....
รักยังไม่เท่ากัน แต่รักเหมือนกันนะ
ต่างคนต่างรักไง
ทำไมต้องเจ็บปวดขนาดนี้ ;____;
มันต้องดีขึ้นสิ แม่เข้าใจแล้ว แม่ไปหาเดียวนะ ฮือออ
ให้เดียวไปตามทิวกลับมา
-
:hao5: น้ำไหลออกตามากมาย..... ทำไม
หวังว่า..... พรุ่งนี้ และพรุ่งนี้ ดวงตะวันจะกลับมา......
-
มันคงเป้นเวรกรรม 555+
-
ซื้อหวยน่าจะถูกเหมือนที่คิดว่าเดียวจะร้อองไห้
เจ็บกันถ่วนหน้าเลยค่ะคุณแม่
รีบๆไปเคลียร์ให้ลูกชายคนเดียวเลยค่ะ จะปางตายแล้ว
อยากให้แบบคุณแม่มาเจอลูกเหมือนวอล์กกิ้งเดธไปทำงานอะ
นางจะได้คิดอีกระลอกว่าทำไปถูกแล้วหรอ ถึงจะคิดได้แล้วก็เถอะ
คิดๆถ้าคุณพ่อไม่ยอมอีก แนะนำให้เดียวฉุดแล้วหนีตามกันไป
แต่นี่ยังดีหน่อยคุณพ่อยังเข้าใจ ฮือออออออ
ร้องไห้ตามเดียวเลย จริงๆคลอตั้งแต่ทิวขอกอดมันบับบบบีบหัวใจ
ฮือออรอตอนหน้าค่า ดีกันไวไว
-
เจ็บ...
-
:m15:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:sad4: :sad4: :hao5: :hao5:
โถๆๆ สงสารเดียว
-
น้ำตาไหลแต่เช้าเลยตรู
-
คุณแม่คงต้องรีบออกมา แต่ใช่ทิวาจะอยู่ให้เคุณแม่คลียร์
-
เกินกว่าคำว่าค้าง เราสามารถใช้คำไหนได้บ้างค่ะ รีบมาต่อนะคะพรีสสสสส
-
เป็นอีกคู่ที่ต้องเลิกกัน เพราะคนอื่น :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ไม่รู้จะพูดยังไง สงสารทั้งคู่ ต่างคนต่างรักกัน ทิวอยากให้คนที่รักไม่ได้โดนดูถูกกล่าวหา
ทิว.....เมื่อไหร่จะมีความสุข ความสมหวังในเรื่องของความรักความอบอุ่นกับเขาเสียที
แต่ก็อย่างว่าแหละ ถ้าไม่มีอุปสรรคมากล้ำกลายเลย ก็จะไม่ทำให้รู้ว่ารักกันมากขนาดไหน
:L2: :L2: :L1: :L1: :L1: :pig4: :pig4:
-
คุณหญิงแม่ น่าจะมาเห็นสภาพลูกตัวเอง และทิวเนอะ
บางที ความหวังดีบางอย่างอาจจะทำร้ายใครหลายคน
เรื่องบางเรื่อง คนเป็นพ่อแม่ อาจต้องดูอยู่ห่าง ๆ
รีบ ๆ เคลียร์กันนะจ๊ะ มาม่านาน ๆ ไม่ดี
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
อย่าทิ้งผม...ขอร้อง...
ผู้ชายอย่างรัตติกาลยังร้องไห้เลยอ่ะ :heaven
-
ทิวรัองไห้ คิดไว้ว่าตัองมีแหละ เพราะทิวอ่อนไหวกับเดียวมาก
แต่เดียวร้องไห้นี่สิ บ่งบอกเลยว่า มันเจ็บมากขนาดไหน
คุณแม่ขา รอเวลาไม่ไดัแล้วนะ ไม่รุ้ทิวไปไหนแล้วอ่าาา
-
อั๊ยย่ะ อยากอ่านต่อเลย
-
แม่รู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป
-
:sad4: หม้ายยยน่ะ
-
โอ้ยยยยย อึน มึน ซึน เศร้านะเนี่ยะเธ๊ออออ แม่คงมาเห็นตอนที่ลูกจะขาดใจแน่ๆเลย อยากให้เป็นแม่นี่แหละที่ไปพูดให้คืนดี พูดให้เค้าไปก็ต้องพูดให้เค้ากลับมาหาลูกตัวเองได้นะแม่นะ พลีสสสส
-
สงสารทิวา :hao5:
-
จุก เจ็บ
-
อ่านจบแล้วแบบ อือ หื้อเลยอะ เจ็บวะ
-
เศร้าเลย
ทิวาไปไหนนะ
-
ทิ้งก็ไปตามกับมาสิเดียวว อย่ายอมปล่อยทิวาไปนะ :mew6:
-
แม่ๆๆ รีบมาบอกเดียวเถอะ โถ่ สงสาร
-
:m15: :m15:
-
เหมือนจะรีบขมวดเรื่องให้จบ แต่ปมหลายปมยังมีอยู่........เรื่องเพิ่งจะเริ่มใช่ไหม?
-
เมื่อตอนต้นๆเรื่องก่อนที่เขาจะรักกันเคยอยากจะให้เดียวเจ็บ เจ็บเพราะทิว เจ็บให้มากๆ
แต่พอมาวันนี้กลับรู้สึกว่า.. ทิวจ๋าาากลับมาหาเดียวเถอะนะ :impress:
:pig4: ค่าา
-
เมื่อไหร่รักเราจะเท่ากันซะที
สงสารทั้งทิวาทั้งเดียว *^*
-
เศร้าไปนะ ใจหายไปกับ เดียว เลย
เดียว เคลียร์กับ ท่านแม่ อย่างด่วนเลย เอาให้เรียบร้อย
แล้วไปตามหัวจกลับมาให้ได้นะ
-
เราเข้าใจทุกฝ่ายนะ โดยเฉพาะคุณแม่ เอาจริงๆแม่ส่วนใหญ่ก็คงทำแบบนั้น
-
CHAPTER 21 ...คนที่อยู่...
เขาเกลียดนิยายรักประโลมโลก ไม่ชอบละครรักเคล้ากลิ่นน้ำคลอง เขาเคยเสียดสีเพื่อนบางคนที่อกหักแล้วยังพร่ำเพ้อด้วยซ้ำ
เพราะชีวิตของรัตติกาลห่างไกลจากเรื่องพวกนี้ ตั้งแต่ที่เริ่มมีความสนใจในเพศรสเขาก็ไม่เคยพาตัวเองเข้าไปอยู่ในวังวนไร้สาระนั่นมาก่อน เขาไม่เคยอกหัก ไม่เคยถูกทิ้ง ไม่เคยต้องเป็นฝ่ายถูกเลือก ความขี้เบื่อและแสนเอาแต่ใจมันทำให้เขาไม่จดจ่ออยู่กับใครได้นาน ดังนั้นเขาจึงมักที่จะเขี่ยและทิ้งของที่หมดความสนใจไปอย่างง่ายดาย และต่อให้ของเหล่านั้นจะฟูมฟายแทบเป็นแทบตายยังไง...เขาไม่เคยใส่ใจ
แต่ตอนนี้เป็นเขาเสียเองที่กำลังฟูมฟาย เขากำลังทำอย่างที่นิยายพวกนั้นเขียนไว้ เขากำลังทำเรื่องงี่เง่าไร้สาระเหมือนอย่างในละคร กลายเป็นคนที่เขาเคยเสียดสีว่าโง่งมงายไร้สติ
ถ้านี่จะเป็นกรรม...มันคงตามสนองเขาแบบจุกจนถึงลิ้นปี่
รัตติกาลได้แต่แค่นยิ้มกับความจริง มันง่ายจริงๆกับการทิ้งใครสักคน เขารู้ดี เพราะเขาผ่านมันมาแล้ว ง่ายดายเสียจนลืมไปแล้วว่าแต่ละคนเป็นใคร ต่อให้เดินสวนกันเขาก็คงจำคนเหล่านั้นไม่ได้ ในเมื่อไม่มีความหมายก็เลยไม่มีค่าอะไรให้จดจำ
เขาจะกลายเป็นหนึ่งในคนพวกนั้นรึเปล่านะ
ทิวาจะลืมเขารึเปล่า? ถ้าได้เดินสวนกันเขาจะมีความหมายพอให้ทิวาจดจำมั้ยนะ? หรือเพราะเขาไม่มีค่า ไม่มีความหมายมากพอ คนๆนั้นถึงได้ทิ้งเขาไป คิดแล้วก็อยากจะหัวเราะกับตัวเองให้สุดเสียง เพียงแต่ลำคอมันตีบตันจนไม่อยากจะเอื้อนเอ่ยอะไร ทิวาเป็นครั้งแรกสำหรับเขาในหลายๆเรื่อง เขาทั้งรักทั้งหลงอย่างไม่ลืมหูลืมตา ทำให้เขาอยากจะเป็นผู้ให้มากกว่าจะรับ ทำให้เขานอนไม่หลับถ้าไม่ได้กกกอดไว้ข้างกาย ...แล้วโดนทิ้งไว้เพียงลำพัง
ร่างหนาพิงกำแพงเบื้องหลังคล้ายหมดแรง ขาสองข้างชันขึ้นรองรับท่อนแขนที่วางพาด เขาไม่รู้ว่าอยู่ในท่านี้มานานขนาดไหน หรือแม้แต่อยู่ในห้องนอนเงียบๆนี้มานานเท่าไหร่ เขาแค่ไม่มีกำลังจะไปไหน ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไร ทิวาหอบพลังงานของเขาติดตัวไปด้วยอย่างใจร้ายที่สุด มีเพียงหน้าต่างที่คลุมด้วยผ้าม่านสีขาวบางๆเท่านั้นที่ทำให้เขารู้วันเวลา ยามค่ำคืนกำลังจะพ้นไปอีกครั้งพร้อมการกลับมาของแสงสีแดงระเรื่อของอาทิตย์วันใหม่
กี่วันแล้วนะ... สองวัน หรือสามวัน ที่เขาเอาแต่ไปตามหาทิวาในทุกที่ๆเคยไป เขานั่งรอเผื่อว่าทิวาจะเดินผ่านมาให้เห็น การที่เขาไปหาเอกสิทธิ์ที่บริษัททำให้รู้ว่า ทิวาขอลาพักร้อนแบบไม่มีกำหนดโดยการโทรมาลาเพียงเท่านั้น มันไม่ใช่สิ่งที่คนรักงาน รักหน้าที่อย่างทิวาจะทำ แต่นั่นก็บอกเขาได้ทุกอย่างว่าทิวาตั้งใจจะทิ้งเขาจริงๆ
เขากลับมาจากเพชรบุรีเมื่อตอนหัวค่ำ ไปนั่งรออยู่เพียงลำพังหน้าบ้านหลังเล็กสีขาวที่เราเคยไป ที่ๆทิวาเคยเปรยไว้ว่าอยากจะกลับมาอีกครั้ง เขารอนานหลายชั่วโมงทั้งๆที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว เขาไม่รู้ว่าจะไปตามหาที่ไหน แม้แต่ผู้ชายคนนั้นที่เขาเห็นที่ห้อง คนที่อ้างว่าเป็นเพื่อน ก็ยังหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในคราวที่เขาตื่นขึ้นมา
เหล้าชั้นดีที่เก็บไว้ขวดสุดท้ายหมดไปแล้ว เศษซากของมันยังคงกลิ้งไปมาอยู่ที่ปลายเท้า ไม่ต่างจากขวดทรงกลมของยี่ห้ออื่นๆ เขาอยากเมา อยากจะหลับโดยไม่ต้องคิดอะไร แต่ยิ่งดื่มเท่าไหร่เขาก็ยิ่งคิดเท่านั้น ยิ่งคิด...ก็ยิ่งหลับไม่ลง
เสียงโทรศัพท์ครั้งสุดท้ายที่ได้ยินคือเมื่อเย็นวาน และหลังจากนั้นมันก็เงียบหายไป อาจจะแบตเตอร์รี่หมดหรือเพราะคนโทรขี้เกียจจะเซ้าซี้ต่อ ก็ในเมื่อสายเรียกเข้ามันไม่ได้มาจากทิวาเลยสักครั้ง เขาก็ไม่รู้จะสนใจไปทำไม
แสงแดดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาแล้ว เวลามันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่เขาจะทันรู้ตัว เขาควรจะทำอะไรต่อดีนะ... นั่งมันไปอย่างนี้เรื่อยๆ หรือข่มตานอนให้มันหลับๆไปซะ
รัตติกาลที่เคยเข้มแข็งกลับดูอ่อนแอน่าสมเพชเหลือเกินในยามนี้
เสียงบางอย่างแว่วเข้ามาให้ได้ยินแต่เขาไร้ซึ่งความสนใจที่จะค้นหา จนกระทั่งบานประตูห้องนอนที่ปิดเงียบมานานค่อยๆเปิดออก พร้อมกับร่างของใครคนหนึ่ง เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาหยุดยืนเบื้องหน้าก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง รัตติกาลเบือนใบหน้าหนีไปอีกทาง ไม่อยากจะให้ความรู้สึกบางอย่างที่ตีตื้นขึ้นมาในอกทำให้เขากลายเป็นคนอกตัญญู
“เดียว...ลูกแม่” กระแสเสียงสั่นไหวพลอยให้คนฟังหลับตาแน่นไม่อยากรับรู้ “เกิดอะไรขึ้น?...ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะลูก”
รัตติกาลอยากจะแค่นหัวเราะออกมา แต่เขาก็ทำได้แค่เก็บกลืนมันลงไป พยายามข่มความโกรธเอาไว้จนสุดความสามารถ แต่แม่ของเขาก็ยังไม่เข้าใจ ยังคงหาคำตอบและหวังว่าจะได้อย่างที่เคยเป็น
“ลูกไม่ไปทำงานตั้งห้าวัน ทุกคนโทรหาก็ไม่รับสาย”
งั้นเหรอ... ห้าวันแล้วใช่มั้ยที่ทิวาทิ้งเขา
“ทำไมดื่มเยอะอย่างนี้ ทำไมถึงอยู่ในสภาพแบบนี้”
เขาก็ไม่ได้อยากนึกถึงสภาพตัวเองสักเท่าไหร่ มันคงไม่ต่างจากพวกไร้บ้านที่น้ำท่าไม่ได้แตะต้องเนื้อตัว
“บอกแม่สิลูก มันเกิดอะไรขึ้น”
หึ...เขาหลุดจนได้ หลุดพ่นลมหายใจอย่างเยาะในคำถาม และมันก็กลายเป็นรอยร้าวเล็กๆให้น้ำที่กักเก็บไว้แทรกซึมออกมา
“แม่อยากจะรู้อะไรล่ะ? อยากจะรู้ว่าผมโดนทิ้งยังไงน่ะเหรอ”
“เดียว มันหมายความว่ายังไง”
“แม่ไปพูดอะไรกับทิวครับ... แต่นั่นคงไม่สำคัญหรอกใช่มั้ย เพราะในที่สุดแม่ก็ทำสำเร็จแล้ว เขาทิ้งผม...ทิ้งผมไปแล้ว”
“เดียว...”
รัตติกาลเม้มริมฝีปากแน่น พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะเก็บคำบริภาษต่างๆกลืนลงคอ แต่มันก็ยากเหลือเกินในเมื่อมันหลุดออกจากปากไปแล้ว มันก็ยากจะเก็บส่วนที่เหลือเอาไว้
“สมใจแม่แล้วสินะ เอาเลยครับ อยากจะหาผู้หญิงอีกสักกี่คนให้ผมก็เชิญตามสบาย ผมจะไม่ขัดขืนอีกแล้ว อยากจะมีหลานอีกสักกี่คนผมจะทำให้ แต่ช่วยบอกผู้หญิงคนที่แม่ต้องการด้วยนะว่าเขาจะไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรในตัวผมทั้งนั้น ต่อให้ผมไปทำระยำกับใครสักกี่คนเขาก็ต้องรับผมให้ได้ ถ้าหลานเป็นสิ่งที่แม่อยากมีนักหนาผมจะให้มันเกิดมาไม่ว่าจะสักกี่คน แต่ผมจะไม่ยอมรับมันเป็นลูกเด็ดขาด! แม่ชนะแล้ว!! จะให้ผมแต่งวันนี้หรือพรุ่งนี้ก็บอกมาได้เลย ผมไม่สนอะไรอีกทั้งนั้น”
“เดียว...ลูกแม่...” เสียงที่แทบจะคราวชื่อเขาออกมามันสั่นไหวรุนแรง ไม่นานนักเสียงสะอื้นไห้ก็ตามมาให้ได้ยิน แต่เขาก็หน้ามืดเกินกว่าจะสนใจ “อย่าทำกับแม่แบบนี้...”
“แล้วแม่ทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง...” เสียงเขาเองก็สั่นไหวไม่แพ้กัน แต่มันต่างกันตรงที่เขาไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาอีกแล้ว “ผมรักของผม... ทำไมล่ะแม่ ทำไมแค่ไม่ปล่อยผมไป”
“แม่ขอโทษ ลูกจ๋า แม่ขอโทษ”
คุณราตรีปล่อยหยาดน้ำใสๆให้ทะลักออกจากตาอย่างสุดกลั้น ยกอ้อมแขนโผกอดลูกชายเอาไว้อย่างปวดร้าว
เธออดทนรออย่างที่สามีบอก จนเมื่อถึงกำหนดสามวันลูกชายเธอก็ยังเงียบหายไป แต่เธอกลับคิดว่ามันเป็นการดื้อแพ่งแบบเด็กๆ ไม่เข้างาน ไม่รับโทรศัพท์ เธอปล่อยให้มันดำเนินต่อไปด้วยอยากรู้ว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจะมาไม้ไหนกับเธอ แต่เมื่อหลายวันเข้า ความกังวลมันทำให้เธออดห่วงไม่ได้ ความเป็นห่วงทำให้เธอต้องมาที่ห้องของลูกชายอีกครั้ง ข้างในเงียบสนิทราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ และเมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้ามาเธอถึงได้รู้...
มันสายไปแล้ว
รัตติกาลไม่ได้อยู่ในสภาพที่เธอเคยคุ้น ผู้ชายที่ท่าทางสิ้นหวังตรงหน้าเหมือนคนที่เธอไม่เคยรู้จัก ผมเผ้ายุ่งเหยิงกับหนวดเคราเขียวครึ้ม มันต่างจากลูกชายที่เธอเห็นมาตลอดชีวิต ขวดเหล้ามากมายกองกลิ้งอยู่แทบเท้า เหมือนคนไร้ชีวิต เหมือนคนจิตใจหลุดลอย
ความคิดชั่วแล่นของเธอ...กำลังฆ่าลูกตัวเองทั้งเป็น
“แม่ผิดไปแล้ว...”
คำขออภัยด้วยน้ำตาของเธอถูกปัดทิ้งด้วยความเงียบงัน รัตติกาลเพียงแค่นั่งแข็งทื่ออยู่ในวงแขนเธอ เนิ่นนานจนน้ำตาเกือบจะแห้งเหือด
“ผม...ผมข่มขืนทิว”
คำสารภาพด้วยน้ำเสียงราบเรียบดังอยู่ข้างหู คุณราตรีผละอ้อมกอดจากลูกชายแทบจะทันที ดวงตาคมเบิกกว้างกับคำบอกเล่าที่ไม่คาดคิด รัตติกาลไม่ได้มองหน้าเธอด้วยซ้ำ ลูกชายเธอแค่พูดมันออกมาราวกับการสารภาพบาป
“ผมหลงเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น เขาเมา แล้วผมใช้โอกาสนั้น”
“เดียว!!” ความตกใจที่มากเกินจะรับ พร้อมกับความผิดหวังที่ประดังขึ้นมา เธอมองคนตรงหน้าราวกับเป็นใครสักคนที่ไม่ใช่ลูกชายที่เธอเลี้ยงมาแต่เยาว์
“แต่ผมกลับยิ่งหลงเขามากกว่าเดิม ผมตามเขา ข่มขู่เขา ให้เขายอมผม ผมทำทุกทางเพื่อที่จะได้กอดเขาไปเรื่อยๆ”
“ลูกทำแบบนั้นได้ยังไง!” รัตติกาลเป็นลูกชายที่น่ารักสำหรับเธอ แม้จะรู้ดีว่าอาจจะร้ายไปบ้างสำหรับใครคนอื่น แต่ลูกไม่เคยทำให้เธอผิดหวังหรือช้ำใจ แต่สิ่งที่รัตติกาลกำลังบอกเธออยู่ในตอนนี้มันแทบถล่มความเชื่อใจจนหมดสิ้น
“เป็นผมที่อ้อนวอนขอโอกาสแก้ตัว ขอร้องเขาไม่ให้ทิ้งผมไป ผมรักเขาครับแม่ รักมากจริงๆ”
เธอหมดคำพูดที่จะเอ่ย หมดแรงที่จะประคองตัวให้ลุกยืน รัตติกาลซุกใบหน้าลงกับฝ่ามือเงียบงันคล้ายอยากจะหลบหนีไปให้พ้น แต่นั่นยังไม่เท่ากับที่เธอรู้สึก
เธอทำอะไรลงไป...
เธอกล่าวหาเด็กคนนั้นว่ายื้อลูกชายเธอไว้ รั้งอนาคตลูกชายคนเดียวของเธอ บอกให้เด็กคนนั้นปล่อยรัตติกาลไปเสีย... ทั้งๆที่...ทั้งๆที่เรื่องทั้งหมด ลูกชายของเธอเป็นคนก่อมันขึ้นทั้งสิ้น
เธอก็เลวร้ายไม่ต่างจากลูกชายตัวเอง
“แม่กลับไปเถอะ ผมขอร้อง...” รัตติกาลคลายฝ่ามือออกจากใบหน้า ดวงตาคมจ้องมองเธอเป็นครั้งแรก หากนัยน์ตาดำนั้นช่างไร้แววสุกใสอย่างที่เคยมี
“กลับบ้านกับแม่เถอะนะ อย่าทำแบบนี้เลย”
“ให้เวลาผมอีกหน่อยนะครับ แล้วผมจะทำทุกอย่างที่แม่ต้องการ”
“ไม่นะเดียว แม่... ยกโทษให้แม่นะ”
“...มันไม่สำคัญอีกแล้วกับความรู้สึกของผม เพราะฉะนั้นแม่ไม่ต้องไปใส่ใจมันหรอก”
“เดียว...”
“กลับไปเถอะครับ ผมอยากอยู่คนเดียว”
รัตติกาลเลือกที่จะก้มหน้าแนบกับฝ่ามืออีกครั้ง คล้ายเป็นการประกาศว่าไม่ต้องการจะเห็นหน้าเธออีก แม้เธอยังไม่อยากจะกลับไปแต่ในตอนนี้เธอควรจะตัดใจ การเผชิญหน้ากันมันไม่ช่วยอะไรเลยกับรัตติกาลในตอนนี้
“แม่จะกลับมาใหม่นะ”
ไร้เสียงตอบรับตามคาด คุณราตรีฝืนทุกเรี่ยวแรงเพื่อลุกขึ้นยืน มองสภาพโทรมๆของลูกชายเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป ร่างกายหนักอึ้งจนเกือบจะล้มทั้งยืน และหลังจากที่บอกคนรถถึงสถานที่ๆต้องการจะไปต่อ ดวงตาคมของเธอก็ปิดสนิทแน่นราวกับไม่อยากรับรู้อะไรอีก
ที่เดียว... ไม่สิ คนเดียวที่คุณราตรีจะพึ่งพิงใจได้ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็คือคุณชัย เธอมาหาสามีที่โรงแรมส่วนบริหาร รอคอยจนกระทั่งคุณชัยสั่งงานเลขาและย้ำปิดท้ายว่าห้ามรบกวน ทุกสิ่งที่เธอเห็นและได้ยินจึงถูกก่ายทอดออกไปทันที เหมือนเช่นเคยที่สามีรับฟังอย่างตั้งใจ และไม่มีการขัดจังหวะ
“ผมอยากจะตบกะโหลกได้ลูกเลวนั่นจริงๆ” เสียงคุณชัยเข้มขึ้น บอกให้รู้ว่าสามีเธอนั้นกำลังโมโหเข้าขั้น “ข่มขืนเลยงั้นเหรอ หัวคิดมันทำด้วยอะไร! ถ้าเรื่องไม่เป็นอย่างที่มันคิดล่ะ ชื่อเสียงมันคงได้ป่นปี้”
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว” คุณราตรีพยายามแก้ตัวแทนลูกชาย แต่ยิ่งกลายเป็นเพิ่มเชื่อไฟเข้าไปอีกระรอก
“มันมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีบ้างมั้ย อายุเท่าไหร่แล้ว แต่ยังคิดทำอะไรเลวทรามได้ขนาดนี้” คุณชัยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามที่จะสงบสติลง “ที่ผมควรจะสนใจตอนนี้คือความรู้สึกของเด็กคนนั้น ผมอาจจะตามหาตัวเพื่อบอกว่าดีแล้วที่ทิ้งเจ้าเดียวไป”
“คุณคะ...” คุณราตรีถึงกับโอดครวญ “คุณไม่เห็นสภาพลูก ไม่รู้หรอกว่ามันน่าสงสารขนาดไหน”
“เฮ้อ~ แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ...บอกตรงๆนะคุณตรี ผมเองก็จนปัญญา”
“ฉันอยากตามหาตัวทิวาค่ะ อยากจะขอโทษที่พูดหลายอย่างออกไปโดยที่ไม่รู้เรื่องราวสักนิด”
“ผมคงแล้วแต่คุณ ผมจะเรียกคุณสมพงเข้ามาแล้วกัน เผื่อว่าเขามีคนรู้จักพอจะจัดการให้ได้” คุณราตียิ้มรับ อย่างน้อยคุณสมพงที่เป็นทนายมือดีของตระกูลคงจะพอจัดการหานักสืบเก่งๆที่ไว้ใจได้ให้เธอ “แต่ผมขอสั่งห้ามเลยนะ เดียวจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด”
“ทำไมล่ะคะ?”
“ถ้ามันรักเขาจริงอย่างที่ปากพร่ำพูด มันต้องหาทางเอาเอง และถ้ามันอยากจะเป็นไอ้ขี้แพ้อยู่ในสภาพนั้นไปตลอดทั้งปีทั้งชาติ ผมก็จะตามใจมัน”
คุณราตรีได้แต่ถอนใจ รัตติกาลทำให้คุณพ่อผู้แสนใจดีและเข้าอกเข้าใจโกรธเข้าให้แล้วจริงๆ
๏
๏
๏
“หมายความว่ายังไงที่ทิวขอลาออก”
เอกสิทธิ์ได้แต่สายหน้าอย่างจนใจกับคำถามของผู้เป็นบิดา เขาพึ่งได้รับจดหมายลาออกจากทิวาเมื่อเช้านี้เอง จดหมายในซองสีขาวถูกนำส่งมาให้เลขาของเขาโดยพนักงานส่งเอกสาร พร้อมทั้งยังแนบรายระเอียดงานอีกเล็กน้อยเพื่อให้คนใหม่ได้สารต่อมาด้วย เขายังจำตัวเองตอนอ่านจดหมายนั่นได้ว่ามือตัวเองสั่นเพราะความโมโหแค่ไหน เขาไม่ได้โกรธเพราะมันกะทันหันและหาคนแทนตำแหน่งไม่ทัน ทิวาเป็นคนที่ทำงานเรียบร้อยมาตั้งแต่ไหนแต่ไร การที่จะมีใครก้าวเข้ามารับงานต่อจึงไม่ใช่เรื่องยากเกิน แต่เขาโกรธในฐานะพี่ชาย
อาทิตย์ก่อนเขาได้รับโทรศัพท์จากทิวาว่าจะขอลาพักร้อนโดยไม่ยอมระบุวันเวลาที่แน่นอน เขายอมน้องโดยไร้ข้อซักถาม เพราะมันไม่ใช่เรื่องปกติเลยสำหรับทิวาที่จะทำการอะไรแบบนี้ เขารู้ว่าน้องอาจจะมีเรื่องกลุ้มใจ อาจจะขอเวลาเพื่อไปสะสางความคิด แต่ไม่คิดเลยว่าอาทิตย์ต่อมาเรื่องราวมันจะเลยเถิดไปถึงขนาดนี้
เขาอาจจะไม่ใช่พี่ชายที่ดีอะไรนัก ไม่ได้สนิทสนมถึงขนาดแลกเปลี่ยนสิ่งที่อยู่ในใจ แต่เขาก็ยังเป็นพี่ชายอยู่นั่นหมายความว่าเขาควรจะได้รับรู้อะไรบ้าง แต่สิ่งเดียวที่เขารู้คือวันรุ่งขึ้นหลังจากการอนุญาต รัตติกาลมาหาเขาในสภาพที่เรียกได้ว่ารีบร้อน และกลับไปอย่างผิดหวังเมื่อเขาให้คำตอบไปตามจริง
“ผมคิดว่าทิวอาจจะกำลังมีปัญหา แต่ไม่คิดเลยว่าน้องจะลาออกแบบปุบปับอย่างนี้” เอกสิทธิ์ชี้แจง เขามองบิดาที่รีบร้อนขึ้นมาจากใต้หลังจากที่ทราบข่าว พ่อเขาก็ตกใจกับการกระทำนี้ไม่แพ้กัน
“ไปดูที่คอนโดรึยัง”
“ไปแล้วครับ ข้าวของทุกอย่างยังอยู่เหมือนเดิม ทิวแทบไม่เอาอะไรไปด้วยเลย”
“ถ้าไม่อยู่ที่นั่นแล้วทิวจะไปไหนได้ บ้านเพื่อนคนอื่นล่ะ”
“ผมไม่รู้จักเพื่อนคนอื่นของทิวหรอกครับ” คำตอบของเขาเหมือนตัดความหวังของบิดา สิ่งที่ทิวาทำในครั้งนี้ต่างบอกให้พ่อกับเขาได้รู้ว่า แม้จะได้ชื่อว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่เราสองคนแทบไม่รู้เรื่องส่วนตัวของทิวาสักนิด
“แล้วจัญญาล่ะ? ต้องรู้อะไรบ้างสิ”
“ผมไปหาถึงโรงพยาบาลด้วยซ้ำ ไอ้เด็กนั่นเอาแต่ส่ายหน้าไม่รู้ไม่เห็น”
“พ่อจะไปถามเอง ต่อให้เค้นคอกัน พ่อก็ต้องรู้ให้ได้” เอกสิทธิ์ยินดีอย่างยิ่งที่บิดาจะทำแบบนั้น จัญญาจะต้องรู้เรื่องอย่างแน่นอน แต่ด้วยความกวนส่วนตัวทำให้บ่ายเบี่ยงไม่ยอมตอบ “ทิวไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบแบบนี้ มันจะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่”
คำคาดเดาของคุณอนันต์ทำให้เขาเงียบลง คนเป็นพี่ไม่แน่ใจนักว่าจะพูดมันอกไปดีไหม มันเป็นแค่ข้อสันนิฐานที่ออกจะแน่ชัดเมื่อรัตติกาลบุกมาหาเขาถึงที่
“หนึ่งพอรู้อะไรบ้างมั้ย?”
เอกสิทธิ์เม้มริมฝีปากแน่น แล้วถ้าเรื่องที่ทิวาหนีหายไปเป็นเพราะใครคนนั้นล่ะ? เขาจะเก็บความคิดนั้นไว้กับตัวดี หรือว่าจะพูดออกไปดีนะ
“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไง” ลูกชายคนโตสะดุ้งเล็กน้อย ดวงตารูปเหยี่ยวที่ได้รับมาตามกรรมพันธุ์เงยขึ้นสบสายตาบิดา เขากลัวว่าเรื่องราวมันจะวุ่นวายไปกว่าเดิม แต่....
“ผมก็แค่สันนิฐานนะครับ...”
แต่ใช่ว่าตอนนี้มันจะไม่วุ่นวายเสียเมื่อไหร่
“ผมคิดว่า...เรื่องนี้อาจจะเกี่ยวกับคุณรัตติกาล”
“รัตติกาล? เอ้อ! ที่แม่เขาพายัยสองไปเจอใช่มั้ย ที่ว่าเป็นเพื่อนของทิวด้วย” เอกสิทธิ์พยักหน้ากับความช่างจำของบิดา
“ผมคิดว่า...”
“............”
“ทิวกับคุณรัตติกาล...”
“.............”
“สองคนนั้น...คบกันอยู่”
“....คบกัน” คุณอนันต์ทวนคำ เค้าหน้าเริ่มเครียดขรึม “แบบเพื่อน...”
“...แบบ...คนรัก...”
“..............”
̊ ̊
̊ ̊
̊ ̊
_____________________________________________________________ TBC. __________________
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
มาม่าจุกอก
ทิวาหายไปแล้ว ไปอยู่ไหนกันนะ
******
คุณแม่คะ ไม่บอกเดียวไปเลยล่ะคะว่าให้คบกันแล้ว ก็จบ ไม่พูดอีกนะคะคุณแม่......ตูล่ะเซ็ง จะบอกใบ้ลูกหน่อยก็ไม่ได้เนอะ :m16:
คนอ่านน้ำตานองหน้าตามเคย :hao5:
-
มาม่าชามนี้ อิ่มไปอีกนานน
ทิว หายไปไหนกันล่ะลูกกกก :sad4:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
อ่านแล้วน้ำตาจะไหล /พยายามกลั้นน้ำตา
สงสารทั้งคู่เลย
ขอให้เจอกันเร็วๆนะ
-
:เฮ้อ: คิดถึงทิว
-
คุณหญิงราตรีมีความสุขมั้ยคะ
-
ทิวาไปอยู่กับทินกรป่ะ
-
อ่อยยยยย
ตอนทิวคุยกับแม่นี่เราจะร้องไห้
เราเข้าใจทิวนะว่าโกรธแบบไม่อยากมองหน้า
แล้วก็รู้ด้วยว่าแม่เสียใจมาก แต่มันโกรธอ่ะ ฮืออออ
คุณพ่อน่ารักจัง แต่แอบดุน่ะ
เดาว่าถ้าเจอทิว ก็ไม่บอกเดียวหรอก ให้หาเอาเอง
แต่ที่น่าสนใจคือ บ้านเดียวจะว่ายังไง
พ่อรู้ว่าคบกัน แล้วจะทำยังไงต่อ
ฮืออออ
-
หลายคนอ่านแล้วคงจะมองว่านี่เป็นมาม่าชามโต แต่ทำไมเราอ่านแล้วโคตรมีความสุขเลย
คือมันสะใจมากอ่ะเหมือนทิวได้เอาคืนทุกคน ทั้งเดียว ทั้งครอบครัวเดียว ทั้งพ่อกับพี่ชายของทิวเอง
เราชักอยากจะให้ทิวหายไปซักปีสองปีให้พวกมันทรมานเล่นๆ พ่อกับพี่ที่สักแต่ว่าเป็นคนในครอบครัว
แต่แทบจะไม่ใส่ใจไม่สนใจ ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวของทิวเลยซักนิด ตอนเวลาทิวอยู่ก็ไม่ได้ดูแลอะไรเท่าที่ควร
ส่วนเดียว เหมือนได้ให้เดียวได้รับกรรมจากการที่เคยทิ้งผู้หญิงอื่นๆเป็นว่าเล่นรวมถึงที่ข่มขืนทิวด้วย(ยังไม่หายแค้น)
แม่ของเดียว ที่ส.ใส่เกือกด้วยไม่รู้เรื่องรู้ราวโทษแต่คนอื่่นโดยไม่สำเหนียกดูเลยว่าลูกตัวเองมันเป็นคนที่ทำร้ายทิว
เป็นคนที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันยุ่งยากและเลวร้ายแบบนี้ เพราะแม่ของเดียวมัวแต่คิดว่าลูกตัวเองดีเลิศ สูงส่ง
สุดท้ายมันก็เป็นซาตานดีๆนี่เอง อีกทั้งยังสะใจที่แม่ของเดียวไปทำลายและขีดขวางความรักของเดียว จนเดียวเหมือนตายทั้งเป็น
และเดียวก็เหมือนจะโกรธจนไม่อยากเห็นหน้าแม่ นางก็คงเหมือนตกนรกทั้งเป็นแล้วล่ะ มีความสุขกับหน้าตาทางสังคมมั๊ยจ๊ะคุณหญิงแม่
ปล.อยากได้พ่อของเดียวมาก อยากได้ๆๆๆๆๆๆ คนแบบนี้น่าเคารพ อบอุ่น ใจกว้างและสนใจความรู้สึกคนรอบข้างเสมออ่ะ ชอบมากๆ ชั้นชักอิจฉาเธอแล้วสิคุณแม่ราตรีที่มีสามีดีๆแบบนี้ยิ่งกว่าถูกล็อตเตอร์รี่อีกนะเนี่ย
-
มาม่าสุดๆเลยคะ แต่ชิบบ อยากเห็นพ่อพระเอดแซดบ้างไรบ้าง ถ้ายังไงขอมาม่สอีกชามนะคะ
-
พ่อแม่ออกโรงเองทั้งสองฝ่าย ยังไงคงตามทิวกลับมาได้แน่
-
โอ้ววววววว มันตรึงเครียดนะเนี้ยยยยย ลุ้นจะเป็นงัยต่อ
-
ความรับของแม่กับความรักของลูกเหมือนมีเส้นบางๆมาขวาง แต่ผลที่ได้รับมันก็เจ็บทั้งสองฝ่าย
-
เห็นด้วยกับพ่อของเดียวนะ o13
ว่าแต่ ทิวไปหลบอยู่ที่ใดดดดด~ :hao5:
-
น้องทิวอยู่ที่ไหนลูก
คนเขียนจ๋า ขอตอนต่อไปอย่างเร่งด่วน เพราะดิฉันเกลียดมาม่า
โปรดฟังอีกครั้งว่า ดิฉันเกลียดมาม่าาาาาาาา
-
สงสารทิวกะเดียวมาก มองไปไกลถึงการสั่งซื้อหนังสือแล้วอ่ะ ^^
-
ถึงจะโกรธแต่นั่นก็แม่อ่ะนะ ถึงเค้าจะทำผิดแต่ก็ทำเพราะรักเรานะแหละ
คือสะใจที่คุณนายโดนเอาคืนบ้าง แต่ไม่สะใจที่เดียวทำแบบนี้กะแม่ตัวเองหรอกนะ
แม่ก็แค่คนคนนึงที่รักเรามาก แต่ไม่มีใครเพอเฟ็กต์อยู่แล้วแม่เองก็เหมือนกันแต่ที่แน่ๆคือเค้ารักเราเสมอ
ไม่ชอบคุณนายแต่ก็ไม่อยากให้เดียวอกตัญญู น่าจะปล่อยให้เน่าตายอยู่ในห้องไป
ทิวาไปไหนนนนน :ling1:
-
แอบสะใจนายเดียว โดนซะบ้างทำเขาไว้เยอะ ทรมานพระเอกของเราเยอะเลยนะคะ รู้สึกตัวเองจิตหน่อยๆ อยากให้ถึงตอนไปไวไวจังเลย
-
คนที่อยุ่ อืมมม คนที่อยุ่วุ่นวายมากเลยทิวา ทั้งสองครอบครัว
คนที่ไป ก็นะ ปัญหามันโถมมามากขนาดนี้ ครอบครัวก็ใช่ว่าจะปรึกษาใครได้
ยังดีหน่อยที่มีเพื่อนอย่างหมอจัญญาคอยให้คำปรึกษา รับรุ้ปัญหา
ทิวาไปอยุ่ไหนแล้วหนอ
+1+ เป็ดจ้า ตอนนี้มาเร็วมาก ชอบๆๆๆๆ
-
แงงงงงงงงงงงง :L3: ทืวาของเจ้ไปอยู่ไหนน้อ
-
:z3: :z3: :z3: ฉันเครียดดดดดด
-
ขุ่นแม่ มันสายไปแล้วคร่า ป่านนี้ทิวหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้ มาม่าชามโต + ผ้าเช็ดหน้าอีกสองโหลไว้ซับ
-
หลายคนอ่านแล้วคงจะมองว่านี่เป็นมาม่าชามโต แต่ทำไมเราอ่านแล้วโคตรมีความสุขเลย
คือมันสะใจมากอ่ะเหมือนทิวได้เอาคืนทุกคน ทั้งเดียว ทั้งครอบครัวเดียว ทั้งพ่อกับพี่ชายของทิวเอง
เราชักอยากจะให้ทิวหายไปซักปีสองปีให้พวกมันทรมานเล่นๆ พ่อกับพี่ที่สักแต่ว่าเป็นคนในครอบครัว
แต่แทบจะไม่ใส่ใจไม่สนใจ ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวของทิวเลยซักนิด ตอนเวลาทิวอยู่ก็ไม่ได้ดูแลอะไรเท่าที่ควร
ส่วนเดียว เหมือนได้ให้เดียวได้รับกรรมจากการที่เคยทิ้งผู้หญิงอื่นๆเป็นว่าเล่นรวมถึงที่ข่มขืนทิวด้วย(ยังไม่หายแค้น)
แม่ของเดียว ที่ส.ใส่เกือกด้วยไม่รู้เรื่องรู้ราวโทษแต่คนอื่่นโดยไม่สำเหนียกดูเลยว่าลูกตัวเองมันเป็นคนที่ทำร้ายทิว
เป็นคนที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันยุ่งยากและเลวร้ายแบบนี้ เพราะแม่ของเดียวมัวแต่คิดว่าลูกตัวเองดีเลิศ สูงส่ง
สุดท้ายมันก็เป็นซาตานดีๆนี่เอง อีกทั้งยังสะใจที่แม่ของเดียวไปทำลายและขีดขวางความรักของเดียว จนเดียวเหมือนตายทั้งเป็น
และเดียวก็เหมือนจะโกรธจนไม่อยากเห็นหน้าแม่ นางก็คงเหมือนตกนรกทั้งเป็นแล้วล่ะ มีความสุขกับหน้าตาทางสังคมมั๊ยจ๊ะคุณหญิงแม่
ปล.อยากได้พ่อของเดียวมาก อยากได้ๆๆๆๆๆๆ คนแบบนี้น่าเคารพ อบอุ่น ใจกว้างและสนใจความรู้สึกคนรอบข้างเสมออ่ะ ชอบมากๆ ชั้นชักอิจฉาเธอแล้วสิคุณแม่ราตรีที่มีสามีดีๆแบบนี้ยิ่งกว่าถูกล็อตเตอร์รี่อีกนะเนี่ย
เห็นด้วยอย่างแร็งเลย
แอบคิดน่ะว่าทิวนะควรจะเอาคืนทางครอบครัวบ้างอะเพราะเท่าที่อ่านเหมือนไม่ค่อยมีใครสนใจจริงๆเลยนอกจากพี่ชาย เคยมีใครรู้อะไรเกี่ยวกับตัวทิวบ้าง
-
ที่แม่เดียวทำก็ไม่ได้รุนแรงนะ
ไม่มีการข่มขู่จากคุณนายเลย
แค่คุณนายพลาดที่คิดช้าไป
ที่ทิวต้องไปจริงจังแบบนี้
คงรู้จักเดียวดีล่ะซิ
ว่ายังไงก็ต้องไม่ยอม
กินมาม่าท้องอืดแล้ว
จะให้กินอีกกี่ยี่ห้อคะ
-
:o12:
-
สงสารทิว... เหมือนที่ผ่านมาไม่มีใครใส่ใจความรู้สึกความเป็นอยู่ของทิวจริงจังเลยซักคน... แล้วยังโดนแม่ของผู้ชายที่เคยข่มขืนตัวเองไล่เหมือนจะมาจับลูกเค้าอ่ะ :o12:
สมน้ำหน้าเดียว... สมควรอ่ะ ที่ผ่านมาทำไรไว้มั่งล่ะ แค่มาหลง มารัก มาดีด้วย ไม่พอป่ะ
สะใจกับความคิดน้อยของคุณหญิงแม่ คิดได้นะ ว่าไม่มีไร แค่รอ หึ มันใช่ตรงที่ "อย่าทำแบบนี้กับแม่" "แล้วแม่ทำแบบนี้กับผมได้ยังไง" คือนางไม่ได้เลวนะ แต่แบบ นางบุกไปบอกให้คนรักของลูกเลิก แต่แค่กลับบ้านมาสามีพูดคำเดียวคือจบงี้ ถ้าสำหรับนางมันแค่นี้เพราะรักลูก ทำไมตอนทำร้ายลูกนางไม่คิดมั่งอ่ะ :เฮ้อ:
พ่อกะพี่ชาย... ช่างเหอะ เหมือนจะดี แต่ถ้าคิดอย่างเดียวไม่ทำ ไม่ต้องพยายามคิดก็ได้ เสียเวลา เหอะ
ตอนนี้ขุ่นพ่อชัยขโมยซีนอย่างแรง o13
-
มันจุกอก
:hao5: :hao5:
-
รู้สึกสงสารทิว ที่ทิวาทำแบบนี้ก็เพราะรักนั่นละ ผิดไหม ถ้าเกลียดทุกคนในเรื่อง ยกเว้น จัญญา พ่อของเดียว ยิ่งแม่เดียวยิ่งเกลียด รักลูกแบบผิด ๆ เข้าใจนะ ว่าไม่อยากให้ลูกเป็นเกย์ แต่กล่าวหาคนอื่นโดยที่ไม่มองลูกตัวเองผิด มิน่าเดียวมันถึงเลวบรรลัย ไม่แปลกใจสักนิด แต่เชื่อเลยพอเจอกันทิวก็ใจอ่อน แบบคนมันรัก ถึงจะไม่เท่ากันก็เถอะ แต่ก็รัก จนยอมอภัย แค่อย่ายอมง่ายไป จนกว่าจะมั่นใจในทุกเรื่องก็พอนะทิว
-
เฮ้อ ส่ายหน้าให้แม่ของรัตติกาลหนึ่งที คือรู้ว่ารักลูก แต่กับทิวอะ นั่นคนนะ บทจะไล่ก็ไล่ไป บทจะตามก็คิดจะตามกลับมา วันหน้าอยากไล่ก็ไล่อีกรึเปล่า? ตอนนี้หมากไม่ได้อยู่ในมือคุณแม่แล้วค่ะ เพราะดันไปจุดประกายความคิดทิวให้ตัดสินใจลงไปแล้ว คุณแม่ไม่มีอะไรไปต่อรองแล้ว ทำลงไปทุกอย่างเพราะมโนทั้งนั้นเลย ว่าลูกควรจะเป็นอย่างโน้นอย่างนี้ ลูกชายเลยจะจัดให้ แต่ก็ไม่เพอร์เฟคตามแบบที่มโนเลยมานั่งเสียใจ ทีก่อนหน้านี้ไม่ฟังลูกเล๊ยย
ส่วนรัตติกาล ลุกขึ้นมา เหล้าไม่ช่วยแก้ปัญหาอะไร คิดจะแต่งงานประชดแม่ประชดชีวิตอีก หนักแน่นกว่านี้หน่อยสิเพ่ รักจริงก็สู้เขาหน่อย อย่างคุณพ่อวิสัยทัศน์ไกลมาก เริ่ดที่สุด
-
แหมคนที่อยู่มันทรมาน ตัดพ้อต่อว่ากันต่างๆนาๆว่าตังเองถูก ทิ้งไว้ข้างหลังอย่างง่าย โง่อีกแล้วเดียว
แล้วคนที่ไปไม่คิดว่า มันจะเจ็บเจียนตายพอกันหรอกหรือ โดนมาตั้งแต่เด็กยันโต
คุณชัยคะ ถ้ามีผู้ชายแบบคุณสักครึ่งโลก โลกกลมๆเน่าๆใบนี้คงน่าอยู่ขึ้นอีกเยอะ
-
ถ้าอยากได้เมียคืนพี่ต้องรีบมีสติแล้วตามหานะคะ
เศร้าได้แต่อย่าโง่ค่ะ!!!!!!!!
ทำให้ทิวรักได้ก็ต้องทำให้ชีวิตมีความสุขได้
เงี้ยแหละ ข่มขืนเค้ามา ต่อให้รักกันมันก็ยังเป็นตราบาป
คือไม่อยากจะโทษคุณแม่ละ คนให้กำเนิดโกรธได้ไม่นาน
เค้าก็คงอยากให้ลูกได้สิ่งที่ดี ถึงตอนแรกๆจะร้ายไปหน่อย
-
อยากอ่านตอนต่อไปจังเลย กำลังเข้มข้นเลย
-
จบตอนนี้พ่อของเดียวพระเอกที่สุด อบอุ่นมีความคิด โอ๊ยยยยยยยยยย คุณพ่อดีขนาดนี้ แต่แม่ดัน....
เลยออกมาเป็นเดียวที่ดีครึ่งเลวครึ่ง
ตอนนี้มันสะท้อนการเลี้ยงดูของพ่อแม่มากเลยค่ะ
ฝ่ายเดียว นี่เห็นเลยว่าที่นิสัยเสียขนาดนี้เพราะแม่ให้ท้ายเกินงาม ทำให้ลูกคิดว่าตัวเองดี เก่ง ถูก ไม่เคยพลาด
จนทำอะไรเห้ๆ ลงไปเพื่อให้ได้ผลที่ตัวเองต้องการ
แนวนี้ติดคุกมาเยอะแล้ว
ส่วนบ้านทิวนี่ก็มีแต่เปลือก จัดการแค่เปลือกๆ คิดว่าลูกตัวเองน้องตัวเองโอเคกับเรื่องที่เกิดขึ้น
คิดว่าเด็กที่โตมาในสภาพถูกกดขี่ตลอดเวลาจะพูดอะไรได้?
เราสงสารที่ปั๋วมีชู้ แต่เด็กเกี่ยวอะไร?
กับลูกสาวคนเดียวห้ามไม่ได้ ให้ปากเน่าหนอนตลอดเวลา นั่นเรียกว่าห้ามแล้ว สอนแล้ว
ยอมรับผลที่เกิดมาเหอะ ปล่อยทิวไปอยู่ที่อื่น
อย่าเอาคำพูดสวยหรูว่าครอบครัว พี่น้อง ให้ต้องทนคำด่าเลยเหอะ
-
เดียวอย่าท้อนะ ตามหาทิวาให้เจอนะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
เหนื่อย...เมื่อคุณไม่อยู่ ได้แต่ทรมานเมื่อสายไป~~~
-
ทิวหนีไปอยู่ไหนล่ะ ทิวเองก็คงเจ็บไม่น้อย น่าสงสารทั้งคู่จริงๆ
-
บางทีอาจจะถึงเวลาที่ทิวควรจะพักผ่อนได้แล้ว
-
จบมาม่าบ้านเดียวมาต่อบ้านทิวา
อยากให้ตามเจอจัง น่าจะไปตจว
-
:mew6:สั้นไปนิดเฝ้ารอเสมอคะ
-
แม่ยอม พ่อผ่านแต่ต้องลุกขึ้นมาตามเองนะ ก็คนมันตามไม่เจอช่วงแรกๆก็หมดปัญญาจะตามไง ต่อไปหล่ะทีนี้เวลาจะไปไหนที ทิวเตรียมตัวมีคนติดตามได้เลย เพราะเคยหายไปอย่างนี้แล้วโคตรทรมาน
-
โอ่ย หน่วง
พออ่านตอนนี้จบล่ะสงสารเดียว
ผมรักเขา
-
เครียดเนอะ... แทบอดใจรอตอนต่อไปไม่ไหวเลยค่ะ
อยากให้ทุกอย่างคลี่คลายไปได้ด้วยดีจริงๆ :)
-
ชายเดียวน่าจะฆ่าตัวตายนะ
แหม ล้อเล่นๆๆๆ
ทีนี้ทั้งครอบครัวของสองฝ่ายก้อรับรุ้ล่ะ
พระเอก สู้ๆ หน่อย
นายเอกรออยู่น้าาาา
-
ทิวววว อยู่ไหนค๊าาาา ทางนี้ว้าวุ่น แล้วลูกกกกก
กลับมาเถอะ !!!!
-
หลายคนอ่านแล้วคงจะมองว่านี่เป็นมาม่าชามโต แต่ทำไมเราอ่านแล้วโคตรมีความสุขเลย
คือมันสะใจมากอ่ะเหมือนทิวได้เอาคืนทุกคน ทั้งเดียว ทั้งครอบครัวเดียว ทั้งพ่อกับพี่ชายของทิวเอง
เราชักอยากจะให้ทิวหายไปซักปีสองปีให้พวกมันทรมานเล่นๆ พ่อกับพี่ที่สักแต่ว่าเป็นคนในครอบครัว
แต่แทบจะไม่ใส่ใจไม่สนใจ ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวของทิวเลยซักนิด ตอนเวลาทิวอยู่ก็ไม่ได้ดูแลอะไรเท่าที่ควร
ส่วนเดียว เหมือนได้ให้เดียวได้รับกรรมจากการที่เคยทิ้งผู้หญิงอื่นๆเป็นว่าเล่นรวมถึงที่ข่มขืนทิวด้วย(ยังไม่หายแค้น)
แม่ของเดียว ที่ส.ใส่เกือกด้วยไม่รู้เรื่องรู้ราวโทษแต่คนอื่่นโดยไม่สำเหนียกดูเลยว่าลูกตัวเองมันเป็นคนที่ทำร้ายทิว
เป็นคนที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันยุ่งยากและเลวร้ายแบบนี้ เพราะแม่ของเดียวมัวแต่คิดว่าลูกตัวเองดีเลิศ สูงส่ง
สุดท้ายมันก็เป็นซาตานดีๆนี่เอง อีกทั้งยังสะใจที่แม่ของเดียวไปทำลายและขีดขวางความรักของเดียว จนเดียวเหมือนตายทั้งเป็น
และเดียวก็เหมือนจะโกรธจนไม่อยากเห็นหน้าแม่ นางก็คงเหมือนตกนรกทั้งเป็นแล้วล่ะ มีความสุขกับหน้าตาทางสังคมมั๊ยจ๊ะคุณหญิงแม่
ปล.อยากได้พ่อของเดียวมาก อยากได้ๆๆๆๆๆๆ คนแบบนี้น่าเคารพ อบอุ่น ใจกว้างและสนใจความรู้สึกคนรอบข้างเสมออ่ะ ชอบมากๆ ชั้นชักอิจฉาเธอแล้วสิคุณแม่ราตรีที่มีสามีดีๆแบบนี้ยิ่งกว่าถูกล็อตเตอร์รี่อีกนะเนี่ย
เห็นด้วยกับความคิดเห็นนี้ ทิวหายไปนานๆ เลยนะ เอาสัก 2-3 ปี แต่อยากให้คุณพ่อเดียวได้เจอและพูดคุยกับทิวอ่ะ อยากรู้ว่าคุณพ่อคิดเห็นยังไงกับทิว ส่วนครอบครัวทิว ถ้าได้เจอตัวกัน อยากให้ทิวได้บอกความรู้สึกลึกๆ ในใจที่มีต่อคนในครอบครัว พูดให้รู้สึก โดยเฉพาะยัยสอง อยากให้ทิวได้ตอกกลับให้หน้าหงาย
ส่วนเดียว ถ้ารักทิวจริง ต้องรู้ว่าทิวอยู่ที่ไหน
-
เอาล่ะที่นี่สองครอบครัวก็ได้รู้เรื่องกันแล้ว
ที่ทิวจากไปเชื่อเลยว่าไม่ใช่ไม่เจ็บ
แต่คงคิดว่าเป็ฯทางที่ดีที่สุด
และก็จริงอย่างที่พ่ของตัวรัตติกาลเองพูดว่า ถ้าเดียวจะยอมแพ้ขนาดนี้ ก็บ่อยมันไป
ตอนนี้เป็นช่วงทุกข์ใจของรัตติกาลบ้างก็ถือว่าสมควรน่ะ
จากที่ทิวทุกข์ใจเสียใจอยู่คนเดียว
คนรักกัน ถ้าจากโดยที่ยังรัก สักวันจะต้องได้เจอและปรับความเข้าใจกัน
-
ออ่านแล้วจุก สงสารทั้งสองทาง ฮื่อออออออออ
-
คนที่อยู่ เจ็บปวดแค่ไหน คนที่จากไป ก็เจ็บปวดไม่แพ้กันหรอก
แต่รู้สึกสะใจเล็ก ๆ เหมือนกันนะ ที่เดียวกับคุณแม่เจออย่างนี้เข้าไป
สงสารทิวที่สุด :monkeysad: ตอนนี้ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง ฮือออ
ยังดีที่มีพี่หมอคอยช่วยอยู่นะ แต่ตอนนี้ ทิวไปอยู่ที่ไหนเนี่ย
หรือว่าทิว หนีไปอยู่กับ เทียนกับคนโปรด รึเปล่า (ข้ามไปอีกเรื่องเฉยเลย )
อยากให้คนมีความคิดแบบเทียน ได้สั่งสอนการใช้ชีวิตให้เดียวซะจริง ๆ
-
อยากให้หายไปสัก4-5ปี ระหว่างนั้นเดี่ยวก็แต่งงานมีลูกประชดชีวิตกับสอง จนสองทนไม่ได้หนีไปกับชายอื่น อยู่มาวันหนึ่งเดียวก็พาลูกไปเที่ยวทะเลแล้วก็เจอทิว............
-
แอบน้ำตาซึม
-
ทิวน้อยไปอยู่ไหนเนี่ย คนอ่านคิดถึง หวังว่าจะสบายดี พักกาย พักใจ ถึงกับลาออกเลยนี่คือเฮิร์ตจริงๆ อ่ะ
เดียวหมดสภาพอ่ะ ลุกขึ้นสู้ตามหาทิวาต่อเถอะนะ
ขอบคุณค่ะ
-
สงสัยจะหนีไปอยู่กับเทียนและคนโปรด
-
คิดถึงทิวจังง :sad4: :sad4:
พ่อกับพี่ชายไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับทิวเลยหรอ ทิวนี่ตัวคนเดียวจริงๆ :monkeysad:
-
มาม่ารสต้มยำกุ้ง
-
น้องทิวหายไปไหน เดียวจะคลั่งตายแล้วนะ
แต่ถึงยังไงก็สงสารทิวมากที่สุด เป็นผู้ถูกกระทำในทุกเรื่องราวจริงๆ
-
สงสารเดียวนะ แต่ก็ถือว่าลบล้างความผิดที่ข่มขืนทิวล่ะกัน ว่าแต่ทิวหนีไปอยู่ไหนล่ะ :ling3:
-
:oo1:
-
:o12:
อ่านรวดเดียว มาค้างเอาตอนดราม่า
เดียวเลิกเศร้าแล้วไปตามหาทิวเดี๋ยวนี้เลย
:angry2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกก อยากอ่านตอนต่อไปเเร้ววววววว
-
:mew2: ทิวา ไปไหนหนอ
-
มาดันรอ ฮึบ ฮึบ
-
พึ่งเข้ามาอ่านคะ ทิวาน่าสงสารมาก
สงสารเดียวด้วยคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ ๆ *0*
-
o22 o22 o22
-
มาต่อเร็วๆนะคะได้โปรดดดดดดด ขอเรืองนี้ก่อนนะ
-
น้ำตาไหลเลยหงะ
เศร้าจัดเข้าใจอารมณ์ตัวละครเลย
-
Q^Q
มาม่ากินเยอะไม่ดี แต่ก็อยากกินอีกอ่ะ (ล้อเล่น แค่นี้ก็พอแล้วนะคะ)
คุณราตรีไม่ได้ทำผิดในฐานะคนเป็นแม่แล้วก็คงอยากจะเห็นลูกมีชีวิตที่ดี และมองที่สิ่งที่ดีที่สุดให้ลูก
แต่...ความสุขของลูกไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดหรือ?(อันนี้ยืมคำของน้องเมย์มาใช้ อิอิ)
รอตอนต่อไปนะคะ
-
มาสักทีเถอะ
-
จะเป็นลม เดียวไล่ตามหาทิวให้เจอน่ะ อย่าทำอะไรประชดแม่น่ะ คุณพี่ชายมีสายวายหรอจับได้ไหวมาก อิอิ
-
ขอให้มาลงยาวๆนะอย่ารีบตัดจบ
-
เชื่อไหมว่ากดเช็ดวันละสามรอบ.......มาให้ไวนะ
-
CHAPTER 22 ...ความว่างเปล่า...
เวลาแห่งความสุขมันจะผ่านไปเร็วเหมือนกับนกติดปีก
แต่เวลาแห่งความเศร้า...คล้ายจะยาวนานราวชั่วกัปชั่วกัลป์
ใครเป็นคนพูดประโยคนี้นะ ใครคนนั้นจะรู้สึกเหมือนที่เขากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้รึเปล่า?
เวลายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ ราวกับว่ามันไม่อาทรร้อนใจกับอะไรเลย
เพราะมันไร้ชีวิต ไร้จิตใจ มันจึงเพียงแค่ทำหน้าที่ของตัวเองโดยที่ไม่ต้องสงสารสรรพสิ่งใด
เดือนที่หนึ่ง --
“แม่ทำเนื้อตุ๋นยาจีนมาให้ เดียวทานหน่อยนะลูก”
“เชี่ยเดียวออกไปแรดกันนะมึง ไปไป อย่ามานั่งเศร้า”
“มึงแค่โดนทิ้งนะ จะซึมไปมากมายทำไมวะ”
เดือนที่สาม --
“วันนี้ไปทานข้าวกับแม่นะ เดียวผอมลงไปนะลูก”
“ขอแม่นอนเป็นเพื่อนนะ แม่อยากทำข้าวเช้าให้เดียว”
“กูไม่ชวนมึงแล้วเดียว กี่ครั้งก็ไม่ไปตลอด”
เดือนที่ห้า --
“นี่กูทิ้งหญิงมาอยู่เป็นเพื่อนมึงเลยนะสลัด ยังจะมาทำหน้านิ่งใส่กูอีก”
“เลิกทำงานเถอะ ไปเดินเล่นกับแม่นะ สูดอากาศข้างนอกบ้าง”
“ไอ้เดียว มึงช่วยโงหัวขึ้นมาจากแฟ้มงานได้มั้ยวะ คุยกับกูบ้าง”
เดือนที่เจ็ด --
“มึงไปบวชเลยป่ะถ้าจะทำชีวิตอย่างนี้น่ะ อย่ามาทำหน้านิ่งมองกู กูเห็นมึงแล้วอยากจะร้องไห้”
“ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับแม่นะลูก ไปผ่อนคลายสมองบ้าง”
“กูรู้มึงเสียใจ แต่มึงสงสารพวกกูบ้างมั้ยที่ต้องเห็นมึงเป็นแบบนี้”
เดือนที่เก้า --
“มึงเป็นใครวะ เอาเพื่อนกูคืนมาเลยนะ กูคิดถึงไอ้เหี้ยที่มันหน้าด้านเอาแต่ใจ ไม่ใช่ไอ้ควายที่ทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง”
“พวกกูยังเป็นเพื่อนมึงอยู่มั้ยวะเดียว นี่ไม่ใช่ตัวมึงเลยนะ”
“จะเอาแต่ทำงานแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ ไปเที่ยว ไปไหนก็ได้ นะลูกนะ”
เขาไม่เหมือนเดิม...
ตรงไหนที่มันต่างออกไป เขายังเป็นรัตติกาลคนเดิม เพียงแค่บางอย่างที่เคยมีมันขาดหาย...
เขาจำไม่ได้ว่าพูดกับแม่ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ จำไม่ได้ว่าไปนั่งดื่มกับเพื่อนครั้งสุดท้ายที่ไหน วันเกิดของเขาผ่านไปอย่างเงียบสงบ เขาแค่ขอกุญแจบ้านตากอากาศจากกิตติเพื่อไปอยู่กับตัวเอง ในบ้านหลังเล็กสีขาวที่ใครคนนั้นบอกว่าชอบ เขานั่งฟังเสียงคลื่นซัดสาด มันเงียบสงบ แต่ไม่สุขใจเหมือนวันนั้น ลมที่โชยมามันทำให้เขาหนาวสั่นจนต้องกอดตัวเองไว้ราวกับเด็กน้อย
งานคือสิ่งเดียวที่ทำให้เขาหยุดจมกับความคิดถึง ถ้าเขาหมกมุ่นไปกับงานเขาจะได้ลบทิวาออกจากสมองไปชั่วคราว แต่เมื่อเขาหลับ... ความฝันมันทำให้เขาแทบจะร้องไห้ เขาเลยต้องทำให้ตัวเองเหน็ดเหนื่อย เข้าฟิตเนส ไปวิ่ง ไปว่ายน้ำ เขาได้แต่บอกกับตัวเองว่าต้องทำไปเรื่อยๆ จนหมดเรี่ยวแรง เพื่อที่จะได้หลับลึกจนแม้แต่ฝันก็ไม่อาจเห็น
เขาหยุดตามหา ไม่ใช่ว่าท้อถอย แต่เขาอยากจะตั้งหลักให้มั่นคงอีกครั้ง ความผิดหวังที่ผ่านมันกัดกร่อนกำลังใจของเขาจนแทบจะไม่เหลือ เขาไหว้วานให้ทนายที่เชื่อใจหานักสืบมือดีที่สุดเพื่อตามหา แต่มันก็เปล่าประโยชน์ เพราะข้อมูลที่มีมันน้อยเกินไป เพราะคนที่บอกว่าเป็นครอบครัวก็ยังแทบไม่รู้อะไร ความหวังมันฆ่าเขาตายมาหลายครั้งหลายหน
อีกเพียงไม่กี่เดือนก็จะครบหนึ่งปี
เวลามันผ่านไปไวจนน่าใจหาย แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่าวันเวลา คือใจคน...
ทิวาจะลืมเขารึยัง? จะหมดรักเขาแล้วหรือเปล่า? จะมีใครก้าวเข้ามาแทนที่เขามั้ย?
ส่วนเขา... ยังไม่ลืม ยังคิดถึง และไม่คิดที่จะเปิดใจรับใคร
เขายังรอ แม้จะไร้จุดหมาย อย่างน้อยๆ การถูกทิ้งไว้ ก็ทำให้รู้ว่าเขารักทิวามากแค่ไหน
“กูมารับ!!” กิตติโวยวายทันทีที่เขาเปิดประตูห้องเพื่อต้อนรับ มันมองสำรวจเขาในชุดเสื้อกล้ามกางเกงวอร์มที่เปียกซ่กไปด้วยเหงื่อ “นี่มึงวิ่งอีกแล้วใช่มั้ย สลัดถั่วเอ๊ย! ไม่ทำงานก็ออกกำลัง”
แขกไม่ได้รับเชิญผลักร่างรัตติกาลออกไปให้พ้นทาง กิตติเดินไปนั่งลงที่โซฟา สายตาเหลือบมองลู่วิ่งราคาแพงแล้วเบือนหน้าหนีอย่างอารมณ์เสีย
“กูอยากจะบอกว่าการออกกำลังกายเป็นสิ่งที่ดี แต่เหี้ยเอ๊ย ไอ้ที่กูเห็นมาเกือบปีมันทำให้กูอยากจะพูดว่า มึงไปแดกเหล้าเถอะ”
“กูนอนไม่หลับนี่...แล้วมึงมาทำไม”
“ทำไมมึงถามแบบไร้เยื่อไยอย่างนั้น กูเสียจุยนะกูเสียจุย”
“เวลาจะพูดอะไรมึงดูอายุตัวเองบ้างนะไอ้กิต” รัตติกาลพ่นลมหายใจอย่างไม่ปิดบัง “มาหากูทำไม”
“กูมารับมึงไปเที่ยว มึงควรจะออกไปรับแสงสีได้แล้ว ไปสังเคราะห์แสง ไปดูของสวยๆงาม มันถึงเวลาแล้ว”
“ถึงเวลาอะไร”
“ก็ถึงเวลาที่กูจะไม่ยอมให้มึงเป็นอย่างนี้อีกต่อไป และถ้ามึงยังขัดขืนกูนะเดียว” กิตติลุกขึ้นยืน หันมามองหน้าผมด้วยสายตาแน่วแน่ “กูจะลากกะหรี่มาปี้มึงถึงห้องเลย!!”
ก็ไม่ได้กลัวคำขู่ของเพื่อนหรอกนะ เขาเชื่อว่าสามารถเอาตัวรอดได้อย่างสบายมาก แต่เขาอยากจะตอบแทนมันบ้าง อย่างน้อยๆการออกไปไหนต่อไหนก็คงจะพอให้พวกเพื่อนสบายใจว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ ตลอดเวลาหลายเดือนก็มีกิตติกับชิงพลบที่อยู่เป็นเพื่อนเขาตลอด แม้ปากจะบ่น จะพ่นคำด่า แต่ก็ยังคอยวนเวียนไม่ห่าง ดูจากสายตาของแต่ละคนที่มองเขามันหนักหนาอย่างกับว่าถ้าไม่ได้คอยดูเอาไว้ เขาจะลุกขึ้นมากระโดดตึกลงไปซะดื้อๆ
หึ... ไอ้เรื่องที่จะทำร้ายตัวเองแบบนั้นไม่เคยอยู่ในความคิดเขาสักนิด
เขารักทิวา รักมาก แต่การคิดสั้นมันไม่ใช่เรื่องของคนมีสติ มันไม่ได้เป็นตัววัดว่ารักมากเท่าไร และถึงแม้ตอนนี้เขาก็คล้ายกับตายทั้งเป็น แต่เขาก็จะอยู่ต่อไป จะหาทิวาให้เจอ จะบอกกับเจ้าตัวให้ได้รู้ว่ารักของเขามากมายขนาดไหน และต่อให้ทิวาไม่เชื่อ เขาก็จะพูดมันต่อไป บอกไปเรื่อยๆ จนกว่ามันจะแทรกซึมเข้าไปในใจแข็งๆดวงนั้น
การไปเที่ยวกลางคืนมันก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าที่คิด ยังดีที่เพื่อนของเขายังพอรู้สถานการณ์ไม่ยัดเยียดผู้หญิงที่ไหนเข้ามาให้บรรยากาศเสีย เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงจะขอตัวกลับและคงไม่คิดจะออกมากับพวกมันอีก เขาก็แค่นั่งท้าแสงสี ดื่มเหล้าราคาแพง สายตาก็มองไปรอบๆดูผู้คนที่สุดแสนจะมีความสุข ท้ายที่สุดก็เป็นเขาที่ขอตัวขึ้นแท็กซี่กลับห้องเพียงลำพัง เขาไม่อยากจะขัดลาภเพื่อนกับสาวๆที่หวังจะร่วมเตียงชั่วคืน
กิตติกับชิงพลบไม่รู้ว่าคนที่ทิ้งเขาไปเป็นผู้ชายคนหนึ่ง มันเจ็บเกินกว่าที่เขาจะตอกย้ำตัวเองซ้ำๆ คำอธิบายสั้นๆที่เขาบอกกับเพื่อนไปคือประโยคเรียบๆที่ว่า ‘กูโดนทิ้ง’ และไม่ว่ามันจะพยายามสอบถามแค่ไหนก็ไม่เคยได้รับคำตอบจากเขาอีก และแม้ว่ามันจะเลิกถามมาตั้งแต่เดือนแรก แต่เขาก็คิดว่าแม่คงไม่ได้บอกหรืออธิบายอะไรแน่ มันคงน่าอายเกินไปที่จะยืนยันว่าลูกชายตัวเองรักชอบเพศเดียวกัน
แต่ถึงกระนั้น... แม่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะหาใครมาแต่งงานกับเขาเสียที
มันกลายเป็นเรื่องที่ถูกปัดตกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตลอดเวลาหลายเดือนที่แม่วนเวียนใกล้ตัวเขา ไม่มีคำไหนสักคำที่จะบอกถึงสิ่งที่ตัวเองตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก ไม่มีการนัดแนะหรือชักพาผู้หญิงคนไหนมาวุ่นวายกับเขาอีก ไม่มีการแต่งงาน ไม่มีการพูดถึง ราวกับว่ามันไม่ใช่สิ่งที่แม่ใฝ่ฝันต้องการมาตลอด
ทั้งที่เป็นเพราะเรื่องนั้น ที่ทำให้ทิวาทิ้งเขาไป
รัตติกาลทิ้งตัวลงกับโซฟา มือใหญ่คว้ารีโมทขึ้นมาเปิดโทรทัศน์ กดโปรแกรมเริ่มไฟล์จากเมมโมรี่ เพียงไฟล์เดียวที่มี มันถูกเปิดอยู่ซ้ำๆ นับร้อย นับพันครั้ง แต่เขาไม่เคยเบื่อที่จะดู ไม่เคยเบื่อที่จะนั่งมองคนในนั้น
ทิวากำลังหลับสนิท
เพียงแค่เห็นหน้าก็จุดรอยยิ้มให้ริมฝีปากเขา จำได้ว่าวันนั้นเขาเพิ่งค้นเจอกล้องถ่ายวิดีโอที่เหมือนจะหายไปเสียนาน นึกคันมืออยากจะบันทึกทิวาลงในนั้น แต่เจ้าตัวดูท่าจะรังเกียจที่จะต้องเป็นนายแบบจำเป็น เขาจึงอาศัยช่วงเวลาหลังเสร็จสิ้นการร่วมรักยาวนาน ทิวาที่เหน็ดเหนื่อยตามปกติกำลังพริ้มตาหลับ เขาอาศัยจังหวะนั้นบันทึกภาพลงไป
เกือบห้านาทีกับใบหน้าสวย ไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีเสียงอะไรเลยสักอย่าง แต่รัตติกาลก็ไม่เคยเบื่อที่จะมอง เพื่อฉากสุดท้ายที่ร่างนั้นขยับเขยื้อนกาย เพื่อวินาทีที่ดวงตาเหยี่ยวแสนรักนั้นลืมขึ้นมอง เพื่อเสี้ยววินาทีที่ริมฝีปากบางแย้มยิ้มคล้ายยั่วเย้า
แล้วทุกอย่างก็จบลง
และก็เหมือนทุกครั้ง รัตติกาลไม่เคยเพียงพอที่จะจบแค่นั้น วิดีโอความยาวสั้นๆเพียงห้านาทีกว่าๆถูกวนฉายซ้ำไปมานับสิบรอบ จนกระทั่งถึงฉากสุดท้ายที่ทิวาส่งยิ้มให้ เขาหยุดภาพนั้นค้างไว้
ลำตัวหนาค่อยๆเลื่อนตัวลงนอน นัยน์ตาคมจับจ้องภาพแสนรักตรงหน้า มองไว้ให้ซึมลึกเข้าไปตราตรึงข้างใน ไม่มีภาพอื่นใดอีกแล้วที่เขาอยากจะเห็นนอกจากรอยยิ้มนี้ ไม่มีใครอื่นใดที่เขาต้องการโอบกอดนอกจากเจ้าของรอยยิ้มนี้
รัตติกาลแค่นยิ้มออกมาเมื่อรู้สึกตัว
นี่เขากำลังทำร้ายตัวเองอีกแล้วใช่มั้ย
การนอนมองภาพนี้จนหลับไป ไม่ใช่สิ่งที่ดีสักนิดยามตื่นขึ้นมา
เสียงกุกกักบางอย่างทำให้รัตติกาลผวาลุกขึ้นจากการหลับใหล ใบหน้าคมมองไปทางต้นเสียงสักพัก ก่อนที่จะรับรู้ว่ากลางคืนได้หลบลี้แสงของวันใหม่ไปแล้ว ชายหนุ่มลูบใบหน้าพยายามเรียกสติให้คืนโดยไว ไม่ใส่ใจเจ้าของเสียงกุกกักที่เดินใกล้เข้ามา เขายังคงซุกหน้าลงกับฝ่ามือในตอนที่เบาะข้างตัวยวบลงไปเพราะน้ำหนักของร่างกาย
“เป็นคนที่สวยจังนะ ทั้งที่เป็นผู้ชายแท้ๆ” รัตติกาลเงยหน้าขึ้นมองคนข้างๆ แม่เขาทอดสายตาไปยังเบื้องหน้า จนเมื่อไล่ตามไปดูก็พบใบหน้าประดับรอยยิ้มที่เขามองจนผล็อยหลับไปเมื่อคืน “ตอนที่แม่เห็นทิวาครั้งแรกยังอดตกใจไม่ได้ ไม่คิดว่าผู้ชายหน้าสวยจะมีจริงๆ”
คนฟังหลับตาแน่น เอื้อมมือคว้ารีโมทปิดภาพนั้นในทันที
“ผมไม่อยากคุยเรื่องนี้กับแม่” เขาพูดแค่นั้นแล้วลุกขึ้นเดินกลับเข้าห้องไป ไม่ใช่แค่แม่ แต่เขาไม่อยากจะคุยเรื่องทิวากับใครด้วยทั้งนั้น เพราะยิ่งพูดถึงก็ยิ่งเหมือนถือมีดมาเฉือนเนื้อตัวเอง ลำพังแค่ที่เขาเฝ้าคิดถึงมันก็ทำให้แทบไม่เป็นผู้เป็นคนแล้ว ไม่ต้องให้คนอื่นมาช่วยซ้ำอีกหรอก
จนเมื่อเขาจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเพื่อพร้อมไปทำงานแม่ก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมเมื่อเขาออกมาจากห้องนอน จับจ้องไปยังทีวีที่หน้าจอมืดสนิทราวกับว่าตกอยู่ในภวังค์ความคิดอะไรสักอย่าง
“แม่มีอะไรรึเปล่า?” ชายหนุ่มเดินไปยืนซ้อนด้านหลัง กระตุ้นถามจนมารดาผินหน้ามามอง มันเหมือนว่าเขาไม่ได้มองหน้าแม่ตัวเองเต็มตามานานมาก ใบหน้าที่เคยสวยกับร่างกายที่เริ่มจะอวบมันเปลี่ยนไป แม่เขาไม่สดใส แม้การแต่งหน้าจะช่วยกลบเกลื่อนริ้วรอย แต่มันช่วยให้ดวงตามีชีวิตชีวาไม่ได้เลย และเมื่อแม่ยืนขึ้น เขาถึงได้รู้ว่าแม่ผ่ายผอมลงไปจากเดิม
“ไปทานข้าวเช้ากับแม่นะ”
รัตติกาลไม่อาจปฏิเสธ อาจจะเพราะแววตาที่ราวกับคนสิ้นหวังคู่นั้น เขารู้ตัวดีว่าไม่ใช่ตัวเองเท่านั้นที่รู้สึกเจ็บ แม่คงเจ็บไม่แพ้กันแต่เขาก็เลือกที่จะไม่สนใจ เลือกที่จะจมอยู่กับความเศร้าของตัวเอง เพราะส่วนหนึ่งที่เลวร้ายในตัวเขามันรู้สึกดี มันสะใจที่ได้เห็นว่าแม่ทุกข์ขนาดไหนกับความช้ำใจของเขา
“แล้วแต่แม่เลยครับ”
แล้วเขาก็เป็นฝ่ายเดินออกมาจากห้องก่อน ยืนรอสักพักแม่เขาจึงเดินออกมาสมทบ เราสองคนเดินขนาบข้างกันไปเงียบๆ ความสัมพันธ์ที่เคยแน่นแฟ้นราวกับถูกขั้นด้วยกระจกแผ่นหนา ไม่ใช่ว่าไม่มีเรื่องที่จะคุย เพราะแม่คงมีเรื่องราวเต็มไปหมดที่อยากจะพูดกับเขา แต่มันคงเป็นแค่แม่คนเดียวที่รู้สึกอย่างนั้น
รถยนต์ถูกขับเคลื่อนออกจากที่จอด มุ่งหน้าไปตามทางที่คนโดยสารต้องการ แม้ว่าเส้นทางจะเริ่มห่างไกลจากโรงแรมที่เขาควรจะเข้างานตั้งแต่สามสิบนาทีก่อนหน้า แต่รัตติกาลก็ไม่คิดถามถึงจุดหมายปลายทาง แค่ขับไปเรื่อยๆตามแต่ที่มารดาจะบอกทางให้ไป
ตลาดแห่งหนึ่งในย่านชานเมืองคือเป้าหมาย เขารู้แค่ว่ามันอยู่ในเขตตลิ่งชัน เป็นตลาดชุมชนที่เหมือนจะรวมคนที่ต้องการจับจ่ายใช้สอยในตอนเช้าในบริเวณย่านนั้น รัตติกาลมองดูรอบข้างก่อนจะขับเคลื่อนรถไปจอดยังที่ว่างริมทางเท้าหน้าร้านสะดวกซื้อ เมื่อดับเครื่องยนต์เขาหันไปมองแม่อย่างข้องใจ มันเป็นอีกครั้งที่แม่ไม่พูดอะไร ส่งยิ้มเบาบางมาให้แล้วออกจากรถไปก่อน
มันไกลจากบ้านที่แม่อยู่ มันห่างไกลจากสภาพแวดล้อมที่แม่คุ้นชิน แต่ประหลาดใจยิ่งกว่าที่แม่รู้จักสถานที่นี้ ไอ้ที่บอกว่าจะมาทานอาหารเช้ายิ่งไม่น่าเชื่อเข้าไปใหญ่ รัตติกาลมองคุณราตรีเงียบๆ ปล่อยให้ร่างผ่ายผอมเดินนำไปยังทางที่ต้องการ ตลาดในช่วงสายทำให้ผู้คนเริ่มบางตา แต่ร้านรวงที่ยังมีลูกค้าประปรายพลอยทำให้รู้ว่าในตอนเช้าตรู่นั้นผู้คนจะพลุกพล่านแค่ไหน เขาได้มองสองข้างทางอย่างสนใจ มีร้านขายข้าวแกงรถเข็น ร้านขายขนมไทย ร้านขนมจีนหาบ ข้าวของเครื่องใช้ในราคาถูก
รัตติกาลมองรอบข้างแล้วให้ถอนใจ ไม่รู้ว่าแม่จะมากินอะไรในตลาดล่างแบบนี้ ไอ้คนอย่างเขาที่เคยลุยไหนนอนนั่นไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย ไอ้เรื่องกินข้างกลางดินกินกับพื้นก็เคยมาแล้ว แต่คุณราตรีไม่ใช่... แม่เขาเป็นคุณหนูมาตั้งแต่เกิด ต่อให้แต่งงานมีลูกแล้วก็เถอะ พ่อของเขาก็ยังยินดีให้แม่เป็นแบบเดิมเหมือนที่เคยเป็น
“ทานโจ๊กกันนะลูก” เสียงราบเรียบบอก รัตติกาลก็แค่เดินตามไปไม่มีขัด ดีหน่อยตรงที่ถอดสูทไว้ในรถ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะดูประหลาดพอดูท่ามกลางผู้คนที่สวมใส่ชุดสบายๆในหน้าร้อน
ยิ่งเดินเข้าไปใกล้กลิ่นหอมอ่อนๆของข้าวปรุงรสก็โชยแตะจมูก รัตติกาลเดินมาหยุดสมทบกับมารดาหน้าโต๊ะพับขนาดใหญ่ที่ปูผ้ารองสวยงาม บนนั้นวางทุกอย่างเท่าที่ร้านโจ๊กจะมี ชามพลาสติกหลายใบวางซ้อนกันเป็นชั้น ตะกร้าใส่ช้อน เครื่องโจ๊กต่างที่อยู่ในถ้วยดูเต่งตึงหน้ากิน แถมยังมีควันบางๆจากหม้อใบใหญ่ด้านข้างที่ยังคงตั้งไฟอ่อนๆเคี่ยวข้าวอย่างสม่ำเสมอ
“ไม่ใส่ขิงเหมือนเดิมรึเปล่าจ๊ะป้า” เสียงติดทุ้มเล็กน้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงระรื่นหูสมกับเป็นคนค้าขาย
“จ้ะ... อีกชามใส่ทุกอย่างพิเศษเครื่องนะ” รัตติกาลแทบจะไม่เชื่อหูว่าคนที่สั่งรายการอย่างเป็นธรรมชาตินี้จะเป็นคนที่ตลอดชีวิตกินแต่ร้านมีระดับ แต่น้องแม่ค้ากูทำท่าจะรู้ใจอย่างกับว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกๆที่แม่ของเขาแวะมา
“โอเค นั่งเลยจ้ะป้า แหม มาได้จังหวะ โต๊ะเพิ่งว่างเมื้อกี้เอง” แม่เขายิ้มน้อยๆ กับวาจาเป็นกันเอง แล้วเดินนำไปยังโต๊ะหนึ่งในสี่ที่ว่างอยู่ โต๊ะพลาสติกพับได้สีแดงแปร๊ดมีเพียงพวงเครื่องปรุงสี่ช่องตั้งไว้เท่านั้น
“แม่เหมือนจะมาบ่อย” เขาถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ พลางพับแขนเสื้อเชิ้ตให้ขึ้นมาถึงข้อศอกกันเปรอะเปื้อน
“ก็หลายเดือนอยู่ แต่ไม่บ่อยนักหรอก”
“ถ้าถึงขนาดแม่ค้ารู้ว่าไม่ใส่อะไรบ้าง จะบอกว่าไม่บ่อยคงไม่ได้หรอกมั้ง”
“แม่คงเด่นเกินไปล่ะมั้ง” จะเป็นคำหยอกเย้าก็คงได้ แต่รัตติกาลก็เชื่ออยู่ไม่น้อยว่าคงเป็นเพราะเหตุนั้น ก็จะมีใครสักกี่คนกันที่มานั่งร้านโจ๊กตามตลาดด้วยชุดที่เรียกว่าดูดีด้วยแบรนด์เนมทั้งตัว
“ได้แล้วจ้ะ... อ้อ รอแป๊บนะป้า เผอิญว่าผักหมดพอดี พี่เขาเลยอาสาไปซื้อให้” น้องคนขายยิ้มจนตาปิด ใบหน้าขาวกลมอวบเล็กน้อย มีเหงื่อไหลซึมตามไรผมประปราย กับหน้าท้องที่โป่งออกมาจากผ้ากันเปื้อน
“ป้าจะทานรอไปเรื่อยๆนะ” แม่ของเขายิ้มรับ และเมื่อน้องแม่ค้าเดินกลับไปประจำหน้าที่ คำถามมากมายก็ราวกับแย่งกันหายใจในปากเขา
“ใคร?...ที่น้องคนนั้นพูดถึง”
“ทานก่อนสิลูก น้องเขาทำอร่อยจริงๆนะ” แล้วแม่ก็ปิดบทสนทนาของเขาด้วยการตักโจ๊กสีขาวละมุนเข้าปาก นั่นทำให้เขาต้องเก็บคำถามกลืนลงคอแล้วเริ่มต้นกินอาหารเช้าบ้าง
ความกลมกล่อมที่อยู่ในปากไม่ได้เกินเลยสักนิดที่แม่เขาจะเอ่ยปากว่าอร่อย เครื่องในชิ้นอวบไม่มีกลิ่นคาวแม้แต่น้อยซ้ำยังนุ่มหวาน เนื้อหมูสับก็เหนียวหนึบกำลังดี ขิงก็อ่อนหอมสดชื่น แถมยังมีกากหมูเจียวหอมๆเพิ่มรสเข้าไปอีก พอจะเข้าใจได้เลยว่าทำไมแม่เขาถึงดั้นด้นมาไกลขนาดนี้เพื่อโจ๊กชามเดียว
“อร่อยอย่างที่แม่ว่าใช่มั้ย ทานเยอะๆนะลูก” รัตติกาลไม่ตอบอะไรกลับไป แต่ก็ไม่ปฏิเสธคำชักจูง
ใช้เวลาไม่นานข้าวในชามสีฟ้าอ่อนก็หมดเกลี้ยง มันอร่อยเสียจนนับได้ว่าเป็นอาหารชามแรกที่เขากินหมดในช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา พอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าแม่มองเขาอยู่ก่อนแล้วด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
“ผอมลงไปมากนะเดียว...ทานให้ได้อย่างนี้ทุกวันนะลูก”
เป็นอีกครั้งที่เขาใช้ความเงียบในการสื่อสาร และเมื่อเขาไม่ตอบรับ แม่จึงค่อยๆคลายยิ้มลง และตักโจ๊กเข้าปากอย่างเชื่องช้า การรอคอยทำให้เขาเริ่มทอดสายตามองดูสิ่งแวดล้อมแปลกใหม่รอบตัว ลุงป้าแก่ๆที่เดินซื้อของ หยุดพูดคุยกันเป็นกลุ่มราวกับงานเลี้ยงรุ่น มอร์เตอร์ไซค์หลากหลายยี่ห้อที่วิ่งสวนกันไปมาในซอยแคบๆ แทรกแซงด้วยจักรยานจ่ายตลาดที่หน้าตะกร้ามีข้าวของใส่จนเกือบล้น เสียงพูดคุยจากทั่วสารทิศดังแว่วมาให้ได้ยินพอๆกับเสียงเครื่องยนต์
“ขิงอ่อนที่ซอยแล้วไม่มีอ่ะแก้ว พี่เลยซื้อเป็นหัวมาเลย” แม้จะมีเสียงมากมาย แต่เสียงการสนทนานี้กลับทำให้เขาต้องหยุดฟัง
“โห แก้วซอยขิงไม่เก่งด้วยดิ พี่ทิวจัดการให้แก้วหน่อยนะ” แค่ชื่อที่ได้ยินก็แทบจะทำให้เขาหยุดลมหายใจ
“อยู่กันมากี่เดือนแล้วแก้ว มีดเนี่ยเป็นอริกับพี่นะไม่รู้รึไง” เสียงทุ่มนุ่มหูเจือความขบขันสดใส มันคุ้นติดอยู่ในหัว
“จ้าๆ อ้อพี่ทิว ป้าแกมาหาอีกแล้วแน่ะ”
รัตติกาลตัวชาวาบ ไม่ใช่เราะความกลัว หากเป็นความยินดีที่ไหลท่วมไปทั้งร่าง นัยน์ตาคมเบิกโตด้วยความตื่นเต้น ลมหายใจหอบถี่ราวกับกำลังออกกำลังกายอย่างหนักหน่วง และชั่ววินาทีที่เขาหันกลับไปยังต้นเสียง ทั่วทั่งร่างก็พลันโห่ร้องด้วยความยินดี
เขาพบแล้ว!
ทิวาของเขา!!
ร่างโปร่งตรงหน้าดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นเขาเช่นกัน แต่มันคงต่างอารมณ์กันอย่างเห็นได้ชัด เพราะสีหน้านั้นไม่ได้บ่งบอกเลยสักนิดว่ายินดีที่เจอกัน ยามเขาลุกขึ้นรวดเร็วจนเก้าอี้พลาสติกแทบล้ม คนตรงหน้ากลับผงะถอยหลัง ยามเขาก้าวเดินเข้าไป คนคนนั้นกลับตั้งท่าจะหนี
ยามเขาจะส่งเสียงเรียก ทิวากลับวิ่งหนีออกไป
แม้เพียงชื่อที่อยากจะเอ่ย ทิวายังไม่ยอมให้โอกาสนั้น
รัตติกาลมองร่างโปร่งในชุดลำลองกึ่งเดินกึ่งวิ่งข้ามถนนแคบหายลับเข้าไปในซอยหนึ่ง เขาได้แต่ยืนมอง สองขาที่สมองสั่งให้ก้าวเท้าตามกลับถูกตรึงอยู่กับที่ จนกระทั่งท่อนแขนถูกฝ่ามืออุ่นแตะสัมผัส
“เดียว...” รัตติกาลหันกลับมามองเจ้าของมือ ใบหน้าของมารดามีเค้าหน้าเครียดขรึม ผิดกับสีหน้าเขาที่คงร้อนรนจนแทบคลั่ง
“แม่...ทำไม...ทิว...ผม...บอกผม” เขาแทบจะจับใจความในคำถามตัวเองไม่ได้ มันสับสนจนเรียบเรียงไม่ถูก คำถามมันมากมายจนไม่รู้ว่าจะเลือกข้อไหนก่อนดี แต่แทนที่เขาจะได้คำตอบให้คลายความสงสัย แม่แค่ยิ้มเจือจางส่งมาให้พร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆแทนคำตอบทั้งหมด
_____________________________________________________________ TBC. __________________
กราบขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ หลายเม้นท์นี่บอกเลยว่า อื้อหือ มันโดน!!! อ่านแล้วเอาใจคนเขียนกันไปเลยทีเดียว
ต่อจากนี้แม้จะไม่ได้พ่อแง่แม่งอน หรือทิวจะใจแข็งเป็นเหล็กไหล หรืออาจจะใจอ่อนง่ายๆไม่สาแก่ใจใครหลายๆคน ก็ขออภัยล่วงหน้า แต่ก็อยากจะให้ติดตามกันต่อไป คนเขียนจะพยายามให้ทิวเชิดใส่ให้มากที่สุด
คนเขียนไม่ได้พยายามรวบรัดตัดจบหรืออะไรนะคะ ยังไม่จบง่ายๆหรอกค่ะ แต่ก็บอกไม่ได้ว่าอีกกี่ตอน
ขอบคุณสำหรับเม้นท์ยาวๆโดนๆ และเม้นท์สั้นๆที่ทำให้ยิ้มได้
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
:z13:
-
ขอไปร้องไห้แพบ คนเขียนกลับมาแล้ว :o12: :o12:
-
เจอทิวแล้ว คนอ่านดีใจ เดียวกลายเป็นอีกคนที่หม่นหมองไปเลยเนอะ
ยิ่งตอนวีดีโอซ้ำๆ นี่แบบสงสารมาก แม่เดียวเคยมาหลายทีแล้ว
แสดงว่าทิวาขอร้องไว้สินะ ถึงเพิ่งได้บอกเดียวอ่ะ
ดีใจกับพระเอกมาก หาหัวใจเจอสักที
ค้างมาก ขอบคุณค่ะ
-
เฮ่อ โชคดีแค่ไหนที่หาเจอ
T^T ขอบคุณที่ข้ามเวลา ที่ทิวหายไปจากชีวิตเดียวในไม่กี่บรรทัดนะคะ
ถ้าลงรายละเอียดเราร้องไห้ตายแน่ๆ
แค่ฉากที่นั่งมองคลิปที่ถ่ายไว้ซ้ำๆ เราก็จะขาดใจแล้ว
สงสารเดียว แต่ทิวเองก็ไม่ใช่ไม่เจ็บ
-
เจอแล้วววววววววววววววว ที่แท้แม่ก็แอบมาหาลูกสะใภ้นี่เอง แต่ถ้ามาหาหลายครั้งแล้ว มีเหตุผลอะไรน้าที่ทำให้ทิวไม่ยอมกลับไปหาเดียว? แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันถือซะว่าเป็นการที่ทำให้ทิวได้ทำให้เดียวเจ็บเจียนตายอะนะ ก็แหมตอนแรกๆเล่นไปขืนใจเค้าไว้นี่ โดนซะบ้าง รีบง้อเมียเร็วเข้าแล้วกลับมารักกันเหมือนเดิมมมม ขอบคุณคนแต่งค่าสนุกมากๆเลย รอตอนต่อไปนะคะ
-
ทำไมตอนนี้เราชักอยากอ่านความรู้สึกแม่กับพ่อของเดียวรวมไปถึงครอบครัวของทิวามากกว่าอ่ะ
อยากรู้ว่าพ่อกับพี่ของทิวาไม่ตามหาเหรอ แล้วพวกมันทรมานร้อนรนอะไรกันบ้างมั๊ย
คือเอาง่ายๆ เราอยากเห็นทั้งแม่ของเดียว รวมไปถึงพ่อและครอบครัวของทิวามันเจ็บปวดทุรนทุรายบ้างอ่ะ
เอาแบบระเอียดยิบเลยนะ คงสาแก่ใจดี ตอนนี้รู้แล้วว่าเดียวเจ็บปวดมามาก
ถามว่าสงสารมั๊ยก็สงสารแต่ก็สาสมและสะใจดีที่เมื่อเทียบกับที่เดียวมันทำกับทิวาช่วงแรกๆเราเลยไม่หน่วงไม่เศร้าอะไรมากมาย
-
...เธอกลับมาแล้ว...ช่างเป็นตอนที่กินเวลายาวนานเหลือเกิน.... :sad4:
-
อิฉันก็ยังเคืองแม่เดียวอยู่นะ สงสารเดียวสุด ๆ เหมือนโดนแม่หลอกซ้ำ ๆ ถึงจะเป็นข้อตกลงกะพ่อก็เถอะ จิ๊ดๆ ยิ่งตอนทิววิ่งหนีนี่น้ำตาจะไหลแทนเดียว
-
อะไรอะ....
