-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
หนังสือมีวางจำหน่ายที่ร้านนายอินทร์นะคะ
หรือถ้าหาไม่เจอให้สอบถามที่แฟนเพจ JnD Publishing ค่าา
https://www.facebook.com/jndbook/
:hao7:
คลิปจิบิค่ะ นะโมกับโทน่าร้ากมาก คอมเฟิร์มมม
https://www.youtube.com/watch?v=ox1yU1e21W8
:katai2-1:
-
Characterization
ชื่อสามัญ : นะโม
ชื่อทั่วไป(ท้องถิ่น) : โม,เตี้ย
ชื่อวิทยาศาสตร์ : พบธรรม ปัทมพิสุทธิ์
ความสูง : 5.7 ฟุต
มวลรวม : 607.6 นิวตัน
สถานที่พบ : หอพักเก่าๆแถวมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดัง,คณะวิศวกรรมศาสตร์,ร้านอาหารกุ้งเต้น
คุณสมบัติทางกายภาพ
-สูงมาตรฐานชายประเทศญี่ปุ่น ผิวขาวเหลือง
-พูดไม่คิด ทำก่อนคิด
-อาศัยอยู่ตัวคนเดียวที่หอพักเก่าๆใกล้สถานศึกษา
-จนแต่ก็ยังให้เพื่อนยืมเงิน
-บ้าการ์ตูน
คุณสมบัติทางเคมี
-เป็นของแข็งในสภาวะปกติ แต่จะเริ่มอ่อนตัวเมื่อเจอเอทิลแอลกอฮอล์ทำปฏิกิริยาและมีเพศตรงข้ามเป็นตัวเร่ง
-การนำไฟฟ้าและนำความร้อน กระแสไฟฟ้าจะแล่นไปทั่วร่างเมื่อมีวัตถุมีสัมผัสที่ใบหูและซอกคอ ส่งผลถึงอุณหภูมิที่สูงขึ้นจนน่าตกใจและเกิดปรากฏการณ์รอยแดงที่แก้ม
-ความเหนียว จะเหนียวมากเป็นพิเศษถ้าหากเกี่ยวกับธาตุเงิน(Ag) ธาตุทอง(Au)
-เป็นกรด กลาง เบสแล้วแต่สถานการณ์
คุณสมบัติพิเศษ
-สานต่อเจตนารมณ์ของพ่อขุนรามคำแหงโดยการช่วยอนุรักษ์ภาษา
-คำนวณเก่งเหลือเชื่อ
ข้อควรระวัง
-ชอบเข้าเรียนและเข้างานสาย
-ชื่อสามัญและชื่อวิทยาศาสตร์เป็นสิ่งที่ไม่เข้ากับลักษณะทางกายภาพเลย
_______________________________
ชื่อสามัญ : โท
ชื่อทั่วไป(ท้องถิ่น) : ไม่มี*
ชื่อวิทยาศาสตร์ : โท กิจภาคิน
ความสูง : 6.2 ฟุต
มวลรวม : 695.8 นิวตัน
สถานที่พบ : คอนโดหรูย่านธุรกิจใจกลางเมือง,คณะวิศวกรรมศาสตร์
คุณสมบัติทางกายภาพ
-สูงมาตรฐานชายแถบยุโรป ผิวขาวสุขภาพดี มีกล้ามชวนสัมผัส
-ใบหน้าหล่อราวกับเทวดามาจุติ
-ฐานะทางการเงินดีถึงดีมาก
-หาที่ติแทบไม่เจอ
คุณสมบัติทางเคมี
-ธาตุเงิน(Ag) ธาตุทอง(Au) คือสิ่งที่ใช้ง่ายจ่ายคล่อง
-เอทิลแอลกอฮอล์ (C2H5OH) และนิโคติน ไม่สามารถทำลายลักษณะกายภาพได้
-จุดเดือดเท่ากับทังสเตน (Tunsten) ซึ่งเป็นธาตุที่มีจุดเดือดสูงที่สุดนั่นก็คือ 5,660 °C
-แต่สามารถถึงจุดเยือกแข็งทันทีโดยไม่ทราบสาเหตุและยังส่งผลถึงอุณหภูมิรอบๆตัวติดลบถึง -250 องศาเซลเซียส (ไนโตรเจนเหลวยังสู้ไม่ได้) และนั่นก็น่ากลัวกว่าตอนถึงจุดเดือดซะอีก
-มีฤทธิ์เป็นกรด
-ไม่ว่าจะทำอะไร เดินไปทางไหน ส่งผลต่อสาวแท้ สาวเทียมและหนุ่มบางคนให้เกิดปฏิกิริยาเปล่งเสียงสูง
คุณสมบัติพิเศษ
-สานต่อเจตนารมณ์ของพ่อขุนรามคำแหงโดยการช่วยอนุรักษ์ภาษา
-สามารถครอบครองผู้หญิงไว้ได้ทีละหลายๆคน
ข้อควรระวัง
-อาจหลงรักโดยไม่รู้ตัว
*เพราะไม่มีใครกล้าตั้งชื่อทั่วไปให้
-
- 0 -
RRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ผมเดินไปหยิบมันขึ้นมาจากโต๊ะหน้าทีวีอย่างเซ็งๆ
“มีไรวะ” คนที่โทรมาคือบูม เพื่อนในกลุ่มผมเอง
/มึงซวย ซวย ซวยแล้วไอ้โม/
“ซวยอะไรของมึง ช่วยอธิบายให้เข้าใจได้มั้ยวะ?”
/มีคนเอารูปมึงไปโพสที่เว็บเกย์!!/
“เห้ยยยย!!!!”
/เท่านั้นยังไม่พอ บอกสัดส่วน รูปร่างพร้อมทั้งให้เบอร์ ติดต่อไว้เรียบร้อย/
“ไอ้เหี้ย!!”
/แต่ไอ้คนโพสมันใจดี เว้น2ตัวท้ายไว้ ไม่ได้ให้เต็มๆ/
“กูต้องไปขอบคุณมันมั้ยสัด!!!”
/เห้ยไม่ต้อง แต่ไอ้เหี้ยนั่นแม่งใส่เล่นใส่อายุ น้ำหนัก ส่วนสูงของมึงไว้ครบเลยวะ/
“แล้วมึงพอจะรู้มั้ยว่าใครเป็นคนทำ”
/กูจะรู้มั้ยวะ? กูถึงได้โทรมาบอกมึงเนี่ย มึงไปสร้างศัตรูไว้ที่ไหนห๊ะ?!/
“ไม่รู้วะ”
/เดี๋ยวกูส่งลิ้งค์ให้ทางเฟซบุค เปิดคอมด่วนๆเลยมึง แค่นี้นะ/
“เออๆ”
แม่งเอ๊ยยยยยยยยยยย
เหี้ยตัวไหนเอารูปกูไปโพสเว็บเกย์วะเนี่ย แม่ง จังไรสัดๆ ไอ้พวกลอบกัด แน่จริงก็มาตัว-ตัวดิวะ
ผมรีบเปิดคอม ระหว่างรอเครื่องบูทก็นึกไปพลางๆว่าสร้างศัตรูไว้ที่ไหนรึเปล่า
อืมม...ก็ไม่มีนี่หว่า
ผมเป็นคนรักสงบ ไม่เคยหาเรื่องใครก่อน แต่ใช่ว่าจะหงิมจนต่อยเตะไม่เป็นหรอกนะ
คิดยังไงก็คิดไม่ออก เพื่อนผมเยอะ แต่ใช่ว่าศัตรูจะเยอะตามด้วยนี่หว่า เอ...หรือว่ามีคนแอบหมั่นไส้ผมอย่างที่ไอ้บูมว่าจริงๆ?
พอเครื่องบูทเสร็จ ผมก็รีบเข้าเฟซบุคทันที ไอ้บูมมันส่งลิ้งค์มาให้แล้ว
แค่ชื่อเว็บกูก็จะอ้วก
เมื่อคลิกเข้าไปตามลิ้งค์ หน้าเว็บก็โชว์หราบนจอคอม หากใครแอบย่องมาด้านหลังผมตอนนี้คงเข้าใจผิดว่าผมกำลังแอบโหลดคลิปเกย์จากไอ้เว็บนี้อยู่แน่ๆ เฮดบอร์ดเป็นรูปผู้ชายที่ไม่ใส่อะไรเลยกำลังหันข้าง ซิกแพ็คที่ผมใฝ่ฝันปรากฏอยู่บนตัวของไอ้นายแบบคนนี้ ข้อความโปรโมทว่าโหลดคลิปไม่อั้น เพียงแค่คุณสมัครสมาชิก...บลาๆๆๆๆๆๆ ด้านข้างเต็มไปด้วยโฆษณาเจลหล่อลื่น ถุงยาง ดีวีดีหนังโป๊ ยาปลุกเซ็กส์ รวมไปถึงของเล่นที่จะทำให้คู่นอนของคุณประทับใจ
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
หัวข้อย่อยที่ผมกำลังเข้าอยู่ตอนนี้คือหาคู่หาคนรู้ใจของชาวสีม่วง
รูปใครวะ หล่อสาดดดดดดด
เอ๊ย! ไม่ใช่
รูปผมในชุดนักศึกษาอิริยาบถดูดีถูกโพสเด่นหราอยู่ตรงกลาง ข้างใต้บรรยายไว้ว่า
นะโมครับ 18 60 172 รับ กรุงเทพ บริการนวดน้ำมันอโรมาผ่อนคลายเฉพาะจุด ราคาแล้วแต่ตกลง ไม่มีห้อง นอกสถานที่เท่านั้น ติดต่อ ศูนย์ แปด หก เก้า เก้า หก เจ็ด ห้า xxx xxx
ตัวผมชาวาบเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่บนหน้าจอ มือขวาเลื่อนเม้าส์ขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ข้างล่างมีพวกเกย์มาโพสแนะนำตัวเองกันอีกเพียบ ต่างคนต่างเอารูปที่คิดว่าดูดีที่สุดมาโพสไว้
คุณเคยอยากฆ่าใครมั้ยครับ? นั่นละ อารมณ์ผมตอนนี้เลย!!
เหี้ยเอ๊ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!
คนที่ทำคงแค้นผมมากอะ แม่ง เอาไงดีวะ ไอ้พวกเรื่องไฮเทคเกี่ยวกับคอมอะไรพวกนี้ผมไม่ถนัดซะด้วย แต่มันโพสเบอร์ผมถูก ถึงแม้จะเว้นไว้2ตัวก็เถอะ แสดงว่ามันต้องรู้รายละเอียดเกี่ยวกับผมแน่ๆ ทั้งน้ำหนักและส่วนสูง เป๊ะๆแบบไม่มีคลาดเคลื่อน
กูต้องรู้ให้ได้ว่าหมาตัวไหนมันแอบลอบกัด!!
Next Chapter >> - 1 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2317010#msg2317010)
สวัสดีค่า!! Pierre หรือ แพรเองงงงงง
เปิดนิยายเรื่องใหม่แล้วววว อร๊ายยยยยย เขินจัง >___<
จากที่ว่าจะใช้ชื่อเรื่อง Nonsense เรื่องไร้สาระ ต้องขอปรับเปลี่ยนนะคะ
แพรรู้สึกมันทะแม่งๆยังไงไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ ก็ได้ออกมาเป็นชื่อนี้
When we call it LOVE ... ที่ยังไม่มีชื่อภาษาไทย เพราะคิดไม่ออก = ='
เรื่องนี้ก็จะดำเนินคล้ายๆ i'm not นั่นแหละคะ ชีวิตในรั้วมหาลัย
แต่ไม่รู้ว่ามันจะดีหรือจะจะแย่กว่ากัน T_T ยังไงก็ขอกำลังใจด้วยนะคะ
ขอบคุณค่าาาาา
:pig4:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด เรื่องใหม่มาแล้ว ใครมันทำน้องนะโมของพี่หนอ
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
เรื่องนี้เริ่มเรื่องได้น่าอ่านมากค่าาาาาา
#เจิม
-
น้องโมไปเหยียบตาปลาใครเข้า ถึงได้ทำกันขนาดนี้
-
นะโม ~ :impress2:
รอต่อน้า :mc4:
-
กรี๊ดดด ด เรื่องใหม่ๆ
ฉลองตรุษจีน (เกี่ยวมั้ย?)
เด๋วๆสอบเสร็จมาอ่าน แปะไว้ก่อน (หรือถ้าอดใจไม่ไหวอาจจะอ่านก่อนสอบเสร็จ)
รักคนแต่ง จุ๊ฟๆ
-
นะโมตัสสะ มีเรื่องตั้งแต่เปิดเรื่องเลย55555555555
-
:mc4: :mc4:
ต้อนรับเรื่องใหม่
เอาแล้วเอาแล้ว นะโมทำยังไงดีล่ะ
-
ทำไงดี อ่า นะ โม๊ ..... (จับได้ตีให้ตูดลายเลยนะ) :m31: :m16:
-
แค่เริ่มก็มันส์แล้วอ่า
รออ่านต่อครับ ^^
-
อ๊ากกกกก รอต่อๆๆๆ ค้าบบบ
:mc4: :mc4: :mc4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เลิศเว่อฮะ!!!!
แค่ไอ้ที่แนะนำเราก็โคตรหลงแล้ว น่ารักสัดอะ!!!(ขออนุรักษ์พ่อขุนด้วยคนๆ)
อ๊าคๆๆๆ แม่งเล่นแรงโคตร โพสเวบเกย์แถมบอกนวดน้ำมันอีก แรว๊งค์!!!
อะไรยังไงอะไร อยากรู้ต่อแล้ววววววววววว
-
น่าอ่านนนนนนนน
ชอบตอนแนะนำตัว5555
-
รอๆ ชอบนะโม ชื่อเหมือนเราเลย :laugh:
-
มาให้กำลังใจเรื่องใหม่ :pig2: :L2:
เริ่มเรื่องได้น่าสนใจมากเลย ชื่อตัวละครก็เก๋ซะ
ว่าแต่นะโมแอบไปทำอะไรใครไว้อ่ะ เค้าถึงเอาคืนขนาดนี้
รอติดตามตอนต่อไปค่า ^^
-
น่าสนุกอ่ะ รีบมาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่เน้อ o18
-
:call: :call: :call: :call:
-
มาเพราะชื่อคนแต่ง 5555555555555555
นโมเอ้ยยยยยยยย ซวยแย้วลูกกกกกกกก
-
เรื่องใหม่ ดีใจเย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mc4:
-
แปะไว้
-
เรื่องใหม่มาแล้วววว :mc4: :mc4:
อีกเรื่องหนึ่งยังเก็บอ่านไม่หมดเลย สอบเสร็จ คงได้เก็บอ่านจนจบ :z2: :z2:
-
:pig2: กรี๊ดแตกค่ะ :กอด1: คุณแพรมาลงเรื่องใหม่ให้ได้อ่านกันแล้ว
:mc4:
:mc4:
:mc4:
:mc4:
:mc4:
:mc4:
น้องนะโมของเราไปทับที่ใครกันน๊า ถึงได้โดนแกล้งแบบนี้
แต่ถ้ามีคนโทรมาถูกเบอร์น้องนะโมไม่ต้องกลัวนะคะ
โอนมาเลยค่ะ โอนมาเบอร์พี่ เดี๋ยวพี่รับไว้ให้เองทั้งหมด ย้ำว่ารับให้ทั้งหมดเลยนะคะ คึคึ :z2:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะคุณแพร o13
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด เรื่องใหม่ เจิมก่อน เดี๋ยวค่อยอ่าน ดิ้นแด้วๆ
-
เรื้องใหม่ของคุณแพร ติดตามครับ :mc4:
นานเอกสูง 163 cm. นะโมอ้วนๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ :z2:
-
โอ๊ะโอ้ เรื่องใหม่ >o<
พึ่งเห็นอ่ะ มาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
เรื่องใหม่มาแย้วเย่ :mc4:
อ่านคาแร็คเตอร์น้องโมดูน่ารักเชียว แต่ก็ดูจะแสบไม่เบา ตัวเล็กแบบนี้ก็โดนรุกแน่ ๆ
ว่าแต่ใครแกล้งน้อง แกล้งได้แสบทรวงมาก รอติดตามชมค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
รอติดตามเลยจ้า o13
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
อร๊ายยยยย อ่านอินโทรแล้วอยากลงไปชักดิ้นกระแด่วๆ บนพื้นมากคะแพร
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
น่าอ่านมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ♥ ♥
มาแต่งนิยายให้อ่านกันอีกแหล่วว ว ว ว เฮ
รอติดตามฉบับเต็มตอนที่1คะ
ผล.รีพลายเก่าทำไมแก้ไขไม่ได้ ๅT^T
-
ดีใจจังเลยยยยยยย เรื่องใหม่ๆ
น้องโมคงแสบไม่แพ้แกรนด์น้อยแน่นอน 555
รีบมาต่อเร็วๆนะคะ
-
ติดตามมคร๊าาา
น่าสนุก555+
-
นะโมไปทำอะไรใครไว้ถึงโดนขนาดนี้เนี่ย 55
-
เรื้องใหม่ของคุณแพร ติดตามครับ :mc4:
นานเอกสูง 163 cm. นะโมอ้วนๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ :z2:
อ่าาาา นะโมสูง173นะคะ T^T
ถ้าแพรคำนวณไม่ผิด 1ฟุต=30.48 เซ็น
5.7*30.48 = 173 เซ็นติเมตรฮ๊าฟฟฟฟฟว์
หรือถ้าแพรคำนวณผิด เข้าใจผิดอะไรก็บอกได้นะคะ จะรีบแก้ไขให้เร็วที่สุดค่า ^^
ขอบคุณทุกคนที่มาเจิม มาเม้นให้กำลังใจกับเรื่องใหม่นะคะ สัญญาค่ะว่ามาต่อแน่ๆ
แต่ขอหลังสอบนะตัวเองงงง T_____T
จุ้บๆๆๆๆ
:กอด1:
-
รอๆ เฝ้าแต่รอ 55+
พี่แพรงานเยอะเหรอค่ะ เงียบไปเลย
คิดถึงว่าที่หมอนวดนะโแล้วอ่ะ งื้อออ
-
เข้ามารอ
-
สนุกๆๆชอบๆๆ :L2: :L2:
-
เข้ามาดัน นิยายแพร ;D
มานั่งปูเสื่ออรอหลังพะ แร แอ แอ แพร ~ สอบเสร็จ
อิอิ ♥
-
วิฮิ้วววว
เรื่องใหม่ :mc4:
-
- 1 -
ผมนั่งหน้าเครียดอยู่หน้าคอม ตัวนิ่งเป็นหิน แต่ในใจว้าวุ่นไปหมด
กูจะเอาไงดีวะเนี่ย? แม่งงงงงงงงง
อันดับแรกต้องทำให้รูปผมและรายละเอียดต่างๆนี้หายไปซะ ก่อนที่จะมีใครติดต่อมาหรือเห็นรูปผมในเว็บเกย์แบบนี้
แล้วทำไงยังไงล่ะ?
ไอ้เรื่องจะให้แฮ็คเข้าเว็บอะไรพวกนี้ผมก็ทำไม่เป็น สงสัยต้องถามไอ้บูม ถึงมันจะไม่ได้เก่งคอมแต่อย่างน้อยมันก็น่าจะให้คำปรึกษาที่ดีกับผมได้
มันทักแชทผมมาก่อนแล้ว
‘มึงใจเย็นๆนะไอ้โม กูว่าคนทำแค่อยากแกล้งมึงเล่นๆ’
‘สัด แกล้งเล่นๆแต่เสือกเอารูปกูจริงๆไปโพสเนี่ยนะ? เห็นหน้าตาชัดซะขนาดนั้น แถมยังใส่ชุดนศ.อีก!! ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย’
ผมพิมรัวเร็วด้วยความโมโห
‘แบบนี้ถ้าเกิดคนในมอมาเห็นจะทำไงวะ กูไม่ต้องอับอายจนหาที่เรียนใหม่หรอ!!!!’
ปล่อยมือจากคีย์บอร์ดมากำแน่น เล็บจิกกลางฝ่ามือจนเจ็บ แต่ผมก็ไม่รู้สึกอะไร ประสาทรับรู้ถูกปิดกั้นไปหมดแล้ว ตอนนี้ในหัวมีแต่เรื่องหาตัวไอ้คนทำกับทำยังไงถึงจะเอารูปผมและข้อความรับนวดบ้าๆนั่นออกไปจากเว็บเกย์!
‘ไอ้เหี้ยโม กูบอกให้เย็นไงสัด’
‘ลองมาเป็นมึงมั้ยละ’
‘เอออออออออ’
‘ทำไงดีวะแม่ง’
มันอ่านข้อความแล้ว แต่ยังไม่ตอบ
‘มึงติดต่อเว็บมาสเตอร์ดิว่าให้ลบรูปมึง’
‘เออ’
ผมสลับมาที่หน้าเว็บเกย์อีกครั้ง สายตาไล่หาลิ้งค์ที่สามารถติดต่อผู้ดูแลเว็บได้ทันที ซึ่งไม่นานก็พบเพราะมันอยู่ข้างๆเมนู
หากท่านเติมเงินแล้วไม่เข้า ไม่สามารถรับชมรูปหนุ่มหล่อของเรา ไม่สามารถโหลดคลิปได้อย่างจุใจ กรุณาติดต่อมาที่ admin@gayded.com
นี่แหละ! ใช่เลย กูติดต่อไปแน่ แต่ไม่ใช่เรื่องที่กูเติมเงินไม่เข้า ดูรูปหนุ่มหล่อไม่ได้หรือโหลดคลิปเกย์ไม่ได้หรอกนะ มันเป็นเรื่องความน่าอับอายของกูต่างหาก
ผมจัดแจงส่งอีเมลล์ไปทันทีโดยไม่รอช้า หวังว่าไอ้แอดมินแม่งจะตอบกลับมาไวๆและลบให้กูทันทีนะ
กลับไปยังแชทเฟซกับไอ้บูมอีกครั้ง
‘กูส่งเมลไปหาแอดมินเว็บเกย์นั่นละ’
‘เออ รอไปมึง ถ้าไม่ได้เรื่องยังไงค่อยว่ากันอีกที’
‘ห่า ต้องได้เรื่องสิวะ’
‘เออ ได้เรื่องจริงๆ เรื่องของมึงไงสัด อยู่ดีไม่ว่าดี รูปตัวเองดันโพสลงเว็บเกย์ซะงั้น แถมขายนวดด้วยนะมึง 5555+’
‘กูต้องรู้ให้ได้ว่าเหี้ยตัวไหนทำ กูจะไปกระทืบแม่ง!!!’
‘ขาถึงหรอมึงอะ?’
‘ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด’
สแปมคำนี้รัวๆเลยครับ หยาบหน่อย แต่มันก็สื่อถึงอารมณ์ผมได้ดีที่สุดละ ไอ้บูมแม่งเสือกกวนตีนผมหาว่าผมขาสั้น ไม่จริงนะครับ ขาผมยาว สาบานเลย
แต่ยาวกว่าแขนหน่อยนึงนะ...
‘แล้วพวกไอ้จ๊อบ ไอ้โท ไอ้หลามแม่งรู้เรื่องยัง’ ผมพิมถาม
‘ยังวะ’
‘เออดีละ มึงก็อย่าเสือกปากสว่างไปบอกมันละ’
‘เออ’
คงสงสัยว่าทำไมผมถึงห้ามบอกเพื่อนในกลุ่ม ไม่ใช่ไรหรอกครับ ผมไม่อยากให้พวกมันมีเรื่องอะ ยิ่งเป็นเรื่องของผมด้วย ไอ้จ๊อบกับไอ้หลามไม่เท่าไหร่ ไอ้โทเนี่ยดิ...
บูม จ๊อบ โท หลามและผมเป็นหนุ่มหล่อบอยแบนด์5คนที่หล่อที่สุดในภาควิชาวิศวกรรมปิโตรเคมีแล้วครับ ผมไม่ได้เวอร์ ลองไปถามไอ้พวกนั้นได้ พวกมันก็จะตอบกลับมาแบบผมเหมือนกัน พวกเราเพิ่งมารู้จักกันตอนเข้าปี1เนี่ยละ นับรวมๆเวลาที่รู้จักกันมาก็ปีกว่าแล้วครับ เพราะตอนนี้ผมกำลังอยู่ปี2
เริ่มที่ไอ้ ‘บูม’ จะว่าสนิทกับผมมากที่สุดก็ได้ เพราะมันเป็นคนเดียวในกลุ่มที่บ้าการ์ตูนเหมือนผม แต่ผมไม่ใช่โอตาคุนะครับ ยังไม่คลั่งถึงขั้นนั้น แค่แบบชอบอ่าน ชอบลายเส้น ชอบเนื้อหาและชอบตูมๆ ฮ่าๆๆๆๆ ก็แหม... นิดนึงครับๆ หน้าตามันดีนะครับ ผิวเข้มแบบเกรียมแดด แต่เสียดายแม่งชอบไว้เคราะแพะ หน้ามันเลยดูแก่จนรุ่นพี่บางคนที่จำมันไม่ได้ว่ามันเด็กกว่าเผลอยกมือไหว้มัน แล้วสไตล์การแต่งตัวของมันทำเอาชุดนักศึกษาดีๆกลายเป็นเด็กช่างกลเทคนิควอนตีนไปด้วยครับ แต่มันชอบของมันก็ปล่อยมันเถอะครับ มันอยู่รอดดงตีนมาได้จนถึงปี2นี่ก็บุญแล้ว
ต่อกันที่ไอ้ ‘จ๊อบ’ มีน้องชายชื่อแจ๊บ ไอ้จ๊อบแม่งจะเด่นสุดเวลาเดินไปไหนมาไหน จะเห็นมันคนแรก เพราะมันไว้ผมทรงแอฟโฟ่ครับ แต่คือมันไม่ได้ตั้งใจจะไว้นะ ผมมันหยิกหยักศกมากกก ซึ่งมันก็ไม่ยอมไปตัดผม ปล่อยให้ยาว ไม่ยอมดูแลจนนกทำรังออกลูกไปหลายตัวละครับ บวกกับไอ้จ๊อบเป็นคนตัวสูง สูงมากกกกกกกก คิดดูผมสูงแค่คางมันเองอะ มันเลยเป็นจุดเด่นที่สุดในกลุ่มไป ไอ้จ๊อบหน้าตาดีครับ ถึงมันจะไว้ผมทรงแอฟโฟ่แต่มันก็ยังแอบกิ๊กสาวไว้ตรึมอะ (ไม่อยากจะบอกว่ากิ๊กสาวสวยๆทั้งนั้นด้วย แถมเยอะกว่าผมอีก) แอบกิ๊กสาวๆที่ผมพูดถึงนี่คือแอบจริงๆนะครับ ไม่มีการออกหน้าออกตาออกสื่อใดๆทั้งนั้น จนบางทีพวกผมเดินด้วยกันแล้วแอบมองหน้าอกสาวๆมันก็จะพูดขึ้นมาว่า
‘นั่นน้องแตงโม เรียนอยู่มนุษย์ นมแม่งไม่ได้ใหญ่จริงหรอก ฟองน้ำทั้งนั้น’
เชี่ยยยยยยยยยยย แม่งรู้ถึงขนาดนั้นอะครับ พวกผมได้ยินนี่ตกใจสัด เห็บเงียบๆจ๊อบเพียบนะครับ แต่มันไม่มีแฟนหรอก มันบอกไม่อยากมีภาระ
ซึ่งก็เหมือนกับไอ้หลาม หรือชื่อเล่มเต็มๆชื่อ ‘ปลาฉลาม’ มีน้องสาวชื่อปลาวาฬ ไอ้นี่แม่งก็ไม่มีแฟนครับ แต่มันไม่ได้แอบกิ๊กเหมือนไอ้จ๊อบ มันเปิดเผยเลย ควงมาทีไม่ซ้ำหน้า บอกว่าแค่เพื่อน แต่ก็อย่างว่าแหละครับ ให้มันไป มันหล่อจริงๆ แถมบ้านรวย คารมดี ยิ้มตลอด และที่สำคัญมันเป็นนักร้องนำวงประจำของมัน เสียงมันดีมาก ตาตี่ ผิวขาวแบบลูกคนมีอันจะกิน สนิทกับไอ้โทมาก่อนเพราะเรียนม.ปลายด้วยกัน
และคนสุดท้าย...ไอ้ ‘โท’ มีพี่ชายชื่อเอก น้องสาวชื่อตรี อะแฮ่ม ฟังดีๆนะครับ ผมขอกระซิบหน่อย ไอ้โทมันรวยสุด หน้าตาดีสุด สาวเยอะสุดในกลุ่มครับ ไม่อยากจะยอมรับเชี่ยแม่งเลย แต่ก็ต้องยอมรับ เห้ออออ ถึงจะบอกว่ากลุ่มเดียวกัน แต่สำหรับไอ้โทเนี่ย ผมไม่ค่อยสนิทใจยังไงก็ไม่รู้ เหมือนจะสนิทแต่ก็ไม่สนิท...คงเพราะมันโกหกผมด้วยมั้งครับ จะเล่าให้ฟัง
คือตอนปี1เนี่ย ไอ้ตัวผมก็มาจากต่างจังหวัด ไม่ค่อยรู้อะไรกับเค้าหรอก ตอนรับน้องก็ได้เพื่อน4ตัวนี้มายังไงไม่รู้แบบงงๆเบลอๆเอ๋อๆ แต่แบบคนเพิ่งรู้จักกันอะนะ ก็ไม่ค่อยได้พูดถึงเรื่องส่วนตัว ครอบครัวเท่าไหร่ ในตอนนั้นที่ผมอยู่ปี1 ผมคิดมาตลอดว่า ไอ้หลามแม่งรวยสุดในกลุ่ม รองลงมาคือไอ้บูม รองลงมาอีกคือไอ้จ๊อบ และตัวผมที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจนสุดเพราะผมบอกพวกมันหมดว่าต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง เช่าหอพักพัดลมใกล้หอแบบถูกที่สุด พวกมันก็ไม่รังเกียจไรผมนะ แถมยังเลี้ยงข้าวบ่อยๆด้วย แต่ตอนที่จะบอกว่าเลี้ยงน่ะ ไม่ได้บอกก่อนว่าให้ผมออกไปก่อน ดังนั้นมันเลยจบลงที่ผมจะเป็นจนจ่ายค่าอาหารเสมอ มันให้เหตุผลว่าขี้เกียจหาร ขี้เกียจคิดเลข (แล้วพวกมึงเรียนวิศวะเพื่อ?) แถมผมยังเก่งเลขที่สุดในกลุ่ม (ไม่ได้โม้นะ อิอิ) พวกมันเลยให้ผมเป็นคนจัดการซะเลย จะได้ไม่ต้องวุ่นวาย
แต่พออีก2วันต่อมา ผมก็จะได้เงินคูณ5เท่าของค่าอาหารมื้อนั้นคืน แรกๆผมก็ไม่เอาหรอกครับ คิดซะว่าเพื่อนกัน แต่หลังๆพวกมันเริ่มหนัก ให้ผมจ่ายก่อนตลอด แทบทุกครั้งที่มากินข้าวด้วยกัน หลังๆนี้ผมเลยรับแบบไม่เกี่ยง แถมยังทวงเพิ่มด้วยแน่ะ บอกว่าดอกเบี้ยมันงอก 555+
ประเด็นไม่ได้อยู่ที่เลี้ยงข้าวพวกแม่งครับ (อ่าวแล้วหลอกให้อ่านซะนาน : คนอ่าน) จุดสำคัญมันอยู่ที่ไอ้โทที่ผมไม่รู้เรื่องไรมันมากนัก ข้าวของที่มันใช้ก็ไม่ใช่แบรนด์เนม เวลามามหาลัยมันก็อาศัยรถที่วิ่งรอบมหาวิทยาลัยเหมือนผม ไม่เคยเห็นว่ามันจะขับรถมาเองหรือทำตัวหรูหราซะที ผมก็เลยคิดว่าฐานะทางบ้านมันคงกลางๆไม่รวยไม่จน ซ้ำยังมันชอบยืมเงินผมบ่อยๆ
‘100ดิ’
’50 วันนี้กูลืมหยิบเป๋าตังค์มา’
’ซื้อน้ำให้หน่อย ออกไปก่อน’
เป็นแบบนี้ตลอดครับ บางทีที่มันยืมไปก็ไม่ได้ทำไรหรอกครับ ดูหนังเงี้ย ซื้อน้ำมาตั้งวางไว้เฉยๆแต่ไม่กินเงี้ย ผมเห็นแล้วขึ้น! ถึงจะไม่กี่บาทแต่นั่นก็เงินนะครับ ผมเลยทักมันว่า
‘เชี่ยโท มึงยืมกูหลายครั้งแล้วยังไม่คืนเลยนะสัด’
แต่มันกลับทำหน้ากวนๆแล้วตอบมาว่า
‘กูพูดหรอว่ายืม?’
อะ อะ อะ ไอ้เหรี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทั้งๆที่มันก็รู้ว่าผมไม่ได้รวย แถมยังต้องหาเลี้ยงตัวเอง ทำไมมันยังทำกับผมแบบนี้อีกวะ ตอนนั้นที่มันพูดกลับมาผมนี่แทบจะไปกระโดดชกหน้ามันเลยครับ ดีที่ไอ้หลามกับไอ้บูมรั้งไว้ก่อน
ถึงจะขึ้นชื่อว่า ‘เพื่อน’ แต่เรื่องเงินมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ ถ้าผมรวย ผมก็เลี้ยงพวกมันได้ แต่นี่...ค่าเทอมผมยังต้องกู้กยศ.เลย (กยศ.=กองทุนกู้ยืมเพื่อการศึกษา)
‘ยังไงเงินที่กูใช้ มึงก็ได้มาจากไอ้พวกนี้ไม่ใช่หรอไง? ค่าข้าวเลี้ยงทีแค่ร้อยสองร้อย แต่มึงๆได้คืนไปทีตั้งห้าร้อย บางทีก็เป็นพัน’ ไอ้โทว่าอย่างนั้น
ผมเลยนิ่งไป
ก็ถูกของมัน...เงินที่ได้เกินมา ถึงผมจะล้อว่าค่าดอกเบี้ย แต่นั่นก็เป็นการล้อขำๆ ไม่ได้ต้องการเงินเพิ่มอะไรเลย...
พอผมจะเอาไปคืน แม่งก็เสือกไม่รับอีก ส่วนเกินทั้งหมดเลยอยู่ในบัญชีอันน้อยนิดของผม ที่เสี้ยวหนึ่งของเงินนั่นจะหมดไปกับไอ้โท
ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่พูดถึงเรื่องที่มันขอเงินผมอีกเลย ส่วนมันก็ยังหน้าด้านขอเงินผมเหมือนเดิม ผมก็เลยให้ไปตามปกติเพราะไหนๆแล้วนี่ก็ไม่ใช่เงินผมโดยแท้จริง สู้เอามาให้เพื่อนในกลุ่มช่วยกันใช้ดีกว่า แถมในตอนนั้นผมคิดว่าไอ้โทมันคงไม่ได้รวยมาก หรือแอบจะทำงานพิเศษเหมือนผมก็เป็นได้ (แต่มีมันคนเดียวนะที่ขอ คนอื่นไม่เคยขอเล๊ยยยย)
แต่...มันโกหกครับ คือจะบอกว่าโกหกก็ไม่ถูกซะทีเดียว ไอ้โทไม่เคยพูดถึงครอบครัวหรือฐานะมัน ไอ้หลามก็ไม่เคยเอ่ย มีแต่ผมที่คิดไปเองและตีสภาพทางการเงินจากสิ่งของรอบตัวทั้งนั้น
ช่วงปิดเทอมเดือนตุลาคม พวกเรา5คนมีแพลนที่จะไปเที่ยวต่างจังหวัด สรุปกันได้ว่าจะไปเที่ยวน้ำตก ไอ้จ๊อบแม่งอย่างล่องแก่ง อยากแอดแวนเจอร์ หลามเลยเสนอขึ้นมาว่าให้ไปจังหวัดกาญจนบุรี ที่นั่นมีบ้านของไอ้โทอยู่ ผมก็นึกไปไกลเลยว่าไอ้โทเนี่ยภูมิลำเนาบ้านเกิดมันคือกาญฯ พ่อแม่มันคงอาศัยอยู่ที่นี่ โดยไปรถตู้(ที่ผมคิดว่าใครสักคนคงไปเช่ามา)
แต่ทั้งหมดนั่นผมคิดผิด ไม่ใช่บ้านของไอ้โท แต่เป็นรีสอร์ทของไอ้โท รถตู้ที่อาศัยกันมานั่นก็ของที่บ้านไอ้โทที่พ่อแม่มันอนุเคราะห์มาให้ ครั้งแรกที่รู้ผมบอกได้คำเดียวเลยว่าช๊อค ไม่คิดว่าแม่งจะรวยขนาดนี้ ผมถามไอ้โทว่าทำไมมึงไม่บอกกูมันก็ตอบกลับมาว่า
‘ก็มึงไม่เคยถาม’
เออ กูผิดเอง แค่กูสงสัยสักหน่อยว่าโรงเรียนมัธยมปลายเอกชนชื่อดัง ค่าเทอมแพงเหบียบ5หลักถึง6หลักที่ไอ้หลามกับไอ้โทมันจบด้วยกันมาเนี่ย...ไอ้โทมันจะจ่ายยังไง ถ้าแม่งไม่รวยเหมือนคนอื่นๆ...
ผมพลาดมหันต์เลย
แต่ความรู้สึกหลังจากช๊อคก็คือน้อยใจ ทำไมแม่งไม่บอกกูวะ? ทำไมแม่งต้องมาขอตังค์กูตลอด? ทำไมต้องทำตัวธรรมดาๆให้กูเข้าใจผิดด้วย?
‘ก็มันไม่อยากให้มึงรู้สึกแย่ไปกว่านี้ไง โง่อีก โว้ววววว’ ไอ้หลามมันบอกผมอย่างนั้น
นั่นสินะ...ผมจะรู้สึกยังไงถ้าเพื่อนในกลุ่มทุกคนรวย แต่ตัวผมจน? แค่นี้ผมก็รู้สึกแปลกแยกจากไอ้3ตัวนั่นมากพอแล้ว
แทนที่ผมจะโกรธมัน กลับกลายเป็นความรู้สึกซาบซึ้งแบบบรรยายไม่ถูก
เห้อออออ ก็นั่นแหละครับที่มาของความไม่สนิทใจระหว่างผมกับไอ้โท สุดท้ายเลยสรุปว่าไอ้โทเนี่ยแม่งรวยสุดในกลุ่ม พอผมรู้ว่ามันรวยปุ๊ป เปิดเทอม2ปี1มาแม่งเล่นขับเบนซ์มาเลยครับ
กูหมั่นไส้!
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังขอเงินผมเสมอต้นเสมอปลาย ไม่มีทีท่าว่าจะควักบัตรเครดิตของตัวเองมาใช้ซะที
กลับมาเรื่องที่ผมโดนเอารูปไปโพสไว้ในเว็บเกย์ ผมไม่อยากให้อีก3ตัวนั่นรู้เรื่อง ไม่งั้นจากเรื่องเล็กๆได้กลายเป็นโกโกครั้นช์แน่
‘แล้วนี่มึงไม่ไปทำงานไง๊?’
‘เออ จะออกไปละ’
ผมพิมตอบไอ้บูมในแชทเฟซก่อนจะที่เหลือบตามองไปยังนาฬิกาที่ล่างมุมขวาของเดสก์ท๊อป บ่งบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงผมต้องไปปรากฏตัวที่ร้านอาหาร ‘กุ้งเต้น’ ซึ่งเป็นร้านอาหารขนาดใหญ่ที่ผมรับหน้าที่เป็นเด็กเสิร์ฟอยู่
‘พักเรื่องไว้ก่อน ไว้เว็บมาสเตอร์ตอบกลับแล้วมาบอกกู’
‘เค’
ผมปิดคอม แต่งตัวพร้อมที่จะออกไปทำงาน ปิดไฟปิดน้ำให้เรียบร้อย หยิบโทรศัพท์ กุญแจห้อง หันไปมองที่คอมพ์เป็นครั้งสุดท้าย
หวังว่ารูปผมที่โชว์หราหาคู่เกย์ในเว็บมันคงไม่มีอะไรนะ...
Next Chapter >> - 2 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2534847#msg2534847)
สอบเเสร็จแล้ววู้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มีเวลาแต่งนิยายแล้ว กรี๊ดดดดดดดดด
สำหรับตอนแรกมาต่อแล้วน้า ^^ หายไปนานแต่บอกแล้วว่าไม่ทิ้งแน่นอน อิอิ
ต่อไปนี้ปิดเทอมจะมาต่อให้สม่ำเสมอเท่าที่จะทำได้จ้า
แต่บอกไว้ก่อนว่าเรื่องนี้...โนพล๊อต (เหมือน i'm not นั่นแหละ) อยากแต่งไงก็แต่ง
ไม่ต้องคาดหวังกับเรื่องนี้มากนะ เกรียนๆ กากๆเหมือนเดิม 555+
คิดไรได้ก็พิมๆๆๆๆ
(บอกตรงๆว่าตอนต่อไปจะให้เป็นไงยังไม่รู้เล๊ยยย ลงสดใหม่จริงๆ ใครเจอคำผิดบอกล่วยยย)
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ที่เป็นกำลังใจให้นะคะ
แล้วก็....i'm not ใกล้ปิดโอนแล้วน้า ใครยังไม่โอนรีบโอน! ไม่งั้นเดี๋ยวแพรจะไม่รวย กร๊ากกกกกก
ปล.ไว้มีเวลา สมองโล่งๆ ความเกรียนบังเกิด จะไปแก้ไข Characterization นะคะ
-
คนเป็นพระเอกมันต้องไม่ธรรมดาสินะ
รักต้องแกล้งหรือเปล่า ถ้าใช่ก็แรงไปหน่อย
-
ฮ่าๆๆ
แอบฮาแหะ โดนเอารูปไปโพสไว้ในเว็บเกย์
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ >< o18 o18 o18
-
ท่าจะฮาาาาา 555+
รออ่านจร้าา
-
ตื่นเต้นๆ
จะเกิดไรขึ้นมั้ยเนี่ยยยย :serius2:
-
มารอตอนใหม่ของคุณแพร ^^
เรื่องนี้พระเอกชื่อ โท ป่าวอะ ลุ้นๆ
-
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดแหละโม ทำใจเหอะ!!
-
ตามกลิ่นคนเขียนมา ฮะๆ(ล้อเล่น) หลังจากติดใจจนงอมแงมกับแกรนด์-พอสแล้ว ได้ฤกษ์อ่านเรื่องใหม่ที่น่าติดตามมากๆ
-
ไปถึงร้าน อาจจะได้เต้นเป็นกุ้ง เพราะมีคนมาทาบทาม
-
พระเอกโผล่มาแล้วซินะ
-
แอบชอบโทแหะรูปหล่อพ่อรวย5555555555555
-
มาอ่าน แล้ว อิอิอิ
แล้ว บูม มันไปเจอได้ไง
เข้า เว็ปเกย์ เร๊อะ
คงไม่ใช่ว่าปล่อยเองหรอกนะ
ใครน้อ จะเป็นพระเอก ถ้าให้เดา ก็ ไอ้นี่แหละ.. มั้ง
ต่อๆๆๆๆ
-
มากริ๊ดก่อนนนนนนนนนนนนน อัพแล้วว อ๊าก
/////////////////////////////////////////////////
เฮ้ย เพื่อนกลุ่มนี้มันไม่ชอบมาพากล
โทนิสัยน่ารักอ่ะ เป้ฯห่วงเพื่อนแต่ทำเนียนๆไม่ให้ดูแตกต่าง
รอตอนต่อไป มันจะมีซัมติงรองอะไรอ่ะเปล่า :L2: :L2: :L2:
-
โถๆ ใครกันนะช่างมากลั่นแกล้งนะโมได้ :m13:
-
บูมเจอแสดงว่าบูม...
+ เป็ดจ้า
-
ในที่สุดก็มาแล้ว นั่นรออ่านนะคะ
-
o18 น่าสงสัยๆ...
รออย่างจดจ่อ
-
โว้ว โว ตามมาอ่านจ้าาา :)
-
ใครมาโพสแว้ ????
สู้ๆๆนะคับบคนเขียนนน :mc4:
-
อิโทแน่เลยยยยยยยย
-
อ่านทันแล้วค่ะ
แอบอยากรู้ใครกันน๊ออเป็นมือดี >.<
ขอบคุณค่ะ
:กอด1:
-
หนุ่มโทจะเป็นพระเอกรึเปล่าน้าาาาา :z2:
รอตอนต่อไปค่าาาา :z13:
-
มาอ่านเพราะชื่อคนเขียน สนุกมากกกก มาอัพเรื่อยๆนะจร้า
จะเกิดเหตุอะไรที่ร้านกุ้งเต้น ..อยากอ่านต่อมากมาย :m5:
-
สนุกดีค่ะ อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
ปล.บูมเป็นเกย์เหรอ 55555
-
บอกตรงๆว่าเข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง....นึกถึงเพลง payphone ของ maroon 5
ท่อนที่ชอบพอดีเป๊ะ!! I’ve wasted my nights, you turned out the lights, now I’m paralyzed, still stuck in that time, when we called it love, but even the sun sets in paradise~~
ชอบนะโมนะ ชอบชื่อจริงนายจริงๆ 555555555555
-
ตามมาจากเรื่อง i'm not you don't จ้าา ไม่ได้เม้นเลย เพราะเพิ่งอ่านจบ แหะๆ
โทนี่จะใช่พระเอกเรื่องนี้รึเปล่าน้ออ รอตอนต่อไปป :กอด1:
-
ชอบอ้ะะ
-
ติดใจเพื่อนบูมนิดนึงอะ รู้เรื่องที่โมโดนแกล้งเพราะแอบไปส่องเว็บเกย์นั่นอยู่บ่อยๆใช่ป่ะ :laugh:
เพื่อนโทเป็นพระเอกเหรอคะ แต่คนเขียนบอกไม่มีพล็อต แสดงว่าอาจเปลี่ยนใจได้ชิมิ :z1:
-
บอกตรงๆว่าเข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง....นึกถึงเพลง payphone ของ maroon 5
ท่อนที่ชอบพอดีเป๊ะ!! I’ve wasted my nights, you turned out the lights, now I’m paralyzed, still stuck in that time, when we called it love, but even the sun sets in paradise~~
ชอบนะโมนะ ชอบชื่อจริงนายจริงๆ 555555555555
กรี้ดดดดดด ชอบเหมือนกันคะ ทั้งชื่อเรื่องและชื่อนายเอกคะ 55555 ชอบเพลงนี้ของMaroon5คะ 55555
แอบตามมาจากพอสแกรนด์ด้วยล่ะ! เค้าเพิ่งอ่านจบแล้วชอบม้ากมาก!
ชอบอิแทน กร๊ากกก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
ชอบโท.. ขอบอกว่าสเป็ก! ฮรี่ย
:katai3:
-
มานอนรอ อิอิ ติดใจจากเรื่องน้องแกนพี่พอส :katai5: :katai5: :katai5: :katai4:
-
รออ่านอยู่นะๆๆๆ^^
-
มาต่อได้แล้ววววว
เค้าคิดถึง :hao5:
-
ติดตามติดตาม สนุกอ่ะ อยากอ่านอีกแย้วววว
-
ตะกุยหน้าจอคอม *ข่วนๆๆๆๆๆ*
มาต่อเร้ววววววววววววววววววววว~~~
เร่เข้ามาๆๆ (ผิดนะ)
คิดถึงนะโม <3
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:m7:
-
มารอค่ะ
-
ใครนะที่มาแกล้งนายเอกของเราค่ะนี่
-
ใครกันละเนี่ย
-
รอ รอ รอ :L2:
-
รอนะโมอยู่นะ
:katai5:
-
น่าติดตามมากค่ะ ใครจะเป็นเอก เวบมาสเตอร์ หรือเปล่าาา หรือว่าคนชวนไปนวด อยาหรุ้จัง ขอบคุณค่ะ
-
คนเขียนหาย
; A ;
-
เมื่อไหร่คนเขียนจะกลับจากพักร้อนคะ หายไปนานแล้วน๊าา
-
มาต่อเถอะค่ะ Q ^ Q
-
มารอรอบ 4 ค่ะ (TT - TT)
มาต่อเถอะ ..
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
- 2 -
สถานที่ผมรับทำงานพิเศษนั้นเป็นร้านอาหารขนาดใหญ่ครับ มีอาหารทุกประเภท ตั้งแต่ไข่มดแดงยันหูฉลาม บรรยากาศในร้านก็แบ่งออกเป็นโซนๆ จะนั่งกินลมชมวิวข้างนอก จัดเลี้ยงในสวน จองห้องร้องคาราโอเกะก็ตามแต่สะดวก
“หวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้พวกพี่ๆทันทีที่เข้ามาหลังครัว พนักงานเยอะแยะกันให้วุ่น ซึ่งปกติมันก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วโดยเฉพาะวันศุกร์ เสาร์และอาทิตย์
แต่วันนี้มันวันอังคารนี่หว่า
“มาก็ดีละโม สายตลอดเลยนะยะ...เอาทอดมันกุ้งไปเสิร์ฟโต๊ะ11 ด่วนๆเลย” พี่ดาวซึ่งเป็นแม่ครัวมือรองหันมายัดจานใส่มือผม และเท่านั้นยังไม่พอ “สปาเก๊ตตี้คาโบนาร่าโต๊ะ3 ข้าวผัดรวมมิตรโต๊ะ7 ซูชิโต๊ะ15 ทั้งหมดนี้โซนBนะ”
พี่ดาวเรียงจานทั้ง4ใส่แขนผมอย่างละ2ข้าง ไม่อยากจะอวดเลยว่าเป็นเด็กเสิร์ฟนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะครับ ต้องฝึกการทรงตัว การถือจาน การเติมน้ำ การเก็บจาน การยิ้ม และบลาๆๆๆๆๆ
แรกๆก็ไม่ชิน พาลจะทำจานตกวันละหลายรอบ โดนหักเงินจนแทบไม่เหลือ แต่หลังๆมาก็เริ่มชินและ เดินหลับตายังไหว ต้องขอบคุณพี่น้อยที่ช่วยฝึกผมอีกที
พนักงานเสิร์ฟที่นี่เป็นแหล่งรวมหลายสัญชาติครับ ไทย เขมร ลาว พม่า มาเลย์ หรือแม้แต่ฝรั่งก็ยังมี เพราะร้านอาหาร ‘กุ้งเต้น’ เป็นร้านอาหารที่ใหญ่และเป็นที่รู้จักกันไปทั่ว จึงมีลูกค้ามากมายที่พากันมากิน ดังนั้นพนักงานก็ต้องเยอะตามไปด้วย
ผมเดินอย่างระมัดระวังไปที่โซนB แต่ระยะทางนั้นไม่ใช่ใกล้ๆ ผมต้องพยายามเกร็งแขนและหลังตรงเพื่อไม่ให้จานทั้ง4ที่อยู่บนแขนหล่น (เพราะมันจะทำให้ผมอายและยังต้องโดนหักเงินอีก)
และในที่สุดผมก็เดินทางถึงโต๊ะแรก เสิร์ฟสปาเก๊ตตี้ร้อนๆที่โต๊ะ3 ต่อด้วยข้าวผัดรวมมิตรที่โต๊ะ7 ตามด้วยทอดมันกุ้งโต๊ะ11 และจานสุดท้ายซูชิที่โต๊ะ15 ผมเดินอย่างสบายๆเพราะเหลือแค่จานเดียวในมือ ผมมองเห็นโต๊ะ15แล้ว โต๊ะนั้นเป็นโต๊ะใหญ่ น่าจะราวๆ10คนได้
“ซูชิครับ” ผมพูดพร้อมกับวางจานซูชิที่จัดแต่งอย่างดีแล้วสอดใบสั่งอาหารไว้ใต้โต๊ะ เพื่อเป็นการยืนยันว่าได้รับอาหารแล้ว
พอผมเงยขึ้นมาก็พบกับสายตาคู่หนึ่ง เราสบตากันไม่ถึง0.23วินาที ผมก็เป็นฝ่ายหลบไป
ไอ้โท...
คาดว่ามันคงมากับครอบครัว เพราะที่โต๊ะเต็มไปด้วยผู้ใหญ่ทั้งนั้น
“พี่ดาว เดี๋ยวผมขอไปช่วยโซนAนะ” ผมกลับเข้ามาในครัวก็ตรงดิ่งไปหาพี่ดาวทันที พี่ดาวทำหน้างงๆแต่ก็ยัดจานนู่นนี่นั่นมาวางเต็มแขนผมไปหมด
“ระวังอย่าให้ล้มล่ะ” ผมยิ้มรับก่อนจะไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
ถามว่าทำไมถึงขอย้ายไปช่วยโซนAงั้นเหรอ?
คำตอบคือ...ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอมันตอนนี้
จากสายตาที่ผมกับมันต้องกันไม่ถึง0.23วินาทีนั้น ผมไม่สามารถบอกได้ว่ามันคิดอะไรอยู่ถึงได้มากินร้าน ‘กุ้งเต้น’ แห่งนี้ ทั้งๆ มันไม่เคยมากินเลยสักครั้ง และร้านอาหารก็มีเยอะแยะมากมาย ทำไมต้องมากินในวันที่ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองถูกเอารูปไปโพสขายนวดในเว็บเกย์
ผมพยายามที่จะไม่คิด แต่มันยากนะครับ ห้ามความคิดตัวเองเนี่ย
เฮ้อออออ ตั้งใจทำงานดีกว่า เดี๋ยวจานหล่นละโดนหักค่าจ้างอีก
ผมเลิกงานตอนตี1ครับ แต่ที่ร้านนั้นปิดเที่ยงคืน ผมซึ่งเป็นพนักงานก็ต้องเก็บกวาดร้านให้เรียบร้อยก่อนกลับ ไม่งั้นอาจโดน เฮียโกวเจ้าของร้านโบกหัวทิ่มได้ ผมไม่ได้เวอร์นะ เฮียแกตบหัวทิ่มดินจริงๆ ผมเห็นมากับตา ไม่สิ...ไม่ใช่แค่ผม พนักงานทั้งร้านเห็นคาตาเลย ไอ้คนที่โดนเฮียตบหัวทิ่มเป็นพม่า เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่ถึงเดือนก็ริลองของ โดยการขโมยทิปรวมของพนักงาน (ไม่ว่าลูกค้าโต๊ะไหนจะให้เยอะให้น้อย หรือให้กับคนไหนก็ต้องนำทิปนั้นมาหยอดใส่กล่อง แล้วหารกันสิ้นเดือนครับ) เฮียโกวเรียกพนักงานทุกคนมารวมกัน แล้วแกก็เรียกพม่าคนนั้นออกมาข้างหน้า ไม่พูดพร่ำทำเพลง เฮียแกตบจนพม่าคนนั้นล้มลงไปนอนกับพื้น เฮียแกตะคอกเสียงดัง แล้วเรียกการ์ดมาจับพม่าคนนั้นโยนออกไปนอกร้าน
พนักงานทุกคนในร้านถึงกับอึ้ง แต่ก็อย่างว่าละครับ เป็นหัวหน้าคนก็ต้องคุมให้อยู่
ผมนับถือเฮียโกวนะ ถ้าไม่มีเฮียป่านนี้ผมก็คงทำงานอยู่ในห้าง ที่แบบทำงานหนักแต่ได้แค่ชั่วโมงละ38-40บาท งานที่ร้านหนักก็จริง แต่เฮียแกมีข้าวมีน้ำ ที่ไม่ใช่ของเหลือจากในครัว มาให้พนักงานกินเสมอ แถมค่าแรงก็ยังได้วันละ500บาทแลกกับการทำงานตั้งแต่6โมงเย็นจนถึงร้านปิด ได้พักเหนื่อยครึ่งชั่วโมง ค่ารถก็ไม่ต้องเสียเพราะร้านมันอยู่ใกล้กับหอพักผม เดินทะลุซอยหลังหอไม่กี่เมตรก็ถึงแล้ว ได้วันละ500บาท ค่ารถค่าข้าวไม่ต้องเสียสามารถทำงานได้ทุกวัน เดือนนึงมี30วัน 500คูณ30 เท่ากับเดือนนึงผมได้ 15,000 บาท นี่ยังไม่รวมทิป สวัสดิการ และเดือนนึงสามารถหยุดได้3วันแต่ยังได้ค่าแรงตามปกติ คุ้มสุดคุ้มครับกับคนที่ยังเรียนไม่จบและหาเลี้ยงตัวเองอย่างผม
“ไอ้เตี้ยโม ถ้าพรุ่งนี้มาสายอีก เฮียจะหักค่าแรงแกจริงๆนะโว๊ย” ขณะที่ผมกำลังเช็ดโต๊ะอยู่นั้น เสียงบุรุษของผู้ที่เป็นเจ้าของร้านก็ดังขึ้น
กรรม เฮียโกวเห็นได้ไงว๊า ผมอุตส่าห์ย่องเข้ามาแล้วนะ
“15นาทีเองเฮีย”
“15นาทีก็ไม่ได้โว๊ยยยยย!! หอก็อยู่ใกล้ เสือกมาทำงานสายอีก”
“ขอโทษครับเฮีย ผมรีบสุดๆแล้ว แต่พอดีที่คณะมีประชุมนิดหน่อย ผมเลยมาสาย” ผมตอบกลับไป
ท่านผู้อ่านคงคิดว่าผมโกหกเฮียล่ะสิ เพราะว่าตอนเปิดเรื่องผมกำลังนั่งเล่นคอมอยู่ที่หอใช่มะ? แต่นั่นผมใช้เวลาไม่ถึง10นาทีเลยน้า แล้วที่คณะผมก็มีประชุมจริงๆด้วย
“เออๆ จะมาสายก็โทรบอกหน่อยสิวะ ติดธุระที่คณะอะไรก็ว่าไป”
“คร้าบเฮีย”
เฮียโกวก็เป็นคนแบบนี้แหละครับ แข็งนอกนุ่มใน ถึงผมจะมาสายบางครั้ง...เอ่อ...หลายครั้ง...เอ่อ...บ่อยครั้งก็ได้ ถึงผมจะมาสายบ่อยครั้ง แต่ผมก็ไม่ได้สายแบบน่าเกลียดนะครับ แค่สาย 10-15นาทีแค่นี้เอง เฮียบอกจะหักค่าแรงผมแบบนี้มาร้อยรอบแล้วล่ะ แต่ผมไม่เห็นแกจะหักจริงๆซะที
“แล้วจะเอาค่าแรงของวันนี้เลยหรือให้โอนเข้าบัญชี”
“เข้าบัญชีครับ”
“เออๆ เก็บไว้เงินน่ะ ไม่เน่าไม่บูดหรอก”
“ครับ...ผมไปก่อนนะครับ พรุ่งนี้เรียนตั้ง8โมงเช้า” ผมยกมือไหว้ก่อนจะเดินออกมาจากร้าน และตรงไปยังซอยหลังหอเพื่อกลับไปนอน
ทางข้างหน้ามืดมิด แสงไฟกระพริบริบหรี่ข้างทาง เสียงแมลงร้อง พุ่มหญ้าข้างทางสั่นไหวเพราะลมอย่างรุนแรง บรรยากาศเงียบเหงาวังเวงสุดๆ
แต่ผมก็ชินซะแล้วละครับ ซอยทางลัดหลังหอนี้มันเปลี่ยว ผมรู้และหลายๆคนก็เตือนด้วยความหวังดี แต่ผมไม่อยากใช้ทางปกติที่มันต้องเดินอ้อมไกลนี่นา ตั้ง3ป้ายรถเมล์ ถ้าขึ้นรถเมล์ก็ต้องเสียเงินอีก สู้เดินทางลัดเอาดีกว่าครับ ถือว่าเป็นการออกกำลังกายไปในตัว
อีกอย่างผมเป็นผู้ชาย คงไม่มีใครกล้า...
“ผลัวะ!!”
แรงกระโชกทำให้ผมตั้งตัวไม่ทัน กว่าจะรู้ตัวก็มีอาการชาที่มุมปากและข้างแก้ม พร้อมกับรสสนิมเฝื่อนๆในปากนั้น ผมสะบัดหน้าหันกลับมา หวังจะต่อยคืน แต่เมื่อง้างมือจะต่อย ผมกลับชะงัก
“ไอ้โท...”
“เออกูเอง”
“ไอ้เหี้ย ต่อยกูทำไมวะ!?” ผมตะคอกใส่มันอย่างลืมตัว ผมถุยน้ำลายปนเลือดนั้นลงกับพื้นดิน ก่อนจะเงยหน้าไปสบกับแววตาวาวโรจน์
ไอ้โทผิดปกติ แรงส่งจากหมัดเมื่อสักครู่ทำให้ผมรู้ว่ามันไม่ยั้งมือและต่อยออกมาเต็มแรง
ถึงแม้จะมืดและแสงไฟข้างทางนั้นไม่ช่วยอะไรมาก แต่ผมกลับรู้สึกได้ถึงความกดดัน ความน่ากลัวจากผู้ชายตรงหน้า ซึ่งผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง
“หึ! กูลืมให้ทิปว่ะ”
ไม่ใช่เพียงแค่ตอบปากเปล่า มือหนากระชากตัวผมเข้าไปใกล้อีกครั้ง ก่อนจะยัดอะไรบางอย่างลงไปในเป้ากางเกงของผม
“ทิปเหี้ยไรของมึง!!” ผมสะบัดร่างให้ห่างจากมัน ซึ่งมันก็ปล่อยอย่างง่ายดาย
“กูไปละ พรุ่งนี้เจอกัน” ไอ้โทยิ้มและหันหลังเดินกลับไป
ถ้าคำพูดบอกลาและการยิ้มแบบปกติของไอ้โททำให้สาวๆหลงงมงาย
แต่...คำพูดบอกลาและการยิ้มของมันเมื่อกี้ทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัว
เหมือนกับว่าผมไม่เคยเป็นเพื่อนมัน...
สายตาของผมจ้องมองไปยังแผ่นหลังที่เล็กลงเรื่อยๆ ตัดสินใจหันกลับไปยังทางเดินปกติที่วันนี้ไม่ปกติ ผมไม่เข้าใจ...ผมคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น...
ทำไมจู่ๆมันต้องมาต่อยผมด้วย?
ขณะที่เท้าก้าวเดิน สิ่งผิดปกติอีกอย่างที่มันคาอยู่ตรงขอบกางเกงผมอย่างหมิ่นเหม่ก็คือ...
ธนบัตรสีเทายับๆหนึ่งใบ
Next Chapter >> - 3 - (part1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2541180#msg2541180)
โอ๊ยยยยย อย่าเพิ่งปาขวดใส่แพรเซ่ แงงงงง หายไปไม่กี่เดือนเองนะ
นี่ไงเค้ากลับมาแล้ว
แต่ไม่รู้ว่าจะมีคนอ่านอยู่รึเปล่า ช่างแม่มม จะแต่งซะอย่าง
อ้อ นิยายเรื่อง i'm not เปิดโอนรอบ2นะจ๊ะ ยังมีพอมีเวลาโอน
รายละเอียดคลิก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2478944#msg2478944)
ไม่อยากตอบเลยแหะว่าหายไปไหนมา ทำไมไม่อัพนิยาย
คือแพรเป็นคนขี้เกียจ+ติสสุดๆ ไม่มีอารมณ์แต่งก็จะไม่แต่ง และพักการแต่งนิยายไปยาวๆ
แต่ถ้าวันไหนมีลูกฮึด (อย่างวันนี้) ก็จะพิมพ์อย่างบ้าคลั่ง 555+
คือแพรไม่อยากรับปากว่าจะอัพสม่ำเสมอ เพราะแพรก็ทำอีกอย่างคือเป็นผู้แปล แปลมังงะ วายยย
Pixie MangaTH มังงะแปลไทย [YAOI] (http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1048147)
ซึ่งแน่นอนว่าแพรแปลเอง คลีนเอง ใช้เวลาเหมือนกัน (ไอ้นี่ก็ลูกฮึด จู่ๆหันมาแปลมังงะซะงั้นน่ะ!?)
ไงก็เข้าไปเยี่ยมชมได้ รับรองมังงะที่แพรคัดมา ลายเส้นสวย เนื้อเรื่องเยี่ยมครับผม
(แต่การแปลอาจยังติดๆขัดๆ ต้องขออภัย)
สุดท้ายนี้ เวิ่นมาเยอะ
ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ
หากมีคอมเม้นต์ คุณจะเป็นอีกหนึ่งกำลังใจที่ทำให้แพรกลับมาเขียนนิยายหลังจากพักไปหลายเดือน...
รักคนอ่าน♥
-
มาต่อแล้ววววววววว
:katai2-1:
มาช้าก็ดีกว่าไม่มาล่ะนะะะ :กอด1:
แต่ว่า ขอกลับไปอ่านตอนเก่าแป๊บ ลืมแล้ว นานเกิน :z3:
-
อยากจะกรี๊ดดดด สนุกมากกกก
โทเป็นพระเอกรึเปล่า? แล้วต่อนโมทำไมอ่าาา
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
อย่าหายไปนานนะคะ จะขาดใจ 55
-
หึหึ คนแต่งแบบนี่นี่น่าตีจริงๆ
ไม่รู้ว่าจะมีอารมณ์มาอัพตอนไหนเนี่ย คนอ่านแป้วเลยนะบอกตง
พลอต โครงเรื่องหรืออะไร ช่างหัวมันเถอะ
แต่เรื่อยๆอย่านี้เนื้อเรื่องที่ได้มันจะดูดิบๆดี
มันส์ไปอีกแบบ
แต่หากอะไรที่มันดูขัดๆแปลกๆ หรือดูไม่เหมาะ
คนอ่านท้วงนิดๆ คนแต่งคงไม่ว่ากันโน๊ะ
แล้วเรื่องนี้ตัวเลือกเยอะเหลือเกิน
ใครจะเป็นพระเอกละเนี่ย เปิดตัวแต่นางเอก
พระเอกนี่โทใช่มะ? อวยมาซะขนาดนี้แล้ว
มาต่อไวๆนะ อยากอ่านอีก o13
-
โทเปนไรอ่ะ
-
โห นึกว่าจะไม่ได้อ่านต่อซะแล้วหายไปนานเกิ๊น! กลับมาต่อเรื่อยๆนะเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้~ :)
-
คิดถึงฝุดฝุด! :)
-
คิดถึงคนแต่งจังเลย :mew1:
มาต่อเร็วๆน๊า... :hao7:
-
:katai1: :katai1:
-
อยากตะโกนแทนว่า มึงมาต่อยกูทำไมมมมมมมมม!!!!!!!
เราดีใจมากเลยที่มาต่อ และมาอีกนะคะอย่าหายไปนานเลยนะ
:กอด1:
-
มาต่อแล้ววว ดีใจมากๆ
รออ่านเรื่องนี้มานานมาก ในที่สุดก็กลับมาอัพแล้ว :hao5:
อย่าหายไปอีกนะคะ :จุ๊บๆ:
-
คุณแพรมาแย้วววววว
-
ขวดที่บ้นมีเป็นตันเลยค่ะ.. สนใจบ่?
รับไปขายต่อได้นะ (โดนเหล่)
แต่งมาเถอะค่ะ แต่ถ้ายังก็ไม่ต้อง
เข้าใจความรู้สึกว่าไม่มีลูกฮึดนี่มันเป็นไง
-
มาต่อแล้วดีใจ :heaven :heaven :sad4:
มาอีกนะ กำลังมันส์ อยากตบโทมันอยู่เลย !!!! :katai1:
-
เห้ย ! ตอนแรกนึกว่าตาฝาด ?
แพรมันมาอัพแล้วว้อยยย ! :hao5:
ไม่เป็นไรค่ะ หายไปแค่ 8 เดือนเอง คนอ่านรอได้ :katai1: :katai1: :katai1:
-
- 3 -
(part1)
“เห้ย!! ไอ้เตี้ย หน้าไปโดนอะไรมาว่ะ?” คนแรกเลยครับ ไอ้ปลาฉลาม(ชื่อแม่งกระแดะจัง ขอเรียกหลามเฉยๆละกันนะครับ) มันทักผมก่อนที่ก้นผมจะติดเก้าอี้ด้วยซ้ำ
“ไหนๆๆ” ตัวเสือกคนต่อมา นั่งหัวฟูข้างๆไอ้หลาม ชะเง้อหน้ามามองผมบ้าง ซึ่งจ๊อบก็ทำหน้าเหวอเมื่อได้เห็นใบหน้าซีกซ้ายของผมที่บวมเป่ง อีกทั้งมุมปากก็มีรอยช้ำฟ้องว่าผมต้องไปมีเรื่องที่ไหนมาอย่างแน่นอน
“เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยมึง ถ้าไม่อยากตัดเพื่อน” ไอ้หลามมันย้ำอีกครั้ง
“คายออกมาให้หมดเลยสัดโม” น้ำเสียงจริงจังของไอ้บูมทำให้ผมถอนหายใจ ไล่สายตามองตั้งแต่ไอ้จ๊อบ ปลาฉลามและมาหยุดที่บูมเป็นคนสุดท้าย
“แล้วไอ้โทล่ะ?” ผมไม่ตอบคำถามของพวกมัน แต่กลับถามคำถามแทน
ณ เวลานี้ 7.55 น.ซึ่งยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียน แต่ผมกลับมาก่อนเวลา ซึ่งผิดวิสัยของผมอย่างมาก และผิดวิสัยของคนบางคนที่ป่านนี้จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วแต่มันยังไม่โผล่หัวมาให้เห็นซักที
เมื่อคืนผมนอนไม่หลับ ไม่ใช่เพราะคิดเรื่องที่ไอ้โทมันมาต่อยผมหรอกนะ แต่เป็นเพราะผลข้างเคียงของหมัดหนักๆจากไอ้โทต่างหาก
อูยยยยยย นึกแล้วก็ปวดแก้มชิบ
เอ่อ..ยอมรับก็ได้ครับ เมื่อคืนผมนอนคิด ยืนคิด นั่งคิด คิดแล้วคิดอีกว่าผมไปทำอะไรให้มันโกรธหรือโมโห ซึ่งคิดยังไงก็คิดไม่ออก ตลอดเวลาที่คบกันมาตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยแห่งนี้ ผมกับมันถึงจะเคยทะเลาะกันบ้าง แต่ไม่ถึงขั้นลงไม้ลงมือแบบนี้
“เหม่ออีก ไม่ตอบคำถามพวกกูวะ” ไอ้หัวฟูทวงคำตอบจากผม แต่ผมยังไม่คิดที่จะบอกพวกมันตอนนี้หรอกนะ ขืนบอกไป พวกมัน3ตัวต้องไม่เชื่อแน่ๆ
สู้รอให้ไอ้คนที่ต่อยผมมันอยู่พร้อมหน้าเลยดีกว่า
“เดี๋ยวกูเล่า จารย์มาแล้ว” ต้องขอบคุณอาจารย์ที่มาตรงเวลาและทำให้ผมมีข้ออ้างในการหลีกเลี่ยงบทสนทนานี้
การเรียนครั้งนี้ไม่เข้าหัวผมเท่าไหร่ เพราะผมมัวแต่มองไปที่ประตูเพื่อรอคอยใครบางคน
“มึงหาใครวะ?” ไอ้บูมกระซิบถาม มันคงสังเกตเห็นว่าผมไม่มีสมาธิเรียนเท่าไหร่
“เปล่า” ตอบไปอย่างนั้น ทั้งๆที่รู้ดีว่าไอ้บูมคงไม่เชื่อ
“แล้วเรื่องเว็บ...”
“ไว้ก่อน” ผมชิงพูดก่อนที่มันจะถามจบประโยค บูมขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
พูดถึงเรื่องเว็บเกย์นั่น...ผมยังไม่ได้เข้าไปเช็คอีเมลล์เลย สมองมึนๆเบลอๆคิดถึงแต่เรื่องที่ไอ้โทมันต่อยผมจนลืมเรื่องสำคัญไป
ขอให้ยังไม่มีคนเห็นรูปผมในเว็บเกย์นั่นด้วยเถอะ...
เลิกคลาสแล้ว...แต่ไอ้โทก็ยังไม่โผล่หัวมา
“ไอ้โทมันหลับไม่ตื่นรึไง?” คนตัวสูงหันไปถามไอ้หลามที่มันกดโทรหาไอ้โทเป็นร้อยรอบแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคนปลายสายจะรับแต่อย่างใด
“ไม่รู้ว่ะ แต่ไม่น่าใช่...คนอย่างไอ้โทเนี่ยนะ?”
“ไม่แน่นะมึง เมื่อคืนมันอาจดึกกับน้องเกี๊ยวรึเปล่า” จ๊อบว่าพลางทำท่านึก “เมื่อคืนมันโทรหากูเกือบตีสอง แค่ถามว่าคอนโดน้องเกี๊ยว คณะบริหารอยู่ไหน”
“แล้วอยู่ไหนวะ?”
“สุขุมวิท108 ชื่อคอนโด D-light ห้อง 660”
ป๊าบบบบ!!
“เชี่ยบึ้ม ตบหัวกูไมวะสัด” ไอ้หลามหันไปด่าไอ้บูมทันที
“พอเลยสัด เพื่อนกำลังเครียด เหี้ยนี่เสือกถามหาคอนโดสาว เดี๋ยวกูเอาไปฟ้องน้องเชียร์ซะเลยนิ...แล้วก็เลิกเรียกกูว่าบึ้มได้ละ แม่งงงงงง”
ที่มาของ ‘บูมบึ้มๆ’ หรือเรียกย่อๆว่า ‘บึ้ม’ นั้นเป็นเพราะว่าไอ้บูมมันชอบสาวทรงโตครับ โตแท้ โตเทียม ยัดทิชชู่หรือเสริมซิลิโคนมากี่ชั้นมันไม่เกี่ยง สายตาของนายบูมคนนี้จะล๊อคเป้าแล้วมือทั้งสองข้างจะชูขึ้นมาพร้อมกับทำท่าบีบนมทันที
เอิ่ม ไม่อยากจะยอมรับเลยว่ามันเป็นเพื่อนผม
เท่านั้นยังไม่พอ การ์ตูนที่มันชอบอ่านก็มีแต่สาวทรงโตทั้งนั้น ลามไปถึงอนิเมะ ที่บูมบึ้มๆจะชอบเป็นพิเศษ
อ๊ะๆ ไม่ต้องมองผมอย่างนั้น ผมไม่บ้าอย่างไอ้บูมหรอกครับ ไม่อ่านก็ได้ อ่านก็ดี แล้วแต่อานิสงค์ของนายบูมจะให้ผมยืมการ์ตูนมันไหม แค่นั้นเอง
“แล้วทำไมมึงไม่ตบหัวไอ้จ๊อบมั่งวะ? มันก็บ้าจี้ตอบกูนะโว๊ยยย” คนถูกตบหัวเรียกร้องความเท่าเทียมก่อนจะหันไปยิ้มโปรยให้กับสาวๆที่เดินผ่าน
“มันสูง กูตบไม่ถึง”
“โธ่...น้องบูมบึ้มๆ ตบไม่ถึงก็บอกพี่สิจ๊ะ เดี๋ยวพี่ตบให้”
“อย่างกูแค่เขย่งก็ตบหัวไอ้เปรตนี่ถึง แต่น้องนะโม...สงสัยต้องกระโดดตบ กร๊ากกกกก” แล้วก็พากันหัวเราะครับ รวมไปถึงผมด้วย พวกมันไม่อยากให้ผมเครียด
ผมรู้ว่าพวกมันเป็นห่วง แต่ผมยังไม่อยากบอกจริงๆถ้าไอ้คนต้นเหตุยังไม่มา
แล้วไหนจะเรื่องที่ผมโดนเอารูปไปโพสขายนวดในเว็บเกย์อีก
เฮ้อออออ ทีละเรื่องนะเพื่อน แล้วกูจะบอกพวกมึงแบบหมดเปลือกเลย
“อ้าวมาแล้วเหรอไอ้โท เมื่อคืนกินเกี๊ยวเยอะจนตื่นไม่ไหวเหรอไง?” เสียงตะโกนทักของไอ้หลามทำเอาผมเงยหน้าขึ้นมามองทันที ตอนนี้พวกผมนั่งอยู่ใต้อาคารเรียนรวม ซึ่งเป็นทำเลดีมากๆในการส่องสาวต่างคณะ
ใบหน้ารูปไข่ หางคิ้วเชิดขึ้นนิดๆทำให้ดูเหมือนหยิ่งกับหัวคิ้วที่รับกับสันจมูกได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ ริมฝีปากที่สาวๆหลายคนฝันจะได้สัมผัส สีผมน้ำตาลเข้มตัดสั้นพอให้เซ็ทอย่างลวกๆได้ และรวมไปถึงหุ่นที่สมบูรณ์แบบไม่ว่าจะใส่ชุดอะไรก็ดูดี
ทั้งหมดนี้คือ ‘โท กิจภาคิน’ เพียงแค่รูปร่างหน้าตาก็สามารถทำให้ใครหลายๆคนต้องเหลียวหลัง เพราะแค่คำว่า ‘หล่อ’ ก็คงไม่พอสำหรับผู้ชายคนนี้ ยังไม่รวมถึงฐานะ ผลการเรียนและอุปนิสัยส่วนตัว...
อุปนิสัยส่วนตัวของมันที่แม้แต่ผมก็ยังไม่สามารถระบุได้ว่านิสัยที่แท้จริงของมันเป็นยังไงกันแน่ มีแต่ความเคลือบแคลงใจและไม่สนิทใจ ถึงแม้ว่าผมจะเป็นเพื่อนกับมันมามากกว่า1ปีแล้วก็ตาม
ยิ่งเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ มันทำให้ผมยิ่งไม่เข้าใจมากขึ้นไปอีก
มันกำลังเดินตรงมา ยิ่งเข้ามาใกล้ก็รู้สึกได้ถึงความกดดันบางอย่าง นัยน์ตาคมกำลังสบสายตาผมอย่างแน่วแน่ ซึ่งคราวนี้ผมไม่ได้หันหนีอย่างเมื่อวาน
“สาดดดด ทำเป็นเข้ม ไม่ตอบกูด้วยนะไอ้ห่านี่” ไอ้หลามที่ยังไม่รับรู้ถึงบรรยากาศแปลกๆระหว่างมันกับผมก็ทักกวนตีนเหมือนปกติ
“เป็นไง อร่อยปะวะ?” ไอ้จ๊อบอีกคน มันถามต่อ
“ก็ดี” คำตอบสั้นห้วนทำเอาคนแซวอย่างไอ้หลามและไอ้ฟูไปไม่ถูก
แต่ประโยคต่อมาทำเอาทั้งโต๊ะถึงกับเงียบ
“แต่กูชักเบื่อผู้หญิงแล้วว่ะ พวกมึงว่า...กูลองตูดมั่งดีมะ?”
ไอ้โทหันมาทางผม จ้องผม แล้วถามแบบยิ้มๆว่า
“เห็นว่าพวกเกย์ก็มีขายตูดเหมือนกันใช่มั้ยนะโม?”
สิ้นคำร่างกายผมก็ชา ไร้ปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆทั้งสิ้น เหมือนถูกทุบหัวด้วยของแข็งแรงๆ ในสมองมีแต่ประโยคที่ไอ้โทมันพูดเมื่อกี้
หรือมันจะเห็นรูปผมในเว็บเกย์นั่นแล้ว...?
“ฮ่าๆๆ เอาจริงหรอวะ? มึงอยากขุดทองหรอสัด” ไอ้จ๊อบและไอ้หลามที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ยังขำ คิดว่าไอ้โทมันพูดเล่นไม่ได้มีความหมายแฝงแต่อย่างใด ผิดกับไอ้บูมที่ตอนนี้มันหันมามองผมอย่างเป็นห่วง
“หึ เผื่อขุดบ่อยๆแล้วมันจะรวยไง แบบว่ารวยทางลัดน่ะ” ใบหน้าท่าทางที่ไม่จริงจัง แต่คำพูดกลับเชือดเฉือน ทำให้ผมเริ่มทนไม่ไหว
“ไอ้โม...” ก่อนที่บูมจะพูดอะไร ผมลุกขึ้นพรวดแล้วพูดอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวกูมา”
“จะไปซื้อหนมหรอวะ? งั้นกูฝากน้ำเปล่าขวดดิ” ขณะที่ไอ้จ๊อบกำลังหยิบกระเป๋าตังค์เพื่อเอาเงินค่าน้ำให้ผมอย่างทุกทีนั้นก็มีแบงค์สีเทายัดใส่มือผม
“เผื่อไม่พอ”
ไอ้เหี้ยโท...มึงกำลังจะทำให้กูหมดความอดทน!
Next Chapter >> - 3 - (part2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2554410#msg2554410)
Talk
เอิ่ม...แต่เม้าส์กำลังจะทำให้แพรหมดความอดทน!! เพราะแม่มติดๆดับๆ คลิกไม่ค่อยไปเล๊ยยย
โอ๊ยย คนสวยรมเสีย ชิส์
บรรยายแปลกๆเพราะห่างหายการแต่งนิยายไปนาน(มากกกกกกกกกกก)
ขออภัยด้วยนะคะ
รักคนอ่าน♥
-
โทใจร้ายมาก~ ฟังนะโมอธิบายก่อนสิ!
-
โทเห็นแล้วแหง่มเลย หึงสินะเธอ~
:hao3:
-
:m16:
โท ทำไมไม่ถามโมก่อนยะ ว่าเรื่องมันเป็นยังไง ชิส์ ชิส์
-
เค้าค้างงงงง :ling1:
แอบโกรธโทนิดๆด้วย
-
โทเข้าใจผิดแน่ๆเลย
-
โห่ กำลังได้ฟีลเลย จบเสียแล้ว
รออ่านต่อไป อิอิ
ปล. โทโง่ได้เร้าใจมากๆ 5555
-
คนเราก็เชื่อในสิ่งที่เห็นก่อนนั่นแหละโลกนี้ถึงได้มีคำว่างี่เง่า :z6:
แล้วโทมาต่อยโม ยั่วโมโหโมแบบนี้ทำไมเนี่ย เพื่อนโดนแกล้งนะเว้ย :angry2:
โมโหนายโทจริงๆ :m16:
-
โทอย่ามาเป็นพระเอกโง่นะ
-
โทห้ามว่าโมนะ!!
-
อะไรกันเนี่ยยยยยย
:katai4:
โทเอ้ยย ถามก่อนบ้างสิโว้ย :katai1:
-
:serius2:มันค้างอย่างแรงๆๆๆ
-
ที่ทำอยู่เนี่ย คือโกรธเพราะหึง หรือรังเกียจเลยทำร้ายกัน
เอาให้แน่
:z6:
-
เรื่องใหม่ของพี่แพรรรร :mew3:
((สาบานได้ว่าพึ่งเห็นนนนนน))
-
อยากอ่านต่อแบบว่าใจจะขาดแล้วเออออ
-
แปะโป้งไว้ก่อน
ต้องไปทวนอ่านอีกทีแต่แรก
สู้ๆ คนแต่ง
บวกเป็ด +
อัพไวนะคะ
:mew1:
-
งง กะ โท
เอิ่ม ปากมีไว้ถามนะ !!!!
ไมไม่ถาม ห๊าาาาาาาาาาาา :angry2: :angry2:
-
:z6: :z6: มารอคะ
-
สงสารโม ;___;
-
อ๊ากกกกกก โทต้องเข้าใจโมผิดแน่เลยอ่ะะะ :z3:
-
- 3 -
(part2)
ผมเดินตรงไปยังร้านค้าอย่างหงุดหงิด ไอ้เหี้ยโท...มันแขวะผม แบบจงใจและซึ่งๆหน้าเลยด้วย แบบนี้คงไม่ต้องไปถามมันแล้วว่ามันเห็นรูปผมที่ถูกโพสในเว็บเกย์รึเปล่า?
“น้ำเปล่า 2 ขวดครับ”
ผมรับยื่นแบงค์ยี่สิบไปให้แล้วรับขวดน้ำมา ที่จริงผมไม่ได้ต้องการจะมาซื้ออะไร เพียงแต่ทนกับคำพูดของไอ้โทไม่ไหว ขืนฟังมันพล่ามต่อมีหวังผมไม่ได้ชกมันกลางมหาลัยแน่
ผมเดินกลับมายังโต๊ะ พยายามก้าวเท้าให้ช้ามากที่สุด แต่ทว่าใครบางคนก็มาขวางทางเอาไว้
“ซื้อน้ำมาเหรอ?” เสียงคุ้นเคยที่เหน็บแนมผมไม่กี่นาทีที่ผ่านมาดังขึ้น
“...”
“ปกติเห็นแต่ขายน้ำ...”
“พอซะที!!” ผมตวาดลั่น
บางอย่างในหัวสมองผมขาดผึง จากตอนแรกที่ผมว่าจะอดทน ไม่บอกมัน เพราะไม่อยากให้มันมากลุ้มใจเรื่องของผม แต่กลับกลายเป็นว่ามันดันเข้าใจผิด แล้วยังมาซ้ำเติมผมแบบนี้ สู้บอกความจริงให้มันรู้ไปเลยดีกว่า
“กูไม่ได้ขายน้ำขายนวดเหี้ยไรทั้งนั้น!! กูโดน...”
Rrrr Rrrr Rrrr
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังขัดจังหวะ และเสียงเรียกเข้าที่ว่านั่นก็ดังมาจากโทรศัพท์ของผมเอง ผมล้วงหยิบมันขึ้นมา เบอร์แปลกโชว์หราที่หน้าจอ
ใครวะ?
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้กดรับ มือของคนตรงหน้าก็กระชากไปต่อหน้าต่อตา แถมยังกดรับแล้วแนบหูทันที
จากใบหน้าที่ดุดันจากแรงอารมณ์อยู่แล้ว กลับกลายเป็นว่าตอนนี้หน้าหล่อๆของมันเหมือนกับฆาตกรที่พร้อมจะสังหารคนได้เสมอ มันกำโทรศัพท์แน่นจนผมเห็นว่ามันสั่นน้อยๆ นัยน์ตาสีดำจ้องผมเขม็ง ตรึงให้ผมอยู่กับที่ ไม่กล้ากระดุกกระดิกหรือหนีไปไหน
มันเงียบไป ไม่พูดอะไรกับคนในสายสักคำ จนผมนึกว่าอาจจะเป็นคนโทรผิดหรือไม่ก็เพื่อนคนใดคนหนึ่งในภาคที่ผมไม่ได้เมมเบอร์ไว้ก็ได้
แต่ดูจากอาการแล้ว...ผมคิดว่าไม่น่าใช่ทั้ง 2 กรณี
“นะโมไม่ว่าง ตอนนี้กำลังรับแขกอยู่” ในที่สุดมันก็ปริปากพูดกับคนในสาย
รับแขก..?
“ไว้โทรมาใหม่ทีหลังละกันนะครับ” แม้มันจะพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่หน้าตาของมันตอนนี้ไม่ได้สบายๆอย่างน้ำเสียงมันเลย มันกดวางสายแล้วหันมาพูดกับผมแทน
“ลูกค้าเยอะจริงนะ”
ลูกค้า!? อย่าบอกนะว่า...มีคนสุ่มเบอร์ผมจากเลข2หลักที่หายไปได้น่ะ!?
ชิบหายละ!!
“มะ ไม่ใช่นะเว้ย กูไม่...”
“กูปฏิเสธให้แล้ว” ไอ้โทบอก ซึ่งผมควรจะดีใจ แต่อะไรบางอย่างมันทำให้ผมรู้สึกกลัว
กลัวมากๆ
“เพราะวันนี้มึงต้องบริการให้กูทั้งวัน!! เสียใจด้วยนะ มึงคงไม่มีแรงไปรับแขกคนไหนได้อีก!!”
สิ้นคำมันก็กระชากผมอย่างแรง ดีที่ว่าแถวนี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นผมก็จะกลายเป็นขี้ปากชาวบ้านแน่ๆ ยิ่งทะเลาะกับไอ้เหี้ยโทแบบนี้ด้วยแล้ว..
ผมต้านแรงมัน ฝืนสุดกำลัง น้ำเปล่าที่ซื้อมากระเด็นไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเสียดายเงินที่เพิ่งซื้อน้ำไป ผมควรเอาตัวให้รอดจากหมาบ้าตรงหน้าก่อน
“มึงฟังกูก่อนสิวะ ไอ้เหี้ยโท!!” ทั้งเตะทั้งต่อย แต่มันก็ไม่สะเทือนหรือมีทีท่าว่าจะเจ็บเลยสักนิด
“เก็บเสียงไว้ครางบนเตียงเถอะ!!”
มันเหมือนคนที่ไม่รับรู้อะไรแล้ว เสียงผมเข้าไม่ถึงประสาทการรับรู้ของมันเลยด้วยซ้ำ เรี่ยวแรงจากการยื้อยุดฉุดกระชากเริ่มหายไปเรื่อยๆ
ในที่สุดผมก็ถูกจับยัดลงในรถยุโรปคันหรูของมัน
“ถ้ามึงออกมาจากรถ มึงพ้นสภาพจากการเป็นนักศึกษาแน่” มันกระซิบบอกผมก่อนจะปิดประตูอย่างแรง
ผมรู้มันเอาจริงแน่ ไม่ใช่แค่คำขู่ พวกคุณอาจคิดว่าพ่อหรือแม่มันเกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยแห่งนี้ แต่เปล่าเลย...แค่มันบอกใครต่อใครว่าผมขายนวด แค่นี้ผมก็คงไม่มีหน้ามาเรียนแล้ว ดีไม่ดี เรื่องคงไปถึงหูคณบดีและตัดสินให้ผมถูกไล่ออกก็เป็นได้
ภายในรถเงียบงัน บรรยากาศอึดอัด ผมมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดเวลา แต่ผมก็สามารถรับรู้ได้ว่าอารมณ์ของคนขับยังไม่คงที่ เพราะฉะนั้นผมควรอยู่เฉยๆถ้ายังไม่อยากตายตอนนี้
ไอ้เหี้ยโทไม่ได้ขับซิ่ง ขับเร็ว หรือขับกระชากแต่อย่างใด เพราะถนนในกรุงเทพไม่ว่าจะเวลาใดก็สามารถติดได้เสมอ ทางที่มันขับมาผมคุ้นนิดๆเพราะป้ายชื่อถนนย่านคนรวยที่ที่ดินแถวนี้คงแพงมากกว่ารถ1คัน แต่ผมก็ไม่กล้าถามมันว่าจะพาผมไปไหน
ไม่รู้ว่าป่านนี้ไอ้บูม จ๊อบ หลามจะเป็นยังไง แม่งคงสงสัยว่าผมไปซื้อน้ำที่โรงงานผลิตรึเปล่า แต่ช่างเถอะ การที่มันไม่โทรตามผมแบบนี้ก็ดีแล้ว การเรียนช่วงบ่ายก็คงต้องโดดไปตามระเบียบ
20 นาทีต่อมามันก็เลี้ยว ผมเห็นแว๊บๆว่าเป็นชื่อคอนโด...คงคอนโดมันละมั้ง?
ผมไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับตัวมัน อย่างที่บอกไปตอนแรกๆ ผมไม่ค่อยรู้สึกสนิทใจกับมันเท่าไหร่ และยิ่งตอนนี้ผมควรระวังตัวให้มากๆ อารมณ์ของมันตอนนี้คงอยากฆ่าใครสักคน
และคนๆนั้นต้องเป็นผมอย่างแน่นอน
“ตามกูมา อย่าให้ต้องใช้กำลัง”
ไอ้สัด อยากจะด่าเหลือเกิน แล้วที่เมื่อวานจู่ๆมึงมาชกกูละ ไม่ได้ใช้กำลังเลยงั้นสิ?
ผมลงจากรถ เดินตามหลังมันไปยังล๊อบบี้ มันสแกนนิ้วมือเพื่อเปิดประตูไปใช้ลิฟท์ เมื่อก้าวเข้าไปข้างในไอ้โทกดเลขชั้นสูงสุด
ยอมตามมันมาถึงขนาดนี้แล้ว คงพอที่จะทำให้มันหายบ้านิดนึง
ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออก ไอ้โทนำออกไป แต่ผมหยุดอยู่กับที่ ซึ่งมันคงรู้สึกได้ ผมใช้จังหวะนั้นรีบอธิบายทันทีก่อนที่จะมีอะไรมาขัดจังหวะอีก
“กูโดนแกล้ง” ผมรีบพูดต่อ “มีใครก็ไม่รู้เอารูปและเบอร์โทรกูไปโพสในเว็บเกย์นั่น”
ไอ้โทเงียบ จ้องหน้าผม และประตูลิฟท์กำลังจะปิด
“ออกมา” มันพูดเรียบๆ
เฮ้ออ มันคงยอมฟังผมบ้างแล้วสินะ ผมก้าวออกไป ไอ้โทเดินนำไปยังห้องมันต่อ
ณ เวลานี้ผมรู้สึกโล่งไปเปราะหนึ่ง อย่างน้อยผมก็ได้พูดความจริงแล้ว
ห้องมันก็อย่างที่คิด กว้าง หรูหราแต่เรียบง่ายสไตล์โมเดิร์น ทำเอาผมต้องรีบถอดรองเท้าเพราะกลัวทำพื้นเปื้อน ห้องชุดนี้แบ่งเป็นสัดส่วนทั้งห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องนอน ห้องน้ำ เฟอร์นิเจอร์ครบครัน
ผมยืนอยู่กลางห้อง ทำตัวไม่ถูก คือเอาจริงๆแล้วผมไม่เคยอยู่กับมัน 2 คนด้วยซ้ำ ไม่เคยคิดว่าผมจะได้มีสิทธิ์มาเหยียบคอนโดหรูของมัน
“เอ่อ...กู...” ไม่รู้จะพูดอะไรกับมันดี ควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อน
ไอ้โทหันมา ยืนกอดอกพร้อมกับสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า
“ถอดสิ”
หะ? อะไร? ถอดอะไร?
ผมงงเป็นไก่ตาแตก จู่ๆบอกให้ผมถอด อะไรของแม่งวะ?
“กูสั่งให้มึงถอด วันนี้กูซื้อมึงทั้งวัน กูจ่ายไม่อั้น”
!!!
“ไอ้เหี้ยโท!! กูบอกแล้วไงว่ากูโดนแกล้ง ไอ้สัด!!” ผมตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อมัน แต่นั่นเป็นการกระทำที่ผิดมหันต์ เพราะมือมันโอบรอบเอวผมก่อนจะกระซิบที่ใบหูเสียงเหี้ยม
“มึงคิดว่ากูเป็นควายหรอ?”
ผมนิ่ง
“มีคนหวังดีมาบอกกูว่าเห็นมึงเดินเข้าออกม่านรูดกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า”
“แล้วมึงก็เชื่อ!?”
“มีรูปด้วยนะ อยากดูมั้ยล่ะ?”
รูป? รูปเหี้ยอะไร?
ขณะที่ผมกำลังสับสน มือเรียวของคนตรงหน้าก็ค่อยๆปลดดุมเสื้อนักศึกษาทีละเม็ดอย่างช้าๆ ปากก็พูดต่อราวกับเป็นเรื่องธรรมดา
“นอนกอดกับผู้ชายอย่างมีความสุขเลยนะ หึ แถมยังได้เงินด้วยนิ งานอะไรจะสบายไปกว่านี้ จริงมั้ย?” มันค่อยๆไล้สันจมูกไปกับซอกคอ สร้างความปั่นป่วนให้กับผม
“มะ...ไม่”
“แต่วันนี้กูขอซื้อมึงทั้งวันเลยนะ กูบอกแล้วจ่ายไม่อั้น ขอแค่มึงบริการกูให้ดีก็พอ ให้สมกับที่เป็นเพื่อนกันหน่อย” ไอ้โทยังคงพูดพร้อมๆกับมือของมันก็ทำหน้าที่ลูบคลำไม่หยุด
แต่คำว่า ‘เพื่อน’ มันทำให้ผมได้สติ
ผมผลักมันออกไปอย่างแรง ไม่สนว่ามันจะเซไปชนกับอะไร ผมรีบวิ่งไปยังประตู แต่รู้สึกว่าระยะทางมันไกลเหลือเกิน และยังไม่ทันที่ผมจะได้คว้าลูกบิด วงแขนกว้างก็รวบตัวผมไว้ได้ทัน
คราวนี้ไม่มีการพูดดีอะไรทั้งนั้น แววตาของไอ้โทครุกกรุ่นไปด้วยความโมโห มันผลักผมล้มลงกับพื้น หลังผมกระแทกเต็มๆแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่จะต้องสนใจ ในเมื่อคนตรงหน้าขึ้นคร่อมผมอย่างรวดเร็ว
เสื้อนักศึกษาที่ปลดกระดุมยังไม่ครบมันก็ไม่สน มันฉีกเสื้อแล้วมัดมือผมไว้เหนือหัว แผ่นอกเปลือยเปล่าปรากฏแก่สายตา ขาผมถูกกดทับด้วยน้ำหนักตัวมัน
“ไอ้เหี้ยโท ปล่อยกู!!!” ผมขืนตัวสุดกำลัง แต่ก็ช่วยอะไรได้ไม่มากนัก
“กูบอกให้ปะ..อื้อออ!!!”
ริมฝีปากทาบทับลงมาอย่างแรงจนเจ็บ ลิ้นร้อนสอดเข้ามาอย่างรวดเร็วและตวัดพันเกี่ยวอย่างชำนาญ มันกวาดไปทั่วโพรงปาก ไม่มีความอ่อนหวานหรืออ่อนโยน มีแต่ความโกรธโมโหที่ผมสัมผัสได้
จูบ...ที่ไม่ใช่จูบ มันไม่ใช่เลย ผมรู้สึกขยะแขยงและรังเกียจ อยากจะกัดลิ้นหรือขัดขืนแต่ก็ทำไม่ได้เพราะมันบีบคางผมไว้ให้รับจูบทุเรศๆจากมัน ส่วนมืออีกข้างของมันยุ่งอยู่กับการปลดเข็มขัดและกางเกงของผม ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานนัก ความเย็นกระทบกับผิวหนังทำให้ผมรู้ว่ามันทำสำเร็จแล้ว และในตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่ปกปิดร่างกายผมไว้
“อื้ออออออออออ!!!!”
ผมตาเหลือกทันทีเมื่อมันจับหว่างขาผมแล้วบีบ แต่มันก็คงยังใช้ลิ้นต้อนไปทั่วจนผมชักเริ่มหายใจไม่ทัน ซึ่งมันคงรู้สึกได้จึงถอดริมฝีปากออกไป
“เล่นตัวอย่างกับไม่เคย แต่ก็ดี ได้อารมณ์เหมือนกัน”
“ปล่อยกู!!!” แน่นอนว่ามันคงไม่ทำตามที่ผมบอก ปากมันเคลื่อนต่ำไปยังบริเวณยอดอก ครอบริมฝีปากแล้วดูดดึงอย่างช้าๆ อะไรบางอย่างในตัวผมตื่นขึ้นมาทันที เท่านั้นยังไม่พอมือหนาเลื่อนสิ่งที่ปกปิดร่างกายสิ้นสุดท้ายออกไปแล้วกุมน้องชายผม จากนั้นก็เริ่มปรนเปรอจนผมแทบครองสติไม่อยู่
“พะ พอ พอได้แล้ว” จากที่ผมตะโกนกลายเป็นว่าน้ำเสียงผมแผ่วลง คล้ายกับจะอ้อนวอนด้วยซ้ำ
แต่ไอ้โทมันไม่หยุด ซ้ำยังทำให้มันหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ มันต่างกับการที่ผมช่วยตัวเองอย่างมาก มือของมันควบคุมผมได้เพียงเพราะกำน้องชายผมที่กำลังพองโตอย่างเต็มที่เอาไว้
“หึ จะเสร็จแล้วเหรอ? อะไรวะ?” มันเงยหน้ามามองผมอย่างดูถูก
“ไอ้..หะ เหี้ย..” ได้แต่ด่า ทำอะไรมันไม่ได้
ในมือมันยังคงรูดรั้งน้องชายผม จนเมื่อถึงจุดๆหนึ่ง จุดที่ผมพร้อมจะปลดปล่อยความทรมานและความเสียวซ่านทั้งหมด แต่มันกลับหยุดมือ เอานิ้วโป้งมาปิดทางออกตรงปลายยอด
“สัด!!!!!”
“เรื่องอะไรจะให้เสร็จก่อนละครับ” ไอ้โทพูดแบบยิ้มๆ แต่ประโยคต่อมาทำเอาผมอึ้ง “ทำให้ลูกค้าด้วยสิ...แต่ด้วยปากนะ เห็นว่าถนัด จัดซะหน่อยสิ”
มันยืดตัวขึ้น น้องชายผมเป็นอิสระแต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าอารมณ์กามที่คั่งค้างจะหมดไป คนตรงหน้าค่อยๆถอดเข็มขัด รูดซิปลง เผยให้เห็นชั้นในสีดำที่นูนเด่นออกมากลางลำตัว
“ไม่!!!!!” ผมดิ้นหนีทันที แต่มือผมถูกมัดทำให้ทำอะไรได้ไม่สะดวกนัก
แค่นี้กูก็ขยะแขยงเต็มทนแล้ว อย่าให้กูต้องรู้สึกแย่ไปกว่านี้เลย...
ถึงแม้จะมีอารมณ์ แต่แบบนี้มันไม่ใช่ ยิ่งกับผู้ชายที่เป็นเพื่อนด้วยแล้ว...
“ทำไม! ทีกับคนอื่นนี่หน้าระรื่น กับเพื่อนตัวเองแค่ทำให้นิดๆหน่อยๆไม่ได้รึไง!?” ไอ้โทจิกหัวผมขึ้นมาแล้วตวาดใส่
เจ็บ.. .
เจ็บทั้งกายและใจ
สายตามันไม่ได้มองผมว่าเป็นเพื่อนอย่างที่ปากมันพูดเลย
หรือบางทีถ้าผมทำให้มันจบๆไปอาจจะดีกว่านี้...
มือหนาของคนตรงหน้าผลักหลังศีรษะทำให้หน้าผมจ่อกับน้องชายของมัน
แค่อมๆเลียๆให้จบๆไป...
ผมค่อยๆเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ ใช้ริมฝีปากดึงขอบชั้นในสีดำลงมา น้องชายของมันปรากฏตรงหน้าผม ผมหลับตาลงและเริ่มทำในสิ่งที่มันขอ
ไม่รู้ว่าตอนนี้สภาพผมเป็นยังไง แต่มันคงทุเรศและไร้ศักดิ์ศรีสิ้นดี
“ทำดีๆสิวะ!! แม่งเอ๊ยยยย!” ไอ้โทสบถอย่างหงุดหงิดเพราะผมทำไม่ได้ดั่งใจมัน
อยากจะหันหนี แต่มือที่รั้งไว้ตรงคอมันทำให้ผมต้องทำต่อ
อยากจะอ้วก เพราะน้องชายของมันเต็มปากผม
“ไอ้เหี้ย พอเลยมึง” มันดันหน้าผมแล้วผลักออกอย่างแรงจนหัวผมไปกระแทกกับผนังห้องที่อยู่ไม่ห่างมากนัก
ปึก!
สิ่งสุดท้ายที่ผมเห็นคือใบหน้าตกใจของมันและสองมือที่กำลังจะคว้าผมไว้แต่ไม่ทัน...
Next Chapter >> - 4 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2555836#msg2555836)
Talk
มาช้าแต่ดีกว่าไม่มานะค๊าาาาา
กด+ให้ทุกคนเลย ขอบคุณทุกท่านที่เม้นต์ให้นะคะ
ขอบคุณจริงๆค่ะ
-
อ่านแล้วใจสั่นเลย สงสารน้องนะโมอ่า ใครวะแกล้ง แม่งงงง
ขอร้องละมสไวไวนะคะ :katai1:
-
:serius2:โทเข้าใจผิดนะๆๆๆ
-
เกิดอะไรขึ้นนนนน :sad4:
เหอๆ นะโมเป็นไรขึ้นมานี่ความผิดของโทอย่างเดียวเลยนะ
เตรียมตัวโดนคนอ่านแบนยาววววววว 55555
o18 o18
ป.ล. แล้วรูปเริบอะไร!?!?!? ภาพตัดต่อรึเปล่าาาาา หรือจริงๆแล้วนะโมมีฝาแฝดดดด
:katai1:
-
อ๊ากส์!!!!
นะโมหัวกระแทกผนังเลยนะ แกจะเกินไปแล้วนะไม้โท ลมเพชรหึงจะขึ้นยังไงก็อย่าทำร้ายกันแบบนี้สิยะ ไม่ฟังนะโมบ้างเลยอ่ะ ฮือออออ :ling1:
-
เข้ามาส่องรอบที่สามของวัน นึกว่าจะยังไม่มาต่อวันนี้
ดีนะ เข้ามาดูก่อนนอนอีกรอบ ได้อ่านฉากเด็ดพอดี ฮี่ๆ
ข้องใจ ทำไมเพื่อนๆไม่สนใจนะโมเลยที่ไปซื้อน้ำแล้วหายมาพร้อมโท
อย่างน้อยก็น่าจะสงสัยว่าเพื่อนหายไปไหน โทรมาถามก็ยังดี
แล้วนะโมก็นะ จะไปยอมโทมันทำไม๊ ทำไมไม่โทรหาเพื่อนให้เพื่อนมาช่วยล่ะ
นะโมสลบไปพร้อมกับอารมณ์คนอ่านค้างงงงงงงง
แต่อย่างน้อยโทก็คงไม่ทำอะไรนะโมตอนที่ไม่มีสติหรอกเนาะ (?)
รออ่านตอนต่อไป มาต่อเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้สามเวลาหลังอาหารทุกวัน ฮี่ๆ
-
อ่านจบความรู้สึกคือแบบคนเรามันหึงกันได้ขนาดนี้เลย?
โมคงเกลียดแกแล้วอะโท บาย
-
คือ...ว่า สงสารนะโมอ่า
คนแกล้งแม่งก็จังไร
-
โทไม่คิดจะฟังนะโมอธิบายเลยใช่ไหม? ไหนว่าเพื่อนกัน...
-
อารมร้อนจริงๆๆ โท ไม่ฟัง โม มันบ้างละ
-
อิโทโหดไปนะ สงสารนะโม :hao5:
-
นะโมน่าสงสารเกินไปแล้ววว
:katai1:
ตอนนี้เกลียดคำว่า "เพื่อน" จากปากโทมากที่สุด :angry2: :z6:
-
:hao7:
-
:z3: :mew2: :mew2:
-
ไอ้ชั่วที่ไหนมันแกล้งนะโม :z6:
จะไปทำร้ายมันเอง :angry2:
สงสารนะโมอ่า
โท นี่ก็ไม่ฟังอะไรเลยนะ แย่!!!!
ถ้าเกิดไรขึ้น ขอให้นะโมไม่ให้อภัยเลย
-
สงสารนะโม โดนโทเข้าใจผิด แมโดนทำร้ายร่างกายอีก
เซ็งอิโท ให้นะโมเกลียดไปเลย
-
:angry2:เห็นนะโมเป็นเพื่อมั่งปะว่ะโท ทำไมไม่ฟังคำอธิบายมั่ง
-
โทคะช่วยฟังและคิดตามนิดนึงนะ ทำร้ายโมอีกแล้ว เฮ้อ!!
-
นี่มันไม่ใช่แค่การแกล้งกันของเพื่อนแล้ว มันคือการประสงค์ร้ายต่อนะโมชัดๆ
เผลอๆอาจจะเป็นฝีมือเพื่อนเลวในกลุ่มก็ได้ เพราะดูข้อมูลใส่ร้ายจะแน่นเหลือเกิน
เจ็บใจแล้วยังต้องมาเจ็บตัวอีก
:z6:
-
- 4 -
เหมือนใครเอาค้อนมาทุบหัวตลอดเวลา มันปวดตุบ ตุบ ตุบเป็นจังหวะถี่ๆ
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นทีละนิด แสงไฟพร่าทำให้ผมต้องปรับสายตา เมื่อเริ่มโอเคแล้วผมยันตัวเองขึ้นช้าๆ กวาดสายตามองไปรอบห้อง ประมวลผลทันทีว่าก่อนที่ผมจะสลบไปมันเกิดอะไรขึ้น
อ้อ...หัวผมกระแทกกับผนังห้องสินะ
ว่าแล้วก็จับสำรวจสักหน่อย ลูบๆคลำๆตรงที่ปูดโปนออกมา ยังดีที่ไม่หัวแตกวุ้ย ส่วนข้อมือก็ช้ำนิดหน่อย กระดูกสันหลังคงไม่หัก เพราะถ้าหักผมคงไม่ลุกขึ้นนั่งสำรวจสภาพตัวเองแบบนี้ได้
ผมนั่งอยู่บนเตียงนุ่มขนาดคิงออฟคิงไซส์ (คิงไซส์มันเล็กไป) หันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอใครนอกจากเหล่าเฟอร์นิเจอร์ที่ผมคงไม่กล้าซื้อ ช่วงบนผมเปลือยเปล่าเผยให้เห็นอกล่ำและซิคแพคเรียงเป็นลอนสวย (คาดว่าหัวกระแทกจนประสาทการรับรู้ได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง : Pierre) ส่วนช่วงล่างผมมีบ๊อกเซอร์ 1 ตัว
มิน่า...หวิวๆแหะ
พอชำเลืองหางตาเห็นนาฬิกาบนผนังห้องแว๊บๆก็ได้รู้ว่าตอนนี้ 2 ทุ่มกว่าแล้ว แสดงว่าผมสลบไปนานพอสมควร อาการปวดหัวตึบๆยังมีอยู่ แต่ผมต้องอาศัยจังหวะนี้..
หนี
ก่อนที่เจ้าของห้องจะกลับมาทำเรื่องเหี้ยๆกับผมอีก
คิดได้ดังนั้นผมจึงรีบหาเสื้อผ้าของตัวเอง ไม่ว่าจะบนเตียง บนโต๊ะ โซฟา ผมค้นหาทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอ
สงสัยคงอยู่ข้างนอก
ผมค่อยๆแง้มประตู มองลอดผ่านช่องแคบ ปรากฏว่าไม่มีใคร ผมรีบออกมาทันที แต่ทว่า...
“ลนลานแบบนั้น...มีคิวต่อจากกูรึยังไง?” เสียงเยียบเย็นดังขึ้นขณะที่ผมก้าวออกไปได้ไม่กี่ก้าว ผมหันไปตามเสียง ไอ้โทมันยืนไขว้ขาอยู่ตรงกระจกบานใหญ่ ทั้งเนื้อทั้งตัวมันมีแค่กางเกงยีนส์ราคาครึ่งแสนที่เจ้าตัวดูไม่ค่อยจะใส่ใจเท่าไหร่ในยามนี้
หากสาวๆได้มาเห็น คงยอมถวายทั้งตัวและหัวใจให้มันแบบไม่มีเงื่อนไข
แต่ผมไม่ใช่สาวๆพวกนั้น
“กูจะไปทำงาน”
“ขายตูด?”
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ... ผมค่อยๆนับเลข 1 ถึง 10 ในใจ ตอนนี้ไอ้เหี้ยโทมันกำลังเข้าใจผิด ไม่ยอมรับฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้น
“กูไปเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านกุ้งเต้นทุกวัน กูไม่ได้ขายตูดให้ใครทั้งนั้น! ไม่เชื่อมึงไปถามเฮียกวงเจ้าของร้านก็ได้!” ผมบอกมัน แถมเฮียกวงก็เป็นพยานที่อยู่ให้ผมได้
“ก็พอเสิร์ฟเสร็จมึงก็เสิร์ฟตูดให้ลูกค้าต่อไง ใครจะไปรู้ หึ” มันยิ้มเยาะ
“ไม่คิดว่ามึงจะเป็นคนแบบนี้”
ไม่คิดเลยจริงๆ...ความเป็นเพื่อนของเรามันหายไปไหนหมด แล้วถ้าผมทำจริง มันถึงกับต้องโมโหผมขนาดนี้เลยเหรอ?
ถึงกับต้อง...บังคับให้ผมทำอย่างนั้นให้มัน...
เราต่างจ้องซึ่งกันและกัน
มันจ้องมองผมอย่างโกรธแค้น
ส่วนผม...มองมันอย่างไม่เข้าใจ น้อยใจ ผิดหวัง ทุกอย่างมันตีรวนไปหมด
และกลายเป็นผมที่หลบตามันก่อน เท้าก้าวเดินไปหยิบกางเกงยีนส์เน่าๆที่ผมจำได้ว่าไอโทมันโยนไปตรงนั้น กางเกงยีนส์ของผมยังไม่ขยับไปไหน ยังคงอยู่ที่เดิม เศษผ้าสีขาวก็เช่นกัน กระดุมบางเม็ดกระเด็นตกอยู่บนกระเบื้องสีขาวสะอาด กลุ่มผ้าที่ใหญ่สุดแถวๆผนังห้องตรงที่ผมหัวผมไปกระแทกนั้นคงเป็นอดีตเสื้อนิสิตที่ตรึงข้อมือผมไว้
ผมเดินเก็บชิ้นส่วนทุกอย่าง..อย่างน้อยก็เอาไปทำเป็นผ้าขี้ริ้ว
ใส่กางเกงยีนส์แบบลวกๆ กอดเศษผ้าที่เคยเป็นเสื้อนิสิตของผมไว้ในอ้อมแขน หันหลังให้กับเจ้าของห้อง ผมตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าจะออกไปจากห้องนี้ ออกไปให้พ้นๆ
“ใครบอกให้มึงใส่เสื้อผ้า?”
“...” ผมไม่ตอบแต่กลับเดินจ้ำอ้าวไปยังประตูห้องให้เร็วที่สุด แต่ประโยคต่อมาทำให้ผมต้องหยุดกึก
“มึงไม่อยากเรียนแล้วใช่มั้ย!?” เสียงฝีเท้าสวบสาบดังใกล้เข้ามา “จะเอาอย่างนั้นก็ได้นะ” อีกฝ่ายถึงตัวผมแล้วกระซิบเสียงเหี้ยมที่ริมหู
ผมหันกลับไป เศษผ้าร่วงหล่นเพราะมือทั้งสองผลักไอ้คนที่ไม่ได้สตินี้ออกไปให้ไกลๆ
หรือมันไม่เคยเห็นผมเป็นเพื่อนเลย...
ผมกำหมัดแน่น นึกทบทวนช่วงเวลาที่ผมรู้จักมันมา ถึงแม้จะแค่ปีกว่าก็ตาม มันชอบขอเงินผม มองผมด้วยแววตาที่แปลกไปจากคนอื่น เราแทบไม่เคยทะเลาะกัน ถึงจะทะเลาะแต่นั่นก็เป็นสาเหตุเพราะจ๊อบ บูม หลาม 3 ตัวที่เหลือในกลุ่มต่างหาก
เรื่องแย่ๆที่มันทำกับผม...ไม่มีก็จริง
แต่เรื่องดีๆที่มันทำกับผม...ก็ไม่มีเช่นกัน
เหมือนเป็นเพียงแค่คนรู้จัก...เพื่อนของเพื่อนอีกที...ก็เท่านั้น
ทว่าเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้ มันไม่ใช่เพียงแค่เรื่องแย่ๆระหว่างผมกับมัน แต่มันเป็นเรื่องที่แย่และเลวร้ายในชีวิตของผมที่สุดเลยต่างหาก
ผมขอให้สัญญากับตัวเองเลยว่าไอ้เหี้ยตัวไหนที่มันเอารูปผมไปโพส เอารูปหลอกๆมาให้ไอ้โทที่ก็โง่เชื่อแถมยังไม่ยอมฟังคำอธิบายจากผม...ไอ้เหี้ยตัวนั้นมันจะไม่ได้อยู่เป็นสุข!
แต่ก่อนอื่นต้องตามหาไอ้ตัวคนทำก่อน
ผมหันหลังอีกครั้ง แต่คราวนี้มือแกร่งจับที่ศอกผมแน่น
และต้องจัดการหมาบ้าเสียสติที่ไม่ยอมฟังอะไรเลยด้วย
สายตาของผมค่อยๆไล่ขึ้นจากตำแหน่งที่มันจับผมจนระบม ไล่ขึ้นไปยังลำแขนแกร่ง ไหล่ได้รูป ใบหน้าหล่อเหลา และดวงตาคมกริบของมัน
“กูไม่ได้ขู่ ถ้ามึงก้าวออกไปจากห้องนี้แม้แต่เซ็นเดียว พรุ่งนี้มึงโดนไล่ออกแน่”
“ก็ดีสิ กูจะได้ไปทำงานให้เต็มที่ไง” ผมเน้นคำว่า ‘ทำงาน’
ในเมื่ออ่อนข้อให้แล้วไม่ได้ผล ก็ต้องใช้ไม้แข็งงัดขึ้นสู้
คิดว่าคนอย่างกูจะยอมไปตลอดสินะ...มึงคิดผิดแล้วไอ้เหี้ยโท
คนอย่างกูทำงานหาเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่ม.ต้น เจอคนมาหลายรูปแบบ ทั้งใส่ร้ายกู โยนความผิดมาให้ หาว่ากูขโมยของในร้าน ใส่ร้ายป้ายสีว่ากูด่าคนโน้น นินทาคนนี้...ทั้งๆที่กูไม่เคยทำ
อะไรที่กูไม่ผิด กูจะไม่ยอมรับเด็ดขาด!
“มึง!!” มันกระชากผมเข้าไปใกล้ นัยน์ตาที่มีไฟลุกโชนอยู่แล้วเมื่อได้ยินผมพูดแบบนั้นไฟก็ยิ่งโหมขึ้นไปอีก มือที่จับข้อศอกผมตอนนี้ ไม่มีความรู้สึกแล้ว
เลือดคงไม่เดิน...
“อ๊ะๆ ค่าจ้าง อย่าลืม วันนี้กูเสียเวลากับมึงทั้งวัน แถมยังเจ็บตัวอีก” ผมพยักเพยิดไปทางนาฬิกา “2 ทุ่มแล้ว เลิกงานสำหรับช่วงกลางวันครับคุณลูกค้า” มอบรอยยิ้มที่คิดว่ากวนตีนที่สุดไปให้มัน “เพราะว่าช่วงกลางคืนมีลูกค้าจองตัวกูไว้แล้ว..ให้เงินดีซะด้วย”
“สัด!!!!”
“อึก!”
คราวนี้ไม่ใช่แค่บีบข้อศอกหรือกระชากแต่อย่างใด มันต่อยผมเข้าที่ท้องเต็มแรง จนผมจุกตัวงอ เท่านั้นยังไม่พอมันคว้าหมับเข้าที่คางผมแล้วบีบจนเจ็บไปหมด
“งั้นกูจ่ายให้ 10 เท่า! แลกกับคืนนี้ที่มึงต้องอยู่กับกู!!” ไอ้โทตะโกนใส่หน้า “อ้อ...แต่ตูดมึงอาจจะขายไม่ได้ไปอีกหลายเดือน...”
สิ้นคำมันก็ลากตัวผมไปยังห้องนอนที่ผมเพิ่งตื่นแล้วเดินออกมาเมื่อครู่ โดนเหวี่ยงลงเตียงกว้างที่ถึงแม้จะนุ่มแต่ก็สามารถทำให้ระบมได้
กางเกงที่เพิ่งใส่ถูกรูดลงไปยังปลายขาพร้อมกับบ๊อกเซอร์ ส่วนตัวมันก็ปลดซิบแล้วโชว์ก้อนเนื้อขนาดใหญ่โตอย่างไม่อายใคร ทุกอย่างนั้นรวดเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน
“ปล่อยกู!!!!”
ทั้งถีบ ทั้งทุบ ทั้งดิ้น แต่นั่นก็เหมือนเป็นการทำร้ายตัวเองมากกว่า คนตรงหน้าไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ มือหนาแยกขาผมกว้าง สอดนิ้วเข้าไปช่องทางหลังอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ยยยย ไอ้เหี้ยย!! กูเจ็บ!!”
น้ำตาผมเกือบไหล แต่ยัง...จะยังไหลตอนนี้ไม่ได้ ผมยังมีทางสู้ ผมต้องไม่แสดงความอ่อนแอให้มันเห็น
ถึงผมจะตะโกนไปอย่างนั้น แต่ไม่มีทีท่าว่าไอ้เหี้ยโทจะเอานิ้วออกไปเลย ซ้ำยังเอาอีกมือมาคลึงยอดอกผมจนเจ็บไปหมด ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมสักนิด
“จะแหกปากร้องทำไมวะ!?”
“กูเจ็บไอ้สัด! เอานิ้วออกไป!!!!” ผมตะคอกจนเจ็บคอไปหมด
“หึ ได้” มันยิ้มมุมปาก “เพราะแค่นิ้วคงไม่ถึงใจมึงสินะ”
ไอ้เหี้ยโทถอนนิ้วออกไปจากตัวผม ก่อนจะใช้ลำตัวแทรกเข้ามาหว่างขา ก้อนเนื้ออุ่นๆของมันชนกับก้อนเนื้อของผมอย่างจงใจ
และตอนนี้ผมก็รู้สึกอยากตัดของตัวเองทิ้ง...เพราะมันมีปฏิกิริยาตอบสนอง...
“อยากได้ไอ้นี่ก็บอก” คนตรงหน้าพูดพร้อมกับเบียดของของมันให้หนักหน่วงขึ้น ท่อนเนื้อทั้งสองจากที่เงียบสงบค่อยๆถูกปลุกให้ลุกขึ้นมาแข่งชูหัวอย่างไม่มีใครยอมใคร
ดูเหมือนขนาดของมันจะนำผมไปไกล
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
การที่ผมตกอยู่เป็นฝ่ายล่างแบบนี้ไม่ดีเลย ไหนจะเนื้อตัวบอบช้ำห้อเลือด ร่างกำยำเปลือยเปล่าที่คุกคามผมนั้นเหมือนปราการหินผา ไม่รู้สึกรู้สาแต่อย่างใด ทุบตีมันไปเท่าไหร่ ผมก็เจ็บตัวเองมากเท่านั้น
“ปะ .. ปล่อย...กู”
เกลียด...เกลียดมัน
แต่ที่เกลียดยิ่งกว่า...คือตัวผมเอง...ที่เริ่มมีอารมณ์คล้อยตาม
“ถึงกูปล่อยมึงไป แต่มึงก็คงไม่อยากไปจากกูตอนนี้หรอก...จริงมั้ย?” ไอ้เหี้ยโทก้มหน้าท้ายประโยค เหมือนกับจะถาม ‘น้องชาย’ ของผมมากกว่า
มือหนาเพิ่มความรัญจวนใจด้วยการกอบกุมท่อนเนื้อทั้ง 2 เข้าไว้ด้วยกันแล้วรูดขึ้นลงเบาๆ ผมหลับตาลง ไม่อยากเห็นภาพนั่น
หากเป็นแบบนี้ต่อไป ผมคงคุมสติไม่อยู่
ราวกับว่าคนตรงหน้าสามารถรู้ทุกสิ่งที่ผมกำลังนึกคิดหรือแม้กระทั่งความรู้สึก จึงเร่งจังหวะ เร็วขึ้น เร็วขึ้น จนในที่สุดสายธารน้ำขุ่นก็พุ่งออกมาจากน้องชายของผม
“อ๊า...”
“แตกแล้วเหรอ? ไวจริงนะ” ผมค่อยๆปรือตาขึ้นมา มองไปยังน้ำนมขาวขุ่นที่กระเด็นเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด ปริมาณน้ำมีจำนวนมาก
คงเพราะผมไม่ค่อยได้ช่วยตัวเองบ่อย
ไม่เหมือนคนตรงหน้าที่ท่อนเนื้อขนาดใหญ่ยังคงตั้งตรงแน่วแน่ ไม่มีทีท่าว่าจะพ่นพิษแต่อย่างใด
“เรื่องของกู ปล่อยกูไปได้แล้ว กูจะกลับหอ”
แต่ผมขยับหนีเพียงนิด ไอ้เหี้ยโทก็จับหมับที่หัวเข่าผมทั้ง 2 ข้างแล้วแยกออกกว้าง พยายามฝืนแล้ว แต่ต้านทานแรงของมันไม่ไหว
“อะไรกันครับ? ลูกค้ายังไม่เสร็จเลยนะ ไม่เห็นหรอ?”
“ก็เรื่องของมึง! ชักว่าวเองสิไอ้เหี้ย” ผมเสหน้าไปทางอื่น ไม่อยากเห็นของของมัน
“ปากแบบนี้มันน่าเอาค-ยยัดใส่...แต่เสียดายที่เมื่อเช้าผมไม่ค่อยประทับใจกับการบริการด้วยปากของนะโมสักเท่าไหร่”
มันค่อยๆเอาน้ำขาวขุ่นที่ผมเพิ่งพ่นไปป้ายที่ช่องทางหลัง
และนั่นมันทำให้ผมเสียวสันหลังวาบทันที
“ถ้ามึงเอาตูดกู กูกับมึงไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไป!!!” ผมยื่นคำขาด เผื่อว่ามันจะฉุกคิดขึ้นมาได้บ้าง หากแต่แววตาที่จ้องมองมาทำให้ผมรู้ว่ามันคงไม่ได้ผล
มันไม่ฟังผมเลยสักนิด...ไม่ฟังมาตั้งแต่แรกแล้ว
ความอุ่นที่ผิวสัมผัสของปากทางทำให้ผมรู้ว่ามันจ่อท่อนเนื้อใหญ่โตพยายามดันเข้ามา แต่ก็ไม่เป็นผล
“อย่า!!!!!!”
ผมรวบรวมกำลังทั้งหมดเท่าที่มีแล้วดิ้นสุดแรง ทุบตีข่วนจิก ทำยังไงก็ได้ให้มันล้มเลิกการกระทำบ้าๆนี่!
“โว๊ยแม่ง!” ไอ้เหี้ยโทขบกรามแน่น แล้วจับพลิกตัวผมอย่างไม่ทันระวัง
มือกดศีรษะเพื่อบังคับให้ผมนอนนิ่ง ใบหน้าซุกไปกับเตียงกว้าง อยากจะหันไปด่าแต่ก็ต้องยอมรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นต่อไป
“โอ๊ยยยยยย!!!!”
ความเจ็บแล่นปราดพุ่งไปตามแนวสันหลัง ช่องทางที่ไม่ได้มีไว้เพื่อรองรับสิ่งของใหญ่โตกำลังปวดร้าว ราวกับจะฉีกขาดให้ได้ อะไรบางอย่างกำลังดันเข้ามาในตัวผมอย่างไม่ลดละ
ผมหยุดดิ้น เลิกต่อต้าน .. หากว่ามันจะบรรเทาความเจ็บปวดนี้ลงไปได้บ้าง..แม้แค่ทางกาย..ก็ยังดี
ส่วนจิตใจ...มันแตกสลาย...ย่อยยับ..พังทลาย..ไม่มีเหลือ
“แม่งเอ๊ย..” คนที่กำลังถาโถมแรงกระแทกเข้ามาในร่างกายผมสบถ ช่องทางผมต่อต้าน บีบรัด แต่มันก็เหมือนเป็นการกระตุ้นให้อีกฝ่ายเสพสมในตัวผมอย่างเมามัน
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เอาจริงๆมันก็คงไม่แค่กี่นาที แต่ผมรู้สึกว่ามันยาวนานเหลือเกินกว่าที่อีกฝ่ายจะเกร็งกระตุก เป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามันคงไปถึงสุดทางของอารมณ์
ไอ้เหี้ยโทถอดแก่นกายออก ผมรู้สึกได้ว่ามีน้ำอุ่นๆฉีดไปทั่วแผ่นหลัง
จบสักที...
จบแล้ว...
มันจบลงแล้ว...
Next Chapter >> - 5 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2556416#msg2556416)
Talk
มันจบลงแล้ว..ตอนนี้ เหนื่อย! กว่าจะบีบเค้นอารมณ์ของตัวเอกออกมาได้ อ๊ากกกกก
ส่วนใครที่ถามหาพาร์ทนายโท กิจภาคิณ...รอไปก่อนนะจ๊ะ
น่าจะมีแหละ เพราะไม่อย่างนั้นเรื่องคงไม่เคลียร์ว่าทำไมนายโทถึงได้ใจร้ายกับหนูนะโมแบบนี้
ละก็เหมือนเดิม..ขอกำลังใจด้วยน๊าาาาาา
(เห็นมั้ย เม้นต์เยอะ อัพไว 5555)
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านค่า
♥
-
:sad4: โอยยยยยย สงสารอ่าาาาาา :ling1:
-
:hao7:
-
เลือดสาดเลยสินะ :katai1:
ถ้าเรื่องแดงขึ้นมาคงสนุกน่าดู อยากรู้จริงๆ
ว่าคุณโท จะเอาอย่างไง หึหึ
-
กรี๊สสสสสสา โทโหดร้ายมากกกก สงสารนะโมอ่ะะะ คนแต่งรีบมาต่อนะ อยากรุ้ว่าจะเป็นไงต่อไป
-
เจ็บปวดดีจริง สงสารโม ฮื้อ...
-
ทำไมต้องทำร้ายร่างกายกันด้วย สารเลววววววววววว
จะหน้ามืดตามัวโง่งมงายเห็นแก่ตัวบ้าอำนาจอะไรของแกขนาดนี้!!!!!
:hao5:
-
บอกตามตรงตอนนี้ไม่ว่าจะเอาอะไรมาเป็นเหตุผลรองรับที่โททำกับนายเอกถึงขนาดนี้ก็ฟังไม่ขึ้น
(เพื่อนแบบนี้เลิกคบไปเลยดีกว่า)
เว้นเสียแต่อย่างเดียวคือโทเข้าใจว่านายเอกไปขายตัวให้พ่อโทเท่านั้น
และอีกอย่างหวังว่าคนที่เอารูปไปบอกโทและแกล้งนายเอกคงจะไม่ใช่เพื่อนๆในกลุ่มหรอกนะ
หรือคนที่โทรไปบอกเรื่องรูปในตอนแรกจะเป็นคนทำอ่ะ
อยาก :z6: โทมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
แจ้งความจับมันเลยนะโม เลวอ่ะ ทำไมไอ้คุณโททำกับเพื่อนแบบนี้ :angry2:
โดนเกลียดไปตลอดชีวิตเลยเถอะ จะสมน้ำหน้าให้ ถ้านะโมไม่ยกโทษให้น่ะ :m16:
สงสารนะโม ทำไมต้องซวยขนาดนี้ แกล้งกันแบบนี้แรงเกินไปแล้วนะ ฮือออ :hao5:
-
ค้ า ง :hao5:
-
มันยังไม่จบหรอกนะโม พึ่ง4ตอนเอง...ฮ่ะๆ
-
:z3: :z3: :z3:
โทอาจทำไปเพราะรัก แต่ทำแบบนี้ถูกไหมเอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่ มันถูกไหมโท
-
ไม่รู้จะพูดอะไรเลย โทนะโท
ทำไมต้องใช้กำลัง ทำไมไม่คุยกันดีๆละ เอารูปมาให้นะโมดูสิ
โอเค ถ้าเหตุผลที่ทำให้โทโมโหคือ โทชอบนะโม มันก้ไม่ถูกอยู่ดีถ้าจะใช้กำลังปล้ำเค้าน่ะ
อุแหม่ แบบนี้นี่ในชีวิตจริง จะมีใครรักคนที่ปล้ำเราได้มั้ยน้ออออ
:เฮ้อ:
-
:z6:: I like this story so much
-
นึกว่าพอหัวกระแทกผนังสลบไปแล้วจะรอดซะอีก
นี่เข้าขั้นข่มขืนเลยนะ แจ้งตำรวจจับโทได้มั้ยเนี้ย
แล้วนะโมก็ต้องขาดงาน เฮียกวงจะว่าอะไรมั้ยเนี้ย
อยากรู้ว่าจะมีใครมาช่วยนะโมมั้ย
นายเอกของเราโดนทารุณกรรมมากเกินไปแล้วนะ น่าสงสารอ่ะ
:hao5:
-
อ๊ากกกกก รอต่อๆๆๆ ค้าบบบ :z6: :z6:
-
โทไม่มีเหตุผลเลย ไม่ถามไม่ฟังทำร้ายอย่างเดียว
-
สงสารโม เห้อไอ้โทแม่งก็ฟายจริง เป็นเพื่อนกันภาษาไรไม่รู้ว่าเพื่อนทำอะไรเป็นยังไง แทนที่จะให้กำลังใจ มาซ้ำเติมอีกกกกก :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ใจร้ายๆๆๆๆๆๆ
-
ค้างอ่ะ
โทไม่ฟังนะโมเลยนะ
ขืนใจนะโมด้วย เลวมาก
-
แกชอบเค้าใช่แม้ะแกหึงเค้ารึเปล่า ไอ้โทททททททท ตื่นได้แล้ว
ทำไรลงไป เกลียดกันไปอีกหลายๆตอน
-
โฮฮฮ สงสารนะโม นายโทเมื่อไหร่จะหายโง่!!!! :katai1:
-
โหดจริง :sad4:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
วอนคุณคนแต่งมาต่อด้วยยยยยยย คนอ่านจิขาดใจรอนๆ
-
อ่านมาตั้งนาน
สรุปว่านี่คือนิยายดราม่าสินะ
:hao5:
ไม่รู้จะพูดอะไร นอกจาก..
ขอให้โทเสียใจกับการกระทำของตัวเองไปจนวันตาย
ถึงจะมีวันนึงที่ทั้งสองคนรักกัน นะโมยกโทษให้แล้ว
แต่ก็ขอให้สิ่งที่เกิดขึ้นตามหลอกหลอนโทไปตลอดชีวิต
รอดูวันที่โทรู้ถึงความเลวร้ายของตัวเองไม่ไหวเลยล่ะ o18
-
โอ้ยยยย ดราม่าาา :hao5:
-
ขอร้อง มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
อ่านอีกรอบๆๆ เอ๊ะๆๆ ทำไมจู่ๆคิดว่าบูมเป็นคนทำ ไม่ๆๆๆ...ต้องไม่เป็นแบบนายโท..ไม่ฟัง ไม่เชื่อ เห้อๆๆๆ
-
เจ้าอารมณ์ชิ๊บ ... ไม่ฟังเพื่อนเลย
-
ทำไมโทต้องใจร้ายกับโมขนาดนี้ด้วย
เราว่าโทต้องเเอบชอบโมอยู่ก่อนแล้วแน่ๆ สงสารนะโม คนที่แกล้งโมนิสัยไม่ดี อย่าให้เจอนะ งานนี้ศพไม่สวยแน่
-
มาช่วยกดดัน อัพไวๆ เน้อ
ปล. อิโทมันจะรู้หรือเปล่าว่านะโมซิงๆ ทิงเกอเบล ฟิตขนาดนั้น :katai1:
-
นะโม !!!!! :hao5: :hao5:
อิโท อิเด็กบ้าาาาาาาา :angry2: :angry2:
-
อ่านอีกรอบๆๆ เอ๊ะๆๆ ทำไมจู่ๆคิดว่าบูมเป็นคนทำ ไม่ๆๆๆ...ต้องไม่เป็นแบบนายโท..ไม่ฟัง ไม่เชื่อ เห้อๆๆๆ
คนนี้คิดเหมือนเราเลยอะ แอบคิดว่าเป็นบูมเหมือนกัน
-
คุณแพรปล่อยให้นอ่านค้าว
แต่โทตอนนี้เลวมากกกก เพื่อนกันทำไมไม่ถาม
คบกันมาเป็นปี มีปากก็ถามดิ ไม่ใช่ไว้ด่าอย่างเดียว
โอ๊ยยย!!!! เซ็ง
-
ใครแกล้งนะโม
-
ไอ้โท ไอ้บ้า!! ความเป็นเพื่อนที่มีมาปีกว่า
ไม่ทำให้แกรู้จักนิสัยเพื่อนอย่างนะโมเลยรึงัย อิน :hao5:
แต่คนที่เอาไปโพสต์กับบอกโทนี่สิ น่าสงสัย คนใกล้ตัว เพื่อนในกลุ่มใช่มั้ย?!!
-
T_____T ถ้างั้นโทก็น่าจะรู้สินะโมมันสามีเป็นงานจะเอาเวลาที่ไหนขาย ไม่เข้าจายยย ฮืออออ
-
อยากจะรู้จริงๆว่าใครแกล้งโม
โทก็ไม่ฟังอะไรเลยนะ จะเอาลูกเดียว
สงสารโมมมม
-
- 5 -
‘ก็มันไม่อยากให้มึงรู้สึกแย่ไปกว่านี้ไง โง่อีก โว้ววววว’
นั่นคือประโยคที่ไอ้หลามพูดไว้ตอนผมรู้ว่าแท้จริงแล้วไอ้โทมันไม่ได้ขอเงินผมเพื่อกวนตีนอย่างที่คิด
นึกไปถึงวันก่อนๆ ตอนที่ผมกับมันยังเป็นแค่เพื่อน เพื่อนร่วมภาค เพื่อนของเพื่อน หรือเพื่อนอะไรก็ตามแต่ มันชอบมาขอเงินผม ทั้งๆที่รู้ว่าผมไม่ค่อยจะมีเงินใช้ ไอ้ที่จ่ายอยู่ทุกวันนี้ก็เป็นของไอ้ปลาฉลาม ไอ้จ๊อบ หรือบูมทั้งนั้น
ไม่มีทีท่าว่าจะเกลียด โกรธหรือแค้นผมเลย
ยิ่งตอนที่ผมรู้ฐานะที่แท้จริงของมัน มันก็ไม่เห็นจะทำตัวแปลกแตกต่างไปจากเมื่อก่อน
แล้วทำไม...? ตอนนี้ มันถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้...
คราบน้ำกามเต็มตัวผม ส่งกลิ่นชวนคลื่นเหียน มันเปรอะเปื้อนไปทั่วไม่ว่าจะบนตัวผม ผ้าปูเตียง ผ้าห่ม หรือแม้แต่หมอนข้างก็ตาม
ผมยังคงนอนคว่ำในท่าเดิมก่อนที่ไอ้สัตว์นรกตัวนั้นจะเดินออกไปจากห้อง ผมไม่รู้ว่ามันไปไหน แต่ก็ดีแล้ว...ผมไม่อยากเห็นหน้ามัน
อยากจะร้องไห้นะ...นี่มันเป็นเรื่องที่แย่ที่สุดตั้งแต่ผมเกิดมา ให้ทำงานหนักอดหลับอดนอน 3 วันยังจะดีกว่า
แต่ผมร้องไม่ออก
ความรู้สึกของผมตอนนี้มันเกินคำว่า ‘เสียใจ’ ไปไกลแล้ว
ผมต้องเข้มแข็ง...ผมต้องผ่านมันไปให้ได้
คิดซะว่าฝันร้าย...คืนเดียว..เท่านั้นพอ
ผมหลับตาลงและลืมในวินาทีต่อมา ผมค่อยๆลุกขึ้น
“โอ๊ย” ร้องออกมาเบาๆ เจ็บระบมไปทั้งตัว โดยเฉพาะช่องทางที่อาจเรียกได้ว่าถูก ‘ข่มขืน’ ที่หน้าท้องมีรอยแดงเป็นวงกว้าง คาดว่าพรุ่งนี้คงได้เปลี่ยนเป็นสีเขียวอมม่วงตามลำดับ หมุนข้อมือเบาๆ ถึงจะปวด แต่ทนไหว มองเลยไปยังต้นแขนและบริเวณข้อศอกก็มีรอยแดงเช่นกัน
ทายาหม่องจะหายไหมนะ?
ปลายเท้าแตะพื้นเย็นเฉียบเพราะเครื่องปรับอากาศภายในห้อง ยกมือขึ้นกอดตัวเอง อย่างที่เคยกอดเป็นประจำ ไม่มีใครกอดผมมานานแล้วตั้งแต่วันที่ผมสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้
วันนั้นคุณป้าที่คอยเลี้ยงดูผมมาตลอดกอดผม กอดแน่นเชียวล่ะ ปากก็พร่ำบอกว่าขอให้ผมได้ดี ขอให้ผมเรียนหนังสือเก่งๆ ขอให้พระคุ้มครอง...
แล้วสิ่งที่ผมกำลังเจออยู่นี้คืออะไร?
อาจจะเป็นเวรกรรมของผมก็ได้มั้ง...กำพร้าพ่อแม่เพราะท่านเสียชีวิตทั้งคู่ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ป้าซึ่งเป็นพี่สาวของพ่อเอ็นดูผมทั้งๆที่ตัวท่านยังจะเอาไม่รอดก็นำผมมาเลี้ยง หาข้าวหาน้ำ ส่งผมเรียนหนังสือในโรงเรียนวัด ผมอาศัยอยู่กับป้า 2 คน ญาติฝั่งพ่อไม่เหลือใครอีกแล้ว ส่วนญาติฝ่ายแม่ผมไม่เคยคิดที่จะชายตาแลผมด้วยซ้ำ ดังนั้นผมจึงได้แต่ตั้งใจเรียนหนังสือ หางานทำ ช่วยแบ่งเบาภาระของคุณป้า
ชีวิตผมนี่น่าเศร้าเนอะ ว่ามะ?
ผมมองไปยังห้องน้ำ มันอยู่ไม่ไกล ผมค่อยๆก้าวเดินอย่างระมัดระวัง รู้สึกเจ็บ เสียดสี และปวดร้าวที่ช่องทางด้านหลังแต่ก็ต้องทน
มีหลายอย่างที่ผมต้องทำ ผมต้องออกไปจากที่นี่
เมื่อเปิดประตูห้องน้ำผมรีบตรงดิ่งไปยังฝักบัว ไม่มีเวลามาชื่นชมกับห้องน้ำหรูหรา หมุนระดับความแรงของน้ำให้แรงที่สุด อุณหภูมิน้ำไม่ร้อนไม่เย็น กำลังดีเลยล่ะ
แรงดันน้ำที่พวยพุ่งออกมากระทบผิวหนังจนเจ็บ โดยเฉพาะช่วงท้อง แต่ผมกัดฟันทน จะได้รีบๆล้าง รีบๆออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด จากนั้นผมก็หันหลัง คว้าขวดปั้มที่คาดว่ามันคงเป็นสบู่เหลวมากดใส่มือแล้วถูทั่วตัวอย่างแรงจนเป็นรอยปื้นนิ้วมือสีแดงจางๆ
ผมทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมด้วยความรวดเร็ว ไม่เว้นแม้แต่ช่องทางที่เพิ่งถูกทารุณ และนั่นทำให้ผมคิดอะไรบางอย่างได้
ไอ้เหี้ยโทไม่ได้ใส่ถุงยาง...
“โธ่เว้ย!!” ผมกำหมัดทุบกำแพงห้องน้ำอย่างเจ็บใจ
ศักดิ์ศรีของความเป็นลูกผู้ชายไม่เหลือแล้ว
แต่ศักดิ์ศรีของความเป็นคนผมยังมีอยู่ ไม่เหมือนมัน...
ที่แม้แต่ศักดิ์ศรีความเป็นคนก็ยังไม่มี!
ผมออกมาจากห้องน้ำแบบเปียกๆ ไม่คิดจะใช้ผ้าเช็ดตัวที่พับอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยใต้อ่างล้างหน้า อากาศเย็นกระทบผิวของผมอีกครั้ง
ผมหนาวมากจนปากสั่น มือซีดเซียว
แต่กระนั้นผมก็ไม่คิดจะใช้สิ่งของของมันเป็นอันขาด!
ผมรีบใส่กางเกงอีกครั้ง ส่วนเสื้อนิสิตชายสีขาวที่ขาดวิ่น...ในห้องนอนไม่มี สงสัยคงอยู่ด้านนอก ซึ่งคราวนี้ผมไม่พลาด แง้มประตูเพียงนิด สอดส่องห้องรับแขกให้ทั่ว เมื่อมั่นใจแล้วว่าไอ้เหี้ยโทไม่อยู่ ผมถึงเดินออกมา
และก็จริงๆด้วย...กองเศษผ้ายังตกอยู่ที่เดิม ผมหยิบมันขึ้นมากอด แล้วเปิดประตูออกไปจากนรกแห่งนี้ทันทีโดยไม่เหลียวกลับมามอง
แน่นอนล่ะว่าเมื่อผมลงมาถึงชั้นลอบบี้ของคอนโดแห่งนี้ คนรอบข้างหันมามองผม มีทั้งหวาดกลัว รังเกียจ สงสัย แม้แต่ยามยังจะเข้ามาจับตัวผมด้วยซ้ำ ผมรีบเดินหนีออกมาให้ไวที่สุดเท่าที่ร่างกายจะเอื้ออำนวย
ผมตั้งใจจะเรียกแท็กซี่ ต่อให้เปลืองตังแค่ไหนผมก็ไม่สนแล้ว ขอแค่พาผมกลับถึงหอก็พอ แต่ทว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น ในเมื่อสภาพผมตอนนี้ใครจะอยากรับขึ้นรถกันล่ะ?
น่าสมเพชจริงๆ
ผมล้วงกระเป๋าทั้ง 2 ข้าง กระเป๋าสตางค์มีเงินครบถ้วน กับโทรศัพท์ที่ถูกปิดเครื่อง
จะบอกว่าถูกปิดเครื่องก็คงไม่ถูกเนื่องจากที่หน้าจอมีรอยร้าวเป็นเส้นเฉียงยาว 2-3 เส้น สงสัยคงเพราะตอนที่ไอ้เหี้ยโทขว้างกางเกงยีนส์ของผม 2 รอบนั่นแหละ ผมลองกดเปิดเครื่อง แสงสว่างสีขาวกับโลโก้ยี่ห้อโทรศัพท์ปรากฏขึ้นมา
เฮ้อ อย่างน้อยก็ยังใช้ได้ ไม่ต้องเอาไปซ่อม
ข้อความเข้ามาแบบรัวๆ แจ้งเตือนสายที่ไม่ได้รับหรือโทรมาตอนปิดเครื่อง
บูม ปลาฉลาม จ๊อบ และเฮียโกว...ก็มีแค่นี้แหละ
คนแรกที่ผมเลือกโทรหาก็คือคนที่เป็นเจ้านายผมและให้โอกาสผมหลายต่อหลายครั้ง
/ไอ้โม มึงหายหัวไปไหนมา!? โทรไปก็เสือกปิดเครื่อง รู้มั้ยที่ร้านวุ่นวายขนาดไหนน่ะห๊ะ!!/ ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทักทายอะไร เฮียโกวแกเล่นใส่มาเป็นชุดก่อนเลยครับ
อูยยยยย เสียงดังชะมัด รู้งี้เอาโทรศัพท์ห่างออกไปหน่อยก็ดี
“เอ่อ...เฮีย...คือ..”
/อะไร!? มึงรีบมาเลยนะไอ้เตี้ย ไม่งั้นค่าแรงวันนี้ไม่ต้องเอา!!/
“เฮีย..ผมขอโทษครับ แต่วันนี้ผมขอลางานนะครับ เฮียไม่ต้องจ่ายให้ผมก็ได้” ผมพูดเสียงอ่อย ก้มหน้ามองพื้นขณะเดินราวกับวาเฮียโกวอยู่ตรงหน้า
/.../
“ผมขอโทษจริงๆเฮีย ผมอยากไปช่วยงานที่ร้านนะ แต่วันนี้ผมไม่ไหวจริงๆ” ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง
/เออ แล้วเป็นอะไร? ถึงกับมาไม่ไหว ปกติมึงแข็งแรงจะตาย/
“ผม...เอ่อ...ไม่สบายครับ”
/ไม่สบายประสาอะไร ทำไมเสียงเหมือนอยู่ข้างนอก กูได้ยินเสียงรถวิ่งด้วย/
เฮียโกวแม่ง จับผิดเก่งชิบหาย
“คือผมทะเลาะกับเพื่อนนิดหน่อยครับ” บอกไปตามจริง แต่บอกไม่หมดก็เท่านั้นเอง
/เออๆ พักรักษาตัวละกัน ไหวค่อยลุกมาทำงานต่อ ร้านกูไม่เจ๊งหายไปไหนหรอก/ น้ำเสียงเฮียโกวอ่อนลง นั่นทำให้ผมยิ้มน้อยๆ
“ครับ”
/งั้นถือว่าวันนี้ลางานไปเลยนะ เดือนนี้ลาได้อีก 2 วัน/
“ครับ ขอบคุณมากครับเฮีย”
ผมกดวางสาย มองหน้ารายชื่อที่เมมไว้ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นเพื่อนทั้งนั้น ข้อความที่ส่งเข้ามาเตือนนั้นมีเบอร์เพื่อนอีก 3 คนที่ผมไม่ได้รับ
แต่ผมเลือกที่จะยังไม่โทรและกดปิดเครื่องแทน
เดินต่อไปข้างหน้า ก้าวต่อไปเรื่อยๆ ช่วงล่างเสียดแทงเพราะการก้าวขา อากาศเย็นในยามค่ำคืนมันทำให้ผมปวดร้าวกับรอยฟกช้ำในจุดต่างๆ หัวสมองเริ่มมีอาการปวดตุบๆขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาพร่าเลือน ผมทรุดตัวลงนั่ง แสงไฟข้างจากที่ส่องลงมายังฟุตบาททำให้ผมมองเห็นโครงร่างของคนๆหนึ่ง
“เฮ้! คุณ คุณไหวมั้ย?”เขาตรงเข้ามาหาผม
ผมไม่ได้ตอบ ไม่ใช่ไม่อยากตอบ แต่ตอบไม่ไหว จะพูดยังยากเลย
“ผมพาคุณไปหาหมอดีกว่า” เขาตัดสินใจเอง จับแขนข้างหนึ่งของผมเพื่อพยุงให้ผมลุกขึ้น “เฮ้ย! ตัวร้อนเป็นบ้าเลย”
มืออีกฝ่ายที่พยายามจะช่วยพยุงให้ผมลุกนั้นเย็นเฉียบ
“ตั้งใจจะไปโรงพยาบาลใช่มั้ย? แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อมาด้วย!?” เขาถาม มือเย็นเฉียบนั้นปล่อยแขนผมแล้ว “นั่งรออยู่ตรงนี้แป๊บนะ เดี๋ยวผมเรียกแท็กซี่พาคุณไปส่งที่โรงพยาบาลดีกว่า”
“มะ .. ไม่ ...”
“ไม่ต้องเกรงใจๆ ผมยินดีช่วยคุณ” เขาพูดจบแล้วหันออกไปทางถนนเพื่อโบกแท็กซี่
เอ่อ..จะบอกว่าไม่ต้อง ผมอยากกลับหอมากกว่า อีกอย่างไปโรงพยาบาลก็ต้องเสียเงิน ซึ่งเงินติดตัวผมในตอนนี้ไม่พอจ่ายแน่ๆ
ช่างเถอะ ไว้ค่อยบอกโชเฟอร์แท็กซี่อีกทีก็ได้
“แท็กซี่มาแล้ว...มา ผมช่วย” เขาช่วยพยุงผมขึ้นมา เปิดประตูรถให้แทรกตัวเข้าไปนั่ง แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ปิดประตูรถ เขากลับแทรกตัวเข้ามานั่งด้วย
“เถิบหน่อยๆ...พี่ครับ ไปโรงพยาบาลHHHครับ”
Next Chapter >> - 6 - (part1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2557111#msg2557111)
Talk
หนุ่มปริศนา เขาคือใคร ต้องติดตาม
-
ไม่ฟังกันเลยอ่ะ
-
ใครมาเนี่ย
มาเป็นพระเอกใช่มั้ย
:hao5:
-
หึยยยยย แม่งเอ้ยยย รู้ตัวบ้างรึยังว่าตัวเองเข้าใจผิด!!!
ยิ่งอ่านยิ่งน่าสงสารนะโมอ่าาา
-
หนุ่มปริศนา มาเป็นพระเอกเลยเหอะ
ถ้าไอ้โท มันจะไม่ดูแลขนาดนี้ หึ้ยยย :katai1:
-
ลุ้นๆ นะโมสู้ๆๆ
-
แอบแค้นเคืองโทเบาๆ
ทำกับนะโมได้
:fire:
รอตอนต่อไปจ้า
:กอด1:
-
เอาส่วนของโทมาให้อ่านบ้างซิ จริงๆแอบรักนะโมใช่ป่ะ
-
คุณแพร เค้าแบบว่า ค้างเติ่งงงงง อ่าาาา :ling2:
-
คนใจดีคนนี้เป็นพระเอกไปเลยค่ะ เกลียดนายโทแล้ว ใจร้ายที่สุด :angry2:
สงสารนะโม ชีวิตต้องสู้อะไรมาเยอะแยะ ยังจะมาเจอเพื่อนทำร้ายอีก :hao5:
-
กรี๊ด ลองเข้ามาอ่านดู เจอจากทู้แนะนำนิยาย
เอิ่ม... :a5: น้องนะโม น่าสงสารงื้อ :hao5:
ทำไมโทใจร้ายแบบนี้ล่ะ รักเขา ชอบเขา ไม่ใช่เหรอ (เอ๊ะ หรือไม่ใช่ :laugh:)
แล้วหนุ่มปริศนาที่มาช่วยคือใครก๊านนนนนนนนน หรือจะเป็นพระรอง :hao6:
-
:fire:ไอตัวการหายไปหนายยยยยยยยยย :angry2:
-
ชายหนุ่มปริศนาคือใคร ไม่ใช่ว่าคุณโทหาว่าเป็นอย่างนั้นอีกนะ :serius2:
นะโมอดทนมาก ผ่านเรื่องแบบนี้ไปได้ ถือว่าแข็งแกร่งสุดๆเลย
-
คนเป็นเพื่อนกันเค้าไม่ทำแบบนี้หรอกนะ
โกรธอะไรนักหนาเหรอ
+ 1 + เป็ดจ้า
-
โทมันไปไหนละเนี่ย
-
รอจร้าาาาา โทไปไหนๆๆ
-
เราก็แอบคิดว่าบูมทำ แล้วหนุ่มปริศนาคือใครหนอ
เดี๋ยวไอ้ห่าโทรู้ก็ตามหึงโหดนะโมอีกหรอก แล้วไม่รู้นี่ไปแดรกหญ้าอยู่ทุ่งไหนก็ไม่รู้ หายไปเลย
-
:a5: o22 :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
มาต่อเร็วๆน้าาาาา :pig4: :pig4:
-
:z6: :z6:
-
หนุ่มปริศนาแลดูจะเป็นพระรอง
ถ้าไปโรงพยาบาล หมอตรวจจะรู้มั้ยว่านะโมโดนข่มขืน
แจ้งความจับโทซะเลย ตรวจร่างกายเป็นหลักฐานด้วยนะ นะโม
คือถ้าโทเป็นพระเอก ตอนนี้เราก็เกลียดพระเอกอ่ะ ใจร้ายยยยยยยยย
:fire:
-
อยากอ่านต่อ :ling1:
อิไม้โท ทำเสร็จแล้วหายหัวไปไหน ดู หรือสัมผัสกันไปแล้ว แล้วไม่รู้หรือไงว่าแกเปิดซิงนะโมอ่ะ
ใครกันนะที่พานะโมไป รพ.
-
เห็นการอัพเดทแล้วถึงกับอุทานว่า 'เป็นไปไม่ได้น่ะพี่ชาย'
จริงๆ นะ แต่อยากร้องไห้มากๆ เพราะอยากอ่านตอนต่อไปอีกละ คนเม้นท์เยอะๆ จะได้อัพไวๆ อิอิ
-
น้องนะโมน่าสงสารไปไหนอ่าา
โทเป็นพระเอกช่ายไหมคะ สมกับเป็นพระเอกจริงๆ หูเบาไปนะ
-
หวังว่าคงไม่เคราะห์กรรมซ้ำซัดหรอกนะ น่าสงสารจัง
-
อย่างน้อยนะโมก็มีคนมาช่วย เกิดอาการเกลียดโทเข้ากระดูกเลยทีเดียวเชียว
-
ต้องเป็นหนุ่มที่โดนโทยำตีนเมื่อต้นเรื่องแน่เลย
จะใช่คนที่นะโมช่วยไว้มั้ยนะ แบบว่าพรหมลิขิต
:กอด1:
-
สนุกมากครับผม
อยากรู้ว่าคนที่แกล้งน่าจะชอบโท นะ
เพราะเอารูปปลอมๆให้โทดูด้วย
-
พระเอกใช่มะๆๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รีบมาต่อได้มั้ยค้า :m15: คาใจเรื่องหนุ่มปริศนาคนนั้น เผื่่อเค้าเป็นพระเอกตัวจริงของน้องโม o18
-
ถึงโทจะเลวยังไง แต่ก็ยังอยากให้เป็นพระเอก
-
อะไร อะไร อะไร ~ ลุ้นสุดๆ
-
พระเอกปรากฎตัว !?
ปล. มาต่อเร็วๆเลย ค้างสุดๆ :L2:
-
เขาเป็นใครน้อ? ใจดีจัง...
-
โท....คู่แข่งมึงออกละว่ะ
-
- 6 -
(part1)
“มะ..ไม่..มะ..ไม่..ไป..โรง..บะ บาล” ผมเค้นคำออกมาอย่างยากลำบาก
ดูท่าอาการจะหนักขึ้นเรื่อยๆ
“อ้าว! แล้วจะไปไหน?” เขาหันมาถามผม ในขณะที่โชเฟอร์แท็กซี่ยังคงมึนงงว่าตกลงผู้โดยสารจะไปไหนกันแน่ ผู้หวังดีเอื้อมมือไปกดเปิดไฟกลางรถแท๊กซี่โดยไม่ขออนุญาต นั่นทำให้ผมกระพริบตาถี่ๆและได้เห็นหน้าเขาในระยะประชิด
มองยังไงก็เด็กม.ปลาย
ถึงแม้ว่ารูปร่างจะสูงใหญ่กว่าผมมากก็เถอะ แต่ผมสั้นเกรียนแบบนั้นเด็กมหาลัยที่ไหนเขาจะตัดกัน? นัยน์ตาใสแจ๋วนั่นดูใสซื่อเกินไป
“เอ้า ตอบดิ ไม่ไปโรงบาลแล้วจะไปไหนครับคุณ?” ผู้หวังดีจะกลายเป็นผู้หวังร้ายเพราะเขาเขย่าตัวผมนี่แหละ “เห้ยคุณ! อย่าหลับนะ!” แถมตบหน้าแปะๆอีก
ปวดระบมไปทั้งตัวเลยแหะ...อยากนอน...
แอร์ในแท็กซี่มันเย็นสบายแบบนี้เองเหรอ มิน่าคนถึงได้ยอมฟุ่มเฟือยเพื่อแลกกับความสบายกันนัก ขอเอนหลับสักงีบละกันนะ ไม่ไหวแล้ว...
“คุณตอบผมมาก่อนว่าจะไปไหน? คุณ .. คุณ ... คุณ...”
เสียงของเขาเหมือนไกลออกไปจนผมไม่ได้ยินอะไรอีก
“ตื่น..คุณ...ตื่น ไม่งั้นผมอุ้มคุณออกไปนะ..ตื่นได้แล้ว” เสียงที่ผมได้ยินก่อนจะหลับไปดังขึ้นในโสตประสาทอีกครั้ง
ผมตื่นขึ้นมาในแท็กซี่คันเดิมที่จอดลงตรงหน้าคลินิกแห่งหนึ่ง โดยมีผู้หวังดีคนเดิมจ้องอยู่ข้างๆ
“อ้าว ตื่นแล้วนิ ปะๆ ไปหาหมอกัน” เขายื่นเงินให้โชเฟอร์แล้วพูดว่า “ไม่ต้องทอนครับ ขอโทษที่ผมรบกวนพี่ตั้งเยอะ แถมทำให้พี่เสียเวลาทำมาหากินอีก”
“ไม่เป็นไรครับ รีบพาเค้าไปหาหมอเถอะ อาการแย่มากๆเลยนะนั่น”
“นี่คุณ ลุกเถอะ อีกนิดเดียวก็จะถึงมือหมอแล้ว” เขาหันมาบอกผม
ช่วยไม่ได้แหะ...มาถึงนี่แล้ว
ผมค่อยๆขยับตัวก้าวลงจากรถ พยายามฝืนเดินตัวตรงทั้งๆที่ระบมไปหมด เหมือนผู้หวังดีจะรู้ เขาเข้ามาค่อยประคอง เปิดประตูให้ ไปคุยกับพยาบาลพลางพยักเพยิดมาทางผม ไม่กี่นาทีต่อมาพยาบาลก็เรียกผมให้เข้าไปตรวจ
หา? แซงคิวคนอื่นเข้าไปตรวจเลยเนี่ยนะ? ถึงจะมีคนไข้รอคิวอยู่แค่ไม่กี่คนก็เถอะ
“ไปเหอะ นี่คลินิกพี่สาวผมเอง” ผู้หวังดีบอกผม พยาบาลมาช่วยพาผมเข้าไปในห้องตรวจ
เมื่อเข้ามาในห้องก็พบกับคุณหมอในชุดกาวน์ที่สามารถชมได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า ‘สวย’ ใบหน้าเกลี้ยงเกลา รอยยิ้มส่งมาให้ผม บรรยากาศรอบๆตัวดูสว่างไสว นั่นทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายและสบายใจ
“สวัสดีค่ะ ดูท่าทางอาการไม่ค่อยดีเลยนะคะ” แม้แต่เสียงยังเพราะเลย “คุณหมอขอตรวจหน่อยนะคะ” ผมปล่อยให้คุณหมอทำตามใจชอบ เอาเศษเสื้อที่ปิดบังรอยฟกช้ำตรงหน้าท้องออกไป
“เห้ย! คุณโดนทำร้ายมานี่!”
อ้อ...ผมลืมบอกไปว่าผู้หวังดีก็เข้ามาในห้องตรวจด้วย
“อย่าเสียงดัง เจ้าป้อง ออกไปก่อนเลย” คุณหมอหันไปดุ
“งะ พี่แป้ง ผมเป็นห่วงเค้านะ”
“รู้แล้วล่ะน่า ยังไงมันก็หน้าที่ฉัน ออกไปได้แล้ว” คุณหมอสาวย้ำอีกครั้ง
“ก็ได้...ผมรออยู่ข้างนอกนะ” ผู้หวังดีเดินคอตกออกไป ท่าทางเขาเหมือนหมาหงอยยังไงก็ไม่รู้ ในห้องตรวจเหลือเพียงแค่ผม คุณหมอ และนางพยาบาลอีกคน
“เจ็บตรงไหนบ้างคะ?”
“อ่า..ก็หลายที่ครับ” ไม่ได้ตั้งใจจะกวนตีนหมอ จริงๆนะ “หัวผมโดนกระแทกด้วย ตอนนี้ยังปวดตุบๆอยู่ครับ” ผมบอกหมอไปตามตรง ชี้ให้ดูทุกจุดที่ปวดระบม คุณหมอกับพยาบาลก็ช่วยกันปฐมพยาบาลเบื้องต้น เช็คโน่นเช็คนี่เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีกระดูกผมส่วนไหนแตกหรือหัก ไม่มีจุดไหนช้ำใน ส่วนศีรษะคุณหมอบอกว่ากระแทกไม่โดนจุดสำคัญ แต่เพื่อความไม่ประมาท เธอบอกให้ผมไปตรวจอีกครั้งที่โรงพยาบาล
“สุดท้ายนี้มีตรงไหนที่ยังเจ็บอยู่มั้ยคะ?” คุณหมอถามพลางเขียนใบสั่งยายิกๆ ผมเห็นแล้วรู้สึกตัวเบาหวิว...เงินในกระเป๋าจะพอค่ายาค่าตรวจไหมนี่?
ถ้าผมตอบว่าเจ็บที่ใจคุณหมอคงหาว่าผมเป็นพวกเสี่ยวแดกสินะ...แต่ผมเจ็บที่ใจจริงๆ และต่อให้หมอเก่งแค่ไหนก็คงไม่มีวันรักษาให้หายได้
“หมอก็ไม่อยากถามหรอกนะคะว่าทำไมคุณถึงโดนทำร้ายมา...แต่ทางที่ดีคนไข้ควรบอกจุดที่ผิดปกติทุกจุดเพื่อให้หมอรักษานะคะ อย่างน้อย...อะไรๆจะได้ไม่สายเกินไป” คุณหมอยิ้มให้ผม “รับรองหมอเก็บเป็นความลับไม่บอกใครแน่นอนค่ะ ด้วยจรรยาบรรของแพทย์เลย”
“ผม...โดนข่มขืนมาครับ” ผมตัดสินใจบอก ปฏิกิริยาของคุณหมอสาวคือเบิกตากว้างนิดหน่อยก่อนจะปรับให้เป็นดังเดิม
“แล้ว..”
“ไม่ได้หลั่งข้างใน แต่ก็ไม่ได้ใส่ถุงยางครับ”
“ถ้าอย่างนั้นคนไข้ควรจะตรวจเลือดนะคะ หมอแนะนำให้ไปที่โรงพยาบาลดีกว่าค่ะ” แล้วคุณหมอก็ร่ายยาวอธิบายถึงวิธีการตรวจ สำรวจตัวเอง ตบท้ายด้วยการให้กำลังใจผม ผมเดินออกมาจากห้องตรวจ ผู้หวังดียืนคอยอยู่แล้ว
“เป็นยังไงบ้างครับ? คุณดีขึ้นแล้วใช่มั้ย?” เขามองผมแล้วยื่นเสื้อให้ตัวหนึ่ง “เอ้าใส่ด้วย หนาวไม่ใช่หรอ?” ผมรับมา
“ขอบคุณ...”
ขอบคุณจริงๆ หากไม่มีเขา ป่านนี้ผมคงนอนซมอยู่ข้างถนน
“ไม่เป็นไรๆ อ้อ แล้วนี่ก็ยา” เขาชูถุงยาขึ้นมา มันทำให้ผมคิดได้
“เอ่อ..ค่ารักษา” ค่าแท็กซี่ ค่าเสียเวลาอีก ผมจะจ่ายเขายังไง ทั้งเนื้อทั้งตัวมีไม่ถึง 500 บาท
“ไว้ก่อนๆ” เขาบอกปัด “บ้านคุณอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปส่ง”
“เอ่อ...แต่ผมต้องไปถอนเงินที่ธนาคารมาให้ก่อน...” ผมไม่มีบัตรเอทีเอ็มอย่างคนอื่นเขาหรอก มันเป็นการเซฟตัวเอง หากเงินสามารถถอนออกมาได้ตลอดเวลา ผมคงไปกดเงินอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง
“บอกว่าไว้ก่อนไงคุณ นี่มันจะ5ทุ่มแล้ว ไม่อยากกลับบ้านเหรอ?” เขากับผมยืนอยู่หน้าคลีนิคเพื่อหาข้อสรุปว่าผมจะกลับบ้านหรือผมจะไปถอนเงินเพื่อมาคืนเขาก่อน
“ถ้าผมกลับ แล้วผมจะเอาเงินมาคืนคุณยังไง?” มันเป็นเรื่องซีเรียสอีกอย่างหนึ่งสำหรับคนแปลกหน้าที่จู่ๆต้องมาช่วยใครก็ไม่รู้ แถมยังต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้อีก
“สรุปว่าคุณจะเอาเงินมาคืนผมให้ได้สินะ”
“ใช่”
“งั้นเอางี้ นี่เบอร์ผม ถ้าคุณพร้อมเอาเงินมาคืนผมเมื่อไหร่ก็โทรมาแล้วกัน” ผู้หวังดียัดกระดาษแผ่นเล็กใส่ลงไปในถุงยาแล้วยื่นมาให้ผม “ตกลงตามนี้ ไม่งั้นผมไม่รับเงินคืน”
ผมกำลังประมวลผลแต่เป็นอันว่าได้ข้อสรุปเรียบร้อย
ผู้หวังดีโบกมือให้แท็กซี่จอด ดันตัวผมเข้าไปในรถ
“กินยาให้ครบ ทายาทุกครั้ง แล้วก็กลับบ้านดีๆนะครับคุณ” เขายิ้มอย่างอารมณ์ดี “หวังว่าคราวหน้าที่เจอกันคุณจะไม่มีสภาพแบบนี้นะ”
“อื้อ ขอบคุณมากนะ”
“อ้อ! แล้วก็มาร์กหน้าโสมเกาหลี ขอแนะนำว่ามาร์ก 10 นาทีพอเพราะกลิ่นมันแรงมาก บ๊ายบาย” ผู้หวังดีปิดประตูรถ ทิ้งให้ผมงงกับคำพูดของเขา
มาร์กหน้าโสมเกาหลี? อะไรวะ?
ผมบอกจุดหมายปลายทางกับโชเฟอร์ ก่อนจะหันมามองถุงยาที่เยอะเกินควรในมือ ภายในถุงมีซองยาทั้งแบบแคปซูลและแบบเม็ด เจลทาแก้อาการฟกช้ำ แผ่นแปะคลายกล้ามเนื้อ ของพวกนี้ไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้หลอดยาเล็กๆที่เขียนว่า ยาลดรอยแดง ลดรอยดำ กันแดดSPF30 แต้มจุดด่างดำ และที่มาร์กหน้าโสมเกาหลีช่วยกระชับรูขุมขนนี่มันคืออะไร!?
ทันใดนั้นแสงสว่างจากนอกหน้าต่างลอดเข้ามาทำให้ผมสังเกตชื่อคลีนิคที่ถุงยา
นี่มันคลินิกสำหรับเสริมความงามชัดๆ!
ให้ตายเถอะ ทำไมผมไม่แอะใจผนังภายในห้องตรวจที่เต็มไปด้วยโปสเตอร์การรักษาสิว ฝ้า กระ แปะอยู่นะ...แถมมียิงเลเซอร์กำจัดขนด้วยเอ้า!
ผู้หวังดีคนนี้นี่ไม่ธรรมดาจริงๆ ไม่ได้พาผมไปโรงพยาบาล แต่กลับพาผมมาคลินิกเสริมความงาม ผมยิ้มให้กับตัวเอง
อย่างน้อยวันนี้ก็มีเรื่องดีๆเรื่องนึงล่ะนะ...
ผมหยิบซองยาแคปซูลขึ้นมา แต่มีกระดาษใบเล็กติดมาด้วย
ปกป้อง 090-0xx-xxxx
Next Chapter >> - 6 - (part2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2558762#msg2558762)
Talk
มาลงให้ไว เพราะตอนดึกจะไปแรด กร๊ากกกกกกก
และขั้นตอนการตรวจรักษาพยาบาลอะไรนั่น แพรมั่วล้วนๆนะคะ โปรดอย่าถือสาและใส่ใจกับมันมาก
อ่านให้สนุกค่า ^^
รู้สึกกำลังใจดีสุดๆ แบบว่ามัน...พูดไม่ถูกอะ แพรอ่านทุกคอมเม้นต์ ขอขอบคุณจริงๆนะคะ
สัญญาว่าจะพยายามมาอัพทุกวันให้ได้แบบนี้ค่ะ ^^v
ปล.มีเรื่องถามค่ะ การลงนิยาย คือว่าแพรพิมในเวิดแล้วก๊อบมาลง ซึ่งในเวิดแพรก็ตั้งค่าเวลากดenterแล้วจะย่อหน้าอัตโนมัติ
แต่พอก๊อบมาลงในนี้มันไม่ย่อหน้าให้อ่า
ต่างจากเรื่อง ขอโทษครับฯ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40312.0)(คลิกไปดูเลย) แพรก๊อบมาจากเวิดเช่นกัน แต่มันกลับย่อหน้าให้ซะงั้นอะ ดูอ่านสบายตาอ่านง่ายและหน้าจัดเรียงสวยกว่าเยอะเลย
ทำยังไงถึงจะให้มันมีย่อหน้ามาด้วยอ่าาาาา แง๊
when we แพรพิมในเวิด 2007
แต่ ขอโทษครับฯ แพรพิมตั้งแต่เวิดรุ่นแรกๆอะ ลืมละว่ารุ่นอะไร แล้วคือเซฟมาเปิดในคอมตอนนี้ด้วยเวิด2007 จะมี [โหมดความเข้ากันได้] แบบนี้อะคะ
มันเกี่ยวกับที่เวอชั่นเวิดด้วยรึเปล่าเอ่ย?
ใครเป็นกูรูผู้รู้ผู้เชี่ยวชาญ แนะนำด้วยนะคะ T_T
-
โมนาสงสารอ่า!
-
:mew6: :mew6:
น่าสงสาร แต่อย่างน้อยก็ยังได้รู้ว่า ในโลกยังมีคนดีอยู่
-
หลุดฮาเลยตรงที่รู้ว่าเป็นคลีนิคเสริมความงาม 55555
คลายเครียดมั้งเนอะ คุณนะโม เจอคนดีๆมั้ง
ส่วนคุณโท หายไปอย่างเพิ่งกลับมาเลยนะ เหม็นหน้า :z6:
-
น้องปกป้อง สมชื่อแหะ ใจดีกับน้องโมของเราเหลือหลาย หวังไรปะเนี่ย :hao6:
ฮาตรงพามาคลินิกเสริมความงามของพี่สาว 55555555555555
แล้วไอ้คุณโทมันหายหัว หายตัว หายร่างไปไหนฟ่ะ เดี๋ยวก็ยึดตำแหน่งพระเอกคืนซะร้อกก :m16:
-
สงสารนะโม :hao5:
ไม่เอาโทเป็นพระเอก :z6:
-
ตอนนี้เชียร์น้องป้องแล้วกัน
ชื่อก็ดี
ปกป้อง น่าจะช่วยนะโมได้
:กอด1:
ปล. เรื่องเวิร์ดพี่ไม่รู้ ไม่เก่งคอม :hao5: แต่พี่ลองพิมแล้วย่อหน้าจากเวิร์ดมา มันก็ไม่ย่อให้เหมือนกันอ่ะ จนปัญญา :o12:
-
อยากอ่านตอนเจอโทอ่ะ ... แต่เด็กน้อยชื่อปกป้องเหรอ ชื่อดีนะเนี่ยะ ปกป้องให้ได้ล่ะ
-
คลีนิคเสริมความงาม!?!
:pig4:
-
ปกป้อง หนูมึนมากคะ
-
แอร๊ยส์ คลินิก... ฮาคุณหมอมากกว่า หลอกถามซะ
ปล. เวิร์ดมันน่าจะย่อได้นะคะ ของเรากดเอนเทอร์แล้วใช้ปุ่ม tab เอา มาลงก็ย่อให้นะ ลองไม่ตั้งดูสิ
ปล สอง. แต่จะว่าไปก็เคยเป็นนะคะ โหมดนี้ อยู่ ดีๆก็ย่อหน้าไม่ได้เฉยๆ แต่เป็นในเวิร์ดง่ะ
รอตอนต่อไปอยู่นะค้าพี่แพร กลับมาขยันเหมือนเดิมแล้วสิ 555555
-
ว้าว! "ปกป้อง"ชื่อเหมาะที่จะเป็นพระเอกสุดๆ!!
-
:jul3: ฮา พาไปคลินิกเสริมความงาม
เอาเถอะหมอเหมือนกัน ยังงัยก็หาย ทีนี้แถมหน้าใสกริ๊งด้วย
อย่างน้อยนะโม ก็ได้เจอคนดีๆบ้าง
-
ลองก็อปจากเวิร์ดลง Notepad
แล้วก็อปจาก Notepad มาวาง
ไม่รู้ว่าวิธีนี้จะใช้ได้หรือเปล่า เห็นคนอื่นบอกมาอีกที :laugh:
-
โททำอะไรไว้มารับผิดชอบด้วย
-
ผู้หวังดีน่ะ ชื่อเหมือนไอ้เด็กแสบที่เรารู้จักเลย
หวังว่าจะไม่แสบเหมือนปกป้องที่มีตัวเป็นๆจริงๆนะ
หลังจากที่เมื่อวานเข้าเล้าไม่ได้
แทบจะลงแดงตาย
หวังว่าจะไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นกับเล้าอีก
มารอตอนต่อไป ขอบคุณค่ะที่ลงให้อย่างเร็วเลย
:hao7:
-
ปกป้องงงงงงงงงงงงงงงง~~~~~~~
ชื่อเหมาะกับพระรองมากเวอร์
-
สรุปใครกันหนอพระเอกของเราไม่อยากเชียร์เก้อ
-
ปกป้องดีขนาดนี้
เอาโทไปเก็บที
:angry2:
-
โทโหดร้ายจัง ไม่เห็นถึงความเป็นเพื่อนที่มีมาเลยเหรอ
นะโมไม่ต้องไปสนใจมัน มาสนใจเด็กม.ปลายกางเกงน้ำเงินดีกว่า แซบอยู่นะคะ 55555555555
-
น้องปกป้องเกิดมาเพื่อปกป้องจริงๆน่ารัก ใจดี มึนได้โล่ หลงรักกกก :mew1:
-
แล้วใครพระเอกนี่ ขอเป็นหนูปกป้องจอมมึนเถอะ
น่ารักดี ส่วนโท เอาไปเก็บด่วน
-
เชียร์น้องป้อง ชอบเด็กมัธยมเป็นการส่วนตัว กร๊ากกกกก....
ส่วนนายโทอะไรนั่น ลืม ๆ มันไปเหอะ
-
กรี๊สสสสสสสส หวังว่าปกป้องจะสามารถปกป้องนะโมได้ตามชื่อนะคะ
ฮือออออออ สงสารนะโม
:sad4:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :impress2: :impress2: :heaven :pig4: :pig4:
-
ปกป้องน่ารักอ่ะ พาไปคลีนิคเสริมความงาม ก๊ากๆๆ
กลัวว่าพอนะโมกลับไปถึงบ้านแล้วจะเจอโทดักรออ่ะ
-
:katai1:
-
ชอบตั้งแต่แนะนำตัวแล้ว เกรียนได้อีก
เรื่องราวเล่าได้สนุกมากค่ะ
ขอติดตามนะคะ
-
สงสารนะโมมมมมมมมมมม :ling1: :katai4: :ling3:
สนุกมากค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ :katai2-1:
ปอลิง แอบเดานะ เราว่าคนใดคนหนึ่งในกลุ่มนะโมเนี่ยแหละ
ที่ทำให้เรื่องแย่ๆทั้งหมดนี่เกิดขึ้น ถ้าเป็นแบบนี้มันจะมันส์มากๆ55555
แต่อาจจะไม่ใช่ก็ได้เนอะ
:hao4:
-
รอลุ้นตอนต่อไปจ้า
-
ฮรุๆ
อยากสงสารนะโมนะ แต่คือแบบ...ชอบแนวนี้อ่าจ้าาา
จิ้มนักเขียนเบาๆ :z13:
รอนักเขียนตลอดนะจ๊ะฮรุๆ ขอไปจิ้นต่อเองก่อน
-
สงสารน้องนะโมจัง T^T
อีโทเลววววว พระเอกใช่มั้ย? เดี๋ยวเถอะ!!! จะถูกปลด
เอาน้องปกป้องมาแทน คริคริ
-
เข้ามานั่งรอ ฉันจะรอเธออยู่ตรงนี้~~~
จนกว่าจะอัพ ถึงจะอัพฉันก็ไม่ไปไหนน 5555
อยากอ่านนนนนน
-
ก่อนอ่าน
ใครมีหนังสือ Season of Love ช่วยติดต่อแพรด้วยนะคะ
เพื่อนแพรต้องการมากๆค่ะ T_T
(คือมันประมูลไม่ทัน...orz)
- 6 -
(part2)
วันต่อมาผมตื่นสาย สายมากด้วย ซึ่งผมตั้งใจเองแหละ
เมื่อคืนพอถึงห้องผมก็กระโจนเข้าหาเตียงแล้วหลับเป็นตาย บอกตัวเองในใจว่าจะตื่นสายให้เต็มที่เพราะสภาพผมตอนนี้ไม่พร้อมที่จะเจอผู้คนหรือไปเรียนแต่อย่างใด
ผมอาบน้ำ กินข้าว กินยาและทายาตามที่คุณหมอจัดไว้ให้ (ยกเว้นยาพวกลดรอยหรือแต้มสิวอะไรนั่น) นึกขึ้นได้ว่าผมควรโทรหาเพื่อนๆ อย่างน้อยก็ส่งข่าวให้มันรู้บ้างว่าผมยังไม่ตาย
/ไอ้เตี้ย ไอ้สัด แค่ซื้อน้ำนี่หายหัวไปเป็นวันเลยนะมึง/ แหม่ คำทักทายที่โคตรจะเป็นห่วงจากนักร้องนำผู้หล่อเหลาและเสียงดี ผมซาบซึ้งใจเสียจริง
“เออ กูไปโรงงานผลิตขวดมา อยากดูขั้นตอนวิธีการบรรจุน้ำ เผื่อว่ามันจะไม่สะอาด” ตอบกวนตีนมันไป
/ไม่ต้องมาทำตลกกลบเกลื่อน มึงหายหัวไปไหนมา? เชี่ยโทก็อีกตัว/
พอไอ้หลามพูดถึงชื่อของคนที่ผมไม่อยากได้ยินผมก็เงียบไป
/ไม่ตอบอีกละ? มึงเป็นไรมากปะเนี่ย?/
ไอ้หลามคงยังไม่รู้สินะ ดีแล้วล่ะ...ดีแล้ว...
“กู...เป็นหวัดนิดหน่อยวะ”
/มึงแน่ใจ?/
“...”
/กูไม่เชื่อ/คนปลายสายพูดเสียงแข็ง /มึงจะบอกไม่บอก? ถ้าไม่บอกกูไปหามึงถึงห้องแน่/
“เห้ย! ไม่ต้องมา กูเป็นหวัดจริงๆ”
/ไม่ทันละ กูอยู่หน้าหอมึงแล้ว/
แล้วไอ้เหี้ยปลาฉลามก็วางไปเลยครับ ผมได้แต่อึ้ง นี่มันนึกจะมาก็มา ไม่คิดจะบอกเจ้าของห้องล่วงหน้าก่อนเลยใช่มั้ย?
ชิบหายแล้วไง แล้วไอ้รอยฟกช้ำสีม่วงๆเขียวๆบนตัวผมจะทำยังไงดี?
เสื้อผ้า...ใช่ ต้องใส่เสื้อผ้ามิดชิด
ผมรีบไปรื้อค้นในตู้เสื้อผ้าของตัวเอง หยิบเสื้อกันหนาวแขนยาวและกางเกงวอร์มมาใส่อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เข้าไปมุดอยู่ในผ้าห่ม ผมจะได้ดูเป็นคนป่วยที่ไม่สบายมากๆ ไอ้ปลาฉลามจะได้รีบกลับไป
กุกกักๆ
เสียงลูกบิดที่เปิดไม่ออกทำให้ผมรู้ว่าไอ้ปลาฉลามมันมาถึงแล้ว ซึ่งมันก็มีสันดานแบบนี้แหละครับ มาห้องผมทีไรแม่งไม่เคยเคาะประตูหรอก จะเปิดลูกบิดท่าเดียว
“ไอ้เตี้ย! มาเปิดประตูโว๊ยยยย” นั่นไง เสียงหล่อๆของมันจริงๆด้วย
เอ่อ ลืมไปว่าผมล๊อคประตูห้อง แล้วตัวเองจะเข้ามามุดในผ้าห่มทำเพื่อ?
ช่างมันเถอะ ลุกไปเปิดประตูให้มันดีกว่า
แต่เมื่อผมเปิดประตูห้องก็เจอกับหน้ายิ้มแป้นแล้นของไอ้หลาม หัวฟูๆของไอ้จ๊อบ หน้าตาที่เป็นกังวลของไอ้บูม และสุดท้าย...
ไอ้เหี้ยโท!
พวกมัน 3 ตัวเบียดเข้ามาในห้องผมอย่างไม่เกรงใจ เหลือไว้แต่ผมกับไอ้โทที่ยืนจังก้าอยู่หน้าประตู
“เอ้า ยืนตรงนั้นทำไมวะ! พวกกูมาเยี่ยม ไม่ต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้น” ไอ้หลามบอก ทำให้ผมเดินกลับไปนอนที่เตียงอย่างจนใจ ไม่อยากให้ไอ้เหี้ยโทเข้ามาเหยียบในห้อง ไม่อยากเห็นหน้ามันด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้จะทำยังไงในเมื่อเพื่อนอีก 3 คนยังไม่รู้สิ่งที่มันทำกับผม
“หน้ามึงซีดๆนะ” ไอ้จ๊อบทัก
“เป็นยังไงบ้างมึง? หาหมอยัง? กินยายัง?” ไอ้บูมเข้ามาถามไถ่อย่างเป็นห่วง คงมีมันคนเดียวนี่ละที่ดูจะเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้มากที่สุด
“กู...โอเค”
“เอ้านี่ กูเอาชีทกับข้าวต้มมาให้” ไอ้หลามมันวางถุงข้าวต้มกับชีทปึกหนึ่งไว้บนโต๊ะ
“แล้วสรุปว่ามึงเป็นอะไร? ใช้ให้ไปซื้อน้ำแล้วก็หายไปเลย” ไอ้ฟูถามจริงจัง
“กูรู้สึกไม่สบาย อยากอ้วก เลยกลับมานอนที่ห้อง” แต่ผมกลับแต่งเรื่องตอบพวกมันไป
“แล้วนี่ดีขึ้นยัง?”
“พอไหว”
ทุกคนดูเป็นห่วงผม ยกเว้นคนๆหนึ่งที่ยืนอยู่กลางห้องเฉยๆ ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร มีเพียงสายตาคมที่จ้องมายังผมไม่ลดละ
“พวกมึงไม่มีเรียนกันเหรอไง? ตอนบ่ายมีเรียนวิชาภาคนิ” ผมทักพวกมัน
จุดประสงค์ที่แท้จริงคืออยากไล่ใครบางคนออกไปให้พ้นๆหน้ามากกว่า
“มีดิ เดี๋ยวก็ไปแล้วเนี่ย”ไอ้หลามตอบ “มึงก็หายไวๆ อย่าคิดว่าไม่สบายแล้วจะได้หยุดหลายวันนะสาดดดดด งานรอมึงเพียบ”
ทุกคนพากันเดินไปที่ประตู ส่วนผมนอนมองอยู่บนเตียง ไอ้เหี้ยโทเดินออกไปนอกห้องแล้ว
“มีอะไรให้กูช่วยก็โทรหากู” ไอ้บูมพูดทิ้งท้ายก่อนจะปิดประตูห้อง นั่นทำให้ผมรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะตลอดเวลาที่อยู่ในห้อง มันไม่พูดอะไรเลยสักคำ เอาแต่จ้องจนผมรู้สึกอึดอัด
สิ่งที่ไอ้บูมพูดทิ้งท้ายมันทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่ายังมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ...รูปผมในเว็บเกย์นั่นเอง ต้นเหตุทั้งหมดที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้!
ใครกัน...ที่เกลียดผมถึงกับใส่ร้ายผม เอารูปผมไปโพส แล้วไอ้รูปที่เหี้ยโทได้เห็นมันคือรูปอะไร? ใครเป็นคนส่งให้มันดู?
แต่อะไรบางอย่างในส่วนเสี้ยวสมองอันน้อยนิดของผมมันกำลังฟ้อง..ฟ้องว่าผมมองข้ามสิ่งที่สำคัญที่สุด...คำถามที่ผมควรจะถามตั้งแต่แรก...
ไอ้บูมมันไปเจอรูปผมที่โพสเว็บเกย์ได้ยังไง!?
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรมากกว่านี้ ก็มีเคียงเคาะประตูห้องดังขึ้นแทรก
ก๊อก ก๊อก
ใครวะ? อาจจะเป็นไอ้บูมหรือไอ้จ๊อบที่ลืมของไว้ละมั้ง เพราะถ้าเป็นไอ้หลาม มันไม่เคาะแบบมีมารยาทแบบนี้แน่ๆ
ผมลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องอีกครั้ง โดยที่ไม่ได้ดูตาแมว เพราะมันไม่มีให้ดู...โธ่ จะเอาอะไรกับหอพักถูกๆที่ขนาดแค่แอร์ยังไม่มีเลยล่ะครับ?
เมื่อประตูเปิดกว้าง ผมกลับคิดผิด เพราะไม่ใช่ทั้งไอ้หลาม จ๊อบ หรือบูม แต่เป็น...
ไอ้เหี้ยโท!!
และคราวนี้มันมาคนเดียว
ไม่ต้องมีการทักทายหรือพูดคุยใดๆ มันผลักผมเข้าห้อง ซึ่งผมรีบถอยห่างทันที
“มึงมาทำเหี้ยไร!?”
“เมื่อคืนมึงหนีกลับ” มันพูดเรียบๆ พร้อมกับสาวเท้าเข้ามาทีละก้าว นั่นทำให้ผมต้องคอยถอยเรื่อยๆ
“กูไม่ได้หนี...และอีกอย่าง มึงไม่ได้ล่ามโซ่ขังกูไว้ในห้องนี่ ทำไมกูจะออกมาไม่ได้?”
“มึงอยากลองมั้ยล่ะ?” มันถาม “อ้อ...หรือว่าเคยรับลูกค้าซาดิสจนติดใจมาก่อน?”
อีกแล้ว...คำพูดดูถูก ถากถาง
ผมระงับอารมณ์ที่ก่อขึ้น ตอนนี้ผมไม่พร้อมที่จะสู้กับมัน ทั้งร่างกายและจิตใจ...ไม่พร้อมจริงๆ
“มึงออกไปเถอะ กูไม่มีอะไรจะพูดกับมึง” ผมพูดด้วยน้ำเสียงปกติและรู้สึกเหนื่อยอย่างที่สุด หันหน้าหนี อยากให้คนตรงหน้ารับรู้ว่าผมเบื่อ ไม่อยากเห็นหน้า แต่ดูเหมือนว่าไอ้เหี้ยโทจะไม่คิดแบบนั้น
“แต่กูมีว่ะ...เพราะกูเอาค่าตัวเมื่อวานมาจ่ายให้” ไม่พูดเปล่า มันหยิบเงินออกมาจากประเป๋าตังค์แล้วยื่นมาให้ผม
ผมมองเงินตรงหน้าด้วยความรู้สึกแย่...แย่สุดๆ
ครั้งที่ 3 แล้วที่มันเอาเงินมาดูถูกผม ถึงผมจะจน แต่ผมก็ไม่เคยขอเงินใคร และไม่คิดจะขายศักดิ์ศรีเพื่อรวยทางลัดอย่างที่คนตรงหน้ากำลังเข้าใจผิดด้วย!
แต่ก็นะ...ในเมื่อมันไม่คิดจะฟังผมอธิบาย ต่อให้พูดปากเปียกปากแฉะยังไงมันก็คงไม่เชื่อ
ผมรับเงินนั้นมา...แล้วนับ
“น้อยไปเปล่าวะ? เมื่อวานมึงซื้อกูทั้งวันไม่ใช่เหรอ?”
ท่าทางกับคำพูดของผมคงกวนส้นตีนมันมากทีเดียว เพราะทันทีที่พูดจบ ไอ้เหี้ยโทก็เข้ามาบีบคางผม บังคับให้ผมจ้องหน้ามัน ซึ่งผมก็ไม่หันหนีอยู่แล้ว
“อย่างมึง...ก็มีค่าแค่นี้แหละ”
“...”
“...”
เงียบไปหลายนาที จ้องหน้ากันอยู่แบบนั้น จนในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว ค่อยๆดันมือแกร่งที่บีบคางผมออกแล้วบอกกับมันว่า
“ที่จะพูดมีแค่นี้ใช่มั้ย? ออกไปได้รึยัง?”
ไม่ใช่เพียงร่างกายผมที่โดนมันทำร้าย แต่รวมไปถึงถ้อยคำแต่ละคำที่มันพูดออกมา เสียดแทงเข้าไปในจิตใจ
“พอดีมีลูกค้าจะมาที่ห้องน่ะ”
“มึง!!!” มันตะโกนใส่หน้า กระชากคอเสื้อผม ง้างหมัดจะชก แต่มันก็หยุดไว้แค่นั้น ผมเห็นมันกำหมัดแน่นจนสั่น ดวงตากลิ้งกลอกอย่างรวดเร็วราวกับว่ากำลังสับสน
คงสับสนว่าจะต่อยหรือไม่ต่อยดีละมั้ง?
แต่จู่ๆมันก็ยิ้มที่มุมปาก
“งั้นก็แย่หน่อยนะที่วันนี้จะต้องชวดลูกค้าไปอีกราย”
“อื้อออออ!!!!!!!”
ปากผมถูกปิดก่อนที่จะได้พูดอะไร ลิ้นร้อนชอนไชเข้ามาในโพรงปากอย่างรวดเร็ว ดูดดึงจนผมเจ็บไปหมด รู้สึกได้ถึงความโกรธแค้นของคนตรงหน้า เพราะทั้งหมดของความโกรธนั่น...กำลังลงมาที่ผม
มันหยุดจูบ ผลักผมไปที่เตียง ตามมาคร่อมและยึดแขนทั้งสองไว้อย่างรวดเร็ว ผมพยายามดิ้น เรี่ยวแรงที่มีน้อยอยู่แล้วทั้งหมดพลันหายไปเมื่อไอ้เหี้ยโทมันจูบผมอีกครั้ง แต่คราวนี้ต่างกันออกไป
มันชำนาญ ช่ำชอง ลิ้นร้อนของมันสำรวจไปทั่ว จากที่จูบเพราะแรงโมโหแต่ตอนนี้มันกลับสอดแทรกความรู้สึกบางอย่างเข้ามาด้วย
เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ผมอาจจะเบลอเพราะพิษไข้ก็ได้
แต่ขณะที่ผมกำลังมึนงง คนตรงหน้าถอนจูบแล้วหยิบเนคไทด์ที่ผมเดาว่ามันคงพกไว้เพื่อที่จะใส่เข้าเรียนวิชาภาคในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา ผมสัมผัสได้ถึงเนื้อผ้าที่คาดไปตามแนวยาวเพื่อปิดตาผม ผมรีบเอื้อมมือไปจะแกะออกแต่แขนแกร่งก็รวบตัวผมไว้
“อย่าแกะ...ถ้าแกะมึงเจ็บตัวแน่” มันกระซิบบอกข้างหู “กูเป็นลูกค้ามึง...อย่างน้อยให้กูได้เป็นลูกค้ามึง...ก็ยังดี...” เสียงตอนท้ายนั้นแผ่วเบาจนผมจับใจความไม่ได้
มือหนาล้วงเข้ามาใต้ชายเสื้อที่เลิกสูงขึ้นอย่างน่าหวาดเสียว ปลายนิ้วหยอกล้อกับยอดอกของผม ริมฝีปากโลมเลียข้างแก้ม ใบหู ซอกคอ ทุกที่ที่ริมฝีปากร้อนลากผ่านมันทำให้ผมคิดอะไรไม่ออก ความรู้สึกหวาบวามในช่องท้องปะทุขึ้นมาจนผมลืมความเจ็บปวดจากรอยฟกช้ำบนร่างกายที่มันทำกับผมไว้เมื่อวาน
มันแยกขาผมอกกว้างแล้วแทรกตัวเข้ามากดทับช่วงล่างผมไม่ให้ดิ้น ใบหน้าได้รูปเคลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ ความชื้นแฉะและปลายลิ้นกำลังปรนเปรอยอดอกผมจนแข็งเป็นตุ่มไต ส่วนมือมันก็มายุ่งแถวๆกางเกงวอร์มของผมที่ตอนนี้มันลงไปกองตรงข้อพับเรียบร้อยแล้ว
“ยะ .. อย่า..”
ผมร้องห้าม เมื่อรู้สึกได้ว่าที่หว่างขาเปลือยเปล่านั้น...น้องชายของผมกำลังแสดงความต้องการอย่างเต็มที่ อยากจะหุบขาหนีแต่ติดที่ลำตัวของใครบางคนขัดเอาไว้
มองไม่เห็น...ทุกอย่างมันมืดสนิท
ผมจมอยู่ในกามอารมณ์ที่คนตรงหน้าสร้างขึ้นมา ไม่รู้เลยว่ามันจะทำอะไรกับผม มองผมด้วยสายตายังไง สมเพชหรือดูถูกแบบที่มันมองผมมาแบบนั้นตลอดมั้ย?
เหมือนคนตาบอดที่ต้องเปิดรับประสาทสัมผัสทุกอย่างเพื่อทดแทนภาพที่ขาดหาย
เสียงลมหายใจหอบหนักของตัวผม เสียงน้ำลายที่สัมผัสกับผิวหนังเหมือนอย่างที่ผมเคยได้ยินในคลิปโป๊ มือผมพยายามจะไขว่คว้าหาที่ยึดแต่ก็พบกับความว่างเปล่าจึงได้แต่วางลงแล้วขย้ำกับผ้าปูที่นอนเพื่อระบายความเสียวซ่านที่เพิ่มมากขึ้น ทวีคูณหลายร้อยเท่า
“มึงรู้มั้ยว่าตอนนี้สภาพมึงเป็นยังไง?”
ผมไม่ตอบ ไม่กล้าพูด ไม่อยากเดาอะไรทั้งนั้น
น้ำหนักที่กดทับลงมาหายวับไป ตัวผมได้เป็นอิสระอีกครั้ง มันจับมือผมขึ้นมาแล้วให้สัมผัสกับน้องชายตัวเอง มันควบคุมมือของผมให้รูดขึ้นลง
“ช่วยตัวเองสิ” มันปล่อยมือผม ผมไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร แต่ที่แน่ๆตอนนี้คือผมต้องการปลดปล่อยความต้องการที่อัดอั้นจนผมแทบทนไม่ไหวอยู่แล้ว
ผมรูดรั้งเพียงไม่กี่ครั้ง ไออุ่นร้อนก็ถูกปลดปล่อยจนเปื้อนเต็มฝ่ามือผม
“หึ ว่าง่ายจริงๆ” เสียงไอ้โทดังขึ้นข้างๆ มันแกะเนคไทด์ที่ปิดตาผมออก นั่นทำให้ผมเห็นแสงสว่างอีกครั้ง ผมก้มลงมองดูตามเนื้อตัว มีรอยฟกช้ำ และรอยจุดแดงๆที่เพิ่มขึ้นมา หว่างขาและมือผมเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำขาวขุ่น
สกปรก...
ไอ้เหี้ยโทพอมันใส่เทคไนด์เรียบร้อยก็โยนแบงค์พันไว้บนโต๊ะ ข้างๆชีทกับข้าวต้มที่ไอ้จ๊อบกับไอ้หลามมันเอามาฝาก
“สนใจมาเป็นของเล่นกูมั้ย? สบายนะ ไม่ต้องตระเวนหาเหยื่อให้ลำบาก หึ”
มันพูดแล้วเดินออกจากห้องไปเลย ทิ้งให้ผมมองเงินที่มันวางไว้ให้
เงิน...
เงินอีกแล้ว
เป็นของเล่นให้มึงงั้นเหรอ?...
งั้นกูจะเป็นของเล่นที่มีค่าจนมึงไม่มีปัญญาซื้อเลยล่ะ!!!
Next Chapter >> - 7 - (part1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2560410#msg2560410)
Talk
พิมๆๆๆๆๆ
แล้วลบ
พิมๆๆๆๆๆๆ
แล้วลบ
เป็นงี้ 4-5 รอบ เซ็งตัวเอง -*-
ช่วงนี้สถานกาณ์บ้านเมืองไม่ค่อบสุขสงบเท่าไหร่...เอาเป็นว่ามาอ่านนิยาย หาอะไรสบายๆทำดีกว่ามานั่งเครียดเรื่องการเมืองนะคะ อิอิ
และจากอานิสงค์ของพวกไม้ถูพื้น มหาวิทยาลัยของแพรจึงได้ประกาศหยุก 2 3 4 ธค อุ๊ แม่่เจ้า! ลาภปากค่ะ นังแพรไม่สนเรื่องใดนอกจากเรื่องหยุดเรียนนี่ละ กร๊ากกกกกกกก
ขอบคุณ iforgive กับ ferasia10 ด้วยนะคะที่แนะนำในกระทู้นิยายแนะนำให้ มาจุ้บที♥
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ ทุก+เป็ด หรือกด+
ขอบคุณ mozaey ด้วย แพรรู้แล้วว่าทำไม ขอโทษครับฯ ถึงได้มีย่อหน้าเวลาก๊อบมาลง
เพราะว่าตอนนั้นแพรกด tab ทุกย่อหน้า ไม่ได้ตั้งค่าอัตโนมัติ 55555555+
-
โอ๊ยยยยย อึดอัด อยากจะกระชากหัวทั้งคู่มาโขกๆๆๆๆพื้น :m31:
ทำไมไม่คุยกันด้วยเหตุผลลลลลลลล มานั่งคุยกันดีๆเซ่
:angry2:
คนนั้นก็โมโหง่ายจริง ไม่ยอมเชื่ออะไรเลยยยยย นี่ก็ยังจะไปประชด ไปยั่วเค้าให้โมโหอีก
สุดท้ายก็วนลูปเหมือนเดิม เจอหน้ากัน ทะเลาะกัน โมโห ปล้ำ ข่มขืน โดนดูถูก
แบบนี้ก็ยิ่งตอกย้ำให้โทเชื่อว่านะโมขายตัวจริงๆน่ะสิ ฮึ้ยยยยยยยยยย
:katai1:
ป.ล. อย่าเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดนะบูมนะ ไม่งั้นชีวิตนะโมคือน่าสงสารสุดไรสุด :sad4:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
โอ้ยยยยย ชีวิตนะโมโคตรเศร้า เจ็บปวดอ่ะ
ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
แต่ต้องสู้นะ!!!!!!! อย่ายอมคนแบบนั้น
ส่วนบูม นายหวังดีใช่มั้ย???
อย่าหักหลังเพื่อนนะ ขอร้อง :mew6:
-
ไม่น่าประชดแบบนั้นเลยนะโมมมมม ก็รู้อยู่โทมันโง่ไม่รู้จักคิด!!!! :angry2:
ให้จุ้บหลายๆทีเลย หุหุ
-
o22 เหอๆ อึมครึมมม
-
อย่านะบูม
-
โถ่ ไอ้โทคราวหลังบอกพ่อแม่มรึงหัดเลี้ยงมึงด้วยข้าวบ้างนะ แดรกแต่หญ้าจนหมดทุ่งแล้ววว
-
โทใจร้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เฮ้ออออออออออออ :hao5:
น้องนะโมจ๊ะจ๋าา ยิ่งอ่านก็ยิ่งน่าสงสารจับใจ แต่โมต้องเข้มแข็งนะลูก
อย่าแสดงความอ่อนแอให้โทมันเห็นเด็ดขาด เดี๋ยวมันจะได้ใจ และข่มเหงโมไปแบบนี้เรื่อยๆ
ส่วนเรื่องเวปเกย์ ก็ยังไม่เคลียร์ ตกลงใครกันนะที่่เป็นคนเอารูปไปโพสต์
-
ใช่บูม ป่ะ เนี่ยยยยย
อยากกระชากหัวโทมาตบ
-
:angry2:นายกดนะโมไปนายไม่คิดมั่งเหรอว่านะโมไม่เคยอ่ะ
แม่ง! ชอบเค้า(ใช่ใช่มะ?)แต่เสื อก (ขออภัยในความไม่สุภาพ) ทำกับเค้าอย่างงั้น :fire:
-
เมื่อไร่จะได้รู้ความจริงละ่ครับ
อยากรู้นายโทจะทำไงเมื่อรู้ความจริง
-
บูม
ถึงเราจะแอบคิดว่าเป็นนายที่ทำ แต่เราก็ไม่ได้อยากให้เป็นนายจริงๆนะ :hao5:
โทแม่ง ขัดใจว่ะ :angry2:
นะโมคิดจะทำอะไรเนี่ย
ถ้าจะเอาคืนก็เอาให้สุดๆไปเลยนะ ถือว่าเจ๊ากันไป o18
แต่อย่าทำร้ายตัวเองล่ะ
-
เชือดโทแม่มเลยยยยยยยยย เลวชิบ
อ่านแล้วทนไม่ไหวกับเรื่องที่โมต้องเจอ T^T
-
ปวดจิตปวดใจ
น้ำตาคลอ :mew2:
-
ไอ้เหี้ยยยโท :angry2: พระเอกเรื่องนี้สมควรกินหญ้านะ
อินเกิน สงสารนะโมสุดๆ ไอ้บูมแน่ๆ ด่าไว้ก่อนเลย เพื่อนชั่ว!!
-
บูมแน่นอนที่เอาข้อมูลไปโพสต์ในเว็บเกย์ ทำเพราะอะไร
ทำเพราะชอบหรือว่าทำเพราะเกลียด ต้องเกี่ยวกับโทด้วยแน่นอน
ภาพที่ทำให้โทเข้าใจผิดต้องมาจากบูมด้วยแน่เลย
-
:angry2: :angry2: :angry2: :fire: :fire: :m31: :m31: :m16: :m16: :m16: อิโท อิเลวววว
-
บูมชอบโท แต่โทสนใจโม บูมแกล้งโมโพสรูปเวปเกย์ แล้วส่งรูปให้โทดู ใส่ร้ายโม ใช่มั้ย
-
โทเริ่มเรียกคะแนนความสงสารแล้ว
แอบแฝงมากับประโยคหนึ่งประโยคท่ามกลางความใจร้าย
[มันกระซิบบอกข้างหู “กูเป็นลูกค้ามึง...อย่างน้อยให้กูได้เป็นลูกค้ามึง...ก็ยังดี...” เสียงตอนท้ายนั้นแผ่วเบาจนผมจับใจความไม่ได้]
ว่าแต่คุณแพรได้หยุดหลายวันอย่างนี้
ก็จะมีเวลามาต่อตอนต่อไปมากขึ้นใช่มั้ยคะ ฮี่ๆ
เค้ารออยู่นะ กำลังลุ้นเลย
:katai2-1:
-
ขอบคุณ :)
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้ว่าโทมันโง่!!
-
:katai1:
-
โอ๊ยยยยย อึดอัด อยากจะกระชากหัวทั้งคู่มาโขกๆๆๆๆพื้น :m31:
ทำไมไม่คุยกันด้วยเหตุผลลลลลลลล มานั่งคุยกันดีๆเซ่
:angry2:
คนนั้นก็โมโหง่ายจริง ไม่ยอมเชื่ออะไรเลยยยยย นี่ก็ยังจะไปประชด ไปยั่วเค้าให้โมโหอีก
สุดท้ายก็วนลูปเหมือนเดิม เจอหน้ากัน ทะเลาะกัน โมโห ปล้ำ ข่มขืน โดนดูถูก
แบบนี้ก็ยิ่งตอกย้ำให้โทเชื่อว่านะโมขายตัวจริงๆน่ะสิ ฮึ้ยยยยยยยยยย
:katai1:
ป.ล. อย่าเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดนะบูมนะ ไม่งั้นชีวิตนะโมคือน่าสงสารสุดไรสุด :sad4:
เห็นด้วยค่ะ
-
จากการคาดเดาอันส่งเดชของเรานั้นน เราคาดว่า โทและบูมคงชอบโม บูมรุ้ว่าโทชอบโม เลยเอารูปโมไปปล่อยในเว็บเกย์ เพื่อทำให้โทเข้าใจผิด แล้วรุ้สึกไม่ดีกับโม แต่ผลกลับตรงข้ามค่ะ คือเค้าได้กันแล้ว แม้จะเป็นการไม่สมยอม
แต่พูดถึงถ้าเราเป็นโทก้คงโมโห ก้โมเล่นพูดอย่างนี้อ่านะ ทางที่ดีโมควรเฉยๆไปเลยดีกว่า :เฮ้อ:
-
สงสารนะโม สงสารโท ใครใส่ร้ายนะโมนะ อยากจะตบๆๆๆๆๆ (อินจัด) แต่โทนี่ก็ใจร้ายมากอ่ะ น่าจะพูดกันดีๆก่อน :mew6:
-
สนุกมากค่ะ มาจากระทู้แนะนำนิยายค่ะ อ่านรวดเดียว เครียดมันรวดเดียวไปแล้ว โอ๊ย อยากข่วนหน้าโท :katai1:
ถ้าให้เดานะเราว่าบูมต้องเป็นคนโพสต์แน่ ๆ แต่เพราะอะไรนี่สิ อาจเพราะชอบโทรึป่าว เพราะถ้าใครชอบใครซักคน
เค้าสนใจใครเป็นพิเศษเราต้องรู้ โทอาจชอบมองนะโมหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามนะโมไม่ควรเจอแบบนี้
ชีวิตเธอบอบช้ำมามากแล้ว ทำงานสู้ชีวิตสุด ๆ แล้วดูสิดูทำ ใครส่งรูปให้โทเข้าใจผิด เป่าหูจนเข้าใจผิดไปหมดด้วย
โอ๊ยเครียดค่ะ คือเมื่อคืนก็มากพอวันนี้ตามมาซ้ำ เออ ตามมาให้ตลอด น้องนะดมดูมุ่งมั่น เอาให้รักเอาให้หลงเลยค่ะลูก
ฮรือ พี่สงสารหนูที่สุด โท แบบเร้าใจดีนะ ท่าทางจะรักใครรักจริง เค้ามีแววสับสนตลอด แต่มือหนักตรีนหนักไปหน่อยนะ
อยากอ่านต่อม้าก ขอบคุณนะคะ
-
เศร้าโคตร :ling2:
-
ทำไมโทเป็นคนอย่างนี้ ฮึ้ย :katai1:
นะโมสู้เขาลูก อย่าไปยอมมัน :m16:
-
พระเอก
หากไม่โง่
จะเป็นไม่ได้
หลายๆเรื่องได้สอนข้าพเจ้าไว้
:katai3: :katai3:
-
สงสารนายอกน้องนะโม รอน้องนะโมจะเป็นของเล่นราคาแพงอย่างที่ว่า
-
โง่เกินเยียวยา
-
มารอครับผม
-
บวกเป็ดให้หนึ่งอละ+1ให้ค่ะมารอ ในdek-dแบนอีกแล้ว
เซ็ง นิยายดีๆหนีหายหมดในเด็กดี
-
เอ้ยยยย เพิ่งได้มาอ่าน ชอบแนวนี้อ่ะ
มันเจ็บจี๊ดดในใจดี โทแม่มมมมม
ก็เข้าใจนะ รักเลยผิดหวัง แต่มันเข้าใจไปเองแท้ๆๆ
-
บูม เป็นเกย์ ??
ชอบนะโม ??
หรือเป็นคนลงรูป
คืออะไรกันแน่??
-
สงสารโมอ่ะ โทใจร้ายมาก
บูมคงไม่ได้เป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดหรอกใช่มั๊ย
-
อ่านคอมเมนต์หลายคนมุ่งไปที่บูม
บูมชอบโม หรือบูมชอบโท
โทชอบโม
กรี๊ดๆๆๆ อยากอ่านต่อจังงงงง ติดหนึบเบยย
-
โทมีอะไรก็พูดกันตรงๆเลยดิ
อย่าป๊อด !
:hao7:
-
- 7 -
(part1)
ร่างกายและจิตใจมันบอบช้ำ อยากนอนหลับ หลับไปเลย หลับไปแบบไม่ต้องตื่นขึ้นมาพบกับความโหดร้ายของโลกใบนี้
ชีวิตผมรันทดไม่พอใช่ไหม โชคชะตาถึงได้เล่นตลกกับผม
ตั้งแต่คนๆนั้นออกไป ผมก็ลุกไปอาบน้ำ เอาความสกปรกออกไปให้หมด ถึงแม้จะรู้ว่าความสกปรกมันไม่ได้ถูกขัดออกง่ายๆ มันจะติดตัวผมไปตลอดชีวิต จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนมุดอยู่ในผ้าห่ม ไม่ทำอะไรสั้นสิ้นเพื่อให้ร่างกายได้พัก สายตาเหม่อลอยไม่มีจุดหมาย
จะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน...?
คำถามที่ผมก็ตอบตัวเองไม่ได้ ถ้าหากผมยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนใส่ร้ายผม คิดได้ดังนั้นผมจึงลุกขึ้นเพื่อไปเปิดคอม คอมราคาถูกที่มันอยู่กับผมมาตั้งแต่สมัยม.ต้น
เมื่อเปิดได้แล้วผมเข้าไปเช็คอีเมลล์ เผื่อว่าเว็บมาสเตอร์ของเว็บเกย์จะตอบกลับมาแล้ว ผมไล่สายตามองอีเมลล์ที่กล่องจดหมาย มีแต่หารายได้เสริมทางอินเตอร์เน็ต ผลิตภัณฑ์ลดน้ำหนัก ไม่มีอีเมลล์ตอบกลับจากเว็บมาสเตอร์นั้นเลย
บางทีเขาอาจจะลบให้แล้วก็ได้ แต่ไม่ได้ส่งเมลล์ตอบกลับ...ผมคิดในแง่ดี เข้าไปในเว็บเกย์นั่นอีกครั้ง ไปยังหัวข้อหาคู่ เลื่อนสกอล์บาร์ลงมาเพราะว่ารูปผมอาจจะอยู่ล่างๆ เนื่องจากถูกโพสมาหลายวันแล้ว ไม่นานนักผมก็เจอ
ยังไม่ได้ลบจริงๆด้วย
เมลล์ที่ผมส่งไปอาจจะตกหล่น หรือยังไม่เปิดอ่าน นี่เพิ่งผ่านไปแค่ วันสองวันเอง ผมลองส่งไปอีกครั้ง กะว่าพรุ่งนี้ค่อยมาเช็คอีกที
ก่อนอื่นต้องจัดการให้ไอ้เหี้ยบูมก่อน ว่ามันไปเจอรูปผมในเว็บเกย์ได้ยังไง...ถ้ามันไม่ได้โพสเอง
ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์ กดโทรหาคนที่กำลังจะกลายเป็นอดีตเพื่อน
ขอให้ไม่ใช่อย่างที่กูคิดเถอะบูม...กูเสียเพื่อนอย่างไอ้เหี้ยโทไปแล้ว อย่าให้กูต้องตัดเพื่อนอย่างมึงไปอีกคน
ผมรอสายสักพัก มันก็รับ
/ว่าไงวะมึง...แป๊บนะ กูไปหาที่เงียบๆก่อน/ เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังลอดเข้ามา มันคงเพิ่งเลิกเรียน /เออว่าไง มึงเป็นไรรึเปล่า?/
“มึงเป็นคนทำใช่มั้ยไอ้เหี้ย! มึงเป็นคนเอารูปกูไปโพสในเว็บเกย์ใช่มั้ย!?” ผมไม่ตอบแต่กลับตะเบ็งเสียงใส่คนในสายแทน
/เห้ย! ไอ้โม มึงใจเย็นๆ/ เสียงมันฟังดูตกใจมาก
“ไม่ต้องเลยไอ้สัด ไม่งั้นมึงจะไปเจอรูปกูได้ยังไง!?” นี่ถ้าอยู่ต่อหน้า ผมคงต่อยไอ้บูมไปแล้ว “มึงโกรธเกลียดอะไรกูนักหนาเหรอถึงกับต้องทำแบบนี้ แล้วมึงส่งรูปเหี้ยอะไรให้ไอ้โทห๊ะ! มึงบอกกูมาให้หมด!!”
/ไอ้เหี้ยนะโม มึงใจเย็นๆ แล้วฟังที่กูพูดนะ...กู-ไม่-ได้-ทำ/ ไอ้บูมพูดช้าๆทีละคำอย่างใจเย็น ผิดกับผมที่ตวาดมันลั่นอย่างคนอารมณ์ร้อน
“กูไม่เชื่อ”
/ไอ้สัด กูไม่ได้ทำจริงๆ/ ไอ้บูมเริ่มขึ้นเสียงบ้างแล้ว
“งั้นมึงไปเจอรูปกูได้ยังไง?” ผมถามมัน
/.../ แต่มันเงียบ
“ถ้ามึงไม่ตอบกูจะคิดว่ามึงทำ!” ถึงในใจลึกๆผมจะเชื่อว่ามันไม่ได้ทำไปมากกว่าครึ่งแล้วก็ตาม
/เฮ้อ...ต้องบอกมึงสินะ...เอางี้ เดี๋ยวกูไปหาที่หอ คุยในโทรศัพท์ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ มึงจะแดกอะไรมั้ย? เดี๋ยวกูซื้อขึ้นไปให้/
“ข้ามต้มที่พวกมึงซื้อมาฝากกูตอนกลางวัน กูยังไม่ได้แดกเลย”
/เอองั้นแค่นี้แหละ อีก15นาทีเจอกัน/
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมเดินไปเปิดประตู เจอหน้าไอ้บูมอย่างทีมันบอกว่า 15 นาทีต่อมาจริงๆ ผมเบี่ยงตัวให้มันเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูลงอีกครั้ง
“ว่ามา”
“คือ...เฮ้ออออ จะเริ่มยังไงดีวะ”
“ถ้ามึงไม่เริ่ม...”
“เออๆๆ ใจเย็นสิวะ แม่งง” มันรีบพูดขัด “อ่า...คือ....คือ...”
“คือไรเล่า อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้ วันนี้จะรู้เรื่องมั้ยวะ?”
“มึงอย่าโกรธอย่าเกลียดกูนะ”
“กูจะเกลียดมึงเนี่ยแหละถ้ายังไม่พูด”
“คือกูคิดว่ากูเป็นเกย์”
“...”
เงียบ
ผมเงียบเลยครับ ไอ้บูมมันมองผม ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำหน้าตายังไงออกไป แต่ที่แน่ๆคือความรู้สึกแรกเมื่อได้ยินมันบอกก็คือตกใจ ตกใจมากกว่าที่จะรู้สึกรังเกียจหรืออะไรทำนองนี้ซะอีก
“มึง...รับได้ปะวะ” มันถามผมเสียงอ่อน สายตาที่จ้องผมมันหวั่นข้างในลึกๆ
มันกลัวว่าผมจะรังเกียจมันแล้วเลิกเป็นเพื่อนกับมันไปเลย
ผมมองมันนิ่งๆ
“นะโม...” มันเรียกชื่อเล่นผมเต็มๆ นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่พวกมันจะเรียก ถ้าหากไม่เป็นเรื่องคอขาดบาดตายจริงๆ
“มึงรับได้มั้ยล่ะที่มีเพื่อนจนๆอย่างกู?”
“ก็ต้องได้สิวะ คำว่า ‘เพื่อน’ มันวัดกันที่เงินรึไง”
“เออ งั้นก็ไม่มีเหตุผลที่กูจะต้องรับมึงไม่ได้ มึงจะเป็นเกย์ เป็นเหี้ยอะไรก็แล้วแต่ นั่นก็ตัวมึง คำว่า ‘เพื่อน’ มันไม่ได้วัดกันที่รสนิยมทางเพศนี่หว่า” พูดจบ ไอ้บูมถึงกับยิ้มกว้าง
ขอแค่มึง...อย่าหน้ามืดตามัวมาข่มขืนกูแบบไอ้เหี้ยโทก็แล้วกัน...
“แล้วไงต่อ” อย่าคิดว่ากูจะลืมเมนไอเดียของเรื่องที่กำลังคุยนะสัด
“คือตอนนั้นกูก็ยังไม่แน่ใจตัวเองว่าเป็นรึเปล่า กูมองผู้ชายบางคนแล้วมีอารมณ์ว่ะ กูเลยลองหาคลิปเกย์มาดู...ไอ้เตี้ย มึงไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยสัด...เออแล้วทีนี้มันแบบ...มันใช่วะ กูชักว่าวช่วยตัวเองก็นึกถึงแต่ผู้ชาย”
“จริงเหรอวะ กูยังเห็นมึงมองนมชาวบ้านเค้าไปทั่ว” ไม่งั้นมันจะได้ฉายาบูมบึ้มๆรึไง ทุกวันนี้มันก็ยังทำท่าอุบาทว์นั่นอยู่เลย แล้วจู่ๆมันมาบอกว่าตัวเองเป็นเกย์ มีอารมณ์กับผู้ชายเนี่ยนะ?
“ที่กูทำอย่างนั้นเพราะกลบเกลื่อนไง” ไอ้บูมตอบตรงๆ
งั้นกูจะจำไว้ว่าต่อจากนี้ แม้แต่ผู้ชายที่ชอบมองนมผู้หญิงก็เป็นเกย์ได้
“แล้วมึงรู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่?” ทำไมไปๆมาๆเหมือนกูเป็นคนสอบปากคำเรื่องที่มันเป็นเกย์ แทนที่จะถามเรื่องรูปว่ะเนี่ย?
“ก็ตั้งแต่ปี1แล้ว แต่เพิ่งมาอยากรู้จริงๆจังๆก็ช่วงซัมเมอร์นี่แหละ...ตอนที่กำลังจะขึ้นปี 2”
“เออแล้วยังไงต่อ” ผมถามให้มันกลับเข้าเรื่อง
“ถึงไหนแล้วนะ...อ่อ พอกูรู้ตัวว่ามีอารมณ์กับผู้ชาย ทีนี้กูเลยอยากลอง คือพวกนี้มันมีทั้งรุกและรับใช่มั้ยล่ะ? แต่กูไม่รู้ว่าตัวเองเป็นแบบไหน จะจัดเข้าไปอยู่กลุ่มรุกหรือรับดี”
ผมมองเพื่อนตัวเองอย่างพิจารณา...หน้าอย่างมึงนะไอ้บูม รุกใครไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆๆ
“กูเลยลองหาพวก..เอ่อ...”
“ขายน้ำ? ขายนวด?”
“ไม่ใช่ๆๆ” มันรีบปฏิเสธพัลวัน “เรียกแบบนั้นมันดูไม่ดี ต้องบอกว่าลองหาพวกที่เป็นแบบกู...หาคู่...ใช่ ใช้คำนี้ดีกว่า หาคู่ตามเว็บปกติมันก็คงไม่มี กูเลยเข้าไปหาในเว็บเกย์”
“แล้วมึงก็เจอรูปกู”
“เออ กูหาไปเรื่อยๆตั้งหลายเว็บ แม่งมีแต่พวก...ช่างมัน...มึงรู้มั้ยกูตกใจแค่ไหนตอนเห็นรูปมึง ตอนแรกก็คิดว่ามึงเป็นแบบกู แต่มึงก็ไม่น่าคิดสั้นขนาดขายนวดเพื่อเอาเงิน อีกอย่างมึงก็ทำงานที่ร้านกุ้งเต้นอยู่แล้ว ตอนกลางวันมึงก็เรียนเหมือนๆพวกกู จะเอาเวลาไหนไปทำเรื่องอย่างว่ากับผู้ชายวะ?”
เออ ถ้าหมาบางตัวมันคิดได้เหมือนมึงก็คงดีว่ะบูม กูคงไม่ต้องเครียดมาก...ไม่ต้องเสียเพื่อนไปอีกคน
“ในโทรศัพท์ที่มึงบอกว่ากูเป็นคนทำแล้วส่งรูปให้ไอ้เหี้ยโท มันหมายความว่าไงวะ” คราวนี้ไอ้บูมทำหน้าจริงจัง “แล้วจากที่ฟังไอ้เหี้ยโทพูดแขวะมึง ทั้งเรื่องเงิน เรื่องขาย...มันก็รู้เรื่องที่มึงโดนเอารูปไปโพสแล้วใช่มั้ย? แต่มันคงนึกว่ามึงทำจริงๆสินะ ไม่งั้นมันคงไม่โกรธมึงขนาดนี้”
ผมเงียบ สิ่งที่ไอ้บูมพูดมันทำให้ผมนึกถึงเรื่องแย่ๆใน 2 วันที่ผ่านมา
“มึงไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไรนะเว้ย...กูรู้ว่ามันพูดยาก มึงเล่าแต่เรื่องที่พอจะบอกกูได้ก็พอ”
ผมหันไปมองหน้าไอ้บูม อย่างน้อยก็ยังมีมันที่อยู่เคียงข้าง ถึงมันจะรู้แค่ว่าผมโดนเอารูปไปโพสในเว็บเกย์ ไม่ได้รู้เลยว่าผมโดนทำเรื่องเหี้ยๆอะไรจากไอ้โทบ้าง แถมมันยังยอมบอกว่าตัวมันเป็นเกย์ มันเปิดใจให้ผมเต็มร้อย แต่ผมกลับเปิดใจให้มันแค่ครึ่งเดียว
“มีคนส่งรูปกูให้ไอ้โท”
“รูปไรว่ะ?” มันถาม ผมเลยนึกย้อนไปตอนที่ไอ้โทบอกว่าผมว่ามีคนส่งรูปให้มัน
“มันบอกว่าเป็นรูปกูนอนกับผู้ชาย แถมไอ้คนส่งบอกว่ากูเดินเข้าออกม่านรูดกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า” ผมเลี่ยงที่จะเล่าถึงรายละเอียดว่าไอ้โทมันบอกผมยังไง
กูขอโทษวะบูมที่กูบอกมึงได้แค่นี้
“มึงเห็นรูปรึเปล่า?”
“ไม่ ไอ้โทไม่ได้เอาให้ดู”
“แม่งเอ๊ยย! สารเลวตัวไหนวะ! อย่าให้กูจับได้นะมึง!...” ไอ้บูมขึ้นเลยครับ “เอางี้ เดี๋ยวกูช่วยสืบเอง แม่งงงง คิดแล้วคันตีน อยากกระทืบคนชิบหาย”
“ขอบคุณว่ะ แต่...”
“ไม่มีแต่ กูอยากช่วย กูอยากเสือก มึงอย่ามาห้าม มึงเอาตัวเตี้ยๆของมึงนอนพักไป”
“สัด”
“เออแล้วรูปในเว็บเป็นไงมั่ง”
“กูเช็คดูเมื่อกี้ เค้ายังไม่ลบว่ะ ยังไม่มีเมลล์ตอบกลับมาหากูด้วย” ผมตอบมันไป
“เดี๋ยวกูจัดการให้เอง ส่วนรูป...ต้องเห็นรูปว่ะ...แต่มึงไม่ได้ไปนอนกับใครจริงๆใช่มั้ย?”
“ไอ้เหี้ย มึงอยากลองชิมฝ่าตีนกูปะ?”
“งั้นกูว่าคงเป็นรูปตัดต่อ” ไอ้บูมวิเคราะห์ต่อ “สงสัยต้องขอดูรูปจากไอ้โท เดี๋ยวกูไปช่วยพูดกับมันเอง”
พูดอะไรไปตอนนี้มันก็ไร้ประโยชน์แล้วว่ะ...มันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว..
“ขอบคุณ...ขอบคุณจริงๆ”
Next Chapter>> - 7 - (part2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2563248#msg2563248)
Talk
อ่าวไม่ใช่บูม แล้วใครทำล่ะ?
-
:katai1:
อึดอัดดดดดดดดดด อยากรู้ความจริง
ถ้าสืบเองได้จะไปสืบละ 55 >.<
โทมันโง่คิดไม่ได้
ความโกรธครอบงำหน้ามืดตามัว อย่าให้เจอๆๆ
จะจับมาตีเข่าโทษฐานทำร้ายทั้งร่างการและจิตใจนะโม :m15:
นี่มันจะรู้บ้างมั้ยเนี่ยว่ามันผิด โกรธ แบนๆ
-
อะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ นั่งรอเวลาหัวเราะเยาะ ไอ่คุณโท :laugh:
-
รอจ้ารอ
-
อยากรู้ๆๆๆมากอ่ะ
-
ใครกัน? ออกมาจากมุมมืด(?)ซะดีๆ
-
อีมไม่ใช่บูม แล้วใครทำชั่วๆแบบนี้
-
ค่อยยังชั่วที่บูมไม่ได้ทำ นึกว่านะโมจะต้องเสียเพื่อนดีๆไปอีกคนซะแล้ว
แต่เราอยากให้นะโมบอกบูมเรื่องที่อิโทมันทำว่ะ ถึงจะรู้ว่ามันพูดยากก็เถอะ
แต่อย่างน้อยก็ได้ระบายอ่ะ
:เฮ้อ:
-
โหยใครเป็นคนใส่ร้ายนะโมเนี่ย
-
โล่งใจ!! `ไม่ใช่บูม อย่างน้อยนะโมยังมีเพื่อนดีๆ ไว้คอยช่วยเหลือบ้าง
บูมยังคิดเป็น ทำไมไอ้โทคิดไม่ได้ :เฮ้อ:
แล้วใครทำอยากรู้มากๆ สืบเองได้จะเข้าไปช่วยนะโมสืบแหล่ะ 5555
-
สนุกมากกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รอตอนต่อไปน่ะค่ะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:angry2:
หมาตัวไหนหว่ะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ใครกันที่บังอาจมาแกล้งนะโมอย่างนี้ :angry2:
ตอนแรกกะว่าถ้าเป็นบูมจะได้ :beat: ซะหน่อย
โทก็เหลือเกิน ถ้าจะเกลียดก็ไม่ต้องมายุ่งสิคะ เรื่องอะไรต้องมาข่มขืนนะโมด้วยอ่ะ ตัวเองนั่นแหละที่เลวยิ่งกว่าใคร :fire:
-
ทำไมเรายังคิดว่าเป็นบูมอีกอ่ะ
ตามอ่านกันต่อไป
-
ไม่ใช่บูม แล้วเป็นใคร. . .??
:katai1:
บูม รับ?? :hao7:
-
ฮือออออ สงสารนะโม
ใครกันทำเด็กดีแบบนะโมได้
:m31:
บูมรอด เหลือใครอีกกกกกกก
คนทำออกฉากมาบ้างรึยังงงงงงง
:katai1:
-
อยากรู้ใครทำ ใครทำแบบนี้ หรือคนที่ชอบโท และเห็นว่าโท หรือรู้ว่าโทชอบนะโมเกินเพื่อน
เลยทำแบบนี้ เราเริ่มสงสัยึนในกลุ่มอะ นอกกลุ่มมียัยอะไรจำไม่ได้ ที่โทไปหาที่คอนโด ก่อน
จับนะโมปลำ้ก็น่มีส่วน ขอให้รู้เร็วๆใครทำ
-
:katai1: มันเป็นครายยยยยยย :katai4:
-
ใครกันนนน ตัวละครที่ออกมาก็มีไม่กี่คน เดาฉีกไปไหนไม่ได้นอกจากกลุ่มเพื่อนเลยย
น้องบูม ผู้ชายบางคนนี่น้องโม รึเปล่าาาา หรือเก็บน้องบูมไว้ให้น้องปกป้องดี
ไม่ๆๆๆๆ เอาน้องปกป้องคู่นะโม แล้วเอาอิเหี้ยโทไปฆ่าเผานั่งยาง
หาคู่ให้น้องบูมใหม่ กร๊ากกกกกกกกกก เพ้อเจ้อว่ะ (ด่าตัวเอง...เพื่อ?) 55555555
-
คดีพลิกกกกกกกก
-
ไม่ใช่บูมหรอ แล้วใคร???
-
หาคนไปหักเขาออกจากบันหัวพระเอกหน่อย o12 o12
ไม่ใช่บูมแล้วใครหว่า :hao7: :hao7:
-
มันค้าง
แบบว่าคนที่แกล้งนะโมตองแอบชอบพระเอกของเราแน่เลย
-
อะไรยังไงเนี่ย งงมาก ใครทำนะโม :serius2:
ไม่ใช่บูม แล้วใครหง่ะ
ส่วนโทเนี่ย ใจร้าย ไม่ฟังเหตุผล งือ :sad4: :sad4:
-
ยังมั่นใจไม่ได้ว่าบูมไม่ได้ทำ รอตอนต่อไป
-
หึยๆ ไได้มาอ่านแปบเดียว ลงไวเป็นจรวดเลยนะ
ขอจุ๊บทีดิพี่แพร เอิ้กๆ<3
-
ไม่ใช่บูมจริงๆหรอ
(ยังติดใจอยู่)
แต่ถ้าไม่ใช่จริงๆก็ดีแล้ว
แล้วใครละ(วะ)เนี่ยยยย :katai1:
-
ต้องเป็นคนที่ชอบโท และรู้ว่าโทชอบนะโม
-
แหม นะโม กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญในการคัดแยกประเภทเกย์ไปเลยนะ
แค่ดูหน้าบูม ก็วิเคราะห์ได้แล้วว่า รุกใครไม่ได้
เอามาจากประสบการณ์ส่วนตัวใช่มั้ยเนี้ย ฮิฮิ
-
ดีใจจังที่บูมไม่ได้ทำ :mc4:
-
ไม่แน่นะ อีตาโท แม่งกุเรื่องเจอรูปนะโมหาเรื่องปล้ำนะโมปล่าวฟร่ะ
เอาเข้าใจไม่มีรูป ผ่างงงงงงงง!!! แหม ชั้นล่ะอยากรู้ใจพระเอกจริ๊ง
ขอบคุณค่ะ
-
ถ้าไม่ใช่บูมแล้วจะเป็นใคร
-
ค้างงงงงงงง อยากรู้มากเลยว่าใครเป็นคนทำ จะบีบคอมานนนนนนนนนนน :hao7:
-
ตอนแรกก็คิดว่าบูมเป็นคนทำ
แต่ .. ใครเป็นคนทำเอ่ย ?
:L2:
-
ใครๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
รอกระทืบคนเหมือนบูม
-
สงสารนะโมจุงงง
อิคุณโทไม่ฟังอะไรเลยย :angry2:
-
สงสารนะโม
ไมโทถึงโง่จัง ให้ตายสิ
บูม ถ้าไม่ทำจริงๆ ช่วยนะโมด้วยนะ
แต่ใครทำเนี่ย :m31:
-
คงต้องไปตามโคนันมาช่วยสืบ :laugh:
จากคำให้การ(?) ของบูม คิดว่าบูมไม่น่าแทงข้างหลังน้องโมทะลุลำไส้ใหญ่(?) คำพูดและสายตาดูไม่หลุกหลิก ตุกติก
แล้วงานนี้ใครมันทำฟ่ะ :beat: o22 หรือว่าไอ้คูณโทมันสร้างเรื่องขึ้นมาเอง o18
ต้องทำตัวเป็นนักสืบกันแล้วสิพวกเรา :interest:
-
อย่าตามโคนันเลยค้า เด๋ยวมีศพ :jul1:
ถ้าใช่บูม แบบว่าเอกการละครมากๆ แอคติ้งโครตเนียน
แต่ถ้าไม่ใช่........ ใครหว่า?
หรือว่าอีตาบูมจะเป็นเวปมาสเตอร์เองเลย!!!
รอตอนต่อไปนะค้าคุณแพร :D
-
กว่าจะรู้ตัวคนทำโมช้ำหมดแล้ว
ไอ้โท ไอ้ฟายยยยยยยยยย
-
เบื่อโท จะรอดูว่าเรื่องขอดูรูปหลักฐาน มันจะเล่นตัวไม่ให้ดูมั้ย
:กอด1:
-
มารออ่านครับผม
-
อ่าววว ไม่ใช่บูมแล้วใครล่ะ :katai1: :katai1:
-
:serius2:
-
มารออ่านครับ
วันนี้จะมาป่าว
-
มารอด้วยคน
-
เอิ่มมม ค้างงงง จุง เบยยยยย
รออ่านอยู่นะค่ะที่รัก ^3^
-
- 7 -
(part2)
วันต่อมาผมไปมหาวิทยาลัยเพื่อเรียนตามปกติ แม้รอยฟกช้ำจะยังไม่จางหาย แต่ของแบบนี้มันปกปิดกันได้ อีกอย่างผมไม่อยากขาดเรียนแล้ว เดี๋ยวตามงานไม่ทัน
“สายเหมือนเดิมนะมึง” คำแรกที่เดินเข้าห้องมาเลยครับ นายปลาฉลาม
แต่ผมไม่ได้ตอบกลับอะไรมันไป เดินไปนั่งประจำที่ข้างๆบูม จงใจเลี่ยงเก้าอี้ที่เว้นว่างอยู่ข้างใครบางคน ไอ้โทมันมองผม ผมรู้ สายตาคมที่จ้องมาแบบนั้นต่อให้ตาบอดก็ยังรู้สึกถึงรังสีกดดันที่มันแผ่ออกมาได้เลย
อาจารย์เริ่มสอนไปได้สักพักแล้ว ผมตั้งหน้าตั้งตาจดเลคเชอร์ เพื่อให้ทันบทเรียนที่ผมขาดไป แต่ก็ยังงงอยู่ดี สงสัยต้องให้ไอ้บูมสอนนอกรอบ
ได้โปรดอย่าถามเรื่องการเรียนและเกรดของผม ไม่อยากจะอวดว่าในปี1ที่ผมรอดมาได้นั้นเพราะดวง...และไอ้คนที่ทำเรื่องเหี้ยๆกับผมช่วยติว
‘นี่มึงจับสลากเข้ามาใช่มั้ย?’
มันด่าผม แต่ก็ยอมอธิบายถึง 5 รอบจนกว่าผมจะเข้าใจ
‘ไปซื้อข้าวให้กูไป เห็นละหงุดหงิดชิบ’
ไอ้โทมันใช้ผมแต่ไม่ให้เงินสักบาทในขณะที่ผมกำลังทำงานที่อาจารย์สั่ง
‘แม่ง ไรวะ กูกำลังทำงานที่เจ๊สั่งอยู่นะเว่ย ส่งบ่ายนี้แล้วด้วย’
‘กูบอกให้ไปก็ไปสิวะ’
งานนั้นมันเป็นงานเดี่ยว โจทย์ที่แต่ละคนได้ไม่เหมือนกัน และบังเอิญว่าโจทย์ของผมมันยากมากๆ ผมนั่งคิดหัวแทบแตกแต่ยังไงก็คิดไม่ออก ส่วนรายนั้นน่ะเหรอ...เสร็จตั้งแต่อาจารย์ให้โจทย์ในชั่วโมงแล้วครับ
ผมไม่ได้โง่นะ อย่ามองผมแบบนั้น ผมไม่มีเวลาต่างหาก ตอนเย็นกลับไปก็ต้องทำงานจนตี1 พอถึงหอก็ล้มตัวลงนอนเลยบางวันไม่อาบน้ำด้วยซ้ำ จะเอาเวลาที่ไหนไปนั่งทบทวนบทเรียนหรือทำการบ้านที่อาจารย์แต่ละท่านสรรหามาให้ละครับ? ไม่รู้ว่าผมคิดผิดรึเปล่าที่มาเรียนวิศวะปิโตรเคมี แค่ให้ผมจำตารางธาตุก็แย่แล้ว
จ๊อบ บูม ปลาฉลาม .. 3ตัวนั้นอะเหรอ? โอ๊ยยยย มันก็ให้ไอ้โทช่วยสิครับ หัวสมองของไอ้จ๊อบก็มีแต่ผมฟูๆปกคลุมหัวมัน ของไอ้บูมก็มีแต่นม นม นม และนม ยิ่งไอ้หลาม..รายนี้คงมีแต่เรื่องเพลงกับผู้หญิง
ตอนนั้นผมก็ต้องจำใจลุกไปซื้อข้าวให้คุณชายแดก แล้วพอกลับมาผมก็เห็นมันนั่งเล่นเกมในไอโฟน มันเหลือบตาขึ้นมามองผมนิดๆก่อนจะกลับไปสนใจเกมในมือต่อ ผมวางกล่องข้าวกับน้ำให้มัน (ต้องซื้อน้ำด้วย ไม่งั้นเดี๋ยวมันก็ไล่ผมให้ไปซื้อน้ำให้มันอีกอยู่ดี) ตั้งใจว่าจะทำงานต่อ แต่พอจับปากกากำลังจะเขียนเท่านั้นแหละ..
บนกระดาษ A4 มีรอยดินสอขีดเขียนเต็มไปหมด มันเป็นวิธีการทำของโจทย์ที่ผมได้ สูตรคำนวณและคำตอบพร้อม
ผมหันไปมองเจ้าของลายมือ ซึ่งมันเก็บไอโฟนแล้วลุกขึ้นทันที
‘อ่าว น้องฝน สวัสดีคร้าบบบบ’ ไอ้หลามส่งเสียงทักน้องผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามาหาไอ้โท น้องคนนั้นเค้าทักกลับแล้วยิ้มให้ น่ารักสุดๆเลยครับ ดูเรียบร้อยสดใสเหมาะกับไอ้โทดี
มันเดินไปแล้ว ผมยังไม่ได้ขอบคุณมันเลย ไว้วันหลังละกัน...ผมบอกตัวเองในใจแบบนั้น แต่จนทุกวันนี้ผมก็ยังไม่มีโอกาสได้บอกขอบคุณมันจริงๆจังๆสักที
คงไม่ต้องแล้วล่ะมั้ง...เหตุการณ์ที่ผ่านมา 2 วันมันทำให้ความรู้สึกดีๆอันน้อยนิดในใจผมที่มีต่อไอ้โทหายวับไปกับตา
กลับมาที่ปัจจุบัน อาจารย์บอกเลิกคลาสแล้วครับ ผมเก็บของลงกระเป๋า
“เฮ้ยยยยยย เดี๋ยววววว พวกมึงทุกคนครับ ฟังกูหน่อยคร้าบบบบบบ” คนที่ยืนตะโกนหน้าห้องคือไอ้กอล์ฟ มันเป็นหัวหน้าภาครุ่นผม “คือขอความร่วมมือรุ่นพี่ปีสองทุกคนให้ไปประชุมที่ลานเกียร์ในตอนเย็นวันนี้”
“ประชุมเรื่องไรวะ?” ใครคนหนึ่งถามขึ้น
“นิทรรศการหมุนเฟืองครั้งที่ 36”
เอาแล้วไง ผมต้องโทรไปบอกเฮียโกวเพื่อที่จะเข้างานสายอีกแล้วสินะ นิทรรศการที่ว่าก็คล้ายๆเปิดบ้านแหละครับ จะมีกิจกรรมต่างๆที่คณะผม แล้วก็ตกแต่งสถานที่ด้วยบอร์ดความรู้ ให้เด็กนักเรียนระดับม.ปลายเข้ามาร่วมแข่งขันตอบปัญหาเพื่อชิงรางวัล บลาๆๆๆ
“เจอร์เราได้สถานที่ติดกับพวกเครื่องกลนะ ถ้ายังไงเดี๋ยวตอนเย็นหลังจากประชุมเสร็จก็ลองคุยเรื่องสถานที่ดูว่าจะแบ่งยังไง” ประธานเจอร์ผมพูดต่อ
เจอร์ในที่นี้ย่อมาจากคำว่า เมเจอร์(Major) ครับแปลง่ายๆตามความคิดผมก็คือภาควิชานั่นแหละ เพียงแต่เรียกให้หรูๆเท่านั้นเอง
ทั้งวันนั้นผมเอาแต่เรียนอย่างเดียว ตั้งใจฟังอาจารย์สอนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เวลาตอนพักกลางวันผมตั้งใจเลี่ยงไปอยู่หอสมุด ผมไม่อยากเห็นหน้าไอ้เหี้ยโท แม้แต่เสียงก็ไม่อยากได้ยิน
“เดี๋ยวกูถามเรื่องรูปให้นะ ไว้รอไอ้เหี้ยโทมันอารมณ์ดีกว่านี้ก่อน กูไม่กล้าเข้าไปตอนนี้ว่ะ แม่งน่ากลัวสัดๆ” ไอ้บูมกระซิบบอกผม
ก็จริงอย่างที่มันว่า ตอนนี้ใครก็เข้าหน้าไอ้โทไม่ติด กระทั่งสาวๆที่ต้องกรี๊ดเวลามันเดินผ่านหรือเดินเข้ามาทักก็ได้แต่ซุบซิบกันเงียบๆ ไอ้หลามก็ยังงงๆ แต่มันก็ร่าเริงยิ้มได้ตลอด สมกับที่เป็นมันจริงๆ
ที่ผมแยกตัวออกมานอกจากจะช่วยไม่ให้ผมต้องเห็นหน้ามันแล้ว ยังช่วยให้ผมหลุดพ้นสายตาคมที่มันจ้องมาตลอดด้วย
“ไง มานั่งทำไรคนเดียวตรงนี้วะ?” เสียงทักข้างหลังพร้อมกับแรงกดที่บ่าทำให้ผมหันไปมอง
“หวัดดีครับพี่พล” พี่รหัสผมเองครับ “อ่า...ผมง่วงๆครับเลยหนีมาหาที่นอน”
เราไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่หลังจากที่ผ่านพ้นช่วงรับน้องมา ต่างคนก็ต่างยุ่งๆ พี่พลก็เป็นพี่ที่ดีคนหนึ่ง เอาขนมเอาหนังสือมาให้ ถึงแม้ว่านานๆทีจะเจอกันก็เถอะ
“แล้วเพื่อนเราหายไปไหนหมดล่ะ?”
“มันไปกินข้าวครับ”
“อ่ออืม แล้วเฟรดเป็นไงมั่ง?” พี่พลถามถึงน้องรหัสผม อัลเฟรด น้องผมคนนี้เป็นลูกครึ่งครับ ครึ่งบกครึ่งน้ำ เอ๊ยไม่ใช่ เป็นลูกครึ่งอังกฤษครับ หน้าตามันก็ดีนะครับ แต่ดีน้อยกว่าผมหน่อยนึง
“ก็ดีมั้งครับ” ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นน้องรหัสตัวเองก็เมื่อตอนที่เอาหนังสือไปให้ เห็นว่าติดงานถ่ายแบบเดินแบบอะไรไม่รู้เยอะแยะ พวกเพื่อนๆในเจอร์พูดถึงน้องผมตลอด โดยเฉพาะพวกผู้หญิง แต่ผมเนี่ยสิ..เป็นพี่รหัสแท้ๆแต่ไม่ค่อยได้สนใจหรือดูแลสักเท่าไหร่เพราะลำพังตัวผมเองยังจะเอาไม่รอดเลย
“อะหะ ถ้างั้นมีอะไรสงสัยหรืออยากให้ช่วยก็บอกนะ” พี่พลบอกแบบนี้ทุกครั้งที่เราคุยกัน แต่ผมก็ไม่กล้าไปรบกวนพี่เขาอยู่ดี “เบอร์พี่ยังมีอยู่ใช่มั้ย?”
“มีครับ”
“อืม ไปละ”
โทรศัพท์มือถือ นั่นก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ผมกับพี่รหัส ลุงรหัสและน้องรหัสไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ เป็นที่รู้ๆกันว่าสมัยนี้ต้องมีไลน์ วอทแอพ อินสตาแกรม โซเชี่ยลแคมไว้แชทสื่อสารกันตลอดเวลา แต่ผม...จนๆอย่างผม ขอแค่มันโทรเข้า-ออกได้ก็ดีแล้วครับ
ยังดีที่ผมมีคอมไว้ที่หอ ไม่อย่างนั้นเฟซบุคผมก็คงไม่ได้แตะ
พอถึงตอนเย็นพวกผมก็ไปที่ลานเกียร์ซึ่งเป็นสถานที่นัดประชุมของพวกปีสองทุกเจอร์ในคณะ พวกมีหน้าที่แบ่งงานก็ทำงาน พวกที่มีหน้าที่คุยก็คุยกันไป
“นี่ไอ้โท มึงจะจ้องไอ้เตี้ยให้มันสูงขึ้นมารึไงวะ? กูเห็นมึงจ้องมานานละ” ไอ้หลามครับ ขนาดมันยังทนแทนผมไม่ไหวถึงกับเอ่ยปากถามอย่างไม่กลัวตาย
“เหอะ!” แล้วคนถูกถามก็ลุกเดินหนีไปเลยครับ
ตอนนี้ผม บูม จ๊อบ และหลามนั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ ส่วนเพื่อนคนอื่นๆก็ปรึกษาหารือเรื่องงาน จะมีก็แต่พวกผมเนี่ยแหละที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“เห้ยไอ้หลาม มึงอยู่เจอร์ปิโตรใช่ปะวะ?” จู่ๆก็มีคนเดินมาถามไอ้หลามครับ แต่งชุดนักศึกษาเหมือนกับพวกผม คนที่ถามหล่อมากครับ หล่อแบบเซอร์ๆ ไว้ผมยาวแล้วมัดเป็นหางม้าแบบลวกๆ ส่วนอีกคนที่เดินมาด้วยถ้าผมจำไม่ผิดเขาคือตัวแทนประกวดเดือนคณะและได้ตำแหน่งขวัญใจมหาชนมา
“เออใช่ มีไรวะทัช” อ๋อ คนผมยาวชื่อทัช
“ก็เรื่องนิทรรศการไงสาดดด เจอร์มึงกะเจอร์กูได้ที่ติดกัน” แต่คราวนี้คนที่ได้ตำแหน่งเดือนคณะปีที่แล้วตอบ
“หรอวะ...ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณทัชกับคุณแทนเดินไปคุยกับประธานเจอร์กูเลยครับผม เพราะพวกกูที่นั่งอยู่ตรงนี้ไม่รู้เรื่องสักคน ฮ่าๆๆๆ”
“กูบอกแล้วไงสัดแทน ว่ามาถามไอ้เหี้ยหลามนี่ไม่ได้ความหรอก” คราวนี้มีอีกคนโผล่มา หน้าตาคุ้นๆแหะ...ใช่ไอ้คนปากดีแล้วโดนทำโทษตอนโดนว๊ากบ่อยๆ จนรุ่นพี่ปวดหัวกับมันรึเปล่าวะ?
“ไอ้แกรนด์ มึงบอกกูตอนไหนวะ?”
“เมื่อกี้ นับขึ้นไป3บรรทัด”
เอ่อ...เกิดสภาวะเดดแอร์ชั่วขณะ
“ให้กูไปหาไอ้กอล์ฟใช่มั้ย?” คนผมยาวหันมาถามไอ้หลามอีกครั้ง
“ใช่เลย”
“เออแล้วไว้เจอกันที่ร้านJKL” แล้ว 3 คนนั้นก็เดินจากไป ผมว่าที่พวกเค้ารู้จักไอ้หลามคงเพราะมันเล่นดนตรีที่ร้านเหล้าด้วยแหละ
ดีเนอะคนพวกนี้ วันๆไม่ต้องทำงาน เอาเงินไปทิ้งกับสิ่งอบายมุขโดยไม่ต้องกังวลถึงเรื่องค่าใช้จ่ายอะไรเลย ตัวผมตั้งแต่เข้ามหาลัยมาเคยไปร้านเหล้าแค่ 2 ครั้งเองครับ เป็นวันที่ได้รุ่นกับวันเลี้ยงสายรหัส
พูดถึงเลี้ยงสายรหัส...จะเอาเงินที่ไหนไปเลี้ยงวะเนี่ย? น้องรหัสแม่งยังรวยกว่าผมอีก เฮ้ออออ
Nwxt Chapter >> - 8 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2565421#msg2565421)
Talk
ลืมแกรนด์แทนทัช 3หนุ่มแห่งภาคเครื่องไปรึยังเอ่ย? อิอิ
-
อุ้ย ! แล้วอย่างนี้จะเจอพี่พอสหรือเปล่าเอ่ย ?
