เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 05-09-2016 18:42:11
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
สารบัญ
ราคาฝัน # prologue (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3463795#msg3463795)
ราคาฝัน # ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3463797#msg3463797)
ราคาฝัน # ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3464414#msg3464414)
ราคาฝัน # ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3465284#msg3465284)
ราคาฝัน # ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3466763#msg3466763)
ราคาฝัน # ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3467710#msg3467710)
ราคาฝัน # ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3469372#msg3469372)
ราคาฝัน # ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3470074#msg3470074)
ราคาฝัน # ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3471503#msg3471503)
ราคาฝัน # ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3472350#msg3472350)
ราคาฝัน # ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3473071#msg3473071)
ราคาฝัน # ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3473837#msg3473837)
ราคาฝัน # ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3475304#msg3475304)
ราคาฝัน # ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3476099#msg3476099)
ราคาฝัน # ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3476884#msg3476884)
ราคาฝัน # ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3477474#msg3477474)
ราคาฝัน # ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3480199#msg3480199)
ราคาฝัน # ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3482230#msg3482230)
ราคาฝัน # ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3483237#msg3483237)
ราคาฝัน # ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3485090#msg3485090)
ราคาฝัน # ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3486894#msg3486894)
ราคาฝัน # ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3488101#msg3488101)
ราคาฝัน # ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3489473#msg3489473)
ราคาฝัน # ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3490989#msg3490989)
ราคาฝัน # ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3495899#msg3495899)
ราคาฝัน # ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3497893#msg3497893)
ราคาฝัน # ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3500202#msg3500202)
ราคาฝัน # ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3502246#msg3502246)
ราคาฝัน # ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3504971#msg3504971)
ราคาฝัน # ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3507381#msg3507381)
ราคาฝัน # ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3509873#msg3509873)
ราคาฝัน # ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3512380#msg3512380)
ราคาฝัน # ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3514864#msg3514864)
ราคาฝัน # ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3519181#msg3519181)
ราคาฝัน # ตอนที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3522224#msg3522224)
ราคาฝัน # ตอนที่ 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3525671#msg3525671)
ราคาฝัน # ตอนที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3529276#msg3529276)
ราคาฝัน # ตอนที่ 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3534697#msg3534697)
ราคาฝัน # ตอนที่ 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3540868#msg3540868)
ราคาฝัน # epilogue (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55529.msg3540870#msg3540870)
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 05-09-2016 18:43:43
นับตั้งแต่กลับมานั่งทำตาโรยอยู่หน้าคอมพิวเตอร์จอเรตินาเครื่องเดิมชายหนุ่มก็ถอนหายใจทิ้งไปได้หลายช่วงลม รสชาติของข้าวขาหมูที่บริโภคไปเมื่อช่วงพักเที่ยงยังคงเหลือค้างอยู่ในปากแม้ว่าจะถูกความเปรี้ยวหวานของหมากฝรั่งรสโปรดกลบไปได้บ้างแล้วก็ตามที
...ง่วงนอนฉิบหาย...
...จะมีโปรเจ็คต์ไหนน่าเบื่อได้มากกว่านี้อีกไหมนะ?...
โมเดลสามมิติของอาคารสูงสีทะมึนที่ปรากฏหราอยู่กลางหน้าจอคือสิ่งที่จินดาจำต้องให้ความใส่ใจ ค่าแสงและเงาในกรอบสี่เหลี่ยมเล็กๆถูกปรับขึ้นลงตามดุลพินิจไปเรื่อย กระทั่งเมื่อทุกองค์ประกอบดูเข้าเค้า จึงถึงคราวที่โปรแกรมวีเรย์เพื่อนยากจะต้องรับภาระที่เหลือไปจัดการต่อ
ชายหนุ่มกดปุ่มป้อนคำสั่งสุดท้ายแล้วจึงค่อยๆเอนกายลงพิงพนักเก้าอี้ด้วยสภาพเหมือนถุงเท้าเก่าย้วยสักคู่
...นี่แหละวงเวียนชีวิตของสถาปนิกปลายแถว...
เป็นเรื่องน่าเศร้าว่าทั้งที่เรียนจบมาแล้วสี่ปี ซ้ำใบอนุญาตก็ได้มาแล้วถึงสามปี แต่โปรเจ็คต์ส่วนมากที่ผ่านเข้ามือมานั้นมีแต่คอนโดฯ คอนโดฯ คอนโดฯ และคอนโดฯ
...แม่งจะรักกรุงเทพฯฟ้าอมรอะไรกันขนาดนั้นนะคนไทย!...
...คอนโดมิเนียมผุดใหม่เป็นดอกเห็ดเชียว!...
แม้จินดาเองจะเคยใฝ่ฝันถึงการได้ครอบครองคอนโดฯติดรถไฟฟ้าสักยูนิตในฐานะมนุษย์เงินเดือนคนหนึ่ง แต่หากต้องออกความเห็นในฐานะนักออกแบบแล้วเขาคงทำได้เพียงส่ายหัวไปมา
ใช่ว่าโปรเจ็คต์คอนโดฯไม่ดี ใช่ว่าโปรเจ็คต์คอนโดฯไม่ทำเงิน เต็กที่หลงใหลได้ปลื้มโปรเจ็คต์ลักษณะนี้ก็มีถมเถไป แต่สำหรับเขาแล้วโปรเจ็คต์คอนโดฯมันขาดความน่าตื่นเต้น
...ซ้ำซาก จำเจ และมีแพทเทิร์น...
บางทีแทบจะเอาฟลอร์แปลนของโปรเจ็คต์เก่ามาก็อปปี้เพสท์ใส่โปรเจ็คต์ใหม่ได้ง่ายๆด้วยซ้ำ ขอแค่ขยับปล่องลิฟท์กับทางหนีไฟให้ตรงกันก็พอ
...น่าเบื่อจนอยากลาออกไปเปิดฟาร์มวัวนม...
...ครั้นใฝ่ฝันจะทำให้ได้อย่าง ‘เดอะ เม็ท’ หรือ ‘มหานคร’ ก็หานายทุนที่อยากลงเงินมหาศาลแบบนั้นได้ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก...
“ไอ้ห่า เมื่อไหร่มึงจะเลิกถอนหายใจสักที? กูได้ยินแล้วหดหู่” ถ้อยคำค่อนแคะที่ดังขึ้นจากรุ่นพี่โต๊ะติดกันพร้อมด้วยแรงกระทบเบาๆบริเวณข้างขมับเรียกให้จินดาต้องดึงความคิดกลับมาอยู่กับปัจจุบันอีกครั้ง
“โธ่พี่โก๋! ผมบอกแล้วว่าอย่าโยนยางลบมา มันเจ็บกว่าที่คิดนะบอกให้” ชายหนุ่มยกมือขึ้นคลำศีรษะป้อยๆพลางส่งสายตาสรรเสริญเยินยอไปให้คนชอบใช้ความรุนแรงเสียหนึ่งดอก
“เรนเดอร์มึงใกล้เสร็จ’ยัง?”
“รูปสุดท้ายแล้วครับ เดี๋ยวเอาเข้าช็อปอีกหน่อยก็เรียบร้อยแล้ว ไม่น่าเกินครึ่งชั่วโมง”
“เออดี...ป๋าเพิ่งส่งไลน์มาให้กู บอกว่าอีกยี่สิบนาทีถึงออฟฟิศ ให้พวกเราเตรียมตัวเข้าประชุมกับแกด้วย รู้สึกเหมือนจะเพิ่งไปรับโปรเจ็คต์ใหม่มา”
“คอนโดฯอีกแล้วสิท่า? พวกนายทุนนี่ก็ไม่รู้จะรีบร้อนอะไรหนักหนา ขึ้นใหม่เป็นว่าเล่นจริงๆเว้ย”
“ไม่ใช่คอนโดฯ ป๋าพิมพ์มาให้กูอย่างนี้ มึงฟังนะ ‘บอกไอ้จินด้วยว่าก่อนเข้าประชุมให้ไปเอาฉี่ออกให้หมด โปรเจ็คต์นี้เข้าทางมันโคตรๆ กูกลัวว่าเดี๋ยวมันจะดีใจจนเยี่ยวแตก’”
จบประโยคของผู้ถ่ายทอดสาส์น ดวงตาเรียวรีอันแสนเป็นเอกลักษณ์ของคนฟังก็เบิกขึ้นน้อยๆ
...โปรเจ็คต์นี้มันดีงามจนถึงขนาดที่เขาต้องฉี่ราดเลยหรือวะนี่?...
.
.
.
...โอย...
...ฉี่จะราดจริงๆด้วย...
บรีฟที่หัวหน้าใหญ่เพิ่งไปรับมาจากลูกค้าสดๆร้อนๆถูกสาธยายผ่านวาทะและภาพตัวอย่างอันน่าตื่นเต้นจนทำให้จินดารู้สึกเหมือนกับว่ากำลังนั่งดูวงเรดิโอเฮดแสดงสดก็ไม่ปาน นี่หากมีเบียร์นอกให้จิบด้วยคงถึงขั้นเหาะได้เลยทีเดียว
“แหม ตาเยิ้มเชียวนะมึง” ข้อศอกด้านหนาของรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ข้างกันกระทุ้งเข้ามายังสีข้างในจังหวะที่การบอกเล่าข้อมูลทั้งหมดสิ้นสุดลง ทั้งที่ควรจะรู้สึกระคายผิวมากกว่าการถูกยางลบปาใส่หัว แต่คราวนี้จินดากลับคลี่ยิ้มรับสัมผัสแต่โดยดี
...ต่อให้เอาอุจจาระมาป้ายหน้าตอนนี้เขาก็โมโหไม่ลง เชื่อสิ...
โกวิทหัวเราะน้อยๆให้กับสีหน้าเปี่ยมสุขของเจ้ารุ่นน้องตัวดี ก่อนจะละความสนใจกลับไปหาเจ้านายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ
“พูดก็พูดเถอะ ลิงเกอร์คอร์ปฯนี่แม่งรวยจริงๆเลยนะป๋านะ เพิ่งประมูลสี่จีได้ไปหมาดๆ ยังอุตส่าห์มีเงินเหลือมาสร้างตึกใหม่ แถมที่ดินติดสุขุมวิทอีก รวยจนไม่รู้จะรวยยังไงแล้ว”
จินดาพยักหน้าสมทบคำของรุ่นพี่
...ทุกสิ่งเป็นจริงอย่างที่โกวิทว่า...
บริษัท ลิงเกอร์ คอร์เปอเรชั่น จำกัด (มหาชน) ถือเป็นผู้นำทางด้านเทคโนโลยีการสื่อสารทุกรูปแบบในประเทศไทย ทั้งโทรศัพท์มือถือ โทรศัพท์บ้าน อินเตอร์เน็ต ดาวเทียม ดาวแท้ โทรจิต ห่าเหวอะไรแม่งมีหมด เผลอๆถ้าวิญญาณมีจริงลิงเกอร์คงนำเสนอแพ็คเกจสัญญาณควันธูปเหมาจ่ายรายเดือนให้ลูกค้าสายบ้าหวยด้วย
...ตัวเขาเองก็เป็นลูกค้ารายเล็กจิ๋วที่มียอดการใช้งานเดือนละสามถึงสี่ร้อยบาทเชียวล่ะ...
ตอนนี้ลิงเกอร์คอร์ปกำลังคิดจะสร้างสำนักงานใหญ่โดยปักหมุดไว้บนที่ดินขนาดสิบสองไร่ริมถนนสุขุมวิท นี่คือโจทย์ที่เจ้านายของเขานำกลับมาให้
...สำ-นัก-งาน-ใหญ่ เชียวนะ...
คำว่า ‘สำนักงานใหญ่’ มันไม่ได้หมายถึงแค่พื้นที่สำหรับวางโต๊ะทำงานเท่านั้น แต่ความหมายของมันยังขยายกว้างไปจนถึงการเป็นสถานที่สำหรับใช้ป่าวประกาศวิสัยทัศน์ ค่านิยม รวมไปถึงภาพลักษณ์ขององค์กรเลยทีเดียว
...แค่คิดก็คันไม้คันมือไปหมดแล้ว...
...สนุกแน่งานนี้...
“ว่าไงไอ้จิน? มีไอเดียอะไรบ้างหรือยัง?” เสียงของผู้เป็นนายส่งมาหาจินดาหลังจากโต้ตอบกับโกวิทจนจบประเด็น
“โหป๋า รีบไปไหม? ผมเพิ่งฟังบรีฟจบไม่ถึงห้านาทีดี จะให้คิดออกได้’ไง?”
“เอ้า! ใครจะไปรู้ ก็ปกติกูเห็นมึงไอเดียบรรเจิดนำหน้าชาวบ้านเขาไปก่อนตลอดนี่”
ป๋า...หรือที่บางทีก็ได้ยินคนนอกออฟฟิศเรียกกันว่า ‘พี่ต้อม’ คือสถาปนิกรุ่นใหญ่ผู้เป็นเจ้าของสตูดิโอแห่งนี้ ป๋าเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้จินดายังไม่ยอมถอดใจเปลี่ยนงานไปสักที
แม้โปรเจ็คต์ส่วนมากของที่นี่จะเน้นหนักไปทางคอนโดมิเนียม แต่นานๆทีก็จะมีโปรเจ็คต์ขนาดเล็กประเภทห้องสมุดชุมชนหรือบ้านเศรษฐีเข้ามาบ้างเหมือนกัน ซึ่งทุกครั้งที่ได้ทำงานพวกนั้นกับป๋า จินดาก็จะรู้สึกเป็นอิสระคล้ายได้กลับไปเป็นนักเรียนสถาปัตย์อีกครั้ง
...ป๋าแกเหมือนอาจารย์...
...แกเข้าใจในความกระเหี้ยนกระหือรือเฉพาะตัวของพวกนักออกแบบรุ่นแบเบาะเป็นอย่างดี...
“เดี๋ยวกูจะโยกโปรเจ็คต์คอนโดฯลาดพร้าวที่พวกมึงทำอยู่ไปให้กลุ่มไอ้แม็คทำต่อ พอเปลี่ยนมือกันเรียบร้อยเมื่อไหร่พวกมึงก็เริ่มทำคอนเซ็ปต์ให้ลิงเกอร์ได้เลย”
...ป๋าว่าเช่นนั้น...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 05-09-2016 18:49:55
ทันทีที่ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทเรียบหรูปรากฏเข้ามาในกรอบการมองเห็น หญิงสาวเจ้าของทรวดทรงองค์เอวอันอวบอิ่มก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้หลังโต๊ะตัวยาวก่อนจะวิ่งตรงไปหาเขาพร้อมแฟ้มกองโตในอ้อมแขน ส้นรองเท้าสูงแหลมกระทบพื้นหินอ่อนส่งเสียงดัง
ก๊อกๆให้พนักงานรายอื่นๆที่นั่งกันอยู่แถวนั้นได้ยินไปด้วย
“คุณชาติคะ มีเอกสารจากทางจัดซื้อมาให้ช่วยพิจารณาค่ะ” เมื่อวิ่งไปถึงตัวชายหนุ่มเธอก็เปลี่ยนทิศซอยเท้าย้อนกลับมาทางเดิมตามการเคลื่อนไหวอันแสนกระฉับกระเฉงของเขา
...ไม่เคยไล่ตามก้าวยาวๆนั่นทันเลยให้ตายสิ!...
“ไว้ก่อนนะครับบัว ตอนนี้ผมยังไม่มีเวลาอ่าน ใกล้จะถึงเวลานัดต่อไปแล้ว”
“แต่คุณดวงแกบอกว่าเป็นเอกสารด่วน ต้องรีบส่งคืนก่อนเที่ยงวันพรุ่งนี้ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมเข้ามาดูให้ตอนเช้า” ชายหนุ่มโต้ตอบกับเลขาฯส่วนตัวทั้งที่ใบหน้าหล่อเหลายังคงตั้งตรง ไม่มีการหันมองคู่สนทนา ให้เสียสมาธิ
“แต่พรุ่งนี้ตอนเก้าโมงคุณชาติมีประชุมที่อโศกนะคะ”
“ไม่เป็นไร ผมจะเข้ามาที่นี่ก่อนแปดโมง เย็นนี้คุณทิ้งเอกสารไว้บนโต๊ะผมก็แล้วกัน”
“แต่...”
“บัว ผมกำลังรีบ”
...จบข่าว...
หญิงสาวหยุดวิ่งพลางพ่นลมหายใจระบายความเหนื่อยอ่อนผ่านปลายจมูกทรงหยดน้ำราคาสี่หมื่น เมื่อไหร่ที่เจ้านายของเธอเริ่มปั้นเสียงเข้ม เมื่อนั้นเธอจะตระหนักได้โดยอัตโนมัติว่าถึงเวลาที่ต้องหยุดตื๊อเสียที
ธีรชาติ อชิรญา...รองกรรมการผู้จัดการ บริษัท ลิงเกอร์ คอร์เปอเรชั่น จำกัด (มหาชน) คือผู้บริหารหนุ่มที่มีงานรัดตัวพอๆกับซุป’ตาร์ช่องสาม ตารางงานในหนึ่งวันอัดแน่นไปด้วยการกิจราษฎร์ กิจหลวงเต็มไปหมด เวลาว่างของเขาถือเป็นเวลาทองที่เลขาฯหน้าห้องอย่างเธอจะต้องรีบยัดเอกสารใส่มือเพื่อขอลายเซ็น
...แล้วคอยดูสิ เดี๋ยวเย็นนี้คุณดวงฝ่ายจัดซื้อก็จะมาฉีกอกเธอถ้ารู้ว่ายังล่าลายเซ็นนายให้ไม่ได้...
...เป็นเลขาฯหนุ่มฮอตนี่มันลำบากลำบนเหลือเกิน...
หลังจากธีรชาติหายเข้าห้องทำงานส่วนตัวไปได้เพียงชั่วอึดใจเดียวเขาก็เดินกลับออกมาอีกครั้งพร้อมด้วยสัมภาระเต็มมือในสภาพเตรียมพร้อมออกไปข้างนอก
“เอ้อ..คุณชาติคะ ยังมีอีกเรื่องที่บัวลืมแจ้งไป”
“เรื่องอะไรครับ?”
“เมื่อสักครู่เลขาฯมิสเตอร์เฉินเพิ่งต่อสายมาขอยกเลิกนัดดินเนอร์คืนนี้ค่ะ เห็นว่าไฟลท์ดีเลย์ คงมาถึงกรุงเทพฯไม่ทัน”
“อ้าวเหรอ...” ผู้บริหารหนุ่มนิ่งคิดไปครู่ก่อนจะเปิดปากขึ้นอีกครั้งเมื่อจัดแผนใหม่ในหัวจนสำเร็จ “ถ้าอย่างนั้นบัวช่วยโทรฯบอกให้ลุงสมหมายกลับบ้านได้เลยนะ เดี๋ยวผมจะขับรถไปที่ไซต์เอง”
“รับทราบค่ะ...”
.
.
.
เมอร์เซเดส-เบนซ์เอสคลาสสีดำสนิทคันหนึ่งเลี้ยวเข้ามาจอดลงสวยๆภายในพื้นที่โล่งกว้างขนาดสิบสองไร่ ก่อนที่สุภาพบุรุษท่าทางภูมิฐานจะก้าวลงมาจากตำแหน่งที่นั่งคนขับ แม้ว่าเสื้อเชิ๊ตบนตัวเขาจะถูกพับแขนขึ้นมาจนถึงข้อศอก แต่กระนั้นภาพลักษณ์โดยรวมก็ยังดูเนี้ยบราวกับว่าเพิ่งเดินออกมาจากห้องเสื้อก็ไม่ปาน
“พี่ต้อม! สวัสดีครับ มาถึงกันนานหรือยัง? นี่ผมไม่ได้มาสายใช่ไหม?” ชายผู้มาใหม่เอ่ยทักทายออกมาพร้อมรอยยิ้มแบบที่ใช้ทุกคราวยามต้องติดต่องาน
“ไม่สายเลยๆ พวกพี่ก็เพิ่งมาถึงเดี๋ยวนี้เอง เป็นยังไง มาจากทางนู้นรถติดหรือเปล่า?”
“นิดหน่อยพี่ ติดเป็นปกติแถวๆหน้าปากซอยยี่สิบสี่”
ลูกตาสีเข้มใต้กรอบเรียวรีของจินดาไล่มองไปยังส่วนต่างๆตามเนื้อตัวของชายตรงหน้า เครื่องแต่งกายทุกชิ้นบนร่างกายเขาล้วนดูแพงระยับชนิดที่ว่าหากต้องการซื้อใส่ตามสักชุดจินดาคงต้องเก็บเงินแรมเดือน
...พวกนายทุนนี่มีบุคลิกคล้ายๆกันไปหมด...
...สำนวนซ้ำเดิม รูปลักษณ์ก็ซ้ำเดิม...
...แล้วนี่ถ้าไม่ใช่ว่ารู้จักกับป๋าเป็นการส่วนตัว เดาได้ว่าคุณธีรชาติคนนี้แกก็คงไม่ลงทุนมาตากแดดยามบ่ายแก่ๆพาเต็กสองสามคนเดินดูไซต์ด้วยตัวเองหรอกมัง...
...เดี๋ยวรองเท้าแพงๆคู่นั้นจะเปื้อนดินเอาเสียเปล่า...
จินดาเบนสายตากลับขึ้นมายังใบหน้าคมเข้มของธีรชาติเหมือนเก่าเมื่อรู้สึกว่าตนชักจะให้ความสนใจกับเสื้อผ้าหน้าผมนานเกินไปสักหน่อย แต่แล้วพ่อนักออกแบบตัวดีก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยเมื่อพบว่าตอนนี้คุณลูกค้าคนสำคัญเองก็กำลังเหลือบมองมาทางเขาอยู่เช่นกัน
...ดูเหมือนเป้าหมายจะรู้ตัวเสียแล้วสิว่ากำลังถูกลอบประเมินอยู่...
สถาปนิกหนุ่มกระพริบตาปริบๆ แล้วจึงทำได้เพียงส่งยิ้มเจื่อนให้อีกฝ่ายในความเงียบ
“ก่อนเริ่มสำรวจไซต์ พี่ขอแนะนำทีมงานก่อนแล้วกันนะ พวกเขารู้จักชาติกันอยู่แล้วล่ะ” ต้อมเอ่ยขึ้นโดยไม่ได้รู้สักนิดว่าตอนนี้ลูกน้องของตนกำลังยืนปั้นหน้ากระอักกระอ่วนอยู่ทางด้านหลัง “นี่คุณโก๋กับคุณจิน เป็นสถาปนิกโครงการที่พี่จะให้มาดูแลขั้นคอนเซ็ปต์ทั้งคู่”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ชาติกล่าวตามมารยาทพลางยื่นมือออกไปรับนามบัตรที่สถาปนิกทั้งสองรายส่งมาให้ ก่อนที่ตัวเขาเองจะแจกนามบัตรของตนคืนกลับไปเช่นเดียวกัน “งั้นตอนนี้เราไปเดินดูรอบๆไซต์กันเลยดีไหม? เมฆกำลังบังพระอาทิตย์พอดี”
จินดาแอบถอนใจให้ตัวเองได้ยินเพียงผู้เดียวก่อนจะเดินรั้งท้ายคนทั้งคณะไป
...เพิ่งเจอหน้าลูกค้าวันแรก ก็เผลอทำกิริยาเสียมารยาทใส่เขาเสียแล้ว...
...ป๋ารู้ป๋าด่าตาย...
“หน้ามึงดูซีดๆนะวันนี้ ป่วยหรือเปล่าไอ้จิน?” จู่ๆโกวิทที่เดินนำไปได้สักเมตรกว่าๆแล้วก็ชะลอฝีเท้าลงก่อนเอ่ยถามออกมาเบาๆ โดยปล่อยให้ธีรชาติและป๋าของพวกเขาได้พูดคุยถึงรายละเอียดต่างๆของไซต์กันไปก่อน
“ซีดเหรอ? ไม่นะ ผมไม่ได้ป่วย”
“เมื่อคืนนอนกี่โมง?”
“เอ่อ...”
“มึงไม่ได้นอนอีกแล้วใช่ไหม?”
โกวิทถามขึ้นอย่างคนรู้ทัน ซึ่งเมื่อโดนจี้ถูกจุดจินดาจึงจำต้องพยักหน้ารับแต่โดยดี
“ที่จริงก็โต้รุ่งมาสองคืนติดแล้วล่ะพี่ มัวแต่นั่งเคลียร์โปรเจ็คต์ลาดพร้าวให้พวกพี่แม็คเอาไปทำต่อ ซดเอ็มร้อยไปเกือบลัง”
“นั่นไง กูว่าแล้ว อดนอนทีไรหน้ามึงซีดทุกที เอานี่...” หมวกแก็ปใบสวยถูกวางแปะลงมาบนศีรษะทุยมน “...ใส่กันแดดไว้ซะ...”
.
.
.
...ผู้ชายคนนี้ท่าทางทะเยอะทะยานน่าดู...
ดูเผินๆสถาปนิกที่ชื่อจินดาอาจจะมีลักษณะคล้ายกับพนักงานที่ขยันขันแข็งธรรมดาๆคนหนึ่ง แต่ธีรชาติคิดว่าเขามองไม่ผิด
นายจินดาคนนี้ไม่น่าเป็นเพียงพนักงานที่มีความรับผิดชอบตามสามัญสำนึกอันดี หรือแค่แสดงท่าทางกระตือรือร้นต่องานที่ทำเพื่อให้หัวหน้ามองเห็นโดยมีเป้าหมายเป็นการปรับเงินเดือนเท่านั้น
...แต่เขารู้สึกว่ามันมีความอยากได้อยากเป็นเจืออยู่ในทุกๆคำพูดคำจา...
...แววตาเป็นประกายนั่นก็ด้วย...
หากคนเป็นเจ้านายนำไปใช้งานได้ถูกทางก็คงเป็นตัวหมากสำคัญที่ทำประโยชน์ให้องค์กรได้มากมาย แน่นอนว่าต้องเป็นกรณีที่เป็นคนฝีมือดีอยู่แล้วน่ะนะ
แต่ในทางกลับกัน...หากถูกควบคุมทิศทางการเดินได้ไม่ดีพอ บางทีก็ความทะเยอทะยานของหมากตัวนี้ก็อาจสร้างผลลัพธ์ที่ตรงกันข้ามได้ง่ายๆ
“ป๋าลองนึกภาพเวลารถไฟฟ้าวิ่งผ่านนะ รางฝั่งที่ติดกับที่ดินเรามันมุ่งไปทางสยามใช่ไหม? ดังนั้นคนบนรถไฟเขาจะเริ่มเห็นโครงการเราตั้งแต่ช่วงพ้นมุมตึกโรงแรมข้างๆ แล้วตึกโรงแรมเซ็ทแบ็คเข้าไปเยอะมาก เพราะ’งั้นฟาซาดที่เราโชว์ได้ไม่ได้มีแค่ฝั่งที่ติดถนนอย่างเดียว แต่ลึกเข้ามาเกือบครึ่งความยาวของที่ดินเลยนะป๋า เจ๋งขนาดไหนลองคิดดูสิ”
จินดายังคงวิเคราะห์จุดด้อยจุดดีของที่ดินต่อไปเรื่อยๆโดยมีสถาปนิกรุ่นพี่ทั้งสองและลูกค้าอย่างเขาเป็นผู้รับฟัง ทั้งที่อากาศร้อนก็ร้อน เสียงรถวิ่งก็ดังแสบแก้วหู แต่นายจินดากลับยังไม่มีทีท่าว่าจะหมดแรงพูดสักที
...ไฟแรงอะไรปานนั้นนะ?...
.
.
.
เป็นเพราะว่านัดทานมื้อเย็นกับมิสเตอร์เฉินถูกยกเลิกไป ช่วงเวลาที่เหลือของวันนี้ธีรชาติจึงสามารถไปไหนมาไหนได้อย่างเป็นอิสระ
ทันทีที่แยกย้ายกับกลุ่มสถาปนิก ชายหนุ่มก็ก้าวฉับๆออกไปที่ฟุตบาทริมทางก่อนตรงเข้าร้านอาหารเม็กซิกันเจ้าโปรดที่ตั้งอยู่ถัดจากไซต์ไปเพียงสามคูหาโดยไม่มีท่าทีลังเล ทาโก้เนื้อของที่นี่รสชาติใกล้เคียงกับทาโก้เจ้าที่เขาชอบกินสมัยเรียนอยู่ที่อเมริกาที่สุดแล้ว ซึ่งสาเหตุที่อุตส่าห์บอกให้ลุงสมหมาย คนขับรถประจำตัวกลับบ้านไปก่อนนั้นก็เพื่อการนี้เอง
รออยู่เพียงไม่นาน ทาโก้ที่รอคอยก็มาเสิร์ฟลงตรงหน้า
ธีรชาติใช้เวลาว่างอันแสนมีค่าเพลิดเพลินไปกับอาหารจานเด็ด ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งก็ถือโทรศัพท์เช็คหุ้นเช็คอีเมล์ตามที่ติดเป็นนิสัยไปด้วยพลางๆ
แล้วในจังหวะที่ชายหนุ่มละสายตาออกจากหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่องบางด้วยหมายว่าจะสั่งน้ำเพิ่มอีกสักแก้วนั้นเอง ร่างปราดเปรียวของใครบางคนที่ปรากฏอยู่นอกกระจกร้านก็ดึงความสนใจจากเขาไปได้เสียก่อน
...นายจินดา...
สถาปนิกรุ่นใหม่ไฟแรงที่เพิ่งจะไปเดินสำรวจไซต์ด้วยกันอยู่เมื่อสักยี่สิบนาทีก่อนยังคงไม่ขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้านไปอย่างที่เขาคิด แต่กลับมาเดินก้มๆเงยๆจดข้อมูลหยุกหยิกใส่สมุดเล่มโตอยู่ริมถนน
จุดโฟกัสของผู้บริหารหนุ่มในตอนนี้ถูกโยกจากราคาหุ้นก่อนปิดตลาดไปสู่ท่าทางมุ่งมั่นตั้งใจของคนข้างนอกนั่นแทน
นายจินดาเที่ยวชวนเหล่าพ่อค้าแม่ค้าแผงลอยที่ขายของอยู่ข้างทางพูดคุยด้วยท่าทางเป็นมิตร บางทีก็ยกกล้องมือถือขึ้นถ่ายรูปจุดที่น่าสนใจใกล้ๆไซต์หรือไม่เช่นนั้นก็ก้มหน้ากลับลงไปขีดเขียนบางอย่างใส่สมุดต่อ
ผู้บริหารหนุ่มเบนสายตามองตามความเคลื่อนไหวของจินดาเคล้ารสชาติทาโก้ไปเรื่อย จนกระทั่งมีเหตุการณ์ไม่คาดคิดบางประการเกิดขึ้นกับชายผู้นั้น มื้ออาหารแสนอร่อยของเขาจึงเป็นอันต้องชะงักลงไปกะทันหัน
ดวงตาคู่คมเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้เห็นว่าจู่ๆร่างสันทัดของสถาปนิกหนุ่มก็เซล้มลงไปกับพื้นฟุตบาทโดยไม่มีสัญญาณใดเตือนให้รู้ก่อน ต่อจากนั้นก็เกิดเป็นเสียงโหวกเหวกดังขึ้นทางด้านนอกทันที
บรรดาวินมอเตอร์ไซค์และพ่อค้าแม่ค้าน้ำใจงามพากันแห่เข้ามามุงดูอาการของคนหมดสติ จนตอนนี้ธีรชาติไม่สามารถมองเห็นได้อีกต่อไปแล้วว่าจินดาที่นอนอยู่บนพื้นมีสภาพเป็นเช่นไร
“น้อง...เก็บเงินด้วยครับ” ธีรชาติวางแบงค์ร้อยสามใบลงบนโต๊ะก่อนจะตรงออกจากร้านไปโดยไม่แม้แต่จะรอให้พนักงานได้มารับเงินจากมือ
ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มเบียดแทรกวงล้อมไทยมุงเข้าไปจนถึงตัวนายจินดาได้อย่างยากลำบากพอดู แต่ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ
“ผมรู้จักกับเขา” นักบริหารมาดดีกล่าวขึ้นให้คนรอบข้างตามสถานการณ์ได้ทัน “เดี๋ยวผมจะพาเขาไปโรงพยาบาลเอง ขอทางหน่อยนะครับ”
ว่าแล้วธีรชาติก็ย่อตัวลงจับแขนอ่อนปวกเปียกของจินดาขึ้นพาดบ่า โดยมีวินมอเตอร์ไซค์รายหนึ่งอาสาเข้ามาช่วยอีกแรง
ชายทั้งสองหิ้วปีกคนป่วยกลับไปยังรถหรูที่จอดทิ้งไว้ในเขตไซต์ขนาดสิบสองไร่
“ขอบคุณมากครับพี่” ชายหนุ่มกล่าวกับเพื่อนร่วมโลกผู้มีน้ำใจก่อนจะรีบเปิดประตูขึ้นรถแล้วสตาร์ทเครื่องด้วยความรวดเร็ว
ธีรชาติไม่รู้ว่าจินดามีโรคประจำตัวใดหรือไม่ สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือการพาร่างไร้เรี่ยวแรงนี่ไปส่งโรงพยาบาลก่อน
สมาร์ทโฟนคู่ใจถูกนักธุรกิจหนุ่มต่อสายหาคนที่ทั้งเขาและจินดาต่างก็รู้จักเป็นอย่างดี...
“สวัสดีครับพี่ต้อม พี่ยังอยู่แถวๆไซต์หรือเปล่า?...อ้อ กลับไปแล้วเหรอ?...คือ’งี้พี่ ฟังแล้วอย่าเพิ่งตกใจนะ ตอนนี้ผมอยู่กับลูกน้องพี่คนที่ชื่อคุณจินดา เขาเป็นลมน่ะครับ ผมก็เลยกำลังพาขึ้นรถไปส่งโรงพยาบาล พี่ช่วยติดต่อญาติพี่น้องเขาให้ผมทีได้ไหม?...”
.
.
.
...นี่ใครมาพูดอะไรอยู่ใกล้ๆหูวะเนี่ย? นอนไม่หลับเลย...
เปลือกตาเรียบเนียนไร้รอยตีนกาขยับขึ้นลงสองสามทีแล้วจึงค่อยๆยกตัวเปิดขึ้นจนกว้างพอให้มองเห็นทิวทัศน์รอบข้างได้
ภาพแรกที่ปรากฏขึ้นสู่สายตาคือแผงคอนโซลรถซึ่งดูหรูหราเกินกว่าจะเป็นรถป๋า รถพี่โก๋ หรือรถแท็กซี่คันใดๆ
...รถใครวะเฮ้ย?...
เมื่อตระหนักได้ดังนั้นจินดาจึงหันมองไปทางคนขับทั้งที่สติสตังยังอยู่ในระดับครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่แล้วเมื่อได้พบว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นเป็นใครดวงตาเรียวรีก็ต้องเบิกกว้างขึ้นเป็นเท่าตัว
“พี่จะวกกลับมาเองเลยใช่ไหม? ดีครับ” จินดาไม่รู้ว่าคนข้างกายกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับใคร แต่ดูท่าทางเขาเหมือนกำลังรีบร้อน
“...ผมว่าจะพาไปบำรุงราษฎร์ จากตรงนี้น่าจะใกล้ที่สุดแล้ว ไว้เดี๋ยวเราเจอกันที่นั่น...”
“..อ..เอ่อ..”
“อ้าว! เดี๋ยวพี่เดี๋ยว อย่าเพิ่งวางสาย คุณจินดาฟื้นพอดีเลย!” ธีรชาติสะบัดหน้ามองพ่อเต็กขี้เซาในทันทีที่ได้ยินเสียง ก่อนจะรีบหันกลับไปมองถนนข้างหน้าต่อ “เป็นยังไงบ้างคุณ? ปวดหัวปวดอะไรไหม?”
“เอ่อ...ไม่ปวดอะไรเลยครับ ผมง่วงเฉยๆ”
“หืม? ง่วง?”
“ครับ มึนๆง่วงๆ...ขอโทษนะครับคุณชาติ คนในสายนั่นใช่ป๋า...เอ้อ..ใช่พี่ต้อมหรือเปล่า?”
“ใช่”
“ผมขอคุยกับแกหน่อยได้ไหมครับ?”
ได้ยินดังนั้นธีรชาติก็ส่งโทรศัพท์ให้กับคนที่เอ่ยขอ เบนซ์คันงามยังคงเคลื่อนต่อไปโดยที่ชายหนุ่มไม่ได้คิดเปลี่ยนจุดหมายเป็นที่อื่น
“ป๋า ผมนอนน้อย ไม่มีอะไรเลย ไม่ต้องห่วงครับ...หายแล้ว..ไม่ต้องมาๆ ผมกลับเองได้ ป๋ารีบกลับบ้านเหอะ เดี๋ยวโดนเมียบ่นอีก...ครับๆ ขอบคุณมากครับ แค่นี้นะครับ”
เมื่อสายถูกตัดไปจินดาก็ส่งสมาร์ทโฟนรุ่นท็อปคืนเจ้าของก่อนเอ่ยปากขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ “ผมขอโทษที่ทำให้คุณชาติต้องวุ่นวายไปด้วยนะครับ แล้วก็ขอบคุณจริงๆที่อุตส่าห์เข้ามาช่วย”
“ไม่เป็นไร ผมอยู่แถวนั้นพอดี ไม่ใช่เรื่องหนักหนาหรอก...ว่าแต่คุณมีโรคประจำตัวอะไรเหรอ? จู่ๆล้มพับไปแบบนั้นนี่น่ากลัวเหมือนกันนะ”
“โรคเดียวที่ผมเป็นบ่อยๆคือเก๊าท์ครับ ผมชอบกินข้าวมันไก่..แต่ว่าไม่น่าจะเกี่ยวกับที่ผมเป็นลมใช่ไหม? คือก่อนหน้านี้ผมอดนอนมาสี่สิบแปดชั่วโมงเต็มก็เลยน็อคไป ผมเป็นแบบนี้บ่อย ไม่ใช่เรื่องซีเรียสหรอกครับ”
“หมดสติข้างทางเนี่ยนะเรียกว่าไม่ซีเรียส? ของมีค่าติดตัวโดนขโมยได้ง่ายๆเลยนะคุณ”
จินดาส่งเสียงหัวเราะแห้งๆออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาไม่ได้โต้แย้งอะไรแต่เลือกที่จะเปลี่ยนประเด็นไปเสียเลย “ยังไงตอนนี้ผมก็หายดีแล้วครับ เดี๋ยวคุณชาติปล่อยผมลงตรงนี้เลยก็ได้ ผมไม่รบกวนคุณแล้ว”
“ไม่ได้สิ เมื่อกี้คุณเพิ่งเป็นลมกลางฟุตบาทไปหมาดๆ ต้องไปหาหมอก่อน”
“ไม่ต้องหาหมอหรอกครับ แค่พักผ่อนน้อย เดี๋ยวกลับไปนอนสักตื่นก็หายแล้ว...เปลืองตังค์...ปล่อยผมลงตรงนี้แหละ”
“บ้านคุณอยู่ไหน?”
“ครับ?”
“ผมถามว่าบ้านคุณอยู่ไหน?”
“เอ่อ...พระโขนงครับ”
“...งั้นเดี๋ยวผมไปส่ง คุณบอกทางมาก็แล้วกัน...”
.
.
.
“ขอโทษนะครับ รู้จักร้านส้มตำเจ๊แมวกันหรือเปล่า?”
“อ๋อ ร้านเจ๊แมวที่เคยออกทีวีน่ะเหรอ?”
“ใช่ครับใช่ ร้านนั้นแหละ...อยู่ซอยไหนเหรอครับ?”
“ซอยหน้าเลยน้อง เข้าไปสักเกือบๆสองร้อยเมตร ร้านอยู่ซ้ายมือ”
“ขอบคุณมากครับพี่”
ผู้บริหารทายาทตระกูลดังกดกระจกรถให้เลื่อนปิดตามเดิมแล้วจึงถอนหายใจออกมาเฮือกโต
...กว่าจะได้เรื่อง...
คิดแล้วมันก็น่าหงุดหงิดไม่น้อยที่คนเป็นเจ้าถิ่นดันหลับชนิดปลุกไม่ตื่นไปเสียก่อนจะทันได้ถามทาง ไม่ว่าจะตะเบ็งเสียงเรียกหรือยื่นมือไปเขย่าตัวแรงเพียงใดแต่นายจินดาคนนี้ก็เอาแต่ส่งเสียงงึมงัมๆไม่ได้ศัพท์ ที่แย่กว่านั้นคือพอลองต่อสายหาพี่ต้อม รายนั้นก็ไม่ยอมรับสายอีก
โชคยังดีที่ก่อนหน้านายจินดาจะหลับไป เขาได้ถามถึงที่ตั้งคร่าวๆไว้บ้างแล้ว
‘ห้องเช่าผมอยู่เลยบีทีเอสพระโขนงไปหน่อยนึง ในซอยปรีดีน่ะครับ เป็นบ้านเช่าเล็กๆติดกับร้านส้มตำเจ๊แมว เคยได้ยินไหมฮะ? เคยออกทีวีด้วยนะร้านนี้ ถือว่าเป็นเจ้าเด็ดเลยนะครับ’
...ยิ่งคิดธีรชาติก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยใจ...
ซอยปรีดีมันมีตั้งสี่สิบห้าสิบซอย ตลอดทางที่ผ่านมาเขาต้องเที่ยวตระเวนจอดถามคนนู้นคนนี้ว่าร้านเจ๊แมวอยู่ซอยไหน กว่าจะได้เรื่องก็มาเจอเอาพี่ๆวินมอเตอร์ไซค์กลุ่มเมื่อกี้นี้แหละ
...แล้วในที่สุดชายหนุ่มก็พารถคันหรูของตัวเองมาจอดลงตรงหน้าบ้านเช่าเก่าโทรมข้างร้านเจ๊แมวจนได้...
“คุณ...ถึงบ้านแล้ว นี่! ตื่นครับ!”
“อือ..”
“งัวเงียอะไรขนาดนี้วะเนี่ย...คุณ! คุณจินดา! ตื่น!”
“อา...”
ธีรชาติเดาะลิ้นด้วยความไม่สบอารมณ์ก่อนจะตัดสินใจลงจากรถไปกดออกหน้าบ้านเช่าหลังที่ว่า เพียงไม่นานชายสูงวัยคนหนึ่งก็เดินอืดอาดมาเปิดประตูให้
“มีอะไรเหรอพ่อหนุ่ม? อู้หู...รถหรูเชียว แบบนี้ไม่ได้จะมาหาห้องเช่าหรอกใช่ไหม?”
“เปล่าครับ คือผมพาเพื่อนที่ชื่อจินดามาส่ง ตอนนี้เขาหลับอยู่บนรถ เขาเช่าห้องอยู่ที่นี่ใช่ไหมครับ?”
“อ๋อไอ้จิน..ใช่สิ มันอยู่ที่นี่แหละ”
“ถ้าอย่างนั้นลุงช่วยพาเขาไปที่ห้องทีได้หรือเปล่า? ปลุกยังไงก็ไม่ยอมตื่นเลย”
จบประโยคของธีรชาติ ชายผู้เป็นเจ้าของบ้านก็หัวเราะออกมาเสียงดัง “เอาอีกแล้วเหรอ? เวลาไอ้จินมันอดนอนทีไรมันเป็นอย่างนี้ทุกที ปลุกยากเหมือนตาย...คือลุงก็อยากจะช่วยแบกอยู่หรอกนะพ่อหนุ่ม แต่ลุงเพิ่งไปผ่าตัดเข่ามานี่สิ พ่อหนุ่มพามันไปเข้าไปเองได้ไหมล่ะ? เดี๋ยวลุงช่วยเปิดประตูห้องให้ ตัวสูงใหญ่แบบนี้น่าจะแรงเยอะดีนี่นา”
“แต่..” นักธุรกิจผู้น่าสงสารตั้งท่าจะปฏิเสธ แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะกลืนคำพูดทั้งหมดกลับลงคอไปเมื่อตระหนักได้ว่าร่างกายตัวเองนั้นกำยำอย่างที่ลุงว่าจริงๆ
...เอาวะ...
...มาถึงขั้นนี้แล้ว...