-
เจอกันแล้วสินะ
-
เจ็บปวด ทรมาน รันทด หดหู่ ท้อแท้ หม่นหมอง อุราตรมตรอม :really2:
-
:hao5: น้ำไหลออกตา....
โดนอย่างแรง ขอให้รักกลับคืนมาเหมือนเดิม :hao4: :katai1:
-
ดีเลย อย่าเพิ่งรีบจบ
มาม่าให้ตาเดียวเยอะๆ
ตบท้ายด้วยซีนหวานๆ
หลังคืนดีกันนะพลีส
-
ไม่อยากให้ทิวใจแข็งมาก เพราะเดียวก็ไม่ได้ผิดอะไรขนาดนั้น
-
ทิวนี่เด็ดเดี่ยวมาก พาร์ทนี้นี่เจ็บสุดละ
เจ็บกว่าตอนทิ้งกันอีก
-
เจ็บนะพาร์ทนี้ เดียวหม่นไปเยอะเลย ไม่มีแววคนเจ้าเล่ห์คนเก่าเลย
-
ถ้าเค้าดีกันแล้วขอซีนหวานๆหน่อยนะคะ แต่ละตอนที่ผ่านมานี่จุกอกมากเลย :hao5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
กรีดร้องอย่างโหยหวน...น้องทิวคัมแบ็กแล้ว
เค้าสงสารเดียวจังเลย อย่าทำร้ายจิตใจกันอีกเลยนะ
-
แก้วท้องกับใคร ทิวมาอยู่ด้วย
ในฐานะอะไร เดียวจะผิดหวัง ซ้ำๆอีกมั้ย
-
ในที่สุดก็เจอ ฮรื้ออออออ :hao5:
-
เป็นเดียวนี่ทรมานนะ แต่ทิวอาจจะยิ้มต่อหน้าคนอื่น ลับหลังคนทรมานไม่แพ้กัน
แม่เดียวก็ทรมาน คนอ่านก็ลุ้นจนทรมาน 555
-
แม่คะ แค่แม่บอกว่าไปคุยกับทิวามาก่อนหน้า แค่นั้นเรื่องก็จบแล้วค่ะ ไม่บอกแล้วลูกเป็นยังไงอ่ะคะ??
สมน้ำหน้าป้า
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ทิวาจะวิ่งหนีเดียวทะม่ายยยยยยยย
-
อุปสรรคเรื่องแม่ผัวลูกสะใภ้ก็หมดไปแล้ว แต่จะให้กลับง่าย ๆ ก็คงไม่ใช่
หวังว่าสองคนจะเปิดใจให้กัน และเริ่มต้นใหม่ด้วยความรัก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เหอ ๆ ทิวมันไม่ใช่ความผิดของเดียวนะโว๊ย ไม่คิดถึงเดียวบ้างหรือไง
-
:katai1: :katai1:
บีบคั้น !!!
-
ตั้งแต่เริ่มเรื่องมาเดียวก็ไม่ได้เลวร้ายแบบต้องเอามีดหั่นคออะไรขนาดนั้น รักก็บอกว่ารัก แบบนี้น่าสงสารมาก...
// ขอให้ได้กลับมาอยู่ด้วยกันไวๆ เวลามันสั้นนะอย่าปล่อยให้ผ่านไปโดยที่ต้องจมอยู่กับความทุกข์เลย สู้ๆ v(*.*v)
-
เราว่าตอนนนี้ไม่ค้างนะ เพราะมันเบรกอารมณ์ได้พอดิบพอดีเลย
การรอคอยอันแสนจะยาวนานในความรู้สึกและเมื่อเจอแล้วใช่ว่าทุกอย่างจะง่ายอย่างที่คิด
สะใจอย่างที่เดียวว่าจริงๆ แม่คงจะสำนึกนานแล้วเเหละ แต่เดียวไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจใครเองต่างหาก
ถามตัวเองสิเดียวว่าควรทำยังไง ไม่ใช่ถามแม่ ที่คุณราตรีพามาหานี่ก็น่าจะรู้ความหมายแล้วนะ ว่าท่านไม่กีดกันแล้ว
คนทำผิดแล้วสำนึก มันไม่สมควรจะได้รับการอภัยหรือ ในเมื่อครั้งหนึ่งเดียวก็เคยทำผิดกับทิวเหมือนกัน อาจจะมากกว่าแม่ตัวเองด้วยซ้ำ
แล้วต่อจากนี้มันก็น่าจะเป็นการตัดสินใจของเดียวเอง ว่าจะง้อจะตามยังไงแล้วนี่ ลืมหูลืมตาหน่อย ไม่เห็นเหรอว่าทิวแค่ตกใจ ไม่ได้มีทีท่ารังเกียจ ทีเรื่องอื่นล่ะฉลาดจริงพ่อคุณ
ตอนหน้าขอ ทางบ้านทิวหน่อยว่ารู้สึกอะไรมากมายกับการหายตัวไปของทิวหรือเปล่า หรือรู้สึกแค่ว่า ก็แค่คนๆนึงหายไป
-
ทำไมเจอกันแล้ว แต่รู้สึกว่าจะดราม่าหนักกว่าตอนที่ยังไม่เจอนะ
หวังว่าคงจะไม่ดราม่าหนักมากนะคะ T T
-
เป็นการเจอที่เจ็บปวดไงไม่รู้
ไม่รู้จะแก้ความเจ็บตลอดเกือบหนึ่งปีของทั้งคู่ยังไง
เจ็บทั้งคู่ แต่อยากให้หันหน้ามาคุยกัน
เกือบปีเลยนะ อย่าหนีเลยทิวา
-
เดียว เจอทิวแล้ว แต่เป็นความดีใจของเดียวคนเดียวหรือเปล่า หวังว่าทิวคงไม่หนีหายไปไหนอีกนะ เพราะชักเริ่มสงสารเดียวแล้วซิ เพราะตลอดเวลาเกือบปี ก็พิสูจน์ให้คุณแม่ของเดียวเห็นแล้วว่า ลูกชายตัวเองรักหนุ่มหน้าหวานคนนี้จริงๆ
และการที่คุณแม่พามาเดียวมาเจอทิว อยากรู้ว่าคุณแม่มีจุดประสงค์อะไร และครอบครัวของทิวเอาแค่พ่อกับพี่ชาย ไม่มีคิดจะตามหาทิวบ้างเลยหรือ
-
กักขังฉันเถิด กักขังฉันไป... :ling1:
-
เจอทิวแล้ววววว :impress: ว่าแต่ น้องแก้วเป็นใครกันเนี่ย คิดว่าทิวหนีไปอยู่กับเทียนซะอีกอ่ะ
เดียวน่าเห็นใจ แต่ทิวาก็คงทรมานไม่น้อยไปกว่าเดียวหรอก
ขอให้ปรับความเข้าใจกันให้ได้เร็ว ๆ จะได้มีความสุขกันซะทีนะ
ขอบคุณจ้า
-
:m15: :m15:
-
นี่คุณแม่ทำอะไรอีกอ่ะ งงไปหมดร้าวววว
สงสารเดียวตอนดูวีดิโอซ้ำๆฟีลมันใช่
มันแบบรักมากๆเลยสินะ เข้าใจเอ็งๆฮือออ
แต่ทิววิ่งหนีไม ._. ถ้าเป็นเดียวคงล้มทั้งยืน
เอาใหม่เดียว คราวหลังมาหาแบบโทรมๆสิเผื่อทิวจะวิ่งเข้าหา
กร้าก แต่สงสารเดียวจริงๆ9เดือน อดทนได้ไง
-
ทำไมทิวถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ได้นะ แล้วครอบครัวทิวรู้เรื่องอะไรบ้างไหมเนี่ยะ
-
ฮือออออออออ ทิวเป็นอะไรรรรรรรรร :katai1:
-
ทิวาหายไปเกือบจะครบเลยนะเนี่ย ~
:mew1: :mew1:
-
คิดในแง่ดีนะว่าคุณแม่เดียวน่าจะออกตามหาทิวรึไม่ก็พบกันโดยบังเอิญ แล้วก็มาดูทิวเรื่อยๆ โดยไม่บอกกับเดียว แต่คงจุดสิ้นสุดแล้วมั้งที่เห็นเดียวไม่เป็นคนเดิมเลยตัดสินใจพาเดียวมาหาทิว (มโนไปเองทั้งน้านนนน)
ค้างอ่ะ มาต่อเร็วๆ นะคนเขียน :mew1:
-
แสดงว่าแม่ของเดียวเจอทิวานานแล้วสิ
ถึงขนาดสนิทกับแม่ค้าขนาดนี้
อะไรยังไงหนอ แก้ว กับทิวาเนี่ย รุ้จักกันได้ไง
แล้วเดียวกับทิวเนี่ย อึ้งกันทั้งสองฝ่ายเลย
+1+เป็ดจ้า
-
กักขังฉันเถิด กักขังฉันไป... :ling1:
-
ตัดฉับแบบค้างคา อยากให้มาต่อด่วนๆ โอยยยยยยยย ลุ้นๆๆๆๆ
-
อะไร !!! ตัดจบแบบนี้คืออะไร !!!
น้องแก้วนี่ เมียพี่ทิวป่าวหว่า 555
ถ้าแบบนั้น อกตาเดียวแตกแน่
-
อ่านแล้วปวดใจ เดียวทำไมทำกับแม่อย่างนั้นอะ ยังไงก็แม่นะ
ทิวาหนีทำไม แต่ก็สงสารเดียวอะ ปวดใจ ปวดตับ
-
อ่านในร้านอาหาร จะร้องไห้ก็ใช่เรื่อง โอยยยยยยยย
สงวารเดียวอ่ะ ทิวทำร้ายจิตใจได้บาดลึกยิ่งนัก
ตกใจทำไม วิ่งหนีทำไม
แม่พูดอะไรหน่อยสิ ฮืออออออ
ทนไม่ไหวแล้วนะ
ทำไมอ่ะ บอกหน่อยยยยยยย
-
แทบกรีดหัวใจออกมาเป็นชิ้นๆ
-
สนุกมากกกกกกกกกก
-
พี่ค่าาา ตั้งเพจ เฟสบุ๊คเถอะค่า พรีสส
-
CHAPTER 23 ...คนที่จาก...
ความเหงาจริงๆแล้วมันเป็นอย่างนี้รึเปล่านะ...
แม้รอบตัวจะมีผู้คนรายล้อมสักแค่ไหน แต่ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองอยู่เพียงลำพัง แต่ถ้าความเหงามันคล้ายอย่างนั้น ไม่ใช่ว่าตัวเขาเหงามาตั้งแต่แรกแล้วหรือไง
ในตอนที่ยังเด็กมากๆ การที่ต้องอาศัยอยู่กับญาติห่างๆมันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเท่าไหร่ แม้จะไม่ได้ลำบากหรือโดนทำร้ายใดใดเหมือนอย่างในละครบางเรื่อง แต่เขาก็รับรู้ถึงการเป็นส่วนเกินได้ดี พ่อแท้ๆที่ทิ้งเขาไว้นั้นพร่ำบอกเสมอว่าครอบครัวนี้ได้ค่าเลี้ยงดูจากพ่อทุกเดือน เพื่ออะไร? เพื่อให้เขาได้ยืนหยัดในบ้านนี้ได้อย่างมั่นคงเหรอ เขาในตอนนั้นไม่ได้ต้องการความมั่นคงอะไรเลยสักนิด แค่พ่อจับจูงมือเขา ใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงในการอยู่ด้วยกัน เขาพอใจแค่นั้นต่างหาก...
จนเมื่อพ่อรับเขามาอยู่ในบ้านหลังโต... เขาถึงได้รู้ว่าเวลาในช่วงวันหยุดของพ่อหมดไปกับการดูแลครอบครัวของตัวเอง ลูกชายคนโตที่ดูจะเป็นที่รัก ลูกสาวคนเล็กที่แสนน่ารักน่าเอ็นดู หนึ่งกับสอง
แล้วเขาเป็นใคร...
เด็กสองคนนั้นมีทุกอย่างที่เขาปรารถนาจะมี พ่อที่อยู่เคียงข้างไม่ว่าจะเวลาไหน แม่ที่สวยและดูดี อย่างที่เขาไม่รู้เลยสักนิดว่าแม่หน้าตาเป็นยังไง
เขารู้ตัวเองดีตั้งแต่วินาทีนั้นว่าที่ตรงนี้ ไม่ควรมีเขารวมอยู่ด้วย...
คำว่าลูกชู้ มันกรอกหูเขามาตั้งแต่เหยียบย่าง พูดซ้ำๆในสิ่งที่ไม่รู้ว่าเขานั้นเป็น ไม่ใช่แค่เด็กคนนั้นที่เกลียดเขาอย่างเห็นได้ชัด เขาเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าพ่อมีครอบครัวของตัวเอง แต่อย่างน้อยเขาก็ได้รู้เสียทีว่าทำไม ตัวเองถึงได้ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
เพราะเขาสำคัญไม่พอ...
มันเป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆที่จะหาสถานที่ของตัวเอง หาใครสักคนที่จะมองเขาเป็นคนสำคัญที่สุด ใครคนนั้นที่จะไม่ทำให้เขาต้องแอบไปร้องไห้ ใครคนนั้นที่จะไม่ทำให้เขารู้สึกเหมือนยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนเพียงลำพัง
เขาหาไม่เจอ...หรือแค่...มันไม่มี
แล้วเมื่อเขาได้เจอกับรัตติกาล
ชีวิตทุกอย่างก็พลันเปลี่ยนไป เรื่องร้ายๆที่ผู้ชายคนนั้นทำ ความเอาแต่ใจทั้งหลายทั้งแหล่ มันกลายเป็นสิ่งที่เขายอมรับได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แม้ปากจะพ่นกล่าวอ้างว่าเกลียดชัง แต่เขารู้ดี ในใจส่วนลึกที่สุดกับยินดีปรีดาว่าตัวเองเป็นที่ต้องการกับคนๆหนึ่งมากขนาดไหน
ผู้ชายคนนั้นมักจะพูดจาด้วยถ้อยคำเอาแต่ใจ ไม่ว่าจะต้องการอะไร ชอบสิ่งไหน รัตติกาลจะพูดมันออกมาแม้ว่าจะไม่ถูกใจคนฟัง มันเป็นหนึ่งในนิสัยที่เขาเกลียด แต่มันก็ช่างน่าหลงใหลเหลือเกินที่คนๆหนึ่งสามารถซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองได้ขนาดนี้
เขาถึงได้เชื่อ... ยามที่ถูกบอกรัก เวลาที่บอกคิดถึง รัตติกาลคงพูดมันออกมาจากใจ
แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่ารักเริ่มขึ้นตอนไหน เพราะฉากจบต่างหากที่มันจะฝังอยู่ในความทรงจำ
วันที่จากมา เป็นวันเดียวที่น้ำตามันไหลอย่างที่ไม่เคยเกิด ไม่ว่าจะผ่านเรื่องชวนเศร้ามากมายแค่ไหนเขาก็ไม่เคยร้องไห้จนไม่ลืมหูลืมตาแบบนี้ การโดนทอดทิ้งว่าเจ็บแล้ว แต่ทำไมการจากถึงได้เจ็บกว่าหลายเท่านักนะ
เขาทำเพื่อผู้ชายคนนั้น คนที่เป็นที่รักของครอบครัว เป็นความหวัง เป็นความฝัน เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ลูกชายคนนึงจะเป็นได้...อย่างที่เขาต้องการจะเป็นแต่เป็นไม่ได้
แต่อีกใจหนึ่ง ในส่วนลึกที่ดำมืดเกินกว่าที่เขาจะคาดคิดว่ามันซุกซ่อนไว้ เขาอยากให้รัตติกาลเป็นใครคนนั้น คนที่เห็นเขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ถ้ามันเป็นอย่างนั้นไม่ได้...เขาก็ไม่ต้องการ...
ความคิดนั้นมันน่ารังเกียจเกินทน แค่คิดว่านั่นเป็นส่วนหนึ่งในใจเขาก็แทบคลื่นเหียน มันช่วยยืนยันว่าดีแค่ไหนแล้วที่เขาตัดสินใจจากมา เพราะถ้าขืนดึงดันไว้ เขาคงกลายเป็นอะไรสักอย่างที่รัตติกาลคงรักไม่ลง
ถูกทิ้ง...แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว
คนไม่มีที่ไปอย่างทิวากำลังมืดแปดด้าน แม้ว่าคนที่นั่งขับรถข้างๆกันจะเป็นที่พึ่งได้ก็เถอะ แต่จัญญาเกี่ยวข้องกับบ้านใหญ่เกินไป ตอนนี้เขาแค่อยากไปไกลๆ ไม่ต้องวุ่นวายกับคนรู้จักเดิมๆเลยยิ่งดี
จัญญาไม่ถามอะไรเขาสักคำเมื่อเขาออกจากห้องนอนมาด้วยสภาพน้ำตานองหน้า คนที่เหมือนพี่ชายเพียงแค่นั่งดูรายงานข่าวในโทรทัศน์ และปิดมันลงเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ ไม่ถามอะไรสักนิดกับคำขอร้องที่ว่าช่วยพาไปจากที่นี่ที... จัญญาแค่ทำตัวเป็นสารถีที่ดี ขับรถไปเงียบๆ ส่วนเขาก็แค่นั่งไปตามแต่ใจคนขับต้องการ
แล้วรถยนต์ก็เลี้ยวเข้ามายังสถานที่คุ้นตา ที่จอดรถเล็กๆถูกเบียดเสียดเนื้อที่ไปมากโขโดยรถเก๋งคันใหญ่ แผ่นไม้สี่เหลี่ยมผืนผ้าสลักอักษรไทยลงสีทองเด่นหลาอยู่บนกำแพงปูนด้านนอก ‘ค่าย ส. สิงห์ชัย’
ทิวามองค่ายมวยคุ้นตาผ่านกระจกด้านข้าง ค่ายมวยไม่ใหญ่ไม่เล็กแต่ก็ส่งนักชกหลายคนให้มีชื่อเสียงในวงการ ทั้งที่ยังเช้าตรู่แต่ก็เห็นหลายคนเริ่มออกกำลังกายเบากันบ้างแล้ว ดูจากสภาพร่างกายคงเพิ่งกลับจากวิ่งรอบเช้ามาได้ไม่นาน จัญญาลงจากรถไปก่อน เดินผ่านเด็กฝึกบางคนที่ส่งเสียงทักทายและเปิดประตูเข้าไปยังห้องสำนักงานที่อยู่ด้านใน
เสียงสูดลมหายใจดังก้องรถที่เครื่องยนต์ดับสนิท ทิวาเปิดประตูรถเพื่อเดินตามลงไป ภายในห้องสำนักงานขนาดกะทัดรัดเย็นฉ่ำอย่างผิดสังเกต เจ้าของค่ายหรือลุงชาญชัยจะไม่เปิดแอร์ในห้องนี้ถ้าไม่จำเป็นด้วยซ้ำ แล้วเขาก็พบกับต้นเหตุของความสิ้นเปลืองกำลังนั่งจ้องมาที่เขาด้วยใบหน้าที่ยากจะคาดเดาความรู้สึก
“ไงครับมึง...มานี่ดิ๊ มานั่งข้างพี่เร็วๆน้อง” ทิวาถอนหายใจเฮือกโตกับเสียงเล็กเสียงน้อยของหนึ่งในเพื่อนสนิท ทินกรตบเบาะว่างข้างๆตัวเรียกเขาเข้าไปหา
“เร็วน่าทิว อย่ายึกยัก มึงไม่ใช่นางเอกนะ” เสียงของสารถีจำเป็นกระตุ้นซ้ำ มันแทบจะทำให้เขาหลุดจากความเศร้าเป็นความหงุดหงิดได้ง่ายๆ
ทิวาเดินไปนั่งด้านข้างเพื่อนที่อายุเท่ากัน ก่อนที่เพื่อนแก่กว่าจะเดินเข้ามานั่งสมทบอัดเขาแทบแบนด้วยความหนาของร่างกาย เขาไม่รู้ว่าทินกรมาอยู่ที่นี่ตอนนี้ได้ยังไง แต่นั่นก็คงไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ถ้าจะเป็นเพราะจัญญาขันอาสาบอกต่อโดยไม่จำเป็น
“กูไม่อยากรู้ตอนเริ่ม บอกตอนจบมาเลยดีกว่า” ทิวาก้มหน้านิ่วกับคำถาม
“กูไม่รู้ว่ามึงพูดอะไรนะเทียน”
“ซีนนางเอกมันไม่โดน ถึงจะเป็นเมียเขาแต่มึงก็ควรเป็นพระเอกร่วมป่าววะ” วาจาของไอ้สารถีที่เคยมองว่าดี อดใจให้เขาฟาดมือลงกับหน้าตักมันไม่ได้ “อย่าแถ อย่าเฉไฉ ขอเหอะทิว กูนอนฟังทั้งคืนอ่ะ”
ไม่รู้ว่ามันฟังอะไรมาเมื่อคืน แต่สัญชาตญาณมันส่งเลือดขึ้นไปกองที่ใบหน้าจนร้อนผ่าวไปหมด แต่อย่าคิดว่าความเงียบจำทำให้ประเด็นถูกปิด เพราะประสบการณ์การเป็นเพื่อนเป็นน้องของสองคนนี้มาตั้งแต่เด็กทำให้รู้ว่ายามที่พวกนี้รวมตัวกันเมื่อไหร่ ปากแม่ค้าที่ว่าร้ายๆยังต้องพ่ายแพ้
“หือ? เสียงไรของมึงวะหมอ”
“อื๊อ อ๊า อี๊ โอ๊ว อู๊ว...แม่ง! กูผันวรรณยุกต์ตามแทบไม่ทัน” ไม่ตอบเปล่า ยังเสือกเลียนเสียงสูงต่ำให้คนรอฟังหัวเราะคิกคัก ส่วนตัวเขานั้นแทบอยากจะให้ธรณีสูบลงไปซะเดี๋ยวนี้
“ว๊ายๆๆ เพื่อนกูมีผัวอ่ะ”
“หล่อโคตรอ่ะกูจะบอก ถึงจะขี้เหร่กว่ากูนิดหน่อยก็เถอะ”
“ถุย!! อายปากบ้างนะที่พูด ขนาดคนหล่อแท้ๆอย่างกูยังไม่กระโตกกระตากเลย”
“อย่างมึงมันหล่อแบบสถุน คนอย่างกูน่ะหล่อแม่งมาจากจิตวิญญาณ หล่อตั้งแต่ขนสะมอยยันขนตาเลยนะมึง”
“ไหนๆ งั้นมึงดึงไอ้ขนที่ว่ามาให้กูดูดิ๊ จะเปรียบกับหน้ามึงให้”
“ชะหนอยไอ้เทียน อย่ามาทำริษยาใส่ แม้แต่ขนสะมอยกูยังดูดีกว่าเส้นผมมึงแล้วกัน”
“ไอ้จัญไร!”
“สลัดเหอะ กูชื่อจัญญา”
มันยากจริงๆ ยากเหลือเกินที่จะทำเป็นนิ่งจากศึกน้ำลายที่พ่นข้ามหัวเขาอยู่ตอนนี้ ทิวาหลุดขำออกมาเล็กน้อย แต่มันก็ยากจะหยุดลงได้กับบรรยากาศที่ไม่ได้รับมานาน ทิวาหัวเราะจนน้ำตาแทบไหล ทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ จนกระทั่งเสียงหัวเราะจางหาย แต่น้ำตากลับยังไหลรินอยู่
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะมึง” ทินกรโอบบ่าผมไว้ ตบเบาๆปลอบโยน “ไอ้หมอโทรหากูตั้งแต่เมื่อคืนว่ามึงมีปัญหา นี่กูทิ้งเมียมาแต่เช้าเพราะมึงเลยนะ”
“บอกตรงๆว่ากูคนเดียวรับมือกับมึงในอารมณ์นี้ไม่ถูกหรอกว่ะ” หมอจัญญาพิงไหล่ผมราวกับคนหมดแรง
“ที่ไหนก็ได้ที่อยากไป กูจะพามึงไปเองทิว เพราะถ้าคนเข้มแข็งอย่างมึงอยากจะหนีขึ้นมา กูก็พอรู้ว่ามันที่สุดของแจ้แค่ไหน” ทินกรไม่ยอมแพ้พิงหัวลงมากับหัวของเขาบ้าง
“อย่าคิดว่าอยู่ลำพังสิวะ ถึงพวกกูจะดูพึ่งไม่ได้แต่ก็อยู่ข้างมึงมาตลอดนะทิว”
“ถ้ามึงอยากจะไป พวกกูก็ควรรู้จุดหมายของมึงบ้าง”
“ทีมึงไป มึงยังไปเงียบๆเลย” เขาแขวะไอ้คนพิงหัวเขาทั้งที่ยังสะอื้นเบาๆ เพราะชีวิตรักล่ม ทินกรถึงหนีหายไปเป็นปีๆ เพิ่งจะยอมพบปะเพื่อนก็ช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา มันปล่อยให้เขากับจัญญาวิ่งวุ่นตามหา ยังจะมีหน้ามาปากดีอีก
“พี่เทียนน่ะบุกป่าฝ่าดงตีนมาเยอะ ระดับมันต่างกันนักน้องทิวต้องเข้าใจนะครับ”
“มิน่า ไม่ได้ตายคาตีนสักที” แล้วแทนที่จะเป็นเรื่องเขาที่สองคนนี้ควรจะสนใจ กลับกลายเป็นว่าเขาต้องละความเศร้าทิ้งไปเพื่อมาทำหน้าที่เดิมๆ อย่างกรรมการห้ามศึกน้ำลาย
อย่างน้อยก็มีลุงชาญชัยที่เป็นที่พึงได้แม้ไม่ต้องอวดอ้างอะไรมาก ลุงแกไม่ถามอะไรสักนิด แค่พยักหน้าหลังจากทินกรหลานชายแกเล่าจบ แล้วเดินหายไปโทรศัพท์อยู่เกือบสิบนาที ลุงมองเขาด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น
“ไปอยู่กับเพื่อนลุงสักพักนะ ค่อยๆคิด ค่อยๆจัดวางอนาคตให้ดี แล้วถ้าอยากจะอยู่ลำพังเมื่อไหร่ก็ค่อยบอก”
“ผมเกรงใจครับลุง เพื่อนลุงผมก็ไม่รู้จัก”
“มันเป็นคนดี ชนิดที่ว่าลุงฝากผีฝากไข้กับมันได้ ไปเถอะ ไอ้เทียนก็รู้จักคนบ้านนี้ ลุงพามันไปบ่อยตอนเด็ก”
มันไม่มีตัวเลือกมากมายกับคนที่ยังคลำทางชีวิตไม่เจอ เมื่อเขาตกลงก็เป็นทินกรที่อาสาขับรถไปส่ง เขายินดีให้รถที่ผ่อนมาด้วยน้ำพักน้ำแรงจอดสนิทไว้ที่เดิม มันคงจะสบายใจกว่าถ้าจะไปแต่ตัวเปล่าๆ
ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่หมาย แม้จะใกล้ชานเมืองแต่ที่นี่กลับมีสวนมากมายราวกับอยู่ในชนบท มีทั้งบ้านเรือนทันสมัยและบ้านไม้หลังเล็กๆริมน้ำ บ้านหลังนี้อยู่ต้นๆซอยที่ใกล้กับตลาด การเดินทางก็ค่อนข้างสะดวก ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
บ้านปูนสองชั้นขนาดกะทัดรัด หากเนื้อที่รอบบริเวณกว้างขวาง มีสวนผัก กับผลไม้หลายสิบต้น ลุงพรเทพคือเจ้าของบ้านหลังนี้ ผิวขาวร่างท้วมกับตาตี่ๆที่ยิ้มทีแทบจะปิดกันมิดของแก ทำให้เขาคลายใจว่าลุงแกน่าจะเป็นคนใจดี แกอยู่กับลูกสาวชื่อแก้ว กับลูกเขยที่ชื่อต้น ทั้งสองคนต่างก็ยิ้มแย้มต้อนรับเขา พูดคุยแนะนำอย่างกับรู้จักกันมานาน
“แล้วทางบ้านมึงล่ะจะเอายังไง” ทินกรถามขึ้นเมื่อเขาเดินมาส่งมันขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน
“ไม่รู้สิเทียน ยังคิดอะไรไม่ออกเลย” มันโยกหัวเขาไปมาด้วยรอยยิ้มที่ไม่ต่างจากลุงชาญชัย บอกลากันสั้นแล้วจากไป
ลุงพรเทพเป็นคนคุยสนุก แกหัวเราะเสียงดังกังวานทุกครั้งที่ลูกสาวกับลูกเขยแกพูดอะไรให้ขำขัน ต้นคุยให้เขาฟังว่าเป็นเด็กที่ลุงพรเทพแกเก็บมาเลี้ยง แต่เมื่อต้นกับแก้วเกิดรักชอบพอกัน ลุงแกก็ไม่คิดขัดขวางซ้ำยังช่วยส่งเสริม เพราะแก้วนั้นเป็นเด็กดี ส่วนต้นก็แสนขยัน มันเป็นภาพครอบครัวเล็กๆที่เขาเห็นแล้วชื่นในใจ
ทิวาเพียงแค่โทรไปหาเอกสิทธ์เพื่อขอลาพักร้อน เขาใช้ช่วงเวลาหนึ่งอาทิตย์ทำสิ่งหลายๆอย่างที่ไม่เคยทำ ช่วยลุงพรเทพเก็บผักไปขายในตลาด ลงต้นกล้าใหม่ในดิน แม้มือจะคลุกฝุ่นเปรอะเปื้อนแต่เขากลับยิ้มได้ ตอนเช้าตรู่ก็ช่วยแก้วเตรียมของไปขายที่ตลาด มันเป็นช่วงอาทิตย์นึงที่เขาไม่ต้องคิดอะไร
ยกเว้นเวลาค่ำคืน
หัวใจของเขาไม่สามารถลืมใครบางคนได้ง่ายๆอย่างที่ปากบอก รัตติกาลยังคืบคลานเข้าหาเขาในยามมืดมิดสมดั่งชื่อ มันสุข แต่ก็เหงา หากยิ่งคิดถึง มันก็ยิ่งทุกข์ ไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ที่ ‘ลืม’ ได้ซะที
“ลุงไม่อยากรู้เหรอว่าผมหนีอะไรมา” ทิวาถามขึ้นในช่วงเช้าของวันหนึ่ง ในวันที่ครบหนึ่งสัปดาห์ เขากับลุงพรเทพกำลังก้มๆเงยๆเด็ดต้นกระเพราเพื่อไปมัดขายในตอนเย็น
“แล้วมันอะไรล่ะ ทิวรู้แน่ชัดแล้วหรือลูกว่าหนีอะไรกันแน่” ลุงบอกเสียงเนิบนาบ มืออวบหยุดการกระทำพลอยให้เขาต้องหยุดตามเพื่อตั้งใจฟัง “คนเราน่ะเกิดมาเพื่อสู้กับอะไรหลายๆอย่าง แต่กลับกันมันก็มีอีกหลายๆอย่างที่เราต้องการจะหนี ต่อให้ใครจะมองว่าขี้ขลาดหรือเป็นไอ้ขี้แพ้หนีปัญหา แต่ลุงมองว่ามันคือเกราะที่ปกป้องเรา ตัวของเรา ใจของเรา ทิวเอ๊ย ชีวิตแกมันยังเพิ่งเริ่มต้น จะหนีเพื่อตั้งต้นใหม่ หรือจะถอยเพื่อตั้งหลักสู้ก็ทำไปเถอะ ขอให้มันเป็นทางที่ใจเราต้องการจริงๆก็พอ ถ้าที่ที่เคยอยู่มันเป็นแค่กล่องใบเล็กๆที่บีบเราจนแทบหายใจไม่ออก ก็ออกเดินทางไปตามหาสถานที่ใหม่เถอะ ที่ที่เราจะเป็นเราได้อย่างสมบูรณ์”
คำพูดของลุงทำให้เขาต้องกลับมานั่งคิด ว่าแท้จริงแล้วอะไรกันแน่ที่ทำให้เขาจากมา
สุดท้ายเขาก็ส่งจดหมายลาออกโดยการฝากต้นให้ไปทิ้งไว้ที่ประชาสัมพันธ์ของบริษัท เพียงเท่านั้นจริงๆ แต่ราวกับว่าภูเขาครึ่งลูกในใจมันยกออกไป มันน่าจะเป็นสิ่งที่เขาควรทำตั้งนานแล้ว การตัดขาดกับครอบครัวนั้น แม้ว่าเขาจะรักพ่อและพี่ แต่การคงอยู่ของเขามันเหมือนเนื้อร้ายคอยกัดกินความรู้สึกของผู้หญิงสองคนมานานหนักนาแล้ว ทีนี้อติกานต์จะได้ไม่ต้องเหนื่อยแรงทำตัวร้ายกาจใส่ใครอีก แม่ใหญ่คงจะยิ้มได้เต็มปากเสียที แต่เพื่อไม่ให้พ่อกับพี่วุ่นวายกันมาก เขาจึงโทรศัพท์ไปหาเอกสิทธิ์บ้างตามคำแนะนำของคนมีประสบการณ์อย่างทินกร
เวลามันผ่านไปอย่างรวดเร็ว เขารับงานออกแบบอิสระมาจากบริษัทของคนรู้จักเพื่อเลี้ยงปากท้อง แถมเป็นงานที่ทำอยู่กับบ้านนั้นยังช่วยให้เขามีเวลาทำสวนกับลุงพรเทพ ได้ไปเป็นเด็กเสิร์ฟจำเป็นที่ร้านโจ๊กของแก้ว ได้วุ่นวายทั้งวี่ทั้งวัน เพื่อความเหนื่อยจะทำให้เขาหลับไปโดยไม่ต้องคิดถึงรัตติกาลมากนัก
เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเพื่อนเขาถึงต้องหนีหายไปจากสภาพแวดล้อมเดิมๆ เพราะมันสบายใจ มันอิสระ อยากจะคิด อยากจะพูด เหมือนเขาได้ตัวตนของตัวเองกลับคืน
ทุกอย่างกำลังไปได้สวย
จนกระทั่ง...
“พี่ทิวมีคนมาหาพี่แน่ะ” เสียงแก้วเรียกดังขึ้น ทำให้เขาต้องละจากงานบนหน้าจอคอมฯเพื่อเดินออมาดูแขกด้วยความสงสัย ถ้าจะเป็นหมอจัญหรือทินกร ไอ้เรื่องมารยาทน่ะสอบตกไปได้เลย แม้เจ้าบ้านจะไม่อยู่หรือไม่เต็มใจจะเชิญพวกมันสองคนก็คงจะเดินบุกเข้าไปหาเขาถึงห้อง แต่คนมารยาทดีที่ทำให้แก้วต้องเรียกเขานี่คือใครกัน
“สวัสดีจ้ะ จำฉันได้มั้ย?”
ทำไมเขาจะจำไม่ได้ ในเมื่อผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ของคนที่เขารัก
“คุณ...” คำถามที่ว่ามาทำอะไรที่นี่มันติดอยู่ในคอ แต่ยิ่งกว่าคำถามนั้นคือ รู้ได้ยังไง?
“คุณลุงคุณป้านั่งก่อนนะคะ” แก้วทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี เชื้อเชิญคนสองคนให้มานั่งที่โซฟาไม้แข็งๆใต้บันไดไม้ เขาเพิ่งจะสังเกตเห็นใครอีกคนที่มาด้วยกัน ผู้ชายวัยปลายที่ยังดูดีในชุดสูทราคาแพง
หลังจากที่แก้วเอาน้ำมาวางไว้ตรงหน้าแขกแล้วขอตัวออกไปข้างนอก ความเงียบก็แทบจะกลืนกินบ้านแสนอบอุ่นนี้ทันที ทิวาอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก การที่อยู่โดยไม่ต้องเก็บความต้องการของตัวเองมันทำให้เขาชักจะไม่คุ้นชินกับบรรยากาศเดิมๆ
“เธอคงรู้จักภรรยาฉันแล้ว” ชายอีกคนพูดขึ้นก่อน ทิวาหันไปมองอย่างเต็มตา ถ้าอย่างนั้นผู้ชายคนนี้ก็คือพ่อของรัตติกาลสินะ จะว่าไป ทั้งรูปร่าง ส่วนสูง หรือเค้าโครงหน้าก็ได้รับกันมาแบบไม่ผิดเพี้ยน “เธอชื่อทิวาสินะ”
ทิวาพยักหน้ารับน้ำเสียงเนิบนาบแสนสุภาพ
“ก่อนอื่นฉันต้องขอโทษเธอจริงๆ ไม่รู้เลยว่าลูกชายฉันจะเคยทำเรื่องเลวๆกับเธอเอาไว้”
เขาไม่รู้ว่าดวงตาเขามันโตได้ขนาดไหน แต่เขาก็เบิกมันออกด้วยความตกใจ เรื่องเลวๆที่คนคนนี้พูดถึงคืออะไร คงไม่ใช่ว่า...
“เจ้าเดียวมันสารภาพกับแม่เขาหมดทุกอย่าง ฉันที่เป็นพ่ออบรมสั่งสอนลูกไม่ดี ทำให้เธอต้องเจอเรื่องร้ายๆแบบนั้น”
เพราะรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว...ถึงได้ตามมาอย่างนั้นหรือ หรือเพราะว่าเขาหนีได้ไม่ไกลพอ...
“คุณตรี...” เสียงนุ่มๆเรียกคนข้างๆคล้ายกระตุ้น และนั่นทำให้เขาได้ยินในสิ่งที่ไม่เคยคาดคิด
“ฉันขอโทษนะทิวา เป็นเพราะความใจร้อนทำให้ฉันพูดอะไรไม่ดีกับเธอไปหลายย่าง”
ทิวาของผู้หญิงคราวแม่ตรงหน้าแน่นิ่ง เขาไม่รู้ว่าจะต้องมีปฏิกิริยาอย่างไรกับสีหน้าเจ็บปวดใจที่ได้เห็น ขอบตาของคนตรงหน้าระเรื่อแดงเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสๆ มันดูสมจริงเกินกว่าจะคิดว่าเป็นการเสแสร้งแกล้งทำ
“ช่างมันเถอะครับ เรื่องมันผ่านไปแล้ว”
“ไม่! ฉันขอโทษจริงๆ แต่ได้โปรดเถอะนะทิวา” เสียงแม่ของรัตติกาลเริ่มสั่นเครือ
“กลับไปหาเดียวได้มั้ย”
“......................”
“เดียวแทบไม่เป็นผู้เป็นคน ตอนเธอไปก็เอาแต่ดื่มเหล้า”
“......................”
“ตอนนี้ก็ทำงานไม่ได้พัก ร่างกายก็โทรมลงทุกวัน”
“....................”
“เดียวเหมือนคนใกล้ตายทุกวัน ฉันขอเธอล่ะ กลับไปหาเดียวเถอะนะ”
ในอกมันเจ็บราวกับมีใครลงมีดกรีด ทำไมต้องให้เขามารับรู้ด้วยว่ารัตติกาลเป็นอย่างไร ทำไมต้องมาตอกย้ำให้รู้ว่าเขายังรักรัตติกาลมากแค่ไหน มันอาจจะดีกว่าถ้าได้ฟังว่ารัตติกาลเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน
“ผม...ทำตามความต้องการของคุณแล้ว” เสียงที่ไม่ต่างจากการกระซิบเอ่ยตอบ “เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้นเอง อีกหน่อยเขาก็คงเป็นเหมือนเดิม”
“แต่...”
“ให้เวลาเป็นตัวตัดสินเถอะครับ เดียว...” แค่เพียงชื่อที่เรียกก็ทำเอาลำคอแห้งผากอย่างน่าใจหาย “มันก็แค่ความหลงชั่วครู่อย่างที่คุณว่าไว้ แล้วเขาจะลืมผมไปเอง คุณอย่ากังวลเลยนะครับ”
“ฉันรู้ดีว่าไม่... เธอไม่ได้เห็น เธอไม่”
“คุณตรี!” เสียงร่ำร้องของคนเป็นแม่ถูกหยุดด้วยคำเรียกหนักแน่น “พวกเรามาที่นี่เพื่อจะขอโทษและบอกว่าฉันยินดีถ้าเธอจะกลับไปด้วยกัน จะไม่มีการกีดขวางใดใดทั้งสิ้น แต่ถ้าเธอยังลังเล ฉันก็อยากจะขอโอกาสสักครั้ง ถ้ายังรักก็กลับไปอยู่ด้วยกันเถอะนะ”
รักสิ!!
เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเลิกรักได้ยังไง
“ฉันจะยังไม่บอกเดียวเรื่องที่เจอเธอ บางทีเธออาจจะต้องใช้เวลาในการตัดสินใจอีกครั้ง ถ้าเวลาจะพิสูจน์ใจคนได้งั้นเราก็มาดูกันเถอะว่าอีกกี่เดือนหรือกี่ปีกว่าลูกชายฉันจะลืมเธอ”
เวลา...สิ่งที่น่ากลัวนั่นน่ะหรอ
“แต่ถ้าเธอยังรักและให้อภัยพวกเราได้แล้ว ก็กลับมาหาเดียวเถอะนะ”
แม้จะผ่านไปหลายเดือนแต่ทิวาก็ยังไม่ลืมคำพูดในวันนั้น เวลาที่ผ่านมันทำให้ใจเขาสงบขึ้นมาก แต่กับใครอีกคนนั้น...
แม่ของรัตติกาลยังคอยวนเวียนมาหาเขาแทบทุกอาทิตย์ เพื่อบอกเล่าว่าลูกชายตัวเองเป็นยังไง ย่ำแย่แค่ไหน ราวกับจะตอกย้ำซ้ำเติมให้เขาไม่ลืม
เขายังรัก แม้จะผ่านเวลาไปขนาดไหน ความรู้สึกนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะจางหาย อยากจะเห็นหน้า อยากจะกอด อยากจะฟังเสียง
แต่เขากลับกลัวใจตัวเอง...
ยิ่งได้อิสระ ยิ่งมีเสรี ก็ยิ่งเหมือนว่าตัวเองเปลี่ยนไป เขาทำตามความต้องการของตัวเองจนเริ่มชิน แต่มีแค่การกลับไปหารัตติกาลเท่านั้นที่เขาไม่กล้าพอ ถ้าตัวเองเปลี่ยนไป ถ้าไม่ใช่คนเดิมที่ผู้ชายคนนั้นต้องการ ถ้าความรักมันจะทำให้เขามีนิสัยน่าชิงชังขึ้นมาล่ะ ยิ่งเขากระหายในความรักความอบอุ่นมากแค่ไหน เขาก็ยิ่งไม่ต้องการเผื่อแผ่สิ่งเหล่านั้นให้ใคร
หลุมดำที่มันอยู่ในใจลึกๆ มันเริ่มจะขยายวงกว้างปล่อยความน่าเกลียดฉายชัดออกมา
ตัวเขาที่คิดแบบนั้น...
รัตติกาลจะยังรักได้อยู่เหรอ
_____________________________________________________________ TBC. __________________
มาแบบสดๆร้อนๆ รวดเร็วจนน่ากลัว :try2:
ตอนนี้ยาวที่สุดเท่าที่แต่งมาเลยทีเดียว ขอไปปั่นเรื่องอื่นบ้างนะจ๊ะ :katai4:
:จุ๊บๆ: จ๊วบบบบ :จุ๊บๆ:
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
:z13: :z13: :z13:
แล้วไปอ่านโลดดดดดดดดด
โถถถถถถถถถถถถถถถถถ คิดมากจริงๆเลยทิวทิว โดนทิ้งโดนละเลยซะปมด้อยเบยยย กลัวถูกปฏิเสธกลัวไม่รักอยู่ตลอด คิดแล้วก็เซ็งครอบครัวทิวทิวได้อีก คือสร้างปมมากอ่ะ ถ้าขุ่นพ่อไม่สามารถทำให้ขุ่นแม่และขุ่นลูกสาวปากหมายอมรับได้จริงๆก็ไม่น่าจะเอามาอยู่ด้วยให้เสียความรู้สึกป่ะ จับยัดโรงเรียนประจำแล้วปลีกเวลาไปหายังดีกว่า นิเอามาปล่อยไว้ให้โดนรังเกียจอ่ะ แย่!!!
แต่เอาจริงนะ ไม่ว่าด้วยสาเหตุอัลไลก็ดี ดีแล้วที่ให้เดียวได้รับทานมาม่านานๆ หึหึ หมั่นไส้อ่ะบอกตรง o3
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านแล้ววววววววววว
เอิ่มมมม ว่าแม่เดียวไปหลาย ขอโทษอย่างสูงค่ะ TvT
***********
สรุปว่าที่ไม่กลับไปคือทิวาเองสินะ กลัวเดียวรับไม่ได้? อันนี้ถึงตอนนี่เดียวเจอทิวาแล้วหรือยังอ่ะคะ??
รู้สึกดีนะที่ทิวาออกมาจากบ้านได้ ก้าวต่อไป
ทิวาเอ้ย ลื้อทิ้งเดียวลงเหรอ กลับไปเถอะ คนอ่านขอร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เดียวรักเมียเสมอ ทิวอย่าเพิ่งคิดมากไป
-
น้องทิวอ่ะดีเกินไปแล้ว หนูต้องรู้จักเรียกร้องบ้าง เอาใจช่วยนะ อยากให้เดียวมาเจอเพื่อนๆทิวจัง น่ากลัวว่าจะเจ็บตัวไม่น้อย
-
ก็ลองดูสิว่าเดียวจะรับได้ไหม อย่าเอาแต่วิ่งหนี หัดสู้คนเสียบ้าง
เรื่องครอบครัวของทิวาน่าเศร้ากว่าเรื่องถูกกีดกันความรักเป็นไหน ๆ
-
:-[ รักกันๆ อยากอ่านทิวเอาแต่ใจบ้าง
-
คุณแม่เดียวคะ ทิวทำตามความต้องการของคุณแม่แล้วไง ยังจะมาพูดเรื่อองเดียวจะเป็นจะตายให้ทิวฟังทำไม ความต้องการของคุณแม่ทั้งนั้น ทิวกะเดียวผิดอะไร ยังคงเกลียดคุณแม่เหมือนเดิม รักลูกแบบโง่ ๆ ตอนทิวสวนประโยคคุณแม่ ไม่รู้สึกสะอึกมั่งหรอคะ
ทิวเอ๊ย รักก็กลับไปเถอะ เดียวคงดีใจมากกว่าเกลียดนะ
ปล.รักคุณพ่อเดียวมากอะ
-
มาทีเดียวครบทุกเรื่องเลยได้ไหม?
ติดทุกเรื่องเลยอ่ะ
ฮืออออ
เข้าใจทิวานะ ตัวเองที่ไม่เหมือนเดิม ไม่กล้าไปเจอเดียว
ไม่ใช่ไม่รัก แต่รักมากอ่ะ
โฮวววว เข้าใจทุกคน แต่ทุกคนเข้าใจฉันด้วย
ช่วยกลับมาหวานกันเร็วๆเถิด อินี่จะตายละ
-
เข้าใจมากๆ
ไม่รู้จะทำยังไงกับสิ่งที่เป็น :ling3:
บอกได้อย่างเดียวว่าเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง
-
ขอบคุณที่มาลงให้ตั้งสองตอน
-
น้องทิวสู้ๆ
-
หน่วงจิต
-
มาไวจนสะพรึง................เริ่ดดดดดดดดดดที่สุดอะ
หวังว่าจะได้อ่านตอนต่อภายในวันสองวันนี้ แอร๊ยยยยยยยย ตื่นตุ้น
ทิวจ๋า อย่าคิดมากลูก จากนี้นะ ต่อให้หนูเอาแต่ใจกลายเป็นเคะราชินียิ่งกว่าคุณนายของพี่แท่งเทียน
อีเดียวมันก็รัก มันยอมกลายเป็นผัวทาสแน่ เชื่อแม่เถอะลูก
คืนดีกันทีเห๊อะ แม่กินมาม่าท้องป่องแล้วลูกเอ้ยย
รอตอนต่อไป ถ้าเรื่องนี้ไม่มา ยินดีรอเรื่องอื่นๆ ติดทุกเรื่อง บ่องตง
:กอด1:
-
ทิวนี่น่าสงสารจัง อยู่กับความกลัว
-
แค่ชอบอิสระ มันน่ารังเกียจตรงไหนทิว ใครก็เป็น ไม่มีใครชอบถูกบีบถูกบังคับหรอก ถ้าบอกว่าอยากได้ความรักจากเดียวให้ตัวเองเพียงคนเดียวแล้วมันเห็นแก่ตัว ไม่ต้องห่วงหรอกทิว ทุกคนนั่นแหละ ที่อยากให้คนรัก รักแค่ตัวเอง ฉันก็เป็น
ถึงจะบอกว่าอภัยให้แม่ของเดียวแล้ว มาอ่านตอนนี้ก็เริ่มเคืองๆมาอีกแล้ว
ทิวจากมาก็เพราะคำขอของคุณ อยากให้ไปก็แค่บอก อยากให้กลับก็แค่พูด เฮ้อ...เข้าใจนะว่ารักลูก ทนเห็นลูกแย่ไม่ได้ พอรู้ว่าทิวเป็นคนที่เยียวยารักษาเดียวได้ ก็ตามหา...เฮ้อ
แล้วก่อนหน้าทำไมไม่ปรึกษาคุณชัยสามีคุณ ว่าควรทำอย่างไร หรือแค่ไม่คิดว่าลูกจะต่อต้านขนาดนี้ เพราะเคยยอมคุณมาตลอด
-
สนุกมากจริงๆ.... แต่แบบนี้เดียวรู้จึ้นมา มันคงดีใจตาย.... อุบอิบไว้ก่อนนะทิว
-
ทิวอย่าคิดมากน้า กลับไปหาเดียวเลยย~ :mew1: :mew1:
-
เราว่าเดียวจะชอบซะอีกนิสัยของทิวที่ว่า
ถ้ารักแล้วไม่ต้องการแบ่งปันใหัใคร อิอิ
ปล แท่งเทียน กับหมอจัญโผล่มาด้วย คิดถึงเทียนกับคนโปรด ^^
-
ทุกคนแหละที่ต้องการความเป็นส่วนตัว ชีวิตอิสระ แต่การรักใครสักคน ก็อยากที่จะให้คนที่รัก รักเราคนเดียว และสำหรับความต้องการที่ทิวต้องการนั้น เราว่าเดียวยินดีและเต็มใจเลยแหละที่จะมีทิวคนเดียวและคนสุดท้าย และตอนนี้ครอบครัวของเดียวก็เต็มใจรับทิวเข้ามาเป็นคนในครอบครัวแล้ว เหลือก็แต่ทิวเท่านั้นที่ต้องถามใจตัวเองดีๆ ว่ายังรักเดียวอยู่หรือเปล่า
-
สะใจลึก ๆ ที่ทิวไม่ยอมกลับไปหาเดียว
คุณป้าเลยต้องช้ำใจ ทุกข์ใจเพราะเป็นคนทำร้ายลูกชายตัวเอง
-
เดียวมาอุ้มทิวกลับได้แล้ว
-
กลับไปเถ้อะะะนุ้งทิว หาความสุขให้ชีวิตตัวเองบ้าง :hao5:
-
ว๊าวววว สองตอนในวันเดียวเลย
อ่านรวดเดียว และก็ได้ความว่า
ที่เรื่องมันยังเป็นแบบนี้ ทิวาไม่กลับไปหาเดียวสักที
เพราะคิดมากเกินไปหรือเปล่า ถ้าเดียวจะไม่รักทิวาแล้ว
เขาจะอยู่สภาพนี้หรือ แล้วทิวาเองก็ยังรักเดียวอยู่
แค่ทิวาตัดความคิดฟุ้งซ่านเรื่องที่ว่าตัวเองแก่ตัวออก
มันก็ไม่เหตุผลอื่นมารั้งไม่ให้กลับไปหากันได้อีกแล้ว
เปิดใจหน่อยสิทิวา ไหนว่าอยากเป็นที่ต้องการของใครสักคนไง
-
ถ้าเรื่องจะหวงกัน มั่นใจว่าเดียวหนักกว่าแน่ๆ ยิ่งทิวเคยทิ้งกันไปครั้งนึง กลับไปคราวนี้คิดว่าเดียวจะยังชิวๆเหรอ ทิวโอเคกับเดียวแบบนั้นปะล่ะ ฮ่าๆ
ยิ่งเห็นแม่ยิ่งเข้าใจเลยว่าสปอยล์ลูกมากแค่ไหน เฮ้อ
ทิวอะ ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของทิวแล้ว เอาไงๆๆ
-
เข้าใจความรู้สึกทิวนะ แต่ก็สงสารเดียว รีบๆเจอกันเถอะ
-
รักแต่ก็กลัวจะสูญเสีย ไม่กล้าที่จะกลับไป
กลัวเดียวจะไม่ได้เป็นของตัวเองเต็มร้อย
-
นางเอกเกินไปแล้วววว
-
อย่าคิดเองเลยนะทิว
ถามเดียวบ้างว่าต้องการอะไรแบบนี้หรือเปล่า
อยากให้คุยกัน
รู้ว่ารักกันก็ต้องมีการห่วงแหนความรัก นั้นปกตินะทิว อย่าคิดมาก คิดเยอะ แและคิดแทนเดียวเลย
เชื่อว่าไม่ว่าทิวจะแย่หรือเห็นแก่ตัวกว่านี้ เดียวก็รักแถมอาจจะดีใจจนตัวลอยเลยก็ได้
ที่ทิวอยากได้ความรักจากเดียวมากมายขนาดนี้
ถ้าจะหนีให้พ้น ต้องหนีใจตัวเองให้ได้เท่านั้น แต่คงทำไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ
-
สงสารทิวอะ :mew2: บางทีก็อยากให้ทิวอยู่ที่นี้ไปเลย ไมต้องกลับไป
-
สงสัยเดียวได้ถ่อมากินโจ๊กร้านนี้ทุกวันแหง
ตลกหมอจัญ แหม่พ่อหล่อทุกสัดส่วน
แอบคิดถึงเทียนกะคนโปรดเลยฮ้า555
ต่อไปคงไม่ดราม่าแล้วใช่มั้ยคะ
ทิวาบอบช้ำไปหมดแล้ววววง เอ็นดูฮี
-
นี่เองสาเหตุที่ทิววิ่งหนี...ใช่ป่ะ?
-
ทิวน่าสงสารจังเลย ฮืออออ :monkeysad: เขียนถึงครอบครัวทิวทีไร ยิ่งเกลียดมากขึ้นทุกครั้ง ๆ เลย
แต่ก็ยังดีที่ทิวมีเพื่อนแท้ที่รักและหวังดีเป็นที่พึ่งในยามทุกข์ใจนะ
แท่งเทียนของคนโปรด โดดมาช่วยเพื่อนในเรื่องนี้ด้วย พี่หมอกับแท่งเทียนน่ารักมาก
คุณลุงก็น่ารัก คุณลุงพรเทพกับครอบครัวก็แสนดี โชคดีของทิวที่ได้เจอแต่คนดี ๆ นะ
ชอบคุณพ่อของเดียว แต่กับคุณแม่เดียวนี่ ไม่รู้สึกสงสารเลยแฮะ สะใจด้วยซ้ำ เรานี่ท่าจะแค้นฝังหุ่นแทนทิวซะแล้ว เฮ้อ
ทิวกลัวความเปลี่ยนแปลงของตัวเอง แล้วเดียวจะไม่รัก แต่เชื่อเถอะ ความรักของเดียวมากกว่าที่ทิวคิดไว้แน่
เข้าใจกันเร็ว ๆ น้า อยากให้คู่นี้ได้หวานกันเยอะ ๆ กับเขาบ้างจัง อยากให้ทิวได้มีความสุขที่แท้จริงเร็ว ๆ
-
ทิวววววว
ไม่ต้องกลัวลูก
ถ้ารักก็ต้องลอง
นี่เดียวเขาก็ไม่ได้เลิกรักหนู หนูก็ยังรักเขา
ตอนเลิกกันก็ไม่ได้เลิกเพราะมือที่สามสักหน่อย
ให้โอกาสความรักหน่อยนะ
สู้ๆ
:call: :call:
ปล. มาต่อไวๆนะคะไรท์ รอทุกวันเลย :mew1:
-
เกือบปีที่ทิวหายไป พ่อและพี่ชายทำอะไรบ้างนะ
ส่วนแม่เลี้ยงและน้องสาวคงสบายใจดีสินะ
สงสารทิว เจอกับครอบครัวมาตลอดชีวิตแล้ว
ยังต้องมาเจอกับแม่เดียวอีก ขอโทษก็ไม่หายง่าย ๆ หรอกค่ะ
-
ขอตอนต่อไปด่วนนนนนนนนนน อ๊ายยย ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทิวจ๋าทำตามหัวใจตัวเองเถอะนะ ให้โอกาศเดียวสักนิดก็ยังดี :impress:
-
จะยังไงก็แล้วแต่ ขอให้ทิวตัดสินใจให้ดีๆละกัน
จะทำเพื่อตัวเองหรือเพื่อคนอื่น ก็คิดเอานะ
-
กลับไปเถอะนะๆๆๆ :mew2:
-
โถ พ่อคุณ
-
คนทุกคนต่างมีความเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น
ขอแค่ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนก็พอแล้ว
แล้วเราเชื่อว่า ไม่ว่าทิวจะเป็นยังไง เดียวก็จะไม่เปลี่ยนใจ
-
ห้ามมามุขเดียวป่วยแล้วทิวามาดูแลนะ
-
รอการตัดสินใจของทิวน้ารา
-
ตามอ่านแบบไม่ต้องทำอะไรกันเลยทีเดียว :katai4:
มีหลากหลายอารมณ์เหลือเกิน เราก็อินน่ะสิ
ไหนจะเรื่องครอบครัวของทิวเอง ไหนจะเรื่องของเดียว
ถ้าพูดตามความรู้สึกของเรา เราว่านี่คือการลงโทษที่สาสม
แต่พ่อกับพี่ชายของทิวคงจะไม่รู้สึกอะไรมากมายหรอกมั้ง
ที่ผ่านมาก็ใช่ว่าจะสน ไม่ต่างจากพนักงานคนอื่นๆหรอก
ยังไงครอบครัวที่สมบูรณ์ของตัวเองต้องมาที่หนึ่งอยู่แล้ว
มาเรื่องของเดียว ที่ตอนนี้กำลังเจอมรสุมจากคนอ่าน
เริ่มแรกบอกเลยว่าเกลียดเดียวมาก ต้องใช้คำว่าสารเลว
คงไม่ต้องบรรยายให้ยืดยาวเพราะมันเยอะอย่างที่รู้ๆกัน
ตอนนี้ก็ได้บทเรียนที่แสนแพง คงต้องจ่ายให้ทิวนะ เพราะคุ้มมาก
เรียกว่าครั้งนี้ทิวตอบแทนทุกคน ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัวเลย
ใจแข็งเข้าไว้ทิว ให้สิ่งที่ผ่านมาเป็นน้ำเลี้ยงให้เราเข้มแข็ง
แต่ถ้าความรักจะทำให้มีแรงสู้ต่ออีกหน่อย รับไว้พิจารณาก็ไม่เลว
อย่างน้อยฝั่งเดียวก็ไฟเขียวแล้ว ฝั่งเราน่ะอย่าไปสน
ชีวิตเป็นของเรา จะสุขหรือทุกข์เราเท่านั้นแหละที่รู้ สู้ๆนะทิว
พิมพ์ในมือถือไม่ค่อยสะใจเลย (นี่ขนาดว่าไม่นะ :laugh: )
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ :กอด1:
-
น้ำตาจะมาๆ T^T
ได้เจอกันแล้ว
แล้วทีนี้ขึ้นอยู่กับทิวแล้วว่าจะเอายังไง
-
Q^Q
-
อย่าคิดเยอะ ๆ
อย่าทรมาณหัวใจตัวเองอีกเลยนะ
กลับไปกับเดียวเถอะ
-
กำลังเข้มข้นเลย รออ่านตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
จงมาๆๆๆ
-
โอยยยย เข้าใจนะว่ากลัวอะทิว แต่พี่เดียวแกจะเป็นบ้าอยู่แว้ววววว
รักกันก็กลับไปรักกันเถอะจ๊ะ คุณแม่อนุญาตแล้ว จะได้มีคนเป็นของตัวเองซักที
รอตอนสวีทและคืนดีกันนะค่ะ อิอิอิอิ
-
ทิชชู่เกือบหมดมวนเข้ามาอ่านเรื่องนี้
-
โอยยยยยยยลุ้นไปนะ รอว่าจะเป็นไงต่อไป สงสารเดียวก็สงสาร ทุกคนดูเจ็บปวดกันหมด
-
สงสารเดียวนะ
แต่สิ่งที่ทิวาเจอมาก็เจ็บไม่ต่างกันหรอก เง้อออ
-
ไม่ยากๆก็รอไป ก็มากินโจ๊กทุกวันมากินข้าวกินขนมแถวนั้นทุกวัน ไม่ได้กดดันนะแค่มาอยู่ใกล้ๆหัวใจเแค่นั้นเอง บอกเขา
-
มาต่อทีเถอะหนึ่งอาทิตย์แล้ว
-
น่าเห็นใจทิวเหมือนกันนะ เพราะไม่มีพ่อแม่คนไหน ไม่หาสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกหรอก น้อยที่จะทำใจยอมรับได้ ถ้าจะบอกว่าให้ใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ต้องอีกกี่ปีละ 5 หรือ 10 ปีละ ส่วนเดียว แรก ๆ อาจจะไม่ใช่ความรัก เพราะมันจะมาโดยที่เราไม่รู้ตัว
-
สู้ๆนะจ๊ะทิว ค่อยๆคิด ค่อยๆทำ อย่างว่าแหละ เวลาเท่านั้นจริงๆ ถ้าปล่อยวางได้แล้ว ไม่เหลือทิฐิะไร กลับไปรักกันเหมือนเดิมนะทิวนะ :mew1: :mew1:
-
จงมาๆๆๆๆ
-
จะกลายร่างเป็นเคะราชินีบัดเดี๋ยวนี้ตาเดียวแกก็ไม่หือไม่อือแล้วแหละ แหม่
กลับมาเท้ออออออ :ling1:
-
สนุกมากๆๆๆๆ
มาต่อทีเถอะ
รอร้อรออออ~~~~
:call: :call:
-
เข้ามารอ ร้อ รอ
น้องทิวจะมาเมื่อไหร่หนอ...
-
เรากำลังเผาพริกเกลือส่งให้คุณนายเมลอน
-
CHAPTER 24 ...เริ่มต้นอีกครั้ง...
เธอก็แค่ทนอีกต่อไปไม่ไหว
การต้องมองเห็นลูกชายตัวเองเปลี่ยนไปเป็นคนละคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับคนเป็นแม่ อีกกี่ครั้งกี่หนกันที่เธอต้องไปพบลูกชายนอนหลับบนโซฟาหน้าทีวีที่เปิดค้างไว้ด้วยภาพเดิมๆ ภาพใบหน้าสวยผิดชายกับรอยยิ้มน่ารัก ภาพของคนที่เธอประกาศกร้าวว่าให้เลิกยุ่งกับลูกชายคนเดียวของเธอ
ความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต
ลูกชายเพียงคนเดียวแทบจะไม่ยอมเงยหัวขึ้นจากการทำงาน และการออกกำลังก็แทบจะกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวัน ไม่ใช่เพื่อสุขภาพ หากเป็นผลกระทบของมันต่างหากที่ลูกชายเธอต้องการ รัตติกาลผอมลงไปมาก ไม่กิน ไม่เที่ยว ถ้าไม่ทำงานก็จะอยู่แต่หน้าจอโทรทัศน์ เปิดวิดีโอนั้นซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนไม่ยอมตื่นจากฝัน
ถ้าลูกชายของเธอคล้ายจะเป็นโรคซึมเศร้า
เธอเองก็คงใกล้บ้าเต็มที
วันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เธอมาพบลูกชายอยู่ในสภาพเหมือนเคย ร่างโทรมๆกับวีดิโอเดิมๆ มันเกินกว่าที่เธอจะรับได้อีกแล้ว ต่อให้ถูกตราหน้า หรือว่าจะโดนด่าทออย่างไรเธอก็ยอมทุกอย่าง
๏ ●
● ๏
๏ ●
“มันหมายความว่ายังไงครับ!”
เสียงทุ้มต่ำเกือบจะกลายเป็นเสียงตวาดกร้าว ท่ามกลางคนที่ไม่รู้จักรัตติกาลลืมหมดสิ้นเรื่องความอาย ความสับสนมันกลบหมดทุกความรู้สึก ทิวาที่วิ่งหนีเขาไปกับแม่ที่เหมือนรู้ว่าจะพาเข้ามาเจอกับใคร แม้จะไม่ใช่ลักษณะเสียงที่ควรจะเปล่งออกกับผู้ให้กำเนิดมาท่ามกลางที่สาธารณะแต่เขาก็ทำไปแล้วโดยไม่ทันระวังตัว แม่เขาเพียงแค่เหยียดยิ้มเศร้าๆ ปล่อยท่อนแขนของเขา แล้วเดินไปทางเจ้าของร้านโจ๊ก โดยไม่พูดอะไร
“แม่!” แต่เขาต้องการคำตอบ ความเงียบไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้ จะมีใครรู้บ้าง! แม่จะรู้ไหมว่าหัวใจเขามันร้อนรุ่มจนทุรนทุราย
“ป้าขอไปหาทิวาที่บ้านหนูได้ไหมจ๊ะ”
“ได้สิคะ ตามสบายนะจ๊ะป้า”
ความสนิทสนมในระดับหนึ่งนี้มันยิ่งเพิ่มความสงสัยให้มากเกินกว่าความอดทนจะเก็บกดไว้ได้ เขาอยากจะเข้าไปกระชากคอใครก็ตามที่จะพออธิบายให้เขาฟังได้ว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น แต่ติดที่ว่าคนๆนั้นเป็นแม่เขา
“ตามแม่มาเถอะเดียว” แม่เดินกลับมาจูงมือเขาไปยังทิศทางเดียวกับที่ทิวาวิ่งหนีหายไป รัตติกาลอยากจะสะบัดมือทิ้งเสียเดียวนั้นเพราะความเงียบที่ทำเอาเขากลายเป็นไอ้โง่ แต่... “ทิวาอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ต้น...”
“.............”
“พ่อเขาให้นักสืบที่ทนายสมพงหาตามสืบจนรู้”
ทนายสมพง!! “ผมก็จ้างนักสืบที่คุณสมพงหามาให้ แล้วทำไม”
“เพราะพ่อเขายังไม่อยากให้ลูกเจอกับทิวา”
มันน่าโมโหนัก!!! รัตติกาลอยากจะโวยวายให้รู้แล้วรู้รอด เพราะอย่างนี้สินะ ไม่ว่าเขาจะคาดหวังไว้เท่าไหร่ลงท้ายก็ต้องผิดหวังไปทุกครั้ง เพราะทนายสมพงเป็นคนของพ่อ เพราะพ่อสั่ง! เขาน่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ควรไว้ใจคนใกล้ตัว
“ทำไม! พ่อเข้าข้างแม่ใช่มั้ย”
“ลูกควรจะรู้ดีที่สุดนะว่าพ่อเขาเป็นคนยังไง พ่อมีเหตุผลมากกว่าแม่ ใจเย็นมากกว่า และรักลูกไม่แพ้ใคร”
“แล้วทำไมถึงทำกับผมอย่างนี้”
“พ่อเขาอยากจะให้เวลากับทิวาเหมือนกัน แม่บอกพ่อเขาหมดแล้ว ทุกเรื่อง”
รัตติกาลไม่อยากจะคิดว่าพ่อจะรู้สึกอย่างไร ไอ้ทุกเรื่องที่แม่ว่า คงจะเป็น ‘ทุกเรื่อง’ จริงๆ เขาจนคำพูดที่จะเอ่ยต่อ มันดีเท่าไหร่แล้วที่พ่อไม่บุกมาลงโทษเขาทันทีที่รู้เรื่อง ถึงเขาจะรู้ตัวว่าเป็นลูกชายคนเดียวที่ได้รับความรักจากพ่อและแม่ แต่มีแค่พ่อเท่านั้นที่อะไรถูกก็จะชื่นชมแต่เมื่อผิดก็ไม่รีรอที่จะลงโทษ และถ้าจะให้เปรียบเทียบว่าการที่พ่อเก็บเงียบเรื่องของทิวาเป็นบทลงโทษแล้วล่ะก็มันสาสมยิ่งกว่าโดนทำร้ายทางร่างกายเป็นไหนๆ
เขาได้แต่เดินตามแม่เข้ามาในซอยเล็กๆไม่ไกลจากตลาด มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูรั้วไม้เก่า ที่มองเห็นบ้านครึ่งไม้ครึ่งปูน ที่ปกคลุมไปด้วยสีเขียวของพรรณไม้ต่างๆ ตัวบ้านมีขนาดไม่ใหญ่เลยถ้าเทียบกับเนื้อที่รอบๆ แม่ของเขาถือวิสาสะผลักประตูรั้วเตี้ยนั้นเข้าไป เดินตรงไปอย่างไม่ลังเลคล้ายกับว่าได้มาเยี่ยมเยือนหลายครั้งหลายครา เขาเดินตามมาไม่ห่างจนกระทั่งถึงประตูบ้านที่เปิดโล่ง แม่หยุดยืนนิ่ง ค่อยๆหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเขา
“อย่าเกลียดแม่เลยนะเดียว...” คุณนายราตรีที่รัตติกาลรู้จักกำลังเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงโรยแรง ดวงตารื้นน้ำใสๆ “แม่ยอมทุกอย่างแล้วจริงๆ”
“แม่...” ใช่! เขาโมโห เขาน้อยใจ แต่เขามีสิทธิ์อะไรที่จะโกรธเกลียดผู้ให้กำเนิด แม่ก็แค่ทำในสิ่งที่คนเป็นแม่หวังให้ลูกเป็น ถึงแม้มันจะเป็นสิ่งที่เขาไม่ต้องการก็ตาม
เขาไม่เคยรับรู้ ไม่สิ! เขาไม่คิดที่จะสนใจว่าในขณะที่เขาเหมือนกำลังตายช้าๆ แม่จะอยู่ยังไง ในความโมโห เขารับรู้เพียงว่า ยิ่งเห็นแม่มีสีหน้าเศร้าเท่าไหร่ ยิ่งสะใจเขาเท่านั้น เพราะแม่จะได้รับรู้ให้มากว่าเขาเจ็บแค่ไหน
แต่น้ำตาของเขา กับน้ำตาของแม่ มันเทียบกันไม่ได้
ทุกน้ำตาที่แม่หลั่ง บนความสะใจของเขา มันช่างอกตัญญูเหลือเกิน
รัตติกาลก้มหน้าลง เขาไม่อาจทนมองผู้ให้กำเนิดปั้นยิ้มทั้งๆที่นัยน์ตาเอ่อคลอ เขาไม่เคยอยากให้แม่ร้องไห้ แต่หลายเดือนที่ผ่านมา แม่ก็เสียน้ำตาเพราะเขามามากเหลือเกิน แต่สิ่งที่แม่ทำมันก็สร้างรอยน้ำตาให้เขาจนแทบไม่มีจะไหล แต่ใครล่ะจะเกลียดแม่ตัวเองได้ลงคอ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าถูกรักขนาดไหน ...รัตติกาลจะเกลียดแม่คนนี้ได้ยังไง
สองมือพุ่มพนมยกสูง นิ้วโป้งจรดจมูกฐานะผู้ให้ซึ่งลมหายใจ ศีรษะก้มรับเคารพน้อม
“เดียวขอโทษครับแม่...”
สิ้นประโยค ร่างสูงก็ถูกคว้ากอด เสียงสะอื้นฮึกฮักดังขึ้นเบาๆ
“ขอบคุณครับแม่...”
สองมือคลายออกอ้อมโอบร่างที่เล็กกว่าเอาไว้ สุดท้ายรัตติกาลก็ยังเหมือนเด็กเล็กๆที่เอาแต่ใจอยู่ดี คิดได้เมื่อแม่ยอมตามใจ สำนึกได้เมื่อแม่โอนอ่อนผ่อนตาม
“เข้าไปหาน้องเถอะลูก” คุณราตรีผละจากอ้อมกอดเขา แตะแขนเป็นเชิงให้เขาก้าวผ่านประตูเข้าไป “ชีวิตลูกที่แม่ทำหายไป เอาคืนมาให้ได้นะ”
รัตติกาลยิ้ม อาจจะเป็นรอยยิ้มแรกที่เขามีให้แม่ในรอบหลายๆเดือนที่ผ่าน และตอนนี้เขาอยากจะมอบรอยยิ้มนั้นให้กับคนที่แม้แต่ในห้วงฝันก็ยังเห็น
ในบ้านที่ไม่รู้จัก เขาเหมือนเด็กกำลังหลงทางที่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นตามหาที่ไหนดี ชั้นล่างที่เปิดโล่งเชื่อทุกส่วนของบ้าน เพียงแค่มองกูพอรู้ว่าไม่มีคนที่เขาต้องการพบ ชั้นสองจึงเป็นส่วนสุดท้ายที่เขาจะวาดหวังได้ บันไดไม้ส่งเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดยามเดินขึ้นไป และเมื่อสองเท้าหยุดยืนบนพื้นทางเดินสั้นๆกับประตูหลายบานก็ทำให้รัตติกาลหนักใจอีกหน
ประตูบานแรกเปิดได้อย่างง่ายดาย และไม่มีใครอยู่ บานที่สอง และสามก็ไม่ต่างกัน สองเท้าจึงรีบร้อนก้าวมาหยุดยังประตูไม้บานสุดท้าย แค่เพียงส่งมือจับลูกบิด ขยับเล็กน้อยก็พบกับแรงต้าน ประตูล็อกย่อมต้องมีคนอยู่ข้างใน
“ทิว...” ชื่อที่คล้ายจะตอกสลักลงไปในใจเขาทุกครั้งที่เรียกถูกเปล่งออกมา แต่ที่ได้รับคือความเงียบราวกับเขาละเมอเพ้อพกเพียงลำพัง
“ผมรู้ว่าคุณอยู่ในนั้น...”
“ทิว...” ริมฝีปากเม้มแน่นจนแทบจะเป็นเส้นตรง เขาแค่อยากเห็นหน้า ใบหน้าจริงๆ ผิวอุ่นๆที่มีเลือดเนื้อ ทิวาตัวจริงที่ไม่ใช่ทิวาในหน้าจอทีวี “ทิวา...”
แค่เพียงบานประตูกั้น แต่ทำไมมันคล้ายกับกำแพงหนากั้นขวางเอาไว้ เสียงเรียกของเขามันส่งไปไม่ถึงอย่างนั้นเหรอ หรือแค่คนข้างในปิดหูปิดตาแสร้งว่าไม่ได้ยิน
“ทิว...”
ถ้าเป็นเมื่อก่อน
ตัวเขาเมื่อเกือบปีที่แล้วจะทำยังไงกับสถานการณ์อย่างนี้นะ เอ้อ เขาคงจะทุบประตูสุดแรง คงจะตะคอกเรียกเสียงลั่น เขาคงจะไม่สนใจว่าคนข้างในจะรู้สึกอย่างไร เขาคงจะทำทุกวิธีที่จะลากใครคนนั้นออกมาเผชิญหน้า เขาคง...
เปลี่ยนไปแล้ว
ทิวาทำให้เขาอยากจะเข้มแข็งยิ่งกว่าเดิม อยากจะเป็นแก่นเสาที่คอยเป็นหลักยึดยามที่ทิวาเหนื่อยล้า แต่ในขณะเดียวกันทิวากลับทำให้เขาอ่อนแอลง ทำให้รู้ว่าความเสียใจมันเป็นยังไง ให้รู้ว่าการที่น้ำตาไหลมันแสบร้อนแค่ไหน ความทรมานของการถูกทิ้งที่ทำให้ทุกค่ำคืนกลายเป็นหายนะ เขาอยากจะจบความรู้สึกแบบนั้นเสียที
“ผม... กำลังจะเป็นบ้า...”
“ผมนอนไม่หลับ...ผมจำเสียงหัวเราะตัวเองไม่ได้...”
“ผมร้องไห้เวลาที่อยู่คนเดียว...ผม...ผมคิดถึงคุณ”
“พอแล้วรึยัง...ลงโทษผมแค่นี้เถอะนะ...มากกว่านี้ ผมคงทนอีกไม่ไหว...”
“ทิว...”
ความเงียบคือสิ่งเดียวที่โอบล้อมตัว เขาต้องการทิวา แต่อะไรคือสิ่งที่ทิวาต้องการ เขาจะต้องทำอะไร ต้องทำอีกสักเท่าไหร่ถึงจะได้เป็นสิ่งนั้น เป็นคนที่ทิวาต้องการ
“เริ่มต้นกันใหม่นะ...ผมจะพยายามทำมันให้ดี”
“ช่วยรักผมอีกครั้งเถอะนะ...”
‘รักอีกครั้ง’
มันหมายความว่าความรักที่เคยมีมันหมดลงไปแล้ว แต่...มันยังไม่ได้จางหายไปไหนเลยนี่...ไอ้ความรักนั่นน่ะ
ทิวาหลับตาแน่น แผ่นหลังยังคงแนบชิดติดบานประตูไม่ต่างจากใบหูที่เงี่ยฟังเสียง ทุกคำ ทุกประโยคที่แม้จะแว่วเบาแต่เขากลับได้ยินชัดเจน
ยังจำที่ตัวเองสัญญาได้ว่าจะลืม... แต่ไม่ว่าจะผ่านมากี่วันกี่เดือนเขาก็ลืมไม่ได้อย่างปากว่า คงต้องโทษหัวใจที่มันช่างเกเร เพราะไม่ว่าสมองจะสั่งอย่างไร ใจดื้อๆก็ยังคงหันหลังไม่รับฟัง
“พรุ่งนี้...ผมจะเจอคุณที่ร้านโจ๊กมั้ย?”
อยากจะตอบกลับไปเหลือเกินว่า ‘เจอสิ’
“รักนะครับ”
เสียงฝีเท้าค่อยๆเดินห่างออกไปจากประตู ยิ่งตอกย้ำหัวใจแข็งๆ ที่โดนกัดกร่อนด้วยคำสั้นๆ คำเดิมๆที่ราวกับไม่ได้ยินมาแสนนาน แต่เมื่อได้ฟังอีกครั้งอานุภาพของมันก็ยังคงเดิม คำสั้นๆที่จุดรอยยิ้มให้ริมฝีปาก แม้ตอนนี้น้ำตาจะเอ่อคลอด้วยความเศร้าหากรอยแย้มยิ้มกลับทำให้ร่องรอยนั้นดูงดงาม
คนเดียวที่บอกรักเขา
ความรักที่ให้เขามันยังไม่เปลี่ยนใช่มั้ย?
รัตติกาลจะรักทิวาไปตลอดรึเปล่า?
...
...
...
“เขามาทุกวันเลยนะพี่ทิว” เสียงแก้วพูดขึ้นมาหลังจากนั่งลงพักเหนื่อยบนเก้าอี้ไม้ ทิวาแสร้งไม่สนใจคำบอกลอยๆ ตั้งหน้าตั้งตาช่วยต้นรื้อของออกมาจากรถเข็นเพื่อมาทำความสะอาด ต้นมองหน้าเขาเล็กน้อยคล้ายจะพูดอะไร แต่เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับก็จำต้องเก็บคำแล้วขนของต่อไป ผิดกับภรรยาที่ยังคงส่งเสียงเจื้อยแจ้วไม่หยุด
“จะครบอาทิตย์แล้วนะพี่ทิว แก้วล่ะสงสารพี่เขาจัง”
“ต้นพี่เอาของตรงนี้ไปล้างเลยนะ” ทิวาจำต้องส่งเสียงออกมาให้ดังเล็กน้อย เพื่อที่แก้วจะได้เลิกทำตัวเป็นผู้หวังดีเสียที ทั้งๆที่คิดว่าการเดินเลี่ยงออกไปจะเป็นการตัดบทสนทนาได้ดีแล้ว แต่เขาคงดูถูกแก้วเกินไป เพราะสาวหน้าท้องโตกลับเดินตามเขามาไม่ยอมห่าง
“พี่หล่อเขาทำเรื่องไม่ดีกับพี่ไว้เหรอ?”
แก้วจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ ถ้าเขาไม่โต้ตอบอะไรสินะ ผู้หญิงเป็นแบบนี้ทุกคนเลยสิน่า
“เปล่า...”
“งั้นพี่ก็ทิ้งเขา”
“แก้ว!”
“โมโหแก้วหรือว่าแค่ตกใจที่แก้วรู้”
ตกใจสิ! เขาไปแสดงทีท่าในเชิงแบบนั้นตอนไหนกัน หรือว่ารัตติกาลจะพูดอะไรให้แก้วฟัง
“พี่หล่อเขาไม่ได้บอกอะไรหรอก ที่จริงพี่เขาแค่นั่งมองชามโจ๊กนิ่งๆทุกวันต่างหาก” น้ำเสียงใสเจือหัวเราะเล็กๆ “มันเป็นเซ้นส์ของผู้หญิงน่ะจ้ะ”
“ผู้ชายด้วยกันทั้งคู่จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง”
“เป็นได้สิ...” แก้วพูดเสียงเรียบนิ่งจนเขาต้องหันไปมองอีกครั้ง “แต่แก้วคงต้องถามว่าพี่กลัวอะไร”
เขากลัวอะไร?
ในเมื่อตอนนี้เขายังถูกรัก และแม่ของรัตติกาลก็ยังมาพบเขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเพื่อขอให้เขากลับไป มันไม่ได้เป็นเส้นทางที่มีหนามแหลมบาดหัวใจอีกแล้ว แต่ทุกอย่างมันกลับเป็นเพราะความกลัวของเขาเอง ชีวิตอิสระที่ได้มามันทำให้เขาอยากจะเอื้อมมือคว้าทุกสิ่งที่ต้องการ ความรู้สึกแปลกใหม่นี้แหละที่ทำให้กลัว กลัวว่าสุดท้ายสิ่งที่ตัดสินใจคว้าไว้จะหลุดมือ กลัวว่ารัตติกาลจะทิ้งเขาไป กลัวตัวเองจะต้องถูกทิ้งจากคนที่อยากให้รักอีกครั้ง
“แก้วเรียนน้อย แต่แก้วก็ใช้ชีวิตเหมือนกัน แก้วกลัวตาย กลัววันที่ไม่มีพ่อ กลัวโดนทิ้ง กลัวว่าลูกจะไม่รัก” แก้วเริ่มพูด พิงบั้นท้ายลงกับขอบอ่างน้ำ “ที่กลัวก็เพราะว่ามันเป็นสิ่งที่แก้วยังมองไม่เห็นไงคะ มันเป็นอนาคตที่ไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นตอนไหนเมื่อไหร่ สิ่งที่แก้วทำได้ในตอนนี้คือทำทุกวันให้น่าพอใจที่สุด ใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุด เผื่อว่าวันที่แก้วกลัวมาถึง จะได้มีความทรงจำดีๆไว้ลบล้างกัน”
“...................”
“ถ้าพี่เอาแต่กลัวนั่นนี่ พี่อาจจะพลาดสิ่งที่ดีในชีวิตไปก็ได้นะคะ ถ้าใช้ชีวิตอยู่บนความกลัวเราจะไม่มีความสุขหรอกค่ะ”
“...แต่ว่า”
“เฮ้อ...พี่ทิวรอแก้วแป๊บนะ” เขาได้แต่มองตามร่างที่เริ่มอุ้ยอ้ายที่เดินออกไปทางประตู ก้มหยิบอะไรสักอย่างแล้วกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับ... “พี่หล่อฝากมาให้พี่”
กระถางเซรามิกลายตารางหมากรุกสีเหลืองอ่อนสลับขาวขนาดกะทัดรัด บรรจุช่อดอกไม้จนเต็ม ดอกเล็กๆสีฟ้าสดใจแซมด้วยสีเขียวของใบ สวยงามจนเขาเผลอยิ้มออกมา ผู้ชายคนนั้นเนี่ยนะ... รัตติกาลน่ะหรือที่ฝากของหวานแหววนี่มาให้เขา ดูไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนี้เลยสักนิด ทิวาส่ายหน้าน้อยๆกับจินตนาการยามที่ผู้ชายคนนี้เข้าร้านดอกไม้ ตรงโบว์ผ้าโปร่งที่ผูกพันรอบกระถางมีการ์ดสีน้ำตาลใบเล็กร้อยเชือกแนบอยู่ ตัวอักษรภาษาอังกฤษถูกเขียนด้วยหมึกสีเขียวฉวัดเฉวียน
- Forget me not -
Don’t forget me. DARLING
...I’m yours...
“แก้วว่าถ้าพี่ไม่รักเขาแล้ว ก็บอกเขาไปตรงๆเถอะ” แล้วแก้วก็ไม่พูดอะไรอีก เธอเดินกลับไปช่วยสามีเก็บของ ทิ้งเขาไว้กับกระถางดอกไม้ในมือ กระถางเล็กๆ หากหนักเหลือเกินที่หัวใจ
เขายังจะต้องรอ ต้องอดทนกับความกลัวไปถึงเมื่อไหร่นะ ในเมื่อสิ่งที่เขาตามหามาตลอดชีวิตก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ได้จากไปไหน รัตติกาลยังยืนอยู่ที่เดิมรอเขากลับไป
ความกลัวมันทำให้เขาพลาดอะไรไปบ้างแล้วนะ...
ในเช้าวันต่อมาทิวายังคงขี้ขลาดเกินกว่าจะเผชิญหน้าโดยตรง เขาได้แต่แอบมองอยู่หน้าซอยที่พอจะเห็นร้านโจ๊กของแก้วได้ชัดเจน เขารู้ว่ารัตติกาลเป็นคนตื่นเช้า แต่ผู้ชายคนนี้จะต้องตื่นสักกี่โมงกัน เพื่อที่จะมานั่งมองชามโจ๊กในเวลาที่เช้าตรู่แบบนี้ แม้จะมองในระยะไกล แต่เขาก็สังเกตได้ ไม่ยากเย็นนัก รัตติกาลดูผอมลงไป ใบหน้าที่เคยเนี๊ยบอยู่เสมอดูทรุดโทรมลง แต่ถึงกระนั้นก็ยังเรียกเสียงชมจากแก้วได้ไม่ขาดปาก สีหน้าที่เคยเย่อหยิ่งดูราวกับสิ้นเรี่ยวแรง
ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองจะมีอิทธิพลกับชีวิตใครได้ขนาดนี้
ตัวเขาเองยังกินได้ ยังนอนหลับ ยังใช้ชีวิต ยังหัวเราะ รัตติกาลไม่ได้เป็นเหมือนกันหรือไง ทำไมถึงได้ดูเปลี่ยนไปขนาดนี้ เวลาหลายเดือนทำให้เขารู้สึกเปลี่ยนไป รัตติกาลก็คงเปลี่ยนไปเหมือนกัน
จริงอยู่ที่เขายังกลัวความผิดหวัง
กลัวว่าตัวเองจะเปลี่ยนไปจนรัตติกาลคงจะเบื่อในสักวัน
แต่เขาไม่อยากที่จะพลาดสิ่งดีดีในชีวิตเพราะความกลัวนั้น
เท้าค่อยๆเยื้องย่างออกจากที่หลบซ่อน ระยะทางแต่ละก้าวที่เดินไปช่างบีบเค้นหัวใจให้เต้นระรัว ใบหน้าคมคายของรัตติกาลเข้ามาในครรลองสายใกล้ๆขึ้น ใกล้ขึ้น จวบจนใบหน้าที่เคยนิ่งเรียบนั้นหันมาสบสายตากันโดยไม่ตั้งใจ ดวงตาคมกล้าเบิกโตราวกับเจอสิ่งประหลาด ก่อนที่มันจะค่อยๆหรี่ลงเพราะรอยยิ้มกว้างขวาง
รัตติกาลกำลังรู้สึกอย่างไรนะ เพราะเขาที่กำลังหัวใจเต้นแรงราวกับบ้าคลั่ง ทุกแรงสั่นสะเทือนในช่องอกคล้ายกับยินดี...ที่ได้มีชีวิตอีกครั้ง
_____________________________________________________________ TBC. __________________
เรากำลังเผาพริกเกลือส่งให้คุณนายเมลอน
อะ เอ่อ...อันนี้บ้านคุณพี่เรียกสาปแช่งนะคะ :amen:
คนเขียนหายไปก็เพื่อปฏิบัติภารกิจยังชีวิตให้ปากและท้องค่ะ
งานมันก็ยุ่งเป้็นช่วงๆ อาจจะไม่ทันใจนักอ่านก้ต้องขออภัย
ขอบคุณที่เข้ามาทวงถามกัน ดีใจที่ยังมีคนรอ
แต่บางทีกลับจากงานมาก็หลับเป็นตาย ไม่ไหวจะปั่นนิยายจริงๆ o7
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
โฮฮฮฮฮฮ น้องทิวา ในที่สุดก็ยอมกลับมาแล้วนะ หลังจากเป็นนางเอกช่องหลายสีเล่นตัวตั้งหลายตอน
พี่เดียวตอนหน้าจะเป็นยังไงนะ ขอเริ่มต้นกันใหม่?
สงสารเดียวอ่า โทรมไปเยอะเลย งี้พอมีทิวาแล้วจะกลับมาปึ๋งปั๋งภายใน 1 สัปดาห์ป่ะคะ? เด๋ยวไม่มีแรงไปรบนะ อะคึๆ :hao7:
-
อีกนี๊ดดดดดดนึงไม่ได้เหรอ โธ่ ๆ ๆ ๆ
-
:เฮ้อ: คืนดีกันๆๆ
-
:o12: อีกสักนิดเถอะค่ะ :ling1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ขอต่อเลยได้มั้ยยยยย มันบีบหัวใจ จะทนไม่ไหวแล้ววววววววววววววววววววววววววววววว
-
ตัดฉับแบบนี้ ค้างค่ะ
ฮื่ออออออออ
ทิวาหันกลับมาลองดูอีกซักตั้งเถอะนะ
โอกาสเข้ามาซะขนาดนี้ คว้าไว้เถอะ
-
ยังไงๆๆ ตัดสินใจแล้วใช่มั้ยทิว อย่าให้ใครรอนาน จะเริ่มหรือจะเลิกก็บอกไป
-
ตัดจบได้ทำร้ายมากอ้ะ :ling1: :ling1:
-
รอการตัดสินใจ
มาต่อ ไวไว น้าาาาา
-
ถ้าไม่มีแก้ว ทิวาจะกลัวไปจนตายจากกันเลยมั้ย
อิสระ? หรืออะไรกันน่ะที่ำให้ทิวาทำร้ายเดียวได้ขนาดนี้
ลองมองรอบๆดีๆนะทิว เริ่มต้นใหม่ แต่ต้องถามใจตัวเองด้วยว่าพร้อมมั้ย
จะไม่หนีและทำใให้เดียวเจ็บอีกหรือเปล่า
-
อย่างน้อยก็น่าจะหายใจโล่งขึ้นนะตอนนี้ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ขอบคุณที่ยังห่วงคนอ่าน :L1: :L1: :L1: :L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
มาต่อสักที คนอ่านจะลงแดงแล้วค่ะ
ตอนหน้าขอแบบหวานๆ แล้วน่ะ :hao5:
-
นู๋ทิวเริ่มใจอ่อนแล้ว :hao5:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
กลับไปเริ่มใหม่เร็วๆนะ ฮืออออ
-
ตัดฉับบบบบบ บีบหัวใจเหลือเกินนนนนน
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารทั้งทิวทั่งเดียว :hao5:
-
ทิวเปิดใจเถอะ อย่าไปกลัวอะไรที่มันยังไม่เกิดขึ้นเลย ก็อย่างที่แก้วบอกแหละว่า ทำทุกวันให้ดีที่สุด แล้วอนาคตจะเป็นอย่างไร เราก็ยังดีใจว่าได้ทำมันดีที่สุดแล้ว
ตอนนี้ก็กลับมาเริ่มต้นอีกครั้ง กับความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กัน โดยที่ไม่ได้เกิดจากการบังคับอีกต่อไป
รอความหวานของคู่นี้ต่อไป
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ยังก้ะฉากในหนัง
บีบคั้นเหลือเกิน
สงสารคนดูบ้าง :heaven
-
เฮ้ออออ จากนี้คงหายใจได้คล่องขึ้น
-
ชอบคำพูดแก้วจัง อย่ากลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึงเลยนะทิวจ๋า
รักกันๆน้าา คนอ่านอยากเห็นทิวกับเดียวมีความสุข :กอด1:
-
ความรักเป็นสิ่งสวยงาม
-
บางทีก็อยากให้ทิวได้เจอกับราชินีโปรดนะ น่าจะมีวิธีดำเนินชีวิตมาแลกเปลี่ยนแบ่งปันกัน
คุณนายของแท่งเทียนน่าจะสอนอะไรให้ทิวได้บ้าง...รึไม่ได้
55555555
ขอบคุณจ้า รอตอนต่อไป :กอด1:
-
ก็เข้าใจนะว่า ทิวต้องกลัวอนาคตแน่ๆ
เพราะชีวิตผิดหวังมามาก ถ้าต้องผิดหวังอีกคงยืนไม่ไหว
แต่ถ้าลองเสี่ยงดูมันมีสองทางทั้งดีและไม่ดีนะ สู้ๆนะ ทั้งสองคน
-
น้ำตาคลอเลย รู้สึกไม่ไหวแล้ว
-
ทิวากลัวไร
-
ฮอลลลลลลล
จะร้องไห้
ความรู้สึกเราเหมือนแก้วเลย
ถ้าพี่ไม่รักเขาแล้ว อยู่ได้แบบไม่มีเขา ก็บอกไปเลย
ฮือออ นี่จะร้องไห้
-
อย่ากลัวไปเลย น้องทิว
-
เย้ ๆๆ ดีใจกับทั้งเดียวและทิว
อุปสรรคก็หมดไปแล้ว มาเริ่มต้นใหม่ให้สดใสดีกว่า
ความสุขอยู่ตรงหน้าจะมามัวทุกข์อยู่ทำไม
-
ทิวาสู้สู้ เอาชนะความกลัวให้ได้
-
เย้ๆๆๆๆ
ทิวกับเดียวเจอกันแล้ว
ก้าวไปด้วยกันน่ะ
-
:mew1: :mew1:
-
อย่ากลัวเลยทิว เลือกที่จะมีความสุขสักทีเถอะ ชีวิตเศร้ามาพอแล้ว
สงสารเดียวมาก จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว คนอ่านดีใจ
ขอบคุณค่ะ
-
ไม่ใช่เลยนะทิว
หลายเดือนที่ผ่าน เดียวกินไม่ได้ นอนไม่ค่อยหลับ
โหมงาน ซึมเศร้าและงดเที่ยวด้วย แงๆ
ตัดสินใจไดัแล้วจ้ะ ทิวา
-
ในที่สุดคนเขียนก็กลับมา :sad4: :sad4: :sad4:
-
ดีจางงงงงงง
-
ทำไมรู้สึกว่า... อ่านจบเร็วจุง //me ย้อนกลับไปมาดูว่าจนตอนแล้วจริงๆ... :z3: :z3: :z3: เง้อออออ
-
อ่านแล้ว :dont2: //อ่านไปใจเรานี่ทะลุประตูไถลออกนอกฝาผนังไปแล้วอ่ะ :o12: เอาใจช่วยเน้อ~ ทุกคนเลย
-
การตัดสินใจ จะต่อหรือดับลมหายใจกันน้ออ
เดาว่าต่อ ก็รักกันขนาดนี้
-
ทิววววววววววววววววววว ยอมเปิดใจแล้วใช่มั้ยยยย
กลับมาคบกันเต๊อะ ทำร้ายกันทั้งคู่มามากพอแล้ว
-
น้องแก้ว น่ารักมาก พูดดีจริง ๆ เลย
ตอนหน้าคู่รักเค้าคงจะได้หมดทุกข์หมดโศก กลับมารักกันหวานแหววแล้วใช่ไหมคะคนเขียน :กอด1:
อยากให้เดียวได้เจอเพื่อนเลิฟ ๆ ทั้งสองของทิวจัง พี่แท่งเทียนจะมารับเชิญอีกไหมหนอ
รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณค่ะ
-
ทิว อย่ากลัวที่จะรัก และอย่ากลัวที่จะถูกรัก ชีวิตคนจะทุกข์ จะสุขมันต้องเสี่ยงทั้งนั้น
ตัดสินใจแล้ว ลุยเลยยยยยย :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ๊ยยยยยยย เพลียยยยย
เฮ้ออออ
-
ซึ้งจัดน้ำตาไหลพลากๆๆ กระซิกๆๆๆ
-
อิอิ ดีนะที่ยังไม่ได้เผา รักคุณนายเมลอนมากกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆ
-
:ling3: ตัดจบได้ปวดใจมาก
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
:กอด1: ตอนใหม่ อาห์.....