ปล. คิดถึงพอสแกรนด์ :กอด1:
-
ฮืมมมอีโทได้แต่มองแระ สมน้ำหน้า
-
:mew3:
คิดถึง แกรนด์ เอาพี่พอสด้วย แถมเรื่อง ทัชแทนก็ดี คึคึ
แต่ตอนนี้ :katai1: :katai1: ก็ยังคงไม่คืบหน้า หึ่ยๆๆๆๆๆๆๆใครหว่ะมันทำกับนะโมได้ แถมตัวละครเพิ่มอีก
-
จำได้จร้าาาา
รอต่อจร้าา
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :z3:
สงสารนายเอกไงไม่รู้ :o12: :o12:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ค้างๆ รอจ้า
-
อร๊ายย ใครจะไปลืมแกรนด์ทัชแทน หุหุ
:m3:
ตอนนี้ขอไปสงสัยคุณพี่รหัสก่อน
เป็นคนเอารูปนะโมไปปล่อยใช่มั้ย?
ถ้าไม่ใช่เดี๋ยวไปสงสัยน้องรหัสต่อ
แต่ก็ดูไม่ค่อยสนิทกับพี่รหัสน้องรหัสเท่าไหร่
หรือว่าจะไม่ใช่...
ยิ่งคิดมั่วยิ่งงงเองงานนี้
:m28:
-
กลายเป็นนิยายสืบสวน
ตามหาคนโพสต์รูป
อย่าบอกนะว่า
คนทำคือพี่พล
-
เอ่อใช่งานนี้จะเจอสุดหล่อพอสไหม เพราะมีแกรนด์มาแล้ว
เ่อ่อ แต่ติดใจใครทำเรื่องนี้กัน ใครทำน้องนะโมอะ
-
อึมครึมต่อไป ยังหาผู้ร้ายไม่เจอ
แหม่...แขกรับเชิญมาบ่อย ๆ นะ คิดถึง
-
จำได้สิจ้ะ พอส แกรนด์ แทน ทัช อยู่ในใจเสมอ คิดถึงน๊าาาาาา
เชอะอิโท ชอบเค้าตั้งแต่แรก แต่ปากแข็ง แล้วยังใช้วิธีผิดๆ อีก :katai1:
-
อุต๊ะ !!!!ตอนเห็นคำว่าภาคเครื่องรอบแรก ก็นึกถึงสามหนุ่ม T2G ขึ้นมา ไม่คิดว่าจะโผล่มาจริง ๆ 55555
คิดถึงจุงงงงงง แต่ไม่มากเท่าไหร่ เพิ่งจะหยิบพวกนานมาอ่านอีกครั้งเมื่อไม่นานมานี้ อิอิ :กอด1:
โถถถถถ จะจ้องเค้าทำไมยะพ่อคุณณณ ชิ แม่งหมันไส้!!!!! :o211:
-
อ่าครับ
ก็ยังไม่รู้ความจริงอีก อิอิ
-
หนุ่มภาคเครื่องงงงง :impress2:
สามหนุ่มจะมีบทบาทในเรื่องนี้มากมั้ยค้าาาาาา
:man1:
-
เอ๊ะ เหมือนจะลืมๆไปแหะ เราลืมหนุ่มหล่อๆ ไปได้ไงเนี่ย o22
พาร์ทนี้โทของเราไม่มีบทเลยว่ะ หรือโทมันไม่ใช่พระเอกของเรื่อง :a5:
-
โอ้วโน่ว
ตัวละครออกมาเยอะจริงๆ
อยากให้คนทำเป็นผญ จริงๆ
ไม่อยากให้เป็น ผช ทำเลยจริงๆ :mew5:
**********************************
อยากรีคเควสท์ให้มีภาคของโทบ้างอ่ะค่ะ ซักตอนก็ยังดี กรี๊ดๆๆๆๆๆ :mew2: :mew2:
-
นอนปูเสื่อรอ
-
แอร๊ พอสสสส แกรนด์
-
คิดถึงแกรน
-
จะลืมได้ไง 3หนุ่มเพื่อนซี้จากเรื่องนั้น... มาแย่งซีนนะโมซะได้ ฮ่ะๆ
-
ใครทำอ่ะ ยกมือขึ้น
อิโทแกจ้องนะโมอีกนานไหม
ดีใจที่3หนุ่มแห่งเครื่องกลผ่านมา แวะเอาพี่พอสมาด้วยนะ
คิดถึงหนุ่มๆจัง
-
ยังคงมืดมนคลำหาคนทำต่อไป
อิโทจ้องมากเด๋วให้นะโมตบหัวทิ่ม เอาสะใจ555555555
-
มีน้องแกรนมาแจมด้วยอะ
ยิ่งอ่านนะดมยิ่งน่าสงสาร
ปล คนร้ายเป็นใครอะ
-
พอแกรนด์มาเป็น cameo ก็เลยอยากรู้ซะแล้วสิว่า
ระหว่างนะโมกับแกรนด์ใครจะน่ารักกว่ากัน
:hao7:
-
:katai4:
-
อยากจะทำอย่างนี้กับโท :z6: :z6: :z6: :z6:
ถึงนะโมจะขายจริงๆ แกก็ไม่มีสิทธิทำอย่างนี้นะเว้ยยยย :angry2:
โมโหจนอยากจะสั่งปลดจากตำแหน่งพระเอก :serius2: อารมณ์ร้ายโคด ๆ กว่าเรื่องจะแดง นะโมจะเหลืออะไรให้ภูมิใจอยู่มั้ย สู้เค้านะ ขอสมัครเป็นแม่ยกนะโม :hao5:
ช้ำใจแทนนะโมเสร็จแล้ว ขอกรี๊ดการปรากฏตัวของน้องแกรนด์ก่อน :o8:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้... เลยอ่านรวดเดียว แล้วมาเม้นท์เลยยยย
ก่อนอื่น... :z6: :z6: :z6: ขอเหยียบศรีษะอิโทหน่อยเห๊อะ อิซึน อิพระเอกแพทเทิร์นนิยายวาย (หรอ??) แหม่ ไอ้ที่แอบรักเค้ามานานแล้วพอผิดหวัง (เข้าใจผิดคิดมโนเอาเอง + หูเบา) โดยเฉพาะเรื่องใจง่าย มีชายอื่น แรด หรือปล่อยตัวเนี่ย... แล้วก็ต้องโมโหใส่ด้วยการข่มขืน ตามสเต็ป (จริงๆคือไม่ได้เข้าใจผิดแต่แค่อยากเอาเป็นข้ออ้างในการกินกลางตลอดตัวใช่ม้ายยยย) ประมาณว่ากรูรักนะ กรูเจ็บ กรูเลยมีสิทธิ์ (หรอฟร๊ะ) คำว่ารักไม่ได้เป็นบัตรอภิสิทธิ์ให้ทำไรก็ไม่ผิดนะเฟร้ยยยย :angry2: (อินจัด...)
จะรออ่านตอนมันต้องเจ็บจริง (ไม่มีอ้างอิงหรือคิดเอง) ตอนรู้ความจริง ไม่มีข้ออ้างอะไรมาลดหย่อนความผิด และโดนเหม็นหน้า หรือยิ่งโดน มคปด ได้ยิ่งดี (แต่คงยาก ยกเว้นมันปล่าวเป็นพระเอก) เพราะสิ่งที่อิโททำกะโม อย่าว่าแต่คนที่รัก แค่ความเป็นเพื่อนก็คงไม่เคยมีให้ ไม่งั้นคงไม่พร้อมจะเชื่อเรื่องแย่ๆ ก่อนจะได้หาความจริงด้วยตัวเอง ยกเว้นแต่มันจะโฉดขนาดข่มขืนครั้งแรกก็รู้แล้วว่าไม่จริง แต่หน้ามึนเล่นบทโหดต่อ สนองนี้ดตัวเอง :a5:
คนที่โพสรูปนู่โมโม่ (ใคร??) + ส่งข้อความสารลับให้โท จะเป็นที่รู้ว่าโทชอบโม เลยกะให้โทเกลียดโม...+ ให้เกลียดกันทั้งสองฝ่าย รึเปล่านะ แต่น่าจะเป็นคนในกลุ่มที่ทำอ่ะ
สรุปว่า... มาขอติดตามด้วยอีกคนนนนนนนนน รออ่านต่อฮะ :katai5:
-
แกรนด์น้อย พี่พอร์ช แทน ทัช มาแล้ววววว ...........อิโทใจดำมาก ใจร้าย ใจ..........เห้อออออ พระเอกเบอร์2 แสดงตัวมาได้แล้วววว :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โททิฐิแรงชะมัด เมื่อไหร่จะยอมเข้าใจนะโมนะ! :m31: :seng2ped:
-
บูมถามโทเร็วเหอะ.. จ้องอยู่ได้!!
-
เอาแกรนด์มาให้เราคิดถึงใช่ม้อยยยยยยย ?
โอยยยย คิดถุกแล้วล่ะ คิดถึงมากมายเลยจ้า :ling3:
-
มองได้มองไปเลย นายโท ชิๆ
นะโมไม่ต้องกลัวนะ ยังไงเค้ากับเพื่อนๆในเล้าเอาใจช่วยเสมอ :กอด1:
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารนะโม โอ๊ยยยย
อยากกระโดดถีบ คนทำ !!!
-
อีตาโทจะจ้องน้องให้เกิดไรขึ้นมา ตาขวางอย่างหวงของอ่ะ :เฮ้อ:
เครียดพระเอกเว้ย
-
สมน้ำหน้านังโท ได้แต่มองงง
นะโมน่าสงสารจริงๆนะ
ปล คิดถึงพอส แกรนด์
-
มารออ่านครับผม
คิดถึงแกรด์น พอส
-
หืม น้องแกรนด์ คิดถึงจัง
อยากรู้ตัวคนที่เอารูปนะโมไปลงแล้วอ่ะค่า
-
น่าสงสารน้องโมที่ต้องโดนเข้าใจผิด
อยากรู้จริง ๆ ว่า ถ้าพระเอกรู้ความจริงจะเป็นยังไง อิอิ *0*
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ ๆ *0*
-
ขอกระโดดถีบนายโทก่อนได้มั้ย
ไม่ว่าภายหลังจะสำนึกหรือไม่ก็ตามแต่อะไรที่ทำไปแล้วต้องไปได้การลงโทษษษษษ
อ๊ากกกก สงสารนะโม
-
แอร๊ยยยยย
สามหนุ่มG2T
เอาพี่พอสมาด้วยสิ :กอด1:
-
- 8 -
ช่วงนี้ผมขอเข้างานสายกับเฮียโกวยาวๆเลยครับ เพราะว่านิทรรศการหมุนเฟืองของคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่จะมีขึ้นในอีกไม่กี่วันนี้ เฮียโกวเข้าใจครับ เฮียบอกว่าอย่าโหมงานหนักมาก เดี๋ยวทรุดไปแล้วจะแย่ ส่วนรอยฟกช้ำตามตัวนั้นอาการดีขึ้นมากครับ เหลือเพียงแค่รอยจางๆ หัวสมองที่โดนกระแทกนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะได้รับการกระทบกระเทือนตรงไหน คงไม่จำเป็นที่ผมจะต้องถ่อไปโรงพยาบาลเสียเงินเพื่อเอ๊กซเรย์หรอกเนอะ
พูดถึงยาที่ผมใช้อยู่ตอนนี้แล้วก็นึกถึงคลินิกเสริมความงามของที่เด็กคนนั้นพาไป ผมไม่ได้โทรไปเลยแหะ จะโดนหาว่าเบี้ยวไหมล่ะเนี่ย? ว่าแล้วก็โทรหาดีกว่า ผมเซฟเบอร์ของเด็กคนนั้นไว้เรียบร้อยแถมตอนนี้ผมก็เดินมาเข้าห้องน้ำระหว่างเรียน ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่
ผมรอสายอยู่นานแต่ไม่มีคนรับ สงสัยอาจจะไม่ได้ยินหรือไม่ว่างรับก็ได้มั้ง ช่วยไม่ได้แหะ ถือว่าโทรไปแล้วนะ..
เมื่อทำธุระของตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วมาล้างมือ แต่ขณะที่กำลังจะเดินออกนั้น ใครบางคนที่ผมพยายามเลี่ยงไม่เจอหน้ามาตลอดตั้งแต่เกิดเรื่องก็ปรากฏกาย
หลายวันที่ผ่านมา ผมทำเหมือนกับเขาเป็นอากาศ ไม่ใส่ใจ ไม่ได้ยิน ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ไอ้จ๊อบและไอ้หลามมันพอสัมผัสได้ถึงความเย็นชาของผมที่มีต่อมัน พักนี้มันถึงไม่ค่อยแหย่เล่นอะไรสักเท่าไหร่
เมื่อคืนไอ้บูมโทรมาบอกผมว่าจัดการเรื่องเว็บเกย์ให้เรียบร้อยแล้ว เข้าไปเช็คได้เลยว่าจะไม่มีรูปผมหรือประวัติ เบอร์โทรอะไรของผมหลงเหลือในเว็บนั้นอีก ผมไม่รู้ว่ามันจัดการยังไง แต่ก็ต้องขอบคุณมันมากจริงๆ อย่างน้อยก็หมดไปหนึ่งปัญหาแล้ว
ส่วนรูป...มันบอกว่า...มันยังไม่พร้อมที่จะตายตอนนี้
เฮ้อออ ผมเข้าใจมันนะ เกรงใจมันด้วย อยากให้มันเลิกยุ่งจะ แค่นี้ผมก็เป็นภาระให้มันมากพอแล้ว แต่มันไม่ยอมง่ายๆเนี่ยสิ
“โทรนัดลูกค้าเหรอไง?”
มาแล้ว ประโยคถากถาง ซ้ำซาก แบบเดิมๆ...มันคงเห็นตั้งแต่ที่ผมโทรหาปกป้องสินะ
แต่ผมก็ทำแบบเดิมๆเช่นกันคือทำเป็นไม่ได้ยิน ทำเหมือนมันไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ ก็แค่ธาตุอากาศ ผมตั้งใจจะเดินออกไป แต่มันยืนขวางอยู่หน้าประตูและไม่คิดจะหลบทางให้ผมด้วย
“กูถามก็ตอบสิวะ!” มันตะคอกใส่ผม “โธ่เว้ยย!!”
ผมยืนอยู่อย่างนั้น ไม่ขอให้มันหลีก ไม่ตอบมัน ไม่มองหน้า ขนาดมันกระชากผมอย่างแรง ผมยังไม่ร้องสักแอะ เดี๋ยวคงมีคนมาแล้วมันก็เลิกไปเอง...ผมคิดอย่างนั้น
แต่ขณะที่มันกำลังจะลากผมเข้าห้องน้ำ ก็มีเสียงสวรรค์มาช่วยผมซะก่อน
“เฮ้ย ไอ้เตี้ย! ตายยังวะ!?” เสียงมาจากที่ไกลๆ แต่ผมว่าอีกไม่นานเจ้าของเสียงคงได้ปรากฏตัวในห้องน้ำ
“มึงไปเยี่ยวไปขี้หรือไปช่วยเค้าทำความสะอาดห้องนะ...” อีกเสียงถึงกับผงะค้าง ผมกับไอ้โทหันไปมอง ไอ้หลามกับไอ้บูมยืนจ้องด้วยความมึนงง หน้าตาทั้งคู่บ่งบอกเลยว่าตกใจมาก
“เฮ้ย! มึงจะต่อยไอ้โมเหรอ!?” ไอ้หลามรีบเข้ามาแยกผมออกจากไอ้โท
“นี่มันเกิดเรื่องเหี้ยไรกัน? กูเห็นพวกมึง2ตัวแล้วกูอึดอัดแทนสัด คนนึงเอาแต่จ้อง คนนึงเอาแต่หนี ไอ้เหี้ย ชาตินี้คงรู้เรื่องกันหรอกเนอะ” ไอ้หลามระเบิด มันคงทนเก็บความรู้สึกไว้นาน
แต่คงไม่เท่ากูหรอกว่ะ...
“หึ! ถามมันสิ” ไอ้โทตอบ
ไอ้บูมรีบมายืนข้างๆผม ส่วนผมเอาแต่ก้มหน้า ไม่มองใครทั้งนั้น
“ถ้ามึงไม่ตอบไอ้หลาม กูตอบแทนได้นะ..” ไอ้เหี้ยโทมันขู่ผม
“ไม่มีไรหรอก กลับไปเรียนกันเหอะ” คนข้างๆผมรีบพูดขึ้น พลางดันตัวผมให้เดินเพื่อหนีไปจากสถานการณ์แย่ๆนี้
“..ขายตัว...”
ผมตัวชาวาบ เงยหน้าไปมองคนพูดทันที
“เพื่อนนะโมสุดที่รักของมึงขายตัวยังไงล่ะ” ไอ้โทพูดต่อ “ทีหลังมึงไม่ต้องให้เงินมันแล้วนะ ตอนนี้มันขายตูดจนรวยเละแล้วมั้ง”
“พอ...”
ผมควรทำยังไง?
ไอ้หลามมองมายังผม
“ไม่จริง ไอ้โมมันไม่ได้ขาย...อย่างที่มึงว่า มันโดนแกล้ง โดนเอารูปไปโพสในเว็บเกย์!” ไอ้บูมตอบแทนผมเพราะตอนนี้ผมตัวแข็งเป็นหินไปแล้ว
ผมไม่ได้อยากให้ไอ้หลามมันรู้ด้วยวิธีนี้...ผมยังไม่พร้อมที่จะเสียเพื่อนไปอีกคน
“เหรอ? งั้นรูปพวกนี้มึงจะอธิบายยังไง” ไอ้โทหยิบไอโฟนมันขึ้นมาแล้วเปิดรูปส่งให้ไอ้บูมดู ผมยังไม่เห็นรูปนั่น ได้แต่มองตามมือที่ไอ้โทส่งให้บูม
ซึ่งแทนที่ไอ้บูมจะตอกกลับไปทันทีว่านั่นไม่ใช่ผม หรือเป็นรูปตัดต่อ...แต่ไอ้บูมกลับเงียบ ไม่มีเสียงค้านใดๆเล็ดรอดออกมาจากปากมัน
“ลองเลื่อนสิ ไม่ใช่แค่รูปเดียวนะ มาเป็นแกลลอรี่เลย”
ไอ้บูมเงยหน้าขึ้นมามองผมช้าๆ แววตาที่มันเคยเชื่อมั่นในตัวผมเปลี่ยนไป มันมองผมอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเอ่ยปากถามอย่างแผ่วเบา
“จริงเหรอวะ? มึง...”
ทำไมไอ้บูมมองผมแบบนั้น...
ผมไม่ได้ขายตัว ขายตูด ขายเหี้ยไรทั้งนั้น...
ผมแย่งไอโฟนมาจากมือไอ้บูม สิ่งที่โชว์บนหน้าจอมันทำให้ผมถึงกับมือสั่น ริมฝีปากแห้งสนิท ตัวเย็นเฉียบราวกับมีใครเอาน้ำเย็นมาราด
ผู้ชายเปลือยกาย 2 คนนอนกอดกัน มีเพียงแค่ผ้าห่มที่คลุมตัวทั้ง 2 ไว้อย่างหมิ่นเหม่ ใบหน้าของผู้ชายหนึ่งในนั้นผมจำได้ จำได้อย่างแม่นยำเลยล่ะ...ในเมื่อผมเห็นใบหน้านี้ทุกครั้งที่ส่องกระจก
ใช่แล้ว...ตัวผมเองที่อยู่ในรูป
ส่วนผู้ชายที่นอนกอดผมข้างๆนั้น ผมมองไม่ถนัดเพราะมีเส้นผมปิดบังใบหน้าครึ่งหนึ่ง ส่วนอีกครึ่งนั้นจมอยู่กับแผ่นหลังของผม ถ่ายแบบนี้ราวกับจงใจให้เห็นเพียงแค่ใบหน้าผมเท่านั้น
ตัดต่อ...มันต้องตัดต่อแน่ๆ...ผมบอกตัวเองอย่างนั้น แม้ในใจจะไม่เชื่อเลยก็ตาม มีบางสิ่งบางอย่างตะกุยตะกายในความคิดผมว่านั่นคือตัวผมจริงๆ
“หึ ถึงกับพูดไม่ออกเลยเหรอวะ? มีภาพหลุดโผล่มาแบบนี้”
ผมไม่ได้สนใจสิ่งที่ไอ้โทพูดเลย ผมไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าไปมองคนอื่นด้วยซ้ำ มือผมกำลังสั่น ไม่กล้าเลื่อนดูรูปถัดไป
อยากหายตัวไปจากตรงนี้
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้...นี่คือชีวิตจริงไม่ใช่หนังหรือละคร คือความจริงที่ผมต้องเผชิญ
“ไหนกูขอดูหน่อย” ไอ้หลามมันแย่งไอโฟนออกไปจากมือผม พอมันเห็นรูปมันก็หันมามองผมสลับไปมาอยู่หลายที “เอ่อ...คนในรูปนี่หน้าเหมือนมึงแหะ แฝดมึงเหรอ? ฮ่าๆๆ ฮ่า ฮา ...” ไอ้หลามพยายามทำให้มันเป็นเรื่องตลก มันฝืนหัวเราะ แต่ทุกคนไม่ขำด้วย
ตลกจนขำไม่ออก
ผมเสียเพื่อนไปอย่างสมบูรณ์แบบ ไอ้หลามพยายามเลี่ยงที่จะคุยกับผมตรงๆ ไอ้จ๊อบมองผมแบบแปลกๆ ซึ่งผมคิดว่ามันรู้เรื่องเรียบร้อยแล้ว มีแต่ไอ้บูมที่คุยกับผมเพียงคนเดียว
“มา กูช่วยทาสี” ไอ้บูมหยิบแปรงจุ่มลงกระป๋องสีแล้วนั่งลงกับพื้นตรงข้ามผม
“มึงไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้นะ” ผมรู้ว่ามันลำบากใจ “กูอยู่คนเดียวได้”
“เฮ้อ...ถ้าพวกมันรู้ว่ากูเป็นเกย์ พวกมันก็คงเลิกคบกู...สู้กูแยกตัวมาอยู่กับมึงเลยไม่ดีกว่าเหรอ?” มันยิ้ม “เหมือนบอยแบนด์เกาหลีไง ชื่อวงไรน๊า..อ้อ ดงบังๆ ให้ไอ้พวกนั้นเป็น JYJ ส่วนกูกับมึงก็ยุนโฮกับชางมินไง ฮ่าๆๆๆ”
จู่ๆมันก็ลุกขึ้น ย่อขาลงต่ำๆเหมือนจะนั่งแต่ไม่นั่ง กางมือ2ข้างออก แล้ว...
“Keep your head downnnnnnn” ร้องเสียงต่ำซะด้วย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มึง...นั่งลงเถอะ คนเค้ามองหมดละ ฮ่าๆๆๆๆ”
“มองเพราะกูหล่ออะสิ” กล้าพูดเนอะไอ้บูม
แล้วมันก็ยอมนั่งลงทาสีเหมือนเดิมครับ
ตอนนี้ผมกำลังช่วยเพื่อนๆในเจอร์จัดสถานที่เพื่องานนิทรรศการอยู่ ซึ่งจะมีขึ้นในอีก 2 วัน แต่ทำไม...งานเหมือนจะไม่คืบหน้าเลยวะ? ทั้งๆที่ผมก็มาช่วยจนถึง 2 ทุ่มทุกวัน
“กูว่าย้ายป้ายไปไว้ตรงต้นไม้ดีกว่า” เสียงประธานเจอร์ครับ “เอ๊ยไม่เหมาะๆ เอาไปไว้ตรงมุมดีกว่า...อืมมม...ไม่โอๆ ตรงนั้นไม่มีใครมองเห็นภาควิชาเราแน่ๆ เอากลับไปไว้ที่เดิมอะดีและ”
ครับ ก็อย่างที่ได้ยิน ผมว่างานคงเสร็จหลังจากที่เค้าจัดนิทรรศการกันไปเรียบร้อยแล้วอะ
“ยิ้มไรวะ?” ผมถามไอ้บูมที่เหลือบมองผมแล้วยิ้ม “อย่าบอกนะว่ามึง...”
“ใช่ กูแอบชอบมึงมานานละ”
“ไอ้เหี้ย!” ผมโดดตัวหนีเลยครับ
“ถุ๊ย! รอชาติหน้าตอนบ่ายๆเถอะ กูไม่เอาเมียเตี้ยๆแบบมึง”
“สัด อย่างกับว่ามึงจะหาเมียได้งั้นแหละ” ประโยคหลังผมพูดเบาๆ กลัวมันจะได้ยินแล้วเอาสีมาป้ายผม
“อะไรนะ? กูได้ยินไม่ชัด” ฮันแน่ ทีนี้เสือกหูดีเชียวนะ
“อ้อ เปล่า กูบอกว่าพรุ่งนี้มึงเอาโทริโกะเล่มใหม่มาให้กูด้วย” ผมเฉไฉไปเรื่องอื่นพลางก้มหน้าก้มตาทาสี
เห็นผมร่าเริงแบบนี้ แต่อันที่จริงผมก็เครียดนะครับ ผมเสียเพื่อนไปแล้วแต่ยังดีที่ไม่ได้เสียไปทั้งหมด ผมยังเหลือไอ้บูมที่เข้าใจ ตอนแรกผมนึกว่ามันจะทิ้งผมไปอีกคน เพียงแต่มันบอกว่าถ้าผมขายจริงๆ ผมก็น่าจะแนะนำวิธีการมีเพศสัมพันธ์ระหว่างชายกับชายได้เป็นอย่างดี
เอิ่ม พอได้ยินมันพูดแบบนั้นผมก็ด่ามันว่าพ่อตัวเย็นไปทีนึง มันหัวเราะ ก่อนจะทำหน้าตาจริงจัง
‘ตราบใดที่มึงไม่ได้ขโมยเงิน ฆ่าปาดคอ ขายยา ลักทรัพย์ใคร กูก็จะยังเห็นมึงเป็นเพื่อน เพราะมึงขายตัวเอง ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนนี่หว่า’
แต่ก่อนที่มันจะเข้าใจผิดไปไกลหรือปักใจเชื่อจริงๆว่าผมขายตูด ผมก็รีบบอกมันทันทีว่าผมไม่ได้ขาย ซึ่งมันขมวดคิ้ว เอียงคอถามกลับว่า
‘แล้วรูป? นั่นมึงนี่...คือกู...’
‘กูก็ยังไม่มั่นใจตัวเองเลย กูอยากให้มันเป็นรูปตัดต่อ แต่...ไม่รู้วะ กูว่าผู้ชายในรูปนั่นคือกูจริงๆ’
‘อ้าวไอ้เหี้ย กูงงละ’
‘เออ กูก็งง’
‘มึงจำผู้ชายที่นอนกอดมึงได้มั้ยล่ะ?’
ผมนึกถึงรูปที่ได้เห็น ผู้ชายที่นอนกอดผมนั้นก็เหมือนผู้ชายธรรมดาๆทั่วไป ที่จะเป็นใครก็ได้ แต่ก็นั่นแหละ...อะไรบางอย่างทำให้ผมรู้สึกคุ้นตากับสีผมและรูปร่างแบบนั้นมากๆ
เพียงแต่ผมคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก พยายามรื้อฟื้นความทรงจำทั้งหมดเท่าที่จำได้...แต่ก็ไม่มีส่วนเสี้ยวใดในสมองของผมที่บอกว่าผมรู้จักผู้ชายคนนั้นจริงๆ
“แล้วมึงมองกูแล้วยิ้มไมวะ?” ย้อนกลับมาที่ปัจจุบัน
“มึงหัวเราะได้กูก็สบายใจ”
เฮ้ออออ บางทีฟ้าลิขิตให้เราเจออุปสรรคที่แตกต่างกัน เพียงแต่อุปสรรคของกูมันหนักหนากว่าชาวบ้านเค้าหน่อยก็เท่านั้นเอง แต่คนที่เจอหนักกว่าก็มีเยอะแยะไป ขึ้นอยู่กับว่าใครรับได้ รับไม่ได้ ทนอยู่กับมันได้มั้ย แค่นั้นแหละ...
ซึ่งในกรณีของผม...ผมคิดว่าผมทนได้ ผมรับได้
เสียเพื่อน เสียตัว เสียใจ แต่สักวัน...มันจะดีขึ้นเอง
ขอเพียงแค่ไอ้คนที่ทำผมเสียเพื่อน เสียตัว และเสียใจแบบนี้มันต้องไม่ได้อยู่ดี!
Next Chapter >> - 9 - (part1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2566414#msg2566414)
Talk
เปลี่ยนไปเป็นนิยายสืบสวนสอบสวนดีกว่า -.-
-
กรี๊ดดดด มาต่อแล้ววว T^T
เดี๋ยวมาอ่าน :L2:
-
เฮ้ยยยย พระเจ้าจอร์ชชชช เมื้อ 10 นามีก่อนเพึ่งเข้ามาอ่านตอนที่7ใหม่ ตอนนี้ออกตอนที่8 แบ้ววววว
ตกใจจเว่อออออ
มาเม้นยังไมาได้อ่านเลย
ขอตัวไปอ่านก่อนเน่ออ
ฮึกไปอ่านมาละเสียใจ ไอหลามทำไมเอ็งทำกับเพื่อนงี้
อีผู้ชายคนนั้นเป็นใคร หรือนางจะเป็นฝาแฝดที่พลัดพลากจากกันตั้งแต่เด็กกก เสียใจที่สุด เพื่อนเลวว พระเอกก็นะ ฮึ่มม.......................
รอตอนต่อไป แบบจิกหมอนทั้งน้ำตาค่ะ :heaven
-
คู่แฝดเหรอ คงไม่ใช่ หรือยังงัย งง
-
:hao7:
-
แค่รูปยังไม่เห็นกับตาอย่างไงก็ไม่เชื่อออ
คุณนะโมน่าจะแย้งบ้าง :ling1:
-
:katai1:
ใครอ่ะะะ
แล้วโทเอามาได้ไง ??
-
เขาเป็นใครหนอ? คนที่นอนข้างโมคนนั้นอะ..
-
คนรู้จักชัวร์อ่ะ ต้องเป็นถ่ายตอนเมา หรือวางยานอนหลับ หรือไรซักอย่างแล้วถ่ายไว้ แต่ไม่น่าเป็นคนในกลุ่มแล้ว เพราะต่อให้ไม่เห็นหน้า ก็ต้องจำกันได้แหล่ะ อาจเป็นรุ่นพี่หรือไรประมาณนี้ที่ไปกินเลี้ยงด้วยกันอ่ะ
แต่จะไงก็แล้วแต่ อิโทนี่โฉดจริงอะไรจริง คือฉลาดน้อยแล้วยังชั่ว นอนกะเค้าไปแล้ว ไม่รู้เลยว่าเชี่ยวไม่เชี่ยว แล้วนี่ยังมาประจานต่อหน้าเพื่อน ตอนนี้สงสัยล่ะ ว่ามันชอบโม หรือมันแค่ชั่วเฉยๆ เลยฉวยโอกาสปล้ำซะ แล้วยังข่มขู่ ก่อนหน้าตอนนี้ยังเป็นพระเอกตามแพทเทิร์นฉลาดน้อยได้นะ แต่ตอนนี้มันเลยจุดนั้นไปล่ะ :o211: :fire:
สงสารโมอ่ะ ตอนเอาคืนขอหนักๆ นะโมนะ o12
-
เรื่องที่ว่าใครแกล้งโมมันยังเป็นปริศนา
เฮ้อออออ สงสารอ่ะ แย่เลย
เสียทุกอย่าง ยังดีที่บูมเข้าใจ :mew6:
ใครวะทำแบบนี้ โมไปทำไรให้
-
สงสารนะโมมาก จะทำร้ายกันไปถึงไหน :ling3: :ling3: :ling3: อยากให้ทุกคนรู้ความจริงเร็วๆ ดูสิจะมีหน้ามาพูดกันว่างัย
-
:angry2: :angry2:
ต้องเป็นคนใกล้ตัวนั่นแหละ รูปนั่นก็คือนะโมจริงๆ นึกให้ออกเร็วนะนะโม
ส่วนเพื่อน อ่ะช่างมันเถอะ จะได้รู้ไงว่าใครคือเพื่อนแท้ เพื่อนกิน ถ้ารักเราจริงเพื่อนมันต้องถามแล้วหล่ะว่าเรามีเหตุผลอะไรถึงทำมัน(ถึงนะโมจะไม่ได้ขายก็เถอะ) ส่วนไอ้โท ได้เพื่อนแดกซ์หญ้าเพิ่มแล้วดิ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสารอะ ไม่ไหวแล้ว ความจริงคืออะไรอยากรู้ :sad4:
โทเป็นตัวร้ายใช่ปะ ทำร้ายชีวิตนะโมตลอดเลย นอกจากจะไม่ช่วยให้ชีวิตเขาดีขึ้นแล้วยังทำให้แย่ลงอีก เหยยย แค่ได้ตัวเขาไป ใช่ว่าจะเป็นพระเอกได้นะ :z6: สิ่งที่โททำมันไม่ใช่การกระทำของความรักเลยอะ ต่อให้แอบชอบเขาก็อย่าเอามาอ้างเลย นิสัย..... :beat:
อย่างน้อยก็ยังมีคนเข้าใจสักคน :เฮ้อ: เพื่อนแท้เขาดูกันยามไม่เหลือใครเนี่ยแหละ
ไปสะเดาะเคราะห์ไหมนะโม เผื่อจะเจอคนดี ๆ เข้ามาไว ๆ :call:
-
ใครทำนะ ไม่รู้ทำไม อยู่ดีๆ ชื่อปกป้องก็แวบเข้ามาในหัว 55555555
-
:m15: น้องโมน่าสงสารอีกแล้ว
:m26: แล้วคนในรูปนั่นใครล่ะ ถึงได้เหมือนนะโมอย่างกับแฝด แต่คิดว่าไม่น่าจะมีแฝดนะ :m28:
มันเป็นปริศนาตรงนี้แหละ รอการเปิดโปง :m7:
-
อิเชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ก๊อบรูปออกมาดู exif file เดี๋ยวนี้ว่าได้มาจากกล้องไหน ยังไง เมื่อไหร่
แล้วไปสืบย้อนหลังเลยว่ามันอะไรยังไง
ภาพตัดต่อแบบเทพๆ มันเนียนจริงๆนะเว่ย แต่exif file หลอกกันไม่ได้นะ
-
โอยๆๆ
เรื่อราวมันซับซ้อนมั่กๆ
ตกลงใครทำๆๆๆ หรือนะโมโดนมอมยา แล้วไม่รุ้ตัว?
อยากตบกบาลอิโทจริงๆ หน้ามืดตามัวนานไปหน่อยแระ :z3:
-
โมไม่ได้เป็นโรคติดต่อนะ คนที่เรียกตัวเองว่าเพื่อนทำไมถึงทำรังเกียจแบบนั้น ทุเรศอ่ะ
:กอด1:
-
บูมนี้ดีจริงสินะ จากตอนนี้เราไม่สงสัยในตัวบูมละ
เอาเป็นว่าอันเชิญโคนันมาที่เรื่องนี้ด่วนๆค่ะ
-
ไอ้ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร
นะโมนึกให้ออกเร็วๆ
-
เราก็ว่ามันคล้ายแนวสืบสวนสอบสวนค่ะ 555 รูปนั่นตัดต่อหรือรูปจริง ถ้าเป็นรูปจริงก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากโท
หรือนะโมเคยนอนค้างกับเพื่อนมั้ยอะไรมั้ย แต่ไม่น่าจะจำได้ขนาดนั้น แต่ถ้าเป็นโทจริง โทจะโมโหทำไม
หรือโมโหหาเรื่องอยากคุยกับโม แต่โทอ่ะไม่น่ารักเลยนะตอนบอกเพื่อน ๆ เรื่องนี้ ถ้ารักจริงต้องไม่ทำ
อะไรบังตานักหนาฮึ!
ขอบคุณค่ะ
-
เดาทางไม่ออกเลยงานนี้
พวกหลามนี่เพื่อนแท้เปล่าว่ะ แทนที่จะเชื่อเพื่อน :m16:
ดียังมีบูมอยู่คนนึง
เฮ้อ อยากให้น้องโมเจอเรื่องดีๆ บ้าง :hao5:
นาทีนี้ว้อนท์ปกป้องมากอ่ะ หวังว่าเธอคงจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคนที่แกล้งน้องโมนะ :mew4:
-
ขนาดเจ้าตัวยังถึงกับตกใจขนาดนั้น
เป็นเราบางทีก็เชื่อนะ เห้ออออ
พอจะเข้าใจโทขึ้นมาบ้าง รักเค้าละซี่ถึงได้โกรธถึงได้หงุดหงิดขนาดนั้น
บอกเลยน้องบูมน่ารักมากกก เพื่อนที่ดีก็งี้ล่ะ รักเลย เค้าให้น้องปกป้องเลยยย :hao7:
-
นะโมมีแฝดแน่ๆ แต่ไม่พอใจโทกับเพื่อนคนอื่นในกลุ่มมากกวา ทำไมเป็นคนนิสัยแบบนี้เนี่ย ทำได้ไงรังเกียจเพื่อนตัวเอง
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารโม ยังดีที่มีบูมอยู่ข้าง
ส่วนอิโทเป็นพระเอกจริงอ่ะ ถ้าจริงนี้ขอเปลี่ยนตัวได้มั๊ย :angry2: :angry2:
-
เป็นนะโมแน่ๆ แบบหลอกคนอ่านอะไรอย่างนี้
เพราะดูแนวแล้วคงไม่ใช่ แฝด หรอก ไม่นั้นก็คงนิยายเกินไป แล้วก็มีช่วงบอกว่าคุ้นๆ
อาจะโดนมอม เป็นเรื่องราวในอดีต แล้วเกิดอุบัติเหตุ กระทบกระเทือนสมอง
หรือเป็นคนสองบุคลิก อะไรทำนองนี้
-
อ่านแล้วยังไม่รู้ความจริง
อยากจะรู้ความจริงเร็วๆว่ามันเป็นยังไง
ส่วนเพื่อน2คนนั้น คิดว่าไม่ใช่เพื่อนแท้ละกัน
-
เห้ย ตกลงมันยังไงกันแน่
นะโมยังไม่มั่นใจในตัวเองเล้ยยยย :katai4:
-
เข้ามางง
ทำไมมันซับซ้อนแบบนี้ :katai1: :katai1:
-
:a5:
:serius2:
:katai1:
-
อยากรู้จะตายแล้ววววว
:ling1:
ใครเป็นคนต้นเรื่อง ทำไมนะโมนึกอะไรไม่ออกสักอย่าง
เหมือนจะรู้จักแต่ก็ไม่รู้ ยังไงกันแน่
รีบเปิดเผยความจริงเถอะ จะรอดูตอนอีโทหน้าซีด
ดูซิจะทำยังไงไถ่โทษ ความผิดที่ทำกับนะโม
-
ใครทำร้ายน้องโมได้ลงคอ
-
นะโมมีแฝดแน่เลยอ่า แบบถูกแยกตั่งแต่เด็กไรงี้ป่าวคะ
แหม สรุปน้องโทเราเชื่อเพราะหลักฐานแน่นหนาจริงๆ นึกว่าเชื่อเพราะโง่ซะอีกอ่า :เฮ้อ:
-
โห นี่เพื่อนเหรอ....สงสารนะโมมาก ยังดีที่มีบูมเป็นเพื่อนแท้อีกคนนึง
ถ้าต่อไปทุกอย่างคลี่คลายแล้ว เลิกคบกันพวกนี้ไปเลยก็ได้นะนะโม
เป็นแค่เพื่อนกินชัดๆ ....
:angry2:
ถ้ามันเหมือนมากขนาดนั้น คงไม่ใช่รูปตัดต่อแล้วมั้ง
เพราะโทมันเคยบอกว่ามีรูปตอนนะโมตอนเข้าโรงแรมด้วย
เอารูปพวกนี้ไปแจ้งความได้มั้ยอ่ะ แล้วไปขอดูภาพวงจรปิดจากโรงแรม ??
แล้วถ้าสมมติว่าไม่ใช่ภาพตัดต่อ แล้วนะโมไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง โดนมอมยาเหรอ
แล้วอีกประเด็นคือ โทมันได้รูปมาได้ยังไง ทำไมไม่เอ๊ะใจบ้างงงงงง
ฮืออออออ สงสารนะโม โดนใครเกลียดขนาดนี้เนี่ย
:katai1:
-
ยังไงๆ
-
สนุกมากค่ะ อ่านไม่หยุด ติดลมบนเลย
ตอนนี้เรามีหลายทฤษฎี หนึ่งคือนะโมอาจมีฝาแฝดที่ถูกจับแยกไปเลี้ยง? สองคือนะโมเป็นคนโรคจิตมีหลายบุคลิก? หรือว่า...ภาพอาจถูกตัดต่อและคนที่ตัดต่อนั้นเก่งระดับเทพมากๆ?
โอย...อยากรู้มากๆ เลยค่ะคุณแพรขา :z3:
ปล. ถึงจะ "คิด" ไปเองว่าเพื่อนขายตัว แต่การข่มขืนมันไม่ใช่ทางออกนะโท เจ็บแค้นอะไรก็ปลดปล่อยทางอื่น อย่าทำร้ายผู้อื่นนะจ๊ะ มันจะเป็นบาปติดตัวไปตลอด ถ้ารักนะโม แล้วโกรธที่นะโมไป "ขายตัว" แต่โทก็ไม่ควรทำอย่างที่กำลังกระทำอยู่นะจ๊ะ อยากให้เป็นพระเอกนะ แต่ทำตัวได้น่า... :z6: จริงๆ
รอตอนต่อค่ะ
-
อะไร แบบไหน อย่างไร
-
อะไรมันจะขนาดนั้น :เฮ้อ:
-
อยากให้ป้องเป็นพระเอก ไม่อยากให้โทเป็นเลย ทำร้ายจิตใจนะโมเกินไปแล้วววว
-
สู้ต่อไปนะนะโม~ จับไอ้คนปล่อยภาพมาให้ได้!
-
งง..ผิดมั้ยเนี่ยถ้าคิดว่าผู้ชายคนนั้นคือบูม
แล้วบูมรักนะโมมาก จนคิดกำจัดเพื่อนๆ ให้นะโมเหลือแค่บูมคนเดียว 555คิดไปเอง
แต่เพื่อนนะโม ไม่มีดีเลย คบกันมาตั้งหลายปี เชื่อกับแค่รูปภาพแค่นี้
ถึงขายจริง เพื่อนที่สนิทกันขนาดนี้ ทำไมไม่มีใครถาม เห็นใจ ในเรื่องที่เพื่อนควรทำกันเลย
เลิกคบกับไปก็ดีแล้ว เพื่อนแบบนี้
-
สงสารนะโมอ่ะ T^T พระเอกเนี่ยโทแน่ใช่ไหมเนี่ยยยยย เลวชิบหายยยยยยยยยยยยยคุณชอบนะโมจริงหรือเปล่าหรือแค่อยากทำให้เจ็บ
ขอให้นะโมจับตัวคนที่โพสต์รูปแล้วก็ส่งรูปไปให้โทได้ที เถิดดด
-
คน ๆ นั้นน่าจะเป็นโทที่ถ่ายมาเองรึเปล่า
-
โอ้ยย งงค่ะ !
ตกลงคนในรูปใช่นะโนมั้ย ? หรือนะโมมีแฝด !?
รีบๆ ไขข้อสงสัยโดยด่วนเลยค่ะ ก่อนที่คนอ่านจะลงแดงตายซะก่อน
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เพื่อนที่ไม่พร้อมจะยืนเคียงข้างในเวลาที่มีปัญหาแบบนี้ นะโมก็ปล่อยเขาไปเถอะ :เฮ้อ:
ถือว่าใช้เวลาซื้อมิตรภาพจอมปลอมแล้วกันนะ ยิ่งนายโท เอามันไปฆ่าหมกป่าเลยได้ยิ่งดี เกลียดแล้ว :angry2:
ยังดีที่มีบูม รีบหาต้นตอของเรื่องทั้งหมดให้เจอเร็วๆนะ อยากให้เอามาตอกหน้าใครบางคนที่คิดอกุศลตลอดเวลา :m16:
-
คนในรูปคือปกป้อง คนทำคือบูม เอิ้กๆ
มั่ว แต่ก็หวังว่าจะถูก เพราะบูมดูลับลมคมใน ตั้งแต่แรกอ่ะ
คล้ายๆ กลบเกลื่อนความผิด
-
เอ่อแล้วใครอะ เริ่มเค้างง เพราะนะโมก็บอกเองว่า มันเหมือนจนตัวเองค้านไม่ลง
เราก็เลยสงสัยว่า มีบางช่วงที่นะโมลืมไปหรือเปล่า ความจำเสื่อมลืมแค่บางเรื่อง
หรือนะโมมีฝาแฝด เพราะประเด็นภาพตัดต่อ ใจนะโมก็ค้านว่าไม่ใช่ แล้ที่ว่าคุ้นๆใคร
หรือจริงแล้วคือโทหว่า หรือคนในกลุ่แกรนด์ เพราะเริ่มมีแกรนด์มาเอี่ยว เเปลว่าต้องมีไรแน่ๆ :mew5:
-
เพิ่งได้มาอ่านสนุกมากค่ะ ตอนนี้แสดงว่าเป็นนะโมจริงๆ แต่นะโมไม่รู้ว่าเป็นเมื่อไหร่
ให้เดาคงเป็นเหตุการณ์รับน้องนะโมเมาเลยหลับไป เจอจับถ่ายรูป รูปแค่นอนกอดนี่นะ
ตื่นมาก็ไม่เห็นมีอะไรก็เลยไม่ติดใจ แต่รูปโดนเอามาเล่นงานเพราะ?(ต้องดูอีกที)
แต่อ่านมาตั้งนานผิดหวังกับเพื่อนนะโมสุดๆ อย่างโท เข้าใจว่ารักนะโมมาก
ผิดหวัง เสียใจ เลยทำกับนะโมแบบนั้น แต่เพื่อนอีกสองคนคือ? นะโมพูดถึงเพื่อนทุกคนตลอด
เพราะเป็นเพื่อนของเขากลุ่มเดียวที่มี แต่เพื่อนหันหน้าหนีเพราะรู้สึกว่าเพื่อนหลอกตัวเองเรื่องขายตัว?
คือ ถ้าลองคิดว่าเป็นเพื่อนช็อคเราไม่แปลกใจ แต่ถึงกับเลิกคบ นี่แบบจะไปไหนก็ไปเหอะไป๊
นะโมอย่ากลับไปคบอีกนะรับไม่ได้อ่ะ ถ้าคนเขียนมาหักมุมทีหลังว่าบูมเป็นคนทำก็ไม่ควรกลับไปคบนะ
สุดท้ายขอเดาผู้ต้องสงสัยบ้าง
คนที่หนึ่งอัลเฟรด หรือคนใกล้ชิดเฟรด หรือพี่รหัส (เมาแล้วไปนอนที่ห้องเค้างี้)
สองไอ้หนุ่มผมยาวชื่อทัช (เพราะจู่ๆก็มีบท นายมาจากไหนห๊ะ 55)
สามน้องปกป้อง (ด้วยการที่มาบังเอิญเจอพอดี๊ พอดีงี้)
ยังไงก็ตามขออย่าเป็นบูมเลยนะคะ ไม่งั้นชีวิตนะโมจะน้ำเน่าไป (บูมยังไม่หายน่าสงสัยนะเอ่อ 55)
-
สงสารขุ่นน้องนะโม หมั่นไส้อีตาพระเอก เดี๋ยวสั่งเปลี่ยนนนน!!!! 55555
อยากรู้ว่าผู้ชายนั่นใคร ทำไมต้องทำร้ายน้องโมของเรา
อย่าให้จับได้นะ พ่อจะเฆี่ยนเช้าเฆี่ยนเย็น ชิร์
-
แบบนี้ไม่ใช่เพื่อนหรอก เหอะ ๆ เลิกคบไปได้ก็ดี จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับน้องโมอีก รำคาญ !!!
-
น้องโมอย่าลืมโทรไปหาว่าที่พระรองนะคะ เค้าอาจจะกำลังรอรับโทรศัพท์อยู่
ฉันรู้สึกตะหงิดกับพระรองมาร์คหน้าโสมเกาหลีมาก อุ๊ต๊ะ
-
แล้วใครส่งรูปให้โท ใครเอารูปไปโพส..
คนแต่งอัพวายวายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
มึนและงง
:serius2:
-
เพื่อนที่แม่งฟังความข้างเดียวไม่ต้องไปคบหรอก
คนที่ยืนอยู่ข้างเรายามไม่เหลือใครนั่นแหละคือเพื่อนที่แท้จริง
ไม่รู้เหมือนกันว่าโทจะโกรธอะไรหนักหนาถ้าบอกว่าหึงหวงแล้วโกรธนี่ขอบอกเลยว่าอย่าไปเลือกมัน
แม่งเหี้ยทำไมไม่เคยถาม ไอ้ฟายยยมึงรู้จักโปรแกรมที่เรียกว่าโฟโต้ช้อปมั้ย มีโปรแกรมก็ต้องมีดีไซน์เนอร์โปรแกรมเมอร์ คนเก่งๆมีเป็นล้าน
ตัดต่อรูปให้เนียนแม่งไม่ยากหรอกโว้ย
หงุดหงิดดดดดดเหมือนคนไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วต้องโดนแบบนี้มันไม่ยุติธรรม สงสารนะโมมากๆ
-
หรือว่านะโมจะมีฝาแฝดที่พลัดพรากจากกันไปตั้งแต่เด็กๆหว่า :z10:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: โทแม่งใจร้าย :angry2: :serius2:
ชอบมากๆนะ มาต่อเร็วๆเด้อ คนอ่านใจจะขาดแล้วววว :heaven :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำ :hao7:
ตามอ่านทันแล้วววว สนุกมากค่ะ ชอบบบ o13 จะมาต่ออีกตอนไหนนะ 55555
ตอนล่ะสุดอ่านแล้วอยากกระโดดถีบ จ็อบกับหลาม เพื่อนกันมันดูจากตรงนี้จริงๆ :m31: :z6: ดีนะยังมีบูม :o12: สงสารนะโมมมมม
-
แอร๊ มาแนวไหนหนิ เดาทางไม่ออกเลย
:z2:
-
โฮร่
นั่นสิ ใครทำ
บูมน่ารักอะ
-
- 9 -
(part1)
ในที่สุดวันงานนิทรรศการหมุนเฟืองครั้งที่ 36 ก็มาถึง ใต้ตึกคณะผมจัดตกแต่งสถานที่อย่างสวยงาม มีพิธีเปิดโดยอธิการบดี นิสิตนักศึกษาหลายคนสนใจเข้ามาดูและงานนี้ก็มีนักเรียนม.ปลายที่สนใจจะศึกษาต่อในคณะวิศวกรรมมาเพียบเลยครับ
“กูโคตรชอบเครื่องแบบนักเรียนหญิงของโรงเรียนเอกชนเลยวะ เนคไทด์สั้นๆ ใส่กระโปรงเอวสูง ยิ่งคนใส่ขาวๆใสๆ ถักเปีย 2 ข้าง หูยยยยยยย กูนี่อยากจะเข้าไปลักพาตัว” ไอ้บูมครับ มันเพ้อไปไกลแล้วครับ
“ไม่สนใจเด็กผู้ชายมั่งเหรอ? นั่นไง อย่างกลุ่มนั้น กางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน ถุงเท้าต่ำๆอย่างกับไม่ได้ใส่ หัวเกรียนๆเพราะเรียนรด.” ผมชี้ให้ไอ้บูมดูบ้าง
“ไหนๆๆๆ หึย น่ากินไม่แพ้กันเลยวะ”
“นับวันมึงยิ่งน่ากลัวนะ” ชมมันหน่อย
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ตอนนี้ผมกับไอ้บูมนั่งเฝ้าสถานที่ครับ แบบว่าว่างมากๆ ไอ้ประธานเจอร์ก็ไปหาอะไรกิน ส่วนคนอื่นๆก็เดินไปโน่นไปนี่ จุดประสงค์พวกนั้นก็ไม่ต่างจากไอ้บูมที่บอกว่าขอนั่งเฉยๆรอเหยื่อเดินมาให้มองเองดีกว่า
เฮ้ออ เห็นแล้วก็อยากกลับไปเป็นเด็กม.ปลายจริงๆ กลับไปเรียนโรงเรียนวัดสังกัดรัฐบาลธรรมดาๆ เด็กนักเรียนไม่เยอะ ม.4-6 แทบรู้จักกันหมดทุกคน ตอนนั้นผมอาศัยอยู่กับป้าเพียงลำพัง ไม่ต้องเจอเรื่องปวดหัววุ่นวาย...แค่นั้นก็มีความสุขแล้ว
“บูม มึงช่วยไปหยิบบอร์ดที่ชั้น 3 ให้หน่อยดิ” กอล์ฟ ผู้เป็นประธานเจอร์เดินกลับมาแล้วครับ ซึ่งมาถึงก็ใช้งานเลย ไอ้บูมมันบ่นอุบอิบนิดหน่อยแต่ก็ยอมลุกขึ้น
“มีไรให้ช่วยมะ?” คือไม่ได้จะเป็นคนดีอะไรขนาดนั้น แต่แบบว่าไอ้บูมลุกไปแล้ว ผมก็เหลือตัวคนเดียว มันเหงาๆเปลี่ยวๆไงไม่รู้ คนอื่นเขามีงานทำกันหมด
“งั้นมึงช่วยกรุณาไปตามเพื่อนสุดหล่อทั้ง 3 ตัวที่เหลือของมึงด้วยครับ แม่งงานก็ไม่ช่วย วันนี้เสือกหายหัวอีก จะให้ใช้ใบหน้าหล่อๆของพวกมันเรียกเด็กๆเข้าบูธซะหน่อย”
“เอ่อ...”
“อะไร ไม่ต้องปฏิเสธเลย ไปตามมาเร็วๆ มึงดูเจอร์ข้างๆเราดิ๊ ไอ้พวกภาคเครื่องแม่มมม เห็นละหมั่นไส้” ผมปรายตาไปมองตามที่กอล์ฟพูด ก็พบว่าภาควิชาของผมกับภาควิชาภาคเครื่องนั้นมีคนสนใจแตกต่างกันมากจริงๆ คงเป็นเพราะรุ่นพี่หน้าตาดีหลายคนคอยยืนตอบคำถามน้องๆอยู่ละมั้ง
ส่วนบูธของภาควิชาผมนั้น...เงียบอย่างกับป่าช้า
“อืมๆ เดี๋ยวมาละกันงั้น” ผมตอบรับส่งๆเพราะไม่คิดจะตามหาอดีตเพื่อนทั้ง 3 อยู่แล้ว
แค่เข้าใจผิดคิดว่าผมขายตัว ถึงกับต้องตัดเพื่อน...โดยเฉพาะไอ้โท มันรังเกียจผมมาก อยากดูถูกถึงขนาดกับ...ข่มขืนผมเลยเหรอ…
ไหนว่าไม่รังเกียจกันไง ผมจนก็จริง แต่พวกมันก็ยังให้ผมเข้ากลุ่ม สนิทสนมด้วย คอยช่วยเหลือพึ่งพากันเกือบทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องเงิน เรื่องเรียน เรื่องผู้หญิงหรือเรื่องอะไรก็ตาม...
ไม่เอาๆ ไม่คิดๆๆๆ คิดไปก็จิตตกเปล่าๆ
“คุณ!”
“คุณ! คุณๆๆๆ”
ผมเดินไปเรื่อยๆ เสียงดังขึ้นข้างหลัง แต่ผมไม่รู้ว่าเขาเรียกใคร
“คุณณณณณณ” จนกระทั่งเสียงใกล้เข้ามาเรื่อยๆพร้อมกับแรงจับที่แขนนั่นแหละ ผมถึงหยุดเดิน เมื่อหันกลับไปผมก็พบกับ
“อ่าว...” ผู้หวังดีที่เคยช่วยพาผมไปคลินิกนั่นเอง
“แฮ่กๆ เรียกตั้งนาน” คนตรงหน้าผมย่อตัวเอามือจับหัวเข่า ใบหน้าเขามีหยาดเหงื่อ แต่งกายด้วยชุดนักเรียนของโรงเรียนมัธยมเอกชนชื่อดัง “จะ..จะรีบไปไหนเนี่ย ผมเหนื่อยนะ วิ่งตามคุณมาตั้งไกล”
“เอ่อ...ก็ไม่รู้นี่ว่าเรียก” ผมไม่ผิดนะครับ เขาไม่เรียกชื่อ เกิดผมหันไปแล้วไม่ได้เรียกผมทำไงละ หน้าหล่อๆของผมแตกยับพอดี
ดูจากท่าทางแล้วคงมาดูนิทรรศการสินะ โลกกลมจริงๆ ว่าแต่ที่เขาตามผมมาแบบนี้ คงไม่ใช่...มาทวงหนี้หรอกนะ เงินสดในตัวผมตอนนี้คงไม่พอที่จะจ่ายซะด้วย
“คุณอยู่มหาลัยนี้เหรอ?”
“อืม”
“คณะวิศวะ?”
“ใช่”
“ปีไหน?”
“ปี2”
“เอ่อ..ว่าแต่คุณชื่ออะไร?”
อ๋อนี่เพิ่งนึกได้เหรอ...ผมคิดในใจ แต่ก็ตอบไป
“นะโม เรียกโมเฉยๆก็ได้”
“โอเค โม...ผมปกป้อง คิดว่าโมคงรู้แล้ว แล้วทำไมไม่โทรหาผม” ผู้หวังดียืดตัวมาคุยกับผมตรงๆแล้วครับ ซึ่งความสูงเขากับผมต่างกันมากทีเดียว นี่ถ้าเขาไม่ใส่ชุดนักเรียนกับตัดผมเกรียนๆละก็ ผมคงนึกว่าเขาอยู่สักปี2-3 และจากคำถามเมื่อกี้ผมคิดว่าต้องคุยกันยาว ดังนั้นจึงเดินนำเขามานั่งที่โต๊ะหินแถวนั้นดีกว่า
“โทรแล้ว แต่นายไม่รับเอง” ปกป้องขมวดคิ้วนิดหน่อยก่อนจะหยิบไอโฟนขึ้นมา จิ้มโน่นเลื่อนนี่แป๊บนึงก็ยื่นจอให้ผมดู
“ใช่เบอร์นี้ปะ?”
“อืม ใช่” ผมมองเด็กที่ชื่อปกป้องจัดการกับไอโฟน “เอ่อ...คือพี่ไม่ได้คิดจะเบี้ยว แต่...เอางี้ นายอยู่ถึงกี่โมง”
“ผมชื่อปกป้อง ไม่ได้ชื่อนาย” เขาสวนขึ้นมานิ่งๆ
อะไรวะ...ขนาดผมเป็นรุ่นพี่ไอ้เด็กนี่ยังเรียกแค่โมเฉยๆเลย แต่ผมเป็นคนไม่เรื่องมาก ใครอยากเรียกไรก็เรียก อีกอย่าง ผมคงไม่เจอกับปกป้องบ่อยนักหรอก
“ป้องอยู่ถึงกี่โมง” ผมถามใหม่ “เดี๋ยวพี่ไปกดเงินมาให้”
คนตรงหน้าทำท่าคิดก่อนจะตอบเบาๆ
“ผม...อยู่ได้เรื่อยๆ”
“อืมมม ถ้างั้นรอแถวนี้สักพักละกัน เดี๋ยวพี่มา” ไหนๆก็ว่างละ ออกไปถอนเงินที่ธนาคารมาให้เลยดีกว่า จะได้หมดหนี้หมดสิน
“โมจะไปไหน?” ผมลุกขึ้น แต่มือของป้องก็ยึดไว้ไม่ให้ผมเดิน ผมมองไปตามแขน เหมือนเขาจะรู้ตัว จึงปล่อยผมทันที
“ไปธนาคาร ในมหาลัยนี้มี ไม่เกินครึ่งชั่วโมงหรอก”
“เดี๋ยว”
อะไรอีกวะ...
“เอ่อ...โมพาผมเดินดูงานหน่อยดิ” ป้องบอกผม ซึ่งนั่นทำให้คิ้วผมกระตุกเข้าหากัน มองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
จะเอามั้ยเงินเนี่ย?
“แล้วเพื่อนไปไหนหมด?” ผมถามพลางมองไปรอบตัวๆ
“ก็ผมตามโมมาคนเดียว ส่วนเพื่อนก็แยกย้ายกันไปที่บูธแล้ว” เขาบอกผม “น่า...พาผมไปหน่อย”
ท่าทางอ้อนๆนั่นไม่ได้เข้ากับสรีระเลยนะ แต่ช่างเถอะ...ยังไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว พาเด็กเที่ยวเล่นคงไม่เสียหาย
“เออๆ สนใจเอกอะไรล่ะ?” ผมลุกขึ้นเดินนำตรงไปยังสถานที่ที่แต่ละภาควิชาจัดบูธแนะนำกัน
“โมเรียกเอกอะไร?”
อะไรของมันวะ ถามไม่ตอบแถมถามกลับซะงั้น
“ปิโตรเคมี”
“งั้นไปเอกปิโตรเคมี” ป้องตอบง่ายๆ
เอากะมันสิ เฮ้อออ ผมเดินกลับไปที่บูธอีกครั้ง เด็กนักเรียนและนักศึกษาเริ่มจางลงไม่แน่นเหมือนตอนเช้าแล้ว คงเพราะแดดที่ส่องมาลงมันร้อนเกิน
“นี่”
“อะไร”
“แผลหายแล้วใช่มั้ย?” จู่ๆก็ถาม ผมดูจากลักษณะท่าทางแล้วเด็กคนนี้คงจะพูดเก่ง ชอบชวนคุย แถมมีอะไรก็แสดงความรู้สึกออกมาทางสีหน้าหมด อย่างตอนนี้ดวงตาของมันสื่อออกมาว่าเป็นห่วงผมจริงๆ
“อืม”
“ไหนเอามาดู” สิ้นคำแขนผมก็ถูกดึง เจ้าตัวปลดกระดุมแขนผมแล้วถลกขึ้นอย่างไม่ขออนุญาต ผมรีบชักแขนกลับทันที
“เฮ้ย ไรวะ” ผมเผลอตวาดเพราะตกใจ
“แล้วที่ท้องอะ?” ปกป้องจ้องที่ช่วงตัวผม
นี่มันคงไม่ได้คิดจะถลกชายเสื้อผมขึ้นมาดูใช่มั้ย? ไอ้เด็กนี่...แต่เขาก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะถลกเสื้อของผมเพื่อดูรอยที่ท้องแต่อย่างใด ผมรูดแขนเสื้อให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วติดกระดุม จับเนคไทด์ให้คลายลงหน่อยเพราะอากาศร้อนแล้วผมเริ่มอึดอัด
อันที่จริงแล้วปกติผมก็ไม่ได้แต่งแบบนี้หรอกครับ วันนี้มีนิทรรศการ มีรุ่นน้อง เพื่อนต่างคณะ ต่างมหาวิทยาลัยมาดูงานมากมาย แถมยังมีอาจารย์ คณบดีเดินดูด้วย ผมต้องแต่งตัวเรียบร้อย ส่วนวันปกติน่ะเหรอ? กางเกงยีนส์สิครับ เสื้อเชิ้ตแขนสีขาวธรรมดาๆแต่พับแขนให้ถึงข้อศอกก็พอ ยิ่งเนคไทด์ไม่ต้องพูดถึง...
“ป้อง” เสียงผู้หญิงเรียก ผมกับเด็กข้างๆหันหลังกลับไป
“อ้าว...วาฬ”
คนกลุ่มนึงอยู่ตรงหน้าผม คนที่เรียกเป็นเด็กนักเรียนหญิงใส่ชุดแบบที่ไอ้บูมมันชอบ ตรงอกปักอักษรย่อแบบเดียวกับของปกป้อง ใบหน้าน่ารักกำลังยิ้มกว้าง แต่ผมไม่ได้สนใจเลย ผมมองเลยไปยังผู้ชาย 3 คนที่ยืนอยู่ข้างหลังน้องผู้หญิงคนนี้ต่างหาก
ใบหน้าหล่อได้รูปของไอ้โทนิ่งสนิท มือของมันกำแน่นจนสั่นน้อยๆ ข้างๆมันมีร่างสูงของไอ้จ๊อบที่ยืนหัวฟูอยู่ และคนสุดท้ายไอ้หลาม...
ปลาฉลาม มันมีน้องสาวชื่อ ปลาวาฬ
งั้นเด็กผู้หญิงคนนี้คงเป็นน้องสาวของมันสินะ เพราะน่ารักแบบนี้นี่เองมันถึงไม่ยอมให้น้องมารู้จักกับพวกผม ผมลืมไปได้ยังไง เหอะๆ แต่โลกมันจะแคบไปไหม น้องสาวมันเสือกเรียนที่เดียวกับปกป้องเนี่ยนะ?
“หายไปไหนมาเนี้ย? รู้มั้ยเพื่อนตามหากันใหญ่” น้องไอ้หลามเดินเข้ามาทักป้องตรงๆ
“เรามาหาโม” เด็กข้างๆผมตอบเหลือบมองผมแว๊บนึง “แล้ววาฬมากะใครอะ? เพื่อนไปไหนหมด?”
“เรามากะพี่ฉลาม พี่ชายเราอะ เค้าเรียนวิศวะที่นี่” เด็กสาวว่าพลางหันไปโบกมือให้พี่ชายที่ยืนห่างออกไป ไอ้หลามยิ้มเจื่อนๆ ผมหันหน้าหนี เหมือนไม่ได้เจอพวกมันนานมาก ทั้งๆที่เรื่องเพิ่งผ่านมาได้ไม่แค่กี่วัน ส่วนคนที่ทำหน้าตาหน้ากลัวมันกำลังเดินเข้ามา
“มึง!!” มันกระชากผมเข้าไปแนบ “มานี่เลย!!”
“ปล่อย!” ผมต้านแรงมัน แต่ก็ฝืนไม่ไหว
“เฮ้ย ทำอะไรวะ!!?” ป้องเข้ามาจะช่วยผม แต่โดนไอ้เหี้ยโทถีบออกล้มลงกับพื้นแต่ก็รีบลุกขึ้นมาทันที “เชี่ย!!” ป้องจะชกกลับแต่ติดที่ว่าน้องวาฬห้ามไว้ซะก่อน
“ป้องอย่า!”
ตอนนี้คนรอบข้างเริ่มหยุดมองพวกเราแล้ว ไม่ได้มองเพราะไอ้เหี้ยโทหล่อหรือไอ้หลามเป็นนักร้องดัง แต่พวกเขากำลังมองคนที่กำลังจะต่อยกันต่างหาก
“ไอ้สัด!! นี่มหาลัยนะ!!” ผมหันไปด่ามัน ให้มันรู้ตัวบ้างว่ากำลังทำอะไรและอยู่ที่ไหน ไม่ใช่เอาแต่อาละวาดเป็นหมาบ้าแบบนี้
“เหรอ? ก็รู้นี่...นึกว่ามึงคิดว่าที่นี่เป็นโรงแรมม่านรูดซะอีก” มันกระซิบบอกเสียงเหี้ยม หันไปมองป้องที่กำลังจ้องเขม็งมาที่มันเช่นกัน
“หึ แม้แต่เด็กก็ไม่เว้น”
“ปล่อยกู” แต่มันกลับทำตรงกันข้าม ยึดต้นแขนผมให้แน่นกว่าเดิมแล้วบังคับให้ผมเดินตามมัน ผมหันหลังกลับไปมอง ผู้คนมากมายกำลังจ้องพวกเรา ปกป้องมองมาที่ผมอย่างเจ็บแค้น น้องปลาวาฬหน้าเสีย ไอ้หลามกับจ๊อบมองมาที่ผมกับไอ้โทอย่างสงสัย
Next Chapter >> - 9 - (part2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2568488#msg2568488)
Talk
เราจักใช้ตัวละครให้คุ้มค่า ให้พวกท่านสับสนมึนงงเล่น อุวะฮาฮ่า
-
ประเด็นคือคนทำต้องการอะไร และโทรู้เรื่องได้ยังงัย เว็บเกย์นะ ใครส่งรูปให้โท และโทได้ติดต่อกลับไปหรือไม่
ตอนนี้สงสารนะโมมาก คนที่น่าสงสัยที่สุดสำหรับเรายังคงเป็นบูม รู้เรื่องก่อน เคลียร์เรื่องได้
และเป็นคนใกล้ตัวที่รู้รายละเอียดของนะโมมากพอทีเดียว ....
-
ไม่รู้จะด่ายังไงดีเลย
อ่านแล้วอึดอัดมาก อึดอัดแทนนะโม จะมีใครทนได้ถ้าเจอเรื่องแบบนี้
แค่รูปนั้นก็บ้าพอแล้ว มาเจอเพื่อนทำแบบนี้ จะมีซักกี่คนทนได้
-
อ่านเท่าไหร่ไม่เคยพอ :serius2:
ไม่รู้จะสงสัยใคร งง เบลอ
ตอนนี้เบื่อคุณโท :z6:
-
เหนื่อยใจแทนนะโมนะ มีเพื่อนเลวๆๆๆ พึ่งพาไม่ได้เลยยามทุกข์ใจ คงมีแต่บูมเท่านั้นเห้อออ สู้ๆต่อ นะโม
-
:call:
-
ในที่สุดโทก็ทนไม่ไหว หึงเค้าสินะ กำมือแน่นตลอด น่าต่อยมากค่ะคนนี้ น่าเบื่อมากด้วย
ถ้าคิดจะได้ใจนะโมนะคงอีกนาน เริ่มจีบกันใหม่หมดอ่ะจุดนี้เพราะที่ผ่านมาทำแย่ไว้เย้อ
แต่เดิมเค้าก็คิดแค่เพื่อนอยู่แล้วด้วย ถ้าจะรักใครก็ทำดี ๆ กับเค้าหน่อยสิโท
น้องป้องน่ารักดี เรียกโมๆๆๆ ไม่อยากเป็นพี่อยากเป็นแฟนสินะ เป็นห่วงโมด้วย
แหม่ เด็กก็น่ากินนะโมนะ แต่ก็นะ อำนาจมืดมันก็น่ากลัว นั่นไง กระชากแขนไปอีกแล้ว
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก ช่วยมาต่อทุกวันจะได้ไหม 555 (โลภ)
-
ปวดหัว สงสัย ทุกครั้งที่อ่าน
คนทำมันใครเนี่ย ทำไปทำไม
หรือคนทำมันแอบชอบโทรึเปล่า ไม่งั้นจะส่งรูปให้ทำไม
แล้วรูปนี่เนียนมากหรอ ขนาดโมยังไม่แน่ใจว่าไม่ใช่ตัวเอง
คนหน้าเหมือนรึเปล่า
บูมก็น่าสงสัย
แต่ตอนนี้โทน่ารำคาญจริงๆ ไม่คิดจะสืบความจริงหรอ
เอาแต่ปักใจเชื่อ แล้วมาลงที่โมนี่ไม่ไหวนะ
-
นะโมเมื่อไหร่จะสู้ความโทได้เนี่ย
-
โทนี่น่าตีจริงๆ สงสารนะโมอ่ะโดนเข้าใจผิดทั้งที่ไม่ได้ทำไรไม่ดี แอบเชียร์ปกป้องค่ะ โทต้องโดนเอาคืนนนนนน :o12:
-
เชียร์ป้อง... :a9:
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: สำหรับโท...
...จบข่าว... หึ :a14:
-
อยากให้โมนึกออก ว่าคนที่โดนนอนกอดในรูปเป็นใคร
น่าจะเป็นเบาะแสหาตัวเพื่อนทรยศได้
ไม่ลืมของฝากให้โท---> :z6:
-
คนเขียนมาต่อจี้ดนึง พอให้สงสัยคาใจ+อยากตบสั่งสอนโท?
ปกป้องประกาศจุดยืนชัดเจน(คนนี้เอาแน่)
โทสติลน่าเบื่อ งี่เง่าได้อีก คือ เค้าแค่ยืนคุยกันอะไรนักหนา?
ตามราวีแบบไม่มีเหตุผลไปป่าว แก้แค้นที่โดนหลอกตอนที่แล้วมาก็ทำไปแล้วนะ
ตอนเอารูปให้ทุกคนดูมันเหมือนตัดเพื่อนกับนะโมไปแล้วอ่ะ
คือ โทหึงเวอร์มาก...ถึงเค้าจับแขนกันแล้วนายไปเกี่ยวอะไรกะเค้า?
เพื่อนก็ไม่ใช่แล้ว ได้ตัวเค้ามาก็เพราะข่มขืน เรื่องเก่ายังไม่เคลียร ยังมีหน้าไปหึงอีก?
จ๊อบ หลาม เจออีกครั้งก็ยังไม่ดีขึ้น
อ่านตอนนี้แล้วตอกย้ำมาก ว่าเพื่อนนะโมนี่คบกันผิวเผินละเกิน
คบกันมาตั้งสองปีตอนนี้ความรู้สึกดีๆระหว่างเพื่อน มันไม่มีเลยเหรอ?
ถึงจะเชื่อกันว่านะโมขายตัว แต่แบบคิดกันไปได้ยังไง ว่าผู้ชายเข้าใกล้นะโมเพราะจะติดต่อซื้อขายกัน?
โทลากนะโมไปจัดการอีก เฮ้อ นะโมชีวิตรันทดจริงๆ ตอนไม่สบายไม่มีใครดูแล ตอนวุ่นวายนี่มากันให้พรึบ
:beat: :beat: :beat:
ปล.นะโมควรมีอัศวิน(พระรอง)ที่แสนดี และเข้มแข็งพอซักคนนะคะ เด็กปกป้องนี่เด็กเกินบารมี กำลังอะไรก็สู้ตาโทไม่ได้ซักอย่าง
ปล2.คนแต่งสู้ๆค่ะ
-
ตอนนี้ไม่ลุ้นไม่เครียดไรละ ไม่อยากคิดแล้วววว ปวดหัว :katai1:
แต่ลุ้นอยู่อย่างเดียว อย่าให้นะโมรักโทเล้ยยยยยย
เบื่อคนแบบโท ไม่รู้จักใช้เหตุผล ดีแต่ใช้อารมณ์ ไม่รู้จักฟังคนอื่นบ้าง
ถ้านะโมขายตัวจริง ป่านนี้นะโมมีเงินเยอะแยะ มีของดีๆใช้ ไม่ต้องไปทำงานร้านอาหารให้เมื่อยตุ้มหรอก แหม่
แล้วอย่าให้นะโมกลับไปเป็นเพื่อนกะพวกมันอีกเลย
สนใจแค่นี้แหละ ฮ่าาาาาา
:เฮ้อ:
ป.ล. อยากให้มีพระรองเยอะๆ เอามาสู้กับโท ให้มันอกแตกตายไปเลยแม่มมมม เอาคนที่เจ๋งกว่าโทได้ยิ่งดี
รู้สึกน้องปกป้องอาจจะสู้โทไม่ได้
:fire:
-
หงุดหงิดแทนโมม มันอะไรยังไงกันแน่
พูดถึงจริงๆแล้วบูมก็น่าสงสัยที่สุด อะไรจะยอมรับได้ง่ายขนาดนั้นนนนนนน
แล้วยังแก้ปัญหาเรื่องเว็บให้โมได้อีกอะ
:z3: :z3: :z3:
อยากรู้อ่ะๆๆๆ
-
ถ้าหึงเค้าขนาดนี้ก็จีบเค้าแบบดีๆเถ๊อะะะ ชั้นสงสารน้องนะโม
-
เกลียดโท!!!!!!!!!!!!!!!!! :m31:
-
เอาอิโทไปเก็บบบบ :angry2: :z6: :beat: :m16: :fire:
-
ทำไมโทไม่พูดไม่ถามกันดีดีบ้าง ไอ้ที่ทำลงไปไม่รู้หรือไงว่าโมไม่เคย
-
ถ้าพูดกันดีๆ เจ้าโทคงตาสว่างมากขึ้น
ใช้แต่อารมณ์แบบนี้ มีแต่เสีย
-
สงสัยว่าโทจะรู้ใจตัวเองหรือเปล่า หึงนะโมล่ะสิ แต่อย่าทำร้ายนะโมอีกนะ :angry2:
-
ฉลาดในเรื่องเรียน จนไม่เหลือสมองจนเป็นควายในเริ่องความรักรึไง
จิตใจทำด้วยอะไร สมองทำด้วยอะไร คิเแต่ดูถูก โดยไม่คิดจะไถ่ถาม
แค่คุยก็หาว่าทำเรื่องไม่ดี ถ้าไม่มีปกป้อง นะโมจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
โอ๊ยๆๆๆๆ ยังไงคนน่าสงสัยก็ตกกลับไปที่บูมอยู่ดี แง่มมม คือแบบ ถ้าคนทำเป็นบูมจริงๆ ความรู้สึกคงยิ่งแย่อ่ะ แค่คำว่าไม่เหลือใครยิ่งไม่พออ่ะ คงยิ่งกว่าเจ็บ คนที่คิดว่าเป็นเพื่อนแท้ คนที่คิดว่าแม้มีปัญหาก็ไม่ทิ้งไปไหน ถ้าเป็นแบนั้นจริง นะโมน้อยจะอยู่กับใคร โฮฮฮ
Edit..
เดี๋ยวนะๆๆๆๆ เมื่อกี๊อ่านอีกรอบ สะดุดกับประโยคนึง "..ผู้คนมากมายกำลังจ้อง'พวกเรา' ปกป้องมองมาที่'ผม'อย่างเจ็บแค้น.." ห๊ะอะไร ไม่ได้มองไอ้โทอย่างเจ็บแค้น รึอัลไล คือระแวงทุกอย่างอ่ะ ตอนนี้ คือ..คือ... ง่าาา ..ไม่นะ .....เราคงคิดมากไปปป ...
-
เป็นพระเอกแต่ไม่ได้หมายความว่าจะเลวได้ตลอดนะเว้ยยยยยยยยยย
ป้องคนดีอะคือเป็นได้แค่พระรองชัวร์แอร้ก
-
สงสารนะโมอ่ะ โทนี่ยังไงกัน
-
อะไรของมันอีกเนี่ยไอ้บ้าโท!!
-
:beat: :beat: :beat: :beat:
นะโมกรูจะจายซะก่อนไอ้เลวโทททททททท :angry2: :angry2: ไม่มีไรจะด่าเพราะด่าไปก็คงไม่ซึมเข้าสู่สมองหนาของมันหรอกเพราะถ้ามันมีสมองมันก็คงไม่ทำกับนะโมแบบนี้ ไอ้สมองข้อศอกหมา
สงสัยจริงๆ ว่าใครอะไรยังไงหว่ะ ฮึ่ยยยยย แต่ก็สงสัยพวกใกล้ตัวทั้งหมดอยู่ดี
-
:angry2: เมื่อไรโทจะมีสติ เพื้อนด้วย
หึงหน้ามืดตามัว!
-
โห!!!! อีโท อีโง่เอ้ยยย
แกรู้มั่งไหม ที่แกเป็นแบบนี้คือแกหึงเขา แต่ใอ่อาการหึงของแกน่ะ อย่าพ่วงทำร้ายร่างกายและจิตใจโมได้ไหม เราสงสารโม ;____;
ลองเป็นโมหน่อยจะตบให้สักที นี้ถ้าเรื่องเคลียเมื่อไร รู้ว่าโมไม่ได้ขายตัวนะ จะยุให้โมหนีไปเลย คอยดูๆ
-
ฮือ อ่านแล้วเซ็งโท ตอนนี้สงสารนะโมมาก
ว่าจะรอให้อัพเยอะๆ ก่อน ค่อยอ่าน แต่อดใจไม่ไหว เข้ามาจนได้
อ๊ากกกกกกก เมื่อไหร่ความจริงจิเปิดเผย
-
สั้นจุง :hao5: กะลังลุ้นๆจบตอนซะงั้น :katai1:
-
นะโม ไปเรียนป้องกันตัวด่วน เอาไว้ :z6: ไอ้เชี่ยโท
ชีวิตนะโม เข้ากับสุภาษิต ที่ว่า
มีเพื่อนผิด คิดจนตัวตาย.....
-
เตะปกป้องไปให้บูมเถอะๆๆๆ
แค่โทคนเดียวก็ปวดหัวจะแย่แล้วค้าาา :hao5:
-
ขอมะโนว่า ปลาวาฬชอบโท แล้วก็เป็นคนเอารูปนะโมไปลงเว็บ
:laugh:
-
เพื่อนไม่รักแต่แอบรักเพื่อน.. เกี่ยวปะวะ?
-
กำลังลุ้น ตัดฉับ อ่ะเฮื้อออ คนอ่านค้างง่ะ :ling1: :katai1: :z3:
-
:ling1:
-
ขอเข้าไปสิงน้องโมหน่อยสิ จะเข้าไปกระทืบไอ้โท ให้มันหายโง่ซะบ้าง
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
มีไอคิว แต่ไม่มีอีคิว เปลี่ยนพระเอกเหอะ
-
อยากรู้ว่าใครทำ
นะโมน่าสงสารรร
-
นาทีโมโหโทสุดละ
-
ตกลงโทหึง?
แล้วทำไมใช้แต่อารมณ์อ่ะ
เอาแต่พูดจาไม่ดี ถ้านะโมไปหลงรักคนอื่นจะสมน้ำหน้าให้ :m16:
ตอนนี้สงสัยปลาวาฬล่ะกัน (ใครออกมาใหม่เราสงสัยหมด 55)
เป็นน้องฉลามก็น่าจะรู้ข้อมูลโมจากพี่บ้าง แล้วอาจจะหลงรักโทเลยหาเรื่องกลั่นแกล้งโม แต่ดูเหมือนเธอชอบป้องมากกว่าอ่า...ยังไงดี..
อีกอย่างเรานึกไปนึกมาแล้วระแวงน้องบูมอีกล่ะ
เรื่องเว็ปโมส่งเมล์ไปบอกเว็ปมาสเตอร์ยังไม่ได้เรื่องเลย
แต่บูมกลับจัดการได้ง่ายจัง...?
แล้วน้องป้องนี่ดีจริงไหมอ่ะ ทำไมมองโมอย่างนั้น?
โอ้ยยยยยยย
:katai1:
-
คนทีทำเรื่องแม่งว่างหรือโรคจิต
สงสารนะโม เข้าใจความรู้สึกทันที
-
หึงล่ะสินะ หวงล่ะสินะ
มาต่อเร็วๆ นะคะ คือแบบว่าถ้านิยายเรื่องนี้เป็นหนังสือ มันก็น่าลุ้น น่าติดตามจนวางไม่ลงจริงๆ เลยอ่ะ
อยากอ่านต่อเรื่อยๆ ไม่อยากให้ชะงักไปแม้แต่ตอนเดียว เอิ๊กๆ
-
ทำไมโทจึงทำตัวได้ทั้งเกลียดและน่าปลื้มในเวลาเดียวกัน โอย...ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้มากขึ้นไปอีก ตกลงว่าน่าจะมีตื้นลึกหนาบางมากกว่าที่เห็น ดิฉันว่าปกป้องจะเป็นยากระตุ้นให้โทเดือดทั้งกายเดือดทั้งใจแน่ๆ :mew1:
-
ตั้งแต่เปิดเรื่องมาไม่เคยคุยกันดีๆซักครั้งเลยนะ :sad4:
-
สงสารนะโมที่สุด
ใครก็ได้ช่วยนะโมที
เป็นกำลังใจให้นะคะ *0*
-
โท ทำไมเป็นคนอย่างนี้
โมโหแทนนะโม
รอตอนต่อไป ติดตามอ่านทุกวันเลย
-
:ling1: :ling1: :ling1: เกลียดโทจิงๆเลย รุนแรงตลอด
สนุกมากๆๆๆเลย :impress2: :impress2: :3123: :pig4: :pig4:
-
ประเด็นคือคนทำต้องการอะไร และโทรู้เรื่องได้ยังงัย เว็บเกย์นะ ใครส่งรูปให้โท และโทได้ติดต่อกลับไปหรือไม่
ตอนนี้สงสารนะโมมาก คนที่น่าสงสัยที่สุดสำหรับเรายังคงเป็นบูม รู้เรื่องก่อน เคลียร์เรื่องได้
และเป็นคนใกล้ตัวที่รู้รายละเอียดของนะโมมากพอทีเดียว ....
เห็นด้วยกับความคิดเห็นนี้
มาต่อด่วนๆ เลย อิอิ
-
นะโมโดนตลอด เฮ้อ
ไม่อยากเดาแล้วอ่ะค่ะ รออ่านต่อดีกว่า อิอิ
-
ให้ 3 คำ
สั้น ค้าง คา
=_______=
-
ป้องเอ๊ย ซวยไปด้วยเลย
ได้อริแบบไม่รู้ตัว
-
เฮ้ยกำลังอ่านเพลินๆมันสั้นรึยังไง
สงสารนะโม ฮือออออ โทนายต้องการอะไรอีกกกกก
-
สงสารนะโม T T
-
อ่านแล้วปวดหัวมาก สรุปตามที่คิด โทชอบนะโมใช่ไหม เลยทำแบบนี้ แต่คนรักกันเขาทำแบบนี้เหรอ ไม่หาเหตุผล
ไม่ช่วยแก้ต่าง ไม่เชื่อทุกคำพูด ยึดความคิดตัวเองเป็นใหญ่ แบบนี้ไม่เรียกว่ารัก แต่เรียกว่าเห็นแก่ตัวมาก
เรื่องนี้เรา เคยคิดว่าเป็นบูม ตอนนี้ก็ยังไม่ได้เลิกคิด เพราะบูมน่าสงสัยเกินไป มันง่ายเกินไป บูมเจอ บูมลบ
ง่ายไปเปล่า ส่วนปกป้องเหมือนจะเข้ามาพัวพันแบบแปลกๆกับนะโม หรือความจริงแล้ว มันมีที่มาหว่า
อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพในมือถือโทมาได้อย่างไร มาจากใคร และคนนั้นต้องใกล้ชิดโทมากๆ และอาจใกล้ชิดนะโม
จนทำให้โทเชื่อทุกอย่าง แล้วภาพที่ไม่เหมือนตัดต่อ ภาพที่นะโมยังคิดว่าเหมือนของจริง ภาพของผู้ชายคนนั้นที่อยู่กะนะโมเป็นเป็นใคร หรือจริงๆแล้วโทเป็นคนทำทั้งหมด ทำเพราะต้องการยึดนะโมไว้เป็นของตัวเอง ทำให้นะโมถูกทุกคนรังเกียจ และตัวเองจะได้เข้าถึงนะโมง่ายๆ แสดงละครเองทุกฉาก หรือบางทีโทกับนะโมอาจเป็นแฟนกันมาก่อน แล้วผู้ชายในภาพคือโท และอะไรอาจทำให้นะโมลืมโท โทเลยโกรธ เลยแต่งเรื่องมาแบบนี้ โทษฐานที่นะโมลืมตัวเอง เดามั่วๆเอาเอง
เฮ่อ ขอโคนันทีเถอะ
-
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/1459997_708936315791032_697068093_n.jpg)
เอาอิมเมจปกป้องไปก่อนนะคืนนี้
ในรูปปกป้องสูงมากกก (คนที่2จากขวา) ขนาดต้องยืนขาถ่าง 5555
แพรจะอัพวันศุกร์ให้น้า มีดิคเตชั่นภาษาจีน T______T
ไว้จะอัพให้ยาวๆเลยงับ
ขออนุญาตคนในรูปด้วยนะคะ มิได้เจตนาร้ายแต่อย่างใดค่ะ
ปล.หากไม่ตรงใจใครอย่าว่ากันน้า แหะๆ
-
:impress2: loveเลย 55555
-
รอๆๆๆวันศุกร์ค่ะ
โฮๆๆๆ ช่างยาวนาน :hao5: :hao5: :hao5:
-
หนูปกป้องช่างหล่อจนมดลูกถามหาพ่อ :m25:
-
:katai4:
เร่งเวลาให้ถึงพรุ่งนี้ เอาความมันส์เป็นสำคัญ!!!!!!
-
บวกเป็ดให้ 1 ตัวคะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ ๆ*O*
-
น่ารักจุงเบยยยยย ปกป้องงง
-
โห ปกป้อง~
-
เปลี่ยนพระเอกกกกกกกกก
เป็นปกป้องงงงงงงงงงง แทนนนนนนนน
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ชอบเด็กกกกกกก กินเด็กกกกก
-
น่ารักอ่ะ
เด็กๆ ใสๆ มากเลยอ่ะ :-[
-
เด็กน่าแงะ อุ๊ย!! แมวพิมพ์ :katai5:
-
- 3 -
(part2)
ผมเดินตรงไปยังร้านค้าอย่างหงุดหงิด ไอ้เหี้ยโท...มันแขวะผม แบบจงใจและซึ่งๆหน้าเลยด้วย แบบนี้คงไม่ต้องไปถามมันแล้วว่ามันเห็นรูปผมที่ถูกโพสในเว็บเกย์รึเปล่า?
“น้ำเปล่า 2 ขวดครับ”
ผมรับยื่นแบงค์ยี่สิบไปให้แล้วรับขวดน้ำมา ที่จริงผมไม่ได้ต้องการจะมาซื้ออะไร เพียงแต่ทนกับคำพูดของไอ้โทไม่ไหว ขืนฟังมันพล่ามต่อมีหวังผมไม่ได้ชกมันกลางมหาลัยแน่
ผมเดินกลับมายังโต๊ะ พยายามก้าวเท้าให้ช้ามากที่สุด แต่ทว่าใครบางคนก็มาขวางทางเอาไว้
“ซื้อน้ำมาเหรอ?” เสียงคุ้นเคยที่เหน็บแนมผมไม่กี่นาทีที่ผ่านมาดังขึ้น
“...”
“ปกติเห็นแต่ขายน้ำ...”
“พอซะที!!” ผมตวาดลั่น
บางอย่างในหัวสมองผมขาดผึง จากตอนแรกที่ผมว่าจะอดทน ไม่บอกมัน เพราะไม่อยากให้มันมากลุ้มใจเรื่องของผม แต่กลับกลายเป็นว่ามันดันเข้าใจผิด แล้วยังมาซ้ำเติมผมแบบนี้ สู้บอกความจริงให้มันรู้ไปเลยดีกว่า
“กูไม่ได้ขายน้ำขายนวดเหี้ยไรทั้งนั้น!! กูโดน...”
Rrrr Rrrr Rrrr
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังขัดจังหวะ และเสียงเรียกเข้าที่ว่านั่นก็ดังมาจากโทรศัพท์ของผมเอง ผมล้วงหยิบมันขึ้นมา เบอร์แปลกโชว์หราที่หน้าจอ
ใครวะ?
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้กดรับ มือของคนตรงหน้าก็กระชากไปต่อหน้าต่อตา แถมยังกดรับแล้วแนบหูทันที
จากใบหน้าที่ดุดันจากแรงอารมณ์อยู่แล้ว กลับกลายเป็นว่าตอนนี้หน้าหล่อๆของมันเหมือนกับฆาตกรที่พร้อมจะสังหารคนได้เสมอ มันกำโทรศัพท์แน่นจนผมเห็นว่ามันสั่นน้อยๆ นัยน์ตาสีดำจ้องผมเขม็ง ตรึงให้ผมอยู่กับที่ ไม่กล้ากระดุกกระดิกหรือหนีไปไหน
มันเงียบไป ไม่พูดอะไรกับคนในสายสักคำ จนผมนึกว่าอาจจะเป็นคนโทรผิดหรือไม่ก็เพื่อนคนใดคนหนึ่งในภาคที่ผมไม่ได้เมมเบอร์ไว้ก็ได้
แต่ดูจากอาการแล้ว...ผมคิดว่าไม่น่าใช่ทั้ง 2 กรณี
“นะโมไม่ว่าง ตอนนี้กำลังรับแขกอยู่” ในที่สุดมันก็ปริปากพูดกับคนในสาย
รับแขก..?
“ไว้โทรมาใหม่ทีหลังละกันนะครับ” แม้มันจะพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่หน้าตาของมันตอนนี้ไม่ได้สบายๆอย่างน้ำเสียงมันเลย มันกดวางสายแล้วหันมาพูดกับผมแทน
“ลูกค้าเยอะจริงนะ”
ลูกค้า!? อย่าบอกนะว่า...มีคนสุ่มเบอร์ผมจากเลข2หลักที่หายไปได้น่ะ!?
ชิบหายละ!!
“มะ ไม่ใช่นะเว้ย กูไม่...”
“กูปฏิเสธให้แล้ว” ไอ้โทบอก ซึ่งผมควรจะดีใจ แต่อะไรบางอย่างมันทำให้ผมรู้สึกกลัว
กลัวมากๆ
“เพราะวันนี้มึงต้องบริการให้กูทั้งวัน!! เสียใจด้วยนะ มึงคงไม่มีแรงไปรับแขกคนไหนได้อีก!!”
สิ้นคำมันก็กระชากผมอย่างแรง ดีที่ว่าแถวนี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นผมก็จะกลายเป็นขี้ปากชาวบ้านแน่ๆ ยิ่งทะเลาะกับไอ้เหี้ยโทแบบนี้ด้วยแล้ว..
ผมต้านแรงมัน ฝืนสุดกำลัง น้ำเปล่าที่ซื้อมากระเด็นไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเสียดายเงินที่เพิ่งซื้อน้ำไป ผมควรเอาตัวให้รอดจากหมาบ้าตรงหน้าก่อน
“มึงฟังกูก่อนสิวะ ไอ้เหี้ยโท!!” ทั้งเตะทั้งต่อย แต่มันก็ไม่สะเทือนหรือมีทีท่าว่าจะเจ็บเลยสักนิด
“เก็บเสียงไว้ครางบนเตียงเถอะ!!”
มันเหมือนคนที่ไม่รับรู้อะไรแล้ว เสียงผมเข้าไม่ถึงประสาทการรับรู้ของมันเลยด้วยซ้ำ เรี่ยวแรงจากการยื้อยุดฉุดกระชากเริ่มหายไปเรื่อยๆ
ในที่สุดผมก็ถูกจับยัดลงในรถยุโรปคันหรูของมัน
“ถ้ามึงออกมาจากรถ มึงพ้นสภาพจากการเป็นนักศึกษาแน่” มันกระซิบบอกผมก่อนจะปิดประตูอย่างแรง
ผมรู้มันเอาจริงแน่ ไม่ใช่แค่คำขู่ พวกคุณอาจคิดว่าพ่อหรือแม่มันเกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยแห่งนี้ แต่เปล่าเลย...แค่มันบอกใครต่อใครว่าผมขายนวด แค่นี้ผมก็คงไม่มีหน้ามาเรียนแล้ว ดีไม่ดี เรื่องคงไปถึงหูคณบดีและตัดสินให้ผมถูกไล่ออกก็เป็นได้
ภายในรถเงียบงัน บรรยากาศอึดอัด ผมมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดเวลา แต่ผมก็สามารถรับรู้ได้ว่าอารมณ์ของคนขับยังไม่คงที่ เพราะฉะนั้นผมควรอยู่เฉยๆถ้ายังไม่อยากตายตอนนี้
ไอ้เหี้ยโทไม่ได้ขับซิ่ง ขับเร็ว หรือขับกระชากแต่อย่างใด เพราะถนนในกรุงเทพไม่ว่าจะเวลาใดก็สามารถติดได้เสมอ ทางที่มันขับมาผมคุ้นนิดๆเพราะป้ายชื่อถนนย่านคนรวยที่ที่ดินแถวนี้คงแพงมากกว่ารถ1คัน แต่ผมก็ไม่กล้าถามมันว่าจะพาผมไปไหน
ไม่รู้ว่าป่านนี้ไอ้บูม จ๊อบ หลามจะเป็นยังไง แม่งคงสงสัยว่าผมไปซื้อน้ำที่โรงงานผลิตรึเปล่า แต่ช่างเถอะ การที่มันไม่โทรตามผมแบบนี้ก็ดีแล้ว การเรียนช่วงบ่ายก็คงต้องโดดไปตามระเบียบ
20 นาทีต่อมามันก็เลี้ยว ผมเห็นแว๊บๆว่าเป็นชื่อคอนโด...คงคอนโดมันละมั้ง?
ผมไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับตัวมัน อย่างที่บอกไปตอนแรกๆ ผมไม่ค่อยรู้สึกสนิทใจกับมันเท่าไหร่ และยิ่งตอนนี้ผมควรระวังตัวให้มากๆ อารมณ์ของมันตอนนี้คงอยากฆ่าใครสักคน
และคนๆนั้นต้องเป็นผมอย่างแน่นอน
“ตามกูมา อย่าให้ต้องใช้กำลัง”
ไอ้สัด อยากจะด่าเหลือเกิน แล้วที่เมื่อวานจู่ๆมึงมาชกกูละ ไม่ได้ใช้กำลังเลยงั้นสิ?
ผมลงจากรถ เดินตามหลังมันไปยังล๊อบบี้ มันสแกนนิ้วมือเพื่อเปิดประตูไปใช้ลิฟท์ เมื่อก้าวเข้าไปข้างในไอ้โทกดเลขชั้นสูงสุด
ยอมตามมันมาถึงขนาดนี้แล้ว คงพอที่จะทำให้มันหายบ้านิดนึง
ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออก ไอ้โทนำออกไป แต่ผมหยุดอยู่กับที่ ซึ่งมันคงรู้สึกได้ ผมใช้จังหวะนั้นรีบอธิบายทันทีก่อนที่จะมีอะไรมาขัดจังหวะอีก
“กูโดนแกล้ง” ผมรีบพูดต่อ “มีใครก็ไม่รู้เอารูปและเบอร์โทรกูไปโพสในเว็บเกย์นั่น”
ไอ้โทเงียบ จ้องหน้าผม และประตูลิฟท์กำลังจะปิด
“ออกมา” มันพูดเรียบๆ
เฮ้ออ มันคงยอมฟังผมบ้างแล้วสินะ ผมก้าวออกไป ไอ้โทเดินนำไปยังห้องมันต่อ
ณ เวลานี้ผมรู้สึกโล่งไปเปราะหนึ่ง อย่างน้อยผมก็ได้พูดความจริงแล้ว
ห้องมันก็อย่างที่คิด กว้าง หรูหราแต่เรียบง่ายสไตล์โมเดิร์น ทำเอาผมต้องรีบถอดรองเท้าเพราะกลัวทำพื้นเปื้อน ห้องชุดนี้แบ่งเป็นสัดส่วนทั้งห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องนอน ห้องน้ำ เฟอร์นิเจอร์ครบครัน
ผมยืนอยู่กลางห้อง ทำตัวไม่ถูก คือเอาจริงๆแล้วผมไม่เคยอยู่กับมัน 2 คนด้วยซ้ำ ไม่เคยคิดว่าผมจะได้มีสิทธิ์มาเหยียบคอนโดหรูของมัน
“เอ่อ...กู...” ไม่รู้จะพูดอะไรกับมันดี ควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อน
ไอ้โทหันมา ยืนกอดอกพร้อมกับสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า
“ถอดสิ”
หะ? อะไร? ถอดอะไร?
ผมงงเป็นไก่ตาแตก จู่ๆบอกให้ผมถอด อะไรของแม่งวะ?
“กูสั่งให้มึงถอด วันนี้กูซื้อมึงทั้งวัน กูจ่ายไม่อั้น”
!!!
“ไอ้เหี้ยโท!! กูบอกแล้วไงว่ากูโดนแกล้ง ไอ้สัด!!” ผมตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อมัน แต่นั่นเป็นการกระทำที่ผิดมหันต์ เพราะมือมันโอบรอบเอวผมก่อนจะกระซิบที่ใบหูเสียงเหี้ยม
“มึงคิดว่ากูเป็นควายหรอ?”
ผมนิ่ง
“มีคนหวังดีมาบอกกูว่าเห็นมึงเดินเข้าออกม่านรูดกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า”
“แล้วมึงก็เชื่อ!?”
“มีรูปด้วยนะ อยากดูมั้ยล่ะ?”
รูป? รูปเหี้ยอะไร?
ขณะที่ผมกำลังสับสน มือเรียวของคนตรงหน้าก็ค่อยๆปลดดุมเสื้อนักศึกษาทีละเม็ดอย่างช้าๆ ปากก็พูดต่อราวกับเป็นเรื่องธรรมดา
“นอนกอดกับผู้ชายอย่างมีความสุขเลยนะ หึ แถมยังได้เงินด้วยนิ งานอะไรจะสบายไปกว่านี้ จริงมั้ย?” มันค่อยๆไล้สันจมูกไปกับซอกคอ สร้างความปั่นป่วนให้กับผม
“มะ...ไม่”
“แต่วันนี้กูขอซื้อมึงทั้งวันเลยนะ กูบอกแล้วจ่ายไม่อั้น ขอแค่มึงบริการกูให้ดีก็พอ ให้สมกับที่เป็นเพื่อนกันหน่อย” ไอ้โทยังคงพูดพร้อมๆกับมือของมันก็ทำหน้าที่ลูบคลำไม่หยุด
แต่คำว่า ‘เพื่อน’ มันทำให้ผมได้สติ
ผมผลักมันออกไปอย่างแรง ไม่สนว่ามันจะเซไปชนกับอะไร ผมรีบวิ่งไปยังประตู แต่รู้สึกว่าระยะทางมันไกลเหลือเกิน และยังไม่ทันที่ผมจะได้คว้าลูกบิด วงแขนกว้างก็รวบตัวผมไว้ได้ทัน
คราวนี้ไม่มีการพูดดีอะไรทั้งนั้น แววตาของไอ้โทครุกกรุ่นไปด้วยความโมโห มันผลักผมล้มลงกับพื้น หลังผมกระแทกเต็มๆแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่จะต้องสนใจ ในเมื่อคนตรงหน้าขึ้นคร่อมผมอย่างรวดเร็ว
เสื้อนักศึกษาที่ปลดกระดุมยังไม่ครบมันก็ไม่สน มันฉีกเสื้อแล้วมัดมือผมไว้เหนือหัว แผ่นอกเปลือยเปล่าปรากฏแก่สายตา ขาผมถูกกดทับด้วยน้ำหนักตัวมัน
“ไอ้เหี้ยโท ปล่อยกู!!!” ผมขืนตัวสุดกำลัง แต่ก็ช่วยอะไรได้ไม่มากนัก
“กูบอกให้ปะ..อื้อออ!!!”
ริมฝีปากทาบทับลงมาอย่างแรงจนเจ็บ ลิ้นร้อนสอดเข้ามาอย่างรวดเร็วและตวัดพันเกี่ยวอย่างชำนาญ มันกวาดไปทั่วโพรงปาก ไม่มีความอ่อนหวานหรืออ่อนโยน มีแต่ความโกรธโมโหที่ผมสัมผัสได้
จูบ...ที่ไม่ใช่จูบ มันไม่ใช่เลย ผมรู้สึกขยะแขยงและรังเกียจ อยากจะกัดลิ้นหรือขัดขืนแต่ก็ทำไม่ได้เพราะมันบีบคางผมไว้ให้รับจูบทุเรศๆจากมัน ส่วนมืออีกข้างของมันยุ่งอยู่กับการปลดเข็มขัดและกางเกงของผม ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานนัก ความเย็นกระทบกับผิวหนังทำให้ผมรู้ว่ามันทำสำเร็จแล้ว และในตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่ปกปิดร่างกายผมไว้
“อื้ออออออออออ!!!!”
ผมตาเหลือกทันทีเมื่อมันจับหว่างขาผมแล้วบีบ แต่มันก็คงยังใช้ลิ้นต้อนไปทั่วจนผมชักเริ่มหายใจไม่ทัน ซึ่งมันคงรู้สึกได้จึงถอดริมฝีปากออกไป
“เล่นตัวอย่างกับไม่เคย แต่ก็ดี ได้อารมณ์เหมือนกัน”
“ปล่อยกู!!!” แน่นอนว่ามันคงไม่ทำตามที่ผมบอก ปากมันเคลื่อนต่ำไปยังบริเวณยอดอก ครอบริมฝีปากแล้วดูดดึงอย่างช้าๆ อะไรบางอย่างในตัวผมตื่นขึ้นมาทันที เท่านั้นยังไม่พอมือหนาเลื่อนสิ่งที่ปกปิดร่างกายสิ้นสุดท้ายออกไปแล้วกุมน้องชายผม จากนั้นก็เริ่มปรนเปรอจนผมแทบครองสติไม่อยู่
“พะ พอ พอได้แล้ว” จากที่ผมตะโกนกลายเป็นว่าน้ำเสียงผมแผ่วลง คล้ายกับจะอ้อนวอนด้วยซ้ำ
แต่ไอ้โทมันไม่หยุด ซ้ำยังทำให้มันหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ มันต่างกับการที่ผมช่วยตัวเองอย่างมาก มือของมันควบคุมผมได้เพียงเพราะกำน้องชายผมที่กำลังพองโตอย่างเต็มที่เอาไว้
“หึ จะเสร็จแล้วเหรอ? อะไรวะ?” มันเงยหน้ามามองผมอย่างดูถูก
“ไอ้..หะ เหี้ย..” ได้แต่ด่า ทำอะไรมันไม่ได้
ในมือมันยังคงรูดรั้งน้องชายผม จนเมื่อถึงจุดๆหนึ่ง จุดที่ผมพร้อมจะปลดปล่อยความทรมานและความเสียวซ่านทั้งหมด แต่มันกลับหยุดมือ เอานิ้วโป้งมาปิดทางออกตรงปลายยอด
“สัด!!!!!”
“เรื่องอะไรจะให้เสร็จก่อนละครับ” ไอ้โทพูดแบบยิ้มๆ แต่ประโยคต่อมาทำเอาผมอึ้ง “ทำให้ลูกค้าด้วยสิ...แต่ด้วยปากนะ เห็นว่าถนัด จัดซะหน่อยสิ”
มันยืดตัวขึ้น น้องชายผมเป็นอิสระแต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าอารมณ์กามที่คั่งค้างจะหมดไป คนตรงหน้าค่อยๆถอดเข็มขัด รูดซิปลง เผยให้เห็นชั้นในสีดำที่นูนเด่นออกมากลางลำตัว
“ไม่!!!!!” ผมดิ้นหนีทันที แต่มือผมถูกมัดทำให้ทำอะไรได้ไม่สะดวกนัก
แค่นี้กูก็ขยะแขยงเต็มทนแล้ว อย่าให้กูต้องรู้สึกแย่ไปกว่านี้เลย...
ถึงแม้จะมีอารมณ์ แต่แบบนี้มันไม่ใช่ ยิ่งกับผู้ชายที่เป็นเพื่อนด้วยแล้ว...
“ทำไม! ทีกับคนอื่นนี่หน้าระรื่น กับเพื่อนตัวเองแค่ทำให้นิดๆหน่อยๆไม่ได้รึไง!?” ไอ้โทจิกหัวผมขึ้นมาแล้วตวาดใส่
เจ็บ.. .
เจ็บทั้งกายและใจ
สายตามันไม่ได้มองผมว่าเป็นเพื่อนอย่างที่ปากมันพูดเลย
หรือบางทีถ้าผมทำให้มันจบๆไปอาจจะดีกว่านี้...
มือหนาของคนตรงหน้าผลักหลังศีรษะทำให้หน้าผมจ่อกับน้องชายของมัน
แค่อมๆเลียๆให้จบๆไป...
ผมค่อยๆเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ ใช้ริมฝีปากดึงขอบชั้นในสีดำลงมา น้องชายของมันปรากฏตรงหน้าผม ผมหลับตาลงและเริ่มทำในสิ่งที่มันขอ
ไม่รู้ว่าตอนนี้สภาพผมเป็นยังไง แต่มันคงทุเรศและไร้ศักดิ์ศรีสิ้นดี
“ทำดีๆสิวะ!! แม่งเอ๊ยยยย!” ไอ้โทสบถอย่างหงุดหงิดเพราะผมทำไม่ได้ดั่งใจมัน
อยากจะหันหนี แต่มือที่รั้งไว้ตรงคอมันทำให้ผมต้องทำต่อ
อยากจะอ้วก เพราะน้องชายของมันเต็มปากผม
“ไอ้เหี้ย พอเลยมึง” มันดันหน้าผมแล้วผลักออกอย่างแรงจนหัวผมไปกระแทกกับผนังห้องที่อยู่ไม่ห่างมากนัก
ปึก!
สิ่งสุดท้ายที่ผมเห็นคือใบหน้าตกใจของมันและสองมือที่กำลังจะคว้าผมไว้แต่ไม่ทัน...
Next Chapter >> - 4 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2555836#msg2555836)
Talk
มาช้าแต่ดีกว่าไม่มานะค๊าาาาา
กด+ให้ทุกคนเลย ขอบคุณทุกท่านที่เม้นต์ให้นะคะ
ขอบคุณจริงๆค่ะ
-
อึดอัดใจมากๆๆๆๆ สงสารนะโมไม่รู้โดนใครแกล้ง ทำให้ต้องโดนกระทำแบบนี้ โกรธโทมากอะแอบรักเขาแน่ๆแต่มีหูไว้กั้นหัวเฉยๆ โกรธเพื่อนทั้งสองคนด้วย อะไรวะเพื่อนตัวนะนั่นไม่รู้นิสัย หรือการดำเนินชีวิตเขาเลยหรือไง
เฮ้อ!!!เหนื่อย อยากอ่านต่อรอวันศุกร์
-
อึดอัดโว้ยยยยยยยยยยยยยย ทำไมไม่บอกอิโทมันไปคะน้องนะโมมม หนูต้องเอาตัวรอดเป็นยอดดีนะคะ ปล่อยมันคุกคามทางเพศแบบนี้บ่องตง เจ๊ไม่ปลื้ม :katai1: :katai1:
ปล(ป้องหล่อ). กุงเกงน้ำเงินน :hao7: :hao7: :hao7:
-
ปวดตับ คำเดียวสั้นๆ :katai1: คือแบบ เป็นคนไม่ค่อยถูกกับนิยายที่พระเอกราวกับกินหญ้าเป็นอาหารวันละสามมื้อแบบนี้อ่ะ แต่ชอบนายเอกนะที่เป็นคนดี อึดอัดที่ิอะไรๆไม่มีท่าทีจะคลี่คลายเลย มีแต่นายเอกนโม โดนทำร้ายตลอด แล้วแบบว่า แต่ละตอนมันสั้นง่ะ ความค้างมันเลยทวีคูณ อ่านไปๆ ความรู้สึกเหมือน กำลังอั้นอึ อยากจะเบ่งก้เบ่งไม่ออก แถมความปวดทวีมากขึ้นอีก(เปรียบเทียบอะไรของม้าาน) เอาจิงๆก็ชอบเรื่องนี้นะคะ แต่รอให้อัพหลายๆตอนแล้วค่อยมาอ่านดีกว่า บ่องตรงกลัวทนพิษอาการปวดตับไม่ไหว ตามไปบึ้มบ้านคนเขียน โทษฐานทำให้คนอ่านอินมากเกินไป :z3:
-
ครับผม จะรออ่านพรุ้งนี้ครับ
มาเป็นกำลังใจให้ครับผม
ว่าแต่เมื่อไรจะรู้ความจริงซะทีละครับ :hao5:
-
อีโท แกนี่มันครบสูตรพระเอกนิยายจริงๆว่ะ หล่อ โหด โฉด เลว ระยำ ความคิดต่ำช้า :m16:
อย่าคิดว่าชั้นจะชอบแกนะ เชอะ :a14: :a14: :a14:
แล้วอีหลามกับอีจ๊อบ พวกมึงสองตัวเป็นเพื่อนภาษาอะไร ไหนบอกว่าไม่เคยรังเกียจเพื่อนไง คบกันมาตั้งปีแค่นี้ก็ดูไม่ออกเหรอ ว่าโมเป็นคนยังไง ส่วนบูม(ขออย่างเดียวอย่าให้ไรเตอร์หักมุมกลายเป็นว่าบูมอยู่เบื้องหลังทั้งหมดนะ เพราะถ้าเป็นแบบนั้น ชีวิตนะโมก็จะไม่เหลืออะไร) :serius2: :serius2: ตอนนี้บูมเป็นที่พึ่งทางเดียวให้กับนะโม ไม่เหมือนอี (อดีต)เพื่อน สามคนนั่น
ปล. บรรดาคนที่เราสงสัยว่าอยุ่เบื้องหลังของแผนการทั้งหมดมีดังนี้
1 พี่หรือน้องรหัสของนะโมเอง อาจะเป็นตอนที่พาไปเลี้ยงสายรหัสไรเงี้ย และบางทีคนที่นอนอยู่บนเตียงน่าจะเป็นน้องรหัส เพราะตอนนั้นนะโมพูดเหมือนว่าคุ้นๆกับสีผมใช่มั๊ยล่ะ แล้วน้องรหัสของนะโมก็เป็นลูกครึ่งด้วย
2 ต่อมาคือ ปกป้องกับปลาวาฬ อาจจะเป็นหนึ่งในสองคนนี้มีใครแอบชอบอีโทอยู่ก็ได้ (ซึ่งสิ้นคิดมาก) หรือทั้งสองอาจจะร่วมมือกัน อย่าง ปลาวาฬเอาข้อมูลของนะโมมาจากหลาม แล้วเอาไปโพสลงเว็บเกย์ ส่วนภาพตอนที่นะโมเข้าโรงแรมหรือนอนกับผู้ชาย อาจจะเป็นตอนที่นะโมโดนมอมเหล้า แล้วใครบางคนในนี้สะกดรอยตายอะไรงี้ ถึงได้ถ่ายภาพมาได้ จากนั้นก็ส่งภาพเข้าเครื่องอีโท เพราะยังไงหลามกับโทมันเป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว
ปล. นี่เป็นแค่สิ่งที่คาดเดาทั้งหมด เพราะไงๆ ซ่ะคนที่รู้ทั้งหมดทุกอย่างก็คือไรเตอร์สุดสวย ไรเตอร์จ๋าาาาาาาา มาต่อไวๆ น๊าอารมณ์มันค้างอ่ะ :m5: :m5: :m5:
[attachment deleted by admin]
-
ไอ้เพื่อนโท เลวระยำสม่ำเสมอจริงจริ๊งงงงง
ก็ยังคงเป็นปริศนามืดดำต่อไป ว่าใครเป็นคนทำร้ายนะโม
-
+1ให้กำลังใจ ในเด็กดีแบนอีกแล้ว เซ็งตับ
-
ชอบแนวเรื่องแบบนี้จัง ดราม่าาาา
มืดๆ พี่โท!!!! ของน้องงงง ปลื้มมม
ชอบนิสัยพี่โททท คิดว่าเขาต้องเป็นผู้ชายที่น่ารัก จนหาตัวจับยาก
แม้ตอนนี้จะร้ายกาจก็เหอะะ คิดว่าพี่โทรักนะโมแน่ๆ
ไม่งั้นนางคงไม่หึงรุนแรงขนาดนั้นหรอก
ขอให้นะโมไม่เกลียดพี่โทเป็นพพอ ดกรธเคืองได้ แหมโดนข่มขืนนะจ๊ะ
แต่โกรธคนที่ลงรูปและใส่ร้ายน้องมากกว่า แรงนะ ทำกันได้
ถ้าเป็นเพื่อนนี่จะยิ่งแรงไปใหญ่ แต่เพื่อนๆน้องนี่น่าตีเหมือนกันนะ
ไหนว่าเพื่อนกันไง ทำไงไม่คุยกับนะโม หายไปเลย
หรือว่าโดนใครใส่ร้ายมาอีกหรือเปล่า แต่อีกแง่ก้เข้าใจเพื่อนนะโมนะคะ
ไม่รู้ซิ อาจจะเป็นเพราะเพิ่งมาสนิทกันไม่นาน ผ่านอะไรด้วยกันมาไม่มากมั้ง
เพื่อนๆเลยหายไปจากนะโมเมื่อเกิดเรื่อง
ชอบนะโมตรงที่เป็นคนน่ารัก แต่ติดตรงปากดีไปนิด ชอบท้าพี่ดทเขา โดนเลย
แต่อย่างว่าคนปากกัดตีนถีบจะอยู่นิ่งๆเป้นโสรยาได้ไง แรงมาก้จะแรงกลับให้
แต่ภายในน้องคงช้ำมาก โอ๋ๆๆไม่เป็นไรนะ ตรงที่บอกว่ากอดตัวเองเหมือนเดิม เพราะไม่มีใครให้กอดนานแล้ว
ตอนนั้นน้ำตาซึมเลย สงสารนะโม คนที่ตั้งใจ คนที่ทำงานเลี้ยงตัวเองอย่าสุจริตสมควรหรอที่ดดนแบบนี้
น้องป้องงง รักหนุนะ แต่รู้สึกว่าอยากให้ป้องเป็นพี่น้องกะนะโมมากกว่าฮ่าๆ
คาแลตเตอร์น้องป้องน่าหลงมากอ่าา แต่แบบไงดี เป็นพวกที่ไม่ชอบตัวรองทุกตัว
เพราะกลัวมาแย่งความรักจากนายเอกไป หรือมาโดนตัว มาจับ มาจูบ นี่จะรับยากมากกกกกกกก
แม้น้องป้องจะน่ารัก และพี่จะรักน้องป้อง
แต่พี่จะไม่รักนะถ้ามาโดนตัวน้องโม <<<พระเอกข่มขืนเธอไม่ว่านะ แต่น้องป้องยังไม่ทำอะไรเลยได้ข่าว ลำเอียงมาก
สรุปว่ารอติดตามต่อนะคะ เรื่องนี้อ่านแล้วเข้าใจง่ายดี แต่นิดนึงงง ถ้าเพิ่มการบรรยายที่ทำให้รู้สึกร้าวไปถึงทรวงในนะ
จะอินมาก อย่างตอนที่บอกไม่มีค่า มีค่าแค่นี้(ที่พี่โทบอกนะโม) หรือแม้แต่ตอนที่กอดตัวเอง เล่าเรื่องที่บ้าน
มันเกือบบจะร้าวถึงทรวงละ แต่ไงดี มันอีกนิดเดียว น้ำตาก็ซึมเบาๆ ถ้าเพิ่มอารณือีกนิดนะ จะอินมากก!!
-
เชียร์น้องป้อง !
:กอด1:
-
พึ่งเคยเข้ามาอ่านครั้งแรก โอยยย ค้างมาก!
สงสัยว่าใครเป็นคนโพสรูปนะโม แต่ที่สงสัยยิ่งกว่าคือรูปในมือถือโทนี่คือรูปนะโมจริงมั้ย - -
หรือจริงๆแล้วนะโมจะมีแฝด :z6:
แต่โทนิสัยน่าเตะเว่ออออ หมั่นไส้
ขอเดาว่าโทน่ะ จริงๆแอบชอบนะโมอยู่แล้วแหง พอเห็นรูปเลยคิดว่านะโมขายจริงๆ เลยจับกดซะ แบบอารมณ์ผิดหวังแล้วก็อารมณ์ส่วนตัวที่อยากจับกดอยู่ตั้งแต่แรก 55555
แต่ชอบพระเอกโหดๆอย่างนี้จริงๆ :hao7:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
ฤกษ์งามยามดี เข้ามาจิบน้ำชารอ :mew1:
v
v
v
v
v
แน้ มาแย่งน้ำชาเค้า จิ้มซะเลย อิอิ :katai3:
-
จิบชาเขียวขวดนั่งรอคุณแพรด้วยคนค่ะ
:t3:
-
เข้ามาจิบน้ำชารอด้วยคนค่ะ ^^
-
มารอด้วยคนเหมือนกันครับ
โอม>>>จงมา จงมา
-
o21 นอนหนาวเป็นไข้รอน้องโม
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอค่ะรอ เข้ามารอทั้งในนี้แล้วก็ในธันวลัยเลย โอ๊ยเราชอบเรื่องนี้มาก
-
:ruready
คือจะหลับ ตาจะปิด แต่พะวงอยากอ่านิไม่อยากนอน บอกเลยย
-
- 9 -
(part2)
ไอ้โทลากผมมาที่ห้องเก็บของสำหรับภาควิชา มันเป็นห้องที่ผมเวียนเข้าออกบ่อยๆเพราะถูกใช้แรงงานเยี่ยงทาส(เว่อร์) อุปกรณ์ต่างๆวางระเกะระกะ ไม่มีใครคิดที่จะจัดมันให้เป็นระเบียบ ซึ่งตอนนี้ทุกคนออกไปอยู่ที่บูธ ทางผ่านห้องเก็บของก็นานๆทีจะมีคนเดินมา บริเวณนี้จึงมีแค่ผมกับมันเพียงลำพัง เลิกคิดที่จะร้องขอให้คนอื่นช่วยได้เลย
ไอ้โทมันโยนผมจนตัวผมไปกระแทกกับแผ่นไม้ที่ตั้งอยู่
“อึก!”
“ไอ้เด็กนั่นเป็นใคร!?” แค่ตะคอกถามเฉยๆคงไม่สะใจมัน มือหนาบีบคางผมพร้อมกับสายตาคาดคั้น แรงกดที่ปลายนิ้วทำให้ผมพูดลำบาก
“ละ..แล้ว กะ เกี่ยวเหี้ยไร..กะกับมึง!”
“เกี่ยวสิ เกี่ยวมากๆเลยด้วย” มันตอบ “เผื่อมึงจะลืม...งั้นกูช่วยรื้อฟื้นความทรงจำสักหน่อยดีมั้ย?”
มันแทรกตัวเข้ามาหว่างขา จงใจเบียดเพื่อปลุกเร้าแก่นกลางลำตัว มือทั้งสองข้างของผมถูกมันรวบไว้เหนือหัวด้วยมือเดียว ส่วนมืออีกข้างมันกำลังปลดช่วงล่าง ซึ่งไม่นานนักทั้งเข็มขัด บ๊อกเซอร์ กางเกงสแล๊คที่ผมใส่มาถูกต้องตามระเบียบทั้งหมดก็กองอยู่ที่ปลายเท้า
“ปล่อยกู!!!” ผมพยายามดิ้น แต่ก็ไร้ผล ทั้งตัวของผมถูกกดทับด้วยร่างสูงของคนตรงหน้า ส่วนอ่อนไหวที่สุดกำลังถูกครอบครองและปั่นป่วนจนแทบทนไม่ไหว
เมื่อไหร่มันจะเลิกทำแบบนี้กับผมสักที...
“หืม? แค่รูดขึ้นลงไม่กี่ทีเองนะ..” มันมองหน้าผมแล้วยิ้มเยาะ
“ปละ..ปล่อย...อา...” ไม่ ไม่ใช่ นั่นไม่ใช่เสียงผม เสียงที่เล็ดลอดออกไปอย่างควบคุมไม่อยู่
ทั้งเนื้อทั้งตัวผมกำลังสั่น ผมคงล้มไปแล้วหากไม่มีขายาวๆของมันคอยช่วงพยุงผมไว้ มือถูกปล่อยให้เป็นอิสระตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ที่รู้ตอนนี้คือผมกำลังเกาะไหล่มัน ทั้งผลักทั้งยื้อให้เวลาเดียวกัน
“พอ...สักที....”
“หืม แน่ใจเหรอ? กูว่ามึงไม่ได้อยากพูดแบบนี้หรอกนะ” ท่าทีมันเปลี่ยนจากตอนที่ลากผมมายังห้องนี้ มันกำลังสนุก สนุกที่ได้เห็นผมเป็นแบบนี้
“อะ...”
“กูชอบฟังเสียงมึงครางมากกว่า...ร้องดังๆเลยสิ ให้คนอื่นเค้าได้ยิน บางทีเค้าอาจจะมาช่วยมึงก็ได้นะ หึหึ” ผมไม่รู้ว่าเสียงตัวเองดังแค่ไหน คนข้างนอกจะได้ยินมั้ย ผมได้แต่ภาวนาขออย่าให้ใครผ่านเดินมาแถวนี้
ส่วนอ่อนไหวถูกเร่งเร้าถี่และหนักหน่วง ผมกัดปาก มันจะไม่ได้ยินเสียงอะไรจากผมทั้งนั้น ให้ตายยังไงผมก็จะไม่ส่งเสียงน่าเกลียดนั่นออกไปอีก
“ปากเลือดออกแล้ว”
คล้ายกับจะเป็นประโยคบอกเล่า แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ เพราะมันก้มลงมาจูบผม ผมปิดปากแน่น กัดริมฝีปากไว้ไม่ให้คนตรงหน้ารุกรานเข้ามาได้
“อะ..อื้อออ!!” แต่ผมก็ต้องยอมแพ้ในเมื่อเบื้องล่างยังถูกกอบกุมอยู่แบบนี้ ผมเผลอร้องเพียงนิดเดียวเท่านั้นลิ้นร้อนก็ชอนไชเข้ามาอย่างรวดเร็ว ผมเบิกตากว้าง เห็นใบหน้าหล่อเหลาในระยะประชิด
ขอร้อง...อย่าทำให้กูต้องเกลียดมึงไปมากกว่านี้เลย...พอสักที...หยุดได้แล้ว
ในใจผมกำลังร่ำไห้ ผมร้องขอมันได้เพียงแค่นี้...
น่าตลกที่พอผมพูดความจริงมันไม่เชื่อ แต่พอผมพูดแดกดันประชดกลับไปมันกลับเชื่อสนิทใจ ซ้ำร้ายยังคอยตอกย้ำผมในสิ่งที่ผมไม่ได้เป็น
ริมฝีปากของมันผละออกไปเพียงชั่วครู่ก่อนจะประกบเข้ามาใหม่ คราวนี้ไม่ได้จู่โจมรุนแรง แต่กลับพลิ้วไหวจนผมคล้อยตามโดยไม่รู้ตัว มือหนาเคลื่อนมายึดท้ายทอยผม ผมต้องรับจูบมันไปจนกว่ามันจะพอใจ
ความร้อนระอุในห้องกำลังทวีสูงขึ้น หยาดเหงื่อซึมออกมาตามไรผมของมัน มันถอนจูบออกไปแล้วจ้องตาผม แต่ผมกลับเบี่ยงหน้า หลบสายตาที่กำลังส่อประกายความรู้สึกบางอย่างออกมา
คนตรงหน้าใช้มือข้างที่ว่างจับแก้มผม เช็ดเหงื่อที่หน้าผาก ลามไปถึงปาดหยาดน้ำใสๆที่หางตาของผม
“กู...” มันค้างคำพูดไว้แค่นั้น ผมไม่รู้ว่ามันต้องการจะบอกอะไร แต่ไม่ว่ามันจะพูดอะไรก็ตามผมจะทำเหมือนกับว่าเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านไป
เหมือนกับที่ผ่านๆมา...
ผมเลิกต่อต้าน ปล่อยตัวไปตามอารมณ์ที่มันปลุกเร้า ยังไงนี่มันก็เป็นแค่เพียงร่างกาย จิตใจผมถูกทำลายไปตั้งแต่วันนั้น...วันที่มันข่มขืนผมแล้ว
แก่นกายผมพองโตอย่างน่ากลัว ผมก้มมองลงไป มือหนายังเร่งเร้าจังหวะจนผมแทบทนไม่ไหว
สันดานดิบของผู้ชาย...ปลุกเร้าง่าย อ่อนไหวง่าย จบลงง่ายๆ...
“ทำ...ทำให้กูบ้างสิ”
และไม่เคยพอ...
เสียงร้องขอเมื่อครู่ทำให้ผมฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้
ผมดันร่างสูงออกเบาๆ ค่อยๆเอามือเคลื่อนไปยังตำแหน่งกลางลำตัวของมัน ปลดเข็มขัดและกางเกงของมันอย่างช้าๆ โอบอุ้มสิ่งที่กำลังนูนเป่งอย่างน่ากลัว ผมทำให้มันเหมือนกับที่มันทำให้ผม โน้มตัวให้ผิวหนังสัมผัสแนบชิดขณะที่มือของเราทั้งคู่ก็ยังปรนเปรอให้อีกฝ่าย
“รูปนั่นใครเป็นคนส่งมา?” ผมกระซิบถามแผ่วเบา ใช้ลมหายใจเกลี่ยไปตามซอกคอ
“มะ..ไม่รู้ ส่งมาทางแชทเฟส”
“เฟสสร้างใหม่เหรอ?” ผมประคับประคองสติไว้อย่างยากลำบาก แต่ผมจะหลุดไม่ได้ ผมต้องถามในสิ่งที่อยากรู้ให้ได้ก่อน
“ใช่ พอส่งเสร็จก็ลบเฟสทิ้งเลย” มันตอบพร้อมกับเอาปากมาถูไถใกล้ๆแก้มก่อนจะประกบปากผมอีกครั้ง ผมจูบตอบ หยอกเย้ามันในปากเล็กน้อยก่อนจะพูดเสียงอู้อี้ว่า
“ขอรูปนั่นทั้งหมดได้มั้ย?”
“อื้ออ” ไม่รู้ว่า ‘อื้ออ’ มันหมายถึงจะส่งให้ผมหรือขัดใจที่ผมถอนริมฝีปากออกมากันแน่
“ส่งให้ในเฟสนะ” แต่ผมถือว่ามันตอบว่าได้ละกัน
แต่จู่ๆมันก็หยุดลากลิ้นร้อนไปตามลำคอและลาดไหล่
“จะเอารูปไปทำไม” มันถามเสียงแข็ง ดวงตาเราสบกันอีกครั้ง
ผมต้องได้รูปพวกนั้น...ไม่มีวิธีไหนที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้ว มันไม่ยอมฟังอะไรผมทั้งนั้น แต่ถ้าผมทำให้มันพอใจได้ บางทีมันอาจจะยอมส่งรูปให้
แล้วจะตอบมันยังไง...บอกมันไปตรงๆว่าจะเอาไปสืบหาคนที่มันทำเรื่องเหี้ยๆแบบนี้กับผม..มันคงจะเชื่อหรอก..
ระหว่างที่ผมกำลังคิด มันก็พูดแทรกขึ้นมา
“ขายขาด”
“ห๊ะ!?”
“ตัวมึง...ขายขาด...ให้กู” มันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนผมอึ้ง “ไม่ต้องไปขายให้ใครอีก อยากได้เท่าไหร่บอกกู กูให้มึงทุกอย่าง...”
จนป่านนี้แล้ว...มันก็ยังคิดว่าผมเป็นเด็กขายน้ำอยู่ใช่มั้ย?...เหอะๆๆๆ
ก็ดี ลองขายจริงๆดูสักครั้งเป็นไง ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายในชีวิต...การกระทำที่กำลังทำอยู่ตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับพวกขายตัวข้างทาง ที่ยอมและมีอารมณ์ง่ายๆกับใครก็ได้อยู่แล้ว
“ตกลง...อ๊า...”
สิ้นคำตัวผมก็กระตุกอย่างแรง ความเสียบวาบในช่องท้องแปรเปลี่ยนเป็นสายธารขาวขุ่นพุ่งออกมาจนเปรอะเปื้อนไปหมด แต่มัน...คนที่ผมกำลังอุ้มน้องชายมันอยู่ ยังไม่เสร็จ...
ผมรีบๆรูดรั้งแก่นกายของมันเพื่อให้มันถึงฝั่งฝันแบบผม แต่ดูท่าอะไรๆจะไม่ง่ายอย่างที่ผมคิด
“ขอใช้บริการเลยแล้วกัน...” มันพลิกตัวผมให้หันหลัง ความกลัวแล่นปราดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
ตัวผมกำลังสั่นอย่างหนักเมื่อนึกไปถึงคืนนั้น...เจ็บปวดรวดร้าวขนาดไหนผมรู้ดี
“มะ..ไม่...”
“มึงตกลงแล้ว” มันบอกผมผ่านริมใบหู “อีกอย่าง...มึงคิดว่ากูลืมเรื่องมึงกับไอ้เด็กนั่นใช่มั้ย?”
ผมเริ่มดิ้น หอบหายใจหนัก ขัดขืนมือหนาที่ยึดสะโพกผมไว้แน่น แก่นกายของมันที่ผมใช้มือสัมผัสเพื่อปรนเปรอให้มันเมื่อครู่กำลังเสียดสีกับบั้นท้าย ร่างกายผมกำลังหวาดกลัว
ขยะแขยง คลื่นไส้ ผะอืดผะอม
“ขอ..ขอร้อง...ยะ...อย่า...”
“เด็กเหี้ยนั่นเป็นใคร!” มันถามพร้อมทั้งจับขาผมแยกออกกว้าง จับมือผมดันผนังห้องเก็บของ ผมก้มหน้ารับชะตากรรม ไม่ตอบคำถามของมัน หมดแรงที่จะต่อต้าน ฝืนไปก็มีแต่จะเจ็บตัวเอง...
“กูถามก็ตอบสิวะ!! มึงเป็นของกู ต่อไปนี้มึงห้ามร่านไม่ว่าจะเด็กหรือจะแก่ลงโลง มึงก็ห้าม!! เข้าใจมั้ย? ห๊ะ!?”
“อึก! ฮือ..” ในที่สุดผมก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ บอกตัวเองให้เข้มแข็ง แต่พอมาเจอสถานการณ์แบบนี้เข้าจริงๆผมก็อ่อนแอ
“เหี้ยเอ๊ย!! ร้องทำไมวะ!?” มันตวาด ผมพยายามเก็บเสียง กลั้นน้ำตา แต่หยดน้ำที่ไหลออกมาเรื่อยๆนั้นกลับทำให้มันโมโหยิ่งกว่าเดิม
หยดแล้วหยดเล่า จากดวงตากระทบสู่พื้นเป็นวงกว้าง
“ยะ...อย่าทำ...อย่าทำ..อย่าทำผมเลย...ขอร้อง”
ไม่ไหวแล้ว...ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมกลัว อย่าทำผมเลย...
ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเมื่อมันปล่อยตัวผมให้เป็นอิสระ สองมือยกขึ้นมาประกบกันโดยอัตโนมัติ ทำอย่างที่คุณป้าเคยสอนว่าหากจะขออะไรให้ยกมือไหว้...
“โธ่ว้อย!!! แม่งงง!!!!!!!!!!” คนที่ผมกำลังอ้อนวอนปัดมือผมทิ้งอย่างแรง ก่อนจะหันไปเตะแผ่นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ ผมไม่รู้ว่ามันทำหน้ายังไง โมโหร้ายแค่ไหน สิ่งที่ผมทำได้เพียงตอนนี้ก็คือก้มหน้าแล้วกอดตัวเอง
ผมได้ยินเสียงกุกกัก มันคงกำลังแต่งตัว...สักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและประตูที่ปิดตัวลงเป็นลำดับถัดมา
ภายในห้องมีเพียงแค่เสียงสะอื้นของผมกับร่างกายที่อ่อนแรง
Next Chapter >> - 10 - (part1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2571105#msg2571105)
Talk
23:57
ไม่เกินว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 555555555555555555555+
ปล.ฟ๊ากกกกยู เน็ตทรู ติดๆดับๆ อัพนิยายไม่ได้ซะที
-
คนแรกกกกกกกกกกก o13 o13 o13
ไม่เกินเที่ยงคืนจริงๆ แหม่ๆๆๆๆ :hao3: :hao3:
ขอตัวไปอ่านก่อนนะคะ 5555
************
อ่านจบละค่ะ
น่าสงสารนะโมมากๆเลย แถมแบบว่าตอนอย่างสั้นด้วย อ่านละค้างงงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โทเห็นนะโมน่าสงสารขนาดนี้แล้ว ไม่เคยคิดเลยเหรอว่านะโมอาจถูกใส่ร้ายจริงๆ
ปอลอ ถ้าโทมาขอโทษ กรุณารับชะตากรรมโดนบาทาจากคุณผู้อ่านด้วยนะคะ หมั่นไส้ได้อีก - -*
-
นะโมคงสุดจะทนแล้วจริงๆ คือแบบชั้นไม่ไหวว่ะ คือร้องไห้ตาม ถึงขั้นนี้แล้วนะ โท รวยๆ มีปัญญาสืบหน่อยๆ
นะโมจะเอารูปไปหาต้นตอหรอ สู้ๆๆๆๆนะ :katai1:
โอ๊ยแม่งงงง คือ โว้ยยยยย พูดไม่ออก
-
นะโมสู้ๆ :mew3: :mew3:
-
ถ้าจะอ่อนด๋อยคิดไรไม่ได้ ไร้สติปัญญา ดีแต่ใช้กำลังทำร้ายคนที่รักอย่างเห็นแก่ตัวอย่างนี้... อย่าเป็นพระเอกเลยโท... ความเป็นเพื่อนกันมา ช่วงเวลาเป็นปีที่รู้จักกันมา ไร้ค่ามาก ไม่ทำให้ฉุกคิดเชรี่ยไรได้เลย... อนาถมาก บอกตรง... :เฮ้อ:
-
นะโมจะเป็นบ้าแล้ว สติแตกกันพอดี :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ตกลงใครคือคนทำ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
โอ้ย เมื่อไรจะรู้เรื่องสักที พระเอกหนังไทยของแท้ โง่
-
:katai1: คุณนะโม ดูขยาดกับ เซ็กซ์ของนายสินะคุณโท หึหึ
เข้าสู่โหมดนักสืบ
-
น้องโมเก่งมากลูก ใช้ช่วงเวลาแบบนี้เก็บเกี่ยวข้อมูล
สงสารน้อง T^T โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะ พี่โทอ่าา ออกไปไม่ดูดำดูดีน้องเลย
คงไม่สงบจิตสงบใจ แต่น้องเกือบๆจะโป๊นะะ ใครเข้ามาเห็นจะทำไง
ออกไปนี่ต้องไปเฝ้าหน้าห้องนะะ ห้ามคนอื่นเข้ามา
-
ไอ้โท ไอ้หมาบ้าเกลียดมึงว่ะ :angry2: :angry2: :angry2:
นะโมไม่เอา อย่าร้องไห้นะ เข้มแข็งไว้ ซักวันนึงเรื่องร้ายๆแบบนี้มันจะผ่านไปได้ด้วยดี :กอด1: :กอด1:
ส่วนไรเตอร์ ขอบคุณน๊าค่ะที่มาอัฟให้ตามสัญญา ถึงแม้ว่าจะแอบอู้ไปอ่าน We are อยู่ก็เถอะ
-
นะโม ฮือๆ สู้ๆ นะะะ
-
สงสารนะโมอ่าาาาา เอาใจช่วยให้สืบหาคนทำได้เร็วๆค่ะ โทก็นะไม่ฟังอะไรสักอย่างต้องโดนๆๆๆๆ รอตอนต่อไปค่ะ มาอัพเร็วๆเน้อ เค้าชอบมากเลย :mew1:
-
ปาหอกใส่หน้าโทซัก 20 ด้าม
คิดได้แค่นี้จริงๆง่ะ ง่าวระดับนี้ ไอคิวถึง 80 มั้ย?
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
นะโมกลายเป็นคนกลัวเซ็กซ์ไปแล้วง่า :hao5: ไอ้โท แกกกก :beat: :beat: :z6:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: สงสารจริง ๆ นะเนี่ย โดนข่มขืนครั้งนึงก็แย่แล้ว นี่โดนซ้ำ ๆ ทั้งร่างกายและจิตใจ เป็นผู้เป็นคนอยู่ได้ก็บุญละ
โทรู้ตัวบ้างไหมว่าทำอะไรอยู๊ ยังดีที่นะโมขอร้องแล้วยอมหยุด ถ้ายังขืนเอานี่ี่เรียกว่าคนไม่ได้แล้ว :katai1:
-
:sad4: :o12:
-
จะทำยังไงล่ะโท นายทำให้นะโมกลัวนายแล้ว
มิต้องพาไปรักษากับจิตแพทย์เหรอเนี่ย
ดีนะ ไม่ออกอาการขนาดอ้วกรดหน้า
รออ่านตอนต่อไป หวังว่าผู้ร้ายจะเผยตัวเร็วๆ
:katai2-1:
-
ฮือออออสงสารโม :o12:
ใครมันสงรูปมา
ต้องเป็นคนใกล้ตัวแน่ ๆ (เดา) :mew5:
-
เพราะรูปบ้าๆนั่นใบเดียว เรื่องราวถึงบานปลายแบบนี้
:z6: < < ให้โทสำหรับความชั่วร้ายทั้งหมดทั้งมวล
:monkeysad: น้องโม น่าสงสารมาก :oo1:
-
เหอๆๆๆ ไม่รู้จะพูดไงดีเลย :เฮ้อ:
เริ่มไม่สงสารนะโมละ ... ก็อ้างไปสิ จะเอารูปไปแจ้งความ ถ้าโทมันยังพอมีสติปัญญา มันก็น่าจะเริ่มคิดได้ละ
คนขายตัวที่ไหนจะไปแจ้งความ ให้ตัวเองรายได้หด ลูกค้าหาย -___-
หรือใครมันจะอยากเอารูปตัวเองนอนกับ ผช ไปให้ตำรวจดูเล่นๆ ละ ถ้าไม่โดนใส่ร้ายน่ะ
นี่ไม่พูดไม่บอก แต่ไปตอบตกลงจะขายตัวให้เค้าซะงั้น แบบนี้ก็ยิ่งตอกย้ำเรื่องขายตัวเข้าไปใหญ่
ไปตกลงทำไมมมมมม ก็น่าจะรู้นะว่าคำว่า ขายตัว มันคืออะไร ดูสิ เกือบจะได้ขายตัวจริงๆละ T T
เฮ้ออออ ขอให้วิธีของนะโมมันช่วยให้หลุดพ้นจากตรงนั้นมาได้ด้วยเถ้อออออ สงสารนะโมสุดๆ
:เฮ้อ:
แต่ว่านะหลังจากนี้นะโมเตรียมตัวโดนโทปล้ำวันละหลายรอบได้เลย
เชื่อได้เลยว่า ต่อไปนี้ไม่ว่าจะน้องปกป้องหรือผู้ชายคนอื่นๆ จะทำให้ชีวิตนะโมลำบากขึ้นแน่นอน
เพราะโทมันถือว่านะโมขายขาดให้มันแล้ว โทโมโหแน่ถ้ามีใครเข้ามาคุย มายุ่งกับนะโม
แล้วสุดท้ายก็ต้องมาจบที่โมโหๆๆ ตะคอกๆๆ ปล้ำๆๆ
นี่ถอนหายใจแทนนะโมจนจะหมดลมละ ฮ่าๆๆๆๆ
ป.ล. หรือนะโมจะเคยมีความหลังตอนเด็กๆ ?? ช็อคจนลืมเรื่องพวกนั้นไป ?? :katai1:
-
สั้นเหมือนจู๋นายโทโดนปังตอสับเลย แฮๆ
-
อีคนอ่านก็ร้องไห้ไปกับนะโมด้วย สงสารเหลือเกิน เวรกรรมอะไรถึงต้องมาเจอแบบนี้นะ
โทนี่แบบคงรักนะ แต่ก็ทำร้ายกันแบบเลือดเย็นทุกอย่างเลย ความอดทนสิ้นสุดแล้วสินะ
ถึงลุกขึ้นมาทำขนาดนี้ แต่คำพูดแต่ละคำนี่แบบ โอ๊ย คิดว่าขายอยู่ได้ แกได้คนแรกแกมองไม่ออกเหรอ
หึงบังหูบังตามาก ตอนแรกที่นะโมตอบยอมคิดว่าจบ กลับจะทำเลยอีก
ตอนนะโมยกมือไหวนี่แบบ ฮรึก...เศร้ามาก แล้วแกจะทำให้เขารักยังไงอ่ะโท เครียดล่ะสิ แต่คนอ่านสะใจ
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก มาต่อบ่อย ๆ นะคะ พลีสสสสสสสส
-
นะโมกลัวการsexไปแล้ว สงสารนะโม
อิโทมันยังทึ่มเหมือนเดิม ยังคิดว่านะโมขายอยู่อีก
หึงแล้วมาทำยังงี้แทนที่จะรักจะกลายเป็นเกลียดจนไม่อยากพบเจอ
ใครกันที่ทำแบบนี้
-
โทโง่นะ โง่ที่ไม่สืบความจริง
โง่ที่จะเอาความโกรธ ความหึง หวง มาทำร้ายนะโมแบบนี้
แต่นะโมเอง ไม่รู้สิ น่าสงสารมั้ย ก็สงสาร
แต่จะโทษโทอย่างเดียวก็ไม่ได้ นะโมไม่ปฏิเสธให้เด็ดขาด
ไม่อธิบายด้วย แถมยังประชดทั้งทีรู้ว่าโทจะโมโหอีก
เรื่องป้อง ทำไมไม่อธิบายว่าเป็นเด็กที่พาไปหาหมอ
เรื่องรูปก็ด้วย ทำไมถึงไม่บอกให้โทช่วยสืบด้วยไปเลยหล่ะ
แถมไปยอมรับข้อตกลงแบบนั้นอีก
แต่คนส่งรูปมานี่คนใกล้ตัวป่ะเนี่ย น่าสบสัยสุดๆ
-
โทนายนี่อย่าผ่านไปแถวสุพรรณนะ
เดียวเขาจับเข้าพิพิธภัณฑ์บ้านควาย :katai1:
น่าสงสารนะโม
-
:m15: สงสารโมอะ
-
พระเอกฉัน...ทำไมเอ็งร้ายเยี่ยงนี้
-
ความจริงแล้วไม่ต้องให้พระเอกโง่ซ้ำซากก็ได้มั้งคะวนไปวนมา
-
:katai1: :katai1:
โมมมมม อ้ากกกกอิเด็กบ้าทำอย่างนี้ต้องการอะไร
นะโม น่าสงสาร อยากจับคนทำเรื่องมาฆ่าทิ้ง
-
โอ้ยยยยยยย ปลดๆๆๆ ปลดพระเอกค่ะ
ไท่เข้าใจทำไมพระเอกต้อโง่ :เฮ้อ:
มาต่อไวๆระคะ ค้างมากมาย
-
ชอบจังโหดๆแบบนี้ :ling1:
-
(http://www.chomthai.com/forum/picture/1245911501.jpg)
กินหญ้าจนเตียนยังไม่อิ่มหรอโท
-
โธ่เอ้ย! นะโมกำลังจะได้เรื่องรูปแล้วเชียว ไอ้บ้าโท ฮึ่มมม~
-
ตอนแรกก็จะหายโกรธอยู่หรอกนะ
แต่ตอนนี้ยิ่งโกรธกว่าเดิมอีกกก !
:katai4:
-
โทมีแต่อารมณ์ไม่มีสมองใช่มั้ย?
-
สลดใจกับตอนนะโมยกมือไหว้ขอร้อง การยกมือไหว้ของนะโมบอกได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกทุกอย่าง ทั้งกลัว ขยะแขยง รังเกียจ โกรธแค้น และสิ้นหวัง คือถ้าใครอยู่ในสถานการณ์นั้น สถานการณ์ที่กำลังจะถูกกระทำชำเราในเชิงเพศอย่างไม่เต็มใจ ก็ย่อมจะต้องอยากหลีกหนีไปให้พ้นกันทั้งนั้น แต่เพราะจิตใจของนะโมกำลังอ่อนแอ ทั้งเครียดจากเพื่อนตีห่าง ทั้งอยากจะสืบรู้ให้ได้ว่าใครคือคนก่อเรื่อง หลายสิ่งอย่างตีรันรบเร้าเข้ามาจนยากจะอัดแน่นไว้ในอก ทั้งร้องไห้ก็แล้ว ขอร้องก็แล้ว ไอ้คนสมองถูกขับเคลื่อนด้วยตัณหาราคะมันก็ยังไม่ยอมหยุด จะเอาอะไรมากกับร่างกายของคนหนึ่งคน ถ้ารัก, หลง, อยากได้เป็นเจ้าของ, อยากเป็นแฟน, หรืออยากเกี่ยวข้องทางความรู้สึก ก็ควรใช้วิธีอื่นนอกจากวิธีอันป่าเถื่อนนี้ มีคนรักที่ไหนเขาข่มขืนคนที่ตัวเองมีใจประดิพัทธ์? โลกพัฒนามาไกลขนาดนี้แล้วยังใช้วิธีป่าเถื่อนเมื่อสมัยยุคหินอีกหรือ คนเรามีพ่อแม่ ไหนเลยจะยินดีกับการย่ำยีราวกับเป็นเศษโสมมอะไรสักอย่าง เอะอะใช้กำลังบังคับขู่เข็ญ เอะอะข่มขืน เอะอะบอกกูขอซื้อมึง และที่น่าโกรธาที่สุดคือขอซื้อขาด เห็นเป็นผักปลาหรือไงถึงซื้อได้ด้วยเงินทอง? หากพูดภาษาชาวบ้านหยาบคายคือ สันดาน!
...อย่าให้ชั้นเจอแกแถวมุมตึกที่ไหนนะ เห็นดีกันแน่!
ปล. ขอบคุณมากค่ะคุณแพร์ ดิฉันจิบชาจนเมาหลับไปเลยทีเดียว :laugh:
-
กรรมเวร อะไร นะโมถึงต้องมาเจอกับเรื่องเลวร้ายแบบนี้
น่าสงสารสุดๆ
-
สงสารน้องนะโมเนอะ สงสารมาก ใครนะที่ทำ ขอให้รู้ว่าเกมส์นี้ มันทำร้ายจิตใจคนหนึ่งงไป
โทที่ควรเข้าใจ กับทำร้ายกันมากขนาดนี้ ทำไมต้องทำแบบนี้โท หากรัก พื้นฐาน คือเชื่อใจ
และแม้มีอุปสรรคก็ต้องฟันฝ่าไปซิ ไม่ใช่ทำอย่างนี้ :mew6: :m15: :monkeysad:
-
ขอยาวๆได้ปร้าาาา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
มันสนุกมากๆเลย สงสารนายเอก จริงๆๆ :ling2: :ling2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คนส่งรูปมันเป็นใครกัน!!!!!!!!!!!!! :3125:
-
ไม่ทันโว้ยย ย ย ย 5555555555
10 : 41 เน็ตหมด ต้องเติมเพื่อมาส่องโดยเฉพาะเบย
ตอนหน้า หวังว่าจะมาแบบไม่คาดฝันนะคะ อิอิ
ปล.ทำไมชอบอ่านเรื่องนี้จัง
-
แม่ยกน้ำตาร่วงงงงงง กระซิก ๆ ๆ .... โท ไอ่สาดดดดด ไม่คิดจะจับเข่าคุยกันดี ๆ บ้างหรือไงฟระ :m31:
เมื่อไหร่เรื่องความเข้าใจผิดจะคลี่คลายซักทีฟระ อยากให้ถึงโหมดนะโมเล่นตัว หนีหน้า จากไอ่โทซักที
อย่าไปยอมมันง่าย ๆ นะลูก ผู้ชายดี ๆ มีอีกป่ะเลอะ :fire:
-
โท นายจะต้องเสียใจ กับการกระทำของตัวเองในวันนี้
ทำนะโมร้องไห้
-
หรือโทจะแบบเป็นคนอารมณ์ร้าย ขี้หึงงี้
ถ้าบอกโมไปจริงว่าชอบก็กลัวจะโดนเกลียด
แต่อย่างไงตอนนี้แกก็โดนเกลียดแบบสุดๆละ
บายโทเรียนผูกก็ต้องเรียนแก้นะ
-
รอ
-
อึดอัด อึดอัด อึดอัดดดดดดดดดด :z3:
โอ้ยยย เครียดโว้ย อยากรู้ละเนี่ยว่าตกลงใครมันเป็นคนทำ
บีบหัวใจสุด ๆ ToT
รอ ... :o12:
-
...อินังโท อย่าให้ชั้นเจอแกนะ... :z6:
...น้องนะโมลูกแม่....น้ำตากำลังจะไหล...จบละ :katai1:
-
ไซด์คิดนายโท :z6:
อ๊ากกกกก
:beat: คนทำอีกที!!
-
:sad4:
นะโมน่าสงสารที่สุด
อิโท แกเห็นมั้ยเนี่ยว่าแกทำอะไรลงไป :angry2:
-
นะโมน่าสงสารรอ่าาา
-
นะโมมมมม สงสารนะโม โททำไมแกต้องรุนแรงกับนะโมด้วย
-
เฮ้อ>>>อ่านแล้วสางสารนายเอก
อยากรูว่านายโทเมื่อไรจะรู้ความจริง
-
สงสารนะโมมาก
โทเนี่ยรักเค้าก็อย่าทำเค้าเจ็บสิ
งืออออ
-
:z2: :ling1: :katai5:
-
คำเตือน!!!! อ่านนิยายเรื่องนี้อาจมีอาการเสพติด ไม่ได้อ่านอาจลงแดงจนสติแตกจนถึงเสียชีวิตได้
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
และใช้เทคนิคการใช้ภาษา เพื่อใช้ในการด่าพระเอกให้เจ็บแสบที่สุด
ปล.เจ๊จะลงแดงอ่าหนู ไม่ได้วันเดียวเหมือนไม่ได้อ่านมาเป็นเดือน (เวอร์) 55555
-
นะโมเอ๊ย ไม่ไหวจะเคลียแล้วสินะ
-
ใจร้ายจังเลยนะโท โมโหหึงก็บอกมา
-
นะโม สู้ๆนะ :m15:
-
ไม่รู้จะพูดอย่างไง...
:katai1:
-
ชอบๆๆ พระเอกแบบนี้แหละ :hao7:
แนวสวรรค์เบี่ยงหน่อยๆ 555555555555555
-
เข้ามาบ่นแก้ลงแดง
*****************
เมื่อไหร่อิโทจะคิดเยอะๆ ฉลาดๆขึ้นมาบ้างงงงงงงงงงงงคะ?
สงสารน้องนะโมอ่า ต้องรักษาด่วนๆเลย ไม่งั้นต้องเป็นบ้าเพราะอิโทแน่
-
ต่อเถอะค่าาา อยากอ่านต่อแบ้ว งือ
-
- 10 -
(part1)
ผมนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องเก็บของ เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ผมคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน มองดูคราบน้ำกามที่ตัวเองปลดปล่อยด้วยฝีมือใครบางคน เสื้อผ้าหลุดลุ่ย...สภาพแบบนี้ ยังไงก็คนเพิ่งมีเพศสัมพันธ์มาชัดๆ
ผมควรรีบลุกแต่งตัวแล้วออกไปจากที่แห่งนี้ก่อนที่จะมีใครเข้ามา
ครืดดดด ครืดดดดด ครืดดดดด
โทรศัพท์ผมสั่น เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็โชว์เบอร์ของปกป้อง
/โมอยู่ไหน!? ไอ้เหี้ยนั่นมันทำอะไรโม มันพาโมไปไหน!? บอกผม ผมจะไปหาเดี๋ยวนี้!/ เสียงของปกป้องดูร้อนรนมาก ผมปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติก่อนจะตอบ
“พี่อยู่แถวนี้แหละ ไม่มีไรหรอก ส่วนเรื่องเงิน...ส่งเลขบัญชีมาทางข้อความเดี๋ยวพี่โอนไปให้ วันนี้คงไปถอนให้ไม่ได้แล้ว”
ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอใครในสภาพนี้ โดยเฉพาะปกป้อง..ถ้าเขาได้เห็นผม ก็จะเป็นครั้งที่ 2 ที่เขาได้เจอผมในสภาพทุเรศอีกครั้ง
และคงไม่วายคะยั้นคะยอให้ผมไปคลินิกเสริมความงามนั่นอีก...
/พะ พี่ แฮ่ก..พี่อยู่ไหน!?/ เสียงเขาเหมือนกำลังวิ่งไปด้วย คุยโทรศัพท์ไปด้วย
“แค่นี้นะ” ผมกดวางแล้วปิดเครื่อง เพราะถ้าไม่ปิดผมเชื่อว่าปกป้องต้องโทรมาอีกแน่ๆ
ก้มสำรวจตัวเองอีกครั้ง...แย่...แต่ก็ดีกว่าออกไปในสภาพที่ไม่ใส่อะไรเลย เสื้อนักศึกษาสีขาวคลุกฝุ่นจนสกปรก กางเกงสแล๊คพอปัดๆให้มันดูสะอาด ผมเปิดประตูแล้วแง้มดูว่ามีใครอยู่ข้างนอกรึเปล่า เมื่อทางสะดวกผมจึงรีบออกมาจากห้องเก็บของแล้วเดินไปในทางที่คนเค้าไม่ค่อยเดินกัน
ก็ดูสภาพผมตอนนี้สิ เป็นใครเค้าก็ต้องหันมามอง ผมไม่อยากตกเป็นเป้าสายตามากนัก ได้แต่เดินก้มหน้าจ้ำอ้าวเพื่อให้ถึงหอเร็วที่สุด
แต่เอ๊ะ ผมลืมอะไรไปรึเปล่า..? อ้อ ไอ้บูม ป่านนี้มันคงด่าผมหรือไม่ก็ตามหาผมทั่วคณะแล้วล่ะ
ผมเลยหยิบโทรศัพท์รุ่นคุณป้าขึ้นมาเปิดเครื่องอีกครั้ง กดพิมข้อความส่งหาไอ้บูมอย่างรวดเร็วและปิดเครื่องเหมือนเดิม
เดินไม่นานนักก็มาถึงหอพักนักศึกษาที่จะพังแหล่ไม่พังแหล่ แต่ทำไงได้...มันถูกสุดในบริเวณนี้แล้ว ถ้าถามผมว่าทำไมถึงไม่แชร์ห้องกับเพื่อนล่ะ? คำตอบก็คือหอพักนี้มันเหมาะที่จะอยู่เพียงลำพังมากกว่า ขนาดพื้นที่ใช้สอยก็น้อยนัก เดินจากประตูห้องถึงระเบียงไม่ถึง 10 ก้าวด้วยซ้ำมั้ง ยังดีที่ว่ามีห้องน้ำในตัว ไม่ได้อาบรวบกับคนอื่นแต่อย่างใด
เมื่อเปิดประตูเข้าไปผมก็ตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อชำระล้างสิ่งสกปรกที่มันเหนียวตามตัว ผมขัดอย่างแรงจนผิวแดงไปหมด
มันก็เหมือนคราวที่แล้ว ที่ไอ้โททำกับผม ต่อให้ล้างแค่ไหนสิ่งสกปรกที่มันฝังอยู่ในตัวก็ไม่สามารถชำระล้างออกไปได้อยู่ดี
มีแต่ฝังแน่น จมลึก ทับถมไปเรื่อยๆ...
“ไอ้โม นี่เสิร์ฟโต๊ะ 2 โซนAด้วย” เฮียโกวหยิบเอาจานปูผัดผงกะหรี่ใส่มือผม ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปเสิร์ฟโต๊ะที่สั่งไว้
ไม่ต้องแปลกใจครับว่าทำไมเฮียโกวซึ่งเป็นเจ้าของร้านถึงมาอยู่ก้นครัว เฮียแกเป็นงี้แหละครับ วันดีคืนดียังออกไปเสิร์ฟเองเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าวันไหนเฮียโกวคิดจะเป็นพ่อครัวละก็...พวกผมพนักงานทุกคนที่นี่ก็จะค้านและห้ามสุดชีวิต เพื่อความอยู่รอดของร้าน
ก็ตลกดีครับ เป็นเจ้าของร้านอาหารชื่อดังขนาดใหญ่ มีลูกน้องมากมายแต่กลับทำอาหารได้ห่วยแตกสุดๆ
วันนี้ที่ร้านคนไม่เยอะมากเท่าไหร่ ผมเดินเสิร์ฟ เช็ดโต๊ะ จัดเก้าอี้ เติมทิชชู่อย่างสบายๆ แต่ในระหว่างที่ผมกำลังก้มๆเงยๆเพื่อทำความสะอาดโต๊ะอยู่นั้น สายตาผมพลันเหลือบไปเห็นคนที่ผมไม่ต้องการเจอหน้ามากที่สุด
มาทำไม..?
ผมยังจำประสบการณ์ครั้งสุดท้ายที่ผมเจอกับมันในร้านกุ้งเต้นนี้ได้ดี แม่งต่อยผมจนปากแตก แถมยังยัดเงินไว้อีก 1 พันบาท ซึ่งผมอยากให้ไอ้โทมันเตะต่อยผมแบบนั้นดีกว่า...ข่มขืนผมแบบนี้...
แต่คราวนี้ไอ้เหี้ยโทมันไม่ได้มาพร้อมกับญาติครอบครัวมัน แต่มันมากับไอ้หัวฟูอย่างจ๊อบและนักร้องรูปหล่อเสียงดีอย่างปลามฉลาม พวกมันมากัน 3 คน ส่วนมาทำไมนั้น...ผมเองก็ยังไม่ทราบ และไม่อยากทราบด้วย
ผมทำทีเป็นเช็ดโต๊ะแล้วเดินกลับเข้าไปในครัว แต่สายตาก็เหลือบมองพวกมันตลอดว่านั่งโซนไหน เพราะผมจะได้ไม่ไปเดินเฉียดโซนนั้นเด็ดขาด
“เฮ้ยไอ้เตี้ย ไอ้หน้าหล่อนั่นเพื่อนมึงปะวะ? คุ้นๆแหะ” โธ่เฮีย มาความจำดีอะไรตอนนี้ ผมบ่นในใจแต่ก็พยักหน้าตอบ “เอองั้นก็ไปรับเพื่อนหน่อยสิวะ มาหมกอยู่ในครัวทำไม”
“ไม่ดีกว่าครับให้พี่จิ๋วเค้ารับไปอ่ะดีแล้ว” ผมรีบปฏิเสธและอ้างถึงพี่จิ๋วสาวสวยชาวพม่าของร้านนี้ที่มีหน้าที่รับแขกหน้าร้าน
“เหอะน่า เฮียไม่ว่าไรหรอก ปะ..ไปด้วยกันนี่แหละ” ชิบหาย เฮียโกว ผมตั้งใจจะหลบคนพวกนั้นแต่เฮียกลับลากผมไปหาเองซะนี่
เฮียโกวลากผมไปหาคนพวกนั้นที่กำลังยืนคุยกับพี่จิ๋วอย่างออกหน้าออกตา (หมายถึงพี่จิ๋วนะออกหน้าออกตา) ผมพยายามใช้แผ่นหลังของเฮียโกวเป็นที่กำบัง แต่ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์เพราะเฮียแกดันตัวผมมายืนข้างหน้าเผชิญกับอดีตเพื่อนทั้ง 3
“เอ้านี่ ไอ้เตี้ยโม เป็นเพื่อนกันใช่มะ? จะสั่งไรก็เรียกมันได้ตลอดนะ แต่อาจมาช้าหน่อยเพราะมันขาสั้น ฮ่าๆๆๆ” เอ่อเฮีย ไม่ดูบรรยากาศตรงหน้าหน่อยเหรอว่าใช่เวลาเล่นมุขมั้ย?
ผมหลบสายตา เบนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากมอง ไม่อยากเห็น ไม่อยากเจอ ขนาดตีนมันผมยังไม่กล้าดูเลย
“สวัสดีครับ เฮียโกวเจ้าของร้านใช่มั้ยครับ?” เสียงนุ่มของไอ้หลามทักขึ้นก่อน “จำพวกผมได้ด้วย”
“ใครจะจำไม่ได้ล่ะ เพื่อนของไอ้เตี้ยนี่มีแต่หล่อๆทั้งนั้น แถมเวลามากินทีก็สั่งเยอะแบบไม่กลัวร้านเจ๊งเลย ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้หลามกับไอ้จ๊อบเคยมากิน 2-3 ครั้ง ส่วนไอ้เหี้ยที่ยืนหน้านิ่งอยู่มันเคยมากินครั้งเดียว..ก็ครั้งนั้นแหละครับ ที่มันต่อยผม
“ป่ะๆ เข้าไปในร้าน ยืนคุยตรงนี้เมื่อยพอดี”
“เอ่อ..เฮียโกวครับคือว่าวันนี้พวกเราไม่ได้มากินน่ะครับ”
“อ่าววววววว” เสียงเฮียโกวแบบว่าเสียดายมาก เพราะเชื่อเถอะว่าหากไอ้ 3 ตัวนี้นั่งกินในร้านรับรองว่าวันนี้จะมีลูกค้าเพิ่มเยอะขึ้นถึง 50 เปอร์เซ็น
“แหะๆ ขอโทษด้วยครับเฮีย พอดีวันนี้พวกเราจะมาขออนุญาตลางานให้นะโมครับ”
หื้มมม เกี่ยวไรกะกูวะ? ผมเงยหน้าขึ้นไปมองไอ้หลามทันที ส่วนคนที่ยืนข้างๆก็หน้านิ่งได้อีก
“คือที่ภาคมีเลี้ยงฉลองกันเพราะวันนี้พวกเราจัดนิทรรศการหมุนเฟืองได้สำเร็จ ทุกคนเค้าไปกันหมดยกเว้นไอ้เนี่ยล่ะครับ” พูดจบไอ้หลามมันก็หันมายิ้มให้ผมนิดนึง
“ไม่เป็นไร พวกมึงไปเถอะ กูจะทำงาน” ผมบอกปัด
“เฮ้ยไอ้เตี้ย เพื่อนเค้าอุตส่าห์มาชวน มึงก็ไปเลี้ยงฉลองหน่อยสิวะ วันๆเอาแต่ทำงาน กูเบื่อขี้หน้ามึงจะแย่ละ ไป๊ วันนี้กูอนุญาตให้ลางานได้”
“แต่...”
“วันนี้ที่ร้านไม่ยุ่งเท่าไหร่ด้วย ไปเถอะน่า” เฮียโกวดันหลังผมให้ไปยืนฝั่งพวกมัน “ฝากดูแลไอ้เตี้ยด้วยนะ”
เหอะๆ พวกมันไม่ดูแลผมหรอกครับ มีแต่จะคอยซ้ำเติมผมซะมากกว่า ผมไม่เข้าใจจุดประสงค์ของพวกมัน จะมาชวนผมทำไม? ผมรู้ว่าที่เจอร์จะแดกเหล้ากันเพราะไอ้กอล์ฟมันพูดเปรยๆตั้งแต่วันแรกที่เริ่มจัดสถานที่กันแล้ว
“กูไม่ไป พวกมึงไปเถอะ” ขณะที่ผมเดินตามพวกมันมาที่รถยุโรปสุดหรูของไอ้โท ผมก็หยุดเดินเอาดื้อๆ พวกมันหันหลังกลับมามอง
ตอนนี้เป็นเวลา 4 ทุ่มนิดๆ จะดีกว่ามั้ยถ้าผมกลับหอไปนอนพักให้ร่างกายได้มีแรงขึ้นบ้าง
“มึง-ต้อง-ไป” ไอ้โทมันจ้องผมผ่านความมืด เสียงของมันนิ่งสงบและเยือกเย็นจนผมขนลุก พลันนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน ถ้าผมขัดขืนมัน ไม่ยอมทำตามที่มันบอกก็คงไม่พ้นการกระทำที่เลวร้ายแบบนั้นสินะ
“ไม่มีไรหรอก พวกเพื่อนๆในเจอร์แค่ถามหามึง” ไอ้จ๊อบพูด
เหอะๆ จริงเหรอวะ? พวกเพื่อนๆในเจอร์ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าผมต้องทำงานพิเศษหาเลี้ยงตัวเอง ผมยังคงนิ่ง มองพวกมันอย่างคลางแคลงใจ
“ไอ้บูมก็ไปนะ” คราวนี้ไอ้หลามบอก คือผมตงิดติดขัดในใจมาก หลายวันก่อนตอนที่พวกมันรู้ว่าผมขายน้ำพวกมันไม่พูดกับผมเลยสักคำ แล้ววันนี้...ทำไมจู่ๆถึงมาชวน
“ขึ้นรถ” น้ำเสียงมีอำนาจสั่งผมอีกครั้ง ไอ้จ๊อบกับไอ้หลามเดินไปขึ้นรถแล้ว ไอ้โทมันมองผม “อย่าให้กูต้องใช้กำลัง”
ที่ผ่านมามึงไม่ได้ใช้กำลังเลยงั้นสิ?
ผมชั่งใจอยู่นิดหน่อย แต่สุดท้ายเพื่อไม่ให้มีใครต้องเจ็บตัวผมก็เดินไปขึ้นรถของมัน
ภายในรถเงียบแบบเงียบสุดๆ ผมนั่งตัวแข็ง ไม่กล้ากระดุกกระดิกตัว เพราะรู้สึกได้ว่าคนขับมันคอยเหลือบมองผมเป็นระยะๆ ส่วนไอ้จ๊อบกับไอ้หลามก็อยู่ในโลกโซเชี่ยลของพวกมันไป
ไม่นานนักก็มาถึงร้าน เป็นร้านเหล้าแถวม.นี่ล่ะครับ เสียงเอะอะโวยวายนี่ดังมาแต่ไกล พอผมเดินเข้าไปในร้านก็เจอกับเพื่อนๆในเจอร์ สภาพแต่ละคนเริ่มเดินไม่ตรงสักเท่าไหร่ ผมรีบกวาดสายตามองหาไอ้บูมทันที
“เฮ้ย ไอ้โม” ไอ้บูมกวักมือเรียกผม มันนั่งอยู่ตรงมุม “ไม่คิดว่ามึงจะมา”
“เออกูก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมาเหมือนกัน” ผมตอบกลับ ไอ้บูมยื่นแก้วเหล้าที่ชงเรียบร้อยแล้วมาให้
“แดกๆๆๆ” สภาพแบบนี้ ผมว่าไอ้บูมเริ่มเมาแล้วครับ ผมนั่งลงตรงข้ามมัน ส่วนไอ้จ๊อบนั่งข้างๆบูม ไอ้เหี้ยโทนั่งลงข้างผม ข้างมันมีหลามอีกที ตอนแรกผมจะลุกขึ้นเปลี่ยนที่ แต่แรงกดที่บ่าหนักๆทำให้ผมต้องจำทนนั่งต่อไป
อย่ากลัว...ไม่อะไรต้องกลัว คนเยอะแยะ มันไม่กล้าทำอะไรผมหรอก
“เฮ้ยยยย นี่เป็นครั้งแรกปะวะที่บอยแบนด์ครบวงแบบนี้” ครับ ไอ้บูมยังพล่าม ไม่ได้สังเกตสีหน้ากูเลยไอ้เหี้ยบูม เหล้าเข้าปากแล้วลืมทุกเรื่องเลยนะมึง
และก็อย่างที่มันว่า นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้มาดื่มกับพวกมัน ไอ้จ๊อบคว้าสาวที่ไหนไม่รู้มานั่งด้วยแล้ว ไอ้หลามก็ลุกไปไหนไม่รู้ อ้อ มันลุกไปหากลุ่มเพื่อนมันที่เล่นดนตรีด้วยกัน ส่วนไอ้เหี้ยโทมันนั่งแดกเรื่อยๆพร้อมกับดูดบุหรี่ไปด้วย
ดูดเข้าไปเยอะๆ แดกเหล้าให้มากๆ จะได้ตายเร็วๆ เหอะ
ผมได้แต่นั่งจิบทีละเล็กทีละน้อย คือผมไม่ได้เชี่ยวเที่ยวกินอย่างพวกมัน แถมพรุ่งนี้ยังมีเรียนอีก ผมเกรงว่าตัวเองจะตื่นไม่ไหว
“ไอ้เตี้ย แดกให้หมดดิวะ จิบเป็นน้ำชาอยู่ได้” ไอ้บูมด่าผม ผมจำใจกระดกแก้วในมือลงคอให้หมด
อื้อหือ ไม่ได้บาดคอนะครับ เย็นเจี๊ยบขึ้นสมองเลยต่างหาก
ผมหันไปมองรอบๆ เอ่อ..เพื่อนในเจอร์แต่ละคน...ผมว่าพวกมันก็แค่หาเรื่องอยากจะแดกเหล้าพร้อมหน้าพร้อมตากันมากกว่า ไอ้เลี้ยงฉลองหลังเสร็จนิทรรศการเป็นแค่ข้ออ้าง
ไอ้คนที่นั่งข้างๆผม มันไม่ยอมลุกไปไหนเลย สาวๆหลายคนส่งสายตาให้มัน มันก็ทำเป็นไม่รับรู้ บางคนถึงกับกล้าขนาดมาขอเบอร์ มันก็ยังบอกปัดๆไป
“เชี่ยโท นั่นน้องเบลล์นะเว้ย ลีลาเด็ดสุดยอด กูลองมาแล้ว” ผู้หญิงที่นั่งกับไอ้จ๊อบลุกไปเข้าห้องน้ำ มันเลยพูดได้ ส่วนคนถูกขอเบอร์ก็ยังคงทำหน้านิ่ง ไม่ได้ตอบโต้อะไร แต่มือมันข้างที่ว่างวางลงบนหน้าขาผม ผมหันไปมองมัน
“เอามือออกไป”
แต่มันกลับเบียดตัวเข้ามาหาผม ไหล่ แขน ลำตัวของผมชนกับมันทุกส่วน ทั้งอึดอัด ทั้งร้อน และคงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ผมไม่รู้สึกรังเกียจสัมผัสของมันเลย
ไม่แม้แต่ขยะแขยงอย่างเมื่อตอนกลางวันด้วยซ้ำ
ผมควรหยุดดื่ม
“เฮ้ยไอ้โม พี่รหัสมึงมาด้วย พี่พลเค้าถามหามึง” ไอ้หลามเดินกลับมาพลางชี้ไปยังตำแหน่งที่พี่พลนั่ง ตามมารยาทแล้วผมควรจะลุกไปหาพี่เค้าใช่มั้ยครับ? อืมก็ดี ผมจะได้มีข้ออ้างลุกไปห่างๆจากไอ้โทซะที
ผมเดินไปยังโต๊ะที่พี่พลนั่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนัก แต่ต้องเบียดเสียดผู้คนนิดหน่อย
“หวัดดีครับพี่พล หวัดดีครับพี่ๆ” ผมไหว้ทีเดียวทั่วโต๊ะ มีแต่พี่ปีสามกลุ่มของเพื่อนพี่พลทั้งนั้น หน้าตาแต่ละคนนี่ไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไหร่ แต่เอาเหอะ รุ่นพี่นี่นา ผมไม่มีสิทธิ์วิจารณ์หน้าตาพวกพี่เค้าอยู่แล้ว อีกอย่างคนเราเลือกเกิดไม่ได้นี่ครับ
“เออ มาได้ไงวะ ปกติไม่เคยเห็น”
“เอ่อ...โดนเพื่อนลากมาอะครับ”
“อืมๆ...เอ้านี่ ไหนๆก็มาละ สักแก้วเป็นไง” พี่พลยื่นแก้วน้ำที่บรรจุเต็มจนเกือบล้นปากแก้ว
“เอ่อ...”
“รับไปเร็วๆ” พี่พลเร่ง ผมเลยต้องรับแก้วนั้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“หมดแก้ว หมดแก้ว หมดแก้ว หมดแก้ว หมดแก้ว” เสียงเชียร์ดังขึ้นรอบโต๊ะ ก็พวกเพื่อนๆของพี่พลนั่นแหละครับ แต่ละคนดูท่าสนุกสนานเกินเหตุ แถมตาเยิ้มๆอีก พี้ยามารึเปล่าวะเนี่ย?
แน่นอนว่าผมได้แต่คิดในใจ ไม่กล้าถามออกไป
ผมยกแก้วขึ้นกระดก อึกๆ รวดเดียวจบ ส่งแก้วคืนพี่พล
“อีกแก้วมะ?”
“ไม่ล่ะครับ ผมกลับโต๊ะดีกว่า”
“เออๆ กลับบ้านไม่ไหวยังไงก็บอกพี่นะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ครับพี่” ผมเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยอาการมึนงงเล็กน้อย แต่ก็มาถึงที่ได้ล่ะนะ
ไอ้หลามนั่งข้างไอ้โท โดยเก้าอี้ว่างที่ผมลุกมาเมื่อครู่นั้นก็ยังว่างอยู่ แต่ผมจงใจเดินไปนั่งข้างไอ้บูม อย่างน้อยผมก็รู้สึกสบายใจกว่ากันเยอะ ไอ้โทมองผมตาขวาง ผมทำเป็นไม่สนใจสายตาอาฆาตที่จับจ้อง
ไอ้บูมทำหน้าที่ชงเหล้าให้ทุกคน เพราะตัวมันอยู่ใกล้ถังน้ำแข็งมากที่สุด
“เป็นไรวะไอ้บึ้ม” ไอ้จ๊อบถามครับ เพราะจู่ๆทั้งโต๊ะก็เงียบ ขนาดไอ้บูมที่ว่าเมาแล้วยังหยุดพูดซะอย่างนั้น มันเลื่อนแก้วเหล้ามาให้ผมพลางหันไปตอบไอ้ฟู
“เฮ้ออออออ” เออ อารมณ์มึงเปลี่ยนง่ายดีนะ มะกี้ยังพล่าม ตอนนี้เสือกเข้าโหมดดราม่า
“มีไรก็ระบายได้นะ” ผมหันไปมองไอ้บูม อยากรู้เหมือนกันว่ามันเป็นอะไร
ถ้าหากเครียดเรื่องที่มันเป็นเกย์แล้วเสือกพูดตอนนี้ล่ะก็...ผมว่า ไอ้บูมได้โดนตัดเพื่อนอีกคนแน่ ถึงแม้ท่าทีของไอ้จ๊อบกับไอ้หลามตอนที่ไปหาผมที่ร้านกุ้งเต้นจะเหมือนเดิมก็เถอะ แต่ก็มีอะไรบางอย่างที่มันเปลี่ยนไป อย่างน้อยๆมัน 2 ตัวก็แทบไม่ชวนผมคุยเลยเหอะ เอาแต่คุยกับไอ้บูม ซึ่งมันใช้นิ้วคนๆน้ำในแก้วให้เข้ากัน ก่อนจะหันไปตอบไอ้จ๊อบ
“กับบางเรื่องก็เล่าไม่ได้...ต้องยาดองหรือเบียร์จะเหมาะกว่า”
“ไอ้สัด!”
“ถุ๊ย!”
“ฮ่าๆๆๆๆ” มีหน้ามาหัวเราะต่อ ไอ้เหี้ยนี่ นึกว่ามันจะหลุดพูดเรื่องที่มันเป็นเกย์ออกมาซะแล้ว
พวกเรา 5 คนนั่งดื่มกันไปเรื่อยๆ คนโน้นคนนี้มาชนแก้วด้วยบ้าง ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นสาวๆมาขอชนกับไอ้โท ไอ้หลามและไอ้จ๊อบ ตามลำดับ
ส่วนผมก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว เหงื่อออกเพราะอากาศร้อน ทั้งๆที่ตอนนี้มันก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว ผมรู้สึกมึนๆงงๆเบลอๆ สายตาพร่ามัวเหมือนจะหลับยังไงก็ไม่รู้
จะว่าเพราะเหล้าก็ไม่ได้ เพราะผมหยุดกินนานแล้ว แก้วผมวางไว้เป็นอนุสรณ์อยู่กลางโต๊ะจนยุงมาไข่ (ไอ้บูมด่า)
“กูกลับก่อนนะ” ผมลุกขึ้นบอก ขืนให้นั่งต่อไปผมหลับแน่ๆ
“เฮ้ย!” ไอ้บูมตกใจที่เห็นผมเซไปชนโต๊ะ ผมใช้มือยึดจับขอบโต๊ะแน่น วงแขนกว้างของใครบางคนโอบเข้าที่เอว ดันศีรษะผมให้พิงไหล่หนา
ง่วง...อยากนอน ขอกูนอนแป๊บได้ปะวะ
แต่ เอ...คราวที่แล้วที่ผมมากินเหล้าเลี้ยงสายรหัสผมก็ง่วงแบบนี้นี่หว่าทั้งๆที่กินไปไม่กี่แก้ว หรือสารเคมีใดในตัวผมมันจะทำปฏิกิริยากับเหล้าโดยเฉพาะ ส่งผลให้ผมง่วง หนังตาปรือจนแทบจะหลับคาวงเหล้า
ช่างแม่ง ขอหลับสักงีบก่อนแล้วกัน
Next Chapter >> - 10 - (part2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2574858#msg2574858)
Talk
ยังสั้นไปอยู่มั้ยอ่า นี่5หน้าแล้วน้า (ตอนที่แล้วๆมาลง3-4หน้า)
ในส่วนของพาร์โทใกล้มาล่ะ ใกล้เฉลยล่ะ หลังจากยืดเยื้อมานาน กร๊ากกก
อ่านตอนนี้รู้รึยังใครทำ?
ละก็มาแจ้งข่าวค่ะว่า แพรจะมีสอบมิดเทอมไปจนถึงวันที่ 27 ธค.
ซึ่งจะแอบหนีมาลงให้ได้มั้ยนั้น....ต้องดูกันอีกทีค่ะ 55555
:L2: :L2:
-
พี่พลแน่ๆเลยยยยย
:hao5: :hao5: :a5:
-
น้องแพรอย่างอนนะคะ อยากบอกว่า สั้นมากกกกก ฮ่าาาๆ
ยังไม่รู้เลยว่าใครทำ ไม่กล้าเดาละ กลัวเสียฟอร์ม รอน้องแพรเฉลยดีกว่า
รอพาร์ทโทด้วย เผื่อได้รู้ถึความรู้สึกนึกคิดของเค้าแล้ว
จะหมั่นไส้น้อยลง ฮี่ๆๆๆๆ
:katai2-1:
-
พี่พลเปล่าอ่ะ ใส่ยานอนหลับเหรอ :m16:
ส่วนไอ้จ๊อบกับไอ้บูมก็อยู่ในโลกโซเชี่ยลของพวกมันไป
ต้องเป็นหลามป่ะ เพราะบูมรออยู่ที่ร้าน :กอด1:
-
อยากให้รีบเฉลยแล้วสิ คิดว่าไม่เพื่อนพี่พลก็พี่พลนี่แหละที่วางยา55
[เดาตล๊อดดดดดดดดดดดดดด]
แล้วก็อยากให้พระเอกเลิกกินหญ้าได้แล้วนะ เห็นแล้วหงุดหงิด
พี่แพรอย่าโกรธนะ แต่อาจเป็นเพราะพี่ลงแบ่งเปนครึ่งแรกกับครึ่งหลังรึเปล่า
เค้าว่ามันสั้นอ่ะ T T
+ใครจะทำน้องนะโมอยากรู้ แต่ที่ห่วงก็คือ
ขอให้นายโทเป็นคนแรกของนะโมเถอะนะ
ชอบให้พระเอกเปิดซิงนายเอกอ่ะคะ 55
-
ใครเป็นต้นตอของเรื่องเอารูปนะโมไปวางในเว็บโป๊นั้นไม่ใช่จุดสนใจของดิฉันอีกต่อไป ตอนนี้อยากจะกระโดดถีบยอดหน้าไอ้เด็กโทมากๆ ไอ้คนหน้ามึน ไอ้.....
ชีวิตนะโมมีอะไรต้องรับผิดชอบมากพออยู่แล้ว ได้โปรดอย่าเอาบรรทัดฐานตัวเองมาวัด แล้วใช้ตรรกะสั่วๆ ของตัวเองมาตัดสินคนอื่น ไม่รู้ละว่าข้อแก้ตัวแกจะเป็นอะไร แต่การข่มขืนนะโมก็ทำให้นายไม่คู่ควรกับเขาอีกต่อไป จบข่าว
ปล. ขอบคุณคุณแพรมากนะคะ ขอให้สอบได้คะแนนเยอะๆ
ปปล.ฮึ้ย ยังเคืองไอ้คุณโทไม่หาย "อย่าให้ต้องใช้กำลัง" ใคร? คุณเป็นพ่อนะโมเหรอ?!!!! ไอ้....!!!!
-
เริ่มมีเบาะแส
ยังเบื่อพวกเพื่อนอยู่นะ เพื่อนกันแท้ๆ เรื่องแบบนี้ไม่ถาม
ไม่คุยกัน เลิกคบไปเถอะ :angry2:
-
พี่พลเปล่าอ่ะ ใส่ยานอนหลับเหรอ :m16:
ส่วนไอ้จ๊อบกับไอ้บูมก็อยู่ในโลกโซเชี่ยลของพวกมันไป
ต้องเป็นหลามป่ะ เพราะบูมรออยู่ที่ร้าน :กอด1:
แอร๊ย ขอบคุณค่ะ
เบลอๆ มึนๆ งง 555+
-
อยากรู้ว่าจ๊อบกับหลามคิดไรอยู่ ดูเกร็ง ๆ น่ะ แต่ไม่มีใครออกปากถามไรนะโมสักคน
เกลียดโทเข้าไส้ :z6:
นะโมโดนวางยาอีกแล้วเหรอ คราวนี้จะถูกใครย่ำยีอีกไหม จะเจ้าใหม่หรือเจ้าเก่า ก็มีวี่แววโดนทำร้ายจิตใจเหมือนเดิม :เฮ้อ:
-
ครั้งที่แล้วมาเลี้ยงสายก็แบบนี้หรอ อิพี่พลใช่มั้ย!!!!!!
ที่โทเคยบอกว่ามีคนหวังดีบอกว่าเห็นนะโมเดินเข้าม่านรูดกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ท่ีว่ามีรูปด้วย
คงจะเป็นเพื่อนๆอิพี่พล ที่น้องนะโมบอกว่าหน้าตาไม่น่าไว้ใจเนี่ย
แล้วน้องบูมจะมีส่วนเกี่ยวมั้ยน้าาา เจ๊เห็นหนูมีเรื่องกลุ้มใจ :ling2:
ปล.รอพาร์ทโทนะ
-
พี่พล?
โทโง่จริงหรือแกล้งโง่ อันนี้มันน่าสงสัย
-
เห็นด้วยกับคุณ Wordslinger อย่างแรง... ไอ้คนทำก็ส่วนคนทำ จะเป็นอิพี่พล หรือเพื่อนหรือใครตัวไหน ก็ไม่ได้ทำให้ความเลวของอิโทลดน้อยลง เลวขนาดนี้ อย่ามาบอกว่าเพราะรักเลย เพราะสิ่งที่อิโททำ มันเลวร้ายยิ่งกว่าคนเอารูปไปโพส หรือคนที่ส่งรูปให้โทซะอีก ถ้าหน้ามืดครั้งเดียว แล้วสำนึกผิดยังพอว่า นี่ไม่หยุดไม่แล้วไม่เลิก แถมยังขายโมต่อหน้าเพื่อนอีก (ถ้าอิเพื่อนอีกสองตัวเป็นแบบโท แล้วมาข่มขืนโมด้วยอีกนี่ โทมันถึงจะหายบ้าสินะ) :angry2: ปรี้ดมาก แม้ตอนนี้ก็ยังเลวใส่ไม่เลิกไม่ลา ต้องให้โมฆ่าตัวตายหนีรึไงฟระ
555+ ตอนนี้กลายเป็นว่าที่มาที่ไป อะไรยังไง ไม่ใช่ประเด็นซะล่ะ กลายเป็นไรก็ได้ให้โทหายโง่ และไปให้พ้นโมซะทีมากกว่า สงสารโมอ่ะ :sad4:
รับทานหญ้าเป็นอาหารหลักเยี่ยงนี้ อย่าเป็นเลยฮะพระเอก ...ตรูเพลีย... :เฮ้อ:
ติดตามและรอต่อปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai5:
-
คือ คนคิดไม่ดีกับนะโมหลายคนแน่นอน
แต่ไอ้คนที่บอกว่าเป็นเพื่อนแต่ทำร้ายนะโมนั่นแหละเลวสุด
อิชั้นด่าเหมารวมเลยนะคะ ทั้งโท ทั้งหลามและจ๊อบ
ถึงจะเข้าใจว่าด้วยวัยคงวางตัวไม่ถูกกับเรื่องราวขนาดนี้ แต่ก็ไม่ใช่เลวขนาดนี้แน่ค่ะ โดยเฉพาะโท มีวาระซ่อนเร้นแล้วปกปิดแบบสารชั่วมาก
เรายังมองว่าหลังจากรู้ความจริงแล้ว ที่โททำกับนะโมเอาไว้นี่มันไม่ได้แก้ได้ด้วยลมปากแน่ๆ
เราเริ่มมองว่านะโมมีอาการหวาดระแวง ขี้ตกใจ ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ในบางครั้ง
กว่าจะหายเป็นปกติ หรืออาจไม่หายตลอดชีวิตก็ได้นะ ;____;
-
พูดตามตรง มีเพื่อนงี้เลิกคบเลยดีกว่า
ไม่คิดจะฟังคำอธิบาย หรือถามไถ่กันสักนิดก็ไม่มี
ต่อให้โมขายตัวจริงๆ ก็ถึงกับตัองตัดเพื่อนเลยหรอ ไม่คิดจะให้โอกาสกันได้แก้ตัวบ้างเลยหรืออย่างไร
-
ให้ป้องกับบูมเป็นพระเอก
ส่วนอิโท เจี๋ยนมันซะ แล้วจับตุ๋ยตรูดคืน o18 :laugh:
-
อาฮ๊าาาาา
เจอตัวผู้ร้ายแล้ว
บังอาจมาทำนะโมได้นะพวกแก๊ :angry2: :beat:
-
รอยยิ้มของโมหายไปกับสิ่งที่ไอ้โทได้ทำไว้กับโม
:ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
-
กลุ่มพี่รหัสเหรอ ?? :katai1:
อย่างที่หลายๆคอมเม้นว่าเลย ตอนนี้ใครเลวก็ไม่เท่ากลุ่มเพื่อนนะโมนี่หละ
ยังจะกล้าเรียกกันว่าเพื่อนอีก ... จะมาลากเค้าไปงานเลี้ยงด้วยเพื่ออะไร พูดก็ยังไม่พูดด้วย
หรือทั้งสามคนนั้นสืบได้อะไรมาบ้างแล้ว ? เลยพานะโมมาพิสูจน์ ?
:เฮ้อ:
คนอ่อนแอก็ต้องแพ้ให้คนแข็งแกร่งอยู่วันยังค่ำเนอะ ... รู้สึกว่านะโมดูแลปกป้องตัวเองไม่ได้เลยอ่ะ
ไม่ใจแข็ง ไม่เด็ดขาดเอาซะเลย ... เฮ้ออออ ได้แต่เป็นกำลังใจให้นะโมสู้ๆ
ขอให้นะโมแกร่งขึ้นๆๆๆๆๆ
:กอด1:
-
พี่รหัสทำเหรอ เลวสุดๆ
ก็ยังดีที่โทอยู่ด้วย อย่างน้อยโทก็รัก
-
รออ่านตอนนายโทมาอธิบายเรื่องราวทั้งหมดอยู่นะ! :m16:
-
รออ่านตอนนายโทมาอธิบายเรื่องราวทั้งหมดอยู่นะ! :m16:
-
แล่ว แล่ว แล่ว แล่วววววววววววววววววววววววววววววววววววว :angry2:
พวกไอ้เหี้ยพี่พลแน่ๆ จัดการมันให้หนักๆเลวจริงๆ เห้ออออออ
ส่วนไอ้จ๊อบ ไอ้หลาม มึงช่วยไปไกลทรีนกรูหน่อยเหอะ อ่านแล้วอยากเอาทรีนไปฝากมากว่าใครมากกว่า ไอ้โทแห่งทุ่งหญ้า มากกว่าคนที่มันทำนะโม เพราะอะไร เพราะความที่พวกมึงเป็นเพื่อนมันแทนที่จะรู้จักเพื่อนตัวเองกลับ แต่รังเกียจเพื่อนตัวเอง
โครตน่ารังเกียจเลยหว่ะพวกมึงอ่ะ
-
ขอบคุณ :)
-
มันชักจะแหม่งๆๆแล้วนะ คิดเหมือนกันชิมิ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
รอบๆตัวนะโม มีแต่คนบริโภคไก่สดเป็นอาหารทั้งนั้นเลย
แม้แต่พี่รหัสยังไว้ใจไม่ได้ เรื่องชนแก้วน้องๆทุกคนต้องเคยโดนทั้งนั้น ทำไมทำกันอย่างนี้
เปลี่ยนที่เรียนเหอะ ชีวิตอาจจะดีขึ้น
-
พี่รหัสของน้องนะโมเริ่มมาแล้ว เริ่มมองยังไงมันคุ้นๆ ฉากตัวโกงออกโรงชัดๆ หรืออีตานี่เป็นคนทำ เพราะนะโมบอกว่า
เหตุการณ์คล้ายตอนที่พี่รหัสพามารับน้อง มันง่วงๆแบบนี้ หรือภาพทั้งหมดรุ่นพี่คนนี้เป็นคนทำ
แล้วคนในภาพ ก็เป็นไอ้รุ่นพี่ที่ทำ หรือเพื่อนมัน เพราะนะโมเคยบอกตอนเห็นภาพตัวเอง บอกคนในนภาพคุ้น คนที่เหมือนนอนกะนะโม และที่ประเด็นที่โทบอกว่าแหล่งภาพน่าเชื่อถือที่สุด แล้วส่งภาพให้กับโทอีกที แต่เหตุผล เพราะอะไร
ประเด็นที่หนึ่ง คือเป็นศัตรูกับโท และรู้ว่าโทสนนะโมเลยส่งไปยั่วเล่นๆให้โทโกรธ
ประเด็นที่สอง คืออีรุ่นพี่ชอบโท แล้วรู้โทสนนะโม เลยส่งไปให้โทเกลียดนะโม
ประเด็นที่สาม คือรุ่นพี่นี่ชอบนะโม แล้วรู้โทสนนะโม เลยส่งไปให้โทเลิกกะนะโม
แต่เราไม่อยกเดา เอาว่าให้คนเขียนมาเฉลยเอง กลัวเงิบ แต่ประเด็นสงสัยในปกป้องและบูมยังมี
บางทีเรื่องนี้บูมอาจมีส่วนเอี่ยว ไม่มากก็น้อย :mew2:
-
สงสารนะโมที่สุดดดดดดด ใครกันที่มันเป็นคนร้ายน่าฆ่านัก แต่เค้าแอบเทใจให้ปกป้องนะ บูมแลดูน่าสงสัยแปลกๆง่ะ หรือเค้าคิดไปเอง ตอนนี้ใครก็ดูไม่น่าไว้ใจทั้งนั้นอ่ะ ทั้งพี่รหัสแล้วก็เพื่อนในกลุ่ม เสียความรู้สึกกับเพื่อนโมอ่า นั่นเพื่อนกันนะทำไมไม่ถามความจริงจากโมกัน ส่วนพี่โทนี่แบดมาเลยค่ะ จะรอดูว่านางจะโดนเอาคืนยังไง แอบอยากให้นางเสียใจมากๆอ่ะ :m16:
-
ค้าง :katai1:
-
ค้างอย่างแรงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ตอนหน้าขอให้โทเลิกแด๊กหญ้าาาาา แล้วมองแผนคนอื่นให้ทัน หมายถึงคนที่ทำร้ายนะโมเรื่องรูปน่ะ เพราะที่แน่ๆคือคนในร้านทั้งหมดเป็นผู้ต้องสงสัย
จะได้ช่วยนะโม แล้วคืนดีกันซะที
แล้วโทก็จีบนะโมต่อไป มุ้งมิ้ง (เริ่มฝันหวานละ)
**************************************************
พูดถึงเฮียโกว น่ารักนะ เป็นเจ้าของร้านแต่ทำกับข้าวไม่เป็น อิอิ
อยากให้บูมลงเอยกับคนในกลุ่มนี่ล่ะ ไม่อยากให้มีเอี่ยวกับเหตุการณ์รูปถ่ายของนะโมเลย (กะลังฝันว่าบูมเป็นคนดี)
********************
ถึงคุณแพร
ขอให้สอบผ่านฉลุยเลยนะค้า ถ้าไม่ว่างมาต่อไม่เป็นไรค้า
ปอลอ ลงแดงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดดดด จะมีพาร์ทโทแล้วววววววว
-
ต้องเป็นพวกพี่รหัสเชี่ยๆนั่นแน่ๆ รอพาร์ทโทนะ
-
ถ้าไม่มีต่อนี่ต้องขาดใจแน่ๆค่ะกร้ากกกกกก
ไอ้รุ่นพี่เหี้ย กับน้องยังทำได้
โทแม่งฉลาดได้ละ
เออออจะบอกว่าที่จ็อบกับหลามทำอะ ทุเรศกว่าที่โมโดนกล่าวหาอีก
-
อ่านเรื่องอื่นปกคิไม่ค้ฝ่อยอ่านคอมเมนคนอื่นเท่าไหร่ แต่เรื่องนี้ชอบเข้ามานั่งอ่าน อ่านที่คนอื่นวิเราะห์เรื่องสนุกดี :D
-
ต้องโดนมอมยาแน่เลยอ่ะ :serius2: ใครวะ :fire: แม่มเลวอย่าให้รู้นะ :z6: :z6: :z6:
-
คนอื่นทำอาจจะเคียดแค้น แต่เพื่อนสนิททำมันเจ็บและเสียใจเป็นที่สุด
-
โอ๊ะโอ นั่นไง :hao3: :hao3: ตอนที่พี่พลเปิดตัวมา ก็แอบทดไว้ในใจแล้วอ่า
แต่ก็ยังไม่เคลียร์ ว่าส่งรูปมาทำไม รอพาร์ทโท มาเคลียร์ :katai5: :katai5:
-
ปมเริ่มคลายทีละนิด o22
งั้นคนที่วางยานะโมก็ต้องเป็นพี่พลและผองเพื่อนชิมะ :a5:
:z6: ให้โทนะ
-
มากินเลี้ยงคราวที่แล้ว !?
:katai1:
-
ยังสั้นอยู่ดี จะเกิดอะไรขึ้นต่อเนี้ย :katai1:
-
เห้ยยยยย พี่พลรึเปล่าาาาาาเนี่ย
แค่ถ่ายรูปใช่ป่าววว ไม่ได้ทำมากกว่านี้ใช่มั้ย
ถ้าทำโมน่าจะรู้ตัวบ้างสิ
แต่ทำไมถึงต้องส่งรูปให้โทคนเดียวอ่ะ
คิดอะไรกับโทรึเปล่า
:angry2:
สับสนๆๆ สงสารโมมากกกกกก
ทำไมมีแต่คนคิดร้ายกะโมเนี่ย
-
ใช่อิกลุ่มพี่พลปะเนี่ย แปลก ๆ แห๊ะ
จะเป็นใครก็ช่าง ตอนนี้เกลียด และ หมั้นไส้ อิสามหน่อ ในกลุ่มมาก
-
พระเอกฉันแม่งกินหญ้าแทนข้าว เหอะๆ
พี่พลทำใช่ไหม
ขอให้เรื่องมันจบๆไปซักทีรอโทมาเฉลย
-
ยังไงๆก็มาลงให้ได้นะครับ
ค้างๆ อยากใหเโทรู้ความจริง
-
พี่พลไรนี่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยแน่เลย
มอมยานะโมใช่มั้ย?
ถ้าใช่นี่โคตรเลว น้องรหัสตัวเองแท้ๆ
สงสารนะโมจัง :sad4:
-
ดีใจอ่ะ
เดาถูกตั้งแต่แรกเลย
ไอ้พี่พลแน่ๆ
-
พี่พลกับแก๊งค์เริ่มน่าสงสัย
แต่บูมก็ยังไม่น่าวางใจพอจะบอกว่าบริสุทธิ์ไร้ข้อกังขาหรอกนะ
:กอด1:
-
เอะ ใครล่ะทีนี้
-
พี่รหัสชัวร์
สงสัยประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย
งือออออ สงสารนะโม จะโดนอะไรอีกมั้ยเนี่ย
-
โถ่นะโม
-
สั้นค่ะ เพราะอยากอ่านไปเรื่อย ๆๆๆ 555 ก็มันสนุกอ่ะ เค้าชอบ
นะโมโดนวางยาแหงม ๆ กลุ่มพี่รหัสทำเหรอ แต่ก็ไม่แน่เพราะนะโมน่ารัก เริ่มมีผู้น่าสงสัยเพิ่มขึ้นแล้ว
โทนี่ถ้าไม่ทำเลวมาก่อนก็จะดูแบบน่ารักดีนะ ต้องไปรับ (ก็คงอยากเจอ) ต้องนั่งใกล้ ไม่สนใจสาว ๆ
ทำตาดุใส่ตลอด (จับจ้องน่ะจับจ้อง คนที่ชอบ) คือเดาวะนะโมล้มไปกับโท เพราะโทมองตลอด
และถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่โทก็คงมีต่อยอ่ะจ้า เค้าหวงของเค้าจริง ๆ
รออ่านนะค้า เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เฮ้ยยย พี่พลรึเปล่า แหงเลยอ่ะ :katai1:
-
มาเวิ่นเว้อ..
จะบอกว่า เมื่อคืนฝันถึงเรื่องนี้ด้วย จิ้นในฝันเอาว่าคนที่มาพยุงนะโม เป็นโท
แล้วก็กะลังจะเฉลยทุกอย่างว่าใครทำ แต่ดันตื่นซะก่อน
**********
ลงแดงง้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
มาเวิ่นเว้อ..
จะบอกว่า เมื่อคืนฝันถึงเรื่องนี้ด้วย จิ้นในฝันเอาว่าคนที่มาพยุงนะโม เป็นโท
แล้วก็กะลังจะเฉลยทุกอย่างว่าใครทำ แต่ดันตื่นซะก่อน
**********
ลงแดงง้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
5555 อยากบอกว่าเคยเป็น บางทีคิดนู้นๆคิดนี่ เป็นอย่างนั้นอย่างนี้รึเปล่า แล้สก็เอาไอ้ที่คิดไปฝันเป็นตุเป็น
แถมยังเคยฝันว่าแพรมาอัพสเตัสบอกว่า อัพนะโมมม แล้วจ้า สะดุ้งตื่นมาเปิดดูนิยายตอนตี5 ว่าอัพมั้ย คืออัลไล คือขำตัวเองมากอ่ะ คือหมกมุ่นไปนะ 5555555 ไม่คิดว่าจะมีคนเป็นเหมือนเรา
แอบทำตัวเป็นคนแต่งซะเอง เข้ามานั่งอ่านคอมเมนคนที่เม้นเรื่องนี้ คืออยากรู้ว่าเค้าคิดอะไร บางทีก็นั่งอ่านใหม่ หลายรอบละ แบบอยากอ่านต่อแต่ไม่มีไง อ่านตอนเก่าก็ได้
พูดไปพูดมาก็ขำตัวเอง กร๊ากกก :hao7:
-
พี่รหัสเป็นสาวแอบใช่ไหม มองออกว่าโทชอบนะโม แต่น้องไม่รู้ตัว
เลยวางยาจัดฉากให้โทเข้าใจผิด เดาเอาน่ะ
-
5555 อยากบอกว่าเคยเป็น บางทีคิดนู้นๆคิดนี่ เป็นอย่างนั้นอย่างนี้รึเปล่า แล้สก็เอาไอ้ที่คิดไปฝันเป็นตุเป็น
แถมยังเคยฝันว่าแพรมาอัพสเตัสบอกว่า อัพนะโมมม แล้วจ้า สะดุ้งตื่นมาเปิดดูนิยายตอนตี5 ว่าอัพมั้ย คืออัลไล คือขำตัวเองมากอ่ะ คือหมกมุ่นไปนะ 5555555 ไม่คิดว่าจะมีคนเป็นเหมือนเรา
แอบทำตัวเป็นคนแต่งซะเอง เข้ามานั่งอ่านคอมเมนคนที่เม้นเรื่องนี้ คืออยากรู้ว่าเค้าคิดอะไร บางทีก็นั่งอ่านใหม่ หลายรอบละ แบบอยากอ่านต่อแต่ไม่มีไง อ่านตอนเก่าก็ได้
พูดไปพูดมาก็ขำตัวเอง กร๊ากกก :hao7:
ช่ายๆๆ ตั้งแต่ตอนที่ 9 ที่มันติดหนึบมาก เรานั่ง F5 ดูคอมเมนท์เลย ว่าใครจะคอมเมนท์อะไรบ้าง (ทำอย่างกะเป็นนักเขียนเอง) 5555 แอบบ้านิดๆ
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณferasia10 ^^
ปอลอ อยากให้คุณแพรว่างแต่งตอน 10 ส่วนท้ายจัง แหม่ มันคา....ใจ...
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ช่ายๆๆ ตั้งแต่ตอนที่ 9 ที่มันติดหนึบมาก เรานั่ง F5 ดูคอมเมนท์เลย ว่าใครจะคอมเมนท์อะไรบ้าง (ทำอย่างกะเป็นนักเขียนเอง) 5555 แอบบ้านิดๆ
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณferasia10 ^^
ปอลอ อยากให้คุณแพรว่างแต่งตอน 10 ส่วนท้ายจัง แหม่ มันคา....ใจ...
:katai1: :katai1: :katai1:
ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะ
ก็ได้แต่ลุ้นให้แพรคนสวยของเราพอมีเวลา จากการเตรียมตัวสอบ
เป็นกำลังใจในการอ่านหนังสือสอบด้วยละกัน เนอะะ :mew1:
-
อีพี่พลลล อีเลววววว
มันได้โมมมไม๊อะะะ
ไม่ไหวจะเคลียนะบอกเลยย
:z6: :z6: :z6:
-
นั่นไง ถ้าไม่อีพี่พลก็น้องอัลเฟรด เพราะนะโมไม่ใช่คนที่จะไปกับใครที่ไม่สนิท(ต้องคนใกล้ชิดนี่ละ)
ว่าแต่อีพี่พลคิดจะกินสายตัวเองทั้งที โอกาสจีบมีมากมายแต่ดันใช้ยา?(รุ่นพี่เลวไปป่ะคะ 55)
สุดท้ายอีน้องโทสติลงี่เง่า เพื่อนจ๊อบเพื่อนหลามยังสติลไร้จิตใจ :beat: :beat: :beat:
ปล.เรื่องความสั้นความยาว(?) คนแต่งไม่ต้องซีเรียสมากหรอกค่ะ
บางครั้งคนอ่านอ่านจบจะรู้สึกว่าสั้นไป เพราะเนื้อเรื่องไหลไปช้า
กำลังลุ้นๆ พออ่านตอนใหม่จบเรื่องยังไม่เคลียร อ้าว! จบตอนซะแล้ว
คนอ่านก็จะรู้สึกลงแดงมากๆว่ามันสั้นไปงี้อ่ะคะ (แสดงว่าแต่งดีนะคะคนอินจัด อิอิ)
ส่วนตัวเรายังไงก็ขอให้ลงสม่ำเสมอก็พอค่ะ (แต่งให้จบน้าาา เค้ากลัวที่สุดคือค้างๆไว้..กลัวเรื่องโดนดอง :call:)
ปล2.จะสอบแล้วสู้ๆนะคะ :mew1:
-
เหมือนจะเริ่มรู้นะ กินแล้วหลับเลยหราาาาาา
-
เหมือนเฉลยมากลายๆว่าตัวต้นเรื่องคือพี่พล พี่รหัสตัวร้าย?นี่เอง
แต่ว่า ค้างสุดๆ อยากอ่านต่อจังเลยคร่าาาาา
ปล.อ่านแล้วน้ำตาหยดไปกับนะโมหลายตอนเหลือเกิน เมื่อไหร่เรื่องจริงจะเปิดเผยซะทีน้า พวกโง่ๆ(โดยเฉพาะโท)จะได้ฉลาดขึ้นมาบ้าง
-
จะอ่านกี่บทก็หมั่นไส้โท 55555
ทำไมเพื่อนนะโมแต่ละคนเป็นแบบนี้ ทำไมไม่เปิดใจคุยกับเพื่อนฮะ!! จะเงียบเพื่อ :beat:
เหมือนจะพอเดาๆ ได้ล่ะว่าใคร แต่ขอเฉลยทีเดียวเลยล่ะกัน :hao7:
-
ต่อเถอะ plz พี่แพรสู้ๆ ค่า สอบดีๆ น้า
-
พี่รหัสคืดไม่ซื่อแน่ๆๆ
นะโมน่าสงสารร
อิโทจะตาสว่างได้ยังงง
-
หลังจากด่าอดีตเพื่อนนะโมว่าเลวสารพัดแล้ว
จู่ๆเกิดอยากมองเพื่อนๆในแง่ดีบ้าง
ไม่ใช่ทุกคนหรอกที่พูดคำขอโทษง่ายๆในทุกสถานการณ์ คนบางคนพูดคำขอโทษง่ายๆในการทำผิดเล็กๆน้อยๆ เช่น เผลอเหยียบเท้าเบาๆ เดินชนสะกิดนิดๆ ก็หันไป โทษทีๆๆ แต่ในทางกลับกัน เวลาทะเลาะรุนแรง พอรู้ตัวว่าผิด แล้วอยากคืนดี กลับไม่กล้าขอโทษ ทำเนียนๆ เข้าไปหาบ้าง แต่ก็แบบเขินไม่กล้าคุย ต้องคอยหาข้ออ้างนู้นนี่ ถึงจะกล้าคุย
พอคิดถึงเหตุการณ์แบบนี้ก็เลย อยากคิดแบบแง่ดี๊ แง่ดี แบบสุดๆๆๆ ว่าเพื่อนะโมอาจจะรู้ความจริงหรือไม่ก็ตาม แต่ตอนแรกคงตกใจไม่รู้ควรทำตัวยังไง แบบว่าช็อคไม่คิดว่านะโมจะทำ เลยทำตัวไม่ถูก พอรู้สึกตัวบ้าง พอคิดได้บ้าง เลยแอบทำตัวเนียน คุย มารับ อาจจะทำตัวไม่ถูก อาจจะเป็นเพราะทิฐิ หรืออะไรก็ตาม
แต่สำหรับโท ........... อืม.....ช่างหัวมัน..... ยากแท้หยั่งถึง o16
ก็ได้แต่หวังว่าเพื่อนๆจะไม่เบื้องหลังให้น้องโมช้ำใจอีก กลัวใจน้องบูมที่สุด หวังว่าคนทำจะเป็นอิพี่รหัสนั่นละกัน
-
คุณ ferasia10 อ่านวนกี่รอบละคะ? 55555
:L2: :L2:
ไม่อยากให้เป็นบูมบึ้มๆเหมือนกันอ่า
แล้วน้องรหัสมีแนวโน้มเป็นผู้ร้ายไหมคะนี่
-
คุณ me22893
ก็ไม่เยอะหรอกค่าาาาา แต่ก็หลายรอบอยู่
ความคิดมันแวบๆมาตอนคิดถึง ตอนอยากเรื่องนี้เฉยๆ 55555555 :jul3:
บางทีอยากอ่านตอนไหนก็เปิดไปตอนนั้น บางทีก็เปิดมาอ่านไม่กี่ย่อหน้า คือคิดถึงอ่ะ ถึงได้ว่าว่าตัวเองหมกมุ่นไงง
คุณทำเอาเรายิ่งขำตัวเองเลยอ่ะ เจอคำถามแบบนั้น :m20:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยย
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณทุกคนมากค่ะ
พอดีอ่านหนังสือไม่ไหวแล้ว เลยแอบเข้ามาอ่านคอมเม้นท์ (+1ทุกท่านนน โค้งงามๆ)
นี่ถ้าไม่ติดสอบจะอัพให้เลยนะเนี่ย! 55555+
คืออยากจะบอกนักอ่านทุกท่านว่า ไม่ต้องคิดมากค่ะ
อย่าเครียดกับเรื่องนี้เล๊ยยย แพรแต่งเอามันส์ ซาดิส โรคจิต แหะๆ
ที่ทายๆกันมาก็มีถูกนะคะ แต่ยังถูกไม่หมดอะ (ถูกแค่ส่วนหนึ่ง ไรเงี้ย) เอิ๊กกกกกกกก
ตอนต่อไปจะเผยความลับอีกนิดหน่อยยยยย
รอกันหน่อยน้าาา สอบเสร็จจะรีบกลับมาอัพให้ทันทีค่า ^^
จ๊วบๆ
-
ขอขำแปปปปป :hao7:คือที่จริงก็ไม่ได้เครียดอะไรมากมาย แต่แบบว่าหมกมุ่น คืออยากเวิ่น กร๊ากกกก ทนคิดถึงไม่ไหว แต่พอไปย้อนๆดู...เอิ่ม.... รู้สึกจะเยอะไปนิด(ไม่นิดนะ) :laugh:
ตั้งใจอ่านหนังสือ ตั้งใจสอบนะคะคนสวย จะรอออ คึคึ
-
กิ๊วๆ คุณแพรแวะมาด้วยอ้าาา :กอด1:
มีคนทายถูกด้วย แต่ไม่หมด!!!! แสดงว่ามีเบื้องลึกกันอีกแน่เลย
หรือจริงๆแล้วนะโมเป็นพวกอัลไซเมอร์เล็กๆ แบบว่าอันไหนไม่อยากจำก็ลบความทรงจำออกไปเลย ทำให้ไม่รู้อดีตตัวเองว่าทำไรไปมั่ง
(เริ่มเวอร์........)
คุณแพรตั้งใจอ่านหนังสือสู้ๆนะค้า ไว้หลังสอบเสร็จค่อยแวะกระทู้ได้ค้า ^^
ปอลอ คิดถึงคุณ ferasia10 ด้วยนะ อิอิ :hao3: :hao3:
-
- 10 -
(part2)
“อา...”
“อ๊า.....”
ใคร...? เสียงอะไร?
แล้วทำไมผมรู้สึกชื้นๆที่หัวนมล่ะ? มีคนเช็ดตัวให้ผมงั้นเหรอ?
“นะโม...” เสียงครางเรียกชื่อทำให้ผมค่อยๆรวบรวมสติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดเพื่อจับเหตุการณ์คร่าวๆของตัวผมในขณะนี้ แต่หนังตาผมเนี่ยสิ ทำไมมันหนักจัง
“อา...” คราวนี้เป็นเสียงผมที่หลุดออกไปบ้าง ร่างกายผมทั้งหนาวทั้งร้อน บางครั้งก็เกิดอาการเสียวแปลบที่ช่องท้องจนตัวผมกระตุก
ผมรู้สึกได้ว่ามีน้ำไหลออกมาจากน้องชาย ซึ่งเหมือนจะจบแล้วแต่เปล่าเลย ลิ้นร้อนไล่เลียจากท้องน้อยขึ้นสูงมาเรื่อยๆ ขบเม้มที่ซอกคอผมอยู่นานก่อนที่ริมฝีปากผมจะถูกประทับ
“อ้าปากหน่อย” เสียงนั้นบอก ผมยอมทำตามอย่างว่าง่าย ภายในปากผมถูกกระหวัดเกี่ยวอย่างร้อนแรง เรียกร้อง และเอาแต่ใจ ลำตัวผมถูกมือหนาป้ายไปทั่วทั้งตัว ไม่มีที่ไหนที่เขาไม่ได้สัมผัส จนกระทั่งมือเขาไล้วนที่หว่างขาผม ต่ำลงไปอีกนิด แตะช่องทางนั้นเพียงเล็กน้อย จิตใต้สำนึกผมก็ตื่นขึ้นมาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
“อย่า!” ผมร้องพร้อมกับลืมตาตื่น ใบหน้าที่กำลังซุกไซร้คอผมเงยหน้าขึ้นมา
เพียงแต่ดวงตาคมกับหางคิ้วเชิดๆนั่นผมก็จำได้ทันที
“ไอ้โท..” ถึงแม้จะง่วงและไร้เรี่ยวแรง แต่ผมก็พยายามผลักตัวมันออกไป มันขืนเพียงเล็กน้อยผมก็ไม่สามารถทำอะไรมันได้แล้ว คนตรงหน้าจับข้อมือผม จ้องตากันแบบไม่มีใครยอมใคร
“มึงยั่วกูเองนะ มึงบอกมึงร้อน” ไอ้โทพูดแล้วมองต่ำ “แล้วจู่ๆมึงก็ถอดเสื้อผ้า”
“กูไม่เชื่อ!” อย่างผมเนี่ยนะ...ที่จะนอนแก้ผ้าตัวเอง เหอะ ไปพูดให้ควายฟังไป
ตอนนี้ผมตื่นเต็มตาแล้ว สะบัดหัวไล่ความง่วงก่อนจะลุกขึ้น ไอ้โทมันปล่อยผมง่ายดายแต่ก็ไม่วายถามเสียงแข็ง
“มึงจะไปไหน?”
“กลับหอ”
“เหอะ มึงลืมแล้วเหรอว่ากูซื้อมึงแล้ว” มันย้ำในสิ่งที่ผมลืมไปเสียสนิท ร่างกำยำลุกขึ้นมาจากเตียง ย่างก้าวเข้ามาหาผม ส่วนผมก็เดินถอยหลังทีละก้าว ก้าวต่อก้าว...จนหลังผมสัมผัสกับความเย็นเฉียบของกำแพง เงาร่างสูงโน้มทับลงมา
“ตราบใดที่กูยังไม่เบื่อ มึงก็ห้ามไปไหนทั้งนั้น” มันสั่ง “อยู่ที่นี่! กับกู!”
ให้อยู่กับมึง...สู้ให้กูไปอยู่ใต้สะพานลอยยังดีกว่า!
แต่แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์ราคาแพงที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ในนั้นมีรูปผม รูปที่ผมต้องการเห็นมันชัดๆอีกสักครั้ง ตอนนี้ในหัวสมองผมว่างเปล่า มีแต่หมอกควันเต็มไปหมด นึกอะไรไม่ออกเลยสักอย่าง
ยิ่งความรู้สึกคุ้นๆตอนที่ไปกินเหล้าเลี้ยงสายรหัสคราวที่แล้วยิ่งทำให้ผมอยากรู้
“มองอะไร? อยากได้รูปงั้นเหรอ?”
ผมตวัดสายตามามองใบหน้าได้รูปอีกครั้ง
“ใช่”
“งั้นก็อยู่กับกู”
คราวนนี้ผมเงียบ ในสมองคิดอย่างรวดเร็ว
เอาไงดี...
“ไม่ต้องคิด อยู่กับกูนี่แหละ” ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่าที่รู้สึกว่าน้ำเสียงมันอ่อนลง
“แต่ที่หอ...” ผมค้าน
“เดี๋ยวกูจัดการเอง หอมึงเหมือนจะพังได้ตลอดเวลา”
“งานร้านกุ้ง...”
“ลาออกซะ”
“แต่...” ผมค้านอีก
“มึงคนเดียวกูเลี้ยงไหว” นี่มึงจะให้กูพูดจบสักประโยคไหม ผมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “กูซื้อมึงแล้วก็ช่วยทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อยนะ ซักผ้า กวาดถู ทำกับข้าว เป็นใช่ไหม?”
ผมไม่ตอบมัน ไม่ใช่ไม่อยากตอบ แต่ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี ในเมื่อผมทำเป็นแค่มาม่าและอาหารประเภทไข่ดาว ไข่เจียวและไข่ต้ม ส่วนไข่ที่มีวิธีพลิกแพลงมากกว่านี้...ผมก็ยังไม่แน่ใจ
ไอ้โทมันเดินไปหยิบกระเป๋าเงิน แล้วเดินกลับมาหาผม ยื่นบัตรอะไรไม่รู้มาให้
“รับไปสิวะ นี่ค่าตัวมึง จะใช้เท่าไหร่ จะซื้ออะไรก็แล้วแต่มึง”
ผมรับบัตรมาอย่างกล้าๆกลัวๆ สำรวจบัตรในมือ มันไม่ใช่บัตรเครดิตหรูหราอะไร เป็นเพียงแค่บัตรเดบิตที่ใช้ถอนเงินตามตู้ธนาคารธรรมดาๆ
“วันเกิดมึง”
“อะไร?” คราวนี้ผมเงยหน้า จู่ๆก็มาบอกว่าวันเกิดผม อะไรของมันวะ?
“รหัสบัตรไงสัด โง่อีก” มันบอกตบท้ายด้วยการด่าผม ขายาวๆของมันเดินไปทางห้องน้ำ แต่ผมตะโกนเรียกมันไว้ ทำให้มันหยุดชะงัก
“เดี๋ยว! มึงยังไม่ได้ให้รูปกู”
“กูบอกเหรอว่าจะให้มึงตอนนี้?”
ไอ้เหี้ยยยย กูยอมมึงขนาดนี้แล้ว นี่มึงยังคิดจะ...
“ไปอาบน้ำไป แล้วค่อยมาคุยกัน”
แล้วแผ่นหลังขาวๆของมันก็หายไปในห้องน้ำ ผมก้มมองดูบัตรแข็งในมือ
นี่ผมกลายเป็นเด็กขายอย่างเต็มตัวแล้วใช่ไหม?
ที่กลางโต๊ะอาหารมีไข่เจียว น่องไก่ซีพีที่ทอดเรียบร้อยแล้ว แล้วก็ผู้ชายอีก 2 คน คนหนึ่งกำลังกินด้วยท่าทางสบายๆ ส่วนอีกคน...กำลังนับเม็ดข้าวอยู่
“แดกสิวะ” แล้วมันก็เขี่ยน่องไก่มาให้ผม เน้นย้ำว่าเขี่ย
วันนี้เป็นวันเสาร์ เมื่อวานที่จัดนิทรรศการเป็นวันศุกร์ ไอ้พวกเพื่อนๆในเจอร์มันเลยเมาได้อย่างเต็มที่ ส่วนตัวผมที่จู่ๆก็เกิดอาการง่วงจนล้มพับไปกลางร้านก็มีไอ้โทพาผมมานอนที่คอนโด ณ ที่ผมกำลังนั่งอยู่ตอนนี้
จากการให้คำของมัน มันบอกว่าผมตัวเบามาก กรุณาแดกเยอะๆ
“กินให้หมด สงสารชาวนาที่เค้าปลูกข้าวบ้าง”
แหม่ไอ้สัด ก็มึงเล่นตักมาให้กูพูนจานแบบนี้กูคงกินหมดหรอก
ในใจผมคิดแบบนั้น แต่ความจริงคือผมตักข้าวเข้าปากแบบเงียบๆ
เมื่อคืนหลังจากที่มันเข้าไปอาบน้ำ ผมก็ไปอาบน้ำบ้าง พออาบน้ำเสร็จก็พบว่ามันนอนรออยู่ที่เตียงแล้ว ผมหันหลังเพื่อนที่จะไปนอนโซฟาด้านนอกทันที แน่นอนว่าสุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้ไปนอนหรอก เกิดมีปากเสียงกันเล็กน้อย แต่เพื่อรักษาระดับอารมณ์ของมันแล้ว ผมว่าผมหยุดเถียงมันดีกว่า
ผมกลัวนะ ตอนที่นอนข้างมัน กลัวว่ามันจะ...ทำแบบนั้นกับผมอีก แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีอะไร มันแค่นอนกอดผมเฉยๆเท่านั้นเอง วงแขนกว้างโอบกอดผมราวกับจะปกป้อง แต่ผมคงลืมไปว่าก็วงแขนนี้ไม่ใช่เหรอ...ที่ทำร้ายผม
บทจะโหดก็โคตรน่ากลัว บทจะร้ายก็ร้ายแบบไม่ฟังใคร แต่พอมาเจอมันบทนี้ บอกตรงๆว่ามันทำให้ผมนึกไปถึงตอนที่มันยังไม่ได้รูปบ้าๆจากไอ้เวรที่มันจงใจใส่ร้ายผม
ดังนั้นผมควรจะทำตัวดีๆ เพื่อไม่ให้มันกลายร่างอีก
“จะยัดเข้าไปอีกนานมะ?” ไอ้โทกินหมดนานแล้ว มันนั่งจ้องผมที่พยายามฝืนกินข้าวให้หมด จนสุดท้ายมันคงทนไม่ไหว หยิบจานข้าวผมไปทิ้งหน้าตาเฉย
แล้วหมาตัวไหนมันตักข้าวให้ผมเยอะๆแล้วบอกว่าให้สงสารชาวนาวะ?
“คงไม่ต้องบอกนะว่าต้องทำอะไรต่อไป”
ครับ จานที่เพิ่งกินเสร็จวางเต็มอยู่ตรงหน้า สายตาที่มึงมองมามันฟ้องว่าให้กูไปล้างจาน ซึ่งผมก็เก็บไปล้างแบบเงียบๆ ส่วนไอ้คุณชายเจ้าของห้องไปเปิดหนังนอนดู
พอผมล้างเสร็จก็เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง
“ยืนค้ำหัวกูอยู่ได้ มานวดให้กูสิวะ” ผมมองไปยังขายาวๆที่พาดเลยไปยังเก้าอี้นั่งเล่นอีกตัว
เห็นแล้วหมั่นไส้ ทำไมผมไม่เกิดมีขายาวๆแบบนี้มั่ง?
ในจอกว้างยาวราบแบนที่ติดกับผนังฉายหนังเรื่องอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าคงเป็นแนวบู๊แอคชั่น เดาจากปกแผ่น ซึ่งถ้าคนอื่นมาเห็นคงรู้แหละครับว่ามันคือเรื่องอะไรและอาจเคยดูมาแล้ว แต่ผม...จนๆอย่างผม ไม่มีเวลาฟุ่มเฟือยไปดูหนังในโรงหรอกครับ เวลาเพื่อนๆคุยกันก็ได้แต่นั่งฟังเก็บข้อมูล
“ตอนบ่าย ไปเก็บของ” ระหว่างที่ผมกำลังนวดขายาวๆของมัน (ซึ่งบางทีผมแอบเน้นน้ำหนักลงไปมากกว่าปกติ แต่ก็ไม่เห็นมันจะร้องโอ๊ยอะไร หมั่นไส้ชิบ) มันก็พูดขึ้นมา สายตาก็ยังคงจับจ้องที่จอขนาดใหญ่
“เอามาแต่หนังสือ พวกเสื้อผ้าของใช้เดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่” มันพูดต่อ นั่นทำให้ผมพอเข้าใจแล้วว่ามันกำลังพูดถึงเรื่องอะไร
เปลือง...ผมกำลังจะอ้าปากด่า แต่หากมาคิดๆดูแล้ว ผมควรจะใช้เม็ดเงินที่มันซื้อผมให้คุ้มค่าสิ
หึหึหึ
แล้วมึงจะรู้ว่าค่าตัวกูแพงกว่าที่มึงคิด
รถยุโรปคันหรูไม่ได้เข้ากับหน้าหอพักเก่าๆโทรมๆเลย ดูแล้วขัดตาชอบกล แต่ก็เรื่องของมัน อยากจะจอดตรงนี้ก็ช่าง คงอยากให้คนอื่นสนใจ แต่กูไม่ได้อยากให้คนอื่นสนใจเลยโว๊ยยยยยยยยยยย
“ลงไปสิ” น้ำเสียงมันติดจะขำนิดๆ
ก็ดูมัน!! คนรอบข้างที่เค้าพักกันแถวนี้หันมามองรถของมันใหญ่ แถมบางคนยังชี้และยืนรอคนที่กำลังจะก้าวลงจากรถอย่างใจจดใจจ่อ
“ให้เวลา10นาที”
ห๊ะ มึงให้กูขึ้นไปมองห้องตัวเองเฉยๆใช่มั้ย?
“9 นาที 57 วินาที”
ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดด
ผมจำใจลงจากรถ เดินก้มหน้าก้มตาเข้าหอพักอย่างเร่งรีบ เมื่อถึงหน้าประตูห้องก็ไขกุญแจผลักเข้าไป ภายในห้องยังเหมือนเดิมทุกอย่าง คิดแล้วก็ใจหาย นี่ผมต้องไปอยู่กับมันจริงๆเหรอเนี่ย?
แต่เมื่อคืนมันบอกว่า...ผมจะอยู่กับมัน จนกว่ามันจะเบื่อ...
เหอะๆ น่าสมเพชตัวเองชะมัดเพราะอีกไม่นานมันก็คงเบื่อผม แบบที่มันทำกับผู้หญิงมานักต่อนัก
แต่นั่นก็เท่ากับว่าผมจะเป็นอิสระจากมันไม่ใช่เหรอ...? แล้วผมจะได้กลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมๆอีกครั้ง แม้จะมีบางอย่างที่มันคงไม่เหมือนเดิมก็ตาม
ผมรวบหนังสือมาไว้ในอ้อมกอด ข้าวของผมไม่มีอะไรมาก สำรวจห้องอีกครั้ง ปิดไฟและล๊อคห้องดังเดิม
เดี๋ยวก็ได้กลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม กลับมาอยู่ห้องนี้เหมือนเดิม...
เมื่อลงมาถึงรถ ผมรีบโยนหนังสือไปไว้ที่เบาะหลังแล้วสอดตัวมานั่งคู่กับมันหน้ารถ
“คอม...กูต้องการคอม” เจ้าพีซีที่อยู่ในห้องของผมก็เป็นอีกสิ่งที่ผมคงจะคิดถึงมันมาก ในเมื่อมันบอกว่าผมอยากได้อะไรให้ซื้อ ผมก็จะซื้อ
ไอ้โทมันไม่พูดอะไรนอกจากสตาร์ทรถและเคลื่อนตัวไปยังห้างสรรพสินค้าชื่อดังภายในเวลาไม่กี่นาที มันพาผมเดินเข้าออกร้านแบรนด์เนมชื่อดังเป็นว่าเล่น บัตรเครดิตของมันถูกรูดแล้วรูดอีก มันตวัดลายเซ็นนับครั้งไม่ถ้วน จากที่ผมบอกว่าจะซื้อของให้มันหมดตัว กลับกลายเป็นว่าผมนี่แหละกำลังเอ๋อเพราะจำนวนเงินที่ถูกรูดเพื่อใช้จ่ายเสื้อผ้ามันมากขึ้นเรื่อยๆ
“พอแล้วไอ้เหี้ย กะให้กูใส่ยันชาติหน้าเลยเหรอ” ครับ ผมไม่ได้คิดในใจ แต่ด่ามันไปตรงๆพลางชูถุงแบรนด์เนม นี่ในมือผมยังไม่หมด บางส่วนมันสั่งให้ส่งไปที่คอนโดมัน ชุดนิสิตนักศึกษามันก็พาไปตัดที่ร้านซึ่งผมคงไม่กล้าแม้แต่จะเฉียดหน้าร้าน
พอได้ด่ามัน มันก็เหมือนจะรู้สึกตัว มันเลยพาผมไปไอสตูดิโอต่อ มันคุยกับพนักงาน ส่วนผมก็เดินจิ้มโน่นดูนั่นไปเรื่อย ไม่นานนักมันก็เดินมาบอกว่าให้ไปร้านอื่น
มันพามายังศูนย์เครือข่ายโทรศัพท์ชื่อดังแห่งหนึ่ง มันก็จัดการของมันไป ส่วนผมก็ยืนรอเฉยๆเพราะเริ่มเมื่อยแล้ว
“เอาโทรศัพท์มึงมา” ผมล้วงหยิบให้มันอย่างงงๆ มันรับไปแล้วแกะฝาหลัง จัดการถอดแบตหยิบซิมแล้ว...หักทิ้ง
“เห้ย! นั่นซิมกูนะ!”
“ทำไม? กลัวลูกค้าติดต่อไม่ได้เหรอ?” มันถามกลับนิ่งๆ ก่อนจะยื่นไอโฟนสีดำมาให้ผม
ผมไม่ได้อยากได้เลยสักนิด
“กูเมมเบอร์ป้ากู เพื่อนกู เฮียโกวไว้ในนั้น” ผมตอบกลับไป ทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดดูถูกถากถาง หากผมเถียงมัน มันก็คงอาละวาด ซึ่งที่นี่เป็นห้างสรรพสินค้าชื่อดัง คงไม่เหมาะเท่าไหร่
“แน่ใจเหรอว่ามีแค่นั้น? ไม่ใช่มีเบอร์ไอ้เด็กเหี้ยนั่นด้วยเหรอ?” มันถามเหยียดๆก่อนจะเดินต่อ ทิ้งให้ผมขมวดคิ้วกับคำพูดของมัน
อย่าบอกนะว่าเมื่อเช้ามันแอบดูโทรศัพท์ของผม แต่ในโทรศัพท์ผมก็ไม่มีอะไรนี่หว่า เบอร์ที่เมมไว้ก็มีแค่...เห้ย เมื่อกี้มันพูดว่าไงนะ? ไอ้เด็กเหี้ย? มัน...หมายถึงปกป้องงั้นเหรอ?
กว่าผมกับมันกลับมาถึงคอนโดก็ปาไปเกือบ 3 ทุ่ม เพราะก่อนที่จะออกไปเก็บของที่หอผมนั้นก็ 6 โมงเย็นแล้ว เรากินข้าวกันที่ห้างนั่นเรียบร้อย ซึ่งผมขอสาบานเลยว่าจะไปกับมันเพียงลำพังเป็นครั้งสุดท้าย
ทั้งๆที่พยายามเดินตามมันต้อยๆให้เหมือนคนใช้มากที่สุด แต่มันกลับดึงตัวผมให้เดินตีคู่กับมัน และก็ยิ่งเห็นความแตกต่างทั้งรูปร่าง หน้าตา ส่วนสูง(อย่าย้ำ) คนรอบข้างมองมันเหลียวหลัง โดยเฉพาะสาวๆบางคนถึงกับกรี๊ด บางคนอาการหนักถึงกับเดินตามเข้าร้านอาหารที่มันพาผมไปกิน
ส่วนคอม...อืมมม มันไม่ได้ซื้อพีซีตั้งโต๊ะ แต่มันซื้อแมคบุคโปรให้ผมตอนทีมันเดินเข้าไปในไอสตูนั่นแหละ วันนี้ผมตามใจมันมาทั้งวันแล้ว ดังนั้นควรถึงเวลาที่ผมจะได้สิทธิของผมซักที
“รูป” ผมเอ่ยขึ้นมาขณะที่มันกำลังเดินเข้าห้องน้ำ
“...” มันไม่พูดอะไร นอกจากเปลี่ยนตำแหน่งการก้าวเท้า มันตรงไปยังโต๊ะทำงานของมัน หยิบไอโฟนขึ้นมาแล้วเอามาให้ผม เบือนสายตาหนีไอโฟนในมือราวกับไม่อยากมอง
“ลูกค้าคนไหนล่ะ? หรือว่าเยอะจนจำไม่ได้?” และไอ้โทก็เดินเข้าห้องน้ำไป
ผมสำรวจรูปในจอ จัดการขยาย เลื่อนทีละมุมอย่างช้าๆ
เตียงแบบนี้...ผมคุ้นๆ ยิ่งเป็นเตียงที่ผ้าปูและผ้าห่มเป็นสีขาว...เตียงในโรงแรมสินะ ผมเลื่อนรูปมายังจุดที่เป็นส่วนหัวของผู้ชายข้างๆ
สีผมแบบนี้...แล้วภาพในหัวภาพหนึ่งก็แว๊บเข้ามา
ตอนปี1 พี่พลก็ทำสีแบบนี้...ไม่ผิดแน่ๆ...จากนั้นในหัวสมองผมก็บรรยายตอนที่ผมไปกินเลี้ยงสายรหัสเป็นฉากๆ
ที่โต๊ะมีพี่พลซึ่งเป็นพี่รหัสและพวกเพื่อนๆที่ผมเจอเมื่อคืนวาน พี่กุ้งที่เป็นลุงรหัส และพี่ดอมซึ่งเป็นปู่รหัส เนื่องจากงานนี้เป็นงานเลี้ยงสายรหัส ไอ้จ๊อบ ไอ้หลาม ไอ้บูม ไอ้โทเลยไม่มีใครมาด้วย ผมเมามาก เดี๋ยวคนนี้ชนแก้ว เดี๋ยวคนนี้ชงให้ ผมดื่มตามที่พี่ๆเขาบอกจนรู้สึกมึนและง่วงมาก ทั้งง่วงทั้งร้อน ผมสลบคาโต๊ะ
ตื่นขึ้นมาอีกทีก็บ่ายแก่ ผมจำได้ว่าผมตื่นขึ้นมาในห้องของตัวเอง ตอนนั้นผมปวดหัวจากอาการแฮงค์มาก แต่เสื้อผ้าอะไรก็ใส่เรียบร้อย ตามตัวไม่มีร่องรอยใดๆทั้งสิ้นนอกจากความปวดล้าของกล้ามเนื้อ
หากผมเดาไม่ผิด...คนที่มาส่งผมที่ห้องคือพี่พล แต่ก่อนที่พี่เขาจะมาส่งผมที่ห้อง...
เขาพาผมไปไหน?
ในรูป...ใช่ตอนก่อนที่พี่พลจะพาผมกลับมาที่ห้องรึเปล่า?
คนที่ตอบได้ก็มีแต่พี่พลซึ่งเป็นพี่รหัสของผมเท่านั้น
Next Chapter >> - 11 - (part1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2578511#msg2578511)
Talk
แฮร่ แอบมาลง อิอิ
แต่แพรคงมาลงอีกทีคือหลังสอบเสร็จเลยน้า (วันที่27)
พูดถึงเนื้อหากันมั่ง
จะเฉลยแล้ววววว จะได้เขียนพาร์โทแล้ววว (หลังจากที่พระเอกเราโดนด่ามานานมาก)
แพรอ่านทุกคอมเม้นท์นะ ต้องขอบคุณมากจริงๆค่ะ ทุกคอมเม้นท์คือแรงผลักดันให้แพรเขียนต่อจริงๆ
บางอันอ่านแล้วขำ บางอันอ่านแล้วเครียด
แบบว่าแต่ละคนคิดเยอะมากก ด่าโทจนแพรสงสารโทเลยอะ แต่ก็ชอบให้โดนด่านะ 5555+
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้แพรเขียนเอามันส์ เอาแต่ใจ ซาดิส โรคจิต ข่มขืน (หึหึหึหึหึ)
ดังนั้นหากตรงไหนอ่านแล้วขัดใจกับการกระทำของตัวละครทุกตัวแพรต้องขออภัยด้วยนะคะ
แต่บอกเลยว่าทุกตัวละครมีเหตุผลในตัวของมันค่ะ ซึ่งแพรจะค่อยๆเฉลยนะ ใจเย็นๆ
และนิยายเรื่องนี้ แพรคือคนกำหนด แพรถูกเสมอ กร๊ากกกกกกกก
ทุกท่านนนนน แพรมีเรื่องขอร้องอยากให้ช่วยค่า
ช่วยหาอิมเมจของ นะโมและโทหน่อยค่ะ แพรพลิกหาทั่วแผ่นดินแล้ว
ไม่เจอที่ฟินๆเลย เฮ้ออออ
คือแพรไม่อยากได้ idol เกาหลีอะ มันเกลื่อน
ถ้าให้ดีอยากได้เป็นคนไทย วัยมหาลัย ที่ไม่ดังมาก แบบยังไงดี เอาเป็นว่าหล่อ แต่ไม่ดังเวอร์
อย่างเช่นที่แพรเล็งๆตอนนี้ อิมเมจโทคือพี่ธูป สุดหล่อคณะวิศวะแห่งมหาวิทยาลัยชื่อดังย่านบางเขน
(ไม่มีใครรู้จักใช่มั้ยล่ะ? แต่ขอบอกว่าพี่เขาหล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก)
อิมเมจน้องปกป้องก็อย่างที่เคยโชว์รูปไป หล่อน่ารัก แต่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก หึหึ
ช่วยกันเสนอแนะมาน้า
ขอบคุณมากค่ะ
จุ้บๆๆ
:L2: :L2:
รักทุกคน
-
เคลียให้ได้ไวไวนะนะโม
:mew1: :mew1:
-
กรี๊ดด น้องหนูนะโมโชคดีเป็นบ้า น่าอิจชะมัด โดนเสี่ยโทซื้อตัว ไปเป็นนายบำเรอ หึหึ :hao6:
โอ้ย ยิ่งกว่าตกถังข้าวสารอีก ตอนนี้หนูเป็นเด็กเสี่ยโทแล้ว ก็ทำตัวว่านอนสอนง่ายนะๆ
ปรนนิบัติเรื่องบนเตียงดีๆล่ะ แล้วเสี่ยเค้าจะให้รางวัล :katai3:
แหม่....อิช้านอยากจะสิงน้องโมเหลือเกิ๊นนนนนนนนน ได้สามีทั้งหล่อทั้งรวย :hao7:
-
พี่พลต้องการอะรายยยย
-
กรี๊ดดดดดด นางมาต่อแล้ววว ดีใจมว๊ากกกกกกก :sad4:
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกแบบมุ้งมิ้งมากอ่ะ มีพากันไปเดินห้าง ชิวมากอ่ะ (เหรอ?) 5555555555 :laugh:
“มึงคนเดียวกูเลี้ยงไหว”
อา.. ประโยคนี้อ่านแล้วฟินมาก // ทำหน้าฟิน :impress2:
ปล. เจอกันวันที่ 27 ค่ะ ขอให้สอบได้เน้อ สู้ๆ :กอด1:
เป็นกำลังใจให้จ้าาา ชุ้บๆ :L2:
-
ความจริงกระจ่างซักทีเถอะ! อยากเห็นนะโมมีความสุข :o12:
-
:katai4:
-
พลมันจะยอมรับมั้ยนะ
-
คือยังอยากรู้สรุป พี่พลนี่ได้ตัวของนะโมไปแล้วหรอ?
เห้ย แต่ไม่มีรอยนะ แต่ทำไมปวดกล้ามเนื้ออ่ะ
T^T แบบนี้โทก็ไม่ได้เป็นคนแรกของนะโมอ่ะสิ
[แอบกรีดร้องอยู่ในใจ นะโมของเพ่!!!~]
มาต่อแล้วดีใจนะ -3-
จะเฉลยแล้วก็ยิ่งดีใจ อยากรู้ตอนโทรู้ความจริงจะทำหน้ายังไง
-
ฮ่าาาาา ถึงด่าโทแต่ไม่ได้เกลียดนะ คือ แค่รำคาญที่มันโง่ เกินแล้วก็ทำกับนะโมรุนแรงกว่าเหตุเท่านั้นเอง แต่คือเข้าใจว่ารัก เลยทำให้ความโกรธครอบงำจนมันบังตาไปหมด
ส่วนเพื่อนคนอื่นก็ตามที่บอก ไม่เข้าใจว่าคืออะไร ตอนแรกช็อคก็เข้าใจแต่ก็ปล่อยเวลาทั้งๆที่รู้ว่าเพื่อนต้องทุกข์ใจแน่แต่กลับปลีกตัวห่างไป ไม่อะไร เราว่าเพื่อนกันจริง มันถามแล้วว ว่าเห้ยย มันคืออะไร และทำไม เพราะเพื่อนแท้มันจะต้องคิดว่าเพื่อนเรามันไม่ทำหรอกเพราะอะไรทำไม มันต้องถามต้องหาความจริง ส่วนจะแตกหักไหมก็อีกเรื่อง
-
ซ้อนเงื่อนเหลือเกิน :katai5:
-
นะโมจะทำยังไงต่อเนี่ยยยย ถ้าไปโวยก็แหวกหญ้าให้งูตื่นอ่ะดิ
แล้วถ้าบอกโท โทจะเชื่อมั้ยยยยย :katai1:
-
อ้ากกกกกก อยากรู้ความจริง พี่พลนางทำอะไร รออ่านพาร์ทโทนะคะ
-
:m29: แมะเลี้ยงไหว โด่...รักเค้า หึงเค้า แต่ทำร้ายเค้านี่ไม่ไหวนะโททททททททททท ว่าแต่เลิกกินหญ้าแล้วเหรอ
-
รอคอนหน้าได้ไหมเนี่ยย อิอิ
อยากอ่านพาร์ทโท
-
อิโทมันคงหึงเป็นหมาบ้าเลยทำตัวแบบนี้
พี่พลคคงไม่ได้ทำอะไรโมหรอกนะ
-
ณ จุดๆนี้รู้เลยว่า โทหลงนะโนฝุดๆ
-
รีบมาต่อเร็วๆนะคะ
-
พี่พลทำเพื่อไรอ่ะ
พี่รหัส ทำกะน้องแบบนี้หรอ แบบนี้อย่าไปนับถือมันเลย
ชั่วมากกกกกก
แต่สงสัย มำไมถึงส่งให้โทคนเดียว
แล้วพี่โมปวดเมื่อยตัวนี่โดนทำอะไรมั้ยนะ
-
พอเห็นว่าเรื่องนี้อัพนี่กรี้ดเลยค่ะ
กำลังคิดถึงนะโมอยู่พอดีเลย
คนที่ทำคือพี่พลแน่ๆ นะโมต้องบอกโทแล้วให้โทไปจัดการมันโดยด่วน
ตอนนี้เปลี่ยนพรรคมาเชียร์โทแล้วค่ะ
ชอบผู้ชายโหดๆแต่น่ารัก 555
-
พี่พลนี่ดูไม่น่าไว้ใจ แต่ถ้าทำเพื่อถ่ายรูปไว้แบล็คเมล์ แต่ไม่ทำอะไรโมนี่แสดงว่ามีเรื่องแค้นอะไรซักอย่าง
เรื่องนั้นเกี่ยวกับโทมั้ย ประมาณอยากแก้แค้นโทเพราะรู้ว่าโทชอบนะโม เพราะลำพังนะโมเอง
เหมือนไม่น่าจะไปมีเรื่องกับใคร ดูเป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ น่ะ หรือว่าพี่พลแกชอบนะโม หรือยังไง
สรุปรอเฉลยค่ะ 555
เสี่ยโท เปย์ให้หนูนะโมสุด ๆ ไปเลยนะ แต่ที่ห้ามแล้วยอมฟังและไม่ทำร้ายนะโมนี่ถือว่าได้ใจคนอ่านค่ะ
แล้วที่ให้มาอยู่ด้วยกันด้วย สรุปคือโทโคตรขี้หึงมาก โดยเฉพาะกับปกป้อง คงดูกันออกว่าเด็กนั่นคิดไรกับนะโม
ได้เค้ามาแล้วก็ต้องดูแลดี ๆ นะ ตอนนี้เหมือนโทจะซอฟท์ลงหน่อย แต่ก็พร้อมจะฮาร์ดเมื่อหึงขึ้นหน้า
คนอ่านชอบค่ะ เร้าใจ
ขอบคุณค่ะ
-
คือพี่ไม่ได้เกลียดโทนะ แต่เชียร์น้องปกป้องมากกว่า...อุ..แค่กๆๆๆ
แต่ดูจากพาร์ทนี้อิตาโทเธอทำตัวดีขึ้นมานิดนึง
จะหยวนๆยกโทษให้ก็ได้ 555
อยากจะบอกว่าจริงๆ ตอนแรกนี่ชอบโทมากเลยนะ
รอดูพาร์ทโทนะจ๊ะ
ปล. พี่พลตกลงเป็นตัวการจริงๆใช่มั้ย ฮึ้ยยยย คิดถึงพี่รหัสผู้แสนดีอย่างพี่วอร์มจัง :hao5:
-
ตอนหน้าโอกาสแกมาแล้ว รีบแก้ตัวซะนายโท ก่อนจะโดนคนอ่านกระซวกตรูด แก้แค้นให้น้องนะโม :z13:
-
บูมไม่เกี่ยวใช่ไหมอ่ะ ยังไงก็ยังอยากให้เป็เพื่อนกัน
หนูโม :hao7: ที่เธอจะทำตัวเองให้เป็นคนใช้นะทำไมไม่ได้หรอก เพราะที่ผญ.เค้ากรี๊ดแล้วพากันตามมาในร้านอาหารนะ เพราะเค้าคิดว่าหนูโมกับโทเป็นแฟนกันนะจร๊ะ แล้วาเค้ากรี๊กกันนี่ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เค้าเรียนกันว่า อารมณ์'ฟิน'!!!!
ตัวละครทุกตัวย่อมมีเหตุผล เหตุผลของโทก็คือแอบรักนะโมข้างเดียวรึป่าว คึคึ :katai2-1: :katai2-1:
-
คือยังอยากรู้สรุป พี่พลนี่ได้ตัวของนะโมไปแล้วหรอ?
เห้ย แต่ไม่มีรอยนะ แต่ทำไมปวดกล้ามเนื้ออ่ะ
T^T แบบนี้โทก็ไม่ได้เป็นคนแรกของนะโมอ่ะสิ
[แอบกรีดร้องอยู่ในใจ นะโมของเพ่!!!~]
มาต่อแล้วดีใจนะ -3-
จะเฉลยแล้วก็ยิ่งดีใจ อยากรู้ตอนโทรู้ความจริงจะทำหน้ายังไง
อารมณ์เดียวกันเลย
ยังไงก็ยังแอบโรแมนติก อยากให้พระเอกเป็นคนแรกของนายเอกอ่ะ
-
พี่พลทำไมทำกับนะโมอย่างนี้ละ หรือจริงๆพี่พลชอบโทเลยมากั้นท่านะโม อิอิ
-
อยากรู้ใจจะขาดรอน ๆ รอมาต่อเน้อ
ทำข้อสอบได้ เจอข้อสอบตรงกะที่อ่านนะจ๊ะ ไฟท์ !!!!