หลังจากยืนเล็งองศาอยู่นาน ในที่สุดธีรชาติก็เลือกที่แบกจินดาขึ้นหลังเพราะเชื่อว่าท่านี้น่าจะสะดวกสบายที่สุด
ผู้บริหารหนุ่มพาสถาปนิกขี้เซาขึ้นบันไดตามลุงเจ้าของบ้านไปอย่างระมัดระวัง จะว่าไปตัวนายจินดาก็ไม่ได้หนักอะไรมากเมื่อเทียบกับเวทที่เขายกอยู่ทุกสัปดาห์
“ห้องนี้แหละ รอเดี๋ยวนะ”
ชายสูงวัยพาธีรชาติมาหยุดอยู่หน้าประตูไม้เก่าผุบานหนึ่งก่อนจะเสียบกุญแจเข้ารูไป
...แล้วในทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ชายหนุ่มก็ถึงกับต้องอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง...
ธีรชาติยืนนิ่งมองสภาพภายในห้องอยู่อย่างนั้นนานหลายวินาทีราวกับมีใครมากดปุ่มพอสไว้
...นี่หรือห้องส่วนตัวของสถาปนิกที่จะมาออกแบบสำนักงานใหญ่ให้ลิงเกอร์คอร์ปฯ?...
...รกยิ่งกว่ารังหนูอีก!!...
...ขนาดห้องตัวเองยังจัดให้ดูดีไม่ได้ แล้วแบบนี้จะมาสร้างตึกให้ชาวบ้านเขาใช้งานได้ยังไง!?...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 05-09-2016 19:42:39
จะติดตามเลยค่าาา
น่าอ่านดี
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 05-09-2016 21:33:23
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 05-09-2016 23:28:02
เริ่มหัวข้อโดย: dragonassist ที่ 06-09-2016 03:47:59
ติดตามเลยค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: lucifer_p ที่ 06-09-2016 17:27:20
น่ารักมากเลยค่า ชอบแนวนี้จัง
ภาษาก็อ่านสบายไหลลื่นดีมากๆ
อยากอ่านต่อแล้ววว >___<)/~
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 06-09-2016 18:45:45
แก้วกาแฟทรงสูงถูกวางลงท่ามกลางกองกระดาษร่างนับร้อยแผ่นที่สุมกันอยู่บนโต๊ะของพ่อคนช่างสรรค์สร้าง ของเหลวสีเข้มภายในส่งกลิ่นหอมฟุ้งสร้างบรรยากาศน่าทำงานให้กับออฟฟิศในเช้าวันใหม่ได้เป็นอย่างดี
“วันนี้คอฟฟีเมตหมด มึงแดกกาแฟดำไปก็แล้วกันนะ”
จินดาเงยหน้าขึ้นจากงานที่ติดพันก่อนส่งยิ้มอวดแผงฟันให้คนปากร้ายแต่ใจดีไปเสียหนึ่งที “ขอบคุณมากพี่ ขาดพี่ไปสักคน เช้าๆผมคงไม่มีกาแฟดื่ม ยังไงก็ห้ามลาออกก่อนผมนะ”
“ไม่ต้องมาทำปากหวาน จะหลอกใช้กูไปเรื่อยๆก็บอกมาเหอะ” โกวิทกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบห้าวอันเป็นเอกลักษณ์แล้วจึงยกแก้วอีกใบในมือขึ้นจรดริมฝีปากตัวเอง
...เป็นหน้าที่ของนายโก๋มานานแล้ว...
...หากเช้าวันใดไม่ได้ชงกาแฟคราวละสองแก้วเช่นนี้ เห็นทีว่าวันนั้นทั้งวันเขาคงมีอาการไม่ต่างไปจากคนท้องผูก...
“คอนเซ็ปต์มึงไปถึงไหนแล้ววะ? ขอดูบ้างสิ” ชายหนุ่มเอ่ยถามก่อนจะโน้มตัวลงไปพินิจภาพสเก็ทช์ในกระดาษร่างตรงหน้ารุ่นน้องตัวดี
ลายเส้นสีดำสนิทจากปลายปากกาลามี่คู่ใจโยงใยทับไขว้กันไปมาจนเกิดเป็นภาพอาคารแบบหยาบๆ
“โห...โหดสัตว์” โก๋อุทานออกมาเช่นนั้นพลางเบิกตาขึ้นน้อยๆ “มันมีที่มายังไง? อธิบายให้กูฟังหน่อย”
คำถามทำนองนี้เป็นคำถามประเภทที่จินดาโปรดปรานนักแล สถาปนิกหนุ่มไฟแรงไม่รอช้าที่จะสาธยายแนวความคิดของตนให้รุ่นพี่คนสนิทฟังด้วยท่าทางแสนกระตือรือร้น
...หากแต่ยังไม่ทันจะได้ปิดความอย่างครบถ้วน ประโยคของจินดาก็ถูกใครอีกคนแทรกเสียงเข้ามาเบรกไว้เสียก่อน...
“เอาอีกแล้ว!” บุรุษผู้เป็นเจ้าของสตูดิโอก้าวสวบๆเข้ามาหาลูกน้องทั้งสองด้วยสีหน้าเอือมระอา “มึงเปลี่ยนโจทย์เขาอีกแล้วเหรอเนี่ย? ตะกี้กูได้ยินคอนเซ็ปต์มึงนะ ว่านอนสอนง่ายสักโปรเจ็คต์จะตายไหมหา?...แล้วนี่มึงจะเอาหน้าปักหัวน้องมันหรือไง? ผมไอ้จินจะเข้าจมูกมึงอยู่แล้วน่ะ”
...ถ้อยคำครึ่งแรกของต้อมถูกส่งไปให้จินดา ส่วนอีกครึ่งที่เหลือนั้นตกเป็นของโกวิท...
เมื่อถูกทักดังนั้นนายโก๋จึงค่อยๆยืดตัวกลับมายืนเต็มความสูงดังเดิม
“โธ่ป๋า...ผมไม่ได้เปลี่ยนโจทย์ แค่บิดมันนิดหน่อยเอง” จินดาว่า
“นิดหน่อยพ่อมึงสิ มึงก็รู้ว่าถ้าขึ้นตึกหน้าตาแบบนี้จริง ค่าก่อสร้างบานตะไทแน่นอน...บานมากๆด้วย กูฟันธงให้เลย” นิ้วอวบอูมของสถาปนิกรุ่นใหญ่เคาะเป็นจังหวะถี่ๆลงไปบนภาพสเก็ทช์เจ้าปัญหา
“อูย เดี๋ยวสิ นี่มันเพิ่งขั้นคอนเซ็ปต์เอง อย่าเพิ่งรีบพูดถึงตอนก่อสร้างได้ไหมป๋า? ค่อยๆตบงานไปเรื่อยๆดีกว่าน่า...อีกอย่างผมก็มีเหตุผลนะที่ไปบิดโจทย์เขาออกมาแบบนี้”
“เออรู้ อย่างมึงน่ะมีเหตุผลตลอดแหละ...สวยอย่างเดียวไม่ได้ต้องมีเหตุผล...หมั่นไส้...” ต้อมกล่าวประชดประชัน ทั้งที่ลึกๆแล้วก็เข้าใจลักษณะการทำงานของจินดาเป็นอย่างดี
“ให้น้องมันได้โชว์ฝีมือหน่อยน่าป๊า...” โก๋ที่ยังคงยืนเป็นส่วนหนึ่งของวงกล่าวสนับสนุนคนถูกติง “...นานๆทีมันจะได้จับโปรเจ็คต์แบบนี้สักที ลองให้มันฟุ้งไปก่อนไม่ดีเหรอ?”
ต้อมทอดถอนใจ “ไหนมึงลองอธิบายคอนเซ็ปต์มึงแบบละเอียดๆให้กูฟังอีกทีซิ”
“ได้ป๋า ตอนนี้มันยังไม่เสร็จดี แต่เอาเท่าที่มีตอนนี้ไปก่อนนะ...”
ว่าแล้วจินดาก็เริ่มขายงานตัวเองอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาลงรายละเอียดอย่างถี่ยิบชนิดว่าไม่มีประเด็นใดตกหล่นไปแม้สักเม็ด
ฟังจบต้อมก็ส่ายหัวไปมาช้าๆ “ก็ฟังดูดีอยู่หรอก แต่แม่งต้องใช้เงินเยอะบรรลัยเลยเชื่อกูสิ...มึงชอบไอเดียนี้ของมึงขนาดไหนไอ้จิน?”
“ชอบเท่าที่ชอบน้องพิมฐาอะ” จินดาตอบออกมาเต็มปากเต็มคำ ซ้ำยังยักคิ้วยืนยันไปด้วยอีกที “มากขนาดไหนป๋าลองคิดดู”
“เอาอย่างนี้ไหมล่ะ เดี๋ยวกูนัดให้มึงเข้าไปคุยกับชาติก่อนสักรอบ มึงลองไปอธิบายคอนเซ็ปต์มึงให้เขาฟังแล้วดูว่าเขามีฟีดแบ็คยังไง ถ้าเขาสนใจก็เอากลับมาพัฒนาต่อได้ แต่ถ้าเขาไม่โอเคมึงก็ต้องปรับคอนเซ็ปต์ โอเคไหม?”
จินดาพยักหน้ารับโดยไม่ต้องคิด
...เขามีความมั่นใจ...
...ลิงเกอร์คอร์ปครอบครองทรัพย์สินท่วมหัว แค่เพิ่มเงินอีกสักหน่อยเพื่อผลประโยชน์ที่มากขึ้นน่ะไม่ระคายขนหน้าแข้งองค์กรหรอก...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
...เข้าสู่ช่วงสัปดาห์ที่สองแล้วที่ราคาหุ้นลิงเกอร์ยังคงดิ่งลงมาเรื่อยๆ...
...นับตั้งแต่วันแรกที่การประมูลสี่จีจบลงไปจนมาถึงวันนี้ ตัวเลขก็ติดลบไปแล้วกว่าสิบเปอร์เซ็นต์และยังไม่มีทีท่าว่าจะกระเตื้องขึ้นในอีกวันสองวันข้างหน้า...
ธีรชาตินั่งกุมขมับโดยมีภาพกราฟหุ้นบนจอคอมพิวเตอร์สะท้อนอยู่ในแววตา
...การลงทุนมันก็อย่างนี้ เขารู้วัฏจักรของมันดี...
...แต่พอได้เห็นตัวเลขสีแดงๆเรียงกันเป็นแนวยาวแล้วก็ไม่สามารถสั่งตัวเองให้คลายกังวลลงได้สักที...
.
.
.
“สวัสดีครับ ผมมาพบคุณธีรชาติครับ จากบริษัททอมทอมสตูดิโอ”
จินดาเกร็งหน้าเกร็งปากกล่าวกับหญิงสาวหลังเคาท์เตอร์ต้อนรับด้วยท่าทางสุภาพเรียบร้อย เมื่อเหลือบตามองไปบนผนังทางด้านหลังของเธอก็เห็นแผ่นโลหะฉลุลายอักษร LINKER ปรากฏหราอยู่อย่างเด่นชัด
“นัดไว้หรือเปล่าคะ?”
“นัดไว้ตอนบ่ายสองโมงตรงครับ”
เจ้าหล่อนเอ่ยปากบอกให้เขารอก่อนยกหูโทรศัพท์ต่อสายหาใครบางคน
วันนี้จินดาแบกงานมาที่นี่เพียงลำพังเนื่องจากยังไม่ใช่การนัดพรีเซ็นต์อย่างเป็นทางการ
เช้าหลังจากวันที่ไปดูไซต์ ลุงเจ้าของบ้านเช่าก็เล่าให้ฟังว่าธีรชาติเป็นคนพาร่างกะปลกกะเปลี้ยของเขาขึ้นไปเก็บไว้บนห้อง พอรู้แบบนั้นชายหนุ่มจึงรีบโทรฯไปตามเบอร์ที่แสดงอยู่บนนามบัตรหมายว่าจะกล่าวคำขอบคุณ หากแต่คนที่มารับสายกลับเป็นเลขาฯสาวซึ่งยืนยันว่านายของเธอติดประชุมและไม่สะดวกมารับสายด้วยตัวเอง สุดท้ายจินดาจึงทำได้เพียงฝากเรื่องไว้เท่านั้น
...นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้เขาก็ยังไม่เคยได้ขอบคุณผู้บริหารหนุ่มด้วยตัวเองเลยสักที...
จินดาแหวกปากถุงกระดาษในมือออกจากกันเพื่อตรวจตราความเรียบร้อยของกล่องขนมแทนคำขอบคุณที่อยู่ด้านใน
...ขนมแสนแพงที่ชาตินี้เขาไม่มีวันซื้อมากินเอง...
ขนมฝากไฮโซ...จะซื้อพวกของไก่กาถุงละยี่สิบสามสิบบาทไปให้ก็ใช่เรื่อง สุดท้ายจินดาจึงจำต้องควักเงินก้นกระเป๋าซื้อมาการองหอยหลอดชิ้นละแปดสิบไปให้
...ยี่ห้อนี้ยังถือว่าไม่แพงมากนะ บางร้านแม่งชิ้นละร้อยกว่า กล่องนึงก็ปาไปเป็นพัน...
.
.
.
“ขอบคุณครับ” ธีรชาติกล่าวเพียงสั้นๆก่อนรับถุงขนมจากมือของจินดาไปวางไว้ที่มุมหนึ่งของโต๊ะโดยไม่ได้แสดงท่าทีซาบซึ้งใจให้อีกฝ่ายได้เห็นมากมายนัก
...เห็นดังนั้นสถาปนิกหนุ่มก็รู้สึกเสียดายเงินขึ้นมาจับใจ...
...จะช่วยแกล้งทำเป็นเห็นคุณค่ามันสักหน่อยก็ไม่ได้ กล่องละตั้งหลายร้อยเชียวนะมึง...
“ผมต้องขอบคุณและขอโทษคุณชาติอีกครั้งนะครับสำหรับเรื่องเมื่อวันก่อน ปกติเวลาที่ผมอดนอนหลายๆคืนติดกันผมจะเป็นคนที่ปลุกยากมาก มีปัญหาตอนตื่นเป็นประจำ”
“เหรอครับ? ลำบากแย่เลยนะ” ถ้อยคำของนักธุรกิจหนุ่มถูกเปล่งออกมาเช่นนั้นทั้งที่สายตาคู่คมก็ยังวนเวียนอยู่ไม่ห่างจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ “เห็นพี่ต้อมบอกว่าวันนี้คุณมีงานมาโชว์ให้ผมดูไม่ใช่เหรอ? ผมว่าเราเริ่มกันเลยดีกว่าไหม? พอดีช่วงใกล้ๆบ่ายสามโมงผมต้องออกไปประชุมนอกออฟฟิศต่อ”
จินดารู้ดีว่านัดนี้เป็นนัดแทรกที่ป๋าของเขาอุตส่าห์ขอเจียดเวลามาได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็คาดหวังเอาไว้ว่าธีรชาติจะแสดงท่าทีต้อนรับขับสู้มากกว่านี้อีกสักนิด
...ที่อุตส่าห์หมายมั่นปั้นมือมาจากบ้านว่าจะได้พูดคุยกับคุณลูกค้าคนสำคัญในบรรยากาศเป็นกันเองนั้นพังครืนลงในบัดดล...
“โอเคครับ สักครู่นะฮะ” แต่เมื่ออยากได้รับความเห็นชอบ จินดาก็ทำได้แค่เพียงต้องปฏิบัติตามความประสงค์ของอีกฝ่ายอย่างว่าง่ายเท่านั้น
กระดาษขนาดเอสามปึกหนึ่งถูกดึงออกมาจากกระเป๋าใบโตที่นักออกแบบคนขยันพกพามาด้วย
“ก่อนอื่นผมขออนุญาตชี้แจงจุดประสงค์ที่ผมมาขอเข้าพบคุณชาติในวันนี้สักหน่อยนะครับ คือในคอนเซ็ปต์ที่ผมคิดมามันมีบางอย่างแตกต่างจากโจทย์ที่ทางลิงเกอร์ให้ไว้นิดหน่อย ก็เลยอยากจะมาขอความเห็นเพื่อเอากลับไปเป็นแนวทางในการพัฒนาแบบต่อครับ” ระหว่างที่ปากขยับ สายตาใต้กรอบเรียวรีก็จับจ้องไปยังอิริยาบถของผู้ฟังด้วย
...ธีรชาติไม่แม้แต่จะละสายตาออกจากจอคอมพ์...
...ผู้บริหารคนยุ่งเพียงพยักหน้าให้เขารู้ว่าฟังอยู่เป็นระยะเท่านั้น...
จินดากระแอมเคลียร์ช่องคอเบาๆก่อนทำใจแข็งกล่าวต่อ “จากเดิมที่ทางลิงเกอร์ต้องการให้อาคารมีเพียงส่วนสำนักงานและส่วนโชว์รูมของแบรนด์ ตอนนี้ในดีไซน์ของผมมันมีบางฟังก์ชั่นเพิ่มเติมเข้ามาครับ...”
เมื่อกล่าวอารัมภบทจนจบ สถาปนิกร่างสันทัดก็เริ่มเข้าสู่ช่วงการอธิบายที่มาคอนเซ็ปต์
สิ่งแรกที่ถูกหยิบยกขึ้นมากล่าวถึงคือการวิเคราะห์สภาพแวดล้อมรอบๆไซต์ ต่อด้วยพฤติกรรมกลุ่มลูกค้าของลิงเกอร์ แล้วจากนั้นก็โยงมาที่วัฒนธรรมองค์กร ทุกสิ่งดำเนินเรื่อยมาตามลำดับขั้นตอนที่จินดาได้วางแผนไว้อย่างแม่นยำ
“...นอกจากเรื่องนั้นแล้ว ลิงเกอร์คอร์ปก็ยังมุ่งเน้นพัฒนาบุคลา..ก...ร...”
“เดี๋ยวนะครับ ผมขอขัดจังหวะหน่อย” นับเป็นครั้งแรกตั้งแต่เริ่มพูดคุยกันมาที่ธีรชาติหันมองจินดาอย่างเต็มตา ประโยคของสถาปนิกหนุ่มขาดช่วงลงตรงนั้นทันที “ผมว่าคุณเล่าย่อๆดีกว่าไหม? คือผมกลัวว่ามันจะจบไม่ทันเวลา ตรงส่วนนี้ผมว่าน่าจะพอได้แล้วล่ะ ข้ามไปประเด็นหลักเลยดีกว่า”
จินดากระพริบตาปริบๆและออกอาการสตั้นไปเสียหลายวินาที
“อ่า...แต่ว่าข้อมูลพวกนี้ก็สำคัญ...” จากที่ตั้งใจจะดื้อดึงชายหนุ่มก็จำต้องเลี้ยวหัวรถกลับไปตามทางที่ธีรชาติต้องการเมื่อเหลือบไปสังเกตเห็นแววแห่งความรำคาญที่เจืออยู่ในลูกตาดำขลับคู่นั้น “...ไม่เป็นไรครับๆ ผมข้ามไปประเด็นหลักเลยก็ได้ครับ”
ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของจินดาในตอนนี้ดูเจื่อนสนิทจนหมดมาดนักออกแบบมือโปรฯที่อุตส่าห์วางไว้ไปอย่างน่าอดสู
สถาปนิกหนุ่มขยับมือเปลี่ยนหน้ากระดาษเอสามที่วางแผ่อยู่บนโต๊ะ บรรดาข้อมูลเชิงวิเคราะห์ทั้งหลายเป็นอันถูกซ้อนเก็บไปไว้ทางด้านล่าง
“ภาพนี้เป็นไดอะแกรมแสดงความสัมพันธ์ของแต่ละฟังก์ชั่นที่ผมวางไว้นะครับ” จินดาเริ่มอธิบายต่อด้วยการลากปลายนิ้วไล่ไปตามจุดต่างๆบนแผนภาพไอโซเมตริกแล้วสาธยายคุณงามความดีของจุดนั้นๆให้คุณลูกค้าผู้เร่งรีบได้สดับ
ข้อมูลบนกระดาษแผ่นนี้นับเป็นส่วนที่เขาใช้เวลาคิดและทำนานที่สุด มันเป็นการกลั่นแนวคิดทั้งหมดออกมาเป็นฟังก์ชั่นภายในอาคารคร่าวๆ ดังนั้นภาพกราฟฟิกที่เขากำลังนำเสนออยู่จึงถือเป็น ‘ประเด็นหลัก’ ของคอนเซ็ปต์ที่ธีรชาติต้องการฟังอย่างแน่นอนที่สุด
จินดามองเห็นอยู่ตลอดว่าคนตรงหน้ายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาอยู่เป็นระยะ
...ได้เห็นแบบนั้นแล้วมันก็รู้สึกใจฝ่อขึ้นมาไม่น้อย...
...ทั้งที่ ‘ประเด็นหลัก’ ที่เขากำลังอธิบายอยู่มันก็กระชับขึ้นมากแล้วแท้ๆ...
แต่แม้อีกฝ่ายจะมีท่าทีแบบนั้นชายหนุ่มก็ยังยืนยันที่จะพรีเซ็นต์ตามแบบที่ตั้งใจไว้ต่อไป
...จนกระทั่ง...
“ช่วยสรุปสักทีได้ไหมครับ? นี่มันบ่ายสองครึ่งแล้วนะ” คราวนี้ธีรชาติว่ากล่าวออกมาตรงๆด้วยน้ำเสียงไม่รื่นหู “ตกลงมันเป็นตึกขนาดกี่ตารางเมตร? งบก่อสร้างอยู่ที่ประมาณกี่บาท? แบ่งพื้นที่ใช้สอยยังไง อะไรมาก อะไรน้อย? สิ่งที่ผมอยากดูที่สุดตอนนี้ไม่ใช่รูปกราฟฟิก แต่ผมอยากดูตัวเลขคร่าวๆ...ได้ทำมาหรือเปล่าสเปรดชีตน่ะ?”
...สีหน้าของจินดาเปลี่ยนไปทันที...
สถาปนิกหนุ่มกำลังรู้สึกเหมือนกับว่างานทั้งหมดที่ตั้งใจทำมาโชว์นั้นถูกเหยียบจมส้นเท้าเหมือนขยะไร้ค่าชิ้นหนึ่ง ใจความสำคัญที่ต้องการนำเสนอยังถูกถ่ายทอดออกไปไม่ถึงครึ่งดีก็ต้องมาถูกเบรกไว้เสียแล้ว
ดวงตาเรียวรีจับจ้องไปยังใบหน้าของธีรชาติตรงๆ รอยยิ้มที่ก่อนหน้านี้เขาเพียรฉีกค้างไว้เพื่อใช้ต่างหน้ากากการทูตได้เลือนหายไปจนหมดสิ้น
“ตกลงได้ทำมาให้ผมดูหรือเปล่า?...ตัวเลขน่ะ” นักบริหารทายาทตระกูลดังถามย้ำอีกครั้งโดยมองตอบอีกฝ่ายไปด้วยสายตาเฉยชา
จินดาลอบขบกรามอยู่ในความเงียบก่อนจะก้มลงพลิกกระดาษหาหน้าที่ถูกถามถึง แล้วเพียงไม่นานตารางตัวเลขที่เขาพิมพ์มาจากโปรแกรมเอ็กเซลก็ถูกยื่นให้ธีรชาติได้พิจารณาด้วยตัวเอง
สเปรดชีตหรือตารางแจกแจงแผนงานคือสิ่งที่ตัวเขารวมถึงเต็กอีกหลายๆรายรู้สึกขยาด มันถึงเป็นส่วนที่น่าเบื่อและไร้จินตนาการที่สุดของงานก็ว่าได้
...ก็ไม่เถียงหรอกว่าจำเป็น...
...หากไม่มีไอ้ตารางนี่ก็ไม่มีทางควบคุมงบได้...
...และหากไม่มีทางควบคุมงบได้ก็ไม่มีนายทุนหน้าไหนยอมรับแบบไปสร้าง...
...แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ควรจะถูกเรียกว่า ‘ประเด็นหลัก’ ในการพรีเซ็นต์คอนเซ็ปต์สิ...
...ประเด็นหลักในการพรีเซ็นต์คอนเซ็ปต์ก็ต้องเป็นตัวคอนเซ็ปต์เองไม่ใช่หรือไงกัน?...
เวลาผ่านไปเพียงไม่ถึงสองนาทีจินดาก็ได้ยินเสียงทอดถอนใจดังมาจากธีรชาติเต็มสองรูหู
“พี่ต้อมได้บอกคุณหรือเปล่าว่าเรากำหนดงบประมาณสำหรับโครงการนี้ไว้ที่เท่าไหร่?” นักธุรกิจหนุ่มเอ่ยถามออกมาเช่นนั้น
“บอกครับ”
“แล้วทำไมตัวเลขมันเกินมาเยอะขนาดนี้? ได้ติดตามข่าวบ้างหรือเปล่าว่าสัปดาห์ก่อนลิงเกอร์คอร์ปฯเพิ่งจะลงทุนไปหลักหมื่นล้าน? คราวหน้าคราวหลังรบกวนเอาสเปรดชีตขึ้นมาโชว์เป็นอย่างแรกเลยนะครับ จะได้ไม่เสียเวลากันทั้งคู่”
จินดาไม่อมพะนำ รีบแย้งกลับไปทันที “มันดูเหมือนว่าเกินมาเยอะก็จริงนะครับคุณชาติ แต่ถ้าคุณอนุญาตให้ผมได้นำเสนอจนจบคุณก็จะเข้าใจว่ามันเกินมาเพราะอะไร ฟังก์ชั่นอาคารที่ผมเพิ่มเข้ามาจะสร้างผลประโยชน์ระยะยาวให้ลิงเกอร์คอร์ปฯได้”
ได้ยินดังนั้นธีรชาติก็ส่ายศีรษะด้วยท่าทางระอาใจ “คุณไม่ใช่ฝ่ายมาร์เก็ตติ้งของผม มันไม่ใช่หน้าที่ที่คุณจะต้องมาคิดแทนว่าเงินส่วนไหนคุ้มค่าไม่คุ้มค่า...แล้วถ้าอยากจะพูดถึงฟังก์ชั่นที่คุณเพิ่มมาให้จริงๆน่ะนะ ผมก็ขอบอกตรงๆว่าผมไม่เห็นความจำเป็นของมันเลยครับ คุณทำเกินรีไควร์เม้นท์มาเยอะเกินไป รบกวนไปแก้ไขมาใหม่ด้วย ไม่อย่างนั้นตอนพรีเซ็นต์ให้บอร์ดฟังคุณโดนวิจารณ์หนักกว่านี้แน่ ผมเตือนด้วยความหวังดี”
จินดาหลุบตาลงมองพื้นโต๊ะก่อนจะกลืนน้ำลายเหนียวข้นลงคอไปอย่างยากลำบาก ริมฝีปากล่างถูกขบไว้เบาๆพอให้รู้สึกได้ถึงสัมผัสจากแนวฟัน
...เจอแบบนี้เข้าไปเขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี...
“เอาล่ะครับ ได้เวลาที่ผมต้องไปแล้ว ขอให้คุณโชคดี แล้วเจอกันอีกทีวันพรีเซ็นต์จริง...”
.
.
.
เมอร์เซเดส-เบนซ์เอสคลาสสีดำสนิทคลื่อนตัวพ้นทางออกอาคารไปอย่างเชื่องช้าเนื่องด้วยสภาพการจราจรอันแสนติดขัดบนถนนตรงหน้า นายสมหมายขับไปเพียงไม่ถึงสิบเมตรดีก็ต้องแตะเบรกอีกครั้งเมื่อรถทั้งแถวหยุดเคลื่อนตัวลง
ธีรชาติซึ่งนั่งอ่านเอกสารประกอบการประชุมอยู่ที่เบาะหลังเงยหน้าขึ้นสำรวจความแน่นขนัดบนท้องถนนอย่างนึกกังวลว่าตนอาจไปไม่ทันนัด
“เดี๋ยวหลุดแยกนี้ไปได้ก็เลี่ยงเข้าทางซอยสี่สิบไปออกพระรามสี่เลยนะครับลุง”
“ได้ครับคุณชาติ”
ในจังหวะที่ผู้บริหารหนุ่มกำลังจะก้มกลับลงไปสนใจเอกสารที่อยู่ในมือต่อตามเดิม ร่างของใครคนหนึ่งที่ปรากฏเข้ามาทางหางตาก็ดึงให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
...จินดา...
สถาปนิกไฟแรงคนที่เพิ่งจะถูกเขาติติงเรื่องโปรเจ็คต์ไปเมื่อไม่ถึงสิบนาทีก่อนเดินไหล่ห่อคอตกไปตามแนวฟุตบาทโดยมีกระเป๋าใส่แบบใบกว้างห้อยติดอยู่ที่บ่าข้างหนึ่ง
แม้จากมุมนี้ธีรชาติจะสามารถมองเห็นได้เพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างของนายจินดา แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังพอดูออกว่าดวงตาคู่เรียวดูขุ่นหมองลงกว่าเมื่อครั้งแรกพบมากเพียงใด
นักออกแบบหนุ่มเดินลากเท้ามาทิ้งกายลงบนม้านั่งแสตนเลสตัวยาวหน้าป้ายรถเมล์ด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน
จินดานั่งนิ่งราวกับว่ากล้ามเนื้อทุกมัดตั้งแต่หัวจรดเท้าถูกตะคริวกัดกินไปจนทั่ว สายตาเหม่อลอยคู่นั้นจับจ้องอยู่ที่พื้นฟุตบาททั้งที่มันก็ไม่ได้มีอะไรดึงดูดใจเลยสักนิด
...ท่าทางคงผิดหวังน่าดู...
เมื่อครู่ตอนอยู่ในห้องทำงานเขาสามารถสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของจินดาอยู่ตลอดเวลาที่พูดคุยกัน ตื่นเต้น ลุ้น หวาดหวั่น ผิดหวัง โกรธเคือง สถาปนิกคนนั้นสะกดความรู้สึกส่วนตัวให้อยู่ภายใต้สีหน้าได้ไม่มิด
...แล้วก็ไม่รู้ว่าถูกอะไรดลใจเข้า จู่ๆคนที่ธีรชาติกำลังลอบสังเกตอยู่เงียบๆก็เบนสายตาขึ้นมาจากพื้น...
...สายตาทั้งสองคู่สบประสานกันผ่านกระจกรถอย่างที่ไม่มีฝ่ายใดตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น...
จินดาดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรมากไปกว่าการจ้องตอบกลับมานิ่งๆ
ชายหนุ่มสองคนนั่งมองหน้ากันอยู่เพียงชั่วอึดใจก่อนที่ฝ่ายผู้น้อยจะยกมือขึ้นไหว้สวัสดีตามธรรมเนียมแล้วหลบสายตาหนีไปก่อน
ธีรชาติผ่อนลมหายใจเฮือกยาวผ่านปลายจมูกอย่างแผ่วเบา
เมื่อสัญญาณไฟที่ทางแยกเปลี่ยนสี รถยนต์ทั้งแถวก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากตรงนั้นไป
ผู้บริหารหนุ่มเสียบเอกสารที่ถือค้างไว้ในมือเข้ากับช่องเก็บของหลังเบาะหน้า ก่อนจะหยิบเอาถุงกระดาษหน้าตาหรูหราที่วางอยู่ข้างกายขึ้นมาเปิดออกดู
มาการองจำนวนแปดชิ้นเรียงตัวกันอยู่อย่างสวยงามภายในกล่องขนาดไม่ใหญ่โตนัก เรียวนิ้วยาวสมส่วนขยับคีบขนมสีหวานขึ้นมาส่งเข้าปาก
...ปกติเขาไม่ใช่คนชอบกินของพวกนี้นัก แต่จะว่าไปมาการองชิ้นที่กำลังเคี้ยวอยู่ในปากนี่ก็ถูกลิ้นดีเหมือนกัน...
ธีรชาติเพิ่งจะสังเกตเห็นเดี๋ยวนี้เองว่า ที่ก้นถุงยังมีการ์ดใบเล็กๆนอนนิ่งอยู่อีกใบหนึ่ง และเมื่อหยิบขึ้นมาเปิดออกดูเขาก็ได้พบกับภาพวาดลายเส้นฉวัดเฉวียนรูปผู้ชายที่ดูอย่างไรก็เป็นตัวจินดาเองกำลังยืนประนมมือให้คนอ่านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม บนพื้นที่ว่างข้างๆกันนั้นมีข้อความสั้นๆปรากฏอยู่
...‘ขอบพระคุณที่กรุณาแบกผมขึ้นไปส่งถึงห้องครับ!!’...
นักธุรกิจหนุ่มคลี่ยิ้มขำออกมาทันทีที่อ่านจบประโยค การ์ดใบน้อยถูกเก็บใส่กระเป๋าในเสื้อสูทหลังได้รับการพิจารณาจนถ้วนทั่วแล้ว
ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะต้องนึกย้อนกลับไปถึงแววตาขุ่นเคืองที่นายคนนั้นใช้มองเขาตอนโดนปฏิเสธงานขึ้นมาอีกครั้ง จะว่าไปก็น่าสงสารอยู่หรอก อุตส่าห์ตั้งใจทำงานมาให้ดูแท้ๆ
...แต่ถึงอย่างไรสิ่งที่เขาพูดไปก็เป็นเรื่องจริงทั้งนั้น...
...นายจินดาควรต้องเรียนรู้ว่าการทำงานตามอารมณ์ศิลปินในโลกของเงินทุนน่ะมันเป็นไปไม่ได้...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: autopilot ที่ 06-09-2016 19:03:43
รอค่ะรอออออ คุณชาตินี่ก็แอบมีมุมน่ารักกก
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 06-09-2016 20:01:49
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 06-09-2016 20:50:35
เริ่มหัวข้อโดย: lucifer_p ที่ 06-09-2016 21:03:54
รอนังคุณชาติหลงก่อนเนาะ แล้วค่อยเอาคืนทบต้นทบดอกเนาะ หึหึ
ชอบมากค่าาา สนุกมากๆๆ o13
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 07-09-2016 18:36:05
...ยังไม่อยากยอมแพ้ตอนนี้...
...ยังอยากจะดื้อต่ออีกสักหน่อย...
จินดายกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลอาบแนวขมับพลางเดินดุ่มๆลงจากสถานีรถไฟฟ้าไปพร้อมกับคลื่นมนุษย์รอบกาย ที่ดินขนาดสิบสองไร่ริมถนนสุขุมวิทคือจุดหมายปลายทางสำหรับเช้าวันนี้
หลังจากผลงานที่เขาเพียรทำอยู่หลายคืนถูกคุณลูกค้าคนสำคัญวิจารณ์เสียจนไม่เหลือชิ้นดี เจ้านายที่รักก็ทำท่าว่าจะให้ล้มเลิกแล้วคิดคอนเซ็ปต์อื่นขึ้นมาแทน
...แต่ว่าเขาชอบคอนเซ็ปต์นี้มากจริงๆ...
...เขาคิดว่ามันดี และสามารถดีได้กว่านี้อีกหากให้เวลา...
สุดท้ายหลังจากกราบกรานอ้อนวอนอยู่นานถึงสองชั่วโมงเต็ม ท่านป๋าผู้ใจดีก็ให้ทางออกมาว่าจะให้เขาและโกวิทแยกกันพัฒนาคนละคอนเซ็ปต์ ตอนพรีเซ็นต์ก็พรีเซ็นต์มันทั้งสองคอนเซ็ปต์ ถือเป็นการเพิ่มตัวเลือกให้ลูกค้า
สถาปนิกหนุ่มกระโดดพาร่างปราดเปรียวของตนขึ้นไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนแนวคอนกรีตเตี้ยๆริมทางขึ้นรถไฟฟ้า เมื่อได้มานั่งมองไซต์จากอีกฟากฝั่งของถนนเช่นนี้แล้ว เขาก็สามารถเห็นภาพกว้างๆของบรรยากาศโดยรอบได้ดั่งใจต้องการ
สมุดสเก็ทช์เล่มโตที่พกติดตัวมาถูกเปิดใช้งานมันตรงนั้นโดยที่จินดาไม่ได้สนใจนักว่ารถราที่วิ่งผ่านหน้าไปจะมีมากมายขนาดไหน หรือว่าผู้คนรอบข้างจะเดินกันอยู่ขวักไขว่เท่าใด
...แล้วเพียงไม่นานชายหนุ่มก็เริ่มจมดิ่งเข้าสู่โลกส่วนตัวโดยสมบูรณ์...
.
.
.
ปลายปากกาคู่ใจถูกนายจินดาตวัดกวัดแกว่งไปมาบนกระดาษเนื้อดีอยู่เช่นนี้มานานนับชั่วโมง หากเหล่าผู้คนที่เดินผ่านหลังได้ลองชะโงกมองลงมายังสมุดบนหน้าตักของชายหนุ่มสักนิดก็จะได้พบกับภาพร่างชวนตื่นตาตื่นใจปรากฏอยู่บนนั้น
สมาธิของสถาปนิกไฟแรงคงจะผูกติดอยู่กับไอเดียล้านแปดในหัวอย่างนี้ไปอีกนานหากจู่ๆไม่ได้มีรถคันหนึ่งขับเข้าไปจอดในเขตไซต์เสียก่อน...
...เมอร์เซเดส-เบนซ์เอสคลาสสีดำสนิท...
...รถของธีรชาติ...
จินดาหยุดมือลงจากสิ่งที่กำลังติดพันในทันใด ใบหน้าอ่อนใสตามกรรมพันธุ์ชะเง้อมองจนคอยืดยาว
...ไม่รู้ว่าผู้บริหารระดับสูงคนนั้นแวะมาทำอะไรที่นี่ในเวลาแบบนี้...
...ไม่ได้นัดกับพวกเขาไว้เสียหน่อย...
นักออกแบบหนุ่มนั่งนิ่งรอดูสถานการณ์ต่อไปโดยยังไม่คิดละสายตาไปไหน แล้วเพียงอึดใจถัดมาข้อกังขาที่มีในหัวก็ได้รับความกระจ่างเมื่อประตูรถทุกบานถูกเปิดออก
บานที่หนึ่ง..คนขับรถ
บานที่สอง..นายธีรชาติ
บานที่สาม..ใครก็ไม่รู้ จินดาไม่รู้จัก
และบานที่สี่...
“..เชี่ย..” คำสบถถูกเปล่งออกมาเป็นเพียงเสียงลมบางเบา
จินดารู้สึกได้ว่าตอนนี้อวัยวะภายในของเขามันปั่นป่วนไปหมด ดวงตาคู่เรียวเบิกกว้างขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ขณะจับจ้องไปยังชายวัยกลางคนที่เพิ่งจะก้าวขาลงมาจากทางประตูรถบานสุดท้าย
...นั่นมันอาจารย์บุญฤทธิ์ไม่ใช่หรือ?...
...สถาปนิกชื่อดังคับเมืองไทยมาทำอะไรที่ไซต์แห่งนี้กัน?...
.
.
.
“คุณอาคิดว่ายังไงครับ? พอจะได้ไอเดียเพิ่มเติมบ้างหรือเปล่า?”
เมื่อได้รับคำถามมาเช่นนั้น ดวงตาแสนลุ่มลึกภายใต้กรอบแว่นไม้เนื้อดีก็กวาดมองไปโดยรอบบริเวณอีกครั้ง
“ที่ดินสวย” บุญฤทธิ์กล่าวออกมาเช่นนั้นพลางผงกศีรษะขึ้นลงเบาๆ “ชาติสังเกตหรือเปล่าว่ารถไฟขบวนที่วิ่งบนรางฝั่งนี้เป็นขบวนที่มุ่งหน้าไปทางตะวันตก แปลว่าคนบนรถไฟฟ้าจะเริ่มเห็นโครงการของชาติได้ตั้งแต่ยังโบกี้ไม่ทันวิ่งผ่านด้านหน้าเพราะตึกโรงแรมข้างๆนี้หลุบเข้าไปข้างในลึก ถ้าออกแบบดีๆอาจจะโชว์ฟาซาดชั้นบนๆได้เกือบครึ่งความยาวที่ดินเชียวนะ”
คิ้วหน้าเข้มของผู้บริหารหนุ่มเลิกขึ้นเล็กน้อยหลังจากได้ฟังคำของสถาปนิกคนดังจนจบ
...ใจความเหมือนกับประโยคที่นายจินดาเคยพูดไว้ไม่มีผิด...
นับตั้งแต่วันที่คุณดีไซเนอร์ไฟแรงเข้ามาเสนองานนอกรอบที่ออฟฟิศ เขาก็ไม่เคยได้ถามไถ่ความคืบหน้าผ่านทางพี่ต้อมไปเลยสักที
...ไม่รู้ว่าป่านนี้คนๆนั้นจะแก้แบบไป แช่งชักหักกระดูกเขาไปหรือเปล่า...
“เอาล่ะ ขอเวลาให้ลูกน้องอาถ่ายรูปไซต์ต่ออีกสักนิดแล้วเราก็กลับกันได้แล้วนะ ช่วงบ่ายอามีอีกนัด”
“ได้ครับ” ธีรชาติรับคำแล้วจึงยืนรอให้นักออกแบบรายที่บุญฤทธิ์พาติดสอยห้อยตามาด้วยได้ทำงานตามสะดวก
เมื่อสบโอกาสหยุดพักชายหนุ่มจึงเริ่มหันซ้ายมองขวาในทันที
...ไม่ใช่เพราะไม่รู้จะทำสิ่งใด แต่เขากำลังมองหาใครบางคน...
ธีรชาติรู้สึกมาตั้งแต่เมื่อสักครู่แล้วว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าสายตา มีอยู่หลายจังหวะเหลือเกินที่เขากวาดตามองไปทั่วไซต์แล้วได้พบกับหัวดำๆของใครสักคนผลุบๆโผล่ๆออกมาจากหลังรั้วสังกะสีบ้าง หลังบันไดขึ้นสถานีรถไฟฟ้าบ้าง
...ดูแล้วน่าสงสัยชอบกล...
ผู้บริหารมาดดีใช้เวลาเฝ้าสังเกตอยู่อีกสักระยะกว่าจะล็อคพิกัดได้ในที่สุดว่าตอนนี้ศีรษะปริศนานั่นย้ายทำเลไปอยู่ที่หลังตู้ชุมสายโทรศัพท์หน้าไซต์เรียบร้อยแล้ว
ดวงตาคมเข้มเหลือบมองบุญฤทธิ์เพียงครู่สั้นๆ และเมื่อเห็นว่าสถาปนิกคนดังกับลูกน้องยังคงง่วนอยู่กับการบันทึกภาพไซต์ชายหนุ่มจึงตัดสินใจปลีกตัวออกมา
ธีรชาติก้าวพรวดๆไปยังที่หมายอย่างรวดเร็ว
...เร็วจนเจ้าคนน่าสงสัยไหวตัวไม่ทัน...
“คุณ!”
ผู้บริหารทายาทตระกูลดังโพล่งขึ้นเสียงดังในทันทีเมื่อได้เห็นเต็มสองตาว่าพ่อคนที่มาแอบทำตัวพิรุธมองเขาอยู่หน้าไซต์นั้นเป็นใคร ฝ่ามือหนาใหญ่ข้างหนึ่งยื่นออกไปยึดหัวไหล่ขนาดเหมาะมือนั่นเอาไว้ตามสัญชาตญาณเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าจะหันหลังหนี
“มาทำอะไรที่นี่? ดูไซต์เหรอ?” ธีรชาติเอ่ยถามออกไปเช่นนั้น
ผู้ร้ายที่โดนจับได้คาหนังคาเขาก้มหน้าหลบตาด้วยท่าทางจ๋อยสนิทก่อนจะผงกศีรษะขึ้นลงเบาๆเป็นการตอบกลับไป
“แล้วทำไมต้องมายืนทำลับๆล่อๆแบบนี้ด้วย?”
“ก็ผม...เห็นว่าคุณมากับ..อาจารย์บุญฤทธิ์..”
ได้ยินดังนั้น รอยยิ้มบางเบาก็ถูกจุดขึ้นที่ข้างมุมปากของนักธุรกิจหนุ่ม “ผมมากับอาจารย์บุญฤทธิ์แล้วยังไงครับ?”
คราวนี้จินดาเงยหน้ามองธีรชาติอย่างเต็มตา สถาปนิกหนุ่มเม้มๆคลายๆริมฝีปากสลับไปสลับมาอยู่สักพักจนเมื่อชั่งใจได้ในที่สุดจึงได้ยอมเปล่งเสียงออกไปอีกครั้ง “คุณติดต่อบริษัทอาจารย์บุญฤทธิ์ไว้ด้วยหรือครับ? ตอนแรกผมนึกว่าทอมทอมสตูดิโอเป็นบริษัทเดียวที่ลิงเกอร์คอร์ปฯเรียกใช้งานซะอีก...”