-
กำลังจะซึ้งและบีบหัวใจอย่างหนัก เผลอมาหลุดตอนท้ายนี้แหละ :m20: :m20: :m20:
-
:hao5: :hao5: :o12: :o12: :mew6: เราอินมากเลยอ่ะ เพิ่งจะมาอ่านแล้วแบบตอนแรกคือตื่นเต้น ฟู่ฟ่า บังคับขู่เข็ญ คือเดียวนี่ หล่อ เลว รวยจริงๆ แล้วนางก็สำนึก นางรัก รักจนเราอ่านถึงตอนนี้เราร้องไห้เลยอ่ะ อินอ่าาาาาาาาาาาาาา :sad4: :sad4: ฮือออ.....สงสารทั้งคู่เลย ฮือออ...อินมากกกกกกกกก สนุกกกกกกกกกกก คนเขียนนน ชอบบบ TwT สนุกจริงๆ บรรยายตัวละครครบทุกด้าน แล้วแบบ...ชั้นอินนนนนนนนนนนนนนนน ฮืออออออออออออ....... สงสารเดียวหน่อยยยย TOT :impress3:
-
เจอกันแล้ววววววววววววววววววว
รักกันสักที เจ็บกันมามาก
-
เรื่องนี้เราเห็นใจแม่เดียวนะ เป็นคนที่น่าเห็นใจนะ
คิดดู ลูกชายคนเดียว ขอย้ำว่าคนเดียวมีอีกไม่ได้เพราะตัวเองไม่แข็งแรง ความรู้สึกผิดต่อสามีย่อมมีอยู่แล้ว
ทีนี้ความหวัง ความฝันที่อยากจะเห็นลูกชายคนเดียวเป็นฝั่งเป็นฝามีครอบครัว มีลูกมีหลานให้ชื่นใจ ก็เป็นเรื่องธรรมดา
ยิ่งเดียวเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงมาตลอด เปลี่ยนแฟนมาเยอะไม่เคยมีท่าทีจะชอบผู้ชาย
วันนึงลูกชายคนเดียวบอกว่ารักผู้ชาย ชอบผู้ชาย ชาตินี้จะมีแค่ผู้ชายคนนี้ เป็นเราเราก็ช็อคนะ
ความหวัง ความฝันที่จะมีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองดับลงตรงหน้า ไหนจะความรู้สึกผิดต่อพ่อเดียวอีก
คือถ้าตัวเองสามารถมีลูกได้มากกว่าหนึ่ง ความผิดหวังคงไม่ท่วมท้นเท่านี้ แล้วแม่เองก็ไม่ทราบนี่ว่า
เดียวไปได้ตัวทิวมายังไง การที่แม่คนนึงเห็นลูกชายเหมือนจะตายลงทีละน้อย เป็นเราก็ยอมที่ถูก
ด่าว่าเห็นแก่ตัวนะ แต่ทั้งหมดทั้งมวลที่คุณแม่ทำไป ก็เพราะรักลูก ผิดด้วยเหรอที่จะทุ่มเทความรัก
และความหวังทั้งหมดไว้กับลูกชายคนนี้ เมื่อเห็นว่าลูกชายมีสภาพนี้ หัวอกแม่ที่ไหนจะทนได้
ไม่ได้บอกว่าที่คุณแม่ทำมันถูก แต่คุณแม่ทำดีที่สุดแล้วสำหรับลูกชายคนเดียวของคุณแม่ :กอด1:
กิสสสสสส อินมากจนต้องรอเม้นต์กับคอมพ์แทนมือถือ :m23:
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลไปกับคุณแม่ นี่แหละนะหัวอกคนเป็นแม่
ไม่มีใครรู้ล่วงหน้าหรอกว่าสิ่งที่เราว่าดีที่สุด จะดีกับคนอื่นหรือเปล่า
ทุกคนต่างได้รับบทเรียนกันไปแล้ว แล้วก็ไม่คิดจะผิดซ้ำอีก
น้ำตาไหลตอนที่คุณแม่ร้องไห้ น้ำตาไหลตอนที่เดียวขอโทษแม่
ต่อไปนี้ก็เดินหน้าเอาความสุขของเรากลับมานะ ทั้งเดียวทั้งทิว
อย่างที่บอกแหละ จะสุขหรือทุกข์ก็อยู่ที่ตัวเราจะเลือกแล้วล่ะ
ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องขอบคุณแก้วอย่างมาก ที่ชี้ทางสว่างให้กับทิว
หวังว่าการเลือกเดินหน้าจะนำพาความสุขมาให้ทิวนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า~
-
สู้ๆนะคนเขียน
-
ขอสามคำ
ขัด-ใจ-วุ้ย
:ling3: :ling1: :ling3: :ling3:
-
ขอมากไปไหม อยากอ่านตอนที่25
-
โอ้ยกำลังจะมีความสุขแล้วใช่ไหมๆ
ดีใจจังน้ำตาจะไหล
-
เข้ามานั่งอ่านเม้นท์ของแต่ละคนรอตอนต่อไป เห็นคนโจมตีทิวเยอะจัง
ทำไมมีแต่คนเข้าใจแม่และเดียวแต่ไม่มีคนเข้าใจทิวบ้างอ่ะ
ที่ทิวกลัวหรือลังเลที่จะกลับไปคบกับเดียวทำไมไม่คิดว่าเพราะคำพูดของแม่เดียวที่ไซโคก่อนหน้านั้น
รวมไปถึงชีวิตของเดียวที่ต้องอยู่ในครอบครัวแย่ๆซ้ำยังต้องมาโดนข่มขืนแบล็คเมล์อีก
คือจริงอยู่ที่เราไม่ควรยึดติดกับอดีต แต่คุณสามารถลืมมันไปได้ง่ายๆอย่างนั้นเลยเหรอ
อดีตนะไม่ใช่โคลนเปลื้อนเสื้อที่พอซักแล้วมันก็ลบเลือนหายไปได้ จะมีใครโชคร้ายซ้ำๆจนแทบหาความสุขไม่ได้อย่างทิวบ้าง
ที่พอกำลังจะมีความสุขจริงๆ ก็ดันโดนแม่ของเดียวมาบอกให้เลิกยุ่งกับลูกโดยที่มันไม่รู้เรื่องอะไรเลย สักแต่บอกว่าทำเพื่อลูก
แล้วถ้าทิวไม่อยากกลับไปเจ็บปวดหรือโดนตราหน้าแบบที่แม่ของทิวพูดอีกจะผิดมากนักเหรอ แม่ของเดียวไม่ผิดหรอกและก็มีสิทธิ์ที่จะปกป้องลูก แต่ทิวก็ไม่ผิดและมีสิทธิ์ที่จะปกป้องตัวเองเหมือนกัน อย่าลืมนะว่าการที่ทิวจากมาทิวก็เจ็บปวดเหมือนกันไม่ใช่แค่เดียวที่เจ็บเป็น เดียวเจ็บแค่นี้มันไม่ตายหรอกเพราะก่อนหน้าที่เดียวทำร้ายทิวมันเจ็บปวดกว่าตอนที่เดียวเจ็บปวดตอนนี้เยอะ แล้วพอทิวเริ่มจะทำใจได้บ้างแล้วคนพวกนั้นก็กลับเข้ามาในชีวิตของทิวอีกแล้ว
คือเราก็เห็นใจเดียวนะ(ส่วนแม่ของเดียวเราเฉยๆ ไม่ได้สงสารหรือเห็นใจอะไรมากมายเพราะเป็นคนก่อเรื่องเองช่วยไม่ได้)
แต่ตอนนี้เห็นใจทิวมากกว่า เพราะเดียวยังมีครอบครัวยังมีเพื่อนคอยอยู่เคียงข้าง แต่ทิวเค้าไม่เหลือใครนะ
แล้วไอ้พ่อกับพี่ของทิวนี่ไม่ได้ตามหาหรือเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรเลยรึไงที่ทิวหายมานานขนาดนี้ เบื่อกับพ่อทิวมาก
พ่อที่เลวบริสุทธิ์พ่อที่สักแต่เรียกตัวเองว่าพ่อ ไม่อยากจะใช้คำว่าพ่อเหี้ยๆหรอกนะเพราะก็ยังพอมีความดีอะไรอยู่บ้าง
แต่โกรธมากที่ไม่ยอมปกป้องทิวบ้างถ้าเป็นเราๆคงกระดากปากมากที่จะเรียกตัวเองว่าพ่อ
และถ้าทิวยอมกลับไปเดียวจะปกป้องป้องทิวจากยัยน้องสาวนั่นได้มั๊ยล่ะ และจะกล้ายอมรับแบบออกนอกหน้ากับสังคมเลยมั๊ยว่าเป็นแฟนทิว
ไม่ใช่คิดแค่ว่ากูจะเอากูต้องได้แต่ถ้าได้ทิวกลับไปแล้วจะสามารถดูแลทะนุถนอมและปกป้องทิวได้มั๊ย
ถึงแม้ว่าทิวอาจจะไม่คิดมากกับคำพูดของแม่เดียว แต่ทำไมพอเรากลับไปอ่านอีกครั้งเรายังเสียใจเสียความรู้สึกกับคำพูดของผู้หญิงคนนี้อยู่ดี
คิดแค่ว่าขนาดตัวเธอเองยังเสียใจกับคำพูดที่พูดกับทิวเลยแล้วนับประสาอะไรกับคนฟังล่ะ :katai1:
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
จงมาๆๆๆๆ
-
อ่านแล้วตอนแรกเกลียดพระเอก
หลังๆเริ่มสงสาร ทั้งพระเอก นายเอก แม่พระเอกด้วย
มาม่านี้กำลังจะหมดไปใช่ม้ายยย
-
เบื่อมาม่าแล้ววววนะคนเขียน อยากอ่านต่อ
-
CHAPTER 25 ...ข้อเรียกร้อง (ครึ่งแรก)...
รัตติกาลเพิ่งจะรู้ว่านอกจากสมองจะบังคับหัวใจไม่ได้แล้ว มันยังไม่สามารถควบคุมกล้ามเนื้อใบหน้าได้อีกด้วย
เพราะเขายิ้มไม่หุบ ไม่สิ เขาพยายามแล้วแต่มันหุบปากไม่ได้จริงๆ เขาทรมานมานานในช่วงเวลาเกือบปี ได้แต่ฝัน ได้แต่คิดถึง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็อยู่ตรงนี้แล้ว ทิวาของเขา
เพราะเมื่อมีทิวา...ค่ำคืนอย่างเขาถึงจะมีค่าขึ้นมา
ทิวาเดินนำเขามายังบ้านหลังเดิม แต่เปลี่ยนสถานที่เป็นม้าหินอ่อนในสวน เรานั่งกันคนละฝั่ง คนละความคิด
รัตติกาลดีใจจนแทบจะเป็นบ้า แต่อีกคนเล่า... ทิวายินยอมมาพบกันด้วยเหตุผลอะไร เพราะตัดสินใจจะเดินไปพร้อมกัน หรือว่าตัดสินใจที่จะโบยบินอย่างเสรี และถ้าเป็นอย่างนั้น เขาจะทำอะไรได้ รู้อยู่เต็มอกว่าไม่มีข้ออ้างใดที่จะเหนี่ยวรั้งใจใคร เขาคงได้แต่กลับไปพร้อมใจเดิมๆที่มันสลายไปแล้ว
“เมื่อไหร่จะหยุดยิ้ม”
ถ้ารอยยิ้มมันฉีกกว้างได้มากกว่านี้ มันคงฉีกไปถึงใบหู เสียงที่แสนคิดถึง ใบหน้าที่ดูเหมือนไม่สบอารมณ์ที่เคยได้เห็น ความสุขของเขาอยู่ตรงหน้าเขาแล้วแท้ๆ แต่เขาจะเอื้อมถึงไหมหนอ
“แล้วทำไมต้องร้องไห้”
รัตติกาลรีบใช้มือปาดหางตา แม้จะได้มาเพียงรอยชื้นเล็กน้อย แต่เขาก็ยังรู้สึกทำตัวไม่ถูกยู่ดี กี่ครั้งกี่หนแล้วที่เขาร้องไห้ให้ทิวาเห็น คนเข้มแข็งอย่างเขากลายเป็นเด็กขี้แยได้ง่ายดายเหลือเกิน
“ผมคิดถึงคุณ”
“เคยได้ยินไปแล้ว”
สมองมันสั่งการรอยยิ้มเขาไม่ได้ แต่น้ำเสียงของคนตรงหน้ากลับได้ผลชะงัดนัก น้ำเสียงราบเรียบ กับใบหน้าที่ไม่มีรอยยิ้มแม้เพียงมุมปากจะมอบให้เขา มันคืออะไรกันล่ะ? สีหน้าท่าทางห่างเหินแบบนั้น ทิวาจะพูดมันออกมาไหมนะว่าหมดรักกันไปแล้ว หรือแค่จะให้เขาตีความเอาจากภาษากาย
“แม่บอกว่ามาพบคุณหลายครั้งแล้ว”
“ใช่ แต่คุณคงรู้แล้วว่าผมไม่ได้เลือกที่จะกลับไปหาคุณ”
การถูกโยนหินหนักๆใส่หน้ามันจะเจ็บเหมือนรัตติกาลในตอนนี้รึเปล่า เขาทำสีหน้าไม่ถูก จะยิ้ม จะร้องไห้ หรือจะสมเพชตัวเองดี เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองทิวาด้วยซ้ำในสมองมันยังมึนงง แต่หัวกลับพยักขึ้นลงยอมรับคำบอกโดยดุษฎี
มันจบแล้วสินะ
ความรักมันเหมือนน้ำผึ้งอาบยาพิษจริงๆ ทั้งหว่านทั้งหอม ลิ้มลองจนหยุดไม่ได้ โดยที่ไม่รู้เลยว่าเข้าใกล้ความตายไปทีละน้อย
“คุณรัตติกาล...”
เขาอยากจะแค่นหัวเราะเสียจริง ‘คุณรัตติกาล’ เขากลายเป็นคนแปลกหน้าโดยสมบูรณ์แบบแล้วใช่ไหม นั่นสินะ ทิวาได้ตัดสินใจไปแล้ว ตัดสินใจที่จะเดินต่อไปลำพัง คนอย่างเขาก็แค่ต้องตายด้วยน้ำผึ้งหวานๆนั้นกลางทางเท่านั้นเอง
“ครับ” เขารวบรวมความกล้าที่จะเผยรอยยิ้มออกไป แม้จะเสแสร้งแต่เพื่อไม่ให้ดูน่าสมเพชมากไปกว่านี้ เขาเคยทำร้ายทิวาไว้มาก แต่เขาก็หลงรักเอามากๆเช่นกัน ถ้าการที่เขายิ้มรับบทสรุปมันจะทำให้เขาดูเป็นลูกผู้ชายขึ้น เขาก็จะฝืนทุกความรู้สึกเพื่อยิ้มออกมา
เขาเคยร้องไห้ เคยอ้อนวอน รอคอยและใกล้จะขาดใจ แต่ตอนนี้เขาจะยิ้มให้ได้ การถูกทิ้งก็เจ็บพออยู่แล้ว เขาไม่อยากดูน่าสงสารเพิ่มขึ้นอีก
“ทำไมต้องเป็นผม...”
รัตติกาลเงยหน้าขึ้นสบตาคนถามทันที นี่ไม่ใช่ประโยคที่เขาคาดว่าจะได้ยิน มันเป็นประโยคคำถามที่ทิวาต้องการจะสื่อถึงอะไรกันแน่
“คนมีเป็นร้อย ทำไมต้องเป็นผม...ในคืนนั้น”
“..........”
“ทำไมต้องมารักผม ทำไมถึงไม่เริ่มต้นใหม่กลับใครสักคน ทำไมต้องรอคนที่ไม่รู้ว่าจะได้เจออีกรึเปล่า ทำไมล่ะรัตติกาล”
ทำไม...
นั่นสิทำไม?
เขาจะตอบคำถามในสิ่งที่แม้แต่ตัวเขายังไม่แน่ใจในคำตอบได้ยังไง ก็ไม่ได้คิดว่าจะรัก พอรักแล้วก็ไม่คิดว่ามันจะรักมากขนาดนี้ และเพราะอย่างนั้นถึงได้รอ เมื่อรอไปทุกวันความหวังมันก็ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ
ทำไมกันนะ...
ทำไมเขาถึงได้กลายเป็นคนแบบนี้ไปได้
ก็แค่เขาดึงผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเอง แล้วมันก็กลับไปเป็นเหมือนก่อนอีกไม่ได้
“อีกนานแค่ไหนกันหืม? คุณถึงจะเลิกรักผม อีกนานแค่ไหนคุณถึงจะสลัดผมทิ้งไป เพื่อไปกับใครที่คุณรักมากกว่า”
“............”
“ความรู้สึกของคนเรามันเปลี่ยนแปลงได้เสมอนั่นแหละ จากรักกลายเป็นเกลียด จากชอบเปลี่ยนเป็นรำคาญ การมีความรักมันก็ไม่ต่างอะไรกับการเดินบนไม้กระดานเลยสักนิด พอเผลอเมื่อไหร่สุดท้ายก็จะเจ็บตัว คุณคิดว่างั้นมั้ย?”
“............”
“โทรศัพท์สายสุดท้ายที่ได้รับจากพ่อของผมคือการถามผมว่าผมคบอยู่กับคุณจริงหรือเปล่า? และเมื่อผมยอมรับ พ่อโกรธผม... ก็คงเหมือนแม่คุณนั่นแหละที่รับไม่ได้กับการที่ลูกชายเป็นเกย์ แต่แม่คุณกลับยอมรับตัวตนคุณได้ในที่สุด ท่านมาหาผมทุกอาทิตย์เลยนะ บอกว่าคุณเป็นยังไง ขอให้ผมกลับไปหาคุณ”
“.............”
“คุณเห็นถึงความแตกต่างนั้นไหม คุณถูกเลี้ยงดูมาด้วยความรัก คุณถึงรักได้อย่างไม่กลัวอะไร แต่สำหรับผมมันน่ากลัว”
“...........”
“ผมไม่เคยเป็นที่หนึ่งสำหรับใครมาก่อน ไม่เคยเข้าพวกได้สนิทกับครอบครัวตัวเอง ยามที่พวกเขาอยู่กันครบพ่อแม่ลูก ผมได้แต่รู้สึกว่าตัวเองถูกดีดออกมา ผมโหยหาใครสักคนที่จะเห็นผมสำคัญที่สุด จะอยู่ข้างผมเสมอเมื่อผมต้องการ จะกอดผมไว้เวลาที่ผมร้องไห้ จะไม่ทิ้งผมไปไหนเวลาที่ผมล้มลง ใครที่จะไม่ทำให้ผมโดดเดี่ยว จะรักแค่ผม มองแค่ผม ยอมให้ผมเป็นลมหายใจ เป็นชีวิต”
“...........”
“ทุกสิ่งที่ผมพูดไป ถ้าคุณเป็นให้ไม่ได้...”
“............”
“ก็โปรดจากไปเถอะ”
“...........”
“ไปรักใครสักคนที่จะไม่เรียกร้องอะไรมากมายอย่างนี้”
“...........”
ทิวาสูดลมหายใจเข้าแล้วปล่อยออกไป ราวกับปลดปล่อยความรู้สึกหนักหน่วงในใจให้ลอยปลิว
เขาพูดไปหมดแล้ว ทุกความเห็นแก่ตัว ทุกข้อเรียกร้อง แต่รัตติกาลกลับยังคงนิ่งเงียบ หึ...มันก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะนะ ใครมันจะยอมทนกับคนที่มีความคิดเห็นแก่ตัวแบบเขาได้ ใครจะมายอมผูกติดตัวเองอย่างกับเงาของใครอีกคน ในเมื่อทุกคนย่อมอยากจะมีเวลาเป็นของตัวเอง มีชีวิต มีครอบครัวที่ต้องคิดถึง
คนที่จะยอมรับข้อเรียกร้องของเขาได้ คงจะมีแต่คนโง่กับคนบ้าเท่านั้นแหละ
รัตติกาลยังคงจ้องมองเขาเงียบๆ มันเป็นสีหน้าราบเรียบบ่งบอกอารมณ์ไม่ได้ ผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรนะ? รับไม่ได้ หรือผิดหวัง อาจจะเริ่มกลัวเขาหน่อยๆแล้วก็ได้ แต่ช่างเถอะ...มันจะสำคัญอะไรถ้าสุดท้ายแล้วมันต้องจบ
ทิวามองเข้าไปในดวงตาคมคู่นั้นเป็นครั้งสุดท้าย และรัตติกาลก็ทำอย่างที่เขาคิด ร่างสูงนั้นลุกขึ้นยืนขึ้นก้าวออกจากที่นั่ง ทิวาไม่อาจะทนมองภาพนั้นได้ เขาก้มหน้าลงเพื่อหลบหนีจากภาพที่กำลังจะเกิด ภาพที่รัตติกาลเดินจากไป เขาแค่นยิ้มน้อยๆกับตัวเอง เขาจะทำอย่างไรต่อไปดีนะ... ตอนนี้ตัวเขาก็เป็นอิสระอย่างแท้จริงแล้ว ไม่ต้องคิดถึงใคร ไม่ต้องรักใคร ในเมื่อคนที่ตามหามันไม่มีอยู่จริง เขาก็จะรักตัวเองให้มากกว่าที่เคย
เสียงก้าวเท้าเดินดังขึ้น
จบเสียที ความรักเว้าๆแหว่งๆของเขา
...
...
...
ครึ่งหลัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2829906#msg2829906)
-
:z13: :z13:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
ทำร้ายกันสุดๆ
-
คนเขียนตัดฉับแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะจ้ะ
เหมือนแกล้งคนอ่านกันเลย
-
า
-
ตัดฉับ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทำไหมฆ่ากันอย่างเน้ :o12:
-
ไม่ นะ เรา ไม่ เอา แบบ นี้ นะ คะ
อย่าแกล้งเราเลยคนแต่ง มาต่อเถอะนะ 5555555555
-
ห๊ะ ช็อคแพ้พ ตอนตัดฉับ 555
ชอบที่ทิวพูดสิ่งที่คิดออกมาให้หมดเปลือกไปเลย ไม่อึดอัดดี
เดียวรับได้อยู่แล้วอ่ะ เรื่องแค่นี้ ให้ขลุกนัวเนียทั้งวันไม่ไปทำงานทำการพระเอกก็ยังยอมเล้ย
อย่าประมาทหัวใจพระเอก เขารักมาก เขารอได้ เขายอมได้ คนอ่านเชื่อแบบนั้นนะ
ขอบคุณค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกหน่วงกับประโยคที่ทิวาบอกว่า
ครั้งสุดท้ายที่ไอ้พ่อเหี้ยๆ(ตอนนี้เรียกมันได้เต็มปากล่ะ)โทรมาถามว่าคบกับเดียวจริงรึป่าว
แล้วมึงมีสิทธิ์อะไรมาโกรธ ก็แค่ลูกที่มึงไม่เคยดูแลไม่เคยแคร์ไม่ได้ใส่ใจ
แล้วทำไมทิวาจะรักใครต้องแคร์มึงด้วยว่ะ คือแบบ โอ๊ย!!!!!! ตอนแรกเราก็นึกว่า
มันจะเริ่มทำตัวดีขึ้น ที่ไหนได้กลายร่างจากพ่อลูกจระเข้มาเป็นเหี้ยเต็มตัว
มันจะมีอะไรเจ็บปวดเท่านี้อีกมั๊ยเนี่ย ที่ทิวาพูดกับเดียว เป็นอะไรที่อยู่ในใจคนอ่านอย่างเรามาโดยตลอด
คนอย่างเดียวมีตัวเลือกตั้งมากมาย ไม่เคยโดนปฏิเสธ แค่กระดิกนิ้วก็มีชะนีล้อมหน้าล้อมหลัง
ยอมพลีกายถวายชีวีตั้งหลายคน ซึ่งต่างจากทิวา หรือที่เดียวเป็นตอนนี้เพียงเพราะแค่โดนปฏิเสธกันแน่
เลยทำให้ความมั่นใจที่เคยมีมันหายไป หรือว่าจริงๆแล้วมันเป็นเพราะเดียวรักทิวามากจนไม่สามารถเสียทิวาไปได้กันแน่
เราอยากให้เดียวลองกลับไปคิดดูใหม่อีกทีว่าเหตุผลไหนกันที่ทำให้เดียวจะเป็นจะตายแบบนี้(อันนี้ให้คิดแบบคนกลางไม่เข้าข้างใครนะ)
ปล.คงเป็นนิยายเรื่องแรกที่เราไม่อยากให้นายเอกไปคืนดีหรือข้องแวะกับครอบครัวเลวระยำนั่นอีก(หมายถึงครอบครัวของทิวาเองนะ)
คือแบบตัดขาดแม่มเลย ไหนๆพวกมันก็ไม่ได้เห็นหัวเราแต่แรก แต่ถ้าจะจากมาก็ต้องจากมาอย่างผู้ยิ่งใหญ่นะ
ไม่ใช่มาตกต่ำกว่าเดิมให้คนพวกนั้นมันซ้ำเติม อยากให้ทิวาลุกขึ้นมาสู้และพิสูจน์ตัวเองให้พวกมันเห็นว่าแม้ไม่มีนามสถุล เอ๊ย! นามสกุล
คุ้มกะลาหัวแล้ว ทิวาก็มีความสุขได้และประสบความสำเร็จได้ แล้วพอเราประสบความสำเร็จก็เชิ่ดใส่พวกมัน คงสะใจดีพิลึก
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเกลียดพ่อของทิวามากยิ่งขึ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z6: :z6: :beat: :beat:
-
“คุณเห็นถึงความแตกต่างนั้นไหม คุณถูกเลี้ยงดูมาด้วยความรัก คุณถึงรักได้อย่างไม่กลัวอะไร แต่สำหรับผมมันน่ากลัว”
ตอบได้ทุกอย่าง ว่าทำไม
ทิวาถึงไม่กลับไปหาเดียวตามที่แม่ขอร้อง
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ค้างงงงงงงงงงงงง
มาต่อเลยเถอะน้าาาาา
พลีสสสสสสสสสสส
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ทิว เราชอบเธอมากจริงๆ :mew1:
-
:katai1: :serius2: โอมมมม มามะ มาต่อให้จบ
-
เดียวรับได้อยู่แล้วทิว TT
-
รอครึ่งหลังคืออะไรคะ????!!! คนเขียนตอบ!!?!! โงยยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
นุ้งทิวดุพี่เดียวเค้าทำไม กระซิกๆ ขอให้ก้าวที่เดินไปของเดียวนั้นคือการเดินไปกอดทิวนะคะ จะได้แฮปปี้เอนดิ้งกันซะที แล้วก็ต้องไปรบราฆ่าฟันกับครอบครัวทิวต่อ แค่คิดก็เหนื่อยแล้วว(แต่รอตอนต่อไปเหนื่อยกว่า 555 แซวๆนะคะ) สู้ๆค่ะ
-
ขอแค่นี้เอง ทำไมจะไม่ให้ล่ะ
-
ตัดฉับ!!กรี้ดดดดดด
ครึ่งหลังมาเมื่อไหร่ค้าาาา
-
นอนไม่หลับแหงๆคืนนี้ เอาอีกครึ่งที่เหลือของเค้ามานะ :angry2: :o12: :katai1:
-
ทั้งกรีดร้อง ทั้งร่ำไห้ ตัดกันแบบนี้คุณฆ่าดาวเถอะค่ะ T^T
-
ตัดทำไมง่ะะะ
ใจเย็น ๆ ทิว เดียวอาจจะเดินกลับไปเอาอะไรก็ได้ แฮ่ๆ
คุณพ่อเอาสิทธิอะไรมาโกรธเนี่ย ดูแลทิวให้ดียังทำไม่ได้เลยจะมาเรียกร้องอะไรไม่ทราบ
-
ไม่น้าาาาา :hao4: :katai1: :katai1: :ling1:
-
รักเดียว ใจเดียว เธอคนเดียว
-
รอครึ่งหลัง ไม่คิดว่ายอมแพ้ง่ายๆหรอก
เดียวรักทิวมากขนาดนี้
-
กอดทิวาแน่นๆ :กอด1:
-
ทำไมถึงทำกับฉันได้ ตัดฉับเยี่ยงนี้ได้อย่างไร...
-
:a5:
-
ตัดได้แบบ ทรมานมาก TT
-
ฮอลลลลลลล
คุณเดียวทำได้ช่ะ
เราก็ว่าอยู่ว่า ทิวกลัวอะไร เข้าใจได้นะ
คุณเดียวก็ดูรัก แต่ไม่รู้จริงจังมั้ย ฮือออ
ทำให้เขาเชื่อให้ได้นะเดียวนะะะ
-
ทำไมทำกับคนอ่านแบบนี้ มาต่อเถอะนะ
-
กรี๊ด!!!!!~
-
รอเม้นครึ่งหลังนะ
นิยายทุกเรื่องของคนเขียนไม่เคยตัดจบแบบนี้ แอบงง ^^
มาส่งกำลังใจให้ค่ะ
-
ตั้งข้อเีียกร้องแบบนีี ก้อเข้าทาง รัติกาล
-
โหย แบไต๋ออกมาหมดงี้.... กรงทองรออยู่เลย ขอบอก... 555
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ถ้าเราอ่านโดยแทนตัวเราเข้าไปในตัวละครแต่ละตัวแล้ว
จะพบว่า เป็นเราก็คงคิดและทำแบบนั้นไม่ต่างกัน
ไม่ว่าเป็น เดียว ทิว แม่เดียว แม่เลี้ยงทิว น้องสาวทิว หรือคนอื่น ๆ
มีเพียงคนเดียวที่ไม่เข้าใจเลย คือ พ่อของทิว
คือตกลงว่าจะเป็นพ่อตามมารยาทเท่านั้นเหรอ
ดูช่างเห็นแก่ตัวจัง ... ตั้งแต่มีแม่ทิวแล้ว จนกระทั่งมีทิว แล้วรับทิวเข้าไปอยู่ในบ้าน
ถามจริงเถอะ ไม่รู้หรือว่าทุกคนที่บ้านผิดปกติ
การให้ที่พัก ให้อาหาร ให้การศึกษา กับทิวนี่ คือ เป็นแค่หน้าที่ที่ต้องทำเท่านั้นใช่ไหม
... เรื่องนี้ คนที่น่าสงสารที่สุด คือ ทิว
จำได้ว่า มีอยู่ตอนหนึ่งที่ทิวบอกว่า ชีวิตตัวเองมีอยู่หรือจากไป
ก็ไม่มีความหมายสำหรับใคร ... คือมันรู้สึกโดดเดี่ยวมาก ๆ อ่ะ
...
ขอครึ่งหลังเร็ว ๆ หน่อยนะคะ เห็นใจคนอ่านตาดำ ๆ ด้วยเถิ๊ดดดด pleaseeeeeeeeeeeeeeee
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ทำแบบนี้ฆ่ากันดีกว่านะ :z6: :z6:
-
เดินมาหาทิวาสิ~~~
:sad4:
-
:katai4: :katai4: :katai4: ครึ่งหลังมาด่วนเลยค่ะ
-
ไม่กล้าเดาตอนต่อไปเลย ได้แต่รอด้วยความหวัง
-
สงสารทิว ทิวได้พูดแบบเปิดใจแล้วว่า ข้อเรียกร้องที่ตนเองต้องกันนั้น จริงๆ ก็คือความรัก ความเอาใจใส่ การดูแลซึ่งกันและกัน มีสุขและทุกข์ร่วมกัน ไม่ว่าจะยามเจ็บป่วยก็จะมีคนคอยดูแล
แต่ตอนนี้อยากอ่านครึ่งหลังแล้ว คนเขียนจงมาต่อเร็วๆ :amen:
-
สิ่งแรกที่ได้ยินในหัวคิด เฮ้ยยยยยยยย
ทไมตัดไว้แค่นี้เล่าาาาาาาาา
เครียด
แต่เชื่อว่าเดียวจะเข้าไปกอดทิวา
-
:call:
-
อ่านแล้วอยากบอกเดียวว่า ช่วยทำให้ทิวเป็นคนที่น่าอิจฉาทีเถอะ
โดยเฉพาะคนที่เลี้ยงทิวมาแต่ตัว ครอบครัวและความรักจอมปลอมเหล่านั้น
เอาให้อิจฉาจนอยู่ไม่ได้กันไปเลยยิ่งดี ให้ทิวมีครอบครัวของตัวเองเสียที
-
เข้าใจทิวนะ แต่มั่นใจว่าเดียวต้องรับทิวได้แน่ เพราะสิ่งที่เดียวต้องการจากทิวคงเป็นสิ่งเดียวกัน
ส่วนเรื่องพ่อของทิว ช่างเถอะนะ เราไม่สามารถใช้ชีวิตเพื่อให้ใครพอใจได้ทุกอย่างหรอกนะ
:serius2: :serius2:
-
เดียวเดินมากอดทิวาเลย .... เห็นผลชงัด
-
ข้อเสนอของทิวาง่ายนิดเดียว
มีหรือที่รัตติกาลจะปฏิิเสธ
แต่คนแต่งน่ะใจร้ายสุด
ตัดฉับให้ปวดใจเล่น :mew2:
-
:katai1: :katai1: อ้ากกกกกกกกก
-
ก็แค่จะกลับไปทำให้ทิวาเห็นว่ารักจริงๆ (เราว่าน่ะ)รอมาตั้งนานแล้วมาถอยเพราะประโยคนี้เราว่ามันไม่ใช่
แต่เจ็บจริงๆน่ะกับคำที่ทิวว่าสายสุดท้ายที่ได้คุยกับพ่อ(ไม่รู้ว่ารวมพี่ด้วยหรือเปล่า) คือการที่ถามลูกว่าคบกับเดียวอยู่หรือแล้วก็โกรธไป ในที่นี่แล้วคุณต้องใส่ใจด้วยหรือกับการที่ลูกของคุณจะเป็นอะไรก็ได้ ในเมื่อคุณไม่เคยมาดูแลใส่ใจอย่างแท้จริง ปากบอกว่ารักและคอยดูคอยมองอยู่เสมอแต่เท่าท่ีเราได้อ่านมามันไม่ให้ความรู้สึกนั้นเลย เกลียดจริงๆออกมาแล้วก็ออกมาเถอะทิว สร้างคุณค่าให้ตัวเองทำให้พวกเขาละอายต่ออดีตที่เคยทำเถอะ
-
ต่อให้ทิวเรียกร้องมากแค่ไหน เดียวให้ได้มากกว่านี้แน่ เชื่อสิ
-
โฮ....อัลไลคือให้รออีกครึ่ง
-
มาต่อได้แล้วค่ะ ลุ้นมากกกกก แต่คิดว่าน่าจะแฮปปี้เอนดิ้ง ใช่ไหม? > <
-
ค้างมากมาย :m15:
-
มาครึ่งเดียวแบบนี้เสียววาบเลยยยยยย :z10:
-
มาต่อด้วย ตัดซะตกใจเลย
-
เราเข้าใจการตัดสินใจของทิวา เหมือนกาฝากในครอบครัว ไม่เคยได้รับความรักมาก่อน ดังนั้นจะหวาดกลัวและไม่ยอมกลับไปเพราะไม่ต้องการจะเจ็บปวดอีกก็ไม่แปลก
-
มารออีกครึ่ง หนึบๆใจไปหม๊ด
-
ครึ่งแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2828473#msg2828473)
CHAPTER 25 ...ข้อเรียกร้อง (ครึ่งหลัง)...
แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น ไม่สิ รัตติกาลไม่ยอมให้มันจบลงแบบนี้
ทิวาแทบจะแหลกเป็นผงเมื่อเจอกับอ้อมกอดที่รัดแน่นปานคีมเหล็ก รัตติกาลโถมแรงทั้งหมดจนเขาอึดอัด ใบหน้าคมซุกซบกับซอกคอจนร้อนระอุด้วยลมหายใจที่รินรด เก้าอี้หินเล็กๆถูกเบียดนั่งจนคล้ายจะตก
“ผมตอบไม่ได้จริงๆว่าทำไมถึงรักมากขนาดนี้” เสียงของรัตติกาลหนักแน่น หากนุ่มนวลชวนฟัง “ทั้งชีวิตผมไม่เคยต้องอ้อนวอนใครให้รัก วอนขอใครเพื่อไม่ให้ทิ้งกัน แค่คุณ...ทิวา ผมขาดคุณไม่ได้”
“............”
“เกือบปีที่ผ่านมา ผมพิสูจน์ความรู้สึกตัวเองพอแล้ว คุณจะเรียกมันว่าอะไรก็ได้ จะรักหรือหลง แต่ผมอยู่โดยไม่มีคุณไม่ได้จริงๆ”
พอแล้ว...
แค่คำนี้ก็พอ
เพราะเขารู้ว่าอนาคตมันไม่เคยแน่นอน ต่อให้สัญญาหรือสาบานแค่ไหน ถ้ามันจะต้องเปลี่ยนไป แม้จะเก่งกล้าแค่ไหนก็คงทำให้มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ แต่ถ้าเขาไม่คว้าความสุขตรงหน้านี้ไว้ ปล่อยทิ้งให้มันผ่านไป ชีวิตของเขาคงจะไม่เหลือเรื่องราวดีดีไว้นึกถึง
“ฮึก...ฮึก...เดี..ยว...ฮือ...”
น้ำตามากมายรินไหลออกมาจากสองตา ทิวาไม่อาจจะหยุดน้ำร้อนๆนี้ได้อีกแล้ว ไหล่หนาๆกับอ้อมกอดที่เป็นแหล่งพักพิงให้เขายามค่ำคืน ความอบอุ่นที่เขาโยนทิ้งไป คนเดียวที่บอกรักเขาจนเคยตัว คนเดียวที่ร้องไห้เพื่อรั้งเขาไว้ คนเดียวที่ยังรอให้เขากลับไป
“เดียว... ฮือ... เดียว...”
รัตติกาลเพิ่มแรงกอดยิ่งกว่าเดิมยามที่สองมือของทิวาโอบแผ่นหลังกว้างอย่างสมยอม สองร่างกอดรัดท่ามกลางสวนสีเขียวที่สายลมเย็นๆพัดผ่าน หากร่างที่แนบชิดกลับอุ่นไอแห่งความรัก ยิ่งแนบเนายิ่งได้ฟังเสียงหัวใจของกันและกัน ผสานหยาดน้ำตาแห่งความสุข
“ผมรักคุณ รู้ใช่มั้ย?” เสียงกระซิบแหบพร่าทว่าหนักแน่น ราวกับจะย้ำชัดลงไปในใจคนฟัง ทิวาพยักหน้ากับไหล่หนา คลอเคลียกลิ่นไอที่แสนคิดถึง “ถ้าทิ้งผมอีกครั้ง ผมจะตามคุณให้เจอ จะขังไว้ไม่ให้ไปไหนได้อีกเลย”
“ต่อให้ไม่ทิ้งก็ขังผมไว้นะ ผมอยากอยู่กับคุณ...” ทิวากระซิบแนบใบหู ริมฝีปากจุดรอยยิ้มพึงใจ “ตลอดไป...”
ไม่ต่างอะไรกับชายอีกคนที่ไม่อาจยิ้มได้กว้างเท่าที่ใจต้องการ หัวใจที่เคยเต้นช้าราวกับนาฬิกาใกล้หมดลาน ในตอนนี้มันกลับเต้นถี่รัวอย่างมีชีวิตชีวา เหมือนไฟเจอน้ำมัน ลุกโชติช่วงราวกลับไม่มีวันมอดดับ
“กลับบ้านเรานะ”
มันไม่ใช่คำถาม หากเป็นคำชักชวนที่ทิวาเพียงแค่ซบใบหน้าแนบอก และนั่นก็คล้ายจะเป็นคำตอบรับที่รัตติกาลเข้าใจ รัตติกาลลุกขึ้นจับจูงมือเขาเดินออกจากบ้าน เราเดินกันมาเงียบๆจนถึงรถคันเดิมที่แสนคุ้นเคย
เขารู้สึกมาก่อนกับบางช่วงกับบางคน ที่ไม่ว่าจะนั่งใกล้กันแค่ไหนก็เหมือนอยู่เพียงลำพัง แต่ตอนนี้เราแค่นั่งกันเงียบๆอยู่ในรถ เพียงแค่มือกุมกันเอาไว้ ก็ราวกลับว่ามันกำลังแบ่งปันความรู้สึกนับร้อยนับพันคำพูด รอยยิ้มของรัตติกาลเป็นสิ่งเดียวที่ชัดเจนที่สุดในตอนนี้ เพราะเมื่อเราสองคนขึ้นมาบนห้อง ทุกอย่างมันก็ถูกเบลอด้วยรสจูบที่สุดแสนจะเสน่ห์หา
ทิวาไม่รู้สักนิดว่าเสื้อผ้ากระจัดกระจายไปที่ใดบนพื้น หรือว่าตัวเขาเปลื้องผ้าของอีกฝ่ายได้อย่างไร เพราะทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสที่นอนนุ่ม สองร่างก็เปลือยเปล่าหมดจด มีแต่ความร้อนเร่าห่อหุ้มกับฝ่ามือที่เหมือนเครื่องประดับลูบไล้พาดผ่านไปทั่วทั้งร่าง เขาไม่คิดเลยว่าจะกระหายริมฝีปากใครได้มากขนาดนี้ ยิ่งจูบเท่าไหร่หัวใจยิ่งร่ำร้องว่าต้องการ
รัตติกาลเองก็คงไม่ต่างกัน เพราะไม่ว่าจะเคลื่อนมือไปทางใด ก็ยังจุมพิตดูดดื่มราวกับจะปลิดปลิวลมหายใจกัน มันเหมือนว่าเราพูดกันมามากพอแล้ว คำพูดใดก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป เราเลยโยนเสียงสนทนาทิ้งให้ไกลเพื่อมาดื่มด่ำกับเสียงครางวาบหวาม ในทุกร่องรอย ในทุกการจับต้อง แม้จะเป็นเพียงปลายนิ้วผะแผ่วก็ยังทิ้งร่องรอยไอร้อนให้ร่างกายได้สะท้าน
ยิ่งถูกรุกเร้าเท่าไหร่ ร่างกายก็ยิ่งพรั่งพร้อม แม้จะเจ็บเจียนขาดใจยามถูกชำแรกกายหากความตื้นตันอิ่มเอมกลับไปไม่ยอมให้ถูกถอดถอนออกไป แค่เพียงรอยจูบหวานๆ กับอ้อมแขนที่ยังกอดรัด เขายินดีเจ็บอีกหลายครั้งหลายคราถึงแม้ความมืดจะเข้าปกคลุมก็ตาม
เป็นครั้งแรกในรอบเกือบปีที่เขามีความสุขที่สุด
รัตติกาลอยากจะร้องตะโกน วิ่งไปรอบห้องด้วยความสุขที่มันทะลักออกมาจนล้น เขาอาจจะแอบทำตอนอยู่ลำพังแต่ตอนนี้เขาต้องกอดร่างบอบบางนี้ไว้ให้แน่น ในที่สุดเขาก็ได้ทิวากลับมา คืนมาอยู่ในอ้อมแขน ให้เขาได้กอด ได้มอง ได้หอม เขาไม่ต้องทนหลับไปด้วยความคิดถึงอีกแล้ว ไม่ต้องมองทีวีกับภาพรอยยิ้มเดิมๆให้ทรมานกับความฝัน
รักจังเลย
รักเหลือเกิน
รักที่สุด
ถ้ามีทิวาอยู่กับเขาตลอดไป เขาจะไม่ขอพรกับสิ่งใดอีกเลย
...
...
...
“เหรอ...อื้ม...ขอบใจมากนะหมอจัญ”
เอกสิทธิ์วางสายจากหมอจัญญาที่โทรเข้ามาส่งข่าว มันเป็นข่าวที่น่ายินดี แต่คนเป็นพี่อย่างเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะดีใจ ในที่สุดทิวาก็พบรังนอนของตัวเองเสียที แม้มันจะเป็นรังอื่นที่ไม่ใช่ครอบครอบครัวก็ตาม
ตัวเขาคงเป็นคนเดียวจากคนที่ได้ชื่อว่าครอบครัวที่ยังติดต่อกับทิวา แม้จะไม่บ่อยนักหลังจากน้องขอเป็นฝ่ายติดต่อกลับมาเอง ยังดีที่เขามีหมอจัญที่คอยรายงานข่าวคราวให้ฟังตลอด จนถึงสุดท้ายที่ว่า ‘ทิวาถูกพี่หล่อพาตัวหายไปทั้งวันทั้งคืน’ เขาก็พอจะรู้ได้ว่าพี่หล่อที่ว่าเป็นใคร เพราะมีเพียงคนเดียวที่จะเป็นจะตายในตอนที่ทิวาหนีหาย
คำว่าคุกคามยังน้อยเกินไปกับสิ่งที่รัตติกาลทำกับเขาในช่วงแรก แต่เมื่อถูกเขาปฏิเสธหลายครั้งเข้า คนรักของน้องชายก็ยอมตัดใจเปลี่ยนไปตามหาด้วยวิธีอื่น จนกระทั่งพ่อขู่ผ่านจัญญาไปว่าจะแจ้งความ ทิวาถึงได้ติดต่อกลับมา เขาที่คิดว่าพ่อจะถามอะไรเพื่อแบ่งเบาความหนักใจของน้อง แต่สิ่งที่เขาได้ยินกลับเป็นคำถามที่แทบจะพังแรงกายคนฟังให้หมดลง
‘แกคบอยู่กับคุณรัตติกาลงั้นเหรอ’
เขาแทบอยากจะเข้าไปกระชากโทรศัพท์ออกจากมือพ่อ เขาไม่รู้ว่าทิวาจะตอบตามความจริงหรือไม่ แต่สิ่งที่พ่อพูดต่อไป มันทำให้เขาไม่คิดจะสนทนากับพ่อตัวเองอีกเลยจนถึงวันนี้
‘ดีแล้วที่แกหนีไป ให้ทุกอย่างมันจบไปซะ’
เอกสิทธิ์ไม่รู้จริงๆว่าพ่อกำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้พูดแบบนี้ออกมา แต่มันก็ชัดเจนอยู่แล้วกับการกระทำ พ่อไม่เคยถามถึงทิวาอีกเลย ไม่ต้องไปถามถึงแม่กับน้องสาวของเขา ทุกคนทำเหมือนว่าไม่มีทิวมาตั้งแต่ต้น มันปรกติจนเขารับครอบครัวตัวเองไม่ได้
ทิวามีค่าแค่ไหนกันนะในความรู้สึกของคนที่นี่
‘ผมสบายดีพี่หนึ่ง ลุงพรเทพแกสอนผมปลูกต้นไม้ด้วยนะ ผมเป็นเด็กเสิร์ฟให้แก้วกับต้นที่ร้านโจ๊กด้วย’
เสียงของทิวาที่บอกเล่าเรื่องด้วยน้ำเสียงเกือบจะร่าเริงเขายังจำได้ติดหู บอกว่าคนที่นั่นดีแค่ไหน ครอบครัวนั้นอบอุ่นเท่าไหร่ เขาดีใจที่น้องได้อยู่กับคนดีดี เพราะคนที่นี่ให้ความอบอุ่นทิวาไม่ได้
คนอื่น...รักได้มากกว่า
คนอื่น...เอ็นดูได้มากกว่า
คนอื่น...เข้าใจได้มากกว่า
ครอบครัวที่ให้ได้ไม่เท่ากับที่คนอื่นให้ ไม่มี...ก็ไม่เป็นไรหรอก
เสียงฝีเท้าที่เดินใกล้เข้ามาทำให้เอกสิทธิ์รีบเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า เขาแสร้งเอนหลังลงกับพนักของโซฟาราคาแพงระยับ หยิบรีโมทไล่กดช่องรายการทีวี เขาแสร้งทำไม่สนใจแม้ว่าเสียงเดินจะมาหยุดลงด้านข้าง เขาพอจะรู้ว่าเป็นใคร แต่ก็ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรให้ต้องพูดกัน
“เมื่อไหร่แกจะหายมึนตึงกับพ่อซะที ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ” เสียงที่เหมือนกับจะอดรนทนไม่ได้อีกต่อไปของคุณอนันต์ ก็กลายเป็นกรรไกรตัดการควบคุมอารมณ์ของคนฟังเช่นกัน
“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับพ่อ”
“ทำไม เพราะเรื่องทิวางั้นเหรอ? แกไม่พูดพ่อจะรู้ไหมว่าแกไม่พอใจตรงไหน”
“เห๊อะ!! ได้” เอกสิทธิ์แทบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน พ่อไม่รู้ตัวเลยเชียวหรือว่าพูดอะไรออกไปบ้าง “พ่อพูดกับน้องแบบนั้นได้ยังไง ดีแล้วที่แกหนีไป พ่อพูดไปได้ยังไง”
“ทิวมันเป็นเกย์นะ! คิดหรือว่าใครๆจะยอมรับได้ ถ้ามันง่ายขนาดนั้นทิวจะหนีไปทำไม แสดงว่าฝ่ายโน้นเขาก็ไม่อยากให้ไปยุ่งกับลูกชายเขาเหมือนกัน”
“แค่นั้นเหรอครับ แค่น้องเป็นเกย์” เอกสิทธิ์แผดเสียงใส่อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน “เพราะเป็นเกย์ ทิวมันก็เลยไม่ได้เป็นลูกพ่อแล้วงั้นเหรอ”
“มันไม่ได้มีแค่พ่อคนเดียว ครอบครัวเราจะเอาหน้าไว้ที่ไหน ยัยสองก็บอกพ่อปาวๆว่ารับไม่ได้ พ่อก็ไม่อยากให้แม่เขาอับอายถ้าใครๆรู้”
“ทิวเป็นลูกพ่อจริงๆรึเปล่า?”
เขาอยากจะร้องไห้กับสิ่งที่ได้ยิน ดีแค่ไหนแล้วที่น้องไม่ต้องมาได้ยินได้ฟังอะไรให้ช้ำใจไปกว่าเดิม
“ทิวไม่ใช่ลูกหมานะพ่อ ที่นึกอยากจะเอ็นดูก็จับมาอุ้มมาเล่น พอเบื่อก็โยนเงินไว้ให้คนอื่นหาข้าวหาน้ำให้กิน ผมเคยเข้าใจว่าพ่อสงสารแม่กับรู้สึกผิดต่อสอง พ่อถึงไม่เคยแสดงความรักกับทิวต่อหน้าคนอื่น และพ่อรู้มั้ยว่าน้องเข้าใจ เพราะยัยสองพูดกรอกหูทิวอยู่ตลอดเวลา ทั้งจิกทั้งกัด พ่อไม่เคยเห็นทิวร้องไห้อย่างผม พ่อไม่เข้าใจหรอกว่าน้องน่าสงสารขนาดไหน ผมไม่ใช่พี่ที่ดีอะไรนัก แต่ผมยังดูแลทิวมากกว่าพ่อเสียอีก”
“............”
“ผมว่าพ่อถามตัวเองดีกว่านะ ว่าพ่อมีสิทธิ์อะไรไปรังเกียจทิว”
“มันจะเกินไปแล้วนะไอ้หนึ่ง!”
“มาจนถึงตอนนี้ผมว่าพ่อพูดถูกแล้ว ดีแล้วที่ทิวหนีไป เพราะคนอื่นเห็นค่าของทิวได้มากกว่าคนที่นี่จะมองเห็น”
“พูดพอรึยัง”
“พอแล้วครับ พอกันที...”
แม้สักวินาทีเดียวเขาก็ไม่อาจยืนเผชิญหน้าบิดาได้อีกต่อไป
ดีแล้วที่ทิวามีรัตติกาล
เพราะผู้ชายคนนั้น คงจะเป็นครอบครัวที่ดีกว่าคนที่นี่ได้อย่างแน่นอน
________________________________________TBC.________________
จบแล้วกับตอนที่ 25 ไม่เคยต้องแบ่งลงมาก่อน
ไม่ใช่ว่ามันยาวเหลือเกินหรอก ครึ่งนี้ออกจะสั้นๆด้วยซ้ำ (อ่านต่อๆกัน เดี่๋ยวมันก็ยาวเอง)
แค่เห็นว่ามันหลายวันแล้วก็เลยลงให้อ่านก่อน ไม่ได้ตั้งใจทำให้ของขึ้นกันเลยจริงจิ๊ง
อ่านหลายคอมเมนท์ โดยเฉพาะ คุณhembetaroกับคุณAMINOKOONGที่เหมือนกับเข้ามานั่งในใจตัวละครเลยค่ะ แม้จะต่างความเห็น ต่างความเข้าใจ ต่างความชอบ แต่สิ่งที่มีร่วมกันคือความอินค่ะ คนเขียนปลื้มปริ่มที่สุด
ขอบคุณทุกเม้นท์ที่ไม่ได้กล่าวถึง แม้ว่าจะเห็นชื่อกันมาหลายเรื่องหลายตอน เราจะตามไปเข้าฝันใบ้หวยเป็นการตอบแทน
พบกันใหม่ตอนหน้า ราตรีสวัสดิ์นะคะพี่น้องชาววาย
-
เพลียกับคุณพ่อจริงๆ เฮ้ออออออ
-
เอ้า! ปรบมือให้พี่เอกสิครับ รออะไรอยู่
:katai2-1:
-
สรุปอิแม่นิคือดีสุดซินะ คือถึงช้ำใจ ก็ยังทำใจได้ ยอมรับแม้ไม่รัก ก็เด็กมันไม่ผิด...
แต่ที่โฉดทรามถ่อยสถุลคืออิพ่อ ที่ไปไข่ไว้เรี่ยราด ปัดความผิด คิดแต่หน้าตาตัวเอง ห่าน ขอมาม่าให้มันแดรกแซ่บๆหน่อยเหอะ พร้อมๆกะลูกสาวปากหมาน่ะแหล่ะ (วั้ยยย เผลอหยาบคายใส่ขุ่นพ่อนายเอก) แล้วผู้ปรุงมาม่าก็น่าจะเป็นบ้านเดียวเนี่ยแหล่ะ หึหึ
ได้ทิวกลับมาเที่ยวนี้ คงหน้ามืดตามัวเช้าถึงเย็นถึงเลยซินะ เฉาไปซะเกือบปีนี่เนอะ :m12:
-
ดีแล้วที่จากมา
-
สิบบรรทัดสุดท้ายขอบคุณคนแต่งที่เขียนออกมามากค่ะ
มันแทนความรู้สึกของเราสงสัยเรื่องของครอบครัวนี้จริงๆ คาดว่าอีกหลายคนก็สงสัยเหมือนกัน
ผช.ที่เป็นพ่อเด็กคนนึงที่ถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อย
ต่อหน้าทำเป็นดีรับเด็กมาเลี้ยงดู แต่ไม่เคยปกป้อง
อย่าเรียกตัวเองว่าพ่อเลย เป็นแค่เจ้าของสเปิร์มก็หรูแล้ว
ดีแล้วที่ตัดขาดออกจากครอบครัวนี้ได้ จากที่ว่าพี่หนึ่งก็ดีทำไมสองเลวแท้
อ่านจบปั๊บกลายเป็นทำไมพี่หนึ่งดีผิดครอบครัวที่เหลือแบบนี้
เป็นตอนที่เราอยากให้ต่อยอดเรื่องในครอบครัวนี้จริงๆ เป็นครอบครัวเบี้ยวๆที่น่าคุ้ยเขี่ยหาปมที่ซ่อนอยู่
ท่าทางจะซับซ้อนกว่าที่เห็น
อย่างพ่อน่าจะมองทิวเป็นความผิดพลาดที่ตัวเองทำไว้ การรับรู้ว่ามีทิวเป็นการตอกย้ำความผิดของตัว
เพราะทิวเป็นหลักฐานความผิดที่นอกใจภรรยา
โทษตัวเองไม่ได้ ก็โทษเด็กที่เกิดมาเลย ถึงจะรักแม่ทิวบ้าง(มั้ง) แต่ก็ไม่มากพอจะกล้ายอมรับ
เป็นผช.เอี้ยๆ ของแท้เลยนะเนี่ย
-
พี่เอกหล่อมากกกกกกกกกก
:mc4:
-
ไม่รู้เป็นอะไร
เวลาอ่านอะไรแล้วตัวละครมีปมเรื่องครอบครัวนะ
เราจะเซนซิทีฟมากเลย
:hao5: :hao5: :hao5:
สงสารทิวจัง
มันเจ็บจริงๆนะ การมีครอบครัวแต่เหมือนไม่มี
เพร่าะไม่เคยได้รับความรักเลย
มันโหยหาอ่ะ :hao5:
หวังว่าหลังจากนี้ทิวจะเป็นคนที่มีความสุขจริงๆนะ
ได้รับความรักจากคนที่เรารักและเค้าก็รักเรา
-
กรี้ดดดด มาต่อแว้ววว
คืนนี้นอนหลับละ :man1:
-
อย่างที่พี่หนึ่งพูด ดีแล้วที่ทิวไป คนอื่น(เดียว)รักทิวได้มากกว่าคนในบ้านนี้รวมกันด้วยซ้ำ
-
:mew1:
พี่เอกดีสุดๆๆ
เดียวกับทิวพอดีกันเนี่ย เรียกเลือดเลยนะ :hao3: :-[
-
เมื่อไหร่ครอบครัวนี้มันจะคิดได้
-
พ่อรักลูกบ้างไหมนะ
-
สิ่งที่ครอบครัวควรจะรังเกียจและโกรธเคืองมากที่สุดคือผู้ชายที่ชื่อว่าพ่อและสามีน่ะเราว่า เพราะถ้าไม่ใช่ความมักมากของเขา ทิวาก็คงไม่เกิดมา แล้วแม่กับสองมีสิทธิ์อะไรไปโกรธทิวา ขอบคุณพี่หนึ่งจริงๆ ที่เข้าใจทิวา ไม่รังเกียจในสิ่งที่ทิวาเป็น และก็จริงอย่างที่หนึ่งพูดนั่นแหละว่าเดียวจะเป็นครอบครัวให้กับทิวาได้เป็นอย่างดี เพราะว่าเดียวรักและหวังดีมากกว่าคนที่เป็นพ่อที่ห่วงแต่ชื่อเสียงหน้าตาของตระกูล
ปล.มาต่อเร็วๆ น่ะคร่า :pig4:
-
กรี๊ดดดด พี่กลางคืนมารับน้องกลางวันแล้ว.ฝ.
-
ที่เอาทิวมาดูแล เพราะกลัวคนอื่นจะว่าล่ะซิ
ว่าไปไข่ทิ้งเรี่ยราดไว้น่ะ ไม่ใช่เพราะรัก
พี่หนึ่งซะอีกที่ดูแลทิวด้วยใจจริงๆ
ครอบครัวเดิมมันทุกข์
ไปสร้างใหม่ก็ได้
-
ขอให้น้องเจอครอบครัวของน้องจริงๆละกัน T.T
อยากเห็นครอบครัวจอมปลอมชิ-หายจุงเบย อิอิอิ
-
:hao5: :hao5: ดีใจจจจจ ฮือออ....ในที่สุดทิวก็มีความสุขซักที
-
พ่อทิวก็แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัว รักหน้าตัวเอง แค่นั้นเอง
-
ดีแล้วที่ทิวามีรัตติกาล..
พี่เอกคิดถูกแล้ว ครอบครัวที่รักทิวได้ไม่เท่าคนอื่นรัก ไม่มีก็ช่างมันเถอะ
ครึ่งหลีัังนี้พี่เอกหล่อ บทเยอะกว่าพระเอกอีก 55555
นั่นก็มัวแต่กอดเมีย ฟ้าเหลืองจนม่วงละมั้ง
-
อ่าาา ได้กลับบ้านเรากันแล้ว
สงสารเดียว ทิวา พี่เอก
***********
พ่อทิวาคือรักเมียกับลูกสาวมากกว่าเหรอ? แล้วทำไมถึงมีชู้ล่ะ?
ที่พ่อทิวาเป็นแบบนี้เพราะเมียหลวงเสี้ยมหรือเปล่า??
-
สงสารพี่เอกกับทิวอะ ไม่น่าอยู่ในครอบครัวนี้เลย
-
พ่อ...หรอนี้ o22
-
เฮ้ออออ นี่คือความคิดของคนเป็นพ่อจริงๆเหรอเนี่ย
ก็คิดอยู่ว่าไม่เคยรักทิวเลย แต่นี่มันเกินไปนะเราว่า
ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นความคิดและคำพูดของคนเป็นพ่อ
ปรบมือให้พี่หนึ่ง พูดได้ตรงใจทุกอย่างเลย :m11:
ดีแล้วที่ทิวได้มีครอบครัวเป็นของตัวเองสักที
แสดงให้เขาเห็นเลยว่าเรามีความสุขมากแค่ไหน :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
เขาไม่เห็นเราเป็นลูกเป็นคนในครอบครัว
แล้วเราจะให้ความสำคัญอะไรกับเขาทำไม ใช่ไหม ทิวา ..ไปสร้างครอบครัวใหม่ดีกว่าเนอะ
ปล เราเป็นหนึ่งในหลายคนที่ไม่ชื่นชอบการแบ่ง%ลง
ถ้านั่นคือเนื้อหาของตอนเดียวกัน แต่ก็แล้วแต่ความสะดวกค่ะ. ^^
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
แค่เดียวคนเดียวก้อพอ คนอื่นไม่ต้องรักทิวาก้อได้ อิอิ
-
เห็นด้วยกับทุกๆ ความคิดเห็นที่ได้เม้นท์เอาไว้ สะใจที่สุด ก็ของคุณ AMINOKOONG ที่เขียนไว้ และยังเขียนเพิ่ม ถึงครอบครัวทิวด้วย อ่านแล้วแบบสะใจ และเห็นด้วยทุกอย่าง
เป็นโชคดีของทิวแล้วที่ได้ไปจากครอบครัวนี้ซะที เพราะคนอื่นเค้ายังเห็นคุณค่า และให้ความรัก ความอบอุ่นได้มากกว่าอีก
อยากให้พี่เอกคู่กับหมอจัญ แล้วมาประกาศให้คนที่บ้านรู้ เอาให้คุณพ่อช็อกตาตั้งไปเลย
-
เกี่ยวกับพ่อของทิว เอาเมนท์ก่อนหน้ามาตอบได้เลย
แบบนี้ เขาเรียกว่า เป็นพ่อตามมารยาทจ้ะ
หวังว่า ... ตอนสุดท้ายคงไม่มาแนวสำนึกผิด และรักทิวกันมากมายนะ
เพราะคงรับไม่ได้จริง ๆ ... ว่ากันตามจริง ความรู้สึกของคนมันเปลี่ยนกันไม่ได้ในวันสองวันหรอก
อย่างมากก็รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิม แต่จะให้จี๋จ๋า คงยากแหละ
... เฮ้อ ... อยากอ่านตอนต่อไปแล้วสิ ... รู้สึกชุ่มชื่นหัวใจขึ้นมาแล้วล่ะ
-
เห็นด้วยกะคุณพี่นะว่าไอ้พ่อมันมีสิทธิ์อะไรไปโกรธทิว
คนที่ครอบครัวควรจะเกลียดคือไอ้พ่อที่ไปเที่ยวไข่ทิ้งไว้มากกว่า
ไม่ใช่ทิวที่เลือกเกิดไม่ได้ซักหน่อย
-
น้องทิวมีที่พักพิงสักที่นะ
-
ตอนนี้ เลิฟพี่หนึ่งมากๆเบย เป็นพี่ที่น่ารักที่สุดอ่ะ ^^
-
ความรัก...บางทีก็ไม่ได้ดีเสมอไป...
-
:m15: ก็เข้าใจแม่กับสองนะ มันเป็นธรรมดาที่จะไม่ชอบทิว
แต่พ่อสิ ถึงมันจะยากที่จะยอมรับ แต่พูดอย่างนี้มันเหมือนกับ ไม่เคยรักทิวเลย ที่เลี้ยงมาคงเพราะกลัวใครมาว่าว่าทิ้งลูก รึเห็นว่าเป็นลูกชายถึงรับเลี้ยงกันแน่
-
อย่าได้แนันำตัวเองว่าเป็นพ่อ เลยค่ะ ถ้าคิดกับลูกในไส้ขนาดนั้น
ถ้าจะทำขนาดนี้ สู้ไม่ต้องรับมาดูแลแต่แรก ทิวคงรู้สึกดีกว่านี้
ยินดีกับน้องทิว ที่เจอที่อยู่ที่เรียกว่า บ้าน จริง ๆ ได้สักที
-
:m15: พอได้มารู้ความคิดของพ่อทิว แล้วยิ่งน่าสงสารเข้าไปใหญ่ ยังดีที่พี่หนึ่งยังเข้าใจ
เดียวดูแลทิวให้ดีๆนะ :L1:
-
ชอบประโยคที่ว่า ... ถ้าคนอื่นให้ได้มากกว่าครอบครัว จะไม่มีครอบครัวนี้ก็ไม่เป็นไร ชอบเอกสิทธิ เหมือนผลผลิตชำรุดจากบ้านหลังนี้ ผ่าเหล่าผ่ากอได้อบอุ่นเหลือเกิน เพราะผลผลิตสมบูรณ์แบบอย่างน้องสองนั้น สยองขวัญเหี้ยๆ เกินไป... โชคดีที่บ้านของเดียวสอนมาดี แม้ลูกชายจะสุดโต่งเหลือเกิน แต่พ่อแม่ก็ยังแก้ไขให้มันเป็นไผตามสมควร.... จะไม่พูดถึงพ่อแม่ทิวาละกัน เพราะมันคือต้นกำเนิดสิ่งแย่ๆทั้งปวง หวังว่าจะมีจุดจบที่เหมาะสมกับการกระทำ
-
ความเห็นส่วนตัว คิดว่าพ่อคงเห็นว่าทิวเป็นแค่ความผิดพลาดของตัวเอง
รับผิดชอบไปงั้น ๆ ไม่ได้รัก ไม่ได้ผูกพัน
ดูได้จากการปล่อยให้ลูกเมียข่มเหงรังแก ไม่ให้เกียรติทิว
หนำซ้ำพอทิวเกิดเรื่อง นอกจากไม่ดูดำดูดี ยังซ้ำเติมอีก
ครอบครัวที่ไม่เคยเห็นหัวกันตั้งแต่แรก ไม่ต้องมีก็ได้มั้ง
บอกแล้วว่าเดียวรักทิวมากกว่าที่คิด ทีนี้ก็กอดไว้แน่น ๆ อย่าปล่อยมือกันอีก
-
:mew1:
-
ดีใจที่อย่างน้อยทิวก็มีพี่ชายที่ยังรักและเป็นห่วงทิวอยู่จริง ๆ ส่วนคนที่เหลือของบ้านนั้นเนี่ยเหลือใจจะกล่าว เอาไปเก็บเหอะ รังเกียจเค้าขนาดนี้แล้วจะถือสิทธิอะไรไปต้องการให้เค้าทำอย่างนู้นอย่างนี้กันนะ น่าเบื่อจริง ๆ อับอายนักก็เลิกยุ่งกับทิวซะที ไม่ได้อยากให้เค้าอยู่แต่แรกอยู่แล้วหนิ แล้วจะได้ไม่ต้องมาอ้างโน้นอ้างนี้ไร้สาระอีก ทิวจะได้มีชีวิตของตัวเองจริง ๆ ซะที
-
ดีใจที่ทิวเลือกที่จะรักกัน
ดีใจที่เดียวเข้าใจและพร้อมรับข้อเสนอ
รักทั้งคู่ และเข้าใจสิ่งที่ทำให้ทั้งคู่รักกันได้มากมายขนาด
คิดแบบเดียวกับพี่หนึ่ง เดียวจะเป็นครอบครัวที่ดีกว่าที่นี่ได้แน่นอน
ดีใจแทนทิวาที่มีพี่ชายที่เข้าใจ
พ่อแบบนี้ ก็แค่ขอบคุณที่ให้เกิดมา แต่อย่าไปใส่ใจ
-
ดีแล้วทิว อย่าไปมีเลยพ่อแบบนี้ ไม่เคยดูดำดูดีลูก ดีใจที่ทิวยังมีพี่ดีๆแบบหนึ่ง
-
สงสารรทิว พ่อแบบนี้อย่าเรียกพ่อเลย :serius2:
-
อยากเดินเข้าไปกรี๊ดใส่หน้าคุณพ่อจัง :serius2:
-
:really2:
ถ้าเอาตอนนี้ไปรวมกับตอนนู้น
เราคงร้องไห้พราก ๆ
-
จัดทิวออกงานเลย อิอิ เชิดชู บูชาไปเลย
-
นิยายเรื่องนี้เรารู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลในการกระทำของตัวละครนะ มันสะท้อนให้เห็นถึงพ่อแม่ที่สุดท้ายก็เห็นแก่ความสุขของลูกจนสามารถปล่อยวางและทำใจยอมรับหนทางชีวิตที่ลูกเลือกที่จะดำเนินไป
และก็มีพ่อแม่ที่มีอคติต่อความรักแบบนี้ เราไม่สามารถไปชี้ถูกชี้ผิด หรือบงการให้ใครยอมรับตัวเราได้หรอก
แต่ถ้าเราเลือกที่จะยอมรับสิ่งที่ตัวเองเป็น เราก็จะสามารถปล่อยวางความทุกข์ และค้นหาความสุขให้กับชีวิตได้เองแหละเนอะทิว
ปล.เม้นต์ยาวในมือถือเพราะความอินล้วนๆ :o8:
-
พี่ชายทิวน่ารักมาก เป็นคนเดียวที่รักและเข้าใจน้องจริงๆ จริงมากๆ ที่ว่าถ้าคนอื่นรักได้มากกว่าก็ไปอยู่กับคนนั้นเถอะ
พ่อแบบยังจะใจดำ รักแต่ครอบครัวทางนี้ทิวก็ลูกนะ
เย้ๆๆๆ ลงเอยกันแล้ว ดีใจกับเดียว ได้ของรักคืนมาสักที ไม่ต้องนอนดูแต่ภาพในทีวี
ทิวมีตวามสุขคนอ่านก็ดีใจ รักคนนี้มาก
ขอบคุณค่ะ
-
น้ำตาไหลพราก :monkeysad:
ในที่สุดก็คืนดีกันซะที
ตอนนี้ขอปรบมือให้พี่หนึ่ง :katai2-1: :k :mc4:atai2-1:
:mc4: :mc4:
ส่วนคุณพ่อนี่...เพลียจริงๆ
หน้าตา ชื่อเสียง เงินทอง
มีค่ามากกว่าความรู้สึกของคนเป็นลูก
ไม่รู้ว่าเพราะไม่เคยเห็นความเสียใจของทิวเหมือนที่พี่หนึ่งว่า
หรือว่าไม่เคยใส่ใจกันแน่
คนแบบนี้จะคิดได้เมื่อทุกอย่างมันสายไป
คิดได้เมื่อวันที่
หน้าตา ชื่อเสียง เงินทอง
ไม่ช่วยอะไร
-
มันก็แค่นิสัยและสันดานของแต่ละคน ก็แค่นั้น
หนึ่ง ไม่ได้เป็นพี่ที่ดีเยี่ยม แค่เข้าใจและสงสารน้อง
พ่อทิว ก็แค่พวกที่ห่วงหน้าตา ไม่ยอมรับความจริง ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งจริงๆ แพ้คุณชัยอย่างราบคาบ
สองก็แค่คนที่ไม่เคยมองคนอื่นในหลายๆมุม ยึดติดแต่กับที่ว่าแม่เคยต้องเจ็บ ชีแค่คิดเองไม่เป็นและคิดไม่ได้
แม่ของสอง ก็ไม่เคยมีปากเสียงอะไรเลย ตั้งแต่เรื่องนอกใจ จนเรื่องที่ปล่อยให้สองด่าทิวปาวๆ
เดียวกับทิว ก็แค่คนรักกัน ก็แค่นั้น
ปล. พี่น้องกันแท้ๆ ก็ไม่เห็นต้องนิสัยเหมือนกัน ลูกก็ใช่ว่าจะได้นิสัยมาจากบุพการี หากแค่คนๆนั้น คิดเป็น
-
พ่อทิวใจร้ายมากอ่ะะ
ไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่คิดถึงใจทิวเลย
แบบที่พี่หนึ่งว่าอ่ะดีแล้ว
ครอบครัวที่สร้างใหม่ ที่เขารัก และดูแลได้มากกว่าก็ไปเถอะ
ฮือออออ
ดีใจที่แบบความรู้สึกทั้งคู่มันมั่นคง
อยากเห็นคุณราตรีจัง คงหน้าบานเลย
ลูกชายไม่จมจ่อมความทุกข์แล้ว ฮือออออ
อยากให้มาดูความแตกต่างว่า สิ่งที่แม่ทำไปอ่ะ มันช่วยลูกชายได้จริงๆ
-
พ่อของทิวานี่เห็นลูกเป็นอะไร
แค่เครื่องประดับหน้าตาทางสังคม หรือเพราะทิวาไม่ใช่ลูกของบ้านใหญ่ด้วยมั้ง
ปล จะส่งเรื่องไหนของคนเขียนเข้าชิง SENGPED AWARDS 2014 ดีอ่ะ
สนุกทุกเรื่องที่อ่านเลย อิอิ
-
โหยคุณพ่อ......
กว่าจะคิดอะไรได้ก็สายไปละ
เดียวโคตรเท่เลยฮือ
-
อือหือ ขอปรปมือให้คุณพ่อดีเด่นหน่อย....ถุ๊ย
ทำไมคุณพ่อเป็นสะแบบนี้ละ
เดียวอย่าปล่อยทิวาให้กลับมาเจอกับครอบครัวนี้อีกเลยนะ
-
ทิวาไม่น่าเกิดมาเป็นหนึ่งในครอบครัวนี้เลย
ถ้าจะมีพ่อนิสัยแบบนี้ อย่ามีซะจะดีกว่า
ต่อไปนี้ทิวาจะไม่เดียวดายอีกแล้ว
รัตติกาลจะคอยอยู่เคียงข้างทิวาตลอดไป
จะไม่มีวันพรากจากกันอีก
ไปสร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกันนะ
-
วลีฮิตเลยสินะ
"คนอื่น...รักได้มากกว่า
คนอื่น...เอ็นดูได้มากกว่า
คนอื่น...เข้าใจได้มากกว่า
ครอบครัวที่ให้ได้ไม่เท่ากับที่คนอื่นให้ ไม่มี...ก็ไม่เป็นไรหรอก"
แอบเห็นด้วยเบาๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า
-
ในที่สุดพี่คนหล่อ เดียวนั้นเอง ดีใจจังทิวจะได้อยู่ในที่อบอุ่นแล้วเพลียกับคุณพ่อ พี่หนึ่งออกมาหาคู่ชายเลย
รอฉากหวานของเดียวกับทิว อิอิ
-
เอ้าาาา เอายังๆ หวานมาแลัวเนอะทีนี้ สะใภัเต็มตัวเลย
-
เข้ามานั่งรอทิวา ทุกวันเลย ป่านนี้น้องเป็นไงบ้างนะ เดียวกอดไม่ปล่อยแล้วมั้ง...
-
ซดมาม่าน้ำตาไหลพราก
-
CHAPTER 26 ...แขกไม่ได้รับเชิญ...
เสียงกุกกักดังแว่วมาให้คนที่นอนอ่อนเปลี้ยอยู่ได้ยิน ตามด้วยเสียงตุบคล้ายของหนักร่วงลงพื้น เขาก็อยากจะทำเป็นเพิกเฉยแล้วนอนต่อหรอกนะถ้าไม่ติดว่าเสียงที่ดังขึ้นหลังจากนั้นจะไม่ใช่เสียงของทิวา
“เดียว”
เพียงแค่คำเรียกสั้นๆ ที่ก็ทำให้รัตติกาลเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงทันที ด้วยความที่ยังตื่นไม่เต็มตาจึงยังยากเกินกว่าจะตามหาต้นเสียงได้ในทันที เดือดร้อนให้คนเรียกหาต้องร้องเรียกอีกครั้ง
“เดียว ทางนี้ ห้องน้ำ”
รัตติกาลหันขวับไปตามเสียงแล้วก็ต้องรีบลุกขึ้นจากที่นอนไปช่วยพยุงร่างของคนรักที่นั่งพับเพียบเรียบแต้อยู่หน้าห้องน้ำ ทิวาใช้แรงทั้งหมดที่มีเกาะแขนเขาเพื่อพยุงตัวขึ้น แต่ดูเหมือนมันจะใช้กำลังมากมายเหลือเกินจนคนมองทนไม่ไหวต้องช้อนตัวอุ้มขึ้นแทน
“ทำตกล่ะน่าดู” เสียงเข่นเขี้ยวที่ฟังแล้วน่ารักลอดริมฝีปากบางออกมา วงแขนบอบบางโอบรอบลำคอเขาไว้แน่นไม่แพ้ความกลัว
“กลัวทำไมเคยอุ้มมาแล้ว ท่าเสียวไส้กว่านี้อีก...จำไม่ได้รึไง” รัตติกาลเย้าแหย่อย่างอารมณ์ดี ที่เหมือนคนฟังจะรู้ว่าอุ้มแบบไหน เพราะเขินเสียหน้าแดงแถมด้วยการทุบไหล่เขารัวๆเป็นการระบาย เขาหัวเราะเสียงห้าวก่อนจะจุมพิตที่หน้าผากชื้นๆอย่างรักใคร่ แต่ครั้นจะพามุ่งหน้าไปทางเตียงนอน คนในอ้อมแขนกลับร้องห้าม
“ไม่เอาที่เตียง นั่งเก้าอี้ก่อน”
เขาเลยจำต้องเดินมายังอีกมุมหนึ่งเพื่อวางร่างโปร่งลงบนเก้าอี้ที่ว่าง ร่างสูงทรุดตัวนั่งปลายเท้า จับฝ่ามืออุ่นๆของทิวามากุมไว้ ก่นจะใช้มืออีกข้างที่ว่างจัดชุดคลุมอาบน้ำให้ปิดบังเนื้อตัวกันลมหนาวจากเครื่องปรับอากาศ ปลายนิ้วแกร่งเกลี่ยเส้นผมที่เปียกชื้นให้พ้นจากใบหน้าสวย ทัดแนบไว้ข้างหู ไล้ตามลงมายังแนวคอระหงอย่างแผ่วเบา
“เจ็บไหม”
“นิดหน่อย ขามันสั่นๆเหมือนไม่มีแรง” ทิวาตอบเสียงอู้อี้ เบี่ยงหน้าหนีเพื่อหลบเลี่ยงอาการเขินอาย
“ทำไมไม่ปลุกล่ะ?”
“ปลุกแล้ว แต่เดียวไม่ตื่น”
“ไม่จริงอ่ะ ผมไม่ใช่คนหลับลึกขนาดนั้นเสียหน่อย” เขาค้านเสียงเข้ม แต่ทิวากลับสะบัดหน้ามาจ้องตาเขาเสียงเขม็ง มีการตีไหล่เขาเบาๆอย่างไม่พอใจ
“จะบอกว่าผมโกหกเหรอ” รัตติกาลรีบส่ายหน้ารัวๆเป็นคำตอบ “รู้บ้างไหมว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในชุดอะไร”
เขารีบก้มมองร่างกายตัวเองในทันที แล้วก็เหมือนกับความร้อนมันจะวิ่งขึ้นมากองกันที่ใบหน้า รีบหุบขาหุบแข้งแทบไม่ทัน เมื่อสบตาคนรักอย่างขัดเขิน ทิวาจึงเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี ‘ชุดวันเกิด’ ของเขาก่อนด้วยความอายที่มีไม่แพ้กัน
“ผม เอ่อ...ไปอาบน้ำแต่งตัวแป๊บนะ”
ไอ้ตอนอยู่ในอารมณ์รุ่มร้อนจะให้โป๊เปลือยกี่ท่ากี่ทางมันก็ไม่ใช้เรื่องต้องขัดเขิน แต่พอสติอยู่ครบในบรรยากาศสงบสันติเนี่ยสิ จะให้แก้ผ้าโทงเทงโดยไม่รู้สึกอะไรมันก็ใช่ที่ รัตติกาลคว้าผ้าเช็ดตัวที่คล้องคอทิวามาปิดส่วนสงวนเอาไว้ก่อนรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปในทันที ถึงจะเห็นกันมานักต่อนักแล้วก็เถอะ แต่ยางอายเขามันก็พอจะหลงเหลืออยู่บ้าง
จำได้ว่าเมื่อคืนเขาเรียกร้องเอาแต่ใจมากเกินไปหน่อย ตักตวงซ้ำแล้วซ้ำเล่าแม้ทิวาจะบอกให้พอเขาก็ยอมไม่ยอมหยุด แต่ก่อนที่สติจะลางเลือนไป มันเป็นช่วงเวลาที่เขาหลั่งหยาดหยดจนลึกล้ำภายในร่างหอมหวน และเมื่อเขาฟุบตัวลงแนบไออุ่นของทิวาเพื่อฟังเสียงเต้นของหัวใจ และมันก็ทำให้เขา...จำเรื่องราวต่อจากนั้นไม่ได้เลย
คิดแล้วก็หน้าร้อนผ่าวจนอยากจะฝังตัวกับน้ำเย็นๆ หมายความว่าเขาเหนื่อยจนหลับไปทั้งๆที่ยังค้างคาร่างกายไว้อยู่ แถมยังไม่ได้ช่วยทำความสะอาดร่างกายของทิวาอีกต่างหาก
แต่...
รัตติกาลไม่คิดเลยว่าตัวเองจะกลับมามีความสุขได้มากมายขนาดนี้ มีความสุขจนแทบจะล้น เขาคงทำหน้าไม่ถูกเมื่อเจอแม่กับพ่อ คงเข้าหน้าเพื่อนๆลำบากหลังจากแสดงอาการเสียศูนย์ให้พวกมันเห็นมาเกือบปี แต่เขาเชื่อว่าตัวเองจะหน้ามึนผ่านมันไปได้ เพราะในที่สุดเขาจะได้นอนกอดทิวาไปทุกคืนเหมือนเดิม
เสียงน้ำจากฝักบัวหยุดลงก่อนที่ร่างสูงจะก้าวออกจากฉากกั้นมายืนหน้ากระจก รัตติกาลผินแผ่นหลังเข้าหาเงาสะท้อน สายตาพยายามดูร่องรอยบนร่างกายเมื่อรับรู้อาการเจ็บแสบในตอนอาบน้ำ เสี้ยวแผ่นหลังมีรอยขีดแดงยาวอยู่หลายรอย ซ้ำยังมีรอยกัดตรงลาดไหล่เป็นประจักษ์พยานความเร่าร้อนเสียอีก
มันเจ็บ...แต่กลับหยุดยิ้มไม่ได้
การร่วมรักที่ผ่านมาทุกครั้ง มีแต่ตัวเขาเองที่หมายจะตีตราจองไปทุกที่บนร่างกายเย้ายวนนั้น ไม่เคยมีสักครั้งที่ทิวาจะปลดปล่อยอารมณ์จนร่างกายเขาได้รอยฝากรัก ปลายนิ้วแตะที่รอยกัดเบาๆด้วยรอยยิ้ม เขาชักชอบที่ร่างกายตัวเองมีร่องรอยสวาทแบบนี้แล้วสิ
รัตติกาลคลุมผ้าขนหนูผืนใหญ่ปิดส่วนล่าง บิดพันให้แน่นแล้วเดินออกจากห้องน้ำ สายตาคมมองกวาดไปยังตำแหน่งเดิมที่จากมาแล้วก็พบว่าร่างโปร่งยังนั่งอ่อนเพลียอยู่ที่เดิม ด้วยชุดคลุมอาบน้ำตัวเดิมที่ชื้นเปียก
“ทำไมไม่แต่งตัว อยากเป็นหวัดหรือไง” คนตัวโตรีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า เลือกชุดที่ดูจะใส่สบายที่สุดออกมาแล้วเดินไปหาคนที่นั่งมองเขาตาปรือ “ใส่เสื้อผ้าก่อนนะ”
“ง่วง...”
“ครับๆ” รัตติกาลรีบสวมเสื้อให้คนที่เหมือนพร้อมจะหลับได้ทุกเมื่อตรงหน้าตามด้วยกางเกงผ้าขายาว แม้ทิวาจะให้ความร่วมมือในการยกขายกแขนแต่ก็ไม่ได้ช่วยผ่อนแรงเขาเสียเท่าไหร่
“เปลี่ยนผ้าปูเตียงด้วย มันเลอะ”
“ครับๆ”
“ครับเดียวก็พอ หลายครับมันเหมือนรำคาญกัน”
รัตติกาลเกาหัวแกรกๆ กับประโยคคุ้นหู ที่เหมือนจะได้ยินมาบ่อยๆ แต่ต่างคนพูด
ร่างสูงเดินไปดึงผ้าปูออกจากที่นอนทั้งๆที่นุ่งผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียว รวบทุกสิ่งอย่างทิ้งลงตะกร้าผ้าแล้วจัดการหยิบเครื่องนอนชุดใหม่มาเปลี่ยนใส่จนเสร็จสิ้น ก็ถึงคราวอันเชิญเด็กน้อยมานอน
“ยังเพลียอยู่ก็นอนเถอะ ผมแต่งตัวเสร็จแล้วจะไปหาอะไรให้ทานนะ” เขาจัดการดึงผ้านวมขึ้นมาปิดจนถึงคอส่งต่อให้ทิวาดึงรั้งปิดขึ้นไปถึงปลายคาง รัตติกาลอมยิ้มกับตาเหยี่ยวที่กระพริบปริบๆมองเขาด้วยลักษณะปรือจนใกล้จะปิด “อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”
“เอ่อ...ร...รีบไปรีบกลับนะ...”
มันไม่ใช่คำตอบของคำถาม แต่เขาก็ตอบรับด้วยคำสั้นๆอย่างยินดีพร้อมกับจูบแผ่วๆที่แก้มนุ่ม
“ครับที่รัก”
เขาพยายามมองผ่านแก้มที่ขึ้นสีระเรื่อของคนที่แสร้งหลับตา เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงจะกระโจนขึ้นไปกอดรัดจนไม่ได้ออกไปไหนเป็นแน่ รัตติกาลจำต้องออกจากห้องในช่วงเวลาที่เรียกว่ายังเช้าอยู่มาก ร่างกายยังอ่อนล้าเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายโหมแรงมากกว่าแท้ๆ แต่คนเพลียจนไร้เรี่ยวแรงกลับเป็นทิวาเสียได้ อย่างน้อยตอนนี้ต้องหาอาหารไปบำรุงเสียหน่อยแล้วค่อยกลับไปนอนกอดให้เต็มตื่นอีกที
ทิวานอนหลับต่อไม่ได้แม้จะพยายามข่มตาสักแค่ไหน ร่างกายมันล้ากระบอกตามันร้าวจนปวด แต่ความอ่อนโยนของรัตติกาลมันเป็นยิ่งกว่าคาเฟอีน รุนแรงต่อหัวใจอย่างมากมาย ผู้ชายคนนั้นจะรู้ไหมนะว่าทำเขาหัวใจเต้นแรงมากมายแค่ไหน ตั้งแต่พ้นจากวัยเด็กเล็กเขาก็ไม่มีใครมาใส่เสื้อผ้าให้เขาอีก พามานอนเตียงดึงผ้าห่มคลุมให้ ลูบผมจูบหน้าผากเบาๆ เหมือนตัวเองยังเป็นเด็กตัวเล็กๆที่ยังได้รับการดูแลอย่างอ่อนโยน
เขาชอบที่มันเป็นแบบนั้น
ใจจริงแล้วเขาอยากจะบอกรัตติกาลว่า ‘อย่าไป’ แต่เหมือนตัวเองจะคุมสีหน้าไม่อยู่ถ้าพูดอกไปอย่างนั้น ยังไม่อยากให้ไปไหน อยากให้นอนอยู่ด้วยกัน กอดกันจนหลับไปให้สมกับเวลาที่ต้องนอนคนเดียว ถึงจะรู้ว่าพูดออกไปรัตติกาลคงจะตีปีกพั่บๆรีบทำตามอย่างเต็มใจ แต่มันก็ยังกระดากเกินกว่าจะพูดออกไปได้จริงๆ
ทิวารู้ตัวว่าต้องการอะไร ต้องการแบบไหน แต่จะให้พูดออกไปง่ายๆอย่างใจ มันก็ยังเป็นเรื่องยากมากเหลือเกิน
ร่างโปร่งยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน ตวัดขาลงจากเตียงอย่างอ้อยอิ่ง ในเมื่อนอนต่อไม่ได้เพราะความฟุ้งซ่านในหัวก็ขอถือโอกาสที่เจ้าของไม่อยู่เดินสำรวจห้องนี้หน่อยก็แล้วกัน แต่เพียงเริ่มสอดส่ายสายตาไปทั่วห้องนอนแล้วก็ต้องแปลกใจ... มันไม่มีอะไรเปลี่ยนไปสักนิด
เท่าที่เขาจำได้ เท่าที่เขาสังเกต ทุกอย่างในห้องนี้ยังเหมือนเดิมเมื่อครั้งที่เขาเดินจากไป ผ้าเช็ดตัวของเขา เสื้อคลุมอาบน้ำของเขามันพร้อมใช้อยู่บนราวแขวน แปรงสีฟัน โฟมล้างหน้า ถึงจะดูรู้ว่าเป็นของใหม่ แต่มันก็ยังเป็นยี่ห้อเดิม บนโต๊ะเครื่องแป้งยังมีข้าวของๆเขาวางอยู่ เพียงแต่จัดเป็นระเบียบเรียบร้อย
ทิวาเดินมาเปิดตู้เสื้อผ้าที่รัตติกาลยกให้เขาหนึ่งตู้ ในนั้นยังมีเสื้อผ้าของเขาอยู่ครบทุกตัวเท่าที่จำได้ และมันถูกรีดจนเรียบร้อยไม่เว้นแม้แต่เสื้อยืดสำหรับใส่นอน ถุงเท้า เนคไท หรือแม้แต่ชั้นในยังถูกพับอย่างดีจนเขาเก้อเขิน ตัวเขาเองก็ไม่คิดว่ารัตติกาลจะโยนข้าวของทุกอย่างของเขาทิ้งหรอก แต่ไอ้การจัดระเบียบเสียสวยงามแบบนี้มันก็ไม่ได้อยู่ในความคิดเหมือนกัน
สองเท้าค่อยๆก้าวเดินออกมาจากห้องนอน สู่ห้องนั่งเล่นที่เพียงแค่มองกวาดตาผ่านๆก็ต้องหน้าร้อนผ่าว ไม่คิดเลยว่าเมื่อคืนจะรีบร้อนกันปานนี้ เพราะดูได้จากเสื้อเชิ้ตของเขาที่กองอยู่ไม่ไกลจากประตู เสื้อของรัตติกาลที่ตกอยู่ก่อนถึงประตูห้องนอนไม่กี่ก้าว ใกล้ๆกันมีกางเกงที่คาดว่าจะเป็นของเขา
มิน่าเล่า...ในห้องถึงเจอแค่ชั้นในของตัวเองตกอยู่เพียงตัวเดียว
ทิวาก้มตัวหยิบเสื้อผ้าที่ถูกทิ้งเรี่ยราดราวกับมันไร้ค่าขึ้นทีละชิ้นขึ้นมาแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อใส่รวมกันในตะกร้าผ้า หากเมื่อจะหมุนตัวออกไป เสียงเพลงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากที่ไหนสักที่ มันคล้ายจะเป็นเสียงสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของรัตติกาล ร่างโปร่งก้มๆเงยๆจนสะโพกที่ปวดอยู่แล้วเหมือนจะระบมยิ่งขึ้น จนมาเจอว่ามันนอนส่องสว่างอยู่ใต้เตียง ดูท่าว่าคงจะกระเด็นออกมาจากกระเป๋ากางเกงในตอนที่ใครสักคนถอดแล้วโยนทิ้งไป
ปลายนิ้วแตะตัวเครื่องแล้วเขี่ยออกมาได้สำเร็จ ทิวาหยิบมาดูชื่อโทรเข้าก็ได้แต่ขอโทษปลายสายอยู่ในใจว่าไม่อาจรับสายแทนเจ้าของเครื่องได้ แต่ ‘กิตติ’ ก็ยังไม่ละความพยายามแม้ว่าเขาจะปล่อยให้สายตัดไปแล้วครั้งหนึ่งก็ตาม ขณะที่ยังลังเลใจว่าจะเสียมารยาทกดรับสายดีหรือไม่ เสียงกริ่งประตูด้านนอกก็ดังขึ้นสำทับเข้าไปอีก ทิวาเลยจำต้องถือโทรศัพท์ติดมือออกไปด้วย
เขากดมอร์นิเตอร์ขนาดกะทัดรัดข้างประตูเพื่อดูแขกผู้มาเยือน ชายคนหนึ่งกำลังถือโทรศัพท์แนบหูพลางเงี่ยหูฟังกับประตูไปด้วย และไม่กี่วินาทีต่อมาเขาจึงกดตัดสาย พร้อมกับเสียงโทรศัพท์ในมือของทิวาเงียบลงไป เป็นอันแน่ใจได้ว่าแขกผู้มาเยือนกับ ‘กิตติ’ ที่โทรเข้ามาเป็นคนเดียวกัน
ทิวาได้แต่ยืนลังเลว่าจะทำอย่างไรดี ผู้ชายคนนั้นก็เริ่มกดกริ่งด้านหน้าอีกครั้ง คราวนี้มีการย้ำแบบรัวเร็วจนเกินกว่าจะปล่อยผ่านไปได้ ทิวาตัดสินใจเปิดประตูออกเพื่อจบปัญหา ทั้งที่ในใจร้องค้านว่ามันจะไปเพิ่มปัญหาแทนรึเปล่า
ชายร่างสูงยิ้มร่าจนตาปิด หากเมื่อลืมตามองมาที่เขาอีกครั้ง รอยยิ้มนั้นกลับหุบลงในทันทีเปลี่ยนเป็นรอยขมวดตรงหว่างคิ้ว ‘กิตติ’ ชูโทรศัพท์ในมือตัวเองให้เขาเห็น ทิวาจึงชูโทศัพท์ของรัตติกาลที่อยู่ในมือให้ดูบ้าง มันยิ่งเรียกรอยขมวดให้ใกล้เคียงกับคำว่าปมเข้าไปอีก
“เอ่อ...เดียวไม่อยู่ครับ” ทิวาเอ่ยตอบความสงสัยที่แผ่ชัดบนสีหน้าของผู้ชายคนนี้ ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบให้อีกฝ่ายได้เดินเข้ามาอย่างสะดวก “เดี๋ยวก็คงกลับมาแล้ว นั่งรอก่อนนะครับ”
ทิวานึกดีใจที่ตัวเองจัดการกับเสื้อผ้าตามพื้นเรียบร้อยแล้ว เพราะทันทีที่คนคนนี้เข้ามาก็มองกวาดไปทั่วห้องจบสายตาสุดท้ายที่ตัวเขาในชุดเสื้อยืดกางเกงนอน ก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาอย่างคุ้นเคยสถานที่
คนคนนี้เป็นใคร?