-
อุ้ยต๊ายยย!!!!โคตรหวานเลย เมื่อเทียบกับตอนอื่นๆ
ขนาดประโยคที่ว่า "รหัสบัตรไงสัด โง่อีก" ยังคิดว่าหวานเลยย ฮ่าาาา นี่ชั้นบ้าไปแล้ว :hao7:
ไหนจะ มึงคนเดียวกูเลี้ยงได้ ไหนจะอ้อมกอดราวกับจะปกป้อง อือหือ !!! :-[
แหมๆ ที่เค้ากรี๊ดๆๆ กันเนี่ย อิโทมันหล่อ หรือเดินคู่กันแล้วน่ารัก คิก :hao3:
อยากพาทโทจังง เอาน่า อีกไม่นานนน อยากรู้เหตุผลอิพี่พลจริงๆ
ปล.ขอบคุณมากจ้าแพรร ที่มาอัพ กำลังนั่งคิดว่าอีก 5 วันๆๆๆ อยู่เลยยยย :กอด1:
ปลล. :กอด1: กอดๆ me22893
-
ตอนนี้โทป๋ามาก ชอบจังป๋าโทกินข้าวแล้ว
ดีใจที่นะโมยังไม่เป็นของใครก่อนโท แต่พี่รหัสนะโมทำเพื่ออะไร ชอบโทมากเหรอ
ทำไมไม่พยายามด้วยตัวเอง ดีกว่าใส่ร้ายคนอื่น น่ารังเกียจจริงๆ คหสตนะ หุ หุ
-
ถ้าอิพี่พลทำจริง คงไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกับนะโมหรอกใช่ไหม?? :katai1:
อยากอ่านพาร์ทของโทแล้วอ่ะจริงๆ อยากรู้ว่าโทคิดอะไรอยู่กันแน่
พระเอกเราอารมณ์ขึ้นๆลงๆมาก แต่ก็ชอบนะ หุหุ :impress2:
สงสารก็แต่หนูนะโม ที่โดนกระทำจากฝ่ายนั้นฝ่ายนี้
หวังว่าจะรู้ตัวคนที่ทำเร็วๆ แล้วบอกโทให้กระจ่างชัดด้วย
โทจ้ะ จัดให้มันหนักๆเลยนะ :13223: :z4: :ซูโม่:
ขอบคุณคนเขียนเน้อออออออ
นับถอยหลังสู่วันที่ 27 . . .
-
อยากอ่านต่อไวๆๆๆ กี๊ซซซซซ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ส่วนเรื่องของอิมเมจ เราว่าพี่ธูปหน้าอ่อนไปอ่ะ คือที่เราจินตนาการไว้โทนี่แบบต้องหน้าเข้มๆ หล่อแบบดุๆ ดูเถื่อนๆ ไรงี้ 5555555
-
โทโดนด่ามาก็ตั้งหลายตอน อยากจะสงสารโทบ้างเหมือนกัน แต่ ณ จุดนี้ยังสงสารไม่ลงง่ะ ยังอยากจะด่าต่อไป
ตอนนี้เพลาลงหน่อย เหลือแต่ความหึงหวง เลยรู้สึกใจเย็นลง 5555 แบบที่ผ่าน ๆ มาเอ็งซาดิสก์เกิ๊น จนฉันอยากจะจับไปบูชายัญ
ตกลงว่า.... นะโมโดนกลั่นแกล้งเหรอ แล้วอะไรยังไงเนี่ย อยากรู้ความจริงเร็ว ๆ จัง :hao4:
จะได้อ่านพาร์ทของโทแล้วใช่ไหมคะ อือ ค่อนข้างหมดคำพูดกะตัวละครนี้ รออ่านดีกว่า
-
แง่งงงงงงง แค่สีผมมันบอกแทบไม่ได้เลยอ่ะ
ยิ่งเป็นรูปสมัยก่อนๆ ไฟล์ภาพจากมือถือมันห่วยมาก (2 ปีก่อนนี้หามือถือมีแฟลช์ยากนะ)
ขนาดใช้ไอโฟนขยายได้ น่าจะใหม่ๆ หน่อยล่ะ
กรรมของนะโม
ยังเกลียดอิพวกที่เคยเป็นเพื่อนนะโมอยู่นะ -*-
-
เรื่องมันซับซ้อนจริง
เมื่อไรจะรู้ความจริงละครับ
ทำไมโท บื้ออย่างนี้ไม่รู้สึกบ้างเหรอว่า คนขายตัว กับคนไม่ขายตัวมันต่างกัน
-
ตามล่าหาความจริงมาให้ได้นะนะโม สู้ๆ~
-
ต้องไปจัดการที่ต้นตอสินะ ไปหาอีพี่พลด่วนเลยนะโม พาเพื่อนไปด้วยนะ อย่าฉายเดี่ยวล่ะ เดี๋ยวจะโดนซ้ำสอง
ส่วนโท กองเชียร์จะเยอะขึ้นนะ ถ้าเธอเลิกประชดซะที 555
อ่า ยิ่งอ่านยิ่งติด งือ :katai1:
น้องแพรสู้ๆ นะคะ พี่รออยู่น๊าาาา
:mew1:
-
แหม อยากให้นะโมละเมอถึงพี่พลจัง โทได้ยินจะได้ไปกระทืบซะ
:กอด1:
-
ความจริงใกล้จะมาแล้ววววว
นะโมเก่งมาก ค่อยๆนึกไป ค่อยๆวางแผนไป
จับพี่พลให้ได้ อยากรู้นักทำไมทำแบบนี้ น้องรหัสไม่ใช่เร้อะ
หรืออีพี่พลมันรู้ว่าโทชอบนะโม แต่โทกะพี่พลเคยมีเรื่อง ไม่กินเส้นมาก่อน
เลยหาเรื่องโทโดยใช้นะโมเป็นเครื่องมือ? แอร๊ยยยยย คิดเป็นตุเป็นตะ 55555
:กอด1:
-
รอเฉลยยย
จะแอบสมน้ำหน้านังโท
-
โท น่าจะรู้อะไรไม่ชอบมาพากลเกี่ยวข้องกะนะโม นะเราว่า ดูจากว่าเหมือนโทจะปกป้องนะโมนะ ให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลย
ส่วนตัว ชอบคาแรคเตอร์โท อะ.....เรื่องรูปโท ในเรื่องคนเขียนบอกว่าเป็นคนผิวขาว แต่ดุ คือหายากอะ ^^
-
ความจริงกำลังเปิดเผย ตอนแรกคิดว่าเป็นบูมก็ต้องบอกว่าคนเขียนๆให้เราเชื่อแบบนั้น
และคิดว่าเป็นปกป้อง แพรเก่งมากๆ และอยากรู้เหตุผลที่พี่พลทำ ทำไมทำแบบนี้กับนะโม
แล้วโทเป็นอะไรอีก ไมทำดีกับนะดม หรือจะรู้อะไรเลาแล้ว
-
ตามอ่านรวดเดียวจบค้า
สนุกมาก และอิโทก็โง่มากเช่นกัน
ทำไมไม่เคยฟังอะไร ใช้กำลังแบบนั้นให้ได้อะไรขึ้นมาย่ะ :beat:
แอบเชียน้องป้อง กินเด็กอายุยืนนะโม -..-
ขอบคุณมากค้าที่แต่งมาให้อ่าน :pig4:
-
ไม่ได้เกลียดโทนะ แต่อยาก :z6: :z6: :z6: :z6: พร้อมโบกศรีษะเบาๆ เอาให้สะเทือนถึงซีรีบรัม เผื่อว่าแกนสมองจะสั่งงานให้รับทานอย่างอื่นนอกจากหญ้าบ้าง กร้ากกกกกกก :pandalaugh:
คบกันมาตั้งนาน น่าจะรู้จักนิสัยใจคอกันบ้าง โดยส่วนใหญ่แล้ว คนที่แอบชอบเนี่ยจะรู้จักคนที่ชอบมากกว่าเจ้าตัวเองซะอีก ถ้าใช้กล้ามเนื้อที่อยู่ข้างในกะโหลกซักนิด น่าจะคิดได้ว่าโดนใส่ความ แล้วที่ควรจะตามมาคือ ใคร แล้วมจจี้โดนอะไรบ้างรึป่าว ไม่คิดว่ามจจี้โดนข่มขืนไปแล้ว แล้วโดนถ่ายแบล็กเมล์บ้างหรอ คือรักชอบใคร ความคิดแรกควรเข้าข้างเค้า ไม่เชื่อว่าไม่ดีไม่ใช่หรอ ไม่ใช่ว่าเห็นเลวไว้ก่อน อันนี้เป็นปฏิกริยาของคนที่เกลียดมากกว่านะ ที่ทำไรปุ๊บนี่คือมันเชรี่ยไว้ก่อนที่จะคิดถึงเหตุผล คือการกระทำและความคิดของโท (จากการกระทำ) ได้แค่จริงๆแล้วเกลียดมจจี้ (แต่พอได้แล้วอาจเริ่มมีใจ) หรือ จงใจเลวใส่ ทำซึนและมึนบังคับมันซะเลย :เฮ้อ:
แต่ไงก็แล้วแต่ ไม่แยว่าเหตุผลคืออัลไล แต่ก็หวังจะเห็นอิโทเจ็บปวดปางตาย และให้มีมือที่สามหล่อ รวย เริ่ด เข้ามาช่วยปรุงมาม่าให้แซ่บบบบบบ 555+ o13
รออ่านต่อนะเทอว์ :katai5:
-
อ๊าาาา
ความจริงปรากฎไวไวที ได้โปรดดดด
มาอัพอีกนะค๊า :katai4:
-
เริ่มจำได้แหละ ดีใจกับนะโมด้วย
แต่ถ้านะโมคิดดีๆจะรู้ว่าที่โททำเนี่ย เสน่หาล้วนๆ
ไม่มีใครเกลียดกันแล้วทำดีด้วยขนาดนี้หรอก
รักต่างหากละ เลยทุ่มเทให้ขนาดนี้
และเพราะรักเลยผิดหวังที่รู้อะไรที่ไม่อยากรู้
แต่ดีที่สุดที่ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว 5555 :mew1:
-
รอเฉลยๆๆๆๆ ทีนี้ละ เงิบกันเป็นแถวแน่ นังโท 55555 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ไอ่พี่พลเหรอที่เป็นคนทำ ต้องการอะไรจากนะโมเนี่ย :katai1:
แต่พอโทเริ่มหยุดเป็นหมาบ้า ก็น่ารักดีไปอีกแบบ เปลี่ยนใจมาชมเร็วมาก ก็เค้าชอบคนใจดีนี่นา :-[
-
อุ้ยต๊ายยย!!!!โคตรหวานเลย เมื่อเทียบกับตอนอื่นๆ
ขนาดประโยคที่ว่า "รหัสบัตรไงสัด โง่อีก" ยังคิดว่าหวานเลยย ฮ่าาาา นี่ชั้นบ้าไปแล้ว :hao7:
ไหนจะ มึงคนเดียวกูเลี้ยงได้ ไหนจะอ้อมกอดราวกับจะปกป้อง อือหือ !!! :-[
แหมๆ ที่เค้ากรี๊ดๆๆ กันเนี่ย อิโทมันหล่อ หรือเดินคู่กันแล้วน่ารัก คิก :hao3:
อยากพาทโทจังง เอาน่า อีกไม่นานนน อยากรู้เหตุผลอิพี่พลจริงๆ
ปล.ขอบคุณมากจ้าแพรร ที่มาอัพ กำลังนั่งคิดว่าอีก 5 วันๆๆๆ อยู่เลยยยย :กอด1:
ปลล. :กอด1: กอดๆ me22893
อิอิ กอดคุณ ferasia10 นะค้า
พาร์ทโทใกล้จะมาแล้วๆๆๆๆ ดีใจๆ จะได้รู้กันซะทีว่าอิโทแด๊กหญ้าเป็นอาหารจริงๆเปล่า
หรือจริงๆแล้วพลรู้ว่าโทชอบนะโม แล้วมีเรื่องกับโท เลยมาลงที่นะโมหรือเปล่า
(ยกบูมให้ปกป้องไปเต๊อะะะะะะะะะ)
ปอลอ ตอนนี้เรามาเลทมากกกก คือนึกว่าจะมาหลังปีใหม่อ่าค่ะ
คุณแพรอ่านหนังสือสุ้ๆน้า
-
เฉลยเลยได้ป่ะ เค้าอยากรู้ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
อ๋า เผยมาอีกนิด
-
ทำไมมันเขินก็ไม่รู้นะ55555555555555555555555
จริงๆคงหวงมากอะไรมากเจองี้ไปเลยไปไม่ถูก
หรืออีพี่พลมันรู้ฟะว่าโทชอบโมเลยแกล้งแม่งเลยเพราะมันชอบโท โอ้ยนี่เพ้ออะไรอยู่555555555555555555
ปล. *เซิร์ทรูปพี่ธูปด้วยความเร็วสูง* กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
คือโทเป็นสาวกแอปเปิ้ลใช่มั้ย :hao7:
จริงๆ เราว่าโทก็ดีแหละแต่ขี้บังคับไปนิด เผด็จการไปหน่อย 55555
อยากอ่านพาร์ทโทมากกกก รอไม่ไหวแล้ววววว
แล้วสรุปเรื่องรูปเป็นฝีมืออิพี่พลใช่มั้ย นางมีเหตุผลอะไรมาทำกับนะโมแบบนี้เนี่ยยยย โมโห :fire:
-
ไม่น่าหลงมาอ่านเลย ติดงอมแงม กว่าจะได้อ่านตอนต่อไปก็อีกหลายวัน
-
อืมมม ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นพี่พล แต่ยังลึกลับซับซ้อนได้อีก :really2:
อยากรู้.....ว่า ทำไปทำไม เพื่ออะไร และใครรู้เห็นบ้าง แอร๊ยยยย :ling1:
ปล.พาร์ทนี้โทแลดูไม่เลวร้ายมากนัก ยอมกอดนะโมเฉยๆ ด้วย มีพัฒนาการ แต่ด้วยความเป็นโเดี๋ยวมันคงดีแตกอีกแน่ๆ (ยังสติลเกลียดโทอยู่นะ 555+)
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
โอย มันคาใจ :katai4:
-
แอร๊ย ฉันพลาดอัลไลกันเนี่ย ลืมส่องได้เยี่ยงไร!?!?!
ปล. บางทีโทก็ตีหน้าซื่อนะ เหมือนรู้ว่านะโมซิงแต่ไหลตามน้ำน่ะ
-
อ๊ากกก ค้างจ้าๆๆๆๆๆ :katai1:
-
- 11 -
(part1)
“เฮ้ย!!” ผมร้องเสียงหลงเมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมาเจอกับไอ้โทยืนจังก้าอยู่ ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กขยี้ผม บนตัวสวมชุดนอนซึ่งเป็นเสื้อยืดคอย้วยๆกับกางเกงขาสั้นธรรมดาๆ ส่วนไอ้คนที่ยืนขวางผมอยู่ตอนนี้ ร่างกายมันมีเพียงแค่ผ้าขนหนูที่พันไว้รอบเอว อวดกล้ามเนื้อและผิวสวยๆของมัน
ผมก้มหน้า ทำเป็นไม่เห็น เบี่ยงตัวเดินไปอีกทาง แต่ร่างสูงใหญ่ตรงหน้าก็ขยับมาขวางไว้ พอจะเดินไปอีกทาง มันก็ตามขยับตาม
“หลบดิวะ” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองมัน หยุดขยี้หัว
“...” แต่มันเงียบ เอาแต่จ้องผม
“จะยืนขวางกูอีกนานมั้ยสัด?” ผมเริ่มทนไม่ไหว หลบก็ไม่หลบ ตอบก็ไม่ตอบ
เมื่อคืนมันไม่ได้นอนที่นี่ เห็นว่าไอ้หลามโทรตามหลังอาบน้ำเสร็จ ไอ้โทแต่งหล่อ และก่อนมันจะออกจากห้องยังสั่งย้ำไม่ให้ผมหนีไปไหน ซึ่งมันล๊อคแม่กุญแจไว้ข้างนอกอีกชั้น ซึ่งผมก็ไม่ได้มีปัญหาอยู่แล้ว มันออกไปเที่ยวได้ยิ่งดีต่อตัวผม ส่วนเรื่องหนี ผมคงไม่คิดอะไรปัญญาอ่อนๆอย่างเช่นการปีนหน้าต่างคอนโดชั้นที่38หรอก
ไม่รู้ว่ามันกลับมาถึงห้องกี่โมง รู้สึกตัวอีกทีก็มีแขนหนักๆพาดไว้ตรงเอวและสัมผัสอุ่นๆจากด้านหลัง มีกลิ่นเหล้า บุหรี่อ่อนๆ แต่ด้วยความที่ผมหลับลึกเกินกว่าจะสนใจสิ่งรอบตัว แถมมีเครื่องปรับอากาศเย็นๆที่ผมจะได้สัมผัสแค่ห้องเรียนของมหาลัย บวกกับเตียงนุ่มผ้าห่มหนา แหม..ใครจะอยากตื่นล่ะครับ
แต่ผมก็ต้องสะดุ้งตื่น เนื่องจากปลายนิ้วเย็นๆมาแตะโดนท้องน้อยผม ผมขนลุกชันไปทั้งตัว พลิกตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของปลายนิ้วที่กำลังลากขึ้นลงอย่างแผ่วเบา
ทันทีที่ผมพลิกตัวกลับไป ริมฝีปากร้อนก็จู่โจมอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว ได้รสบุหรี่และแอลกอฮอล์จางๆ ผสมปนเปไปกับลิ้นที่พริ้วไหวทั่วโพรงปากผม ในขณะที่ผมกำลังมึนงงยังไม่ทันได้ลักมันออก ร่างหนาก็พลิกขึ้นมาอยู่เหนือตัวผมอย่างรวดเร็วโดยที่ริมฝีปากของมันและผมยังประกบกันอยู่
หากผมไม่ร้องประท้วงในลำคอมันก็คงไม่ยอมถอนปากออกไป มือหนาซุกซนสำรวจผิวกายผม ทุกๆที่ที่ลากผ่านเหมือนมีไฟฟ้าสถิตเบาๆ มันกระตุ้นผม...ให้ตื่น
ภายในห้องมีเพียงเสียงลมหายใจหอบหนัก ร่างสูงทิ้งน้ำหนักตัวแนบชิด ตั้งแต่ช่วงท้องลงไปไม่มีที่ว่างให้อากาศได้ลอดผ่าน ไอ้โทมันคงถอดกางเกงราคาแพงของมันทิ้งไปแล้วเพราะผมสัมผัสได้ถึงน้องชายของมันที่ขยายตัวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
มันขัดขาผมไว้ จงใจเบียดเสียดน้องชายมันให้สัมผัสกับน้องชายของผมโดยผ่านเนื้อผ้าที่บางเบา ผมจะตะโดนร้องห้ามก็ไม่ได้เพราะปากถูกหลอมละลายด้วยริมฝีปากร้อนๆของมัน
ตอนนั้นผมเบลอมาก ง่วงก็ง่วง คุณคงเข้าใจใช่มั้ยไอ้การที่ถูกปลุกขึ้นมากลางดึกน่ะว่ามันหงุดหงิดแค่ไหน ผมจึงรวบรวมแรงผลักมันออกไป ในความมืดผมเห็นสายตาแรงกล้าที่สะท้อนใบหน้าผม มันเต็มไปด้วยความปรารถนา
‘กู-จะ-นอน’ ผมบอกช้าๆชัดๆ
‘ก็นอนไปสิ เดี๋ยวกูทำเอง’ พูดจบก็เอาใบหน้าหล่อเหลาของมันซุกเข้าที่ซอกคอผมทันที
แต่ต่อมามันก็ต้องร้องโอ๊ยและหยุดการกระทำทุกอย่างทันทีเพื่อลุกขึ้นกุมกล่องดวงใจของมัน ไอ้โทคงเจ็บปวดและทรมานมาก คือถ้าเป็นไปได้ผมก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอกนะ หากมันเป็นหมันสาวๆหลายคนคงเสียดายแย่
ไอ้โทค่อยๆหันมามองอย่างอาฆาตแค้น
‘มึง!!!’
แม้จะไม่มีเสียงโอดครวญแต่ผมก็เข้าใจดีเลยว่าการที่น้องชายของตัวเองโดนประทุษร้ายนั้นมันเลวร้ายขนาดไหน ยิ่งเมื่อกี้...น้องชายมันกำลังจะโตเต็มวัย....
แต่ผมผ่อนแรงแล้วนา...มันอะแอ๊คติ้งโอเวอร์เอง
แล้วเมื่อคืนผมก็ได้นอนต่ออย่างเป็นสุข
และการที่มันมายืนขวางผมอยู่แบบนี้ แสดงว่าเรื่องเมื่อคืนมันยังไม่จบสิ้นสินะ
“หรืออยากโดนอีกที?” ผมถามมันพร้อมกับจงใจมองไปยังจุดกึ่งกลางลำตัวที่ถูกผ้าขนหนูปิดบังอยู่ เสียดายจริงๆที่เมื่อคืนห้องมืด ไม่อยากนั้นผมว่าคงได้มีสัญญาณไฟจราจรสลับไปมาบนใบหน้าหล่อๆบ้างล่ะ
“...” ไอ้โทเงียบ เอาแต่จ้องผม ผมรู้เลยว่ามันโกรธผมมากที่ไปทำร้ายน้องชายมัน
งั้นกูขอภาวนาให้น้องชายมึงใช้การไม่ได้อีกนะ สมแล้วล่ะ...ที่ทำกับกูไว้
RRRRRRRRRRR
เสียงเรียกเข้าดังขัดจังหวะ ในที่สุดไอ้โทมันก็หลบทางผมจนได้เพราะมันเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ แต่ก็ยังมิวายเหลือบมามองผมด้วยหางตา
ผมไม่สนใจเดินหนีออกมาหน้าทีวี เปิดสลับช่องไปเรื่อยเพื่อหาหนังดู ผมชิลมั้ยล่ะ? ใช่...อย่างที่บอก ค่าตัวผมจะต้องแพงกว่าที่มันคิด
คิดใช่มั้ยว่ากูจะต้องหงอ? คิดใช่มั้ยว่ากูจะต้องตกเป็นเบี้ยล่างมึง? คิดเหรอว่ากูจะยอมให้มึงข่มขืนง่ายๆ? คิดเหรอว่ากูจะยอมลาออกจากร้านกุ้งเต้นตามที่มึงบัญชาน่ะ?
หึ เมื่อเช้าผมตื่นขึ้นมาก่อนมัน มันนอนหันหลังให้ผม ผมจัดการโทรหาเฮียโกว (จำเบอร์ได้) เพื่อบอกว่าผมขอลาหยุดพักร้อน ไม่ได้ลาออกอย่างที่ไอ้โทมันจะบงการชีวิตผม ซึ่งเฮียก็ดีใจใหญ่ นึกว่าจะเสียพนักงานเตี้ยๆอย่างผมไปอีกคนซะแล้ว
เอิ่มเฮีย ไม่อยากจะบอก พันธุ์เตี้ยๆอย่างผมหายากนะครับ ฮ่าๆๆๆ
ตกบ่าย มีคนมาเยี่ยมเยียนไอ้โทถึงห้อง ไม่ใช่ใครที่ไหน นักร้องหน้าหล่อสาวกรี๊ดตรึมอย่างไอ้ปลาฉลามนั่นแหละ เสียงกริ่งดังขึ้นในขณะที่เรา 2 คนกำลังผ่านมื้อเที่ยงแบบเส้นๆไปด้วยกัน (มาม่า) ไอ้โทมองหน้าผมเช่นเดิม ส่วนผมก็มองหน้ามันกลับไป
คิดจะใช้กูไปเปิดประตู? ฝันเหอะ กูแดกอยู่
ผมคีบเส้นหยิกๆสีเหลืองอ่อนเข้าปากต่อ เสียงกริ่งดังขึ้นอีกจนไอ้เจ้าของห้องต้องเสด็จไปเปิดประตู
“ทำไรอยู่วะ? กูกดออดจนข้างห้องเค้าจะเปิดประตูมาด่ากูอยู่ละ” เสียงมาก่อนตัวเลยครับ
“แดกมาม่า”
“ห๊ะ! น้ำหน้าอย่างมึงแดกมาม่า!?”
จะตกใจเหี้ยไรนักหนา ทำอย่างกับว่าไอ้โทมันไม่เคยแดกมาม่างั้นแหละ
“อะไรดลจิตดลใจให้มึงดะ...แดก” คำสุดท้ายไอ้หลามมันหันมามองเห็นผมที่นั่งอยู่บนโต๊ะกินข้าวพอดี ผมวางตะเกียบ ก่อนจะยิ้มให้มันแบบแหยๆ
“มึงขึ้นมาได้ไง?” นี่เป็นประโยคแรกตั้งแต่เมื่อคืนที่ผมเพิ่งได้ยินจากปากไอ้โท
“กูเหาะขึ้นมามั้งสัด...กูก็สแกนนิ้วมือมาสิวะ” ไอ้หลามตอบพร้อมชูนิ้วโป้ง ส่วนคนถามขมวดคิ้ว “เอ่อ...พอดีกูรู้จักเพื่อนที่อยู่คอนโดนี้อะ”
“เมียมึงก็บอกมา”
“แหะๆ ถ้าให้ถูกควรเรียกเมียเก่านะจ๊ะ” ไอ้หลามเดินมานั่งโซฟาหน้าทีวี “แล้ว...นะโมมาอยู่กับมึงได้ไง?”
ผมสะดุดไปนิดหน่อยกับชื่อเล่นแบบเต็มที่ไอ้หลามเรียก แต่ก็นะ...มันห่างเหินกับผมแล้วนี่ตั้งแต่รู้ว่าผมขายตามที่ไอ้โทประจานกลางห้องน้ำนั่น
“มึงไม่ได้ไปส่งมันที่หอเหรอ?”
“เปล่า กูไปส่งไอ้บูมก่อน แล้วกูลืมทางไปหอมัน กูเลยเอามันมาค้างที่นี่”
ไอ้หลามทำท่าเหมือนจะถามต่อ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
ผมเก็บรวบรวมภาชนะทั้งหมดไปล้าง แหมะ ไม่ต้องมองแบบนั้น ผมล้างของผมคนเดียวครับ
“แล้วนี่มึงมาทำไม”
“อ้อ! แม่กับน้องกูช่วยกันทำขนม เลยบอกให้เอามาฝากมึง”
“ฝากเสร็จแล้วก็ไปสิวะ”
“ไอ้เหี้ยนี่ไล่ ให้กูพักก่อนไม่ได้ไง๊?” ผมได้ยินเสียงบทสนทนาของทั้งคู่เนื่องจากห้องครัวไม่ได้ปิดประตู วางช้อนกับตะเกียบข้างๆซิงค์ และเดินออกมาข้างนอก
“เออๆ กูกลับก็ได้ สาดดดดด ไปละ พรุ่งนี้เจอกัน” มันลุกขึ้นบอกลาแล้วหันมามองผมที่เดินออกมาพอดี ก่อนจะเดินตรงไปยังประตู ภายในห้องเหลือเพียงผมกับไอ้โทอีกครั้ง
แน่นอนว่าตลอดทั้งบ่ายจนไปถึงกลางคืน ลามมาถึงเช้าวันจันทร์ มันไม่พูดกับผมสักคำ
ผมติดรถมาเรียนกับมัน ซึ่งตอนแรกผมเลือกที่จะใช้บริการขสมก. แต่นัยน์ตาดุที่มองมาพร้อมกับแรงกระชากดันตัวผมให้เข้าไปนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถยุโรปคันงามทำให้ผมต้องสำนึกว่า
ทางเดียวกัน ไปด้วยกัน ผมประหยัดเงิน มันเปลืองค่าน้ำมัน
พอมาถึงคณะผมก็รีบลงจากรถ เดินแยกกับไอ้ตัวดึงดูดสาวๆทุกคณะทันที เห็นไอ้บูมนั่งจิ้มไอโฟนมันอยู่ตรงโต๊ะประจำเจอร์ผมก็เข้าไปทักมัน
“มึง”
“อ้าว ไอ้เตี้ย มาไวจังว่ะ”
“เออ ไว้ก่อน เรื่องรูป...” ผมเกริ่น ซึ่งไอ้บูมก็หันซ้ายหันขวาแล้วเอียงหูทันที “กูว่ากูพอรู้แล้วว่าคนในรูปที่นอนกอดกูคือใคร”
“ใคร?”
“พี่พล...พี่รหัสกูเอง”
“เฮ้ย!..ฮุบ” ไอ้บูมร้องเสียงหลง เบิกตากว้าง ก่อนที่จะรีบปิดปากเมื่อรู้ว่าตัวเองส่งเสียงดัง “เฮ้ยย มึงแน่ใจแล้วเหรอวะ? เป็นไปได้ไงเนี้ย?”
แล้วผมก็เล่าสันนิษฐานของผมให้มันฟัง
“อืม...กูว่าจะไปถามพี่พลตอนพักเที่ยงนี้”
“เชี่ย! เหี้ยเอ๊ยยย!! กูอุตส่าห์นับถือเป็นพี่ แต่เสือกทำเรื่องเหี้ยๆแบบนี้แม่งต้องโดน!!” ไอ้บูมโมโหมาก ผมปรามให้มันใจเย็นลงก่อน เพราะก็ยังฟันธงไม่ได้ว่าคนในรูปคือพี่พลจริงๆ
“เออ กูก็ไม่ไว้แน่ต่อให้เป็นพี่ก็เถอะ...แต่ตอนนี้ มึงครับ 9โมงแล้วครับ เดี๋ยวโดนเช็คสายหรอก”
“สัด พูดอย่างกับมึงไม่เคยสายเลยเน๊อะ” ไอ้บูมด่าผมก่อนที่ผมกับมันจะขึ้นตึกเพื่อไปเรียนวิชาแรกของวัน
วันนี้ไอ้หลามไม่มาเรียน ซึ่งนายจ๊อบได้ให้สมมติฐานไว้ว่าคงตื่นไม่ไหวเพราะออกศึกกับสาวๆเมื่อคืน คนที่นั่งต่อจากไอ้จ๊อบคือไอ้โท ต่อจากไอ้โทคือผม และริมสุดคือไอ้บูมบึ้มๆ
ครับ ขนาดเก้าอี้ในห้องเรียนมันยังบังคับผมให้นั่งข้างมันด้วยสายตาเช่นเดิม ไร้การเอื้อยเอ่ยแต่อย่างใด สงสัยกลัวดอกพิกุลจะร่วง
“มึงกับไอ้โทดีกันแล้วเหรอวะ?” ไอ้บูมกระซิบถาม
ผมไม่ตอบ ทำทีเป็นจดเลคเชอร์บนสไลด์ ปล่อยให้มันสงสัยต่อไปจนหมดคาบ
พักเที่ยง พวกเรา 4 คนตัดสินใจมารับประทานอาหารกลางวันกันที่โรงอาหารกลาง ซึ่งตัวผมนั้นประสงค์ที่จะไม่ทานเพื่อตามหาพี่รหัส ไอ้ฟูอยากไปกินก๋วยเตี๋ยวที่คณะบัญชี ส่วนไอ้บูมอยากไปกินที่คณะวิทย์ แต่ใบหน้าเรียบนิ่งของไอ้โททำให้ทุกคนต้องหุบปาก เก็บความคิด เงียบเสียงและเดินตามร่างสูงมายังโรงอาหารกลางนี่แหละครับ
แต่ระหว่างทางที่เดินมา เหมือนฟ้าเข้าข้างผม ต้องการให้ผมเคลียร์เรื่องรูปให้มันจบๆ เพราะพี่รหัสผมเดินสวนกันพอดี
“ไง” พี่พลทักผมก่อน พี่เค้าเดินมาคนเดียวไม่ได้มีกลุ่มเพื่อนตามมาด้วย
“หวัดดีครับพี่พล” พวกผมทั้งกลุ่มยกมือไหว้
“จะไปไหนกันล่ะ? กินไรกันยัง?”
“กำลังจะไปกินครับ” ไอ้จ๊อบตอบ
“โอเคๆ งั้นเดี๋ยวพี่...”
“เอ่อ พี่พล ผมมีเรื่องจะคุยด้วยครับ” ผมขัดขึ้น “พวกมึงไปกินก่อนเลย”
ผมเดินแยกออกมากับพี่พลเพียงลำพัง ผมแอบสังเกตพี่พลเป็นระยะๆ จากการที่พูดคุยแต่ละครั้งอย่างเช่นเมื่อกี้ พี่พลก็ไม่ได้ส่อพิรุธอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากวันที่ผมตื่นขึ้นมาจากการกินเลี้ยงสายรหัสพี่พลก็ปฏิบัติต่อผมเหมือนเดิม คือไม่ค่อยสนใจ ไม่คุย นอกจากจะเอาหนังสือมาให้และทักทายหากเจอกันโดยบังเอิญ ไม่ได้มีทีท่าโกรธแค้นอะไรผม และผมก็มั่นใจแน่ๆว่าผมกับพี่พลไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
แล้วมีเหตุผลอะไรที่ทำให้พี่พลต้องทำกับผมแบบนี้?
“มีอะไรล่ะ?” พี่พลหยุดเดินแล้วหันกลับมาถามผม ผมมองไปรอบๆ นักศึกษาที่พักกลางวันเดินพลุกพล่าน ผมไม่อยากให้ใครได้ยินเรื่องที่ผมกำลังจะถาม และนอกจากนั้นถ้าเกิดพี่พลตอบว่าใช่ พี่พลเป็นคนทำจริงๆแล้วผมเกิดเผลอต่อยพี่พลไปคงไม่ดีแน่
“เอ่อ...ตรงนี้คนเยอะไปหน่อย คุยตรงโน้นดีมั้ยครับ?” ผมชี้ไปตรงทางที่จะไปยังห้องเก็บของ อย่างน้อยตรงนั้นก็ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่
“อะไรวะ? เออๆ” พี่พลงงเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินไป
ผมชักเริ่มหวั่นๆแล้วสิ ถ้าไม่ใช่พี่พลผมคงเข้าหน้าพี่เค้าไม่ติด
เมื่อเดินมาถึงผมก็เปิดฉากถามทันที
“พี่พลครับ คือผมมีเรื่องอยากถาม ขอให้พี่พลตอบผมจริงๆ อย่าโกหกได้มั้ยครับ?”
“อืม ว่ามา...แต่เถิบเข้าไปหน่อยได้มั้ยวะ ตรงนี้แดดส่อง” ผมเขยิบมาอยู่หน้าห้องเก็บของ ห้องที่ไอ้โทมันเกือบ...นั่นแหละ
“คือเทอมที่แล้ว ที่ไปกินเลี้ยงสายรหัส...” ผมเกริ่น “พี่พาผมไปส่งที่หอใช่มั้ยครับ?”
“เออ ใช่ ทำไม?”
“แล้ว...แล้วก่อนที่พี่จะพาผมไปส่งที่หอ ... พี่ได้พาผมไปไหนก่อนรึเปล่า?” ผมค่อยๆถามอย่างช้าๆ
“ยังไง?” พี่พลขมวดคิ้วตอบ
เอาแล้วไง...หรือว่าผมจำผิด แต่ไม่สิ...ผมว่าใช่นะ...ผมเชื่อสัญชาติญาณของตัวเอง...
“คือ...คือพี่ได้พาผมไปโรงแรมรึเปล่า?”
“...”
ผมคงถามไม่เคลียร์พอ...
“พี่...ข่มขืนผมใช่มั้ย!?”
ถามออกไปแล้ว...ผมมองตาพี่พล กลั้นหายใจจดจ่อรอคำตอบ
“ไม่...”
ผมถึงกับผ่อนลม แต่ประโยคต่อมาทำเอาผมตัวชาวาบ
“ไม่ได้ข่มขืน แค่...”
แค่...
“แค่...แค่อะไร!? พี่บอกผมสิ!!? พี่ไม่ได้ทำอะไรกับผมใช่มั้ย!?” ผมเขย่าตัวถาม พี่พลหลบตาราวกับไม่ต้องการจะพูด ณ วินาทีนี้สิ่งที่ผมอยากได้ยินคือแค่ผมสลบไป แค่นอนข้างกันเฉยๆ แค่...อะไรก็ได้
“แค่สมยอม...ก็บอกนะโมไปสิครับพี่พล”
เสียงนี้...
ผมกับพี่พลหันไปมองคนที่ยืนกอดอก ใบหน้าที่ผมคุ้นตาเพราะเห็นกันแทบทุกวัน...และเสียงหล่อๆแบบนี้มีเพียงคนเดียว...
“ไอ้หลาม...”
Next Chapter >> - 11 - (part2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2580910#msg2580910)
Talk
ไม่เอา ไม่ค้างนะทุกคน
แพรไม่เคยแกล้งคนอ่านนะ >_<
เมอร์รี่คริสมาสต์ย้อนหลังค่า ^^
ส่วนของขวัญวันคริสมาสต์+ปีใหม่....
อืมมมมม คิดว่าจะเขียนตอนพิเศษของนะโมกับโทแหละ (แบบหวานๆ )
หรือว่าจะเขียน 3P สนองตัณหาตัวเองก่อนดี (หึ ยังไม่บอกหรอกเรื่องของใคร แต่คิดพล๊อตไว้แล้ว)
ขอบคุณทุกท่านที่ส่งอิมเมจเข้าประกวดด้วยค่ะ อาหารตา เอ๊ย ละลานตาจริงๆ 5555+
:pig4: :pig4:
-
เหยยังไง เรางง
ตกลงหลามมาเกี่ยวอะไรด้วย T T'
-
ไอ้หลาม ไอ้สารเลว ฝากนักเขียน พิมลงไปด้วยคับ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ค้างสุดๆๆอ่ะ
-
หลามมมมมมมมม :z3: :z6:
-
อ่า ค้าง
งงมาก เดาไม่ถูกแล้ว มึนไปหมด หลามเกี่ยวไรด้วยเนี่ย :z3:
-
หรือหลามจะชอบโท แล้วพอรู้ว่าโทชอบนะโมเลยให้พี่พลที่อาจจะเป็นกิ๊กหรือคู่ขา มอมเหล้านะโมแล้วตนก็ถ่ายรูปแบ็คเมล์ ส่งไปให้โท เอารูปเอาเบอร์โทรของนะโมไปลงเว็ปเกย์
-
ค้างงงงงง :katai1: ทำไมอยู่ๆ ฉลามก็โผล่มา
มาต่อด่วนๆ เลยยยยย
-
เฮ้ยยยยย มาไง :z3: :z3: :z3: :z3: :katai4: :katai4: :katai4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วลุ้นสุดๆ
คนที่ทำอ่ะชั่วร้ายมาก
ยังไม่กล้าเดารู้เพียงแต่ว่าเป็นคนใกล้ตัว
นะโม สงสารนะโมอ่ะ
-
ตบเข่าดังฉาด!! ว่าแล้วว่าต้องเป็นเพื่อนในกลุ่ม หึ o12
หลามชอบโท รู้ว่าโทชอบโม เลยร่วมมือกะอิพี่พล (ซึ่ง..ถ้าไม่ใช่ชอบโม ก็เป็นลูกไล่หลาม ไรประมาณนี้แหล่ะ แต่ไม่น่าจะชอบโม เพราะถ้าใช่ คงมึนบังคับคบไปเลย คงไม่ต้องเอาไปต่อยอดขายตัว) ...จัดไปซะ... แล้วตอนนี้คงเปิดตัวมาเต็มแล้ว เพราะเห็นว่าแทนที่โทจะรังเกียจ..กลายเป็นว่ายังยุ่งกะมจจี้อยู่... แถมหนักกว่าเดิมซะงั้น...
...ว่าแต่นี่บอกไม่แกล้งให้ค้างนะ... :z3: :z3: :z3:
มโน 1 หลามจัดเต็ม มจจี้เงิบ มีพลเข้ามาปรุงรสมาม่าบิ๊กไซส์เข้มข้นเต็มรส (ได้ข่าวว่าม่าแซ่บตั้งแต่เริ่มเรื่องจนถึงตอนนี้... อืดม่ากันพอดี)
มโน 2 หลามพ่นออกมาหมด (ตามสไตส์ตัวร้าย ไม่พูดมากไม่ได้ เด๋วไม่มีบท) อิพี่พลสารภาพว่าไม่ได้มีไรกัน (มีบ้างประปราย มิได้จัดเต็ม) อิโทเป็นห่วง (หวงก้าง) ตามมา ได้ฟังความจริงตั้งแต่ต้นจนจบ (ตามบทพระเอกหลงผิด) ต้มมาม่าหม้อใหม่ สาดหน้ากรอกปากอิโทแทน... (ซึ่งเป็นที่สมควรอย่างแรง... คิดไรเองไม่ได้เลย อ่่อนด๋อยมาก ดักดานเป็นที่สุด!!) :angry2:
มโน 3 อันนี้น่ากลัวมากกกกกกก... นิยายค้างเติ่ง ไม่มีกำหนดต่อ สืบเนื่องจากมีคนอ่านเกิดอาการคุ้มคลั่ง เพราะค้างเฉียบพลัน บุกเข้าทำร้ายคนเขียนประกาศกร้าว จะไม่ทน (ค้าง) อีกต่อไป ส่งผลให้คนเขียนต้องหยุดเขียนนิยายอย่างไม่มีกำหนด และก่อเกิดอาการค้างเรื้อรังให้กับคนอ่านท่านอื่น... กลายเป็นโศกนาฏกรรม "ค้างระบาด"... :sad2:
ฉะนั้นเพื่อป้องกันเหตุด่วนเหตุร้าย (?!?) วอนขอคนเขียนกลับมาต่อไวๆด้วยฮะ... o1
-
เห้ยยยยยยยยย
มันคืออะไร การที่หลามโผล่มาแบบนี้
รู้ทั้งรู้นะ เนียนจริงนะหลาม ตอนโทบอกโมขายตัว
ตกใจ เลิกคุยเพื่อ เลววววววว
มีใครร่วมขบวนการอีกมั้ย เพื่อนกัน ไมขั่วแบบนี้ :angry2:
ทั้งเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ทั้งพี่รหัส โมทำกรรมไรไว้เนี่ย
แล้วบอกสมยอม ไม่ได้ข่มขืนคืออะไร
นี่โมเสร็จพี่พลกะหลามไปแล้วหรอ ไม่รู้ตัวเลยหรอโมหลังจากมีอะไรไป?????
โอ้ยยย ค้างงงงงสุดๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:o12: ค้างหนักมาก !
-
ผิดคาดดดดดด
-
TT' ค้างมากค่ะ
-
ค้างงงงงง :katai1:
อ้าว หลามมาไงเนี่ยยยย :a5:
รอตอนต่อไปค่า :hao7:
-
นี่แหละค้าง ค้างสุดๆเลย คนอ่านโดนกลั่นแกล้ง :o12:
-
เฮ้ยแม่งอะไรวะ น้ำตาแทบตก!!!!!
หลาม แก๊ พูดจาหมาไม่แดกแบบนี้หมายความว่าไงวะ อยู่ในกระบวนการด้วยหรือ แค่บังเอิญมาได้ยินแล้วประชดเฉยๆวะวะ!!!!!!!
งืม....จะว่าไป ... ที่ร้านเหล้าคนที่มาบอกว่าพี่พลถามหานะโมก็ไอ้หลามนี่นะ....
-
ยังไงกันล่ะนี้
-
:sad2: :sad2: ทำการยื่นคัดค้าน การค้าง ขอให้ผู้เขียนรีบเข็นออกมาไวไวไม่งั้นเราจะกินมาม่าอืดๆประชดจนกว่าผู้เขียนจะเข็นตอนใหม่ออกมา ฟังประกาศอีกครั้ง
-
เฮ้ย งงอ่ะ หลามมาเกี่ยวไรด้วย
เรียกปกป้องมาเคลียร์ดิ๊
-
อย่าบอกนะว่าเป็น..
-
หลามแกเกี่ยวอะไรด้วย แกเป็นเพื่อนนะโมไม่ใช่เหรอ :angry2:
-
อีหลามมมมม :beat: :beat: :beat: (จะเลวจริงไม่จริงตบไว้ก่อน อินจัด 55+)
กรี้ดๆๆ รีบเฉลยนะคะน้องแพร เดี๋ยวคนอ่านลงแดง ตอนนี้เดามั่วไปหมดแล้ว
สรุปพี่พลเค้าเคะเหรอคะ? ไมเหมือนโดนอิหลามข่มขู่ไงไม่รู้?? เหอ เหอ
มะโนเรื่องนะโมรอคนแต่ง : คิดว่าผู้ร้ายตัวจริงก็อิหลามนี่แหละ
พอดีน้องสาวปลาวาฬรักเจ้าโท พี่ชายเลยจัดให้เพราะรู้ว่าโทมีใจให้นะโม
จัดการเอาคนในสังกัดมาจัดฉากถ่ายรูปนะโม แบบว่าพี่พลเคยพลาดให้หลามมาก่อนงี้ (กรี้ดด)
ส่งรูปให้โท ยุแย้งตะแคงรั่ว กีดกันนะโมออกจากโท แต่สุดท้ายอีโทก็ไปเอานะโมมากกอยู่ดีงี้
แต่ว่าฮีหลามออกมาเผยตัวนี่เพราะ? เพื่อ? . . . น้องแพรสู้ๆค่ะ มโนต่อไม่ไหวแล้วววว :katai4:
-
อ้าว หลามเกี่ยวไรด้วยเนี่ย
ที่แท้เป็นคนใกล้ตัวทำหรอเหรอ
-
:angry2: :angry2:
อะไรของมึงไอ้หลามนี่มึงทำเหรอ นี่ที่กรูเกลียดมึงไว้ก็ไม่ผิดซิหนะ ไม่น่าหล่ะ เพราะมึงไม่เคยเห็นนะโมเป็นเพื่อนนี่เอง
แล้วคำว่าสมยอมคืออะไร :hao5: :hao5: :hao5: แล้วไอ้โท หลังจากที่มึงทำตัวเป็นเห็บหมัดปรสิตตามติดนะโม หวังว่าครั้งนี้มรึงคงไม่พลาดที่จะตามมานะโว้ยยยยยยยยยยยยย :angry2:
ปล.เม้นท์เรื่องนี้ใช้คำหยาบทั้งนั้น 555 อิน อยากด่าพวกมันคงใช้คำดีๆไม่เหมาะ หวังว่าน้องแพรจะเข้าใจ :mew1:
-
ง่ะ หลามคือคนร้ายตัวจริงเรอะ แล้วทำไปทำไมอยากรู้อ่า โทก็นะช่วยมาได้ยินด้วยเถอะ สงสารนะโมทำไมเพื่อนถึงทำกันได้
-
o18 เสียบหลังคนแต่ง ใช่แล้วเราไม่เคยค้างงงง เลยสักตอน จริงจริ๊งงง
รอบตัวนะโม มีแต่คนไม่ปกติ when we call it 'mad'
-
ส....สรุปว่านะโมเสียสาวไปแล้วใช่ม้อยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
มันค้างค่ะ มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงง
ขอให้เฉลยไวๆโดยด่วน* และอิโทรับรู้ด้วยนะคะ
ขอต่อด้วยพาร์ทโท จะได้รุ้ว่ายังแด๊กหญ้าอยู่หรือเปล่า
><
โอ้ยๆๆ คุณแพรอ่า ชอบทำให้แฟนๆค้างงงงงงงงงงงงง :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
อ๊ากกกก อิหลามนอกจากเป็นเพื่อนที่เลวแล้วยังเป็นตัวร้ายที่เลวอีก มาทำน้องนโมแบบนี้ได้ไง
ดูจากรูปการหลามต้องชอบโทแน่ๆ แล้วพี่รหัสน่ะ(น่าจะ)ไม่ได้จัดเต็ม น่าจะแค่เริ่มแล้วนโมหลับไปก่อน(หรือเปล่า)
แงๆๆๆ อยากอ่านต่อจังเลยค่ะ อย่าให้รอนานนะคะ :hao5: ไม่อยากเดาเองอ่ะ
-
แหม่ะ หลามโผล่มาเฉลยหรือมาขัดกันแน่เนี่ย
อยากฟังพี่พลสารภาพบาปมากกว่า
แพรคะ แบบนี้ไม่เรียกว่าค้างค่ะ เรียกว่าทิ้งไว้ให้ลงแดงตาย ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นน้าาาา
อิมเมจนี่ ต้อง pm ไปเหรอคะ
-
หลามเป็นคนเลวเฉยเลยบาย
โทมาช่วยลากโมออกไปสิ ชีวิตน่าสงสารมาก
เห้ยยยยยยยยยยยแต่โทคนแรกไม่ใช่หรออออออออ
ปล.อยากอ่านโทโมหวานๆค่ากร้ากกกก
-
แอบสงสัยหลามอยู่นิดๆ ตั้งแต่แรก
หลามอาจเป็นเพื่อนสนิทกับโทแล้วคิดไม่ซื่อ
รอติดตามตอนต่อไปความจริงเป็นอย่างไร
เมื่อความจริงเปิดเผยโทได้เสียใจจนวันตายแน่
.
.
.
.
.
.
เข้าเล้าทีไรตามหาเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก มาลงตอนใหม่บ่อยๆนะ อย่าทิ้งไปนะ
-
คดีพลิก :katai1:
-
เฮ้ย!! ได้ไง??
-
ตายยยยยย ค้างเติ่งเลยจ้าาาาา
-
:z3: :z3:
:ling1: :ling1:
-
เอิ่มคือ..... เอิ่ม..... คือ
กูค้างอ่ะ!! 55555 :ling1:
ไม่น๊ะ มาต่อเร็วๆไวๆเน่อออ คิดถึ๊งง คิดถึงง :mew1:
-
วะ วะ วะ วอท เดอะ ฟุคคคคค :z3: :z3: :z3: ไอ้หลาม เอ็งมาจากไหนนนนน นี่เอ็งเป็นตัวร้ายหรอกเหรอออ :katai1:
ชีวิตจะดราม่าไปถึงไหนล่ะนะโม :เฮ้อ: มีคนปกติบ้างไหม เออ บูมไง ใครจะบ้าจะบอจะทำร้ายนะโม(เหตุคืออะไรเนี่ย)ยังไง ขอเว้นบูมไว้สักคนนะ ตอนนี้หมดขวัญและกำลังใจเหลือเกิน :เฮ้อ:
นี่ถ้าหลามทำอย่างนี้เพราะโทล่ะก็ เอ่อ... ชีวิตนะโมดิ่งลงเหวเพราะโทตั้งแต่ยังไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย คู่กรรมชัด ๆ
นะโม ทีหลังไม่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ นะ จะประจานความเลวของใครอย่าให้มันลับตามากเดี๋ยวโดนรุม ดูสิข้างหน้าก็พี่พล ข้างหลังก็ฉลาม ไว้ใจได้ทั้งนั้นแต่ละคน :katai1:
-
ตอนแรกว่าจะเข้ามาทวง แต่เห็นนางมาต่อแล้วเลยตามอ่านโลด !
ค้างมากค่ะตอนนี้ คือคุณเพื่อนหลามมาเกี่ยวอะไรด้วยคะ ?
หรือคุณเพื่อนหลามเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยใช่ม้าาาา !??
มาต่อด่วนค่ะ !
ส่วนของขวัญปีใหม่ขอทั้งตอนพิเศษและเรื่องใหม่เลยได้ป่ะ XD
:กอด1:
-
ถ้าเป็นพี่พลนี่ก็น่าเกลียดมาก แต่เราว่าที่ไอ้เชี่ยหลามพูด คงเป็นการสมยอมเพราะยา
และเราฟันธงไอ้เชี่ยนี่มีส่วน แต่เพราะประเด็นอะไรละ อันนี้รอแพรมาเคลียร์ค่ะ
แต่ที่แน่สงสารนะโมมากๆ ต้องกลายเป็นหมากของคนเชี่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1:
-
บอกได้แค่....ค้างมากมาย :ling1: :ling1: :ling1:
อิหลามเลวมาก :katai1:
-
.หลามไม่ได้ชอบโทหรอก แต่ปลาวาฬชอบ หลามรักน้องมาก เลยทำลายนะโมเพราะรู้ว่าโทชอบนะโมอยู่ จะให้โทตัดใจแล้วกะให้หันมามองน้องสาวตน(เพราะจากที่อ่านพี่แพรบรรยายมาหลามไม่น่าจะเป็นเคะได้นะ)->นี่เป็นการเดาของตัวเอง
สรุปสับสน นะโมได้กับพี่พลแล้วหรอ T T
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงอยากเอาไม้หน้าสามฟาดหน้าหลามกับพี่พลมาก
-
ค้างไดใจ อิอิ
คนที่คิดไม่ซื่อ มีเบื้องลึกเบืองหลัง
คือนายหลาม ใช่ไหม
-
หลามแม่ง เพื่อนเหี้ยว่ะ เป็นอะไรกับนะโมหนักหนาว่ะ
-
คือมันค้างมากกกกก :z3:
-
ค้างจ้า
-
:a5:
-
โปรดมาลงตอนต่อไปด่วนที่สุด ค้างเกินที่จะรับไหว
-
หรือสเปที่บอกว่า3pจะเป็นตอนที่พี่พลกับไอ้หลาม มอมแล้วหม่ำนโม
ไม่นะ!! ขอให้ชั้นแค่มโนไปเอง!!!!!!!!!
:กอด1:
-
:o12: ทำไมทำกับน้องนะโม(ของเค้า)แบบนี้ :m15:
หลาม แกเป็นตัวโกงหรอวะะะะะ ห๊ะ o22
-
นายงูหลามอยากไปกระทืบแกนัก
-
ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆ ขอให้เป็นการสร้างหลักฐานปลอม :katai1:
นายเอกฉ้านไม่บริสุทธิ์ก่อนได้กับพระเอกจริงๆเหรอ :ling3:
แต่นะโมจำได้ว่าปวดเมื่อยกล้ามเนื้ออ่ะ ??? :o12:
หยุดยาว 5 วัน จะนั่งเฝ้าเล้า รอนะโม โท พล หลาม etc
-
ติดมาก อ่านมาราธอนเลยทีเดียว อ่านไปอ่านมาเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ จนมาจบอยู่ที่ตอนล่าสุดซะงั้น :z3:
อยากอ่านต่อๆๆๆิ :ling1:
-
อยากเอาหัวฟาดโต๊ะ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
โอ้ยยย ค้างงงงงงงงงงง :serius2: :serius2: :serius2:
-
หลามชอบโท เลยทำร้ายนะโมชิมิ ทำไมหลามทำแบบเน้้้ๆๆๆๆๆ เป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ :ling3:
-
ในที่สุดความจริงก็เริ่มเปิดเผยขึ้นมาทีล่ะนิด สรุปหลามอยู่เบื้องหลังเหรอ เราเองก็ไม่อยากเดาหรอกนะว่าหลามจะชอบโท
ดูจากอิมเมจแล้ว หลามไม่น่าจะเป็นเคะได้เรย (เอ่ะ หรือเป็นเมะ) บางทีเรื่องนี้อาจจะเกี่ยวกับปลาวาฬ น้องสาวของหลามก็ได้
แบบ เป็นพี่ชายที่ดีที่รักน้องสาว ทำทุกอย่างได้เพื่อน้อง ต่อให้ต้องทำสารเลวกับเพื่อนตัวเองก็ตาม ไรเงีย
แล้วก็นะโม ชาตินี้ก็ทำบุญเยอะๆหน่อยนะ ชาติหน้าจะได้ไม่ต้องเกิดมาเจอกับไอ้พวกเหี้ยๆพวกนี้อีก
ส่วนโท จะไม่ขอคอมเม้นท์อะไรมาก ถ้าเลิกแดกหญ้าแทนข้าวได้เมื่อไหร่ค่อยว่ากันนะจร้าาาาาา :fcuk: :fcuk: :fcuk:
ปล. รักไรเตอร์ที่สุดมาต่อมาม่า เอ๊ย! มาต่อไวไวน้าาาาา :o8: :o8: :o8:
-
:z3: :katai1:
-
แค่...แค่อะไร!อิพี่พลตอบมาเซ่!! หวังว่านักเขียนคงไม่ทำให้เราค้างข้ามปีหรอกนะ เหอะๆ
-
อะไรคือสมยอมมมมมมมมมมม
คือแบบน้องโมไม่รู้ตัวเลยหรอ
หรือไม่รู้ว่าร่างกายผิดปกติหรอ
หลังจาก จึก จึกแล้ว
แต่อิหลามนี่น่าตบมากกกก
-
ค้างงงงงงงงงงงมากมาต่อไว ๆ นะคับโชคดีปีใหม่
-
รีบมาไขความให้กระจ่างทีเถอะครับ!(คุกเข่าขอร้องอ้อนวอน) :z3:
-
:try2: :onion_asleep:รออะ ชอบเรื่องนี้มาก ไม่เคยขอร้อง ลงต่อที่เหอะน้าาาาา
-
มาเร่งด้วยคน o18
-
ตามอ่านทันพอดีตรงค้างเติ่งเลย :z3:
ที่แท้ก็ไอ้หลามนี่เอง
แอบหวังว่าตอนต่อไปพระเอกจะเลิกแดกหญ้าซะที :amen:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
โทรักเค้าชอบเค้าก็น่าจะทำดีๆกับเค้านะ
นี่มาซะเลวเชียว
ว่าแต่ฉลามนี่ยังไงล่ะเนี่ย
-
มารอมารรอต่อ :ling1:
-
:sad2: :dont2: :o7: :undecided: :ling1:
-
ไม่เดาแล้วคับ รอตอนต่อไปเลยดีกว่า
-
ตามมาอ่านต่อจนทันแล้วค่าาา >.<
ฉลามนี่คืออะไรยังไง ค้างมากมาย~
:katai5:
-
- 11 -
(part2)
“ไอ้หลาม...”
มันยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร ท่าทางมันไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลย
“มะ เมื่อกี้มึงพูดว่าไงนะ?”
“เฮ้ออออ มึงนี่น้า...กูอุตส่าห์ช่วยหารายได้ก็ไม่เอา แถมยังมีหน้ามาเรียน เดินเอ้อละเหยลอยชายอยู่ในมหาลัยไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลยนะ” คนตรงหน้าผม ไอ้หลาม มันกำลังเดินเข้ามาหา น้ำเสียงที่มันใช้บ่งบอกว่าสมเพชผมแค่ไหน
ผมยืนตัวแข็ง จากที่เตรียมใจมาอย่างดีเพื่อรับคำตอบของพี่พล แต่กลับกลายเป็นว่ามีเบื้องหลังที่ผมไม่รู้ และมันทำลายความพร้อมของผมไปจนหมดสิ้น
“และที่สำคัญ...” ไอ้หลามหยุดเดินและเผชิญหน้ากับผม แววตาที่ผมไม่รู้จักจากเพื่อนคนนี้มองลึกเข้ามา สะท้อนแรงอาฆาตแค้น “มึงทำให้โทเปลี่ยนไป!! โทต้องลงไปเกลือกกลั้วกับคนจนๆอย่างมึง ลดตัวลงไปเป็นเพื่อน...หึ แต่มึงคงไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อนสินะ ขนาดไอ้โทมันรู้ว่ามึงขายตูดก็ยังเสนอตัวไปให้มันถึงคอนโด”
“กูไม่เข้าใจ..” ผมพยายามจับต้นชนปลายคำพูดของมัน ใจความประโยคที่มันพรั่งพรูออกมาทำเอาผมแทบทรุด ขาพลันอ่อนแรง จู่ๆขอบนัยน์ตาก็ร้อนผ่าว
“อย่ามาทำตัวโง่ กูไม่ใช่ไอ้โทที่มึงจะต้องเรียกร้องความสนใจ!” มันตะโกนใส่หน้าผม “อ้อ ต้องขอบคุณพี่พลด้วยนะครับ แหม่ ถ้าไม่มีพี่พลนี่ผมก็ไม่รู้จะไปพึ่งใคร” ไอ้หลามหันไปบอกพี่พลที่ยืนก้มหน้า ไม่ยอมพูดจาอะไรทั้งสิ้น
ใครก็ได้บอกผมทีว่าเมื่อกี้ไม่ใช่เสียงไอ้หลาม คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่มัน...
“พี่...”
“เป็นสายรหัสที่แน่นแฟ้นดีนะครับ ดูแลกันถึงบนเตียง อิอิ”
“พอที...”
“แต่ถ้าให้ดีมึงไม่ต้องมาดูแลโทถึงห้องก็ได้นะ มึงรู้มั้ยว่าเมื่อวานกูตกใจแค่ไหนที่เห็นมึงนั่งเป็นเสนียดอยู่ในห้องนั้นน่ะ? มึงควรจะไปอยู่ห้องลูกค้าสิ กูโพสในเว็บเกย์ให้แบบนั้นแล้ว เลือกรูปที่ดูดีที่สุดของมึงให้เลยด้วย” มันยังคงพูดต่อ
“กูบอกให้พอ”
“พี่พลก็เหมือนกัน วันนั้นผมอุตส่าห์บอกให้พี่พามันกลับไปแท้ๆ” คราวนี้ไอ้หลามมันหันไปพูดกับพี่พล “เหอะ ไม่ได้เรื่องเล๊ย”
ที่รูปผมประจานหราว่าขายตูดอยู่ในเว็บเกย์...รูปผมถูกถ่ายกับพี่พลซึ่งนอนอยู่บนเตียงและถูกส่งให้ไอ้โทดู...ทั้งหมดนี้ฝีมือมันสินะ...
“มึงทำแบบนี้กับกูทำไม?”
อะไรๆมันคงดีกว่านี้ หากพี่พลทำเรื่องบ้าๆนี่กับผมแค่คนเดียว ไม่มีคนอื่นมาเกี่ยวข้อง แต่นี่กลับกลายเป็นว่าไอ้หลาม...เพื่อน...ถึงแม้จะรู้จักกันแค่ปีกว่า แต่ผมก็เรียกมันว่าเพื่อน ไอ้หลามมันยังให้เงินผมบ่อยๆอยู่เลย แล้วทำไม...มันทำแบบนี้กับผมทำไม...
“มึง...เป็นเพื่อนกูไม่ใช่เหรอ?”
“โอ๊ยยยย อย่ามาเรียกกูด้วยคำน้ำเน่าๆแบบนั้น ที่กูเคยให้เงินมึงไปน่ะเพราะกูแค่สงสาร อยากให้มึงสำเหนียกตัวเองว่าไม่เหมาะกับสังคมอย่างพวกกู...อีกอย่าง กูก็จะได้ดูเป็นคนดีในสายตาโทด้วยไง”
นี่มันไม่เคยเห็นผมเป็นเพื่อนเลยสินะ…ไม่เคยเลย...
“เออนี่พี่พลครับ ตูดนะโมเป็นไงมั่ง ฟิตมั้ย? ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” มันหัวเราะ “มึงน่าจะเอาดีในอาชีพนี้ไปเลยนะ ได้เสียวได้เงิน ไม่ต้องทำอะไรนอกจากล้างตูดให้สะอาดพอ”
ผมกำหมัดแน่น กัดริมฝีปากเพื่อระงับไม่ให้มันสั่น
“กูไปละ...โทอยู่ที่โรงอาหารใช่มั้ย?” มันถามผมพร้อมรอยยิ้ม
นี่มึงยังกล้ายิ้มให้กูอีกเหรอ? ทำเรื่องเหี้ยๆลงไปไม่สลดใจเลยใช่มั้ย? แถมยังมาสารภาพกับกูหน้าระรื่น เหอะๆ
แต่ก่อนที่ไอ้หลามมันจะเดินจากไป ผมก็รั้งมันไว้ก่อน
“มึงรักไอ้โทเหรอ?” ได้ผล มันหันกลับมา เอียงหัวหน่อยๆ “มึงอยากรู้มั้ยว่าเมื่อวานกูไปอยู่คอนโดโทได้ยังไง?” ผมถามเกริ่น ยิ้มมุมปากนิดๆ
“มันบอกแล้วว่ามันลืมทางไปหอมึง”
“เอ...เมื่อวานกูใส่ชุดเน่าๆแบบคนจนๆที่ห้องไอ้โทไม่ใช่เหรอ?” ผมทำท่านึก แอบลอบสังเกตว่าไอ้หลามมีปฏิกิริยายังไง “มึงคิดเหรอว่าคนรวยๆหล่อๆอย่างโทจะชุดแบบนั้น...ถ้าไม่ใช่ชุดของกูเอง...”
“...” ปลายนิ้วมันงอเข้ามาในอุ้งมือ
“ที่เอามาจากหอกู”
“เหอะ มึงแค่มาเสนอตัวให้มันถึงห้อง ไม่ต้องมาตอแหล”
“อืมมมม นี่ไอ้หลาม มึงรู้อะไรมั้ย?...”
ผมตั้งใจกวนประสาทมันอีก เอาให้มันรู้ว่าคนอย่างผมไม่ใช่คนที่จะยอมใครง่ายๆ เอาให้มันสาสมกับที่ทำกับผมไว้
“กูไม่ได้กลับหอ 2 วันแล้วนะ” เอาให้มันเป็นบ้า
“...” มือที่เคยคำไมค์ บัดนี้กำลังสั่น สั่นหนักกว่าผมด้วย
“เตียงคนรวยนี่มันนุ่มดีจริงๆ...” เอาให้มันคลั่ง
“...”
“ยิ่งเสียงร้องครางของไอ้โทนะ...มันเร้าอารมณ์จนกูแทบแตกเลยล่ะ” เอาให้มันสติแตกไปได้เลยยิ่งดี
“มึง!!!!” สิ้นคำมันปรี่เข้ามาหาคว้าคอเสื้อผมทันที ซึ่งผมก็ตั้งตัวรออยู่แล้ว ยกแขนกันหมัดที่จะปะทะใบหน้าผม
“หลาม มึงใจเย็นๆ เดี๋ยวก็มีใครมาเห็นหรอก” พี่พลพยายามเกลี้ยกล่อม พลางหันซ้ายหัวขวาราวกับว่ากลัวใครมาได้ยิน แต่ผมกับมันไม่มีใครสนใจ ต่างฝ่ายต่างจ้องตา มันจ้องผมแบบที่ผมรู้ดีเลยว่ามันคงอยากฆ่าผม ทำให้ผมหายไปจากโลกนี้
“และกูต้องขอบคุณมึงด้วยนะหลาม ที่ทำให้โทเข้าใจผิดคิดว่ากูขายตูด เพราะตอนนี้โทเค้าซื้อขาดตัวกูแล้วว่ะ” เติมเชื้อไฟอีกนิด เขี่ยๆเชื้อเพลิงนั่นอีกสักหน่อย เดี๋ยวมันก็ระเบิดออกมาเอง
ผมปล่อยให้มันพูดถึงเรื่องเหี้ยๆตั้งแต่มันมาถึงแล้ว ขอผมได้เป็นฝ่ายพูดบ้างเถอะ
“โกหก!!” มันตะคอก “มึงโกหก! คนอย่างโทไม่มีวันซื้อมึงหรอก ต่อให้มึงเอาตูดล่อแบบฟรีๆมันก็ยังคงไม่เอาเลยมั้ง”
“ใครกันแน่ที่เสนอตัวให้โทถึงคอนโด? ใครกันแน่ที่อยากให้โทเอาตูดจนตัวสั่น?...แหม กูก็เข้าใจนะ ขนาดมึงเสนอตูดให้โทแบบฟรีๆแต่โทคงไม่เอา มึงเลยเสียหน้า...แต่โทษทีว่ะ เพราะโทเค้าเอาตูดกู แถมมีการซื้อขาด สงสัยจะติดใจ” พูดจบผมก็ผลักตัวมันออกอย่างแรงจนมันล้มลงไปกระแทกกับพื้นปูน
“ทำอะไรน่ะ?” เสียงถามดังขึ้นไกลๆ ทำให้ผมหันไปมองทันที
ไอ้โท ไอ้จ๊อบ และไอ้บูม พวกมันยืนห่างออกไปไม่ไกลนัก แต่ไม่รู้ว่าจะได้ยินที่ผมพูดรึเปล่า
“มึงผลักไอ้หลามทำไม?” คราวนี้ไอ้ตัวสูงหัวฟูถามแทน พวกมันเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
เอาสิ...เสือกมาเห็นตอนกูผลักไอ้หลามด้วยนะ ตรงตามสูตรละครเป๊ะๆ
“เฮ้ย ไม่มีไรหรอก กูแค่ล้มเอง” เอาแล้วไง...
“มึงจะมาบอกว่าไม่มีไรได้ไงวะ ก็เห็นๆอยู่ว่าไอ้โมมันผลักมึง” ไอ้จ๊อบค้าน ไอ้บูมมองผม พี่พล และไอ้หลามทีละคน ส่วนไอ้โท...มันจ้องผมอยู่ “อ่าวพี่พล หวัดดีครับ ทำไมมาอยู่กับไอ้หลามไอ้โมได้อะ?” จ๊อบมันหันไปเห็นพี่พลพอดี
“คือ...”
“คือกูเห็นไอ้เตี้ยนี่จะต่อยพี่พลอะ กูเลยเข้ามาห้าม แต่มันก็ผลักกูอย่างที่เห็นนี่ไง” เจ้าทุกข์รีบขัดขึ้น
ห๊ะ! พี่พลจะต่อยกูตอนไหนวะ? สัดหลาม มึงนี่หน้าด้านตอแหลจริงๆ และดูไอ้คนฟังจะเชื่อซะด้วยเพราะพวกมันขมวดคิ้วอย่างงงๆ
“อ่าวโม มึงจะต่อยพี่เค้าทำไมวะ? มึงเรียกพี่เค้าออกมาเพื่อจะต่อยเนี่ยนะ? สายรหัสกันไม่ใช่เหรอไง มีไรก็คุยกันดีๆดิ” โหยยย มาเป็นชุดโดยไอ้ฟู
“กูไม่ได้...”
“จริงมั้ยครับพี่พล?” ผมยังไม่ทันจะแก้ต่างให้ตัวเอง ไอ้หลามมันก็รีบหาตัวช่วยที่คงจะเออออห่อหมกไปกับมันอยู่แล้ว...ก็ร่วมมือกันทำเรื่องเหี้ยๆนี่นา...
“อะ...อืม” พี่พลตอบหลบตา “พี่ไปก่อนนะ มีเรียนแล้ว เดี๋ยวสาย” และหลบเอาตัวรอดทันที ทิ้งให้ผมกลายเป็นคนร้ายที่มีไอ้หลามคอยปั้นน้ำเป็นตัวอยู่
“แล้วสรุปมึงต่อยพี่เค้าทำไม?” ไอ้จ๊อบยังทำตัวเป็นเจ้าหน้าที่สอบสวนอยู่ ผมส่งสายตากับไอ้บูมเป็นที่รู้กัน มันคงเข้าใจว่าผมมาคุยอะไรกับพี่พล ที่แต่มันงงๆคือไอ้หลามมาเกี่ยวได้ยังไง
“นั่นดิ กูจะถามมันเรื่องนี้ มันก็เสือกผลักกูบอกว่าอย่ายุ่ง แต่กูได้ยินอะไรแว๊บๆเกี่ยวกับเรื่องเงินนี่แหละ” ไอ้เหี้ยหลาม มากไปแล้วนะมึง
เมื่อกี้ผมน่าจะผลักมันแรงกว่านี้ เหอะๆ
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ กูกับพี่เค้าเข้าใจผิดกันนิดหน่อย” ผมบอกปัด
“หรอ? แล้วเรื่องเงินอะไรล่ะ?” ผมอยากจบเรื่องให้เร็วที่สุดถึงได้ยอมรับแล้วบอกปัดไป แต่ไอ้โท..มึงจะถามต่อทำไมวะ?
“กูติดค่าหนังสือพี่พลไว้”
“ใช่เหรอ? แต่มึงจะต่อยพี่เค้าเนี่ยนะ?” โอ๊ยยยย ไอ้เหี้ย กูเล่นตามบทมึงแล้วนะสัดหลาม จะถามซอกแซกเหี้ยไรนักหนา ที่มึงทำกับกูไว้กูยังไม่ได้ชำระเลยนะ แม่ง
ผมหันไปมองคนที่ลุกขึ้นมาแล้ว ถ้าตาไม่ฝาดมันแอบยิ้มเยาะด้วย
“แต่กูได้ยินอะไรแว่วๆ มึงพูดว่า ‘จ่ายค่าตัว’ ด้วยนะ...มีเรื่องกันกันแน่วะ? กูเป็นห่วงนะเว้ย” มันโอบไหล่ผม ซึ่งผมสะบัดทิ้งทันที
“เฮ้ย มึงทำงั้นทำไมวะ? ไอ้หลามมันเป็นห่วงมึงนะ”
เหอะ เหรอ? เป็นห่วงกูเหรอ? กูว่ามันคงอยากเล่นบทนางเอกมากกว่ามั้ง กูเลยต้องทนกลายเป็นตัวร้ายคอยพูดตามบทที่ไอ้เหี้ยหลามมันเขียนไว้นี่ไง
“จ่ายค่าตัว...นี่มึง...ขาย...เอ่อ...ให้พี่พลเหรอ?” ไอ้สัดจ๊อบ เสือกมามีหัวคิดอะไรตอนนี้ แล้วคิดเรื่องดีๆไม่เป็นรึไงวะ?
“ไม่ใช่!” ผมรีบปฏิเสธแล้วพูดต่อทันที ก่อนที่อะไรๆจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ “กูแค่ติดค่าหนังสือพี่พล แล้วพี่เค้าทวง แต่กูไม่มีให้เลยบอกว่าไป ‘เดี๋ยวจ่ายค่าหนังสือให้’ แล้วกูก็ไม่ได้จะต่อยพี่พลอย่างที่ไอ้หลามว่าด้วย มันเสือกเข้าใจผิดเอง”
ผมหันไปมองตัวสร้างเรื่องตรงๆ ไอ้หลามยังทำท่าเป็นห่วงผมอยู่
“กูหิวข้าว ไปก่อนนะ...บูมมึงไปแดกข้าวเป็นเพื่อนกูหน่อย” ผมไม่ลืมที่จะลากบูมออกมา ซึ่งมันไม่ขัดขืน คงอยากฟังเรื่องที่แท้จริงมากกว่า
ผมกินข้าวพร้อมกับเล่าเรื่องทั้งหมดให้ไอ้บูมฟังด้วยซึ่งพอเล่าเสร็จมันก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟยิ่งกว่าผมซะอีก
“ไอ้เหี้ยหลาม!! กูหลงคิดว่ามันเป็นเพื่อนที่ดีมาตั้งนาน ไอ้สัด! เดี๋ยวมึงได้เจอตีนกูแน่”
“เฮ้ย ใจเย็น” กลายเป็นผมซะอีกที่ต้องปรามมันไม่ให้มันเสียงดัง เพราะตอนนี้คนหันมามองทั้งโรงอาหารแล้ว
“ไอ้เหี้ยพลอีก ทำแบบนี้กับน้องรหัสตัวเองได้ยังไงวะ? คิดยังไงไปร่วมมือกับไอ้หลาม”
“นั่นแหละที่กูสงสัย เพราะเมื่อกี้ตอนที่กูไปถามพี่เค้าเหมือนจะไม่อยากตอบเท่าไหร่ คงสำนึกได้แหละมั้ง”
“สำนึกได้เหี้ยไร วันศุกร์ที่มึงไปแดกเหล้าเค้ายังเอายานอนหลับให้มึงแดกอยู่เลย” ไอ้บูมว่า ทำเอาผมคิดตาม ถ้าหากคืนนั้นไอ้โทมันไม่ได้ไปส่งผม ผมก็คงมีรูปหลุดออกมาอีกใช่มั้ย?
“เผลอๆคราวนี้คงไม่ใช่แค่รูป คงมาเป็นคลิปเลยมั้ง” สิ่งที่ไอ้บูมพูดทำเอาผมชะงัก
คืนนั้น...มันมีแค่รูปที่ไอ้หลามส่งให้โทดูรึเปล่า?...หวังว่าพี่พลคงไม่ได้อัดคลิปอะไรหรอกนะ...แต่คงไม่มีหรอกมั้ง เพราะถ้ามีป่านนี้ไอ้หลามมันคงเอาให้ไอ้โทดูแล้ว
“เหอะ ว่าแต่..กูไม่อยากเชื่อเลยว่าไอ้หลามจะเป็นคนทำ ไอ้หลามเนี่ยนะที่แอบรักไอ้โท”
“อืม คงงั้นมั้ง เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ม.ปลายนี่”
“นอกจากมันจะเลวแล้วยังโง่อีก หาว่ามึงยั่วไอ้โท แม่งดูไม่ออกเหรอว่าไอ้โทชัดๆที่ยั่วมึง”
“ห๊ะ” ผมหยุดกิน เงยหน้าขึ้นมามองคนพูดทันที
“มันคงอิจฉามึงมั้งที่ไอ้โทเอาแต่เรียกหา อะไรๆก็มึง” ไอ้บูมจ้องหน้าผม “มึงคงไม่รู้สินะว่าเวลามึงไม่อยู่กูลำบากแค่ไหนที่ต้องคอยตอบคำถามมัน มึงจำได้มั้ยตอนที่มึงจะยืมวันพีชกูอะ แล้วกูลืมหยิบมาให้มึง...”
“เออจำได้”
วันนั้นผมทวงวันพีชจากไอ้บูม เพราะวันก่อนหน้านั้นมันบอกว่าวันพีชเล่มใหม่ออกแล้ว ผมเลยให้มันเอามาให้ แต่กลายเป็นว่าวันต่อมาตอนเช้าผมถามถึง ไอ้บูมเสือกลืมซะงั้น
‘กูลืมว่ะ โทษที พรุ่งนี้เดี๋ยวกูเอามาให้’
‘สาดดดด กูย้ำเป็นร้อยรอบ’
‘ร้อยรอบเหี้ยไร ยังไม่ถึง 3 รอบเลยด้วยซ้ำ’
ก็นั่นแหละครับ ผมด่ามันไปแบบไม่จริงจัง แต่พอไอ้โทมันแทรกขึ้นมาด่า ทำเอาผมกับไอ้บูมหุบปากแทบไม่ทัน
‘วันๆเอาแต่อ่านการ์ตูน มิน่าคะแนนควิซถึงได้เป็นเศษเลขแบบนั้น’
อูยยยยยยยยย เจ็บชิบหายเลยครับ เข้าใจมั้ยครับว่ามันด่าแบบหน้านิ่ง ในหูเสียบหูฟัง มือก็เปิดอ่านฟิจีโอ (Physical Geology) แถมมาย้ำถึงคะแนนควิซที่อาจารย์ประจานให้รู้โดยทั่วกันทั้งมหาลัยอีก ย้ำนะครับว่าประจานให้รู้โดยทั่วกันทั้งมหาลัย เพราะอาจารย์แกเล่นเอากระดาษที่ปริ้นท์ผลคะแนนควิซไปแปะไว้ที่บอร์ดอาคารเรียนรวม!
แต่พอพักเที่ยง ไอ้โทมันไม่ได้กินข้าวด้วย ไม่รู้ว่าหายหัวไปไหนของมัน เมื่อถึงคาบเรียนมันก็โผล่มาตรงเวลาเป๊ะ ซึ่งผมไม่แปลกใจเท่าไหร่ เพราะมันชอบหายไปกินข้าวกับสาวๆอยู่แล้ว แต่ไอ้บูมเนี่ยสิ ปกติมันไม่มีสาวๆให้ไปกินข้าวด้วยหรอก ได้แต่นั่งส่องนมแล้วทำท่าอัปปรีย์ๆของมันไปวันๆ แต่วันนั้นมันหายหัวไปแป๊บนึง พอกลับมาเข้าคาบเรียน มันก็มาพร้อมวัชพีชเล่มล่าสุดที่ผมขอยืมจากมัน
‘มึงกลับบ้านไปเอามาให้กูเหรอวะ?’ ตอนนั้นนะ ผมนี่แบบ...ซาบซึ้งชิบหายอะครับ มันอุตส่าห์กลับบ้านไปเอามาให้ แล้วบ้านมันก็ไม่ได้ใกล้มหาลัยเลย
‘หึหึ กูรู้กูหล่อแล้วยังเป็นคนดี ไม่ต้องชม’
ครับ ผมเลยคิดว่าเงียบปากจะดีกว่า ขนาดยังไม่ชมมันยังเหลิงเองได้เลย
กลับมาที่ปัจจุบัน
“เออนั่นแหละ ที่กูเอาวันพีชมาให้มึงตอนบ่าย กูไม่ได้ไปเอาที่บ้านหรอก”
“อ่าว”
“คือไอ้โทมันซื้อมาให้อะ แล้วบอกให้กูเอามาให้มึง” ไอ้บูมบอกแล้วดูดน้ำในแก้ว แต่ผมสิ...เอ๋อแดกไปแล้ว “กลายเป็นที่บ้านกูมี2เล่มเลยเนี้ย” มันบ่นต่อนิดหน่อย
“เฮ้ออออ กู...ไว้ใจมึงได้ใช่มั้ยว่ะ?”
“สัด ถามเหี้ยไรแบบนี้ว่ะ กูช่วยมึงตั้งเยอะ บอกความลับให้มึงฟัง แถมยังให้มึงยืมการ์ตูนมาเป็นปีแล้ว เดี๋ยวกูต่อยเลยแม่ง”
“โอ๊ยยย อย่าต่อยกูเล๊ยยย”
“เออ กูเก็บแรงไว้ต่อยไอ้เหี้ยหลามกับไอ้พี่พลดีกว่า แม่ง เหอะๆ แอบรักเพื่อนสนิทอย่างนั้นเหรอ? เพื่อนสนิทที่เป็นผู้ชายเนี่ยนะ? เดี๋ยวก่อนเถอะมึงไอ้หลาม กูจะแฉแม่งให้รู้หมดทั้งมหาลัยเลยว่ามันเป็นเกย์”
ผมยิ้ม ได้แต่นึกขอบคุณมันในใจ อย่างน้อยก็มีเพื่อนเหลืออยู่ ถึงแม้จะแค่คนเดียวก็เยอะ มีเพื่อนที่ดีเพียงคนเดียว ดีกว่ามีเพื่อนเยอะแต่ไม่จริงใจเลยสักคน
ไอ้บูมหยิบไอโฟนมันขึ้นมา เหมือนจะอ่านข้อความอะไรสักอย่าง
“เหี้ยเอ๊ย!”
“อะไรวะ? ด่ากูไม?” จู่ๆมันก็ร้อง ผมรู้แหละว่ามันด่ากับหน้าจอ ไม่ได้ด่าผม แค่อยากกวนตีนมันเฉยๆ
“สัด เลว ทราม ต่ำ ช้า นรกส่งมาเกิด”
“อ้าวๆๆ” คราวนี้มาเป็นชุด
“กูโดดแคลนะ” แล้วมันก็ลุกไปเลย
เออดี ทิ้งกูไว้ให้เผชิญกับ 3 ตัวที่เหลือเนี่ยนะ เฮ้ออออ แต่ช่างเถอะ ผมตั้งใจเรียนอยู่แล้ว (เหรออ?) ไม่มีเวลาไปสนใจกับพวกมันหรอก แคล3 ยิ่งยากๆอยู่ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเรียนสาขาปิโตรเคมีแต่ทำไมต้องเรียนถึงแคล3 แค่แคล1กับแคล2ผมก็ผ่านมาได้ก็บุญหัวแล้วครับ
Next Chapter >> - 12 - (part1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2594636#msg2594636)
Talk
ตอนพิเศษ...ลงหลังปีใหม่ได้ปะคะ? 5555
-
^
^
^
:z13: :z13: :z13: แล้วไปอ่านโลดดดดดดดดดด
อ่านมาแระ...
ตามสเต็ป... มจจี้เอ๊ยยยย บทนางเอกสุดลำไส้ติ่งเลยลูกกกก ซวยซ้ำซ้อน ซวยซ๋อนเงื่อน ซวยแดรกกกกกกกก :sad2:
สงสัยมานานล่ะ พอมีฉากนี้ทีไร แบบอิพวกตัวประกอบพร้อมพระเอก (ซึ่งมันกำลังจะโดนกองทัพคนอ่านปลดจากตำแหน่งถ้ายังไม่เริ่มย่อยข้าวแทนหญ้า) มาเจอช็อตซวยนายเอกเนี่ย คืออิตัวร้ายกลบเกลื่อนนี่มิแปลก ก็มันแหลอ่ะ แต่คุลน้องนายเอกจะช่วยกลบเกลื่อนทำเพื่อ??? เห็นเป็นงี้ทุกราย o12
คือขั้นนี้แล้ว ไอ้ที่อยากจะปิดก็โดนพระเอก (อีกไม่นานจะเป็นพระรองหรือตัวร้ายแทน) แฉซะเสียเพื่อนไปแล้ว ทำไมไม่พูดไปเลย อยากรู้หรอว่าอัลไล ก็อิ (ถ่อย) หลาม มัีนชอบอิ (เชรี่ย) โท มันก็เลยร่วมมือกะอิ (เลว) พี่พล มอมยาพาไปถ่ายรูป โพสลงเว็บเกย์ว่าขายตัว แถมยังส่งไปให้โทดูไง เชื่อไม่เชื่อไปเคลียร์กันเอาเอง ตรูไม่มีอัลไลจะเสียแล้ว แล้วอิโท คุณมรึงรู้งี้แล้วก็เลิกยุ่งกะตรูซะที อิหลามพร้อม อิพี่พลด้วยอีกคน เชิญแดรกกันเอง จบนะ (สะบัดบ๊อบจากไปพร้อมบูม...)
...ไรเง้
ไม่เคยเห็นนายเอกหรือพระเอกคนไหนทำงี้มั่งเลย ช่วยอิตัวร้ายกลบเกลื่อน แถมเปิดช่องให้มันหันกลับมาแดรกได้ตลอดๆ เด๋วก็โดนมนุษย์ย่อยหญ้าหน้ามึนมาหาเรื่องทำร้ายอีกด้วยข้อหา บอกแล้วกรูซื้อขาดไม่ให้ขายคนอื่น ยังไปยุ่งกะพี่พลอีก หรือไม่ก็ข้อหาใหม่ที่ส่งมาให้บูมดู... ...กรำ...
...อินจิงไรจิงนะเนี่ย.... :o8:
อนุญาติให้ต่อหลังปีใหม่ได้ฮะ (มีสิทธิ์???) 555+ เค้าจารอนะตัวววว :impress2:
Happy New Year ล่วงหน้าฮะ :oni1:
-
-*- พวกตี2หน้า
-
:fire: โคตรเกลียดไอ้พวกนิสัยแบบนี้
-
บูมรีบร้อนอะไร หลามทำเลวอะไรอีกรึป่าว ทำกับนะโมหรือทำกับบูม โอ๊ย มีแต่คนเลว
หลามนี่เลวจริงไรจริงนะ อยากด่าแรง ๆ แต่กลัวบอร์ดว่า 555 ทำแบบไร้สำนึกอะไรทั้งสิ้นด้วยนะ
อีพี่พลนี่คือข้ารับใช้หรืออะไรถึงต้องทำตามขนาดนั้น ชอบหลามรึ หรืออะไร
หลามชอบโทสินะ ประเด็นคือคืนนั้นอีพี่พลมันทำอะไรน้องบ้าง
โอ๊ย อยากให้มีใครอัดเทปให้โทได้ตาสว่างจัง สรุปอีตาโทน่ะแอบชอบน้องมาน้านนานแล้วสิ
ขอให้รักของทั้งสองบังเกิดค่ะ อุปสรรคเยอะจัง
ขอบคุณค่ะ
-
ไอ้หลาม เหี้ยกลับชาติมาเกิด
นะโมน่าอัดเสียงไว้ ต้องคิดให้รอบคอบถ้าจะเล่นกับคนพวกนี้
-
หลามทำอะไรนรกอีกหรือเปล่า บูมถึงรีบร้อนออกไปแบบนั้น
แบบเกลียดอีพี่พลจริงๆ ใจหนึ่งก็แอบคิดว่าพี่พลไม่ทำน้องหรอก
แต่แบบเกลียดไปละ แต่หลามนรกส่งมาเกิดนี่ดิ
อย่าให้เจอนะๆๆ พี่โทก็เงียบอยู่ได้ เอาแต่มองๆจ้องๆ โอ๊ยยย
แล้วน้องโมไม่เสียใจหรอที่โดนทั้งหลามและพี่พลทำแบบนั้น
-
เดี๋ยวเราวิ่งไปฟ้องโทให้เองค่ะ *ฟิ้วววส์*
นี่แน่ะนังหลาม! :beat:
-
ทำไมโมไม่พูดไปเลย
ไปพูดในทางเดียวกะหลามทำไม
ถึงโทไม่เชื่อยังไงก็ต้องมีเอะใจกันบ้างแหละ
หลายเเม่งเลวจริงๆๆๆๆๆๆๆ :fire:
ชั่วมากกกกก. ทำไมไม่พูดนะโม
พี่พลต้องมีเนื่องอะไรติดค้าง หรือมีไรกะหลามซักอย่างใช่มั้ย
ถึงยอมตามหลามขนาดนี้ :m31:
-
หลาม พล เลว โท จ๊อบโง่ :z6: :z6: :beat: :beat: :beat:
-
เวลาอ่านเรื่องนี้เราไม่ลุ้นให้นะโมได้รักกับโทเลย
เราลุ้นว่าเมื่อไหร่โทจะเงิบแดร๊กซะที -*-
เมื่อไหร่จะใช้สมองในกระโหลกอ่ะ เลิกใช้สมองล่างซะทีสิ
-
พอหลามประกาศตัว สาวแตกนี่เรื่องน้ำเน่าขึ้นมาเลย :mew5:
นะโมไปช่วยเค้าโกหกเพื่อ???? อันนี้ออกแนวโง่ไปนะคะ :a5:
ต่อไปโทคงดีขึ้นๆ ในสายตาคนอ่านเพราะเริ่มมีโมเมนต์โทหล่อเท่ แคร์นะโมออกมาบ้างแล้ว :ruready
แต่พูดจริงๆ นะโมโง่ไปนะลูก ปวดตับ :really2:
-
อีหลามมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
เข้าสูตรน้ำเน่าเป๊ะ มาตอนผลักพอดีเหอะ ๆ
-
เผยธาตุแท้ออกมาแล้วสินะ ไอ้งูหลาม เฮ้อ....แต่เสียดายพระเอกมาผิดเวลา อดรู้ความจริงเลอ
นะโมสู้ๆ นะ จะเอายังไงกับชีวิตต่อ โทก็กินหญ้าต่อปายล่ะกัน o18
-
พระเอกมาช้าไปป่ะ โถวววววววว :a6:
นี่นะโมของพี่(?)ต้องไฝว้กับไอ้หลามถึงเมื่อไหร่กัน
ไฝว้กันตัวต่อตัวไม่เท่าไหร่ แต่ขออย่าให้โทเข้าใจผิดนะโมอีกแล้วกัน
หัวใจต้องการความฟิน..~ :katai4:
-
ไอ้คุณหนามนี่เอง !!!!
แล้วยังมาตีหน้าซื่อ!!
โทก็อีกคน! ดีนะที่โทมันไม่คิดจะร้ายกับนะโมไปมากกว่านี้
ดีที่บูมยังเชื่อโม
ไม่งั้นมาดราม่ากว่านี้นี่จะเศร้ามากอ่ะ
แอบเสียดายน้องปกป้อง
แอบเชียร์น้องปกป้องให้พี่บูมนะคะ
เผื่อพี่บูมเค้าจะเลือกทางเดิน(?)ให้ตัวเองได้
:katai2-1:
-
:fire: :fire: :fire: แต่ละคน :เฮ้อ:
-
ตกลงหลามก็ใจหมาสินะ
เพื่อนนะโว๊ย ทำอย่างงี้ได้ไง
อ่อ คือไม่คิดว่าโมเป็นเพื่อน หึงเลือดขึ้นหน้า ไอ้บ้าเอ๊ยย
เือบทำโมเสียอนาคตนะ
ว่าแต่บูมได้ข้อความไรมาอะ ค้างๆๆๆ
-
เลวมันหมดทั้งกลุ่มนั่นแหละ เลวสุดก็คงเป็นไอหลามกับไอพล ต่อไปพวกมันจะทำอะไรชั่วๆ กับนะโมอีกเนี่ยยยยยยยยย :fire: :m31: :m16:
รอตอนต่อไปค่าาา :katai2-1:
-
คำเตือน : 3P นะคะ Threesome ความรักแบบ3คนค่ะ
If 'WE' don’t have just two people … (1)
[BOOM’s said]
สวัสดีครับ อะแฮ่มๆ 1 2 3 เทส กระผม เพื่อนนายเอกที่หล่อที่สุด มีนามว่า ‘บูม’ ครับ รูปร่างหน้าตาก็ไม่ต้องสนอะไรมากหรอก รู้แค่ว่าเป็นเพื่อนนายเอกก็พอ (แหม่ มีน้อยใจ : Pierre)
ผมเรียนอยู่คณะวิศวะ สาขาปิโตรเคมี มีเพื่อนสนิทอยู่ 4 คน ซึ่งทุกคนคงรู้จักกันดี แต่ที่สนิทที่สุดก็เห็นจะเป็นไอ้โมนี่แหละครับ มันชอบอ่านการ์ตูนเหมือนกับผม แต่ฐานะทางบ้านมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เลยไม่มีเงินซื้อ เนื่องจากผมเป็นคนดี ผมเลยให้มันยืมอ่านตลอด
ไม่รู้ว่าไอ้เตี้ยมันแอบนินทาอะไรผมบ้าง แต่ผมขอบอกไว้ก่อนเลยนะอย่าไปเชื่อมันมาก อย่างเช่นการที่ผมชอบแอบมองหน้าอกผู้หญิงแล้วทำท่าอุบาทว์ๆนั้นก็ไม่จริง ผมแค่ชอบมองสิ่งสวยงาม พอมองแล้วก็เคลิ้ม พอเคลิ้มผมก็มักจะไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป แค่นั้นเอง...
แต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ผมเริ่มหันมามองรูปร่างของผู้ชาย คงจะเป็นช่วงปี 1 เทอม 2 ละมั้ง...ที่สายตาผมเริ่มจับจ้องไปยังแผ่นหลังกว้างภายใต้ชุดนักศึกษาสีขาว แถมผู้ชายก็ไม่มีใครเค้าคิดจะใส่เสื้อกล้ามซ้อนหรอกเนอะ เลยกลายเป็นว่าเนื้อผ้าบางๆกับกล้ามเนื้อของแผ่นหลังมันดึงดูดสายตาผมมากกว่าเสื้อนักศึกษารัดติ้วจนกระดุมปริแบบของพวกผู้หญิง
พอหนักเข้า จากที่ไดร์ฟ D เต็มไปด้วยคลิปโป๊ชายหญิง มีทุกเชื้อชาติ ทุกลีลาท่าทาง บัดนี้มันเริ่มถูกแทนที่ด้วยคลิปโป๊ระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย ผมยอมรับอย่างเต็มปากเลยว่าเวลาช่วยตัวเองด้วยแม่นางทั้ง 5 นั้น ในสมองผมก็มีแต่เรือนร่างที่สมส่วนของเพศชาย เพศเดียวกับผมเนี้ยแหละ
แต่ผม...ยังไม่ได้บอกให้ใครรู้หรอกนะ ไม่ว่าจะกับเพื่อน หรือครอบครัว ซึ่งผมไม่อยากคิดถึงวันที่ความลับนี้แตกเลยว่าตัวผมจะเป็นยังไง เพื่อนจะรังเกียจมั้ย? พ่อกับแม่ผมล่ะ? ผมยิ่งเป็นลูกชายคนเดียวอยู่ด้วย...ผมไม่อยากให้ถึงวันนั้นเลยจริงๆ
ผมเป็นเกย์ ผมไม่ใช่ตุ๊ด ผมไม่ได้ตุ๊งติ๊ง ผมไม่ได้เป็นกระเทย ผมไม่อยากสวย ไม่อยากทำนม ไม่อยากตัดน้องชายทิ้ง แต่เกย์สมัยนี้...สำหรับผม ผมว่าดูยากอะ ทำไมใครต่อใครบอกว่าพวกเกย์มันจะเห็นผีกันเอง สงสัยต่อมเกย์ด้าผมมันพังมั้ง ละเว้นผมไว้สักคนแล้วกัน ซึ่งนั่นก็เป็นอุปสรรคอย่างมาก เพราะผมไม่สามารถรู้ได้เลยว่าใครเป็นหรือไม่เป็น
ทั้งชีวิตนี้ โตมาจนอายุนำหน้าด้วยเลข 2 ผมมีแฟนแค่ไม่กี่คน แถมทั้งหมดนั่นล้วนเป็นผู้หญิง คนล่าสุดที่เลิกไปผมก็เป็นคนบอกเลิก เพราะตอนนั้นผมเริ่มรู้ตัวเองแล้วว่ามีรสนิยมทางเพศแบบไหน
ผมอยากรู้ อยากลอง อยากมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ผมไม่รู้ว่าคนไหนเป็นหรือไม่เป็น แถมถ้าเป็นแล้ว เขาจะชอบผมไหม? เราจะรักกันรึเปล่า? ใครจะอยู่ตำแหน่งไหน? ปัญหาที่ตามมามันก็มี แต่ยังดีกว่าไม่ได้ลองใช่มั้ยล่ะ? ผมเริ่มศึกษาจากรูปเกย์ตามเว็บเพื่อที่จะได้รู้ว่า...เออ...คนที่เป็นเกย์หน้าตาแบบนี้ก็มีนะ ลักษณะแบบนี้ อะไรก็ว่าไป...ซึ่งส่วนใหญ่...เอ่อ...ก็นะ พวกที่หาแฟนไม่ได้ จะมีหน้าตาแบบไหนล่ะครับ แต่เอาจริงๆคือหน้าตาดีๆก็มี แค่นานๆทีจะเจอเท่านั้นเอง
ผมเคยอยากลองโพสรูปตัวเองลงด้วยแหละ แต่พอมาคิดๆดูแล้ว ถ้าหากเพื่อนในเจอร์หรือเพื่อนคนใดคนหนึ่งเจอขึ้นมาล่ะ? มันคงไม่คุ้มเท่าไหร่...เอาเป็นว่าผมเป็นคนดูรูปพวกที่มาโพสฝ่ายเดียวก็แล้วกัน แถมดูเป็นคนเลือกด้วย ไม่ใช่คนถูกเลือก ฮ่าๆ
แต่ทว่าวันหนึ่ง...รูปเพื่อนสนิทของผมก็โชว์หราหน้าเว็บเกย์ ผมมั่นใจว่าต้องใช่ไอ้นะโมแน่ๆ เพราะทั้งรูป ทั้งเบอร์ ส่วนสูง น้ำหนัก มันเป๊ะเลย เนื้อหาที่โพสพร้อมกับรูปนั้นบอกว่าขายนวด ผมตกใจมาก ไม่คิดว่ามันจะเลือกอาชีพเสริมทางนี้ ผมเห็นมันไปเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านกุ้งเต้นตลอด เลิกเรียนแล้วรีบไป ไม่เคยเจอมันที่ห้างหรือที่ไหนเลย ถึงจะมาเรียนสายทุกครั้งแต่มันก็มา แอบหลับบ้างไรบ้าง แต่ผมก็เข้าใจว่ามันเหนื่อย ทั้งเรียนและทำงานไปด้วย
เออ นั่นสินะ...แล้วมันจะเอาเวลาไหนไปขายนวดวะ? ถ้าโดดทำงานที่ร้านกุ้งเต้น เฮียเจ้าของร้านก็ต้องด่ามันมั่งแหละ และถ้าโดดบ่อยๆมันคงโดไล่ออกไปแล้ว แต่นี่มันยังทำอยู่ แถมไปทำทุกวัน ไอ้โมมันมาเรียนตลอดแต่ก็ไม่เคยบ่นปวดเมื่อยตัวอะไรให้พวกผมฟังเลยสักครั้ง
ดังนั้นผมจึงไม่เชื่อ และโทรไปบอกมัน ซึ่งมันตกใจยิ่งกว่าผมซะอีก มันบอกว่าไม่รู้จะทำยังไง ผมเลยแนะนำให้มันติดต่อกับเจ้าของเว็บเพื่อลบข้อมูลของมันทั้งหมดก่อนที่จะมีใครมาเห็นเข้า
ผมเป็นห่วงมันจริงๆ ไม่รู้ว่าใครทำเรื่องเหี้ยๆแบบนี้ ถ้าจะแกล้งก็แกล้งกันแรงไปแล้ว ผมถามมันถึงเรื่องรูปในเว็บเกย์เป็นระยะๆ แต่ก็ไม่ได้ความอะไรมากเพราะไอ้โมมันก็ไม่ได้เชี่ยวชาญอะไรด้านนี้
แต่จู่ๆวันนั้น ไอ้เตี้ยมันโทรมาหาผม ทั้งๆที่ผมเพิ่งไปเยี่ยมมันเมื่อกลางวัน สภาพมันไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ หน้าตาซีดเซียว แถมยังใส่เสื้อแขนขายาวทั้งๆที่อากาศโคตรจะร้อน ห้องมันก็ไม่มีแอร์ สงสัยจะป่วยหนัก พอผมรับสายมันก็ด่าผมทันที หาว่าผมเป็นคนโพสรูปในเว็บเกย์นั่นเพราะผมเป็นคนเจอคนแรก และคนอย่างผมที่ในสายตาพวกมันเป็นคนหื่น...เอ่อ...ไม่อยากจะยอมรับ แต่พวกมันเห็นผมเป็นคนอย่างนี้จริงๆ อย่าไปเชื่อนะครับ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะเข้าเว็บเกย์ ไม่แปลกใจเลยที่ไอ้เตี้ยมันจะเข้าใจผิด เพราะถ้าเป็นผม ผมก็สงสัย แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า...ผมจะแก้ตัวยังไงล่ะทีนี้...
เอาว่ะ อย่างน้อยมันก็เป็นเพื่อน ถ้ามันรังเกียจผม นั่นก็เป็นสิ่งที่ต้องยอมรับ ไม่ช้าไม่เร็วสักวันมันก็ต้องรู้อยู่ดี สู้ให้รู้จากปากผมดีกว่ารู้จากคนอื่น ผมตัดสินใจไปคุยกับมันที่หอและบอกทุกอย่างว่าผมไปเจอได้ยังไง ผมมีรสนิยมทางเพศแบบไหน
เมื่อไอ้โมมันได้ยินมันก็ช๊อค นิ่งเงียบ จนผมใจเสีย แต่แล้วมันก็ถามผมว่าผมรับได้มั้ยที่มีเพื่อนจนๆแบบมัน แน่นอนว่าผมไม่เคยรังเกียจมันที่มันจน แถมจะนับถือด้วยซ้ำที่มันหาเลี้ยงตัวเองได้ เข้มแข็งและยืนได้ด้วยตัวเอง ไอ้เตี้ยมันเลยตอกกลับผมมาว่ามันก็ไม่ได้รังเกียจผมเหมือนกัน มันแค่ตกใจเพราะไม่คิดว่าคนอย่างผมจะชอบผู้ชาย
ไม่ใช่แค่มึงหรอก กูยังงงตัวเองเลยว่าชอบผู้ชายได้ไงวะ ฮ่าๆ
ผมซักถามมันถึงเรื่องรูปที่มันตะโกนด่าผมในโทรศัพท์ มันบอกว่ามีคนส่งรูปมันนอนกับผู้ชายให้ไอ้โท คนทำแม่งคงแค้นไอ้โมมาก ถึงขนาดตัดต่อรูปเพื่อยืนยันว่าไอ้โมมันขายจริงๆ แต่ผมว่าการที่ไอ้เตี้ยนี่ไม่สบายหลังจากรู้ว่าตัวเองโดนเอารูปไปโพสในเว็บเกย์แค่ไม่กี่วันมันแปลกๆนา...ยิ่งมีคนส่งรูปให้ไอ้โทด้วย...ซึ่งตรงนี้ผมยังไม่รู้เลยว่ามีหลักฐานยืนยัน แต่ไอ้โมมันรู้แล้ว แสดงว่ามันคงได้คุยกับไอ้โทแล้วสินะ
แต่คุยอีท่าไหน...ทำไมไอ้เตี้ยนี่ถึงกับป่วย? ผมไม่กล้าถามมันหรอก เพราะถ้ามันอยากเล่า มันก็ปูดออกมาเอง บางเรื่องมันก็คงไม่อยากให้ใครรู้ ผมเข้าใจ เหมือนกับที่ผมปิดบังพวกมันว่าเป็นเกย์ไง แต่พอได้ระบายออก ได้พูดกับใครสักคน มันก็โล่งขึ้นเยอะเลยนะ
ขอแค่มันไม่รังเกียจผม ไม่เลิกคบเป็นเพื่อนก็พอแล้ว แค่นี้จริงๆที่ผมต้องการ และในเมื่อมันยังเห็นผมเป็นเพื่อน เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อน จริงมั้ย? ผมเลยอาสาจะช่วยมันเรื่องข้อมูลในเว็บ ส่วนเรื่องรูปที่มีคนส่งให้ไอ้โท...คงต้องเห็นรูปจริงๆ ยังบอกอะไรไม่ได้ เลยได้แต่รับปากไปว่าจะช่วยพูด
กลับมาถึงบ้าน ผมเปิดคอมและกดเข้าสู่เว็บที่ไอ้โมมันโดนเอารูปไปโพส ดีนะที่มันโดนแค่เว็บเดียว...ผมหาปุ่มแจ้งลบไม่เจอ สงสัยต้องติดต่อกับเว็บมาสเตอร์โดยตรง แต่ไอ้เตี้ยมันก็บอกว่าติดต่อไปแล้ว แต่ยังไม่มีใครตอบกลับมา...เฮ้อออออ ก็แบบนี้แหละนะ ผมละเบื่อเวลามีปัญหาแล้วต้องติดต่อผ่านอีเมลล์ทุกที ช้าก็ช้า เพราะไม่รู้ว่าไอ้คนรับมันจะเปิดอ่านเมื่อไหร่ แต่ถึงผมจะคิดอย่างนั้น ผมก็ส่งอีเมลล์ย้ำไปอีกรอบ
สายตาผมพลันเหลือบไปเห็นแถบให้ไลค์แฟนเพจเฟซบุคของเว็บนี้ อืมมมม ถ้าส่งข้อความไปทางแชทเฟส จะเร็วกว่ามั้ยนะ? คิดได้ดังนั้นผมเลยไม่รอช้า กดเข้าหน้าเพจทันที (แต่ไม่ยอมกดไลค์เพจ)
หน้าเพจก็เต็มไปด้วยรูปผู้ชายหุ่นล่ำ โชว์สัดส่วนกันอย่างเต็มที่ แต่ผมไม่สนใจเท่าไหร่เพราะในเครื่องเยอะแล้ว ผมกดปุ่มเมจเสจเพื่อส่งข้อความ เนื้อหามีดังนี้
‘สวัสดีครับ ผมมีเรื่องจะรบกวนแอดมินนิดหน่อย ผมต้องการลบรูปและข้อมูลทั้งหมดของลิ้งค์นี้ครับ www.gayded.com/search/124657 รบกวนด้วยนะครับ ขอบคุณครับ’
แล้วผมก็ปิดเพจ หันมาดูนิวฟีด ส่องความเคลื่อนไหวของคนอื่นไปเรื่อย ไม่ได้หวังให้แอดมินเพจตอบทันที แต่เมื่อเวลาผ่านไปไม่ถึง 5 นาที ก็มีแจ้งเตือนที่กล่องข้อความ
‘เรียนที่ม.xxxหรอ?’
อ่าว ตอบคนละคำถามกับกูแล้ว
‘ครับ ช่วยลบด้วยนะครับ’
‘แต่คนในรูปไม่ใช่น้องนี่’
จะถามไรนักหนาวะ?
‘อ๋อ เพื่อนผมเอง มันโดนแกล้ง’
‘เพื่อนหรือแฟน’
แล้วเสือกเหี้ยไร
‘เพื่อนครับ มันโดนแกล้งจริงๆ ช่วยลบด้วยครับ ขอบคุณ’
ผมลงท้ายแบบนั้น แอดมินเพจมันน่าจะรู้แล้วนะว่านี่คือการสิ้นสุดในแชท แต่ยังครับ...ไอ้สามจุดที่กำลังขึ้นว่ากำลังพิมพ์นั้นทำให้ผมไม่ได้ปิดหน้าแชท
‘ได้ เดี๋ยวผมลบให้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ’
หือ? ข้อแลกเปลี่ยนไรอะ? แค่ลบโพสเอง ทำให้ฟรีไม่ได้เหรอไง? งกจริงเว็บนี้
‘ข้อแลกเปลี่ยนอะไรครับ’
‘เดี๋ยวผมบอก พรุ่งนี้ตอนเจอคุณนะครับคุณบูม’
เห้ย! เดี๋ยว! หมายความว่าไง แล้วไอ้แอดมินมันรู้ชื่อผมได้ยังไง?
‘อะไรของคุณ ลบโพสให้ผมเฉยๆก็พอแล้ว หรือคิดเงิน? จะเอาเท่าไหร่ล่ะ?’
‘ไม่เอาหรอกครับเงินน่ะ’
แถมยังมีการมาบอกว่าจะมาเจอผม? อะไรของมัน มันรู้รึไงว่าผมอยู่ไหน? ถึงจะตอบมันไปว่าเรียนที่ม.xxxแต่นั่นผมหมายถึงไอ้โมที่มันอยู่ในรูปต่างหาก เพราะในรูปนั้นมันใส่ชุดนักศึกษา
‘ผมจะเอาคุณต่างหาก’
ห๊ะ!!!!!! เหี้ยไรของมันเนี้ย สัดเอ๊ย กวนตีนกูเหรอไง แม่งงง
‘อะไรของมึง หุบปากไปเลย ถ้าอยู่ต่อหน้านี่กูต่อยไปแล้ว’
ผมไม่ใช่นักเลงคีบอร์ดด้วย ขืนมาพูดแบบนี้ต่อหน้าผมต่อยคว่ำจริงๆ จากสรรพนามแทนตัวเพราะๆคงไม่เหมาะกับอารมณ์ผมในตอนนี้ เลยขอใช้คำโบราณสมัยพ่อขุนคุยกับแม่งเลยแล้วกัน
‘หึหึ งั้นพรุ่งนี้เชิญต่อยผมได้เลยนะครับ ผมจะรอ..แล้วก็ไม่ต้องบอกให้ผมหุบปากด้วย เพราะผมพิม ไม่ได้พูด’
‘เออ ขอให้มึงมาจริง แล้วอย่าลืมลบรูปให้เพื่อนกูด้วย’
แล้วผมก็ปิดเฟสไปเลย ขืนได้คุยต่อกับไอ้แอดมินนี่ผมได้ต่อยจอแตกแน่ๆ โรคจิตรึไงวะ? แบบชอบคุยหื่นๆทางแชทเฟสไรเงี้ย
อย่าไปสนใจดีกว่า ขอให้มันลบโพสตามที่บอกก็พอละ
ผมไปอาบน้ำ กลับออกมาอ่านการ์ตูนทั้งๆที่มีงานต้องทำให้เสร็จ แต่เสียงครืด ครืด ครืด จากไอโฟนผมมันทำให้ผมรำคาญมาก ผมว่าผมปิดเตือนกรุ๊ปไลน์ไปแล้วนะ แล้วอะไรมันเด้งเตือนไม่หยุดแบบนี้วะ?
ผมวางการ์ตูนลงกับเตียง ลุกขึ้นไปหยิบไอโฟน
โอ๊ยยย อะไรเนี้ยยยยย? แชทเฟสเด้งเต็มหน้าจอ แถมยังมาจากไอ้เพจเว็บเกย์ที่ผมคุยก่อนไปอาบน้ำด้วยนะ ผมเปิดอ่าน กะให้ไอ้จุดตัวเลขสีแดงๆบนมุมขอบขวาของแอพหายไป
‘ไม่ต้องห่วงครับ ผมไปจริงแน่ แล้วก็ต้องได้เจอคุณด้วย’
‘โหลๆ หายไปไหนแล้วครับ’
‘คุณโกรธผมเหรอ?’
‘ผมชื่อก๊าซ อายุ 21 เป็นรุกนะครับ’
‘แต่ถึงผมจะเป็นรุก แต่ผมก็พร้อมที่จะรับหัวใจของบูมเสมอ’
‘ผมแอดเฟซจริงของผมไปแล้วนะ รับด้วย’
‘เรียนอยู่คณะวิศวะใช่มั้ย? เจอร์ไหนอะ? ใช่ปิโตรเคมีป่าว?’
‘บูมเป็นเกย์เหรอ ดูท่าทางไม่ให้เลยนะ’
‘ผมลบโพสของเพื่อนบูมให้แล้วนะ ทำตามข้อแลกเปลี่ยนของผมด้วย’
‘อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง’
และ ฯลฯ ทั้งข้อความไร้สาระและสติ๊กเกอร์ที่ไอ้แอดมินมันส่งผ่านแชทเฟส ผมกดดูคนที่แอดมาล่าสุด คงเป็นไอ้แอดมินโรคจิต ผมเลยไม่รับ ปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้นแหละ
ว่างมากนักรึไง...ส่งข้อความมาไม่หยุด
ช่างแม่ง...ผมกลับมาอ่านการ์ตูนต่อ โดยที่ไม่ลืมตั้งค่าปิดแจ้งเตือนเฟซบุค
Next >> (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2582322#msg2582322)
Talk
HAPPY NEW YEAR 2014
ขอให้มีความสุขตลอดปี โชคดีตลอดไปนะคะ
สุขภาพแข็งแรงๆกันถ้วนหน้า (ระวังเลือดหมดตัวด้วย)
ใครไปเค้าดาวที่ไหนก็ระมัดระวังตัวด้วยะนะคะ เป็นห่วง
นี่คือของขวัญวันปีใหม่จากแพรค่ะ
(แต่เขียนไม่จบในตอนเดียวอะ แง แรกๆก็กะเขียนให้จบ ไปๆมาๆ ชักติดใจ ยาวเลยทีนี้ ฮ่าๆ)
-
:hao3:บูมจะมีคู่ มองในมุมของบูมนี้เรื่องนี้ไม่เครียดไม่มีดราม่าเลยน่ะออกแนวชำๆน่ารักซะงัน
-
:ling1: ก๊าซบูมมมมม
ก๊าซนี่น่าจะกวนน่าดู คู่นี้ก็น่าติดตาม คงจะไม่ดราม่าแบบคู่หลักนะ 555555 คู่นี้น่าจะเป็นแนวรักใสๆ :hao6:
-
บูมเจอเนื้อคู่แล้ว
-
โมซวยตลอด :katai1:
บูมจะได้เแฟนแล้ว :hao7:
-
ขอต่อยไอ้หลาม เลวอ่ะ :z6: แต่กระโดดกอดบูม :กอด1:
นะโมสู้ๆ แล้วโทก็ช่วยปกป้องนะโมด้วยนะ แกพระเอกนะเฮ้ย
แล้วก็สวัสดีปีใหม่นะคะ :mc4:
-
อิหลามชั้ว!!!!! หลงรักเพื่อน ที่ไปหลงรักคนอื่น ถึงกับต้องทำลายคนๆนึงเลยรึยังไง!!! เหี้ย!!!
เหมือนพี่พลไม่ค่อยจะเต็มใจทำ (รึเปล่า?) หรือเพราะมีผลประโยชน์น่วมกัน หรือพี่พลโดนแบล็คเมล์ด้วยรึเปล่า
แต่คิดว่าพี่พลคงแค่ถ่ายรูป แต่อิหลามคงคิดว่าทำจริง
แม่งแล้วส่งอะไรมาให้น้องบูมอีกวะ!!!
อ่านตอนพิเศษแล้วรู่สึกผิดกับน้องบูมเลออ ขอโทษนะหนู แถมิยากประเคนหนูให้น้องปกป้องซะอีก ไม่รู้อะไรซะเลย ว่าหนูมีคนจองตัวววว จอนพิเศษกริ๊วกร๊าวมากกกก :katai2-1:
-
ถ้าหลามจะเลวขนาดนี้นะ
มันน่าฆ่าให้ตาย
ทำกับเพื่อนได้ไงเนี่ย
เลวมากกกกก
ส่วนบูมก็จะมีคู่แล้ววววว
ดีใจด้วยนะบูม 555
-
มากรี๊ดให้น้องบูมก่อน
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มีคนจีบน้องบูมแล้วววว ขอบคุณค้าคุณแพร
นายก๊าซใครน้อออ สงสัยน่าจะเรียนวิชาเดียวกันบ้าง เลยเจอ
**********
ไปจิ๊กหัวตบอิหลามก่อนนะคะ ทำงี้ได้ไง นิสัย..........มากกกกกกกกก :fire: :fire: :fire:
-
อิหลามตอแหลมากค่ะ แต่หนูโมก็แรงใช่ย่อยนะคะ ตบมับเลยค่ะ ! ตบมัน !! (ส่วนอิโทก็แดกหญ้าต่อไป...)
ส่วนคู่หนูบูมก็แซ่บเว่อร์นะคะ เริ่มติดใจคู่นี้แล้วสิ > <'
ชอบพระเอกกวนๆ เฮฮา ร่าเริงแบบนี้
หวังว่าคงมีตอนของคู่นี้อีกในเร็วๆนี้นะคะ :L2:
ปล. Happy New Year
ปล2. คนเขียนสู้ๆ :ped149:
-
เย้ๆๆๆ บูมเจอคู่แล้วววววว
:z1:
เรื่องโมอยากให้เคลียร์ได้ไวๆจริงๆ
เกลียดหลามมากกกกกกกกกก
-
นะโมคบคนรวย(อย่างพวกมันอย่าเรียกเพื่อนเลย)มันซับซ้อน ไม่จริงใจ เจ้าเล่ห์
ก็อย่าคบเลย เลิกเหอะหากลุ่มใหม่เลย จะต้องไปทนโดนดูถูกทำไม เศร้าใจ หดหู่
บูมก็ยังดีให้ได้แฟนดีก็แล้วกัน
-
ไอ้หลามโคตรตอ_ เลยว่ะ บูมช่วยโมที สงสารโม.. :(
-
สงสารนะโมทุกตอนเลยยย เริ่มมองโทแบบพระเอกแล้ว ตอนแรกๆอย่างเลวอ่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :3123:
-
ทำไม่พูดความจริงไปเลยล่ะ ตอนที่ทุกคนมาน่ะ โกหกแล้วได้อะไร
เป็นการเปิดโอกาสให้หลามหาเหตุใส่ร้ายได้อีก โทก็ไม่รู้จักถาม
ตอนนี้รู้ตัวคนร้ายแล้ว ปิดคดีได้แล้วล่ะ จะได้หวานๆบ้าง
-
หมั่นไส้ เอาให้มันกระอักเลือดตายไปเลยนะโม แค้นนี้ชำระช้าไม่ได้เดี๋ยวจะสายไป :fire:
เชียร์ให้โทเลิกกินหญ้าอยู่่ แต่บทลงเป็นแบบนี้ ถึงรู้ความจริง โทอาจจะเลือกเพื่อนก็ได้ โมเอ๊ย พึ่งตัวเองเหอะ พระเอกมีก็เหมือนไม่มี มาก็ตอนหลัง แถมหูเบาซะอย่างนั้น หลามพูดไรก็คงเชื่อ ดูจากประวัติ :เฮ้อ:
ลุ้นคู่บูมดีกว่า น่าจะแซ่บ อิอิ
-
เครียดแทนนโม
แต่ดีใจกับบูมที่เจอผู้ชายของตัวเองแล้ว
:mc4:
-
กำลังคาดหวังว่าพี่พลคงไม่ได้ทำอะไร แก้ผ้าถ่ายรูปเฉยๆ
อีหลามแม่ง :z6:
-
ก๊าซมาแนวโรคจิต ถ้าเป็นเรา เราแจ้งสแปมไปละ 555555555555555555
-
จดลงบัญชีแค้น รอวันชำระอย่างเงียบๆ
เอาให้สะใจไปเลยนะโม
-
น้องบูมจะได้สามีเป็นตัวเป็นตนแล้วค้าาาาา :hao6:
HNY เช่นกันค่ะ
-
เท่ากับโมหาแฟนให้บูมเลยนะกร้ากกกกกกกกกก
แต่สงสารโมอีกแล้วอะ โอ๊ยชีวิต
ขอให้โทแม่งไม่เชื่อด้วยเหอะ เดี๋ยวเป็นบ้าอีก
ไอ่เชี่ยหลาม แม่งงงงความแตกทีแอ๊บเกย์มาตั้งนาน
-
รอ
-
บูมน่ารัก :o8: จะมีคู่กับเขาแล้วนะ
ส่วนนังฉลามนี่ไม่ไหวนะ :beat:
-
สงสารโมนะ โทแม่งงงง แง่มๆๆๆๆ
รักเขาก็พูดดีๆเซะ
บูม นายเจอแน่คู่แหละ 5555
-
ตายละบูม :z10:
-
สงสารนะโมอ่ะ นี่บอกเลย
ชีวิตนางเอกมาก เจอแต่คนไม่ดี เฮ้อออออออ
ยังดีที่บูมไม่เป็นไปกับเค้าด้วยอีกคน
:mew6:
โท หายโง่เหอะขอร้อง
ลองคิดดูดีๆบ้าง ว่าจริงๆโมเป็นคนยยังไง โมไม่ทำแบบนั้นอยู่แล้วอ่ะ
ไม่ใช่อะไรก็เอาอารมณ์มาก่อนตลอด
ไอ้หลามชั่วจริง :angry2: :z6:
พี่พลก็อีกคน โมไปทำอะไรให้ห๊ะ!!!!! ถึงไปร่วมมือกะคนไม่ดีมาทำร้ายคนอื่น
-
ต๊ายยยย อิหลามม ฉันล่ะนึกไม่ถึงว่าแกจะเป็น....... หลงนึกเป็นสุภาพบุรุษมาตั้งนาน
ที่ไหนได้ มาดีแตกก็ตอนแอบรักอิโทล่ะว๊าาาาา
เฮ้อออ สงสารน้องโม แต่น้องโมนี่ตอกกลับได้สะใจเจ๊มากกกก
เย้ดดดด เจอนายเอกหงิ๋มๆมานาน มาเจอแบบแซ่บๆก็ลาบปากไป โฮะๆ
น้องบูมก็ระวังตูด เอ้ย ระวังหัวใจไว้ให้ดีน๊ะจ๊ะ แอดมิน เว็บเกย์ชอบ ทำได้ไง 555
-
เชียร์คู่บูมบึ้มบึ้ม
:hao6:
-
คู่บูมน่าลุ้น
happy new year นะคะ ขอให้คุณคนเขียนสุขภาพเเข็งแรง เฮงๆ :mew1:
อัพนิยายบ่อยๆ ฮ่าๆ
-
เอาเข้าจริงๆ คนอย่างหลามหรือโทก็...น่าจะ...มีอยู่จริงๆ ในสังคมโลกมนุษย์เรา เพราะเขายังมีโลภ โกรธ หลง และรักจนหน้ามืดตามัว เมื่อหลงรักและอยากได้แล้วก็ต้องหาทางคว้าเอามาเป็นของตนให้ได้ เพียงแต่ว่าเรื่องหัวใจมันไม่ใช่ตบมือข้างเดียวแล้วดัง มันต้องมีปฏิกิริยาจากฝ่ายตรงข้ามด้วย ดังนั้นเมื่อโทไม่ตอบสนองความต้องการของหลามในเรื่องนี้ ซ้ำยังทำท่าจะไปแสดงความห่วงใยเข้าขั้นรักกับใครอีกคน ทำให้หลามรู้สึกหลายอย่าง ทั้งโกรธ และเสียหน้า สุดท้ายจึงเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้นและเกลียดชัง ภายใต้ใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างเพื่อนนั้น แท้จริงแล้วมีผู้ร้ายตัวมารจิตใจโฉดชั่วนอนคอยเวลาจะจัดการเหยื่อ และเหยื่อผู้มิได้เฉลียวใจอันใดเลยนั้นก็เห็นจะไม่พ้นนะโมน้อย
สารภาพว่าอ่านแล้วอยากจะกระโดดถีบใบหน้าของหลามมาก ตั้งแต่คำพูดดูถูกเรื่องชนชั้นของนะโม คนเราเลือกเกิดได้? ปฏิเสธไม่ได้ว่าบางคนก็มองคนอื่นแค่เพียงเปลือกและเงินทองเท่านั้น ไอ้ตอแหล หน้าด้าน เฮ้อ...สลดใจ
ส่วนโทนั้น ถ้าจะเห็นอะไรเพียงด้านเดียวแล้วสรุปว่านะโมเป็นคนอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วก็หาเรื่องมาเป็นเหตุเพื่อทำร้ายนะโมอีก ก็คงต้องบอกว่า ถ้าใจนายรู้สึกกับนะโมจริง มันจะไม่ผันแปรออกมาอย่างนี้หรอก นอกเสียจากว่า สิ่งที่นายต้องการจากนะโมนั้นเป็นเพียงร่างกายเท่านั้น คนที่มีความรู้สึกดีดีให้กันย่อมไม่ทำแบบนี้แน่ๆ อย่างน้อยก็ต้องมีการอะลุ่มอล่วย หรือก็ต้องกระตุกในใจบ้างล่ะนะ ในตอนที่กระทำชำเราร่างกายเพื่อนตัวเอง
โอ้ย อ่านแล้วมันขัดใจพระเอกคนนี้จริงๆ มึงกินอะไรเป็นอาหารวะ!!!!!!
ปล. ขอบคุณน้องแพรมากนะคะ สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่ะ
ปปล. น้องบูมเห็นทีต้องรีบหาอะไรมาปิดด้านหลังไว้นะคะ มิฉะนั้นอาจถูก "เกย์โรคจิต" ทะลุทะลวงได้ โฮะๆๆ
-
อิอิ ถ้าอิงจากคห.คุณแป้งจี่ น้องบูมๆน้อยอาจจะไม่ทันแล้วค่ะ
อย่างตอน 27 นี่ก็คงวิ่งจะไปกระทืบก๊าซ แต่สงสัยจะเสียท่า(ตามระเบียบ) (เดาล้วนๆๆ)
:hao7:
***********************
จะว่าไป ขนาดหลามยังรู้เลยว่าโทคิดยังไงกับนะโม (คิดว่าบูมน่าจะพอรู้บ้างแล้วด้วย)
แต่น้องนะโมนี่...... สงสัยต้องให้ตาโทสารภาพรักไปเลยมั้ง ถึงจะรู้สึกตัว :call:
-
:ling1:
-
คู่บูมออกแล้วววววว
-
ความจริงกระจ่าง พร้อมนายร้ายที่ตอแหลได้โล่ และงานนี้ก็อิแบบพระเอกนิยายไทย
หูเบา เชื่อตัวโกง มันพูดไรขนาดคนอื่นไม่เชื่อ พระเอกนี่เชื่อหมด งานนี้ต้องมารอโทจะจัดการอะไรนะโมอีก
รอวันโทรู้ความจริง แล้วเจ็บปวดๆมากๆกับสิ่งที่ทำ
พาร์ทบูมน่ารักอะ เนื่อคู่มาแล้วน้องบูม
-
Countdown
[THO’s said]
ใครๆก็บอกว่าผมหล่อ
เหรอ?
ใครๆก็บอกว่าผมดูดี
เหรอ?
ใครๆก็บอกว่าผมป๊อบ
เหรอ?
ใครๆก็บอกว่าผมรวย
เหรอ?
ใครๆก็บอกว่าผมเรียนดี
เหรอ?
ใครๆก็บอกว่าผมสาวเยอะ
เหรอ?
ใครๆก็บอกว่าผมหยิ่ง
เหรอ?
แล้วไอ้ใครๆที่มันตัดสินตัวตนของผมเนี่ย...คือใคร?
อย่าตัดสินตัวผมเพียงแค่ภายนอก ผมไม่ชอบคนแบบนั้น ถ้าหากไม่ได้รู้จักกันจริงก็อย่ามาพูด
หล่อแล้วไง ดูดีแล้วไง ป๊อบแล้วไง รวยแล้วไง เรียนดีแล้วไง สาวเยอะแล้วไง หยิ่งแล้วไง
คิดว่าผมมีความสุขงั้นเหรอกับการที่มีสิ่งเหล่านี้?
ใช่ ผมไม่เถียงว่ามันคือปัจจัยส่วนหนึ่งของการคัดเลือกหาคู่ครอง แต่ถ้าหากผมไม่หล่อ ไม่ดูดี ไม่ป๊อบ ไม่รวย ไม่ได้เรียนดี ไม่ได้มีสาวเยอะ ไม่ได้หยิ่ง
จะยังมีคนรักผมอยู่มั้ย?
ผมไม่ได้พูดถึงครอบครัว ดังนั้นกรุณาอย่าเอามาปะปน
เพื่อนล่ะ? ผมมีเพื่อน แต่ก็รักในแบบเพื่อน...และคำว่า ‘เพื่อน’ นี่แหละ ที่เป็นตัวตีกรอบความสัมพันธ์ของผมกับใครบางคน
“คิดอะไรอยู่คะโท?” ผู้หญิงที่นอนกอดผมข้างกายถาม เธอชื่อว่าฝ้าย ซึ่งพรุ่งนี้พอตื่นขึ้นมาผมก็คงลืมชื่อ ผมเจอเธอที่ผับ เราคุยกันไม่ถึง 10 ประโยคเลยมั้งก็มาจบที่เตียงแบบนี้แล้ว และถ้าหากผมไม่ได้มีคุณสมบัติที่ใครต่อใครว่ามาข้างต้น เธอจะยอมมานอนกับผมแบบนี้มั้ย?
“เปล่าหรอก” เป็นคำแก้ตัวที่ใครๆก็ดูออกว่าโกหก แต่ฝ้ายก็ไม่ได้ซักถามอะไรต่อ เธอหลับตานอนพลางซุกตัวมาที่อกผมเพื่อให้นอนหลับสบาย
ถ้าอยากให้นอนหลับสบายแล้วทำไมไม่นอนบนหมอนดีๆ ทำไมต้องมาซุกอกผมแบบนี้ แต่เอาเถอะ...ถ้าเธออยากนอนก็นอนไป แต่ถ้าผมเมื่อยหรือเหน็บชาเมื่อไหร่ผมก็คงต้องให้เธอกลับไปนอนบนหมอนแบบปกติล่ะนะ
“พรุ่งนี้โทไปเค้าท์ดาวที่ไหนเหรอ?”
นึกว่าจะหลับไปเลย...
“แถวนี้แหละ” ผมตอบกว้างๆ เพราะในหัวผมก็ยังไม่มีแพลนเหมือนกันว่าจะไปเค้าท์ดาวที่ไหน เมื่อปีที่แล้วผมไปเค้าท์ดาวกับเพื่อนๆสมัยม.ปลายที่ผับชื่อดังแห่งหนึ่ง เมื่อปีก่อนหน้านั้นผมก็ไปเพื่อนๆที่ผับชื่อดังอีกแห่งเช่นกัน
จะให้เค้าท์ดาวที่ผับ 3 ปีติดก็ไม่ไหวมั้ง ถึงจะคนละร้านก็เถอะ แถมไปกับเพื่อนม.ปลาย ซึ่งปีนี้พวกมันคงแยกย้ายกันไปคนละที่
ผมอยากไปกับเพื่อน...เพื่อนมหาลัย...ที่ป่านนี้คงทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่
วันนี้เป็นวันสิ้นปี ผู้คนต่างคึกคัก ดูร่าเริงสดใส เฝ้าฝันถึงวันใหม่ ปีใหม่ สิ่งใหม่ๆที่จะเข้ามา ดวงไฟถูกนำมาตกแต่งทำให้สถานที่ต่างๆดูมีชีวิตชีวา
บางคนมาเป็นคู่ บางคนมาเป็นกลุ่ม
แต่ผมมาคนเดียว
แต่เชื่อเถอะว่าไม่อีกกี่นาทีข้างหน้า ที่ว่างข้างผมจะมีคนข้างกาย
ผมเดินไปเรื่อยๆ ไม่สนใจสายตาหลายคู่ที่มองมา ยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาบ่งบอกเวลา 4 ทุ่มกว่าๆ ไอโฟนผมเริ่มสั่นเตือนว่ามีข้อความอะไรต่อมิอะไรจากโปรแกรมต่างๆขึ้นมาบ้างแล้ว
“เธอ” เสียงเรียกพร้อมสะกิดที่หลังทำให้ผมหันไปมอง
“ครับ”
“เอ่อ...มาคนเดียวเหรอ?” ก็...น่ารักดี ใช้ได้ ไม่อายเวลาควง
“อืม”
“อ่า..เราชื่อฝันนะ เธอล่ะ?”
“โท” ชื่อฝัน...หวังว่าคงไม่ได้มีพี่สาวหรือน้องสาวชื่อฝ้ายหรอกนะ
“อืมโท...ถ้า...ยังไม่มีคนเดินด้วย ฝันขอเดินด้วยได้มั้ยคะ?” เธอถามอย่างอายๆ ก้มหน้าก้มตา แต่ดวงตากลมโตก็แอบเหลือบมองผม
“อืม ได้สิ”
“ขอบคุณนะ”
ผมเดินกับฝันไปเรื่อยๆ ฝันคุยสนุกดี อ้อนให้ซื้อขนมบ้าง ของเล่นบ้าง ซึ่งผมก็ซื้อให้ เป็นค่าตอบแทนที่เธออยู่กับผมในคืนสิ้นปี
“ยังไม่ถึงเวลาเลย อีกตั้งชั่วโมงกว่า คนมารอเค้าท์ดาวเยอะจังแหะ”
ฝันพาผมเดินมายังจุดที่มีคนเยอะๆ มีตัวเลขดิจิตอลขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ผมมองดูรอบๆก็เห็นผู้คนมากมายที่มายืนล้อมนาฬิกาดิจิตอลนี้ ท่าทางแต่ละคนดูมีความสุข เสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าพวกเขาบ่งบอกได้ดี
คนอื่นมารอเค้าท์ดาว...
แต่ผม...รอเค้ารัก...
ได้แต่รอจริงๆ...เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เค้าคนนั้นจะเห็นผมเป็นมากกว่าเพื่อน...
ปีนี้ ปีหน้า ปีโน้น...ต้องให้รออีกกี่ปี...
ต่อให้หล่อ ดูดี ป๊อบ รวย เรียนดี มีสาวเยอะ ก็ไม่ได้ช่วยให้ความรักของผมสมหวังเลย
หรือผมจะเป็นได้เพียงแค่เพื่อนจริงๆ...
END - Countdown
Talk
อะแฮ่ม สุขสันต์วันปีใหม่ ๒๕๕๗ ค่ะ
พอดีเกิดอยากเขียนตอนพิเศษที่มันเข้ากับเทศกาลซะหน่อย เลยได้ออกมาเป็นแบบนี้ มาแบบสั้นๆ(มาก)
งงตัวเองเหมือนกันว่าทำไมชอบเขียนตอนพิเศษในวันเทศกาลแบบเศร้าๆ ตั้งแต่ทัชแทน (เรื่อง i'm not) แล้ว คงเพราะรอบๆตัวมันมีแต่ความสุขล่ะมั้ง เลยอยากเขียนอารมณ์ที่มันขัดกันซะหน่อย (โรคจิต)
เอาล่ะ หมดตอนพิเศษแล้วจริงๆ ส่วนพาร์ทบูมจะมาต่อให้จบนะคะ
รักคนอ่านทุกคนค่ะ มีความสุขมากๆนะคะ แพรขอตัวไปแต่งสวยเพื่อเค้าท์ดาวแล้ว ฟิ้ววววว
:mc3: :mc2:
-
หมั่นไส้อิหลาม :fire:
อยากอ่านคู่ก๊าซบูม ><
-
ใครๆก็รอเคาท์ดาวน์ แต่ผม...รอเค้ารัก
คุณพระอกอีแป้นจะแตกกกกก
ปล.ลดความโง่ กับอาการปากไม่ตรงกับใจนะจ๊ะ น้องโทททท
ปลล.เดี๋ยวนะ ตอนนี้ก่อนทำร้ายนะโมใช่ป่ะ ถ้าใช่ตอนนี้จะเศร้า แต่ถ้าหลังทำร้ายเค้าก็สมน้ำหน้า
-
โนคอมเม้น..............
รักเค้าแต่ก็ทำกับเค้าแบบนี้เนี่ยนะ? ก็นะ รักมากก็ช้ำมาก...........
-
โทมาเค้าท์ดาวน์ เฮ้อ ทำไมไม่ชวนโมล่ะเธอ -_-
-
อร๊ายย มันค้าง :katai1:
-
อยากดีดบ้องหูโท ทำตัวอย่างนี้เนี่ยนะ
อยากให้เค้า...รัก เพ้อเพื่อ
-
เฮ้ยยย โท มานิดเดียวเองงง ค้างค่ะ ><
สวัสดีปีใหม่คนเขียนล่วงหน้านะคะ ^^
-
โทเอ้ยยย รอแบบนี้แล้วทำนิสัยแบบนี้คงได้หรอกนะรักอ่ะ
เปลี่ยนตัวเองซะใหม่สิ
ชอบเค้าก็เค้าไป
ไม่มช่แอบชอบแล้วมาทำนิสัยไม่ดีใส่
-
อยากจะทึ้งหัวตัวเอง! บอกสิ บอกไปเลย หรือถ้าไม่อยากบอกก็ให้ทำอะไรที่จะสื่อได้ว่านายรู้สึกยังไง ทำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ทำร้ายร่างกาย หรือทำร้ายจิตใจ ตอนนี้ยังมีเวลาเพียงพอ เลิกควงหญิงแบบไม่เลือกหน้า ทำตัวให้ดีขึ้น แล้วก็ปฏิบัติตัวกับนะโมมันดีดีหน่อย คนเราทำผิดย่อมต้องมีโอกาสที่สอง ใช่ว่าเลวแล้วก็จะต้องเลวกว่าเดิม ใช่มั้ยคะ? เอาใจช่วยแล้วนะเนี่ย อยากให้เธอเป็นพระเอกนะนายโท มองมุมกลับแล้วก็ปรับมุมมอง เผื่อว่าจะเห็นอะไรบางอย่างที่เขาของนายบังตาไว้นานเกินแล้ว หึหึ
ขอบคุณค่า แม้จะเป็นตอนสั้นๆ แต่ก็รู้สึกดีขึ้นมานี้ดนึง :mew1:
-
รอตอนต่อไปนะครับ :katai4: ปล.ตอนพิเศษสั้นนะ :z3:
-
ถ้าอยากให้เค้ารัก ก็เลิกกินหญ้าแล้วหันมากินแบรนด์แทนสิ นายโท :katai1:
-
รักเค้าแต่ทำเค้าแบบนี้ โทนี่คือเด็กน้อยของจริง
คือโทรัก นะโมมาก รักแบบยอมที่จะแอบรัก ไม่กล้า เพราะกลัวเสียเพื่อน เสียนะโมไป เฝ้าเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วง แต่มาวันนึงดันมาเข้าใจผิดว่าคนที่แอบรักมากๆๆ ดันไปเป็นเด็กขาย ไอ้โทมันเลยรู้สึกเหมือนโดนหักหลัง ผิดหวังเลยไล่ขวิด เหมือนควายโดนเมายา แต่ถ้าถามว่าสิ่งที่โททำมันผิดไหม บอกเลยผิดมาก แต่ มันทำแบบนี้เพราะอะไร ก็เพราะมันรักนะโมมาก ใจมันอยากจะเชื่อ แต่ก็นะ ในเมื่อข้างกายมัน ยังมีบ่างช่างยุ คอยทิ่มคอยตำมันอยู่คอยป้อนหญ้าป้อนน้ำมันอยู่ แล้วรวมกับความผิดหวังที่มี เลยโงหัวขึ้นมาจากทุ้งหญ้าไม่ขึ้นเท่านั้นเอง
แต่หลามนี่ซิ ทำไปทำไม รักโทใช่ไหม ถึงได้ทำแบบนี้ คนเราก็มักทำอะไรโง่ๆแบบนี้หวังว่า ถ้าคนที่เรารักผิดหวังจากคนที่เค้ารัก มันจะกลับมาหาเรา แต่มันไม่ใช่เลย สุดท้ายแม้แต่ความเป็ยเพื่อนก็คงไม่เหลือ
-
:m16: สมน้ำหน้า ทำตัวแบบนี้ยังจะให้เค้ามารัก ง่ายไปไหม เอาแต่ใจตัวเองมากๆ รักน่ะ ถ้าไม่บอกเค้าก็ไมรู้หรอก แต่บอกตรงไม่ชอบโท เพราะควงผู้หญิงเยอะ ชอกแบบแสนดีแบบน้องปกป้อง >< :impress2: เชียร์น้องปกป้องนะ สู้ๆ อย่าไปยอมแพ้โท :L2: สวัสดีปีใหม่คนแต่งก้วยนะค่ะ :mc4:
-
ถ้าเข้าหาดีๆไม่ใช้อารมณ์โทก็ได้ใจโมง่ายๆเลยนะ
แต่ดูมันดิ =_= เฮ่อเฮ่อ
-
ใครๆก็รอเคาท์ดาวน์ แต่ผม...รอเค้ารัก
คุณพระอกอีแป้นจะแตกกกกก
ปล.ลดความโง่ กับอาการปากไม่ตรงกับใจนะจ๊ะ น้องโทททท
ปลล.เดี๋ยวนะ ตอนนี้ก่อนทำร้ายนะโมใช่ป่ะ ถ้าใช่ตอนนี้จะเศร้า แต่ถ้าหลังทำร้ายเค้าก็สมน้ำหน้า
ป๊าดดดดด คุณ ferasia10 ช่างว่องไวเหลือเกิน อิอิ
**********
ช่วงเดาสุ่ม
โทรอให้นะโมมารัก?? แล้วคุณเมริงสารภาพรักไปหรือยังอ่ะคะ ถ้ายังก็รุกซะบ้าง เลิกแด๊กหญ้าแล้วเข้าข้างนะโมซะ
ฮึ่ยๆๆๆๆ ขัดจายยย
ปอลอ แฮปปี้ปีใหม่ทุกคนค้าาาาา :L2:
-
บูมจะมีคู่แล้วววววว ฮี่ ๆ
ส่วนเรื่องโท เมื่อเอาโมมาอยู่ด้วย
ดูแลดี ๆ และที่สำคัญ เปิดตา เปิดใจกว้างงงงงง ๆ
จะได้เลิกทึ่ม
-
ก็แค่รักจริงๆแล้วก็พยายามเข้าใจอะแค่นั้นเอง
ทำได้มั้ยอะโท ความรักต้องมีความเชื่อใจนะ เคยฟังนะโมบ้างรึเปล่าล่ะ
-
:เฮ้อ:
-
หวังว่าเขาคงจะรักในซักวันนะโท
-
ตอนนี้โคตรเกลียดฉลามเลยแม่งงง :beat: คือโทไม่เอาตัวเอง ก็เลยใช้วิธีสกปรกกับนะโมเนี่ยนะ
คือโทตาสว่างซะทีเถอะ ถ้ารักนะโมก็เลิกบังคับ เลิกทำตัวร้ายๆใส่ดิ เหอะ รอเค้ารัก แต่ทำตัวอย่างนี้ รอไปอีกสิบชาติ นะโมก็ไม่รักหรอก เผลอๆนะโมมันไม่มีวันรู้ด้วยซ้ำว่าโทรักนะโม
อินมากกกกก :ling1:
ส่วนบูมจะมีคู่ด้วยใช่รึไม่ อิอิ น่าสนใจสุดๆ รอติดตามคู่ของบูมนะคะ :hao7:
-
กร๊าก ทำตัวอย่างกะพระเอกซีรีย์เกาหลีคอยรัก
คนอื่นเค้ารอเค้าท์ดาวน์ แต่ตัวกระผมรอให้เค้ารัก แหวะๆๆๆ เลี่ยนมากพ่อคู๊นนนนนนน
ถ้าอยากให้เค้ารัก ก็หัดทำตัวดีๆกะเค้าหน่อยเซ่ ทำได้ป่ะละ?
-
โทนี่แอบน้ำเน่านะเนี่ย รอเค้ารัก อึ๋ยๆๆ :o8:
ไม่อยากรอก็รุกเลยสิ เลยเป็นเรื่องจนทุกวันนี้หรือเปล่า :katai1:
สวัสดีปีใหม่นะคะคนเขียน :mc4:
-
ตอนแรกนึกว่าบูมซะอีกที่เป็นคนก่อเรื่อง
ที่ไหนได้นายฉลามนี่เอง
ถ้าเป็นผมนะ จะพูดความจริงให้หมดเลย
ไม่กั๊กไว้อย่างนี้หรอก ดีไม่ดีคนเค้าเข้าใจผิดอีกต่างหาก
ไม่มีเหตุผลที่ต้องโกหก ที่ผ่านมาก็เรียกร้องความจริงมาตลอด
แต่พอรู้ความจริงทำไมไม่พูดไปละ คิดแล้วหมั่นไส้นะโน นะ
ไม่ปลื้มกับการกระทำแบบนี้ คนอย่างหลามต้อง ตาต่อตา ฟันต่อฟัน นะจ๊ะ นะโม ผู้แสนดี
-
ดีๆกับนะโมหน่อยโท :mew2:
-
มุมของโททำให้แอบเศร้าเล็กๆนะ คุยกะโมดีดีสิ
ลุ้นคู่ก๊าซกะบูม
-
สรุปนี่มึงชอบโทจิงๆ เรอะอีหลาม :m30: :m30: :m30:
อีทุเรศ แค่เพื่อนจนมึงทำรังเกียจ รู้ไว้ซ่ะว่าสิ่งที่มึงทำไว้กับนะโมมันน่ารังเกียจยิ่งกว่า :angry2: :angry2: :angry2:
ส่วนคู่บูม ก๊าช ชอบมากอ่ะ อยากอ่านไวๆ จะรอน๊าาาาาาา
สวัสดีปีใหม่ทุกคน ขอให้คนเขียนและคนอ่านมีความสุขมากๆ คิดสิ่งใดขอให้สมปราถนา คิดเงินได้เงิน คิดทองได้ทอง
คิดจะหาสามีก็ขอให้ได้สามีหล่อๆ รวยๆ ไม่โง่ (เหมือน โท จ๊อบ) ไม่สาระเลว (เหมือน หลาม พล)
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
สวัสดีปีใหม่ 2557ค่า~ อ่าน3ตอนรวดเลย สนุกมากๆแต่มาสะดุดตรง"คนอื่นรอเคาท์ดาวน์ แต่ผมรอเค้ารัก"แหวะ เน่ามาก!!
-
ทำทุกอย่างที่ไม่ใช่แบบที่ทำอยู่ในปัจจุบันนี้อ่ะค่ะโท
:กอด1:
-
โทถ้าเธอเชื่อมั่นในตัวนะโมเรื่องราวคงไม่เลวร้ายแบบนี้
-
อ่านแล้วอยากอ่านอีก
เกิดอาการเสพติดเรื่องนี้อย่างรุนแรง T T
-
ค้างสองตอนติด
ถ้าอยากให้เค้ารักก็ควรจะแสดงออกให้ดีกว่านี้นะโท
ทำร้ายนโมขนาดนี้เค้าจะรักเอ็งมั้ย อย่ามาดราม่านะ
-
บูมจะมีคู่กับเค้าสินะ ๆ ดีจ๊ะ บูมน่ารัก คนอ่านก็อยากให้บูมมีความสุข เพราะเป็นเพื่อนคนเดียวของนะโมแล้วตอนนี้
นอกนั้นคบไม่ได้ แต่ท่าทางจะกวนน่าดู รักออนไลน์แบบนี้ก็ต้องระวังเนอะ ท่าทางเค้าเอาจริงมาก
โท...ความคิดดูเป็นคนละเอียดอ่อนดี แต่พฤติกรรมไม่ใช่แฮะ แต่ละอย่างที่ทำกับนะโม บอกได้เลยว่าไม่ใช่ลูกผู้ชาย
ถ้ารักเค้าจริงก็ต้องดูแลเค้าให้ดี ต้องหนักแน่น คนอ่านยังไม่ใจอ่อนกับโทเลยนะบอกเลย
ขอบคุณค่ะ
-
เอิ่ม... อ่านไปอ่านมา จบเฉยเลย !
จะสั้นไปหนายยยยยย !!
แต่ก็ขอบคุณนะคะที่เอาตอนพิเศษมาลงให้
เพราะเราก็ไม่มีอะไรทำ เลยต้องมานั่งเคาน์ดาวน์หน้าคอม TT.
ปล. แฮปปี้นิวเยียร์รอบที่ 2 ของวันค่ะ คนเขียนสู้ๆ :ped149:
ปล2. มาต่อไวๆด้วยนะตัวเอง :katai4:
-
คิดว่าวันหยุดยาวจะไม่ได้อ่านตอนใหม่ซะแล้ว
นี่ไม่ได้เข้าเล้าแค่วันเดียว ได้อ่านทีเดียวสามตอนเลย
ตอนหลักที่บูมโดดแคลนี่เกี่ยวกับตอนพิเศษรึเปล่าน้าาาา
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
Happy New Year ค่ะ ทุกท่านนนน :mc4:
-
อิหลามเลวมากกก เมื่อไหร่โทจะตาสว่างซะที :angry2:
-
อิหลาม :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
หายโง่เถอะโท ไม่ไหวแล้วเนี่ย :katai1: :fire: :m31: :angry2:
-
...รักเค้าแต่มั่วคั่วไม่เลือก...
...รักเค้าแต่นอกจาำกจะไม่แคร์ดูแล ไม่ถาม ไม่ปกป้อง ไม่เชื่อใจ ยังทำร้าย...
...รักเค้าแต่ (เสือก) กินหญ้าแทนข้าว... (เห็นรูปวูบแรกคือเกิดอะไรขึ้น ไม่เชื่อ ถูกหลอก ถูกบังคับ โดนยา ถูกแบล็กเมล์รึป่าว นี่คือรัก เห็นแล้วยิ่งกว่าเชื่อ ตัดสินว่าเลว มาต่อยตีและตบท้ายด้วยข่มขืน อันนี้ไม่ทราบว่าคืออัลไลนะฮะ...)
...ก็รอเค้ารักต่อไปเห๊อะ ใครจะเอาครับ แหม่ :z6:
...โท โหมดเศร้านาย นอกจากจะไม่เศร้า แล้วยังแลจะน่า :z6:
สวัสดีปีใหม่ฮะ ขอให้ปีนี้มจจี้เจอเจ้าชายตัวจริงซะที o1 สาธุ๊~
-
หึ ถ้าโทรักนะโมจริง แล้วที่ทำไปที่มันดีแล้วหรอ
สงสัยบูมจะโดนก๊าซรุกก็คราวนี้แหละ
-
ถึงโทจะมาแบบเศร้าๆแบบนี้แต่เขาก็ยังไม่ให้อภัยกับความ....ของโทหรอกนะ
ปีใหม่ทั้งทีอยากจะซื้อยาแก้ช้ำไปให้นะโมและซื้อน้ำมันตับปลาไปให้โทเป็นของขวัญจังเลย
สวัสดีปีใหม่ค่าาาาาา :mew1:
-
ที่แท้โทก็รักน้องนะโมซินะ
-
คนอื่นมารอเค้าท์ดาว...
แต่ผม...รอเค้ารัก..
:จุ๊บๆ:
-
:fire:
-
พี่รู้มั้ย ชั้นมารอพี่ที่หน้าคอมทุกวันเลย :katai1:
-
พี่รู้มั้ย ชั้นมารอพี่ที่หน้าคอมทุกวันเลย :katai1:
ช่ายยย วันนี้ก็มารอ :hao5:
-
อยู่ดีๆ ก็ร้องเพลงนี้ขึ้นมาขณะเล่นเฟซ เข้าขั้นหลอน แถมร้องเป็นทำนองด้วยนะว่า...
"เชื่อใจโท แต่ไม่ไว้ใจหลาม~ คู่ของคุณบูม คงเป็นก๊าซที่เดินเข้ามา
ไว้ใจโม แต่อยากขาคู่หลาม~ ..." โอ๊ย พอเถอะ ทำเพลงเขาเสีย แต่ตอนนี้จิตหลอนมาก อยู่ดีๆ ก็ร้องขึ้นเอง พี่แพรช่วยลงตอนใหม่รักษาอาการจิตป่วนด่วนค่ะ :laugh:
-
คำเตือน : 3P นะคะ Threesome ความรักแบบ3คนค่ะ
If 'WE' don’t have just two people … (2)
[BOOM’s said]
วันต่อมาผมมาเรียนที่มหาลัยตามปกติ คุยเล่นกับเพื่อนตามปกติ แอบเล่นเกมในชั่วโมงเรียนตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือ
“เฮ้ยไอ้บูม พี่ก๊าซมาหาว่ะ” เพื่อนร่วมเจอร์คนหนึ่งเรียกในขณะที่ผมกำลังคิดว่าเที่ยงนี้จะกินอะไรดี
เดี๋ยวนะ...เมื่อกี้มันบอกว่าใครมาหาผมนะ?
พี่ก๊าซ...ผมว่าผมไม่เคยได้ยินชื่อนี้จากที่ไหนเลยนอกจาก...ในแชทเฟสเมื่อคืน นี่อย่าบอกนะว่าไอ้แอดมินนั่นมาหาผมจริงๆ แล้วแม่งรู้ได้ไงว่าผมเรียนอยู่ที่นี่
ไม่ใช่สิ ไม่ใช่แค่นั้น แม่งรู้ทุกอย่างทั้งๆที่ผมยังไม่ได้บอกอะไรมันสักคำ นอกจากให้มันลบโพสก็เท่านั้นเอง
ไอ้นะโมเดินไปที่ห้องสมุดตามปกติของมัน เหมือนมันต้องการจะหลบหน้าใครสักคน ซึ่งผมสังเกตได้ แต่ก็ไม่อยากยุ่งอะไรมาก มันคงมีเรื่องเครียดๆ ส่วนไอ้โทสุดหล่อกับไอ้ปลาฉลามสุดเท่ห์และไอ้จ๊อบสุดเปรต 3 ตัวนี้มันก็แยกย้ายกันไปกินข้าวกับบรรดาสาวๆของมันเหมือนเดิม ซึ่งนานๆทีอะนะ แต่ช่วงหลังมานี้ตั้งแต่ไอ้โมมันหลบหน้า รู้สึกว่าพวกเรา 5 คนจะไม่ค่อยได้กินข้าวเที่ยงพร้อมกันสักเท่าไหร่เลย
ผมเดินออกมาจากห้อง ทำเป็นลืมๆว่ามีคนมาหาไปซะ ตรงดิ่งไปยังบันไดโดยไม่มองใครทั้งนั้น
ครืด ครืด ครืด
ผมหยิบไอโฟนขึ้นมาดู เผื่อไอ้โท ไอ้ปลาฉลามและไอ้จ๊อบมันอาจกลับมาชวนผมกินข้าวด้วยก็ได้
‘เดินก้มหน้าก้มตา จะรีบไปไหนล่ะครับ?’
จากแอดมินเว็บเกย์นั่น ที่ผมคิดว่ามันเลิกยุ่งกับผมไปแล้วซะอีก เพราะเมื่อช่วงเช้าก็ไม่เห็นมันจะส่งข้อความอะไรมา แล้วทำไม...
‘ไม่มีเรียนนิ หิวมั้ย? ไปกินข้าวกัน?’
โอ๊ยยยย อะไรของมันวะ ผมไม่พิมตอบอะไรไปทั้งนั้น รีบก้าวขาให้เร็วที่สุด
ปึก!
“โอ๊ย!”
ใครแม่งมายืนขวางวะ?!
ขณะที่ผมกำลังจะเงยหน้าขึ้นไปด่าก็พบกับรอยยิ้มกว้าง โชว์เขี้ยวเล็กๆ ข้างแก้มมีลักยิ้มประดับมุมปาก คนๆนี้ยิ้มไปทั้งหน้า คือตาก็ยิ้ม ปากก็ยิ้ม แก้มก็ยิ้ม คิ้วก็ยิ้ม จมูกยังยิ้มได้เลยเอ้า!
“ไง มัวแต่ก้มหาเศษตังค์เหรอ เดินไม่ดูเลยน้า~” คนที่ผมเดินชนพูดขึ้นมา ขณะกำลังพูดเขายังยิ้มเลย อารมณ์ดีมาจากไหนวะ?
“ขอโทษครับ” ผมบอก ก่อนจะเบี่ยงตัวมาทางซ้าย แต่แล้วเขาก็เอามือมาจับต้นแขนผมไว้แน่น ทำให้เดินต่อไม่ได้ ผมหันกลับไปมองเขา ปากอ้าเตรียมพร้อมที่จะด่า
“ไปกินข้าวกันมั้ย?”
ห๊ะ? อะไรวะ? นี่กะให้กูเลี้ยงข้าวสินะ แค่เดินชนเอง แม่ง คนสมัยนี้เอะอะอะไรก็คิดเงินตลอด
“ไม่ เจ็บตรงไหนก็ไปสถานพยาบาลดิ” ผมสะบัดแขนออกพร้อมพูดแบบเหวี่ยงๆ เอาให้ไอ้หน้ายิ้มนี่มันรู้ว่าผมไม่ได้อารมณ์ดีเหมือนมันนะ
“สวัสดีครับพี่ก๊าซ” เด็กปี1 กลุ่มหนึ่งเดินผ่านแล้วยกมือไหว้ ก้มหัวกันเป็นแถบๆ
เฮ้ยยยยย ไรวะ กูก็รุ่นพี่นะ ทำไมไว้แต่ไอ้หน้ายิ้มนี่ล่ะ....แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้กลุ่มเด็กปี1 เรียกไอ้หน้ายิ้มนี่ว่า...
“พี่ชื่อก๊าซนะ อยู่ปี3 วิศวะคอมฯ”
เยดเข้ เมื่อไหร่มึงจะเลิกยิ้มครับ? เอ๊ยไม่ใช่ ไอ้หน้ายิ้มนี่ชื่อก๊าซ...อย่าบอกนะว่ามันเป็นแอดมินโรคจิตนั่นอะ!?
“ใช่ พี่เป็นแอดมินเอง อย่าไปบอกใครล่ะ จุ๊ๆ” มีการเอานิ้วชี้มาแตะที่ปากประกอบท่าทางด้วย “แล้วเมื่อวานพี่ก็ลบโพสรูปของเพื่อนบูมให้แล้วนะ ทีนี้จะตอบแทนพี่ได้รึยัง?”
เอาไงดีวะ...
“ไม่เชื่อลองเปิดเว็บดูก็ได้นะ” คนตรงหน้าผมย้ำอีกที ผมเลยเข้าเว็บอย่างรวดเร็ว เมื่อหน้าเว็บโหลดขึ้นมาผมก็รีบหาโพสนั้น เลื่อนขึ้นเลื่อนลงหลายรอบ แต่ก็ไม่มีจริงๆ
“แล้วมีข้อแลกเปลี่ยนอะไร?”
“ไปกินข้าวกัน”
“แค่นี้?” ผมถามเสียงสูง นึกว่ามันจะขออะไรพิเรนท์ๆซะอีก
“เออน่า...ไปเถอะ เพื่อนพี่รออยู่อีกคน” พี่ก๊าซบอกยิ้มๆ เอามือดันหลังผมให้เดินต่อ
แค่กินข้าวเอง...แลกกับโพสไอ้โมโดนลบ ก็คุ้มละวะ
ระหว่างทางเดินไปโรงอาหารก็มีเด็กปี1ผูกเนคไทด์ไหว้มันเยอะแยะ ซึ่งมันก็ยิ้มรับทุกคน แต่จะให้บอกว่ามันเป็นพี่ว๊ากก็ไม่ใช่เพราะผมไม่คุ้นหน้าเลย แถมให้หน้ายิ้มๆแบบนี้ไปว๊าก เด็กปี1คงกลัวกันหรอก ผมสังเกตหน้าตามันซึ่งก็เรียกได้ว่าหล่อน้อยกว่าผมนิดหน่อย ตัวสูงกว่าผมนิดนึง (ไม่นิดอะ หลายเซ็นต์ : Pierre) ผมก้าวเดินให้ช้าลงเล็กน้อย สายตาผมสำรวจแผ่นหลังกว้าง...นี่มัน..แบบที่ผมชอบเลย แถมยังรู้สึกคุ้นตายังไงก็ไม่รู้
ลาดไหล่ได้รูปเข้ากับเสื้อนักศึกษา เอวคอดลงมาเป็นตัววี หากสังเกตดีๆจะเห็นเนื้อหนังภายใต้ผ้าสีขาว ผมเดินตามหลังพี่ก๊าซอยู่แบบนั้น ได้แต่มองอย่างหลงใหล แต่เมื่อพี่ก๊าซหันกลับมา ผมต้องรีบเสหน้ามองไปทางอื่นทันที
“เดินช้าวุ้ย มานี่มา” พี่ก๊าซดึงข้อมือผมทำให้ผมเดินตีคู่ไปกับพี่ก๊าซ พอผมสะบัดข้อมือออกพี่แกก็ทำหน้ายิ้มๆ ไม่ได้ว่าอะไร
ไม่นานนักก็เดินมาถึงโรงอาหาร แน่นอนว่าคนพลุกพล่าน เสียงดังจอแจวุ่นวายไปหมด โต๊ะที่ยาวเรียงรายก็ถูกจับจองทุกที่ ยกเว้นไว้โต๊ะนึง...
พี่ก๊าซพาผมเดินมาแล้วเลื่อนเก้าอี้ให้ ผมมองอย่างเคืองๆ เพราะแบบนี้มันเหมือนปฏิบัติให้ผู้หญิงนั่ง แต่ผมไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย
“หึหึ มาแล้วเหรอน้องบูม” ผมหันไปมองคนพูดซึ่งนั่งตรงข้ามผม ส่วนคนพามาก็นั่งลงข้างๆ “พี่ชื่อนิวนะ เป็นเพื่อนไอ้ก๊าซมัน เราเรียนวิศวะคอมฯ อยู่ปี3เหมือนกัน”
พี่นิวโกรกผมสีน้ำตาลอ่อนซึ่งเข้ากับผิวขาวที่มีออร่าออกมานิดๆ ถ้าตาผมไม่ฝาด
“หวัดดีครับ” ไม่รู้อะไรยังไงก็ขอไหว้ไว้ก่อน เพราะอย่างน้อยพี่นิวก็เป็นรุ่นพี่ ถึงจะคนละเจอร์ก็เถอะ พี่นิวเลื่อนจานสปาเก๊ตตี้มาให้
“กินสิ พี่ซื้อมา”
ผมก้มมองจาน โคตรน่ากินเลย ของชอบผมซะด้วย แต่เอ๊ะ...ในโรงอาหารนี้ไม่มีร้านขายสปาเก๊ตตี้นี่หว่า
“เอ่อ...ขอบคุณครับ” จะไม่กินก็เกรงใจ ไหนๆก็ซื้อมาแล้ว
ถึงรสชาติจะอร่อย แต่ผมรู้สึกกินไม่ลงยังไงก็ไม่รู้ ในเมื่อมีผู้ชาย 2 คนซึ่งเป็นรุ่นพี่นั่งมองผมกินอยู่ อันที่จริงควรใช้คำว่าจ้องมากกว่า
ผมหันไปทางซ้ายก็เจอกับพี่ก๊าซ หันหน้าตรงๆก็เจอกับพี่นิว จะหันหลังก็เมื่อยคอแถมไม่รู้จะกินยังไง ผมเลยตัดสินใจหันขวา เอิ่ม...กำแพง แต่ก็ยังดีกว่าใบหน้าของรุ่นพี่ทั้ง 2 ละนะ
ผมกินไปเรื่อยๆแอบฟังพวกพี่เค้าคุยกัน
“สัด เมื่อวานเซิฟเกือบล่ม”
“ทำไมวะ?” พี่ก๊าซถาม
“คนโหลดเยอะเกินอะดิ ไอ้คลิปเด็กม.ปลายนั่นอะ” ส่วนพี่นิวก็ตอบแบบเซ็งๆ
“ก็สมควร กูดูแล้วแม่งเล่นทุกท่า ทั่วทั้งห้อง ตูดพังแล้วมั้งนั่น”
เอ่อ...นี่พูดถึงเรื่องอะไรกันวะ?
“ใช่ หน้าตาอย่างแบ๊ว ครางอย่างกับกะหรี่ แล้วสงสัยแค่ค-ยที่คาตูดมันไม่พอ เสือกร้องจะเอาอีกๆ มีการบอกชื่อที่อยู่ห้องเรียบร้อย เด็กสมัยนี้แม่งได้ใจกูจริงๆ...หืม มองอะไร? พี่หล่อพี่รู้ ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก็ได้ หรือเพราะปกติจ้องแต่หลังคราวนี้พอได้มานั่งกินข้าวกับพี่เลยกะมองให้หนำใจสินะ” พี่นิวร่ายยาวจนผมอึ้งหลายอึ้ง
อึ้งแรก คลิปเด็กม.ปลายนั่น ผมว่าผมโหลดมาด้วยแหละ ในไดร์ฟ D ยังมีอยู่เลย
อึ้งสอง พี่นิวบอกว่า ‘ปกติจ้องแต่หลัง’ นั่นทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าผมชอบมองแผ่นหลังของผู้ชาย อีกทั้งสีผมน้ำตาลอ่อนแบบนี้ ผิวขาวมีออร่านิดๆแบบนี้...
พี่นิวลุกขึ้น บอกว่าจะไปซื้อน้ำมาให้ผม ผมมองตาม
ใช่เลย...นี่มันแผ่นหลังในฝัน...แผ่นหลังที่ผมชอบมองหาเมื่อมาในที่คนเยอะๆ แต่รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปแหะ...
“เอ้า มองแต่ไอ้นิว พี่น้อยใจนะครับ” ผมหันกลับมามองใบหน้ายิ้มของพี่ก๊าซ ซึ่งสิ่งที่ดึงดูดสายตาผมไม่ใช่ใบหน้าหล่อๆ แต่กลับเป็นเขี้ยวเล็กๆที่เผลอออกมาทุกครั้งที่พี่ก๊าซพูดหรือยิ้ม จะบอกว่าเป็นเสน่ห์ของพี่ก๊าซก็คงไม่ผิด
“อิ่มแล้ว ไปละ” ผมลุกขึ้นพรวด แล้วก็นั่งลงทันที เพราะแรงฉุดจากคนข้างๆนี่ไงล่ะ
โอ๊ยยยยย กูแดกเสร็จแล้ว ปล่อยกูไปเถอะ
“เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปไหนอะ? ตอนบ่ายไม่มีเรียนแล้วนี่”
“ผมต้องรีบไปช่วยเพื่อนในเจอร์จัดงานนิทรรศการ” ขอบคุณสมองที่คิดข้อแก้ตัวได้ทันท่วงที แต่ใบหน้ายิ้มๆนั่นเหมือนจะไม่เชื่อ
“เหรอ งั้นเดี๋ยวรอไอ้นิวมาก่อนละกัน มันอุตส่าห์ไปซื้อน้ำมาให้ แถมยังซื้อสปาเก็ตตี้มาให้น้า~” ทำไมเหมือนโดนทวงบุญคุณเลยวะ ทั้งๆที่ผมไม่ได้ขอสักอย่าง
พี่นิวเดินกลับมาพร้อมแก้วน้ำในมือ
“ขอบคุณครับ เท่าไหร่อะ ทั้งน้ำทั้งสปาเก็ตตี้ เดี๋ยวผมจ่ายคืน” ผมกำลังจะล้วงหยิบกระเป๋าตังค์ แต่พี่นิวก็พูดขึ้นว่า
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง ตอบแทนที่บูมช่วยอุดหนุนเว็บเราไงครับ”
วะ...ว่าไงนะ
“สัดนิว เห็นมั้ยว่าน้องบูมเค้าตัวแข็งทื่อไปแล้วเนี้ย”
“ตัวแข็งทื่ออย่างเดียวเหรอ? อย่างอื่นแข็งด้วยมั้ยอะ? หรือต้องเห็นหลังของพวกเราก่อนถึงจะมีอารมณ์ หึหึ...เอ้าๆ สติหลุดแล้วมั้ง ไอ้ก๊าซมึงพาสติน้องบูมกลับมาที”
“คุยตรงนี้ไม่เหมาะมั้ง” พี่ก๊าซพูดพร้อมหันมองไปรอบ ส่วนผมนิ่งเป็นหุ่นไปแล้ว หัวสมองผมในตอนนี้ตีรวนไปหมด อะไร ยังไง ทำไม ในหัวผมมีแต่คำถามที่เกี่ยวกับ 2 คนนี้
“เออ พาไปที่ห้องเถอะ”
“ไม่! จะพากูไปไหน?” ผมหลีกหนีมือหนาที่จะเข้ามาจับตัวผม สรรพนามแทนตัวเปลี่ยนไปแล้ว สถานการณ์แบบนี้ผมตกเป็นรองชัดๆ
“อย่าดื้อหน่า...อยากให้คนรู้ทั้งมหาลัยมั้ยล่ะว่าที่คอมฯบูมมีคลิปอะไรโหลดไว้บ้าง” พี่ก๊าซกระซิบบอก
อันที่จริง...ไม่ได้พากูมากินข้าวสินะ แต่อยากเรียกมาข่มขู่มากกว่า
ผมได้แต่มองอย่างเคียดแค้น ทำอะไรไม่ได้ พวกมันมีตั้ง 2 คน ส่วนผมตัวคนเดียว พี่นิวกับพี่ก๊าซเดินขนาบข้างผมอย่างกับนักโทษ เมื่อเดินมาถึงที่จอดรถ ทั้งคู่ก็เหมือนจะแตกคอกันเพราะ...
“มึงขับ”
“มึงสิขับไอ้ก๊าซ กูไม่ใช่คนขับรถนะ”
“อ้าวเหรอ ก็ฝึกไว้ดิ อาชีพในอนาคตมึงอะ ฮ่าๆๆๆ”
“สัด”
“ขืนให้มึงนั่งคู่กับบูม บูมโดนแทะไม่เหลือซากแน่...ดังนั้น บูมนั่งกับพี่ดีกว่านะครับ ให้ไอ้นิวมันขับอะดีแล้ว” ประโยคหลังพี่ก๊าซหันมาพูดกับผม
“เหอะ! ได้ กูขับเอง” พูดจบก็กระชากประตูรถ แทรกตัวเข้าไปนั่ง ส่วนผมก็มีพี่ก๊าซนั่งขนาบข้างอยู่ด้านหลัง
“นี่จะพาไปไหน?” ขอรู้หน่อยเถอะ เผื่อจะได้มีเบาะแสอะไรหน่อย
ถามว่ากลัวมั้ย ก็กลัวนะ แต่ผมว่าท่าทางของพี่เค้าทั้ง 2 คนคงไม่ทำร้ายอะไรผมหรอก
“เดี๋ยวก็รู้” พี่นิวที่เป็นคนขับรถชั่วคราวตอบแล้วสตาร์ทรถเหยียบคันเร่งจนหัวผมไปกระแทกกับเบาะหน้า ส่วนพี่ก๊าซก็เอามือจับเบาะไว้อย่างแน่นหนา
“เชี่ยนิว ขับดีๆสิวะ” ถึงจะโดนด่าแต่พี่นิวกลับยิ้มมุมปาก
ตัวรถซิกแซกแซงหน้าบีบแตรไล่รถคันอื่นๆจนคนอื่นๆที่ใช้ถนนร่วมกันด่าระงม เหยียบเบรกทีตัวผมก็เอนไปข้างหน้า พอเร่งตัวผมก็เอนไปข้างหลัง ขนาดผมไม่เมารถยังแทบอ้วก
ไม่ถึง 20 นาทีก็ถึงที่หมาย พี่นิวเลี้ยวรถเข้ามาในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เสียงจอดดังเอี๊ยด ผมลงจากรถให้ไว ควันที่เกิดจากการเสียดสีของล้อยางกับพื้นถนนมีกลิ่นจนผมปิดจมูก
“แค่กๆ ทะ...ทีหลัง ให้พี่ก๊าซขับนะ แค่กๆ”
“ตามบัญชาครับผม...ได้ยินแล้วนะไอ้ก๊าซ ต่อไปมึงขับ ฮ่าๆๆๆๆๆ” พี่นิวหัวเราะอย่างสะใจ ก่อนจะหน้าถอดสีเมื่อได้ยินพี่ก๊าซบอกว่า
“แต่ดอกยางโล้นแบบนี้....4ล้อ...BM…กูรู้ว่าไม่คณาขนหน้าแข้งมึงหรอกใช่มั้ยไอ้นิว”
บ้านเดี่ยวสีขาวหลังใหญ่ มีสวนหน้าบ้าน ไม้ดอกไม้ประดับเพียบ มุมนั้นมีน้ำตกเล็กๆ ที่จอดรถ 2 คัน พอเปิดประตูเข้ามาก็พบกับห้องรับแขก...
ไม่ใช่โว๊ยยยย!! นี่มันบ้านอะไรวะเนี่ย สวนก็รกชิบหาย กูนึกว่าป่าดงดิบ มีงูมั้ยเนี้ย? แถมพอเปิดประตูเข้ามาก็เจอตู้เย็นสีดำๆอีก 3-4 ตู้ จอคอมขนาดกว้างเรียงติดกัน4จอด้านบนผนัง มองลงมาก็เจอกับคีบอร์ด 2-3 ตัว และแถบแผงเสริมอะไรไม่รู้เยอะแยะ เคสคอมพิวเตอร์วางเรียงรายเต็มไปหมด
“ขอต้อนรับสู่สำนักงานเว็บเกย์เด็ด เว็บบอยทูเดย์ เว็บแมนแฮนซั่ม เว็บแมนแมน และเว็บเลิฟเกย์ นะคร้าบ~” พี่ก๊าซผายมือ โชว์ความอลังการของห้องนี้
นี่ถ้าพี่นิวไม่เปิดไฟ ผมนึกว่าผมหลงมาอยู่ในห้องกล้องวงจรปิดแบบในหนังแล้วซะอีก (เอ่อ เปรียบเทียบให้ดีกว่านี้แล้วไม่ได้เหรอ : พี่ก๊าซ+พี่นิว)
“อะแฮ่ม ขอแนะนำตัวอีกครั้งละกัน พี่ชื่อก๊าซและนี่ไอ้นิวคู่หู อายุ 21 ปี เป็นรุกทั้งคู่นะคร้าบ~”
ไม่ได้อยากรู้เรื่องนั้นเฟ้ย!
ใบหน้าผมคงเอือมระอาสุดๆ เพราะพี่ก๊าซก็รีบพูดขึ้นมาใหม่ทันที
“พี่กับไอ้นิวเรา 2 คนเป็นเว็บมาสเตอร์ของเว็บเกย์ 5 ชื่อที่บอกไปนั่นแหละ...แต่รู้สึกไอพีที่คอมของน้องบูมจะใช้บริการแค่เว็บบอยทูเดย์กับเว็บแมนแมนใช่มั้ย?” พี่ก๊าซทำท่านึก ส่วนพี่นิวตรงไปที่จอ 4 จอ
“อืมใช่ โหลดไปตั้งเยอะ มี HDD กี่ลูกเนี้ย? ฮ่าๆๆ”
“อยากจะบอกว่าพี่โคตรตกใจเลยนะที่บูมทักแฟนเพจเว็บเกย์เด็ดมาอะ”
“นั่นดิ ไมไม่ทักแฟนเพจเว็บแมนแมนมาฮะ?”
“เดี๋ยวๆๆ ผมงงไปหมดแล้ว” ผมหันไปมองรอบๆ แล้วกลับมามองที่พี่นิวที พี่ก๊าซที
“อ่า...โอเค พี่จะค่อยๆอธิบายนะ...”
คืออย่างนี้ครับ พี่นิวกับพี่ก๊าซ 2 คนนี้ร่วมลงทุนลงแรงสร้างเว็บเกย์ขึ้นมา เพราะทั้งคู่ต่างก็เก่งด้านคอมฯ แถมยังเป็นเพื่อนสนิทกันมาถึง 10 ปี รู้ดีด้วยว่าตัวเองเป็นเกย์ เคยจะกินกันเองด้วยซ้ำ แต่ตำแหน่งไม่เอื้ออำนวย บวกกับพอเริ่มจะปาทังก้ากันต่างคนก็ต่างพาลจะอ้วกซะงั้น อีกทั้งยังต้องหาเงินผ่อนบ้านหลังนี้ที่ในตอนแรกเป็นแค่บ้านธรรมดาๆเพื่อพักอาศัยไปมหาลัยเท่านั้น ทั้งคู่เลยอยากหาเงินแบบไม่รบกวนพ่อแม่ (แหม๊ ลูกดีเด่นแห่งชาติ) แต่ไม่อยากทำงานหนัก ผลที่ได้ออกมาก็คือทำเว็บนี่แหละครับ
เว็บแรกที่สร้างคือเว็บบอยทูเดย์ จากนั้นพวกพี่แกทั้ง 2 คนก็รายได้ดีขึ้นเรื่อยๆ จนเปิดขึ้นมาทีหลังอีก 4 เว็บเพื่อเป็นการปั่นกระแสและการตลาดยอดดาวโหลดอะไรก็ไม่รู้ ช่างมัน ผมไม่ได้เรียนเศรษฐศาสตร์ นั่นแหละ..แล้วที่ผมใช้บริการอยู่ก็คือเว็บบอยทูเดย์กับเว็บแมนแมน ซึ่งพี่ก๊าซกับพี่นิวเป็นเจ้าของเว็บก็ต้องรู้ว่าใครโหลดอะไรไปบ้าง โดยที่พี่นิวดูแลทั้งเว็บและแฟนเพจที่ชื่อแมนแมนและเลิฟเกย์ พี่ก๊าซดูแลเว็บและแฟนเพจชื่อเกย์เด็ดกับแมนแฮนซั่ม ส่วนเว็บบอยทูเดย์นั้นทั้งคู่ช่วยกันดูแล
ไอ้ตู้เย็นดำๆ 3-4 ตู้ที่ผมเรียกนั่น...เอ่อ...ไม่ใช่นะครับ นั่นเครื่องเซิฟเวอร์ต่างหาก แหะๆ
“แล้วสรุปคือพวกพี่จะขู่ผมเหรอว่าผมโหลดคลิปเกย์...ก็เอาสิ ผมก็จะประจานเหมือนกันว่าพวกพี่เป็นเจ้าของเว็บเกย์เองเลยด้วย”
“ม่ายช่ายยยยย” ตอบกวนประสาทอีก อยากจะหักเขี้ยวเล็กๆนั่นจริงๆ
“แล้วอะไร?”
“ก็แค่อยากทำข้อแลกเปลี่ยน” พี่นิวตอบบ้าง
“อ้าว ก็ที่กินข้าวไปแล้วไง”
“ใช่ที่ไหนเล่า...คือ...เอ่อ...คือ” พูดมากได้ตั้งนาน จู่ๆมาติดอ่างเนี้ยนะ? ผมจ้องไปที่พี่ก๊าซอย่างกดดัน ส่วนพี่นิวเดินไปหยิบน้ำในครัว “ให้ไอ้นิวพูดดีกว่า”
“เฮ้ยย โยนมาให้กูแบบนี้ได้ไงวะ” พี่นิวโผล่หน้ามา ผมมองสลับทีละคนจนเริ่มเวียนหัว
“โอ๊ยย ข้อแลกเปลี่ยนไรก็พูดมาเหอะ กะอีแค่ให้ลบโพสข้อมูลแค่นี้ อยากให้ทำไรก็ว่ามา”
“เป็นแฟนกันมั้ย?” พี่นิว
“Marry me free breakfast น้า~” พี่ก๊าซ
“ไม่ใช่ไอ้สัด ต้อง Marry us ดิ”
“ก็เดี๋ยวมันไม่คล้องจองอะ ทีมึงยังถามว่า ‘เป็นแฟนกันมั้ย?’ ไม่ใช่ ‘เป็นแฟนพวกเรามั้ย?’ เลย”
เอ่อ...ผมปล่อยให้ทั้งคู่เถียงกัน ส่วนตัวผมน่ะเหรอ...เอ๋อแดกไปแล้ว เมื่อกี้พวกพี่เค้าพูดว่าไงนะ พอดีผมรู้สึกว่าหูผมได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่
“แล้วไม่ใช่แค่ free breakfast น้า~ free lunch free dinner ด้วย บูมนอนอยู่บนเตียงเฉยๆก็พอ”
“หึหึ เดี๋ยวพี่กับไอ้ก๊าซปรนนิบัติให้เอง บูมไม่ต้องเหนื่อย”
“พอ! หยุด! พูดเรื่องเหี้ยไรกันเนี้ย!?” ผมตะโกนออกไป จู่ๆมาขอเป็นแฟนเนี้ยนะ? บ้าไปแล้ว กูโดนอำแน่ๆ ไม่ตลกเลยสักนิด
“เรื่องเหี้ยที่ไหน เรื่องของเรา3คนนะครับ”
“3 คนพ่อง กูไม่ตกลงไรแล้ว กูจะกลับบ้าน” ผมรีบเดินหนี แต่ก็ยังช้าไปสำหรับชาย 2 คนที่มีขายาวกว่าผม
“คิดว่ามาถึงนี่แล้วจะกลับง่ายๆเหรอ?” ไอ้พี่นิวคล้องแขนซ้ายผมไว้ ส่วนอีกคนก็คล้องทางขวา ลากให้ผมขึ้นบันไดไปยังชั้น 2
“ปล่อย!! ปล่อยกูนะ!!” ผมทั้งดิ้นทั้งถีบ แต่ไอ้หัวน้ำตาลกับไอ้หน้ายิ้มดูจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลย เสียงลูกบิดประตูเปิด พวกมันเหวี่ยงผมลงเตียง
แกร๊ก
เสียงแบบนี้...ผมรีบถลาไปที่ประตู แต่ก็ไม่พ้นร่างสูงทั้ง 2 ที่ยืนขวางไว้
“ไอ้เหี้ย!! ปล่อยกู!!!”
“ขอเป็นแฟนดีๆไม่ชอบ ชอบแนวพิศาลใช่มั้ย? ตบจูบแล้วปล้ำ หึหึ แต่บูมดีกว่านางเอกพวกนั้นเยอะนะ เพราะได้พระเอกตั้ง 2 คน”
Next >> (3) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2583986#msg2583986)
Talk
3P น้า บอกแล้วว่าอยากเขียน
สวัสดีปีใหม่อีกรอบค่ะ
ช่วงนี้ขยัน ต้องลงเยอะๆ 555
-
แวะมาบวกเป็ด ยังไม่ได้อ่านเลย อิอิ
พาร์ทบูมแล้ว :z1: :z1: :z1:
ขอบคุณนะค้าคุณแพร ^^
***********
อ่านละ
3P จงเจริญ!!!!!!!!!!!!!!!!!! :haun4: :haun4:
-
พาร์ทบูม 3 P + ตลก + หื่น + พิศาล
ช่วยบรรเทาความหน่วงและเครียดของคู่หลักเรื่องนี้ได้
-
แอร๊ยยยยยยยยย อิจฉาบูม(?)
ได้ทีเดียวพร้อมกัน 2 คนเลย :hao6:
บวกๆสำหรับคนเขียนคนขยัน o13
-
5555 เจ๋งเลย
น้องบูมม!
-
เฮ้ย!!! แบบนี้ชอบนะ :z1:
เอาเลยบูมกำไรทั้งนั้น ฮิฮิ
-
กรี๊ด แอ๊ก อ๊าก
อิจจจจจจจจจจๆๆๆๆ
น้องบูมชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรว้าา
ชาตินี้โชคดีได้ผัวทีเดียว 2 คน อ่ะ ไม่ย๊อม..ไม่ยอม จะเอาด้วย :hao6:
ตอนหน้ามาเร็วๆเน้อ ขอจัดหนักจัดเต็มเพื่อน้องบูม :oo1:
-
เฮ้ยบูม ชอบมองแผ่นหลังเหมือนเราเลยอ่ะ เขิลลลจุง
ปล. “ขอเป็นแฟนดีๆไม่ชอบ ชอบแนวพิศาลใช่มั้ย? เอ่อ พิสดารรึเปล่า พิศาลนี่ออกแนวชื่อคนไปหน่อย
-
:hao6: :hao6: :hao6:
กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซว 3P เก๊าชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ อิอิ
-
บูมบึ้มๆจะโดนกดแล้ว :hao6:
ที่เดียวเล่นสองเลยอ่ะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
แบบนี้ไม่โดนเกลียดแย่เลยหรอ
แอบสงสารนิดๆ
สวัสดีใหม่ค่า~~~ :L2:
-
ทำไมน้องบูมโชคดีงี้อ่ะ มาที่หลังได้ควบสองเลยอ่ะ
แบ่งพี่มาสักคนเถอะน้องบูม 5555555
:katai5: :katai5: :katai5:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เฮ้ย!!!เอาจริงๆป่ะเนี่ย
ไหวไหมหนอ น้องบูม
-
2เลยจร้าาาา
-
...กรำ...
สรุปที่นู๋บูมตาลีตาเหลือกจากไปก่อนหน้านี้ คือไม่มีอะไรเกี่ยวกะมจจี้ แต่เป็นอิพี่สองตัวนี้สินะ... :try2:
หวังว่าจะเป็นแนวหื่นฮาไม่มาม่านะ เด๋วอืดเกิน แค่มจจี้กะโทนี่ หญ้า กะ มาม่าก็ทะลักหม้อแระ (หญ้าของโท ม่าของจี้ กร้ากกก)
ยังคงรอนาทีทองแห่งการเอาคืนสาดม่าแซ่บกรอกปากโทด้วยใจจดจ่อและคาดหวัง... :impress:
ขอบคุณที่มาทำบุญด้วยการอัพวันปีใหม่นะฮะ ขอให้ผลบุญนี้ส่งให้เสพย์ติดการเขียน ไม่อัพอย่างน้อยวันละครั้งแล้วจะลงแดง (นี่อวยพรหรือสาปแช่ง???) มีความสุขในปีใหม่นะทุกคน :oni1:
-
อุต้ะ บูมได้ทีเดียวสองคนเลยนะจ้ะ อย่างงี้ต้องฉลองงงงงงงง :mc4:
-
เดี๋ยวนะขอเวลา "ช็อค" แปป :a5:
เอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
นุ้งบูม อยู่ดีๆก็ได้สามีถึง 2 คน
ขุ่นพี่คาดไม่ถึงจริงๆเลยค่ะ
-
เมื่อก่อนไม่ชอบแนว3Pแต่เดี๋ยวรู้สึกว่าชอบ เพราะนิวก๊าซน้องบูมนี่แหละ ลงตัวดี
สามพีแบบขำๆๆๆๆๆ :hao5: :hao5: o13
-
3P จะครองโลก นิวก๊าซจงเจริญ ช่างสามัคคีกันดีจริงๆ บูมสู้ๆรับให้ไหวนะ
-
บูม ขออย่ายอมแพ้5555555555555555555555
เป็นอุทาธรณ์ว่าไม่ควรโหลดคลิปเก็บไว้กร้ากกกกกกกกกก
-
น้องบูมมาแรงเซงนะโมไปเลย ฮ่าๆ
-
อ้ากกกกก โดนใจ บูมเค้าขอโทษนะที่เคยเข้าใจตัวผิด ชอบอ่ะ3P กรี้ดๆๆๆๆๆๆ เอาใจช่วยคู่นี้ค่ะ ส่วนโท หึหึ
-
บูมมมม มาเงียบๆ แต่วินๆ แบบขอสองเลยนะจ๊ะ หลวมเข้าถ้ำเสือแล้ว มีเหรอเสือมันจะปล่อย ยอมซะดีๆ เถอะหนู กรั่กๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พอรู้ตัวว่าเป็นเกย์ ยังไม่ทันไรจะได้สามีมา 2 คนซะและน้องบูมมมม
เอร้ยยยย รออ่านสามคนเน้ โทกะโมด้วยยยย
-
ตามเขาไปทำไมอ่ะบูมมมมมม เสร็จแน่!!
:กอด1:
-
:katai3:บูมฮะ ซวย 555
ช่วยเพื่อนดันมาโดนเองซะงั้น แพคคู่เลยด้วย
กู๊ดลัคนะหนู 555555555555555
-
เป็นเกย์ทั้งทีก็ไม่ธรรดานะบูม ได้แฟนแบบแพ็คคู่เลย ฮ่ะๆ
-
เหยๆๆๆๆๆๆ แหมๆๆๆ เห็นว่าอยากเขียน ก็เขียยจนได้ ชอบๆๆ
แลดูฮา ๆ รั่ว ๆ สุดท้ายมาลง ตบจูบ ~ ♡♡♡♡
บอกได้เลยยย พี่นิวพี่ก๊าซคะ ต้องไปขอบคุณนะโมด้วยนะที่ชักพาคู่แท้ เอาะไม่เป็นคู่ง่ะ คี่แท้ละกัน มาให้ ~~~
โชคดีนะน้องบูม เป็นกำลังใจให้ โอ้ยยยย ได้พบกับเจ้าของแผ่นหลังในฝันแล้วน้าาา โชคดีจะตาย~ :-[
เฮ้ยบูม ชอบมองแผ่นหลังเหมือนเราเลยอ่ะ เขิลลลจุง
ปล. “ขอเป็นแฟนดีๆไม่ชอบ ชอบแนวพิศาลใช่มั้ย? เอ่อ พิสดารรึเปล่า พิศาลนี่ออกแนวชื่อคนไปหน่อย
มาตอบแทน แนวพิศาลอ่ะถูกแล้วจ้า
พิศาลในที่นี้หมายถึง พิศาล อัครเศรณี ที่เป็นผู้กำกับ ที่มักมีบทพระเอกซาดิส หรือ มีฉากที่เข้าใจง่ายๆที่เรียกว่า "ตบจูบ" นั่นเองงง
-
แอบเห็นด้วยกับค.ิดเห็นอันนึง
อิจฉาบูม 5555555
เดี๋ยวอีกไม่นานบูมคงมีสโลแกนประมาณ
"เห็นผมเงียบๆ ผัวเพียบนะครับ."
กิ๊วก๊าวดีจุง 5555555555
-
สงสารโม อยากตบหลามด้วยก้น(?)
ทำไมทำกับเพื่อนได้ แค่โมลำบากยังคงไม่พอ
ยังมาว่าอีกน่าโมโหจริงๆเลยค่ะบอกตามตรง :m31:
โทนี้ก็ไม่คิดจะฟังโมเลยแม้แต่นิด เอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง ไม่รับฟังเ้ล้ยยย
เพลียแทน~ แต่ยังไงก็อยากแก้แค้นหลามอ่ะ มันแบบกรี้ดดดดด :katai1:
อธิบายไม่ถูกเลยยย-..- รอมาต่อนะคะ จดจ่อรอเลยละ
-
บูม ให้มันได้อย่างนี้สิลูก เจ้สนับสนุนค่า :hao7: จัดการสองหนุ่มให้อยู่หมัดเลย
-
แหล่วๆๆๆ บูมงานเข้าแล้ว ก็คิดอยู่ว่าสองคนนี้ดูน่ากลัว ดูหื่นด้วย
แต่ถ้ารักน้องจริงไม่เป็นไรนะ อย่าทิ้ง ๆ ขว้างเถอะ พลีสสสส
สามพี :hao6:
-
กรื้ดดดบูมได้ถึงสองเชียวรึ 3p อิอิ
-
:pig4:
-
:a5: 3P
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :hao6:
ทั้งสองคนอย่าโหดกับน้องบูมมากนะ :mew2: อย่าทำตัวแบบอิโทล่ะ :serius2: :angry2:
-
แม่เจ้า...ให้บูมได้ 2 ผ.เลยรึค่ะ---รู้สึกตื่นเต้น
-
3P จงเจริญ คู่บูมมาแรงมากอะ เชียร์นิวก๊าซบูม หรือจะเป็น ก๊าซนิวบูม ดี
-
อยากอ่านต่อแล้วครับ มาต่อไวๆ นะ
-
บูม เอิ่มมมม อยู่ๆก็มีสามีแบบไม่ทันตั้งตัว
แถมมีที มีถึงสอง o22
สู้นะบูม :z1:
-
บูมเนอะจะมีคู่ทั้งทีมาเป็นคู่เลย ออกแนวอิจฉาอะ
-
555555
ตลกคู่ 3p อ่ะ
-
ohhh threesome eiei..
เสียตรงดายที่โมไม่พูดออกไปเลยตอนนั้น น่าจะเอาให้รู้ดำรู้แดงไปเลย
ขอบคุณคนแต่งจ้ะ :L2:
-
:m25: 3P คุ้มเลยนะบูม :-[
-
โหหหห จากที่ปรากฏตัวในนามแอดมิน คาดไม่ถึงว่าพี่ก๊าซจะทำเป็นอุตสาหกรรม :laugh:
บูมเอ๊ย อยู่ ๆ มีคนอยากรับเีลี้ยงดูสองคน จะรอดมั้ยล่ะเนี่ย o18
-
เยี่ยม..... :hao6:
-
บูม เปิดตัวทีหลัง
มาพร้อมกันสองคน
เลอเลิศค่า
-
บูมได้2เลยนะ ><
ว่าแต่จะเริ่มด้วยดีหรือไม่ดีเนี่ย
รอดูตอนหน้าละกันเนอะ
-
อยากอ่านเรื่องของโทต่ออ่ะ อยากรู้ว่าจะเริ่มฉลาดขึ้นบ้างหรือยัง
ส่วนเรื่องของบูม แซ่บอ่ะ มาแรงแซงคู่หลักไปซะได้
-
บูมจัดว่าเด็ดค่าาาาาา :hao6:
แรงกว่านะโมอี๊กกกก สู้ๆนะบูม
-
บูมมาแรงแซงโค้งเลย
:m25:
-
เห้ยยย~~ น้องบูม~~
:hao6:
-
เริ่มสงสารบูมและ
แต่ก็ชอบนะฮับ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
โถ่ บูมน้อย ซวยเพราะช่วยเพื่อนแท้ๆ
แต่ก็ไม่รู้จะเรียกว่าซวยดีหรือป่าวนะเนี่ย
มีคนหลอมาชอบตั้งสองคน
คิดดีๆนะบูม :katai5:
-
อรั๊ยๆ บูมควบสอง 5555
-
กรี๊ดดดดดดดด 3P :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
สงสารบูม เหนื่อยแย่เลย 5555555
-
รอคร่าาาา
-
ช่วงนี้ขยัน เพราะฉะนั้นก็มาต่อบ่อยๆน้า รออยู่ๆ
:L2:
-
:z1: :haun4: :hao6: :katai2-1:
-
ขอสารภาพว่า ปกติไม่ชอบแนว 3P
แต่เพราะคุณแพรแต่งและชอบเรื่องนี้ ก็เลยลองอ่านดู
ตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนอ่านคู่นะโมกับโทซะอีก หัวใจจะวาย เอ๊ะ ก็วายแล้วนี่เนาะ คริคริ แป๊กง่ะ
ไม่รู้จะดีใจแทนบูมที่ได้พระเอกทีเดียวสองคนหรือจะเคืองพี่ก๊าซกับพี่นิวที่ไม่เป่ายิ้งฉุบกันก่อนดี
ต้องรออ่านความคิดความเห็นความรู้สึกของบูมหลังจากได้เป็นนายเอกพิศาลล่ะนะ
:hao6:
-
บูมพอรู้ตัวว่าเป็นเกย์ ก็จะได้สามีตึั้งสองคน
ณ จุดนี้อิจฉาอ่ะ :z1:
-
น้องบู๊มมมมมมมมมม หนูได้ถึงสองเลยเรอะลูกกกกกก
สู้ๆนะจ๊า
-
เป็นไงล่ะ น้องบูมมี่
เจอไปถึงสอง
พี่่ว่าเพราะเธอโหลดไปเยอะเกิ๊น 5555
:hao6:
-
คู่บูมนี้แหละ ใช่เลยชอบมาก
เชียร์อย่าลากไปกินมาม่านะคะ คนเขียนคู่นี้อะ
โทจร้ากินข้าวบ้างนะ
-
เอิ่ม... ไม่คิดว่าบูมจะได้ถึงสอง !!
กลายเป็นว่าแย่งกันไปแย่งกันมา พากันขึ้นเตียงซะงั้น !?
555555555 :hao7:
ปล. รอพาร์ทหนูโมจ้าาา
:L2:
-
ยินดีต้อนรับคู่ใหม่จ้า
บูมเฮงได้ที 2 เด้งเลย
-
สนุกๆ ชอบอ่ะ มาอัพเพิ่มไวๆน้า
:hao6: :hao7: :katai2-1: :katai4: :katai5:
-
มารอตอนต่อไปครับ
-
คำเตือน : 3P นะคะ Threesome ความรักแบบ3คนค่ะ
และในตอนนี้มีแต่ฉากyyyของคน 3 คน
ใครรับไม่ได้กรุณาอย่าอ่านเลยนะคะ ขอบคุณค่ะ
If 'WE' don’t have just two people … (3)
[BOOM’s said]
“ขอเป็นแฟนดีๆไม่ชอบ ชอบแนวพิศาลใช่มั้ย? ตบจูบแล้วปล้ำ หึหึ แต่บูมดีกว่านางเอกพวกนั้นเยอะนะ เพราะได้พระเอกตั้ง 2 คน”
สิ้นคำพี่ก๊าซก็จูบปิดปากผมทันที ผมเม้มปากแน่นไม่ให้อีกฝ่ายล่วงล้ำเข้ามาได้ แต่ทว่าแรงบีบที่คางทำให้ผมต้องอ้าปากออกอย่างไม่เต็มใจ ลิ้นอุ่นแทรกเข้ามาทันที ผมขนลุกชัน ไม่ใช่เพราะสิ่งที่ปากผมกำลังเจอ แต่เป็นเพราะลมหายใจร้อนของพี่นิวด้านหลังต่างหาก ริมฝีปากได้รูปของคนด้านหลังไล่สัมผัสไปตามซอกคอ ผมจะย่นคอก็ไม่ได้เพราะติดที่คนตรงหน้ายึดคางผมไว้แน่น
ผมหลับตาแน่น มือพยายามผลักคนตรงหน้าออก แต่ก็นั่นแหละ...ได้แค่พยายาม นี่เป็นจูบแรกของผมที่จูบกับผู้ชาย มันต่างจากจูบกับผู้หญิงไม่มากเท่าไหร่
ก็แค่...ดุดันกว่า...ร้อนแรงกว่า...โหยหากว่า...
กลีบปากหนาที่ทาบทับลงมาบดคลึงจนผมโอนอ่อนตาม แรงต้านแปรเปลี่ยนเป็นแรงฉุด มือผมดึงเสื้อนักศึกษาสีขาวเข้ามาหาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“จูบพี่มั่งสิ” พี่นิวอ้อน ทำให้ปากผมเป็นอิสระอีกครั้ง ลำคอถูกบิดให้หันไปข้างหลังเพื่อรับจูบจากอีกคนที่เร่าร้อนไม่ต่างกัน
ยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมชักหยุดตัวเองไม่อยู่แล้วสิ นี่แค่จูบเองนะ...
มือหนาของพี่ก๊าซแกะกระดุมเสื้อผมอย่างเร่งรีบจนกลายเป็นกระชากเพราะไม่ทันใจ ผมกำลังจะอ้าปากด่าแต่ลิ้นที่ช่ำชองของคนด้านหลังนั่นหยุดไว้ ตัวผมถูกโลมเลีย ผิวกายอุณหภูมิสูงขึ้นจากแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกและมือทั้งคู่ที่ลูบไล้ไปตามตัวผมจนแทบไม่มีที่ให้หายใจ
พี่นิวผละริมฝีปากออกไป ผมปรือตาขึ้น พบว่าตอนนี้ตัวเองกำลังถูกนำไปที่เตียงกว้างโดยพี่ก๊าซ ส่วนคนผมน้ำตาลนั้นยืนมองพร้อมกับถอดเสื้อนักศึกษาสีขาวออก ผิวขาวราวกับมีออร่าเปล่งออกมานั้นสะกดสายตาผมจนพร่ามัว รู้ตัวอีกทีกางเกงยีนส์ตัวเก่งก็กองอยู่ที่พื้นแล้ว
เนื่องจากวันนี้ผมใส่กางเกงยีนส์คู่ใจออกมา มันเป็นยีนส์ขาเดฟรัดไข่แบบที่พี่ตูนนำเทรน จึงไม่ค่อยสะดวกนักหากจะใส่บ๊อกเซอร์ไว้ด้านใน ตัวผมตอนนี้เลยมีแค่กางเกงในสีขาวเท่านั้นที่ปกปิดร่างกาย แต่สายตาของพี่ก๊าซกับพี่นิวนั้นมันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวผมกำลังเปลือยเปล่าเลย
“ดะ เดี๋ยว! หยุดก่อน!” ผมดันร่างใหญ่โตของพี่ก๊าซไว้ “เอ่อ...พี่ชอบผมเหรอ?” ณ วินาทีนี้ต้องพูดจาดีๆก่อนครับ
“ใช่ และไม่ใช่แค่พี่ ไอ้นิวนี่หลงเลยแหละ” พี่ก๊าซตอบยิ้มๆ โชว์เขี้ยวเล็กๆนั่น “มันสืบหาประวัติทุกอย่างของบูมเลยนะ”
“แล้วพวกพี่...เอ่อ...ชอบผมทั้ง 2 คนเนี้ยนะ?” คือไอ้ดีใจก็ดีใจหรอกที่มีคนมาชอบ แถมยังเป็นผู้ชายหล่อซะขนาดนี้ แต่ว่ามันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ ผู้ชาย 2 คนมาชอบผู้ชายคนเดียวกัน แถมดูไม่มีทีท่าว่าจะทะเลาะกันแต่อย่างใด
“ก็ใช่อะสิ เตรียมใจไว้เหอะคืนนี้ บูมไม่ได้นอนแน่ๆ”
“ดะ เดี๋ยว...อื้ออออ” ราวกับรู้ใจกันเป็นอย่างดี พอพี่นิวพูดจบ พี่ก๊าซก็ปิดปากผมด้วยริมฝีปากของเขา ผมพยายามดันตัวหนีอีกครั้ง แต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อพี่ก๊าซดันหลังผมขึ้นมาให้นั่ง
เพื่อที่จะให้พี่นิวนั่งซ้อนข้างหลังผมนั่นเอง
หลังผมสัมผัสกับผิวกายอุ่นๆของพี่นิว และไม่ใช่แค่นั้น...อะไรบางอย่างที่มันกำลังดุนหลังผม...มันกำลังขยายตัว ทันใดนั้นความคิดผมก็ถูกเบนไปที่หว่างขา ซึ่งมีมือหนาคอยแยกออกกว้าง ปราการด่านสุดท้ายถูกรูดลงไปที่ข้อเท้าอย่างง่ายดาย ผมจะเอามือไปปิดของสงวนที่ตอนนี้มันโชว์หราต่อหน้าต่อตาคนทั้ง 2 แต่ทว่าพี่นิวกลับไม่ยอมให้ผมทำแบบนั้น ข้อมือผมถูกยึด ฝ่ามือผมถูกจูบสร้างความเสียวซ่านไล่ไปถึงไขสันหลัง
รอยยิ้มที่ทำให้สายตาผมเหลือบไปมองเขี้ยวเล็กๆนั่นก็เหมือนกัน...จะยิ้มอะไรนักหนา...พี่ก๊าซก้มลงใช้สันจมูก ริมฝีปากและลิ้นร้อนเลียไปทั่ว วนรอบยอดอกอยู่หลายครั้ง ต่ำลงมาที่สะดือ ดูดหยอกล้อจนสะโพกผมแอ่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว มันพอดีกับที่ใบหน้าของพี่ก๊าซต่ำลงไปอีก
“อ๊ะ!”
ผมหลุดเสียงออกไปโดยไม่ตั้งใจ
CUT NC
สามารถหาอ่านได้ที่แพลตฟอร์มอื่นค่ะ
“พอเลย ผมไม่ไหวแล้ว” ผมค้านเสียงแข็ง ปัดมือที่กำลังซุกซนออกไป อยากจะลุกหนีนะ แต่ร่างกายไม่เอื้ออำนวย เลยได้แต่นอนนิ่งๆ คอยปัดแมงหวี่แมลงวันออกไปให้พ้นตัว
“หึหึ” หัวเราะหึหึแบบนี้ผมโคตรเกลียดเลยรู้มั้ยไอ้พี่นิว
“คร้าบๆ~” รอยยิ้มที่เผยเสน่ห์ของเขี้ยวเล็กๆนี่ก็เหมือนกัน
ให้ตายเถอะ! ผมแค่อยากลองคบผู้ชายทีละคนนะ ไม่ได้อยากให้มาเป็นแพ๊คคู่แบบนี้!
Next >> (4) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2585379#msg2585379)[/color]
Talk
กรรม ไม่จบง่ะ....ตอนหน้าๆๆ จบตอนพิเศษของบูมแน่นอนแล้วจะมาต่อกันที่เรื่องของนะโมน้า แหะๆ
ในตอนนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจาก yyy 555+
เป็นไงครั้งแรกกับการเขียน NC 3P ของแพร ติชมได้นะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
เลือดกำเดาจะไหล :haun4: :haun4: :haun4:
ขอบคุณค่ะคุณแพร คืนนี้นอนหลับฝันดีแน่นอน ฮี่ๆๆ
-
ทั้งตอนจริงๆ
-
อ้ากกกกก ฟินค่ะ3P โดนใจ งื้อเขินๆๆๆๆ :-[ รอนะคะ ชอบทั้งบูมพี่นิวพี่ก๊าซ อยากจับเขี้ยวจริงๆ งื้อชอบคนมีเขี้ยว แล้วงี้บูมจะได้นอนไหมหว่า??? อิอิ
-
ยังดีที่สมยอม :เฮ้อ:
-
บอกได้คำเดียวว่า- - - :pighaun:
-
พูดอะไรไม่ออกเลยบูม เพราะคับปากหรือเปล่า แอร๊ยยย ทะลึ่งอ่า :haun4:
เลือดหมดตัว บูมชักติดใจ คนอ่านก็ชักติดใจเหมือนกัน :m20:
รอตอนหน้าว่ารักเราสามคนจะลงตัวอะไรยังไง :oo1:
-
o22 อ๊ากกกกกก :hao7: :hao7: :hao7: หื่นๆ :hao6: อิอิ
:haun4: :z1:
-
:m25: คุ้มเลยนะบูม มีทีเดียวได้สองหล่อเลย
-
โอย~ ขอบริจาคเลือด o<-<
เขียน nc 3p ครั้งแรกเหรอคะเนี่ยะ
ลื่นไหลดีมาก ๆ เลยค่ะ
o13
ขอบคุณนะคะ^^
-
:haun4: :jul1:
-
จะยินดีหรือสงสารบูมดีน้าาาาา 5555 :z1:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
แอ่ก เลือดหมดตัวค่ะน้องแพร ร้อนแรง เร่าร้อนมาก
ครั้งแรกของบูมก็โดนจัดเต็มซะขนาดนี้ สงสารจริ๊ง จะลุกจากเตียงไหวมั้ยเนี่ย
ขอพูดอีกรอบ น้องบูมโครตน่าอิจฉาจริงๆ :m31:
-
บูมเจอศึกหนักเลย
มาทั้งสองทาง 55555
สู้ต่อไปนะบูมนะ :z1:
-
เอิ่ม ไหนบอกว่าจะพิศาลไงคะสองหนุ่ม ฮ่าๆๆๆๆ ผิดคาดไปเลย บูมน้อยเล่นยอมง่ายทางก็สะดวก อดเล่นบทพิศาลจนได้สิ โด่วววววววววว
หึหึ เอาเถอะจะยังไงก็ตาม พออ่านแล้วเขินว่ะ
จะลงต่อตอนหน้าให้จบสินะ จริงๆต่อยาวๆก็ได้นะ แต่สลับๆกับโทโมเถอะ เพราะคิดถึงนะโมน้อยๆกับโทเอี้ยๆแล้วล่ะค่ะ ฮ่ะๆ
-
:hao6: แร๊งงงงงงงงงงส์ แต่น้องบูมดูมีความสุขดี คนอ่านก็ดีใจ 555
คือพอบูมค่อนข้างเต็มใจมันก็ไม่เครียดนะ ไม่เหมือนตอนนะโม อันนั้นคือฝืนใจคือข่มขืน
ความรู้สึกมันเลยต่างกัน
ขอบคุณค่า เอาอีก ๆ
-
ดีนะกักตุนเลือดไวั ชอบอ๊าาาา นี่เขียนครั้งแรกเรียกเลือดได้ขนาด อ๋อยยยยยย :pighaun:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
โอ้ยยย สงสารบูม ท่าทางจะเหนื่อยจริงๆ 555555
-
ชอบ3pอ่า อิจฉาบูมจังมีแฟนครั้งเดียวได้ถึงสองแถวหล่อทั้งคู่ อิอิ 5555555
:haun4:
-
โอ้........ 3P :m25:
-
น้องบูมเจอเข้าไปเต็มๆ แต่ก็นะมาแพ็คคู่ก็ดีนะ และสองคนพร้อมใจรักน้องบูม
งานนี้ น้องบูมคงจุกรัคูณสองนี้แน่ ความรักแบบที่ใครก็อยากได้ ที่เก็บเธอไว้ทั้งสองคน :pighaun: :haun4: :m25:
:jul1: :oo1:
-
:m25: :m25:
ใครไม่ชอบไม่รู้รู้แต่ว่าชอบมาก แถมสมยอม คือ ออกแนวอยากรู้อยากลองอยู่แล้ว ก็อยู่ที่ว่าเซ้กซ์มาก่อนรัก จะทำให้บูมรักได้ไหมเท่านั้นเอง
-
โอ้ววววว เจ้าบูมมาแรง แซงคู่หลักไปแบ้ววววววววววววววว :haun5:
-
สมใจบูมและคนอ่านมากมาย :)
-
มาต่อแล้ววว ดีใจมากกกก :hao5:
ขอเม้นก่อนแต่ยังไม่ได้อ่าน
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาเม้นใหม่นะ
:L2:
-
สงสัยคืนนี้บูมคงจะไม่ได้นอนแล้วละ ได้คบสมใจ แต่แถวมาเป็นแพ็คคู่เลย
-
ไม่มีคำติอ่ะ มีแต่คำชม บูมสุดยอด
:haun4: :haun4: อยากได้อีก????
-
มาให้ลองสมใจอยาก :jul1:
-
:m10: :m10: เลือดดดดดดดดดด
-
เลือดพุงเลยค่ะ-..-
-
:jul1: :haun4: :o8:
-
หนักเลยบูม
สามีตั้งสองคน o22
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
ไม่รู้จะสงสารหรือดีใจกับน้องบูมดีอ่ะ ฮ่าๆๆ
เจอศึกหนักเลยนะเนี่ย
-
อุต๊ะ !!! เลือดลมเดินสะดวกดีมาก :jul1:
-
โอเอ็มจีอ้าปากค้าง555555555555555555555555
นิวกับก๊าซก็สามัคคีกันเนอะ
-
ฟินไปนอกโลก
อ้ากกกกกกกกก. :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:haun4:
พี่ก๊าซแค่ชอบ แต่พี่นิวหลงเลยนะ
เอ...แต่แบบนี้จะยั่งยืนแค่ไหนล่ะ
กลัวว่าจะแค่ชั่ววูบอ่ะ ทำงานทางนี้ทั้งคู่ซะด้วย
คงเชี่ยวกันน่าดู
อย่าทำให้บูมเสียใจนะพี่ก๊าซ พี่นิว
อยากรู้ว่าที่บูมติดใจแผ่นหลังของพี่นิวแต่รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป คืออะไร
แพรอย่าลืมเฉลยให้ด้วยนะคะ หวังว่าจะจริงจังกันนะ คงไม่ได้คบกันเพื่อเซ็กซ์อย่างเดียว
:impress2:
-
3P จงเจริญ!! ชาบู..ชาบู.. o1 :m3:
-
:haun4: :pig4:
-
มาตามอ่านด้วยคน ชื่อเรื่องก็น่าจะเป็นแนวอบอุ่นๆ น่ารักๆ ไหงโทนหนักทั้งเรื่องเนี้ยยยยย o22
บูมโดน3p กิ๊วๆ :z1:
-
รับศึกหนัก เห็นทีต้องพักผ่อนเอาแรงมากๆ แล้วนะจ๊ะหนูบูม :ling3:
-
ศึกหนักนะเรา :hao5: :hao5:
-
นิวกับก๊าซก็ร้ายแฮะ นี่ถ้าบูมไม่ยอมก็คงข่มขืนเลยมั้งเนี่ย
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
เค้าชอบ 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P
มันฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เอิ่มมม รู้สึกเหมือนบูมเป็นคู่หลักเลยอ่ะ แซ่บเหลือคณา แซงหน้าคู่นะโมไปเลย
-
:m25: :m25: :m25:
สามคนนี้แซ่บเว่อร์
:oo1:
-
o13
-
โอ้ยยยยยยยยยย แซ่บเกินบรรยาย :jul1:
น้องบูมให้พี่เค้าต่ออีกสักยกสองยกสิลูก
ป้ายังไม่อิ่มเลย :hao7:
เขียน 3P ครั้งแรกได้แซ่บจริง +1 & +เป็ดให้เลย
ขอบคุณค่ะ
-
อั๊ยยะๆๆๆๆ แย่แล้ว บูมเจอแพคคู่เลยทีเดียวนะ
-
บูมแค่อยากลองก็ได้มาสองเลยนะ อิอิ
-
:pighaun: :m25: สรุปในเรื่องนี้คนที่น่าอิจฉาที่สุดคือน้องบูมใช่มั๊ยเนี่ยะ :z1: :z1: :oo1:
-
:m25: :pighaun:
-
5555 บูมเอ้ย สุดๆอ่ะ
ฟินกว่าคู่หลักอีก
-
กรั่ก กรั่ก บูมเอ๊ยยยยย
เหนื่อยสองทางเลยทีนี้ 55555
ชอบจุงเบยยยย กรี๊ด กร๊าดดดด
-
:jul1:
//เติมเลือดแปบ
เอิ่ม น้องบูมเธอฮอตเอาเรื่องนะจ๊ะ อิอิ
ตอนหน้าจบตอนพิเศษน้องบูมแล้วเหรอ เสียดายอ่ะ
น่าจะมีอีก รู้สึกชอบสามคนนี้เหลือเกิน
ช่วงไหนว่างเว้นจากคู่หลักก็พา 3p มาให้พี่ๆ น้องๆ ชื่นใจกันอีกสักยกสองยกได้มั้ยจ๊ะ
:impress2:
-
พวกเขาช่างสามัคคีชุมนุม(?)กันดีจริงๆ สรุปเป็นแฟนกันแล้วเนาะ ฮ่ะๆ
-
:m25: :pighaun:
-
:jul1:
-
ขอหนึ่งได้ถึงสองเลยน้องบูม คุ้มๆๆๆๆ
แถมยังสเปคด้วย ไม่เป็นไรหรอก
อ๊ายยย กำเดาจะไหลอะ น้องบูม
สองคนนั้นก็สุดยอด
รอตอนต่อของน้องบูมนะค๊า
และหวังว่านโมจะเจอเรื่องดีๆแบบน้องบูมบ้าง
-
น้องบูมขอสองงงงงงงงงงงงง
สู้ๆลูก 555.อิ่มเลยดิงานนี้
-
เปลี่ยนพระเอกเป็นน้องป้องเถอะ!!!! โทนี่แบบถ้าแกชอบโม ทำไมไม่ฟังโมบ้างห๊ะ?!!
เฮ้อออออน้องป้องคือน้องอาจจะเป็นคนดีเกินไปเลยเป็นพระรอง ลองเลวดีมั๊ยลูก..?!
-
:haun4: :haun4:มาทีเดียวสามคนเลย คุ้ม o13
-
หลามไม่น่าทำกับโมแบบนี้เลย ส่วนน้องบูม....ยินดีที่มีแฟนตั้ง 2 คนแน่ะ 5555
-
มาทีเดียวคุ้มเลยนะบูม
ปากไม่ว่าง ตูดไม่ว่าง
:pighaun: :pighaun:
-
:heaven
-
คำเตือน : 3P นะคะ Threesome ความรักแบบ3คนค่ะ
If 'WE' don’t have just two people … (4)
[BOOM’s said]
หลังจากวันนั้นตูดผมก็ระบม เดินแทบไม่ได้ ต้องนอนอยู่เฉยๆที่บ้านไอ้พี่นิวกับไอ้พี่ก๊าซ แต่ก็ดีครับพวกพี่ทั้ง 2 คนปรนนิบัติผมถึงที่จริงๆ
แถมฟรีอาหารเช้าซะด้วย
ไม่ใช่เว้ย! ผมแค่จะบอกว่าพวกพี่เค้าก็ดูแลผมดี ประเด็นไม่ได้อยู่ที่อาหารเช้าซะหน่อย แย่งกันป้อนข้าวป้อนน้ำราวกับผมเป็นง่อยอย่างนั้นแหละ
ผมยอมนอนค้างที่นั่นคืนนึง โดยที่ไม่ลืมโทรบอกทางบ้านว่าจะค้างหอเพื่อนเพราะมีงานต้องทำส่งอาจารย์ วันนั้นผมหยุดเรียนไปเลยเพราะรู้สึกปวดเนื้อปวดตัวมาก ต้องขอบคุณพี่ก๊าซกับพี่นิวมั้ยเนี้ยที่ยอมนอนเฉยๆไม่ได้ทำอะไรผมอีก ไม่อย่างนั้นผมคงเห็นฟ้าเป็นสีเหลืองแน่นอน แล้วตอนเย็นทั้งคู่ก็พาผมมาส่งที่บ้าน (พี่ก๊าซขับ ยังไม่ได้ไปเปลี่ยนล้อ)
ผมโทรบอกไอ้นะโมให้มันสบายใจด้วยว่าข้อมูลทั้งหมดของมันรวมถึงรูปที่โพสในเว็บเกย์นั้นถูกลบหมดแล้ว ส่วนเรื่องรูปที่ไอ้โทมันได้....เอ่อ...แหะๆ ผมยังไม่ได้ตามให้มันเลยอะ แถมไอ้โทอารมณ์แบบนั้นใครจะกล้าเข้าไปคุยว้า
ตอนนี้ผมกำลังแอบเล่นเกมในไอโฟนขณะที่อาจารย์หน้าห้องกำลังบรรยายเรื่องส่วนประกอบของปิโตรเลียมและก๊าซธรรมชาติ ผมเหลือบมองคนข้างตัวที่มันตั้งใจเรียนเกิดเหตุ สักพักมันก็ลุกไปไหนไม่รู้ สงสัยไปเข้าห้องน้ำ ผมไม่ได้สนใจอะไร แต่แล้วไอ้หน้าหล่อที่มันเอาแต่จ้องคนตัวเตี้ยที่เพิ่งลุกไปนั้นก็ลุกตาม
ตามไปเฝ้ารึไงว้า...ไอ้นะโมมันไม่หายไปไหนหรอก
อยากจะพูดอย่างนั้น แต่ผมว่าผมเก็บปากไว้กินข้าวดีกว่าเนอะ
ก๊าซ : ทำไรอยู่
แถบเด้งขึ้นมาข้างบน แต่ผมก็ไม่ได้ตอบไลน์พี่ก๊าซ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาเล่นต่อไป
NEWW : พักกลางวันมาหาด้วย
เรื่องไรจะไป เหอะๆ
พี่นิวกับพี่ก๊าซขอไลน์ผม เอิ่ม ไม่ใช่ขอสิ เอาไปแอดเองเลยมากกว่า แถมถิอวิสาสะเข้าเฟซบุคผม รับแอดเพื่อนทั้ง 2 คนเรียบร้อย เท่านั้นยังไม่พอ มีการเซฟเบอร์ไว้ให้ด้วย ตั้งเป็นเบอร์โปรดเลยล่ะ เหอๆ
ผมตั้วปณิธานกับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ไปยุ่งกับ 2 คนนั้นอีก จากเหตุการณ์วันก่อนที่บ้านหลังนั้นทำเอาผมเข็ดกับเซ็กส์ระหว่างผู้ชายกับผู้ชายไปอีกนาน
คือมันไม่ได้แย่ ตอนทำก็...เอ่อ...มีความสุขอยู่หรอก แต่พอเสร็จกิจแล้วเนี่ยสิ คนซวยคือใคร คนไม่สบายคือใคร ถ้าไม่ใช่ผมอะ! ส่วนไอ้พี่ก๊าซกับพี่นิวน่ะเหรอ เหอะๆ พี่ท่านสบายตัวเลยครับ ร่างกายประปรี้กระเปร่าพร้อมรบอีกสัก 10 ศึกก็ยังไหว
แต่กูไม่ไหวโว๊ยยย!
ดังนั้นผมเลยตั้งใจจะไม่เจอพี่ท่านทั้ง 2 อีก หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ไป
“ไอ้บึ้ม” ไอ้ฟูเรียกผมครับ
“เออมีไร เร็วๆ กูเล่นเกมอยู่”
“ไอ้โมไปไหนวะ?”
“ขี้มั้ง”
“ไอ้โทล่ะ?”
“กูจะรู้มั้ย” ผมตอบอย่างรำคาญ ไอ้จ๊อบทำเสียงจิ๊จ๊ะนิดหน่อย
“กูว่าแม่งนานเกินไปแล้วนะ”
“นั่นดิ” ไอ้หลามออกความเห็นบ้าง “จารย์ปล่อยแล้ว ไปหาพวกมันเหอะ กูหิวจนแดกช้างได้ทั้งตัวละ”
ผม ปลาฉลามและจ๊อบพากันเก็บของแล้วออกมานอกห้อง ตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ แต่เมื่อไปถึงทำเอาพวกผมตะลึงกับภาพที่ได้เห็น เพราะไอ้โทมันกำลังจะต่อยนะโมในห้องน้ำอะดิ ดีนะที่พวกผมมาทัน ไม่งั้นไอ้โมเละแน่ แต่ทำไมไอ้โทถึงต้องต่อยนะโมด้วยล่ะ? มันทำไรให้ไม่พอใจรึไง?
สีหน้าของไอ้นะโมไม่ค่อยดีเลย ไอ้หลามกับไอ้จ๊อบเดินตามเข้ามาแยกไอ้เตี้ยออกมาจากโท ส่วนผมก็รีบไปยืนข้างๆมันเพราะผมรู้ว่ามันเจอเรื่องแย่ๆที่โดนแกล้งในเว็บเกย์มาแล้ว แต่ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ 2 คนนี้ หลายวันที่ผ่านมานะโมก็เหมือนเอาแต่หลบหน้า ไอ้โทก็เอาแต่จ้องอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ พวกผม 3 ตัวที่เหลือก็พลอยหดหู่ไปด้วย จนสุดท้ายแล้วสิ่งที่ได้เห็นเมื่อครู่คงทำให้ไอ้หลามทนไม่ไหว มันถึงกับระเบิดออกมา
“นี่มันเกิดเรื่องเหี้ยไรกัน? กูเห็นพวกมึง2ตัวแล้วกูอึดอัดแทนสัด คนนึงเอาแต่จ้อง คนนึงเอาแต่หนี ไอ้เหี้ย ชาตินี้คงรู้เรื่องกันหรอกเนอะ”
“หึ! ถามมันสิ...ถ้ามึงไม่ตอบไอ้หลาม กูตอบแทนได้นะ..” ไอ้โทพูด
“ไม่มีไรหรอก กลับไปเรียนกันเหอะ” ผมรีบพูดขึ้นทันที เริ่มแน่ใจแล้วว่าที่ไอ้โทมันเป็นแบบนี้คงเพราะเรื่องนะโมขายตัวแน่ๆ
“ขายตัว” จู่ๆไอ้โทก็พูดขึ้น เล่นเอาทุกคนเงียบกริบ
แม่งจะพูดขึ้นมาทำซากไรวะ รู้ๆอยู่ว่าไอ้โมโดนแกล้ง
“เพื่อนนะโมสุดที่รักของมึงขายตัวยังไงล่ะ” ไอ้โทพูดต่อ “ทีหลังมึงไม่ต้องให้เงินมันแล้วนะ ตอนนี้มันขายตูดจนรวยเละแล้วมั้ง”
“พอ...” นะโมพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน ใบหน้าซีดเผือด มันคงไม่อยากให้ปลาฉลามกับจ๊อบรับรู้เรื่องที่มันโดนแกล้ง ผมเห็นท่านะโมคงพูดแก้ต่างอะไรให้ตัวเองไม่ได้ จึงรีบบอกพวกมันก่อนที่จะเข้าใจผิดไปกันใหญ่
“ไม่จริง ไอ้โมมันไม่ได้ขาย...อย่างที่มึงว่า มันโดนแกล้ง โดนเอารูปไปโพสในเว็บเกย์!”
“เหรอ? งั้นรูปพวกนี้มึงจะอธิบายยังไง” ไอ้โทส่งไอโฟนให้ผม ผมรับมา
จากที่ตอนแรกไม่เชื่อว่าไอ้โมมันจะขาย...คือจริงๆแล้วบอกว่ามันนอนกับผู้ชายผมยังไม่อยากเชื่อเลย...แต่นี่..รูปในจอ..มันคืออะไรกัน? คนในรูปนี่มันนะโมชัดๆ ผมเลื่อนรูปตามที่ไอ้โทบอก ไม่ว่าจะมองมุมไหนหรือยังไง..นี่ก็คือนะโม
ไหนมึงบอกว่าไม่ได้ขายไง...แล้วรูปนี่คืออะไร? ยังไง...ผมงงไปหมดแล้ว
คนในรูปที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างผมแย่งไอโฟนจากมือ จากสีหน้าแย่ๆของมันยิ่งแย่ลงไปอีก หน้ามันเหมือนจะร้องไห้ให้ได้
มึงพูดมาสิ...ว่าไม่ใช่มึง คนในรูปเป็นแค่รูปตัดต่อ รูปคนอื่น...ใครก็ได้ที่ไม่ใช่มึง..
แต่ก็ไม่มีคำค้านใดๆหลุดออกมาจากปากมัน ผมยืนมองมันอย่างผิดหวัง ไอ้หลามเข้ามาแย่งดูรูปอีกคน
“ไหนกูขอดูหน่อย...เอ่อ...คนในรูปนี่หน้าเหมือนมึงแหะ แฝดมึงเหรอ? ฮ่าๆๆ ฮ่า ฮา ...” ไอ้หลามพยายามทำให้เป็นเรื่องตลก แต่ในทีนี้ไม่มีใครขำไปกับมัน ไอ้โทจ้องนะโมด้วยสายตาดุดันกว่าที่แล้วๆมา นัยน์ตาของมันมีแววผิดหวัง ตัดพ้อ เคียดแค้น เสียใจ และอารมณ์ต่างๆนานาตีรวนไปหมด
ไอ้นะโมวิ่งออกไปจากห้องน้ำ ผมหันซ้ายทีขวาทีซึ่งไม่มีใครตามมันไป ผมเลยวิ่งตามมันออกมาเอง แต่มันหายไปไหนไม่รู้ ไวชะมัด
ไม่รู้ว่าไอ้จ๊อบกับไอ้หลามมันจะคิดยังไง แต่สำหรับตัวผม ผมต้องการคำอธิบายจากมัน ผมรู้ว่านะโมไม่ใช่คนแบบนั้น...ไม่ใช่คนที่จะยอมนอนกับผู้ชายง่ายๆ มันต้องมีเบื้องลึกอะไรบางอย่างที่ทำให้รูปนั้นหลุดออกมา แล้วตอนนี้ผมก็เริ่มเข้าใจไอ้โทแล้วด้วยว่าทำไมมันถึงจะต่อยนะโม ทำไมหลายวันที่ผ่านมานะโมถึงเอาแต่หลบ ไอ้โทก็เอาแต่มอง
เพราะมันเป็นคนได้รูป...และไม่ใช่แค่รูปเดียว
ไม่แปลกหากไอ้โทจะผิดหวัง...เสียใจ...น้อยใจ...หรือรู้สึกเกลียดก็ตาม...
“แฮ่ก แฮ่ก ไปไหนของมันวะ ไอ้เตี้ยนี่..ขาสั้นแต่เสือกวิ่งเร็วซะงั้น”
ผมหยุดพัก นี่ผมวิ่งลงมาจากชั้น 4 ลงมาชั้นล่างเพื่อตามไอ้เตี้ย ไม่รู้แม่งแอบไปร้องไห้รึเปล่านั่น ผมหันไปมองรอบๆแต่ก็ไม่เจอใครนอกจากนักศึกษาพลุกพล่านที่พากันลงมาจากตึก เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงแล้ว
ปุป!
“เฮ้ย!” ผมร้องอย่างตกใจ ในเมื่ออยู่ดีๆมีคนตะปบไหลผมซะงั้น ผมหันกลับไปมอง...
“ไง อยากกินข้าวกับพี่ถึงขนาดรีบวิ่งลงมาเลยเหรอ” ไอ้พี่นิวครับ
“เปล่า หาเพื่อนอยู่” ผมพยายามไม่มองร่างสูงตรงหน้า แต่รู้สึกว่าผิวขาวๆของพี่นิวจะเด่นเกินไปแล้ว ไม่รู้ว่าปกติพี่นิวเป็นที่สนใจแบบนี้ไหม แต่ตอนนี้คือผมโคตรอายอะ คนมองมันเยอะแยะ แน่นอนว่าสาวๆทั้งนั้น
ผมขอไว้อาลัยให้กับสาวๆพวกนั้นก็แล้วกัน พี่นิวเป็นถึงเว็บมาสเตอร์ของเว็บเกย์ แถมยัง...เอ่อ...ช่างเถอะ ถือซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น
“ไปกินข้าว พี่หิวแล้ว”
พี่หิวแล้วเกี่ยวไรกับผมล่ะครับ?
“ก็ไปกินคนเดียวสิ” พูดจบผมก็รีบหันหลังทันที แต่ตัวผมนั้นมักจะช้ากว่าเสมอ..แรงจับที่หัวไหล่ทำให้ผมต้องหยุดการกระทำ พี่นิวโน้มตัวลงมา กลุ่มผมสีน้ำตาลใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“แต่พี่อยากกินกับบูมนี่” คือจริงๆแล้วมันไม่มีอะไรเลย ไอ้พี่นิวแค่กระซิบข้างหู แต่คิดดูสิครับ คนรอบข้างที่เขามองมาจะคิดยังไง แถมยังจับหัวไหล่ไม่ปล่อย ยิ่งดูเหมือนโอบเข้าไปอีก
“เออๆ ปล่อยได้ละ” ผมสะบัดตัว พี่นิวปล่อยอย่างง่ายดาย ยิ้มมุมปากนิดๆ
“ว่าง่ายๆ เป็นเด็กดีแบบนี้สิ หึหึ”
พี่นิวเดินนำ ส่วนผมเดินตาม สายตาผมอยู่ระดับไหล่ของพี่นิว สิ่งที่ผมชอบ...ภายใต้เสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวนั่น...แผ่นหลังขาวๆที่ผมได้เห็นได้สัมผัสมาแล้ว...
ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หลังคนอื่นก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ มาติดใจอะไรกับแผ่นหลังของคนๆนี้ด้วยว่ะเนี้ย
เมื่อเดินมาถึงโรงอาหาร ที่เดิม โต๊ะเดิม เก้าอี้ตัวเดิม(มั้ง) คนเดิมๆแต่ตำแหน่งการนั่งไม่เหมือนเดิม คราวนี้พี่ก๊าซนั่งตรงข้าม เลื่อนจานข้าวมาให้ ส่วนพี่นิวก็ทิ้งตัวลงข้างผม
วันนี้ข้าวราดแกง มีไข่ต้มด้วย 1 ฟอง ขวดน้ำเปล่าพร้อมแก้วใส่น้ำแข็งตั้งไว้เรียบร้อย
เออดี ไม่เสียตัง ไม่ต้องเบียดคนไปซื้อข้าว ผมตักขึ้นมากินเพราะรู้ว่ายังไงๆก็ต้องกิน มีมาร 2 ตัวนั่งเฝ้าแบบนี้ สายตาที่มองมาอีก นี่ถ้าผมไม่ได้อยู่กลางโรงอาหารที่มีนิสิตนักศึกษาเป็นร้อย พวกมันคงป้อนข้าวผมแบบวันนั้นแล้วมั้ง
เอาอีกแล้วเฮ้ย ผมนึกถึงเรื่องวันนั้นทำไมเนี้ยยยยยยยย ไม่เอา ไม่คิด แดกๆๆๆ
“อิอิ กินเยอะๆนะ พี่สั่งพิเศษให้เลย เพิ่มไข่ต้ม 7 บาท รู้มั้ยว่าร่างกายบูมต้องบำรุงเยอะๆ” พี่ก๊าซเท้าคางพูด สายตามองผมสลับกับข้าวในจาน
ผมไม่ได้ตอบอะไร ตั้งใจกินให้มันหมดๆ จะได้ลุกออกไปจากตรงนี้ซะที
อันที่จริง...คือผมก็ติดใจอะไรอย่างนึงนะ คือวันนั้น...เอ่อ เอาอีกแล้ว พาลไปถึงวันนั้นอยู่เรื่อย ช่างเถอะ ก็ผมติดใจจริงๆนี่นา...คือวันนั้นอะคนที่เสียบผม...เอิ่ม..หยาบไปขออภัย นั่นแหละ คนที่ได้ผมไปคือพี่นิว แต่พี่ก๊าซยังไม่ได้...เอ่อ นั่นแหละ...กับผมเลยนะ ผมแค่ทำให้เขาด้วยปากก็เท่านั้นเอง
แล้วแบบนี้พี่ก๊าซจะไม่น้อยใจหรือทะเลาะกับพี่นิวเหรอ?
จากการที่ 2 คน สมานฉันท์มานั่งเฝ้าผมแบบนี้ ผมว่าได้คำตอบแล้วล่ะ
อะไรนะ...นี่คุณกำลังจะบอกว่าผมยอมให้พี่ก๊าซ..เสียบผมอีกครั้งเรอะ!! ไม่มีทาง!! แค่วันนั้นผมก็จะตายอยู่แล้ว ขืนยอมอีก มันคงไม่จบง่ายๆแน่
จากที่ผมตั้งใจไว้ว่าจะไม่ยอมเจอหน้ารุ่นพี่ 2 คนนั้นอีก กลับไม่เป็นไปตามที่หวัง เพราะพวกพี่ท่านเล่นมาดักรออยู่ใต้ตึกที่ผมมีเรียนทุกวัน! พาผมไปโรงอาหาร จองโต๊ะไว้ให้ ซื้อข้าวซื้อน้ำมาพร้อม เป็นแบบนี้อยู่หลายวัน
ต้องยอมรับว่าพวกพี่เค้าเอาใจใส่ดูแลผมจริงๆ ไม่ใช่ฟันแล้วทิ้ง ... นี่ผมควรดีใจมั้ย?
และต้องขอบคุณพวกพี่ทั้ง 2 ที่ไม่มาก้าวก่ายชีวิตผมจนตามไปถึงบ้าน เพราะช่วงนี้ในตอนเย็นหลังเลิกเรียน ผมกับเพื่อนๆในเจอร์จะต้องร่วมกันจัดงานนิทรรศการที่จะมีขึ้นในอีกไม่กี่วัน นั่นทำให้ผมกลับบ้านดึก ส่วนไอ้โมมันก็มาช่วย แต่ช่วยได้ไม่เท่าไหร่มันก็ขอลาไปทำงานที่ร้านกุ้งเต้น
ไอ้โท จ๊อบ ปลาฉลาม 3 หน่อนี้...อย่าหวังเลยว่าจะเห็นหัวพวกมัน เลิกเรียนปุ๊ปก็พากันไปกกสาวๆ ยิ่งมีเรื่องหลังจากวันนั้นแล้วด้วย...พวกมันเลิกยุ่งเลิกคุยกับไอ้โมไปเลย ผมล่ะสงสารมันจริงๆที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้
มันบอกว่าในรูปนั่น...มันเองก็ไม่มั่นใจ เหมือนจะคุ้นๆ แต่จำไม่ได้ คงต้องให้เวลามันหน่อย มันมีเรื่องเครียดหลายเรื่องแล้ว ผมก็ได้แต่ให้กำลังใจอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ
พี่นิวกับพี่ก๊าซ 2 คนนี้เรียนหนักนะครับ ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ...แถมเรียนเก่งด้วย เกรดเฉลี่ยไม่ต่ำกว่า 3 เลยสักเทอม ซึ่งผมได้แต่มองตาปริบๆตอนที่พวกพี่เค้าเอาผลการเรียนมาให้ดู
เทพสาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แต่รู้อะไรมั้ยครับ...ที่พวกพี่เค้าเอาผลการเรียนมาให้ผมดูเพราะ...
‘GPA รวมทุกเทอมของพี่ได้ 3.38’ พี่นิวพูด
‘เออ แล้วไงวะ ของกู 3.35 ต่างกับมึงแค่ 0.03 เทอมนี้ระวังให้ดีเถอะมึง’
เพราะพี่นิวได้มากกว่า ผมเลยตกเป็นของพี่นิวก่อน...พี่ท่านว่าไว้แบบนั้นขณะที่กำลังไปส่งผมหน้าปากซอยบ้าน นั่นทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่า...แบบนี้ผมก็ต้องตกเป็นของพี่ก๊าซด้วยงั้นสิ?
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย!
‘ทำหน้าอะไรแบบนั้น ไม่ต้องกลัวพี่หรอกครับบูม พี่น่ะอ่อนโยนกว่าไอ้นิวมันเยอะ รับรองว่าเจอพี่ไปบูมจะติดใจ...แต่ว่ายังไม่ใช่ช่วงนี้น้า~’
‘หึหึ พอดีช่วงนี้งานเยอะน่ะ’
ขอให้จารย์สั่งงาน สั่งโปรเจ็ค สั่งอะไรก็ได้ให้พวกพี่ทั้ง 2 คนเยอะๆเลยเถิด สาธุ
พอถึงวันนิทรรศการ ผมโดนประธานเจอร์ใช้งานจนอดส่องเด็กๆม.ปลายที่มาเลย ชิส์ พอกลับมาที่บูธอีกทีก็ไม่รู้ว่าไอ้นะโมหายหัวไปไหน ผมนั่งรอนั่งเล่นไปเรื่อย แต่ผมรู้สึกว่าอะไรบางอย่างหายไป
ไม่ใช่พวกเพื่อนทั้ง 4 ตัวของผม ไม่ใช่ประธานเจอร์ที่มันใช้ผมแล้วหายหัว แต่เป็น..
พี่ก๊าซกับพี่นิว...
มันไม่ไลน์หาผมเลยแหะวันนี้ เมื่อวานก็ไม่ได้ไปส่งผมที่ปากซอยด้วยสิ เห็นบอกว่าเว็บมีปัญหาโดนกระทรวงที่คุณก็รู้ว่ากระทรวงอะไรสั่งปิด แต่นี่มันสายแล้วนา...11โมงแล้ว จะไม่ไลน์หาผม ชวนผมไปกินข้าวแบบทุกทีเหรอไง
ผมหยิบไอโฟนขึ้นมาดูทุกๆ 2 นาที แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าไลน์จะเด้งเตือนแต่อย่างใด
กูไปแดกคนเดียวก็ได้ แม่ง ไอ้โมก็หายหัว ไอ้จ๊อบ ไอ้หลาม ไอ้โมก็ไม่อยู่ โว๊ยยยยย อะไรวะเนี้ยยยยย โวยวายไปก็ไม่ได้อะไร หาเด็กๆม.ปลายแถวนี้ไปกินด้วยดีกว่า น่ารักๆทั้งนั้นเลยยยยย
แต่พอไปถึงโรงอาหาร สายตาผมก็ไปหยุดอยู่ที่โต๊ะประจำที่เคยมีคนจองไว้ให้ตลอด ผมมองไป...มีคนนั่งแทนแล้ว เป็นกลุ่มเด็กผู้หญิงม.ปลาย
นี่ผมหวังอะไรอยู่? ผมรออะไร? แล้วทำไมผมต้องมองไปยังโต๊ะนั้นทันทีที่มาถึงด้วย?
เฮ้ออออออออออออออ
ผมไปซื้อข้าว ซื้อน้ำ มานั่งกินคนเดียวเงียบๆ แต่กินไปได้ไม่เท่าไหร่ ผมก็วางช้อน
กินไม่ลง
ไม่ใช่ว่ากับข้าวไม่อร่อย แต่คงเป็นเพราะทุกทีมีคนคอยมองผมเวลากินข้าว ฟังเสียงบ่นของพี่นิวไปด้วย ใบหน้ายิ้มๆที่พูดอะไรก็อารมณ์ดีตลอดของพี่ก๊าซ แล้วพอไม่มีแบบนี้ผมก็เลยรู้สึกแปลกๆ เหมือนจะไม่ชิน
กลับบ้านไปอ่านการ์ตูนดีกว่า
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
“อืออออ อารายวะ” ผมปรือตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย ปัดการ์ตูนที่ปิดใบหน้าผมออกไป มือคว้าสะเปะสะปะหาต้นตอของเสียง ซึ่งไม่นานก็เจอ
Golf : ไอ้บูม มาแดกเหล้า ร้านหลังมอ มากันทั้งเจอร์ ด่วนๆ
อารายของมันวะ?
เนื่องจากผมอ่านการ์ตูนเพลินจนหลับไป สติสตังยังไม่เข้าที่เท่าไหร่ ต้องอ่านข้อความซ้ำถึง 5 รอบ
อ๋อ มันชวนไปแดกเหล้า ก็ดีเหมือนกัน ไม่ได้ไปนานแล้ว นี่ก็เพิ่งจะ 2 ทุ่ม ยังไม่ดึกเท่าไหร่
ผมแต่งตัว ล้างหน้า หยิบกุญแจ หยิบเงิน ตะโกนบอกแม่ว่าจะไปกินเหล้า เดี๋ยวให้เพื่อนมาส่ง แล้วรีบพุ่งออกมาจากบ้านเลยครับ มิเช่นนั้นหม่อมแม่ท่านจะทรงกริ้วเอาได้
ผมนั่งแท็กซี่มาถึงร้าน เพื่อนๆพากันต้อนรับผมอย่างดี แก้วแล้วแก้วเล่าส่งมาให้ผม กว่าผมจะปลีกตัวมานั่งที่โต๊ะได้ก็เซแล้ว
“เดี๋ยวไอ้โท ไอ้จ๊อบ ไอ้หลาม ไอ้โมมา” ประธานเจอร์เดินมาบอกผม
หืมมมมมมม ไอ้โม? ไอ้เตี้ยนั่นอะนะ มาด้วยรึไง วันนี้มันต้องทำงานนี่ ... แต่ก็ดีแล้ว ให้มันมาเปิดหูเปิดตาบ้าง เจอเรื่องไม่ดีมาแล้ว เดี๋ยวจะเครียดตายซะเปล่าๆ
ไม่เหมือนใครบางคน...หรือสองคน ที่ป่านนี้ก็ยังไม่ไลน์หา ไม่โทรมา ไม่มีเหี้ยไรเลยโว๊ยยยยยยยย!!
เหอะ เบื่อที่จะทำดีกับกูแล้วงั้นสิ เสียบแล้วทิ้ง แม่งเอ๊ย แล้วกูจะเสียใจทำไมวะ? ก็ดีแล้วนี่ เป็นไปตามที่หวัง ไม่ต้องเจอหน้าพวกมัน 2 คน ไม่มีพวกมันมาวุ่นวายกับชีวิตผม ไม่มีคนคอยบงการให้แดกข้าวที่พวกมันสลับกันซื้อมา ไม่มีคนคอยไปรับใต้ตึกตอนเที่ยง
ก็เท่านั้นเอง...ดีแล้ว...ปล่อยกูไปหาเกย์คนอื่นเถอะ อย่ามาล้อเล่นกับความรู้สึกของผมแบบนี้เลย
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
เสียงไลน์อีกละ
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
ใครตามกูอีกเนี้ยยยยยยยยย
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
ขอกูนอนก่อนเท้อออออออออ
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
วันนี้วันเสาร์นะโว๊ยยยยยย
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
เมื่อคืนกว่ากูจะกลับก็ตั้งตี 2 ...
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
ว่าแต่เมื่อคืนใครมาส่งวะ? ไอ้โทล่ะมั้ง ไม่ก็ไอ้จ๊อบ หรือไอ้หลาม สักคนอะ แต่คงเป็นไอ้เตี้ยไม่ได้ เพราะมันไม่มีรถ นอกจากมันจะแบกผมมาส่งถึงบ้าน แต่ขืนให้มันแบกตัวผม ขาสั้นๆของมันมีหวังได้ทรุดลงไปอีก กร๊ากกกก
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
ติ๊งหาพ่อง!!!
ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นมาหยิบไอโฟนที่พอมองหน้าจอก็ทำผมตื่นเต็มตา เพราะไอ้ที่ติ๊งๆร้องดังจนผมรำคาญนั้นเป็นเสียงแจ้งเตือนไลน์
พี่ก๊าซกับพี่นิว
ขยันส่งมาเป็นร้อย ผมเปิดอ่านก็มีแต่ข้อความไร้สาระ ผมมองผ่านๆ ไม่ได้อ่านเลยด้วยซ้ำ นิ้วมือสไลด์ลงมาที่ข้อความล่าสุดอย่างรวดเร็ว
แล้วก็ปิด...ไม่ได้ตอบอะไรทั้งนั้น ผมรู้ดีว่าการขึ้นอ่านแล้วไม่ตอบนี่มันเจ็บกว่าไม่ได้อ่านอีก เหอะ
ให้มันรู้ซะบ้างว่าผมไม่ใช่คนที่จะยอมใครง่ายๆ ได้แล้วทิ้งเหรอ ฝันไปเหอะ แค่ได้เสียบผมไปไม่กี่ทีคิดว่าผมจะยอมใจอ่อนเหรอ
ผมไม่ได้งอนนะ ไม่ได้งอนจริงๆ ไอ้อาการงอนนั่นมันเป็นของผู้หญิง ซึ่งผมไม่ใช่ ผมเป็นผู้ชายนะครับ
ต่อด้านล่าง
-
เสาร์อาทิตย์ของผมผ่านไปอย่างรวดเร็ว ก็งี้แหละครับ วันหยุดมักจะผ่านไปไวเสมอ แต่วันจันทร์ถึงวันศุกร์เนี่ยสิ แม่งมีตั้ง 5 วันแถมรู้สึกเวลาจะเดินช้าผิดปกติ 2 วันที่ผ่านมานั้นไอโฟนผมไม่ได้พักเลย ไลน์เด้งเตือนทั้งวัน ถ้าไม่ใช่ไลน์ก็เฟซ หนักเข้าก็โทรมาเลย สลับกันไปมาทั้งคู่นั่นแหละ
น่ารำคาญจริงๆ ไม่มีการมีงานให้ทำรึยังไง
วันนี้เป็นวันจันทร์ วันแรกของของสัปดาห์ในการเรียน และมีหลายอย่างที่ผิดปกติมาก
หนึ่งเลยคือไอ้โมมาเช้า ปกติมันจะสายเสมอ แถมดูเหมือนจะมาพร้อมกับใครบางคนซะด้วย
สองคือบรรยากาศกดดันรอบตัวที่ไอ้โทเป็นคนสร้างขึ้นตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายวันนั้น...ตอนนี้...ไม่มีแล้วครับ แถมมันยังนั่งข้างไอ้เตี้ยอีก
จะรุกแล้วเหรอมึง ช้าไปหน่อยมั้ง เหนียมอายไปตั้งปี วางมาดหล่อๆอยู่นั่นแหละ กลัวนู่นกลัวนี่อยู่ได้ ควายเอ๊ย สักวันเหอะไอ้โท ไอ้เตี้ยนี่จะโดนมคปด. (หมาคาบไปแดก)
เอ่อ..แล้วเรื่องรูป มันไม่โกรธกันแล้วเหรอไงวะ? ช่างเหอะ พวกมันคงเคลียร์กันแล้ว
ครืด ครืด ครืด
ก๊าซ : พักเที่ยงเดี๋ยวพี่ไปรับนะครับ มากินข้าวกัน พี่คิดถึงบูมมากๆ
NEW : เที่ยงนี้อยากกินไร?
ผมทำเหมือนเดิม คืออ่านแล้วไม่ตอบ ความรู้สึกกับบรรยากาศในวันนี้มันทำให้ผมคาดการณ์ได้ว่าพักเที่ยงนี้ไอ้โท ไอ้จ๊อบ ไอ้โมและผมได้อยู่พร้อมหน้าแน่ๆ เสียดายที่ไอ้หลามไม่มา ไม่รู้หายหัวไปไหนของมัน
แต่แล้วพอพวกผมตกลงกันได้ว่าจะไปที่โรงอาหารกลาง สิ่งที่ผมคาดการณ์ไว้ก็ต้องพังลง เพราะไอ้โมมันมีเรื่องจะคุยกับพี่รหัสมันแล้วมันก็ขอแยกตัวไปก่อน ปล่อยให้พวกผม 3 คนที่เหลือไปกินข้าวก่อนเลย
ผมได้แต่มองมันอย่างงงๆ พลางเดินตามไอ้โทกับไอ้จ๊อบต่อ
เอ..จะว่าไปแล้ว ผมไม่เคยมองหลังเพื่อนตัวเองเลยนี่ว่า ไอ้โทกับไอ้จ๊อบก็หุ่นดีนะ แผ่นหลังกว้างได้รูปทั้งคู่ แต่ไอ้จ๊อบมันตัวสูงไปหน่อย สงสัยเพราะผมเป็นเพื่อนพวกมันมั้งเลยเห็นจนชินตา อีกอย่างผมไม่อยากให้ความลับผมแตกเพียงเพราะผมจ้องหลังพวกมันหรอกนะ
ปึก!
“โอ๊ยยยย จะหยุดก็บอกกหน่อยสิวะ” ผมโวยลั่น ดั้งผมจะหักมั้ยเนี้ย แม่ง
“มึงอะมัวแต่เหม่อสัดบูม”
“แล้วหยุดไมเนี้ย กูหิวข้าววววววว”
“ถามคุณชายดูสิ” ไอ้ฟูบอก ผมหันสายตาตามก็พบว่าไอ้โทเดินกลับไปทางเดิม
“อ่าว มันไปไหนวะ?”