“ใช่ เราให้โจทย์กับทางบริษัทของอาจารย์บุญฤทธิ์ไปด้วย...โปรเจ็คต์นี้เป็นโปรเจ็คต์ที่สำคัญกับองค์กร ไม่แปลกไม่ใช่หรือที่เราจะเรียกหาไอเดียจากดีไซเนอร์หลายๆเจ้า?”
“ก็ไม่ได้แปลกอะไรหรอกครับ ผมแค่นึกไม่ถึงว่าจะเป็นอาจารย์บุญฤทธิ์”
“ทำไม? ฝ่อหรือไง?”
เรียวคิ้วได้รูปของจินดากระตุกเข้าหากันในทันที นัยน์ตาดำขลับยามนี้ฉายโรจน์ถึงความไม่พอใจที่มีต่อคำถาม
...ดูเหมือนจินดาจะลืมตัวไปหน่อยว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้คือนายทุนเจ้าของเงินก้อนโตผู้ซึ่งควรเปรียบได้กับพระเจ้า...
เมื่อเห็นท่าทีขุ่นเคืองของคนตรงหน้า ธีรชาติก็เปล่งเสียงหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆก่อนส่ายศีรษะไปมา
...เขารู้หรอกว่านายจินดากำลังรู้สึกอย่างไร ดูจากสีหน้าห่อเหี่ยวก่อนหน้านี้ก็ชัดเจนจะตายแล้ว...
...สถาปนิกในขวบปีที่เพิ่งหย่านมต้องมาเปรียบมวยกับสถาปนิกชั้นครู เจอแบบนี้ใครไม่ฝ่อก็ให้มันรู้ไป...
ผู้บริหารหนุ่มออกแรงดึงไหล่ของอีกฝ่ายที่ยังคงอยู่ในอุ้งมือตนให้เข้ามาใกล้ หากแต่นายจินดากลับขืนตัวไว้พร้อมแสดงท่าทางตื่นตกใจ
“จะทำอะไรของคุณ!?”
ธีรชาติยกมืออีกข้างที่ว่างขึ้นชี้ไปยังสติ๊กเกอร์สีสดข้างตู้ชุมสายโทรศัพท์ที่ตอนแรกจินดาอาศัยเป็นที่กำบัง
“เขาบอกว่า ‘อันตราย ไฟฟ้าแรงสูง’ คุณไม่เห็นเหรอป้ายเหลืองๆนี่น่ะ? ยังจะเข้าไปเกาะมันอีก ออกมา”
แม้ว่านักธุรกิจมาดเนี้ยบจะสามารถดึงให้คนตรงหน้าขยับกายออกห่างจากของอันตรายได้แล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมย้ายมือหนีไปไหน
ชายหนุ่มลากร่างของจินดาให้เดินกลับเข้าไปในเขตไซต์ด้วยกัน
“เฮ้ย!คุณชาติ! ไปไหนเนี่ย!? ไม่เอานะผมไม่ไป!”
“คุณอา..” ธีรชาติเอ่ยเรียกสถาปนิกคนดังที่เพิ่งจะทำภารกิจเสร็จสิ้นในจังหวะนั้นได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ “..เดี๋ยวผมว่าจะให้คนขับรถพาคุณอาไปส่งที่บริษัทก่อนเลย พอดีผมเจอเพื่อนน่ะครับ ก็เลยอยากอยู่คุยกับเขาต่ออีกหน่อย หวังว่าคุณอาคงไม่ว่าอะไรถ้าผมจะขอตัวตั้งแต่ตรงนี้”
บุญฤทธิ์ปรายตามองมายังจินดาเพียงครู่สั้นๆก่อนจะเบนความสนใจกลับไปหาธีรชาติตามเดิม “ตามสบายเลยชาติ อาไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว”
ธีรชาติคลี่ยิ้มเมื่อได้รับคำตอบ เขาเอ่ยคำร่ำลาอีกเล็กน้อยก่อนหันไปแจกแจงแผนการเดินทางต่อจากนี้ให้ลุงสมหมายคนขับรถได้รู้
...กระทั่งเมื่อเสร็จกิจทั้งปวงชายหนุ่มจึงดึงตัวจินดาให้ขยับเท้าตามไปอีกครั้ง...
“จะพาผมไปไหนอีกล่ะ!?” คนถูกลากให้ไปนู่นมานี่ร้องถามขึ้นมาเสียงแข็ง “นี่! คุณ! อย่างน้อยก็บอกผมก่อนไม่ได้เหรอว่าเรากำลังจะไปไหน!”
ใบหน้าคมเข้มของนักธุรกิจหนุ่มหันมาหาจินดาพร้อมรอยยิ้มที่ข้างมุมปาก
“..ไปกินข้าวกัน..”
.
.
.
จินดานั่งหันซ้ายมองขวาพลางยกมือขึ้นเกาหัวเกาหูไปเรื่อยด้วยท่าทางเก้กัง บนเก้าอี้ตัวที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามของโต๊ะคือชายหนุ่มทายาทมหาเศรษฐีซึ่งเขาไม่มีความสนิทชิดเชื้อด้วยสักนิด
...อึดอัดจนไม่รู้จะเอาตาไปวางไว้ตรงไหนดี...
“เคยกินอาหารเม็กซิกันมาก่อนไหม?” ธีรชาติเอ่ยถามขึ้นมาหลังจากก้มหน้าเช็คไลน์ในมือถือจนหนำใจ
“ไม่เคยหรอกครับ”
“อร่อยนะ ลองกินดูแล้วจะชอบ...จานที่ผมสั่งให้คุณนั่นก็เป็นเมนูท็อปทรีของร้าน”
เป็นเพราะว่าเมื่อครู่จินดาเอาแต่ทำท่าอิดออดจะขอตัวออกจากร้านให้ได้ ธีรชาติจึงต้องมัดมือชกด้วยการชิงสั่งอาหารให้เสียก่อน
“คุณไม่คิดเหรอครับว่าผมอาจต้องรีบกลับบริษัท?” สถาปนิกหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่แจ่มใสนัก เขารู้สึกไม่พอใจที่ถูกบังคับ แต่จะให้ต่อว่าต่อขานอย่างที่นึกอยากทำก็ทำไม่ได้
“แล้วคุณรีบหรือเปล่าล่ะ?” ธีรชาติย้อนถามโดยไม่เว้นช่วงไว้ให้อีกฝ่ายได้ตอบ “นี่มันเวลาพักเที่ยง ต่อให้คุณรีบ กลับไปคุณก็ต้องหามื้อเที่ยงทานอยู่ดี สู้อยู่ทานกับผมที่นี่เลยยังจะสะดวกกว่า”
จินดาผ่อนลมผ่านปลายจมูกเฮือกยาวเมื่อได้ฟังเช่นนั้น
ตลอดช่วงเช้าวันนี้มีแต่เรื่องที่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหนึบหน่วงเหมือนว่ามีพังผืดก่อตัวขึ้นมาเกาะอยู่ตามปอดตามไส้ ทั้งเรื่องที่ต้องมานั่งกินข้าวกับธีรชาติอยู่ตามลำพังในตอนนี้ และเรื่องที่เพิ่งได้รู้สดๆร้อนๆว่าอาจารย์บุญฤทธิ์คือคู่แข่ง...
...แม่งเอ๊ย!...
...อยากจะตีอกชกหัวมันเสียตรงนี้...
“คุณเรียนจบมากี่ปีแล้ว?”
จินดาเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆก่อนจะตอบกลับไปอย่างเสียไม่ได้ “..สี่ปีครับ”
“งั้นตอนนี้ก็อายุสักยี่สิบห้า..ยี่สิบหก?”
“ยี่สิบเจ็ด ‘ถาปัตย์เรียนห้าปี”
“อ้อ จริงด้วยสิ” อาหารที่สั่งไว้มาเสิร์ฟลงบนโต๊ะในตอนนั้น แต่นักธุรกิจหนุ่มก็ยังคงกล่าวต่อไป “ทำงานมาตั้งสี่ปีแล้ว ผมว่าคุณน่าจะเริ่มฝึกควบคุมอารมณ์ได้แล้วนะ ยิ่งต้องออกไปเจอลูกค้าบ่อยๆยิ่งควรฝึก”
น้ำเสียงและสีหน้ายามธีรชาติเอ่ยประโยคเมื่อสักครู่ออกมานั้น ฟังดูราวกับว่าเขากำลังชวนจินดาพูดคุยเรื่องฟ้าฝน
ดวงตาเรียวรีของคนถูกสั่งสอนเบิกขึ้นในทันที “ผมควบคุมอารมณ์ไม่ได้ยังไงครับ?”
“แบบนี้ไง” ผู้บริหารรูปหล่อควงนิ้วชี้วนเป็นวงกลมอยู่ที่ระดับใบหน้าของจินดา “เบิกตา..ขมวดคิ้ว..กัดปาก...ถอนใจ บางครั้งผมแอบเห็นด้วยซ้ำว่าคุณกรอกตา ถึงคำพูดคำจาจะสุภาพดี แต่สีหน้าของคุณมันแสดงออกมาหมดเลยว่าลึกๆแล้วกำลังคิดอะไรอยู่...อย่างเมื่อวันก่อนผมก็ดูออกว่าคุณโกรธที่ผมรีเจ็คต์งานคุณไป”
“วันนั้นผมไม่ได้โกรธครับ”
เสียงหัวเราะในลำคอจากธีรชาติดังขึ้นอีกครั้ง “ก็แล้วแต่คุณจะพูดเถอะ...ในใจคุณรู้สึกอะไรผมไม่มีสิทธิ์ไปว่าหรอก แต่อย่างน้อยๆก็อย่าปล่อยให้คนอื่นเขาดูออกแล้วกัน”
จบประโยคของมหาเศรษฐีหนุ่ม จินดาก็ได้แต่นั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในความเงียบ
...จริงๆบางครั้งเขาก็ไม่รู้สึกตัวหรอกว่าเครื่องหน้าแต่ละส่วนมันขยับเปลี่ยนรูปเปลี่ยนรอยไปตามอารมณ์...
...ไม่รู้ว่าตกลงแล้วที่อีกฝ่ายอุตส่าห์ลากเขามานั่งกินข้าวด้วยนี่คือต้องการหาโอกาสต่อว่ากันโดยเฉพาะเลยหรือเปล่า...
ชายทั้งสองปล่อยให้ความเงียบเข้าแทรกกลางอยู่นานจนทาโก้ของโปรดในจานตรงหน้าธีรชาติพร่องไปเกือบครึ่ง ตลอดเวลาที่นั่งกันโดยปราศจากคำพูดใดผู้บริหารนามสกุลดังก็คอยเหลือบสายตาขึ้นมองจินดาอยู่เป็นระยะ
“นี่..” ในที่สุดก็เป็นธีรชาติอีกตามเคยที่เปิดประโยคขึ้นมาใหม่ “คุณไม่คิดจะถามอะไรผมบ้างจริงๆเหรอ?”
ได้ยินดังนั้นสถาปนิกหนุ่มก็ชะงักมือที่กำลังจะส่งอาหารเข้าปากไว้ด้วยความไม่เข้าใจ “เอ่อ...ผมควรจะถามอะไรคุณด้วยเหรอครับ?”
“เอ้า! ก็แล้วผมกับคุณรู้จักกันในฐานะอะไรล่ะ? ลองคิดดูดีๆคุณจิน ลองคิดดูว่ามีอะไรที่คุณควรถามผมบ้าง”
แทนที่ถ้อยคำของธีรชาติจะใบ้ให้จินดาได้กระจ่างมากขึ้น แต่มันกลับยิ่งทำให้เขางุนงงหนักเข้าไปอีก “ผม..ไม่เข้าใจครับว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร..”
“โธ่เอ๊ย นี่ต้องให้ผมพูดออกมาตรงๆด้วยเหรอ?” ผู้บริหารมาดดีกล่าวออกมาเช่นนั้นพลางสายศีรษะน้อยๆ “ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าที่ผมอุตส่าห์ชวนคุณมาทานข้าวก็เพราะอยากเปิดโอกาสให้คุณได้ถามเรื่องโปรเจ็คต์เยอะๆ เห็นว่าต้องแข่งกับอาจารย์บุญฤทธิ์หรอกครับเลยตั้งใจจะแจกแต้มต่อให้...นี่โชคดีแค่ไหนว่าเรามาเจอกันตอนใกล้ๆเที่ยงพอดี ปกติช่วงเวลาอื่นผมไม่มีทางว่างมานั่งคุยกับคุณชิลล์ๆอยู่แบบนี้แน่”
จบประโยคของธีรชาติ จินดาก็นิ่งไปครู่ใหญ่
...จริงด้วยสิ...
...มัวแต่หงุดหงิดที่จู่ๆก็ถูกมัดมือชกให้ตามเข้ามาในร้าน เขาเลยมองข้ามประโยชน์ข้อนี้ไป...
นักออกแบบไฟแรงเหลือบตาขึ้นสบกับคนที่รอให้เขาถามไถ่เพียงชั่วอึดใจสั้นๆก่อนจะก้มลงหยิบเอาสมุดสเก็ทช์ในกระเป๋าขึ้นมากางออกข้างจานอาหาร
เห็นดังนั้นธีรชาติก็คลี่ยิ้มออกมาด้วยความพอใจ
...ที่จริงแล้วงานนี้เขาแอบเชียร์มวยรองมากกว่า...
นอกจากข้อเท็จจริงที่ว่าอาจารย์บุญฤทธิ์เป็นเพื่อนร่วมก๊วนตีกอล์ฟของพ่อเขาแล้ว ใครๆก็รู้ว่าผลงานการออกแบบของอาจารย์นั้นโดดเด่นมากเพียงใด แค่โยนโจทย์ไปให้สิ่งที่นายทุนหวังไว้ก็จะออกมาเป็นรูปเป็นร่างโดยไม่ต้องไปเคี่ยวอะไรให้เปลืองแรง
...แต่ลองคิดดูสิ ลำพังบนเส้นสุขุมวิทนี่ อาคารที่อาจารย์บุญฤทธิ์เป็นผู้ออกแบบก็มีมากถึงสามแห่งแล้ว...
...หากต้องมีแห่งที่สี่ผุดขึ้นมา มันจะพิเศษอย่างที่ลิงเกอร์คอร์ปฯต้องการจริงหรือ?...
ในทางตรงกันข้าม ทอมทอมสตูดิโอเป็นเพียงบริษัทเล็กๆที่เปิดมาได้ไม่ถึงสิบปี แม้จะพอมีชื่อเสียงอยู่บ้างแต่ก็ยังไม่ถือว่าโด่งดังอะไรมากมาย
เมื่อสักหกถึงเจ็ดปีก่อน ลิงเกอร์คอร์ปฯเคยจ้างให้ทอมทอมสตูดิโอสร้างอาคารเรียนให้เด็กๆบนดอยตามแผนซีเอสอาร์ขององค์กร ธีรชาติยังจำได้ดีว่าต้อมนั้นเป็นสถาปนิกที่น่าประทับใจเพียงใด
...ดีไซน์ที่ออกมามันดูอบอุ่นเสียจนเด็กจบนอกติดแสงสีอย่างตัวเขาในช่วงเวลานั้นเปลี่ยนใจอยากจะลองไปใช้ชีวิตอยู่บนดอยดูบ้างเหมือนกัน...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: Disthaporn ที่ 08-09-2016 12:25:09
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 08-09-2016 12:36:52
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 08-09-2016 13:35:47
แล้วพ่อคุณก็เริ่มทำคะแนนในการเจอกันครั้งที่สาม ฮา
จริง ๆ แอบพยักหน้าเห็นด้วยกับพ่อคุณอยู่หรอกนะ การสร้างอาคารสักหลังเรื่องงบประมาณ (สำหรับคนจ่า่ยตังค์) น่ะสำคัญไม่น้อยเลย ยิ่งเป็นอาคารของบริษัทแล้วด้วย คนตัดสินใจคงไม่ใช่แค่คน ๆ เดียว กรรมการหลายคนความคิดก็ต่างกัน แต่สิ่งหนึ่งที่ทิ้งไม่ได้เลยน่ะคือเรื่องงบประมาณที่ต้องเสียไป ถ้าอยากชนะ อยากเห็นสิ่งที่ได้ออกแบบมาเป็นรูปเป็นร่างในชีวิตจริงก็ต้องคิดเรื่องนี้ด้วย
รอตอนต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: lucifer_p ที่ 08-09-2016 16:17:04
ยิ่งอ่านยิ่งชอบคาแรึเตอร์ตัวหลักกับโทนของเรื่องจังค่ะ
ชอบมากๆๆๆๆ ขอบคุณนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 08-09-2016 16:24:47
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 08-09-2016 17:13:34
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 08-09-2016 21:43:35
เริ่มหัวข้อโดย: vascular ที่ 09-09-2016 02:49:08
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 09-09-2016 18:59:00
โกวิทกล่าวคำขอบคุณปิดท้ายการนำเสนอด้วยท่าทีที่ดูสุภาพเกินวิสัย ไม่ว่าจะผ่านประสบการณ์การพรีเซ็นต์มาโชกโชนเพียงใด แต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยทำใจให้ชินได้สักทีเมื่อต้องมายืนพล่ามไอเดียต่อหน้าเหล่านายทุนผู้เคร่งขรึมเช่นนี้
...เท่าที่มองไป ไม่มีใครมีอารมณ์ร่วมกับเขาเลยสักคน...
สถาปนิกเจ้าของร่างกายสูงใหญ่เดินกลับมายังที่นั่งก่อนจะยกมือขึ้นตบบ่ารุ่นน้องคนดีที่เดินสวนออกไปเป็นการให้กำลังใจ
...เมื่อคอนเซ็ปต์ของเขาจบลง ก็ถึงตาที่จินดาจะต้องร่ายมนต์เป่ากระหม่อมลูกค้าบ้างแล้ว...
ระหว่างการพรีเซ็นต์เมื่อครู่โกวิทมองเห็นอยู่ตลอดเวลาว่าจินดาแอบนั่งสั่นขาอยู่ใต้โต๊ะโดยที่เจ้าตัวก็คงลืมไปว่าท่าทางเช่นนั้นทำให้ดูเสียบุคลิกมากเพียงใด โชคยังดีที่ไม่มีผู้เข้าร่วมประชุมคนไหนสังเกตเห็น ซึ่งจากกิริยาเหล่านั้น คนสนิทอย่างเขาก็สามารถบอกได้ทันทีว่ายามนี้พ่อรุ่นน้องไฟแรงกำลังตกประหม่ามากเหลือเกิน
ทันทีที่ภาพจำลองภาพแรกปรากฏขึ้นบนจอโปรเจ็คต์เตอร์ ก็เกิดเป็นเสียงฮือฮาขึ้นทั่วห้องโดยพลัน
“สร้างได้จริงเหรอเนี่ย?” ใครบางคนพูดขึ้นเช่นนั้นก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะออกมาที่หางประโยค “นึกว่าหลุดออกมาจากหนังแฟนตาซี ท่าทางค่าโครงสร้างจะแพงน่าดู”
ได้ยินอย่างนั้นโกวิทก็อดไม่ได้ที่จะต้องลอบถอนใจออกมา
...น้องชายเขายังไม่ทันจะได้อ้าปากพูดสักแอะ คำวิจารณ์ก็ลอยลมมาก่อนแล้ว...
จินดาฝืนดึงมุมปากฉีกยิ้มราวกับไม่รู้สึกรู้สา ก่อนจะเริ่มเปิดประโยคนำเสนอตามที่ได้ตระเตรียมมาเป็นอย่างดีด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฟัง
การพรีเซนต์ของจินดามีลักษณะการเรียงประเด็นตามที่โกวิทคุ้นชิน
...ไม่ว่าอย่างไร ไอ้ลูกหมานั่นก็จะให้ความสำคัญกับที่มาของคอนเซ็ปต์เป็นหลักเสมอ...
น่าแปลกว่าทั้งที่คอนเซ็ปต์ของเขาเองก็เป็นหนึ่งในตัวเลือก เปรียบไปก็เหมือนเป็นคู่แข่งอยู่กลายๆ แต่ถึงอย่างนั้นลึกๆแล้วโกวิทกลับเชียร์ให้ลูกค้าเลือกไอเดียของจูเนียร์อาร์คิเตคต์คนนี้ไปพัฒนาต่อเสียมากกว่า
...ไม่หรอก...
...ไม่ใช่เพียงเพราะว่าจินดาเป็นรุ่นน้องคนโปรด...
...แต่เป็นเพราะงานของจินดาทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นในฐานะนักออกแบบได้มากกว่างานของตัวเองต่างหาก...
“ขอเบรกนิดนะครับ”
การพรีเซ็นต์ของสถาปนิกหนุ่มไฟแรงดำเนินไปตามแผนได้เพียงไม่ถึงห้านาทีดี ก็ต้องมีอันชะงักลงเนื่องจากถูกหนึ่งในผู้บริหารลิงเกอร์คอร์ปฯขัดจังหวะไว้เสียก่อน
จินดาจำต้องหยุดปากลงทันใด
“...ก่อนที่คุณจะไปไกลกว่านี้ ผมขอดูสเปรดชีตก่อนได้หรือเปล่า?...”
.
.
.
ศีรษะทุยมนถูกโยกคลอนไปมาโดยรุ่นพี่ผู้เข้าอกเข้าใจ
“โอเคนะมึง?” โกวิทเอ่ยถามออกมาในทันทีที่ตัวเขาและรุ่นน้องผู้ขุ่นหมองเดินพ้นรัศมีการได้ยินของใครคนอื่นมา ซึ่งจินดาก็ไม่ได้ตอบอะไรมากมายไปกว่าการพยักหน้าขึ้นลงเพียงเบาๆเท่านั้น
“มึงอย่านอยด์นะเว้ย งานมึงไม่ได้แย่...เหตุผลใหญ่ๆเหตุผลเดียวที่มันไม่ถูกเลือกก็คือราคา” สถาปนิกรุ่นพี่กล่าวเสียงอ่อน “มึงยังอายุน้อย ค่อยๆเรียนรู้เรื่องนี้ไปนะ”
ทำไมโกวิทจะไม่รู้ว่าจินดาทุ่มเทกับโปรเจ็คต์นี้มากเพียงใด ก็ไม่ใช่เพราะไอ้โปรเจ็คต์นี้หรือ หน้าหล่อๆของน้องชายเขาถึงได้มีถุงใต้ตาปูดโปนออกมาเป็นตัวตัดแต้มแบบนี้
...การพรีเซ็นต์เมื่อสักครู่แทบจะจบลงทันทีที่สเปรดชีตถูกเรียกดู...
ทุกอย่างที่จินดาเพียรทำมาถูกพับเก็บไปทั้งที่ยังนำเสนอได้ไม่ถึงหนึ่งในสี่ของทั้งหมด ซ้ำคำวิจารณ์ยังโถมกระหน่ำเข้าใส่ยิ่งกว่าพายุฤดูร้อน
...หากให้นิยามเป็นภาษาชาวบ้านก็คงต้องใช้คำว่าว่า ‘เละตุ้มเป๊ะ’...
น่าเสียดายว่าเย็นนี้โกวิทมีความจำเป็นต้องพาหลานไปหาหมอแทนพี่สาว ไม่เช่นนั้นเขาคงเลือกที่จะอยู่เป็นเพื่อนเจ้ารุ่นน้องตัวดีอย่างไม่มีการลังเล “เดี๋ยวพรุ่งนี้กูพาไปเลี้ยงเหล้า ระหว่างนี้มึงก็ทำใจดีๆไว้ก่อน อย่าเพิ่งตายนะเว้ย”
จินดาเพียงฝืนยิ้มแล้วพยักหน้ารับ
ในจังหวะที่สถาปนิกทั้งสองกำลังจะเดินพ้นเขตออฟฟิศออกไปยังโถงลิฟท์นั้นเอง เสียงเรียกจากทางด้านหลังก็รั้งให้พวกเขาต้องหยุดฝีเท้าลงเสียก่อน
“ไอ้โก๋ ไอ้จิน อย่าเพิ่งกลับ”
สองหนุ่มบอกสามารถบอกได้ตั้งแต่ยังไม่ทันหันกลับไปมองว่าใครกันที่เป็นเจ้าของเสียงเรียกนี้
ต้อมตรงเข้ามาหาพวกเขาโดยมีร่างสูงใหญ่ของธีรชาติ อชิรญาเดินตามหลังมาด้วย
...เห็นดังนั้นจินดาก็ดึงสายตาหนีไปทางอื่น...
“ชาติเขาชวนพวกเราไปทานมื้อเย็น” ต้อมว่าเช่นนั้น
“คุณจิน คุณโก๋ไปด้วยกันนะครับ ผมขอเลี้ยงสักมื้อ” ธีรชาติกล่าวเสริมพร้อมด้วยรอยยิ้มบางเบา
ได้ยินดังนั้นโกวิทก็รีบตอบออกมา “ขอบคุณคุณชาติมากครับที่อุตส่าห์ชวน แต่พอดีเย็นนี้ผมมีธุระสำคัญ คงต้องขอตัว”
“อ้าวเหรอ?...แล้วคุณจินล่ะ ไปได้หรือเปล่า?”
จินดาตั้งท่าจะส่ายหัวปฏิเสธ หากแต่ต้อมกลับชิงดักคอขึ้นมาอย่างรู้ทัน “ไปได้อยู่แล้ว...ไปเหอะ กูรู้ว่ามึงไม่ได้มีธุระที่ไหนต่อ”
“คือผม..” คนถูกคะยั้นคะยอออกอาการอึกอักขึ้นมาทันที “ผมว่าผมกลับ...”
“ไปด้วยกันนะครับ...ผมอยากให้คุณไป”
ดวงตาคู่คมของผู้บริหารนามสกุลดังจับจ้องแน่วแน่มาที่จินดาขณะเอ่ยประโยคเมื่อสักครู่
...โกวิทเผลอตัวเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ...
...ดูท่าทางแล้วคนที่ธีรชาติอยากชวนไปเลี้ยงจริงๆไม่น่าใช่เขาหรือป๋าหรอกมัง...
...แปลกแฮะ...
.
.
.
จินดารู้สึกได้ว่าคนทั้งสองกำลังพยายามปลอบใจเขาอยู่
...สำหรับป๋าน่ะ เขารู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งที่ไม่ดุด่ากันว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้สตูดิโอต้องโดนต่อว่าไปด้วย...
...แต่สำหรับอีกคนหนึ่งแล้ว แต่ละประโยคที่หลุดออกมาจากริมฝีปากได้รูปนั่นไม่สามารถทำให้เขารู้สึกอินได้แม้สักประโยค...
ภาพที่ปรากฏแก่สายตาระหว่างการพรีเซ็นต์งานเมื่อสักชั่วโมงสองชั่วโมงก่อนหน้านี้ยังคงติดตาสถาปนิกหนุ่มอยู่ไม่จาง
...นายธีรชาติ อชิรญาคนนี้ทั้งกรอกตา ทั้งส่ายหน้าตอนเขาพูด ทิ่มแทงความรู้สึกจนสมาธิรวนไปหมด...
...เคยสั่งสอนคนอื่นแท้ๆว่าอย่าแสดงอารมณ์ให้ใครเห็น แต่ไปๆมาๆกลับทำใส่เขาเสียเอง...
“ช่วงนี้คุณป้าผมมีโครงการจะสร้างบ้านหลังใหม่ที่เขาใหญ่ ไว้เดี๋ยวแกวางแผนลงตัวเมื่อไหร่ผมอาจจะส่งงานให้พวกพี่นะ...ขอจองตัวคุณจินไว้ก่อนเลยแล้วกัน” ถ้อยคำเหล่านี้ถูกเปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงและท่าทางแบบนักการทูต เสียงหัวเราะที่ดังปิดท้ายนั้นทำให้จินดาอดรู้สึกเอียนจนต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่นไม่ได้
บทสนทนาระหว่างต้อมและธีรชาติดำเนินต่อไปเรื่อยๆในขณะที่คนเป็นผู้น้อยได้แต่นั่งเงียบจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เมื่อใดถูกถามอะไรก็เพียงหันมาตอบเท่าที่จำเป็น
...จนกระทั่ง...
“เฮ้ย! ดื่มมากไปแล้วมึง เบาๆหน่อย”
ผู้ร่วมโต๊ะทั้งสองเผลอกันได้เพียงครู่เดียว หันมาอีกทีก็เห็นว่านายจินดาซดน้ำเมาหมดไปแล้วเป็นขวดๆ แล้วก็ดูเหมือนว่าคำเตือนของต้อมจะมาช้าไปสักหน่อย เนื่องจากตอนนี้ดวงตาที่ปกติก็เรียวรีอยู่แล้วคู่นั้นยิ่งหรี่ปรือพร้อมจะปิดสนิทได้ทุกเวลา อีกทั้งสองข้างแก้มก็ยังขึ้นสีแดงก่ำจนพาให้คนมองรู้สึกใจคอไม่ดี
ต้อมเดาะลิ้นเบาๆ “ดูมัน...เมาซะแล้ว”
“คุณจินดานี่ท่าทางเป็นคนดื้อนะครับ” จู่ๆธีรชาติก็กล่าวขึ้นมาเช่นนั้นพลางวางสายตาพักไว้ที่ใบหน้าของคนที่กำลังจะน็อคแหล่มิน็อคแหล่ “เมื่อสักสองสามสัปดาห์ก่อนผมเคยแนะนำเขาไปว่าให้ระวังเรื่องตัวเลขในสเปรดชีตดีๆ บวกลบอย่างเก่งก็อย่าให้เกินสิบเปอร์เซ็นต์ของตัวเลขที่โจทย์ตั้งไว้ วันนี้ตอนนั่งดูเขาพรีเซ็นต์ผมก็ตกใจอยู่เหมือนกันที่เห็นเขายังเอาคอนเซ็ปต์เดิมที่ถูกผมปัดตกไปแล้วมาทำต่อ”
“พี่อนุญาตมันเองแหละชาติเอ๊ย...นานๆทีจะได้เห็นมันทำตาเป็นประกายขนาดนี้ ก็อยากให้ลองได้โชว์ฝีมือดูเต็มๆสักที”
“เขาคงผิดหวังมากที่ถูกวิจารณ์หนักขนาดนั้น”
“ก็คง’งั้น ไอ้นี่น่ะมันไฟแรง มั่นใจในตัวเอง เวลาทำอะไรก็คาดหวังไว้สูง...แต่ไม่ต้องไปห่วงอะไรมากหรอก ปล่อยมันบ้าสักวันสองวันเดี๋ยวก็กลับมาปากดีได้เหมือนเก่านั่นแหละ” ต้อมกล่าวในฐานะคนที่รู้จักจินดาเป็นอย่างดี ก่อนที่จู่ๆเขาจะพาบทสนทนาเปลี่ยนทิศทางไปราวกับเพิ่งนึกอะไรได้ “เอ้อ! จริงสิ ว่าจะเล่าเรื่องนี้ให้ชาติฟังนานแล้วแต่ลืมไปสนิทเลย”
“เรื่องอะไรหรือครับ?”
“เมื่อช่วงสงกรานต์พี่กับเพื่อนๆเพิ่งขี่รถขึ้นไปเยี่ยมโรงเรียนบนดอยมา จำได้ใช่ไหมที่ลิงเกอร์ไปสร้างไว้ให้เมื่อหลายปีก่อนน่ะ?”
“ต้องจำได้สิพี่”
“เออนั่นแหละ รู้หรือเปล่าว่าเด็กๆเขายังถามหาพี่ชาติๆกันอยู่เลยนะ เดี๋ยวนี้โตเป็นวัยรุ่นกันหมดแล้วด้วย”
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็คลี่ยิ้มเสียกว้าง ความทรงจำที่มีต่อสถานที่แห่งนั้นยังคงติดตรึงอยู่ในใจแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานถึงหกปีกว่าๆแล้วก็ตาม
“ผมชอบโปรเจ็คต์นั้นมาก” ธีรชาติว่า “อาคารเรียนที่พี่ออกแบบยังทำให้ผมประทับใจมาจนถึงทุกวันนี้”
“โอ๊ย งานนั้นก็ได้ความคิดริเริ่มมาจากไอ้จินนี่แหละ”
ข้อมูลใหม่ที่เพิ่งได้รู้ทำให้ผู้บริหารหนุ่มต้องขมวดคิ้วเข้าหากันน้อยๆ “เขาเพิ่งเรียนจบมาสี่ปีเองไม่ใช่เหรอพี่? งานนี้มันสร้างมาตั้งนานแล้วนะ”
“สมัยนั้นไอ้ลูกหมานี่ยังเป็นเด็กฝึกงานอยู่เลย พี่เห็นว่าเป็นโปรเจ็คต์เล็กๆก็เลยให้มันมานั่งประชุมด้วย สุดท้ายกลายเป็นว่าไอเดียมันเจ๋งสุด ก็เลยบอกให้ทีมเอาสเก็ทช์ของมันไปพัฒนาต่อ”
ได้ยินดังนั้นธีรชาติก็เบนสายตากลับไปมองคนที่บัดนี้เลื้อยตัวลงไปนอนฟุบอยู่กับโต๊ะเรียบร้อยแล้วอีกครั้ง
...เขาตกหลุมรักผลงานชิ้นนั้น...
...และไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่ามันจะมีจุดเริ่มต้นมาจากความคิดของคนที่ยังเป็นเพียงนักศึกษาฝึกงาน...
.
.
.
“เอาจริงเหรอชาติ? เดี๋ยวพี่โบกแท็กซี่ไปส่งมันเองก็ได้ ชาติไม่ต้องลำบากหรอก” สถาปนิกรุ่นใหญ่กล่าวด้วยท่าทีเกรงอกเกรงใจพลางเหลือบสายตามองไปยังไอ้ลูกน้องตัวดีที่ตอนนี้ถูกจับยัดใส่รถหรูของธีรชาติเป็นที่เรียบร้อย
เรื่องของเรื่องก็คือ วันนี้นายต้อมขี่บิ๊กไบค์คู่ใจมาทำงาน ซึ่งตอนขามาที่ร้านนั้นจินดายังสามารถนั่งทรงตัวหัวโด่บนเบาะหลังได้อยู่ ถึงแม้มองไกลๆแล้วจะดูเหมือนคู่ผัวตัวเมีย แต่เพราะเห็นว่าน้องมันอึดอัดไม่อยากนั่งรถมากับธีรชาติสองต่อสอง ต้อมจึงยอมให้ซ้อนแต่โดยดี
...แต่ขากลับนี่สิ...
...ขืนให้ซ้อนท้ายไปในสภาพตัวอ่อนปวกเปียกแบบนี้มีหวังเขาได้ทำมันหล่นกลางทางเข้าแน่ๆ...
นักธุรกิจหนุ่มยืนยันอย่างหนักแน่นว่าตัวเขาไม่ลำบากและยินดีที่จะให้ความช่วยเหลือจนในที่สุดสถาปนิกร่างท้วมก็ขึ้นไปนั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์แปดร้อยซีซีของตนจนได้
“เอ้อ ยังไม่ได้บอกที่อยู่ไอ้จินเลยนี่” ต้อมกล่าวขึ้นในจังหวะที่ยังไม่ได้ยัดหัวเข้าหมวกกันน็อค “อย่างนี้ไหม เดี๋ยวพี่แชร์โลเคชั่นไปให้ในไลน์”
“อ๋อ ไม่ต้องหรอกครับ ผมเคยไปที่ห้องเขาแล้ว” ธีรชาติกล่าวเช่นนั้นก่อนยกมือขึ้นไหว้ตามธรรมเนียมอันดีงาม “งั้นผมไปแล้วนะ ขับดีๆ ถึงบ้านปลอดภัยครับพี่”
เมื่อกล่าวคำร่ำลาจบ ผู้บริหารหนุ่มก็ก้าวเท้าขึ้นรถไปโดยปล่อยให้ต้อมได้แต่ปั้นหน้างงอยู่ตรงนั้นเพียงผู้เดียว
สถาปนิกรุ่นใหญ่ยกมือขึ้นเกาศีรษะแกรกๆ
...ธีรชาติ อชิรญาน่ะหรือเคยไปห้องโกโรโกโสของไอ้จิน?...
...พิลึกเว้ย...
.
.
.
ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงใหญ่ขยับฝีก้าวอย่างมั่นคงเข้าไปตามทางเดินเล็กแคบภายในบ้านเช่าเก่าโทรมหลังเดิม ตอนนี้แผ่นหลังของเขาได้กลายสภาพเป็นสถานที่พักพิงชั่วคราวสำหรับคุณสถาปนิกผู้เมามายไปเสียแล้ว
จะว่าไปก็ไม่มีความจำเป็นใดที่ธีรชาติต้องเสนอตัวพาจินดามาส่งถึงห้องซ้ำอีกเป็นครั้งที่สอง เมื่อเขาและนักออกแบบหัวดื้อรายนี้ถือเป็นเพียงคนที่รู้จักกันแค่ผิวเผินเท่านั้น แต่เมื่อนึกไปว่าความลำบากทั้งหมดจะต้องตกอยู่กับต้อมทั้งที่ตัวเขาเองต่างหากที่เป็นผู้คะยั้นคะยอให้จินดาออกมาร่วมทานมื้อค่ำด้วยกัน ชายหนุ่มก็อดรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้
...เอาเถอะ...
...ไม่ว่าอย่างไร หลังจากนี้เขาและนายจินดาก็คงไม่มีวาระให้ต้องยุ่งเกี่ยวกันมากมายอีกแล้ว...
เท่าที่ดูจากการพรีเซ็นต์งานในวันนี้ ธีรชาติมั่นใจอยู่มากทีเดียวว่าสุดท้ายบอร์ดคงเทคะแนนให้บริษัทอาจารย์บุญฤทธิ์ได้โปรเจ็คต์ไปทำต่อ
...เป็นเพราะเหตุนี้อย่างไร เขาถึงได้อยากพาทีมของต้อมออกมาเลี้ยงข้าวปลอบใจสักมื้อ...
...โดยเฉพาะคนที่ตั้งใจที่สุดอย่างนายจินดา...
“อือ...” เสียงครางงึมงัมดังจ่อใบหูผู้บริหารหนุ่มมาตลอดทาง ลมหายใจอุ่นร้อนเจือกลิ่นแอลกอฮอล์ที่เป่ารดลงมาบริเวณต้นคอทำให้เขาอดรู้สึกขนลุกขึ้นมาเป็นระยะไม่ได้
ธีรชาติเริ่มก้าวขาขึ้นบันไดไม้สูงชันไปด้วยความระมัดระวัง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ขยับขึ้นไปเกินขั้นที่สาม ความเคลื่อนไหวทั้งปวงก็มีอันต้องหยุดลงไปอย่างกะทันหันเสียก่อน
...จู่ๆชายหนุ่มก็รู้สึกเข่าอ่อน...
ไม่ใช่เพราะต้องแบกน้ำหนักคนที่หลับคอพับคออ่อนอยู่บนหลังไว้จนเมื่อยล้าหรือปวดกระดูก หากแต่เป็นเพราะสัมผัสเปียกชื้นที่หมอนี่มอบให้ที่บริเวณลำคอต่างหาก
“..ค..คุณ..” เขาส่งเสียงออกไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าว่าจะดึงสติของสถาปนิกหนุ่มกลับมาได้ “คุณจิน..หยุด”
...โอย...
...แย่แล้ว...
นายจินดายังคงดูดเม้มริมฝีปากลงไปที่ผิวของธีรชาติอย่างต่อเนื่องและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงในวินาทีใดวินาทีหนึ่งเร็วๆนี้
เสียงจ๊วบจ๊าบชวนสยิวกิ้วที่ดังขึ้นอย่างชัดเจนท่ามกลางความเงียบสงัดรอบกาย ยิ่งทำให้ผู้บริหารนามสกุลดังนึกกลัวเหลือเกินว่าจะมีใครโผล่หน้าออกจากห้องมาเห็นภาพบัดสีนี้เข้า
...ไม่รู้ว่าต้องฝันถึงดาราเอวีคนไหนถึงจะทำให้ใครสักคนออกแอ็คชั่นได้สมจริงขนาดนี้...
นักธุรกิจหนุ่มผู้น่าสงสารยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงนั้นนานนับนาที จนในที่สุดเมื่อสะระตะได้ว่าจะวางจินดาลงตรงนี้ก็ไม่ได้ จะตะโกนเรียกให้ตื่นก็ไม่ดี เขาจึงตัดสินใจกัดฟันเดินต่อทั้งที่อีกฝ่ายยังคงทำตัวเป็นปลาเทศบาลดูดกระจกไม่เลิก
แม้ว่าบันไดของบ้านหลังนี้จะมีเพียงไม่กี่ขั้น แต่กระนั้นธีรชาติกลับใช้เวลาเดินนานราวกับว่ากำลังพิชิตยอดเขาสูงเสียดฟ้า
แต่แล้วในที่สุดความพยายามของเขาก็สำเร็จ
ธีรชาติพาจินดามาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องพักบานเดิมด้วยอาการเหนื่อยหอบ มือที่ขยับไขกุญแจนั้นติดจะสั่นน้อยๆ และเมื่อเปิดประตูได้สำเร็จเขาก็แทบจะถลาเข้าไปทิ้งตัวคนบนหลังลงที่เตียงทันที
ผู้บริหารหนุ่มเอนร่างเทตัวคนเมาเรื้อนให้หลุดจากแผ่นหลังของตน ก่อนจะรีบหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าจากในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาปาดคราบน้ำลายชื้นแฉะออกจากต้นคอด้วยสีหน้ารังเกียจ หากแต่ภายในระยะเวลาเพียงสองถึงสามวินาทีให้หลัง คนที่ควรจะนอนไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงยับย่นกลับขยับตัวออกท่าออกทางชวนให้ธีรชาติที่ตอนนี้นั่งพักอยู่ริมขอบเตียงต้องรู้สึกขนลุกซู่ซ่าขึ้นมาอีกครั้ง
...จินดาวาดมือมากอดร่างเขาไว้จากทางด้านหลัง...
คนโดนเกาะแกะพ่นลมหายใจออกมาเฮือกยาวอย่างนึกระอา และตั้งท่าจะดึงมือคนเมาให้พ้นตัว
“...คอนเซ็ปต์ของ...ฟังก์ชั่น...”
นับเป็นครั้งแรกของค่ำคืนนี้ที่เสียงงึมงัมในลำคอของสถาปนิกหนุ่มเริ่มฟังได้ศัพท์ขึ้นมาบ้าง
ธีรชาตินิ่งไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น ถ้อยคำที่หลุดออกจากปากของจินดามาทำให้ภาพสีหน้าผิดหวังของเจ้าตัวที่เขาได้เห็นเมื่อช่วงเย็นฉายซ้ำขึ้นมาในห้วงความคิด
แม้จะไม่สามารถเอี้ยวตัวกลับไปมองได้เต็มที่ แต่นักธุรกิจหนุ่มก็รู้สึกได้ว่าตอนนี้นายจินดากำลังขยับศีรษะถูไถไปมากับแผ่นหลังของเขาราวกับว่ามันเป็นหมอนขนเป็ดนุ่มๆใบหนึ่ง
“...ใจร้ายจัง...”
...ถึงจะแผ่วเบาและอู้อี้ แต่แม้กระนั้นสุ้มเสียงของคนผิดหวังก็ยังชัดเจนพอให้จับใจความได้...
ความตั้งใจเดิมที่จะแกะมือของนายจินดาออกถูกล้มเลิกไป ผู้บริหารคนดังเพียงนั่งนิ่งอยู่อย่างเดิมเพื่อให้คนอยากกอดได้กอดต่อไปตามต้องการ
...ฝ่ามืออุ่นหนายกขึ้นตบปุๆลงไปที่ท่อนแขนของอีกฝ่ายสองสามที...
.
.
.
เวลาผ่านไปนานเพียงใดธีรชาติก็ไม่แน่ใจนัก เขารู้เพียงแต่ว่ามันนานพอให้เงาจันทร์เปลี่ยนทิศไปได้บ้าง
นักธุรกิจหนุ่มรอจนกระทั่งคนทางด้านหลังผ่อนแรงยึดที่แขนและล้มตัวลงนอนไปเอง เขาจึงจะค่อยๆยันกายลุกขึ้นจากเตียง
...ภารกิจสำหรับค่ำคืนนี้เสร็จสิ้นลงจนได้...