คำถามนี้มันแวบเข้ามาในหัวอย่างช่วยไม่ได้ แต่เขาไม่อยากจะคิดอกุศลอะไรให้มันเกินกว่าคำว่าเพื่อน แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเซ็กส์ไม่จำเป็นต้องทำกับคนที่รักเสมอไปก็ตาม
ทิวาเริ่มหาทางไปให้ตัวเองไม่เจอ เขาควรจะเดินกลับเข้าห้องเลยดีไหม หรือว่าจะไปยกน้ำมาให้แขก หรือจะเดินเข้าไปนั่งเป็นเพื่อนรอเจ้าของห้อง ไม่ว่าจะทางไหนเขาก็คาดการผลลับที่จะออกมาไม่ได้เลย ลงท้ายเขาก็เลยได้แต่ยืนเก้ๆกังๆอยู่แถวๆนั้น ให้คนที่นั่งสบายอารมณ์เป็นฝ่ายเชื้อเชิญเสียเอง
“มานั่งสิครับ จะยืนจนไอ้เดียวมันมาเลยรึไง”
แม้จะตงิดในกับวาจาห้วนๆแถมกวนประสาท แต่การที่มีเพื่อนมีพี่ที่พูดจาได้ไม่ต่างไปจากนี้มากนักมันหล่อหลอมให้ทิวาเป็นคนอารมณ์เย็นเกินกว่าที่จะเอาเรื่องเอาราวอะไร เขาเลยจำต้องเดินมานั่งบนโซฟาเดียวกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ระยะห่างนั้นเขาเว้นมันจนสุดความยาวนั่นแหละ
“คุณเป็นใครอ่ะ ผมไม่คุ้นหน้าเลยนะ”
“เอ่อ...”
“ไอ้เดียวไปเจอคุณที่ไหนล่ะถึงได้หิ้วกลับมาห้องด้วยเนี่ย”
ทิวาขมวดคิ้วฉับกับคำถาม หันหน้าไปมองคนที่พูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อยๆ
“หน้าตาก็สวยดีหรอกนะ แต่ถึงขนาดมันทิ้งคุณไว้ในห้องคนเดียวได้เนี่ยแสดงว่าเจอกันหลายครั้งแล้วสิ”
“............”
“เห็นซึมๆเศร้าๆ แม่งก็ไม่ทิ้งลายจริงๆ แอบไปหิ้วเด็กมานอนกกลับหลังซะได้ เพื่อนก็ห่วงไปเหอะ เลวจริงๆ”
ทิวาหน้าตึงขึ้นมาในทันที เมื่อจับใจความได้ว่าผู้ชายคนนี้พูดถึงอะไร
“นี่ๆ ถ้ามันใช้บริการคุณอีกก็บริการมันดีดีหน่อยล่ะ อ๊ะๆ อย่ามองผมอย่างนั้น ผมไม่ตกใจหรอกที่มันฟันผู้ชาย คนเรามันต้องหาจุดเปลี่ยนให้ชีวิตบ้าง แต่ถึงขนาดพามาห้องด้วยเนี่ยสิ...จิ๊ๆ”
แล้ว ‘กิตติ’ ก็พึมพำอะไรสักอย่างที่เขาจับใจความได้ประมาณว่า ‘ทำไมไม่ไปเอากันที่โรงแรมวะ’ ทิวาแทบจะเลือดขึ้นหน้ากับความเข้าใจของแขกผู้มาเยือน สรุปว่าเขาถูกมองเป็น ‘เด็กขาย’ ไปแล้วสินะ! ทั้งๆที่มองเขาเป็นอย่างนั้นแต่กลับพูดจาเรื่อยเปื่อยไม่หยุด มันหมายความว่ายังไงกันนอกเสียจากว่า ...เห็นจนชิน...
เขาไม่รู้เลยว่าในอกตัวเองมันจะร้อนเร่าและเดือดปุดๆได้มากขนาดนี้ แสดงว่าที่ผ่านมารัตติกาลซื้อบริการเด็กขายมาตลอดในช่วงที่จากกันอย่างนั้นเหรอ แล้วที่บอกว่าจะเป็นจะตายมันหมายความว่ายังไง ที่บอกว่าเศร้า ที่บอกว่าขาดเขาไม่ได้เนี่ยมันคืออะไร
“นี่คุณ เพื่อนผมจ่ายเงินคุณยังอ่ะ ผมจ่ายแทนก่อนก็ได้นะ คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลาคอย”
มันเหมือนมีกรรไกรคมๆมาตัดเส้นควบคุมอารมณ์เขาจนขาดสะบั้น ร่างโปร่งยืนขึ้นเต็มความสูงเดินลงเท้าหนักไปยืนเบื้องหน้าคนที่นั่งมองตรงมาอย่างตกใจ
“ผมดูเหมือนผู้ชายขายตัวรึไง!” เสียงนุ่มห้วนตวาด จนคนฟังผงะนิ่ง
“ก็ เอ่อ...แหม คนเดี๋ยวนี้มันก็ดูกันไม่ค่อยอกหรอก อย่ากังวลเลยครับ”
ดู!! ยังจะเข้าใจผิดประเด็นเสียอีก มันน่านัก!
“บอกมาซิ! ไอ้เพื่อนคุณน่ะมันออฟเด็กให้เห็นบ่อยรึไง”
“ก...ก็เห็นบ้างไม่เห็นบ้าง ใครมันจะไปนั่งจ้องเล่าคุณว่ามันจะคันตอนไหน”
ทิวาอ้าปากค้าง พ่นลมหนักๆที่อัดแน่นอยู่ในอก
“ต...แต่เป็นผู้หญิงนะ คุณเป็นผู้ชายคนแรกเลยที่ผมเห็น อย่าเครียดๆ”
ผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีสมองเต็มกะโหลกอย่างคนทั่วไปใช่ไหม ถึงได้คิดอะไรไม่ตรงกับที่เขาต้องการสื่อสารเลยสักนิด เขามีเพื่อนปากร้ายไม่แพ้แม่ค้า ปากหมาไม่เกรงใจใคร แต่ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ปากเปราะได้อย่างน่าเกลียดขนาดนี้นะ อยากจะลงไม้ลงมือให้สมกับอารมณ์โมโห แต่ก็ติดที่ว่าเป็นไม่รู้จักมักจี่ ถ้าเป็นทินกรหรือจัญญาคงได้เจ็บตัวกันไปบ้างแล้ว
ทิวาจะทำอะไรได้นอกจากใช้สายตาจ้องอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ พาลไปถึงเจ้าของห้องที่ชอบออฟเด็กมานอน
“อะไรกันเนี่ย จ้องเอาๆ ผมกลัวนะคุณ”
ทิวาได้แต่ข่มเขี้ยวเคี้ยวฟันผสานสายตากับความงุนงงที่ส่งมาประสานกัน จนเมื่อเสียงประตูเปิดขึ้นนั่นแหละ ผู้ชายคนนี้ถึงได้รีบลุกวิ่งออกไปจากโซฟาเพื่อไปหาคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา
“ไอ้เดียวๆๆ”
ทิวาสูดหายใจเข้าลึกๆ กับเสียงเรียกเป็นเด็กๆที่ดังให้ได้ยิน
“เฮ้ยไอ้กิต มึงเข้ามาได้ไงวะ” เสียงของรัตติกาลฟังดูตกใจ
“ก็เด็กมึงเปิดประตูให้กู มึงไปออฟมาจากไหนวะ สวยอยู่หรอกแต่โคตรน่ากลัว”
“เด็กไหน? ออฟเชี่ยไร ไอ้กิตมึงพูดห่าไรเนี่ย?” เสียงพูดดังใกล้เข้ามาอย่างที่ทิวานับเวลาคอย
“อ้าวเชี่ย งั้นกูคุยกับผีเหรอ!?”
“มึงตั้งสติหน่อยไอ้ห่า อย่ามาเพ้อใส่กูแต่เช้า”
“อ๊ะ! นั่นไงมึง กูคุยกับคนนั้นไง มึงเห็นไหมๆ” ทิวายืนจ้องชายสองคนด้วยอารมณ์ไม่สู้ดี รัตติกาลที่ตัวโตกว่ามองตามปลายนิ้วชี้เพื่อนจนมาผสานสายตากับเขา ส่วนคนปากเปราะยังเต้นเร่าๆ มือนึงชี้เขา มือนึงกำแขนเสื้อเพื่อนเสียแน่น
“ตื่นมาทำไมเนี่ย หายเพลียแล้วเหรอ” รัตติกาลวางถุงในมือลงกับโต๊ะที่ตั้งอยู่ใกล้ก่อนจะเดินมายืนตรงหน้าเขา พร้อมกับเหาฉลามตัวโตที่มองรัตติกาลพูดชนิดที่เรียกว่าตาไม่กระพริบ
“ผมเหมือนเด็กขายหรือไง” เขาปัดคำถามห่วงใยทิ้งไปด้วยคำถามที่คนอีกคนเป็นตัวจุดประเด็น
“หืม? ทำไมถามอย่างนั้น”
“ออฟเด็กบ่อยสินะ ซื้อเด็กขายบ่อยมากใช่ไหม!” คำกล่าวหาที่ทำเอารัตติกาลตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า “ผู้ชายคนนี้บอก ทำบ่อยมากงั้นสิ เขาถึงได้คิดว่าผมขายตัวให้คุณ”
“เฮ้ย!!!” รัตติกาลร้องเสียงหลง ตวัดสายตาจ้องเพื่อนเขม็ง “มึงไปพูดอะไรกับทิวห๊ะ!”
“อ้าว...เขาไม่ใช่เด็กขายหรอกหรอ กูไม่รู้นี่”
“ไอ้กิต!!!” เสียงตวาดดังลั่นจนเจ้าของชื่อต้องเบ้หน้า
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ดิ ขอโทษนะครับ ผมเข้าใจคุณผิด” กิตติก้มหัวขอภัยเขาด้วยทีท่านอบน้อมหลังจากบ่นอุบอิบ
“ยัง มึงเคลียร์เรื่องซื้อเด็กให้กูเดี๋ยวนี้เลย”
“ก็มึงซื้อจริง กูเคยเห็น”
ทิวาชักสีหน้าใส่คนตัวโตอีกครั้งกับคำยืนยันหนักแน่น หากรัตติกาลรีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน ส่งสองมือจับแขนเขาเสียแน่น
“อย่าไปฟังมันนะครับ มันเป็นอดีตที่นานมากๆๆ หลังจากพบคุณผมก็ไม่เคยอีกเลยนะ”
“แล้วเป็นอะไรกันเนี่ย ทำไมต้องแก้ตัวขนาดนี้” บุคคลที่สามกลับยังไม่ยอมจบ มองเขาสลับกับรัตติกาลอย่างสงสัย
“เมียกู!!”
“ไอ้บ้า! / เฮ้ย!!” ทิวาหน้าร้อนกับคำตอบหนักแน่นจนน่าโมโหจนเผลอหลุดคำว่าผสานกับเสียงร้องตกใจของผู้ฟังอีกคน
“เมื่อวานก่อนกูยังเห็นมึงโศกเศร้าเพราะพิษรักอยู่เลย แล้วมึงไปได้เมียคนนี้มาเมื่อไหร่”
“ก็คนนี้แหละที่ทิ้งกู แล้วถ้ามึงปากหมาจนเขาทิ้งกูอีกรอบนะ กูจะตามไปฆ่ามึงถึงบ้านแน่!”
“อา-ราย-น้า~”
ทิวาได้แต่พ่นลมออกมาอย่างอดกลั้นกับเสียงสูงๆที่ยานเยื้องกว่าจะหลุดออกมาแต่ละพยางค์ ...มันน่าหมั่นไส้จริง
“อย่าตอแหล” คำสั้นๆจากรัตติกาลที่เขาอยากจะบอกว่าคิดเหมือนใจ
“กูกับไอ้ชิงก็นึกว่าเป็นผู้หญิงมาตลอด ทำไมมึงไม่เคยบอกพวกกูเลยวะ”
“คิดว่ากูอยู่ในอารมณ์มานั่งสาธยายไหม”
“มึงก็น่าจะบอกกูบ้างว่าเปลี่ยนแนว ตอนมึงเฮิร์ทนี่ถ้านอนกอดมึงได้กูทำไปแล้ว เชี่ย ตูดกูยิ่งขาวๆอยู่ด้วย”
เขาอยากจะตบหัวทุยๆยุ่งๆของไอ้คนตรงหน้าให้แรงๆ แต่ยังดีที่มีตัวแทน ประทับฝ่ามือจนเสียงดังให้สมใจอยาก
“โอ๊ย!!! ตบกูไมเนี่ย”
“อย่างมึงต่อให้แก้ผ้าส่ายตูดให้กูก็เอาไม่ลงหรอกไอ้ห่า เลิกคิดอุบาทว์ได้แล้ว”
“แต่ถ้าเป็นตูดน้องเขามึงก็โอเคงั้นดิ”
ผู้ชายคนนี้นี่...มะเร็งทางอารมณ์ชัดๆ
นอกจากจัญญากับทินกรแล้ว ยังมีขั้นกว่าอีกงั้นเหรอ
ผัวะ!!
“โอ๊ย!!”
“ทำไมปากเปราะอย่างนี้ห๊ะ” ทิวาพูดเสียงเข้ม ตาเหยี่ยวจ้องลึกจนคนฟังผงะหลบหลังรัตติกาล
“แล้วทิวตีเดียวทำไมล่ะครับ” รัตติกาลลูบแขนที่ขึ้นรอยแดงป้อยๆ
“ผมจะตีคนที่ไม่รู้จักกันได้ไง เพื่อนคุณ คุณต้องรับผิดชอบ”
“ใช่ๆ เพื่อนกันมีอะไรต้องแบ่งปันกัน กูโดนด่า มึงโดนตี แฟร์ๆอ่ะบอกเลย”
“ยังจะมาหน้ามึนอีกเหรอ!” ยังจะมีหน้ามาเห็นด้วยอีก
เพี๊ยะ
“เดียวเจ็บนะทิว”
“เป็นผู้ชายต้องอดทนสิวะ โอ๊ย!”
“กูโดนตีเพราะมึงเลยนะ ปากมึงเนี่ยกูเย็บซะดีไหม กลับไปเลยนะไอ้เวรตะไล” รัตติกาลตบปากเพื่อนแรงๆ รีบร้อนดันเพื่อนตัวเองให้ออกไปให้พ้นทางที่ทาง
“ไล่กู เพื่อนเลว กูมาชวนมึงไปกินข้าวเช้าด้วยกันแท้ๆ”
“กูไม่แดก ไปเลยนะ วันนี้กูเกลียดหน้ามึง”
“ไอ้คนได้หลังลืมหน้า ไอ้เมียมาแล้วทิ้งเพื่อน”
“ไปเลยนะ กูเลิกคบมึงวันนึง!”
“ใช่ซี๊!! กูมันเก่าแล้วนี่”
“รู้ตัวก็ไสหัวไปซะที ยังจะมาบีบน้ำตาใส่กูอีก มึงนี่!”
“พระเอกอย่างกู ก็คงต้องโดนผู้ร้ายอย่างมึงข่มเหงอย่างนี้สินะ”
ทิวากุมขมับกับเสียงโวยวายที่ยังดังเถียงกันตรงหน้าประตูห้องที่ไม่รู้ว่าจะสงบเมื่อไร
ช่างเป็นการต้อนรับการกลับมาคบกันอีกครั้งของเขากับรัตติกาลที่แสบทรวงดีจริงๆ
...
...
...
_____________________________________________________________ TBC. __________________
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
:z6: ไอ้คุณกิตติปากเปราะมากกกกกกกก
-
เอาฮาไปไหน กิตเนี่ย แม้ตอนแรกๆอยากเอาเท้าทาบหน้าก็เหอะ
-
ตลกกก ฮ่าาาาา มีเพื่อนเฮฮา แต่บางทีก็ป่วนจิตเหลือเกินนนน
-
:hao3:อ่านตอนแรกตึงๆหลังจะฮาไปไหน
-
น่ารักอะ กลับมาคืนดีกันแล้วน้องทิวากลายเป็นเคะนางพญาเลยนะ
ใช้งานผัวตลอด แตต้องใช้ให้คุ้มเนอะ เพราะเราโดนใช้งานหนัก
อยู่บนเตียง :hao6:
เพื่ิอนเดียวเนี่ยกวนบาทามากๆอยากหาอะไรมาอุดปาก
-
เพื่อนพี่เดียวปากหมาอ่ะ
-
เด็กขาย !!! ตายๆๆ วอน หาเรื่องไหมล้พ
-
ทิวาเสพติดความอบอุ่นของเดียว กีสสสสสสส น่ารักมาก ข้าวเขิ้วไม่ต้องกินอ่ะมานอนกอดกันดีก่า ใช่ไหม ทิวาน้อย
เพื่อนเดียวแบบทำตกใจ ดีนะเดียวรีบกลับมาเคลียร์ได้ ไม่งั้นมีเฮ
ขอบคุณค่ะ
-
คิดว่าคิดว่าจะมีเรื่องซะอีก
-
555555+ ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าจะได้กินมาม่ารอบเช้าซะแล้ว :mew3: :mew3:
-
กิตติฮามากอ่ะ แต่ก็ปากเปราะเหลือรับประทานจริง ๆ
อ่านตอนนี้แล้ว เห็นเลยว่าเดียวนี่มันลูกไก่ในกำมือชัด ๆ น่ารักอ่ะ อิอิ อิ
-
55555555 ปากแบบนี้ ต้องหาคนมากำราบ
-
:oo1:
-
กิตติ ปากเปราะนะ :z6:
-
พูดกับคนไม่รู้จักกันซะอย่างนี้เลยเหรอ :angry2:
ชอบทิวาวีนจัง555
-
ยังมีคนที่หนักกว่าพี่เทียนกับหมอจัญอีกเหรอโอ้ยยย 5555555555555555
-
เข้าสมาคมเกรงใจเมียเต็มตัวแล้วสินะ คุณเดียว
อย่างกิตติต้องหาคนมาปราบสักหน่อยแล้ว
-
ขำอ่ะ นึกว่าใครมาแต่เช้า
ดีมากที่เกรงใจเมีย 555
-
เพื่อนรักจริงๆเลย 555555
อ่อยยย งอนกันน่ารักๆแบบนี้ก็ดีแล้ว เอาแค่พอน่ารักนะ
อย่าหายไปเลย อืออออ
-
ชอบบบบบบบ กิตติอ่ะ ช่วยให้บรรยากาศหายดราม่าขึ้นเยอะ :m20: :m20:
-
มาขัดอารมณ์แต่เช้าเลยน่ะกิตติ แบบนี้ให้หมอจันจัดได้มะ อิอิ เดียวกะจะต่อรอบเช้ากับทิวสักหน่อย คิกๆๆ
-
คิดว่าใครมาซะอีก ที่แท้ก้เพื่อนเดียวนี่เอง
แต่แหม ปากเสียจริงๆ :hao4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตามอ่านอย่างรวดเร็วววว
-
ถ้ากิตติคู่กับหมอจัญนะ หายนะบังเกิดแน่ๆ 55
-
:m20: ฮากับเพื่อนเดียว กิตติปากสุนัขจริงๆ วอนหาเรื่องให้ทิวอารมณ์เสีย กิตติเหมือนเอาทินกรกับหมอจัญรวมกัน
ถ้าจับ 3 คนนี้มารวมกัน คงป่วนให้เดียวกับทิวปวดหัวแน่
ตอนนี้เดียวน่าจะเป็นลูกไก่ในกำมือซะมากกว่านะ เพราะกลัวเมียเห็นๆ 555
-
สงสัยต้องหาสามีให้กิตติสักคน จะได้ปากมีหูรูดขึ้นมาบ้าง o18
-
ว่าจะซึ้งสักหน่อย
-
แหมมม ชื่อตอนทำเอาใจหายคิดว่าจะมีดราม่าต่อซะแล้ว
พอได้อ่านเท่านั้นแหละ เพื่อนเดียวจะฮาไปไหนคะะะ
-
เอิ่มมคุณกิตติมาเพื่อทำบ้านแตก ?
-
กิตติ นายพูดๆๆๆไม่หยุดเลย
เกือบทำให้ผัวเมียเขาทะเลาะกันแล้วเนี่ย 5555
-
เชียร์กิตติให้คู่กับหมอจัญเลยจ้า เอาฝีปากมาเทียบกันซะทีดีมะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนน้า...
-
แขกคนนี้น่าตีจริง ๆ แต่ก็ขอบคุณนะ
ที่ทำให้เห็นว่าเดียวทั้งรักทั้งเกรงใจเมียแค่ไหน
-
มาแจกความหวานของทิวารัตรติกาลอีกงะ เอาอีกกกกก :katai1:
-
คบเพื่อนปากหมาเกือบพาบ้านแตกจริงๆ :laugh:
-
เดียวน่าร้ากกกกกกกกก กลัวเมียๆๆๆ :hao7: :really2: เขินมากเลยอะ่ อ่านความรู้ของทิวาแล้วเขินนน :-[ :-[
-
โอ้ยๆ กิตตินี่แสบใช่เล่น ตัวจริงของกิตติจะเป็นใครหนอ จะรับมือหมอนี่ได้หรือเปล่า lolz
-
ปากปราะมาก อยากจะลองวัดฝ่าเท้าแทนทิว นายช่างอึดแท้ทิว
-
ปากหมาได้ใจ ไร้มารยาทเอาโล่ เยี่ยม o13
-
เกือบซวยเพราะเพื่อนแล้ว 5555
ปล อ่านมา 26 ตอนรวด สนุกมาก
-
กิตติ ปากเปราะ ทำทิวอารมณ์เสีย แต่ทำเราฮามากเลยอ่ะ
โถ คุณรัตติกาล เข้าสมาคมเดียวกับพี่แท่งเทียนแล้วสินะ สมาคมเกลียมัว :laugh:
เพื่อความเสมอภาค ต้องให้เดียวเจอปากพี่หมอจัญกับพี่แท่งเทียนด้วยสิ จะเป็นยังไงน้อ
กลับมาหวานแหววแล้ว ก็มีความสุขจังเลยเนอะ ขอบคุณค่ะ
-
555555 ป่วง...ขั้นสุด!!!
-
ต้นๆนี่อย่างเครียด ท้ายๆเรื่องจะฮาไปไหนเนี่ย 5555
-
ตอนแรกก็ว่าหวานๆอยู่ อบอุ่นกับบรรยากาศอย่างนี้
แต่ตอนหลังนี่ไม่ไหวนะ นั่งหัวเราะอยู่หน้าคอมฯคนเดียว
จริงๆแล้วเดียวไม่น่าเหงานะ มีเพื่อนอย่างกิตติเนี่ย :m20:
แต่จะปวดหัวมากกว่า คิดว่าเพื่อนทุกคนคงโดนเหมือนกัน
แต่มันซวยตรงที่มายุ่งกับทิวนี่แหละ งานจะเข้าเดียวเอาน่ะสิ
สงสัยต้องเปิดตัวอย่างเป็นทางการซะแล้ว จะได้เข้าใจตรงกัน
กะว่าจะได้กลับมาหวาน สงสัยจะได้แผลแทนซะล่ะมั้งเดียว :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
โอ้นกิตติ เดี๋ยวปั๊ดขว้างจาน
พูดมากจริง
-
เพิ่งตามอ่านครับ
สนุกมากกกกก
ตอนที่เดียวเสียใจนี่ ร้องไห้ตามเลย
โดยเฉพาะตอนที่แม่เดียวเห็นนอนหลับไปคาภาพในทีวี
คือแบบ โอย...น้ำตาพรากๆ
จนตอนง้อกันก็ยังร้องไห้
สงสารทั้งเดียว ทั้งทิว
ขออย่าให้มีอุปสรรคอะไรอีกเลยนะ
-
ทิวส่งหมอจัญไปไฝว้เลย
-
ยังจบไม่ได้นะ.......ต้องเคลียบ้านทิวใหัได้ก่อน
-
เสร็จพระเอกทุกทาง
-
ไอ้คุณกิตนี่ปากหมามาก
น่าโดนทิวากระทืบปากจริงๆ :z6:
-
โหยยยยยไม่ได้เข้ามาอ่านนานมากกกกกก มากกจริงๆเนื่องจากภาระงานที่เยอะแทบทับตัว
มาอ่านใหม่อีกรอบก็ยังบียคั้นใจเหมือนเดิม ดีนะไม่ค้างเพราะตอนดราม่ามันต่อกันเลย กลายเป็นดราม่าแบบนอนสต๊อปกันเลยดีเดียว
ตอนนี้ก็เข้าใจกันแล้วเนอะ เดียวคงกลายเป็นพวกกลัวเมียแน่ๆเลย
-
อย่างฮ่าาาาา
เพื่อนปากหมาได้อีกกกก...
-
ชอบคำนี้ที่สุดอ่ะ เมียกุ!!
ออฟเด็กใช่ไหม แกตายยยยยยน
-
โอ้ยฮาอ่ะ :m20:
-
โอ้ยขำ 5555555555555
-
ตกใจหมดเลยนึกว่าใครจะมา 5555
ปากเพื่อนเดียวน่าโดน :z6: จริงๆ :laugh:
-
หวยออกวันนี้ มาลุ้นว่าคู่นี้จะออกวันนี้รึเปล่าาา
-
กรากกกก
นึกว่าทิวจะเป็นคนตบปากกิตติเองซะแล้ว
-
ค้างเม้นไว้นานน น น น
อ่านแล้วชอบเรื่องนี้มากกกกก
ทิวาคือบุคคลที่น่ารัก น่าทะนอมไว้ในอก
เวลาตื่นนอนยากๆนี่นะ มันดูน่างอแงน่าจิ้มแก้มมาก
ส่วนคุณเดียวนี่ เป้นบุคคลเอาแต่ใจหาตัวจับยากกกก
ชอบในความเอาแต่ใจนี่แหละ ที่ทำให้ได้รักกันทิวา
เวลาเอาใจเมียก็น่ารัก
ชอบเวลาทีคุยับแม่ นางเป้นกันมาก ดูสนิทกันจัง
บ้านเดียวมันน่ารักอบอุ่น
ตอนที่ทิวาจากไปนีสงสารเดียวมากกก
ยิ่งไม่คุยกับแม่ ไม่สนใจ เราเจ็บปวดใจเลย
เหมือนมีชีวิตแต่ไร้หัวใจ
พอเจอหัวใจอีกครั้งเลยอยากรักษาไว้ให้ดี
-
กิต นายมันน่าสั่งเก็บจริงๆเลย
พูดมากอย่างนี้ต้องส่งหมอจัญมาจัดการ
-
กลับมาครั้งนี้รักกันให้มากๆนะคร้าบบบ :oo1: :z1:
มาต่อเร็วๆนะคร้าบบ :L2:
-
ฮึบ ฮึบ...
เข้ามาปูเสื่อรอจ้า
-
กลับมาคราวนี้ดูทิวเป็นตัวของตัวเองขึ้นเยอะเลยนะ 55555555
ตอนหน้าขอเคลียร์เรื่องครอบครัวทิวบ้างสิคะ นะๆ :impress:
-
CHAPTER 27 ...การแลกเปลี่ยน...
เสียงคลื่นสาดกระทบเข้าหาฝั่งสอดประสานกับกระแสลมที่โบกพัดใบไม้ให้เสียดสีเป็นท่วงทำนองธรรมชาติ ผืนทรายสีนวลทอดยาวทั้งสองด้านจรดหินก้อนมหึมากับแหลมชันที่ยื่นออกมาคล้ายจะกักบริเวณนี้ไว้ด้วยอาณาเขต ความเป็นส่วนตัวนี้เองทำให้คนที่นอนมองท้องฟ้าไม่อาทรร้อนใจว่าจะอยู่ในอิริยาบถใด แม้ว่าจะกางแขนกางขาเหยียดสุดจนหมดสภาพก็ไม่ต้องเกรงใคร ดวงตาดุจเหยี่ยวปิดสนิทแน่นยามต้องแหงนหน้าท้าแสงแดด แต่แสงแรงกล้านั้นก็ยังทะลุทะลวงผ่านเข้ามาจนคล้ายกับว่ามันสว่างจ้าไปด้วยสีแดง พร้อมกับประกายระยิบระยับที่ถูกกลั่นกรองผ่านทางร่มไม้ที่พัดไหวไปมา
ทิวามานอนรับแดดได้พักใหญ่แล้วหลังจากตื่นขึ้นมาท่ามกลางแสงยามเช้าในห้องสีขาวโพลน แอร์เย็นฉ่ำกับอ้อมกอดอบอุ่นทำให้เขาจำนนต่อความรู้สึกด้วยการนอนมองหน้าคนตัวโตอีกสักพัก แต่หลายนาทีพ้นผ่านก็ไม่มีทีท่าว่ารัตติกาลจะตื่นเสียทีมันทำให้เขาเมื่อยขบเกินกว่าจะนอนต่อไปได้ การไปอยู่กับลุงพรเทพทำให้ชีวิตในช่วงเช้าของเขาเปลี่ยนไป ลุงไม่ชอบคนตื่นสายดังนั้นเวลาช้าสุดที่ลุงจะอนุญาตให้ใครก็ตามที่ร่างกายแข็งแรงตื่นได้คือหกโมงครึ่ง ทิวาใช้เวลาปรับตัวเป็นเดือนๆกว่าจะเข้าที่เข้าทาง
แต่หลังจากกลับมาอยู่กับรัตติกาลได้สามวันมันทำให้รู้ว่าไม่ได้มีแค่ตัวเองที่เปลี่ยนแปลง จากคนที่เคยตื่นเช้าจนน่าโมโหกลับตื่นสายจนเขาอดแปลกใจไม่ได้ รัตติกาลทำเหมือนกับว่ากำลังนอนชดเชยเวลาที่ผ่านมา ซึ่งเขาก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรแม้จะรู้สึกหิวหน่อยๆในตอนนี้ก็เถอะ
คิดย้อนไปแล้วก็อดขำไม่ได้กับการฟาดฟันฝีปากของเพื่อนสองคนที่เรียกว่าสนิทกับแบบสุดๆ เพราะไม่อย่างนั้นคงได้มีการชกต่อยกันไปแล้วเป็นแน่ มันเป็นอีกมุมหนึ่งที่ทิวาไม่เคยคิดว่ารัตติกาลจะมี จนอดแอบคิดไม่ได้ว่าในตอนนี้เขาได้เห็นผู้ชายคนนี้ในทุกมุมที่มีแล้วหรือยัง
หลังจากง้องแง้งใส่กันอยู่นานสองนาน ท้ายที่สุดรัตติกาลก็ทำการขู่กรรโชกเอากุญแจบ้านพักจากกิตติมาได้ แม้ที่เจ้าของอิดออดแต่ก็ยอมยื่นให้โดยดี แต่ก่อนที่รัตติกาลพาเขากลับมาที่บ้านสีขาวริมทะเลอีกครั้งก็พาเขาไปเลือกซื้อของเสียยกใหญ่ ส่วนมากจะเป็นของบำรุงต่างๆนาๆเกี่ยวกับสุขภาพและผู้หญิงตั้งครรภ์ ใบหน้าคมคายยิ้มอย่างมีความสุขขณะจับมือเขาเดินไปมาพลางเลือกซื้อของไปด้วย
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาอาจจะบิดข้อมือออกเพราะอยู่กลางที่สาธารณะ แต่เมื่อเห็นสีหน้ามีความสุขจนล้นของคนข้างกาย ความอายมันก็เลยดูด้อยความหมายไปอย่างไม่ต้องคิดให้เสียเวลา ในเมื่อรัตติกาลไม่อายที่จะเปิดเผยให้ใครต่อใครรู้ แล้วเขาที่ได้รับความรักมากขนาดนั้นก็ควรจะยืดอกรับเสียที
รัตติกาลพาเขามาที่บ้านลุงพรเทพ แก้วกับต้นอมยิ้มเมื่อเห็นเราเดินเข้าบ้านมาด้วยกัน เขากับต้นช่วยกันขนของรวมถึงกระเช้าของฝากตะกร้าใหญ่มาวางไว้ที่ส่วนรับแขก ส่วนรัตติกาลน่ะหรือ...ทันทีที่แก้วแนะนำว่าใครคือลุงพรเทพก็แทบจะปรี่เข้าไปไหว้ แถมยังยิ้มกว้างจนตาปิด พูดอะไรบ้าๆให้คนแอบได้ยินต้องหน้าร้อน
‘ขอบคุณคุณลุงมากนะครับที่ช่วยดูแลแฟนผมอย่างดี’
แม้ลุงแกจะดูอึ้งไปเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็หัวเราะขำ ตบบ่าหนาของเด็กรุ่นลูกสองสามที แถมประโยคที่พูดก็ทำเอาทิวาอยากจะมุดดินหนี
‘ผัวเมียทะเลาะกันมันเรื่องปกติ คนเป็นผัวต้องใจเย็นๆ เมียงอนผัวต้องง้อจำไว้นะ’
‘ครับลุง’
ทิวาได้แต่เก็บคำถามไว้ในใจว่าอะไรที่ทำให้ลุงสามารถชี้ชัดได้ถึงตำแหน่งนั้นอย่างชัดเจน ก่อนกลับลุงเดินมาส่งที่รถลูบผมเขาเบาๆด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
‘ชีวิตคนเรามันสั้นนะลูก แต่ความสุขกลับสั้นยิ่งกว่า รักษามันไว้ให้ดี’
เขายิ้มรับกับคำสอนนั้น ทิวารู้เสมอว่ามันเป็นความจริง ชั่วชีวิตที่แสนสั้นของสิ่งที่เรียกว่ามนุษย์ ความสุขกับความทุกข์มันคงมีปะปนพอๆกัน แต่คนเรากลับจดจำความทุกข์ได้อย่างแม่นยำทั้งๆที่ควรจะลืม ความสุขเลยกลายเป็นช่วงเวลาหายากอันน้อยนิดที่เรากลับไม่พยายามรักษาไว้
ตัวเขาที่เคยโยนความสุขทิ้งไป...จะไม่มีอีกแล้ว
“ทำไมมานอนตรงนี้”
เสียงคุ้นเคยทำให้ทิวายิ้มออกมาได้ทันทีโดยไม่ต้องลืมตามอง แต่ครั้นจะลืมตาขึ้นมาจริงๆกลับแสบตาจนภาพพร่าเลือน ร่างโปร่งขยับตัวลุกขึ้นแต่กลับเซจนคนทักต้องช่วยประคอง
“เหมือนจะหน้ามืด”
“ก็เพราะมานอนตากแดดอย่างนี้ไง” รัตติกาลช่วยฉุดแขนเขาให้ลุกขึ้นยืน มือหนาตบไปตามด้านหลังจนทั่วเพื่อปัดเศษทรายออกให้มากที่สุด “เลอะไปหมด ถ้าอยากจะนอนก็ควรหาผ้ามาปูด้วยสิ ผมก็เปรอะด้วย เดี๋ยวไปอาบน้ำสระผมเลยนะ”
“อย่าบ่นสิ ผมเหมือนจะเป็นลมอยู่นะ”
“คุณนี่...” รัตติกาลถอนหายใจใส่เขาพร้อมกับช่วยประคองเดินขึ้นทางลาดไปจนถึงบ้านพักก่อนจะอาสาไปซื้ออาหารเช้าในระหว่างที่เขาอาบน้ำล้างเม็ดทรายจำนวนมากออกจากร่างกาย ร่องรอยดูดดึงกระจายตามเนื้อตัวอย่างกับคนเป็นโรคประหลาด เมื่อก่อนนั้นคล้ายจะทำไปเพราะแรงอารมณ์ที่กำลังครุกรุ่น แต่หลายวันที่ผ่านมานี้ เขากลับรู้สึกว่ารัตติกาลชื่นชอบที่จะมีรอบจูบนี้ตราติดบนตัวเขาเสียมากกว่า ยังดีให้ผู้ชายคนนั้นพอมีสำนึกถึงการใช้ชีวิต รอยน่าอายเหล่านั้นถึงได้ถูกซุกซ่อนในร่มผ้า
ร่างโปร่งเดินออกมาด้วยชุดคลุมอาบน้ำร่างกายมันเฉื่อยชาเกินกว่าจะหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดเส้นผมที่เปียกแฉะ พอดีกับที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นให้ต้องเดินไปหยิบรับ ทิวายิ้มเล็กน้อยกับชื่อที่แสดงบนหน้าจอ
“ครับพี่หนึ่ง”
//เป็นยังไงบ้างสบายดีไหม//
“ดีครับพี่ ตอนนี้ผมอยู่เพชรบุรี” ทิวาเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปรับอากาศบริสุทธิ์ ร่างโปร่งลงนั่งบนโซฟาสีขาวที่หันหน้าออกไปทางทะเลรับลมโชยอ่อนๆที่ผ่านเข้ามาทางบานกระจกสูงที่เปิดอ้าออก พิงแผ่นหลังกับพนักอย่างสบายใจ
//ไปกับคุณรัตติกาลเหรอ//
“ครับ”
//พี่ก็แค่โทรมาถามข่าวคราว มีความสุขก็ดีแล้วทิว//
เสียงเอกสิทธิ์ฟังดูอบอุ่นเหมือนทุกครั้งที่เคยได้ยิน แม้ว่าเรื่องที่เกิดมันจะทำให้เขาแทบไม่เหลือใคร แต่เอกสิทธิ์ก็ยังเป็นคนหนึ่งที่ยืนข้างเขาเสมอมา จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าการพูดคุยกับบิดาครั้งสุดท้ายทำให้เขาร้องไห้ไปมากแค่ไหน แต่มันทำให้เขาสงสัยขึ้นมาว่าตัวเองเคยถูกรักบ้างหรือไม่...
เขาเข้าใจสิ่งที่แม่ของรัตติกาลทำลงไป มันเต็มไปด้วยความรักและความกังวล เป็นสิ่งที่เข้าใจได้หากว่าแม่ที่มีลูกเพียงคนเดียวจะทำ แต่สิ่งที่พ่อพูดกับเขานั้น...เขาคงไม่ต่างอะไรจากตัวน่ารังเกียจ
“พ่อเป็นยังไงบ้างครับพี่หนึ่ง” แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นพ่อ เป็นคนที่คอยจุลเจือ เป็นผู้มีพระคุณคนหนึ่ง
//ก็ยังเหมือนเดิม เขามีคนดูแลเยอะแยะ// น้ำเสียงที่พูดถึงฟังดูห่างเหินจนคนฟังใจหาย เขาพอรู้จากจัญญาว่าเอกสิทธิ์ทะเลาะกับบิดาด้วยเรื่องเขา สาเหตุคงมาจากสายสุดท้ายนั้นที่เอกสิทธิ์เป็นคนโทรให้
“พี่หนึ่งอย่าโกรธพ่อเลยครับ ผมไม่มีค่าอะไรขนาดนั้นหรอก”
//พี่โมโหเพราะมันไม่ใช่สิ่งที่พ่อสมควรจะพูดกับลูกแบบนั้น แล้วทำไมถึงได้คิดว่าตัวเองไม่มีค่าอะไร!// ไม่ยากเลยที่จะยิ้มออกมาทั้งที่น้ำตากำลังรื้นอยู่
“ผมแค่ไม่อยากให้ตัวเองเป็นต้นเหตุทำพี่กับพ่อทะเลาะกัน ผมเดินจากมาแล้วครับ ผมไม่คิดอะไรอีกแล้ว”
//อย่าห่วงเรื่องทางนี้เลย//
“มันทำได้เสียที่ไหนล่ะครับ”
//หึ...แค่นี้แหละ พี่ต้องทำงานก่อนแล้ว ดูแลตัวเองด้วยนะ// ปลายสายตัดไปด้วยน้ำเสียงร่าเริง แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ความกังวลของคนฟังลดลงไปได้เลย
ทิวาถอนหายใจแรงๆ อย่างคนเหนื่อยอ่อน และในวินาทีนั้นเองก็พบว่าตัวเองไม่ได้อยู่เพียงลำพัง ท่อนแขนแข็งแรงโอบรัดรอบคอจนอึดอัดพร้อมกับริมฝีปากนุ่มที่ประทับลงมาที่ข้างแก้ม ทิวาสะดุ้งตกใจกับความกะทันหัน ใบหน้าสวยหันสบคนที่อ้างว่าออกไปซื้ออาหารเช้าแต่กลับมาเร็วกว่าที่คาด
“ทำไมกลับมาเร็ว” คิ้วเรียวเข้มขมวดตามความเคยชินเวลาเกิดความข้องใจ ทิวาไม่ได้เป็นคนอาบน้ำนานอะไรมากมาย เขาแค่เข้าไปล้างเนื้อล้างตัวจากเศษทรายก็เท่านั้น
“ผมลืมกระเป๋าเงิน” รัตติกาลสารภาพเสียงเรียบก่อนที่วงแขนจะคลายออก เพื่อที่เจ้าของมันจะได้เดินอ้อมลงมานั่งเคียงข้าง คนตัวใหญ่ทิ้งแผ่นหลังลงกับพนักนิ่ม สายตาคมเหม่อมองออกไปยังท้องทะเลกว้าง ฝ่ามืออุ่นคลำหาไออุ่นดุจเดียวกันจนเจอ
“ผมหิว” แม้จะรู้สึกผิดสังเกตแต่ก็อดไม่ได้ที่จะร้องบอก รัตติกาลหันมายิ้มให้เขาแถมยังเอามือมาลูบหน้าท้องเขาไปมาหยอกล้อเสียอีก
“อยากให้คุยกันก่อน เรื่องของคุณ”
“ทำไม...”
“เพราะเรื่องของผมทุกอย่างมันเปิดทางให้เรื่องของเราแล้ว”
“................”
“ผมก็เลยอยากรู้ว่าเรื่องของคุณจะเป็นอย่างไร ครอบครัวคุณ พ่อของคุณ”
“ไว้ก่อนสิ ผมหิวจริงๆนะ”
“ทิว...บอกพี่เดียวสิครับ” คำพูดกึ่งสั่งกึ่งหยอกเล่นเอาคนได้ยินอ้าปากค้าง มันสะดุดหูตรงที่คนเอาแต่ใจเรียกตัวเองว่าพี่เนี่ยแหละ รู้อยู่หรอกว่าอายุมากกว่า แต่คนฟังกลับรู้สึกจั๊กเดียมพิกล หากสายตาที่จ้องมากลับไม่ได้ดูจะล้อเล่นอย่างน้ำเสียง และคนที่อยู่ด้วยกันมาอย่างทิวารู้ดีว่า ถ้าไม่ได้อย่างที่ต้องการ...รัตติกาลคงไม่ยอมจบง่ายๆ
“ไม่มีอะไรหรอกน่า เขาอยู่ส่วนเขา เราก็อยู่ส่วนของเรา” คำชี้แจงถูกพ่นออกมาพร้อมๆกับเสียงถอนหายใจ และหวังจะจบการสนทนาด้วยการลุกเดินออกไป หึ ถ้าเป็นคนอื่นน่ะนะ แต่ผู้ชายคนนี้ที่ชื่อรัตติกาลไม่ยอมจบง่ายๆด้วยคำตอบแบบปล่อยผ่านแบบนี้
“เรื่องคุณกับพ่อ...ให้ผมรับรู้ด้วยคนเถอะนะ”
ทิวาถอนหายใจแรงๆ นี่สินะคือเหตุผลของการเอาแต่ใจครั้งนี้ เพราะมาทันได้ยินเขาคุยโทรศัพท์ถึงได้ต้องมานั่งหาคำตอบทั้งที่เขากำลังหิวข้าว และดูท่าจะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆจนกว่าจะได้คำตอบที่เป็นจริงเป็นจังเสียด้วย แต่เขาก็ได้เลือกไปแล้ว เลือกที่จะมีรัตติกาลเคียงข้าง ผู้ชายคนนี้ก็คงต้องรับรู้ถึงครอบครัวของเขาบ้างสินะ เขาตัดใจ ถอนหายใจแรงๆครั้งสุดท้ายเพื่อปลดความกดดันในใจ ทิวาพิงร่างแข็งแกร่ง วางศีรษะซบกับไหล่หนา คว้าฝ่ามือใหญ่มาจับเล่นบนหน้าตัก
“สำหรับผม...คำว่าครอบครัวมันไม่ได้อบอุ่นเหมือนที่คุณมีหรอกนะ”
“..........”
“ผมไม่รู้ว่าแม่หน้าตาเป็นยังไง เท่าที่จำความได้ผมก็โตมากับยายที่มีร้านขายข้าวแกงเล็กๆ ทำงานทุกอย่างเพื่อช่วยยายในขณะที่คนอื่นๆนั่งกินนอนกินกันแสนสบาย ไม่มีใครพูดถึงแม่ให้ผมได้ยิน ยายก็แค่ยิ้มเมื่อผมถาม... ผมเจอพ่อนานๆครั้ง และทุกครั้งพ่อก็จะมีเสื้อผ้าใหม่มาให้ มีของเล่นที่เด็กคนอื่นในบ้านอิจฉาติดมือมาบางครั้ง แต่พ่อไม่เคยอยู่สักครั้งในช่วงเวลาที่ผมต้องการ อย่างเวลาที่เด็กคนอื่นมีพ่อไปพบครูที่โรงเรียน จับมือกันไปเที่ยวในวันพ่อ หรือวันที่ยายเสีย”
รัตติกาลบีบมือเขาแน่นขึ้นจนรู้สึกเจ็บเล็กน้อยๆ แต่เขากลับส่งยิ้มให้แทนคำขอบคุณ เพราะมันอบอุ่นเหลือเกิน
“จนวันที่พ่อพาผมมาอยู่ที่บ้าน ผมถึงได้รู้ว่าตัวเองเป็นลูกชู้ เป็นผลพวงที่ทำให้ครอบครัวของพ่อต้องแตกแยก ผมได้รู้ว่าแม่เป็นผู้หญิงไม่ดี เป็นคนชอบแย่งสามีชาวบ้านจากปากคนอื่น แล้วผมก็ได้รู้เหตุผลว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่ผมต้องเป็นฝ่ายรอพ่อ ต้องผิดหวังหลายๆครั้งที่พ่อไม่มาหาตามที่บอก...ที่พ่อกับผมไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะผมเป็นแค่ลูกชู้ที่ไม่มีค่าอะไร”
รัตติกาลปล่อยมือที่จับออก เปลี่ยนเป็นอ้อมกอดที่แทบจะฝังเขาเข้าไปในอก มันอุ่นจนร้อน ผู้ชายคนนี้คงกำลังคิดว่าเขาเศร้ามากมาย แต่เวลาที่ผ่านพ้นมาเป็นสิบๆปี ความด้านชามันก็ช่วยให้น้ำตามันไม่ไหลออกมาอีกเมื่อต้องนึกถึง
“ผมแค่พยายามเจียมตัว หลบอยู่ในมุมแคบๆที่ตัวเองตีกรอบขึ้นมา ไม่เถียง ไม่โวยวาย ผมแค่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆโดยมีคำว่าคำแดกดันให้ได้ยินอยู่เสมอ หึ คุณก็คงพอรู้ว่ามาจากใคร... แต่เนื้อแท้แล้ว สองเป็นเด็กดี เวลาที่อยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม สองเป็นเด็กร่าเริง ยิ้มง่าย คุยสนุก พ่อรักสองเอามากๆถ้าดูจากที่ผมเห็น แต่เพราะสองผิดหวังที่พ่อทำแม่ใหญ่เสียใจมันก็เลยเกิดเป็นปมในใจจนยากจะไปถอน ส่วนแม่ใหญ่ท่านเป็นคนที่ใจกว้างที่สุดที่ผมเคยรู้จัก จะมีใครสักกี่คนที่แอบไปร้องไห้เงียบๆเวลาเห็นหน้าผม จะมีใครที่ยอมรับลูกของผู้หญิงคนอื่นให้ร่วมชายคาบ้านแถมยังให้ความสะดวกสบายไม่แพ้ลูกแท้ๆของตัวเอง
“พี่หนึ่งคือคนที่ทำให้ผมรู้จักด้านดีๆของคำว่าครอบครัว ผมไม่รู้ว่าพี่หนึ่งรู้สึกยังไงกับตัวตนของผม ผมไม่กล้าถามและไม่กล้าที่จะฟังคำตอบ พี่หนึ่งออกโรงปกป้องผมทุกครั้งที่ได้ยินคำแดกดันจากสอง คอยถามเรื่องการเรียน คอยห่วงเรื่องสุขภาพ ผมผ่านพ้นความคิดแย่ๆมาได้หลายครั้งก็เพราะพี่หนึ่ง
“ผมเข้าใจสถานะของพ่อนะ พ่อไม่อยากให้สองกับพี่หนึ่งรู้สึกแย่ถ้าจะต้องรักผมเทียบเท่ากัน คงไม่อยากให้แม่ใหญ่รู้สึกไม่ดีถ้าจะดูแลผมมากจนเกินไป แต่อย่างน้อยๆเขาก็ยังยอมรับผม ยังเห็นผมเป็นลูก...ผมรักเขานะเดียว เพราะที่สุดแล้วเขาก็เป็นพ่อผม”
“................”
“เพียงแต่ว่าเรื่องของเรามันคงจะทำให้พ่อรับไม่ได้ และผมก็ไม่หวังว่าเขาจะรักผมจนยอมทุกอย่างได้อย่างที่แม่คุณทำหรอกนะ”
“..............”
“และถ้าผมไม่จุ้นจ้านจนเกินไป ผมก็อยากจะบอกในสิ่งที่คุณก็รู้ดีอยู่แล้วว่าแม่คุณรักคุณมากแค่ไหน ผมไม่รู้ว่าเวลาที่เราห่างกันคุณเป็นยังไง แต่ทุกครั้งที่แม่คุณมาหาผมท่านมีสีหน้าทุกข์ใจอยู่เสมอ ท่านรักคุณมากจริงๆนะ ต่อให้วันข้างหน้าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็อย่าทำให้แม่ต้องร้องไห้อีก ไม่อย่างนั้นคุณจะเป็นลูกที่แย่ที่สุดในสายตาผม”
จะไม่ให้เขารักผู้ชายคนนี้ได้ยังไง...
มีเหตุผลข้อไหนที่เขาไม่สมควรรักผู้ชายคนนี้...
รัตติกาลไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร จะต้องพูดคำไหนเพื่อที่จะบอกให้ทิวาได้เชื่อว่าเขารักเหลือเกิน ต่อให้ทิวาจะไม่เหลือใคร แต่เขาก็ยังอยู่ข้างๆไม่ไปไหน แต่ความหลังที่ผ่านทำให้ทิวาดูจะไม่ตั้งความหวังใดใดเลยกับสิ่งดูจะเหมือนควันยากจะจับต้องอย่างอนาคต เขาได้แต่สัญญากับตัวเองพร้อมๆกับวงแขนที่ยังโอบกอดทิวาอยู่นี้
เขาจะเป็นครอบครัวให้ทิวา...ให้ดียิ่งกว่าที่คนๆนี้เคยมี
“ผมรักคุณ...รู้ใช่ไหม”
รัตติกาลดันร่างบอบบางกว่าออกเล็กน้อยเพื่อเพิ่มองศาให้ริมฝีปากได้ฉกชิมความหวานจากกลีบปากนุ่ม หาได้มีความรุ่มร้อนเจือปนหากเต็มไปด้วยพิศวาสที่ก่อเกิดจนไม่อาจเหนี่ยวรั้งใจไว้ได้ ทุกร่องรอยละมุนละไมเชื่องช้า เรียวลิ้นกระหวัดเกี่ยวแลกเปลี่ยนความหวานฉ่ำ ก่อเกิดเสียงหยาบโลนที่ทำเอาหัวใจเต้นระรัว
“เป็นสุดที่รักของผม แล้วผมจะเป็นครอบครัวของคุณ” เสียงทุ้มนุ่มนวลชวนฝันพึมพำติดริมฝีปาก คำแลกเปลี่ยนที่ทำเอาคนฟังต้องแย้มยิ้มขบขัน “ไม่ได้พูดเล่นนะ มันเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุณจะได้รับอะไรมากมาย ลองคิดดูนะ...”
รัตติกาลหอมแก้มนุ่มเป็นอย่างสุดท้ายก่อนจะจัดท่านั่งให้ดูเป็นงานเป็นการมากขึ้น
“ผมจะคอยเป็นพ่อแนะนำเรื่องต่างๆให้คุณ จะเป็นพี่เวลาที่คุณต้องการคำปรึกษา จะเป็นน้องคอยเอาแต่ใจให้คุณปวดหัว และจะเป็นสามีที่ยืนเคียงข้างคุณในทุกเวลาและสัญญาว่าจะเป็นสามีที่ขยันทำการบ้านทุกที่ จะขยันศึกษาเพื่อหาท่าแปลกใหม่ไม่ให้คุณ โอ๊ย!!”
“เดียว!! จริงๆเลยนะ”
เขาลูบต้นแขนตัวเองไปมาเพื่อบรรเทาความเจ็บ แต่พอเห็นใบหน้าขึ้นสีด้วยความเขินอายเขาก็แทบอยากจะก้มลงไปฟัดเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“เห็นไหมล่ะ ผมเป็นอะไรให้คุณได้ตั้งเยอะแยะ แค่คุณเป็นคนรักของผมเท่านั้นเอง” รัตติกาลแย้มยิ้ม “เป็นให้เดียวได้ไหมครับ”
“...ก็เป็นอยู่ไม่ใช่หรือไง”
“ถ้าอย่างนั้น...” รัตติกาลสบสายตาคนตรงหน้าอย่างหมายมั่น “ไปหาพ่อกับแม่ผมนะ ไปกราบท่านด้วยกัน”
คนเอ่ยชวนสังเกตท่าทางของคนฟังด้วยใจลุ้นระทึก สีหน้าของทิวามีเค้ายุ่งยากใจ คิ้วเรียวขมวดมุ่นและมันคลายออกเมื่อสบตาเขา จมูกโด่งพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเหยียดยิ้มเล็กน้อย มันเต็มไปด้วยความกังวลและไม่สบายใจจนคนมองต้องโอบกอดร่างนั้นเอาไว้อีกครั้ง ครานี้มีมือบางแปะป่ายแผ่นหลังเขาไม่ต่างกัน ออกแรงตบเบาๆราวกับว่าเขาเป็นฝ่ายที่คิดมากเสียเอง
“ผมจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว ผมรักคุณ...รู้ไว้นะ”
รัตติกาลซุกใบหน้าลงกับซอกคอที่ยังหอมกลิ่นสบู่ จูบซับไปตามผิวเนื้อเนียนเพื่อให้สัมผัสแทนคำตอบรับ ร่างหนาค่อยดันร่างอีกฝ่ายลงกับเบาะโซฟานุ่ม ฝ่ามือไล้ไปตามผิวเนื้อภายใต้ชุดคลุมอาบน้ำ ปัดป่ายเพียงนิดชุดที่มีแค่เชือกผูกรั้งก็หลุดลุ่ยเพิ่มความน่ามองจนเขาใจเต้นตึกตัก ทิวาเชยใบหน้ามองเขา ปลายนิ้วไต่เล่นไปตามลาดไหล่ ขาขาวยกขึ้นจนเห็นอะไรต่อมิอะไรชวนเสียวไส้เพื่อมาเกาะไขว้อยู่ที่สะโพกเขา
“เดียว”
เสียงเรียกชื่อแหบพร่าที่ทำเขาสั่นสะท้านอยากจะตอบรับให้เหมือนสุนัขที่กระดิกหางให้เจ้าของ ฝ่ามือสวยจับสัมผัสกับมือเขาวางบนอกก่อนจะนำทางลากเลื้อยลงมายังหน้าท้องแบนราบ
“ได้ยินเสียงบ้างไหม...ผมหิว!!”
ปั้ดโถ่... พาไปกินข้าวก่อนก็ได้...
_____________________________________________________________ TBC. __________________
มาก็ช้า...
แล้วก็จากลาไปอย่างเนียนๆ... :katai5: :katai5:
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
อย่าปล่อยให้หิวเพราะจะอดหื่นนะตัวเอง5555555
ทิวาเป็นคนที่ชีวิตคิดบวกมากอ่ะ น่ารัก ^^
-
ว่าแล้วต้องจบด้วยการที่ทิวาบอกว่าหิววว
-
หมดกันบรรยากาศ อารมณ์มาก็จริง แต่หิวอ่ะเขัาใจหน่อยดิ
-
บอกหิวกันแบบนีิ แทนที่จะได้กินระวังจะถูกกินแทนนะทิวนะ
-
ฉันรอ :-[
-
ยิ่งหลงรักทิวาเข้าไปใหญ่
-
ทิวาแสนดีมากๆ ดีแล้วนะคะที่ไม่โกรธพ่อตัวเอง เพราะติ่งอย่างเราๆโกรธแทนให้แล้วค่ะ 5555555
เอาไว้ค่อยสร้างครอบครัวของตัวเองกับพี่เดียวนะจ๊ะ พี่เดียวบอกแล้วไงจะเป็นให้ทุกอย่าง (ยกเว้นเป็นเมีย) อิอิ
-
55555+ บอกทิวาไปสิเดียว ว่ากะลังจะกินอยู่นี่ไง!!! :hao6: :hao6:
-
ทิว ดีขนาดนี้จะหาคนอื่นอีกทำไมเนอะเดียว
หาคนที่รักเราก็ว่ายากแล้ว
แต่คนที่รักคนในครอบครัวของเรา ทั้งที่เค้าทำร้ายก็ยังรัก
หาไม่ได้แล้วเดียว โชคดีที่ได้รักคนดีขนาดนี้
-
ขุนเยอะๆ จะได้มีแรง
-
ก้ปล่อยให้ทิวาทนหิวตั้งนานนี่เนอะ :katai5: :hao3:
-
พาทิวไปกินข้าวแล้วมาต่อนะเดียว :laugh:
-
แหมๆๆ ทิวอ่ะเสียบรรยากาศหมด อิอิ
-
ไปเป็นลูกบ้านเดียวละกัน มีขุ่นแม่ (อดีต) จอมร้ายมาเป็นพวกแบ้ว จะเป็นพ่องี่เง่า จะเป็นสองหรือสามก็ไม่กลัว หึ๊ :laugh:
-
ปัดโธ๊ะ!! ทำไมไม่พาไปกินก่อนค่อยมาหวานวะคะเดียว
ค้างมั้ยละแก
..... นี่ค้างไปด้วยเลย
..... รมณ์'เสีย :katai1:
-
น่ารัก
-
เหยยยย เป็นการบอกหิวที่เซ็กซี่ที่สุดในโลก
-
รักจัง......เรื่องหนึ่งในดวงใจ
-
ง่าา. หวานเชียววววว
-
เดียวกลัวเมียยยยยย :m20: :laugh: น่าร้ากก o13 :กอด1:
-
กีนะที่ดองเรื่องนี้ไว้จนอ่านได้ไม่ขาดช่วง อิอิ :katai4:
-
น้องทิวคิดบวกมากค่ะ
-
ควรพาไปกินข้าวก่อนตั้งแต่แรก ไม่งั้นได้กินไปแล้ว น่อววว
-
ทิวากินข้าว เดียวกินทิวา
เป็นวงจรชีวิต :hao7:
-
อยากได้ผู้ชายแบบเดียวสักคนอ่ะ :mew1:
-
บรรยากาศดีดี คำพูดซึ้งๆ.......ไม่ได้ทำให้ท้องอิ่ม 555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ไม่หวังที่จะให้คนที่บ้านทิวยอมรับและเปลี่ยนความรู้สึกกับทิว
เพราะเพียงแค่รัตติกาลคนเดียว คงมากเพียงพอแล้วสำหรับทิว
....
อยากอ่านต่อไปเร็ว ๆ จุงเบย จุงเบย จุงเบยยยยย
-
ทิวยอมเป็นครอบครัวเดียวกับเดียว จะได้ทั้งพ่อ พี่ น้อง และสามีที่ดี
ทิวถือว่าเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี ที่ถึงแม้พ่อจะพูดทำร้ายจิตใจ แต่ยังไงก็เป็นพ่อ
ตอนต้นฟังดูโรแมนติก ปนหื่นนิดๆ แต่มาจบตอนท้ายที่ "หิว" ยังไงก็พาทิวไปกินก่อน แล้วมา "หื่น" ก็ยังไม่สาย
-
ได้รู้แบบหมดเปลือกไปแล้ว เดียวเดินหน้าเต็มที่เลยนะ
ใครไม่รักไม่เป็นไร เพราะตอนนี้ทิวมีครอบครัวใหม่แล้ว
ไฉไลกว่าเดิมซะด้วย เอาให้ฝั่งนู้นเขาอิจฉากันไปเลย
ทิวไม่อยู่ขวางหูขวางตาแล้วก็อยู่กันให้สุขสบายล่ะ
มีแต่พี่หนึ่งนี่แหละ ที่ผ่าเหล่าผ่ากอเป็นคนดีมาอยู่คนเดียว
แม่ใหญ่น่ะไม่ต้องพูดถึง ไม่อย่างนั้นสองคงไม่เป็นอย่างนี้
ทิวเปลี่ยนนามสกุลไปใช้ของสามีเลยยิ่งดี :laugh:
เอาให้รู้กันไปเลยว่าเราไม่เกี่ยวข้องกับทางนั้นแล้ว
ความสุขน่ะมันสั้นอย่างว่า ทำวันนี้ให้มีความสุขดีกว่าเนาะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เดียวเป็นทุกกกกกกกกกกกกกกกอย่างของทิวา :L2:
-
พ่อ ทิว อย่าอ้างเลยดีกว่า เรื่องนอกใจตัวเองก็เป้นคนทำเองแท้ๆ
-
รัตติกาลคนเดียวเป็นให้ได้ทุกอย่าง คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม
-
พี่เดียวขุนเมียหน่อย อย่าให้เมียต้องอด ไม่งั้นจะโดนงดไปตามระเบียบนะจ๊ะ 555+
ทิวก็ยังมีครอบครัวของเดียวนะ เข้มแข็ง ๆ
-
อยุ่ในที่ของตัวเองอยุ่แบบเจียมตัวตลอดเลยอ่ะ ทิวา
แต่ตอนนี้มีครอบครัวแล้วนะ มีคนรักคนห่วงใยแบบจริงๆเสียที ^^
แต่ คนมันหิว ไปซืัอข้าวเดี๋ยวนี้ 55
-
ทิวน่ารักไปแล้วนะ ถ้าฉันเป็นเดียวฉันจะไม่ทน
ทิวอยู่ที่ไหนก็มีคนรัก ถ้าครอบครัวให้ไม่ได้
คนรักอย่างเดียวยอมให้ทุกอย่างอยู่แล้ว
ยั่วเยอะๆ เอาให้เดียวไปไหนไม่รอดเลยนะ อิอิ
-
โอยยยยย
เปิดอกคุยกัน คือดีอ่ะ
เรื่องที่บ้าน ยังไงก็คงยากจะเข้าใจ แต่ก็ใช่ว่าจะเข้าใจไม่ได้
ขอให้ผ่านไปด้วยดี นะะะ
-
ไปกินของคาวแล้วค่อยมากินของหวานนะ
-
:m20: :m20: ก็ทิวบอกแล้วไงว่าหิว. กร๊ากกก สมน้ำหน้า อดกินทิวเลย
-
รักคู่นี้
-
ฮ่าๆๆๆๆๆอดเลย เดียวพลาดได้ไงเนี่ย
รีบพาไปกินข้าวเลย
ทุกคนรออยุ่
มันค้างงงงงงงง
-
ตอนที่ 10 กลัว. หน่วงมั๊ย กลัว จิตใจเข้มแข็งไม่พอ
-
เดียวอบอุ่นม้าก ดีใจที่ทิวามีความสุขอย่างแท้จริงสักที คนอ่านรักทิวมากนะ
ต่อไปก็จะมีพ่อแม่ มีครอบครัวแล้วล่ะ ครอบครัวสามีก็เหมือนครอบครัวเราโนะ ฮี่ๆๆ
ตอนเดียวไปหาลุงแล้วแบบเอาใจใหญ่เพราะลุงช่วยดูแลทิวานี่น่าเอ็นดูเชีย
ขอบคุณค่ะ
-
:hao7:
-
:sad4: อ๊ายยยยยยยยยยย จะฟินอยู่แล้วเชียว ตัดฉับเลยยอ่ะน้องทิว
-
ต่อไปนี้ทิวคงมีความสุขมากขึ้นสักที ดูแลทิวด้วยนะเดียว
ปล. หิวซะงั้นอะะะะะะะ อดเลยยยยยยยย เดียวเอ้ย
-
โถๆๆๆ น่าสงสารเดียว
ปล่อยให้ทิวหิวมาก
ก็เลยอดหม่ำซะเลย
-
ทะเลหวานนนนน ~~ :m1:
ตอนนี้น่ารักอบอุ่นมากๆเลย เป็นครอบครัวเดียวกันเนอะทิวเดียว :m4:
-
กินข้าวก่อนก็ดีนะเดียว :z1:
-
อดจ่ะ จบปิ๊ง 555555
-
เดียวโรแมนซ์จัง
ชีวิตหลังๆทิวโคตรน่าสงสาร
ดีแล้วที่ผ่านพ้นมา
-
ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอค๊าาา :กอด1:
ฉากเหมือนมาฮันนีมูนเลยนะเนี่ย :o8:
-
อยากได้เดียวซักคนจังฮะ --'
-
กว่าจะตามอ่านจนทัน เสียน้ำตาไปหลายลิตรเชียวเจ้าค่ะ :o12:
หวังว่าเรื่องมาม่าจะหมดไปละเนาะ :heaven
ขอบคุณเจ้าค้ะะ ชอบเรื่องนี้มากๆ :กอด1:
-
55555 โธ่ ทิว
-
มาให้กำลังใจจ้า
หลังจากที่หายไปพักหนึ่ง
-
ข้ารู้สึกถึงอารมณ์มุ้งมิ้ง น่ารักกกก
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นยันจบเลยค่ะ ติดงอมแงมเลยยยยยย
คุณเดียวทำไมเป็นคนน่ารักขนาดเนนนนนนนนนนนนนนนน้ อิจฉาทิวแล้วนะเนี่ย
มีครอบครัว(?) ที่น่ารักขนาดนี้อะ :katai2-1: 55555555555
เรื่องนี้ทำให้น้ำตาตกด้วย ตอนที่เดียวเสียใจ ตอนเรื่องของแม่
ทำไมรู้สึกเหมือนจะขาดใจยังไงก็ไม่รู้ เสียใจที่ทำไมคุณนายราตรีต้องทำอย่างงั้น
ทั้งๆที่ก็รู้ว่า นั่นเป็นรอยยิ้มที่ลูกไม่ได้มีให้เห็นบ่อยๆ แต่ก็รู้สึกแย่เหมือนกัน
ที่เดียวทำตัวแบบนั้นกับแม่ ไม่น่ารักเลยง่ะ ทำให้คุณแม่ทุกข์ทรมานใจมันบาปนะเดียววว T^T ....
ละไหนจะเรื่องสอง เรื่องพ่อของทิวอีก คืออออออออ ทำไมต้องพูดจาอะไรกันขนาดนั้น
ในครอบครัวนี้ ชอบพี่หนึ่งที่สุดแล้ว ผู้ชายอะไร รู้สึกอบอุ่นจังเลย (ไม่รวมคุณเดียวนะครัช)
5555555555555555555555555
รู้สึกเรื่องนี้มีหลายรสดีค่ะ ในความจริงแล้ว ก็ไม่ค่อยชอบที่ ข่มขืนก่อนละมาชอบกันทีหลัง
บางทีมันก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องไม่ค่อยเมคเซนส์เท่าไหร่ ใครมันจะไปรักคนที่ข่มขืนตัวเองลง
แต่บางทีก็คิดว่ามันก็คงจะเป็นไปได้ 55555555 ละมันก็ปรากฏอยู่ในนิยายหลายๆเรื่องด้วย
แต่ก็โอเคค่ะ ไม่ซีเรียสขนาดนั้น ขอให้มันสนุกก็พอ 5555555
ขอบอกอีกที เรื่องนี้ครบรสจริงๆ
ชอบตอนที่เดียวกับกิตติเถียงกัน ตาโหลกกกกกกกกกกกก
เดียวนี่แววกลัวเมียมานำมากเลยนะคะ โคตรจะหงอไปอีกกกกก 555555555555
กิตตินี่ก็ปากคอเราะร้ายจริงๆ สงสาร ฉากนั้นนี่ทิวโหดได้ใจมากงะ่ ชอบๆๆๆ
55555555555555
รีบมาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่วววว <3 :mew1:
-
พี่เดียวจัดการด่วนนนนนนน!!!
ค้างมาก #พี่ทิวมาหิวไรตอนเน้เพ่! :z1: :oo1:
-
CHAPTER 28 ...ลูกชายคนใหม่...
“ผมควรจะซื้ออะไรไปฝากพ่อกับแม่ของคุณดีนะ”
คำถามจากคนนั่งข้างๆทำเอาคนที่กำลังขับรถอยู่อมยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู รัตกาลไม่ได้ตอบอะไรเพราะคล้ายกับว่าทิวาจะแค่พูดพึมพำกับตัวเองขณะมองดูร้านของฝากตามข้างทาง แม้จะทำเป็นไม่มีอะไรแต่ทิวาดูจะเป็นกังวลเอามากทีเดียว ปกติก็ไม่ใช่คนคบง่ายอะไรอยู่แล้วยิ่งต้องไปพบผู้หลักผู้ใหญ่ก็คงจะเกรงว่าจะไปทำให้ไม่ถูกใจตามประสาคนเจียมตัว มันเลยกลายเป็นความกังวลที่ดูน่ารักไปอีกแบบ
“เข้ากรุงเทพฯแล้วแวะซื้อของหน่อยดีไหม พวกอาหารบำรุงร่างกายหรือจะเอาเป็นอย่างอื่นดี”
“ไม่ต้องซื้ออะไรไปหรอก”
“ได้ยังไงกัน ไปพบผู้ใหญ่ก็ควรจะมีของติดมือไปบ้าง” แย้งเขาทั้งๆที่สองตาคอยแต่จับจ้องข้างทาง นับตั้งแต่ตอนเช้าที่ขับรถออกมากจากบ้านพักแล้ว วันนี้ทิวาได้มองหน้าเขาเต็มๆหรือยังก็ไม่รู้
“งั้นก็ซื้อพวกผลไม้ไปก็ได้ ผมแวะตลาดสดให้แล้วกัน” รัตติกาลไม่อยากจะขัดใจ และเมื่อทิวานิ่งคิดไปกับข้อแนะนำไม่กี่วินาทีก็ยิ้มรับอย่างเห็นด้วย หัวข้อสนทนาต่อไปเลยกลายเป็นเรื่องผลไม้ล้วนๆ ตัวอย่างเช่น แม่เขาชอบอะไร พ่อชอบกินชนิดไหน พันธ์ใดถึงจะดี ของไม่ชอบ ของที่พอกินได้-- มากมายจนขับเข้ามาในเขตเมืองหลวงโดยไม่รู้ตัว
รัตติกาลขับมาที่ตลาดสดขนาดใหญ่ พยายามขับวนหาที่จอดริมทางเพื่อให้รถยนต์คันหรูหราเกินกว่าจะขับมาจ่ายตลาดได้จอดพัก ร่างสูงเดินมาสมทบกับทิวาที่ยืนมองดูรอบๆอย่างชั่งใจ ตัวเขาเองก็เคยมาที่นี่แค่สามหรือสี่เท่านั้นเพราะตั้งใจมากินก๋วยจั๊บเจ้าดังที่อร่อยขึ้นชื่อ แต่ก็ไม่ได้เดินสำรวจภายในเลยว่าเป็นยังไง
“เคยมาที่นี่ไหม?” คำถามของเขาถูกคนฟังปัดตกไป เพราะทิวาจัดการจับแขนเขาเพื่อให้ไปตามทางที่ต้องการ ตลาดด้านนอกมีแผงลอยตั้งเรียงรายอยู่ตลอดแนวบาทวิถี ร่มหลากสีถูกกางให้ร่มเงาแทบทุกร้าน มีกลิ่นขนมครกโชยมาจากร้านที่มีลูกค้ายืนต่อคิวซื้อประปราย ได้กลิ่นดอกไม้สดมาจากแผงขายพวงมาลัย และกลิ่นหอมๆที่ลอยแตะจมูก รัตติกาลมองคนนำทางหันมายิ้มให้อย่างขัดเขินพร้อมกับชี้ไปที่ต้นกำเนิดกลิ่นรบกวนกระเพาะ
“กินนี่กันก่อนเถอะนะ”
ร้านก๋วยจั๊บน้ำข้นเจ้าเดิมที่เขาเคยดั้นด้นมากินกับเพื่อนตอนนี้กลับถูกมือของคนรักจับจูงให้เข้าไปนั่ง ภายในร้านยังตกแต่งเหมือนเดิมจะเรียกว่าไม่มีพัฒนาการไปตามยุคสมัยก็ว่าได้ แต่ลูกค้าที่นั่งกันจนเต็มร้านก็บ่งบอกให้รู้ว่ารสชาติที่เคยมีคงไม่ได้ถดถอยไป ทิวาเดินนำไปยังโต๊ะว่างด้านในสุดที่ลูกค้าสามคนเพิ่งจะลุกออกไป
มือบางเก็บรวบรวมชามมาวางซ้อนกันแล้วเลื่อนไปยังมุมโต๊ะด้านนอก ดึงกระดาษทิชชู่สีขาวมาเล็กน้อยเพื่อเช็ดคราบน้ำบริเวณด้านหน้าเขาก่อน และดึงมาอีกเพื่อเช็ดในส่วนของตัวเอง และก็เหมือนทุกครั้งที่มากินตามร้านอาหารข้างทาง ทิวาจะดูมีชีวิตชีวามากกว่าไปนั่งตามร้านอาหารดังๆหรูหรา รัตติกาลยิ้มน้อยๆเฝ้ามองคนรักที่กำลังมองไปตามสองข้างกำแพงที่ติดรายการอาหารที่นอกเหนือไปจากของเด็ดประจำร้าน
“เดี๋ยวนี้เขามีแบบไข่ลวกด้วยแหละเดียว มีไก่ตุ๋นด้วย โอ๊ะ! มีเป็นเกาหลาด้วย”
“เคยมากินเหมือนกันเหรอ”
“สมัยเรียนน่ะ ตอนนั้นยังมีแค่ก๋วยจั๊บธรรมดาๆอยู่เลย” เด็กผู้หญิงที่คาดว่าอยู่ชั้นประถมปลายเดินมาขัดการสนทนาโดยการยกชามทั้งหมดไปเก็บพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดโต๊ะให้สะอาดอย่างว่องไวก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกับปากกาและสมุดฉีกเล่มเล็กในมือ
“ทานอะไรดีคะ”
“เดียวกินอะไร”
รัตติกาลมองไปตามรายการบนผนังเพื่อตัดสินใจ “ผมเอาสูตรดั้งเดิมแล้วกัน พิเศษนะ”
“อืม-- น้องครับเอาสูตรดั้งเดิมนะ พิเศษหนึ่งธรรมดาหนึ่ง แล้วก็น้ำชาสองแก้ว”
“รู้ใจ” รัตติกาลบอกสั้นเมื่อพนักงานเสิร์ฟตัวเล็กเดินไปหน้าร้าน เวลาที่เขามากินก็มักจะดื่มคู่กับชาจีนแก่ๆใส่น้ำแข็งที่ร้านมีบริการฟรีคู่กับน้ำเปล่าธรรมดา “แล้วตัดสินใจได้รึยังว่าจะซื้ออะไรดี”
“เดินผ่านเมื่อกี้เห็นสตรอเบอรี่กับเชอรี่ลูกใหญ่น่ากินมาก คุณว่าซื้อไปแล้วให้ร้านดอกไม้ช่วยจัดกระเช้าดีกว่าไหม”
“ผมเห็นลูกพีชด้วย อันนี้พ่อผมก็ชอบ”
“งั้นเดี๋ยวกินเสร็จแล้วไปเลือกกันนะ รู้สึกว่าจะมีร้านดอกไม้ตรงหัวมุมด้วยเขาน่าจะจัดให้ได้” ทิวาบอกแผนการไปเรื่อย สีหน้าเริ่มดูมั่นใจขึ้นอีกระดับเมื่อเล็งเห็นเป้าหมายที่จะทำ
ก๋วยจั๊บยังรสชาติไม่ผิดจากที่เขาจำได้ และดูทิวาก็คงเอร็ดอร่อยไม่แพ้กันจนถึงขนาดสั่งเพิ่มอีกชามเพื่อแบ่งกับเขา คนกินเยอะผิดปกติแอบนวดท้องเบาๆยามที่กำลังรอคิดเงิน เขาไม่อยากจะล้อเลียนให้ทิวาต้องเขิน เพราะถ้าจะกินเยอะเพิ่มเนื้อเพิ่มหนังมากกว่านี้อีกสักนิดเขาคงจะจับจะขยำได้มันมือกว่าเดิม
ผลไม้ที่ต้องการถูกทิวาเลือกแล้วเลือกอีกจนแน่ใจว่าดีที่สุดถึงได้จ่ายเงิน และเหมือนที่เคย ทิวาไม่ยอมให้เขาช่วยออกเงินสักบาทแถมยังยืนยันที่จะถือเอง จนเริ่มหนักจนเปิดกระเป๋าเงินไม่ได้นั่นแหละถึงได้ยอมให้เขาช่วยถือ เมื่อได้ครบทุกอย่างที่คนช่างเลือกต้องการ ร้านดอกไม้จึงเป็นที่สุดท้ายที่จะแวะ
เจ้าของร้านดูจะหนักใจเล็กน้อยกับผลไม้หลากหลายและจำนวนมากที่ถูกนำมาวางบนโต๊ะ หลังจากนำอย่างละครึ่งจัดลงกระเช้าจนเสร็จเรียบร้อยพร้อมกับช่อดอกไม้ประดับมุม ทิวาจึงเก็บผลไม้ที่เหลือแยกใส่ทุกให้เรียบร้อยเพื่อที่จะแบ่งให้บรรดาแม่บ้านได้กินกัน
“เดียว แวะก่อน” รัตติกาลหยุดเดินเพื่อหันไปมองคนเดินตามหลัง เขาอุ้มกระเช้าผลไม้ตะกร้าใหญ่เดินย้อนกลับไปสมทบที่หน้าแผงขายของริมทาง ปลายนิ้วชี้ชวนให้ทิ้งสายตาลงไปดู “ซื้อกันเถอะ”
♥
♥
♥
รถยนต์คันคุ้นตาของบุตรชายเพียงคนเดียวของบ้านหลังใหญ่แล่นเข้ามาจอดยังบริเวณเดิม ถ้าเป็นทุกทีก็คงไม่มีใครต้องเดินเข้าไปรับใช้เพราะไม่มีใครเดินปรี่เข้าไปได้ทัน หากครานี้กลับมีเสียงเรียกเพื่อขอความช่วยเหลือให้สาวใช้ต้องรีบทิ้งงานเพื่อวิ่งออกไปยังโรงจอดรถ
“แม่อยู่บ้านไหม” รัตติกาลถามขึ้นทันทีที่สาวใช้ที่เห็นกันมานานวิ่งมาหยุดตรงหน้าพร้อมๆกับยกมือไหว้
“อยู่ค่ะคุณผู้ชายก็อยู่”
“อืมๆ อ่ะ เอาไปแบ่งกันนะ แฟนฉันซื้อมาเผื่อ” ว่าแล้วหนึ่งในเจ้าของบ้านก็พยักพเยิดไปทางคนที่ยืนยิ้มแหยๆอยู่ด้านข้าง ให้สาวใช้ต้องตาโต
“แฟนคุณเดียวหรือคะ!”
“ใช่ นี่คุณทิว”
“ค...ค่ะ สวัสดีค่ะ ต้องการอะไรเรียกใช้แจ๋มได้เลยนะคะ” สาวใช้กระพุ่มมือขึ้นไหว้ตามที่เคย “ขอบคุณนะคะที่ซื้อมาฝากพวกหนู”
“เอ่อ...คือ ไม่เป็นไรครับ” ทางนี้ก็รีบยกมือป้องไหวส่ายไปมา ขัดเขินกันสุดฤทธิ์
คนฟังก็ได้แต่อมยิ้มเงียบๆ คนหนึ่งตกใจส่วนอีกคนประหม่าหน้าตาเลยเลยดูตลกไม่แพ้กัน รัตติกาลก้มลงกลับเข้าไปในรถเพื่อคว้ากระเช้าผลไม้ออกมาก่อนจะกระตุกแขนคนข้างๆให้เดินเคียงกันไป ทิวากระชับกล่องสีขาวขนาดกะทัดรัดที่ถือประครองอยู่เสียแน่นเดือดร้อนให้เขาต้องแย่งมาถือไว้เสียเองเพราะกลัวของข้างในจะเสียหายไปซะก่อนจะได้ใช้
เมื่อเดินเข้ามาในบ้านเพียงแค่พ้นหน้าประตูก็เจอแม่บ้านรุ่นเก๋าที่เป็นยายของเด็กแจ๋มกำลังยืนเช็ดทำความสะอาดคราบฝุ่นบนโต๊ะวางแจกัน หัวหน้าแม่บ้านหันมาเจอเขาก็ยิ้มกว้างอย่างที่เคย รีบทิ้งไม้ขนไก่เพื่อมารับของที่เขาถือไว้เต็มสองมือแต่เรื่องอะไรจะมาให้แย่งถือกันง่ายๆ นี่มันของมัดใจแม่ผัวของเมียเขานะ
“อ้าว แล้วไม่หนักหรือคะนั่น กระเช้าเบ้อเริ่มเชียว” ป้าจิตยืนงงเมื่อเขาเบี่ยงมือหนีการเข้าช่วยเหลือ
“หนัก แต่ให้ป้าไม่ได้” หัวหน้าแม่บ้านวัยเดียวกับแม่เขายิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่ แต่เพื่อเป็นการไม่ให้เสียเวลาคนตัวโตเลยใช้ไหล่แซะคนยืนเงียบข้างๆเพื่อแนะนำ “นี่ป้าจิตครับ เป็นคนเก่าคนแก่ที่นี่ ป้าแกช่วยเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก”
“สวัสดีครับป้าจิต” ทิวายกมือขึ้นไหว้พร้อมกับก้มหน้าลงรับพร้อมกับแย้มยิ้มสวย ทำเอาคนโดนไหว้อมยิ้มสีหน้าเขินอายอย่างไม่เกี่ยงวัย
“ป้าจิตครับนี่ทิว แฟนผม” ถ้าจะให้ตรงประเด็นเขาควรจะต้องใช้คำว่า ‘เมีย’ แต่แค่นี้ก็ทำเอาแม่บ้านรุ่นลายครามตาโตไปแล้ว ปากที่ไร้สีสันใดใดอ้ากว้างพะงาบๆเหมือนพยายามจะกินลมเข้าไป ตาที่มีร่องรอยเหี่ยวย่นโดยรอบเบิกโตมองสลับเขากับทิวาไปมา
“แฟน...งั้นหรือคะคุณเดียว”
“ก็งั้นสิครับ แล้วแม่กับพ่ออยู่ที่ไหนครับ”
“เอ่อ ยะ อยู่ที่ห้องนั่งเล่นกันค่ะ กำลังทานของว่างกันอยู่”
“ไปครับ” เขาส่งเสียงชักชวนให้คนที่เริ่มจะทำตัวลีบเข้าไปทุกทีให้เดินตามมา ถ้าเป็นคนอื่นคงจะเริ่มมองสำรวจภายในบ้านที่แม่ของเขาจ้างช่างมาตกแต่งอย่างสวยงาม แต่ก็นะ เขาเองก็ไม่เคยพาใครนอกเหนือจากเพื่อนมาที่บ้านก็เลยไม่รู้ว่าคนอื่นจะมีปฏิกิริยาแบบนั้นรึเปล่า ที่บรรดาแม่บ้านตกใจคงไม่ใช่แค่เพราะทิวาเป็นผู้ชายเท่านั้นหรอก แต่คงเพราะเป็นแฟนคนแรกที่เขาพาเข้าบ้านด้วยตัวเอง
ทิวาแทบจะเดินก้มหน้างุดไม่ยอมเงยหน้ามองอะไร สองตาคอยแต่จะจับจ้องฝีเท้าที่เดินนำหน้า เขาพยายามลอบถอนหายใจด้วยเสียงที่เบาที่สุดเพื่อไม่ให้รัตติกาลต้องเป็นกังวล แค่เจอไปสองคนเท่านั้นความมั่นใจของเขาที่กู้มาได้ที่ตลาดก็เป็นอันสูญสลายไป เขาไม่ชอบที่จะต้องโดนมองด้วยความตกใจแบบนั้น มันเหมือนว่าสิ่งที่เขาตัดสินใจเลือกมันไม่ปกติ
“ทิวครับ...” เสียงของรัตติกาลเอ่ยขึ้นแผ่วเบา ทิวาหยุดเมื่อเท้าคู่หน้าหยุดการเคลื่อนไหว “ที่รัก เงยหน้ามองผมหน่อย...”
เขาจำต้องเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงอ้อนหวาน รัตติกาลกำลังส่งยิ้มให้เขา มันเป็นรอยยิ้มให้กำลังใจไม่ใช่เพราะต้องการความหวานอะไรเป็นพิเศษ ผู้ชายคนนี้คงรู้สึกได้ว่าเขากำลังประหม่าแม้ว่าจะพยายามเก็บซ่อนมันไว้แล้วก็ตาม
“ผมรักคุณ และจะอยู่ข้างๆคุณเสมอ” เสียงทุ้มอ่อนโยนพานให้ใจสงบลงได้บ้าง “แม้ผมจะชอบเข้าข้างหลังคุณก็เถอะ โอ๊ย!!”
จริงๆเลย! ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้ลามกได้ขนาดนี้นะ
“เข้าไปข้างในกัน” เมื่อถูกชักนำ ทิวาถึงได้รู้ว่าตอนนี้เขามาหยุดยืนที่หน้าห้องหนึ่ง และยังไม่ทันจะได้เตรียมใจเป็นครั้งสุดท้าย ลูกชายเจ้าชองบ้านก็เดินเข้าไปแล้ว
ทิวารีบเดินตามเข้าไป ความรู้สึกหลากหลายพุ่งตรงเข้ามาจนทำตัวไม่ถูกเมื่อผู้ใหญ่สองคนในห้องคอยจับจ้องการมาเยือน รัตติกาลวางกระเช้าผลไม้ลงบนโต๊ะเตี้ยด้านหน้าที่มีจานผลไม้ที่พร่องไปเล็กน้อยวางอยู่ มือที่ว่างลงเลยดึงแขนเสื้อเขาเบาๆให้มายืนเคียงข้างกัน
“ทิวครับ พ่อกับแม่ผม”
ทิวายกมือขึ้นไหว้อีกครั้งด้วยท่วงท่าที่ตัวเองคิดว่าถูกแบบแผนที่สุด “สวัสดีครับ ผมชื่อทิวาครับ”
ไม่มีเสียงตอบรับใดใดจากผู้ใหญ่ทั้งสอง เขาไม่กล้าเงยหน้าไปมองรัตติกาลด้วยซ้ำว่ากำลังทำสีหน้าแบบไหน ทั้งสองท่านแค่มองมาที่เขาราวกับจะสำรวจไปทั่วทั้งต่อเมื่อพอใจแล้วถึงได้เบนสายตาไปมองลูกชายตัวโต และเมื่อนั้นแหละใบหน้าสูงวัยทั้งสองถึงได้มีรอยยิ้มแตะแต้ม
“หายบ้าแล้วสินะ” เสียงหัวเราะต่ำๆอย่างขบขันดังขึ้นมาจากปากของผู้ที่ปลุกปั้นจนโรงแรมนาคินทร์มีชื่อเสียง “นั่งสิ จะได้คุยกันให้เป็นกิจจะลักษณะกันเสียที”
รัตติกาลรุนหลังเขาให้เดินเข้าไปนั่งที่อาร์มแชร์ก่อนแล้วจึงนั่งลงบนที่วางแขนอีกทีเหมือนไม่อยากจะไปนั่งอีกที่ให้เขาต้องนั่งเพียงลำพัง ทุกอย่างดูจะเงียบงันไปชั่วครู่ แต่ที่ทำให้เขาอึดอัดยิ่งกว่าอะไรคือสายตาที่ยังมองตรงมาไม่หยุด เขาอยากจะให้ใครสักคนเริ่มพูดเสียทีเผื่อว่าเขาจะได้หายใจโล่งปอดขึ้นมาบ้าง
“เธออายุเท่าไหร่?” คำถามสามัญเกินกว่าที่คาด แต่ทิวาก็ต้องเอ่ยตอบออกไปเมื่อผู้ใหญ่ต้องการรับรู้
“ย่าง26ครับ”
“ฉันได้ข่าวว่าเธอเป็นลูกภรรยาน้อยของคุณอนันต์” คำถามยังคงออกมาจากปากของคุณวันชัยต่อไป แม้จะถูกประท้วงด้วยเสียงไม่พอใจของคนที่นั่งข้างๆเขาก็ตาม “เงียบไปเลยนะเจ้าเดียว ฉันไม่มีสิทธิ์อยากรู้เลยรึไง”
เมื่อเจอเสียงเข้มข่มใส่ เขาจึงได้ลอบบีบมือของรัตติกาลเป็นเชิงว่าให้ใจเย็นๆ ตอนนี้เขารู้แล้วว่ารัตติกาลมีบรรยากาศคุกคามได้เหมือนใคร
“ใช่ครับ” ทิวาตอบคำถาม แม้จะไม่หนักแน่นแต่ก็ชัดเจนทุกคำ “แม่เสียไปตั้งแต่ผมยังจำความไม่ได้ ผมอยู่กับยายจนจบชั้นประถมครับ”
“แล้วได้ไปหายายบ้างไหม?”
“ยายเสียไปตอนที่ผมเพิ่งขึ้นป.6น่ะครับ”
“แล้วครอบครัวเธอรู้หรือยัง เรื่องที่เธอตัดสินใจคบกับลูกชายฉัน”
“ทราบแล้วครับ”
“แล้วพ่อเธอว่ายังไงบ้าง”
เป็นคำถามที่ตอบยากพอดู แต่ในระหว่างที่ทิวากำลังตัดสินใจว่าจะใช้คำพูดอย่างไรดี คนข้างเคยงกลับหวังดีช่วยตอบให้เสร็จสรรพ
“เขาไล่ทิวออกจากบ้าน” คำกล่าวหาที่พานให้สายตาสามคู่จับจ้องไปที่คำบอกเล่า “อะไรล่ะ ก็คุณพูดว่าพ่อคุณบอกว่าดีแล้วที่คุณหนีไป อย่างนี้มันก็เหมือนการไล่นั่นแหละ”
ทิวาอยากจะตบคนปากมาก แต่ก็ทำได้แค่อดทนและทดมันไว้ในใจ
“จริงเหรอ ที่เดียวพูดมา” คุณราตรีออกปาก สีหน้าไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด
“ก็ไม่เชิงครับ แต่ผมคิดว่าออกมาอยู่เองน่าจะดีกว่า”
“ปล่อยวางไปเถอะนะ ถึงจะได้ชื่อว่าพ่อแม่แต่ก็เป็นแค่มนุษย์อยู่ดี วิธีการรับมือกับเรื่องบางเรื่องก็อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ลูกยอมรับได้” คุณวันชัยบอกด้วยเสียงที่ทุ้มนุ่มกว่าเดิม เค้ารางของคนจิตใจดีเริ่มเผยให้เห็นพร้อมกับรอยยิ้มที่แตะแต้มบนใบหน้าให้ดูอ่อนวัยลง “และถ้าเราตัดสินใจเลือกทางที่จะเดินต่อก็ควรจะยอมรับและรู้ด้วยว่ามันไม่ได้มีแต่กลีบกุหลาบ มันอาจจะมีหนาม มีกรวดขวางทางอยู่บ้าง แต่ถ้าเราไม่ย่อท้อมันก็จะผ่านไปได้”
“ครับคุณท่าน” ผู้สูงวัยทั้งสองออกปากขำกับคำเรียกในทันที
“มาถึงขั้นนี้แล้วต้องเรียกพ่อกับแม่สิ ไม่อย่างนั้นลูกชายฉันมันคงดิ้นพลาดๆหาว่าไม่ยอมรับเธอกันพอดี” พูดไปยิ้มไปจนคนฟังอย่างเขาเขินจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหน แต่ไอ้คนโดนพาดพิงกลับยิ้มหน้าบานไม่มีหุบราวกลับถูกใจเสียหนักหนา
“ไหนลองเรียกสิครับ” แถมยังมากระตุ้นเขาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีก ลับตาคนเมื่อไหร่ล่ะโดนแน่ “จริงสิ ผมลืมไปเลย”
รัตติกาลยกกล่องสีขาวในมือให้ดู เขาพยักหน้าให้ก่อนจะลุกเดินตามไป ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าด้านหน้าบุพการีทั้งสองเรียกสีหน้าตกอกตกใจได้อย่างดี มือหนาหยิบของในกล่องออกมายื่นให้เขาและตัวเองอย่างละหนึ่งและวางกล่องว่างเปล่าลงกับพื้น
ทิวามองใบหน้าของคนเป็นพ่อแม่นิ่งค้างเมื่อเห็นว่าสิ่งที่อยู่ในมือลูกชายคือพวงมาลัยมะลิดอกโตคล้องเกี่ยวกันเป็นวงแซมด้วยกลีบกุหลาบสีแดงและดอกบานไม่รู้โรย ห้อยชายด้วยอุบะดอกรักหลายชายปิดปลายด้วยกุหลาบดอกโต แม้ว่ามันจะไม่ได้สวยงามที่สุดแต่ก็ดีที่สุดเท่าที่จะหาได้แบบกะทันหัน
รัตติกาลก้มลงกราบตักมารดาพร้อมกับมาลัยพวงโต เขาไม่รู้ว่ารัตติกาลเคยทำมาก่อนหรือไม่เพราะเมื่อเขาเสนอความเห็นเจ้าตัวก็ไม่ได้มีท่าทีขัดเขินอะไร แต่ถ้ามองจากสายตาตะลึงงันของผู้ใหญ่ทั้งสอง เขาเดาว่านี่คงจะเป็นครั้งแรกไม่ผิด
“เดียวขอโทษกับทุกกิริยาและคำพูดที่ทำให้แม่เสียใจนะครับ”
แล้วเสียงปล่อยโฮก็ดังออกมาจากคนเป็นแม่ ฝ่ามือของคนที่ให้กำเนิดลูบหัวลูกชาย เสียงร่ำไห้ยังดังก้องจนคนก้มกราบต้องเงยหน้าขึ้นมอง มือหนาช่วยปาดป่ายน้ำตาที่ไหลอาบจนเมื่อสงบสติอารมณ์ได้เหลือไว้เพียงเสียงสะอื้น ลูกชายตัวโตจึงได้โถมตัวกอดแม่อีกครั้ง ทิวายิ้มรับกับภาพที่เห็นมันดูอบอวลไปด้วยความรักและการให้อภัย ภาพของแม่ที่โอบลูกชายหอมแก้มซ้ายขวาและตามด้วยหน้าผาก ดูราวกับรัตติกาลกลายเป็นเด็กตัวน้อยๆ ที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ได้รับการให้อภัยเสมอ
เขาสะกิดสีข้างคนที่ยังโดนกอดไม่เลิกเพื่อส่งมาลัยแบบเดียวกันให้ รัตติกาลหันมายิ้มกับเขาด้วยตาแดงๆ มือใหญ่รับมาลัยดอกไม้ไปแล้วคลานเข่าไปนั่งเบื้องหน้าบิดา คุณวันชัยยิ้มรับด้วยตาแดงๆไม่แพ้กันยามที่ลูกชายก้มกราบแนบตัก
“เดียวขอโทษที่ทำให้พ่อผิดหวังนะครับ และขอบคุณมากครับที่เข้าใจ”
“แกไม่ได้ทำอะไรให้พ่อผิดหวังเลย สิ่งที่จะทำให้พ่อผิดหวังได้คือการที่แกไม่รู้ดีรู้ชั่วต่างหาก” คุณวันชัยยังคงลูบหัวลูกชายไปมาด้วยสีหน้าตื้นตันอย่างที่คนนอกอย่างเขาก็ดูออก “และนับจากนี้ถ้าแกทำให้เมียฉันร้องไห้อีก ถึงจะเป็นลูกฉันก็ไม่ให้อภัยหรอกนะ”
“ครับพ่อ”
“มานี่สิทิวา เข้ามาใกล้ๆ” ทิวาคลานเข่าเข้าไปใกล้ๆตามคำเรียกของคุณราตรีและเมื่อใกล้มากพอ ฝ่ามือของคนเป็นแม่ก็ลูบหัวเขาด้วยความนุ่มนวลไม่แพ้กับที่ลูบหัวลูกชายตัวเอง “ขอบใจนะลูก ขอบใจที่กลับมา”
ทิวาแทบจะน้ำตารื้นกับคำพูดนุ่มนวล จะด้วยเพราะอะไรก็ตามแต่มันอ่อนโยนจนเขาสัมผัสได้
“ถ้าเป็นทั่วไปก็คงจะจัดงานแต่งให้หรอกนะ แต่นี่พ่อก็ไม่รู้ว่าควรจะต้องทำอย่างไรดี เอาเป็นว่าพ่อกับแม่รับรู้ในการใช้ชีวิตคู่ของทั้งสองคน อะไรที่มันหนักนิดเบาหน่อยก็รอมชอมกันไป เมื่อทะเลาะกันก็ให้คิดถึงวันที่รักกันด้วย เดียวก็อย่าเอาแต่ใจให้มันมากนัก เราเป็นพี่ต้องดูแลเป็นผู้นำให้น้องได้ ทิวาก็อย่าตามใจจนพี่เขาเคยตัว อะไรผิดก็ว่าไปตามผิด ถึงเป็นน้องแต่ก็ไม่ควรต้องเป็นฝ่ายยอมเสมอไป พ่อขอให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันไปอย่างนี้ตราบเท่าที่ยังรักกันนะ”
รัตติกาลกับเขาก้มไหว้คุณวันชัยเมื่อพูดจบ ฝ่ามืออุ่นสองข้างลูบศีรษะของลูกสองคนเท่าเทียมกัน
“วันข้างหน้าไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ขอให้อยู่ข้างกันไปอย่างนี้นะลูก จับมือกันไว้ เหนื่อยก็พักมีแรงก็สู้ต่อไป ให้รักกันเหมือนคู่ชีวิต ให้อยู่อย่างถ้อยทีถ้อยอาศัยเหมือนพี่กับน้อง เมื่อคิดว่าจะทะเลาะก็แยกย้ายไปสงบสติอารมณ์กันซะแล้วกลับมาคุยกันด้วยเหตุผล อย่าปล่อยผ่านเรื่องที่ทำให้เราไม่สบายใจเพราะถ้ามันพอกพูนขึ้นมามากเท่าไหร่ชีวิตคู่ก็จะมีแต่รอยร้าว ให้คิดเสียงว่าแม่กับพ่อเป็นพ่อแม่อีกคนนะทิว”
เขาห้ามน้ำใสใสที่รื้นขึ้นตาไม่ได้แล้วจริงๆ ความรู้สึกมากมายมันล้นออกมาจนหยุดไว้ไม่ได้
“ลูกชายคนใหม่ฉัน เป่าปี่ซะแล้ว” เสียงหยอกล้อที่เรียกเสียงหัวเราะของคนที่เหลือ ทิวาขัดเขินปนอับอายที่ห้ามน้ำตาไว้ไม่ได้ แต่ก็ได้รัตติกาลเนี่ยแหละที่เป็นคนช่วยเช็ดมันออกไปจากหางตา
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับน้องทิวของพี่เดียว ค่อยไปร้องไห้ตอนเข้าหอดีกว่าเนอะ โอ๊ย! พ่อตีผมทำไม”
มันน่าจะตีให้ตายจริงๆเชียว
“แกนี่มัน! ไอ้ลูกคนนี้นี่”
“พี่เดียวพูดอะไรผิดเหรอครับน้องทิว”
ยังมีหน้ามาทำตาปริบๆ ใส่เขาอีก
อยากจะหาไม้มาฟาดปากกับหัวให้แบะจริงๆ จะได้รู้ไปเลยว่ามันมีอะไรอยู่บ้าง
_____________________________________________________________ TBC. __________________
มาช้าอีกเช่นเดิม...