“ไม่รู้ ตามๆไปเหอะ” แล้วไอ้จ๊อบก็เดินตามไป ผมหันไปมองโรงอาหารที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม
นี่พวกมึงเดินมาถึงขนาดนี้แล้วเนี้ยนะ? สาดดดดดด จะได้แดกข้าวมั้ยวันนี้
แต่ถึงผมจะบ่นในใจ สุดท้ายแล้วขาผมก็สั่งให้เดินตามไปนั่นแหละครับ ไอ้โทเดินนำไปไหนไม่รู้ คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นห้องเก็บของที่ผมเคยมาเอาแปรงทาสีตอนเตรียมงานนิทรรศการ
“ทำอะไรน่ะ?” ไอ้โทตะโกนถามก่อนเลยครับ เป็นผลให้ผมเงยหน้าไปมอง สิ่งที่เห็นคือไอ้โมกำลังจะผลักไอ้หลาม มือมันยังคาที่อยู่ปกคอเสื้อไอ้หลามอยู่เลย
อ่าว ไอ้หลามมาตั้งแต่เมื่อไหร่?
เฮ้ย ไม่ใช่ ผิดประเด็นแล้ว
พวกมันทะเลาะอะไรกันนี่? พี่พลก็อยู่ด้วย?
สอบถามคร่าวๆคือไอ้ปลาฉลามมันเห็นว่านะโมจะต่อยพี่พล ซึ่งผมงงมาก หน้าอย่างไอ้เตี้ยนี่ต่อยถึงด้วยเหรอวะ? เอ๊ยย ไม่ใช่ คนอย่างไอ้โมต่อยพี่พล? พี่รหัสตัวเอง? ต่อยทำไมวะ?
ทุกคนพากันซักถามมันถึงที่มาที่ไป แค่ท่าทางนะโมเหมือนกำลังผิดบังความจริงอะไรอยู่ สุดท้ายแล้วมันเลือกที่จะบอกว่ามันติดค่าหนังสือพี่พลแล้วไม่ได้จะต่อยพี่พลอย่างที่ไอ้หลามเข้าใจผิดด้วย
“กูหิวข้าว ไปก่อนนะ...บูมมึงไปแดกข้าวเป็นเพื่อนกูหน่อย” แล้วไอ้โมก็ลากผมไปเลยครับ
เออดี กูก็หิวเหมือนกัน
พอซื้อข้าวเสร็จไรเสร็จ โดยที่ไม่ต้องเอ่ยปากถาม ไอ้นะโมมันก็เล่าให้ผมฟังทุกอย่างทันที ตั้งแต่เรื่องที่มันสงสัยว่าคนในภาพคือพี่พล คืนที่มันไปกินเลี้ยงสายรหัส คืนวันศุกร์ที่ไปกินเหล้ากัน แต่ผมเมามากไม่รู้เรื่องเลยว่าไอ้โมลุกไปชนแก้วกับพี่รหัสมัน แล้วสุดท้ายก็เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
ไอ้เหี้ยหลาม!! แม่งตอแหลสัดๆ นี่มันทำกับเพื่อนตัวเองแบบนี้ได้ไงวะ นี่ถ้าผมไม่ได้ยินความจริงจากปากไอ้โม ป่านนี้ผมก็ยังคิดว่ามันเป็นเพื่อนที่ดีไม่มีอะไรแอบแฝงอยู่ เหอะๆ แอบรักไอ้โทงั้นเหรอ
ชาติหน้าตอนดึกๆเถอะมึง
“เหอะ ว่าแต่..กูไม่อยากเชื่อเลยว่าไอ้หลามจะเป็นคนทำ ไอ้หลามเนี่ยนะที่แอบรักไอ้โท”
“อืม คงงั้นมั้ง เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ม.ปลายนี่”
“นอกจากมันจะเลวแล้วยังโง่อีก หาว่ามึงยั่วไอ้โท แม่งดูไม่ออกเหรอว่าไอ้โทชัดๆที่ยั่วมึง”
“ห๊ะ”
“มันคงอิจฉามึงมั้งที่ไอ้โทเอาแต่เรียกหา อะไรๆก็มึง...มึงคงไม่รู้สินะว่าเวลามึงไม่อยู่กูลำบากแค่ไหนที่ต้องคอยตอบคำถามมัน มึงจำได้มั้ยตอนที่มึงจะยืมวันพีชกูอะ แล้วกูลืมหยิบมาให้มึง...”
“เออจำได้”
“เออนั่นแหละ ที่กูเอาวันพีชมาให้มึงตอนบ่าย กูไม่ได้ไปเอาที่บ้านหรอก”
“อ่าว”
หน้าซื่อของๆมันนี่ถ้าผมไม่เล่าความจริงมันก็จะไม่รู้ต่อไปสินะว่าไอ้โทมันแคร์นะโมขนาดไหน
“คือไอ้โทมันซื้อมาให้อะ แล้วบอกให้กูเอามาให้มึง กลายเป็นที่บ้านกูมี2เล่มเลยเนี้ย” รู้มั้ยว่าแม่ง 2 เล่มทำเอาระบบการจัดวางหนังสือการ์ตูนในตู้กูเละไปหมด สันหนังสือเรียงสวยอย่างดี แต่ต้องมาสะดุดเพราะตัวเลขเล่มซ้ำ
“เฮ้ออออ กู...ไว้ใจมึงได้ใช่มั้ยว่ะ?”
“สัด ถามเหี้ยไรแบบนี้ว่ะ กูช่วยมึงตั้งเยอะ บอกความลับให้มึงฟัง แถมยังให้มึงยืมการ์ตูนมาเป็นปีแล้ว เดี๋ยวกูต่อยเลยแม่ง”
อยู่ดีๆมาดราม่า กูยอมไปแดกข้าวกับ...เพื่อแลกให้ข้อมูลกับรูปมึงลบเลยนะว้อยยยย แถมเสียเอกราชอีก คิดแล้วเจ็บใจชิบหาย
ครืด ครืด ครืด
ผมหยิบไอโฟนขึ้นมาดู นั่นไง ตายยากจริงๆ
NEW : นั่งกินข้าวกับใคร เมียใหม่เหรอ? ลุกมาเดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากให้กูไปต่อยถึงที่
“เหี้ยเอ๊ย!”
“อะไรวะ? ด่ากูไม?” ไอ้โมมันคงงงที่จู่ๆผมก็สบถขึ้นมา
ก๊าซ : พี่รอที่ใต้ตึกแต่เห็นบูมอยู่กับเพื่อนๆเลยไม่อยากกวน แล้วตอนนี้เพื่อนๆหายไปไหนหมดละครับ? เห็นนั่งกันอยู่ 2 คน อยากให้พี่โมโหเหรอ?
“สัด”
NEW : หรือจะให้กูเดินไปเอาตูดมึงต่อหน้าเมียใหม่นั่นมั้ย? ไอ้หน้าอ่อนนั่นจะได้รู้ว่าผัวมันเป็นเมียคนอื่นไปแล้ว
“เลว”
ก๊าซ : ไม่ตอบไลน์พี่ เอาแต่อ่านอย่างเดียว พี่เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะครับ ลุกมาหาพี่ที่จอดรถเดี๋ยวนี้
“ทราม”
NEW : นับ1
ก๊าซ : 1
“ต่ำ”
NEW : 2
ก๊าซ : 2
“ช้า”
BOOOOM : เออ! กูลุกแล้ว!
“นรกส่งมาเกิด”
เหี้ยเหอะ สุดท้ายแล้วผมก็ต้องลุกไปหาพวกมันจนได้
“กูโดดแคลนะ” ผมบอกไอ้โมที่มันยังทำหน้าเอ๋อ แล้วลุกออกไปที่จอดรถประจำของพวกมัน 2 ตัวทันที
Next >> (5) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2587372#msg2587372)
Talk
เอิ่มมมมมมม บูมเอ๊ยยยย เป็นตัวที่เขียนเพลินจริงๆ ไปๆมาๆยาวกว่าเดิม
แถมไม่จบในตอนนี้ ว๊ากกกกก พ่นไฟแม่ม
แล้วตอนหน้า เตรียมเลือดกับทิชชู่ไว้ให้ดีๆ หึหึหึหึ
ส่วนใครที่คิดถึงนะโมกับโท รอหน่อยน้า พลีสสสสสส แพรอยากเขียนตอนพิเศษของบูมให้จบก่อน จะได้ไม่ค้างคา เป็นรายๆไป เอิ๊กกกก
-
ตลกตอนท้ายอะ ไม่รู้ว่าตลกตรงไหน แต่อ่านแล้วนั่งขำกิ๊กกั๊กๆ
สองคนนั้นก็พิมพ์ไลน์เร็วซะเหลือเกิ๊นนนน บูมก็นั่งด่าไปเหอะนะ สุดท้ายก็ลุก โด่ววววว
และแล้วก็ไม่จบ ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรค่ะ เราชอบสามคนนี้เหมือนกันนะ อ่านแล้วขำดี ขำเจ้าบูมนั่นแหละ
-
แปะ
*กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด*
เข้ามาอ่านตอนนี้ก็ยังเกลียดอีฉลามอยู่คะ อยากจะกรี๊ด
ทำไมบูมกลัวสามี?55555555555555
-
:hao5:
ดีใจ นางมาต่อแล้วววว
แปะไว้ก่อนยังไม่อ่าน ขอทำงานให้เสร็จก่อนน้า
:กอด1:
-
รอโท กับนะโมอยู่นะ
-
สนุก และมันส์ เรื่องนี้ขอบอก
-
บูมจะโดนลงโทษไหมน้อ อิอิ เตรียมเสียเลือดค่ะ คิดถึงนะโมมากกกกกกกก อยากให้โทรู้ความจริงเร็วๆ รอโทโดนเอาคืนนนนน หลามด้วย o18
-
5555 บูมเอ้ย..จะทำไงกับสามีทั้งสองดีจ๊ะ
-
สามีเกิดอาการหึงหวง :m20:
-
โหยยยยยย ค้างนะเวลาเดียวกันแล้ว
จ๊ะ อย่าย้ำสิ รู้แล้วว่าโดดแคล~
โดดไปเกิดอะไรขึ้นบอกหน่อยยย
-
:call:
-
โอ้ยๆๆๆ คุณแพรรรร
ข้าน้อยเตรียมทิชชุ่ทั้งม้วนให้ตอนหน้าเลยค่ะ :z1:
เอิ่มมมมมม ตอนหน้าจะมี double penetration ป่ะคะ?
./me เตรียมทิชชุ่ๆๆๆๆๆๆๆๆ :m25: :m25:
-
อิเมะชอบบังคับ!!!
:กอด1:
-
โอ้ย สงสัยจะเสียเอกราชอีกเป็นครั้งที่สองแล้ว 5555
-
คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย สามคน...... :haun4:
-
มันมีต่ออะ บูมลองให้ พี่ก๊าซกับพี่นิว ช่วยเรื่องโมด้วยนะ
สงสารโมอ่าา ให้บูมเป็นพระเอกแทนได้ไหม 4 P ไปเลย
หมั่นไส้ โท เชอะ
-
จะโดนลงโทษมั๊ยน้อ 555555
สู้ๆนะบูม :)
-
ก๊าซกับนิวจะเล่นบทโหดไหมอ่า :hao6:
-
สุดท้ายบูมก็ยอม เหอะๆ
-
ด่า แต่ก็ทำตามนะบูม 55555
โดนสามีทั้งสองสั่ง นิ
-
ถ้าเราเป็นโมเราก็คงเอ๋ออ่ะ
บูมเล่นอ่านไลน์แล้งด่ามาเป็นชุดเลย 555555
รีบไปเคลียร์เร็วบูม
เดี๋ยวพี่ก๊าซพี่นิวบุกมา
-
ตอนหน้าคือ 3p ของจริงแล้วซินะ (me:เตรียมทิชชู่ -..-)
-
แอร้ย...ตอนหน้าเสร็จแน่ๆ น้องบูม
เจ้จะคอยส่อง อิอิ
-
ค้างเว่อร์ :z3: :z3:
-
น้องบูมมาแรงแซงทางโค้ง .... แอบอิจฉาบูมนิดๆ มีคนหล่อสองคนมาเอาใจ :katai1:
ตอหน้าต้องเตรียมเลือดมาสำรองซะแล้ว :katai2-1:
-
:ling1:เอาอีกๆ ด่วนๆเลยยยยยยยยย :katai4:
-
ตลกกับบูม
-
ที่ท่านพี่ทั้งสองเสียบแล้วไม่ทิ้งก็ดีหรอกนะคะ
แต่หวงจนทำให้น้องบูมต้องโดดแคลนี่ไม่ดีนะ
จะทำอะไรก็ต้องมีลิมิตมั่ง ตัวเองเรียนได้สามกว่ากัน
ก็ต้องดูแลน้องบูมดีๆอย่าให้เสียการเรียนเซ่!
:angry2:
จาก แม่ยกน้องบูม
-
หนักใจแทนบูมจริงๆ :katai3:
:pig4:คนเขียน
-
เริ่ดนะ พักนะโมแป๊ป เอานี่มาเบรก รวมถึงเรียกเลือด อ่านแล้วเพลิน ท :hao6:
-
มีแววฟ้าเหลืองแน่ๆบูม
-
อยากอ่านตอนหน้าเร็วๆ เตรียมถุงเลือดสำรองไว้แล้ว กิกิ
น้องบูมน่าอิจจริงอะไรจริง พี่เค้าสองคนดูแลและใส่ใจหนูมากนะคะลูก
อย่าเล่นตัวไปเลย ยอมๆพี่เค้าเหอะ แล้วจะดีเอง :hao6:
-
เห็นชื่อหลามแล้วโมโห สมัยก่อนเปิดเผยตัวนี่เนียนหลายเรื่องเนอะ :katai1:
พี่นิวพี่ก๊าซเข้าใจทีเพื่อนน้องบูมมีปัญหาต้องการคนเข้าใจไม่ได้คิดเป็นอื่นเลย อย่ารุนแรงกะบูมมากนะฮ้า :haun4:
-
อยากอ่านเรื่องของบูมต่ออ่าาา อ่านในมุมพี่นิวพี่ก๊าซก็ได้
กลับไปเจอนะโมมันยังมีแต่ดราม่า งื้ออออเค้าไม่ชอบดราม่าาา
แต่อีกใจก็อยากอ่านนะโม อยากให้ดราม่าจบเร็วๆ :katai1:
-
อยากอ่านบูมต่อก็อยากอ่าน แต่เมื่อไหร่นะโมกับโทจะมาาาาเค้าค้างงง
อยากให้พระเอกไม่โง่ ฮืออ
-
555 บูมมาเป็นชุดเลยเหอะ
ต่ำ ทราม เลว แต่ยังไงก็เป็นผัวมึงนะครับ(พี่ก๊าซ/พี่นิว)
โฮะๆ น้องบูมเป็นฝั่งเป็นฝาไปอีกคนแม่ก็ดีใจ กะซิกๆ
-
น้องบูมขโมยซีนมากกก :oo1:
-
น้องแพรจ๋าาาาาาาาาาา พี่ชักจะอยากอ่านตอนของนะโมซะแล้วสิ
-
อ่าาาา...ชอบคี่ของบูมจัง :hao6:
-
ชอบตอนของบูมนะ แต่ใจมันไปถึงโมแล้วอะ อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ คือลุ้นคร่าาา อยากรู้ว่านังหลามมันจะสตรอไปได้อีกนานแค่ไหน :m16:
-
คิดถึงโทกับนะโมมากเลยค่ะ เป็นห่วงทุกเมื่อเชื่อวันว่าเมื่อไรพระเอกจะหายโง่
นะโมพี่เป็นไงบ้างแล้วนิ
สามพีคู่นี้อลเวงดีแท้ น้องบูมของพี่นิวพี่ก๊าซ ปากแข็งว่าไม่อะไรแต่ก็ชอบเค้าแหละ
แหม่ งอนซะหลายวันทำเอาพี่ ๆ เค้าเครียดนะคะ แล้วพี่ ๆ นี่อะไร ไม่รู้เรอะนะโมเป็นเพื่อน
หึงบังตาสินะ สงสัยบูมจะโดนจัดหนัก พี่ก๊าซจัดค่ะจัด
ขอบคุณค่ะ
-
ไม่เป็นไรค่ะ ตามสบายคนแต่งเลย
ช่วงนี้เราเสพตอนพิเศษของบูมไปก่อนก็ได้ คิคิ
ผัวสองคนท่าทางจะโหดไม่ใช่เล่น
หึงควันออกหูแล้วนั่น >.<
ตอนหน้าเดี๋ยวจะเตรียมไปแหวกว่ายในเลือดกรุ๊ปวายเลยค่ะ
อรั๊งๆๆๆ >////< #ฟินรอ
-
บูม โดนจัดหนักแน่
-
เตรียมทิชชู่ไว้เป็นโรงงานเลย
พร้อมเสมอจ้ะ หวังว่าคราวนี้พี่ก๊าซจะได้บ้างนะ 55555555555555 กลัวพี่เค้าน้อยใจๆ แบ่งกันไม่ทั่วถึง
บูม :bye2:
-
อ่านตอนบูมเพลินไปเลย
ไม่เครียดเหมือนนะโมกับโท
-
ขำบูม 5555555555555555555
แต่ขอต่อยโท 20 ที เมื่อไหร่จะเลิกปากหมาไร้สาระ ฟายยยยยยยยยยย
-
อ่านเพลินดีนะเรื่องของบูมเนี่ย รอตอนต่อไปจ้า~
-
บูมโดนลงโทษแหงๆ แต่ไหนๆบูมกะได้สามีเก่งๆมาสองคนเเละ
ให้พวกเพ่ๆเค้าหาทางช่วยนะโมหน่อยสิ
เห้อ เมื่อไหร่โทจะรุ้ความจริง
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกก สรุปที่รีบไปนี่เป็นเพราะเรื่องตัวเองจิงด้วยยยยยย :pandalaugh:
ว่าแต่เฮียก๊าซกะเฮียนิว หาหนุ่มเริ่ดๆคนใหม่ให้มจจี้หน่อยยยยยย จะได้ลาขาดกะอิกลุ่มสามชายโฉด (ไม่รวมบูมไง) นั่นซะที ให้มันแดรกกันเองไป (อิจ๊อบซวยไป...) หึ o3
-
ไปๆมาๆ ตอนพิเศษ จะฮอทกว่านะเนี่ย 555
3P จงเจริญ มารอซับเลือดตอนหน้ากันจ้า
-
สงสารนะโม
ถึงตาพี่ก๊าซแล้วใช่มั๊ย? :hao6:
-
บูมอย่าไปกลัววววว
-
ชอบอ่ะ สามพีสุดยอด
-
3P เร้าใจเป็นบ้า ชอบคู่ (เอ๊ะหรือ คี่) นี้มาก อยากอ่านอีกอ่า :ling1: :ling1: :ling1:
นะโมเราก็ชอบน๊าาาาาาาา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนหน้าเตรียมผ้าไว้ซับเลือดเรียบร้อยละ แต่ก็อยากอ่านตอนของนะโมเร็ว ๆ จัง
อยากให้โทตาสว่างเร็ว ๆ แล้วก็อยากรู้ว่าเมื่อความจริงปรากฏแล้วโทจะทำยังงัยกับหลาม
-
กรี๊ดดดด บอกตรงๆว่าติดใจพาร์ทบูมมาก :impress2:
ตอนหน้าบูมก็จะเสียเอกราชอีกแล้วใช่มั้ยคะ อิอิ
เดี๋ยวจะเตรียมทิชชู่ไว้รอค่ะ :z1:
-
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ :hao6:
-
3P แบบบูมก็ชอบ
อยากรู้เรื่องนะโมกับโทว่าจะคลี่คลายยังไงก็อยากรู้
อารมณ์แบบรักพี่เสียดายน้อง
:hao5:
-
โพสหน้า ขอ นะโม กับ โท นะครับ เริ่มคิดถึงแล้วอ่ะ อิอิ
-
สามีทั้งสองของน้องบูมขี้หึงเนอะ
-
พี่สองคนแกโกรธแล้วแอบน่ากลัวนะ
ตอนหน้าน้องบูมบึ้มๆมีแววเห็นฟ้าเหลืองรำไรเลยจ้า
:hao7:
-
ชอบทั้งคู่หลัก - รอความจริงเปิดเผย รอสมน้ำหน้าโท
กลุ่มรอง - 3 p อยากให้มีตอนพิเศษของบูมออกมาเรื่อยๆ สนุกดี เลือดกระจุย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คำเตือน : 3P นะคะ Threesome ความรักแบบ3คนค่ะ
และในตอนนี้มีแต่ฉากyyyของคน 3 คน
ใครรับไม่ได้กรุณาอย่าอ่านเลยนะคะ ขอบคุณค่ะ
If 'WE' don’t have just two people … (5)
[BOOM’s said]
พอผมเดินมาที่จอดรถก็เจอพี่ก๊าซกับพี่นิวยืนรออยู่แล้ว ใบหน้าของพี่นิวนั้นบึ้งอย่างเห็นได้ชัด ส่วนพี่ก๊าซก็รู้สึกว่าจะยิ้มไม่กว้างเท่าเดิม
“ขึ้นรถครับ” พี่ก๊าซบอกเสร็จตัวเองก็ไปประจำที่คนขับ ผมเปิดประตูหลังเพื่อเข้าไปนั่ง พี่นิวก็เปิดประตูแล้วแทรกตัวเข้ามาในรถเช่นกัน ผมขมวดคิ้วนิดหน่อย
พี่นิวไม่ได้มานั่งข้างหลังกับผม แต่นั่งคู่กับพี่ก๊าซข้างหน้า
เออช่างเถอะ ดีแล้ว
ภายในรถเงียบงัน ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรออกมาทั้งสิ้น สายตาผมมองออกไปนอกหน้าต่าง เส้นทางที่ผมเคยผ่านมาครั้งนึง...ครั้งที่ผมไปบ้านพวกพี่เค้ายังไงล่ะ
ผมไม่อยากขัดขืน เพราะรู้ดีว่าผมสู้พวกพี่เค้า 2 คนไม่ได้หรอก สู้ไปก็มีแต่เจ็บเอง แล้วเรื่องนี้ผมก็ไม่ผิดด้วย ใครใช้ให้หายหัวก่อนล่ะ เหอะ
ไม่นานนักพี่ก๊าซก็เหยียบเบรก ผมลงจากรถโดยที่ไม่รอให้ใครมาเปิดประตู กำลังจะอ้าปากถาม แต่พี่นิวก็ตัดบทขึ้นมาก่อนว่า
“ไปคุยข้างใน”
ผมเดินตามพี่ก๊าซและพี่นิวเข้าไปด้านใน สายตาจ้องมองไปยังแผ่นหลังโดยอัตโนมัติ
เฮ้ย...
ผมถึงกับหยุดเดิน จนพี่ก๊าซผิดสังเกต หันกลับมาเรียก นั่นทำให้ผมหลุดจากภวังค์ได้ เมื่อผ่านสวนรกๆจนเข้ามาในห้องนั่งเล่น หรืออันที่จริงควรจะเรียกให้ถูกกับการใช้งานว่าห้องเซิฟเวอร์ สำนักงานเว็บเกย์
“คำถามแรก ไอ้หน้าอ่อนนั่นเป็นใคร!?” พี่นิวถามเสียงเข้ม อาจดูน่ากลัวในสายตาคนอื่น แต่กับผม..เสียงดังไปก็แค่นั้นแหละ
“ลำดับคำถามผิดแล้วมั้ง...ผมสิ ควรจะถามก่อน” ผมยืนตรง มองสลับระหว่างคนหัวน้ำตาลกับใบหน้าที่ชักจะยิ้มไม่ออก “หายหัว ไม่มีไลน์ ไม่มีโทร...” ผมพูดแค่นั้น หวังว่าทั้งคู่คงจะเข้าใจ
“อ๋อ งอนเรื่องนี้เองเหรอ หึหึ”
“กูไม่ได้งอน!” อย่ามาใช้คำนั้นกับผมนะโว๊ยยยย บอกแล้วไง ไอ้คำว่างอนเก็บไว้ใช้กับเพศแม่เถอะ
“อ้าว วอนโดนตีนซะแล้ว” พี่นิวก้าวเข้ามาอย่างหาเรื่อง ส่วนผมก็ตั้งหลักแบบก้าวถอยหลัง บอกว่าตั้งหลักก็ตั้งหลักสิ วู้
“ที่พี่หายไปเพราะมัวแต่วุ่นเรื่องเว็บนี่แหละ โดนกระทรวงสั่งปิด จะบุกมาเยี่ยมถึงที่ พวกเราเลยต้องหาตัวช่วยกันใหญ่” พี่ก๊าซอธิบายด้วยรอยยิ้มกว้างดังเดิม “แล้วที่พวกพี่ไม่ไลน์ ไม่โทร หายหัวไปจากชีวิตน้องบูมไม่ถึงวันนั้นก็เป็นเพราะพี่กลัวว่ากระทรวงจะลากบูมเข้าไปเอี่ยวด้วยไง”
ห๊ะ ยังไงวะ
“กูไปรอข้างบนนะ อธิบายให้เด็กมันเข้าใจหน่อย” พี่นิวหยุดสาวเท้ามาหาตัวผมแล้ว โดยมีระยะห่างไม่เกินเมตรครึ่ง ใช้สายตาโลมเลียผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “ปากวอนตีนได้ใจกูจริงๆ” แล้วพี่แกก็หันกลับไป เดินผ่านพี่ก๊าซตรงไปยังบันไดชั้นสอง
“แล้วกระทรวงจะมายุ่งไรกับผม ผมไม่ได้เป็นเว็บมาสเตอร์แบบพวกพี่นี่”
“กล้องวงจรปิดหน้าหมู่บ้าน...วันนั้นพี่พวกพี่พาบูมมาไงครับ มันติดหน้าน้องบูมด้วยนะ พวกพี่นี่หมดไปเยอะเหมือนกันว่าลุงยามจะยอมให้เอาเทปกล้องวงจรปิดมาให้ แถมยังต้องติดต่อคนใหญ่คนโต ใช้เส้นสายนิดหน่อยเพื่อให้เว็บยังคงอยู่ต่อไป”
“แล้วทำไมไม่ทำอย่างอื่น พวกพี่ก็เก่งคอมนี่ เขียนโปรแกรมขายหรืออะไรก็ได้”
“ไม่รู้สิ...กว่าเว็บที่พวกพี่ทำจะเติบโตได้ขนาดนี้...คงเรียกว่าผูกพันละมั้ง...” พี่ก๊าซยิ้มน้อยๆ พลางใช้นิ้วลูบไล้ไปตามเครื่องเซิฟเวอร์ “แต่ถ้าบูมไม่อยากให้พวกพี่ทำ...”
“ทำๆไปเหอะ” ใจรักก็ทำไป ขอแค่พวกพี่ไม่ไปฆ่า ลักทรัพย์ ขโมยของ เล่นยาก็พอแล้ว เว็บเกย์ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครซะหน่อย...เพียงแต่ในบางครั้งอาจจะเป็นเครื่องมือเพื่อกลั่นแกล้งหรือทำลายคนอื่น...
นึกถึงตรงนี้แล้วแค้นไอ้เหี้ยหลาม มันทำกับนะโมขนาดนี้ได้ยังไง...
“คร้าบ~” พี่ก๊าซหันมายิ้มหน้าทะเล้น “บูมขึ้นไปบนห้องก่อนนะ เดี๋ยวพี่จัดการเรื่องคลิปที่ดูไม่ได้ก่อน”
“เอ่อ...” แล้วพี่ก๊าซก็หยิบแว่นขึ้นมาใส่ นิ้วมือพิมคีบอร์ดรัวจนผมคิดว่า ผมไม่กวนพี่เค้าดีกว่า แต่พี่ก๊าซในมาดนี้ดูดีไปอีกแบบแหะ ดูจริงจังไม่ขี้เล่นเหมือนตอนปกติเลย
ผมเดินสำรวจรอบบ้าน ไม่ได้ขึ้นไปชั้นสองแบบที่พี่ก๊าซบอกไว้ ขึ้นไปผมก็โดนตีนพี่นิวดิ แม่ง ให้อยู่กับพี่ก๊าซยังดีกว่า บ้านนี้หากไม่นับสวนรกชัฏและห้องนั่งเล่นที่กลายเป็นสำนักงานเว็บเกย์ไปแล้ว...ส่วนอื่นๆของบ้านก็ปกตินะครับ มีห้องน้ำ ห้องครัว และพอขึ้นไปชั้น 2 ก็มีห้องนอนเหมือนบ้านทั่วๆไป ตัวบ้านไม่ได้ตกแต่งอะไรมากนอกจากเฟอร์นิเจอร์ที่จำเป็นต้องมีอย่างเช่น โต๊ะ โซฟา ทีวี ลำโพง ตู้เย็น อะไรพวกนี้
“เฮ้ย!”
แต่แล้วสายตาผมก็ถูกบดบังด้วยฝ่ามือของคนที่กระซิบเบาๆข้างหู
“เงียบๆดิวะ ไอ้ก๊าซทำงานอยู่...มานี่เลยมึง” นึกว่าใคร พี่นิวนั่นเอง
มือขาวดันตัวผมให้เดินขึ้นไปชั้น 2 อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พอหันหลับไปมองก็เจอสายตาพิฆาต ผมเลยต้องจำใจเข้ามาในห้องที่ผมเคยค้างมาแล้วคืนนึง
หวังว่าคืนนี้ผมคงไม่ต้องค้างเป็นคืนที่ 2 หรอกนะ...
ผมเผชิญหน้ากับพี่นิว เหลือบมองไปที่ประตูนิดหน่อย...เออดี ไม่ได้ปิด กูจะได้หนีง่ายๆ ถ้าเกิดไอ้พี่นิวหน้ามืดทำไรผมขึ้นมา ผมหนีทันชัวร์ๆ
“มีไร” ผมถามเสียงห้วน รักษาระยะห่างที่มือมันจะเอื้อมถึงตัวผมให้ได้มากที่สุด
“มึงไม่ตอบไลน์กู”
“ผมไม่ตอบพวกพี่ทั้งคู่นั่นแหละ”
“มึงกล้านั่งแดกข้าวกับไอ้หน้าอ่อนที่โรงอาหาร”
“นั่นมันเพื่อนสนิทผม ที่โดนเอารูปไปโพสในเว็บเกย์ไง”
พี่นิวหยุดคิดชั่วครู่ ก่อนส่งสายตาเหยียดหยามดูถูกมาให้ผม
“เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อรึเปล่า เหอะ”
โอ๊ยยยยยยย นี่มันเรียนก็ดีแต่เสือกใช้หัวแม่เท้าคิดเนอะ ถ้าผมชอบไอ้โมจริงๆป่านนี้ผมนอนพิการอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว แต่ด้วยความที่ท่าทางคุกคามของพี่นิว สายตาคาดคั้นเอาคำตอบที่ผมต้องตอบให้ถูกใจพี่ท่านด้วย ผมเลยตัดสินใจตอบออกไปว่า
“ก็กำลังคิดอยู่ โอ๊ย!!”
ไม่ทันขาดคำ ตัวผมก็ถูกกระชาก ริมฝีปากกระทบกับอีกฝ่ายอย่างรุนแรง ลิ้นชอนไชเข้ามาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ผมพยายามเบี่ยงหลบแต่ก็ไม่เป็นผล สาเหตุเพราะมือขาวที่จับหลังคอไว้แน่นหนา มือผมทุบตีคนตรงหน้า หวังจะให้เจ็บแสบบ้าง แต่เจ้าตัวกลับทำเหมือนผมสะกิดเล่นเท่านั้น
นี่ขนาดทุบไปเต็มแรง ดันออกสุดกำลัง ก็ไม่ช่วยอะไรเลย...
ในปากผมมีลิ้นจากอีกฝ่ายที่บุกรุกเข้ามาสำรวจทุกซอกทุกมุม เหมือนกำลังควาญหาอะไรสักอย่าง มันทั้งรุนแรง เรียกร้องและเอาแต่ใจ หากแต่คราวนี้ผมจะเคลิ้มแบบครั้งที่แล้วไม่ได้ ผมต้องตั้งสติ เตือนตัวเองในใจว่าถ้าไม่อยากเจ็บตูดก็ขัดขืนให้มากกว่านี้
ผลั่ก!!
ผมไม่รอช้ารีบวิ่งไปที่ประตูทันทีพร้อมแหกปากให้คนช่วย
“ช่วยด้วยย!! โอ๊ย! ปล่อยกูนะ!!!”
“ฤทธิ์เยอะนักนะมึง คิดเหรอว่าจะมีคนมาช่วยน่ะ ห๊ะ!?” พี่นิวคว้าชายเสื้อผมก่อนจะดึงอย่างแรง ตัวผมปลิวไปหาอย่างง่ายดาย
ผมลืมไปสนิทว่าที่นี่คือบ้านของพี่ก๊าซกับพี่นิว ... แต่อย่างน้อยพี่ก๊าซก็น่าจะมาช่วยผมนะ
ตัวผมถูกเหวี่ยงลงบนเตียง ถึงจะมีฟูกรองรับก็เถอะ แต่มันเจ็บนะโว๊ย ร่างสูงของพี่นิวตามลงมาติดๆ ทึ้งเสื้อผมอย่างไม่ใยดี แล้วเอาเศษเสื้อที่ว่านั่นมามัดข้อมือผมไว้เหนือหัว
ไม่เอา...ผมไม่ชอบSM
หรือผมควรทำตัวดีๆ หากต่อต้านไปมากกว่านี้...พี่นิวจะทำอะไรกับตัวผมบ้างก็ไม่รู้ ผมเกลียดร่างกายตัวเองจริงๆ เป็นผู้ชายเหมือนกันซะเปล่า แต่กลับสู้แรงไม่ได้เลย
โธ่ว้อยย! นี่ผมต้องอ่อนให้มันอีกแล้วใช่มั้ย
“ปะ..ปล่อยผม” น้ำเสียงที่ผมพูดออกไปนั้นต่างจากไม่กี่นาทีก่อนหน้ามาก ไอ้พี่นิวถึงกับยิ้มเยาะ มองผมที่นอนหมดหนทางสู้อยู่บนเตียงสีขาว
ผมพยายามบิดข้อมือเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ แต่ยิ่งบิดก็ยิ่งเจ็บ...
“พี่นิว ปล่อยผมเถอะ...” นี่ผมขอร้องแล้วนะ ปล่อยผ้าที่มัดข้อมือซะที ผมไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย ไม่ชอบจริงๆ มันเหมือนนางเอกในละครหลังข่าวมากเกินไป ปล่อยผมไปเท้ออออ ไม่อยากรับบทนางเอกถูกกระทำชำเราที่ต้องมานอนกอดหมอนร้องไห้หลังเสร็จกิจน่ะ
แต่พี่นิวดูเหมือนจะไม่ฟังอะไรผมแล้ว พี่ท่านเล่นใช้ริมฝีปากไล้โลมเลียไปทั่วหน้าท้อง ทุกครั้งที่ปลายลิ้นลากผ่านหรือหยุดอ้อยอิ่งที่ตรงไหน ตรงนั้นก็ดูเหมือนจะมีกระแสอะไรบางอย่างส่งวาบไปยังท้องน้อย และมันเป็นปฏิกิริยาต่อเนื่อง แก่นกายของผมก็ได้รับเอฟเฟ็คนี้เหมือนกัน
ผมหันหน้าหนี แต่นั่นเป็นการเปิดโอกาสให้คนบนตัวผมได้มีพื้นที่สัมผัสซอกคอมากขึ้น ยอดอกถูกบดขยี้ด้วยปลายนิ้วเรียวสวย ผมหอบหายใจอย่างหนักหน่วงเมื่ออารมณ์บางอย่างถูกกระตุ้นขึ้นมา และดูท่าว่ามันจะไม่สงบลงง่ายๆ
“อือ...อา....”
CUT NC
สามารถหาอ่านได้ที่แพลตฟอร์มอื่นค่ะ
ผมหอบตัวโยน ดีที่ได้อ้อมแขนของพี่นิวประคองไว้ ย้ายตัวผมไปนอนบนที่นอนดีๆ พี่ก๊าซจัดแจงเอาผ้าห่มมาห่มให้ผมเรียบร้อย
“พี่จำได้แล้ว คนที่นั่งกับบูมชื่อนะโมใช่มั้ย? ที่บูมบอกให้พี่ลบ” พี่ก๊าซลูบหัวผม “เป็นแค่เพื่อนกันก็พอนะ ต่อให้น่ารักน่าเอามากขนาดไหนก็อย่าคิดไกลเกินกว่านั้น เข้าใจมั้ยครับ?”
ผมอยากจะเถียงเหลือเกินว่าไม่ได้คิดอะไรกับไอ้เตี้ยนั่นเลยโว๊ยยยยยย แต่เรี่ยวแรงที่หมดไปกับกิจกามเมื่อครู่ทำให้ผมได้แต่พยักหน้าเงียบๆ
“หึ ถ้ารู้ว่าง้อด้วยวิธีจะหายเร็ว กูจับมันปล้ำตั้งนานและ”
“คืนนี้นอนทีนี่นะครับ หิวอะไรมั้ย? อยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?”
ผมส่ายหัว หลับตาลงเป็นสัญญาณว่าพวกพี่สองคนควรออกไปจากห้องได้แล้ว ผมจะพักผ่อน เสียงฝีเท้า 2 คู่ห่างออกไป ผมค่อยๆลืมตาขึ้น แผ่นหลังกว้างต่างสีเดินคู่กันไปที่ประตูห้อง...นั่นเป็นภาพสุดท้ายที่ผมได้เห็นก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง
ผมรู้แล้ว...แผ่นหลังของทั้งคู่ แผนหลังที่ผมมักเห็นเป็นประจำที่โรงอาหาร สองคนนี้มักจะอยู่ด้วยกันเสมอ สายตาผมสอดส่องหาแผ่นหลังคู่นี้อยู่บ่อยๆโดยไม่รู้ตัว
แต่ตอนนี้ผมรู้ตัวแล้วว่าชอบมองแผ่นหลังของพี่ก๊าซกับพี่นิวมากขนาดไหน...
ทำไมผมถึงได้งอนเป็นผู้หญิงแบบนั้นตอนที่ทั้งคู่ไม่ยอมไลน์มาหรือโทรหา...
นี่ผมเป็นฝ่ายแอบชอบพวกพี่เค้าก่อนเรอะ?
ผมตอบไม่ได้ว่ารักพี่ก๊าซกับพี่นิวรึเปล่า ผมรู้แค่ว่าผมมีความสุขเวลาที่เรา 3 คนอยู่ด้วยกัน ชอบมองรอยยิ้มที่เผยเขี้ยวเล็กๆของพี่ก๊าซ ชอบมองผิวขาวออร่ากับกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนเข้ากันของพี่นิว ถึงแม้ว่าบางทีพี่นิวจะโหดกับผมไปหน่อย แต่พี่ก๊าซก็พูดดีกับผมอยู่แล้ว
ตอนที่พี่นิวขอผมเป็นแฟน พี่ก๊าซขอผมแต่งงาน (เอ่อ ก็ความหมายมันแปลได้แบบนั้นนี่) ผมยังไม่ได้ตอบเลย แต่ผมว่าสถานภาพของผมมันข้ามไปไกลเกินกว่าคำว่า ‘แฟน’ แล้วแหละ ร่างกายผมต้องการแค่พี่ก๊าซกับพี่นิว...
นี่ผมจับปลาสองมือสินะ เอ๊ย ไม่ใช่สิ เพราะถ้าจับปลาอย่างละข้างมันคงดิ้นหลุดไปแล้ว แต่นี่ผมจับปลาสองตัวรวบเข้าไว้ในสองมือด้วยกันมากกว่า
ตอนแรกผมอยากจะอยากลองคบผู้ชายดูสักคน ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันในช่วงเวลาสั้นๆ ถึงขนาดลงทุนไปหาดูตามเว็บเกย์...
แต่ต่อจากนี้ผมคงไม่ได้ใช้ชีวิตคู่อีกแล้ว...เพราะแบบนี้มันเรียกว่าชีวิต ‘คี่’ นี่นา
END - If ‘WE’ don’t have just two people …
Talk
จบแล้วตอนพิเศษของบูม หยาบคายไปอะไรตรงไหน บอกได้นะคะ
เพราะตอนพิเศษของบูมมี่เหมือนเขียนสนองตัณหาหื่นของแพรอย่างเดียวเลย แหะๆ
แต่รู้สึกว่าหลายๆคนจะเรียกร้อง 55555+ ไว้แพรอยากเขียนเมื่อไหร่จะเอามาลงให้ได้อ่านกันอีกนะคะ
ตอนนี้ขอกลับไปซบอกโทก่อน หลายท่านคิดถึงโทอยากจะมอบฝ่าเท้าให้เต็มแก่แล้ว
ตอนหน้าเจอกับนะโมและโทเหมือนเดิมค่ะ มาดูกันว่าโทจะยังกินหญ้าแทนข้าวเหมือนเดิมรึเปล่า
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และกำลังใจนะคะ
-
:mew1:
55555 เกินกว่าชีวิตคู่ ชีวิต"คี่" o18
-
บูมเป็นผช.ที่มีผช.เข้ามาหาถึงสองคน
เราคือชะนีที่ไร้วี่แววว่าจะมีซักคน :katai1: :katai1: :katai1:
-
อ๊ายยยย.....ชีวิตคี่ ของคี่แท้~ ไม่ต้องจยแล้วจบเลย แทรกมาเรื่อยๆมิว่ากัน
ได้เวลากลับมาหน่วงเครียด เอาใจช่วยน้องนะโมอีกครั้งงงง
-
อิจฉาอะ 5555555
-
กรี๊ดดดดดดดด :pighaun: :pighaun: :pighaun:
เอาผ้าซับเลือดแทบไม่ทัน ชอบคู่นี้ เอ๊ะ ต้องใช้คี่นี้สิ ชอบคี่นี้มากกว่าคู่หลักแล้ว กร้ากกก
ไม่อยากจะบอกว่าแอบโอนเอียงเทใจไปให้พี่ก๊าซ คือแพ้ทางผู้ชายอ่อนโยน :-[
แต่ก็ชอบพี่นิวนะ บางทีชีวิตมันก็ต้องแบบมีอะไรโหดๆบ้าง พอเป็นสีสัน 555555
สรุปคืออิจฉาบูมค่ะ น้องบูมขอสอง 5555555 :hao7:
-
:haun4:
-
ชีวิตคี่... :pighaun:
-
เค้าไม่เคยนิยมชมชอบ 3p เลยนะแต่บอกตรงๆเค้าชอบชีวิตคี่ของบูมอ่ะ ได้กำไรชีวิตมากมาย
เมื่อไหร่โทจะรู้ความจริงคะคนแต่ง
-
แหม่ๆๆ
ขนาดคุณแพรยังบอกว่าอิโทแด๊กหญ้าแทนข้าวเลย
แสดงว่ามันกินหญ้าจริงๆสินะ
แต่โหดมากอ่ะ เห็นบูมบอก ถ้าบูมชอบนะโม ตอนนี้คงไปนอนโรงบาลแล้ว
********
อย่าให้โททำร้ายนะโมอีกเลยนะคะ น่าจ๋งจ๋าน :sad4:
-
นิวโหดไปนะ แต่ชอบ อร้างงงง :)
-
ชีวิตคี่ 555
น่ารักดีสามคนนี้
น้องบูมเธอโชคดีสุดๆแล้วค่ะ ได้ผช.สองคนสองสไตล์มาอยู่เคียงข้าง
แล้วเราก็หวังว่าสักวันนะโมจะมีความสุขกับเขาบ้างเมื่อโทหาย...นะจ๊ะ
รอน้องนะโมต่อจ้า
:L2:
-
อิจฉาบูมนิดๆอะ
-
โทเอ๊ยอย่ากินหญ้าเลยลูก 55 คิดถึงอ่ะ
โอ๊ยบูมแบ่งให้เค้าซักคนดิ (โดนบูมตบ555)
-
อร๊ายยยย อีตาบูม แรงอ่ะ ชีวิตคี่
:hao7:
รู้สึกชอบพี่ก๊าซมากกว่าพี่นิวแฮะ บูมจะมีลำเอียงบ้างมั้ยน้อ
-
อยากใช้ชีวิต "คี่" อย่างบูมมั่งจัง :m10:
-
โอ๊ยย~~ น้องบูม แซบๆๆๆ >/////<
พี่นิวพี่ก๊าซ ดูแลน้องมันดี ๆ น๊าา
ขอบคุณนะคะ +1
รออ่านตอนหน้า โท&นะโม ค่ะ^^
-
ถ้ามันอยากกินหญ้าต่อแล้วก็ไปแดกอีฉลามต่อก็ช่างมันเถอะ ให้นะโมเจอคนดีกว่ามันเหอะ บอกเลยไม่พิศวาสพระเอกโง่
ชอบสามคนเรามากกกก น่าจะมีอีกเยอะๆนะ
-
ความรักของบูมแฮปปี้ดีเนาะ
-
คี่ของบูมจบแล้วจริงดิ่ :dont2: รู้สึกยังฟินไม่เต็มอิ่มเลยอ่ะ :haun5: แต่ไม่เป็นไรรอไปถวายตีนให้โทดีกว่า :laugh3:
-
บูมคะ จุดนี้ชะนีอิชชี่ค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา คุณน้องงง :hao5: :hao5: :hao5:
-
อยากิ่านเรื่องนะโมกะโท
หวังว่าโทมันจะคิดได้
แกแอบชอบนี่ไม่เคยไปดูเลยหรอว่า วันๆนึงเค้าทำอะไร
บูมเปนเพื่อนยังคิดได้เลยว่าโมไม่มีเวลาไปขายตัว
แล้วแกนี่ไม่รึ้ แถมเชื่ออะไรก็ไม่รุ้ เออดี
อยู่กะไอ้ปลาฉลาม เพือนสนิทคิดไม่ซื่อของแกไปเถอะ
เกลียดดดดดดดมากกกกก
-
เราชอบ สามคนนี้ เสียดายเป็นแค่ตอนพิเศษ
คู่นะโม พี่โทหายโง่เมื่อไหร่น่าจะดีนะ เราต้องผ่านตอนมาม่าไปให้ได
.......สู้ๆ นะคะ.......
-
คี่นี้ไม่มีหักมุมใช่มั้ย 555
-
กำไรเห็นๆ :z1:
-
ชีวิตคี่ก็มีความสุขได้ :m1:
-
บูมเป็นคนยอมรับง่ายๆแบบนี้เองฤา :ruready
-
:m25: ชอบพี่ก๊าซ พี่นิวโหดอ่าาาาา บูมน่ารัก 3Pโดนใจค่ะ รอค่าาาาา
-
เเหมเสียดายยย
เป็นไปได้อยากให้มาอีกเรื่อยๆนะคะกับสามพีคู่นี้
ฟินมากบอกเลย เค้าอยุ่ด้วยกันแล้วอบอุ่นจริงๆ
-
รักไม่ว่าในรูปแบบไหนก็ดีทั้งนั้นแหละเนอะ
-
บูมรับศึกหนัก
-
3P 3P 3P 3P
ขอบอกว่าชอบมากกกกกกกกกกกกกก
น่ารักทั้งคี่เลยยยย 555
-
สองพี่นี่ขี้หึงไม่เท่าขี้หื่นนะ 555 แอบชอบพี่ก๊าซเป็นการส่วนตัวค่ะ ดูจะอ่อนโยน
น้องบูมหลงรักแผ่นหลังพี่ ๆ เค้าจริงจัง
คิดถึงอีตาโท กลับมากินข้าวเร้วววว กินหญ้าอยู่ได้เนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นชีวิตคี่ที่น่ารักมากเลย
รักกันดีๆล่ะ
อย่ามีปัญหากันน้า
-
โดยส่วนตัวชอบผู้ชายอ่อนโยนมากกว่านะ
เป็นแม่ยกพี่ก๊าซดีว่า
:man1:
-
เรื่องของบูมก็น่ารักน่าติดตามอยู่หรอกนะ
แต่ว่า คิดถึงนะโมนี่นาาาาาาาาาาาาาาา
ขอตอนนะโมต่อเถอะค่ะ อยากรู้เรื่องต่อใจจะขาดแว้ววว
-
เอ่อออ :jul1: พี่นิวหึงโหดดดดคร่าาา าา
ปล.หวังว่าตอนหน้าโทจะกินข้าวแทนหญ้าสักทีนะคะ
-
...ดูจิเหนื่อยนะ ชีวิตน้องบูม... :undecided:
-
อยากอ่านคู่หลักแล้ว
-
เข้ามานอนรอนะโมน้อย o19
-
น่าอิจฉา แต่ตอนนี้อยากอ่านโทนะโมแล้ว อิหลามด้วยด้วยว่าชีวิตมันลงเอยไง
-
ขอตบนังบูมที
ไม่ได้อิจฉานะบอกเลย 55555+
คิดถึงโทกับนะโมมมมมมมมมมมมม /รออ
-
เอ่อ จะว่าไปแล้วห้าตอนที่ผ่านมา พออ่านจบแล้วเราสัมผัสถึงความรักไม่ได้เลย
สัมผัสได้แต่ความหื่นอะ ไม่ได้โฟกัสเฉพาะเจาะจงอะไรนะคะ
แต่เรารู้สึกจริงๆว่าไม่มีบรรยากาศความรักในสามคนนี้เลย
รู้สึกได้ว่ามีแต่ตัณหา เอ่อ อาจจะดูแรงไปนิดเนอะ เอาใหม่ๆ
เอาเป็นว่าน้องบูมเราหลงใหลในแผ่นหลังของนิว ก๊าซ
ส่วนนิว ก๊าซ ไม่รู้ อยู่ๆมาจากไหน บอกว่าพี่รู้นะว่าน้องแอบมองพี่
สบโอกาสเลยจับทำเมียซะเลย ยัดเยียดโดยที่ไม่ถามซ๊ากกกกคำ
หรือว่าเราเข้าใจไม่ตรงกับที่คนเขียนต้องการจะสื่อ
มุมมองของเราไม่ตรงกันหรือเปล่าคะ
-
บูมน่าอิจฉาไปแล้วววว :katai1:
-
ชีวิต "คี่" เอิ่ม.. แน่ะๆ แสดงว่าบูมแอบชอบแผ่นหลังของพี่นิวกับพี่ก๊าซสินะ
-
อิจฉาน้องบูมมมมม 55555555
-
ชอบคู่บูมนะน่ารักดี 3p ด้วยอ่าาาชอบบ อ่านรวดเดียวจบเบย เข้ามาได้ยอมรับว่า 3p ชักจุง555 :hao6:
-
ฟินน้ำตาจะไหล :katai2-1:
ชอบพี่นิวที่ดูโหดๆ ชอบพี่ก๊าซที่ดูอบอุ่น
บูมน่าอิจฉานะเนี่ย :z1:
รอเคลียร์ประเด็นโทกับนะโมต่อ :z2:
-
:oo1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
รู้สึกโทโง่เกินไปหรือเปล่า
-
บูมให้พี่ๆเขาช่วยเรื่องนะโมเลย
มีคนรักคนหลงต้องให้พี่เขาช่วย
ตอนหน้าโทจะฉลาดแล้วใช่ไหม
-
เข้าใจเปรีบยเทียบนะบูม 555
รอโมกะโทนะจ๊ะ แต่ อย่าทิ้งคู่นี้ไปนานน้าา
ออกเป็นตอนพิเศษ ให้ชุ่มฉ่ำหัวจายยยหน่อยเน้อ คริคริ
-
เอ่อ จะว่าไปแล้วห้าตอนที่ผ่านมา พออ่านจบแล้วเราสัมผัสถึงความรักไม่ได้เลย
สัมผัสได้แต่ความหื่นอะ ไม่ได้โฟกัสเฉพาะเจาะจงอะไรนะคะ
แต่เรารู้สึกจริงๆว่าไม่มีบรรยากาศความรักในสามคนนี้เลย
รู้สึกได้ว่ามีแต่ตัณหา เอ่อ อาจจะดูแรงไปนิดเนอะ เอาใหม่ๆ
เอาเป็นว่าน้องบูมเราหลงใหลในแผ่นหลังของนิว ก๊าซ
ส่วนนิว ก๊าซ ไม่รู้ อยู่ๆมาจากไหน บอกว่าพี่รู้นะว่าน้องแอบมองพี่
สบโอกาสเลยจับทำเมียซะเลย ยัดเยียดโดยที่ไม่ถามซ๊ากกกกคำ
หรือว่าเราเข้าใจไม่ตรงกับที่คนเขียนต้องการจะสื่อ
มุมมองของเราไม่ตรงกันหรือเปล่าคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ
สำหรับพาร์ทของบูมมันมีช่องโหว่เยอะเลย
ดูเป็นนิยายเน้นเซ็กส์3Pมากเกินไป แทบไม่รักกันเท่าไหร่
แต่ยังไงดีล่ะ...คือแพรอยากสื่ออะว่าบูมมันเป็นเกย์
แล้วก็หาคู่เกย์ตามเว็บ แล้วพอได้มาเจอกับพี่ก๊าซพี่นิวซึ่งทั้ง2คน
เป็นถึงเจ้าของเว็บเอง มีความอยากyyyเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
พอ3คนนี้มาเจอกันก็เลยกลายเป็นบูมง่ายมีแต่ฉากเซ็กส์
ในความเป็นจริง...แพรไม่ได้อยากมองโลกในแง่ร้าย แต่คือพวกที่หาคู่ตามเว็บแบบนี้...มันก็มีจุดประสงค์ไม่ต่างกันเท่าไหร่ บางคนอยากเจอรักแท้ในเพศเดียวกัน บางคนอยากมีเซ็กส์ หรืออยากหาเพื่อน(ที่ส่วนใหญ่จะจบลงด้วยเซ็กส์หรือเป็นคู่รัก)..หรืออะไรก็ว่ากันไป
อ่า...แพรพยายามใส่รายละเอียดเรื่องแผ่นหลัง+แอบบอกนิดๆไปแล้วว่าทั้ง2คนก็มองบูมอยู่ห่างๆเพราะบูมชอบจ้องหลังของคนทั้งสองคน
มีหรือที่ทั้งคู่จะไม่รู้ตัว ก็เลยแอบสืบเสาะหาประวัติบูม
แต่แค่ยังไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกันเท่านั้นเอง
ทั้งหมดนี้ สำหรับแพรในเรื่องความรู้สึกของทั้ง3คน
มันยังอ่อนไปจริงๆนั่นแหละค่ะ
แพรอยากเขียนฉากเซ็กส์จนลืมนึกถึงความรู้สึกของตัวละคร
แพรขอโทษค่ะ ในตอนต่อๆไปแพรจะพยายามพัฒนาให้ดีกว่านี้
จะใส่ใจรายละเอียดให้มากกว่านี้
ขอบคุณทุกท่านที่ติ-ชมนะคะ รัก♥
-
บูมได้มาแบบแพ๊คคู่เลยยย
รอนะโมต่อไป
-
ส่วนตัวชอบคนอ่อนโยน เพราะฉะนั้นขอเป็นแม่ยกพี่ก๊าซละกันค่ะ :laugh:
ปล. รอนะโม :กอด1:
-
รอนะโมครับ คิดถึงหายไปหลายตอนเลย
-
คิดถึงนะโมมมม♥
-
เข้ามารอนโมโท :hao7:
ขอแอบไม่อ่าน3pนะคะ แฮะๆ ไม่โกธรกันน๊า มันไม่ใช่สไตล์จริงๆ 5555
จุ๊บๆ
-
:pighaun: :pighaun:
-
ทำไมเค้ารู้สึกว่ามันเงียบแปลกๆ หายไปไหนนนนนนนนน :o12:
-
ดีค้าคุณ ferasia10 ที่มันเงี๊ยบเงียบเพราะเรื่องนี้เฉลี่ยอัพ 2-3วันต่อตอนมั้งคร้าา
ปอลอ คิดถึงคุณแพรด้วยคน :hao7:
-
:pig4:
-
กลับมาด่วน หายไปหลายวันแล้ว กำลังสนุกเลย
-
ค้างเวอร์
-
ตามอ่านทันแลัววว
ชีวิตคี่ของบูมน่าอิจฉาเนอะ
ส่วนโท-โม โทเลิกควายได้แล้วละ
-
แพรจ๋า สอบเสร็จแล้วรีบมาอัพน๊า มันค้างอ่ะ :ling1: :ling1: :ling1:
อ่อ ส่วนเรื่องโทอ่ะ รีบๆแต่งให้มันหายโง่เร็วๆน๊า เราอยากเห็นสีหน้ามันตอนรู้ความจริงอ่ะ
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
- 12 -
(part1)
ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินมายังห้องเรียนเพราะรู้ตัวว่าสายอีกแล้ว พอเปิดประตูห้องเข้าไปก็พบกับสายตาดุๆของอาจารย์ ผมก้มหัวให้เป็นเชิงออภัยที่เสียมารยาท จากนั้นก็สอดส่องหาที่ประทับอย่างรวดเร็ว
ไอ้โท ไอ้จ๊อบและไอ้หลามนั่งอยู่ตรงนั้น ตรงมุมเดิมที่พวกผมชอบนั่งกันเป็นประจำ ข้างๆโทมีที่ว่างอยู่ แต่ผมไม่ไปนั่งหรอก ไม่ใช่หยิ่ง แต่กลัวตัวเองอดใจไม่ไหวลุกขึ้นไปต่อยหน้าไอ้หลาม
มึงกับกูยังมีเรื่องต้องสะสางกันอีกยาว
ผมเลี่ยงเดินไปอีกมุมห้อง เอาให้ห่างพวกมันมากที่สุด หยิบหนังสือขึ้นมาวาง ทำหน้าที่เป็นนักศึกษาที่ดีต่อไป
เวลาผ่านไปจนเลิกคลาส เสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่ เนื่องจากวิชานี้เป็นวิชาสุดท้ายของวัน บางกลุ่มจับคุยกันหารือว่าจะไปไหนต่อ บางคนโทรหาแฟน บางคนรีบกลับบ้าน อย่างเช่นผมเป็นต้น ผมไม่รอช้าเก็บของ ลุกขึ้น เตรียมตัวหนีออกจากห้องทันที แต่ผมคงลืมไปว่า...ตอนนี้ผมอยู่ที่คอนโดหรูของไอ้โทเรียบร้อยแล้ว
ผู้ชายร่างสูง มีใบหน้าอันหล่อเหลา ที่กำลังยืนขวางทางผม เป็นสิ่งเตือนใจได้ดี
“จะไปไหน” มันถาม
“กลับหอสิวะ” ผมกล้าพูดแบบนี้เพราะเห็นแล้วว่าข้างๆมีไอ้หลามกับเปรตยืนประกบอยู่ แม่งตามต้อยๆอย่างกับลูกกระจ๊อกที่มีไอ้โทเป็นหัวหน้าแก๊งอย่างนั้นแหละ
มันจ้องตาผม...เอาสิ มึงจะลากกูกลับคอนโดก็ได้นะ แต่ตอบคำถามเพื่อนๆมึงด้วยละกัน
ดูเหมือนว่าไอ้โทจะยังไม่ได้บอกใครเรื่องที่มันซื้อขาดผม อืมอันที่จริงก็เป็นเรื่องที่ไม่สมควรพูดอยู่แล้วเนอะ เปลี่ยนใหม่ๆ ไอ้โทคงยังไม่ได้บอกใครถึงเรื่องที่ผมอาศัยอยู่กับมัน เพราะไม่อย่างนั้นมันคงสวนกลับมาแล้วว่าทำไมไม่กลับคอนโดพร้อมมัน
“ทำไมไม่กลับคอนโดกับกู”
อ้าวเฮ้ย! อะไรของมันวะ แม่งถามหน้าตายเฉย ดูไอ้หลามดิ๊มันจะแดกหัวกูอยู่แล้ว
“หืม? แล้วทำไมไอ้โมมันต้องกลับคอนโดมึงด้วยวะ?” ไอ้จ๊อบถาม
“มันลืมเสื้อไว้ที่ห้องกู” ตอบเสร็จก็ลากผมออกมาเลย นี่มึงจะไม่หันไปดูหน่อยเหรอว่าไอ้จ๊อบกับไอ้หลามตามันโตเท่าไข่ห่านแล้ว ไอ้สัดเอ๊ย เสือกตอบสองแง่สามง่ามอีก แต่บอกตามตรงนะครับว่าผมแอบพอใจเล็กๆกับคำตอบของมัน เพราะมันสามารถทำให้นายปลาฉลามที่พยายามทำตัวเป็นเหาฉลามนั้นได้แต่มองตาปริบๆ
ยิ่งบวกกับเรื่องเมื่อตอนกลางวันด้วยแล้ว...หึ เชื่อรึยังล่ะว่าไอ้โทมันซื้อขาดกูจริงๆ
ผมขึ้นรถคันเดียวกับเมื่อเช้า สารถีก็คนเดิม มันไม่ได้พูดอะไรคงเพราะมีสมาธิอยู่กับการขับรถ ส่วนผมก็มองข้างทางไปเรื่อย...
เด็กม.ปลายที่ชื่อปกป้องนั่น ผมยังไม่ได้คืนเงินเลย ป่านนี้ผมคงโดนเด็กด่าไม่เหลือแล้วล่ะ เฮ้ออ ผมก็จำเบอร์มันไม่ได้ซะด้วยสิ ไว้ถ้าบังเอิญเจอกันอีกเมื่อไหร่ ผมสัญญาเลยว่าจะรีบไปธนาคารแล้วถอนเงินสดมาให้มันทันที
“เรื่องมึงกับพี่พล...” จู่ๆมันก็ทำลายความเงียบ “กูขอความจริง”
ผมหันไปมองหน้าคนขับ ถึงแม้จะเห็นแค่ด้านข้าง แต่มันก็ยังหล่อ หมั่นไส้จริงๆ คิดว่าตัวเองหล่อ รวย แล้วทำอะไรก็ไม่ผิดงั้นเหรอ?
“เหอะ” ผมตอบมันไปแค่นั้น ยังจำครั้งก่อนได้มั้ย ที่ผมมาคอนโดนี้ บอกความจริงมันว่าผมไม่ได้ขายตูด ผมโดนใครสักคนกลั่นแกล้ง แต่มันก็ไม่เชื่อผม กลับไปเชื่อรูปบ้าๆนั่นแทน จนทำให้คำว่า ‘เพื่อน’ ระหว่างมันกับผม จบลงวันนั้น...
ไอ้โทไม่ได้คาดคั้นอะไรผม แต่จากความเร็วของรถที่เพิ่มขึ้นทำให้ผมรู้ว่ามันกำลังไม่พอใจ...แล้วเรื่องอะไรผมต้องแคร์? ถึงบอกความจริงไป มันก็ไม่เชื่อผมอยู่แล้ว
ไม่นานนักผมกับมันก็เข้ามาอยู่ในห้องของคอนโดหรูอีกครั้ง ผมตรงเข้าไปเก็บเสื้อผ้าที่เพิ่งขนมาจากหอได้ไม่กี่วัน ไอ้โทเดินตามมากระชากเสื้อผ้าเก่าๆของผมเขวี้ยงทิ้งไปอีกทาง
“มึงจะทำอะไร!?”
“เก็บเสื้อผ้าไง” ผมตอบมันอย่างสบายๆ ท่าทางคุกคามของมันในตอนนี้ยังคงประสิทธิภาพความน่ากลัวเหมือนเดิม แต่ผมที่เจอโหมดนี้ของมันมาหลายครั้ง ตัวผมก็เริ่มมีภูมิต้านทานบ้างแล้ว
ผมประจันหน้ากับมันตรงๆ
“ก็มึงเป็นคนบอกไอ้จ๊อบไอ้หลามเองไม่ใช่หรอว่าที่ให้กูกลับมาคอนโดมึงเพราะให้กูมาเก็บเสื้อผ้า” ผมย้อนมันด้วยคำตอบที่มันได้ตอบสองคนนั้นไว้
“ไม่!...กู...กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” น้ำเสียงในตอนท้ายนั้นเบาหวิว จนผมเกือบไม่ได้ยิน ท่าทางคนตรงหน้าเปลี่ยนไป เบี่ยงหน้าหลบ ไม่กล้าสบตา
“แล้วหมายความว่ายังไง”
“...”
ตอบไม่ได้สินะ
“ตกลงมึงจะให้กูอยู่หรือจะให้กูไป?”
“มึงลองก้าวเท้าออกจากห้องโดยที่กูไม่ได้อนุญาตสิ” ไอ้โทพูดเสียงเข้ม หันมาสบตาผมดังเดิม “อย่าลืมว่าตัวมึง...เป็นของกูแล้ว”
นั่นสินะ ซื้อขาดแล้วด้วยนี่นา
“แล้วมึงจะตอบพวกไอ้หลามไอ้จ๊อบยังไง” คงใช้ข้ออ้างเรื่องเสื้อผ้าแบบเดิมไม่ได้แล้ว มันกล้าบอกพวกนั้นตรงๆมั้ยล่ะว่ามันซื้อตัวผมแบบถาวร เหอะๆ
“...” มันเงียบ
นี่ถือเป็นการวัดใจรึเปล่า? อยากได้ตัวผม อยากซื้อขาด อยากให้ผมมาอยู่ด้วย ก็ต้องตอบคำถามเพื่อนที่สุดแสนจะสนิทอย่างไอ้หลามด้วยนะ
ผมเดินเลี่ยงมันไปอีกทาง
คนอย่างมัน...ไม่เห็นจะพูดหรือทำอะไรให้มันชัดเจนสักอย่าง...
เกลียดผม ข่มขืนผม แต่ก็เอาผมมาอยู่ด้วย นี่ต้องการอะไรจากตัวผมกันแน่? เซ็กส์ที่ผมไม่ได้เต็มใจงั้นเหรอ? ไอ้โทมันไม่เคยฟังอะไรผมเลย...
“พี่พลเกี่ยวข้องกับรูปนั่นรึเปล่า?” จู่ๆไอ้โทก็พูดขึ้นมา สายตามันจริงจัง “ขอแค่มึงบอกความจริงมา...กูจะเชื่อ”
ผมกับมันจ้องตาประสานกันราวกับวัดใจ จนในที่สุด ผมก็เป็นฝ่ายหลบตาก้มหน้าซะเอง บอกๆมันไปก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่มีอะไรอึดอัดในใจผมแบบนี้อีก
“ใช่ คนในรูปนั่นคือพี่พล”
“เหี้ยเอ๊ยย!! มันอยู่ไหน!!!” ไอ้โทถึงกับอาละวาด คว้ากุญแจจะออกจากห้อง
ทีงี้ล่ะเชื่อ แต่พูดความจริงแล้วก็ควรพูดให้จบสิ ไม่ว่าไอ้โทจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม
“ไอ้สัด ใจเย็น มันมีอะไรมากกว่านั้น...ถ้ากูพูดออกไป...มึงอาจไม่เชื่อก็ได้” เพราะมึงอาจจะเชื่อเพื่อนสนิทมึงมากกว่า
“อะไร”
“ไอ้หลามมันร่วมมือกับพี่พล มันเอารูปกูไปโพสขายนวดในเว็บเกย์ แล้วก็เป็นคนส่งรูปมาให้มึง” จบประโยคไอ้โทก็นิ่งไปเลย นิ่งซะจนผมดูไม่ออกว่ามันเชื่อหรือไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด
“มันจะทำแบบนั้นไปทำไม?”
“เพื่อนรัก...รักมากล่ะมั้ง...ไปถามมันสิ” ผมตอบแบบกวนๆ “ทีนี้ปล่อยกูไปได้รึยัง? กูไม่ได้ขาย ไม่ได้ร่าน ไม่ได้มีอะไรกับผู้ชายง่ายๆเหมือนที่มึงด่ากูหรอกนะ”
“ไม่” มันตอบกลับทันที พลางสาวเท้าเข้ามาใกล้ “มึงห้ามไปไหนทั้งนั้น มึงต้องอยู่กับกูที่นี่”
“แล้วที่มึงทำกับกูไว้ล่ะ? ข่มขืนกู ด่ากูสารพัด มึงจะชดใช้ยังไง!” พูดแล้วก็เจ็บเอง มันเป็นอะไรที่แย่มากในความรู้สึกผม แค่นึกถึงตอนที่มันโมโหร้ายแล้วจะเอาผมให้ได้นั้น...ผมก็กลัวแล้ว
“...” มันไม่ตอบ เดินไปหยิบโทรศัพท์ “ไอ้หลาม อยู่ไหน?...รอนั่น เดี๋ยวกูไปหา” พอวางสายไอ้โทมันก็หันหลับมาพูดกับผมว่า “ไปกับกู ไปเคลียร์เรื่องมันให้จบๆ”
ก็ดี ผมเบื่อสภาพนี้เต็มทนแล้ว อยากกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเก่า เหนื่อยที่ต้องคอยรองรับอารมณ์ของไอ้โท ไปให้พ้นๆจากที่นี่ซะที
Next Chapter >> - 12 - (part2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2783644#msg2783644)
Talk
ไม่มีข้อแก้ตัวค่ะ
น้อมรับความผิด บอกว่าจะมาอัพ แต่ก็ไม่ได้อัพ
ขอโทษทุกคนที่ทำให้ผิดหวังค่ะ
-
อุ๊บ ปาด (ทันป่าวหว่า)
กรี๊ด เม้นก่อน อยากตะโกนว่าวันนี้นั่งส่องสิบกว่ารอบละจ้า ในที่สุด... เธอก็มา 555
แก้ไข. กลับมาอ่านแล้วกรีดร้องดังๆ อร๊าย! ทามมายมานน้อยเยี่ยงเน้~
ไม่เคืองพี่แพร แต่เคืองตัวเอง อ่านเรื่องไหนๆ ก็ไม่รู้จักพอเสียที
-
เดี๋ยวหลามก็หลอกอีก :ling1:
-
:katai1:แล้วจะเปนยังไงต่อเนี้ย
-
กรรไกรคมมาก กำลังอ่านปากยื่นปากยาว คนเขียนตัดฉับ! เลือดออกซิบ น้ำตาหยดติ๋งๆ กำลังมันส์เยยยยอ่ะตะเอง
-
จิ้มๆ ก่อนอ่านนน คิดถึงเธอ :-[
-
หวังว่าคงเคลียร์ได้สักทีนะ เพราะมันนานเกินไปแล้วถึงเวลาที่พระเอกควรจะฉลาดได้แล้ว
-
อย่าให้พระเอกโง่อีกนะ
-
จะไปเคลียร์หรือไปดูละครของไอ้หลาม อย่าทำให้ผิดหวังอีกเลยนะโท
:กอด1:
-
หวังว่าคงเคลียร์จบด้วยดี :mew1:
-
ค้าง .....กำลังสนุก สนุกมากจ้า :katai4:
-
หื้ม หวังว่าโทจะไม่โง่เชื่อคำทอแรของอีหลามต่อนะ
:เฮ้อ:
-
เอิ่ม...ทำไมรู้สึกว่าสั้นจัง
อย่าโกรธนะคะ แต่มันไม่สะใจง่ะ
ขอยาวๆๆๆๆ (ดีดดิ้นๆๆๆๆๆ)
น้องแพรคงจะยุ่งใช่มั้ยคะ เพราะพี่ก็ยุ้งยุ่ง ฮ่าๆ
แต่ยังรออ่านเรื่องของนะโมตลอด
มาต่อเร็วๆน้า จะรอร้อรอ ชะเอิงเอย
-
ค้างขนาดนี้ปาดคอเราเถอะ :z3: :z3:
-
เดาว่าเคลียร์ไม่จบอ่ะ เพื่อนเลวๆ แบบนั้น มันน่าจะหาทางเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว :z6:
-
นังหลามจะมาไม้ไหนทีนี้
โทไม่รักนะโมเหรอ รักทำไมไม่บอกว่ารัก บอกเลยๆๆ :katai2-1:
ปูลู อย่าเครียดนะลูกสาว ยิ่งดราม่าจะยิ่งเขียนไม่ออก เป็นห่วงๆ :กอด1:
-
ขอให้เคลีย ไม่โง่นะโท ใอ่เห็บฉลามคงไม่เล่นใหญ่จนโทเชื่อหรอกนะ คือถ้ายังโง่ นี่ตื่นเช้าจะไปซื้อปลาน้ำจืดน้ำเค็มทั้งตลาดมาเซ่นไหว้โท จะได้ฉลาดๆ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
เป็นกำลังใจช่วย มาต่อเร็วๆนาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
เอ้า เอาละมึงงงงงงง เคลียร์ให้จบๆ อยากอ่านพาทโทจังเลยยยย
ปล.ดีใจที่มาอัพ แต่แอบตกใจตอนที่อ่านจบ ขอโทษที่แอบคิดว่าสั้นจังงิ (ตัวเล็ก พูดเบาๆ)
:กอด1:
-
เอ่ออออ สั้น! อุ๊ยตกใจตอนเลื่อนมาเจอคำว่า โปรดติดตามตอนต่อไป ไม่คิดว่าจะตัดอย่างนี้ กระซิกๆ
ไม่รู้จะเม้นอะไรดี ตอนนี้ยังไม่มีประเด็นอะไรมากมาย เอาเป็นว่าดีใจที่คนเขียนมาต่อโทนะโมอีกครั้ง XD
ขอสารภาพ ลืมไปเลยว่าคนชื่อหลามมันชื่อเต็มว่าอะไร แว๊บแรกนึกถึงข้าวหลามหนองมน เอ๊ะ!ไม่ใช่ๆ อีกประมาณเกือบนาทีถัดมาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า อ๋ออออ ฉลาม มันชื่อฉลาม ฮ่าๆ บ่งบอกว่า คนเขียนเอาบูมกับสองหนุ่มมาแทรกกันยาวๆ เค้าลืมไปแล้วว่าตัวละครอื่นชื่อไรมั่ง อิอิ
-
:angry2: :angry2: :angry2:
หวังว่าไอ้โทมันเลิก แย่งกินหญ้าซะที ไม่ใช่ไปเอาหญ้าที่ไอ้หลามมากินอีกหล่ะ
-
:a5: ห๊ะไอ้โทจะเลิกแดกหญ้าแล้ว หึหึหึ แต่มันค้างนะแพร
-
ปลาฉลามเอ็งไม่รอดแน่
-
ถ้าโทโง่ให้ไอหลามหลอกอีก เรื่องนี้อย่าเอาโทมาเป็นพระเอกเลย โง่เกิน ไม่มีทางจะดูแลนายเอกได้
-
o22 เอิ่มมม คือตอนนี้ไม่ค่อยค้างเท่าไหร่เลยนะ จริงจิ๊งงง o7
-
กระชับมากเคอะ
กระชับไปนะเคอะ :katai4: :katai4:
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงไรต์มาต่อให้ไวววว :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
สนุกมาก แต่ ขอยาวๆหน่อยน้าาา มันไม่ได้ฟีลที่ต่อเนื่อง งิ :katai4: :ling1: o13 o13 o13 :pig4:
-
หมดแล้ว? o22 มันเพลินมากเลยจริงๆ
หวังว่าตอนหน้า คุณโท คงไม่ฟังไอ้เหาฉลามนั้นนะ o18
-
รอลุ้นว่าพอไปเคลียร์เรื่องนี้กะไอ้เพื่อนชั่วแล้ว
โทมันจะเชื่อใคร นะโม หรือ เชี้ยหลาม :ling1:
-
สั้นอะ ขัดใจ
พระเอกฉลาดแล้วใช่ไหม
ถ้าโง่อีกเปลี่ยนพระเอกเถอะ :hao7:
-
ถึงเวลาเคลียร์กันจริงจังแล้ว แต่ว่า...ไม่รู้ว่าโทจะยังกินหญ้าต่อไปอีกมั้ย เหอะ :katai3:
-
โทททททททท~ ต้องเชื่อนะโมนะ
อย่าไปเชื่อหลามไม่ว่ามันจะพูดอะไรก็ตาม
แล้วก็ทำตัวดีๆกับนะโมหน่อยสิ รักเค้าไม่ใช่หรอ
-
แง้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง หนูค้างง่ะะะะะะ :ling1: :katai4: :z3:
-
ดีมากนะโม เราก็เบื่อโทเหมือนกัน อยากให้นะโมกลับไปใช้ชีวิตตามปกติ (เป็นไปได้ไหม)
พูดไปเหอะความจริงอะ ใครจะไม่เชื่อความจริงก็ยังเป็นความจริง อย่าอมพะนำอยู่เลย
อยากจะให้นะโมกลายเป็นตัวร้ายเอาคืนสองคนนั้นจริง ๆ 5555
-
เปลี่ยนจากคนเป็นควายเอ๊ยเปลี่ยนจากควายเป็นคนซ่ะทีนะคะ
ขอให้เป็นตอนสุดท้ายที่เป็นควายขอให้ตอนหน้าเป็นคนเนอะ
อุ๊ยตายย พูดคำหยาบบบ ><ซอรี่
-
หลามมันจะแหลรึป่าว โทจะเชื่ออิหลามไหมนะ
-
เชื่อง่ายไปนะบางที มีเหตุอะไรมารองรับกันนะ!! อืม.. จัดการซะทีเถอะ
-
ตอนนี้สั้นกระชับได้ใจความจริงๆนะครัช แหม่ :a5:
555+ เน้นเอาแต่เนื้อ น้ำไม่มีเลยเจงๆ นะเตง มารอลุ้นว่าอิโทจะเลิกแดรกหญ้า หันมาแดรกอิหลาม (หื้อ?!?) แทนรึป่าว กร้ากกก
แต่บอกตรงนะ ถ้าอิหลามมันแถแล้วโทไม่เชื่อ อยู่ๆมาเลือกเชื่อโมโม่ (เปลี่ยนชื่อเรียกไปเรื่อย) ได้เนี่ย คงต้องมีเท้าความฝั่งโทนี้สนุงอ่ะ ว่าได้รับข่าวคาว (?!?) อัลไลเพิ่มเติม ถึงทำให้พ่อพระเอกฟังนู๋โมบ้าง เพราะที่ผ่านมาไม่เห็นจะเคยฟัง ปักใจฝังรากลึกเอาหัวพุ่งชนอย่างเดียว (นี่คือพระเอกหรือกระทิงเปลี่ยว??)
แต่ท่าทางนู๋โม่ของเรา มันจะเจอความโฉดของพระเอกจนปลง จากกลัวลนลานเป็น ช่างแม่ม อยากทำเห้ไรก็ทำ... คือแลจะเหม็นเบื่ออิหน้าโง่นี่สุดๆอ่ะ สงสัยว่ามันจะรักกันไง๊ บอกตรงนะ เกลียดแสนแค้น ยังมารักง่ายกว่า เหม็นเบื่อ รำคาญ อีกง่ะ คือในความรู้สึกของนายเอกอ่ะ อิพระเอกมันไม่โฉดเท่า่ดักดานนะ นี่พูดเลย... รักคนเลวรักง่าย... รักฟายรักยาก... บอกตรง... :เฮ้อ:
เขารอตัวมาต่อน้าาา :katai5:
-
หวังว่าหลามคงไม่ใช้นิสัยนางอิจฉาไปมากกว่านี้นะ
-
หวังว่า ไม่ใช่เคลียร์กันจนโมผิดเหมือนเดิมนะ
หวังว่าโทจะไม่เชื่อปลาฉลามเป่าหู
ขอทีเถอะนะ พระเอกนะ ไม่ใช่ควาย
ถ้าโทยังจะโง่หลังจากนี้ แนะนำเลย หาพระเอกใหม่เถอะ
-
หวังว่าโทจะคิดเป็นนะ
ส่วนหลามกล้าทำกล้ารับเปล่า หรือชอบเป็นแต่อีแอบ
-
โอ๊ย สนุกกกก แต่สั้น คนอ่านมันไม่รู้จักพอนะคะ.........ขอโทษด้วยค่า
พระเอกฉันจะเลิกกินหญ้าแล้วใช่ไหม แต่ไม่ไว้ใจหลามเลย โมน่าจะเล่าให้ละเอียดกว่านี้
เดี๋ยวไปหลามก็ใส่ไฟ ๆ ส่วนโมก็เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว โทก็โมโหร้ายโมโหแรงแถมหูเบา
หวังว่าน้องนะโมจะหลุดข้อกล่าวหา และนายโทจะเป็นทาสรักนะโมตลอดไป โฮะๆๆๆ
โทหวงนะโมมาก อยากได้เป็นแฟนว่างั้นเถอะ เคยขอ เคยบอกรักเค้าป่าวละเธอ
ทำบ้างไรบ้างนะ รักเค้าก็ต้องบอกนะ ยิ่งคนแบบนะโมใช่จะรักใครได้ง่าย ๆ งานยากอ่ะขอบอก
ขอบคุณค่ะ
-
มาสั้นๆ
แถมค้าได้อีก!!!! :katai1: :katai1: :katai1:
หวังว่าตอนหน้าโทจะฉลาดและเชื่อใจนะโมมากขึ้นนะ(ถ้าไม่ฉลาด จะพาไปกินหญ้าแล้ว :m16: )
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
หลามอย่าตอแหลอีกนะ
พ่อโทสุดหล่อก็อย่าโง่นักละ
-
พี่แพรสั้นไปมัยยยยยย T^T
-
หวังว่าอีพระเอกจะโดนอัดตูดบ้างนะคะ คงจะสะใจดี เหอะๆ
-
ค้างง่ะ
อยากอ่านตอนเคลียร์กันจัง
อยากรู้เหตุผลไอหลาม
เลวมากทำกะเพื่อนงี้มีเหตุผลไรเนี่ยย
-
ทีงี้ล่ะเชื่อง่าย หวังว่าไปเคลียร์คงจบนะไม่ใช่แย่กว่าเดิม!
-
ค้างกว่าไม่มาต่ออีกคะแพร ฮือออออออออออออออออ
-
ค้างงงงงงงงงง :serius2:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :katai1:
ถึงโทจะใจร้อน วู่วาม แต่ก็พร้อมจะเชื่อนะโมนะ
ตอหน้าเคลียร์ๆ จะได้แฮปปี้ซะที
-
ให้พี่พลมายืนยันด้วยก็ดีนะ
-
อืมมม ตัดค่ะ ตัด จบค่ะ จบ ใจร้ายไปนะคะคนแต่ง :hao5:
-
ห๊ะ?! จบแล้ว?! คือ.... คือกู..... แบบว่า.... กูุงง
5555 มันไม่ใช่ไรไง คือ..... กูค้างงงงงงงงงงงง! :katai1:
ยังดีไรต์ยังอุสส่าห์มาอัพให้หายคิดถึงบ้างเป็นพักๆ(?) :z2:
จนเกือบจะลืม คือ เปิดมาหน้าแรกของเว็บ แล้วเห็นชื่อเด่นหราอยู่
ตอนแรกก็ว่า เอ๊ คุ้นๆ เหมือนเคยอ่านเว้ยเฮ้ย แต่นึกไม่ออก
เปิดเข้ามาพออ่านก็ อ้อ กูก็ว่าคุ้นๆอยู่ 55555 :hao7:
-
ค้างงงงงงงง อย่างแรง
สั้นอ่ะ
-
หวังว่าโทคงจะหายโง่นะคะ
ไม่ใช่ไปให้ไอ้หลามมันหลอกอีกหล่ะ
แต่ไอ้พี่พลเนี่ยทำไมต้องช่วยไอ้หลามด้วยอ่ะ
อ้ากกกกก....อยากอ่านต่อง่ะ :ling1:
-
ตอนหน้าโทจะหายโง่หรือจะโง่ต่อไปมาคอยดูกัน
-
โทบอกแดกหญ้าจนอิ่มละครับ555555555555555555555555
เคลียร์จบแต่เรื่องโทโมยังไม่จบอ่ะ
ยาวไปยาวไป ไถ่บาปอีกเยอะนะโท เอาใจช่วย .ตบบ่าปุๆ
-
เหมือนโดนมีดโกนคมๆตัดขั้วหัวใจซะงั้น ค้างมากค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่านมะกี้ อยากตบพระเอกให้คว่ำตอนละหลายรอบ
อิหลามนี่เลวมากอ่ะ คนแบบนี้คงไม่มีใครรัก แน่ๆ รอตอนต่อไปนะคะ
-
ไม่ว่ากันจ้า
แค่มาอัพก็ดีใจแล้ว
ตอนหน้าขอยาวๆนะ ชดเชยๆ อิอิ
-
หวังว่าไอ่โทมันจะไม่โง่ก๊อกสองโดนอิหลามตอแหลใส่ให้เชื่ออีกนะ
-
โท ยอมฟังแล้ว ขอให้ไอ้หลามไปสู่สุขคติ
ไอ้หลาม ไปตายส้าาาาาาาาาา
แล้วโทอ่ะ ต้องมาทำคะแนนต่อนะเฮ้ย
-
สั้นอะ :ruready หายไปนานขออย่างยาวได้ไหม :katai1: อยากรู้พระเอกของเรายังโง่อยู่ไหม(ทั้งๆที่ฟังแค่ไม่กี่ประโยคดันสะกิด ไอ้ที่พูดจนปากเปียกปากแฉะไม่มีฟัง) นะโมอย่ายอมรับ ให้อภัยง่ายนะ
-
จะไปรู้ทันจอมมารยาอย่างไอ้หลามหรอ ทางเดียวก็คือยั่วให้มันขาดสติจนพ่นออกมาเองนั่นแหละ
แต่ยังไงก็ช่าง โมเหนื่อยเกินพอแล้ว คนอ่านก็เหนื่อย ถ้าโทยังโง่ก็ไปเลย เลิกทนเลิกเจ็บเลิกเสียใจ
-
เราอ่านแล้ว ถ้าหากเป็นพี่พลคนเดียวโทจะปีักใจเชื่อ แต่พอหลามมาเอี่ยวโทเริ่มลังเลที่จะเชื่อเต็มร้อย
แต่ไปเคลียร์มันก็ดี แต่โทควรต้องทำใจเป็นกลางก่อน เพราะหากยึดติดว่าเพื่อนอย่างหลามไม่มีวันทำเรื่องนี้
สุดท้ายคุยไปก็เปล่าอยู่ดี เพราะเราเชื่ออิหลามมันต้องแถอีก และโทก็ต้องเชื่อ เพราะคำว่าเพื่อนสนิทค้ำคอ
และอย่าที่นะโมว่า โทควรจะชัดเจนสักทีกับเรื่องของนะโม
-
มาช้าไม่เท่าไหร่
ค้างนี่สิ มันค้างอ่ะ
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: ค้่างอีกแล้ววววววววว
แหม่...ลุ้นมากมาย ว่าอีหลามมันจะพูดว่าไง
:katai1: :katai1: มันต้องแก้ตัวอีกแหงเลยอ่า นิสัยอย่างมัน
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เป็นกำลังใจให้แพรนะจ๊ะ
-
โทก็เชื่อโมบ้างน๊าา
จะไปเจอนังหลาม
มันจะใส่ความอะไรโมอีกมั้งก็ไม่รู้~
-
หวังว่าโทคงไม่หูเบาไปกว่านี้แล้วนะ แค่นี้ก็จะกู่ไม่กลับแล้วววว
นะโมโดนทำร้ายมามากพอแล้วว สงสาร T T
-
ทีนี้โทเชื่อแล้วใช่มั้ย
ไม่ใช่ไอ้หลามพูดอะไรนิดหน่อยก็เปลี่ยนไปเชื่อมันน้า
รักนะโมก็ต้องเชื่อนะโมสิ
รออ่านต่อจ้า :pig4:
-
ตอนหน้าความจริงจะกระจ่างแล้วใช่มั้ยยย
ไอคุณโทจะเลิกโง่แล้วสินะ
-
ตอนทำๆมสั้นจุงงงงง :ling1: :ling1:
คุณหลามจะสตอเบอรี่ต่ออย่างไรน้าาาา
-
ค้างอีกแล้ววววววว :katai1:
ขอให้โทอย่าแดกหญ้าอีกนะ คนอ่านเพลียค่ะ
ปล. รักแพรมว๊ากกกกก ชุ้บๆ :mew1:
:กอด1:
-
มันสั้นและค้าง :m15: :m15: :m15:
-
ค้างอ่ะ โทจะเลิกมั่วและ
แต่เพิ่งเห็นภาพนิยาย สวยมากวาดเองอ่ะเปล่า
ถ้าไม่ได้วาดเอก ขอชื่อเรื่องหน่อยได้ไหม
แบบว่าเห็นภาพแล้วอยากอ่านเลยอ่ะ
-
หวังว่าโทจะได้กินข้างแทนหญ้าซะทีนะคะ
-
อืม ไปเคลียร์ให้มันจบๆ ซะพี่โทคงไม่โง่เชื่อไอ้หลามอีกนะ
เพราะคนอย่างไอ้หลาม......แม่งต้องแถ
เคลียร์ให้จบซะ แล้วจะได้เป็นเรื่องของคนสองคนซะที
ยังอยากติดตามคี่ของบูมอยู่นะ
รอจร้า......
-
ตามบูมไปด้วยสิ หลามมันร้ายจะตาย
-
สั้นไป แพรรี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3:
มาต่อไวๆน้าาา รอเสมอ :mew1: :mew1:
-
ขอเคลียร์ให้จบนะ โทอย่าโง่นะ ไม่โง่น้าาาาาาา
-
ค้างงงงง :ling1:
ตอนหน้าจะได้เคลียร์กันจริงๆมั้ย สังหรณ์ใจว่าฉลามจะเล่นตุกติก ฮือออ อยากอ่านต่อแล้ว :katai1:
-
พี่โททททททท จะเชื่อน้องโมจริงหรออ อ ออ
นี่แบบคาใจมาก เรื่องโมกับพี่พล ถ้าพี่พลมันทำน้องจริงๆนะ
เจอบาทาพญาเสือโคร่งแน่ ในใจคิดว่าพี่พลน่าจะเป็นคนดีแค่ถ่ายรูปพอ(หราาา)
รอตอนต่อไปค่ะ
เรื่องน้องบูม พูดเล่อว่านี่เป็นคนไม่ชอบ3 4 5P บลาๆเลย
หรือถ้านายเอกไปได้กับใคร ไปอะกรกับใคร แค่จูบนะยังจะกรี๊ดๆ
แต่เวลาอ่านน้องบูมแล้วับได้ ฮา (หรือน้องไม่ใช่นายเอกในความรู้สึก)
แต่แบบน้องบูมมันน่ารักด้วยแล้วสองหน่อเพื่อนเกลอก็เสน่ห์ล้นมาก
อ่านแล้วพูดเลยว่านี่เลือกไม่ถูกเลยว่าชอบใคร ฮ่าๆ เรื่องน้องบูมนี่เรท ฉได้ใจพี่มาก กิ้วๆ
ใจก็ชอบพี่นิว อีกจก็พี่ก๊าซ สรุปควบสองงง><
-
:ling1:
-
ค้างไปอีกกกกกกกกกกกกกกกก :ling1:
ขอให้เคลียร์นะ ขอให้เคลียร์
-
ค้างงงงงงงง
-
เกือบลืมแล้วนะเนี่ย... ได้โปรดรีบมาอัพเถิดดด.ด.ด.ด..ด.ด
-
มารอตอนต่อไปครับ
กำลังลุ้นเลยว่าโทจะเป็นควายอีกหรือเปล่า
ถ้าหลงเชื่อไอฉลามอีกรอบ
รับไม่ได้ที่พระเอกเป็นควาย
ไม่คิด ตรวจสอบ ก่อนที่จะหลงเชื่อเลย
คนเขียนสู้ๆ นะครับ
-
เข้ามารอ part 2 น้าาาาาาา :katai1: :katai1:
-
มึงตายแน่หลาม
-
โอย เป็นอะไรที่ค้างมากกกกกกกกกก :z3:
-
มาต่อเถอะ พลีสสสสสสส :hao5:
-
เคลียร์ๆกันสักที จะได้จบๆไป
-
ทีนี้จะได้รู้ความจริงซะที
ยังไงๆโทเค้าไม่ปล่อยโมหรอกนะ
รู้ว่ารักซะขนาดนั้น
-
เราขอร้องหล่ะ ตอนต่อไปโทช่วยตาสว่างหน่อยเหอะรำคาญอีหลามมากกกกก อยากวิ่งเข้าไปโบก
-
อัพเถิดคนดี พี่รออยู่ตรงนี้มาแสนนานนน ~
-
รอดูว่าหลามจะตอแหลอะไรต่อ
-
มารอด้วยคน
-
:call:
-
เพิ่งมาเจอเรื่องนี้ สงสารนะโมมาก หลามทำได้ไงขนาดนี้
-
ปล่อยให้อยากแล้วจากไป :katai1:
-
คุณแพรคิดถึงงงงเหลือเกิน
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
มาต่อเถิดหนาาาาาาาาา หวังว่าโทจะหายโง่นะ
-
:katai5:รอน้าาาา มาต่อเร็วๆค้างมากมาย อยากให้โทตาสว่างสะที่ ไม่อยากเห็นพระเอกซื่อบื้อหลอกนะ :katai1:
-
นานแล้วน่ะ :angry2: :angry2:อยู่ไหนนี่ เขาคิดถึง :hao5:
-
มาต่อเถอะค่ะ T^T
ขุดกระทู้จนมือจะพังอยู่แล้ว เธอก็ไม่มาต่อสักที~
ปล. ยังรออยู่นะ :กอด1:
-
มาช่วยขุด ^^
-
มารอ กรุณากลับมาอัพนะค่ะ พลีสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1: :mew6:
-
เมื่อไรจะมาต่อครับ
รออ่านทุกวันเลย
-
รอนะโมจนรากงอกแล้ว :z10:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
ยังคงรอทุกวัน ที่ที่เราได้อ่านนิยายเมื่อก่อน ยังจำซ้ำๆได้ทุกตอน คิดถึงน๊ารออยู่ๆๆๆจ้า
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
รอคอยยยยยย เธอมาแสนนน นานนนนนน :ruready
-
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธอจะมาเมื่อไร
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:mc2: เข้ามาแฮปปี้เบิร์ดเดย์ย้อนหลังค่ะ :mc3:
ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
แล้วก็ขอให้สร้างสรรค์ผลงานดีๆมาให้พวกเราได้อ่านกันอีกเยอะๆนะคะ
ปล. อย่าลืมมาต่อเรื่องด้วยนะตัวเอง
:a13:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
มาเหอะ รออยู่
-
คนเขียนหนีหนี้เหรอห้าาาาาาา :katai5: :katai5: :katai5:
-
กลับมาได้หรือเปล่า
-
มาดันๆ
เมื่อไรจะมา
-
คิดถึง :)
-
:katai5: เมื่อไรมา
-
ชอบให้ค้าง แต่ไม่เป็นไร เป็นกำลังใจให้คนเขียน สนุกมาก มาต่อเร็วนะ รออ่าน
-
สนุกมากกกกกค รอ ร๊อออ รอ นะคะ :กอด1:
-
มาเถอะนะTT
-
รอ ร้อ รออออออออออ
-
คนเขียนลืมแล้ว ว่ามีพวกเรารออยู่
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
:hao5:เมื่อไหร่จะมาต่อค่ะ รอๆๆๆๆๆๆ :mew2:
-
เค้ารอตะเองอยู่น้าาาาาา
-
นานแล้วน่ะเมื่อไรมา
-
:mew2: :mew2: :mew2:รอออออออออออออออต่อไปปปปปปปปปปปปปปปปป :call: :call: :call: :call:
-
:ling1: :katai5: :katai3: :katai1: :katai4: :katai4: รอออออ
:call: :call: สาธุ นะโมๆ มาเต๊อะๆ :call: :call:
-
มันมากกกก ระทึกใจถี่ๆ อยากรู้เรื่องต่อที่สุด
สังหรณ์เบาๆว่า...หลามแถดริฟท์ซ้ายขวา รอดไ้ด้ชัวร์
และโทก็จะเชื่อเพื่อนรัก แล้วมาลงที่โมอีกดอก ซวย!
ว้ากกกกก อยากยำ(ตีน)ปลาฉลาม หนอย...อีแอบ
//อ่านแล้วอินมากเรื่องนี้
-
หายไปหนายอ่ะ คิดถึงๆรีบมาแต่งไวไวน๊า เป็นกำลังใจให้ สู้ๆคร๊า *0*
-
เมื่อไหร่จะมาอัพอ่า >< รออยู่นะ
-
รอ ฉันรอเธออยู่ ^_____________^
-
:hao6:และแล้วก็กลายเป็นนิยายดองจนได้ ไม่น่าเลย :sad4:
-
กำลังมันส์ สักวันเธอจะกลับมา
-
จะไปอัพหลังสอบไฟนอลเลยรึเปล่านะ :hao5:
-
มาได้แล้ว
รอๆ
-
:katai1: มายังน้อ
-
หายจย้า คิดถึงนะค่า
-
คิดถึงเรื่องนี้จังค่ะ :o12:
-
พี่แพรขร่า จะเดือนหนึ่งแล้วนะ :mew2: :mew4:
-
พึ่งมาตามอ่านคะ เนื้อเรื่องดำเนินเร็วดีนะคะ ชอบๆ ไม่ขัดใจ
ติดตามคะ คนเขียนหายไปไหนนะ
-
คนเขียนหาย... :katai1:
-
:a5: :a5: :a5:
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวจบ สนุกมากค่ะ
แต่ตอนนี้ค้างอย่างแรง
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
รอติดตามตอนต่อไปนะ
-
:really2:
-
อ่านรวดดดเดียว เลยทีเดียววว :o8:
ตอนแรกกะว่าจะหาเรื่องที่ฮาๆอ่าน เห็นชื่อเรื่องก้อคิดว่าคงมาแนวๆสบายๆ อ่านๆไป
ก้อเจอพระเอกเราต้มมาม่าจนเดือดกระจายมานอกหม้อ และต่อมาก้อการ หักเหลี่ยมเฉือนคมเล็กน้อยของน้องเหาฉลาม
แต่สนุกคร่าาา หยุดมิด้ายยย :hao7:
แต่พอถึงน้องบูม 3P เค้าชอบอ่าาา ขอเรื่องน้องบูมเป็นเรื่องหลักเลยได้มิเคอะ!!!? แอร๊ยยย!! :impress2:
-
มันช้ำใจตอนนี้เพราะคิดถึงนะโม
-
รวดดเดียวถึงตอนปัจจุบันเลยยย
มาต่อเร็วๆนะคะ สนุกมากกกก
-
มาต่อได้แล้วนะ อยากอ่านต่อแล้วง่าาา T^T เค้าอยากอ่านๆๆๆๆๆๆ :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
เราว่าพอไปเคลียรนะ
อิหลามแหลแม่งดริฟท์โชว์แล้วไอ่หน้าโง่โทแม่งเสือกเชื่อ
สุดท้าย นะโมที่รักเราต้องเจ็บช้ำอีก ถ้ามันเกิดนะ เปลี่ยนพระเอกเหอะ ไม่ก็อยากให้นะโมหลับไปตลอดกาลแบบหนีความจริงแม่ง
วินาทีนี้มันอินจัดอ่ะ
-
รอ ฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยูหนใด เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไร
แงๆๆๆๆ รอนะโมอยู่นะคะ :z3:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อ
เค้าคิดถึงนโม ตามมาจากธันวลัยเลยนะ
-
สอบเสร็จช้าจังเลยยย ที่รักเค้ารออยู่น้าาา :z3:
-
ไปเคลียร์กันนานจัง อิอิ
-
ได้โปรดมาต่อนะจ๊ะะะะะะะ เค้ารอใจจะขาดแล้ว
-
:กอด1: :กอด1:
-
คิดถึงจังเลยค่ะคุณแพร มาดันให้เนอะ
-
รอนะโมจนรากงอกจะทะลุแกนโลกแล้วครับ
มาอัพต่อเถอะนะครับ พลีสสสสสสสสสสสสส!
-
รอคะ o13
-
รอชั้นรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด
อยากอ่านใจจิขาดแล้วววววววว :ling1:
-
อัพเถ้อออออออออออออออออออออ :katai4:
-
เธอหายไปเลย หายไปในอากาศ.........
-
ห๊ะ?? อะไร?
อย่าใ้พระเอกของเรื่องโง่อีกนะคะ - -
-
แอบเห็นว่าสอบเสร็จนานแล้วก็ยังไม่มาาา :hao5:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:คนเขียนหายไปไหนนนนนนนน :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :call: :call: :call:
-
คิดถึงนะโม โทยังไงหลามก็มีส่วนผิดแต่คิดดีๆถ้าหลามไม่ทำแบบนี้โทอาจไม่ได้ลงเอยแบบนี้กับโมก็ได้ ยังถือว่าหลามมีความดีความชอบบางส่วน อิอิ. ยังไงก็รอเสมอนะคะ :call: :call:
-
ค้างงงงง
จะเป็นไงต่อไปเนี้ยยย
มาต่อเร็วๆเน้อ :mew2: :pig4:
-
เราก็อยากอ่านต่อแล้วน้าาาาา
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
โอม คนเขียนจงมา!! :laugh:
/me จุดธูป อัญเชิญของเซ่นทั้งหลายรอ :hao6:
มาต่อเร็วๆน้า กำลังอินส์ ~>< :mew2:
-
มาต่อเถอนะ ค้างอย่างแรง :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
สนุกมากค่ะ
พึ่งอ่านครั้งแรก
ติดใจเลยค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะกำลังมันส์เลย อิ อิ :katai2-1:
-
ง่ะ
เพิ่งมาอ่าน กำลังจะเคลียร์อยู่แล้วเชียว
ฮืออ เหลือบมองว่าอัพล่าสุดเดือน 1
แงงงงงง้
มาต่อเถอะนะคะ อยากรู้มากเลยว่าฉลามจะบอกว่ายังไง
-
อยากจะตบคนเขียน..เขียนให้อยากแล้วก็จากไป
-
ยิ่งเห็นชื่อเรื่องยิ่งคิดถึงนะโม เมื่อไรมา
-
จะ 3 เดือนแล้วนะ
-
ได้โปรดมาต่อทีเถอะคะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
มาต่อเถอะนะ ขอร้อง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:sad4: :o12: มาต่อทีเถอะนะคะ คิดถึงนะโม จัดการคุยกับฉลามนานไปแล้วววววววววววววววว มาต่อเถอะนะคะ :hao5: :hao5:
-
เข้ามาจุดธูปกรวดน้ำ เล่นไสย์ ร่ายเวทย์ คิดแผน เรียกเจ้าของเรื่องออกมาครับ :hao7:
-
ขอเป็นอีกกระบอกเสียง ที่เรียกร้องให้มาอัพต่อ :ling1: :ling1:
-
นานไปมั้ยค่ะ เรารออยู่นะ อยากอ่านมากกกกกกกกกกกกแล้วอ่ะ ได้โปรดกลับมาเถอะค่ะ
-
สงสารนะโม :m15:
-
จะลงแดงตาย อินจัด
อร๊ากกก นี่มันสามเดือนแล้วนะ
พ่นไฟโฮกฮาก
:katai1:
-
สวัสดีวันครบรอบสามเดือนที่คุณหายไป *ร้องไห้แปป* :o12: :sad4: :mew6: :hao5:
-
สวัสดีวันครบรอบสามเดือนที่คุณหายไป *ร้องไห้แปป* :o12: :sad4: :mew6: :hao5:
ร่วมร้องด้วยคน T^T
-
สวัสดีวันครบรอบสามเดือนที่คุณหายไป *ร้องไห้แปป* :o12: :sad4: :mew6: :hao5:
ด้วยคน เมื่อไหร่จะกลับมา
-
งะ อ่านรวดเดียวเลยอะ นี่ขนาดเพิ่งอ่านจบยังค้างขนาดนี้ ละคนที่รอตั้งแต่แรกคงลงแดงแล้วอะ
ชอบคะ หนุกมากอะ ตอนนู๋โมโดนจิ้มครั้งแรกเราน้ำตาซึมเลยอะ สงสาร ดีที่มีเพื่อนแบบบูมอยุ่ด้วย
ไม่คือว่าหลามจะเป็นคนอย่างนี้เลยอะ เลวมาก ใช้ความเป็นเพื่อนมาทำอย่างนี้
ถ้าทำได้จะเข้าไปจิกหัวตบมันแทนนู๋โมละเนี่ย โทดทีคะ อินไปหน่อย มาต่อไวๆนะคะ รอด้วยอีกคน :)
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ในรูปมันใครละ เครียดแทนนะโมมมม
-
กลับ
มา
เถอะ
คน
ดี
เรา
รอ
มา
นาน
มาก
แล้ว
นะ
จง
กลับ
มา
แต่
ต่อ
ให้
เถิด
จะ
ลง
แดง
ตาย
อยู่
แล้ว
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ว๊าย รอๆ ยังมาต่อชิมิ
-
กรี้ดดด อหหห เอาให้จบ!!! โท อย่าโง่ไปมากกว่านี้
ชอบนะโมที่ไม่ยอมคนนี้แหละ และชอบมากที่เล่าให้โทฟัง
มันจะเชื่อไม่เชื่อก็อยู่ที่ว่ามันจะได้เป็นพระเอกต่อไป
หรือให้นะโมไปเจอคน ที่ไม่ใช่ควายแบบโทอะ
ส่วนอีหลาม อิเลว ขอให้อกแตกตาย สาวแตก ให้บ้าตายไปเลย!!!
จะยังไม่เกียดจ๊อบ รอดูก่อนว่าจ๊อบเลวหรือป่าว
อ้อออ!! ไอเห้พี่พลอีกตัว รู้สึกผิดพ่องงง บูมบรึ้มๆไปจัดการเลย
ต่อยให้แม่งดังหัก อหหห มาขอโทษและสารภาพผิดเดียวนี้!!!
-
กรี้ดดด อหหห เอาให้จบ!!! โท อย่าโง่ไปมากกว่านี้
ชอบนะโมที่ไม่ยอมคนนี้แหละ และชอบมากที่เล่าให้โทฟัง
มันจะเชื่อไม่เชื่อก็อยู่ที่ว่ามันจะได้เป็นพระเอกต่อไป
หรือให้นะโมไปเจอคน ที่ไม่ใช่ควายแบบโทอะ
ส่วนอีหลาม อิเลว ขอให้อกแตกตาย สาวแตก ให้บ้าตายไปเลย!!!
จะยังไม่เกียดจ๊อบ รอดูก่อนว่าจ๊อบเลวหรือป่าว
อ้อออ!! ไอเห้พี่พลอีกตัว รู้สึกผิดพ่องงง บูมบรึ้มๆไปจัดการเลย
ต่อยให้แม่งดังหัก อหหห มาขอโทษและสารภาพผิดเดียวนี้!!!
-
เค้ารอนานแล้วนะ ปกติไม่เคยทิ้งร้างนิ แร่ทำไมเรื่องนี้ถึงได้ปล่อยทิ้งแบบนี้อ่ะ ทำไมเป็นแบบนี้!!!! กลับมาได้ไหม :hao5: ได้โปรดเถอะคุณแพร :z3: อย่าทัำร้ายกันด้วยวิธีเน้!!!! :o12:
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ฮัลโหล ฮัลโหลล มีใครอยู่มั้ยคะ?
-
กลับมาเถิดคนดี พี่ให้อภัยเธอแล้ว
-
กรี้ดดด อหหห เอาให้จบ!!! โท อย่าโง่ไปมากกว่านี้
ชอบนะโมที่ไม่ยอมคนนี้แหละ และชอบมากที่เล่าให้โทฟัง
มันจะเชื่อไม่เชื่อก็อยู่ที่ว่ามันจะได้เป็นพระเอกต่อไป
หรือให้นะโมไปเจอคน ที่ไม่ใช่ควายแบบโทอะ
ส่วนอีหลาม อิเลว ขอให้อกแตกตาย สาวแตก ให้บ้าตายไปเลย!!!
จะยังไม่เกียดจ๊อบ รอดูก่อนว่าจ๊อบเลวหรือป่าว
อ้อออ!! ไอเห้พี่พลอีกตัว รู้สึกผิดพ่องงง บูมบรึ้มๆไปจัดการเลย
ต่อยให้แม่งดังหัก อหหห มาขอโทษและสารภาพผิดเดียวนี้!!!
เห็นด้วยกับความคิดเห็นนี้
มันฮามากกกกกกกกกกก
ปนสะใจดี
-
มีปัญหาอะไรก็เข้ามาแจ้งความคืบหน้าหน่อยนะค้า คนรอมันเหนื่อยยยยย ฮือออออ
-
:m22: :m22:
:call: :call:
:m32: :m32:
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
:m22: :m22:
:katai1: :katai1:
:seng2ped: :seng2ped:
-
ทำไมเรื่องนี้ถึงหายไปเลยล่ะคะ :o12:
-
:sad4: :o12: o22 :z3: ได้โปรดมาต่อเถอะนะคะ
-
ก็ว่าจะเลิกสนใจติดตามเรื่องนี้อย่างเด็ดขาดแล้วน่ะ แม่งหายไปนานเกินไปแล้ว แต่แค่เห็นแค่ชื่อแค่นี้เอง มันก็อดที่จะเข้ามาทวงถามความคืบหน้าไม่ได้ทุกทีไป
คิดถึงนะโม สงสารนะโม และยังคงโกรธผสมโมโหเหี้ยโทอยู่ทุกขณะจิต
-
...4เดือนผ่านไป...
-
เรื่องนี้... อ่านแล้วอึนมากอ่ะ หลากหลายอารมณ์กราดเกรี้ยว เหอๆ เด็กปกป้องโผล่มาแบบบทสำคัญน่าดูแต่กลับไม่ค่อยมีบทบาทเลยน๊าาา จ๊อบนี่ก็จืดจางน่าดู ยังไม่รู้เลยจ๊อบจะเป็นแบบบูม(รวยนิสัยดี)หรือแบบฉลาม(รวยนิสัยน่ารังเกียจ) ส่วนโทนี่ก็ร้ายมาตลอด นะโมบอกอะไรไม่เคยเชื่อ แต่อยู่ๆทำไมถึงยอมเชื่อนะโมขึ้นมาซะงั้น ปุ๊ปปั๊ปไปหน่อยนะ
นานแล้วนะคะ 4 เดือนผ่านไป เมื่อไหร่จะมาต่อคะเนี่ย?! :ling1:
-
:z3: ค้าง
-
หายไปนานมากเลย รออ่านต่ออยู่นะครับ
-
:katai5:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกอะ
ค้างด้วย
อยากให้มาต่ออีกน้าาาา ^____^
-
คิดถึงนะโมจุงเบย :sad4:
-
(http://www.jijaa.com/wp-content/uploads/1470034_669571669761051_1102260437_n.jpg)
-
แง่ๆๆๆๆๆๆๆๆ ค้างงงงงง :ling3:
-
- 12 -
(part2)
ผมเห็นไอ้หลามผ่านกระจก มันนั่งชิลอยู่ที่ร้านกาแฟชื่อดังแห่งหนึ่ง ชิลไปเถอะมึงก่อนที่มึงจะไม่มีโอกาสได้นั่งชิลแบบนี้อีก ทันทีที่เปิดประตูร้านเข้าไปคนที่กำลังนั่งจิบกาแฟก็ยิ้มให้กับไอ้โททันที
“มีอะไรวะมึง รีบร้อนมาหากูเชียว คิดถึงกูหรา” มันยังทำเป็นเล่น มือตบไปที่โซฟาอีกข้าง “นั่งลงก่อนดิ”
ผมสังเกตไปรอบๆร้าน มีพนักงาน 2 คน กับมันที่เป็นลูกค้าและผู้หญิงที่นั่งข้างๆมันอีก 1 คน
หึ ก็ดี คนน้อย เรื่องจะได้ไม่ต้องวุ่นวายมาก
“นี่ครีม” มันแนะนำผู้หญิงข้างๆให้ผมกับโทรู้จัก เธอยิ้มให้อย่างน่ารัก หน้าตาเธอเหมาะสมกับไอ้หลามดีครับ ส่วนนิสัยนั้นจะเหมือนกับไอ้หลามด้วยรึเปล่า...อันนี้ผมก็ไม่รู้
“ครีมกลับไปก่อนนะครับ พอดีหลามมีเรื่องจะคุยกับเพื่อนๆน่ะ ไว้หลามจะโทรหานะ กลับดีๆนะครับ” มันบอกก่อนจะหอมแก้มขาวเนียน ครีมโบกมือบ๊ายบายพวกเราทุกคนและเดินออกจากร้านไป
“มึงร่วมมือกับพี่พล วางยานะโม แล้วถ่ายรูปแบล็คเมล์ส่งมาให้กูใช่มั้ย!?” ไอ้โทเข้าเรื่องทันที ฟังจากน้ำเสียง มันพยายามสะกดกลั้นอารมณ์เป็นอย่างมากที่จะไม่ให้ตัวเองลุกไปกระชากคอเพื่อนสนิท คนถูกถามเบิกตากว้างนิ่งไปพักนึง ก่อนจะรีบแก้ตัวว่า
“หะ เห้ยยยย มึงพูดเรื่องเหี้ยไรวะ?”
“ก็เรื่องเหี้ยๆที่มึงทำกับกูไงไอ้สัด” ผมลุกขึ้น ความอดทนเริ่มถึงขีดจำกัด จิตใจมันทำด้วยอะไร ถึงได้ยังตอแหลเล่นละครอยู่แบบนี้ “มึงใช้พี่พลให้วางยากูตอนเลี้ยงสายรหัสปีที่แล้ว ใช้ให้พี่เค้า....”
คำๆนั้นมันจุกอยู่ที่อก ผมไม่อยากใช้คำๆนั้นเพราะมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า...แต่ผมก็ต้องพูดต่อไป อธิบายเรื่องทุกอย่าง เรื่องชั่วๆเลวๆที่มันทำกับผม
“มึงใช้ให้พี่เค้าข่มขืนกู ก่อนจะถ่ายรูปเก็บไว้ แล้วมึงก็เอารูปนั้นส่งให้โทดู แต่แค่นั้นคงไม่สะใจมึงมั้ง มึงถึงได้เอารูปกูไปโพสขายนวดในเน็ตต่อ!”
ถึงตอนนี้เป็นไงเป็นกัน ถ้ามันยังไม่ยอมรับ ไอ้โทไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด ผมก็จะขอตั๊นหน้า กระทืบมันเอาให้สาสมกับสิ่งที่มันทำไว้ ต่อให้ผมถูกไล่ออกผมก็จะไม่เสียใจ ดีซะอีก...ผมจะได้ไปพ้นๆจากพวกมันสักที!
ผมคิดว่าผมจะได้เห็นสีหน้าซีดเผือดของไอ้หลาม แต่ผมคงลืมไปว่านี่คือปลาฉลาม คนที่ตีสองหน้าเก่งและแถขั้นเทพเป็นที่สุด
“อะไรวะ กูงง ... นี่มันเรื่องอะไรกัน...?” มันทำสีหน้างงงวยและไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด
“ไอ้…!!!!”
“อ้อ..เรื่องที่มึงขายน้ำหรอ?” มันเน้นคำว่าขายน้ำอย่างจงใจ “จะหาว่ากูเป็นคนเอารูปมึงไปโพสงั้นสินะ? แถมยังร่วมมือกับพี่พลอีกเพื่อเอารูป..เอ่อ...ที่มึงนอนกับพี่พลส่งให้ไอ้โทดูงั้นหรอ? หลายขั้นตอนไปปะวะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
ผมมองหน้ามัน แต่มันก็ยังสามารถพูดในสิ่งที่ตัวเองทำแต่เหมือนไม่ได้ทำได้แนบเนียน
“ถ้ากูทำจริงนะ กูต่อยมึงก็จบแล้วปะวะ ไม่ต้องเสียเวลาหลายขั้นตอน มึงก็รู้นิสัยกูดีไอ้โท” มันหันไปถามไอ้โท ท่าทางของมันเหมือนเพื่อนสนิทกันจริงๆ ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น ซึ่งมันก็ดูลังเลกับสิ่งที่ไอ้เหี้ยหลามมันตอแหลออกมาด้วย
นับถือมึงจริงๆว่ะ ทำได้ไงวะ พูดให้ตัวเองไม่ผิด เอาดีเข้าตัว โยนความชั่วให้คนอื่น
คงมีแต่ผมที่รู้ ทุกคำพูด ทุกการกระทำของมันล้วนโกหกทั้งเพ แม้กระทั่งลมหายใจของมันยังเฟคเลย ต่อหน้าผมพูดอีกอย่าง ต่อหน้าโทพูดอีกแบบ เหอะ!
“กูเสียใจนะที่มึงกล่าวหากูแบบนี้” ตบท้ายด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ แค่นี้มันก็เป็นฝ่ายเหนือกว่าโดยที่ไม่ต้องทำอะไรมาก ปล่อยให้ผมดิ้น คายความจริงออกมาทุกอย่าง แต่มันก็สามารถปฏิเสธได้ทุกข้อกล่าวหา
ผมน่าจะอัดเสียงมันไว้...เมื่อตอนกลางวัน แต่ผมไม่เหลี่ยมจัดเหมือนมันไง บางทีถ้าผมกลับไปตั้งต้นใหม่ หาหลักฐานหาพยาน เอาให้มันดิ้นไม่หลุด คำพูดของผมคงมีน้ำหนักมากกว่านี้
“มึงเป็นเพื่อนกูนะไอ้เตี้ย ถึงมึงจะจน หล่อไม่เท่าพวกกู สูงไม่เท่าพวกกู แต่ยังไงมึงก็คือเพื่อน” ไอ้หลามพูดติดตลกด้วยน้ำเสียงจริงใจที่ผมโคตรจะสะอิดสะเอียน
เพื่อนหรอ...มึงกล้าพูดคำนี้ออกมาได้ยังไง....
ผมหันไปมองด้านข้างไอ้โท ไม่รู้ว่าตอนนี้ในหัวสมองกลวงๆของมัน (เฉพาะเรื่องแบบนี้) กำลังคิดอะไรอยู่ มันอาจจะเชื่อในสิ่งที่ไอ้หลามพูดก็ได้
บรรยากาศภายในร้านมีเพียงแค่เสียงแอร์กับเสียงเครื่องบดเมล็ดกาแฟ ไอ้หลามยกกาแฟขึ้นมาดื่มก่อนจะก้มมองนาฬิกาเรือนหรูแล้วพูดว่า
“เรื่องที่จะพูดมีแค่นี้ใช่มั้ย? งั้นกูไปก่อนนะ ต้องไปรับยัยวาฬที่เรียนพิเศษ...อ้อไอ้โม เรื่องที่มึงขายตัวขายตูดกูเข้าใจนะ และไม่ได้รังเกียจมึงเลย กูรู้ว่าชีวิตคนเรามันไม่เหมือนกัน ทางเลือกของมึงอาจมีไม่มาก มึงถึงได้เลือกทำอาชีพนี้...แต่กับเพื่อนคนอื่น กูก็ไม่รู้นะว่าเค้าจะรับได้เหมือนกูรึเปล่า ไปละ บาย”
ฟังแล้วดูดีเนอะว่ามั้ย? ดูเป็นเพื่อนที่แสนดี แต่เปล่าเลย ไอ้ตรงประโยคท้ายนั่นมันคือคำขู่ชัดๆ บวกกับสายตาที่จ้องตรงมายังผมแล้วทำให้ผมอ่านออกทันทีว่ามันจะสื่อถึงอะไร
...ถ้าผมยังไม่ออกไปจากชีวิตไอ้โท เรื่องที่ผมขายตัวได้รู้กันทั่วแน่ และไม่ใช่แค่ในหมู่เพื่อนๆ อาจจะลามไปทั่วมหาวิทยาลัยเลยก็เป็นได้
กลับมาที่คอนโดหรู ไอ้โทไม่พูดอะไรสักอย่าง ใบหน้ามันสงบ ราบเรียบ ดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไร
จนเมื่อเปิดประตูห้องเท่านั้นแหละ ผมชิงพูดขึ้นมาก่อนที่มันจะเอ่ยปาก
“ปล่อยกูไปเถอะ” ไอ้โทหันขวับมายังผมทันที “ไม่ว่ามึงจะเชื่อไอ้เหี้ยหลามหรือเชื่อกู...กูขอร้อง ปล่อยกู อย่ามายุ่งกับกูอีก”
นี่เป็นหนทางเดียวที่ผมคิดออกในตอนนี้ ผมเหนื่อย เบื่อ ทุกสิ่งอย่าง ต้องมาสู้รบกับความตอแหลของไอ้เหี้ยหลาม แถมวันดีคืนดีจะถูกเจ้าของห้องข่มขืนตอนไหนก็ไม่รู้
ไม่ใช่ว่าผมยอมแพ้ เรื่องไอ้เหี้ยหลามผมเอาคืนแน่ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ขอผมได้ตั้งหลัก คิดหาทางออกก่อน
“ไม่!!” มันเดินตรงเข้ามาบีบแขนผม ตะโกนใส่หน้าผม “มึงเป็นของกูแล้ว ห้ามไปไหนทั้งนั้น!”
“เหอะ กูเป็นของมึงงั้นเหรอ? มึงแน่ใจเหรอ? กูถามจริงเถอะ ทุกวันนี้มึงมีความสุขมั้ยที่ได้อยู่กับกู” ผมถามมันด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“...” มันไม่ตอบ
“กูถามว่ามีความสุขมั้ย? ตอบสิวะ!! มึงเอาแต่พร่ำบอกว่ากูเป็นของมึงๆๆๆ แต่วิธีการที่มึงทำให้กูเป็นของมึงมันไม่ได้ทำให้ทั้งกูและมึงมีความสุขเลย!” ผมทนไม่ไหว ระบายความในใจที่กักเก็บมานานจนหมดสิ้น “กูเบื่อ เบื่อเหี้ยๆ แค่มึงเข้าใจผิดคิดว่ากูขายตัว แต่มึงโกรธกูจนข่มขืนกู พอกูจะอธิบายมึงก็ไม่ฟัง กูบอกตามตรงว่ากูโคตรทรมาน ขยะแขยง อยากจะตายๆไปให้พ้นจากมึงสักที!”
ผมหอบหายใจตัวโยน ไอ้โทนิ่งแต่แววตามันฉายประกายบางอย่าง
“กู...” มันพูดแค่นั้น ท่าทางมันเริ่มโอนอ่อน ผมต้องใช้โอกาสนี้พูด...พูดเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากสถานะบ้าๆนี้สักที
“หรือจะเย็-ตูดกูอีกสัก5น้ำ7น้ำ มึงเอามั้ย!? มึงเอากูให้คุ้ม เอากูจะกว่ามึงจะพอใจ อยากจะจินตนาการว่ากูเป็นของมึงหรือเหี้ยไรก็แล้วแต่มันก็เรื่องของมึง ไหนๆก็ซื้อขาดมาแล้วนี่ มึงอยากให้กูเป็นยังไงว่ามาเลย กูจะทำให้ทุกอย่าง แต่จบหลังจากนี้มึงจะไม่ได้เห็นหน้ากูอีก” ไม่ว่าเปล่า ผมจัดการกระชากเสื้อตัวเองออก ปลดซิปอย่างรวดเร็ว ตรงดิ่งเข้าไปกอดคนตรงหน้า ลูบไล้มัน จนในที่สุดมันก็จับข้อมือผมแน่นแล้วกระชากตัวผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด
“กูขอโทษ”
“...”
มือหนากดศีรษะผมให้จมลงกับอกแกร่ง ริมฝีปากกับจมูกมันซุกอยู่ในกลุ่มเส้นผม ถึงแม้จะพูดไม่ถนัดแต่ผมกลับได้ยินชัดเจน
“ขอโทษนะ...ขอโทษจริงๆ”
คำพูดที่ผมเตรียมไว้เพื่อประชดประชันพลันกลืนหายลงไปในลำคอ ความจุกแน่นเข้ามาแทนที่ ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว แต่ผมจะร้องไห้ไม่ได้เพียงเพราะแค่มันกอดผมและคำขอโทษที่ผมไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากปากมัน
ผมจะอ่อนแอให้มันเห็นตอนนี้ไม่ได้
ปล่อยให้มันกอดผมอย่างนั้นอยู่นานก่อนที่จะผลักตัวออกช้าๆ เราประสานสายตากันเหมือนจะเข้าใจกันดี แต่แล้วคำพูดต่อมาของผมทำให้มันมองหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“ถ้ารู้สึกผิดจริงๆก็ปล่อยกูไป” ผมยังยืนยันคำเดิม “อย่ามายุ่งกับกูอีก”
“แต่...”
“หึ กูรู้ว่าจนถึงตอนนี้มึงยังสงสัยในตัวกูอยู่ว่ากูขายจริงมั้ย? แล้วไอ้หลามมันทำอย่างที่กูว่ารึเปล่า? กูรู้ว่ามึงไม่ได้เชื่อกูเต็มร้อยหรอก” ไอ้โทเงียบไป
ผมว่าแล้ว...มันยังไม่ปักใจเชื่อผมเต็มร้อยจริงๆ
“กูขอร้องล่ะ...” ผมมองตามันอย่างจริงใจที่สุด “อย่าทำให้กูต้องเกลียดมึงไปมากกว่านี้เลย”
พูดจบผมค่อยๆเดินถอยหลังออกมาช้าๆ ก้มตัวลงเก็บเสื้อผ้าที่ถอดไว้เมื่อครู่
“ไม่! กูไม่ให้ไป” จู่ๆมันก็คว้าตัวผมไว้อีกครั้ง “ขอโอกาสกูได้แก้ตัว”
“หึ” ผมหัวเราะในลำคอ “ทั้งๆที่มึงทำกับกูไว้ขนาดนั้นเนี่ยนะ?” ผมผลักตัวมันออก “กูถามจริงเถอะ กูไปทำไรให้มึงแค้นนักหนาถึงกับต้องมา...ทำกับกูแบบนี้ มึงไม่ขยะแขยงบ้างรึไงวะ”
มันส่ายหัว ท่าทางมันตอนนี้ราวกับกลัวที่จะสูญเสียผมไปจริงๆ
“แต่กูขยะแขยง ทั้งตัวเอง...ทั้งมึง” พูดจบผมไม่รอให้มันได้ตอบ เปิดประตูแล้ววิ่งออกมาจากห้องนั้นทันที พอดีกับที่ลิฟท์เป็นใจเปิดอ้ารับผม เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนประตูลิฟท์จะปิดลงคือผีเท้าหนักๆกำลังวิ่งตรงมาทางนี้
เมื่อถึงชั้นล๊อบบี้ผมรีบออกไปยังหน้าคอนโดเพื่อโบกแท็กซี่เป็นครั้งที่สอง แต่หากคราวนี้ต่างจากครั้งแรกตรงที่ผมสบายดี ไม่ได้ออกมาสภาพย่ำแย่เหมือนครั้งแรก
“โม!” เสียงเรียกคุ้นดังมาแต่ไกล และไม่ใช่เสียงของไอ้โทแน่ๆ ผมจึงหันไปมอง
ปกป้องนี่หว่า อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้วะ
เด็กม.ปลายในชุดนักเรียงกางเกงน้ำเงินวิ่งตรงมาหาผมในไม่กี่อึดใจ แววตาสุกใสดูเปล่งปลั่งแม้จะมีเหงื่อข้างแก้มก็ตาม
“โมจริงๆด้วย”
“อืม”
“เหนื่อยอะ ครั้งที่แล้วผมก็วิ่งหาโมทั่วมหาลัยเลย”
“อย่าบอกนะจะทวงค่ายา?” นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมยังไม่พร้อม...เรื่องเงิน
“ก็ใช่น่ะสิ บอกจะคืนๆก็ไม่เห็นคืนสักที แถมโทรไปก็ไม่ติด” ปกป้องต่อว่าผม ซึ่งผมก็เถียงไม่ได้ด้วย เอาไงดีวะเนี่ยยย
“ล้อเล่นน่า ทำหน้าเครียดเชียว ผมไม่ซีเรียสหรอกเรื่องเงินน่ะ”
อ่าว ไอ้เด็กนี่
“ว่าแต่โมจะไปไหนเหรอ?” ปกป้องถามผม นั่นทำให้ผมนึกได้
เออนั่นสิ แล้วกูจะไปไหนวะเนี่ย หอพักก็ถูกบังคับให้ออกมาแล้ว จะกลับเข้าไปในคอนโดไอ้โทก็ไม่ได้อีก หรือจะโทรไปหาไอ้บูมดี?
“เอ่อ...ไปบ้านเพื่อนน่ะ” ผมตอบ
“แล้วไปทำไม?” ปกป้องถามต่อ นี่มันเป็นพ่อผมเหรอ ถามจังเลยเห้ย
“ค้าง”
“ค้างทำไม”
“ไม่มีที่อยู่” จบมั้ย ตอบตรงๆไปเลย ผมเริ่มหงุดหงิดกับคำถามของเด็กตรงหน้า คำนำหน้าว่าพี่ไม่เรียก ถามห้วนๆสั้นๆ คิดบ้างไหมว่าผมเป็นรุ่นพี่มันเนี่ย
“หืมมม งั้นเอางี้ไหม พี่มาอยู่ห้องผม จะได้ใช้ค่ายาให้ผม แถมผมจะได้ไม่ต้องตามตัวพี่ยากด้วย” เด็กตรงหน้าเสนอซื่อๆราวกับเป็นเรื่องปกติที่จะชวนคนแปลกหน้า (แถมติดหนี้) ไปอาศัยด้วย
“ปะๆ ไม่ต้องคิดมากหรอก ที่ห้องผมมีแค่ผมกับพี่สาว แต่อย่าคิดจะจีบพี่สาวผมเชียวนา เพราะพี่แป้งมันมีแฟนแล้ว แถมเป็นผู้หญิงด้วย”
“หะ? คุณหมอสวยๆคนนั้นอะนะ”
“ก็ใช่อะดิ พี่แป้งไม่ค่อยกลับห้องหรอก นานๆที ส่วนใหญ่จะนอนที่คลินิกมากกว่า ผมอยุ่ห้องคนเดียว เหง๊าเหงา”
ผมคุยกับปกป้องไปเรื่อยๆจนไม่รู้ตัวเลยว่าเดินมาจนถึงหน้าคอนโดของเจ้าตัวแล้ว ซึ่งมันไม่ได้ไกลจากคอนโดไอ้เชี่ยโทมากเท่าไหร่นัก แต่เดี๋ยวก่อนนะ ผมว่าผมยังไม่ได้ตกลงที่จะขอค้างไม่ใช่เหรอไง?
ช่างเถอะ ไหนๆก็มาแล้ว ขออาศัยนอนสักคืนแล้วกัน
Next chapter >> - 13 - (part1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2787464#msg2787464)
ยะฮู้วววววววว ฮุเร่!!!!!!!!!!!!
กลับมาละข่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เนื่องจากดองนานมากกกกกกกก มาก มากมาก มาก คงไม่มีนักเขียนคนไหนดองได้เท่านี้อีกแล้ว 555555
แพรจึงต้องขอทำการรีไรท์ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปนะคะ เพราะรู้สึกว่าที่หายไปเนี่ย มันตัน มันคิดไม่ออกตั้งแต่ช่วงนี้ค่ะ คือวางพล๊อตไว้แล้วแต่เขียนไม่ออกจริงๆ มันไม่สมเหตุสมผลเลยอะ
แพรเลยอยากจะขอโอกาสพ่อแม่พี่น้องให้แพรได้แก้ตัวอีกสักครั้งนะคะ พลีสสสส
จุบุๆๆๆๆๆ ต่อไปจะพยายามมาอัพอย่างสม่ำเสมอค่าาาาาาาาาาา
คิดถึงทุกคนเลย
-
ตกใจมากกกกก นึกว่าผีหลอก
-
ดีใจมากๆที่มาต่อซะที
-
กลับมาแว้วววววว :katai2-1:
อยากตบอิหลามให้คว่ำ :beat:
โทเลิกกินหญ้านะ ได้โปรด สงสารนะโม :mew6:
-
บอกชั้นสิ!!! ว่าฝันไปปปปปปป .ได้โปรดดดดดดดเปลี่ยนพระเอกเถ๊อะะะะะะ .ฮรืออออออ
-
แอร้ย ฉันมิได้ตาฝาด คุณกลับมาแล้ว...
-
ยอมรับว่าจำชื่อเรื่องได้แต่ไปจำเนื้อเรื่องสับสนกับเรื่องอื่น :mew2:
ดีใจทีคนเขียนมาต่อนะค่ะ รอตอนหน้าน๊ามาเร็วๆเน้อ
-
นะโม คิดไปเองหรือเปล่า อย่าไปเดาเจ้าโทส่งเดชสิ เค้าอาจจะไม่อยากให้ออกจากชีวิตจริงๆก็ได้
พลีสๆๆๆๆ โทช่วยพูดอะไรหน่อยเถอะ หน่วงจริงๆ
-
ด่าทำไมคะ
เขียนมาให้พวกเราอ่าน เรามีสิทธิ์อะไรไปด่าน้องแพร มีแต่ให้กำลังใจกัน มากกว่าอย่าซีเรียส วันนี้กลับมาก็โคตรดีใจ ที่คำว่ารอของพวกเราเป็นแรงพลังกำลังใจให้หนูได้ สู้ๆ ยังไงพี่ก็จะรอเรื่องนี้ต่อไปนะ
ไม่รู้หายไป 10 เดือน หญ้าหายไปค่อนประเทศ ไอ้โทมันจะเลิกกินรึยังหรือว่ามันจะสัมปทานกินหญ้าตลอดชีวิตก็ไม่รู้
-
อยากตบปากตบหัวหลามมากๆ
แล้วเมื่อไร่โทจะหูตาสว่างซักทีละ
นะโมก็นะไม่ฉลาดซะเลย
เป็นเราหน่อยจับพี่พลให้โทสอบปากคำ อิอิ
-
ตอนนี้น่ะนะจะทำร้ายนะโมยังไงก็ได้ แต่ขออย่างนึงพอถึงตอนคนทำได้รับผลกรรมบ้าง ขอแบบสุดตีนเลยแล้วกัน :fire:
-
เอิ่มมมมมมมม ตกใจที่อัพ รอแป๊บนะ ขออ่านตอนที่แล้วก่อน เด๋วมาเม้นอีกรอบ 5555
ดีใจจังที่มาอัพ <3
-
คือกลับมาพร้อมกับปูเรื่องไว้ให้ต้มมาม่ารึเปล่า
ดีใจนะคะ ที่กลับมาเขียนต่อ รออ่านอยู่ หวังว่าเส้นจะไม่อืดน้าาา
-
ถึงไอ้หลามจะตอแหลแค่ไหน
แต่ถ้าโทเชื่อนะโม ทุกอย่างก็จบปะ
-
นะโมจะสู้ พร้อมกับ แพรรี่ ใช่มั๊ย คนอ่านรอ เป็นกำลังใจนะจ๊ะ
-
รอมาเรื่อยๆ ดีใจที่กลับมาต่อนะ ถึงแม้ต้องอ่านย้อนบ้างเพราะนานจัดก็ตาม
-
เลวมากกกกกก เปลี่ยนพระเอก เอาน้องป้องคืนมา
-
ผี!!!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดด มาสักที แทบจะกราบบบบบบบ #ปลื้มปริ่ม #น้ำตาจะไหลค่ะขอแชร์
แอบผิดหวังนิดๆ นะ โผล่มาตอนนี้นี่คิดว่าจะแบบ เออ ไอ้หลามเงิบ โทจับได้ กระทืบๆ ไม่ยั้งไรงี้ ฮึ่ยยยยย เจ็บใจๆๆๆๆๆ
และที่กลัวที่สุดคือ พี่แพรจะหลอกให้เค้าค้างเติ่ง แบบมาหยอดนิดๆ แล้วก็ไปอีก อย่าทำนะ เค้าเฉียจาย :hao5: :hao5: :hao5:
-
:a5:
หลามมมมมม แกมันตอแหลมากกกกก
:beat: :z6:
นะโมสู้ๆนะ ทำให้โทรู้ความจริงให้ได้ :a14:
/ไม่ได้มาอัพนานจนลืมเนื้อเรื่องไปแล้วววว
ต้องย้อนกลับไปอ่านตอนที่แล้วถึงจะจำได้
ยังไงก็ขอให้กลับมาอัพบ่อยๆนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
นะโม ถ้าโทมันยังยืนยันจะกินหญ้าก็ชิ่งเถอะ
ปกป้องรออยู่
อีหลาม :z6:
-
ได้อ่านต่อแล้ว เย้ ดีใจสุดๆ
ออกมาจากชีวิตพวกนี้ก็ดีเหมือนกัน ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ในสังคมอื่นอย่างมีความสุขดีกว่า เชียร์ครับ
-
มาแล้ววววววววว กรี๊ดดดดดดดดด
โทยังไม่เลิกกินหญ้าอีกหรา
-
ต่อให้จบนะคะ
เราอยากให้หลามได้รับบทเรียน
ว่าแต่เมื่อไหร่อิโทจะตาสว่าง เฮ้ออออ
สู้ๆจ้าคนแต่ง
-
:a5: :a5: :a5: ต้องดูหลายรอบว่าต่อแน่ ไม่ใช่แค่มีคนเม้นท์ 555
ก็จริงล่ะนะ ที่อิเวรโทมันแดรกหญ้าเป็นอาหารหลัก และก็จิงอีกแหล่ะ ที่นู๋โมโดนมาซะขนาดนี้ แต่ก็ยังไม่มีปัญญาคิดหาทางเอาคืนหรือหลักฐานอย่างมีน้ำหนักได้เลย (แล้วขุ่นเพื่อนรัก ทำไหมมัวแต่เล่นสามพีกะอิเว็บมาสเตอร์ ลืมหาหลักฐาน+พยานช่วยเพื่อนไปซะฉิบ...)
แต่ถ้าโทจะลังเลแล้วแดกหญ้าต่อ มรึงไปแดกตูดกันเองกะอิหลามเหอะค่ะ จะโง่ก็ให้มันมีลิมิตบ้าง ควายล้วนไม่มีวัวปนมาทั้งเรื่องล่ะ จะเอาจนจบเลยไง๊ บอกตรงนะ ต่อให้อิโทมันเลิกกินหญ้าเอาตอนนี้ ใครจะรักมันลงฟระ ห่านจิก
...ถึงจะไม่ได้มาต่อซะนาน แต่อารมณ์ต่อเนื่องได้ทันทีจากการอยากก้านคออิโท นิพูดเลย :เฮ้อ:
-
นึกว่าจะไม่ได้อ่านต่อซะแล้ว
ทำใจไว้ครึ่งนึงแล้วค่ะ แต่มาต่อนี่คือดีใจมาก T___T
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย กลับมาลุ้นใหม่ อ่านไปก็เจ็บไป
-
เคยอ่านจากที่อื่นมา เห็นว่าหายไปนาน อยากอ่านต่ออีกค่ะ มาต่อนะ พลีสสสสส
ปล.อิหลามว๊อนท์นัก จัดให้นางหลยๆดอกนะคะ กระทืบอ่ะค่ะ
-
กลับมาแล้ววววววว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
นึกว่าเรื่องนี้จะเป็นนิยายดองในกรุเราซะแล้ววววววว :hao5:
-
ใจร้ายหายไปนานเลยนะมาต่อนิดเดียวอะรอต่อนะ
-
กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงง นึกว่าตาฝาด :katai2-1:
กลับมารอบนี้ทำอิชั้นอารมณ์ค้างยิ่งกว่าเดิม ไม่ใช่อารมณ์ค้างที่โดนตัดตอนดังฉับหรอกนะคะ แต่เป็นอารมณ์โมโหค่ะที่ค้างงงงงง อารมณ์แบบอยากตบคนแล้วดันมีคนมาช่วยมันซะก่อนอะไรแบบนี้ :katai1:
เพราะอิหลามลอยนวลแบบสวยๆ เริ่ดๆ กลับมาเดี๋ยวนี้นะอิหลาม กลับมาให้ชั้นตบล้างน้ำก่อน สตอได้โล่จริงๆ :beat: :z6:
หวังว่าอิโทคงไม่สมองกลวงจนเกินไปหลงเชื่อคำตอแหลของอิหลามทั้งหมดหรอกนะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะที่กลับมาต่อ ติดตามมาตั้งแต่พอสแกรนด์แล้วค่ะ ชอบนิยายที่คนเขียนแต่งมากทั้งเรื่องก่อนและเรื่องนี้ เป็นกำลังใจให้นะคะ :pig4:
-
ถ้าโทมันยังกินหญ้า ฉันจะไม่ทน :m31:
-
สารภาพว่าตอนแรกจะไม่รออ่านแล้วล่ะค่ะ แต่มาคิดๆดู นิยายที่เรารออ่านนานที่สุดคนแต่งยังมาต่อเลย ถ้าเค้ารักเรื่องนี้จริงๆเค้าคงไม่ทิ้งลูกตัวเองที่เขียนมากับมือหรอก
เราเลยยังเอานิยายนี้ใส่ไว้ในลิสส์ แล้วเฝ้ารอคนเขียนมาต่อค่ะ
วันนี้ดีใจที่คนเขียนยังไม่ลืม
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
สงสารนายเอกและหมั่นไส้เพื่อนสารเลวเกินทน
-
กำลังจะปิดคอมไปนอน ดีนะเปิดมาดูก่อน ตกใจจนลืมหลับไปเลยค่ะ
แต่ตอนนี้มาสั้นจุงเบย ตอนหน้าขอยาวววววๆน้า เอาให้หายคิดถึงไปเลย
ปล. ยินดีต้อนรับกลับจ้าาา :กอด1:
-
ถึงเวลาสู้แล้วนะนโม :fire:
ป.ล. ไม่ว่าอะไรหรอก
แต่อย่าหายไปแบบนี้อีกได้มั้ย
..นะ
-
เย้ๆ ในที่สุดก็กลับมา คิดถึงมากกกกกกกกกกกก
เฮ้อ เมื่อไรโทจะตาสว่างสักทีน๊าาา หลามนะต่อหน้าทำเป็นพูดดี เหอะ
-
เห้ยยย!! น้องแพรหายไป 10เดือน จริงง่ะ คือ..ลืมเรื่องนี้ไปแล้วนะ แต่ก็รออ่านอยู่น๊าาา ไม่มีใครจะด่าหรือว่าน้องแพรเลยค่ะ
เพราะเข้าใจว่าน้องมีเรื่องที่ต้องรับผิดชอบ คือเรื่องเรียน ยังไงก็ถ้าว่างๆ ก็มาต่อนะคะ ถึงจะลืมไปแล้วบ้าง ก็ไปย้อนอ่านเรียบร้อยแล้ว
พระเอกอย่างโท ยังโง่เหมียนเดิมจริงๆ 5555 :hao7:
-
โทมันจะโง่มั้ย
ไอ้หลามมมมม ขอถีบที เลวจริง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดค่ะะะ
คิดถึงคุณแพรมากกกกกกกกกกกกก
ปล.ฉันรอเก่งนะ 55555555
ดีใจที่มาต่อค่า
-
ดีใจมากๆๆค่ะที่กลับมาแต่งต่อ
รอตอนต่อไปค่ะ :katai4:
-
นั่งนึกเนื้อเรื่องแป๊บบบบบบ อร๊ายยยยยย เรื่องที่รอคอยเรื่องนึงเลยนะเนี่ย ขอบคุณค่ะที่กลับมาต่อ :mew1:
-
ดีใจที่กลับมานะคะ ^^ แต่ดันทรมานมากกว่าเดิม แง~~~~ สงสารนะโมหล่าวว ;____;
-
ตอนแรกเห็นยังไม่ตกใจ แต่พอเห็นวันที่เท่านั้นแหละ คุณเเพรมาต่อนิยาย รอนานมาก คิดว่าจะไม่ได้อ่านแล้วสักอีก ได้แต่อ่านตอนเก่าซ้ำๆว่าเมื่อไรจะมาเพราะปกติคุณแพรไม่เคยทิ้งนิยายนานขนาดนี้ นึกส่าจะไม่แต่งต่อแล้ว พอได้เห็นแล้วดีใจมากค่ะ :hao5: อย่าทิ้งอีกนะคะ คนอ่านเศร้าใจที่คุณแพรหายไปนานเกินทน จะตามเรื่อยๆจนกว่านิยายจะถูกย้ายไปห้องท่ไม่มาต่อให้จบค่ะ ติดตามเหมือนเดิมค่ะ :katai2-1:
-
เกือบลืม แต่ดีใจที่กลับมา :mc4:
-
โอ้โห ถ้านางร้ายละครหลังข่าวร้ายได้เท่าหลาม นางเอกกับพระเอกคงไม่ได้กันง่ายแบบนี้แน่
เราจะไม่ทนสงสารนะโมจัง ;___;
-
แทบลืมหายใจค่ะพูดเลย ดีใจนะคุณแพรที่กลับมา ถึงตอนนี้จะสั้นไปนิดแต่เราเข้าใจและจะรอต่อไปค่ะ สู้ๆ :กอด1:
-
นึกว่าจะทิ้งไปซะแล้ว...ดีใจที่มาต่อนะคะ
-
พอเห็นว่าอัพตอนใหม่ตาลุกวาวด้วยความดีใจจริงๆ เย้ๆๆๆๆๆ
แม้มันจะสั้นไปนิสสสสสสสสสสส~
10เดือนนานมั๊ย?...นานนะ...แต่ถ้าถามว่ารอได้มั๊ย?...รอได้ครับ
และอย่าหายไปนานๆขนาดนี้อีกนะครับ...คิดถึง(ความตอแหลของฉลาม 5555)
รอนะครับ
-
ขอบคุณที่กลับมานะ :)
-
เลิกคบเพื่อนกลุ่มนี้ รวมทั้งพี่รหัส มันจะแกล้งช่างมัน
มีหน้าที่ดูแลตัวเอง เพื่อนหาใหม่ได้เสมอ
-
แพกลับมาแล้วววววววว
กลับมาพร้อมกับการอยากกระโดดถีบหลาม
แม่ง แหลได้โล่เลยจร้าาาา
-
^^
-
ขอบคุณนะคะที่กลับมา...ดีใจที่ได้อ่านอีก
-
หายไปนานไม่เป็นไรคะ
แค่กลับมาต่อให้ได้อ่านกันก็ดีใจสุดๆแล้วคะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ *0*
-
กลับมาแล้ว เฮๆ ดีใจ ขอบคุณน้าาาา :กอด1:
-
เห้ยคือแบบ นางตอแหลมากอะ คือถ้าอีโทมันเชื่อนะ เค เลิกเลย หูเบาชิบหาย
แต่ถ้าไม่เชื่อ ก็ฝากตบอีหลามด้วยนะ หมั่นไส้
-
โอ้ยยยพระเอกกินหญ้าแบบนี้
นะโม บายเถอะ
-
นานแล้วจริงๆๆๆ พอได้เห็นรีขึ้นมาข้างหน้าา เห้ยยย มันคุ้นๆๆๆๆ เปิดมาเจอ นะโม ไม้โท ขึ้นมา เนื้อเรื่องปี๊ดดดขึ้นสมองไหลมารวมกันเรยยย 55555 ไงก้อรอคนแต่งเสมอน๊าาา กลับมาคราวนี้ รีบๆๆอัพน๊าาา อย่าทิ้งเรื่องนี้ไปน๊าาาาา♥
-
ดีใจทากที่เห็นนิยายเรื่องนี้มาอัพ แลัหวังเป็นอย่างสูงว่าโทจะเลิกโง่นะ :z3:
-
สงสารนะโม หมั่นไส้พระเอก
+1 ให้คนแต่งด้วย
-
เป้นการรอที่ยาวนานและคุ้มค่า และน่าฆ่าอิหลมด้วย ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:sad4: :sad4: :sad4: o13 o13 o13 :pig4: :heaven o13
-
นิยายอัพแล้วววววววววววววววววววว เพิ่งเห็น :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
"รอ"
เรื่องนี้ด้วยคนนะคะ
ไอ้หลาม มึงๆๆๆ โมก็ วู่วามไปนะ คนแบบนั้นมันต้องเชือดนิ่มๆ
หึๆๆๆ
:hao4:
-
โฮๆๆๆๆ นึกว่าจะไม่ได้อ่านแล้ว...ดีใจจัง. T ^ T
-
เกลียดอีหลามมม
โมต้องมีวิธีที่เด็ดขาดกว่านี้เล่นงานนางนะ
พูดลอย ๆ แบบนี้ โทในทุ่งหญ้าสะวันนาก็ยังภัคดีกับหญ้าที่ตัวเองใช้ประทังชีวิตต่อไปอะดิ
หรือนางเริ่มเอะใจแล้ว??
รออ่านตอนต่อไปนะะะะะะ
-
เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ
ก่อนอ่านตอนแรกก็ดูวันเดือนปีที่อัพครั้งแรก และตอนต่อๆมา แอบตกใจว่าอยู่ในปี 2013 หมดเลย
แสดงว่าคนแต่งต้องดองเค็มแล้วเพิ่งกลับมาอัพแน่ๆ
คิดว่าจะอ่านไม่อ่านดี แต่พออ่านแนะนำนายเอกพระเอกและอ่านตอนแรกจบ
เราก็พบว่าเรื่องนี้น่าสนุก น่าติดตามมากๆ
ยิ่งอ่านมาเรื่อยๆจนถึงตอนล่าสุด บอกเลยว่าสนุกจริงๆนะคะ มันบีบคั้นหัวใจมาก
สงสารโม แต่โมก็เข้มแข็งดีอย่างที่เราชอบเลย
เราชอบที่โมไม่อมพะนำจนโง่อะ นางรู้จักพูดอะไรบ้าง55555
แต่นี่ขนาดนายเอกรู้จักคายความจริงนะ เจออิหลามเข้าไปนี่เพลียเลย
ได้แต่หวังๆๆๆว่าโทจะเชื่อนะโม แต่ดูความหวังริบหรี่จัง เค้าเป็นเพื่อนกับอิหลามมานานด้วย
มาเขียนต่อเถอะนะคะ อย่าได้ดองเลย มีคนรออ่านแน่นอนค่ะ อย่าทิ้งนะโมไว้แบบนี้เลย :hao5:
-
จริงๆวิธีจัดการง่ายมากเลยนะเนี้ย
ถ้าอยากให้เรื่องใหญ่ก็แจ้งตำรวจได้เลย เช็คไอพีจับตัวคนโพส เรียกค่าเสียหายแถมทำให้คนร้ายเสียประวัติได้อีกก็ว่ากันไป
ไม่อยากเป็นเรื่องก็เวปมาสเตอร์เนี้ย เช็คไอพีได้ ก็สาวไปถึงคนโพสได้แหละ แล้วเอาหลักฐานมายืนยันว่าไม่ได้ทำไม่ได้โพส
-
กรี๊ดดดด ดีใจมากขร่าาาาา จุ๊บๆๆๆ ยินดีต้อนรับกลับมา
กลับมาพร้อมกับไอ้หลามแจกหญ้าให้โทกินอีกหนึ่งกระสอบ คราวนี้โทจะยังอ้าปากเคี้ยวกลืนต่อไปหรือไม่ รอตอนถัดไป :z3:
สงสารนะโม เมื่อไหรจะพ้นจากบ่วงกรรมบ่วงเวรเสียที งานนี้ถ้าโทเชื่อหลามอีก ก็ขออัญเชิญไปเถิดทั้งคู่สู่ประตูสวรรค์ ปล่อยนะโมไปตามทางตน ฮึ้ยย นะโมอย่าหาเหตุผลจากไอ้บ้านี่เลยแม่งโรคจิต
-
โอ้ยยยยย โมน่าจะตั๊นหน้าสักหลายๆหมัด หมั้นไส้ไอหลามเว้ยยยยยย!!!! :fire: :fire:
อินจัดโคตรๆๆๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆนะค้าาา รออยู่ๆ
-
รอมานาน ดีใจมากที่มาอัพต่อ
-
อ่านหลักอยู่ดีๆกำลังด่าไอ้โทว่ากินหญ้าแทนข้าวอย่างเมามันส์ เจอตอนน้องบึ้มๆปุ๊ป สติหลุดเลย :jul1:
-
ขอจัดหนักฉลามได้ไหมอ่า เอาแบบว่าโดนเน้นๆ หนักๆ ไปเลย
สะตอออออออออออออออออ
-
มาแค่เนี้ยยย
สงสัยโทจะกลับไปกินหญ้าเหมือนเดิม
-
- 13 -
(part1)
ถึงแม้จะไม่ได้กว้างขวางเท่าห้องที่ผมหนีออกมา แต่เมื่อเทียบกับความรู้สึกแล้วผมสบายใจกว่าเยอะ พื้นที่ทุกตารางนิ้วถูกจัดใช้สอยอย่างคุ้มค่ามากที่สุด ผนังห้องตกแต่งด้วยวอลเปเปอร์เรียบๆสบายตา เฟอร์นิเจอร์ก็ไม่เยอะจนเกินไป มี1ห้องนอน 1ห้องน้ำ แล้วห้องครัวที่แบ่งโซนออกไปจากห้องรับแขกเฉยๆ
“ห้องรกไปหน่อยนะ เอาน้ำมั้ย?” ปกป้องหันมาถามผมขณะที่กำลังเปิดตู้เย็น
“อืม” ผมตอบพลางมองดูสิ่งของรอบตัว โดยเฉพาะบนโต๊ะเตี้ยข้างหน้าทีวีที่มีแต่หนังสือเตรียมสอบ ติววิชาหลักทั้งหลายแหล่ หนังสือเล่มโตที่วางอยู่บนสุดของกองนั้นหน้าปกเขียนว่ามันคือหนังสือสำหรับติวเข้มเพื่อเข้าคณะวิศวกรรมศาสตร์
เห็นแล้วก็อดหยิบขึ้นมาเปิดดูเนื้อหาข้างในไม่ได้ มันชวนให้นึกตอนที่ผมเรียนสมัยม.ปลายจริงๆ ช่วงที่ผมอยู่ม.5-ม.6นั้น เพื่อนๆคนอื่นหาที่เรียนพิเศษกันให้วุ่นวาย ครูคนไหนดี ที่ไหนสอนเก่ง มีแต่ผมที่นั่งเงียบๆกับหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุด หรือไม่ก็ยืมหนังสือมาจากรุ่นพี่ที่เขาสอบติดแล้วไม่ต้องการใช้หนังสือเล่มนั้นอีกต่อไป
ผมไม่ใช่คนเก่ง จึงต้องเอาความขยันเข้าสู้ ฝึกทำโจทย์เยอะๆ เจอข้อสอบหลากหลายรูปแบบจะทำให้เรามีประสบการณ์มากขึ้นเอง
“พรุ่งนี้ไม่มีเรียนหรือไง?” ผมถามหลังจากที่ปกป้องดันหนังสือติวเข้มเหล่านั้นให้พ้นทางแล้ววางแก้วน้ำลง
“มีสิ ผมยังเป็นเด็กม.ปลายที่ต้องไปเรียนทุกวันตั้งแต่8โมงจนถึง4โมงเย็นนะ” น้ำเสียงตอบกลับประชดประชัดนิดๆหน่อยๆ ราวกับเป็นคำถามที่ไม่น่าถาม “แล้วโมละ? ไม่มีเรียนรึไง..เป็นเด็กมหาลัยนี่มันสบายจริงๆ” ท้ายประโยคนั่นไม่จริงเลยไอ้น้อง
จริงอยู่ว่าสามารถจัดตารางเรียนเองได้ จะเข้าเรียนหรือไม่เข้าก็ได้ ไม่มีอาจารย์คอยตามจิกตามบ่นเหมือนสมัยม.ปลาย มีอิสระเสรี แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ดีเลยถ้าไม่รู้จักแบ่งเวลาหรือแยกแยะให้เป็น เหมือนเพื่อนในรุ่นผมที่ตอนนี้มันซิ่วไปเรียนที่อื่นแล้ว เหตุผลเพราะไม่มีสิทธิ์สอบเนื่องจากเวลาการเข้าเรียนไม่พอ
“มีเรียน9โมงครึ่ง”
“งั้นก็ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว นี่มันจะ4ทุ่มละนะ”
บอกตัวเองดีกว่ามั้ย? ได้ข่าวว่าม.ปลายเข้าเรียน8โมงนะ
ผมมองหน้าคนถามกลับ
“เอ่อ...” พูดถึงเรื่องอาบน้ำ แต่งตัว นี่ผมจะใส่ชุดไหนไปเรียนเนี่ย หนังสือ ชีทต่างๆอีก อยู่ที่คอนโดไอ้โทหมดเลยนี่หว่า เอาไงดีวะ...ช่างแม่งละกัน ซีรอกส์ใหม่ทั้งหมดเอาก็ได้
เหมือนเด็กตรงหน้าจะรู้ว่าผมกำลังวิตกเรื่องอะไร ปกป้องเดินไปหยิบชุดมาให้ผม2ชุด หนึ่งคือชุดนอนที่เป็นเสื้อยืดสีขาว กางเกงเจเจธรรมดาและผ้าขนหนู
“มหาลัยพี่ไม่เคร่งมากใช่ปะ งั้นใส่ตัวนี้ไปคงไม่เป็นไรมั้ง” ส่วนอีกตัวคือเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว “เดี๋ยวรีดให้ ไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ขอบใจ”
“อ้อ...นี่ด้วย” มือยื่นถุงแพ๊คเล็กๆมาให้ แต่สายตาเบือนหน้าไปทางอื่น ผมมองสิ่งนั้น
กางเกงใน...ที่ยังไม่ผ่านการใช้งาน ดูเหมือนจะเป็นของแบรนด์ซะด้วย
“เอ่อ..อืม ใจว่ะ”
ผมรับแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป พอถอดเสื้อผ้าแล้วมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ก็พบกับผู้ชายวัยรุ่นหน้าตาธรรมดาๆ หุ่นแห้งๆขี้ก้าง รอยฟกช้ำดีขึ้นมาก แต่คงต้องรออีกสักพักกว่าจะหายสนิท
หวังว่าจะไม่มีไอ้สีเขียวอมม่วงนี่ขึ้นมาใหม่หรอกนะ...มันต้องไม่มีสิ ผมบอกไอ้โทแล้วว่าให้เลิกยุ่งกับผม ไม่รู้ว่ามันจะทำตามที่ผมบอกหรือไม่...ถ้าไม่ ผมคงต้องตีตัวออกห่างมันเอง และหากเรื่องนี้มันยังไม่จบ ผมจะลาออก ไม่ต้องเรียน ทำงานหาเงิน ไม่ต้องมาเครียดกับเรื่องบ้าๆแบบนี้อีก
แต่ก่อนออกผมขอซัดหมัดหนักๆ กระทืบไอ้หลามซ้ำสักทีเหอะ คนเหี้ยไรวะ โกหกหน้าตาย ไม่มีสำนึกผิดชอบชั่วดีเลยสักนิด
พออาบน้ำเสร็จก็เจอเด็กหัวเกรียนยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ
“นี่อาบน้ำหรือขัดห้องน้ำ?” มันขมวดคิ้วใส่
จะว่าไปผมก็อาบนานจริงๆนั่นแหละ ก็คนมันใช้สมองอยู่นี่หว่า อาบนานก็ไม่แปลก
ปกป้องเดินสวนเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบบ้าง ส่วนผมก็เดินมานั่งหน้าทีวี เปลี่ยนช่องไปเรื่อยจนเจอหนังผีเรื่องหนึ่ง ผมดูฆ่าเวลา ถามว่ากลัวมั้ยก็กลัว ลุ้นก็ลุ้น แต่อยากดูอะ
“แฮร่!!!!”
“เฮ้ยยยยยยยยยยย!!” ผมตะโกนร้องเสียงหลง
จะไม่ให้ตะโกนได้ไงล่ะครับ ไอ้เด็กนี่จู่ๆย่องเข้ามาทางด้านหลังผมแล้วแฮร่ใส่หูซะงั้น
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
เออออออออ หัวเราะเข้าไป อย่าให้ถึงทีผมบ้างนะ
“โมนี่แปลก กลัวผีแต่ก็ดูหนังผี” มันว่าพร้อมกับหย่อนก้นลงนั่งข้างๆผม
“ไม่ได้กลัวเว้ย” ผมเถียง
“แล้วที่ร้องเสียงหลงเมื่อกี้เรียกอะไร?” แหนะ ไอ้เด็กนี่ย้อน
“เค้าเรียกตกใจต่างหาก”
“เหรออออออออ” ทำเสียงได้น่าถีบมากครับ ถ้าไม่ติดว่าเป็นเจ้าของห้องละก็...โดนตบเกรียนแตกไปแล้ว
ผมกลับมาสนใจในจออีกครั้ง ตั้งหน้าตั้งตาคอยลุ้นว่าตัวเอกจะต้องเจออะไรอีก
“โมจะนอนตรงนี้เลยป่าว เดี๋ยวผมไปปิดไฟให้”
“ก็ได้” ดีเหมือนกัน ได้บรรยากาศขนหัวลุก นี่ถ้าเอาผ้าห่มมาคลุมโปงนะ ใช่เลย
ปกป้องลุกไปปิดไฟ ผมเลยบอกฝันดีเพราะคิดว่าเจ้าตัวน่าจะไปนอนในห้อง แต่เปล่าเลยมันเดินมาเลื่อนโซฟาให้ห่าง ก่อนจะนั่งข้างผมเหมือนเดิมพร้อมหมอนและผ้าห่มผืนใหญ่เรียบร้อย ผมมองมันอย่างงงๆ
“มีห้องนอนไม่ไปนอนวะ?”
“ก็ผมอยากนอนตรงนี้”
เออ เรื่องของมึง ห้องมึงนี่
ผมไม่สนใจมัน ล้มตัวลงนอนคว้าผ้าห่มมาห่ม ดูหนังผีจนเผลอหลับไป
Talk
เอาปกป้องมาเรียกคะแนน :3
-
อิอิ.....จิ้มๆๆคนแรกเบย
นั่งรออย่างใจจด ใจจ่อ ในที่สุดก็มาซ่ะที o13 o13
:hao7: :hao7: :-[ :-[ :-[ :-[ :o8: :o8: :o8:
-
อ่านพาร์ทโท กับตอนที่เพิ่มล่าสุด
1. อิโท...แดกหญ้าแน่นอน
2. อิโท...แดกหญ้าเป็นอาหารหลัก
3. อิโท...ทำตัว(คิดว่า)จะเหมือนพระเอก รักเขาข้างเดียวก็ได้ แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่
4. นะโมสรุปว่าจะหนีไปจากตรงนี้? ย้ายหรือดรอปมหาลัย? หรือไปเรียนตามปกติแต่จะไม่สุงสิงกับกลุ่มอีกเลย(อาจยกเว้นบูม)
5. อ่านพาร์ทโทกับตอนล่าสุดแล้วอยากเชียร์ปกป้องแทนจริงๆเลยนิ ..... แต่ก็นะอิโทเป็นพระเอกนิ เชียร์มันก็ได้วะ(จ่ายค่าโง่โท :beat:)
6. คิดถึงคุณแพรนะคะ มาต่อไวๆอีกน้าาาาาา (สงสารนะโมที่สุดเลย แงๆ)
-
โทมันไม่ดียังไงก็ได้ชื่อว่าเป็นพระเอกอ่ะ เชียร์โท :katai1:
-
ตื้บๆโทซักร้อยครั้ง :fire:
ชอบเค้าก็ทำดีๆกับเค้าสิยะ นิสัยอ่ะ ให้นะโมเกลียดร้อยชาติไม่ต้องคืนดีกันเลย ชิส์ :m16:
แต่ความจริงกำลังเริ่มเปิดเผยละ รอคนร้ายรับสารภาพ จะได้เลิฟๆกับนะโมซักที :z1:
-
ไหวมั้ยเนี่ยยยย อิโท ถ้าร฿ความจริงเมื่อไหร่สาปแช่งให้เจ็บปวดหนักเลย ให้นะโมไม่รักไปรักปกป้องแทนน กร๊ดดดด
-
:กอด1: :กอด1:
ได้อ่านแล้วววววววว
ไม่รักโทแล้วใจร้ายจัง ใจร้ายเกินไปแล้ววววว :ling3:
นะโมสู้ๆนะ :z3:
-
โท ชายหนุ่มที่ฉลาดแต่เรื่องเรียน พอเป็นเรื่องของนะโมแกโง่ตล๊อดดดด :z6:
รออ่านนะคะ :mew1:
-
เมื่อไหร่ความจริงจะเปิดเผยเนี่ย...
-
ยิ่งอ่านยิ่งติดลบทางความรู้สึกให้โท แน่ใจแล้วใช่ไหมที่ให้คนนี้เป็นพระเอกจริงเราจะได้ ...ทำไงดีล่ะ :เฮ้อ: ก่อนแล้วกัน หันหลังแล้วก็อย่าได้กลับมาอีกน่ะนะโม เรายินดีมาก ถ้าเขาคนนั้นได้รู้ความจริง(จริงๆ)ทีหลังแล้ว(ซึ่งเราคิดว่าอีกนาน ก็เล่นโ_่ขนาดนี)จะได้เจ็บพล่านและจมอยู่ความผิดนั้นนานๆ
-
อยากให้นะโมเริ่มต้นชีวิตใหม่
กับคนกลุ่มใหม่
เอาพวกเสนียดออกไปจากชีวิต
-
รออ่านตอนปัจจุบันเลยดีกว่ามั้ยเนี่ย สงสารนะโมคูณสองเลยอ่ะ โทเนี่ยไร้ค่าที่จะรักมากอ่ะ ดีแต่พูดว่าเฝ้ามองมาตลอด แต่แกกลับไม่รู้จักนะโมเลยเนี่ยนะ :katai4:
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
-
หาพระเอกใหม่ค่ะ !!!! อิโทปล่อยมันแด๊กหญ้าไป
-
คือว่านะโท ขอบอกอะไรนิดนึง ถึงนะโมจะขายตัวจริง ๆ แกก็ไม่มีสิทธิมาทำอะไรแบบนี้กับเขาปะ อีบร้า :katai1:
นะโมเอ๊ย ออกมาเหอะ แคร์เฉพาะคนที่แคร์เราก็พอ (แต่ถ้าอ้างว่าแคร์แล้วทำแบบโทก็ไม่ต้องแคร์ก็ได้นะ) โอนหน่วยกิตไปเรียนที่อื่นเหอะ เอ่อ..นะโมไม่มีตังค์ ไปทำงานเก็บเงินก่อนแล้วค่อยกลับมาเรียนก็ได้นะ เหนื่อยใจกับชีวิตนะโมเหลือเกิน ปลดตัวละครในชีวิตออกบ้างเถอะ มีแต่ศัตรูในคราบมิตร หรือศัตรูในคราบศัตรูนะ 555
-
เปลี่ยนใหม่เลยค่ะพระเอก(โง่)แบบนี้ :angry2:
เมื่อไรนะโมจะเจอสิ่งดีๆเข้ามาน๊า อยากให้นะโมมีเพื่อนๆใหม่ ที่รักและห่วงใยนะโมจริงค่อยช่วยเหลือกัน
เพราะดูแล้วนะโนคงจัดการไอ้.....คนเดียวไม่ไหวหรอก ชั่วร้ายเกิ๊นนนนนนนน :3125:
-
น้องหลามร้ายมากกกก น่า :z6:
-
คุณพ่อคุณแม่ก็ เลี้ยงดูหนูมาอย่างดีนี่คะโท
แล้วทำไมหนูถึงไม่มีสมองหล่ะคะ พี่หล่ะสงสัย :m21: :m28: :m28:
หรือว่าหนูจะเล่นไอซ์มากไป เลยทำให้สมองทีดีๆหนูถูกทำลายเหลือแต่สมองกลวงๆไว้ที่กระโหลกหนู
-
เป็นพระเอกที่ค....มากๆ
ได้ก็ได้นะโมแล้วยังไม่รู้อีกเหรอ
ว่าคนขายกับคนที่ไม่เคยต่างกันยังไง
เกลียดหลามมากๆ ซักวันเถอะกรรมจะตามสนอง
นะโมก็นะไม่เด็ดขาดอ้ำๆอึ้งๆอยู่นั่นแหละ
-
ก็เข้าใจว่ารักมากแค้นมากนะ แต่แบบว่า เคยถามนะโมซักคำยังว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไงอ่ะ :mew2: ถ้ายังไม่ดีขึ้นแล้วโทยังไปเชื่อหลามต่ออีกนะ เค้าจะไม่เชียร์โทล่ะ :beat: :z6:
-
โทโง่จังวุ้ย หมั่นไส้จัง ขอเตะที :z6:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เฮ้ย ตกใจ
เพิ่งอ่านตอนสิบสองไปเมื่อวาน
วันนี้ตอนสิบสามโผล่
อ่านพาสโทแล้วก็แบบ
โท เอ็งจีบเค้าแบบไม่ให้เค้ารู้ว่าแกจีบเลยนะ
นะโมมันถึงเกลียดแกไง เฮ้อ
รีบจัดหนักหลามไวๆนะคะ รอสะใจอยู่ หึหึ
-
โททททท แกปัญญาอ่อนหรอห้ะะะ แกชอบเค้ามานาน ตามเค้าเป็นสตอล์กเกอร์แต่ดันเชื่ออะไรไม่รู้จากคนที่แปะลิ้งให้ในแชทเฟซ โอ๊ยยยยย อยากตบตีแกจริงงงงๆ สงสารนะโมสุดๆ
-
สงสารโทเหมือนกันนะ เป็นถึงพระเอก แต่ดันโง่ไปนิด
โธ่ พ่อคู๊ณณณณณณ :hao5:
-
ฉลามนี่เก่งนะ เก่งแต่เรื่องเลวๆ
อย่ามาง้อนะโมกลับมาทีหลังล๊ะกันไอ้โง่โท! ฟายยยยยยยยยยเอ๊ย!!!!
-
อยากจะตบกระโหลกโท
ความเชื่อใจเป็นอะไรง่ายๆของคนรักกันเลยนะ
แต่ลืมไปมันโง่ตั้งแต่แรกแล้วนิ
สงสารนะโม ออกมาเลยดีกว่า อย่าไปยุ่งกะมันสักคน
-
แค่ความรู้สึกของตัวเองยังไม่กล้าพูด
พอรู้ว่าเค้านอนกับคนอื่น(แบบเข้าใจผิด)
ก็มาทำนิสัยเห็นแก่ตัวหรอคะ
แหมม่ๆ มันน่า :beat: :beat: :z6: :z6:
-
นิคือรักมากกกกกกกกกกกกกกกก ของแกเรอะฟายโท
ไม่สนไม่ฟังไม่เชื่อใจ ตลอดเวลาที่แอบรักแกไม่เคยเรียนรู้ตัวตนของคนที่แกรักเลยหรอวะ รูปกับเว็บถึงทำให้แกเห็นคนที่รักเป็นขยะไปได้ สันดานแกมันตัวโกงชัดๆ ไอ้พวกที่หลงนายเอก แล้วพอนายเอกถูกใส่ร้ายก็ร่วมรุมประณาม และเห็นเป็นข้ออ้างฉวยโอกาสโฉดใส่ไล่ข่มขืน...
แดกแต่หญ้า เป็นควายล้วนไม่มีวัวปนเยี่ยงนี้ ขอให้มันโดนอิหลามเสียบตอนเมาทีเหอะค่ะ
อยากให้หนูโมไปเริ่มชีวิตใหม่ ที่ใหม่ สังคมใหม่ กับคนใหม่ แล้วค่อยกลับมาเหยียบหน้าตอนอิโทตกเป็นเมียเก็บหลามนะลูกนะ
รอให้ต่อรัวๆ o18
-
มันซ้ำนิ
-
เหมือนจะเคยอ่านแล้ว ..แต่นี่คือมุมของโท ใช่หรือเปล่าคะ? (หรือว่าซ้ำ 5555) เราชักจะเบลอๆ >,<
อยากอ่านต่อออออ ออออ #โทยังคงไม่เลิกกินหญ้า!!!
-
^^
-
อยากรู้จริงถ้ามันรู้ความจริงแล้วมันจะทำยังไง? :z3:
-
เพราะรักเลยแค้นสินะ แต่โทก็ใจร้ายมากอยู่ดี ความรักทำให้คนตาบอดและโง่ด้วย
-
โทมันโง่
-
นี่..นี่แก ดูละครมากไปป่าว แบบความฝันวัยเด็กอยากเป็นพระเอกไรงี้ ละครอาพิศาลอ่ะ
ตบ-จูบ คงไม่สาแก่ใจ ต่อย-ปล้ำ มันเลยดีกว่าแอดวานซ์ดี
เชื่อคนอื่นยกเว้นคนที่ตัวเองรักอีกด้วย ไปหมดแล้วเนอะ สมงสมอง
โอ๊ยยยย โปรไฟล์ดีอ่ะแก
:beat:
-
อยากอ่านตอนโทรู้ความจริง จะเจ็บปวดเท่าไหร่
-
โทลูก รีบหายจากอาการงัวในเร็ววันเถอะ
:z6: สงสารนะโม T^T
คิดถึงเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ ติดตามอ่านอยู่นะค้าาา ^^
-
โทแอบรักนะโมมานาน พอรู้เรื่อง(ที่ไม่จริง)เลยฟีลขาด ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้
-
บ๊าฟฟฟฟฟ
ฟา
โล่ว
โท ~
-
โถ่....ไอ่เราก็นึกว่าโทเนี่ยจะเป็นคนดี พอได้อ่านพาร์ทโทแล้วแบบ...(โนคอมเม้นเลย) :a6:
นะโม โอ๊ะๆ ๆ ๆ ๆ (เอคโค่) ...... ตัวเลือกในชีวิตมีเยอะนะ (เช่น ปกป้อง..อิอิ เค้าแอบเชียร์ปกป้อง 555 :laugh:)
เราหน้าตาดี เราหาใหม่ได้ตลอดนะ เราไม่ควรจมอยู่ที่เดิม ตัวเลือกมาหาเราตลอด เราต้องคว้าทุกตัวเลือก... โฮ๊ะๆ :o9:
เรื่องจนไม่ต้องห่วง... กยศ มีให้กู้นะ หาทุนคณะ ทุนมหาลัยเยอะแยะ สมัครทำงานกับหอสมุดได้ชั่วโมงละ 40 บาทนะ
ไม่สนใจหรอ ??? :a9:
เชื่อเพ่เถอะ...แล้วชีวิตจะดีเอง :teach:
เชื่อฉันอย่าหลงไปเชื่อใคร ชั้นนี้แหละห่วงใย รักแท้และแน่จริง :oni3:
-
ถ้าทั้งโง่ ทั้งบ้าเซ็กอยากได้นะโมแบบนี้
กินหญ้าแล้วลงโลงไปเถอะ
ซักวันแกจะต้องเสียใจอย่างที่สุดที่ไม่เชื่อใจคนที่ตัวเองบอกว่ารัก :m31:
-
กว่าจะมาค่ะ รอนานมาก แต่ก็มาจริงๆ
ยังคิดว่าตาเบลอ อยู่เลยนะ ที่เรื่องนี้อัพ
อิโทแดกหญ้า แดกหญ้าชัวร์ ไม่บริโภคอาหารอื่น เพื่อนแบบนี้อยากจะตบให้หนังหน้าหลุด
เชิญแดรกหญ้าต่อไปนะอิโท
แหม๋ เป็นพระเอกที่หน้าโง่มาก =_=
นะโม ดรอปหรือย้ายมหาลัยเหอะ พ้นๆจากพวกโง่ อิเพื่อนเลวซะที
-
รอวันโทรู้ความจริง อยากรู้มันจะทำหน้ายังไง
-
โทแมร่งโง่จริงๆนะจุดๆนี้ เห็นอะไรก็เชื่อตามนั้นเนอะ เป็นพระเอกจริงป่าวเนี่ย โง่เกิ๊นนนนนนน
โอ๊ยโมโห อิหลามก็ตอแหลมารยาสาไถจริงๆ โมเล่นให้หนักเลยลูก ไหนๆก็มีเพื่อนเป็นเมียเจ้าของเว็บแล้ว
เล่นงานเอาให้มันแกตัวไม่ถูกไปเลย
-
กำลังคิดอยุ่ว่า......
คุณแพรสงสัยจะชอบให้คนด่าอิโท ....
แบบเขียนออกมามันน่าด่ามากๆเลยค่ะ เลยมีแต่คนรุมด่าอิโทมาหลายร้อยเรปแล้ว
:beat:
อิโทมันจะทำตัวดีขึ้นบ้างไหมคะเนี่ย?? หรือต้องพึ่งบูมมาเคลียร์ให้?
//ขอตัวไปจ่ายหญ้าให้โทก่อนนะคะ
-
โท อีโง่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไปไถนาแทนควายเลยนะ ไม่ต้องเรียนหรอกมหาลัยหน่ะ
ถ้ารักจริงก็ต้องเชื่อใจให้มากกว่านี้สิ
นี่อะไร เห็นแค่รูป กะประกาศขายก็เชื่อและ นี่นะรัก :m16:
สติๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นะโมย้ายที่เรียน เลิกติดต่อไปเลย. พอซะทีกะพวกนี้
-
กรี๊ดด กลับมาต่อแล้ววว
กว่าอิโทจะเลิกโง่ นิยายคงจบก่อน
-
ขอบคุณ :)
-
:mew2:
อยากอ่านต่ออีกจุง...
-
สรุปได้พอกัน กินหญ้าเถอะโท ถ้าสตอคเกรอ์ชีวิตโมขนาดนั้นแล้ว คิดว่าโมเป็นเด็กขายน้ำขนาดนี้ กินหญ้าคะ ให้เจริญๆ อุดมไปด้วยคลอโลฟิว
ปล.เพื่อนแบบนี้อย่าคบคะ คบแล้วไม่เจริญ แต่ละดีไปหมดดดด ด.เ็กตามไม่ทันอ่ะ ยกวเ้นบูม เอ๊ะรึบูมอยู่เบื้องหลัง ไม่นะ แค่นี้คนดีก็ไม่มีแล้ว แอ๋ว)
-
เมื่อไหร่โทจะเลิกแดกหญ้า
ขัดใจจริงๆ เป็นพระเอกที่ไม่ได้ดั่งใจมากที่สุด โว้ยยยยยยยยยย
-
จะไม่แปลกใจถ้านะโมไม่ให้อภัยตลอดชีวิต ความไม่รู้ไม่ใช่ข้ออ้างในการเอามาทำร้ายคนอื่นได้ รอตอนทั้งพระเอกและหลามรับกรรมค่า
-
:katai1:
-
อ่านไปโมโหไป เครียดมากมายอ่ะ :m31:
-
:z3: :z3:
-
เหอะๆ :m16: :z6:
รอนะฮะ :')
-
พระเอกก็ยังคงความโง่บรมเหมืนเดิม เพลียกะโท
-
อยากอ่านตอนควายถูกเชือดแล้ว
-
- 13 -
(part2)
เช้าตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย แน่นอนว่าเจ้าของห้องปลุก ใจจริงก็อยากจะนอนต่อแต่ติดที่ว่านี่มันไม่ใช่ห้องผม ผมควรจะเกรงใจ รีบลุกแหกขี้ตาไปอาบน้ำ ผมไม่ได้นอนสบายๆแบบนี้มานานมากแล้ว แบบนอนหลับสนิท ไม่ฝัน ไม่สะดุ้งตื่นอะไรทั้งนั้น หากเป็นเมื่อก่อนตอนที่อยู่ห้องไอ้เหี้ยโทผมคงนอนหวาดระแวงจนไม่เป็นอันหลับ ต้องคอยเตือนตัวเองในหัวตลอดเวลาว่าถ้ามีสัมผัสไม่ชอบมาพากลให้รีบพลิกตัวหนีทันที
ปกป้องปลุกผม 8 โมงเช้า ไม่เช้าแต่ก็ไม่สาย...สำหรับผมนะ แต่ไอ้เด็กนี่มันไม่ไปเข้าแถวเคารพธงชาติรึไง?
“คาบแรกมันโฮมรูม ขี้เกียจฟังจารย์บ่น” ก็แก้ตัวมาอย่างนี้ ผมจะไปเถียงอะไรได้ล่ะครับ
“อืม ยังไงก็ขอบใจมาก ส่วนเงินจะรีบหามาคืนให้” ผมบอกขณะที่กำลังรอรถเมล์หน้าคอนโด
รับปากมากี่ครั้งแล้วนะ แต่ก็หาคืนไม่ได้สักที นี่ยังมาขอที่นอนอีก ทำไมชีวิตผมมันดูไร้ที่พึ่งงี้วะ?
“ไม่ต้องรีบก็ได้ มีค่อยคืน ผมบอกแล้วไง...แล้วคืนนี้โมจะมานอนที่ห้องผมอีกมั้ย?”
“คงไม่ล่ะ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่”
“แล้วโมจะไปอยู่ไหน” ปกป้องสบตาผม แต่ผมแกล้งทำเป็นมองรถเมล์กลบเกลื่อน
“หอพักเดิมแหละ เดี๋ยวลองไปคุยกับเจ้าของหอดู” อีกอย่างผมยังไม่ได้ย้ายออกอย่างเป็นทางการซะหน่อย แค่ขนของบางอย่างออกมา
“แล้วหอพักนั่นอยู่ตรงไหน?”
“เอ้ย สาย xx มาแล้ว พี่ไปก่อนนะ ไว้จะโทรหา” ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบคำถาม สายตาผมเหลือบไปเห็นรถเมล์ปรับอากาศสายที่ผ่านหน้ามหาวิทยาลัยผมเข้าพอดี ขารีบก้าวขึ้นรถ แต่ก็ไม่วายโบกมือเล็กน้อยให้เด็กนักเรียนม.ปลายที่ยืนอยู่ข้างหลัง
กว่าจะถึงมหาลัยผมก็เกือบเข้าเรียนไม่ทัน แต่ดีที่อาจารย์ยังไม่ได้เช็คชื่อ ผมเดินไปนั่งข้างๆไอ้บูมที่หน้าตามันเปลี่ยนไปนิดหน่อย...ไม่นิดล่ะ มันโกนเคราแพะออกแล้ว ดูดีขึ้นเยอะ แถมเสื้อนักศึกษาพอดีตัว ไม่ได้ใหญ่จนแขนถึงข้อศอกเหมือนเด็กช่าง ใส่กางเกงสแลคปกติ ไม่อยากจะชมแต่ก็ต้องยอมรับว่ามันดูดีขึ้นจริงๆ ว่าแต่ทำไมมันเพิ่งคิดได้ละเนี่ย?
ผมอยากจะถามและก็เล่าเหตุการณ์เมื่อวานให้มันฟัง แต่ติดที่ว่าอาจารย์หน้าห้องนั้นจ้องเขม็งมาที่ผม คงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าผมคุยกับมันตอนนี้
ส่วนไอ้เหี้ยโท สัดหลาม และไอ้จ๊อบมันก็นั่งเรียง 3 คนเหมือนเดิมที่หลังห้อง ผมไม่รู้ว่าพวกมันองผมหรือกระซิบคุยอะไรกันรึเปล่าเพราะผมนั่งอยู่แถวหน้าพวกมัน
หึ ไอ้โทมันเชื่อหลามมากกว่าผมจริงๆด้วย สังเกตจากการที่พวกมันยังนั่งด้วยกันอยู่แบบนี้ เรื่องของมึงแล้วกันไอ้โท จะเชื่อใคร จะทำอะไรก็เรื่องของมึง ขอแค่อย่ามายุ่งกับกูเป็นพอ ส่วนไอ้ตัวเหี้ยที่นั่งข้างๆ...มึงเจอดีแน่
ผมนั่งเรียนอย่างไม่มีสมาธิเพราะมัวแต่คิดหาทางเอาคืนไอ้เหี้ยหลาม มือจดเลคเชอร์ก็จริงแต่ผมไม่เข้าใจไอ้ตัวหนังสือยึกยือๆนี่เลย
“โห่ จารย์คร้าบบบบบบบบบบบ งานกลุ่มไม่ได้เหรอคร้าบบบบ” เสียงโอดครวญจากเพื่อนร่วมภาคทำเอาผมเงยหน้าขึ้นมาแบบงงๆ
“ไม่ต้องมาต่อรองค่ะ งานเดี่ยวคืองานเดี่ยว ขอให้ทุกคนเตรียมมาอาทิตย์หน้าจะเริ่มพรีเซนต์ อาจารย์จะสุ่มไม่เรียงลำดับเพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงเรื่องความไม่เท่าเทียมนะคะ” พูดจบอาจารย์แกก็วางไมค์แล้วเดินออกจากห้องไปเลย
ห๊ะ!? จารย์สั่งงานตอนไหนเนี่ย
ผมหันไปหาไอ้บูม
“มึง อาจารย์เค้าสั่งงานไรวะ?”
“ก็ที่ให้เลือกธาตุมาชนิดหนึ่งและเชื่อมโยงเข้ากับเรื่องที่เรียน”
“ชิบหายละไง” ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย เรียนก็ไม่เข้าหัว ยังต้องมาเคลียร์ปัญหาบ้าๆนี่อีก
“เออ ไม่ใช่แค่มึง กูก็ชิบหายเหมือนกัน ยังไม่ได้เริ่มสักนิด แต่ช่างแม่ง ไว้ก่อน ปะ แดกข้าว”
ผมกับบูมเก็บของบนโต๊ะ สายตาเหลือบไปเห็นใครบางคนที่กำลังจ้องผมจากทางด้านหลัง แต่ผมแกล้งทำเป็นไม่เห็น เดินนำไอ้บูมออกมาจากห้อง สักพักมันก็ตามมาทัน ผมได้มีโอกาสสำรวจมันเต็มๆตา
“มึง...อะไรดลใจให้มึงเต็มตัวแบบเป็นผู้เป็นคนวะ?” แค่ถามไม่พอ ต้องเหยียดสายตามองมันตั้งแต่หัวจรดเท้า มันทำหน้ายุ่งนิดหน่อยก่อนจะตอบแบบขอไปที
“เออช่างแม่งเหอะ ว่าแต่มึงจะเอาคืนไอ้เหี้ยหลามยังไง เห็นหน้าแม่งแล้วอยากเอาฝ่าตีนไปประทับ”
“กูก็ยังไม่รู้เลยว่ะ” จนปัญญาจริงๆครับ ผมมันตัวคนเดียว ไม่อยากให้ไอ้บูมเข้ามายุ่งมาก พาลจะเดือดร้อนไปถึงมันเปล่าๆ
“แล้วพี่พลอะ?” ไอ้บูมถามต่อ
กูก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่ะ โอ๊ยยยยยยยยยยยย ถ้าผมเอาคืนทั้งไอ้เหี้ยหลามและพี่พลก็กลายเป็นว่าตัวผมเองก็เลวเหมือนพวกมัน แต่จะอยู่เฉยๆนิ่งๆเงียบๆให้มันเล่นงานผมอยู่ฝ่ายเดียวงั้นเหรอ?
มันต้องมีสักทางสิน่า...
ขณะที่ผมกำลังเดินตรงไปยังโรงอาหารนั้นก็มีคนเรียกด้านหลัง ผมกับไอ้บูมหยุดหันไปมอง
“เห้ยไอ้โม ไอ้บึ้ม” เสียงไอ้จ๊อบนั่นเอง ถ้ามีมันคนเดียวผมคงไม่หันหลังกลับ แต่นี่มันมาพร้อมไอ้โทและไอ้เหี้ยหลาม “รีบไปไหนวะ แดกข้าวด้วยกันดิ” ไอ้จ๊อบชวน
ไอ้บูมหันมามองหน้าผม ผมส่ายหัวเบาๆ
“ไม่อะ พวกมึงไปแดกกัน 3 คนเถอะ” ขนาดไอ้บูมปฏิเสธไปแล้ว แต่คนบางคนยังหน้าด้านมาจับไหล่ผม แล้วบอกว่า
“โหยไรวะ ทำหยิ่ง หรือได้ขึ้นเป็นเบอร์ตองเลยต้องหยิ่งหรา”
ไอ้เหี้ยหลาม!!!!!
ผมทนไม่ไหวกับคำพูดของมัน หันกลับไปหวังจะซัดสักหมัด แต่ไอ้บูมมันรั้งแขนผมไว้ เลยได้แค่มองมันอย่างเคียดแค้น
“อย่ามึง ไม่คุ้ม” ไอ้บูมพูดเตือนสติผมพลางมองไปยังรอบๆ นักศึกษาจำนวนมากเดินพลุกพล่านในเวลานี้ “กูนึกวิธีเจ๋งๆออกแล้ว” มันกระซิบ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำตามที่ไอ้บูมบอก สายตาของไอ้เหี้ยหลามมองผมแบบสะใจที่สามารถเอาชนะผมได้ อีกคนที่ยืนอยู่ข้างไอ้จ๊อบนั่นก็มองมาที่ผมเช่นกัน ใบหน้าหล่อนิ่งของมันยังคงมีผลกับสาวๆเสมอ คนรอบข้างเริ่มให้ความสนใจตรงจุดที่ผมยืนอยู่ หากเป็นเมื่อก่อนไอ้บูมคงเหล่มองนมสาวๆแล้วทำท่าอุบาทว์ๆ หรือไม่ไอ้หลามก็แซวไปเรื่อย ไอ้โทคงยิ้มน้อยๆแต่กระชากใจผู้หญิงทุกคนที่เดินผ่าน
แต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว เหลือแต่สีหน้ายิ้มแย้ม แววตาสะใจของไอ้เหี้ยหลาม ใบหน้านิ่งจนไม่มีใครกล้าเดินเข้ามาทักของไอ้โท ส่วนผมก็ทำตัวเหมือนปกติไม่ได้เช่นกัน
ไอ้บูมพาผมมายังโรงอาหาร จัดแจงให้ผมเฝ้าโต๊ะ ส่วนมันไปซื้อข้าว ไม่รู้ว่ามันไปซื้อข้าวหรือหุงข้าวกันแน่เพราะนี่ก็ปาไปเกือบ 20 นาทีแล้วที่ผมนั่งคนเดียวอยู่แบบนี้ ระหว่างที่นั่งรอผมเห็นพี่พลเดินไปไหนไม่รู้ท่าทางรีบๆ พอเห็นพี่พลแล้วก็นึกถึงรูป ตอนนั้นพี่พลเหมือนกำลังจะบอกอะไรสักอย่างถ้าไม่เหี้ยหลามไม่มาขัดซะก่อน
“รอนานปะมึง” ไอ้บูมมาแล้วครับพร้อมกับข้าวในมือ 2 จาน
“ไม่นานเลย แป๊บเดียวเอง ที่จริงมาช้ากว่านี้อีกสักครึ่งชั่วโมงก็ได้นะ”
“อ่าวเหรอ งั้นเดี๋ยวกูมาใหม่”
ไอ้สัด กูประชด
“กวนตีนละๆ” ผมด่ามันก่อนจะตักข้าวใส่ปาก “ละไหนแผนการเอาคืนเจ๋งๆของมึง ไหนเล่ามาสิ” ผมพูดทั้งๆที่ข้าวเต็มปากนั่นละครับ
“เออ รอกูคอนเฟิร์มแผนการก่อน เดี๋ยวบอกทีเดียว” เอ้าไอ้นี่ มีลับลมคมใน
“บอกก่อนไม่ได้ไงวะ?”
“บอกก่อนก็ไม่เซอไพรส์ดิ” มันยักคิ้วกวนตีนแถมมาให้ด้วย
เดี๋ยวๆ ได้ข่าวว่านั่นมันแผนการเอาคืนของกูนะ
“เออน่า ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก...มั้ง” ท้ายประโยคพูดเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่ผมก็ไม่ได้ทักอะไร มันพร้อมคงอยากบอกเอง “แล้วเรื่องพี่พลมึงจะเอาไงอะ?”
“กูกะไปคุยกับพี่เขาอีกที แบบแมนๆเปิดอกกันไปเลย ว่าทำไมต้องมาหักหลังกูแบบนี้ กูว่าไอ้หลามแม่งต้องเป็นตัวบงการแน่นอน” ผมพูดไปตามที่คิด
“เออ เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน แอบอัดเสียงไม่ให้แม่งรู้ตัวด้วยดีกว่า กันเหนียว”
แล้วเรา 2 คนก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียวจนหมดจาน แต่จู่ๆไอ้บูมก็พูดถึงเรื่องที่ผมเครียดมากที่สุดในตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องไอ้เหี้ยโทนะครับ แต่เป็น...
“งานอาจารย์กมลมึงมีไอเดียยังวะ?” ผมนี่ชะงักไปเสี้ยววิเมื่อพูดถึงงานที่ต้องพรีเซนต์อาทิตย์หน้า
“มึงคิดว่าหน้าอย่างกูมีไอเดียดีๆให้มึงไหม?”
“ไม่!”
เอออออออออออออ ก็รู้แล้วยังจะเสือกถาม
“แล้วมึงอะ?”
“กูมีตัวช่วย”
“หืมมมมมมมมม” ผมนี่งงเลยครับ ตัวช่วยอะไรของมัน “จริงดิ งั้นแบ่งมาช่วยกูบ้าง”
“เห็นว่ามึงเป็นเพื่อนเลยนะเนี่ย เดี๋ยวกูบอกให้ รู้แล้วเก็บเงียบไว้นะ เดี๋ยวไม่ขลัง” แม่งพูดหน้าตาจริงจังจนผมต้องจริงจังไปกับมันด้วย “ตัวช่วยนี่คือเทพเจ้าทั้ง 4 อันได้แก่ เทพกูเกิ้ล ถามอะไรตอบได้ เทพเฟสบุ๊ค หยั่งรู้ฟ้าดิน เพื่อนฝูงไม่ได้เจอหน้าเจอตากันเป็นสิบยี่สิบปี ยังบอกได้ว่าอยู่ไหน เทพยูทูป หูทิพย์ ตาทิพย์ เทพไลน์ โลกรู้ เพื่อนรู้ เรารู้”
“โธ่ ไอ้สัด มึงไปเล่นตรงโน้นเลยนะ เอาเวลา 1 นาที 15 วินาทีที่กูตั้งจังมึงกลับคืนมา” อันที่จริงผมน่าจะตะหงิดใจตั้งแต่มันบอกว่าเดี๋ยวไม่ขลังแล้วนะครับ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ แต่มึงก็ต้องพึ่งของพวกนี้ในการทำงานอยู่ดีใช่มั้ยละ เถียงดิว่าไม่ใช่ โด่ววววววว”
เออ กูไม่เถียง
“โอ๋ๆ น้องนะโมอย่างทำหน้าแบบนั้นสิจ๊ะ เดี๋ยวพี่ช่วยงานน้องเอง เห็วมั้ยพี่ดีกับน้องขนาดนั้น ทั้งช่วยงาน ทั้งช่วยแก้แค้น ดังนั้นมาเป็นของพี่ซะดีๆ”
“ไปทำคว-ให้ยาวกว่านิ้วก้อยก่อนแล้วค่อยมาจีบกูนะสัส” ดูมันเล่น ขนลุกเลยครับ เจอผมตอกกลับเข้าไปไอ้บูมทำหน้างอเลย ฮ่าๆ
“เออออ ด้ายยยยยย ใครจะไปใหญ่เท่า...”
“เท่าอะไร?”
“เปล่าๆๆๆ จะบ่ายแล้ว ไปเรียนเหอะ”
เอ้า เปลี่ยนเรื่องซะงั้น อะไรของมันวะ
Talk
จริงๆอยากเขียนให้มันดราม่าไปเลย แต่แพรเขียนไม่ไหวจริงๆอะ มันม่ายช่ายยยยยยยยยยย
สุดท้ายก็ต้องเอาบูมมาให้มันฮาหน่อย ไม่งั้นคนแต่งคงเครียดตาย 555555
-
ง่ะ
พาร์ทโท.....
อยากให้ข้ามไปพาร์ทนะโมไปเลย แล้วค่อยมาไล่กระทืบอิโททีหลัง
(คาใจมากกกกกกกค่ะ ว่านะโมจะทำยังไงต่อไป ในหัวนี่คิดไปหลายตลบละ :z3: อินจัด 55555)
**
คุณแพร์ชอบเขียนให้อิโทโดนด่าประจำ ตอนล่าสุดนี่ก็ด้วย :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6:
*****
ถึง อิโท
ว่างมากก็ไปถามเพิ่มเติมกับบูมนะ ไม่ใช่คิดเองเออเอง ทีมะก่อนถามเรื่องจากบูมได้ ทีตอนนี้ฉายเดี่ยว อ่ะโด่
-
ในความร้ายกาจมักมีเหตุผลซ่อนอยู่...
รอดูฝั่งโทต่อไป
-
ยังคงความเกลียดชังที่มีให้โทอย่างแน่นปึก
-
ถ้าเขาจะไม่รัก จะกลัว จะหลอนก็ไม่ต้องสงสัยนะ ทำกับเขาขนาดนั้น
รักภาษาไรวะ พูดดึๆ บ้างดิอีโท ฮึ่ยยยย
ขอบคุณค่ะ
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: มาต่อเร็วๆน่ะ อยากอ่านใจจะขาด
-
รอเวลาเอาคืนโท จัดให้หนักๆ เลยนะนะโม สำหรับคนที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ
-
พาไปหาหมอเหอะ หรือไปตายแล้วเกิดใหม่
สามัญสำนึกในการเป็นคน ในการวิเคราะห์แบบคนปกติเค้าทำกันดูท่าจะไม่มีเลย
-
พาร์ทโชว์โง่ยังไม่จบเหรอค่ะ... T^T สงสารนะโม
พอเป็นพาร์ทนี้เหมือนต้องนั่งดูนะโมโดนทำร้ายซ้ำๆ
เก๊าขอข้ามได้มั้ย
-
ฝากโบกโทสักสิบที
-
รีบเขียนต่อเร็วเจ้าาาา อยากให้มันรับกรรมสักที
-
เมื่อไหล่โทจะรู้ความจริงสักทีว่านะโมโดนเพื่อนแกล้งรอต่อนะ
-
พาร์ทของโท ก็เหมือนกับเป็นการแก้ต่างให้ตัวเองดูดีขึ้น แต่ความจริงก็การตีแผ่ความเห็นแก่ตัว
และแค่คนที่เช่อคนง่าย พิสูจน์ว่านะโมไม่เคยผ่านใคร แต่ก็ไม่ปักใจจะหาทางเชื่อและพิสูจน์ ไม่ได้อยู่ใกล้กัน
ช่วยจะฃับมือเดินไปพร้อมกัน เฮ่อ สงสารนะโม เพลียกับโท
-
นี่แสดงว่าถ้าถึงตอนปัจจุบัน ถ้าหลามมันสตออะไรมา โทก็เชื่ออีกอ่ะสิ
เพราะโทสะครอบงำหมดแล้ว
เค้ามีแต่รักแล้วจะเข้าข้างมั้ยอ่ะ นี่โทรักประสาอะไร ไม่มีเห็นใจนะโมมั่งเลย
-
ขอบคุณ :)
-
นังโททททท ความรักมันบังตา ความแค้นมันบังใจรึไงงง
ทำไมไม่เชื่อนะโมมม
-
อยากเอาหลามมากระทืบ เอาโทมาตบให้หายโง่สักที
-
จบพาสโท เถอะนะพลีสสสส โอ๊ยย โทอะไรจะโครตง่าวขนาดนั้น
-
พาร์ทโทไม่ช่วยอะไร? โทก็รู้ว่าเป็นครั้งแรกของนะโมอ่ะ แล้วมันยังคิดว่านะโมขายตัวอีกเหรอ!?
-
เปิดใจบ้างโท
ไม่อยากจะด่าว่าโง่ แต่คือ มันเหมือนมีอะไรมาบังตาโทอยู่อะ
โอ๊ยย เมื่อไรแกจะรู้ความจริงเนี่ย
ถึงตอนนั้นแล้วเอาให้กระอัก ให้สมกับที่ทำร้ายนะโมเลยนะ
-
เข้าใจนะว่ารักมากเลยโมโหมาก แต่ช่วยฟังโมก่อนได้ไหม เมื่อไรจะฉลากสักทีอิโท
-
อ่านพาร์ทอินังโทแล้ว ทำไมเราไม่เข้าใจและยังเกลียดอินังโทอยู่มากมายยยย :katai1:
-
เข้าใจโทนะ แต่เค้าอยากอ่านพาร์ทนะโมเร็วๆ แล้วอ่า
อ่านพาร์ทโททีไร สงสารนะโมตลอด :hao5:
ปล. มาต่อเร็วๆ น้า :กอด1:
-
โทก็ยังโชว์พาวความโง่ได้อย่างต่อเนื่อง ไม่มีตกหล่น
เป็นพระเอกที่ควายที่สุดแล้วในเล้านี้ 5555555555
-
นะโม อย่า สนน อกกจากชีวิตพวกแม่งไปโลดดดด
โดยเฉพาะ โท หึ ๆ ปล่อยมัน รอสมน้ำหน้าอย่างเดียว
อินมาก ณ จุด นี้
-
:ling1: :ling1:
อยากอ่านอีกๆ
-
ปากหมาฉิบหายเลยไอ้โท อยากให้นะโมขาดใจตายก่อนหรอมึง ดูก็รู้แล้วว่าครั้งแรก ยังมาไม่เชื่อใจอีก แล้วปากอะ มีไว้ดูถูกนะโมอย่างเดียวหรอ ทำไมไม่ถามบูมถามใครๆบ้าง วุ้ย พูดแล้วขึ้น =_="
-
ได้ก็ได้ไปแล้ว
รู้ก็รู้แล้วว่านะโมครั้งแรก
โทไม่เอะใจบ้างเหรอ
ระวังนะโมเอาคืนแล้วจะเสียใจ
หลามนี่เป็นอะไรมากปะกับนะโมเนี่ย
-
ทำมาเป็นพูด(ในใจ)ดีนะยะ นายโท :m31:
ทำนะโมร้องไห้กี่ครั้งแล้ว ไม่ยอมให้อภัยง่ายๆหรอกย่ะ :angry2:
-
ถ้าโทมันยังไม่หายโง่ก็ขอยืนยันคำเดิมเลยว่า "เปลี่ยนพระเอกๆๆๆๆๆๆๆๆ" :katai2-1: :katai2-1:
-
กินปลาบ้างนะโท จะได้ฉลาด
อ่อ อย่ากิน ฉลาม กะ วาฬ นะ มันไม่ใช่ปลา
เดี๋ยวจะโง่กว่าเดิม ที่เป็นอยู่นี่ก็ติดลบละ(เลวจริงๆ) :angry2:
-
ก็เข้าใจที่อิโทมันยังโง่อยู่
แต่ที่รออยู่คือ ใครจะกระชากหน้ากาก อิหลามสักทีนะ เกลียดดดด!!!
-
อยากมีความสุขด้วย ไม่ได้อยากทำร้าย ถุ้ยยยยยยยยยย
หลายครั้งที่อิโทคิดได้จากตัวนะโมและจากหลายๆอย่างว่าไม่ใช่เรื่องจริง แต่เลือกที่จะเชื่อรูป เพื่อเป็นข้ออ้างในการทำร้ายต่อ คือไอ้ที่หึงจนข่มขืนนี่ พระเอกหลายเรื่องเป็นนะ แต่ประจานนายเอกกะคนอื่น... ทำร้ายซ้ำซากโดยไม่แคร์ความรู้สึก...ทั้งจิตใจและร่างกาย ไม่สนว่าจะทำลายชีวิตคนที่ (มันบอกว่า) รัก... แม่มกากเดนอ่ะ พูดเลย
ช่างหัวอิโทมันเห๊อะ ตอนนี้อยากให้นู๋โมหลุดพ้นจากความเฮงซวยตรงนี้มากกว่า :o12:
-
ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดไอ้หลาม
เอ็งนี่มันตัวเสี้ยมมมมมมมม
นี่หรอวะโท ที่รักที่ชอบโม
แต่ละอย่างไม่มีความเชื่อใจเลย
-
กระถีบขาคู่สักทีได้มั้ย ไม่ไหวกับโทละ =_=
-
เปลี่ยนพระเอกเถอะค่ะ!!!!
ไม่อยากมีโทสะแบบหมาโท เพราะฉะนั้น เปลี่ยนพระเอก กับ จบพาร์ทโทค่ะ
เชื่อว่านิยายเรื่องนี้ ทำให้คนที่มาอ่านด่าได้และไม่พอใจกับนิสัยพระเอก เพราะโง่เกินเยียวยา บาย?
-
เอาให้มันช้ำใจตายไปเลย คนอะไรไม่เชื่อใจคนที่ตัวเองรัก
-
สงสารนะโม, และอยากเห็นโทโดนเอาคืนเร็วๆ นะโมอย่าใจอ่อนง่ายๆเลยนะ
สุดท้าย กำลังนึกวิธีทรมานคนอยู่...ไอ้สารเลวหลามจะต้องโดนดีที่สุด!
:fire: :fire: :z6:
-
เหมือนคุณแพรเลย อยากให้อิโทมันรับกรรมบ้าง เอาให้มันกระอักเลือดไปเลยยยย สงสารนะโม
-
อยากให้ถึงวันที่รู้ความจริง
จะทำหน้ายังไงกัน
ตลกดีนะ เป็นเพื่อนกัน สมมุติว่าเพื่อนขายตัวจริง
คือควรโกธรเพื่อน คือควรรังเกียจเพื่อนหรอ
ควรถามไหม มีเหตุผลอะไรทำไมถึงต้องทำแบบนี้
มีเรื่องต้องใช้เงิน ชอบเซ็กซ์ อะไรก็ว่าไป แต่แต่ละคนรังเกียด เออดีงามม
โทแมร่งเชี่ยก็จริง แต่แมร่งก็หึง
แต่ไอ้พวกที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อน แต่ดันรังเกียจเพื่อน ไม่ฟังเหตุผลห่าไรเลย ยังเรียกว่าเพื่อนอีกหรอวะ
ลาขาดวะ
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เฮ้อออ :z3:
รอนะฮะ :')
-
^^
-
:ling1: คลั่งงงงงงงงงงงงงงงงง อร้ากกกกกกกกกกก
-
ตกลงโทมันเชื่อหลามป่ะ นี่คือสิ่งที่อยากรู้
-
//เอาขี้หมาปาหัวโท20ครั้ง.... :z13:
-
......รีไรท์.......
-
มาร่วมด่าโท ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดโทอะไม่รู้สึกดีขึ้นเลยมีแต่ยิ่งแย่ลงๆ ทำเหมือนว่า เอ่อ!! โทษทีน่ะนะโมเมื่อก่อนฉันเข้าใจผิดอะ ที่แล้วมาก็แล้วกันไปนะเรื่องที่เคยข่มขืน ทำร้ายร่างกายจิตใจ ทั้งทางร่างกายวาจาและจิตใจ ดังนั้นที่แล้วมาก็แล้วกันไปน่ะ อยากกระทืบ!!!!
-
อ่านฝั่งนี้แล้วมันแบบ เรื่องมันคนละเรื่องกันอ่ะ
ดีกรีความชั่วของโทมันเหลือน้อย เรื่องที่ทำไว้มันเหมือนมาไม่ครบ
ฟากนี้เหมือนคิดได้พอสมควร มีรุนแรงแค่ครั้งแรก
แต่จริงๆ ทุกครั้งคือรุนแรงมาก ทำร้ายร่างกายและจิตใจแบบคนที่โดนจนแทบเป็นบ้า
ถ้าสงสัยแล้วทำไมปากหมาขนาดนั้น
ต่อให้รู้ความจริงก็หนีความจริง ปัดให้โมต้องตัดสินใจเองอีก
ไม่คิดจะขอโทษซักคำเลยเหรอ ปากหมาใส่เพื่อให้ตัดใจ??? WTFมากค่ะ
สุดท้ายก็ยังทำเพื่อตัวเองอยู่ดี
-
สามพีอย่าเพิ่งมาาาา ขอเห็นอิโททรมาณก่อนนนนนนนนนนนนน
-
จัดไปจ้าโท ทั้งเรื่องโทเพิ่งถูกใจก็ตอนนี้เอง
บูม เรื่องหาไอพีคงไม่ยยากใช่มั้ยจ๊ะ ก็แฟนเธอเล่นเป้นแอดมินเว้บนั้นเลยนี่นา
-
เห็นโทเริ่มฉลาดขึ้นแล้ว คนอ่านอย่างเราก็ดีใจ
ขอให้ฉลาดขึ้นๆ อย่ากลับไปโง่อีกนะคะ
:hao5:
-
ความจริงใกล้เปิดเผยแล้วใช่ไหม :katai2-1:
-
งงกับไอ้โท พอจะเชื่อก็กลบมาเริ่มเชื่อซะง่ายๆ
พอเวลาเค้าจะบอกจะอธิบายเผือกโง่เป็นควายไถนาอยู่นั่น
หวังว่าถ้ารู้ความจริงนอกจากจะชดใช้ให้นะโมอย่างสาสมแล้ว
อย่าลืมจัดการไอพวกสารเลวอย่างไอ้หลามให้สาสมด้วยล่ะ
เอาชนิดแบบไม่ให้ผุดให้เกิดไปเลย เพราะถ้าโทบอกว่าทุกเรื่องที่เกี่ยวกับนะโม
ทำให้อารมณ์โทมันขึ้นง่ายๆเพราะรักนะโมมาก หวังว่าไอ้หลามที่มันทำเลวระยำกับคนที่โทรัก
คงจะไม่ปล่อยมันไปง่ายๆเพียงเพราะมันเป็นเพื่อนหรอกนะ
-
จัดการให้ไวละกันนะโท
ก่อนจะเสียนะโมไปจริงๆ
-
"ตั้งแต่เกิดเรื่องมานะโมเหนื่อยมากพอแล้ว ทนมากพอแล้วกับคนอย่างผม" ถุยยยยยยยยยยยยยย
เสร็จแล้วก็ไล่ออกจากห้อง??? คืออิโทมันเป็นไรมากป่ะวะ การไล่ออกจากห้องให้นู๋โมเข้าใจผิด (และก็ดูฟอร์มแล้วก็ไม่ใช่ไม่สังเกตุนะ คือเห็นชะงัก สังเกตุน้ำเสียง) เพื่อไม่ให้ใจอ่อน?? เพื่อจะได้กระทืบคนสะดวก?? โคตรไม่เมกเซนส์และเป็นธรรมชาติอ่ะ คืออิโทนี่โลจิกป่วยมาทั้งเรื่องเลย เหมือนจะรักก็ไม่ใช่ จะเลวก็ไม่สุด มีตรรกะป่วยและฝืนธรรมชาติอย่างแรง จบงานนี้แล้วไปหาหมอบ้างนะนาย... :เฮ้อ:
(รวมทั้งหลามด้วยที่แบบ... อยากกันโมออกจากโท ไม่ต้องเชี่ยกะโมขนาดนี้ก็ได้ คือโมมันก็ไม่ได้ทำไรให้ไง ก็เพื่อนกัน... หาหมอด้วยนะแกอีกคน)
ส่วนหนูโม หนีไปไกลๆหน่อยนะลูก หายไปเอาให้เป็นหลักปี... ยังมองไม่เห็นทางที่หนูโมจะรักอิโทได้เลย คือมันอารมณ์ไม่เหมือนนายเอกเรื่องอื่นที่โดนพระเอกข่มขืนอ่ะ มันเป็นฟีลแบบ... ตอนหลังถ้ามารู้ว่าโทชอบนี่คือ หรอวะ นี่ขนาดมรึงรักนะ นี่ถ้าไม่รักไม่เอากุไปเล่นให้เพื่อนรุมโทรมเลยเรอะ :เฮ้อ:
แต่ก็เอาเหอะ เชื่อว่าคนอ่าน 100% รอตอนหน้าด้วยใจจดจ่อ ประมาณว่า กุรอมรึงเลิกแดรกหญ้ามาตั้งกะตอนแรกของเรื่องแล้ว 555
ให้กะลังใจคนเขียน :กอด1:
-
ฉลาดให้สุดนะโทๆๆๆ
-
คุณโทคะ พูดดีๆกับนะโมมันจะตายไหม
-
ถึงจะเริ่มมากินข้าวบ้างแต่ก็ยังทำตัวน่ากระโดดถีบเหมือนเดิมนะ :z6: :z6:
ตัวเองเป็นคนทำให้เรื่องมันเลวร้ายขนาดนี้ไม่ใช่เหรอ
คิดแค้นตัวการแต่ตัวเองเป็นคนทำโดยไม่ฟังอะไรเลย
ขอให้มันทรมานไปนานๆเถอะ เรียนจบก็ยังไม่ได้คบ นะโมมีแฟนไปก่อนแล้ว หมั่นไส้มัน :beat: :beat:
-
เห็นตอนใหม่แล้วดีจายยยยย
:impress2:
เข้าสู่ช่วงลงทัณฑ์อิควายเผือกแล้วสินะ เอาหนักๆเลยนะนะโมลูก
-
หญ้าหมด เลยฉลาดขึ้นนนนนนนนน ว่างั้น
เห๊อะ ๆๆๆ
-
โทรู้ความจริงสักทีก็ดี บอกตรงๆ ว่าอึดอัดมานาน
-
แบนมันทั้งแก๊งไปเลยโม แม่ม ก่อนหน้าทำยังกะเราไม่ใช่คนมีชีวิตจิตใจ อิโทนี่เข้าข่ายตัวร้ายไม่แพ้หลามเลย ถึงเลิกกินหญ้าก็อย่าใจอ่อนด้วยง่ายๆนะ
-
หญ้าหมดไปเป็นเอเคอร์แล้วนะนาย เพิ่งฉลาดเร้อออออ
-
ขอ ให้โทหายโง่ไวๆ
-
โทเริ่มฉลาดแล้วเนอะ :katai3: :katai2-1:
-
ให้หาไอพีให้หาเจ้าของหรอจ๊ะ โอ๊ยยย น้งบูมจะพึ่งใครได้ ได้เวลาเสียตัวเอ้ย ได้เวลาช่วยเพื่อนแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ จะเสียตัวเพีาะช่วยเพื่นอีกทีรึเปล้านะ คิคิ
-
:mc3: :mc3: :m11: :m11: :m11:
ประเทศไทยหญ้าจะไม่ขาดแคลนแล้ว วัวควาย สัตว์ทั้งหลายจะไม่ขาดแคลนอาหารแล้ว
เพราะพี่โทของเราหันมากินรำแล้ว ถรุยยยยส์ กินข้าว เย้ๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนหน้าเคลียร์เลยนะ อยากเห็นโทกระทืบหลามซักที จัดหนัก จัดเต็มไปเลยนะ ลูกพี่
-
หมดหญ้าไปร้อยเอเคอร์......
อิโทก็มีแววฉลาดมานิดนึง
แต่คิดไม่ออกจริงๆนะเนี่ยว่าจะไปให้นะโมอภัยได้ยังไง
-
แกก็ไม่ได้โง่นี่โท ทำไมแกกินหญ้ามาตั้งหลายตอนวะห๊ะ
รออ่านอยู่นะคะ รอสามพีฮุฮุ :haun4:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
นึกว่าโทจะเชื่อหลามจริงๆซะอีก :hao3: :hao3: รอวันไอ้หลามถูกจัดการ :katai3:
-
ขอบคุณ :)
-
ใกล้จะความจิงล่ะ :hao3:
-
พระเอกฉลาดแล้วค่า
น้ำตาจะไหล
-
ว๊ายยยย!! รอคร่ารออ 3p >///<
ไม่ใช่ๆ หมายถึงรอตอนต่อไปอ่ะคร่า
-
โทเริ่มฉลาดซะทีนะ ยินดีด้วย~
-
โอ๊ย อ่านบทพูดอิหลามทีไรก็หงุดหงิดทุกที
เดี๋ยวก่อนๆ น้องบูมก็ไปขอสามีทั้งสองคนใช้ช่วย ได้อยู๋แล้ว
-
เริ่มหันมากินอาหารคนล่ะ
-
อยากบีบคอไอ้หลามละบิดแรงๆ :m31:
-
ขอบคุณนะโทที่ฉลาดขึ้นมาแล้วนิดนึง
จะไปแก้แค้นให้นะโม อย่าลืมตัวเองด้วยล่ะ ทำเค้าเจ็บหนักกว่าใครๆ
:z6: ให้นังหลามมมมมมมมมม
-
จัดไอ้โทก่อน ขอเน้นๆหนักๆ
ส่วนรอบต่อไป อย่าลืมจัดการตัวเองนะคะคุณ :z6:
-
อ่านตอนนี้แล้วค่อยชื่นใจหน่อย
พระเอกของเราไม่ได้โง่หน้อ...
จัดการหลาม กระทืบไส้แตกไปเลยโท
-
รู้สึกว่าโทไม่น่าให้อภัยอะ
เหมือนความผิดที่โททำมันเป็นเรื่องที่แก้อะไรไม่ได้แล้ว
จะให้มาทำดีตอนหลัง มันจะไม่เป็นการตบหัวแล้วลูบหลังหรอ
นึกไม่ออกเลยว่าคนที่ทำแบบนี้จะให้โมจะได้รับการให้อภัยได้ยังไง
:m16:
-
มีดีตรงเชื่อใจนะโมนี่แหละ ไอ้หลามมันตอแหลใส่ก็ไม่สามารถสั่นคลอนได้ เริ่ดค่ะพระเอก
ขอให้หาความจริงให้ได้เร็วๆิจะได้คบกันไปเลย
ขอบคุณค่ะ
-
โทจะเลิกกินหญ้าแล้วววววววววววววว
อย่างนี้ต้องฉลอง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เฮ้ออออ
-
โอเค ดีแล้วที่เริ่มฉลาด
ตอนหน้าขอแบบเคลียร์ๆ เลยนะคะ
อยากเห็นคู่นี้หวานนนนกันแล้ววว :m25:
:กอด1:
-
โทเชื่อนะโมก็ดีอ่ะนะ แต่มันก็ยังไงๆอยู่นะ
หลังจากนี้บูมก็คงต้องไปขอให้แฟน(?)ทั้งสองช่วยสินะ
รู้ความจริง มีหลักฐานแล้วโทจะทำไงอ่ะ ???
-
รอสามพีน้องบูมมมมมมมมมมมมมม
-
ไม่เคยเจอนิยายที่พระเอกโดนด่าดุเด็ดเผ็ดมันขนาดนี้ค่ะ แต่อิโทมันสมควรโดนนนน คนอะไรเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเหมือนมีเมน พ่อหนุ่มหัวอ่อนน เชื่อคนง่าย แต่ทำไมเชื่อนะโม! แต่หลามเฟคเก่งมาก เก่งจนชะนีบางคนยังอาย เราอยากตบตีนาง :m16:
-
^^
-
โอ้ววว ตาสว่างสักทีนะ :hao7:
รอนะฮะ :')
-
......รีไรท์.......
-
o13
ไอ้หลามตายแน่ตายแน่ไอ้หลาม!!!
จัดการไอ้พวกนี้เสร็จก็รีบไปอโทษนะโมซะนะ!!!
-
อิหลาม.....ต้องเจอหนักๆ
-
:katai1:
-
กรี๊ดดดดดด ให้ได้อย่างนี้สิโท ถึงจะค่อยเหมาะกับบทพระเอกหน่อย
ตอนท้ายนี่แอบสงสารพี่พลนะ มีเช็คแต่ขึ้นเงินไม่ได้ 55555
อยากเห็นจุดจบของนังหลามมมมมมมม หวังว่าโทคงจะจัดให้สมใจกองเชียร์นะ
-
ในที่สุดวันนี้ที่รอคอยก็มาถึง โทรู้ความจริงแล้ววว
เกลียดฉลาม จะรอวันที่นางโดนเอาคืน :katai1:
-
ตบเข่า!!!!!มีนต้องอย่างนี้สิวะ โง่อยู่ได้ตั้งนานไอ้เวร อิหลามต่อไปมึงเตรียมตัวตายยย
-
คือก็ดีใจนะที่โทรู้จักวิธีกินข้าวขัดสี เลิกกินหญ้าแล้ว แต่พาร์ทโทดูดำเนินไปเร็วมากเลย
แบบตอนนะโมนี่คนอ่านใจจะขาด เคราะห์กระหน่ำซ้ำ เจ็บปวดมาก แต่บทโทจะรู้ทุกอย่าง ก็รู้ทีเดียวหมด
รู้แบบเอาเคลียร์เลย เรารู้สึกว่ามันดูง่ายอ่ะ แบบโทควรจะได้รับความลำบากมากกว่านี้
ทั้งการสืบหาความจริง การที่ต้องปกป้องนะโม ดูแล ห่วงใย เอาใจใส่ ช่วยเหลือ ในขณะตามคิดบัญชีให้นะโม
ทำไมรู้สึกว่าชีวิตนะโมกับโทแม่งโคตรมีความลำเอียง อยากให้โทรู้สึกเจ็บปวด อึดอัด สิ้นหวัง เสียใจ ขอโทษมากกว่านี้
:katai1: //ข้ามๆ ความคิดเห็นเราไปก็ได้ค่ะ เราอคติกับโทแบบหยุดยั้งไม่ได้ ขอโทษค่ะ :o11:
-
คุณโทครับคุณยังมีน้ำหน้ามาคิดว่าเป็นคนเปิดซิงนะโมอีกเหรอครับถามจริง?!
คิวต่อจากพลคงเป็นฉลาม
งั้นคิวถัดมาก็ขอให้เป็นโทที่จะได้กระอักเลือดบ้างเถ๊อะ สาาาาาธุ
-
ไอหลามตายแน่ ตายแน่ไอหลาม 555
-
อิหลามแม่มลงทุนมาก ๆ บอกเลยยย โชคดีไปที่่พลโดนเจ้าหนี้จิกพอดีเลยสารภาพโดยละม่อม
หึหึหึ ตาแกขึ้นเขียงแล้วนังหลาม แต่ก่อนอื่น ขอกรี๊ดพี่พอสแป๊บ แอร๊ยย
-
:laugh:
รออีหลามโดนเก็บ
แล้วก็รออิโทโดนเอาคืน
-
อิหลามสมน้ำหน้ามึงงงงง
เอาให้ตายยยยยย
-
นี่คือฉลาดแล้วใช่ไหมสืบรู้เรื่องแล้วใช่ไหม :hao4: ทำไมมันง่ายแท้ล่ะกับการตามล่าหาความจริง นี่คือการพยายามอย่างยากลำบากเพื่อนะโม :mew5: โอ้สวรรค์!!!! แล้วไอ้ที่ทำร้ายนะโมสารพัดสารเพ มัน คือ อะไร :katai1: ฉันรับไม่ได้กับนายเลยโท :z6: นะโมออกมาจากสังคมกลุ่มเดิมอย่าได้หันหลังกลับไปยุ่งเกี่ยวเลยน่ะขอร้อง :call:
-
ไอ้หลามตายแน่ แต่มึงโทก้คงเจ็บใจเจียนตายเลยแหละคราวนี้ เพราะคาดว่านะโมคงไม่คบกับมันแล้ว
-
คือก็ดีใจนะที่โทรู้จักวิธีกินข้าวขัดสี เลิกกินหญ้าแล้ว แต่พาร์ทโทดูดำเนินไปเร็วมากเลย
แบบตอนนะโมนี่คนอ่านใจจะขาด เคราะห์กระหน่ำซ้ำ เจ็บปวดมาก แต่บทโทจะรู้ทุกอย่าง ก็รู้ทีเดียวหมด
รู้แบบเอาเคลียร์เลย เรารู้สึกว่ามันดูง่ายอ่ะ แบบโทควรจะได้รับความลำบากมากกว่านี้
ทั้งการสืบหาความจริง การที่ต้องปกป้องนะโม ดูแล ห่วงใย เอาใจใส่ ช่วยเหลือ ในขณะตามคิดบัญชีให้นะโม
ทำไมรู้สึกว่าชีวิตนะโมกับโทแม่งโคตรมีความลำเอียง อยากให้โทรู้สึกเจ็บปวด อึดอัด สิ้นหวัง เสียใจ ขอโทษมากกว่านี้
v
v
v
เห็นด้วยอย่างยิ่ง อยากให้โทมันเจ็บและทรมานเจียนตายมากกว่านะโม และที่สำคัญไอ้ฉลามมันก็ต้องเจ็บปวดรวดร้าวสะท้านทรวง ชนิดที่เรียกว่าให้มันตายซะยังดีกว่า หวังว่านะโมมันคงไม่ทำตัวเป็นพ่อพระยกโทษให้มันหรือขอร้องไม่ให้โทกระทืบมันนะไม่งั้นคงรับไม่ได้อย่างแรง เบื่อพวกที่ทำตัวเป็นคนดีจนน่ากระโดถีบมากๆอ่ะ อีกอย่างหวังว่านะโมคงจะเลิกคบกับพวกตัวเงินตัวทองพวกนี้นะ ทั้งไอ้หลามไอ้โท
-
กรี๊ดดด ถึงคิวอิหลามสักที~ จัดๆๆๆๆ ให้หนักกก
-
ฉลามเกลียดนะโมเพราะแอบชอบโทแค่นั้นหรือ...
ถ้าจะแค้นเคืองขนาดนี้สู้วางยาปลุกปล้ำโทให้เป็นของตัวเองไม่ง่ายกว่าหรือ (เอ๊ะ นี่ฉันคิดอะไรออกไป)
-
วิญญาณควายพึ่งจะหลุดออกจากร่างรึไงวะ
-
อีหลามชั่ว
-
^^
-
โดนยำเละแน่แก 55สะใจเว้ย พระเอกฉันไม่ได้โง่
-
อิโทมันฉลาดแล้วใช่มั้ย??
ขอบคุณ :)
-
อุ้ววววววว ทั้งเรื่องปมเคลียร์ภายในสองตอน! ฝีมืออิโทซะด้วย!!!!
ที่เหลือก็รอโทไปง้อนะโมสินะ
(ยังไม่เห็นวี่แววว่านะโมจะยอมให้อภัยเลยอ่า)
-
เช็คบิลรายคนเลยนะโท คิวไอ้หลามขอหนักๆ!!
-
ไม่อยากจะเชื่อ ดีใจๆ แต่บอกเลยว่าไม่ได้หายโกรธกับสิ่งที่แกทำไว้กับนะโม แกรักมันจริงควรเชื่อมัน และมีสติมากกว่านี้ และคงไม่ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจคนที่เรารักหรอก
-
พ่อพระเอกเราออร่าพระเอกเริ่มเกิดละ
เอามันให้ตายเลยนะไอ้หลามน่ะ
-
ฉลาดสักทีโท
รอลุ้นฉากเอาคืน ขอแบบสะใจสะใจนะ
-
หลามตายแน่ หลาม หึหึ
-
โทโหด แต่ไม่โง่นี่หวา
-
ค่อยสมกับเป็นพระเอกหน่อยยยย
-
:z6: :z6: :z6: :z6: จัดการหลามเลย
-
อีหลาม อีเลว โทต้องจัดการให้เด็ดขาดนะ
มันชิบโทชัวร์ เลยอิจฉานะโม
ขอบคุณค่ะ
-
หายโง่แย้วววววววววววววววว ดีใจแทนนะโม
-
ในที่สุดพ่อเจ้าประคุณทูลหัว ก็ได้รู้แจ้งซักที ค่อยหายใจสบายหน่อย
ต่อไปก็ต้องรักและปกป้องนะโมให้ดีๆนะ
-
โท เลิกกินหญ้า แล้ววววววว เย้ !!
-
ในที่สุด พุทธโทธัมโมสังโฆ ก้อกระจ่างซักีลุ้นาตั้งนาน สู้ๆนะคะน้องนะโมตะสะ *0*
-
โท เลิก โง่ แล้ววววว :katai1:
-
ไประงับการสั่งจ่ายเช็คอีพี่พลแล้วเกิดมันไปรับจ้างหลามมาทำอะไรนะโมอีกอ่ะ
รีบไปเอานะโมมาคุ้มครองก่อนมั้ย จะได้ปลอดภัย นี่ปล่อยให้กลับไปอยู่คนเดียว เดี๋ยวเกิดเรื่องอีก
-
ดีใจจังค่ะ ที่โทคิดได้ แทบล้องห้ายยยยยย :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2:
-
นะโมน่าสงสารจิงด้วยอ่ะ เพื่อนคนนึงก้อเกลียดหาเรื่องใส่ร้าย พี่รหัสแม่มก้อเห็นแก่เงินใส่ร้ายน้อง แล้วมาโดนเพื่อน(โง่) อีกคนข่มขืน...
นี่มันโหดร้ายยิ่งกว่าละครหลังข่าว!!! :mew4: :mew4:
-
ตั้งแต่อ่านมา
ตอนนี้เป็นตอนที่อ่านแล้วโล่งใจเป็นที่สุด
โทฉลาดมากๆ
แต่จะดีเหรอที่สั่งระงับเช็คอะ
-
โทฉลาดก็เป็นนิ
กลายเป็นฮีโร่เลย
อีหลามชอบโทแน่ๆๆ
-
แค่นี้??? คือถ้าจะเอาความจริงคือ แค่นี้?? แค่เอาเงินล่อแล้วถาม ไม่ได้ลงไม้ลงมือ ไม่มีอะไรเลย แล้วบอกเสร็จคือเขียนเช็คให้ ถึงจะขึ้นเงินไม่ได้ก็เหอะ แต่ความโมโหให้คนที่มีส่วนทำให้ชีวิตหนูโมบัดซบขนาดนั้น พี่รหัสที่เอาน้องมาขายใช้หนี้บอล คือไม่ได้มีอะไร แต่ทำอะไรไปบ้างก็ไม่รู้ป่ะ ...แล้วความคับแค้นแทนคนที่บอกว่ารักนักรักหนา คือ แค่นี้???
ซึ้งว่ะ
อ้ออออออออออออออออ ลืมไป ไอ้ตัวที่เชี่ยสุดคือมรึงเองนี่เนาะ เพราะขนาดทั้งการจ้าง ทั้งการเอาลงเว็บเกย์ของอิห่านหลาม ยังไม่ทำลายชีวิตหนูโมเท่าความกากของพ่อพระเอกเบยยยยยยยยยยยยย
อืมมม งั้น แค่นี้ ก็ถูกล่ะ หึ
-
คร่าวนี้กระจ่างแล้วใช่ไหมโทนนนนน o13
หืมมมมไอ้เหาฉลามนี่ก็จริงเลย :m16:
-
:katai2-1: พระเอกมีพัฒนาการดีจนน่าตกใจ ว่าแต่มันจะกลับมาเฮี้ยนอีกมั้ยคะ
ยอมรับว่ากลัวอารมณ์นางอยู่มาก
-
ตอนหน้า ช่วยจัดหนามหนักๆเน้นๆ เลยนะคะ หึหึ
-
ทีคราวนี้มาทำเป็นฉลาดตัดไฟแต่ต้นลม แต่ที่ผ่านมาไฟมันลามมาเกือบหมดทุ่งแล้วคุณพี่
ไม่สิ คุณพี่กินหญ้าจนหมดทุ่งแล้ว ไฟจะลามได้ไง
ดีใจด้วยที่หญ้าหมดเลยได้กินข้าว
ต่อไปเตรียมคุณพี่รับคำด่าต่อจากชำระความกับอิหลามนะ
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
หึหึ อิหลาม o18
-
ฉลาดแล้ววววว
ต่อไปตาอิหลาม จับมันลงหม้อเลยโท
-
หมั่นหน้าอิหลามนานแล้วค่ะ
โถ่ โท อยากบอกว่าพาร์ทแกไปก้ไม่ทำให้แกแลดูดีขึ้นรอก ในเมื่อแกมันข้มขืนนะโม
-
อือ หูฉลามน้ำแดงก็น่าสนนนนน :hao6:
-
:undecided: เงิบเลยโท เมื่อรู้ความจริง
-
นี่นายเริ่มฉลาดขึ้นมาแล้วสินะ :hao3:
รอนะฮะ :')
-
ในที่สุด พระเอกของเราก็ได้เป็นพระเอกเสียที โฮรรรรรรรรรรรร
-
ดีมาก ฟังหูไว้หู ชั้นก้ว่างั้นอะ แกเดินตามตูดต๋อยๆทุกวัน โมเอาเวลาไหนไปขาย หึงจนหน้ามืด ไอ้บ้า ตาสว่างแล้วสิ
-
อิโทเลิกโง่ซะที :katai3:
-
......รีไรท์.......
-
คุณแพรแต่งเรื่องไหน อ่านหมดแหละครับ ตามมาทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องนี้อ่านทีไร อารมณ์เดือดพุ่งทุกที
โทคิดว่าให้ไอหลามรับกรรม แต่ตัวมันทำกับนะโมยิ่งกว่าไอหลามอีก
-
จัดให้หนักๆเลยนะๆๆๆ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยย
อย่าเพิ่งทิ้งฉันไปปปปปปปป
คุณแพรบอกเขียนดราม่าไม่เก่ง แต่เรื่องนี้เปิดมาก็ดราม่าเลยนะคะ orz
-
เราว่าเรื่องมันสนุกนะคะ แต่มันพลาดตรงช่วงต้นที่ขมวดให้โทเข้าใจผิด
ตอนนั้นโทมันโคตรเลว โง่เกิ๊นนนนนนนนน
พอมาถึงตอนเฉลยเป็นมุมของโท มันเชื่อมกันไม่ติด เวลาอ่านแล้วแปลกๆ
ตอนนี้ก็มีเนตไอดอล??? คือ...มาทำไม? นี่แกรักนะโมจริงอ่ะ เราว่าปรับให้โทเป็นตัวโกงเลยเหอะ
หรือไม่ก็ต้องไปแก้ช่วงโททำร้ายนะโม ช่วงนั้นมันเยอะมากถี่เกิน ฟากความคิดของโท โทสงสัยและเริ่มรู้ตัว
แต่ฟากนะโมคือโทข่มขืนทำร้ายรัวๆ ยังกะคนละเรื่องกัน
-
โกรธที่โมมากะคนอื่น แล้วแกมากะใครฟ่ะ :z6:
-
เย้...มาแล้ว
เดี๋ยวมาอ่าน
-
สมน้ำหน้าแกแล้วอิโททท
แหมอยากจะให้หลามรับกรรม แกทำไว้กับนะโมแย่ยิ่งกว่าที่หลามทำอีก
:z6:
-
เรื่องหลามต้องเอาให้สะใจนะ ถ้าโททำได้สะใจ คนอ่านจะยกโทษที่ผ่านๆ มาให้
ส่วนเรื่องนะโมคงต้องพยายามเอง ไม่ใช้ใจแล้วจะได้ใจเขาไหม ได้แต่แอบมอง หึงหวงเขาไปวันๆ เนี่ย
รักก็ว่ารักดิ เด็กมอปลายเร้าใจเว้ย ดีกว่าเด็กมหาลัยเจ้าอารมณ์เนอะโมเนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
เราว่าเรื่องมันสนุกนะคะ แต่มันพลาดตรงช่วงต้นที่ขมวดให้โทเข้าใจผิด
ตอนนั้นโทมันโคตรเลว โง่เกิ๊นนนนนนนนน
พอมาถึงตอนเฉลยเป็นมุมของโท มันเชื่อมกันไม่ติด เวลาอ่านแล้วแปลกๆ
ตอนนี้ก็มีเนตไอดอล??? คือ...มาทำไม? นี่แกรักนะโมจริงอ่ะ เราว่าปรับให้โทเป็นตัวโกงเลยเหอะ
หรือไม่ก็ต้องไปแก้ช่วงโททำร้ายนะโม ช่วงนั้นมันเยอะมากถี่เกิน ฟากความคิดของโท โทสงสัยและเริ่มรู้ตัว
แต่ฟากนะโมคือโทข่มขืนทำร้ายรัวๆ ยังกะคนละเรื่องกัน
ท่านได้กล่าวทุกสิ่งในใจเราออกไปหมดแล้ว //me กราบเบญจางคประดิษฐ์ 3 ทีซ้อนด้วยความปลื้มใจ o1 o1 o1 555
อิหลามยังมีแรงจูงใจที่เข้าใจได้และโฉดน้อยกว่าโท... หลามอยากให้โทเกลียดนะโม... ซึ่งได้ผลทะลุเป้า ไม่รู้รักเฝ้ามองมายังไง แต่เชื่อสุดติ่งว่านะโมเลวได้ไม่มีแม้ second thought... แถมโทยังเป็นคนทำลายชีวิตนะโมด้วยการบอกคนอื่นแถมมีขู่จะเอาเรื่องส่งมหาลัยอีก... เรื่องราวที่ผ่านมากะในวิวพ้อยท์ของโทนี่ ยังกะหนังคนละม้วน... อิโทโลกสวยเข้าข้างตัวเองมากกกก :เฮ้อ:
ขอบคุณที่มาต่อให้นะฮ้าบบบ :กอด1: ให้กะลังใจ
จะบอกว่า ที่บอกว่าเรื่องนี้แต่งไม่ดี ก็ไม่ใช่นะ ทำคนอินกันได้ขนาดนี้ (รวมเราด้วย 555) แต่พระเอกเลวจริง คือให้ความรู้สึกว่า ที่เห็นแก่ตัวกะนะโมอ่ะ คือตัวตนจริงๆ แต่ตอนที่ปิดทองหลังพระตะหาก ที่แอ๊บคนดี รู้สึกว่างั้นล่ะนะ อิหลามมันคงเกลียดโมมาก ว่าทำให้ไอ้เลวที่มันรักมาแอ๊บคนดีใส่อ่ะ 5555
-
อีหลาม เงิบไปเลยสิเมิงง
จริงๆบุคลิกหลาม และก็นิสัยหลอกๆของมัน น่าคบมากเลยนะบอกตรง
ี
หนุ่มอารมณ์ดี มีมุขแทรก
แต่นิสัยแท้จริงกับ โคตรไม่น่าคบ เหอะ
-
บอกว่ารักใครไม่ได้แล้วแต่กับมาเดินกับอิเน็ตไอดอลที่ไหนก็ไม่รู้ ถุยยยยย คนอย่างแกนะโท ไม่มีสิทธิจะมาหึงนะโมสักนิด
-
อย่างที่เขาพูดๆกันนั่นแหละ หนังคนละม้วนเลยทีเดียว
อ่านพาร์ทนะโมคือ จิตตก หวาดระแวงไรงี้ แต่พอพาร์ทอีโทปุ๊บ โลกสวยมากเลยค่า พ่อดีเลิศประเสริฐศรี ทำอะไรก็ถูกก็ควร พ่อมหาจำเริญ
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่อะ อะไรวะความรู้สึกของนะโมความเจ็บปวดของนะโมที่เราติดและค้างมาตั้งหลายเดือนมันอยู่ไหนอะ ในมุมของโทและคนอื่นๆมันเป็นแค่ การเขียนคำผิดแล้งหาน้ำยาลบคำผิดมาลบหรือไม่ก็สะดุดล้มแล้วก็กล่าวขอโทษกันอะ นี้คือทำให้นะโมแล้วใช่ไหมโท
-
" ใจจริงผมก็อยากลองคบหากับมายด์แบบเปิดเผยนะ ถ้าไม่ติดว่าหัวใจกับหัวสมองของผมมันเอาแต่คิดเรื่องของใครบางคนตลอดจนไม่มีที่ว่างเหลือให้คนอื่นเลย ".....ประโยคนี้มันคืออะร๊ายยยยยยค่ะ? ใจจริงอยากคบกับอีกคน แต่ก็ยังชอบอีกคน
ในมุมมองเรา โทเหมือนพวกที่คบเผื่อเลือกเลยอ่ะ!!//อยากเปลี่ยนพระเอกจริงๆก็คราวนี้แหละ
เกลียดทั้งโท เกลียดทั้งอีหลาม.....ถ้าหลามมันอยากได้นักก็เอาไปเลยยยยยยย ไอ้ผู้ชายอย่างงี้ :angry2:
-
กลับมาเลวอีกแล้ว
แน่ใจเหรอว่าโทมันเป็นเพราะเอก
บอกว่ารักโมแต่มาเดินอี๋อ๋อกับเนตไอดอล มันไม่ใช่อ่ะ :serius2:
แล้วตัวเองมีสิทธิหึงเหรอ
-
ที่อ่านมาเกือบๆทั้งเรื่องก็มาม่าซะ
แล้วยังบอกว่าแต่งไม่ค่อยเป็น
แต่งแบบที่คุณแต่งมาตลอดอะดีแล้ว
เอาใจคนอ่านมากไปหรือกังวลว่าคนอ่านไม่ชอบ
นั่นจะทำให้คุณประหม่าและแต่งออกมาได้ไม่ดีเหมือนที่คุณเคยทำมานะ
ใจเย็นๆ ค่อยๆคิด ฉันรู้ว่าเธอเก่ง ไม่งั้นฉันคงไม่ติดเรื่องนี้หรอก สู้ๆจ้า
-
เรื่องนี้สนุกนะ เป็นอีกเรื่องที่รออ่านทุกวันเลย (ถึงแม้คุณแพรจะนานน๊านนนนมาต่อทีก็เถอะ) 55555555
เปิดมาตอนแรกคิดว่าจะฮา มาแนวรั่วๆ เกรียนๆ แบบ i'm not
แต่ที่ไหนได้ ดันกลายมาเป็นบีบคั้นอารมณ์ซะงั้น
จริงๆ เราว่าพล็อตอ่ะสนุกแล้วค่ะ แต่อาจจะพลาดนิดนึงตรงที่เขียนพาร์ทโทแล้วฟีลของการบรรยายมันดูซอฟท์
คือโทดูเรื่อยๆ แบบโกรธก็เออ กูโกรธนะ ไม่ใช่แบบ ฮึ่มมมมมม นะโม นะโมมมม!!!!! ไรแบบนี้55555555
(ขนาดตอนเอาคืนพี่พลเรายังว่ามันดูเบากว่าที่คิดไว้เยอะเลยนะเนี่ย)
ในขณะที่มุมมองของนะโม อิโทเป็นอะไรสักอย่างที่แม่งโคตรงี่เง่า ไร้ตรรกะ ไม่มีเหตุผล
แล้วแสดงออกแบบเกรี้ยวกราด อารมณ์รุนแรง แบบ กร๊าซซซซซซ นะโมมมมม มึงงง มึงงงงงงง!!!! อะไรประมาณนี้ 555555
บางคนเลยอาจมองว่ามันเหมือนคนละแนว หนังคนละม้วน นิยายคนละเรื่องไรงี้ (เท่าที่อ่านความคิดเห็นมา)
แต่อย่างไรก็ตาม เราก็ยังยืนยันว่า เรื่องนี้สนุกจริงๆ ค่ะ
ตอนที่พี่แพรหายไป 10 เดือนนี่ ใจจะขาดรอนๆ (เว่อ5555555555)
และก็ติดตามผลงานต่อไป ทั้งเศษหนึ่งส่วนรัก และเรื่องที่กำลังจะเปิดใหม่ด้วยจ้าาา
เชิ้บเชิ้บบบ :z2:
-
อาจจะเป็นเพราะว่าตัวเองเว้นช่วงไปรึเป่า มันเลยดูไม่ค่อยปะติดปะต่อสักไหร่ พาร์ทโทดูดำเนินเร็วไปนิด อ่านแล้วดูแปลกฟไปหน่อย แต่โดยเราก็ชอบอยู่ดี และจะติดตามต้อไป รอเลยย รักเสมออ
-
คือไม่เข้าใจนิยายทุกเรื่องที่อ่านรวมถึงเรื่องนี้ คือ คือพระเอกปากที่บอกว่ารักนายเอกแต่ที่ผ่านมากลับมีคนอื่นไปทั่วแม้ไม่จริงจังก็ตาม (จะบอกว่ามันคือผู้ชายตามค่านิยมไทยก็คงใช่) แต่ทำไมนายเอกกลับต้องรักษาหรือดูบริสุทธิ์เพื่อพระเอก อย่าอะไรมากนะคะมันคือการถามเล่นๆ โมโหที่อีพระเอกเที่ยวฟรีเซ็กไปทั่ว 555
-
:pig4:
-
คนเขียนเก่งอยู่แล้ว ทำได้ดีแน่นอนค่ะ
ไม่ต้องกลับไปแก้บทเก่าๆเลยก็ยังได้
ส่วนตังไม่รู้สึกว่าแปลกที่คนทำผิดจะมองเห็นส่วนความผิดของตัวเองนิดเดียวแบบที่อีโทมันเป็น
เพราะมันบรรยายจากมุมมองของอีโท มันก็ต้องเข้าข้างตัวเอง ไม่แปลก
แต่คนที่จะทำให้มันรู้ตัวได้คือนะโม ว่าที่ผ่านมามันสมควรโดนกระทืบแค่ไหน
เชื่อว่าจะได้เห็นพาร์ทที่มันหงายเงิบ ทุรนทุราย ตกอยู่ใต้teenนะโมแน่นอน
จะรออ่านนะคะ :mew1:
-
หวังว่าจะเห็นโทดีขึ้นนะ ดันคิดผิด
แต่ไมมันเข้าแบบเดิมล่ะนี่
เหตุผลก่อนที่จะกับโม. ผ่านหญิงมา ยังพอรับได้
แต่นี่ มีเน็ตไอดอลโผล่มาอีก โหๆ รักตรงไหนว่ะ ยังมี่น่าไปหึงอีป
โทคือคนเห็นแก่ตัวแท้ๆมันก็ยังวนเวียนวนกรรมกันต่อไป
รอติดตามนะ อย่าทิ้งเรื่องนี้ เพราะมันผ่านมาเยอะแล้ว
และโดยก็ออกมาดีอยู่ๆ ถึงจะติดขัดๆไปนิด
โปรดสงสารคนที่เขารอเรื่องนี้เถิด ถ้าคนเขียนหมดไฟ
สดท้ายนิยายก็คงแย่ๆ ผมคนหนึ่งละที่ยังรอเรื่องนี้
โปรดอย่าทิ้งกัน
-
สม!!!
เชียร์เด็กให้นะโมดีกว่า o18
-
มันจะเป็นอย่างไรต่อไปนะ
-
ฝากถึงคนแต่งที่บอกว่ายังคิดไม่ออกว่าจะให้โทแก้แค้นหลามยังไงดี
รบกวนอย่าลืมประเด็นว่าแล้วนะโมล่ะจะแก้แค้นทั้งไอ้หลามกับไอ้โทมันยังไงดีด้วยนะครับ
อยากให้นะโมเอาคืนทั้งสองคนนี้หนักๆด้วยนะ แม้แต่โทเราก็ยังไม่ยกโทษให้มันนะ
-
^^
-
โทมันรักนะโมจริงป่ะวะ? รู้สึกสงสัย!
-
ให้กำลังใจคนแต่งนะ ... อยากให้ถึงตอนที่โทเอาคืนหลามเร็ว ๆ ซะที
ยิ่งปล่อยให้ยาวไป การกลับไปคืนดีกับนะโมยิ่งยากในความคิดของคนอ่าน
เพราะมันเจ็บหลายเรื่อง จนคิดว่าเหตุผลที่นะโมจะกลับมาดีด้วยทั้งกับโทและกับจ๊อบ
รวมถึงพี่พล หรือคนอื่น ๆ มันมีน้อยซะจนไม่มีความจำเป็น
...
-
โทแม่งยังจะมากะผญ
ไปไหนก็ไปไป๊
-
ขอบคุณ :)
-
หลามนี่นิสัยแย่สุดๆ :z6:
-
ทำไมมีแต่คนอยากเห็นหลามถูกเอาคืนอ่ะ แต่เราอยากเห็นโทถูกเอาคืนมากกว่าอ่ะ แค่ถูกเมินแค่นั้นยังน้อยไป :o10:
-
ถึงแม้จะต้องรอนาน และแอบน้อยจายที่ต้องรอ เพราะอยากอ่านมวากกกก ก้อยินดีจะติดตามต่อไปอย่างไม่คิดชีวิตคร่ะ!!
เพราะเราว่ามันเป็นดราม่าที่ไม่โศกสลดเกินไป แบบว่าดำเนินเรื่องเรื่อยๆ เส้าบ้างฮา(เพราะบูม)บ้าง แต่ขอถามนีสเดว...
คือ จ๊อบ นี่คือส่วนเกินอะไรของเรื่องคะ? บทยังน้อยฟ่าอิพี่พล คือหลามมันตัวร้ายใช่มะ โทก้อพระเอก นะโมเป็นนางเอกเนอะ แล้วมีบูมเป็นเพื่อนนางเอก แล้วจ๊อบละเคอะ? :hao5: เรา(เดา)ว่าทั้งกลุ่มนี่น่าจะต้องมีรายละเอียดของแต่ละบุคคล แต่อ่านมาก้อน่าจะกลางเรื่องแล้ว แต่ จ๊อบยังคงเป็นตัวประกอบยุเรยคร่ะ.... ทั้งหมดทั้งมวลนี่ คือเพ้อคร่ะ แต่เค้าชอบเรื่องนี้จริงๆน๊าาา o13
ปล. อยากอ่าน น้องบูม 3P จุง :impress2:
-
ขอเป็นกำลังใจให้น้องแพรแล้วกันค่ะ เข้าใจว่าบทของการแก้แค้นมันอาจจะแต่งยาก
เพราะบางที ถ้าเราคิดว่าแก้แค้นแบบนี้ดีกว่า หรือว่าแบบนี้ดีแล้ว ก็อาจจะไม่ถูกใจใครทุกคน
แต่ทุกคนก็ต้องยอมรับ เพราะนี่คือนิยายของน้องแพร เป็นพลอตที่วางเอาไว้แล้ว
บางครั้งถ้าแต่งนิยายตามใจผู้อ่าน มันจะทำให้เราไม่เป็นตัวของตัวเองนะคะ
ถ้าแก้แค้นหลามให้นะโมสำเร็จแล้ว ฝากให้โทสำเร็จโทษตัวเองด้วยนะคะ
-
หลามต้องจัดหนักๆ
แต่นะโมจะมารักโทได้หรอ
ทำไว้ซะเยอะเลย
-
อีโทททททททททททททท แทนที่จะรีบง้อเมีย เสือกไปควงสาววววววววววว
เจี๋ยนมัน เจี๋ยนมันนนนนนนน
-
แทนที่จะตามง้อนะโม แต่กลับมาเดินเที่ยวกับใครก็ไม่รู้ :katai4:
ปล. แพรเขียนเรื่องไหนเค้าตามอ่านหมดแหละ
:L2:
-
สะจายยยยยยย คำนี้มอบให้โท
-
อ่านตั้งแต่เมื่อคืน แต่เพิ่งได้มาเม้นวันนี้
แบบว่าอ่านแล้วนอนเลย กว่าจะได้เม้นคือต้องรอเลิกงาน
ตอนนี้โทก็ยังไม่ได้แก้แค้นหลาม ยังคงลั่ลล้าต่อไป
แต่พี่พลไปหยอดน้ำข้าวต้มในโรงบาลละ หายห่วงไปหนึ่งคน
รอดูกรรมติดจรวด ว่าจะออกมารูปแบบไหน รอดู 3P ด้วย ฮิฮิ
-
ทีแกยังควงสาวเลยโท ทำมาเป็นโมโหนะโม ชิๆ :m16:
-
ให้อภัย ขออย่าลืมกันเท่านั้น นะจ๊ะ อยากให้โทใจเย็นกะนะโมบ้างก็เท่านั้น
-
ตั้งตารอโท แก้แค้นหลามแทนนะโมค่ะ
-
เนื้อเรื่องเริ่มกระจ่างและไม่ค้างแล้ว แต่ก็รีบมาต่อไวๆน้า :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
แอบสงสารโท นิดหน่อย นิดหน่อยจิงๆ
-
คนเขียนน่ารักอะเขียนได้ดีจริงๆๆๆ
-
เรื่องนี้ปกป้องเป็นพระเอกค่ะ :hao6: :hao6:
-
เราจะตัดอิโทหน้าโง่ไปนะคะ บทจะเชื่อก็เชื่อง๊ายง่ายเน๊าะ อะไรของแกยะ ทีก่อนหน้านี้ล่ะ แหมมมมมม!!!