ธีรชาติจัดแจงปลดกระดุมปลดเข็มขัดเพื่อให้คนหลับใหลไม่ได้สติได้นอนสบายขึ้นก่อนตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไป หากแต่บางสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาระหว่างทางที่เดินผ่านก็หยุดฝีเท้าของเขาเอาไว้เสียก่อน
ภาพสเก็ทช์จำนวนมากที่ถูกแปะติดไว้ทั่วผนังฝั่งหนึ่งของห้องคือสิ่งที่ดึงดูดให้ชายหนุ่มต้องเดินเข้าไปพิจารณาใกล้ๆ เมื่อครู่เขาคงมัวแต่ให้ความสนใจกับอิริยาบถของคนเป็นเจ้าของห้อง จนทำให้มองข้ามของน่าสนใจเหล่านี้ไป
ลายเส้นฉวัดเฉวียนจากปากกาหมึกดำที่ประทับอยู่บนกระดาษร่างพวกนี้คืองานของลิงเกอร์คอร์ปฯทั้งนั้น มันมีรายละเอียดเยอะแยะที่เพียงปราดมองก็พอจะเดาได้แล้วว่าคนทำใช้เวลากับมันไปมากมายเพียงใด
บุรุษร่างสูงใหญ่หันมองสำรวจไปรอบกายอีกครั้ง ก่อนจะได้พบว่าพวกก้อนโฟมที่เห็นวางกระจัดกระจายอย่างไร้ระเบียบอยู่บนพื้นมาตั้งแต่ต้นนั้นแท้จริงแล้วเป็นสตั๊ดดี้โมเดลนับสิบเวอร์ชั่น
ชายหนุ่มยืนตรึกตรองนิ่งๆอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งแล้วจึงตัดสินใจเดินไปยกเก้าอี้พลาสติกราคาถูกจากกลางห้องมาวางลงตรงหน้าผนังฝั่งที่มีแผงกระดาษร่างแปะหราอยู่
ธีรชาติหย่อนกายลงนั่ง และสิ่งต่อมาที่เขาทำคือการเริ่มทำความเข้าใจกับเนื้อหาในสเก็ทช์เหล่านั้นอย่างละเอียดถี่ถ้วนแม้จะได้เวลาที่เขาควรกลับบ้านแล้วก็ตาม
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: k00_eng^^ ที่ 09-09-2016 19:21:04
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 09-09-2016 19:44:17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 09-09-2016 19:55:52
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 09-09-2016 20:31:47
เริ่มหัวข้อโดย: lucifer_p ที่ 09-09-2016 20:34:58
คือดีงามมม โอ๊ย สนุกจริงๆค่าา
ชอบทุกอย่างเลย แงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 09-09-2016 21:16:02
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 09-09-2016 23:43:28
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 10-09-2016 06:53:16
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 10-09-2016 21:51:22
...เสียดาย...
นี่คือความรู้สึกแรกที่ผุดขึ้นในใจของธีรชาติหลังจากเขาได้พิจารณาแนวความคิดที่จินดาพัฒนาขึ้นมาจนครบถ้วนกระบวนความแล้ว
เมื่อคืนชายหนุ่มใช้เวลากับการทำความเข้าใจเนื้อหาในกระดาษร่างบนผนังห้องเก่าโทรมนั่นอยู่ร่วมสองชั่วโมงโดยที่มีเสียงครางงึมงัมไม่ได้ศัพท์ของคนเมาดังต่างดนตรีแบ็คกราวน์อยู่เป็นระยะ เพิ่งได้ค้นพบก็ตอนนั้นเองว่าแท้จริงแล้วคอนเซ็ปต์ของนายจินดามีประเด็นน่าสนใจที่ยังไม่ถูกนำเสนอแอบซ่อนอยู่อีกหลายต่อหลายประการ
...งานชิ้นนี้มีกลิ่นอายคล้ายกับอาคารเรียนบนดอยหลังที่เขาชอบนักชอบหนา ทั้งที่ลักษณะโปรเจ็คต์ก็แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง...
...แบบนี้จะเรียกว่าเป็นลายเซ็นบนผลงานได้หรือเปล่าก็ไม่รู้นะ...
...แต่จะมารู้สึกเสียดายที่ไม่ยอมให้โอกาสจินดาได้พรีเซ็นต์ไอเดียจนจบเอาตอนนี้ก็คงสายไปสักหน่อย...
นักธุรกิจคนดังละสายตาออกจากภาพถ่ายในจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าก่อนจะยกมือขึ้นบีบนวดลงไปที่บ่าหนาใหญ่ของตนเองเบาๆ
ขณะนี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่มเข้าไปแล้ว แต่เขากลับยังนั่งอยู่ในห้องทำงานราวกับว่าที่นี่คือบ้านของตัวเอง เดาได้เลยว่าหากเปิดประตูออกไปก็คงได้พบกับออฟฟิศที่ว่างเปล่าและมืดมิด
นอกจากที่เมื่อคืนธีรชาติจะปักหลักทำความเข้าใจกับดีไซน์ของจินดาอยู่ในห้องของเจ้าตัวจนหนำใจแล้ว เขาก็ยังใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายภาพสเก็ทช์เหล่านั้นกลับมานั่งดูต่อในยามว่างอีกด้วย ซึ่งก็เป็นเพราะรูปภาพพวกนี้เองที่ดึงให้เขายังอยู่ที่นี่ในเวลาแบบนี้
ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจออกจนสุดปอดก่อนจะลุกขึ้นเก็บข้าวของด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน สองขายาวๆก้าวไปยังประตูห้องอย่างไม่เร่งรีบนัก
“อ้าวบัว..” เขาเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจเมื่อเปิดประตูออกมาพบกับเลขาฯสาวสวยที่ยังคงก้มๆเงยๆอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเธอเอง “ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก? ดึกแล้วนะครับ”
หญิงสาวหันมาฉีกยิ้มเจื่อนให้ผู้เป็นนาย “จริงๆบัวออกไปแล้ว แต่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเปิดถุงขนมตาลไว้บนโต๊ะน่ะสิคะ ยังดีที่นัดเพื่อนๆทานข้าวหลังเลิกงานแถวนี้ พอทานเสร็จเลยต้องรีบวกกลับมาเก็บ กลัวว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้โต๊ะบัวจะโดนมดหามไปซะก่อน”
“อ้อเหรอ...งั้นผมรอ เราจะได้ลงไปด้วยกัน”
“อุ้ยไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณชาติลงไปก่อนเลยก็ได้”
“เอาน่า มืดแล้ว ในตึกมันเปลี่ยว ลงไปด้วยกันปลอดภัยกว่านะ”
ได้ยินดังนั้นหญิงสาวจึงต้องเร่งมือเก็บกวาดเศษซากขนมที่เธอกินเหลือไว้เมื่อช่วงเย็นด้วยความเกรงอกเกรงใจ เจ้านายของเธอเป็นห่วงเป็นใยคนรอบข้างอยู่เสมอ นี่คือข้อดีที่ใครๆในบริษัทต่างก็สัมผัสได้จากเขา
เพียงไม่นานคนทั้งสองก็เดินตามกันไปจนถึงโถงลิฟท์
“คุณชาติคะ วันนี้เมื่อช่วงบ่ายทางผู้จัดงานส่งบัตรเร็ม คูลฮาสมาให้เราสิบใบ บัวเห็นว่าคุณชาติประชุมอยู่ก็เลยกันไว้ให้คุณชาติสองใบค่ะ กลัวว่าเดี๋ยวผู้บริหารท่านอื่นๆจะเอาไปกันหมด คุณชาติสนใจไปฟังไหมคะ?”
“อ๋อ...งานที่เขามาขอสปอนเซอร์จากเราน่ะเหรอ? จัดวันไหนล่ะ?”
“วันเสาร์ที่จะถึงนี้ค่ะ ตามตาราง คุณชาติไม่ได้มีนัดที่ไหน”
“อืม...” ผู้บริหารหนุ่มแสดงอาการลังเลอยู่ครู่ แต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาทีเขาก็ตัดสินใจได้อย่างไม่ยากเย็นนัก “ผมว่าผมไม่ไปดีกว่า ไม่ค่อยอินกับอะไรแบบนี้เท่าไหร่ บัวยกคนอื่นไปเถอะ”
หญิงสาวพยักหน้าเมื่อได้รับคำตอบ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยไปในจังหวะที่ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี คนทั้งสองก้าวเข้าไปยืนอยู่ในกล่องโดยสารสี่เหลี่ยมเล็กๆนั่นโดยที่บทสนทนาไม่ได้สะดุดลงแต่อย่างใด
“เมื่อวานที่คุณชาติออกไปทานข้าวกับสถาปนิกจากทอมทอมสตูดิโอมาเป็นยังไงบ้างคะ...พวกเขาโอเคกันหรือเปล่า?”
เมื่อได้รับคำถามมาเช่นนั้นธีรชาติก็อดห่อปากเข้าหากันน้อยๆไม่ได้ เขานิ่งคิดไปชั่วขณะแล้วจึงตอบออกมาพร้อมรอยยิ้มแห้งผาก “พวกเขาก็ดูผิดหวังนะ โดยเฉพาะคนที่เป็นลูกน้องน่ะ”
เลขาฯคนสวยนิ่วหน้าเล็กน้อยหลังจากได้ฟังคำตอบ “ท่าทางคุณจินดาเขาคงเฮิร์ทน่าดูนะคะ บัวเห็นเขาดูซึมเชียวตอนที่เดินออกจากห้องประชุมมา”
“ก็คงจะเฮิร์ทอย่างที่บัวว่านั่นล่ะ เมื่อคืนเขาดื่มไปเป็นขวดๆเลย”
“โธ่...แล้วเมามากหรือเปล่าคะ?”
“เมาแอ๋เลยล่ะ ดูจากสภาพแล้วผมเดาว่าวันนี้เขาต้องลางานเพราะตื่นไม่ไหวแน่ๆ”
“แบบนี้สงสัยโดนเจ้านายดุเอาชัวร์เลย...น่าสงสาร...”
“พี่ต้อมเขาใจดี คงไม่ดุหรอกมั้ง...ว่าแต่ บัวดูจะสนใจคุณจินดาจังนะ” ประโยคท้ายถูกชายหนุ่มส่งมาพร้อมกับสีหน้ากรุ้มกริ่มอย่างจงใจหยอกเย้า ซึ่งเมื่อคนเป็นลูกน้องได้ยินดังนั้นก็ต้องคลี่ยิ้มออกมาเสียกว้าง และแทนที่จะปัดป้องเป็นพัลวันอย่างที่ธีรชาติคาดการณ์ไว้ เธอกลับยอมรับง่ายๆโดยปราศจากท่าทีเหนียมอาย
“แหมคุณชาติ...บัวแอบกรี๊ดหนุ่มๆคณะสถาปัตย์มาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วค่ะ เท่ๆเซอร์ๆทั้งนั้น อีกอย่างคุณจินแกก็ดูหล่อออกจะตาย”
คนฟังเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
...’หล่อ’ น่ะใช่ ‘เท่’ ก็คงใช่...
...แต่อย่างจินดาน่ะคงเลยคำว่า ‘เซอร์’ มาแล้วมั้ง...
...สภาพห้องรกรุงรังแบบนั้น ใช้คำว่า ‘สกปรก’ ดูจะเหมาะกว่า...
เลขาฯสาวยังคงกล่าวต่อเมื่อเห็นว่าคนเป็นหัวหน้ายังไม่ได้ตอบอะไรเธอกลับมา “น่าเสียดายนะคะที่หลังจากนี้จะไม่ได้เจอเขาอีก รู้อย่างนี้บัวขอไลน์เขาไว้ก็ดีหรอก”
มาถึงตรงนี้ธีรชาติก็เม้มริมฝีปากเข้าหากันพลางผงกหัวขึ้นลงเบาๆ
...หลังจากนี้เขาเองก็คงไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอสถาปนิกไฟแรงคนนั้นเช่นกัน...
ลิฟต์โดยสารพาหนุ่มสาวทั้งสองเคลื่อนลงมาจนถึงชั้นล็อบบี้ บัวเดินนำออกไปตามด้วยธีรชาติ
ในจังหวะที่เลขาฯคนงามกำลังจะเอ่ยคำร่ำลา นายของเธอก็กล่าวบางสิ่งตัดหน้าขึ้นมาเสียก่อน
“บัว...ผมเปลี่ยนใจแล้ว เดี๋ยวบัวช่วยเก็บบัตรเร็ม คูลฮาสสองใบนั้นไว้ให้ผมด้วยนะ...ผมจะไป...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“ขอโทษครับป๋าที่เมื่อวานผมลางาน ปวดหัวลุกไม่ขึ้นจริงๆ” จินดากล่าวเสียงเจื่อนพลางยกสองมือขึ้นประกบเข้าหากันตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด
เมื่อวานเขาแฮงค์หนัก ตื่นมาปุ๊บ หัวก็ทำท่าจะระเบิดปั๊บ
“เออๆ ทีหน้าทีหลังก็อย่าเสือกปล่อยให้ตัวเองเมาพับไปแบบนั้นอีกแล้วกัน” สถาปนิกรุ่นใหญ่กล่าวตักเตือนเจ้าลูกน้องตัวดี “ไปๆ ไปทำงานเถอะ กูขี้เกียจด่า”
ได้ยินดังนั้นจินดาก็ขยับเข้าไปโน้มตัวลงกราบแทบบ่าอวบอูมของคนเป็นหัวหน้าด้วยท่าทางประหนึ่งลูกหมาอ้อนนายทั้งที่กระป๋งกระเป๋าก็ยังไม่ได้เอาไปวางที่โต๊ะตัวเอง
...เข้าบริษัทมาก็ตรงมาหาป๋าเป็นด่านแรกนี่แหละ...
ฝ่ามืออุ่นหนาวางแหมะลงบนกลุ่มผมนุ่มของคนเป็นรุ่นน้องแล้วจึงออกแรงขยี้ไปมาเบาๆ แก้วกาแฟหอมกรุ่นที่อยู่ในมืออีกข้างถูกส่งให้อีกฝ่ายตามความเคยชิน
“โอเคแล้วใช่ไหมมึง?” โกวิทเอ่ยถามจินดาที่เพิ่งจะเดินมาหย่อนกายลงนั่งที่เก้าอี้ประจำตัว รอยยิ้มปลอบประโลมถูกส่งออกไปแม้ว่าใบหน้าไร้สิวไร้ฝ้าที่มองเห็นอยู่ในตอนนี้จะไม่ได้เจือแววผิดหวังมากมายเหมือนเมื่อวานซืนอีกแล้วก็ตาม
“สบายพี่” จินดาตอบออกไปเช่นนั้น
...แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นจริงอย่างที่พูดร้อยเปอร์เซ็นต์...
...ลึกๆแล้วเขายังคงไม่สามารถสั่งให้ตัวเองหยุดจินตนาการถึงวันที่ดีไซน์ลูกรักจะถูกสร้างขึ้นมาให้ใช้งานจริงได้เสียที...
...แต่ก็นะ สถาปนิกตัวเล็กๆที่ถูกนายทุนปฏิเสธไปแล้วจะมีปัญญาไปทำอะไรได้มากไปกว่าการวาดฝัน...
“เออใช่ ตกลงเสาร์นี้มึงไปงานเร็มหรือเปล่า?” โกวิทเอ่ยถามขึ้นมาทั้งที่มือก็ยังคงวางอยู่บนศีรษะทุยมนเช่นเดิม
จินดาส่ายหน้าน้อยๆ “จองบัตรไม่ทันว่ะพี่ เต็มเร็วมากเลย”
“โห่ น่าเสียดาย มึงนับถือเขาเป็นพระบิดาเลยไม่ใช่เรอะ?”
“ก็ใช่น่ะสิ สองสามสัปดาห์ที่ผ่านมาผมมัวแต่ง่วนอยู่กับงานลิงเกอร์เนี่ยแหละ กว่าจะนึกได้ว่ายังไม่ได้จอง บัตรแม่งก็เต็มไปหมดละ” จูเนียร์อาร์คิเตคต์ประจำบริษัทกล่าวเสียงแห้ง “แต่ก็ช่างมันเถอะ ได้ข่าวว่าพี่แม็คแกจะไปฟัง ไว้เดี๋ยวผมค่อยรอให้แกกลับมาเล่าต่อก็ได้”
เร็ม คูลฮาสนับเป็นสถาปนิกผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุคที่จินดาบูชาดุจพระเจ้า รางวัลพริตซ์เกอร์ที่เร็มได้ครอบครองไปเมื่อตอนปีสองพันเป็นตัวการันตีที่ดีเยี่ยมว่าผลงานแต่ละชิ้นของเขานั้นมีคุณค่ามากเพียงใด
เกรตเต็กชาวดัตช์รายนี้กำลังจะเข้ามาให้เลคเชอร์ในกรุงเทพฯ และจินดาก็ตั้งหน้าตั้งตารอมาตั้งแต่ตอนข่าวออก แต่สมองเจ้ากรรมดันทรยศให้ลืมจองบัตรไปเสียได้
...มันน่าหงุดหงิดจริงเชียว...
ในขณะที่สถาปนิกหนุ่มกำลังนึกติเตียนก้อนเนื้อใต้กะโหลกของตนอยู่นั้นเอง สมาร์ทโฟนเครื่องบางที่เขาวางไว้บนโต๊ะก็ออกอาการสั่นครืดๆขึ้นมา
ฝ่ามือเรียวสวยยื่นออกไปหยิบมันขึ้นมากดรับสายแม้ว่าเบอร์ที่โชว์จะดูไม่คุ้นตานักก็ตาม
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ นั่นคุณจินดาใช่ไหม?” ทางปลายสายถามมาเช่นนั้น
“ใช่ครับ ไม่ทราบว่าจากไหนฮะ?”
“ผมธีรชาติ จากลิงเกอร์คอร์ปฯ ยังจำกันได้นะ?”
“คุณชาติ?...เอ่อ..ก็ต้องจำได้สิครับ เพิ่งเจอกันอยู่วันก่อน”
...ถามอย่างกับกูเป็นอัลไซเมอร์...
...โดนรีเจ็คงานมาก็ไม่ใช่ว่าจะต้องเสียสติจนความจำเสื่อมนะโว๊ย...
“ดีครับ ผมโทรฯมาตามเบอร์ที่พิมพ์อยู่บนนามบัตรของคุณ...ตกลงเมื่อวานคุณแฮงค์มากหรือเปล่า?”
จินดานิ่งไปครู่ด้วยความไม่เข้าใจว่าเหตุใดนักธุรกิจงานแน่นผู้นี้ถึงอุตส่าห์โทรฯมาเพื่อถามเรื่องอะไรแบบนี้ แต่สุดท้ายเขาก็ยอมเปิดปากตอบออกไปเสียงเรียบ “ก็แฮงค์พอสมควรแหละครับ ยังไงก็ต้องขอบคุณคุณชาติมากที่เมื่อวานซืนกรุณาพาผมมาส่งถึงห้อง รบกวนคุณมาสองรอบแล้ว...ว่าแต่ที่โทรฯมานี่มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?”
คิ้วของนายโกวิทที่ยังคงยืนค้ำหัวรุ่นน้องอยู่ที่เดิมกระตุกเข้าหากันน้อยๆเมื่อได้ยินประโยคพาฉงนเข้า
...หมายความว่าอย่างไรที่ว่าไปส่งถึงห้องมาถึงสองครั้งสองคราว?...
...หากเข้าใจไม่ผิด คนในสายน่าจะเป็นธีรชาติ...
...ไม่ได้สนิทสนมอะไรกับน้องชายคนดีของเขาสักหน่อยไม่ใช่หรือไง?...
“วันเสาร์นี้คุณว่างไหม?”
“อ่า...วันเสาร์หรือครับ?...คุณมีอะไรหรือเปล่า?” จินดาไม่ยอมตอบอย่างชัดเจน แต่เลือกที่จะถามหยั่งเชิงออกไปก่อน
“คือ...ผมมีบัตรฟังเลคเชอร์ของเร็ม คูลฮาสอยู่สองใบ...ไม่รู้ว่าคุณจะสนใจไหม?”
เพียงเท่านั้นดวงตาเรียวรีอันเป็นเอกลักษณ์ของคนฟังก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความลืมตัวในทันที
จินดานั่งนิ่งทบทวนประโยคคำถามที่เพิ่งจะได้ฟังอยู่ชั่วครู่ ก่อนในที่สุดเขาจะตัดสินใจยกมือของโกวิทออกจากศีรษะแล้วลุกเดินห่างจากโต๊ะทำงานไปหาที่เงียบๆเพื่อคุยต่อ
...สถาปนิกหนุ่มรุ่นพี่ได้แต่มองตามแผ่นหลังขนาดกะทัดรัดนั่นไปด้วยสายตาเคลือบแคลง...
.
.
.
“แล้วคุณจะไม่ไปดูเหรอครับ?” นี่คือสิ่งที่จินดาเอ่ยถามออกไปเมื่อหาที่ทางสำหรับปลีกวิเวกจนได้แล้ว
“ไปสิ ผมบอกว่าผมมีบัตรสองใบ ใบนึงก็ให้คุณ ส่วนอีกใบก็เป็นของผมเองไง...เราไปดูด้วยกัน”
“ฮะ? เอ่อ...” จินดากระพริบตาปริบๆด้วยความงงงวย ทีแรกก็เข้าใจว่าธีรชาติจะยกบัตรให้ทั้งสองใบ ไม่ได้นึกมาก่อนเลยว่าเขาจะเอ่ยออกมาเช่นนี้ “...แล้วทำไม...คุณถึงมาชวนผมล่ะ?...”
...สนิทกันก็ไม่ใช่...
...ไม่ว่ามองอย่างไรก็ดูแปลกที่จะมาชวนให้ไปเจอกันนอกเวลางานแบบนี้...
คนทางปลายสายเงียบไปเสี้ยวอึดใจ ก่อนจะตอบกลับมาด้วยเสียงที่ดูจะเบาลงกว่าเดิมเล็กน้อย
“ก็ผมรู้จักสถาปนิกอยู่แค่ไม่กี่คน แล้วดูท่าทางคุณน่าจะชอบงานแนวๆนี้ก็เลยลองโทรฯมาถามดู”
“แล้วป๋าล่ะ...พี่ต้อมของคุณน่ะ รายนั้นก็ยังไม่มีบัตรนะครับ แล้วก็ชอบงานของเร็มเหมือนกันด้วย ไม่ลองไปชวนดูเหรอ?”
คราวนี้ธีรชาติเงียบเสียงไปอีกนานทีเดียว จินดาเองได้แต่ยืนรอฟังคำตอบด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กๆ
“...สรุปคือคุณไปไม่ได้เหรอ?...”
เมื่อถูกผู้บริหารนามสกุลดังส่งคำถามกลับมาเช่นนั้นสถาปนิกหนุ่มก็ออกอาการอึกอักขึ้นมาในทันที “...ก็ ไม่ใช่หรอกครับ...”
...เอาจริงๆคือเขาก็อยากไป...
...เร็มเลยนะโว๊ย! เร็มเลยนะ! ต้องอยากไปอยู่แล้วล่ะ...
...แต่ว่า มันจะไม่พิลึกไปหน่อยเหรอที่ต้องไปกับคนไม่สนิท ซ้ำตอนนี้ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวพันกันอีกแล้วด้วย...
...แหม ถ้าเป็นคุณบัวคนสวยมาชวนล่ะก็จะไม่เสียเวลาคิดนานแบบนี้เลยจริงๆ...
“ตกลงว่ายังไงครับ? ไปด้วยกันไหม?”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 10-09-2016 21:52:29
...แล้วในที่สุดนายจินดาก็มายืนเข้าคิวรอตรวจบัตรอยู่หน้างานกับธีรชาติจนได้...
“คุณไม่ใช้หูฟังเหรอ?” สถาปนิกหนุ่มเอ่ยถามคนที่ยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลังขณะที่มือทั้งสองข้างก็ง่วนอยู่กับการจัดระเบียบสายหูฟังระโยงระยางไปด้วย
หูฟังที่ว่านี้คือหูฟังแปลภาษาที่ทางงานจัดเตรียมไว้ให้ สำหรับใครที่ไม่สันทัดภาษาต่างชาตินัก ก็จะมีล่ามคอยแปลถ้อยคำของผู้บรรยายผ่านหูฟังที่ว่านี้แบบเรียลไทม์ไปด้วย
ชายหนุ่มเจ้าของร่างกายสูงใหญ่ส่ายศีรษะน้อยๆ “ไม่ใช้”
“อ๋อ ลืมไป...คุณจบนอกมานี่นา น่าอิจฉา จะได้ฟังเร็มพูดแบบสดๆเลย”
“ฟังล่ามแปลให้ก็เหมือนกันน่า”
“ไม่เหมือนหรอก ผมว่ามันต้องมีอะไรตกหล่นไปบ้าง ศัพท์เทคนิคบางคำมันไม่มีคำแปลตายตัวในภาษาไทยด้วย ถ้าล่ามไม่ใช่สถาปนิกอาจไม่รู้ว่าจะแปลยังไงก็ได้นะผมว่า”
ได้ฟังดังนั้นธีรชาติก็ผงกหัวขึ้นลงพลางนึกไปว่าตัวเขาเองแม้จะพูดฟังอ่านเขียนภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่ว แต่ก็คงเข้าใจเลคเชอร์ที่จะเข้าไปนั่งฟังวันนี้ได้ไม่หมดเช่นกัน
...ก็เป็นนักธุรกิจ ไม่ใช่นักออกแบบ...
...รู้สึกแปลกๆเหมือนกันที่ต้องมาปะปนอยู่ท่ามกลางเหล่าดีไซเนอร์กลุ่มใหญ่เช่นนี้...
ทั้งที่ไม่ได้สนใจในเนื้อหาการบรรยายมากมายนัก แต่ผู้บริหารคนดังก็ยังอุตส่าห์มายืนอยู่ตรงนี้แล้ว
.
.
.
ตลอดระยะเวลาที่นั่งกันอยู่ในฮอลล์ ธีรชาติสังเกตเห็นว่าดวงตาของจินดายามได้ฟังคำบรรยายและดูสไลด์ของเกรตเต็กชื่อก้องโลกบนเวทีนั้นเปล่งประกายออกมาชัดเจนเพียงใด
...ดูท่าว่าคงจะแฮปปี้เอามากๆ...
“ฟินโคตร!” จินดากล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแจ่มใสทันทีเมื่อเลคเชอร์อันแสนมีค่าจบลง ตอนนี้กระดาษหลายหน้าในสมุดสเก็ทช์ของเขามีข้อมูลที่น่าสนใจถูกบันทึกไว้ด้วยลายมือฉวัดเฉวียนอยู่เต็มไปหมด แนวความคิดล้ำลึกจากเร็ม คูลฮาสทำให้ชายหนุ่มรู้สึกมีไฟเสียยิ่งกว่าที่เป็นอยู่
“มันดีขนาดนั้นเลยเหรอ?” ธีรชาติเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มบางเบาขณะค่อยๆไหลตามฝูงชนออกจากฮอลล์ไป “ผมฟังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง”
“ดีสิครับ! มองจากมุมนักธุรกิจคุณอาจไม่สนุกเท่าไหร่ แต่ถ้าลองคิดในมุมของนักออกแบบ คุณต้องรู้สึกแบบที่ผมรู้สึกแน่ๆ รับรองได้” จินดาตอบฉะฉาน “ได้ฟังตอนนั้นหรือเปล่า? ตอนที่เร็มเขาพูดถึง...”
เนื้อหามากมายที่เพิ่งจะฟังจบไปได้หมาดๆถูกพ่อสถาปนิกไฟแรงนำกลับมาถ่ายทอดซ้ำเป็นฉากๆ ซึ่งก็มีอยู่หลายประเด็นทีเดียวที่ธีรชาติเพิ่งจะมากระจ่างด้วยคำขยายความของจินดาเอาเดี๋ยวนี้เอง
ผู้บริหารหนุ่มเปล่งเสียงหัวเราะในลำคอขึ้นมาขณะที่หูก็ยังรับฟังคนที่เดินอยู่ข้างกัน
...จินดาเวอร์ชั่นนี้ดูแตกต่างจากจินดาเวอร์ชั่นที่อยู่ในห้องประชุมไม่น้อย...
ก็เป็นเรื่องที่สามารถเข้าใจได้ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าลูกค้า ไม่ว่าใครหน้าไหนก็คงต้องรักษาท่าทีให้ดูเป็นงานเป็นการเพื่อความน่าเชื่อถือ จะมากจะน้อยขึ้นอยู่กับความสามารถส่วนบุคคล แต่แม้จะตระหนักได้อย่างนั้น ธีรชาติก็ยังไม่เคยลองจินตนาการดูสักทีว่าบุคลิกของนายจินดาในวันสบายๆนั้นเป็นเช่นไร
...ใครจะไปนึกว่าคนทำงานวัยยี่สิบเจ็ดจะทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังคุยกับหลานชายอายุสิบขวบตอนที่เพิ่งได้หุ่นกันดั้มรุ่นหายากมาไว้ในครอบครองได้มากขนาดนี้กัน...
“...ใช่ไหมล่ะคุณ? พอได้ลองนึกตามแล้วมันก็ถูกอย่างที่เขาว่าจริงๆ เพียงแต่เราไม่เคยใช้เวลาไตร่ตรองกับเรื่องแบบนี้เลย...”
ธีรชาติพยักหน้าเออออไปตามเรื่อง รอยยิ้มจางๆยังคงมีให้เห็นอยู่ที่มุมปาก
คนทั้งคู่เดินมาจนถึงโถงหน้าลิฟต์ เป็นเพราะว่าผู้คนหลายร้อยชีวิตพากันทยอยออกจากฮอลล์มาในเวลาไล่เลี่ย พื้นที่บริเวณนี้จึงคราคร่ำไปด้วยมนุษย์ มนุษย์ มนุษย์แล้วก็มนุษย์
“อ้าวเฮ้ยไอ้จิน!” เสียงทักทายจากใครบางคนดังขัดคำเยิญยอเร็ม คูลฮาสของพ่อสาวกตัวเป้งเข้า ทำให้ทั้งเจ้าของชื่อและคนที่มาด้วยกันต้องหันมอง
“..อ..อ้าว คุณชาตินี่ สวัสดีครับ..” ชายผู้นั้นยกมือขึ้นไหว้นักธุรกิจหนุ่มด้วยท่าทีประหลาดใจหลังจากได้เห็นว่ารุ่นน้องที่ออฟฟิศนั้นมากับใคร
ธีรชาติรับไหว้ก่อนเหลือบสังเกตท่าทีที่ดูจะต่างไปเล็กน้อยของคนข้างกาย
ที่จริงแล้วตลอดทางที่พวกเขาเดินผ่านมาหรือแม้กระทั่งช่วงก่อนงานเริ่ม จินดาก็ได้พบเจอกับคนรู้จักอยู่ไม่ได้ขาด ไม่เพื่อนหรือรุ่นน้องรุ่นพี่ก็เป็นอาจารย์สมัยเรียน ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรในเมื่องานเลคเชอร์ครั้งนี้ดึงดูดคนในวงการสถาปนิกทั่วฟ้าเมืองไทยให้มารวมตัวกัน
...แต่กับชายคนที่เพิ่งจะเข้ามาทักครั้งนี้ ดูเหมือนว่าปฏิกิริยาของจินดาจะดูพิลึกชอบกล...
“ ‘หวัดดีพี่แม็ค นั่งอยู่โซนไหนเนี่ย? ผมมองไม่เห็นเลย”
“ปีกขวาของเวทีนู่นแน่ะ แล้วไหนมึงบอกกูว่าจองบัตรไม่ทันไงวะ?”
“คือ...พอดีผมได้บัตรฟรีมาจากคุณชาติ...”
มาถึงตรงนี้นายแม็คก็หันไปคลี่ยิ้มให้ผู้บริหารนามสกุลดังที่ได้แต่ยืนฟังเงียบๆ “คุณชาติคงจำผมไม่ได้ ผมแม็คครับ เคยอยู่ในทีมที่ทำอาคารเรียนบนดอยให้ลิงเกอร์คอร์ปฯเมื่อสักหกเจ็ดปีก่อน”
“อ๋อ...นึกออกแล้วครับ ก็ว่าหน้าคุ้นๆ ต้องขอโทษด้วย พอดีผมจำหน้าคนไม่ค่อยเก่ง” ธีรชาติตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มการทูตอย่างที่มักใช้กับคนไม่คุ้นเคยเป็นประจำ
“แล้วนี่ไปไงมาไงถึงมาด้วยกันได้ครับเนี่ย?” คำถามนี้ถูกส่งมาให้ทั้งจินดาและธีรชาติ
...ก็เลือกเอาเองแล้วกันว่าใครจะเป็นคนตอบ...
“..ก็..พอดี..คือคุณชาติเขา..”
ท่าทีอ้ำอึ้งของจินดาทำให้นักธุรกิจหนุ่มต้องลอบพ่นลมออกจมูกเบาๆก่อนจะรับหน้าที่ตอบคำถามไปเอง
“ลิงเกอร์คอร์ปฯเป็นหนึ่งในสปอนเซอร์ของงานนี้น่ะครับ ผมได้บัตรมาสองใบพอดี ก็เลยชวนคุณจินเขามาฟังด้วยกัน ถือว่าเป็นรางวัลที่อุตส่าห์ตั้งใจคิดคอนเซ็ปต์ให้บริษัทเรา”
...ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ถูกเลือกไปใช้งานก็ตาม...
จินดาต่อประโยคเสร็จสรรพในใจ แล้วจึงส่งยิ้มแห้งให้รุ่นพี่ร่วมสตูฯตรงหน้าไปเสียหนึ่งที
รู้สึกประดักประเดิดเหลือเกินที่ต้องมาเจอคนในบริษัทเดียวกันที่นี่ ก็ในเมื่อก่อนหน้านี้เขาพร่ำบ่นนักบ่นหนาว่าธีรชาติเป็นนายทุนที่เคี่ยวอย่างนั้นเคี่ยวอย่างนี้
..แล้วนี่อะไร ออกมาแฮงเอาต์กันนอกรอบแค่สองคน...
...เดี๋ยวใครเขาจะหาว่าปากอย่างใจอย่างเอาได้...
บทสนทนาฉบับปัจจุบันทันด่วนถูกตัดให้จบลงอย่างรวดเร็วเมื่อลิฟต์โดยสารตัวที่พวกเขายืนรอกันอยู่เคลื่อนขึ้นมารับถึงชั้นพอดี
ผู้คนในบริเวณพากันเบียดเสียดตัวเองเข้าไป โดยที่ธีรชาติและจินดาก็เป็นหนึ่งในนั้น
ผู้บริหารคนดังเดินนำเข้าไปก่อน จนเมื่อถึงตำแหน่งสุดผนังลิฟต์เขาจึงปักหลักเข้ามุมอยู่ตรงนั้น ส่วนจินดาเองก็อาศัยความสูงใหญ่ของคนด้านหน้ากระดึ๊บตามเข้าไปติดๆ
...แต่ดูเหมือนว่าออกจะติดมากเกินไปเสียหน่อย...
ในจังหวะที่สถาปนิกหนุ่มกำลังจะหมุนตัวกลับมาทางทิศที่หันหน้าเข้าหาประตูลิฟต์หลังจากเลือกที่ยืนได้แล้วนั้น คลื่นมนุษย์ที่หลั่งไหลเข้ามาราวกับฝูงปลาติดแหก็อัดให้ร่างของเขากระเถิบลึกเข้าไปยิ่งกว่าเก่าทั้งที่เดิมทีชายหนุ่มก็อุตส่าห์เว้นช่องไฟไว้น้อยเหลือเกินแล้ว
“เฮ้ยๆ ใจเย็นสิเหวย...” จินดาอุทานออกมาเสียงเบาขณะที่กล้ามเนื้อหลายส่วนก็ออกอาการเกร็งเขม็งเพื่อต้านทานไม่ให้ร่างกายขนาดสันทัดของตนเองต้องเบียดติดคนด้านในไปมากกว่านี้
เนื้อตัวของสถาปนิกไฟแรงแนบชิดไปกับผ้าเนื้อดีที่ถูกสวมใส่อยู่บนตัวธีรชาติอย่างช่วยไม่ได้ พอหมายจะขยับเปลี่ยนท่าชายหนุ่มผู้น่าสงสารก็ไม่สามารถทำได้ดั่งใจหวังเมื่อที่ว่างรอบกายนั้นเหลือน้อยเต็มที
...นี่ถ้าไม่ใช่เพราะลิฟต์มันส่งเสียงร้องเตือนน้ำหนักขึ้นมาเสียก่อน เชื่อได้เลยว่าร่างของเขาคงได้แบนติดแผ่นอกกว้างตรงหน้าชัวร์...
นับเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาที่จินดารู้สึกดีกับส่วนสูงอันแสนจะน่าเอ็นดูของตัวเอง หากเขาสูงชะลูดอย่างที่คอยภาวนาขอฟ้าขอดินมาตลอดชีวิต มีหวังตอนนี้ปากเขาคงได้ประกบกับปากธีรชาติไปแล้วแน่ๆ
...คิดในแง่ดีเข้าไว้ว่าสูงแค่ไหล่ของอีกฝ่ายแบบนี้น่ะดีแล้ว...
ประตูลิฟต์ปิดลงไปในที่สุด ทั่วทั้งห้องโดยสารจึงเหลือเพียงความเงียบน่าอึดอัด
หากเวทมนตร์มีจริงจินดาจะเสกให้ตัวเองหายวับไปจากตรงนี้เป็นสิ่งแรก ระยะห่างที่เหลืออยู่ระหว่างเขาและธีรชาตินั้นแทบจะวัดเป็นหน่วยไมโครเมตรได้ด้วยซ้ำ
...ใกล้เสียจนสามารถได้ยินเสียงเต้นตุบๆจากหัวใจ ตับ ไต ไส้ และพุงของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจนดีเชียวล่ะ...
...การต้องยืนประจันหน้าในระยะประชิดกับมนุษย์เพศชายที่ไม่ได้สนิทชิดเชื้อกันแบบนี้นี่ไม่ใช่เรื่องตลกเลยจริงๆ...
จินดาสูดหายใจเอากลิ่นโคโลญจน์ที่ลอยออกจากตัวคนตรงหน้าเข้าปอดไปอย่างไม่มีทางเลือก แต่จะว่าไปมันก็หอมเพลินจมูกดีไม่หยอก
...คนรวยนี่มันก็รวยไปทุกส่วนสัด แม้แต่กลิ่นตัวยังให้ความรู้สึกว่าแพงเลยคิดดูสิ...
เมื่อนึกมาถึงตรงนี้สถาปนิกหนุ่มก็เพิ่งจะมารู้สึกกังวลว่าแล้วกลิ่นตัวของเขาเองนั้นเป็นอย่างไรบ้าง หอมหรือเหม็นในระดับไหนกัน?
...เมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านก็ไม่ได้อาบน้ำมาเสียด้วย...
...หากต้องยืนดมตัวเขานานๆนักธุรกิจสุดเนี๊ยบคนนี้จะคลื่นเหียนอมอาเจียนเอาไหมนะ?...
คิดได้ดังนั้นจินดาก็ค่อยๆเหลือบสายตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ยืนอยู่ชิดติดกันช้าๆด้วยความตั้งใจว่าจะลอบสังเกตปฏิกิริยา หากแต่เมื่อได้มองไปตามความต้องการ เขากลับพบว่าตนเองตกเป็นจุดสนใจของอีกฝ่ายอยู่ก่อนแล้วเสียอย่างนั้น
ชายหนุ่มชะงักท่าทีลงไปทันใด
...นี่แหละ...ความกระอักกระอ่วนที่แท้จริง...
เมื่อสายตาสอดประสานกันในระยะที่ใกล้ถึงเพียงนี้ ต่อให้ปกติแล้วไม่ใช่คนหน้าบางอะไร ยังไงก็ต้องมีกระดากกันขึ้นมาบ้างไม่มากก็น้อย
ดวงตาเรียวรีอันเป็นเอกลักษณ์กระพริบปริบๆด้วยท่าทีแสนประดักประเดิด นักออกแบบหนุ่มเสตาหลุกหลิกอยู่ครู่ก่อนจะรีบก้มหน้ากลับลงมาเมื่อตระหนักได้ว่าการปล่อยให้ตัวเองยืนจ้องอีกฝ่ายอยู่แบบนี้ไม่ใช่เรื่องสมควรเลย
...ไอ้ลิฟต์ความเร็วเต่านี่มันช้าอะไรขนาดนี้วะ!?...
...ตึกแม่งก็มีอยู่ไม่กี่ชั้น ทำไมมันยังลงไปไม่ถึงพื้นสักที!?...
ดูเหมือนว่าการเบนจุดโฟกัสกลับลงมาอยู่ที่แผ่นอกของอีกฝ่ายจะยังไม่ช่วยให้ความรู้สึกกระอักกระอ่วนหายไปได้สนิท ในที่สุดสถาปนิกหนุ่มจึงเลือกที่จะปิดเปลือกตาเสียแน่นราวกับถูกใครบังคับให้กินของขม...
.
.
.
...จินดาหลับตาหนีบรรยากาศน่าอึดอัดไปแล้ว...
ผู้บริหารแห่งบริษัทยักษ์ใหญ่ลอบยิ้มขำออกมาน้อยๆเมื่อได้เห็นวิธีจัดการกับความงุ่มง่ามที่เกิดขึ้นของคนตรงหน้า
...ทำอย่างกับพวกเด็กๆที่เล่นซ่อนแอบแล้วชอบหลับตาเพราะคิดว่าคนอื่นจะมองไม่เห็นตัวเองอย่างไรอย่างนั้น...
...ตลกจริง...
จากตำแหน่งที่ยืนอยู่นี้ธีรชาติสามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆที่เขาคับคล้ายคับคลาว่าเป็นกลิ่นแชมพูสูตรโนมอร์เทียร์ของเด็กอ่อนลอยมาจากเส้นผมดำขลับของคนตรงหน้า
เมื่อหลายวันก่อนตอนที่แบกจินดาขึ้นแนบหลัง ตามเนื้อตัวของสถาปนิกผู้นี้มีเพียงกลิ่นแอลกอฮอล์โชยคลุ้งมาเตะจมูกเท่านั้น เพิ่งจะรู้ก็เดี๋ยวนี้เองว่ากลิ่นกายที่แท้จริงของคนๆนี้นั้นเป็นอย่างไร
นักธุรกิจหนุ่มไม่ได้ถอนสายตาหนีไปไหนเหมือนอย่างที่อีกฝ่ายทำ เขาเพียงก้มมองใบหน้าอ่อนใสนิ่งๆเป็นการฆ่าเวลาเท่านั้น
...ผิวพรรณของนายจินดาถือว่าเนียนละเอียดดีเมื่อเทียบกับมาตรฐานชายไทยทั่วๆไป...
...หน้าตาของสถาปนิกไฟแรงคนนี้ดูหมดจดอ่อนกว่าวัยอยู่หลายปีทีเดียว หากไม่รู้จักกันมาก่อนก็คงเข้าใจผิดไปแล้วว่ายังเป็นเพียงนักศึกษาในชั้นปีต้นๆ...
...และแม้จะมีตอหนวดตอเคราที่โกนไม่เกลี้ยงผุดขึ้นมารบกวนสายตาอยู่บ้าง แต่โดยรวมก็ยังถือว่าดูสะอาดสะอ้านผิดกับสภาพห้องที่เขาเคยเห็นด้วยตาตัวเองอยู่หลายขุมนัก...
...ที่เขาเรียกกันว่า ‘กรรมพันธุ์ดี’ มันคือแบบนี้หรือเปล่า?...
ช่วงเวลาในตอนนี้นับเป็นชั่วอึดใจเล็กๆที่ยาวนานเกินจริงสำหรับคนทั้งห้องโดยสาร ทุกคนในที่นี้พยายามไม่กระดิกกระเดี้ยวตัวราวกับเป็นรูปปั้นหินสลัก
จนในที่สุดหน้าจอเหนือปุ่มกดลิฟต์ก็โชว์ขึ้นมาว่ากล่องเหล็กขนาดไม่ใหญ่ไม่โตกล่องนี้กำลังจะพาทุกชีวิตเดินทางมาถึงชั้นกราวน์ของอาคารสมใจแล้ว
“ถึงแล้วนะ...” ธีรชาติเปิดปากกระซิบให้คนที่ยังคงยืนหลับตาอยู่ได้รับรู้เพียงแผ่วเบา ซึ่งถ้อยคำของเขาก็เรียกให้ดวงตาเรียวรีคู่เดิมเปิดขึ้นอีกครั้ง
เป็นเพราะว่าลิฟต์ยังจอดไม่สนิทดี จินดาจึงต้องเผชิญกับบรรยากาศที่พยายามหลีกเลี่ยงอย่างช่วยไม่ได้
ด้วยกลัวว่าสถาปนิกหนุ่มจะยิ่งรู้สึกอึดอัดไปมากกว่าเก่า คราวนี้ธีรชาติจึงยอมเบนตาหนีไปทางอื่นแต่โดยดี
...แต่แล้ว สายตาคู่คมของผู้บริหารคนดังก็พลันไปสบกับสายตาอีกคู่ของบุคคลที่สามเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ...