เรื่องใกล้จะจบเข้าไปทุกทีแล้วค่ะ :m2: แต่ยังบอกไม่ได้ว่าเหลืออีกกี่ตอน(จะอุบไว้เพื่อ??)
เพราะยังเหลือการไปทัวร์บ้านน้องทิวอีก :m24:
แม้คนเขียนจะลงช้าเป็นเต่าคลาน แต่ก็ขอบคุณที่ยังตามอ่านและรอกันค่ะ :m13: :m13:
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
มีความสุขกันสักที :mew2:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:เดี่ยวน่าารักมากเลยยย หลงรักผู้ชายคนนี้แบบสุดๆ
-
พี่เดียว น้องทิว จั๊กจี้หัวใจดีจัง
-
:impress2: ดีใจทิวได้รับรู้คำว่าครอบครัวอีกครั้ง อิเดียวนี่มันน่านักจริงๆ แต่เค้าชอบน้าาา :hao7:
-
ดีใจแทนทิว. :katai2-1:
-
ว๊าว. ๆ น้องทิวกับพี่เดียว ฟินอ่ะ ฟ้าหลังฝน
-
ปลื้มปริ่มดีใจกับทิว
-
พี่เดียวชอบหยอกใต้สะดือตลอดดดดด
แม้แต่พ่อแม่พี่แกยังเล่น ฮ่าๆ
-
มึความสุขกันแล้ว เย้ๆๆๆ
เดียวพาทะลึ่งได้ตลอด อิอิ
-
งานนี้ท่าทางทิวจะมีพวกขึ้นอีกเยอะ เดียวเตรียมตัวหัวเน่าได้เลย 555
-
น้ำตาซึมๆ :mew6:
เดียวก็หื่นตลอดดดด :hao3:
:mew1: :mew1:
-
ไปทัวร์บ้านน้องทิวคือ ไปบอกกล่าวว่า "ลูกสาวแกชั้นไม่เอาละนะ ชั้นเอาลูกเมียน้อยที่พวกแกเหยียบหัว กดขี่ไว้แทน แค่นี้นะ บาย" :m20:
-
เดียวยังคงเสมอต้นเสมอปลายตั้งแต่ต้นจนจะจบ
ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหน ก็ลากลงใต้สะดือท่าเดียว
ชอบตอนนี้จัง ที่จริงก็ชอบทุกตอนนั้นแหละนะ
-
ทีเดียว น้องทิว โอ้ยน่ารักอะ หวานกันมาก ครอบครัวสุขสันต์ :-[
-
ดีใจกับทั้งสองคนด้วยจริงๆ
-
ซึ้งน้ำตาแตกตอนเดียวไปขอโทษแม่ ปีที่ผ่านมามันหนักหนาจริงๆ สำหรับแม่ลูกคู่นี้
ชอบคำอวยพร มัรดีมาก ซึ้งมาก คุณพ่อน่ารักม้ากกกกกก ลูกชายคนใหม่ร้องไห้เลย พี่เดียว น้องทิว เอ็นดูจัง
ชอบตอนเดียวมองทิวาทำโน่นทำนี้เช็ดต๊งเช็ดโต๊ะ มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก
ขอบคุณค่ะ
-
พี่เดียวนี่พูดจาชวนคิด :o8:
-
ดีใจด้วยนะคะ และขอให้น้องทิวเคลียร์ได้ทุกเรื่อง :กอด1:
-
น่ารักมากๆ เลย น่ารักทั้งครอบครัวเลย
-
ครอบครัวอบอุ่น
รักกันๆ อิอิ
-
รักครอบครัวของรัตติกาล
ความเข้าใจกัน ความรักที่มีให้ลูกช่างยิ่งใหญ่
ดีใจที่่ทิวามีวันนี้ วันที่มีคนรักมีคนห่วงใย
บุกบ้านทิวาเมื่อไหร่ เค้าเอาใจช่วยเต็มที่
อย่าให้มีใครทำร้ายทิวอีกเลย
-
ลูกชายคนใหม่มา.คนเก่าจะตกกระป๋องมั้ยหนอ คริๆ
-
ซึ้งอ่ะ เราว่าทั้งเดียวแล้วก็ทิว มาเป็นส่วนที่เติมเต็มของกันและกันจริงๆ
แล้วคุณแม่ก็จะได้เห็น เดียวลุคใหม่ก็คราวนี้ล่ะค่ะ :mew1: :mew1:
-
ดีงามอ่าาาาา
ดีใจแทนทั้งคู่
รักกันให้ดีนะ
กอดดด
-
ดีใจจังอย่างน้อยครอบครัวเดียวก็ยอมรับได้ในที่สุด ก็เหลือแต่ทางฝั่งทิวที่ไม่รู้ว่าจะยังเรียกครอบครัวได้หรือเปล่า เพราะจริงๆ แล้วก็ไม่ใครอยาดนับทิวเป็นครอบครัวนอกจากพี่หนึ่ง :mew4:
-
อ่านรวดเดียว อ่านจนปวดตา 5555
น้องทิวน่าสงสารนะคะหวังว่าครอบครัวใหม่คงจะทนแทนสิ่งที่ขาดไปในอดีตได้นะคะ
ปล.พี่เดียวหื่น 5555
-
ดีใจกับทิวที่ได้เป็นลูกชายคนใหม่ของครอบครัวเดียวแล้ว ซึ้งกับตอนที่เดียวขอขมาคุณพ่อ-คุณแม่ และตอนที่คุณพ่ออวยพรคู่บ่าวสาว
มุ้งมิ้งฟุ้งฟิ้งมากอิพี่เดียว-น้องทิว ลากลงใต้สะดือตลอด นี่ถ้าได้เข้าหอ กลัวว่าคนที่จะร้องไห้น่าจะเป็นพี่เดียวนะ เพราะโดนไม้หน้าสามของน้องทิวฟาดเอา 555
จะมีพาไปทัวร์ครอบครัวทิวด้วย กลัวใจน้องสองเธอจะช็อกตาตั้งหรือกรี๊ดจนบ้านแตก
-
เดียวทิวาน่ารักจัง งื้ออออ
-
น้ำตาซึม ฮือๆ
-
แอบน้ำตาซึมตอนเดียวขอโทษแม่ :hao5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ
อิอิน้องทิวพี่เดียววววววววว
-
:monkeysad:
-
:hao5: อยากเรื่องนี้แล้วเสียนำ้ตามากอ่ะ ซึ้งมาก รักมากอ่ะ :กอด1:
-
:m15: ใกล้จบแล้วละสิ เห้อ ไม่อยากให้จบเลยหนุกจัง :mew2:
-
น่ารักจังเลยครอบครัวนี้ เอ็นดูน้องทิวกันถ้วนหน้า
-
เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากค่ะ
-
ดีแล้วมีความสุขดีแล้ว
-
:mew1:
-
น้ำตาซึม ซาบซึ้งไปกับความรักที่หาไม่ได้จากครอบครัวของทิว
นี่สิ ถึงจะเรียกว่าความรักของพ่อแม่ยิ่งใหญ่กว่าความรักใดๆในโลก
รักโดยที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน ให้อภัยแม้เรื่องจะร้ายแรงแค่ไหนก็ตาม
ทิวมีบ้านและที่พักพิงแล้วนะ บ้านจริงๆที่มีความรักรออยู่ :กอด1:
ถ้าไปบ้านของทิวก็ขอให้ทิวเผชิญหน้ากับทุกคนได้อย่างเข้มแข็งนะ
เหลืออีกแค่ด่านเดียวก็จะหลุดพ้นอย่างแท้จริงแล้วล่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ซึ้งกับตอนนี้จัง :mew4: :mew4: พอเห็นตอนท้ายว่าจะต้องไปบ้านทิวอีก :katai1: :katai1: :ling3:
-
ทิวาน่ารักตลอดดด เขินตามบอกเลย
-
ดีใจกับทั้งเดียวทั้งทิวาเลยค่ะ ^^
แต่ตอนไปทัวร์บ้านทิวานี่สิ มันจะซึ้งแแบไหน. เง้ออออ
-
ชอบพี่เดียว ฮ่าาาาา :impress2:
:pig4: :L2:
-
Happyyyyy สุดๆ ตอนนี้อยากรู้ว่าฝั่งพ่อทิวมั่งอ่ะ เอาให้กระอักเลยนะ
-
ชอบคำอวยพรของคุณพ่อคุณแม่จัง รักกันๆน้าาเดียวทิว :กอด1:
-
พี่เดียวคงเป็นกระต่าย(//อึ๊บบ่อย//) วันๆคงไม่ทำอะไรนอกจากกินขี้ปี้นอน
-
อ่านตั้งแต่ลง แต่มาเม้นวันนี้เพราะจะอ่านอีกรอบ กีากกก
เดียวมันจริงๆเล้ยยยยย
คิดแต่เรื่องนั่นตลอด แต่ก้นี่แหละถึงจะน่ารัก
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ เพิ่งมาอ่าน เป็นกำลังใจให้นะคะ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านบทลูกชายคนใหม่นี่ทำไมเรารู้สึกเหมือนทิวเพิ่งได้เจอพ่อแม่เดียวเลยอะ เคยเจอตั้งแต่ตอนทิวหนีไปแล้วไม่ใช่หรอ หรือเราอ่านอะไรตกหล่นหรือเปล่านะ >_< แบบรู้สึกน่าจะสนิทสนมกว่านี้เพราะแม่เดียวก็ไปทานโจ๊กบ่อยๆ เจอกันบ่อยอะไรอย่างนี้ แต่อารมณ์ในตอนนี้มันแปลกๆ (หรือเราคิดไปเอง 55555)
รอติดตามค่ะ ว่าเรื่องนี้จะจบด้วยฉากไหน -//-
เสียน้ำตาไปสิบลิตรแล้วสำหรับเรื่องนี้ อิอิ
-
น่าร้ากกกก
-
ครอบครัวเดียงโอเคละ เหลือแต่ฝั่งทิว
โอ้ยเดียวกลับมาทะลึ่งอีกละ
ตลก555
-
มีความสุขซะที !!! ^^
-
:hao5: วันนี้อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนแรกจนตอนล่าสุดจนจบ หมดทิชชู่เป็นม้วนเลย สนุกมากค่ะ เห็นหลาย ๆ คนคอมเม้นท์แบบอินกันมากกกก เสียดายไม่ได้อ่านตั้งแต่แรก ไม่งั้นได้คอมเม้นท์สดไปด้วยแล้วววว
อยากเห็น ครอบครัวทิวรู้ว่าทิวได้เป็นสะไภ้เกียรตินาคิน จะว่ายังไงบ้างน้ออออ สะใจค่ะ :katai2-1:
-
เหยย กลิ่นครอบครวมันอวลไปหมดเลย
-
กว่าจะมีความสุขได้ น้ำตาท่วมไปหลายรอบมากกก
ดีใจด้วยนะเดียว-ทิวา :o8:
-
:hao7: เย่ ดีใจจัง สภาวะปกติเเล้วววววว
ซึ้งจนน้ำตาจิไหล :heaven
อ่านมันรวดเดียวตั้งเเต่ตอนที่ 1-28 เสียน้ำตาไปหลายเเม่ะมากกกกกก สนุก
ไรต์จะมาต่อเมื่อไหร่เอ่ย?????
เรื่องบางเรื่อง ปล่อยวางมันไปบางอะไรบางก็ดีนะ ชีวิตจะได้ไม่ฟรุ้งซ่าน
-
เพิ่งได้อ่าน อ่านแล้วหยุดไม่ได้
รักพี่เดียว หลงน้องทิว
ซึ้งครอบครัวพี่เดียว ส่วนพ่อทิวนี่คงต้องใช้เวลาสินะ
แต่แค่ครอบครัวพี่เดียวเอ็นดูทิว แค่นี้ก็อบอุ่นแล้ว
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ^^
-
สนุกมากกกก ซึ้งจนนำตาไหลเลย :m15:
-
เพิ่งมาตามอ่านตอนใกล้จะจบ ฮาาา
ชอบทั้งสองคนมากๆค่ะ
เรื่องดีๆกำลังะตามมาแล้วใช่มั้ย
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
:impress2: น่ารัก
-
จงมาๆๆๆๆ
-
อ่านไปได้2ตอนเอิ่มพระเอกรัตติกาลค่ะตะโฉดไปไหมทำไมขู่ทิวาอย่างนั้นละค่ะทิวน่าสงสารน่ะ ขอนอนจนกว่าจะเบื่อเอิมพระเอกชั่วไปไหมอ่าสงสารนายเอกค่ะ :a5:
-
อ่านถึงตอน6แล้วเดียวหลงทิวแล้วซินะว่าแต่เค้าความหน่วงมาแล้วสินะสงสารทิวเดียวก็ถนอมๆทิวบ้างเพลาๆเรื่องอย่างว่าบ้านเหาะ
-
ทิว...น่ารักแท้ อิๆๆ
-
cH 20 น้ำตาไหลเลิกทั้งที่รักกันสงสารทิวาอุตสาห์เปิดหัวใจสงสารเดียวไม่เคยรักใครพอรักใครสีกคนกลับถูกีดกัน
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึมกระซิกบีบหน่วงค่ะ
-
รับไหว้ล่ะกีอ เข้าหอ
-
CHAPTER 29 ...ภูเขาที่มองไม่เห็น...
บรรยากาศร่มรื่นของสวนที่ปูด้วยผืนหญ้าสั้นๆสีเขียวอ่อนในบ้านหลังใหญ่กินอาณาบริเวณไปเกือบครึ่ง มีทั้งไม้ใหญ่ยืนต้นและพุ่มไม้ดอกนานาชนิดแข่งกันอวดสีสัน สองตารูปเหยี่ยวพยายามทอดใจไปกับอากาศสดชื่นยามเย็นที่แวดล้อมด้วยแมกไม้แต่เพราะคนเดินข้างเคียงไม่ใช่คนคุ้นเคยพอที่จะให้จิตใจสงบได้ขนาดนั้น
แม้ทิวาจะพบนายหญิงของบ้านเกียรตินาคินทร์หลายครั้งหลายหนในรอบหลายเดือนที่ผ่านมานี้ แต่ก็ไม่อาจเรียกได้ว่าคุ้นเคยพอที่จะเดินพูดคุยเล่นกันไปให้คลายความเงียบ การที่อีกฝ่ายมาพบเขาพร้อมกับใบหน้าเศร้าหมองของคนพ่ายแพ้ กับเขาที่ได้แค่รับฟังแต่ไม่มีการโต้ตอบแม้สักประโยคเดียว จะเรียกว่าเป็นแค่คนแปลกหน้าก็คงไม่ผิดอะไรนัก
แต่สถานะภาพตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว
ผู้หญิงคนนี้เรียกแทนตัวเองว่า ‘แม่’ และออกปากรับเขาเป็น ‘ลูก’ อีกคนต่อหน้าครอบครัว
ทิวาไม่แคลงใจสักนิดกับการยอมรับที่เกิดจากการรักลูกชายคนเดียวเหลือคณา ผู้หญิงที่พร้อมจะร้ายเพื่อสิ่งที่ดีที่สุดของลูกชาย ผู้หญิงที่เข้มแข็งพอจะยอมรับ ยอมอับอายเพื่อร้องขอ ทิวารู้ซึ้งเหลือเกินว่าคุณราตรีเป็นแม่ที่ยอมทุกอย่างเพื่อลูกจริงๆ เขาเลยไม่แปลกใจแม้แต่น้อยว่าทำไมรัตติกาลถึงได้เอาแต่ใจได้ขนาดนี้ เพราะมีแม่ที่พร้อมจะให้ได้เสมอนั่นเอง
แต่ลึกๆในใจเล่า...
แม่ผู้แสนดีคนนี้จะยอมรับเขาได้มากแค่ไหน
สองตาละจากภาพสีเขียวเป็นบางครั้งเพื่อลอบมองคนเดินข้างกายเพื่อเดาอารมณ์ แต่ตลอดทางจนมาถึงศาลาไม้ที่ล้อมรอบไปด้วยต้นมะลิ ใบหน้าที่แม้จะมากอายุก็ไม่คลายความงามนั้นยังคงแตะแต้มรอยยิ้มไม่จาง จนกระทั่งเชื้อเชิญเขาให้เข้าไปนั่งศาลา รอยยิ้มนั้นก็ยังคงส่งตรงมาให้เขา
แม้จะไม่คาดคิดกับข้อเสนอที่ต้องการให้ค้างคืนเสียที่บ้านหลังนี้ แต่เขาก็ยินดีตอบรับข้อเสนอนั้นเพราะไม่อยากให้รัตติกาลต้องลำบากใจในเรื่องที่นับจากนี้คงไม่อาจหลีกหนีพ้น และเป็นคุณราตรีอีกนั่นแหละที่จัดแจงไล่ลูกชายตัวเองให้ไปนำข้าวของเสื้อผ้าสำหรับค้างคืนจากคอนโดมาโดยที่ทิ้งเขาไว้ที่นี่
จะเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจากต้องการคุยกับเขาเพียงลำพัง
การชักชวนให้ออกไปเดินเล่นเป็นเพื่อนก็ดูจะยืนยันความคิดนั้นได้เป็นอย่างดี
“ขอบใจนะจ๊ะทิว...”
มันไม่ใช่ประโยคแรกที่คิดว่าจะได้ยินแต่ทิวาแค่เพียงเงียบและรับฟัง
“ขอบใจที่ยกโทษให้แม่นะ”
“มันไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรงพอที่จะทำให้คุณพูดคำนั้นหรอกครับ”
“มีสิ ที่กล่าวเธอไปโดยที่ไม่ได้รู้ความจริงว่าเป็นยังไง มันทำให้ฉันรู้สึกว่าขอโทษเท่าไหร่ก็ไม่พอ”
“คุณเคยบอกผมไปแล้วครับ อีกอย่างเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว”
คุณราตรียิ้มรับ ใบหน้าดูคล้ายจะผ่อนคลายมากขึ้นหากแววโรยรายังไม่ได้เลือนหายไป
“เกือบปีที่ผ่านมาฉันเห็นเธอบ่อยยิ่งกว่าลูกชายแท้ๆเสียอีก แต่วันนี้คงเป็นครั้งแรกที่เธอยอมคุยกับฉันแบบเต็มใจ” ทิวามองดูผู้มากวัยกว่าเอื้อมคว้ามือของเขามากุมเอาไว้หลวมๆ มันอบอุ่นไม่แพ้กับฝ่ามือของลูกชายเลยสักนิด สายตาที่พอมองเห็นริ้วรอยแห่งกาลเวลาเอียงสบประสานกันกับตาเหยี่ยวคู่สวย “จะเป็นลูกเขลูกสะใภ้หรือจะเรียกอะไรก็ช่าง เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะทิวา เพราะฉันไม่มีข้อกังขาใดเลยที่จะมาแย้งว่าเธอไม่ใช่คนที่ลูกชายฉันต้องการ พอไม่มีเธออยู่ลูกชายฉันก็เหมือนคนไร้ชีวิต”
ทิวาเพียงแค่ยิ้มตอบรับ หากแต่เป็นรอยยิ้มที่ปลอดโปล่งใจที่สุดเท่าที่จะรู้สึกได้ในตอนนี้
“อีกเรื่องที่ต้องขอบใจเธอ...เรื่องพวงมาลัย” พูดจบคุณราตรีก็หลดหัวเราะออกมา “ฉันเดาว่าเธอคงเป็นต้นคิด ไม่อย่างนั้นตาเดียวคงไม่ทำอะไรอย่างนั้นแน่ๆ”
“คือว่า ผมแค่...” เขาไม่อยากให้คุณราตรีเข้าใจคลาดเคลื่อน ถึงทิวาจะเป็นคนเสนอแนะแต่มันจะไม่เป็นผลอะไรถ้ารัตติกาลไม่ทำ
“ฉันเลี้ยงลูกมา ฉันรู้ดีจ้ะ ไอ้เรื่องมาทำซึ้งกับพ่อกับแม่อย่างนี้น่ะไม่มีเอาซะหรอก นอกจากเวลาทำผิดเท่านั้นแหละที่จะยอมเสียงอ่อนเสียงหวาน”
“เฮ้อ...เวลาอยากจะได้อะไรก็ง้องแง้งเป็นเด็ก” เสียงถอนหายใจดังควบคู่ไปกับการพูดแลกเปลี่ยนประสบการณ์ทันที
“พอไม่ได้ดั่งใจก็เริ่มหัวฟัดหัวเหวี่ยงจะเอาให้ได้”
“แล้วไอ้หน้าตาเจ้าเล่ห์เหมือนคิดแผนอะไรอยู่ตลอดเนี่ยผมเกลียดนักเชียว”
“ไอ้หน้าตาอย่างนั้นล่ะเป็นสัญญาณเตือนเชียวล่ะว่าเราต้องเตรียมปวดหัวได้เลย”
“แต่เรื่องระเบียบจัดนี่ผมยกให้เลย เป๊ะจนผมเวียนหัว”
“นั่นน่ะได้พ่อเขามาเต็มๆ เสื้อผ้าในตู้นี่แยกเป็นหมวดเป็นหมู่ไล่โทนสีซะดิบดี”
“ผมนี่ไม่ยุ่งกับตู้เสื้อผ้าของเดียวเลยครับ กลัวไปทำโทนสีเขาเพี้ยนเดี๋ยวจะโวยวายเอา”
“คิก คิก ดื้อก็เท่านั้น เอาแต่ใจก็เป็นที่หนึ่ง แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะนะ” คุณราตรีอมยิ้ม ตบหลังมือเขาเบาๆสองสามที “ทำไมเราถึงได้ยอมลงให้ทุกทีก็ไม่รู้”
“นั่นน่ะสิครับ...”
ทิวาได้แต่ปลงตก มีอีกหลายอย่างที่อยากจะระบายแต่ก็คร้านจะพูดบอกกับคนอื่น อย่างไอ้เรื่อง ลามก ชอบพูดสัปดนนั่นอีก แถมยังเป็นพวกไม่รู้จักอิ่มง่ายๆจนทำเขาเหนื่อยอ่อนไปด้วย แล้วยังไอ้โรคชอบนอนกอดนั่นอีก บางทีเขาเองก็ต้องการนอนสบายๆกางแขนกางขาได้เต็มที่แต่ไอ้วงแขนล่ำๆนั่นก็ชอบควานมารัดทุกทีไป เคยยื่นคำขาดไปแล้วครั้งถึงขนาดขู่ว่าจะไปนอนห้องที่ว่างอยู่ แต่ก็นั่นล่ะ... รัตติกาลคงทำเล่ห์กลอะไรใส่เขาสักอย่าง
เพราะไม่ว่าจะเอาแต่ใจเท่าไหร่
เขาก็ ‘ยอม’ ตามใจเสมอ
“คิก คิก คงเพราะมีแต่คนตามใจอยู่อย่างนี้สินะ ถึงได้กลายเป็นไม่แก่ดัดยากอย่างทุกวันนี้”
“ฮะ ฮะ ก็คงงั้นแหละครับ จะบอกจะเตือนอะไรนี่เข้าหูซ้ายทะลุออกขวาตลอด”
เสียงหัวเราะนุ่มหูกังวานก้องราวกับกำลังเล่าเรื่องขำขันขั้นสุดยอด คุณราตรีอมยิ้มกับผู้ชายหน้าสวยปานสตรีที่นั่งเคียงข้าง ยิ่งพิศมองใกล้ๆยิ่งเข้าใจว่าทำไมลูกชายเธอถึงได้หลงใหลนัก เพราะยามยิ้ม ยามหัวเราะนั้นเปี่ยมเสน่ห์อย่างนี้นี่เอง แม้รูปร่างจะไม่ได้สะโอดสะองปานหญิงดังเช่นรูปหน้า แต่เมื่อยืนเทียบกับลูกชายเธอที่สูงหนาทิวาก็ดูบอบบางไปถนัดใจ ยิ่งช่วงหลังมานี้ที่รัตติกาลคร่ำเคร่งกับการออกกำลังกาย ร่างกายถึงจะผอมลงไปบ้างแต่กล้ามเนื้อกลับเด่นชัดขึ้น ผิดกับทิวาที่ถึงพอมีกล้ามเนื้อบ้างแต่ก็ดูจะนุ่มนิ่มไปทั้งตัว
เธอเห็นมาแล้วกับแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักของลูกชายยามที่มองคนๆนี้ ทุกท่วงท่า ทุกการกระทำของรัตติกาลราวกับหมุนวนโดยมีทิวาเป็นจุดศูนย์กลาง แม้ว่าเรื่องร้ายๆจะผ่านไปแล้ว แต่มันก็ยังทิ้งความกังวลให้คนเป็นแม่อย่างเธออยู่ รัตติกาลคล้ายจะรักมากเกินไป หลงมากเกินไป จนเธอกลัวว่าถ้าวันหนึ่งวันใดที่ทิวาพบคนที่ดีพร้อมกว่า...ลูกชายของเธอจะยังเป็นผู้เป็นคนได้อยู่ไหม
ในขณะที่ลูกเธอรักจนบ้าคลั่ง
อีกคนล่ะ...จะรักมากเท่านั้นไหม
“รักใช่ไหม?...”
“ครับ?”
คนที่ผ่านโลกมาหลายปีดีดักอย่างเธอ แม้จะมองคนไม่เก่งนักแต่เธอก็เชื่อในคำที่ใครสักตนบัญญัติขึ้นมาว่า ‘ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ’
“ถึงจะดื้อ จะเอาแต่ใจ จะเจ้าเล่ห์ หรือช่างบังคับขนาดไหน”
“...............”
“แต่ก็รัก...ใช่ไหม?”
นอกจากจะมีรูปตาที่สวยแล้ว แววตาคู่นี้ยังบ่งบอกอะไรได้มากพอๆกับใบหน้าที่เก้อเขินจนขึ้นสีระเรื่อ มันแวววับอ่อนหวานราวกับยิ้มได้
“ครับ”
ยามที่เอื้อนเอ่ยตอบรับแม้จะพยายามกลบเกลื่อนอารมณ์ แต่มันก็ยังเล็ดลอดให้ได้เห็นอยู่ดี
“รัก...”
มันเป็นความซื่อสัตย์ทางสีหน้าที่หาไม่ได้ง่ายๆนักจากคนสมัยนี้ ความขัดเขินมันสื่อออกมาจนเธอยังรู้สึกตามไปด้วย หากแววตาที่เธอมองสบอยู่นั้นกลับดูจริงใจคล้ายกับว่าเสียงกระซิบคำรักผะแผ่วนั้นมันดังก้องชัดเจน
ถ้าไร้ซึ่งอคติ ความเอ็นดูมันก็เกิดขึ้นได้ง่ายๆอย่างนี้สินะ
...
..
.
“อึ๊บ! อึ๊บ! อึ๊บ!”
คนฟังได้แต่กรอกตากับเสียงที่ดังอยู่ข้างหู แถมเจ้าตัวยังยุกยิกไปมาจนน่ารำคาญตั้งแต่ออกจากห้องน้ำแล้วคว้าตัวเขาเข้าไปกอดแล้ว
“จะร้องอีกนานไหมไอ้คำเนี๊ย”
“ก็กำลังจัดที่จัดท่า จะได้นอนสบาย” ไอ้คนต้นเสียงยังอุตส่าห์เถียงเสียงเข้ม แต่พอทิวาหันหน้าไปมองกลับเจอสีหน้ากรุ้มกริ่มกับแววตาระยับชวนขนลุก
“คำอื่นมีตั้งเยอะแยะก็คิดมาใช้ซะบ้างเถอะ”
ด้วยเพราะใบหน้าที่ไม่ชอบมาพากลทำให้คนนอนอยู่ในอ้อมแขนพยายามจะกระเถิบตัวออกห่าง ไม่ว่าจะนอนหันหน้าหรือหันหลังให้ในระยะประชิดนั้น จากประสบการณ์ที่สั่งสมมาพบว่ามันล้วนแต่อันตรายทั้งสิ้น ทิวาได้ยินเสียงขบขันเล็กน้อยจากเจ้าของอ้อมกอด วงแขนแข็งแรงก็ยอมให้เขาหลุดรอดออกมาอย่างง่ายดายแต่ไม่ยอมให้หนีรอดไปไกลเกินกว่าที่มือจะเอื้อมถึง
รัตติกาลนอนตะแคงข้างหนุนแขนไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างที่ว่างนั้นก็กำลังเล่นนิ้วของเขาอย่างสนุกสนาน ทิวามองมือตัวเองแล้วตัดสินใจให้มันกลายเป็นของเล่นชั่วคราวไปก่อน
“แล้วมีปัญหาอะไรกับไอ้คำว่าอึ๊บ”
ทิวาอยากจะถอนหายใจใส่หน้าให้สุดลม คิดแล้วว่าคนอย่างรัตติกาลคงไม่ปล่อยให้เรื่องทะลึ่งรอดพ้นไปได้หรอก
“อ๊ะๆ หรือว่าคิดอะไรอยู่” ไอ้การยักคิ้วหลิ่วตานี่มันกวนอารมณ์คนมองได้ขนาดนี้เชียวเหรอ?
“จะให้คิดอะไร”
“ก็แบบว่าอยากถูกอึ๊บ โอ๊ย!!!”
หลังจากชักปลายเท้ากลับเข้าที่อย่างรวดเร็วแล้ว ร่างโปร่งก็รีบกระเถิบกายออกห่างกว่าเดิม อยากจะยิ้มสะใจให้คนที่กำลังเอามือกุมท้องแต่ก็ได้แต่กลั้นเอาไว้แต่ก็แอบกลัวกับสายตาดุๆที่จ้องกลับมาอย่างคาดโทษ
“เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”
“ก็แล้วทำไมถึงได้ทะลึ่งตึงตังนักล่ะ”
“พี่เดียวพูดกับน้องทิวที่เป็นเมียนะครับ คิดมากไปแล้ว”
“เดียว!” ทิวาพยายามนับหนึ่งถึงสิบไปมาเพื่อไม่ให้ตัวเองเผลอเอานิ้วไปจิ้มตาพราวระยับนั้นเสียให้บอด
“ไม่งั้นจะให้พูดคำไหนดีล่ะ เอากัน ซั่มกัน มีอะไรกัน หรือว่า....โอ๊ย!! อีกแล้วนะ”
ทิวารีบวาดขาไปสกัดคำที่ดูท่าจะร้ายแรง แต่แทนที่จะรอดพ้นไปได้อย่างคราวแรกกลับผิดคาดเพราะมือใหญ่คว้าข้อเท้าเขาไว้เต็มแรง แถมยังกระชากเข้าหาตัวแล้วโถมน้ำหนักทับเสียอีก เลยกลายเป็นว่าตอนนี้คนประทุษร้ายกำลังจะถูกลงโทษเสียแล้ว
“ปล่อยเลย ไม่เล่นแล้ว” เสียงโวยวายของทิวาเหมือนเสียงจิ้งหรีดเรไรที่รัตติกาลหาได้สนใจไม่ และเมื่อริมฝีปากประทับที่ข้างแก้มจิ้งหรีดทั้งหลายก็แตกรังกระจายจนเงียบกริบ
“เป็นคนอื่นมาถีบอย่างนี้นะ โดนซัดคว่ำไปแล้ว” คำพูดที่ทำเอาขนลุกช่างขัดกับใบหน้าเปื้อนยิ้มกับจูบหนักๆที่หน้าผาก “แต่เพราะเป็นคนนี้หรอกนะถึงยอม...”
“งั้นจะถีบบ่อยๆ ต่อยเยอะๆ”
“ระวังเดียวเอาคืนจนลุกไม่ขึ้นนะครับ” ไอ้คำเน้นเสียงทะแม่งๆนั่นแหละที่ทำเอาหวาดผวา ทิวารีบสั่นหน้าพึ่บพั่บจนรัตติกาลอดหัวเราะไม่ได้ ร่างหนาเคลื่อนกายมาล้มนอนด้านข้างแทน เหลือเพียงแขนกับขาที่ยังก่ายเกยร่างที่บางกว่าเอาไว้ราวกับเป็นหมอนข้าง
“ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า? แต่ดูทิวจะเข้ากับแม่ผมได้เร็วจัง”
“ก็ตามประสาคนที่ต้องเจออะไรเหมือนกันล่ะมั้ง”
“อะไร? ยังไง?”
ก็อย่างที่นอนตัวเป็นๆข้างๆนี่ไง...
“แล้วไม่ดีเหรอ”
“เปล่าครับ... ดีมากด้วย” รัตติกาลกระชับอ้อมกอดจนแน่น ซุกหน้าเข้ากับซอกคอแล้วฝังจมูกแน่นิ่ง “เดียวแค่สบายใจ ไม่สิ มันโล่งโปร่งไปทั้งใจเลย”
อ้อมแขนที่ไร้กล้ามเนื้อหนั่นแน่นอย่างอีกฝ่ายตวัดโอบรอบร่างหนาเอาไว้ ฝ่ามือตบแผ่นหลังกว้างเบาๆแทนคำพูดให้กำลังใจ ทิวาเข้าใจดีว่าคนรักโล่กอกแค่ไหนที่ไม่ต้องเลือกระหว่างผู้ให้กำเนิดกับคนรัก แต่ไอ้ฝ่ามือร้อนๆที่เริ่มไล้เข้ามาในเสื้อนี่ล่ะที่คอยรั้งอารมณ์เขาไว้ให้หยุดที่ความรำคาญ ยิ่งไม่ทักไม่ท้วงก็ยิ่งลามไปทั่วหน้าอก แถมยังปัดผ่านยอดมันให้เขาต้องจั๊กจี๋ จนเริ่มหนักข้อขึ้นเมื่อเลื้อยเข้าขอบกางเกงนอนนั่นแหละฝ่ามือรุ่มร่ามถึงได้หยุดเพราะโดนตะปบ
“พอเลย”
“ชิ! ถ้าพรุ่งนี้ไม่ต้องตื่นไปใส่บาตรนะ”
“จะทำไม”
“จะ จุด จุด จุด ให้เสียน้ำตายกันไปข้างเลย”
ไม่ได้ต่างอะไรเลย...
ถึงไม่มีคำหยาบโลน แต่ข้อความมันก็สื่อออกมาได้ไม่ต่างกัน ทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้นะ...เฮ้อ!
เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆ รัตติกาลอมยิ้มแล้วแอบยกศีรษะขึ้นมองใบหน้าเจ้าของเสียง ทิวาทำหน้าสุดแสนจะเซ็งโลกทั้งๆที่ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อด้วยความอาย เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทิวาผ่านโลกที่มีแต่สิ่งยั่วยุนี้มาได้ยังไง กับอีแค่เรื่องทะลึ่งตึงตังก็ทำให้เขินได้ขนาดนี้แล้ว ทำเป็นเบื่อ ทำเป็นโมโห แต่เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าสีหน้าทุกอย่างที่สื่อออกมามันออกมาบนผิวเนื้อที่ขึ้นสีระเรื่อแดงบนแก้มขาว เพราะมันน่ามองอย่างนี้ไงเล่า เขาถึงได้ชอบพูดชอบทำ
พอยิ่งเห็น ก็อยากจะให้แก้มนุ่มๆนั้นมันแดงกว่าเดิม
ถ้าไม่ติดว่าพรุ่งนี้แม่ของเขาออกปากชวนใส่บาตรด้วยกันทั้งครอบครัวล่ะก็ ค่ำคืนนี้ทิวาคงหนีไม่พ้นอยู่ใต้ร่างเขาแน่นอน--
รัตติกาลกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเมื่อคนที่ทำหน้าเบื่อพลิกตัวมาซุกหน้าลงกับอกเขาในท่วงท่าประจำก่อนนอน แต่เขาจำต้องลุกจากการกอดตอบแสนอบอุ่นนี้ก่อนเพื่อไปปิดไฟในห้องนอนให้มืดสนิทพร้อมเข้านิทรา แต่เมื่อเขากลับขึ้นมาบนเตียงนุ่มอีกครั้งทิวาก็ยังคงรอเขาอยู่พร้อมให้เขาแทรกตัวเข้าไปได้เหมือนก่อนจะจากไป รัตติกาลหลุดยิ้มให้กับความมืดอีกครั้งกับการโอบตอบแบบอัตโนมัติที่เจ้าตัวเองก็คงไม่ทันรู้ตัว
“ขอบคุณนะครับ...”
การที่ทิวากลับมาหาเขา กลับมาให้เขารัก กลับมาเติมเสี้ยวส่วนชีวิตและความรู้สึกของเขาให้เต็ม มันไม่มีคำไหนที่จะพูดบอกไปได้ดีกว่านี้อีกแล้ว
“เรื่องอะไร?”
“...ที่คุณเกิดมา...” แรงกระชับกอดแน่นขึ้นใบหน้าซุกเข้ากับอกเขามากขึ้น “...เพื่อผม”
เขาคิดย้อนกลับไปกลับมาหลายร้อยตลบว่าถ้าพ่อกับแม่ไม่ยอมรับในความรักครั้งนี้ เขาจะทำอย่างไรถ้าจะต้องเลือกฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดขึ้นมาจริงๆ และไม่ว่าจะกี่ครั้งคำตอบก็คงจะเหมือนเดิม เขาเลือกทิวาอย่างไม่ต้องคิดมากให้เสียเวลา เขารักพ่อกับแม่ แต่เมื่อถึงตอนนั้นคำว่าอกตัญญูก็คงรั้งเขาไว้ไม่ได้
ดังนั้นเมื่อเขากลับมาถึงบ้านแล้วพบว่าแม่กำลังหยิบยกอัลบั้มรูปเก่าๆของเขามาคุยฟุ้งให้ทิวาฟัง นอกจากความอายที่พุ่งขึ้นสูงแล้ว ความรู้สึกหนักๆที่มันเกาะกินข้างในอยู่พลันสลายไป ยิ่งเห็นการพูดคุยด้วยรอยยิ้ม มีการหัวเราะชี้ชวนกันดู มันก็ไม่สำคัญเลยว่าเจ้าของรูปถ่ายอย่างเขาจะอับอายแค่ไหนเพราะตอนนี้จิตใจมันเบาจนคล้ายกับว่าต่อจากนี้อนาคตของเขาคงมีแต่ความสุข
...
..
.
การใส่บาตรในตอนเช้าตรู่ผ่านพ้นไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อคุณนายแม่ของเขาพยายามเจ้ากี้เจ้าการให้ทิวาหยิบของร่วมชิ้นกับเขา แถมยังเคยเตือนให้มือนั้นอยู่เหนือมือของเขาขึ้นไปอีก พ่อกับเขาได้แต่แอบขำ แต่คนโดนสั่งกลับทำหน้าไม่ถูกคล้ายว่าอยากจะต่างคนต่างใส่แต่ใจไม่กล้าปฏิเสธ ก็จำต้องเลยตามเลยจนจบกระบวนความ
ทิวาที่ตั้งใจว่าจะกลับไปนั่งทำงานเงียบๆที่คอนโดมีอันต้องพับเก็บไป เพราะคุณนายราตรีท่านอยากจะพาลูกชายคนใหม่เดินทัวร์ทั่วโรงแรม เมื่อพ่อก็ไม่ได้คัดด้านอะไร เขาก็ได้แต่เลยตามเลยแม้ยังงงอยู่ว่าแม่จะไปพูดแนะนำทิวากับคนอื่นด้วยสถานะใดก็เถอะ จนเที่ยงนั่นแหละทิวาถึงได้มาเคาะประตูห้องเขาแล้วเดินสะโหลสะเหลเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงาน
“ไม่ไหวแล้ว...ผมหิวข้าว”
แค่คำสั้นๆ แต่รัตติกาลก็รีบทิ้งเอกสารที่กำลังอ่านค้างแล้วพาคนหิวไปเติมอาหารลงกระเพาะทันทีก่อนจะพากลับไปหย่อนทิ้งไว้ที่คอนโดให้คนรักของเขาได้มีเวลาสงบเงียบตามที่ตั้งใจไว้แล้วกลับมาทำงานต่อด้วยความสบายใจ จนกระทั่งใกล้เลิกงานที่เขาเพิ่งจะสำนึกว่ามีแค่เพียงเขาคนเดียวรู้เปล่าที่ปลอดโปร่งใจเหมือนภูเขาทั้งลูกมันอันตรธานหายไป
“คุณรัตติกาลคะ มีแขกมาขอพบค่ะ” เลขาหน้าห้องของเขาเปิดประตูเข้ามาด้วยทีท่าสุภาพเพื่อแจ้งเรื่อง
“ใคร?”
“คุณเอกสิทธิ์จากอินโนวาร์ค่ะ”
ดวงตาคมเบิกกว้าง มีแววประหลาดใจไม่น้อยกับการมาเยือนของเอกสิทธิ์ และเมื่อเขาพยักหน้าอนุญาตเลขาสาวถึงได้หลีกทางให้ใครอีกคนเดินเข้ามา เอกสิทธิ์ยืนอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งแน่ใจว่าประตูห้องทำงานถูกเลขาปิดจนสนิทแน่นจึงได้เริ่มเดินมานั่งที่ชุดรับแขกตามที่เขาเชื้อเชิญ เลขาคนเดิมเปิดประตูเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับน้ำผลไม้เย็นๆสองแก้วแล้วออกไปอย่างเงียบเชียบ
หน้าตาของเอกสิทธิ์ไม่เหมือนกับที่เขาเคยเห็น มันมีแววหมองของคนคิดมากกระจายให้เห็น จะเป็นเพราะเรื่องงานถึงได้มาพบเขาก็คงไม่ใช่ ที่เหลือก็คงมีอยู่อย่างเดียว
“อยากจะคุยกับผมเรื่องของทิวหรือเปล่าครับ”
สิ้นคำถาม คนฟังตอบรับโดยการพยักหน้าก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพ่นออกมาสุดแรงเพื่อปลดปล่อยความอัดอั้น แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้เปิดปากพูดอะไรออกมา คล้ายกับว่าไม่รู้จะสรรหาหัวข้อใดขึ้นมาเปิดประเด็น
“ผมรู้มาว่าพ่อของคุณโกรธทิวมากจนตัดขาด” เขาจึงเลือกพูดในประเด็นที่มันติดค้างใจเขาก่อน
“ทิวเล่าให้ฟังหรือครับ”
“อย่างทิวคงไม่เล่าอะไรแบบนั้นหรอก ผมแค่ฟังๆจากที่พวกคุณคุยโทรศัพท์กันแล้วมาประติดประต่อเอาเอง พอถามตรงจุดก็อึกอักไปต่อไม่ได้ผมก็เลยเข้าใจว่าผมคิดถูก”
“ใช่ครับ” การอธิบายท่าทางของน้องชายดูจะจุดรอยยิ้มให้คนเป็นพี่ได้เล็กน้อย “มันก็ไม่เชิงว่าจะมีคำตัดขาดอะไรโพล่งออกมาจากปากพ่อผมหรอกนะ แต่ทุกคำพูดมันก็สื่อออกไปแบบนั้น”
“ผมดูแลทิวได้”
“ผมคงไม่ห่วงในเรื่องนั้นหรอก เพราะถึงคุณดูแลไม่ได้ น้องชายผมก็มีความสารถมากพอที่จะดูแลตัวเอง” เอกสิทธิ์ถอนหายใจหนักๆอีกครั้งจึงเริ่มพูดต่อ “ที่ผมห่วงที่สุดไม่ใช่เรื่องที่พวกคุณรักกัน รักได้มันก็เลิกได้ไม่ว่าเพศไหนก็คงไม่ต่าง แต่ผมห่วงที่ฐานะคุณ ชื่อเสียงครอบครัวคุณ พ่อแม่ของคุณต่างหาก”
“บอกตรงๆว่าผมไม่แคร์อะไรสักนิด ผมไม่ใช่คนที่จะเอาขี้ปากชาวบ้านมานั่งวิตกอยู่แล้ว”
“แล้วพ่อกับแม่คุณล่ะ”
“คุณหนึ่งไม่ต้องกังวลในเรื่องนั้นแล้วครับ ตอนนี้แม่ผมก็ดูจะเอ็นดูทิวมาก เมื่อช่วงเช้าเพิ่งจะพาทิวเดินรอบโรงแรมไปหนึ่งยก”
“หึ จริงเหรอครับ” รอยยิ้มเริ่มปรากฏให้เห็นบ้าง “ถ้าอย่างนั้นผมก็เบาใจไปโขเลย”
“แต่ผมกลับยังเป็นห่วงเรื่องทางบ้านของคุณ”
“ผมคิดว่าต่างคนต่างอยู่ไปเลยก็ดีครับ ทุกวันนี้ก็ไม่มีใครเอ่ยชื่อทิวออกมา” รอยยิ้มแห่งความโล่งใจเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นร่องรอยขมขื่น “ผมว่าคุณก็พอจะรู้ว่าทิวไม่ได้เป็นที่ปลาบปลื้มเท่าไหร่ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมต้องมองน้องตัวเองน้อยเนื้อต่ำใจในความรักที่มันเผื่อแผ่มาอย่างไม่เท่าเทียม ตอนที่เห็นทิวแอบไปร้องไห้ผมก็ได้แต่ยืนมองเงียบเพราะไม่รู้ว่าจะปลอบยังไงดี ผมที่พยายามทำตัวเป็นพี่ชายที่ดีแต่สุดท้ายมันก็เหมือนหน้าฉากที่ผมสร้างขึ้นเท่านั้น เพราะเอาเข้าจริงๆแล้วผมก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรของทิวมากมายนัก มานึกย้อนดูให้ดีแล้วเรื่องที่ทิวจะหันมาปรึกษาผมก็แทบจะไม่มี ดังนั้นถ้าตอนนี้ทิวเลือกคุณแล้ว เลือกที่จะเริ่มต้นกับคุณ ผมก็อยากจะให้น้องตัดครอบครัวเก่าๆทิ้งไปซะ มันไม่มีค่าพออะไรเลยสำหรับความทรงจำ”
นี่คงเป็นปัญหาใหญ่ที่สุดสินะ เรื่องครอบครัว... เขารู้ว่าทิวาค่อนข้างจะมีปมในเรื่องนี้ แต่มันคงยังมีเรื่องราวอีกมากที่เขาไม่อาจเข้าไปสลายมันได้ด้วยความรักเพียงอย่างเดียว
“แต่ทิวรักและเคารพคุณมากนะครับ...เขาบอกว่าถ้าไม่มีคุณก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง”
“ทิวเกิดความคิดเชิงลบหลายๆครั้งครับ แต่ผมเชื่อว่าที่เขาผ่านมาได้เป็นเพราะความเข้มแข็งส่วนตัวต่างหาก”
รัตติกาลเม้มริมฝีปากแน่น เขาอยากจะถามว่าไอ้ความคิดเชิงลบที่ว่านั้นคืออะไร แต่อีกใจก็กลัวที่จะได้ยินเพราะคาดว่าเรื่องคงผ่านมานานมากแล้ว ถ้าได้ฟังคงไม่พ้นที่เขาพยายามจะถามเอากับเจ้าตัวแน่นอน
“ผมก็แค่หวังว่าทิวจะเจอคนที่ตามหาแล้วจริงๆ” เอกสิทธิ์ตบเข่าตัวเองคล้ายถึงเวลาต้องสิ้นสุดการสนทนา “ผมก็แค่อยากจะมาพบคุณเพื่อให้ตัวเองสบายใจเท่านั้น”
“ผมจะไปครับ”
“หืม? ไปไหนครับ”
“ไปพบพ่อของคุณเรื่องของทิว ผมจะไปคุยกับท่านแล้วจะตัดสินใจว่าผมควรจะกันทิวาออกให้ห่างดีหรือไม่” ดวงตาเหยี่ยวที่ไม่ต่างจากของคนรักของเขาเบิกกว้าง “คุณช่วยหาวันที่ครอบครัวคุณอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาให้ทีนะครับ”
“คือ...บอกตรงๆเลยนะว่าผมไม่อยากให้ทิวต้อง...” ไม่ต้องรอให้เอกสิทธิ์อธิบาย เพราะเขาเองก็ไม่อยากจะให้คนรักไปฟังเสียงแสลงหูคำพูดแสลงใจจากคนที่นั่นอยู่แล้ว
“ไม่แน่นอนครับ เพราะผมจะยังไม่ให้ทิวรู้เรื่องนี้ก่อนเด็ดขาด”
“ผมไม่คิดว่าเรื่องมันจะดีขึ้นได้หรอกนะ มันสะสมมามากเกินกว่าที่คุณคิด”
“ผมก็ไม่ได้คาดหวังอย่างนั้น แค่อยากจะทำทุกอย่างให้มันกระจ่าง ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆนะครับ น้องสาวคุณคอยแต่จะย้ำให้ทิวต้องเสียใจทุกครั้งที่เจอหน้า ผมแค่อยากจะไปบอกให้รู้ว่าครั้งหน้าที่คุณสองทำแบบนั้น...ผมจะไม่ยอม”
“หึ หึ... ก็แล้วแต่คุณเลยครับ ผมเองก็จนปัญญาในเรื่องนี้มานานแล้ว” เอกสิทธิ์ยักไหล่ไม่คิดต่อต้านแต่อย่างใด
“ผมรักทิวามากครับ และถ้าวันนั้นผมเสียมารยาทไปบ้างก็ต้องขอโทษคุณหนึ่งก่อนล่วงหน้า”
“ช่างมันเถอะครับ เพราะถึงยังไงซะคุณก็ทำเพื่อน้องผมนี่”
อย่างน้อยรัตติกาลก็พอจะสบายใจได้ล่วงหน้า ว่าปัญหากับเอกสิทธิ์คงจะไม่เกิดขึ้น ถ้าเหตุการณ์ที่ยังมองไม่เห็นนั้นนำพาเอาความใจร้อนของตัวเองปะทุขึ้นมา เพราะถ้าเกิดเขามีปัญหากับพี่เมียแล้วล่ะก็ เขาคงได้โดนเมียตัวเองปั้นปึ่งไปหลายวันแน่
_____________________________________________________________ TBC. __________________
แหะ แหะ หายไปนานมาก (แต่เรื่องอื่นคงนานกว่านี้)
คอมเสียข้อมูลหายเกลี้ยง น้ำตาแทบจะไหลเป็นสายเลือด ทุกเรื่องที่พิมพ์ค้างเอาไว้มีอันต้องเริ่มกันใหม่ --ยกโทษให้กันนะคะ--
อ่านบทลูกชายคนใหม่นี่ทำไมเรารู้สึกเหมือนทิวเพิ่งได้เจอพ่อแม่เดียวเลยอะ เคยเจอตั้งแต่ตอนทิวหนีไปแล้วไม่ใช่หรอ หรือเราอ่านอะไรตกหล่นหรือเปล่านะ >_< แบบรู้สึกน่าจะสนิทสนมกว่านี้เพราะแม่เดียวก็ไปทานโจ๊กบ่อยๆ เจอกันบ่อยอะไรอย่างนี้ แต่อารมณ์ในตอนนี้มันแปลกๆ (หรือเราคิดไปเอง 55555)
คนเขียนงี้รีบกลับไปอ่านซ้ำเลยทีเดียว ขอบคุณที่บอกกันนะคะ จะลองปรับเปลี่ยนแก้ไขดู
แล้วที่ลืมไม่ได้
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตนะคะ แค่เห็นว่าเรื่องนี้ติดอันดับกับเขาก็ปลาบปลื้มมากแล้วแถมยังลงคะแนนให้ชื่อคนเขียนพลอยติดสอยห้อยตามไปอีก สถานะตอนนี้ของตัวเองยังไม่มีสิทธิ์มีเสียงโหวตให้ใครค่ะเลยได้แต่อิจฉาคนอื่นๆ ปีหน้าค่ะ ปีหน้าถึงทีเราบ้างแล้ว!!
ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกคะแนนที่ได้ (#โบกมือน้ำตาปริ่ม)
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
จิ้มก่อน เดี๋ยวมาอ่าน
-
ว๊าว ตอนหน้าบุกบ้านพ่อตา อิอิ
สู้ๆ พี่เดียวปกป้องน้องทิวซะ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
วางแผนดีๆนะคะคุณเดียว
บ้านแตกก็อย่าให้ทิวบาดเจ็บมากนัก
เอ๊ะหรือจะพลิกวิกฤตเป็นโอกาส
สร้างความสำคัญให้ตัวเอง งเป็นที่รักไปเลย อิอิ
-
หึย อ่านตอนนี้แล้วทำไมรู้สึกว่า มันมีเรื่องบางเรื่องในครอบครัวทิวที่ยังไม่รู้หว่า
มันยังจะมีเรื่องอะไรที่ร้ายแรงไปกว่าการไม่ได้รับการยอมรับ เหยียด กีดกัน อีกหรือเนี่ยะ
.... เดียวเป็นคนมั่นใจในตัวเอง เด็ดขาด จนบางครั้งเหมือนก้าวร้าว แต่สำหรับครอบครัวทิว
เราคงเชียร์ให้เด็ดขาด จะก้าวร้าวก็ต้องก้าวร้าวแหละฟระ
-
ตอนนี้เราเกาะขอบจอรอเลยค่ะ
เป็นเรื่องที่คาใจสุดๆ
-
อ่า อ่านแล้วรู้สึกสงสารทั้ง ทิว ทั้ง เดียว สงสาร แม่เดียวด้วย คงรู้สึกผิดมากๆเลยซินะ :hao5:
อ่านแล้ว ซึ้งอ่ะ รอลุ้นว่า ทิวกับเดียวจะกลับมาเริ่มใหม่กันได้ไหมน่ะ :katai5:
-
คิดถึง
-
ปมครอบครัวของทิวเนี่ย รันทดจริงๆ สบสารอะ :mew4:
-
อยากรับทิวมาเป็นลูกกกก คนอะไรน่ารักขนาดนี้ ตอนนี้เริ่มอิจฉาเดียวแล้ว จากที่ตอนแรกอิจฉาทิว :mew1:
-
ดีใจกับทิวมากๆที่มีใครที่รักเราจริงขนาดนี้
-
ดีมากรัตติกาล เดินหน้าท้าชนไปเลย
-
ตอนนี้เหมือนทิวได้เปิดใจ พูดคุุยกับแม่ราตรี ได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจกันทั้งสองฝ่าย และทำให้คุณราตรีได้มองเห็นความเป็นตัวตนที่แท้จริงของทิว และทำให้รู้ว่าทำไมเดียวถึงได้หลงรักทิวมากขนาดนี้
ตอนหน้าเดียวจะบุกบ้านพ่อตาแล้ว มันอาจจะทำให้เดียวได้รู้เรื่องราวของทิวมากขึ้นกว่าเดิม
-
เดินเรื่องรับทิวเป็นบุตรบุญธรรมเลย ใช้นามสกุลฝั่งนั้นไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรขึ้นมา
-
รีบเคลียร์แล้วตัดครอบครัวนี้ให้ขาดเลยค่ะ
-
กระโดดถีบยัยสอง :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ยังไงก็ขอให้เรื่องทุกอย่างจลลงด้วยดีล่ะนะ
เป็นกำลังใจให้ทุกคน รวมถึงคนเขียนค่ะ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
ซึ้งครอบครัวเดียว ดีใจที่แม่เดียวเอ็นดูทิว
แต่แอบกังวลครอบครัวทิว เดียวจะไปคุยกับคุณพ่อเป็นยังไงบ้างเนี่ย
-
555 เดี๋ยวมีงอน
-
ไปเอาคืนแทนทิวด้วยน่ะเดียว แต่ก็ขอให้ทิวรู้เรื่องแต่ไม่โกรธน่ะ
-
เรื่องครอบครัวเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนทีเดียว
ทำอะไรคิดให้รอบคอบนะเดียว
-
จัดเต็ม จัดหนักไปเลยค่ะ กะอิบ้านพ่อไม่รักดี (?!?) น้องชะนีช่างแดก (?!?) กะแม่... เอาเหอะ เว้นไว้คน นางก็น่าเห็นใจ อิพ่อตะหากที่โฉด o18
รอต่อนะเตง :impress2:
-
จัดการซะ ๆ เราเชียร์อยู่ แต่ว่าอยากบอกทิวเหลือเกินว่าไอ้ที่ว่ากอดแน่นเกิน อึดอัดไป ถ้าไม่มีนี่นอนไม่หลับแหง
-
อ่านถึงตอนล่าสุดแล้วจะคอยเอาใจช่วยพี่เดียวกับน้องทิวต่อไป งานต่อไปคือครอบครัวทิวซินะ
-
หวังว่าเดียวจะทำสำเร็จนะ :hao3:
-
คือยิ่งอ่านยิ่งเห็นว่าเดียวรักทิวมากขนาดไหน
ปลื้มมมมม เขารักกันดีเราก็ดีใจ หุหุ
เอาใจช่วยให้เดียวไปอาละวาดให้เต็มที่ค่ะ 555555
-
อยากอ่านต่อ สงสารทิว
ตอนนี้ปลื้มปริ่มครอบครัวเดียวมาก
ปล. รู้สึกเหมือนกันครับว่า ครอบครัวเดียว น่าจะมีฟิลลิ่งต่อทิวคลาดเคลื่อนไปนิดรึเปล่า เพราะดูเหมือนว่าแม่เดียวเองก็ไปหาทิวบ่อยๆ ด้วยซ้ำ
-
บอกตรงๆเลยคะไม่กล้ากดอ่านตอนใหม่ไปพักนึงเลยอะ สงสารทิวกับเดียวมากๆ พ่อของทิวนี้ไม่ไหวเลยอะ :z6:
แม่เดีบวน่ารัก คิคิ เอ็นดูทิวเยอะๆ ชอบคะ ตอนหน้าขอแบบแรงๆเลยนะคะ เดียวจัดหนังไปเลย o13
-
ลลองอ่านละ...หนุกอ่ะ
-
แอบอยากเห็นเดียวเอาคืนยัยสองแบบเจ็บๆเหมือนกันน้า o18
-
:mc4:
-
"เสอผู้หญิงกลับสิ้นลายเพราะผู้ชายคนเดียว"
นายรัตติกาล..นายกำลังพลัดหลงตกอยู่ในห้วงรักเหวลึกซะแล้วละ..หุยฮา :z2:
-
กว่าจะเรียกว่าความสุขก็ต้องผ่านอะไรต่อมิอะไรกันมากมาย
ตอนนี้จะเรียกว่าสุขก็ยังไม่สุด เพราะยังมีเรื่องที่บ้านทิวอยู่อีก
ถ้าหากทิวจะใจเด็ดตัดขาดกับบ้านนั้นแบบไม่หลงเหลืออะไรกันเลย
นั่นอาจจะเป็นทางเดียวที่ทิวจะโล่งใจได้อย่างแท้จริง
แต่เขาคนนั้นก็ขึ้นชื่อว่าพ่อ ทิวจะทำอย่างว่าได้หรือเปล่าล่ะ
อย่างน้อยก็เบาใจที่ยังมีพี่หนึ่ง ที่ยังรักและเป็นห่วงทิวเสมอมา
ครอบครัวใหม่จะปกป้องทิวจากครอบครัวเก่าได้อย่างไรกันนะ
รอตอนหน้า ไม่ว่านานแค่ไหนเขาก็จะรอนะตัวเอง :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อู้ยยยเดียวออกโรง
สุดท้ายเลย พระเอกตัวจริง
พี่เอกแกดีจริงๆนะ เข้าใจๆ
คุณแม่กะพ่อเดียวน่ารัก คุณแม่ท่าทางจะเห่อ
-
คราวนี้สองจะเดือดกว่าเดิมมั้ยนี่
ที่มีคนออกมาปกป้องทิวาเพิ่มขึ้น
เอ๊ะหรือว่าจริงๆแล้ว แม่ของทิวมาก่อน
หรือว่าแม่ของทิวโดนพ่อทำมิดีมิร้าย
-
:mew1:
-
เดียวสู้ สู้ เพื่อทิว เดียวทำได้แน่ๆ
-
เดียวเท่มาก เอาให้เคลียร์
-
ชอบเรื่อง นี้มากกกก ในทั้สุด ก็ มีความสุข ซักที นะ
แต่เหมือนมันยังเหลือ ฝั่ง พ่อ ทิว อ่ะ อยาก ให้ พ่อทิว รู้ บ้างจังว่า
ทำลูก เสียใจ เหมือนมันยังไม่เครีย ว่า ตกลงพ่อ รักทิวรึป่าว
รออ่านตอนต่อไป ค่ะ
-
เซ็งพ่อทิวจริงๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เดียวบุก
-
เหลือแต่เรื่องพ่อแล้วสินะ ตามต่อไป
-
อ่านรวดเดียวเลย
เดียว.เท่ว่ะ
จะขอเคลียกะพ่อตาเพื่อ.ทิว
-
คอยลุ้นอยู่ตลอด
อ่านไปก็ลุ้นไปว่า...อีกนิดเดียวความสุขกำลังมาแล้ว
อมยิ้มได้ไม่นานก็ต้องขมวดคิ้วใหม่
แต่ถึงอย่างนั้นก็หยุดอ่านเรื่องนี้ไม่ได้สักที
-
ตอนหน้าแล้วสินะ :mc4:
-
จัดการสองให้เงียบปากไปเลยนะ หมั่นไส้นางมานานละ
-
เพราะรักก็เลยต้องทำเพื่อทิว แต่ผลจะเป็นไงเนี่ย ลุ้นจัง
คุณแม่กับทิวเข้าอกเข้าใจกันดีมากเรื่องเดียว นิสงนิสัย 555 ฮาดีนะ
ดีใจที่คุณแม่เอ็นดูทิวมาก
ขอบคุณค่ะ
-
ดีใจกับทุกคนเลย เหมือนทุกอย่างเขาที่เข้าท่า
ต่อไปก็บ้านทิวสินะ อยากรู้เหมือนกันว่าจะยังไง
ทำไมตัวพอ่ของทิวไม่มองว่าตัวเองผิดนะ ที่นอกใจ?
ทำไมถึงมองว่าทิวแย่ ทั้งๆที่บริสุทธิ์และไม่ได้ก่ออะไรเลย :hao5:
-
ยังรอเดียวบุกรังทิวอยู่นะค่ะ.....!!!
สนุกมากมายยยยย!!!!
-
หวานนนนน
-
จะมายังน่ะ
-
พี่เดียวสู้ๆ :mew1:
-
CHAPTER 30 ...รอยแผลเป็น...
ในชีวิตมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาทำผิดพลาด แต่สิ่งที่ดูจะเด่นชัดจนกลายเป็นตราบาปนั่นคือการนอกใจ
มันเป็นเรื่องที่นานมาแล้วจนจำรายละเอียดไม่ได้ ไม่สิ ต้องบอกว่ามันไม่น่าใส่ใจที่จะจำมากกว่า แต่สิ่งที่เขาได้ทำลงไปเพราะความใคร่เพียงชั่วครู่มันก่อให้เกิดผลพวงที่ยิ่งใหญ่ตามมาให้ครอบครัวของเขาต้องเกือบจะต้องจบลง
สิ่งที่มันควรจะต้องเป็นความลับ มันกลับไม่ใช่ความลับ
แม้ว่าแม่ของทิวจะไม่ได้เรียกร้องอะไรมากเกินไปกว่าการยอมรับทิวเป็นลูกอีกคน แต่นั่นกลับเป็นสิ่งที่มันมากเกินกว่าที่เขาจะทำได้ เขาเป็นสามีของภรรยาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา เป็นพ่อของลูกชายที่ฉลาดและน่ารัก เขาจึงทำได้เพียงแสดงความรับผิดชอบเป็นค่าเลี้ยงดูเท่านั้น
เขาไม่ต้องการเจอหน้าทิว ไม่อยากรับรู้ว่าลูกของเขาคนนี้หน้าตาเป็นแบบไหน น่ารักหรือไม่ หรือแม้แต่จะมีส่วนคล้ายเขารึเปล่า และแม่ของทิวก็แสนดีเกินกว่าจะมาประกาศตัวเพื่อทวงความรับผิดชอบมากกว่าที่เขายินยอม เขาคิดว่ามันควรจะจบไปแค่นั้น ความผิดที่เป็นตราบาปมันควรจะถูกถ่วงทิ้งลงแม่น้ำไป แต่สุดท้ายเรื่องราวมันก็เหมือนรอยเปื้อนที่ไม่ว่าจะตั้งใจกำจัดสักแค่ไหนก็ยังเหลือร่องรอยให้ระลึกถึง
เขาพบกับทิวครั้งแรกในงานศพ แม่ของทิวเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุอย่างกะทันหัน ทิ้งลูกชายที่เขาบอกกับตัวเองสมอว่าไม่เคยมีเอาไว้ เด็กน้อยในวัยขวบเศษไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ตัวเองจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ในแรกเริ่มที่ยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เขาได้ยินญาติๆคุยกันเรื่องทิว การเลี้ยงเด็กสักคนให้เติบโตมันเป็นเรื่องที่ลำบาก ไหนจะเงินทองที่ต้องเสียไป ไหนจะความเดือดร้อนทั้งหลายแหล่ที่อาจจะตามมา เด็กน้อยตัวปัญหาที่ไม่มีใครต้องการ...แม้แต่พ่อตัวเอง
ฐานะทางการเงินของครอบครัวนั้นไม่สู้ดีเท่าไหร่ หาเช้ากินค่ำไปวันๆ แต่การที่ยายของทิวยื่นมือออกมารับภาระชิ้นโต มันทำให้คนอย่างเขารู้สึกตัวได้ว่าเลวร้ายแค่ไหน เขาเป็นพ่อที่ไม่เคยดูดำดูดี เป็นพ่อที่คิดว่าการส่งเสียคือที่สุดที่เขาจะทำได้ เขามันเลวเกินคนจริงๆ
ทิวถูกยายรับไปเลี้ยงดูโดยมีเขาส่งเสียอยู่ตลอดเวลา ไปหาบ้างเมื่อสบโอกาสเหมาะ ทิวมีดวงตาที่เหมือนเขาเพียงเท่านั้น เพราะนอกจากนั้น ทั้งหน้าตา หรือแม้แต่ความเป็นเด็กดี ทิวได้รับมาจากแม่เต็มๆ ไม่ดื้อ ไม่งอแง ขยันช่วยเหลือยายในทุกเรื่อง
เขาคิดว่าเรื่องทุกอย่างมันควรจะดำเนินไปเพียงเท่านี้
พบกันลับๆ เลี้ยงดูกันอย่างลับๆ หวังว่าซ่อนความลับที่มีชีวิตของเขาให้พ้นจากครอบครัว
แต่สุดท้าย...
‘คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!!’
ภรรยาของเขาแผดเสียงร่ำไห้ปานจะขาดใจ ร่างของภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากทรุดลงกับพื้นมือกุมหน้าที่มีหยาดน้ำทะลักออกจากสองตาไม่ขาด เขาตัดสินใจบอกความผิดบาปที่เขาซุกซ่อนเอาไว้ทั้งหมดออกไปในค่ำคืนหนึ่งหลังจากเสร็จสิ้นงานศพยายของทิว เพราะหลังจากสิ้นร่มโพธิ์ของคนที่เป็นยาย ทิวก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว ที่ลูกชายเขายังไม่ถูกไล่ตะเพิดออกมาจากบ้านโทรมๆในสลัมหลังนั้นก็เพราะเงินที่เขาส่งเสีย แต่ถ้าขืนยังเป็นอย่างนี้ต่อไป ลูกชายที่เขายอมรับว่าดีแสนดีอาจจะกลายเป็นเด็กที่ต่างไปจากเดิม
‘ผมขอโทษ’
‘คนเลว คุณหลอกฉัน โกหกฉันมาตลอด ทำกับฉันกับลูกได้ยังไง’
เขาได้แต่ยืนหลับตาแน่นรับความโกรธด้วยเสียงแผดดังอย่างที่ไม่เคยได้ยินจากภรรยา ต่อให้โดนทุบตีหรือโดนว่าร้ายกว่านี้เขาก็ยอมรับอย่างเต็มใจ แต่สิ่งที่เขาทนไม่ได้คือการเลิกรา
‘ฉันขอหย่า!!’
‘ไม่ๆ ผมขอโทษเหลือเกิน แต่ทิวไม่เหลือใครแล้วจริงๆ ได้โปรดอย่าเลิกกับผม’
‘เด็กคนนั้นมันจะเป็นจะตายยังไงก็ไม่เกี่ยวกับฉัน!!’
‘แม่จ๋า...แม่เป็นอะไร’
‘โฮ...สอง สองลูกแม่...พ่อเขาไม่รักเราแล้วลูก’
มันคงไม่มีคำพูดใดที่มีน้ำหนักมากพอที่จะห้ามปราม ในเมื่อเขาเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด เขาเข้าใจและสงสารภรรยาอย่างที่สุด คนที่เคยสดใสเปลี่ยนเป็นหม่นหมองอมทุกข์ กอดลูกสาวที่ติดแม่นักหนาด้วยน้ำตา คอยพร่ำพูดถึงความผิดของเขาจนลูกสาวแทบจะเกลียดเขาไปด้วย ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขาคนเดียว คนที่ผิดคือเขา
แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป
ภรรยาของเขาเริ่มทำใจได้มากขึ้น คุณอรดีเป็นผู้หญิงที่จิตใจดีที่สุดคนหนึ่งที่เขารู้จัก เธอเป็นฝ่ายออกปากเองเสียด้วยซ้ำว่าให้รับทิวามาอยู่ร่วมบ้าน เธอเข้าใจแม้จะทำใจไม่ได้ แต่เด็กไม่มีส่วนผิดและในเมื่อเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ทิวเองก็ควรได้รับโอกาสที่ดีไม่ต่างจากลูกคนอื่น
แต่ลูกสาวคนเล็กที่น่ารักเหลือเกินสำหรับคนในบ้านกลับไม่คิดตามไปพร้อมกับแม่ ทันทีที่ทิวมาเหยียบบ้าน ลูกสาวของเขากลายเป็นคนร้ายกาจได้อย่างไม่น่าเชื่อ คุณอรดีได้แต่เสียใจกับการกระทำของตัวเองที่เป็นคนฝังหัวลูกสาวคนเล็กไปแบบนั้นเมื่อยามที่ยังทุกข์ใจ เขาได้แต่ทำใจและเข้าใจทุกคน
เขาเหมือนคนกลางที่ไม่ว่าจะขยับไปด้านไหนก็รันแต่จะสร้างความเสียหายให้อีกฝั่ง
เขารักทิวเพราะเป็นลูก แต่เขารักไม่เท่ากับลูกคนอื่น
เขาไม่ว่าสองแม้ว่าจะได้ยินคำเหน็บแนมร้ายๆที่ว่าใส่ทิว เพราะกลัวว่าสองจะไม่พอใจ
เขาไม่แสดงความห่วงใยกับทิว เพราะเกรงว่าจะทำให้ภรรยารู้สึกไม่ดี
เขาเรียงระดับความสำคัญของทิวไว้ท้ายสุด เพื่อตัวเอง...
คนอย่างเขา...ยังจะสมกับเป็นพ่อคนอยู่ได้อย่างนั้นหรือ
‘ฉันจะยอมให้เด็กคนนั้นมาอยู่ร่วมบ้าน แต่ถ้าในวันใดที่เด็กคนนั้นมาทำให้ชื่อเสียงของครอบครัวเราต้องด่างพร้อย คุณต้องไล่เด็กคนนั้นออกไปจากชีวิตเรา’
นั่นคือคำประกาศเดียวที่คุณอรดีลั่นไว้ และเขาจะยึดมันไว้ให้แน่นที่สุด และค่อนข้างจะมั่นใจว่าจะไม่มีวันนั้น เพราะไม่ว่าจะผ่านเรื่องอะไรมา ทิวาก็ยังคงความเป็นเด็กดีได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย
จนกระทั่ง
‘ทิวกับคุณรัตติกาล...สองคนนั้น...คบกันอยู่’
‘....คบกับ? แบบเพื่อน...’
‘...แบบคนรัก...’
มันจะมีอะไรไปมากกว่าข่าวฉาวที่จะทำให้ครอบครัวเสื่อมเสียชื่อเสียง แถมคนที่ลูกชายเขากำลังคบหาอยู่ก็ไม่ใช่ลูกตาสีตาสา แต่เป็นนักธรกิจดังที่แม่ของฝ่ายนั้นกับภรรยาเขาหมายมั่นกันว่าจะให้ดองกัน อติกานต์กับรัตติกาล ไม่ใช่ ทิวากับรัตติกาล
ก่อนที่เรื่องราวมันจะบานปลายไปไกล ทิวาก็หายตัวไป เขาเป็นห่วงแต่ถ้านั่นจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดเพื่อให้ชื่อเสียงของครอบครัวต้องเสียหาย การจากไปของทิวคือหนทางที่ถูกต้องแล้ว
“พ่อ...”
เสียงเรียกจากลูกชายคนโตทำให้เขาต้องละสายตาจากสวนด้านหลังที่นั่งเหม่อมองอยู่สองนาน
“คนที่ผมอยากให้พบมาถึงแล้ว”
เขาพยักหน้าตอบรับ มันเป็นหนึ่งวันที่ทุกคนอยู่รวมกันด้วยเหตุเพราะหนึ่งได้เอ่ยขอความร่วมมือไว้ก่อนล่วงหน้า เพราะบอกว่ามีคนสำคัญอยากให้พบ เขาและภรรยาเลยตื่นเต้นกันไปว่าอาจจะเป็นคนรักของลูกชาย จนกระทั่งเขาเดินเข้ามายังห้องรับแขกจึงได้เห็นว่าแขกคนสำคัญนั้น ไม่ได้ใกล้เคียงกับสิ่งที่เขาคิดไว้แม้แต่น้อย ในห้องเงียบเชียบไร้เสียงสนทนา
คุณวันชัยกับภรรยาและบุตรชาย ทั้งสามนั่งเรียงกันอยู่บนโซฟาตัวยาวด้านหนึ่ง ส่วนอีกด้านเป็นลูกสาวและภรรยาของเขาเอง เขาอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองลูกชายด้วยสายตาตำหนิ
“คุณรัตติกาลขอร้องผมไว้ เข้าไปสิครับ จะได้จบๆเรื่องซะที” น้ำเสียงห่างเหินของมันช่างย้ำความผิดของเขาได้เจ็บแสบจริงๆ ไม่ว่าจะผ่านมานานกี่เดือน เอกสิทธิ์ก็ยังไม่หายเคืองเขาง่ายๆที่ทอดทิ้งทิวาไปอย่างนั้น
“สวัสดีครับคุณวันชัย” เขาเดินเข้าไปใกล้พลางยกมือไหว้ทักทายผู้มากวัยกว่า แม้จะไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวหากชื่อเสียงที่มีก็ทำให้คนที่อยู่ในแวดวงธุรกิจรู้จักได้ไม่ยาก “กะทันหันจริง พวกผมเลยไม่ได้เตรียมตัวต้อนรับ ขาดเหลืออะไรต้องขอโทษด้วยนะครับ”
“พวกผมต่างหากที่ต้องขอโทษที่มาโดยไม่บอกกล่าวก่อน อีกอย่างเราก็เหมือนคนกันเองไปแล้ว” น้ำเสียงถ้อยทีถ้อยอาศัยออกมาจากปากของเจ้าบ้านเกียรตินาคินทร์
เขายิ้มรับไปพร้อมกับย่อตัวลงนั่งข้างภรรยา ในขณะที่เอกสิทธิ์นั่งลงที่เก้าอี้เดี่ยวด้านข้าง
“ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรกันหรือคะถึงได้มากันครบแบบนี้” คุณอรดีเอ่ยถามก่อนเป็นคนแรก
“ก็เรื่องลูกชายผมกับทิวานั่นแหละครับ”
สิ้นคำของแขกผู้ใหญ่ทำเขาแทบจะหยุดหายใจ คุณอนันต์รู้เรื่องแล้วอย่างนั้นหรือ รึว่าต้องการจะมาเพื่อต่อว่า แต่ทิวาก็หายตัวไปเกือบปีแล้วเรื่องมันน่าจะจบลงได้แล้วสิ
“หมายความว่ายังไงกันคะ?” ภรรยาของเขายังคงไม่รู้เรื่อง เพราะคุณอรดีแทบไม่ยุ่งวุ่นวายชีวิตส่วนตัวของทิวอยู่แล้ว แค่รับรู้ว่าลูกเลี้ยงของเธอลาออกจากบริษัทและหายตัวไปก็เท่านั้น
“พวกคุณทราบเรื่องที่ลูกชายผมกับทิวาคบกันรึเปล่าครับ”
“อะไรนะคะ!?” คุณอรดีตกใจจนเผลอส่งเสียงดัง แต่นั่นยังไม่เสียมารยาทมากพอเท่าลูกสาวของเขาที่ทำสุ้มเสียงขึ้นจมูกคล้ายประชดประชันจนคุณราตรีปรายตามองด้วยความไม่ชอบใจ “ทิวกับเดียวอย่างนั้นหรือคะ?”
“คุณลุงคุณป้าทราบไหมครับว่าทิวาอยู่ที่ไหน” เสียงติดกระด้างเล็กน้อยเอ่ยถามออกมาจากรัตติกาล เรียกทุกเสียงความฉงนให้เงียบลง มันเป็นคำถามที่ไม่มีใครตอบได้นอกจากลูกชายของเขาแต่เจ้าตัวก็ยังคงนิ่งเฉย
“ก็คงจะอับอายจนหนีไปล่ะมั้งคะ” อีกครั้งที่อติกานต์สอดปากเข้ามาพูดด้วยกิริยาที่ไม่น่ารัก เพราะเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับทิวที่ไร ไม่ว่าใครจะปรามก็ยิ่งเหมือนไปราดน้ำมันลงกองไฟ “ดีนะคะที่สองเตือนคุณป้าไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นคุณเดียวคงเป็นข่าวเสียหาย”
คุณราตรีที่ถูกพาดพิงทำเพียงแค่ยิ้มเจือจาง รับฟังลูกสาวของเขาพูดต่ออย่างไม่คิดขัดจังหวะดังเช่นเดียวกับทุกคนในห้อง
“ทิวหายไปไหนก็ไม่มีใครรู้หรอกค่ะ อาจจะไปอยู่กับบรรดาเสี่ยสักคนก็ได้ ทิวเขามีตัวเลือกเยอะแยะ”
“สอง!! หยุดพูดเรื่องไร้สาระสักที”
ไม่ใช่เสียงดุห้ามปรามจากคนเป็นพี่ชายเช่นทุกที แต่กลับเป็นเสียงของคุณอรดีที่แข็งขึงจนลูกสาวเขามุ่ยหน้าอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมสงบปากลงแต่โดยดี
“ผมจะยอมทนฟังคำพูดจากความคิดต่ำๆของคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ คุณอติกานต์” น้ำเสียงแข็งกร้าวคล้ายคนที่กำลังข่มกลั้น เรียกความตกตะลึงให้ทุกคนที่ได้ฟัง “ถ้าครั้งหน้าที่ผมได้ยิน หรือมีใครมาบอกให้ผมฟังว่าคุณว่าร้ายแฟนผมแล้วล่ะก็ ผมต้องขอโทษด้วยที่จะไม่ไว้หน้าคุณเช่นกัน”
อติกานต์แทบจะกรีดร้องออกมาถ้าไม่ถูกสายตากดดันจากผู้เป็นแม้ห้ามไว้ เสียงที่ได้ฟังนั้นจริงจังจนเชื่อได้ว่าผู้ชายคนนี้คงทำได้จริงอย่างปากว่า
“ขอโทษคุณอนันต์กับคุณอรดีเดี๋ยวนี้”
“ผมอดแปลกใจไม่ได้ว่าพวกคุณปล่อยให้ลูกสาวตัวเองว่าร้ายคนเป็นพี่อย่างนี้ได้ยังไง หรือเพราะว่าทิวเป็นแค่ลูกเมียน้อยเลยไม่จำเป็นต้องใส่ใจความรู้สึกหรือครับ”
“เดียว!!” คุณวันชัยปรามเสียงดังกว่าเดิม
“โอย...ดีนะที่แม่กับพ่อดื้อจะมาด้วย” คุณราตรีตบอกเบาๆคลับคล้ายจะเป็นลม
“มันจะไม่พูดเกินไปหน่อยหรือไง” เมื่อเห็นว่ารัตติกาลไม่มีทีท่าจะทำตามอย่างที่บิดาพูด ความอดทนของเขาก็มีจำกัดเช่นกัน
“ขอโทษคุณอนันต์ซะเดียว”
“ขอโทษที่พูดจาล่วงเกินครับ แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป” เขาเมินการไหว้สมาอย่างไม่เต็มใจของคนตรงหน้า
“ผมต้องขอโทษแทนลูกชายก้าวร้าวคนนี้ด้วยนะครับ หวังว่าคุณอนันต์จะไม่ถือโทษ”
“พูดธุระมาเลยดีกว่าครับ ขืนพิรี้พิไรผมเกรงว่าจะถูกเด็กถอนหงอกเข้าอีก”
รัตติกาลเขม่นเครียดกับคำเหน็บแนม แต่เพราะตัวเขาเองที่เป็นฝ่ายก้าวร้าวก่อนถึงได้ต้องข่มคำโต้ตอบเอาไว้ในใจ เพราะไม่ว่าจะคิดให้ตายกี่ครั้งเขาก็ไม่เข้าใจว่าคนๆนี้ทนฟังเรื่องที่ไม่มีมูลความจริงแบบนี้ได้อย่างไร ทั้งที่ถ้อยคำกล่าวหานั้นรุนแรงจนแม่ของเขาได้ฟังยังต้องตกใจแท้ๆ แต่ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อกับไม่คิดแย้งลูกสาวตัวเองสักคำ
เขาทนไม่ได้จริงๆ ทั้งที่ทิวาของเขาดีแสนดีขนาดนั้นแท้ๆ
“ที่พวกผมมากันวันนี้ก็เพื่อมาขอทิวาให้เป็นกิจจะลักษณะน่ะครับ” สิ้นคำพูดของพ่อเขานั้น ความตกใจก็เกิดขึ้นกับอีกครอบครัว โดยเฉพาะอติกานต์ที่มีสีหน้าตกใจยิ่งกว่าใคร “ก็อย่างที่บอกไปแล้วว่าทิวกับลูกชายผมนั้นกำลังคบกันอยู่และ...”
“เดี๋ยวๆ ครับ แต่ตอนนี้ทิว...” คุณอนันต์เอ่ยขัด สีหน้ายังงุนงงไม่หาย หึ...ดูท่าว่าเอกสิทธิ์คงไม่ได้บอกอะไรจริงๆ
“ตอนนี้ทิวอยู่กับผมแล้วครับ เรื่องนี้คุณหนึ่งก็ทราบดี”
“จริงเหรอตาหนึ่ง”
“จริงครับแม่ ผมติดต่อกับทิวตลอด” เอกสิทธิ์ตอบสั้นๆ และนั่นทำให้ผู้เป็นพ่อต้องขมวดคิ้วแน่น คงเสียหน้าไม่น้อยต้องมารับรู้ร่วมกับคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองเป็นพ่อ
“พวกผมก็เลยอยากจะมาสู่ขอทิวาอย่างเป็นทางการน่ะครับ” สิ้นคำพูดแสนสุภาพของพ่อผม เสียงกรีดร้องอย่างเหลือทนก็ดังขึ้นกลบจนทุกฝ่ายเงียบกริบ ต่างพากันจับจ้องที่หญิงสาวใบหน้าสะสวยที่เด้งตัวขึ้นยืนรวดเร็วปานถูกไฟลน
“บ้าไปกันใหญ่แล้ว!! มันผิดปกติไม่ใช่รึไงคะ สองคนนี้น่ะผู้ชายทั้งคู่นะ”
รัตติกาลยิ้มขื่นให้กับความคิดแสนคับแคบทั้งๆที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรุ่นใหม่ ไม่ว่าจะเพศไหนก็ไม่สามารถมาขีดขอบเขตของความรักได้ เขาไม่เคยอายสักนิดที่ตกหลุมรักผู้ชาย ไม่แคร์สังคมหรือใครๆถ้าต้องประกาศออกไปว่ารักชอบผู้ชายด้วยกัน ชีวิตมันสั้นเกินกว่าจะมัวหลบซ่อนความสุข
“ดิฉันก็เคยคิดอย่างหนูสองค่ะ” ท่ามกลางความเงียบที่แสนอึดอัด แม่เขาตัดสินใจเปิดการสนทนาอีกครั้ง รอยยิ้มอบอุ่นทอดมองหญิงสาววัยรุ่นที่กำลังถูกผู้เป็นแม่ตึงฉุดให้นั่งลงจามเดิม “แต่สุดท้ายดิฉันก็เห็นลูกทรมานไปมากกว่านี้ไม่ได้...ฉันได้บทเรียนราคาแพงมาแล้วค่ะกับความคิดที่เต็มไปด้วยอคติอย่างนั้น”
เห็นอติกานต์สะอึกไปก็เรียกความสะใจของเขาได้มากโข
“ที่จริงแล้วผมก็ไม่รู้ว่าจะต้องเตรียมพิธีอะไรให้มันเหมือนกับบ่าวสาวปกติหรือเปล่า แต่ในเมื่อทิวาจะกลายมาเป็นลูกชายของผมอีกคนก็เลยอยากจะมาสู่ขอกันไปตามธรรมเนียม ไม่ทราบว่าทางคุณเห็นควรอย่างไรครับ”
“ผม เอ่อ...ผม”
“เอาอย่างนี้นะครับ คุณก็เรียกสินสอดมา แต่ไอ้เรื่องขันหมากอึกทึกอะไรนั่นคงไม่มีหรอกครับอย่าได้กังวลเลย”
“บ้าบอที่สุด!! น่าขยะแขยง!!!” อติกานต์แผดเสียงก้องด้วยใบหน้าปานนางฟ้าตกสวรรค์ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินโครมครามออกไปจากบริเวณ
“ขอโทษจริงๆนะคะ” คุณอรดี เอ่ยขออภัยแทนด้วยความเสียหน้าก่อนจะลุกเดินตามลูกสาวคนเล็กไป เหลือไว้เพียงสามีที่ยังทำหน้าบอกบุญไม่รับกับลูกชายที่ส่ายหัวเกินรับกับกิริยาน้องสาว
“ที่จริงทิวาก็บอกทางภรรยาผมไว้ว่าได้ต่างคนต่างอยู่กับทางนี้แล้ว” พ่อเขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงโทนเดิม “แต่ผมก็คิดว่าการมาบอกกล่าวเอาไว้นั้นเป็นสิ่งที่ควรทำ แต่ก็สุดแท้แล้วแต่ทางคุณจะว่ายังไง”
“ผม...”
“ผมกำลังจะหาฤกษ์จัดเลี้ยงพระกันภายในครอบครัวน่ะครับ จะได้ให้พระท่านช่วยให้พรสองคนนี้แทนพิธีสมรสที่คงจัดให้ไม่ได้”
“...................”
“ส่วนเรื่องสินสอด ถ้าคุณไม่สะดวกเรียก ทางผมจะจัดการให้อย่างสมน้ำสมเนื้อที่สุด ผมถือว่าลูกชายผมโชคดีที่ได้คนดีๆมาเป็นคู่ชีวิต”
“ทิว...ครับ...เขาเป็นเด็กดีเสมอ”
คล้ายพ่อของเขาจะไปพูดกระทบส่วนไหนในความรู้สึกของคุณอนันต์เข้า ใบหน้านั้นถึงได้ฉายแววเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
“พอได้คุยได้ทำความรู้จักให้มาก ดิฉันก็อดชื่นชมคุณไม่ได้ที่เลี้ยงลูกชายมาได้น่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ อ่อนน้อมถ่อมตนซ้ำยังเอื้ออารีเสียอีก เวลาไปไหนมากับเดียวนะคะ มักจะมีของมาเผื่อแผ่คนงานที่บ้านเสมอเลยค่ะ เด็กพวกนั้นรักคุณทิวกันน่าดู”
“...............”
“หนักเอาเบาสู้ด้วยนะคะ แถมยังขยันทำงาน วันก่อนเจ้านี่เขาโวยวายใหญ่ว่าทิวาหายไปจากห้อง ปรากฏว่าลงไปช่วยคนสวนพรวนดินเสียตั้งแต่หัวรุ่ง เรานี่ตกใจกันไปหมดนึกว่าหายไปอีกซะแล้ว”
เป็นการเผากันซึ่งๆหน้า เรียกความหน้าชาได้ชะงัดนัก ก็ใครใช้ให้เขาตื่นมาแล้วเมียหายไปจากห้องนอนบ้างล่ะ ผิดหรือไงที่ร้องโวยวายเพราะกลัวน่ะ ใครจะไปรู้ว่าทิวาจะฮึดไปช่วยลุงคนสวนทำงานแต่เช้าอย่างนั้น เวลาแบบนั้นมันต้องนอนกอดกันไปมาสิถึงจะถูก
“................”
“คุณอนันต์คะ?”
“.................” เสียงถอนหายใจดังขึ้นพร้อมกับสีหน้าหม่นหมอง “ผม...ผมไม่ได้สั่งสอนอะไรเด็กคนนั้นหรอกครับ มีเพียงเงินเท่านั้นที่ผมช่วยจุนเจือ เขาดีของเขามาแต่ไหนแต่ไร ดีด้วยตัวเองหรอกครับ”
“พ่อ....” เอกสิทธิ์ครางเรียก แต่ก็เงียบไปเมื่อเห็นรอยยิ้มแห่งความรู้สึกผิดที่ฉาบทับใบหน้า
“ผมคงรักทิวเท่าลูกคนอื่นไม่ได้ ความรู้สึกของผมมันชี้ชัดลงไปนานเกินกว่าจะแก้ไขอะไรให้มันดีขึ้น เพราะฉะนั้นถ้าทางคุณรับรู้ในความดีของเด็กคนนั้นและพร้อมจะรับไปเป็นลูกชายอีกคน พ่ออย่างผมก็ไม่คัดค้านอะไรทั้งสิ้นครับ”
รัตติกาลอยากจะถามเหลือเกินว่าถึงแม้จะรักไม่เท่ากัน แต่ในห้วงความรู้สึกนั้นเป็นห่วงทิวาบ้างไหม แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ต้องเก็บกลืนลงคอไปเมื่อแม่บีบมือเขาเสียแน่นด้วยดวงตาที่วาวรื้นไปด้วยน้ำใสๆ เขาว่าคำตอบที่เขาต้องการมันถูกเฉลยออกมาหมดแล้วตลอดการสนทนาแสนสั้นนี้
“ไอ้เรื่องสินสอดคงไม่จำเป็นหรอกครับ ที่คุณเห็นค่าลูกชายผมได้มากกว่าผมที่เป็นพ่อก็เกินพอแล้ว”
เราสามคนพ่อแม่ลูกบอกลาเจ้าของบ้านด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาทั้งทุกข์ใจที่รู้ว่าจุดยืนของคนรักในบ้านหลังนี้นั้นไม่ต่างอะไรจากเชือกเส้นบางๆที่รอเวลาขาด และรู้สึกว่าตัวเองช่างโชคดีเพียงใดที่เกิดมาด้วยความรักและมีคนสำคัญที่พร้อมจะรักและให้อภัยเขาได้เสมอ และมันก็จริงที่ว่าคนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้ เขาดีใจที่ทิวายังบริสุทธิ์อยู่ได้ท่ามกลางความรักที่เว้าๆแหว่งและความเกลียดชังที่ไร้เหตุผล แต่ทุกสิ่งที่ผ่านมามันก็ทำให้คนที่เหมือนจะเข้มแข็งนั้นอ่อนแอเรื่องหัวใจอย่างไม่น่าเชื่อ
ถ้ามันจะมีสักทางที่เขาสามารถถมที่ว่างในหัวใจของทิวาได้ ไม่ว่าจะต้องใช้เวลาสักเท่าไหร่เขาก็พร้อมจะทำ เขาจะเป็นครอบครัวเป็นคนรักให้ดีที่สุด จะรักษาแผลที่เปิดอยู่นั้นให้หายดี ถึงแม้มันจะยังมีรอยแผลเป็นอยู่บ้าง แต่เขาเชื่อว่ามันจะไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกเลย
“เดียว...” พ่อเรียกเขาที่นั่งประจำตำแหน่งคนขับด้านข้าง “ถ้าวันไหนที่แกจะทิ้งทิวา บอกพ่อกับแม่ก่อนเถอะนะ”
มันไม่มีรักใดยั่งยืนเป็นนิรันดร์ เขาจึงไม่โกรธพ่อเลยที่จะคิดว่าความรักของเขาอาจจะไม่มั่นคง ถ้าเขาเดาไม่ผิด พ่อคงคิดว่าเขาจะเปลี่ยนไปเมื่อหมดรัก อาจจะทำตัวร้ายๆใส่ตามนิสัยที่แก้ไม่หาย พ่อคงอยากจะให้ทิวาเหลือที่พึ่งข้างกายบ้าง ...มันคงหมายความว่าพ่อคงสงสารทิวาจับใจ ไม่ต่างจากเขา
ถ้าความสงสารมันจะนำพาไปพบกับความรักได้ ตัวเขาก็คงรักทิวามากขึ้นกว่าเดิม...