ตอนนี้รอบูมกับพี่ก๊าซพี่นิวอย่างเดียวเลยล่ะ รอออออออ
-
โทจัดหนักๆ ไปเลย
ไม่ต้องออมมือนะ
หมั่นไส้หลามมานานแหละ
ตอแหลได้โล่จริงๆ :m31:
-
:L2:
-
นุ้งโมเอาคืนมันแรงๆเลยย o13
-
มาตามอ่านค่ะ แบบว่าทำไมโทเห็นแก่ตัวจัง แบบว่าบอกว่ารักๆๆ (แค่ในใจอีกต่างหาก) แต่การกระทำที่แสดงให้นะโมเห็นนี่มันไม่ใช่นะ คบคนโน้นคนนี้ไปทั่วนี้ วู่วววววว !!! อย่าคืนดีกะบโทง่ายๆๆนะค่ะโม งี้มันต่องทืบบ :m31: :m16: :m31: :m31:
-
เค้าชอบคู่นี้อ่าาาาาาาาาาาาา เอาดราม่าแปปๆ ที่เหลือก็ขอหวานๆ ซักกกกกกกกกก 100 ตอนเป็นไง? <<<<<ไม่โลภจ่ะ ไม่โลภเลยจ่ะ นี่บอกเลย555+
-
มาตามอ่านค่ะ แบบว่าทำไมโทเห็นแก่ตัวจัง แบบว่าบอกว่ารักๆๆ (แค่ในใจอีกต่างหาก) แต่การกระทำที่แสดงให้นะโมเห็นนี่มันไม่ใช่นะ คบคนโน้นคนนี้ไปทั่วนี้ วู่วววววว !!! อย่าคืนดีกะบโทง่ายๆๆนะค่ะโม งี้มันต่องทืบบ :m31: :m16: :m31: :m31:
-
อ่านตอนแรกๆ แล้วอารมร์พุ่งปรี๊ดทุกตอนเลย :katai1:
ตอนนี้เคลียร์ไปได้หน่อยแล้วค่อยยังชั่ว
อยากอ่านพาร์ทนะโมต่อแล้วอ่ะ :hao5:
-
"ใจจริงผมก็อยากคบหากับมายด์แบบเปิดเผยนะ " ......
........
......
...
.........
รักแท้ไม่มีอยู่จริง
ปล โทเอ๋ย นั่นแหละโทชอบมายด์เขาแล้วล่ะ ถ้าโทรักนะโมอย่างที่ปากพร่ำบอก โทไม่มีทางพูดออกมาได้แน่ว่าอยากคบกับคนอื่น เลิกหลอกตัวเองเถอะโท
คำว่ารัก คำว่าแอบชอบของโท มันก็แค่คำง่ายๆ ที่ไปปลดปล่อยค่ำคืนเร่าร้อนกับผู้หญิงคนอื่นก็หายไป รักเขาทีก็มีsexกับคนอื่นที
ช่างเป็นการพยายามเพื่อความรักที่สุดยอดไปเลยโท กลางวันนั่งมองนะโมด้วยความเจ็บปวดเพราะแอบรัก ตกดึกไปรับสาวมาต่อที่ห้องนอนด้วยคืนอันเร่าร้อน และลึกซึ้ง โห จิตใจโททำด้วยอะไรวะ. เจ๋งว่ะ
ทั้งที่บอกว่ารักโม แต่กลับทำการกอดจูบ ลึกซึ้งกับคนอื่นได้ง่ายดาย มันง่ายขนาดนั้นเลยหรอโท คำว่ารักของโท ....
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ สู้ๆคะ เราชอบเรื่องนี้มากคะติดแล้วว อัพบ่อยๆน้าาาาา
-
หมั่นไส้โทจริงๆเล้ยยยยยยยยยย
เมื่อไหร่จะแก้แค้นหลาม เมื่อไหร่จะง้อนะโมสักทีล่ะ ~
-
ที่โทแสดงออก ไม่เห็นจะดูออกว่ารักนะโมเลยยยยยยยยย :ling1:
-
เมื่อไหร่จะหมดดราม่าาาาาา T________T
:o12: :o12:
-
20 กว่าวันแล้วอ่ะ มาต่อเหอะเค้ารออยู่น้าาาาา
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานเพราะคิดว่าแค่มีคนมาตอบรีพาย
แต่คนเขียนไม่ได้มาอัพ มาทีนี่ตกใจเบา
ส่วนตัวไม่คิดว่าคนเขียนเขียนแนวนี้ไม่ดีนะคะ
เรากลับชอบด้วยซ้ำไป ชอบมากด้วย
คือแบบไงดีล่ะ ที่บขอกว่าคิดไว้แล้วแต่กลัวออกมาไม่ดี
เรากลับคิดว่า ลองเขียนออกมาเถอะค่ะ ดีไม่ดีมันเป็นอีกเรื่อง
ชอบไม่ชอบมันอยู่ที่รสนิยมของคน
จริงที่หลายคนชอบอ่านแนวฮา หรือหวานน่ารัก หรือบลาๆ
แต่ก็มีคนชอบแนวแบบนี้เหมือนกันน และเราก็เป็นอีกคนที่ชอบมาม่ามากกกกกกกกก
ดังนั้นเขียนมาเหอะ อย่าทิ้งไว้นานเลย5 55 5 55 เพราะมันจะต่อติดยากค่ะ ทั้งตัวคนเขียนและคนอ่านด้วย
อยากบอกว่าเกลียดหลามจริงจัง อยากทุ่มหว ฟาดหน้า จับกระแทกพื้น
ส่วนน้องป้องนี่เธอคือพระรองนะ 55 5 55อยามาข้ามขั้น
ส่วนตัวชอบพี่โทค่ะ ชอบนิสัยคนแบบนี้ คิดว่าถ้าเข้าใจกัน
เวลาโมอ้อนนะพี่ดทมันต้องยอมอ่ะ ขนาดเป็นแบบนี้พี่ดทมันยังยอมเลย
อีกเรื่องค่ะ เราว่าบางจุดมันสามารถใส่อารมณ์ใส่การบรรยายไปได้มากกว่านี้ เพื่อเน้นย้ำความรู้สึกให้ชัดเจน
ให้มันเจ็บไปถึงทรวงเลย ตอนที่สองคนมาม่ากันอ่ะ เราว่าถ้าเพิ่มรายละเอียดอีกหน่อยนะ มันจะโอมากก
อันนี้ก้ดีค่ะ แต่เหมือนที่เคยบอกว่ามันยังไม่สุด มัีนจะมีรายละเอียดเล็กๆน้อยที่สำคัญเช่นพวกนิสัย
ปมด้อย หรืออะไรแบบนี้ถ้าไม่มองข้ามเก็บมาใส่เพื่อเน้นย้ำอารมณ์ เราว่ามันน่าจทำให้อินมากก
เป็นกำลังใจให้ค่ะ อยากให้มาต่อน้า าา
-
1 เดือนแล้วนะ ยังไม่มาต่ออีกเหรอ ทำแบบนี้มันค้าวนะ T T
-
หมั่นไส้ โท มากกกกกกกกกกกกกกกกก
:fire: :fire: :fire:
-
:z10: :z10: :z10: ติดตามอ่าน รออยู่นะ~~~~ คิดถึง :กอด1: มาลงให้นักอ่านให้ชื่นใจหน่อยเถอะนะ :o12:
-
ขอให้ฉลามโดนเอาคืนไวๆ
ร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย
-
บูม น่าอิจฉาโค ตรๆๆ
-
เดือนครึ่งก็ยังไม่มีตอนใหม่ T T
-
คิดถึงนะโมโท :hao5:
-
เรื่องนี้ลงที่เล้าด้วย อิอิ แต่ทำไมเราเพิ่งจะเห้นมัวแต่ไปตามอ่านที่อื่นตั้งนาน ว่าแต่ว่าทำไมคนเขียนหายไปน้าน นานเนอะ
-
ตามมาจากเซ็งเป็ดอวอร์ดค่ะ ~ รู้สึกเหมือนโดนสปอยล์นิดๆ //ไม่ต้องรู้สึกอ่ะโดนจริงๆ 55555555555
คือฉลามติดโพลตัวร้ายยอดเยี่ยมไงคะ เราเลยรู้แต่แรกแล้วว่าคนทำคือใคร (แป่ว..)
ตามอ่านรวดเดียวเลย เม้นนี้อาจจะยาวนิดนึงนะคะ (_ _)
จริงๆในส่วนเนื้อเรื่องเราก็คิดเหมือนคุณ fuku ค่ะ ยิ่งตอนสุดท้ายคือนอยด์โทมากอ่ะ อยู่ๆคบเน็ตไอดอล เพื่อ ?
เห็นก่อนหน้านี้ก็บอกควงสาว วันไนท์สแตนด์ไปเพราะไม่อยากให้นะโมรู้ตัวว่าชอบไม่ใช่หรอ ?
แล้วอยู่ๆก็ดันจะมีแฟนซะงั้นอ่ะ .. คือเอาจริงๆ conflict เรื่องนี้มันค่อนข้างจะนิยาย แบบว่า เกิดขึ้นได้ยากในชีวิตจริง
มีการประจวบเหมาะพอดิบพอดีบังเอิญๆ อะไรแบบนี้ ยิ่งตอนสุดท้ายคือเข้าสูตรเลยค่ะ ผู้หญิงที่พระเอกควงโผล่เข้ามากลางวงถามว่า 'นี่ใครคะ' พร้อมทั้งกอดแขนแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่
ด้านนายเอกก็เข้าใจผิด คิดในใจว่า หึ ทีตัวเองล่ะ แล้วก็พาลเข้าใจกันผิดไปใหญ่ คือแบบนั้นเลย . _ . .. ซึ่งมันไม่ใช่ไม่ดีนะคะ เพียงแต่เราว่ามันไม่สอดคล้องกับความเป็นตัวละครที่ไรเตอร์สร้างมาให้แต่แรกเท่านั้นเอง
คืออย่างโท คือคาแรคเตอร์จะเป็นคนรักจริงรักเดียวใจเดียวมากกก คอยดูแลนะโมอยู่ห่างๆเสมอ เป็นแค่เพื่อนก็ได้
แต่อยู่ๆก็คบเน็ตไอดอลซะงั้น มันเลยดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลน่ะค่ะ ประมาณนั้น ^^'
อ้อ แล้วพอบทจะฉลาดก็เข้าใจอะไรง่ายขึ้นมาเชียว ก่อนหน้านี้นี่โง่โง๊โง่เนอะ =_______= .. #เอือมนาง
จะรอไรเตอร์มาอัพตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ <3 ชอบมากเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ~ สู้ๆค่า ♡
-
:z6:อิโท
:z6:คนเขียนมาต่อได้แล้ว
-
:z2: :z2: :z2: ร้อ รอ รอ~~~~~~~ คิดถึงอะ มาอับให้อ่านให้คิดถึงหน่อยนะคะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านเพลิน อ่านไปอ่านมาตามทันแล้วซะงั้น :hao7:
-
ยังรออ่านอยู่นะ.. :katai5: :katai5: :katai5:
-
2 เดือนกว่าล่ะนะT_T
-
อ่านแล้วอยากตบรวดทั้งนายโท นายหลาม และพี่พล
หนอยยยยยยย
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ โอ๊ย ลุ้นให้ฉลามโดนเอาคืนมาก
ไม่ได้เกลียดมันนะ แต่อยากเห็นมันโดนเอาคืน
คนเลว 555555555555555555555555
-
มาต่อเถอะคะ.......อยากอ่านมากกกคะ
-
เพิ่งตามมาอ่าน สนุกมากค่ะ
-
วุ้ยย !! เปิดผิดคลิปโป๊ะแตกลเย ฮามาก
มาตอเร็วๆ น้า :sad4: :sad4:
-
หมดแล้วเหรอ
ตามมาจากนิยายแนะนำขอรับ
อยากจะบอกว่า......
ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหน.... (มาซะเก่าเชียวเอ็ง)
เมื่อไหร่จะได้อ่านต่อน้า
รอขอรับ
-
แล้วโทจะทำยังไงละเนี่ยยย
สงสัยจะเข้าไปชกเค้าอีกมั้ยละ
-
คนเขียนหายไปไหน???....อยากอ่านต่อมากๆเลย
-
:heaven :heaven รออยู่นะ ติดตามๆ :impress2: :impress2: สู้ๆละ :กอด1: :กอด1:
-
อ่านทันแล้วว o13 o13
รออยู่นะ :impress2: :impress2:
-
ไม่เห็นว่าโทจะดีกว่าหลามตรงไหน
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
#เอฟซีนะโม (อ่านแล้วอินฟุดๆ 55555)
-
ไม่รักเรื่องนี้จริง จะไม่ตามอ่าน คนแต่งหายนานเกิน
-
เง้ออออ รีบๆคืนดีกันจิ
-
หายก็บ่อย หายก็นาน แต่ทำไมเรายังต้องตามอยู่นะ เห้อออออ ม.เกษตรอฝหยุดรับปริญญานะ คิดส่าจะมาช่วงนี้ซะอีกง่ะ คงได้แต่รอต่อไป
-
:katai5:
นานจังน้า
-
ยังรออยู่น้า :hao5:
-
ลงชื่อ รอ ด้วยคนฮับบบ. มาต่อเถ้อะะะ
-
ฉันก็รอของฉันเงีบยๆอยู่ตรงนี้! :katai5:
-
รอมาต่อนะๆ
-
กลับมาแล้วค่ะ
ขอน้อมรับความผิด ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น
ขอโทษที่ทำให้ต้องรอแล้วรอเล่านะคะ T_T
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ยังรอค่ะ
แพรกลับมาต่อนิยายแล้วนะคะ แหะๆ
แนะนำว่าให้กลับไปเริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นค่ะ หรือถ้าขี้เกียจก็อ่านตั้งแต่ตอนที่ 12 part2 น้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2783644#msg2783644
เพราะแพรเริ่มรีไรท์ตรงนี้ค่าาาาา
จุ้บๆ คิดถึงทุกคน คิดถึงเล้า คิดถึงคอมเม้น
-
มาอ่านพลาดมาก ไม่เห็นว่าอัพตอนปีที่แล้ว...
ติดเลย...โอ้ย...สนุกมากนะคะ รออยู่นะคะ..
-
คุณแพรกลับมาแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
คิดถึงที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เข้ามาดูทีไรก็ไม่เห็นอัพ จนในที่สุดวันนี้ก็มาถึงงงงงงงงงงงงงง
มาแล้วก็อย่าหายไปไหนอีกเลยนะ สงสารเราเถอะ TT
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
พี่แพรคัมแบล็กกกก ดีจายยยยยยยยย
-
ขอจิ้มก่อนแล้วดันดึกแล้วไม่ไหวอะตอนนี้
-
เอิ่ม .... นานจนลืมว่ามีเรื่องนี้อนุ่ด้วส?
-
เก๊านั่งรอฉบับรีไรท์ค่า ยังอ่านอยู่ รออ่านอย่างกระวนกระวายใจ
ตอน 12 part2 เราโอเคขึ้นกว่าฉบับเดิม คือ โทดูมีสติมีสมอง สมาธิปัญญาก็เริ่มมานะลูก
และเช่นเดิม หลาม เมิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง //ถีบขาคู่
-
ต้องเริ่มอ่านตั้งแต่หน้าไหนอ่ะ หรือว่าเปิดอ่านตามลิ้งค์ที่อยู่หน้าแรกเลย??
-
นึกว่าจะไม่มาแล้ว T-T
จะรีไรท์ก็รอค่ะ โอ้ยซึ้งดีใจกลับมาสักที 5555555555555555
รออยู่นะ อิอิอิ
-
รีไรท์ก็จะรอนะจ๊ะ
โทสู้นะเว้ยยยย อย่าไร้เหตุผล :katai1:
สงสารนะโม
-
ต้องเริ่มอ่านตั้งแต่หน้าไหนอ่ะ หรือว่าเปิดอ่านตามลิ้งค์ที่อยู่หน้าแรกเลย??
เริ่มรีไรท์ตั้งแต่ตอนที่ -12- ค่าาา (ถ้าขี้เกียจอ่านตอนเก่าๆก็เริ่มจากตรงนี้เลยค่ะ)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2783644#msg2783644
แต่ให้ดีแพรแนะนำเริ่มอ่านใหม่เลยดีกว่า 5555
ดองนานเหลือเกินจนจำเนื้อเรื่องไม่ได้แล้ว T_T
-
คุณแพรเปลี่ยนพระเอกเถอะ
โทมันโง่เกินทนแล้วอ่ะ
เจ้สงสารโมอ่ะ
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
รออ่านอย่างเหนียวแน่นแม้จะข้ามปี :katai2-1:
-
มาแล้วววว ๆ คิดถึงมาก ๆ
-
อีโทแดกหญ้าเป็นอาหาร
-
คนเขียนกลับมาแร้ววว :m11:
-
ดีใจที่กลับมานะคะ :pig2:
-
คนเขียนกลับมาล้าวววววววว :pig4:
-
ขอบคุณที่รอนะค้าาาาาาาา
:hao5: :hao5:
-
เมนท์ตอน 13 รีไรท์
เออ ค่อยยังชั่ว บูมเอ๊ยหนีให้พ้นๆ จากนรกนั่นเถอะ
โทฉบับเดิมนี่มันผิดมนุษย์มาก ระดับกินหญ้ายังดีไป ยังกะพวกสัตว์เซลล์เดียวมีชีวิตตามสัญชาติญาณ
ฉบับนี้ดีขึ้นแต่ก็เอื่อยๆ น่ามคาน(วิบัติเพื่ออารมณ์ร่วม)
-
อยากอ่านพาทของโทแล้วอ่ะ
อิหลามนี่น่าหมั่นใส่จริงๆๆๆอ่ะ
บูมเอาให้แบบมันจำไม่มีวันลืมเลยนะ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อันนี้อ่านตอนรีไรท์แล้วนะคะ ฮาบูมอ่า :laugh:
แก้แค้นไอ้หลาม เกลียดมันละ นิสัยไม่ดี :fire:
-
ยังรอตอนโทฉลาดนะค่ะ 55555
-
นักเขียนคะ คือรีไรท์อยากให้ลงต่อไปเลยได้ไหมคะ
คือไม่ต้องไปลงซ้ำโพสตเก่าอะ เราจะได้กด new อ่านเลย ไม่สับสนด้วย ถ้าได้ขอเถอะคะ เรากด new มาแล้วต้องไล่เปิดหน้าเก่าอะ
-
กลับไปอ่านอีกรอบ
ฮือๆอยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ :sad4: :mew2:
-
- 14 -
(part1)
หลายวันมานี้ผมพยายามมองหาพี่พล แต่ก็ไม่เจอ พอไปถามรุ่นพี่คนอื่นๆก็บอกว่าพี่พลขาดเรียนมา 2-3 วันแล้ว โทรหาก็ไม่ติด แล้วแบบนี้ผมจะไปเค้นเอาความจริงจากใคร
ตอนนี้ผมกลับมาอยู่หอพักโทรมๆห้องเดิม ถึงแม้พื้นที่จะเล็ก แต่อยู่แล้วสบายใจกว่ากันเยอะ อ้อ ผมกลับไปทำงานที่ร้านกุ้งเต้นเหมือนเดิมแล้วนะ โดนดุนิดหน่อยว่าหายไปไหนมา ทีหลังถ้าจะลาออกต้องบอกล่วงหน้าอย่างน้อย 1 ปี ไม่รู้ว่าเฮียกวงพูดจริงหรือพูดเล่น
“แล้วสรุปแผนการแก้แค้นไอ้เหี้ยหลามที่มึงคิด จะบอกกูได้รึยัง?” ผมถามมันหลังจากที่ปิดโปรแกรมพาวเวอร์พ้อย ขณะนี้ผมกับไอ้บูมอยู่ห้องสมุดครับ ซึ่งส่วนใหญ่เวลาผมว่างๆก็จะมาที่นี่ ยิ่งถ้าเป็นช่วงที่งานรุมล้อมละก็ผมจะเอาผ้าห่มกับหมอนมานอนเลย ผมไม่ได้พูดเล่นนะ ใครๆเขาก็ทำกัน
“เออ กูกำลังจะบอกมึงเนี่ย เร่งจัง” มันวางปากกา มองซ้ายมองขวาก่อนจะเริ่มบอกวิธีการ “คือกูกะจะให้มันหน้าแหกตอนพรีเซ้นต์งานของอาจารย์กมล”
“ยังไงวะ?” ผมขมวดคิ้ว
“แม้งรักไอโทใช่มั้ย? เป็นเกย์แต่เสือกแอ๊บ แถมเล่นสกปรกกับมึง งั้นกูจะป่าวประกาศให้ทุกคนรู้เลยว่ามันเป็นเกย์” ผมยังทำหน้างง มันเลยพูดต่อ “กูจะแอบเปลี่ยนวิดิโอโฆษณาของมันให้เป็นคลิปเกย์ ล้างไฟล์งานของมันให้หมด”
“แล้วจะไปแอบเปลี่ยนตอนไหนวะ?”
“วันพฤหัสนี้แหละ มันต้องใส่งานมาในแฟลชไดรฟ์แน่ๆ เดี๋ยวกูจะขโมยแฟลชไดรฟ์มัน พอวันศุกร์ก็เนียนๆใส่กระเป๋ามันเหมือนเดิม” ไอ้บูมยักคิ้ว มั่นใจในแผนการตัวเอง “กูว่ายังไงพฤหัสนี้มันก็ไม่ได้พรีเซนต์หรอก อย่างน้อยพรีเซนต์ 15 นาที โดนวิจารณ์งานอีกครึ่งชั่วโมง 2 คนก็หมดคาบละ ในห้องมีตั้งกี่คน ไม่โดนไอ้หลามหรอก”
คิดตามที่มันพูดไปด้วยก็น่าจะจริง
“แต่ถ้ามันโดนพฤหัสนี้อะ?”
“ก็เดี๋ยวคิดแผนใหม่ จอบอ”
เออ ง่ายเนอะ ว่าแต่เรื่องจังไรๆไวเชียวนะมึง ทีเรื่องเรียนละไม่ทุ่มเทแบบนี้บ้าง
ผมกับไอ้บูมอยู่ด้วยกันแทบตลอดเวลา ไปเรียน กินข้าว กลับบ้าน ก็เจอแต่มันนี่แหละ ผมชักจะเบื่อหน้ามันละเนี่ย ฮ่าๆ
ส่วนไอ้ 3 คนที่เหลือน่ะเหรอ...ช่างแม่งสิครับ ผมไม่อยากยุ่ง ต่างคนต่างอยู่
“มึงมีโทรศัพท์ใช้ยัง?” จู่ๆไอ้บูมก็ถามขึ้นมา ผมเหลือบมองมันก่อนจะสายหัว
โทรศัพท์ที่ไอ้โทมันซื้อให้ผมก็ทิ้งไว้ที่ห้องมันนั่นแหละครับ เครื่องเก่าก็โดนไอ้เหี้ยนั่นมันพังไปแล้ว ละผมจะเอาที่ไหนใช้? ทุกวันนี้แทบไม่มีใครติดต่อผมได้เลย จะนัดผมก็ต้องคุยกันในเฟสบุคเท่านั้น
“งั้นเอาไอ้นี่ไปใช้ก่อน” ไอ้บูมโยนโทรศัพท์เครื่องเล็กมาให้ “เครื่องเก่ากูสมัยม.ปลาย อย่าทำหายนะมึง กูละเบื่อจะติดต่อมึงทั้งทีก็ยากชิบหาย อะนี่แถมซิมที่กูไปแลกมาในเซเว่นให้ด้วย” ผมเอื้อมมือไปหยิบมาก่อนจะเอ่ยขอบใจเบาๆ
ก้มมองสิ่งของในมือด้วยความรู้สึกหลายอย่าง ไอ้บูมเป็นเพื่อนที่ดี ดีมากๆ คอยช่วยเหลือทุกอย่าง ไม่ทิ้งกันแม้ผมจะลำบากมีเรื่องทุกข์ร้อน แม่งก็ยังอยู่เป็นเพื่อนผม ไม่เคยทำร้ายผมแบบที่ใครบางคนทำ มันรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้นยังมีบางอย่างที่ผมไม่อยากให้มันรับรู้ ไม่เคยคะยั้นคะยอถาม รอให้ผมพร้อมและเฝ้ารออย่างใจเย็น
“กูว่ากูจะย้ายเจอร์ว่ะ (Major)” นี่เป็นสิ่งที่ผมคิดมาหลายวัน ไม่ต้องถึงกับย้ายคณะ แค่ย้ายภาควิชาก็พอ อย่างน้อยๆจะได้ไม่ต้องลงเรียนวิชาเดียวกันไปตลอดจนจบปริญญา
“เห้ย ย้ายไปไหน? พูดเล่นพูดจริง?” ไอ้บูมมีสีหน้าตื่นตระหนก “แค่นี้มึงยอมแพ้แล้วเหรอวะ?”
“ก็ไม่เชิง” จะบอกว่าใจตุ๊ดหรือหนีปัญหาก็ได้ ถึงอยู่สู้ไปผมก็ไม่ได้อะไรกลับมาอยู่ดี ทุกวันนี้มาเรียนเหมือนมาทรมานตัวเอง เจอหน้าทั้งไอ้เหี้ยหลามและไอ้โทพาลอยากจะเข้าไปต่อยให้หายแค้นสัก 2-3 หมัด แต่ก็ทำไม่ได้ ต้องทนรับรู้สายตาสะใจของไอ้หลามกับสายตานิ่งๆเฉยชาที่ไม่บ่งบอกความรู้สึกอะไรของไอ้โท
“แล้วกูอะ?” เจอประโยคนี้ผมถึงกับสะอึก
เออว่ะ ถ้าผมย้าย...แล้วไอ้บูมล่ะ? มันจะอยู่กับใคร ผมคิดถึงแต่ตัวเองโดยลืมนึกถึงคนที่อยู่เคียงข้างผมมาโดยตลอด ผมนี่มันแย่จริงๆ
“มึงจะย้ายตอนไหน? เทอมหน้าเหรอ?” ไอ้บูมไม่รอให้ผมตอบ “ถ้านี่มึงคิดว่าดีแล้ว...ก็แล้วแต่มึง กูไม่ห้าม”
“กู...”
“ไม่ต้องห่วงกู ไอ้พวกเหี้ยนั่นไม่กล้าทำไรกูหรอก” ผมมองมัน สายตามันบ่งบอกอย่างที่พูดจริงๆ “กูก็แค่อาจจะเหงาบ้าง”
“เห้อ กูขอโทษ แต่กูไม่รู้จะทำไงจริงๆว่ะ ไม่อยากเจอหน้าแม่ง ตอนแรกกูคิดจะย้ายมหาลัยด้วยซ้ำ แต่ก็เท่ากับว่าต้องนับหนึ่งใหม่ ค่าเทอมที่กูเสียไปก็เปล่าประโยชน์ อีกอย่าง กูไม่อยากรบกวนมึง ที่ผ่านมามึงช่วยกูไว้เยอะแล้ว ถ้าไม่มีมึงป่านนี้กูก็ไม่รู้จะอยู่ยังไง ถ้าไม่มีมึงเรื่องมันอาจเลวร้ายมากกว่านี้ก็ได้"
"มึงจะย้ายไปภาคไหน”
“อาจจะย้ายไปคอนโทรลว่ะ” ผมเล็งๆไว้แล้ว ดูจากเนื้อหาหลักสูตรวิศวกรรมระบบควบคุมเป็นเอกที่ต้องใช้วิชาคณิตศาสตร์ในการประยุกต์ใช้เยอะ ซึ่งต่างจากวิศวกรรมปิโตรเคมีมากที่เรียนเกี่ยวกับวัสดุพอลิเมอร์ แต่เนื่องจากผมเพิ่งอยู่ปี 2 เลยยังไม่ได้ลงลึกในส่วนของวิชาภาคมากเท่าไหร่นัก ถ้าหากผมย้ายตอนนี้ผมก็จะยังทันเก็บวิชาภาคคอนโทรลอยู่
“งั้นเดี๋ยวกูย้ายด้วย”
“ก็เหี้ยละ นี่มันปัญหาของกู มึงจะย้ายตามมาทำไมวะ?”
“กูเหงา...นี่ก็ปัญหาของกูเหมือนกัน” เออ ดูมันเถียงสิครับ
“กูเป็นห่วงมึงนะ” ผมบอกมัน
“ห่วง? เรื่องไรวะ?”
“เดี๋ยวมึงเรียนไม่ไหว”
“โธ่ สัส มึงคิดว่าที่กูเรียนอยู่ทุกวันนี้รู้เรื่องงั้นสิ? สอนกูแค่ในกรอบ ออกข้อสอบ around the world” ได้ทีแม่งบ่นยาวเลยครับ “มึงจะไปทำเรื่องเมื่อไหร่บอกกูด้วยละกัน เดี๋ยวกูมานะ เจอกันที่ห้องเลย” มันลุกขึ้น เก็บของอย่างรวดเร็ว
“อ่าว ไปไหนวะ? อีก 15 นาทีก็เข้าเรียนแล้วนะเว้ย”
“พ่อตาม” ไอ้บูมตอบแค่นั้นก่อนจะลุกจากไป
และแล้ววันที่ต้องพรีเซนต์งานก็มาถึง ใจผมนี่เต้นรัว มือเย็นเฉียบ ผมคิดว่าคงไม่ใช่แค่ผมหรอกครับที่มีอาการแบบนี้ ทั้งห้องก็คงจะเป็นเช่นกัน ยกเว้นไว้คนนึง...หลังห้อง ที่ดูท่าทางไม่ตื่นเต้นอะไร นั่งนิ่ง สงบราวกับการพรีเซนต์งานครั้งนี้เป็นเรื่องธรรมดา
“ครูทำสลากไว้เรียบร้อยแล้ว” อาจารย์กมล ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมโถแก้วที่ข้างในบรรจุกระดาษม้วนไว้เต็มโถ “ในกระดาษเล็กๆแต่ละใบจะเป็นเลขรหัสนักศึกษา หากครูขานเลขรหัสคนใดขอให้ออกมาหน้าชั้นเรียนและนำเสนอสิ่งที่เตรียมมาด้วยค่ะ”
สิ้นคำอาจารย์ก็วางไมค์แล้วนำมือล้วงลงในโถแก้ว ช่วงเวลานี้นักศึกษาทั้งห้องเงียบกริบ แม้แต่เสียงลมหายใจก็ไม่ได้ยิน อาจารย์ควานหาอยู่สักพัก จนในที่สุด...
“55484xxxxx เชิญค่ะ มีเวลาเตรียมคอมพิวเตอร์หรือเอกสารต่างๆ 10 นาที และเวลาในการนำเสนออีก 20 นาที”
ฟู่วววว รอดตัวไป ไม่ใช่ผมครับ
“เห้ย กูเห็นแฟลชไดรฟ์ไอ้หลามละ” ไอ้บูมเอียงตัวกระซิบบอกผม “ถ้าคนต่อไปไม่ใช่ไอ้หลามอีก อาทิตย์หน้ามึงเตรียมเห็นคนโดนด่าได้เลย”
ผมนั่งเงียบๆฟังเพื่อนหน้าห้องพรีเซนต์งานจนจบ และเมื่อจับสลากผู้โชคดีคนต่อไปก็ยังไม่ใช่ไอ้หลามอีก ตรงนี้ไอ้บูมถึงกับยิ้มออกมาน้อยๆเลยครับ
“ว่าแต่มึงจะขโมยยังไง?”
“Back to basic ... แกล้งเดินชนให้ของมันหล่น แอบหยิบแฟลชไดรฟ์มา แค่นั้นแหละ หึหึ” เอ่อ เบสิคไปเปล่าวะเพื่อน
ผมหันหลังไปมองไอ้เหี้ยหลาม มันนั่งสบายใจเฉิบ แต่สักพักขณะที่เพื่อนกำลังพรีเซนต์อยู่นั้นมันลุกขออาจารย์ไปเข้าห้องน้ำ แถมมันยังหยิบกระเป๋าที่เป็นแฟ้มใส่ชีทลายเท่ห์ๆออกไปอีกด้วย
ไม่รู้สมองส่วนไหนสั่งการ รู้ตัวอีกทีผมก็ลุกตามมันออกมานอกห้องแล้ว ไอ้หลามมันเดินไปเข้าห้องน้ำจริงๆ คงเพราะโชคเข้าข้าง ในห้องน้ำไม่มีใครเลย แถมมันยังวางแฟ้มสีดำไว้ตรงอ่างล้างมือด้วย ส่วนมันจะปลดทุกข์หนักหรือเบาก็เรื่องของมันครับ
ผมรูดซิปแฟ้มอย่างเบามือที่สุด ควานหาเจ้าสิ่งเล็กๆที่เรียกว่าแฟลชไดรฟ์...และในที่สุดก็เจอ ผมรูดซิปกลับและวางแฟ้มให้เหมือนเดิม เดินกลับมาที่ห้องราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทุกอย่างมันดูง่าย จนบางทีผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่ามันง่ายไปรึเปล่า แต่ก็ช่างเถอะครับ จะไปแอบขโมยโดยวิธียากๆทำไม
“อะ” ผมเลื่อนแฟลชไดรฟ์สีดำไปให้ไอ้บูม โดยที่สายตาจับจ้องหน้าชั้นเรียน
“เหยดดดดดดดด” ไอ้บูมอุทานเบาๆ “มึงไปเอามาได้ไงวะ”
“กูเก่ง”
ไม่นานนักผมได้ยินเสียงเปิดประตู ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงเป็นไอ้หลามแน่นอน ผมพยายามเงี่ยหูฟังว่ามันจะพูดอะไรเกี่ยวกับแฟ้มรึเปล่า แต่ก็ไม่มีเลย มันไม่ได้สงสัยอะไร
หารู้ไม่แฟลชไดรฟ์ของมึงน่ะ อยู่ที่กูแล้ว หึ
พอหมดคาบไอ้บูมก็ขอตัวไปปฏิบัติภารกิจทันที ส่วนผมก็ต้องเตรียมตัวไปทำงานที่ร้านกุ้งเต้นเหมือนเคย เดินกลับมาที่หอพักเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เมื่อเดินเข้ามาใกล้ก็พบกับรถคันหรูที่ไม่เหมาะกับการจอดในละแวกนี้
คุ้นตายังไงไม่รู้แหะ
ผมจึงเดินต่อ แต่เมื่อเข้าไปใกล้ทางเข้าหออีกนิดนั่นแหละ...แม้คนๆนั้นจะหันหลังผมก็จำได้ดี
ไอ้โท
มันมาทำอะไรที่นี่?!
พลันในหัวสมองผมก็มีภาพที่มันร้ายผมเข้ามาเป็นฉากๆ ทั้งตอนทีมัดผม ปิดตาผม ให้ผมทำสิ่งที่น่าละอาย ถ้าไม่ถูกใจมันจะอารมณ์ร้ายยิ่งกว่าเดิม และก็กลายเป็นผมที่ต้องรองรับอารมณ์ร้ายๆนั่น ไม่กี่วันที่ผ่านมาผมยังบอกตัวเองว่าดีขึ้นแล้ว มันจะไม่มายุ่งกับผมอีก แต่นี่อะไร...การที่มันมายืนอยู่หน้าหอผมแบบนี้คือผมจะต้องโดนแบบเดิมอีกใช่มั้ย?
ไม่! ผมจะไม่อยู่ให้มันทำเรื่องเหี้ยๆกับผมอีก จิตผมเหมือนโดนหลอกหลอน หวาดระแวง กลัวที่จะต้องเผชิญหน้ามันเพียงลำพัง
โดยไม่ต้องคิด ผมหันหลังกลับทันที ตัดสินใจไปที่ร้านกุ้งเต้นเลย เสื้อพงเสื้อผ้าไม่ต้องเปลี่ยน ไปทั้งๆชุดนักศึกษางี้แหละ โดนเฮียกวงด่านิดหน่อยไม่เป็นไร
หวังว่ามันคงไม่ตามไปถึงร้านหรอกนะ
ไอ้โทไม่ได้ตามมาถึงร้าน แต่ก็อดระแวงไม่ได้จนต้องคอยสอดส่องโต๊ะโน้นโต๊ะนี้ว่ามีใครคนไหนที่หน้าคล้ายมันรึเปล่า เมื่อถึงเวลาเลิกงานผมยอมเสียเงินค่ารถเมล์ดีกว่าใช้ทางลัดด้านหลังหอ ที่ที่มันเคยมาดักเจอผม
“หนูๆ หนูโม” เสียงเรียกของผู้หญิงวัยสูงอายุทำให้ผมชะงักก่อนจะก้าวขาขึ้นบันได ผมสำรวจเรียบร้อยแล้วละครับว่าไอ้โทมันไม่ได้ป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้แน่ๆ ก็นี่มันเลยเวลาเที่ยงคืนแล้ว
“ครับ?” ผมขานรับ
“มีคนฝากมาให้” คุณยายยื่นถุงเล็กๆสีน้ำตาลมาให้ผม
“จากใครเหรอครับ?”
“ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ” คุณยายตอบแค่นั้นก่อนจะนั่งลงดูทีวีเครื่องเก่าๆตามปกติ ผมมองถุงเล็กๆในมืออย่างสงสัย น้ำหนักเบา จับรูปร่างคร่าวๆเป็นแท่งขนาดนิ้วโป้ง
“ขอบคุณครับ”
ผมเดินขึ้นห้องพร้อมกับแกะถุงสีน้ำตาลไปด้วย
แฟลชไดรฟ์?
ตัวผมชาวาบทันทีที่หัวสมองดันคิดเรื่องร้ายๆออกมาเช่น ในแฟลชไดรฟ์นี้มันอาจจะมีคลิปโป๊ของผม นั่นทำให้ผมรีบเดินจนแทบจะกลายเป็นวิ่งไปเปิดประตูห้อง
จัดแจงเปิดคอมพ์เสียบเข้าช่องusb ผมรอให้เครื่องสแกนเล็กน้อย ก่อนที่จะคลิกขวาแล้วกด open
“...”
มันไม่ใช่คลิปโป๊ของผมหรือของใครทั้งนั้น ในนั้นเป็นไฟล์ที่ต่างจากที่ผมคิดไว้มาก
ไอคอนสีส้มๆที่ทุกคนรู้จักดี...Power Point และไอคอนสีฟ้าๆ...Microsoft Word ผมตัดสินใจคลิกเข้าไปดูพาวเวอร์พ้อยก่อน มีสไลด์ประมาณ 20 หน้า เนื้อหาเป็นหัวข้อที่อาจารย์กมลสั่งให้ทำเป็นงานเดี่ยว ผมเลื่อนขึ้นลงอ่านอย่างคร่าวๆ เนื้อหาดีกะทัดรัด จัดหน้าตกแต่งสวยงาม เพียงแค่อ่านบนสไลด์ก็พอจะเข้าใจ ผมหันมาเปิดเวิร์ดบ้าง ตัวหนังสือเต็มหน้าอธิบายแต่ละจุดอย่างละเอียด เหมือนไว้เพิ่มเติมควบคู่ไปกับพาวเวอร์พ้อย เลื่อนลงอ่านจนบรรทัดสุดท้าย
...ขอโทษ...
สำหรับผู้ที่เคยอ่านเรื่องนี้มานานมากกกกกกแล้ว
ถ้าไม่อยากอ่านใหม่ รบกวนย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่ตอนที่ - 12 - (part2) เลยค่า
- 12 - (part2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2783644#msg2783644)
- 13 - (part1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2787464#msg2787464)
- 13 - (part2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2796157#msg2796157)
แต่ถ้าให้ดีแพรแนะนำอ่านใหม่ตั้งแต่บทแรกเลยค่า แหะๆ
-
โทกำลังพยายามกลับมาหาที่ยืนในฐานะพระเอก
รีไรท์ครั้งนี้มีการสอดคล้องมากขึ้น
ชวนอ่านมากขึ้น
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
ป.ล ถามหาอ.ภุมัยได้ไหมคะ? จารย์สบายดีหรือเปล่าเอ่ย?
-
พระเอก come back!!!
-
โหยยย โททท มาโคตรพระเอกเลยนะ 5555555555555
แต่ป่านนี้เขาก็ทำงานเสร็จแล้วมั้ง 55555555555555555555
มีความรู้สึกว่างานนายจะไม่ถูกใช้ว่ะ....
-
เอางานมาชดเชยความผิดเหรอ มันจะชดใช้หมดได้ยังไง
อยากเห็นไอ้หลามโดนประจานหน้าชั้นเรียน หึหึ
-
:hao4:
-
:hao3: มีคำขอโทษมาด้วยให้อภัยดีมั๊ย
-
น้องโมเข็มแข็งไว้ลูก (ป้าอินมาก ซับน้ำตาแป๊บ)
มีแววว่าจะคายหญ้าที่งอกถึงสมองได้แล้วสินะ แต่อะไรที่พังไปแล้วก็คือพัง ซ่อมได้ก็ไม่เหมือนเดิม
แผนของบูมนี่ทำให้ลุ้นมากเลยว่า สำเร็จแล้วจะเป็นไง จะมีอะไรแทรกซ้อนรึเปล่า
ที่โทมารอนี่โคตรหลอน เป็นฉากที่ทำให้เราคิดเลยว่าจิตใตของโมโดนทำลายไปแล้ว
ไม่มีทางเหมือนเดิม เราคิดว่าในชีวิตจริงคนที่โดนข่มขืนด้วยใครก็ตาม ต่อให้เป็นคนรัก หลงรัก แอบรัก เพื่อนสนิทฯลฯ
ไม่มีวันรักคนที่ข่มขืนตัวเองได้ เพราะว่าเค้ามาสารภาพผิด แล้วที่ทำไปเพราะโมโห
มันต้องการเวลาและการรักษาตัวเองอีกมาก
รักแต่ข่มขืนนี่มันเป็นวัฒนธรรมละคร//นิยายประเทศนี้ที่ใช้เกร่อมาก เป็นความเพี้ยนทางนิยาม
ในนิยายเก่าๆ จะมีบทแนวโอ้โลม ตอนที่นางเอกไม่เต็มใจ แต่ไม่ใช่ข่มขืน = ได้กันก่อนแต่ง
มันเป็นความเต็มใจแต่ไม่ถูกขั้นตอนทางสังคม แต่อิพระเอกก็ตามมาแต่ง
แต่ไหงหลังๆ พระเอกมันไม่พอใจนางเอกก็บังคับเลย ก็งอนง้อกันไป เราก็ว่ามันแปลกแล้วนะ
แต่เดี๋ยวนี้แปลกขึ้นไปอีก ด่านางเอกรัวๆ แบบหยาบคายแต่ปล้ำ ด่า ปล้ำ ค่อยบอกรัก >> อินางก็ดันรักอีก
โคตร BDSMยิ่งกว่า 50เทา
เรากลัวมากตอนที่อ่านพาร์ทโท ฉบับก่อนรีไรท์ว่าจะกลายเป็นนิยายตรรกะพิการ
พอคุณแพรแก้ เราจุดพลุในใจเลย ร้ากกกกกกกกคุณแพรที่สุด
ป้าเป็นกำลังใจให้น้องโม บูม และคุณแพรนะคะ <3
-
โทมาขอโทษด้วยปากอีกทีก็ดีนะ แต่นะโมก็วิ่งหนีโทตลอดนี่นา :m20:
อบากเห็นอิหลามหน้าแหกแล้วค่ะ :katai2-1:
-
มันยังทดแทนความรู้สึกที่น้องโมเสียไปไม่ได้หรอกนะ!!!!
ง้อ ต่อ ไป ค่ะ!!!
-
โท อยู่ในช่วงง้อสินะ
-
ตอนนี้คิดอยู่อย่างเดียว
ว่าตองเปิดโปงหลาม อิอิ
คิดแล้วสนุกน่าขนลุก
ขอสะใจล่วงหน้าก่อน
-
ทำไมถึงต้องเป็นแฟลชไดรฟ์งานด้วยอ่ะ
-
^^
-
เห้ออออออ คำว่าขอโทษบางทีมันก็ไม่สามารถเยียวยาได้ในบางครั้งนะ
-
เคยไม่ชอบโทจนอยากให้เปลี่ยนพระเอก แต่สุดท้ายก็อยากให้โอกาสคนแก้ไขสิ่งที่เคยทำผิดพลาดค่ะ ได้โปรดช่วยทำให้โทมีความพยายามอดทนรับผลกรรมของการกระทำตัวเอง และสุดท้ายก็จบด้วยดีด้วยค่ะ
ปล.ดีใจที่น้องแพรกลับมาต่อเรื่องนี้ค่ะ อยากอยู่ด้วยกันจนเห็นคำว่า END.... :mew1:
-
แค่รายงานมันไม่พอหรอก เชอะ!!!
ขอบคุณ :)
-
เอาใจช่วยโทนะ...
-
แผนฉกแฟรชไดรฟ์ง่ายจนน่าแปลกใจจริงๆ แอบหวั่นนิดๆ
ไม่อยากให้โมเจอเรื่องร้ายๆอีกนะ ขอให้พระเจ้าคุ้มครองนะโมด้วยเถิด
-
ไม่ให้อภัยโว้ย !!! นะโมไม่ได้กล่าว คนอ่านกล่าวเอง แค้นหลายเรื่องง่ะ
เกลียดอีหลาม ขอให้แผนเอาคืนสำเร็จทีเถอะ ได้กู้หน้าให้นะโม
แล้วก็เชิดใส่โทเลย ให้ง้อจนเพลียอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
มันควรจะง่ายหรือกับสิ่งที่เคยทำอะ
-
ตอนนี้โทหายโง่ยังอ่ะ ??
หรือว่ายังโง่อยู่เหมือนเดิม ??
แต่แผนเอาคืนของบูมนี่ไม่สะใจเจ้เลยอ่ะ
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เอาคืนหลามแรงๆ
เกลียดมันนนนนนนนน
-
อ้าว นี่มันยังไม่ตายไปจากเรื่องนี้อีกเหรอ?
-
เพิ่งจิได้เข้ามาเม้นท์หลังรีไรท์ //เชียร์ให้นู๋โมกินเด็ก :o8:
ฉกแฟรชไดรฟ์ได้ง่ายไปไม๊อ่ะ เหมือนมีอะไรแอบแฝง เหมือนรู้อยู่แล้วเลย ตอนแรกคิดว่าแผนของบูมจะมีเอี่ยวให้ผ... สามีทั้งสองช่วยซะอีก หึหึ
แล้วอัลไลคือเอาไดรฟ์งานมาให้ก่อนส่งวะคะ เค้าก็ต้องทำของเค้าเสร็จแล้วป่ะ สลัด แล้วจะให้ทิ้งงานตัวเองมาเอาของสลัดที่ข่มขืนเพื่อนตัวเองอย่างมรึงส่งรึคะ งานนี่คือซื้อศักดิ์ศรีของโมว่างั้น อ่อ
คิดว่าตอนนี้คนอ่านส่วนใหญ่ลุ้นเหมือนกัน
1. เมื่อไหร่จะได้เอาคืนอิเห้หลาม ที่ไหน หรือไม่ อย่างไร //อิหลามสมควรโดนจัดให้ตรูดบาน จากการนัดขายแบบหมู่คณะ
2. เมือ่ไหร่โมจะหลุดพ้นจากวงจรอุบาทนี้ได้ เมื่อไหร่ อย่างไร กับใคร... //กินเด็ก กินเด็ก กินเด็ก
3. มาม่าจัดเต็มของอิโท (ไดรฟ์งานกะคำขอโทษ //แต่ไม่เห็นทำเห้ไร ไม่น่าทดแทนอะไรได้เลย) //ต่อให้เข้าใจแล้ว แก้แค้นให้ ก็ไม่สามารถแก้ไขความเห้ที่แค่ฉวยโอกาสจากเรื่องโกหกที่ไร้ความน่าเชื่อถือ (ถ้ามันขายจริง มันมีกินดีกว่านี้ไปแล้วค่ะ สลัดผัก) มาทำเลวใส่โมอ่ะ //มรึงแค่อยากได้ข้ออ้างเอาเค้า อย่ามามาม่าเจ็บปวดเหงาหงอย ไม่เนียน :angry2:
4. ลุ้นพระเอก ก.คนเดิม ข.กินเด็ก ค.หน้าใหม่ ง.ไปแบ่งกันกินกะนุ้งบูม :a5:
เอาเป็นว่าขอบคุณที่มารีไรท์และมาต่อนะคะ :กอด1:
-
ไม่อยากเชื่อว่าโทจะชอบนะโมมาก่อน
คนชอบกัน รักกันเค้าทำอย่างนี้หรอวะ
จะโกรธ จะแดกดันยังไงก็พอรับได้ รู้ว่าเสียใจ
แต่ความเชื่อมั่นในคนที่ตัวเองแอบชอบมันไม่มีเลยหรอ
คุณมีสิทธิอะไรในร่างกายคนอื่น อย่ามาใช้คำว่ารักเป็นข้ออ้าง
เพราะมันจะเป็นคำที่น่ารังเกียจที่สุด
เอาเวลาเอาสมองไปทำอะไรหมด เรื่องเรียนล่ะฉลาดเรื่องชีวิตล่ะโง่จริง
ขนาดเพื่อนสนิทตัวเองนิสัยเป็นยังไงก็ไม่รู้ ไม่รู้อะไรสักอย่าง
ไม่ติดว่าหล่อ รวย มีรถขับ นี่จะให้บูมเป็นพระเอกแล้วนะ :laugh:
ปล.บูมน่าร๊ากกกที่สู๊ดดดดดดดด
-
มันได้มาง่ายจนน่าสงสัย อิหลามมีแผนอะไรอีกหรือเปล่า กลัวโมจะโดนตลบหลังจัง
-
แมนมากโท กลับตัวกลับใจเถอะ
o13
-
นังโท หึหึหึ มาวินนะตอนนี้ น่าตบน้อยกว่าก่อนรีอยู่หน่อยนึง#....แต่ก็แค่ตอนนี้อ่ะนะ o18รอดูต่อป่ายยย
-
:oni1: :oni1: :oni1:
เค้าชอบน้องบูมมมมม
-
คืองานเขาน่าจะเสร็จก่อนพรีเซนต์วันแรกแล้วป่ะ โทเอ๋ย
-
รอออออ ตอนอิหลามหน้าแหกกกกกก
-
อย่าเพิ่งใจอ่อนลูก งอนนานๆ เลบ่นตัวซักนี๊ดดดด อิอิ
-
ขอบคุณคับ
-
จะติดตามอ่านต่อไปนะ รออ่านต่ออยู่นะครับ
-
- 14 -
(part2)
วันต่อมาไอ้บูมมันแอบเอาแฟลชไดรฟ์ไปคืนแบบเนียนๆ โดยการไปห้องเรียนแต่เช้า แกล้งทำตกไว้แถวๆหลังห้องแล้วรีบออกมา พอเพื่อนๆเริ่มทยอยมาเรียนมันจึงเข้าไปใหม่ มีเพื่อนคนหนึ่งเดินมาเจอก็ชูถามว่าแฟลชไดรฟ์ของใคร ตอนแรกก็ไม่มีใครรับ แต่จ๊อบมันเห็นพอดีเลยสะกิดไอ้หลาม นั่นล่ะมันถึงได้แฟลชไดรฟ์ที่ข้างในไม่มีงานอะไรคืนสู่เจ้าของ
“มึงว่ามันจะรู้ตัวปะ?” ผมละหวั่นใจยังไงไม่รู้ แผนที่วางไว้ดูสะดวกราบเรียบเกินไป
“ไม่หรอก” ไอ้บูมตอบให้ผมคลายกังวล ทั้งๆที่มันเองก็คงคิดเหมือนผม “ต่อให้มันเอาแฟลชไดรฟ์ไปแก้เช็คงาน กูก็มีแผนสำรอง แถมไม่ต้องเสี่ยงเหมือนแผนแรก” คราวนี้ไอ้บูมดูมั่นใจ
หืมมมม แผนไรอีกวะเพื่อน
“กูใส่ไวรัสกับโปรแกรมแฝงลงในแฟลชไดรฟ์มันเรียบร้อย...โปรแกรมแฝงที่ว่ามันคือโปรแกรมดักจับพาสเวิร์ดที่มันใช้ลอคอินทุกอย่าง ทั้งเฟสบุค ไลน์ ทวิตเตอร์ อินสตาแกรม อีเมลล์”
“เห้ย มึงเก่งคอมพ์ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!?” อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่ยักคิ้วให้อย่างกวนๆ
“ใจจริงกูอยากดักฟังโทรศัพท์เลยด้วยซ้ำ...”
“เหยดดดดดดดดดดด อย่างกับสายลับ”
“แต่ติดที่ว่ากูทำไม่เป็นอะดิ 555555555+”
“โธ่ เกือบหล่อละมึง เกือบได้เป็นพระเอกล่ะ” คนอุตส่าห์ลุ้น ถ้าทำได้จริงนี่ผมคงพ้นทุกข้อกล่าวหา ว่าแต่ไอ้บูมมันไปหาโปรแกรมแฝงนั่นมาจากไหน? สงสัยเสิร์ชในกูเกิ้ลละมั้ง
“แล้วถ้าได้พาสเวิร์ดมามึงจะทำไงต่อ?” ไอ้บูมถามผมเสียงเบา เนื่องจากอาจารย์เริ่มสอนแล้ว
“ไม่รู้ดิ ค่อยคิด” ตอบไปสั้นๆ ไม่งั้นมีหวังผมกับไอ้บูมโดนไล่ออกนอกห้องแน่ อาจารย์ยิ่งมองมาทางนี้บ่อยๆอยู่ จากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาอะไรอีก ตั้งหน้าตั้งตาจดเลคเชอร์กันไป
“เห้ยยืมยางลบหน่อย” เป็นปกติครับ ไอ้นี่มันไม่เคยพกอะไรติดตัวนอกจากดินสอและปากกาอย่างละแท่ง อาศัยยืมลูกเดียว ผมเอื้อมตัวไปหยิบกระเป๋าเป้เน่าๆ ล้วงหายางลบก้อนเล็กๆที่ใช้มาตั้งแต่มัธยม จนนิ้วไปสัมผัสกับสิ่งของบางอย่าง
แฟลชไดรฟ์...
“มีไรวะ? เจอแมงสาบในนั้นไง๊?” เออถ้าเจอกูจะเอามาปาใส่หน้ามึงคนแรกนี่แหละ สาดดดด เป้กูไม่ได้เน่าขนาดนั้นซะหน่อย
“อะ นี่ ยางลบ” ผมวางข้างๆมันแล้วทำเป็นจดทฤษฎีบนสไลด์ต่อ แม้ว่าในหัวสมองผมตอนนี้จะไม่ได้เข้าใจทฤษฎีนั้นเลยก็ตาม
เมื่อวานหลังจากที่ผมอ่านคำสุดท้ายจบ ผมก็นั่งนิ่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์แบบนั้น ผมรู้ดีว่างานพรีเซนต์ที่สมบูรณ์แบบนี้จะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจาก...
ไอ้โท
ไม่เข้าใจว่ามันต้องการอะไร...?
หึ คิดว่าตัวเองเก่ง ฉลาด มีความสามารถ งั้นสินะ ใช่...ไอ้โท มึงมันเก่ง ฉลาด หัวดี แต่กับเรื่องบางเรื่องดันโง่บรม จนบางทีผมก็คิดว่านี่มันเป็นเวรกรรมของผมรึเปล่า ชาติที่แล้วผมอาจจะทำไอ้หลามกับไอ้โทไว้เยอะก็ได้
ผมดึงแฟลชไดรฟ์ออกมากำไว้ในมือ อยากจะบีบให้แหลก แต่ผมไม่มีแรงขนาดนั้นจึงเก็บใส่กระเป๋าแทน ผมเหนื่อยมาทั้งวัน ไม่อยากเสียเวลานั่งคิดอะไรให้ปวดหัวอีก
ตอนเช้าก่อนมาเรียนผมแวะที่หน้าหอพักซึ่งปลูกสวนหย่อมไว้ มันมีก้อนหินเล็กใหญ่ประปรายเพื่อตกแต่งให้ดูสวยงาม ผมเลือกหินก้อนที่ใหญ่ที่สุด จัดการทุบแฟลชไดรฟ์จนแตกกระจายแล้วรวบรวมเศษไปทิ้งถังขยะ
อะไรที่เป็นของๆมัน ผมไม่อยากได้ ไม่อยากสัมผัสหรือรับรู้อะไรอีกแล้ว เหตุการณ์ที่ผ่านมามันทำผมฝังใจ ส่วนแฟลชไดรฟ์ในกระเป๋าที่ผมล้วงเจอเมื่อสักครู่นั้นคือของผมเอง ถึงแม้งานจะไม่ได้ดีเลิศเท่า แต่ก็ดีกว่ายอมรับเอางานของมันไปพรีเซนต์
“หน้าวอลเฟซบุคมึงนี่ใครวะ?” อาจารย์ออกไปทำธุระข้างนอก ปล่อยให้พวกผมทำแบบฝึกหัดส่งท้ายคาบ ไอ้บูมมันเลยหันมาถามคำถามที่ผมงง
“หะ?” บอกตามตรงครับผมแทบไม่ได้แตะคอม เลยไม่รู้ว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง
“นี่อะ” มันยื่นโทรศัพท์มาให้ผมดู หน้าจอปรากฏเฟซบุคของผม มีคนมาโพสล่าสุดว่า
‘เสื้อ’
ครับ แค่นั้นแหละ คำเดียว ผมอ่านชื่อคนโพสไม่คุ้นเอาเสียเลย จึงกดเข้าไปดู รูปโปรไฟล์เป็นรูปผู้ชายหัวเกรียนยืนพิงกำแพง ใส่แว่นดำ หันหน้าไปอีกทาง แถมแต่งตัวเท่ห์แบบที่ผมอิจฉา
“ใครอะ?” ไอ้บูมยื่นหน้ามาเสือก “หล่อสัส...แต่ดันตาบอด 555555+”
ผมรู้ครับว่าเป็นใคร แต่ไม่อยากตอบไอ้บูมไปตรงๆ
“รุ่นน้องกู”
“แนะนำให้กูรู้จักหน่อยดิ”
“อย่าเลย ปล่อยให้น้องเขาไปในทางที่ดีเถอะ” คำว่าเสื้อที่ปกป้องโพสมาคงหมายถึงเมื่อไหร่ผมจะคืนเสื้อสักที ผมว่าถ้าน้องเขาไม่เกรงใจคงทวงเงินหน้าวอลละครับ ส่วนเรื่องที่ปกป้องมีเฟซผมได้ก็เพราะตอนนั้นที่ผมเป็นคนเร่ร่อนไม่มีที่อยู่ น้องเขาขอเฟซบุค ผมก็ให้ไป
‘กดรับด้วย’
‘หืม?’
‘ลอคอินเข้าเฟซโมสิ แล้วกดรับผมเป็นเพื่อนด้วย’
อยากจะถามว่ารีบขนาดนั้นเลยเรอะ?! แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรไปนอกจากรับไอโฟนมา
“แล้วเสื้อนี่เสื้ออะไรวะ?” ยังครับ มันยังเสือกต่อ
“ไม่เสือกดิบูม” ขอยืมวลีฮิตหน่อยละกัน มันทำหน้าหมาหงอยไปเลยครับ
เสื้อที่ว่าผมซักแล้วพับเก็บไว้เรียบร้อย ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปคืนเมื่อไหร่ดี ช่วงนี้กำลังเก็บเงินเพื่อคืนค่ายาครับ จะเดือนนึงแล้วเนี่ย ยังหาคืนไม่ครบซักที มีแต่เรื่องวุ่นๆให้ปวดหัว
“เออใช่ กูเกือบลืม เย็นนี้มึงว่างปะ”
“กูทำงาน...มีไรวะ?” การที่ไอ้บูมถามผมแบบนี้แสดงว่าต้องมีอะไรแน่ๆ เพราะปกติมันไม่เคยถามผมแบบนี้เลย ถ้าไม่สำคัญกูไม่อยากขาดงานนะเว้ยยย
“เออว่ะ...เอาไงดี มึงลางานได้มั้ย หรือไม่พอเสร็จธุระมึงค่อยไปทำงานต่อก็ได้ บอกเจ้าของร้านว่าขอไปสายหน่อย เจ้าของร้านกุ้งเต้นใจดีไม่ใช่เหรอ?”
“สำคัญขนาดนั้น?”
“ใช่ และมึงต้องไปให้ได้”
พอถึงเวลาเลิกเรียนเวลา 5 โมง ไอ้บูมพาผมไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่ง ก็นึกว่ามีธุระอะไรที่นี่ (หรืออาจจะฝากงานให้ผมทำร้านนี้) แต่ก็เปล่าครับ มันบอกมันหิวเฉยๆและให้ผมสั่งได้ตามสบาย มื้อนี้มันเลี้ยงเอง เมื่อโอกาสมาถึงแล้วจะรออะไรล่ะครับ สั่งสิครับ สั่งมาเต็มโต๊ะจนไอ้บูมด่าผมเบาๆว่าไปตายอดตายอยากมาจากไหน ฮ่าๆ
สัก 6 โมงมันบอกว่าได้เวลาแล้วจึงขับรถพาผมไปยังที่ที่หนึ่ง ใช้เวลาในการเดินทางไม่นาน มันเป็นบ้านทาวเฮ้าส์หลังเล็กๆ ตัวบ้านดูเงียบสงบราวกับไม่มีคนอยู่ ขณะที่ผมกำลังงงไอ้บูมมันผลักรั้วเข้าไปแล้วจุ๊ปากเป็นสัญญาณให้ตามมันเข้าไปแบบเงียบๆ ผมสังเกตว่าข้าวของในบ้านยังมี พวกเฟอร์นิเจอร์ โทรทัศน์ โซฟา อะไรพวกนี้ เพียงแต่นอกบ้านไม่มีอะไรตกแต่งเลยทำให้ดูเหมือนบ้านร้าง
ผมก้าวมันมาเรื่อยๆ ขณะที่ผมกำลังจะเอ่ยปากถามว่าตกลงให้มาทำอะไร ผมก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังคุยกันอยู่ แถมเป็นเสียงที่คุ้นหูด้วย
ถึงตรงนี้เหมือนเป็นส่วนของหลังบ้านแล้ว มีประตูเปิดแง้มไว้เล็กน้อยกับบานหน้าต่างที่ไม่ได้ปิดม่าน ไอ้บูมย่อตัวค่อยๆเดินเข้าไปจนถึงระยะที่พอจะได้ยินเสียงชัดเจน
“...จะอยากรู้ไปทำไม?” นั่น...คือเสียงพี่รหัสผมเอง พี่พล ผมเกือบลุกขึ้นแล้วถ้าไม่ติดว่าไอ้บูมมันดันไหล่ผมไว้ ผมหันไปมองมันอย่างไม่เข้าใจ
“ผมก็แค่อยากรู้ความจริง ว่าคืนนั้นพี่ได้นอนกับนะโมรึเปล่า?” คราวนี้เป็นเสียงคนที่ผมอยากอยู่ห่างมากที่สุด...ไอ้โท มันมาทำอะไรที่นี่ แล้วทำไมถึงได้ถามเรื่องนั้น...ไหนว่าไม่เชื่อกูไง เหอะ
“ผมถามก็ตอบสิครับ” ไอ้โทพูดเสียงต่ำ ถึงไม่ได้เห็นหน้ามันแต่ก็พอรู้ว่ามันกำลังเก็บอารมณ์เพื่อรอเวลาระเบิด เหมือนที่ผมเคยเจอ
“พี่ไม่มีอะไรจะพูด ออกไปได้แล้ว”
“น่าสมเพชนะครับ บ้านหลังนี้จะโดนยึดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? หึ”
“ระ รู้ได้ไง?”
“ที่ซุกหัวนอนจะไม่มี มหาลัยก็จะโดนไล่ออก แถมยังหนีหัวซุกหัวซุนจากเจ้าหนี้ที่ส่งลูกน้องมาดักรุม ผมพูดถูกมั้ยครับพี่พล? ขาดอะไรอีกรึเปล่า? อ้ออออ พ่อแม่พี่พลจะว่ายังไงบ้างครับถ้ารู้ว่าลูกติดพนันบอลเป็นแสนๆ”
ติดพนันบอลเป็นแสนๆ...?
ใจผมอยากจะลุกขึ้นไปถามให้รู้แล้วรู้รอดว่าสิ่งที่ไอ้โทพูดมามันจริงมั้ย ไม่ต้องมานั่งแอบดักฟังแบบนี้
“ผมช่วยพี่ได้นะ” สิ้นคำไอ้โทพี่พลก็เงียบไป “แค่พี่บอกความจริงกับผมมา”
“จะช่วยพี่ยังไง?”
“ผมช่วยจ่ายให้5หมื่น” ไอ้โทตอบทันที “รีบๆตอบหน่อยนะครับ เวลาผมมีไม่มาก”
พี่พลเงียบอยู่นานจนผมเริ่มปวดขาและคิดว่าพี่พลคงไม่ยอมรับข้อเสนอหรือพูดอะไรทั้งนั้น
“คืนนั้น...ไปกินเลี้ยงสายรหัส ตอนแรกพี่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะวางยาหรือทำอะไรไอ้โมมันหรอก แต่ว่าตอนที่พี่ไปเข้าห้องน้ำ จู่ๆฉลามที่ไปร้องเพลงร้านเหล้าวันนั้นเดินมาหาพี่และเอายานอนหลับให้ บอกว่าให้วางยานะโม พาไปนอนกับผู้ชายหรือกับใครก็ได้ แต่ต้องมีภาพแบลคเมล์มาให้ ถ้าทำสำเร็จจะให้เงิน3หมื่น ช่วงนั้นพี่ก็มีหนี้ยังไม่ได้จ่าย เอ่อ พนันบอลเนี่ยละ ก็เลยตกปากรับคำ พี่คะยั้นคะยอให้นะโมดื่มตลอดจนฟุบหลับ พี่พาไปโรงแรมแต่ไม่รู้ว่าจะไปหาผู้ชายมาจากไหนให้นอนกับนะโม พี่เลยใช้ตัวเอง จัดฉากนิดหน่อย แต่ไม่ได้ทำอะไร พอเช้ามาก็ไปส่งที่หอ แล้วก็เอารูปไปให้ฉลาม”
พี่พลสารภาพทีเดียวออกมาหมดเปลือก ผมไม่รู้ว่าไอ้คนที่ถามมันรู้สึกยังไง แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ถ้าไอ้เหี้ยโทมันไม่เชื่ออีกก็เรื่องของมัน
“แล้วพี่พลก็เป็นคนวางยานะโมวันที่พวกผมไปกินเลี้ยงฉลองหลังจบงานนิทรรศการด้วยใช่มั้ยครับ?”
เออนี่ถ้าไอ้โทไม่ถามผมก็คงลืมเรื่องนี้ไปแล้ว
“อะ อืม ฉลามเอายามาให้พี่เหมือนเดิมนั่นแหละ แต่คราวนี้พี่ไม่ได้เงินเพราะทำไม่สำเร็จ”
ถึงตรงนี้ผมไม่ไหวแล้วครับ นี่แม่งจะขายผมเพื่อแลกกับเงินใช่มั้ย!?!?
ความโกรธบังตาจนผมลืมที่ไอ้บูมบอกให้ผมเงียบๆ ผมไม่สนว่าไอ้เหี้ยโทมันจะมองผมแบบไหน รู้แต่ว่าพอผมปรากฏตัวออกไปเท่านั้นแหละ ผมพุ่งทั้งตัวเข้าไปต่อยไอ้พี่พลสุดแรง
ผัลวะ!!
แต่มันยังไม่สะใจผม พี่พลเสียการทรงตัวผมจะเข้าไปต่อยซ้ำ แต่ไอ้บูมมันมาดึงตัวผมไว้ก่อน จึงได้แต่ระบายความโกรธออกไป
“กูต้องเจอเรื่องเหี้ยๆเพราะรุ่นพี่แบบมึง เห็นแก่เงิน! เห็นแก่ได้! ผีพนันเข้าสิงมึงใช่มั้ย งั้นกูขอให้อย่าแม่งออกมานะ ทำให้ชีวิตมึงล่มจมไปเลย!!” ผมหายใจหอบแฮ่กๆ
“เห้ย ใจเย็นดิสัส” ไอ้บูมบอกผม “ถ้ารู้ว่ามึงจะเป็นแบบนี้กูไม่พามาดีกว่า”
เท่านั้นแหละครับ ผมสะบัดตัวออกแล้วถามกลับ
“แล้วทำไมมึงถึงพากูมาถูก? มาได้จังหวะพอดี?”
“เอ่อ...”
“กูให้ไอ้บูมพามึงมา” ไอ้โทตอบแทน ผมหันไปมองหน้ามันก่อนที่จะหันกลับอย่างรวดเร็ว
“นี่มึงแอบคุยกับ ‘มัน’ เหรอ” ผมถามไอ้บูม หน้าตามันเลิ่กลั่กราวกับไม่รู้จะตอบยังไงดี
“เอ่อ...เรื่องกูไว้ก่อนเถอะ เอาเรื่องพี่พลก่อนดีมั้ย?”
หันกลับมายังพี่พลที่นั่งเช็ดเลือดมุมปาก พี่พลค่อยๆลุกขึ้นโดยเอามือยันผนัง
“พี่...ขอโทษ...” พี่พลขอโทษผมจากใจจริง ผมสังเกตได้จากแววตาที่ซื่อตรง
แต่แค่แววตากับคำขอโทษเฉยๆมันไม่พอ...เมื่ออารมณ์เย็นลงแล้ว ผมจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ
“ผม-ไม่-รับ-คำ-ขอ-โทษ จากใครทั้งนั้น ไม่มีประโยชน์ คำขอโทษของพี่มันไร้ความหมาย สิ่งที่พี่ทำกับผมมันเกินกว่าจะให้อภัย” แน่นอนว่าที่ผมพูดไปต้องการให้อีกคนรับรู้ด้วยเช่นกัน
“พี่หมดหนทางจริงๆ”
“เหอะๆ พอเถอะ ขี้เกียจฟังคำแก้ตัวว่ะ” ผมบอกก่อนหันมายังไอ้บูม “แค่นี้ใช่มั้ยธุระสำคัญของมึงน่ะ งั้นกูกลับละนะ”
“เดี๋ยว” เสียงของคนที่ผมไม่อยากเสวนาด้วยรั้งไว้ แต่คิดว่าผมจะยอมหยุดเพราะคำพูดของมันงั้นเหรอ? ยิ่งมันเป็นคนพูดผมยิ่งทำตรงข้าม
ผมเดินออกมาที่รถ ไอ้บูมวิ่งตามผมแล้วบอกให้ผมใจเย็นๆ
“ไอ้โทมันช่วยมึงนะเว้ย”
“ใครขอ?” ได้ข่าวว่าต่างคนต่างอยู่นะ
“มึงเป็นอะไรวะ? ไม่พอใจไรไอ้โทก็พูดดิ มาลงที่กูแบบนี้กูเสียใจนะโว๊ย”
“โทษทีว่ะ กูก็แค่...ไม่อยากยุ่งกับมัน”
“เพราะมันเคยดูถูกมึง...ใช่มั้ย? ก็นี่ไง มันพยายามหาความจริงช่วยมึงอยู่”
มึงไม่เข้าใจหรอกบูม...มันมีอะไรมากกว่านั้น...อะไรบางอย่างที่กูไม่อยากพูดถึง อยากลบออกไปจากสมอง มันกลายเป็นความทรงจำเหี้ยๆที่ติดอยู่ในจิตใจ จะลบก็ไม่ได้ จะลืมก็ลืมไม่ลง เพียงเพราะเห็นหน้าไอ้เหี้ยโท
“พากูกลับเหอะ” ผมขอร้องไอ้บูม ซึ่งมันก็ทำตามที่ผมขอ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวขึ้นรถ ก็มีแรงกระชากที่ข้อศอกทำให้ผมต้องกลับไปมอง
ไอ้โท!
ผมสะบัดจนแขนแทบหักแต่มือมันก็ยังบีบแน่นราวกับคีมเหล็ก
“เดี๋ยวกูไปส่งเอง มึงกลับไปก่อนเลยบูม”
“เห้ย เดี๋ยว ไอ้บูม ถ้ามึงไม่พากูกลับด้วย...”
“สอบปลายภาคเดี๋ยวกูให้ลอก”
“เอ่อ โทษทีนะ มึงกลับกับไอ้โทแล้วกัน พอดีกูต้องไปธุระต่อ”
ไอ้เพื่อนเหี้ยยยยยยยยยย นี่มึงเห็นข้อสอบดีกว่ากูใช่มั้ย...ได้ งั้นเดี๋ยวปลายภาคกูจะฟ้องอาจารย์!
แล้วมันก็บรื้นออกไปเลย ไม่รอให้ผมประท้วงไปมากกว่านี้ ผมมองรถไอ้บูมด้วยสายตาละห้อย จนเมื่ออีกคนที่กำลังบีบแขนผมพูดขึ้นนั่นแหละ ผมถึงหันมาสนใจมัน
“เดี๋ยวกูไปส่ง”
“กูกลับเองได้” ทำปากเก่งไปงั้นแหละครับ ที่นี่คือที่ไหนผมยังไม่รู้เลย ดูเหมือนไอ้โทมันจะรู้ว่าผมคิดอะไร มันหัวเราะฮึในลำคอเบาๆ
“ขึ้นรถ รถกูจอดตรงโน้น”
“ไม่!!” ผมปฏิเสธเสียงแข็ง
“ไปขึ้นเดี๋ยวนี้!” ไอ้โทตะคอกใส่ผม เท่านั้นแหละครับ ผมหันไปชกหน้ามัน ไม่สนว่าใบหน้าได้รูปของมันจะกรามหักหรือไม่
“มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกู”
จากการที่ผมชกมันเมื่อสักครู่ทำให้มือมันเผลอปล่อยข้อศอกและกะจะต่อยมันอีกที แต่หมัดผมกลับชะงักค้างไว้เมื่อไอ้โทพูดว่า
“มึงอยากต่อยกูเท่าไหร่ก็ได้...แต่ขึ้นรถเถอะนะ เดี๋ยวไปส่ง” น้ำเสียงอ่อนแรงดูไม่ใช่มันเลยสักนิด “อยากเคลียร์เรื่องพี่พลกับไอ้หลามด้วย”
“เคลียร์เหี้ยไร เมื่อกี้ก็เคลียร์ไปแล้วนิ มึงก็ได้ยินแล้วว่ากูไม่ได้ขายตัว รูปนั้นกูโดนวางยาโดยเพื่อนรักมึงเป็นคนจัดฉากและใส่ความกู” ผมมองหน้ามัน พูดกับมันตรงๆ
“กู...”
“อีกอย่างนะ นี่มันแถวมหาลัย เพราะฉะนั้นกูกลับเองได้ ไม่ต้องมาทำดีกับกู สิ่งที่มึงทำไว้ต่อให้ทำดีเป็นร้อยเป็นพันมันก็ลบล้างไม่ได้หรอก จำไว้”
ช่วงนี้แพรมีเรื่องเครียดค่ะ เครียดจริงๆ เป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัสกว่าตัวแพรมาก ยังไงต้องขออภัยด้วยนะคะที่อัพล่าช้า
ปล.i'm not&you don't รีปริ้นท์ละค้าาา
-
:katai1: :katai1: :katai1: รู้ความจริงซะที
-
:ling1: :ling1: :ling1:
รู้ความจริงซักที ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
เล่นหลามหนักๆล่ะโท!!
หวังว่าคงไม่ใช่ทำนิ่งๆแล้วคอยให้หลามเผยไต๋เองหรอกนะ...
ปล.สู้ๆนะคะไม่รู้ว่าเครียดอะไรแต่เป็นกำลังใจให้ค่ะ T_T
-
ถึงคราวนะโมเอาคืน
-
หึ หึ อย่ามาทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะโท
แค่ค้นพบความจริงที่มันไม่จำเป็นต้องค้นเนี่ย
พอออกจากกะลาก็ทำตัวยิ่งใหญ่
นะโมอย่าไปยอมนะ เอาให้สำนึกว่าที่ผ่านมาโง่แค่ไหน
บูมก็ไม่รู้เรื่องอะไรกับเค้าเลย ส่งเพื่อนให้จระเข้อีก :katai1:
บูมไม่เหมาะเป็นพระเอกแล้ว ให้เฮียกวงเป็นแล้วกัน :hao3:
-
สรุปว่าเรื่องแฟรชไดรซ์ที่มันราบรื่นก็เพราะอิโทช่วยด้วยสินะ...
บูม เราผิดหวังในตัวนาย ทำไมไม่ให้ผ ผ.. สามีช่วยฟระ มาให้อิสลัดนี่ช่วยทำเพื่อ?? คือน่าจะดูออกนะ ว่าถ้าแค่ดูถูกนโมคงไม่เกลียดอิโทเป็นไส้เดือนกิ้งกือเผลอๆยิ่งกว่าอิหลามขนาดนี้
เอาจริงนะ คืออิสลัดโทนี่ถ่อยกว่าหลามเยอะ คือหลามมันเกลียดโม อิจโม จะทำร้ายโม เมคเซ้นส์นะ แต่อิโทเคลมว่ารักโม แต่ทำร้ายโมโดยไม่มีความแค้นไร สมมุติว่าเรื่องขายตัวเป็นเรื่องจริง ไม่คิดมั่งว่าโมอาจประสบปัญหาร้ายแรงขนาดไหน จนต้องไปขายตัว พ่อติดคุกแม่ใกล้ตายก็ว่าไป สิ่งที่ควรคิดคือเรื่องจริงไม๊ จะช่วยยังไง หรือทำไปเพราะโดนข่มขู่ แบล็กเมล์รึเปล่า สิ่งแรกที่ควรคิดถึงคนที่รัก คือ ห่วง ช่วยเหลือ ต่อให้นโมเป็นแรดน้อยรักการฟีเจอริ่ง มุงก็ไม่สิทธิ์ไปโกรธ ข่มขู่ ข่มขืน และแบล็กเมล์เค้าป่ะวะ คนที่ทำให้ชีวิตโมบัดซบ คือแกคนเดียวเลย คิดดูว่า เว็บขาย ก็ไม่ได้ขายอ่ะ ใครติดต่อมาก็ทำไรไม่ได้ป่ะ ติดต่อเว็บมาสเตอร์ ลบโพส จบ จ้างอิพี่พลไปปล้ำ สุดท้ายก็ไม่ได้เกิดไรขึ้น สิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นจริงล้วนมาจากอิสลัดโททั้งสิ้นอ่ะค่ะ
ถ้าโทไม่ทำร้ายโมนะ สิ่งที่เกิดขึ้นก็จะมีแค่ มีคนโทรมา พบว่าโดนเอาไปโพสลงเว็บขาย แจ้งลบ จบปิ้งค่ะ
อ้อ ส่วนอิพี่พล อินี่ก็สมควรโดนให้หนักเหมือนกันนะ ไรคือหาคนอื่นไม่ได้เลยเอาตัวเองจัดฉาก คือมุงไร้มนุษยธรรมขนาดนั้น คือไม่ใช่ว่า สงสารโม เลยจัดฉากเองละกัน แต่หาใครไม่ได้?!? คือถ้าหาได้นี่ จะโยนโมซึ่งโดนตัวเองมอมยาให้ข้างทางแถวนั้นรุมโทรมละกุยืนถ่ายวิดิโอเลยอ่อ อิห่าน ช่วยส่งใครมาไม่ต้องมอมยา แต่รุมโทรมมันให้กล้ามเนื้อหูรูดหมดอายุการใช้งานทีซิ นัดขายเป็นหมู่คณะพร้อมกันกะอิหลามอ่ะแหล่ะ จะได้ช่วยกันแบ่งเบาภาระ หึ
อินจัดเต็มเช่นเดิม 555
ให้กำลังใจคุณคนเขียนให้ฝ่าฟันเรื่องเครียดๆไปได้ด้วยดี (ละมาอัพต่อรัวๆๆนะ 555) นะคะ :กอด1:
-
ความจริงเปิดเผยแล้วววว
-
อย่าไปยอมมันง่ายๆนะ อย่าไปยอมม๊านนนน :katai1:
เป็นผมนี้จะกระทืบต่ออีกสักทีสองทีแล้วค่อยกลับมาคุยกัน o22
-
คิดถึงคุณแพร ขอให้ผ่านปัญหานี้ไปได้ด้วยดีนะคะ :กอด1:
************
มานั่งไขว่ห้างรอดูว่าทำยังไงนะโมถึงจะยอมกลับเป็นเพื่อนกับโทอีก เด็ดมากลูก ต่อยหน้าซะ
-
:mew5:
-
กรรมใดใครก่อนะโท จะได้จำไว้ รักคืออะไร เวลาพลาดไปแล้วใช้อารมณก่อนเหตุผล สติมันส่งผลให้เรื่องเลวร้ายแค่ไหน ทำความดีเท่าไหร่มันก็ยาก แต่ถ้ารักนะโมจริงก็ต้องอดทน อย่าทำพลาดซ้ำอีก สุดท้ายนะโมจะให้อภัยไหม ก็อยู่แกว่า เข้าใจความรักได้ดีรึยัง
ปล.น้องแพรสู้ๆนะ พี่ไม่รู้ว่าน้องแพรมีเรื่องอะไร แต่ลองปล่อยมันวางลงบ้างจะช่วยผ่อนคลายเราได้นะ รักนะจ้ะ ขอบคุณค่ะ
-
ไอ้เหี้ยพี่พลก็จัดการไปแล้วหนึ่ง เหลืออีกหนึ่งตัวจะทำไงกับมันนะถึงจะสาสม
"ฝากไอ้โทมันจัดการที"( ไม่อยากพูดคำนี้เลยจริงๆเพราะยังหมั่นไส้มันอยู่ :serius2: )
ปล.เป็นกำลังใจให้โมกับคนแต่งผ่านช่วงเวลาอันเลวร้ายไปให้ได้นะค่ะ :L2:
-
:3123: :3123: :L1: :L1:
เย้ เย้ เย้ น้องแพรมาต่ออีกแล้ว สู้สู้ นะคะ น้องแพร o13
-
อย่าใจอ่อนง่ายๆนะนะโม!!
-
ยังดีที่ไอ้พลมันไม่ได้ทำไรโม บูมหายแว้บไปละ ต่อไปจะมีเพื่อนสักคนไหมเนี่ยนะโม
คือบูมดี ตั้งใจช่วย นะโมก็อย่าโกรธบูมเลยเนอะ เพราะโทก็น่ากลัวกว่าอีก กดดันกันมาเป็นทอด
อีหลามนี่เลว ดีที่โทรู้สักที ช่วยจัดการให้สมน้ำสมเนื้อด้วย แล้วตัวเองก็คงต้องใช้กรรมต่อไปนะ
ทำกับเขาไว้เยอะอีก เด็กมอปลานก็มาจ่อรอเสียบจีบนะโมอยู่ โฮะๆๆ สมน้ำหน้าพระเอก
นะโมเข้มแข็งๆ สู้ๆ นะคะ
งขอบคุณค่ะ
-
ใช่ๆ อย่าไปยอมมันนะโม อย่ายอมๆ
-
จะเป็นยังไงต่อไปน้อออ :ling3: :ling3:
-
^^
-
โมจัดเต็มเลย
-
ขอบคุณ :)
-
จัดหนักไปเลย อย่าคืนดีง่าย
-
อย่าไปยอมโทนะนะโมเอาคืนให้หนักๆ ถึงจะทำดีมาแค่ไหน แต่มันก็ลบล้างไม่ได้กับสิ่งที่เคยทำไปหรอก
-
นะโมสู้ๆ คุณแพรสู้ๆ :กอด1:
-
ในที่สุดโทก็หายโง่สักที
แต่อาโมอย่าพึ่งใจอ่อนให้อภัยโทง่ายๆนะ
-
ความจริงเปิดเผย
บอกหน่อยนายโทนายคิดยังไง
ตอนที่รู้ความจริง
-
อูยยยนะโมโหด
-
ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :L1:
-
ความจริงเปิดเผยซักที :hao5:
-
วางแผนหาความจริงแบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าจะกินหญ้าให้อร่อยอีกซัก 5 เอเคอร์
แต่การมาบังคับโมต่อนี่มันใช่เหรอว่ะ
เมนท์แบบอินมาก อยากต่อยโท 20 หมัด
เนื้อเรื่องตอนนี้ ดำเนินเรื่องได้เร็วมากและก็ทำให้เรื่องลดความอึดอัดลงไปเยอะ เปลี่ยนไปลุ้นว่าโทจะเลิกหญ้าได้หรือไม่
หรือจะเปลี่ยนไปซื้อทุ่งหญ้าไว้ซัก 100 ไร่จะได้มีหญ้ากินตลอดชีพ
ท่าทางแนวโน้มจะเป็นอันแรก แต่ทิ้งท้ายแบบหมั่นไส้โคตรๆ
นี่แกเอาความมั่นใจจากไหนมาบังคับนะโมฟระ
ด้วยนิสัยตัวละครทำแบบนี้คนอ่านก็เข้าใจว่านิสัยอิตานี่มันช่างงงงงงงงน่าตบกระโหลกล่ะกัน
เอาใจช่วยให้นะโมรอดพ้นจากโทและหลามในเร็ววันนะคะ
-
สู้ๆนะคะคนเขียน ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดีนะคะกับมรสุมที่ลุมเล้าเข้ามา เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เยี่ยมมมมมม !!!!! แบบนี้สิเด็ด โม เริศมากกห
-
มาต่อไวไวเด้อ
-
ดูๆไปก็เหมือน โท จัดฉากอยากให้ตัวเองเป็นพระเอก เพราะ นะโมก็รู้ตัวเองดีอยู่แล้ว
ไอ้คำสารภาพของพี่พลความจริงก็ไม่ได้มีผลกับนะโมมากหรอก
เหตุการณ์นี้มันเลยเหมือนโท จะโชว์ให้นะโมดูว่า กูช่วยมึงนะ มึงต้องยกโทษให้กูสิ อะไรอย่างงี้
โดยไม่ดูที่ตัวเองทำว่าทั้งข่มขืนทั้งเหยียดหยาม เรื่องนี้ไปว่าอิหลามแบบสุดๆก็ไม่ได้ เพราะโทมันน่าโมโหมากกว่าอิหลามสุดๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ ขอให้มีสติเข้าไว้ ทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ด้วยดี
-
บีบหัวใจทุกตอนเลยอ่าาาา//อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะค่ะ^^
-
อ่านถึงตอนที่ 2 เนื้อเรื่องน่าติดตามค่ะ โทแกแอบคิดอะไรกับโมปะเนี่ย ไปยืมเงินเขาแล้วก็ไม่คืน
-
เยี่ยมมาก ขอให้หลุดเวรพ้นกรรมไปได้ซะทีนะนะโม หลุดจากทั้งไอ้หลามนายโทอะไรนี่ไปเลย สิ่งที่มันทำไว้ขอโทษแล้วมันจะหายเหรอ ให้อภัยได้แต่อย่ามานุ่งกันอีกเลยดีสุด เห็นหน้าแล้วมันจะไม่นึกถึงเรื่องแย่ๆที่ผ่านมาได้ไง
-
เชื่อปะว่าลืมเรื่องนี้ไปแล้ว จากชื่อพระ นาย เลยแท้ๆที่ ทำให้กลับมาอ่าน 555
-
- 15 -
(part1)
หลังจากเหตุการณ์นั้นก็ผ่านมาได้ 5 วันแล้ว ผมอยู่อย่างปกติสุข แต่คนที่ดูเหมือนจะไม่ปกติก็คือไอ้หลาม
“สมน้ำหน้าแม่ง” ไอ้บูมที่เพิ่งไปตัดผมมาใหม่กระซิบด้วยน้ำเสียงสะใจ
ผมเอี้ยวไปมองคนที่นั่งอยู่มุมขวาหลังห้องเพียงคนเดียวแล้วยิ้มมุมปาก ใบหน้าขี้เล่นของมันดูอิดโรยและเหนื่อย เหมือนคนไม่ได้นอน ไอ้โทมันแยกตัวไปนั่งมุมซ้ายข้างหลังผม ผมจึงไม่เห็นมันแม้แต่หางตา แต่ช่างมันเถอะครับ มันจะนั่งไหนก็เรื่องของมัน คนสุดท้ายไอ้จ๊อบหัวฟู มันคงสับสนว่าจะเลือกนั่งกับใครดี แต่สุดท้ายแล้วมันก็เลือกที่จะนั่งกับไอ้โท
ส่วนพี่พลผมก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้างเพราะไม่เห็นพี่แกอีกเลย ได้ข่าวแว่วๆว่าเหมือนจะลาออก...
หลายครั้งที่ไอ้บูมมันพยายามจะสานความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้โทให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ก็ล้มเหลวเพราะผมไม่ให้ความร่วมมือ รู้ทันมันก่อนตลอด อย่างเช่นวันก่อนตอนพักเที่ยง
‘เฮ้ยไปแดกข้าวที่คณะบริหารกัน’ ไอ้บูมชวนผมเสียงดังอย่างกับจะให้คนที่นั่งอยู่หลังห้องได้ยินด้วย แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรนอกจากเก็บของแล้วเดินออกไปนอกห้อง มารู้ตัวอีกทีว่าไอ้โทกับไอ้จ๊อบจะมากินด้วยก็ตอนบูมทักนั่นแหละ ผมเลยบอกมันไปว่า
‘กูไม่หิว มึงไปแดกเลย เจอกันตอนบ่าย’ แล้วก็เดินแยกออกมาเลย
หลังจากวันนั้นที่ไอ้โทมันได้รู้ความจริงจากปากพี่พลเอง มันก็ตีตัวออกห่างไอ้หลามทันที แต่ไอ้หลามมันก็ใช่ว่าจะยอมนะครับ ผมเห็นมันเดินตามไอ้โทจ้อยๆ จนวันต่อมานั่นแหละที่ไอ้หลามมันเลิกตามไอ้โทและทำตัวเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
“อะนี่ไอดีพร้อมพาสเวิร์ดทุกอย่างของไอ้หลาม” ไอ้บูมมันยื่นกระดาษขนาดครึ่งเอสี่มาให้ผม ซึ่งระบุไอดีพาสเวิร์ดที่ใช้ในการลอคอินเข้าโซเชี่ยลเน็ตเวิร์คทุกๆอย่าง “มีเฟสบุคด้วยนะมึง ว่างๆลองเข้าไปดูดิ เผื่อเจอของดี”
คำพูดบอกใบ้ของมันทำเอาผมสงสัย คิดไว้ในใจว่าเย็นนี้สงสัยต้องลองเข้าไปดูซะหน่อย
ครืดดด ครืดดดด
“แหนะ ครายยยยยยย” ไอ้บูมรีบแซว แถมยิ้มกรุ่มกริ่ม ชะเง้อมองโทรศัพท์(ที่มันให้)ผม
“มองสไลด์ไปเถอะมึง” ผมบอกปัด ขี้เกียจตอบมันว่าไอ้เสียงครืดๆเมื่อกี้น่ะมันแจ้งเตือนว่าคนที่ผมกำลังหาเงินคืนตอบกลับมา
ไม่ต้องรีบคืนก็ได้
เอาเลขบัญชีมา
ผมไม่มีบัญชี โมเลิกเรียนกี่โมง เดี๋ยวผมไปหา
4 โมง
งั้นเดี๋ยวรอแถวๆหน้าคณะแล้วกัน
40 นาทีต่อมา ผมยืนรอปกป้องแถวๆหน้าคณะเผื่อที่เขาจะได้เห็นผมได้ถนัดๆ ไม่นานนักร่างสูงใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายก็เดินตรงเข้ามา
“รอนานมั้ย?”
“ไม่อะ...ในถุงมีเสื้อกับเงินค่ายา ขอบคุณมาก” ผมยื่นถุงไปให้แต่ปกป้องกลับมองมันเฉยๆ
“โมหิวมั้ย?”
“นิดนึง”
“งั้นไปหาไรกินกัน ผมเลี้ยงเอง” ปกป้องเดินนำไปแล้ว เขาไม่ได้ใส่ใจกับถุงที่ผมยื่นให้
เดี๋ยวก็ชิ่งไม่คืนซะเลยนิ
“อยากกินอะไร?” ปกป้องถามขณะที่พากันเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้ามหาลัย ซึ่งมีร้านอาหารหลากหลาย แน่นอนล่ะว่าทำเลหน้ามหาลัยเนี่ยดีสุดแล้ว ยิ่งเป็นร้านดังๆหรือร้านในตำนานนี่ลูกค้าแน่นเกือบทุกวัน
มองชื่อป้ายร้ายไปจนสุดลูกตา ผมเห็นมาทุกร้านแล้ว แต่เฉพาะบางร้านเท่านั้นแหละที่ผมเคยมาทาน
“อะไรก็ได้”
“งั้นชาบูมั้ย? ร้านนี้อะ” ผมมองตามที่ปกป้องชี้...ชาบู หลายๆคนอาจจะเคยกินบ่อย แต่สำหรับผมเคยมากินครั้งเดียวตอนปี1
“อืม” ผมตอบรับแล้วก้าวเข้าไปในร้าน พนักงานต้อนรับพาไปยังโต๊ะนั่งสำหรับ 4 คนทั้งๆที่ผมมากับปกป้องแค่ 2 คน คงเพราะโต๊ะว่างพอดี
เป็นโต๊ะเดิมที่ผมเคยมานั่งกินกับไอ้โท ไอ้หลาม ไอ้จ๊อบ และก็ไอ้บูม ครบแก๊ง ยังจำเสียงหัวเราะเฮฮาของพวกมันได้ ตอนคิดเงินนี่ผมโคตรสงสารพนักงานเพราะสภาพโต๊ะพวกผมบอกได้คำเดียวว่าเละ ไอ้บูมนี่ตัวดี มันเอาเบคอนดิบๆมาห่อไอศกรีมแล้วให้ทุกคนกิน ผมนี่แทบสำรอก ทนกินไม่ไหวจริงๆครับ มันแปลกๆยังไงไม่รู้ ส่วนไอ้คนที่มาดไม่เคยหลุดเวลาอยู่นอกสถานที่อย่างไอ้โทมีหรอมันจะแดก แค่พูดคำเดียวครับว่าเดี๋ยวเลี้ยง ไอ้บูมนี่แทบจะประเคนอาหารสุกๆดีๆให้กิน ส่วนไอ้หลามนี่มันเอาตะเกียบจิ้มลูกชิ้นแทนไมค์แล้วร้องเพลง ชาบู ชาบู ชาบูเหี้ยไรของมันไม่รู้ตลอด คือถ้าไม่ติดว่าหน้าตาดีไอ้หลามมันคงโดนไล่ออกจากร้าน และสุดท้ายไอ้จ๊อบ ไอ้ฟู นี่นั่งกินเงียบๆแต่สายตามองต่ำ พอพวกผมมองตามสายตาที่มันมองถึงกับร้องอ๋อ จะอะไรซะอีกล่ะครับ สาวที่นั่งโต๊ะตรงข้ามใส่ทรงเอสั้นพอนั่งมันก็ร่นขึ้นสูงจนแทบจะเห็นอะไรต่อมิอะไร
‘เก็บข้อมูลลงข้อมือเหรอวะ?’ ไอ้หลามถาม
‘เออ’ ไม่ปฏิเสธด้วยนะมึง
‘ไหนๆ’
‘โห่ไอ้บูม ช้าว่ะ เค้าเห็นกันทั้งโต๊ะละสัส’
พอไอ้บูมชะเง้อไปเท่านั้นแหละ
‘มิน่ากูได้กลิ่นปลาเค็ม’
‘สัสสสสสสสส กูแดกไม่ลงเลย ห่า พูดทำไมว้า’
‘ฮ่าๆๆๆๆ โทษทีๆ แต่กูว่าเค้าคงนั่งอ่อยไอ้โทมากกว่าว่ะ จ๊อบมึงไม่ได้แดกหรอกคนนี้’
...แต่นั่นมันก็เป็นแค่อดีต...
“โมกินไอ้นี่มะ ไม่กินผมกินนะ” ปกป้องชูตับที่สุกแล้วขึ้นมาจากหม้อ ควันยังลอยออกมาอยู่เลย
“กินเลยๆ” แค่ในถ้วยผมก็จะกินไม่หมดอยู่แล้ว
ต่างคนต่างทาน ไม่ได้พูดคุยอะไรกันสักเท่าไหร่ มีบ้างบางครั้งที่ปกป้องถามผมว่ากินนี่มั้ยกินโน่นมั้ย เอาอะไรเพิ่มรึเปล่า ไปๆมาๆผมถึงได้บอกกลับว่า
“ไม่ต้องถามแล้ว อยากกินไรเดี๋ยวตักเอง” พอผมพูดจบเหมือนคนตรงข้ามจะสะอึกไปนิดนึง “เราน่ะกินเยอะๆจะได้โตไวๆ”
“พูดไม่ดูตัวเองเลย”
“อะไรนะ?”
“อ่อป่าวครับ ผมบอกว่าอยากกินกุ้งจังเลย...กินเสร็จโมจะไปไหนต่อ?”
“ทำงานดิ” ผมตอบแบบส่งๆโดยลืมไปว่าไอ้เด็กตรงหน้านี่มันไม่รู้ว่าผมทำงานพิเศษ
“หะ งานไรอะ?”
“เด็กเสิร์ฟร้านอาหารนี่แหละ”
“โห ทำที่ไหน”
“แถวๆนี้แหละ”
“ไม่ดิ เอาชื่อร้าน”
“กุ้งเต้น”
“อ๋อออออ ทำถึงกี่โมง งานหนักมั้ย?” คราวนี้ถามรัวเลยครับ ผมก็ตอบเท่าที่จะตอบได้ สรุปสุดท้ายไหงกลับกลายเป็นว่าเดี๋ยวปกป้องจะขอไปสมัครทำด้วยก็ไม่รู้
“เห้ยเอาจริง? เหนื่อยนะ เลิกดึก อีกอย่างที่บ้านก็ไม่ได้มีปัญหาทางด้านการเงินนี่” ก็ดีนะครับที่ปกป้องมีความคิดที่จะช่วยแบ่งเบาภาระของคุณพ่อคุณแม่ แต่ผมละกลัวว่ามันจะกลายเป็นเพิ่มภาระให้ท่านต้องเป็นห่วงว่าลูกจะกลับดึกหรือทำงานหนักมากกว่าอะสิ ดูจากโหงวเฮ้งแล้วคงไม่เคยทำงานหนักมาก่อนแน่ๆ
“ไม่ได้มีปัญหาด้านการเงินแต่มีปัญหาด้านอื่นนี่...” อีกฝ่ายพูดเบาจนผมไม่ได้ยิน
“ว่าไรนะ?”
“คิดเงินมั้ย จะครบชั่วโมงครึ่งแล้ว” ผมพยักหน้าไปตามระเบียบ ได้กินของฟรีนี่มันอิ่มจริงๆครับ ฮ่าๆ ผมเดินออกมารอหน้าร้าน ปล่อยให้หน้าที่จ่ายเงินเป็นของปกป้องไป คือเอาจริงๆก็เกรงใจ แต่พอจะให้เงินอีกฝ่ายดันไม่รับ
“จะทำจริงๆ?” ผมถามเสียงสูงเพื่อทวนความมั่นใจของปกป้องอีกครั้ง
“อื้ม ไมอะ?”
ก็ไม่ทำไมหรอก..แต่รู้สึกแปลกๆ
“งั้นไปหอพี่ก่อนละกัน เดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดแล้วพาไปร้าน”
เดินไม่ถึง 20 นาทีก็ถึงหอพักเก่าๆโทรมๆ แต่ปกป้องก็ไม่ได้พูดหรือมีทีท่ารังเกียจอะไร บางคนเขาแค่เห็นสภาพหอก็ไม่อยากเข้ามาข้างในละครับ แต่นี่ปกป้องกลับดูสนอกสนใจเป็นพิเศษ ผมจึงปล่อยเลยตามเลย
“ห้องแคบนะ ไม่มีแอร์ด้วย” ผมบอกขณะที่ไขกุญแจเข้ามา ปกป้องเดินไปนั่งบนเตียง มองไปรอบๆแล้วเอ่ยถาม
“อยู่คนเดียวหรอ?”
“อืมช่าย” ผมถอดเสื้อนักศึกษาแล้วแขวนไว้ เผยให้เห็นรูปร่างที่ผอมแต่ก็ยังมีเนื้อหนังนิดหน่อย แต่แล้วจู่ๆก็มีมือมาจับให้ผมหันไปอีกทาง
“หายแล้ว” มือหนาลูบไล้บริเวณหน้าท้องพร้อมถามอย่างเป็นห่วง
“อะ อืม” ผมตอบตะกุกตะกัก “เอามือออกได้แล้ว”
คือมันสยิวกิ้วยังไงไม่รู้ แบบร้อนวูบวาบช่วงท้องน้อยตอนที่นิ้วเรียวลากผ่าน
ปกป้องยังไม่ยอมปล่อย เขาจับแขนผมขึ้นมาดูเช่นกัน
“หายหมดแล้วน่า” ผมดึงแขนออกมา รีบหันหลังใส่เสื้อทันที ขืนอยู่ในสภาพนั้นนานกว่านี้ผมคงมองหน้าปกป้องไม่ติดแน่ๆ
โปรดติดตามตอนต่อไป
เหมือนปัญหาจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี (มั้งนะคะ แพรหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น)
แต่ต่อไปคือเรื่องเครียดอีกเรื่องที่ทุกเทอมต้องเจอ นั่นก็คือ...สอบบบ อ๊ากกกกกกกกกก
สอบเสร็จราวๆวันที่ 22 น้า ขอหายตัวอาทิตย์ฝ่าๆ อึ๊บๆ ><
-
กอดสวัสดีคุณแพรค่ะ
:กอด1:
คิดถึงมากๆน้าาา อ่านสือเรียนสอบเกรดเอนะคะ สู้ๆ
***
ว่าแต่นะโมนี่หัวช้าจริงๆ ใคร๊เค้าก็ดูออกว่าจีบอยู่นะ สงสัยต้องให้ปกป้องเขียนบนหน้าผากเลยไหมเนี่ยว่า "ผมจีบพี่นะโมอยุ่ครับ"
-
อ่านถึงตอนอดีตแล้วรู้สึกอบอุ่นไปพร้อมกับเหงาๆ 5555555555555555
เมื่อก่อนทุกคนสนิทกันมากเลย แล้วดูตอนนี้สิ Y_Y
จะโทษหลามคนเดียวก็ไม่ถูก โทเองก็ผิด ....
ตอนนี้ดูเหมือนว่าป้องจะเดินหน้าจีบเต็มที่มากกกกกก
รู้ตัวรึยังเรา? 555555555555555555
ปล.สอบสู้ๆนะคะY_Y
-
:ruready
-
จุ๊ฟ !! คุณแพรหนึ่งครั้งเลย
อยากให้โมหายงอนกับโทเรร็วๆจัง
โทอุตส่าเลิกกินหญ้าแทนข้าวอ่ะ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ก็สมควรที่โทต้องโดนเมินอย่างนี้นะ :z6:
ใกล้สอบเหมือนกันเลย สู้ๆนะค้าาาาาาา
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
คิดไปคิดมา ปกป้องเป็นพระเอกหรือเปล่า? หรือว่าเป็นพระรองเกาหลี?
แต่ตัวเลือกอีกอันมันไม่น่าชื่นใจเลย
-
เคลียกับโทให้ได้เร็วๆนะ
-
ไม่ควรต้องเคลียร์อะไรอีกแล้วเป่า บางทีอะไรที่มันไม่เหมือนเดิม มันก็ทำให้กลับมาเหมือนเดิมไม่ได้
-
เวลามันย้อนกลับไม่ได้ บางอย่างมันเรียกคืนไม่ได้ ได้แต่เริ่มสร้าง เริ่มทำมันใหม่นะ
-
นะโมเอ๊ยยยยยยยย คนเค้าจีบก็รู้ตัวหน่อยสิลูกกกกก
นี่ก็ให้ความหวังแบบไม่รู้ตัวไปเรื่อยเลย
รอตอนต่อไปนะะะ
ปล. โชคดีกับการสอบนะคะะะะ
-
o22อย่า อย่า น้องโม อย่ามีสามีเพิ่มนะค่ะ ขอแค่โทคนเดียวพอ
-
ถ้าใจไม่เอาโทแล้ว ปกป้องก็น่ารักดีนะ อยากให้โมเปิดใจ :กอด1:
แอร๊ย ขะโดนโทถีบให้ไหมเนี่ย :laugh: :z6:
-
:hao4:
-
ปกป้องดูมาดีนะ ทั้งชีวิตเจอคนดีๆบ้างก็ปลื้มใจแทนแล้ว
กับโท เรื่องที่เกิดมันแรง จะให้เหมือนเดิมนี่คงไม่เหมือนเดิมอะ
-
ปกป้องรีบทำคะแนน!?
-
โมมมมมม น้องมันจีบค่ะลูกกกกก
-
นะโมจะทำอย่างไรกับพาสเวิร์ด
เราไม่อยากให้ทำอะไรแล้วนะ เดี๋ยวจะแก้แค้นไม่จบไม่สิ้น
แค่ไม่มีคนคบก็ทรมานแล้ว
ว่าแต่บูมนี่น่าสงสัยคบใครอยู่หรือเปล่า
ทำไมทำเรื่องเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ได้เยอะจัง
จ๊อบก็น่าสงสารเนอะ ไม่รู้ชีวิตจะไปทางไหน อยู่กับโทไปก่อนแล้วกัน :เฮ้อ:
ปกป้องนี่เหมือนจะดีแต่มือไวไปหน่อยเดี๋ยวตีเลย :beat:
-
นี่กดเข้ามาจนจะยอมแพ้ เยยย้มาต่อแล้วรอบทโทอยู่นะ สู้ๆนะคะคุณแพร :กอด1:
-
:-[ รู้สึกว่าเริ่มกลับมาเข้าเรื่องแบบจริงๆจังแล้วน้าาา หลังจากอ่านรีไรท์แล้วแอบมึนๆนิดนึง อิอิ
-
โทเอ้ยย
รีบมาทำคะแนนนะ :ling1:
-
:katai5:
-
โถพระเอกโท หมาหัวเน่าเลย ทำเลวกับเค้าไว้เยอะ ชดใช้ยังไงโมคงไม่ให้อภัย
-
^^
-
รอพาร์ทพี่โทนะ
อยากรู้ว่า มีความคิดเห็นอย่างไง
กับเรื่องที่เกิดขึ้น
ปกป้องหนูลงทุนไปไหมลูก
-
ขอบคุณ :)
-
ปกป้องเปิดเกมลุกแล้วที่นี้โทจะแก่เกมยังไงนะ
-
สงสารโทจัง
-
โทไปทำไรไอ้หลามถึงเลิกตาม ขอโทพาร์ทค่ะ
ตอนนี้ดูสงบสุขดี เหมือนโทปล่อยให้นะโมหายใจ แต่เชื่อเหอะว่าปล่อยไม่นานหรอกคนขี้หึง
เด็กมอปลายน่ากินโนะ
ขอบคุณค่ะ
-
คุณแพรสู้ๆนะคะ
สะใจอีโทจริงๆ สมน้ำหน้าาาาาาาาา ดังๆให้ลั่นซอย :laugh:
-
กำ พี่โทพยายามหน่อยเร็ววว
เดี๋ยวโดนป้องคาบไปแดกนา
-
ชอบ ๆ หมั่นใส้พระเอก
-
เชียร์เด็ก เพราะเด็กกรุบกรอบ :hao3:
-
รอๆ แต่ฉลามเป็นคนที่น่ากลัวมาก
ไม่คิดเลยว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้
-
:hao3:มาได้แล้ว คับ รออยู่
-
คนเขียนติดสอบน้าาา
จะรีบมาอัพให้หลังสอบเสร็จทันทีเลยค่า ^^
-
เมื่อไรจะมาลงต่อคับ ติดตามอยู่
-
- 15 -
(part2)
“เห้ย เจ๋งนี่หว่า” เสียงชมจากปากเฮียกวงดังไม่ขาดสาย แถมปรบมือชอบใจ พนักงานคนอื่นๆ (โดยเฉพาะผู้หญิง) ก็หัวเราะคิกคักตอนที่ปกป้องเกาหัวแกรกๆเพราะทำตัวไม่ถูก
ผมพาปกป้องมาเจอเฮียกวง ผู้มีอำนาจตัดสินเด็ดขาดและสูงสุดของร้านนี้ ตอนแรกเฮียบอกว่าปกป้องคงไม่ไหวมั้ง หน้าตาลูกคุณหนูแถมมือไม้ก็อ่อนนุ่มอย่างกับผู้หญิงไม่เคยทำงานบ้าน แต่ปกป้องกลับตอบกลับไปว่าลองให้ทดสอบดูก่อน จะรับหรือไม่รับอีกเรื่องนึง
ก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนี่แหละครับ...
ร่างสูงในชุดนักเรียนม.ปลาย 2มือถือจานใบใหญ่ เดินตัวตรงไปๆมาๆ วนรอบโน่นนี่ตามที่เฮียเค้าสั่ง แรกๆดูจะร่วงเสียหลายรอบ แต่พอได้ลองถือทรงตัวนานๆเข้า ปกป้องก็ทำได้ดีขึ้น
“ป้าว่าหลานน่าจะเหมาะกับการเป็นนายแบบมากกว่ามาเป็นเด็กเสิร์ฟนะ” ป้าเพ็ญแซว แม่ครัวอีกคนของร้านนี้
“ก็เคยเดินมานิดหน่อยครับ”
ห๊ะ เคยเป็นนายแบบ? แล้วจะมาทำงานงกๆง่อยๆแบบนี้ทำไมวะ?
ดูเหมือนเฮียดวงก็คิดแบบผม
“เอ้า แล้วจะมาทำงานแบบนี้ทำไม ไปเป็นนายแบบไม่รุ่งกว่าเรอะ หน้าตาก็ดี หุ่นก็ใช้ได้ ดูสิ สาวๆน้ำลายย้อยหมดล่ะเนี่ย”
“ผมอยากลองประสบการณ์ใหม่ๆครับ” ปกป้องยังยืนยันเหมือนเดิม ก่อนจะหันมามองผมเล็กน้อย
“อะๆๆ ทำก็ทำ เดี๋ยวตามเข้ามาคุยรายละเอียดอื่นๆ...ส่วนพวกเอ็งที่เหลือ ไปทำงานสิวะ ลูกค้าเต็มร้านแล้วเห็นมั้ย” พวกผมโดนตะเพิดไล่ไปทำงานต่อ ส่วนเฮียกวงกับลูกจ้างคนใหม่ก็เดินเข้าไปในออฟฟิศ คงคุยเรื่องเงินกับสวัสดิการ
เอาจริงๆนะ ผมว่ามันแปลกๆ...คือยังไงดี ร้านอาหารดีๆหรูๆร้านอื่นก็มีเยอะแยะ แถมยังเคยเป็นนายแบบ แล้วจะมาทำงานที่นี่ทำไมหว่า?
ช่างแม่ง ทำงานดีกว่า อาหารรอเสิร์ฟเพียบเลย
เนื่องจากเป็นเด็กใหม่ปกป้องเลยยังไม่ต้องทำอะไรมาก แค่ยืนหน้าร้านเรียกแขก โปรยยิ้มให้สาวๆ แค่นี้เฮียกวงก็พอใจละครับ แต่งานมันดันมาหนักที่ผมอะดิ
“โม 2อย่างนี้โต๊ะ 24 โซน A” ไม่พูดอะไรมากครับ บทสนทนามีแค่นี้จริงๆ แต่มือนี่ทำอาหารเป็นระวิง ปากก็ตะโกนเรียกพนักงานเสิร์ฟอย่างพวกผม คือปกติแล้วแม่ครัวไม่จำเป็นต้องเรียกก็ได้ครับ แค่วางอาหารพร้อมเหน็บบิลไว้ว่าโต๊ะไหนสั่งก็พอแล้ว แต่พวกป้าๆเหล่านี้โรคจิตครับ ยิ่งงานวุ่น งานยุ่ง อาหารเยอะยิ่งชอบตะโกนเร่ง แบบคอยกดดันให้พวกผมมานำอาหารไปเสิร์ฟเร็วๆ
อย่างที่เคยบอกไปว่าร้านอาหารมีพื้นที่กว้างขวางมาก และแบ่งออกเป็นหลายโซน ปกติแล้วเฮียกวงจะบอกเลยว่าใครคอยบริการโซนไหน แต่อย่างผมเนี่ย เฮียให้สิทธิพิเศษ All Around ครับ แล้ววันนี้ลูกค้าเยอะ นั่นเท่ากับว่าผมต้องเดินมากกว่าปกติ
“ช่วยไหม?” จู่ๆมีมือมาแตะที่ไหล่ผม ไม่ใช่ใคร ปกป้องนั่นแหละ
“ไม่เรียกแขกหน้าร้านแล้ว?”
“ให้พี่ส้มทำ”
“งั้นไปในครัวดิ เดี๋ยวพวกป้าๆก็บอกเองว่าจานไหนเสิร์ฟโต๊ะไหน” ผมจะก้าวขาต่อแต่มือบนบ่ายังไม่ยอมปล่อย ผมขมวดคิ้ว
กูเมื่อยยยยยยยยยย
“ครัวอยู่ตรงไหน พาไปหน่อย”
“ตรงโน้น เห็นประตูฟ้าๆมะ? นั่นละ” อยากจะใช้นิ้วชี้ด้วยซ้ำ แต่ติดที่ปูผัดผงกะหรี่จานโตในมือ เลยทำได้แค่พยักเพยิดหน้าไปทางเข้าครัว
“ไหน ไม่เห็นอะ โมเอา2จานนี้มาให้ผมดีกว่า เดี๋ยวไปเสิร์ฟเอง”
ยังไม่ทันจะตอบรับอะไรมือหนาก็ทาบมือรองข้างใต้มือผมอีกที 2 จานที่ผมถือว่าก็ถือแบบบ้านๆ มือหงายรองจาน แล้วก็มีมือปกป้องมารองมือผมอีกที
“เห้ย ไม่ต้อง เดี๋ยวไปเสิร์ฟเอง มึงอะไปในครัวเลย ไม่รู้ทางมีปากก็ถามสิว่ะ” สรรพนามเริ่มเปลี่ยน ก็ดูแม่ง มาแย่งจานผมเฉย แถมลูกค้ารอบๆก็เริ่มมองมาที่ผมกับเด็กตรงหน้านี่แล้วด้วย
“โมก็เอามือออกไปดิ”
“จะเอาออกยังไงว่ะ ห่า เอาออกจานก็หล่นดิ” อยากจะด่าต่อท้ายอีกเหลือเกินว่าฟายยยยยยยย แค่นี้มึงคิดไม่ได้เหรอ
“พูดไม่เพราะ” เอ้า ด่ากูอีก ใช่เวลามั้ยเนี่ย???
“มึงก็ปล่อยซะทีสิวะ เห็นมั้ยคนอื่นเค้ามองหมดแล้ว ลูกค้ารอด้วย ทำไรคิดบ้าง” ผมดุคนตรงหน้า และเหมือนว่าปกป้องจะคิดได้ เขามองไปรอบๆก่อนจะเอามือออก
“ครับ ขอโทษครับ” ปากบอกขอโทษแต่ตายิ้มๆเหมือนคนอารมณ์ดีนี่มันหมายความว่ายังไง?
“เออ ครัวอยู่โน้น ถามคนอื่นเดี๋ยวก็เจอเองแหละ ร้านอาหารไม่ใช่เขาวงกต” ด่าซ้ำอีกทีก่อนจะรีบเดินไปยังโต๊ะเป้าหมาย ที่ป่านนี้คงรอปูผัดผงกะหรี่จนคิดว่าไปจับปูที่ทะเลแล้วมั้ง
จากนั้นปกป้องก็ไม่ได้มากวนอะไรผมอีก มีแต่ผมที่มองเป็นระยะๆ ไม่ใช่มองเพราะพิศวาสอะไรนะ หยุดคิดไปได้เลย ผมกลัวเด็กมันทำจานหล่นแตกต่างหาก
“เด็กมันไม่เหมือนมึงไอ้โม ที่มาวันแรกจานก็แตกไป 2 ใบ”
โธ่ เฮีย จะย้ำทำม๊ายยยยยยยย
“ขยันขันแข็งดี ไปเก็บมาจากไหนล่ะ?”
ดูเฮียแกใช้คำ...
“รุ่นน้องอะเฮีย บอกอยากทำงานพิเศษ” ผมตอบขณะหยิบโถข้าว ดูเหมือนเจ้าของร้านอยากจะถามอะไรผมต่อ แต่ก็ไม่ได้ถาม
พอถึงเวลาเลิกงาน ผมช่วยเก็บเก้าอี้ เช็ดโต๊ะก่อนกลับ ปกป้องโดนเฮียกวงเรียกตัวไปคุยนิดหน่อยก่อนจะเดินมาหาผม
“โมกลับยังไง?”
“นั่งรถเมล์”
“แล้วผมจะกลับยังไงดี?”
เดี๋ยวๆ กูต้องฝ่ายถามไม่ใช่เหรอ
“...”
“แท็กซี่ละกัน ถึงจะไม่คุ้มกับค่าจ้างก็เถอะ”
“คืนนี้นอนห้องกูก่อนมั้ยละ?” โอเคกูยอม ไม่ต้องทำเสียงให้กูรู้สึกผิดนะ
“ไปนอนได้เหรอ?” อือหือ เสียงคนละฟิลกับเมื่อกี้เลยนะ ถ้าเปรียบกับสุนัขก็คงเหมือนได้กลิ่นอาหารแล้ววิ่งหูตั้ง หางกระดิกมานั่นแหละ
“เออ” ตอบแบบห้วนๆ ให้รู้ว่าอย่าถามมาก กูเหนื่อย!
“หงุดหงิดอะไรรึเปล่า? ไม่สะดวกใจผมเรียกแท็กซี่กลับคอนโดดีกว่านะ” ปกป้องถามด้วยความเป็นห่วง แย่งผ้าจากมือผมไปเช็ดโต๊ะเอง
“เปล่า แค่เหนื่อย เมื่อยด้วย”
“งั้นเดี๋ยวถึงห้องแล้วผมนวดให้...ตอบแทนที่ให้ผมค้างด้วยไง”
“เออ ตรงนั้นแหละ ดีๆ”
“หนักๆ แรงๆ เต็มที่เลย ไม่ต้องผ่อนแรง ไม่ต้องกลัวเจ็บ”
“สบายดีว่ะ ไปฝึกนวดมาจากไหน”
มีคนนวดให้นี่มันสบายจริงๆ ผมนั่งหันหลังบนเตียง ส่วนคนที่มาขอค้างด้วยก็ทำหน้าที่ที่ตกปากรับคำไว้เป็นอย่างดีทั้งบีบ นวด สับ กดจุด คลายเส้น รู้สึกสบายตัวขึ้นเยอะ
“เปล่าหรอก พี่แป้งชอบใช้ ผมเลยได้วิชามาแบบงงๆ” คงหมายถึงพี่สาวที่เปิดคลินิกเสริมความงาม จะว่าไปคุณหมอเค้าคงไม่ได้บอกถึงเรื่องที่ผมโดน...ปกป้องเลยยังไม่รู้
ถ้ารู้...เขาจะกล้ามาคุยกับผมอีกไหม?
“พรุ่งนี้โมต้องไปเรียนกี่โมง”
“9ครึ่งเหมือนเดิมนั่นแหละ แล้วพรุ่งนี้จะใส่ชุดเดิมไปเรียนหรือไง?”
“ผมกะโดดคาบเช้า”
“เด็กไม่ดี”
“โห แค่คาบ 2 คาบเอง อีกอย่างผมไม่เคยขาดเรียนด้วย ขาดนิดหน่อยครูไม่ด่าหรอก” ปากตอบแต่มือก็ยังคงนวดตรงบ่าให้ผม “อ่านหนังสือเองที่ห้องยังได้ความรู้กว่าไปเรียนอีก ผมหมายถึงบางวิชาน่ะนะ...”
“เรียนๆไปเหอะน่า แล้วจะรู้ว่าพอขึ้นมหาลัยนี่มันไม่ง่ายอย่างที่คิดจนอยากจะกลับไปเป็นเด็กม.ปลายเลยล่ะ” พูดแล้วก็คิดถึง ไม่รู้ว่าป่านนี้เพื่อนคนอื่นๆเป็นยังไงบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ได้ดิบได้ดีกันหมด มีแต่ผมเนี่ยแหละที่ไม่ค่อยอัพเดทชีวิตบนหน้าเฟซสักเท่าไหร่
“แล้วสาขาโมนี่เรียนยากปะ?”
“ยาก แต่มันก็ยากทุกสาขานั่นแหละ เน้นกันไปคนละด้าน ชอบด้านไหนก็เลือกสาขานั้น”
“โมชอบพวกเคมีเหรอ? เห็นเรียนปิโตรเคมี”
“เปล่า คะแนนมันถึง เลยติดมาแบบฟลุ๊คๆ ดีกว่าไม่มีที่เรียน” แต่ถ้ารู้ว่าเรียนแล้วต้องมาเจอเพื่อนเหี้ยๆแบบพวกมัน ผมก็คงเลือกที่จะไม่มีที่เรียนดีกว่ามาเจอปัญหาจนต้องย้ายเมเจอร์ เหอๆ
“อ่อออ พี่แป้งก็พูดแบบโมเลย ฟลุคติดหมอก็เลยเรียน ทั้งๆที่ยังไม่รู้ตัวเองว่าชอบรึเปล่า”
“อืม แล้วมึงหาสิ่งที่ตัวเองชอบเจอยังล่ะ?”
“เจอแล้ว...”
“ดีว่ะ คนที่มีเป้าหมาย รู้ว่าตัวเองชอบอะไร อยากเป็นอะไร เหมือนมีแนวทางไว้ในหัวแล้ว ส่วนพี่เนี่ยดิ ยังไม่รู้เลยจบไปจะทำอะไร เรียนมา2ปีแล้วก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบไอ้เรื่องปิโตรเคมีนี่รึเปล่า” จริงๆนะครับ ดูอย่างผมดิ เหมือนทำอะไรก็ได้ แต่ทำไม่ดีสักอย่าง ไม่ถนัดสักเรื่อง
“ใจเย็นๆ เดี๋ยวโมก็เจอสิ่งที่ตัวเองคิดว่าใช่ ไม่ต้องรีบหรอก”
“ไม่รีบได้ไงวะ ปี2แล้วนะเห้ย อายุ20แล้ว เข้าผับได้ไม่ผิดกฎหมาย” ปกป้องหัวเราะนิดหน่อย
“ลองมองสิ่งใกล้ๆตัว บางทีโมอาจจะมองข้ามมันไปก็ได้”
“...”
“นอนลงหน่อยครับ ผมจะนวดขาให้” ผมทำตามที่ปกป้องบอก นอนคว่ำหน้าลงกับหมอน ปล่อยให้คนนวดยั้วเยี้ยที่หลังผม ตอนนี้ผมรู้สึกสบาย จะให้ทำอะไรบอกมาได้เลย
“หรือว่ากูชอบเป็นเด็กเสิร์ฟ?” ผมลองคิดตามที่ปกป้องพูด
“ฮ่าๆๆ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย” มือของคนพูดตอนนี้อยู่แถวๆต้นขา ยอมรับว่าสบายตัวจริง แต่มันก็รู้สึกแปลกๆไม่น้อย คงเป็นเพราะผมใส่กางเกงบอลขาสั้น ทำให้มืออุ่นหนาของปกป้องสัมผัสผิวกายโดยตรง
“โทษนะ อ้าขานิดดิโม” ปกป้องจับขาผมแยกออก เสียงยวบยาบเหมือนเขาขยับตัวมาแทรกอยู่ตรงหว่างขา ก่อนจะเลิกเสื้อขึ้นสูง กดนิ้วโป้งไปตามแนวไขสันหลังและไล่ลงมาจนถึงขอบกางเกง
ผมไมได้คิดไปเองใช่มั้ย?...เหมือนกางเกงมันถูกดึงลงยังไงไม่รู้ ผมคงคิดมากไปเอง
“หายเมื่อยรึยัง?”
“อือหายแล้ว พอแล้วล่ะ เดี๋ยวไปอาบน้ำ” ผมจะพลิกตัว แต่โดนปกป้องกดไหล่ผมให้ติดเตียง ใจผมหายวาบ เต้นผิดจังหวะ ความคิดที่ผมจะโดนข่มขืนแล่นเข้ามา
“เห้ยอย่าเพิ่ง เดี๋ยวเคล็ด” แต่เพียงแค่แป๊บเดียวปกป้องก็เอามือที่กดไหล่ผมออก “นอนให้สบายตัวสักพัก เดี๋ยวผมขออาบน้ำก่อนละกัน ใส่ชุดโมได้ใช่มั้ย?”
“เออ หยิบเอาเลยในตู้” ผมมองตามปกป้องที่เดินไปหยิบชุดก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำ
นี่ผมเป็นเอามากขนาดนี้เลยเหรอ? ปกป้องไม่ได้จะทำร้ายผมเหมือนไอ้เหี้ยโทซะหน่อย...แค่นวดเอง
15 นาทีต่อมาผมก็ได้ไปอาบน้ำต่อ พอออกมาก็เจอร่างสูงหลับสบายบนเตียงแล้ว
คงเหนื่อยนั่นแหละ แถมยังต้องมานวดให้ผมอีก เหมือนพามาลำบากยังไงก็ไม่รู้แหะ
ผมเดินไปหยิบกระเป๋าที่ใส่ชีทเอกสารประกอบการเรียนเพื่อดูว่าพรุ่งนี้ต้องเอาชีทไหนไปเรียนบ้างหรือมีงานต้องส่งมั้ย ผมนั่งเรียงๆชีทไปเรื่อยจนเจอเข้ากับกระดาษแผ่นหนึ่งที่ไอ้บูมมันทิ้งไว้ให้ผม
‘อะนี่ไอดีพร้อมพาสเวิร์ดทุกอย่างของไอ้หลาม...มีเฟสบุคด้วยนะมึง ว่างๆลองเข้าไปดูดิ เผื่อเจอของดี’
ของดีที่ไอ้บูมว่ามันหมายถึงอะไร? ไม่รอช้า ผมรีบเปิดคอมเปิดหน้าเว็บสุดฮิตที่ทุกเข้าต้องเข้าเช็คกันทุกวัน ทุก5นาทีด้วยซ้ำบางคนอย่างเฟซบุค พิมอีเมลล์ของไอ้หลามตามด้วยพาสเวิร์ด
ผมนั่งลุ้นตัวโก่งว่าจะเข้าได้ไหม...
เย้!!! เข้าได้จริงด้วยว้อยยยยยย
ในส่วนหน้านิวฟีดผมเลื่อนขึ้นลงแบบผ่านๆเพราะตรงนี้คงไม่สำคัญเท่าไหร่ ไอคอนแจ้งเตือนนี่ผมไม่ยุ่งเด็ดขาด เดี๋ยวกดแล้วแจ้งเตือนหาย เดี๋ยวไอ้เชี่ยหลามมันรู้ตัวว่ามีคนเข้าเฟสมัน แต่ไอ้ไอคอนแชทนี่ต่างหากที่สำคัญ
อย่าหาว่าผมเสือกเลยนะ แต่ถ้าคุณได้ของบางอย่างที่มันเป็นความลับส่วนตัวศัตรูอย่างเฟสบุคนี่แล้วคุณจะเข้าใจ
คืนนั้นผมไล่อ่านแชทของมันที่สนทนากับทุกคน ส่วนใหญ่จะเป็นสาวๆ มีของพี่พลด้วยแต่มันไม่สำคัญแล้ว พี่พลสารภาพด้วยปากของตัวเอง แต่มีชื่อผู้ใช้เฟสบุคอยู่คนนึงที่ผมไม่คุ้นหน้า ตอนแรกผมกะจะปล่อยผ่านไปแล้ว แต่สัญชาตญาณบางอย่างมันเรียกร้องให้ผมกดเข้าไปอ่าน
เลื่อนสกอล์บาร์ขึ้นไปเรื่อยๆจนคำว่า Load Older Messages ปรากฏ ผมคลิกทันที เริ่มอ่านตั้งแต่ประโยคแรกที่ไอ้หลามกับคนๆนี้สนทนากันจนถึงปัจจุบัน
ข้อความล่าสุดที่คุยกันก็คือเมื่อวันก่อน
ไอซ์เพิ่ม 2 ถุงนะพี่
เออ ถุงละ100gเหมือนเดิมนะ
ครับ เดี๋ยวผมโอนให้
เอาไปทำไรเยอะแยะว่ะ เมื่อก่อนนานๆทีจะเล่นนี่หว่า
ช่วงนี้เครียดนิดหน่อยพี่
เออ เดี๋ยวได้ของไปก็หายเครียดละ พรุ่งนี้เจอกันที่เดิม เดี๋ยวเอาของไปให้
ไอ้หลามมันเสพยาไอซ์ และดูเหมือนว่าจะเสพมานานแล้วด้วย จากข้อความเก่าๆระยะเวลาในการสั่งของมันห่างกันเป็นเดือน แรกๆมันคงเล่นเพื่อให้ขาวให้หล่อ แต่มาหลังๆนี้มันสั่งถี่ขึ้นๆ น่าจะเกี่ยวกับเรื่องไอ้โท น่าเสียดายที่มันนัดรับยาไปแล้วเพราะจากในแชทมันนัดเอาของวันนี้
แต่ไม่เป็นไร...ผมเชื่อว่ามันต้องสั่งยากับคนๆนี้อีกแน่
โอกาสหน้ายังมี ถึงคราวทีกูบ้าง ไอ้เหี้ยหลาม
Next Chapter >> - 16 - (part1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3084204#msg3084204)
**ปรับเปลี่ยนเนื้อหาจากไลน์ -> เป็นเฟสบุคนะคะ**
ตอนนี้แพรสอบเสร็จแล้ว เย้!!!! แต่งานดองรออีกเพียบเลย แง๊ T_T
นิยายเลยกระดึ๊บๆได้ทีละนิดๆ มาอัพช้า แต่ไม่หายน้า ยังจำได้ว่าสัญญาไรไว้ อิอิ
คือขอสอบถามคนอ่านหน่อยนะคะ พอดีแพรเขียนตอนเนี้ย...แล้วสมองมันเกิดหื่น เผลอมือไปเขียนเรทyyyระหว่างนะโมกับปกป้องไปหน่อยแล้วอ่า (ไม่หน่อยนะ 1-2หน้า) อยากซาวเสียงคนอ่านว่ามีใครอยากอ่านไหม ต้องบอกก่อนว่าถ้าลงเนี่ย เนื้อหาจะไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัง เหมือนอยุ่ดีๆ มันก็ผุดขึ้นมาแบบไม่มีอะไรเกี่ยวกันเลย จะเป็นแค่ตอน yyyเฉยๆ (ถ้าใครเคยอ่าน i'm not ก็จะประมาณ Dark Side ค่ะ)
ไอ้เรื่องหื่นๆ กำเดาไหลนี่หัวแพรแล่นมาก เขียนลื๊นลื่นน 555 :haun4: :haun4:
อีกเรื่องนะคะ โปรโมทหนังสือi'm not&you don't นิสสสส อีก2วันปิดโอนละน้าาาา ใครพลาดรอบนี้รอยาวๆเลยค่าาาาา จุ้บๆ
รักคนอ่านทุกคนเล้ยยยย♥ ขอกำลังใจเยอะๆหน่อยน้า
-
(โหวตอยากอ่านนนนนนนนน)
***********
กลับเข้าเรื่อง ป้องคิดจะจีบนะโม แต่ยากมากเพราะฮิมมีกำแพงเมืองจีนเป็นเกราะกำบัง ใจจริงเรายังเชียร์โทอยู่นะ(ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังกินหญ้าเป็นอาหารว่างอยู่อีกหรือเปล่า) แต่นึกภาพว่าโทต้องทำยังไงให้นะโมกลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิม...ยังคิดไม่ออกเลย(เป็นแฟนคงยังไม่ต้องคิด ริบหรี่สุดๆ) :ling1:
-
มะอาววว เดี๋ยวอ่านแล้วเค้าเผลอจิ้นยาว แล้วกลับไปอ่านเนื้อเรื่ิงหลักแล้วไม่ได้ฟิล คริคริ
-
คนดีที่มาทีหลัง (นายเอกโดนเห้...แล้ว) ใช่ว่าต้องเป็นพระรองเสมอไป
//ทีมปกป้อง
-
มาต่อเรื่อยๆนะคะ. อยากอ่านต่อ
-
กำลังนึกว่าให้เปลี่ยนพระเอกอยุ่เลย
บอกตรงๆนะว่าถ้าหากว่ามีผลต่อการเป็นไปเปลี่ยนแปลงของเนื้อเรื่องก็โอเคคือถ้าหากว่าเปลี่ยนพระเอกก็โอเค
แต่ถ้าหากว่าพระเอกไม่เปลี่ยนความรู้สึกหลังได้อ่านก็คงสับสนมากๆ
เพราะว่ากับโทโมมีแต่ความเกลียดชังให้ ตอนนี้โมมีความรู้สึกดีๆให้ปกป้อง
ยิ่งมาได้อ่านภาคyyyปกป่อง-โมแล้วมันจะเหลือที่ยืนของความเป็นพระเอกให้โทหรือ?
แค่นี้ก็ไม่ชอบโทมากๆแล้ว
สู้ให้เรื่องราวมันลงเอยก่อนแล้วค่อยให้อ่านเป็น Alternative Story What if......จะดีกว่ามั๊ง
นี่คือความเห็นส่วนตัว รอคนอื่นมาตอบด้วยดีกว่าค่ะ
-
ขอให้มาดีเถอะน่ะพ่อคุณ แอบกลัวอยู่เหมือนกันตอนปกป้องนวด แบบว่า จะมีอะไรเกฺดขึ้นหรือเปล่าว่ะ จะทำร้ายนะโมหรือ ตอนนี้โล่งใจแล้วที่เห็นว่าป้องไม่รุกเร็วเกินไปจนทำให้กลัว
-
yyyyก็อยากอ่านนะคะ แต่อยากให้เรื่องหลักจบก่อน
ไม่ได้กลัวสับสนเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างโมกับปกป้อง
แต่กลัวว่าอ่านแล้วจะไม่อินกับเนื้อหาหลัก ถ้าโทยังเป็นพระเอก :katai1:
-
ไอ้หลามตายแน่ตายแน่ไอ้หลาม
-
หึหึ หลามมมมมมเอ็งเสร็จแน่ ๆ
-
คิดถึงโทๆๆๆๆๆๆ
-
ไม่อยากอ่านอ่ะ ถึงจะไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลักแต่มันก็ทำให้รู้สึก...
-
อ่านค่ะอ่าน เราชอบอ่ะ เราชอบปกป้อง เราว่ามันเหมือนโมเมนต์ที่เราอยากให้มี
แต่ในเรื่องหลักมีไม่ได้ มีแต่ในตอนพิเศษอย่างนี้ เราชอบ ปลื้มมาก อ่านค่ะ
-
โมสู้ๆ o13
-
อิโทมันเฮียก็จริง แต่ความรู้สึกเรายังให้มันเป็นพระเอกอยู่อ่ะ จริงๆยังคาดหวังให้โทสารภาพรักและให้โมอ่อนลงให้โทบ้างนะ อยากอ่านมุมที่โทกำลังพยายามมาตามง้องอนโมเยอะๆกว่านี้อ่ะ น้องปกป้องน่ารักก็จริงแต่เราอินกะโท-โมไปซะแล้ววว
-
เมื่อไหร่จะคืนดีกันเน้อ :m15:
-
หลาม ถึงเวลารับกรรมบ้างแล้ว แต่ยุ่งกับยาเสพย์ติดนี่ไม่ดีเลยนะ :katai1:
ถ้าฉาก xxx ของนะโมกับน้องปกป้อง ไม่เกี่ยวกับเรื่องหลัก ก็โอเคค่ะ เพราะถึงโทจะง่าวขนาดไหน แต่ก็เป็นคนแรกของนะโมนะ เราหัวโบราณ ไม่อยากให้นะโมจึ้กๆกับผู้ชายหลายคน :hao5:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณ :)
-
โดนเด็กจีบยังไม่รู้ตัวเลยโมนี่ แต่น้องปกป้องก็น่ารักดี แน่ะ นวดไปแต๊ะอั๋งไป
เจ้าของโมหายไปไหนไม่มาเฝ้ากันหนอ หึงร้านพังแน่
ไอ้หลามไอ้เลว เลวทุกอย่างจริงๆ
ขอบคุณค่ะ
-
เราเป็นคนที่ค่อนข้างอินกับตัวละครที่ค่อนข้างจริงอ่ะค่ะ คือ ถ้าโมจะสมหวังกับโท
เราว่ามันเป็นไปไม่ได้อ่ะค่ะ คือ จะให้รักได้ยังไงในเมื่อความรู้สึกแม้แต่คนรู้จักยังให้ไม่ได้เลย
เราอยากให้เปลี่ยนพระเอกมาตั้งนานแล้ว เพราะดูเหมือนว่าโทแค่หลงโมอ่ะค่ะ
ยังไม่ได้รัก แค่ชอบยังไม่รู้จะเรียกได้รึเปล่าเลย คนรักกันทำงี้เหรอ? โทไม่ได้รักโมหรอก
ส่วนปกป้อง เราดีใจมากค่ะที่ปกป้องไม่ได้ทำอะไรโม เราอยากให้ค่อยเป็นค่อยไปอ่ะค่ะ
สิ่งที่โมเจอมันหนักนะเราว่า ขอบคุณจริงๆ ที่โมยังเข้มแข็งและพยายามที่จะลืมมันให้ได้
โมต้องก้าวข้ามผ่านเรื่องร้ายๆ พวกนั้น รักตัวเองให้มากๆ แล้วเริ่มต้นใหม่ซะนะ
-
เรายังอยากอ่านตอนอีโทมันกระเสือกกระสนทวงตำแหน่งพระเอกอยู่นะ. น่าจะสะใจดี :laugh:
ตอนyyyป้องโมขอรออ่านตอนเรื่องหลักจบแล้วดีกว่า. เดี๋ยวจิ้นยาวแล้วไม่อินเรื่องหลัก
-
โมสู้ๆ ได้เวลาเอาคืนนนนน
-
แหนะ ที่รีบเข้าไปอาบน้ำก่อน เข้าไปทำอะไรกันแน่??
ปกป้องนายแอบฉวยโอกาสล่ะสิ
ทำไมตอนนี้เรารู้สึกสงสารหลามอะ ไม่ ไม่ ไม่ :ling1:
แต่คนที่เราอยากให้แก้แค้นมากที่สุดคือ โท นะ
รู้สึกทุกวันนี้อยู่สุขสบายเกินไป
นอนรอเป็นพระเอกหราาาาา :z6:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
งานนี้คงถูกจับอะหลาม ไม่น่ารอดนะ 55555555555555
ถ้าเราเป็นโมเราก็ไม่ปล่อยไว้แน่นอน
แต่หลามไม่รอบคอบเลยยยยย
ซื้อขายกันขนาดนี้ไมไม่ลบแชท!!
-
ตอนyyy หรืออะไรก็จัดมาเลยค่ะ
ฉากเรทอย่างนี้จะพลาดได้ไง
จัดมาค่าาาาาาาาาาา :hao7:
-
น้องป้องเนียนนะคะ
-
รออยู่นะค่ะ...เมื่อไหร่คนแต่งจะมาต่อคร้า คิดถึงแล้วค่ะ
-
ยังรออยู่นะคะ :ling1:
-
เข้ามารอตอนใหม่...
-
:z2: ถึงคราวของนะโมบ้างล่ะ เตรียมตัวไว้ให้ดีละไอ้หลาม
-
^^
-
:mew6: มารอโทกะนะโมค่ะ อยากให้มีโมเมนต์หวานๆบ้างจัง พี่โทรีบมาง้อนะโมเยอะๆหน่อยนะ เรื่องฉลามก็ขอให้มีคนอื่นตามมาจัดมันซักหน่อย ไม่อยากให้นะโมเสียเวลาไปกับมัน เสียเวลาคืนดีกับโทจะดีกว่า
-
หายไปเดือนกว่าแล้ว รออยู่นะ
-
โหลดๆอยากอ่านเหมือนกันนน :katai4:
-
ปกป้องน่ารัก มุ้งมิ้ง อะนะ
อยู่เป็นน้องที่น่ารักของพี่นะโม นานๆนะ อย่าดีแตกเหมือนเพื่อนโทเลย
หนูบูมคิวไม่ว่างเลยระยะนี้ป๋าเรียกตัวถี่เชียว หึ หึ
-
เมื่อไรจะได้อ่านต่อนะ...........
-
- 16 -
(part1)
เมื่อเช้าปกป้องตื่นก่อน เขย่าตัวผมแล้วบอกว่าไปจะไปโรงเรียนแล้ว เดี๋ยวเย็นๆโทรหา อย่าตื่นสายอะไรทำนองนี้ แต่ผมงัวเงียง่วงนอนจนลืมห่วงไปเลยว่าน้องมันจะกลับยังไง พอนาฬิกาปลุกผมถึงได้ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว บนโต๊ะเล็กๆข้างเตียงมีถุงน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋วางไว้ คงเป็นปกป้องนั่นแหละที่ไปซื้อมาให้ ตรงหน้าปากซอยหอมีขายอยู่เจ้านึง ปกติผมผ่านก็เห็นทุกเช้าแต่ไม่เคยคิดจะซื้อเพราะปกติผมแทบจะเข้าเรียนสายอยู่แล้ว คงไม่มีเวลาลงมาซื้ออาหารเช้า และอีกอย่างมันเปลืองเงิน เก็บท้องไว้กินรวบยอดทีเดียวตอนกลางวันดีกว่า
คาบแห่งการลุ้นเวียนมาถึงอีกครั้ง ใครจะเป็นผู้โชคดีรายต่อไป
“55489xxxxx ออกมาหน้าห้องนำเสนอได้เลยค่ะ” สิ้นสุดเสียงอาจารย์กมล เสียงถอนหายใจใครหลายๆคนก็ดังตามมา และถ้าจำไม่ผิดรหัสนักศึกษานั้นเป็นของ...
ไอ้เหี้ยหลาม
ผมไม่ได้หันไปมอง แต่รู้ว่ามันลุกจากที่นั่งเพื่อเตรียมตัวนำเสนอหน้าห้อง ไอ้บูมหันมามองผมพร้อมกับยิ้มมุมปาก ผมยังไม่รู้นะว่าในแฟลชไดรฟ์นั่นไอ้บูมมันใส่ไฟล์อะไรไว้แทนหรือลบไฟล์งานเฉยๆ แต่การที่มันยิ้มแบบนี้ผมว่ามันต้องแอบใส่ไฟล์ทับแน่ๆ
สายตาคนทั้งห้องมองไปยังคนที่ต้องเตรียมนำเสนองานแต่ยังไม่รู้ชะตากรรม มันพูดแนะนำตัวเองกับงานที่นำมาเสนอแบบคร่าวๆก่อนจะตบท้ายว่าเตรียมวิดิโอมาด้วย จากนั้นบนโปรเจคเตอร์จึงฉายหน้าจอคอมพิวเตอร์ ไอ้เหี้ยหลามมันดับเบิ้ลคลิกเปิดไฟล์วิดิโอ
ในตอนแรกวิดิโอก็เล่นไปตามปกติจนผมอดหันไปมองไอ้บูมไม่ได้...หรือมันจะไม่ได้ลบไฟล์วะ? แต่แล้วเสียงฮือฮาของคนทั้งห้องทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง
บนจอกำลังฉายภาพผู้ชายเปลือยเปล่า 2 คน นอนทับกันอยู่บนเตียงแบบที่ใครๆก็ดูออกว่ากำลังทำอะไรกัน เสียงหอบหายใจหื่นกระหายเล่นเอาคนทั้งห้องมองแบบไม่กล้าละสายตา แต่แล้วก็เกิดอาการตกตะลึงกันอีกครั้งเมื่อกล้องซูมเข้าไปให้เห็นหน้าผู้ชายเปลือยเปล่าในคลิป
แม่งโคตรคล้ายไอ้เหี้ยหลาม...
“ปิดเดี๋ยวนี้ธนกฤต!!!” เสียงแว้ดแหลมของอาจารย์กมลดังขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืน ไอ้หลามรีบกดปิดแล้วแก้ตัวกับอาจารย์ทันที
“คะ คือจารย์ครับ...นี่มันไม่ใช่ไฟล์งานของผม”
“ถ้าไม่ใช่ไฟล์งานของเธอแล้วไอ้เนื้อหาที่เล่นตอนแรกมันคืออะไร!? ไม่ใช่ตรงกับหัวข้อที่เธอบอกครูหรือไง? เดี๋ยวไปพบครูที่ห้อง” อาจารย์กมลมีสีหน้าแดงจัด คงโกรธมาก แต่ก็พยายามยับยั้ง “วันนี้เลิกเรียนแค่นี้ คนต่อไปขอให้เช็คไฟล์งานที่จะมานำเสนอหน้าห้องให้ดี” แล้วอาจารย์ก็เดินออกจากห้องไป ไอ้หลามรีบเดินตามไปทันที
“เจ๋งว่ะ เนียนสัด” ผมหันไปพูดกับไอ้บูม ยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมยิ้มหน้าบานมากๆ แม่งวางแผนรอบคอบจริงๆ มีการใช้ไฟล์วิดิโอเดิมบังหน้า รอจังหวะดีๆก็เปลี่ยนเป็นคลิปโป๊ชายกับชาย เล่นเอาไอ้เหี้ยหลามไปไม่ถูก คงไม่คิดว่าจะโดนคืนสินะมึง
จะโทษก็โทษตัวมึงเองเถอะนะ
ระหว่างที่ผมกับบูมกำลังฉลองชัยชนะเล็กๆนั้น เพื่อนๆในห้องพากันกรูไปยังคอมพิวเตอร์ที่ไอ้หลามรีบวิ่งตามอาจารย์ออกไปจนลืมดึงแฟลชไดรฟ์ออก
“เห้ย เปิดใหม่ดิ๊ มะกี้กูดูไม่ทัน หน้าเหมือนไอ้หลามสัด ใช่มันปะวะ”
“หลามเป็นเกย์หรอ?”
“เสียดายหน้าหล่อๆของมันว่ะ”
และอีกหลายๆเสียง แต่ส่วนใหญ่คือเรียกร้องให้เปิดคลิปนั้นเล่นอีกครั้ง พากันพิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆนานา ซึ่งผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่าในคลิปใช่ไอ้หลามรึเปล่า
“ไม่ใช่แม่งหรอก กูแค่หาคลิปที่มีคนหน้าตาคล้ายๆมันเท่านั้นแหละ มึงก็รู้สมัยนี้ผู้ชายทำศัลย์จนเป็นเรื่องปกติ และหน้าหล่อๆแบบไอ้หลามเนี่ยมันเป็นพิมพ์นิยมไปแล้ว เลยไม่ยากที่จะหาเท่าไหร่ แค่เอาคนคิ้วเข้มๆ ผิวขาวๆ จมูกโด่งๆก็ใช้ได้ละ ฮ่าๆๆๆๆ” ไอ้บูมเฉลย
“ครับ คุณบูมผู้ช่ำชองคลิปโป๊ชายกับชาย ข้าน้อยขอคารวะ”
“อันที่จริงกูไม่ได้หาเองหรอกคลิปนี้ พอดีว่ามันมีคนช่ำชองกว่ากู แถมเก่งคอมพ์ด้วย” มันเบะปากนิดหน่อยเมื่อพูดถึงคนที่ช่วยเหลือมันอีกที
“ใครวะ กูอยากขอบคุณ”
“เอ่อ...ก็...รุ่นพี่กูเองแหละ” ไอ้บูมทำเสียงอ้อมแอ้ม เหมือนไม่อยากพูดถึงเท่าไหร่
“อ่อ ถ้างั้นฝากขอบคุณด้วยนะ มึงด้วยไอ้บูม ถ้าไม่มีมึงกูก็จนปัญญาจริงๆว่ะ”
“เอออออออ ถ้ามึงอยากขอบคุณกูจริงๆนะ...มึงต้องเล่าทุกอย่างให้กูฟัง” มันหยุดเก็บของ หันมาทำเสียงจริงจังใส่ผม
“หะ กูก็เล่าให้ฟังทุกอย่างแล้วนี่?”
“ไม่ มึงยังเล่าไม่หมด” มันเอี้ยวตัวหันไปมองที่นั่งหลังห้อง “เรื่องที่มึงทะเลาะกับไอ้โท มึงยังไม่ได้เล่าให้กูฟัง”
เรื่องมันผ่านมาเกือบเดือนแล้ว ผมเริ่มทำใจได้เมื่อต้องเล่าย้อนไปยังเหตุการณ์เลวร้ายเหล่านั้น อีกทั้งยังเคยสัญญารับปากไอ้บูมไว้แล้วว่าจะเล่าให้ฟังทุกอย่าง เหมือนกับที่มันเปิดใจเล่าให้ผมฟัง บางทีมันอาจเป็นเรื่องดีที่ได้ระบายออกมาบ้าง ได้แบ่งปันความทุกข์ ความอัดอั้น ความกลัวที่กัดกินภายในใจผมจนทำให้ต้องหวาดระแวงตอนนอน แต่ตอนนี้มันดีขึ้นแล้ว ไอ้บูมเป็นผู้ฟังที่ดี มันไม่ได้ขัดผมเลย ปล่อยให้ผมพูดออกมาเรื่อยๆ อาจไม่ประติดประต่อนัก แต่ก็พอเข้าใจได้ ตอนนี้ผมกับไอ้บูมนั่งคุยกันที่ร้านเค้กเล็กๆในม. คนไม่เยอะมาก ส่วนใหญ่กลับกันไปหมดแล้ว
“กู... กูไม่รู้เลยว่าไอ้โทมันทำกับมึงถึงขนาดนั้น กูคิดว่า...” ตอนท้ายเสียงไอ้บูมเงียบหายไป แต่ผมก็ไม่ได้ถามว่ามันคิดว่าอะไร “กูเข้าใจแล้วว่าทำไมมึงถึงไม่อยากเจอไม่อยากเห็นหน้าไอ้โท แต่กูกลับยัดเยียดให้มึงเจอกับไอ้โทโดยที่กูไม่รู้อะไรเลย”
“เห้ย ไม่ใช่แล้ว มึงไม่ได้ผิด กูผิดเองที่ไม่ได้เล่าให้มึงฟัง มึงไม่รู้นี่หว่า” ผมพูดขัด
“เพราะงี้ด้วยใช่มั้ยมึงถึงจะย้ายเจอร์อะ?”
“อืม” แล้วเราสองคนก็เงียบกันไป
แน่ล่ะ ผมรู้ว่าไอ้บูมมันไม่รังเกียจอะไรผมหรอก เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าไอ้บูมมันคิดยังไงกับเรื่องนี้ มันจะหาทางเอาคืนไอ้โทมั้ย? หรือจะพูดกล่อมให้ผมยกโทษให้ไอ้โท?
“มึงรู้มั้ยตอนนี้กูมีผัวสองคนนะ”
“ห๊า!!”
จู่ๆก็พูดออกมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว คือมึงช่วยเกริ่นบทนำอะไรสัก 2-3 บรรทัดได้มั้ย มาบอกแบบนี้กูตกใจนะเห้ย คุยเรื่องไอ้โทอยู่ดีๆ ดันมาบอกว่าตัวเองมาผัวสองคน อะไรของมันวะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“เดี๋ยวนะ...คือมึงมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่มึงมีก็มีกิ๊กอีกคนหรอวะ?” ผมถามมันไปตามที่เข้าใจ
“ไม่ใช่ๆ ผัวสองคน ตามนั้นเลย” ผมทำหน้างง มันเลยอธิบายต่อ “คนที่ลบโพสมึงขายตัว คนที่ช่วยกูเรื่องแฟลชไดรฟ์ของไอ้หลาม ฝังโปรแกรมแฮคไอดีกับพาสเวิร์ด ก็คือผัวกูเองนี่แหละ”
อ้ออออออออ เริ่มเข้าใจล่ะ มึงช่วยกู และผัวมึงก็ช่วยมึงอีกทีสินะ
“แต่บังเอิญว่าไอ้ผัวกูสองคนเนี้ย มันเป็นเพื่อนสนิทกัน แถมชอบกูทั้งคู่ สงสัยกูหล่อเกิน ก็เลยได้ผัวสองคนมาแบบงงๆ มึงรู้มั้ยตอนแรกกูนึกว่าจะโดน...เอ่อ ข่มขืน เพราะตอนแรกๆกูก็ไม่ยอม แต่พอลองเปิดใจ ปล่อยตัวไปตามอารมณ์มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด แถมยังรู้สึกดีมากๆด้วย”
แล้วยังไงวะ?
“มึงอย่างเพิ่งทำหน้าแบบนั้น กูจะบอกว่าเรื่องของมึงกับของกูมันคนละฟิลเลย กูโดนกระทำด้วยความเต็มใจ แต่มึงไม่ได้เต็มใจ กูแค่อยากบอกเฉยๆว่ากูมีผัวสองคนนะ”
“คือมึงอยากอวด?”
“เปล๊า”
แล้วเสียงสูงทำไมวะ
“มึงไม่ได้เป็นเกย์เหมือนกู ไม่แปลกหรอกที่มึงจะรู้สึกรังเกียจ แต่กูแปลกใจมากกว่าไอ้โทมันเก็บกดยั้งคิดอยากได้มึงถึงขนาดต้องทำเรื่องเหี้ยๆแบบนั้นเลยเหรอวะ? ปกติมันดูเป็นคนที่นิ่งที่สุดฉลาดที่สุดในกลุ่มแล้วนะ”
“มันเกลียดกูและกูก็เกลียดมัน”
“มึงแน่ใจเหรอว่ามันเกลียดมึง?...ก็ใช่ มันขืนใจมึงแต่เพราะมันเข้าใจผิด ถ้าตัดเรื่องนี้ออกไป มึงยังคิดว่าไอ้โทมันเกลียดมึงอยู่มั้ย?”
ผมไม่ตอบ มองออกไปยังนอกหน้าต่าง
“เห้ออออออออ เรื่องของมึงกับไอ้โทนี่แม่งโคตรเหมือนละครหลังข่าวเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ” บูมหัวเราะ “นี่ถ้ามึงท้องได้ครบสูตรเลยนะเนี่ย”
“หึ คงไม่ใช่หรอกเพราะตอนจบมันไม่ได้แฮปปี้เอนดิ้งเหมือนละคร”
“ยังไงก็เหอะ เรื่องนี้กูก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน อึ้งไปเลยตอนฟังมึงเล่าจบ อยู่ที่ตัวมึงแล้วล่ะ แต่ถ้าให้กูแนะนำ...กูอยากให้มึงลองเปิดใจ ลองมองกว้างๆ ไม่ได้ยึดติดแค่กับสิ่งที่มันทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ”
“คงไม่แล้วว่ะ จบเทอมนี้กูก็ไม่ต้องเจอหน้ามันแล้วเพราะเทอมหน้ากูก็ย้ายเจอร์ ส่วนตอนนี้..ก็อย่างที่เห็น มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปและไม่มีวันกลับมาเป็นแบบเดิม”
จากการพรีเซนต์งานที่โด่งดังไปทั่วมหาวิทยาลัยในตอนนี้ ทำให้ไอ้หลามหายหน้าไปจากรัศมีลูกตาของผม ผลจากการประชุมของคณะอาจารย์วิชาภาคทำให้ไอ้เหี้ยหลามมันติดเอฟวิชาอาจารย์กมล ถือว่าแผนของไอ้บูมได้ผลดีเกินคาด
“ยังไม่พอหรอก แค่ติดเอฟชีวิตมันไม่ได้พังแบบกู กูรอวันที่มันนัดไปเอาน้ำแข็งอีกครั้ง กูจะไปแจ้งตำรวจมาจับแม่ง กูถึงจะพอใจ” ผมยังแอบเข้าไปอ่านแชทเฟสบุคของไอ้หลามเพื่อติดตามข่าวสารการส่งไอซ์
“เออ คนอย่างมันต้องเจอแบบนี้” ไอ้บูมตอบกลับขณะที่สายตามองไปยังหน้าห้องมองไอ้โทพรีเซนต์งาน
บอกตามตรงแค่เสียงก็ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากฟังอาจารย์ชมงานของมัน คนอย่างไอ้โทที่ทำอะไรก็ดีไปหมด แต่จะมีใครรู้มั้ยว่ามันทำเรื่องเหี้ยๆก็เป็นเหมือนกัน ไอ้โทนำเสนอไปได้นิดหน่อยผมก็รู้สึกอึดอัด เคยเป็นมั้ยครับ รู้ตัวว่าถูกจ้อง ถูกมอง แต่ไม่อยากสบตากลับไป แม่งอึดอัดเหี้ยๆ ผมจึงขอตัวลุกมาเข้าห้องน้ำ แต่พอทำธุระเสร็จก็ยังไม่เข้าห้อง เดินเล่นอยู่แถวๆนั้น กะเวลาให้ไอ้โทมันพรีเซนต์เสร็จแล้วค่อยเข้าไป
ระหว่างรอก็เช็คเฟสบุคไปเรื่อย ปกป้องทักมาว่าเดี๋ยวเจอกันตอนเย็นที่ร้านกุ้งเต้น ผมไม่ได้ตอบอะไรให้ข้อความมันขึ้นว่าผมอ่านแล้วเฉยๆ ตั้งแต่ปกป้องมาทำงานที่ร้าน หลายครั้งที่น้องมันขอนอนค้างกับผม ตอนเช้าก็ตื่นก่อนผมเพื่อไปให้ทันเข้าแถว จนตอนนี้ในห้องผมเริ่มมีเสื้อผ้าชุดนักเรียนกางเกงขาสั้น แปรงสีฟัน หนังสือติวสอบ และอื่นๆอีกมากมายที่ปกป้องขนมาไว้ แถมยังได้ทานอาหารเช้าจากที่ไม่เคยกินอีกด้วย
ปกป้องกับผม เราสนิทกันมากขึ้น แต่ก็เหมือนมีบางอย่างมาขวางกั้นไว้
ผมเลื่อนดูเฟสบุคไปเรื่อยจนไม่ได้สังเกตว่ามีใครบางคนออกมาจากห้อง ก้าวเดินตรงดิ่งมายังผม จนผมรู้สึกตัวนั่นแหละถึงได้เงยหน้าหันไปมอง
ไอ้โท
สีหน้าผมเปลี่ยนพร้อมกับถอยหลังตั้งหลักทันที สายตาคมเข้มจ้องมองมา แต่ผมกลับหลบสายตาและเดินหลีกหนี
มือหนาคว้าต้นแขนผมไว้
“ปล่อยกู”
“เรามาคุยกันดีๆไม่ได้เหรอ?”
“..”
“นะ”
“ปล่อย” ผมยังยืนยันคำเดิม “กูบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับกู ต่างคนต่างอยู่ หรือมึงอยากได้ตัวกู?” พยายามใช้น้ำเสียงราบเรียบที่สุด สะกดความโกรธที่พร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อไว้ในใจ
“ไม่ใช่ แค่อยากคุยด้วยดีๆ แต่ถ้าปล่อย มึงก็หนีกู” ไอ้โทรัดต้นแขนผมแน่นกว่าเดิม “อาจารย์ปล่อยเลิกเรียนแล้ว ไปด้วยกันหน่อย กูอยากคุยดีๆกับมึง”
“งั้นก็คุยกันตรงนี้ และปล่อยแขนกูได้แล้ว”
“จะคุยตรงนี้?” มันทวนถาม ปรายตามองไปยังประตูห้องเรียนหลายๆห้องที่มีเพื่อนๆนักศึกษาหลายๆคนออกมาเพราะอาจารย์ปล่อยเลิกเรียน
มันคงคิดว่าผมจะอายสินะ...
“เออ คุยตรงนี้” แต่ผมยอมอายดีกว่ายอมให้มันพาไปที่ลับตาคนแล้วทำเรื่องเหี้ยๆใส่ ผมบิดแขนนิดหน่อยไอ้โทมันก็ยอมปล่อยแขนผมดีๆ คงเพราะสายตาหลายๆคู่ที่มองมาอย่างมีคำถาม รุ่นพี่รุ่นน้องหลายๆคน โดยเฉพาะสาวๆ เมื่อเห็นมันก็ยิ้ม โบกมือทักทาย ซึ่งไอ้โทมันก็โปรยยิ้มสุภาพบุรุษกลับไป
เห็นละหมั่นไส้ พวกผู้หญิงนี่เป็นอะไรกันไปหมด เห็นคนหล่อก็หลง ยิ่งเจ้าชู้นี่ยิ่งชอบ กิตติศัพท์ของไอ้โทใครๆก็รู้ดี แต่ก็ยังมีสาวๆอีกมากที่ยอมตกเป็นของมัน
“มีอะไรก็รีบว่ามา” ผมเร่ง มันหันกลับมามองผมโดยไม่สนใจคนรอบข้างแล้ว ผมเผลอเงยหน้าไปสบตามัน บอกกับตัวเองในใจว่าให้หลบตามันได้แล้ว แต่เพราะแรงดึงดูดบางอย่างทำให้ผมเลือกที่จะมองลึกเข้าไปนัยน์ตาของคนตรงหน้า
“ขอบคุณ...ที่ยอมหันกลับมามองกูสักที” มันยิ้มน้อยๆ แต่เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆได้ดี
ผมรีบเสหน้ามองไปทางอื่น
“และขอโทษ กับทุกๆอย่าง ทุกเรื่องๆ ไม่ขอแก้ตัว...แต่ขอโอกาสได้มั้ยนะโม?” น้ำเสียงเว้าวอนของมันทำผมเกือบจะให้อภัยมัน แต่แค่คำพูดใครๆก็พูดได้
“กราบตีนกูสิ”
“...” ไอ้โทอึ้ง
“อะไร แค่กราบตีนกูเอง สิ่งที่มึงทำกับกูมันหนักกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า!” ผมหันไปจ้องตามัน สายตาของมันไม่ได้มองผมอีกต่อไปแล้ว มันกำลังเหม่อลอย เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
แล้วจู่ๆไอ้โทก็ถอยหลังออกไป ล้มตัวคุกเข่ากับพื้น ประนมมือกลางอก และโน้มตัวลงมาที่เท้าของผม เสียงฮือฮาดังขึ้นรอบๆตัว หลายคนถึงกับหยุดดูและมองการกระทำของไอ้โทอย่างไม่เข้าใจ
“ขอโทษ” มันพูดเมื่อเงยหน้าขึ้นมามองผม สายตามันเจ็บปวดอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน “ยกโทษให้กูเถอะนะ”
ผมไม่ตอบ แต่เดินหนีออกมา ทิ้งให้ไอโทนั่งคุกเข่าอยู่แบบนั้น ผมยังจำเรื่องที่มันลากผมเข้าไปในห้องเก็บของได้ ผมยกมือไหว้มัน ขอร้องให้เลิกและหยุดทำเรื่องเหี้ยๆ
มึงคงรู้สึกแล้วใช่มั้ยว่าการที่กราบขอร้องใครสักคน แต่คนๆนั้นไม่ใยดีมันรู้สึกยังไง!
Next Chapter>> - 16 - (part2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3092767#msg3092767)
เรื่องนี้นิยายรายเดือนค่ะ 555555555555555555+
-
:a5:
คุณแม่ข๋า คุณแพรมาอัพแล้ววววววววววววววววว!!!!!
ช็อคเหมือนโดนกินหวย 8 งวดซ้อน :hao7:
นะโมเจ๋งมากค่ะ อิโทมันต้องโดนแบบนี้ ถึงแม้ว่าคนอื่นต่อไปจะนินทาว่าร้ายนะโม อย่าไปแคร์ค่ะ เค้าไม่เคยรุ้สึกแบบเรา
(บูมมีสารภาพด้วย หนูผัวสองแล้วนะคะ แอบขำนิดๆ)
ถึง อิโท
เป็นไงล่ะมรึ๊งงงงงงงงง ทำกับนะโมไว้ขนาดไหนรู้ซึ้งหรือยัง ไอ้ที่บอกให้ลืมๆไปซะมันเป็นไปไม่ได้หรอก
(นั่งรอดูอิโททำยังไงต่อ)
-
เจ็บปวดดดดดดดด :hao5:
เพราะความรักแท้ๆ ทุกคนเลยมีเรื่องที่ต้องเจ็บปวด ยกเว้นบูมนะ คนอวดปั๋ว :m20:
เอาที่สบายใจนะนะโม ถ้าทำแบบนี้แล้วรู้สึกดีก็ทำไปเถอะ ปลอบใจตัวเองกับเรื่องผ่านมา เพราะโททำกับนะโมไว้เยอะจริงๆ แก้ตัวให้แทนไม่ได้เลยอ่ะโท :katai1:
ดีใจที่อย่างน้อยก็ยังเป็นนิยายรายเดือนอยู่นะคะ :hao3:
-
นั่นคือสิ่งที่โทควรทำ แต่ไม่ใช่สิ่งที่โทจะได้รับการอภัย
-
อุ๊ยแหม ถึงจะอิจจจจจจน้องบูมที่มีผอสระอั๋วถึงสองคน
เจ๊ก็ยังสมน้ำหน้าโทอยู่ดี พยายามต่อไปนะยะ :laugh:
หวังว่าจะหาวิธีดีๆมาง้อได้
ใครใช้ให้เป็นพระเอกล่ะ ชริ
-
แค่กราบนี่ยังไม่สะทกสะท้านและสาสมพอที่จะยกโทษให้โทมันเลยซักนิด
คนอย่างโทและไอ้หลามมันต้องเจ็บปวดกว่านี้และชีวิตมันต้องพังกว่านี้
จะได้เหมือนตายทั้งเป็นและสาแก่ใจเรา ความจริงตอนที่มันก้มกราบน่าจะถีบยอดหน้ามันซักทีนะ
อินเนอร์มาเต็มมากเราตอนนี้ ฮึ่ยส์!!! :z6: :beat: :z6: :beat:
-
กลับมาแล้ววววววววว
คุณพระเอก?ดูจะอ่อนลงเยอะเลย
-
ก็แอบสงสารโทอยู่นะ
แต่แค่นี้ยังน้อยไป
รู้สึกยังไม่สะใจเลยเมื่อเทียบกับที่โททำกับนะโม
-
:call: ง้อเมีย คนโหดมักกลัวเมีย 555 เอาใจช่วยพระเอก ไม่สงสารแค่อยากเห็นความรัก เพราะตอนนี้ชีวิตเราเศร้า
-
-O-
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รายปี......
-
น้องบูม คนอวดผัว ถถถถถถถ
สะใจจุงกระเบย เอาอีกๆๆๆๆๆๆ
-
ไม่เคยรู้สึกสะใจอะไรเท่านี้มาก่อนเลย แต่แค่นี้มันยังน้อยไป สำหรับโทกับไอ้หลามมันจะต้องเจออะไรที่ร้ายแรงกว่านี้ถึงจะสาสม
:katai3: :katai3: :katai3:
ปล. ขอบคุณคนเขียนที่ยังไม่ทิ้งกัน เพราะอยากรู้ตอนจบจริงๆว่ามันจะเป็นไง
-
ตอนนี้ชอบอยู่อย่าง นาทีคนอวดผัว(สอง)นี้แหละ แลดูภูมิใจสุดๆ
-
ในที่สุดก็กลับมาแล้ววววววววววว :heaven
นะโมเธอโหดมาก เอาซะสะใจเลย
โทก็รีบๆง้อนะโมเร็วๆน้า อยากเห็นพวกเธอสวีทกันแล้ว
:L2:
-
อุ่ย นะโมใจแข็งมาก แต่ที่โทเคยทำก็หนักจริง ไปจ่มขืนเขา ศักดิ์ศรีเขาพังทลายหมด
แต่ก็ขอให้อดทนสู้นะ ถ้ากลับตัวได้จริงก็เชียร์โท เพราะรักโมมาก อย่าไร้สติเคไหม
เรื่องหลาม สะใจ แต่ก็เป็นห่วงนะโมจัง ดูแลตัวเองด้วย อย่าเพิ่งนิ่งนอนใจ
ขอบคุณค้ะ
-
ให้ 3 คำ "สมน้ำหน้า" เติมท้ายให้อีกหน่อย มากๆ เลยด้วย ถ้าคิดว่าแค่ขอโทษแล้วจบ
มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ทำกับโมตั้งขนาดนี้แล้ว บอกเลยไม่สงสารโทเลยสักนิด
โทต้องโดนมากกว่านี้แค่นี้จะไม่ได้ขี้เล็บที่โมโดนมาเลย
นั้นน่ะโดนทั้งข่มขืน โดนทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจเลยนะ มันจะหายง่ายๆ ได้ไง
มันเป็นแผลเป็นที่ฝังลึกอยู่ในใจของโมแล้ว ยังดีนะที่โมไม่เป็นโรคหวาดระแวงกลัวคนมาสัมผัส
หรือกลัวคนอยู่ใกล้ตัวที่ส่วนใหญ่จะเป็นผลข้างเคียงของคนโดนข่มขืนอ่ะ
-
ขอบคุณ :)
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หนูนะโมของป้า
ปล. หายไปนานมากจนเจ้ลืมเรื่อง
ต้องตามกลับไปอ่าน
ยังสนุกเหมือนเดิม
ขอบใจนะที่ยังไม่ลืมกัน
-
บอกได้เลยว่า สมนำ้หน้า!! ทำดีมากนะโมกับบูม
-
มาแล้วววว ตาช้านไม่ฝาดดดดดด 5555
-
หูยยยยย นะโมเริ่ดมาก อย่าใจอ่อนง่ายๆ เอาให้สาสม 5555
-
:mc4: :mc4: :mc4: :pig2: :pig2:
ในที่สุด นะโม ก็มา แล้วมาแบบ สะใจมากกกกกกกกกก
ขอร้องคนแต่ง อย่าทอดทิ้ง นะโม กับ โท เลยน้าาาาา
รออยู่้เสมอค่ะ :3123: :3123:
-
สะใจที่หลามโดนแบบนี้
ส่วนโท รู้ตัวว่าผิด ก็ทำอะไรไว้เยอะจนยากจะอภัยรึเปล่านะ
ง้อต่อไปละกัน วันนึงนะโมคงให้อภัยได้ :sad11:
-
เราสงสารหลามอะ เราว่านะโมแรงเกินไปถ้าจะเอาตำรวจมาจับจริง ๆ
หมดอนาคตเลยนะ
เรายังมองว่าพวกเขายังเด็กอยู่
อาจทำอะไรผิดพลาดได้ แม้มันจะรุนแรงแต่มันก็ไม่ถึงชีวิต
เรื่องเว็บเกย์ สิ่งที่ทำให้นะโมเจ็บปวดที่สุดเป็นเพราะโท เพราะไอ้โท
หลามก็แค่รักโทมากไป และคิดว่านะโมไม่เหมาะสม จนทำผิดพลาด
เรามองว่ามันก็แค่เรื่องแย่งผู้ชาย แต่นะโมไม่เข้าใจตรงนี้
เพราะยังไม่คิดอะไรกับเรื่องอย่างนี้สินะ
หลามไม่เห็นนะโมเป็นเพื่อนก็จริง
แต่นะโมไม่เหลือความสงสารแล้วจริง ๆ หรือ
นะโมเป็นคนเกลียดแรงแค้นแรง ยิ่งมีบูมสนับสนุน
ยิ่งไปกันใหญ่
อยากให้เคลียร์กับหลามให้มันรู้ความผิดก่อน เอาให้มันขอโทษ
ส่วนเรื่องโท เราไม่ยุ่ง เต็มที่เลย
:3125:
-
สงสารโทอะ
-
ทั้งสงสาร และสมน้ำหน้าโท
-
ทำไมตอนนี้เค้ารู้สึกว่าสงสารโทอ่ะ :ling1:
-
เย้ ดีใจที่คุณแพรมาต่อเรื่องนี้ คู่โทกะนะโมดูเริ่มมีความหวังแม้จะเลือนราง 555 รอดูต่อไปว่าอิโทจะมาตามตื๊อได้อีกสักแค่ไหน เอาแบบน่ารักๆใจเย็นๆนะ นะโมก็รีบใจอ่อนอย่างที่เพื่อนบอกซะที ดราม่ามาเยอะเลย รอตอนสวีทบ้างไรบ้างค่ะ
-
หึ จะให้ดีควรจะสารภาพกับเพื่อนตัวเองนะว่าตัวเองทำเหี้ยไรไว้บ้าง
คนแบบโทไม่น่าให้อภัยง่ายๆ ถึงจะสำนึกได้แต่ก็ต้องรับโทษจากการกระทำ
แค่ขอโทษจากใจยกโทษให้ได้ แต่จะให้กลับไปเหมือนเดิม ต้องบอกว่าตลกเรอะ
-
วั้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ. สะใจจุงเบย. เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆ
:hao7:
-
แล้วโทจะทำยังไงต่อ
ที่นะโมทำนี่ยังไม่อาจชดเชยความรู้สึกได้
แต่เราก็เชียร์โทนะ สู้ๆ นะโท
บูมคือตัลลก แค่อยากบอกอ่ะว่ามีผัวสองคน
ไม่ได้จะอวดนะ ฮี่ๆๆๆๆ
-
แอบสะใจที่นะโมทำแบบนี้
แต่อีกใจหนึ่งก็แอบเชียรโทอยู่นะเออ
55555
รอ ตอนต่อไปปป
-
สมน้ำหน้าหลามมากๆๆๆ ทำอะไรใครไว้ ก็รับกรรมแบบเดียวกันไปซะเถอะ
สะใจมากกกกก 55555
:laugh:
-
ดีมากโมเอาคืนทุกๆคนเลย โดยเฉพาะไอ้หลาม
-
เริ่มต้นได้ดีนะคะนะโม หวังว่าแผนเอาคืนทุกคนจะไม่ล่มเพราะความสงสารนะ
สิ่งที่เจอมันค่อนข้างหนัก หวังว่าปกป้องจะปกป้องนะโมได้เหมือนชื่อนะ
ตอนนี้คนที่เราไว้ใจมีแค่บูมกับปกป้อง ปกป้องต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับนะโมแน่เลย
แต่อย่าเกี่ยวกับโทเลย เราขอร้อง ._.
-
ตำรวจจะจับหลามขอให้จับได้โดยละม่อมค่ะ อย่าปล่อยบุคคลผู้เป็นภัยต่อสังคมเอาไว้ปะปนกะคนทั่วไปเลย เหอๆ
ส่วนโท ถ้านะโมจะให้อภัยก็โอเคนะจะได้ไม่ติดค้างกัน แต่คือแบบอย่ามายุ่งกันอีกเลยยยยยอะ แบบไปไหนก็ไปเลยมรึง สร้างตราบาปในชีวิตนะโมมามากพอแล้ว และในเมื่อนะโมเองก็ไม่อยากยุ่งด้วยอีกก็ทางใครทางมันนะ อย่าเอาคำว่ารู้สึกผิดมาอ้างแล้วตามวอแวกันอีก คำว่ารักของโทมันบิดเบี้ยวเกินไปจนน่าขยะแขยงอะ ทำกับนะโมขนาดนั้น จะให้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ไม่ไหวนะ แบบบ ไม่โอเคๆๆๆกับผู้ชายคนนี้จริงๆ ต่อให้สำนึก มันก็คนละเรื่องกันนะระหว่างการให้อภัยไม่จองเวรต่อกัน กับจะให้ทำใจกลับไปสร้างต้นรักขึ้นมาใหม่อะ ขอแบบแรกละกัน แบบหลังนี่ไม่ๆๆๆ
ขำบูม บูมน่ารักอะ 5555 ที่บูมพูดนี่ถูกทุกอย่างเลยนะ มันเป็นเรื่องของความเต็มใจและมีความสุข คนอวดผัวชัดๆ 5555
-
^^
-
โดน 1. ครั้ง กับการล้างแค้น. ยังไม่สะใจคนอ่านเล้ย. สิ่งนะโม. ได้รับ. สะสมจนเกิดความเกลียด. การให้อภัยเป็นสิ่งที่ควรทำ. แต่ยังไม่สาสม เดินหน้าล้างแค้นต่อไป นะลูกโม
-
- 16 -
(part2)
ตอนเย็นผมมาทำงานที่ร้านกุ้งเต้น ตั้งแต่เปลี่ยนชุดมาที่ร้านก็โดนด่าบ่อยครั้ง จนเฮียโกวต้องบอกให้ผมไปนั่งพักเฉยๆ ไม่ก็กลับห้องไปเลยถ้าจะทำงานเอาแต่เหม่อลอยแบบนี้
สาเหตุมาจากเหตุการณ์ตอนเลิกเรียนนั่นแหละ ตอนที่สั่งให้มันกราบ ผมสั่งออกไปตามอารมณ์ ไม่คิดว่ามันจะกราบจริงๆ ถามว่าสะใจมั้ย? ตอบได้เลยว่า โคตรสะใจ สะใจมากที่เห็นไอ้โทมันเป็นแบบนั้น แต่ถ้าถามว่าดีใจมั้ย...? ลึกๆแล้วผมก็ไม่ได้อยากทำถึงขึ้นนั้นหรอก แค่อยากให้มันสำนึกได้ว่ามันทำอะไรกับผมไว้บ้าง จู่ๆจะให้มาคุยดีกับมันก็ไม่ใช่
อยากแก้แค้น อยากทำอะไรก็ได้ที่ให้มันสาสมกับสิ่งเลวร้ายที่มันทำกับผม คำขอโทษของมันไม่มีความหมาย ทุกสิ่งทุกอย่างไร้ค่าตั้งแต่ที่มันไม่ยอมรับฟังอะไรผมเลย
ปล่อยให้ความผิดกัดกินในใจของมันไปเรื่อยๆนั่นแหละ
“โมเป็นอะไรรึเปล่า? ไม่สบายก็กลับไปนอนพักที่ห้องนะ” ปกป้องเดินมาถามผม ขณะที่ผมนั่งพักอยู่ริมสวนมืดๆคนเดียว
“เปล่า แค่มีเรื่องต้องคิดนิดหน่อย”
“พอจะเล่าให้ผมฟังได้มั้ย?” เด็กหนุ่มในชุดฟอร์มของทางร้านแบบเดียวกับผมทิ้งตัวลงข้างๆ ทำไมมันใส่แล้วดูดีมีชาติตระกูล แต่ผมกลับใส่แล้วเหมือนคนซอมซ่อวะ? อ๋อ สงสัยเพราะปกป้องได้เสื้อตัวใหม่ แต่ของผมมันเก่าแล้วแน่ๆ
“ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอก”
“ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญโมคงไม่มานั่งเครียดคิดเงียบๆคนเดียวแบบนี้ ทุกๆครั้งที่เริ่มเครียดหรือคิดมากเรื่องใดเรื่องหนึ่ง แสดงว่าเรื่องๆนั้นต้องมีผลกับตัวเราเป็นอย่างมาก ยิ่งถ้าเกี่ยวกับบุคคลด้วยแล้ว...แสดงว่าคนๆนั้นต้องมีอิทธิพลต่อจิตใจในระดับสูง”
“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ?”
“ใช่ดิ ผมรู้ ผมเรียนมา” ผมยิ้มให้กับท่าทางจริงจังของคนข้างๆ “ว่าแต่โมกังวลเรื่องไร? เล่าให้ผมฟังเถอะ ผมอาจจะดูเด็ก แต่ผมสัญญาว่าถ้าช่วยได้ก็จะช่วยเต็มที่”
“เอาตรงๆคือมึงอยากเสือกว่างั้น?”
“โหยยย ก็ตรงไป ผมอุตส่าห์พูดอ้อมๆแล้วนะ ฮ่าๆๆๆ” คือผมกับไอ้เด็กเนี่ย สนิทกันจนเริ่มรู้ไส้รู้พุงแล้วครับ ระดับความสนิทเพิ่มมากขึ้น คำหยาบคายก็มากขึ้นตาม
“ไปทำงานไป๊ เดี๋ยวเฮียโกวได้ไล่ออกทั้งคู่” ผมตัดบท ยังไม่พร้อมที่จะเล่าเรื่องต่างๆให้ปกป้องฟังตอนนี้
“งั้นไปพร้อมกันเลย โมแม่งอู้ว่ะ ทำเป็นดราม่าแต่จริงๆขี้เกียจใช่มะ?”
“รู้ทันอีก ฮ่าๆๆๆ”
พอถึงเวลาเลิกงาน ผมกลับกับปกป้องดังเช่นทุกวัน ซึ่งปกป้องจะมีของฝากติดไม้ติดมือกลับบ้าน ส่วนผมมือเปล่า แต่ก็ได้ส่วนบุญส่วนแบ่งจากปกป้องตลอด ไม่ใช่แค่พนักงานในร้านด้วยกันเองที่คอยขยันจีบปกป้อง ยังรวมไปถึงลูกค้าสาวแก่แม่ม่ายต่างก็อยากจะได้ไอ้เด็กนี่ไปเลี้ยงดู
หัวเกรียน ยาวสุดก็ได้แค่รองทรงเบอร์2 พอถึงต้นเดือนก็ต้องตัดใหม่ หน้าตาก็งั้นๆ ตัวสูงเกินไป แถมยังอยู่แค่ม.6 ยิ้มแย้มแจ่มใส เข้ากับคนอื่นได้ง่าย เอาใจใส่ ไม่พูดคำหยาบ ไม่เห็นมีตรงไหนหล่อเลยสักนิ๊ดดด
เหมือนเด็กข้างๆจะรู้ว่าผมนินทา
“มีอะไร?” มันมองต่ำ
เจ็บตรงมองต่ำนี่ล่ะครับ ฮรือออออออ กูรุ่นพี่มึงนะ ช่วยย่อตัวลงมาคุยกับกูได้มั้ย แค่นี้ก็เป็นปมด้อยชิบหายแล้ว
“เค้กนั่น...” ผมเปรย พลางมองไปยังถุงกระดาษแบรนด์ดีที่ปกป้องได้มาจากลูกค้าคนใดคนหนึ่งในร้าน “อยากกิน”
“งั้นไว้กินพรุ่งนี้ตอนเช้าละกัน”
75% ของขนมที่ปกป้องได้มา จะตกอยู่ในกระเพาะของผม เจ้าตัวก็ไม่ว่าอะไร แถมยังยิ้มน้อยๆเวลามองผมกินอีกตะหาก
เกิดเป็นคนหน้าตาดีมันดีแบบนี้นี่เอง อยากได้อะไรก็ได้ แค่มีคนรักมีคนหลงหน่อย ว่าแต่ผมก็หน้าตาดีนะ แล้วทำไมผมไม่เห็นได้ขนมบ้างเลย สงสัยส่วนสูงอันน้อยนิดของผมทำให้ไม่มีใครมองเห็นใบหน้าอันหล่อเหลา พระเจ้าแม่มไม่ยุติธรรม ตอนสร้างผมคงลืมใส่ส่วนสูงมาให้ด้วยแน่ๆ
ขณะที่เดินใกล้ถึงหอ โทรศัพท์ของปกป้องก็ดังขึ้นมา เจ้าตัวกดรับ คุย 2-3 นาทีก่อนจะวางสายไป
“โม”
“ว่า?”
“วันนี้ผมคงต้องกลับคอนโด พี่แป้งจะเอาของแต่ดันลืมกุญแจห้อง”
“อ่าว เออ รีบไปดิ เดี๋ยวพี่แป้งเค้าก็รอนานหรอก”
“ครับ โทษทีนะ อ่ะนี่ขนม เอาไปให้หมดเลย” มือผมเต็มไปด้วยถุงขนมที่คนตรงหน้ายัดใส่มือมาให้
ลาภปากละเว้ย ฮ่าๆๆๆๆ
“อย่าลืมอาบน้ำนอน พรุ่งนี้ห้ามตื่นสาย เดี๋ยวผมโทรมาปลุก”
“เออๆ กลับดีๆละกัน” ผมบอกทิ้งท้าย ปกป้องหันกลับพลางบ่นอุบอิบอะไรไม่รู้ก่อนจะตะโกนมาอีกครั้ง
“ฝันดีนะคร้าบบบบบบ” ไม่เอาให้ได้ยินทั้งซอยเลยละสาด ตะโกนดังขนาดนี้
“เออๆ ฝันดี” ผมบอกยิ้มๆ เมื่อไหร่กันนะที่ผมเริ่มยิ้มได้อย่างสบายใจแบบนี้ คงนับตั้งแต่ช่วงที่ได้รู้จักกับปกป้อง เริ่มรู้จักกันด้วยสิ่งดีๆอย่างตอนที่ช่วยพาผมไปยังคลินิกพี่สาว และอีกหลายๆครั้งนับตั้งแต่นั้นมา
ผมเดินขึ้นห้อง คิดในใจไปด้วยว่าพรุ่งนี้จะกินขนมอะไรก่อนดี ใจจริงว่าจะกินเค้ก แต่พอเห็นคุกกี้ข้าวโอ๊ตอีกถุงก็ชักลังเลแหะ
“!!”
ผมผงะ เมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตายืนอยู่หน้าประตูห้อง
มันมาทำไม!?!?
ดวงตาคมเข้มสบตากับผม ราวกับจะวัดใจ ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนผมคงวิ่งหนี แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ถึงหนีไปก็ไม่รู้จะหนีไปที่ไหน อีกอย่างในแววตาของมันมีแต่ความเศร้า ผมรู้สึกได้
ฝีเท้าย่างก้าวไปข้างหน้า มือสาละวนหาลูกกุญแจ แต่ยังไม่ไขประตู
“จะมากราบตีนกูอีกหรอไง?” พูดเสียดแทง รอดูสีหน้าของคนเคียดแค้น...แต่ไม่มีเลยสักนิด ดวงตาของมันยังเศร้าเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
“จะให้กราบอีกก็ได้ แต่อย่าหลบหน้ากันแบบนี้” ไอ้โทคุกเข่าลงต่อหน้าผม “ขอโทษ ขอโทษจริงๆ กูมันโง่เองที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
ดีที่ตอนนี้เป็นเวลาตี1กว่าๆ เลยไม่มีคนเดินเข้าออกห้อง มันเลยไม่ต้องอายเหมือนเมื่อตอนเย็น
“แล้วตอนนี้ฉลาดขึ้นบ้างยัง?” ผมถามมันแบบกวนตีน มันก้มหน้านิ่ง “อยากให้กูยกโทษให้ใช่มั้ย?” ทันทีที่ผมถาม ไอ้โทเงยหน้ามองอย่างมีความหวัง
เรื่องพี่พลที่พ้นสภาพจากการเป็นนักศึกษาไปแล้ว ผมรู้ว่าเป็นฝีมือมัน เพราะฉะนั้นขออีกสักคนหน่อยจะเป็นไร
“แก้แค้นไอ้เหี้ยหลามให้กูสิ”
ผมนึกว่าไอ้โทจะตอบตกลงทันที แต่เปล่า มันขมวดคิ้ว พลางยืดตัวขึ้นมายืนเหมือนเดิม
“มึงแก้แค้นไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ไอ้เรื่องนำเสนอหน้าห้องนั่น...”
หึ ไอ้บูมบอกล่ะสิ
“อ๋อกูลืมไป มันเป็นเพื่อนมึงมาตั้งแต่มัธยมนี่ เผลอๆอาจจะเกินเลยคำว่าเพื่อนด้วยซ้ำ” ผมเน้นคำว่าเพื่อนให้มันรู้สึกตัว
“ได้ กูจะแก้แค้นให้” ไอ้โทรับปาก “มีอะไรอีก”
“ห้ามมายุ่งวุ่นวายกับกู หรือดักหน้าห้องกูแบบนี้ อยู่ที่มหาลัยทำเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกัน กูขอแค่นี้แหละ” ใบหน้าได้รูปหันหนี ไม่ยอมรับปาก จนผมต้องพูดกระตุ้นมันอีกครั้ง “...แล้วกูจะยกโทษให้มึง ถ้ามึงทำได้...”
“ไม่...กูทำไม่ได้”
“ไอ้เหี้ย กูอุตส่าห์จะยกโทษให้มึง กูขอแค่อย่ามายุ่งวุ่นวายกับกูแค่นี้มึงทำไม่ได้เหรอ?” ผมเสียงดังตามแรงอารมณ์ “มึงเกลียดแค้นอะไรกูนักหนาถึงได้ตามรังควานกูไม่จบไม่สิ้น ห๊ะ!?”
“กูไม่ได้เกลียดมึง กูถึงทำตามที่มึงขอไม่ได้ เรื่องในอดีตกูผิดเอง กูถึงได้อยากแก้ไขปัจจุบันให้มันดีขึ้น ดังนั้นถ้าจะขอให้กูเลิกยุ่งกับมึงคงเป็นไปไม่ได้หรอกนะ” น้ำเสียงมันใจเย็น กลายเป็นว่าผมเอาแต่ตะคอกมันฝ่ายเดียว
“ไม่ต้องแก้ไขเหี้ยไรทั้งนั้น มึงไปให้พ้นๆหน้ากูก็พอ” ผมเม้มปาก “มึงรู้มั้ย ทุกคืนกูต้องนอนผวา กลัวว่ามึงจะทำอะไรกู...ทั้งเจ็บตัว เจ็บใจ แต่เอาคืนอะไรมึงไมได้เลย มึงไม่เคยให้โอกาสกูได้อธิบายความจริง หลงเชื่อไปกับสิ่งที่ตัวมึงคิดว่าถูก ศักดิ์ศรีกูไม่เหลืออะไรอีกแล้ว มันถูกย่ำยี แหลกคาด้วยน้ำมือของมึง” หางเสียงสั่นเครือ ผมรีบหันหน้าหนี ทำตัวเป็นยุ่งวุ่นวายกับการไขลูกบิด “มึงไปเหอะ อย่ามายุ่งกับชีวิตกูอีกเลย ต่างคนต่างอยู่ อย่างที่กูเคยบอกไว้ไง”
ทันใดนั้นอ้อมแขนแกร่งเข้าโอบรัดตัวผม ใบหน้าได้รูปเอาคางวางที่ไหล่ด้านขวา พวงกุญแจร่วงตกลงพื้น ขนมในถุงพลันหล่นกระจาย ใบหูผมได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบา แต่ดังก้องในความรู้สึก
“กูรักมึง” คนที่กำลังกอดผมย้ำคำ “ได้ยินมั้ย กูรักมึง...แอบรักมาตั้งแต่วันแรกที่เจอ ได้เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันมันก็ดี แต่กลัวว่าถ้าวันใดวันหนึ่งพูดออกไปแล้วมึงจะหนีหายไปจากกู กลัวไปทุกอย่าง กลัวมึงรับไม่ได้ กลัวมึงผลักไสไล่กูเหมือนที่มึงกำลังทำอยู่ในตอนนี้”
ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่นิ่งอยู่แบบนั้น
“แต่ที่กูกลัวที่สุดคือมึงตกเป็นของคนอื่น กูรับไม่ได้ ยิ่งไอ้หลามมันทำให้กูเข้าใจผิดคิดว่ามึงขายตัวกูยิ่งโมโห ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ คิดอย่างเดียวว่าจะทำยังไงให้มึงกลายมาเป็นของกูคนเดียว...โดยที่กูไม่ได้ฟังมึงอธิบายจนทำให้สถานการณ์ระหว่างเรามันแย่ถึงขั้นนี้”
คนข้างหลังผมคงอัดอั้นมานาน มันถึงได้พูดอะไรเพ้อเจ้อเรื่อยเปื่อยแบบนี้ ผมค่อยๆแกะมือที่โอบรัดเบาๆ หันหน้ากลับไปเผชิญกับไอ้โทตรงๆ
“เหอะๆ มึงคงเข้าใจอะไรผิดไป กู...ตัวกู เป็นผู้ชาย ไม่ได้มีนมเหมือนผู้หญิงที่มึงนอนกกทุกคืน” ผมพูดพร้อมกับชี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า “กูไม่ใช่สิ่งของ มึงไม่สิทธิ์มาทำให้กูเป็นของมึงแค่คนเดียว”
“...”
“อ๋อ หรือการที่มึงเอาตูดกูเป็นการแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเหรอ? มึงคิดผิดมหันต์เลย”
“กู...” มันพยายามจะพูด แต่ผมขัด
“คำว่า ‘รัก’ ของมึงคือการทำให้คนรักเจ็บปวด? หวาดระแวงมึงใช่มั้ย? หึ แค่ได้ยินข่าวจากใครที่ไหนก็ไม่รู้ว่ากูขายตัวก็รีบเชื่อสนิทใจ ถ้าเป็นกูนะ...ถ้ากูรู้ว่าคนที่กูรักขายตัว กูจะเข้าไปถามตรงๆ ถ้ามันเป็นความจริง กูก็จะถามถึงความจำเป็นและบอกให้เลิกทำ หาทางออกทางอื่นที่ไม่ใช่การขายตัว ส่วนไอ้ที่เสียแล้วเสียไป กูยอมรับได้กับการที่คนรักกูเสียตัวให้คนอื่นไปแล้ว เพราะเค้าเสียแค่ทางกาย ใจของเค้าจะยังอยู่ที่กู กูจะทำทุกอย่างให้เค้ามีความสุข ไม่ใช่ทำให้เค้าเจ็บปวดทนทุกข์ทรมานแบบนี้”
“งั้นต่อไปนี้กูจะทำให้มึงมีความสุข อดีตที่ผ่านมาทิ้งไป แล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่..ได้มั้ยครับ?” คนตรงหน้าจ้องมองลึกเข้ามาในดวงตา มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย มือหนาคว้าจับมือผมอย่างถือวิสาสะ
“คงเป็นไปไม่ได้” ผมค่อยๆแกะมือมันออก “ถ้ามึงอยากให้กูมีความสุขจริงๆ มึงต้องปล่อยกูไป อย่ามายุ่งกับกู เพราะความสุขกูคือการไม่มีมึงเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต”
ทันทีที่พูดจบ ผมก้มลงไปเก็บพวงกุญแจแล้วไขประตูเข้าห้องแล้วปิดอย่างรวดเร็ว พลางทิ้งกายนั่งลงพิงประตู ซึ่งไม่รู้ว่าอีกฝั่งนั้นเดินจากไปหรือยัง
บอกแล้วว่าเรื่องของผมมันไม่ได้จบลงง่ายๆเหมือนละครหลังข่าวหรอก...
แต่ไม่รู้ทำไม...หัวใจผมถึงได้เต้นรัวเร็วแบบนี้...
Next Chapter >> - 17 - (part1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3235076#msg3235076)
มาสั้นๆเหมือนเดิม แหะๆ
-
ลูกโม. หนูทำถูกแล้ว. แต่หัวใจหนูเจ็บ ต้องอดทน. รอเวลาให้ช่วยเยียวยา.
-
:z3:
โอเค นะโมพูดสิ่งที่ควรจะเป็น ทำถูกต้องแล้วนะคะ (แอบมีใจเต้นซะด้วย :o8:)
ไม่รู้ว่าต่อไปอิโทจะเอายังไง ผิดจริงตามที่นะโมบอก ต้องเลือกละว่าจะหยุดหรือดั้งด้นตื้อต่อไป
อา...... อยากอ่านตอนต่อไปจังเลยยยยยยยยยยย :ling1:
-
นโม ใจแข็งไว้น๊าาาา อย่ายอมง่ายๆๆ
แต่ไม่รู้ทำไมอีกใจมันก็แอบเชียรโท 5555
เอาเป็นว่า รอลุ้นตอนต่อไปปป ^^
-
:katai2-1: :katai2-1:
ชอบอ่ะะ โมมีเหตุมีผลดีอ่ะะะ
แต่อย่าลืมฟังเสียงของหัวใจด้วยนะะะะะ :hao3:
-
รักเขาจริงก็ต้องพิสูจน์สิโท
ทำให้โมเห็นว่าแกรักโมจริงๆ
-
นะโมมม ชนะเลิศมากกก สิ่งที่พูดออกมาตอนนี้มันแทนใจกับสิ่งที่ผจญมาทั้งหมดนี่ได้เลยยย เห็นนะโมเข้มแข็งขึ้นแล้วก็ดีใจ ส่วนไอ้หลามเนี่ยปล่อยมันไปเหอะ มันบ้า ไปยุ่งกับมันมากเดี๋ยวเชื้อบ้าติด ถึงเวลาเลิกแล้วทุกอย่างละเดินเชิดหน้าต่อไปแล้วล่ะ :a14:
ตอนจบมีใจเต้นรัว เอาล่ะสิ โทจะเรียกคืนตำแหน่งพระเอกได้หรือไม่สงสัยมีลุ้น แต่อย่าให้มันง่ายนะ ไม่ได้เลยก็ไม่ว่า เพราะโทนี่เรียกได้ว่าตัวร้ายกลับใจเลยอะ คือที่ผ่านมาเป็นตัวร้ายยยชัดๆๆๆ จะให้นะโมเลิกหลอนได้ก็พยายามมากๆนะโท เหอๆ
-
แอบสงสารโทนะ แต่ถ้าเราเป็นโมก็คงทำเหมือนกันแหละโดนมาหนักขนาดนั้น แต่ยังไงแต่ยังไงก็เอาใจช่วยแล้วกัน :hao4:
ดีใจจังอ่าาา /ดีใจจัง :กอด1:
-
ชักจะลืมๆ เนื้อเรื้องไปบ้างละ
แต่โมก็พูดได้น่าฟังนะ
โทไปแอบรักโมตั้งแต่ตอนไหนนิ
-
ดีสม ตอนทำไม่รู้จักคิด ต้องเอาให้เจ็บเจียนตาย โมใจแข็งเข้าไว้
ต้องดัดนิสัยคนอะไรไม่รู้จักฟังเหตุผลก่อน ถูกอย่างที่โมพูดถ้าเป็นคนที่รักเราต้องรับฟังเหตุผล
และร่วมแก้ปัญหาไปกับเขาไม่ใช่ทำแบบที่โททำแบบนี้ #ทีมโม
-
เป็นไงหล่ะโท.... :ruready
-
ช่วงใช้กรรมของโท แต่ละคำนี่แทงข้างหลังทะลุหัวใจ
ดีอยู่อย่างคือโทได้บอกรัก อดทนต่อไป ทำดีต่อไป สักวันโมคงเห็น มั้ง 555
ก็ต้องยอมรับว่าทำเค้่ไว้หนักจริง ที่จริงนะโมมีใจให้โทบ้างแหละไม่งั้นคงไม่คิดมากใจเต้น
ส่วนน้องปกป้องก็ใกล้ชิดเจ้ามาๆๆ ตัวการทำโทตบะแตก เอ้า สู้ๆ
ขอบคุณค่า มาบ่อยๆ น้า คิดถึง
-
ค้างงงงงงงงงค่า อยากอ่านต่อ
เชียร์โทนะ แม้นายจะเลวยังไง แต่อยากให้นายเป็นพระเอก
ปกป้องก็ดีมากๆ แต่ออร่าพระรองอ่ะเธอ
-
กลับไปอ่านมาแล้ว
ตอนนี้ #ทีมปกป้อง สุดๆ
-
อย่าพึ่งใจอ่อนสินะโม! ใจแข็งเข้าไว้ลูก
-
ก้อนะ. โดนซะขนาดนั้น จะให้เริ่มต้นกันใหม่. มันคงไมีง่าย
-
ใจแข็งไว้นะโม อย่าใจอ่อนนนนน
จริงๆเรื่องข่มขืนนี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ มาพูดขอโทษ มาบอกให้ลืมง่ายๆนี่ใครจะไปทำได้กัน
ป.ล. รอดูว่าโทจะแก้แค้นหลามยังไงงงงง o18
-
ชักจะลืมๆ เนื้อเรื้องไปบ้างละ
แต่โมก็พูดได้น่าฟังนะ
โทไปแอบรักโมตั้งแต่ตอนไหนนิ
เลื่อนลงผ่านๆแต่เห็นเม้นท์นี้แล้ว ฮาาาาาาาาาาา :pandalaugh: ชอบมากค่ะ
คือจริงที่ลืมๆเรื่องไปบ้างล่ะ แต่แบบเรื่องทั้งหมดมันเกิดจากเพราะโทแอบรักนู๋โมนี่แหล่ะค่าาา จะว่ามันเป็นเนื้อเรื่องทั้งหมดแล้วก็ว่าได้ //รักเม้นท์นี้เบย
เห็นม่ะ ถ้ามะอัพต่อเนื่องจะเป็นอย่างนี้น้าาาา คุณ✿PIERRE //แอบกดดันเพราะอยากอ่านต่อ 555
-
ใจแข็งมากกกก
-
สงสารโท :sad4:
-
เรื่องนี้รักเด็กอ่ะพูดเลย
โมพูดได้ดีมากลูก โดนสุดๆ เพราะทุกสิ่งที่โมพูดเป็นสิ่งที่เรา (และอีกหลายๆคน) ด่าอิโทมาตั้งแต่ต้นเรื่องก็ว่าได้
แหม่ แต่นิดนึงนะ สุดท้ายแล้ว คือนางไม่โกรธหลามเลย แน่นอนตัวนาง (อิโท) นั้นเลวสุดในเรื่อง แต่อิหลามก็เป็นเหตุที่ทำให้เกิดทุกกรณีที่เป็นอยู่ แล้วที่นิ่งไป ละถามกลับว่าได้แก้แค้นแล้วไม่ใช่หรอ คืออัลไลวะคะ จะว่ายังไม่เชื่อสนิทใจก็ไม่น่าใช่ เพราะก็รู้เรื่องทุกอย่างแล้ว ถ้างั้นหมายความว่าไง หมายความว่าตัวโทเองแล้ว ไม่โกรธแค้นหลามเรื่องนี้เลยรึ ทำร้ายทำลายคนที่รัก (ถ้าเชื่อที่มันพล่ามว่ารักมากอ่ะนะ) เป็นเหตุให้ตัวมันเอง หลุดอินเนอร์เห้ๆออกมาใส่คนที่รัก (?!?) ซะตัวร้ายหลายๆเรื่องยังอายอ่ะ ว่ายังเห้ไม่ได้ขี้เล็บพระเอกเรื่องนี้เบย ละคือมันไม่คิดจะไรเลย อืมมม ถ้าบอกว่ามันกะหลามก็เป็นพวกกินกันเองฆ่าเวลาอยู่แล้ว เอาง่ายๆล่ะว่าเพื่อน (ไว้) เอา ละเพราะงี้หลามจะแค้นโมก็ไม่ผิด ไรงี้ คือการที่เมียเก็บไว้เอาสะดวกจะแค้นคนที่ปั๋วรักหลง มันก็เมกเซ้นส์ ละงานนี้คนกลางก็น่าจะแอบรู้สึกผิดได้ว่า สุดท้ายแล้วต้นเหตุทั้งหมดคือตัวมันเอง การไม่ค่อยอยากทำร้ายหลามก็นับว่ามีเหตุผลอยู่
แต่ถ้าไม่แล้ว... การอึ้งของโทนี่ก็แปลกไปหน่อย คือไอ้ที่รู้ตัวว่าผิดน่ะก็ใช่ แต่คนเราอ่ะ มันจะยิ่งโมโห โทษๆๆๆคนที่ทำให้ตัวเองเห้มากแบบมากที่สุด ละถ้าไม่ได้เป็นไรกัน การที่หลามมันหาเรื่องทำลายชิวิตโม (คือมันไม่ใช่แค่ซ้อม แค่ทำร้ายนะ แต่ที่มันทำอ่ะ ทำลายชีวิตคนๆนึงให้หมดอนาคตได้เลย เพราะมันพูดออกบอกต่อด้วยไง เอ๊าะ ลืมไป อิเห้โทก็ทำนี่เนาะ ไอ้ที่ขายโมว่าเป็นผู้ชายขายน้ำต่อหน้าคนอื่นนิ)
แต่ไงก็เอาเหอะ คิดว่าอย่างอิโท แค่ต้องมาตามแบบไร้หวังนี่ยังน้อยอยู่มาก ตอนมันทำร้ายทำลายชิวิตคนที่มันว่ารัก มันไม่เห็นคิดมากนิ แต่ถ้าต้องมาทำร้ายเพื่อนมันลำบากใจสินะ
โมลูก... อย่าเพิ่งใจเต้น ถ้ามันแค่ข่มขืนครั้งเดียวแล้วหลังจากนั้นคอยช่วยนั้นยัง (เกือบจะ) พออภัยได้ แต่นี่มันเห้ซ้ำเห้ซาก แล้วก็มันอีกนั่นแหล่ะ ที่เอาเรื่องขายตัวที่มันมโนเอาเองไปพูดต่อหน้าคนอื่น ด้วยความเห้แล้ว มันยังไม่ได้ครึ่งอิหลามเลย เพราะสิ่งที่อิหลามทำ นอกจากจะเอามากีดกันโทออกไปแล้ว มันก็ไม่ได้เอามาคุกคามชีวิตไรโมเลยนะ มันโพสก็จริง แต่มันก็หวังให้อิโทคนเดียว มันไม่ได้หวังจะขายให้โมไม่มีที่ยืนในสังคม คือถ้าไม่มีเรื่องโท แจ้งลบโพส เปลี่ยนเบอร์โทร ผ่านไปซักพัก เรื่องก็จบ คนที่ทำให้มันเป็นเรื่องคุกคามถึงชีวิตโม คืออิโทที่ตามราวีและพูดต่อหน้าคนอื่นตะหาก (ถ้าจำไม่ผิด...)
...สุดท้ายนี้... งานรักเด็กต้องมา งานกินเด็กต้องมี //ทีมปกป้องค่ะ
-
นะโมเท่มวากกกกกกกกกกกกก #ทีมนะโม
รอดูหายนะของอิหลาม. หึหึหึหึ
-
ห้ามใจอ่อนนะ. โททำร้ายเอาไว้เยอะ
อย่ายอมใจอ่อนง่ายๆน้าาาา
-
สะใจเบาๆ
-
รอค่ะ
-
:angry2:
หนอยยยยังมีน่ามาอ้อนวอนขอโอกาส แล้วเสียงอ้อนวอนตอนนั้นของนะโมเคยส่งถึงแกบ้างไหมอิโท
ส่วนอิหลามอ่ะตัวต้นเรื่องของทุกอย่าง มึงเคยคิดแก้แค้นโกรธแทนนะโมกับตัวมึงเองบ้างไหมที่มันทำให้คนที่มึงรักต้องเจ็บและทำให้ความรักของมึงที่บอกว่ารักมากรักมานานต้องพังพินาศย่อยยับ แต่แปลก กลับไม่ยักโกรธจนหน้าโง่ เหมือนแค่ได้ยินว่านะโมขายตัวหว่ะ :katai3:
-
กว่าโทจะฉลาดนะ แต่ก็มีลางดี นะโมแอบมีหวั่นไหวด้วยนะเนี่ย
ปล.คนแต่งสู้ๆนะรออ่านตอนต่อไปจ้า
-
มันอยู่ที่ใครจะทนได้นานกว่ากันก็แค่นั้น!!
ขอบคุณ :)
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
เห็นแล้วก้อสงสารโทนะ แต่พอนึกถึงตอนที่ทำร้ายจิตใจของน้องโมก้อโมโหทุกทีเลยอ่ะ :fire: :fire: :fire:
-
โม ถูกต้องที่สุดค่ะ
-
เข้าใจนะโมนะ แต่ก็แอบเชียร์โท
ขอให้คืนดีกันได้เร็วๆน้า
:กอด1:
-
น้องโมสู้ๆ แต่ถ้าวันไหนเหนื่อย ก็คิดดูให้ดีนะลูกนะ
รอตอนต่อไปเนอะ
-
เริ่มสงสารโทแล้วสิ ยอมขนาดนี้แล้วน้านะโม :o12:
-
รอให้โมให้อภัยโทเถอะสงสารโท
-
อย่างที่บูมบอก ถ้าโมหยุดคิดสักนิด ว่าโททำไมถึงทำลงไป คนเกลียดกันอยู่ก่อน ไม่น่าจะโมโหถ้ารู้ว่าคนที่ตอนเกลียดทำสิ่งไม่ดี
แต่ดูทั้งสองคน ต่างใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผลที่ควรจะเป็นไปสักนิด จะมีทางออกเช่นไร สุดคาดเดา
:katai1: :katai1: :katai1:
-
โทเป็นพวกที่ใครชักจูงอะไรก็ไปง่าย เรื่องขายตัวเนี่ยโกรธอย่างกะว่าเป็นแฟนกันแฟนแอบนอกใจไปขายตัว
ซึ่งทั้งที่เป็นแค่เพื่อน แค่นั้น
เพิ่งมาสะใจที่โมด่า ยิ่งตอนท้ายๆรู้สึกดีที่โมใจแข็งด่าได้
อยากให้โมย้ายภาคให้โทสำนึกซักที
ปล.ชื่อเรื่องดูเป็นเรื่องรักหวานแหวว แต่พอเปิดมานี่ดาร์ก น่าจะชื่อ สุดแค้นแสนรัก 55555555555555
-
:laugh: :laugh:
สมน้ำหน้า
-
นายเอกใจแข็งดีมากกกกกกก
-
ดีใจที่ได้อ่านต่อ
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นครับ
-
รีบมาต่อเร็วๆ นะคะ
โมสุดยอดมาก คิดแบบนี้แหละ ใช่เลย เพราะถ้ารักจริงๆ
ก็ย่อมต้องหาความจริงสิ ไม่ใช่มาตัดสินเองแบบนี้
-
รอส์ :katai5:
-
มาต่อเร็วๆ นะคะ เราอ่านวนไปวนมาบ่อยมากเลยอ่ะ
เรามารอทุกวันเลยนะ มาต่อนะคะ นะนะนะนะนะนะนะ
:sad4:
-
^^
-
กดไลค์ให้โม o13 o13
-
รออยู่น้าาาาาาา><
-
ดีแล้ว นะโมอย่าไปยอม ใจแข็งเข้าไว้
-
(http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/236/22236/images/wait.JPG)
-
สะใจดีครับผม,,,,
-
เป็นอีกเรื่องที่ผู้เขียนทอดทิ้งผู้อ่าน
-
:z13: รอๆๆๆ :mew2:
-
:sad4: :sad4:
มาต่อให้จบก๊อนนนนนน
อย่าทิ้งเราไว้กลางทางแบบเน้ โอยยย
ชอบอ่านอะไรที่ดราม่ามากอ่ะ พระเอกโหดดี
นี่รู้สึกว่ายังดราม่าไม่สุดนะ หึหึ
แต่คู่บูมคือร่ะ เอ๊ะ ไม่คู่สิ คี่ ฮ่าๆๆๆ
3P ของน้องบูมมันกร้าวใจจริงๆ มาต่อให้หน่อยนะคนเขียน แงง
-
คือช็อคกับบูมมาก ถึงขนาด ฮะ แล้วเลื่อนกลับไปอ่านใหม่ 555
-
มาให้กำลังใจ
ขอเม้นท์ที่2000
-
โมพูดแต่ละคำแทงตับไตไส้พุงมากกกกก เราไม่เห็นโทมันน่าสงสารตรงไหน
ที่มันทำไปคือการข่มขืนนะ ข่มขืนนน ไม่ใช่สมยอม ดูยังไงก็รักไม่ลง
อย่างที่โมบอก รักคือการทำให้อีกคนมีความสุข ไม่ใช่ตรงทนทุกข์เสียศักดิ์ศรี
ทำไมบางคนบอกโทน่าสงสาร ไม่เข้าใจคนสงสารจริงๆ โมเป็นผู้ชาย ใครมันจะรักคนที่ข่มขืนตัวเองลง
ว่าแต่ คนเขียนหายไปไหนนนนนนนนน เรายังไม่สะใจกับการแก้แค้นเลยยย :ling1:
-
กดติดตามเลยค่ะ มาเวยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:ling3:
-
รอ...................อยากอ่านต่อ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า ชอบมากกก
คือนะโมน่าสงสารนะ ตอนแรกเหมือนจะฮาๆ แต่ทำไปทำมาดราม่าไม่หยอก
อีกอย่างหลาม...ไม่น่าเลยจริงๆ ไม่น่าทำแบบนั้นเลย
ส่วนโท ใช้วิธีผิดไป น่าจะฟังกันมากกว่านี้ กลายเป็นนะโมเกลียดไปเลย (เกลียดแต่ใจเต้นแรงจ้า อิอิ)
ส่วนที่กรี๊ดตับแตก เห็นจะเป็นชีวิตคี่ของบูม
คือมันดีงาม มันเก๋มากจริงๆ 3P นี่ถูกจริตมาก ฮ่าๆ
ขอเพิ่มได้มั้ยคะ มาเรื่อยๆ ชอบอ่านจริงๆกับเรื่องของบูม อย่าเพิ่งจบเลยนะคะ
รอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า
-
ยังรออยู่นะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
ฮรือออออออ มาต่อเถอะ
พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส Y^Y
-
รอครับ มาไวๆๆๆๆนะ
-
เสียดายที่คนแต่งไม่มาต่อ เราเป็นแฟนเรื่องนี้อย่างสุดตัวเลย
-
รออยู่นะคะ
เข้ามาอ่านรวดเดียวเลย :mew2:
-
รอนะคะ
รอคุณแพรกลับมาเขียนนะโมต่อ
อย่าทิ้งนะโมเลยนะคะพลีสสส
-
โทสู้ๆ โบกธง
-
คิดถึงนะ
-
รีไรท์ใหม่!!! อ้ายยย :-[ (เขารีนานแล้วไหมยะ!? :z6: ...ฮืออออหนูขอโต๊ด :hao5: ) เนื้อเรื่องสอดคล้องขึ้นมากเลยค่ะ ใหอารมณ์แตกต่างกันดี :hao6:
ไงล่ะนังโท เจอๆๆ สมน้ำหน้ากะลาหัวโจ๊ะ!! ชอกช้ำระกำใจไปก่อนเถอะแก!!! เชอะ!!
และเช่นกันกับรีอื่นๆ...คิดถึงนะ มาต่อเถอะนะค้าาา :mew2: (ดูเดือนที่ลงล่าสุดแล้ว...มันช้ำใจจริง ฮรือๆๆ)
-
โอ้ยพึ่งมาอ่านจ้าาา อิฉันเต่ามากเลย แต่ตามอ่านทันทุกตอนแล้วน้าา^^
เกลียดโทจัง ไม่ชอบผู้ชายที่ไม่ให้เกียรติกัน หูเบา โง่ไปอีกกกกก(ใจเย็น บอกตัวเอง5555) มันก็สมควรแล้วนะที่นะโมไม่ยกโทษให้ง่าย เห้ยยย ขมขืนนะยะไม่ใช่เล่นกันดั้ม เรื่องใหญ่นะเออ คู่แข่งวัยมัธยมก็น่ารักจริงๆ เป็นคนดีอ่า มีข้าวเช้ามาวางเหมือนข้าวใหม่ปลามันเลย55555
นะโมน่าสงสารที่สุด ชีวิตไม่เคยสบายเลย เด็กอะไรน่าเอาไปเลี้ยงจัง.....มาหาป้ามา
ขอบคุณค่ะ
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องงงงงนี้
สงสารนะโมมมมมม
ร้องไห้เขื่อนแตกกันเลยทีเดียว
รอคนเขียนมาต่อนะคะ
สู้ๆค่าาา
-
:mew1:
-
คิดถึงจังเลย รออยู่น๊า :hao5:
-
หลายเรื่องเหลือเกินที่ทำให้อยากอ่านแล้วก็หายไป บางครั้งรอจนท้อแท้ ได้แต่รอความหวังอย่างลมๆ แล้งๆ ทำใจอย่างเดียว
-
เรื่องนี้สนุกมากเลย ยังรอคอยคนเขียนอยู่นะมันค้างมาก :z3:
-
คนเขียนหายไปไหนคะ....กลับมาเขียนต่อได้แล้วคะ
-
รอ "นะโม" เสมอออออ
"กลับมาได้หรือเปล่า กลับมาได้ไหมคนดี"
:katai5: :katai5: :katai5:
-
:ling1: :ling1:
-
เพิ่งมีโอกาสอ่านเรื่องนี้ สนุกมากๆค่ะ ติดตามตอนต่อไป อย่าทิ้งเรื่องนี้เลยนะคะ ค้างมาก มาต่อเร็วๆน้าาา :)
-
- 17 -
(part1)
เช้าวันต่อมาผมตื่นมาแบบสติไม่อยู่กับร่องกับรอย หัวสมองเบลอๆเหมือนยังไม่เข้าที่ ร่างกายเคลื่อนไหวเหมือนเป็นระบบอัตโนมัติว่าต้องอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะแต่งตัวเพื่อไปให้ทันเข้าเรียนวิชาแรก
เมื่อคืนไอ้โทมันบอกรักผม...หรือผมแค่ฝันไป?
มันต้องเป็นฝันแน่ๆ ไม่มีทางที่จู่ๆไอ้โทมันจะบอกรักผมได้ คิดหาเหตุผลมารองรับไม่ได้เลย ผมเป็นผู้ชาย ผมหน้าตาธรรมดา ฐานะยากจน และที่สำคัญมันเกลียดผม
และผมก็เกลียดมัน…
พอเข้าห้องเรียนมาเจอหน้ามัน วินาทีที่สบตากัน ริมฝีปากได้รูปยกขึ้นน้อยๆก่อนที่มันจะได้ยิ้มผมรีบหันหน้าหนีทันที ผมทำเหมือนเดิม คือคิดซะว่ามันเป็นแค่อากาศ ไม่มีตัวตน ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น เดินไปนั่งที่ห่างไกลจากมันมากที่สุด หลายครั้งที่เสียงทุ้มเข้าโสตประสาทซึ่งดูเหมือนว่ามันจะตั้งใจเรียนและตั้งใจตอบคำถามอาจารย์ผิดปกติ
ผมควรเดินเรื่องเอกสารการย้ายภาควิชาให้เร็วที่สุด เบื่อที่จะเห็นหน้าหรือแม้แต่เสียงของมัน
“...กูรักมึง...”
แต่จู่ๆเสียงกระซิบทุ้มลึกกลับดังก้องในหัวสมองผมอีกครั้ง ผมสะบัดหัวอย่างรุนแรง ขจัดไอ้เสียงบ้าๆนี่ออกไป แม้จะรู้ว่ามันไม่ได้ผลก็ตาม
“เป็นไรวะ?” คนที่นั่งข้างๆอย่างไอ้บูมถึงกับงง
“เปล่าๆ” ตอบปฏิเสธไปงั้น
“เรื่องไอ้โทหรอ? กูได้ยินข่าวลือกันให้แซ่ด” น้ำเสียงมันเหมือนพวกผู้หญิงที่อยากนินทาเรื่องชาวบ้านเลย
“ลือว่า..?”
“หนุ่มวิศวะหน้าหล่อขวัญใจสาวๆก้มกราบผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ ยังไม่มีหน่วยข่าวกรองทราบว่ากราบเพราะเรื่องอะไร สันนิษฐานว่าอาจเป็นการแกล้งจากรุ่นพี่เล่นๆ หรืออาจเป็นการแสดงละครสักเรื่อง”
อยากทำให้มันอับอาย กลายเป็นว่าเพิ่มกระแสความนิยมให้ซะงั้น เหอะๆ คนหน้าตาดีทำอะไรก็ไม่ผิดจริงๆ
“แต่ไม่รู้ว่าหมู่นี้หนุ่มวิศวะหน้าหล่อขวัญใจสาวๆเป็นอะไร อาจโดนหักอกมา ถึงกับต้องเพ้อลงสเตตัสในเฟซบุคทุกวัน เล่นเอาหลายๆคนอยากรู้ว่าใครกันนะที่ทำให้หนุ่มหล่อคนนี้เป็นหนักถึงขนาดนี้ได้” ไอ้บูมพูดต่อ “แถมช่วงนี้หนุ่มหล่อก็ไม่ได้ควงสาวๆ บรรดากิ๊กในรั้วมหาลัยเท่าไหร่...”
“พอๆ กูไม่ได้อยากรู้เรื่องมัน” ร่ายยาวเหยียดอะไรขนาดนั้น ทำอย่างกับว่ามันเป็นดาราที่ต้องมีข่าวซุบซิบรายวัน
“เพราะมึงรู้สาเหตุที่แท้จริงหมดแล้วน่ะสิ”
“ไม่! กูไม่รู้อะไรทั้งนั้น ไม่รู้จักคนชื่อโทด้วย” ผมสวนกลับทันที
“อ้าวๆ กูยังไม่ได้บอกเลยว่าหนุ่มหล่อคนนั้นคือไอ้โท”
ไอ้เหี้ยบูม!!!
ผมหันไปถลึงตาใส่มัน แต่ดูเหมือนว่าคนหยอกจะไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย ยิ้มกรุ่มกริ่มเหมือนถูกใจอะไรสักอย่าง นี่ขนาดมันรู้เรื่องทั้งหมดแล้วนะ ยังทำท่าเหมือนเข้าข้างมัน
“ถ้ามึงจะกวนตีนกูอีก กูขอให้มึงไปนั่งไกลๆกู เอาให้ระยะในขาที่กูเอื้อมไม่ถึงยิ่งดี” ก่อนที่ขากูจะกระตุกไปเตะมึง แม่ง ทำเป็นเล่นอยู่ได้ ผมนี่เครียดจะตายห่าอยู่แล้ว
“เนี่ยแหละ ไกลแล้ว ระยะที่ขามึงเอื้อมไม่ถึงอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ไอ้หะ...”
“นี่! เธอทั้ง 2 คน ถ้าจะคุยก็ออกไปคุยกันข้างนอก!” เสียงดุจากอาจารย์ทำให้ผมหุบปากเอาสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำกลืนลงคอแทบไม่ทัน
พักกลางวันไอ้บูมมันไปกินข้าวกับผัว ส่วนผมเดินไปยังฝ่ายกิจการนักศึกษาก่อนจะไปห้องพักอาจารย์ ผมกรอกเอกสารทั้งหมดแล้วเหลือเพียงแค่ให้อาจารย์ที่ปรึกษาเซ็นรับรอง ส่งยื่นไปยังหัวหน้าภาควิชา และจบลงด้วยลายเซ็นคณบดี หากเสร็จสิ้นขั้นตอนเมื่อไหร่ นั่นแสดงว่าเทอมหน้าผมเตรียมแก้ตัวอักษรย่อที่เสื้อช๊อปได้เลย
แต่เพียงเทอมนี้ต้องทนเรียนไปก่อน ถึงวันสอบไฟนอลเมื่อไหร่ ผมเป็นอิสระทันที ซึ่งก็ไม่อีกกี่สัปดาห์ข้างหน้านี้แล้ว...อดทนไว้นะโม อีกนิดเดียวเท่านั้น มึงจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเน่าๆของไอ้หลามกับไอ้โท ยุติเรื่องบ้าๆนี้สักที
ช่วงนี้ไอ้หลามเงียบสงบ มันไม่มาวอแวอะไรกับผมเลยทั้งๆที่มันน่าจะรู้ว่าไอ้ผลงานหน้าห้องตอนพรีเซนต์มันมาจากฝีมือใคร มันติดเอฟไปแล้วเลยไม่ต้องเข้าเรียนวิชาอาจารย์กมลอีก แต่ผมกับมันยังพอได้ปะทะอารมณ์กันทางสายตาบ้างในวิชาอื่น ไอ้เหี้ยหลามมันย้ายไปขลุกอยู่กับเพื่อนกลุ่มอื่นแล้ว ตำนานหนุ่มหล่อบอยแบนด์5คนที่หล่อที่สุดในภาควิชาวิศวกรรมปิโตรเคมีเป็นอันต้องจบลง
ไม่รู้ว่ามันจะมีแผนอะไรอีกมั้ย แต่ในเมื่อตอนนี้ยังไม่เกิดอะไรขึ้นก็ปล่อยไปก่อน ผมรอวันที่มันนัดรับน้ำแข็งอีกครั้ง วันนั้นแหละ จะเป็นวันสิ้นสุดในรั้วมหาวิทยาลัยของมันและเป็นวันที่ผมมีความสุข แต่นึกแล้วก็ยิ้มเยาะให้กับตัวเอง
ครอบครัวไอ้หลามมันรวย....
กฎหมายไทยคุกมีไว้ขังสำหรับคนจนเท่านั้น แต่ไม่เป็นไร ขอให้แค่มันมีคดีติดตัวจนไม่สามารถกลับเข้ามาเรียนได้ก็พอ
“แน่ใจจริงๆเหรอว่าจะย้ายน่ะนายพบธรรม?” อาจารย์วัยกลางคนลอดมองแว่นตาก่อนจะสลับไปดูเอกสาร “เกรดก็ไม่แย่”
“ครับ ผมเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้ชอบสาขานี้ หลังจากที่เทอมนี้ผมได้ลงวิชาภาคไป4ตัวแล้ว มันต่างจากตอนปี1ที่ผมยังไม่ได้จับต้องวิชาภาคเท่าไหร่ มีแต่พวกวิชาเสรีและบังคับลงในหลังสูตรเท่านั้นครับ” ผมตอบด้วยความมั่นใจ ฉะฉาน เพิ่มความน่าเชื่อถือว่าเรื่องนี้มันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องส่วนตัว
“ดีแล้วที่รู้ตัวก่อน ฝืนเรียนไปถ้าคนไม่ชอบก็มีแต่จะทรมานตัวเองเปล่าๆ” สิ้นคำในห้องก็เงียบ มีเพียงแค่เสียงแอร์หึ่งๆกับปลายปากกาที่ตวัดลายเส้นลงบนกระดาษ
“ขอบคุณครับ” ผมรับเอกสารทั้งหมดคืน
“เอาทั้งหมดไปใส่ไว้ในตะหร้าหน้าห้องหัวหน้าภาคนะ...ขอให้โชคดี”
“ครับ ขอบคุณที่ดูแลผมมาตลอด1ปีกับอีก1เทอมครับ”
มือเลื่อนปิดประตูห้องอย่างแผ่วเบา กลัวจะรบกวนอาจารย์ท่านอื่น ตรงดิ่งไปยังห้องพักหัวหน้าภาควิชาเป็นสถานที่ถัดไป ซึ่งก็เหมือนกับห้องที่ผมเพิ่งจากมาเมื่อสักครู่ เพียงแต่ภายในห้องจะกว้างขวางกว่า ผมหย่อนเอกสารทั้งหมดที่เรียงไว้เรียบร้อยพร้อมติดคลิปหนีบกระดาษกันเอกสารแยกสะเปะสะปะลงไว้ในตะกร้าที่เขียนว่า ‘ส่งเอกสาร/งาน’
ผมจัดแจงเอกสารให้เข้าที่ก่อนจะมองมันเป็นครั้งสุดท้าย ให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรตกหล่นและเดินลงบันไดไป
Rrrrrrr Rrrrrrr Rrrrrrrrrr
เครื่องมือสื่อสารในกระเป๋าสั่น ผมหยิบขึ้นมาดู ไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้เด็กหัวเกรียนผมยาวไม่เคยเกินลองทรงเบอร์2นั่นไงที่นับวันๆมันชักจะลามปามปีนเกลียวมากขึ้นทุกที
/โมทำไรอยู่/
“หายใจ”
/กวนว่ะ/ น้ำเสียงที่คุ้นเคยขึ้นจมูกนิดๆ ผมยกมุมปากขึ้นนิดนึง ไม่รู้เป็นอะไร แค่ได้แกล้ง ได้กวนตีนไอ้เด็กนี่เล็กๆน้อยทำให้ผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
/เอาดีๆ/ ปกป้องถามซ้ำ เสียงแบรคกราวน์ตะโกนโหวกเหวกโวยวายเรื่องปุตบอละไรสักอย่างค่อยๆเบาลงไปแล้ว สงสัยคนโทรเพิ่งเดินหนีออกมา
“กำลังจะไปกินข้าว” โอเค เลิกกวนตีนก็ได้ “แล้วมึงกินยัง?” กลับมาหยาบคายเหมือนเดิม
/กินแล้ว...ตอนบ่ายมีเรียนไหม? เลิกกี่โมง?/
“มี เลิก4โมงเยน” ผมนึกเล็กน้อยก่อนจะตอบไป วันนี้บ่ายมีเรียนตัวเดียวแต่ 3 ชั่วโมงติด ตายห่าแน่ๆถ้าไม่รีบไปแดกข้าวตอนนี้ พอดีกับที่ผมเดินมาถึงโรงอาหารของคณะวิทยาศาสตร์ อันที่จริงจะไปกินโรงอาหารกลางก็ได้ แต่มันไกลจากตึกเรียน ผมเลยเลือกมากินที่นี่ดีกว่า
“แค่นี้ก่อนนะ จะแดกข้าว”
/4โมงเย็นผมรอใต้คณะที่เดิมนะ/
“เออ” ผมตอบห้วนๆตามแบบฉบับก่อนจะกดวางสาย
สาเหตุที่ปกป้องมาป้วนเปี้ยนแถวคณะผมบ่อยก็คงเป็นเพราะงานพิเศษร้านเฮียกวงนั่นแหละ มาก่อนเวลาแล้วไม่มีที่อยู่จนต้องลำบากห้องผม พอถึงเวลาเข้างานเด็กหัวเกรียนก็ลากผมไปตอกบัตรเข้าเวลางานเป๊ะๆ แบบนี้ฉายาสายนิดๆหน่อยๆของผมเป็นอันต้องจบลงเพราะมันเนี่ยแหละ ไม่รู้จะกระตือรือร้นอะไรนักหนา ขยันเกินเหตุ
ร้านข้าวราดแกงแถวไม่ยาวมากนัก ผมจึงเลือกไปต่อแถวร้านนี้ เดินถือข้าวไปซื้อน้ำแก้วละ5บาทแต่แก้วโคตรใหญ่ อิ่มคุ้มแน่นอน สายตากวาดหาทำเลดีๆ ที่นั่งมุมสงบ ไม่นานผมก็เจอ
ขณะที่ผมกำลังทานข้าวอยู่นั้นก็มีเสียงเรียกหวานๆ ซึ่งผมมั่นใจว่าไม่เคนได้ยินจากที่ไหนมาก่อน เสียงหวานใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนผมเงยหน้า และพบกับหญิงสาวน่ารักที่ผมชักจะคุ้นๆมาหน่อยแล้ว
กิ๊กไอ้เหี้ยโทนี่หว่า
“ครับ?”
“นะโมมาคนเดียวเหรอ?” หญิงสาวตรงหน้าถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามโดยที่ไม่ถามความเห็นผมสักคำ คือมันก็ดีอยู่หรอกที่จู่ๆมีสาวน่ารักมาเป็นอาหารตา แต่ไอ้สายตาเขม่นจากรอบข้างนี่ทำผมหนาวๆร้อนๆ
“อ่า ครับ”
“แล้วโทไปไหน ปกติเห็นอยู่ด้วยกันตลอด” นิ้วที่จับช้อนเกร็งขึ้นโดยอัตโนมัติ
“ไม่ใช่แล้วล่ะครับ ผมไม่ค่อยได้เจอมันเท่าไหร่”
“อ้าว ก็อยู่เจอร์เดียวกันไม่ใช่เหรอ?”
จะผิดไหมถ้าผมบอกว่าชักรำคาญเสียงหวานๆเจื้อยแจ้วของหญิงสาวตรงหน้ามากขึ้นทุกทีๆ
“เดี๋ยวนี้โทรหาก็ไม่ค่อยรับ ไม่รู้ไปติดสาวที่ไหน เห็นในเฟสก็พร่ำเพ้ออะไรรู้ เห้อออ”
“...” ผมเงียบ ไม่ตอบรับ ไม่หือไม่หา
“เอางี้ถ้านะโมเจอโทฝากบอกด้วยว่าโทรหาเกี๊ยวด้วย..นะคะ” รอยยิ้มของเธอแถมเสียงขี้อ้อนที่หางประโยคทำเอาชายหนุ่มรอบข้างละลาย แต่มันใช้ไม่ได้กับผม
ผมตักข้าวเข้าปากคำสุดท้าย รวบช้อน กลืน และดื่มน้ำ
“ตอนบ่ายมีเรียนรึเปล่าครับ?” ผมไม่ได้รับปาก แต่ถามกลับขึ้นมาแทน หญิงสาวตรงหน้าถึงกับงง
“คะ?...เอ่อ ก็ไม่มีนะ”
“วิชาต่อไปอาจารย์ใจดี ลองเข้าไปนั่งเรียนที่ตึกวิทย์4 ห้อง502 สิ”
เท่านั้นแหละ สาวเจ้าก็ยิ้มกว้าง นี่ถ้าโดดข้ามโต๊ะมาหอมแก้มผมได้คงทำไปแล้ว
“ขอบคุณนะโมมากน้า”
บางทีการมีผู้หญิงมาเจาะแจ๊ะข้างๆมัน อาจทำให้มันหุบปากเงียบและเลิกจ้องผมตลอดทั้งคาบก็ได้
“อาทิตย์หน้าผมสอบอ่ะโม”
“แล้ว?”
“ติวให้หน่อยยย”
“กูเรียนกับมึงเหรอ?” เอาตัวเองยังไม่รอดเล๊ยยย
ผมปรายหางตาไปมองคนที่นอนคว่ำอยู่บนเตียง กางหนังสือม.ปลายอ่าน พลางกระดิกเท้าไปด้วย
“โมแก่กว่าผม เป็นรุ่นพี่ผม แถมอยู่คณะวิศวะ แสดงว่าต้องเก่งดิ”
“เออเก่งมั้ง คะแนนแอดมิชชั่นเป็นที่1” คราวนี้ปกป้องลุกขึ้นมานั่ง ทำตาโต
“โห จริงดิ”
“นับจากท้ายสุดอะนะ”
ฟุ่บบ!!
“โว๊ย ปาหมอนใส่กูทำไมวะ?” มือที่กำลังพิมพ์งานต้องหยุดชะงักเพื่อมาปัดไอ้หมอนเน่าๆนี่ออกไป
“ก็โมกวนอีกแล้ว”
“กูไม่ได้กวน แค่ยังพูดไม่จบ”
เท่านั้นแหละ หมอนอีกใบก็ตามมาทันที
“จะเล่นใช่มะ?” ผมหมุนเก้าอี้กลับมาเผชิญหน้ากับไอ้เด็กหัวเกรียน คนยิ่งเหนื่อยๆอยู่ แถมงานก็เยอะ สั่งอย่างกับว่ากลัวนักศึกษาว่างงาน และไอ้งานที่ผมกำลังพิมพ์อยู่นี่ก็ส่งพรุ่งนี้ด้วย
ผมก้มลงไปหยิบหมอนทั้ง 2 ใบแล้วปากลับ หวังจะให้ปะทะใบหน้าใสๆของอีกฝ่าย ทว่ามือหนาทั้ง 2 ข้างกลับรับไว้ได้พอดิบพอดี
“อ่านหนังสือไปเลยมึง กูจะทำงาน”
“งานร้อนเหรอ?”
“เออดิ ส่งพรุ่งนี้ ร้อนจนลุกเป็นไฟแล้ว...ชิบหาย ตี2” ผมอุทานเมื่อเห็นเวลามุมขวาล่างของจอมอนิเตอร์ เวลาผ่านไปไวเหลือเกิน ทั้งๆที่วันนี้ลูกค้าที่ร้านไม่เยอะเท่าไหร่ ผมรีบขอตัวเฮียกวงกลับก่อนเพื่อที่จะมาปั่นงาน “นอนก่อนก็ได้นะ ปิดไฟเลย งานเสร็จเดี๋ยวกูตามไปนอนเอง”
“ไม่เอา นอนพร้อมกัน” งอแงชิบหายเลยเด็กคนนี้
“งั้นก็อย่ากวนกู” จบคำทั้งห้องก็เงียบไป เหลือเพียงเสียงพัดลมแก่ๆที่น๊อตจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่
ไม่นานนักผมก็ปิดคอมพ์ หันกลับไปมองที่เตียง ปกป้องหลับไปแล้ว ผมเดินไปปิดไฟก่อนจะเดินไปที่เตียงอย่างเคยชิน คว้าผ้าห่มมาห่มแม้จะรู้ว่าตอนเช้าผ้าห่มคงได้ลงไปกองกับพื้น
นอนกับปกป้อง หมายถึงนอนหลับจริงๆ ไม่ได้18+ ผมไม่ต้องหวาดระแวง ไม่ได้ผวา เหมือนมีน้องชายอยู่ใกล้ๆได้อุ่นใจ เนื้อตัวเราแทบไม่สัมผัสกันเลย ใช่..มันมีบ้างในเวลาที่กวนตีนหยอกล้อกันแบบตอนเช้าที่ผมจะขี้เซา ปกป้องเลยกลายเป็นนาฬิกาปลุกมีชีวิตอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งลาก ทั้งนอนทับ เอานิ้วมาเกาที่เท้าให้ผมจั๊กจี้จนผมถีบทื่ท้องมันเข้าให้ พอผมตื่นมันก็จะไปซื้อปาท๋องโก๋ หรือไม่ก็หมูปิ้งมาไว้ แต่เนื่องจากโรงเรียนมีเข้าแถวเคารพธงชาติตอน8โมง น้องมันเลยต้องออกจากห้องไปก่อน ไม่เคยได้ออกพร้อมผมสักที
มันคือการเห็นแก่ตัว อาศัยความใจดี ใสซื่อของปกป้องมาบดบังความน่าสมเพชที่ให้โทก่อไว้กับผมจนมันกัดกินลึกไปจนถึงจิตใจ หลอกตัวเองว่ามันคือฝัน ฝันร้ายๆ ฝันเหี้ยๆที่ตื่นมาเดี๋ยวมันก็จบลง คำว่ารักจากปากมันในวันนั้นก็เหมือนกัน แม้จะทำหัวใจผมเต้นผิดจังหวะ แต่มันก็ได้แค่นั้นแหละ...ชีวิตของผมกับไอ้โทมันคือเส้นขนานตั้งแต่วันที่มันทำร้ายผม
ตอนนี้ผมแข็งแกร่งขึ้น อาการทั้งร่างกายและจิตใจดีขึ้น แม้จะยังมีรอยแผลเป็นจางๆ แต่มันก็ทุเลา คงเพราะกิจวัตรเดิมๆที่มีปกป้องเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ถ้าปกป้องรู้ว่าตัวผมมันสกปรกเขาจะยังนับถือผมเป็นพี่รึเปล่า จะห่างเหินกับผมไปเลยหรือไม่
ผมว่าผมพร้อมรับคำตอบแล้ว
“ปกป้อง” ผมกระซิบเรียก
“อืออ...” เสียงครางแบบรำคาญเบาๆดังขึ้น “มีอะไร โมยังไม่นอนอีกหรอ?”
“เปล่า ง่วงก็นอนเถอะ”
“อือ นอนกันๆ ฝันดีครับโม” ท่าทางจะง่วงจริง งั้นไว้วันหลังก็ได้
“ฝันดี”
Next Chapter >> - 17 - (part2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3236730#msg3236730)
อัพนิยายแล้วก็เผ่นสิคะ รอไรล่ะ หลายไปหลายเดือนเกิน เดี๋ยวนักอ่านดักตีหัว 55555
คิดถึงทุกคนนะคะ
-
o22 o22 o22 นึกว่าตาฝาด...
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
มันไม่เคลียร์อย่างแรง
และ
ตอนสั้นมาก
ฮืออออออออออออ
(นะโมย้ายภาคจนได้ งานนี้โทจะตามราวียังไงล่ะนี่ จะทำยังไงนะโมถึงยอมให้อภัย?)
ปอลอ นะโมรู้ตัวใช่ไหมว่าปกป้องชอบตัวเองอ่ะค่ะ??
-
กรี๊ดดดดด. อัพแล้ว!!!!!
ยังคงสมน้ำหน้าโทอย่างต่อเนื่อง กรั่กๆๆๆๆๆๆ
-
ไม่อยากจะเชื่อว่านะโมจะมา
นึกว่าตาฝาด :katai2-1:
-
โทเพ้อไรในเฟซบุค อยากอ่านอ่ะ นะโมพยายามหนีทุกทาง รวมถึงหนีใจตัวเองด้วย
ยัยเกี๊ยวน่ารำคาญ จิ๊ ปกป้องน่ารักดีนะ ดูแลนะโมดีจัง
ขอบคุณค่า คิดถึงงงงง
-
มาแล้วววววว กระทืบไลค์รัวๆ :mc4: :mc4:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
นึกว่าตาฝาดดดดด
นะโม คัมแบ็ค
แต่ว่าสั้นไปนะ มาอีกสักตอน สองตอน หรือมาต่อจนจบเลยได้ป่าวววว
คิดถึงนะโมมากจริง ๆ ค่ะ :mew1: :mew1:
-
ปลื้้มปริ่ม นิยายที่รักมาต่อแล้ว ขอบคุณน่ะครับ
-
เดี๋ยววววววว นักเขียนจะไปไหนจ๊ะ มานี่ซะดีๆเลย น่าจับตีนัก เล่นหายไปหลายเดือน คนอ่านคิดถึงใจแทบขาดรอนๆ ตอนนี้ก็ส๊านนนนสั้นนัก ฮืออออออออออ มาต่อไวๆนะจ๊ะ รออย่างกังวล อย่าหายไปนานอีกน้าาา
สมน้ำหน้าอิตาโทจริงๆ เกลียดนาง สิ่งที่ทำเอาไว้ไม่ควรให้อภัยวันสองวันนะจ๊ะบอกเลย ง้ออีกยาววววว ส่วนนะโมเข้มแข็งมากๆ สมแล้วที่เป็นลูกแม่(?!) น้องปกป้องมาเป็นพระเอกในใจพี่เถอะ แลดูสุภาพบุรุษจุฑาเทพเป็นที่สุด อิอิ
ขอบคุณค่ะ ติดตามอยู่ตลอดนะ
-
ดีใจที่มาต่อ. มาต่อจนจบเลยนะคะ. คนอ่านทุกคนเฝ้ารอเรื่องนี้มานาน. ดีใจมากๆ ค่ะ ที่ไม่ทิ้งกัน. ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
หวังว่าจะไม่หายไปอีก
-
มาแล้วววว
มาต่ออีกเร็วๆนะครับ
-
คิดว่าตาฝาด
-
มาแล้ว เย้ๆๆๆ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เทอมาแล้วววววว :heaven
-
นานจนนึกตั้งนานว่า โท คือใคร
ตัวร้ายหรือพระเอกกันนะ
-
ตามมาอ่านอย่างรวดเร็ว ดีใจมากมาต่อแล้วอ่ะ
-
จะเม้นท์ว่าตาฝาดก็มีคนเม้นท์ไปละ
งั้นเม้นท์ว่าคิดถึงเรื่องนี้ละกัน ฮ่าาาาาาา
ยังรอเธอมาต่ออยู่ทุกวันน้าาาาา
สู้ๆ
-
o22 นึกว่าตาฝาด
เรารออ่านแบบรอมันเรื่อยไป :undecided:
-
คิดถึง :กอด1:
นะโมจะย้ายเอกได้ไหม ถ้าย้ายแล้วทุกอย่างจะจบจริงๆเหรอ :hao5:
เอาใจช่วยนะโมนะจ๊ะ :man1:
-
มาแล้วววววว :z13:
-
คิดถึงมากกกกก~
-
- 17 -
(part2)
หลังจากวันที่ผมคิดจะบอกความจริงกับปกป้อง กลายเป็นว่าผมไม่มีโอกาสได้บอกอีกเลยเพราะปกป้องต้องกลับไปนอนที่คอนโดพี่แป้งเพื่อเตรียมสอบ ขอลาเฮียกวงยาวๆจนกว่าจะสอบเสร็จ
แม่มมม หนีเอาตัวรอด ทีผมอยู่ม.ปลายยังเป็นอัจฉริยะข้ามคืนเลย อ่านหนังสือคืนก่อนสอบเอา ไม่มีหรอกอ่านล่วงหน้าน่ะ ข้ออ้างทิ้งให้ผมทำงานหนักคนเดียวปะวะ แถมยังต้องมานั่งตอบคำถามลูกค้าสาวๆซ้ำๆซากๆอีกว่าไอ้เด็กหัวเกรียนมันไปไหน
“เห้ยๆ 9 นาฬิกา” ไอ้บูมเอาศอกกระทุ้งผมขณะที่อาจารย์กำลังบรรยายน่าเบื่ออยู่หน้าห้อง ผมหันตามที่มันบอก
“ไอ้หลาม?” ผมมองแวบเดียว ไม่อยากมองนานให้เสียลูกตา “ทำไม?”
“โทรมชิบหาย”
เรื่องของมันสิ ผมยักไหล่ ไม่สนใจ
“นายตนุพล ข้อ17ตอบอะไร?”
จึ๋ยย เสียงจารย์นี่หว่า ไอ้บูมลุกขึ้น หันหาตัวช่วย ซึ่งไม่ใช่ใครอื่น ก็คนนั่งเก๊กหล่ออยู่หลังห้องนั่นแหละ ขณะที่คนข้างๆผมยืนตอบคำถามอาจารย์อยู่นั้น ผมหันไปมองไอ้หลามอีกที ซึ่งมันเองก็เอาตาโหลๆใบหน้าซูบตอบต้องมองทางผมเช่นกัน
วินาทีนั้นผมชาวาบไปทั้งตัว
ถ้าเป็นแววตาปกติของมันผมจะสบตาสู้ แต่เวลานี้มันไม่ใช่ ไอ้หลามมันน่ากลัว สายตามันว่างเปล่า ไร้วิญญาณ มองผมเป็นแค่เศษขยะที่รอวันกำจัด ไม่รู้ว่าผมคิดเองรึเปล่า บวกกับรอยคล้ำใต้ตาของมันแล้วยิ่งเพิ่มความหวาดหวั่น
สัญญาณบางอย่างร้องเตือนว่าครั้งนี้มันไม่ใช่แค่เรื่องแกล้งเอารูปไปโพสในเว็บขายตัวของพวกเกย์แน่
พอคนข้างๆตอบคำถามอาจารย์เสร็จแล้วก็นั่งลง ทำให้ลำตัวไอ้บูมขวางกั้น ผมละสายตาไปจากมัน ไอ้บูมหันมามองผมแบบงงๆ
“จารย์เรียกมึงอ่ะ ลุกสิวะ นั่งทำด๋อยไร”
ผมสลัดความคิดร้ายๆออกไป ก้มลงอ่านโจทย์ในชีทแล้วตอบออกไปแบบมั่วๆ แน่นอนว่าผมโดนจารย์ว่า แต่คำพูดของอาจารย์นั้นไม่ได้เข้าหูผมเลย สายตาของไอ้หลามยังคงติดในหัว
ขอให้ผมคิดมากไปเองทีเถอะ
ตกเย็นผมกลับไปนอนที่ห้องเอาแรงก่อนจะลุกเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปทำงานเหมือนเคย วันนี้ปกป้องไม่อยู่งั้นขออู้เลทสัก15นาทีละกัน
“ไอ้เด็กนั่นไม่อยู่ก็สายเลยนะมึง”
“โธ่เฮีย ทำเหมือนผมไม่เคยสายไปได้” เฮียกวงค้อนสายตาขวับ ผมรีบเผ่นเข้าครัวทันทีก่อนที่จะโดนหักค่าจ้าง อันที่จริงเงินเก็บในบัญชีผมมีเหลือเฟือที่จะพอจ่ายค่าหอไปอีกเดือนเลยด้วยซ้ำ ก็ไอ้เด็กที่มาอยู่กับผมเล่นไม่ยอมให้ผมออกค่าใช้จ่ายอะไรเลย ตั้งแต่ค่ารถยันค่ามาม่าซองละ6บาท ดีหน่อยที่ข้าวกลางวันผมได้ออกเอง ถ้ามันให้ตังค์ผมบนโต๊ะก่อนออกจากห้องไป ผมควรไหว้มันเหมือนพ่อดีมั้ย เล่นดูแลซะขนาดนี้ ทั้งๆที่ผมอายุมากกว่าตั้งหลายปี
วันนี้ลูกค้าประปราย ไม่เยอะแต่ก็ไม่น้อย พอมีงานให้ผมทำได้เรื่อยๆ เสิร์ฟอาหาร ต้อนรับแขก เช็ดโต๊ะ เติมทิชชู่ ว่างก็แอบอู้ในห้องน้ำบ้าง รู้สึกแปลกๆไปจากทุกวันที่จะมีคนหัวเกรียนๆมาหยอกล้อจนโดนเฮียกวงด่าทั้งคู่
เวลาเที่ยงคืนก็เริ่มเก็บร้าน ล้างจาน เช็ดโต๊ะ ยกเก้าอี้ กว่าจะได้ร่ำลาเฮียกวงก็ปาไปตี1กว่าๆ ปกติแล้วผมกับปกป้องจะนั่งรถเมล์กลับเพราะน้องมันออกค่ารถเมล์ให้ เอ้ย ไม่ใช่ เพราะล้าจากการทำงานต่างหาก แต่ก็มีบางวันที่งานไม่หนัก ก็จะเดินทางลัดที่มาถึงหอเอา วันนี้ผมเลือกขึ้นรถเมล์ ถ้าเป็นไปได้ผมก็ไม่อยากจะใช้เส้นทางลัดสักเท่าไหร่ ความทรงจำแย่ๆมันผุดขึ้นมาน่ะ
แต่รอแล้วรอเล่า รถเมล์ก็ไม่มาสักที ผมถอนหายใจและก้าวหันหลังกลับเพื่อไปใช้เส้นทางลัดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
แม่ง รถเมล์ไปไหนหมดวะ? ปกติมันต้องมีสัก2-3สายวิ่งผ่าน แต่นี่ไม่มีเลย จนคนรอรถเมล์ที่ป้ายพากันขึ้นแท็กซี่เพื่อกลับบ้านกลับช่องกันไปหมดแล้ว
เส้นทางลัดที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ผมมองซ้าย ขวา หน้า หลัง อย่างระแวดระวัง
เอาว่ะ แค่เดินๆผ่านไปเดี๋ยวก็ถึงหอแล้ว
“จะรีบไปไหนหรอ?”