...ที่ว่าไม่ได้ตั้งใจนี่หมายถึงตัวเขาแค่ฝ่ายเดียวนะ...
ชายชื่อแม็คที่ยืนอยู่บริเวณโซนหน้าของห้องโดยสารลอบสังเกตพวกเขาผ่านทางประตูลิฟต์ที่เงาวับจนแทบจะสะท้อนภาพได้ชัดเจนพอๆกับกระจกเงาเช่นนี้มาตั้งแต่เมื่อใดธีรชาติก็ไม่อาจรู้ได้
แต่ยังไม่ทันที่นักธุรกิจหนุ่มจะได้สะระตะอะไรเพิ่มเติม ประตูลิฟต์ทั้งสองฝั่งก็ค่อยๆเคลื่อนตัวแยกออกจากกันเสียแล้ว
TBC.
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 10-09-2016 22:02:45
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 10-09-2016 23:03:34
แต่อ่านแล้วรู้สึกฟินอะ ชอบแนวนี้
ขอบคุณที่มาต่อบ่อย ๆ นะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 10-09-2016 23:30:11
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 10-09-2016 23:36:11
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 11-09-2016 00:53:48
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 11-09-2016 05:56:30
เริ่มหัวข้อโดย: lucifer_p ที่ 11-09-2016 08:07:23
ส่วนพี่แม็คนี่ยังไงนิ ทีมมือที่สามเรอะ!
ชอบความค่อยเป็นค่อยไปนี้จังเลย <3333
เริ่มหัวข้อโดย: parn11 ที่ 11-09-2016 11:05:47
เริ่มหัวข้อโดย: Disthaporn ที่ 11-09-2016 20:29:04
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 11-09-2016 21:47:52
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 11-09-2016 23:58:23
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 12-09-2016 20:59:26
...เป็นสองนาทีที่จินดารู้สึกเหมือนกับว่ามันยาวนานชั่วกัปชั่วกัลป์...
สถาปนิกหนุ่มผ่อนลมหายใจออกจนสุดปอดเมื่อพาร่างของตัวเองออกมาสู่อิสรภาพได้ในที่สุด
“วันนี้ขอบคุณมากนะครับที่อุตส่าห์ยกบัตรให้ผม” จินดากล่าวกับผู้บริหารคนดังที่เดินตามออกจากลิฟต์มาติดๆ เป็นเพราะยังรู้สึกเก้กังกับระยะห่างอันน้อยนิดเมื่อสักครู่อยู่ไม่หาย เขาจึงไม่ได้วางสายตาสบกับอีกฝ่ายนานนัก “ขับรถกลับบ้านดีๆครับ”
“เดี๋ยวสิ งานจบก็จะลากันเลยเหรอ?” ธีรชาติว่าเช่นนั้นพร้อมด้วยแสดงสีหน้าเหมือนกับว่าจินดาเพิ่งจะพูดอะไรไม่เข้าท่าออกมา
“..อ้าว..ก็..แล้วคุณจะไม่กลับบ้านหรือไง?..”
“กลับ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ มันเย็นแล้ว กินข้าวกันก่อนไหม?”
เรียวคิ้วได้รูปของคนฟังกระตุกเข้าหากันน้อยๆหลังจากประโยคของคนตรงหน้าจบลง “...อ่า...” จินดาหรี่ตาลงอย่างที่มักทำเป็นประจำยามต้องตัดสินใจก่อนจะค่อยๆทวนคำถามขึ้นมาเสียงเบา “...กินข้าวเหรอครับ?...”
เห็นดังนั้นคนมองก็เปล่งเสียงหัวเราะจากในลำคอ “คิดอะไรนักหนาคุณจิน? ผมชวนกินข้าว ไม่ได้ชวนไปลงทุน...หรือว่าหลังจากนี้คุณมีธุระที่อื่นอีก?”
“ก็เปล่าหรอก...” จินดาคลี่ยิ้มแห้ง คิดๆไปก็แปลกดีเหมือนกันที่เต็กโนเนมอย่างเขาถูกทายาทตระกูลอชิรญาคนนี้ชวนทานข้าวไปถึงสามครั้งสามคราวแล้ว “...เอ่อ...อย่างนี้ได้ไหม? มื้อนี้ให้ผมเป็นคนเลี้ยงคุณแล้วกันนะ ถือว่าเป็นการขอบคุณสำหรับบัตรเลคเชอร์ในวันนี้...”
.
.
.
จินดายกมือขึ้นเกาศีรษะแกรกๆเมื่อเห็นเมนูที่คุณไฮโซฯหมื่นล้านตรงหน้าเลือกสั่ง
“นี่คุณ สั่งอะไรก็ได้นะ ไม่ต้องกลัวว่าผมจะไม่มีตังค์จ่ายหรอก”
“ผมไม่ได้กลัว ผมอยากกินแบบนี้จริงๆ”
...เชื่อก็บ้าแล้ว...
แม้ว่าร้านอาหารที่จินดาเลือกในครั้งนี้จะไม่ใช่ร้านหรูหราสมฐานะคนถูกเลี้ยง แต่อย่างน้อยก็ดีพอที่จะไม่ให้ใครมาว่าได้ว่าเขาไม่ลงทุนเอาเสียเลย
...ราเม็งชามละเกือบๆสองร้อยบาทของร้านนี้มันแพงกว่าข้าวแกงที่ปกติจินดากินอยู่หลายเท่าก็จริง...
...แต่มันก็เป็นราคาที่คนวัยทำงานอย่างเขาสามารถจ่ายได้โดยไม่ลำบากอะไรมากมาย...
...แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนร่วมโต๊ะในคราวนี้จะไม่ได้คิดแบบนั้นน่ะสิ...
“เพิ่มท็อปปิ้งอะไรหน่อยไหมอะ?” สถาปนิกหนุ่มถามย้ำอีกรอบ
เมื่อได้มองไปยังชามที่มีเพียงเส้น หน่อไม้ ต้นหอม และหมูย่างแผ่นบางๆอีกหนึ่งชิ้นของคนตรงหน้าแล้วเขาก็รู้สึกอดสูขึ้นมาชอบกล
...นี่มันเมนูลูกเมียน้อยหรือเปล่าวะเฮ้ย!?...
“ไม่ล่ะ แบบนี้ก็อร่อยดีอยู่แล้ว” ธีรชาติตอบเสียงนุ่มขณะฉีกตะเกียบในมือออกจากกันก่อนลงมือกินด้วยท่าทางสบายๆ สุดท้ายจินดาจึงทำได้เพียงหันไปสั่งเกี๊ยวซ่าเพิ่มอีกที่ด้วยความรู้สึกผิดเท่านั้น
...สงสัยหน้าตาเขาจะดูจนมากจริงๆ ธีรชาติถึงได้เลือกสั่งเมนูที่มันถูกที่สุดเท่าที่ร้านมีมากินแบบนี้...
“...คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าบอร์ดตัดสินใจเลือกคอนเซ็ปต์ของอาจารย์บุญฤทธิ์ไปพัฒนาต่อแล้วน่ะ” จู่ๆนักธุรกิจหนุ่มก็กล่าวออกมาเช่นนั้นเมื่อเห็นว่าบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเริ่มจะเข้าที่เข้าทาง
ความโอชะที่จินดาควรได้รับจากราเม็งราคาร้อยเจ็ดสิบเก้าบาทอย่างเต็มที่ลดน้อยลงไปโดยพลันเมื่อเรื่องจี้ใจถูกนำขึ้นมากล่าวถึงแบบไม่มีการเผื่อเวลาให้ตั้งตัว
“...ทราบแล้วครับ...”
...ทราบมาตั้งแต่ตอนพรีเซ็นต์จบแล้วด้วยครับ...
...มึงหอยหลอดมากครับคุณธีรชาติ...
...หมดอร่อยเลยแม่ง!...
“นี่ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ผมพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะผมมีประเด็นนะ ใช่ว่าอยู่ดีๆจะย้ำให้คุณเจ็บใจเล่นเสียเมื่อไหร่” นักธุรกิจหนุ่มพูดราวกับอ่านใจคู่สนทนาออกอย่างทะลุปรุโปร่ง “ที่จริงเมื่อวันก่อนตอนที่ผมไปส่งคุณที่ห้อง...ผมแอบไปนั่งดูงานที่คุณทำทิ้งไว้ในห้องจนเข้าใจคอนเซ็ปต์ทั้งหมดแล้วล่ะ”
สิ่งที่ได้ฟังเรียกให้เรียวคิ้วของจินดาเลิกขึ้นน้อยๆด้วยความประหลาดใจ
“..คุณหมายถึง...พวกสเก็ทช์รกๆกับซากโมเดลในห้องผมน่ะนะ?..”
“ใช่ พวกนั้นแหละ”
“...แล้ว...มันเป็นยังไงเหรอครับ?”
“ก็...จะพูดยังไงดีล่ะ จริงๆเหตุผลหนึ่งที่ผมชวนคุณออกมาเจอกันวันนี้ก็เป็นเพราะว่าผมอยากจะขอโทษน่ะที่ผมไม่เคยเปิดโอกาสให้คุณได้พรีเซ็นต์จนจบเลยสักครั้ง”
จินดาชะงักงันไปในทันที คำขอโทษที่อีกฝ่ายกล่าวออกมาทำให้เขาวางตัวไม่ถูก
...ได้ยินอย่างนี้แล้วก็รู้สึกสับสนชอบกล...
...มันเหมือนมีของเหลวอุ่นวาบถูกเทลงมาผ่านคอหอยลงมาสู่ยวงเครื่องใน...
“...คุณไม่เห็นต้องขอโทษผมเลย คุณเป็นเจ้าของเงิน จะสั่งอะไรก็ไม่ผิดหรอก...”
“คุณจิน” สุ้มเสียงที่ผู้บริหารหนุ่มใช้ฟังดูเปลี่ยนไป ท่าทางของเขาดูจะจริงจังกว่าเมื่อครู่อยู่เล็กน้อย “คอนเซ็ปต์ของคุณมันดีกว่าที่ผมคิดไว้มาก”
จินดาขบแนวฟันบนลงมายังริมฝีปากสีระเรื่อแบบคนสุขภาพดีของตนเบาๆ กล้ามเนื้อส่วนต่างๆบนใบหน้าเริ่มออกอาการเกร็งขึ้นมาน้อยๆ
นักออกแบบผู้ถูกชมเชยไม่ได้กล่าวสิ่งใดกลับมา เขาเพียงแต่นั่งรอประโยคถัดไปของชายตรงหน้านิ่งๆเท่านั้น
“ผมพูดจริงๆนะ...” ธีรชาติเปิดปากขึ้นอีกครั้ง “...ผมชอบงานคุณ ถึงจะโดนบอร์ดปฏิเสธไปแต่ก็อย่าเสียความมั่นใจในความสามารถตัวเองซะล่ะ รู้ไหม?...”
ปลายคางได้รูปของจินดาถูกเจ้าตัวกดต่ำลง ศีรษะทุยมนนั่นผงกอยู่สองสามที “...ครับ...ขอบคุณมากครับ...”
นักธุรกิจทายาทตระกูลดังกระตุกหัวคิ้วเข้าหากันน้อยๆขณะพยายามสังเกตแววตาที่ถูกแอบซ่อนไว้ใต้เส้นผมของคนตรงหน้า
ชั่วขณะแรกธีรชาติดูไม่ออกหรอกว่าอีกฝ่ายนึกคิดเช่นไรกับสิ่งที่เขาสื่อสารออกไป หากแต่เพียงไม่ถึงสองวินาทีให้หลัง รอยบุ๋มที่ข้างแก้มของสถาปนิกผู้นี้ก็ทำให้เขาเผลอตัวเม้มริมฝีปากเข้าหากันน้อยๆ
...ดูเหมือนจินดาจะกำลังกลั้นยิ้ม...
...ลักยิ้มเล็กๆนั่นอย่างไรที่เป็นหลักฐาน...
ถุงใต้ตาของจินดาปูดโปนขึ้นเล็กน้อยเนื่องจากดวงตาเรียวรีคู่นั้นกำลังยิ้มอยู่เช่นกัน
ธีรชาติเป็นแฟนตัวยงของซีรีย์สืบสวนสอบสวนสัญชาติมะกันเรื่อง ‘Lie to Me’ ติดตามมาจนครบสามซีซั่นเพิ่งจะมีประสบการณ์ได้สังเกตไมโครเอ็กซ์เพรสชั่นของคู่สนทนาก็เดี๋ยวนี้เอง
“นี่...จะยิ้มก็ยิ้มสิ อายอะไร?”
ได้ยินดังนั้นนายจินดาก็เปล่งเสียงหัวเราะฮี่ๆลอดตามแนวฟันออกมาเพียงแผ่วเบา ก่อนจะยกมือขึ้นเกาหัวเกาหูด้วยท่าทาง
เหมือนเด็กซนๆคนหนึ่งที่กำลังเขินเวลาโดนผู้ใหญ่ชมจนไม่รู้จะเอามือเอาไม้ไปวางไว้ตรงไหน
...น่ารักดี...
จู่ๆคำนี้ก็ผุดขึ้นกลางห้วงความคิดของธีรชาติขณะที่เขายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าอ่อนเยาว์นั่นไม่วางตา
...ถือเป็นเรื่องแปลกหรือเปล่านะที่เขาใช้คำๆนี้กับผู้ชายอายุยี่สิบเจ็ด?...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
พิซซ่าขนาดใหญ่จำนวนสามถาดร่อยหรอลงไปอย่างรวดเร็วเมื่อผู้ที่มานั่งล้อมวงสวาปามพวกมันอยู่นี้คือเหล่าชายฉกรรจ์พลังงานสูงกันทั้งนั้น กลายเป็นธรรมเนียมของบรรดาสถาปนิกหนุ่มๆแห่งทอมทอมสตูฯไปแล้วที่จะต้องมาปักหลักแชร์มื้อเที่ยงร่วมกันอยู่ที่มุมหนึ่งภายในบริษัทหลังจากคืนที่ฟุตบอลคู่สำคัญเพิ่งจะเตะเสร็จไป โดยที่หัวข้อในการสนทนาจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากเรื่องของผลบอล
“กูเจ็บใจไอ้ลูกที่สองมาก!! อีกนี๊ดเดียวก็จะเซฟได้แล้ว แม่งเสือกแฉลบเข้าเฉ๊ย!” โกวิทกล่าวอย่างออกรสออกชาติก่อนจะส่งพิซซ่าในมือเข้าปากไปอีกคำโต
จินดาซึ่งเชียร์ทีมตรงข้ามหัวเราะชอบใจแล้วจึงปล่อยคำทับถมออกไปตามประสา ซึ่งหลังจากนั้นก็เกิดเป็นเสียงฮาครืนขึ้นจากพี่ๆน้องๆโดยรอบ
บรรยากาศแบบแมนๆคุยกันครัชดำเนินต่อไปเรื่อยจนกระทั่งเมื่อเสียงส้นรองเท้าของสตรีสักนางกระทบพื้นก๊อกๆเป็นจังหวะแสนเร่งรีบดังใกล้เข้ามา ท็อปปิกว่าด้วยเรื่องฟุตบอลก็ถึงคราวต้องหยุดชะงักลงไปกะทันหัน
“วิ่งทำไมอะแนท?” จินดาเอ่ยถามคนที่จู่ๆก็หอบหิ้วกล่องอาหารโลว์คาร์บสุดเฮลท์ตี้ของตัวเองมาหาพวกเขาที่กำลังยัดแผ่นแป้งหนานุ่มเข้าปากกันเป็นว่าเล่นถึงที่ “นั่งกินที่เคาน์เตอร์คนเดียวเหงาเหรอ?”
“เหงาอะไรล่ะพี่จิน! หนูขอยืมคอมฯแถวๆนี้ใช้สักเครื่องได้หรือเปล่า? โต๊ะใครก็ได้ค่ะ โอปป้าจะมาแล้ว นะๆๆ” เจ้าหล่อนว่าเช่นนั้นพร้อมแสดงท่าทางเหมือนคนกำลังจะตกรถตกเรือ “เครื่องที่เคาน์เตอร์มันกระตุกมากเลย ดูไม่รู้เรื่อง”
น้องแนทคนที่ว่านี้เป็นรีเซ็ปชั่นสาวน้อยน่ารักที่มีหน้าที่นั่งประจำเคาน์เตอร์ต้อนรับซึ่งอยู่ห่างจากเราเตอร์ไวไฟไปเป็นโยชน์ ได้ยินแล้วก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมอินเตอร์เน็ตมันถึงได้กระตุก
“นี่ไง โอปป้านั่งกันอยู่เป็นสิบ ดูซะสิแม่คุณ”
“โอ๊ยพี่จิน! เอาแต่เล่น!”
“เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งตีกัน แนทไปใช้เครื่องพี่ก็ได้ไป” โกวิทเอ่ยปากแทรกเสียงหัวเราะชอบอกชอบใจของจินดาขึ้นมาพลางบุ้ยใบ้ปลายคางไปยังโต๊ะของตนที่อยู่ห่างไปเพียงไม่ถึงสองเมตร “เข้าได้เลย ไม่ได้ล็อกพาสเวิร์ด”
สาวเจ้าเอ่ยคำขอบคุณรุ่นพี่ผู้ใจดีแล้วจึงปรี่เข้าไปพิมพ์หาเว็บดูทีวีออนไลน์ในทันที ใช้เวลาอยู่เพียงไม่นานช่องข่าวบันเทิงก็ถูกเปิดขึ้นมาเต็มหน้าจอ
น้องแนทถอนหายใจดังเฮือกขณะทิ้งตัวลงพิงพนักด้วยความสบายอกสบายใจ “นึกว่าไม่ทันซะแล้ว” เธอว่าเช่นนั้น
“จะดูอะไรเนี่ย?” ใครคนหนึ่งในวงพิซซ่าเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าสิ่งที่ฉายอยู่ในยามนี้เป็นเพียงข่าวซุบซิบดาราทั่วไป ไม่เห็นมีสิ่งใดชวนตื่นเต้น
“ต่อจากรายการนี้เขาจะถ่ายทอดสดงานมีตติ้งโอปป้าของหนู อีกไม่เกินห้านาทีก็มาแล้ว”
เป็นเพราะบรรยากาศถูกหญิงสาวชักนำให้เปลี่ยนไป ตอนนี้จึงกลายเป็นว่าพี่บ่าวไทยทั้งกลุ่มต้องมานั่งรอดูโอปป้าเกาหลีแทนการเม้าท์มอยเรื่องฟุตบอลเป็นเพื่อนเธอไปเสียแล้ว
...แล้วก็ตามประสาผู้ชาย ปากเสียได้เป็นปากเสีย...
“ไหนวะภาพสวีทหวานของมัน? นี่เขานั่งแดกบะหมี่กันอยู่ริมถนนเนี่ย สวีทยังไงกูถามหน่อย” หนึ่งในกลุ่มสถาปนิกหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าพิธีกรในจอคอมฯขยี้ประเด็นรักๆใคร่ๆของดาราจนเกินจริง
“นั่นน่ะสิ ตลก ปั่นกระแสเองชัดๆ”
“เอาล่ะค่ะ ที่นี้ก็มาถึงข่าวสุดท้ายของวันกันแล้ว” เสียงพิธีกรสาวประเภทสองลอยออกมาจากลำโพงตัวเล็กๆข้างหน้าจอ ซึ่งหลังจากที่เธอกล่าวเช่นนั้น ภาพของนักแสดงสาวคนหนึ่งที่จินดาจำได้ดีว่าเป็นนางเอกละครหลังข่าวก็ถูกตัดขึ้นมาให้พวกเขาได้เห็นหน้าชัดๆ “ก่อนที่เราจะลากันไปดูบรรยากาศงานมีตติ้งที่ศูนย์ประชุมฯ ดิฉันต้องขอพูดถึงประเด็นของน้องใบตอง รมิตาสักนิดนึง คุณผู้ชมอาจจะเคยได้ยินมาบ้างแล้วเรื่องที่คนวงในเขาลือกันมาว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของน้องใบตองกับไฮโซฯหนุ่มที่คบหาอยู่เริ่มจะไปได้ไม่สวย โดยคนใกล้ตัวของเธอเคยแอบกระซิบบอกนักข่าวในช่องเราว่าตอนนี้น้องใบตองได้เลิกกับแฟนมากว่าสามเดือนแล้ว จริงไม่จริงยังไงเราก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้ถามจากเจ้าตัวสักที แต่เมื่อวานค่ะ เราไปเจอเธอที่งานอีเว้นท์หนึ่ง เลยต้องขอดึงตัวมาถามถึงเรื่องนี้สักหน่อย น้องใบตองจะว่ายังไงลองไปฟังคำตอบของเธอกันดูค่ะ...”
บางทีจินดาก็เคยแอบสงสัยว่าพวกไฮโซฯนี่เขาแข่งกันหาแฟนเป็นดาราหรือเปล่านะ? ถึงจะไม่ได้ติดตามข่าวบันเทิงแต่เขาก็มักได้ยินมาว่าเดี๋ยวไฮโซฯคนนั้นเป็นแฟนกับนางเอกคนนี้บ้างล่ะ เดี๋ยวไฮโซฯคนนี้ก็เป็นแฟนกับนางร้ายคนนั้นบ้างล่ะ อยู่เสมอๆ
...ผู้ชายก็วาสนาดีที่ได้แฟนสวย...
...ในขณะที่ผู้หญิงก็วาสนาดีที่ได้แฟนรวย...
...ไฮโซฯหนุ่มกับดาราสาวนี่กลายเป็นของคู่กันไปแล้วสินะ...
บนหน้าจอ ใบตอง รมิตากำลังถูกนักข่าวจากหลากหลายสำนักจ่อไมค์สัมภาษณ์ แสงแฟลชวิบวับถูกสาดใส่หน้าสวยๆของเธออยู่ไม่ได้ขาด
คำพูดติดปากของใบตอง รมิตาที่นายจินดาจำได้ขึ้นใจก็คือ ‘เพื่อนรักของตองคนนี้เขาชื่อลิงเกอร์ค่ะ’
ก็จะจำไม่ได้ได้อย่างไรในเมื่อตอนคิดคอนเซ็ปงานให้ลิงเกอร์คอร์ปฯเขาเล่นไล่เปิดดูโฆษณาทุกตัวของแบรนด์นี้ในยูทูปจนจำได้ขึ้นใจหมดแล้ว และที่จำแม่นที่สุดก็เห็นจะเป็นสโลแกนที่คุณพรีเซ็นเตอร์คนงามใช้พูดปิดท้ายในโฆษณาที่เธอขึ้นเขาลงห้วยไปกับสมาร์ทโฟนคู่ใจทุกๆเวอร์ชั่นนี่แหละ
การสัมภาษณ์ไม่มีอะไรน่าสนใจนักสำหรับเหล่าหนุ่มๆที่นั่งกันอยู่ตรงนี้ ใบตอง รมิตาถูกถามถึงเรื่องงานเป็นสิ่งแรกตามมารยาทที่นักข่าวพึงกระทำ แต่แล้วเมื่อประเด็นถูกเปลี่ยนไปสู่เรื่องราวส่วนตัวของเธอนั้น สายตาของทุกชีวิตที่นั่งกันอยู่หน้าคอมฯด้วยกันนี้ก็ต้องเพ่งไปยังหน้าจอเป็นตาเดียว
“อัพเดทชีวิตรักหน่อยค่ะน้องตอง?” เสียงนักข่าวถามนำขึ้นมา
หญิงสาวคลี่ยิ้มบางเบา ซึ่งจินดาพอจะมองเห็นแววกระอักกระอ่วนเจืออยู่ใต้รอยยิ้มสวยหวานนั่นได้บ้างนิดหน่อย “ชีวิตรักเหรอคะ? ก็เรื่อยๆค่ะ ไม่มีอะไรหวือหวา”
ในตอนนั้นเอง ภาพเล็กๆของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลารายหนึ่งก็ถูกทางรายการตัดขึ้นมาแปะไว้บนที่ว่างในเฟรมเพื่อให้คนดูได้ตามทันว่าคนที่กำลังถูกกล่าวถึงนี้คือใคร
...เกิดเป็นเสียงฮือฮาขึ้นมาในหมู่สถาปนิกรอบวงพิซซ่าทันที...
“อ้าวเฮ้ย! นั่นมันคุณชาตินี่หว่า” โกวิทร้องขึ้นอย่างคาดไม่ถึง ในขณะที่จินดาเองก็ยกคิ้วทั้งสองข้างขึ้นสูงด้วยความประหลาดใจ
...นั่นมันรูปของธีรชาติ อชิรญาไม่ผิดแน่นอน...
“โอ้โห แฟนเขาสวยจุงเบย” ใครสักคนในวงพูดขึ้นเช่นนั้น “หล่อ รวย แฟนสวย ชีวิตดี๊ดีย์”
“ป๋าไม่เห็นเคยบอกเลยว่าคุณชาติแกมีแฟนเป็นดารา” โกวิทหันไปกล่าวกับผู้เป็นนายที่นั่งอยู่ไม่ไกลกัน ซึ่งฝ่ายถูกถามก็สั่นศีรษะให้เขากลับมาในทันที
“กูรู้ที่ไหนเล่า เรื่องส่วนตัวเขา”
“มีวงในเขากระซิบมาว่าตอนนี้น้องใบตองเลิกกับไฮโซฯชาติมาได้สามเดือนแล้ว เรื่องราวเป็นยังไงคะ?” นักข่าวจี้ถามต่อ
“วงในคนไหนคะ?” นางเอกสาวส่งเสียงหัวเราะผ่านหน้าจอ “จริงๆก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คนคบกันมันก็ต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้างเป็นธรรมดาเนอะ ตองมองว่าเป็นเรื่องปกติ”
“แล้วสรุปคือใช้คำว่าเลิกได้หรือยัง?”
“...อืม...ยังหรอกค่ะ เมื่อกี้ก่อนขึ้นเวทีพี่ชาติยังไลน์คุยกับตองอยู่เลย”
“แต่มีตาดีแอบเห็นว่าเราไปไหนมาไหนกับพระเอกหน้าตี๋คนนึงอยู่บ่อยๆ ลือกันว่าเป็นหนุ่มคนใหม่ของใบตอง”
“พระเอกหน้าตี๋ในวงการมีเยอะแยะออกนะ พูดถึงคนไหนเอ่ย?” ดาราสาวถามกลับพร้อมรอยยิ้มชวนมอง “ที่จริงก็เป็นเพื่อนๆกันหมดนั่นแหละค่ะ ตองมีเพื่อนผู้ชายค่อนข้างเยอะ บางทีเวลาออกไปแฮงเอ้าท์กันคนก็ชอบตีความเป็นอย่างอื่น”
นายจินดาพยักหน้าขึ้นลงหงึกๆเมื่อได้ฟังคำตอบของเจ้าหล่อน พลางในหัวก็พยายามจินตนาการไปถึงยามที่คนแบบธีรชาติใช้เวลาอยู่กับสาวสวยรายนี้
...นึกไม่ออกเลยแฮะว่าจะเป็นยังไง...
...ท่าทางไม่ใช่คนโรแมนติกแน่ๆล่ะบุคลิกอย่างนั้นน่ะ...
“ไงไอ้จิน มึงสนิทกับเขานี่ เคยเจอน้องใบตองอะไรนี่บ้างไหม?” จู่ๆคำถามที่ไม่คาดคิดก็ถูกส่งมาจากรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ในวงเดียวกัน
จินดาหันหน้ามองผู้ถามทันที
“พูดเรื่องอะไรวะแม็ค?” คำถามนี้มาจากโกวิทที่กำลังปั้นหน้าไม่เข้าใจ
“ก็ไอ้จินมันสนิทกับคุณชาติไง มึงไม่รู้เหรอ?”
“สนิทอะไรล่ะพี่ ผมก็รู้พร้อมพวกพี่นี่แหละว่าเขามีแฟนเป็นดารา” จินดาตอบเสียงหนักแน่นพร้อมด้วยการส่ายหน้าดิก
“ไม่สนิทแล้วมึงไปข้างนอกด้วยกันมาสองคนได้’ไง?”
“เขาก็บอกพี่ไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าเขาบังเอิญมีบัตรเหลือ ก็เลยยกให้ผม แหม...งานเลคเชอร์ ไม่ต้องสนิทก็ไปดูด้วยกันได้ม้าง ไม่เหมือนไปเที่ยวห้างเที่ยวผับสักหน่อย”
ดูเหมือนว่าตอนนี้ประเด็นของนายจินดาเริ่มจะน่าสนใจกว่าใบตอง รมิตาในจอคอมฯนั่นสำหรับใครบางคนไปแล้ว
“...มึงไปดูเร็มกับคุณชาติเขามาเหรอ?...”
โกวิทเอ่ยถามขึ้นเมื่อประติดประต่อเรื่องราวในหัวจนพอจับใจความได้
คนถูกถามพยักหน้ารับเบาๆด้วยความรู้สึกประดักประเดิด ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าคนเยอะๆเลยให้ตายสิ
“...ไม่เห็นเล่าให้กูฟังเลยนะ...”
“โห่พี่โก๋ ก็มันไม่ได้มีอะไรสำคัญ จะเล่าทำไมล่ะ?”
ได้ยินดังนั้นคนเป็นรุ่นพี่ก็เปล่งเสียงหัวเราะผ่านลำคอออกมาเบาๆ แล้วจึงเลือกที่จะสงบปากลงไปเลย
จินดาเผลอตัวเม้มริมฝีปากเข้าหากันน้อยๆ
...การปล่อยให้คนอื่นคิดว่าเขากับคุณนักธุรกิจผู้โด่งดังคนนั้นสนิทสนมกลมเกลียวกันคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่...
...เดี๋ยวใครเขาจะหาว่าวัลลาบีเอาได้...
...ก็ไม่ได้มีเหตุให้ต้องไปสนิทกันสักหน่อยนี่...
ว่าแต่...พูดถึงธีรชาติขึ้นมาแล้วจินดาก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนลืมทำบางอย่างไปเสียสนิท
“เอ้อป๋าครับ...พรุ่งนี้ผมขอลาวันนึงนะ”
“อ้าว มึงจะไปไหน?”
“มีธุระต้องไปทำนิดหน่อย”
“กูเคยบอกมึงแล้วไงว่าถ้าจะลากิจต้องลาล่วงหน้าอย่างน้อยสามวัน ไอ้ตูดจินเอ๊ย!”
สถาปนิกรุ่นเล็กส่งเสียงหัวเราะออกมาแห้งๆด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษครับ ผมลืมไปเลยอะ แต่ป๋าไม่ต้องห่วงนะ ฟลอร์แปลนผมเสร็จภายในเย็นนี้แน่นอน พรุ่งนี้ป๋ามีใช้แน่ๆ”
“เออๆ รอบหน้าก็อย่าลืมแล้วกัน ถ้ามาลาปุบปับแบบนี้อีกกูไม่ให้มึงลาจริงๆแล้วนะโว๊ย”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ดวงตาคู่ฉ่ำภายใต้แพมาสคาร่าหนาดำกำลังจับจ้องไปยังพ่อหนุ่มรูปหล่อที่ก่อนนี้เธอคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้พบเขาอีกแล้วด้วยความรู้สึกหนักใจ
“บัวขอโทษนะคะ บัวให้คุณจินเข้าไปไม่ได้จริงๆ”
“แต่คุณบัวครับ ผมขอแค่สิบนาทีเอง ไม่เกินนี้แน่นอน สาบานได้เลย”
“โธ่...ถ้าบัวพาคุณจินเข้าไป บัวต้องโดนผู้ใหญ่ดุเอาแน่ๆเลยค่ะ วันนี้คุณจินกลับไปก่อนเถอะนะคะ ไว้บัวจะลองนัดให้อีกที”
ได้ฟังดังนั้นจินดาก็ส่ายศีรษะไปมาอย่างดื้อดึง ชายหนุ่มรู้ดีว่าหากเขาเป็นคนขอนัดเอง คิวของบรรดาผู้บริหารระดับสูงเหล่านี้ไม่มีทางตกมาถึงมือแน่ “คุณบัว ช่วยผมหน่อยนะ ผมขอร้อง สักครั้งนึง”
หญิงสาวผ่อนลมหายใจทิ้งไปเฮือกโต
...เจอเรื่องยากเข้าแล้วสิบัวเอ๋ย...
...ไม่น่าพลั้งปากบอกไปเลยจริงๆ...
“เอาอย่างนี้แล้วกันค่ะ” เธอกล่าวขึ้นมาอีกครั้งพร้อมด้วยการปั้นสีหน้าลำบากใจ “เดี๋ยวบัวจะลองเข้าไปถามคุณชาติให้ก่อน...คุณจินรอตรงนี้สักครู่นะคะ”
“ครับผม ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณจริงๆครับ”
เป้าหมายที่หญิงสาวมุ่งตรงไปคือห้องประชุมซึ่งยามนี้กำลังถูกใช้งานโดยเหล่าผู้บริหารนับสิบชีวิต แม้ว่าอาจารย์บุญฤทธิ์จะพรีเซ็นต์จบและกลับไปได้สักพักแล้ว แต่การประชุมก็ยังไม่สิ้นสุดลงเนื่องจากผู้บริหารเหล่านี้ยังต้องหารือภายในกันต่อ
เป็นความผิดของเธอเองแหละที่ไม่ฉุกคิดให้ดีก่อนจะแพร่งพรายข้อมูลอะไรให้คนนอกรู้ เมื่อสักสัปดาห์ก่อนจู่ๆจินดาก็ต่อสายเข้าเครื่องธีรชาติ แต่เขาติดประชุมอยู่เธอจึงเป็นผู้รับสายแทน สถาปนิกหนุ่มเอ่ยถามถึงกำหนดการเข้าพรีเซ็นต์แบบของอาจารย์บุญฤทธิ์ว่าเป็นวันไหนและกี่โมง ไม่รู้ว่าตอนนั้นเธอเมาน้ำหอมตัวเองหรืออะไรถึงได้ยอมตอบออกไปง่ายๆโดยไม่นึกสงสัยเลยว่าผู้ถามจะต้องการรู้ไปทำไม
...แหม ก็ใครจะไปคิดล่ะว่าเขาจะมาไม้นี้...
หญิงสาวค้อมตัวเดินผ่านหลังผู้บริหารหลายรายจนเข้าไปถึงตัวธีรชาติทั้งที่การประชุมก็ยังคงดำเนินต่อไป
“มีอะไรครับบัว?” นักธุรกิจหนุ่มกระซิบถาม สีหน้าไม่สู้ดีของเลขาฯส่วนตัวทำให้เขารู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาน้อยๆ
“คุณชาติคะ ตอนนี้คุณจินดามารออยู่ข้างหน้าค่ะ คุณเขาอยากจะมาขอพรีเซ็นต์งานตอนนี้เลยค่ะ เขาบอกเขาขอสิบนาที”
“ฮึ!? พรีเซ็นต์งาน?”
เสียงอุทานที่ดูจะดังไปสักนิดของธีรชาติส่งผลให้การหารือบนโต๊ะมีอันต้องสะดุดลง สายตาหลายคู่หันมามองชายหนุ่มหญิงสาวที่กำลังป้องปากคุยกันด้วยความสนอกสนใจ
“งานอะไร? ใครนัดเขามา?” ผู้บริหารนามสกุลดังถามออกมาเช่นนั้นพลางนิ่วหน้าราวกับนักพนันเสียม้า
.
.
.
จินดาชะเง้อมองลอดกระจกโปร่งแสงแต่ไม่โปร่งใสเข้าไปยังเงาลางๆขอผู้คนที่นั่งกันอยู่ในห้องประชุม ในที่สุดเขาก็ได้รู้สักทีว่าคนเหล่านี้ประชุมกันอยู่ที่ห้องไหน
...นี่แหละ โอกาสแก้ตัวเพียงหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่...
เหตุผลอันแสนง่ายดายที่ทำให้จินดาตัดสินใจเลือกที่จะเดิมดุ่มๆเข้าออฟฟิศลิงเกอร์คอร์ปฯมาในวันนี้ก็เป็นเพราะกำหนดการพรีเซ็นต์งานของอาจารย์บุญฤทธิ์นั่นเอง ใช่ว่าเขาอยากจะนำผลงานมาเปรียบชนิดสดๆร้อนๆหรืออะไร เพียงแต่ชายหนุ่มคิดว่าผู้ร่วมประชุมชุดนี้ก็คือกลุ่มคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องในการดูแลโปรเจ็คต์สำนักงานใหญ่ทั้งหมดนั่นเอง
...หากวันนี้โน้มน้าวได้สำเร็จ ก็ถือว่าอนาคตสดใส...
จากตรงนี้จินดาสามารถมองเห็นตำแหน่งที่ร่างสะโอดสะองของคุณเลขาฯคนสวยเข้าไปหยุดเจรจากับเงาของคนที่น่าจะเป็นธีรชาติได้ค่อนข้างชัด
...ดูเหมือนว่าตอนนี้นายธีรชาติกำลังจะลุกขึ้นจากที่นั่ง...
มาอีหรอบนี้จินดาก็สามารถจินตนาการต่อได้ทันทีว่าอีกเดี๋ยวผู้บริหารหนุ่มต้องเดินออกมาไล่เขากลับไปอย่างแน่นอน
สถาปนิกหนุ่มผู้ไฟแรงจนเกินพอดีหลับหูหลับตารวบรวมความกล้าก่อนจะถือวิสาสะชิงผลักประตูเข้าไปเสียก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้ออกมา
...ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มซึ่งถูกปั้นแต่งมาเป็นอย่างดีแล้วโผล่เข้าไปให้ผู้คนด้านในได้ยลเป็นลำดับแรก...
“สวัสดีครับทุกท่าน” จินดากล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่แสนจะสุภาพเรียบร้อย การปรากฏตัวของเขาสร้างความงุนงงให้เหล่าผู้บริหารได้ดีเหลือเกิน
“คุณ!” ธีรชาติร้องขึ้นพลางส่งสายตาตำหนิติเตียนมาทางเขาโดยพลัน
ทุกสิ่งเป็นไปตามที่จินดาคาดการณ์ไว้ เหล่าผู้ร่วมประชุมคนอื่นๆพากันตั้งคำถามว่าสถาปนิกเบอร์เล็กจ้อยจากบริษัทที่ไม่ถูกเลือกอย่างเขาเข้ามายืนทำอะไรอยู่ที่นี่ในตอนนี้
“ก่อนอื่นผมต้องขออภัยทุกท่านก่อนเลยนะครับที่จู่ๆก็เข้ามาขัดจังหวะการประชุม แต่ผมมีสิ่งดีๆจะมานำเสนอครับ ขอแค่สิบนาทีเท่านั้น แล้วผมจะไม่รบกวนเวลาอีกเลย”
จบประโยคของจินดา ฝ่ามือหนาใหญ่ของธีรชาติก็ถูกเจ้าตัวยกขึ้นกุมขมับในทันที
...แค่จู่ๆก็โผล่มาโดยไม่ได้รับเชิญก็นับว่าเป็นการกระทำที่แย่มากแล้ว...
...นี่ยังจะมาทำตัวเหมือนเป็นเซลล์ขายตรงอีก...
...ตกลงว่าจะมาขายแบบหรือขายเครื่องกรองน้ำกันแน่ล่ะนี่?...
ถ้าธีรชาติรู้มาก่อนว่าจินดาเป็นคนดันทุรังถึงขนาดนี้ รับรองได้เลยว่าวันนั้นเขาจะไม่ปริปากชมออกไปให้ใครได้สำคัญตัวผิดแน่นอน
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 12-09-2016 22:25:27
ขอให้ได้ ขอให้โดน
ไม่งั้นไม่รู้ว่าคุณชาติจะเจอกับหนูจินอีท่าไหนแล้วววววววว :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 12-09-2016 22:39:33
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 12-09-2016 23:36:57
ส่วนอีตาคุณชาติ แอบรู้สึกว่าน้องจินน่ารักแล้วใช่ไหมล่ะ แต่ไปเคลียร์เรื่องนางเอกสาวสวยก่อนจะมาเต๊าะน้องจินด้วยนะ ไม่งั้นเรื่องไม่สวยแน่ ๆ
ปล. พึ่งแอบไปซื้อหัวใจหลังเลนส์มาวันก่อน อ่านดูตอนแรกก็ว่าเรื่องนี้สำนวน แนวทางคุ้น ๆ ดูชื่อคนแต่งใช่เลย ดีใจนะครับที่กลับมาแต่งงานเขียนดี ๆ ให้ได้อ่านอีก
เริ่มหัวข้อโดย: lucifer_p ที่ 13-09-2016 06:50:59
หากเป็นชีวิตจริงนี่อาจตายตั้งแต่เปิดประตูเจอบอร์ดละ 55555
ชอบมากค่ะ สนุกมากกก
เริ่มหัวข้อโดย: Disthaporn ที่ 13-09-2016 07:54:26
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 13-09-2016 08:04:15
แต่บุ่มบ่ามเข้าไปขอพรีเซ็นต์โดยไม่ได้นัดล่วงหน้านี่ ไม่ดีเลยน้าา น้องจินน ห่ามมาก
กลัวน้องโดนตอกหน้าหงายจริงๆ :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 13-09-2016 13:11:51
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 13-09-2016 13:20:20
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 13-09-2016 18:59:14
ปล. พึ่งแอบไปซื้อหัวใจหลังเลนส์มาวันก่อน อ่านดูตอนแรกก็ว่าเรื่องนี้สำนวน แนวทางคุ้น ๆ ดูชื่อคนแต่งใช่เลย ดีใจนะครับที่กลับมาแต่งงานเขียนดี ๆ ให้ได้อ่านอีก
ขอบพระคุณมากนะคะที่ยังจำกันได้ ดีใจเหมือนกันค่ะที่ยังกลับมาอ่านผลงานกันอยู่ =)
------
ราคาฝัน # 07
ถ้อยคำต่อว่าต่อขานดังขึ้นอย่างต่อเนื่องเมื่อบรรดาผู้ร่วมประชุมเข้าใจได้ในที่สุดว่าสถาปนิกโนเนมผู้นี้มาทำอะไร
...จินดากระตุกกล้ามเนื้อใต้ดวงตาข้างหนึ่งขึ้นน้อยๆอย่างที่มักเผลอทำเป็นประจำเวลาใจเสีย...
ทั้งที่เตรียมใจจากบ้านมาเป็นอย่างดีแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอดรู้สึกหน้าชาขึ้นมาไม่ได้เมื่อถูกประโยคติเตียนและขับไล่โถมเข้าใส่อย่างรุนแรงไม่แพ้พายุฤดูร้อนเช่นนี้
...แต่ในเมื่อคิดที่จะตื๊อแล้ว มันก็คงต้องทำหน้าให้ด้านเข้าไว้...
สายตาของนักออกแบบหนุ่มเบนไปหาธีรชาติโดยพลันเมื่อสถานการณ์มาถึงจุดที่ผู้บริหารรายหนึ่งออกปากขู่ขึ้นมาว่าจะเรียกให้รปภ.มาเชิญตัวเขาออกไป ไม่แน่ใจนักว่าเหตุใดจึงเลือกที่จะมองไปทางนั้นในเมื่อธีรชาติเองก็กำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดมองเขามาด้วยสายตาตำหนิไม่ต่างจากเหล่าผู้บริหารคนอื่นๆเลยสักนิด
จินดาบีบหัวคิ้วเข้าหากันน้อยๆขณะสบตากับอีกฝ่ายราวกับต้องการขอความช่วยเหลือ หากแต่ธีรชาติกลับเบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยท่าทางไร้อารมณ์
แต่แล้วในจังหวะที่สถาปนิกผู้ดื้อดึงคิดว่าตัวเองกำลังจะนกแล้วแน่ๆนั้น จู่ๆพ่อนักธุรกิจนามสกุลดังก็เปิดปากออกมาจนได้
“ให้เขาลองดูหน่อยเถอะครับ” ธีรชาติกล่าวเสียงเรียบทั้งที่ยังไม่ยอมหันกลับมามองหน้าจินดา
“จะเสียเวลาทำไมคุณชาติ ก็เราเลือกบริษัทอาจารย์บุญฤทธิ์กันไปแล้ว”
“แค่สิบนาที คงไม่ได้เสียหายอะไรมากมายมั้งครับ...ถือซะว่าเป็นช่วงพักเบรกก็ได้”
.
.
.