ทำไมกันนะ ทั้งๆที่ทิวาคว้าหัวใจของคนบ้านเขาไว้ได้ทั้งหมด แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่อาจเอื้อมมือไปแตะหัวใจของคนที่นี่ได้
ความรู้สึกของคนนี่มันช่างซับซ้อนเสียจริง
เหมือนจะหนักแน่น แต่กลับไม่แน่นอน
เหมือนจะมั่นคง แต่กลับผันแปร
ทุกอย่างบนโลกล้วนมีเครื่องมือวัดค่า แต่ถ้าเป็นความรู้สึกล่ะก็คงต้องใช้เวลาเท่านั้นสินะ...ช่างเป็นการเดิมพันที่เสี่ยงเหลือเกิน
_____________________________________________________________ TBC. __________________
กำหมัดตบปุปุ แอ่นอกรับคำวิจารณ์ค่ะ
ปุกาด ปุกาด เค้ามี fanpage แล้วนะตัว
(http://i100.photobucket.com/albums/m33/ladymellow78/Link_zps2323ec77.png) (https://www.facebook.com/crazyMELLOW)
-
รักเราไม่เท่ากัน ชื่อเรื่องนี้คงไม่ใช่หมายถึงเดียวกับทิวหรอก
คงหมายถึงพ่อของทิวมากกว่า ทำยังไง ก็รักลูกได้ไม่เท่ากันสักที
-
ทิวได้เจอที่ๆเหมาะกับตัวเองแล้วค่ะ :sad4:
-
โอ้ย เดี๊ยนรู้สึกปวดร้าวแทนน้องทิว...
-
อ่าาาา ทำไมถึงไม่รู้สึกสงสารพ่อทิวนะ
-
ผ่านไปด้วยดีเถอะปัญหาทุกอย่าง ทิวควรจะมีความสุขเรื่องพ่อได้แล้ว :hao5: :m15:
-
เราชอบงานเขียนของคุณทุกๆงานที่ลงในบอร์ดนี้จริงๆ สำนวน แนวคิด อารมณ์ขัน ทุกอย่างกลมกล่องลงตัวมา
โดยเฉพาะการถ่ายทอดความรู้สึกของอารมณ์ มันละเมียดละไมดีจัง
ขอบคุณจ้าาาาา :L2:
-
:monkeysad:
-
โดดถีบพ่อทิวกับอิสองดีออก
:z6: :z6: :beat: :beat:
-
ตอนนี้ทิวไม่ได้ออกเลยแต่เป็นเรื่องของทิวทั้งตอนชีวิตทิวช่างเศร้่ยิ่งนักดีแล้วที่มีเดียวและพ่อแม่ของเดียวมาเติมเต็มค่ะ
-
ตลกดีจังนะคะคุณพ่อ กล้าพูดว่ารักเมีย รักลูก ถรุยยยส์ รักแต่ตัวเองซิไม่ว่า เมียกับอิลูกสาวที่ว่ารักยังรักได้ไม่ถึงครึ่งที่รักตัวเองเลยมั้ง
ดีแล้วแหละที่ ทิว ได้เจอครอบครัวของเค้าสักที
หมดคำพูด กับ คนเฮงซวยที่ ให้น้ำเชื้อและทิวได้เกิดมาเท่านั้นเอง
แก่จนจะตาย ลูกหายไปขนาดนี้โดนทำจนขนาดนี้ยังคิดไม่ได้ ก็เชิญอยู่กับความผิดของคุณมรึงไปเถอะค่ะ ทิวขอหลุดพ้นจากความเฮงซวยของคนอย่างมรึ่งไปมีความสุขสักทีนะคะ บรัยยยยยยยยยยส์
-
ทิวไม่มีจุดยืนในบ้านหลังนี้จริง ๆ ตอนแรกคิดว่าคนเป็นพ่อจะมีความรักให้ทิวบ้าง
แต่กลับไม่มีเลย สุดท้ายก็ผลักทุกสิ่งทุกอย่างให้ทิวรับไว้ ดีนะว่าดีด้วยตนเองได้เลือดแม่กับยายสั่งสอนมา
เดียวดูแลรักษาความรักของทิวให้ดี เพราะถ้าต้องล้มเหลว ทิวคงยืนไม่ไหวแน่ ๆ
#อินมาก สงสารเดียว T_____T
-
หลุดพ้นจากครอบครัวนี้ทีเหอะนะ :เฮ้อ:
-
ชอบมากกกกกกกค่ะ เดียวต้องรักและดูแลทิวตลอดไปนะ :mew1: :mew1:
-
สงสารทิว
ดีแล้วที่ได้ไปอยู่กับครอบครัวเดียวเนอะ
ขอตบอิสองทีได้ไหม รำคาญ ชะนีประสาทแดรก
-
ช่างเป็นครอบครัวที่เห็นแก่ตัวได้น่าทุเรศมาก
การเมินเฉยเด็กคนนึง ให้เด็กคนนั้นไร้ตัวตน คอยตอกย้ำว่าไม่ใช่ส่วนนึงของครอบครัว
แต่ปั้นหน้าบอกสังคมว่าเป็นลูก ถรุยชีวิตมาก
ที่น่าเกลียดสุดๆ ก็แม่ อยากเป็นนางเอกเหรอย่ะ ปากบอกว่ารับมาเลี้ยงแต่ให้ลูกตัวเองด่าทุกวัน
ไม่ห้าม ทุเรศกว่าด่าเองอีก
#ตบรัวๆ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
น้ำตาไหลพรากกกกกกกกกก
โอ้ยสงสารทิว โตมาได้ยังไงในครอบครัวแบบนี้
เกลียดผู้หญิงแบบ สองที่สุด ทิวไปไกลๆนางก็ดีแล้วแหละ
พ่อทิว นี่ไม่นาสงสารนะ แย่มากกกกก
แค่เดียวไม่ทิ้งทิวไปมันก็พอแล้วแหละ :hao5:
-
น้ำตาพร้อมจะไหลได้ทุกเมื่อเมื่อเป็นเรื่องของทิว
-
เรายังอยากเห็นพ่อมันได้รับเวรกรรมที่สาสมอยู่นะ แค่สำนึกมันไม่พอสำหรับเรา
บอกเลยผู้ชายคนนี้มันโคตรทุเรศมากๆในสายตาเรา ถ้ามันบอกว่าเมียดีจริงแล้วไปร่านมีชู้เพื่อ
ส่วนยัยสอง นี่แหละที่เค้าเรียกว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอนของจริง กลายเป็นพ่อแม่รังแกฉัน
คือไม่รู้จะบรรยายกับครอบครัวนี้ยังไง สมเพช ทุเรศ มันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยาย
คือแก่จนพ่อจะแยกแยะออกนะว่าอะไรถูกอะไรผิด คือถ้าโกรธแม่ของทิว อันนี้เรายังพอเข้าใจนะ
ก็ไปเป็นชู้เค้าคนมันก็มองไม่ดีอยู่แล้ว แต่ทิวไม่เกี่ยวอะไรด้วย อยู่ด้วยกันมาจนไม่รู้นิสัยใจคอรึไง
คนที่ควรจะโกรธและเกลียด โดนประนาม โดนดูถูกเหยียดหยามคือไอ้พ่อสารเลวต่างหาก
โดยเฉพาะยัยสองถ้าแกจะโกรธทิวทำไมแกไม่โกรธพ่อแกล่ะ ถ้าไม่มีสเปิร์มจากพ่อแกทิวจะเกิดมามั๊ย
บอกตามตรงถ้าพ่อมันตายตอนนี้เราก็เฉยๆนะ ขนาดมันทำเหมือนสำนึกผิดเรายังทำได้แค่เบ้ปากใส่แบบสังเวช
ปล.ความจริงหักมุมแบบทิวประสบอุบัติเหตุแล้วจำครอบครัวเห้ๆนั้นไม่ได้จำได้แต่เดียวก็คงจะดีนะ
ชีวิตจะได้มีความสุขจริงๆซักที ไม่ต้องมาทนรับตราบาปจากไอ้พ่อเห็นแก่ตัวสารเลวนั่นที่มันเป็นคนก่อ
เรื่องนี้ทิวาเหมือนแพะรับบาปยังไงไม่รู้ ดีแล้วที่ไม่ต้องมาฟังคำดูถูกจากพวกมัน
-
ไอ้เวรตะไลที่ไหนก็ทำลูกได้ทั้งนั้น แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็น"พ่อ"คนได้
:fire:
-
ทิวโชคดีจริงๆที่มาเจอเดียว เป็นเราจะไม่กลับไปเหยียบบ้านนั้นตลอดชีวิตค่ะ แม้ความรักแค่น้อยนิดพ่อยังไม่มีให้ รักเมียรักลูกเหรอคะ แล้วนอกใจจนมีลูกอีกคนเนี่ยนะ รับคนแบบนี้ไม่ได้จริงๆค่ะ
-
สงสารทิวอ่ะ ยัยสองนิสัยสุดทนจริงๆ
-
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
ตัดขาดครอบครัวนี้ไปเลยน้องทิว :mew6:
:pig4: :กอด1: :L2:
-
อิพ่อนี่มันไร้สำนึกได้ใจจีๆ เลว เห็นแก่ตัว ไม่รักใครเลย รักแต่ตัวเอง ขาดสำนึกอย่าว่าแต่พ่อ หรือผู้ชายคนนึง ความเป็นคนยังน้อยอ่ะ หมามันยังรักลูกตัวเอง นี่ถ้าแม่ทิวไม่ตายนี่ คงทิ้งเป็นหมูเป็นหมา แล้วไอ้ที่ปล่อยอิลูกสาวเป็นอิเปรี้ยวตลาดแตกโดยไม่เคยว่าเคยห้าม นิคือรัก สลัดผักค่ะ
ส่วนอินีสองก็แบบ เนี่ยหรอ ลูกผู้ดี ได้รับการอบรมสั่งสอน ไร้มารยาทขาดสมบัติผู้ดี คือผู้ใหญ่อยู่กันครบ ยังไม่ให้เกียรติ แดกแทรกทุกประโยคของทุกคน คือแบบทำตัวมีการศึกษาระงับใจแล้วหุบปากมั่งก็ได้นะคะ ปากรั่วรัวๆงี้ ที่เดียวพูดกลับยังน้อยอ่ะ แล้วยังตลาดแตกออกมากลางวง คืออย่ามาโทษว่าแม่ปลูกฝังเลย สันดานนางเองมั่งเหอะ คือตั้งแต่อินี่โผล่มา ยังไม่มีซีนไหน เป็นกุลสตรีได้รับการศึกษาเลย ตั้งแต่ยังไม่มีเรื่องทิว ก็ทั้งอ่อยทั้งไถเดียวทุกที่ทุกครั้งที่เจอกัน อย่ามา แบบนางถ่อยเฉพาะเรื่องทิว นางเป็นหญิงไร้สกุลทุกซีนอ่ะค่ะ ยังสงสัยว่าที่ทิวบรรยายว่าน่ารักสดใสร่าเริง คือตอนไหนวะคะ เห็นแรดกระซู่กูปรีปากหมาสันดานสตรอทั้งต่อหน้าและลับหลัง... จนไม่แน่ใจว่า อิลูกไม่ได้รับการศึกษาเลี้ยงดูนิมันทิว หรืออินี่กันแน่...
ส่วนพี่หนึ่งฮีโออยู่นะ ผิดพ่อมาก ส่วนขุ่นแม่ก็... อืม เอาเหอะ นางก็ปกติอ่ะ average นะ
ครอบครัวนี้ ไม่ใช่ like father like son.... แต่เป็น like father like daughter ซะงั้น
ยังเป็นแฟนคลับขุ่นพ่อเดียวรัวๆ o13
เขียนดี งานดี คือดีงาม รออ่านต่อ :กอด1:
-
ซึ้งอ่ะ ดีใจแทนทิว มีครอบครัวของตัวเองซักที
-
ร้องไห้เลย สงสารทิวามาก ดูไร้ตัวตนสุด ๆ เดียว ถ้าหมดรักหรือเบื่อทิว ก็ช่วยนึกถึงตอนจะเป็นจะตายที่ขาดทิวไปเป็นปีด้วยเถอะนะ ฮือออ
-
หนึบๆในอก....
โดนสู่ขออย่างเป็นทางการแล้ววววว...
-
พ่อทิวานี่เมื่อไหร่จะคิดได้ สงสารทิวาจริงๆ
-
ตอนนี้สมกับกับชื่อเรื่องเลย สงสารทิวจับใจ
-
สงสารทิว กว่าจะโตได้ขนาดนี้ คงผ่านอะไรมาเยอะสินะ
อดทนนะทิว อีกเดี๋ยวก็ผ่านไป ปัญหาต้องมีทางแก้ :mew6:
-
รักทิวที่สุด :L1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พอเถอะกับบ้านหลังนี้ ผิดหวัง โดดเดี่ยวมามากพอแล้ว ต่างคนต่างอยู่กันเถอะ
บ้านเดียวนี่ดีมาก ทั้งนี้ไม่ต้องยกขบวนกันมาก็ไดั แต่ก็อยากทำให้ถูกต้อง
พ่อทิวา เห็นแก่ตัวดีอ่ะ แต่เชื่อเถอะคนแบบนี้มีอยู่จริง
น้องของทิวานี่คนอ่านเกลียดมากค่ะ ปากเลวมาก ขยะแชยงคนแบบนี้
ขอบคุณค่ะ
-
รู้สึกดีใจกับทิวที่หาที่ยืนจริง ๆให้ตัวเองไดแล้ว และคนเหล่านั้นก็เต็มใจที่จะมีทิวอยู่เห็นคุณค่าของทิวในฐานะคน ๆ นึง
เข้าใจค่ะว่าลูกเมียน้อยมันเป็นเสี้ยนตำใจ ก็ต่างคนต่างอยู่ไป อย่าได้ระรานกันอีกก็พอ
-
กระซิกๆ น้ำตานองหน้า สงสารน้องทิวจับใจ :m15:
เฮ้อๆๆๆๆ หวังว่าอาจจะไปสะกิดจิตสำนึกคุณพ่อได้บ้างนะคะ
(เอิ่ม อันนี้เดี๊ยนประชดค่า ดูแล้วอิลุงนี่ คงเกินเยียวยา)
ยังดีนะคะ ที่พี่หนึ่งดีแหวกดีเอ็นเอพ่อแม่แบบนี้มาได้
ไม่งั้นชีวิตน้องทิวลบคำว่าครอบครัวทิ้งขยะได้เลยเหอะ
แอบประทับใจพ่อพี่เดียวค่ะ คุณพ่อน่ารักมากกกกกกกก
มาสั้นๆ แต่แย่งซีนพี่เดียวได้ทั้งตอน อิอิ
-
มันหน่วงมากตอนนี้
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารทิวาจริงๆ เศร้า
-
พ่อทิวก็เป็นผู้ชายทั่วไป มีแอบนั้นนี่นู้นบ้าง แต่ประเด็นคือท้องไง ทีนี้ไงต่อ ยังรักเมียหลวง เอ๊ะ แต่นั้นก็ลูกนะ อย่ากระนั้นเลย ส่งเงินไปก็พอ เรายังมีครอบครัวที่ต้องดูแลนะ ต่อมาแม่ทิวตาย แต่ไม่เป็นไงยังมียายอยู่ พอยายทิวตาย ที่นี้คุณท่านหมดตัวช่วยค่าา แต่สำนึกความเป็นพ่อยังมี ที่นี้ปัญหาที่ปิดบังมาหลายปีเลยจำต้องเปิดเผย แน่นอนว่าคุณเมียหลวงเงิบสิคะ แต่ก็ยังดีที่คุณเมียหลวงยังมีจิตใจที่ดี คิดให้ทิวมาอยู่บ้านกับพ่อ
น่าจะแฮปปี้นิหว่า ปัญหาคือไรอ่าาา ติกต๊อก ติกต๊อก
พ่อ คือไม่ได้ตั้งใจทำให้เกิดเลยไม่ค่อยรัก แต่เด็กมันอยู่บ้านเดียวกับลูกคุณท่านอีกสองคนนะเฟ้ยย ถ้าไม่ค่อยรักแต่ไม่มีตัวเปรียบเทียบก็ยังพอถูไถ นี้ไร ชัดเจนมากกกกก คือคิดว่าให้มาอยู่ด้วยก็ดีแล้ว ตูจะให้ความรักยังไงก็ได้ ก็เป็นแค่ลูกที่บ่ได้ตั้งใจ ต้องให้ความรักกับลูกที่เราตั้งใจทำสิ งั้นใช่ปะ อย่าอะไรนักเลย มีที่นอนก็ดีแล้ว นี่รับผิดชอบสุดตัวแล้วนะ อย่าเยอะ เข้าใจปะ สบายใจแล้วสิ เพลียค่าา
คุณเมียหลวง นี้คือบทที่น่าสงสารนะเอาจริง แต่พอคุณเสียใจ คุณไประบายให้ลูกเล็กๆฟัง โอเคอะต้องการกำลังใจเพราะผัวเลว แต่เด็กไง มันจำนะ ความทรงจำในวัยเด็กเป็นไรที่ติดหนังหัว ลืมยาก คุณทำใจได้ เด็กนี้ฝังหัวนะคะ แล้วพอเอาทิวมาในบ้าน คุณก็ทำตัวกับทิวดีนะ แต่มันก็น่าอึดอักใช่ปะ ทั้งทิวทั้งคุณ ความสุขจริงๆอยู่แห่งใด
คุณน้องสอง ก็เข้าใจ อะไรที่ฝังหัวมันลืมยากกกก แต่โตแล้ว คิดดิ คนเรานะมันมีหัวไวใส่สมองเพื่อสร้างสติก่อให้เกิดปัญญา พัฒนาตัวเองมั่งนะคะ อาจจะยากนะ แต่ก็น่าจะทำได้ เริ่มต้นที่การหุบปากก่อนเลย เนอะ
พี่หนึ่ง พี่เคยได้ยินปะ คนที่ใช่ทำอะไรก็ถูกใจไปหมด พี่ชนะเลิศค่าา ไม่ด่าอะไรทั้งน้านนน
ส่วนทิว คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิดนะ ไม่ผิดหรอกนะที่เกิดมา แต่คนที่ทำให้ทิวเกิดนี่ดิ เขาทำให้วุ่นวายไปหมด จะดีก็ไม่สุด จะเลวก็ยังพอมีสำนึกไง
แต่ต้องขอบคุณเขานะ อย่าน้อยๆ เขาก็ทำให้ทิวเกิดมา เกิดมา ตอนนี้ทิวมีทั้งพ่อสามีแม่สามีที่รักทิว พร้อมสามีที่ปัจจุบันนิสัยดีและรักทิวมากกก
ต้นร้ายปลายดีนะ สู้เขาทิวา
ปล.อินเนอะ
-
อึดอัดจัง
-
เราชอบที่ลงเอยแบบนี้ พ่อทิวก็คงไม่มีความสุขหรอก แบกความผิดบาปต่อไป
ส่วนทิวได้อยู่ในมือของคนที่รักและดูแลทิวเป็นอย่างดี
เชื่อว่าชีวิตของทิวนับจากนี้ไปจะพบแต่ความสุขและรอยยิ้ม
-
:sad4: :sad4: อ่านไปร้องไห้ไป ชีวิตทิวสมกับชื่อตอนจริงๆค่ะ
โชคยังดีที่โตขึ้นมาเป็นคนที่จิตใจดีได้ขนาดนี้
บางคนถ้าต้องอยู่ในสถานะแบบทิวอาจเป็นคนที่แย่มากๆไปแล้ว
เราว่า คนที่เห็นแก่ตัวที่สุดก็คือพ่อทิว เพราะทำทุกอย่างให้ตัวเองทุกข์น้อยที่สุด ปกป้องตัวเองแต่ไม่เคยปกป้องลูก
ส่วนคุณอรดี กับสอง เรายังเข้าใจเค้านะว่าที่เป็นอย่างนี้เพราะอะไร
สุดท้ายแล้วทิวก็ยังโชคดีที่มีเดียวกับครอบครัวเข้ามาในชีวิต โชคดีจริงๆ
-
*อินมากค่ะ* เรื่องเด็กนี่ขอบอกนะคะว่า เด็กไม่ทำตามที่ผู้ใหญ่สอนหรอกค่ะ แต่ทำตามที่ผู้ใหญ่ทำให้เห็น
แม่แสดงออกชัดเจนว่าเกลียด ลูกสาวนอกจากได้ฟังแล้วก็เห็นจึงทำตาม แถมไม่มีใครห้ามจริงๆจังๆ
พ่อทิวนั้นไม่ขอพูดเพราะเมนท์อิ่นๆก็เน่าพอแล้ว
ดีใจนะที่ในท้ายที่สุดตอนนี้ทิวก็ได้*บ้าน, ครอบครัว, แหล่งที่พักใจที่แท้จริงของตัวเองเสียที รอดูเดียวว่าจะรักทิวไปได้ตลอดรอดฝั่งหรือไม่ ท่าทางพ่อแม่ของเดียวเองก็คงไม่ทอดทิ้งทิวแน่
ุถึงจะเป็นนิยายแต่ก็สะท้อนให้เห็นสังคมได้ในส่วนหนึ่งเลยนะคะ ปัญหาครอบครัวแบบนี้
-
:hao5: :hao5:
-
มุมของพ่อทิวมาให้เข้าใจ ว่าทำไมทำอย่างงี้
จบแล้วก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
-
ทิวาน่าสงสารมากเลยค่ะ อ่านแล้วรู้สึกเศร้าแบบบอกไม่ถูก(สงสัยอินจัด)
ไม่เข้าใจว่าใจพ่อของทิวทำด้วยอะไร เลี้ยงเดกคนนึงที่ขึ้นชื่อว่าเปนลูกของตัวเองมาเป็นสิบๆปี แต่ในใจไม่เคยยอมรับ
ถึงทิวจะได้รับความรักมากมายแค่ไหนจากบ้านของเดียว แต่ถึงยังไงมันก็คงไม่อาจเทียบได้กับความรักของพ่อบังเกิดเกล้าของตัวเอง
"ร้อยคนรักไม่เท่าหนึ่งพ่อแม่ชัง"
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ดีใจที่ทิวหลุดพ้นจากครอบครัวบ้าๆนี่ได้
-
ทิวน่าสงสารจริงๆ
เดียวอย่าทำร้ายทิวนะ
ชอบคำพูดของพ่อเดียว
ที่ว่าวันไหนถ้าเดียวจะทิ้งทิว
ให้บอกพ่อกับแม่ก่อนน่ะ มันซึ้ง
-
เฮ้อ หลังจากนี้ก็หวังว่าจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นกับทิวเสียทีนะ
สงสารจริงๆ
สำหรับคุณพ่อก็ต่างคนต่างอยู่ไปแบบนี้นั่นแหละดีแล้วเนาะ
ขอบคุณคยเขียนที่มาต่อนะคะ
-
สองนี่เป็นเด็กที่น่าขยะแขยงนะ ส่วนคนเป็นพ่อของทิวนั้นก็แย่พอกัน
-
ดีแล้วจริงๆ ดีแล้วที่ทิวมีเดียว
มีครอบครัวเดียวที่เข้าใจ
ครอบครัวนี้ ไม่เหมาะกับทิวาหรอก
พ่อที่คิดถึงแต่ตัวเอง แม่เลี้ยงที่พร้อมจะไล่
กับน้องสาวสุดร้ายกาจ ไม่ไหวๆ
-
หลังจากนี้ก็ขอให้มีแต่เรื่องดีๆนะทิว :กอด1:
-
ซาบซึ้งกับความมีน้ำใจของพ่อแม่เดียวจัง
ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ แต่ก็ยังเห็นใจ สงสาร เอ็นดู
และพร้อมจะดูแลได้มากกว่าพ่อแท้ ๆ ซะอีก
อายเขาไหมคะ คุณพ่อทิว ..
-
:monkeysad: ต่อไปให้ทิวมีความสุขที่แท้จริงเสียทีน้าาาา
-
เป็นโชคดีของทิวแล้วที่ได้พบกับความครัวเดียวที่ให้ความรัก ความอบอุ่นแก่ทิวได้ เป็นเพราะความดี ความเอาใจใส่ต่อคนรอบข้างของทิวที่มอบให้ ไม่ว่ากับพ่อแม่ของเดียว หรือคนงานในบ้าน ที่พร้อมจะรัก สงสาร และเอ็นดูทิว
ส่วนพ่อของทิวคงต้องปล่อยเขาไปเถอะ เป็นพ่อที่เห็นแก่ตัว รักลูกไม่เท่ากัน ทั้งๆ ที่ทิวไม่เคยเรียกร้องอะไร แต่กลับไม่เคยได้รับความรัก นี่ถ้าทิวรู้ว่าพ่อของตัวเองไม่เคยคิดรักเลย มีแต่อยากทิ้งขวาง แต่ที่รับมาอยู่ด้วยเพราะความจำใจ เพราะทิวไม่เคยเหลือใครจริงๆ
ส่วนยัยสองคงต้องปล่อยให้หล่อนบ้าต่อไป นี่แหละผลของการที่พ่อแม่รังแกฉัน ทำตัวได้ไร้ค่ามาก คุณแม่เดียวคงคิดในใจว่าเป็นโชคดีของตัวเองที่เดียวเลือกทิว แทนที่จะเป็นยัยสอง
รักพ่อ-แม่เดียวที่สุด :katai2-1: ที่พูดจาเรียบๆ แต่ตรงกระแทกใจ ทำให้คุณพ่อทิวหน้าหงายเงิบไปเลย
-
พูดตรงๆ สิ่งที่พ่อทิวเอามาอ้างว่าไม่อยากทำให้เมียหลวงกับลูกเมียหลวงเสียใจเลยปฏบัติกับทิวอย่างนั้น
มันก็เป็นแค่คำแก้ตัวและวิธีแก้ปัญหาของคนเห็นแก่ตัว
เลยรู้สึกดีใจแทนทิวที่ครอบครัวเดียวรักและเอ็นดูทิวขนาดนี้
เพราะถ้าขาดเดียวและครอบครัวเดียวไป ทิวคงเคว้งทีเดียว
มันเรียลทีเดียว เพราะในโลกแห่งความจริงไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะแฮปปี้ ได้อย่างก็เสียอย่าง
ถึงแม้ครอบครัวทิว พ่อทิวจะให้ความรักกับทิวไม่ได้อย่างน้อยทิวก็ยังมีเดียว
-
:mew1: :mew1: :mew1:
ดีใจแทนทิวจัง ถึงแม้ว่าพ่อที่แท้จริงของทิว จะไม่สามารถรักทิวได้เหมือนลูกคนอื่ีน ๆ แต่ก็ยังมี พ่อและแม่สามี ที่รักทิวมาก
หวังว่า เดียวคงจะไม่ทอดทิ้งทิวหรอกนะ
ปล.ถ้าเดียวทิ้งทิวนะ ขอโทษเหอะอาจจะโดน :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
สิ้นคำของแขกผู้ใหญ่ทำเขาแทบจะหยุดหายใจ คุณอนันต์รู้เรื่องแล้วอย่างนั้นหรือ รึว่าต้องการจะมาเพื่อต่อว่า แต่ทิวาก็หายตัวไปเกือบปีแล้วเรื่องมันน่าจะจบลงได้แล้วสิ
ต้องเป็นคุณวิชัย (พ่อเดียวหรือเปล่าคะ)
-
โคตรเศร้า....
-
ก็พอจะเข้าใจอารมณ์ของพ่อทิวนะ แต่ทำงี้เหมือนเห็นแก่ตัวไปหน่อย ไม่สนใจความถูกต้อง เอาทางที่สบายใจกว่าเข้าว่า
ลูกๆกับบรรยากาศในบ้านเลยเป็นงี้ไง
เห็นใจทิวมาก แต่ก็ยังดีนะที่ทิวเป็นคนดีโดยเนื้อแท้ ไปอยู่ไหนก็ยังมีคนรักคนเมตตา (ยกเว้นบ้านตัวเองอ่ะนะ)
จากนิสัยทิวแล้ว เดียวน่าจะรักไปอีกนานมากๆ(ก.ไก่ล้านตัว)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
เขาๆ จะสำนึกหรือไม่ยังไงก็ขอตัดออกจากสาระบบไปเถอะ เราให้อภัย ┌( ಠ_ಠ)┘
-
บทเรียนของผู้ชายมักมาก
ทำให้คนไม่รู้เรื่องรู้ราวต้องมาเจองี้
แต่ในความแย่ก็ยังมีความดี
ดีใจที่ทิวมาเจอเดียวเจอพี่หนึ่ง
ถึงตอนแรกจะเจอแม่เดียวที่ร้ายก็เถอะ
ฮืออออรักทิวอ่ะ แบบดี ดีมากจริงๆU_U
-
:mew6: ทิวน่าสงสารมาก เดียวรักทิวให้มากนะ ดูแลให้ดีดีล่ะ ไม่งั้น :3125: (หุ หุ หุ เราล้อเล่น เรารู้เียวรัแล้วก้อหลงทิวจะตาย เนอะ) :3123:
-
เพิ่งจะหม่นๆกับน้องกระต่าย แต่นี่ทำเอาเราร้องไห้เลย :hao5:
เพิ่งจะได้ฟังจากปากของพ่อทิว ความรู้สึกก่อนหน้านี้เทียบไม่ติดเลย
สุดท้ายคุณก็รักแต่ตัวเอง ที่บอกว่ารักครอบครัวมันก็เป็นเพียงแค่คำพูดสวยหรู
อย่าโทษความมักมาก มักง่าย เพราะถ้ารักจริงคงไม่นอกลู่นอกทาง
เหตุการณ์นี้ก็จะไม่เกิด และอย่าโทษตัวเองเพราะเราไม่ให้อภัย
อย่าคิดว่าการสำนึกผิดจะทำให้ได้รับการเห็นใจ มันตรงกันข้ามต่างหาก
ต่างก็มีแผลกันทั้งนั้น ไม่มีทางหายสนิท เมื่อสะกิดก็ต้องเจ็บอยู่ดี
ที่บ้านเดียวบ่งหนองออกให้ทิวแล้ว อีกหน่อยก็จะไม่เจ็บอีกต่อไป
ทิวมีที่ๆเรียกว่าบ้านแล้ว ขอให้เป็นที่รักของทุกคนตลอดไปนะจ๊ะ :L2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
สนุกมากกกกกกกก เขียนเก่งมากเลยค่ะ เค้านี่อ่านไปร้องไห้ไป :mew4:
เรื่องนี้เกลียดพ่อทิวที่สุด เป็นคนก่อเรื่องขึ้นมาแท้ ๆ
แต่คนทรมานที่สุดก็คือทิวโดยที่คนก่อเรื่องไม่ห่วงใยทิวเลยสักนิด
เกลียดมากกกกกก(อินค่ะ5555) แต่คุณเดียวตอนแรกก็เกลียดค่ะ
มีสิทธ์อะไร ไปทำกับชีวิตคนอื่นเค้าแบบนั้น ทิวเป็นคนที่เข้มแข็งมาก บอกเลย
ชีวิตตัวเองก็แย่อยู่แล้ว ยังมาโดนเดียวทำแบบนี้อีก ถ้าเดียวไม่รักทิวอย่างตอนนี้
ทิวจะเป็นไงนะ :hao5: แต่เพราะคนเขียน ปูทางมาแล้วว่าเดียวจะหลงทิว
เราเลยอ่านแบบรอสะใจอ่ะ o18 เขียนเก่งมากเลยยย ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
T^T
เจอแบบนี้เข้าไปสะอึกกันทั้งบ้าน
-
แว่บมาเยี่ยมพี่เดียว กับ ทิว และรอตอนต่อไปอยู่ค่ะ คิคิ
-
:heaven แวะมารอเดียวกะทิวา
-
เรื่องนี้ดีเนอะ สนุกทุกตอนไม่มีตก
ดียันเม้นท์ของผู้อ่านเลย ใส่กันแน่นๆ มันส์สะใจมาก
-
มาแวะรอทิวกับเดียวค่ะเมื่อไรจะมาน้าาาาาาาาา
-
ทำไมโคตรเกลียดพ่อทิวจัง
ตอนทำ เขาคือความผิดพลาด
แต่คนที่ลืมตามาบนโลกมันใช่ความผิดพลาดหรอ
ถ้าทำแบบนั่นปล่อยให้ทิวเกิดมาบนความว่างดีกว่ามารู้จักกับความเกลียดช่างแบบนี้สะอีก
เดียวรักทิวมากๆนะ อินๆ
-
สวัสดีค่ะเมื่อไรเดียวกะ ทิวจะมาค่ะคิดถึงมากกกกกก
-
:mew1:
-
:call:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ คิดถึงทิวาจัง :กอด1:
-
รอๆๆๆ :katai5:
-
โงยยยย
สงสารทิวามาก ดีแล้วที่ไม่มา
ไม่ต้องมาฟังอะไรที่คนบ้านนี้พูด
กอดดดดดด
-
ยังรักและรออยู่น้าาาา อยากจะเห็นหึงกันรักกันหวานๆ
-
CHAPTER 31 ...ยังไงก็รัก...
ความเงียบภายในห้องโดยสารยังดำเนินต่อไปแม้จะผ่านเลยจุดที่ก่อให้เกิดความหม่นมาแล้ว รัตติกาลไม่รู้ว่านอกจากความสงสารที่พ่อแม่มีให้ทิวานั้นจะมีความรู้สึกอื่นเจือปนมากน้อยแค่ไหน แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนนับจากนี้คือทิวาจะเป็นของเขาคนเดียว เพียงแค่คิดเท่านั้น ความรู้สึกหวงแหนก็ดูจะมากยิ่งกว่าเดิม
“นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไร แม่กลัวนะเดียว”
คนเป็นลูกชายเหลือบสายตามองทางกระจกหลังไปทางมารดาที่ทำหน้าเคลือบแคลงคล้ายกับว่าเขากำลังเสียสติ แต่คุณราตรีนั้นนั่งอยู่ด้านหลังจะรู้สึกตัวได้อย่างไรว่าเขายิ้มตอนไหนหรือไม่ แต่พอหันไปมองด้านข้างก็พบกับสายตาอีกคู่ที่เหลือบแลมา
อ้อ...คุณสามีคงชี้ชวนให้ดูสินะ
“เปล่าครับ” รัตติกาลแทรกปฏิเสธเพื่อจะได้ไม่ต้องต่อความยาว แต่เขาลืมไปว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคุณราตรีที่ไม่ยอมปล่อยเรื่องใดใดให้ผ่านไปแม้ว่ามันจะเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม
“ฉันเลี้ยงแกมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยนะเจ้าเดียว อย่ามาทำเฉไฉด้วยคำนั้นดีกว่า”
คนเป็นลูกถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง เอาเถอะ อย่างน้อยก็ไม่ใช่เขาคนเดียวที่ออกอาการหน่ายใจกับความอยากรู้ไปเสียทุกเรื่องของคนในครอบครัวของคุณนายราตรี ขนาดสามีที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมายังแอบส่ายหน้าแบบไม่ให้ถูกจับได้อยู่เงียบๆ
“ก็แค่คิดถึงทิวา”
แล้วคำตอบที่ออกมาจากใจของเขาก็เรียกเสียงร้องอย่างหมั่นไส้ให้ดังขึ้นจากคนอยากรู้ จนคนได้ยินอดที่จะนึกขำไม่ได้ แต่เสียงขบขันนั้นก็ดำเนินไปได้ไม่นาน เพราะความหม่นในหัวใจพานจะกลับมาเคลือบในความรู้สึก
“แม่ไม่คิดเลยว่าเบื้องหลังครอบครัวนั้นจะซับซ้อนถึงขนาดนี้” พูดจบคุณราตรีก็ตามต่อด้วยการถอนหายใจอีกหนึ่งเฮือก รัตติกาลเหลือบสายตาผ่านกระจกเพื่อลอบมองสีหน้ามารดาด้วยรอยยิ้มบางๆ “แม่ไม่เคยคิดว่าจะมีพ่อแม่ที่ไหนเลือกที่รักมักที่ชังกับลูกตัวเองได้ขนาดนี้ คนเป็นพ่อกับแม่ก็ควรจะรักลูกสิ ต่อให้ลูกจะเหลวแหลกหรือไปฆ่าใครตาย แต่ลูกก็เป็นคนที่เราควรรักควรจะเข้าข้างไม่ใช่เหรอ แต่นี่...ทิวาออกจะเป็นเด็กดีปานนี้”
“คุณตรี...” เสียงของพ่อเขาดังขึ้น แค่เพียงคำเรียกชื่อสั้นๆ แต่คนเป็นรู้กลับรับรู้ได้ถึงความรู้สึกรักระคนเอ็นดูที่คนเป็นสามีมีต่อคู่ชีวิต ทำเอาคนขับรถอย่างเขาแทบจะตบไฟกระพริบแวะจอดข้างทางด้วยความเขินที่มันล้นอก “โลกเรามันมีความรักสีเทาอยู่เยอะแยะมากมาย เราอาจจะเห็นว่าบางสิ่งมันไม่ถูกไม่ควร แต่ก็ต้องปล่อยให้มันผ่านไปถ้ามันถึงจุดที่ยากจะเปลี่ยนแปลง เราไม่อาจไปจำกัดความคิดหรือเปลี่ยนจิตสำนึกของใครได้ รู้ไว้แค่ว่าตัวคุณ ‘รัก’ ได้แบบไหนเท่านั้นก็พอ”
มันฟังดูคล้ายจะเป็นคำชื่นชมที่ผสมกับการชี้แนะที่ทำเอาแม่เขายิ้มเอียงอาย รัตติกาลอมยิ้มกับบรรยากาศอมชมพูที่ไม่ค่อยจะได้เปิดเผยต่อหน้าลูกชายนัก แม่รักเขาอย่างที่ว่าแม้จะทำผิดแค่ไหนแม่ก็ยังลูบหัวแล้วให้อภัยได้ พ่อเองก็เช่นเดียวกัน...รักแม่แบบที่พร้อมจะให้อภัยและเข้าใจได้เสมอไม่ว่าเรื่องจะเบาหรือหนักแค่ไหน
เขาอยากจะรักได้อย่างนั้น แต่เขาเองก็มีนิยามรักในแบบของตัวเอง
“จริงสิ พ่อว่าจะหาตำแหน่งให้ทิวาในโรงแรม แกเห็นว่าไง”
“อืม...ผมก็อยากจะให้ทำงานที่เดียวกันหรอกครับจะได้เห็นกันตลอดเวลา แต่คงต้องกลับไปถามก่อน ถ้าเขาอยากทำอะไรผมก็คงไม่กล้าขัดใจ”
“.........อืม...เหรอ...” พ่อจบการซักถามด้วยการเบือนสายตาออกไปนอกกระจกด้านตัวเองทันทีหลังจากจ้องมองเขาด้วยสายตาแปลกๆสักพัก
“แล้วนี่แกขับไปไหนกัน ทางกลับบ้านมันต้องเลี้ยวซ้ายแยกเมื่อกี้นะ” คุณนายราตรีโวยเบาๆ
“อ๋อ...มันมีร้านเกาเหลาเจ้าเด็ดอยู่แถวนี้น่ะครับ ทิวบ่นอยากินมาหลายวันแล้ว ผมจะซื้อเข้าไปให้ซะหน่อย”
“............อืม...เหรอยะ...” แล้วแม่ก็เบือนหน้าหนีเขาไปอีกทาง
เป็นอะไรกันนะผัวเมียคู่นี้??
หลังจากรีบส่งแม่กับพ่อที่บ้านเป็นที่เรียบร้อย เขาก็รีบขับรถกลับคอนโดอย่างรวดเร็วเพื่อนำเกาเหลารวมมิตรสูตรเด็ดไปฝากคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์แทบทุกวันอย่างขยันขันแข็ง เป็นงานออกแบบฟรีแลนซ์ที่คนรู้จักส่งมาให้อย่างสม่ำเสมอ บางงานทำเอาคนรักของเขาโต้รุ่งมาแล้ว เพราะเป็นรุ่นพี่เป็นความหวังดีที่หยิบยื่นมาให้ ทิวาจึงตั้งใจทำงานชนิดที่ว่าทุ่มเทจนเขาไม่กล้ารบกวน
ถ้าทิวาเป็นผู้หญิง
เขาจะไม่รีรอที่จะบอกให้คนรักอยู่กับบ้านในคราบคุณนาย คอยส่งเขาไปทำงาน ยิ้มรับตอนเขากลับบ้าน ดูแลเขาให้ชื่นใจไปทุกวัน แต่มันก็เป็นแค่ฝันเพ้อๆที่ไม่มีทางเป็นจริงได้ เขาจะไม่มีวันได้เป็นสามีที่โชคดีขนาดนั้น แม้ว่าฐานะทางการเงินจะเพียบพร้อมในการเลี้ยงดูใครสักคนให้สุขสบาย แต่ทิวาของเขาไม่ใช่คนที่จะงอมืองอเท้าเล่นเป็นคุณนายให้เขาเชยชม
จนถึงทุกวันนี้ทิวาก็ไม่เคยแบมือขอเงินจากเขาแม้แต่สตางค์แดงเดียว ถ้าเขาออกเงินไปในส่วนไหน ทิวาก็จะออกเงินในส่วนที่เหลือ ถ้าเขาเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารมื้อไหน มื้อต่อไปทิวาก็จะไม่ยอมให้เขาเลี้ยงซ้ำซ้อน ทิวาไม่เคยแตะต้องสถานะทางการเงินของเขาแม้แต่น้อย ไม่อยากรู้ว่าเขามีรายรับเท่าไหร่ หรือรายจ่ายในเรื่องยิบย่อยใดบ้าง มันคงจะดีสำหรับผู้ชายหลายคนที่หวังจะแยกกระเป๋าเงินกับภรรยา แต่บางครั้งมันก็น่าอึดอัดเกินไปกับความต้องการที่จะให้ทิวาอยู่อย่างสุขสบายอย่างที่เขาต้องการ
คอนโดฯของทิวาที่แทบจะกลายเป็นห้องร้างยังคงสร้างรายจ่ายให้ทิวาอยู่ทุกเดือน แม้เจ้าตัวจะบอกว่าเงินค่าผ่อนนั้นถูกแสนถูกเมื่อเทียบกับขนาดห้องและจะจ่ายช้าสักแค่ไหนก็ไม่เป็นปัญหา แต่เพราะรายได้ที่ลดลงครึ่งต่อครึ่งหลังออกจาก INNOVAR ทิวาของเขาก็ต้องทำงานชนิดตัวเป็นเกรียวหัวเป็นน็อต เขาเคยเสนอเรื่องการชำระเงินทั้งหมดแทน แต่กลับจบลงด้วยการเคืองขุ่นจากตาเหยี่ยวที่ตวัดฉับมาจ้องเขาเสียจนไม่กล้าเอ่ยปากอีกเป็นครั้งที่สอง
การให้กำลังใจอยู่ใกล้ๆ และบำรุงบำเรอด้วยอาหารการกิน...เขาทำได้แค่เท่านี้จริงๆ
เขามักจะลืมไปว่าทิวาเองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง คำว่ารักมันทำให้เขามองข้ามเรื่องเพศจนลืมถึงความจริงข้อนี้ จนหลายๆครั้งเขาปฏิบัติกับทิวาราวกับเป็นหญิงสาวอ่อนแอ ทั้งที่จริงแล้ว ทิวาแข็งแรง และมีเรี่ยวแรงอย่างที่ผู้ชายควรมี ไม่ชอบออดอ้อน และไม่ได้ทำตัวน่ารักตลอดเวลา เขารู้ว่าทิวาฉลาดพอที่จะดูแลตัวเองและเอาตัวรอดได้ เหมือนอย่างที่เคยผ่านมา...แม้ไม่มีเขา...ทิวาก็ก้าวเดินต่อไปได้...
เขาแค่ทำเพื่อตัวเองเท่านั้น...ที่หวง ที่ตามติด...ที่คอยดูแลเอาใจสารพัด...เขาทำเพื่อตัวเองทั้งนั้น
เพราะรู้แล้วว่าเมื่อไม่มีทิวาอยู่ด้วยตัวเขาจะเป็นยังไง
ทันทีที่เปิดเข้ามาในห้องเสียงจากโทรทัศน์ก็แว่วมาให้ได้ยิน นับเป็นเสียงต้อนรับที่ดี เพราะทิวาอาจจะทำงานเสร็จเรียบร้อยหรือไม่อย่างน้อยที่สุดก็อยู่ในช่วงพัก นั่นหมายความว่านี่เป็นช่วงนาทีทองของเขาเลยทีเดียว
รอยยิ้มกริ่มแตะแต้มใบหน้าคมเข้มให้ดูดียิ่งขึ้น หากพอเดินมาถึงส่วนนั่งเล่นรอยยิ้มนั้นก็ยิ่งแผ่กว้างกว่าเดิมเมื่อพบกับศีรษะด้านหลังของคนคุ้นเคยเอนพิงกับพนักโซฟา รัตติกาลเลือกเดินไปวางข้าวของก่อนที่จะย่องเบาๆเข้าไปหาคนที่ยังนอนดูทีวีสบาย ฝ่าเท้าใหญ่ไม่ได้มีผลอะไรกับเสียงเดินที่พยายามทำให้เงียบเชียบที่สุด เป้าหมายอยู่ตรงหน้าหากความเงียบผิดปกติทำให้เขาชะงักมือที่กำลังจะเอื้อมออกไปหากลุ่มผมนุ่มๆตรงหน้า
รัตติกาลค่อยๆชะโงกหน้าข้ามพนักไปมอง ดวงตาคมอุ่นวาบกับภาพที่เห็นพลอยให้ริมฝีปากยกยิ้มอย่างอัตโนมัติ เขาเปลี่ยนจุดมุ่งหมายโดยการเดินอ้อมเพื่อหย่อนกายลงนั่งข้างเคียง ร่างหนาบิดตัวพร้อมกับพาดขาข้างหนึ่งพับขึ้นบนเบาะเพื่อที่จะจ้องมองคนหลับได้อย่างถนัดถนี่ ศีรษะเอนซบพนักพิงเพื่อจะได้มองคนสวยในระดับสายตาเดียวกัน
จะเรียกสิ่งที่เขาเป็นว่าอย่างไรก็ช่าง
ลุ่มหลง...คลั่งไคล้...หรืออะไรก็ตามในทางที่ดีหรือเลวร้ายยิ่งกว่า
แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้นก็เกิดขึ้นแค่กับคนๆเดียว
ทิวากำลังหลับสบายโดยมีโทรทัศน์จับจ้องอยู่ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่มานอนอย่างนี้ แต่ถ้าไม่ปลุกเสียตอนนี้ไม่แคล้วตื่นมาคงได้ปวดคอแน่ แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงหากำไรกับการนวดคอนวดไหล่ได้ ก็ไม่ว่าจะจับตรงไหนก็นุ่มมือไปเสียทุกส่วน แค่คิดก็ทำเขาหัวเราะได้แล้ว
“ขำอะไร...” เสียงงัวเงียดังขึ้นเบาๆจากคนตรงหน้า ทิวากระพริบตาถี่ๆไล่ความมึนงงออกจากหัวแม้ว่าดวงตาจะยังลืมไม่เต็มที่ ใบหน้าดูคล้ายคนไม่พร้อมจะตื่นขึ้นมาแต่คงเพราะเสียงขบขันของเขาไปดังอยู่ใกล้ๆกระมัง
“หิวไหม? เหนื่อยรึเปล่า?” รัตติกาลปัดคำถามทิ้งด้วยคำถามใหม่ที่เต็มไปด้วยความห่วงใย มือหนายื่นออกไปเพื่อจับมืออีกฝ่ายมากุมไว้หลวมๆ จุดรอยยิ้มอ่อนหวานของข้าวของมือให้ผุดผาดขึ้นบนใบหน้าสวย ทิวาไม่ได้ตอบคำถาม แต่ปรับเปลี่ยนอิริยาบถให้หันมาเผชิญหน้ากัน ฝ่ามือนุ่มก็ไม่ได้ยอมให้เขาลูบไล้แต่ฝ่ายเดียว ปลายนิ้วเกี่ยวกระหวัดกันไปมา แตะแต้มผิวเนื้อแลกเปลี่ยนรอยอุ่นร้อนจากไอเนื้อ
เขาสามารถนั่งอยู่แบบนี้ได้ทั้งวัน ถ้าสายตาของเขาจะได้จับจ้องทิวาไปตลอด
“ผมซื้อเกาเหลาเจ้านั้นมาฝากด้วย”
“จริงเหรอ” น้ำเสียงทุ้มหวานร่าเริงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาคนฟังหน้าบาน คุ้มค่ากับการที่ต้องอดทนเข้าคิวซื้อจนแม่กับพ่อบ่นกันไปตามๆกัน เพราะเป็นเจ้าดังในย่านนั้นและรสชาติก็อร่อยสมคำคุย คนมากมายเลยแวะเวียนกันมาซื้อมาชิมจนหมดก่อนเวลาบ่อยๆ ทิวาเองก็ดั้นด้นไปอยู่สองสามครั้งแต่ก็ไม่ได้กินสมดั่งใจอยาก
“ผมไปอุ่นให้ รอก่อนนะ” รัตติการทำท่าจะลุกขึ้นไป แต่ปลายนิ้วกลับถูกรั้งไว้จากสิ่งที่เกาะเกี่ยวกันอยู่ “ทำไม?”
“ผมทำเอง กลับมาเหนื่อยๆก็พักเถอะ”
“ไม่เหนื่อย อยากทำให้”
“...งั้นก็ตามใจ ผมอยากกินร้อนๆนะ” น้ำเสียงที่เข้ากันได้ดีกับคำสั่งมันให้เขาอยากจะรีบเอาอกเอาใจเสียให้เยอะๆ แต่ดูท่าเจ้าตัวจะไม่รู้ว่าเริ่มจะติดการถูกบริการเข้าไปทุกที
รัตติกาลลุกขึ้นไปอุ่นอาหารด้วยไมโครเวฟ ปล่อยให้คนอยากอาหารนั่งดูโทรทัศน์รอไปพลางๆ และเมื่อเสียงครบรอบเวลาดังขึ้นร่างโปร่งก็ถลามานั่งรอที่โต๊ะอาหารโดยไม่ต้องให้ส่งเสียงเรียก ดวงตาเหยี่ยวจับจ้องชามที่ขึ้นควันร้อนๆไม่วางตาจนเขานำมาวางเสิร์ฟตรงหน้าจึงได้รางวัลเป็นรอยยิ้มหวานๆ
“แล้วของเดียวล่ะ?”
“ผมกินที่ร้านมาแล้ว”
“โหย~ ผมก็อยากไปกินที่ร้านบ้าง อะไรมันจะขายดีปานนี้ก็ไม่รู้” บ่นจบก็ตักน้ำแกงเข้าปาก มีการเหลือบมองตาเขาอย่างเขินอายแค่ชั่วแว่บเดียว แล้วหลังจากนั้นตัวเขาที่นั่งมองอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของคนรักอีกเลยจนกระทั่งเกาเหลาเจ้าเด็ดหมดชาม
“อิ่มไหม ผมซื้อเจลลี่ผลไม้ร้านเบเกอรี่ใกล้ๆกันมาด้วย” รัตติกาลเอ่ยถามเมื่อแก้วน้ำเย็นที่เขาเอามาให้ ถูกวางลงบนโต๊ะด้วยความว่างเปล่า
“ร้านนั้นก็อร่อยหลายอย่างนะ ร้านเล็กๆราคาก็ไม่แพง แต่ตอนนี้อิ่มมาก เอาไว้ก่อนดีกว่า” ทิวาเตรียมลุกขึ้นเก็บชามแต่คนไวกว่ากลับฉวยทุกอย่างไปถือไว้เสียเองแล้วรีบเดินตรงไปยังอ่างล้างจานชนิดที่คนมองตั้งตัวไม่ทัน
ทิวาถอนหายใจกับเหตุการณ์ซ้ำๆที่แทบจะทำให้เขาเคยตัว ตั้งแต่กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดของรัตติกาลคือการเอาใจที่อยู่ในระดับห้าดาว ไม่ว่าเขาอยากจะกินอะไร อยากจะได้สิ่งไหน เพียงแค่บ่นเปรยออกมาไม่กี่วันสิ่งๆนั้นก็จะมากองอยู่ตรงหน้า
เขานึกถึงรัตติกาลเมื่อปีก่อนไม่ออก ไอ้เรื่องจะไปต่อคิวซื้อเกาเหลาแค่ถุงเดียวให้เขายิ่งไม่ต้องหวัง รัตติกาลคนนั้นไม่เคยเก็บจานชามด้วยความไวแสงอย่างนี้ ไม่เคยตามใจใครในสิ่งที่ตัวเองไม่เห็นด้วย รัตติกาลคนนั้นหายไปไหนแล้วนะ...
เก้าอี้เคลื่อนออกจากจุดเดิมก่อนที่ร่างโปร่งจะก้าวเท้าเดินไปตามทาง จนกระทั่งเห็นแผ่นหลังกว้างของคนที่ยืนหันหลังให้นั้นใกล้เข้ามาทุกที ทิวาเพิ่งรู้ตัวว่าหลงใหลแผ่นหลังนี้เมื่อตอนที่มีเวลาสังเกตสังกาได้ถ้วนถี่ รัตติกาลมีแผ่นหลังกว้างดูแข็งแรง มัดกล้ามเนื้อที่มีสมส่วนเหมาะเจาะกับโครงร่าง อย่างที่ไม่ว่าจะสวมเสื้อแบบใดก็ออกมาดูดีได้อย่างวิเศษ อันที่จริงแล้วไม่มีส่วนใดบนร่างกายนั้นที่จะดูไม่ดี มันสมบูรณ์แบบจนน่าอิจฉา แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้เขาหลงใหลได้ไม่ยาก
สองมือเอื้อมออกไปโอบรอบเอวสอบ ดวงตาเหยี่ยวช้อนเงยขึ้นสบกับดวงตาคู่คมที่หันกลับมา รอยยิ้มจุดขึ้นบนริมฝีปากกันและกัน ประทับแลกเปลี่ยนความสุขกันแผ่วเบา ก่อนพากันมานั่งยังโซฟาที่มักจะเป็นสถานที่สนทนากันยามเย็น รัตติกาลยังคงกอดคอเขา รั้งเบาๆเพื่อให้เอนซบกับอกซึ่งเขาก็ไม่ได้คิดจะขัดขืนอะไรในเมื่อที่แห่งนี้คือสถานที่ของสองเรา
ทีวียังคงเปิดค้างอยู่ที่ช่องสารคดีชีวิตสัตว์อันเป็นต้นเหตุให้เขาง่วงงุนหลังจากจบการทำงาน หากแต่ไม่ได้มีใครใส่ใจจะรับชมเรื่องราวน่ารู้เกี่ยวกับสัตว์เลื้อยคลานในทะเลทราย เพราะจูบหวานๆที่กำลังลุกไล่กันอยู่นี้น่าสนใจกว่าเป็นไหนๆ
“พอก่อน...” ทิวาพยายามเค้นเสียงออกมาหลังจากพักสูดอากาศ แต่อีกฝ่ายก็ยังดื้อดึงจะยื่นหน้ายื่นปากให้เขาต้องเบี่ยงหน้าหลบ จนต้องห้ามปรามโดยการดันหน้าไว้ด้วยสองมือ แต่แทนที่จะสำนึกรัตติกาลกลับหัวเราะร่วนราวกับว่ากลั่นแกล้งเขาได้สำเร็จ
“งานเสร็จแล้วเหรอ?”
“อืม...พรุ่งนี้ว่าจะเข้าไปออฟฟิศเพื่อแก้แบบให้จบน่ะ เพราะคงไม่รับงานจากพี่เขาแล้ว”
“ทำไมล่ะ??” รัตติกาลเด้งตัวขึ้นจากพนักพิง ขยับท่าทางเพื่อหันมาเผชิญหน้าเขาอย่างสนใจในหัวข้อสนทนา
“ผมได้งานแล้วเป็นเลขา” ทิวาหลุดยิ้มกับสีหน้ากังวลของคนตรงหน้า “เพื่อนกันน่ะ เลขาคนเก่าขอลาออกไปเลี้ยงลูก มันเห็นผมตกงานก็เลยชวนไปเป็นขี้ข้าส่วนตัว”
“บริษัทอะไร ผมรู้จักรึเปล่า?”
“เอสพีไอครับ บริษัทรักษาความปลอดภัยน่ะ”
“อ๋อ...ที่โรงแรมก็จ้างคนจากที่นี่ แต่...ทิวจะทำได้หรือ? มันไม่ใช่หน้าที่ที่คุ้นเคยเลยนะ”
“ก็ต้องเรียนรู้กันไปครับ อย่างน้อยก็เป็นคนกันเองคงไม่เกร็งเท่าไหร่”
รัตติกาลถอนหายใจออกมา ร่างหนาพลิกลงเอนนอนหนุนตักเขาพอดิบพอดี แล้วไม่ลืมที่จะคว้าท่อนแขนของเขาให้โอบผ่านลำคอราวกับเป็นผ้าพันคอเนื้ออุ่น ผมหนาที่กองอยู่ที่น่าตักกับใบหน้าด้านข้างที่ดูอย่างไรก็รู้ว่าไม่ค่อยจะเห็นด้วยกับงานใหม่ของเขาสักเท่าไหร่
“มีอะไรรึเปล่า?”
“...ที่จริงอยากให้ไปทำงานด้วยกัน แต่ถ้าทิวตัดสินใจอย่างนั้นก็ไม่ได้ขัดอะไร”
“ไม่เบื่อหน้ากันบ้างรึไง ที่บ้านก็เจอ ที่ทำงานก็ยังเห็น” มันเป็นแค่คำหยอกล้อก็เท่านั้น แต่คนฟังกลับพลิกตัวมาจ้องหน้าเขาอย่างกับว่าเพิ่งฟังเรื่องน่ากลัวไป
“คุณเบื่อเหรอ...”
“ผมแค่พูดเล่น นี่คิดเป็นจริงเป็นจังไปได้”
“แต่ผมถามจริง...คุณเบื่อผมรึเปล่า?” น้ำเสียงจริงจังกับแววตาที่เฝ้ารอคำตอบ มันทำให้เขาพอจะมองเห็นความจริงที่อยู่เบื้องหลังการเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยๆของผู้ชายคนนี้ คนที่แสนจะมั่นใจในทุกเรื่อง คิดเข้าข้างตัวเองได้อย่างไม่แคร์อะไร
ผู้ชายคนนี้ก็แค่กำลัง ‘กลัว’
“สิ่งที่ผมเคยขอ คุณยังจำได้ไหม?” ทิวาถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ ปลายนิ้วค่อยๆบรรจงเกลี่ยไรผมยุ่งเหยิงของคนรักให้เป็นระเบียบหากแต่สายตานั้นยังจับจ้องกันและกันมิวาง
“จะรักแค่ผม...จะยอมให้ผมเป็นลมหายใจ”
“...........”
“คุณจะยังทำมันได้อยู่หรือเปล่า?” ปลายนิ้วที่กำลังสางเส้นผมอย่างเผลอไผลสะดุดนิ่งเพราะฝ่ามือใหญ่รวบกำไว้ ความอบอุ่นเทถ่ายผ่านกันทางแรงบีบแน่นคล้ายจะย้ำถึงสัญญา รัตติกาลรวบมือเขาไปแนบอกจนรับรู้ได้ถึงแรงเต้นของหัวใจผ่านทางเนื้อผ้า หนักแน่น...และสม่ำเสมอ
“ผมไม่เคยโกหกความรู้สึกของตัวเอง ผมทำได้และจะทำ เชื่อใจผมนะ”
ทิวายิ้มกับคำตอบที่ไม่ได้มีหลักประกันอื่นใดเลยนอกจากเวลา แต่เขาก็ยินดีที่จะเชื่อหากมันมาจากถ้อยคำของผู้ชายคนนี้ คนที่ทำทุกอย่างเพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการ คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองจนไม่คิดถึงหัวอกใคร
และต่อให้อะไรๆมันไม่เหมือนเดิมในวันข้างหน้า...รัตติกาลก็คงจะเป็นฝ่ายบอกเขาด้วยตัวเอง
...แต่ในวันนี้
ตอนนี้...
ใบหน้าสวยก้มต่ำลงจนริมฝีปากแนบเนากับหน้าผากกว้าง จรดค้างอ้อยอิ่งราวกับจะย้ำเตือนถึงความรู้สึกของตัวเองให้อีกฝ่ายรับรู้ ใบหน้ายังคงพร่างพรายไปด้วยรอยยิ้มแม้จะเลื่อนกลับมาอยู่ตำแหน่งเดิม
“ไม่เบื่อเลย ไม่เคยคิดด้วย”
รัตติกาลยิ้มกว้างจนตาหยี รวบมือเขาขึ้นไปแนบริมฝีปาก จูบหนักๆจนเขานึกขำ และก็ดูจะไม่สาแก่ใจเท่าไหร่เพราะวงแขนแกร่งโน้มลำคอของเขาให้ต่ำลงจนกระทั่งริมฝีปากสัมผัสกันอย่างสมใจ
“ผมรักคุณ...”
คำรักเดิมๆที่ไม่ว่าจะฟังกี่ครั้งก็ยังออกฤทธิ์รุนแรงต่อหัวใจ ถ้าเป็นคนอื่นคงชาชินที่ได้ยินแทบจะทุกวัน แต่เขาชอบที่จะฟัง ชอบที่จะได้รับการยืนยันว่าตัวเขายังคงเป็นที่รัก
“ทิวก็รักพี่เดียวครับ”
รัตติกาลหลุดขำ
ทิวาแอบเขิน
และเพื่อไม่ให้คนขี้แกล้งล้อเลียนเขาได้ ริมฝีปากบางจึงรีบประกบแน่นเพื่อหยุดยั้งถ้อยคำที่จะทำให้เขาต้องอายไปมากกว่าที่เป็นอยู่ กลีบปากขยับอย่างชำนิชำนาญจากการฝึกซ้อมกับอย่างโชกโชน ทิวารู้ว่าจะต้องลุกไล้ตรงไหน งับเบาๆที่ริมฝีปากล่าง หรือว่าดูดดึงลิ้นอย่างไรให้รัตติกาลครางเครือได้
และมันก็ได้ผลอย่างที่คิด... อย่างน้อยๆ ก็สักสองสามชั่วโมงต่อจากนี้ล่ะนะ
_____________________________________________________________ TBC. __________________
เหลืออีกตอน หรือ สองตอน เท่านั้น!! พี่กลางคืนน้องกลางวันก็จะลาจอแล้ว
แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้หายไปนาน!!...ขออภัยจริงๆค่ะ :m13: :m13:
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
จิ้ม!!
-
หวานน้ำตาลขึ้นจอ
โอ้ยยย คู่นี้จะจบแล้ว TvT คิดถึงน่าดู
-
รู้สึกว่า ทุกอย่างมันลงตัวแล้วจริง ๆ อ่านแล้วอิ่มใจไปด้วย
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ยิ้มหวานไปกับทั้งคู่จริงๆ :-[
-
:mew1: :mew1:
-
หวานเวอร์ ละมุนละไม :o8:
-
กว่าจะมีวันนี้
ดีใจด้วยนะ พี่กลางคืนน้องกลางวัน ปริ่มมากค่ะ
-
กุบกิบ กิ๊วก๊าวมากกกกเลย
ชอบๆ พี่เดียว อ๊ายยย ฟินแทน ทิวเรียกบ่อยๆน่าาา
จะจบแล้วเรอะ ยังไม่อยากให้ลาจอเลยยยย :ling1:
-
อบอุ่นด้วยไอรัก ปลึ้มค่ะ เขารักกันจริงรักกันจัง คนอ่านทั้งฟินทั้งปลึ้ม :กอด1:
ว่าแต่พ่อกับแม่เดียวปลึ้ม, ฟิน หรือว่าเขินที่เดียวรักเมียขนาดนั้นตอนที่อยู่ในรถนะ?
กรี๊ดไปทำงานกับพี่แท่งเทียนล่ะสินี่
-
อิจฉาทิวมีคนรักดีๆ o13
-
รู้สึกอบอุ่น และดีใจแทนเดียวจังเลย ได้เจอคนที่เป็นดั่งลมหายใจ ตื้นต้นค่ะ #อิจฉา :mew3:
-
ทิวาเริ่มก่อนด้วยอ่ะ
เดียวหลงหัวปักหัวปำ
-
อยากมีพี่เดียวเป็นของตัวเองบ้างงงงง
-
:o8: :-[ :impress2:
-
:mew1:
-
ทิวาน่ารักอ่ะ ไม่แปลกใจเลยที่เดียวจะหลงขนาดนี้ :-[
-
:mew3:
-
น้ำตาลเกาะจอแล้ว :o8:
-
งื้อออออ หวานเว่อร์ เดียวอาการหนักมาก คนอ่านงี้เขินบิด อะไรจะรักจะหลงขนาดนั้น งื้ออออออ :hao7:
ทิวก็รักพี่เดียว แอ่ก! :z3: หนูทิวน่ารักกก
เดี๋ยวนี้งับก่อนด้วย ทันกันแล้วสิ :haun4:
-
อยากให้ทิวไปทำงานกับพี่เดียว
มันคงน่ารักมุ้งมิ้งน่าดูอ่ะ
-
:mew1:
ว้าวในที่สุดนิยายที่รอคอยก็มา
ตอนนี้หวานจ๋อยเลยค่ะ
ว่าแต่อีกตอนสองตอนก็จบแล้วหรือค่ะ
ว้า เรื่องนี้มีแนวโน้มจะรวมเล่มไหมเอ่ย ชอบๆมากเลยค่ะ :hao3:
-
หวานเว่อร์ๆ ค่ะ มดตอมจอแล้ววววว
-
หวานแหว๋ว กิ๊บกิ้ววว~
-
หวานจนฟิน ^^
-
พี่เดียวรับตำแหน่งสามียอดเยี่ยมไปเลยค่ะ
กว่าจะมาถึงจุดนี้ กว่าจะหวานได้ขนาดนี้
รักกัน ดูแลกันไปนานๆนะน้องทิวพี่เดียว ;)
-
หายไปนานจุงค่ะ
ปล. พี่เดียวน่ารัก ทิวาก็น่ารัก เขินนนนนนนนนนนนน
ปล.2 มาทวงพี่จันทร์กับน้องต่ายด้วยน้าาาาาาาา
-
ต้องได้อ่านเรื่องนี้หลังสอบทุกทีเลยไม่รุทำไม 555
ชอบมากๆ หวานละมุนสุดๆ
ยิ่งประโยคพี่เดียวนี่ทำเราเขินแทน :-[
-
:mew1: :mew1: ทั้งหวานทั้งฟิน. พ่อแม่ของเดียวก็น่ารักมากกกกกก. ใจหายจังใกล้จะจบแล้ว
-
ทิวาจ๋าาา ยั่วหน่อยๆ
-
มันคือรสชาติของดาร์กช็อกโกแลต กินครั้งแรกมันให้ความรู้สึกขม และจบลงด้วยรสหวานๆ
มันให้อารมณ์นี้เลยจริงๆ
-
รักเรื่องนี้จริงๆ
-
หวานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[
:กอด1: :L1: :pig4:
-
หวานนนนนนนนนนน
-
โอ้โหว
หวานกันขนาดนี้ไม่เห็นใจคนโสดบ้างเลยนะคะเนี่ยยยย แอร๊ยยยย
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ
-
วั้ยยยย :-[ :-[ :-[
แฮปปี้แลนด์แดนความสุขมากมาย
ให้กะลังใจคนเขียนครัช :กอด1:
-
มดไต่แล้วค่ะ หวานมาก ความรักทำให้คนหนึ่งเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ
เดียวคงไม่อยากกลับไปทุกข์เป็นปีๆ อีกแล้ว ดูแลทิวดีมาก ใส่ใจมาก จนพ่อแม่ยังหมั่นไส้ลูกชาย 555
แล้วเขาก็มองก็หวานใส่ตลอดอ่ะ ทิวก็โชคดีเนอะที่ได้เจอเดียว
ขอบคุณค่ะ
-
รักหวานๆ ของเดียว ทำให้พ่อแม่เดียวถึงกับหมั่นไส้ในความหลงและเอาใจของเดียวที่มีต่อทิว :o8
-
หวานนำ้ตาลขึ้นเลย อิอิ จากนี้เดียวคงมีแต่ความสุขท
-
บริษัทเอสวีพีเป็นของใครน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาขอคิดนานๆๆ
-
พี่เดียววว o13
-
มดกัดละฮอลลลล
-
ละลาย หวานมากกกกก
จะจบแล้วหรอ
มาไวไวน่ะ
-
น่ารักกกกกก หวานมาก ๆ เลยยย
-
โอยยยยย
จะจบแล้วเราะ ฮืออ
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
ชอบมาก
;_____;
มีแต่อะไรดีดีแล้ว ขอให้รักกันไปนานๆ
-
ดีค่ะ พึ่งมาอ่าน อ่าน 2-3 ชม. ก็ถึงตอนล่าสุดแล้ว
เรื่องนี้...ไม่รู้จะจัดอยู่ในหมวดไหนดี
ตอนแรกก็เอาซะ :pighaun: แบบฟินกันไปทีเดียว
แอบหน่วงๆเป็นพักๆ เพราะรุ้สึกเข้าใจอารณ์ของทิว
ไปๆมาๆ ตอนที่ทิวหนีไป เรานี่อ่านไปร้องไห้ไปตั้งแต่ตอนนั้น
จนถึงตอนที่เดียวไปหาพ่อของทิว ตาเราต้องบ่วมแน่ๆ น้ำมูกก็ไหล :hao5:
แล้วยิ่งเราอ่านติดต่อกัน ทำให้เราอินมากๆ สนุกมากเลยค่ะ
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะคะ
ปกติเราไม่ค่อยอ่านเรื่องที่มีชื่อเรื่องแนวดราม่า
เพราะเป็นคนร้องไห้ง่าย
แต่ดีใจมากที่กดเข้ามาค่ะ o13
-
อย่าทะเลอะกันอีกน้าาาา
รักกัน รักกัน
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอให้รักกันชั่วนิรันดร์ อิอิ
-
จะจบแล้วเหรอ คงคิดถึงแย่เลย
-
ตอนนี้หวานล้ำจนต้องบิดไปบิดมา :-[
แต่พ่อกับแม่เดียวคงหมั่นใส้ลูกตัวเองอ่ะนะ :laugh:
ทิวทำให้คนอ่านอย่างเราอิจฉามากจริงๆ
จะหาผู้ชายอย่างเดียวได้ที่ไหนอีกมั๊ยเนี่ย
มาทำให้เราอิจฉาแล้วก็จะลาจอกันเสียแล้ว
รอตอนหน้าว่าจะมีอะไรมาให้เราอิจฉาอีก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
-
กว่าจะหวานได้ขนาดนี้เสียน้ำตาไปเท่าไหร่
รักกันอบอุ่นจริงๆ
-
ชอบ ผ่านร้อนผ่านหนาว เหมือนกับเราตอนนี้ o13
-
คงคิดถึงน่าดู :hao5:
-
:-[ :-[
-
:hao5: งื้ออออ จะจบแล้วว ต่อไปได้อ่านตอนพิเศษพี่เดียวน้องทิวแย้ว o13
-
คุณพี่ ทั้งรักทั้งหลง หายใจเข้าออกเป็นน้องทิว 555 พ่อกับแม่ถึงกับอึ้งกันไป
มึฉากหวานๆ ให้ชื่นใจบ้างแบบนี้ น่ารักจังจ
-
ยินดีกะน้องเดียว พ่อแม่สามีรักมาก :กอด1:
-
:hao5: :hao5:
:impress2:
-
:a5: จะจบแล้วววว รวมเล่มนะคะ :mc4: :กอด1:
-
ตอนนี้อย่างหวานเลยคะ >< ทิวา น่ารักไม่ไหนน๊าา เดียวคงเป็น ผช เกลัยมัว ชัดๆ 55
-
รักกันหวานซึ้งแนบแน่น
-
CHAPTER 32 ...แขกไม่ได้รับเชิญ(อีกครั้ง)...
“คือสรุปว่า มึงอยู่กินกับผัวเป็นที่เรียบร้อยแล้วสินะ”
ทิวาจำต้องถอนหายใจยาวเหยียดใส่เจ้านายหมาดๆอีกครั้งในรอบวัน เขาเริ่มงานใหม่ในตำแหน่งเลขามาเกือบสัปดาห์ แม้อะไรจะยังไม่ค่อยลงตัวนักกับตำแหน่งงานที่ในชีวิตไม่คิดฝันว่าจะได้ทำ แต่ทิวาก็ยังมีเลขารุ่นพี่มือฉมังคอยให้คำแนะนำ แต่สิ่งที่เขาคิดว่ามันง่ายอย่างการทำงานเป็นผู้ช่วยคนคุ้นเคยนั้นกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด
เพราะไอ้คำว่าคนคุ้นเคยน่ะสิ ไอ้หมอนี่ถึงได้พูดทุกอย่างที่อยากจะพูดโดยไม่ได้ดูกาละเทสะสักนิด
“มันใช่เรื่องที่จำเป็นต้องถามตอนนี้ไหม?” เลขาคนใหม่พยายามข่มใจถามกลับเสียงเรียบพลางวางแฟ้มเอกสารหลายเล่มลงบนโต๊ะ เพื่อนเขาคนนี้ก็ต้องศึกษางานใหม่ไม่ต่างกัน เพราะเพิ่งกลับมาเริ่มงานในตำแหน่งเดิมหลังจากหายสาบสูญไปสองปีเพื่อใช้ชีวิตที่มันเรียกว่าโคตรอิสระ หน้าที่ของเขาในตอนนี้คือติดต่อกับทุกแผนกเพื่อร่วมรวมเอกสารที่จำเป็นมาให้ท่านผู้บริหารใหญ่ศึกษา
“ก็เบื่อแล้วนี่ ไม่อยากอ่านเอกสารแล้ว” ทินกรหมุนเก้าอี้ทำงานไปมาราวกับเด็กเอาแต่ใจ “ที่กูอ่านวันนี้มากพอเท่ากับแฮรี่ฯ7เล่มรวมกันเลยนะ มึงรู้รึเปล่าว่าคนไทยใช้เวลาอยู่กับตัวอักษรแค่37นาทีต่อวันเอง นี่กูอ่านตั้งแต่เช้าจนจะเลิกงานมึงยังจะให้กูอ่านอะไรอีก”
“อย่ามาเล่นลิ้นนะเทียน บอกเองไม่ใช่เหรอว่าต้องรีบศึกษางานช่วงที่ห่างไป”
“ไอ้คนใจยักษ์ ไอ้เลขาใจมาร ใช่สิ กูมันของเก่าแล้วนี่นะ”
เฮ้อ...เขาอยากจะบ้า!!!
แทนที่มันจะจบเท่านั้นกลับหยิบมือถือขึ้นมากดหาเบอร์ยิกๆก่อนจะเอาไปแนบหู ทิวาส่ายหัวแรงๆกับภาพที่เห็น ก็ไม่เคยคิดฝันอีกเหมือนกันว่าผู้ชายวัยยี่สิบหกย่างยี่สิบเจ็ดเวลาทำหน้าค้อนประหลับประเหลือกได้น่าทำร้ายถึงเพียงนี้ ทิวาได้แต่ทำใจแม้ว่าเพื่อนนั้นเราสามารถเลือกคบได้ แต่นี่มันก็เลยจุดนั้นมานานมากแล้ว...
“ช่วยกูด้วย!! กูมันเก่าขึ้นราทิวมันก็เลยอยากจะฆาตกรรมกูให้ตายด้วยกองเอกสาร” มีบุคคลน้อยนิดเพียงหยิบมือเท่านั้นที่ไอ้หมอนี่จะปัญญาอ่อนใส่ แต่คนที่ยอมเล่นไปด้วยกันนั้นมีแค่คนเดียว “ใช่! ตั้งแต่มันมีชู้ มันก็จะเฉดหัวกูส่ง ไอ้หมอช่วยกูที”
นับไม่ถูกจริงๆว่าเขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายไปกี่ครั้งแล้วในวันนี้ ที่จริงแล้วเขาไม่จำเป็นต้องมาทำหน้าที่อันแสนยากเข็ญนี้เลยก็ได้ แต่ติดตรงที่ว่าทินกรต้องการเลขาโดยด่วนแล้วเป็นเขาที่ว่างงานพอดี จะให้เลือกเลขาเป็นผู้หญิงก็ไม่ได้เพราะไม่อยากมีปัญหากับเมีย นั่นแหละ...กรรมเลยต้องตกมาที่เขา
“หึ หึ หึ เอางั้นเหรอ...”
เสียงหัวเราะที่แม้จะได้ยินมาหลายครั้งแต่ก็อดหวาดระแวงไม่ได้ทุกทีดังขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย จากบทน้ำตาท่วมจอเมื่อกี้กลายเป็นบทฆาตกรโรคจิตในพริบตา ไอ้นักแสดงนอกจอหันมามองทางเขาเป็นระยะพลางหัวเราะในลำคออย่างน่าขนลุกไปด้วย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันต้องวางแผนอะไรบางอย่างกะไอ้คนปลายสายเป็นแน่
ถ้าทินกรรวมหัวกับจัญญาเมื่อไหร่เขาได้ปวดหัวทุกที
“เออๆ โอเคตามนี้” เจ้านายหมาดๆวางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะหลังเสร็จสิ้นกิจธุระที่หาสาระไม่ได้ ใบหน้าคมเข้มเปี่ยมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“วางแผนชั่วอะไรกันอีกล่ะ ดูหน้าก็รู้ว่าคงหาเรื่องดีๆไม่ได้”
“วาจามึงนี่บาดเข้าไปถึงเซี่ยงจี๊กูจริงๆ” ขนาดเขาว่าขนาดนี้มันก็ยังหาสำนึกไม่ ทินกรเหยียดยิ้มน่าขนลุกก่อนจะลุกขึ้น มือใหญ่คว้าข้าวของส่วนตัวที่มีแค่โทรศัพท์กับกระเป๋าเงินมาใส่กระเป๋ากางเกง
“จะไปไหนน่ะ ยังไม่เลิกงานนะเทียน”
“ไปตรวจงานกัน ไอ้แฟ้มนั่นน่ะเขวี้ยงทิ้งไปเลย” แล้วไอ้เพื่อนบ้าก็กะจะทำอย่างที่พูดจริง มือหนายื่นเข้ามาหวังคว้าแฟ้มสีดำที่เขาถืออยู่ ทิวาจึงจำใจต้องวางมันลงกับโต๊ะ
“แล้วจะกลับเข้ามารึเปล่า เราต้องรอไหม”
“พูดบ้าอะไร เจ้านายไปที่ไหนเลขาก็ต้องไปที่นั่นไม่ใช่เหรอ”
เฮ้อ~ เขาอยากจะบ้าตายวันละหลายรอบ
ลงท้ายเขาก็ต้องถูกไอ้หมอนี่ลากไปบริษัทนั้นบริษัทนี้ที่มีสัญญาว่าจ้างให้รักษาความปลอดภัย ถึงจะเรียกว่าไปตรวจงานแต่ก็แค่ไปสังเกตการณ์เท่านั้น แค่ยืนดูพฤติกรรมโดยรวมและระบบการทำงานว่าเข้มงวดดังที่บริษัทต้นสังกัดระบุไว้หรือไม่ ที่จริงแล้วหน้าที่นี้ไม่จำเป็นต้องให้ผู้บริหารลงมาตรวจสอบก็ได้ แต่ทินกรว่ามันเป็นความเคยชินที่ส่งต่อกันมา จากปู่สู่พ่อแล้วก็มาถึงลูก
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...ไอ้หมอนี่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตะลอนทัวร์เสียที
“อยากจะไปอีกกี่ที่กันแน่ วันนี้บอกแล้วนี่ว่าขอเลิกงานตรงเวลา” ทิวาอดพูดไม่ได้ เข็มนาฬิกาบนข้อมือเขามันก็ราวกับวิ่งเร็วขึ้นทุกครั้งที่ยกดู
“ทำไมล่ะ เห็นทุกทีก็ไม่บ่น หรือว่ามีธุระสำคัญมากกว่าการทำงาน” ทินกรเหล่มอง เหยียดยิ้มอย่างที่คนมองอยากจะปล่อยหมัดไปปะทะเบาๆแล้วหันกลับไป ร่างสูงเดินควงกุญแจรถยนต์กับนิ้วอย่างอารมณ์ดี
...นี่มันแกล้งกันชัดๆ!!...
ถึงแม้ว่าตั้งแต่เริ่มงานจะต้องอยู่เลยเวลาทุกวันเพราะยังมีเรื่องที่ต้องทำความเข้าใจมากมาย มันเลยกลายเป็นสัปดาห์ที่ทิวาปวดหัวมากที่สุด ไหนจะไอ้เพื่อนงี่เง่าที่เขยิบฐานะเป็นเจ้านาย มันทำให้เขาต้องข่มใจมากกว่าเดิมหลายเท่าเพราะต้องไว้หน้ามันด้วยตำแหน่งที่ค้ำคออยู่ พอกลับบ้านก็เจอกับคนตัวโตที่เริ่มไม่พอใจในงานใหม่ที่ต้องอยู่จนเย็นย่ำค่ำมืดทุกวัน รัตติกาลเริ่มทำตัวงอแงเอาแต่ใจเลยทำให้เขาบอกไปว่าวันนี้จะรีบกลับ นั่นล่ะถึงได้เลิกหน้าบูดหน้าบึ้ง
แล้วนี่เลยเวลาเลิกงานมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว แต่รัตติกาลก็ไม่โทรตาม...สงสัยว่าเขาคงได้ง้อจนเหนื่อยแน่เลย
ทิวาเดินมองพื้นอย่างสุดเซ็ง เขาเองก็อยากจะโทรไปหาอยู่หรอกแต่กลัวว่าถ้าทินกรได้ยินแล้วจะยิ่งแกล้งหนัก แต่เพราะเอาแต่เดินตามฝีเท้าคนข้างหน้าถึงได้ไม่ทันระวังจนชนเช้ากับคนที่จู่ๆก็หยุดกระทันหัน
“พอแล้วก็ได้” ทิวาแทบจะฉีกยิ้มกับคำพูดของเจ้านายที่เหลียวใบหน้าคมเข้มมามอง แต่ไอ้ประโยคต่อมานี่สิ “...แต่ให้พวกกูไปส่งนะ”
“พวก? เฮ้ย! พี่หมอมาได้ไง” ทิวาตาเบิกโตกับผู้ที่มาทำให้สรรพนามครบสมบูรณ์ ชายหนุ่มที่คุ้นตาตั้งแต่เด็กยืนพิงรถยนต์หรูของทินกรด้วยท่วงท่าที่ไม่ต่างจากนายแบบในแมกกาซีน หนุ่มผิวขาวหน้าตี๋ฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขาพร้อมกับคำทักทาย
“พร้อมแล้วนะไอ้หมอ”
“พร้อมเสมออยู่แล้วไอ้เทียน”
ทิวาได้แต่อ้าปากพะงาบอมลม มันเกิดอะไรขึ้นสองคนนี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่พร้อมกันอย่างกับนัดไว้...!! ต้องเป็นตอนนั้นที่ทินกรโทรไปหาแน่ๆ เขาแค่คิดแต่ยังไม่ทันจะได้โต้ตอบอะไร มือใหญ่ของเพื่อนข้างตัวก็จัดการลากเขาเข้าไปนั่งในรถส่วนหลัง ทิวากระพริบตาปริบๆกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด มองคนนั้นทีคนนี้ทีที่กำลังเตรียมพร้อมเพื่อออกรถจากลานจอด
“จ...จะไปไหนกัน”
คำถามของเขาถูกปัดตกไปด้วยรอยยิ้มกว้างสุดแสนจะเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่มต่างวัยตรงหน้า รถเคลื่อนตัวออกช้าๆ ขับวนไปตามทางจนกระทั่งออกสู่ถนนใหญ่ เมื่อนั้นแหละใบหน้าคมเข้มของเพื่อนรุ่นเดียวกันถึงได้หันมามองเขา
“เอาล่ะ...บอกพี่เทียนสิจ๊ะว่ารังรักของน้องทิวไปทางไหน”
ข...เขา... เขาอยากจะบ้า!!!!
รัตติกาลหงุดหงิดจนอกจะระเบิด!!!
บริษัทบ้าอะไรถึงได้ใช้งานคนเยี่ยงทาสขนาดนี้ แค่เริ่มทำงานอาทิตย์แรกก็กลับบ้านค่ำทุกวัน และงานเลขาบ้าอะไรมันจะหนักหนาจนเมียเขากลับมาในสภาพโทรมตลอด ยิ่งเห็นเขาก็อยากจะโพล่งออกไปว่าให้ลาออกจากที่นั่นแล้วมาทำงานให้เขาเสีย แต่ในเมื่อรู้ดีว่าทิวาคงไม่ยอมมันถึงได้อึดอัดในอกอยู่อย่างนี้
รัตติกาลได้แต่เข่นเขี้ยวในใจ ถ้าขืนยังเป็นอย่างนี้ต่อไป เขาจะไม่ต่อสัญญาจ้างบริษัทนั้นอีกแน่!!
ชายหนุ่มเงยหน้ามองนาฬิกาติดผนังอีกครั้งก่อนจะมองออกไปยังกระจกใสด้านนอก ด้วยชั้นที่อยู่นั้นสูงจนสามารถมองเห็นบริเวณรอบๆได้กว้างไกล พอๆกับที่สามารถมองเห็นท้องฟ้าได้ใกล้กว่าเดิม แม้แสงสีทองจะยังคงรำไรให้ความสว่าง แต่ความมืดครึ้มก็เริ่มคืบคลานเข้ามาจากปลายขอบฟ้า
เขาอยากจะโทรไปถามด้วยความห่วงใยว่าตอนนี้ทิวาใกล้จะได้กลับบ้านหรือยัง ได้ทานอะไรบ้างรึเปล่า แต่อีกใจก็กลัวจะทำให้คนรักเครียดโดยใช่เหตุ ซ้ำร้ายกลัวว่าตัวเองจะควบคุมความหงุดหงิดเอาไว้ไม่อยู่จนพาลให้ต้องโต้เถียงกันเปล่าๆ
รัตติกาลละสายตาจากด้านนอก ร่างสูงเดินตรงเข้าไปยังห้องทำงาน เปิดประตูตู้ไม้ออกมาเพื่อหวังปลดรหัสที่ตู้นิรภัยขนาดย่อมที่เก็บของสำคัญเอาไว้ เมื่อหมายเลยวันเกิดของคนสำคัญถูกใส่ลงไปกลไกก็ถูกปลดออก ถึงจะบอกว่าในนี้มีแต่ของสำคัญแต่เขาก็บอกรหัสให้แก่ทิวาอย่างเต็มใจ แต่เจ้าตัวก็ใช่ว่าจะสนใจเปิดดู เพราะแม้แต่รหัสก็ยังลืมไปเสียด้วยซ้ำ สุดท้ายเขาเลยจำต้องเปลี่ยนรหัสใหม่เป็นเลขวันเกิดของทิวาเพื่อที่สะดวกในการจดจำ ...แต่... มันก็เท่านั้นละนะ
มือใหญ่เปิดบานเหล็กออกกว้าง มีเงินสดจำนวนไม่น้อยเผื่อกรณีฉุกเฉิน และเอกสารสำคัญทั้งหลายแหล่ แต่สิ่งที่รัตติกาลหยิบขึ้นมากลับเป็นกล่องแปดเหลี่ยมสีดำใบเล็ก เพียงแค่เห็นก็จุดรอยยิ้มให้เขาได้ไม่ยาก มันเป็นของสั่งทำที่เพิ่งจะได้มาเมื่อวาน ราคาค่างวดของมันอาจจะมากจนคนรับไม่พอใจ แต่มันก็ยังน้อยกว่าข้าวของที่บรรดาผู้หญิงหิวเงินที่เคยกอบโกยไปจากเขาเสียอีก
รัตติกาลเปิดฝาตลับออก บนเนื้อผ้ากำมะหยี่นุ่มมีแหวนสองวงปักอยู่เคียงกัน แหวนพลาตินัมเกลี้ยงๆไร้เพชรพลอยอย่างที่ทิวาไม่อาจบ่นได้ เขาอยากจะใส่สิ่งนี้ลงไปบนนิ้วเรียวสวยที่เขาชอบสัมผัส อยากจะให้เป็นเครื่องตราบอกว่าทิวาเป็นของรัตติกาลเท่านั้น เขาตั้งใจจะมอบให้ในวันทำบุญบ้าน ซึ่งด้วยฤกษ์ยามและข้าวของเครื่องเคียงที่คุณนายราตรีท่านร่ายมานั้นไม่ต่างอะไรจากงานแต่งเขาสักนิด จนเขากับพ่อแทบจะสงสัยว่าคุณราตรีท่านลืมไปหรือเปล่าว่าแท้จริงแล้วเป็นวันทำบุญบ้าน ได้ข่าวแว่วๆมาว่าถึงขนาดไปนั่งปรึกษากับพระอาจารย์ที่นับถือตั้งนานสองนานว่าอยากได้วันมงคลฤกษ์ที่พร้อมสำหรับสองงานในวันเดียว
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาช้าๆเมื่อนึกถึงเจ้าของแหวน กล่องถูกปิดกลับเหมือนเดิมแล้วส่งคืนเข้าไปในตู้ ปิดบานเหล็กเข้าสลักและปิดประตูตู้อีกครั้งก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย รัตติกาลเดินออกมาจากห้องเพื่อตรงไปยังห้องครัว เขาสั่งอาหารจากร้านอาหารชั้นล่างขึ้นมา แต่จนป่านนี้นั้นคงเย็นชืดจนไม่น่าลิ้มลองถ้าเขาอุ่นมันเสียตอนนี้ก็น่าจะทันเวลาที่ทิวาจะกลับมาตามที่เคย
อาหารหลายอย่างกำลังส่งกลิ่นหอมฉุยกระจายไปพร้อมกับควันจางๆที่ลอยฟุ้ง ตอนแรกก็ว่ายังไม่หิวหรอกนะแต่พอได้กลิ่นนานไปกระเพาะก็เริ่มโอดโอยเข้าแล้ว ชายหนุ่มอดีตเสือผู้หญิงมาบัดนี้ทำได้แค่นั่งจ่อมอยู่กับโต๊ะอาหารเพื่อรอคนรักกลับบ้าน ถ้าพวกเพื่อนมันรู้ว่าสภาพเขาตอนนี้เป็นอย่างไรมันคงจะหัวเราะเยาะกันน่าดูชม
บางครั้งเมื่อย้อนกลับไปคิดถึงอดีตมันก็ช่างน่าตลก คนอย่างรัตติกาลไม่เคยต้องมานั่งรอใครแบบนี้ แค่มีเซ็กส์กันสุดเหวี่ยงกับบรรดาคู่ขาไม่ซ้ำหน้า ผู้หญิงพวกนั้นสนองตัณหาให้ ส่วนเขาก็แลกเปลี่ยนโดยการหยิบยื่นสิ่งของราคาแพงที่พวกหล่อนต้องการ แต่พอมาถึงทุกวันนี้...สิ่งที่เคยคิดว่าสุดแสนจะธรรมดากลับดูเป็นความน่าละอาย แต่ความต้องการที่พุ่งเป้าไปที่ใครเพียงคนเดียวนั้นต่างหากที่ทำให้เขารู้สึกภูมิใจ อยากให้คนๆนั้นมีความสุข อยากให้สบายทั้งกายทั้งใจ
สิ่งที่เขาเป็นในตอนนี้มันคงช่วยเพิ่มพื้นที่สีขาวในตัวเขาทีละนิด จนแม้แต่พ่อยังอุตส่าห์ชมเขา... ‘เป็นเด็กดีแล้วสินะ’ ...ถึงแม้คำว่า ‘เด็ก’ นั้นไม่ควรเอามาใช้กับคนอายุ30 แต่เขาก็อดที่จะดีใจไม่ได้อยู่ดี
คนคิดอะไรเพลินสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงสัญญาณที่ประตูดังขึ้นสั้นๆยามที่มีการปลดล๊อกและตามมาด้วยเสียงบานประตูเปิดออก ถ้ารัตติกาลเป็นสุนัขก็คงกระดิกหูกระดิกหางวิ่งไปตะกายคนที่เพิ่งจะเข้ามาแล้ว ในเวลาแบบนี้ก็คงมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มา รัตติกาลออกอาการลิงโลดอย่างปิดไม่มิด ความดีใจพาร่างสูงใหญ่ลุกออกจากที่นั่งเพื่อเดินไปต้อนรับ แต่ทว่า...
ตรงหน้านั้นไม่ได้มีแค่คนรักเขาเท่านั้น แต่กลับมีแขกแปลกหน้าอีกสองคนที่กำลังสอดส่ายสายตาไปรอบห้องอย่างสำรวจ ชายคนแรกตัวสูงผิวพรรณหน้าตาคล้ายมีเชื้อจีนอยู่ในตัวแต่ใบหน้านั้นคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ส่วนอีกคนผิวไม่ขาวไม่ดำ ตัวสูงใหญ่คมเข้ม เมื่อเปรียบเทียบกันสามคนแล้วทิวาดูจะผอมบางที่สุดแถมยังเตี้ยกว่าใคร
“เดียว...ขอโทษนะที่มาช้า” ทิวาผลักไอ้คนหน้าเข้มให้พ้นทางแล้วเดินตรงมาทางเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ทานข้าวหรือยัง ผมแวะซื้อเป็ดอบน้ำผึ้งมาฝากด้วย”
รัตติกาลยิ้มรับเดินตามคนรักไปยังโต๊ะอาหารติดๆไม่ต่างจากหมาตามเจ้าของ “ผมรอคุณอยู่”
“หิวแย่เลย ขอโทษนะ”
“รอได้...”
บรรยากาศรอบตัวคล้ายกลับจะเจือไปด้วยสีชมพูหวานแหววอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มของทิวาไม่เคยทำให้เขาห้ามใจยิ้มตอบได้สักที มือใหญ่ช่วยถอดเสื้อสูทออกจากตัวคนรักแล้วพาดไว้ที่พนักเก้าอี้ก่อนจะเป็นฝ่ายขยับถอดเนคไทและปลดกระดุมเสื้อลงสองสามเม็ดในระหว่างที่เจ้าของกำลังมุ่งมั่นกับการแกะกระดุมข้อมือแล้วพับแขนเสื้อขึ้น
“เหนื่อยไหม”
“ไม่หรอก วันนี้เดียวงานยุ่งรึเปล่า?”