จู่ๆก็มีเสียงชายนิรนามดังขึ้น ผมหันหลังควับ
ใครวะ? ไม่คุ้นหน้าเลย ท่าทางไม่ได้มาดีแน่ๆ ผมคิดในแง่ร้ายไว้ก่อน ซอยเปลี่ยวแบบนี้อะไรก็เกิดขึ้นได้
ผมไม่ตอบ กะว่าจะรีบเดินให้ถึงหอเร็วที่สุด อีกแค่ครึ่งทางเท่านั้น แต่ไม่เป็นไปตามคาด มีผู้ชายร่างใหญ่อีกคนมาดักผมไว้ หันซ้ายก็เจอผู้ชายที่กำลังลูบหนวด หันขวาก็เจอชายอีกคนที่มองผมด้วยสายตากระหลิ้มกะเหลี่ย
อันตราย...อันตรายมากๆ
“เอ่อ พี่ครับ ทั้งเนื้อทั้งตัวผมไม่มีอะไรเลย มีแค่มือถือเครื่องเดียว” ผมรีบบอกพวกมัน หยิบโทรศัพท์ที่ไอ้บูมให้ไว้ใช้ขึ้นมาชูต่อหน้า สถานการณ์ตอนนี้ช่างหัวเรื่องที่ไอ้บูมจะทวงโทรศัพท์ไปได้เลย ผมคืนมันแน่ๆ ถ้ารอดออกไปได้น่ะนะ..
ชายไว้หนวดหยิบโทรศัพท์ผมไปอย่างรวดเร็ว
“งะ งั้น ผมไปก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน” คนข้างหลังคว้าตัวผมไว้ ผมตกอยู่ในวงล้อมของพวกมันทั้ง 4 คน ไม่รู้ว่าพกอาวุธรึเปล่า ใจผมตอนนี้ภาวนาให้ใครก็ได้ออกมาเดินเล่นเพ่นพ่านแถวนี้ที ทั้งๆที่รู้ว่าโอกาสนั้นแทบจะเป็นศูนย์ ซอยเปลี่ยวแบบนี้เวลาตี 2 ใครมันจะบ้ามาเดินเล่นวะ รู้งี้ขึ้นแท็กซี่กลับหอก็ดี ยอมเสีย 50 บาท ดีกว่ามาเจออะไรแบบนี้
“ผะ ผม ไม่มีเงินแล้วครับ มีแค่ 100 บาท” ผมพยายามขัดขืนไอ้คนที่ล๊อคตัวทางด้านหลัง “ถ้าจะปล้น ผมมีให้แค่นี้จริงๆครับ ยะ อย่าทำอะไรผมเลย”
ใจเย็นๆเข้าไว้นะโม พูดดีๆกับมัน พวกมันมีมากกว่า แถมร่างใหญ่โตกว่าผมทั้งหมดด้วย ผมประเมินสถานการณ์ตรงหน้าโอกาสที่ผมจะรอดนั้น บอกเลยว่ายาก ผมไม่ใช่คนรวยจึงพกเงินไม่เยอะ ของมีค่ามีราคามากสุดก็โทรศัพท์ที่ไอ้บูมให้มานั่นแหละ
“100บาท?” ชายด้านขวาทวนคำ แล้วพวกมันทั้งหมดก็พากันหัวเราะ “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ขำเหี้ยไรกันวะ...อยากจะด่า แต่เผลอด่าออกไปตอนนี้มันคงไม่ดีกับตัวผมแน่ๆ
“สัตว์เอ๊ย หน้าตาก็ไม่น่าจนขนาดนี้นี่หว่า”
“งั้นพี่ให้เพิ่มเอามั้ยน้อง?...อีกสัก200เป็นไง” คำพูดกักขฬะพ่นใส่หน้าผมพร้อมกับชูธนบัตร100บาท2ใบ ผมมองอย่างไม่เข้าใจ
พวกมันไม่ได้จะมาปล้น?
แล้วมาดักทำอะไร?...
ทันใดนั้นผมก็ได้คำตอบเมื่อชายตรงหน้าบีบคางผมแน่นแล้วพูดว่า
“แลกกับค่าตัวน้องที่ต้องบริการพวกพี่ทั้ง 4 คนไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ไอ้สัตว์!! ไอ้เหี้ย!!
เมื่อกี้ผมไม่น่ายื่นโทรศัพท์ให้มันก่อนเลย อย่างน้อยผมจะได้แอบกดโทรหาไอ้บูมได้ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว หมดทางรอด นอกเสียจากว่าจะมีคนเดินผ่านมา
“เอ๋าๆ กัดปากตัวเองอย่างนั้นไม่ดีนะจ๊ะ เดี๋ยวช้ำหมด” มือที่บีบคางคลายตัว บังคับให้ผมหันซ้ายหันขวาแทน “ดูไปดูมาแม่งน่ารักเหมือนผู้หญิงเลยว่ะ ถึงจะมีแค่รูเดียวก็เถอะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” แล้วพวกมันทั้ง 4 ตัวก็ขำกันยกใหญ่
แขนผมถูกล๊อคไว้ด้านหลัง มีชายประกบซ้ายขวา ดูยังไงๆผมก็ไม่สามารถต่อกรได้เลย เสียเปรียบสุดๆ ถ้ามา1หรือ2 ผมว่าผมยังสู้ไหว
“เอ้า! ยิ้มหน่อยสิ คืนนี้จะมีผัวทีเดียวตั้ง 4 คน”
ผมยิ้มให้มันตามคำขอ ก่อนจะถุยน้ำลายใส่หน้าเหี้ยๆของคนพูด มันยกหลังมือปาดน้ำลายผม สายตาน่ากลัวหันมามองช้าๆ
ผลัวะ!!!
“อึก!” ใบหน้าซีกซ้ายร้าวไปทั้งแถบ สัมผัสรสเลือดสนิมทีละน้อย แต่กระนั้นคงยังไม่พอสำหรับสัตว์นรกอย่างพวกมัน หมัดหนักพุ่งตรงเข้าท้องจนผมตัวงอ
มันไม่ให้ผมได้มีเวลาเจ็บตัวมากนัก มือสากช้อนใต้คางผมอีกครั้ง
“โอ๊ะๆ โทษที มือมันเผลอน่ะ”
“รีบลากมันไปในพุ่มดีกว่า เดี๋ยวเสือกมีใครมาเจอจะชิบหายกันหมด” พวกมันถูลู่ถูกังเพื่อลากผมไปในพงหญ้าข้างทาง ผมขืนตัวไว้สุดแรง แต่หมัดที่ชกเข้าท้องทำเอาผมแทบไม่มีแรงต่อต้าน
“ฤทธิ์เยอะนักนะมึง”
ผลัวะ!!!
มันซ้ำเข้าที่เดิม คราวนี้ผมงอตัวลงไปกับพื้นดินเย็นๆ แสงไฟริบหรี่ทำให้ผมรู้ว่าพวกมัน4ตัวยืนค้ำหัวผมอยู่และบดบังใบหน้าของพวกมันจนหมด มือทั้ง 2 ถูกมัดเอาไว้เหนือหัว ผ้าเน่าเหม็นถูกจับยัดใส่ปากเพื่อกันผมส่งเสียง มือสากลูบไล้ใต้เสื้อยืดบาง ผมตัวสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่
ขยะแขยง...
ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องเหี้ยๆแบบนี้อยู่เรื่อย
“สั่นกลัวหรือสั่นสู้ว่ะ?”
“สั้นสู้มั้ง จะมีผัวทีเดียวตั้ง 4 คนนิ”
พวกมันคุยกันตามด้วยเสียงหัวเราะอันน่ารังเกียจ มือสากหยุบหยับไปตามเนื้อตัวผมกี่มือต่อกี่มือไม่รู้ที่ลากผ่าน น้ำตาผมไหลอย่างห้ามไม่ได้
“อื้อออออออออออออ!!!!!!” ผมเปล่งเสียงในลำคอแต่ก็ได้เท่านี้ แค่พวกมันหัวเราะก็กลบเสียงในลำคอผมหมดแล้ว
เสื้อถลกขึ้น เพิ่มพื้นที่ให้พวกมันได้สัมผัสผิวกายมากกว่าเดิม ร่างกายสั่นเทาจากความกลัวที่มาจากก้นบึ้งของจิตใจ เหตุการณ์ร้ายๆที่ผมเคยพบเจอวาบเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ ผมออกแรงต่อต้านอีกครั้ง ดวงตาเบิกกว้างเมื่อกางเกงหลุดไปอยู่ที่ข้อเท้า
“อย่าดิ้นสิวะ” สิ้นคำเหี้ยมพวกมันก็ชกผมเข้าที่หน้าและท้องอย่างจัง ครั้งนี้เหมือนมันสุดจะทน ใส่มาเต็มแรงจนผมหยุดดิ้น กดขาผมไว้ไม่ให้ขยับได้อีก
เจ็บตัว เจ็บใจ แต่ทำอะไรไม่ได้เลย
ตาผมปรือลงช้าๆ
ช่วยฆ่าผม แล้วข่มขืนผม หรือจะทำอะไรกับร่างกายผมก็ตามแต่...
ขอร้อง ฆ่าผม ฆ่าผมให้ตาย
ทนรับไม่ไหวแล้วจริงๆ
ผมอยากตาย...
ปังงงงง!!!!!!
Next Chapter >> - 18 - (part1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3282180#msg3282180)
สั้นหน่อย แต่จะพยายามมาบ่อยๆนะก๊ะ
ตอนนี้โปรโจคเยอะมาก อาจารย์ต่างคนต่างพากันสั่ง เห้อ ปีสุดท้ายแล้วด้วย งานหนักมากๆค่ะ แบบมันเครียด ขี้เกียจตีดอท กลับมาแต่งนิยายดีกว่าเนอะ 555555
ยังมีคนอ่านไหมเนี่ยยยย ขอเสียงคนยังอ่านหน่อยยยยยยยย
จุ้บๆๆๆ ♥
-
เหี้ยยยยยย
ไอ้หลามส่งมาแน่นอน
ตอนนี้ให้เป็นโทก็ยอมแล้วค่ะ ขอพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยนะโมด้วยเถอะ
-
ได้โปรดดดดดดด มาต่อที :mew2:
ทำไมต้องตัดค้างด้วยยยยย แง้งงง
-
เหี้ยหลามแน่ๆ สั่งมา ขอให้กรรมสนองแม่ง เลวจริงๆ ไม่สำนึกซะที แค่นี้ยังไม่เข็ดหรือไงกันต้องโดนมากกว่านี้เหรอ พอเถอะหลามอย่าทำอะไรอีกเลย
-
จะมาบอกว่ายังรออยู่เสมอค่ะ สงสารนะโม ทำไมต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้ หวังว่า ดทจะมาเปิดตัวใหม่แบบพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วย เรียกคะแนนให้สูงขึ้นมาบ้างในใจของนะโม รีบมาต่อนะคะ ลุ้นอยู่ค่ะ
-
ค้างอย่างแรง
นะโมขาดสัญชาติญาณในการป้องกันตัวเองอย่างแรงเลยจริงๆ
เจอสายตาอาฆาตของหลาม แล้วยังมีหน้าเดินกลับหอพักคนเดียวตอนดึกๆ อีก ทั้งที่เคยเกิดเหตุมาแล้วครั้งหนึ่ง
ไม่รู้จะพูดยังไงดี :fcuk:
-
มาโบกธงช่วยเชียร์ "นะโม" ค่ะ
คุณแพร สู้ ๆ นะคะ
มาบ่อย ๆ ๆ นะ คิดถึงค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
โทมาช่วยใช่ไหม ไม่รู้ล่ะ ใครก็ได้ช่วยนะโมที ชีวิตเธอจะน่าสงสารไปไหน
อีหลามจ้างมาไหมอ่ะ มันทำหน้าแบบนั้นน่ากลัวมาก คือชีวิตนะโมเองก็เสี่ยง กลับดึกๆ ดื่นๆ
ขอบคุณค่ะ
-
บอกได้คำเดียวว่า ค้าง!!!
-
อะไรยังไงงงงง :o12: :o12:
อยากรู้มาก
-
เอะๆๆ นั้นเสียงอัลไล มีคนมาช่วยใช่ไหม!!? ฮือออหนูอย่าพึ่งอยากตายสิ หนูตายแล้วเจ้จะอ่านอะไร(เอะ?) อ่านนังโทเหรอ ไม่เอานะ...สยอง ฮ่าๆๆ
-
คิดถึงน้องบูม
-
วนเวียนซ้ำซากกับเรื่องส่งคนมาข่มขืนนายเอกเนี่ย จะมีซักครั้งไม๊ ที่นายเอกจะคิดได้ ซ้อนแผน ป้องกันได้ก่อน ไม่ใช่รอเจ้าชาย (ที่หลายเรื่องแม่มเห้ไม่ต่างกะอิคนที่กะลังจะข่มขืน) มาช่วย...
ส่วนอิโท จะมาช่วยตอนนี้คะแนนมุงก็ไม่ได้ดีขึ้นหรอก มันสายไปล่ะ หลังจากรู้ว่าหลามเพื่อนเลิฟมันเห้ขนาดนั้น มันควรจะจัดการขั้นเด็ดขาดแบบที่ไอ้หลามแม่มหายไปจากวงจรชีวิตทั้งคู่เลยมากกว่าที่จะมาตามง้อแบบโง่ๆอยู่ แล้วปล่อยให้เห้มันมีโอกาสมาเล่นกลับ เอาจริง ตั้งแต่เกิดเรื่อง ได้ทำห่านอัลไลบ้างรึยัง ที่เป็นการปกป้องหรือแก้แค้นแทนโม สมองน้อยจริมๆ น้อยตั้งแต่ต้นเรื่องยันตอนนี้ ซักอย่าง ทำเพื่อโมจริงจังซักครั้งเถอะ แต่ละอย่างที่มาพยายามง้อ ง่อยมาก พูดเลอ แบบทำขนาดนั้น ง้อได้แค่นิ เศร้าแพพ... :เฮ้อ:
ไม่ได้หวังน้ำเน่าขนาดที่เด็กเกรียนพระรอง (ที่เชียร์ให้เป็นพระเอก) จะมาช่วยได้ทันอ่ะนะ แต่ให้เป็นบูมสังเกตได้และมาคอยดูกะปั๋วทั้งสองได้ก็ยังดี
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ด่าพระเอกได้สุดทรีนสุดล่ะ ไม่ได้โฉดมากนะ แต่ความคิดน้อย โง่ อึน ง่อย ด๋อย กาก รวมกันแล้ว อิพวกโฉดยังน่าด่าน้อยกว่าอ่ะ 555
เป็น 1 ในน้อยเรื่อง ที่แม่ม โคตรไม่ได้อย่างใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะตามอ่าน ลุ้นให้ปลดอิโทออกจากบทพระเอก :laugh:
รอต่อนะ
-
มันต้องมีคนมาช่วยสิ โทรีบมาช่วยเลยนะ
เร็วๆๆๆๆ
-
ค้างมากกกกกก
-
ถ้าหากว่าโทไม่มาช่วยตอนนี้ก็เฟดหายไปเลยแล้วกัน เพราะว่าไม่เหลืออะไรให้เก็บซากความเป็นพระเอกแล้ว ปกป้องมาก็ช่วยไม่ได้หรอก ถ้าหากว่ามาคนเดียว
การที่โมโดนลากไปข่มขืนด้วยผู้ชาย 4 คนนี้ เรามองว่าคนเขียนพยายามที่จะ
- ต่อยอดความชั่วร้ายเลวทรามของอิหลาม
ได้ผลพลอยได้เป็น
- โททดแทนคืนให้โมได้นิดหน่อย + กับได้ความเป็นพระเอกเพิ่มมานิด
- ถ้าเป็นปกป้องก็คือเปลี่ยนพระเอกเหอะ - จบไปเลยกับโท
- ถ้าเป็นบูมก็คือดีงามค่ะ
ทั้งนี้ทั้งนั้น จะได้ผลอย่างหนึ่งสำหรับโมก็คือ โมจะมีตัวเปรียบเทียบระหว่างการโดนข่มขืนโดยโทกับการกับการโดนข่มขืนโดยไอ้ 4 ตัวนี้ ไม่ใช่ว่าจะชี้ว่าโทไม่ผิดไม่เลวที่ทำกับโม แค่ชี้ให้เห็นเฉยๆ
-
อยากจะโกรธจังงงงง ทำไมตัดอย่างนี้ละคะะะะะะะ แต่ก็โกรธไม่ลง เฮ้อTT โปรเจคสู้ๆจ้าเป็นกำลังใจให้
-
ค้างขนาดนี้ถ้าหายนานอีก........เราต้องร้องไห้แน่ๆเลยยย แค่นี้ก็ปริ่มๆสงสารนะโมมม
-
บรรยายซะหลอนไอ่หลามตามไปด้วยเลย ละนี่ฝีมือมันใช่มั้ย โคตรหลอนนนนน :a5:
โมก็ชะล่าใจไปนะ ไม่น่าเล๊ย
ปล. ร่วมส่งแรงใจปลดโทออกจากพระเอก 555
-
ทำไมไม่ต่อให้จบอ่าาาาาา ค้าง ค้างมากกกกก. :ling1: :ling1: :ling1:
-
ตัดฉับ!!
ง่ะ อยากรู้ต่อแล้วคร่า
-
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
-
เจอเหตุการณ์แบบนี้กะโม เรานึกถึงโทเลยอ่ะ
รีบๆๆๆ มาช่วยน้าาาาาาาา :o12:
-
มีคนมาช่วยแร้วววว
-
โทต้องสโตกเกอร์อยู่แน่ๆ
ขอร้องล่ะ งื้อออออ :o12: :o12:
-
:pig4: :pig4:
-
อีหลามนี่มันน่าจะโดนฆ่าตายๆไป ซะ. ขยะโลกจริงๆ
:katai1:
:z6:
-
ค้างงงงงเติ่งงงเล้ยยยยย แง้ !!!!!
-
กลับมาต่อให้อ่านแล้ว ดีใจน้ำตาจิไหล
แหม่!!!มาตัดตอนแบบนี้มันค้างไปนะ รอลุ้นว่าใครจะมาช่วยนโม
-
ขอบคุณ :)
-
อ่านรวดเดียว 17 ตอน มีความรู้สึกว่าไม่น่าเลย.......
....
....
...
ไม่น่าตัดจบงี้เลย ค้างงงงง 555
รู้งี้รอจบก่อนก็ดี งือออออ~ มาต่อเร็วๆนะคะ รอด้วยอารมณค้างยกกำลังสองร้อย :hao5:
-
ชีวิตโมโคตรอาภัพเลย T_T
เบิกการ์ดพระเอกขี้ม้าขาว1ใบ!!
-
มาอัพตั้งแต่22เพิ่งเห็น. ค้างค๊าาา
-
อยาก-อ่าน-ต่อ !!!
:ling1:
-
มาอัพเถอะนะ.... :3123:
-
เมื่อคืนฝันว่ามาอัพชื่ิอตอนว่าฮีโร่ 55555555555555
เช้ามารีบเปิดดู เอ้อ..ฝันจริงๆด้วย ตลกตัวเอง ก๊ากกกกกกก
-
ค้างมากกกกกกกก
อย่าหายไปนานเลยน้าาาาาา
-
มาต่อเถอะนะะะะ :katai1: :ling1: :z3:
-
สนุกจังงงงงงง อ่านกี่ทีก็ชอบจ้า รอตอนใหม่อยู่ตลอดนะจ๊ะ
ป.ล. เราอ่านซ้ำจนรู้หมดแล้วว่าตอนไหนมีเหตุการณ์อะไรบ้าง สมัครแฟนพันธุ์แท้ได้เลยนะเนี่ย5555
-
มายังๆ
คิดถึงปกป้อง ร้าววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
เพิ่งได้มาอ่าน ค้างสุดๆ โอ๊ยยยยยยยย
-
- 18 -
(part1)
ร้าวไปทั้งตัว ปวดจนไม่อยากขยับ โดยเฉพาะช่วงกลางลำตัว แต่สัมผัสอ่อนนุ่มละกลิ่นหอมๆจากน้ำยาปรับผ้านุ่มช่วยบรรเทาอาการไปได้เยอะ พลิกตัวนิดหน่อยเพื่อหามุมที่ชอบ ก่อนจะซุกหน้าลงไป
ผมยังไม่ตาย...
หรือตายแล้ว? ห้องผมไม่มีอากาศเย็นฉ่ำแถมเตียงและผ้าห่มอุ่นหนาแบบนี้แน่
สมองค่อยๆตื่น แต่ตายังไม่ลืม กลัวว่าพอลืมแล้วสัมผัสและบรรยากาศอบอุ่นรอบตัวจะหายไป พบว่าตนเองอยู่กลางพงหญ้าในซอยเปลี่ยวที่ไร้เสื้อผ้าติดกาย
ผมคงตายแล้วจริงๆ จำได้ลางๆว่าก่อนที่จะหมดสติไป ได้ยินเสียงปืนดังลั่น พวกมันคงเอาปืนยิงหัวผม แล้วทำตามกมลสันดานของพวกมัน
ที่นี่สวรรค์หรือไง? ฮะๆ ตลกตัวเอง คิดอะไรไร้สาระ ทำบาปไปเยอะขนาดนั้นจะมาอยู่บนฟ้าได้ยังไง แถมผมยังไม่ได้แก้แค้นไอ้เหี้ยหลามกับไอ้โทเลย
แล้วผมอยู่ที่ไหน?
เมื่อค่อยๆกระพริบตา ปรือตาขึ้น ก็ได้พบคำตอบ...ห้องนอน...
ห้องนอนใคร? เฟอร์นิเจอร์คุ้นตาเหมือนเคยเห็นมาก่อน ตำแหน่งเตียงที่อยู่ใกล้ระเบียงแบบนี้...
“ตื่นแล้วเหรอ?”
ไอ้โท
ร่างสูงย่างเข้ามาใกล้ ผมเบือนหน้าหนี เสียงฝีเท้าที่เป็นเสียงเฉพาะของผู้สวมใส่สลิปเปอร์ดังเข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งเสียงนั้นหยุดอยู่ข้างกายผม
“เอาข้าวต้มกับยามาให้” เสียงทุ้มที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอดกลับดังใกล้ๆหู “อยากจะหนีออกไปจากทีนี่หรืออะไรก็ได้กูไม่ห้าม แต่ขอให้ร่างกายมึงได้พักฟื้นจนหายดีก่อน”
ผมเงียบ มันก็เงียบ
จนในที่สุดเสียงสลิปเปอร์ที่ลากกับพื้นก็ค่อยๆห่างไกลออกไป ผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง เหม่อมองไปยังผ้าม่านตรงระเบียง จู่ๆก็คัดจมูกคล้ายจะเป็นหวัด แต่ผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่
น้ำตาผมกำลังไหล หมอนสีขาวเปียกชื้นเป็นดวง ไม่รู้ว่าดีใจหรือเสียใจกันแน่ที่ได้เห็นใบหน้าหล่อๆของมัน เรื่องเมื่อคืนต่อจากนั้นเป็นยังไงผมไม่กล้าคิด
อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ยังหายใจ ยังมีโอกาสได้ปลดปล่อยน้ำตากับความอึดอัดที่เกาะกุม มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ผมยกมือมาปิดปาก กล้ำกลืนฝืนทนไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดรอดออกไปแม้ในใจจะกรีดร้องอย่างเจ็บปวดก็ตาม
เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง แต่ผมกลับไม่ได้ยิน ขดตัวเองอยู่ใต้ผ้าห่ม ดวงตาพร่าไปด้วยหยาดน้ำ
“นะโม...”เจ้าของห้องเรียกพร้อมกับความรู้สึกยุบตัวของเตียงนุ่ม
“อะ ออก - ไป “ ผมกลืนก้อนสะอื้นและพูดดังชัด หวังว่ามันคงรู้เรื่อง
ทว่าคนข้างหลังคงไม่เข้าใจภาษาไทย มันถึงได้ตอบปฏิเสธ
“ไม่ไป”
เท่านั้นแหละ ผมปาดน้ำตาแล้วยกตัวขึ้นโดยไม่ดูสารรูปตัวเอง
“โอ๊ย!” สีข้างผมเจ็บแปลบจนต้องเอามือกุม มือหนารีบคว้าตัวผมไว้ทันที
“นอนพักดีๆเถอะ” น้ำเสียงดุไม่ได้ทำให้ผมกลัวเลยสักนิด แต่ด้วยร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวยผมจึงไม่อยากโต้กลับ ลำแขนแกร่งโอบรอบลำตัว ดันให้ผมนอนลงช้าๆ เป็นโอกาสให้ผมได้เห็นว่าชุดนอนที่สวมใส่นั้นตัวใหญ่กว่าจนทำให้ไหล่ตก แขนยาวขายาวเนื้อผ้าดีแบบที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของใคร ส่วนคนตรงหน้าอยู่ในชุดลำลองสบายๆ
ผมเอนลำตัวตาม บอกตรงๆอยากขืนแต่เรี่ยวแรงมันหายไปหมด สีข้างก็ปวดแปลบๆ แม้ใจอยากจะต่อต้านแต่ร่างกายมันไม่ไหวจริงๆ ฝืนไปก็กลายเป็นดันทุรังพาลจะให้เจ็บตัวหนักกว่าเดิมเปล่าๆ
“ไม่ต้องกลัว...กูจะไม่ให้ใครมาทำร้ายมึงอีก” ท่าทีอ่อนโยนนี่มันอะไรกัน เหอะๆ
“เก็บไว้บอกตัวเองเถอะ”
“ขอโทษ...ขอโทษสำหรับทุกๆอย่าง” ไม่พูดเปล่า ไอ้โทมันสวมกอดผมจากด้านหลัง ผมดิ้นทันที แม้ลึกๆในใจจะรู้ว่าอ้อมกอดนี้ไม่ได้น่ากลัวแบบทุกครั้ง “เมื่อคืน...กูกลัวว่าจะเสียมึงไปจริงๆ...ไอ้พวกเหี้ยนั่น!” ท้ายประโยคมันทำเสียงน่ากลัวแบบที่ผมไม่ได้ยินมานานแล้ว
“มึงเสียกูไปนานแล้วโท ตั้งแต่วันนั้น” ไม่ต้องบอกว่าวันไหน เราทั้งคู่ต่างรู้ดี “ปล่อยกูไปไม่ได้หรือไง ให้ไปตามทางของกู” ผมพูดเบาๆ น้ำใสๆรื้นที่ขอบตาอีกครั้ง
เพราะมึงไม่ปล่อยกู...กูถึงได้ทุกข์ทรมานอยู่แบบนี้
“กูไม่ปล่อย ไม่มีวันปล่อย” อ้อมแขนแกร่งกระชับแน่น
“เห็นแก่ตัวไปมั้ยวะ?” ผมถามมัน “ไม่คิดบ้างเหรอว่าการที่มึงไม่ยอมปล่อยกูมันยิ่งทำให้กูเจ็บช้ำมากขึ้นทุกวันๆ”
“กูรักมึง”
ประโยคนี้...อีกแล้ว ครั้งที่2ที่ผมได้ยิน แต่มันต่างจากครั้งแรกที่ผมไม่ได้ใจสั่นหวั่นไหวไปกับคำบอกรักของมันเลย
“ภาพเมื่อคืนมันยังติดตากูอยู่ ถ้ากูไม่วนรถกลับไปมันจะเกิดอะไรขึ้น...” ลมหายใจแผ่วเบารดต้นคอ น่าแปลกที่ผมไม่ได้ขยับหนี
“เสียงปืนเมื่อคืน...” ผมเกริ่นข้อที่สงสัย
“ปืนกูเอง กูพกไว้ใต้เบาะรถตลอด”
ผมตัวสั่นอย่างไม่รู้สาเหตุทันทีที่ได้ยินคำตอบ ถ้าเกิดวันไหนผมทำอะไรไม่ถูกใจขึ้นมามันไม่เอาปืนมายิงเลยเหรอวะ แต่คิดอีกแง่มันก็ดี...ดีกว่าเป็นที่ระบายอารมณ์ทางเพศของมัน
“ไม่ต้องกลัว” มันปลอบประโลม “กูไม่มีวันใช้กับมึงแน่ๆ”
หรือถ้าใช้อาจจะดีกว่า...
“เรื่องเมื่อคืนอย่านึกถึง คิดซะว่าฝันร้ายที่ตื่นมาก็ลืม พวกมันไม่ได้ทำอะไร..ส่วนสภาพพวกมันตอนนี้เป็นยังไงมึงอย่ารู้เลย”
“ตายรึยัง?”
“ยัง” ไอ้โทมันตอบห้วนสั้นและบอกให้ผมเลิกถาม เลิกพูดถึง นอนพักผ่อนให้ร่างกายแข็งแรงเหมือนเดิม
จากนั้นมันก็ถือวิสาสะนอนกอดผมอยู่ข้างๆ โดยที่ตัวผมหันหลังตะแคงให้มันเหมือนเดิม ไม่มีการคุกคามใดๆทั้งสิ้น แต่ผมก็ไม่ไว้ใจมันอยู่ดี
ก็มือคู่นี้ไม่ใช่หรอที่ทำร้ายผมไม่ต่างจากไอ้สัตว์เดรัจฉาน 4 ตัวนั่น
บอกให้กูลืม คิดว่าเรื่องแบบนี้มันลืมกันได้ง่ายๆหรือไง ไม่ได้โดนกระทำแบบกูซ้ำแล้วซ้ำเล่า มึงเป็นฝ่ายกระทำมึงก็พูดได้
สิ่งที่ผมโดนกระทำจากไอ้เหี้ย 4 ตัวนั่นกับไอ้โทมันต่างกันตรงไหน?
Next Chapter >> - 18 - (part2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3303017#msg3303017)
สวัสดีปีใหม่ค่าาาาาาาาา
ช้าไปมะ ? ไม่หรอกเนอะ อิอิ
ขอให้ปีนี้มีแต่สิ่งดีๆ อะไรที่มันแย่ก็ทิ้งไว้ในปีเก่า แล้วหันมาเริ่มต้นใหม่กันนะคะ
รักนักอ่านทุกคน ขอให้มีความสุขตลอดปีค่าาา ^_________^
อีกอย่างหนึ่งเลยคือต้องขอขอบคุณที่ทำให้เรื่องนี้ได้ร่วมเข้าชิงรางวัลสาขานิยายดองเค็มแห่งปีด้วยนะคะ เอิ๊กๆ ชอบมารู้ตอนเค้าปิดโหวตกันไปเรียบร้อยแล้ว ขอบพระคุณที่ยังไม่ลืมเรื่องนี้กันค่ะ /กราบแบบไม่แบมือ
-
ตอนสั้นมากกกกก
และ อิโท กรุณาทำตัวดีๆกับนะโมด้วย lol
-
ขอบคุณคะที่มาอัพ...อย่าหายไปนานนะคะ
-
ขึ้นปีใหม่แล้วน้า
-
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
เรารออ่านรวดเดียว :กอด1:
-
หายอีกแล้ว. มาต่อหน่อยค่ะ. อยากอ่านมาก. คงอีกนานกว่าจะเข้าใจกัน
-
รอๆๆๆ :3123:
-
เห็นใจโททีีพยายามแก้ตัวแก้ไขอะไรก้อแล้วแต่ แต่..เห็นใจนะโมมากกว่า
-
เดี๋ยวน้าาาา ตาฝาดหรือเปล่า ขอทำใจสักครู่ ในที่สุดก็มาต่อแล้วดีใจมากกกกกกกกกกกกที่สุด
.........
คือเรากำลังอินเลยอ่า มาสั้นมาก ตอนรู้ว่ามาต่อนี่คือดีใจมาก แต่พอขึ้นให้ติดตามตอนต่อไปนี่คือแบบเสียใจมากเลยฮื้อๆๆๆ แงงงงงงง มาต่อไวๆนะคะ ชอบเรื่องนี้มากเลย น้อยเรื่องที่เราจะชอบเรื่องดราม่านะบอกเลย สนุกมากค่ะ
-
กลับมาแล้ววว คิดถึงจังเลยย
-
น่าจะใกล้จบแล้วเนอะๆๆ
-
:pig4: :mew1:
-
ก็ยังติดตามกันต่อไปแม้ใจจะขาด :katai4:
-
รอ รอ รอ รอ รอ
-
จะติดตามต่อไปครับ
-
ตามอ่านทันแล้ววว รอๆ ตอนต่อไป
-
รออ่านอยู่คะ
-
รอตอนต่อไป
คิดถึงนะโมมากๆเลย
-
- 18 -
(part2)
“ไอ้เตี้ย”
“ไอ้เตี้ยยยย ตื่นนน”
ไม่ได้มาแค่เสียง แม่งเล่นเขย่าตัวผมซะร้าวไปทั้งตัว จำใจต้องลืมตาขึ้นมามองไอ้คนปลุกที่ไร้มารยาทกับคนป่วยอย่างไอ้บูม
อันที่จริงไม่ต้องลืมตาก็รู้ว่าเป็นมัน ซึ่งไอ้บูมไม่ได้มาคนเดียว คนหัวฟูตัวสูงอย่างกับเสาไฟฟ้าก็มาด้วยแหะ
“สาดด เขย่าทำไม กูเจ็บ”
“เออๆ ลืมว่ะ โทษที” ไอ้บูมขอโทษลวกๆ ก่อนจะนั่งลงบนเตียง “เป็นไงบ้างมึง เจ็บไหมวะ?”
“ก็ปวดๆ” ผมนิ่วหน้าพลางกุมท้องตรงจุดที่โดนต่อยเพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมา “พวกมึงมาได้ไงเนี่ย” แน่นอนว่าคำถามนี้ไม่ได้ถามแค่ไอ้บูม แต่รวมไปถึงไอ้จ๊อบด้วย
“พวกกูใช้ประตูของโดราเอมอนมา”
“เหรอ แล้วโดเรมอนไปไหน”
“อยู่มิดเดิ้ลเอิร์ธ” ไอ้จ๊อบตอบหน้าตาย “กำลังไปไล่เสกคาถาอะวาดาเคดาฟราใส่พวกที่มันทำร้ายมึงอยู่”
เอ่อออออ พวกมึงมาสร้างความเครียดให้กูใช่มั้ย อย่าไปบอกใครนะครับว่าผมรู้จักพวกมัน
“ดูทำหน้าอย่างกับหมาตัวเมียเมนส์ไม่มา” เปรียบเทียบแบบนี้เหยียบหน้ากูเลยเหอะไอ้บูม
“เอาดีๆ” ทำเสียงเข้มให้รู้ว่าควรเข้าโหมดจริงจังได้ละ
“ไอ้โทพามา มันเล่าให้พวกกูฟังหมดแล้ว” ไอ้จ๊อบตอบ “ส่วนตอนนี้มันไปซื้อของกินให้มึงอยู่”
ผมหันไปมองนาฬิกา ข้างนอกคงมืดแล้วสินะ
“มึงเลิกไปทำงานร้านกุ้งเต้นเหอะว่ะ อันตรายชิบหาย ทางเปลี่ยวจนกูไม่กล้าเดินเลย” ไอ้บูมเสริม มองหน้าผม ผมรู้ว่ามันหวังดี แต่ถ้าผมไม่ทำงานแล้วจะเอาเงินที่ไหนใช้ แถมเฮียโกวก็เป็นผู้มีพระคุณกับผม ให้สวัสดิการดีขนาดนี้ ค่าจ้างก็งาม หาได้ที่ไหนอีก
“กูว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่ร้านกุ้งเต้น มันอยู่ที่ไอ้เหี้ยหลามมากว่า” ผมหันไปมองคนพูดแล้วพยักหน้าอย่างเห็นด้วย นานๆ ทีไอ้จ๊อบจะพูดมีสาระ
นี่แสดงว่ารู้สันดานที่แท้จริงของไอ้เหี้ยหลามแล้วใช่มั้ย มันคงรู้ว่าผมสงสัยเลยชิงพูดออกมาก่อนที่ผมจะได้อ้าปากถาม
“กูว่าในกลุ่มพวกเราแปลกๆ ไปก่อนที่มึงจะถูกแฉว่าขายตัวในเว็บเกย์อีกไอ้โม คือมันเป็นบรรรยากาศอึดอัด ซึ่งกูไม่ชอบมากๆ แต่แม่งเอ๊ยยย ไม่มีใครเล่าอะไรให้กูฟังสักอย่าง” จ๊อบมันว่า “ตอนนั้นในห้องน้ำกูไม่เชื่อเท่าไหร่หรอกนะว่ามึงจะสิ้นคิดไปขายตัวน่ะ”
ฟังถึงตรงนี้ผมนี่น้ำตาซึมเลยครับ อย่างน้อยมันก็คิดได้
“ให้กูทำไงได้วะ ก็ได้แต่เงียบๆ เก็บข้อมูล” ตามนิสัยมันเลยครับ ไม่พูดมาก ไม่โตกตาก แอบแดกเงียบๆเหมือนสาวๆ ของมันไง
“วันนั้นกูบังเอิญไปเห็นไอ้โททะเลาะกับไอ้หลาม เสียงดังสัด ไอ้โทโมโหมากอย่างกับจะฆ่าไอ้หลามให้ตายตรงนั้น กูกำลังจะเข้าไปห้าม ไอ้หลามแม่งจู่ๆก็บอกว่ารักไอ้โทแล้วก็จะจูบไอ้โททันที กูอึ้งไปเลยนาทีนั้น”
ผมกับบูมนั่งฟังเงียบๆ คนเล่าไม่ได้พูดถึงสิ่งที่โททำกับผมก่อนหน้านั้นเลย แสดงว่ามันยังรู้ไม่หมด
ดีแล้ว...
“อึ้งแล้วไงต่อ?”
“อย่าเร่งดิวะ สัด กูยังงงไม่หายเนี่ย แม่งไอ้หลามไปรักไอ้โทตอนไหน กูยังเห็นมันฟันหญิงไปเรื่อย” ท่าทางแววตาของมันคงอึ้งจริงๆ และอึ้งในแบบที่รับไม่ได้ซะด้วย...
“มึงก็ฟันหญิงไปเรื่อย”
“เปล่า กูแค่สอนวิชากายวิภาคให้สาวๆ” ไอ้บูมกำลังจะเถียงต่อ แต่คนพูดขัดขึ้นมาก่อน “มึงจะฟังต่อมั้ย?”
“ครับๆ ฟังต่อครับ”
“พอกูอึ้งเสร็จ ไอ้โทแม่งถีบไอ้หลามกระเด็นเลยเว้ย แล้วมันพูดว่าไงรู้มั้ย?”
ผมกับไอ้บูมนิ่ง รอลุ้นว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ
“ไอ้โทพูดว่า ‘กูรักนะโม อย่าเสือกมายุ่งกับคนที่กูรักอีก ไม่งั้นจะหาว่ากูไม่เตือน’ …” ไอ้จ๊อบหันหน้ามาทางผม มองลึกเข้าไปในดวงตา
“...”
ผมเงียบ ไม่พูดอะไรทั้งนั้น นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ไอ้หลามโดนไอ้โทกับจ๊อบห่างเหินสินะ
“รู้มั้ยว่าตอนนั้นกูโกรธมาก” ไอ้จ๊อบพูดต่อ
“รับไม่ได้...ที่เพื่อนเป็นเกย์เหรอ” ไอ้บูมถามเสียงเบาจนเกือบจะไม่ได้ยิน
“กูรับไม่ได้...”
สิ้นคำทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
“กูรับไม่ได้ที่พวกมึงไม่ยอมบอกเหี้ยไรกูเลย ต้องให้กูมารู้ด้วยตัวเองเนี่ยไอ้สัด” เท่านั้นล่ะครับ ไอ้บูมเงยหน้า ตาเป็นประกาย
“โอ๋ๆ น้องฟูของพี่ ไม่งอน ไม่น้อยใจนะจ๊ะ เดี๋ยวพวกพี่จะเล่าให้ฟังทุกอย่างเลย” ได้ทีไอ้บูมรีบลูบหัวคนผมฟูเลยครับ
“สัด ถ้าพวกมึงคิดว่ากูรังเกียจเกย์ กูคงไม่คบกับไอ้โทมาจนถึงตอนนี้หรอก” ไอ้จ๊อบขมวดคิ้ว “คนเหี้ยไรเก๊กชิบหาย จะตายมั้ยแค่ทำดีกับไอ้เตี้ยนี่ เอาแต่ปากแข็งอยู่ได้ กลัวเสียเพื่อน เสียห่าเหวไรไม่รู้”
“มึงรู้?” ผมไม่ได้ถาม โน่น ไอ้บูมต่างหาก
“เออ แสดงออกชัดเจนขนาดนั้นใครไม่รู้ก็ควายแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” ไอ้บูมหัวเราะลั่น แม่งเหลือบหางตามาทางผมนิดๆด้วย “เอาน่ะ ความรักของแต่ละคนมันแสดงออกไม่เหมือนกัน”
ยอมรับว่าการที่พวกมัน 2 ตัวขึ้นมานั่งคุยเล่น ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาก แต่พอวกมาเรื่องไอ้โทกลับทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบ พาลเอาไม่อยากจะคุยกับพวกมันซะดื้อๆ
“เรื่องโทรศัพท์เดี๋ยวกูเก็บเงินใช้คืนให้” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“เห้ย ไม่ต้องหรอก เครื่องละไม่กี่พัน แค่มึงรอดปลอดภัยได้กูก็ดีใจแล้ว”
“งั้นกูขอเครื่องนึงดิ” ไอ้จ๊อบแทรก
“อย่างมึงเอาซองจดหมายไปแทนละกัน ติดต่อได้เหมือนกัน”
“ขอบใจแต่ไม่ต้องดีกว่า อันที่จริง...คบกับพวกมึงก็ไม่เลวนะ”
คนหัวฟูยิ้มกว้าง
“แต่เหี้ยเลย! ฮ่าๆๆๆๆๆ”
พวกเรา 3 คนนั่งคุยเล่นกันได้สักพัก เสียงประตูก็เปิดเข้ามา คาดว่าคงเป็นคนที่ไปซื้อข้าวมานั่นแหละ ไอ้โทไม่ได้เข้ามาตามในห้อง มันเรียกไอ้จ๊อบออกไป สักพักมันก็ถือข้าวต้มและก๋วยเตี๋ยวเข้ามา ที่แขนมันหนีบโต๊ะพับแบบเล็กๆไว้ พอวางทั้ง 2 ชามแล้ว จึงกางโต๊ะลงข้างๆเตียงฝั่งที่ผมนอน หยิบเก้าอี้ทำงานหน้าทีวีมานั่งแล้วเริ่มแดก
“อ่าวแล้วของกูอ่ะ?” ไอ้บูมถาม
“ไปหยิบเองดิวะ”
ไอ้บูมเบะปาก แต่ก็ลุกไปหยิบเอง พร้อมกับน้ำมาอีก 2 แก้ว
“แล้วแก้วน้ำกูล่ะ?”
“ไปหยิบเองดิวะ”
มันย้อนครับ ไอ้จ๊อบเหวอเลย 555555
ผมเห็นข้าวผัดต้มยำกุ้งของไอ้บูมแล้วเกิดอาการน้ำลายสอเลยครับ หอมมากๆ แล้วทำไมของผมแม่งมีแต่น้ำข้าวเหลวๆว่ะเนี่ยย
“ไม่ต้องเลย คนไม่สบาย จะแดกแบบคนปกติได้ยังไง กินเสร็จแล้วเดี๋ยวกินยาด้วย” แม่งรีบเถิบจานข้าวหนีผมเลยครับพอผมจะแอบจิ๊กปลาหมึกของมัน
โต๊ะเล็กๆ แต่อัดแน่นไปด้วย 3 จาน 3 ชีวิตที่นั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย คุยกันเสียงดังจนลืมไปว่ายังมีอีกบุคคลที่กินข้าวคนเดียวเงียบๆ ตรงโต๊ะรับแขก
ดีแล้ว ให้ผมกินข้าวพร้อมหน้ามันคงกินไม่ลง
อีกอย่าง...โต๊ะคงไม่พอวางจานที่ 4 แล้วด้วย
หลังจากกินเสร็จผมก็ต้องกินยาตามระเบียบ แต่ที่ไม่เป็นระเบียบคือไอ้ 2 ตัวที่สาละวนช่วยกันทายาตรงแผลฟกช้ำหลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ
“โอ๊ย!” ร้องรอบที่เก้าร้อยห้าสิบหก “พวกมึงจะให้กูหายไวๆ หรือจะช่วยให้รอยช้ำมันมากกว่าเดิมวะ”
“โทษๆ”
“เอามานี่ กูทาเองดีกว่า”
“โอเค งั้นเดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อน” ไอ้บูมว่าก่อนจะเดินออกไป
“เออเดี๋ยวคืนนี้กูกับไอ้บูมนอนด้วย” คนตัวสูงบอกขณะที่เปลี่ยนช่องทีวีหาซีรีย์เกาหลี หน้าอย่างมันมีอยู่สาเหตุเดียวที่ดู เพราะต้องการเลียนแบบพระเอกไปป้อสาว มันบอกเคล็ดลับเมื่อกี้ตอนที่ไอ้บูมถามถึง
ผมไม่ได้ตอบรับอะไร แค่รู้สึกดีที่อย่างน้อยคืนนี้ไม่ต้องอยู่ในห้องกับไอ้โท 2 คน
“เป็นบุญของกูจริงๆ ที่ได้มายลโฉมห้องมัน อยู่ๆตอนเย็นไอ้โทบอกให้กูกับไอ้บูมเก็บเสื้อผ้ามานอนคอนโดมัน ตอนแรกกูก็งง แต่พอเห็นมึงกูกระจ่างเลย”
ปล่อยให้หัวฟูพล่ามไปครับ ผมทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น ยุ่งอยู่กับการทายาที่พุงตัวเอง
สักพักไอ้บูมก็เข้ามา ถือผ้าขนหนูผืนเล็กขยี้หัวตัวเองไปด้วย จากนั้นไอ้จ๊อบก็ไปอาบน้ำต่อ ซึ่งมันใช้เวลาไม่ถึง 3 นาที
“นี่มึงอาบหรือวิ่งผ่าน?” ผมถาม
“มึงนอนริมเลยนะสัดฟู” ไอ้บูมยี้อย่างเห็นได้ชัด
คืนนี้เตียงกว่างคงต้องทำหน้าที่หนักหน่อย เพราะแบกรับน้ำหนักผู้ชายถึง 3 คนด้วยกัน โดยเฉพาะไอ้ฟู ที่ขามันเกือบยื่นเลยออกไปนอกเตียง ส่วนผมเหรอ...เหลือให้เตะบอลยังได้เลย (แล้วจะเล่นตัวเองทำไมวะเนี่ย)
“เฮ้ยๆ ลุกขึ้นมาถ่ายรูปกับกูหน่อย” ไอ้บูมสะกิดเรียก ผมยังนอนไม่หลับหรอกครับ ยังไม่ถึงเวลานอน ไอ้จ๊อบก็คงคุยอยู่กับสาวๆ ในไลน์
“1 2 3 แชะ นอนต่อๆ ไม่มีไรละ”
“มึงจะลงเฟซหรอ?”
“เออ”
“ไหน กูหล่อยัง เอารูปมาดูดิ๊” ไอ้จ๊อบกระเด้งตัวขึ้นมาทันที แม่งห่วงภาพพจน์ตัวเอง กลัวไม่หล่อ รูปไหนมันหน้าเหี้ยหรือไม่ถูกใจมัน มันจะรีบลบแท็กออกเลยครับ
“เออ ผ่าน”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เป็นเจ้าของห้องที่เปิดประตูเข้ามา นี่พวกเรา 3 คนอยู่ในสถานะที่เจ้าของห้องต้องเคาะประตูเพื่อขออนุญาตเข้าห้องตัวเองแล้วหรอวะ
“พรุ่งนี้เมคอัพคลาสอาจารย์ดนัยตอน 9 โมง”
“เหี้ย กูลืมไปเลย”
เมคอัพในทีนี้ไม่ได้หมายถึงการแต่งหน้านะครับ แต่หมายถึงการเรียนชดเชย ซึ่งเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากๆ
ใบหน้าได้รูปหันมาทางผมเพียงชั่วครู่ ก่อนจะปิดประตูออกจากห้องไป
Next Chapter >> - 19 - (part1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3322521#msg3322521)
เฮง เฮง เฮง ต้อนรับวันตรุษจีนนะค้าบบบ
:mc4: :mc4: :mc4:
ครบรอบ3ปีนิยายเรื่อง When we call it 'LOVE' ... ด้วย เย้ๆ จุดพลุๆ
ไม่อยากสัญญา แต่จะพยายามให้จบในปีนี้นะคะ คือเอาจริงๆเรื่องมันก็ดำเนินมาไกลแล้วนะ
ก็ตามหลักนิยายทั่วไป พระเอกง้อนายเอก 55555555555555555555
ถ้าแพรทำผิดพลาด เขียนไม่ถูกใจ ต้องขออภัยด้วยนะคะ
แพรรู้สึกเลยว่าเรื่องนี้แพรเขียนได้แย่มาก แต่ยังมีคนเฝ้าอ่านและรอคอย ทำให้ทิ้งเรื่องนี้ไม่ลงจริงๆ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามและรอคอยเสมอมาค่ะ
-
o22 ตกใจนึกว่าตาฝาด
ไปอ่านก่อน...
ปอลิง... คนอินด่าพระเอกกันลืมทางกลับบ้านขนาดนี้ เขียนไม่ห่วยหรอกค่ะ (ไม่ได้ประชดนะคะ นี่จริงจัง) เขียนต่อดีแล้วค่ะ
ปอลิง 2... เราชอบที่นู๋โมยังไม่ได้เห็นหน้าโทแล้วใจเต้น อยู่เกิดรักชอบโดยไร้สาเหตุ (เป็นกันเยอะหลังโดนข่มขืน) คือคนมันเจ็บอ่ะ คือจำ เอาจริงต่อให้ตอนหลังทำดีแค่ไหน มันลืมไม่ได้หรอก แล้วโทคือไม่ใช่พลาดทีเดียวแล้วหายโง่ ช่วงแรกนางโง่แล้วโง่อีกโง่ซ้ำโง่ซากโง่งมงายทำเลวอยู่นาน จะให้มารักกันง่ายๆ คือมันไม่ใช่ สำหรับเรา คงต้องดูกันยาวๆไปเป็นปีๆ หรือต้องมีเหตุการณ์ที่เสียสละตัวเองแบบเฉียดตาย อาจจะอภัยให้ (แต่ไม่ได้หมายความว่าใจอ่อนเลยนะ) คิดว่าอย่างนี้สมจริงมากกว่า บางเรื่องที่หลังทำร้ายและข่มขืนพระเอกยังไม่ทันจะดีด้วยเลย อินายเอกนี่เขินล่วงหน้าไปซะแระ ถถถ
-
ได้โปรดดดดดดดดดด อย่าทิ้งเรื่องนี้เลยค่าาาา :call: :call: :call:
ตอนนี้ก็นะ เข้าใจนะโมล่ะว่าเข็ดขยาดมามากขนาดไหน ดื้อมากๆระวังผีโทตามติด 24 ชม.เน้อ :laugh:
-
รอคอยอยู่เสมอ แค่มาต่อก็ดีใจแล้ว :z1: :sad11: :L2:
-
อดทนนะโทนะ
รอนะโมรักนะ
ปลื้มจิตปลื้มใจ มาต่อแล้ววว
:katai2-1:
-
:mew2:
อยากบอกว่าไม่เคยลืมโทกับนะโมเลยนะ
ในที่สุดเธอก็มา ปริ่มมากค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รอก่อนนะโท
-
ในที่สุดก็มา ดีใจอ่ะ :impress2:
อย่าทิ้งเรื่องนี้เลยค่ะ เรารักนะโม
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านชื่อนิยายสองรอบ จึงมั่นใจไว่าไม่ได้ตาฝาด
อัพเสียที 5555
นานจนลืมไปแล้วว่า โท คือ ใคร
เกือบจะต้องย้อนไปอ่านทวนใหม่เสียแล้ว 5555
-
สงสารโท
นะโมงี่เง้าอ่ะ ไม่แยกแยะเลย
รู้ความจริงแล้วแท้ๆ
-
:man1: มาต่อและ รอมาอีกนะ :call: เฮงๆๆ รวยๆๆ วันตรุษจีน
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ย้อนกลับไปอ่านใหม่แทบทุกรอบที่อัพเลย555555555
จะได้อินๆๆ ขี้ลืมมากไม่งั้นงง :serius2: :serius2:
ความสัมพันจะเป็นไงต่อน้ออ กะลังจะไปในทางที่ดีแล้วใช่มั้ยย รอน้าา :heaven :heaven
อยากเห็นตอนหวานๆของนะโมกะโทบ้างอะฮือออ :hao5: :hao5:
รอเลยย สุขสันต์วันตรุษจีนย้อนหลังนะคะรวยๆเฮงๆจ้า :mc4:
-
นะโมทำดีแล้วนะลูก อย่าใจอ่อนง่ายๆ ถึงมันจะหล่อจะรวยก็เถอะ
-
:mc4:
-
ต้องย้อนทวนตอนเก่ากันเลยทีเดียว
มีเพื่อนดี ๆ จำนวนน้อย ๆ ดีกว่ามีเพื่อนเยอะแต่เลวเนอะ
-
ป๊ะๆๆๆๆ มาอัพแย้วววว ดีใจมากจ้าาาา
...
จะสงสารพระเอกมันก็ใช่นะ แต่พอคิดถึงที่นางทำกับนายเอกแล้วรู้สึกว่า อยากให้อยู่อารมณ์อย่างนี้ไปนานๆ55555 ให้นางง้อจนเหนื่อยเลยจ้าาาา นี่คือถ้านายเอกยอมง่ายๆนะ เราจะโกรธมากมาย5555555555(ง่ายๆคือหมั่นไส้อิตาขี้เก๊ก กร๊ากๆๆ)
ขอบคุณค่ะที่กลับมาต่อ อย่าหายไปนานนะ แค่นี้เราก็ต้องย้อนอ่านใหม่แย้ววว55555 สนุกมากค่า
-
:mew1:โอ้โหดีใจมากที่คนเขียนมาต่อให้เหมือนได้ทองเส้นโตเลย5555 ติดตามค่ะ อย่าพึ่งทิ้งนิยายเรื่องนี้นะคะ
-
นี้เราตามอ่านมาสามปีแล้วเหรอนี้ ไวมากก 5555 รีบๆมาต่อนะพี่แพร
-
เราว่าเรื่องนี้เขียนได้ดีมากๆเลยนะคะ เป็นหนึ่งในเรื่องที่พล็อตพระเอกทำร้ายนายเอกที่เรียกได้ว่า ดีที่สุดและสมเหตุสมผลที่สุดเลย
นิยายพระเอกเลวทุกเรื่องควรจะเอาแนวทางเรื่องนี้เป็นแบบอย่าง
เราตามหามานานมากแล้วกว่าจะเจอเรื่องที่เขียนให้นายเอกมีปฏิกริยาปกติดีมีสติแบบนะโมหลังถูกทำร้าย
ส่วนใหญ่จะเจอแต่นายเอกแนว Stockholm Syndrome ที่หลงรักคนที่ข่มขืนแบบไม่มีเหตุผล คนเขียนมักง่ายยัดเยียดให้รีบรักพระเอกเร็วๆแบบไม่ทันจะลงทุนง้ออะไรเลย อ่านแล้วอึดอัดค่ะ
รู้สึกว่านิยายหรือฟิคแบบนั้นควรหมดยุคไปได้แล้ว
ดีใจที่กลับมาเขียนต่อนะคะ เรารอได้ ไม่ว่าจะยาวกี่บท จนกว่าโทจะพิสูจน์ให้นะโมเห็นว่าตัวเองดีพอ เราชอบที่นะโมรู้จักคุณค่าในตัวเอง รักตัวเองมากพอที่จะใช้ความระมัดระวังและสติ ไม่หลงไปกับหน้าตา ความรวย คำบอกรักง่ายๆ ที่เป็นแค่คำพูดและยังไม่เห็นที่การกระทำ เหมือนนายเอกไร้สติทั่วไปที่เป็นแค่ภาพสะท้อนของความเพ้อฝันของเด็กสาวไม่รู้จักโลก สำหรับเรา สิ่งนี้มันทำให้เรารู้สึกว่านะโมมีตัวตนจริงๆ
และทำให้นิยายเรื่องนี้ดีมากๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
อ่านรวดเดียว 18 ตอนเลย สนุกมากค่ะ นะโมเข้มแข็งมากดีแล้วที่ไม่อภัยให้โทง่ายๆ o13
-
ดีใจมากที่มาอัพ ได้อ่านต่อแล้ว เย่!!!!!!
-
สุดยอดมากขอบคุณคนแต่งที่อึดแต่งไปเลื่อยๆๆไม่ทิ้งกันขอให้แต่งให้จบนะครับ
-
ขอบคุณ :)
-
งือออสัญญานะคนแต่งว่าจะมาแต่งจนจบ
คดีอิหลามยังไม่จบ นางต้องมาทำอะไรอีกแน่เลย
ส่วนนะโมอย่าเพิ่งอภัยให้โทง่ายๆนะเหวยเจ็บแล้วต้องจำเน้อ
-
นึกว่าตาฝาดจริงจัง 5555555
รออยู่น้าาา มาช้าก็ได้แต่ยังไงขอให้มา
จริงๆเราก็เชียร์โทอยู่ ถึงจะเคยทำไม่ดียังไง
แต่ยังหาออร่าพระเอกของปกป้องไม่เจอ
แสนดีจนเป็นพระรอง ให้โทเป็นพระเอกอ่ะดีละ
นี่คือหรือไม่ได้อ่านนาน จนลืมความเลวที่โทเคยทำไว้ 555
-
มาแล้ว ๆ ๆ อย่าทิ้งเรื่องนี้เลยยย
โมน่ารักจะตายยยย
-
น้ำตาจิไหล ดีใจมากเลยมาต่อแล้วรอคอยมาตลอด :monkeysad:
-
นิสัยผู้ชายก็อย่างนี้แหละ รู้ว่าตัวเองทำผิดแต่ก็จะเอาแต่ใจ
ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ถ้าอีกฝ่ายจิตแข็งไม่พอ ก็ถูกหว่านล้อมให้อ่อนตาม
ความรักกับความเลวมันคนละเรื่อง คิดว่าความผิดตัวเองเล็กน้อยสินะ
ถึงกล้ารั้งไว้ ถ้านะโมรู้สึกว่าโทไม่ต่างอะไรกับพวกนั้นจริง ๆ
ก็คงต้องใช้เวลาอีกนานเลยแหละ
:z10:
-
:hao5:
-
ทำใจยากจะตายนี่ไม่ได้เชียร์ให้รักกันหรืออะไร แต่อีกสองคนอ่ะ สนใจเพื่อนหน่อย เจ้าของห้องไร้ตัวตนมาก
-
เย้!!! มาแล้ว!! :mc4:
-
ดีลูกดี อย่าไปยอมให้โทมันง่ายๆ
จริงอย่างที่โมคิด สี่คนนั้นกับโทก็ไม่ต่างกัน
แค่เพราะโทรักโมมันไม่ใช่เหตุผล..
อย่าไปยอมมันลูกก 555555555
#ทีมนโม
:katai2-1:
-
เกือบจะเป็นนิยายรายเดือนอยู่แล้วนะนี่ :hao5:
แต่นิยายเรื่องนี้ 3 ปีแล้วเหรอ ไวจัง คนรออ่านก็อึดเหมือนกันนะ :hao7:
-
พระเอกอยู่ไหนฟร่ะ!!ทำไมไม่มาช่วยนายเอก T^T
-
เพิ่งเข้ามา อ่าน สนุกมว้ากก คนเขียนอย่าหายน้าาาา :impress2:
-
คนที่ถูกลืม บางทีก็สงสารพระเอกเบาๆ
ขอบคุณค่ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:รอตอต่อไปปป :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนต่อไปรีบมาน้า~
-
มาต่อเร้วๆน้าาาาาาา
สนุดมากเลย
ตอนแรก ไม่ไช่สิ ต้องพุดว่าเกือบทุกตอนเว้นแต่ตอนที่โทเริ่มน่าสงสาร
คือเราเกลียดนางมาก55555555
อยากปารองเท้าใส่น่านาง โทคลเฬวห์ :hao5:
-
ตามอ่านอยู่ตลอดนะคะตั้งแต่แรก ๆ สู้ ๆ เข้านะคะไรต์
-
กลับมาอัพแล้ว :katai2-1:
ตอนนี้ก็เป็นช่วงพระเอกง้อนายเอกสินะครับ 55
เป็นโมเม้นที่ต้องดูว่าคนเขียนจะใจอ่อนกับลูกรัก(พระเอก) แค่ไหน
ใจอ่อนเร็วก็แฮปปี้ ดี๊ด๊าเร็ว ใจอ่อนช้าเดี๋ยวสักพักก็จะโดนถามว่าใจอ่อนซักทีเหอะ
ปกติคืออยากถามนะแล้วตอนมันทำแ_งไม่คิดเหรอวะ
มันเป็นเรื่องปกติแล้วที่จะโดนเกลียดขนาดนี้ คือถ้าในนิยาย skip ช่วงเวลาง้อไปเกินห้าหกปีนี่ก็ไม่แปลกใจ
สำหรับเราการง้อแค่แป๊บๆ แล้วหายมันคือง่ายไปป่าววะ !!
อินมากเกินไป ขออภัยครับ 55 รอคนเขียนมาต่ออย่างสงบและสันติ :man1:
-
อ๊ากกกก ก ก ก ก บรรยากาศช่างมาคุจริงๆ ยังดีนะมี้พื่อนๆอีกมาช่วยสร้างสัน :katai1:
เอาจริงๆเราก็แอบสงสารโทนะ คือคนที่เรารักก็เกลียดไม่อยากเห็นหน้าเรา แถมเพื่อนมันยังจะหักเหลี่ยมโหดบอกรักกันอีก
มาต่อไวๆนะค่ะ อย่าปล่อยให้รอนายเลยน้าาาาา พรีสสสสส :call:
-
คำเตือน : 3P นะคะ Threesome ความรักแบบ3คนค่ะ
ตอนนี้มีฉากที่ไม่เหมาะสมกับเยาวชน
หากไม่ชอบกดข้ามได้เลยจ้า ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัก
We do it all over again … (1)
[BOOM’s said]
“เอาหล่อๆ แต่ไม่ต้องหล่อมากนะครับ” พี่ก๊าซบอกกับช่างตัดผมแล้วยิ้มโชว์เขี้ยวเล็กๆ ทำเอาพี่ที่เป็นช่างตัดผมถึงกับละลาย
“ได้เลยฮ๊าน้องก๊าซ รอแป๊บบบบเดียวเท่านั้น เดี๋ยวเจ๊จัดให้”
ณ ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในร้านตัดผมชื่อดังย่านใจกลางเมือง โดยมีผู้คุมนำตัวผมมาไว้ที่นี่คอยส่งยิ้มผ่านกระจกอยู่ด้านหลัง ผมอยากจะประท้วงแต่ทำไม่ได้ในเมื่อเสียงออกมาเป็นเอกฉันท์ 2 ต่อ 1 เสียง ให้ตายเหอะ มาดภาพลักษณ์เซอร์ๆของผมจะจบลงวันนี้แหละ
‘พี่แม่งไม่เข้าใจว่ะ มันเป็นสไตล์อ่ะ ยูโน๊วว?’
‘เออ พี่ไม่เข้าใจ ไอ้ก๊าซ พรุ่งนี้มึงพาบูมไปร้านประจำเลยนะ ถ้าขัดขืนก็ปล้ำกลางร้านแม่ง’
‘แล้วมึงไม่ไปด้วยเหรอวะ?’ ร่างสูงหันไปถามอีกฝ่าย
‘กูต้องพาแม่ไปโรงบาลว่ะ’
เสียงกรรไกรฉับๆบนหัว บางทีก็มีเสียงแบตเตอรี่ไถทำเอาผมไม่กล้าลืมตา บอกให้หันซ้ายขวาก็หันอย่างง่ายดาย กว่าจะได้ลืมตาอีกทีก็นู้นแหละ ตอนได้ยินเสียงเจ๊เค้าบอกว่าให้ลืมตาได้แล้ว
“อุ๊ยย น่ากิน เอ๊ย น่ารักจังเลย” เจ๊พูดพร้อมกับเอามือมาปัดๆ เศษผมตามตัว แต่มันชักจะแปลกๆเหมือนลูบไล้มากกว่า
“เจ๊รี่พอแค่นั้นแหละครับ” พี่ก๊าซดึงตัวผมออกมา “คนนี้ผมหวง”
“แหม่ นิดๆหน่อยเอง”
ผมมองตัวเองในกระจก โอโห ใครว่ะ โคตรหล่อเลย ดารา เน็ตไอดอลรึเปล่าเนี่ยยยย ผมไม่ได้หลงตัวเองจริงๆนะครับ ผมแค่พูดไปตามความจริงจากสิ่งที่เห็น
รู้งี้ตัดผมตั้งนานแล้ว ไม่ปล่อยให้ไอ้โมมันตามด่าผมว่าซกมกหรอก
หลังจากที่พี่ก๊าซจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว ก็พาผมไปซื้อชุดนักศึกษาใหม่ทั้งหมด
“จะเปลี่ยนลุค ก็ต้องเปลี่ยนทั้งตัวสิครับ ทรงผมดี หน้าตาดี แต่แต่งตัวแบบนั้นมันเข้าที่ไหนกัน”
จู่ๆ ที่พี่นิวกับพี่ก๊าซสนใจในสไตล์เซอร์ๆ..ก็บอกว่าเซอร์ ไม่ใช่ซกมกไงเล่า มีสาเหตุมาจากข้อแลกเปลี่ยนอีกนั่นแหละ ผมขอให้พี่นิวกับพี่ก๊าซจัดการเอาคืนไอ้หลามมันโดยใช้การแฮคข้อมูล ไอดี พาสเวิร์ดส่วนตัวนั่น ไอ้เหี้ยนี่ต้องแว้งกัด เล่นมันตรงๆมันไม่สะทกสะท้านหรอก สงสารไอ้โมจริงๆ ที่ต้องเจอคนอย่างมัน
แต่ตอนนี้ผมสงสารตัวเองว่ะ อย่างกับเป็นตุ๊กตาโดนจับแต่งตัว ไม่ใช่แค่ชุดนักศึกษาแต่รวมไปถึงชุดไปเที่ยว ชุดนอน ชุดออกงาน รองเท้า กระเป๋า บลาๆๆๆๆ ไอ้พี่ก๊าซแม่งไม่ถามความเห็นผมซักคำ
“พี่จะไม่ถามผมหน่อยหรอว่าชอบมั้ย?” แม่งเดินผ่านร้านไหน เห็นว่าเหมาะกับผมมันก็เอามาทาบๆแล้วจ่ายตัง รวยจริงนะมึงงงงงง
“ใครบอกว่าพี่ซื้อให้บูมครับ?” คนพูดเอียงหน้าเล็กน้อย
อะ อ่าวววว ขอร้องอย่าทำให้กูหน้าแตกเลย นี่มันตอนของผมนะ ไอ้โมแม่งเล่นเอาบทไปเกือบหมด ผมแทบไม่ได้ออกโรงเลย
“ฮ่าๆๆๆ ดูทำหน้าเข้า พี่ล้อเล่นครับ” พี่ก๊าซหัวเราะเสียงดัง “ถึงพี่ถามเรา เราก็ต้องบอกไม่ชอบอยู่ดีใช่มั้ยละ? งั้นพี่สู้เลือกซื้อเองเลยไม่ดีกว่าเหรอ”
เออ ก็จริงแหะ เพราะที่ซื้อๆมา มันไม่ใช่แนวผมเท่าไหร่
ผมมองถุงหิ้วพะรุงพะรังในมือแล้วก็อดไม่ได้ที่จะช่วยออกแรง
“เอามา ผมช่วยถือ” แย่งถุงแบรนด์ต่างๆมาจากมือหนาได้แล้วก็รีบก้มหน้างุดๆ เพื่อปกปิดความเขินอายกับประโยคถัดมา
“ขอบคุณมากครับ”
ไม่รู้ว่าคนฟังจะได้ยินรึเปล่า เพราะผมรีบเดินนำหน้า หนีออกมาทันที แต่คงไม่ได้ยินหรอกมั้ง ไม่เห็นพูดตอบรับอะไรเลย
เราเดินเลือกซื้อของกันจนลืมเวลา คนพามาบ่นปวดขา พอดีกับเดินผ่านร้านนวดอโรม่าที่เจ้าของเป็นเพื่อนกับพี่นิวและพี่ก๊าซพอดี พวกเราเลยพักและมาใช้บริการร้านนี้แทน
แต่ทำไมร้านนี้มันดูแปลกๆ วะ? ผมมองดูไปรอบๆ สังเกตตัวร้านคือมันก็ร้านนวดให้ฝรั่งทั่วไปอ่ะนะ แต่ความรู้สึกผมมันฟ้องว่ามันไม่ใช่แค่นั้นแน่
พี่ก๊าซเดินไปคุยกับเจ้าของร้านที่เอ่อ...เอาเป็นว่าสายตาวิบวับแพรวพราวนั่น ไม่ต้องใช้เกย์ด้าก็น่าจะดูออกว่าเป็นแน่นอน ทั้งคู่หัวเราะอะไรก็ไม่รู้ก่อนที่พนักงานรุ่นป้าลากผมไปเปลี่ยนชุดในห้อง
“ถอดชุดแล้วไปนอนคว่ำบนเตียงได้เลยนะคะ” ป้าพูดแค่นั้นก่อนจะปิดประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
ด้วยความหอม กลิ่นเทอราพีอ่อนๆทำให้หัวสมองผมโล่ง ไหนๆพี่ก๊าซก็พามานวดแล้ว อีกอย่างคนนวดคงเป็นป้าที่พาผมมาเปลี่ยนชุดนี่แหละ คงไม่มีอะไรหรอก ผมจัดแจงถอดเสื้อเหลือเพียงกางเกงยีนส์เซอร์ๆ ที่ไอ้จ๊อบมันชอบบอกว่าสมควรนำไปทำเป็นผ้าเช็ดตีน
ทำไมไม่มีใครเข้าใจในความติสท์ของผมเลย แงงงงงงงงง
ผมนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงกลางห้อง ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงป้าคนเดิมเดินกลับเข้ามา
“อ้าว ถอดกางเกงด้วยสิคะ อันเดอร์แวร์ด้วยนะ แล้วเอาผ้าปิดไว้ค่ะ” แล้วป้าก็ออกไป ทิ้งให้ผมงงว่านวดคลายกล้ามเนื้อมันต้องแก้ผ้าออกหมดเลยเหรอ?
ผมไม่ได้ทำตามที่ป้าเค้าบอกหรอกครับ ถอดแค่กางเกงยีนส์ก็พอ ลืมไปว่าเผื่อนวดขาด้วย ผมกลับมานอนคว่ำหน้าแล้วเอาผ้าปิดสะโพกไว้ตามเดิม
กลิ่นหอมอ่อนๆ กับเพลงที่มีแค่ดนตรีแต่ฟังแล้วสบายหูทำให้ผมเกือบเคลิ้มหลับ แต่ติดที่ว่ามีคนเปิดประตูเข้ามาก่อน ผมไม่ได้ลืมตา คงเป็นป้าคนเดิมที่เข้ามานวดนั่นแหละครับ
น้ำมันลื่นๆเทลงมาบนแผ่นหลังกว้างของผม ตามด้วยน้ำหนักมือพอเหมาะ คลึงเคล้นไปตามจุดต่างๆ ผมรู้สึกปลดแปลบนิดหน่อย แต่พอผ่านไปสักพัก นี่มันสวรรค์ชัดๆ สบายตัวจนแทบไม่อยากไปไหน จากนั้นก็ไล่ลงมายังขา เริ่มจากฝ่าเท้าที่ใส่ใจทุกรายละเอียด แม้กระทั่งซอกเท้า ฝ่าเท้าที่ผมแอบอายนิดหน่อยเพราะแตกอย่างกับแผนที่ประเทศไนจีเรีย แต่ไม่เห็นป้าเค้าบ่นอะไร ดังนั้นผมจึงหลับตาพริ้มรอรับบริการอย่างสบายใจต่อ
น้ำมันถูกชโลมไปทั่วน่อง ผ้าผืนเล็กที่ปิดสะโพกหลุดออกไปแล้ว ทั้งบีบนวด กดจุด จนผมเกือบหลับแล้วถ้าไม่ติดว่าเสียงจากคนนวดที่พูดออกมาทำเอาผมลืมตากว้าง
“ขออนุญาตถอดกางเกงในนะครับ ช่วยยกสะโพกด้วย”
นะ นี่มัน...เสียงพี่ก๊าซ! แล้วป้าคนนั้นหายไปไหนละ?
ผมพลิกตัวตะแคงไปมองคนที่กำลังขึ้นเตียงมาคร่อมผมทันที
“พี่ก๊าซ!”
“ครับ?”
ยังจะมาครับอีก
“เอ้า ตกใจอะไร นอนดีๆสิ พี่นวดให้ไม่ดีหรอ?”
“คือมันก็ดีอ่ะ แต่พี่ไปหัดนวดมาจากไหน?” ผมถามสิ่งที่สงสัยออกไป ยังไม่ยอมนอนคว่ำดีๆ
“พี่เคยอยู่ชมรมนวดแผนไทยตอนม.ปลาย” ตอบยิ้มๆ แบบนี้ผมควรเชื่อไหม?
เออช่างเถอะ ก็ดีเหมือนกัน ทีหลังจะใช้ให้นวดบ่อยๆ หึหึ
คนนวดปลดเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายออกจากร่างกาย ทำเอาทั้งตัวผมโล่งแล้วก็รู้สึกแปลกๆ ผมยอมนอนคว่ำหน้าเหมือนเดิม ปล่อยให้พี่ก๊าซทำตามหน้าที่ไป
ฝ่ามือหนากดตามลำขาหนักหน่วง ไล่สูงขึ้นมาเรื่อย สูงมาก จนถึงใต้บั้นท้ายของผม จากนั้นพี่ก๊าซทำการแทรกตัวมาตรงระหว่างขา โน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูผมเบาๆ
“สบายมั้ยครับ?” ไม่ถามเปล่า ลิ้นอุ่นชื้นตวัดที่ใบหู สร้างความปั่นป่วนในช่องท้อง
ใช่...ผมรู้สึกว่าไอ้พี่ก๊าซมันกำลังปลุกอารมณ์ผม
และผมก็ชอบวิธีการปลุกอารมณ์แบบนี้ซะด้วย
CUT NC
สามารถหาอ่านได้ที่แพลตฟอร์มอื่นค่ะ
พี่ก๊าซจับให้ตัวผมนอนคว่ำราบไปกับเตียงเหมือนเดิม ส่วนตัวเองนั้นลุกไปหยิบผ้ามาเช็ดตัวให้ผมอย่างทะนุถนอม พอเช็ดด้านหลังเสร็จก็ต่อด้วยด้านหน้า ผมนอนเฉยๆ ให้อีกฝ่ายทำตามใจราวกับคนป่วย
“ลุกไหวมั้ยครับ?” ผมละชอบจริงๆ ที่พี่ก๊าซพูดเพราะแบบนี้
“อื้อ” ผมตอบรับในลำคอ ไม่อยากพูดอะไรมาก เดี๋ยวคนตรงหน้าจะรู้ว่าผมเขิน
ผ้าผืนเล็กสะอาดเช็ดทั่วใบหน้าผม ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะประกบลงมา ลิ้นอุ่นชื้นแทรกเข้ามาไล่เลียไปทั่วโพรงปาก กลีบปากดูดดึงอย่างไม่มีใครยอมใคร เมื่อร่างสูงผละออกผมก็พอรู้ว่าตอนนี้ปากของผมของบวมเจ่อแดง
“กลับบ้านกัน ป่านนี้ไอ้นิวคงรอนานแย่แล้ว”
พี่ก๊าซประคองตัวผมขึ้น แต่ผมขืนตัวไว้
“แบบนี้พี่นิวจะไม่น้อยใจหรอ?”
เป็นคนดีเนอะผม ไม่ห่วงสวัสดิภาพของตัวเอง ยังจะห่วงความรู้สึกของไอ้พี่นิวมันอีก
พี่ก๊าซเพียงแค่ยิ้มตอบเหมือนอย่างเคย ก่อนจะพูดว่า
“วันนี้วันคู่ครับ”
วันคู่อะไรวะ งง
Next Chapter >> We do it all over again … (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3415625#msg3415625)
ของขวัญวันวาเลนไทน์มาแล้วววว ช้าไปหน่อย ขออภัยด้วยนะคะ
พิมพ์ไว้นานแล้วแต่วุ่นๆกับหนังสือ i'm not&you don't พอดี แหะๆ
-
:-[
วันคู่เว้ยยยยยยยยยยยย
บูมสู้ๆ xD
อา..... บูมคงไม่อดอยากเรื่องเซ็กส์ไปตลอดแน่ๆ :haun5:
-
พี่ก๊าซวันคู่ พี่นิววันคี่แน่ๆเลย ส่วนวันพักร้อนของบูมนั้นไม่มี 555555
มีปั๋วสองคนต้องทำใจ :hao7:
-
:pig4: :pig4:
-
ตกใจเลยย ตื่นมาเห็นอัพเดทเนื้อหาใหม่แบ้ว ขอบคุณมากค่ะ คิดถึงคู่หลักน้าาาาา
-
ขอบคุณ :)
-
:really2: 3p คี่นี่แหละโปรดปรานมานาน :mew1:
-
เกือบลืมเรื่องของบูมกับสองสามีไปแล้วนะเนี่ย
-
แหมๆ. เข้าใจแบ่งวันกันนะ. ถ้า31. ติดกับ. 1. แบ่งยังไงกันจ๊ะ. พี่นิวก็กำไรน่ะสิ. แนะนำให้เป็นวันควบสอง หรือเรียกอีกอย่างว่าวัน3P. อิอิ. ฟิน
-
กรี๊ดดดดดดชอบคู่นี้สามพีมากๆๆๆๆๆ
-
วันคู่อ่ะแก๊ !!!!! :-[ :o8:
-
วันคู่อาจจะหมายถึง ออกมาด้วยกันสองคนเป็นคู่ สลับกัน
ส่วนวันคี่ก็อยู่กันสามคนก็ได้ใครจะรู้ แต่ที่รู้ๆ
โอ๊ยยยยยย ทำไมก๊าซมันน่ารักกับบูมแบบนี้
จะให้คนอื่นนวดให้ก็ไม่ได้อ่าดิ
พอนวดให้เองก็เลย นวดเนียนไปหน่อย
อิอิ
รอนิวอยู่น้าาาาาา
ยังไงก็ยังชอบ ก๊าซบูมนิว
อยู่กันสามคนคือดีสุดแหละ
-
รอค่ะ ชอบบูม
-
เอ่าาา งั้นเราต้องรอพาร์ทวันคี่สินะ
5555555
-
^^
-
นี่คนนะ ไม่ใช่ที่จอดรถ 5555
-
รอวันคี่เลย 555555555555
พี่นิวมาแน่!
-
รอตอนต่อไป :katai2-1:
-
วันคู่วันคี่ 555
-
- 0 -
RRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ผมเดินไปหยิบมันขึ้นมาจากโต๊ะหน้าทีวีอย่างเซ็งๆ
“มีไรวะ” คนที่โทรมาคือบูม เพื่อนในกลุ่มผมเอง
/มึงซวย ซวย ซวยแล้วไอ้โม/
“ซวยอะไรของมึง ช่วยอธิบายให้เข้าใจได้มั้ยวะ?”
/มีคนเอารูปมึงไปโพสที่เว็บเกย์!!/
“เห้ยยยย!!!!”
/เท่านั้นยังไม่พอ บอกสัดส่วน รูปร่างพร้อมทั้งให้เบอร์ ติดต่อไว้เรียบร้อย/
“ไอ้เหี้ย!!”
/แต่ไอ้คนโพสมันใจดี เว้น2ตัวท้ายไว้ ไม่ได้ให้เต็มๆ/
“กูต้องไปขอบคุณมันมั้ยสัด!!!”
/เห้ยไม่ต้อง แต่ไอ้เหี้ยนั่นแม่งใส่เล่นใส่อายุ น้ำหนัก ส่วนสูงของมึงไว้ครบเลยวะ/
“แล้วมึงพอจะรู้มั้ยว่าใครเป็นคนทำ”
/กูจะรู้มั้ยวะ? กูถึงได้โทรมาบอกมึงเนี่ย มึงไปสร้างศัตรูไว้ที่ไหนห๊ะ?!/
“ไม่รู้วะ”
/เดี๋ยวกูส่งลิ้งค์ให้ทางเฟซบุค เปิดคอมด่วนๆเลยมึง แค่นี้นะ/
“เออๆ”
แม่งเอ๊ยยยยยยยยยยย
เหี้ยตัวไหนเอารูปกูไปโพสเว็บเกย์วะเนี่ย แม่ง จังไรสัดๆ ไอ้พวกลอบกัด แน่จริงก็มาตัว-ตัวดิวะ
ผมรีบเปิดคอม ระหว่างรอเครื่องบูทก็นึกไปพลางๆว่าสร้างศัตรูไว้ที่ไหนรึเปล่า
อืมม...ก็ไม่มีนี่หว่า
ผมเป็นคนรักสงบ ไม่เคยหาเรื่องใครก่อน แต่ใช่ว่าจะหงิมจนต่อยเตะไม่เป็นหรอกนะ
คิดยังไงก็คิดไม่ออก เพื่อนผมเยอะ แต่ใช่ว่าศัตรูจะเยอะตามด้วยนี่หว่า เอ...หรือว่ามีคนแอบหมั่นไส้ผมอย่างที่ไอ้บูมว่าจริงๆ?
พอเครื่องบูทเสร็จ ผมก็รีบเข้าเฟซบุคทันที ไอ้บูมมันส่งลิ้งค์มาให้แล้ว
แค่ชื่อเว็บกูก็จะอ้วก
เมื่อคลิกเข้าไปตามลิ้งค์ หน้าเว็บก็โชว์หราบนจอคอม หากใครแอบย่องมาด้านหลังผมตอนนี้คงเข้าใจผิดว่าผมกำลังแอบโหลดคลิปเกย์จากไอ้เว็บนี้อยู่แน่ๆ เฮดบอร์ดเป็นรูปผู้ชายที่ไม่ใส่อะไรเลยกำลังหันข้าง ซิกแพ็คที่ผมใฝ่ฝันปรากฏอยู่บนตัวของไอ้นายแบบคนนี้ ข้อความโปรโมทว่าโหลดคลิปไม่อั้น เพียงแค่คุณสมัครสมาชิก...บลาๆๆๆๆๆๆ ด้านข้างเต็มไปด้วยโฆษณาเจลหล่อลื่น ถุงยาง ดีวีดีหนังโป๊ ยาปลุกเซ็กส์ รวมไปถึงของเล่นที่จะทำให้คู่นอนของคุณประทับใจ
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
หัวข้อย่อยที่ผมกำลังเข้าอยู่ตอนนี้คือหาคู่หาคนรู้ใจของชาวสีม่วง
รูปใครวะ หล่อสาดดดดดดด
เอ๊ย! ไม่ใช่
รูปผมในชุดนักศึกษาอิริยาบถดูดีถูกโพสเด่นหราอยู่ตรงกลาง ข้างใต้บรรยายไว้ว่า
นะโมครับ 18 60 172 รับ กรุงเทพ บริการนวดน้ำมันอโรมาผ่อนคลายเฉพาะจุด ราคาแล้วแต่ตกลง ไม่มีห้อง นอกสถานที่เท่านั้น ติดต่อ ศูนย์ แปด หก เก้า เก้า หก เจ็ด ห้า xxx xxx
ตัวผมชาวาบเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่บนหน้าจอ มือขวาเลื่อนเม้าส์ขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ข้างล่างมีพวกเกย์มาโพสแนะนำตัวเองกันอีกเพียบ ต่างคนต่างเอารูปที่คิดว่าดูดีที่สุดมาโพสไว้
คุณเคยอยากฆ่าใครมั้ยครับ? นั่นละ อารมณ์ผมตอนนี้เลย!!
เหี้ยเอ๊ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!
คนที่ทำคงแค้นผมมากอะ แม่ง เอาไงดีวะ ไอ้พวกเรื่องไฮเทคเกี่ยวกับคอมอะไรพวกนี้ผมไม่ถนัดซะด้วย แต่มันโพสเบอร์ผมถูก ถึงแม้จะเว้นไว้2ตัวก็เถอะ แสดงว่ามันต้องรู้รายละเอียดเกี่ยวกับผมแน่ๆ ทั้งน้ำหนักและส่วนสูง เป๊ะๆแบบไม่มีคลาดเคลื่อน
กูต้องรู้ให้ได้ว่าหมาตัวไหนมันแอบลอบกัด!!
Next Chapter >> - 1 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg2317010#msg2317010)
สวัสดีค่า!! Pierre หรือ แพรเองงงงงง
เปิดนิยายเรื่องใหม่แล้วววว อร๊ายยยยยย เขินจัง >___<
จากที่ว่าจะใช้ชื่อเรื่อง Nonsense เรื่องไร้สาระ ต้องขอปรับเปลี่ยนนะคะ
แพรรู้สึกมันทะแม่งๆยังไงไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ ก็ได้ออกมาเป็นชื่อนี้
When we call it LOVE ... ที่ยังไม่มีชื่อภาษาไทย เพราะคิดไม่ออก = ='
เรื่องนี้ก็จะดำเนินคล้ายๆ i'm not นั่นแหละคะ ชีวิตในรั้วมหาลัย
แต่ไม่รู้ว่ามันจะดีหรือจะจะแย่กว่ากัน T_T ยังไงก็ขอกำลังใจด้วยนะคะ
ขอบคุณค่าาาาา
:pig4:
5.7 ฟุต ไม่ถึง 172 นะคะ
-
- 19 -
(part1)
สภาพไอ้สวะนรก 4 ตัวแย่จนผมไม่รู้จะอธิบายยังไง คราบเลือดแห้งกรังเปื้อนเต็มไปหมด ปาก ตา แก้ม บวมฉึ่ง สีออกเขียวม่วงฟกช้ำแบบที่ท้องน้อยผม ต่างกันตรงที่ผมได้รับการดูแลรักษา แต่พวกมันไม่ มีแค่ชายชุดดำคุมอยู่ 4 มุม พวกมันถูกจับขามัดห้อยหัวอยู่ตรงกลาง
ผมหยุดเดินให้ระยะห่างประมาณ 3 เมตร ไม่อยากเข้าใกล้นัก
“คืนนั้นมึงจัดการคนเดียวเลยหรอวะไอ้โท” จ๊อบถาม มันก็มาด้วย รวมถึงไอ้บูมที่คงไม่พลาดแน่
ไอ้โทพาพวกเรามาหลังจากเรียนชดเชยกับอาจารย์ดนัยเสร็จ สถานที่นี้เป็นโกดังร้างเก่าๆของพ่อมัน ห่างไกลออกมาจากตัวเมืองหน่อยและนานๆครั้งจะมีเด็กมาพี้ยาบ้าง ไม่ค่อยมีใครเข้ามายุ่งสักเท่าไหร่
“เปล่า”
เออ ถ้าตอบว่าใช่มึงก็เหนือมนุษย์ไปละ คนเดียวจะจัดการกับไอ้พวกสวะ 4 ตัวนี่ยังไง ต่อให้มีปืนก็เถอะ
“กูเรียกลูกน้องพ่อมาช่วย” คนพูดหันไปทางชายชุดดำ เป็นอันรู้กันว่าคนที่มาช่วยคือใคร ร่างสูงเดินมาหาผม หยิบปืนกับมีดขนาดพอดีมือมาให้พร้อมกับพูดว่า
“อยากทำอะไรก็ทำ”
มือผมหนักอึ้งเหมือนแบกก้อนหินไว้ บอกตรงๆ ผมไม่เคยจับของอันตรายแบบนี้ ผมก้มมองสิ่งของที่อยู่ในมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองคนให้
“หรือถ้าไม่อยากทำ บอกมา เดี๋ยวจัดการให้เอง”
ผมชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งปืนกลับไปให้เจ้าของ เลือกที่จะเก็บมีดไว้ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมใช้ปืนไม่เป็น ขืนลั่นไกไปโดนใครที่ไม่ใช่ไอ้ 4 ตัวนั่นผมคงรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต
เท้าผมก้าวเดินเข้าไปหาพวกมันอย่างช้าๆ มีตัวนึงพยายามลืมตาขึ้น ผมจำได้ว่ามันบอกจะเพิ่มเงินให้ผม 200 บาท ตอนนี้แม้แต่มันจะลืมตายังลำบาก แต่ปากมันคงพูดได้อยู่
“ใครจ้างมา”
ผมถามแค่นี้แหละ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน
มันเงียบ ไม่ตอบ สงสัยเลือดคงไหลลงหัวจนฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง
“เอาไอ้เหี้ยนี่ลงมา คนเดียว”
ชายขุดดำปีนบันไดขึ้นไปตัดเชือกที่แขวนติดกับเพดาน
ตุ๊บ!
คอหักปะวะนั่น? อย่าเพิ่งหักนะ ตอบคำถามกูก่อน
มันกลิ้งตัวล้มนอนกับพื้น คงอยากจะวิ่งหนีสินะ ผมปรายตาไปดูข้อมือกับข้อเท้ามันโดนมัดไว้อย่างแน่นหนา สาเหตุที่ผมให้เอาตัวมันลงมาเพราะเดาได้ไม่ยากว่าไอ้ 4 ตัวนี่คงโดนห้อยหัวมาไม่ต่ำกว่า 20 ชั่วโมง มันคงฟังผมไม่รู้เรื่อง ถึงได้ไม่ยอมตอบคำถามผม อีกอย่าง ห้อยหัวแบบนั้นผมก็จัดการมันไม่ถนัดน่ะสิ
“ใครจ้างมา?” ผมถามอีกรอบ จ้องเข้าไปที่ดวงตาของมัน
ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก...
ถามเฉยๆ คงไม่ได้คำตอบสินะ...
“ขอถุงมือหน่อย” ไม่รู้ว่าแม่งจะมีรึเปล่า ลองขอดูก่อน ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร
ไอ้โทไม่ถามว่าจะเอาถุงมือไปทำอะไร มันเดินออกไปที่รถของมันก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมถุงมือแบบที่แพทย์ผ่าตัดนิยมใช้ในหนังบ่อยๆ
ผมสวมถุงมือทั้ง 2 ข้างอย่างใจเย็น จากนั้นถอดกางเกงของไอ้นรกตรงหน้าออก ตามด้วยกางเกงในที่เหม็นฉี่หึ่งจนผมขยะแขยงจนต้องย่นจมูก
“มึงจะทำไรวะโม เหม็นชิบหาย แหวะ” เสียงไอ้บูมตะโกนถาม ขนาดมันอยู่ห่างยังได้กลิ่นเลย
ผมไม่ตอบ กลั้นหายใจ และหยิบท่อนเนื้อที่คืนก่อนมันจงใจจะยัดเยียดเข้ามาในตัวผม
“ใครจ้างมา? ไม่ตอบกูเฉือนทิ้งนะ” สายตามันเคียดแค้นผม แฝงไปด้วยความดูถูกว่าผมคงไม่กล้าทำบ้าๆ อะไรแบบนั้นหรอก
แต่ขอโทษว่ะ...ประเมินกูต่ำไปหน่อย
มือข้างขวาจับมีดในท่าที่ถนัด ปลายแหลมคมจ่อไว้ส่วนต้น กดลงไปและสไลด์ขึ้นลงนิดๆ เหมือนกำลังแร่เนื้อปลา เลือดสีแดงจัดไหลซึม
“อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!!!”
ผมยังเฉือนขึ้นลงต่อไป เอาให้มันทรมานแบบนี้แหละ ไม่บอกก็ไม่เป็นไร ถือว่าผมได้กำจัดไอ้ชั่วโรคจิตที่คิดจะข่มขืนแม้กระทั่งผู้ชายให้หายไปจากสังคม เป็นแค่ไอ้ด้วนที่ต่อไปแม้จะชักว่าวก็ยังไม่มีให้ชัก
“บอกแล้วๆ!!! คนจ้างผมไม่รู้หรอก เพราะมีนายหน้าให้งานพวกผมมาอีกที”
กว่าจะพ่นออกมาได้ ความเป็นชายของมันก็หลุดเกือบครึ่ง
มือผมเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด แต่ผมมองด้วยสายตาว่างเปล่า
“ละใครคือนายหน้าที่ให้งานมา?”
“คุณเดฟ เค้าชื่อคุณเดฟ”
ผมขมวดคิ้วทันที คุ้นๆ แหะ
“จะหาตัวมันเจอได้ที่ไหน” ผมไมได้ถาม เสียงไอ้โทแทรกเข้ามา
“แถวย่าน MNO คุณเดฟขายยาแถบนั้น”
เรียกซะเพราะเชียว สงสัยเป็นพี่ใหญ่เป๋าหนัก
“ผับ SSS สินะ”
“ใช่ คุณเดฟให้งานพวกผมแบบนี้บ่อยๆ ทั้งดักข่มขืน ลักพาตัว รุมกระทืบ สารพัด ตอนแรกงานนี้พวกผมไม่รับเพราะมาดักข่มขืนผู้ชาย แต่คนจ้างให้เงินดี พวกผมก็เลยรับมา ไว้ชีวิตพวกผมเถอะนะครับ ผมขอร้อง ไหว้ละ” ถ้าไม่ติดว่ามือถูกมัดผมคิดว่ามันคงเอามาไว้จริงๆ สภาพตอนนี้กับตอนจะข่มขืนผมมันคนละเรื่องเลย สมเพชชิบหาย
“ทีตอนกูร้องขอ พวกมึงยังคิดจะทำต่อ แล้วเอาส้นตีนอะไรคิดว่ากูจะปล่อยไปง่ายๆ!”
ฟึ่บ!!!
“อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!”
ผมสไลด์มีดอย่างแรงเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ขาดหรอกครับ แต่ถ้าไปหาหมอไม่ทันผมว่าคงต่อไม่ติด
วางมีด ถอดถุงมือทิ้งไว้ตรงนั้น เสียงโหยหวนของมันดังไปทั่วโกดัง สีหน้าไอ้ 3 ตัวที่เหลือหวาดกลัว พากันร้องขอชีวิต
“เอาให้เกือบขาด แล้วไปปล่อยพวกมันไว้ที่ไหนก็ได้”
ไม่เป็นไร ผมเป็นคนยุติธรรมอยู่แล้ว ในเมื่อคนนึงเกือบขาด ที่เหลือก็ต้องเกือบขาดเป็นเพื่อนกันสิ ตอนดักข่มขืนผมยังได้ตังแบ่งหารเท่าๆกัน สามัคคีจับแขนซ้าย ล็อคแขนขวาผมแน่นเขียว หึ
ผมเดินหันหลังให้พวกมัน เสียงร้องโหยหวนเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยิน
ภายในรถเงียบมาก ได้ยินเพียงเสียงเครื่องยนต์เบาๆ ไอ้จ๊อบนั่งนิ่ง แม้แต่ไอ้บูมที่พูดมากยังเฉย ส่วนคนขับก็มีหน้าที่ขับไป ผมนั่งข้างหลังมันรู้สึกได้ถึงสายตาเข้มที่มองผ่านกระจกหลังมายังผมบ่อยๆ แต่ผมก็ทำเป็นไม่รับรู้ใดๆ สายตามองออกไปนอกหน้าต่างรถ แต่สิ่งที่อยู่ในหัวนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้างทางเลย
ผมว่าผมคุ้นๆชื่อเดฟนะ...ไอ้พวกเหี้ยนั่นบอกว่าขายยา...
หรือว่า...
“บูม”
“หะ หา!” ไอ้บูมตอบรับพร้อมกับสะดุ้ง
“ยืมไอโฟนหน่อย”
“นี่อ่ะ” มันยื่นให้ผมอย่างง่ายดาย ทั้งๆที่ปกติแล้วมันจะต้องถามแบบกวนตีนว่าเอาไปทำอะไร แต่เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาเมื่อครู่ ผมก็เข้าใจดีว่าคงจะรับมือได้ยากสักหน่อย
ผมลอคเอ้าท์เฟซบุคไอ้บูมออก ใส่อีเมลล์และพาสเวิร์ดที่ไม่รู้ว่าผมจำได้เมื่อไหร่ลงไป นิ้วเลื่อนหาแชทของใครบางคน
จริงๆ ด้วย แบบที่ผมคิด ไอ้คนชื่อเดฟเป็นคนขายยาไอซ์ให้ไอ้หลามมัน คงไม่ต้องสืบอีกแล้วมั้งว่าใครเป็นคนจ้างพวกเหี้ยนั่นมาข่มขืนผม
ผมส่งหน้าแชทที่ไอ้หลามสั่งยาให้ไอ้บูมดู มันรับไปแบบงงๆ เมื่ออ่านจบมันก็เบิกตากว้าง
“ไอ้เหี้ยหลาม!!”
“ทำไมวะ?” จ๊อบที่ยังไม่รู้เรื่องถามขึ้น รวมถึงคนขับด้วยที่มีทีท่าสนใจหน่อยๆ
“แม่งเล่นยา ละไอ้ยาที่มันเล่นเนี่ยสั่งมาจากคนชื่อเดฟ”
“เออกูสังเกตมานานและ กูว่ามันเล่นได้สักพักแล้วมั้ง ใช่มั้ยโท” จ๊อบถามคนข้างๆ
“อืม ตั้งแต่เข้าปี1”
“สงสัยช่วงนี้พี้หนักไปหน่อย เอาซะโทรมเลย”
“แม่งเอ๊ย มีของดีทำไมไม่บอกกู เอ๊ย! ไม่ใช่ๆ ไม่ต้องมองกูแบบนั้น กูพูดเล่นคร้าบบบบบ ผมกลัวแล้วว อย่าตัดจู๋ผมเลยพี่นะโม ฮืออออออ” ไอ้บูมรีบเบียดชิดประตูฝั่งซ้ายราวกับผมเป็นตัวเชื้อโรค
โอโห แม่งเล่นใหญ่ ไหว้กูอีก เออดี ต่อไปนี้สั่งอะไรแม่งจะได้ไม่ต้องขัด
ไอ้บูมรีบเจ้นกลับไปซบอกผัวมัน ส่วนไอ้จ๊อบไปหาสาวคณะบัญชี ทำให้คอนโดนี้กลับมาเหลือเพียงแค่ผมและเจ้าของห้องเหมือนเดิม
“กูจะกลับหอกู” ผมพูดขึ้นมาลอยๆ ในขณะที่กำลังกินข้าวหมูกรอบผัดผักบุ้งบนโซฟาอยู่ตรงหน้าทีวี ส่วนอีกคนนั้นนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่อีกผากของมุมห้อง
ผมรู้มันได้ยิน
“มันอันตราย”
อยู่กับมึงเนี่ยไม่อันตรายเลยงั้นสิ?
ผมมองไปที่ประตู ที่ตรงนั้น ครั้งแรกที่ผมมาคอนโดมัน และ...เกิดเรื่องเหี้ยๆ
เหมือนไอ้โทจะรู้ว่าผมคิดอะไร
“ไม่มีอีกแล้ว มันจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีกถ้ามึงไม่เต็มใจ” เสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหลัง ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดอยู่ที่หลังผม
ความคิดที่ว่ามันจะกลัวผมหลังจากได้เห็นผมตัดไอ้นั่นเหมือนไอ้บูมเอาออกไปจากสมองได้เลย เพราะไอ้โทปฏิบัติกับผมเหมือนเดิม
ร่างสูงนั่งลงตรงพื้น นัยน์ตาคมจับจ้องมาที่ผม
“กูจะไม่แตะต้องตัวมึง ถ้ามึงไม่อนุญาต” เสียงมันหนักแน่น “เรื่องที่ผ่านมา กูผิด กูจะไม่แก้ตัวอะไรทั้งนั้น จะต่อยจะเตะกูยังไงก็ได้”
“ถ้ากูขอตัดน้องชายมึงได้มั้ยล่ะ?” ผมแทรกขึ้นมา วางจานข้าวไว้ข้างๆ
มันอ้ำอึ้งไปเล็กน้อย บอกตรงๆ อยากขำมากครับ หน้ามันแบบเหวอ แต่ตอนนี้อยู่ในโหมดโหด ต้องเก็บอาการไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยไปเล่าให้ไอ้บูมฟัง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
“เหอะ” ผมส่งเสียงในลำคอ “ไปส่งกูที่หอ และเลิกยุ่งวุ่นวายกับกู กูบอกมึงร้อยที่ร้อยแล้วมั้ง มึงก็เรียนเก่ง บอกแค่นี้น่าจะรู้เรื่อง” ผมชิงพูดก่อนที่มันจะได้ตอบคำถามผม
เบื่อที่จะพูดประโยคเดิมซ้ำๆ ซากๆ อัดเทปแล้วกรอใส่หูแม่งแทนได้มะ?
เพราะอะไรไม่รู้ สีหน้าของมันเหมือนกับว่าจะยอม..ยอมทุกอย่างจริงๆ เพื่อล้างความผิดที่มันก่อไว้กับผม
“เรื่องไอ้หลาม...เดี๋ยวกูจัดการให้ อยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม?” จู่ๆมันก็เปลี่ยนเรื่อง
ผมขมวดคิ้ว คือยังไงดี เรื่องทั้งหมดสาเหตุเพราะไอ้หลามแอบรักไอ้โท ไอ้โทไม่เล่นด้วยแต่กลับมารักผมแทน มันเลยมาเล่นงานผม
ถ้าให้คนที่มันรัก เล่นงานมัน ทำร้ายมันเองล่ะ? มันคงเจ็บน่าดู จากที่ไอ้จ๊อบเล่าให้ฟังกับความอึมครึม ห่างเหินของไอ้หลามจนต้องพึ่งยาแบบนั้น มันคงทรมาน เจ็บปวด แต่แค่นั้นมันไม่พอหรอก มันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่ไอ้เหี้ยหลามมันทำกับผม!
แค้น แค้นมาก แต่ผมทำอะไรมันไม่ได้ เพราะผมมันแค่ผู้ชายธรรมดาๆ ไม่รวย ไม่มีเพื่อนมากมาย ไม่ได้เป็นที่รู้จักเหมือนไอ้หลาม ไม่มีปัญญาไปจ้างคนเหมือนที่มันจ้างพี่พลและไอ้สวะ 4 ตัวนั่นหรอก ดังนั้นไอ้ตัวต้นเหตุนี่แหละใช้มันแก้แค้นแทนก็จบ เสนอตัวมาซะขนาดนี้
“เอาให้มันขายหน้า เอามันออกไปจากชีวิตกู”
“ได้”
“พอจบเรื่องแล้วมึงก็ออกไปจากชีวิตกูด้วย” ผมพูดต่อ
“ไม่” มันค้านทันที “พอจบเรื่องแล้ว...กูขอโอกาสทำสิ่งดีๆ เพื่อมึง ขอโอกาสให้กูได้ทำในสิ่งที่กูอยากทำ ที่ผ่านมา กูรู้ว่ามึงเกลียด ไม่อยากรื้อฟื้นอดีต อยากลืมๆไป กูเข้าใจดี ตอนนี้สิ่งที่กูทำลงไปมันย้อนกลับเข้ามาหาตัวกูเอง”
“นั่นมันยังไม่ได้ครึ่งของที่กูเจ็บ!” ผมสวนกลับไปทันที “กูเบื่อ เบื่อเรื่องนี้มาก พอสักทีเถอะ มึงเป็นเกย์หรอถึงได้รักผู้ชาย”
“ไม่รู้ คนอื่นจะเรียกยังไงก็ช่าง ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นกูไม่เอา ต้องเป็นมึงเท่านั้น นะโม”
“แต่กูไม่ได้เป็นเกย์ ไม่ได้ชอบผู้ชาย และกู...เกลียดมึง”
จบคำผมก็ลุกขึ้น ตรงดิ่งไปยังประตูห้อง พอกันที กูหาทางกลับหอเองได้
ก่อนที่ผมจะได้ออกจากห้อง มือหนาคว้าข้อมือผมไว้เสียก่อน
“ปล่อย”
เหตุการณ์อันไม่น่าจดจำแวบขึ้นมาในหัว ทำให้ผมตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้
“นะโม ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ...จะกลับหอก็ได้ แต่ให้กูไปส่งเถอะ กูเป็นห่วง เผื่อไอ้หลามมันยังส่งคนมาดักทำร้ายมึงอีก” ไอ้โทปล่อยผมทันทีที่เห็นผมผวา ผมสูดหายใจเล็กน้อย อาการกลับมาเป็นปกติ
“มึง...เกลียดกูขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ผมไม่ตอบ
“จะเกลียดกูก็ไม่เป็นไร...กูเป็นคนทำให้มึงเกลียดกู ดังนั้นกูจะทำให้มึงเกลียดกูน้อยลงเอง”
Next Chapter >> - 19 - (part2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3390115#msg3390115)
ขอลงคู่หลักกับคี่รองสลับกันไปนะคะ (คือคี่รองมันมีแต่บท yyy กลัวจะเอียนกันซะก่อน)
สลับอารมณ์ให้ดีๆนะคะ 55555
-
นะโมมมม
เด็ดมากกกกก
นั่งรอว่าโททำยังไงต่อ
ลัลล้า~
-
ขอบคุณ :)
-
นะโมบทโหด เสียวไส้กันไปตามๆกันเลย ดีคนเลวถ้าไม่โดนแบบนี้ไม่สำนึกกันหรอก :fire:
แอบสงสารโทเหมือนกันนะ เป็นคนแสดงความรักไม่เป็น แอบรักเค้ามาก็นาน แต่บทจะแสดงก็ทำออกมาแบบผิดๆอีก :hao5:
-
กลัวแทนโทเลยอ่ะ 555555555555
นะโมโหดมาก
สนุกค่ะ รอตอนต่อไปอยู่น้า
-
นะโมโหดใช้ได้
-
เล่นกันแรง
-
นะโมงานโหดก็มา! บรึ๋ย~
-
นะโมโครตโหดด
เริ่มสงสารโทนิดๆนิ๊ดเดียวจริงๆทำกับเขาไว้เยอะ สม
-
นู๋โม Good Job o13
ส่วนอิโท ให้เจ็บไปยาวๆเลย มันยังไม่โดนใครทำอะไรเลย ก็แค่ปวดใจ ซึ่งมันเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกะสิ่งที่มันทำกะโม ที่ทั้งทำร้ายจิตใจ ร่างกาย เหยียบย่ำ ทำลายศักดิ์ศรี กลับลำมาช่วย อาจจะทำให้ให้อภัยบ้าง แต่เปลี่ยนความรู้สึกคนมาเป็นรักไม่ได้หรอกค่ะคุณ (แม้นิยายส่วนใหญ่จะเป็นเช่นนั่น ยังไม่ทันทำดีด้วย ก็รักเค้านำร่องไปล่ะ ถถถถถถถ)
//น้องป้องไปไหน >_<
-
:mew1:
-
นะโม เลิศมาก. นายเอกต้องสู้คนนะคะ. อย่าให้ทำเราฝ่ายเดียว โทต้องพยายามต่อไปนะ. อยากทำร้ายนะโมก่อนก็ต้องชดใช้นะ. นายเอกเราแข็งแกร่งไม่ยอมง่ายๆ นะจ๊ะ. ชอบคู่รอง. น้องบูมน่ารัก. มาต่ออีกนะคะ. อย่าหายไปนานนะ. รอดูจุดจบหลาม.
ขอบคุณค่ะ
-
อย่างนี้แหละนะโมเด็ดดวงมาก สมควารแล้วและกับความเลวของโท o13
คี่หรือคู่มาเลย อ่านเรียบ :impress2:
-
นะโมโหดมากกกกกก :a5:
แต่ก็ดี อย่าไปใจอ่อนให้ไอ้พวกนี้หหหห
-
ชอบนะโมโหมดดาร์กมาก
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
เกลียดพระเอกหนักๆเลยนะโม หมั่นไส้นังโท5555555
-
อย่าให้นะโมอยู่ใกล้มีดเสียวแทนโทจริงๆ
:ling3: :ling3: o22 o22 :a5: :a5:
-
นะโมคนตัดจู๋ :hao3:
-
^^
-
โหดมาก นะโม สะใจเว้ย
-
นโมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สะใจจริงๆเล้ยยย
อยากให้อิหลามโดนบ้าง
-
โท อนาคตแกลอยมาและ
หือ เมื่อไรโดนเจื๋อนนนนนนน
:mew5: :mew5:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ สนุกมากกกก
เรานี่ #ทีมนะโม รัวๆ :katai4:
พระเอกคือแบบ โง๊โง่อะ 5555 ถึงจะทำตัวดีขึ้นมากแต่ก็ยังไม่ควรได้รับการให้อภัยอยู่ดี
ใจแข็งไว้ลูกนะโม เอาจริงๆแอบอยากให้นะโมคู่กะน้องป้องไปเลย (ถึงจะแอบรำน้องอยู่นิดๆ)
แต่โทนี่คือยังใช้ไม่ได้อะ แถมตอนนี้นะโมก็ดูจะยังไม่มีความรู้สึกรักโทบ้างเลย ถึงจะแอบใจสั่น แต่ก็เหมือนยังไม่ใช่
ส่วนหลามนี่กู่ไม่กลับแล้วสินะ ตัวเองทำเค้าก่อนอะ ไม่สำนึกอะไรบ้างเลย =_=
แต่ถึงจะสำนึกตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วมั้ง
สู้ๆค่ะคนเขียน
รอตอนต่อไป~
-
มาต่อแล้ววววว! :katai2-1:
นึกสภาพตอนโดนเฉือนแล้วกลัวแทน o22
-
อ่านช่วงแรกๆหมั่นไส้พระเอกมาก
อยากจะไปกระชากแล้วเตะๆๆๆๆๆ
ส่วนอินังฉลามขึ้นบก ขอให้ไม่ตายดีนะ
-
มาต่อเร็วๆนะคะ สนุกมาาาาาาาาาาาก :z13:
-
นะโมทำถูกแล้ว
โดนกระทำย่ำยีขนาดนั้น
จะมานั่งยิ้มปากบานอภัยกันง่ายๆ มันไม่มีในโลกหรอก
แค่จนกว่าเขา ก็ไม่ใช่ว่าศักดิ์ศรีเราจะน้อยกว่าเขาซะเมื่อไร
อย่าลืมเอาคืนไอ้เหี้ยพี่รหัส ให้หนักกว่านี้ด้วยนะ
-
เข้ามาดูตลอด...รออ่านอยู่นะคะ
-
โมโหดมากกกกกกกกกก
-
นะโมใจแข็งมากกกก
ตอยแรกแอบโกรธโทนะ แต่ตอนนี้สงสารมากก
พ่อพระเอกของฉันนน TT
-
:mew1:
-
ยังรออยู่นะคะ :katai5: :man1:
-
รอคอยเธอมาแสนนาน
-
ค้างมากกก นะโมโหดจริงเริ่มกลัวนิดๆ :katai1:55555555
บางทีก็แอบสงสารโทนะ แต่ก็นะทำอะไรไม่รู้จักคิด :hao6:
-
อ่านกี่รอบแล้วนะ..... คิดถึงเน้อ รอมาต่อจ้าาา~
-
- 19 -
(part2)
วันนั้นมันมาส่งผมที่หอ ไอ้โทไม่ได้ทำอะไรผม เรานั่งในรถแบบเงียบๆ ได้ยินแต่เสียงเครื่องยนต์ เหมือนมันรู้ว่าผมไม่ต้องการที่จะเสวนากับมันหลังจากที่มันถามว่าหิวรึเปล่า ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป นั่งปิดปากสนิทจนถึงที่พัก เดินขึ้นห้องโดยที่มันไม่ได้ตามมา
ทว่าไม่อีกกี่อึดใจก็มีเสียงเคาะประตูห้อง ผมที่กำลังจะต้มมาม่ากินจึงต้องเดินไปที่ประตูเก่าๆ มือจับที่ลูกบิดแล้วแต่สายตาดันไปเห็นสิ่งที่สอดเข้ามาข้างใต้ประตูเสียก่อน
‘ข้าวเย็นครับ และก็อย่าลืมกินยา’
ผมรู้ได้ทันทีว่าใครเป็นคนเขียน เพราะลายมือแบบนี้ผมเห็นจนคุ้นตา หลายครั้งที่ช่วยผมให้รอดพ้นจากเอฟอย่างหวุดหวิด
ผมหยิบกระดาษใบเล็กนั้นขึ้นมา ก่อนจะขยำแล้วปาทิ้งลงถังขยะตรงมุมห้อง แล้วเดินไปยังจุดเดิมที่ต้มมาม่าค้างไว้
ใครจะเปิดประตูให้โง่ เกิดมันรออยู่หน้าห้องทำไง เอาของกินมาล่อกูไม่ได้ผลหรอก
แล้วคืนนั้นผมก็อยู่กับมาม่าสองห่อ ถึงไม่มีสารอาหารแต่ทำให้ท้องอิ่ม เผลอหลับไปโดยที่ลืมไปเลยว่าอีกฝากของประตูมีกับข้าวแขวนอยู่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนเช้าที่ออกจากห้องมาจับสลากเพื่อพรีเซนต์งาน หยิบถุงขึ้นมาดมแล้วย่นจมูก
ยังกินได้แหะ...แต่ต่อให้มีของที่ผมชอบจุดจบมันก็อยู่ในถังขยะ
การพรีเซนต์งานของผมธรรมดาๆ โดนติหลายจุด แต่ผมก็น้อมรับ ตลอดเวลาที่ยืนหน้าห้องทุกคนก็เล่นโทรศัพท์ คุยกัน หลับ ตามปกติ มีเพียงสายตาคู่เดียวที่จดจ้องผมโดยไม่ละสายตาไปแม้แต่วินาทีเดียว
มันอึดอัด ถ้าเป็นผู้หญิงก็คงจะเขิน แต่ผมไม่ใช่ อยากจะด่าแม่งออกไมค์ถ้าไม่ติดว่าอาจารย์และเพื่อนๆในเจอร์ยังนั่งอยู่ในห้อง
ไม่รู้ว่ามันจะคิดยังไงถ้าหากรู้ว่าผมทำแฟลชไดรฟ์ที่มีงานคุณภาพและดีกว่าที่ผมพรีเซนต์อยู่ตอนนี้พังจนไม่เหลือชิ้นดี ยอมได้คะแนนน้อยดีกว่าต้องไปพึ่งคนอย่างมัน
เหมือนตบหัวแล้วลูบหลัง แต่ขอโทษทีมันคนละส่วนกัน เจ็บที่หัว ลูบที่หลังมันจะไปหายได้ยังไง ก็เหมือนกับที่ผมโดนกระทำ บอบช้ำอยู่ข้างใน เยียวยาด้วยสิ่งของภายนอกมันไม่หายง่ายๆหรอก
เสร็จสิ้นงานผมเดินไปนั่งข้างไอ้บูม
“โล่งเลยดิมึง งานนี้เสร็จแล้วก็รอสอบไฟนอลวิชาอื่นอย่างเดียว”
“เออ กูขอหลับก่อน อย่าเพิ่งกวนกู” คือวิชานี้จารย์อนุญาตให้ทำอะไรก็ได้ ยกเว้นส่งเสียงดังไปรบกวนสมาธิของอาจารย์ตอนสอน
ผมตื่นมาอีกทีคือทุกคนเก็บของ พากันลุกออกไปจากห้องหมดแล้ว เหลือแต่ไอ้บูม ไอ้จ๊อบ และใครบางคนที่นั่งข้างไอ้จ๊อบ
“จารย์ปล่อยแล้วก็ไม่ปลุกกู สัด”
“เห็นมึงกำลังผันดี ฮ่าๆๆๆ ไม่น่าตื่นก่อนเลย กูกำลังจะถ่ายรูปเป็นที่ระลึก” ไอ้บูมว่าพลางพากันเดินลงมาจากตึกคณะ ผมกับมันคุยจ้อตลอดทาง โดยไม่สนใจไอ้ 2 คนข้างหลังที่เดินตามมาสักนิด
ใต้ตึกคณะยามเย็นนั้นคนไม่ค่อยพลุกพล่านเหมือนตอนกลางวัน มีนักศึกษานั่งทำงานอยู่บ้างประปรายเพราะโต๊ะพร้อมปลั๊กเสียบชาร์จแบทเพียบ มีทุกเสา อยากเอาพัดลมมาเปิดก็ได้ถ้าคุณแบกมาไหว ผมที่กำลังจะเดินเลยผ่านไปแต่ก็ต้องชะงักเพราะไอ้บูมมันสะกิดแขนผม
“เห้ยๆ นั่นมันเด็กมึงป่าววะ คุ้นๆ” คนสะกิดชี้นิ้วไปยังโต๊ะอีกฝั่งของคณะ ผมหรี่ตาลง หัวเกรียนแบบนั้น ชุดนักเรียนม.ปลาย จะมีใครซะอีก
“ใช่จริงๆด้วย แบบนี้ต้องเข้าไปทักทาย” ไอ้บูมลากผมไปหาปกป้อง เวลาน้องมันมาหาผมที่คณะ มันก็จะชอบมานั่งตรงนี้
ว่าแต่ไอ้บูมจำได้ไงวะ มันเห็นแค่หน้าวอลเฟสบุคผมครั้งเดียวไม่ใช่หรอ
“ไอ้ป้อง” ผมเรียกหัวเกรียนๆ ให้หันกลับมา มันดูตกใจเล็กน้อย
“อ่าว ผมนึกว่าโมจะลงมาจากทางนู้นซะอีก...ละนี่เพื่อนโมหรอ สวัสดีครับพี่”
ไอ้เด็กนี่ เรียกคนอื่นว่าพี่ได้ แต่ทำไมเรียกกูว่าพี่ไม่ได้วะ?
“หวัดดีคร้าบบบ พี่ชื่อบูมนะ เราชื่อไร เป็นเด็ก .. เอ๊ย น้องไอ้โมมันหรอ” ผมหยิกขามันแทบไม่ทัน ไม่ระวังคำพูดเลยนะมึง
“ปกป้องครับ” แต่ดูท่าคนตรงหน้าจะไม่ได้สังเกตจึงยิ้มตอบตามปกติ “นี่พวกพี่จะไปไหนกันหรอครับ”
“เพิ่งเลิกเรียน กำลังจะกลับบ้าน” ไอ้บูมตอบ
“นี่สอบเสร็จแล้วเหรอไง?” ผมถามบ้าง ปกป้องพยักหน้า
เออก็ดีเหมือนกัน ลูกค้าถามหาจนเริ่มจะไม่มากันแล้ว เฮียโกวก็บ่น ปกป้องไม่อยู่ทำเอารายได้ลดฮวบไปถึง 30% แต่จากนี้ไปมันคงได้มาทำตลอด เพราะตรงกับช่วงปิดเทอมเล็กของวัยมัธยม ส่วนพวกผมนักศึกษาก็ต้องแบกหน้ามาเรียนกันต่อไปเนื่องจากทางมหาลัยเลื่อนการปิด-เปิดภาคเรียนตาม AEC อะไรนั่น
“โมหิวยัง ผมหิวแล้ว ไปหาไรกินกัน” เออดี ถามเอง ตอบเอง ผมเลยหันไปหาไอ้บูม ชวนมันไปหาอะไรกินด้วยกัน แต่ขณะที่พวกเรากำลังจะเดินไปยังหน้ามหาลัยนั้นก็มีใครบางคนมาขวางซะก่อน
“จะไปไหนกัน” ไอ้โท มันถาม แต่สายตาคมจ้องไปยังคนที่เด็กที่สุด “แล้วนี่ใคร”
“เสือก” ผมตอบมัน แล้วรีบดึงปกป้องกับบูมเดินหนีออกมา จำได้ว่าคราวที่แล้วไอ้โทมันเจอปกป้องรู้สึกจะจบไม่สวยเท่าไหร่ แต่เด็กหัวเกรียนดันไม่ยอมเดินตามผมมา มันขืนตัวไว้
“มึงต่อยหน้ากูนิ กูจำได้ คราวที่แล้ว” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเห็นปกป้องพูดคำหยาบ เวลามันคุยโทรศัพท์กับเพื่อนก็พูดกูมึง ทำนองเพื่อนสนิทกัน แต่นี่มันไมใช่ ดูท่าเด็กมันจะจำได้ ถึงได้ทำท่าทางอาฆาตขนาดนั้น
ส่วนคนที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงยิ้มมุมปากน้อยๆ
“อีกสักทีมั้ยล่ะ?”
“เห้ยยย ใจเย็นๆ นี่เพื่อนพี่ ไอ้โท กับหัวฟูนั่นชื่อจ๊อบ” บูมรีบพูดขัด “นี่น้องไอ้โมมันชื่อปกป้อง”
ถึงจะแนะนำตัวกันแต่ดูบรรยากาศแล้วไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่
“กูขอเอาคืนสักหมัดเถอะ” ปกป้องพุ่งตัวหมายจะไปชกหน้าหล่อๆ ดีที่ผมยั้งมันไว้ได้ทัน
“จะต่อยก็ไปต่อยกันข้างนอก นี่มันในมหาลัย มึงจะชกกันกี่ยกตามใจเลยสัด” ผมพูดเสียงโกรธ สองคนที่ทำท่าจะต่อยกันถึงได้มีทีท่าอ่อนลง
“เอาไง จะต่อยกันให้ได้ใช่มะ? งั้นตามสบาย กูไปแดกข้าวล่ะ” ผมพูดแล้วเดินออกมาเลย
“กูก็หิว งั้นกูไปด้วย” ไอ้บูมตามมา
“ท้องกูก็ร้อง กูไปหาไรแดกด้วยคนนะ” และก็ไอ้จ๊อบครับ
เอาตามจริงผมอยากให้ปกป้องตะบั้นหน้าหล่อๆ จมูกโด่งๆของไอ้โทมันมากๆ ติดที่ว่านี่อยู่ในมหาลัย เรื่องคราวที่แล้วก็เป็นข่าว ไอ้โทมันโดนเรียกไปต่อว่า แต่ก็แค่นั้น มันเป็นลูกรักของอาจารย์หลายๆ คน และดูจากรูปร่างลักษณะแล้วเด็กมันเสียเปรียบอยู่นิดหน่อย ไม่อยากให้ปกป้องต้องเจ็บตัวเพราะผมอีก
หลายครั้งที่ปกป้องมารอผมใต้ตึกคณะ มีบ้างที่ปกป้องเห็นไอ้โทเดินตามหลังผมมาทิ้งระยะห่างๆ หลังจากเลิกเรียน
‘นั่นมันไอ้คนที่ต่อยหน้าผมวันงานนิทรรศการนี่’
‘ขอโทษแทนด้วย แต่อย่าไปยุ่งกับมันเลย’ ผมพูดเสียงเรียบ แล้วพากันเดินไปยังหน้ามหาลัยเหมือนปกติ
‘ทำไมอ่ะโม มันเป็นใคร’ เลือดร้อนจริงๆ แต่ผมก็เข้าใจนะ จู่ๆโดนต่อยจากใครก็ไม่รู้
‘แค่คนที่บังเอิญเรียนภาคเดียวกัน’ ผมตอบไปอย่างนั้น เด็กหัวเกรียนข้างๆ ขมวดคิ้วเหมือนจะไม่เชื่อ
‘อย่าให้มีอีกทีแล้วกัน ผมไม่ยอมเหมือนคราวที่แล้วแน่’
‘เออ กูไม่ห้าม’
นั่นเป็นบทสนทนาเมื่อนานมาแล้ว และผมก็ไม่ได้ห้ามจริงๆ นะ แค่บอกให้ออกไปต่อยกันข้างนอกมหาลัย
ณ ร้านอาหารตามสั่งหน้ามหาวิทยาชื่อดังที่มีxxxเป็นพรีเซนเตอร์
มีผู้ชายวัยมหาลัย 4 คน กับอีกหนึ่งหนุ่มวัยฮอร์โมนว้าวุ่นนั่งอยู่ในร้าน บรรยากาศนี่ครึ้มมาเชียว
“มาทำไม ใครเชิญ?” ผมออกปากถามเมื่อคนตรงข้ามหย่อนตูดลงบนเก้าอี้
“มากินข้าวเป็นเพื่อนไอ้จ๊อบ” ใบหน้าได้รูปหันไปหาคนหัวฟูที่ยิ้มแหยๆ เป็นการขอโทษแทน
“คนเค้าไม่ต้อนรับยังจะกล้ามา” คำพูดลอยๆ ของไอ้เด็กหัวเกรียนนี่ทำเอาโต๊ะกินข้าวจะกลายเป็นเวทีมวยไปซะแล้วถ้าหากป้าเจ้าของร้านไม่ได้มารับออเดอร์ซะก่อน
ข้างๆผมเป็นปกป้อง ฝั่งตรงข้ามเป็นไอ้โทและไอ้จ๊อบ ส่วนบูมนั่งหัวโต๊ะ ผมสั่งผัดซีอิ๊วไป
“เป็น 2 เลยครับ” คนข้างๆ
“3 ครับ” คนตรงข้าม
คือมึงจะอะไรนักหนา ส่งสายตาอาฆาตกันไปมา จะต่อยก็ต่อยไป เดี๋ยวกูร่วมวงด้วย แต่ขอแดกข้าวก่อนได้มะ? ขืนนั่งแดกข้าวพร้อมหน้าไอ้โทแบบนี้ผมคงกินไม่ลง จึงขอตัวลากมันออกมานอกร้าน
ร่างสูงเดินตามมาพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ
ผมสังเกตว่ามันอารมณ์ดี จริงๆ นะ ปกติมันต้องต่อยปกป้องไปแล้ว ไม่สนหรอกว่าผมจะห้าม หรือจะเป็นในมหาลัยก็ตาม แต่นี่มันแค่เดินตามพวกผมมาอย่างเงียบๆ
“มึงจะเอาไงว่ามา” ผมเปิดประเด็น ไม่อ้อมค้อม
“ไม่ว่าไง ก็แค่อยากมากินข้าวด้วย” ไอ้โทตอบเสียงนิ่งๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติ “ละเด็กนั่น...น้องมึง?”
“เออ” อดไม่ได้ที่จะกระแทกเสียงใส่ ทำไมคราวที่แล้วมึงไม่หัดถามกูก่อนที่เรื่องมันจะบานปลาย กูไม่เข้าใจมึงเลยจริงๆ
“หึ ไอ้เด็กนั่นคงไม่ได้คิดกับมึงแค่พี่มั้ง” มันส่งเสียงในลำคอ พึมพำอะไรไม่รู้ผมได้ยินไม่ถนัด
“ร้านข้าวมีตั้งเยอะแยะ” นี่กูไล่ทางอ้อมแล้วนะ
“อยากกินกับมึง” มันตอบหน้าตาย
คำตอบนี้ทำเอาผมเหวอไปนิดหน่อย ผมเสมองไปที่อื่น หลบสายตามันที่จ้องมาตรงๆ แบบไม่ปิดบังเหมือนทุกครั้ง
“กูไม่ก่อเรื่อง กูจะไม่ทำอะไรมึง แค่อยากมากินข้าวด้วย”
“ไม่อนุญาต” ผมสวนทันควัน นัยน์ตาคมหม่นแสงลง “มึงต้องขอโทษปกป้องเรื่องที่ไปชกน้องมันก่อน”
สบตามันตรงๆ ให้รู้ว่าผมพูดจริง
“ตกลง”
“แค่มื้อนี้มื้อเดียว แล้วอย่ามายุ่งวุ่นวายกับกูอีก” ร่างสูงไม่ตอบอะไร กลับถามแทน
“แล้วเด็กนั่นมาหามึงตอนเย็นที่คณะทำไมบ่อยๆ “
“ก็มันทำงานที่ร้านกุ้งเต้นเหมือนกู เลยไปพร้อมกัน”
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะ บูม จ๊อบ ปกป้องนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน นี่กูไปแป๊บเดียว พวกมึงสนิทกันละหรอ
ผมกลับมานั่งที่เก้าอี้เดิม ส่วนไอ้โทก็นั่งลงเช่นกัน ผมมองมัน คอยดูว่าจะเอ่ยปากขอโทษเมื่อไหร่ เหมือนมันจะรู้ตัว ในขณะที่ทุกคนเงียบ จมอยู่กับโลกโซเชียล เสียงราบเรียบก็พูดขึ้นมา
“วันนั้นที่ต่อยมึง ขอโทษที กูจำคนผิด”
ทุกคนเงยหน้ามองไอ้โทแบบไม่คิดไม่ฝันว่าไอ้โทจะพูดคำนี้เป็น ถึงแม้จะเป็นคำขอโทษที่ไม่จริงใจเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็ได้พูดแล้ว ส่วนเด็กหัวเกรียนมันขมวดคิ้วอย่างไม่ปิดบัง
“จะมาต่อยแล้วขอโทษก็หาย ง่ายๆงี้หรอ?”
“เอาน่า...มันจำผิดคน แสดงว่ามึงหน้านะโหลนะป้อง” ไอ้บูมรีบแก้สถานการณ์ก่อนที่จะเลวร้ายไปกว่านี้ “เอางี้ให้ไอ้โทเป็นเจ้ามื้อจ่ายมื้อนี้ โอเคมะ?”
“ไม่โอเค อะไรวะพี่บูม หน้าหล่อๆของผมมีค่าแค่อาหารตามสั่ง 50 บาทเองหรอ?”
“โว๊ะ ไอ้นี่ เรื่องมาก ไม่ให้จ่ายค่าน้ำแข็ง 3 บาทก็บุญล่ะ” ไอ้จ๊อบครับ ให้เกียรติน้องมันบ้าง ตอนนี้เหมือนโดนรุม หน้ามันบึ้งบ่งบอกว่าไม่พอใจ แต่ก็แค่แป๊บเดียวเพราะหลังจากที่อาหารได้กันครบแล้ว ไอ้บูม จ๊อบ ปกป้องก็คุยส่งเสียงดัง ขณะที่ผมนั่งเงียบ รีบๆกินให้หมด คนตรงหน้าจะได้ไปให้พ้นซะที
เล่นเอากินไปมองกูไป แม่งอึดอัดชิบหาย คนหรือแมลงสาบ ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป
“อ่ะนี่ หมู” ปกป้องคีบชิ้นหมูที่มีเพียงไม่กี่ชิ้นมาใส่จานผม ส่วนคนตรงข้ามหยิบผักสีเขียวในจานผมไปใส่จานมัน แล้วกินเข้าไปหน้าตาเฉย
มันรู้ มันรู้ว่าผมไม่กินก้านผัก กินแต่ใบ ตอนปี 1 ทุกครั้งที่ไปกินข้าวด้วยกันมักจะเป็นแบบนี้เสมอพร้อมคำด่า
‘ในก้านมันมีแคลเซียม กูไม่สงสัยเลยว่าทำไมมึงถึงไม่สูง’
อยากจะด่า ติดที่ว่ามันคือเรื่องจริง ย้ำอยู่ได้ กูแค่สูงน้อย ไม่ใช่เตี้ยเว้ย
“อิจฉาคนแถวนี้เว้ยเฮ้ยย” จู่ๆ ไอ้บูมก็แหกปากขึ้นมา
“อ่ะ กูให้ หุบปากมึงซะนะ” หัวฟูมันแกล้งโดยการเอาใบกะเพรา (ที่มันเขี่ยไว้ขอบจาน) ไปใส่จานไอ้บูม
“อี๋ มึงเขี่ยทิ้งแล้วนี่หว่า”
“แดกๆ ไปเถอะ ไม่ตายหรอก”
“ไม่ ตอบคำถามกูให้ได้ก่อน กูถึงจะกิน”
“ว่ามา”
“ผักอะไรเห็นแล้วตกใจ?”
“ผักตบชวา”
“ผิด”
“ถั่วงอก” ปกป้องขอเล่นบ้าง
“ไม่ใช่”
“สตอ”
“ยังไม่ถูก”
“กระเทียม”
“ผิดดดด”
คราวนี้ไอ้จ๊อบเริ่มคิดหนักแล้วครับ
“ยอมยัง?”
“เออ”
“โห!! ระพา”
“...”
ครับผม ขำกริบเลย
“ปลาอะไรเห็นแล้วตกใจกว่า” ไอ้บูมถามต่อ
ยัง...ยังไม่เลิกเล่น
“ปลากะพง” แต่ก็มีคนบ้าจี้ตอบมัน
“ผิด”
“ปลาดุก” ปกป้องขอลองอีกครั้ง
“ไม่ใช่ ยอมยัง?” ไอ้จ๊อบ กับปกป้องพยักหน้าหงึกๆ
“ปลาไรวะ?” ไอ้โทถึงกับถาม
“ปลากระ โฮ่!!!!”
“โฮ่บ้านมึงสิ! มึงไปเลยนะ ไปเล่นตรงโน้น” ไอ้จ๊อบชี้นิ้วออกไปนอกร้านเลยครับ ฮ่าๆๆๆๆ
Next Chapter >> - 20 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3418298#msg3418298)
อะแฮ่ม บอกแล้วว่าไม่หาย แค่ขอตัวไปเรียนเทอมสุดท้ายให้ดีที่สุด ^_____^
คิดถึงทุกคนเลย คิดถึงตัวละครทุกตัว กลับมาเขียนตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนอารมณ์เร็วเกินไปรึเปล่า ฮ่าๆ
รักนะคะ อ่านทุกคอมเม้นต์เลย ♥
-
ภารกิจง้อคืนดีก็ยังมีต่อไป
สงสัยต้องผ่านไปซัก5ปี นะโมถึงเริ่มคุยกับโทล่ะมั้งงงง ใจเด็ดป๋าจริงๆ
-
คิดถึงเรื่องนี้มากๆ
-
นึกว่าตาฝาด นะโม.. คุยกับโทเถอะนะ
ปรับความเข้าใจกันหน่อย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาแล้วววว
-
โมใจแข็งมาก แต่ก็นะ มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย ถ้ารักอยู่แล้วก็คงอภัยง่ายกว่านี้ โทสู้ๆ!
-
:mew1:
-
ดีแล้วนะโมใจแข็งเข้าไว้ โทจะได้รู้ว่าเวลาจะทำอะไรต้องถามสาเหตุและฟังเหตุผลซักก่อนที่จะไปปักปรำคนอื่นเขา ตอนนี้ก็รับกรรมต่อไปนะโท
-
มาต่อแล้วดีใจมาก ๆ ติดตามเรื่องนี้อยู่นะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนอยู่น้า :mew1:
-
กลับมาแล้ว~ นะโมก็ยังสตรองเหมือนเดิม ^^
-
ขอบคุณ :)
-
:pig4 :pig4:
-
ดีใจที่กลับมาคิดถึง
-
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ ดีใจจจ :impress2:
โมใจเเข็งมาก ชอบ 555 o13
มาต่ออีกเร็วๆนะคะ
-
สั้นๆ และไม่ได้ความคืบหน้า 55555
ใจร้ายที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
โว้วววว มาแล้ววว
-
เขารักของเขาก็ต้องมาเดินตามมาเฝ้าดูแลงี้แหละโม มีความจะศึกชิงนางกันตลอด
แต่ปกป้องไม่เรียกพี่ก็คือชอบโมนั้นแหละ แหม โมคงเป็นคนเดียวที่โทยอม
ขอบคุณค่ะ
-
เรื่องหน้าขอเป็นแนวคอมเมดี้ฮาๆวีอาร์ได้ไหม
มุขผ่านมากฮ่าๆๆ ผักปลาสามผ่าน!!! :hao7:
-
^^
-
ไม่ใช่เรื่องที่จะทำใจง่ายๆเลยหลังจากโดนมาขนาดนั้น แต่ก็เอาใจช่วยโทนะถึงจะหมันไส้ก็เถอะ
บูมนี่สายฮาจริงๆ 555555
-
รออยู่นะ :L1:
-
ให้กำลังใจนะ :L2:
-
❤️❤️
-
ติดตามครับ
-
ชอบนะโมจัง
-
รออยู่นะคะ :katai5: :katai5: รีบๆมาต่อนะ :katai4: :katai4:
สนุกมากเลยเรื่องนี้ชอบๆ o13 o13
ตอนแรกไม่ชอบโทเลยไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย :beat: :m16: :m31: :fire: :angry2: แต่ตอนนี้เชียร์โทง้อให้สำเร็จอะ :n1: :mc4: :mc4:
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
นะโมลูกสู้เขา อย่าไปยอมอ่อนให้ง่ายๆ เอาให้โทมันเข็ดจนไม่กล้าหือเลย :hao3:
-
นะโม เป็นผู้ชายนะ เปลี่ยนคู่ทันมั๊ย ให้โทคู่ปกป้อง อิอิ
-
นะโมใจแข็งจัง แต่ก็เข้าใจน่ะนะ ว่าแต่โทกับปกป้องกินกันเองเถอะ อะไรๆจะได้ง่ายขึ้น ถถถ
-
รอต่อต่อไป :pig2: :pig2:
-
มีความวันคู่ และวันคี่ของพี่ก๊าซ พี่นิวด้วยอะ
คือดี มีความปรองดอง
ส่วนของคู่หนักนั้น...ก็เข้าใจว่านโมคงรับไม่ได้ง่ายๆ แต่ก็พยายามต่อไปนะโท
-
อย่าใจอ่อนเด็ดขาด จงให้อิโทง้อต่อไป
-
มาเป็นกำลังใจ และกำลังรอตอนต่อไปอยู่นะ
-
โมสู้ๆ o13 o13
-
คิดถึงแล้ววววว
-
คำเตือน : 3P นะคะ Threesome ความรักแบบ3คนค่ะ
ตอนนี้มีฉากที่ไม่เหมาะสมกับเยาวชน
หากไม่ชอบกดข้ามได้เลยจ้า ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัก
We do it all over again … (2)
[BOOM’s said]
ผมนอนเรื่อยเปื่อยอยู่บนโซฟา สลับกับสายตาที่มองไปยังแผ่นหลังกว้างเป็นระยะๆ หูได้ยินเสียงแป้นพิมพ์คีย์บอร์ดรัวเร็วจนสงสัยว่าไอ้ที่พิมพ์อยู่นี่มันพิมพ์โค๊ดโปรแกรมหรือพิมพ์คุยกับเด็กคนอื่นกันแน่วะ ผมชักไม่มั่นใจ
วันนี้พี่ก๊าซไม่อยู่ ต้องไปดูงานกับคุณนายต่างจังหวัด เนื่องจากท่านเห็นว่าอีกปีเดียวก็จะจบแล้ว ควรเรียนรู้งานไว้ ที่จริงมันไม่ยอมอยากให้ผมไปด้วย แต่ผมยังต้องเรียน พี่ก๊าซเลยได้แต่งอแงแล้วบอกว่าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด
นิ้วโป้งเลื่อนหน้าจอสมาร์ทโฟนขึ้นลงเป็นสิบๆ รอบ แต่ไอ้คนนั่งหน้าคอมพ์ก็ยังไม่หันกลับมาจนใจใยดีผมสักนิด เวลาทำงานไอ้พี่นิวแม่งจริงจังมาก คงลืมไปแล้วมั้งว่าผมก็อยู่ตรงนี้ด้วย
น่าน้อยใจจริงเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
แบบนี้ต้องกวนให้เสียสมาธิ!!
ผมชะโงกหน้ามองจอมินิเตอร์ที่เรียงต่อกัน 3 เครื่อง มองซ้าย มองขวา หันมามองผิวขาวๆ ของพี่นิว และเบนสายตาไปมองที่จออีกครั้ง
“นี่ ถามไรหน่อย” ผมเกริ่น
“เออ ว่า” แม้จะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่ดี แต่ผมชินแล้วล่ะ พี่นิวขอบพูดจาเสียงแข็ง ไม่เหมือนพี่ก๊าซ รายนั้นปากหวาน
“ไอ้คนที่มาโพสหาคู่ในบอร์ดเขาหาคู่ได้จริงไหม”
“ถามไปทำไม? จะหาคู่ใหม่?”
ดูดิ แค่ถามด้วยความสงสัย พี่แกยังตีความเป็นอีกแบบ
“ก็อยากรู้” แต่จะหาคู่ใหม่จริงๆ แล้ว ถ้าพี่นิวยังไม่หันมาสนใจผม
“ส่วนใหญ่ก็ได้ แบบชั่วคราว นอนด้วยกันคืนเดียวแล้วแยกย้าย ถ้าถูกใจก็อาจมีคุยกันต่อ” พี่นิวตอบ นิ้วก็พิมพ์ลงบนคีบอร์ดรัวเร็ว
“หะ เจอกันครั้งแรกก็นอนด้วยกันเลยหรอ ไม่ใช่ไปกินข้าว ดูหนัง อะไรพวกนี้หรอไง”
“ใสซื่อจริงๆ”
ผมมองค้อนให้ไอ้หัวน้ำตาลอ่อนด้านหลังแบบไม่รู้ตัว ก็คนมันเพิ่งเข้าวงการนี่หว่า ใครจะไปรู้ลึกรู้ละเอียดได้ขนาดนั้นถ้าไม่ใช่...
“เดี๋ยวนะ แล้วพี่นิวรู้ได้ไง? อย่าบอกนะ...” เสียงผมขาดไป พี่นิวยกคิ้วแบบกวนๆ เป็นอันรู้กัน
หึย หมั่นไส้จริงเว้ยยยยยยยยยยย
“ว่างๆ ก็ไปตรวจโรคมั่งนะ”
ใครประชด ไม่มี๊
ผมมองไปยังบนจอคอมพิวเตอร์ ปรากฏหน้าเว็บที่เมื่อก่อนผมเคยเข้าไปเยี่ยมชมอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะในหัวข้อคลิป ที่มีมากกว่าหมื่นคลิป (เว็บมาสเตอร์แถวนี้บอกมา) แถมยังมีส่งคลิปใหม่เข้ามาเรื่อยๆ ทุกวัน ปกติแล้วคลิปพวกนี้จะถูกคัดกรองโดยระบบอัตโนมัติ คือส่งมาปุ๊ปก็สู่สายตาสาธารณะบนเว็บออนไลน์แล้ว ไม่ได้มีการคัดกรองว่าคลิปนี้มาจากไหน ใครเป็นคนส่ง คนในคลิปยินดีรึไม่ เอาง่ายๆ ไอ้เว็บมาสเตอร์มันขี้เกียจครับ นอกจากเสียว่าจะมีคนแจ้งให้ลบ แบบกรณีของผมที่จัดการเรื่องให้ไอ้โมมัน
“แล้วพวกขายนวดนี่...มันเป็นยังไง” ผมถามเมื่อนึกขึ้นได้ ที่จริงก็มีคำตอบในใจแต่ไม่ชัวร์
“ก็เหมือนที่ไอ้ก๊าซพาไปวันนั้นไง ต่างกันตรงที่ถ้าเป็นการขายจริงๆก็จ่ายเงิน แค่นั้น”
!!!!!!!!!!
วอทดาฟ๊ากกกกกกกกกกกกกก
ผมเบิกตากว้าง นี่ไอ้พี่นิวก็รู้เรื่องด้วยงั้นเรอะ!?
แต่ท่าทีของพี่นิวดูไม่โกรธอะไรเลยแหะ แปลก ผมสลัดความคิด เปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน
“แล้วเปิดเว็บแบบนี้รายได้หลักมาจากไหน”
“โฆษณา” ตอบสั้นๆ ไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติม
“อ๋อ พวก ใหญ่ ยาว 7 นิ้ว 9 นิ้วอะนะ แล้วพี่เคยซื้อมาใช้เปล่า?” ตอนนี้ผมลากเก้าอี้มากนั่งข้างๆ แล้วครับ ยืนนานมันเมื่อย แถมแผนที่จะเรียกร้องความสนใจดันไม่ได้ผล งั้นก็คุยมันตรงนี้ซะเลย
“ไม่จำเป็นต้องใช้” คนถูกถามตอบเสียงนิ่ง “แค่นี้ก็มีเด็กบางคนร้องครางไม่หยุดแล้ว”
ไอ้พี่นิวววววววววว !!!!!! โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมลุกขึ้น เดินหนีกระฟัดกระเฟียด ส่วนไอ้หัวน้ำตาลเอาแต่ขำหึหึในลำคอแล้วลงมือทำงานต่อ
เห็นผมเป็นเด็กอ่อนต่อโลก ไม่ประสีประสา เป็น newbie ที่ยังไม่ชำนาญแบบมือโปรสินะ ได้เลยพี่นิว เดี๋ยวได้รู้กัน
วันต่อมาหลังจากเลิกเรียน ผมตรงดิ่งไปยังไปรษณีย์เพื่อเซ็นรับพัสดุของที่สั่งไว้ แล้วรีบกลับบ้านทันที ดีที่วันนี้พี่นิวมีเรียนชดเชย เลิกค่ำ ผมจึงสามารถดำเนินการกับของที่สั่งมาได้เต็มที่
หึหึ
กล่องพัสดุถูกแกะ สินค้าที่สั่งไว้นำมาเรียงไว้บนเตียง ผมนับแต่ละชิ้นซึ่งครบตามจำนวนที่สั่ง ผมมองมันอย่างพอใจก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ
วันนี้ผมพิถีพิถันทำความสะอาดเป็นพิเศษ ครีมอาบน้ำหอมติดกาย จุดซอกข้อพับตามร่างกายล้วนถูกชำระไม่ให้เหลือคราบไคล รวมไปถึงเส้นขนอันไม่พึงประสงค์ ผมจัดการตัดผมให้น้องชายดูเป็นทรงมากขึ้น
อายจัง ทำไมผมต้องมาบรรยายอะไรแบบนี้ด้วย
แต่เอาเถอะ เพื่อลบคำสบประมาทของไอ้พี่นิว ถ้าเรื่องแค่นี้ยังอาย แล้วที่วางแผนไว้คงได้พังทลายแน่ๆ
เมื่อเช็ดตัวจนแห้ง ขยี้ผมให้หมาดๆ ก็เดินไปเปิดเพลงในโทรศัพท์พลางผิวปากไปด้วย ไม่ต้องรีบร้อน ยังมีเวลาอีกเยอะ ดังนั้นผมจึงเข้าครัวเพื่อทำสปาเก็ตตี้แบบง่ายๆ
ฝีมือการทำอาหารผมไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ได้ดี เอาเป็นว่ากินแล้วไม่ท้องเสีย ไม่บ่อยนักที่ผมจะลงมือทำอาหารเพราะปกติแล้วพี่ก๊าซจะเป็นคนทำเสียมากกว่า ส่วนพี่นิวทำไม่เป็น โทรสั่งลูกเดียว ดังนั้นเมื่อพี่ก๊าซไม่อยู่วันนี้ผมจึงต้องโชว์สกิลด้านอาหารเสียหน่อย
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ผมจัดแจงนำจานสปาเก็ตตี้มาตั้งไว้บนโต๊ะ มองยืนชื่นชมผลงานตัวเองนิดหน่อย แต่ผมว่ามันขาดอะไรบางอย่างไป ปกติพวกเรา 3 คนนั่งกินข้าวบนโต๊ะนี้ มันโล่งอย่างบอกไม่ถูก ผมจึงขึ้นไปหยิบเชิงเทียนที่สั่งไว้ นำมาตั้งบนโต๊ะอาหาร
ถึงจะไม่ได้หรูหรา แต่ได้แค่นี้ก็โอเคแล้ว
จากนั้นจัดการกับห้องนอนต่อ ผมหยิบเทียนหอมที่สลักเป็นดอกไม้นานาชนิดมาเรียงตามมุมห้อง หากพี่นิวใกล้มาถึงเมื่อไหร่ผมค่อยจุดเพิ่มความสว่างไสว
อาหารพร้อม สถานที่พร้อม เหลือแต่ผม...ที่ต้องจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนที่พี่นิวจะถึงบ้าน คราวนี้แหละ พี่นิวจะได้เลิกหาว่าผมเป็นเด็กอ่อนต่อโลกสักที
“บูม ทำไมไม่เปิดไ...” ร่างสูงถึงกับชะงักเมื่อเปิดประตูบ้านแล้วเจอผมที่ยืนรออยู่ คนที่เพิ่งถึงบ้านไล่มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
ผมแค่ใส่ชุดอยู่บ้านที่ ‘พิเศษ’ กว่าปกติก็เท่านั้นเอง ด้วยชุดคอสเพลย์บันนี่ที่สั่งมาจากอินเทอร์เน็ตเป็นชุดกระต่ายซีทรูลูกไม้ขาวตัดสีชมพูแซม บนหัวผมมีหูกระต่ายสีขาวนุ่ม ปลอกคอรูปโบว์ ถุงมือขนปุยหนาที่เข้าชุดมากับลูซซอก (ถุงเท้าแบบย่น)
“เรียนเหนื่อยไหมครับ? “ ผมเอียงคอถาม ส่วนมือเกาะแขนพี่นิวไว้ ใครมาเห็นก็ต้องรู้แน่ว่าผมกำลังเอาใจและก็ขี้อ้อนอย่างสุดๆ “ไปกินข้าวกัน บูมทำสปาเก็ตตี้ไว้ให้”
พี่นิวไม่ตอบ เอาแต่จ้องผม
หรือว่าไม่ชอบ...? ผมชักใจแป้ว
ผมลากพี่นิวมายังโต๊ะอาหาร จุดเทียนไว้แล้วเรียบร้อยเพื่อสร้างบรรยากาศ แถมมีเพลงคลอเบาๆ โรแมนติกสุดๆ เมื่อก้นแตะเก้าอี้ ผมก็ประจำที่ของตนเองคือนั่งฝั่งตรงข้าม
“เอ่อ...ไม่กินเหรอ?” เพราะคนตรงข้ามไม่คิดจะแตะอาหารเลยสักนิด
ชอบก็ชม ไม่ชอบก็ด่าสิเห้ย เงียบแบบนี้เดาทางไม่ถูก
“ใคร...” จู่ๆพี่นิวก็เอ่ยขึ้น “ใครสอนให้บูมทำแบบนี้”
“ไม่มี อยากทำเอง”
เงี่ยบฉี่...
ในเมื่อคนตรงหน้ายังไม่มีปฏิกิริยาอะไรผมจึงถอนหายใจแล้วพูดขึ้นว่า
“ไม่ชอบก็บอกสิ งั้นเดี๋ยวขอขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อน ฝากดับเทียนด้วย” ขณะที่ผมกำลังลุกขึ้น พี่นิวก็พูดในสิ่งที่ทำให้ใบหน้าผมร้อนขึ้น
“ชอบ ชอบมาก น่ารัก น่าเอาด้วย” คิดดูเสียงแข็งๆ อย่างพี่นิวมาพูดอะไรแบบนี้ ทำเอาผมไม่กล้ามองหน้า
“น .. น่าเอา จริงหรอ?” คือไม่ได้รังเกียจคำพูดหยาบๆ ผมรู้ด้วยว่าพี่นิวอยากพูดหยาบกว่านี้ แต่กลัวผมจะเตลิดไปซะก่อน
“ใช่ ไปเอากัน”
“หะ” ไม่ทันได้ตั้งตัว พี่นิวก็เข้ามาอุ้มผมในท่าเจ้าหญิงแล้วตรงดิ่งไปยังห้องนอน
เมื่อปิดประตูเข้ามา แสงเทียนที่ส่องลอยมาพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ทำพี่นิวเซอไพรซ์อีกครั้ง ผมตั้งใจทำให้จริงๆ เพียงแต่ตอนแรกกะว่าจะรอพี่ก๊าซกลับมาด้วย ผมอยากให้ทั้งคู่ผ่อนคลายบ้าง เอาแต่จ้องจอคอมพิวเตอร์ ทำงานดูแลเว็บทั้งวัน น่าเสียดายที่พี่ก๊าซไปต่างจังหวัด เดี๋ยวค่อยชดเชยให้พี่ก๊าซวันหลัง
“ทำแบบนี้อยากโดนข่มขืนใช่มั้ย” พี่นิวยิ้มมุมปาก จากที่หล่อแบบขรึมๆ อยู่แล้ว มายิ้มแบบนี้หลายคนอาจละลายได้เลยนะครับ
ริมฝีปากนุ่มประกบลงมาอย่างร้อนแรง ซึ่งผมเตรียมตัวรับจูบนี้ไว้ไม่แพ้กัน ผมจะไม่ยอมให้พี่นิวมาปรามาสได้อีกว่าอ่อนประสบการณ์
ผมดูดคลึงริมฝีปากบาง อีกฝ่ายส่งความอุ่นชื้นกวาดทั่วโพรงปากอย่างไม่มีใครยอมใคร เราจูบกันตั้งแต่หน้าประตูเซมาถึงเตียง ผมนอนลงอย่างว่าง่าย มือร้อนลูบไล้ไปทั่ว เขารู้จุดอ่อนไหว รู้จังหวะจะโคน สัมผัสตรงไหนแล้วผมจะไวต่อความรู้สึก ดังเช่นยอดอกสีชมพูอ่อน นิ้วโป้งและนิ้วชี้เค้นคลึงจนผมอ่อนระทวย ผมหลงใหลไปกับรสสัมผัส แต่ยังไม่ลืมตัวว่าที่ทำมาทั้งหมดเพื่อจุดประสงค์อันใด
CUT NC
สามารถหาอ่านได้ที่แพลตฟอร์มอื่นค่ะ
“อยากกินกระต่าย แต่สงสารมัน แค่นี้ก็กลัวจนตัวสั่นแล้ว”
“ไม่ได้กลัวสักหน่อย”
ครับ ทำปากกล้าไปอย่างนั้นแหละ ไอ้ที่จะเอาคืนเขา ดันถูกแกล้งคืนเสียหมดรูป เสียชื่อไอ้บูมคนนี้จริงๆ
“ใส่ชุดอยู่บ้านแบบนี้บ่อยๆ นะ พี่ชอบ” ผมมองค้อนให้อีกฝ่าย “ปะ ไปกินข้าวกัน บูมไปอาบน้ำอะไรให้เรียบร้อย เดี๋ยวพี่เวฟสปาเก็ตตี้ให้”
ผมมองพี่นิวอย่างงงๆ ทำไมวันนี้ปล่อยผมไปง่ายจังหว่า?
“ถ้ายังไม่ลุกภายใน 10 วิ แล้วจะหาว่าพี่ใจร้ายไม่ได้นะ”
จบคำผมก็รีบลุกจากโซฟาทันที
“อะไรของกูวะ วันนี้วันที่ 27 วันคี่แท้ๆ แถมไอ้ก๊าซก็ไม่อยู่ ดันปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ”
หลังจากวันนั้นก็มีไปรษณีย์มาส่งพัสดุที่บ้านหลังนี้อยู่บ่อยๆ เพียงแต่ในกล่องนั้นคืออะไรคงต้องถามพี่นิวเองแล้วล่ะ
END - ‘WE’ do it all over again
P.S. ใครอยากเห็นรูปหางกระต่าย >>จิ้ม<< (http://g02.a.alicdn.com/kf/HTB1HGMqHVXXXXakXpXXq6xXFXXXr/202842762/HTB1HGMqHVXXXXakXpXXq6xXFXXXr.jpg?size=41843&height=438&width=750&hash=1ae6c3f364e5cbf72b3018da8e2727b0) เลยค่าาา
:m25:
มีใครคิดถึง 3 คนนี้ไหมมมมมม เอามาส่งแล้วเด้อออออ
แพรคิดถึงทุกคนเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือมากขึ้น อิอิ
สำหรับเรื่องหลัก นะโม โท ดำเนินเรื่องเกินครึ่งแล้ว เย้ เย้
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์จริงๆ นะคะที่ยังติดตามกันอยู่ แพรรู้ว่าเบื่อและเหนื่อยแค่ไหนที่ต้องรอแล้วรอเล่าว่าอินี่จะมาอัพไหม กี่เดือนถึงจะได้อ่าน 555555 ขอบคุณจริงๆค่ะ
เลิ้บยูวววววววววว ♥
-
คิดถึงเรื่องนี้ อัพบ่อยๆได้ไหมมมมม :ling1:
-
ยังรอคอยเธอเสมอ❤️
-
รอ~ คิดถึงเรื่องนี้จัง > <
กอดดดดคุณแพร
คิดถึงบูมๆกับนะโมมากกกกกกกกกกกกกกกเลย
-
3p บูม ก๊าซ นิว นี่น่ารัก ดีที่ไม่เครียดเหมือนคู่หลัก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คิดถึงมากๆเลยค่ะ ฮือ ตื้นตันใจที่คุณแพรกลับมาแล้ว เราชอบคู่รองมาก มันดูเป็นคู่ที่ ครบรสจริงๆ
-
ดีใจที่มากอัพนะคะ คู่ 3P นี้มันกร๊าวววววววใจจริงๆ ค่ะ ตอนหน้าเป็นคู่หลักแล้วใช่มั้ยค่ะ
-
พี่นิวปล่อยกระต่ายน้อยไปได้ยังไง!?
-
มาต่อแล้วกรี๊ดดดดด ตามค่ะ :katai5:
-
คิดถึงมาก ๆ เล้ยย
-
พี่นิวปล่อยไปได้ยังงายยย กระต่ายเลยนะกระต่าย 5555
-
ขอบคุณ :)
-
มาแว้ววววว่าแต่ของที่มาส่งบ่อยๆคือไรหว่าาา :z2:
*แอ๊บใส*55555 :o8:
-
555 โดนเอาคืนซะงั้น
-
^^
-
รอค่า
เคยอ่านจนลืม ย้อนอ่านตั้งแต่1ใหม่เลยนี่
-
3P นี่เขาเด็ดดวงกันจริงๆ
-
- 20 -
“มาอีกละ” ปกป้องบ่นลอยๆ ผมหยุดเดิน หันไปมองทางเข้าร้านทันที
ไอ้โท...
ช่วงนี้มากินข้าวที่ร้านกุ้งเต้นบ่อยผิดปกติ แน่นอนว่าผมจะไม่เฉียดใกล้บริเวณโต๊ะที่มันนั่งเลยสักนิดถ้าหากไม่ใช่คำสั่งของเฮียโกวเจ้าของร้าน
‘เพื่อนเอ็งไม่ใช่เรอะ ไปๆ ไปรับออเดอร์ มาเกะกะอะไรแถวนี้’
ผมเลยต้องจำใจไปบริการโต๊ะมันอย่างช่วยไม่ได้ แต่พอเฮียโกวเผลอผมจะให้คนอื่นไปเสิร์ฟแทน ส่วนใหญ่ก็เป็นสาวน้อยสาวใหญ่ทั้งนั้น ปกป้องเห็นท่าทีของเพื่อนๆ พี่ๆ พนักงานที่ช่วงแรกๆ เห่อเขาถึงกับทำหน้าเบื่อหน่าย
‘ผู้หญิงนี่เห็นคนหล่อกว่าก็รีบไปหาเลยนะ’
‘โอ๋ๆ น้องปกป้อง ไม่งอนนะ ยังไงน้องปกป้องก็เบอร์หนึ่งในใจพี่ พี่แค่ทำตามหน้าที่เท่านั้นเอง’
ยังดีว่ามันไม่มายุ่งย่ามอะไรกับผมเลย ผมเลือกไปเสิร์ฟโซนอื่นที่ห่างไกลจากโต๊ะมัน มันก็ไม่ได้ย้ายโต๊ะตามมาแต่อย่างใด
‘เพื่อนน้องโมเป็นเดือนคณะรึเปล่า หล่อจังเลย...มีแฟนรึยังเนี่ย?’ พี่ปลา หญิงสาวอายุ 26 ชาวพม่าถามผม
‘ไม่รู้สิครับ’
‘คงไม่มั้ง ถ้ามีน่าจะพามากินด้วยแล้ว แต่เอ...มาวันแรกๆ นี่สั่งซะเยอะ พอหลังมานี่สั่งแค่ไม่กี่อย่าง แถมเหลือเต็มเลย กินไม่เคยหมด หรือว่าผีมือพี่น้อยไม่ถูกปากเพื่อนน้องโม’
ผมไม่รู้รายละเอียดหรอกว่าแต่ละครั้งที่มันมามันสั่งอะไร กินหมดรึเปล่า ผมรู้แต่เวลากลับของมันคือ 5 ทุ่ม ซึ่งดีกับผมเป็นอย่างมาก ที่ไม่ต้องคอยหวาดระแวงว่ามันจะดักอยู่ตรงไหน อีกอย่างมีปกป้องมานอนที่หอด้วยเหมือนเดิม ผมจึงเบาใจได้
“จะมาบ่อยทำไมนักหนา เห็นหน้าแล้วหมดอารมณ์” ขณะนี้เรากำลังนั่งพักอยู่ในห้องแช่เนื้อสัตว์ ผักสดต่างๆ ผมหันไปมองหน้าคนพูดที่ทำหน้าเบื่อหน่าย
“ก็ไม่ต้องไปมองหน้า”
“โม ผมถามจริงๆ นะ ไอ้นั่นมันมีปัญหาอะไรกับโมรึเปล่า” สายตาจริงจัง บวกกับน้ำเสียงของคนถาม ทำให้ผมถอนหายใจ
“ใช่ ไอ้โทมันเคยเป็นเพื่อนพี่ แต่ตอนนี้เลิกคบแล้ว” ผมตอบแบบเลี่ยงๆ “มันทำเรื่องที่พี่ไม่สามารถให้อภัยมันได้”
คนฟังครุ่นคิด ส่วนผมไม่พร้อมจะบอกอะไรไปมากกว่านี้
“งั้นที่ตามๆ อยู่นี่ เหมือนไอ้นั่นจะมาง้อโมสินะ” ปกป้องสรุปจากสิ่งที่เห็น อันที่จริงใครได้มาเห็นพฤติกรรมแบบนี้ก็ต้องเข้าใจแบบปกป้องนั่นแหละ เพียงแต่ผมไม่อยากยอมรับ
ไอ้โทพยายามทำตัวให้อยู่ในสายตาผม ทั้งที่มหาลัย ที่ร้านกุ้งเต้น ไม่เห็นหัว ก็ขอให้ได้ยินเสียง ไม่ได้ยินเสียง ข่าวลือของมันก็ลอยตามมาข้างทาง เรื่องของมันฟุ้งเต็มไปหมด
ช่วงนี้อาจารย์เริ่มสั่งงานเยอะขึ้น เป็นงานยิบย่อย เพราะใกล้สอบไฟนอลของเทอมแรก หลังจากกลับมาจากทำงานพิเศษ ปกป้องก็ดูหนัง ดูซีรีย์ เกลือกกลิ้งไปมาบนเตียงโทรมๆ ระหว่างที่ผมวุ่นกับงานที่อาจารย์พากันสั่ง
“โม”
“ว่า? “
“สอบเสร็จเมื่อไหร่”
“ปลายๆ เดือนมั้ง” ผมตอบ มือก็เขียนไปด้วย
“โอเค เดี๋ยวอาทิตย์หน้าผมกลับไปอยู่คอนโดกับพี่แป้งนะ จะได้ไม่กวนโมอ่านหนังสือด้วย”
“อือ”
“สอบเสร็จแล้วไปเที่ยวกันไหม? “
ผมชะงัก
“เที่ยวไหน? พี่ไม่ค่อยมีเงินหรอกนะ” ฐานะทางบ้านผมไม่ค่อยดี นานๆ ทีถึงจะได้เที่ยวเล่นแบบเด็กวัยรุ่นคนอื่นเขา ปกป้องมันก็รู้นี่ แล้วจะมาถามทำไม
“ที่ไหนก็ได้ ไปแบบทริปประหยัด”
“อืม”
ก็ดีนะ ผมไม่ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดนานมากแล้ว ตั้งแต่ไปกาญจนบุรีคราวนั้น ที่ไปกับพวกมันตั้งแต่ปี 1
“แล้วจะไปไหน? “ ผมไม่มีไอเดียหรอก วันๆ ทำแต่งาน ไม่เหมือนปกป้องที่มีเวลาดูซีรีย์ อ่านกระทู้ท่องเที่ยว คงเพราะอยู่ม.5 ไม่ใช่ม.6 ที่ต้องอ่านหนังสือและไล่ตระเวนสอบมหาวิทยาลัยทั่วราชอาณาจักรไทย
“ทะเล ดำน้ำ ปีนเขา ล่องแก่ง สวนน้ำ ไหว้พระ”
“โห ไปหมดนั่นเลยหรอ”
“ให้เลือกครับ ให้เลือก”
“ฮ่าๆๆ” ผมแกล้งกวนตีนไปงั้นแหละครับ “ค่อยคิดตอนสอบเสร็จละกัน”
“นายธนกฤต...นายธนกฤตมารึเปล่า? “ อาจารย์ผู้สอนเช็คชื่อท้ายคาบ และนั่นเป็นชื่อของไอ้หลามครับ วันนี้มันไม่มาอีกแล้ว ตั้งแต่เกิดเรื่องที่ผมโดนดักทำร้าย ผมก็ไม่ได้เห็นหน้ามันอีกเลย
“ใครเป็นเพื่อนนายธนกฤตฝากบอกด้วยว่าครั้งหน้าห้ามขาด ถ้าขาดอีกหมดสิทธิ์สอบวิชานี้นะคะ” แล้วอาจารย์ขานชื่อต่อไป
หากถามว่าตอนนี้ใครเป็นเพื่อนไอ้หลามน่ะหรอ...ไม่มีล่ะมั้ง ส่วนเพื่อนในภาคเดียวกันใครจะไปเตือนมันเรื่องการขาดเรียนก็ตามใจ แต่ไม่ใช่ผมแน่นอน
“นายพบธรรม หัวหน้าภาควิชาเซ็นเอกสารยื่นเรื่องการย้ายภาควิชาเสร็จเรียบร้อยแล้วนะ ไปรับได้ที่เดิมเลยจ๊ะ” อาจารย์หันมาสบตากับผมโดยตรง
“ครับ”
หลังจากอาจารย์ออกไปแล้ว เพื่อนในเจอร์ก็มารุมถามผมกันใหญ่เรื่องขอย้ายภาค ซึ่งผมก็ได้แต่ตอบเลี่ยงๆ เรียนไม่ไหวบ้าง เรียนไม่เข้าใจบ้าง ในขณะที่สาเหตุจริงๆ นั่งนิ่งอยู่หลังห้อง
“เชี่ยโม กูโกรธมึงจริงๆ นะ ไปทำเรื่องทำไมไม่บอกกูเลย” บูมพูดขณะเก็บชีทบนโต๊ะ “แบบนี้กูก็ย้ายไปกับมึงไม่ได้อะดิ” แล้วมันก็เดินหนีผมไปเลย
สงสัยคงจะโกรธจริง เห็นบอกว่าอยากย้ายตามผม ไม่คิดว่ามันจะจริงจัง
เดี๋ยวค่อยตามไปง้อมันก็แล้วกัน ตอนนี้ผมขอไปเอาเอกสารก่อน จะได้นำไปยื่นให้สำนักทะเบียนได้เลย
แต่เมื่อเดินมาถึงห้องหัวหน้าภาควิชา กลับกลายเป็นว่ามีใครบางคนยืนรออยู่ที่หน้าห้องเช่นกัน ผมไม่รู้ว่ามันมาทำอะไร ตั้งใจจะไปหยิบเอกสารแล้วเดินออกมา มันจะมาทำอะไรก็เรื่องของมัน ไม่เกี่ยวกับผม
“จะย้ายจริงๆ ?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ขณะที่ผมหยิบเอกสารจากในตะกร้าแล้วหันไปสบตามัน ไอ้โทยืนล้วงกระเปา ส่วนมืออีกข้างเสยผมราวกับยุ่งยากใจ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
“กูรู้นะว่ากูไม่มีสิทธิ์ไปห้ามมึง...แต่ถ้าสาเหตุการย้ายมันมาจากกู...ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้” มันเงียบไปครู่หนึ่ง สายตาหลุบต่ำลงก่อนจะเงยขึ้นมาใหม่ “เดี๋ยวกูไปเอง”
“เหอะ ไม่ต้องมาเล่นบทพระเอก กูทำเรื่องอะไรเรียบร้อยแล้วเหลือแค่ยื่นเอกสารนี่”
“มึงจะเรียนไหวหรอ ไม่เห็นรึไงว่าพวกภาคคอนโทรลได้เอฟกันเป็นว่าเล่น อีกอย่างมึงย้ายกลางปีแบบนี้ยังไงมึงก็เก็บวิชาภาคคอนโทรลไม่ครบหรอก จากที่จะจบใน4ปี อาจกลายเป็น5หรือ6ปีก็ได้นะ”
ปกติแล้วไอ้โทไม่เคยพูดมากแบบนี้ มันจะนิ่งๆ พูดน้อยต่อยหนัก แต่มีเรื่องเดียวที่มันจะยอมพูดกับเพื่อนแบบยาวๆ อธิบายปากเปียกปากแฉะจนกว่าพวกผมจะเข้าใจ นั่นก็คือ ‘เรื่องเรียน’
“มึงไม่จำเป็นต้องเอาการเรียนมาเกี่ยวข้อง กูรู้ตัวตลอดว่าตั้งแต่เกิดเรื่องสายตาที่มึงมองกูมันบอกทุกอย่างว่ากูกับมึงคงไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนที่ผ่านมา ... แต่ถือว่ากูขอร้องเถอะนะ มึงไม่จำเป็นต้องย้ายเจอร์เลยจริงๆ ไหนจะไอ้บูมอีก ไม่เห็นแก่มันหน่อยหรอ มันเป็นคนที่อยู่เคียงข้างมึงมาตลอด”
ที่คนตรงหน้าพูดมาก็มีส่วนที่ทำให้ผมไขว้เขวไม่น้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องไอ้บูม ผมคงกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวมากถ้าทิ้งมันเพียงเพื่อความสบายใจของตัวเอง ทั้งๆ ที่มีมันคนเดียวที่ยอมทุ่มเท เข้าอกเข้าใจผมทุกอย่าง
ผมเดินหนีออกมา ไม่อยากฟังไอ้โทพูดอะไรอีก ก้มมองเอกสารในมืออย่างเหม่อลอย
ระหว่างทางไปสำนักทะเบียนเพื่อยื่นเรื่อง ตึกอยู่ตรงหน้านี้แล้ว แต่เท้ากลับเลี้ยวไปอีกเส้นทาง มุ่งหน้าไปยังหอสมุด ผมไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงตัดสินใจแบบนี้ ไม่อยากจะยอมรับแต่ต้องบอกว่าสิ่งที่ไอ้โทพูดเมื่อกี้มีส่วนถูก
ยังไงผมก็ตามเก็บวิชาของภาคคอนโทรลไม่ทัน ต้องเสียเวลาไปอีกปี แถมค่าเทอมก็ไม่ใช่น้อยๆ กยศ.จะให้กู้ปี5ต่อหรือเปล่าก็ไม่รู้
ช่วงนี้หอสมุดคึกคักเป็นพิเศษ เพราะเข้าใกล้ฤดูกาลสอบไฟนอล พอแตะบัตรนักศึกษาแล้วมองหาที่นั่งอ่านหนังสือเงียบๆ
“ไอ้โม” เสียงเรียกมาแต่ไกล ผมหันตาม
พวกเพื่อนๆในเจอร์นั่นเอง มีประมาณ5-6คน รวมถึงไอ้บูมด้วย ผมเดินตรงไปหาพวกมัน
ถึงพวกผมจะดูดิบเถื่อนในสายตาคณะอื่นๆ แต่บอกเลยนะครับว่าการเรียนวิศวะไม่ใช่เรื่องง่าย ภายนอกพวกผมเป็นกลุ่มที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียน คุยบ้าง หลับบ้าง เล่นโทรศัพท์บ้าง แต่ใครจะไปรู้ว่านอกเวลาเรียนพวกวิศวะจะมานั่งสุมกันอยู่ที่ห้องสมุด ไม่ใช่ร้านเหล้าแบบที่ใครๆ เข้าใจเสมอไป
“มาๆ นั่งนี่ พวกกูกำลังติวกันเองอยู่”
ผมนั่งลงตามที่กอล์ฟบอก ก่อนจะหักไปทักไอ้บูม
“รู้เรื่องหรอมึงน่ะ”
“ระดับนี้”
“...”
“รู้เรื่องก็เหี้ยแล้ว สัดเอ๊ย น้ำตาจะไหล”
“เอาน่า เดี๋ยวรอโทมาอธิบายเพิ่ม มึงโทรตามมันดิ๊บูม ว่าอยู่ไหนแล้ว” เหมียว สาวร่างใหญ่ใส่แว่นพูดขึ้น
“ไม่ต้อง มันมาโน่นแล้วไง” ไอ้เจษบอก ส่งสายตาไปยังทิศทางที่มันเดินมาพร้อมกับไอ้จ๊อบ
ผมถอนหายใจอย่างหน่ายๆ หนีแม่งไม่พ้นจริงๆ ขณะที่ผมจะลุกขึ้น ไอ้บูมดึงแขนผมไว้
“จะไปไหนวะ”
“กูอยากอ่านคนเดียวว่ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะ มึงเข้าใจเรื่องสแตติคแล้วหรอไง กูนี่จะสติแตกแล้วแม่มมมม”
ใช่ ไอ้โทมันอธิบายเก่ง เข้าใจง่าย สอบทีไรพวกผมก็พึ่งพามันตลอด และต้องยอมรับจริงๆ ว่าตั้งแต่เกิดเรื่อง ความรู้ไม่มีอยู่ในหัวสมองผมเลย และวันมะรืนก็สอบแล้วด้วย
แค่นั่งฟังมันอธิบาย เพื่อนๆ ก็อยู่กันเยอะ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง...
ใบหน้าหล่อกวาดมองรอบโต๊ะก่อนจะมาหยุดที่ผมแล้วยิ้มน้อยๆ
มันนั่งตรงข้าม ทักทายเพื่อนตามปกติ และเริ่มต้นติวเนื้อหาทั้งหมดที่จะออกสอบ ซึ่งมันไม่ได้มีแค่วิชาเดียว ปวดหัวก็ตรงนี้แหละ
“ไอ้พวกชื่อวิชาที่ขึ้นต้นด้วย Basic Intro General แม่งเชื่อถือไม่ได้ หลอกกู” ไอ้จ๊อบบ่นขณะมองชีทวิชาต่างๆ
“กูจดเหี้ยไรลงไปเนี่ย ไอ้โท ยืมชีทมึงอ่านหน่อย” ขนาดกอล์ฟผู้เป็นประธานเจอร์ยังต้องร้องขอไอ้โท
หลายครั้งที่ผมเงยหน้าขึ้นไปฟังมันแล้วสบตากันอย่างช่วยไม่ได้
และเป็นผมที่ต้องหลบตามันทุกครั้งไป...
“เดี๋ยวกูมา” ผมกระซิบบอกไอ้บูม “ไปหาหนังสือ” ขยายความต่ออีกหน่อย
รีบชิงหนีออกมาขณะที่มันกำลังคุยกับสาวสักคณะที่เดินเข้ามาทักมัน พวกเพื่อนๆแซวกันใหญ่ ในใจผมได้แต่นึกสงสารผู้หญิงที่หลงรูปร่างหน้าตาของมัน เมื่อก่อนก็อิจฉานะ แต่ตอนนี้ไม่อ่ะ ถ้าคิดว่าหน้าตาดีแล้วจะขืนใจใครก็ได้ผมยอมเป็นคนหน้าตาธรรมดาๆดีกว่า
ผมเดินหาคอมพิวเตอร์ที่ใช้สำหรับค้นหาหนังสือ พอเสร็จแล้วก็จดหมายเลขรหัส และมุ่งหน้าไปยังชั้นที่ขึ้นต้นด้วยรหัสนั้น ซึ่งต้องใช้เวลาสักหน่อยในการค้นหา
ปลายนิ้วไล่เรียงสันหนังสือแต่ละเล่ม แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเจอ
หรือจะอยู่ชั้นบน ?
ผมเงยหน้า กวาดสายตาดูเลขรหัสที่สันเหมือนเดิม นั่นไงเจอแล้ว...เพียงแต่เอื้อมมือไม่ถึง เพราะอุปสรรคด้านความสูง ปลายนิ้วแตะโดนแล้วแท้ๆ
ขณะที่ผมกำลังเขย่งเพิ่มความสูงเท่าที่ทำได้ ก็มีคนมาซ้อนด้านหลังแล้วหยิบหนังสือเล่มที่ผมต้องการให้ ผมหันหลังกลับเพื่อจะขอบคุณ
ไอ้โท...อีกแล้ว
“ขอบ...”
ผมหยุดคำพูดไว้แค่นั้น ส่วนในมือก็รับหนังสือมา แล้วรีบเบี่ยงตัวหนีราวกับเชื้อโรค
นี่มันตามผมทำไม แค่จะมาหาหนังสืออ่านเพิ่มเติม บอกตามตรงว่าผมกลัวมัน เหมือนคนโรคจิต สตอล์กเกอร์อะไรพวกนั้น และมันทำให้ผมระแวง
“จะตามกูมาทำไมวะ!”
“มาเอาเล่มนี้เพิ่ม” มันชูหนังสือในมืออีกเล่มให้ดู “ไอ้เจษมันไม่เข้าใจเรื่องไดนามิค”
แล้วมันก็เดินไปอีกล๊อคเพื่อหาหนังสือต่อ
เอ่อ...ใครก็ได้ช่วยเก็บเศษหน้าผมที่หล่นกระจายอยู่บนพื้นให้หน่อยครับ
ผมคงคิดมากไปเอง หนังสือเนื้อหาใกล้เคียงกันมักจะจัดให้อยู่ล๊อคเดียวกันอยู่แล้ว ไม่แปลกที่มันจะมาโผล่ล๊อคเดียวกับผม
บางทีผมควรเลิกจิตตก หันมาสนใจเนื้อหาที่จะออกสอบในอีกไม่กี่วันข้างหน้าดีกว่า
เวลา 23.45 น.
หอสมุดยังคงแน่นไปด้วยนิสิตนักศึกษาที่เข้ามาใช้บริการ เนื่องจากทางมหาลัยอนุญาตให้เปิด 24 ชั่วโมงในฤดูกาลสอบ ผมหันไปมองรอบๆ บางคนเอาผ้าห่มมาห่ม เตรียมหมอนและของกินเข้ามาตั้งถิ่นฐาน กะอยู่ยาวยันเช้า ยิ่งในห้องแอร์เย็นฉ่ำแบบนี้ความง่วงเริ่มครอบงำ สำหรับผมให้แหกตาอ่านต่อคงไม่ไหว ขอกลับไปนอนที่หอพักดีกว่า ถึงจะไม่มีแอร์ก็เถอะ ยังมีเวลาอ่านอีก 1 วัน แล้วพรุ่งนี้ค่อยตื่นมาอ่านที่หอสมุดใหม่
ช่วงนี้ผมขอลาหยุดอ่านหนังสือ แน่นอนว่าเฮียโกวเข้าใจ พอสอบเสร็จแล้วเดี๋ยวผมจะกลับไปทำงานชดเชยให้ในช่วงปิดเทอม
“เดี๋ยวกูกลับก่อนนะ”
“อ่าว นึกว่าจะอยู่ยันเช้าด้วยกัน” ไอ้กอล์ฟปรือตา คือมึงไม่ไหวก็นอนเถอะ
“กลับไงวะ” ไอ้บูมถาม
“เดิน...”
“เดี๋ยวไปส่ง” ยังไม่ทันตอบไอ้บูมก็มีคนพูดแทรกซะก่อน ผมหันไปมองไอ้โท
“ไม่ต้อง กูมีขา กลับเองได้”
แล้วผมก็คว้ากระเป๋าเดินออกมาโดยที่ไม่สนใจคนเสนอตัว ขืนอยู่ต่ออีกนิดพวกเพื่อนๆ ได้คะยั้นคะยอให้ผมรับความหวังดีของไอ้โทแน่
ข้างนอกมืดสนิท ไม่เหมือนข้างในหอสมุดที่สว่างจ้า มีเพียงแสงรำไรจากไฟข้างทาง ผมก้าวขาไปตามฟุตบาท ระยะห่างจากตรงนี้ถึงหอผมมันก็ไม่ได้ไกลมากนัก เดินประมาณ 20 นาทีก็ถึง
“นะโม!” เสียงทุ้มตะโกนเรียก ไม่ต้องหันหลังก็รู้ว่าใคร
โอเค ผมไม่ควรหวาดระแวง บางทีมันอาจไม่ได้ตามผมมา
“เดี๋ยวไปส่ง มาที่รถเถอะ” ไอ้โทพูดเสียงหอบเล็กน้อยเพราะมันวิ่งตามผมมา “นะ...ดึกแล้วมันอันตราย”
มึงนั่นแหละที่อันตราย
“ไม่ กูจะเดินกลับ” ผมยังยืนยันคำเดิม มุ่งหน้าเดินต่อไป
มันเดินตามหลังมา ผมรู้ ไอ้โทเว้นระยะห่าง แต่ก็ไม่มาก ขี้เกียจไล่มันแล้วครับ อีแบบนี้ไล่เท่าไหร่คงไม่ไป ก็ดีเหมือนกัน เดินในมหาลัยคนเดียวมันเปลี่ยวยังไงก็ไม่รู้
ไม่นานนักก็ถึงที่หมาย แต่ก่อนที่ผมจะขึ้นบันได ผมเจอป้ายประกาศขนาด A4 แปะตัวเบอเร้อ
ประกาศจากทางหอพัก คร่าวๆ คือหอพักจะทุบทิ้งแล้วสร้างใหม่ทั้งหมด ขอให้ย้ายออกภายใน 3 เดือน ระหว่างนี้ยังพักอาศัยอยู่ได้ และใครที่มัดจำค่าห้องล่วงหน้าไว้สามารถรับคืนได้เช่นกัน
ชิบหาย หอพักที่นี่ถูกสุดในย่านนี้แล้ว นอกนั้นก็ราคา4พันอัพหมด ทำไงดีวะเนี่ย ช่างมัน ค่อยคิดหลังสอบแล้วกัน
“ฝันดี”
มัวแต่อ่านประกาศจนลืมไปเลยว่าไอ้โทมันมันเดินตามมาห่างๆ ผมเหลือบไปมองเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร จากนั้นก็เดินขึ้นห้องไป
Next Chapter >> - 21 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3423237#msg3423237)
อินี่เป็นคราย ไม่ใช่แพรตัวจริงแน่ๆ ทำไมอัพนิยายเร็ว 555555
:z13:
-
มาอีกเถอะะะะะะ
อยากอ่านต่อใจจะขาดแล้ววว
-
:pig4:
-
เอาอีก อยากอ่านต่อออ :ling1: :ling1: :katai4:
-
มองไม่เห็นทางที่โมจะให้อภัยเลยอ่ะ หน่วงต่อไป ฮื้อออ
-
ถ้ามาแบบนี้ตลอดจะดีมากกกกกกกกก
เพราะอยากเห็นโท ง้อนะโมสำเร็จซะที
ทีมโทค่ะ
-
โอ้มายก๊อด เรื่องนี้กลับมาอัพแล้ว
ดีใจนะโมจะได้พ้นเคราะห์พ้นกรรมสักที
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: มาแว้วววววว คิดถึงค่า
มาให้หน่อยก็ยังดี 55555
-
ขำๆไม่ ทันไรก็อึกครึมอีกแหล่ะ
-
โอ้ยยคือดี มาเร็วอารมณ์ไม่ขาดช่วง ย้ายไปอยู่กับโทเลยจ๊ะ ย้ายเลยๆพลีวส
-
:mew1: :mew1:
-
ยังไม่พอออ ขออีก 5555
ทีมโทด้วย
อีกนิดนึงน่าา ดูๆนางไปก่อน
นางแค่รักมากไป
-
พยายามต่อไปละกันโท นะโมอย่าย้ายเลยลูก ทนๆ ไป โทไม่กล้ากับนะโมหรอก
หลามยังไว้ใจไท่ได้ น่ากลัว
ขอบคุณค่ะ
-
หน่วงต่อไป !!!!!! สู้ ๆ นะโท
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
จะไปอยู่ไหนล่ะเนี๊ยะ????
-
งานเข้านะโมแล้ว!!
-
เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ นะโมสู้ๆนะ
-
:L1: นะโมดีกับโทไวไวนะ เริ่มสงสารโทละ :hao5:
-
โชคร้ายได้ตลอดเลยนะโม ** อย่าไปให้อภัยง่ายๆนะ มันไม่ใช่แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆที่แค่ขอโทษ หรือตามง้อนิดหน่อยแล้วจะหายได้ ถ้าจะทำดีเพื่อไถ่โทษต้องดูกันยาวๆ
-
อย่าพึ่งยอมโทนะลูก หมั่นไส้นาง อิอิ
-
สงสารโท
-
ทั้งหน่วงทั้งเหนื่อย
นะโมเด็ดขาดดี ชอบ
แต่บางทีก็แอบสงสารโท(นิดหน่อย) เอาเป็นว่าโทง้อต่อไปละกัน
-
ขอบคุณ :)
-
เป็นการบังคับกราย ๆ ให้โอกาสปรับความเข้าใจกัน :impress2: โทสู้ๆ
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
^^
-
โทสู้ๆ
-
เราขอเดาว่าอีกไม่นานต้องได้ไปอยู่กับโท :hao7:
-
ต่อต้านการข่มขืนค่ะ
-
- 21 -
“ไงมึง ทำได้ละสิ” ไอ้บูมทักทันทีที่เห็นใบหน้าอิดโรยของผม
“ได้ก็เหี้ยแล้ว”
“อ่าว แล้วทำไมอยู่ในห้องสอบนานจังวะ”
“กูกำลังคิดอยู่ว่าควรเขียนขอร้องอาจารย์หรือวาดรูปสวยๆ แทนดี” ผมตอบมันอย่างกวนๆ เพราะตอนนี้หมดเวรหมดกรรมกับการสอบไฟนอลแล้วครับ
แน่นอนว่าสอบเสร็จความรู้ที่บังเกิดผุดราวกับไอสไตล์เข้าสิงนั้นอันตรธานหายไปอย่างรวดเร็ว ออกจากห้องสอบมันก็ไร้ประโยชน์ ไอ้ที่เขียนตอบไปไม่รู้ว่าจะได้สักกี่คะแนน
เสียงพูดคุยจ้อกแจ้กของนักศึกษาที่เพิ่งสอบเสร็จไม่สามารถบดบังใครบางคนที่เพิ่งออกจากห้องสอบได้ ผมมองดูไอ้หลามห่างๆ ปกติแล้วมันจะเป็นคนที่สดใส ร่าเริง เป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนๆและสาวๆ แต่บรรยากาศรอบตัวของมันตอนนี้ตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง ใบหน้าซูบตอบ ดวงตาหวาดระแวงเหมือนคนวิกลจริต ริมฝีปากแห้งคล้ำจนแลบลิ้นเลียบ่อยๆ เสื้อนักศึกษาหลวมโคร่งเพราะมันผอมลงไปเยอะมาก เน้นย้ำว่ามาก
ไอ้หลามหันซ้ายหัวขวาเหมือนกลัวอะไรสักอย่างแล้วรีบเดินหนีไป ผมไม่รู้ว่ามันไปไหนแต่เดี๋ยวคืนนี้ได้เจอกันแน่ๆไอ้เหี้ยหลาม
ตอนเช้าก่อนออกมาสอบวิชาสุดท้าย ผมลองเข้าไอดีเฟสบุคของไอ้หลามอีกครั้ง เพราะปกติผมจะเข้าเช็คเป็นระยะๆ ไม่อยากพลาดแบบคราวที่แล้ว ซึ่งเฟสบุคไอ้หลามตอนนี้หากไปดูหน้าวอลมันไม่ค่อยมีความคืบหน้าเท่าไหร่ ในแชทเฟสก็เช่นกัน มันโดนไล่ออกจากร้านที่มันร้องเพลงให้ อันที่จริงก็ไม่เชิงไล่ออก แต่สมาชิกในวงถ้าไม่มีนักร้องก็ไม่สามารถเล่นเพลงได้ จนทำให้สมาชิกที่เหลือต้องไปหานักร้องใหม่ ผมอ่านข้อความดูเหมือนว่าบอส มือกลองจะตามตัวไอ้หลามให้กลับมาร้องเพลงหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ ให้ผมเดานะ มันคงเสพยาติดอยู่ในโลกของมันเองจนลืมสังคมรอบข้างไปแล้ว
พี่
ไง
5 g
ป๋าจริงเว้ย แต่ช่วงนี้กูขอขึ้นราคานะ เป็น g ละ 3500 ตำรวจแม่งตามดมกลิ่นอย่างกับหมา คงมาเอาของที่เดิมไม่ได้
ไปไหน
ผับ SSS สัก 4 ทุ่ม
เหมือนไอ้หลามจะพิมไม่ค่อยเป็นประโยค ช่างมัน ขอแค่ได้เรื่องก็พอ
บูมชวนผมไปฉลองหลังสอบเสร็จกับเพื่อนๆ สถานที่นัดใกล้เคียงกับย่านผับ SSS เพราะย่านนั้นเป็นแหล่งท่องเที่ยวยามค่ำคืนอยู่แล้ว ผมตอบตกลงแบบไม่ต้องคิด หากผมไปคนเดียวคงไปไม่ถูก
แต่เรื่องที่ไอ้หลามจะนัดรับยานั้นผมยังไม่ได้บอก ไม่อยากให้ไอ้บูมตกอยู่ในอันตราย ให้ไอ้เหี้ยหลามหมายหัวผมคนเดียวก็พอแล้ว
“กูแปลกใจนะเนี่ยที่มึงตอบตกลง แต่ช่างเถอะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวกูมารับสัก 3 ทุ่ม โอเค๊? แต่งให้หล่อเลยนะเพื่อน” ไอ้บูมทิ้งท้ายก่อนแยกย้าย
เดินกลับมาที่ห้อง ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ในหัวยังมึนๆเบลอๆ จะเอายังไงกับไอ้เหี้ยหลามดี ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ เมื่อก่อนพวกเรา 5 คนคุยเล่นแซวกันสนุกแค่ไหนผมยังจำได้ไม่มีวันลืม แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว ปลาฉลามเลือกที่จะกลบเกลื่อนความรักที่ไม่สมหวังของตัวเองโดยการเอาชนะผม อยากเห็นผมถูกไอ้โทเกลียด เลือกเส้นทางที่ผิดหันไปพึ่งยาพวกนั้น จากกลั่นแกล้งเบาๆ กลายเป็นการทำร้ายที่รุนแรงขึ้น
ตอนแรกผมก็สะใจที่เห็นมันขายหน้าในชั้นเรียนแถมยังติดเอฟอีก ผมกะว่าเอาคืนแค่นั้นก็สาสมกับที่มันทำกับผมแล้ว เหมือนเด็กแกล้งกัน เกลียดขี้หน้ากัน จบกันไปต่างฝ่ายต่างอยู่ แต่พอมาเจอเรื่องโดนดักข่มขืน...ผมคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนดีมากมายอะไร ดังนั้นผมจึงขอเอาคืนให้สมน้ำสมเนื้อเช่นกัน
“ครับ สวัสดีครับ” วางสายจากตำรวจ แจ้งเบาะแสเรื่องยาเสพติด กำชับแน่นถึงการซื้อขายในวันนี้ที่ผับ SSS รวมไปถึงคอนโดที่ไอ้เหี้ยหลามซุกหัวนอนอยู่ ผมว่าที่ห้องมันต้องมีบ้างแหละ ซึ่งทางตำรวจรับเรื่องให้ แต่ผมไม่รู้ว่าจะมีอะไรดำเนินการคืบหน้าไหม
นี่มันไม่ใช่เรื่องต่อยตีระหว่างนักเรียน พวกผมอายุ 20 แล้ว เข้าไปอยู่ในเรือนจำไม่ใช่สถานดุลพินิจ หากถูกจับขังมีคดีติดตัว ยังไงอนาคตไอ้หลามก็ดับวูบแน่นอน
นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนเผลอหลับไม่รู้ตัว คงเป็นเพราะไม่ได้นอนเต็มอิ่มมาหลายวัน ผมหันไปมองดูนาฬิกา
เวรล่ะ นี่มัน 2 ทุ่ม 45 ...
ผมรีบกระเด้งตัวลุกมาจากที่นอน อาบน้ำด้วยความเร็วแสง แต่งตัวแบบลวกๆ รีบวิ่งลงมารอหน้าหอ ก็พบว่ามีรถของใครบางคนจอดรออยู่แล้ว
“พวกกูกำลังจะขึ้นไปตามมึงพอดี” บูมเงยหน้าขึ้นมาเห็นผมพอดี “ว่าแต่ ... มึงจะแต่งงี้ไปจริงหรอ?” สายตามันกวาดตั้งแต่หัวจรดเท้า
เสื้อยืดคอย้วยกับกางเกงยีนส์ที่ใส่ไปเรียนประจำจนไม่มีเวลาซัก รองเท้าแตะ ก็ไม่แย่นิ นี่ผมยังใส่ยีนส์นะ ตอนแรกเกือบคว้ากางเกงบอลแล้ว
“เออ ทำไม?” ไม่ได้กวนนะ แต่ผมไม่ได้ไปเพื่อหลีสาวนี่หว่า จะแต่งหล่อไปทำไม
“เห้ออออ” คนหัวฟูที่ยืนพิงรถนิ้วสไลด์หน้าจอโทรศัพท์ส่ายหัว “ผับนี้เค้าไม่ให้ใส่แตะเข้า”
หะ!?
“จริงดิ”
“เออสิวะ ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยวมึงไปดูป้ายหน้าร้านได้เลย” ไอ้บูมสำทับ
ขณะที่บูมและจ๊อบกำลังทำหน้าที่สไตลลิสให้ผมอยู่นั้น เจ้าของรถซึ่งแต่งตัวมาเต็มยศแบบไม่เกรงใจกูเลยก็ทิ้งบุหรี่แล้วขยี้ด้วยรองเท้าหนังที่เป็นผมคงต้องทำงานทั้งเดือนเพื่อซื้อมาใส่
“ขึ้นรถ” ไอ้โทตัดบท เปิดประตูฝั่งคนขับแล้วเข้าไปโดยไม่สนใจ 3 คนที่เหลือ
ผมหันไปมองไอ้บูม มันกลอกตามองบน ส่วนไอ้จ๊อบยักไหล่ก่อนจะตามเข้าไปในรถเช่นกัน
การนั่งหลังคนขับเป็นอะไรที่ต้องพยายามสนใจวิวข้างนอกมากกว่ากระจกหลัง เพราะสายตาคมคอยจะมองกระจกหลังอยู่เรื่อยและถ้าบังเอิญผมหันไปก็จะกลายเป็นการสบตาทันที
เพลงจากไอโฟนไอ้โททำลายความเงียบภายในรถ มันขับมาเรื่อยๆ ตัวผมก็ไม่รู้เส้นทางหรอก แต่ไอ้ถนนแบบนี้มันคุ้นๆ อยู่นะ
“อ่าว ลืมของหรอ” ไอ้จ๊อบที่นั่งข้างหันไปถามเมื่อคนขับแล้วเข้าสู่คอนโดที่ผมไม่อยากจะมาอีก
จอดรถเสร็จเรียบร้อย ไอ้โทมันถึงได้ยอมบอกว่ามาที่นี่ทำไม
“บูม มึงเอามันไปแต่งตัวห้องกู นี่คีย์การ์ด เดี๋ยวกูรอที่รถนี่แหละ”
20 นาทีต่อมาผมก็อยู่ในชุดที่ดูดีขึ้น
“ทำไมเสื้อผ้าไซส์มึงในห้องไอ้โทเยอะจังวะ?” ไอ้บูมบ่น แต่ผมไม่ได้ตอบอะไร เพราะรู้ดีว่าเสื้อผ้าพวกนี้มาจากครั้งก่อนที่มันลากผมไปชอปปิ้ง
พวกเรา 4 คนมาถึงสถานที่นัดกันไว้ ไอ้โทเดินนำไปยังบอดี้การ์ดที่ตรวจค้นหน้าทางเข้าผับ ตามด้วย ไอ้หัวฟู ไอ้บูม และผมที่มองรอบๆ เพื่อหาร้าน SSS
นั่นไง ห่างออกไปประมาณ 500 เมตร ป้ายชื่อแสงนีออนสว่างไสวเป็นเอกลักษณ์ทำให้หาได้ไม่ยาก
ผมยื่นบัตรประชาชนให้การ์ดดู พี่การ์ดผมมองหน้าผมแล้วมองบัตร สลับขึ้นลง เหมือนจะสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ปั้มตราที่ท้องแขนและปล่อยให้ผมเข้ามา
เสียงบีทหนักๆ เป็นจังหวะดังทันทีที่ย่างเข้ามาสู่สถานที่รวมตัวของวัยรุ่นชายหญิง ข้างในมืดมาก มีเพียงแสงสปอตไลท์สาดส่องไปทั่ว เดินต้องคอยระวัง ไม่เช่นนั้นอาจเป็นเหมือนผม
ไอ้บูมหายไปไหนแล้ว เมื่อกี้มันยังเดินนำหน้าอยู่เลย
หันซ้ายหันขวาเพื่อหามัน แต่หัวคนก็เหมือนๆกันหมด แสงสลัวจนยากที่จะบอกว่าใครเป็นใคร
หมับ
มีคนจับข้อมือ ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง
“ตามมา เดี๋ยวหลง” ไอ้โท
ขืนตัวนิดหน่อยเพื่อให้มันรู้ว่าไม่ต้องจูงกูก็ได้ แต่มันไม่สนเลยครับ ลากเบียดเสียดผู้คนไปจนถึงโต๊ะที่พวกเพื่อนๆ เค้าเริ่มเมากันได้ที่แล้ว
“...ม...อ....ไร” ไอ้บูมหันมาถาม
“ห๊ะ?!” คือเสียงมันดังมากครับ
“เอามิกซ์อะไร” คราวนี้ไอ้บูมตะโกนหูแทบแตก
“โซดาน้ำ” วันนี้ไม่ได้มาเพื่อเมา ถ้าผสมเป๊ปซี่หรือโค้กแล้วมันจะหวาน กินได้เรื่อยๆ เอาเป็นว่าเมาง่ายกว่า
สาววิศวะที่ว่าหาสวยๆ น่ารักๆ ได้ยากนั้น ไม่จริงเลยครับ มาดูพวกเธอแต่งหน้าแต่งตัวตอนนี้สิ โอโห นึกว่าเน็ตไอดอล มีอะไรดีงัดออกมาโชว์หมด ส่วนผู้ชายก็ใช่ย่อยไอ้กอล์ฟถึงกับทำผมใส่เยลมาเลย
วัยรุ่นชายหญิง ประมาณ 98% หน้าตาดี (ในที่มืด) หุ่นดี พากันเต้นเบียดไปมา ในนี้มีแต่โต๊ะครับ โต๊ะแคบๆ วางขวดเหล้ากับถังน้ำก็เต็มแล้ว ไม่มีเก้าอี้ให้คุณนั่ง ถ้าอยากนั่งต้องไปโซน VIP ซึ่งเสียเงินเพิ่มอีกประมาณครึ่งแสน ดังนั้นตอนนี้ผมจึงได้แต่ยืนมอง ถือแก้วเหล้าไว้ในมือ เต้นไม่เป็นครับบอกตามตรง นี่คือครั้งแรกที่ผมเข้าผับ คิดดูขนาดร้านเหล้านั่งชิลผมยังแทบไม่โผล่หน้าไปเลย ผับแบบนี้ไม่ต้องพูดถึง
ข้างซ้ายผมเป็นไอ้บูม ข้างขวาไอ้โท แน่นอนว่าผมอยากย้ายที่ แต่มันจะดูเป็นการเรื่องมากกับอีแค่โดนตัวเสียดสีกันนิดหน่อย
ไอ้โทดูดี...เอาจริงๆ คือหล่อ หล่อมาก หล่อไม่เกรงใจเพื่อน ตั้งแต่เข้ามาผู้หญิงมองตามตาเป็นมัน แต่มันดูจะคุ้นเคย ไม่แยแสสายตาสาวๆ หันไปคุยกับไอ้จ๊อบหรือไม่ก็เพื่อนในเจอร์ที่มากันวันนี้
“โท เรายืมควงวันนึงได้มั้ยอะ?” มิ้น เพื่อนอีกคนในเจอร์ ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ นานๆ ทีจะคุยกัน ปกติเธอน่ารักครับ ใสใส แต่วันนี้ใส่เกาะอกสีเลือดหมูตัวสั้นกับกางเกงขายาวเข้ากับส้นสูงสีดำ แต่งหน้าจัดเต็มดูแปลกตา
“มีคนควงแล้วครับ” ไอ้โทตอบยิ้มๆ เพื่อนๆ พากันแซวต่อ
แต่มือมึงไม่ต้องมาโอบเอวกูก็ได้!
ผมพยายามแกะมือตรงเอวอย่างสุดความสามารถ ได้ผลนิดนึงเพราะมือเลื่อนต่ำลง และก็ค้างไว้ตรงนั้นไม่ยอมไปไหน
ดีที่ว่ามันมืดและเบียดมาก คนอื่นจึงไม่เหนความผิดปกตินี้
“ปล่อยกู” ผมกระซิบตรงไหล่มัน
เหมือนจะไม่ได้ยิน คนตัวสูงเลยโน้มคอลงมา
“ปล่อย!” คราวนี้ผมตะโกนเต็มรูหู มือปลาหมึกถึงได้ยอมผละออกไป
มันมองมาที่ผม ยิ้มเล็กน้อย และดื่มหมดแก้ว
เออดื่มเข้าไป บุหรี่ก็ดูดเยอะๆ จะได้ตายไวๆ
ผมสูดหายใจลึก ตักตวงอากาศที่มีอยู่น้อยนิด อยากออกไปจากที่นี่แล้ว ป่านนี้ไอ้หลามคงมาถึงเพื่อนัดเจอกับคนชื่อเดฟ
“เดี๋ยวกูมา”
“จะไปไหนวะ?” ไอ้บูมถามกลับ
“ห้องน้ำ”
“เออๆ เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้าย”
พยักหน้ารับรู้ แต่ขาไม่ได้ก้าวเดินไปตามทางที่ไอ้บูมบอก หลบเลี่ยงผู้คนจนกระทั่งมาถึงข้างนอก
ผมเดินตามทาง ผับ SSS อยู่ไม่ไกล ชายหญิงวัยรุ่นจูบกันนัวเนียไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง แต่ละคนหน้าตาดีทั้งนั้น ช่างมัน ไม่ใช่เรื่องของผม เพราะสิ่งที่ผมต้องสนใจมันอยู่ข้างหน้านี่แล้ว
ต้องขอบคุณตัวเองที่ยอมเปลี่ยนชุดอย่างว่าง่าย ไม่อย่างนั้นผมคงถูกห้ามไม่ให้เข้าไปร้าน การ์ดตรวจค้นมองผมนานมาก จนหวั่นใจ
“มากับใคร”
“อ๋อ นัดเพื่อนไว้น่ะครับ”
“ชื่อ?”
จำเป็นมั้ยต้องถามละเอียดขนาดนี้
“หลามครับ ปลาฉลาม”
ขอยืมชื่อมาใช้หน่อยนะ ในฐานะที่ ‘เคย’ เป็นเพื่อนกันมาก่อน
ผมหันหลับไปยิ้มแหยๆ ให้การ์ดเป็นการขอบคุณที่ยอมปล่อยตัวผมเข้ามาในร้าน ข้างในมืดๆ สลัวๆ เหมือนกับร้านที่ตอนนี้พวกเพื่อนๆในเจอร์พากันเลี้ยงฉลอง ต่างกันตรงที่ร้านนี้มีพื้นที่เยอะหน่อย เนื่องจากคนไม่หนาแน่นเท่า มีโต๊ะเก้าอี้นั่งเข้าชุดจัดเป็นสัดส่วน ผมตรงไปที่บาร์เนื่องจากไม่รู้ว่าจะพาตัวเองไปอยู่ตรงไหน
“รับอะไรดีครับ?” ชายหนุ่มหลังเคาเตอร์ถามด้วยรอยยิ้ม
“อะไรก็ได้ ไม่แรงมาก” ผมตอบกลับ นึกภาวนาในใจขอให้ราคาเครื่องดื่มแค่แก้วเดียวไม่เกินจำนวนเงินที่ผมพกติดตัวมาด้วยเถอะ
ระหว่างรอผมสอดส่องมองรอบร้าน พยายามเพ่งหาคนที่ดูคล้ายไอ้หลามมากที่สุด
“หาใครหรอครับ?” บาร์เทนเดอร์หนุ่มส่งแก้วที่บรรจุน้ำอะไรไม่รู้และตกแต่งอย่างสวยงามให้สมกับราคารและสถานที่
“เอ่อ...”
“มาครั้งแรกสินะครับ ผมไม่คุ้นหน้าคุณเลย ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยบอกได้เลยครับ ผมยินดี”
ผมยกแก้วจิบขึ้นเล็กน้อย ลำคอร้อนผ่าวทันทีที่ของเหลวไหลลงคู่คอ
นี่ไม่แรงตรงไหนวะ?
ผมยิ้มให้เขาเล็กน้อย วางแก้วลง มั่นใจว่าจะไม่แตกต้องมันอีก
นั่งแช่อยู่นาน ไม่เห็นแม้แต่เงาไอ้หลาม หรือผมจะมาผิดที่? คงไม่ใช่...เพราะตอนเข้ามาการ์ดถามถึงชื่อเพื่อน ซึ่งผมก็อ้างชื่อไอ้หลามไปและการ์ดก็ปล่อยตัวเข้ามาง่ายๆ แสดงว่าที่นี่แหละไม่ผิดแน่นอน
ก้มมองดูนาฬิกาข้อมือ นี่มันก็ 5 ทุ่มกว่าแล้ว ทำไมมันยังไม่โผล่หัวมาอีกวะ
“ขอถามไรหน่อยครับ” ผมเรียกบาร์เทนเดอร์คนเดิม “รู้จักฉลามไหม?”
“อ้ออออ เป็นเพื่อคุณฉลามนี่เอง” เขาเบิกตากว้าง “เพิ่งมาถึงก่อนคุณมาไม่นาน ตอนนี้อยู่ห้อง VIP ครับ...อ๊ะ นั่นไง คุณฉลามมาพอดี”
ผมหันหลังตามทิศทางที่เขามอง
ไอ้เหี้ยหลาม มันเดินตรงมาที่ผม สายตาปะทะกัน ชั่วขณะหนึ่งนั้นผมอยากจะเข้าไปต่อยมันจังๆ แต่ผมก็ไม่ได้ทำ รอคอยจนอดีตเพื่อนเข้ามาใกล้
แล้วมันก็ทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด คือการคล้องคอผม!!
“ไมมึงมาไม่บอกวะ ห๊ะ? กูนี่คิดถึงมึงมากเลย ไปๆ ขึ้นบนกัน มีเพื่อนรออยู่เต็มเลย” ไอ้หลามลากผมลงจากเคาเตอร์ ไม่วายหันกลับไปสั่งบาร์เทนเดอร์คนเดิมว่า “ขอเหล้าเบียร์เพิ่มด้วย 2 ลังเลย”
พอห่างจากแขกคนอื่นๆแล้ว มันพยายามลากผมขึ้นบันได
“ปล่อยกูไอ้เหี้ย”
มันเหมือนไม่ได้คุยกับผม แต่ก็คุยกับผม งงไหมครับ เออ ผมก็งง มันรู้ไหมเนี่ยว่าเป็นผม คนที่มันต้องการกำจัด อาการมันไม่ได้เมาเหล้าจนพูดไม่รู้เรื่อง ไม่ได้พูดยานคาน ควบคุมตัวเองได้ รู้ว่าควรเดินไปทางไหน แต่สุดท้ายแรงมันก็สู้ผมไม่ได้อยู่ดี ผมขืนตัวจากการเกาะกุม เผชิญหน้าจ้องตากับมันตรงๆ
“จำกูได้ไหม?”
“ได้ดิ นะโม ไอ้เตี้ยยยยยของกลุ่ม มึงถามทำไม จำตัวเองไม่ได้หรือไง” แขนข้างหนึ่งเกาะบันได เอียงคอถามกลับ
“มึงทำอะไรกับกูไว้ กูไม่ลืมหรอกนะ และวันนี้กูจะมาเอาคืน” ประกาศกร้าวให้มันรู้ไปเลยว่าผมเอาจริงแน่
“หะ ลืมของหรอ จะมาเอาอะไรคืน? ไว้ก่อนๆ เดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่ ขึ้นมานี่มา เพื่อนๆอยู่กันเต็มเลย ทั้งไอ้โท ไอ้ฟู ไอ้บูมบึ้มๆ”
เดี๋ยวนะ พวกมันอยู่อีกร้าน จะมานี่ได้ยังไง? ผมชักงง
คนตรงหน้าทำตัวเหมือนสมัยที่เรายังเป็นเพื่อนกัน กอดคอ ร้องเพลง ผ่านบอดี้การ์ดที่เฝ้าทางขึ้นชั้น 2 มาอย่างง่ายดาย ตรงผนังมีป้ายหรูหราติดไว้ว่าเฉพาะ VIP เท่านั้นถึงเข้าห้องได้ ผมกับไอ้หลามยืนอยู่หน้าประตูสีดำ ในใจผมเต้นรัวเร็ว นึกก่นด่าตัวเองในใจว่าโง่หรือบ้าที่ยอมตามมันขึ้นมา ที่นี่ถิ่นมัน จะทำอะไรก็ได้ อีกฝากของประตูจะมีอะไรรอคอยผมอยู่ก็ไม่รู้ บางทีอาจเลวร้ายกว่าสิ่งที่ผมเคยเจอมา
มือขาวซีดของมันจับลูกบิดให้ประตูเปิดออก และผมก็ได้เห็นสิ่งเลวร้ายภายในห้อง
มีผู้ชายหน้าตาเข้ม ถอดเสื้อเผยรอยสักเต็มตัวนั่งอยู่บนโซฟา ข้างๆ มีสาวสวยใส่บิกินี่อยู่ 3 คนที่นัวเนียแบบไม่รู้จักอาย ไอ้หลามเดินไปเต้น แหกปากร้องเพลงอยู่กลางห้องที่มีไฟดิสโก้สาดส่องไปทั่ว จากนั้นผู้หญิงอีกคนที่มองออกไปนอกหน้าต่างเดินเข้ามาลูบไล้ไอ้หลามก่อนจะประกบปากอย่างดูดดื่ม
ทั้งหมดนี้คงเป็นผลมาจากผงสีขาวขุ่น ที่มีลักษณะเหมือนน้ำแข็งป่น แบบที่วัยรุ่นกำลังฮิต เรียกว่าอะไรนะ..บิงชู มั้ง นั่นแหละ อุปกรณ์ในการเสพหน้าตาประหลาด คล้ายกับห้องทดลองวิทยาศาสตร์ แน่นอนผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่ บนโต๊ะมีสิ่งที่คล้ายขวดน้ำ ปักด้วยหลอดดูดงอ แต่เพิ่มมาอีกหลอดเป็นหลอดตรงแนวขวาง ข้างๆมีไฟแช๊กและถุงซิปล๊อคบรรจุผมสีขาวที่ผมบอกไป เม็ดยาสีม่วงขนาดเล็ก ขวดเบียร์แก้วเหล้าถูกวางทิ้งระเนระนาด แสงสลัวทำให้ผมมองไม่ชัดว่าของอีกอย่างสีดำสนิทรูปทรงคุ้นตาแบบที่เห็นในหนังนั่นใช่สิ่งที่ผมคิดรึเปล่า
สายตาผมละจากของบนโต๊ะ หันมาที่ไอ้หลาม มันยังนัวเนียกับผู้หญิงอยู่ แต่แล้วจู่ๆ มันก็ตะโกนออกมา
“โท โทไปไหนแล้ว เฮ้ยยยยย โทมึงอยู่ไหนวะ เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้เลย”
เสพยาจนหลอน...
“มึง เห็นไอ้โทมั้ยวะเดฟ” มันหันไปถามชายที่เหม่อลอย สายตาเพ้อผัน คงเป็นเอเย่นส่งยาให้ไอ้หลามสินะ
“ไม่เห็นวะ คิกๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ มึงนี่ตลกดีนะ ฮ่าๆๆๆๆ”
แต่ละคนตกอยู่ในโลกของตัวเอง ไม่มีใครหันมาสนใจผม จนกระทั่งสาวที่คลอเคลียกับเดฟสังเกตเห็น
“เอาขนมมั้ย?”
ขนม? ขนมอะไร?
เธอยื่นเม็ดยาแบ่งครึ่งมาให้ ผมไม่รับ เธอจึงนำมันใส่ปากตัวเอง
ราวกับนานเป็นชั่วโมง ทั้งๆที่ผมอยู่ในห้องนี้แค่ 10 นาที ผมไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้แล้ว หากตำรวจมาคงคิดได้แค่ว่าผมมีส่วนรู้เห็น คงไม่พ้นถูกจับเหมือนกัน
ดังนั้นผมจึงหันหลังกลับทันที
หมับ!
“นะโม เห็นโทมั้ย?”
ไอ้หลามพุ่งตัวมาจากไหนไม่รู้ อาการของมันน่าเป็นห่วง แต่ที่ควรห่วงมากกว่าคือตัวผมเอง
“ ม.. ไม่เห็น”
“หรอ...น่าเสียดายจัง” จากท่าทางร่าเริงกลายเป็นหดหู่ เหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมจนแฟ่บเหี่ยว “ถ้าเห็นบอกกูด้วยนะ..กูอยากขอโทษ”
มันหลุบตาลงก่อนจะเงยหนาขึ้นมาใหม่
“ขอโทษมึงด้วยนะโม”
วินาทีนั้น หัวใจผมอ่อนยวบ ความสงสารก่อตัวขึ้นมา แม้จะรู้ว่าเป็นผลจากยานรกนั่นก็ตาม
“กูแม่งเลว กูมันเหี้ย กูอิจฉามึงทั้งๆที่มึงไม่ได้ทำอะไรเลย กูมีทุกอย่างในขณะที่มึงต้องดิ้นรนทำงานพิเศษ กูสุขสบายแต่ก็อ้างว้าง มีเพื่อนแต่ไม่มีคนรัก เพราะคนรักกูมันไปหลงคนจนๆ อย่างมึงไง!!! ทำไมวะ ทำไม!? เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมไม่ช่วยอะไร มึงมาทีหลังแท้ๆ ฮืออออ”
ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาเต็มไปด้วยคราบน้ำตา คุมสติไม่อยู่ กองลงไปนั่งกับพื้น ไหล่ห่อสั่นอย่างเจ็บปวด
คนที่จะทำให้มันกลับเป็นเหมือนเดิม เป็นไอ้หลามคนเดิมที่ร้องเพลงบ้าๆบอๆแต่เสียงเพราะ คารมดี มีเรื่องเหี้ยแค่ไหนก็ยิ้มได้คงไม่ใช่ผม แต่เป็น..ไอ้โท
ผมแตะหลังมันเบาๆ ไอ้หลามพร่ำเพ้อไม่หยุด สายตาผมเหลือบไปมองคนชื่อเดฟ ไม่รู้ว่าไอ้หลามไปรู้จักได้ยังไง แต่ผมขอคาดโทษมันไว้ก่อน ข้อหาชักจูงจนทำให้เพื่อนผมต้องกลายเป็นแบบนี้ โชคดีที่มันมัวแต่เสพยาหัวเราะคิกคักจนไม่รับรู้ถึงตัวตนของผม เพราะถ้าหากมันจำได้ คงนึกออกว่าคนชื่อนะโมนี่แหละที่เฉือนไอ้นั่นของลูกน้องมันเกือบขาด
“แม้แต่หน้ากูไอ้โทยังไม่อยากมอง กูอยากอยู่เคียงข้างมันในฐานะเพื่อนก็ยังดี แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว...ไม่เหลืออะไรแล้ว...”
ผมไม่ได้ปลอบอะไร เพราะรู้ว่าพูดออกไปไอ้หลามก็คงไม่สนใจ เหมือนพรั่งพรูความในใจออกมา บ่นกับตัวเอง สภาพมันในตอนนี้ผมควรจะสมเพช แต่ความรู้สึกตอนนี้มีอย่างเดียวหรือสงสารและเห็นใจ หากมันเลือกวิธีที่ถูกต้อง บอกรักไอ้โทตรงๆ ไม่ใช่มาทำร้ายผม เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้
“จริงๆเลยนะ ข้อสอบวันนี้กูก็ทำไม่ได้ อันที่จริงกูไม่ได้นอนมา 3 วันแล้ว ไม่ได้อ่านหนังสือหรอกนะ..แล้วกู ทำอะไรอยู่...ทำไมกูไม่อ่านหนังสือ เห็นมั้ยทำข้อสอบไม่ได้เลย เอฟแหงๆ ไม่เป็นไร ไว้ค่อยให้ไอ้โทติวให้ อิอิ...แต่...มันคงไม่มาติวให้กูแล้วแหละ”
“ไปหาไอ้โทกัน” ผมพูดขึ้น ไอ้หลามเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาสดใสราวกับเด็กๆ
“จริงนะ”
“อืม ลุกขึ้นก่อน”
อยากโทรหาพวกมัน ไอ้บูม ไอ้จ๊อบ หรือแม่แต่ไอ้โท ผมก็อยากโทรหา แต่ติดที่ว่า กูไม่มีโทรศัพท์ ฟายเอ๊ยยยย ไม่น่ามีทิฐิเลยกู รับโทรศัพท์ฟรีๆมาเครื่องนึงจากไอ้โทก็จบแล้ว
“มึงนี่น่ารักเนอะ น่าอิจฉาด้วย อยู่ๆก็มีคนหล่อแอบรักตั้งแต่ปีหนึ่ง กูอยากเป็นมึงมากเลย มึงมาเป็นกูมั้ย มึงอยากรวยเปล่า? บ้านกูมีครบทุกอย่างเลยนะ น้องสาวน่ารักด้วย เอามะๆ มาแลกชีวิตกัน”
“เห้ย เดี๋ยว”
จับไอ้หลามไว้ไม่ทัน มันวิ่งไปเอาสิ่งที่ผมพยายามไม่มอง...ปืน...
ฉลามวิ่งกลับมาที่หน้าประตูเหมือนเดิม ในมือถือปืนอย่างหวาดเสียว มันพลิกไปมาราวกับของเด็กเล่น
“แลกชีวิตกันๆ มึงยิงกู หรือให้กูยิงมึงก่อนดีน้า...?”
สถานการณ์ตึงเครียด ผมควรรับมืออย่างไรดี
ไอ้โท...ใช่ มีอะไรอ้างชื่อมันไว้ก่อน
“ไปถามไอ้โทดีมั้ย?”
“ดีๆๆๆๆ ไปกันๆๆๆ”
“งั้น...วางไอ้นี่ลงก่อนนะ” ผมจับมือมัน ค่อยๆพาวางลงกับพื้น
“ไม่เอา!!!” มันตะโกนเสียงดังจนผมตกใจ “เดี๋ยวมีคนมาทำร้ายกู ถะ ถ้าไม่มีปืนแล้วจะเอาอะไรป้องกันตัวเอง” ไอ้หลามหันซ้ายหันขวา สายตาลอกแลกด้วยความหวาดกลัว
“มึง...มึงไง!! จะทำร้ายกูใช่มั้ย!? กูเห็นมึงหัวเราะเยาะใส่กู บอกว่าไอ้โทเป็นผัวมึง ไม่มีทางแยแสคนอย่างกูหรอก กูเห็นนะ กูเห็น!!!!!!”
คนตรงหน้าเริ่มอาละวาดโหวกเหวกเสียงดัง เพราะเสียงรอบข้างเงียบลง รวมไปถึงเพลงจังหวะเร้าใจที่นิยมเปิดกันในผับ ความมืดมิดหายไป แสงสว่างจ้าจากหลอดไฟเข้ามาแทนที่
ผมไม่รู้ว่าข้างล่างเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ผมต้องมีสติรับมือกับคนตรงหน้าให้ได้มากที่สุด ค่อยๆเดินถอยหลังออกมาจากห้อง ใช้หางตามองพบว่าการ์ดที่ยืนเฝ้านั้นหายไปแล้ว
“มึงเยาะเย้ยกู ดูถูกเหยียดหยาม อวดอยู่นั่นแหละว่าไอ้โทเป็นผัวมึง! ...เหอะๆๆ...อยากมีผัวมากกูเลยจัดให้4คนเป็นไง สนุกมั้ยละ ชอบรึเปล่า?!”
“ฉลาม...”
ผมพยายามเรียกชื่อมันเพื่อดึงสติกลับมา ตั้งท่าชูมือทั้งสองขึ้นแบบจำยอมและบ่งบอกว่าจะไม่ทำร้ายมัน เพราะตอนนี้ไอ้หลามหันปลายกระบอกปืนมาสู่ผม
“กู...กูจะไม่ทำร้ายมึง...กูไม่เคยคิด...”
“มึงคิด!!! กูรู้ว่ามึงคิดอยากจะฆ่ากูใช่มั้ยละ อยากให้กูหายไปจากโลกนี้!!!”
กริ๊ก
เสียงขึ้นนกสับทำเอาผมไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ
“แต่โทษทีว่ะ คนที่หายไปจากโลกนี้คือมึงไม่ใช่กู!!!”
“นะโม!!!!!!!!”
ปังงงง!!!!!!!!!!
มีบางสิ่งพุ่งตรงมายังทิศทางที่ผมยืนอยู่ ผมหลับตาปี๋ แรงโถมปะทะเข้ากับผนังอย่างแรง เจ็บปวดจากแรงกระแทกเล็กน้อย ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ลำดับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ไอ้หลามตั้งใจยิงผม จู่ๆมีคนตะโกนเรียกชื่อแล้วผลัก รอรับความเจ็บปวดจากการถูกจริง แต่ไม่มีส่วนใดในร่างกายฝังลูกกระสุน ยกเว้น...
“อึก...”
คนที่นอนทับจนมิด กอดผมไว้ราวกับกลัวว่าผมจะหายไป ใบหน้าคุ้นเคยเงยขึ้นมาสบตา แม้จะมีเหงื่อผุดตามไรผม แต่มันก็ยังหล่อเหลาเหมือนเดิม
“โท...”
“ไม่เจ็บ...ตรงไหน...ใช่มั้ย...” เสียงแผ่วคล้ายกับหมดแรงถามขึ้น
ผมพยักหน้า แล้วมันก็ยิ้มกว้าง
“...ดีแล้ว...”
ผมไม่สนว่ามันรู้ได้ยังไงว่าผมมาที่นี่ หรือจะตามผมจนน่ารำคาญก็ช่าง ผมสนแค่ว่าของเหลวอุ่นๆ ที่ไหลผ่านมือโอบซึ่งโอบอยู่ด้านหลังต้องไม่ใช่เลือดของมัน หูอื้ออึงไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง สมองปรากฏภาพทรงจำอันเลวร้าย ไล่ตั้งแต่คืนแรกที่มันขืนใจและในครั้งต่อๆมา ก่อนจะย้อนไปยังปีหนึ่ง...
ตอนที่มันสอนการบ้านผ่านไอ้บูม ทั้งๆที่ไอ้บูมมันเข้าใจดี
เป็นคนฝากฝังผมให้ทำงานที่ร้านกุ้งเต้น ทั้งๆ ที่เฮียโกวไม่รับคนเพิ่มแล้ว
เท็กซ์บุคเล่มหนาราคาแพงซึ่งผมยืมมาจากห้องสมุดแต่ทำหาย มันก็ซื้อคืนแทน
วันไหนอาจารย์ควิซแล้วผมมาสาย ก็มีมันนี่แหละที่แกล้งคุยถามเรื่องเรียน ถ่วงเวลาให้
รับผิดแทนผมตอนที่ตั้งค่าเครื่องกลึงผิด จนอาจารย์บ่นหูชา
และอีกมากมายที่ผมรู้...แต่แกล้งทำเป็นไม่รับรู้ความหวังดีที่มันให้มา...
“..ยะ ..อย่า อย่าเพิ่งหลับ ห้ามหลับเด็ดขาด”
“กู..กูรักมึง...”
“โท!!!”
Next Chapter >> - 22 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3426596#msg3426596)
ผู้อ่าน : Pierre มาอัพนิยายเร็วแถมยาวด้วย .. มิน่าวันนี้ฝนตก...
:laugh:
-
:mew3:
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โทเอ้ยยยยยยย ทีงี้พลิกเป็นพระเอก ส่วนหลามก็นอนในซังเตละกันนะ
T T โทไถ่โทษแล้วนะ นะโมจะทำไงต่อเน้อออออออออ? :ling3:
****
งงด้วยคน อินะโมจะเข้าผับไปทำหาซากไรวะ แจ้งไปแล้วก้รอดูเฉยๆดิ
-
นะโมหาเรื่องจริงๆเล้ย
-
โอ๊ยย มาน้ำไหลตอนดึก 55555 ชักจะสงสารโทละฮือออออ :hao5:
-
โทจะเป็นอะไรไหมเนี่ย
-
แหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสี่ยงช่วยชีวิตขนาดนี้ รับโทษข่มขืนเสร็จแล้วมาแต่งกันกันเหอะ
-
อินกับตอนที่ฉลามดราม่ามาก นางร้ายช่อง7มากๆ ร้ายเพราะรักจริงๆ
-
พีคค่ะพีค โทรักนะโมมากนะ นะโมทำตัวเสี่ยงอีกแล้ว เรื่องนี้มันเกินรับมือนะ นะโมคนดื้อ เฮ้อ
ฉลามชีวิตพังมาก บัยส์ ทำตัวเอง
ขอบคุณค่ะ
-
:คิดได้ไงมาหาหลามคนเดียวแบบนี้นะโมโง่หรือเปล่า ก็รู้ว่าอยากแก้แค้นแต่มีสติมากกว่านี้หน่อยได้มั้ย
-
อัพอีกจะน่ารักเพิ่มอีกสิบเท่าเลยคนเขียน5555555
สงสารโท นะโมหายโกรธโทได้แล้ว :o12:
-
คือแบบบนะโมจะเข้าไปทำมายยยย
อ่านไปด่าไป 5555 แกโทรเรียกตำรวจละจะไปพัวพันกะเขาทำไม
สรุปตำรวจยังไม่ทันมา เปรี้ยงปร้างไปซะก่อนน
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
สรุปคือ เอาตัวเองไม่รอดแล้วให้คนอื่นลำบากอีกนะ นะโม,,,
-
โทพระเอกมาก โดดมารับกระสุนแทน
-
แอบใจอ่อน สงสารอิหลามนิดๆ
แต่กรี๊ดดด นะโมหนูไปคนเดียวทำม้ายยย
โทพระเอกจ๋าเชียว
-
:mew1:
-
ก็หวังว่าถ้ารอดคงเคลียร์กันได้สักที
-
นะโม. ทำอะไรโง่โง่. ที่ผ่านมานี่ไม่เป็นบทเรียนให้รึยังไง. เฮ้อ
โทก็ตามบทพระเอก. โทคงให้อภัยได้แล้ว. หวังว่าคงจะดีกันในไม่ช้า
-
เห้อ โม แค่แจ้งตำรวจก็จบ แต่ทำไมเอาตัวเองไปเสี่ยง
โท น่าโกรธ แต่อดสงสารไม่ได้ ขอให้ไม่เป็นไรมากนะ
-
ขอบคุณ :)
-
:hao5: อย่าเป็นอะไรนะโท
-
นะโมใจอ่อนก็งานนี้แหละ!
-
อ่านตอนนี้แล้วมีความรู้สึกว่านะโมโง่จังไม่รู้เหรอว่ามันอันตราย
-
อ่านแนะนำตัวละคร Characterization บอกกับตัวเองเลยว่านิยายเรื่องนี้สนุกแน่ๆ ขึ้นเรื่องมาน่าสนใจน่าติดตามมากๆ
พระเอกนายเอกน่าจะฉลาดและบทน่าติดตามแน่นอน
พออ่านหลายๆ ตอนเข้า ให้ความรู้สึกอยู่อย่างแทบจะทุกตอน คือ บทไม่สะอาดไม่เคลียร์
-
โทตาย เหลืออีกคนเป็นพระเอก :z6:
วิ่งออกจากกระทู้ไป
-
^^
-
ฮื่ออออออ
-
บูม ก๊าซ นิว เขินและกรี๊ดหนักมาก มีความน่ารักจนอยากอ่านสามคนนี้เป็นคี่หลักแทน5555
-
ต้องให้สูญเสียก่อนถึงจะรู้สึก
-
นะโมทำไรโง่ๆ
เห้อ แต่ถ้าไม่มีสถานการณ์แบบนี้ บทพระเอกก็ไม่เกิดสิ
:laugh:
แอบสงสารและสมน้ำหน้าฉลามไปพร้อมๆกัน
เข้าคุกไปค่าาา
-
อยากอ่านต่อแล้วครับ มาต่อไวๆนะ :pig4:
-
- 22 -
[THO’s said]
ผม...ทำร้ายคนที่ตัวเองรัก...
แม้จะเป็นเรื่องราวในอดีต แต่ความจริง ก็คือความจริง ไม่มีทางกลับไปแก้ไข ต้องรับผลที่ตามมาให้ได้
เมื่อตอนปีหนึ่งผมสอบติดคณะวิศวกรรมศาสตร์แห่งนี้ ผมรู้สึกเฉยๆ ไม่ได้ดีใจหรือผิดหวัง แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าของใครบางคนที่กำลังถูกรุ่นพี่แกล้งตอนรับน้อง มันทำให้ผมเปลี่ยนใจ จากที่รู้สึกเฉยๆกลับกลายเป็นต้องขอบคุณไอ้หลามที่มันช่วยเลือกภาควิชานี้ คณะนี้ให้กับผม
หลามหรือปลาฉลาม เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง สนิทกันจนผมคิดว่าถ้าแต่งงานก็มีมันนี่แหละเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว
จากวันรับน้อง กิจกรรมต่างๆ ทำให้ผมรู้จักกับนะโม จ๊อบ และบูมเพิ่มมาอีก 3 คน พวกเรากลายมาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ไปเรียน ไปกินข้าว ทำกิจกรรมเข้ากลุ่ม ผมได้รู้นิสัยและรู้จักตัวตนของนะโมมากขึ้น มันเป็นคนตั้งใจทำงานแต่ติดเรื่องไม่ตรงต่อเวลานิดหน่อย คิดยังไงก็แสดงสีหน้าออกมาแบบนั้น ชอบที่ได้เห็นใบหน้าบูดบึ้งของมันเวลาที่ผมขอเงิน
ครับ ฟังไม่ผิด ขอเงิน
ฐานะทางบ้านของผมจัดอยู่ในเกณฑ์ดี ซึ่งต่างกับของนะโม มันเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ไม่ได้แบมือขอเงินจากพ่อแม่
ผมไม่อยากให้นะโมรู้สึกแย่ที่ต้องมีฐานะทางบ้านต่างกับเพื่อนในกลุ่ม เลยทำตัวบ้านๆ โหนรถเมล์มาลงหน้ามหาวิทยาลัย แล้วต่อด้วยรถประจำม.หรือบางวันก็อาศัยเดินเท้าไปยังคณะ เพราะแค่ไอ้หลาม ไอ้จ๊อบ ไอ้บูมก็คงทำให้นะโมรู้สึกแตกต่างมากพอแล้ว
ได้ยินผ่านๆ ว่ามันอยากหางานพิเศษทำใกล้มหาลัย พอดีมีร้านอาหารขนาดใหญ่แต่เขาไม่รับพนักงานเพิ่ม ผมเลยให้คุณอาที่เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันกับเจ้าของร้านพูดให้นิดหน่อย ซึ่งถ้ามันทำงานไม่ดีป่านนี้คงโดนไล่ออกไปนานแล้ว
ยากนะครับ กับการที่ต้องปิดบังความรู้สึกตัวเอง ทำเป็นไม่สนใจ เฉยชา ทั้งๆที่ตัวผมต้องแอบไปถามเรื่องนะโมจากไอ้บูมบ่อยครั้ง
ผมขี้ขลาด ผมรู้ ไม่กล้าแม้กระทั่งบอกความรู้สึกของตัวเอง กลบเกลื่อนด้วยการเที่ยวหญิง มีความสัมพันธ์แบบวันไนท์สแตน ได้แต่แอบทำนู่นทำนี่ให้มัน
เรื่องเล็กๆน้อยที่เกี่ยวกับตัวมันผมก็รู้หมด มันชอบอ่านการ์ตูน ชอบมาเรียนสาย ชอบกินใบไม่กินก้าน ชอบสีคราม ฟังเพลงทุกแนว ไม่ชอบอากาศหนาว ไม่ค่อยออกมาสังสรรค์กับเพื่อน ผิดกับผมที่ออกเกือบทุกคืน
ไม่รู้เหมือนกันว่าผมชอบ รัก หลงหรือคำนิยามอะไรก็ตามแต่ที่อธิบายความรู้สึกของผมในตอนนี้ได้ ผมรู้แต่ว่าผมชอบมองมัน ได้เห็นมันยิ้ม หัวเราะ หน้างอ แอบหลับ บางวันก็หัวกระเซิงมาเรียน เสื้อไม่ได้รีด กางเกงยีนส์ตัวเดิมซ้ำๆที่มันชอบใส่ เพียงแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว คือมันอธิบายไม่ได้ครับว่าทำไมต้องเป็นมัน ถ้าเป็นคนอื่นผมก็คงเฉยๆ ไม่ใส่ใจรายละเอียดขนาดนี้
ผมอยากให้ความสัมพันธ์ของเราเป็นแบบนี้ตลอดไป ไม่ต้องเป็นแฟนกันก็ได้ ไม่ต้องแสดงออกนอกหน้า เป็นแค่ ‘เพื่อน’ เท่านี้ผมก็สุขใจ ต่อให้มันมีแฟนเป็นผู้หญิง ผมว่าผมก็ทำใจได้นะ แต่อาจจะมีส่วนเล็กน้อยที่ทำให้มันต้องเลิกกับแฟนมัน อย่างเช่นผมอาจจะทำตัวตีสนิท ทำให้ผู้หญิงคนนั้นมาหลงรักผมเอง เป็นต้น โชคดีที่นะโมเอาแต่ทำงาน เป็นพวกไม่สนใจคนรอบข้างว่าเขาคิดยังไง ทำให้มันไม่มีแฟนสักที
แต่แล้วในคืนนั้น...จุดเริ่มต้นของการทำร้าย...ผมเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นรูปบางอย่าง พร้อมกับลิ้งค์เว็บยาวเหยียด มือกำโทรศัพท์แน่นจนสั่นน้อยๆ ถ้าหากเปลี่ยนเป็นแก้วมันคงแตกคามือผมไปแล้ว สาเหตุที่ผมอารมณ์ขึ้นแบบนี้ก็มีเพียงคนๆเดียว
คนๆเดียวที่ทำให้ผมลืมคิดหน้าคิดหลัง ลืมความสุขุมรอบคอบ ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง
..นะโม...
นอนกอดกับใครไม่รู้ แต่ผมมั่นใจแน่ๆว่าอีกคนนั้นคือนะโมแน่นอน!
ใบหน้าขาวใส เปลือกตาปิดสนิท ร่างกายมีเพียงแค่ผ้าสีขาวห่มไว้อย่างหมิ่นเหม่ เป็นภาพที่ผมใฝ่ฝันถึงหลายครั้งยามที่ต้องพึ่งอุ้งมือขวา แต่ทว่ามันกลับปรากฏอยู่ในรูป และคนข้างกายนั่นเป็นใครไม่รู้ที่ไม่ใช่ผม!
อยากจะกระชากคนในรูปมาถามว่ามึงเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมากอดนะโมแบบนี้
ส่วนลิ้งค์นั่นผมเดาว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับรูปแน่นอน ผมจึงกดเข้าไปดูอย่างไม่ลังเล
แต่แล้วผมก็ต้องช๊อค กัดสันกรามแน่น เมื่อได้เห็นเนื้อหาของลิ้งค์นั่น!
หัวสมองผมมันสรุปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ไตร่ตรองอย่างอื่นให้ดีก่อนว่า
นะโมขายตัว..!!
เพราะอารมณ์ชั่ววูบ ขาดสติ โกรธจนหูอื้อตาลาย ไม่ยั้งคิดพิจารณาให้ดี ทำให้ผมปฏิบัติต่อนะโมด้วยวิธีเลวร้าย ต้องการให้อีกฝ่ายเจ็บปวดจนเราไม่สามารถกลับมาเป็น ‘เพื่อน’ ได้อย่างเดิม
สายเกินกว่าจะแก้...
แม้จะระบายอารมณ์กับผู้หญิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทว่ามันก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้ผมหายหงุดหงิดงุ่นง่าน ใช้พวกเธอเป็นเครื่องมือ ถาโถมแรงทั้งหมด จินตนาการในหัวสมองว่าร่างตรงหน้านี่คือ..นะโม...
แต่มันไม่ใช่...ยังไงก็ไม่ใช่...มีทางเดียวที่จะดับอารมณ์ครุกกรุ่นนี้ได้คือเจ้าตัวเท่านั้น
ใครต่อใครหลายคนสนใจผม ชอบผม หลงผม บางคนถึงขั้นรักอย่างโงหัวไม่ขึ้น
แล้วทำไมนะโมถึงไม่สนใจผมบ้าง...ได้ใกล้ชิด แต่ไม่อาจได้หัวใจมาครอบครอง แม้แต่ร่างกายก็ยังไม่เชยชม...
แต่ร่างกายนั้นกลับเอาไปให้คนอื่น!! เพียงเพื่อแลกเศษเงิน!!!
ทำไมไม่บอกกูวะนะโม!! ว่ามึงอยากได้เงิน เพียงแค่มึงบอกกูสักนิด...
พอเมื่อเห็นหน้า จู่ๆสมองผมก็ปรากฏภาพที่นะโมกำลังนอนกอดกับคนอื่น กำลังครวญครางอย่างเป็นสุข ควบคุมความคิดตนเองไม่ได้ เสียศูนย์แปรปรวนไปหมด จนเลือกที่จะทำร้ายนะโม ด้วยถ้อยคำและพฤติกรรมอันเลวทราม ได้ยินมันร้องขอ ขัดขืน แต่ผมไร้สติไปแล้ว ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ขอแค่ได้เป็นหนึ่งเดียวกับนะโมก็พอ เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเก็บไว้มันปะทุออกมา ยิ่งได้สัมผัสก็ยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้ และความเข้าใจผิดนั่นก็เป็นตัวเร่งได้ดี ทุกอย่างบดบังความพยายามของนะโมที่จะปฏิเสธข้อกล่าวหานั้น ผมมองข้ามมันไป คิดว่าเป็นข้อแก้ตัวของคนที่ไม่ยอมรับความจริง
‘ถ้ามึงเอาตูดกู กูกับมึงไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไป!!!’
นะโมประกาศกร้าว สายตามันไม่เหมือนเดิม มันมองผมอย่างผิดหวัง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นอาฆาตแค้น คำพูดประชดประชันยืนยันว่าตนเองขายตัวยิ่งเป็นเชื้อเพลิงให้ด้านสัตว์นรกลุกฮือขึ้น ยิ่งเมื่อนึกถึงว่ามันคงให้ใครต่อใครเข้าไปอยู่ในกายมัน ต่อให้มันตัดเพื่อนหรือเกลียดผมเข้ากระดูกดำ ผมก็หยุดตัวเองไม่ได้แล้ว
นับจากวินาทีนั้น ผมคือเศษสวะตัวหนึ่งที่ขืนใจคนที่ตัวเองรัก ยากที่จะให้อภัย
ทั้งๆ ที่เคยคิด แม้โอกาสนั้นแทบจะไม่มีเลยก็ตาม หากผมได้ดูแลนะโมทั้งตัวและหัวใจ ผมจะทำให้นะโมมีความสุขมากที่สุด กอดไว้ด้วยไออุ่น ทะนุถนอมอ่อนโยน ทำให้คืนแรกของเราเป็นคืนที่มีแต่ความทรงจำดีๆ
แต่ผมกลับทำทุกอย่างพังหมด...
นะโมเกลียดผม แม้แต่หน้ายังไม่อยากมอง ทุกครั้งที่สบตากันมันจะทำเหมือนว่าผมเป็นธาตุอากาศ ที่ไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น เสมองไปทางอื่นเหมือนกับดูดินฟ้าอากาศ มีแต่ผมที่พยายามจะเข้าหา แบบนี้มันไม่ใช่อย่างที่ผมต้องการ อยากจะพูดดีๆด้วย ทว่าอีกฝ่ายกลับหลีกหนี ใช้วาจาแดกดันประชดประชัน จนผมต้องใช้กำลังทุกครั้งไป เลยกลายเป็นว่ายิ่งทำให้นะโมออกห่างไปเรื่อยๆ
หลอกตัวเองว่าลึกๆแล้วผมเพียงแค่ไม่อยากให้นะโมต้องทำงานขายศักดิ์ศรี จึงได้เสนอตัวซื้อร่างกายมัน เพื่อให้มันอยู่ข้างกายผมคนเดียว แต่นั่นก็เป็นการกระทำที่ไม่ต่างอะไรจากการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของนะโมให้ต่ำลงไปอีก
ได้นอนกอดแค่ร่างกาย จิตใจมืดหม่น มัวหมอง ไม่มีเศษเสี้ยวของความสุข คนในอ้อมแขนเหมือนสัตว์ที่ถูกจับขังไว้ในกรง พยายามหาทางออก หนีไปให้ไกล ด้วยความทรมานเจียนตาย ผมไม่ได้ต้องการนะโมแบบนี้ นี่มันคนละคน นะโมที่หัวเราะ ยิ้มแย้ม ร่าเริง ใบหน้าบูดงอด้วยความหงุดหงิดขำขันหายไปไหน
หายไปเพราะผมไง...หากนะโมเป็นแก้วก็คงแหลกสลาย แตกเป็นพันๆชิ้น ยากที่จะต่อกลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมไม่ได้ทำแก้วหล่น แต่เป็นคนปาแก้วนั้นทิ้งเองกับมือ
ผมไม่มีวันให้อภัยตัวเองอย่างเด็ดขาด
ได้สติตอนที่สายไป จากที่หลับหูหลับตาก็ค่อยๆ เปิดใจรับฟังสิ่งที่นะโมพร่ำบอกตลอดเวลาว่ามันไม่ได้ขายตัว มีแต่ผมเองที่ยัดเยียดให้มันเป็นเพื่อสนองความต้องการ พิจารณาถึงสิ่งต่างๆ ที่เป็นเหตุให้นะโมถูกเข้าใจผิด เริ่มจากรูปนั้นและลิ้งค์โพสขาย ไอ้บูมบอกทุกอย่างที่มันรู้ ว่าจริงๆแล้วคนทำเรื่องเหี้ยๆทั้งหมดนี่คือใคร
ไอ้หลาม...นะโมเคยบอก ตอนนั้นยังไม่มั่นใจว่าคนที่เป็นเพื่อนมานานหลายปีจะทำเรื่องแบบนั้นได้ ไอ้หลามแอบรักผม? ตลกแล้ว สมัยมัธยมลามมาจนถึงปีหนึ่งเรายังเคยใช้ผู้หญิงคนเดียวกันอยู่เลย วันนี้นอนกับผม พรุ่งนี้นอนกับไอ้หลาม ทำเรื่องเหี้ยๆด้วยกันมาก็เยอะ ทั้งแอบสูบบุหรี่ในห้องน้ำชาย โดดเรียน ไปซ่อง กินเหล้า เมาเป็นหมา เล่นยาไอซ์ ลองมาหมดแล้วครับ
ขนาดผมยังแอบรักนะโมได้ แล้วทำไมหลามจะแอบรักผมไม่ได้บ้าง...ไม่ผิดที่แอบรัก แต่ผิดที่วิธีการ ไอ้หลามติดไอซ์ ต่างจากผมที่ไหวตัวทันก่อนจะตกเป็นทาสอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ผมเดาว่ามันคงไม่ได้เล่นแค่ไอซ์ แต่รวมไปถึงสารเสพติดชนิดอื่นๆด้วย อย่างไรก็ตามผมคงไปว่ามันไม่ได้ในเมื่อวิธีการของผมก็ไม่ต่างอะไรไปจากมัน นะโมถึงได้ตกเป็นเครื่องมือให้ผมกับไอ้หลามทำร้ายโดยที่มันไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
“กูถามว่ามีความสุขมั้ย? ตอบสิวะ!! มึงเอาแต่พร่ำบอกว่ากูเป็นของมึงๆๆๆ แต่วิธีการที่มึงทำให้กูเป็นของมึงมันไม่ได้ทำให้ทั้งกูและมึงมีความสุขเลย! กูเบื่อ เบื่อเหี้ยๆ แค่มึงเข้าใจผิดคิดว่ากูขายตัว แต่มึงโกรธกูจนข่มขืนกู พอกูจะอธิบายมึงก็ไม่ฟัง กูบอกตามตรงว่ากูโคตรทรมาน ขยะแขยง อยากจะตายๆไปให้พ้นจากมึงสักที!”
นะโมถึงขีดสุดแล้ว
“หรือจะเย็-ตูดกูอีกสัก5น้ำ7น้ำ มึงเอามั้ย!? มึงเอากูให้คุ้ม เอากูจะกว่ามึงจะพอใจ อยากจะจินตนาการว่ากูเป็นของมึงหรือเหี้ยไรก็แล้วแต่มันก็เรื่องของมึง ไหนๆก็ซื้อขาดมาแล้วนี่ มึงอยากให้กูเป็นยังไงว่ามาเลย กูจะทำให้ทุกอย่าง แต่จบหลังจากนี้มึงจะไม่ได้เห็นหน้ากูอีก” ตะโกนใส่ผมจนตัวหอบโยน บ่งบอกว่ามันไม่ไหวแล้วจริงๆ มันเหนื่อยกับเรื่องนี้เหลือเกิน ทั้งต้องสู้กับไอ้หลามและตัวผมที่เอาแต่ปิดหูปิดตา
“กูขอโทษ ขอโทษนะ...ขอโทษจริงๆ”
รู้ว่าคำขอโทษไม่มีความหมาย คำๆ นี้ไร้ค่าไปนานแล้ว แต่ขอเถอะ..ให้ผมได้มีโอกาสพูด ได้มีโอกาสแก้ตัว
“ถ้ารู้สึกผิดจริงๆก็ปล่อยกูไป อย่ามายุ่งกับกูอีก”
เส้นฟางสุดท้ายขาดผึง อยากจะคว้าตัวมันกลับมาที่เดิม แต่ถ้าทำอย่างนั้นมันก็ไม่ต่างอะไรกับสิ่งเลวร้ายที่ผมทำมา ผมจะยังเป็นไอ้เหี้ยโทคนเดิม ที่คอยเอาแต่ใจ ปล่อยให้ความโกรธครอบงำ ใช้อารมณ์ชั่ววูบตัดสิน
สิ่งผมที่จะทำต่อไป ต้องไม่ผิดซ้ำซากอีก รู้ว่าสายเกินไป แต่ยังดีกว่าไม่ลงมือทำอะไรเลย
ไอ้เหี้ยพี่พล ผีพนันเข้าสิง จนเอาน้องรหัสตัวเองแลกกับเรื่องระยำที่ไอ้หลามจ้างมา เจ้ามือโต๊ะบอลไม่ใช่ใคร ไอ้อาร์ม เพื่อนเกเรสมัยมัธยมที่ตอนนี้ผันตัวมาเปิดให้แทงพนันบอลในเว็บ มิน่าไอ้หลามมันถึงรู้และใช้งานได้ถูกคน ผมจัดการเล็กๆน้อยๆ แต่ได้ผลใหญ่หลวงเกินคาด ชนิดที่ว่าไอ้พี่พลคงไม่กลับมาให้ผมเห็นหน้าอีก อย่างเช่นการแจ้งเรื่องกับกองกิจการนิสิตให้ตรวจสอบรายชื่อผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเว็บพนันบอลนั้น ไม่ใช่แค่ไอ้พี่พลที่พ้นสภาพจากการเป็นนักศึกษาทันที แต่หลายคนก็โดนลูกหลงเหมือนกัน
ส่วนไอ้หลาม มันจับท่าทีห่างเหินของผมได้ มันกระวนกระวายใจถึงกับเรียกมาเคลียร์ ผมรู้ดีวิธีการที่จะเอาคืนไอ้หลามให้เจ็บปวดที่สุดคือการที่คนเรารักไม่แม้แต่จะชายตาแลมอง แบบที่นะโมทำกับผม
“มึงเป็นอะไรวะโท มีไรก็พูดมาตรงๆ หรือเป็นเพราะนะโม? มึงแคร์มันมากหรือไงกับอีแค่เด็กขายน้ำ” คำพูดดูถูกเหยียดหยามทำให้ผมถลาเข้าไปคว้าคอเสื้อมัน
“ใช่ กูแคร์มาก อย่าคิดนะว่ากูไม่รู้เรื่องที่มึงทำเหี้ยๆ ใส่ร้ายนะโม” ผมกดเสียงต่ำ ขู่มัน พร้อมจะหาเรื่องได้ตลอดเวลา
“เอาสิ ทำเลย ต่อยกูเลย! ที่กูทำลงไปทั้งหมดก็เพราะกูรักมึง!!! มึงเอาแต่สนใจไอ้เหี้ยนั่นจนลืมไปว่ากูนี่แหละที่รักมึงจริง กูไม่เคยร้องขออะไรจากมึงเลย มึงนอนกับผู้หญิงกูยังไม่แค้นเท่าที่มึงเอาใจไอ้เหี้ยโม!! ทำไม? มันมีอะไรดี? มึงไม่เคยเป็นแบบนี้โท กูอิจฉามัน...เป็นกูไม่ได้หรือไง กูทำให้มึงได้ทุกอย่าง จะให้กูร้ายหรือดียังไงบอกกูมา ขอแค่มึงสนใจแต่กูคนเดียวก็พอ...” พูดจบมันก็จูบผมทันที ผมผลักมันออกแบบไม่ต้องคิดให้เสียเวลา
“กูรักนะโม! อย่าเสือกมายุ่งกับคนที่กูรักอีก ไม่งั้นจะหาว่ากูไม่เตือน!!”