สเปรดชีตถูกเปิดขึ้นหน้าจอมาเป็นสิ่งแรกราวกับเป็นถ้อยคำประชดประชันจากสถาปนิกหัวดื้อ
ความผิดพลาดในครั้งเก่ากลายเป็นบทเรียนชั้นดีซึ่งทำให้จินดาคิดหาวิธีการนำเสนอที่ถูกจริตกับผู้ร่วมประชุมเหล่านี้ได้
ธีรชาติหรี่สายตาลงขณะปราดมองตัวเลขไปทั่วตารางก่อนจะสะดุดเข้ากับคอลัมน์หนึ่งที่ถูกไฮไลท์ไว้ด้วยสีแดงอ่อนๆ ในช่องบนสุดของคอลัมน์ที่ว่านี้ระบุหัวข้อเอาไว้เพียงสั้นๆว่า ‘Returns’ ซึ่งเมื่อได้เห็นดังนั้นชายหนุ่มก็ต้องเลิกคิ้วหนาเข้มของตนขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“คราวที่แล้วผมพลาดเองครับที่ทำตารางมาให้ดูเฉพาะสิ่งที่ลิงเกอร์ฯจะต้องจ่ายออกไป ประเด็นสำคัญที่ผมตกหล่นก็คือผลประโยชน์ที่ลิงเกอร์จะได้กลับคืนมาจากดีไซน์นี้ นี่เป็นตัวเลขที่ผมคำนวณไว้คร่าวๆ อาจไม่แม่นยำ แต่ก็น่าจะพอทำให้ทุกท่านเห็นศักยภาพของมันได้ชัดเจนขึ้น”
ธีรชาติเม้มริมฝีปากเข้าหากันน้อยๆขณะที่สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่บนจอโปรเจ็คต์เตอร์ตรงหน้า
ไม่มีสถาปนิกคนไหนเขาทำตัวเลขประเภทนี้ขึ้นมาหรอก ก็อย่างที่เคยพูดไปว่ามันเป็นหน้าที่ของฝ่ายการตลาดไม่ใช่ฝ่ายออกแบบ คำนวณมั่วหรือเปล่าก็ไม่รู้ ได้ตัวเลขมายังไงก็ไม่เห็นบอก
...แต่ถึงอย่างนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าวิธีนี้สร้างความสนใจให้บรรดาผู้บริหารอยากฟังต่อได้จริงๆ...
ได้ทีจินดาก็ส่งยิ้มอวดแผงฟันแล้วจึงพาการนำเสนอเข้าสู่ส่วนที่เป็นสาระสำคัญอย่างว่องไว “ผลประโยชน์ที่ผมพูดถึงนี้จะได้มาจากฟังก์ชั่นพิเศษที่ผมใส่ไว้ในอาคารครับ”
...ภาพจำลองกึ่งแอ็บสแตร็คต์ถูกฉายขึ้นบนหน้าจอ เส้นสายไร้โค้งมนโยงใยทับไขว้กอปรกันเป็นพื้นที่น่าพักพิงสำหรับมนุษย์...
“...นี่เป็นโปรโตไทป์ใหม่ที่ผมสร้างขึ้นเพื่อลิงเกอร์ฯโดยเฉพาะครับ พอพูดถึงอาคารสำนักงานเราก็มักนึกถึงภาพฟลอร์โล่งๆที่มีโต๊ะทำงานวางอยู่เป็นคอกๆ มีห้องหัวหน้า หรือห้องประชุมเรียงอยู่ริมทางเดิน ซึ่งมันเป็นแบบแผนของสถานที่ทำงานในยุคเก่าที่คนยังจำเป็นต้องมารวมตัวในที่เดียวกันเพื่อความสะดวกในการสื่อสาร แต่ผมมองว่าในยุคนี้ จริงๆแล้วเราสามารถนั่งทำงานตรงไหนก็ได้ที่มีสัญญาณอินเตอร์เน็ตไว้เชื่อมต่อกับเพื่อนร่วมงาน จะเห็นได้ว่าพักหลังๆมา ก็จะเริ่มมีกลุ่มคนที่ทำอาชีพอิสระออกไปนั่งทำงานอยู่ตามร้านกาแฟหรือพวกโคเวิร์คกิ้งสเปซกันมากขึ้น
ลองนึกภาพดูครับว่าจะเป็นยังไงถ้าเวิร์คสเตชั่นของลิงเกอร์ฯยืดหยุ่นมากถึงขั้นที่สามารถเปิดให้คนนอกมาใช้งานสิ่งอำนวยความสะดวกภายในสำนักงานด้วยได้ คนนอกในที่นี้อาจจะเป็นพวกฟรีแลนซ์ พวกนักธุรกิจต่างชาติที่ไม่มีสถานที่ทำงานเป็นหลักเป็นแหล่งในประเทศไทย หรืออาจจะเป็นพนักงานจากบริษัทอื่นๆที่มีความจำเป็นจะต้องออกมาติดต่องานนอกสถานที่ ซึ่งจุดประสงค์หลักของพื้นที่ส่วนนี้ไม่ใช่การเก็บค่าเช่าต่อโต๊ะต่อชั่วโมง แต่เป็นการแสดงถึงอำนาจของการเชื่อมต่อซึ่งเป็นสินค้าหลักของลิงเกอร์ฯ เหมือนเป็นโชว์รูมที่บอกให้คนได้รู้ผ่านการใช้งานจริงว่าแค่เข้ามาอยู่ในโครงข่ายของลิงเกอร์ฯชีวิตเขาจะสะดวกขึ้นมากขนาดไหน...”
ภาพจำลองที่ฉายอยู่บนจอดูคล้ายจอมปลวกเวอร์ชั่นเรขาคณิต ไม่มีแผ่นพื้น ไม่มีผืนกำแพง มีเพียงเซลล์เล็กๆจำนวนมากที่กระจายตัวกันอยู่อย่างสะเปะสะปะ ทุกตำแหน่งเชื่อมต่อกันได้ทั้งแนวดิ่งและแนวนอน
...แม้ไม่เรียลลิสติกนักแต่ก็พอทำให้คนมองรู้สึกได้ถึงความเป็นมิตรของตัวดีไซน์...
“เพื่อจุดประสงค์เชิงพาณิชย์...” สถาปนิกหนุ่มเริ่มกล่าวต่ออีกครั้งเมื่อเห็นว่าทุกชีวิตในห้องยังคงตั้งใจฟัง “...ฟังก์ชั่นส่วนนี้จะเป็นเหมือนดิสเพลย์ของตัวตึกไปด้วยเลย ไม่ว่ามองจากทางไหนก็ต้องเห็นโครงข่ายก้อนนี้ได้อย่างชัดเจน เวลารถไฟฟ้าวิ่งผ่าน คนในโบกี้ก็จะได้เห็นว่ามีคนกำลังนั่งเอนหลังทำงานกันอยู่ในพื้นที่ตรงนี้ ผมเชื่อว่ามีใครหลายคนอยากจะได้ทำงานในสถานที่ที่อนุญาตให้เขาเป็นมนุษย์ได้มากกว่าคอกทำงานสี่เหลี่ยม ถ้ามันเป็นที่ที่สามารถเข้ามาลองใช้งานได้ง่ายๆก็คงเรียกความสนใจได้เยอะ ผมว่ามันได้ประโยชน์ทั้งในแง่ภาพลักษณ์แบรนด์ ทั้งในแง่การประชาสัมพันธ์ตัวสินค้าของลิงเกอร์ฯด้วยนะครับ...”
.
.
.
...พรีเซ็นเทชั่นจบลงภายในระยะเวลาสิบนาทีไม่ขาดไม่เกิน...
จินดายืนรอฟังฟีดแบ็คจากเหล่าผู้บริหารทั้งหลายด้วยกิริยาสำรวม หากแต่ทั่วทั้งห้องประชุมกลับมีเพียงความเงียบปกคลุมอยู่เท่านั้น
“..อ..เอ่อ..” สถาปนิกหนุ่มเปิดปากขึ้นมาอีกครั้ง “..ไม่มีท่านไหนมีคอมเม้นท์หรือครับ?..”
ผู้ร่วมประชุมแต่ละคนต่างก็นั่งนิ่งไร้ปฏิกิริยาตอบกลับ บ้างก็ก้มหน้าก้มตาดูโทรศัพท์ บ้างก็กอดอกมองมาทางเขาด้วยสายตาเย็นชา ซึ่งธีรชาติเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
ช่วงเวลาอันแสนกระอักกระอ่วนผ่านไปเนิ่นนานพอให้จินดาหน้าถอดสีได้ จนกระทั่งในที่สุดใครคนหนึ่งก็ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วกล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่ยี่หระ “ผมว่าตอนนี้เราพักเข้าห้องน้ำกันสักห้านาทีดีกว่า จะได้กลับมาคุยเรื่องเก่าที่เมื่อกี้คุยค้างกันไว้ต่อ”
จบประโยคของคุณลุงวัยภูมิฐานรายนั้น ใครหลายคนก็พากันลุกจากที่นั่งแล้วเดินออกจากห้องประชุมไป ตอนนี้ห้องทั้งห้องจึงเหลือเพียงไม่กี่คนที่ยังคงนั่งปักหลักอยู่ที่เดิม
จินดาหน้าเสียไปในทันที ความหวังที่ตั้งมาจากบ้านเป็นอันถล่มครืนลงอย่างไม่เป็นท่าอีกครั้ง
สถาปนิกหัวรั้นเหลือบสายตามองธีรชาติ ตอนนี้ผู้บริหารหนุ่มกำลังหลุบตาลงมองพื้นโต๊ะพลางแสดงสีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดและไม่ต้องการพูดคุยกับใคร ซึ่งเมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงตัดสินใจได้ในที่สุดว่าถึงเวลาต้องก้มหน้าก้มตาเก็บของแล้วออกจากตรงนี้ไปสักที
จินดาเอ่ยคำขอบคุณลอยๆให้กับคนที่ยังเหลืออยู่ภายในห้องเป็นประโยคสุดท้าย
.
.
.
“คุณจินล่ะ? กลับไปแล้วเหรอ?” ธีรชาติเอ่ยถามเลขาฯสาวขึ้นเป็นสิ่งแรกเมื่อการประชุมสิ้นสุดลง
“กลับไปได้สักพักแล้วค่ะ”
“แล้วเย็นนี้ผมมีประชุมอีกทีตอนกี่โมงนะ?”
“ห้าโมงครึ่งค่ะ”
เมื่อได้รับคำตอบมาเช่นนั้นชายหนุ่มก็พยักหน้ารับรู้ก่อนสาวเท้าไปทางโถงลิฟต์ด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง โทรศัพท์มือถือ
คู่ใจถูกยกขึ้นต่อสายหาใครบางคน
เสียงรอสายดัง ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด อยู่อย่างนั้นนับสิบครั้งจนกระทั่งสัญญาณมันตัดไปเอง
ธีรชาติกดลิฟต์ลงไปชั้นล่างสุดของอาคารโดยมีเป้าหมายเป็นบรรดาร้านกาแฟและเบเกอรี่ที่อยู่ตรงล็อบบี้ ไม่แน่ว่าบางทีคุณสถาปนิกไฟแรงอาจจะยังแกร่วอยู่ในตึกนี้ก็ได้
ผู้บริหารหนุ่มเดินหาใบหน้าที่คุ้นตา หากแต่ไม่ว่าจะเป็นร้านไหนก็ไม่พบวี่แวว
...หรือว่าจะกลับไปแล้วจริงๆ?...
ตัวเขาเองไม่ได้มีเวลาเยอะแยะ เมื่อเดินลงมาดูแล้วไม่เจอตัวก็คงต้องว่ากันวันหลัง
โทรศัพท์เครื่องเดิมถูกต่อสายออกไปอีกครั้ง และคราวนี้หากอีกฝ่ายไม่รับเขาก็ตั้งใจจะกลับขึ้นไปทำงานต่อแล้ว
“...สวัสดีครับ...” น้ำเสียงแห้งผากดังมาจากหูโทรศัพท์ในจังหวะที่สายกำลังจะตัดไป
“คุณจิน ยังอยู่แถวนี้หรือเปล่า?” ธีรชาติถามออกไปเช่นนั้นโดยไม่คิดเอ่ยคำทักทายให้เยิ่นเย้อ
คนทางปลายสายเงียบไปครู่ ก่อนจะค่อยๆตอบออกมาเสียงเบา “...ผมอยู่บนรถไฟฟ้าแล้ว...”
ในตอนนั้นเองเสียงแปลกปลอมเสียงหนึ่งก็ลอดเข้าหูโทรศัพท์มาให้นักธุรกิจนามสกุลดังต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ
...เสียงไซเรน...
ชายหนุ่มหันมองผ่านผนังกระจกออกไปยังถนนใหญ่หน้าตึกตามสัญชาตญาณ ก่อนจะได้พบกับรถพยาบาลที่วิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว
รอยยิ้มเล็กๆถูกจุดขึ้นที่มุมปาก เขาไม่เอ่ยคำลาใดใส่โทรศัพท์ทั้งสิ้น เพียงแค่ตัดสายทิ้งไปดื้อๆเท่านั้น
.
.
.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 13-09-2016 18:59:32
โทรศัพท์เครื่องบางถูกหย่อนเก็บลงกระเป๋าไปแบบลวกๆ
สถาปนิกหนุ่มผ่อนลมหายใจออกจนสุดปอดพลางหลุบตาลงมองปลายเท้าตัวเองด้วยท่าทางห่อเหี่ยวอีกครั้ง
...เขาคิดผิดจริงๆที่เสนอหน้าเข้าไปขอพรีเซ็นต์...
...หากอยู่เฉยๆ ก็คงไม่ต้องมาผิดหวังซ้ำสองแบบนี้...
...รู้สึกเหมือนคนอกหักเลย...
หลังจากวันที่ไปดูเลคเชอร์กับธีรชาติ จินดาก็เหมือนมีความหวังขึ้นมาอีกครั้งเนื่องจากได้รับคำชมเชยจากผู้บริหารหนุ่มมาจนหุบยิ้มเกือบไม่ลง เพราะอย่างนั้นในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาเลยนึกคึกรื้องานที่ถูกปฏิเสธไปแล้วกลับขึ้นมาแก้เป็นบ้าเป็นหลัง หมายว่าจะหาโอกาสแก้ตัวอีกสักที อีกทั้งวิธีการนำเสนอก็ยังถูกเรียบเรียงใหม่เพื่อให้เข้าหูผู้รับสารมากขึ้น
...พูดง่ายๆว่าตอนขามานั้นเขามีความหวังอยู่เต็มใจจนอกแทบพอง...
“...เชี่ย...”
คำสบถถูกเปล่งลอดไรฟันออกมาเสียงเบา
...คิดถึงตอนเรียนใจจะขาด...
แม้สมัยเรียนอาจารย์จะเพียรย้ำนักย้ำหนาว่าเวลาตรวจแบบอาจารย์ก็เปรียบเสมือนลูกค้าเจ้าของโปรเจ็คต์ แต่ต่อให้เฮี๊ยบ ต่อให้โหดแค่ไหน ถึงอย่างไรอาจารย์ก็เป็นสถาปนิก การมองสาระสำคัญในงานออกแบบแต่ละชิ้นต่างกับพวกนายทุนมาก เกณฑ์การให้คะแนนผิดกันลิบลับ งานที่อาจารย์ให้เอ พวกนายทุนอาจจะให้เอฟก็ได้
...อาจารย์แม่งน่าจะเป็นลูกค้าที่เข้าอกเข้าใจที่สุดเท่าที่สถาปนิกคนหนึ่งจะหาได้ในชีวิตนี้แล้วมั้ง...
“ผมเพิ่งรู้นะว่ารถไฟฟ้าเขาวิ่งกันบนฟุตบาท”
สุ้มเสียงอันคุ้นเคยของใครคนหนึ่งดังขัดความคิดจินดาไว้ในตอนนั้น สถาปนิกหนุ่มหันมองหาที่มาโดยพลันก่อนจะต้องสะดุ้งตัวขึ้นน้อยๆเมื่อได้พบว่าคนที่เพิ่งจะคุยโทรศัพท์กับเขาอยู่เมื่อสักครู่โผล่มาอยู่ตรงนี้แล้ว
ร่างสูงใหญ่ในชุดทำงานเรียบหรูเดินเข้ามาหย่อนกายลงนั่งบนที่ว่างข้างๆกัน
...ธีรชาติ อชิรญากับม้านั่งหน้าป้ายรถเมล์เป็นสองสิ่งที่ไม่เข้ากันเอาเสียเลย...
“รู้ได้’ไงว่าผมอยู่ที่นี่?” จินดาเอ่ยถามเสียงต่ำ
“เสียงรถพยาบาล...คุณโกหกไม่เนียนเลย”
ได้ยินอย่างนั้นคนถูกค่อนขอดก็กระตุกหัวคิ้วพลางห่อริมฝีปากเข้าหากันน้อยๆ
“แล้วคุณมีอะไรเหรอถึงได้ตามผมลงมาถึงนี่?”
“ก็จะมาต่อว่าคุณน่ะสิ” นักธุรกิจหนุ่มสวนกลับไปทันควัน คำพูดของเขาทำเอาคนฟังถึงกับผงะไป “มีอย่างที่ไหนถือวิสาสะบุกมาถึงห้องประชุมบริษัทลูกค้าแบบนี้ เสียมารยาทมากๆ แถมยังขี้โกงด้วยรู้ตัวหรือเปล่า?”
ใบหน้าคมเข้มของผู้บริหารหนุ่มในยามนี้ดูขึงขังและน่าเกรงขามจนคนมองต้องรีบดึงสายตากลับมาอยู่ที่ปลายเท้าของตนต่อตามเดิม
“ขอโทษครับ” จินดากล่าวเสียงเบาโดยไม่คิดโต้แย้งใดๆ
...ยอมรับความผิดแต่โดยดี...
“เวลาอยู่กับเพื่อนกับครอบครัวคุณดื้อหรือเปล่าผมไม่รู้นะ แต่ในสถานที่ทำงานคุณจะมาทำตัวเหมือนเด็กวัยรุ่นห้าวเป้งแบบนี้ไม่ได้ นี่ถ้าคุณเป็นลูกน้องผม ผมคงขอให้ส่งซองขาวไปแล้วล่ะ...พี่ต้อมรู้ไหมเนี่ยว่าวันนี้คุณมาที่นี่?”
มาถึงคำถามนี้สีหน้าที่ดูจะไม่สู้ดีอยู่แล้วของจินดากลับยิ่งแย่หนักเข้าไปอีก ริมฝีปากล่างถูกชายหนุ่มขบไว้น้อยๆ เขาไม่กล่าวสิ่งใดเพียงแต่ส่ายศีรษะให้อีกฝ่ายเท่านั้น
“นั่นไง ผมว่าแล้ว แบบนี้ใช้ไม่ได้เลยนะคุณ...ถ้าสมมติได้งานไปจริงๆตั้งใจจะทำยังไงต่อ? เอาไปทำเองคนเดียว? รับเงินคนเดียว?”
“เฮ้ย! ไม่ใช่นะ!” จินดารีบเงยหน้ากลับขึ้นมาปฏิเสธทันที “ผมตั้งใจว่าถ้าผลมันออกมาไม่ดี ผมก็จะรับฟีดแบ็คไว้ในชื่อนายจินดาคนเดียว เมื่อกี้ตอนพรีเซ็นต์ผมก็เกริ่นไปแล้วไม่ได้ยินเหรอว่าผมมาที่นี่ด้วยตัวเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับบริษัท แต่ถ้าสุดท้ายงานผมได้รับเลือก ผมค่อยบอกป๋าตอนนั้นแล้วจะนำเสนองานในนามบริษัททอมทอมต่อ...ผมพูดจริงๆนะคุณ สาบานได้..ผมไม่มีทางตบงานบริษัทมาเป็นของตัวเองแน่นอน”
ธีรชาติส่ายหน้าไปมาเบาๆ
“จริงๆเลย...” ผู้บริหารหนุ่มรำพึงออกมาเช่นนั้น “...ถ้าพี่ต้อมรู้พี่ต้อมโกรธตาย”
...นั่นน่ะสิ...
...ถ้าป๋ารู้ป๋าต้องโกรธเอาแน่ๆ...
“เอานี่...รับไป” จู่ๆธีรชาติก็เอ่ยขึ้นมาเช่นนั้นก่อนจะยื่นกระดาษที่ถูกพับเป็นทบๆแผ่นหนึ่งให้คนข้างกาย
จินดาหันมองด้วยความประหลาดใจ “อะไรเหรอครับ?”
“คอมเม้นท์จากบอร์ดน่ะ ผมจดลงมาให้”
“หือ? คอมเม้นท์?”
นักธุรกิจคนดังพยักหน้า “เมื่อกี้หลังจากคุณลงมาเราคุยกันต่อ...หลายคนยังยืนยันว่ายังไงก็จะใช้แบบของอาจารย์บุญฤทธิ์ แต่ก็มีบางคนที่เห็นคอนเซ็ปต์ของคุณน่าสนใจเหมือนกัน”
...ใครบางคนที่ว่านี้ก็หมายรวมถึงตัวธีรชาติด้วยนั่นแหละ...
นักธุรกิจหนุ่มมองเห็นประกายตาที่เปลี่ยนไปของคนฟังในทันทีที่ประโยคเมื่อสักครู่ของตนจบลง
“ถ้าคุณยังไม่ถอดใจก็ลองกลับไปพัฒนาแบบมาเพิ่มดู” เขากล่าวต่อเสียงเรียบ “บอร์ดยังไม่ได้เลือกงานของคุณหรอก แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ยอมอนุญาตให้คุณเข้ามาพรีเซ็นต์ในครั้งต่อๆไปได้แล้ว...ยังอยากทำอยู่ไหม?”
เมื่อได้รับคำถามมาดังนั้นคนที่ดูเหมือนจะมีความหวังขึ้นอีกครั้งก็พยักหน้าแรงๆ “อยากสิครับ!”
“ก็ดี...แต่คุณต้องรู้ไว้ก่อนนะว่าถึงยังไงตอนนี้ลิงเกอร์คอร์ปฯก็เซ็นสัญญาจ้างให้อาจารย์บุญฤทธิ์ออกแบบในขั้นคอนเซ็ปต์ไปแล้ว นั่นแปลว่าในช่วงนี้ถ้าคุณทำงานมาคุณก็จะยังไม่ได้ผลตอบแทนจนกว่าบอร์ดจะตัดสินใจเลือกใช้ผลงานของคุณในขั้นต่อไป เผื่อใจไว้ด้วยว่าอาจต้องทำงานฟรี”
“เฮ้ยไม่เป็นไร! ก็ผมมาตื๊อพวกคุณเองนี่นา” จินดาตอบทันควัน ที่สองข้างแก้มเกลี้ยงเกลานั่นเริ่มจะมีรอยบุ๋มเล็กๆของลักยิ้มปรากฏขึ้นให้ธีรชาติเห็นบ้างแล้ว
ผู้บริหารหนุ่มหัวเราะขึ้นจมูกเบาๆ
...กว่าจะคว้าโอกาสนี้มาให้จินดาได้ เขาต้องเปลืองน้ำลายไฟต์กับผู้ร่วมประชุมคนอื่นๆอยู่นานสองนาน...
กระดาษในมือธีรชาติถูกเจ้าตัวยื่นออกไปอีกครั้ง “รับไปสักทีสิ ถือจนเมื่อยแล้วนะ”
“อ้อ..ขอโทษๆ” สถาปนิกไฟแรงรับกระดาษแผ่นที่ว่าออกมาคลี่ดูในที่สุด แล้วเพียงเสี้ยวอึดใจต่อมาจินดาก็ต้องนิ่งงันไปเมื่อตระหนักได้ว่าสิ่งที่ถูกจดอยู่ในกระดาษนั้นละเอียดมากเพียงใด “..นี่..ลายมือคุณเหรอ?..”
“ก็ใช่น่ะสิ”
ตัวอักษรจากน้ำหมึกของปากการาคาแพงเรียงรายอย่างเป็นระเบียบตามนิสัยคนเขียน ข้อความแต่ละท่อนแต่ละตอนละเอียดยิบชนิดที่ว่าจินดารู้สึกเหมือนได้เข้าไปนั่งอยู่ในห้องประชุมด้วยกันอย่างไรอย่างนั้น
...จะจดเยอะแยะแบบนี้ได้แปลว่าต้องก้มหน้าก้มตาขยับปากกาและตั้งใจฟังมากทีเดียว...
“เอาไปลองอ่านดูนะ ผมจดเท่าที่จดทัน พอดีเลขาฯผมต้องรีบพิมพ์เอกสารส่งให้ฝรั่งเย็นนี้ ก็เลยไม่ได้เรียกเขาเข้ามานั่งจดให้”
จินดายังคงนั่งนิ่งกระพริบตาปริบๆมองกระดาษในมือต่ออีกสักพัก จนในที่สุดเขาก็ค่อยๆเอ่ยออกมาเสียงเบา “ขอบคุณมากนะครับ”
“ไม่เป็นไร”
นักออกแบบหนุ่มหันมองหน้าคนข้างกาย ซึ่งอีกฝ่ายก็จ้องเขาตอบกลับมาเช่นกัน
“เอ่อ..ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม?” จินดากลั้นใจกล่าวขึ้นเช่นนั้น “ระหว่างงานผมกับงานอาจารย์บุญฤทธิ์ คุณชอบงานของใครมากกว่ากันเหรอ?”
คนถูกถามใช้เวลาครุ่นคิดอยุ่ชั่วขณะหนึ่ง “...งานอาจารย์บุญฤทธิ์ก็ดีตามมาตรฐานของอาจารย์...แต่...ผมรู้สึกตื่นเต้นกับงานของคุณมากกว่า ดังนั้นถ้าถามว่าชอบของใครผมก็คงตอบว่าชอบงานคุณ...”
“..แล้ว..ถ้า’งั้นคุณเลือกงานผมไม่ได้เหรอ?”
“นี่คุณ ถึงจะนามสกุลอชิรญาก็ใช่ว่าจะเสกทุกอย่างในบริษัทได้นะ ลิงเกอร์คอร์ปฯอยู่ในตลาดหลักทรัพย์ ไม่ใช่ธุรกิจในครัวเรือน จะทำอะไรมันก็ต้องได้รับความเห็นชอบจากกรรมการคนอื่นๆด้วย”
“..อืม..จริงด้วยแฮะ..”
ฝ่ามืออุ่นหนาของผู้บริหารหนุ่มถูกยื่นออกมาทิ้งน้ำหนักลงบนบ่าของคนหัวดื้อ “ให้ผลงานมันพิสูจน์ตัวมันเอง ไม่ต้องหวังพึ่งบารมีใครหรอก...ได้โอกาสมาแล้วก็ทำให้เต็มที่ล่ะ”
...โห...
...น้ำตาจะไหล...
จินดาเม้มริมฝีปากเข้าหากันน้อยๆขณะพยักหน้ารับด้วยความซาบซึ้ง
...นี่ถ้าแบ็คกราวน์ข้างหลังเป็นรูปพระอาทิตย์ทอแสงอ่อนนะ ฉากนี้แม่งไปอยู่ในการ์ตูนญี่ปุ่นได้เลย...
...ตัวเขาเองคงเป็นนักดาบวัยละอ่อน ส่วนธีรชาติก็น่าจะเป็นผู้เฒ่าเจ้าของวิชาหรือไม่ก็หลวงจีนในวัดกลางหุบเขา...
ในตอนนั้นเอง รถเมล์สายที่ชาติหนึ่งจะผ่านมาสักคันก็โผล่เข้ามาในทัศนวิสัยจนได้
เมื่อเห็นดังนั้นจินดาจึงรีบล้วงมือเขาไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบของสิ่งหนึ่งออกมา ชายหนุ่มยกมือของธีรชาติที่ยังคงวางอยู่บนบ่าออก ก่อนจะยัดของสิ่งที่ว่าใส่ไปแทน
“อะ...ผมให้...”
คิ้วหนาเข้มทั้งสองข้างของนักธุรกิจหนุ่มขมวดเข้าหากันน้อยๆ สิ่งที่อยู่ในมือเขาตอนนี้คือคิทแคทรสชาเขียวห่อเล็กๆที่ดูเหมือนว่าจะเริ่มละลายจากฤทธิ์อากาศเมืองไทยไปบ้างแล้ว
“ให้ทำไม?” ธีรชาติเอ่ยถามกลั้วหัวเราะ
“ก็..อยากให้ แทนคำขอบคุณไง ตอนนี้มีขนมติดตัวอยู่แค่นี้ เอาไปก่อนนะ...รถเมล์ผมมาแล้ว ต้องไปแล้วล่ะ ไว้เจอกันใหม่ครับ”
ประโยคของนายจินดาจบลงตรงกับจังหวะที่รถโดยสารขนาดใหญ่เคลื่อนเข้ามาหยุดลงหน้าป้ายพอดิบพอดี
สถาปนิกหนุ่มกระโดดผล็อยขึ้นรถไปก่อนจะเบียดร่างแทรกหาที่ยืนด้วยท่าทางทุลักทุเล จนในที่สุดเขาก็เจอที่เกาะอันเหมาะมือ
เมื่อปักหลักได้เรียบร้อยแล้วจินดาก็มองลอดหน้าต่างของรถเมล์ไม่ปรับอากาศคันนี้ออกไปยังริมฟุตบาทอีกครั้ง
...ธีรชาติยังคงยืนอยู่ตรงนั้น...
ผู้บริหารหนุ่มยืนล้วงกระเป๋าพลางยกมืออีกข้างที่ว่างขึ้นโบกลา
...อย่างหล่อเลย...
คงนับเป็นภาพแปลกตาที่ผู้ชายท่าทางภูมิฐานในเครื่องแต่งกายแสนหรูคนหนึ่งจะมายืนส่งผู้ชายอีกคนที่ป้ายรถเมล์ ผู้โดยสารรายอื่นๆถึงได้หันมองจินดาและธีรชาติสลับไปสลับมาด้วยแววตาสนอกสนใจอยู่อย่างนี้
จินดาคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะยกมือขึ้นโบกตอบอีกฝ่ายไปเช่นกัน
...จะว่าไปพวกนายทุนก็ไม่ได้น่าขยาดไปหมดซะทุกคนนี่นะ...
TBC.
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 13-09-2016 19:11:20
จะเป็นเซลล์ขายเครื่องกรองน้ำมันต้องบากบั่นทุกสถานการณ์!
ตอนนี้ก็แก้ไขแผน ปรึกษาป๋าดีๆนะคะ :D
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 13-09-2016 19:18:47
อารมณ์เหมือนดูการ์ตูนญี่ปุ่นเหมือนกันนะ ประเภทมีความฝันแล้วก็พยายามทำให้สำเร็จไรงี้
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 13-09-2016 19:20:59
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 13-09-2016 19:50:57
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 13-09-2016 20:20:47
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 13-09-2016 20:35:57
ึคิดถูกจริงๆที่คลิกเข้ามา (เพราะชื่อเรื่องค่อนข้างเรียบไปหน่อย แต่ก็เก๋นะ)
รองานดีๆอย่างนี้มาเรื่อยๆ เราชอบอ่านนิยายฟีลกู้ด แต่นิยายที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการทำงานเข้มข้นอย่างนี้ก็หาไม่ได้ง่ายๆเช่นกัน
(พอแก่ขึ้นแล้วไม่ค่อยชอบอ่านอะไรประโลมโลก พวกพระเอกมีอำนาจมาก แต่ไม่มีรายละเอียดการทำงานเท่าไร และแนวจับนายเอกมาทรมานข่มขืน)
รออ่านค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 13-09-2016 22:21:55
ชอบ สนุก ละเมียดละไม ชอบมากจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 14-09-2016 00:18:07
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 14-09-2016 00:54:27
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 14-09-2016 03:11:15
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 14-09-2016 04:37:35
เริ่มหัวข้อโดย: OrangeryLemon ที่ 14-09-2016 06:53:48
เราลุ้นตามจริงๆ ยิ่งตอนที่จินดา present งานเสร็จ แล้วไม่มีใคร comment เลย เราถึงขั้นน้ำตาซึม
แม้พระเอกจะดูสูงส่งไปสักหน่อย ทำให้คล้ายพลอตนิยายลูกกวาด แต่เราก็ชอบมากๆอยู่ดีค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: april ที่ 14-09-2016 10:19:37
ปล.เราชอบเร็มเหมือนกัน :mew1
เริ่มหัวข้อโดย: Disthaporn ที่ 14-09-2016 10:58:51
To คุณชาติ : อย่างหล่อเลย.... :bye2: :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 14-09-2016 13:29:58
ชอบความพยายามของจินมาก
แต่ความเข้มงวดของธีรชาตินี่มันโอปป้าาาาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 14-09-2016 16:56:22
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 14-09-2016 20:49:26
เริ่มหัวข้อโดย: ชมพูพาล ที่ 14-09-2016 21:09:29
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 14-09-2016 22:16:26
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 14-09-2016 22:36:18
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 15-09-2016 10:18:09
เป็นกำลังใจให้คุณชาติคอยแอบสปอยน้องจิน 555
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 15-09-2016 16:58:17
...จินดาเงียบหายไปเลย...
ผ่านไปเป็นเวลากว่าสัปดาห์แล้วนับตั้งแต่วันที่เขาและสถาปนิกไฟแรงคนนั้นนั่งคุยกันที่ป้ายรถเมล์ แต่ก็ไม่เห็นว่าเจ้าหนุ่มนั่นจะติดต่อมาอัพเดทความเป็นไปของดีไซน์ให้ฟังเลยสักที
...ไม่มีแม้กระทั่งอีเมล์สักฉบับ...
ธีรชาติวางมือลงจากงานที่คั่งค้างชั่วคราวก่อนจะตัดสินใจยกโทรศัพท์ขึ้นต่อสายหาคนที่อยู่ในความคิด แต่ไม่ว่าจะนั่งฟังเสียงสัญญาณรอสายอยู่นานเพียงไร อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะกดรับสักที
ผู้บริหารหนุ่มกระตุกหัวคิ้วเข้าหากันน้อยๆแล้วจึงจิ้มหน้าจอเปลี่ยนเบอร์ปลายทาง
“สวัสดีค่ะ ทอมทอมสตูดิโอค่ะ” สุ้มเสียงไพเราะชวนให้พูดคุยด้วยของประชาสัมพันธ์สาวดังมาตามสาย
“สวัสดีครับ รบกวนต่อสายไปที่โต๊ะของคุณจินดาทีได้ไหมครับ?”
“วันนี้พี่จินลาป่วยค่ะ”
“ลาป่วย? เป็นอะไรหรือครับ พอจะทราบไหม?”
“เมื่อวานพี่จินหน้ามืดที่บริษัท รู้สึกจะมีไข้ด้วย วันนี้พี่ต้อมก็เลยบอกให้นอนพักที่บ้านหนึ่งวันค่ะ”
“อ้าวเหรอ...” ธีรชาตินิ่งไปเล็กน้อยหลังจากได้รับคำตอบ พลางในหัวก็พยายามนึกไปถึงสาเหตุที่ทำให้คนพลังงานสูงแบบนั้นเจ็บป่วยไปด้วย
...เห็นทีว่าคงไม่พ้นนิสัยโหมงานหนักอีกแน่...
“ไม่ทราบว่าติดต่อมาจากไหนคะ? ฝากข้อความไว้ก่อนก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้ถ้าพี่จินมาทำงานแล้วจะรีบแจ้งให้พี่จินทราบ”
“อ่า...ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมติดต่อเขาเองดีกว่า ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับ” ธีรชาติว่าเช่นนั้นก่อนจะวางสายลงไป
.
.
.
...ไปๆมาๆนักธุรกิจนามสกุลดังก็มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องบานเก่าบานเดิมอีกครั้งจนได้...
ธีรชาติไม่แน่ใจนักว่าอะไรดลใจให้เขาอุตส่าห์ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านเช่าเก่าโทรมข้างร้านส้มตำเจ๊แมวหลังนี้ก่อนกลับเพนต์เฮาส์ของตัวเอง
...จะว่าไปก็รู้สึกเก้อๆชอบกล...
ผู้บริหารหนุ่มขยับมือเคาะข้อนิ้วลงที่บานประตู เขายืนรออยู่เพียงครู่เดียวคนในห้องก็ออกมาเปิดดูด้วยสีหน้างุนงง
ดวงตาเรียวรีของผู้เป็นเจ้าถิ่นเบิกขึ้นน้อยๆเมื่อได้พบว่าใครคือแขกยามวิกาล “...คุณ...มาได้’ไงเนี่ย?...”
“ก็...” ฝ่ามือหนาใหญ่ของคนถูกถามยกขึ้นลูบท้ายทอยไปมาโดยที่เจ้าตัวก็ไม่ได้ตระหนักถึงอิริยาบถนั้นของตนเอง พลางสายตาก็เผลอกวาดสำรวจสภาพปัจจุบันของคนตรงหน้าไปด้วย
...ตอนนี้ร่างกายขนาดสันทัดของจินดามีเพียงบ็อกเซอร์สีซีดปกคลุมอยู่เพียงชิ้นเดียวเท่านั้น ใบหน้าของนักออกแบบหนุ่มดูอิดโรยอีกทั้งเนื้อตัวก็ยังดูเหนียวชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อ...
“ได้ข่าวจากคนที่ออฟฟิศคุณว่าคุณไม่สบาย ผมก็เลยแวะมาดู”
“ฮะ? เอ่อ...แวะมาดูผมเหรอ? ไม่เห็นต้องลำบากเลยนี่นา...”
“มันก็..ไม่ได้ลำบากอะไร คอนโดฯผมอยู่แถวทองหล่อนี่เอง”
แม้ว่าจะยังดูมึนงงอยู่ไม่หาย แต่ถึงอย่างนั้นนายจินดาก็ยอมดึงประตูให้เปิดกว้างขึ้นแล้วเชื้อเชิญแขกผู้มาเยือนเข้าห้องไปแต่โดยดี
...และทันทีที่สภาพด้านในปรากฏสู่สายตา ผู้บริหารหนุ่มก็มีปฏิกิริยาต่อสิ่งที่เห็นโดยพลัน...
“ทำงานอยู่เหรอเนี่ย? ป่วยแล้วทำไมไม่นอนพัก?” ธีรชาติกระตุกหัวคิ้วเข้าหากันเพียงนิดพลางกวาดตามองไปโดยรอบ กาวหลอดน้อยที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นถูกวางไว้แยกกับฝาของมัน ที่ปากหลอดเยิ้มฉ่ำไปด้วยเนื้อกาว หนำซ้ำใบมีดคัตเตอร์คมปลาบก็ยังโผล่ออกมาจากด้ามจนเกือบครึ่งความยาว
“พรุ่งนี้มีงานต้องเอาไปให้ลูกค้าดู” จินดาตอบเพียงสั้นๆด้วยท่าทางไม่ยี่หระพลางเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าที่มุมห้อง “ขอโทษทีที่ผมแต่งตัวไม่เรียบร้อย รอเดี๋ยวนะครับ”
“ไม่เป็นไร ตามสบายเถอะ...แต่ผมว่าคุณควรนอนพักหน่อยดีกว่า ตอนนี้หน้าดูซีดๆ ขอบตาก็คล้ำเชียว ลองไปส่องกระจกดูสิ”
แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้ว่ากล่าว แต่จินดาก็ยังอุตส่าห์ควานหาเสื้อยืดเก่าย้วยกับกางเกงบอลตัวเก่งจากในตู้มาสวมใส่ไว้กันอุจาดอยู่ดี “ไม่ต้องส่องหรอก ผมก็รู้แหละว่าหน้าผมซีด แต่ให้ทำ’ไง? ก็งานมันต้องส่ง” ว่าแล้วสถาปนิกผู้ขยันขันแข็งก็เดินกลับมาหย่อนตัวลงนั่งตรงกลางวงอุปกรณ์ทำโมเดลต่อตามเดิม “กินน้ำกิน’ไรไหมคุณ? ผมมีโค้กอยู่’ป๋องนึง เปิดหยิบเอาจากตู้เย็นได้เลยนะครับ”
ธีรชาติหยุดยืนนิ่งและไม่ได้ใส่ใจกับคำเชื้อเชิญของเจ้าบ้านเท่าใดนัก สิ่งที่อยู่ในความสนใจของเขาตอนนี้คือแบบจำลองรูปร่างประหลาดตาที่อยู่ในมือของอีกฝ่ายนั่นต่างหาก
ไม่รู้ว่าเป็นโปรเจ็คต์อะไร แต่ไม่ใช่งานของลิงเกอร์ฯแน่ๆล่ะ
ผู้บริหารหนุ่มเดินเข้ามาหย่อนกายลงนั่งบนพื้นที่ว่างซึ่งมีอยู่น้อยนิดข้างตัวจินดา
“เหลืออีกเยอะเหรอ?” เขาเอ่ยถามออกไปเช่นนั้นพลางหยิบชิ้นส่วนที่ถูกวางพักไว้ขึ้นมาพลิกหน้าพลิกหลังดู
“ก็พอสมควร อย่างน้อยๆฟาซาดแผงนี้ต้องเสร็จ จะเอาไปเสนอลูกค้า”
“เห้ย มันก็นิดเดียวเองนี่ ไม่ได้เยอะแยะสักหน่อย...ไปนอนก่อนไป แล้วค่อยตื่นขึ้นมาทำต่อตอนเช้าๆ”
“ประเมินฤทธิ์มันต่ำไปละคุณ...เห็นแผงเล็กๆแบบนี้ กินเวลานานเป็นชาติเลยนะจะบอกให้” จินดากล่าวหน้ายุ่ง พลางในใจก็นึกสงสัยไปด้วยว่าธีรชาติจะนั่งอยู่อย่างนี้อีกนานเท่าไหร่ ไม่รู้คำว่า ‘แวะมาดู’ ของนักธุรกิจคนนี้มันขยายขอบเขตไปถึงตรงไหนกัน?
...เทคแคร์ไม่ถูกเลย...
“แต่ผมก็แน่ใจว่ามันไม่กินเวลาขนาดที่ว่าพักมือไม่ได้เลยหรอกนะ”
จบประโยคนี้ของธีรชาติ จินดาก็ทอดถอนใจออกมาเบาๆ เขายอมวางคัตเตอร์ในมือลงและหันมาพูดจากับคนข้างกายแบบเต็มหน้าเต็มตาอีกครั้ง “คุณชาติ...ผมขอพูดตรงๆเลยแล้วกันนะครับ ตอนนี้ผมอยู่ในสถานะที่ต้องระวังมากเป็นพิเศษไม่ให้งานหลักเสีย อย่างที่คุณก็รู้ว่าผมยังไม่ได้บอกเรื่องโปรเจ็คต์ลิงเกอร์ฯให้พี่ต้อมทราบ ถ้าระหว่างนี้งานหลักของบริษัทมันด้อยคุณภาพลงจากมาตรฐานที่ผมเคยทำไว้ ต่อไปผมอาจถูกคนอื่นเข้าใจผิดว่าแอบเอาเวลางานบริษัทไปทำงานนอกเอาได้”
ผู้บริหารหนุ่มเพิ่งจะตระหนักได้เดี๋ยวนี้เองว่าที่จินดาเจ็บป่วยทรุดโทรมในครั้งนี้เป็นผลมาจากเรื่องใด เขาลืมนึกไปเสียสนิทว่าสำหรับโปรเจ็คต์ของลิงเกอร์ฯแล้ว จินดาต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเองเพียงลำพัง เพราะไม่มีใครที่ทอมทอมสตูดิโอรู้ว่างานชิ้นนี้แท้จริงแล้วยังไม่จบลง
...งานชิ้นใหม่ที่อยากได้มาครอบครองก็ต้องทุ่มเทด้วยพลังกายพลังใจมากมาย ในขณะที่งานชิ้นเก่าที่มีในมือก็ผ่อนแรงลงไม่ได้เช่นกัน....
...สุดท้ายสิ่งที่ต้องยอมสละจึงกลายเป็นเวลาพักผ่อนส่วนตัวนั่นเอง...
ธีรชาติค่อยๆขยับตัวเข้าหาคนข้างกายโดยไม่มีการส่งสัญญาณให้จังหวะใดๆ ทำเอาอีกฝ่ายที่กำลังตั้งท่าจะก้มกลับลงไปประดิษฐ์ประดอยแผงฟาซาดของตัวเองต่อต้องชะงักทุกการกระทำลงแล้วรีบผงะร่างถอยหนีไปตามสัญชาตญาณ
...แต่ห้องมันแคบ ถอยได้อย่างเก่งก็สักฟุตเดียวเท่านั้น...