“ก็เรื่อยๆเหมือนทุกวันนั่นแหละ อยากอาบน้ำก่อนไหม” รัตติกาลเอื้อมมือปัดปอยผมที่ร่วงปรกหน้าทัดไว้ข้างหูให้ พลางใช้สายตาสำรวจความอิดโรยบนใบหน้าสวยด้วยความรวดเร็ว
“หิว” คำตอบสั้นแต่ช่างน่าเอ็นดูเหลือเกินในความคิดของเขานั้น ถูกแทรกแซงด้วยเสียงกระแอมไออย่างบ้าคลั่งจากแขกไม่ได้รับเชิญที่ถูกลืมไปเสียสนิท
“โค่กๆๆๆๆ โอะ อัวะๆๆ โค่กๆๆ”
“แค่กๆๆๆๆ เหอะ แหวะๆๆ แค่กๆ ”
ช่างเป็นเสียงที่หยุดบรรยากาศหวานๆได้ชะงัดนัก รัตติกาลมองคนรักอย่างข้องใจ ซึ่งคำตอบที่ได้นั้นมีแต่ความลำบากใจบนใบหน้าและรอยยิ้มแห้งๆอย่างจนด้วยคำพูด
“คุณชู้ เอ้ย คุณสามีสวัสดีครับ” ไอ้คนตัวใหญ่ยกมือไหว้เขาด้วยท่าทางสบายๆอย่างที่คนเป็นผู้ใหญ่เพิ่งพบกันไม่มีวันทำ
“จำได้ไหมครับเราเคยเจอกันแล้ว” ส่วนคำทักทายของหนุ่มทำให้เขาต้องทำหน้าฉงนใส่ “ก็ค่ำคืนนั้นไง ที่คุณบุกไปที่ห้องทิวแล้วก็...” ไอ้ตี๋เหยียดยิ้มแล้วประกบมือสองข้างกระดกตีกันรัวเร็วจนไอ้เข้มหัวเราะลั่น รัตติกาลทำหน้าป่วย บางทีการพูดออกมาเป็นคำมันจะดูเบากว่านี้มาก
“เพื่อนผมครับ นั่นทินกรอายุเท่าผม ส่วนนั่นพี่หมอจัญญาอายุเท่าเดียว” ทิวาแนะนำชื่อเพื่อนสองคนด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย “คนนี้คุณรัตติกาล ฟ...แฟ...แฟนกู”
รัตติกาลแทบจะตัวลอยไปติดเพดานกับคำแนะนำที่ได้ยิน เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่ทิวาแนะนำเขาด้วยฐานะแฟนให้คนอื่นได้รับรู้ แถมยังขัดเขินได้น่ารักน่าฟัด มีการชำเลืองแลสายตาประหม่าส่งมาให้เขาต้องอมยิ้ม เห็นแล้วอยากจะไล่ไอ้พวกก้างขวางคอออกไปซะให้พ้นๆ
“หิวแล้ว เลิกหวานก่อนได้ไหมครับพี่” แล้วความหวานของเขาก็ถูกตีกระจายอีกครั้ง ทินกรเดินแหวกผ่านไปยังโต๊ะด้านหลังที่เต็มไปด้วยกับข้าวหลายอย่าง “พี่ไม่หุงข้าวไว้กินเองกันบ้างเหรอ ซื้อบ่อยๆมันเปลืองนะพี่”
...และก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์การใช้ชีวิตของเขาและคนรักประหนึ่งแม่ยายที่บุกมาเยี่ยมบ้าน
“แล้วดูดิ๊เนี่ย กับข้าวได้มานิดๆ แต่หลายสิบบาทแน่เลยไม่ไหวนะพี่ ถ้าทำเองคงได้จานเบ้อเริ่ม แล้วดูๆ ข้าวก็จานนิดเดียวกินกันอิ่มเหรอ นี่พี่เลี้ยงเพื่อนผมให้อดๆอยากๆเหรอทิวมันกินเก่งนะไม่รู้รึไง แล้วนี่ตู้เย็นทำไมมันถึงได้โล่งโจ้งอย่างนี้ พี่ไม่หาอะไรติดบ้านไว้บ้าง ใช้ให้คุ้มสิพี่ปล่อยทิ้งไว้ให้เปลืองไฟเล่นๆทำไม ตู้เย็นบ้านผมนี่ของเพียบอย่างกะซูเปอร์มาเก็ตเปิดเมื่อไหร่ต้องได้กินจนเมียผมน้ำหนักขึ้นพรวดๆ ผมถึงว่าไอ้ทิวมันผอมแห้งลงทุกวันเพราะไม่มีอะไรจะกินนี่เอง”
รัตติกาลทำได้แค่อ้าปากรับลมตลอดการเทศนา โดยที่หูขวาก็ต้องคอยรับฟังอีกเสียงของใครอีกคนที่กำลังเดินสำรวจข้าวของเครื่องใช้ เอ่อ...พ่อตาสินะ...
“อืม...โต๊ะตู้ดูดีมีระดับมากครับ อื้อหือ ใช้แต่ยี่ห้อแพงๆนะ แต่ซื้อมาแค่ประดับเฉยๆก็โอเค ดูแล้วคงจะไม่ได้หุงหาอาหารกินเองกันเลยนะ ยังกะของใหม่แน่ะ โอ้โฮ เครื่องวิ่งรุ่นนี้แพงบรรลัยเลยนะครับคุณ อู้ฮู มีหนังสือเยอะเหมือนกันนะ มีแต่การเงินการตลาดหลักธุรกิจ เครียดไปไหม ผมเป็นหมอแต่ยังต้องมีชั้นเก็บหนังสือโป๊เลย ไว้จะส่งมาให้นะไว้คลายเครียด ว้าวๆ ทีวีจอโค้ง! เป็นแสนเลยไม่ใช่หรือครับ อื้มๆ ฐานะสุดยอดไปเลยนะเนี่ย”
รัตติกาลได้แต่มองซ้ายที ขวาทีด้วยความงุนงง รู้ตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่เพียงลำพัง ส่วนคนรักของเขานั้นกำลังเดินไปมาเพื่อจัดการตักข้าวเปล่าในกล่องโฟมที่เพื่อนวางไว้แบ่งใส่จานอีกสองใบ เขารีบเดินเข้าไปนั่งข้างทั้งๆที่ยังสับสน ทิวาหันมายิ้มให้เขาเหมือนปลอบใจและขอโทษอยู่ในที ก่อนที่จะ...
“หยุดเดินพล่านกันได้แล้ว รีบมากินข้าวแล้วก็ไสหัวกันไปซะที”
ทิวาของเขาเปล่งเสียงเข้มไม่ต่างจากคุณครูเวลาดุลูกศิษย์ และมันก็ได้ผลเสียด้วยเมื่อสองคนที่เดินวุ่นวายเริ่มทยอยกลับมานั่งโต๊ะกันอย่างสงบเสงี่ยม แต่ปากยังไม่ยอมหยุดขมุบขมิบราวกับบ่น
“เงียบกันปากสักที กินเข้าไปได้แล้ว”
“พวกกูเป็นห่วงแท้ๆ”
“มีผัวแล้วก็เงี๊ยะ”
“เอ่อใจเย็นๆนะครับ” รัตติกาลจำต้องรีบปลอบคนข้างกายที่คล้ายน้ำถูกต้มเดือดทีละนิด “เป็นเพื่อนกันมานานแล้วเหรอครับ”
“ผมกับไอ้หมอน่ะเห็นกันตั้งแต่เกิด ส่วนทิวนี่เจอกันก่อนขึ้นม.1ไม่กี่อาทิตย์มันเพิ่งย้ายบ้านมาน่ะครับ” ทินกรรีบกลืนข้าวแล้วตอบคำถาม แต่ช่างเป็นคำตอบที่ทำให้เขาหม่นนิดๆ นั่นคงเป็นช่วงที่ลำบากเอาการทีเดียวสำหรับเด็กในวัยนั้น
“ภาพลักษณ์มันดีแต่เด็ก สุภาพ เงียบขรึม หลอกสาวๆได้เยอะเชียวล่ะ แต่ก็โดนทิ้งตลอดเพราะความจืดชืด” ผู้ให้การอีกคนกล่าว ทำเอาคนรักเขาต้องหลับตาข่มอารมณ์
“ก่อนพี่มาได้มันเนี่ย มันก็ได้กับคนอื่นมาเยอะแยะ”
“ล่าสุดนี่ใครนะมึง”
“อ๋อ ผู้หญิงฝ่ายบุคคลบริษัทกูไง เดี๋ยวก็คุณทิวคะ คุณทิวขา ไอ้นี่ก็ยิ้มไปเถอะ”
รัตติกาลคิ้วกระตุกวูบ หันไปมองทิวาในทันที ใบหน้าสวยซีดเผือดสั่นศีรษะจนผมกระจาย เขาไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเป็นเรื่องจริง แต่ถ้ามองจากรูปลักษณ์ของทิวาแล้วก็ทำให้เชื่อได้ไม่ยาก
“อ้าว ไม่ใช่น้องร้านกาแฟ ที่มันไปโปรยเสน่ห์ใส่บ่อยๆหรอกเหรอ”
“มึงนี่ไม่อัพเดตเลยนะ หลังจากนั้นก็ยังมีป้าร้านข้าวที่มันไปกินบ่อยๆด้วย หูย ตักให้มันทีนี่อย่างเยอะ”
“โธ่ถัง คนมีผัวแล้วนี่มันเสน่ห์แรงจริงวุ้ย สงสัยกูคงต้องหาผัวสักคน”
“ใครเขาจะมาเอามึงห๊ะหมอ หน้าก็ไม่สวย ผิวก็ไม่เนียน ไอ้ทิวนี่จับไปตรงไหนก็นุ่มไปหมด”
“ก็จริงว่ะ ตอนหอมแก้มมันนี่อย่างหอมอ่ะ กลิ่นแบบติดจมูกเลย”
“ยิ่งขามันนะ หาขนยุบยับนี่ไม่เจอเลย มึงยังชอบลูบๆคลำๆบ่อยๆเลยนี่”
“แหมมึง ขนาดส้นตีนยังสวยตีเสมอหน้า กูนี่อย่างหลงอ่ะ”
ทิวามองรัตติกาลอย่างหวาดๆ ไอ้เรื่องที่พวกนั้นพูดมาเป็นเรื่องจริงแค่ครึ่งเดียว จะมีก็แค่คุณป้าร้านข้าวแกงข้างบริษัทเท่านั้นที่ดูจะเอ็นดูเขาเป็นพิเศษ ส่วนไอ้เรื่องคนอื่นๆที่พวกนั้นอ้าง เขาไม่ได้รู้ได้เห็นอะไรด้วยเลยสักนิด!! แล้วไอ้เรื่องจับต้องหรือหอมแก้มนั้นก็ไม่เคยเกิดขึ้นเลยสักครั้ง พวกเราเป็นเพื่อนที่ไม่ได้พิศวาสกันมากพอจะถึงเนื้อถึงตัวกันแนบแน่นอย่างนั้น แต่รัตติกาลก็ดูจะหน้ามืดโดนหลอกเสียสนิท ดูจากตาที่ตวัดมองเขาทุกครั้งที่จบการใส่ไฟ
ที่ยอมนำทางมา ก็เพราะพวกนั้นทำหน้าละห้อยแล้วบอกว่าเป็นห่วงแท้ๆ เขาน่าจะชินกับความเจ้าเล่ห์แสนกลของไอ้สองคนนี้ได้แล้ว พวกนั้นก็แค่อยากจะหาเรื่องสนุกทำแก้เครียดเท่านั้น
ห่วงงั้นเหรอ...
พวกมันมาเพื่อสร้างความหายนะ ให้เขาต้องตายคาเตียงเสียมากกว่า!!
_____________________________________________________________ TBC. __________________
แวะมาส่งก่อนไปทำงาน :katai4:
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
:z13:
-
555555555555555555555555
เป็นเพื่อนกันได้ไงเนี่ย
-
เพื่อนอะไรเนี่ย5555555 กะจะฆ่ากันใช่ไหม
-
พี่เทียนไม่มีออร่าพระเอกเลยพอมาอยู่เรื่องนี้
-
หายนะบังเกิดแล้วทิวเอ้ย มาเถอะค่ะอย่าปล่อยให้รอนานเลย ใจจะขาดเพราะความขาดตอน
-
ฮ่าาาาาา น้องทิวโดนทำโทษแน่!!!!!!!
-
ให้ทุกข์แกท่านทุกนั้นถึงตัว นะเทียนนะ
ขอทำนายทายทักดวงชะตาอีเทียนว่า จะถึงฆาตแน่นอน ฟันธง
-
พี่เทียน จะโดนเมียสาดมาม่าใส่ ยังมาวุ่นวายกะเพื่อนอี๊กกกก
หมอจัญ (ไรหรือเปล่า 555) อินี่เลวสร้างความร้าวฉานให้เพื่อนทุกคนในทุกเรื่องจีๆ จะรอดูตอนตัวเทอว์มั่งนะ หึหึ
เดียว อย่าหน้ามืด สติค่ะพี่สติ
ทิว... ถถถถถถถถถถถถถถ
-
:mew1: :mew1: ตกลงพี่หมอ กะ พี่เทียน ตัวเร่งความหึงให้ เดียวแน่เลย :hao3: :hao3:
ปล.คิดถึง "คนโปรด กับ พี่เทียน " ขอได้ไหม อ่ะ
-
ทิวงานเข้าา :-[
-
ตั้งแต่เพื่อนเดียวแล้ว คราวนี้มาเพื่อนทิว แขกแต่ท่านเหลือรับประทานจริงๆ :try2:
-
นี่สินะถึงสมกับเป็นเพื่อนรักกัน 55555
ขอบอกให้น้องทิวไปตามเมียไอ้เพื่อนเทียนมาจัดการค่ะ รับรองอยู่หมัดดด
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ
-
มันค้างมากกกกก :ling1: รอคนเขียนมาต่อ :katai4:
สายไปแล้วละทิว แทนที่พี่และเพื่อนจะมาทำให้ความรักของทิวโรแมนติกขึ้น ดูจะสร้างความหายนะคาเตียงเลยนะ ป่านนี้พี่เดียวคงนับ 1-10 ในใจไปหลายรอบ นี่ถ้ารวมเพื่อนเดียวเข้าไปอีกคน คอนโดระเบิดแน่ :m20:
-
ทิวเอ้ย โดนจัดแน่ๆหล่ะนะ :hao3:
-
5555555555555สงสารทิวมากกกกกก ตายแน่ๆๆๆตายคาเตียงแน่ๆๆๆ
ว่าแต่พวกเพื่อนของทั้งทิวและเดียวนี่ถ้ามารวมตัวกันนะ 2 คนนี้ได้ปวดหัวตายแน่ๆ55555
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ทิวา อย่ายอมค่ะ
แกล้งกลับให้พี่เทียนผัวทาส ต้องคลานกลับไปหาเมียเลยค่ะ
ได้ข่าวว่าเมียตัวเองก็เป็นพวกคิดมากนะพี่เทียน ระวังไฟลามเข้าบ้านตัวเองนะ o18
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แต่ละคนที่มาเยี่ยมบ้านนี่เหมือนจะมาดูเชิง
แหม่ หลอกล่อ พลิกลิ้น บ่นกันตลอด
สงสารคนที่จะโดนลงโทษล่วงหน้าเลยแล้วกันนะคะ ฮ่าๆๆ
-
ไม่หึงคงไม่ได้แล้วว น้อวทิวโดนแน่เลยคืนนี้ :hao7:
-
พ่อตาแม่ยายสินะ ว่าแต่หมอนี่จะได้ภริยาใช่ไหมคะ หรือว่าสามี
เดึยวต้องจัดหนักไปเลยนะ
-
เอาอีกใส่ไฟอีก
ริตติกาลจะได้าำเร็จโทษทิวาเยอะๆ อิอิ
ปล.คิดถึงเทียนกับคนโปรดค๊าาาาา
มาป่วนเพื่อนแบบนี้ ขอเมียยังเทียน? o18
-
ทิวจิตายท่าไหนน้าา
-
โอ๊ย มาตามเก็บอ่านหลังจากไม่ได้เข้ามาอ่านนานมากกกกกกก :o8:
อ่านไป น้ำตาซึมไป สงสารน้องทิว จนเรื่องเคลียจบ แฮปปี้ดี๊ด๊า :hao7:
แต่ ค่ะ แต่ มันเหมือนยังไม่สุดอ่ะ ทำไมตาพ่อไร้หัวใจมันไม่โดนอะไรบ้างเลย ที่จริงแล้วตัวเองหรือเปล่าที่ผิด เกิดใคร่แล้วดันผิดพลาด
คุณน้องสองอีก แหม อยากให้โดนด่าแรง ๆ อีกสักที ยังไม่สะใจเลย :katai4:
แต่ทิว - เดียวเขาแฮปปี้นี่ก็ถือว่าโอเคแล้ว รออ่านว่าจะโดนลงโทษยังไงเนอะ :impress2:
-
สู้ๆๆๆนะน้องทิว :hao6:
แท่งเทียนระวังของเข้าตัวนะจ่ะ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
เทียนเล่นแบบนี้ ครางหลังต้องส่งทิวไปใส่ไฟให้คนโปรดฟังบ้าง ดูดิ๊จะสนุกเหมือนที่แกล้งเค้าไม๊ 55
-
ข้าว่า ข้าจะชอบตอนหน้าเลยนะ
-
ตายๆๆๆๆๆๆๆ ทิวเอ๊ย โดนเพื่อนฝังซะแล้วงานนี้
-
เป็นเพื่อนที่น่ารักน่าชังกันดีนะ555555
-
อ่านตอนนี้จบปั้ม คิดออกแค่ รอตอนหน้าพร้อมเสียเลือด ก๊ากกกกกก
มาแกล้งน้องทิวแบบนี้ เรื่องตัวเองรีบต่อด่วนเลยแท่นเทียน คิดถึงคนโปรดแล้วน่ะ
แอบคิดถึงคู่ต้อยด้วยน่ะ คิกๆๆๆ
โหวตให้หมอจัน มีผัวด้วยคน อิอิ
-
หมอจัญกับเทียนนี่ร้ายจริงๆ
มาทำให้เค้างอนกันซะงั้น
เดียวก็นะ อย่าไปเชื่อสองนั้นมากเลย
-
:laugh: ชอบบบบบ ตอนหน้าให้แขกอยู่ต่ออีกหน่อยได้ไหมอ่ะ
พี่หมอจัญนี่ ลักษณะรูปร่างประมาณว่า จะได้สามี หรือได้เมียก็ได้สินะ
อยากอ่านคู่พี่หมอจัญบ้างจัง จะมีไหมน้อ
ขอบคุณค่า
-
:hao7: ก๊ากกกกกก.......
-
น้องทิว งานเข้า 5555
คุณเพื่อนมาไซโคขนาดนี้
-
ขำเพื่อนๆ ทิวมากกกกก โอ๊ย อีตาเทียน กับคุณหมอคะ ล้อเขาเล่นกับเขาเช็คหน้าผัวเขาด้วยค่า
เชื่อเถอะง้อกันยาวเหยียดไปโน่นนนน ข้อดีคือวันถัดไปตู้เย็นน่าจะเต็มพรึ่บค่ะ เลี้ยงเมียอดอยากได้ไง
ที่จริงทิวจะกินไรมากมายเนอะ เห็นแต่ให้อีตาเดียวกิน กีสสสสส
ชอบตอนกลับถึงบ้านมาก คุณสามีเอาใจสุดๆ น่ารักมากค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ว้าวพี่เดียวกับทิวมาแล้วตอนนี้อีสองเพื่อนซี้แกล้งทอวซะแล้วเดียวจะลงโทษทิวอย่างไรนิคริคริ
-
เพื่อนดีเป็นศรีแก่ตัว เพื่อนชั่วตายคาอกผัวบนเตียง 5555
-
แอร้ยๆๆๆๆรอตอนหน้า
-
ทิวต้องแก้แค้นกลับนะ อย่าไปยอม!!!
-
เพิ่มลิ้งค์ตอนจบให้แล้วนะคะ
INTRO (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2568629#msg2568629)
CHAPTER 1...ยินดีที่ได้รู้จัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2574550#msg2574550)
CHAPTER 2...ฝันร้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2577833#msg2577833)
CHAPTER 3...คืนร้อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2584438#msg2584438)
CHAPTER 4...เรื่องบนเตียง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2595875#msg2595875)
CHAPTER 5...ห ล ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2620859#msg2620859)
CHAPTER 6...การตัดสินใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2627322#msg2627322)
CHAPTER 7...คุณนายแม่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2633326#msg2633326)
CHAPTER 8...หวั่นไหว?? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2649235#msg2649235)
CHAPTER 9...ความรู้สึก กับ เหตุผล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2663226#msg2663226)
CHAPTER 10...กลัว... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2681393#msg2681393)
CHAPTER 11...ก่อนพายุเข้า... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2696926#msg2696926)
CHAPTER 12 ...คนที่ตามหา... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2710610#msg2710610)
CHAPTER 13 ...แค่รัก... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2722270#msg2722270)
CHAPTER 14 ...คนข้างๆ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2729138#msg2729138)
CHAPTER 15 ...What can I do... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2749403#msg2749403)
CHAPTER 16 ...การเดิมพัน... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2763304#msg2763304)
CHAPTER 17 ...คุณราตรี... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2766996#msg2766996)
CHAPTER 18 ...ตื่นจากฝัน... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2773167#msg2773167)
CHAPTER 19 ...ลูกไก่ในกำมือ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2785256#msg2785256)
CHAPTER 20 ...รักเราไม่เท่ากัน... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2790663#msg2790663)
CHAPTER 21 ...คนที่อยู่... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2792991#msg2792991)
CHAPTER 22 ...ความว่างเปล่า... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2803416#msg2803416)
CHAPTER 23 ...คนที่จาก... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2804236#msg2804236)
CHAPTER 24 ...เริ่มต้นอีกครั้ง... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2817523#msg2817523)
CHAPTER 25 ...ข้อเรียกร้อง (ครึ่งแรก)... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2828473#msg2828473)
CHAPTER 25 ...ข้อเรียกร้อง (ครึ่งหลัง)... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2829906#msg2829906)
CHAPTER 26 ...แขกไม่ได้รับเชิญ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2841820#msg2841820)
CHAPTER 27 ...การแลกเปลี่ยน... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2857362#msg2857362)
CHAPTER 28 ...ลูกชายคนใหม่... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2862301#msg2862301)
CHAPTER 29 ...ภูเขาที่มองไม่เห็น... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2877527#msg2877527)
CHAPTER 30 ...รอยแผลเป็น... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2890340#msg2890340)
CHAPTER 31 ...ยังไงก็รัก... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2910418#msg2910418)
CHAPTER 32 ...แขกไม่ได้รับเชิญ(อีกครั้ง)... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg2925070#msg2925070)
CHAPTER 33 ...รัก... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg3123408#msg3123408)
-
โดนแน่ๆ :hao6: :hao6: :hao6:
-
กรี๊ดดดด คือติดเรื่องนี้มากๆ ขอสารภาพเลยค่ะ
ตอนนี้คือฮามาก อ่านไปยิ้มไป ขำไป 5555
เทียนกับหมอจัญเกรียนสุดๆ
-
เพื่อนเรา เผาเตียงสินะ :laugh:
-
ทิวหึงหน้ามืดแน่ 5555 เดียวเอาเพื่อนไปเก็บด่วนเลย
-
งานเข้าแล้วทิว... มีเพื่อนแบบนี้ชีวิตคงไม่จืดชืดเลยอ่ะ
เห็นชื่อตอนแล้วนึกถึงตอนที่มีแขกไม่ได้รับเชิญแรก ถ้าเพื่อนของทิวกับเดียวมาเจอกันคงจะวุ่นวายพิลึก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
ปล.หมอจัญกับกิตติมีคู่มั้ยคะ (นึกไม่ออกเลยว่าสองคนนี้จะเมะหรือเคะ)
-
ตอนหน้าจะตายคาเตียงแล้ว ชิมิ ... โอเค พี่รออยู่ข้างเตียงพร้อมอุปกรณ์กู้ชีพเลยแล้วกันนะ
กล้อง ไฟ ผ้าห่ม ผ้าเช็ดหน้า และเพื่อนนักอ่านเพียบ จัดมาอย่าให้เสีย
-
ทิวเอ้ย
ตายแน่ๆๆ
-
งานนี้ทิวาสลบคาอกแน่ๆ :oo1:
-
เอาเสื่อมาปู เอามาผ้าห่มหมอนมานอนรอดูฉากสำคัญ พี่เดียวเผากระท่อม เอ้ยยยยย เพื่อนทิวนี่มาลองใจเดียวใช่ไหม งานหาเรื่องต้องมา เด๋วจะรู้สึกกกกกกกกกกกกก ทิวนะที่รู้สึก 5555555555555555 :hao7:
-
พ่อต่าแม่ยาย มาสร้างความร้าวฉาน 555
-
ต้องคิดถึงทิวแน่ๆเลย
-
เชื่อว่าคุณนายแตงโมจะตัดฉากncทิ้งแล้วให้ทิวป่วยตามมาด้วยเดียวทำอาหารให้คนป่วยกิน งานหวานๆต้องมา
-
น้องทิวกับพี่เดียวคืนนี้ค่อยเคลียร์นะจ๊ะ :hao6:
-
ดูท่าแล้วทิวจะโดน...เพราะเพื่อนตัวดีร่วมด้วยช่วยกันปั้นน้ำเป็นตัว ถนอมทิวบ้างนะเดียว อดใจรอตอนต่อไป :impress3:
-
ตาย คา เตียง
แอร่กกก
>,,<
-
สาบานว่าเพื่อนนน
-
อ่านตอนนี้แล้วไม่รู้จะสงสารหรือหัวเราะทิวดี
โดนเพื่อนที่แสนดีเล่นงานซะแล้ว :laugh:
แต่ที่น่าสยองน่าจะเป็นหลังจากนี้ต่างหากล่ะ
ต้องลางานล่วงหน้าไว้เลยมั๊ยทิว :m20:
พี่เดียวกับน้องทิวยังน่ารักน่าใคร่เหมือนเดิม
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
:hao7: :hao7: อย่าแกล้งทิวววว ว วว ว :z1:
-
เพื่อนทิวแต่ละคนไม่ธรรมดาจริงๆ
คงได้สลบคาเตียงแน่ๆ :hao7:
-
ใจเย็นนะเดียว
เพื่อนทิวแต่ละคนแสบมาก แบบไม่น่าอยู่ก๊วนเดียวกันได้เลย
-
ถ้ามีแขกไม่ได้รับเชิญมาบ่อยๆ ดูท่าเดี่ยวกับทิวาจะมีลูกหัวปีท้ายปี :o8: :-[
-
มีเพื่อนผิดจริงๆทิว :pighaun: :haun4:
-
รอๆๆ
-
เพื่อนทิวา นี่พาเสียน้ำสุดๆ 555555
-
โอ้ยย ชอบพี่เทียนกับพี่หมอจัญไร เอ้ยย จัญญาจังเลย 555555555555555555555555555555
น่ารักง่ะะะะะะะะะะ ตลกกกกกกก เวลาสองคนนี้รวมกันทีไร
น้องทิวของพี่ๆนี่ตัวเหลือเท่านิ้วก้อยเลยนะคะ 55555555555555
ขอให้คืนนี้น้องทิวาของพี่รัตติกาลปลอดภัย หรือถ้าโดนก็ไปทำงานได้ละกันนะครัช
55555555555
รอต่ออยู่น้าาา ขอพี่หมอกับพี่เทียนอีกก็ได้
อ่านแล้วคลายเครียดดี 5555555555 :3
:katai5:
-
มารอต่อ :)
:katai5:
-
ต้องเรียกไอ้เพื่อนแสบมหาบรรลัย :laugh:
-
ทิวงานเข้าอย่างแรง555
-
เอิ่ม ทิวเอ้ยยยยยยยยย
-
มาคิดถึง เดียว กับทิวอีกแล้ว ใกล้จบแล้วซินะค่ะ
มีโครงการรวมเล่มไหมเอ่ย
-
เข้ามารอน้าาา
-
ทิว......เธอว์หายไปแรดที่ไหน......เรียบกลับมาเลย ฉันรู้นะว่าหล่อนแรดเงียบ
-
พี่เดียวรีบพาน้องทิวกลับมาหวานต่อ อย่าเพิ่งหื่นมาก
โดนเพื่อนทิวปั่นหัวแบบนี้ พี่เดียวของขึ้นเลย แล้วแบบนี้น้องทิวจะลุกจากเตียงไหวป่าวนิ
-
สงสารน้องทิว พี่กลางคืนกำลังสติแตกแล้ว จะโดนอะไรมั่ง
เพราะเพื่อนผู้หวังดี 555
แท่งเทียนระวังเมียจับมัดอีกนะ ไปยุ่งกับชาวบ้านเขาน่ะ
-
จะมายังน่าๆๆๆๆ
-
พี่เทียน พี่หมอ รีบกินรีบกลับเถอะ
สงสารทิวา 555
-
โอ้ยยย คนแต่งหายไปไหน 1 เดือน แล้วจ้า :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
-
ก๊อก ก๊อก คนเขียนอยู่ไหนนน เค้าคิดถึงงงง
-
เข้ามาดัน กลัวจะถูกย้ายไปอยู่ห้องไม่จบ
-
มารอ...
-
อยากอ่านต่อจุงง
-
2 เดือนแล้ว คนเขียนไปไหน รีบมาต่อด่วน คิดถึงเดียวกับทิวมาก
-
คิดฮอดน้องทิว พี่เดียว
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:ling1:
-
สนุกกกกกมากกก๊ะ รออออออๆๆ ชอบมาก :z3:
-
ฉันกำลังโกรธที่เธอ(คุณนายเมลอน)หายไป......แต่ฉันก็ไม่อะไรมากนะ ฉันจะรอ(ตบ)อ่านตอนต่อ แล้วก็อย่ารีบตัดจบละ ฉันว่ามันควรมีบททดสอบชีวิตคู่ ก่อนจะจบบริบูรณ์หน่อยนะ. ฉันไม่บ่นอะไรมากหรอก
-
คิดถึงแล้วอ่ะ :z3: :z3:
-
นานเกิ๊นนนนน ขอเหตุผลดีดีสักข้อนะ
-
:o12: :sad4: :hao5: :m15: :monkeysad: :impress3: :mew6: :mew4:
-
คนเขียนไปไหนนนนนน :sad4:
-
ผิดหวังงงงง นิดหน่อยยย น้อยใจในการรอคอย 5555 ร้องเพลงเฉยๆ เค้าคิดถึงแล้วววววว กลับม๊าาาา
-
คิดถึงจังเลย
-
พี่เทียนกับหมอจัญ(ไร)แทคทีมกันมาป่วนชัดๆ น้องทิวโดนพี่เดียวจัดบนเตียงหนักๆ ชัวร์ o18
-
คิดถึง :ling1:
-
T___T :call:
-
ฉันมานั่งรอที่ท่าน้ำทุกอาทิตย์เลย
-
เพื่อนเราใส่ไฟไม่ยั้ง
-
คิดถึงจังเลย
-
คิดถึงน้องทิวนะคะ o9
-
นานเกินๆปแล้วนะ คิดถึงคนเขียนแล้วอะ รีบๆกลับมานะ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เอาอีกใส่ไฟอีกให้ทิวาหมดแรงคาเตียงไปเล้ยยยยยยย55555 :hao7:
-
ขอบคุณที่มีคนขุดมาให้อ่านนะคะ
น่าร๊ากกกก น่ารัก :-[
อีกตอนเดียวเองนะคะ มาเตอะ :กอด1:
:L2:
-
มาต่อเถอะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
รออยุ่จ้าา
-
รอด้วยยยยยยย
-
มาต่อเถอะเราให้อภัยแล้ว 55555 :z2: :z2: :z2:
-
:mew2:
มารอด้วยอีกคน
คิดถึง นานแล้ว
:mew1:
-
รอนะคะ
เค้ามารอตัวที่นี่ทุกวันนนนนนน
-
:mew2: คิดถึงจังค่ะ
-
ยังรอนะ :mew2:
-
ประกาศหาคน(เขียนหาย)
-
:ling1: :ling1:
-
ไม่มาต่อแล้วหรอออออ :hao4:
-
ทิวาต้องโดนรัตติกาลสำเร็จโทษแน่ๆ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
มาต่อสักตอนก็ยังดี :hao5:
-
CHAPTER 33 ...รัก...
“ถ้าเพื่อนคุณมาป่วนอย่างนี้บ่อยๆ ผมว่าผมคงประสาทกินแน่ๆ”
คำบ่นกระปอดกระแปดทำเอาคนที่กำลังล้างจานต้องอมยิ้ม ทิวาหันไปมองต้นตอของเสียงที่เดินใกล้เข้ามาเพื่อวางผ้าสำหรับเช็ดโต๊ะไว้ในอ่างล้างและปักหลักอยู่ที่เดิมคล้ายยังมีเรื่องต้องการบ่นต่อ ทิวาออกจะเข้าใจรัตติกาลได้ไม่ยาก เพราะบางครั้งบางคราวตัวเขาเองยังรู้สึกปวดหัวเอามากๆ ที่ต้องคอยอยู่ตรงกลางระหว่างเพื่อนสติไม่ค่อยเต็มทั้งสอง อย่างคราวนี้ก็เหมือนกัน หอบหิ้วกันมาวุ่นวายไม่ต่างจากพายุลูกย่อม แต่เมื่อทานอาหารเรียบร้อยก็ยกขบวนกันกลับทันทีโดยไม่เหลือบแลจานชามที่ยังกองอยู่บนโต๊ะแม้แต่น้อย รัตติกาลคงจะไม่ชอบใจนัก แต่เขาที่เป็นเพื่อนกันมาค่อนชีวิตนั้นชาชินเสียแล้ว
“ขอโทษด้วยนะ เพื่อนผมก็เป็นแบบนี้แหละ แล้วผมจะบอกพวกนั้นเอง” ทิวาหันไปยิ้มอย่างขออภัยโดยมีสายตาของเจ้าของห้องมองสบตอบนิ่งๆ “จะไม่ให้มาที่นี่อีกแล้ว อย่าไปโกรธพวกนั้นเลยนะ”
“ผมพูดอย่างนั้นรึไง” เสียงทุ่มต่ำดังชิดติดใบหูพร้อมๆ กับที่เอวถูกมือสองข้างลูบโอบหลวมๆ ริมฝีปากนุ่มจ่อแนบซีกแก้มเนียนให้จั๊กจี๋จนต้องย่นคอหนี “ที่นี่ก็เป็นห้องคุณเหมือนกัน ทำไมเพื่อนคุณจะมาไม่ได้”
“อย่าบอกนะว่าคุณไม่รำคาญ?”
“แล้วคุณปวดประสาทกับไอ้กิตไหมล่ะ?” ทิวาหลุดขำกับคำย้อนของคนข้างตัว นั่นสินะ สามคนนั้นเป็นตัวปั่นประสาทชั้นดีขนาดที่ว่าคงไม่มียาตัวไหนรักษาได้นอกจากไล่ไปให้พ้นๆ “อันที่จริงไม่ต้องมีใครมาที่นี่เลยก็ดีนะ เราจะได้อยู่กันเงียบๆแค่สองคน”
และถ้าหากรัตติกาลอยากจะหอมแก้มเขาอีกสักครั้งจะทำอย่างไรได้
ทิวาได้แค่ยืนตัวเกร็งราวกับกลัวนักหนายามที่ลมหายใจอุ่นๆรินรดใกล้เข้ามา เขาน่ะชินกับริมฝีปากที่ชอบแตะนั่นประทับนี่เสียแล้ว แต่ไอ้ที่ไม่ค่อยจะชินน่ะคือความเขินอายของตัวเองต่างหาก เพราะทุกครั้งที่ได้ฟังคำพูดหวานๆ หรือถูกปฏิบัติราวกับตัวเองนั้นมีค่าเสียมากมาย หัวใจของทิวาก็เหมือนกับถูกเกาด้วยกงเล็บเล็กๆของลูกแมว เขาไม่ต่างจากหนุ่มน้อยที่เพิ่งค้นพบว่าความรักนั้นทำให้หัวใจพองฟูได้ขนาดไหน
จนถึงตอนนี้เขายังคิดถึงสิ่งที่กานดาเคยบอกได้ ‘ความรักกับคนที่ใช่ ถ้าเราหยุดค้นหาเมื่อไหร่มันจะเดินเข้ามา...’ มันเป็นคำบอกที่เขาเคยไม่เชื่อ เพราะแม้ว่าเขาจะหยุดดังที่ว่าแต่ความรักก็ไม่เคยเข้ามาให้ได้พบสักครั้ง ทั้งเหนื่อย ทั้งท้อ เนิ่นนานกับการหมดหวัง และไม่ว่ามันจะร้ายหรือดี หรือจะทำให้ต้องเสียน้ำตาไปมากแค่ไหน สุดท้าย...เขาก็ได้รัก...
“ผมช่วยนะ” ทิวายิ้มให้กับคำขอด้วยน้ำเสียงทุ่มน่าฟัง รัตติกาลคลายอ้อมกอดแล้วก้าวมายืนข้างๆ เพื่อช่วยหยิบจานล้างน้ำสะอาดแล้วคว่ำลงบนชั้นเสียเป็นระเบียบ “งานที่ทำอยู่ตอนนี้โอเคไหม?”
“ถ้าไม่นับที่ว่าอยากจะต่อยหน้าเจ้านายอยู่ทุกวันล่ะก็นะ ก็ดีครับ ผมไม่เคยเป็นเลขาให้ใครมาก่อนก็เลยต้องเรียนรู้งานเยอะ” ทิวาส่งจานใบสุดท้ายให้คนข้างๆ แล้วหันมาทำความสะอาดซิงค์ “เหมือนจะปวดหัวมากกว่างานเดิมเสียอีก”
“หึหึ ฝึกให้คล่องไว้นะ พอได้ดิบได้ดีก็ถีบหัวส่งไปเลยเจ้านายพันธุ์นั้นน่ะ”
“เห็นผมเป็นคนยังไงกัน แต่ถ้ามีใครมาเสนอโอกาสงามๆให้ก็ไม่แน่หรอกนะ หึ” ทิวาเห็นขำไปด้วย เพราะรู้แน่ว่าสุดท้ายปลายทางการสนทนาจะไปจบลงที่ประเด็นใด ทิวาสะบัดมือไล่น้ำเบาๆ เมื่อเสร็จงาน กะว่าจะใช้ปลายเสื้อเป็นที่ซับน้ำให้แห้งอย่างที่ทำประจำ แต่กลับมีผ้าสะอาดมารอคว้ามือเขาไปทั้งซับทั้งถูจนแห้ง
“อยากเสนอให้จะตายอยู่แล้ว”
“ไม่เอาหรอก เห็นกันอยู่ทุกวัน เบื่อหน้าแย่”
“ใจร้ายว่ะ” คนตัวโตทำหน้ามุ่ยใส่ไม่พอยังเอาผ้าเช็ดมือมาโปะใส่หน้าเขาเพื่อระบายอารมณ์เสียอีก
ทิวารีบดึงผ้าชื้นน้ำให้พ้นสายตาก่อนจะเดินตามร่างสูงไปด้วยรอยยิ้ม รัตติกาลเดินไปทิ้งตัวนั่งเต็มแรงกับโซฟาตัวยาวพร้อมกับเหลือบแลมองมายังเขาที่เดินมาลงนั่งข้างๆ สายตาคมเข้มมีแววน้อยใจเคลือบแฝงให้คนมองต้องรู้สึกผิดปนความหมั่นไส้ มีใครเคยบอกรัตติกาลบ้างหรือเปล่า ว่าผู้ชายอายุสามสิบไม่เหมาะกับการแง่งอนแบบนี้
“ยิ้มทำไม” เสียงห้วนสั้นคล้ายจะหาเรื่องยิ่งเพิ่มความหมั่นไส้ให้คนฟังเป็นเท่าตัว แต่ทั้งหมดทั้งมวลเขากลับมองว่ามันน่ารักเกินกว่าจะเห็นเป็นเรื่องน่าโกรธขึ้ง
“พี่เดียวขี้งอนบ่อยจังนะเดี๋ยวนี้” ทิวาจับปลายคางเหลี่ยมส่ายไปมาเบาๆด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกขบขันทุกครั้งยามที่เอ่ยสรรพนามนี้เพราะรัตติกาลจะนิ่งค้างไม่ต่างจากคนโดนหมัด และใบหน้าก็จะเริ่มส่อแววขัดเขินอย่างที่ไม่ได้เห็นบ่อยๆ “โกรธน้องได้ลงคอเลยเหรอ”
ถึงจะรู้สึกว่ามีใครมาจั๊กจี๋หัวใจก็เถอะ แต่นานๆ พูดทีก็พอทนล่ะนะ
“ด...เดี๋ยวน้องจะโดนไม่ใช่น้อย”
“แล้วพี่เดียวจะทำอะไรล่ะครับ?”
ทิวาขบขันกับคำถามของตัวเองที่ไม่ต่างจากการยื่นดาบให้รัตติกาลชักออกจากฝัก แล้วหนทางแห่งการฟาดฟันจะเป็นใครได้ล่ะ...นอกจากเขาคนนี้ ดูจากสีหน้าที่ปรับเปลี่ยนเป็นกรุ้มกริ่มได้เพียงเสี้ยววินาทีอย่างกับเปลี่ยนหน้ากระดาษก็รู้เลยว่าตอนนี้ในหัวคงลืมเรื่องน้อยอกน้อยใจไปแล้วเป็นแน่
บางทีเขาก็แอบคิดว่าเลี้ยงรัตติกาลก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิด
แค่สนทนากันสักนิด ออดอ้อนสักหน่อย และที่สำคัญต้องยอม ‘ให้อาหาร’ บ่อยๆ เท่านั้นเอง
“บางทีพี่อาจจะไปช่วยทิวอาบน้ำ แล้วระหว่างแช่น้ำ...พี่อาจจะช่วยนวดตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อย” สายตาที่บ่งบอกความต้องการของรัตติกาลเผยออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง แถมยังนำเสนอบริเวณที่จะช่วยผ่อนคลายด้วยฝ่ามือใหญ่ ไม่ว่าจะหน้าอก หรือกระทั่งซอกขา มันยิ่งทำให้ทิวารู้แน่ชัดว่าตอนนี้ไม่มีเรื่องอื่นใดในสมองของนักธุรกิจใหญ่คนนี้อีกแล้ว
“เริ่มจากการถอดเสื้อผ้าเลยเป็นไง”
ทิวาหลุดขำอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อเอ่ยคำเชิญชวนสุดท้ายออกไป ถ้าให้หมอจัญอธิบายคงเรียกสิ่งที่เขากระทำว่าการ ‘อ่อย’ สินะ แล้วคนที่พร้อมกระโจนเข้าใส่ด้วยดวงตาระยิบระยับตรงหน้าเขานี่เล่าจะเรียกว่าอะไร
แต่จะยังไงก็ช่างเถอะ คิก คิก...ตอนนี้ถึงเวลาให้อาหารแล้วสินะ
เสื้อผ้าทุกชิ้นบนร่างกายถูกถอดออกจนหมดสิ้น เหลือเพียงกายเนื้อเปล่าเปลือยสองร่างที่โผเข้าหากันเพื่อแลกเปลี่ยนความวาบหวามจากรสจูบ มือสองคู่ต่างลูบไล้เนื้อตัวให้กันอย่างไม่รู้จักพอท่ามกลางสายน้ำจากฝักบัวที่ตกลงมาแตกกระสานซ่านเซ็นไปทั่ว ตู้อาบน้ำที่เคยคิดว่าพื้นที่เหลือเฟือสำหรับคนเดียว แต่จากหลายครั้งที่ผ่านมามันทำให้รู้ว่ามันคับแคบไปเมื่อเข้ามาพร้อมกัน
บางทีหลังจากนี้เขาอาจจะบอกให้รัตติกาลเปลี่ยนมัน...
หลังจากถอนริมฝีปากออกจากกันแต่ความวูบไหวก็ยังคงอยู่ รัตติกาลดึงรั้งเอวของเขาไว้แน่นจนร่างกายเสียดสีกัน พลางพรมจูบไปทั่วลำคอและลาดไหล่ ย้ำหนักแน่นเพื่อทิ้งร่องรอยความเป็นเจ้าของเอาไว้ทุกที่ที่ริมฝีปากลากผ่าน แม้กระทั่งเนินอกแบนราบยังถูกคลึงเคล้นราวกับมันหยุ่นนุ่มเสียเต็มประดา บีบบี้ดูดดึงจนยอดอกสีอ่อนแข็งสู้ปลายลิ้นที่ตวัดเลียอย่างหิวกระหาย
เสียงสายน้ำตกกระทบพื้นยังไม่อาจดังกลบเสียร้องครางด้วยความเสียวซ่านของทิวาได้ ดวงตาเหยี่ยวทรงเสน่ห์หลับพริ้ม ริมฝีปากเผยออ้าส่งเสียงกระเส่าอย่างห้ามไม่อยู่ มือหนึ่งจับยึดชั้นวางเล็กๆ ติดผนังไว้เพื่อยึดเหนี่ยวตัวเอง ส่งอีกมือขยุ้มกลุ่มผมอีกคนไว้ด้วยแรงอารมณ์ที่คุโชนขึ้นเรื่อยๆ ตามริมฝีปากช่ำชองที่จูบไซ้ต่ำลง...ต่ำลง
ทิวากัดริมฝีปากจนเจ็บยามที่ส่วนอ่อนไหวถูกครอบครองด้วยความร้อนชื้นจากช่องปากที่คุ้นเคย ทิวาก้มมองภาพตรงหน้าด้วยความต้องการอยู่ถึงขีดสุด ยามที่ส่วนแข็งขืนถูกดูดรั้งกลืนกินโดยริมฝีปากของคนรัก แต่เหมือนว่าเพียงเท่านี้ยังไม่เพียงพอต่อความต้องการ ในส่วนลึกล้ำยังคงเรียกร้องในสิ่งที่ถูกฝึกฝนจนคุ้นชิน
เรียวขาขาวถูกยกพาดไว้บนไหล่หนาหนึ่งข้างในขณะที่ริมฝีปากของรัตติกาลยังคงทำงานไม่หยุด และเมื่อปลายนิ้วแกร่งไต่แตะไปยังเบื้องหลัง ทิวาก็แทบจะแอ่นตัวให้ด้วยความยินดีเพื่อเปิดทางให้เรียวนิ้วยาวแทรกผ่านเข้าไป เขาแทบจะรับรู้ได้ทุกข้อต่อที่คืบคลานเข้ามาในร่างจนสุดปลายนิ้วแล้วชักออกมา ส่งกลับเข้าไปอีกครั้งเพื่อหมุนคว้านไปรอบผนังนุ่ม จากเชื่องช้าเนิบนาบเปลี่ยนเป็นส่งแรงกระทั้นกระทุ้งจนร่างทั้งร่างโอนไหว
“ป...ปล่...อย...”
เสียงร้องบอกไม่เป็นผล เมื่อรัตติกาลยิ่งเร่งดูดรั้งส่วนอ่อนไหวไม่หยุดหย่อนพร้อมกับส่งนิ้วทั้งสามจ้องแทงอย่างไม่รู้เมื่อย และไม่นานเกินจะทนอีกต่อไป น้ำแห่งความปรารถนาจึงได้พุ่งออกรินรดในช่องปากรุ่มร้อน นิ้วแสนขยันรัวถี่หนักย้ำชัดยังจุดกระตุ้นส่งให้ทิวาหวีดร้องอย่างไม่อาย และเมื่อหมดสิ้นทุกหยาดหยดร่างกายก็พลันจะสูญเรี่ยวแรง
รัตติกาลปล่อยเขาให้เป็นอิสระยามที่ทรุดตัวลงนั่งไร้สิ้นแรง มองคนรักที่มีสีหน้าระเรื่อแดงที่กำลังแลบเลียริมฝีปากที่ช่วยสนองตัณหาให้อย่างถึงใจ ทิวาคล้ายคนไร้การควบคุม เขาคว้าคอคนตรงหน้าเพื่อมอบจูบที่ลึกล้ำให้พลางดันร่างตัวเองขึ้นเพื่อคร่อมอีกฝ่ายไว้ เขาได้ยินเสียรัตติกาลหอบแรงยามที่เขาจับต้องส่วนแข็งขืนไว้ เขากอบกุมความใหญ่โตที่ตั้งตระหง่าน รูดรั้งเขย่าแรงจนเจ้าของต้องผละริมฝีปากออกเพื่อส่งเสียงครางต่ำๆ ใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยวด้วยความต้องการ ตรึงสายตาคนจับจ้องด้วยความรัญจวน
ทิวาเองก็สุดจะทานทนแล้วเช่นกัน
ร่างโปร่งยกตัวขึ้นโถมกายแนบชิดกับร่างหนา แนบริมฝีปากลงกับขมับที่ปนเปด้วยหยาดน้ำและหยดเหงื่อ ในขณะที่ฝ่ามือนุ่มๆ เร่งชักของร้อนรุ่มปานหินเป็นครั้งสุดท้าย และเมื่อพร้อมพรักด้วยความต้องการ สะโพกแน่นหนั่นจึงกดลงไปบนความแข็งขืนนั้น เสียงครางดังระงมไปทั่วจนยากจะแยกว่าเป็นเสียงของใคร ความร้อนระอุค่อยๆ ลึกล้ำดำดิ่ง ราวกับถูกดูดกลืนด้วยความโหยหา ทิวาฝังใบหน้าลงกับซอกคอหนากระเส่าครางเสียงโรยแรง
เมื่อผิวเนื้อแนบสนิทโดยการเชื่อมต่อของร่างเนื้อ ริมฝีปากก็เริ่มโหยหากันอีกครั้ง ทิวายากจะบรรยายถึงความอึดอัดในตัวให้ใครอีกคนได้รู้ แต่ถึงรู้ รัตติกาลก็คงไม่ใส่ใจในเมื่อเขากำลังตอดรัดราวกับหิวกระหายแบบนี้ ทิวาเอาแต่ซบใบหน้าลงกับลาดไหล่ ปล่อยให้สองมือหนากดสะโพกเขาให้บดเบียดแนบชิดยิ่งกว่าเก่า ขยับขับเคลื่อนเพื่อเต้นเร่าในกายเขา รัตติกาลคล้ายจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้อีกต่อไปเหมือนทุกครั้งที่ได้แนบชิดกัน
ทิวาอมยิ้มกับริมฝีปากของอีกฝ่ายที่เริ่มซุกซนไปทั่ว ก่อนจะยินยอมไปกับเสียงสั่งการที่แสนจะเซ็กซี่ และเมื่อเขาชันขาขึ้นมาเพื่อเตรียมเดินเครื่อง รัตติกาลก็กลายเป็นลูกไก่ตัวโตๆ ที่ยอมให้เขาข่มเหงได้ตามใจ
ทิวาตะแคงตัวเพื่อมองสบกับใบหน้าคมเข้ม ส่งปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมชื้นเหงื่อให้พ้นเปลือกตา มีไม่กี่ครั้งหรอกที่รัตติกาลจะหลับใหลไปในทันทีที่เสร็จกิจ ส่วนมากจะเป็นเขาเองเสียมากกว่าที่ถูกสูบเรี่ยวแรงไปจนหมดสิ้น ถูกตักตวงจนต้องพร่ำบอกให้พอ คนทำไม่ได้รู้หรอกว่ามันทรมานเท่าใดยามถูกจ้วงแทงลึกล้ำในช่องทางที่ไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อรองรับ คนทำไม่รู้หรอกว่ามันน่าอายแค่ไหนกับการขยับส่ายร้องขอที่ราวกับว่าตัวเองไม่ใช่ชายฉกรรจ์ และไม่เข้าใจหรอกว่าความรุนแรงระหว่างที่ทำจะส่งผลให้ปวดสะโพกแค่ไหนในวันรุ่งขึ้น
รัตติกาลไม่รู้หรอก...ในเมื่อเขาออกจะยินยอมพร้อมใจให้เป็น
ทิวาอมยิ้มกับตัวเองยามนึกถึงลีลาน่าอับอายที่เพิงผ่านพ้นไป ใครจะไปคิดว่าลงท้ายเขาจะถูกผู้ชายด้วยกันเรียกว่า ‘เมีย’ หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นโดยไม่ได้คิดถึงมันมาก่อน และหลายสิ่งหลายอย่างเขาก็ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้
เขาที่ตั้งมั่นกับตัวเองตั้งแต่เด็กว่าจะซ่อนอยู่ในกรอบที่ตัวเองขีดไว้ จะไม่ก้าวก่ายใคร จะไม่ยื่นเท้าเข้าไปในพื้นที่ของใครให้ตัวเองต้องบาดเจ็บ มันคือการปกป้องตัวเองในแบบที่เขาคิดได้ และมันก็ค่อนข้างได้ผลมาตลอดแม้กระทั่งกับคำพูดเสียดสีต่างๆ นาๆ ที่น้องสาวสรรหามาว่ากล่าว เขาปัดมันทิ้งไปด้วยด้วยหัวใจที่ชาชิน
แต่เมื่อมาเจอกับรัตติกาล...ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
ผู้ชายคนนั้นล้อมลบกรอบที่เขาตีไว้ด้วยกรอบที่ใหญ่และทานทนกว่า และทำการลบรอยเส้นที่เขาตีไว้อย่างยากลำบากออกทีละน้อยจนไม่เหลือเหรอ มันก็คล้ายจะเป็นสิ่งเดิมๆ หากมันมีใครอีกคนมาร่วมอยู่ด้วย มากินข้าวพร้อมกัน มานั่งพักผ่อนใกล้ๆ กัน มาเห็นใบหน้ายามหลับและยามตื่น
ไม่เคยมีสักครั้งในชีวิตที่คนอย่างเขาจะเป็นที่ต้องการขนาดนี้
ไม่เคยมีใครสักคนที่จะร้องไห้เพื่อเขา อ้อนวอนให้เขาอยู่เคียงข้าง
ความโกรธ ความเกลียด มันจางหายไปไม่ต่างจากควันที่ถูกลมพัด สายลมที่อบอุ่นอ่อนไหว และทำให้ในกายเขาเริงร่าอย่างที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน ในเมื่อเขาปรารถนาที่จะเป็นคนสำคัญของใครสักคนมาตลอด และในเมื่อเขาได้มาแล้ว ทำไมเขาต้องไปปิดกั้นสายลมนั้นไว้อีก
เขาโดดเดี่ยวมานานนักหนา แม้จะหัวเราะแต่หัวใจก็ไม่ได้อิ่มเอมเต็มที่ กินข้าวคนเดียว นอนลำพัง ตื่นขึ้นมาเพื่อพบกับความเหงา ชีวิตที่วนไปแบบนี้ไม่ต่างจากเดินอยู่บนลูกกลมๆ รัตติกาลทำให้เขาเริ่มเกลียดสิ่งเหล่านั้น เกลียดความรู้สึกที่ว่าโลกทั้งใบมีตัวเองลำพัง แค่คิดมันก็ทำให้เขากลัวว่าตัวเองจะกลับไปอยู่ในจุดนั้นอีก
ทิวาเบียดตัวเข้าชิดกับร่างหนาวาดแขนกอดก่ายไม่ต่างจากเด็กน้อยที่กลัวฝันร้าย ถ้ารัตติกาลจะอยู่คู่กับทิวาไปตลอด...ชีวิตของเขาคงเรียกว่า ‘มีความสุข’ ได้อย่างเต็มปากเต็มคำสักที
ไม่กี่วันต่อมาก็ถึงวันทำบุญบ้านของรัตติกาล มันไม่ใหญ่โตอลังการเหมือนที่เขาคิดไว้ในหัวตามที่เคยเห็นผู้ดีมีฐานะเขาจัดกัน ไม่ได้มีแขกเหรื่อในวงสังคมใดเลยนอกจากคนที่อาศัยอยู่ในบ้านเท่านั้น จะมีผิดหูผิดตาไปบ้างก็คือตัวทิวาเองกับเอกสิทธิ์ที่ไม่ได้ร่วมอาศัยอยู่ที่บ้านนี้ แต่จะถือว่าเขาไม่ได้เกี่ยวข้องเลยก็ไม่ถูก แต่เอกสิทธิ์เนี่ยสิ?
“พี่มาเพราะเป็นญาติของทิวไงล่ะ”
คำตอบหลังจากคำถามว่า ‘ทำไม’ นั้นก็ยังทำเอาคนถามสับสนเหมือนเดิม แต่ถ้าดูจากรอยยิ้มที่แทบจะฉีกกว้างจนถึงใบหูของคนรัก กับความเจ้ากี้เจ้าการของคุณราตรีที่ให้เขาขึ้นไปเคียงคู่รัตติกาลจุดธูปเทียนบูชาพระรัตนตรัยกล่าวอาราธนาพร้อมรับศีลกับพระสงฆ์แล้วนั้นมันก็ให้ดูแปลกประหลาดชอบกล ไหนจะให้ร่วมถวายสังฆทานแล้วต่อด้วยถวายภัตตาหารอีก นี่มันใช่ทำบุญบ้านของครอบครัวเกียรตินาคินทร์จริงหรือ? แต่นั่นคือคำถามในใจก่อนที่จะได้รับพรจากพระสงฆ์ที่เจ้าบ้านนับถือเป็นอย่างมาก
“อาตมาขอให้โยมทั้งสองถือเอาฆราวาสธรรม ๔ ประการเป็นที่ตั้งสำหรับการครองเรือน ๑. คือ สัจจะ คือความจริงใจ ซึ่งเป็นรากฐานที่สำคัญที่สุดและเป็นรากฐานที่มั่นคงของความสัมพันธ์ที่ดีงาม จริงใจทั้งกาย วาจา และใจ
๒. คือ ทมะ หมายถึงการฝึกฝนปรับปรุง สำคัญในการจะทำให้เกิดความเจริญก้าวหน้า โยมทั้งสองต่างบ้านต่างเรือน ต่างการเลี้ยงดูต่างนิสัย สิ่งสำคัญนั่นคือการปรับตัวเข้าหากัน รู้จักข่มใจ รู้จักสังเกต ใช้สติในการพิจารณาปัญหา ในเรื่องการงานก็เช่นกัน ทมะคือคิดพิเคราะห์ เพื่อให้รู้ให้เข้าใจจึงจะสามารถปรับตัวและฝึกฝนปรับปรุงได้
๓. ขันติ หมายถึงความอดทน คนเมื่ออยู่ร่วมกัน ท่านว่าเหมือนลิ้นกับฟัน ย่อมมีโอกาสกระทบกระทั่งกัน จึงต้องมีความหนักแน่น ความเข้มแข็งในใจที่จะอดทนต่อสิ่งที่กระทบใจและกาย และความอดทนยังจะนำไปสู่เจริญก้าวหน้า ความมั่นคงที่พรั่งพร้อมไปด้วยความสำเร็จ
ประการสุดท้ายคือ จาคะ แปลว่าความเสียสละ ผู้ที่อยู่ร่วมกันต้องมีความเสียสละต่อกัน ในยามเจ็บไข้ได้ป่วย ในยามตกทุกได้ยาก จาคะเป็นเหมือนเครื่องยึดเหนี่ยวน้ำใจของกันและกัน คำนึงถึงความสุขของกันและกัน เอื้ออาทรต่อความทุกข์ของกันและกัน
อาตมาเห็นว่าไม่มีพรใดที่จะสำฤทธิ์ผลได้หากไม่เกิดการกระทำ ดังนั้นหากโยมทั้งสองถือเอาธรรม 4 ข้อนี้เป็นที่ตั้ง ชีวิตคู่ก็จะประเสริฐยิ่งกว่าการประสารทพรใด”
ทิวาจรดมือลงกราบแนบอาสน์ด้วยดวงตาร้อนผ่าวคล้ายกับพร้อมจะผลิตน้ำร้อนๆได้ทุกเมื่อ เขาไม่กล้าหันหน้าไปสบสายตากับบุรุษที่นั่งข้างเคียงแม้จะพอจับเค้าถึงสายตาที่มองมาอยู่ก็ตาม เขาไม่คิดว่ามันจะเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ ที่จริงด้วยความเป็นผู้ชายทั้งคู่ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำพิธีอะไรให้ยุ่งยาก แค่ผู้ใหญ่รับรู้...แค่ครอบครัวของรัตติกาลรับเขาได้ก็เพียงพอแล้วแท้ๆ
หลังจากนิมนต์พระสงฆ์ทุกรูปกลับ ก็ถึงเวลาเรียกเลือดให้ขึ้นมากองรวมกันบนใบหน้าของทิวา เมื่อผู้สูงวัยผลัดกันให้พรและผูกข้อไม้ข้อมือรับขวัญด้วยสายสิญจน์สีขาวสะอาดไม่ต่างจากงานแต่งงานแบบเรียบง่าย ในระหว่างที่เขาเอาแต่ขัดเขิน รัตติกาลเสียอีกที่ดูจะยิ้มมากกว่าทุกวัน และสุดท้ายแล้วเขาก็ได้รู้ว่าเอกสิทธิ์มาในงานนี้ทำไม
“นับจากนี้ ผมจะขอดูแลทิวเองนะครับ”
คำขอของคนรักที่มีต่อพี่ชายคนเดียวแทบจะทำให้เขื่อนน้ำตาทลาย ทิวาจำต้องเม้มปากสะกดความรู้สึกเต็มตื้นให้ไหลท่วมแค่ในอกเท่านั้น เพราะเขาคงอายจนมองหน้าใครต่อใครไม่ได้หากทำน้ำตาซึมออกมาในยามนี้
เหมือนตัวเองคือผู้ชนะ...
เหมือนว่าตัวเองได้โลกทั้งใบมาครอบครอง
เหมือนพบว่าความฝันทุกอย่างอยู่ในกำมือ
ความรู้สึกมันท่วมท้นจนบรรยายออกมาได้ไม่หมด รู้แค่ว่า... ‘ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว’
...
...
...
...
“ที่รัก...ตื่นเถอะครับ”
...
...
ทิวาถูกปลุกด้วยคำพูดหวานๆ แบบนั้น แม้จะเปิดเปลือตามองท้องฟ้าแล้วยังเห็นแต่ความมืด หากเมื่อสบสีหน้าระรื่นของคนปลุกก็ทำเอาหงุดหงิดไม่ออก ลงท้ายแล้วเขาก็ต้องยอมตามใจ ลงไปเดินเล่นเรียบหาดทรายนิ่มนวลเพื่อรอดูอาทิตย์ขึ้น มันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว ในครั้งนั้นเราแค่เดินเคียงกันไปเงียบๆ หากวันนี้เราจับมือกันและกันไว้ หันมายิ้มให้กันบ่อยเสียจนคำพูดใดๆ ก็ไม่จำเป็น
วันนั้นมีความสุข แต่วันนี้มีความสุขยิ่งกว่า
เหตุการณ์เดิม กับคนเดิมๆ แต่ที่รู้สึกเปลี่ยนไปเพราะหัวใจที่มีรักแล้วอย่างนั้นหรือ มันราวกับในตอนนี้ สิ่งที่เคยคิดว่าสวยงามนั้นก็ดูราวกับจะสวยงามขึ้นเป็นเท่าทวี
แสงสีส้มฉาดฉายขึ้นพร้อมกับดวงอาทิตย์ทาบทับปนเปไปกับแสงสลัวในยามค่ำคืน เป็นเวลาที่ทิวากับรัตติกาลบรรจบกันได้อย่างสวยงามจนไม่อาจละสายตา ในคราวนี้ไม่ใช่เสื้อเชิ้ตที่เขาได้นั่ง หากเป็นตักกว้างๆ ของอดีตเจ้าของเสื้อที่ลงไปนั่งขัดสมาธิรอกับผืนทรายอย่างไม่กลัวเปื้อน อบอุ่น ปลอดภัย และทำให้หัวใจมีชีวิตชีวา เขาเอนซบใบหน้าลงกับซอกคอที่กรุ่นกลิ่นเดียวกัน ปล่อยใจไปกับภาพธรรมชาติเบื้องหน้าจนเกือบจะเคลิ้มหลับไปอีกรอบ ถ้าไม่ติดเสียงกระแอมไอขัดไว้เสียก่อน
“ทำไม” ทิวาถามขึ้นเบาๆ จากการขยับตัวยุกยิกคล้ายจะพยายามหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง รัตติกาลยังคงมีรอยยิ้มติดริมฝีปากยามชูกล่องหลายเหลี่ยมสีดำให้เห็น แขนแกร่งสองข้างโอบล้อมร่างเขาไว้เพื่อเปิดมันออกให้เห็นต่อหน้า แหวนสองวงเรียบๆ ปักนิ่งอยู่บนเนื้อผ้ากำมะหยี่ นิ้วยาวหยิบวงที่ดูจะเล็กกว่าออกมาแล้ววางกล่องลงกับตักของเขา
รัตติกาลจับมือเขาไว้เพื่อบรรจงสวมแหวนวงนั้นเข้ากับนิ้วนางข้างซ้าย อันเป็นสัญลักษณ์ของการแต่งงาน ไม่มีคำพูดหวานหูใดออกมาจากปากดังเช่นทุกครั้ง นอกจากรอยจูบเบาๆ ที่ข้างแก้ม แต่เพียงเท่านั้นก็ตราตรึงเกินพอแล้วที่จะเก็บอยู่ในความทรงจำไปตลอด เขาหยิบกล่องใบเดิมขึ้นมาเพื่อหยิบแหวนวงสุดท้ายออกมา และสวมมันลงกับนิ้วนางข้างซ้ายของอีกฝ่ายที่ยื่นรอท่าไว้อยู่แล้ว เขาจุมพิตลงกับซอกคอหอมแทนคำรักและคำขอบคุณ
เรานั่งกันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งแสงของวันใหม่ปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่ เราจูบกันอีกครั้งที่ริมฝีปาก แนบแน่น และเนิ่นนาน ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินต่อไป
เขายังจำได้...
ในวันที่รัตติกาลขอความรักจากเขา ขอไมให้เขาทอดทิ้งไป รัตติกาลบอกไว้ว่า ‘รักของเราไม่เท่ากัน’
เขาไม่รู้ว่าต้องใช้หน่วยวัดใดพิสูจน์สิ่งๆ นั้น เพราะแม้แต่ตราช่างในหัวใจของคนเรา ก็ยังโอนเอนไร้ความยุติธรรม เขาไม่โทษหรือโกรธเคืองที่รัตติกาลจะคิดอย่างนั้น และเขาก็จะไม่แปลกใจเลยหากวันข้างหน้าตัวเองจะคิดแบบเดียวกัน เพราะยามที่มีรัก ตัวเราดูจะเล็กเสียเหลือเกินถ้าเทียบกับขนาดของหัวใจ
รัตติกาลคว้ามือเขาไปกุมอีกครั้งพร้อมกับมอบรอยยิ้มอบอุ่นให้ มันทำให้เขาคิดว่าจะอย่างไรก็ช่างเถิด ต่อให้จะดูตัวเล็กไปกว่านี้จนกลิ้งไปมาบนฝ่ามือได้ แต่ที่ที่มีผู้ชายคนนี้อยู่เคียงข้างคือสถานที่ที่เขามีความสุขมากที่สุด
ต่อให้คิดว่า ‘รักเราไม่เท่ากัน’ แต่ถ้ามันจะ ‘รักไม่น้อยลง’ เท่านั้นเขาก็พอใจแล้ว
THE END
ไม่รู้ว่ามันจะจบสวยหรือเพียงพอกับสิ่งที่นักอ่านหวังหรือเปล่า
แต่ในความคิดของคนแต่ง มันคือการปิดฉากที่พอดีแล้ว คนทั้งคู่ฝ่าฟันมาหนักเกินกว่าจะโยนตัวร้ายใส่เข้าไปให้ต้องเจ็บอีก
นิยายเรื่องนี้ตั้งแต่แรกมันก็ดูโอเวอร์อยู่แล้ว(รึเปล่า?) แทนที่จะโยนมือที่สาม สี่ ห้า ลงไป
เปลี่ยนเป็นโยนเด็กเล็กๆ น่าตาจิ้มลิ้มเข้าไปในเรื่องดีกว่า ทิวาจะได้มีครอบครัวครบสมบูรณ์สมใจ
.....
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามกันมาอย่างยาวนาน และแม้หลายท่านจะถอดใจรอไปแล้วก็ต้องขอบคุณตามหลังมา ณ. ที่นี้ค่ะ
....
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ที่เป็นเหมือนน้ำมันให้รถเก่าๆ คันนี้ขับเคลื่อนไปได้ค่ะ
....
ขอบคุณทุกข้อความที่ส่งมาให้กำลังใจและถามไถ่กัน
----
ขอบคุณจากใจเลยค่ะ
----
L@DY MELLOW
[เหมียว]
-
+1+เป็ดให้ก่อนค่ะ
ประทับใจค่ะ แบบจบได้ดีมาก ลงตัวมาก
ส่วนมาก การขอแต่งงานหรือสวมแหวนที่ริมทะเลบวกกับ
บรรยากาศพระอาทิตย์ขึ้นแบบนี้ จะมีคำพูดหวานๆของพระ_นาย
ทั้งหวาน เขิน น้ำตาซึม ฟินกันไป แต่คู่นี้ใช้สายตา ใช้ใจ
ความรู้สึก รัก อีกฝ่าย คุยกัน อยุ่ด้วยกันท่ามกลางความเงียบ โอ้ยยย ฟินค่ะ
ตอนที่ว่าทำบุญบ้าน แต่เป็นงานแต่งของ เดียวกับทิวา
ซีนนั้นดีใจกับทิวามากกก ปลื้มปลิ่ม
ทั้งสองฉากนี้ เราว่าทำให้เรื่องนี้ จบได้สมบูรณ์แบบค่ะ ^^
ขอบคุณค่ะ คุณเหมียว ติดตามผลงานเรื่องอื่นอยุ่ตลอดจ้า
-
โอ้! กว่าจะมา
-
รวมเล่มนะคะ pleaseeeeeeeee
-
ทิวเดียวจบไปอีกเรื่องแล้ว เล่นเอาน้ำตาซึมเลย T T
(แค่ตัวป่วน 3 คนนั่นทำให้ชีวิตคู่รักนี่ปวดหัวไม่แพ้ตัวร้ายในเรื่องเลยนะ หึหึ)
คุณเหมียว ขอบคุณมากๆนะคะ
เอิ่ม........... ถ้าได้ตอนพิเศษจะดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ
-
มีความสุขสักทีนะพี่ทิววววของน้อง
จบได้ชุ่มชื่นหัวใจมากค่ะ อิจฉาตาร้อนมาก อยากได้แบบนี้บ้าง
ชอบตอนทิวเรียกพี่เดียว แล้วแทนตัวเองว่าน้อง
โอ๊ย มันจั๊กจี้หัวใจ :hao5:
-
โอ้ยยย มาต่อจบเเล้ว
ขอบคุณที่เเต่งมาให้อ่านเจ้าคะ
บวกเป็ดเรียบร้อย
ตอนพิเศษๆๆๆ
-
ซาบซึ้งมาก#รอรวมเล่มค่ะ
-
แอร๊ยยยยยย น้องทิวของป้าาาาา ครองรักยืนนานนะจ๊ะ :impress2: //รดน้ำเจ้าบ่าวทั้งสองคน ปาดน้ำตาแพร่พ
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
ปล. รอน้องต่าย ด้วยนะ อุอิๆ :hao6:
-
มันจั๊กจี้หัวใจเหมือนมีกรงเล็บแมวมาข่วนที่หัวใจเหมือนทิวบอกเลยค่ะ ขอบคุณคุณเหมียวมานะค่ะที่มาแต่งเรื่องราวดีๆให้อ่าน
สุดท้ายขอตอนพิเศษได้มั้ยอ่า~~
-
โยนเด็กเล็กๆ น่าตาจิ้มลิ้มเข้าไปในเรื่องดีกว่า o13
รอเลยค่ะ ช่วงนี้ยิ่งชอบดู แทฮัน มินกุกกี้ มันเซ เด็กๆน่ารัก
ทิวากับรัตติกาลจะได้สดใส มีความสุข
-
จบแล้วววว
สมบูรณ์แบบ :กอด1:
-
น้ำตาคลอเลยค่ะตอนสวมแหวน รักเรื่องนี้ รอเป็นรูปเล่มนะคะ
-
หวานจนมดตอนจอแล้ว :m1: :m1: :m1:
-
ดีใจไปกับน้องทิว ได้ออกเรือนแล้วนะ
นิยายเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่เรากลับมาอ่านหลายรอบมาก อ่านถึงตอนที่เดียวนอนหลับไปพร้อมกับการดูวีดีโอของทิว เราก็จะมีน้ำตาทุกครั้ง มันรู้สึกถึงความเหงาเศร้าที่เราสัมผัสได้จริงๆ
ตอนเริ่มต้นของเรื่องเราก็มองว่ามันไม่มีความสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ที่ใครสักคนอยากจะได้ใครก็ต้องได้ แต่สุดท้ายแล้ว เดียวก็ได้รับบทเรียนอันสาสมของการทำร้ายร่างกาย นั้นคือการถูกทอดทิ้ง
ส่วนทิวเอง เพราะไม่เคยได้รับความรักจากครอบครัว ก็ไม่อยากให้ครอบครัวของคนรักต้องรู้สึกเป็นทุกข์ จึงยอมที่จะเจ็บเอง โดยการเดินออกมา
รอรวมเล่มนะคะ
-
ดีใจกับทิวา & รัตติกาล ด้วยจ้ะ หวังว่าจะมีเจ้าตัวน้อยเร็วๆนี้ :กอด1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ้ แม่!!!! ขอซาบซึ้งกับความสุขของทั้งคู่ก่อน
-
ชอบอ่ะ จบได้ดี ซาบซึ้งมว๊ากกกกกกนี่พูดเลอออ :ling1:
-
ทิวาีความสุขจริงๆซีักที ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
ปล.รอรวมเล่มนะคะ T v T
-
ปลื้มปริ่มมากเหมือนไปงานแต่งน้องที่สนิทมากๆๆๆ :mew1:
ขอบคุณ คุณเหมียว กับเรื่องราวดีๆๆๆ :กอด1: :L2: :pig4:
-
+++++บวกให้ 1 ล้านเป็ดค่ะ
สวยงามมากค่ะ จบแบบนี้ดีแล้ว อย่าทำร้ายจิตใจทิวา ด้วยการโยนมือที่ 2 3 มาเลยค่ะ
มันต้องมีบ้างแหละ ความรักเดียวใจเดียวอ่ะ
ฟินนนนน :pig4: :L1: :กอด1:
-
ในที่สุดก็ Happy Ending
แอบตามอ่านเงียบๆเพิ่งจะมาเม้นท์เอาตอนสุดท้าย แหะๆ :mew4:
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ
:katai2-1: :mew1: :L1:
-
จบได้ซึ้งมากเลยย :m15: :monkeysad: :sad11: :monkeysad:
-
ตอนเห็นว่าตอนจบมานี่กรี๊ดเลย รอมานานนนน ตอนแรกที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้คือกะเอาดราม่าล้วนๆเลยนะ แต่พออ่านๆไปแล้วมันไม่ดราม่าตามที่หวังแต่ก็เลิกอ่านไม่ลงเหมือนกัน พี่เดียวน่าร้ากกกกกเป็นคนที่ยึดมั่นในความรักและความคิดตัวเองมากอะเพื่อทิวแล้วต่อให้ตัดขาดจากครอบครัวก็ยอม แต่ก็นะถ้าพี่เดียวทำแบบนั้นทิวก็ไม่ยอมนั่นแหละ ขอบคุณคนแต่งนะคะที่มาต่อให้จนจบ อยากอ่านเรื่องของคู่ป่วนที่เป็นเพื่อนทิวาอะคิดว่าน่าจะฮากันใช้ได้
-
+1 รัวๆ :กอด1:
-
งดงามมมมมมมมมมม เป็นตอนจบที่งดงามมาก ดีใจกับทิวาและรัตติกาลจริงๆ^^
-
จบได้หวานซะ... :mew1:..
แบบว่าอยากได้ตอนพิเศษค่ะ :mew6:
-
จบแล้ว ขอบคุณมากค่าสำหรับนิยายสนุกๆ
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ทำให้เราร้องไห้เยอะมาก
เขียนดีมากค่ะเล่นเอาเราอินสุดๆไปเลย :pig4:
-
เป็นคนหนึ่งนะคะ ที่อ่านกระต่ายหมายจันทร์แล้วชอบมาก ไม่ได้ดูว่าใครแต่ง แล้วบังเอิญได้มาอ่านเรื่องนี้ ก็ชอบค่ะ แล้วมาเปิดดูว่าใครแต่ง อ่าว เป็นคนเดียวกันหรอ ไม่บ่อยนะคะที่เรื่องที่เราชอบมากๆ จะเป็นของคนแต่งคนเดียวกันโดยบังเอิญ 55555 ตอนที่อ่าน น้ำตานี้ไหลเป็นสายน้ำเลยค่ะ อินมาก ส่วนตัวชอบมากเดียวมากนะคะ แต่ก็คิดว่าทิวยังรักเดียวน้อยไปจริงๆ แต่ถ้าเขาคิดว่ามันดี เราก็ เอาเถอะ ดีก็ได้ อยากให้ครอบครัวของทิวเจออะไรหนักๆมากกว่านี้ แต่ก็อย่ามีให้เรื่องมันยุ่งวุ่นวายไปกว่านี้เลย เราลองคิดนะคะ ว่าครอบครัวนั้นจะเป็นยังไงต่อ อารมณ์ก็อาจจะเหมือนเหมือนสุขทั้งๆ ที่ก็ทุกข์ คือพ่อทิวก็จะรู้สึกผิดตลอดเวลา ทั้งกับทิวและครอบครัว แม่เลี้ยงก็คงรักพ่อทิวอยู่ แต่ก็ไม่สามารถไม่คิดอะไรแล้วแบบจริงๆ เวลาผ่านไป ก็คงยากที่จะไม่คิดอะไรเลย ความรุ้สึกเหมือนจะน้อยลงแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี ซึ่งเราก็ สมน้ำหน้า สะใจค่ะ 555555 ก็เราเข้าข้างทิวเน้าะ
อยากให้มีตอนพิเศษจังค่ะ อยากเห็นโมเมนต์ที่แบบทิวเป็นคนไล่ตามเดียวบ้าง แต่ยังไงเราจะติดตามนะคะ สู้ๆ
-
น่ารักมากค่ะ ><
ขอบคุณคนเขียบมากนะคะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เป็นตอนจบที่น่าประทับใจมากค่ะ
เข้าใจเลยว่า ถึงรักเราจะไม่เท่ากัน
แต่ขอให้รักกันดูแลกัน เอาใจใส่รักตลอด ก็พอแล้วค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
ถึงอยากจะอ่านต่อไปเรื่อยๆ แต่คิดว่า จบอย่างนี้ก็พอแล้วค่ะ ขอบคุณคนเขียนอีกครั้งค่ะ
-
จบได้งดงามมว๊ากกกกกก ชอบอ่ะละมุนหวานดีจัง
แอบอึ้งเข้ามาเห็นอัพหลังจากหานไปนาน มาจบเลยซะงั้น แอบเสียดายแหะๆ
-
จบแล้วเย้ๆๆๆๆๆๆ
ดีใจกับทิวเดี่ยวมากเลย ทุกอย่างลงตัวแล้ว
น่ารักที่สุดดดดดดดดก
ขอบคุณนักเขียนมากกกกกกก
-
ขอบคุณมากๆ ถือว่าเป็นเรื่องหนึ่งในดวงใจเลย
-
ในที่สุดทิวก็ถึงฝั่งไปอีกคนแล้ว จบได้ซาบซึ้งมากค่ะ
ตอนสวมแหวนนี่แบบน้ำตาซึม ประหนึ่งว่าเราเป็นทิว :laugh:
สิ่งที่ได้จากการให้อภัยก็คือความสุขนี่แหละนะ
ดีใจกับทั้งสองคน ที่ผ่านมาเป็นบทพิสูจน์ได้เป็นอย่างดี
แม้จะเริ่มต้นไม่ดี แต่ความอดทนและจริงใจก็แสดงให้เห็น
ความสุขน่ะอยู่ไม่ไกลแค่เปิดใจรับมัน เหมือนทิวนี่แหละ
รอคอยเรื่องนี้ไม่แพ้เรื่องอื่นเลย แล้วก็สมใจค่ะ
ขอให้ทั้งคู่มีความสุขมากๆ ส่งตัวน้อยมาป่วนก็ดีนะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
มีความสุขซักทีนะทิว จบได้ประทับใจมากค่ะ สมกับที่รอมานาน ชอบเรื่องนี้มากๆ สนุกทุกตอนเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ o13 :L2:
-
เราชอบนิยายเรื่องนี้นเคะมารอที่ท่าน้ำอยู่บ่อยๆ เคยเสียน้ำตาเพราะสงสารทิวกับเดียว หื่นบ้างเศร้าบ้างขอบคุณที่แตีงนิยายสนุกๆมาให้อ่านคะขอให้มีการรวมเล่มนะคะคิคิ
-
จบได้อย่างสวยงาม เป็นการจบที่เรียกเลือด รอยยิ้มและความสุขส่งท้ายได้ดีทีเดียว
ขอบคุณ คนเขียนที่แต่งนิยายสนุกๆ ให้ได้อ่านค่ะ :pig4: :L2:
-
ดีใจจัง คนเขียนมาต่อจนจบ หายไปนานจนนึกว่าจะทิ้งกันไปซะแล้ว
ปล.อยากอ่านตอนพิเศษจัง...คนเขียนจะใจดีแถมให้คนอ่านสักตอนสองตอนได้มั้ยน้า...
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุก ดีงาม เค้าชอบ ตอนจบที่ดีแบบนี้
แค่อยู่ข้างๆกัน หนักนิดเบาหน่อย แค่นั้นก็พอ
เราอ่านเรื่องนี้ อินกับทุกตอน ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
พิสูจน์แล้ว ความรักของคนทั้งคู่
เรารักทิวากับรัตติกาล
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แต่งมาให้อ่านนะคะ
มีตอนพิเศษมั้ยคะ ลุ้นๆๆๆ
-
ชอบตอนจบแบบนี้จัง ฟิน มีความสุข
-
โหยยยย คือ ดีงามมมมมม ขอบคุณมากค้าบบบบ
-
ซึ้ง ประทับใจ และปลื้มปริ่มกับตอนจบมากค่ะ จบลงได้อย่างสวยงาม :mew1:
จะมีตอนพิเศษมั้ยคะ ถ้ามีจะรอนะคะ <3
-
มีความสุขมากๆนะ
-
สวยงาม เอิบอิ่ม จบแบบนี้สมบูรณ์ดีแล้ว
-
:L2: :กอด1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบสวยงามมากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
มีความสุขจริงๆซะทีนะทิว
หายไปนานมาก กลับมาอีกทีก็เป็นตอนจบเลยนะ
ขอบคุณมากสำหรับนิยายสนุกๆ :pig4:
-
ความรักของทั้งคู่เริ่มต้นไม่ดี
แต่ทางเดินของความรักต่อจากนี้สวยงามจริงๆ
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยาย :pig4:
-
จบดล้ววว ดีจังที่คนแต่งยังไม่ลืม
:)
-
ความสุขอยู่ใกล้แค่เอื้อม
ยินดีกับทิว&รัตติกาลที่สมหวังกัน
-
โอยยยยย เราพลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไรเนี่ย
สารภาพว่าตอนแรกไม่กล้าอ่าน เพราะชื่อเรื่องค่ะ กลัวเจอมาม่าชามโต
แต่พอได้มาตัดสินใจอ่าน ไม่ผิดหวังเลยค่ะ
สนุกครบรสจริงๆ :hao3:
-
แล้วน้องทิวก็เป็นฝั่งเป็นฝาก่อนใคร ยินดีกับทั้งคู้ด้วยน๊าาา
กลับมาคราวนี้ราศีนางพญาจับแบบเต็มตัวมาก เซ็กซี่ย์ย์ย์อ่ะ
ทิวจ๋าาา #โบยข้าเถิดนายท่าน :z10:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกออกมาให้เราได้เชยชมเช่นกัน
มันดีงามจนอยากเก็บไว้เป็นรูปเล่มจริงๆ ค่ะ รอน๊าาา
รักคนแต่ง :pig4: :L1:
-
อ่านแล้วมีความสุขตามเลยค่ะ เขียนได้ยอด :กอด1: :L2: :pig4: :bye2:
-
จบแล้วอะ :hao4:
ขอบคุณมากเลยค่ะ :pig4:
-
จะเอาตอนพิเศษ จะเอาเด็กเล็กๆด้วยยยย งือ
จบแล้วอบอุ่นมากกกก ชอบมาก
ขอบคุณมากค่ะ ตามอ่านทุกเรื่องก้ชอบหมดคนละอารมณ์กันเลย
รออ่านอีกนะคะ
-
จบได้สวยงามครับ เวลาที่ท้องฟ้าจะสวยที่สุดคือช่วงเวลาทิวากับรัตติกาลมาบรรจบกันนี้แหละครับ
-
เราขอบอกว่าเราอ่านรวดเดียวจากสี่ทุ่มถึงตี5 น้ำตาไหลพรากกกก ฮืออออ :hao5:
ขอบคุณนะคะ รักเรื่องนี้มากกกกๆๆๆ อยากได้หนังสือ และก็อยากจะขอตอนพิเศษ เอาแบบหวานๆบ้างไรงี้ ปาดน้ำตา กระซิกๆ
:pig4:
-
มาต่อแล้ววววว :katai2-1:
จบลงด้วยดีเนอะ :mew1: :mew1:
-
ฮี้ววววววว
ในที่สุด
-
:-[:L1: :กอด1: :L1: :-[
-
ขอบคุณนักเขียนค่ะ :mew1:
-
จบสวยมากเลยค่ะ
น้ำตาซึมประนึงลูกออกเรือน
ละมุนมากค่ะ
ชอบจัง
ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายดีๆให้อ่าน
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ซึ้งมากๆ ค่ะ เรียกน้ำตาจากเราไปหลายกระบุงเลย
-
อ่านจบภายในสองวัน สนุกมากค่ะ แอบกินมาม่าเผ็ดจนน้ำตาซึมเล็กน้อย ฮ่าาาา
ขอบคุณมากนะคะ
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆออกมาให้ได้อ่านกันนะคะ
แอบหวังเล็กๆอยากให้พี่หนึ่งที่แสนดีมีคนมาดูแลหัวใจเหมือนกัน >_____ <!!
-
ต่อไปทิวาจะรักเดียวได้มากขึ่นๆเรื่อยๆ
เพราะทิวาไม่ต้องกลัวที่จะรักใครแล้ว
เดียวก็เตรียมตัวรับไว้ให้ดีเลยนะ
ห้ามรักทิวาน้อยลง ต้องรักมากขึ้นไปอีกนะ
รักทดแทนในส่วนที่ทิวไม่เคยได้จากส่วนที่ควรได้
คิดไม่ออกเลยถ้าทิวไม่รักดี ชีวิตจะย่ำแย่ขนาดไหน
-
นิยายสนุกมากค่า
ขอบคุณนะคะ
:impress2:
-
น่ารักมากเลยล่ะ ทิวนี่ยั่วนะคะ ยั่วมากก็เหนื่อยมากนะ ชอบตอนพระเอกเขินบ่ะ เอ็นดูแต่เขาก็เขินไม่นาน เปลี่ยนมาหื่นต่อ 555
มีพิธีแต่งงานง่ายๆ ด้วย ซึ้งนะคะ พ่อแม่น่ารักมาก ชีวิตสองคนกว่าจะมีกันได้ผ่านไรมาเยอะ ต่อไปมีความสุขแน่นอน
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :กอด1: :L2:
-
ในที่สุด ทิวก็มีความสุข เรื่องนี้ทำให้เราเสียน้ำตามาก ๆๆๆๆ
ขอบคุณที่มอบ ตอนจบที่งดงาม ให้ค่ะ :L2:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ สมกับเป็นนิยายที่ถูกแนะนำมากๆเลยค่ะ สนุกมาก ทั้งเศร้า ซึ้ง ฮา ครบมาก ขอบคุณนะค่ะ
-
สนุกมากๆๆๆ
ชอบมากๆๆๆ
คือมันแบบว่า กลมกล่อม ลงตัว โอ้ย ไม่รู้จะพูดยังไง
เอาเป็นว่าชอบมาก และขอแนะนำให้คนที่ยังลังเลอ่านเลยครับ
ช่วงแรกอาจจะรู้สึกว่าพระเอกเลวมาก
แต่หลังจากนั้น มันคือความดีงาม
ขอบคุณผู้แต่งมากครับสำหรับเรื่องดีๆ
-
อ่านตอนจบแล้ว ก็ย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่แรกใหม่ จนจบอีกรอบ
ความรู้สึกยังเหมือนเดิม น้ำตายังไหลไม่ขาดสาย
ยังเจ็บ ยังปวดหัวใจ และยังเขินไม่เปลี่ยนแปลง
มาถึงวันนี้แล้ว ต้องบอกว่ายินดีกับน้องบทิวและพี่เดียวมากค่ะ
ที่ได้จบเสียที 55 5 55 5ไม่ใช่ๆๆๆๆ
ยินดีด้วยจริงๆค่ะ เป็นคู่ที่น่ารักลงตัว
อ่านกี่รอบก็ไม่เปลี่ยนแปลง
-
จบตัวลงได้งดงามจริงๆค่ะ ถึงตอนแรกความรักจะเริ่มต้นได้ไม่ดีนัก แต่ตอนนี้ทั้งคู่เป็นคู่ที่น่าอิจฉาที่สุดเลย
ขอบคุณคนแต่งที่ได้แต่งนิยายดีๆนะค่ะ :กอด1:
-
อุตส่าห์ตัดใจไม่อ่านจนจบ แต่ก็ทำเอาตื่นสายไปทำงานสายเลย
ช่วงแรกๆ ไม่ชอบรัตติกาลเลย ไม่ใช่เรื่องเอาแต่ใจ แต่เป็นเรื่องไปข่มขืนทิว
รู้สึกเหมือนกำลังอ่าน stockholm เลย
ตอนทิวหนีมา แล้วเดียวทำตัวล่องลอย ส่งสารพ่อแม่จริงๆ
แต่ขำตอนแขกไม่ได้รับเชิญมาก อยากให้เพื่อนของทั้งสองฝั่งมาเจอกัน
ท่าทางจะขำและฮาไม่หยุดแน่ๆ ถ้าจะมีตอนพิเศษ ลองพิจารณาดูทีนะคับ
ขอบคุณมาก ที่เอานิสัยสนุกๆ มาลง
-
จบซึงมาก ฮือออออ รักเรื่องนี้ :pig4: :pig4: :pig4:
จะติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆนะคะ ^^
-
:mew6: งดงามมาก ของคุณค่ะ
-
หวานมากๆเลยคะ :-[
-
อ่านจบแล้วววว สนุกกกกกก สงสารทิวเรื่องครอบครัว จริงๆ ถึงแม้พ่อจะรักลูกไม่เท่ากัน แต่ก็ควรแสดงออกให้รู้บ้าง ไม่ใช่ทำเหมือนลูกไม่มีตัวตน พ่อจะตัดลูกที่ส่งเสียตั้งแต่เล็กโดยไม่สนใจได้ลงคอจริงหรือ นานาจิตตัง รอติดตามเรื่องของเทียนน๊าาา
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :pig4:
-
ชอบมากเลยค่ะ สนุกมากๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4: จบได้ประทับใจค่ะ
-
:กอด1:
-
o13 สนุกมากค่ะ ทิวน่ารัก ส่วนพ่อพระเอกเดียวนี่ก็ทะลึ่งตึงตังได้ใจดีจริงๆ :hao3:
:pig4:
-
พี่เดียวจบแล้วววววววว
โฮยยยย
รู้สึกผูกพัน อยมกอยู่กันไปนานๆ
แต่เราก็คิดว่ามันดำเนินมาถึงตอนจบดีแล้ว
กำลังดี ทุกอย่าง (แค่ทิ้งช่วงนานไปนิดดด คึคึ)
รักกันดีแล้ว ไม่ต้องรักเท่ากัน แต่รู้จักเวท เท่านี้ก็พอ
ชอบเรื่องนี้มาก มีความสุขเวลาอ่าน
เราอ่านย้อนไปตอนแรกบ่อยมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีที่หาอ่านยากแบบนี้
จะรอติดตามเรื่องใหม่นะคะ ^^
-
หู้ยยยยย จบแล้ว :katai2-1:
อ่านเรื่องนี้ไม่มีเบื่อแทบไม่ได้วางเลย
มีทุกอารมณ์ เหงา เขิน อาย สุข เศร้า หน่วง
จัดว่าครบรส จบได้สวยงามอีก งื้ออออ
เขินคุณรัตติกาลมากกกกก คนทะลึ่งงง
ทะลึ่งตึงตังตลอดเวลา ชอบๆ55555 :hao7:
น้องทิวาก็น่ารักอ่ะ ชอบเวลาน้องเขินจังง
ถ้าถามว่าในเรื่องนี้ชอบฉากไหนสุด
คงต้องตอบว่าชอบฉากช่วงที่ทิวาหนีไปอ่า
แล้วรัตติกาลเปิดวิดีโอทิวาดู ฉากนั้นมันหน่วงมากๆๆๆๆหน่วงมากจริงๆ ชอบบบบ
ติดตามเสมอนะคะ <3
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนจบ สารภาพว่าหยุดอ่านไปตอนมีดราม่า
หัวใจเราไม่แข็งแรงจริง กลัวค้างคาเลยมาอ่านตอนที่จบแล้ว
สนุกมากๆๆๆๆเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้
ตอนจบก็สวยงามประทับใจมาก ตอนซึ้งก็น่ำตาไหลพราก็เลยงื่ออ
:3123: :pig4: :L1: :3123:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านตอนนี้แล้ว CHAPTER 18 ...ตื่นจากฝัน... :m15: :m15:
เศร้าความรักที่โดนขัดขว้างจากคนในครอบครัว :dont2: :dont2: ปวดใจแทนพี่เดียวเลย :sad2: :sad2:
แต่ก็เข้าใจคุณแม่นะคะ แต่ว่าก็อยากให้คุณแม่เห็นใจคุณลูกเช่นกัน o1 o1 ทำแบบนี้เจ็บกันทั้งสองฝ่ายนะเจ้าค่ะ
ขอความกรุณาด้วยเจ้าค่ะ :oni3: :oni3:
-
ชอบประโยคนี้ ‘ชีวิตคนเรามันสั้นนะลูก แต่ความสุขกลับสั้นยิ่งกว่า รักษามันไว้ให้ดี’
ที่ลุงพรเทพบอกทิวมากๆเลย :m19: :m19: มันใช่เลยค่ะ ข้าน้อยจะจำไว้ๆ o1 o1
-
สนุกมาก ในที่สุดเดียวก็พบกับความสุขของชีวิตมีเมียน่ารักแสนดี
ดีใจกับทิวมาก ได้แต่งงานกันแล้วนะ ชีวิตหมดทุกข์มีแต่สุขแล้วละนะ
แล้วไม่มีเรื่องของพี่หนึ่ง หรือพี่หมอจัญเหรอ ????
-
ซึ้งไปกับความรักของน้องทิวกับพี่เดียว :oni1: :oni1:
มีความสุขซะทีลูกสาวป้า :m13: :m13:
รักคนแต่งมากมาย มาจุ๊บที :จุ๊บๆ:
-
+1 o13
เรื่องนี้สนุกมาก!! ตั้งแต่introจนThe endเลย
รวมเล่มๆๆๆ :hao7:
-
อ่านจบแล้ววววววว
ตอนแรกอยากโดดถีบยอดหน้าอีพี่เดียวมากๆๆๆๆๆ
คนอะไร
เอาแต่ใจมากๆๆๆๆๆ
แต่พอมีบางมุมก็น่ารักมากๆๆๆๆๆ
ทำเอาหลงรักง่ายๆเลย
-
มีคนแนะนำเรื่องนี้มาว่าสนุกมาก มาเจอตอนที่จบแล้วด้วย
เลยเข้ามาอ่านรวดเดียวจนจบเลยค่ะ อยากบอกว่าอ่านทั้งคืนจนหกโมงเช้า วางไม่ลงเลย
เป็นเรื่องที่ครบรสจริง ๆ ค่ะ ปกติเวลาเราอ่านอะไรที่มันใช่หรืออินมาก ๆ ใจจะวาบ ๆ ตลอด
เรื่องนี้ทำให้ใจวาบบ่อยมาก ชอบทั้งเดียวและทิว ชอบความน่ารักและความรักของทั้งสองคน
คนเขียนแต่งได้ดีมาก ๆ ๆ ๆ เลยค่ะะะะะะ เสียดายที่ไม่ได้ติดตามตั้งแต่แรก อยากจะเดินไปด้วยแบบเรียลไทมมมม์
เลยไม่ได้เมนท์แสดงความอินในแต่ละตอนเลย พอมาอ่านรวดเดียวจบก็เลยไม่รู้จะพูดอะไร
พิมพ์อะไรไม่ออกเลยค่ะ นอกจากชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลยค่ะ
เป็นกำลังใจและขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนนะค้า กอดคนเขียนแน่น <3
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แค่อ่านบทนำก็รู้เลยว่าเรื่องนี้ต้องสนุกแน่ แล้วนักเขียนก็ไม่ทำให้ผิดหวังเลยค่ะ
เสียดายที่ไม่ได้ติดตามมาตั้งแต่แรก ชอบแถวการเขียบของนักเขียนมากเลย
เรื่องอื่นๆจะไม่พลาดแน่นอนค่ะ
ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ
-
:กอด1: รักทิว ที่เป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัว ไม่มีปากเสียง เหมือนจะอ่อนแอ แต่กลับแข็งแกร่งในวันที่ต้องอยู่คนเดียว
ชอบเดียว ตรงที่เป็นคนรักจริง หนักแน่นมาก ตั้งแต่เจอทิวก็ไม่วอกแวก
ตอนที่มีปัญหากับที่บ้านของเดียว รู้สึกได้ถึงความรักที่กำลังจะจบลงจริง ๆ
กลัวว่าทิวจะหายไป กลัวว่าเดียวจะมีคนอื่น แต่ทั้งคู่ก็ผ่านมันมาได้
เป็นนิยายที่ดูจะใกล้เคียงความจริงในสังคมดีค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ :pig4:
-
:impress3:สนุกมากๆเลยค่ะ
ชอบพี่เดียวกับทิวมาดเลย
พี่เดียวรักทิวมากๆเลย
กว่าจะอยู่ด้วยกันได้
ฟินมากกกกกกก :sad4:
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะค่ะ
แต่งได้สนุกมากๆค่ะ
:pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :กอด1: :pig4:
-
ขอบคุณค้า เพิ่งตามอ่านจนจบ ทิวได้มีความสุขจริงๆสักที :L2:
พวกเพื่อนๆนิป่วนน่าปวดหัวดี 5555
ว่าแต่อีหมอมันจะมีคู่เหมือนคนอื่นป่ะคะ :hao7:
-
:katai4: สนุกอ่ะ ชอบมากเลย ผู้ชายแบบเดียวคือดีงามอ่ะ รักก็แสดงออกว่ารัก ไม่กั๊ก ชอบๆๆๆ
-
งดงามมาก ประทับใจอ่ะ. อ่านไปอินไป
ทุกคนมีเหตุและผลของตัวเอง ดีใจกับทิวที่เจอที่ของตัวเอง
ดีใจกับเดียวที่มีคนที่รักมากได้ขนาดนี้ ชอบเรื่องนี้มากกกก
บอกเลย ขอบคุณค่ะ และสุดท้าย พระเอกในดวงใจ คือ พี่หนึ่งค่ะ!!