มองหน้ามันเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินจากมา แค่นี้ไอ้หลามมันก็น่าจะรู้คำตอบ...ความเป็นเพื่อนระหว่างผมกับมันจบลงแล้ว
หลังจากวันนั้น ไอ้หลามก็ไม่ค่อยมาเรียน ขณะที่บรรยากาศเย็นชาระหว่างผมกับนะโมมันมีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะ ผมจะทำทุกวิถีทางเพื่อไถ่โทษ แม้จะรู้ว่ามันเทียบกับความผิดผมไม่ได้สักนิดเลยก็ตาม เอามาลบล้างกันไม่ได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จู่ๆจะมาให้อภัย
คิดถึงคนที่รักให้เยอะว่าเขามีความสุขจากการกระทำของตนเองรึเปล่า...และผมก็ได้คำตอบ ที่ผ่านมานะโมหลบเลี่ยงการเผชิญหน้ากับผม จะดีกว่าไหมหากผมทำตามใจนะโมบ้างไม่ใช่ตามใจตัวเอง เข้าไปสัมผัสมันโดยตรงแต่อีกฝ่ายยังผวา ตอกกลับซะไม่เหลือชิ้นดี ผมถึงถอยออกมาตั้งหลัก มันบอกให้ปล่อย ผมก็ปล่อย มันบอกว่าอย่ายุ่ง ผมก็ไม่ได้ยุ่ง แค่แอบมองห่างๆ
ซึ่งถ้าไม่แอบมอง..มันคงโดนดักข่มขืนแบบที่เลวร้ายยิ่งกว่าครั้งใด!
เหมือนเห็นภาพตัวเองซ้อนทับ นะโมที่ขอร้อง ยกมือไหว้ อ้อนวอนอย่าทำอะไรมันเลย หัวใจผมชาวาบ สั่นไปทั้งกาย แต่เทียบไม่ได้กับคนที่กำลังโดนกระทำ มันคงกลัวจนถึงขีดสุด
ตอนที่นะโมโดนผมขืนใจมันคงรู้สึกแบบนี้เช่นกัน...เหมือนตกนรกทั้งเป็น...
โชคดีที่ผมวนรถกลับไป อยากให้แน่ใจจริงๆว่านะโมถึงห้องแล้ว ไม่อย่างนั้นผมคงเสียใจไปตลอดชีวิต...
นะโมนอนตัวสั่น มีไข้ กี่ครั้งแล้วที่ร่างกายนี้บอบช้ำ จิตใจข้างในคงด้านชา ด้วยฝีมือของผมเอง...อีกครั้ง ถึงจะไม่ใช่โดยตรง แต่ต้นเหตุมันมาจากผม ไอ้เหี้ยหลามมันไม่ยอมเลิกรา คาดว่ามันคงแค้นที่ผมไม่รับรักมันจนสติหลุดไปแล้ว ถึงได้วางแผนระยำ ไม่สนว่าใครจะเป็นจะตาย ผมมีแผนเอาคืนไอ้เหี้ยหลามไว้ในหัวแล้ว ทว่ายังไม่ทันได้ดำเนินการ มันกลับชิงทำเรื่องเหี้ยๆนี่ก่อน
จากการที่ทำตามความต้องการนะโม ผลที่ได้ดีขึ้น อย่างน้อยมันก็ยอมนอนรักษาตัวที่คอนโด ให้ผมไปส่งที่หอและนั่งทางข้าวด้วยพร้อมกับมารหัวใจ
ปกป้อง เด็กหัวเกรียนวัยมัธยมปลาย ผมเคยเจอมันมาครั้งหนึ่งแล้ว และซัดมันไปเพราะความเข้าใจผิด ไม่รู้ว่าสองคนนี้ไปรู้จักกันได้อย่างไร ที่แน่ๆ ผมไม่ยอมปล่อยให้ไอ้เด็กหัวเกรียนมามีอิทธิพลต่อนะโมหรอก
เกิดสมมตินะโมมีใจให้ล่ะ?...เรื่องนั้นผมก็บอกไม่ได้...ไอ้เด็กนั่นทำดีกับนะโม ผิดกับผมที่มีแต่เรื่องชั่วๆ จะมาแก้ตัวตอนนี้ก็สายเกินไป ทว่ายังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย
ซึ่งถ้าเกินกำลังก็คงต้องปล่อย แต่ก่อนหน้านั้นผมจะขอยื้อไว้สุดแรง
ต่อด้านล่างค่ะ
-
“ครับ...ครับผม อาการตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ พักรักษาตัวประมาณหนึ่งสัปดาห์ก็สามารถกลับบ้านได้เลยครับ”
บทสนทนาดังขึ้นระยะใกล้ คาดว่าคงเป็นคุณหมอที่รักษาตัวผม
อยากขยับตัว แต่ติดที่สายท่อระโยงระยางยึดเหนี่ยวผมไว้ ไม่สามารถขยับตัวได้เท่าที่ใจนึก ผมนอนรักษาตัวที่นี่มาได้ 3 วันแล้ว เหตุที่ต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะผมทำตัวเอง
ไม่มีใครผลักผมให้ไปรับลูกกระสุนแทนนะโม ไม่มีใครฝืนใจบอกให้ผมรับบทพระเอก ไม่ได้อยากดูดีในสายตาคนอื่นจนต้องมาเจ็บตัวแทน ผมแค่อยากปกป้องคนที่ผมรักก็เท่านั้นเอง...
ผมไม่ได้คำนึงถึงอาการบาดเจ็บหรือผลลัพธ์ที่จะตามมา สนใจแต่ว่าคนตรงหน้าต้องไม่เป็นอะไร ระยะจ่อปืนนั้นประมาณ 15 ฟุต ไม่ตายก็พิการ
นะโมหายตัวไปหลังจากที่บอกว่าจะขอเข้าห้องน้ำ นานผิดปกติจนผมต้องตามเข้าไปดู กลับไม่พบแม้แต่เงา ในตอนนั้นผมพยายามมองในแง่บวก นะโมอาจไม่ชอบที่แบบนี้จนต้องออกไปสูดอากาศข้างนอก ผมจึงเดินไปถามการ์ด เขาบอกว่านะโมเดินตรงไปที่ผับ SSS เมื่อได้ยินดังนั้นผมขมวดคิ้วทันที นะโมไปทำอะไร?
เท้าก้าวเดินตรงไปยังจุดมุ่งหมาย หน้าร้านเกิดความวุ่นวายเพราะมีตำรวจเข้ามาเอี่ยว หัวใจผมเต้นระรัว
ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับนะโมเลย
ผมไม่สนเจ้าหน้าที่ที่กักบริเวณเข้าออก มุ่งฝ่าเข้ามาในร้านที่สว่างโล่ง ผมเคยมาร้านนี้ มันเป็นร้านที่มีชื่อเสียมากกว่าชื่อเสียงในหมู่ปาร์ตี้สเก็ต (สเก็ต=ยาไอซ์, ปาร์ตี้=การรวมตัวกันเพื่อทำกิจกรรมบางอย่าง) คนคุมร้านชื่อเดฟ เคยได้ยินชื่อมันมาเหมือนกันสมัยที่ยังคลุกคลีอยู่ในวงการยาเสพติด มันเป็นผู้ค้ารายใหญ่ที่เล่นไม่ซื่อกับระบบซื้อขาย ปกติแล้วนั้น ไอซ์ 1 g คือ สารเสพติดรวมกับถุงซิปล๊อค ดังนั้นปริมาณที่จะได้ไอซ์จริงๆอยู่ที่ 0.4-0.6 กรัม ถือว่าเป็นมาตรฐานทั่วไป ไอ้เดฟมันหลอกล่อลูกค้าใหม่ ลดแลกแจกแถม จนลูกค้าติดใจบอกกันปากต่อปาก ซึ่งพอลูกค้าตายใจแล้ว มันจะเปลี่ยนถุงซิปล๊อคที่บรรจุให้มีความหนาขึ้น หนักขึ้น จนตัวยาจริงๆนั้นได้แค่ 0.2-0.4 กรัม บางครั้งก็ตุกติกกับตราชั่งดิจิตอลแบบที่แม่ค้าขายผลไม้ทำกันในตลาดสดทั่วไปนั่นแหละครับ ดีที่ไหวตัวทัน ผมจึงหลุดออกมาจากวงจรอุบาทว์นั้นได้ แม้จะต้องทรมานกับการถอนยาไปประมาณ 4 เดือนก็ตาม นี่อย่างเร็วแล้วนะครับ เพราะผมเสพไม่ถึงเดือน
ส่วนไอ้หลามที่พาผมเข้าวงการมันยังไม่หลุดพ้น ยังติดอยู่ในนั้น เคยปรามๆมันแต่ก็ไม่ฟัง มันอ้างว่าเล่นเพื่อความหล่อ ความสุข...ใช่ ความสุขเพียงชั่วครู่ ก่อนที่นรกจะตามมาหลังจากขาดยา ข้อนี้มันรู้ดี แต่มันใจแข็งไม่พอที่จะหักดิบแบบผม จึงได้แต่เล่นเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้ และดูท่าจะหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ
จากการที่นะโมโดนรุมดักข่มขืน ซึ่งเป็นผลงานของไอ้เหี้ยหลามและไอ้เหี้ยเดฟ ผมจึงต่อสายหาลุงเทพ พ่อของไอ้เหี้ยหลาม ซึ่งดำรงตำแหน่งรองผู้บัญชาการกองปราบปรามยาเสพติดให้จับตาดูผับแห่งนี้กับทาวเฮ้าส์หลังหนึ่งในย่านสะพานควาย ที่นั่นเป็นโกดังสินค้าของมัน ผมบอกทุกอย่างที่รู้เกี่ยวกับไอ้เหี้ยเดฟ ทั้งวิธีวิธีการส่งยา ทั้งพ่อค้ารายย่อยที่ผมพอจะจำได้ ทิ้งท้ายด้วยที่อยู่คอนโดไอ้หลาม ถ้าให้เดาป่านนี้ห้องของมันคงปิดสนิทมิดชิด ทุกช่องอากาศถูกปิดตายเป็นห้องอับ เพื่อไม่ให้คนอื่นรับรู้ ซึ่งคุณลุงได้แต่รับฟังอย่างเงียบๆ ก่อนจะพูดว่าขอบคุณมากแล้ววางสายไป
ผมจะไม่ยุ่งเรื่องของครอบครัว ปล่อยให้พ่อลูกจัดการกันเอง
แขกหลายคนพยายามก้มศีรษะเพื่อปิดบังใบหน้าของตนเอง ผมใช้สายตากวาดหาคนที่คล้ายกับนะโมแต่ก็ไม่พบ ดังนั้นจึงขึ้นไปชั้นสองแทน และผมก็ได้เห็นภาพที่ทำให้หัวใจกระตุกวูบ
ไอ้เหี้ยหลามเอาปืนจ่อยิงนะโม!!!
ข้อนิ้วชี้หักงอพร้อมลั่นไก วินาทีที่ผมสังเกตได้ถึงการขยับของนิ้วผมจึงพุ่งตัวไปผลักนะโมให้พ้นวิถีกระสุนทันที
เหมือนปลายด้ามไม้กระแทกกลางอก แต่มันไม่ใช่ ลูกกระสุนพุ่งเข้าหาอย่างจัง มันแน่นหน้าอก จุก หายใจได้ไม่เต็มปอด ไม่เจ็บไม่ปวด ร่างกายชาดิก ทรุดตัวนอนล้มทับคนที่ผมหวังให้มันปลอดภัย ผมเลือดออกเยอะมากจนสลบไป
หากขอพรในตอนนี้ได้ผมขอแค่อย่างเดียวคืออย่าเพิ่งตาย..ยังมีอีกหลายอย่างที่ผมต้องทำ..
เวลาผ่านไปนาน นานเท่าไหร่ไม่รู้ ผมคิดว่าผมคงไม่รอดเมื่อลืมตาแล้วเห็นแสงสีขาว กระพริบตาถี่ๆ พิจารณาดูอีกทีนี่ไม่ใช่สวรรค์หรือนรก แต่เป็นโรงพยาบาล
ผมยังไม่ตาย...นับเป็นข่าวดี
แต่ร่างกายขยับไม่ได้นี่มันยังไง...หรือผมจะพิการ...
เมื่อผมฟื้นตัว ลืมตาขึ้นมาเต็มที่ ผมได้เห็นคนที่เป็นห่วงผม ทั้งพ่อ แม่ และพี่เอก คนที่เข้ามากอดผมคนแรกคือแม่ ร้องไห้ไม่หยุด เอาแต่พูดว่ารักผม อย่าเพิ่งทิ้งแม่ไป
แม่เป็นคนอ่อนไหวง่าย จิตใจดี ชอบของสวยๆงามๆเช่นเครื่องเพชรพลอย มีแบรนด์เครื่องประดับเป็นของตัวเอง พ่อผมเป็นนักธุรกิจ ต้องเดินทางไปยังต่างประเทศบ่อยครั้ง ทำให้ผมไม่ค่อยได้เจอหน้าพ่อเท่าไหร่นัก แต่มาวันนี้ พ่อกลับละทิ้งงานทุกอย่างเพื่อมาเฝ้าผม รวมไปถึงพี่เอกที่เป็นนักพัฒนาซอฟท์แวร์อยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่งในเยอรมัน
“ถ้าโททิ้งแม่ไปแล้วแม่จะอยู่กับใคร ฮือออออ”
ร้องไห้ไปด้วยพูดไปด้วยเดี๋ยวไม่สวยนะครับ อยากจะพูดแบบนี้ แต่ไอ้ท่อที่ต่อกับจมูกผมทำให้พูดได้ไม่ถนัดนัก ส่งแรงบีบที่มือไปแทนเพื่อให้แม่รู้ว่าผมยังอยู่ตรงนี้
“พ่อแกก็เอาแต่บ้างาน ไอ้เอกดันติดแหม่มจนลืมบ้าน ฮือออออ แม่เหงานะลูก ถ้าหายดีแล้วกลับมาอยู่บ้านเรานะครับ ปิดเทอมแล้วด้วยนี่นา”
คุณหมอเข้ามาตรวจสอบร่างกายผมเล็กน้อยก่อนจะออกจากห้องไป
นอนพักอยู่หลายคืน สรุปแล้วผมยังไม่ตาย และไม่ได้พิการ ครบ 32 ประการเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือลูกกระสุนที่ฝังอยู่ในปอดข้างซ้าย คุณหมอบอกว่ามันเป็นลูกกระสุนตะกั่วบริสุทธิ์ โชคดีที่ไปหยุดที่ก่อนจะชนเส้นเลือดใหญ่ที่ออกจากหัวใจ และอีกนิดนึงจะชนกระดูกสันหลัง ทำให้ถึงกับอัมพาตได้ ซึ่งทีมแพทย์ได้ใส่ท่อระบายเลือดออกจากปอดเรียบร้อยแล้ว เมื่อเวลาผ่านไปสิ่งแปลกปลอมที่ไม่มีอันตรายต่อร่างกาย ร่างกายคนเราจะสร้างพังผืดขึ้นมาห่อหุ้มเจ้าสิ่งนั้นรวมเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของเรา
หากประสงค์จะเอากระสุนออกเพื่อใช้ทำคดี ต้องผ่าตัดใหญ่ ยกปอดออก กระสุนน่าจะติดที่กระบังลม ต้องผ่าตัดตรงนั้นและระมัดระวังไม่ให้ไปโดนเส้นเลือดใหญ่ใกล้ๆ โอกาสรอด 50-50 ดังนั้นคุณพ่อ คุณแม่ พี่เอกก็พร้อมใจลงความเห็นว่าปล่อยให้มันอยู่ในร่างกายผมต่อไปเถอะ เพราะมันไม่ได้มีอันตรายใดๆ
ส่วนเรื่องไอ้หลาม...ผมได้เห็นข่าวในทีวีถึงการบุกจับพ่อค้ายาเสพติดรายใหญ่และรายย่อย รวมไปถึงผู้เสพยา ทว่ากลับไม่มีรายชื่อไอ้หลามปรากฏบนหน้าจอ
“ไอ้เหี้ยหลามโดนส่งตัวไปบำบัดที่ต่างประเทศ...พ่อมันนั่นแหละปิดข่าว คงไม่อยากเสียชื่อเสียง” ร่างสูงใหญ่ที่มีเอกลักษณ์คือทรงผมแอฟโฟ่บอก ขณะนั่งแดกแอ๊ปเปิ้ลที่เป็นของเยี่ยมอยู่ตรงโซฟา
ว่าแล้ว...แต่ช่างเถอะ คุณก็รู้ที่นี่ประเทศไทย จะทำอะไรได้กับลูกคนใหญ่คนโต ขนาดข่าววัยรุ่นรุมฆ่าคนพิการยังบอกป้องกันตัว หึๆ ทำไปได้ (อย่าเอาหนูไปปรับทัศนคตินะค้า พลีสสสสสสสส มันแค่นิยาย เอิ๊กๆ : Pierre ) ขอแค่มันไม่กลับมายุ่งกับพวกผมก็พอ จะเป็นตายร้ายดียังไงผมไม่สน
“อยากแดกช๊อคโกแลตว่ะ กูขอนะ” ปากขอแต่มือมันส่งช๊อคโกแลตแท่งโตเข้าปากแล้วครับ ผมหันไปมอง ไม่ได้ว่าอะไร ของเยี่ยมนั้นมากจนแทบจะไม่มีที่วาง เนื่องมาจากไอ้จ๊อบมันถ่ายรูปผมลงเฟสบุคแล้วติดแท็กมาด้วย เท่านั้นแหละเหล่าสาวๆเขาก็ไปสืบค้นจนหาชื่อโรงพยายามกระทั่งห้องที่ผมรักษาตัวอยู่ แรกๆนี่แทบจะบุกถึงห้อง ผมจึงต้องใช้มาตรการเด็ดขาดห้ามสั่งใครเยี่ยมยกเว้นคนที่ได้รับอนุญาตไว้กับพี่เอกที่ลางานมาเฝ้าผม
ภาระจึงตกไปอยู่ที่พี่เอกทันที จากเหล่าสาวๆที่จะมาเยี่ยมผมกลับเบนไปทางพี่เอกแทน...ก็ครอบครัวนี้หน้าตาดีทั้งครอบครัวเลยนี่ครับ ไม่อยากจะปฏิเสธ ความจริงมันเห็นๆอยู่
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูทำให้ผมและไอ้ฟูหันไปสนใจผู้ที่เข้ามาใหม่ อันได้แก่ กอล์ฟ เจษ เต้ มิ่ง เฟิส หนุ่ม ปลั๊ก มิ้น เหมียว น้ำ ไอ้บูม และ..
นะโม...
คนสุดท้ายที่เดินเข้ามาทำให้หัวใจพองโต ยอมรับว่าตื่นเต้นที่มันมาเยี่ยม ตลอดเวลา 5 วันที่ผ่านมา ผมอุดอู้อยู่ในห้อง คนมาเยี่ยมมีเพียงครอบครัว ญาติๆ และไอ้จ๊อบกับไอ้บูมเท่านั้น แต่วันนี้คนที่ผมเฝ้ารอมาตลอดได้โผล่มาให้ผมเห็นหน้าแล้ว ทุกคนกรูมาล้อมรอบเตียง เอะอะโวยวายเสียงดังตามประสาจนห้องพักที่ใหญ่โตแคบไปถนัดตา เว้นเพียงคนเดียวที่หลบมุมไปวางของเยี่ยม
“ไงมึง กลายเป็นคนมีของซะแล้ว” ไอ้เจษเปิดปากก่อนเลย
“เท่ดีออก ผู้ชายมีรอยแผลเป็น มีลูกกระสุนฝังข้างใน อร๊ายยย” มิ้นยังเหมือนเดิม
“งั้นอยากเท่บ้างไหมมิ้น กูจัดการให้ได้นะ” โดนไอ้กอล์ฟด่า มิ้นทำหน้าหงอย “เพื่อนเกือบตาย ยังจะมีหน้ามาล้อเล่น”
“เจ็บมากปะวะ เหี้ยเหอะ ตอนกูเห็นร่างมึงแบกออกมาจากผับ SSS นี่นึกว่าจะต้องจัดงานศพให้ซะแล้ว”
“ปากเหรอน่ะไอ้ปลั๊ก”
“ไม่นึกว่าฉลามจะเป็นคนแบบนี้ ทำร้ายได้แม้กระทั่งเพื่อนตัวเอง” เหมียวเอ่ยขึ้นลอยๆ
“งี้แหละ ยาเสพติดทำให้คนเปลี่ยน ป่านนี้มันคงรับโทษอยู่ในคุกที่พ่อมันสร้าง ถึงจะส่งตัวไปต่างประเทศปิดข่าวก็เถอะ ได้ยินมาว่าพ่อมันโหดใช่เล่น จะจับส่งลูกตัวเองเข้าคุก แต่แม่มันขอไว้” ไอ้บูมอธิบายต่อ
จากนั้นก็พากันคุย เรื่องเรียนบ้าง เรื่องไปเที่ยวบ้าง ผมยิ้มหัวเราะตามอารมณ์ ทว่าสายตานั้นไม่ละไปจากร่างๆหนึ่งเลย
นะโมเหมือนจะแอบชำเลืองมองผม แต่พอเห็นว่าผมมองอยู่มันก็จะรีบหันหนีทันที
อยากเข้าไปสัมผัส กอดด้วยความรู้สึกที่มี บอกว่าไม่เป็นไร ... ซึ่งคงเป็นไปไม่ได้ แค่มันมาเยี่ยมก็ดีเท่าไหร่แล้ว ผมนึกว่ามันจะเกลียดผมจนไม่ยอมมาซะอีก นี่มันเหนือความคาดหมายมากๆ
แกร๊ก
ประตูเปิดอีกครั้ง คราวนี้แม่ผมเอง มาพร้อมกับพี่เอก ส่วนพ่อบินกลับไปดูงานเมื่อวานเมื่อเห็นว่าอาการหายห่วงแล้ว
“อุ๊ย วันนี้คนเยอะเชียว ทำตัวตามสบายเลยนะจ๊ะ” แม่รับไหว้ แจกยิ้มสดใสให้กับทุกคน ก่อนจะเดินตรงไปยังที่วางของเยี่ยม นะโมช่วยคุณแม่ยกของจัดวางให้เรียบร้อย
“มีของฝากจากแฟนคลับอีกเพียบเลย” แม่ผมบ่นลอยๆ
“เดี๋ยวผมไปช่วยเองครับ” ไอ้เต้เสนอตัว ผมรีบหันขวับไปทางแม่ ส่งซิกเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรจ๊ะ นะโมไปช่วยแม่ดีกว่าเร็ว”
คนถูกเรียกตัวดูเอ๋อๆ พยักหน้าแบบมึนงง ยอมเดินตามแม่ผมไป
“ห่าเต้ เสือกเป็นคนดีไม่ดูตาม้าตาเรือ” โดนไอ้จ๊อบตบป้าบเข้าให้
“เอ๋า ทำไมวะ?” ไอ้เต้ถามแต่ไม่มีใครตอบ ได้แต่สงสัยเช่นกัน ยกเว้นคนที่รู้ๆกันอยู่อย่างไอ้จ๊อบและไอ้บูม
วันหนึ่งขณะที่ผมนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง คนที่คาดไม่ถึงเข้ามาเยี่ยม
“หวัดดี”
ปกป้องทักผมอย่างห้วนๆ ไม่มีความเคารพรุ่นพี่รุ่นน้อง แต่ใครสนละ? ผมจ้องหน้าไอ้เด็กอ่อนกว่า มันมาทำอะไรที่นี่?
“ผมมาเยี่ยม โมเดี๋ยวตามมา”
ขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยิน นะโมพาปกป้องมาเยี่ยมผม? เกิดเรื่องตลกอะไรขึ้นล่ะเนี่ย
“เข้าเรื่องเลยละกันนะ ผมรู้หมดแล้วที่คุณทำเรื่องเหี้ยๆกับนะโม” สีหน้าปกป้องเอาเรื่อง ร่างสูงแบบนักกีฬายืนอยู่ข้างเตียงผม มีทีท่าคุกคามอย่างเห็นได้ชัด สายตาจ้องมองลึกเข้ามา ผมมองกลับไปแบบไม่เกรงกลัว
มือข้างขวาเตรียมกระชากน้ำเกลือที่ปักอยู่บนอีกแทน หากมีการชกต่อยเกิดขึ้น ซึ่งผมไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างนอนโง่ๆอยู่บนเตียงแน่
“รู้ได้ยังไง?”
“โมบอกผมเอง”
ผมหน้าเสียไปทันที..การที่เราจะบอกความลับอะไรสักอย่างแก่คนอื่นได้ แสดงว่าคนๆนั้นต้องสำคัญกับเรามาก...
“อย่าพยายามเข้าใกล้โมอีก คุณทำร้ายโมมามากพอแล้ว ต่อให้คุณเอาตัวเองเป็นโล่บังกระสุนให้ใช่ว่าความผิดที่ก่อมาทั้งหมดจะหายวับไปกับตาหรอกนะ”
ใช่...ผมรู้เรื่องนั้นดี...
“ให้เจ้าตัวตัดสินใจเองดีกว่าไหม?” ไอ้เด็กเกรียนกอดอก ทำหน้าไม่เข้าใจ “ถ้านะโมรังเกียจ ไม่อยากเจอ หรืออะไรก็ตามเขาคงไม่มาเยี่ยมหรอก หึ”
ขอหลงตัวเองเล็กน้อย..ความผิดมันอาจลบล้างไม่ได้ แต่อย่างน้อยช่วยเห็นความดีของผมที่ตั้งใจทำเพื่อนะโมสักนิดก็ยังดี และการที่นะโมยอมมาเยี่ยมผม แม้จะไม่ได้มาเป็นการส่วนตัว แต่อย่างน้อยมันก็แสดงให้เห็นว่านะโมยังไม่ตัดขาดผมออกไปจากชีวิตมันแล้วจริงๆ
“เข้าใจผิดแล้วมั้ง” ปกป้องยิ้มน้อยๆอย่างคนเหนือกว่า “ที่โมมาเยี่ยมเพราะสำนึกบุญคุณที่คุณช่วยเขาไว้หรอก จบเรื่องนี้ไปนะโมก็ยังเกลียดคุณเหมือนเดิม”
เริ่มหมั่นไส้ความหมั่นหน้าของไอ้เด็กเหี้ยนี่แล้วนะ คิดว่าตัวเองได้เข้าไปนั่งในใจของนะโมแล้วหรือยังไง
“มันก็ไม่แน่”
“ถ้างั้นผมจะคอยดู แต่บอกไว้เลยจากนี้ไปคุณไม่มีทางได้เข้าถึงตัวโมแน่นอน” ก้างชิ้นโตพูดสำทับ “อ้อ อันที่จริงก็อยากจะซัดหน้าหล่อๆของคุณนะ แต่ผมไม่ทำคนป่วยว่ะ ออกจากโรงบาลเตรียมรับหมัดจากผมได้เลย”
ผมมองด้วยสายตาเย็นชา ไอ้เด็กนี่ประกาศตัวอย่างโจ่งแจ้งว่าเป็นอริ ตอนนี้มันได้เปรียบผมอยู่มากโข มีโอกาสทำแต้มเยอะกว่า ในขณะที่แต้มตัวผมยังติดลบ
ผมไม่มีวันยอมแพ้ให้ไอ้เด็กหน้าอ่อนนี่เด็ดขาด!
Next Chapter >> - 23 - (part1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3443390#msg3443390)
น้อมรับคำติค่ะ ยอมรับว่าเขียนไม่ดีจริงๆ ไม่มีอะไรสมเหตุสมผลเลย T_T
ตอนนี้บทพระเอก ให้ไอ้โทมันไปเถอะค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่ตามอ่านมาจนถึงตอนนี้ด้วยนะคะ (และหวังอย่างยิ่งว่าจะติดตามต่อไป ฮรืออออ)
:pig4:
-
:กอด1:
หม่ามี๊ทำไมเรียกนะโม??
-
อืมมมม ก็นะ ไม่สมเหตุ สมผล แต่ก็ oK
-
เห้อ ถึงจะไม่ชอบโท
แต่คนเราก็พลาดกันได้อ่านะ
โทก็ดูรักนะโมจริง ยังไงก็ลองให้อภัยกันดูน้า
อย่างน้อยก็เคยเปนเพื่อนที่ดีต่อกัน
:sad4:
-
คุณแม่ค่ะเรียกนะโมไปทำอะไรค่ะ หนูอยากรู้อ่ะ
-
ทั่งสมน้ำหน้าพระเอกและสงงสารด้วยย
อยากให้นะโมให้อภัย ถถถถ
แต่ปกป้องนี่น่าหมั่นใส้จริงๆ
-
เป็นกำลังใจให้โท
คงยากสำหรับโท นะโมใจแข็งและยังไม่ได้รู้สึกดีกะโทเลย
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อ่านไปแล้วย้อนกลับไปนึกถึงตอนนั้น. สงสารนะโม
สมน้ำหน้าโท,,,,
-
เอาปกป้องออกไปที :fire: :angry2: :serius2:
-
บรรยากาศยังคงอึมครึม... :ling1:
-
หมะม้าโทรู้เรื่องหมดแล้วสินะ หรือยังไง เรียกโมไปทำไม งื้อออ
-
อ่านพาร์ทโทแล้วใจอ่อนเพิ่มขึ้นหน่อยนึง
เอาเป็นว่าบวกคะแนนความเป็นพระเอกที่โดดรับกระสุนแทนโมจนเกือบตายแล้วกัน
-
นะโม ต้องให้ได้อย่างนี้สิถึงจะเอาไอ้ตัวโตเอาแต่ใจอยู่หมัด หึหึ น่าหยิกแก้มจังเลยลูก (อ้าวตอนนี้แอบมาม่าไม่ใช่รึ55555)
ปล.ขอบคุณที่มาต่อเร็วนะคะ ดีใจมากค่ะ
-
ปกป้องประกาศสงครามแล้ว!!
-
:mew1:
-
ขึ้นอยู่กับนะโมแล้วสินะ
-
ขอบคุณ :)
-
โทผิดไปแล้วววว...ขึ้นอยู่กับนะโมแล้วนะว่าจะให้อภัยได้มั๊ยยยย
-
รอนะโมมาให้ปากคำ เอ๊ย ไม่ใช่ รอฟังความรู้สึกของนะโม ให้นะโมเลือกเองเถอะว่าอยากให้ใครดูแล
พระเอกฉันชีวิตโชกโชนมาก ดีที่ถอนตัวออกมาให้ ไอ้หลามนี่อ่านกี่ทีก็เลว
ขอบคุณค่ะ
-
ทีมปกป้อง!!!
เนี่ยแหละ คนดีๆมักเป็นได้แค่พระรอง T T
จะเลือกโทก็ได้โม เอาที่สบายใจ แต่เจ้สาปส่งมันแล้วไม่ขอคืนคำ 555
-
โท รีบทำแต้มซะ
-
:sad11:โทสู้ๆอย่าพึ่งท้อ และเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ติดตามอยู่นะอย่าพึ่งทิ้งนะโมนะคะ รอๆๆๆค่ะ o13
-
เรื่องนี้เลิกเขียนต่อแล้วรึเปล่าคะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40654.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40654.0)
-
:z13:
-
ชอบความใจแข็งของนะโม
-
^^
-
โอ๊ยยย นังบูม ยังฮอตปรอทแตกอะไรเบอร์นี้
ผู้เข้ามา2คนในคราวเดียว ดีขนาดไหนถามใจดูวววววววววววววววว :hao6: :hao6: :hao6:
ไรท์แอบหื่นเบาๆ เลยมาลงที่นังบูมของเค้าใช่ม่ะ 55555555555555555555555555555
-
ทีมปกป้อง
-
- 23 -
(part1)
ร่างสูงที่เป็นเกราะป้องกันรับลูกกระสุนแทนผมถูกหามใส่เปลและตรงไปที่รถพยาบาลหน่วยกู้ภัยอย่างเร่งรีบ รอบข้างโกลาหลแต่หูผมอื้ออึงไม่ได้ยินเสียงอะไร ตำรวจเข้ามาคุมตัวไอ้เหี้ยหลามที่ตอนนี้มันเหมือนคนบ้าไปแล้ว สภาพมันนั่งคุกเข่าหัวเราะยอมให้จับแต่โดยดี ผมไม่แน่ใจว่ามันรู้ตัวรึเปล่าว่ายิงโดนใครไป
เจ้าหน้าที่หลายคนเดินเข้ามาถามอาการ ได้แต่ตอบปัด สายตายังคงจดจ้องท้ายรถพยาบาลที่มีใครบางคนนอนนิ่งอยู่ในนั้น
และไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสพูดคุยกันอีกครั้งหรือเปล่า...
เพื่อนๆ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ฉลอง สีหน้าหม่นหมอง ไอ้บูมสวมกอดผมไว้
“กลับกันเถอะ”
บูมพาผมกลับห้อง อันที่จริงผมอยากไปโรงพยาบาลมากกว่า แต่ผมกลัว...กลัวสิ่งร้ายๆที่จะได้ยิน อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ ขอให้ผมได้มีความหวัง แม้เพียงน้อยนิด
ขอให้โทรอดปลอดภัย
เวลานี้ผมไม่ได้ลืมเรื่องราวที่มันทำร้ายผม แต่กลับตอกย้ำถึงสิ่งที่มันเคยทำ ผิดก็ส่วนผิด ใช่ว่ายอมเอาชีวิตเข้าแลกแทนผมแล้วจะพ้นผิดได้ เพียงแต่มันสามารถลดหย่อนความโกรธแค้นไปได้เกือบหมดสิ้น ความเจ็บปวดที่ถูกย่ำยีในอดีตนั้นกำลังสั่นไหว จิตใจกำลังสับสน
สายๆ ของวันต่อมาไอ้บูมเคาะประตูห้องปลุกผม บอกให้ทราบถึงข่าวดี โทพ้นขีดอันตรายแล้ว เมื่อได้ยินผมเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว ทั้งๆที่เมื่อคืนเอาแต่คิดหนักจนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า
การสูญเสียไม่ใช่เรื่องน่ายินดี หากไอ้โทไม่รอด...ความผิดคงติดตัวผมไปตลอดชีวิต ผมรู้ว่ามันเป็นคนโดดเข้ามารับลูกปืนแทนโดยที่ผมไม่ได้บังคับ แต่ยังไงสาเหตุมันก็มาจากผมอยู่ดี
ไอ้บูมชวนให้ไปเยี่ยมคนป่วยวันพรุ่งนี้ ทว่าผมยังไม่พร้อม ไม่กล้าที่จะสู้หน้าครอบครัวของโท ไม่มีพ่อแม่คนไหนทำใจได้หรอก ดังนั้นผมจึงขอเวลาเตรียมตัวเตรียมใจ เรียบเรียงคำพูดที่จะบอกต่อครอบครัวมัน ไอ้บูมไม่ได้ว่าอะไร ดังนั้นมันเลยเสนอว่าอีก 3 วันพวกเพื่อนๆจะไปเยี่ยมไอ้โทกันเยอะ ให้ผมไปเยี่ยมตอนนั้นจะได้ไม่อึดอัด
ผมปล่อยให้ไอ้บูมนั่งเล่นอยู่ในห้อง ส่วนตัวผมก็เข้าไปอาบน้ำที่เหม็นเหล้าบุหรี่มาตั้งแต่เมื่อคืน พอเดินออกมาก็พบว่าไอ้บูมคุยโทรศัพท์หน้าเคร่งเครียด เหลือบมองมาทางผมนิดหน่อย ซึ่งผมคอยฟังพลางแต่งตัวไปด้วย
“ครับ สน.uuu นะครับ...ได้ครับ...ครับผม สวัสดีครับ”
“มีอะไรรึเปล่าวะ?” เห็นมันจ้องผมอยู่ก่อนแล้วจึงถามออกไป
“พ่อไอ้หลามโทรมา”
ผมชะงักกึก เรื่องนี้อีกที่ผมยังคิดไม่ตกว่าชะตากรรมของไอ้เหี้ยหลามจะเป็นยังไงต่อ มันโดนหลายข้อหาแน่ๆ เจตนาฆ่า ทำร้ายร่างกาย ยาเสพติด และอื่นๆอีกหลายกระทงถ้าหากผมรวบรวมหลักฐานเรื่องราวทั้งหมดที่มันก่อไว้
“เขาอยากคุยกับพวกเรา นัดเจอที่ สน.uuu ตอนบ่ายโมง”
พวกเราที่ว่านี้คงหมายถึงผม บูม และจ๊อบ เอาจริงผมว่าพ่อไอ้หลามคงอยากคุยกับโทด้วย แต่ติดที่ว่าต้องรอให้มันฟื้นตัวก่อนจึงจะเข้าไปสอบปากคำได้
“เดี๋ยวกูโทรหาไอ้ฟู ชวนออกไปกินข้าวกันก่อนจะไปพบพ่อไอ้หลามที่สน.”
ผมไม่เคยเจอพ่อของไอ้หลาม ภาพลักษณ์ของพ่อหลามไม่ได้แตกต่างไปจากที่ผมคิดมากนัก ก็เหมือนตำรวจทั่วๆไป แต่ดูภูมิฐาน แต่งเครื่องแบบเต็มยศไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามีตำแหน่งใหญ่โต พวกผมพากันยกมือไหว้
“สวัสดีหนุ่มๆ เรียกว่าลุงเทพก็ได้” อีกฝ่ายผายมือเชื้อเชิญให้ไปนั่งในห้องรับรอง โซฟานุ่ม แจกันประดับที่วางบนโต๊ะทรงสวย แอร์เย็นฉ่ำแต่ทว่าบรรยากาศนั้นกลับตึงเครียดสุดๆ คงเป็นเพราะสถานที่และผู้อาวุโสกว่าตรงหน้า
แน่ล่ะ ที่เรียกมาวันนี้คงไม่พ้นการสอบปากคำ แต่ใช้คำแบบนั้นคงจะดูเป็นเรื่องราวใหญ่โต จึงเหมือนกับเรียกมา ‘คุย’ มากกว่า ส่วนหัวข้อนั้นคงไม่พ้นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของผู้ที่แต่งตัวเต็มยศราวกับจะประกาศศักดา บารมีและอำนาจที่ตนมี
ถึงจะมีตำแหน่งใหญ่โตแค่ไหน ต่อให้ลุงเทพเขาช่วยลูกชายพ้นข้อหา ผมเชื่อว่ายังไงคนทำผิดก็ต้องได้รับผลกรรม น่าขำที่ตนเองเป็นถึงตำรวจแต่ลูกชายกลับติดยาเสพติดซะเอง
บทสนทนาเริ่มต้นขึ้น ลุงเทพถามถึงความสนิทชิดเชื้อของพวกเรา กิจวัตรประจำวัน เรื่องเรียนที่มหาลัย ก่อนจะโยงมาถึงการเปลี่ยนแปลงของลูกชาย ผม บูม และจ๊อบตอบออกไปตรงๆโดยมิได้ปิดบัง จนมาถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมาสดๆร้อนๆ ผมซึ่งเป็นคนที่ถูกลูกชายคนตรงหน้าเอาปืนจ่อยิงจึงถูกเรียกให้คุยแบบส่วนตัว
ไอ้บูมกับจ๊อบหันมามองทางผมอย่างให้กำลังใจ ผมยิ้มตอบกลับไปเล็กน้อยเพื่อให้พวกมันมั่นใจว่าสิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้ไตร่ตรองมาอย่างดีแล้ว ถึงจะไม่ได้เรียนนิติศาสตร์มาโดยตรงแต่ผมก็พอจะรู้ว่าทุกคำพูดนั้นสามารถนำไปใช้ในศาลเป็นหลักฐานได้
“ทำไมเขาถึงได้จ่อปืนจะยิงทำร้ายเรา?”
คำถามยิงตรง ไม่อ้อมค้อม ผมสูดหายใจเล็กน้อย สายตาแน่วแน่มองตรงลึกไปนัยน์ตาที่ผ่านการมองโลกมามากกว่าผม
จากนั้นริมฝีปากผมก็พรั่งพรู เล่าถึงสิ่งเลวร้ายที่ไอ้หลามทำกับผม เริ่มตั้งแต่ละเมิดสิทธิผมโดยการเอารูปไปโพสขายตัวในเว็บเกย์ หลักฐานหาได้จากไอพีระบุคอมพิวเตอร์ ซึ่งได้ไอ้บูมคอยช่วยเหลือ...เรื่องจ้างพี่พลให้ใส่ยาเพื่อที่จะได้แบลคเมล์...และสุดท้ายคืนที่ไอ้เศษเดน4ตัวนั้นดักข่มขืนผม..
ทุกอย่างมีหลักฐาน ไม่ได้กล่าวขึ้นมาลอยๆ ผมมั่นใจจึงได้พูดออกไป ไม่สนด้วยว่าลุงเทพจะเข้าข้างลูกตนเองจนไม่ลืมหูลืมตาหรือไม่ อย่างน้อยๆ ผมก็ได้บอกความประพฤติด้านชั่วของลูกชายให้ฟังแล้ว
ตลอดการสนทนา ลุงเทพไม่ได้ขัดผม เขาประสานมือนั่งฟังอย่างตั้งใจจนกระทั่งผมเล่าเรื่องทุกอย่างจบ ในหัวผมเตรียมพร้อมรับกับข้อเสนอต่างๆ ที่ลุงเทพอาจจะยื่นมาเพื่อให้ลูกชายพ้นผิด แต่เปล่าเลย...ประโยคที่เอ่ยออกมาทำเอาผมผิดคาดไปมาก
“ลุง...ลุงขอโทษที่สั่งสอนลูกชายไม่ดี ลุงไม่มีคำแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น หากเราอยากจะแจ้งข้อหาอะไรเพิ่มก็ทำได้เลย..เพราะลุงเองที่ไม่มีเวลาดูแลไอ้ฉลาม มัวแต่สนตำแหน่งหน้าที่การงานจนลืมครอบครัว หากลุงเอาใจใส่ลูกชายมากกว่านี้ ไอ้ฉลามมันคงไม่ต้องไปพึ่งยานรกพวกนั้นและหันมาทำร้ายคนรอบข้าง...ลุงขอโทษ..”
ลุงเทพพาผม บูม และจ๊อบมายังห้องขัง พบว่ามีหญิงสาวสูงวัยซึ่งคาดว่าคงเป็นแม่และน้องวาฬที่ผมเคยเจอนั่งเฝ้าอยู่ก่อนแล้ว
ฉลาม..หรือไอ้หลามที่พวกผมชอบเรียก มันนั่งขดตัวพูดคนเดียว เดี๋ยวกระซิบ เดี๋ยวตะโกน รูม่านตาขยาย สายตาหวาดระแวง ทุรนทุรายเพราะลงแดง สภาพมันตอนนี้ไม่หลงเหลือความหล่อเหลาดูดีแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว
คนที่เจ็บปวดมากที่สุดคือพ่อแม่เมื่อเห็นลูกตัวเองหลงไปในทางที่ผิด ยิ่งได้เห็นพ่อกับแม่ของฉลามมองลูกตัวเองที่นั่งสั่นอยู่ในกรงขังด้วยสายตาอันรวดร้าวแล้ว..ผมคิดว่าแค่นี้ก็น่าจะพอกับผลกรรมที่ฉลามควรได้รับ หากยังอาฆาตแค้นต่อไปเรื่องราวคงไม่จบไม่สิ้น อย่างน้อยก็เห็นแก่ความเป็นเพื่อนที่เคยมี
คนเรามักจะโต้ตอบทางลบมากขึ้นต่อคนที่ทำร้ายเรา ธรรมชาตินี้เองเป็นที่มาของการแก้แค้นกันและตอบโต้กันจนไม่รู้จบสิ้น เมื่อการแก้แค้นเกิดขึ้น การกระทำนั้นมักจะมีความรุนแรงมากกว่าที่ถูกกระทำในตอนแรก จึงมีแนวโน้มให้เกิดวงจรการล้างแค้น ที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เหมือนอย่างผมกับฉลาม
วิธียุติเรื่องที่ดีที่สุด ไม่ใช่การแก้แค้นเอาคืน แต่เป็นการทำให้ความอาฆาต ความจงเกลียดจงชังจางหายไปจากใจเราเอง การจองเวรจองกรรมต้องเสียยิ่งกว่าเดิมไม่รู้เท่าไหร่ ทั้งเวลา ทั้งกำลังกายกำลังใจ ในขณะที่การให้อภัยไม่ต้องเสียอะไรเพิ่ม ผมเชื่อว่าบุญบาปทำหน้าที่ของมันอยู่แล้ว ปล่อยฉลามไปตามทางที่มันสร้างเอง
“กูให้อภัยมึง..ฉลาม...อโหสิกรรมเลิกแล้วต่อกัน..และอะไรที่กูทำผิดกับมึงไว้...ไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อม..กูขอโทษเช่นกัน...”
“สวัสดีค่า/ครับ พี่เอกกกก”
ขณะนี้พวกเพื่อนๆ รวมไปถึงผมกำลังขึ้นลิฟท์เพื่อเยี่ยมโทพร้อมพี่ชายของมัน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพี่เอก เขาหล่อมาก หน้าตาคล้ายกับไอ้โทแต่ออกจะดุกว่า ความสูงไล่เลี่ยกัน เห็นว่าอายุห่างกับไอ้โท 5 ปี
“ไอ้โทมันเป็นไงบ้างครับพี่”
“นอนหงอย หายซ่าไปอีกนาน”
“ฮ่าๆๆ คิดภาพไอ้โทนอนหงอยไม่ออกเลยแหะ” ไอ้เจษบอกพลางทำท่านึก
“จิตใจมันห่อเหี่ยว อยากได้พยาบาลมาดูแล” พี่เอกสำทับ
“งั้นเดี๋ยวมิ้นอาสาเป็นพยาบาลดูแลโทให้เองค่ะพี่เอก”
“กูว่าไอ้โทมีหวังอาการแย่ลงกว่าเดิม” มิ่งกระซิบบอกไอ้เต้เสียงดัง ทำเอามิ้นหันไปเหวคนพูด
ส่วนผมนิ่งเงียบ ยิ้มรับมุกตลกๆที่คนอื่นส่งมา ดีที่พวกมันเข้าใจไม่อยากเซ้าซี้ถามอะไรผมมาก ได้แต่บอกว่าไอ้หลามมันติดยาจนคลุ้มคลั่งคุมตัวเองไม่อยู่ ให้พวกมันรู้แค่ผิวเผินก็พอ
สรุปแล้วไอ้หลามก็รอดพ้นทุกคดี แม่มันทำใจไม่ได้ที่ต้องเห็นลูกตัวเองอยู่ในเรือนจำกับความอับอายของตระกูลตนเอง จึงส่งมันไปบำบัดที่ต่างประเทศ ผมถอนหายใจให้กับการตัดสินใจแบบนี้ แต่ก็ไม่อยากไปยุ่งเกี่ยวอะไรอีก รับปากออกไปแล้วว่าจะไม่แจ้งความ ทุกเรื่องที่ผ่านมาก็ถือว่าให้แล้วกันไป
“เอาจริงๆ ตอนแรกพี่ พ่อกับแม่กลัวเหมือนกันตอนที่รู้ข่าว แม่พี่เป็นลมไปเลย ใครจะไปคิดว่าจู่ๆลูกตัวเองจะโดนยิง พี่กับพ่อรีบบินกลับไทย ส่วนแม่พี่นี่ไปบนทุกศาลทุกสำนักที่ว่าดัง ตามหาหมอฝีมือดีที่สุดเพื่อรักษาไอ้โท แต่สงสัยนรกยังไม่อยากได้ตัวมันถึงได้ให้มันมีชีวิตอยู่ต่อ แถมมีของฝากไว้ให้เตือนใจเล่นที่ปอดข้างซ้าย” พี่เอกเล่าแบบสบายๆ ผิดกับผมที่สีหน้าแย่ลงเรื่อยๆ “โชคดีที่ลูกกระสุนหยุดก่อนจะโดนไขสันหลัง ไม่งั้นป่านนี้มันคงอัมพาตไปแล้ว จะผ่าเอาออกก็เสี่ยงเกินไป พ่อกับแม่พี่เลยตัดสินใจให้ลูกปืนฝังอยู่ในนั้น”
ผมหน้าชา มันเกือบไม่ได้ใช้ชีวิตแบบคนปกติต่อไป...
ขาก้าวช้าลงเรื่อยๆ จนเสียงพี่เอกค่อยๆเบาลง ไอ้บูมหันกลับมาเห็นผมที่หยุดยืนอยู่กับที่
“ไอ้โทไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”
กูรู้
“ไม่ใช่ความผิดของมึง ไอ้เหี้ยหลามโน่นที่ผิด” ไอ้บูมดุเสียงแข็ง เหมือนมันรู้ว่าผมคิดอะไร “เห้อออ มึงอย่าโทษตัวเอง พ่อแม่ พี่เอก เขาแยกแยะออกน่า...ถ้ามึงรู้สึกผิดจริงๆ กูว่าไปดูมันหน่อยเถอะ ถือว่าไอ้โทมันได้พิสูจน์ตัวเองแล้วว่ามันพร้อมจะปกป้องมึงและไม่มีวันทำร้ายมึงอีก”
เรื่องนั้นผมรู้ รู้ดีเลยล่ะ..ตั้งแต่มันพบความจริง ไอ้โทก็ไม่ได้ทำร้ายผมอีกเลย..
“รู้ตัวมั้ยว่ามึงเป็นคนใจแข็งมาก”
ไม่จริงหรอก ถ้าผมใจแข็งจริงผมต้องไม่รู้สึกอะไร ไม่เผลอไผลไปกับคำว่า ‘รัก’ ..
“กูรู้ว่ามึงฝังใจกับเรื่องเหี้ยๆที่ไอ้โททำในอดีต..แต่มึงจะปล่อยวางไม่ได้เลยเหรอนะโม...”
ผมครุ่นคิดตามที่ไอ้บูมพูด รู้ตัวอีกทีก็เข้ามาในห้องคนไข้แล้ว พวกมันพากันกรูล้อมรอบเตียงคนไข้ จึงมองเห็นแค่ช่องว่างเล็กๆ ไอ้โทนอนอยู่บนเตียงมีสายน้ำเกลือห้อยอยู่ข้างๆ มันดูปกติไม่เหมือนคนที่เพิ่งโดนยิงหมาดๆ ผมปลีกตัวนำของเยี่ยมมาวางไว้บนชั้นซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้ การ์ด ขนมและของบำรุงร่างกาย ให้เดาของพวกนี้คงไม่ถึงคนป่วยตัวจริงหรอก เสร็จไอ้หัวฟูที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างๆนี่แหละ
พอจะชำเลืองมองคนไข้ก็พบว่าเจ้าตัวมองผมอยู่ก่อนแล้ว สายตามันเป็นประกายเหมือนดีใจอะไรสักอย่าง จนผมต้องแกล้งมองผ่านๆ
ไม่นานนักแม่ของโทก็เข้ามาพร้อมกับพี่เอก ผมเกร็งโดยไม่รู้ตัวเมื่อท่านเดินเข้ามาใกล้พลางจัดแจงของเยี่ยมเพื่อให้มีพื้นที่มากขึ้น
“มีของฝากจากแฟนคลับอีกเพียบเลย”
“เดี๋ยวผมไปช่วยเองครับ” ไอ้เต้ที่ได้ยินขออาสา
“ไม่เป็นไรจ๊ะ นะโมไปช่วยแม่ดีกว่าเร็ว”
หือ? รู้ชื่อผมได้ยังไง? แล้วทำไมต้องเป็นผม?
แม้ในใจจะยังสงสัย แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรออกไป ดูท่าว่าคงมีเรื่องส่วนตัวคุยกับผม ไม่อย่างนั้นคงไม่ระบุเจาะจงตัวขนาดนี้
ผมเดินตามคุณแม่ของไอ้โทอย่างเงียบๆ เสียงส้นรองเท้ากระทบกระเบื้องเงาวับของโรงพยาบาลมันทำให้ผมเริ่มประสาทเสีย จนอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นก่อน
“เอ่อ คุณน้าครับ ผมขอโทษด้วยนะครับ...เรื่องโท”
หญิงสูงวัยหยุดเดินแล้วหันมามองผม..ด้วยรอยยิ้มใจดี
“จ๊ะ แม่เข้าใจ เรียกแม่เกศก็ได้นะ ไม่ต้องเรียกน้าหรอก”
“อ่า ครับ แม่เกศ” ผมเกาหัวอย่างเก้อๆ สงสัยสิ่งที่ไอ้บูมพูดจะเป็นจริง พ่อแม่ของไอ้โทท่านเข้าใจ ไม่ได้โยนความผิดมาให้ผม มีแต่ผมที่คิดมากไปเอง
“ตอนนี้โทเค้าก็ยังมีชีวิต ไม่ได้จากพวกเราไปไหน แค่นี้แม่ก็ดีใจแล้ว ยิ่งรู้ว่าสาเหตุที่เขาทำแบบนี้เพราะต้องการปกป้องใครบางคน..แม่ก็ยิ่งยินดี นั่นทำให้เห็นว่าเขาเป็นมนุษย์ที่พร้อมจะเสียสละตนเองเพื่อผู้อื่น” ใบหน้าที่แม้จะมีริ้วรอยแห่งอายุแต่ก็ไม่ได้บดบังความสวยหันมามองแล้วกุมมือผมไว้ทั้งสองข้าง
“แม้ก่อนหน้านั้นเขาจะทำเรื่องเลวร้ายกับคนๆนั้นไว้มากเหรอครับ?”
หลุดปากพูดออกไปแล้ว และผมมั่นใจว่าท่านรู้ว่าประโยคเมื่อสักครู่หมายถึงอะไร
“แม่จะไม่ขอให้ลูกโมให้อภัยไอ้โทมันหรอกนะ แบบนั้นมันเหมือนเข้าข้างลูกตัวเองมากเกินไป แม่เข้าใจว่าสิ่งเลวร้ายที่โททำกับลูกไว้มันหนักหนาสาหัส แต่แม่อยากให้ลูกโมคิด..คิดถึงสิ่งดีๆ ที่เคยทำด้วยกันมา คุ้มแล้วเหรอลูกที่จะอาฆาตฝังใจเจ็บอยู่แบบนั้น ยิ่งลูกโมนึกถึงแต่ด้านร้ายๆลูกก็มีแต่จะเจ็บปวดเอง”
ฝ่ามือที่กุมนั้นเล็กกว่าผมแต่ไม่มากนักบีบแรงขึ้นเล็กน้อย
“คนเราจะตายวันตายพรุ่งไม่มีใครรู้ ทำดีคิดดีกันไว้ก็ไม่เสียหายไม่ใช่เหรอลูก เรื่องเลวร้ายในอดีตให้มันอยู่แค่ในอดีต เรียนรู้และทำความเข้าใจกับมัน แต่อย่าให้มันมีผลมาถึงปัจจุบัน ไม่อย่างนั้นลูกโมก็จะไม่มีความสุขได้อีกเลย”
ใช่ ทุกวันนี้ผมอยู่อย่างหวาดระแวง กลัวว่าจะมีคนมาลอบทำร้าย แต่นั่นมันไม่ใช่ตอนนี้ที่เรื่องราวทุกอย่างมันกำลังคลี่คลาย ไม่มีใครมาทำร้ายผมได้อีกแล้ว ไอ้หลามออกไปจากชีวิตผม ส่วนไอ้โท...นอนแหง็กอยู่บนเตียงนั่นไง ยอมรับเลยว่าการทำตัวเป็นพระเอกของมันทำเอาผมประทับใจไม่รู้ลืม ให้ตายเถอะ เรียกคะแนนความสงสารไปเต็มๆ ส่วนผมเหรอ ก็ไอ้ง่าวที่ไม่ยอมเปิดใจให้อภัยมันสักทีไง ทั้งไอ้บูมทั้งแม่เกศถึงได้มาเทศนาผมอยู่ปาวๆแบบนี้
“ลูกโม” เสียงเรียกจากคนข้างๆ ดึงผมออกมาจากภวังค์
“ครับ?”
“เป็นอันว่าตกลงเนอะ”
หืมมมม เดี๋ยวครับ ตกลงเรื่อง???
“ก็ปิดเทอมนี้ย้ายมาอยู่บ้านแม่ มาดูแลโทเขาให้หน่อย อืมมม แม่จ้างลูกก็ได้นะถ้ากลัวว่าจะเสียรายได้ที่ร้านอาหารกุ้งเต้น” แม่เกศว่าพลางเอานิ้วเคาะคางอย่างครุ่นคิด อัญมณีสีแดงก่ำเม็กโตสะท้อนวาววับไปตามจังหวะ
“หะ?” หลุดปากอุทานแบบไม่เกรงใจผู้ใหญ่ ยกมือปิดปากแทบไม่ทัน “เอ่อ เดี๋ยวนะครับ คือ...”
“คุณหมอบอกว่าร่างกายยังต้องพักฟื้น ออกแรงเยอะๆไม่ได้เพราะจะมีผลกับปอด อาจหายใจไม่สะดวก ยังไงก็ต้องรอให้ร่างกายสร้างพังผืดหลอมรวมเจ้าลูกตะกั่วก่อน ถึงจะใช้ชีวิตแบบปกติได้”
“แต่ว่าผม...”
ผม...จะอ้างอะไรดีวะเนี่ย
“นะจ๊ะลูกโม เดี๋ยวแม่ให้ค่าจ้างพิเศษ แม่ไม่ค่อยไว้ใจพวกพยาบาลสาวๆเท่าไหร่”
เป็นกันมั้ยครับผู้ใหญ่มาร้องขออะไรแบบนี้มันมักจะปฏิเสธไม่ลง อาการเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ได้แต่ติดค้างอยู่ในลำคอ
แถมคำว่าค่าจ้างพิเศษนี่เป็นอะไรที่ล่อตาล่อใจผมมาก
เห้อออออ ถือว่าเป็นการตอบแทนที่ไอ้โทบังลูกกระสุนให้ผมก็ละกัน
“ครับผม”
ตกลงก็ได้วะ!
Next Chapter >>- 23 - (part2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3449154#msg3449154)
หัวหน้าคะอิโทมันร้ายค่ะ มันใช้แม่ล่อลวง แผนสูงจริงๆ ต้อนรับวันแม่เลย 55555
:hao7:
ขอโทษด้วยนะคะที่หายไปนานนิดนึงงงง
ตอนนี้เรื่องราวได้ดำเนินมาไกลมากแล้ว จะให้ทิ้งไปก็ไม่ใช่ อดทนกันอีกนิดนึงน้า เดี๋ยวได้เห็นมุมหวานๆแน่นอน แพรก็เบื่อที่จะเขียนดราม่าแล้วเหมือนกัน คือมันไม่ใช่แนวของแพรเลย (ชอบเขียนแนวi'm not มากกว่า) เขียนยากมาก เขียนได้ไม่ดีด้วย ยอมรับเลย กว่าจะคลอดออกมาได้แต่ละตอนนี่แทบรากเลือด T____T
-
:katai4:
ห๊ะ
เรื่องนี้มีมุมหวานด้วยเหรอคะ? :a5:
เอ้าเฮฮฮฮฮ รอๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
คุณแม่น่ารัก ที่คุณแม่พูดก็ถูก ตอนแรกโทมันโง่ มันโง่ไปแล้ว แล้วมันก็สำนึกแล้ว
เราย้อนอดีตไม่ได้ แต่ก็ทำปัจจุบันให้มันดีได้ ต่อให้นะโมไม่รักโทจริง แค่อภัยก็ถือว่าช่วนทั้งนะโมทั้งโทด้วย
นึดติดความแค้นมากก็ไม่ใช่เรื่องดี แต่ถ้ารักกันก็จะดีกับเราด้วย อิอิ :mew4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ก็จริงอย่าที่แท่โทว่า อดีตจำไปก็มีแต่ไม่มีความสุข แต่มันก็ค่อนข้างลืมยากนะ อันนี้เข้าใจ
รอมุมหว๊านหวานของทั้งสองนะคะ :sad4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รอตอนดีกัน :mew1:
-
รอตอนต่อไปเลย
แม่กะพี่ช่วยโทรัวๆๆ
-
รอตอนหวานนนน 5555
-
คุณแม่ร้ายกาจจ
-
ขุ่นแม่ในตำนาน
-
คุณแม่ช่วยลูกชายเต็มที่เลยน้า~
-
ทางสะดวกจังแฮะ เรียกลูกด้วย บ้านนี้คงตามใจลูกมากๆ ดีแล้วนะโม
ปล่อยวางบ้างกับฉลามยังอภัยได้เลย อภัยอีกสักคนนะ รอลุ้นๆ
ขอบคุณค่ะ
-
เอาล่ะสิ. จะเป็นไงต่อล่ะ,,,
อยู่ที่นะโมแล้วว่าจะเอาไง???
-
ตามมาขนาดนี้แล้วก็รออ่านจนกว่ามันจะจบนั้นแหละกับเรื่องนี้
-
เรื่ องราวเริ่มคลี่คลายแหล่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
แม่โทไม่ธรรมดาเลย 555
-
^^
-
เมื่อไรจะมาต่อสักทีนะ :katai4:
-
โอ๊ยคุณแม่คะ Gooooooooooood jobbbbbbbb มากๆเลยค่ะ
ได้เวลาที่ทั้งสองคนจะเริ่มความสัมพันธ์ใหม่กันแล้ววววววว ยิปปปปปี้ :hao7:
-
กลับมาอ่านนน5555 อ่านใหม่หมด จำไม่ได้ มาต่ออีกๆ
-
ขอบคุณ :)
-
อยากให้มีความสึขกันซะที
นะโม เชื่อแม่เกศเถอะ
ให้อภียโทมันซักครั้งนะ พระเอกขนาดนี้ละ
ถึงจะร้ายก็เถอะ ชิส์ :hao3:
-
ขุ่นแม่ไม่ธรรมดาจริงๆค่ะ :hao7:
-
- 23 -
(part2)
หลังจากที่ผมคุยกับคุณแม่ของไอ้โทเสร็จจึงเดินไปช่วยยกของเยี่ยมและกลับมายังห้องคนไข้ ไอ้บูมก็ทำหน้าที่เสือกอย่างรวดเร็ว
“ไง คุยกันซะนานเชียว เรียกสินสอดไปเท่าไหร่วะ 555555”
ผมขยับปากด่ามันแบบไม่ออกเสียง เนื่องจากที่นี่เป็นโรงพยาบาล งดใช้คำหยาบคายครับ
หันไปมองดูคนป่วย ไอ้โทหลับไปแล้วเพราะฤทธิ์ยา เนื่องจากเวลาล่วงเลยมาจนค่ำ พวกผมจึงขอตัวลากลับ แม่เกศเดินเข้ามาตบหลังผมเบาๆ เหมือนเรียก ผมจึงหันกลับไป
“อาทิตย์หน้าโทเขาออกจากโรงพยาบาลแล้ว ยังไงลูกโมก็เตรียมตัวเก็บของไว้เลยนะจ๊ะ”
ผมยิ้มรับก่อนจะหันไปมองขวางที่ไอ้บูม แม่งทำท่าล้อเลียน เดี๋ยวเหอะ
ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน ก่อนเข้าหอพักผมแวะร้านเฮียโกว เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังแบบคร่าวๆ พี่ๆในร้านทุกคนมีสีหน้าตกใจพลางเอามือลูบคลำตัวผมว่าแขวนพระอะไรถึงรอดมาได้ อันที่จริงผมอยากจะบอกว่าคนที่ควรถามคำถามนี้น่าจะเป็นไอ้โทมากกว่า
“เฮียครับ คือผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วย” หลังจากที่ทุกคนพากันไปทำหน้าที่ของตนเอง ผมจึงใช้เวลานี้คุยเป็นการส่วนตัว
“ว่ามาเร็วๆ” ถึงลักษณะคำพูดจะฟังไม่ค่อยสบายหู แต่นี่แหละคือการพูดธรรมดาๆของเฮียเค้า
“คือปิดเทอมนี้ผมคงไม่ได้ทำงานที่ร้านเฮียเดือนนึง ต้องไปดูแลเพื่อนที่โดนยิงแทนผมน่ะครับ” รวบรัดตัดตอนสั้นง่ายได้ใจความ เฮียโกวย่นคิ้วเข้าหากันพลางคิดพิจารณา
“พอเปิดเทอมเดี๋ยวผมกลับมาทำเหมือนเดิมครับ” อันนี้มันแค่ปิดเทอมเล็ก ช่วงเวลาสั้นๆแค่ 1 เดือน ไม่ใช่ปิดเทอมใหญ่ ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร
“เออๆ”
“ขอบคุณครับเฮีย”
บอกแล้วว่าเฮียเป็นคนใจดีแต่ปากร้าย ถ้าพูดตรงๆ ไม่โกหก ไม่อ้างแต่งเรื่องยังไงเฮียก็เข้าใจ จะมีเจ้านายที่ไหนใจดีขนาดนี้อีกมั้ย
ขณะที่ผมเดินออกจากร้านเพื่อกลับไปนอนที่ห้อง ระหว่างทางก็เจอเด็กมัธยมปลายที่หายไปตั้งแต่ช่วงผมใกล้สอบไฟนอล ปกป้องยิ้มกว้าง เร่งฝีเท้าเข้ามาใกล้
“โมสอบเสร็จแล้วใช่เปล่า? ละนี่ไปไหนมา ไม่ไปทำงานที่ร้านเฮียโกวหรอ ผมกำลังจะไปเนี่ย”
“อ่าใช่เพิ่งสอบเสร็จ” ผมตอบคำถามแรก “ส่วนวันนี้ขอลาหยุด
ทันทีที่ได้ยินอีกฝ่ายก็ถามกลับทันที
“ลาหยุดทำไมอะ?”
อ้อ...ปกป้องยังไม่รู้เรื่องทั้งหมดสินะ นี่มันก็ถึงเวลาแล้วที่เด็กตรงหน้าจะได้รู้ความจริงสักที นับตั้งแต่วันที่ปกป้องเข้ามาช่วยเหลือผม พาไปคลินิก (เสริมความงาม) ในวันที่ผมถูกย่ำยี คอยอยู่กับผมในวันที่อ่อนแอ แม้จะไม่ได้รับสิ่งตอบแทนอะไรเลย ปกป้องช่วยเหลือผมมาตลอด แต่ถึงอย่างนั้นผมกลับเลือกที่จะปิดบังบางสิ่งเอาไว้
ครั้งก่อนหน้านั้นที่ผมตั้งใจจะบอกมันกลับล้มเหลว แต่ครั้งนี้จะไม่เป็นอย่างนั้นแน่นอน หากไม่บอกออกไป ผมคงอึดอัดไม่กล้าสู้หน้าเด็กนี่เท่าไหร่
ผมมองนาฬิกาข้อมือ ยังมีเวลาเหลือเล็กน้อยให้ได้พอคุยกันก่อนที่ปกป้องจะเข้างาน
“ไปนั่งคุยในร้านตรงโน้นดีกว่า” ผมชี้ไปยังร้านกาแฟที่นักศึกษาชอบมานั่งอ่านหนังสือ เป็นร้านสงบ คนไม่เยอะ ไม่วุ่นวายดี นานๆทีผมถึงจะเข้ามาซื้อกาแฟสักครั้ง
ปกป้องเดินตามเข้ามาในร้านเงียบๆ ผมสั่งลาเต้เผื่อเขาไปแก้วนึง เมื่อได้เครื่องดื่มแล้วผมกลับมานั่งที่โต๊ะ ยื่นแก้วในมือให้
“มีอะไรรึเปล่า ดูโมจริงจัง ไม่เหมือนทุกที”
ผมนั่งลงและเล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาทุกอย่างให้คนตรงหน้าฟัง นี่เป็นการเล่ารอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ เหมือนกับว่าเรื่องที่บอกมันจะซ้ำๆกัน แต่ผมบอกได้เลยว่าครั้งนี้มันต่างกันออกไป ขอบเขตในการบอกทุกอย่างที่ผมประสบพบเจอขึ้นอยู่กับความสำคัญของผู้ฟัง ยกตัวอย่าง เฮียโกวและพี่ๆในร้านกุ้งเต้นผมก็เล่าแค่ผิวเผิน เพื่อนๆในภาคบอกเพียงแค่บางส่วน ไม่ได้เจาะจงลึกถึงเหตุผลว่าทำไมไอ้หลามมันคลั่งถึงขนาดจะเอาปืนมาจ่อยิงผม ส่วนไอ้บูมและจ๊อบมันรู้ทุกอย่างอยู่แล้วไม่ต้องอธิบายอะไรมาก
แต่กับปกป้องผมจะเล่าแบบผิวเผินอย่างนั้นไม่ได้ เด็กนี่ดีกับผมมากเกินไป มากกว่าที่มนุษย์ร่วมโลกคนนึงจะเป็นได้ จนอดคิดไม่ได้ว่าปกป้องนั้นหวังผลตอบแทนอะไรสักอย่าง ที่ไม่ใช่เงินทองของนอกกาย แต่เป็นความรู้สึกพิเศษ ผมไม่ได้โง่ขนาดมองไม่ออก แค่ยังไม่อยากยอมรับ อีกอย่างเด็กนี่ก็ไม่ได้มีทีท่าเกินเลย ทำเหมือนพี่น้องสนิทสนมกันธรรมดา ทว่ามีบางอย่างในบรรยากาศระหว่างผมกับปกป้องที่มันแปลกไปเพราะเด็กนั่นสร้างขึ้นมา
ผมไม่ได้รังเกียจ เพียงแค่ไม่อาจตอบรับความรู้สึกพิเศษนั้นได้ มันคงไม่แฟร์ถ้าหากปกป้องคิดเกินเลยกับผมแต่กลับไม่รู้ความจริงอะไรเลย
“ทำไมโมไม่บอกกับผมตั้งแต่แรก” ปกป้องใช้น้ำเสียงนิ่งแบบที่ผมคาดไว้ไม่ผิด ใครจะไปรับได้ คนที่ตัวเองดูแลและดีด้วยมาตลอดกลับปกปิดมลทินบางอย่างเอาไว้ หากปกป้องขยะแขยงผมก็คงไม่แปลก
จะตอบว่าไม่มีโอกาสได้บอกก็เกรงว่าจะเป็นเหตุผลที่แย่ไปหน่อย เลยเลี่ยงไปพูดอย่างอื่นแทน
“บอกแล้วมันทำให้รู้สึกดีขึ้นมารึเปล่าล่ะ?”
“ไอ้เหี้ยโทมันอยู่โรงบาลไหน ผมจะไปฆ่ามัน ทำไมไม่โดนยิงตายห่าไปเลยวะ” ปกป้องพูดด้วยแรงอารมณ์ กำหมัดแน่น ซึ่งนานๆทีผมจะได้เห็นเขาในมุมนี้
“พี่ขอโทษที่บอกช้า”
“โมควรบอกผมเร็วกว่านี้ จะได้ตามไปกระทืบแม่ง”
ผมมองอารมณ์ร้อนของปกป้อง เหมือนผมในตอนแรกๆที่ไม่คิดจะยอมตกเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่เพียงฝ่ายเดียว หาวิธีแก้แค้นเอาคืนจนเรื่องบานปลายมาถึงขนาดนี้ บางทีเรื่องร้ายๆก็เหมือนของสกปรก ยิ่งเราไปยุ่งเราก็ยิ่งสกปรก
แต่การได้เห็นเด็กตรงหน้าโมโห เดือดเนื้อร้อนใจแทนผมแล้วมันก็ทำให้ผมคลายกังวล เพราะนั่นแสดงให้เห็นว่าปกป้องไม่ได้รังเกียจหรือขยะแขยงที่ผมโดนผู้ชายด้วยกันขืนใจมาก่อน ช่วงเวลานั้นผ่านมาแล้ว ผมผ่านมันมาได้ด้วยความทุลักทุเล เมื่อถูกเล่าถึงเหตุการณ์เลวร้ายนั้นอีกครั้งผมกลับไม่รู้สึกอะไร เหมือนเล่าเรื่องทั่วไป คงเป็นเพราะผมปล่อยวางแล้ว อย่างที่แม่เกศบอก ผูกใจเจ็บไปก็ไม่ได้อะไร ปล่อยให้มันเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำที่ผมคงไม่มีวันลบ ให้มันเป็นบทเรียนบทหนึ่งของชีวิต
“แล้ว...ตอนนี้โมโอเครึเปล่า?”
เมื่อกี้ยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จู่ๆปกป้องก็ปรับอารมณ์จนผมเกือบตามไม่ทัน
“โอเคแล้ว”
“ผมหมายถึง..เรื่องที่โมโดน..เอ่อ...นั่นแหละ...” เด็กหัวเกรียนอ้ำๆอึ้งๆ ไม่กล้าพูด แต่ผมพอจะจับใจความได้ “แล้ว..แล้วถ้าหากมีผู้ชายมาชอบโมอีก...โมจะรับได้มั้ย?”
ผมอึ้งไปเล็กน้อย จ้องไปยังคนที่หลบตาทำเป็นดูดน้ำ
โอเค ผมว่าผมได้คำตอบแล้วล่ะว่าไอ้เด็กนี่มันรู้สึกพิเศษกับผมจริงๆ หากเป็นผู้หญิงมานั่งแทนผมตรงนี้คงเขินตัวม้วนไปแล้ว แต่ผมกลับนิ่งเฉย เรื่องความรักมีฟงมีแฟนเป็นเรื่องใกล้ตัวสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับผมแล้วมันคืออารมณ์อีกอย่างหนึ่งที่ผมถือคติว่ามีความรักแล้วต้องมีความสุขให้มากกว่าความทุกข์ ดังนั้นตั้งแต่เกิดมาผมจึงยังไม่มีแฟนเลยสักคน เคยแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนม.ต้น เธอตัวโตกว่าผม ตาตี่ หน้ากลม ผมเข้าไปตีสนิทแบบเนียนๆ แต่พอหลังจากได้สนิทก็พบว่าเธอเป็นคนที่จู้จี้จุกจิกและเจ้าบงการมาก เอะอะสั่ง เอะอะชี้นิ้ว ผมเลยล่าถอยออกมา
นับตั้งแต่เข้ามหาลัยอยู่กับไอ้พวกนี้ก็มีบ้างที่มองสาวๆ แต่อย่าลืมสิครับว่าพวกเพื่อนๆในกลุ่มผมมันคือใคร ไอ้โทไง หล่อ ดูดี บ้านรวย แค่นี้ก็เป็นเป้าหมายแรกแล้วล่ะครับ รองลงมาก็ไอ้หลาม ไอ้จ๊อบนี่เก็บงานแบบเงียบๆ น้องบูมก็มัวแต่ค้นหาตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง ส่วนผมเหรอ ตัวเลือกไว้ทีหลังสุดโน่นนนน คิดแล้วก็เจ็บช้ำ ยังไม่ทันได้ลองเปิดซิงสาวกลับต้องมาเสียตูดให้ไอ้คนที่สาวๆหลายคนหลงแต่เปลือกนอก
“ไม่รู้สิ ตอนนี้ยังตอบไม่ได้” กลับมาตอบคำถามที่ค้างไว้ ไม่ได้รังเกียจคนรักเพศเดียวกัน ผมยังไม่อยากให้ความหวังเด็กมันนัก กับไอ้โทที่ผมถูกมันบอกรักมา3-4รอบยอมรับว่าใจแกว่งแบบสาวแรกรุ่น ถ้าหากมันไม่หน้ามืดเข้าใจผิดจนลงมือทำสิ่งเลวร้าย ผมว่าผมก็คงหวั่นไหวได้เหมือนกันเพราะสิ่งที่มันทำตลอดเวลาที่รู้จักกันมาคงไม่มีเพื่อนสนิทคนไหนทำให้แบบนี้หรอก
คนถามหน้าจ๋อยไปแป๊บนึง ก่อนจะกลับมาทำหน้าสดใสใหม่
“แสดงว่าตอนหน้าตอบได้ ถูกมะ?”
กวนตีน กระตุกคิ้วให้ผมหนึ่งที ผมนี่เกือบกระตุกตีนใส่ไอ้เด็กปีนเกลียวนี่เลย
“นับแต่นี้ไปโมห้ามเจอไอ้สารเลวนั่นอีกนะ” สรรพนามที่ฟังดูรุนแรงนั่นทำให้ผมต้องดึงอารมณ์กลับมาโหมดจริงจังอีกครั้ง คนพูดมองผมด้วยสายตาขึงขัง “ต่อให้มันจะเป็นจะตายก็ช่างแม่ง เจอกันอีกทีก็โน่น ให้มันนอนอยู่ในโลง โมค่อยไปหามัน”
คืออยากจะบอกว่าพี่เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลเองน้องเอ๊ยยย แต่ผมไม่กล้าพูดขัดออกไป อารมณ์รุนแรงแบบนี้อย่าเพิ่งไปขัด
“แต่เอ๊ะ ผมจำได้ลางๆว่าโมเคยบอกว่าไอ้นั่นเป็นแค่อดีตเพื่อน แสดงว่าโมเกลียดมันตั้งแต่เกิดเรื่องแย่ๆขึ้นสินะ หึหึ ดีแล้วครับ...โมน่าจะบอกผมตั้งแต่แรก ไม่น่าเก็บไว้ ผมจะได้ช่วยกันโมออกห่างจากมัน”
“ก็ไม่ใช่เรื่องภูมิใจที่น่าบอก”
“ว่าแต่โมเข้มแข็งมากเลยนะที่ผ่านมาได้ หวังว่าโมจะไม่เจอเรื่องร้ายๆอีก ขอให้โมแฮปปี้ ไม่เจ็บไม่ไข้ รอดพ้นปลอดภัยจากมารผจญทั้งหลาย เจ้ากรรมนายเวรอย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย มีแต่ความสุขความเจริญ อายุวัณโณสุขังพลัง”
“สาธุ” รับมุขมันหน่อย ก่อนจะ “ถุ๊ยยยย นรกจะแดกกบาลเอา เล่นพระเล่นเจ้า”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
อยากจะตบหัวเกรียนๆ ติดที่ว่าเอื้อมไม่ถึง ปัดโธ่
ก้มมองดูนาฬิกาบนข้อมือพบว่าไอ้เด็กที่ยังต้องไปทำงานพิเศษสายไป10นาทีแล้ว เลยไล่มันไปทำงาน ส่วนผมขอกลับห้องนอนพักเฉยๆ เหนื่อยมาทั้งวัน
เมื่ออาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็เปิดคอมฯ เพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่มีโทรศัพท์ใช้ ว่าจะเสิร์ชหาซะหน่อย เอาแบบถูกๆ ไม่แพง โทรเข้าโทรออกได้ก็พอ เฟสไลน์อะไรไม่ต้อง
ว่าแล้วก็อัพเดทความเคลื่อนไหวสักหน่อย มีแจ้งเตือนว่ามีคนแท็กรูปผมมา กดเข้าไปดูไม่ใช่ใคร ไอ้จ๊อบที่ลงรูปเพื่อนๆพากันไปถล่มห้องคนไข้ ร้อยละ90ของคนที่อยู่ในรูปหมู่จะซูมหาใบหน้าตนเองก่อน เพื่อเช็คสภาพหน้าว่าโอเคไหม ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ขณะที่ผมกำลังหาว่าอันตัวผมนั้นอยู่ที่ใดในรูป ไอ้เต้ก็คอมเม้นต์ชิงถามซะก่อน
WattanaThaithae ไหนนะโมวะ
นั่นดิ คือไม่มีกูในรูปไม่ต้องแท็กกูก็ได้ ยังไงๆมันก็เด้งขึ้นหน้าฟีดอยู่แล้ว เดี๋ยวกูตามไปไลค์
Boooom Tanupol Dechapuk นั่นสิ อยู่ไหนน้า
ศดิศ จันทรโชค ลองหาดีๆสิ
Kasidech Triamornlert หรือแอบอยู่ใต้เตียง 555555
First Settawut กูว่าที่มันยืนตรงของฝากเพราะหานมแดกแน่ๆ
Phobthum Putthamapisut ห่าเฟิส เม้นต์เกรงใจกูหน่อยก็ได้เพื่อน
ผมไล่ตามอ่านคอมเม้นต์ของพวกมันที่โต้ตอบกันวินาทีต่อวินาที พวกมึงไปเปิดกรุปแชทเถอะ
จนกระทั่งชื่ออันคุ้นตาได้แสดงความคิดเห็นบ้างทุกคนถึงกับงง
Tho Kitphakin S2
ว้อท? อะไรของมันครับ คือมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เพื่อนกำลังคุยเล่นอย่างสนุกสนาน ไอ้นี่ดันมาเม้นต์ตัวย่ออะไรของมันเนี่ย
Boooom Tanupol Dechapuk อุต๊ะ
ศดิศ จันทรโชค โอโห
Yaraphorn Jirathummasorn คือไรอ่าโท?
เจษดา คนเดิม ไม่มีเพิ่มเติม ใบ้หวยหรอมึง
Meawmaw Chotika หวยบ้านมึงมีตัวอักษรภาษาอังกฤษเหรอหะ
เจษดา คนเดิม ไม่มีเพิ่มเติม เออ หวยบ้านกูอยู่ที่อังกฤษ
ครับผม พอเถอะ ถึงคนอื่นจะไม่รู้ว่าที่ไอ้โทมันเม้นหมายถึงอะไร แต่ผมมั่นใจว่าไอ้บูมกับไอ้จ๊อบต้องรู้แน่นอน ผมปล่อยผ่านโพสนั้นไป ไม่ได้เข้าไปคอมเม้นต์อะไรอีก แม้แจ้งเตือนจะเด้งเรื่อยๆก็ตาม
ตกดึกผมได้ยินเสียงเปิดประตู คงเป็นปกป้องที่เพิ่งเลิกงานแล้วกลับมานอนพักห้องผมเหมือนปกติ แต่คราวนี้กลับไม่ปกติเพราะหลังจากที่ปกป้องอาบน้ำเสร็จแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ ผมรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่ทิ้งตัวลงบนท้อง
ผมยังคงหลับตา ครึ่งหลับครึ่งตื่น เหมือนฝันแต่ก็ไม่ได้ฝันเพราะเมื่อพลิกตัวนอนหันตะแคงช่วงแขนอีกฝ่ายก็ตามมาพร้อมไออุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วแผ่นหลัง
ปกป้องกอดผม...แค่นั้น
“ไปเยี่ยมไอ้โทกัน”
หืมมม ผมเกือบสำลักน้ำเต้าหู้ที่เย็นชืดเพราะเด็กนี่ซื้อมาพร้อมปาท่องโก๋ในตอนเช้า ส่วนตัวผมตื่นประมาณ10โมงกว่าๆ เห็นปกป้องนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่
“คิดไง?”
“อยากเจอ”
“ไม่ใช่จะไปต่อยเค้าหรอกหรอ”
“รู้ทันอีก”
“ไปต่อยไม่ว่าหรอก แต่ดูสภาพอีกฝ่ายด้วย รอมันหายดีก่อนไหม จะต่อยกี่ยะ...”
“กี่ยกเดี๋ยวเป็นกรรมการให้” ปกป้องชิงคำพูดของผม “คราวที่แล้วก็บอกงี้ ผมยังไม่ได้เอาคืนเลยเนี่ย”
แหม๊ มีทำงอน
“จะเตะจะต่อย กระทืบ อยากทำไรทำเลย ไม่มีการห้ามครั้งที่3แล้วจริงๆ”
“พูดละนะ”
“เอออออออออ” ผมลากเสียงยาว “ถ้าห้ามอีกมาต่อยพี่แทนก็ได้มา”
“ไม่ต่อยหรอกแต่จะทำอย่างอื่น หึหึ”
“ปีนเกลียวจริงๆ” พูดพลางส่ายหัว “แล้วนี่จะไปเยี่ยมไอ้โทมั้ยหรือแค่พูดเล่น”
“ไปดิ อยากดูว่ามันใกล้ตายรึยัง”
ปากเสียจริงๆ ไอ้เด็กนี่
ตึกสีขาวตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า บรรยากาศร่มรื่นเต็มไปด้วยต้นไม้ที่ช่วยบดบังแสงแดด พอได้ก้าวเข้ามาในตึกที่ผมมาเป็นครั้งที่สองแล้วก็อดชื่นชมกับดีไซน์ของตึกและนางพยาบาลสวยๆไม่ได้ สมกับเป็นโรงพยาบาลเอกชนจริงๆ ราคาห้องนอนพักฟื้นหนึ่งคืนทำเอาผมไม่กล้าเดาราคา
ขณะที่ผมกับปกป้องอยู่ในลิฟต์ ไอ้เด็กหัวเกรียนก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าควรมีของเยี่ยม และไล่ให้ผมไปซื้อ ผมถอนหายใจแต่ก็ยอมไปซื้อแต่โดยดี
“ห้อง 513 นะ”
“อืม”
“เลขอัปมงคลดี”
ถ้าแม่เกศได้ยินเข้าคงร้องไห้และรีบทำเรื่องย้ายลูกเปลี่ยนห้องโดยเร็วที่สุด
ผมเดินหาซื้อกระเช้าอยู่นานแต่ก็ไม่มีเลย ช่างแม่ง ของเยี่ยมในห้องไอ้โทก็เยอะอยู่แล้วนี่ เปลืองเงิน ไม่ต้องซื้อ จบ
ผมเดินกลับไปในโรงพยาบาล ตรงไปยังจุดมุ่งหมาย หรือคิดอีกทีผมควรรอที่ห้องตรวจ เผื่อสองคนนั่นมีเรื่องกันผมจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินกลับไปมา
พอเปิดประตูห้อง ทั้งคูก็จ้องหน้ากันอย่างกินเลือดกินเนื้อ โดยมุมน้ำเงินยืนกอดอกอย่างน่าเกรงขาม ส่วนมุมแดงกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงไม่ยอมละสายตาเช่นกัน
“นะโม/โม” สองเสียงเรียกขึ้นมาพร้อมกัน ผมเลิกคิ้ว ควรตอบรับคนไหนก่อนดี
“มีไร” งั้นไม่เจาะจงละกัน ผมเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาว
“กลับกันเถอะ/ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูท่าว่าการเป็นกรรมการคู่ชกนี้คงไม่ใช่เรื่องง่าย
ว่าแต่ไอ้โทมันมีเรื่องอะไรจะคุยกับผม? ข้อสงสัยนี้ทำให้ผมตอบรับมันไป ปกป้องโวยวายไม่พอใจ
“เพิ่งมาถึงเอง” ผมถอนหายใจบอกเบาๆ
“งั้นผมขออยู่คุยด้วย ผมไม่ยอมให้โมอยู่กับไอ้นี่สองต่อสองหรอกนะ เดี๋ยวมันทำร้ายโมอีก”
“ขี้เสือกจริงๆ” คนบนเตียงบ่นเบาๆแต่ได้ยินทั้งห้อง
“มีไรก็ว่ามา” ไม่ได้ลุกจากโซฟาเพื่อไปคุยใกล้ๆ ปล่อยให้คนป่วยลุกตะแคงจ้องมายังผม โดยมีเด็กหัวเกรียนคอยจะเอาร่างบังผมออกจากสายตาไอ้โทอยู่เรื่อย
“นี่ มีมารยาทหน่อย” ไอ้โทดุเสียงเข้ม
“นั่งลงเถอะ ยืนแบบนั้นพี่คุยกับมันไม่ถนัด” ปกป้องเดินมานั่งลงข้างผมอย่างช่วยไม่ได้ แถมยังจงใจเบียดร่างทั้งๆที่พื้นที่เหลืออีกเยอะ ไอ้โทมองการกระทำของปกป้องด้วยสายตาอาฆาต
“พรุ่งนี้กูออกจากโรงบาล”
แล้วยังไง?
“มึงสัญญาอะไรกับแม่กูไว้ละ?” เมื่อเห็นผมทำหน้างงไอ้โทถึงได้เตือนความจำ คนข้างๆรีบถามทันทีเมื่อเหมือนว่าตัวเองจะเป็นส่วนเกิน
“สัญญาอะไรโม?”
“ไม่มีไรหรอก” ตอบปัดไป เดี๋ยวค่อยอธิบายทีหลัง
“พรุ่งนี้เจอกันที่นี่ 10 โมงแล้วไปพร้อมกู พี่เอกและแม่เลย”
แสดงว่าต้องเริ่มดูแลมันที่บ้านตั้งแต่พรุ่งนี้จนกว่าจะเปิดเทอมสินะ ไหนแม่เกศบอกว่ามันออกจากโรงบาลได้อาทิตย์หน้าไงวะ ทำไมถึงเลื่อนมาเป็นพรุ่งนี้
“ไม่เจอ เจอทำไม โมไปสัญญาอะไรกับแม่มันไว้”
“ให้นะโมมาเป็นพยาบาลส่วนตัวดูแลกูไง” โดนถามมากๆเข้าก็รำคาญ ไอ้โทเลยยอมบอก ท่าทางตอนนี้มันเหนือชั้นอย่างน่าหมั่นไส้
“ไม่ต้องเลยโม พยาบาลมีเยอะแยะไปจ้างเอาสิ” ปกป้องรีบหันมาพูดกับผม ค้านสุดเสียง
“ก็ไม่ได้อยากไปดูแลหรอกแต่พี่รับปากคุณแม่เขาไปแล้ว ผิดคำพูดกับผู้ใหญ่มันไม่ดีนะ”
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ คนป่วยนอนมองดูผมกับเด็กหัวเกรียนคุยกัน ส่วนผมก็ปวดหัวไม่รู้จะอธิบายออกไปยังไง ที่ตกลงรับดูแลมันก็แค่ช่วงเวลาสั้นๆ ถือเป็นการตอบแทนที่เอาตัวเป็นโล่บังกระสุนให้ด้วย
ในเมื่อไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกและผมเกลียดความอึดอัดแบบนี้จึงขอตัวกลับ ตามที่ตกลงไว้คือปกป้องจะพาไปเลือกซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ ทว่าตลอดทางปกป้องนั่งเงียบไม่คุยกับผมเลย
“ปกป้อง” เรียกชื่ออีกฝ่ายให้หันมาสนใจ “ที่พี่ยอมไปดูแลมันเพราะคุณแม่เขามาขอร้อง อีกอย่างพี่ก็รู้สึกผิดด้วยที่ทำให้ลูกชายเขาตกอยู่ในสภาพแบบนั้น ดูแลมันแค่ช่วงสั้นๆไม่นานหรอกน่า อีกอย่างตอนนี้หอพักเขาไล่คนออกจากตึกหมดแล้ว เหลือแค่ห้องเรานี่แหละที่ไม่ยอมไปไหนสักที ระหว่างนี้พี่คงหาที่พักใหม่ไปพลางๆด้วย”
“งั้นมาอยู่กับผม” เด็กหัวเกรียนยอมพูดแล้ว “อันที่จริงโมไม่จำเป็นต้องไปตอบแทนบุญคุณไรนั่นก็ได้ มันทำกับโมไว้ขนาดนั้นยังจะดีกับมันอีกหรอ”
ไม่ได้ดีด้วยว้อย แค่ทำตามหน้าที่
“แล้วแบบนี้โมจะทำงานที่ร้านกุ้งเต้นได้รึไง”
“อ้อเรื่องนั้นพี่บอกเฮียโกวแล้วว่าขอลาพักยาวๆจนกว่าจะเปิดเทอมเดี๋ยวมาทำใหม่”
“โมทิ้งผม” สีหน้าเศร้าๆนั่นทำเอาผมรู้สึกผิดแต่ตลกไปในเวลาเดียวกัน ร่างสูบแบบนักกีฬาห่อไหล่ ศีรษะก้มลงอย่างหมดกำลังใจ จนอดไม่ได้ที่จะตบแปะบนบ่าเบาๆ
“ไม่ได้ทิ้งซะหน่อย บอกแล้วไงว่าพี่เปิดเทอมก็กลับมาทำเหมือนเดิม ถ้ากลัวเหงาก็ไปคุยกับพี่ๆป้าๆหรือลูกค้าที่ชอบเอาของฝากมาให้เราซะสิ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“โห่ ไม่เอาหรอก อยากคุยกับโมคนเดียว”
ยิ้มรับประโยคเอาแต่ใจนั่น เหมือนเด็กจริงๆเลย
“ชีวิตนี้จะไม่คุยกับคนอื่นเลยรึไง?”
“ก็ถ้าได้คุยกับโมตลอดไปแบบนี้ก็ยอม”
โอเค เด็กสมัยนี้ไม่ใช่โตไวอย่างเดียวแต่ยังหยอดเก่งอีกด้วย
Surprise!
วันนี้มาอัพให้2ตอน คึๆ
อ่านต่อได้เยย
-
- 24 -
(part1)
เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาประมาณ 8 โมง มองดูรอบห้องซึ่งโล่งขึ้นเยอะเพราะผมกับปกป้องเก็บของเรียบร้อยแล้ว ใจหายเหมือนกันอยู่มาปีกว่า จะไปหาห้องพักถูกๆแบบนี้ได้อีกที่ไหนก็ไม่รู้ หอพักในมหาลัยนี่อย่าหวัง คนแย่งกันเยอะสุดๆจนถึงขั้นต้องจับฉลาก และแน่นอนว่าผมอด ถึงได้ระเห็จหาห้องเช่าถูกๆแบบนี้
สุดท้ายปกป้องก็ยอมให้ผมมาดูแลไอ้โท ทั้งๆที่ยังอิดออดไม่เต็มใจ พร่ำบอกซ้ำๆว่าห้ามอยู่กับมันสองต่อสอง ถ้ามีทีท่าไม่ดีให้รีบกดโทรหา วันนี้เด็กหัวเกรียนจะไปส่งผมที่โรงบาล ยอมโดดเรียนคาบเช้า แต่ไม่ขอเข้าไปด้วย อ้างว่ากลัวเห็นหน้าไอ้โทแล้วจะยั้งมือไว้ไม่อยู่
“เดี๋ยวคืนนี้โทรหา”
“อือ”
“ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ต้องรับ”
“เออ”
“ถ้าไอ้นั่นมันจะทำอะไรโมถีบแม่งเลยนะ”
กูเคยแล้ว แต่สู้ไม่ได้ไง...ผมคิดในใจแค่ไม่กล้าพูดออกไป อีกอย่างไอ้โทคงไม่กล้าทำอะไรผมแล้วล่ะ
“ส่วนสัญญาของเรายังไม่ลืมใช่มั้ย?”
ห๊ะ สัญญาไรวะ?
“นั่นไงโมลืมแล้ว” ก่อนคนตรงหน้าจะเบะ ผมรีบนึก
“เออ จำได้ ไปเที่ยวทะเล ภูเขา ไหว้พระ”
“โอเค ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
“เออ มึงด้วย รีบไปเรียนได้แล้วไป เดี๋ยวไม่จบม.ปลายหรอก” ขาดบ่อยเหลือเกินไอ้เด็กนี่
“ผมซี้กับครู ไม่เป็นไรหรอกน่า...โมเป็นห่วงผมล่ะสิ” ปกป้องทำหน้าทะเล้น “ผมไปละๆ อย่าลืมรับโทรศัพท์ด้วย”
“เออ” ผมรับคำเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เด็กนั่นจะหันหลังกลับไป
กระชับเป้ใบโตที่ไหล่ เนื่องจากของผมมีไม่เยอะ ส่วนใหญ่จะหนักชีทเอกสารการเรียนมากกว่า เท้าเดินตรงไปยังห้องพักคนไข้ ได้ยินเสียงแว่วคุยกัน มีเสียงหัวเราะแทรกเข้ามาประปราย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เคาะประตูเพื่อเป็นมารยาทแต่ไม่ได้รอให้คนในห้องอนุญาต เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เจอแม่เกศ พี่เอก และไอ้โทที่เปลี่ยนจากชุดคนเป็นคนลำลองสบายๆแล้ว ผมยกมือไหว้กล่าวทักทาย
“หนูโมมาพอดีเลย นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว พอดีคุณหมอเค้าเห็นว่าโทฟื้นตัวได้เร็วเลยให้ออกจากโรงบาลได้เร็วขึ้นจ๊ะ”
ผมหันไปยิ้มรับให้แม่เกศ หางตาชำเลืองไปยังไอ้โทนิดหน่อย พบว่ามันยิ้มให้ผมก่อนอยู่แล้ว
“ฝากดูแลไอ้โทมันด้วยนะ แม่งดื้อเงียบ ตีได้ตีเลย” ผมหลุดหัวเราะ ใครจะไปคิดมาดคุณชาย หล่อดูดี เนี๊ยบตลอดเวลาที่อยู่หน้าสาวๆกับคนหมู่มากจะโดนพี่ชายล้อแบบนี้
“แล้วผมต้องดูแลยังไงบ้างครับ คือผมก็ดูแลคนป่วยไม่เป็น” กลัวว่าแทนที่จะได้อาการดีขึ้นกลับแย่ลงแทน ถามกันไว้ก่อนไม่เสียหาย
“ไม่มีอะไรมากหรอกจ้า จัดท่านอน ดูแลเรื่องน้ำ ยา อาหาร ดูแลทำความสะอาดแผลผ่าตัด การพยาบาลไม่ใช่แค่ดูแลร่างกายนะจ๊ะ ยังต้องรวมไปถึงอารมณ์และจิตใจ จะช่วยให้ผู้ป่วยฟื้นฟูสภาพและหายได้อย่างรวดเร็ว”
ก็ฟังดูไม่น่ายากนะ
แม่เกศขอตัวไปเคลียร์ค่าใช้จ่าย บอกให้ผมกับพี่เอกพาไอ้โทไปรอที่รถได้เลย พี่เอกนำตรงไปยังรถ Volkswagen Caravelle ซึ่งมีคนขับรถรออยู่ก่อนแล้ว
แค่เริ่มขึ้นรถผมว่าผมรู้สึกเกร็งแปลกๆ พี่เอกให้ผมไปนั่งด้านหลังกับไอ้โท ส่วนด้านหน้า2ที่พี่เอกและแม่เกศจับจอง
ผมหยิบสมาร์ทโฟนที่เพิ่งถอยมาหมาดๆขึ้นมาเล่น
“ยืมโทรศัพท์หน่อย” คนข้างๆ เอ่ยปาก
“ของตัวเองไม่มีเหรอไง?”
“เอามาเถอะน่า”
ผมยื่นโทรศัพท์ให้ไปอย่างไม่เต็มใจปลายนิ้วอีกฝ่ายสัมผัสโดนผิวหนังผมก็จะผละไปอย่างเป็นธรรมชาติ ผมไม่ได้เกิดอาการสะดุ้งหรือตกใจอะไรทั้งนั้น แค่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ ไอ้โทคงไม่ได้ตั้งใจ
มันทำอะไรไม่รู้ ตอนได้คืนมาก็ไม่เห็นจะมีอะไรแปลกไป เช็คดูในแอพเฟสแอพไลน์มันก็ไม่ได้แกล้งตั้งสเตตัสแผลงๆเหมือนที่ไอ้จ๊อบชอบแกล้งนี่นา
แต่เมื่อแม่เกศกับพี่เอกขอเบอร์ผมไว้ติดต่อเท่านั้นแหละ ผมถึงได้รู้ว่าไอ้โทมันเมมชื่อตัวเองเอาไว้
S2
อีกแล้ว มันคืออะไรวะ?? สูตรเคมีซัลเฟอร์รึไง แม้จะสงสัยแต่ก็ไม่ได้หันไปถาม ชำเลืองมองเห็นมันนั่งอมยิ้มไปเรื่อยๆ
ท่าจะบ้า
แถมยังเปลี่ยนชื่อที่ผมเมมเบอร์ปกป้องอีกเป็น
เบอร์แปลก ห้ามรับ
ถามจริงนี่สมองเด็กมหาลัยใช่ไหม คนที่ได้เกรดAล้วนหายไปไหน ขนาดเจ้าตัวไม่อยู่ก็ยังจะข่มกันซะให้ได้ ผมส่ายหัว กดแก้ไขเปลี่ยนชื่อกลับให้เป็นเหมือนเดิม
แต่พอจะเปลี่ยนชื่อของไอ้โท หากสังเกตดีๆ
นี่มันรูปหัวใจ...S2…
คงเป็นเพราะฟ้อนท์ในเครื่องเลยทำให้ดูง่าย
ผมหายใจติดขัดนิดหน่อย ก่อนจะรีบลบแล้วเปลี่ยนชื่อให้เป็นปกติ
เส้นทางที่รถวิ่งมานั้นเริ่มออกนอกใจกลางเมืองเรื่อยๆ จนกระทั่งเลี้ยวเข้าหมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งขึ้นชื่อในเรื่องของความหรูหราและมั่นคง มีหลายโครงการทั่วกรุงเทพและปริมณฑล พนักงานรักษาความปลอดภัยใส่ชุดสูทสีขาวทั้งตัวดูราศีจับจนผมไม่อยากจะเรียกว่ายาม กับป้อมยามที่ออกแบบและตกแต่งสวยงามเกินความจำเป็น เอาเป็นว่าแค่ทางเข้าก็ประดับประดาไปด้วยรูปสลักฝูงเพกาซัส ให้ความรู้สึกเหมือนกับกำลังจะขึ้นสวรรค์
เมื่อได้เข้ามาในเขตโครงการแล้วทิวทัศน์ข้างทางนี่ทำเอาผมหลงไปเลย มีทั้งทางเดินเท้าริมทะเลสาบขนาดใหญ่ ต้นไม้ใหญ่ตลอดทาง สะพานข้ามลำธาร คลับเฮ้าส์โอ่อ่า หมู่บ้านเงียบสงบ มีป้อมยามและพี่ยามออกมาคอยตะแบ๊ะเป็นระยะๆ มีระบบรักษาความปลอดภัยสูงสุดจนผมคิดว่าในหมู่บ้านนี้ไม่น่าจะมีเสียงรถไอติมวอลขายผักขายผลไม้อย่างแน่นอน
ในที่สุดก็มาถึงบ้านของไอ้โทสักที ยังดีที่ผมได้เห็นบ้านหลังอื่นๆในโครงการมาบ้าง บ้านเดี่ยวหลังโตข้างหน้าผมจึงไม่ต่างจากที่ผมคิดไว้มาก
คนขับรถที่ชื่อลุงอเนกลงมาเปิดประตูให้พร้อมแย่งกระเป๋าเป้ออกไปจากไหล่ผม ผมปฏิเสธแล้วแต่ก็ต้องยอมลูกตื้อของลุงแกจริงๆ
“นี่ป้าจิต พี่หญิง พี่บัวนะจ๊ะ มีอะไรเรียกใช้ได้ตามสบายเลย..ส่วนนี่หนูโมจ๊ะ จะมาช่วยดูแลเจ้าโท” แม่เกศผายมือแนะนำผู้ดูแลบ้านหลังนี้ให้ผมรู้จัก “เดี๋ยวให้พี่หญิงพาไปดูห้องนอน จัดข้าวของให้เรียบร้อยก่อนเนอะ ถ้าห้องนอนไม่ถูกใจยังไงบอกแม่ได้เลยนะ”
“ครับ ที่จริงไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้” อยากจะเอ่ยปากขอไปนอนที่เรือนเล็กที่ผมแอบเห็นแว๊บๆตอนเข้ามาด้วยซ้ำ แต่เห็นความตั้งใจของคุณแม่แล้วผมยอมแพ้
“ลำบงลำบากอะไรกัน ที่นี่ห้องนอนเยอะจะตาย กลายเป็นห้องร้างเสียหมด มีคนมาอยู่บ้างก็ดี”
“แล้วแบบนี้โมจะดูแลผมตอนกลางคืนยังไงครับแม่ เผื่อเป็นอะไรขึ้นมาโมจะได้ยินเหรอ”
“สำออยจริงๆ” พี่เอกพึมพำ ลอยหน้าลอยหน้าไปยังห้องนั่งเล่น ทิ้งตัวลงบนโซฟายาว
“จริงด้วย...งั้นพี่หญิงช่วยจัดแจงพาหนูโมไปที่ห้องโทได้เลยนะ อะไปๆ ไปทั้งคู่เลย อาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยแล้วเดี๋ยวลงมากินข้าวกัน”
ไอ้โทเดินนำไปแล้ว ทิ้งให้ผมทำหน้าเหลอหลา
เดี๋ยวนะ ที่คิดไว้มันไม่ใช่แบบนี้นี่
แม่เกศเดินแยกไปอีกทาง ผมจำใจก้าวเดินตามหลัง นึกสงสัยว่าทำไมไม่เดินขึ้นบันไดหินอ่อนนั่น
ติ๊ง
โอเค บ้านหลังนี้มีลิฟท์ซึ่งมีแค่3ชั้น และห้องนอนไอ้โทอยู่ชั้น3 ห้องกว้าง ใหญ่โต หน้าต่างบานกว้าง มีระเบียง เห็นวิวริมสระ เตียงยาวตั้งอยู่กลางห้อง ทีวีจอโค้งต่อชุดกับเครื่องเล่นPlayStation4 เฟอร์นิเจอร์เข้าชุด หนังสือเล่มหนาเรียงอย่างเป็นระเบียบ ห้องแต่งตัวตู้เสื้อผ้าบิลท์อิน ห้องน้ำมีจากุซซี่ ทั้งหมดนี้ดูสะอาดสะอ้านคงเพราะป้าจิต พี่หญิงและพี่แป้งมาช่วยทำความสะอาด
พี่หญิงออกไปแล้ว ผมตรงไปยังโซฟาที่อยู่ข้างๆโต๊ะทำงาน หมายมั่นว่านี่แหละที่นอนของผม แค่เห็นก็รู้แล้วว่าคงสบายไม่แพ้เตียงคิงส์ไซส์นั่น
“ทำอะไร?” เสียงเจ้าของห้องถาม
“มีผ้าห่มไหม กูจะนอนตรงนี้”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด
“มันอึดอัดนอนสองคนไม่พอหรอก”
เชี่ย ก็ไม่ได้ให้นอนสองคนโว๊ยยยย กูจะนอนคนเดียววววว
“มึงก็นอนเตียงมึงไปสิ” ผมพูด คนตัวสูงกว่าเดินเข้ามาใกล้
“แล้วหูแดงทำไม”
มือผมตระครุบใบหูทั้งสองข้างทันที
“เปล่านิ”
“หึหึ” เกลียดเสียงหัวเราะในลำคอของมันจริงเว้ย
ขืนปล่อยให้มันแซวผมต่อไปแบบนี้ไม่ดีต่อหัวใจผมแน่ๆ ให้ตายเถอะ อยู่ห่างๆไว้เหมือนเมื่อก่อนก็ดีอยู่แล้ว สร้างกำแพงไม่ให้ไอ้โทล้ำอาณาเขตเข้ามาแต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้ากำลังปีนขึ้นมาง่ายๆ จากที่เคยบอกให้อยู่ห่างๆและปล่อยผมไปกลับต้องมาดูแลอยู่ใกล้กันแบบนี้
อย่างนี้มันต้องมีกฎ!
เพื่อให้ตัวเองพ้นจากอันตรายที่ไอ้โทเคยทำไว้กับผม รวมไปถึงรักษาระยะความมั่นคงของหัวใจผมเอง จากท่าทีในตอนนี้แม้จะเกือบพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าไอ้โทคงไม่...เอ่อ...ขืนใจ...ผมอีกแล้ว แต่อะไรๆก็เกิดขึ้นได้
“ถ้าจะให้กูดูแลจริงๆมึงต้องทำตามกฎต่อไปนี้”
“ว่ามา” ไอ้โทยักไหล่ราวกับเป็นเรื่องสบายๆ
“ข้อหนึ่ง ห้ามเข้าใกล้กูในระยะ1เมตร”
“แต่ถ้ามึงเข้าใกล้กูเองก็ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ใครจะไปเข้าใกล้มึ้งงงงงง ไอ้คนหลงตัวเอง
“ข้อสอง ห้ามตะคอก ตะโกน ดุ ด่า กล่าวหา ใส่ร้าย” ผมยังจำได้ดีถึงถ้อยคำเจ็บปวดที่ไอ้โทพ่นใส่หน้าผม ดังนั้นมันจะต้องไม่มีอีก
“ไม่มีปัญหา แต่มึงก็ต้องพูดดีๆกับกูด้วย ห้ามประชดประชัน มีอะไรต้องอธิบาย”
ผมผงกหัวตอบรับ
“ข้อสาม ห้ามทำร้ายร่างกาย ห้ามบังคับขืนใจ ห้ามแตะต้องตัวกู” นัยน์ตาผมจดจ้องไปยังคนตรงหน้า
“ครับ”
มันตอบรับด้วยเสียงหนักแน่น
“แต่ถ้ามึงสมยอมเองไม่นับเนอะ”
สมยอมพ่องงงงงงงงงงงงงงงงง
Next Chapter >> - 24 - (part2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3454388#msg3454388)
:katai4:
-
รำคาญปกป้อง :angry2: :seng2ped:
แฟนเขาจะคืนดีกันมายุ่งอยู่ได้
-
บรรยากาศระหว่างโทกะโมเริ่มดีขึ้นแล้ว
แต่สงสารปกป้อง เพราะเป็นคนที่ช่วยเหลือ
ในยามที่โมเดือดร้อนและไม่มีใคร
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1:
-
สมยอมพ่องงงงงงงงงงงงงงงงง............
:hao7:
อืมมมมม ท่าทางกฏนี้จะขลังแค่สัปดาห์นึงมั้งงงงงงงง :-[
-
ใกล้แล้ว!!!!!ใกล้จะได้อ่านฉากหวานๆแล้วใช่มั้ย??? :hao7:
-
ตอนท้ายๆ โทกวนตีน น่ารักดี
-
เอาปกป้องออกไปที คือยุ่งไรกะเค้า (มองบน.) :m31:
โทได้เวลาพิชิตใจแล้ว :impress2:
-
ขอบคุณ :)
-
อ่าน ๆ หยุด ๆ อยู่หลายครา สุดท้ายก็ต้องกลับมาอ่านจนได้ ตอนนี้มาถึงช็อตฮา ๆ น่ารัก ขอบคุณนักเขียนะคะ
-
สมการรอคอย โทกับนะโมเขทจะมุ้งมิ้งกันแล้ว :katai2-1: :katai2-1:
-
เชียร์โทไม่ลง
-
รอให้ดีกัน :hao5:
เศร้ามามากพอแล้ว
ให้อภัยเถอะน้า...ถ้าใจตรงกัน
:mew2:
-
...มีเราคนเดียวหรอที่เชียร์ปกป้องงงง ฮืออออ
คหสต นะ
ไงๆคนที่ดีมาตลอดย่อมดีกว่าคนเลวแล้วมาทำดีชดเชย เพราะถ้ารักจริง ดีจริง ควรยืนเคียงข้างเรายามลำบากมาตั้งแต่ต้น
เทียบกะปกป้องซึ่งรู้ว่าโมเคยโดนมาแล้ว ไม่รังเกียจและยังชอบอยู่ ที่ผ่านมาก็ช่วยเหลือมาตลอด กับโทที่ตอนคิดว่าโมขายตัว นอกจากจะไม่เชื่อใจ แล้วยังระยำใส่ โดยไม่ถามถึงความจริง ระยำแล้วรู้แล้วว่านโมไม่เคย ระยำซ้ำจ้าาา (คนเราในใจถ้าไม่คิดดูถูกอยู่แล้ว ไม่เชื่อทันทีหรอก ถ้าเกิดกรณีเดียวกันกับเพื่อนเรา แรกสุดคือเราไม่เชื่อ มีรูปก็ไม่เชื่อ คิดทันทีว่าเพื่อนเป็นต้องโดนใส่ร้ายหรือโดนหลอก อย่าว่าแต่โกรธ ต้องห่วงมาก) จุดนี้ ไม่ได้คิดว่านโมควรโกรธอยู่ไม่ลืมหูลืมตา บุญคุณเรื่องนึง ความแค้นก็เรื่องนึง คงจบที่ว่าบุญคุณที่ช่วยก็ทดแทนความแค้นที่เคยมีนะ ให้อภัย แต่คงไม่ลืม
ไม่ได้แค้นฝังหุ่นจนไม่ลืมหูลืมตานะ คือให้อภัยจากที่ช่วยชีวิต เป็นเพื่อนได้ แต่สนิทคงไม่เอา
และในสายตาเรา ปกป้องคงกลายเป็นคนพิเศษ เพราะอยู่ด้วยตอนลำบาก ไม่รู้จักมาก่อน (สันดานดีแท้ ช่วยตั้งแต่ยังไม่รู้จัก) หลังจากนั้นก็ยังคอยช่วยเหลือ
ส่วนตัวแล้ว เราคงเลือกปกป้อง และถึงจะให้อภัย แต่คงไม่สามารถลืมความเจ็บปวดตอนที่เกิดเรื่องได้ ไม่ได้บอกว่าผิดแล้วผิดเลยทำดีไถ่โทษมันนับอันนั้นแน่นอน ถึงให้อภัยไง แต่ความเป็นจริงสิ่งที่พูดสิ่งที่ทำ มันไม่สามารถย้อนเอากลับคืนมาได้เหมือนไม่ได้เกิดขึ้น จะบอกว่าหลามเป็นคนกระตุ้นให้โทอินเนอร์ออกก็ว่าได้ นั่นหมายความว่าโดยเนื้อแท้แล้ว สามารถเลวได้ขนาดนี้
ประมาณว่าเหตุการณ์เดียวกัน แต่ reaction ต่างกัน บางคนโดนนอกใจแล้วเสียใจแล้วเลิกกัน บางคนโดนนอกใจแล้วโกรธจนทำร้ายคนที่รักได้ โทเป็นอย่างหลัง เป็นเราเราไม่กล้าเอาคนแบบนี้ คือกลัว ในอนาคตถ้าคบกัน แล้วมีเรื่องโกรธ จะหวาดระแวงกลัวโดนทำร้าย
เหมือนตอนเรื่องที่เข้าใจผิดเรื่องโม ถ้าเชื่อว่าขายตัว จริงๆก็สามารถเลือกที่จะเข้ามาถามความจริงแล้วช่วยเหลือ (รู้ได้ไงว่าไม่ได้โดนหลอก) เพราะเรื่องโมจนนั้นทุกคนรู้ ไม่คิดว่าโดนหลอก หรือเกิดเรื่องมั่ง เพราะถ้าขายตัวคงไม่อยากให้ใครรู้ แต่มีรูปส่งมาให้โท แน่นอนว่าโมคือโดนใครทำร้ายอยู่ ถูกมะ เอารูปมาประจานอ่ะ แต่โทเลือกที่จะระยำใส่แทน ถ้าเหตุการณ์เป็นว่า โมโดนคนหลอกไปข่มขืนแล้วถ่ายรูปไว้ เอารูปไปโพสเว็บเกย์ กลายเป็นซวยเรื่องนี้แล้ว แทนที่เพื่อนจะช่วย เพื่อนแม่มเลยมาข่มขืนด้วยเลยเพราะรัก คือเชี่ยมากค่ะ
แล้วเอาจริงงงงงงงงงงเลยนะ ขุ่นแม่คะ ถึงแม้ลูกชายขุ่นแม่จะโดนยิงแทนเพื่อช่วย แต่การขอให้มาพยาบาลคนที่เคยข่มขืนตัวเองมันไม่มากไปหร๊ออออ //เสียงสูง
ณ จุดนี้ เราไม่ได้บ่นคนเขียนหรืออะไรนะคะ เราแค่อธิบายว่าทำไมเราเชียร์ปกป้อง และย้ำอีกครั้งว่า ไม่ใช่ว่าไม่เห็นค่าสิ่งที่โทพยายามชดเชยความผิด แต่รักแล้วทำร้าย เรารักไม่ลงค่ะ (อย่างน้อยถ้าเป็นแฟนกันอยู่ แล้วมารู้ว่าขายตัว ยังเมคเซ้นส์กว่านี้ แต่นี่เพื่อนกัน แค่รักข้างเดียวมีสิทธิ์ไปโกรธข่มขืนเพราะเค้าขายตัวด้วยหร๊ออออ)
ลองนึกว่า คุณอยู่ของคุณดีๆอ่ะ แต่มีคนมาชอบคุณอ่ะ แล้วอินี่ก็ไปเห็นคุณคุยฮิฮะกะคนมีแฟนแล้วอ่ะ (ไม่รู้ลึกตื้นหนาบางนะ คือเห็นคุยกิ๊ก๊ะแล้วมโนไปไกล) แล้วอิคนแอบชอบก็มาโกรธด่าคุณอ่ะเพราะหาว่าคุณเลวไปยุ่งกะแฟนคนอื่น งี้ เสือกไปมั้ยคะ กุผิดหร๊ออออ คุณมรึงเป็นอัลไลกับกรู๊ เปรียบเทียบเหตุการร์ซอฟท์ๆนะ พวกคนแบบ ชอบใครรักใคร พอไม่ได้อย่างใจ แล้วด่าทำร้ายแทน คนแบบนี้เราเกลียดมากค่ะ
ก็ตามนั้ลลล ไม่ได้เข้ามาเม้นท์นาน ขอยาวๆไปละกันค่ะ 555
//ทีมปกป้อง //ทีมคนไม่เคยเลว //ไม่ใช่ไม่ให้โอกาสคนเคยผิดได้แก้ตัวแต่ให้ใจคนไม่เคยเลวมากกว่าค่ะ
-
^
^
กดบวกความเห็นนี้รัวๆๆๆ
-
เริ่มเข้าสู่ช่วงจีบใช่มะ ส่วนน้องปกป้องตอนนี้ก็ออกต้วแรงมาก นะโมทำหน้ามึนต่อไปค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
โห~สองตอนเลยอ่ะ นะโมสู้ๆน้า~
-
สงสารปกป้องแต่ทำไงได้เขาทีมอิโทง่ะ
-
เราว่าตอนนี้มันเสมอๆกันนะระหว่างโทกับปกป้อง
กับโทนี่ก็เพราะว่าเคยเป็นเพื่อนกันมา โทช่วยหลายๆอย่างมา แต่มาติดลบที่ข่มขืนทำร้าย แต่ในหลายๆทางโทช่วยนายเอกมาตลอดตั้งแต่รู้ความจริง มาช่วยชีวิตด้วย
กับปกป้องนี่ดีมาตลอดแต่ที่เราว่ามันเสมอกันก็เพราะว่าเราไม่รู้สึกว่านายเอกรู้สึกอะไรพิเศษกับปกป้องในทางโรแมนซ์ ออกจะไปในทางอบอุ่นพี่น้องเพื่อนสนิทมากๆมากกว่า ปกป้องดีทุกอย่าง รักโมแบบไม่มีข้อแม้ เหมือนที่มีคนอื่นเมนท์มาว่าไม่รังเกียจที่โดนข่มขืนมาซึ่งส่วนตัวเราไม่ได้มองว่ามันจะเป็นปัญหาหรือส่วนที่น่ารังเกียจเพราะว่าโมไม่ใช่ผู้หญิง ความรู้สึกอันนี้น่าจะแรงมากกว่าสำหรับเพศหญิงเพราะว่ายังมีเรื่องซิงเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ในโมที่เป็นผู้ขายน่าจะเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีเชิงชายมากกว่า อยากให้คนเขียนคิดถึงตรงนี้นิด โมเป็นผู้ชายปกติไม่ได้เบี่ยงเบนไม่ใช่หรือ? เราอ่านมานานมากๆจนลืมไปแล้ว
ถ้าเป็นเส้นกราฟนี่ปกป้องนี่ก็เรียบมาตลอด โทนี่ขึ้นๆลงๆก็คงต้องคอยดูว่าคนเขียนจะนำเสนอออกมาแบบไหน เราถึงไปต่อได้ ส่วนตัวแล้วอยากให้ไปกับปกป้องแต่ปัญหาก็คือไม่รู้สึกถึงความรู้สึกแนวนั้นของโมกับปกป้องเลย กับโทเสียอีกที่ยังรู้สึกถึงความเกลียดที่รุนแรง ความหวั่นไหวในบางครั้ง(ช่วงหลังๆ) แล้วโทก็พยายามทำหลายๆอย่างเพื่อโมมากๆในเรื่องที่เกี่ยวกับโม แต่ความรู้สึกแย่ๆมันฝังลึกมาก
-
เชียร์ปกป้องสุดฤทธิ์
ปัจจุบันยังเกลียดพระเอกอยู่ (ฝังหุ่นมาก โดยเฉพาะตอนนายเอกของเรากราบไหว้อ้อนวอนขอชีวิต กริ๊ด)
กดเป็ดร้อยตัวให้กับความคิดเห็นที่ #2393 ค่ะ 55555 คิดเหมือนกันเป๊ะ
-
รอลุ้นต่อไป
-
แย่งกันมากนะโมหนีไปมีเมีย พีค :hao7:
-
คิดว่าคุณแม่ยุ่งเกินไปหรือเ่ปล่า?
แค่ให้มาดูแก็เยอะแล้วนะ
นี่จะให้นอนห้องเดียวกันอีก
ดูแลคนที่ทำระยำกับตัวเอง?
-
ทีมปกป้อง
-
สงสารปกป้องนะครับ,,,
-
^^
-
เราอยากกินเด็ก (ออกตัวแรง) 55555 เราว่าปกป้องน่ารักนะ อาจจะเป็นเพราะว่านักเขียนเขียนออกมาให้เห็นมุมนี้เยอะๆ แต่เราก็อยากเห็นมุมน่ารักๆของโทบ้างเช่นกัน นางก็น่าสงสารน้าาาา แอบรักเค้ามานานนม คอยช่วยเหลือ คอยทำอะไรให้หลายๆอย่าง แต่คนที่ชอบยังไม่เห็นเลย อีกอย่างคนเรามันก็ผิดพลาดกันได้เนอะ ในเมื่อรู้แล้วก็อย่าทำพลาดซ้ำสองอีก ช่วงหนึ่งเดือนนี้ถือเป็นช่วงพิสูจน์ตัวเองแล้วนะโท ทำให้มันดีๆนะ ให้สมกับเป็นความรักที่แอบชอบมาตลอด o13
-
อย่าได้ใจมากพี่โท เพราะฝั่งปกป้องแม่ยกเยอะกว่า 555
-
มีทั้งทีมปกป้องและทีมโทครึ่งๆกันไป 555555 ขอเป็นอีกหนึ่งเสียงที่ ....ทีมโท
ขอโทษนะปกป้องพระรองยังไงก็พระรอง เชียร์โทวนไปค่ะะ :mew1:
-
1 เดือน กับการทำให้นะโมใจอ่อน สู้ๆน่ะโท
-
โทก็เนียนเนอะ ทำเป็นลืมหมดเลย ลืมที่ทำกับโมไว้หมดเลย
เวลาที่โมเหนื่อย โมท้อ คนที่ช่วยเหลือตลอดก็คือ ปกป้อง
เป็นห่วงโมมากที่สุด ก็ปกป้อง ขออย่าให้โมทำร้ายปกป้องเลย
อย่าทำให้สิ่งที่ปกป้องพยายามปกป้องมาโดยตลอด เจ็บอีกนะ
อย่ารักโทเลย อย่าลืมในสิ่งที่เขาทำสิ อย่าหวั่นไหวแบบนี้
อย่าทำร้ายปกป้องเลย เราสงสารปกป้อง ผู้ชายคนนี้มีแต่ความรักให้
-
- 24 -
(part2)
“ตอนแรกนะแม่กับพ่อเถียงกับแทบตายว่าจะเอาหลังไหน ตัวพ่ออยากได้ตกแต่งสไตล์ Modern Luxury ส่วนแม่อยากได้แบบ Neo Spanish เหมือนบ้านหลังนี้ แต่สุดท้ายแม่ก็ชนะ อ้างว่าแบบโมเดิร์นใครๆ เค้าก็แต่งกัน อีกอย่างพ่อเค้าเองก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้านนักหรอก พ่อเค้าเลยตามใจแม่”
แม่เกศเล่าความหลังให้ฟังขณะพาผมทัวร์รอบบ้านที่น่าอยู่หลังนี้ นอกจากลิฟต์ที่ทำให้ผมตะลึงแล้วยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกอื่นๆภายในที่ทำให้ผมอึ้งอีกเช่น ควบคุมไฟฟ้าด้วยรีโมททั้งหมด ปรับอุณหภูมิน้ำในสระได้ มีห้องเก็บไวน์ ห้องโฮมเธียเตอร์ โรงจอดรถติดแอร์ บลาๆ ทำเอาผมละลานตา
“สำหรับผมบ้านราคา 10 ล้านหรือ100ล้านไม่ต่างกันเลยครับ”
“หืม? ทำไมหรอจ๊ะ?”
“ไม่มีปัญญาซื้อเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ” สิ้นคำแม่เกศก็หัวเราะตามผม “เอาจริงๆผมว่าบ้านราคาเท่าไหร่ไม่สำคัญหรอกครับ ขึ้นอยู่กับว่าในบ้านนั้นมีใครอาศัยอยู่มากกว่า เวลากลับบ้านไปแล้วรู้สึกสงบ อบอุ่น ผ่อนคลายนั่นคือสิ่งสำคัญที่สุดแล้ว”
“จริงที่สุด กลับบ้านมาแม่เหงาทุกที อยากให้เจ้าโทกลับบ้านบ้าง เอาแต่อยู่คอนโด รู้งี้ไม่น่าซื้อให้เลย ยึดกลับซะดีมั้ยเนี่ย”
“บ่นอะไรครับแม่” ตายยากจริง พูดถึงก็โผล่มาเลย
“บ่นถึงเราแหละ ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง มัวแต่ไปกกสาวที่ไหนไม่รู้ ลืมแม่แล้วมั้งเนี่ย”
“ไม่ลืมครับ แถมไม่ได้ไปกกสาวที่ไหนด้วย” คนเป็นลูกอ้อนแม่โดยการสวมกอดจากด้านหลัง ผมมองภาพนั้นอย่างอบอุ่น แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนอารมณ์ทันทีเมื่อเห็นว่าไอ้โทขยิบตามาให้ตอนที่พูดประโยคท้าย
“ไม่จริงครับ น้องเกี๊ยว น้องแตงโม น้องแบม น้องน้ำตาล นี่หายไปไหนซะละ ยังไม่รวมที่ผมไม่รู้จักชื่ออีกนะครับ” ฟ้องครับฟ้อง แบบนี้มันต้องรายงานให้คุณแม่รับรู้พฤติกรรมของลูกชายตัวเอง
เพี๊ยะ!
“โอ๊ย”
“นี่แหนะ แม่บอกแล้วไงว่าอย่าพาสาวขึ้นคอนโด แม่ไม่ชอบ”
“เปล่าครับ ผมไม่เคยพาสาวขึ้นห้องเลยนะ”
“มีแต่ไปหาล่ะสิ” ผมยักคิ้วให้อย่างเป็นต่อ
“โอ๊ย ไม่คุยด้วยแล้วปวดหัว ไปนะโม เราไปกินข้าวกันดีกว่า นี่มันก็เย็นมากแล้ว ป่านนี้ป้าจิตเตรียมอาหารเสร็จแล้วมั้ง” แม่เกศเดินมาคล้องแขนผม “ ส่วนเจ้าโท ไปตามพี่เอกด้วย รายนี้ก็เหมือนกัน ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายก็อย่าได้หวังว่าจะกลับไทย ลูกแต่ละคน เห้ออออ”
เมื่อมาถึงห้องอาหาร นั่งรอสักพักพี่เอกและไอ้โทก็ตามมา ทิ้งตัวลงรงข้ามผมทั้งคู่ หัวโต๊ะคือคุณแม่เกศ พี่หญิงเริ่มตักข้าวให้แต่ละคน กับข้าวตรงหน้ามีหลายอย่างซึ่งดูน่ากินทั้งนั้น และในเมื่อคุณแม่บอกไม่ต้องเกรงใจ ผมก็ไม่เกรงใจละนะครับ
บอกตามตรงผมไม่ค่อยกดดันเท่าไหร่ ทั้งๆที่เคยคิดว่าหากได้มานั่งกินข้าวในบ้านหรูๆเหมือนในละครคงอึดอัดน่าดู แต่มันไม่ใช่เลย แม่เกศชวนคุยอย่างสนุกสนาน ไม่ทำให้ผมรู้สึกเป็นส่วนเกิน เอาจริงๆผมว่าท่านคงมีความสุขที่ได้เห็นลูกทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา แม่เกศแอบบ่นเสียดายที่คุณพ่อมีธุระงานเข้าด่วน ไม่อย่างนั้นบนโต๊ะคงจะสมบูรณ์มากกว่านี้
ไอ้โทก็เช่นกัน มันดู...ยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่วางท่า ไม่ดูหยิ่งเหมือนที่ผมรู้จักมา จำได้ไหมครับที่ผมเคยบอกไว้ตั้งแต่ต้นเรื่องว่าไอ้โทเนี่ยเป็นคนที่ผมไม่สนิทใจ ดูมีอะไรปิดบังอยู่ข้างใน ยิ่งบวกกับภายนอกรูปลักษณ์ที่ให้มาดคุณชาย หยิ่งผยองและเย็นชา แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเหมือนผมรู้จักมันมากขึ้นกว่าเดิม คงเป็นเพราะเหตุการณ์หลายๆอย่างที่ผ่านมา ทั้งดีและร้าย
หลังทานข้าวเย็นเสร็จ คุณแม่ก็ปล่อยให้พวกเราพักผ่อนตามอัธยาศัย พี่เอกเป็นคนแรกที่ลุกขอตัวไปข้างนอก
“ไปด้วยกันมั้ยนะโม?”
“ไม่ไป” เอ่อ ผมไม่ได้ตอบนะครับ น้องชายของพี่เอกต่างหาก
“ไม่ได้ถามมึง”
“รีบๆกลับเยอรมันไปได้แล้วไป”
“ดูสินะโม ไอ้โทมันไล่พี่”
“ไอ้พี่เอก” คนน้องทำเสียงเข้ม ผิดกับคนพี่ที่มีสีหน้ายียวนกวนประสาท
“หึหึ ไม่แกล้งล่ะ ไปดีกว่า”
พี่เอกออกไปแล้ว ทิ้งให้เหลือเพียงผมกับไอ้โทที่ขมวดคิ้วยุ่งยาก คราวนี้แหละผมเริ่มทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะไปไหนต่อหรือทำอะไรดี ปกติแล้วถ้าอยู่ห้องคนเดียวผมคงนอนอ่านการ์ตูนและก็ออกไปทำงาน
แต่นี่ผมไม่ได้อยู่คนเดียวและไม่ได้อยู่บ้านตัวเอง ผมมาที่นี่เพื่อดูแลมัน จากการประเมินด้วยสายตาคร่าวๆ ไอ้โทก็ดูปกติดีทุกอย่าง อาหารการกินป้าจิตก็เตรียมไว้ให้อยู่แล้ว ผมควรดูแลอะไรมันอีกล่ะ?
“พาไปอาบน้ำหน่อย”
นั่นไง ไม่ต้องคิดแล้ว คนป่วยร้องขอมาเอง
“เป็นหมาหรอไง? ต้องพาไปเดินเล่นทุกเช้าด้วยมั้ย?” รู้ว่ามันคือหน้าที่ แต่ขอแขวะสักนิดเถอะ
“ใช่ หมาตัวนี้มีเจ้าของแล้วด้วยนะ” มันพูดหน้านิ่งก่อนจะลุกเดินนำไปยังห้องนอนของมัน ผมเดินตามอย่างช่วยไม่ได้ ถอนหายใจกับตัวเองเบาๆ
แค่อาบน้ำให้มัน ไม่ได้อาบด้วยกันซะหน่อย...
มันบอกว่าปกติแล้วพี่บัวจะเตรียมน้ำให้ แต่พอมีผมมาดูแลแบบนี้ผมก็ต้องทำหน้าที่นั้นแทน
อ่างจากุซซี่หรูหราถูกทิ้งร้าง ภายในห้องน้ำแบ่งเป็นสัดส่วน ผมเลือกที่จะเดินไปยังห้องอาบฝักบัว
“กูผสมน้ำไม่เป็น อาบฝักบัวไปละกัน” ผมบอกขณะที่มันกำลังถอดเสื้อยืดออกทางศีรษะ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องสุขภาพดี สายตาไล่ขึ้นไปอีกนิดจะเจอกับแผลผ่าตัดบริเวณรอยต่อหน้าอกกับช่วงท้องเยื้องไปทางซ้าย
แผลโดนน้ำได้แล้ว แต่ก็ยังต้องคอยทำความสะอาดเพื่อป้องกันการติดเชื้อ
“เจ็บไหม?” หลุดถามออกไป สายตาจดจ้องไปยังแผลน่ากลัวนั่น
“เจ็บ” คนตรงหน้าตอบพร้อมกับค่อยๆก้าวเข้ามาหา “แต่มันคงเจ็บไม่ถึงครึ่งหนึ่งกับสิ่งที่กูเคยทำกับมึงไว้”
หัวใจผมกระตุกวูบ ขาก้าวถอยหลังอัตโนมัติ
อีกฝ่ายเห็นท่าทีของผมจึงได้หยุดอยู่แค่นั้น
“มึงออกไปเถอะ กูอาบเองได้” ใบหน้ามันยิ้มเศร้า “แค่มึง ไม่หลบหน้าเหมือนเมื่อก่อนก็ดีเท่าไหร่แล้ว” ร่างสูงหันหลังเดินตรงไปยังอ่างล้างหน้า ใช้มือเท้าแขนเพื่อทรงตัว
กระจกบานใหญ่สะท้อนภาพผู้ชายสองคน คนหนึ่งระยะใกล้ อีกคนระยะไกล ต่างฝ่ายต่างมองกันผ่านกระจก ราวกับจะวัดใจ
“ไม่ถอดกางเกงแล้วจะอาบยังไง?” เป็นผมเองที่เอ่ยปากออกมาก่อน ลบบรรยากาศน่าอึดอัดนี่
คนฟังพอได้ยินก็รีบหันกลับมาพร้อมกับเอียงคอและยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“จะให้ถอดจริงเหรอ” ไอ้โทค่อยๆดึงกางเกงสามส่วนออกจากสะโพก ทุกอิริยาบถราวกับจงใจจะยั่วยวน นี่ถ้าหากมีกล้องตั้งไว้จะเข้าใจผิดว่ามันกำลังถ่ายแบบก็ไม่แปลก
ก้อนเนื้อด้านในอกซ้ายของผมกำลังเพิ่มจังหวะหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ไอ้โทยังถอดไม่เสร็จ มันค้างขอบกางเกงไว้อย่างหมิ่นเหม่ ร่างสูงเดินตรงเข้ามาหา ผมละสายตาไปจากมันไม่ได้เลย เหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดผมไว้ ความทรงจำเลวร้ายแว๊บเข้ามาในหัวก่อนที่หายไปอย่างรวดเร็ว ระยะห่างระหว่างผมกับมันน้อยลงเรื่อยๆ
แต่แล้วคนตรงหน้ากลับหยุดนิ่ง
“มึงไม่หนีกูแล้ว”
จริงด้วย...ทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามันมีจุดประสงค์อะไรถึงได้เดินดุ่มๆเข้ามาแบบนั้น หากเป็นเมื่อก่อนผมคงหนี
“ส่วนนี่ก็ระยะห่าง1เมตร ข้อตกลงของเรา กูไม่ได้ผิดสัญญานะ” มันยิ้ม ยิ้มแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน กับสาวๆในคลังของมันผมก็เคยเห็นว่ามันยิ้มให้ แต่ดูเป็นรอยยิ้มฝืนๆที่สมองสั่งให้ยิ้ม ไม่เหมือนตอนนี้ ออร่ารอบๆตัวมันดูสดใสมีความสุข ยิ้มมาจากจิตใจข้างในของมันจริงๆ
“ที่มึงยอมตกลงมาดูแลกูแบบนี้ กูขอบคุณมึงมาก ไม่ว่ามึงจะยอมตกลงด้วยเหตุผลอะไร ถ้าตัวกูหรือแม่กูขอร้องให้มึงทำในสิ่งที่มึงไม่ชอบก็ปฏิเสธได้เลยนะ ที่ผ่านมากูทำเหี้ยไว้เยอะจนไม่อาจให้อภัยได้ กูจะไม่อ้างอะไรทั้งนั้น ที่ทำผิดไปทั้งหมดมันคือตัวกูเอง มีช่วงเวลาหนึ่งที่กูคิดว่ากูกับมึงคงไม่มีโอกาสได้พูดดีต่อกัน ไม่มีวันที่มึงจะยอมหันหน้ามาคุยกับกูดีๆแบบนี้ บอกเลยว่ามันทรมานมาก แต่กูไม่ยอมแพ้หรอกนะ ความรักของกูมันไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ กูจะไม่ยอมทำร้ายความรักของตัวเองอีกเด็ดขาด”
ผมยืนฟังอยู่แบบนั้น ซึมซับทุกถ้อยคำที่มันตั้งใจพูดออกมา
“และตอนนี้ ตรงนี้ มึงยอมหันหน้ามาคุยกับกูดีๆ ไม่วิ่งหนี ไม่ถอยห่าง กูขอบคุณมึงมากจริงๆ ส่วนรอยแผลนี้มันจะเป็นเครื่องเตือนใจให้กูเสมอว่ากูทำผิดพลาดอะไรมาบ้างจนเกือบทำคนที่ตัวเองรักหลุดมือไป” ไอ้โทยกมือขวามากุมแผลไว้
“แผลแค่นั้นมันไม่ได้ครึ่งกับที่กูเจ็บ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ได้บ่งบอกถึงความโกรธภายในจิตใจ ผมปล่อยวางแล้ว แต่ที่พูดนี่เพื่อย้ำสติมันให้รู้สึกผิดเข้าไปอีก
เพราะนี่คือเวลาเอาคืนของผม
“กูขอโทษ”
ได้ผล ไอ้โทพูดเสียงอ่อย เคยเห็นหมาหงอยมั้ยครับ มาดูหน้ามันตอนนี้ได้ แม้อยากจะขำแค่ไหนแต่เราต้องเกร็งไว้ ห้ามหลุด เดี๋ยวฝ่ายตรงข้ามรู้ว่าเราใจอ่อน
“กูโง่เองที่ยอมให้ความโกรธโมโหบังความจริงทุกอย่าง ตอนนั้นกูยอมไม่ได้จริงๆที่เห็นมึงไปทำอาชีพแบบนั้น ทั้งๆที่กูเฝ้าทำดีกับมึงทุกอย่าง”
ใช่ ผมรู้ การที่มันทำดีกับผมโดยไม่บอก แอบทำโน่นทำนี่ให้ตั้งแต่ปี 1 ก็เป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลว่าทำไมผมถึงไม่ค่อยสนิทใจกับมันเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ
ผมปล่อยให้มันพล่ามต่ออีกหน่อยก่อนจะขัด
“พูดจบรึยัง?”
โอโห จังหวะดี สีหน้าเคร่งขรึม มีรางวัลออสการ์ให้ผมไหม สาขาไหนก็ได้ ไอ้โทจ๋อยไปแล้วครับท่าน
“กูจะไม่ทำให้มึงเสียใจอีก”
ผมหายใจติดขัดเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป
โอ๊ย หัวใจ มึงจะเต้นแรงทำไมเนี่ย จะไปแกล้งเขาเสือกโดนเล่นงานกลับซะเอง ไม่ๆๆๆๆ ผมต้องไม่หวั่นไหว ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น!
ผมเปิดเกมPlay Station4 เล่นแบบไม่ได้ขออนุญาตจากเจ้าของห้อง นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้มีโอกาสจับเจ้าเครื่องนี้แบบเป็นๆ มีเงินซื้อแค่เครื่องอย่างเดียวไม่พอนะครับ ต้องมีเงินซื้อเกมมาเล่นด้วย แต่ละเกมนี่ก็ราคา1พันถึง2พันทั้งนั้น ซึ่งไอ้โทก็มีเกือบครบทุกเกมซะด้วยสิ ทั้ง Bloodborne, Until Dawn, Uncharted4, Battlefield4, Dark Souls III, FIFA, GTA และเกมอื่นๆอีกมากมาย ละลานตา สวรรค์สิทีนี้
เล่นเพลินจนไม่รู้ตัวว่าเจ้าของแอบมานั่งดูตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมหันกลับไปก็เจอคำท้าทายส่งมา
“ฟีฟ่าเปล่าน้อง”
ท้าคนผิดแล้วพี่ ถึงจะไม่มีเจ้าเครื่องนี้ที่ห้องแต่บอกเลยผมสิงที่ตู้เกมในห้างมาก่อนนะครับ อย่างตอนม.ปลายนี่พนันกับเพื่อนเลยว่าคนแพ้หยอดเหรียญ ซึ่งนานๆทีผมจะได้หยอด ส่วนใหญ่เล่นฟรี หุหุ
แต่ขณะที่ไอ้โทกำลังย้ายลงมานั่งกับพื้นเหมือนผม สายตาดันเหลือบไปเห็นแผลมันซะก่อน ก็มันเล่นไม่ใส่เสื้อ โชว์พุงอยู่ได้ แอร์ในห้องก็เปิดซะหนาว มีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กห้อยคออยู่
ก่อนหน้านี้พี่บัวเอายามาวางให้เรียบร้อยแล้ว ผมเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำแผล เจ้าตัวรู้ว่าผมจะทำอะไรจึงได้ขึ้นไปนั่งบนเตียงเหมือนเดิม
“ทำไมไม่ไปล้างแผลที่คลินิกหรือโรงบาลวะ แบบนี้เกิดติดเชื้อขึ้นมาโทษกูไม่ได้นะ” เตือนมันไว้ก่อนครับ จะได้ไม่ต้องมากล่าวหาผมทีหลัง คนยิ่งไม่มีความรู้ทางการแพทย์อยู่ด้วย
“ดี มึงจะได้อยู่ดูแลกูต่อ”
อะ..ไอ้บ้า...หยอดหนักเกินไปแล้วนะมึง ถึงหน้ากูจะหนาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขินไม่เป็นนะสาดดดดด
พยายามไม่มองหน้ามัน อาศัยแผลเป็นจุดศูนย์กลาง อย่าหวังว่าจะทำอะไรกูได้ กะอีแค่กล้ามเนื้อลอนเป็นคลื่น ผิวขาวเนียน ลำตัวไม่ได้หนาขนาดนักเล่นกล้ามแต่ก็ไม่ได้บางแบบคนขี้โรค รูปร่างมันสุขภาพดีสมบูรณ์แบบคนออกกำลังกาย แต่หน้าอย่างมันเนี่ยนะจะออกกำลังกายหรือเล่นกีฬา? เหอะ กีฬาในร่มล่ะสิไม่ว่า
ส่วนตัวผมก็แอบมีนะครับ ไม่ใช่ไม่มี เล่นทำงานเดินเสิร์ฟทุกวันกล้ามแขนก็ต้องมาบ้างแหละน่า (ปลอบใจตัวเองอยู่)
ผมทำความสะอาดแผลให้มันด้วยความเงียบ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไป กลัวว่าสายตาคมจะจับจ้องผมอยู่
Rrrrrrr Rrrrrrr
เสียงริงโทนมาตรฐานที่ติดมากับเครื่องแผดลั่น ตัวเครื่องสั่นอยู่หน้าทีวี ผมวางสำลีในมือ ลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ คนที่โทรมาไม่ใช่ใคร
/โมทำไรอยู่/
“ทำแผลให้ไอ้โทอยู่” บอกมันไปโต้งๆงี้แหละครับ
/มันกินยายัง?/
หือ อย่างปกป้องเนี่ยนะจะเป็นห่วงไอ้โท
/บอกมันหายไวๆ โมจะได้ไม่ต้องดูแลมัน/
อ้อ เปล่า
“เออ เดี๋ยวบอกให้” ผมเอียงคอหนีบโทรศัพท์ไว้ที่หู ส่วนมือก็ดำเนินการทำความสะอาดแผลให้คนตรงหน้าต่อ เหลือบมองมันก็พบว่าไอ้โทมองที่ผมอยู่ก่อนแล้ว
/แล้วโมกินข้าวยัง/
“กินแล้ว”
/กินกับใคร/
“ก็ครอบครัวไอ้โทแหละ แล้วมึงล่ะกินยัง?” ผมถามคนในสายพร้อมกับปิดผ้าก๊อซให้คนตรงหน้า
/กินแล้ว ไปกินหมูย่างเกาหลีกับพี่แป้งมา/
“อืม” เก็บอุปกรณ์เข้าที่ เดินไปวางที่โต๊ะหนังสือ เปลี่ยนมาให้มือซ้ายถือโทรศัพท์แนบหูเหมือนเดิม คนในสายเล่าเรื่องปัญหาหมูย่างไหม้ให้ฟังในขณะที่ไอ้โทใส่ชุดนอนเรียบร้อยแล้วและกำลังจะปิดเครื่องเล่นPlay Station4
“เห้ย เดี๋ยว จะปิดแล้วเหรอ” ผมเผลอร้องห้ามออกไป
/โมว่าไรนะ?/
“อ๋อเปล่า ไอ้โทแม่งจะปิดเพลย์สี่”
“ไปอาบน้ำแล้วค่อยมาเล่น” มันยืนมองผมที่คุยโทรศัพท์อยู่
“เออๆ งั้นเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ แค่นี้ล่ะ”
/โอเค เดียวผมไลน์หา ตอบด้วย/
ผมกดวางสายแล้วเงยหน้าขึ้นมาบอกไอ้โทว่า
“อย่าเพิ่งปิดนะมึง กูขออาบน้ำแป๊บเดียว”
พูดจบก็คว้าชุดนอนเน่าๆวิ่งเข้าห้องน้ำ ผมถูตัวอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันด้วยความไวแสง 5 นาทีต่อมาผมก็กลับมาประจำที่เดิม
ไม่ได้ห่วงเล่นเกมเลยจริงๆนะ
“จะรีบอะไรขนาดนั้น เครื่องมันไม่หายไปไหนหรอก”
“กลัวมึงปิด”
ไอ้โทขำ ก่อนจะยื่นจอยมาให้
จากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรอบตัวแล้วครับ ตั้งหน้าตั้งตาเล่นอย่างเดียว ไอ้โทแม่งฝีมือใช้ได้อยู่เหมือนกัน บุกทำประตูจนผมต้องเปลี่ยนกองหลังไปหลายตัว ส่วนผมก็ไม่น้อยหน้านะ เรื่องต่อบอลขอให้บอก สรุปแล้วเราสองคนผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ บางตาก็เสมอ
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนเกือบเที่ยงคืน ผมเล่นเพลินจนไม่รู้ตัวเลยว่าระหว่างผมกับไอ้โทนั้นขยับใกล้ชิดกันมากขึ้น จนกระทั่งหัวเข่าที่ผมนั่งขัดสมาธิโดนหัวเข่ามันนั่นแหละ...ถึงได้รู้...
แต่กลับไม่มีใครเขยิบออกห่าง ปล่อยให้หัวเข่าชนกันแบบนั้น
“เฮ้ย! ไรวะโดนยิงเฉย ล้ำหน้าเห็นๆ กรรมการไม่เป่าวะ โธ่” ผมมัวแต่โฟกัสเรื่องไม่เป็นเรื่อง ไงละ โดนยิงเลยกู เกมสุดท้ายก่อนนอนกลับต้องหัวร้อนเพราะแพ้ไปด้วยสกอร์ 4-3
“มึงกากเอง”
“กูง่วง เลยอ่อนให้หรอก” ข้ออ้างของผมเยอะครับ ไม่ยอมรับง่ายๆหรอกว่าแพ้ ฮ่าๆๆๆ
ไอ้โทปิดเครื่อง สมควรเวลาแก่การนอนได้แล้ว ผมตรงไปยังโซฟาเพื่อที่จะนอน แต่ไอ้โทมันขัดขึ้นซะก่อน
“มานอนบนเตียง”
ผมยังไม่ขยับ
“ไหนบอกจะไม่บังคับกูไง กูมีสิทธิปฏิเสธ มึงพูดเอง” อย่าบอกนะว่าลืม เพิ่งผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง
“เปล่า กูจะไปนอนตรงนั้นแทน”
Next Chapter >> - 25 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3468619#msg3468619)
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์เลยค่ะ เข้าใจทุกความรู้สึก แพรวางพลอตไม่ดีแต่แรกเองค่ะเรื่องเลยออกมาเป็นแบบนี้ ขอโทษคนอ่านทุกคนด้วยนะคะที่ทำได้ไม่ดีพอ T_T
ปล.ตอนนี้แพรได้งานประจำทำแล้วนะคะ การอัพนิยายอาจจะช้าลง รออะไรๆให้เข้าที่เข้าทางก่อน ...
ขออภัยล่วงหน้าด้วยค่ะ แต่แพรสัญญาแล้วว่าจะไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอน อยู่ต่อให้คนด่าต่อไป 55555
-
:katai4:
อิโททำตัวดีแล้ว เฮ้อออออออออ ระยะเวลาหนึ่งเดือนนี่ความสัมพันธ์จะพัฒนาขึ้นแค่ไหนน้อ?? น้องปกแดกแห้วนะคะ จีบคนอื่นเถอะะะะะะะะะะะะะะ
ปอลอ ยินดีกับคุณแพรด้วยนะค้าาาาาา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มาอาทิตย์ละตอนก็ได้ :hao5:
คิดถึงนะโมมมมมมม
-
ติดตามต่อนะครับ,,,
อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ???
-
เป็น กลจ ให้นะคะ แต่งตามใจปรารถนาเลยค่ะ มันเป็นนิยายของคุณ คนเขียนจะคิดอย่างไรก็คงห้ามไม่ได้
วิจารณ์มากก็แปลว่าเขียนได้ดีมากนั่นแหละค่ะ เอาเป็นว่าสู้ๆ นะคะ
โทดูผ่อนคลายสบายใจที่มีโมมาดูแล คุณแม่โทน่ารักมาก โมดูแลดีเหมือนกันเนอะ
คนนี้เอาเกมส์มาล่อคงอยู่กันยาวๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รออ่านต่อไปจ้า
-
น้องแพร..อย่าทิ้งเรื่องนี้นานน้าาาา
มีคนรออ่านเพี้ยบเลย
อยากรู้ว่าเรื่องนี้จะจบแบบไหน???คือเป็นอะไรที่สงสารปกป้องมาก
ไม่อยากให้น้องผิดหวัง!!รวมทั้งไม่อยากให้โทผิดหวังเช่นกัน
อารมณ์แบบอยากเก็บเธอไว้สองคน..ประมาณนั้น
-
ทำไมเรารู้สึกสงสารปกป้องจัง ไม่อยากให้ปกป้องผิดหวังพอๆ กับไม่อยากให้โทคืนดีกับนะโมไวๆ เลยอ่ะ
-
โมก็ยังไม่ใจอ่อนง่ายๆเนอะ
-
เริ่มดีกันแล้ววว..ลุ้นต่อไป
-
แอบเห็นต่าง เราไม่อยากให้คบกะปกป้อง พอ ๆ กับไม่อยากให้คืนดีกับโท เหอ ๆ
ไม่รู้ทำไมแหะ :z3:
-
:mew1:
-
อิโทมันเนียนมากมาย
-
:pig4:
-
ทีมปกป้อง
-
รอค่ะ รอวันที่โทจะกลับมาผงาดอีกครั้ง :hao7:
-
^^
-
ขอบคุณ :)
-
ชอบเรื่องนี้มาก
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
-
โอยยยยยยยยยยยย :z3: :z3:
ยกโทษให้โทมันเท้อออออ
นะโมเอ้ยยยย :katai1:
แม่ลุ้นโว้ยยยยยยยยย
จิตตกแทนโทละเนี่ยยย :serius2: :serius2:
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
โมลืมตอบไลน์ปกป้องแล้ว
-
ตามอ่านทันแล้ววว :ling1: รอตอนต่อไปค่ะ
-
รอค่า :katai5: :katai5:
-
ขอ3 p อีกค่ะ ชอบมากเลยยย :hao7:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
- 25 -
สรุปแล้วคืนนั้นจบลงด้วยการที่ผมนอนตรงโซฟานั่นแหละ เห็นผมเป็นแบบนี้แต่ก็เกรงใจเป็นนะครับ ใครจะกล้าให้เจ้าของบ้านแถมเจ็บอยู่มานอนในที่แคบ ๆ กันล่ะ
กว่าจะเถียงกันจบล่อกันไปเกือบตี 1 เห้ออ
ผลก็คือผมตื่นสายไม่ทันมาใส่บาตรพร้อมครอบครัวไอ้โท เดินลงมาก็ไม่เจอใครนอกจากพี่หญิง ถึงได้รู้ว่าแม่เกศชอบใส่บาตรตอนเช้าเป็นประจำ แต่หมู่บ้านใหญ่แบบน้ำไม่มีพระเดินเข้ามาบิณฑบาตหรอกครับ ต้องไปที่วัดเอง
พี่หญิงถามว่าผมจะทานข้าวเช้าเลยมั้ย ผมปฏิเสธไป รอเจ้าของบ้านทีเดียวดีกว่า แค่ตื่นไม่ทันไปใส่บาตรด้วยก็เสียมารยาทจะแย่แล้ว แม้ว่าท้องจะร้องประท้วงแต่ผมก็ทนได้ เพราะปกติแล้วจะมีของกินตั้งอยู่พร้อมหยิบใส่ปากระหว่างเดินไปให้ทันอาจารย์เช็คชื่อที่ไอ้เด็กหัวเกรียนมันชอบซื้อมาให้กินทุกเช้า
เวร ผมลืมตอบไลน์มัน
คิดได้ดังนั้นผมจึงรีบวิ่งขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ เข้าแอพลิเคชั่นสีเขียว ไม่ผิดคาด ปกป้องกระหน่ำส่งข้อความมาทั้งคืน แต่ผมปิดแจ้งเตือนไว้เลยลืมสนิท มัวแต่ฟีฟ่าแข่งกับไอ้โทนั่นแหละ
โมหาย
โมๆๆๆๆ
เป็นอะไร เงียบเลย
หรือว่าไอ้โทมันทำอะไร?
เห้ยยย ตอบผมหน่อย
และอีกสารพัด ซึ่งส่วนใหญ่จะออกแนวเป็นห่วง กลัวว่าผมจะถูกไอ้โทมันทำร้ายอีก ผมรีบพิมตอบกลับไป
เออ กูลืม พอดีปิดเสียงไว้
เมื่อคืนไอ้โททำไรป่าว ?
อ่านเร็วตอบเร็วจริงวุ้ย
ไม่ได้ทำไร
ข้อความสุดท้ายกดส่งแล้วล็อคหน้าจอ เพราะผมเห็นหางตาแว๊บๆ ว่าแม่เกศกำลังเดินเข้ามาพอดี โดยมีพี่เอกทำท่างัวเงีย ส่วนไอ้โทเดินรั้งท้าย
“ผมขอตัวก่อนนะแม่ ง่วงสุดๆ” พี่เอกบอกพร้อมหาว “ยังไม่ทันได้นอนก็โดนลากออกมาใส่บาตรซะและ”
“จะให้ปลุกกี่โมงดีคะ?” ป้าจิตถาม
“โอ๊ย ไม่ต้องปลุกมันหรอก เดี๋ยวหิวก็ตื่นขึ้นมาเองแหละ” แม่เกศมองค้อน “อย่าลืมพรุ่งนี้นะเจ้าเอก”
“คร้าบๆ”
“พรุ่งนี้มีอะไรครับ?” ไอ้โทเปิดปากถามบ้างขณะกำลังใส่พริกลงข้าวต้ม
“อ๋อ พรุ่งนี้แม่กะว่าจะพาทุกคนไปบ้านเด็กกำพร้าน่ะ...ไปด้วยกันนะจ๊ะหนูโม คราวนี้ไม่ต้องตื่นแต่เช้าแล้วล่ะ” แม่เกศแอบแซว ผมก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ก้มลงกินต่อเงียบ ๆ
“ถ้ายังไงฝากโทกับหนูโมซื้อของใช้ที่จะไปบริจาคพรุ่งนี้ด้วยนะจ๊ะ”
“ครับ ลุงอเนกขับรถให้แม่ใช่มั้ย? งั้นผมขับรถไปซื้อเองนะ”
“จ้า แม่จดรายการของไว้ให้แล้ว ตามนี้นะ”
ปล่อยให้แม่ลูกคุยกันไป ส่วนในหัวสมองผมนี่กำลังตีกันยุ่ง
ทำไมเมื่อเช้าไอ้โทไม่ปลุกวะ หรือมันปลุกแล้วแต่ผมไม่ตื่นเอง ? แต่ปกติแล้วผมไม่ใช่คนหลับลึกอะไรขนาดนั้นนี่หว่า
“เห็นมึงกำลังหลับสบาย กูเลยไม่อยากปลุก” เหมือนมันรู้ว่าผมกำลังสงสัย เพราะทันทีที่แม่เกศลุกจากโต๊ะเพื่อแต่งตัวไปทำงานไอ้โทก็หันมาบอกผม
“ทีหลังปลุกกูด้วย มันน่าเกลียด ทั้งบ้านเขาไปใส่บาตรหมด มีแต่กูที่นอนลืมตาย”
“ตื่นแต่เช้าให้ชินสิ เพราะต่อไปนี้กูจะออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะตอน 6 โมงเช้าทุกวัน และมึงต้องไปกับกูด้วย”
“เห้ย ไรวะ อยากรักสุขภาพก็เรื่องของมึงสิ”
“ลืมไปแล้วเหรอไงว่าตัวเองมีหน้าที่อะไร”
“งั้นเดี๋ยวกูปั่นจักรยานตาม”
“ไม่ ยังไงมึงก็ต้องวิ่ง” ไอ้โทแน่วแน่ นี่ขนาดผมต่อรองแล้วนะ มันยังไม่ยอมอ่อนข้อให้
“เออๆ ก็ได้วะ”
ถ้าเกิดกูวิ่งแล้วเป็นลมมึงก็ช่วยหามกูไปส่งโรงพยาบาลด้วยนะ
ตกบ่ายผมกับไอ้โทพากันมาซื้อของบริจาคตามที่แม่เกศสั่ง ระหว่างทางผมปล่อยให้ไอ้โทขับรถ ส่วนตัวเองนั่งจิ้มจอโทรศัพท์ยิก ๆ จนคนขับรถอดไม่ได้ที่จะถาม
“คุยกับใคร”
“เสือก”
สั้นๆง่ายๆแต่ได้ใจความ
ผมตอบไลน์ปกป้องสลับคุยกับไอ้บูมไอ้จ๊อบนั่นแหละครับ ไม่มีไรหรอก พวกแม่งกวนตีน ลากผมเข้ากรุ๊ปแล้วรีบถามใหญ่
เรือนหอสวยมั้ยจ๊ะ
ตกลงแต่งวันไหน
เลือกชุดได้ยัง
พ่อมึงสิ
อันนี้ผมไม่ได้คิดในใจ แต่พิมตอบกลับไปเลย ไม่เข้าใจจะแซวอะไรนักหนา อารมณ์กูสนุกด้วยมากมั้ง
เหมือนมัน2ตัวจะรู้เลยรีบเปลี่ยนเรื่องคุย ไอ้จ๊อบบอกไหนๆผมก็เข้ากรุ๊ปเป็น 4 คนแล้วให้เปลี่ยนชื่อกรุ๊ปเพื่อฉลองชัยเอาฤกษ์เอายาม...เอ่อ..เรื่องของมึงเถอะ...
ซึ่งไอ้บูมจัดให้ตามคำขอกลายเป็น ‘4หล่อ กระดอใหญ่’
ว่างมากนักก็มาซื้อของบริจาคนี่มา
ชื่อกรุ๊ปจังไรได้อีก ผมเลยชวนมันมาซื้อของด้วยกัน ไอ้บูมไอ้ฟูตอบตกลงอย่างว่าง่าย และบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงเตรียมเจอหน้าหล่อๆของพวกมันได้เลย ถุย
นัดกันเสร็จเรียบร้อยผมสลับช่องแชทไปคุยกับไอ้เด็กหัวเกรียนที่กำลังงอแงใส่ผมอยู่ พิมแอ๊บแบ๊วไม่ได้เข้ากับหน้าตามึงเลยปกป้อง ซึ่งส่วนใหญ่มันก็บ่นเรื่องที่โรงเรียนแหละครับ หัดขี้บ่นแต่เด็กเลยวุ้ย
อย่างเรื่องล่าสุดที่กำลังคุยอยู่นี่คือเพื่อนๆของปกป้องหาว่าไอ้เด็กนี่เป็นคนทรยศ
คนทรยศยังไงน่ะหรอ? ก็เพราะปกป้องเรียนโรงเรียนชายล้วน ดังนั้นเด็กผู้หญิงคือแรร์ไอเทม ใครคิดที่จะมีแฟนหรือกำลังจีบใครสักคนอยู่ จะถูกล้อและเรียกว่าคนทรยศแบบที่ปกป้องกำลังโดนจนนำมาบ่นกับผมนี่ไง
หรอ แล้วไปจีบใครเข้าล่ะ ?
คนธรรมดาทั่วไปคนนี่แหละ ผมไปเจอเขาในวันที่เขาต้องการคนดูแลมากที่สุดในชีวิต ผมว่ามันคือพรหมลิขิตนะ ไม่อย่างนั้นพระเจ้าคงไม่ทำให้ผมกับเขาได้เจอกันหรอก แถมยังทำให้ผมได้มีโอกาสรู้จักกับเขามากขึ้น ได้เห็นนิสัยหลายๆอย่าง ทั้งขี้เซา ขี้เกียจ มีอะไรชอบเก็บไว้คนเดียว แต่ก็น่ารักที่สุดแล้วสำหรับผม ใครจะว่าเป็นเกย์หรือแก่กว่าก็ช่าง หรือต่อให้เขามีมลทินมีอดีตที่เลวร้ายยังไงผมก็ไม่สน ผมขอแค่ได้ดูแลเขานับจากนี้ไปให้ดีที่สุดก็พอ
ผมอ่านแล้วรู้สึกหัวใจพองโตยังไงไม่รู้แหะ เหมือนตัวผมมีความหมายสำหรับใครคนหนึ่ง ที่ถึงแม้ว่าเราจะรู้จักกันไม่นาน แต่ปกป้องคือคนที่ดี พ่อแม่ไอ้เด็กนี่เข้าใจตั้งชื่อแหะ แถมเลี้ยงลูกได้เก่งอีกต่างหาก ไม่อย่างนั้นปกป้องคงไม่เป็นคนจิตใจดีแบบนี้หรอก
ว่าแต่ผมควรตอบกลับไปยังไงดี ? ถามไปนิดเดียวตอบกลับมายาวเหยียดทำเอาผมรู้สึกผิดเลย
ส่งสติ๊กเกอร์ไป1ตัวละกัน ไว้ค่อยเจอหน้าแล้วผมค่อยพูดกับปกป้องตรงๆดีกว่า
โห่ พิมไปยาวเหยียด ส่งติ๊กเกอร์กลับมาตัวเดียว งอลแล่ววววว
ผมขำในลำคอ เด็กจริงๆเลย
ตอนนี้รถวนเข้ามาในลานจอดแล้วครับ พอดับเครื่องไอ้โทก็ลงจากรถเดินนำลิ่วๆ ทำเอาผมต้องหยุดการแชทไว้ก่อนแล้วเดินตามมันเข้าไปในซุปเปอร์
“ต้องซื้อไรบ้างวะ?” ผมยื่นหน้าเข้าไปดูกระดาษในมือไอ้โท “โห เยอะนี่หว่า แยกกันซื้อมั้ยจะได้เสร็จไวๆ”
“ไม่เป็นไร กูอยากเสร็จช้า”
หืมมมมมมมม ผมนี่หันขวับ คำตอบมันแปลกๆอยู่นา คนพูดยักคิ้วให้ นั่นไงมันตั้งใจตอบให้คิดลึกจริงด้วย
ไอ้โทเดินไปหยิบรถเข็น วันนี้คนไม่เยอะเท่าไหร่ สงสัยเพราะคงเป็นวันธรรมดาแถมยังช่วงบ่าย คนยังไม่เดินห้างในเวลานี้ ผมขออาสาทำหน้าที่เข็นรถให้แต่ไอ้โทมันไม่ยอมครับ มันบอกให้ผมไปหยิบของมาใส่ในรถแทน
ล๊อคแรกที่ไปคือแถวนมผง
“สำหรับเด็กแรกเกิดถึง 1 ปี สำหรับเด็กแรกเกิดถึง 1 ปี ... นี่ไงเจอละ”
“เอากี่กล่องวะ?”
“5ก็พอมั้ง”
ผมคว้าใส่รถเข็นแล้วไปต่อ ส่วนใหญ่จะเป็นพวกนมสำหรับเด็กๆนั่นแหละครับ ทั้งนมผง นมกล่อง นมตราหมี ผมหยิบมาซะเยอะจนตอนนี้รถเข็นเต็มไปแล้ว1คัน
“ว่าแต่ไอ้บูมไอ้จ๊อบมาถึงยังวะเนี่ย จะได้ให้มันเอารถเข็นมาเลย” บอกจะโผล่หัวมาภายในครึ่งชั่วโมง แต่นี่มันจะชั่วโมงนึงแล้วนะ หลงทางกันรึไงวะ
ไอ้โทยักไหล่ส่ายหัว ผมจึงต้องเป็นคนตามพวกมันเอง กดโทรหาไอ้จ๊อบรอสายไม่นานมันก็รับ บอกว่าถึงแล้วๆ ผมเลยให้มันรอแถวล๊อคยาสระผมพร้อมกับเอารถเข็นมาเพิ่ม
พอพวกมันมาถึงก็พากันซื้อของต่อ มาแปลกแหะ ไอ้บูมไม่ยักจะแซวผม ดีแล้วล่ะ เบื่อมั้งเหอะหันไปเล่นคนอื่นบ้าง
“ขาดอีกเยอะปะวะ” คนหัวฟูถาม ไอ้โทไม่ตอบแต่ยื่นใบรายการไปให้เลย ไอ้บูมย้ายที่มาเดินข้างๆผม ขณะที่ผมกำลังจะหยิบพวกแชมพู ยาสระผม
“หายเมื่อยเลยว่ะ”
จู่ๆ ไอ้บูมก็พูดขึ้นมา
“ทำไมวะ?” ไอ้จ๊อบรีบถามกลับ
“มีครีมนวด” จบคำมันก็ชูครีมนวดขึ้นมาให้ดูแล้วหย่อนลงไปในรถเข็น พวกมันขำกันอยู่สองคนในขณะที่โทส่ายหัวช้า ๆ ส่วนผมนี่สตั้นไปแล้ว
เอ่อ....มุขมึง.....
“ไอ้สบู่ชั่ว สบู่นิสัยไม่ดี”
“สบู่อะไรวะ?”
“สบู่เลว”
“เหลวเหอะ!”
“5555555555555”
ครับ มันเล่นกันอยู่ 2 คน เหงาไหมถามจริง ไม่ได้ออกมาเจอเพื่อนก็บอกมา
พวกผมเลือกซื้อของกินของใช้ที่จำเป็นสำหรับบ้านเด็กกำพร้าที่เหลือเช่นผ้าเช็ดตัว ผงซักฟอก น้ำยาล้างจาน เครื่องปรุงของใช้ในครัวต่าง ๆ ไม่นานก็ครบ
“เสี่ยโทครับ ผมหิวข้าวจังเลยครับ”
กูว่าล่ะ ที่ออกมาช่วยซื้อช่วยแบกของเพราะหวังผลนี่เอง
“พรุ่งนี้พวกมึงว่างมะ ไหนๆก็ออกมาช่วยซื้อของแล้ว ไปบริจาคด้วยกันดิ” ผมชวนไอ้บูมกับไอ้จ๊อบที่กำลังแย่งจุ่มชีสเยิ้ม ๆ ขณะนี้พวกเรากำลังนั่งอยู่ในร้านปิ้งย่างกระทะชีสครับ คนบงการคือไอ้หน้าหล่อที่นั่งข้างผม ส่วนอีก 2 คนที่นั่งตรงข้ามไม่ปริปากบ่นอะไรเพราะยังไงของฟรีพวกมันก็ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว
“ชวนไอ้หัวฟูนี่ไปเด็ก ๆ เขาจะไม่ร้องไห้เหรอวะ? “ไอ้บูมถามกวนตีน
“เห็นกูเป็นแบบนี้ แต่บอกเลยว่ากูนี่รักเด็กยิ่งกว่านางสาวไทยอีกนะครับ”
“โดยเฉพาะเด็กขาว ๆ อึ๋ม ๆ วัย16-20 นี่กำลังดีเลยใช่ไหม” ไอ้โทตอกกลับ พวกผมหัวเราะกันลั่น
“สัดโท รู้ทันอีก ฮ่าๆๆๆๆๆ”
นั่งกินอิ่มจุใจจนครบ 2 ชั่วโมง พวกผมถึงได้ฤกษ์ลุกออกจากร้าน โดยมีสายตาของพนังงานสาวมองตามอย่างตาละห้อย
แหม ก็รู้นะครับว่าตัวเองหล่อ แต่ไม่ต้องมองตามขนาดนี้ก็ได้ เดี๋ยวไว้กลับมากินใหม่ หุหุ
บูมกับจ๊อบขอตัวแยกย้ายกลับบ้าน แล้วบอกว่าเจอกันพรุ่งนี้ที่บ้านเด็กกำพร้าเลย ส่วนไอ้โทมันยังไม่กลับ มันตรงดิ่งไปยังร้านขายแผ่นหนัง
“อยากดูเรื่องอะไรก็หยิบมา” มันบอกว่างี้ ผมกับมันเลยแยกกันหาในร้าน
ตัวผมดูหนังได้ทุกประเภท จะผี จะแอคชั่น จะแฟนตาซี หรือการ์ตูนก็มาเหอะ ผมดูได้ไม่เกี่ยงทั้งนั้นแหละครับ ขอแค่ให้หนังมันสนุกก็พอ ไม่ได้ดูเพื่อเอาไปวิจารณ์ล้ำลึกอะไรขนาดนั้น
ในมือผมมีแผ่นหนังประมาณ 3-4 เรื่อง แค่นี้ก็คงพอแล้วมั้ง ถึงจะหยิบมาแบบไม่เกรงใจแต่ก็แอบเกรงใจมันเบา ๆ งงมั้ย งงเหรอ? งั้นงงต่อไป ผมเดินไปหามันที่อยู่แถวๆหมวดหนังจีนกำลังภายใน
ดูไม่ค่อยเข้าลุคมันเลยวะ คิดสภาพมันนั่งดูแล้วพูดตาม เว่ยเส้าเทียน วันนี้วันตายของเจ้า!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ยยยย ขำครับ หรือไม่ก็ ท่านอาจารย์ โปรดช่วยถ่ายทอดวิทยายุทธให้ข้าด้วยเถิด โอยยยยย ขำท้องแข็งแล้วครับ เดี๋ยววันไหนมันเปิดดูผมจะแอบอัดวิดิโอเอาไปให้พวกเพื่อนๆล้อกัน 5555555
“ขำไรมึง”
อะจึ๋ย คนที่ถูกผมนินทาในใจมันหันมาเห็นพอดี
“ป๊าววว” ปฏิเสธเสียงสูง “อะนี่ ที่กูอยากดู” มันรับแผ่นจากมือผมไป
“แค่นี้จะพอหรอ ดูวันสองวันก็หมดแล้ว”
นี่คือปิดเทอมมึงจะจะนั่งดูนั่งทั้งวันทั้งคืนเลยใช่มะ ? ปกติแล้วปิดเทอมของคนอื่น ๆ ผมไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรกันบ้าง แต่สำหรับผมที่ต้องปากกัดตีนถีบเลี้ยงตัวเอง ช่วงปิดเทอมเป็นอะไรที่มีค่ามาก เพราะมันทำให้ผมได้ทำงานอย่างเต็มเวลา อย่างปีที่แล้วนี่ช่วงกลางวันผมไปทำร้านพิซซ่า ตกกลางคืนก็มาทำร้านเฮียโกวเหมือนเดิม
“ปกติปิดเทอมมึงอะไรวะ” อดที่จะถามไม่ได้ อย่าบอกนะทิ้งเวลาเปล่า ๆ โดยการดูหนังเรื่อยเปื่อยแบบนี้น่ะ
“ช่วยงานพ่อที่บริษัท”
อ้อ ลืมไปว่าลูกคนมีตังค์
“ไม่ได้ไปเดินสั่งงาน ดูการประชุม นั่งโต๊ะวิวสวยๆแบบที่มึงคิดหรอกนะ” ไอ้โทบอกขณะหยิบเรื่องอื่นๆ ลงตระกร้า “พ่อกูเขาให้กูนั่งแปลซีรีส์ฝรั่ง หรือเอาง่ายๆ คือคนทำซับไตเติ้ลนั่นแหละ และที่พ่อต้องบินไปต่างประเทศบ่อยๆเพื่อขอซื้อลิขสิทธิ์ซีรีส์มาลงช่องของตัวเอง ยิ่งช่วงนี้เทคโนโลยีมันไว เมื่อ 2 ปีที่แล้วพ่อเลยทำแอพขึ้นมาเพื่อให้ดูได้ในโทรศัพท์ด้วย”
“ไอ้แอพ HHH อะนะ?”
“เออนั่นแหละ”
โห ขนาดผมที่ไม่ค่อยรู้จักแอพเอิพอะไรมาก ยังรู้จักเลย เห็นมันโปรโมทหน้าเฟสบุคบ่อย ๆ
“ตอนแรกมีแค่ซีรีส์ฝรั่ง แต่ตอนนี้กระแสซีรีส์เกาหลีก็มาแรง แต่พ่อมีทีมทำซับเกาหลีอยู่แล้ว กูเลยเสนอว่าแล้วหนังจีนกำลังภายในพ่อไม่เอามาลงบ้างละ...สุดท้ายพ่อเลยมอบหมายงานให้กูมานั่งดูหนังจีนพวกนี้ไง จะได้คัดเรื่องลงช่องถูก” มันบ่นอย่างไม่ชอบใจ
“แล้วพี่เอกล่ะ?”
“รายนั้นโดนมาก่อนกูแล้ว แต่เสือกเก่ง แอบไปสมัครงานโดยไม่ให้พ่อรู้...บอกทีเดียวตอนได้งานเลย”
เออ สมกับเป็นพี่เอกจริง ๆ
“แล้วมึงจะรับช่วงต่อมั้ย?”
“ตอนนี้ยังตอบไม่ได้ อะไรที่พ่อกับแม่กูสร้างมากูก็ไม่อยากให้มันหายไป แต่กูก็มีความฝันของกูเอง ไม่งั้นกูจะมาเรียนวิศวะปิโตรเคมีทำไม”
ได้ฟังมันพูดแบบนี้แล้วอดที่จะเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้ มันรู้แล้วว่าอยากทำอะไร อยากเป็นอะไร แถมมีหลายทางเลือก ในขณะที่ผมแค่จะเรียนให้จบ 4 ปียังไม่รู้ว่าจะรอดรึเปล่าเลย แค่สอบเข้ามหาลัยชื่อดังนี้ได้ก็ดีใจจะแย่แล้ว แต่ผมมีความเชื่ออยู่ลึก ๆ ว่ายังไงซะผมก็ต้องผ่านมันไปได้ ผมไม่ได้ทำเพื่อป้าที่อยู่ต่างจังหวัด คอยเลี้ยงดูผมตลอดมา แต่ผมยังทำเพื่อตัวเองด้วย เหลือเวลาอีก 2 ปีกว่า ๆ เท่านั้นที่ผมจะจบ เหตุการณ์เลวร้าย อุปสรรคต่าง ๆ ผมก็ได้พบเจอมันมาหมดแล้ว กับอีแค่เรื่องเรียนทำไมผมจะผ่านมันไปไม่ได้ จริงไหม ?
“อ่าว คะแนนอ.ดนัยออกแล้วว่ะ” คนข้าง ๆ ผมมันกดอ่านไลน์กรุปในภาค ไอ้กอล์ฟมันส่งรูปแผ่นกระดาษที่ประกาศรหัสนิสิตกับคะแนนรวมเต็ม100ไว้ข้างท้าย แม้จะยังไม่ได้ตัดเกรดเป็นทางการ แต่นี่ก็ถือว่าเป็นคะแนนรวมล่าสุดที่เอาไว้ใช้ออกเกรดแล้วล่ะครับ
ไหนๆ เอามาดูซิ
“ของมึงได้ 48”
ครับ ไอ้ที่ผมพูดไปข้างบนเมื่อกี้ถือว่าผมไม่ได้พูดก็แล้วกันนะ
....F……F…….F…….ปลาเต็มอ่างกูแล้วอีเหี้ย ป้าครับถ้าผมขอใช้สิทธิ์โควตาเรียน8ปีเต็มก็อย่าว่ากันเลยนะครับ T_T
ต่อด้านล่างค่ะ
-
ถ้าอย่างไอ้โทที่ได้เกรดสวย ๆ A B+ ถือว่าได้เกียรตินิยม งั้นของผม F D D+ ถือว่าเป็นเกรดนิยมก็แล้วกันนะครับ เพราะกว่าค่อนภาควิชา F กันหมดครับผม มีไอ้โทคนเดียวที่เสือกแหกคอกได้ A มา อุวะฮ่าๆๆๆๆ
“เชี่ย มึงทำไงให้ได้มากกว่ากูวะเตี้ย” ไอ้บูมมาถึงก็บ่นเลยครับ
“มึงได้เท่าไหร่”
“47”
“สงสัยลายมือกูสวยกว่า” หันไปถามไอ้ฟูบ้าง “มึงละจ๊อบ ได้เท่าไหร่”
“47.5”
“กูชนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” สะใจโว๊ยยยยยยยย
“ชนะเชี่ยไร F เหมือนกันหมดแหละสัด เทอมหน้าต้องเรียนใหม่ ควายยยย” ขอกูยินดีกับชัยชนะเล็ก ๆ ไม่ได้หรอวะจ๊อบ ทำไมต้องย้ำด้วย
ขณะนี้ในยามสายพวกเรา 4 หน่อ พร้อมกับแม่เกศและพี่เอก ได้มาทำบุญกันที่บ้านเด็กกำพร้าครับ โดยแม่เกศได้โทนนัดบอกกับเจ้าหน้าที่แล้วว่าจะมาเลี้ยงอาหารกลางวัน พวกเราช่วยกันขนข้าวของมอบให้กับเจ้าหน้าที่ ผมเห็นว่ามีเด็กบางคนแอบมาดูพวกเราด้วย คงอยากรู้ว่าวันนี้พวกเขาจะได้กินอะไรกันเป็นพิเศษ เพราะปกติแล้วคนที่มาทำบุญเลี้ยงอาหารกลางวันจะมีแต่รูปแบบเดิม ๆ คือทำกับข้าวง่าย ๆ มาให้ ขนมห่อซองเล็ก ๆ แจกจ่าย คอยป้อนอาหารและถ่ายรูปบ้าง แต่แม่เกศบอกว่านั้นคือการกระทำที่พวกเด็ก ๆ เห็นจนชินแล้ว ขนมห่อพวกนั้นเด็ก ๆ ก็ได้กินจนเบื่อ วันนี้แม่เกศเลยให้ลุงอเนกยกเตาไฟฟ้าที่เป็นแบบเทฟลอนสี่เหลี่ยมผืนผ้ามาด้วย แล้วให้ป้าจิตเตรียมแป้งสำหรับทำแพนเค้กกับขนมโตเกียว พร้อมวัตถุดิบอื่น ๆ มาด้วยเช่น ไส้กรอก หมูสับ แม็กกี้ เนย ไส้ครีม ไส้ใบเตย ชอคโกแลต เยลลี่และอื่น ๆ อีกมากมาย
ตอนที่พวกเราตั้งเตรียมของหลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ ผมเห็นเด็ก ๆ ตื่นเต้นและดีใจ นี่คงเป็นครั้งแรกของพวกเขาที่ได้กินขนมแบบนี้ ไอ้ฟูที่ตัวโตกว่าเพื่อนโดนเด็ก ๆ ลากไปเล่นด้วย ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นช่วงวัยประถม ดูสนุกสนานหัวเราะเฮฮา แม่เกศกัลพี่เอกไปคุยกับเจ้าหน้าที่ ส่วนไอ้โทหายหัวไปไหนไม่รู้ ทิ้งไว้เหลือแต่ผมกับไอ้บูมที่ต้องเตรียมของตรงนี้ให้เสร็จ
“ไอ้นี่กินได้ไหมคะ?” เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ใส่เสื้อสีเหลืองลายการ์ตูนเจ้าหญิงเอลซ่ากับกระโปรงสีขาวเดินเข้ามาถามพร้อมกับชี้ไปที่กระปุกเยลลี่สีแดงเม็ดเล็กๆ แบบที่ชอบใส่ในเครื่องดื่มหรือน้ำแข็งไสนั่นแหละครับ
“กินได้ครับ มันคือเยลลี่” ผมตอบไป
“วันนี้พวกพี่ไม่ได้มีแค่เยลลี่น้า มีชอคโกแลตด้วย” ไอ้บูมชูขวดชอคโกแลตในมือ
“ชอคโกแลตๆๆๆ ผมเคยได้ยินว่ามันอร่อยมาก” เด็กผู้ชายอีกคนน่าจะราว ๆ 5 ขวบพูดขึ้นมาบ้าง
ผมกับไอ้บูมชวนน้องคุยไปเรื่อย โดนที่พยายามไม่พูดถึงครอบครัวหรืออะไรก็ตามที่กระทบจิตใจของพวกเค้า เด็กบางคนอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด บางคนก็เพิ่งมาอยู่ได้ไม่กี่ปี
“เด็กๆอยากกินของหวานรึยังคร้าบบบ” เสียงไอ้ฟูตะโกนถามมาแต่ไกล
“อยากแล้วค่า/ครับ” เสียงใสๆของพวกเด็กๆก็ดังไม่แพ้กัน
“งั้นต่อคิวเข้าแถวรถไฟตามพี่มาเล้ย”
เห็นแล้วตลกครับ คือไอ้จ๊อบมันตัวสูงมากกกกก แต่เด็กๆตัวนิดเดียว แล้วจะให้เกาะไหล่ถึงได้ยังไง มันเลยให้น้องเกาะที่เอวมันแทน ฮ่าๆๆๆๆ
“งั้นเดี๋ยวกูทำแพนเค้กเผื่อไว้ให้เด็กๆก่อนเลย มึงไปตามแม่เกศกับไอ้โทไป” บูมมันบอก ผมเลยเดินไปที่สำนักงานเพื่อตามแม่เกศกับพี่เอก ส่วนไอ้โทนี่มันหายหัวไปไหนวะ
มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งผ่านมาพอดี ผมเลยถาม
“หนูเห็นพี่ชายตัวสูง ๆ ผิวขาว ๆใส่เสื้อสีเทากับกางเกงขาสั้นมั้ยครับ?”
“พี่โทรึเปล่าคะ?”
“ใช่ๆ”
“อ๋อออออออ พี่โทสุดหล่อ เค้าอยู่ในห้องนั้นน่ะค่ะ” แอบหมั่นไส้กับคำที่เด็กเรียก แต่ตอนนี้เอาไว้ก่อน น้องเค้าชี้ไปทางห้อง ๆ หนึ่ง
“ขอบคุณมากครับผม ตอนนี้ของหวานเตรียมเสร็จแล้วนะ รีบๆไปเร็วก่อนเพื่อจะแย่งหมด”
“ค่า” ผมปล่อยให้น้องเค้าเดินไปยังโรงอาหาร ส่วนผมเดินต่อไปที่ห้องที่น้องเค้าชี้
ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ผมยิ่งได้ยินเสียงของไอ้โทที่กำลัง...เล่านิทาน ให้เด็กๆฟัง ผมแอบมองลอดบานเกล็ด มันนั่งอยู่ข้างหน้า มีเด็กๆหลายคนนั่งฟังมันตาแป๋ว
ผมมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ใครจะไปคิดว่าคนอย่างมันจะสนใจเด็กๆด้วย ตอนที่เดินมาตามผมนี่กะไปหามันที่รถก่อนเลย เพราะคิดว่ามันคงเบื่อเด็กจนต้องไปหลบที่รถ แต่ที่เห็นตรงหน้านี้กลับผิดคาด มันกำลังเล่านิทานให้เด็กๆฟังพร้อมทำเสียงเลียนแบบตัวละครนั้นๆ แถมยังใส่ตุ๊กตามือด้วย ข้างนึงเป็นสิงโต อีกข้างเป็นกระต่าย
“อย่าหนีนะเจ้ากระต่ายน้อย มาเป็นอาหารให้ข้าซะเดี๋ยวนี้ อุวะฮะฮ่าๆๆๆ” ไอ้โทเอามือข้างที่เป็นสิงโตไล่งับมืออีกข้างที่เป็นกระต่าย แล้วเผลอลามมาไล่งับเด็กๆที่กำลังหัวเราะคิกคักแต่ก็หลบหนีเจ้าสิงโตในมือไอ้โทไปด้วยจนเกิดการวิ่งไล่จับชุลมุนเสียงดัง
ก๊อกๆๆ
อันที่จริงผมก็ไม่อยากขัดจังหวะหรอก แต่เดี๋ยวเด็กๆจะอดกินแพนเค้กกับขนมโตเกียวซะก่อน ไอ้โทมันดูเหวอๆเมื่อเห็นหน้าผม รีบเอาสิงโตกับกระต่ายในมือซ่อนไว้ข้างหลัง
“ไปกินแพนเค้กกับขนมโตเกียวกันครับเด็กๆ”
“เย้ๆๆๆ แพนเค้กๆๆๆ โตเกียวๆๆๆๆ”
เด็กๆรู้หน้าที่ เข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบแล้วเดินตรงไปยังโรงอาหาร ไอ้โทที่กำลังเก็บตุ๊กตามือเห็นผมมองอยู่มันเลยถาม
“มีไร?”
“เปล่า มึงเล่านิทานสนุกดี”
“อยากฟังบ้างมั้ยละ?” มันเดินมาหาผม “เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังก่อนนอนทุกคืนเลยก็ได้”
“สัด กูไม่ใช่เด็ก 3 ขวบ”
“หรอ แต่ตัวมึงโตเท่าเด็ก 3 ขวบเลยนะ” ไอ้โทพูดขำๆ แล้วเดินจากไปอย่างเป็นต่อ
สาดดดด กูไม่ได้เตี้ย แค่ยังโตไม่เต็มวัยโว๊ยยยยยยย
ผมเดินกลับมาที่เดิม เห็นว่าไอ้บูมกับจ๊อบกำลังโชว์ฝีมือทำแพนเค้กรูปต่าง ๆ อยู่
“ไอ้บูมนั่นตัวไรวะ?”
“คิตตี้ไง”
“คิตตี้ก๊อปเกรด D อะสิ”
ผมชะโงกหน้าเข้าไปดู...เออ แพนเค้กรูปคิตตี้เสินเจิ้นจริงๆด้วย บูมมึงควรพัฒนาสกิลการวาดรูปให้ดีกว่านี้นะ ไหนมาลองดูของไอ้ฟูบ้าง น้องผู้ชายสั่งรูปรถยนต์กำลังยืนรออย่างใจจดใจจ่อ แต่พอไอ้จ๊อบพลิกรูปกลับขึ้นมาเท่านั้นแหละ แววตาตื่นเต้นกลับห่อเหี่ยวลงไปทันที
“มึง น้องเขาสั่งรถยนต์ปกตินะเว้ย ไม่ได้สั่งรถยนต์ที่สภาพเหมือนโดนสิบล้อเหยียบ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“กินได้เหมือนกันแหละน่า เข้าปากไปมันก็ไม่เหลือแล้ว” ยังจะแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
ไม่ไหวเลยพวกนี้ ผมหันไปทำโตเกียวช่วยแม่เกศดีกว่า น่าจะทำง่ายกว่ากันเยอะ
แรกๆผมก็เทแป้งไม่เป็นวงรีหรอกครับ หลังๆนี่เริ่มเชี่ยว หน้าตาออกมาสวยงาม เด็กๆวนมาสั่งใหม่ไม่หยุดหย่อน
“มึงควรไปเปิดร้านโตเกียวหน้าม.” ไอ้ฟูบอก
“เออกูก็คิดอยู่ 5555555”
“เปิดคู่กับไอ้โท แม่งวาดซะสวยเชียว” ตามด้วยไอ้บูม
ซึ่งก็จริงอย่างที่มันบอก เด็กๆสั่งรูปอะไรมาพี่โทสุดหล่อจัดให้ได้หมด
พวกเราทำแพนเค้กกับโตเกียวกันจนแป้งหมด พอดีกับที่น้องๆเริ่มอิ่มและได้เวลาไปพักผ่อนตามอัธยาศัย แม่เกศเลยบอกให้พวกเราเก็บของและเตรียมกลับกัน
“อะไรหว่า แป้งหมดแล้วหรอ กูยังไม่ได้กินฝีมือตัวเองเลย” ผมบ่น แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร ของพวกนี้หาซื้อกินที่ไหนก็ได้ง่ายๆอยู่แล้ว ทำให้เด็กๆพวกนี้ที่นานๆทีจะได้กินดีกว่า
“พี่นะโมๆๆๆ” ขณะที่ผมกำลังทำความสะอาดเช็ดโต๊ะก็มีน้องผู้หญิงวิ่งมาหา ในมือถือจานแพนเค้กมาด้วย “พี่โทเขาฝากมาให้ค่ะ” เด็กหญิงยิ้มตาหยี
ผมหันไปมองคนฝากมันกำลังก้มเก็บของ ในจานไม่ใช่แพนเค้กรูปอะไรเลยครับ เป็นแค่วงกลมขนาดพอดีคำแบบที่ชอบขายกันชิ้นละ2-3บาท แต่ขณะที่ผมกำลังหยิบขึ้นมากินนั้น สังเกตเห็นอักษรภาษาอังกฤษตัวเล็กๆ และถ้าหากเรียงดีๆมันจะอ่านได้ว่า
‘forgive me’
จำได้ไหมครับที่มันบอกว่าจะออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะในหมู่บ้านทุกเช้า..วันนี้มันเริ่มแล้วครับ แม่งปลุกกูตั้งแต่ตี5ครึ่ง ฟวย! คนกำลังหลับฝันดี
ผมงัวเงียไปล้างหน้าล้างตาตามที่ไอ้โทบอก ยืนหลับตาแปรงฟันจนมันโผล่หน้าเข้ามาเรียก คิดว่าผมหลับคาห้องน้ำไปแล้ว
“เออๆ อ้วนอากแอ๊บ” (เออๆ บ้วนปากแป๊บ)
ลู่วิ่งที่บ้านมีก็ไม่วิ่ง ห้องฟิตเนสก็มี เสือกไม่ใช้ กูละเพลีย
แม่งอ้างว่าอยากออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์
เอาถังออกซิเจนเลยมั้ยละห่า
พาลครับพาล ตื่นเช้าแล้วพาลลลลล
ยิ่งเห็นหน้าตาสดใสของไอ้โทแล้วยิ่งหงุดหงิด ตัดภาพกลับมาที่ผม ยังกะศพเดินได้ เพราะเมื่อวานหลังจากไปทำบุญเสร็จ ก็ไปส่งพี่เอกกลับเยอรมัน พร้อมกับแม่เกศที่ไปดูสาขาร้านเครื่องประดับที่เปิดใหม่ในภูเก็ต กว่าจะได้นอนก็ตีสอง
ได้ข่าวว่ามึงนอนพร้อมกูนะ ไม่ง่วงบ้างเลยหรอวะ
บ่นไปงั้นแหละครับ พอได้ล้างหน้าอาการสะลึมสะลือก็เริ่มหายไป ไอ้โทวิ่งเหยาะๆนำไปแล้ว ใส่นาฬิกาตรวจจับอะไรของแม่งไม่รู้ รองเท้าวิ่งอย่างดี เสื้อเชิ้ตและกางเกงพร้อมวิ่งสุดๆ ในขณะที่ผมออกมาทั้งชุดนอนเลยครับ แหม ใส่วิ่งได้เหมือนกันแหละ
ผมวิ่งตามหลังมันช้า ๆ เพื่อวอร์มร่างกาย ประมาณ15นาทีได้ไอ้โทก็เริ่มวิ่งเร็วขึ้น
เชี่ย รอกูด้วย ! อย่าลืมว่ากูขาสั้น ช่วงก้าววิ่งไม่ได้ยาวเท่ามึงนะเห้ย
อากาศตอนเช้าดีจริงๆ ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด พอวิ่งผ่านผู้รักษาความปลอดภัยของโครงการหมู่บ้านเขาก็ตะเบ๊ะให้ผมกับไอ้โท ยิ้มทักทายอย่างแจ่มใส
ผมนี่ต้องกัดฟันยิ้มกลับไป เริ่มหมดแรง
เหนื่อยเชี่ย ๆ คือผมไม่เคยวิ่งหรือออกกำลังกายมาก่อน ไอ้โททิ้งระยะห่างผมไปแล้ว ส่วนผมนี่ขอพักก่อนครับ ไม่ไหวแล้วจริง ๆ งอตัวจับเข่าหอบแฮ่กๆ
ในขณะที่กำลังเงยหน้าจะตะโกนบอกมันว่ากูขอพักก่อน กลับได้ยินเสียงมันร้องโอ๊ยขึ้นแทน
“โอ๊ย!” ไอ้โทที่กำลังวิ่งอยู่ดีๆ ดันล้มลงนอนกับพื้น เอามือกุมบริเวณอก สีหน้าเจ็บปวด
ณ วินาทีนั้นต่อให้หมดแรงหรือเหนื่อยสุดใจแค่ไหนผมก็วิ่งไปหามันทันที
นี่ผมลืมไปได้ยังไงว่ามันเพิ่งโดนยิงมา แถมแผลก็ยังไม่หายดีขนาดที่จะมาวิ่งหนักๆแบบนี้ได้ ให้ตายเหอะ
“ไหวไหม ค่อยๆหายใจนะ” ผมประคองมันขึ้นมา “สูดหายใจเข้าลึกๆช้าๆ”
คนบนตักทำตามที่ผมบอก
“ดีขึ้นยัง?”
ใบหน้าที่มีแต่เหงื่อพยักหน้าน้อยๆ
“ยังเจ็บอยู่ปะวะ ไปหาหมอเหอะ”
ผมใจไม่ดีเลยบอกตรงๆ กลัวมันเป็นอะไรขึ้นมา ไม่น่าให้มันออกมาวิ่งเลย
“มะ ไม่...ไม่ไป ดีขึ้นแล้ว” ไอ้โทค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมา มืออีกข้างยังจับหน้าอกอยู่ “แค่เมื่อกี้หายใจไม่ออก”
“แน่นะ?”
“อือ”
“งั้นค่อยๆลุก มากูช่วย” ผมหิ้วปีกมัน ตัวแม่งหนักชิบหาย แต่บ่นไม่ได้ครับ มันป่วยอยู่
เราสองคนเดินกลับบ้าน ระหว่างทางมันเงียบมาตลอด แต่จู่ๆพอเข้าบ้านไอ้โทกลับพูดขึ้นว่า
“แพนเค้ก...เมื่อวาน”
“...”
“กูเห็นมึงกินหมด”
“เออ”
“แสดงว่ามึงยกโทษให้กูแล้ว” ใบหน้าได้รูปหันมา
“กูก็แค่เสียดายของ” แต่ผมหันไปอีกทาง
“งั้นมึงให้น้องๆเขากินก็ได้นี่”
ใช่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงทิ้งถังขยะหรือไม่ก็เอาให้เด็กๆกินแทน ในตอนนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงได้หยิบเข้าปากอย่างง่ายดาย
หรืออาจเป็นเพราะ...
…
“ตอนนั้นกูหิวหรอก”
“หึหึ”
เกลียดเสียงหัวเราะในลำคอของมันจริง ๆ
Next Chapter >>- 26 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.msg3581651#msg3581651)
เวลาไม่มีเยย
:hao5:
-
โธ่ คุณแพร
มามะ กอดๆปลอบขวัญ โดนงานหลวงรุมเร้าสินะคะ :กอด1:
อิโทรีบๆไปบอกปกป้องนะคะ ถอดใจตอนนี้ดีกว่าถลำลึกไปไหนต่อไหนนะ ><
ปอลิง รู้สึกโทมาดคุณชายหลุดในตอนนี้นี่ล่ะ ดูจับต้องได้ ><
-
ใจอ่อนเถอะ ยอมโทเถอะ
โทน่ารักแล้วนะโม สงสาร :katai5:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
#ทีมปกป้อง
เราให้อภัยได้ แต่คงรักคนที่เคยทำระยำกับเราแม้เราจะร้องไห้กราบขอร้องไม่ลง การข่มขืนไม่ใช่การฟินอ่ะ มันคือฝันร้ายที่คนโดนลืมไม่ลงชั่วชีวิต ไม่ว่าจะทำด้วยเหตุผลใดก็ตาม และไม่ว่าจะทำอะไรเพื่อไถ่โทษก็ตาม
#ให้อภัยไม่ได้แปลว่ารัก
มันแปลว่ากุไม่คิดแค้นเมิงแล้ว เลิกแล้วต่อกัน โอเคนะคะ
//ยังคงยืนยันหนักแน่นในการแอนตี้อิโทผู้ข่มขืนเพราะรักเช่นเดิมตั้งแต่ต้นเรื่องจนถึงตอนนี้ ตอนโมขอร้องโทยังไม่สงสารเห็นใจ (ทั้งๆที่โมไม่ได้ทำอะไรให้โท) แล้วทำไมโมต้องยอมเห็นใจโทซึ่งเคยระยำใส่โมด้วยอ่ะ ยิ่งบอกว่าทำเพราะรัก กุยิ่งรังเกียจค่ะ เมิงทำเพราะแค้นยังดูดีกว่านี้ ขนาดรักยังระยำใส่ได้ขนาดนี้ วันไหนหมดรักจะระยำขนาดไหนคะ
อย่าบอกว่าจริงๆแล้วโดยเนื้อแท้เป็นคนดีค่ะ คนดีไม่มีจังหวะระยำค่ะ อาจมีไม่ดีบ้าง นิสัยเสียนิด แต่ไม่ระยำค่ะ คนสันดานดีไม่ข่มขืนค่ะ คิดดู โมไม่ได้เมา ไม่ได้โดนยา ร้องไห้อ้อนวอนขอให้หยุด แต่มันยังทำ คือไม่มีข้อแก้ตัวใดๆกะความระยำตรงจุดนี้เลย คือถ้าแบบ มีความแค้นต่อกัน ตอนหลังเปลี่ยนมารัก ยังพอรับได้ หรืออย่างน้อยคือเป็นแฟนกันแล้วเข้าใจผิดว่าโดนหักหลัง ไรงี้ แต่นี่ไม่มีความแค้น ไม่มีเหตุผลอะไรมาซัพพอร์ตเลย มันแสดงสันดานอ่ะ
ลองมโนว่าอ่านข่าวนะ แบบ "สาวดาวมหาลัยโดนเพื่อนหนุ่มแอบรักข้างเดียวงัดห้องเข้าข่มขืนอาการสาหัส เพราะโมโหเนื่องจากเข้าใจผิดว่ามีเสี่ยเลี้ยง" คิดว่าน้องดาวมหาลัยจะรักอิเพื่อนหนุ่มนี่ได้มั้ยคะ นี่แหล่ะคือความรู้สึกเรา
//เน้นๆอีกครั้ง ว่านี่เป็นเหตุผลของการแอนตี้อิโท และเชียร์ปกป้อง แต่มิได้เป็นการต่อว่าคนเขียนนะคะ ^^
-
มาต่อไวๆนะ :katai2-1: :katai2-1:
-
ใจอ่อนแล้วเหรอนะโม?
-
:mew1:
-
:katai2-1:
-
สู้ ๆ น้าาา
-
อิคุณโทสู้ๆ
-
นะโมใจอ่อนแล้ววว,,,
-
พยายามต่อไปทั้งโทและปกป้อง ที่สุดโมก็ต้องเลือกเองอยู่ดีเนอะ
สำหรับโท ได้อยู่ใกล้แบบนี้ก็คงสุขสุดๆ
เพื่อนๆ ฮามาก ชื่อแก๊งค์กับมุกห้ายาทสิบบาท
ขอบคุณค่ะ
-
รออยู่นะครับ. :ling1: :3123:
-
โทต้องป่วยแน่ๆ
-
รออยู่คะ :3123:
-
แวะมาให้กำลับใจโท ปกป้อง นะโม
และคนแต่งค่าาา
:L2:
-
^^
-
คืออยากถามคนแต่งอะคะ ว่าทำไม โมถึงได้ยอมให้โทเข้ามาวุ่นวาย การโดนข่มขืนมันคือเรื่องน่ายินดีเหรอ โดนข่มขืนนะนะ โมลืมตอนที่โดนกระทำแล้วเหรอ ตอนร้องไห้ไหว้ขอร้องโทว่าอย่าทำเจ็บปวดแถบเป็นแถบตาย จำไม่ได้แล้วเหรอคืออะไรอะ ทำไมให้อภัยง่ายจังทำไมนิยายวายต้องมีนายเอกนิสัยแบบนี้อะ ถ้าจะง่ายขนาดนี้ ก้ออย่าโกรธเลย นี่คืออะไร อ่านแล้วหงุดหงิดนะคือพระเอกทำชั่วทำเลวแค่ไหนก็ได้เหนร เพราะสุดท้ายนายเอกก้อให้อภัยอยู่ดีแบบนี้เหรอ มันเกินไปไหมอะ ตอนแรกว่าจะไม่อะไรเลยนะถ้าพระเอกได้รัยผลของการกระทำเลวกระทำชั่วให้ได้สำนึกบ้าง แต่นี่ โทแถบไม่ได้รับผลอะไรเลยดีจัง จะโทษโทคนเดี่ยวก้อไม่ได้ เพราะโมด้วย โมจง่ายเอกหรือว่าชอบโดนข่มขืนไปแล้วก็ไม่รู้ มันไม่มีอะไรฝังใจโมเลยเหรอ ความเลวร้ายถูกกระทำย่ำยี โมโลกสวยมากดก คืออะไร ไม่เข้าใจ
-
ขอบคุณ :)
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
จำได้ว่าเคยเปิดอ่านเรื่องนี้ แต่พอถึงตอนที่โมโดนโทข่มขืนก็อ่านต่อไม่ได้แล้ว
สรุปคืออ่านไม่จบ แต่ตอนนี้คิดถึงเรื่องนี้เลยกลับมาอ่าน คิดเอาไว้ว่าโมน่าจะตัดสัมพันธ์กับโท
พออ่านมาจนตอนล่าสุด บอกเลยว่าโมคะ กระทืบโทมันเลยค่ะ เอาให้ช้ำในตายไปเลย
คือเรื่องนี้สนุกนะ แต่ไม่ชอบที่ทำไมโทต้องข่มขืนโมอ่ะ คนเค้ามีพ่อมีแม่นะ ทำแบบนี้ได้ไง
ข่มขืนไม่ใช่เรื่องที่มีความสุขนะ รักแล้วไง รักแล้วต้องข่มขืนประกาศความรักที่มีต่อคนที่รักงั้นหรอ
ตอนนี้เราเชียร์ปกป้องนะ ขอให้คนเขียนเขี่ยโทมันออกจากพระเอกเถอะค่ะ พลีสสสส
-
:ling1: :ling3: คนเขียนไปไหน
ถ้าว่างมาต่อนะค่ะ
รออ่านค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao5: เรามารอเป็นกำลังใจให้ชายโทด้วยอีกคน
-
o13
-
อยากอ่านต่อคะ :3123:
-
:katai5: คลานมารอ
มาต่อให้ด้วยนะค่ะ :mew1:
-
คิดถึงเรื่องนี้ :katai5:
-
แง้ รอๆๆๆๆๆ :katai2-1:
-
หายไปเลย จะจบมั้ยเนี่ย :ling1:
-
สนุกค่ะ ติดตาม
เปิดตัวพระเอกมาเ-ี้ยมาก
คือถ้าเพื่อนจะขายเเล้วมึงเสือกไรอ่ะ?
คนขายตัวยังดีกว่าส่ำส่อนเปย์คู่นอนอย่างเเกป่ะวะ
เ-ี้ยเเล้วยังเสือกโง่ให้คนเลวจูกจมูก ไอ้ฟายเอ้ย
ถึงมันจะรักบอกว่ารัก
เเต่รับไม่ได้จริงๆ ที่มันข่มขืนเเล้วยังชดต่อยทำร้ายร่างกาย
คือ สารภาพว่ารักสำรับไอ้นี่ คงยากกว่าข่มขืนทำร้ายร่างกายเเละจิตใจสินะ
หมั่นใส้นางมากค่ะ
-
มาต่อเถอะนะ :z3: :z3: :z3:
-
รออยู่นะคะ รีบมาต่อน๊า :z13:
-
- 26 -
ตกบ่ายขณะที่ผมกำลังแชทไลน์กับเด็กเจ้าปัญหาส่วนตาก็ดูหนังไปด้วย จู่ๆก็มีข่าวดีสำหรับคนที่กำลังจะติด F วิชาภาคที่อ.ดนัยสอนอย่างผม เพราะเพื่อนๆในภาควิชาที่ร้อยละ 90 ล้วนได้ปลามารับประทานนั้นกำลังเห่อคุยในกรุ๊ปของภาค แจ้งเตือนนี่เด้งรัวๆ ไอ้กอล์ฟตัวแทนรุ่นได้บอกว่าอ.จะให้โอกาสแก้ตัวอีกหนึ่งครั้งสำหรับคนที่ได้ 45 คะแนนขึ้นไป โดยการมาสอบใหม่ใช้โจทย์ที่คล้ายของเดิม และเกรดที่ออกมาก็จะสูงสุดแค่ D เท่านั้น
อยากจะกราบแทบเท้าอาจารย์จริง ๆ ขอบคุณที่ให้โอกาสพวกผมอีกครั้ง เพื่อนๆหลายคนที่กลับต่างจังหวัดไปแล้วลงทุนเสียค่ารถทัวร์ ค่าเครื่องบินเพื่อกลับมาสอบใหม่ โดยอาจารย์นัดหมายในอีก 4 วันข้างหน้านี้ เพราะเดี๋ยวไม่ทันตัดเกรดส่งสำนักทะเบียน
“ตามมานี่” ไอ้โทลุกขึ้นไปเปิดไฟ หนังในจอที่กำลังมันส์ๆเป็นอันต้องปิดไป ย้ายก้นจากห้องดูหนังขนาดย่อมมายังห้องหนังสือ
ผมไม่รู้ว่ามันจะทำอะไร เพราะร่างสูงของมันกำลังเลือกหนังสือบนชั้นอย่างเคร่งเครียด ทำเอาผมไม่กล้าถาม เมื่อหยิบหนังสือมาได้ 3-4 เล่ม ไอ้โทก็เอามาวางตรงหน้าผม นั่งลงข้าง ๆ แล้วบอกว่า
“อ่านสิ”
ผมหันไปมองมันอย่างลังเล ซึ่งมันก็ทำท่าบุ้ยใบ้บอกให้ผมหยิบเล่มบนสุดมา หนาจนปาหัวหมาแตกได้เลยนะเนี่ย ผมเปิดหนังสืออย่างกล้า ๆ กลัว ๆ หันไปมองมันอย่างไม่มั่นใจ
“เพราะเล่มนี้กูถึงสอบผ่าน อ.ดนัยก็เอาโจทย์มาจากหนังสือพวกนี้แหละ”
กวาดสายตาแบบผ่าน ๆ มือก็เปิดที่ละหน้า ๆ อย่างไร้จุดหมาย หันไปมองมันอีกทีเพื่อความมั่นใจว่าจะให้กูอ่านหมดนี่จริงหรอ?
“นะโม ถ้ามึงไม่อ่านมึงก็อย่าหวังจะสอบผ่าน เพราะกูช่วยติวให้มึงได้แค่นี้”
“คือ...”
“อะไร?”
“กูแปลไม่ออก...”
ไอ้โทถึงกับสตั้น แล้วถอนหายใจยาว ๆ
“ชวนเพื่อนๆมาติวด้วยกันสิ” ผมเสนอไอเดียเหมือนทุกๆครั้งก่อนจะมีการสอบ พวกเพื่อนๆมักจะชอบถามไอ้โทในสิ่งที่ไม่เข้าใจ จนถ้าจะบอกว่ามันคืออาจารย์อีกคนก็คงไม่ผิด
“เออค่อยชวน”
อ่าว แล้วทำไมไม่ชวนเลยวะ เริ่มติวพร้อมกันจะได้ไม่ต้องมานั่งอธิบายใหม่หลายๆรอบ
ไอ้โทไม่ได้ตอบอะไร มันลุกออกไปนอกห้องประมาณ 15 นาทีก็กลับมาพร้อมชีทสรุปด้วยลายมืออันสวยงามของมัน พี่บัวเดินตามเข้ามา ยกขนมกับน้ำวางบนโต๊ะใกล้ ๆ แล้วปล่อยให้ผมอยู่ตามลำพังกับไอ้โทเหมือนเดิม
เสียงทุ้มนุ่มอธิบายอย่างช้า ๆ ทำความเข้าใจไปทีละส่วน และเริ่มทำโจทย์ไล่จากง่ายไปหายาก ยอมรับเลยว่าพอได้ฟังเนื้อหาจากมันแล้วเข้าใจกว่าที่อาจารย์ดนัยอธิบายเยอะ คงเพราะใช้ศัพท์ธรรมดาๆ ไม่ได้เป็นทางการหรือศัพท์เทคนิคอย่างที่อาจารย์ชอบใช้ ประมาณว่าเรื่องนี้กูกำลังงงเสือกเจอคำศัพท์ใหม่ก็ต้องเปิดหาอีก กลายเป็นว่าไม่ได้ไม่เข้าใจสักเรื่อง
“อ่ะ นี่ คำตอบสุดท้าย กูมั่นใจว่าถูกแน่” ผมยื่นสมุดกางหน้ากระดาษที่เต็มไปด้วยดินสอลายมือผม ร่ายแสดงวิธีทำตามขั้นตอนอย่างที่ไอ้โทสอนเป๊ะๆ ติวเตอร์จำเป็นรับไป กวาดสายตาดูอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยื่นกลับมาให้
“ผิด”
“ห๊ะ?”
“ผิด”
ผิดตรงไหนวะ กูก็ทำตามขั้นตอนตีโจทย์ทีละส่วน ๆ แล้วนะ
นิ้วผมไล่ทีละบรรทัดเพื่อหาจุดผิด โดยมีติวเตอร์หน้าหล่อนั่งจ้องอย่างอึดอัด ไอ้ตอนมันอธิบายผมก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก เพราะมันพูดไปด้วย มือก็แสดงโจทย์ให้ผมดู ไม่ได้มานั่งโฟกัสเพ่งเล็งแบบนี้
โอ๊ย กูวนหา 3 รอบแล้วนะ ตรงไหนวะที่ผิด
“มึงคิดผิดเองป่าว แล้วมาบอกว่ากูตอบผิด”
“แล้วถ้ากูหาเจอล่ะ?” มันยักคิ้วกวน
“กูยอ-....”
เกือบละ ดีนะผมยั้งคำพูดไว้ทัน ไอ้ห่านี่ไว้ใจไม่ได้ แถมมันเรียนเก่งกว่าอีก ผมอาจจะพลาดเองจริงๆ
“อะงั้นผิดตรงไหน”
“รูปร่างโมเลกุลโควาเลนต์ของคาร์บอนกับคาร์บอนที่จัดเรียงตัวแบบพีระมิด มันคือเพชร ไม่ใช่แกรไฟต์”
ผมรีบยิ้มแห้งๆไปให้มัน ดึงสมุดมาลบคำตอบอย่างเจี๋ยมเจี้ยม ถ้าเอาไปถามไอจ๊อบหรือบูมมันก็ตอบไมได้เหมือนผมนั่นแหละน่า เรียนตั้งแต่ม.6ละ ความรู้คืนครูไปหมดแล้ว
“โด่วว ผิดแค่นี้เอง”
“ก็แค่ได้ 0 เอง”
เดี๋ยวนี้มียอกย้อน
ไอ้โทมันกล้าเล่น..เอ่อเอาจริง ๆ คือกวนตีนใส่ผมมากขึ้น มากกว่าตอนที่เกิดเรื่องเลวร้ายทั้งหลายนั่นอีก ซึ่งบอกตามตรงผมรู้สึกสนิทใจมากกว่าด้วยซ้ำ คงเป็นเพราะมันไม่ได้ปิดบังอะไรอีกต่อไป ผมรู้ว่ามันอยากจะเข้าหามากว่านี้ แต่ยังกลัวว่าผมจะออกห่าง มันเลยเว้นระยะไว้ให้ ยอมทำตามข้อตกลงที่ผมสร้างขึ้นมา
สำหรับผม...คำขอโทษที่ดีที่สุด ไม่ใช่คำพูด แต่คือการกระทำของตัวมันเอง
ตั้งแต่ไอ้โทรู้ความจริงมันก็ไม่ได้แตะต้องผมอีกเลย ถึงแม้ว่าก่อนหน้านั้นมันจะทำระยำหมาไว้สักแค่ไหน มันคงเพิ่งสำนึกได้ เลยหันมาทำดีด้วย ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรก็ตาม มันได้พิสูจน์ตัวเองในระดับหนึ่งแล้ว ไม่อย่างนั้นผมคงไม่มาดูแลมันง่าย ๆ แบบนี้หรอก เห้อ
“พักก่อนได้ไหม กูปวดหัว”
“อืม” มันเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ “พรุ่งนี้ค่อยไปติวที่หอสมุดแล้วกัน เดี๋ยวกูบอกเพื่อนๆในภาคเอง”
ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์มาเช็กไลน์สักหน่อย ปกป้องถ่ายรูปตัวเองตอนเล่นบาสมาให้ดู ส่วนผมถ่ายรูปกองหนังสือส่งกลับไป พร้อมกับบอกเรื่องสอบซ่อมด้วย
อยากไปให้กำลังใจ
ต่อหน้าคงไม่มีหรอกคำพูดหวาน ๆ แบบนี้น่ะ
อันที่จริงพรุ่งนี้ปกป้องชวนผมไปถ่ายรูปเล่น แต่บังเอิญว่ามีเรื่องสอบแก้ตัวกะทันหัน ผมเลยบอกปัด ขอเป็นหลังสอบเสร็จแทน
ผมสลับมาที่แชทกรุ๊ป 4 หล่อ กระดอใหญ่ กูล่ะเกลียดชื่อกรุ๊ปจริง ๆ ส่วนใหญ่พวกเราไม่ได้คุยอะไรกันมากหรอกครับ มีแต่ไอ้จ๊อบกับบูมนี่แหละที่แกล้งกวนตีนกันไปมา ผมแจมๆไปบ้างนิดหน่อย ส่วนคุณชายเขาอย่างมากก็ส่งสติ๊กเกอร์ 1 ตัว
ไอ้ฟูมันส่งรูปมาในแชทกรุ๊ป พอกดโหลดรูปก็พบว่านั่นมันตอนที่ผมกำลังซื้อของในห้างนี่หว่า
ใครวะ หล่อทุกรูป ดูดีทุกมุม
ชมตัวเองไป1ดอก
อ๋อ คอร์กี้แถวบ้านกูเอง 55555
สัด เปรียบเป็นหมาว่าแย่แล้ว นี่เสือกพันธุ์ขาสั้นอีก
“ขำเหี้ยไร” ไอ้คนข้างๆผมเอง จู่ๆเสือกหัวเราะ
“เปล่า ดูรูปแล้วมันตลก”
มีคนร้อนตัว
อันนี้ไอ้โทพิม แล้วส่งรูปด้านหลังของใครบางคน...อ๋อ หลังกูเอง เพิ่งถ่ายเมื่อกี้สินะ
ข้างหลังยังหล่อ
กูก็ชมตัวเองต่อได้เนอะ
ผมเลื่อนดูรูป มันมีอยู่รูปนึง เป็นรูปผมกำลังเข็นรถเข็น สายตามองไปยังชั้นวางสินค้า คือแบบโคตรดูดีอ่ะครับ เพอเฟ็คมาก จนอดไม่ได้ที่จะเอามาตั้งเป็นรูปโปร แต่ติดที่ว่าเห็นไอ้โทกำลังหยิบแพ๊คนมกล่องเนี่ยสิ
ครอปแม่งออกเลยก็แล้วกัน ไม่มีใครรู้หรอก
ผมอัพรูปโปรไฟล์ในเฟสบุคยังไม่ถึงนาทีก็มาคนมากดหัวใจให้
Pariwat Waithayawanthiti กินนมเยอะ ๆ จะได้สูงๆ
ปกป้อง...กวนตีนละมึง
ผมตอบรูปอิโมจิที่เป็นฝ่าเท้ากลับไป ระหว่างนั้นก็มีคนทยอยมากดไลค์เรื่อย ๆ ผมวางโทรศัพท์แล้วมาสนใจหนังสือเล่มหนานี้ต่อ ไอ้โทบอกให้ผมอ่านบทต่อไปให้เข้าใจเองก่อน สงสัยตรงไหนค่อยถามมัน
“ละมึงจะไปไหน”
“ครัว จะไปเอาข้าวเย็น อยากกินอะไรไหม”
“เป๊บซี่”
“อย่างเดียว?”
“คุกกี้ที่พี่บัวเอามาให้ด้วย กูแดกหมดแล้ว อร่อยดี”
มีคนคอยบริการให้มันดีแบบนี้นี่เอง ผมสนใจตัวหนังสือภาษาอังกฤษตรงหน้าต่อ ไม่ใช่แปลว่าไม่ออกหรอก คำบางคำมันก็พอถูๆไถๆ แต่ถ้าศัพท์ตัวไหนไม่รู้จริง ๆ ก็เปิดดิกเอา
เจ้าของบ้านติวสอบให้ผมจนเวลาล่วงเลยมาถึง 5 ทุ่ม มันถึงไล่ให้ผมไปอาบน้ำ เดินไปหยิบชุดนอนและตรงไปยังประตูห้องน้ำ
ทำไมมันเปิดไม่ออกวะ
“นะโม เลื่อนขวา”
อะ อ้าว... อย่าขำนะไอ้โท แค่กูยังไม่ชินกับประตูบ้านมึงหรอก เดี๋ยวเป็นลูกบิด เดี๋ยวเป็นกลอน เดียวมีรหัส อะไรไม่รู้เยอะแยะ คือจะออกแบบให้ประตูทั้งบ้านเหมือนกันหมดไม่ได้หรอวะ ไม่เข้าใจบ้านคนรวยจริง ๆ แถมตอนนี้สมองยังเบลอสุด ๆ ในหัวที่เคยมีแต่ขี้เลื่อยเริ่มปรับตัวเอาความรู้เข้าไปแทรกมั่ง
เสียเวลากับการอาบน้ำไม่นานก็ออกมา พบว่าร่างสูงนอนอยู่บนเตียง นอนคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้ แต่ผมพอจะเดาออกว่าเป็นผู้หญิง
“ช่วงนี้ผมไม่ว่าง...อยู่กับเพื่อน...” สายตาคมเหลือบหางตามาทางผมที่กำลังขยี้หัว หวังจะให้มันแห้งเร็ว ๆ “แค่นี้ก่อนนะครับ และไม่ต้องโทรมาอีก”
โห พูดไร้เยื่อใยแบบไม่ไว้หน้าผู้หญิงในสายเลย แต่ไอ้โทมันก็เป็นของมันแบบนี้อยู่แล้ว มันเบื่อใครก็ตัดทิ้งเลย แล้วควงคนใหม่แบบไม่แคร์สื่อ เพียงแต่ช่วงนี้ผมไม่เห็นว่ามันจะกิ๊กกับใครเลยว่ะ หรือว่าโดนไอ้จ๊อบแอบคาบไปแดกหมดแล้ว
“มานั่งนี่” ไอ้โทนั่งขัดสมาธิรออยู่บนเตียง มือตบปุๆใกล้ๆหว่างขามัน “จะเป่าผมให้ เดินขยี้หัวแบบนั้น น้ำมันหยดทั่วห้อง”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็แห้ง”
“ลำบากพี่หญิงเขาต้องมาถูพื้นให้” มันทำน้ำเสียงดุ “เร็ว ๆ แป๊บเดียว”
“เออ”
ก็ได้วะ รีบ ๆ เป่า รีบๆแห้ง ผมจะได้นอนสักที
ผมปีนขึ้นเตียงนั่งหันหลังให้ ไอ้โทหยิบไดร์เป่าผมเสียบกับปลั๊กหัวเตียง นึกขอบคุณเสียงมอเตอร์ไดร์ที่ดังไปทั่วห้องกลบบรรยากาศประหลาดๆนี้ นิ้วมือเรียวสางผมพร้อมกับเป่าลมเย็น จะว่าไปมันก็สบายดีแหะ เกิดมายังไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้ ปกติสระผมเสร็จก็เช็ดพอหมาดแล้วนอนเลย
“ใช้แชมพูขวดสีส้มเหรอ”
“เออ หรือว่ามันไม่ได้ไว้สระผม” เอี้ยวคอกลับไปถาม
อย่าเชียวนะเห้ย...กว่ากูจะอ่านตัวหนังสือภาษาอังกฤษเล็กๆข้างขวดออกนี่กินเวลาไปเกือบ 10 นาที ตั้งเรียงรายไว้ทำไมเยอะแยะ ในเมื่อสุดท้ายก็ใช้แค่ขวดเดียว
“เปล่า หอมดี” ไม่พูดเปล่า ปลายจมูกโด่งยังสัมผัสกับเส้นผมเพื่อพิสูจน์โดยตรง
ผมตัวแข็งทื่อ...นี่ถ้าเอียงคอมุมองศาผิดไปนิดหน่อยจมูกโด่งๆนั่นมาสามารถกระทบแก้มผมได้เลยนะ...
“เสร็จแล้ว ปิดไฟละนะ” พูดปุ๊บปิดปั๊บ
รีบไปไหนเนี่ย ให้กูเดินไปที่โซฟาก่อนไม่ได้ไง๊
“นอนนี่แหละ มันดึกแล้ว”
“อย่ามาเนียน”
ดึกแล้วเกี่ยวอะไรกับที่นอนกูไม่ทราบครับ อีกไม่กี่เมตรกูคลานไปเองได้น่ะ
แต่ขณะที่ผมกำลังคลำลงจากเตียง อีกฝ่ายก็คว้าข้อมือไว้เสียก่อน ดึงให้ผมล้มนอนลง แม้ว่าผมจะลืมตาแต่ก็มองไม่เห็นอะไรเลย เพราะมันมืดมาก รู้แต่ว่ากายอุ่นนั้นเบียดเข้ามาใกล้ เสียงทุ้มกระซิบข้างหูบอกให้ยกหัวขึ้น พอผมทำตามก็ได้สัมผัสกับหมอนนุ่ม โดยที่ต้นคอมีแขนของคนข้างๆรองหนุนให้
แม้อยากจะกระเถิบหนี แต่ติดที่ผ้าห่มหนาปกคลุมลงมาแล้วมันช่างพอดีและลงตัวจนไม่อยากลุกไปไหน อีกอย่างผมก็ง่วงมากแล้วด้วย ใช้พลังงานทั้งวัน ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงด้วยเรื่องไร้สาระ ไหนๆเจ้าของเตียงก็บังคับผมให้นอนอยู่แล้ว งั้นไม่เกรงใจล่ะนะ
ผมนอนหงายแบบปกติ สายตาที่จับจ้องเพดานหรูค่อยๆปรือลงอย่างช้า ๆ ก่อนเปลือกตาจะปิดลงผมเห็นว่ามีคนแอบยิ้มกว้างในความมืด
แบบนี้มันสบายกว่านอนโซฟาเป็นไหนๆ...
ผมปรือตาขึ้นมาเพราะแสงแดดที่ส่องผ่านผ้าม่าน พลิกตัวหลบแดดหันไปอีกทางโดยลืมไปว่าตัวเองนอนอยู่ที่ไหน คว้าผ้าห่มหนานุ่มมาซุกไว้ที่คอ ขาข้างซ้ายยกขึ้นเพื่อที่จะได้ก่ายหมอนข้าง
แต่ทำไมหมอนข้างมันแข็ง ๆ วะ ?
ในหัวคิดพิจารณาถึงสถานการณ์ตอนนี้อย่างถี่ถ้วน...หมอนนุ่ม ผ้าห่มหนา เตียงกว้าง แสงแดดส่องผ่าน .. และสุดท้าย...หมอนข้างแข็ง ๆ
เดี๋ยวนะ เมื่อคืนผมหลับบนเตียงไอ้โทนี่หว่า 2 คืนแล้วที่ผมนอนเตียงเดียวกับมันแบบงงๆ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา เห็นใบหน้าหล่อจ่ออยู่ใกล้ในระยะไม่ถึงคืบ ผมตัวแข็งไปชั่วขณะ ก่อนจะค่อยๆ เขยิบออกห่าง
ฟึ่บ !
เชี่ย มีท่อนซุงมาทับขาผม หนักชิบหาย แบบนี้ไอ้คนข้าง ๆ แอ๊บหลับแน่ ๆ
“ไอ้โท เอาขามึงออกไป”
มีเพียงแค่เสียงครางในลำคอตอบรับ เหมือนคนหงุดหงิดที่โดนกวนตอนหลับ ผมเลยลุกขึ้นมา แม้ขาจะยังโดนทับนั่นแหละ ผมปัดผ้าห่มให้ออกจากตัว แล้วก้มมองขายาว ๆ ของใครบางคน
ตอนนี้ผมตื่นเต็มตาแล้ว ดังนั้นไอ้โทก็ต้องตื่นเหมือนกัน เพราะวันนี้ผมต้องไปสอบซ่อมตามที่อ.นัดเมื่อหลายวันก่อน แต่ในเมื่อผมพยายามลุกแล้วแต่ขาก็ยังติดอยู่ มันก็ต้องมีมาตรการขั้นเด็ดขาดสักหน่อยล่ะ
“โอ๊ย!!” คนที่นอนอยู่ถึงกับลุกขึ้นมา
“555555555” ส่วนผมน่ะหรอ ก็ขำแบบสะใจอยู่นี่ไง
“มึงทำไรเนี่ย” ไอ้โทถามหงุดหงิด
ผมไม่ตอบ แต่ชูขนหยิก ๆ 2 เส้นให้มันดู ขนที่ว่านี่ก็มาจากการที่ผมดึงขนหน้าแข้งมันเองนั่นแหละครับ ฮ่าๆๆๆๆ แม่งเป็นอะไรที่เจ็บสุดในชีวิตลูกผู้ชายแล้ว ถ้าไม่นับโดนเตะไข่น่ะนะ
ไอ้โทขยี้หัว บ่นพึมพำว่าผมเล่นไม่รู้เรื่อง และก่อนที่ผมจะรู้ตัว มันก็ใช้ผ้าห่มคลุมตัวผมแล้วนอนทับ
“สัดโท กูหายใจไม่ออกโว๊ยยยยยยย”
ผมดิ้นสุดกำลัง แต่แน่ล่ะ แรงผมหรือจะไปสู้แรงมันได้ ผมถีบผ้าห่ม พยายามเอาหัวออกเพื่อสูดอากาศหายใจให้ได้ แต่พอได้ยินเสียงไอ้โทหัวเราะผมเลยคิดแผนการอะไรดี ๆ ออก
หึหึ รู้จักนะโมน้อยไปซะแล้ว
แกล้งทำเป็นดีดดิ้นได้สักพัก ก็ค่อยๆผ่อนแรงจนนิ่งไป ไอ้โทยังคงแกล้งทับผมผ่านผ้าห่มอยู่ แต่พอผมนิ่งเป็นเวลานาน ไอ้โทเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ น้ำเสียงมันกระวนกระวายใจ รีบเอาผ้าห่มออกแล้วเอามือตบหน้าผมเบา ๆ
“นะโม นะโม เป็นอะไร? เห้ย อย่าเล่นแบบนี้ กูใจไม่ดี”
“แบร่ !!”
ไอ้โทหน้าเหวอ ผมละอยากถ่ายรูปช๊อตนี้เก็บไว้จริง ๆ กร๊ากกกกกกกกกกก
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมขำไม่หยุด ก็มันตลกจริง ๆ ไม่คิดว่าคนอย่างไอ้โทจะเหวอเป็นกับเค้าด้วย เห็นแม่งเก๊กหน้านิ่งตลอด น่าเอามุขนี้ไปแกล้งที่มหาลัย ไอ้บูมไอ้จ๊อบคงขำน้ำตาเล็ด
“นะโมมึงแกล้งกูหรอ”
“เปล๊า” ผมตอบเสียงสูงก่อนจะลุกจากเตียงไปหยิบผ้าเช็ดตัว บ่งบอกว่าหมดเวลาเล่นแล้ว เพราะนี่มันก็ปาไป8โมงกว่า ๆ อาจารย์เขานัดสอบ 9 โมงครึ่ง กว่าจะกินข้าว อาบน้ำแต่งตัว เฉียด ๆ เข้าห้องสอบสายด้วยมั้งเนี่ย
ขณะทานข้าวเช้าผมก็นั่งอ่านชีทสรุป แต่ไม่ใช่ชีทสรุปลายมือไอ้โทที่ผมอ่านเมื่อหลายวันก่อนนะครับ อันนี้เป็นชีทสรุปของผมเอง ที่ไอ้โทมันบังคับให้ผมทำ มันบอกว่า
‘ถ้ามึงจำไม่ได้ ไม่เข้าใจ ตีโจทย์ไม่แตก อย่างน้อยมึงก็เคยอ่านผ่านตา เขียนผ่านมือมาแล้ว มันต้องมีนึกออกบ้างแหละน่า’
จะได้ผลหรือไม่ได้ผลก็วัดกันในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้แล้วล่ะครับ
ไอ้โทขับรถไปส่งที่มหาลัย ส่วนผมก็จดจ่ออยู่กับชีท จนไม่รู้ตัวเลยว่ามาถึงหน้าห้องสอบเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็นั่นแหละ ไอ้จ๊อบไอ้บูมโหวกเหวกโวยวายมาแต่ไกล
“ไอ้เตี้ย เดี๋ยวนี้หัดทำชีทสรุปหรอ มาแบ่งเพื่อนอ่านเลยสัด” ไม่ต้องขอแม่งก็ฉกไปแล้วครับ สันดานจริง ๆ ไอ้บูมเอ๊ย อยากด่ามัน แต่ผมก็ยอมให้มันเอาไปอ่าน ในขณะที่หัวผมกำลังนึกทบทวนว่าอาจารย์น่าจะออกสอบแนวไหนบ้าง ปากหมา ๆ ของไอ้ฟูก็แซวขึ้นมา
“คนแถวนี้มีติวเตอร์ส่วนตัวเว้ยเห้ย น่าอิจฉาซะจริง”
“ติวเตอร์ส่วนตัวเหี้ยไร ได้ข่าวว่าเมื่อวานไอ้โทก็มาหาที่หอสมุดเพื่อติวให้พวกมึงไม่ใช่หรอไงวะห๊ะ”
“มีคนร้อนตัวว่ะ”
สัด! ไม่คุยกับพวกมันและ เช็กไลน์ดีกว่า ปกป้องน่าจะส่งข้อความมาแล้วล่ะ ซึ่งก็จริง ๆ พอผมเข้าแอพลิเคชั่น เจ้าของห้องแชทเดิม ๆ ก็ส่งข้อความให้กำลังใจมา
‘ขอให้ทำข้อสอบได้นะครับ ถ้าทำไม่ได้ก็ให้นึกถึงหน้าผมไว้ ว่ายังมีอีกหนึ่งกำลังใจอยู่ข้าง ๆ ตรงนี้นะครับ’
เลี่ยนชะมัด ว่าแต่ผมยิ้มทำไมวะเนี่ยยยยย
‘จริงอ่ะ ? ไม่เชื่อ ถ้าอยากเป็นกำลังใจจริง ๆ ก็ต้องมาอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้ดิ’
คือตอนนี้กลายเป็นว่าปกป้องกับผมคุยแชทไลน์กันหวานเลี่ยน จนบางทีผมก็ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะพิมลงไปได้ บางอารมณ์ผมก็ตอบสติ๊กเกอร์กลับไปตัวเดียวบ้าง บางอารมณ์ก็เล่นบทหวานๆตอบไป ขึ้นอยู่กับอารมณ์
‘งั้นเดี๋ยวสอบเสร็จแล้วไปหา เสร็จเที่ยงใช่ไหม สอบห้องไหน?’
มาเป็นชุด
‘ถ้าโดดเรียนไม่ต้องมาเลยนะ’
‘แง รู้ทันอีก’
ส่งสติ๊กเกอร์หมีบราวร้องไห้มาอีก เด็กน้อยเอ๊ยยยยย
‘เข้าห้องสอบและ’
ผมพิมเสร็จก็กดปิดเครื่องทันที หันไปหาเพื่อน ๆ ก็เห็นไอ้จ๊อบ ไอ้เฟิสและไอ้หนุ่มกำลังเล็งฮวงจุ้ยแจ่ม ๆ ปกติแล้วพวกมันจะเล็งข้าง ๆ ไอ้โทไม่ก็พวกผู้หญิง แต่คราวนี้ไม่เหลือใครให้สะกิดถามแล้วไง แม่งเลยเบนเข็มมาที่ผมแทน
“ไอ้เตี้ย มึงนำเลย อยากนั่งไหน เดี๋ยวกูประกบเป็นบอดี้การ์ดให้เอง” ไอ้เฟิสดัน ๆ หลังผม
“นี่พวกมึงแน่ใจว่าจะฝากชีวิตไว้ที่กูแล้วเหรอวะ?” ผมหันไปถามอย่างงงๆ
“ก็มึงได้รับการถ่ายทอดวิชามาจากปรมาจารย์แล้ว มึงก็ต้องทำได้สิวะ”
เอ้า! ไอ้นี่ มีงี้ด้วย?
คืออันที่จริงพวกผมก็ไม่ได้จะลอกแบบหน้าด้าน ๆ หรอกครับ แค่แบบกระซิบถามกันนิดหน่อยเท่านั้นเอง ผมเดินไปนั่งที่แอร์ไม่ตก เพราะถ้านั่งมีหวังมือแข็งเขียนไม่ได้คิดคำตอบไม่ออกแน่ ๆ ปล่อยให้ไอ้ฟูนั่งไปละกัน อาจารย์เดินมาแจกกระดายคำถามขนาดครึ่งเอสี่กับสมุดคำตอบ เน้นอีกครั้ง สมุดคำตอบ หมายความว่าจะทำยังไงก็ได้ให้เขียนคำตอบออกมาสมกับที่ต้องใช้สมุด ไม่ใช่กระดาษแผ่นสองแผ่น
เมื่อได้รับข้อสอบมา ผมก็อ่านอย่างรวดเร็ว ในสมองเค้นความรู้ทุกอย่างที่ไอ้โทพร่ำสอนมา2วันเต็ม ๆ
ข้อสอบตรงกับที่ไอ้โทเก็งมาให้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ผ่านและได้เอมาครอง
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แป๊บเดียวก็หมดเวลาทำข้อสอบ 3 ชั่วโมง
“ไงมึง กูเห็นนั่งเหม่อมองฟ้า” คนแรกที่ออกจากห้อง ไอ้เจษ
“แล้วมึงล่ะ กูเห็นนะว่ามึงนั่งแคะขี้เล็บตัวเอง” ไอ้บูมด่ากลับไป
“มั่วแล้ว นั่นเขาเรียกว่ากำลังใช้สมาธิเว้ยยย” ไอ้เจษแก้ต่างแล้วหันมาถามเต้บ้าง “แล้วมึงอ่ะเต้ เป็นไง”
“ปากกาหมดไป 2 แท่ง”
“โห ทำได้หรอวะ ?”
“เปล่า กูซื้อมาแท่งละ3 บาท เขียนได้ 2 บรรทัดหมึกก็หมดแล้ว กากชิบหาย อย่าไปซื้อนะยี่ห้อนี่อะ”
“สัด กูก็นึกว่าทำได้ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ไอ้เตี้ยนี่เงียบ ทำได้ล่ะสิมึง” แหนะ ยังจะวกมาหากูอีก อุตส่าห์นั่งฟังเงียบ ๆ แล้วนะ แต่เล่นกับพวกมันสักหน่อยก็ได้ ผมยักคิ้วกลับไปให้แบบเท่ ๆ พร้อมกับพูดว่า
“จะเหลือเหรอ”
“เหยดดดด” ทุกคนพากันโห่
“หมายถึงคะแนนกูอ่ะ....จะเหลือเหรอ 5555555555”
เฮฮาขำขันกันไป แต่ทุกคนดูมั่นใจมากกว่าคราวที่แล้ว น่าจะผ่านกันหมดไม่มีเอฟแล้วล่ะครับ ซึ่งแน่นอนว่ามีสอบก็ต้องมีฉลองหลังสอบเสร็จ พวกมันพากันนัดโดยไม่ถามความสมัครใจ แม่งบอกบังคับว่าทุกคนที่สอบในวันนี้ต้องไป รวมถึงไอ้โทด้วย ที่ถึงแม้ว่าจะผ่านแล้วแต่มันก็มาอยู่หน้าห้องสอบตลอดเวลา ดังนั้นถือว่ามันก็มาสอบด้วยเหมือนกัน
ตรรกะเหี้ยไรวะเนี่ย ?
ช่างเหอะ เอาเป็นว่าตอนนี้ขอไปหาอะไรลงท้องก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน
พวกผมพากันมากินเตี๋ยวหน้า ม. นั่งโต๊ะใหญ่เอะอะโวยวายเสียงดังที่สุด ดีที่ไม่มีลูกค้าคนอื่น เพราะตอนนี้ยังปิดเทอมอยู่ ตัวผมนั่งกินไปเรื่อย คอยหัวเราะตามมุกแป้ก ๆที่พวกมันชอบยิงใส่กัน จนกระทั่งมีสายเรียกเข้าจากเด็กหัวเกรียน ผมจึงขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์
ปกป้องถามเรื่องข้อสอบที่เพิ่งสอบเสร็จไป แล้วถามว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่
“กำลังกินเตี๋ยวกับพวกเพื่อนๆ มึงล่ะ?”
/กินข้าวผัดพริกแกงอยู่...เออนี่ พรุ่งนี้ออกไปถ่ายรูปกันนะ/ น้องมันยังยืนยันตามนัดหมายเดิม /ผมได้กล้องใหม่มา อยากลองวิชาแล้ว ไปกันนะๆ เดี๋ยวผมไปรับ/
ผมยิ้มให้กับน้ำเสียงอ้อน ๆ ก่อนจะตอบตกลง
/งั้น 10 โมงเจอกันที่หน้าร้านกุ้งเต้นนะ/
“เออๆ อย่าสายนะมึง มารับกูช้าเกิน 10 นาทีกูไม่ไป”
/โอ๊ย บอกตัวเองเหอะโม ฮ่าๆๆๆๆ/
“เออ แค่นี้แหละ ไปกินข้าวไป” ผมกดวางสาย ตั้งใจจะหันหลังกลับไปเข้าไปในร้าน แต่ดันมีรอยยิ้มกรุ่มกริ่มส่งมาจากไอ้บูมซะก่อน
“ยิ้มเหี้ยไร”
“โหย ด่ากูไมงะ แค่กูยิ้มนี่ก็ผิดหรอ ใช่สิ กูไม่ใช่เด็กนักเรียนกางเกงน้ำเงินนี่”
“พรุ่งนี้ไปถ่ายรูป ไปด้วยกันไหม?” ผมเปลี่ยนเรื่อง ขี้เกียจโดนแซว
“ปกป้องถ่ายให้หรอ?” ผมพยักหน้า “ก็อยากไปนะ แต่ไม่ดีกว่า ไม่อยากไปเป็นก้าง คิคิ ทำไมไม่ลองชวนไอ้โทล่ะ รับรองรายนั้นตอบตกลงแน่นอน”
“ไม่ล่ะ แทนที่จะได้ถ่ายรูป กูว่ากูต้องไปเป็นกรรมการห้ามมวยต่างหาก”
“แล้วคืนนี้มึงจะไม่ไปแดกเหล้ากับพวกเพื่อนหรอ”
“ไปดิ แม่งกดดันกูขนาดนั้น” ตอบไอ้บูมพลางมองไปยังโต๊ะที่ยังโวยวายตั้งแต่เข้าร้านจนเรียกเก็บเงิน
ทุกคนพากันแยกย้าย กลับไปนอนบ้าง ร้านเกมบ้าง ไปหาแฟนบ้าง แต่นัดหมายไว้แล้วว่า 2 ทุ่มต้องได้เห็นหน้าทุกคน ณ ร้านเหล้า ยังดีที่คราวนี้ไม่ใช่ผับ แต่เป็นร้านนั่งชิล ฟังเพลงสบาย ๆ เพราะจุดหมายคือไปนั่งคุย นั่งก๊งเหล้า มากกว่าที่จะไปหลีสาว ดังนั้นแต่งตัวไม่ต้องหล่อมากก็ได้ครับ บางคนใส่เสื้อกีฬามหาลัยไปด้วยซ้ำ
ผมเดินกลับไปที่รถพร้อมไอ้โท ขณะที่กำลังจะเปิดประตูข้างคนขับ มันกลับบอกให้ผมไปนั่งที่คนขับแทน
“กูจะสอนมึงขับรถ” ไอ้โทขยายความ
“ขับเป็นก็เท่านั้น กูไม่มีปัญญาซื้อรถหรอก” ถึงในอนาคตผมจะทำงานเก็บตังจนซื้อรถได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้แน่ๆล่ะ
“ไหนบอกมาดูแลกูไง”
“พยาบาลดูแลคนป่วย ไม่รวมหน้าที่ขับรถเว้ย” อย่ามาหัวหมอ ขี้เกียจขับเองล่ะสิ
“มาเหอะน่า เผื่อคืนนี้กูเมาขับเองไม่ไหว” ไอ้โทยังตื้อต่อ
“เพื่อนคนอื่นมีเยอะแยะ”
“ไม่คิดบ้างเหรอว่าพวกมันอาจเมาเละหนักกว่ากูก็ได้”
“งั้นก็ไปแท็กซี่ จบ” สิ้นเสียงผมก็เปิดประตูข้างคนขับแล้วยัดตัวเองลงไปนั่งประจำที่ทันที
คนที่พยายามจะให้ผมขับรถไม่ได้ว่าอะไรอีก นอกจากสตาร์ทเครื่องยนต์แล้วขับออกไป อันที่จริงแล้วผมก็ว่าดีถ้าหากผมขับรถเป็น แต่ผมกลัวครับ กลัวว่าจะไปชนคนอื่น กลัวอุบัติเหตุ กลัวโน่นนี่ไปหมด
และอีกอย่าง...
“ที่กูไม่อยากขับเพราะพ่อแม่กูตายด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์” ผมพูดขึ้นขณะติดแยกไฟแดง เรื่องนี้ผมไม่เคยบอกใคร ไอ้บูม ไอ้จ๊อบ รวมไปถึงคนข้าง ๆ ตอนนี้ก็รู้แค่ว่าพ่อแม่ผมเสียชีวิต แต่ไม่รู้ว่าด้วยสาเหตุใด
ตอนนั้นผมยังเด็ก ผมไม่รู้จริงๆหรอกว่ารถมีสภาพเป็นยังไง รู้แค่ว่ารถแหกโค้ง เพราะขับเร็วเกิน แถมถนนยังลื่น ผมไม่อยากจะเชื่อ เพราะพ่อเป็นคนที่ขับรถระมัดระวังและขับอยู่ในความเร็วตามที่กฎหมายกำหนดไว้ตลอด มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่พ่อจะขับเร็วจนแหกโค้งง่าย ๆ แต่แล้วพ่อและแม่ก็หมดลมหายใจตอนที่ถึงโรงพยาบาลพอดีเพราะเสียเลือดมาก ผมร้องไห้เอาเป็นเอาตาย นอนอยู่วัดเฝ้าศพไม่ยอมไปไหน ใครหาข้าวหาปลามาให้ก็ไม่ยอมกิน จนป้าต้องมาอยู่เป็นเพื่อน พูดกล่อมให้กินข้าวและรับผมไปเลี้ยงนั่นเอง
“ป้ากูบอกว่าพ่อกับแม่หมดกรรมแล้ว มีแต่สร้างบุญสร้างกุศล เทวดาท่านเลยรับไปอยู่บนสวรรค์ก่อนหมดอายุขัย”
“ถ้าอย่างนั้นกูคงบาปหนามาก เพราะขนาดโดนยิงเข้าจัง ๆ ยังทำไรกูไม่ได้เลย”
ผมหันไปหาคนพูด แล้วเราก็หัวเราะออกมาพร้อม ๆ กัน
“เออ มึงต้องอยู่ชดใช้กรรมบนโลกนี้ไปอีกนานนนนนนนนน”
“หึหึ รู้แล้วล่ะน่า...”