ภายในเวลาเพียงเสี้ยววินาที แขนยาวๆของนักธุรกิจคนดังก็เอื้อมไปถึงเป้าหมายได้อย่างง่ายดาย ฝ่ามืออุ่นหนาทาบทับลงไปยังหน้าผากชื้นเหงื่อตรงหน้าอย่างเต็มไม้เต็มมือ
จินดาสะดุ้งตัวขึ้นน้อยๆด้วยความตกใจ
“ตัวร้อนจี๋เลยคุณจิน...” ธีรชาติเอ่ยเสียงเบาทั้งที่ยังคงวางมือค้างไว้บนหน้าผากของนักออกแบบหนุ่มในท่าเดิม
คงเป็นเพราะความใกล้ที่ดูจะมากเกินระดับความสนิทสนม จินดาจึงออกอาการอึกอักประดักประเดิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
สถาปนิกหน้าบางอ้าปากพะงาบๆราวกับต้องการเอ่ยไล่ให้อีกฝ่ายถอยหนี หากแต่กลับไม่มีถ้อยคำใดยอมเล็ดรอดผ่านกลีบปากคู่นั้นออกมาสักพยางค์
“...ไปนอนเถอะ ผมขอล่ะ” นักธุรกิจคนดังกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “งานมันสำคัญก็จริง แต่ร่างกายคุณสำคัญกว่า ถ้าร่างกายไม่พร้อมจะเอาแรงที่ไหนมาทำงาน?”
“..ต..แต่ว่า..โมเดลอันนี้มันต้องใช้พรุ่งนี้แล้ว..”
“ตั้งนาฬิกาปลุกเอาก็ได้ นอนสักนิดนึงก็ยังดี”
“แต่...”
“คุณจิน” ธีรชาติปั้นเสียงเข้ม “ไปนอนครับ”
...ไม่ใช่แค่เสียงเท่านั้นที่เข้ม หากแต่สีหน้าและท่าทางของคนพูดก็เข้มมากไม่แพ้กัน...
ถ้อยคำของคนตรงหน้าทำเอาจินดาได้แต่ปล่อยปากให้อ้าค้างไว้อยู่อย่างนั้นนานเป็นอึดใจ ตอนนี้สถาปนิกหัวรั้นกำลังสับสนไปหมดว่าเหตุใดจู่ๆตนจึงถูกคนที่ไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไรกันมากมายเข้ามาแสดงท่าทีบังคับกันถึงในห้องของตัวเอง
“อะไรเนี่ย?...” นักออกแบบหนุ่มก้มหน้าหลบสายตาพลางบ่นอุบอิบ “...อะๆ เดี๋ยวผมนอนก็ได้ วันนี้คุณกลับไปก่อนแล้วกัน”
“ยังดีกว่า ผมขอรอที่นี่ต่ออีกสักพัก”
“รออะไร? จะนั่งดูผมนอนหรือไง?”
“ตอนนี้ข้างนอกรถมันติด รอให้ถนนโล่งกว่านี้เดี๋ยวผมค่อยไป”
...เห้ย มี’งี้ด้วยว่ะ...
...ตลก...
.
.
.
จินดายกมือขึ้นเกาศีรษะแกรกๆด้วยความงุนงง
หลังจากหายเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟันอยู่พักใหญ่ สถาปนิกหนุ่มก็เดินกลับออกมาในสภาพพร้อมนอนทั้งที่ในหัวก็ยังสับสนไม่หาย
“...เอ่อ...คุณจะนั่งอยู่นี่จริงๆเหรอ?” จินดาเอ่ยถามไม่เต็มเสียงพลางพาตัวขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียงยับย่นอย่างเสียไม่ได้
“ทำไม? กลัวผมขโมยของหรือไง?”
“เห้ย! ไม่ใช่! แค่นาฬิกาที่คุณใส่เรือนเดียวก็แพงกว่าค่าเช่าห้องผมทั้งปีรวมกันแล้ว มีอะไรต้องกลัว...ผมแค่คิดว่า..ถ้าผมหลับไปแล้วคุณจะเบื่อไหมอะ?”
...ไม่ใช่หรอก นี่ไม่ใช่คำถามคาใจที่แท้จริง...
...‘เมื่อไหร่มึงจะกลับ?’...
...นี่ต่างหากล่ะที่จินดาอยากรู้...
“ไม่ต้องสนใจเรื่องนั้นหรอก คุณนอนไปเถอะ เดี๋ยวผมเบื่อผมก็หาอะไรทำเอง” พูดจบธีรชาติก็ลุกจากเก้าอี้พลาสติกตัวเก่ามาเพื่อปิดไฟ ตอนนี้ต้นกำเนิดความสว่างของทั้งห้องจึงเหลือเพียงโคมไฟดวงน้อยที่วางระเกะระกะอยู่บนพื้นเพียงจุดเดียวเท่านั้น
บรรยากาศรอบกายคนทั้งคู่เงียบลงไปราวกับว่ามีความมืดสลัวเป็นปุ่มปรับระดับเสียง ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนั้นจินดาก็รู้ตัวทันทีว่าถึงเวลาที่เขาต้องพยายามข่มตานอนแล้ว
สถาปนิกหนุ่มสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าคลุมกายผืนบาง เป็นเพราะห้องเขานั้นไม่มีแอร์ ผ้าห่มผืนหนาจึงไม่มีความจำเป็น
ทั้งที่ร่างกายอยู่ในสภาพอ่อนล้าเนื่องจากอาการป่วย แต่นายจินดากลับไม่สามารถบังคับตัวเองให้เดินทางไปเฝ้าพระอินทร์ได้ดั่งใจหวังในทันที เขาขยับตัวพลิกไปพลิกมาด้วยท่าทีกระสับกระส่ายอยู่นานสองนานจนในที่สุดเมื่ออดรนทนไม่ไหวอีกต่อไปจึงตัดสินใจเปิดปากขึ้นอีกครั้ง
“คุณชาติ” จินดาเอ่ยเรียกคนที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้พลาสติกริมห้องเสียงเบา “คุณหันหน้าไปทางอื่นได้’เปล่า? ผมนอนไม่หลับอะ ชอบนึกว่าตัวเองถูกมอง”
ได้ยินดังนั้นธีรชาติก็เงยหน้าขึ้นจากหน้าจอโทรศัพท์ในมือพร้อมด้วยรอยยิ้มขำขัน “ผมไม่ได้มองสักหน่อย”
“ก็นั่นแหละ เพราะคุณนั่งหันหน้ามาทางนี้ ผมเลยรู้สึกแบบนั้นไง นะๆ...หันไปทางอื่นเหอะ ขอร้อง”
คนถูกรบเร้าส่งเสียงหัวเราะออกมาพอให้ลอยไปเข้าหูของอีกฝ่ายได้ก่อนจะยอมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วตรงมาหย่อนกายนั่งลงไปที่พื้นข้างเตียง
นักธุรกิจคนดังเอนหลังพิงกับขอบเตียงพลางเหลียวมองเจ้าของห้องด้วยสายตาล้อเลียน “แบบนี้พอใจหรือยัง? หลับได้แล้วนะ?”
“..อ..อื้อ..ขอบคุณมากครับ..”
จินดาเหลือบสายตามองศีรษะของธีรชาติที่อยู่ห่างจากมือเขาไปเพียงไม่กี่เซ็นติเมตรหลังจากผู้บริหารหนุ่มหันหน้ากลับไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ
...นี่เขามาถึงจุดที่มีธีรชาติ อชิรญามานั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงก่อนนอนได้ยังไงวะเนี่ย?...
...คิดแล้วก็สงสัยจริง...
.
.
.
เสียงลมหายใจที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอบอกให้ธีรชาติได้รู้ว่าตอนนี้คนบนเตียงเข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว
“กว่าจะหลับ” ชายหนุ่มพึมพำเสียงเบาแล้วจึงค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์เครื่องบางของคนเป็นเจ้าของห้องที่วางอยู่ข้างหัวเตียงขึ้นมาเปิดดูอย่างถือวิสาสะ
แอปพลิเคชั่นนาฬิกาปลุกถูกเรียกขึ้นมาตามที่เขาตั้งใจไว้ตั้งแต่ทีแรก
...จินดาตั้งปลุกเอาไว้ตอนเที่ยงคืน...
...เวลาปัจจุบันคือสี่ทุ่มสิบห้านาที...
...ให้เวลาตัวเองนอนน้อยเหลือเกิน แค่สองชั่วโมงเท่านั้นเอง...
ธีรชาติขยับนิ้วไปมาบนหน้าจออยู่ครู่สั้นๆก่อนจะปิดมันกลับลงไปตามเดิม ชายหนุ่มหันมองใบหน้ายามหลับของคนเป็นเจ้าของห้องอีกครั้งและเมื่อมั่นใจว่าอีกฝ่ายหนีเข้าไปอยู่ในโลกของความฝันแล้วจริงๆเขาจึงยันกายลุกขึ้นจากข้างเตียงเพื่อย้ายตัวเองมานั่งลงตรงกลางห้องแทน
.
.
.
เปลือกตาบนและล่างค่อยๆแยกตัวออกจากกันช้าๆหลังจากปิดสนิทมานานหลายชั่วโมง ท่ามกลางความมืดมิดฝ่ามือเรียวสวยขยับควานหาสมาร์ทโฟนคู่ใจจากโต๊ะตัวน้อยข้างหัวเตียงตามความเคยชินและทันทีที่ตัวเลขบอกเวลาปรากฏขึ้นสู่สายตาสติสตังที่ยังตกค้างอยู่ในห้วงนิทราก็ไหลกลับเข้าสมองมาโดยพลัน
...04:36…
“ฉิบหาย! ตีสี่แล้ว!” จินดาผุดลุกผุดนั่งขึ้นด้วยความตกใจก่อนจะต้องรีบกระโดดลงจากเตียงเพื่อตรงไปยังสวิทช์ไฟข้างประตูพลางในหัวก็พยายามคิดหาคำตอบไปด้วยว่าเหตุใดมือถือเจ้ากรรมถึงไม่ยอมร้องปลุกตอนเที่ยงคืนอย่างที่เขาตั้งเอาไว้ “ไม่น่านอนเลยกู!”
...หากแต่เมื่อรอบกายสว่างขึ้น สภาพห้องที่เพิ่งจะมองเห็นเดี๋ยวนี้ก็ทำให้ชายหนุ่มต้องชะงักไปในทันที...
จินดาเกือบจะคิดว่าตัวเองถูกลักพาตัวอยู่แล้วเชียวถ้าไม่ได้เหลือบไปเห็นว่าผ้าปูที่นอนซึ่งรองร่างเขาไว้จนถึงเมื่อสักครู่นั้นยังเป็นสีเดิมลายเดิม ก็จะไม่ให้เข้าใจเช่นนั้นได้อย่างไรในเมื่อตอนนี้ข้าวของที่เคยวางระเกะระกะเกลื่อนพื้นนั้นถูกจัดเก็บขึ้นชั้นขึ้นโต๊ะไปจนหมด ดูยังไงก็ไม่เหมือนรังหนูรังเดิมเลยสักนิด
สถาปนิกหนุ่มขี้เซาต้องใช้เวลาทบทวนความจำอยู่ชั่วครู่กว่าจะระลึกได้ว่าก่อนหน้าจะหลับไปนั้นเขาไม่ได้อยู่คนเดียว หากแต่ยังมีคุณไฮโซนามสกุลดังมานั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงด้วยอีกหนึ่งคน
...บ้าแล้ว...
...อย่างธีรชาติเนี่ยนะจะมาทำความสะอาดห้องให้คนอื่น?...
...ยังฝันไม่ตื่นหรือว่าอะไรวะเนี่ยจินดาเอ๊ย!?...
แล้วในตอนนั้นเอง เสียงเครื่องยนต์ดีเซลไฮบริดที่ดังบรึ้มๆมาจากทางด้านนอกก็ลอยผ่านกรอบหน้าต่างเข้ามาจนถึงหู จินดาเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆแล้วจึงตรงไปยังหน้าต่างบานที่ว่าเพื่อชะโงกหน้าสังเกตการณ์
เมอร์เซเดส-เบนซ์เอสคลาสสีดำสนิทที่ชายหนุ่มจำได้ดีว่าเป็นของธีรชาติกำลังเคลื่อนตัวห่างจากบ้านเช่าหลังนี้ไป สิ่งที่เห็นทำให้เขาเพิ่งนี้ขึ้นได้ว่าเสียงที่ปลุกเขาขึ้นมาจากการนอนหลับอันแสนสบายเมื่อครู่นั้นที่แท้ก็เป็นเสียงปิดประตูห้องของธีรชาตินี่เอง
...ตีสี่กว่า เพิ่งกลับบ้าน...
“นั่งทำอะไรอยู่ในห้องกูตั้งนานวะ?” จินดาพึมพำขึ้นเสียงเบาด้วยความประหลาดใจ แต่แล้วเพียงเสี้ยววินาทีต่อมาหางตาของเขาก็ไปสะดุดกับบางสิ่งที่สามารถใช้เป็นคำตอบของคำถามข้อเมื่อสักครู่ได้เป็นอย่างดี
...แผงฟาซาดที่ก่อนหน้านี้เขากังวลหนักหนาว่าจะเสร็จไม่ทันเวลากำลังนอนนิ่งอยู่บนโต๊ะทำงานในสภาพสมบูรณ์สวยงาม...
จินดาเบิกตากว้างอ้าปากค้างราวกับเห็นผีก่อนจะปรี่เข้าไปหยิบไปจับมันขึ้นมาพิจารณา แม้กาวจะเยิ้มอยู่นิดๆและขอบกระดาษชานอ้อยจะเป็นขุยอยู่หน่อยๆแต่ก็ไม่เป็นปัญหานักในเมื่อโมเดลฟาซาดแผงนี้ถูกประกอบขึ้นมาตรงตามแบบที่เขาสเก็ทช์ไว้ชนิดไม่มีจุดไหนผิดเพี้ยน
“เอาเข้...” จินดาไม่แน่ใจว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรในตอนนี้ ไอ้ความดีใจที่งานเสร็จทันเวลาโดยที่ตัวเองแทบไม่ได้ลงแรงเลยน่ะต้องมีแน่อยู่แล้ว แต่ความรู้สึกอื่นๆนอกเหนือจากนั้นนี่สิมันผุดขึ้นมาจากไหนไม่รู้เยอะแยะไปหมด ทั้งตกใจ ทั้งเกรงใจ ทั้งงุนงง
...และเหนือสิ่งอื่นใดคือเขารู้สึกประทับใจ...
นักออกแบบหนุ่มถอยกลับไปหย่อนกายลงนั่งบนเตียงหลังเดิมอีกครั้ง
...คราวนี้ขอบคุณด้วยมาการองแค่เจ็ดแปดชิ้นคงไม่พอแล้วมั้ง...
...ต้องซื้ออะไรไปให้วะถึงจะสมราคาเหนื่อยของคนระดับนั้น?...
จินดาหันไปยังโต๊ะข้างหัวเตียงหมายจะหยิบเอาโทรศัพท์มือถือมาพิมพ์คำขอบคุณส่งให้ผู้บริหารคนดัง แต่แล้วอะไรบางอย่างที่วางอยู่ข้างสมาร์ทโฟนของเขานั้นก็ทำเอาดวงตาเรียวรีอันแสนเป็นเอกลักษณ์ต้องเบิกกว้างขึ้นอีกรอบ
คงเป็นเพราะความมืดและความรีบร้อนจึงทำให้เมื่อครู่นักออกแบบหนุ่มไม่ทันสังเกตเห็นซองพลาสติกแบนๆจำนวนนับสิบที่วางซ้อนกันไว้อย่างเป็นระเบียบกองนี้
...นี่มันหนังแผ่นสัญชาติญี่ปุ่นที่เขาเตะมันไปแอบไว้ใต้เตียงเมื่อสักเดือนก่อนตอนที่พี่โก๋แวะมาที่ห้องนี่!!...
ชายหนุ่มมือขึ้นกุมสองข้างแก้มที่ยามนี้กำลังออกอาการร้อนผะผ่าวในทันที
ในฐานะคนที่ไปสอยมากับมือ จินดาจำได้ดีว่าเอวีแต่ละแผ่นที่เคยซื้อมาเก็บไว้นั้นเป็นแนวไหน คอลเล็กชั่นของเขามีทั้งแนวแม่เพื่อน เพื่อนแม่ เมียใหม่พ่อ เมียเจ้านาย อาจารย์สาว...พูดง่ายๆคือแนวกระดังงาลนไฟทั้งนั้น...
...อายยิ่งกว่าการถูกจับได้ว่าดูหนังโป๊ ก็คือกาถูกจับได้ว่าดูหนังโป๊แนวสาวแก่แม่หม้ายนี่แหละวะ!!...
...เวรกรรม...
...แล้วต่อไปจะมองหน้าธีรชาติติดได้ยังไงล่ะเนี่ย?...
สถาปนิกผู้หน้าบางยื่นมือข้างหนึ่งออกไปหยิบเอากระดาษโน๊ตใบเล็กๆที่วางทับดีวีดีทุกแผ่นไว้ขึ้นมาอ่านดู บนนั้นมีลายมือธีรชาติเขียนเป็นประโยคสั้นๆอยู่เพียงประโยคเดียวว่า...
‘รสนิยมน่าสนใจดีนะครับ’
...พ่องงงงงงงงงง!!!!!!...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 15-09-2016 17:32:52
จินชอบรุ่นใหญ่ซินะ....ในอนาคตพี่ชาติก็อาจจะเข้าข่ายได้ไม่ยาก 555
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 15-09-2016 18:19:41
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 15-09-2016 18:27:23
เหมือนหนุ่มกล้องแอบเปย์เด็กฝึกงานป่ะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ชมพูพาล ที่ 15-09-2016 18:34:57
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 15-09-2016 18:59:02
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 15-09-2016 19:00:01
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 15-09-2016 19:15:45
:hao6: :hao6: :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 15-09-2016 19:20:01
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 15-09-2016 19:40:15
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 15-09-2016 20:08:34
จินดาน่าร้ากกกกก~
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 15-09-2016 20:18:44
พี่ชาติอายุเท่าไรเนี่ย อาจจะไม่เข้าข่ายเพศ แต่อายุได้
แบบนี้ขอบคุณไม่ถูกเลยเนาะ
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 15-09-2016 20:28:15
ชอบเรื่องหัวใจหลังเลนส์มาก ดีใจได้อ่านอีก
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 15-09-2016 20:41:34
โอยยย. แหมน้องจิน. ชอบคนอายุมากกว่าหรอเนี้ย
รสนิยมน่าสนใจดีนะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: lucifer_p ที่ 15-09-2016 21:46:12
ทำไมพ่อดีอย่างเน้้้้้ คือจีบไม่จีบไม่รู้ รู้แต่แอทแทคตรงสายนุ้งจินมาก XD
แถมเข้าไทป์น้องอีก โอยย ลุ้นนนน
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 15-09-2016 21:52:01
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 15-09-2016 22:14:26
เริ่มหัวข้อโดย: Key Mine ที่ 15-09-2016 23:51:26
พี่ชาติจะรู้ตัวมั้ยว่าตัวพี่ชาติเองนั้นก็มีความติสท์สูง
การกระทำสำคัญกว่าคำพูดเสมอ งงแทนจินเลย แต่มันน่ารักไปหมด มันดีงามมากๆเลยค่ะ มันเรื่อยๆดี เขียนได้ถึงอารมดี โดยเฉพาะอารมงงของจิน ที่คนอ่านก็แบบ เออจริงด้วยว่ะจิน เราก็งงเหมือนนายเลย 55555555
เป็นกำลังใจให้นะคะ จะไปแนะนำเยอะๆเลย ดีใจที่ได้อ่านงานดีๆ ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 15-09-2016 23:55:41
เริ่มหัวข้อโดย: OrangeryLemon ที่ 16-09-2016 15:35:04
การบรรยายถึงแผ่น AV นับสิบ.. ไปสอยมาเองกับมือ.. แม่เพื่อน เพื่อนแม่ เมียใหม่พ่อ นี่มันคืออะไร 55 :mew5:
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 16-09-2016 15:39:50
ก็ได้ฤกษ์เข้ามาเจิม กะว่าจะอ่านซักตอนสองตอนก็ไม่ไหวค่ะ รวดอยู่ดี 5555555555
สนุกแบบไม่รู้จะบรรยายยังไงเลย เป็นหนึ่งในนิยายไม่กี่เรื่องที่เราอ่านแล้วคิดว่า ซวยละ.. ดันมาเจอตอน on going
แบบนี้ลงแดงตายไม่ต้องสืบแน่นอน T ________ T ..... ปกติไม่ค่อยมีหรอกค่ะที่จะติดอะไรมากขนาดนี้
เรียกว่าในรอบๆปีสองปี นิยายเป็นสิบๆอาจจะขึ้นหลักร้อยเรื่อง ยังไม่ทำให้เรารู้สึกซวยขนาดนี้มาก่อน 55555555555
ชอบมากเลยค่ะ อ่านแล้วแอบคิดถึงบรรยากาศของพี่วินกับน้องปอมนิดๆ (ตรงที่นายเอกกลัวจะถูกมองว่าใช้เส้นสายอะไรประมาณนี้)
แต่ก็เป็นคนละแบบกันแหละค่ะ ชอบคุณชาติอ่ะ ดูทุ่มเทมากเลย ดีใจแทนน้องจินดาเลยค่ะ
เป็นความน่ารักที่อบอุ่น สบายๆ ไม่เร่งรัด อะไรแบบนี้ อ่านแล้วอินตามในทุกๆโมเม้นเลย ยิ่งเฉพาะตอนพรีเซนต์งานนะ
คือตุ๊มๆต่อมๆตามน้องเลยค่ะ ตอนที่น้องบุกมาก็ผวาสุดอะไรสุด กลัว 555555555 คิดอยู่แล้วว่ายังไงก็ไปไม่รอดแน่ๆ
เอาจริงๆในมุมบริษัทถ้าเป็นพี่ต้อมคงต้องมีดุกันแรงค่ะ เพราะถึงจะบอกว่ามาในนามส่วนตัว แต่ตัวเองก็คือสถาปนิกในทอมทอมอยู่ดี
เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมันกระทบถึงภาพลักษณ์/ความน่าเชื่อถือขององค์กรเลยจริงๆแล้ว แถมกับลูกค้าเนี่ย เป็นสิ่งสำคัญที่ควรรักษาสุดๆ
แต่ก็นั่นแหละค่ะ ยังโชคดีที่น้องมีคุณชาติอยู่ เลยรอดตัวไป ฟู่ววว
รอดูกันต่อไปค่ะ ตอนนี้ดูคุณชาติจะชอบน้องนำไปแล้วนะเนี่ย ขนาดมาเฝ้า มาเก็บของให้ คิดค่าจ้างเป็นชม.คงแพงลิบลิ่ว
คนระดับนี้เวลาเค้าเป็นเงินเป็นทองจริงๆนะ แต่ยอมมาทำให้ฟรีๆเนี่ย น่ารักสุดๆเลยค่ะ ~
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนและขอบคุณมากๆค่ะที่กลับมาเขียนนิยายดีๆให้อ่านกันอีก
เราชอบหัวใจหลังเลนส์มากกกกกก ถึงขนาดเคยประกาศขอซื้อมือสองด้วยแหละ(ตอนนั้นยังไม่ได้พิมพ์กับแจ่มใสค่ะ)
พอได้มาก็อ่านรัวๆเลย ~ เป็นหนึ่งในนิยายขึ้นหิ้งส่วนตัวเลยค่ะ 5555555555 สู้ๆนะคะ <3
ปล. เราถูกจริตเรื่องนี้มากๆเพราะชอบสถาปัตย์อยู่แล้วด้วย ฮือ ดีต่อใจมากค่ะ T T
เริ่มหัวข้อโดย: Disthaporn ที่ 16-09-2016 16:54:43
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 16-09-2016 16:57:17
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 16-09-2016 17:29:02
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 16-09-2016 19:00:08
หญิงสาวที่ผลักประตูเข้ามาทำให้คนเป็นเจ้าของห้องต้องลอบถอนหายใจเบาๆก่อนจะเอ่ยคำทักทายออกไปตามมารยาทที่พึงกระทำ
“สวัสดีครับตอง วันนี้มีประชุมที่นี่เหรอ?”
“ใช่ค่ะ มาคุยเรื่องต่อสัญญาพรีเซ็นเตอร์ จริงๆตองไลน์บอกพี่ชาติแล้วแต่พี่ชาติไม่เห็นอ่านไลน์ตองเลย” เจ้าหล่อนกล่าวตัดพ้อพร้อมปั้นหน้าเง้างอตามที่มักทำจนติดเป็นนิสัย
“ช่วงนี้พี่งานยุ่ง เลยไม่ค่อยได้เช็คไลน์เท่าไหร่” ธีรชาติตอบเสียงเรียบ สีหน้าและท่าทางที่เขาใช้นั้นดูห่างเหินราวกับว่ากำลังพูดคุยอยู่กับลูกค้าสักรายหาใช่คนเคยสนิท หากเปลี่ยนสรรพนามเป็นคุณกับผมได้โดยไม่พาให้บรรยากาศต้องน่าอึดอัดไปมากกว่านี้เขาก็คงทำไปแล้ว “ว่าแต่ตองมีธุระอะไรกับพี่เหรอ?”
“เดี๋ยวนี้ต้องมีธุระเท่านั้นเหรอคะตองถึงจะแวะมาคุยกับพี่ชาติได้? ตองเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแล้วก็เลยจะมาชวนพี่ชาติไปหาอะไรทานด้วยกัน”
“ขอบคุณที่ชวนนะครับ แต่ว่าเย็นนี้พี่ไม่ว่าง” ผู้บริหารนามสกุลดังตอบออกมาโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดนาน
เรียวคิ้วที่ได้รับการแต่งแต้มมาเป็นอย่างดีของคนฟังกระตุกเข้าหากันน้อยๆ “แต่เมื่อกี้ตองถามเลขาฯพี่ชาติ เขาบอกว่าหลังเลิกงานวันนี้พี่ชาติไม่ได้มีนัดที่ไหนต่อไม่ใช่เหรอคะ?”
“ธุระส่วนตัวน่ะครับ ไม่ได้เกี่ยวกับงานหรอก”
“กลับบ้านไปทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่เหรอคะ?”
“เปล่าครับ”
“นัดกินเลี้ยงกับเพื่อนเหรอคะ?”
“ไม่ใช่ครับ”
“หรือว่าจะไป...”
“ตองครับ” ธีรชาติตัดสินใจเบรคประโยคคำถามของเธอขึ้นมาด้วยระดับเสียงที่ดังกว่าเดิมหนึ่งเบอร์ “พอดีตอนนี้พี่กำลังตอบอีเมล์สำคัญ ถ้าตองไม่ได้มีเรื่องอะไรพี่ขอใช้ความคิดก่อนได้ไหม?”
ได้ยินดังนั้นเจ้าหล่อนก็ส่งสายตาแสดงความน้อยอกน้อยใจมาให้เขา ซึ่งธีรชาติก็ทำได้เพียงเสตากลับมายังหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อหลีกหนีความอิหลักอิเหลื่อเท่านั้น
ใบตอง รมิตาพนักหน้าเบาๆแม้ว่าชายหนุ่มจะไม่ได้มองเธออยู่ก็ตาม “วันนี้พี่ชาติยังไม่พร้อมคุยกับตองก็ไม่เป็นไรค่ะ ไว้วันหลังตองจะมาหาใหม่...ตองจะมาหาจนกว่าพี่ชาติจะกลับมาใจดีกับตองเหมือนเดิม”
ธีรชาตินิ่งเงียบ ไม่แสดงปฏิกิริยาใดกับคำพูดของหญิงสาว
“ถ้าอย่างนั้นตองกลับก่อนนะ...” หญิงสาวกล่าวเสียงแผ่ว “...ตองรักพี่ชาตินะคะ”
ทันทีที่ประตูห้องบานสวยปิดลงลมหายใจเฮือกโตก็ถูกชายหนุ่มผ่อนทิ้งจากปอดไปอีกระลอก เขาแหงนหน้าพิงพนักเก้าอี้พลางยกมือขึ้นบีบนวดบริเวณสองข้างขมับหมายจะระบายความคับข้องออกจากใจ
...รัก...
...ไม่เข้าใจจริงๆว่าเธอกล้าพูดคำๆนั้นออกมาได้ยังไง...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
อีกเพียงสองวันก็จะถึงกำหนดที่ลิงเกอร์คอร์ปฯนัดให้เข้าไปพรีเซ็นต์งานรอบต่อไป แต่ไอเดียของเขายังถูกกลั่นออกมาเป็นภาพให้ลูกค้าเห็นได้เพียงไม่ถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์ดีเลยด้วยซ้ำ
“ทำยังไงให้ทันวะเนี่ยไอ้จินเอ๊ย!” สถาปนิกหนุ่มบ่นออกมาเบาๆพลางยกนิ้วขึ้นเกาหนังกบาลจนเรือนผมที่ปกติก็ไม่เป็นระเบียบอยู่แล้วยิ่งยุ่งหนักเข้าไปอีก ตอนนี้รอบกายของเขามีอุปกรณ์ทำโมเดลวางเกลื่อนไปหมด แต่ทั้งที่มีทุกอย่างพร้อมแล้ว จินดากลับเบลอจนคิดไม่ออกว่าควรหยิบจับชิ้นไหนขึ้นมาจัดการก่อนดี
แล้วในขณะที่กำลังกวาดตามองข้าวของบนพื้นห้องด้วยสายตาว่างเปล่าอยู่นั้นเองเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเรียกความสนใจจากเขาไป ในใจก็นึกว่าคนที่มาเคาะคงเป็นไอ้เด็กแว๊นห้องข้างๆที่มาขอยืมไม้ตียุงอีกตามเคย
“ทีหน้าทีหลังมึงซื้อของมึงสักอันนะไอ้โต๊ด มันถูกกว่าค่าโช๊คที่มึงเพิ่งไปเปลี่ยนมาอีก..อ..อ้าว...คุณชาติ...” ทันทีที่บานประตูถูกดึงให้เปิดออกมือที่เงื้อมเอาไม้ตียุงชูไว้เหนือหัวเตรียมจะเคาะกะโหลกเจ้าเพื่อนบ้านขาซิ่งก็ต้องชะงักไปโดยพลัน “...ม..มีธุระอะไรกับผมเหรอ?”
ผู้มาเยือนที่จินดาคิดว่าน่าจะเป็นไอ้น้องชายข้างห้องกลับกลายเป็นนายธีรชาติที่ตอนนี้กำลังยืนฉีกยิ้มหล่อเหลามาให้จากหน้าประตูห้อง ในอุ้งมือทั้งสองข้างของผู้บริหารคนดังเต็มไปด้วยสัมภาระพะรุงพะรัง
“ขอเข้าไปคุยในห้องได้ไหม? ของผมหนัก”
“..อ..อ้อ..เข้ามาสิ”
“โอ้โห! วันก่อนผมเพิ่งจัดห้องให้ทำไมมันรกอีกแล้วเนี่ยคุณ!” ธีรชาติเอ่ยขึ้นมาเช่นนั้นทันทีที่สภาพห้องปรากฏสู่สายตา “คุณเป็นสถาปนิก คุณทำให้บ้านดีๆสวยๆให้คนอื่นได้แต่ทำไมทำให้บ้านตัวเองน่าอยู่ไม่ได้? ผมล่ะงงจริงๆ”
ได้ยินอย่างนั้นจินดาได้แต่ยืนปั้นหน้าโป๊กเกอร์
...เออ เขาก็งงเหมือนกัน...
...อยู่ดีๆก็มีแขกมาบ่นถึงบ้าน แถมยังเป็นแขกที่เขาไม่ได้เชิญเสียด้วย...
“กำลังทำงานที่จะไปเสนอบริษัทผมมะรืนนี้อยู่ใช่ไหม?”
เมื่อถูกถามมาเช่นนั้นคนเป็นเจ้าของห้องจึงพยักหน้ารับเบาๆ
“เหลืออะไรที่ยังไม่เสร็จบ้าง?”
“เยอะแยะเลย ผมตั้งใจว่าจะทำฟิสิเคิลโมเดลไปให้เขาดูสักสองสามออปชั่นซึ่งยังไม่ได้เริ่ม แล้วก็ยังเหลือไดอะแกรมอธิบายคอนเซ็ปต์กับภาพจำลองอีก ตอนนี้มีแค่แปลนกับรูปด้านที่เสร็จแล้ว”
“โอเค ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมทำโมเดลให้ คุณอธิบายมาก็แล้วกันว่าจะให้ทำยังไง แล้วระหว่างนี้คุณจะได้เอาเวลาไปทำพวกงานกราฟฟิกแทน แบบนี้ฟังดูโอเคไหม?”
“เฮ้ย..” จู่ๆจินดาก็รู้สึกวูบโหวงขึ้นมาในช่องท้อง เขายืนกระพริบตาปริบๆอยู่สองสามทีราวกับในสมองกำลังประมวลผลถึงสิ่งที่เพิ่งได้ฟังก่อนที่ในชั่วอึดใจถัดมากลีบปากบางจะค่อยๆเปิดออกอีกครั้ง “..อย่าบอกนะว่าที่คุณมาถึงนี่ก็เพื่อ..”
“ก็มาเป็นลูกมือคุณไง” ธีรชาติตอบอย่างเต็มปากเต็มคำและไร้ซึ่งท่าทีลังเล “ขาดคนช่วยไม่ใช่เหรอ?”
“ถามจริง?”
“ก็จริงน่ะสิ นี่ไง ผมพกอุปกรณ์มาด้วยเห็นไหม มีทั้งคัตเตอร์ แผ่นรองตัด กาว แล็ปท็อปผมก็เอามานะ ผมไม่รู้หรอกว่าคุณอยากให้ใช้อะไรบ้างก็เลยเตรียมมาเผื่อ”
จินดาเหลือบสายตามองไปยังข้าวของมากมายที่ตอนนี้ถูกธีรชาติวางลงบนโต๊ะทำงานเรียบร้อยแล้ว แผ่นรองตัดสีเขียวเข้มโผล่พ้นถุงใบหนึ่งออกมาจริงๆ
“มาๆ อย่ามัวแต่ยืนเฉย เอาแบบมาให้ผมดูเร็ว รีบทำจะได้รีบเสร็จ” ธีรชาติถูมือทั้งสองข้างไปมาพลางเอ่ยเร่งเร้าดึงสติให้คนที่เอาแต่อึ้งได้เริ่มตื่นตัวอีกครั้ง
.
.
.
จินดาที่ตอนนี้มานั่งจุ้มปุ๊กอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ตัวเก่งจนได้หันมองแขกยามวิกาลที่กำลังก้มหน้าก้มตากรีดไม้บัลซ่าอยู่บนพื้นห้องโดยมีพัดลมจ่อบรรเทาความอบอ้าวอยู่เพียงตัวเดียวด้วยความรู้สึกประหลาด
...นี่ถ้าเขาเป็นผู้หญิง เขาต้องนึกว่าตัวเองโดนธีรชาติจีบอยู่แน่ๆ...
คิดอย่างไรจินดาก็คิดไม่ออกว่าเหตุใดจู่ๆคุณลูกค้าคนสำคัญถึงจะเสนอตัวมาช่วยนักออกแบบโนเนมถึงบ้าน ยิ่งได้เห็นท่าทีตั้งอกตั้งใจของอีกฝ่ายในตอนนี้แล้วจินดาก็ยิ่งไม่เข้าใจ
“เอ่อ...คุณ”
เสียงเรียกที่ดังขึ้นทำให้ธีรชาติต้องเงยหน้าขึ้นจากแผ่นรองตัดเพื่อหันมองสถาปนิกหนุ่ม “ครับ?”
“ทำไม...คุณถึงมาช่วยผม?”
เมื่อได้รับคำถามมาอย่างนั้นนักธุรกิจมาดดีจึงวางมือลงจากคัตเตอร์ครู่หนึ่ง “ก็อยากช่วย”
“อยากช่วย?”
คนถูกถามพยักหน้าส่งไปเพียงเบาๆ “ก็ไม่ได้มีอะไรซับซ้อน ผมแค่รู้สึกว่าอยากช่วย คืนนี้ผมไม่ได้มีนัดที่ไหนก็เลยมาช่วย”
“แล้วทำไมถึงอยากช่วยอะ?”
“ทำไม? คิดว่าผมมาจีบคุณเหรอ?” ธีรชาติย้อนถามด้วยสีหน้ายียวนอย่างที่จินดาไม่เคยมีโอกาสได้เห็นมาก่อน
“เฮ้ย! เปล่า! ใครจะไปคิดแบบนั้น...ผมแค่คิดว่ามันแปลกที่คนอย่างคุณเจียดเวลามาช่วยทำงานยิบย่อยพวกนี้ คุณไม่รู้สึกว่ามันแปลกเหรอ?”
“ ‘คนอย่างผม’ นี่คือยังไง? หน้าตาผมดูไม่เหมาะกับการหยิบยื่นน้ำใจให้ใครเหรอครับ?”
จบประโยคของธีรชาติ จินดาก็ยกมือขึ้นตบหน้าผากดังป้าบ “เอาๆ ผมไม่ถามแล้วก็ได้ ยังไงก็ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์มาช่วย แต่ผมขอออกตัวไว้ก่อนเลยแล้วกันว่าผมอาจจะไม่มีปัญญาตอบแทนคุณมากมาย อย่างดีก็เลี้ยงข้าวเลี้ยงขนม ถึงตอนนั้นเมื่อไหร่ก็อย่าถือสากันนะ”
ผู้บริหารหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆให้กับสิ่งที่ได้ฟังก่อนจะหันกลับไปจัดการกับไม้บัลซ่าตรงหน้าต่อตามเดิม
บรรยากาศภายในห้องเงียบลงไปอีกครั้ง หากแต่มันก็เงียบอยู่อย่างนั้นได้เพียงไม่กี่นาทีเมื่อฝ่ายคนที่นั่งทำโมเดลอยู่กลางห้องเปิดปากกล่าวถึงบางสิ่งขึ้นมาราวกับเพิ่งเรียบเรียงคำพูดได้
“ผมเคยบอกไปแล้วว่าผมชอบงานคุณ” ธีรชาติเอ่ยขึ้นมาเช่นนั้นทั้งที่ยังก้มหน้าจดจ่ออยู่กับอุปกรณ์ทำโมเดลในมือซึ่งถ้อยคำของเขาก็เรียกให้จินดาหันกลับมามองได้อีกรอบ “ผมชอบสเปซแบบที่คุณนำเสนอและรู้สึกว่ามันเหมาะกับลิงเกอร์ฯมาก อยากจะลองเข้าไปเดิน เข้าไปนั่งในที่แบบนั้น แล้วก็อยากเห็นคนอื่นๆเข้ามาใช้งาน...”
สถาปนิกหนุ่มนั่งฟังคนพูดนิ่งๆพลางสายตาก็เพ่งพินิจเสี้ยวหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายไปด้วย
“เหมือนก่อนหน้านี้คุณมาวาดฝันให้ผมดูแล้วก็ชวนให้ผมฝันเหมือนคุณได้สำเร็จแล้ว ก็แปลได้ว่าตอนนี้ผมกับคุณมีความฝันร่วมกัน เพราะอย่างนั้นก็ไม่เห็นแปลกอะไรที่ผมจะอยากมีส่วนร่วมในการทำให้มันเกิดขึ้นจริง...ผมไม่ได้จบสถาปัตย์มา ไม่มีความรู้ทางด้านนี้เท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็พอจะช่วยหยิบจับงานง่ายๆได้ โปรเจ็คต์นี้มีคุณเป็นมันสมองอยู่แล้ว ก็ถือซะว่าผมเป็นมือที่เพิ่มขึ้นมาแล้วกัน มีสี่มือยังไงก็เหนื่อยน้อยกว่าสองมือใช่ไหมล่ะ?”
“โอ้โห...” จินดาอุทานขึ้นมาเสียงแผ่วหลังจากฟังคำของธีรชาติจนจบ สถาปนิกรุ่นเล็กนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นนานเกือบนาทีโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้มีทีท่าว่าจะหันมาสนใจ ก่อนในที่สุดเขาจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อตรงไปยังตู้เย็น
...แล้วเพียงไม่นานเครื่องดื่มชูกำลังหนึ่งขวด กับช็อคโกแล็ตห่อเล็กห่อน้อยอีกหนึ่งกำมือจะถูกนำมาวางลงตรงหน้า ‘ลูกมือ’ เจ้าของนามสกุลดังคับประเทศ...
ธีรชาติเงยหน้าขึ้นมามองงงๆ “อะไรครับเนี่ย?”
“...คำตอบคุณโคตรหล่อเลยอะ” จินดากล่าวเสียงอ่อน “วันนี้ผมไม่มีอะไรจะให้ ทั้งห้องมีขนมอยู่แค่นี้ เอาไปกินก่อนนะ”
ได้ยินดังนั้นนักธุรกิจหนุ่มก็หัวเราะออกมาเสียงดัง “คราวที่แล้วก็คิทแคท คราวนี้ก็เอ็มร้อยฯ เห็นผมเป็นเด็กหรือไงถึงได้เอาขนมมาล่อ?”
“ก็...ไม่เคยมีลูกค้าคนไหนมาพูดกับผมแบบนี้ ผมทำตัวไม่ถูก ผมตื้นตัน น้ำตาเกือบรื้นแล้วเนี่ยดูดิ” ว่าแล้วจินดาที่กำลังย่อตัวนั่งทับส้นเท้าอยู่ตรงหน้าธีรชาติก็ยกนิ้วจิ้มๆลงไปที่ใต้ตาของตัวเอง “ผมแค่อยากให้อะไรคุณบ้าง...”
“ไม่ต้องให้อะไรผมหรอก รีบไปทำงานของคุณให้มันเสร็จก็พอ”
สถาปนิกผู้กำลังซาบซึ้งประกบสองมือเข้าหากันจนเกิดเป็นท่าคล้ายคนกำลังไหว้เจ้าขอพรก่อนจะก้มหัวลงจนหน้าผากจรดกับปลายนิ้ว “ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ”
เมื่อได้เห็นท่าทางการไหว้ปลกๆของคนตรงหน้าธีรชาติก็หัวเราะร่วนแล้วจึงยกไม้บัลซ่าในมือขึ้นเคาะลงไปที่ศีรษะของอีกฝ่ายอย่างอดไม่ได้
...และในทันทีที่นายจินดาเงยหน้ากลับขึ้นมาคลี่ยิ้มกว้างให้ เขาก็เผลอตัวชะงักทุกการกระทำลงไปโดยไม่มีสาเหตุ...
ธีรชาติจับจ้องใบหน้าอ่อนใสของพ่อนักออกแบบไฟแรงอยู่อย่างนั้นครู่สั้นๆ ก่อนที่เพียงไม่กี่ชั่วพริบตาถัดมาเขาจะโบกไม้โบกมือไล่พร้อมรอยยิ้มข้างมุมปาก “ไปๆ รีบไปทำงานต่อได้แล้ว มัวแต่คุยกันเดี๋ยวงานก็เสร็จไม่ทันพอดี”
“ครับผม!”
.
.
.
จินดาละสายตาออกจากภาพกราฟฟิกฝีมือตัวเองบนจอคอมฯก่อนจะยันกายลุกขึ้นจากเก้าอี้อีกครั้งหลังจากที่นั่งติดเบาะมาเป็นเวลาร่วมสามชั่วโมงติดกันแล้ว “คุณชาติ ผมจะลงไปเซเว่นฯ คุณเอาอะไรไหม?”
“คุณจะไปซื้ออะไรที่เซเว่น?”
“กางเกงในกระดาษมั้ง โธ่..ถามมาได้ ก็ต้องซื้อข้าวสิ ผมหิว”
“กินอาหารแช่แข็งอีกแล้วเหรอ” นักธุรกิจหนุ่มจำได้ดีว่าคราวก่อนที่ช่วยเก็บห้องให้จินดา เขาก็เจอกล่องพลาสติกซึ่งเคยเป็นภาชนะบรรจุอาหารจากร้านสะดวกซื้อนอนอยู่ก้นถังขยะเป็นจำนวนมาก “กินอาหารปรุงสดๆบ้างดีกว่ามั้ง ผมว่าคุณกินของพวกนั้นเยอะเกินไปแล้วนะ”
“ให้ทำ’ไงเล่า? นี่มันเกือบเที่ยงคืนแล้ว มีร้านไหนเขาเปิดจนถึงตอนนี้กันบ้าง?”