ชนะเลิศเลออออ
-
:pig4:
-
จบแล้ว!!! อยากอ่านตอนพิเศษ
คนเขียนจะโยนเด็กแบบไหนเข้าไปอ่ะ
อยากอ่านๆๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากกกกค่ะ เป็นเนื้อเรื่องที่อบอุ่น
มีการแก้ปมปัญหาที่ดีค่ะ ไม่ได้เปลี่ยนให้ใครเป็นคนดีเลย
เช่นพ่อของทิวเองก็ไม่ได้เปลี่ยนมารักทิวเลย มันทำให้ธรรมชาติมากขึ้น
เราชอบตัวละครแบบทิวนะคะ ให้ความรู้สึกว่าเด็กมีปม แต่เขาเป็นคนดี และน่ารัก
ตัวของพระเอกเองก็ร้ายใช่เล่น แต่ตอนเศร้านี่ก็เศร้าจริงๆ
เศร้าอินมากกว่าทิวไปหลายขุม 5555555
เราก็เศร้าตามด้วยนะคะ ร้องไห้หมดทิชชู่ไปหลายเลย ขอบคุณนักเขียนจริงๆที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน
แล้วจะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ o13
-
ตามมาจากลิ้งค์กระทู้แนะนำนิยายน่าอ่าน และก็ไม่ผิดหวังเลย
อ่านสองวันจบเลย สนุกมากๆ ให้เป็นหนึ่งในนิยายสุดประทับใจเลยค่ะ
อ่านแล้วอินมากๆ รักเดียว-ทิวที่สุด คนเขียนเล่าเรื่องได้ดี นี่แอบไปอ่านเรื่องอื่นๆของคนเขียนมา
แต่งดีเหมือนเรื่องนี้เลย เป็นกำลังใจให้นะคะ จะติดตามผลงานค่ะ
-
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
สุดยอดดดดด สนุกมากจริงๆคับ
-
หลังจากที่อ่านจบแล้วก็รู้สึกอิ่มใจและมีความสุข เราชอบสำนวนภาษามากค่ะ ดีงามและอ่านเพลินมากจริงๆ แล้วเหตุการณ์ต่างๆในเรื่องก็ดูสมเหตุสมผล ชอบตัวละครมากเช่นเดียวกันถึงแม้จะมีบางครั้งที่ทำให้รู้สึกหงุดหงิดใจบ้างก็เถอะ 555555 เดียวน่ารักนะ เราชอบตรงที่เป็นคนทำอะไรตามความรู้สึกแล้วก็มั่นใจในตัวเอง เป็นทั้งข้อดีและข้อเสียของเดียวเลยแหละ ครอบครัวเดียวก็น่ารักและดูอบอุ่นมากค่ะ เพื่อนทั้งคู่ก็ตลกดี ส่วนทิวาน่ารักอยู่แล้ว คนนี้ขวัญใจเราเลยแหละ ดีใจกับทิวด้วยนะที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่แสนอบอุ่นนั้นและมีคนรักที่ดีมาก(หลังๆหวานจนมดจะกัดแน่ะ)
-
อ่านไป น้ำตาคลอไป .... สงสารน้องทิว :monkeysad: :monkeysad:
ในที่สุดก้อแฮปปี้เอนดิ้ง :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบมากค่ะ ทีแรกไม่กล้าอ่านเพราะกลัวดราม่าจากชื่อเรื่อง แต่พอได้อ่านแล้ว วางไม่ลงค่ะ ประทับใจมากค่ะ รอตอนพิเศษนะค่ะ มีโครงการรวมเล่มไหมค่ะ จะรอซื้อค่ะ
-
ตอนพิเศษ
หลังจากที่เคยประสบพบเจอกันไปแล้วครั้งแรก และถึงแม้ว่ารัตติกาลจะหวังให้มันเป็นครั้งสุดท้ายแต่ก็ยากที่จะเป็นจริง
เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าจัญญากับทินกรคือเพื่อนสนิทที่สุดที่ทิวามีและการพบปะสังสรรค์กันย่อมต้องมีตามมา ด้วยเพราะความไม่อยากจะร่วมวงไพบูลย์ด้วยเขาจึงปล่อยให้ทิวาไปกินดื่มกับเพื่อนบ้างตามประสาคนไม่ค่อยชอบเที่ยว แม้จะเดือนละครั้งหรือสองครั้งแต่มันช่างบาดหัวใจคนรอที่บ้านเสมอ
เมื่อไหร่ที่ทิวาโดนลากไปนั่นหมายความว่าต้องกลับดึกหรือร้ายกว่านั้นคือนอนค้างที่อื่น เขายอมรับว่าแม้สองคนนั้นจะปากเปราะเหมาะแก่เคราะห์ร้ายอย่างไรก็ดูจะรักเพื่อนอยู่ไม่น้อย แต่จากสรรพคุณที่ได้ฟังจากเอกสิทธิ์นั้นมันทำให้เขาอดกังวลไม่ได้ ทินกรดูจะคบคนกว้างขวางไปในทางที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ซ้ำยังมีเรื่องชกต่อยแม้จะอายุเลยวัยห้าวไปแล้วก็ตาม ส่วนจัญญานั้นก็เจ้าชู้จนกลัวจะติดโรค มันจะเป็นอย่างไรถ้าเกิดคู่กรณีมาหาเรื่องทินกรในยามที่ทิวาอยู่ด้วย หรือว่าจัญญาจะชักชวนทิวาเข้าไปอยู่ในวังวนกามานั้นล้วนเป็นสิ่งที่เขาไม่ต้องการให้เกิด
ดังนั้นวันนี้เขาเลยต้องมานั่งอยู่ที่นี่ นั่งเงียบๆ ดื่มเงียบๆ ในร้านอาหารกึ่งผับที่เอาแต่เล่นเพลงเพื่อชีวิต
“มึงดูๆ ที่สิบนาฬิกา” เสียงจัญญาเรียกสายตาของทุกคนให้หันไปตามอัตโนมัติ ในทิศทางนั้นปรากฏกลุ่มหญิงสาวสามคนเดินเข้ามาด้วยชุดที่ดูธรรมดา หากรูปร่างหน้าตาแต่ละคนนั้นไม่ธรรมดาเอาเสียเลย “น่าฟัดเป็นบ้า”
“มึงเก็บอาการหน่อยมั้ยหมอ”
“กลัวใครไม่รู้ว่าหื่นลงสมองรึไง”
รัตติกาลอมยิ้มกับคำค่อนขอดของเพื่อนทั้งสองคนที่มองคนยิ้มกริ่มคล้ายบ้า บางทีเขาก็สงสัยว่าอะไรที่ทำให้ทั้งสามคนเป็นเพื่อนกันมาได้อย่างยาวนานขนาดนี้ ทั้งที่พูดจากันแรงๆ เสียดสีราวกับเกลียดกันมาสักสิบชาติ แต่นอกจากจะไม่มีใครโกรธใครแล้ว ยังเข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยจนคนฟังใจหายแทน
“แหมๆ ก็กูยังชอบทิ่มkลงรูสามัญนี่หว่า แล้วอีกอย่างก็ยังขยันใช้งานอยู่สม่ำเสมอ ไม่เหมือนบางคนที่แม้แต่รูพิเศษก็หมดสิทธิ์ลงไปดู”
“ไอ้หมอจัญไร” ทิวาแทบจะหยิบจานยำขึ้นมาขว้างใส่หน้าคนลอยหน้าลอยตาพูด เดือดร้อนให้คนนั่งข้างๆ อย่างเขาต้องปลอบคนรักให้ใจเย็นแม้จะอยากช่วยหยิบขวดเบียร์เขวี้ยงใส่ด้วยก็ตาม “กูไม่ควรมากับพี่วันนี้เลย”
“แหมๆ อยู่บ้านน้องทิวก็เล่นกับผัวบ่อยแล้ว ออกมาเจอเพื่อนเจอฝูงบ้างแค่นี้ทำไม่พอใจ” หาใช่จัญญาแต่อย่างใด เพราะลูกคู่ทินกรรอทับถมซ้ำอยู่แล้ว
“ได้ข่าวว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้ด้วย” รัตติกาลถอนหายใจเสียงดังอย่างอ่อนใจกับคนสองคนที่นั่งตรงข้าม แต่ก็ใช่ว่ามันจะทำให้ใครสงบปากสงบคำได้ เอาเถอะ...เขาปลงซะแล้ว
“ปวดเยี่ยวว่ะ ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิทิว” จู่ๆ ทินกรก็ยืดตัวขึ้นและสั่นระริกจนคนมองเชื่อได้อย่างจริงจังว่าต้องการเข้าห้องน้ำจริงๆ
“ไปเองดิวะ”
“เอาน่า ตอนนี้กูโดนชะนีน้อยเหล่อยู่นะเว้ย” ว่าแล้วก็พยักพเยิดไปทางด้านหลังของทิวา “เกิดมันเดินตามเข้าไปติ๊ดชึ่งกูจะทำไง”
“หมายความว่ามึงจะสมยอม” จัญญาเหล่มองด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ไม่ได้สมยอมแต่กูกลัวขัดขืนไม่ได้ ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ร้ายจะตายหลอกปล้ำผู้ชายเป็นว่าเล่น”
“กูล่ะยอมกับความมั่นหน้าและความตอแหลของมึงจริงๆ” ทิวาแทบจะแยกเขี้ยวใส่ท่าทางที่จะเรียกได้ว่า เอิ่ม...ดัดจริต แต่ลงท้ายก็ยอมขยับตัวเลื่อนเก้าอี้เพื่อเตรียมลุก “เดี๋ยวผมมานะ”
รัตติกาลยิ้มรับ และเพื่อซี้สองคนก็เดินไปและเหมือนจะผลักกันไปตลอดทางเพราะทินกรเอาแต่ยื้อทิวามากอดคอจนคนมองอย่างเขาได้แต่นั่งตากระตุกจนต้องสงบใจด้วยการคว้าแก้วใส่น้ำอำพันขึ้นมาดื่ม
“มันเคยหึงคุณบ้างป่ะ”
รัตติกาลไม่รู้ว่าคนตั้งคำถามกำลังคิดอะไรแต่มันก็ช่างถามได้สะกิดใจเขาเหลือเกิน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ทำเพียงแค่วางแก้วเหล้าในมือลงบนโต๊ะและปรายตามองชายหนุ่มที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันที่นั่งอยู่อีกฝั่งราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจในหัวข้อการสนทนา แต่จัญญากลับเหยียดยิ้มราวกับรู้ว่าท่าทางของรัตติกาลนั้นเป็นการแสร้งทำ
“ใคร” การเฉไฉของเขายิ่งเรียกรอยยิ้มเหยียดนั้นให้กว้างขึ้น
“แสดงว่ามีคนให้หึงหลายคน” แม้เสียงเพลงที่บรรเลงในร้านจะดังสักเพียงใด แต่รัตติกาลก็รู้สึกได้ถึงเสียงเดาะลิ้นอย่างอารมณ์ดีจากอีกฝ่าย “อย่าแกล้งงงน่า -- คุณก็รู้ว่าผมหมายถึงไอ้ทิว”
“จะหึงหรือไม่แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณ” พูดไปทั้งที่ในใจเริ่มเขว มันจริงที่ต่อให้ทิวาไม่คิดหึงหวงก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับใครทั้งนั้น แต่มันกลับทำให้ใจของเขาแกว่งได้ไม่น้อยเหมือนคำถามเปิดประเด็นของจัญญานั้นไปโดนต่อมอะไรสักอย่างในอก “อย่ามาตั้งคำถามสร้างเรื่องน่า ผมกับเพื่อนของคุณอยู่กันอย่างสงบสุขดีแล้ว”
“มันคำถามสร้างเรื่องตรงไหน? คำถามธรรมดาจะตาย” จัญญาพ่นลมคล้ายขบขัน ก่อนจะยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้อย่างจับสังเกต “นอกเสียจากว่ามันเป็นปัญหาสำหรับคุณอยู่แล้ว”
รัตติกาลไม่ชอบจัญญา! ยิ่งโดยเฉพาะเวลาแบบนี้ที่รู้สึกว่าตัวเองตกเป็นเบี้ยล่างโดยไม่ได้ตั้งใจ
“มันไม่เคยเป็นปัญหาสำหรับผม นั่นเพราะว่าผมไม่ได้ทำตัวให้ทิวาต้องตามหึงต่างหากล่ะ”
“มั่นใจตัวเองโคตรๆอ่ะ” ไอ้หมอเด็กยืดตัวกลับ พลางตบมือด้วยท่าทียั่วประสาทคนมอง “ผมก็แค่อยากรู้เท่านั้นแหละ เห็นคุณดูจะตามหึงตามหวงไอ้ทิวซะเหลือเกิน เลยอยากรู้ว่าทิวมันเป็นเหมือนกันบ้างไหมก็เท่านั้น”
“เรื่องคนอื่นเนี่ยอยากจะรู้เหลือเกินนะ” รัตติกาลแค่นยิ้มเสียดสี ทั้งที่ภายในใจกลับว้าวุ่นไปกับความอยากรู้นั้น
“มันเป็นงานอดิเรกน่ะ” จัญญาไหวไหล่ยอมรับซึ่งหน้า “แค่รู้สึกว่าคุณรักทิวมันมาก”
“แน่นอน!”
“มากเกินกว่าที่มันรักคุณรึเปล่า...”
รัตติการชะงักงันกับคำบอกเรียบๆ ที่ราวกับหยั่งเชิงความคิด สายตาคมเหลือบสบกับคนเจ้าเล่ห์ฝั่งตรงข้ามที่กำลังเหยียดยิ้มกริ่มอย่างกับว่าการนิ่งงันของเขานั้นเป็นเรื่องน่าถูกใจ เหมือนคนโยนหินถามทางแล้วให้บังเอิญว่าหินดันไปตกถูกทาง...นั่นแหละคือสิ่งที่เขาคิดว่าจัญญากำลังรู้สึก
ชีวิตในทุกวันที่ผ่านมาของเขานั้นดีมากอยู่แล้ว และมันคงจะโลภมากเกินไปถ้าจะขอให้มันดีขึ้นๆ ยิ่งกว่าที่เป็นอยู่ เขาทนทรมานมาตั้งเท่าไหร่กว่าจะได้ทิวามาเป็นคู่ชีวิต เพราะฉะนั้นเขาจะไม่ยอมให้ใครโดยเฉพาะไอ้คนที่เห็นแก่ความสนุกส่วนตนมาฝังความคิดบ้าๆ เข้าไปในหัวเขาเด็ดขาด ถึงจะรักไม่เท่ากันก็ช่างปะไร ถึงจะไม่เคยหึงเขาเลยแล้วยังไง เพราะเขารู้อยู่แก่ใจว่าทิวามีความรักให้เขา...เท่านั้นก็พอแล้ว
..
..
..
“เดียว...”
เสียงเรียกจากคนรักทำให้รัตติกาลต้องปิดเรนชาวเวอร์เพื่อหยุดสายน้ำที่กำลังกระทบร่างเพื่อเงี่ยหูฟัง แต่ไม่กี่อึดใจบานประตูก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับคนสวยของเขาที่ตอนนี้ใบหน้าดูจะเรียบตึงไปสักหน่อย ทิวาเดินเข้ามาใกล้ตู้อาบน้ำแล้วชูบางสิ่งในมือขึ้น
“โทรมาหลายครั้งแล้ว”
“ใคร?” รัตติกาลแง้มบานกระจกออกแค่พอโผล่หน้าออกไปได้ และสิ่งที่เกิดขึ้นคือทิวายื่นโทรศัพท์มือถือเข้ามาใกล้จนแทบจะกระแทกตา หน้าจอสว่างขึ้นชื่อที่บันทึกพร้อมกับเสียงสั่นครืดคราดไม่หยุด
“เลขา” ทิวาคล้ายจะย้ำอีกครั้ง เพราะว่ารัตติกาลพิมพ์ชื่อเจ้าของเบอร์ไว้อย่างนี้จริงๆ
รัตติกาลถอนหายใจยาวๆ นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะติดต่อเรื่องงานเลยแท้ๆ เลขาคนก่อนของเขารู้ดีว่าถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายเขาจะไม่ให้ติดต่อมานอกเวลางานเด็ดขาด แต่เลขาคนใหม่คงยังเรียงระดับความสำคัญไม่ถูกสินะ
“สปีกโฟนให้ผมหน่อย” ทิวาจิ้มกดที่หน้าจอด้วยความรวดเร็ว แล้วยื่นกลับมาที่ตำแหน่งเดิมอีกครั้ง
//ดีใจจังค่ะ รับสายนิสาแล้ว// เสียงหวานลอดออกมา มันช่างเป็นการเริ่มต้นการสนทนากับเจ้านายที่ทำให้ผู้ชายสองคนที่ได้ฟังต้องมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ //นิสาโทรหาบอสตั้งหลายครั้งแน่ะค่ะ นึกว่าจะเก้อซะแล้ว//
น้ำเสียงกระเง้ากระงอดที่ดังขึ้นมาทำเอาคนเป็นเจ้านายขมวดคิ้วฉับ ถ้าเป็นคนที่ทำงานมาด้วยกันหลายปีเขาอาจจะปล่อยผ่านและคิดว่าเป็นหนึ่งในการหยอกเล่น แต่สุนิสาเพิ่งจะมาเป็นเลขาคนใหม่ของเขายังไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ดี การมาพูดจาแบบนี้ไม่ว่าจะมองยังไงก็ดูไม่เหมาะ
“มีเรื่องอะไรครับคุณสุนิสา”
//บอสอ่ะ บอกแล้วนี่คะว่าเรียกแค่นิสาก็พอ//
รัตติกาลสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อสะกดอารมณ์ “กรุณาพูดเรื่องงานมาเลยครับ”
//เอ๊ะ...เอ่อ...คือ// ปลายสายอึกอักไปเล็กน้อย //นิสายังไม่ค่อยเข้าใจรายละเอียดโครงการต่อเติมสาขาที่พัทยาน่ะค่ะ ถ้านิสาไม่รบกวนเกินไปก็อยากจะทราบข้อสงสัยเล็กๆจากบอสน่ะค่ะ//
“หึ” รัตติกาลยังคงรับฟังเสียงจากปลายสาย หากเสียงขึ้นจมูกเบาๆ จากคนที่ยืนตรงหน้ากลับตรึงความสนใจเขาได้มากกว่า รอยยิ้มเหยียดมุมปากเล็กน้อยกับแววตาที่ดูเย็นชาจนน่าใจหายที่เห็นนั้น เขาเดาอารมณ์ทิวาไม่ออกจริงๆ แต่ที่รู้ได้แน่ๆ เลยคือ คนรักของเขาดูจะไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
//ถ้ายังไงบอสออกมาทานอาหารค่ำกับนิสาดีมั้ยคะ เราจะได้ค่อยๆคุยกัน//
ทิวาพยายามยัดเยียดโทรศัพท์ให้เขาถือไว้เสียเองแทบจะทันทีที่จบประโยค “ถือเองเลย”
รัตติกาลส่ายหน้าตอบคำสั่งเบาๆ และเริ่มพูดกับคนปลายสายอีกครั้ง “คุณเป็นใคร?”
//เอ๊ะ? นิสาไงล่ะคะบอส//
“คุณทำตำแหน่งอะไร?”
//เลขาส่วนตัวของบอสค่ะ//
“ถ้าเรื่องโครงการก่อสร้างง่ายๆ แค่นี้คุณยังไม่สามารถทำความเข้าใจกับมันได้ แล้วคุณจะมาเป็นผู้ช่วยผมได้ยังไง คุณต้องมีคำตอบในทุกคำถามที่ทุกฝ่ายข้องใจ คุณเปรียบเสมือนตัวแทนของผม ถ้ามีผู้ร่วมทุนถามคำถามมาคุณคิดจะพูดแค่คำว่าไม่รู้อย่างนั้นเหรอ ถ้ามันยากเกินกว่าที่คุณจะทำได้ ผมยินดีโยกย้ายคุณไปอยู่ในตำแหน่งใดก็ได้ที่คุณคิดว่าตัวเองเหมาะสม”
//นิสาขอโทษค่ะบอส นิสาจะไปศึกษาให้ระเอียดอีกครั้งค่ะ //
“แล้วก็นะสุนิสา”
//ค...คะบอส//
“ผมไม่แน่ใจว่าคุณอรได้บอกคุณไว้หรือไม่ แต่ผมจะบอกคุณด้วยตัวเองอีกครั้ง ผมไม่อนุญาตให้โทรเข้ามาที่เบอร์นี้ถ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องงาน และยิ่งในเวลาแบบนี้ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนคุณยิ่งไม่สมควรทำ เข้าใจตรงกันนะ”
//ค่ะบอส! ขอโทษนะคะ นิสาขอโทษค่ะ//
แล้วเสียงสัญญาณตัดก็ดังขึ้นถี่รัว ทิวากดตัดสายด้วยใบหน้าเรียบเฉย รัตติกาลก็มองคนรักเงียบๆ เช่นกัน เขาก็ไม่หวังว่าจะเห็นทิวาลุกขึ้นมาทำสีหน้าไม่พอใจ หรือกรี๊ดๆ ใส่ถามว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครหรอกนะ เพราะเขาเองก็ไม่ชอบแบบนั้นและมันคงจะดูไม่จืดเท่าไหร่ถ้าทิวาทำมันลงไป
แต่เขาก็ไม่คิดว่าทิวาจะนิ่งได้ขนาดนี้เหมือนกัน
“ทิว?”
รัตติกาลมองการกระทำของคนรักด้วยความงุนงง ทิวาไม่เพียงไม่ออกไปซ้ำยังถอดเสื้อออกแล้วเอาห่อโทรศัพท์ไว้บนเคาท์เตอร์เสียดิบดี เขาเกาะบานกระจกมองผิวขาวๆที่เคลื่อนไหวไปมาด้วยความไม่เข้าใจ จนกระทั่งร่างกายที่ทำให้เขาในเต้นได้ทุกครั้งที่มองเปล่าเปลือยผุดผ่องท่ามกลางแสงไฟสีขาว ทิวาเดินตรงเข้ามาหาเขาที่กำลังจับจดสายตาไม่ถูกว่าควรจะมุ่งสนใจที่ส่วนใด
ฝ่ามือสมชายเปิดง้างบานกระจกออกกว้างเพื่อแทรกตัวเข้ามาในตู้ และก่อนที่รัตติกาลจะทันได้ตั้งตัวร่างทั้งร่างก็ถูกสวมกอดแนบชิดจนเซไปอัดกับผนัง ใบหน้าสวยซุกซบลงกับลาดไหล่และวงแขนที่โอบรัดแผ่นหลังเขาอยู่นั้นไหวระริกเล็กน้อยจนเขาต้องโอบตอบการกระทำที่ไร้ซึ่งคำพูดนี้ รัตติกาลฝังจมูกลงกับกลุ่มผมหอมๆ จูบหน้าผากนูนเบาๆ เขารู้ว่ามันหมายถึงอะไร แม้ไม่ได้แสดงออก แม้ไม่ได้คาดคั้นซักไซ้
มันไม่ได้แปลว่าไม่หึง
มันก็แค่อาการหึงของคนที่ไม่กล้าแสดงออก การแสดงความเป็นเจ้าของของคนปากหนัก ไม่ว่าเขาจะทุ่มความรักให้ผู้ชายคนนี้มากแค่ไหนแต่ทิวาก็ยังคงเป็นคนขลาดในรักอยู่ดี ที่เข้ามากอดคงเพราะอยากจะยืนยันว่าเขายังจะไม่ไปไหน ที่สั่นไหวคงเพราะกลัวว่าเขาจะทิ้งไป เขาจะไม่คิดน้อยใจว่านี่คือการไม่เชื่อในความรักที่เขาให้ เราสองคนผ่านอะไรมามากมายเกินกว่าจะมานั่งคิดเล็กคิดน้อยแบบนั้น
แต่ความไม่แน่นอนต่างหากที่เป็นเหมือนลูกตุ้มชั้นดีที่คอยแกว่งหัวใจให้เหวี่ยงไปด้วยความหวั่น ความไม่แน่นอนในอนาคต ความไม่แน่นอนในทุกการตัดสินใจ เขาเดาว่าทิวากลัวคำนี้มากที่สุดต่างหาก เพราะความไม่แน่นอนมักจะลงท้ายด้วยการเปลี่ยนแปลง
เขาอยากจะให้ความรักมันกลายเป็นรูปธรรม เป็นนามที่นับได้ หรือเปรียบกับสิ่งใดให้สมจริง ถ้ามันสามารถจะทำอย่างนั้นได้ล่ะก็ ทิวาคงไม่รีรอที่จะลบความกลัวออกไปจากใจ คนปากแข็งที่มักจะยืนยันว่าแม้ไม่มีเขาก็สามารถอยู่ได้ หลายครั้งที่เขาอยากจะดีดปากที่พ่นคำพูดไร้เยื่อใยนั้นสักที แต่เพราะลึกๆ เขารู้ดีว่านั่นคือคำพูดปลุกใจตัวเองของคนขี้กลัว เขาถึงได้แค่รับฟังแล้วจบลงด้วยจูบให้กำลังใจ
เพราะถ้าสมมุติว่าต้องมีวันนั้นจริงๆ เขาก็อยากให้ทิวาเข้มแข็งได้อย่างนั้น
“ผมรักคุณ” รัตติกาลกระซิบบอกคำที่มันท่วมท้นในอก เขาไม่เคยเบื่อที่จะพูดและก็หวังอย่างยิ่งว่าทิวาคงไม่เบื่อที่จะได้ยิน
เขาเคยฟังบทเพลงหนึ่งและเหยียดมันว่าเป็นความงี่เง่า แต่ลงท้ายแล้วความรู้สึกของเขาก็ไม่ต่างอะไรกับเนื้อเพลงเพลงนั้น เขาจะให้ความอบอุ่นกับคนๆนี้ จะกอดผู้ชายคนนี้เอาไว้ไม่ว่าจะผ่านไปอีกกี่สิบปี เขาจะทำให้ทิวาสัมผัสถึงความรักที่เขามี เขายอมทุกสิ่งแม้จะเป็นการคืบคลานลงไปบนผืนถนน ไม่มีอะไรที่เขาจะไม่ทำถ้ามันจะทำให้ทิวามั่นใจในความรักที่เขามี ขอแค่ทิวาต้องการ ขอแค่ค่ำคืนอย่างเขาจะได้มองเห็นกลางวันที่สวยงามนี้ใกล้ๆไปตลอดชีวิต
“ผมรักคุณ...”
I could make you happy, make your dreams come true.
Nothing that I wouldn't do.
Go to the ends of the Earth for you,
To make you feel my love
“ผมรักคุณ”
To make you feel my love
__________________________________________________________________________________ _ __ _
เป็นตอนพิเศษสั้นๆ ที่คิดว่าอยากลงให้อ่านจัง
คนเขียนไม่รู้ว่ามีนิยายเรื่องไหนบ้างที่พระเอกจะรักนายเองได้น้ำเน่าขนาดนี้(แต่ชีวิตจริงนี่...คงต้องพลิกก้อนหินหากันเลยทีเดียว)
จากที่คิดไว้ตอนแรกว่าพี่เดียวจะต้องร้ายชนิดที่เห็นแก่ตัวสุดๆ แต่สุดท้ายคนเขียนก็แพ้ใจให้ผู้ชายคนนี้ //เยิฟยูววว
อย่างที่เคยบอกไว้ว่าทำให้เดียวร้ายไปมากกว่านี้ไม่ลง ก็เลยเปลี่ยนมารักให้สุดๆไปเลยแล้วกัน
รักให้ชนิดที่คนอ่านต้องคิดว่ามันมีคนแบบนี้อยู่จริงมั้ย?
ถ้าคุณๆนักอ่านรู้สึกถึงได้ คนเขียนก็คงทำสำเร็จแล้ว (ง่ายเนอะ แหะ แหะ)
ขอบคุณนักอ่านที่เพิ่งเดินหลงทางเข้ามาพบกับผู้ชายอบอุ่นคนนี้นะคะ
ด้วยรัก
Lady Mellow
-
นึกว่าตาฝาดไปปปป เมื่อวานเเท่งเทียน วันนี้เธอส่งทิวามา โอ้วววว ขอบคุณมากค่าา
-
รัก "คู่รักกลางคืน" คู่นี้มากกกกก
:o8: :o8: :กอด1: :กอด1:
-
ดีใจมากๆๆๆ มีตอนพิเศษ
พี่เดียวแสดงออกตลอดว่ารักที่สุด
และเข้าใจในสิ่งที่ทิวแสดงออก
รักและเข้าใจกันตลอดนะคะ
ปล.แต่เพื่อนทั้ง2ฝ่ายนี่พอกันจริงๆเรื่องยุแหย่ :mew5:
-
กว่าจะมีวันนี้ไม่ง่ายเลย รักเดียวทิว
-
รักคู่นี้มากๆๆ :mew1:
พี่หมอจัญนี่จัญจริงๆๆๆนะ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
น้องทิวทำแบบนี้ พี่เดียว ละลายแน่ๆเลย
:o8:
-
หลงรักเรื่องนี้เพิ่มขึ้นอีกแล้ว
-
เดียวน่าจะชวนเพื่อนกิตมาด้วยนะ อยากรู้ว่าถ้า 3 คนนี้อยู่ด้วยกัน ทั้งทิวและเดียวจะปวดหัวขนาดไหน
ยัยเลขาหน้าใหม่ ทำให้ทิวหึงได้แบบน่ารัก แสดงออกทางกายแบบนี้ เดียวจะไปไหนรอด
ขอตอนพิเศษของคู่นี้อีก รักเรื่องนี้มาก
-
ดีใจอ่ะ ตาไม่ฝาดด้วย
ทิวเดียวมาด้วยอ่ะ วิ่งไปอ่านก่อน
-
โแมนติกมากกกก โค่ดชอบคู่นี้เลย เดียวก็ยังชัดเจนเหมือนเดิม ชอบตอนตอกหน้าเลขามาก สะใจ555555 ชอบแก๊งเพื่อนจังค่ะ ตลกดี
-
พี่เดียวอบอุ่นกับทิวเสมอ
โดนหมอจัญยุก็ไม่หวั่น
รักสองคนนี้
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
-
:L1:ร้ายแค่นี้พอแล้วค่ะ พอดี ดูเป็นจริงดีกว่าเขียนให้ร้ายโดยไม่มีเหตุผล ชอบเรื่องนี้มากค่ะ
-
ทิวหึงแล้วอ่ะ แสดงออกได้ไม่เหมือนใคร มีการตัดฉากนั้นทิ้งด้วยอ่ะ เสียดายใจ จิ้นเองต่อ ฮ่าๆๆๆๆๆ
หมอจัญ แท่นเทียน ช่างร้ายกาจนัก ถ้าเพื่อนสนิทเดียวมาด้วย สามแยกปากหมาชัดๆๆๆ อิอิ
หวังดังๆๆๆอยากให้หมอจัญได้จิ้มจังง คิกๆๆๆ
รักทู๊กคนนนนน อิอิ
-
กรี๊ด...ดีใจอ่ะ มีตอนพิเศษด้วย
พี่เดียวรักทิวมากจริงๆอ่ะแหละ...
-
อบอุ่นมาก
ว่าแต่คุณเลขานี้วอนหาเรื่องซะแล้ว
หมอจัญก็ยังปากหมาเหมือนเดิม ขอให้ได้ขอให้โดนสักทีเหอะ
-
เราบรรยายไม่ค่อยเก่ง แต่อ่านเรื่องนี้จบเเล้วตราตรึงในหัวใจมากค่ะ
คุณ L@DYMELLOW แต่งได้ดีจริงๆนะคะ มีหลายเหตุการณ์ หลายความคิด หลายคำพูดของตัวละครที่เราอ่านเเล้วชอบมาก
เราชอบปมเรื่องครอบครัวของทิวา เหตุผลของกระทำของแต่ละคน เราว่ามันจริง มันเข้าใจได้ และชอบในจุดจบของมัน
แต่ถ้าจะชอบอะไรที่สุดในเรื่องนี้ คือ 2 เหตุการณ์นี้ค่ะ
ตอนที่ 30 : “เดียว...” พ่อเรียกเขาที่นั่งประจำตำแหน่งคนขับด้านข้าง “ถ้าวันไหนที่แกจะทิ้งทิวา บอกพ่อกับแม่ก่อนเถอะนะ”
มันไม่มีรักใดยั่งยืนเป็นนิรันดร์ เขาจึงไม่โกรธพ่อเลยที่จะคิดว่าความรักของเขาอาจจะไม่มั่นคง ถ้าเขาเดาไม่ผิด พ่อคงคิดว่าเขาจะเปลี่ยนไปเมื่อหมดรัก อาจจะทำตัวร้ายๆใส่ตามนิสัยที่แก้ไม่หาย พ่อคงอยากจะให้ทิวาเหลือที่พึ่งข้างกายบ้าง ...มันคงหมายความว่าพ่อคงสงสารทิวาจับใจ ไม่ต่างจากเขา
และตอนพิเศษล่าสุด : คนปากแข็งที่มักจะยืนยันว่าแม้ไม่มีเขาก็สามารถอยู่ได้ หลายครั้งที่เขาอยากจะดีดปากที่พ่นคำพูดไร้เยื่อใยนั้นสักที แต่เพราะลึกๆ เขารู้ดีว่านั่นคือคำพูดปลุกใจตัวเองของคนขี้กลัว เขาถึงได้แค่รับฟังแล้วจบลงด้วยจูบให้กำลังใจ
เพราะถ้าสมมุติว่าต้องมีวันนั้นจริงๆ เขาก็อยากให้ทิวาเข้มแข็งได้อย่างนั้น
:hao5:
เราชอบมุมมองความรักแบบนี้ค่ะ การรักสุดหัวใจ และการนึกถึงอนาคต มองความเป็นจริงว่าบางทีอาจไม่มีคำว่ารักตลอดไป
อธิบายไม่ค่อยถูก แต่ชอบมากจริงๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้คุณ L@DYMELLOW นะคะ จะติดตามอ่านเรื่องอื่นๆของคุณแน่นอนค่ะ o13
-
ว้าวในที่สุดทิวก็หึงเดียวแลัวชอบเรื่องนี้มากคะ
-
คิดถึงทิวามากเลย :ling1:
-
ชอบคู่นี้
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
เพื่อนน่าตืบนัก แกล้งเดียวทำไม ยิ่ง รักเราไม่เท่ากัน
-
อ๊อยย หวานจนน้ำตาลเกาะหัวใจเลยค่ะพี่เดียวขา~ น้องนี้แทบละลายไปกับสายน้ำ
น้องทิวหึงได้เซ็กซี่ปนน่าเอ็นดู ไม่รู้ว่าจะอาบน้ำเสร็จก่อน หรือคนจะเสร็จก่อนกันเนาะ คึคึคึ :hao7:
เห็นทิวเป็นแบบนี้แล้วต่อไปพี่เดียวก็คงจะเลิกเต้นตามเกมแก๊งค์เพื่อนซี้นรกแตกของน้องทิวแล้วเนาะ
-
โรแมนติกนะ ท่ามกลางสายน้ำ
-
ขอบคุณค่ะ :pig4: :L2:
-
:pig4: คุณนักเขียนค่ะ เมื่อวานส่งแท่งเทียน วันนี้มีตอนพิเศษคู่นี้ ใจดีจัง
-
:mew1: :mew1:
-
:-[ :-[ :-[
-
น่าร๊ากกกกกก :mew1:
-
ขอบคุณที่มีตอนพิเศษออกมานะคะ
ชอบเดียวและทิวมาก
เห็นคุณค่าของความรักกันทั้งคู่เลย
รอเล่มอยู่นะคะ
-
ยังคงน่ารักเหมือนเดิมเลยคู่เดียวทิว อร๊างงงงงงงง เราคิดถึง
อยากได้ปู้จายแบบนี้มาครอบครอง :ling1:
-
เห็นตอนพิเศษละรีบกดเข้ามาอ่านอย่างไวเลย พี่เดียวคือดีอะ ยังรักทิวามากๆเช่นเดิม แต่แอบหมั่นไส้หมอจัญ มีเรื่องของหมอมั้ยคะแบบแกชอบแกล้งคนนั้นคนนี้เลยอยากรู้ว่าแกจะโดนเองบ้างมั้ย
-
นี่ซินะที่เรียกว่ารักคือความเข้าใจ
แค่มองตาก็รู้ไปถึงจิตใจ
-
อบอุ่น ละมุลละไม ชอบเรื่องนี้จัง
ถึงแม้ว่าตอนต้นๆ จะขัดใจเดียวที่ทำไม่ดี
แต่พอเห็นความจริงใจแล้วแบบ เอาใจเจ้ไปเลยข่า
น้องทิวก็น่ารัก แบบ งื้อออ น่ารักมากๆๆๆ
ชอบเรื่องนี้จังๆ ขอบคุณค่าา
-
+1+เป็ด รุ้สึกอิจฉาทิวาเล็กๆนะ 555
ขอบคุณค่า
-
ร้องไห้น้ำตาเเตกเลย...คือสับสนกับความเป็นพ่อของทิวมาก...ไม่เเสดงตัวเเละรับมาตั้งเเต่เเรกจะดีกว่า..สงสารทิว..ทนอยู่มาได้ตั้งนาน..
ดีใจที่ทิว ได้มาเจอกับเดียว ถึงเเม้จะทุลักทุเลไปบ้างช่วงเเรก..เเต่ก็มีความสุขกันจนได้..
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่เรียงร้อยมาให้ได้อ่าน..ขอบคุณอีกครั้งเจ้าคะ
-
คุณเดียวน่ารักจิงๆ. ขนาดระอาใจกับเพื่อนหนูทิวก็ยังมีน้ำใจ ให้หนูทิวเอาเนื้อวากิวไปฝากเพื่อนได้
-
:กอด1:
-
น่ารักมากๆๆๆ เลยค่ะ ทิวคนที่ไม่มั่นใจ โอย เดียวเขารักจะเป็นจะตายอยู่แล้วค่ะ
แก้ผ้าซกกันเลย จับปล้ำแพ้พพพพ แก็งค์เพื่อนนี่เถื่อนไม่เข้ากับน้องทิวของคนอ่านเล้ย
ขอบคุณค่ะ
-
ซึ้งใจกับความรักของทั้งสองคนมาก
รักกันมากจนพูดออกมาไม่ได้เลยจริงๆ
-
ร้ายตอนต้นแต่จบด้วยรัก
สุดท้ายเดียวรักทิวมากจริงๆ
ชอบเรื่องนี้้ มาต่อตอนพิเศษอื่นๆอีกนะ
-
เริ่มต้นมานึกว่าจะดราม่าหนักเสียแล้ว แต่ก็ดีแล้วที่ไม่หนักจนเกิน กรุบกริบกำลังพอดี และสุดท้ายก็รักกันแฮปปี้เอนดิ้ง โอ๊ยๆๆๆ อิ่มเอมเปรมฤทัยกับความรักของเดียวและทิวจริงๆ แต่นิดนึงนะบอกตรงๆว่าแอบเกลียดพ่อนายเอกชะมัด ตาแก่นี่ช่างเป็นพ่อที่แย่มากๆ ลูกยังไงก็คือลูกเปล่าวะ ทำให้เขาเกิดมาแล้วต่อให้ไม่ได้ตั้งใจก็เถอะก็ควรที่จะรักเขาบ้างอะไรบ้างแต่นี่อะไร เพลียจริงๆ และอีน้องสองอีกคนน่าตบให้ฟันร่วงเลย ผู้หญิงอะไรคำพูดคำจาน่ารังเกียจชะมัด คืออินน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ :angry2:
-
:-[
-
ต้องขอบอกก่อนเลยนะคะว่า เราอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ใช้เวลาทั้งคืน เราไม่ค่อยได้มาอ่านนิยายในเล้าเป็ดเท่าไหร่นัก แต่สมัครสมาชิกเพื่อมาคอมเม้นท์นิยายเรื่องนี้โดยเฉพาะเลย ยังตอบกระทู้ไม่เป็นเลยค่ะไม่รู้ว่ากดถูกมั้ย :hao4:
เราคอมเม้นท์ไม่ค่อยเก่ง ก็เลยขอคอมเม้นท์อย่างตรงไปตรงมาเลยนะคะว่า สนุกมากกกกก
เนื้อเรื่องอาจจะหน่วงและดราม่าตลอดเรื่อง แต่ชอบความหวานของพระนางที่เป็นความหวานแบบที่ผู้ชายแสดงออกต่อกันจริงๆ
ชอบเวลาที่นายเอกทำตัวน่ารักๆ กับพระเอก เพราะปกติจะปากแข็งไม่ค่อยพูดหวาน แต่เวลาทิวเรียก เดียว เดียว นี่ใจอ่อนตามเดียวเลยค่ะ เขินมาก :o8:
ชอบที่พระเอกแสดงออกและซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเอง แล้วก็เป็นผู้ชายที่รักเมียมาก ยอมเมียทุกอย่าง :hao7:
ชอบเรื่องนี้ที่สุดตอนแรกๆ ที่เดียวพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้นอนกับทิว ลุ้นมากค่ะว่าทิวจะยอมมาหามั้ย
พอตอนมานี่แทบกรี้ดเลยค่ะ ตอนนั้นเป็นตอนที่เรารู้สึกว่าทิวน่ารักที่สุดในเรื่องเลย ตอนจนตรอก :hao5:
ถึงแม้หลังๆ จะเริ่มหน่วงมากขึ้น ดราม่ามากขึ้น ซึ่งเราเสียดายนิดหน่อยเพราะยังติดใจความเอาใจแต่ของทิวอยู่ง
อยากให้ทิวโดนแกล้งเยอะๆ ค่ะ :hao6: แต่เนื้อเรื่องก็ทำให้เราอยากจะลุ้นต่อว่าสองคนนี้จะลงเอยกันยังไง
แล้วก็ชอบเพื่อนของทั้งพระทั้งนายเอกมาก แต่ละคนปากแบบ...มาทีไรก็ขำตลอด 55555
เรื่องนี้แอบมีมุกตลกหลายช่วงด้วย ที่ทำให้อ่านแล้วก็ขำก๊ากออกมาเลยค่ะ ตัดความหน่วงเนื้อเรื่องดี
ต้องขอชื่นชมว่าคนแต่งเขียนได้ดีมาก บรรยายดี ภาษาอ่านเข้าใจง่าย ทำให้อินตามเนื้อเรื่องได้ง่าย
ชอบที่คนแต่งเขียนคาแรกเตอร์แต่ละคนออกมาได้ชัดเจนดีค่ะ แม้จะเป็นตัวละครที่มีบทบาทน้อย
ในส่วนการบรรยายทั้งทางด้านร่างกายและความรู้สึกนึกคิดของตัวละคร ต้องยกนิ้วเลยค่ะว่าเราเห็นภาพชัดเจนมาก
ว่าตัวละครตัวนี้กำลังทำอะไร คิดอะไร ทำไมตัวละครตัวนี้คิดแบบนี้ เราซึมซับได้ทุกความรู้สึกที่คนแต่งพยายามจะสื่อสารเลยค่ะ
ทุกอย่างมันมีเหตุผลในตัวของมันเอง ซึ่งไม่มีจุดไหนที่สะดุดเลยว่ามันเป็นไปไม่ได้ หรือมันจะมีจริงๆ หรอ
คอมเม้นท์ไม่เก่งเลยไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่สรุปว่าชอบมากค่ะ ทุกอย่างลงตัวไปหมดเลย
อีกอย่างที่ขอชื่นชมคือฉากอย่างว่าค่ะ :o8: :-[ แม้จะมีน้อยมากเทียบกับเรื่องอื่นที่เคยอ่าน แต่ฉากที่มีก็ชอบมาก
โดยเฉพาะช่วงแรกๆ o18 จินตนาการได้ชัดเจนมาก ชอบภาษาที่ใช้ แล้วก็ท่าทางค่ะ 555555555555555555
จะว่าหื่นก็ได้ค่ะ อิอิ แต่เสียดายจริงๆ ที่มีน้อยไปหน่อย :hao5:
**มาแก้ไขเม้นท์เพิ่มเติม ลืมบอกว่า ทิวเป็นคนดีมาก ประทับใจตรงนี้ที่ไม่เคยให้ร้ายสองเลย ตอนที่ทิวบอกว่า
พี่หนึ่งเป็นคนดี หรือแม้แต่ตอนที่พี่หนึ่งพยายามปกป้องทิว เราเจ็บแทนทิวเลยเกือบร้องไห่ค่ะ 5555
ขอโทษที่อาจคอมเม้นท์ยาวมาก แต่ชอบเรื่องนี้จริงๆ ค่ะ ไม่ผิดหวังเลยที่เข้ามาเจอ
และมันทำให้เราอยากติดตามผลงานของคนแต่งอีกต่อไปเรื่อยๆ เลย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ
-
เฮร้ยยย,,กรี๊ดดดมาก น่ารักมาก และคิดถึงมากเช่นกัน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: ขอบคุณค่ะ เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ :pig4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วสงสารทิว
ชอบมากค่ะ ชอบการเล่าเรื่อง การดำเนินเรื่องของคนเขียน o13
ไม่ยืดเยื้อ แต่ก็ไม่ได้สั้นจนปรับอารมณ์ไม่ทัน :katai2-1:
-
นี่สินะคนเราเกิดมามีค่ากับใครสักคนเสมอ
ชอบมากเลยอ่ะเดียวแมร่งกวนตีนแล้วหื่น
5555555555555555555555
แต่เวลาเดียวหื่นใส่ทิวน่ารักกกกกกกกกก
"ทิวก็รักพี่เดียวครับ"
:heaven :heaven :heaven
ทินกรกับจัญญานี่ป่วนสุดไรสุด
เราจะไม่โกรธคุณอรดีกับสองหรอกนะ เพราะเรื่องแบบนี้มันก็ยอมรับยากจริงๆ อะ
แต่การกระทำของสองมันก็ไม่ได้ผิดอะไร แต่บางทีมันก็เกินไปในความคิดเรา
โอเคทิวเป็นลูกเมียน้อย แต่มันใช่ความผิดทิวรึเปล่าที่ต้องมาทดคำพูดกระทบใส่แบบนี้
ถ้าทิวร้ายหรือว่าสองนี้จะไม่ว่าเลยที่สองจะทำแบบนี้
แต่ทิวก็อยู่ในที่ของทิวแต่สองต่างห่างที่เดินเข้าไปในพื้นที่ของทิวแล้วว่าร้าย
คนเกลียดยังไงมันก็เป็นเรื่องอยากที่จะชอบอันนี้ก็เข้าใจ
พ่อของทิวอีก เหอะๆ เป็นไงละคนอื่นยังรักทิวได้มากกว่าตัวเองอีกด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่เค้าเป็นคนอื่น
กับตัวเองที่เป็นพ่อแท้ๆ ทั้งๆ ที่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะตัวเองแท้ๆ
แต่อย่างน้อยก็มีสำนึกละนะที่รู้ว่าทิวดีด้วยตัวของตัวเองไม่ใช่เพราะพ่อ หึหึ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ นะคะ
o13 :bye2:
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ต้องบอกว่านิยายเรื่องนี้พี่เดียวได้ใจไปเกิน100
เปิดมาแบบคนเลว แต่ดันเป็นคนเลวที่เราไม่หมั่นไส้เลย มีเรื่องเดียวที่ทำไม่ดีกับทิวาคือการบังคับข่มขู่
ที่เหลือพี่เดียวก็ใจดีด้วยตลอด ฮือออออออ
ตอนพี่เดียวทะเลาะกับแม่เรื่องทิวา แล้วบอกแม่มาทำผมทำไม นี่เราน้ำตาซึมเลย สงสารมาก
คนแต่งทำให้เราเข้าใจความเป็นพี่เดียวได้โครตดี คือผู้ชายเอาแต่ใจแบบนี้แต่ยังมีคนรักคนคอยเอาใจอะ คืออ่านแล้วเข้าใจเลย นี่ก็อยากตามใจ 5555+
ส่วนทิวา เราชอบชื่อจัง ฮืออออออออออออ เป็นเด็กดี เกินไป้ น้องทำกับตัวเองแบบนั้นไหนจะพ่ออีก
เราผิดหวังกับคุณพ่อมากกว่า นี่ทำเหมือนไม่ใช่ลูกตัวเอง อารมณ์แบบลูกคนใช้ที่เอามาเลี้ยงดูมาก ทั้งที่มีสายเลือดของตัวเอง ดีแค่ไหนที่ทิวารักดี ยังโชคดีที่มีพี่หนึ่งอยู่ข้างๆ
เรื่องที่บ้านมันอาจจะไม่ได้ทำร้ายทางร่างกายนัก แต่จิตใจมันกระทบมากๆ TT
ชอบเพื่อนทั้งทิวาและเดียวเลย 55555555555555 คือกวนโอ้ยมาก ตลกด้วย
ถ้ามาเจอกันครบ3คน เดียวกับทิวาคงปวดหัวตายแน่ๆ
-
พี่เดียวดีมาก
ดีแบบไม่รู้จะหาอย่างงี้ได้จากที่ไหน
โคตรรักอ่ะ ฮืออออ
เพิ่งได้มาอ่านตอนพิเศษ ละมุนมากอะไรมาก
หมอจัญนี่น่าหาอะไรให้อม ปากเปราะจริง
ขอให้มีผัว อุ๊บส์ ><
-
ขาดอีกแค่ 2 ตอนสารบัญก็จะครบ เลยขอทำสารบัญต่อจากของคุณ minjeez นะ
CHAPTER 33 ...รัก... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg3123408#msg3123408)
•.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40444.msg3171506#msg3171506)
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้จบ
รู้สึกอบอุ่นมากกกกกับความรักของเดียว
อ่านแล้วรู้สึกตื้นตัน อิ่มเอมในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก :กอด1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่นำมาให้อ่านครับ มีทั้งหัวเราะ เศร้าเคล้าน้ำตาจนจบจริงๆเรื่องนี้
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
-
:pig4:
-
อ่านเรื่องนี้รวดเดียวจบเลยค่ะ สนุกมากจริงๆ
คือชอบหลายเหตุการณ์มาก ที่ทำให้เห็นพัฒนาการของตัวละครแต่ละตัว ว่าความรู้สึก และการตัดสินใจมันมาจากไหน
คือจะพิมพ์เหตุการณ์ที่ชอบแบบบรรยายกลัวว่าจะเป็นสปอย แต่อยากพูดถึงมาก คือการที่ค่อยๆ บรรยายความคิดของเดียวที่มีต่อทิวา ยิ่งฉากที่แม่มาเจอแล้วเดียวบอกความจริงแม่นี่แบบบีบคั้นมาก ต่อมาฉากที่แม่มาเจอเดียวนอนหลับคาวิดีโอ ฉากที่พ่อพูดกับเดียวในรถ หลังจากไปบ้านทิว และมาถึงตอนพิเศษนี้
คือเราค่อยๆเอาใจช่วยเดียวทิวมานาน พอมาตอนหลังเลยรู้สึกอิ่มเอมมาก
ขอบคุณค่ะที่ทำให้มีความสุข
-
ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ หวานน ละมุนมาก ตอนจบ ก็จบได้สวยงามมากๆเลยค่ะ^^
-
ขอบคุณนะคะ นิยายสนุกมากเลยค่ะ :pig4:
-
เสียน้ำตาไปหลายปี๊บให้กับเรื่องของทิว
ตอนนี้หาที่ที่เป็นของตัวเองได้แล้วนะลูก
ใครจะไม่รักไม่สนใจ ยังไงก็ยังเหลือเดียวเคียงข้างนะลูกนะ
ฮืออออ/ลูบหัว
:monkeysad:
-
:katai4: :katai4:
-
กลับมาอ่านกี่ครั้งก็ยังซึ้ง :กอด1:
-
ตอน รอยแผลเป็นจากประโยค "ความรู้สึกของคนนี่มันช่างซับซ้อนเสียจริง" เนี่ยเราว่าเปลี่ยนเป็น "ความรู้สึกของคน'ที่นี่'มันช่างซับซ้อนเสียจริง" ได้เลยนะใ คือเป็นแบบอย่างมนุษย์ที่เกิดขึ้นในครอบครัวหลายๆคนได้ดีจริงๆ ชื่อเรื่องนี่มันเป็นจริงเลยเพราะรักที่ไม่เท่ากันเนี่ยมันไม่ใช่แค่ทิวกับเดียวหรอกแต่ครอบครัวทิวนี่ชัดเจนมากคำๆนี้เลือกที่รักมักที่ชังอย่างชัดเจนจนเกินสุด
ขอบคุณผลงานดีๆครับ ^ ^
-
คิดถึง
-
น้ำตาไหลเยยยย :monkeysad:
ดีจังที่เดียวรักน้องทิวมากขนาดนี้
-
ชอบเรืรองนี้มาก เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน ชอบพระเอกแบบเดียวมาก รู้สึกว่ารักนายเอกมากๆ :pig4: :pig4:
-
ทิวาเพื่อนเทียน ชิมิ? :a5:
-
โฮ้ยจะตายเอาให้ได้ เจอ$@@%$@ของท่านเดียวไปแบบไม่กั๊ก อ่านไปฟินไป :pighaun: :m25:
-
จะว่าเดียวผิดมากทั้งหมด ก็ไม่นะ เดียวผิดที่บังคับใจทิวแรกๆแต่พอเข้าใจกันดีแล้วกลับมีเรื่อง ขุ่นแม่ขอร้องอีก เราว่าเราสงสารเดียวมากกว่าทิวอ่ะเรื่องนี้ คือเดียวรักทิวมากๆๆๆๆๆ หรือเรามองแต่ในมุมของเดียวก็ไม่รู้ :mew2:
-
กิตติมันน่ารักอ่าาา มึน+เพ้อเจ้อดีแท้
-
ยิ่งอ่านมุมพ่อของทิวแล้วยิ่งคิดว่า ดีแล้วทิวที่ออกจากบ้านนั้นได้ :katai1:
-
จบได้ยอดเยี่ยม สมบูณร์แบบที่สุดค่ะ ขอบคุณๆๆๆๆ o13 :3123: :pig4:
-
คอนพิเศษน่ารักมากๆ แบบว่ามันรู้สึกพอดีแล้วก็อบอุ่น ชอบมากค่ะ
-
จบได้แบบนุ่มนวล อาบด้วยน้ำที่เย็นช่ำ
อยากถูกรักแบบทิวบ้างจังงง :o8:
-
:n1: สนุก ตอนพิเศษน่ารัก
-
ชอบๆ ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้ขึ้นาค่ะ :katai2-1:
-
:-[ :-[
-
จบล้าววววววว... o13
-
แวะมาบอกว่าเข้ามาอ่านอีกรอบ คิดถึงจัง
รอเล่มและตอนพิเศษนะคะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีมากๆๆๆๆเลยนิยายเรื่องนี้ ชอบมากๆๆ มาเจอช้าไปหน่อย แต่ก็เจอกันแล้ววววว
ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่ะ รออุดหนุนหนังสือน้าา :กอด1:
-
o13
-
คิดถึงเดียว คิดถึงทิวววว จุ๊ฟๆๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากเดินเรื่องได้ไม่รีบร้อนแต่ก็ไม่เอื่อย ยิ่งชอบสุดคือเรื่องครอบครัวอ่านไปร้องไปสุดตอน ชอบครอบครัวรัตติกาลมากอยากให้มีในชีวิตจริงเยอะๆ
-
อ่านแล้ว สงสารทิว
-
อ่านมาหลายรอบ กลับมาอ่านใหม่ ก็ยังเขื่อนแตกกับเรื่องนี้ทุกที :hao5:
-
วนกลับมาอ่านอีกครั้ง สนุกๆๆ
-
เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ
เปิดเรื่องมานึกว่าจะดราม่า
แต่พี่เดียวเราหื่นได้โล่จริงๆ 555+ :hao6:
และบางช่วงบางตอนอ่านไปถึงกับน้ำตาไหลตามเลยกะมี :hao5:
และที่สำคัญเพื่อน 3 หน่อของพี่เดียวกับน้องทิว จะป่วนไปไหน 5555+
-
เราคอมเม้นต์ไม่เก่งนะคะ บอกได้เลยว่ารอรวมเล่ม
ชอบความรู้สึกมันดูลงตัว ไม่ยืดเยื้อ มันจบแบบอบอวนด้วยไอรัก
บางฉากก็เรียกน้ำตา เขียนออกมาได้เลยเลยค่ะ
ปมเรื่องคุณราตรีก็ดี ไม่ดราม่าเกินไป
รอรวมเล่มจะได้อ่านตอนพิเศษเยอะๆ 555 :impress2:
-
ก่อนอื่นต้องสารภาพก่อนว่าตอนแรกไม่กล้าอ่านเห็นชื่อเรื่องนี้ผ่านตาบ่อยมากๆ อ่านชื่อก็กลัวจะดราม่าจนรับไม่ไหว แต่พอตัดสินใจอ่านก็รู้สึกว่าโคตรดีเลยเนาะที่เปิดเข้ามาอ่านเรื่องนี้ อยากจะบอกว่ามันดีมากๆ เป็นนิยายที่อ่านแล้วประทับใจทุกตัวอักษรเลยค่ะ
ขอบอกเลยว่าอ่านเรื่องนี้อยู่ทีมพี่กลางคืนมาตั้งแต่แรก ชอบพระเอกที่คาแรกเตอร์แบบนี้จริงๆ เวลาร้ายก็สุดแต่พอรักนี่ทุ่มเทยิ่งกว่า ตอนแรกอาจจะร้ายแต่เราไม่แปลกใจเลยนะคะว่าทำทิวาถึงมองข้ามสิ่งที่พี่เดียวทำกับตัวเองเพราะผู้ชายคนนี้มีอะไรให้รักมากมายไปหมดเลยค่ะตอนที่ร้ายแต่เราสัมผัสได้ถึงความน่ารักที่มันแฝงอยู่ และยิ่งตอนรับว่ารักทิวานี่แบบเป็นเราก็ยิ่งไม่แปลกใจทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ ยิ่งอ่านก็ยยิ่งหลงรักพี่กลางคืนมากขึ้นทุกตอน แต่ถ้าชอบที่สุดของแจ้คือความซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองเสมอ รักอะ ><
น้องกลางวันของเค้าอยากจะกอดทิวาทุกครั้งที่มีการเล่าเรื่องของครอบครัว อ่านแล้วก็คิดว่าทิวาเก่งมากเลยนะที่ผ่านช่วงเวลาแบบนั้นมาได้ ซึ้งกับคำพูดนึงของพี่เดียวมากที่บอกว่า "ขอบคุณที่เกิดมาเพื่อผม" มันทำให้รู้สึกว่าต่อจากนี้ทิวามีคนที่สามารถก้าวผ่านเรื่องราวต่อจากนี้ไปด้วยกัน มีครอบครัวที่สมบูรณ์แล้วจริงๆ รู้สึกเหมือนลูกแต่งงานออกเรือนนิดๆ (หัวเราะ)
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ และดีกับใจมากๆ เรื่องนี้นะคะอยากให้กลับมาเขียนนิยายอีกนะ ความจริงได้อ่านเรื่องของเทียนก่อนแล้วมาเจอเรื่องนี้ทีหลัง สนุกทุกเรื่องเลยค่ะชอบการเขียนมากภาษาเข้าใจง่าย เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ชอบมากเลยค่ะ คนไม่เคยรักใคร แต่พอเจอแล้วหยุดทุกอย่าง
ผู้ชายที่เสียน้ำตาให้คนที่เรารัก หายากมาก แล้วผู้ชายที่แหย่อย่างเดียวกลับทำได้ รู้สึกดีแทนทิว
เริ่มต้นด้วยเรื่องไม่น่าปลื้ม แต่สุดท้ายแล้ว ความรัก ความเข้าใจก็ทำให้ทุกอย่างดีงาม
ทิวน่าสงสาร แต่ดีงามมากที่ไม่หลงไปกับภาพที่ถูกทำร้ายมาตลอด มีความเข้มแข็งมาก
ยกนิ้วให้ทิวที่ทำให้คนไม่รักใครอย่างเดียว ยอมสยบได้
5555 เพื่อนมีความกวน มีความป่วน อย่าให้รวมตัวกันนะ หายนะจะมา
-
อ่านรอบที่เท่าไรแล้วนะเรื่องนี้ ก็จำไม่ได้แล้วล่ะ ชอบเรื่องนี้มาก ๆ สามารถอ่านได้หลายๆ รอบ :mew1:
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกไก่ร้อยล้านตัว อ่านซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่มีเบื่อเลยค่ะ ขอบคุณคุณคนแต่งมากๆนะคะ :กอด1:
-
รักทิวา
-
ชอบมากกกกกก เดี๋ยวจะตามอ่านเรื่องอืีนๆด้วย
-
พึ่งได้มาอ่าน
บอกเลยว่าชอบมากกกกก
ประทับใจสุดๆ
แล้วจะอุดหนุนหนังสือแน่นอนค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มาก ตอนแรกเกลียดอีพี่เดียวมาก แต่พออ่านไปก็รักมากเช่นกัน
ผู้ชายอะไรจะทุ่มเทและรักน้องทิวได้อย่างนี้ คนแต่งก็แต่งได้ถึงอารมณ์มาก
บางตอนอ่านแล้วร้องไห้เลย สงสารทิวามากมาย เก็บรายละเอียดเนื้อเรื่องได้ดีจัง
จะอ่านเรื่องอื่น ๆ อีก มีทำเป็น E Book ไหม ? อยากได้
:pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบสนุกมากเลยค่ะ สงสารรัตติกาลตอนนโดนทิ้งให้อยู่คนเดียว แต่ก็สมน้ำหน้าด้วย นิสัยแบ่บโอ่ย เลวเหลือ ทิวาก็มีปมในใจ คุณแม่ก็น่าสงสาร ดูรวมๆแล้วสนุกเหลื๊อเกิน ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :L1:
-
:heaven :heaven :heaven
-
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ ดีใจที่ไม่ปล่อยเรื่องนี้ผ่านไป โอ้ยย ชอบ ชอบพี่เดียวมว้าก ถึงแม้ช่วงแรกจะชวนให้ด่าก็เถอะ แต่พอตอนหลัง ที่รู้หัวใจตัวเองแล้วคือดีค่ะ ดีต่อใจมากๆ เดียวซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองมากๆ ส่วนทิว ใครเห็นใครก็รัก แต่ครอบครัวตัวเองกลับไม่รัก พ่อแท้ๆ ยังไม่เต็มที่กับทิวเลย น่าสงสารมาก แล้วก็เก่งมากที่ผ่านเรื่องราววัยเด็กมาได้โดยไม่เสียคน ตอนท้ายของเรื่องยิ่งรู้สึกชอบ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ แบบนี้มาให้อ่านนะคะ
-
เดียวคนดีคนเดิมเพิ่มเติมคือหลงเมีย รักกันนานๆนะทั้งคู่
อยากเห็นเพื่อนฝั่งเดียวและทิวอยู่ด้วยกัน คงชุลมุนกันน่าดู
สนุกพิลึก 55555555555
-
เดียวคนดีคนเดิมเพิ่มเติมคือหลงเมีย รักกันนานๆนะทั้งคู่
อยากเห็นเพื่อนฝั่งเดียวและทิวอยู่ด้วยกัน คงชุลมุนกันน่าดู
สนุกพิลึก 55555555555
คิดเหมือนกันเลยค่ะ อยากให้เพื่อนของทั้งสองคนมาทำความรู้จักกันน่าจะชุลมุนอย่างที่ว่าแต่คงสนุก
-
นั่นสิ มีอยู่จริงไหม
-
อ่านจบรวดเดียวเลย ชอบมาก ชอบกับความรักที่คนๆ หนึ่งจะมอบให้คนๆ หนึ่งได้นี่แหละ
ทำเอาเรายิ้มตาม รู้สึกรักทิวไปกับอิพี่เดียวด้วยเลย เอ็นดู ถึงแม้ตอนแรกจะชังแม่งชิบหายก็เหอะ โคตรแค้นแทนทิวาอะ ข่มขืนชาวบ้านเนี่ยนะ คิดได้ไง ระยำซะไม่มี --แต่เราจะไม่พูดถึงก็ได้ เพราะนางได้รับบทเรียนราคาแพงแล้ว ตกหลุมที่ตัวเองขุดเอาไว้เต็มๆ เดียวคงรักทิวาตั้งแต่แรกเห็นนั่นแหละ เสียแต่วิธีเข้าหานี่ดูอาชญากรไปหน่อยนะ แม่ยกไม่ปลื้มค่ะ ชอบบรรยากาศของความรักของครอบครัวในเรื่องด้วย คุณราตรีนี่เป็นคุณแม่ตัวอย่างเลยอะ พ่อของทิวาเราก็พอเข้าใจลุงแกนะ มันพูดยาก ความรู้สึกผิดมันคงค้ำคอจนละเลยความรู้สึกของลูกแท้ๆ อีกคนไป เห้อ ที่ไม่ค่อยเข้าใจคือความคิดของยัยสอง อยากรู้จริงๆ ว่าในหัวนางมีอะไรบ้าง ที่เข้ามายั่วพี่เดียวตอนแรกนี่เจตนาคืออะไร นึกสนุก? คิดว่าท้าทายดีเฉยๆ หรอ? ไม่ชอบคนเล่นกับความรู้สึกของคน ไม่ปลื้มนางสุดๆ แค้นอะ อยากให้กรรมตามสนองนางเร็วๆ ขอให้ผู้ชายที่นางอยากได้คนต่อไปเป็นเกย์เถอะ สาธุ! อหโคตรอินเลยเลา555555555555555555555555555
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ มาให้อ่านนะคะ
:pig4: :pig4:
-
ชอบนะ แต่คิดว่า ไม่ถึง1เดือนมันรักเร็วขนาดนั้นเลยหรอ อิอิ แต่ก็นะ น่ารักอ่ะ
-
เคยอ่านค้างไว้นานแล้ว เลยมาเริ่มอ่านใหม่จนจบ! ชอบอ้ะ ชอบพระเอกที่ทุ่มเทให้หมดใจแบบนี้
คนเขียนเก่งจัง เราตามอ่านเรื่องที่คุณแต่งมา4เรื่องแล้ว ทั้งแนวทั้งการบรรยาย สำนวน บลาๆ ไม่ซ้ำกันเลย
เขียนได้หลายแบบจังค่ะ เก่งอ้ะ ชื่นชมจริงๆ
:katai2-1:
ถ้าคนเขียนมาอ่านคอมเม้นต์ของเราอันนี้ ขออนุญาตทวง(เบาๆ)เรื่องของพี่จันทร์กับกระต่ายนะคะ
รอทุกวันเลยค่าาาา คิดถึงมากๆ
:mew2:
-
ีมาตามอ่านที่หลังเรื่องนี้น่ารักมาก
จำเพื่อนทิว กับ เดียว เกรียนมาก
สนุกมากๆค่ะ ขอบคุณไรเตอร์นะคะ
-
ในความรู้สึกเหมียวมันก็ไม่ได้ดราม่าน้ำตาแตกสักเท่าไรมันหน่วงๆหวิวๆน้ำตาคลอๆ :sad4: สงสารทิวาแต่ก็ยังดีที่ยังมาเจอกับรัตติกาล ถึงแม้ช่วงแรกๆจะไม่ค่อยชอบวิธีการของนางสักเท่าไร :katai1: แต่ผลสุดท้ายก็ไปไหนไม่รอด ยิ่งหลังๆนี่อิจฉาเบาๆอะไรจะหวานขนาดนี้ :กอด1: ชอบเพื่อนของทั้งสองคนนะน่ารักดี ดูกวนT_ _ Nแต่จริงใจ
ปล.ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะค่ะ :pig4: :pig4:
ปล2.อ่านมารอบนึงแล้วแต่ไม่ได้คอมเม้น :o8:
-
o13
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao5: Yayyyy happy ending. Although I still feel weird about Tew's friends especially the one who's a doctor. A little sus.
Thank you for writing such a great story!
-
อ่านจบแล้วจ้า ชีวิตทิวาน่าสงสารจัง ดีนะที่ได้เจอกับพี่เดียว ครอบครัวพี่เดียวน่ารักมาก
-
สนุกมากกกกก ชอบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เดียว ทิว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ทิว น่ารัก ใสซื่อ จิตใจดี งดงาม
เดียว เจ้าเล่ห์ หื่น เอาแต่ใจ บังคับให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
แต่พอเดียวเจอทิว ทุกอย่างหยุดหมด
เกิดปรากฏการณ์ โลกหมุนรอบตัวทิว
ชอบที่เดียวหลงทิวอย่างไม่ลืมหูลืมตา เดียวขาดทิวไม่ได้
แม่เดียวบุกเดี่ยวเอาจริง ทำให้เลิกจนได้
สภาพเดียวขาดทิวใกล้ตายเลย
สุดท้ายแม่เดียวยอมให้เจอกัน โอ๊ย.....หวานสุดๆตามมา
ผ้าผ่อนตกเรี่ยราด ฟินนนนน ดีงามต่อใจจริงๆ
เพื่อนๆทิว หมอจัญ(ไร)ญา กับทินกร ปากหมากวนตีนมากกกก
พอกับเพื่อนเดียวกิตติ นี่ก็อยู่แล้วกวนสุดๆ
ทินกร มีเมียแล้ว
แต่หมอจัญฟันหญิง เป็นว่าเล่น
น่าจะให้กิตติ เจอหมอจัญ จะเป็นไงนะ
กิตติ จัญญา หรือ จัญญา กิตติ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แสบเจอแสบ น่าสนอ่ะ
ขอบคุณไรท์ ให้ความบันเทิงกับคนอ่านมากๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้โหห ! มีความเปิดตัวได้เผ็ชช
น่าติดตามมาก ๆ 5 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
T___________________________T
ฮื่ออออออออออออออออ สงทิวา แต่เราก็ชอบบบบบ
ทำไงดี แง๊ , คุณรัตติกาล ( สะกดยังไง ? )
ทำไมใจร้าย งุ่ยยย แต่ชอบอ่ะ 5555555555555 ( ขอโทษษษ )
อ่านตอนต่อไปแปปปปป
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
คือทิวน่ารังแก ฮื่ออออออออออออออ
แต่หมั่นไส้เดียวมาก ๆ โหง๊ยยยย
รอผลกรรมค่ะ 55555555555555555
-
หลงเค้ามากด้วยไง โด่วววววววววววว
ทิวาก็น่ารักมากไปอีกไงงง ใครจะทนไหวอ่ะ โด่วววว
กร๊าวใจเว่อร์ 5
-
มีความอารมณ์ขึ้นค่ะ แหน่
แค่เค้าไม่เรียกชื่อ แค่เค้าไม่เชื่อฟัง
แหน่ หมั่นไส้เค้านะคนับ
เป็นไรกันอ่ะ มาส่งข้อความ มาโทรหากัลล โด่ววว
ฮี่ ๆ
-
ไม่เท่ากันแล้ว ,
งื้อออออออออออออออ
เตรียมตัวสงพระเอก 5555555555555
-
อึมครึมเชียวค่ะ ,
แต่ก็เหมือนทำให้อะไร ๆ มันชัดขึ้น
เช่น ความรู้สึกของตัวเอง
:-[
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ตัวนี้นำมาก่อนเลยค่ะ
เคียดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
T__________________T
-
อ่านแล้วกลัว ,
เพราะเดียวเหมือนให้หมดจริง ๆ อ่ะ
แล้วถ้าทิวไม่คิดจะสู้เหมือนเดียวนี่ ..
:z3: :z3: :z3: :z3:
t t
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กลัวอะ ไม่กล้าอ่านต่อ เห็นใจคุณแม่
T__________________T
คุณแม่อย่าเข้าไปเลย ฮื่อออออออออ
กัวอะะะะะ ทำใจแปปปปป
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
T____________________T
คูมแม่คะะะะ
โอ่ยยยยยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ซีนอารมณ์มากตะกี๊ ฮื่ออออออออออออออออ
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี t t ,
-
ฮื่อออออออออออออออออ
เดียวกับทิวคะ เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน
เพราะเราอ่าน . ( มันใช่แมะ ! )
แง๊งงงงงงงงงงงงงงงง เคียดดดดดดดดดดดดดด
-
T_____________________T
เจ็บแปล๊บ
อ่านไปก้จะร้องไป
คิดไว้อยู่แล้วอ่ะ ว่าทิวต้องพูดง่ายกว่าอยู่แล้ว
สงอ่ะ สงไปหมด t t ,
ฮรึก แล้วเราจะผ่านมันไปด้วยกันค่ะ
:mew4: :mew4:
-
อยากอ่านหมอจัญ อยากรู้ว่าคู่ใคร
-
อย่าทำร้ายใจเราแบบนี้ t t ,
ฮื่ออออออออออออออออออออออออ
:o12: :o12: :mew6: :mew6:
คุณแม่อนุญาตแล้วววว จริงจริ๊งงงงงงงงงงง
เรารู้ เราเห็น !
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
อย่าทำกับเราแบบนี้
เราจะร้องไห้แล้ว ฮื่อออออออออออออออ
T___________________T
นั่นก้แม่ นี่ก็ลูก นั่นก้คนที่ลูกรัก
โอ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปวดใจ ฮรึก
-
ตลกอ่ะ , 555555555555555
รู้สึกเหมือนได้พักสมอง หลังจากหน่วงมาทั้งวัน ..
คุณกิตติคะะ .. ไม่เอาดิ ทำไมด่วนสรุป ขรรม
โดนน้องทิวมองแรงเลย 555555
เป็นการผ่อนคลายที่ดี ขอบคุณคุณกิตติจริง ๆ ค่ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ซาบซึ้ง ฮรึก ,
ครอบครัวอบอุ่นมาก ๆ
ดีใจแทนทิวที่เจอบ้านของตัวเองจริง ๆ แล้ว
:mew4:
-
อ่านตอนแรกๆแล้วเครียดมาก ไม่ชอบ รัตติกาล เลย
ต้องสลับไปอ่านช่วงสวีทหลังๆ ให้ชุ่มชื่นหัวใจ เอากำลังใจมาอ่านต่อดีๆ 555
-
"เดียว ... ถ้าวันไหนที่แกจะทิ้งทิวา บอกพ่อกับแม่ก่อนเถอะนะ"
เป้นประโยคที่ฟังแล้ว อุ่นจับใจ จริงๆ
-
ชีวิตทิวนี่แบบ t t
:o12: :o12: :o12: :o12:
ขอตัวไปร้องไห้แปป
ทำไมคุณพ่อคิดแบบนี้ได้นะ แต่ก้นั่นแหละ
มันก้ลำบากใจเหมือนกัน เห้อมมมมมมมมมมมมมม
แต่ไม่เป็นไรเนอะ จากนี้มาเริ่มใหม่ด้วยกัน เย่
-
หวานเว่อออออออออออออออออ
น้องทิวพี่เดียวอ่ะะะ
โหง๊ยยยยยย น่ารักไปไหนนน
:hao3: :hao3:
ปริ่มมากก ฮรึก
-
555555555555555555555
สงน้องทิวาเค้านะคับ
พอมีแฟน แฟนก้แกล้ง
พาเพื่อนมาเจอแฟน ก็ยังโดนแกล้งอีก
น่าเอ็นดูค่ะ ทุกคนรักนู๋ค่ะลูก 5
-
ฮรึก , หนูซึ้ง .
เป็นตอนจบที่พอดีกับใจแล้วค่ะ
มันมีความอบอุ่นเต็มไปหมดเลย
ได้รักกันก็พอแล้ว t t ,
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ นะคะ
<3
-
ขอบคุณสำหรับตอบพิเศษษ
ฮี่ ๆ น่ารักกกก <333 ทิวามีความหึงนะ
เดียวก็ดี ฮรึก รักสุด ๆ ไปเลยจริง ๆ ค่ะ 5 ชอบบบบบบ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
หูยยยยยยยสนุกมากเลยค่ะ อ่านกันยาวๆรวดเดียวเลย บรรยายดีด้วย ชอบค่ะ พล็อตชงมาดราม่ามาก แต่ก็ไม่ม่ามากอย่างที่คิด ลงตัวด้วยดี เขินและร้อนแรงมาก ขอบคุณสำหรับนิยายค่า
-
ละมุนมากเลย :pig4:
-
รอบที่ 2 กับนิยายเรื่องนี้
รักทิว รักพี่เดียว o13 o13
-
ชอบมาก สนุกมากๆ ขอบคุณค่ะ :L2: :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง
ความรู้สึกต่อทิวและเดียวยังเหมือนเดิม
ซาบซึ้งกับความรักของทั้งคู่
แต่เพิ่มเติมคือเรารู้สึกสงสารแม่ใหญ่นะ
ในฐานะผู้หญิงด้วยกัน โดนผัวนอกใจไม่พอ ยังมีลูกมาให้ตำใจอีก
โครตเจ็บปวดเลย ในชีวิตจริงจะยอมไหมให้ลูกเมียน้อยมาอยู่ร่วมบ้าน???
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวนจนจบเลยค่ะ
สนุกมากเลย เล่นเอาเราเสียน้ำตาไปหลายตอนทีเดียว
ตอนแรกเกลียดเดียวมาก เรารับไม่ได้กับการข่มขืนจริงๆ
แต่พอช่วงที่ทิวทิ้งเดียวไปก็รู้สึกว่าเดียวได้รับบทเรียนที่สาสมมาก
แต่เราก็อดสงสารเดียวไม่ได้เหมือนกัน แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยดี
เรานี่น้ำตาแตกกับชีวิตครอบครัวทิวมาก ดีใจที่สุดท้ายทิวก็ได้เจอสิ่งที่เรียกว่าครอบครัวจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนมากเลยนะคะสำหรับนิยายดีๆ ^^
-
อิจฉาทิวาาาา หาสามีอย่างนี้ได้ที่ไหนบ้างงง ><
-
อ่านหลายรอบมากกกก ชอบ อ่านกี่ทีก็ชอบ
-
โอ้ย สนุกมากเลย อ่านรวดเดียวจบ
ไม่อยากจะเชื่อว่าพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง
ขอบคุณมากที่แต่งเรื่องสนุกๆ แบบนี้
-
เป็นนิยายที่เราขึ้นหิ้งไว้อีกเรื่องแล้วเรื่องนี้ คนเขียนแต่งดีมาก ไม่ยืดเยื้อหรือตัดฉับเกินไปตอนแรกๆภาษาอาจจะสะดุดบ้าง แต่เมื่อลองอ่านตอนต่อๆไปพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ภาษาสวยค่ะ ชอบมากๆเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า
-
เดียวร๊ากกกรักทิว
เขารักของเขามากมายจริงๆ
ถึงจะเริ่มต้นไม่ดี ไม่ถูกต้อง
แต่เพราะทั้งคู่ใจตรงกัน
เริ่มวันก็เลยไปต่อได้
อีกตัวละครที่ชอบคือคุณราตรี
เป็นแม่ที่น่ารักจริงๆ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ อ่านทีเดียวจบเลย น่ารักกกมากกก อยากให้มีตอนพิเศษอีก โดยเฉพาะncเขียนได้ดีมากอิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
มาอ่านทีเดียวจนจบเลย ขอบอกว่าชอบมากค่ะ...น้ำตาแตกไปหลายรอบเลยค่ะ...ขอบคุณที่เอาเรื่องดีๆมาให้ฟินนะคะ..
-
กว่าจะเข้ามาอ่านเรื่องนี้ได้นี่ยอมรับเลยค่ะว่าวนดูอยู่หลายรอบเพราะชื่อเรื่องชวนดราม่าเหลือเกิน
อ่านตอนแรกๆ เกือบจะสิบตอนก็ทำท่าจะทิ้ง เพราะรู้สึกว่าไม่ใช่แนว แต่พออ่านต่อมาเรื่อยๆ เริ่มรู้สึกว่า เฮ้ยมันใช่ มันละมุน อุ่น หวาน มันสื่ออารมณ์ของตัวละครได้ดีเยี่ยมเข้าใจอารมณ์ตัวละคร เข้าใจในตัวคุณราตรีที่เลือกจะทำแบบนั้น โกรธเธออยู่บ้างแต่ก็ไม่โทษเธอเพราะความฝันของเธอคืออยากอุ้มหลาน ไม่ใช่แค่ตัวรัตติกาลที่ต้องเลือกคุณราตรีก็ต้องเลือกเหมือนกันระหว่างความฝันของตัวเองกับความสุขของลูก มันยากที่จะทำได้แต่เธอก็ทำได้ ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายดีๆ และแง่มุมความคิดของทุกตัวละครที่แสดงให้เห็น
ขอบคุณค่ะ
-
:กอด1:
-
:pig4:
-
ตามมาจากรีวิว ชอบมากๆเลยค่ะ เขียนดีมากกกกกกก สื่ออารมณ์และความรู้สึกของคนในเรื่องได้อินมาก ทั้งความรักที่พี่เดียวมีต่อทิวาแบบสุดหัวใจ ความรักของทิวาที่มาพร้อมความกลัว ปมปัญหาครอบครัว ความรักของครอบครัวพี่เดียวที่พ่อแม่ดีงามเหลือเกิน ขอบคุณไรต์มากๆค่ะที่แต่งนิยายสนุกๆดีๆ แถมได้ข้อคิดหลายๆข้อจากเรื่อง ขึ้นหิ้งค่ะเรื่องนี้ :hao5: :mew1:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ รวดเดียวจบเลย :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หนุกหนานๆ ชอบๆ :กอด1:
-
ดีใจที่เค้ารักกันค่ะ :mew1:
-
o18 จะอ่านกี่ครังก็ยังชอบ
-
อ่านรวดเดียวเลยชอบมากกกกกกก
-
อ่านจนจบแล้วน่ารักมากค่ะ แต่ช่วงเศร้าก็สามารถเรียกน้ำตาได้เลย
เพื่อนๆของแต่ละคนแย่งซีนตลอด 555
-
เข้ามาอ่านอีกรอบค่ะ
ร้องไห้เหมือนเดิม สงสารพี่เดียว เข้าใจทั้งแม่ ทั้งพี่เดียวทั้งทิว
ยกเว้นพ่อของทิว อยากจะด่าๆๆๆๆๆๆๆ จริงๆเลย
ดีนะที่ทิวมีพี่เดียวมาดูแล :mew1:
รักกันนานๆนะคะ อิอิ :-[
-
รักเรื่องนี้มากกก กว่าจะอ่านจบเสียน้ำตาไปเยอะมาก :pig4: :pig4:
-
o13
-
มาฝากแปะไว้ก่อนนะคะ กำลังไล่อ่านค่า
-
ค่อยๆอ่านจนจบ
ขอบคุณผู้เขียนมากนะครับ ที่แต่งเรื่องนี้ออกมาให้ได้อ่านกัน นะครับ
-
คิดถึงเรื่องนี้กลับมาอ่านอีกรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ อ่านหลายรอบละ :กอด1:
-
พึ่งได้มาอ่าน เสียน้ำตาไปเยอะอยู่กับปมครอบครัว และตอนที่ทิวหายไป เดียวเป็นผู้ชายที่ดีคนนึงเลยนะ ถ้าตัดเรื่องข่มขืนครั้งแรกออกไป รู้สึกอะไรก็พูดออกไปตรงๆ อยากได้ก็มาหา รักก็บอกว่ารัก โตมาในครอบครัวที่เต็มไปด้วยความรักที่ดีจริงๆ ส่วนทิว น่าสงสารมาก ทำไมเว้าแหว่งได้ขนาดนี้ คุณอนันท์นี่เป็นแค่พ่อได้แค่ในนามจริงๆ เป็นพ่อไปตามมารยาท ขอบคุณเดียวที่เกิดมารักทิว รักมากกว่าคนเป็นพ่อซะอีก ครอบครัวเดียวน่ารักมาก พอคุณตรีรู้เรื่องจริงทั้งหมดก็หาทางไปขอโทษทิว พ่อเดียวน่ารักมาก อบอุ่นม๊ากมากกก ยัยสองเป็นตัวละครที่ไร้มารยาทมาก จะพูดอะไรก็พูดสงสารคนเป็นพ่อเป็นแม่เลย ส่วนเพื่อนๆนี่แบบปากเปราะกันดี กวนตีนก็เก่ง เหนื่อยใจแทนทิวกับเดียวเลย :pig4:
-
ไปหลงอยู่ไหนมาทำไมเพิ่งเตยอ่าน ชอบมากครับ
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง อีกครั้ง และคงจะวนกลับมาอ่านเรื่อยๆๆๆ .......ยังคิดถึง......ทิวกับพี่เดียวเสมอเลยค่ะ.......
-
พระเอกหนักแน่นมั่นคงมากเป็นหลักยึดที่ดีสำหรับคนที่รักไม่หวั่นไหวแม้จะต้องเจอกับปัญหาต่างๆ
-
:mew1:
-
ต่อให้ซื้อหนังสือแล้ว ก็ยังกลับมาอ่านในเล้า (กลัวหนังสือยับ) :t2: :t2:
อ่านถึงตอนที่ทิวกับเดียวแยกกันก็อดที่จะร้องไห้ตามไม่ได้ เหมือนจะขาดใจ
-
ทิวาคือนายเอก1ในไม่กี่คนที่น่าสงสาร เพราะปมหลักกลับมาจากครอบครัวของตนเอง แต่อย่างน้อยยังดีที่พระเอกถึงจะเริ่มมาแย่ แต่มั่นคง และชัดเจน ทิวาเลยยังมีคนที่คอยให้พักพิง รักพระนายเรื่องนี้มาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้ ขอบคุณจริงๆ
-
ขอบคุณค่ะ
-
สนุกมากเลยคะ ชอบบรรยากาศเพื่อนน้องทิวเข้าขาแกล้งน้องกันสนุกเลย
-
เฮ่ยยย เพิ่งรู้ว่าเรื่องนี้ออกเล่มมาแล้ว ต่ายล้าวว เลาไปอยู่หลังเขาที่ไหนมาาา :ling1:
-
ชอบเรื่องนี้เหมือนกัน
ในเล่มมีตอนพิเศษเพิ่มอีกมั้ยครับ
-
กว่าจะสุขสมหวังกันผ่านอะไรกันมาเยอะมากตอนนี้รักเท่ากันแล้วน้าาาาา รักกันนานๆให้สมกับที่ฝ่าฟันกันมาเน้อออ
-
ชอบมาก มีทุกรส บางตอนน้ำตาไหล บางตอนหัวเราะลั่น หลงรักพี่กลางคืน น้องกลางวัน
และหมอ จัญ(ไร) พี่เทียน
-
:o8:
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักกลับมาอ่านรอบสองละค่ะ
-
สนุกมากๆค่ะ
ฟินนนนนนน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านเรื่องนี้จบไปหลายรอบมาก คิดถึงก็กลับมาอ่านอยู่บ่อยๆเลย แต่หาคอมเม้นตัวเองไม่เจอ กรี๊ด เราไม่เคยเม้นหรอเนี่ย :z6: เอาเป็นว่าเราอ่านกี่รอบก็สนุกทุกรอบเลยนะ
เราชอบพัฒนาการตัวละครมาก เป็นพระเอกกับนายเอกที่อยู่ด้วยกันแล้วช่วยเติมเต็มกัน เป็นรักที่เพื่อเค้าทั้งสองคน สู้เพื่อความรักกันมากเลยนะทั้งสองคน เดียวเป็นพระเอกที่ดีมาก หลังจากรู้ใจตัวเอง คือเราไม่โกรธเลยที่ทิวดีกับเดียวง่าย แต่ก่อนหน้านั้นสงสารทิวมาก ปมครอบครัวเราไม่ชอบพ่อทิวที่สุด ดีแล้วที่ทิวมาเจอเดียวและครอบครัวของเดียว ถึงแม้ตอนแรกคุณแม่จะเข้าใจผิดอะนะ
ชอบเพื่อนๆพระเอก นายเอก ออกมานิดนึงยังปั่นขนาดนี้ ตลก :laugh:
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ o13
-
:pig4: มาอ่านรอบ2 ก็ยังน้ำตาไหลเหมือเดิม
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รู้สึกอิ่มเอมหัวใจทุกครั้งที่มาอ่านเรื่องนี้
ขอบคุณมากๆนะคะ อ่านกี่ครั้งก็ยังประทับใจเหมือนเดิม :mew1:
-
สงสารน้อง อย่ารังแกน้องนะ
-
ฮือออออสงารรรรร ขอให้ได้ลงเอยกันนน้้้าาาาาา
-
สนุกมากค่ะ แรกเริ่มไม่ชอบรัตติกาเลย หลังๆมานี่คือตลกโปกหาไปหมด อยาดให้เพื่อนสองฝ่ายมาเจอบ้างจัง น่าจะปวดหัวมาก 5555555
-
CHAPTER 26 ...แขกไม่ได้รับเชิญ...
“ไอ้เดียวไปเจอคุณที่ไหนล่ะถึงได้หิ้วกลับมาห้องด้วยเนี่ย”
ทิวาขมวดคิ้วฉับกับคำถาม หันหน้าไปมองคนที่พูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อยๆ
“หน้าตาก็สวยดีหรอกนะ แต่ถึงขนาดมันทิ้งคุณไว้ในห้องคนเดียวได้เนี่ยแสดงว่าเจอกันหลายครั้งแล้วสิ”
“............”
“เห็นซึมๆเศร้าๆ แม่งก็ไม่ทิ้งลายจริงๆ แอบไปหิ้วเด็กมานอนกกลับหลังซะได้ เพื่อนก็ห่วงไปเหอะ เลวจริงๆ”
ทิวาหน้าตึงขึ้นมาในทันที เมื่อจับใจความได้ว่าผู้ชายคนนี้พูดถึงอะไร
“นี่ๆ ถ้ามันใช้บริการคุณอีกก็บริการมันดีดีหน่อยล่ะ อ๊ะๆ อย่ามองผมอย่างนั้น ผมไม่ตกใจหรอกที่มันฟันผู้ชาย คนเรามันต้องหาจุดเปลี่ยนให้ชีวิตบ้าง แต่ถึงขนาดพามาห้องด้วยเนี่ยสิ...จิ๊ๆ”
แล้ว ‘กิตติ’ ก็พึมพำอะไรสักอย่างที่เขาจับใจความได้ประมาณว่า ‘ทำไมไม่ไปเอากันที่โรงแรมวะ’ ทิวาแทบจะเลือดขึ้นหน้ากับความเข้าใจของแขกผู้มาเยือน สรุปว่าเขาถูกมองเป็น ‘เด็กขาย’ ไปแล้วสินะ! ทั้งๆที่มองเขาเป็นอย่างนั้นแต่กลับพูดจาเรื่อยเปื่อยไม่หยุด มันหมายความว่ายังไงกันนอกเสียจากว่า ...เห็นจนชิน...
เขาไม่รู้เลยว่าในอกตัวเองมันจะร้อนเร่าและเดือดปุดๆได้มากขนาดนี้ แสดงว่าที่ผ่านมารัตติกาลซื้อบริการเด็กขายมาตลอดในช่วงที่จากกันอย่างนั้นเหรอ แล้วที่บอกว่าจะเป็นจะตายมันหมายความว่ายังไง ที่บอกว่าเศร้า ที่บอกว่าขาดเขาไม่ได้เนี่ยมันคืออะไร
“นี่คุณ เพื่อนผมจ่ายเงินคุณยังอ่ะ ผมจ่ายแทนก่อนก็ได้นะ คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลาคอย”
ปากแบบนี้ขอยืมจอดเท้าหน่อยได้มั้ย
-
CHAPTER 32 ...แขกไม่ได้รับเชิญ(อีกครั้ง)...
“ก่อนพี่มาได้มันเนี่ย มันก็ได้กับคนอื่นมาเยอะแยะ”
“ล่าสุดนี่ใครนะมึง”
“อ๋อ ผู้หญิงฝ่ายบุคคลบริษัทกูไง เดี๋ยวก็คุณทิวคะ คุณทิวขา ไอ้นี่ก็ยิ้มไปเถอะ”
รัตติกาลคิ้วกระตุกวูบ หันไปมองทิวาในทันที ใบหน้าสวยซีดเผือดสั่นศีรษะจนผมกระจาย เขาไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเป็นเรื่องจริง แต่ถ้ามองจากรูปลักษณ์ของทิวาแล้วก็ทำให้เชื่อได้ไม่ยาก
“อ้าว ไม่ใช่น้องร้านกาแฟ ที่มันไปโปรยเสน่ห์ใส่บ่อยๆหรอกเหรอ”
“มึงนี่ไม่อัพเดตเลยนะ หลังจากนั้นก็ยังมีป้าร้านข้าวที่มันไปกินบ่อยๆด้วย หูย ตักให้มันทีนี่อย่างเยอะ”
“โธ่ถัง คนมีผัวแล้วนี่มันเสน่ห์แรงจริงวุ้ย สงสัยกูคงต้องหาผัวสักคน”
“ใครเขาจะมาเอามึงห๊ะหมอ หน้าก็ไม่สวย ผิวก็ไม่เนียน ไอ้ทิวนี่จับไปตรงไหนก็นุ่มไปหมด”
“ก็จริงว่ะ ตอนหอมแก้มมันนี่อย่างหอมอ่ะ กลิ่นแบบติดจมูกเลย”
“ยิ่งขามันนะ หาขนยุบยับนี่ไม่เจอเลย มึงยังชอบลูบๆคลำๆบ่อยๆเลยนี่”
“แหมมึง ขนาดส้นตีนยังสวยตีเสมอหน้า กูนี่อย่างหลงอ่ะ”
ทินกร จัญไรเอ๊ยจัญญามานี่ลูก แม่ขอจอดเท้าที่ปากปากลูกสองคนหน่อยนะจ๊ะ
-
คิดถึงก็กลับมาอ่านใหม่อีกรอบ
-
น่ารักมสกครับเรื่องนี้ชอบมาก
-
กลับมาอ่านใหม่อีกรอบ ^^
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
ยังสนุกเหมือนเดิมเบย
สงสารทิวจับใจ หมดทุกข์ หมดโศกเสียทีนะ
อยากให้ทิวมีความสุขมากๆ
อยากให้มีภาคต่อจัง สนุกจนวางไม่ลง