-
เมื่อถึงเวลานัดหมาย ไอ้กอล์ฟเลยคนแรกที่มาถึง มันจองโต๊ะชั้นสองมุมดีวิวสวยให้เพื่อน ๆ อย่างรู้งาน ผมไม่เคยมาร้านนี้ เลยมองไปรอบ ๆ สำรวจร้านเล็กน้อย ร้านนี้เป็นร้านไม่เล็กไม่ใหญ่ น่าจะจุแขกได้ประมาณ 50 คน มีโต๊ะพูล ทีวี โปรเจคเตอร์ และก็เวทีให้นักร้องอยู่ด้านหน้า ส่วนชั้นสองที่ผมอยู่ตอนนี้เหมือนดาดฟ้า มีไฟประดับสวยงาม แต่พอเมาแล้วไม่ต้องกลัวพลัดตก เพราะทางร้านมีรั้วกั้นสูงแน่นหนา
ผมนั่งลงข้างไอ้บูม ไอ้โทนั่งข้างผม ตรงข้ามเป็นหัวฟูและเฟิสที่พากันไปเปิดโต๊ะพูลเล่นกันอยู่สองคน ไม่รู้ว่าตั้งใจลงไปแทงพูลหรือหาสาวแทงกันแน่ ประธานเจอร์อย่างกอล์ฟนั่งหัวโต๊ะ ส่วนเจษนั่งเยื้องๆ ถัดไปเป็นมิ่งและเต้ ข้างๆไอ้บูมคือหนุ่มและหัวโต๊ะอีกฝั่งก็ไอ้ปลั๊กครับ
งานนี้มีแต่หนุ่ม ๆ สาวๆไม่เกี่ยว พวกมันเริ่มกินกันไปก่อนหน้านี้แล้ว ดูจากเหล้าในขวดที่หายไปเกือบครึ่ง คือพวกมึงจะรีบกันไปไหนวะครับ อาหารบนโต๊ะ กับแกล้มต่าง ๆ ก็ร่อยหรอ
“ไหนบอกนัดสองทุ่ม นี่พวกมึงมาถึงกี่โมงเนี่ย ห่า” ผมถามแบบไม่เจาะจง
“ไม่รู้เว้ย มาก่อนมาหลัง หารเท่ากันหมด” นี่คือคติของพวกผม ใครจะกินน้อยกินมาก มาช้าหรือมาเร็วก็ต้องจ่ายเท่ากัน จะมาบอกว่ากูกินน้อย กูไม่แดกไอ้นี่ไอ้นั่นมันยากครับ ใครอยากสั่งไรก็สั่งเลย ดังนั้นผมถึงไม่เกรงใจ ร่ายอาหารเพิ่มไปอีก 3-4 อย่าง ถึงแม้ว่าในตัวจะไม่มีเงินเลยสักบาทก็ตาม
นาน ๆ ทีได้ออกมาสังสรรค์กับเพื่อน ส่วนเรื่องเงินนี่ไม่ใช่ปัญหา ดูด้วยว่าผมมากับใคร
“แค่นี้นะครับ?” พนักงานจดออร์เดอร์ทวนเสร็จ ไอ้โทกลับสั่งฮูการ์เด้นเพิ่มด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ไอ้มิ่งที่ได้ยินโวยวายใหญ่
“ทำงี้ได้ไงวะโท สั่งไม่ถามเพื่อน...เอามา 2 ขวดใหญ่เลยครับ”
ไอ้หัวฟูกับเฟิสที่เพิ่งขึ้นมาชั้นสองเดินมานั่งตรงข้ามผม พวกมันสองคนคุยอะไรกันไม่รู้ แต่พอจะจับใจความได้ว่าไอ้เฟิสมันโดนเทจากรุ่นพี่สาวสวยต่างมหาลัย
“เดี๋ยวนะ ได้ข่าวว่าพี่เค้าทักมาจีบมึงก่อนไม่ใช่หรอไงวะ?” ไอ้มิ่งยื่นหน้ามาเสือก นั่งห่างขนาดนั้นแต่สกิลการเสือกของมันยังทำงานเต็มที่
“เออดิไอ้เหี้ย พอกูจะจริงจังเสือกหายไป ไม่ค่อยตอบไลน์กู เหี้ยเอ๊ย” ว่าแล้วก็กระดกเหล้าเข้าปาก
“โดนเทแล้วไง...รินใหม่เดี๋ยวก็เต็ม”
คำคมจากไอ้ปลั๊กซึ่งนั่งอยู่หัวโต๊ะ พร้อมกับทำหน้าที่เด็กชงเหล้าไปด้วย ทำเอาพวกผมโห่แทบไม่ทัน
“ง่อวววววววววววววว”
“ท่านประธานที่เคารพครับ มีสายข่าวรายงานมาว่า ท่านประธานเปย์ให้น้องส้มโอคณะวิทย์หนักอยู่นะครับ ไม่ทราบว่าเรื่องแบบนี้จะมีผลกระทบต่อความมั่นคงของเงินในกระเป๋าหรือไม่ครับ” เชี่ยเจษถามได้เป็นการเป็นงานมาก อย่างกับเปิดประชุมในสภา เล่นใหญ่ไปอีก
“อย่าเรียกกูว่าสายเปย์ ให้เรียกกูว่าผู้ทุ่มเทกำลังทรัพย์มากกว่าปกติ”
ไอ้กอล์ฟ ประธานเจอร์ โดนโห่ไปอีก1ดอก
“ทุ่มหมดเป็นแสนระวังแม้แต่แขนจะไม่ได้จับนะครับ” ไอ้จ๊อบยักคิ้วกวนตีน
“ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้กูศึกษามาอย่างดีจากไอ้โทแล้ว” คนนั่งหัวโต๊ะเหลือบมามองหน้าหล่อ ที่เอาแต่กระดกเหล้าเข้าปาก ตายอดตายอยากมาจากไหนวะเนี่ย แต่ดูมันก็ไม่ได้เมานะครับ ยังตอบโต้ได้ปกติ
“ไอ้โทแม่งไม่ต้องมีเงินสาวๆที่ไหนก็อยากถวายตัวให้ทั้งนั้นแหละ” เจษพูดอย่างหมั่นไส้ “วันนั้นมีน้องเฟรชชี่คณะบัญชีทักเฟสมาหากู กูก็หลงดีใจ ที่ไหนได้ เสือกทักขอให้กูบอกให้ไอ้โทรับเฟสน้องมันหน่อย แม่มเอ๊ย”
ผมหัวเราะ ไม่รู้จะสงสารหรือยังไงดี อันที่จริงพวกมันก็หน้าตาดีนะครับ มีสาว ๆ ในสต๊อกกันหมดทุกคนแหละ เพียงแต่ว่าใครจะเอามาเปิดเผยหรือกินในที่ลับก็แล้วแต่คนเท่านั้นเอง
ยิ่งดึกพวกผมก็ยิ่งเรื้อน ทั่งโต๊ะเริ่มพูดคุยกันคนละเรื่อง คงจะมีแต่ผมที่ยังไม่เมา นั่งกินข้าวสลับตอบไลน์ปกป้องอย่างเดียว ส่วนเหล้าแทบไม่ได้แตะ ปล่อยให้ยุงมันไข่ แต่ไอ้โทเนี่ยดิ ตาแดงก่ำ ไม่พูดไม่จา ดื่มเอา ๆ จนไอ้บูมต้องปราม
“เป็นเหี้ยไรเนี่ยไอ้โท เดี๋ยวก็ขับรถกลับไม่ไหวหรอก มึงห้ามมันหน่อยดิ๊เตี้ย”
ผมถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะหันไปพูดกับคนที่รินเบียร์แก้วใหม่
“หมดแก้วนี้พอได้แล้วมั้ง มึงเพิ่งผ่าตัดมานะ”
“เป็นห่วงด้วยเหรอไง?” ไอ้โทพูดพร้อมกับส่งสายตามันดูเหมือนคนตัดพ้อ
“กูห่วงตัวเอง ขี้เกียจแบกมึงกลับ ละถ้าอาการมึงกำเริบจนต้องเข้าโรงบาล กูจะสู้หน้าแม่เกศได้ยังไง เข้าใจนะ?” อาการแบบนี้คือมันต้องน้อยใจหรืองอนอะไรสักอย่าง ไอ้บูมที่เห็นมันยังกระซิบถามผมเลยว่าไอ้โทมันงอนใครรึเปล่า เพราะพวกเราตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยเห็นมันมีท่าทีแบบนี้
“เข้าใจ...” มือเรียววางแก้วลง ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะเดินลงไปชั้นล่าง ไอ้บูมส่งซิกเป็นนัยน์ให้หัวฟูตามมันลงไป เผื่อเป็นไรขึ้นมาอย่างน้อยไอ้จ๊อบจะได้ช่วยทัน
“มึงทะเลาะไรกับมัน?”
“เปล่านิ ก่อนมาก็ยังปกติดีอยู่” ผมพูดพลางตอบไลน์ปกป้องไปด้วย ไอ้บูมชะเง้อหน้ามามองจอ
“กูว่ากูรู้สาเหตุแล้วล่ะ...”
อย่าบอกนะว่าไอ้โทหึงผมที่คุยไลน์กับปกป้อง ? ผมก็คุยมาตลอด ต่อหน้ามันด้วยซ้ำ ยังไม่เห็นจะออกอาการอะไร แล้วไหงวันนี้จู่ ๆ ซัดเอา ๆ แบบนั้นวะ ? คงไม่ใช่มั้ง...
ไอ้โทหายไปนาน ผมเลยย้ายที่ไปนั่งอีกฝั่ง ฟังพวกมันนินทาสาวบ้าง นินทาอาจารย์บ้าง
“เอ้า ไอ้โทกับไอ้ฟูมาแล้ว มามะ ๆ มาโชนนนนนนนน” เสียงไอ้กอล์ฟเรียกรวมพล ไอ้โทเลยจัดการไปลากเก้าอี้มาแทรกนั่งข้างผม ได้กลิ่นบุหรี่ลอยออกมาจากตัวมันนิด ๆ
ปอดมึงแผลยังไม่หายดีเสือกไปสูบบุหรี่อีก เวร อยากจะด่า แต่ทำได้เพียงปรายตามองมัน ขี้เกียจพูดครับ ยกแก้วชนเพื่อน จิบเข้าไปนิดหน่อยพอเป็นพิธี
“เดี๋ยวนะไอ้โม อย่าบอกนะว่าแก้วนี้ตั้งแต่มาถึงน่ะ ?” ชิบหายล่ะครับ โดนไอ้เฟิสจับได้
“เปล่า กูก็ดื่มเติมเรื่อยๆแหละ” อย่าไปรับสารภาพ ถ้าคนกล่าวหาไม่มีหลักฐาน
“อย่ามาเนียน กูเห็นอยู่” อีกหนึ่งพยาน ไอ้เต้
“แบบนี้มันต้อง 10 วิ !!”
“เห้ยยยยยยยย”
พวกมันไม่รอให้ผมได้ตั้งตัว เข้ามาล๊อคแขนล๊อคขา จับเงยหน้า ไอ้บูมถือขวดเรดเพียว ๆ มาจ่อปาก แถมบีบแก้มเพื่อไม่ให้ผมปิดปากด้วย พวกเพื่อนเหี้ยยยยย
“5วิ ๆ นะ พลีสส 5 วิเถอะ 10วิกูอ้วกแน่ๆ”
“ไม่มีข้อต่อรองเว้ย”
แล้วไอ้บูมก็เทแอลกอฮอล์ไหลเข้าปากผมทันที สัมผัสแรกคือร้อนคอวูบวาบ แม่งทรมานสุด ๆ ผมไม่เคยโดนแบบนี้ ปกติแค่แก้วช๊อตผมก็จะตายห่าอยู่แล้ว นี่เล่น 10 วินาที ถ้ากูอ้วกไม่ไหวพวกมึงเก็บศพกูด้วยละกัน
“1 2 3 ... 10 !!”
เป็น 10 วิที่โคตรทนมาน เหมือน 10 ชั่วโมงได้ ผมไอแค่ก ๆ รีบควานหาน้ำเปล่า มีคนส่งมาให้ ผมไม่รอช้ายกขวดดื่มอึก ๆ เพื่อล้างความแสบร้อนในลำคอทันที
พอแกล้งผมจนพอใจแล้วพวกมันก็เบนเข็มไปหาคนอื่นต่อ
“อ่ะนี่น้ำอีกขวด” มีคนส่งน้ำมาให้อีก ไม่ใช่ใคร ไอ้โทนั่นเอง มันมองผมอย่างเป็นห่วง “ไหวไหม? ไม่ไหวก็กลับ” ผมมองดูเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ นี่มันก็ล่วงเลยเข้าวันใหม่ไปแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องตื่นไปถ่ายรูปกับปกป้องอีก เอ้ย...ผมยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับไอ้โทเลยนี่หว่า คือไม่ได้ขนาดต้องรายงาน แต่บอกให้เจ้าของบ้านรู้หน่อยก็ดี เพราะตอนนี้ยังไงซะผมก็เป็นพยาบาลคอยดูแล (ที่ไม่ค่อยได้ทำอะไร) รับเงินจากแม่เกศอยู่
“เออนี่ พรุ่งนี้กูไปถ่ายรูปกับปกป้องนะ”
“ไม่ให้ไป”
“บอกให้รู้เฉยๆ กูไม่ได้ขออนุญาต” สวนกลับทันที ผมจ้องมันอย่างเอาเรื่อง ร่างสูงเดินหนีไปที่ระเบียง ก่อนจะสบถคำหยาบคายออกมา
“มันเป็นอะไรวะ? คลั่งเหรอ?”
“มั้ง...”
ผมนั่งดื่มต่อกับเพื่อน ๆ ไม่ได้สนใจอะไรคนที่นั่งหน้าเครียดอยู่ไกลๆ ตอนนี้ใครหน้าไหนก็เข้าหน้าไม่ติด ยกเว้นไอ้บูมที่ยอมเสี่ยงชีวิตตัวเองเข้าไปคุยกับมัน
ไม่รู้ว่าสองคนนั้นคุยอะไรกันไอ้โทถึงได้มีท่าทีเย็นลง เดินมาบอกผมว่าให้กลับบ้าน โบกมือลาเพื่อน ๆ ทิ้งเงินจำนวนหนึ่งเป็นค่าเหล้าและค่าอาหารวางไว้บนโต๊ะ
“มึงเมาปะเนี่ย?” ไม่ได้เป็นห่วงมันครับ แต่ประเด็นคือผมต้องนั่งรถคันเดียวกับมัน เสือกพุ่งไปชนใครเขาจะทำไง “กลับแท็กซี่ดีกว่าไหม? หรือไม่ก็รอให้มึงสร่างกว่านี้”
“ไหว”
ผมขมวดคิ้ว แต่ก็ยอมเดินตามมานั่งในรถ ไอ้โทขับรถออกไปอีกเส้นทางที่ผมพอจะเดาออกว่ามันไม่ใช่ทางกลับบ้าน แต่ผมก็ไม่ได้ถามอะไร คนขับดูไม่เมาอย่างที่ปากว่า เพราะมันขับช้า ๆ เอื่อย ๆ และกดเปิดหลังคาเปิดประทุนรับลม มองแสงสีในยามค่ำคืน มองผู้คนที่ใช้ชีวิตต่างกัน มีทั้งนอนบนฟุตบาธ ขายของกิน เตรียมตัวเปิดร้าน แท็กซี่รอผู้โดยสาร วัยรุ่นและชาวต่างชาติมากมายที่เมาแอ๋เดินออกมาจากผับ
มองข้างทางไปเรื่อยจนกระทั่งสารถีหยุดรถ เดินไปซื้อซาลาเปากับขนมจีบร้อน ๆ มาให้กิน เราสองคนนั่งกินบนม้าหินอ่อนแบบเงียบ ๆ ไม่มีใครเอ่ยปากก่อนจนกระทั่งเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์อีกฝ่ายดังขึ้น
“เออ อยู่แถวถนน eee ...ไม่เมา...เออ...โอเค” ระหว่างคุยไอ้โทเหลือบมองมาทางผมนิด ๆ “จะลองดู...แค่นี้แหละ”
ผมกับมันนั่งกินจนหมด ก็ไม่ได้หิวนะ แต่ทำไมกินหมดไม่รู้ เราสองคนยังนั่งอยู่แบบนั้นไม่ได้ไปไหน ผมไม่เคยมีโอกาสได้ดูภาพแบบนี้ เพราะทำงานเสร็จ เก็บร้านให้เฮียโกว ผมก็กลับบ้านเลย
“พรุ่งนี้...จะไปถ่ายรูปกับไอ้เด็กนั่นที่ไหน” จู่ ๆ คนข้าง ๆ ก็เปิดปากถาม
“ไม่รู้ เดี๋ยวปกป้องมารับหน้าร้านกุ้งเต้น”
“กี่โมง เดี๋ยวไปส่ง”
ผมหันขวับ
“ไม่ต้องอ่ะ เดี๋ยวเสือกต่อยกันอีก ขี้เกียจห้าม”
“จะไปส่ง” มันยังยืนยันคำเดิม
เออ เรื่องของมึง กูไม่ห้ามนะคราวนี้
“คิดถึงพ่อกับแม่มั้ย ? อยากเจอป้ารึเปล่า ?” ไอ้โทเปลี่ยนเรื่องจนผมเกือบตามไม่ทัน
“คิดถึงสิ คิดถึงมาก...”
นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมไม่ได้กลับไปหาป้าเลย แค่โทรคุยกันบางครั้งบางคราว ไม่รู้ว่าป้าจะเป็นยังไงบ้างตอนนี้ ส่วนอัฐิของพ่อกับแม่ที่อยู่วัดผมก็ไม่ได้กลับไปไหว้ท่านตั้งแต่เปิดเรียนขึ้นปีสอง
“งั้นอาทิตย์หน้ากลับไปหาพวกท่านกัน” พูดจบคนตรงหน้าก็ส่งยิ้มมาให้ “กูจะไปขอขมาพวกท่านด้วย”
ผมมองมันอย่างเดาใจไม่ถูก ตอนนี้ไอ้โทเหมือนคนใจดี หรือเป็นเพราะไอ้ 10 วิที่ผมโดนจับกรอกปากจนทำให้ภาพตรงหน้าเบลอก็ไม่รู้
“นะโม...ร้องไห้ทำไม”
ผมก็ไม่รู้ว่าน้ำตามันไหลออกมาได้ยังไง ความรู้สึกมันผสมปนเปจนแยกไม่ออก อ้อมแขนแกร่งโอบตัวผม มือหนากดหัวให้ซบลงบนบ่า
น้ำตาไหลไม่หยุด เสื้อเชิ้ตสีอ่อนเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เราสองคนนั่งโอบกอดกันอยู่อย่างนี้
ผมรู้แค่ว่าอยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ...
-
- 27 -
(part1)
แอร์เย็นๆ ผ้าห่มหนาๆไว้พันรอบตัวเหมือนมัมมี่ นอนขลุกอยู่บนที่นอน ไม่มีเสียงปลุกรบกวนในตอนเช้า เป็นอะไรที่ฟินสุดๆสำหรับผม
ไม่ต้องพะวงว่าจะเข้าเรียนสาย เพราะนี่มันปิดเทอมแล้ว
ไม่ต้องกลัวว่าจะเข้างานไม่ทัน เพราะงานของผมตอนนี้คือดูแลไอ้โท
ผมตื่นแล้ว แต่ยังนอนหลับตา กระชับผ้าห่มนุ่มๆให้พันรอบตัวแน่นยิ่งขึ้น นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยสักพักก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเช็ค
11.30 น. อืมมม เดี๋ยวนะ...วันนี้ผมต้องไปไหนรึเปล่าหว่า?
ผมนึกคิดอยู่ไม่นานก็กระเด้งตัวลุกจากที่นอน
ชิบหายแล้ว!! วันนี้นัดกับปกป้องไว้ โอ๊ยตายๆ ก็เมื่อคืนนั่นแหละ ไอ้ 10 วินั่นทำเอาผมตายคาที่ อ้วกออกมาหมดไส้หมดพุง ยังดีที่มาอ้วกที่บ้าน ถ้าอ้วกบนรถไอ้โทนี่มีหวังต้องรับจ๊อบเสริมเป็นคนล้างรถให้มันอีก
ผมรีบเข้าแอพไลน์เพื่อจะแก้ตัวกับปกป้องว่ารถติด อาจจะไปสายหน่อย และคาดว่าต้องพบกับข้อความที่ส่งมาเป็นร้อยๆบรรทัด แต่เมื่อเข้าสู่หน้าแชท กลับมีแจ้งเตือนข้อความของปกป้องแค่2ข้อความเท่านั้น ผมกดเข้าไปอ่าน
ถ้าโมถึงก็โทรมา ผมถึงแล้ว
ผมยังรอโมอยู่นะ
ส่งมาตอน 11 โมง ผมรีบตอบกลับไป สารภาพมันตรงๆแบบลูกผู้ชายแมนๆนี่แหละว่าตื่นสาย แถมตอนนี้ยังมีอาการแฮ้งค์จากเมื่อคืนด้วย ปวดหัวสุดๆเลยโว๊ยยยยยย
ถ้าไม่ไหว ก็ไม่ต้องมา
อ่านจบปุ๊บคิดได้อย่างเดียวว่าปกป้องมันเริ่มออกอาการงอนซะแล้ว
ผมพูดจริงๆ ถ้าโมปวดหัวก็นอนพักเถอะ เรื่องถ่ายรูปไว้วันหลังก็ได้
อีก 30 นาทีเจอกัน
ผิดสัญญามันมาหลายครั้ง แถมเป็นความผิดผมเองทั้งนั้น ป่านนี้น้องมันคงรอเก้อ เลทมาชั่วโมงครึ่ง เป็นผมผมด่าไปแล้ว
ตอนแรกตั้งใจไว้อย่างดิบดีว่าจะแต่งหล่อๆ แต่ตอนนี้หล่อไม่หล่อก็เอาไว้ก่อน ขอให้ไปถึงในครึ่งชั่วโมงก็พอ ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวจนลืมสังเกตไปเลยว่าไอ้โทมันไม่อยู่ ตอนตื่นก็ไม่เจอมัน
เดินลงมาชั้นล่างแบบรีบๆ เจอพี่หญิงกำลังเช็ดกรอบรูป
“คุณนะโมตื่นแล้วเหรอคะ? จะรับอาหารมื้อเช้าหรือมื้อเที่ยงดีคะ?”
มีแซว
“เอ่อ..ไม่ล่ะครับ ว่าแต่พี่หญิงเห็นไอ้...เอ่อ โท บ้างไหมครับ?”
“อยู่ห้องนั่งเล่นค่ะ”
ผมบอกขอบคุณและตรงมายังน้องนั่งเล่น ได้ยินเสียงหนังลอยมาแว่วๆ พอโผล่หน้าไปก็เห็นคุณชายของบ้านนั่งจิ้มๆโทรศัพท์ คงแชทกับสาวๆอยู่ล่ะมั้ง
“ตื่นแล้วเหรอ” มันทักก่อนที่ผมจะอ้าปากเรียก “นี่จะออกไปข้างนอกสินะ ปะ เดี๋ยวไปส่ง”
คิ้วของผมมุ่นเข้าหากันอย่างสงสัย วันนี้ไอ้โทดูอารมณ์ดีแปลกๆ ร่างสูงเดินไปหยิบกุญแจรถที่แขวนไว้พลางฮึมฮัมเพลงคลอเบาๆ
มีนัดกับสาวๆแหงมมมม แต่ช่างมันครับ เรื่องของมัน ไม่ใช่เรื่องของผม
ใช้เวลาประมาณ 25 นาทีก็มาถึงที่หมาย เด็กหัวเกรียนนั่งเหม่อลอยอยู่ริมถนน ผมเห็นแล้วอดรู้สึกผิดไม่ได้ รถยุโรปจอดเลยจากจุดที่ปกป้องอยู่ไปนิดหน่อย ผมลงมาจากรถ ก่อนปิดประตูหันไปบอกขอบคุณกับสารถี อย่างน้อยๆมันก็ออกมาส่ง ทั้งๆที่ไม่จำเป็น
ปกป้องมาในมาดของเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป เกงยีนส์ เสื้อยืด แว่นกันแดดอันโต คล้องกล้องตัวใหญ่ ผมมันเริ่มยาว ไม่ได้เกรียนสนิทแบบที่เจอครั้งแรก
“ไง” นี่คือคำแรกที่ทัก
“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”
“โห่ บอกว่ามาก็มาดิว้า พอดีเมื่อคืนสังสรรค์กับพวกเพื่อนๆที่คณะหนักไปหน่อย เลยตื่นสาย”
ปกป้องไม่ว่าอะไรนอกจากยื่นถุงเซเว่นมาให้ ผมรับมาแล้วเปิดดูในถุง
“แก้แฮ้งค์”
“นี่เดินไปซื้อที่เซเว่นมาเหรอ” มันไกลนะนั่น “ขอบใจว่ะ”
ไม่มีคำตอบรับใดๆจากอีกฝ่าย ผมแกะเครื่องดื่มกระดกเข้าปาก ในหัวก็คิดว่าทำยังไงดี บรรยากาศมันเริ่มอึดอัด ผมไม่ชอบที่เห็นปกป้องเป็นแบบนี้เลย
“เอ่อ ขอโทษจริงๆนะ ไม่ได้ลืมนัด...”
“แค่ตื่นสาย ตั้งใจมาจริงๆทำไมไม่ตั้งนาฬิกาปลุก”
เถียงไม่ออกเลยกู..แต่เรื่องความตั้งใจจะมานัดในวันนี้เป็นเรื่องจริงนะ
“เมื่อคืนดื่มเยอะไหม?”
“ก็..นิดหน่อย” นิดหน่อยจริงๆนะ แค่10วิเอง
ตอนนี้ผมเหมือนถูกผู้ปกครองดุเลยครับ แม่ง กูรุ่นพี่มึงนะโว๊ย
“แล้วเมื่อกี้ใครมาส่ง”
“ไอ้โท...”
ปกป้องหันขวับ แววตามันดูเจ็บปวด
“มันทำอะไรรึเปล่า?”
“เปล่าๆ มันไม่ได้ทำอะไรพี่”
“โมเลิกดูแลมันเหอะ เดี๋ยวผมหาคนอื่นมาดูแลแทนให้”
“แม่เกศเขาขอร้องไว้...อีกอย่าง ถ้าไม่ใช่เพราะพี่มันก็คงไม่ต้องโดนยิงแบบนั้น”
นี่ผมกับปกป้องจะไปเที่ยว ไปถ่ายรูปด้วยกันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงได้มานั่งเครียดอยู่ตรงนี้ล่ะ
“ช่างมันเถอะ .. แต่ถ้าไอ้โทมันทำอะไรโมอีกคราวนี้ผมไม่ยอมแน่ๆ”
“อื้ม”
“เห้อออออ” ปกป้องบ่นพึมพำอะไรไม่รู้กับตัวเอง ก่อนจะปรับสีหน้าให้ดีขึ้น “หิวรึยัง? อยากไปไหนมั้ย?”
“ก็หิวนะ ส่วนอยากพาไปไหนก็ไปเลย”
“โอเค ผมก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน งั้นไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า”
เราสองคนนั่งกินข้าวเที่ยงที่ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง ก่อนปกป้องจะร่ายรายละเอียดทริปในวันนี้ให้ฟัง
เริ่มจากพอกินข้าวเสร็จก็บ่ายโมงตรงพอดี ปกป้องจะพาไปไหว้พระที่วัดแห่งหนึ่ง ซึ่งขอบอกเลยว่าวิธีการไปก็แบบสมถะ คือนั่งรถเมล์ไป ผมชอบมากๆ รู้สึกเป็นตัวของตัวเองดี ไม่ต้องเกร็ง ถึงแม้จะลำบากนิดหน่อยที่ต้องยืน แถมยังร้อน แต่ก็โอเค พอจะหันไปถามคนพาทัวร์มันดันยกกล้องขึ้นมาแชะๆ ผมนี่รีบหลบหน้าหนีแทบไม่ทัน
เหงื่อเต็มหน้าเต็มหลัง รอให้ลงจากรถเก๊กหน้าหล่อๆก่อนไม่ได้หรอวะไอ้เด็กนี่
ดูเหมือนช่างภาพจะชอบใจกับรูปที่ปรากฏ เพราะไอ้เด็กหัวเกรียนเอาแต่หัวเราะ พอผมจะขอดูบ้างมันเสือกเบี่ยงหลบ และพอดีกับที่รถเมล์เบรก หัวผมเลยทิ่มไปตรงกลางอกปกป้องอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“โทษทีว่ะๆ”
“จับไม่ถึงก็บอก”
สาดดดดดด จับถึงเว้ยย แค่ต้องเขย่งนิดหน่อย ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นครับ ปกติก็จับราวถึงแหละ แต่เมื่อกี้มัวแต่แย่งกล้องมาจากปกป้องเลยไม่ได้จับราวไว้น่ะ
ใช้เวลาพอประมาณพวกเราก็เดินทางมาถึงวัด ปกป้องจะเดินไปซื้อน้ำมาให้แต่ผมขอไปซื้อเองดีกว่า ให้มันจัดการเรื่องถวายสังฆทานกับเจ้าอาวาส
เราเถียงกันนิดหน่อยเรื่องของขนาดถังสังฆทาน แต่สุดท้ายผู้ชนะก็คือผมอยู่ดี
เมื่อถวายเสร็จปกป้องพาผมไปอีกด้านของวัด ซึ่งตรงนี้เป็นศาลาติดริมแม่น้ำ มีแม่ค้าขายอาหารปลาแบบขนมปังและแบบเม็ด นอกจากนั้นยังมีกรงเล็กๆที่ขังนกตัวน้อยไว้ด้านใน เดินมาอีกหน่อยก็จะเจอกะละมังที่แยกปลาแต่ละชนิดไว้ มีป้ายบอกข้างหน้าว่าปลาแต่ละชนิดแก้ชงหรือช่วยเสริมดวงด้านไหน
ผมเห็นแล้วส่ายหัว ชักจะไปกันใหญ่ จับสัตว์มาขายทั้งๆที่สัตว์พวกนั้นก็เป็นอิสระอยู่แล้วน่ะนะ? แต่เอาเถอะ...ความเชื่อของคนที่มีจิตศรัทธานั้นไม่เหมือนกัน ทำแล้วสบายใจก็ว่ากันไป แต่ผมขอให้อาหารปลาอย่างเดียวดีกว่า
นานๆทีผมจะได้มีโอกาสมาให้อาหารปลาแบบนี้ เลยอยากรู้ว่าอาหารปลาแบบเม็ดกับแบบขนมปังอย่างไหนมันจะอร่อยกว่ากัน จะได้ซื้อให้ปลาถูก
ขณะที่ผมกำลังหยิบก้อนขนมปังเข้าปาก ปกป้องก็มาเห็นพอดี พร้อมกับเสียงแชะอีกครั้ง
“โมหิวเหรอ”
“ก็ไม่นะ”
“แล้วทำไมต้องแย่งอาหารปลากินด้วย”
“เปล่า แค่อยากรู้ว่ามันอร่อยมั้ย”
แล้วผมก็เอาขนมปังใส่ปาก เคี้ยวๆๆกลืน ต่อด้วยอาหารปลาแบบเม็ด หยิบใส่ปาก เคี้ยวๆๆๆกลืน ปกป้องมองผมไม่วางตา
“กินจริงดิ”
“เออ กูกินเล่นๆ”
“แล้วแบบไหนอร่อยกว่า?”
ผมขมวดคิ้ว วิเคราะห์ถึงรสชาติในปาก
“แบบขนมปังมันจะแข็งนิดหน่อย จืดๆ แต่ถ้าโยนลงไปในน้ำมันก็จะนิ่ม ส่วนอาหารเม็ดมันมีกลิ่นคาวหน่อยๆ ปลามันคงชอบอาหารเม็ดมากกว่ามั้ง ไม่งั้นบริษัทผลิตอาหารปลาคงผลิตขนมปังออกมาแล้ว”
“อ๋อ เร่งสีเร่งวุ้นอ่ะนะ”
“เออ”
“แบบโมน่าจะเลี้ยงง่าย แต่ถ้าเลี้ยงด้วยอาหารเม็ดผมจะเลือกแบบเร่งโตด้วย”
กว่าผมจะคิดออกว่าไอ้เด็กหัวเกรียนมันแอบหลอกด่า มันก็หนีผมไปถ่ายรูปที่อื่นแล้ว
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
รอคอยมาแสนนานและจะรอต่อไปนะคะ เรื่องนี้ชอบมากกกกกกก
-
ดีใจจัง ตอนใหม่มาแล้ว เข้ามาเช็คตลอด
ชอบเรื่องนี้มากเลย แต่งได้ดีมากเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
:3123: :3123:
-
มีความมาเดท และมีความหึง โททำไรไว้ดูรมดี พูดไรกับปกป้องเปล่า
คิดถึงนะคะนะ
ขอบคุณค่ะ
-
มาแล้ววววว
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
นึกว่าตาฝาด ดีต่อใจ
-
มาแล้วดีใจ ขอบคุณน้ามาต่อบ่อยๆน้า
-
รอๆมาต่อไวๆนะ :katai2-1:
-
วันนี้อ่านเรื่องนี้ทั้งวันเลย ชอบๆ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^_^
-
ขอบคุณ :)
-
ดีใจที่กลับมาต่อ...
-
นี้ถึงขั้นอ่านหัวเรื่องนิยายสองรอบ กลัวตาฝาดว่าอัพแล้ว 5555
-
มาต่อแล้ว ดีใจ :L1:
-
มาแล้วววว
รอนานมาก,,,
-
ต้องจุดพลุแบบหนักๆ :mc4: นึกว่าฝันไปปปปป
มาต่ออีกนะคะอย่าเพิ่งหายไปปปปปปปปป จะมารอทุกๆวันเลยยยย :heaven
-
อย่าให้รอนานนะคะ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
:pig4: รอติดตามตอนต่อไป
-
เพิ่งอ่านทัน รอตอนต่อไปครับ
-
ปกป้องนี่คือพระเอกใช่ไหม?
-
ทีแรกนึกว่าตาฝาด ในที่สุดก็มาต่อแล้ว เย้ รอตอนต่อไปค่าาา
-
ก่อนอ่านต้องขออ่านย้อนนิดนึงสัก2-3ตอน 55555+
ไม่เอา เราไม่ควรกดดันคนแต่ง
รอวันคุณชายโทได้สมหวังค่ะ
-
ขอบคุณค่ะ
น่ารอนานๆๆๆๆมากจริงๆ ดีใจ
จะรอนะคะ (ยิ้มมม) o13
-
เดาใจนะโมไม่ถูกเเล้วเนี่ยยยยย :katai1:
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะฉันรออยู่ :กอด1:
-
:pig4:
-
อ่านทันแล้ว เย้ๆ
แต่พออ่านมาถึงตอนนี้ เราเริ่มไม่เข้าใจนะโมแล้วอะ ตอนแรกก็ชอบนะโมนะ ใจแข็ง เด็ดเดี่ยว สุดยอดนายเอกเลย.
แต่ตอนนี้เริ่มสงสารโทมาก เหมือนสุดท้ายนะโมจะเลือกปกป้องอะ สงสารโทจังงงงงง :o12: :o12:
-
- 27 -
(part2)
จากนั้นปกป้องพาทัวร์ก็เดินนำลัดเลาะไปยังตรอกซอกซอยต่างๆ จนมาโผล่ที่แหล่งช๊อปปิ้งของวัยรุ่น มีทั้งของกินและของขายมากมาย แต่ส่วนใหญ่ผมจะซื้อของกินเสียมากกว่า
“เอาสีแดง2ไม้”
“เป็น3ไม้เลยครับ” ปกป้องสั่งตาม
ผมมองพ่อค้าที่เขย่าๆถังแล้วหยิบหลอดแช่น้ำก่อนจะส่งมาให้ผม ส่วนปกป้องจ่ายเงินให้แล้ว
“กินเป็นเหรอ ไอติมหลอด” ผมหันไปถามพร้อมกับยื่นให้1ไม้
“เอ้า เป็นดิ ถามแปลก” เด็กมันตอบกวนๆ ถือไอติมสีแดงในมือชูขึ้นสูงเล็กน้อย ก่อนจะถ่ายรูป
ดูท่าทางแล้วปกป้องน่าจะเป็นสายถ่ายรูปวัตถุ ถ่ายพวกสถานที่อะไรงี้ ไม่คิดว่าจะถ่ายอาหารกับเขาด้วย
ผมเดินดูของและกินไอติมหลอดไปเรื่อยๆจนหมดแท่งแรก ผมหยิบแท่งที่2ขึ้นมาแทะต่อทันที แต่ไอเด็กข้างๆกลับโวยวายขึ้นมาซะงั้น
“อ่าว แย่งเฉย”
“ไม่ได้แย่งเหอะ ตอนสั่งทำไมไม่สั่ง4ไม้ล่ะ”
ปกป้องไม่ตอบแต่กลับแย่งไอติมหลอดในมือผมไปแทะต่อทันที ทำท่ากวนตีนอย่างมีความสุข ผมได้แต่ถอนหายใจ จะวนกลับไปซื้อใหม่ก็ใช่เรื่อง กินขนมเบื้องดีกว่า
“ขายยังไงครับ”
“อันละ2บาทจ้า”
“เอา20บาทครับ ไส้หวานอย่างเดียวครับ”
“เป็น30บาทไปเลยครับ เอาผสมเค็มด้วย”
มาอีกและ...ไอ้เด็กเวรนี่ มารผจญของกินชัดๆ
ผมเดินไปตามทาง แวะดูเสื้อ ดูกางเกง ดูกระเป๋า แต่ไม่ซื้ออะไรสักอย่าง คนขายเขาจะด่าผมมั้ยวะเนี่ย ก็ทำไงได้ ยังไม่ถูกใจนี่หว่า ตรงข้ามกับปกป้องที่ซื้อของมาจนในมือถือถุงพลาสติกพะรุงพะรัง เห็นแล้วสงสาร ไหนจะกล้องที่คล้องคออีก ผมเลยช่วยถือเป็นบางชิ้น
ปกป้องมาเดินมายังท่าน้ำ บรรยากาศดีมากๆ ลมแรง เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังมาเป็นระยะๆจากท่าเรือที่มีทั้งเรือด่วน เรือข้ามฟาก เรือหางยาวที่จอดรอรับลูกค้า ผมเดินไปนั่งเพราะเริ่มรู้สึกเมื่อย กะว่าจะหันไปเรียกปกป้องแต่ได้รับเสียงแชะกลับมาแทน
“นี่ พอก่อน จะถ่ายให้เมมเต็มเลยรึไงห๊ะ”
จากตอนแรกที่เขินๆเวลาถูกกล้องโฟกัสโดยผ่านสายตาของอีกฝ่าย แต่ตอนนี้ผมไม่มีอายแล้วล่ะครับ เก๊กหล่อบ้าง แลบลิ้นปลิ้นตาบ้าง ด่าปกป้องแบบไม่ออกเสียงบ้าง ไม่รู้ว่ารูปจะออกมาเป็นยังไง ช่างแม่มมมมมม คนมันหล่อ ทำยังไงก็หล่ออยู่แล้ว รูปต้องออกมาเพอร์เฟ็คแน่นอน เชื่อผมสิ
“ใช่ เต็มแล้ว แต่ไม่เป็นไร ผมมีเมมสำรองมาเปลี่ยน”
เอ่ออออออออ กลอกตามองบนเลยครับ
“อยากกินอะไรอีกก็ไม่รู้” ผมเอ่ยลอยๆในขณะที่ดูดโค้กอึกใหญ่หลังจากจัดการทาโกะยากิหมดไป6ลูก
“ห๊ะ นี่ยังกะกินอีกหรอ รู้มั้ยว่าในกล้องมีแต่รูปโมกิน กิน กิน และก็กิน” ปกป้องที่กำลังเปลี่ยนเมมถึงกับเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ
เอ้า ก็คนมันไม่ค่อยได้ออกมาเที่ยวแบบนี้สักเท่าไหร่นี่หว่า... นานๆทีจะได้ออกมากินออกมาเที่ยวบ้าง ปกติเห็นแต่ในเพจรีวิวของกิน แต่อย่างละอย่างทำเอาน้ำลายไหล แถมเพจพวกนี้ชอบโพสกลางดึกด้วยนะ
“หยุดกินก่อน หน้าบานหมดแล้ว ดู” ปกป้องยื่นรูปมาให้ดู
โอ้โห นั่นหน้าหรือจานข้าว บานอะไรปานนั้น
“แล้วนี่จะไปไหนต่อ”
“นั่งเรือข้ามฟากไปถ่ายรูปที่สนามหลวงกัน”
พอได้นั่งเรือข้ามฟากแล้วนึกถึงสิ่งที่ไอ้บูมเคยเล่าให้พวกผมฟัง ตอนนั้นกำลังเรียนเรื่องอะไรสักอย่างที่มันเกี่ยวกับการคมนาคมนี่แหละ
‘พวกมึงเคยนั่งเรือข้ามฟากกันใช่มะ?’
ตอนนั้นพวกเราทุกคนรวมถึงไอ้ฉลามพยักหน้ากันหงึกๆ
‘กูจะบอกไรให้เว้ย มันมีวิธีโกงค่าโดยสารอยู่’
‘โธ่บูม ค่าโดยสารมันแค่2-5บาทเอง มึงยังจะโกงอีกหรอสัด จิตใจมึงทำด้วยอะไรวะ’ โดนไอ้จ๊อบด่าไปหนึ่งดอก
แต่ไอ้บูมหาได้สะทกสะท้านไม่ มันยังคงพูดต่อ
‘อันดับแรกเว้ยมึงต้องนิ่งๆไว้’
‘แล้วเดินผ่านโต๊ะเก็บค่าโดยสารไปไม่ต้องจ่าย?’ ไอ้โทต่อทันที
‘ไม่ใช่ อย่าเพิ่งขัดสิวะ ต่อๆ อันดับสอง พอมึงนิ่ง มึงต้องเลือกหาที่นั่งแจ่มๆ’
‘ไว้มองสาว?’ จ๊อบทาย
‘ถูกต้อง โดยเฉพาะท้ายเรือนะ อื้อหือ...’
‘เด็ดๆทั้งนั้นสินะ’ จ๊อบยังคงรับมุขกากๆของไอ้บูม เพราะมันกลัวเพื่อนเหงา กลัวเพื่อนไม่มีใครเล่นด้วย
‘กลิ่นควันเหม็นชิบหาย!’
‘ตึ่งโป๊ะ!’
‘ต่อๆ มึงก็นั่งรอให้เรือมันไปถึงอีกฝั่ง รอจนทุกคนขึ้นท่าไปหมดแล้ว แล้วก็รอให้คนอื่นๆที่จะข้ามฝั่งกลับขึ้นมานั่งจนเต็มเรือ พอไปถึงอีกฝั่งมึงก็นิ่งๆไว้ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทำซ้ำๆกันกี่รอบก็ได้ ถ้ามึงอยากโกงเยอะก็หลายๆรอบหน่อย แค่นี้มึงก็จะได้นั่งเรือฟรีๆเพียงแค่เสียค่าโดยสารรอบเดียวเท่านั้น เป็นไงละ พวกมึงจะเอาวิธีนี้ไปใช้ก็ได้นะเว้ย แต่กูไม่แนะนำให้บอกใครต่อเพราะมันเป็นเคล็ดลับที่มีไม่กี่คนเท่านั้นที่จะรู้…แล้วยังมีอีกนะ…’
ครับ ผม จ๊อบ ฉลาม และไอ้โทเลิกฟังมันตั้งแต่ทำซ้ำๆกี่รอบก็ได้แล้วล่ะครับ ปล่อยมันพล่ามไป ใครอยากเสียเวลาชีวิตโดยเปล่าประโยชน์ก็ลองทำตามวิธีของไอ้บูมได้นะครับ
ตอนนี้เป็นเวลาเย็นๆ เวลาที่แดดกำลังสวย แถมไม่ร้อนเท่าไหร่ด้วย ผมแหวนหน้ามองขึ้นบนท้องฟ้า เห็นว่าวหลากหลายรูปร่างกำลังบิน แต่ถ้าหากสังเกตดีๆก็จะเห็นเชือกที่คนเล่นบังคับอยู่บนพื้นดินวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน ผมปล่อยให้ปกป้องถ่ายรูป ส่วนตัวเองก็เดินรอบๆซึมซับบรรยากาศไปเรื่อยรู้ตัวอีกทีก็แสงหมดซะแล้ว
“โมอยากกินไรอีกปะ”
“อยาก แต่ไม่รู้จะกินอะไร แถวนี้มีอะไรอร่อยๆบ้าง”
“เพียบครับ ถ้าข้ามถนนตรงเชิงสะพานพระปิ่นเกล้าไปก็เป็นถนนข้าวสาร ร้านเหล้าเยอะ ฝรั่งแยะ แต่ถ้าเดินไปอีกฝั่งก็จะเจอเสาชิงช้า มีร้านขายของกินนิดหน่อย แต่มันมีร้านขนมปังดังๆ ไม่รู้โมชอบรึเปล่า”
“อืมมมมม...” ในหัวผมกำลังคิดคำนวณถึงระยะทางกับร้านอาหารที่อยากกิน แต่ยังไม่ทันได้ตอบไกด์ชั่วคราวก็เดินนำไปเรียบร้อย
“ไปเสาชิงช้าก่อน เดะพาโมไปกินหนมปัง...แล้วค่อยข้ามถนนตรงอนุสาวรีย์ประชาธิปไตยไปหาร้านเหล้านั่งที่ถนนข้าวสารต่อ”
หืม ที่พูดมานี่เพราะตัวเองอยากไปอยู่แล้วสินะ
“เป็นเด็กเป็นเล็กริหัดกินเหล้า”
“ไม่เด็กแล้วเหอะ โมอ่ะชอบมองว่าผมเป็นเด็กอยู่เรื่อย”
“ต่ำกว่า20เข้าผับไม่ได้นะจ๊ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” การหยอกเด็กคืองานของเรา
“คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก เคยโดนเด็กกินไหมครับพี่นะโม” ไม่พูดเปล่า ยังส่งสายตาที่มีความหมายแปลกๆมาให้อีกด้วย
“ไม่เคยว่ะ...แต่ตอนนี้มีแผนที่กำลังจะ...”
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆอีกฝ่าย กระซิบเบาๆว่า
“กินเด็ก”
พูดจบแล้วยิ้มยกมุมปากพร้อมกับยักคิ้วหนึ่งข้าง
หึหึ เอาสิ ให้มันรู้กันไป ผมไม่ยอมง่ายๆหรอกนะ
ขณะที่ผมนั่งรอให้ปกป้องไปสั่งขนมปัง ตัวผมก็หันมาสนใจโลกโซเชี่ยลบ้าง หลังจากที่ไม่ได้แตะโทรศัพท์มาเลยทั้งวัน เมื่อเปิดสัญญาณอินเตอร์เน็ต สิ่งแรกที่แจ้งเตือนไอ้โทมันไลน์มาถามผมว่ากลับกี่โมง ผมพิมตอบกลับไปว่าสักพัก จากนั้นหันมาเข้าแอพสีฟ้าๆแทน นิ้วโป้งเลื่อนหน้าจอนิวฟีด เห็นไอ้จ๊อบมันเช็คอินที่โรงหนัง สงสัยแอบไปดูหนังกับสาวๆโดยไม่บอกเพื่อนอีกตามเคย มารู้อีกทีก็ตอนสาวเจ้าเดินผ่านนั่นแหละครับ ถึงได้รู้ว่าชอบท่าไหน เอ๊ย ชอบผู้ชายแบบไหน
เลื่อนลงมาอีกหน่อยก็เจอกับใครบางคนที่เปลี่ยนรูปโปรไฟล์ ไม่ถึง 5 นานที คนกดไลค์เป็นพัน หมั่นไส้มันจริงๆ แต่เดี๋ยวนะ ทำไมรูปโปรไฟล์มันคุ้นๆ ยังไงก็ไม่รู้ ผมจิ้มเข้าไปดู
นี่มัน .. รูปเดียวกับที่ผมตัดมันออกจากเฟรมแล้วมาตั้งเป็นโปรไฟล์นี่หว่า เพียงแต่ว่าของไอ้โทมันก็ตัดผมออกจากเฟรมเช่นกัน อดไม่ได้ที่จะพิมคอมเม้นต์สักหน่อย
เลียนแบบว่ะ
ผมเม้นต์ไปงั้นแหละครับเพราะรู้ว่ามันคงไม่อ่านหรอก จำนวนคอมเม้นต์ในรูปโปรไฟล์ก็ไม่น้อย มีแต่สาวๆน่ารักๆทั้งนั้น พี่โทอย่างนู้น พี่โทอย่างนี้ ตัดภาพกลับมาที่เฟสบุคตัวเอง ... อนาถชิบ เงียบเหงาได้อีก
แต่เพียงไม่ถึงนาทีก็มีแจ้งเตือนกลับมาว่าไอ้โทได้ตอบกลับคอมเม้นต์ของผม พอกดเข้าไปดูนึกว่ามันจะตอบอะไรที่กวนตีนๆกลับมา ที่ไหนได้ แค่สติ๊กเกอร์สีเหลืองทำหน้าโกรธนั่นแหละครับ ผมจึงไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีก พอดีกับที่ปกป้องเดินกลับมาพร้อมขนมปังหอมฉุย เจ้าตัวถือถาดมามีขนมปัง 4 แผ่น และแก้วน้ำ 2 ใบ
“ทำไร” ปกป้องนั่งลงแล้วถาม
“ดูไรไปเรื่อย”
“เช็คอินหรอ แท๊กผมด้วยสิ”
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ มึงเช็คสิ” ผมปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยแล้วหันมาจิ้มขนมปังเจ้าปากแทน “อร่อยว่ะ”
“บอกแล้ว” เจ้าตัวยืดอกภูมิใจอย่างกับเป็นคนปิ้งขนมปังเอง
นั่งกินกันจนหมดเกลี้ยง ผมกับปกป้องก็เดินออกมาจากร้าน คนเป็นไกด์ชั่วคราวยังคงยืนยันว่าจะไปสถานที่อโคจรให้ได้ แต่ผมว่ามันดึกแล้ว อีกอย่างเหนื่อยมาทั้งวัน เหนียวตัวไปหมด
“ผมก็แค่....อยากอยู่กับโมให้นานกว่านี้” ปกป้องพูดเบาๆ แต่ความรู้สึกกลับหนักอึ้งในใจผม “แต่ถ้าโมเหนื่อยงั้นเดี๋ยวผมไปส่ง”
เป็นอีกประโยคที่แสดงว่าปกป้องแคร์ความรู้สึกผมก่อนเสมอ ในขณะที่ผมไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของคนตรงหน้าเลยว่าเขาจะรู้สึกยังไง ก่อนหน้านี้ที่ผมหยอกปกป้องไปเล็กๆ คนถูกหยอกก็หูดำหูแดงแล้วรีบเดินจ้ำอ้าวมายังร้านขนมปัง ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวเขินแค่ไหน ปกป้องเป็นแบบนี้เสมอ รู้สึกยังไงก็แสดงออกมาตรง ๆ
ตลอดทั้งวันที่เดินเที่ยวด้วยกัน...ไม่สิ เรียกได้ว่าทุกครั้งเลยดีกว่าที่ปกป้องอยู่กับผมแล้วเขาดูมีความสุขมาก บรรยากาศบางอย่างรอบๆตัวของเด็กคนนี้ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายสบายใจ ตั้งแต่ตอนที่ปกป้องมาอยู่กับผมที่หอพักราคาถูก ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ ปกป้องก็ไม่เคยรังเกียจ รวมไปถึงการทำงานที่ร้านกุ้งเต้น ที่ถึงแม้จะเป็นงานหนักแต่ปกป้องก็พิสูจน์แล้วว่าเขาทำได้
ใบหน้าและสายตาที่ดูร่าเริงมาตลอดทั้งวันกลับแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง นั่นทำให้ผมรู้สึกไม่ดี
ผมรู้...ผมรู้ตัวว่ากำลังโดนปกป้องจีบ สิ่งที่ทำให้เขามีความสุขก็คือผม และสิ่งที่ทำให้เขาทุกข์ก็มีสาเหตุมาจากผมอีกเช่นกัน
“โมอย่าทำหน้าแบบนั้น” จู่ๆปกป้องก็หยุดเดิน ในขณะที่เรากำลังเดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย “ผมผิดเองแหละที่พาโมเดินเที่ยวจนเหงื่อท่วมเต็มหน้าเต็มหลัง ตั้งแต่เที่ยงจนค่ำ ใครไม่เหนื่อยก็บ้าแล้ว ผมเองยังเมื่อยเลย”
เจ้าตัวว่าพลางนวดคอ ทำสีหน้ายุ่งยากก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มสดใส
“แถมไปดื่มเหล้าตอนนี้ได้มีหวังอ้วกแตกแน่ๆ กินกันเยอะขนาดนี้”
ผมรู้ว่าในใจเขาไม่ได้อยากกลับหรอก แต่เพราะผมบอกว่าเหนื่อยเขาจึงยอมปัดความต้องการของตัวเองทิ้งไป
“เออสิ แถมตัวก็เหม็นเหงื่อ เข้าร้านไปมีหวังโดนสาวๆยี้แน่” ผมสำทับ
“แต่ผมไม่ยี้นะครับ” ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวก้มลงมาทำท่าฟุดฟิดๆรอบๆตัวผม
“อย่างกับหมาเลย 555555”
ระหว่างที่เรากำลังเดินไปป้ายรถเมล์เพื่อหาแท็กซี่สักคัน โทรศัพท์ผมก็มีแจ้งเตือนจากไลน์
เมื่อไหร่จะกลับ
ไหนว่าสักพัก
นี่มันเลยมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ
โอ้โหมาเป็นชุด จะใครซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่คุณชายโท
ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเช้าก็อารมณ์ดีอยู่นี่หว่า ไหงข้อความในไลน์พออ่านดูแล้วรู้สึกได้ถึงความหงุดหงิดไม่ก็อารมณ์เสียตามหลังมาเลย พาลเอาผมไม่อยากจะกลับซะงั้น
“จะว่าไปก็มีร้านนั่งชิลล์ๆ ไม่ต้องไปแออัด สั่งเบียร์เย็นๆ ฟังดนตรีสดสบายๆอยู่นะ เห็นไอ้จ๊อบเคยบอกอยู่”
ปกป้องถึงกับเหวอ ผมไม่พูดอะไรให้มากความ ลากปกป้องมายังร้านที่ไอ้จ๊อบเคยแอบนัดสาว เนื่องจากผมไม่เคยมาแต่จำได้ลางๆว่าอยู่ใกล้กับร้านฟาสฟู้ดชื่อดัง จึงทำให้ผมไม่ต้องเสียเวลาหานานมากนัก
ร้านนี้ส่วนใหญ่แขกจะเป็นชาวต่างชาติ ดีที่คนยังไม่เยอะมากนัก ผมกับปกป้องเลยได้ที่นั่งทำเลดี สั่งโปรเบียร์มา 2 ชุด
“ทำไมเปลี่ยนใจ” คนตรงข้ามถาม ก่อนจะจิบเบียร์เล็กน้อย
“ขี้เกียจกลับ” คำตอบง่ายๆหลุดจากปาก ในขณะที่เสียงครืดๆยังคงสั่นต่อเนื่อง ผมตัดสินใจหยิบขึ้นมาปิดสัญญาณอินเตอร์เน็ต และเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ผมขอดูรูปที่ถ่ายมาทั้งวัน แต่ปกป้องบอกว่าแบตกล้องหมดซะแล้ว ค่อยดูทีเดียวตอนตกแต่งรูปเสร็จ
เรานั่งคุยกันไปเรื่อยๆ มีสาระบ้าง ไร้สาระบ้าง ขวดเบียร์ว่างเปล่าก็เพิ่มจำนวนมากขึ้น มีสายเข้าจากไอ้โทแต่ผมไม่ได้รับ โทรศัพท์สั่นอยู่แบบนั้นนานหลายนาทีก็จะหยุดไป นี้มันเป็นวันหยุดงานของผม ไม่ต้องไปดูแลมัน ดังนั้นผมมีสิทธิ์ที่จะกลับกี่โมงก็ได้ ถ้าเดาไม่ผิด ป่านนี้มันคงหัวเสียอาละวาดอยู่ละมั้ง ตามนิสัยเดิมๆของมัน
เวลาผ่านไปจนล่วงเลยมาถึง 5 ทุ่ม ปกป้องก็ดูท่าจะไม่ไหวซะแล้ว ผมคิดเงินและพาเขากลับ
“เดินไหวมั้ยเนี่ย?”
“หวายยย”
ไหวบ้าอะไร หัวเอียงไปซบกับฝรั่งที่ไหนแล้วละนั่น!?
“เห้ออออ สงสัยต้องทำหน้าที่พี่เลี้ยงเด็กซะแล้วมั่งเนี้ย”
ผมพยุงปกป้องและพยายามไม่ให้เขาไประรานคนอื่น ไอ้เด็กนี่ก็เทน้ำหนักมาอย่างไม่เกรงใจ ปากก็พูดอ้อแอ้ๆจับใจความไม่ได้สักอย่าง มาจนถึงจุดที่แท็กซี่จอดเรียงราย ผมบอกจุดหมายปลายทางซึ่งเป็นคอนโดของคนที่เมาแอ๋ โชคดีที่โชเฟอร์ไม่ได้ส่งรถ แก๊สหมด หรือหาสารพัดข้ออ้างสารพัดเพื่อปฏิเสธผู้โดยสาร ผมจึงรับยัดอีกฝ่ายเข้าไปในรถและถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
เมื่อถึงที่หมายผมให้พี่ยามที่น่าจะคุ้นเคยกับปกป้องดีช่วยพยุง แล้วควานหาคีย์การ์ดในกระเป๋าของเจ้าตัวระหว่างรอลิฟต์ พอเปิดประตูห้องได้ปกป้องก็โดนโยนไว้ที่โซฟาหน้าทีวี
“ขอบคุณครับ”
“ด้วยความยินดีครับ” พี่ยามทำท่าตะเบ๊ะก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ตอนแรกผมว่าจะกลับเลย แต่พอหันไปดูสภาพของคนเมาแล้วก็ทำใจไม่ได้จริงๆ นี่ไม่รู้ด้วยว่าพี่แป้งพี่สาวของปกป้องจะกลับมาเมื่อไหร่ หรือวันไหน ขืนปล่อยไว้แบบนี้รับรองได้เลยว่าวันรุ่งขึ้นร่างโตๆที่อยู่บนโซฟาต้องส่งกลิ่นไม่พึงประสงค์อย่างแน่นอน
ผมลุกไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กแล้วชุบน้ำหมาดๆ เพื่อนำมาเช็ดหน้าเช็ดตาของปกป้องเผื่อเขาจะรู้สึกดีขึ้น จัดการเลิกเสื้อยืดขึ้นไว้ตรงคอ เพราะทำได้แค่นั้น ให้ยกตัวถอดคงไม่ไหว
ดีนะที่ไม่ขย้อนของเก่าออกมา ไม่งั้นมีหวังเละกว่านี้แน่
จากนั้นมาถึงส่วนล่าง ผมปลดเข็มขัดก่อนจะค่อยๆดึงกางเกงยีนส์ลงอย่างทุลักทุเล
“ยกตูดดิ๊” ผมพูดแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่รู้เรื่อง “ให้ความร่วมมือหน่อยสิโว๊ยย”
ดันก็แล้ว ผลักก็แล้ว เดี๋ยวถีบตกโซฟาแม่ม
“โมจะกินผมหรอ?” เจ้าตัวพูดตาปรือขณะที่ยอมยกก้นขึ้นเพื่อให้ผมถอดกางเกงให้สะดวก ผมไม่ตอบเพราะรู้ดีว่าอย่าคุยกับคนเมา คุยไปก็เท่านั้น ตื่นมาก็จำอะไรไม่ได้หรอก
ผ้าขนหนูผืนเดิมถูกนำไปเช็ดขาทั้งสองข้าง ดีที่ปกป้องชอบใส่ทั้งบ๊อกเซอร์และกางเกงชั้นใน เลยไม่มีอะไรที่อุจาดตาสักเท่าไหร่
แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้หลังมือผมไปโดนอะไรบางอย่างที่แข็งตัวโดยไม่ได้ตั้งใจ
ผมเลื่อนสายตาไปมอง...เอียงซ้ายเหมือนเดิม
ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเป็นปีๆ แต่ด้วยช่วงระยะเวลาที่อาศัยอยู่ด้วยกัน ทั้งกิน นอน อาบน้ำ เล่น เรียน ทำงาน อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆมันก็ต้องมีทีเผลอบ้างแหละครับ ยิ่งตอนเช้านี่ไม่ต้องพูดถึง คนยังหนุ่มยังแน่นก็เป็นลำมาเลย แต่อย่างที่ผมเคยบอกไป ปกป้องไม่เคยทำตัวรุ่มร่ามให้ลำบากใจ ดังนั้นผมจึงไม่รู้สึกเขินอะไร ก็เหมือนที่พี่ชายเห็นของน้องชายนั่นแหละครับ
แอบกระซิบนิดนึงว่ามันมีขนาดเกินมาตรฐานชายไทยไปนิดหน่อย
“มองทำไม อยากกินเหรอ...”
ผมสะดุ้ง รีบเอาผ้าในมือเช็ดกลบเกลื่อนและลุกอย่างรวดเร็ว แต่กลับมีมือมาดึงทำให้ผมเสียหลัก เซไปนั่งตักของคนที่เพิ่งจะเช็ดตัวให้
“เฮ้ย!” ผมร้องเสียงหลง พยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนที่กอดผมไว้แน่น “ปล่อย ไม่เล่นนะว้อยยยย”
“ก็ไม่ได้เล่น ผมจริงจังนะโม”
“มึงเมา รีบปล่อยกูแล้วนอน กูจะกลับไปอาบน้ำนอนเหมือนกัน”
“กลับไปไหน? ไปหาไอ้เหี้ยโทอะนะ โมนอนค้างที่นี่เหอะ” ใบหน้าของปกป้องซุกหลังผม พลางกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น สัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นหัวใจที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งแผ่นหลัง
“โมก็รู้ว่าผมรู้สึกกับโมยังไง...” แม้จะพูดเสียงอู้อี้แต่ก็ฟังรู้เรื่อง “ผมไม่เคยเหนื่อยเลยนะที่ผมต้องวิ่งไล่ตามโม ผมยอมเป็นไอ้โง่ที่ขอแค่ได้อยู่เคียงข้างไม่ว่าจะในฐานะอะไร...”
ใช่...ผมรู้...
“ยิ่งพักหลังมานี้โมชอบทำเหมือนให้ความหวังผม รู้มั้ยว่าผมดีใจมากแค่ไหน แต่บางทีโมก็เฉยชาจนผมไม่แน่ใจว่าไอ้ที่หยอกก่อนหน้านั้นมันคืออะไร...หรือว่าโมแค่ต้องการปั่นหัวผมเล่น”
ปกป้องพลิกตัวผมให้นอนราบไปกับโซฟา ก่อนที่ตนเองจะทาบทับลงมา แรงกดที่ขาทำผมเจ็บ มือทั้งสองข้างถูกรวบไว้แน่น
“ปกป้อง...อย่าทำแบบนี้”
“มันไม่สนุกเลย...ผมอยากเป็นคนรักของโม...ไม่ใช่ของเล่นเอาไว้ปั่นหัวหรือใช้ให้ใครหึง”
ผมหันหน้าไปอีกทาง แววตาเจ็บปวดของปกป้องมันให้ทำผมไม่กล้าสู้หน้า เพราะสิ่งที่เขาพูดมา...มันถูกต้องทุกอย่าง
คุยไลน์กับปกป้องต่อหน้าเพื่อทำให้ใครบางคนหงุดหงิด...และมันก็ได้ผลมาตลอด พอใครคนนั้นเริ่มประสาทเสีย ผมก็ไม่ได้ใสใจใยดีอะไรกับแชทไลน์ของปกป้อง ทิ้งเอาไว้แบบนั้น ปล่อยให้ขึ้น Read แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
แกล้งทำเป็นคุยโทรศัพท์ต่อหน้า เพราะอยากเห็นใครคนนั้นโมโห
จนมาถึงวันนี้ ที่ผมออกมาเที่ยวกับปกป้อง ส่วนหนึ่งก็เพราะอยากให้ไอ้โทมันคลั่ง ถึงแม้เมื่อเช้ามันจะดูอารมณ์ดีมาจากไหนไมรู้ แต่ตอนนี้ผมมั่นใจว่ามันกำลังทำตัวเหมือนสัตว์ร้ายแน่ๆ
เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ผมมีนิสัยเหี้ยๆแบบนี้ ในช่วงแรกยอมรับเลยว่าหวั่นไหวกับปกป้องมากๆ เขาเข้ามาในตอนที่ผมอ่อนแอ คอยดูแลเอาใจใส่ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ผมก็ไม่ได้รู้สึกวาบหวิวหรือหัวใจเต้นแรงกับปกป้องเลยสักนิด นั่นแสดงว่าผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปมากกว่าพี่น้องจริงๆ
ผิดกับไอ้เหี้ยคนนึงที่ทำผมไม่เป็นตัวของตัวเอง เอาแต่คิดซ้ำไปซ้ำมาว่ามันรู้สึกกับผมยังไง? ทำไมต้องคอยทำสิ่งดีๆให้กับผมตอนปี1 ทั้งๆที่มันไม่จำเป็น รู้สึกตะขิดตะขวงใจเหมือนมีอะไรในอก มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
ทว่ามันกลับทำเรื่องเลวทรามจนในตอนนั้นจากความรู้สึกที่บอกไม่ถูกกลับกลายเป็นความคับแค้น ความไม่เข้าใจ ความโกรธ และความเกลียด ตั้งปฏิญาณไว้กับตัวเองเลยว่าจะไม่รู้สึกอะไรกับมันอีก เสมือนเป็นธาตุอากาศที่ล่องลอย ไม่จำเป็นต้องไปรู้สึกอะไร ราวกับกักเก็บเอาไว้ไม่อยากให้ใครรู้
แต่สุดท้ายแล้ว...ผมก็ทำไม่ได้...สมองสั่งให้ไม่รู้สึก แต่หัวใจกลับเต้นแรงทุกครั้งที่มันบอกรักหรือทำสิ่งพิเศษที่คล้ายกับขอโทษในเรื่องราวที่ผ่านมา
ยิ่งเหตุการณ์ที่มันออกตัวรับลูกกระสุนแทนผม ในวินาทีนั้น ความรู้สึกในอกผมมันแตกกระจาย คล้ายกับจะสูญเสียสิ่งมีค่าไป และไม่สนเรื่องราวในอดีตว่ามันจะทำเลวร้ายกับผมยังไง ขอแค่มันปลอดภัยเท่านั้นผมก็ดีใจแล้ว
อาจจะโดยไม่รู้ตัว แต่ในหัวสมองผมมีแต่เรื่องของไอ้โท มีแต่เรื่องของมันมาตั้งแต่ต้น มาจนถึงตอนนี้ ที่แม้กายจะอยู่กับปกป้อง แต่การผมที่ไม่ยอมตอบไลน์หรือรับโทรศัพท์มันก็เป็นการแสดงนิสัยไม่ดีออกมาให้เห็น
ชอบเห็นมันหึง ได้ปั่นหัวให้คนอย่างไอ้โทประสาทเสีย...
โดยลืมไปว่าผมกำลังทำร้ายความรู้สึกของคนตรงหน้าอยู่...
“พี่ขอโทษ”
“ทำไม...เป็นผมไม่ได้หรอ...ทั้งๆที่ผมดีกับโมขนาดนี้”
นั่นสิ ทั้งๆที่ปกป้องดีกับผมขนาดนี้...แต่ทำไมผมกลับไม่รู้สึกอะไรที่มากกว่าคำว่าพี่น้องไปได้เลย...
“หรือต้องให้ผมร้าย...โมถึงจะหันมาหาผม...”
สิ้นคำริมฝีปากหนาก็ประกบลงมาทันที ผมเม้มปากแน่น ดิ้นสุดกำลัง เพื่อไม่ให้ลิ้นร้อนๆเข้ามารุกรานได้ และเมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมเปิดปากเขาเลยเอียงมาทางด้านขวาแล้วดูดดึงที่คอผมจนเจ็บ เบื้องล่างโดนทับด้วยขาแกร่งทำให้ขาผมชาและขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้
ผิวหนังสัมผัสได้ถึงความเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในห้อง มือของปกป้องเลิกเสื้อผมขึ้น เคลื่อนศีรษะต่ำลง ระหว่างทางใช้ลิ้นอุ่นไล่เลียจนมาถึงส่วนที่ไวต่อความรู้สึกบริเวณยอดอก มันทำให้ผมสะท้าน
“ปกป้องที่พี่รู้จักไม่ใช่คนแบบนี้...”
คนถูกกล่าวถึงชะงักไป ตอนนี้ผมไม่ต่อต้านแล้ว ปกป้องปล่อยมือผมให้เป็นอิสระ ใบหน้าและนัยน์ตาที่เคยใสซื่อของเด็กหนุ่มวัยมัธยม บัดนี้มันเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ผมเอื้อมมือโอบกอดเขาไว้ด้วยความรู้สึกที่มี แม้จะเป็นแค่เศษเสี้ยวเล็กๆเมื่อเทียบกับความรู้สึกของปกป้องที่มีต่อผมก็ตาม
“พี่ผิดเอง ที่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของปกป้องเลย...ปกป้องจะเกลียดพี่หรืออะไรก็ได้ แต่อย่าทำแบบนี้...เพราะคนที่เสียใจที่สุดก็คือตัวปกป้องเอง...”
จากบทเรียนในอดีต ผมรับรู้ได้ว่าคนที่ทำแบบนี้เพราะเขาต้องการสิ่งที่ตัวเองรัก ต้องการสิ่งที่ตัวเองอยากได้ หากใช้วิธีปกติไม่ได้ผล เมื่อถึงที่สุดแล้วก็ต้องใช้กำลังข่มเหง แม้ในใจเขาจะเจ็บปวดทรมานก็ตาม...เหมือนอย่างไอ้โท... ในตอนนั้นผมยังไม่เข้าใจ จึงได้แต่ใช้กำลังตอบโต้ ใช้อารมณ์ พูดจาประชดประชันจนเรื่องมันบานปลาย
ทว่าตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว หากผมต่อต้าน ขัดขืน ใช้อารมณ์โต้ตอบกลับ มันก็เหมือนการเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟ แต่ถ้าหากผมใช้สติ คิดพิจารณาดีๆ ก็จะพบว่าแท้จริงแล้วมันไม่มีอะไรเลย...
ทั้งไอ้โท ทั้งปกป้อง...พวกเขาก็แค่อยากได้ความรักจากผมก็เท่านั้นเอง
ความรักที่ไม่มีรูปร่างหน้าตา ไม่มีเหตุผล ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นเมื่อไร แต่แค่ระบุเจาะจงว่ามันจะเกิดขึ้นกับใคร บางทีอาจต้องใช้เวลาเพื่อศึกษา รับรู้ และยอมรับมัน
“พี่รักปกป้อง...แบบพี่น้อง...ปกป้องคือน้องชายคนนึงของพี่” ขณะที่พูดคนฟังก็ยิ่งสะอึกสะอื้น ราวกับทุกคำพูดของผมมันกรีดแทงลึกลงไปในใจ ผมรู้ว่าปกป้องจะเจ็บปวด แต่ก็ต้องพูดเพื่อให้ทุกอย่างมันชัดเจน ผมทำร้ายเขาแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว
“พี่ขอโทษที่ไม่สามารถตอบรับความรู้สึกดีๆที่ปกป้องมีต่อพี่ให้ได้” ผมพูดพลางลูบหัวเขาไปด้วย “และพี่ก็ขอบคุณ..ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ทุกๆเรื่อง ในชีวิตนี้ถ้าไม่นับพ่อ แม่ และก็ป้า ปกป้องคือคนที่ดีที่สุดที่พี่เคยเจอ...แต่เชื่อเถอะว่าสิ่งที่ปกป้องกำลังจะทำเมื่อกี้มันอาจทำให้ทุกๆอย่างที่เราเคยมีต่อกันมันหมดความหมาย”
“ผมขอโทษ...อึก...ผมขอโทษจริงๆ...”
“ปกป้องสำคัญสำหรับพี่นะ...จำคำพี่ไว้ พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำให้น้องพี่เสียใจได้อีก”
“แต่โมก็ทำผมเสียใจไปแล้ว...” อีกฝ่ายดันตัวออกเล็กน้อย ผมมองใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาแล้วลูบออกเบาๆ
“ยกเว้นพี่ โอเคนะ”
“โมใจร้าย...”
“ให้พี่เป็นคนสุดท้ายที่ทำปกป้องเสียใจ ต่อจากนี้ไปพี่จะเป็นฝ่ายปกป้องเราบ้าง”
เด็กคนนี้ปกป้องผมมาเยอะแล้ว ให้ผมได้เป็นฝ่ายดูแลเขาบ้างเถอะ
“ไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว เดี๋ยวไม่หล่อนะ”
“หล่อไปก็เท่านั้น คนแถวนี้ยังใจร้ายได้ลงคอ”
แหนะ มีตัดพ้อใส่
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ปกป้องก็ยอมลุกแล้วเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา พอออกมาก็ดูตั้งสติได้มากกว่าเดิม
“บอกแล้วว่าอย่ากินเยอะ เตือนก็ไม่ฟัง เห็นมั้ยเมาแอ๋เลยเนี่ย” แถมผมเกือบโดนปล้ำแล้วไง
“ทำไมโมถึงไม่เมาอ่ะ”
“โถ ระดับพี่กับน้องยังห่างชั้นกันเย้อออ” ผมยักคิ้วอย่างเป็นต่อ ซึ่งความจริงแล้วผมกินเบียร์ไปไม่ถึงขวดด้วยซ้ำ เพราะไอ้เด็กนี้มันเอาแต่ซดๆ ไม่รู้ไปตายอดตายอยากมาจากไหน
“แล้วนี่จะกลับยังไง ค้างที่นี่เหอะ ผมเป็นห่วง เดี๋ยวโดนใครฉุดไปอีก”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่กลับ ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวโทรคุยตลอดทางเลยเอามั้ย”
อยากกลับไปเหนหน้าใครบางคนที่ป่านนี้คงกระวนกระวายไม่ได้หลับไม่ได้นอนแล้วล่ะมั้ง หึหึ
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
ในที่สุดดดดดดดดดดดด โมก็ยอมรับใจตัวเองแล้วว
-
มาต่อไวๆนะจ้า
-
รอยที่คอกลับไปก็โดนหึงโหดอีก โมเกือบโดนปล้ำอีกแล้ว
เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่โมยอมรับว่าชอบโท สงสารปกป้องเหมือนกัน
โทแปลงร่างไปแล้วตอนนี้ กลายเป็นยักษ์ คุยกันดีๆ มีสตินะโท
ขอบคุณค่ะ
-
สงสารปกป้อง
-
อย่าทะเลาะกันอีกนะ เข้าใจกันสักที นานเกินไปละ
-
เข้าใจกันซะทีเถอะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ในที่สุดก็อัพแล้วววว
นะโมยอมรับหัวใจตัวเองแล้ว เมื่อไหร่จะปรับความเข้าใจกันน้า :mew3:
-
มาต่อแล้วววว
-
กลับไปผัวหึงโหด อิอิ
-
อิโท หึง แรงนะ เผื่อ แกลืม เดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีกกกก
-
ขอบคุณ :)
-
:L2: :pig4: :L2:
-
:pig4:
-
น้องปกป้อง น้องคงกินแห้วแน่ๆท่าทาง โมนะโมเห็นน้องเป็นเครื่องมือประชดได้ไง มาเถอะมาให้เจ้ปลอบ น้องป้องของเจ้
-
เห้ออออออ :katai1:
-
ดีใจที่ได้อ่าน~
-
สงสารปกป้อง มาหาป้าสิลูก
-
ขอบคุณ
-
:m18:รอตอนต่อไปจร้า
-
นี่ถึงกับ ต้องหันไปดูปฏิทินหน้าจอมคอมพ์ว่า ตกลงนี่มันปี 2017 ใช่ปะวะ? 55555
-
เย้ มาต่อแล้ว ขอบคุณมากค่ะ นะโมทำถูกแล้วค่ะ
-
- 28 -
เมื่อแท็กซี่มาจอดที่หน้ารั้วโอ่อ่าและจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย ผมเดินผ่านประตูเล็กข้างๆเพื่อเข้าไปในอาณาเขตของบ้านหลังใหญ่ ผมเดินผ่านสวนมาเรื่อยๆจนถึงโรงจอดรถก่อนที่จะถึงประตูบานใหญ่ของบ้าน
หืม...รถหายไปไหน 1 คัน ปกติโรงจอดรถติดแอร์นี้มันเป็นโรงจอดที่เป็นกระจกรอบด้าน ผมจึงชอบมองทุกครั้งที่เดินผ่าน เหมือนโชว์รูมขนาดย่อมที่รวมรถสวยๆเอาไว้
แถมรถที่หายไปคือคันที่ไอ้โทชอบขับเป็นประจำนี่หว่า
แน่ล่ะว่าคงไม่มีขโมยในโครงการหมู่บ้านที่มีระบบความรักษาปลอดภัยอันเยี่ยมยอดแน่ ขนาดเมื่อกี้ผมแค่นั่งแท็กซี่เข้ามายังไม่ยอมปล่อยผ่านเข้ามาได้ง่ายๆเลย ต้องโทรเช็คกับเจ้าของบ้านก่อนว่าแขกที่มาหานั้นรู้จักกับเจ้าของบ้านจริงๆ
ดังนั้นจึงมีอยู่สาเหตุเดียวที่รถมันหายไป...เจ้าของคงออกไปเที่ยวกลางคืน หาสาวๆมานอนกกอย่างเคย นิสัยเดิมๆของผู้ชายที่เพียบพร้อมทั้งหน้าตา รูปร่าง และฐานะ
เหอะ! แล้วไอ้ที่บอกว่ารักผมมันคืออะไร? หรือว่าแค่อยากจะเอาชนะผม เอาคืนที่ผมหายไปกับปกป้องทั้งวัน
แล้วทำไมผมต้องมานั่งคิดอะไรเป็นตุเป็นตะขนาดนี้ว่ะเนี้ย ไอ้โทมันจะทำอะไรก็เรื่องของมันสิ
ผมส่ายหัวแล้วปัดความคิดไร้สาระทิ้ง เดินเข้าไปในบ้านที่ยังมีไฟเปิดอยู่หลายดวง แต่ไม่มีใครอยู่สักคน สงสัยป้าจิต พี่หญิง และพี่บัวเข้านอนกันหมดแล้ว
รีบอาบน้ำนอนดีกว่า เมื่อยตัวไปหมด
ผ่านไปประมาณ 15 นาทีผมก็อาบน้ำเสร็จ เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเช็ดหัวไปด้วย แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าแบตใกล้หมดจึงนำไปชาร์จ กะว่าจะนอนเล่นโทรศัพท์สักแป๊บแล้วค่อยปิดไฟนอน
ทว่าพอเปิดสัญญาณอินเตอร์เน็ตขึ้นมาก็พบกับการแจ้งเตือนไลน์จากคนๆเดิม เนื้อหาข้อความก็ซ้ำไปซ้ำมา บรรทัดสุดท้ายคือ
อยู่ไหนนะโม
พอนึกถึงรถที่หายไปผมเลยตอบแบบกวนตีน
อยู่บ้านสิ
ข้อความถูกอ่านทันที แต่คู่สนทนาไม่ได้พิมพ์อะไรตอบกลับมา
ผมจึงไม่สนใจอะไรอีกแล้วเปลี่ยนมาเช็คเฟสบุคแทน ซึ่งพอสลับมาเป็นแอพสีฟ้ามันทำให้ผมตกใจเป็นอย่างมาก เพราะตรงแจ้งเตือนมีตัวเลขมากกว่า 99+ พอผมกดเข้าไปดูมีแต่คนมากดไลค์ข้อความที่ผมไปเม้นรูปโปรไฟล์ไอ้โท กับคนที่มาติดตามผมมากขึ้น รวมไปถึงบางคนที่ส่องเฟสบุคผมแล้วตามกดไลค์ทุกสเตตัสของผม
แต่ที่หนักกว่านั้นคือมีคนส่งแชทมาถาม
พี่ชื่ออะไรคะ?
เป็นเพื่อนกับพี่โทหรอคะ?
เรียนที่ไหนอ่า ใช่ที่เดียวกับพี่โทรึเปล่า?
พี่น่ารักจัง อายุเท่าไหร่ อยู่ปีไหน มีแฟนรึยังคะ?
รูปโปรไฟล์พี่ทำไมคล้ายๆของพี่โทเลยง่ะ?
และคำถามที่ทำเอาผมถึงกับกุมขมับ
พี่เป็นแฟนกับพี่โทหรอคะ?
ให้ตายเหอะ พลังโซเชี่ยลนี่มันน่ากลัวจริงๆ นี่ถ้าผมตอบไปว่าไอ้โทมันขืนใจพี่มาแล้ว ไอ้โทไม่ได้หล่อดีเลิศประเสริฐศรีแบบที่น้องคิด คนถามจะรู้สึกยังไงวะ แต่ยังดีที่ผมไม่อยากทำร้ายความหวังของสาวๆ เลยปล่อยแชทพวกนั้น ไม่กดเข้าไปอ่านหรือตอบใดๆทั้งสิ้น
ผมดูหน้าฟีดไปเรื่อยจนกระทั่งได้ยินเสียงเบรกของล้อรถ ผมเดินไปดูที่ระเบียง ก็พบว่ารถคันที่หายไปมาจอดอยู่ข้างหน้า
ส่วนผมนี่เตรียมรับแรงระเบิดจากใครบางคน ไอ้โทแม่งต้องโมโหมากแน่ๆ
ปัง!
ประตูถูกเปิดอย่างแรง ไม่ผิดไปจากที่คาด ผมกำลังจะหันไปเถียงไอ้โททันทีถ้ามันว่าอะไรผม
แต่ทว่าสิ่งที่ผมได้รับกลับไม่ใช่ประโยคที่เต็มไปด้วยอารมณ์โมโหหรือการกระทำรุนแรง...
“อย่าหายไปแบบนี้...กูเป็นห่วงมึงจนแทบบ้า” คำพูดที่มาพร้อมกับแรงถาโถมเข้าอย่างจังจนผมเซเล็กน้อย อ้อมแขนแกร่งโอบรัดตัวผมไว้แน่น ไม่ทันได้เห็นสีหน้าเพราะอีกฝ่ายกดด้านหลังศีรษะผมให้จมกับอกจนเกือบหายใจไม่ออก
“มึงออกไปกับไอ้เด็กนั่นกูไม่ว่า...แต่ขอร้อง...อย่าเงียบหายไป กูใจไม่ดี กลัวมึงโดนทำร้าย....แบบคราวที่แล้วอีก...”
ผมค่อยๆดันตัวเองออก ปฏิกิริยาของมันทำเอาผมอึ้งไปชั่วขณะ
มันไม่ได้โกรธหรือโมโหที่ผมหายไปกับปกป้อง แต่มันกลัวว่าผมจะโดนทำร้าย...
“กูอยู่นี่แล้วไง”
ไอ้โทดึงตัวผมเข้าไปกอดแน่นๆอีกครั้ง
“มึงไม่ต้องกลัวกูโดนทำร้ายหรือดักฉุดหรอก กูอยู่กับปกป้อง แถมไอ้หลามมันก็ไม่อยู่แล้วด้วย”
คราวนี้พอผมพูดจบคนตรงหน้าเป็นฝ่ายดันตัวผมออกแทน แล้วจับที่แขนทั้ง 2 ข้าง เพื่อให้ผมตั้งใจฟังที่มันจะพูด
“ไอ้หลามจะอยู่หรือไม่อยู่ มึงก็ห้ามประมาท ไอ้เด็กนั่นก็ใช่ว่าจะปกป้องมึงได้จริงๆถ้าเกิดอะไรขึ้นมา”
สีหน้าจริงจังของมันทำเอาผมขำไม่ออก ไอ้โทมันเปลี่ยนไปมาก ถ้าเป็นเมื่อก่อนมันคงอาละวาดแล้วทำตามใจตัวเอง
ภายในห้องเงียบกริบจนเริ่มอึดอัด ต่างฝ่ายต่างไม่มีอะไรจะพูด ผมก็ผิดเองที่ไม่ยอมบอกมันดีๆตั้งแต่แรก เพราะไม่คิดว่ามันจะเป็นห่วง คิดแค่เรื่องสนุกที่ได้ปั่นหัวมันเล่น
“แล้วนี่...มึงไปไหนมา” ถามพร้อมมองมันตั้งแต่หัวจรดเท้า เสื้อยืดอยู่บ้าน กางเกงขาสั้น ทรงผมยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบแต่ก็ยังเท่ในสายตาสาวๆ
ปกติถ้าไอ้โทมันออกไปล่าเหยื่อมันจะต้องเนี้ยบตลอดนะ
“กู...เอ่อ...” คนถูกถามหลบตา แถมยังปล่อยแขนผมแล้วเดินถอยหลัง แบบนี้มันมีพิรุธ
“ไปไหนมา?”
“กู...ไป...ออกไปซื้อของ”
หะ ซื้อของอะไรตอนตีหนึ่ง
“ซื้ออะไร แล้วไหนของ”
“ซื้อที่โกนหนวด เอาไปเก็บแล้ว อย่าถามมาก มึงไปนอนได้แล้วไป” ไอ้โทตัดบท ดันตัวผมให้เดินไปที่เตียง แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ล้มตัวลงนอน ไอ้โทมันบีบกรามผมให้หันไปทางซ้าย อีกมือกระชากคอเสื้อนอนของผม แล้วก้มดูตรงคออย่างขะมักเขม้น
สีหน้าไอ้โทเปลี่ยนไปทันที
“ใครทำ? ไอ้เด็กนั่น?”
ชิบหายล่ะ ผมว่าผมเลือกใส่เสื้อที่ปิดคอแล้วนะ แต่ก็ยังไม่สามารถหลุดรอดพ้นจากสายตาของไอ้โทไปได้อยู่ดี ปกป้องก็เหลือเกิน ดูดมาได้ไงวะเป็นรอยจ้ำขนาดนี้ คือผมก็ไม่ได้โง่ขนาดที่ไม่รู้จักคิสมาร์ก แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าดูดแป๊บเดียวก็เห็นรอยชัด ตอนอาบน้ำเมื่อกี้ผมนี่ถูคอจนแดงไปหมด ถึงแม้ว่ามันจะไม่ช่วยอะไรก็ตาม
“เอ่อ เปล่า ยุงกัดน่ะ” ตอบแบบนี้มันจะเชื่อมั้ยวะ “มึงรีบไปอาบน้ำแล้วมานอนเถอะ ดึกแล้ว” ผมนี่รีบเปลี่ยนเรื่องเลยครับ
“เดี๋ยวกูทายาให้”
หือออออออ มันเชื่อหรอวะ
ผมเหลือบมองไอ้โทอย่างหวาดๆ ท่าทางมันไม่ยินดียินร้าย มันดูสงบ เรียบ นิ่งจนผมหวั่นใจ
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง” ปฏิเสธไม่ทันเสียแล้ว ไอ้โทมันไปหยิบยาหม่องตรงลิ้นชัก แล้วให้ผมนั่งลงบนเตียง โดยมีมันนั่งอยู่ข้างๆ
ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าถ้าเอายาหม่องทาแล้วรอยคิสมาร์กจะหายไป
มือหนาจับกรามผมให้หันไปอีกด้าน ตัวมันเขยิบมาใกล้ชิดผมมากขึ้น มันโน้มศีรษะเข้ามาใกล้ หลังจากนั้นผมก็สัมผัสได้ถึงความนุ่มลื่นของลิ้นผสมกับน้ำลายกับริมฝีปากที่ทาบทับลงบนต้นคอ
ใจผมเต้นตึกตักไม่รู้ตัว ความหวาบหวิวพุ่งขึ้นสูง
“มึง...ทำอะไร...” ผมถามและพยายามดันตัวเองออก แต่ก็ไม่ได้ผล ผมหนีมันโดยการถอยตัวออกห่าง นั่นยิ่งทำให้เข้าทางไอ้โท มันโน้มตัวลงมาคร่อมผมไว้บนเตียงกว้าง
นี่ผมเข้ามาสู่สภาพล่อแหลมแบบนี้ได้ยังไง
อันตราย...แบบนี้มันอันตรายต่อตัวและหัวใจผมสุดๆ!
“ลบรอย” มันตอบแค่นั้นก่อนจะเอาจมูกโด่งมาดุนๆแก้ม “ไอ้เด็กนั่น...มันทำอะไรอีก...”
ผมไม่ตอบ
“ถ้าไม่บอก...กูทำเลยว่าที่ไอ้เด็กนั่นทำก็อย่ามาว่ากันนะ” เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหู
ในขณะที่หัวสมองผมกำลังตีกันวุ่นว่าจะบอกหรือไม่บอกดี ไอ้โทก็ไม่รอคำตอบจากผม ริมฝีปากได้รูปประกบลงมาแบบไม่ทันตั้งตัว
จูบของมันนุ่มนวล หยอกล้อกับริมฝีปากบนและล่างของผมให้คล้อยตาม จนผมต้องเผยอออกเล็กน้อย เป็นโอกาสให้ลิ้นอุ่นชื้นแทรกเข้ามา ดูดดึงและพันเกี่ยวอย่างเอาแต่ใจ จากนั้นค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้น
จูบนี้มันแตกต่างจากครั้งไหนๆ...กับปกป้อง ผมก็ไม่เห็นจะรู้สึกอะไร
ส่วนก่อนหน้านี้ที่มันเคยบังคับให้ผมจูบก็มีแต่ความเคียดแค้น รังเกียจ ขยะแขยง แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป...
ด้วยอารมณ์หรืออะไรก็ไม่รู้ที่ผมไม่อยากหาเหตุผลมารองรับ ได้แต่ปล่อยกายปล่อยใจไปตามความรู้สึก เบื่อแล้วที่จะต้องมานั่งคิดหาสาเหตุของการกระทำต่างๆ หรือจมปลักคิดถึงแต่เรื่องในอดีต
‘...แต่พอลองเปิดใจ ปล่อยตัวไปตามอารมณ์มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด แถมยังรู้สึกดีมากๆด้วย...’
จ่ๆคำพูดของไอ้บูมก็แล่นเข้ามาในหัว
ลองทำตามดูสักครั้งก็ไม่เสียหาย...
ผมจูบตอบมัน...เป็นฝ่ายเร่งเร้าบ้าง ไม่ยอมให้มันกระทำผมอยู่ฝ่ายเดียวหรอก
เราจูบกันอยู่แบบนั้นไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ รู้แต่ว่าผมรู้สึกดีมากๆ ไอ้โทส่งผ่านความรู้สึกให้ผมได้รับรู้ ทั้งเอาแต่ใจ โหยหา โกรธเคือง เป็นห่วง และความรักที่มีให้กับผม ความรู้สึกเหล่านั้นมันผสมปนเปแยกไม่ออก มันปรนเปรอจนผมมัวเมา มือหนาไม่อยู่เฉย ค่อยๆสอดเข้ามาอย่างช้าๆ โดยไม่ให้ผมได้ทันระวัง รู้ตัวอีกทีก็สะดุ้งจากเรียวนิ้วที่บดขยี้จนตุ่มไตตั้งชัน
“อื้ออ”
ผมประท้วงในลำคอ ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมถอนปากแต่โดยดี
“พะ .. พอ พอแล้ว...”
ผมหอบหายใจเล็กน้อย ดันลำตัวหนาๆของคนตรงข้ามให้ห่าง เป็นสัญญาณว่าหยุดสักที
จะจูบแบบนี้ไปทั้งคืนเลยรึไง…
“ปกป้องไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านี้แล้ว...”
“แน่ใจ?”
“อือ”
ดวงตาคมจ้องเข้ามาราวกับจะเค้นหาความจริง
“จริงๆ น้องมันแค่ดูดคอเฉยๆ” ผมย้ำอีกครั้ง ไม่ได้บอกเรื่องที่น้องมันเอาริมฝีปากมาแตะปากผม เพราะผมถือว่าไอ้โทมันลบจูบนั้นให้แล้ว แถมยังลึกซึ้งมากกว่า หนักแน่นมากกว่าจนผมเคลิ้มไม่รู้ตัว
“อย่าให้มีครั้งที่สอง เพราะกูไม่หยุดแค่นี้แน่” ผมพยักหน้าหงึกๆ แม้ว่ามันจะขู่ แต่แววตามันดูเจ็บปวด
“เป็นอะไรรึเปล่า?”
ร่างสูงพลิกตัวนอนลงข้างๆ หลับตา แล้วถอนหายใจเบาๆ
“กูขอโทษที่...จูบมึง...เรื่องที่กูขู่เมื่อกี้ด้วย ทั้งๆที่สัญญากับมึงไว้แล้วว่าจะไม่ทำร้ายมึงอีก” คนพูดเงียบไปสักพักก่อนจะพูดต่อ “กูอยากกอดมึง อยากอยู่กับมึง ไม่อยากให้มึงไปไหน ไม่อยากให้ใครเห็นความน่ารักความใจดีของมึง ยิ่งเฉพาะกับไอ้เด็กนั่น...กูกลัว...เพราะกูสู้อะไรมันไม่ได้เลย กูกลัวความดีของมัน ในขณะที่กูทำร้ายมึงมาตลอด”
ผมเงียบ ปล่อยให้คนข้างๆพูดต่อไป
“ตอนนี้กูไม่รู้เลยว่ามึงรู้สึกยังไง มึงให้อภัยกูได้รึเปล่า มึงรังเกียจกูมากแค่ไหน และมึง...หลงรักไอ้เด็กนั่นไปรึยัง...”
ผมลุกขึ้นนั่ง ดึงให้คนที่เอาแต่พล่ามลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิประจันหน้ากัน
“การที่กูมาดูแลมึงแบบนี้ มันไม่ได้หมายความว่ากูให้อภัยมึงเลยงั้นสิ? มึงลองคิดเอานะ ใช้หัวสมองฉลาดๆของมึงคิด ว่าการที่กูยอมใกล้ชิดมึงแบบตอนนี้ กับตอนแรกที่แม้แต่หน้ามึงกูก็ไม่อยากจะมอง...มันแตกต่างกันยังไง และมันหมายความว่าอะไร”
บางทีคนฉลาดก็มักจะโง่ในบางเรื่อง
“กูยอมรับเลยว่าช่วงแรกกูรังเกียจ กูขยะแขยง กูกลัว กูผวาทุกครั้งที่เห็นหน้ามึง...แต่ตอนนี้มันไม่ใช่” มือทั้งสองข้างประกบข้างแก้มของใบหน้าได้รูป “ฟังให้ดีนะ เรื่องในอดีตทั้งหมดที่ผ่านมา...กูให้อภัยมึงหมดแล้ว ตั้งแต่วินาทีที่มึงเอาตัวมารับลุกกระสุนแทนกู...”
มือเลื่อนลงไปลูบบริเวณอกที่มีรอยผ่าตัด
“ส่วนเรื่องปกป้อง...ใช่...กูรักปกป้อง” ไอ้โทตัวแข็งทื่อ นัยน์ตาเบิกกว้าง ก่อนจะคลายลงเมื่อได้ยินสิ่งที่ผมพูดต่อ “กูรักมันแบบพี่น้อง กูเห็นปกป้องเป็นน้องชายคนหนึ่ง มันทำดีกับกูมากไว้ มากซะจนชั่วชีวิตนี้กูก็คงตอบแทนมันไม่หมด และต่อจากนี้ไปกูขอเป็นฝ่ายดูแลมันบ้าง ดังนั้น...มึงห้ามทำอะไรน้องกูเด็ดขาด เข้าใจไหม?”
คนตรงหน้ายิ้มกว้าง สีหน้ามันดีใจยิ่งกว่าอะไร
“สัญญา กูจะไม่ไปแตะต้องไอ้เด็กเหี้-...เอ่อ น้องปกป้องอีกแล้ว”
“และที่สำคัญ...ถ้ากูยังรังเกียจมึงอยู่กูไม่ยอมให้มึงจูบง่ายๆหรอก”
เท่านั้นแหละ ไอ้โทก็โดดกอดผมทันที ทำเอาเราทั้งคู่เซล้มไปกับเตียง
“ขอบคุณมาก นะโม ขอบคุณจริงๆ”
“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณโม รับเป็นข้ามต้มกุ้งหรือปลาดีคะ”
“อรุณสวัสดิ์ครับป้าจิต เป็นกุ้งละกันครับ”
เช้านี้ผมตื่น 6 โมงพร้อมไอ้โท เพราะมันยังคงยืนกรานที่จะออกไปวิ่งเพื่อฟิตให้ร่างกายแข็งแรง ดังนั้นผมที่ทำหน้าที่ดูแลจึงต้องติดสอยห้อยตามมันไปเช่นเคย
“เมื่อคืนคุณโมไปหลงอยู่แถวไหนหรอคะ?” ป้าจิตถามในขณะที่กำลังตักข้ามต้มให้ผม
หา? หลงอะไร? ใครหลง?
“ก็เห็นคุณโทบอกว่าคุณโมหลงทาง ทำให้คุณโทต้องออกรีบออกไปตามหา เห็นขับรถออกไปตั้งแต่ 3 ทุ่ม ทีหลังอย่าไปหลงที่ไหนอีกนะคะ ยิ่งค่ำๆมืดๆมันอันตรายค่ะ”
ที่แท้เมื่อคืนไอ้โทออกไปตามหาตัวผม ไม่ได้ออกไปเที่ยวผับหลีหญิงแบบที่ผมคิดสินะ...
“เอ่อ...คือ...” ขณะที่ผมกำลังจะแก้ตัว คนที่เพิ่งอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินมาพอดี
“อ้าว อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณโท”
“ครับป้าจิต ขอข้าวต้มปลานะ” มันนั่งลงตรงข้ามผม พอป้าจิตตักเสร็จและออกไปแล้วผมก็เปิดประเด็นถามทันที แบบนี้มันต้องเค้นความจริงจากคนปากหนัก
“เมื่อคืนมึงออกไปตามหากูหรอ?”
“เปล่า”
“อ่าว ก็ป้าจิตบอกว่ามึงออกไปตามหากูเพราะกูหลง”
“กูออกไปตามหาแมว” มันเฉไฉตักข้ามต้มเข้าปากหน้าด้านๆ
“หรอ...แล้วเจอมั้ย”
มึงจะเล่นกับกูใช่มั้ยห๊ะ ได้เลย...หึหึ
“ไม่เจอ แต่ที่กูออกไปหาตามเพราะกูเป็นห่วงมัน กลัวคนทำร้ายมัน กลัวมันหลงทาง แต่มันกลับดันไปหลงแมวตัวผู้ที่อื่น”
“อ่ะหะ ระวังแมวมันไปได้กับตัวผู้ที่ไหนไม่รู้นะ”
“ไม่หรอก เพราะสุดท้ายแล้วเมื่อคืนแมวตัวนั้นมันก็กลับบ้านมาเอง” ไอ้โทดื่มน้ำก่อนจะมองมาที่ผมตรงๆด้วยสายตาจริงจังจนผมแอบกลัวไม่ได้ “แต่ถ้ามีครั้งหน้าอีกสงสัยต้องล่ามโซ่ขังไว้ในบ้านแล้วล่ะ”
ร่างสูงลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารเดินไปที่ห้องนั่งเล่น ทิ้งให้ผมคิดกับประโยคที่มันพูดมาเมื่อกี้
นี่มันไม่ได้คิดจะล่ามโซ่ขังให้ผมอยู่แต่ในบ้านจริงๆใช่มั้ย?
คงไม่หรอกมั้ง...เพราะมันพูดเองแล้วนี่ว่าจะไม่ทำร้ายผมอีกน่ะ...
-
- 29 -
เหลืออีกแค่ไม่กี่วันก็จะเปิดเทอมสองแล้ว ผมที่นั่งๆนอนๆไม่ได้ทำอะไรมากก็รู้สึกตื่นตัวขึ้นมานิดนึง เพราะวันๆไอ้คุณชายโทมันเอาแต่ดูซีรีส์ ใครโทรตามไปไหนก็อ้างว่าป่วยตลอด ทั้งๆที่ผมเห็นคือผู้ชายวัยรุ่นตอนปลายที่แข็งแรง รูปร่างดีขยันออกกำลังกายทุกเช้า ไม่มีทีท่าว่าจะเจ็บออดๆแอดๆสักนิด ยกเว้นที่ไปวิ่งครั้งแรกแล้วมันเจ็บหน้าอก หลังจากนั้นมันก็ไม่มีอาการให้เห็นอีกเลย
หน้าที่ของผมคือต้องดูแลมัน แต่นอกจากไปวิ่งกับมันทุกเช้าและทำความสะอาดแผลให้ผมก็ไม่ได้ทำอะไรที่เหมาะสมกับค่าจ้างที่แม่เกศให้ ด้วยความที่ผมนอกจากจะหน้าตาดีแล้วยังเป็นคนดี (ถุย) เลยเข้าไปช่วยป้าจิตในครัวบ้างบางครั้ง
“เดี๋ยวเลี้ยวซ้ายข้างหน้า” ผมหันไปบอกสารถีที่จู่ๆก็ลากผมออกมาในช่วงสาย
คุณชายโทบอกให้ผมเก็บเสื้อผ้าเตรียมไปค้างหนึ่งคืน ขณะที่ผมกำลังงงๆอยู่ว่ามันจะลากผมไปไหน เจ้าตัวก็หันมาถามผมว่าบ้านป้าของผมนั้นอยู่อำเภออะไร จากนั้นก็จิ้มๆถูๆลงบนหน้าจอโทรศัพท์ พอผมชะเง้อไปมองถึงได้รู้ว่ามันเสริชหาพิกัดเส้นทางไปที่บ้านป้าผมนั่นเอง
ระหว่างทางไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก มีเพียงแค่เสียงเพลงคลอเบาๆ และไม่กี่ชั่วโมงต่อมาก็ใกล้ถึงที่หมาย เพราะจังหวัดที่เรามานั้นอยู่ทางชายฝั่งทะเลภาคตะวันออกของประเทศไทย ผมบอกทางเป็นระยะๆ
ไม่รู้ว่าป่านนี้ป้าจะทำอะไรอยู่ อาจจะตั้งหม้อเพื่อเตรียมทำข้าวแกงไปขายที่ตลาด อาจจะเดินไปเก็บผักที่สวนหลังบ้าน หรือไม่ก็กำลังคุยกับไอ้ดาวหมาตัวเมียที่หลงมาเมื่อหลายปีก่อนพร้อมกับหาเห็บให้มันไปด้วย เพียงแค่นึกถึงผมก็ยิ้มให้กับตัวเองเบาๆ
รถสีดำคันงามแล่นเข้ามาจอดในบริเวณกว้าง ซึ่งเป็นอาณาเขตของบ้านป้าผมเอง ทันทีที่ลงจากรถก็ได้ยินเสียงเห่าโฮ่งๆอย่างไม่เป็นมิตร สุนัขสีขาวมีลายคล้ายๆรูปดาวอยู่ตรงสะโพกขนาดตัวโตเต็มวัยแยกเขี้ยวขู่กรรโชกพร้อมกัดได้ทุกเมื่อ
แต่เมื่อผมเดินเข้าไปหาอย่างไม่กลัวเกรงพร้อมเรียกด้วยน้ำเสียงดุ ไอ้ดาวถึงกับกระโจนเข้ามาจนผมเกือบเซ หางมันส่ายไปมาอย่างรุนแรง
“เห่าอะไรของเอ็งน่ะไอ้ดาว”
“ป้าน้อย!” ผมตะโกนเรียก เมื่อร่างท้วมอันคุ้นตาปรากฏ ผมก็วิ่งเข้าไปกอดทันที
“มายังไงล่ะเนี่ย” ป้าน้อยถามเมื่อผมคลายอ้อมกอดแล้ว มือสากกร้านลูบหน้าลูบตาผมพลางสำรวจ “หือ หล่อขึ้นรึเปล่า แล้วทำไมจะมาถึงไมโทรบอกก่อนล่ะ”
“ถ้าบอกป้าน้อยก็ไม่ตกใจน่ะสิ”
“หึ หายไปหลายเดือน ไม่มีโทรไม่มีส่งข้อความมา ไอ้เราก็นึกว่าหลงแสงสีเมืองกรุงจนลืมป้าไปแล้ว” คนแก่ขี้น้อยใจก็งี้ ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ปากกับตาของป้าน้อยกลับยิ้มไม่หุบ
“เรียนหนักค๊าบบบบบ”
“รู้แล้วล่ะน่า...ว่าแต่...นั่นใครล่ะ?” ป้ามองเลยหลังผมไปก็เจอกับสีหน้าปั้นยากของไอ้โท เพราะผมมัวแต่คุยกับป้าน้อยจนลืมไปว่าปล่อยให้ไอ้ดาวมันดมฟุดฟิดๆอยู่รอบตัวของหนุ่มหล่อที่เกือบได้เป็นเดือนคณะ
“เพื่อนผมเองครับ ชื่อโท”
เหมือนเจ้าตัวจะรู้ว่าถูดพูดถึง ร่างสูงเดินเข้ามาพร้อมกับไหว้อย่างนอบน้อมราวกับจะไปประกวดมารยาท ตบท้ายด้วยการแนะนำตัวเองและรอยยิ้มพิฆาตสาว
แต่นี่มันสาวแก่นะโว๊ยยย มึงจะยิ้มหล่อทำไมห๊ะ
“เอ็งนี่รู้จักคบเพื่อนนะ” ป้าน้อยกระซิบบอกผมขณะที่เราทั้งหมดกำลังเดินเข้าไปในบ้าน ผมนี่มองบน อย่าบอกนะว่าป้าก็โดนออร่าความหล่อกระแทกตาจนลืมว่าหลานชายตัวจริงของป้าที่ไม่ได้พบกับหลายเดือนยืนหัวโด่อยู่นี่น่ะ
ผมทิ้งไอ้โทไว้ในห้องรับแขกเพราะดูท่าทางจะเข้ากันกับป้าน้อยได้ดี จนผมโดนไล่ให้ไปเอาน้ำมารับแขก
“อากาศร้อนแบบนี้ขับรถมาเหนื่อยแย่เลยนะลูก”
“นิดหน่อยครับ”
“เอ้า ไอ้โม ป้าบอกให้ไปหยิบน้ำกระเจี๊ยบที่แช่อยู่ในตู้เย็น ไม่ใช่น้ำเปล่านะเว้ย”
“ไม่เป็นไรครับ น้ำเปล่าก็ได้ครับ”
“ไม่ได้ๆ ป้าต้มเองกับมือ ไปเอามาใหม่เลยนะโม”
“คร้าบๆ”
ก็นั่นล่ะฮะทั่นผู้โชมมมมม
นี่ถ้าผมไม่บอกว่าครัวกำลังจะไหม้เพราะป้าดันเปิดแก๊สต้มข่าไก่ทิ้งไว้ พี่สาวของพ่อผมคงได้แทะโลมไอ้โทจนอิ่มแน่ๆ ผมเลยอาศัยจังหวะนี้ขึ้นชั้นสองตรงไปยังห้องนอนเพื่อเอากระเป๋าไปเก็บ
ห้องนอนผมเป็นห้องเล็กๆ ไม่ใหญ่มากนัก พอสำหรับคนหนึ่งคน เตียงเดี่ยวตั้งริมหน้าต่าง ปลายเท้าเป็นตู้เสื้อผ้าและชั้นวางหนังสือ นั่นทำให้ไอ้โทขมวดคิ้วหน้าเครียด
“แล้วกูจะนอนยังไง”
“เดี๋ยวพาไปอีกห้อง” ถึงตัวบ้านจะไม่ใหญ่ แต่มีหลายห้องนะเว้ย อย่าดูถูกๆ
“ไม่ใช่ ความยาวของเตียงมัน...สั้นไป” ไอ้โททิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่ผมใช้มาตั้งแต่ม.ปลาย “เนี่ย ขามันเลยอ่ะ” ไม่ว่าเปล่า คนขายาวชี้ให้ดูว่าข้อเท้ามันเลยออกมาจากเตียง
เหมือนมันจะรู้ว่าผมไม่พอใจ
“กูไม่ได้ด่ามึงเตี้ยนะ”
มึงด่ากูก็ตอนนี้แหละสาดดดดดด
ผมไม่ได้หงุดหงิดที่มันด่านะ ก็แค่ลากมันมาอีกห้องแล้วปูผ้าให้มันนอนพื้น คราวนี้จะยืดขาให้ยาวแค่ไหนก็เรื่องของมึงเลยจ้า
“ไม่เอา จะนอนห้องมึง”
“งั้นกูนอนห้องนี้เอง”
“ไม่”
อะไรของมันอีกวะ เอาใจยากชิบ
“นอนด้วยกันสิ” บอกด้วยน้ำเสียงเรียบแต่กลับทำผมนิ่งไปอึดใจ
“ร้อนจะตายห่า ไม่มีแอร์แบบบ้านมึงนะ มีแต่แอร์ธรรมชาติ นอนนี่ไป อย่าเรื่องมาก”
ถ้าป้าน้อยมาเห็นผมกับมันนอนด้วยกันจะคิดยังไง...
ดูเหมือนคนตรงหน้าจะพอเข้าใจ มันเลยไม่ได้แย้งอะไรอีก
ผมพามันเดินมายังห้องน้ำ ซึ่งต้องผ่านชั้นวางอัฐิกระดูกของพ่อแม่ผม ไอ้โทหยุดเดิน หันไปมองรูปภาพกับภาชนะที่บรรจุอัฐิวางไว้ข้างๆกัน
มันเคยพูดกับผมไว้ว่าจะพาผมกลับบ้าน จะไปกราบขอขมาต่อหน้าอัฐิคุณพ่อและคุณแม่ของผม
และตอนนี้...ตรงนี้...ผู้ชายข้างๆพนมมือแล้วก้มลงกราบต่อหน้ารูปขาวดำในกรอบไม้ตามที่เจ้าตัวเคยให้สัญญาไว้
“ผมชื่อ โท กิจภาคิณ เป็นเพื่อนที่คณะของนะโมครับ วันนี้ผมตั้งใจจะขอขมา ขออโหสิกรรมจากคุณพ่อและคุณแม่ที่ผมได้ล่วงเกินและทำไม่ดีต่อนะโม เคยทำร้าย เคยเข้าใจผิด ข่มเหงทั้งจิตใจและร่างกายของนะโม...ผมสำนึกแล้วในการกระทำเหล่านั้น ขอให้คุณพ่อและคุณแม่ให้อโหสิกรรมแก่ผมด้วยเถิดครับ”
ผมฟังโทพูดอย่างนิ่งเงียบ ผมไม่รู้ว่าพ่อแม่บนสวรรค์จะได้ยินมั้ย แต่ความตั้งใจของมันต้องส่งไปถึงอย่างแน่นอน
“และเพื่อชดเชยการกระทำที่ผมเคยก่อไว้ในอดีต ต่อจากนี้ไปผมจะเป็นคนดูแลนะโมต่อจากคุณพ่อคุณแม่เองครับ...”
“เห้ย มึงไม่ต้อง...” ผมขัดในสิ่งที่มันกำลังจะพูดต่อ ผมไม่อยากให้มันพูดต่อหน้าอัฐิเพราะมันเหมือนเป็นการสาบานหรืออะไรก็ตามแต่ ผมไม่ต้องการให้มันผูกมัดตัวเองแบบนี้
“ผมรักลูกชายของคุณพ่อคุณแม่” แต่ไอ้โทมันไม่ยอมหยุด สายตาคมแน่วแน่ที่รูปของบุคคลผู้ให้กำเนิดผม “ผมให้คำสัญญาว่าจะปกป้องนะโม และจะไม่ทำให้เขาเสียใจอีกเป็นอันขาด”
ในเวลาคล้อยบ่าย ป้าน้อยทำข้าวแกงเตรียมใส่หม้อใหญ่เพื่อนำไปขายที่ตลาด โดยปกติแล้วจะมีลุงพงษ์มาช่วยยกหม้อใส่ซาเล้งพ่วงข้างขี่ไปตลาดที่อยู่ไม่ไกลนัก แต่ทว่าวันนี้นอกจากจะมีลุงพงษ์มาช่วยแล้ว ยังมีเด็กหนุ่มอย่างไอ้โทคอยช่วยอีกแรง
“หนุ่มๆนี่แรงดีจัง เอ้านี่…ขี่ซาเล้งเป็นมั้ย พอดีวันนี้ลุงจะต้องไปเอาปูมาขายด้วย ขี้เกียจไปกลับหลายรอบ” ลุงพงษ์ผู้ซึ่งลงพุงพูดพร้อมกับยื่นกุญแจให้
คนถูกถามมองอย่างเหวอๆ แต่ก็รับกุญแจนั้นมาอย่างช่วยไม่ได้
แบบนี้มันต้องเก็บภาพความประทับใจสิครับ จะรออะไร
ผมที่ขี่มอเตอร์ไซค์ตาม มือหนึ่งจับแฮนด์ อีกมือถือโทรศัพท์ แอบเก็บภาพประวัติศาสตร์ที่ชาตินี้คงไม่ได้เห็นง่ายๆ และแน่นอนว่าผมเป็นคนดีที่ไม่อยากเก็บภาพนี้ไว้เพียงคนเดียว จึงได้แบ่งปันอัพโหลดลงบนเฟซบุคให้เพื่อนๆให้เชยชม
มีสาวๆคนไหนอยากมาเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้ไอ้โทมั้ยครับ? ว่างหลายที่นั่งเลยนะครับ
เมื่อมาถึงตลาดที่บรรดาพ่อค้าแม่ค้าเริ่มวางแผง ป้าน้อยก็นำหม้อแกงหม้อใหญ่มาอุ่นไว้ แล้วเริ่มตักใส่ถุงแกง มัดปากถุงอย่างชำนาญ และไอ้โทดูท่ามันจะสนใจวิธีการมัดปากถุงมาก ถึงได้ตั้งใจเรียนทำตามที่ป้าผมบอก
แต่ดูท่าว่าคนเก่งจะไม่ได้เก่งทุกเรื่องเสมอไป
ผมตักแกงลงถุงไปได้ประมาณ10กว่าถุง ในขณะที่มันได้แค่ถุงเดียว
“ไม่ผ่าน ไม่พองลม หนังยางรัดไม่แน่น” มือหยิบถุงผัดเผ็ดหมูป่าที่ไอ้โทมัดขึ้นมาดูในระดับสายตา วิจารณ์ถุงลมฟีบๆ จากนั้นก็แกะแล้วมัดให้คนกำลังหัดดูใหม่
“มัดไวขนาดนั้นโทเค้าจะไปมองทันได้ยังไง มานี่จ๊ะ เดียวป้าสอนให้ใหม่”
ได้กลิ่นไรตุๆไหม?
กลิ่นหัวผมนี่ไง!
โดยปกติแล้วกับข้าวจะขายหมดบ้างไม่หมดบ้าง อาจเหลือนิดๆหน่อยๆ ป้าผมก็จะแจกจ่ายให้เพื่อนบ้านหรือไม่ก็เก็บไว้กินเอง แต่วันนี้ดูท่าจะขายดีเป็นพิเศษ เพราะมีพ่อค้าหน้าตาดีมาช่วยขาย
กล้องช่วยจับมาที่ผมด้วยครับ อย่าเบนไปทางซ้ายสิครับ พ่อค้าหน้าตาดีอยู่นี่ครับ
“ถุงละเท่าไหร่คะ”
“30บาทครับ”
โอเค ยอมก็ได้...พอมีไอ้โทแล้วร้านป้าผมขายดีเป็นเทน้ำเทท่า แน่นอนว่าลูกค้ามีแต่สาวๆ ตั้งแต่วัยประถมไปจนถึงวัยหมดประจำเดือน มือก็รับเงิน ยื่นถุงกับข้าว ส่วนปากก็คอยตอบคำถาม ดูมันเหนื่อยแต่ก็สนุก ส่วนผมเหรอ...นั่งตักแกงอยู่ข้างหลังมันนี่ไงปั๊ดโธ่ เดี๋ยวเอากระบวยทิ่มหลังแม่ง
“ชื่ออะไรหรอจ๊ะ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย”
“ซื้อกี่ถุงถึงจะแถมพ่อค้า”
“เอาพ่อค้าเสื้อน้ำเงิน1ห่อกลับบ้านค่ะ”
“ไม่ต้องทอนนะจ๊ะ ถือว่าให้ค่าเหนื่อย แต่ถ้าไม่พอยังไงก็มาหาพี่ได้ที่บ้านสีแดงตรงถนนหัวมุม”
ลูกตาดำกองไปอยู่ด้านบนเลยครับผม หมั่นไส้โว๊ยยยยยย แล้วอีเจ๊คนเมื่อกี้ปากบอกไม่เอาตังค์ทอนแล้วจะลูบมือขาวๆของไอ้โททำไมวะ มีการบอกที่อยู่เสร็จสรรพ แหม ไม่ค่อยอ่อยเล๊ย
“ป้าน้อยไปเก็บมาจากไหน อย่างกับดาราแน่ะ”
“เพื่อนเจ้าโมมัน” ป้าน้อยตอบในขณะที่ตักแกงมือเป็นระวิง
“อ่าว น้องโม เป็นไงบ้างจ๊ะ เรียนหนักมั้ยเอ่ย ไม่เจอซะนาน”
เมื่อถูกถามผมก็ตอบไปตามมารยาท ก่อนที่คนถามจะหันไปสนใจไอ้โทเหมือนเดิม
ใครจะคิดว่าคุณชายอย่างมันจะยอมขี่ซาเล้งแล้วมาขายข้าวแกงในตลาดสดแบบนี้ นึกแล้วก็ขำ ไหนจะต้องมาหัดมัดถุงแกง แล้วยังต้องรับมือกับสาวๆที่เข้ามารุมทึ้งอีก
บางจังหวะที่ไม่มีลูกค้า ผมเห็นไอ้โทมันปาดเหงื่อตรงขมับ นี่ผมพามันมาลำบากรึเปล่าเนี้ย?
“ถ้ามึงเหนื่อยก็พักเหอะ เดี๋ยวกูจัดการต่อเอง”
“เป็นห่วง?”
ไม่ต้องมายิ้มมุมปาก ขอให้หนังยางดีดมือสักทีเถอะ หึ่ย!
“ดูทำหน้าเข้า...มัดผมให้หน่อย ผมข้างหน้าเริ่มยาวแล้วมันทิ่มตา” ไอ้โทยื่นหนังยางสีแดงที่ใช้มัดถุงแกงมาให้
ร่างสูงโน้มตัวลงมา ผมเอื้อมมือรวบเส้นผมนุ่ม เผยให้เห็นหน้าผากใสมีหยาดเหงื่อประปราย
“เสร็จแล้ว”
แทนที่คนตรงหน้าจะยืดตัวกลับไปเหมือนเดิม แต่มันกลับเอียงมายังริมใบหู เสียงนุ่มทุ้มลอยเวียนวนอยู่ข้างหู ฟังแล้วอุ่นวาบเข้าไปในหัวใจ
“กูไม่เหนื่อยหรอก ถ้างานแค่นี้ยังเหนื่อยแล้วต่อไปในอนาคตกูจะดูแลมึงได้ยังไง”
“ขอบคุณมากนะจ๊ะที่วันนี้มาช่วยขาย เดี๋ยวที่เหลือป้าจัดการเอง ไอ้โม เอ็งพาเพื่อนไปกินข้าวแล้วอาบน้ำอาบท่าซะ รีบนอนซะนะพ่อหนุ่มพรุ่งนี้จะได้มีแรงขับรถกลับ”
คงจะรู้นะครับว่าประโยคไหนพูดกับหลานตัวเอง ประโยคไหนพูดกับไอ้หน้าหล่อข้างๆนี่
กลอกตารอบที่ร้อยเจ็ดของวันก่อนจะพามันไปกินข้าว อาบน้ำ แล้วพาเข้านอนตามคำสั่ง
“ขอเข้าไปนั่งเล่นในห้องมึงก่อนได้มั้ย ถ้าง่วงค่อยไปนอน”
ผมหันไปมองนาฬิกา เพิ่งจะเวลา3ทุ่ม ยังไม่ใช่เวลานอนของมันจริงๆนั่นแหละ
“เออๆ งั้นเดี๋ยวมา กูอาบน้ำก่อน”
ผมปล่อยให้มันนั่งเล่นในห้องที่ไม่มีอะไรเลย ไม่ใช่บ้านหรูแบบที่มันเคยอยู่ซะหน่อย ใช้เวลาไม่นานก็อาบน้ำเสร็จ พอเปิดประตูกลับมาเข้ามาก็พบว่าไอ้โทกำลังใช้กล้องไอโฟนถ่ายรูปจากอัลบั้มเก่าๆขนาดใหญ่ในมืออีกที
ชิบหายล่ะ นั่นมันรูปในวัยเด็กที่ผมแอบไว้ใต้ลิ้นชัก
“ตอนเด็กๆมึงน่ารักดีนะ”
มึงจะเล่นมุก ‘ไม่น่าโตเลย’ ใช่มั้ย?
“แต่ตอนโตน่ารักกว่า”
อึก!
“กูหล่อ ไม่ใช่น่ารัก” ไอ้โทไม่เถียงอะไรต่อ เอาแต่ยิ้ม “แล้วมึงจะถ่ายไปทำไม”
และผมก็ได้คำตอบเมื่อมีแจ้งเตือนว่านายโท กิจภาคิณได้แท็กรูปภาพมา นี่มันคิดจะเอาคืนที่ผมลงรูปมันขี่ซาเล้งสินะ บอกเลยว่าคิดผิดแล้ว ผมไม่แคร์หรอก ฮ่าๆๆ
ตอนแรกว่าจะอัลบั้มคืน แต่คิดไปคิดมาก็ไม่มีอะไรเสียหายนี่นา แค่รูปวัยเด็กเอง ผมนั่งลงบนเตียงข้างๆมัน โดยชะเง้อเข้าไปดูรูปด้วย มือหนาพลิกหน้าไปเรื่อยจนกระทั่งถึงวัยประถม มีรูปหนึ่งที่ผมร้องไห้ เบะปาก น้ำมูกไหล เอาง่ายๆว่าดูไม่ได้ ไม่รู้พ่อจะเก็บรูปนี้เอามาใส่รวมไว้ในอัลบั้มทำไม
“นี่ตอนกูป.4มั้ง พ่อจับถ่ายหน้าบ้าน แต่กูดื้อ กลัวการถ่ายรูป เลยออกมาอย่างที่เห็น”
เอาจริงๆคือตอนนั้นกล้องไม่ได้เป็นดิจิตอลแบบสมัยนี้ ยังคงใช้กล้องฟิล์มที่มีแฟลช ผมในวัยเด็กไม่ชอบแสงวูบวาบเข้าตา เลยเกลียดการถ่ายรูปไปโดยปริยาย ภาพต่อจากนั้นจึงค่อยๆน้อยลง ถ่ายกับพ่อ แม่และป้า วนเวียนอยู่แค่นี้ แทบไม่มีถ่ายเดี่ยวเลย จนในที่สุดไอ้โทก็ดูถึงหน้าสุดท้าย ที่เป็นรูปพ่อแม่และผมยืนอยู่ตรงกลาง
ผมใช้นิ้วลูบไล้บนภาพ ราวกับว่าได้สัมผัสคนในรูปจริงๆ แต่ผมรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้
“มึงคงคิดถึงท่านทั้งสองมาก”
“ทำไมตอนนั้นกูถึงไม่ไปด้วยก็ไม่รู้ ถ้ากูอยู่ในรถตอนนั้นด้วยคงไม่รอดเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องมานั่งคิดถึงพ่อกับแม่”
“อย่าพูดแบบนี้” คนข้างๆหันขวับพร้อมกับทำเสียงดุ “ถ้าพ่อกับแม่มึงได้ยินท่านจะเสียใจแค่ไหน”
“ไม่รู้ดิ...ตอนนั้นกูคิดไม่ออกเลยว่าจะทำยังไง ไม่มีพ่อกับแม่แล้วกูจะอยู่ยังไง...”
“มึงยังมีกู จำไว้ กูจะอยู่ข้างๆมึงจนกว่ามึงจะไม่ต้องการ”
หากเป็นเมื่อก่อนผมคงสวนกลับทันทีว่าไม่ต้องการ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว...
เปลี่ยนไปทุกๆอย่าง...รวมถึงความรู้สึก...
ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังรู้สึกกับไอ้โทมันเรียกว่าอะไร ทำไมในหัวถึงมีแต่เรื่องของมัน ไม่ว่ามันจะทำดีหรือไม่ดีกับผมก็ตาม
ชอบ? รัก? ไม่รู้สิ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเรียกว่าอะไร รู้แค่ว่าสิ่งที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้มันดีต่อหัวใจ ขอแค่คนที่อยู่ตรงหน้าผมเป็นมันก็พอ ต่อให้ปกป้องทำดีกับผมแค่ไหนผมก็ไม่สามารถรู้สึกกับน้องแบบนี้ได้ เพราะความรักไม่ใช่ผลตอบแทนของความดี ต่อให้ทำดีเท่าไหร่ ถ้าคนไม่ใช่ ก็คือไม่ใช่
“คิดอะไรอยู่”
“ทำไมมึงถึงรักกู?” ผมถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัยมานาน
คนอย่างไอ้โท...มีพร้อมทุกอย่าง ผู้หญิงหลายคนที่มีคุณสมบัติเหมาะกับมันพร้อมจะเป็นคู่ชีวิต แต่คนตรงหน้ากลับเลือกผม
“เพราะมึงคือนะโม” ไอ้โทตอบกลับมา พร้อมกุมมือผมไว้อย่างอ่อนโยน “นะโมคนที่ขยัน ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ จริงใจ มีอะไรก็แสดงความรู้สึกออกมาหมด แถมยังใจแข็งอีกต่างหาก”
“แต่กูเป็นผู้ชายนะ”
“แล้วไง? จำเป็นหรอที่ความรักต้องเกิดขึ้นระหว่างเพศหญิงกับชายเท่านั้น สำหรับกูความรักคือสิ่งที่มนุษย์สองคนมีให้แก่กันต่างหาก โดยไม่สนใจเพศ รูปร่าง หน้าตา หรือฐานะ ความรักมันเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะกับใคร ที่ไหน เมื่อไหร่”
“มึงไม่กลัวคนอื่น...”
“นี่มันชีวิตของกู กูไม่แคร์สังคมรอบข้างหรอกนะ เพราะคนที่กูแคร์มีแค่มึง” ในน้ำเสียงไม่มีความลังเลเลยสักนิด
ผมมองใบหน้าได้รูปไร้ที่ติ มองทุกส่วนที่ประกอบขึ้นมาเป็นมัน
“แล้วมึงล่ะ...มึงกลัวคนอื่นหรือสังคมรอบข้างที่จะมองมายังเราแบบประหลาดๆมั้ย?”
“มะ-...”
เดี๋ยวนะ... ‘เรา’ งั้นเหรอ...
“กูยังไม่ได้พูดสักคำว่าจะรักกับมึง”
“โธ่ รู้ทัน” ไอ้โททำหน้าหงอยแบบทะเล้นๆ “กูรู้ว่าตอนนี้มึงยังไม่พร้อมหรอก เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา กูรอได้”
“เหอะ ใครจะไปรักคนอย่างมึง”
“งั้นเดี๋ยวนายโทคนนี้จะทำให้นะโมรักเองครับ”
“กลับไปนอนห้องตัวเองไป๊!”
ไล่แม่ม...ข้อหาทำผมหูร้อนหน้าร้อนไปหมดแล้วเนี่ย
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
:mew1:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
กรี๊ด~กลับมาพร้อมความฟิน
-
เห็นแล้วน้ำตาจะไหล มาต่อแล้ว ขอบคุณมากจ้า
-
ก็เริ่มหวานนิดๆ อิอิ
-
ซับน้ำตาแผล๊บบบบบ มาต่อแล้ววว
-
โฮ้ยตื้นตันมาอัพแล้ววววว :katai2-1:
เขากลับมาสวีทกันแล้ว โทโมกลับมาหวานแล้ว
:call:
-
:man1:
:L2: :pig4: :L2:
-
ขอบคุณ :)
-
บรรยากาศอบอวลไปด้วยความรักสุดๆ ในที่สุดก็เข้าใจ ยอมรับกันสักที เหลือแค่นะโมยอมรับออกมาตรงๆนี่แหละ :katai2-1:
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
ใกล้แฮปปี้แล้วใช่มั้ย นะโมเปิดใจแล้วอะ
โทเอ้ย ขับสามล้อ ขำแย่เลย
-
นี่เกือบจะลุกขึ้นไปต้มน้ำกระเจี๊ยบกินแล้วนะ
-
ใกล้ละ ใกล้ละ
-
หวานมดขึ้นกันเลย กี๊ดๆๆๆ ดีใจที่โทปรับปรุงตัวเองมีสติมากขึ้นไม่วู่วามไม่ว่าจะเรื่องไหน
แบบนี้มัดใจนะโมได้อยู่หมัด มีไปขอขมากับพ่อแม่ด้วย วันกลับก็อาจจะขอโมจากป้าอีกไหม
น่ารักมากๆๆ ฟ้าหลังฝนสดใส
ขอบคุณค่ะ
-
เขาหวานใส่กัน งื้อออ
-
มาแล้วววว. หวานเชียว,,,,
-
- 30 -
“ไม่! กูจะหาหออยู่คนเดียว”
“มึงจะไปอยู่คนเดียวให้เปลืองเงินทำไม มาอยู่กับกูมึงไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรเลย”
“มึงรู้จักคำว่าเกรงใจปะวะ”
“รู้”
“...”
“แต่ระหว่างเรามึงไม่ต้องเกรงใจกูก็ได้ อะไรที่กูพอจะทำให้ได้กูเต็มใจทั้งนั้น”
เสียงผู้ชายสองคนกำลังเถียงกันอยู่หน้าโทรทัศน์จอยักษ์ ซึ่งก็ไม่ใช่ใครนอกจากคุณชายเจ้าของบ้านกับผู้ดูแลอย่างผม สาเหตุที่ผมกับมันต้องมาขึ้นเสียงใส่กันแบบนี้ก็เพราะว่าอีกสามวันก็จะเปิดเทอมสองแล้ว แต่ผมยังหาที่อยู่ไม่ได้ ผมเลยจะขอออกไปสำรวจรอบๆมหาลัยเผื่อว่าจะมีห้องไหนว่าง แต่ดันโดนไอ้โทขัดไว้ซะก่อน มันบอกให้ผมไปอยู่กับมัน จะได้ไม่ต้องเปลืองค่าใช้จ่าย ค่าเช่าหอ ซึ่งมันก็ดีสำหรับผมแหละครับ แต่ผมไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณมัน คอนโดที่มันอยู่แค่มองภายนอกก็รู้แล้วว่าผมคงไม่มีปัญญาซื้อเองแน่ๆ
“ยังไงกูก็ยืนยันคำเดิม เดี๋ยวกูออกไปหาห้องพักเอง” ผมที่เตรียมตัวจะออกไปข้างนอกก็เดินหันหลังกลับ เห็นป้าจิตแว๊บๆ แต่ป้าเค้าคงไม่กล้าเข้ามา เนื่องจากผมกับมันกำลังมีปากเสียงกันอยู่
“ให้ตายเถอะ!” ร่างสูงสบถ ฉุดรั้งต้นแขนผมไว้ไม่ให้ไปไหน “ทำไมดื้อนักวะ เดี๋ยวจับปล้ำแม่ง!”
“สัตว์! ปล่อยกูได้ล่ะ” เพียงแค่ปรายตามองไอ้โทก็คลายออกแค่โดนดี ผมเดินไปยังประตูใหญ่ ไอ้โทเดินตามมา ผมนึกว่ามันจะยอมให้ผมไปติดต่อขอดูห้องที่ผมเล็งๆไว้ แต่ที่ไหนได้...
“โอเค ในเมื่อมึงไม่ยอมมาอยู่กับกูที่คอนโด ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวกูไปอยู่กับมึงเอง” มันพูดพร้อมกับคว้ากุญแจรถที่แขวนไว้ ผมหยุดนิ่งทันที
“อะไรของมึงวะ แค่กูปฏิเสธไม่ไปอยู่กับมึง มึงยังไม่เข้าใจอีกหรอว่ากูอยากอยู่คนเดียว”
“กูอยากอยู่กับมึง”
“แต่กูไม่” ผมสวนกลับ
“แล้วทำไมทีเมื่อก่อนไอ้เด็กนั่นถึงอยู่กับมึงได้?”
นี่มันรู้? ช่างเถอะ
“นั่นมันน้อง”
“แต่นี่ผั- เอ๊ย เพื่อน”
ผมจ้องคนตรงหน้าตาเขม็ง ดูท่าว่ามันจะไม่ยอมง่ายๆ ในเมื่อใช้ไม้แข็งแล้วมันไม่ยอมลดละ สงสัยต้องใช้ไม้อ่อนแทน
“เฮ้อ...แล้วมึงจะมาอยู่กับกูทำไมให้วุ่นวายว่ะ ทีเมื่อก่อนต่างคนต่างอยู่ไม่เห็นเป็นไร”
“นั่นมันเมื่อก่อน...อีกอย่าง กูเป็นห่วงมึง อยากดูแลมึง”
“กูโตแล้ว ดูแลตัวเองได้”
“แต่แผลกูยังไม่หายนะ เนี่ย รู้สึกปวดๆที่แผลอีกแล้ว โอ๊ย” แค่พูดมันกลัวว่าผมคงไม่เชื่อ ถึงได้เอามือกุมที่อกบริเวณแผลผ่าตัดประกอบ
ตอแหลชัดๆ!
แผลมันดีขึ้นตั้งเยอะ โดนน้ำได้ ขยับได้ ออกกำลังกายได้ หายใจสะดวก ผมทำความสะอาดแผลให้มันทุกวันทำไมจะไม่รู้ อย่ามาเนียน
“เหรอ ไหนมาดูซิ” ผมเขยิบเข้าไปใกล้
แต่พอเห็นมุมปากได้รูปยกยิ้มอยู่เหนือศีรษะอย่างมีชัยเท่านั้นแหละ..
ปึก!
“อุก!”
“ท่าทางจะเจ็บแผลจริงแหะ งั้นมึงไปโรงพยาบาลเถอะนะ ส่วนกูขอตัวไปหาหอพักต่อ” ผมยิ้มกระหย่อง มองดูใบหน้าหล่อที่เม้มปากแน่น งอตัวเล็กน้อย เพราะสิ่งที่ผมทำเมื่อสักครู่
ผมทำอะไรน่ะเหรอ...ก็แค่ชกเข้าไปที่แผลตรงๆเท่านั้นเอ๊งงง
“นะโม...” มันเรียกเสียงอ่อน พลางเดินตามขณะที่ผมกำลังตรงไปยังรั้วใหญ่
“ไม่ว่ามึงจะพูดยังไง คำตอบก็คือไม่ งานที่แม่เกศให้ดูแลมึงมันเสร็จสิ้นลงแล้ว”
ขืนอยู่กับมึงทั้งวันทั้งคืนเหมือนตอนนี้...สักวันผมคงใจอ่อนแน่ๆ เพราะแค่นี้หัวใจผมก็เต้นรัวทุกครั้งที่ได้เห็นมันยิ้ม หัวเราะ หรือแม้แต่หยอกล้อผมเล่น ดังนั้นเพื่อเป็นการปกป้องตัวเอง ผมจะไม่ยอมอยู่กับมันแน่นอน
“งั้นเดี๋ยวกูจ้างต่อ”
“ไปจ้างสาวๆที่เค้าอยากดูแลมึงสิ”
พูดเองก็เจ็บเอง ว้อยยยยย เป็นอะไรวะเนี้ย
“ไม่...ถ้าไม่ใช่มึงกูก็ไม่ต้องการใครทั้งนั้น”
“โท” ผมหันกลับมาเรียกชื่อมันด้วยน้ำเสียงจริงจัง ซึ่งนานๆครั้งผมจะเรียกมันแบบนี้ถ้าไม่ใช่ต่อหน้าแม่เกศหรือป้าจิต “มึงฟังกูนะ กูไม่ต้องการรูมเมท ถึงมันจะช่วยประหยัดไปได้เยอะ แต่สำหรับกู กูอยู่คนเดียวแล้วสบายใจกว่า”
คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน
“ก็กูไม่ได้จะเป็นรูมเมทมึงนี่”
“...”
“กูอยากอยู่กับมึง เหมือนที่คู่รักคู่อื่นๆเค้าอยู่ด้วยกัน”
“แต่กูกับมึงไม่ได้เป็นแฟนกัน”
“งั้นก็เป็นซะซิ”
ห๊ะ! บทจะง่ายก็ง่ายแบบนี้เลยเหรอ เหอะ สงสัยมีประสบการณ์เรื่องผู้หญิงมาเยอะ ถึงได้เอ่ยปากขอเป็นแฟนง่ายๆแบบนี้
“ฝันเอาเถอะ”
“ฝันแบบไม่ตื่นเลยก็ยอม”
ผมรีบเดินหนี กลัวว่าไอ้โทมันจะเห็นรอยยิ้มของผม
ตั้งแต่เกิดมามีแฟนแค่คนเดียว แถมเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ในตอนนั้นยังเด็ก ไม่รู้ว่าความรักคืออะไร รู้แค่ถูกใจก็ขอคบ สุดท้ายก็จบแบบไม่สวยเท่าไหร่ เป็นผมที่ตีตัวห่างออกมาเอง ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่สนใจเรื่องรักๆใคร่ๆอีกเลย เอาแต่เรียนกับทำงานจนหัวหมุน มีบ้างที่จับกลุ่มแซวเรื่องสาวๆของพวกมัน แต่พวกมันกลับไม่เคยได้แซวอะไรผมเลย นั่นเพราะเรื่องของผมมันไม่มีอะไรให้พูดไง ทว่าตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว ผมโดนตามจีบจนไอ้บูมล้อไม่เลิก คนแรกก็รุ่นน้องหัวเกรียนอย่างปกป้อง อีกคนก็เพื่อนที่ถึงแม้จะเคยทำเรื่องเลวๆกับผมไว้...แต่มันก็เป็นคนเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกไปต่างๆนานา
ผมต้องเคลียร์กับมันให้รู้เรื่อง รวมถึงความรู้สึกของตัวเองด้วย
“โท”
“หือ ว่าไงครับ?”
ผมเปลี่ยนเส้นทางจากที่จะเดินไปหน้าหมู่บ้าน กลับเลี้ยวมายังสวนสาธารณะที่ตกแต่งอย่างสวยงาม มีต้นไม้ให้ความร่วมเย็นและน้ำพุกลางบ่อน้ำ
“กูกับมึงเป็นแฟนกันไม่ได้หรอกนะ”
“ทำไม?” จากน้ำเสียงอ่อนนุ่มเมื่อสักครู่กลายเป็นเสียงแข็งกร้าวขึ้นมาทันที
“กูเป็นผู้ชาย มึงก็ผู้ชาย คนอื่นเขาจะมองมึงยังไง”
“กูว่ากูเคยพูดไปแล้วนะว่ากูไม่สน”
“แล้วแม่เกศล่ะ พ่อมึง พี่ชายมึง ครอบครัวที่ตั้งความหวังกับมึงไว้ มึงจะไม่สนเลยเหรอ?” ไอ้โทนิ่งไป “อีกอย่าง...มึงเคยทำร้ายกูไว้ขนาดนั้น...ต่อให้มึงทำดีกับกูแค่ไหนกูก็คงรักมึงไม่ได้จริงๆ” ผมมองเข้าไปนัยน์ตาที่บ่งบอกถึงความแน่วแน่เด็ดเดี่ยวในทีแรก ก่อนจะอ่อนแสงลงเมื่อได้ยินประโยคถัดมาจากปากผม
“สุดท้าย...มึงก็ยังไม่ให้อภัย”
“เปล่าเลย กูให้อภัยมึง กูซาบซึ้งมากที่มึงเสี่ยงชีวิตแทนกู นั่นถือว่ามึงได้ชดใช้สิ่งที่มึงทำกับกูแล้ว... แต่การให้อภัยกับความรักมันต่างกันนะ กูให้อภัยมึงได้ แต่กูรักมึงไม่ได้”
ไม่มีใครรักคนที่ทำร้ายตัวเองได้หรอก
“ทำไมถึงรักไม่ได้?” คนตรงหน้าไม่ยอมเลิกละง่ายๆ มือหนาจับต้นแขนผมไว้ทั้งสองข้าง “กูรู้นะว่าตลอดระยะเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน...มึงรู้สึกอะไรบางอย่าง ความรู้สึกแบบเดียวกับกู กูเห็นมึงยิ้ม มึงหัวเราะ มึงปั่นหัว ทำให้กูหึง มึงทั้งเถียงทั้งดื้อ การกระทำเหล่านั้นต่อให้มึงแสดงออกว่าไม่ชอบ แต่ลึกๆแล้วมึงมีความสุข...เพียงแต่มึงไม่ยอมรับมัน”
ผมเสหน้ามาอีกทาง ไม่อยากมองตามัน เพราะสิ่งที่มันพูดมา...ถูกต้องทุกอย่าง
“นะโม...อย่าปิดกั้นตัวเอง มองตากู...แล้วบอกกูสิ ว่ามึงไม่ได้รักกู ไม่ได้รู้สึกอะไรกับกูทั้งนั้น”
มือหนาบังคับให้ผมต้องหันกลับไปมอง นัยน์ตาคมฉายแววมั่นใจว่าสิ่งที่มันคิดถูกต้องและกำลังรอคำตอบจากผม
ผมปิดเปลือกตา ก่อนจะลืมขึ้นมาใหม่
“ใช่ กูไม่ได้รักมึง กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมึงทั้งนั้น”
พูดออกไปแล้วด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
พูดในสิ่งที่ผมควรจะพูด...บอกกับคนตรงหน้า รวมไปถึงบอกตัวเองด้วย
แม้ว่ามันจะเป็นการหลอกตัวเองอยู่ก็ตาม...
“เลทอีกแล้วนะมึง” คำทักทายอันแสนคุ้นเคยดังมาแต่ไกล คนที่นั่งแก๊กหล่อพยายามจะหลีน้องปีหนึ่ง สายตาหื่นๆนั่นไม่ใช่ใครนอกจากไอ้บูม “เรียนเจอร์ไหนคร้าบสาวๆ เทอมสองแล้วตั้งใจเรียนนะครับ”
“มีผัวเป็นตัวเป็นตนตั้งสองคนยังไม่สำเหนียกตัวเอง” ไม่ต้องถึงมือผมหรอกครับ นั่นไอ้จ๊อบชิงด่าก่อนผมแล้ว ผมเดินยิ้มร่าเข้ามาใกล้พลางสงสัยว่านี่มันเวลาเข้าห้องแล้วไม่ใช่หรอวะ แล้วพวกมันมานั่งทำไรกันตรงนี้ ผมถามในสิ่งที่คิดแล้วก็ได้คำตอบกลับมาว่าวันนี้อาจารย์ติดประชุมเลยขอเลื่อนเวลาสอนไปเป็นตอนเย็นแทน
“งั้นเดี๋ยวกูขอโทรบอกเฮียโกวก่อน”
ผมปลีกตัวออกมาโทรศัพท์หาเจ้าของร้านกุ้งเต้น เพราะตอนนี้ผมกลับมาทำงานที่ร้านแบบเดิมแล้วครับ ส่วนเรื่องหอพักนั้นผมก็สามารถหาได้ทันท่วงที โชคดีที่มีคนย้ายออก ผมเลยได้พักอาศัยใกล้ๆมหาลัยดังเดิม ถึงแม้จะราคาแพงกว่าที่เก่าก็ตาม
“แล้วนี่ไอ้โทมันไปไหน” มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาหล่อๆของมัน
“ออกไปกับน้องเตยเมื่อกี้ ก่อนมึงจะมาแป๊บเดียว” ไอ้จ๊อบให้คำตอบ ซึ่งก็เป็นไปตามที่ผมคาดไว้
หลังจากวันนั้นที่ผมเคลียร์กับมัน ไอ้โทก็ยอมให้ผมออกมาหาหอพัก ซึ่งมันนั่นแหละที่เป็นคนขับรถพามาหา ไอ้โททำตัวเหมือนเดิม เพียงแต่คำหวานๆที่ทำให้ผมใจสั่นมันไม่มีอีกแล้ว ใช่ มันยังคุยกับผม และผมก็คุยกับมัน แต่เพียงในฐานะเพื่อนแบบที่เราเคยเป็นเท่านั้น
ดีแล้ว...แบบนี้แหละที่ผมต้องการ
พอเปิดเทอมมามันก็กลับไปเป็นหนุ่มหล่อที่เอาแต่เดินควงสาวสวยอย่างเคย กลบข่าวลือที่ว่ามันแอบตามจีบตามง้อสาวอีกมหาลัยไปต่างๆนานา
ช่วงนี้ถ้าหากใครอยากจะพบมันก็เจอได้ตามผับร้านเหล้าเวลาประมาณ 4 ทุ่มถึงตีสองเลยนะครับ
ที่ผมรู้ไม่ใช่เพราะอยากเสือกหรอกนะ แต่มันชอบเช็คอินแล้วเด้งมาหน้านิวฟีดผมให้รกหูรกตา ถึงจะไม่อยากได้ยินว่ามันไปนอนกับสาวสวยคนไหนมาแต่ไอ้จ๊อบมันก็ชอบถามซะเหลือเกินว่าเมื่อคืนน้องคนนั้นเป็นยังไง น้องคนนี้ถึงใจไหม ถึงภายนอกผมจะฟังแบบผ่านๆ ไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่ลึกๆในใจแล้วมันโหวงแปลกๆ
ช่างเถอะ
เมื่อก่อนไอ้โทมันก็เป็นแบบนี้ของมันอยู่แล้ว
“เอ้านี่ ซีร็อกซ์เผื่อไว้ให้” คนหัวฟูโยนชีทมาให้ปึกหนึ่ง เมื่อเห็นผมทำหน้างงมันเลยขยายความต่อ “วันพรุ่งนี้มีเทสเก็บคะแนนเรื่อง Slop deflection”
ก้มลงดูตัวหนังสือสวยๆเป็นระเบียบในมือก็รู้เลยว่าแบบนี้จะเป็นใครไม่ได้นอกจาก...ไอ้โท
มันยังปฏิบัติกับผมเหมือนเดิม ชอบใจดีแบบอ้อมๆ ทั้งๆที่จะเก็บไว้ให้ผมตรงๆก็ได้
“ขอบใจ” กล่าวขอบคุณแล้วก็นั่งลงตรงม้าหินเพื่อรอเรียนวิชาถัดไป ไอ้จ๊อบก็นั่งเล่นเกมในโทรศัพท์เอาขาพาดโต๊ะ ส่วนไอ้บูมที่นั่งตรงข้ามก็อ่านการ์ตูนในไอแพด
วันแรกที่เปิดเทอมมามันสองตัวก็แซวผมกับไอ้โทกันตามปกติ แต่พอสัมผัสได้ถึงบรรยากาศห่างเหิน พวกมันถึงได้หยุดปากแล้วเดินตามกระซิบกระซาบกันอยู่สองคน คืนนั้นไอ้บูมที่สนิทกับผมที่สุดไลน์มาถามเรื่องระหว่างผมกับมัน ผมตอบไปแค่ว่าไม่มีอะไร ไม่ได้ทะเลาะหรือผิดใจกัน
ก็จริงๆนี่นา...ผมไม่ได้ทะเลาะกับไอ้โทซะหน่อย
จากนั้นบูมกับจ๊อบก็ไม่ได้ล้อเลียนอะไรอีกเลย รวมไปถึงในกรุ๊ปไลน์ด้วย ที่มีแต่เรื่องเรียนอย่างวันนี้งดคลาส พรุ่งนี้เทส วันมะรืนหยุดเรียน กลายเป็นว่ากรุ๊ปไลน์ของภาคยังครึกครื้นกว่านี้อีก
ส่วนตัวผมก็กลับมาใช้ชีวิตประจำวันอันน่าเบื่อหน่าย ตื่นมาเรียน เข้าสาย เย็นเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ร้านกุ้งเต้นแบบเลทๆ จนโดนหักเงินทุกที ตรงข้ามกับใครบางคนที่เอาแต่ท่องราตรีไม่มีวันหยุด
เฮ้อออ อยากใช้ชีวิตชิลๆแบบนั้นบ้างโว๊ยยย
บ่นไปงั้นแหละครับ เอาเข้าจริงก็ก้มหน้าก้มตาเรียนและทำงานต่อไป เพื่ออนาคตที่สดใสของตัวผมเอง แต่ถ้าหากถามว่าจบแล้วผมอยากเป็นอะไร ขอบอกเลยว่าหากเปลี่ยนคำถามเป็นตายแล้วไปไหนจะตอบง่ายกว่า
นี่ก็เปิดเทอมมาได้สักพัก งานหรือการบ้านไม่มีก็จริง แต่ไว้ใจไม่ได้เลยครับ เพราะรู้ตัวอีกทีก็จะสอบมิดเทอมแล้ว
“ไหนบอกพรุ่งนี้มีเทส Slop ทำไมพวกมึงยังนั่งเล่นเกมอ่านตูนแบบนี้วะ?”
“ไว้ก่อน นี่กูกำลังจะขึ้นแร๊งค์ไดม่อน”
“ก็วันพีชเพิ่งอัพนี่หว่า หลังจากงดไปสองอาทิตย์ กูจะลงแดงตายแล้วเนี่ย”
เอาเถอะครับ พวกมันคงเข้าใจเรื่องที่จะสอบพรุ่งนี้แล้ว ส่วนผมนี่ในหัวยังกลวงๆอยู่เลย
ผมดูเวลาบนหน้าเจอโทรศัพท์ก็พบว่ามีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนที่จะเริ่มเรียนตัวต่อไป อันนี้จริง ณ เวลานี้ผมต้องอยู่ในห้องเลคเชอร์ แต่ในเมื่ออาจารย์งดให้ไปเรียนตอนเย็นแทนพวกผมจะทำอะไรได้ล่ะครับนอกจากนั่งรอ
“หิวว่ะ เดี๋ยวกูไปหาไรกิน พวกมึงเอาไรมั้ย?”
“โค้กแก้ว”
“มึงอ่ะบูม เอาไรปะ?” คนถูกถามสั่นหัว ผมเลยยื่นมือไปหยิบแบงค์สีแดงจากมือไอ้จ๊อบที่สายตามันไม่ละไปจากจอโทรศัพท์เลยสักนิด
“งั้นเดี๋ยวกูมา”
ลุกจากโต๊ะม้าหิน เป้าหมายคือซุ้มโค้กที่อยู่อีกตึก แต่ไม่ไกลมากนัก ผมเดินเรื่อยๆจนใกล้จะถึงก็มีคนมาทักซะก่อน เป็นคนที่ผมไม่คุ้นหน้า เคยเห็นแค่ผ่านๆ
“น้องนะโมใช่มั้ย?”
“ครับ” ผมตอบไปอย่างงงๆ มองชายหนุ่มตรงหน้าสองคน
“พี่ชื่อก๊าซนะครับ ส่วนไอ้นี่ชื่อนิว” พูดจบก็ยิ้ม เผยให้เห็นเขี้ยวเล็กๆ แล้วชี้ไปยังคนข้างๆที่ขาวมาก แถมผมสีน้ำตาลอ่อนนั่นก็ดูเข้ากันสุดๆ
หืม ชื่อนี้มันคุ้นๆแหะ
“พวกพี่เป็นแฟนของบูมน่ะ” พี่คนที่ชื่อนิวพูดขึ้นมาบ้าง
“อ๋อออ พวกพี่ที่คอยช่วยเรื่องเอ่อ...เรื่องของผมจากบูมอีกทีสินะครับ” พอผมนึกได้ก็รีบขอบคุณ “ขอบคุณมากๆนะครับ”
“ไม่เป็นไรๆ...ว่าแต่บูมอยู่ไหน?”
“อยู่ที่โต๊ะม้าหินตรงหน้าตึกEN3ครับ”
“มันทำอะไร ทำไมไม่ตอบไลน์” พี่นิวถามเสียงเข้ม
“อ๋อ พอดีเห็นมันนั่งแซวสาวคณะบัญชีอยู่อะครับ”
กูขอโทษนะบูม แต่กูต้องพูดความจริงว่ะ
พี่นิวกับพี่ก๊าซบอกขอบคุณก่อนจะเดินจากไป สงสัยเย็นนี้ไอ้บูมจะต้องขาดเรียนซะแล้วมั้ง ผมมองตามแผ่นหลังทั้งสองคนจนเลี้ยวหายไปตรงหัวมุมตึก แต่ก่อนที่จะได้หมุนตัวกลับไปซื้อโค้กตามเป้าหมายเดิม หางตาดันเหลือบไปเห็นร่างสูงโดดเด่นเหนือใครเดินควงคู่มากับสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม ใบหน้าฝ่ายชายเผยรอยยิ้มน้อยๆ ดูเหมือนว่าอารมณ์ดีที่สาวน้อยตัวเล็กๆข้างกายเล่าเรื่องตลกให้ฟัง เพราะไม่กี่นาทีถัดมาทั้งคู่ก็หัวเราะ ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข
ผมหันหลังกลับทันทีเพราะไม่อยากให้มันเห็นผม ตรงดิ่งไปยังซุ้มโค้ก
“โค้กแก้วนึงกับน้ำเปล่าขวดนึงครับ”
“น้ำเปล่าหนึ่งขวดครับ” มีเสียงทุ้มสั่งตามหลัง เป็นเสียงที่คุ้นเคย ผมหันไปมอง
เป็นไอ้โทนั่นเอง มันมากับสาวน้อยที่ผมเห็นเมื่อสักครู่
“หิวอะไรมั้ย?”
แน่ล่ะว่ามันไม่ได้ถามผม ถึงแม้เราจะรู้จักกันก็ตาม ไอ้หล่อนี้มันถามสาวน้อยข้างๆต่างหาก
“ไม่ล่ะค่ะพี่โท เดี๋ยวเตยต้องไปเรียนแล้ว”
“โทษทีนะที่พี่ต้องพาเดิน ที่จอดไม่มีเลย เลยต้องไปจอดไกลหน่อย ร้อนมั้ยครับ?” ไม่พูดเปล่า ฝ่ายชายเอาหลังมือซับเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบนหน้าผากใสเบาๆ
ไม่ได้ตั้งจะฟัง ไม่ได้อยากจะเห็น แต่ทุกการกระทำผมดันรับรู้เต็มสองหูสองตา
“นิดหน่อยค่ะ แต่เตยทนได้ ก็แดดเมืองไทยมันร้อนนี่เนอะ” ทั้งคู่คุยกระหนุงหนิงเสมือนมีแค่สองคนที่ยืนตรงนี้ คนรอบข้างเป็นแค่อากาศธาตุ
ผมรับแก้วโค้กกับน้ำเปล่ามา รีบวางเงินให้พอดีแล้วเดินออกมาทันที
เพราะเดี๋ยวผมจะทนไม่ไหว โค้กในมือได้ลั่นไปสาดหน้าใครสักคน
ดูเหมือนว่าหลายวันที่ผ่านมานี้ผมจะเจอไอ้โทมากับสาวๆบ่อยผิดปกติ แน่นอนล่ะว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกที่หน้าตาอย่างไอ้โทจะมีหญิงควงไม่ซ้ำหน้า ทว่าที่แปลกก็คือดูเหมือนผมจะบังเอิญเจอบ่อยไปหน่อย
ไอ้โทกับน้องจีนกินข้าวที่ร้านแถวหน้าหอผม
ไอ้โทกับพี่แพรวขับรถผ่านขณะผมกำลังเดินไปตึกเรียน
ไอ้โทกับหนิงยืนรอเอกสารซีร็อกส์ด้วยกัน
พวกนั้นผมยังพอทนพอรับได้ เพราะมันเป็นสันดานไอ้โทไปแล้ว คงเปลี่ยนยาก พอเจอก็แค่ทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน เดินผ่านเฉยๆ แต่พออยู่ในกลุ่มรวมกันที่มีผม บูม จ๊อบ และมัน ผมก็คุยกับมันตามปกติ ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง ซ้ำยังร่วมผสมโรงแซวที่มันควงหญิงไม่ซ้ำหน้ากับไอ้จ๊อบไอ้บูมด้วยซ้ำ อะไรที่มันพยายามทำให้ผมทางอ้อม ไม่ว่าจะผ่านไอ้จ็อบ ไอ้บูม หรือแม้แต่เพื่อนในภาคคนอื่นๆอย่าง เฟิส กอล์ฟ มิ่ง เจษ เหมียว น้ำ ก็โดนมันใช้ผ่านๆ ซึ่งผมก็ยอมรับสิ่งเหล่านั้นโดยดี
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมถึงกับอึ้ง ตาค้าง สมองมึนเบลอ ไม่รู้ว่าควรจะมีปฏิกิริยายังไง เมื่อได้เห็นไอ้โทพาใครบางคนมาที่โต๊ะม้าหินที่ประจำของพวกผม
“นั่นใครวะไอ้โท คุ้นๆหน้าเหมือนกูจะรู้จัก” จ๊อบถามพลางชะเง้อคอมองหนุ่มในชุดนักศึกษามหาลัยเดียวกัน เพียงแต่เขาแต่งตัวถูกต้องทุกกระเบียดนิ้ว เนคไทด์ รองเท้า เสื้อติดกระดุมคอ พิงกำแพงยืนเล่นโทรศัพท์ในมือ แม้จะเห็นหน้าไม่ค่อยถนัดแต่ก็ดูรู้เลยว่าหน้าตาดีแน่นอน
“ดูรวมๆแล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน~” ไอ้บูมถึงกับร้องเพลงเพ้อเมื่อหันไปมองตาม
“ปอนด์ เดือนคณะสถาปัตย์” ร่างสูงตอบแค่นั้น ก่อนจะหยิบTextbookที่ฝากไว้กับผม อันที่จริงเต้มันยืมเอาไปอ่าน แต่มันหาตัวโทไม่เจอเลยมาคืนที่ผม ฝากให้ผมคืนเจ้าตัวอีกที
“มิน่า กูถึงคุ้นๆ เห็นรูปน้องเขาแปะตามบอร์ดทั่วมหาลัย” จ๊อบว่างี้ ผมเลยเพ่งพิจารณาคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลดีๆอีกที
จริงด้วยแหะ...ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปตั้งเยอะ
ที่ผมใช่คำว่าน่ารักเพราะน้องเขาดูจะสูงเกินผมไม่กี่เซ็นต์ แถมตาโตๆ ปากกระจับ พวงแก้มที่คงจะนุ่มหากได้สัมผัส รวมๆแล้วผมว่าน้องปอนด์คนนี้น่ารักมากกว่าหล่อซะอีก
“แล้วมึงมากับน้องเค้าได้ไง แนะนำให้กูรู้จักหน่อยดิ” ไอ้บูมเสนอหน้าทันที ได้ข่าวว่าวันก่อนแค่แอบมองหน้าอกรัดกระดุมแทบปริของสาวคณะวิทย์ก็โดนจัดหนักจนต้องเอาเบาะมารองนั่งไม่ใช่เหรอวะ
“ถามน้องเค้าก่อนมั้ยว่าอยากรู้จักกับมึงรึเปล่า” ไอ้หัวฟูด่ากลับเบาๆ
“ทำไมน้องเค้าถึงจะไม่อยากร้จักกู ดูด้วย นี่ใครครับ? นี่พี่บูมคณะวิศวะภาคปิโตรเลยนะครับ” มันอวดตัวเองราวกับเป็นคนดังยิ่งใหญ่ที่ใครๆก็ต้องรู้จัก ถ้านับแค่เพื่อนๆและรุ่นพี่รุ่นน้องในภาคอ่ะน่ะ “นะนะ ไอ้โท แนะนำหน่อย พาน้องเค้ามานั่งตรงนี้ดิ ยืนให้เมื่อยทำไม”
ท่าทางไอ้บูมจะอยากรู้จักจริงๆ ถึงกับตื้อไอ้โท ปกติไม่เคยเห็นมันจะกระตือรือร้นอะไรขนาดนี้ ไอ้โทที่เห็นเพื่อนทำหน้าอ้อนตีนถึงกับทนไม่ไหว ต้องเรียกให้น้องเขาเดินมาหา
“นี่ปอนด์ ปี1 ส่วนนี่เพื่อนๆพี่ บูม จ๊อบ และ...นะโม” ไอ้โทแนะนำง่ายๆสั้นๆ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ๆ” น้องมันคงได้รับการอบรมจากพี่วากมาเป็นอย่างดี ถึงได้พนมมือโค้งตัวก้มลงสวยงามอย่างกับประกวดมารยาทไทย
มองใกล้ๆแบบนี้ยิ่งเห็นถึงความน่ารักสดใสอย่างกับมีออร่าพุ่งออกมารอบๆตัวเลยแหะ
“เช่นกันคร้าบ ว่าแต่น้องมารู้จักกับไอ้โทได้ไงอ่ะ?”
“เอ่อ...ก็...” พอโดนไอ้บูมถามคำถามนี้ น้องปอนด์ถึงกับไปไม่เป็น ติดๆขัดๆไม่รู้จะตอบยังไง พลางเสมองคนข้างกายที่ถูกพาดพิงเช่นกัน
ทำไมต้องมองไอ้โท? ท่าทางเขินๆนั่นอีก...
“ก็แบบว่าไปเที่ยวแล้วเจอกันบ่อยน่ะครับ” ในที่สุดก็หาคำตอบเจอ
ผมมองน้องเขานิ่งๆ เมื่อใบหน้าใสรู้ตัวจึงหันมาแล้วยิ้มให้ ผมเลยยิ้มกลับไปน้อยๆ
น้องปอนด์ยืนให้ไอ้บูมแทะโลมอีกนิดหน่อยก่อนจะขอตัวไปเรียนในวิชาต่อไป
“เรียนตึกไหน เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เสียงเรียบทุ้มเอ่ยถาม...ถามเหมือนอย่างที่มันชอบถามสาวๆของมัน
“ตึกรวม2ครับ ผมไปก่อนนะครับ”
เดือนคณะสถาปัตย์โค้งตัวลงเล็กน้อยก่อนจะหันหลังกลับไปยังทิศที่ต้องไปเรียนพร้อมกับไอ้โท ผมหรี่ตาลงเล็กน้อยมองตามสองแผ่นหลังที่เดินห่างออกไป
ในหัวผมจะไม่เกิดความยุ่งเหยิงวุ่นวายเลยถ้าหากว่าอ้อมแขนแกร่งไม่ได้โอบแผ่นหลังเล็กๆนั่นบริเวณเอวต่ำ ในจุดที่คนเป็นแค่เพื่อนหรือพี่น้องคงไม่ทำแบบนั้น...
ดูเหมือนว่าผมจะไม่ได้สังเกตเห็นเพียงคนเดียว ไอ้จ๊อบที่มองตามก็พูดสิ่งที่ผมไม่กล้าคิดออกมา
“น้องเขาเป็นกิ๊กไอ้โทเหรอวะ? ปกติเห็นควงแต่สาวๆนี่หว่า”
“น่ารักขนาดนั้นเป็นกูกูก็เอาวะ” ไอ้บูมพูดเน้นที่คำว่าเอา เรื่องทรามๆนี่ยกให้มันเลย
“ว่าแต่โอบหลังแสดงความเป็นเจ้าของชัดเจนขนาดนั้น มันไม่กลัวคนอื่นมองแปลกๆบ้างรึยังไง?” คนหัวฟูครุ่นคิด
“แปลกยังไงวะ เดี๋ยวนี้เค้าเปิดเผยกันมากขึ้นแล้วโว๊ย” ไอ้บูมที่มีประสบการณ์ตรงพูดแย้ง “แล้วอย่างไอ้โทอ่ะนะ โนสนโนแคร์ มึงก็รู้ ควงสาวกี่คนมันเปิดเผยหมดว่าคุยกับใคร เดินร่อนทั่วมหาลัย ใช้หญิงเปลืองยิ่งกว่าเกงในกูอีก”
ใช่...มันเป็นคนแบบนั้น มันเปิดเผยตลอดว่ากำลังคุยกับใคร หากถูกใจก็พามาประดับเป็นตุ๊กตาหน้ารถ หรือไม่ก็เชิญตัวเองไปหาสาวๆถึงห้อง
“เอดส์ได้แดกเข้าสักวัน” ผมเอ่ยลอยๆตามความคิด
“เห็นมันพกถุงตลอดนะ”
“ใช่ดิ เดี๋ยวป่องขึ้นมาละยุ่งเลย แต่กับข้างหลัง...ไม่รู้ว่ะ...ได้แต่ภาวนาไม่ให้มันมั่วผู้ชายหลายๆคนเหมือนอย่างผู้หญิงที่ผ่านมาก็แล้วกัน เพราะผู้ชายประเภทนี้น่ะ โรคเยอะ มั่วกันเอง ไม่รู้ว่าผ่านอะไรมาบ้าง เวลานั้นมันคงไม่ใส่ใจหรอกว่าจะถุงหรือไม่ถุง รู้หน้าไม่รู้โรค บางคนภายนอกแข็งแรงดีแต่พอไปตรวจ อ้าว ชิบหาย เลือดบวกยังมีเล้ย”
ผมกับไอ้จ็อบหันไปมองคนพูดผู้มากประสบการณ์ที่แสดงความคิดเห็นอย่างเชี่ยวชาญ
“ก็รอดูต่อไปแล้วกันว่าไอ้โทมันจะคบน้องปอนด์ไปได้นานสักแค่ไหน พนันกับกูมั้ยล่ะว่านานเท่าไหร่”
“10วัน” ไอ้บูมรับคำท้า
“7วัน” ผมเอง กะคร่าวๆเอาจากสาวๆที่มันเคยควง
“กูว่าไม่ต่ำกว่า1เดือน” จ๊อบพูดอย่างมั่นใจ “ถ้ากูทายถูกพวกมึงต้องเลี้ยงเหล้า โอเค๊?”
“เออ”
“และกูเพิ่มให้อีกว่าอาจจะมีใครบางคนรู้ใจตัวเองขึ้นมาสักที หึหึ”
-
- 31 -
ผมมันก็แค่ไอ้ขี้ขลาดตาขาว หลบเลี่ยงทุกครั้งที่ได้เห็นหรือรับรู้ข่าวอะไรที่เกี่ยวข้องกับไอ้โทและน้องปอนด์ ดูเหมือนการที่มันเริ่มคบหากับน้องปอนด์ซึ่งเป็นเพศเดียวกันนั้นจะได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก ทั้งในชีวิตจริงและโลกโซเชี่ยล ผมที่คาดว่าพวกเค้าทั้งสองอาจจะได้รับความคิดเห็นในเชิงลบกลับต้องประหลาดใจแทน เนื่องจากความเห็นส่วนใหญ่นั้นจะออกแนวสนับสนุนเห็นดีเห็นงามเสียมากกว่า
บนเฟซบุ๊กที่ถึงแม้ไอ้โทจะไม่ได้ลงรูปคู่หรือตั้งสเตตัสอะไรหวานๆเกี่ยวกับน้องปอนด์คนนั้น แต่ฝ่ายเดือนคณะสถาปัตย์กลับแท็กรูปและสเตตัสมาบ้างประปราย คมเม้นต์มากมายร่วมแสดงความยินดีและออกแนวฟินที่เห็นคนหล่อทั้งสองได้กันเอง
บอกแล้วว่าไม่ได้อยากจะรับรู้ แต่มันชอบเด้งขึ้นมาหน้านิวฟีดเอง
รู้สึกขัดใจทุกครั้งที่เห็น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะผมไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น ได้แต่เปลี่ยนรูปโปรไฟล์ไม่ให้เหมือนว่าผมกับมันใช้รูปคู่อยู่ หากน้องปอนด์มาเห็นคงไม่ชอบใจแน่ๆ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะตามมาผมชิงเปลี่ยนเป็นรูปตอนที่ผมไปเที่ยวกับปกป้อง
อันที่จริงน้องมันก็ส่งมาให้สักพักแล้วล่ะ เพียงแต่ผมเลือกไม่ได้ว่าจะลงรูปไหนดี เพราะผมดูดีทุกรูปเลย ฮ่าๆๆๆ ยิ่งรูปที่ปกป้องใช้โปรแกรมแต่งมันดูดีจนผมไม่อยากเชื่อว่าในรูปคือผมเอง ปกป้องคัดเลือกรูปมาประมาณ 30 รูปแล้วอัพโหลดตั้งเป็นอัลบั้มลงบนเฟซบุ๊ก มีทั้งรูปแม่น้ำ นก วัด รถเมล์ ของกิน รวมไปถึงตัวบุคคลซึ่งก็คือผมที่โผล่ให้เห็นในอัลบั้มนั้นประมาณ 15 รูป คนกดไลค์เยอะมาก คงเป็นเพราะผมหล่- เอ๊ย น้องมันถ่ายได้มุมสวยๆ บวกกับการแต่งรูประดับโปร เลยทำให้มีคนแชร์และตามมากดไลค์เยอะ ขนาดที่ว่าน้องมันเริ่มรับงานถ่ายรูป มีค่าตัว มีคนสนใจสไตล์ภาพของปกป้อง ซึ่งลามมาถึงผมที่มีช่างภาพบางคนทักเฟซบุ๊กมาโดยตรงเพื่อขอให้ผมไปเป็นแบบให้ แต่ผมก็ปฏิเสธไปเนื่องจากแค่เรียนกับทำงานที่ร้านอาหารผมก็จะแย่อยู่แล้ว ไม่มีเวลาไปเป็นแบบให้ใครหรอกครับ
นับจากวันนั้นที่น้องปอนด์ปรากฏกายก็นับเป็นเวลา 30 วันพอดิบพอดี
และแน่นอนว่าผมแพ้พนันไอ้จ๊อบ
“สถิติใหม่เลยนะเนี่ย วู้วววว คนก่อนชื่ออะไรนะที่คบได้ตั้ง 25 วันอ่ะ ชื่อฟองป้ะ?” ไอ้จ๊อบนึก
“ละอองฟอง” มิ้นตอบอย่างเซ็งๆ
ม้าหินตรงนี้ไม่ได้มีแค่ผม บูม และจ๊อบ มีเพื่อนๆในภาคที่หากว่างและไม่รู้จะไปไหนก็มานั่งรวมตรงนี้เช่นกัน เพราะเป็นทั้งที่ทำงาน ที่ประชุม เป็นที่นอนยังได้เลย
“แต่นี้น้องปอนด์กลับคบได้นานถึง 30 วันเชียว ไม่เลวๆ แสดงว่าเด็กนี่มีอะไรดีถึงมัดใจไอ้โทได้อยู่หมัด” ไอ้ปลั๊กเสริม
ผมฟังบทสนทนาที่หัวข้อคงไม่พ้นเรื่องของคู่รักที่กำลังเป็นข่าวอยู่ในขณะนี้
“เดี๋ยวมา”
“ไปไหน?” บูมถาม
“เยี่ยว” ตอบสั้นๆก่อนจะลุกหนีออกมา
มันเหมือนเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติไปแล้วว่าถ้าหากได้ยินเรื่องของคู่นั้นผมต้องหนีห่าง
เบื่อ เอียน ไม่อยากรับรู้
ไหนว่ารักผม? เหอะ คนอย่างมัน...ไม่น่าหลงใจเต้นไปกับคำบอกรักกลวงๆนั่นเลย
หงุดหงิดจริงๆ
ซ่า!
วักน้ำล้างหน้าล้างตา ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะหยิบเอกสารและหนังสือเพื่อเตรียมเรียนวิชาถัดไป
“พวกมึงแพ้พนันกู อย่าเบี้ยวล่ะ”
“คืนนี้เลยปะละ วันศุกร์ด้วย” บูมเสนอ “มึงว่าไงไอ้โม”
“ดูก่อน วันนี้ที่ร้านคนน่าจะเยอะ”
“ไม่ต้องเลย กูขอใช้สิทธิ์ผู้ชนะสั่งให้มึงโทรไปลาเฮียเค้าเดี๋ยวนี้”
“เผด็จการสัด” คนโดนด่าน้อมรับแต่โดยดี แถมยังยื่นโทรศัพท์มาให้อีก
ผมกดหาเบอร์เฮียโกว บอกจุดประสงค์ในวันนี้ว่าจะขอลา เหนื่อย อยากพัก เรียนหนัก อ้างอะไรได้อ้างไปครับ
“คืนนี้เจอกันร้านBB 3ทุ่ม เคนะ”
“เออๆ”
เปลี่ยนบรรยากาศหน่อยก็ดี ช่วงนี้ยิ่งเซ็งๆอยู่
พระอาทิตย์ตกดินไปนานแล้ว ในยามปกติผมควรจะเช็ดโต๊ะ เดินเสิร์ฟอาหาร หรือไม่ก็คอยรับออเดอร์อยู่ที่ร้านกุ้งเต้น แต่วันนี้ผมขออู้งานลาพักสักหนึ่งวัน ทำตัวไร้สาระเอาเงินมาลงขวดแบบนักศึกษาคนอื่นบ้าง
บนโต๊ะมีเหล้า โซดา น้ำเปล่า น้ำแข็ง รวมไปถึงที่เขี่ยบุหรี่วางระเกะระกะ ผมยกภาชนะใสในมือดื่มจนหมดไปหลายแก้ว ได้ยินเสียงไอ้บูมบอกว่าให้เบาๆหน่อย เพราะมันกลัวผมจะอ้วกเปรอะรถสุดที่รักของมันเวลาส่งผมกลับหอ
“มึงเป็นไรเนี่ยนะโม” ไอ้คนหัวฟูถามพลางพ่นควันขาวๆออกจากปาก “มาถึงก็กระดกเอาๆ”
“ใจเย็นๆเว้ย ไม่ต้องรีบเมา กูขี้เกียจแบกมึงกลับ” นี่เสียงไอ้บูม
“งั้นเดี๋ยวกูกลับเอง” ผมตอบชัดถ้อยชัดคำ ผมยังไม่เมา มีสติรู้ดีทุกสิ่งอย่าง
“ได้ที่ไหน กูยังไม่อยากท้าทายอำนาจมืด” ไอ้บูมมันบ่นอุบอิบไรไม่รู้ “อ่ะนี่ กูชงให้ แดกเข้าไปเลยนะมึง” เหมือนประชด ไอ้บูมเทเหล้าหนักมือเกือบค่อนแก้ว ก่อนจะตามด้วยน้ำและโซดาอย่างละนิดหน่อย
พวกผมสามคนนั่งคุยนั่งดื่มกันเรื่อยเปื่อย ฟังดนตรีสดที่เปลี่ยนวงขึ้นมาเล่นเป็นวงที่สอง ผมมองบรรยากาศรอบๆร้านก็พาลให้นึกถึงใครบางคนที่ป่านนี้คงอยู่ผับไหนสักแห่ง
ไม่สิ...ต้องเปลี่ยนเป็นนอนกอดผู้ชายน่ารักๆอย่างน้องปอนด์สบายใจเฉิบ
แม่งเอ๊ย! สิ่งที่ผมพูดไปวันนั้น ผมทำไปเพื่อปกป้องตัวเอง แล้วทำไม...ทำไมผมถึงต้องเจ็บเองแบบนี้ด้วย ในขณะที่มันกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ยังเที่ยวเอาหญิงได้หน้าตาเฉย ควงผู้ชายมาเย้ยเหมือนมันจะรักใครก็ได้ไม่จำเป็นต้องเป็นผมคนเดียว
ทำไม...มันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา
คำตอบง่ายๆ...ก็ผมทำตัวเองนี่ไง...พูดไปซะขนาดนั้นใครยังจะกล้าดันทุรังกับสถานะที่เป็นไปไม่ได้อีก
สมเพชตัวเองจริงๆ ต้องพึ่งสิ่งมึนเมาเพื่อปลอบใจตัวเอง...ทำตัวเองทั้งนั้น...
เฮ้อออออ อยากอยู่ใกล้แต่มือกลับผลักมันออกห่าง อยากเห็นมันยิ้มแต่ผมกลับพูดทำร้ายจิตใจมัน นับวันผมยิ่งเลอะเทอะ ไอ้ความรู้สึกบ้าๆนี่ทำให้ผมเป็นได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ขนาดผมยังสับสนตัวเอง งั้นก็คงไม่แปลกที่ไอ้โทมันจะเบื่อหรือหมดรักผมแล้วไปหาคนอื่น
“กูปวดฉี่ เดี๋ยวมา”
ฟุ้งซ่านแบบนี้คงเป็นเพราะแอลกอฮอล์ที่เริ่มซึมเข้าสู่กระแสเลือดแล้วแน่ๆ ปล่อยออกสักหน่อยดีกว่า
พอผมทำธุระเสร็จเรียบร้อย ขณะกำลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะ สายตาดันเหลือบเห็นใบหน้าขาวๆกับร่างเพรียวที่ผมพยายามเพ่งตาดู มั่นใจแน่ๆว่านั่นคือเดือนสถาปัตย์
สิ่งที่ผมสงสัยไม่ใช่ว่าทำไมน้องเขาถึงมาอยู่ที่นี่ เพราะนี่เป็นร้านเหล้าใครๆก็มาได้ แต่สิ่งที่ผมสงสัยคือผู้ชายที่กำลังยื้อยุดฉุดกระชากกับน้องปอนด์เป็นใคร แล้วไอ้โทไปไหน ทำไมมันถึงไม่มาดูแฟนมัน?
ผมทำตัวเป็นนักสืบทันทีโดยการแอบหลบอยู่ข้างๆพุ่มไม้ ในทีแรกทั้งคู่คงจะมีปากเสียงกัน ฝ่ายหนึ่งดึงเข้าหา อีกฝ่ายพยายามถอยห่าง แต่ไปๆมาๆ...
“เฮ้ย!” ดีนะผมอุดปากตัวเองได้ทัน
จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะครับ ก็น้องปอนด์กับผู้ชายคนนั้นกำลังจูบกัน! แถมจูบลึกซึ้งยาวนานโดยฝ่ายคนตัวเล็กไม่ได้ขัดขืนอะไรเลย
แบบนี้มันไม่ถูกต้อง น้องปอนด์เป็นแฟนไอ้โทอยู่นะ
คิดได้ดังนั้นผมจึงหยิบสมาร์ทโฟนออกมาถ่ายไว้เป็นหลักฐานทันที
ผมยอมไม่ได้ ผมยอมให้ไอ้โทถูกสวมเขาจากน้องเค้าไม่ได้เด็ดขาด ผมต้องไปเตือนในฐานะ...เอ่อ...ฐานะเพื่อนไง เพื่อนที่ดีคงไม่มีใครอยากให้เพื่อนตัวเองโดนหลอกมีเขางอกแบบนี้หรอก ยิ่งคนอย่างไอ้โทต่อให้มันฉลาดในทุกเรื่องแต่ก็สามารถพลาดได้เหมือนกัน
เมื่อเดินกลับมาถึงโต๊ะผมรีบรายงานสถานการณ์ให้เพื่อนทั้งสองฟังพลางยื่นรูปให้ดูทันที
“มึงต้องบอกมัน”
“ใช่ ไปเลย เดี๋ยวกูไปส่ง” ไอ้บูมทำหน้าจริงจัง หยิบกุญแจรถขึ้นมา “รออยู่นี่นะจ๊อบ เดี๋ยวกูกลับมา”
ผมที่ยังเรียบเรียงความคิดจับต้นชนปลายไม่ถูกก็ได้แต่เดินตามขึ้นรถ(แฟน)ของไอ้บูม ในหัวยุ่งเหยิงชุลมุน ควรจะพูดยังไงดี? บอกแล้วมันจะเสียใจไหม? ผมจะโดนด่าหรือเปล่าที่เข้าไปสอใส่เกือกเรื่องของมัน
ช่างเถอะ คิดไปก็เท่านั้น ให้มันตัดสินใจด้วยตัวเองว่าจะเอายังไงต่อไป
ใช้เวลาไม่นานก็เลี้ยวเข้าคอนโดที่ผมไม่ได้มานานมาก ทันทีที่ก้าวขาลงจากรถความรู้สึกผมก็หนักอึ้ง หันกลับไปหวังจะเรียกไอ้บูมให้ขึ้นไปด้วยกันแต่ปรากฏว่ามันชิ่งหนีไปซะแล้ว
ไอ้บูมมึง! หนีเฉย!
เอาก็เอาว่ะ มาถึงขั้นนี้แล้ว ลุยเดี่ยวก็ได้
ขาสั้นๆ เอ๊ย สั่นๆ...ยังจะเล่นมุก เอาใหม่ ขาสั่นๆของผมก้าวตรงไปยังประชาสัมพันธ์เพื่อขอพบนายโท กิจภาคิณ
“รอสักครู่นะคะ ขอโทรเช็คกับคุณโทก่อนค่ะ”
“ครับ”
“สวัสดีค่ะคุณโท มีแขกมาขอพบที่ชั้นล่าง ชื่อ...คุณชื่ออะไรคะ?”
“นะโมครับ”
“คุณนะโมมาขอพบค่ะ...ค่ะ...อ๋อค่ะ...รับทราบค่ะ” พี่พนักงานต้อนรับวางสาย หันมายิ้มกับผม “คุณโทบอกว่าเชิญขึ้นไปได้เลยค่ะ ทางนี้ค่ะ”
พี่พนักงานคนสวยเดินนำผม แสกนนิ้วมือเพื่อใช้ลิฟต์ กดเลขชั้นให้ แล้วปล่อยให้ผมเดินเข้าไปคนเดียว ผมมองตัวเลขบนจออย่างหวั่นใจ ในหัวคิดไปต่างๆนานา
ถ้ามันไม่เชื่อผมล่ะ? จำได้ว่าคราวที่แล้วที่มันลากผมขึ้นมาบนห้องนี้มันยังไม่เชื่อคำพูดของผมเลย
แกร๊ก
จะถอยหลังกลับก็ไม่ทันแล้ว เจ้าของห้องเหมือนจะรู้ว่าผมเดินมาถึงมันถึงได้เปิดประตูต้อนรับผมพอดิบพอดีโดยที่ผมยังไม่ทันจะกดกริ่งเรียกเลย
“เข้ามาสิ”
สายตาที่กำลังจ้องมองพื้นค่อยๆเงยขึ้น ไล่จากรองเท้าสลิปเปอร์ กางเกงยีนส์ราคาแพง เสื้อยืดมียี่ห้อ จวบจนถึงใบหน้าไร้ที่ติ กลุ่มผมดำเปียกหมาดๆ เจ้าตัวนำปลายผ้าขนหนูที่แขวนคอขยี้ท้ายศีรษะเบาๆ
ดูดีทุกอิริยาบถจริงๆ ไม่ต้องเสริมหรือเติมแต่งไอ้โทก็หล่อในแบบของมัน
ปกติมันก็หน้าตาแบบนี้อยู่แล้ว แต่ทำไมวันนี้มันกลับดูดีขึ้นไปอีก...คงเป็นเพราะผมดื่มหนักไปแน่ๆ
ห้องกว้างแบ่งเป็นสัดส่วนอย่างที่ผมเคยเห็นเมื่อหลายเดือนก่อน แทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย รวมไปถึงข้าวของของผมบางชิ้นเช่นพวกชีท หนังสือ เสื้อผ้า ที่ผมกองไว้ตรงมุมห้องก็ยังอยู่ตรงนั้น ไอ้โทไม่ได้ย้ายไปไหน
“มีอะไร?” ร่างสูงเป็นฝ่ายเปิดปากถามขณะที่ไปหยิบน้ำมาให้ ผมทำตัวลีบนั่งบนโซฟาในหัวเรียบเรียงคำพูด “อ่ะนี่ น้ำเปล่า ดื่มหนักเหรอ?”
“หะ เอ่อ อ่อ...ก็ นิดหน่อย” ตอบคำถามแล้วดื่มน้ำตาม
“ว่าแต่มีอะไร? มาหากูถึงที่นี่”
ผมสูดหายใจลึก ก่อนจะเล่าถึงเหตุการณ์ที่ผมพบเจอ
“คือ...กูเห็น..โดยบังเอิญน่ะ เห็นว่าน้องปอนด์เค้า...กำลังจูบอยู่กับใครก็ไม่รู้ ถ้ามึงไม่เชื่อดูนี่ก็ได้ กูถ่ายรูปไว้” ผมยื่นหน้าจอให้มันดู ถึงรูปจะมืดไม่ค่อยชัดแต่ก็ดูออกว่าหนึ่งในนั้นคือคนที่ไอ้โทกำลังคบแน่ๆ
ชั่วอึดใจที่ไอ้โทนิ่งไป ส่วนผมกลั้นใจรอดูปฏิกิริยาของมัน กะเอาไว้แล้วว่าถ้ามันไม่เชื่อก็เรื่องของมัน ถือว่าผมได้มาเตือนแล้ว
“อืม”
ห๊ะ? อืม? แค่นี้เหรอ?
“เอ่อ...คือมึงไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ? ไม่ตกใจเลยเหรอ?” ผมหันไปมองหน้าอีกฝ่ายที่ไม่มีอาการตกใจแต่อย่างใด ซ้ำยังดูสบายๆราวกับไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องร้อนใจ
แฟนมึงจูบกับคนอื่นนะเฮ้ย! ตกใจหน่อยสิเพื่อน
“ก็ตกใจ...ที่มันสองคนเคลียร์กันได้เร็วกว่าที่คิด”
?????????
ว้อท?
ช่วยอธิบายที คือตอนนี้กูตึ้บมาก
“เดี๋ยวนะ นั่นน้องปอนด์นะ แฟนมึงนะเว้ย” ผมนี่ขึ้นแทน อะไรของมันวะ
“บอกตอนไหนว่าปอนด์เป็นแฟนกู?”
“ก็....” เออว่ะ มันไม่เคยพูดเลยสักครั้ง “กะ ก็ ที่มึงเดินคู่กับน้องเค้าบ่อยๆ ไปไหนมาไหนด้วยกัน แถมบางครั้งน้องเขาก็แท็กมึงหน้าเฟสอีก”
“หึงเหรอ?”
เชี่ย คำๆเดียว ทำเอาผมไปไม่เป็น
“มะ ไม่ใช่โว๊ย เพ้อเจ้อนะมึงอ่ะ” ผมรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน ตรงข้ามกับไอ้โทที่นั่งพาดขาสบายๆ ยิ้มมุมปากมองดูผมที่กำลังเอาสีข้างแถ
“ปอนด์ไม่ใช่แฟนกู”
พอได้ยินประโยคนี้...ในใจผมที่อัดอั้นมาหลายอาทิตย์พลันเบิกบานอย่างไม่รู้ตัว ต้องเก๊กขรึมไม่ให้เผยรอยยิ้มออกไป
“แล้วมึงทำให้คนอื่นเข้าใจแบบนั้นทำไม?”
“ต้องเท้าความไปตั้งแต่สมัยม.ปลาย”
“เออกูรอฟังอยู่”
“หึหึ...ปอนด์เป็นรุ่นน้องที่โรงเรียน เขม่นกู หมั่นไส้กู เหมือนเกลียดมาแต่ชาติไหนไม่รู้ ชอบหาเรื่องท้าต่อย มันน่ารำคาญเหมือนแมลงสาบที่ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป จะไม่ยอมจนกว่าจะรู้ว่าใครเก๋าสุดในโรงเรียน ปัญญาอ่อนชิบหาย กูเลยจัดให้ ทั้งต่อยเตะจนมันยอม นอนหยอดข้าวต้มอยู่ในโรงพยาบาลไปสี่วัน เห็นหน้าตาน่ารักแบบนั้นบอกเลยหมัดโคตรหนัก”
ผมนี่ตาโต จิ้มลิ้มๆแบบนั้นอ่ะนะ?
“จนมีอยู่วันหนึ่งกูโดนเด็กช่างรุมกระทืบ ตอนนั้นนึกว่าตัวเองจะไม่รอดด้วยซ้ำ ดีที่ปอนด์มันมาเจอเลยช่วยกูไว้ แม่งเก่งนะ ตัวเล็กเพียงคนเดียวแต่สู้ยิบตา สภาพกูกับมันสะบักสะบอม ช่วยกันพยุงไปคลินิกใกล้ๆ ตั้งแต่นั้นมากูถือว่าตัวเองติดหนี้มัน หากว่ามันอยากให้ช่วยอะไรที่ไม่ลำบากเกินไปกูก็จะช่วย พอเข้ามหาลัยมามันมีแฟนเป็นผู้ชาย ก็ไอ้คนในรูปนั่นแหละ มันชื่อเทียน ทะเลาะห่าไรกันไม่รู้ ปอนด์เลยขอให้กูช่วย ทำเหมือนกับว่ากูกับมันกำลังกิ๊กกันไรงี้ ทำให้เทียนหึงอะไรแบบนั้น...”
“อ๋อ” กระจ่างแจ้งเลยครับผม
“ซึ่งมันก็ได้ผลดีมาก...มากอย่างคาดไม่ถึงเชียวล่ะ เพราะนอกจากไอ้เทียนแล้วยังมีใครบางคนหึงด้วยเหมือนกัน” คนพูดยิ้มร้ายในแบบที่ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองอาจจะไม่ปลอดภัย “แต่จากสิ่งที่มึงเล่าแสดงว่าสองคนนั้นคืนดีกันแล้วสินะ หน้าที่ของกูหมดลงล่ะ...เรามาเคลียร์เรื่องของเราดีกว่านะโม”
เดี๋ยวนะ ได้ข่าวว่าผมมาที่นี่เพื่อบอกข่าวเรื่องปอนด์ แต่ทำไมตอนนี้กลายเป็นเรื่องของผมแทนซะละ
“เรื่องของเรามันจบลงไปนานแล้ว”
“แต่กูว่ายังนะ ไม่อย่างนั้นจะมีคนดิ้นมาหากูถึงที่นี่เลยเหรอ?”
“กูไม่อยากให้มึงโดนสวมเขา”
“งั้นส่งรูปมาในไลน์ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องถ่อมาถึงนี้เลย”
อึก…นั่นดิ ทำไมผมไม่ส่งรูปให้มันวะ ทั้งๆที่ยุคสมัยนี้สื่อโซเชี่ยลมันง่ายซะยิ่งกว่าอะไร
“ถามตัวเองดีๆนะโม ว่ามาถึงนี่เพื่ออะไร”
“กู...กู...ไม่รู้เว้ย กูจะกลับแล้ว” ผมลุกขึ้น แต่คนข้างกายก็ดึงผมนั่งลงกับที่ทันที
“มึงอาจคิดว่ามึงหลอกกูได้ หลอกคนอื่นได้ แต่มึงหลอกความรู้สึกตัวเองไม่ได้หรอกนะโม กูรู้ว่าที่มึงพูดวันนั้น มึงไม่ได้พูดจากใจจริงของมึงหรอก มึงกำลังปิดกั้นตัวเองนะโม ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไมมึงถึงทำแบบนั้น ทั้งๆที่ความรู้สึกมันชัดเจนซะขนาดนี้”
มือหนาวางลงบนใบหน้า ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ตำแหน่งหัวใจ
ตึกตัก ตึกตัก
“ความรู้สึกของเรามันตรงกัน”
มืออีกข้างของไอ้โทจับฝ่ามือผมไปแนบที่หัวใจของมัน
ตึกตัก ตึกตัก
“ได้ยินมั้ย...กูรักมึง รักเสมอ ไม่เคยเปลี่ยน กูรู้ตัวว่าในอดีตกูอาจเคยทำเรื่องแย่ๆไว้ แต่มึงก็ไม่ให้อภัยแล้วไม่ใช่เหรอ...แถมตอนนี้มึงยังรู้สึกดีๆ...”
“พอเถอะ” ผมชักมือกลับ เบนหน้าหนี “ถ้ามึงรักกูจริงมึงต้องตื้อกูต่อสิ ทำแบบที่ผ่านๆมาสิ แต่นี่อะไร มึงกลับไปคบหญิงทำตัวเจ้าชู้ไปทั่ว”
“นี่ก็ตื้ออยู่ไง...แต่หลังจากวันนั้นที่มึงพูดออกมา...มึงรู้ไหมว่ากูเจ็บแค่ไหน...แต่กูก็ยังปลอบใจตัวเองว่าที่มึงพูดแบบนั้นเพราะไม่ยอมรับตัวเอง กูเลยถอยให้มึง กลับมาเป็นเพื่อน ใช้ชีวิตเหมือนเดิมที่ไม่มีกูไปก้าวก่าย ส่วนที่กูทำตัวเจ้าชู้...บอกตรงๆว่าไม่มีความสุขเลยที่เห็นมึงทำหน้าเจ็บปวด แต่กูก็ต้องทนเพื่อให้มึงยอมรับหัวใจตัวเองสักที”
“แล้วถ้ากูไม่ยอมรับล่ะ? ถ้ากูยังยืนยันคำเดิมล่ะ...”
“กูก็ยังจะรักมึง ดูแลมึงเหมือนเดิม ถึงกูไม่ใช่หมอ แต่กูก็จะรักษาคำพูด กูจะไม่ทำผิดพลาดอีก”
“มึงนี่มัน....สุดๆไปเลยว่ะ ทำแบบนั้นแล้วมึงจะมีความสุขงั้นสิ?”
“อือ”
“ถ้าต้องเห็นกูคบกับคนอื่น มึงก็ยังจะดูแลกูเหมือนเดิม?”
“อือ”
“มึงโง่หรือมึงโง่วะ”
“ความสุขของกูคือการที่ได้อยู่ข้างๆมึง ไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตาม”
“โอเค งั้นเป็นเพื่อนต่อไปนะ”
“แต่จะดีกว่านี้ถ้าได้เป็นแฟน ได้เป็นคู่รัก ได้ใช้คำว่าเรา”
ให้ตายเหอะ ทำไมบนโลกนี้ถึงต้องมีความรู้สึกๆบ้าๆที่เรียกว่า ‘รัก’ ด้วยนะ
ผมจ้องมองคนตรงหน้า คิดหาเหตุผลและทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา ก็ได้คำตอบออกมาว่า...
ช่างแม่ง
ผมรักคนๆนี้
คิดมากไปก็เหนื่อยเปล่า สู้ทำตามหัวใจตัวเองแล้วมีความสุขดีกว่า
“ว่าไงครับ? สนใจจะมาเป็นแฟนกันไหม?” คนถามรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“...”
“...”
“เออ ตามนั้น”
คนฟังตาเบิกกว้าง เก็บอาการไม่อยู่ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็หล่ออยู่ดี ไอ้โทเข้ามากอดผมแน่น ต้องทุบข้างหลังมันเพื่อร้องเตือนว่าผมหายใจไม่ออก
“ไอ้โท ปล่อยกู กูหายใจไม่ออกโว๊ยยยย”
ถึงมือจะทุบแต่ปากผมกลับยิ้มไม่หุบ
การที่เรามีความรู้สึกตรงใจกับใครกับสักคน ไม่ต้องปิดกั้นหรือหาเหตุผลใดๆมารองรับ แค่ปล่อยไปตามสิ่งที่หัวใจเรียกร้องมันมีความสุขแบบนี้นี่เอง
ต่อด้านล่างค่ะ
-
“งั้นให้คืนนี้เป็นคืนเข้าหอละกันเนอะ”
เอี๊ยดดดดดดด เสียงเบรกของบรรยากาศสีชมพูอมม่วงรอบตัวหายวับไปทันทีเมื่อคนข้างๆพูดขึ้นมา
“เอ่อ กูว่ากูจะกลับหอแล้วล่ะ”
“กลับไปไหน ห้องมึงอยู่นี่”
ทั้งๆที่มันเป็นคนพูดแต่ผมกลับหน้าแดงซะเอง
“กูไม่มีเสื้อผ้า” อย่าครับ อย่าไปยอมง่ายๆ
“โน่นไง กูไม่เคยย้ายเลย เอาไว้ที่เดิมตลอด” เจ้าของห้องพยักเพยิดไปตรงหัวมุมที่ออกจะรกขัดกับความเรียบร้อยภายในห้อง
“แต่-...อุ๊บ”
กำลังจะหาข้ออ้างมาแถต่อเพื่อความปลอดภัยของตัวผม แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันซะแล้วล่ะครับ
ริมฝีปากได้รูปฉกลงมาไม่ทันให้ผมได้ตั้งตัว บดเคล้าคลึงอย่างอ้อนวอนก่อนที่ผมจะโอนอ่อนและยอมให้ลิ้นเรียวเข้ามารุกล้ำภายใน มันตวัดลิ้นไปทั่ว พร้อมกับดูดดึงริมฝีปากจนบวมเจ่อ แต่ดูเหมือนแค่นั้นมันจะยังไม่พอใจ ว่าที่แฟนหมาดๆของผมถึงได้เร่งจังหวะจนผมเสียการควบคุม
“อือ...แฮ่ก...”
ต้องประท้วงในลำคอไอ้โทถึงยอมปล่อยริมฝีปากผมให้เป็นอิสระ ก่อนจะเข้ามาจูบอีกครั้งอย่างอาลัยอาวรณ์ มือของมันก็ไม่อยู่เฉยบังคับทิศทางที่ต้นคอให้ผมรับจูบของมันถนัดถนี่ ส่วนอีกข้างเลิกเสื้อยืดของผมโดยไม่ทันให้ผมได้รู้ตัว ฝ่ามือกว้างลูบไล้สัมผัสอย่างช้าๆ แต่สร้างความปั่นป่วนในท้องน้อยจนสมองผมเริ่มมึนเบลอ ทำตัวไม่ถูก ปากโดนครอบครองยาวนานไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะผละออกไปง่ายๆ
เมื่อมันรู้ว่าผมเริ่มหายใจไม่ออกถึงได้ยอมเปลี่ยนตำแหน่ง ย้ายมายังริมแอ่งหู มันทั้งขบและเม้ม ผมรู้สึกได้เลยว่าตัวเองขนลุกซู่ รวมไปถึงใจกลางลำตัวที่ลุกขึ้นมาเช่นกัน
“หึหึ”
ไอ้โทรู้ มันรู้ว่าจุดไหนที่จะทำให้อีกฝ่ายหลอมละลายกลายเป็นคนใต้อาณัติที่จะยอมทุกอย่างเพื่อมัน คนที่ผ่านมาเยอะอย่างมันย่อมมีเทคนิคแพรวพราวอยู่แล้ว ถึงแม้ในใจจะเกิดอาการหึงเล็กๆก็ตาม แต่ช่างเถอะ ณ เวลานี้หัวสมองผมว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออก ได้แต่ปล่อยใจปล่อยกายไปตามทิศที่ไอ้โทนำทาง
CUT NC
กรุณาติดตามต่อในเล่มนะคะ
หนังสือมีวางจำหน่ายที่ร้านนายอินทร์นะคะ
หรือถ้าหาไม่เจอให้สอบถามที่แฟนเพจ JnD Publishing ค่าา
https://www.facebook.com/jndbook/
“อย่าทำเสียงแบบนั้นสิ อยากป่วยรึไง”
นั่นไม่ใช่เพราะมึงกำลัง...เอานิ้วเข้ามาในตัวกูหรอกเหรอ...อยากหันไปเถียงใจจะขาด แต่สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวย ได้แต่เก็บแค้นนี้ไว้ในใจ
อย่าเผลอนะไอ้โท...กูเอามึงคืนแน่นอน!
-
- 32 -
In a relationship with Tho Kitphakin
หากใครเข้ามาส่องหน้าไทม์ไลน์ของผมพบก็จะเจอประโยคนี้ขึ้นหราอยู่ตรงแถบ Intro แบบโดดๆ ดูน่าหมั่นไส้เหมือนคนอวดผัว (ไอ้บูมบอก) ประวัติส่วนตัวอย่างที่รงที่เรียนหรืออาศัยอยู่ที่ไหนถูกคุณชายเขาซ่อนไว้หมด ให้เหลือแต่ประโยคด้านบนเพียงบรรทัดเดียว
วันนั้นหลังจากอาบน้ำ ทำอะไรเรียบร้อยแล้ว ผมก็ขึ้นมานั่งเล่นโทรศัพท์บนเตียง แต่ยังไม่ทันจะได้เปิดแอพไอ้โทมันก็ฉวยไปอย่างไร้มารยาท พร้อมกับตั้งค่าสถานะให้เสร็จสรรพ
‘กูเอาสถานะขึ้น มึงก็ต้องเอาขึ้น จะได้เท่าเทียม’
ผมได้แต่ปลงตก เรื่องของมึงเถอะ อยากทำไรก็ทำ โลกโซเชี่ยลไม่ได้มีผลกระทบอะไรต่อชีวิตผมอยู่แล้ว เพราะหลังจากที่ไอ้โทอัพเดทสถานะก็มีคนมากดแสดงความรู้สึกและคอมเม้นต์อย่างล้นหลาม ซึ่งส่วนใหญ่ออกไปในทางด่าผมซะมากกว่าชื่นชมยินดี สืบเนื่องมาจากก่อนหน้านี้ที่ไอ้โทดูเหมือนจะเป็นคู่จิ้นกับน้องปอนด์ แต่จู่ๆมันกลับมาตั้งสถานะกับผม ชาวเผือกบนโลกออนไลน์ทั้งหลายที่ติดตามมันเลยงงๆ
เช้าวันเสาร์ไอ้โทเลยตั้งสเตตัสยาวๆอธิบายให้แฟนคลับมันเข้าใจ
ผมไม่เคยพูดหรือบอกว่าเป็นแฟนกับปอนด์ คิดไปเองทั้งนั้น ผมกับปอนด์เป็นแค่พี่น้อง อีกอย่างมันก็มีคนที่คุยด้วยอยู่แล้ว เพียงแต่ช่วงนี้เกิดปัญหานิดหน่อยผมเลยอยู่กับน้องมันบ่อยๆ ผมมีตัวจริงอยู่ในใจมาตั้งนานแล้วซึ่งก็คือคนนี้ Phobthum Putthamapisut หากใครรับไม่ได้เลิกติดตามผมไปเลยก็ได้ครับ และขอร้องอย่าทำอะไรที่ทำให้แฟนผมต้องหนักใจ ผมให้เกียรติพวกคุณนะ และขอบคุณมากๆที่ติดตามผมไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม หากมีข้อสงสัยอยากด่าหรือว่าอะไรขอให้มาลงที่ผมคนเดียว ขอบคุณครับ
เป็นคนของประชาชนก็งี้แหละนะ ต้องทำใจ อันที่จริงไอ้โทบอกว่ามันจะปิดเฟสเลยด้วยซ้ำถ้าหากยังมีใครส่งแชทมาด่าผมอีก แต่ผมไม่สนหรอกครับ ไม่กดเข้าไปอ่านด้วยซ้ำ รกสมองเปล่าๆ
แน่นอนว่าการที่ผมคบกับมันและเปิดตัวแบบนี้ทำให้เด็กหัวเกรียนมาฟูมฟายกับผมในไลน์
เลิกเมื่อไหร่บอกนะ ผมพร้อมเสมอ
ผมที่กำลังตอบจะตอบแต่ดันมีมือที่สามมาชิงโทรศัพท์ไป (อีกแล้ว) ตาขวางๆนั่นมองอย่างคาดโทษก่อนจะพิมตอบอย่างรวดเร็วแล้วโยนคืนมาให้ผม
กูไม่เลิก แต่มึงอ่ะเลิกยุ่งกับเมียกูสักที
อ่านข้อความบนหน้าจอเสร็จ กำลังจะหันไปอ้าปากด่า...
‘คุยได้ แต่อย่าให้มันมากเกิน ไม่งั้นกูจะวิดิโอคอลตอนที่กูกับมึงxxxกันให้มันดู’
ผมนี่หุบปากแทบไม่ทัน ไม่คิดจะท้าทายด้วย เพราะรู้ว่ามันทำจริงแน่ เลยได้แต่พิมขอโทษและอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้ปกป้องฟัง
นอกจากปกป้องแล้วก็ยังมีเพื่อนๆที่ภาคด้อมๆมองๆระหว่างผมกับไอ้โทอย่างไม่แน่ใจ แต่พอได้เห็นมือหนาสอดประสานกับฝ่ามือของผมใต้โต๊ะในระหว่างที่อาจารย์กำลังสอนหน้าชั้น พวกมันก็หมดความสงสัยและไม่ได้รังเกียจอะไรที่มีคู่รักเกย์เป็นเพื่อนร่วมภาค จะมีก็บางคนที่ผมแทบไม่เคยคุยมีท่าทีต่างออกไป ซึ่งผมก็ไม่ได้อะไรอยู่แล้ว เพื่อนแท้ในมหาลัยที่จริงใจหายากจะตาย ต่อหน้าดีกับเราแต่ลับหลังนินทาโน่นนี่มีถมไป ดูอย่างไอ้หลามสิครับ เหอะๆ สู้แสดงตัวไปเลยดีกว่าว่าไม่ชอบ แบบนั้นผมยังรับมือได้ง่ายกว่าเยอะ
ส่วนนายบูมกับนายจ๊อบ...
‘เอามาเลยพันนึง’ คนตัวสูงหัวฟูกระดิกปลายนิ้ว ยื่นไปตรงหน้าไอ้บูม ซึ่งมันล้วงกระเป๋าแล้วหยิบแบงค์เทาออกมายัดใส่อย่างไม่เต็มใจ ‘บอกละว่ายังไงนะโมก็เลือกไอ้โท’
‘เซ็ง กูนี่อุตส่าห์เชียร์ปกป้องไว้ น้องแม่งทำให้พี่ผิดหวังว่ะ ส่วนมึงนะโม...กูโป้งมึง ง้อด้วย ถ้าเลี้ยงข้าวจะดีมาก เงินเดือนนี้กูหมดแล้ว’
ครับ ผมกลายเป็นเกมพนันของไอ้สองคนนี้ไม่รู้ตัว แถมยังต้องมาเสียเงินเลี้ยงข้าวไอ้บูมอีก
หากอยู่ในที่สาธารณะ ผมกับมันดูเผินๆก็คือเพื่อน ทำตัวเหมือนเดิม จะมีแตกต่าวก็ตรงที่เดี๋ยวนี้มันพัฒนาแล้ว ไม่ต้องแอบเอาชีทมาให้หรือช่วยทำงานให้แบบลับๆ เพราะผมขอให้มันสอนตรงๆเลย พออยู่ด้วยกันสองคน ไอ้โทจะเป็นตัวของมันเอง คือพูดคำหวานบ้าง อ้อนบ้าง เข้ามากอดมาหอม เวลามันอยาก...นั่นแหละ บางทีถ้าเครียดๆ มันก็จะขออยู่คนเดียวเพราะไม่อยากให้ผมเครียดไปด้วย
แต่ผมไม่ได้ทำตามที่มันต้องการไปซะทุกอย่างหรอกนะ เวลามันอยากทำ แต่ผมระบมไปทั้งเนื้อทั้งตัวมันก็จะหยุด รอให้ผมหายดีแล้วทบต้นทบดอกทีเดียว ยิ่งผมกับมันเรียนด้วยกันแบบนี้ผมก็ไม่มีสิทธิ์อ้างเลยว่าวันไหนมีเรียน เพราะตารางเรียนเราเหมือนกันหมดทุกอย่าง มันเป็นคนมักมาก กามสุดๆ พูดลามกได้หน้าตาเฉย
‘อึ๊บกัน’
‘ไม่’
‘แค่ดูดปากมึง xxxกูก็แปลงร่างขั้นสุดยอดแล้วว่ะ ทำไงดีนะโม’
‘อื้ออออออ หดกลับเข้าไปเลยนะ กูต้องไปทำงาน ปล่อยสิโว๊ยยยย’
แรกๆก็อายหน้าแดง แต่หลังๆผมเริ่มมีภูมิคุ้มกัน แค่แทะโลมนิดๆหน่อยทำอะไรผมไม่ได้หรอก
อ้อ ลืมบอก ผมยังเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านกุ้งเต้นอยู่นะครับ จะทำไปจนกว่าจะเรียนจบ ต่อให้ไอ้โทมาห้ามก็ไม่ยอม เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่ผมขอ ผมเข้าใจว่ามันไม่อยากให้ผมเหนื่อยหรือลำบาก แต่ผมไม่อยากเกาะมัน อะไรที่ช่วยได้ผมก็ช่วยออก อีกอย่างเดี๋ยวนี้ภาระค่าใช้จ่ายของผมน้อยลงก็จริง ค่าข้าว ค่าน้ำ ค่าไฟ ที่มันเป็นคนจ่ายตามงบที่แม่เกศโอนเข้าให้แต่ละเดือน ผมช่วยออกเท่าที่ไหว ยังมีค่าชีทเรียน ค่าหนังสือ ที่พออยู่กับมันแล้วประหยัดไปได้เยอะมาก เพราะแทบไม่ต้องซื้อหรือซีรอกส์เลย อ่านกับมันเนี่ยแหละง่ายสุด แต่ยังมีค่าเทอมที่ผมไม่ยอมให้มันจ่ายแทนแน่ๆ ถึงผมจะกู้กยศ. แต่มันคือหนี้ในอนาคตที่ผมต้องหาเงินมาคืนรัฐ ดังนั้นในตอนนี้ที่ผมยังมีแรงก็ขอทำงานหาเงินเก็บออมไว้ใช้หนี้กยศในภายภาคหน้าดีกว่า
ส่วนเรื่องที่มันเครียด ชอบไปหมกตัวอยู่คนเดียวอีกห้อง ตอนแรกผมก็คิดว่ามันอาจจะเครียดเรื่องเรียนหรือเรื่องงานที่พ่อมันโยนมาให้ทำเพื่อเตรียมพร้อมเข้าสู่บริษัท แต่ที่ไหนได้เรื่องผู้หญิงทั้งหลายที่เข้ามาพัวพันกับมันนี่แหละ
ผมไม่เคยพูดนะว่าพอคบกับผมแล้วต้องเคลียร์สาวๆให้หมดคลัง เพราะเรื่องแบบนี้มันควรจะคิดได้เอง ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องพูด
คุณอาจจะคิดว่ากะอีแค่เคลียร์กิ๊กเก่าทำไมโทมันถึงต้องเครียดขนาดนั้น ไอ้โทเป็นคนตรงๆอยู่แล้ว เลิกคุยคือเลิก ไม่กลับไปนอนด้วยอีก ยิ่งมีผมออกสื่อแบบนี้ยังจะมีสาวไหนกล้าเข้ามายุ่งอีกเหรอ...คือมันไม่ใช่แค่นั้นอ่ะสิครับ
ในวันหนึ่งขณะที่เราสองคนกำลังช่วยกันทำโปรเจคก็มีข้อความเข้าดังมาจากมือถือไอ้โท เจ้าของหยิบมาดู ทำหน้าเครียดและหนีเข้าไปในห้องนอนเล็ก ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะอย่างที่บอกผมคิดว่าอาจเป็นเรื่องของแม่เกศหรือไม่ก็พ่อผมจึงนั่งเฉยๆ แต่พอได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ดังเล็ดลอดออกมา จับใจความไม่ได้ ผมเลยเงยหน้าขึ้นมองประตูห้องนั้น รอจนเสียงเงียบลงกะให้มันออกมาเอง แต่จนแล้วจนเล่าร่างสูงก็ไม่มีทีท่าว่าจะออกมาสักที ผมเลยตัดสินใจเข้าไปเอง
เมื่อเปิดประตูเข้าไปสิ่งที่ผมเห็นคือสีหน้าไม่สู้ดีที่เอาแต่หมุนโทรศัพท์เล่นอย่างไม่กลัวว่ามันจะหล่นมือ มันเหม่อลอย ไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่ามีใครเข้ามาในห้องแล้ว ผมไม่เคยเห็นมุมนี้ของโทมาก่อน ตัดสินใจก้าวเท้าเดินไปนั่งลงข้างๆมัน
‘เป็นอะไร เล่าให้กูฟังได้ไหม’
‘ไม่มีอะไร’ มันตอบเสียงแผ่วพลางเสหน้าไปอีกทาง
‘โท กูเข้าใจว่ามึงเครียด ไม่อยากเล่า แต่กู...กูเป็นแฟนมึงนะ คนเป็นแฟนกันนอกจากจะมีความรู้สึกดีๆต่อกัน เค้ายังแชร์ความสุข แบ่งปันความทุกข์ร่วมกัน กูไม่ใช่ใครที่ไหน มึงอย่าแบกความเครียดไว้คนเดียวเลย แบ่งมาให้กูเครียดบ้างก็ได้ ช่วยกันคิด ช่วยกันแก้ไข ดีไหม? เหมือนอย่างกูไงที่เครียดตลอด เครียดเรื่องเรียนเนี่ย ไวเบรชั่นห่าไรไม่รู้ ซับซ้อนชิบหาย มึงยังช่วยกูเลย’
‘มันคนละอย่างกัน’
‘ใช่ที่ไหน กูเครียดเรื่องเรียน จะดรอปดีมั้ย จะเอฟแหล่ไม่เอฟแหล่ จะจบ 4 ปีรึเปล่า...เนี่ยเป็นความเครียดของกูที่มึงช่วยแชร์ มึงช่วยกูมาตลอด แต่นี่พอมึงเครียด มึงกลับไม่ให้กูช่วยอ่ะโท ทำไมวะ ทำไมมึงไม่บอกกูว่ามึงเครียดเรื่องอะไร มึงไม่ไว้ใจกูเหรอ มึงไม่พูดกูก็ไม่รู้หรอกนะว่ามึงมีปัญหาอะไร’
คนข้างๆยังคงเงียบ ผมเลยสำทับต่อ
‘การสื่อสารให้เข้าใจตรงกันเป็นสิ่งสำคัญนะ คนทะเลาะกันผิดใจกันเพราะไม่ยอมพูดไม่ยอมปรับความเข้าใจกันมีถมไป ยกตัวอย่างง่ายๆก็เหมือนมึงกะกูในอดีต มึงอยากให้เราเป็นแบบนั้นอีกเหรอ?’
ได้ผล คราวนี้ใบหน้าได้รูปเงยขึ้นมามอง
‘ไม่...กูไม่อยากให้เราเป็นแบบนั้นอีก’
‘งั้นก็บอกมาปัญหาอะไรหึ?’
‘ถ้าบอกไปแล้ว...กูขอร้องอย่างเดียว...ขอให้กูได้รักมึงเหมือนเดิมนะ ต่อให้มึงเกลียดหรือโกรธกู กูก็จะไม่ห้ามเลย’
‘อืม’
‘กูทำผู้หญิงท้อง’
!
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน จังหวะนั้นยอมรับว่าช็อค ตัวชา สมองมึนเบลอ แต่เมื่อตั้งสติได้ผมก็ค่อยๆคิด และถามมันอย่างช้าๆ
‘ไม่ได้ล้อเล่นใช่มั้ย?’
‘ลินส่งข้อความมาบอกเมื่อกี้’ แววตามันไม่มีประกายหยอกล้อเหมือนตอนที่มันชอบแกล้งผม ‘กูขอโทนะโม กูมันเหี้ยเอง’
‘ขอดูข้อความหน่อย’ อีกฝ่ายทำหน้าไม่เข้าใจ ‘ผมจึงต้องขออีกที ข้อความนั้นอ่ะ ที่ลินส่งมาบอก ขอดูหน่อย’ มันยื่นมาให้อย่างงงๆ
ผมปลดล็อคแล้วกดเข้าไปดูไลน์คนชื่อลิน
โท...เราท้องได้ 5 เดือนแล้ว
ข้อความมาพร้อมกับรูปอัลตร้าซาวน์
‘เมื่อกี้กูโทรคุยกับลิน เธอบอกว่าเธอเพิ่งรู้ว่าตัวเองท้อง ประจำเดือนไม่มาหลายเดือนแล้ว แถมเป็นท้องสาวเลยไม่ยื่นมากนัก เธอนึกว่าเธอแค่อ้วนขึ้นนิดหน่อย’
‘ถ้ากูบอกว่ากูเผลอไปทำผู้หญิงท้องมึงจะว่าไง’ ผมถามโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ไอ้โทหยุดคิดก่อนจะตอบ
‘กูจะเสียใจ โกรธ โมโห อาละวาด ประมาณนั้นมั้ง’
‘ใช่เลย แต่นั่นมันมึง ไม่ใช่กู กูเสียใจอ่ะเสียใจแน่ แต่ก่อนที่กูจะโกรธ โมโห หรือตัดสินว่ามึงผิด...คือกูจะสืบหาความจริงให้กระจ่าง ไม่ใช่แค่ถ้อยคำไม่กี่พยางค์ก็เชื่อเป็นตุเป็นตะแล้ว มึงยังไม่เข็ดอีกเหรอถามจริง? บทเรียนในอดีตไม่ได้สอนอะมึงเลยงั้นสิ?’
เรื่องที่ผมโดนใส่ความ ขายตัว อะไรทั้งหลายนั้นไม่ได้สอนอะไรมึงเลยเหรอโท...
ให้ตายสิ ฉลาดแค่เรื่องเรียน แต่เรื่องพวกนี้มึงยังโง่เหมือนเดิม
‘กูให้เวลามึงคิดนะโท ว่ามึงควรทำยังไงกับเรื่องนี้ ถ้าคิดได้แล้วค่อยออกมาคุยกับกู’ ผมลุกขึ้นตัวตรง ‘อ้อ ถ้าคิดได้แค่แบบเดิมๆ กูบอกไว้เลยนะ ว่ากูจะหายไปจากชีวิตมึง ไม่ได้ขู่ แต่ทำจริงแน่ กูไม่อยากมีแฟนโง่หรือหูเบา’
จบคำผมเดินออกมาจากห้องนั้นทันที ปิดประตูเสียงดังเพื่อให้มันรู้ว่าผมไม่พอใจ
ใช่...ผมไม่พอใจที่มันไปทำผู้หญิงท้อง นั่นมันก็ส่วนหนึ่ง แต่อันที่จริงแล้วผมไม่พอใจที่มันยังคงทำตัวแบบเดิม ใช้อารมณ์เหนือเหตุผลมากกว่า
แม้ลึก ๆ แล้ว ใจผมกำลังกลัว...แต่อีกใจก็เชื่อมั่น ว่าไอ้โทจะไม่ทำให้ผมผิดหวัง...
ผมนั่งดูทีวีเรื่อยเปื่อยเพื่อฆ่าเวลา รอใครบางคนคิดได้ โปรจงโปรเจคอะไรนั่นวางไว้ก่อน ยังไม่อยากโฟกัสอะไรหนักหัวตอนนี้
จนในที่สุดก็ได้ยินเสียงประตูเปิด พร้อมกับร่างสูงที่เดินก้มหน้าเข้ามาสวมกอดด้านหลัง
ผมไม่พูดอะไร รอให้มันเป็นฝ่ายเปิด คอยดูว่ามันจะให้คำตอบที่ผมพึงพอใจหรือไม่
‘กูจะให้ลินไปตรวจ DNA ว่าเด็กในท้องเป็นลูกของกูจริง ๆ รึเปล่า’
ในที่สุด...ไอ้โทก็คิดได้สักที
มันค่อย ๆ เล่าถึงผู้หญิงคนนี้ และเหตุผลว่าทำไมมันถึงคิดว่าเด็กในท้องของลินเป็นลูกมัน
‘ช่วง 5 เดือนก่อน...ก่อนที่จะเกิดเรื่องมึง กูไปเที่ยวตามปกติ...ได้เจอลิน รู้จักกันผิวเผิน คุยกันได้ไม่กี่วันก็เบื่อ กูเลยเลิกคุย แต่ทุกครั้งที่กูมีเซ็กส์กับผู้หญิงกูใส่ถุงยางป้องกันทุกครั้ง แต่ที่กูไม่มั่นใจคือถุงยางอาจจะรั่วก็ได้ แถมอายุครรภ์ 5 เดือนมันก็ตรงกับช่วงที่กูนอนกับลินพอดี’
‘กูดีใจนะที่มึงคิดได้’ ผมยิ้มน้อยๆ กุมมือแน่นเพื่อให้มันมั่นใจว่า ณ ตอนนี้ เวลานี้ ผมยังอยู่เคียงข้างมัน
‘กู...ไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากขอบคุณ ขอบคุณจริง ๆ นะโม ขอบคุณที่ทำให้กูคิดได้ ทั้ง ๆ ที่กูทำกับมึงขนาดนี้แต่มึงยัง...ไม่หนีไปไหน’
‘แต่กูคงต้องไป ถ้าหากเด็กคนนั้นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของมึงจริงๆ’
‘เข้าใจ...ถึงเวลานั้น จะไม่ห้ามอะไรเลย กูจะปล่อยให้มึงไปเจอคนที่ดีกว่า เพราะกูไม่คู่ควรกับมึงสักนิดเดียว’ น้ำเสียงสั่น ๆ กับความเปียกชื้นที่ไหล่ทำให้ผมต้องเอื้อมมือไปกอดมันเบาๆ
‘อย่าเพิ่งพูดถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึงสิ ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ แก้ปัญหากันไปทีละจุด ตอนนี้มึงยังมีกูช่วยคิด’
‘แล้วถ้าอนาคตกูไม่มีมึงล่ะ’
‘…’
ผมไม่ตอบ ปล่อยให้ความคิดล่องลอยฟุ้งซ่านอยู่ในหัว ราวกับหมอกควันหนาที่เป็นอุปสรรคขวางทางข้างหน้า มันอึดอัดคิดไม่ออกว่าควรจะเดินต่อหรือหยุดลงตรงนี้ดี
ต่อด้านล่างค่ะ
-
จากข่าวที่ได้รับในวันนั้น ไอ้โทโทรคุยกับลินเพื่อนัดไปโรงพยาบาลตรวจพิสูจน์ความเป็นบิดาของทารกในครรภ์โดยใช้ตัวอย่างน้ำคร่ำ ต้องรอผลการตรวจประมาณ 1 สัปดาห์ ซึ่งตรงกับวันนี้พอดี
“มานั่งเหม่อไรตรงนี้วะ อยากเป็นพระเอกเอ็มวีเหรอ”
“เออสนใจมาเป็นนางเอกให้กูมั้ยบูม”
“เอ๋า อยากเล่นเลสก็ไม่บอก กร๊ากกกก เฮ้ยยย อย่าเอา Textbook ฟาดกู ไม่ใช่ไร หนังสือแพง”
กะกวนตีนมันแต่ไอ้บูมดันสวนกลับซะไปต่อไม่ถูก
ขณะนี้ผมนั่งอยู่ตรงโต๊ะม้าหินที่ประจำของพวกเรา นั่งมองดูนักศึกษาเดินขวักไขว่เพราะเป็นเวลาเย็นเลิกเรียน มองดูลมพัดใบไม้พลิ้วไหว มองดูฝูงนกพิราบเดินบนพื้น
“แล้วนี่...ผู้คุมมึงไปไหน”
“ไปรับผลตรวจ”
“อ๋อ อืม” สีหน้ามันเรียบตึงขึ้นทันที
ผมเล่าให้ไอ้บูมฟังทุกอย่าง เหนื่อยแล้วกับการที่ต้องมาปิดบังความลับโน่นนี่ บูมมันเป็นเพื่อนที่ดี หลาย ๆ เหตุการณ์มันก็พิสูจน์ให้เห็นแล้ว คงไม่แฟร์กับมันหากผมยังเลือกที่จะปกปิดในขณะที่มันพร้อมที่จะช่วยเหลือผมตลอด
อาทิตย์ที่แล้วไอ้โทขอร้องให้ผมไปกับมัน ซึ่งผมก็ทำตามคำขอ นัดเจอลินที่โรงพยาบาล เธอเป็นผู้หญิงหน้าตาดีและหุ่นดี หากไม่สังเกตคงไม่มีใครรู้ว่าเธอตั้งครรภ์ได้ 5 เดือนแล้ว วันนี้มันก็ขอให้ผมไปด้วยอีก แต่ผมปฏิเสธ
บอกตรง ๆ ว่าไม่พร้อม...
อยากยืดเวลาอีกสักนิด วินาทีเดียวก็ยังดี...
“แล้วมึงไม่ไปกับมันเหรอ?”
“เดี๋ยวไปเจอที่ห้อง”
“อืม” บูมตบบ่าผมเบา ๆ “ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง กูเคารพในการตัดสินใจของมึง”
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน บูมกลับไปแล้ว มันบอกว่าจะไปส่งผมแต่ผมขอกลับเองดีกว่า ท้องฟ้าเปลี่ยนสี แสงไฟในอาคารเจิดจ้า มีนักศึกษาบางคนนั่งอ่านหนังสือหรือไม่ก็จับกลุ่มคุยกัน
ในมือคลึงโลหะเย็น ๆ แต่ใจไม่ได้จดจ่อกับสิ่งของที่อยู่ในมือแม้แต่น้อย
แหวน...
สิ่งแทนใจโง่ ๆ ที่ใคร ๆ ก็รู้จักว่ามันมีหน้าที่อะไรนอกจากประดับไว้บนนิ้วมือ
ผมไม่ได้ตั้งใจจะซื้อแต่พอดีเหลือบไปเห็นขณะที่กำลังรอไอ้โทเข้าห้องน้ำตอนไปไนท์มาร์เก็ต ตัวแหวนเรียบเกลี้ยงไม่สลักอะไรเลย หยิบขึ้นมาสองวงแบบกะ ๆ ขนาดเอาแล้วจ่ายเงินทันที มูลค่าไม่ถึง 500 ด้วยซ้ำ
นึกถึงใบหน้ายิ้มเศร้าเวลาที่มันบอกรักผม แต่ผมกลับไม่เคยมีคำนี้หลุดจากปาก ก็ทำให้ผมรู้สึกผิดอยู่หน่อย ๆ มันไม่เคยพูด ไม่เคยถาม ไม่เคยเร่งรัด ไม่เคยเรียกร้องคำ ๆ นี้ ทว่าแววตาท่าทางมันบ่งบอก ผมรับรู้ได้
จะให้ตั้งนานแล้วแต่ไม่มีโอกาสสักที
พอเกิดเรื่องแบบนี้จะมีโอกาสได้ให้ไหมผมยังไม่แน่ใจเลย
มองดูนาฬิกาข้อมือ เข็มสั้นชี้เลข 8 ผมลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ
ถึงเวลาที่ผมต้องรับความจริง ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไงก็ตาม...
RRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ผมเดินไปหยิบมันขึ้นมาจากโต๊ะหน้าทีวีอย่างเซ็งๆ
“มีไรวะ” คนที่โทรมาคือบูม เพื่อนในกลุ่มผมเอง
/มึงซวย ซวย ซวยแล้วไอ้โม/
“ซวยอะไรของมึง ช่วยอธิบายให้เข้าใจได้มั้ยวะ?”
รูปสนทนานี้มันคุ้น ๆ แหะ...เหมือนเคยได้ยินที่ไหนสักแห่ง
/มีคนเอารูปมึงไปแปะเต็มบอร์ดเลย/
“ห๊ะ!”
อีกแล้วเหรอ...นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย
“บอร์ดที่ไหน?”
/เนี่ยมึงมาดูดิ ตึกตรงข้ามคณะนิเทศอ่ะ/
“เออ เดี๋ยวกูไป แล้วมึงอยู่ไหน”
/เนี่ยกูเฝ้าอยู่ มาเร็ว ๆ นะเว้ย/
“โอเค เดี๋ยวรีบไป”
ผมโบกแท็กซี่ใช้เวลาไม่ถึง ครึ่งชั่วโมงก็มาถึงหน้ามหาลัย ในใจคิดว้าวุ่นไปหมดว่าตัวผมยังต้องเจอเรื่องเหี้ยอะไรอีก เดินมาเรื่อย ๆ ก็เจอตึกคณะนิเทศ แต่จากที่ไอ้บูมเล่ามันบอกว่ารูปผมติดอยู่ตรงบอร์ดตรงข้ามตึก เลยเดินข้ามถนนไป มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นวี่แววคนโทรมาบอกสักนิด
หรือจะอยู่ด้านในตึก?
พอผมเดินผ่านประตูบานเลื่อนอัตโนมัติ ไฟที่เคยสว่างไสวรอบตัวก็ดับลง ผมเกือบจะโวยวายแล้วเชียวถ้าไม่เห็นแสงไฟสีเหลืองนวลจากเทียนหอมที่วางอยู่บนพื้นเป็นลูกศรแสงนำทางให้ผมตามไปจนสุดทาง ผมกระพริบตามองบอร์ดที่อยู่ห่างจากผมไม่ถึงเมตรอย่างเหลือเชื่อ
รูปผม...รูปผมเต็มไปหมดเลย...ทุกอิริยาบถ ทุกท่าทาง หัวเราะ หน้าบึ้ง ขมวดคิ้ว ดีใจ ยิ้มกว้าง รวมไปถึงตอนแอบหลับในคาบเรียน กินก๋วยเตี๋ยว ดูดน้ำ ยืนพรีเซ้นต์งานหน้าห้อง เต้นไก่ย่างรับน้องเฟรชชี่ในภาค ทำตาเหล่ใส่กล้อง ภาพเหวอก็มี และอื่น ๆ ที่ผมไม่รู้ตัวเลย อย่างเช่นรูปนี้...
ผมดึงมันออกมา เป็นรูปของผู้ชายหน้าตาธรรมดา ไม่มีอะไรโดดเด่น นอนซุกกับหมอนใบโตหลับสนิท ชนิดที่ว่าปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น แถมยังขี้เซาถึงได้ชอบไปเรียนสายเป็นประจำ
รูปของผมเอง...
และคนที่ถ่ายจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
นายโท กิจภาคิณ
ผมที่เริ่มประติดประต่ออะไรบางอย่างได้แล้วจึงเดินตามแสงเทียนเลี้ยวไปทางขวาเพื่อขึ้นบันได โดยแต่ละขั้นจะมีโพสอิสเขียนคำแปะติดไว้ อ่านรวม ๆ แล้วได้ความว่า
‘คุณ คือ ผู้ ชาย ธรรม ดา ๆ ที่ ผม หลง รัก’
เมื่อถึงชั้นสองก็เจอกับม่านตาข่ายรูปหัวใจ ผมปัดให้พ้นทาง แสงเทียนหายไปแล้ว เหลือแต่เขาวงกตที่ผมต้องเดินต่อ ผมลูบไปตามผนังสัมผัสหยาบคิดว่ามันคงถูกสร้างมาจากกระดาษลูกฟูกที่ถูกทาสีคราม สีที่ผมชอบ ไล่สีน้ำเงินและฟ้าอ่อนให้ดูคล้ายกับท้องฟ้า มีรูปผมขนาดต่าง ๆ แปะตามผนังเขาวงกตนี้สลับกับข้อความที่ผมจำได้แม่นว่าคือลายมือของใครบางคน
เริ่มแรกผมและคุณเป็นเพื่อนกัน
ผมคิดว่าตัวเองพอใจกับสถานะนี้
ทว่าจริง ๆ แล้วมันไม่ใช่เลย
ผมอยากกอดคุณ อยากอยู่เคียงข้างคุณ
เราเหมือนจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
แต่แล้วผมก็ทำความสัมพันธ์นั้นพังกับมือ
ในตอนนั้นผมโง่มาก ผมไม่มีอะไรจะแก้ตัว
ได้แต่ขอโอกาสจากคุณ แม้ความหวังจะริบหรี่ก็ตาม
เพราะคุณใจแข็งมาก จนมีหลายครั้งที่ผมท้อ แต่ผมจะไม่ถอย
ผมจะปกป้องดูแลคุณให้ถึงที่สุด
เพื่อชดเชยการกระทำในอดีตที่ผมรู้ว่ามันคงเทียบกันไม่ได้
และในที่สุดผมก็ทำได้
คุณเห็นเศษเสี้ยวในความพยายามของผม
เรากลับมาดีกันเหมือนเดิม
อีกทั้งคุณยังตอบรับความรู้สึกผม
ให้ผมได้เรียกคุณว่าแฟน
ต่อมาผมเกือบจะเสียคุณไปอีกครั้ง
ซึ่งครั้งนี้มันต่างออกไป
เพราะถ้าผมเสียคุณไปแล้ว...
ผมจะไม่มีวันได้คุณกลับคืนมาอีกเลย
ผมออกมาจากเขาวงกตแล้ว โผล่มายังพื้นที่โล่ง ๆ ผนังสีขาวเรียบ ไม่มีอะไรเลยประดับเลยนอกจากรูปวาดขนาดประมาณสองเมตร
ฝีมือห่วยแตก ลายเส้นงั้น ๆ แถมลงสีน้ำได้เลอะเทอะ แสงเงาอะไรไม่มี เอาง่าย ๆ ว่าระบายตามใจฉัน
นั่นคือความคิดแรกที่เห็น แต่พอจ้องมองดี ๆ แล้ว รูปภาพนั้นคือตัวผมเอง
ขณะที่ผมกำลังวิจารณ์รูปวาดตรงหน้า จู่ ๆ ก็มีเสียงทุ้มดังขึ้น ตามด้วยร่างสูงที่ออกมาจับมือผมไว้แน่น
“และครั้งนั้น ผมยอมรับเลยว่ากลัว กลัวว่าคุณจะไม่กลับมาฟังข่าวดีจากผม ผมรออยู่นานมาก แต่ผมก็ยังจะรอ สุดท้ายคุณก็กลับมา...”
อ้อมแขนโอบกอด ผมซบหน้าลงบนบ่ากว้าง
ย้อนความกลับไปตอนที่ผมต้องกลับไปฟังผลตรวจ ผมยังจำความรู้สึกนั้นได้ เพราะมันเหมือนกับตอนนี้ ที่พอเปิดประตูเข้าไปไอ้โทก็โผเข้ากอดแล้วกระซิบข้างหูว่า ‘ไม่ใช่...’ วินาทีนั้นผมทรุดลงกับพื้น ความรู้สึกหลายอย่างไหลทะลักออกมากักเก็บไว้ไม่อยู่จนต้องพึ่งพิงให้คนตรงหน้า เราสองคนปลอบประโลมซึ่งกันและกัน
“พอแล้ว ผมหยุดทุกอย่างแล้ว ขอแค่มีคุณอยู่ข้างกาย ชีวิตนี้ผมไม่ต้องการใครอีกแล้ว...ขอโทษที่ทำให้ต้องผิดหวังหลายครั้งหลายครา แต่นับจากนี้ไปมันจะไม่มีอีก”
ผมดันตัวเองออก มองขึ้นไปสบตากับคนที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว
“ขอบคุณมาก ขอบคุณจริง ๆ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ขอบคุณที่เชื่อใจ ให้โอกาส ขอบคุณที่คบกับผมจวบจนครบรอบ 1 ปี”
1 ปีแล้วเหรอ...จะว่านานก็นาน จะว่าสั้นก็สั้น
1 ปีที่คบกัน...ผมกับโท
1 ปีที่ผ่านมานี้...มันไม่เคยทำอะไรผิดพลาดอีกเลย
คอยดูแล เอาใจใส่ หากมีปัญหาอะไรก็พร้อมที่จะช่วยกันแก้ไข อุปสรรคที่เข้ามาสอนเราอะไรหลาย ๆ อย่าง ทั้งผมและมันค่อย ๆ เรียนรู้ ทำความเข้าใจ ปรับตัวเข้าหากัน
แม้เวลาเพียงแค่นั้นอาจจะยังพิสูจน์อะไรไม่ได้มากนัก ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่ผมก็พร้อมที่จะเสี่ยง ขอมอบความรู้สึกดี ๆ นี้ให้กับคนคนนี้
ชีวิตคนเราต่างกัน บางครั้งอาจเรียบง่ายเหมือนแม่น้ำที่ไหลนิ่ง บางครั้งก็เหมือนท้องทะเลที่เราไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าคลื่นมรสุมจะมาตอนไหน เมื่อไหร่ มันก็เหมือนกับอุปสรรคที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิต อยู่ที่ว่าเราจะเข้มแข็งต้านทานคลื่นลมนั้นไหวหรือเปล่า พร้อมจะเผชิญหน้ากับมันหรือหนีหายไปจนอาจพลาดสิ่งดี ๆ ที่ตามมาหลังจากคลื่นนั้นอ่อนแรงและกลับมาเงียบสงบเหมือนเดิม
สำหรับผมในตอนนี้ ผมพร้อมจะเผชิญหน้าทุกสิ่ง ไม่ว่าอุปสรรคไหนก็ไม่หวั่น เพราะผมมีคนข้างกาย คนที่ผมสัญญาไว้กับตัวเองแล้ว่าจะไม่ปล่อยมือเขาไป เช่นเดียวกันกับเขาที่จะไม่ยอมให้ผมต้องต่อสู้ตามลำพังอีกแน่นอน เราจะช่วยกันคิด ช่วยกันแก้ไข และผ่านมันไปด้วยกัน
“ผมรักคุณ”
แม้จะเป็นประโยคสั้น ๆ แต่กลับทำให้คนฟังอุ่นไปทั้วหัวใจ
เอ...ผมเคยบอกรักโทรึยังนะ...
ยังงั้นเหรอ...คงถึงเวลาแล้วสินะ...คำพูดที่มันรอฟังจากปากผมมาโดยตลอด...
ผมหยิบแหวนออกมาจากกระเป๋ากางเกงที่หยิบติดมือมาด้วย จับมือหนาขึ้นมาสอดแหวนเลี้ยงจนสุดโคนนิ้ว ผมเงยหน้ายิ้มกว้าง ริมฝีปากอุ่นประทับลงมาอย่างหนักหน่วง ผมเงยหน้าเต็มใจรับจูบที่โทมอบให้
“ผมก็รักคุณ”
- End -
จบแล้วค่ะ ไม่มีอะไรจะกล่าวนอกจากคำว่า "ขอบคุณ"
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ติดตามและรอคอยมาจนถึงบทสุดท้าย แพรยอมรับเลยว่ามีหลายครั้งที่ท้อ ขี้เกียจ ไม่อยากแต่งแล้ว แต่พอได้เห็นกำลังใจจากหลายๆคนมันทำให้แพรฮึดสู้อีกครั้งค่ะ
ถึงแม้เวลาในเรื่องจะดำเนินไปไม่นาน แต่ทว่าในความจริงแล้วแพรใช้ระยะเวลาแต่งเรื่องนี้ถึง 4 ปีกว่า มันนานมาก ๆ จนนักอ่านบางคนที่ติดตามมาตั้งแต่ม.ต้นก็ได้ย้ายเข้าสู่มปลาย บางคนเข้าปี 1 จนตอนนี้เรียนจบแล้ว กร๊ากกกก ถือว่าเราเติบโตไปด้วยกันนะคะ โตไปพร้อมๆกับนะโมและโท
แพรยอมรับเลยว่าแต่งได้ไม่ดี เพราะมีทั้งนักอ่านที่ถูกใจและก็ไม่เห็นด้วยในการกระทำของตัวละคร อีกทั้งพล๊อตที่แพรวางไว้แต่เริ่มมันอ่อนมาก มีหลายจุดที่พลาดไป แพรวางโครงเรื่องไว้ยากเอง แต่งยากมาก ๆ ค่ะกับบทพระนางที่ตบจูบข่มขืนแล้วมารักกันตอนสุดท้ายเนี่ย..คนเขาด่ากันทั่วบ้านทั่วเมืองว่าเป็นพล๊อตไร้สาระมาก มีให้เห็นในละครและนิยายเกลื่อน ซึ่งอันที่จริงแพรกะจะให้นะโมอยู่เป็นโสดไปจนจบด้วยซ้ำ ... แต่ก็อย่างว่า แพรชอบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งมากกว่าค่ะ แพรพยายามเขียนออกมาให้ได้ดีที่สุด แต่ถ้าหากมันยังไม่ดีพอก็สามารถติมาได้เลยนะคะ แพรน้อมรับทุกความคิดเห็นค่ะ
ขอบคุณจากใจจริงอีกครั้งค่ะ
ปล. ตอนพิเศษเดี๋ยวตามมานะคะ
ปลล.ส่วนหนังสือเดี๋ยวมาแจ้งข่าวค่า ไม่รู้ว่ามีคนสนใจไหม แหะๆ
Pierre
ตอนพิเศษในเล่ม
Behind the scence #1 #2 #3
เบื้องหลังน่ารักๆของนะโมและโทแบบสั้นๆ
First met
เมื่อโทเจอกับนะโมครั้งแรก
Let me take charge
เมื่อนะโมอยากรุก
ส่วนคู่ เอ๊ย คี่บูม จะไม่มีในหนังสือนะคะ
เป็นการสื่อสารผิดพลาดของแพรกับทางสนพ.เองค่ะ
ดังนั้นแพรขออนุญาตติดเหรียญในเว็บแทนนะคะ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้าใจค่ะ
สุดท้ายขอฝากคลิปน่ารักๆของเรื่องนี้ไว้ด้วยน้าาาา
https://www.youtube.com/watch?v=ox1yU1e21W8
ขอบคุณค่าาาา
ก่อนจาก ฝากนิยายเรื่องใหม่ แฮร่
As He Pleases (http://bit.ly/2LVpXQn) ; สาย BDSM ห้ามพลาด เรื่องนี้เบสอยู่ที่สวิสค่าาาา
ก็คงมีแต่โจรแหละครับที่รักจริง (http://bit.ly/2Qn5ZRn) ; ไอ้โต๊ดโจรกระจอก นิยายรักไสยไสยวับขบเผาะ
เลิ้บบบบบบบบ
-
:L2: :pig4:
-
ในที่สุดก็แฮปปี้
ขอบคุณนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :กอด1:
-
นี่ตามอ่านนานมากกว่าจะจบ
สนุกมากค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
:katai2-1: :man1: :katai2-1:
:กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1:
-
ในที่สุดก็ลงเอยกันด้วยดี
-
เย้จบแล้ว ในที่สุดนะโมก็ยอมรับความรู้สึกของตัวเองสักที ตอนพิเศษขอโทอ้อนนะโมเยอะๆได้ไหมคะ แพ้ทางมากตอนที่โทอ้อนแต่ละที :-[
ถึงพล็อตจะน่าตีอิตาพระเอกแต่ว่าคุณแพรแต่งออกมาได้อ่านสนุกค่ะ เรื่องต่อไปจะมาตอนไหนคะ รอติดตามค่ะ o13 :กอด1:
-
ในที่สุด เรื่องนี้ก็มีตอนจบ :hao5:
เป็นนิยายเรื่องหนึ่งที่ติดตามกันมาอย่างยาวนาน จนบางทีก็แอบทำใจว่าคงไม่ได้อ่านตอนจบ
แต่คนเขียนก็ฝ่าฝันอุปสรรคหลายอย่างจนเขียนเรื่องนี้จบจนได้ :katai2-1:
นักเขียนหลายท่านเลยค่ะ ที่เขาจะอธิบายผลงานไว้ตอนเริ่มเรื่องว่าเป็นแนวใด ยิ่งเนื้อหาที่มีความรุนแรง ตรงนี้จะช่วยลดแรงสะท้อนของนักอ่านได้ค่ะ เพราะนักเขียนได้แจ้งไว้แล้ว ถ้าคนอ่านยังอ่านต่อแสดงว่าเขาต้องรับเนื้อหาได้ในระดับหนึ่งค่ะ
:pig4:
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
จบแล้ว จะบอกว่าอ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่แรกเลย ตอนจบแฮปปี้ ขอบคุณค่ะ
-
มีความสุขกันสักทีนะ :mc4: :mc4: :mc4:
-
ขอบคุณคุณแพรมากค่ะ สำหรับนิยาย
-
จบแล้วววว ขอบคุณนักเขียนมากๆเลยค่ะ :katai2-1:
-
ขอบคุณ ผู้เขียน สนุกมากๆ ยอดเยี่ยม ที่สุด^•^
-
ลุ้นกันนานเลย
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
ขอเป็น e-book ด้วยนะ ไม่มีที่เก็บหนังสือเป็นเล่มแล้วค่าาาาาา T^T
-
อ่านรวดเดียวจบ
ช่วงแรกเผาพริกเผาเกลือโทมาก
หลังๆเริ่มดีขึ้น
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ
-
ตามอ่านมานานน้านนาน...อ่านแล้วก็หยุดไม่ได้ ...ขอบคุณนะจ๊ะสำหรับเรื่องดีๆดี๊ดี
-
ขอบคุณคะที่มาต่อจนจบ :3123:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แฮปปี้สักที
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
:pig4:
-
สนุกค่ะ ชอบคี่ของบูมเป็นพิเศษ. :hao7:
-
ขอบคุณมากค่ะ รอมานานเลย นิยายเรื่องนี้เขียนได้ดีนะค่ะ จำได้ว่าครั้งแรกที่อ่านวางไม่ลงเลย สนใจค่ะ หากทำเป็นหนังสือ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านรวดเดียวจบ เลยย
ชอบวิธีแนะนำตัวละครอ่าาา
...ในใจยังสงสัยอยู่ว่า นิวกับก๊าซมาชอบบูมได้ไง :katai5: :katai5:
-
^^
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่านเช่นเดียวกันค่ะ สนุกมากเลย แฮปปี้ เย้ :)
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักมากๆค่ะ
ตามอ่านจบจนตาแฉะเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ค่ะ
:กอด1: :monkeysad: :L1:
-
กว่าจะลงเอยกันได้ ลุ้นมากกกก
-
:ling1: :ling1: ฟินนนนน
-
:กอด1:
-
เมื่อหลงมาอ่านก็นึกขึ้นได้ว่าเคยอ่านแต่อ่านไม่จบจริงๆตอนนั้นเศร้ากับโมและทุกข์เรื่องผู้ชายแบบนี้ ครั้งนี้เลยอ่านตั้งแต่ต้นใหม่แล้วอ่านจนจบ ขอบคุณมากๆที่สร้างผลงานมาให้อ่านนะ แต่งเรื่องดีๆต่อไปเนอะ
-
สนุกอ่ะ ฟินๆ
-
:pig4: :pig4:
-
พล๊อตดีนะ ใครว่าไร้สาระ แต่ทุกอย่างมันมีเหตผลและค่อนข้างลงตัว
โท ทำเลวร้ายมาก คือแบบ เข้าใจว่า... โมโห แต่คนที่ตัวเองรักอะ นอกจากข่มขืนแล้วยังทำร้ายร่างกายด้วยอ่า ต่อยตี ทุ่มกำแพงอันนี้หนักไป ... คือที่ว่าใจเย็น ทร่อ้างว่ารักตลอดมันเลยให้อภัยยาก เข้าใจนะโมเลย sex ที่ถูกบังคับมันแย่จริง ๆ
นะโม บทนี้ดีนะ เป็นมนุษย์ธรรมดาที่น่ารัก
หลาม ตัวละครนี้สร้างดีนะ แล้วก็....ตอนที่เฉลยว่าเป๋นหลาม แบบเห้ย!!!! มันแบบ...หรอวะ ตัวละครนี้น่าสงสาร
ฟู อันนี้ไม่ชอบที่พอรู้นะโมละเงียบไปไม่คุยด้วย แต่พอตรองเหตผล ก็เออ เคยอุ้มชูนะโมมาเป็นปัเช่นเพื่อนคนอื่น พอเจอแบบนั้นคงผิดหวังเช่นกัน
บูม...3P นี้ดูลงตัวอะ ชอบนะ แต่ในชีวิตจริงมันยาก แบบแทบไม่มีทางที่จะเรียกว่าความรักได้เลย แล้วเปิดเผยก็คงไม่มีใครยอมรับ
ปกป้อง ตอนแรกขอบคุณที่ช่วย กลาง ๆ เรื่องรำคาญ เป็นคนไม่ชอบลูกตื้อแนวนี้อะ แต่ตอนท้ายเป็นตัวละครนึงที่ได้ใจไปเต็มเหมือนกัน
เรื่องนี้ในเรื่องราว ๆ สองปี แต่เขียนตั้งแต่ 13 จบ 17 :a5:
มีเรื่องสงสัย แม่เกศพูดเหมือนรู้ว่าลูกชายข่มขืนนะโม แต่ก็เหมือนไม่รู้ งงนิดนึง
แล้ว 3P นิวตอนใส่ชุดกระต่าย ก็วันคี่ ทำไมไม่ทำ บ่นงุ๊งิ๊งอะไร งง
เรื่องนี้สนุกมากนะครับ สมเหตวมผลแล้ว นายเอกเองก็ไม่ได้ใจง่ายกะคนที่ข่มขืนตัวเองหรอก แต่ตลอด 1 ปีแรกตั้งแต่รู้จักกันมันมีความดีมากมาย พอเรื่องคืนนั้น...มันก็ให้อภัยยากแต่ก็ไม่ได้ลืมความดีที่ทำมาไปหมดใจหรอก ยิ่งเอสชีวิตมาแลกด้วยแล้วหล่ะก็...ยังลังเล แต่ในใจก็อภัย สุดท้ายกลับมารักกันก็สมควร ...น้องป้องอยากสงสารนะ แต่ไม่อะ เพราะเกลียดลูกตื้อนางกลางเรื่อง เหมือนพยายามยัดเยียด จริง ๆ ตัวนางก็คงมองออกแต่จะเอาชนะ ถือว่า...ทำตัวเอง สมแล้วหล่ะ ทุกอย่างมันลงตัวจริง ๆ
ขอบคุณมากนะครับ :pig4:
-
ฟินดีื :กอด1:
-
ห่างจากเล้าไปเกือบปีค่ะ ดีใจมากที่กลับเข้าเล้าแล้วนิยายที่ติดงอมแงมช่วงนั้นถูกเขียนจบแล้ว
ขอบคุณนักเขียน :pig4: :pig4:ที่ทำให้คนอ่านอย่างเรามีความสุขนะคะ ถึงจะห่างไปนานยังจำ นโมได้อยุ่นะครัช
-
สำหรับใครที่รอหนังสือเรื่องนี้ มีเปิดให้จองกันแล้วน้าาาาา รายละเอียดตามนี้เลยค่า
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก
ทีแรกเกืิอบถอดใจไปแล้ว กลัวดราม่าจะหนักเกินไป
แต่ก็ใจแข็งอ่านเรื่อยๆ จนวางไม่ลงเลยค่ะ สนุกมากกกก ^^
-
เฮ้ยยยย งงง ไครทำว้าาาา
-
ทำไมต้องรีไรท์ตอนนี้เราค้าง
-
อ่านมาถึงตอนจบแล้ว กว่าจะลงเอยกัน ลุ้นกันใจหายใจคว่ำเลยทีเดียว
-
สนุกมาก อ่านไม่หลับไม่นอน
:pig4:
-
นี่เชียร์ปกป้องนะ เชียร์สุดใจเลยยย น้องน่ารักน่าเอ็นดูอะ ชอบตั้งแต่โรงบาลความงามละ ครีมกันแดด ยาลดเลือน ดูแลผิวหน้ามาหมดดด มีความล้อ ชอบอะชอบน้อง น่ารักกกกก ไม่รู้ว่าข้อสรุปสุดท้ายจะจบที่คู่โทโมมั๊ย หรือยังไง แต่นี่ชอบน้องปกป้อง รักเดียวใจเดียว เปลี่ยนมาปกป้องพี่มั๊ยครับ
-
นิยายสนุกมากค่ะ สงสารฉลามมากกก
ชอบบูมควบสอง 55+
-
แม่รู้…แม่เห็น...
-
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
กำลังลุ้นได้ที่ คนเขียนรีไรท์ใหม่ เลยไม่รู้เรื่องเลย - -"
-
อ่านจบแล้วเนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ
แอบเกลียดโทมาเลยตอนที่ทำร้ายนะโม
แต่ก็พยายามแก้ไขจนได้รักกัน
จบแบบแฮปปี้
แล้วก็ชอบปกป้องนะน้องน่ารักดี หาคู่ให้น้องด้วยค่ะ อิอิ
ส่วนบูมเราแบบชอบแนว 3P มากอ่ะ
อยากอ่านเรื่องเต็มๆของบูมจัง
ชอบบบบบบบ :impress2: :impress2:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
รอบนี้ก็ยังมีน้ำตาค่ะ
เราว่าดราม่ากว่าพอสแกรนด์เยอะเลย
แต่คนเขียนเอาอยู่นะ เราโอเค ไม่รู้สึกติดขัดอะไร
และทำไมเราไม่ค่อยอินกับปกป้องเหมือนคนอื่นก็ไม่รู้
ขอบคุณนะคะ ^^
-
ขอบคุณ o13
-
:pig4: :pig4:ได้ :pig4:
-
สงสารปกป้อง แงงงงงงงงงงงงงงง หาคนมาดามใจน้องที
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
ตามมาจากกระทู้ตามหานิยายแต่พอดีไปจ๊ะเอ๋ของใครไม่รู้เลยตามมา
ชอบมากตั้งแต่เริ่มต้น
ปูเนื้อเรื่อง วางเนื้อเรื่องได้ดี จนผู้อ่านก็อยากเป็นโคนันตามหาคนร้าย
ใช้โวหารเร้าใจ ทำให้น้ำตาซึมเลยจริงๆนะ
ไม่ได้อ่านนิยายดราม่ามานาน
เรื่องนี้ลุงก็ถือว่าเป็นท็อปอีกเรื่องหนึ่งนะครับ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:mew1:
-
เฮ้อ.. กว่าจะจบต้องมีเจ็บตัวกับเสียน้ำตากันไป ลุ้นตัวโก่งกับความรักของโทกับนะโม สุดท้ายก็สมหวัง..ดีต่อใจ...Happy :pig4: :L1:
-
ขอเพียงแค่ไอ้คนที่ทำผมเสียเพื่อน เสียตัว และเสียใจแบบนี้มันต้องไม่ได้อยู่ดี!
อย่าน้ำลาย พูดแบบนี้มา3-4ครั้งแล้ว
-
:mew1: :mew1:
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยครับ
นายเอก แฟนตาซีไปนิด แต่เข้าใจได้กับเหตุผลที่เกิดขึ้น
เชียร์ พระเอกตลอด ให้จับปล้ำทุกวันให้รู้แล้วรู้รอด 5555
-
กลับมาอ่านอีกรอบครับ
-
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)