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็นิ่งคิดไปครู่ “อ่า...ถ้าเป็นแถวๆนี้ผมรู้จักอยู่ร้านนึง ไปด้วยกันไหม? ผมก็หิวเหมือนกัน...”
.
.
.
จินดาหันซ้ายมองขวาก่อนจะลากสายตากลับมาหยุดอยู่ที่คนตรงหน้าอีกครั้ง
“คุณกินข้าวต้มกุ๊ยแบบนี้เป็นด้วยเหรอ?”
“อ้าว ทำไมถามแบบนั้น? ข้าวต้มกุ๊ยมันกินยากกว่าอาหารประเภทอื่นตรงไหน?”
“ก็คุณเป็นไฮโซฯ ผมก็นึกว่า..”
“ ‘ไฮโซฯ’..ผมเกลียดคำนี้มากเลย ไม่เรียกอย่างนี้ได้ไหม?...ผมก็กินก็อยู่เหมือนคนอื่นๆนั่นแหละ แค่มีเงินมากว่า มีโอกาสได้แตะของแพงมากกว่า แต่ก็ใช่ว่าจะใช้ของถูกไม่เป็น”
“โอ้โห หล่ออีกละ...มีคนทาบทามคุณไปเป็นพระเอกละครบ้างไหมเนี่ยถามจริง? หล่อทุกมุมเลย”
“ประชดเหรอ?”
จินดาหัวเราะออกมาเสียงดัง “เปล่าสักหน่อย ผมพูดจริงนะ คือถ้าผู้ชายมีเวทีประกวดเหมือนพวกนางสาวไทย ผมคงส่งคุณไปประกวดแล้วเนี่ย ได้มงชัวร์”
จบประโยคของสถาปนิกหนุ่มธีรชาติก็ส่ายศีรษะไปมาเบาๆก่อนจะที่เขาเสตาขึ้นมองภาพเคลื่อนไหวที่ปรากฏอยู่ในหน้าจอโทรทัศน์ของร้านเมื่อเสียงของพิธีกรดังลอดเข้ารูหูมา
“เป็นเรื่องอีกแล้วค่ะคุณผู้ชม ดิฉันขอบอกว่างานนี้ขาจิ้นได้เตรียมฟินกันแน่นอน เพราะแว่วมาว่าเลิฟซีนในละครเรื่องใหม่ของน้องใบตอง รมิตากับหนุ่มธนาหน้าตี๋ที่กำลังมีข่าวว่ากิ๊กกั๊กกันอยู่นั้นดุเด็ดเผ็ดมันส์เชียวล่ะค่า! เมื่อวานเราได้ส่งทีมข่าวภาคสนามเข้าไปติดตามบรรยากาศเบื้องหลังการถ่ายทำในกอง จะหวานแค่ไหน แซ่บแค่ไหนลองไปชมภาพกันเลยค่ะ”
ธีรชาติไม่ปล่อยให้ตัวเองได้มองภาพอดีตคนรักอยู่นานนัก เขาเบนสายตากลับลงมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่รู้สึกรู้สาโดยไม่ได้รู้เลยว่าตนกำลังถูกเพื่อนร่วมโต๊ะลอบสังเกตอาการด้วยท่าทีสนอกสนใจ
“...ไม่หึงบ้างเหรอ?...”
“หืม?” ธีรชาติเลิกคิ้วมองคนที่จู่ๆก็ส่งคำถามประหลาดมาให้ด้วยความแปลกใจ “ถามผมเหรอ?”
“อ้าว ก็นั่งอยู่ด้วยกันสองคนแล้วคิดว่าผมถามชามถามตะเกียบหรือไงอะ?” จินดากล่าวกลั้วหัวเราะ “ผมถามคุณนั่นแหละ เห็นแฟนไปนัวเนียกับผู้ชายคนอื่นแบบนั้นหึงบ้างไหม? อยากรู้ความรู้สึกของคนที่มีแฟนเป็นดารามานานแล้ว”
“คุณติดตามข่าวซุบซิบพวกนี้ด้วยเหรอ?”
“ไม่ได้ติดตาม แค่บังเอิญเห็น”
ธีรชาติยักไหล่ขึ้นน้อยๆด้วยท่าทางไม่หวั่นไหว “เมื่อก่อนเคยหึงนิดหน่อย แต่ตอนนี้ไม่หึงแล้ว ผมเลิกกับเขามาได้หลายเดือนแล้ว”
...ก็ไอ้เจ้าดาราหน้าหยกที่ชื่อธนานี่แหละที่เป็นสาเหตุของการเลิกรา...
“อ้าว แต่วันก่อนผมยังเห็นเขายังให้สัมภาษณ์ว่ายังคบกับคุณอยู่เลยนี่”
นักธุรกิจหนุ่มส่ายศีรษะไปมาเบาๆ “บางทีผมก็ไม่ค่อยเข้าใจวงการบันเทิงเหมือนกัน บางคู่คบกันก็บอกว่าไม่คบ บางคู่เลิกกันก็บอกว่าไม่เลิก ผมไม่แน่ใจว่าทำไมเขาตอบแบบนั้น แต่เรื่องจริงคือผมไม่ได้เป็นแฟนกับเขาแล้ว”
“โห เสียดาย...เขาสวยมากเลยอะ” จินดาหันหน้ากลับไปมองจอทีวีอีกครั้งเพื่อพิจารณาใบหน้าสวยหวานของเจ้าหล่อน “...ถ้าผมเป็นคุณสงสัยผมคงนอนร้องไห้ไปเป็นเดือนๆแน่เลย”
“หึ..ก็เวอร์ไป แล้วคุณล่ะ คบใครอยู่หรือเปล่า?”
เมื่อถูกถามกลับจินดาก็สั่นหัวแรงๆทันที “โอ๊ย จะเอาเวลาที่ไหนไปมีอะคุณ ผมคบกับใครได้ไม่เกินครึ่งปีสักคน สถิตินานสุดคือห้าเดือน”
“จริงๆก็ไม่น่าแปลกใจนะ คุณเล่นบ้างานขนาดนี้ ผู้หญิงที่ไหนเขาจะทนได้”
“นั่นน่ะสิ ทุกคนก็บอกเลิกผมด้วยเหตุผลนี้แหละ บอกว่าผมบ้างาน ไม่มีเวลาให้...ไม่มีใครเก็ทผมสักคนว่างานก็สำคัญ นี่มันวัยสร้างตัว ยังมีไฟมีกำลังอยู่ก็ต้องรีบทำงานสิถึงจะถูก...หาคนเข้าใจอาชีพแบบผมมันยาก ไม่รู้ป๋าแกหาเมียได้ยังไง ผมยังงงอยู่จนถึงทุกวันนี้”
ได้ฟังอย่างนั้นธีรชาติก็หัวเราะร่วน “ผมเห็นสถาปนิกเขามีครอบครัวกันตั้งเยอะแยะ ตัวคุณบริหารเวลาไม่ดีเองมากกว่ามั้ง”
จินดาห่อปากเข้าหากันน้อยๆก่อนคลายออก “ก็อาจจะถูกของคุณ...”
“เอาน่า จริงๆผมว่าความมีแพชชั่นมันก็เป็นเสน่ห์ของคุณนะ มันต้องมีสักคนแหละที่ชอบ...เดี๋ยวก็เจอ”
สถาปนิกหนุ่มหลุบตาลงมองกับข้าวที่พนักงานร้านเพิ่งจะยกมาเสิร์ฟก่อนลอบถอนหายใจออกมาห้วงสั้นๆ
...ถ้ามีคนๆนั้นจริงอย่างที่ธีรชาติว่าก็คงดี...
...ถึงอยากเป็นเกรตเต็กแค่ไหน แต่ในอนาคตก็อยากมีเมียมีลูกกับเขาเหมือนกันแหละ...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 16-09-2016 19:17:57
อ่านแล้วมีความสุข อีกอย่างคือสถานที่นั้นอยู่ตรงที่เราพักด้วย อ่านไปก็จินตนาการออกเลย
ฟินกำลังสอง ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ อ่านแล้วมีความสุขให้อ่านนะคะ :katai2-1:
ปล.ระหว่างรอราคาฝันก็กลับไปอ่านหัวใจหลังเลนส์รอบที่สอง.....
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 16-09-2016 19:35:02
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 16-09-2016 19:41:42
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 16-09-2016 19:48:20
o13
ติดตามนะจ้ะ
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 16-09-2016 19:48:31
คุณชาติน่ารักกกก มาเป็นลูกมือด้วย ชอบความคิดคุณชาติมากค่ะ ในหลายๆครั้งหลายๆตอน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทำงานเก่งขนาดนี้
ส่วนอดีตแฟน สัมผัสได้ถึงความตอของชีมากกกกกก เชื่อว่ามีอะไรในกอไผ่แน่ๆค่ะแต่หวงความรวยล่ะสิเลยยังอยู่
บางทีก็สงสารคนรวยๆเหมือนกันนะคะ คนเข้ามาก็ไม่รู้ว่ามาจริงใจหรือมาเพราะเงิน พูดยากเนอะ แถมยังหล่ออีก ; _ ;
ต้องแบบหนูจินดานี่แหละค่ะ ตั้ลล้าคคคค คุณชาติเริ่มรู้สึกกับน้องแล้วล่ะสิ๊~ รอดูกันต่อไปๆ มาอัพไวๆนะคะ ฮืออ รู้สึกไม่พอจริงจัง
จะอ่านซ้ำวนไปค่ะ T _________ T
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 16-09-2016 19:50:14
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 16-09-2016 19:53:37
ดีใจ
แต่จินดา แกคงจะไม่มีเมีย มีลูกอะ
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 16-09-2016 20:06:14
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 16-09-2016 20:06:36
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 16-09-2016 20:24:50
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ มากมาก
จินดากลับเบลอร์จนคิดไม่ออก---------->เบลอ
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 16-09-2016 20:41:38
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 16-09-2016 20:56:13
เป็นเรื่องที่ทำให้ผมติดมาก เปิดเข้ามาดูทุกวัน เรียบง่ายแต่สวยงาม จริง ๆ ครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Crossley ที่ 16-09-2016 21:21:29
เริ่มหัวข้อโดย: Key Mine ที่ 16-09-2016 21:26:24
อ่านตอนนี้แล้วจินตนาการว่าคุณจินจะต้องพูดกับพี่ชาติประมาณนี้ในอนาคต
"พี่ชาติแม่ง กวนตีน"
555555555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 16-09-2016 23:29:26
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 17-09-2016 00:02:33
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไงดี ฮือ
คุณชาตินี่ผช.ในฝันเลย
บ้าจริงคนอะไรทำไมถึงดีแบบนี้
อยากตีหัวลากเข้าบ้าน
ไม่ให้ตกถึงมือนายจินหรอก555555555555
เริ่มรู้สึกว่าคุณชาตินี่อาจจะชอบแบบไม่รู้ตัว
จินเองก็เหมือกัน
ชอบแนวนี้มากๆเลย เหมือนค่อยๆซึมซับความรู้สึกกันไป
เราเป็นแฟนหัวใจหลังเลนส์ มาเรื่องนี้ก็ติดซะแล้ว
คึคึ จะติดตามต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 17-09-2016 00:52:15
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 17-09-2016 01:39:02
ฝีมือไม่ตกเลยค่ะ เป็นนิยายที่ควรค่าแก่การนอนดึกเพื่ออ่านมากๆ 5555
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ติดตามผลงานจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Kaikaaa ที่ 17-09-2016 03:54:43
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 17-09-2016 08:15:06
เริ่มหัวข้อโดย: Disthaporn ที่ 17-09-2016 08:24:08
จินเเล้ววววว สองคนนี้นี่สงสัยจะค่อยๆซึมลึกในความรู้สึกกันเเน่ๆ :mew1: ปล.คนๆนั้นของคุณจินอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลหรอกค่ะะ เเค่ละสายตาจากจานข้าวต้มกุ๊ยมองฝั่งตรงข้ามก็จะเจอค่ะ มีลูกเเละเป็ยเมียให้ไม่ได้ เเต่จะเป็นคนดูเเลตัวเเละหัวใจที่ดีได้ค่ะ ฮิ้วววว รอตอนต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 17-09-2016 10:41:27
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 17-09-2016 12:22:35
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 17-09-2016 14:56:30
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 17-09-2016 16:48:28
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 17-09-2016 18:43:15
เรื่องนี้ จะบอกว่าเป็นนิยายงานละเอียดมาก งานละมุนมาก ดีใจจริงๆที่ได้อ่าน ภาษาสวยละมุนละไม ได้ความรู้สึกเรียลของวัยทำงานที่มีจุดเริ่มมีความรู้สึกพิเศษกับใครบางคน แล้วค่อยๆพัฒนากันไป เนื้อหาบรรยายเข้าถึงแก่นลึกของอาชีพตัวเอกของเรื่องจนเราอินตามไปด้วยมากๆ
# แอบมี เอ๊ะ! คนเขียนเป็นสถาปนิคจริงหรือเปล่านะ อินมากกกก แต่แบบ.... ตอนเรื่องหัวใจหลังเลนส์ เราก็คิดว่าคนเขียนเป็นนักถ่ายภาพจริงๆ เหมือนกันนะ ฮาาาาาา
ตอนที่ 8 ชอบมากอ่ะ รู้สึกเขินตามจินไปด้วยเลย ตอนเห็นโน๊ตคุณชาติวางทิ้งไว้บนกองแผ่นเอวีอ่ะ 'รสนิยมน่าสนใจนะครับ พ่องงงงงงง' อ๊าคคคคคคค เขินแทนอ่ะ ฮาาาาาาา
ติดตามเรื่องนี้ไปด้วยคนนะคะ ไม่แน่ใจคนเขียนมีสต๊อคหรือเขียนเรื่องนี้ไว้จบแล้วหรือยัง? บอกตรงๆ ชอบเรื่องนี้มากกกกก อย่าทิ้งกันไว้กลางทางน้าาาา รักกันๆๆ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 17-09-2016 19:02:38
“ขอผ่านครับพี่ พอดีเย็นนี้ผมมีธุระ”
“ทำไมเดี๋ยวนี้เลิกงานแล้วไม่ค่อยไปแฮงเอาต์กับใครเลยวะไอ้จิน?” คำถามของโกวิทดังขึ้นพร้อมกับแก้วกาแฟซึ่งถูกวางลงข้างมือเจ้ารุ่นน้องตัวดีอย่างที่ทำจนเป็นกิจวัตร พอได้ยินจินดาปฏิเสธคำชวนไปนั่งจิบเบียร์เชียร์บอลจากแม็คเมื่อครู่ทั้งที่ช่วงนี้ยังไม่ถึงกำหนดส่งโปรเจ็คต์ไหนแล้วเขาก็อดแปลกใจไม่ได้ “กูเห็นปกติมึงเสนอหน้าไปกับเขาทุกกลุ่มเลยไม่ใช่เหรอ?”
“ก็...”
ยังไม่ทันที่คนถูกถามจะได้ตอบอะไรออกมา เสียงจากเพื่อนร่วมงานสักรายที่นั่งอยู่ในบริเวณเดียวกันก็ดังกระเซ้าขึ้นมาเสียก่อน “ดูจากทรงแล้วผมว่ามันมีแฟนแน่เลยพี่โก๋ ใช่ไหมไอ้จิน? กูพูดถูกไหม?”
“เออ! มึงอยากเจอไหมล่ะ? คนเดียวกับที่เป็นแฟนมึงอะ” เจ้าตัวตอบกลั้วเสียงหัวเราะทั้งที่ยังคงไม่ละสายตาออกจากภาพแปลนตรงหน้า
“อ้าวเฮ้ย! กูถามดีๆทำไมต้องกวนตีน”
สิ่งที่ได้ฟังทำให้โกวิทเผลอตัวเม้มริมฝีปากเข้าหากันน้อยๆอย่างที่มักทำเป็นประจำยามมีเรื่องสะกิดใจ สถาปนิกหนุ่มนิ่งมองรุ่นน้องที่นั่งอยู่ข้างๆกันครู่หนึ่งก่อนจะเปิดปากถามขึ้นมาอีกครั้งด้วยระดับเสียงที่เบาลงกว่าเดิมพอให้ได้ยินกันเพียงสองคน “มึงมีแฟนแล้วเหรอวะ?”
“โอ๊ย มีที่ไหนล่ะ ถ้ามีผมต้องเอามาอวดพวกพี่แล้ว ไม่เก็บเงียบแบบนี้หรอก” รอยยิ้มยังคงเปื้อนอยู่บนใบหน้าของจินดา “ว่าแต่พี่เหอะ สามสิบกว่าแล้วนา..เมื่อไหร่จะมีฟงมีแฟนกับเขาสักที ตั้งแต่รู้จักกันมาผมไม่เห็นพี่เคยคบกับใคร โสดมากี่ปีแล้วเนี่ยถามจริง?”
“กี่ปีก็เรื่องของกูโว๊ย ไว้รอให้มึงแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกูค่อยไปหาบ้าง” โกวิทตอบเช่นนั้นก่อนจะกระดกแก้วกาแฟขึ้นเทของเหลวสีเข้มผ่านปาก
...ที่จริงหมู่นี้แม่ก็ถามอยู่ทุกวันว่าเมื่อไหร่จะพาสาวมาให้แม่เจอบ้าง พอบอกไปว่ายังไม่มีใครก็ร่ำๆจะหาเมียให้ทุกครั้ง...
...แต่จะให้เขาทำยังไงในเมื่อยังติดบ่วงไอ้จินอยู่ที่เดิม...
...ไปไหนไม่ได้สักที...
โกวิทยังจำช่วงชีวิตสมัยที่เพิ่งรู้จักกับจินดาใหม่ๆได้เป็นอย่างดี ตอนนั้นไอ้หัวถั่วงอกนี่มันเป็นเด็กฝึกงาน และเขาถูกป๋ามอบหมายให้เป็นพี่เลี้ยง แต่ทั้งที่ควรจะเป็นฝ่ายให้ สุดท้ายเขากลับเป็นฝ่ายที่ได้รับบางสิ่งมาจากจินดามาเสียเอง
โกวิทไม่ใช่สถาปนิกประเภทไอเดียโดดเด่นคอนเซ็ปต์แน่นปึ้กเหมือนไอ้จิน สิ่งที่เขาถนัดคือพวกงานเทคนิคทั้งหลาย การต้องพยายามเค้นสมองคิดอะไรที่ใจไม่ได้รู้สึกอินด้วยก็ทำให้เขารู้สึกเหน็ดเหนื่อยและเบื่อหน่ายได้มากทีเดียว ยิ่งพอโดนลูกค้าวิจารณ์มากๆเข้ามันก็ยิ่งท้อและอยากจะลาออกไปทำอาชีพอื่นเสียให้รู้แล้วรู้รอด
แต่พอได้เจอจินดา ความคิดที่จะเลิกทำงานออกแบบของโกวิทก็เปลี่ยนไป ทั้งที่ตอนนั้นไอ้หมอนี่มันเป็นแค่เด็กฝึกงานตัวเล็กๆ แต่พลังงานของมันกลับเยอะกว่ารุ่นพี่ที่นั่งหน้าสลอนกันอยู่เต็มบริษัทเสียอีก
...นิสัยของจินดาสร้างแรงบันดาลใจให้คนรอบข้าง...
...หากไม่ใช่เพราะได้คลุกคลีตีโมงกับคนมีแพชชั่นอย่างมันในครั้งนั้น ป่านนี้โกวิทก็คงลาออกไปทำอย่างอื่นแล้วมั้ง...
คิดแล้วโกวิทก็ได้แต่ยื่นมือออกไปยีผมรุ่นน้องหัวดื้อจนเจ้าตัวต้องหันมาตีหน้ายุ่งใส่
ชายหนุ่มพ่นลมผ่านริมฝีปากราวกับต้องการระบายความรู้สึกบางประการที่อัดแน่นอยู่เต็มอก
...จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ยังไม่เคยหนีไปมองใครที่ไหนได้อีกเลย...
...แต่เพราะเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ สุดท้ายเขาก็เลยแตะต้องมันได้เพียงแค่นี้แหละ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“..อ..อ๊า..เร็วอีก..”
เสียงครางเจือกระแสหอบกระเส่าดังทะลุผนังโครงคร่าวแสนบางเข้ามาถึงหูของชายหนุ่มทั้งสองที่ตอนนี้ได้แต่เหลือบตามองกันไปมาด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน
จินดาลอบขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างนึกขุ่นเคือง
...ไอ้โต๊ดนะไอ้โต๊ด...
เจ้าเด็กแว๊นข้างห้องมันชอบหิ้วสาวเข้ามาฟีทเจอริ่งกันอย่างนี้เป็นประจำ ซึ่งปกติก็พอจะยัดหูฟังแล้วเปิดเพลงดังๆเพื่อป้องกันไม่ให้อารมณ์ตะเลิดเปิดเปิงตามไปด้วยอีกคนได้อยู่ล่ะนะ แต่วันนี้มันต่างออกไปตรงที่เขาไม่ได้นั่งอยู่ในห้องคนเดียวไง...
ในช่วงเกือบสองสัปดาห์ที่ผ่านมาธีรชาติแวะมาช่วยเขาหลังเวลาเลิกงานอย่างนี้สักสี่ถึงห้ารอบได้แล้ว แต่ก็ยังไม่มีครั้งไหนที่ผู้บริหารหนุ่มจะได้เจอแจ็กพอตแบบครั้งนี้มาก่อน
จินดาพยายามเร่งเสียงดนตรีจากแล็ปท็อปคู่ใจขึ้นอีกนิดหมายว่ามันจะช่วยกลบเสียงของแม่สาวน้อยใจแตกไปได้บ้าง
คนทั้งคู่นั่งทนกันอยู่อย่างนั้นนานหลายนาทีจนในที่สุดธีรชาติก็เป็นฝ่ายที่อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป ชายหนุ่มตัดสินใจยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนหันมาหาสถาปนิกเจ้าของห้อง “เก็บของเหอะคุณจิน เราไปที่อื่นกัน”
“..ห..หา? ไปไหนอะ?”
“ค่อยว่าบนรถ เก็บของก่อนแล้วกัน ท่าทางห้องข้างๆคุณไม่มีทางเสร็จเร็วๆนี้แน่”
.
.
.
...เหมือนหนีจากนรกมาสู่สวรรค์...
“โห!” จินดาอุทานเสียงดังทันทีที่ไฟในห้องเปิดพรึบขึ้นมา ในฐานะที่ทำโปรเจ็คต์คอนโดฯมาก็มากมาย เขายังไม่เคยเห็นโครงการไหนมีเพนต์เฮาส์ที่กล้าให้พื้นที่เยอะและตกแต่งหรูหราขนาดนี้มาก่อน “ทั้งห้องนี่ของคุณคนเดียวเลยเหรอ?”
“อืม..ทำไมล่ะ?”
“ใหญ่ฉิบเป๋งเลยอะ! นี่คือเนื้อที่เยอะกว่าบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ๆบางหลังอีกนะเนี่ย”
“เหรอ? จริงๆผมก็ใช้อยู่ไม่กี่ห้องหรอก โครงการนี้อาจารย์บุญฤทธิ์ออกแบบน่ะ ดีเวลลอปเปอร์ก็เป็นเพื่อนกับพ่อผม พอเขาเอามานำเสนอก็เลยซื้อไว้ มันใกล้ที่ทำงานดีด้วย”
จินดาส่งเสียงจุ๊ๆยาวนานหลายวินาทีพลางหันซ้ายมองขวาสำรวจไปทั่วบริเวณ
...ไม่อยากจะคำนวณเลยว่ากี่ล้าน กลัวว่าถ้าได้รู้ตัวเลขแล้วจะเป็นลมไปซะก่อน...
...ปกติราคาเพนต์เฮาส์ในโครงการทั่วๆไปก็สูงชนิดที่ไม่รู้ว่าต้องเกิดใหม่อีกสักกี่ชาติเขาถึงจะมีปัญญาหาเงินมาจ่าย แล้วนี่มันทองหล่อ ทำเลที่ใครๆก็รู้กันอยู่ว่าแพงมหาแพง...
...เป็นบุญตีนจริงๆที่ได้มาเหยียบสถานที่แบบนี้...
ธีรชาติอมยิ้มน้อยๆขณะวางสายตาจับจ้องไปที่สีหน้าและท่าทางของอีกฝ่าย “ถ้าอยากเดินสำรวจห้องก็เชิญนะ ตามสบายเลย เดี๋ยวผมรอตรงนี้แหละ”
“โอย ไม่เอาดีกว่า เกิดของคุณหายไปสักชิ้นเดี๋ยวผมจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัย”
ได้ยินดังนั้นผู้บริหารหนุ่มก็หัวเราะออกมาเบาๆ “ไม่หรอกน่า..คิดมากไปแล้ว งั้นตามมานี่มา เดี๋ยวผมพาทัวร์ก็ได้” ว่าแล้วเขาก็เริ่มก้าวนำ
ตลอดการเดินดูส่วนต่างๆภายในห้องจินดาก็ส่งเสียงร้องอุทานด้วยความตื่นตาตื่นใจไม่ได้หยุด ดูไปแล้วก็เหมือนเด็กๆที่เพิ่งได้มาเที่ยวสวนสนุกเป็นครั้งแรก
“หาอะไรอยู่?” ธีรชาติเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าแขกคนสำคัญพยายามสอดหน้าเข้าไปส่องดูในซอกหลืบข้างห้องเก็บของที่เดินผ่าน
“เปล่า ไม่ได้หาอะไร ผมแค่จะดูว่าผู้รับเหมาเขาเก็บงานยังไง มันดูเนี๊ยบมากเลย นี่ถ้าเป็นช่างเกรดทั่วๆไปไม่มีทางเก็บงานดีขนาดนี้หรอก”
“อ้าวเหรอ ผมก็นึกว่าคุณหาที่ซ่อนหนังโป๊ซะอีก ห้องผมไม่มีหนังโป๊เก็บไว้เหมือนห้องคุณหรอกนะ”
ทันทีที่จบประโยคเย้าแหย่ของคนเป็นเจ้าของห้องจินดาก็หันหน้าขวับกลับไปหาต้นเสียงทันที “คุณ!” สถาปนิกหนุ่มร้องท้วงเสียงดังก่อนจะพุ่งกำปั้นออกไปต่อยเข้าที่ต้นแขนของธีรชาติอย่างลืมตัว
“โอ๊ย! รุนแรงจัง” ทั้งที่ปากก็บอกแบบนั้นแต่นักธุรกิจคนดังกลับยิ้มร่าเสียได้ “ผมล้อเล่นนิดเดียวเองไม่เห็นต้องทำกันขนาดนี้เลย”
“แล้วพูดขึ้นมาทำไมเล่า! อ..ไอ้หนังแผ่นพวกนั้นมันของเพื่อนผมต่างหาก เพื่อนผมเอามาฝากไว้”
“ใครๆเขาก็อ้างอย่างนี้ทั้งนั้นแหละ ผมไม่เชื่อหรอก”
ยามนี้สองข้างแก้มของพ่อสถาปนิกไฟแรงกลายเป็นสีแดงราวกับลูกตำลึงสุก ซึ่งภาพที่เห็นก็ยิ่งเรียกให้รอยยิ้มของธีรชาตินั้นกว้างขึ้นกว่าเก่า
...เป็นรอยยิ้มที่เกิดขึ้นจากความสนุกสนานที่แท้จริง หาใช่รอยยิ้มการทูตแบบที่มักใช้ในการติดต่องานเป็นประจำ...
“ถ้าคุณบอกว่าคุณไม่ดูหนังโป๊ ผมก็ไม่เชื่อคุณเหมือนกันแหละ”
“แล้วผมพูดอย่างนั้นเมื่อไหร่? ผมแค่บอกว่าผมไม่เก็บหนังโป๊ไว้ในบ้านแค่นั้นเอง...เอาๆ ผมไม่ล้อแล้วก็ได้ เดี๋ยวคุณจะมาต่อยผมอีก เดินต่อไปสิ”
หลังจากนั้นจินดาก็สงบปากไปอีกนาน สถาปนิกหนุ่มเดินขยับริมฝีปากขมุบขมิบอยู่ทางด้านหน้าโดยมีธีรชาติเดินอมยิ้มตามอยู่ทางด้านหลัง จนกระทั่งเมื่อมาถึงบริเวณหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ถูกใช้งานเท่าไหร่นัก สายตาของจินดาก็ไปสะดุดเข้ากับภาพถ่ายที่ถูกแขวนอยู่บนผนังภาพหนึ่ง ธีรชาติในชุดครุยแบบที่เคยเห็นพวกบัณฑิตในหนังฝรั่งเขาใส่กันยืนฉีกยิ้มหล่อเหลาอยู่ในนั้น หน้าตาในรูปดูเด็กกว่าปัจจุบันอยู่มากพอสมควร
“นั่นรูปตอนคุณรับปริญญาเหรอ?”
คนถูกถามพยักหน้าลงน้อยๆ “ใช่ นานมากแล้ว ตั้งแต่ปีสองพันหก แม่ผมอยากให้เอารูปรับปริญญามาแขวนไว้ แต่ผมเขินเวลามีแขกมาหาก็เลยแอบเอามาแขวนในห้องนี้เพราะเป็นห้องที่ไม่ค่อยได้ใช้งานเท่าไหร่”
“เรียนจบตอนปีสองพันหก...สิบปีมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นตอนนี้คุณก็อายุสามสิบกว่าแล้วสิ?”
“สามสิบสามแล้วครับ”
“โห เป็นพี่ผมตั้งหลายปีก็ไม่บอก ปล่อยให้พูดจาเทียบรุ่นอยู่ได้ตั้งนาน” จินดายิ้มเจื่อนพลางนึกย้อนไปว่าก่อนหน้านี้ได้เล่นอะไรปีนเกลียวกับชายตรงหน้าไปบ้างหรือเปล่า
“ก็ไม่เห็นเป็น’ไรนี่...ไปเถอะ ห้องนี้ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจหรอก เดินต่อดีกว่า” ว่าแล้วธีรชาติก็ออกเดินนำอีกครั้ง หากแต่คราวนี้ฝีเท้าของเขาก็ต้องชะงักลงในชั่วเวลาเพียงอึดใจเดียว
“..พี่ชาติ..”
คนเป็นเจ้าของชื่อหันกลับมามองทางต้นเสียง “หืม?”
ตอนนี้จินดากำลังมีสีหน้าลังเล เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นเกาท้ายทอยเบาๆทั้งที่ดูก็รู้ว่าไม่ได้คันจริง “ผมเรียกอย่างนี้ได้หรือเปล่า? คุณถือไหมอะ?”
“หมายถึงเรียก ‘พี่’ น่ะเหรอ? จะถือทำไมล่ะ?”
“ก็..ไม่รู้สิ เห็นที่ออฟฟิศลิงเกอร์ฯก็มีแต่คนเรียกคุณว่า ‘คุณชาติ’ กันทั้งนั้น ก็เลยไม่แน่ใจว่าคุณจะโอเคกับสรรพนามนี้หรือเปล่า”
จบประโยคของจินดา ธีรชาติก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ “จะเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ ตามสะดวก...แต่จริงๆก็อยากให้เรียกพี่อยู่เหมือนกัน...”
.
.
.
“พี่ชาติ”
“ว่าไง?”
“ให้ผมไปนอนที่โซฟาเหอะ”
“ยังไม่จบอีก..”
“ก็ผมกลัวพี่จะนอนไม่สบาย”
“เตียงมันกว้างจะตาย ไม่ได้เบียดอะไรนี่”
“แต่ว่า..”
“ตอนแรกพี่ก็บอกแล้วว่าจะเรียกแม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาดอีกห้องให้ แต่จินไม่ยอมเอง”
“ก็เกรงใจ คือผมนอนที่โซฟาได้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”
“พี่ไม่เคยให้แขกนอนโซฟา”
“แล้วปกติแขกทุกคนมานอนเตียงเดียวกับพี่หมดเลยเหรอ?”
“เปล่า แขกคนอื่นเขายอมไปนอนอีกห้อง”
“อ่า..งั้นผมไปนอนอีกห้องก็ได้”
“ไม่ทันแล้วจิน ดึกป่านนี้แม่บ้านของคอนโดฯกลับกันหมดแล้ว”
“..ม..ไม่เป็นไร ผมนอนทั้งที่ยังไม่ทำความสะอาดก็ได้”
“นอนไม่ได้หรอก ฝุ่นเยอะมาก มันไม่ได้ทำความสะอาดมานานแล้ว”
มาถึงตรงนี้จินดาก็ผ่อนลมหายใจออกจนสุดปอด
ตอนนี้ทั้งเขาและธีรชาติกำลังนอนแผ่ร่างอยู่บนเตียงหลังเดียวกันหลังจากผ่านการทำงานมาเกือบค่อนคืน ซ้ำชุดที่สวมใส่อยู่ตอนนี้ก็ยังเป็นชุดนอนมียี่ห้อของคุณเจ้าของห้องเสียด้วย
...ใจดีอะไรปานนั้นหนอ...
...เกรงใจจนไม่รู้จะเกรงใจยังไงแล้ว...
ในที่สุดเมื่อทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้จินดาจึงจำต้องเปิดปากขึ้นมาเป็นครั้งสุดท้าย
“ฝันดีนะพี่”
“อือ..ฝันดี”
.
.
.
น่าแปลกว่าทั้งที่เวลาก็ปาเข้าไปเกือบตีสามแล้วแต่ธีรชาติกลับยังนอนลืมตามองความมืดอยู่เช่นเดิม ดูท่าว่าวันนี้เขาคงดื่มกาแฟดำผิดเวลาไปสักหน่อย
เสียงลมหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอจากคนข้างกายบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้เจ้าตัวคงหลับไปแล้ว
...คิดๆไปก็น่าแปลกดีเหมือนกัน...
...นอกจากแม่กับแฟน ตั้งแต่โตมาเขาก็ยังไม่เคยต้องนอนเตียงเดียวกับใครสักที...
ในระหว่างที่ธีรชาติปล่อยให้สมองได้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น ร่างกายขนาดสันทัดของเพื่อนร่วมห้องแห่งค่ำคืนนี้ก็ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ทีละนิดๆโดยที่เขาไม่ทันได้สังเกต กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่จินดาเอาใบหน้าเข้ามาซุกอยู่ตรงต้นแขนแล้วนั่นแหละ
ผู้บริหารคนดังรู้สึกตกใจเล็กน้อยในเสี้ยววินาทีแรก หากแต่เมื่อรับรู้ได้ถึงความเย็นจากฝ่ามือของอีกฝ่ายที่สัมผัสโดนท่อนแขนของเขาแล้วชายหนุ่มก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเหตุใดนายจินดาถึงต้องขยับเข้ามาเสียชิดตัวเขาขนาดนี้
...ดูท่าว่าคงหนาว...
ก่อนเข้านอนจินดาเพิ่งจะบอกอยู่ว่าไม่ชินกับการนอนในห้องแอร์นัก
ธีรชาติเอื้อมมือไปที่หัวเตียงหมายว่าจะหยิบรีโมทควบคุมเครื่องปรับอากาศขึ้นมาเพิ่มอุณหภูมิ หากแต่เพียงครู่เดียวเขาก็ชะงักมือไว้เสียก่อน
ชายหนุ่มนอนเม้มริมฝีปากอยู่ในความมืดพลางในหัวก็กำลังครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่าง
แทนที่จะปรับอุณหภูมิแล้วแซะร่างจินดาให้กลับไปนอนที่เก่า ในที่สุดธีรชาติก็เลือกที่จะยื่นมือไปขยับผ้าห่มที่เลื่อนหลุดลงจากช่วงอกของสถาปนิกหนุ่มให้กลับมาคลุมจนมิดชิดอย่างเก่า
มหาเศรษฐีผู้เพียบพร้อมปล่อยให้จินดาได้นอนอยู่ในท่านั้นเหมือนเดิม ก่อนจะเป็นตัวเขาเองที่ขยับเข้าไปใกล้อีกนิด
...ก็เขาชอบให้ห้องมันเย็นๆแบบนี้...
...ในเมื่อไม่อยากปรับแอร์ก็คงต้องเพิ่มความอบอุ่นให้รูมเมทด้วยวิธีอื่นแทนถูกไหมล่ะ?...
นักธุรกิจหนุ่มค่อยๆหลับตาลง ยามนี้เส้นผมดำขลับของจินดาอยู่ใกล้ปลายจมูกเพียงนิดเดียว
...ธีรชาติเพิ่งจะตระหนักได้ว่ากลิ่นแชมพูสูตรฟอร์เมนแบบเดียวกับที่เขาใช้อยู่เป็นประจำนั้นหอมอย่างไรก็วันนี้เอง...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 17-09-2016 19:29:53
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 17-09-2016 19:31:29
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 17-09-2016 19:33:39
เริ่มหัวข้อโดย: parn11 ที่ 17-09-2016 19:34:10
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 17-09-2016 19:37:28
ใกล้ละ
เริ่มหัวข้อโดย: Disthaporn ที่ 17-09-2016 19:40:10
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 17-09-2016 19:40:42
แล้วนี่ ยังไง? ยังไง? ชอบในงาน เอาใจช่วย ให้กำลังใจ แถม ดึกดื่นไม่กลับบ้าน ยอมไปนั่งหลังขดหลังแข็งเป็นลูกมือ อ้างว่าเพราะอยากมีส่วนร่วมในงานที่ตัวเองชื่นชอบ อืมมมม พอฟังได้ๆ
เปิดเพนเฮาส์ให้เป็นห้องทำงานชั่วคราวเพื่อลี้ภัยสงครามข้างห้อง เพราะกลัวงานไม่เสร็จ อืมมม ยังฟังได้อยู่
ให้หนูจินนอนเตียงเดียวกัน เดี๋ยวๆๆๆๆๆ อ่ออ ดึกแล้ว แม่บ้านขึ้นมาทำสะอาดไม่ได้ อืมมมม พยักหน้างึกๆ
แล้วที่ยอมให้จินซุกแขน แถมขยับเข้าไปให้ใกล้อีก >>> คืออะรั้ยยยย!!! ตอบค่ะพี่ชาติ พี่รู้สึกอะไรคะ? ถึงได้รู้สึกว่ายาสระผมตัวเองมันหอม (ขึ้น) พี่ชาติอาจยังตอบไม่ได้ แต่หนูตอบได้ค่ะ >>>> หนูฟินนนนนน แอร๊ยยยยย :-[
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 17-09-2016 19:50:44
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 17-09-2016 19:55:17
เขานอนเตียงเดียวกันด้วยค่า~~
ตื่นมาไม่ใครก็ใครต้องมีกอดกันแน่ ๆ เลยค่า~~~
:hao7:
ปล. ลืมประเด็นแอบชอบของพี่โกวิทไปในทันที 5555
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 17-09-2016 19:56:08
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 17-09-2016 20:02:30
และ
เจอหนุ่มแอบรัก :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 17-09-2016 20:10:05
ฮือออออ ดีงามพระรามแปด
ว่าแล้วเชียว โกวิทต้องชอบจินแน่นแน่
เราว่าคุณชาตินี่เริ่มคิดไม่ซื่อละ
ผช.ที่ไหนเขาจะมายอมให้ซบให้แซะ
แถมยังแอบดมผมเขาอีก ข่นบร้าาา
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ชอบมากๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 17-09-2016 20:10:31
พี่ชาติก็เนียนนะ ชอบให้ห้องเย็นก็ปกติอ่ะเนอะอยู่แบบนี้มานาน พอมีแขกพิเศษเป็นน้องจิน
น้องเขาหนาวก็ต้องดูแลให้ความอบอุ่น......... :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 17-09-2016 20:14:11
เริ่มหัวข้อโดย: nutiez ที่ 17-09-2016 20:19:40
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 17-09-2016 20:30:01
มิน่าล่ะ พี่โก๋ถึงชงกาแฟให้จินดาทุกวัน
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 17-09-2016 20:36:05
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 17-09-2016 20:56:54
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 17-09-2016 21:06:59
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 17-09-2016 21:27:37
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 17-09-2016 21:32:56
พี่ชาติเค้ามาวินนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 17-09-2016 21:40:39
เอาที่สบายใจเลยค่ะ พี่ชาติ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ปล.หลังจากเมื่อวานที่อ่านเรื่องนี้ทีเดียว วันนี้เลยนั่งมองแต่ตึกทุกอาคารที่ผ่านเลย 55555 ขอบคุณคนแต่งนะคะ มองตึกแล้วคิดถึงจินตลอด
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 17-09-2016 21:58:33
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 17-09-2016 22:08:47
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 17-09-2016 22:44:26
คืบหน้าไปไวก้าวกระโดดมากกกกกกก ตอนแรกยัง ผม-คุณจิน อยู่เลย งื้อ กลายเป็นพี่-จิน แล้วดูละมุนมากค่ะ อบอุ่นหัวใจสุดพลัง ><
น่ารักกันทั้งสองฝั่งเลย ฮือ ~ เดาว่าพี่ชาติเริ่มรู้สึกไปก่อนแล้วล่ะสิ๊ มีความมุ้งมิ้งแบบที่เพื่อนผู้ชายเค้าไม่ทำกันนะคะ
อีกอย่างดูจากคุณภาพชีวิตน้องแล้วจะให้นอนโซฟาเป็นอะไรที่ธรรมดามากนะ คือไม่ได้แย่เลยอ่ะ นอนได้แน่นอน
แถมสถานะก็ไม่ได้สนิทอะไรขนาดนั้น แต่ก็ยังเอามานอนเตียงเดียวกันจนได้ หึหึ~~~~
รออ่านต่อค่า >______<
ปล. แอบสงสารพี่โกวิทเหมือนพี่เมษเลย มาก่อน มองมานาน แต่สุดท้ายก็โดนฉกไปอยู่ดี เฮ้อ
บางทีก็อดคิดไม่ได้นะคะว่าถ้าเป็นแบบนี้รุกเองไปเลยไม่ดีกว่าหรอ อย่างน้อยก็เผื่อจะมีโอกาสบ้างอะไรบ้าง น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันก็กร่อนอยู่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: น้ำแข็งปิ้ง ที่ 17-09-2016 23:18:34
~~~~ โอ้ยยย ฟินอะไรเบอร์นั้นนน ถึงขั้นนอนเตียงเดียวกัน ซุกขงซุกแขนนน เจ้าจิน เด็กขี้อ่อยยย คุณชาติก็ละมุนหล่อเหลือเกินน
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 17-09-2016 23:25:32
เลือกปฏิบัติขนาดนี้ คิดอะไรกับน้องจินหรือเปล่าจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 18-09-2016 00:33:42
แบบนี้ต่อไปน้องจินคงได้ขึ้นคอนโดพี่ชาติบ่อยแน่ๆ มีความเนียนว่าให้มาทำงาน
แต่ที่ไหนได้ใจจริงอยากจะใช้เวลาส่วนตัวกับน้องจินก็บอกมาเถอะ อย่ามาๆ 555555
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 18-09-2016 00:41:56
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 18-09-2016 00:59:38
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 18-09-2016 01:44:34
แห้วไปนะพี่โก๋ .. พี่ชาติเค้าทำคะแนนไปเยอะและ หุหุ
พี่ชาตินี่ก็เนียน อยากกอดน้องอะเด่ เอาจริง... 55555
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 18-09-2016 02:27:12
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 18-09-2016 03:33:59
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 18-09-2016 03:53:11
ตาสว่างเลย อมยิ้มแทน
เริ่มหัวข้อโดย: Ba_wh99 ที่ 18-09-2016 10:21:24
ละมุนตลอด
ชอบมากกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 18-09-2016 11:56:50
โอยยยยยยยละมุนตุ้นมากเลยค่ะ อ่านแล้วยิ้มตลอดมีความสุขขขข
เหมือนตอนอ่านหลังเลนส์เลยชอบความอุ่นๆเวลาอ่าน เห้ออออ ดีกับใจ
พี่ชาตินี่มีขายป่ะคะ ดี๊ดี ใกล้กันเรื่อยๆแล้ว เย้
ตอนบุกเข้าไปนั่นตกใจมากไม่นึกส่าจินจะเล่นไม้นี้ บ้าบิ่นสุดยอด 555555 แต่เป็นการดื้อที่เท่ดีถึงจะตกใจมากก็เหอะ
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 18-09-2016 12:26:29
เริ่มหัวข้อโดย: ming88 ที่ 18-09-2016 13:13:41
เริ่มหัวข้อโดย: Kaikaaa ที่ 18-09-2016 14:03:21
เริ่มหัวข้อโดย: sweetbasil ที่ 18-09-2016 15:36:39
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 18-09-2016 18:45:30
“จิน”
“ครับ?” นักออกแบบหนุ่มละสายตาออกจากหน้าจอแล็ปท็อปเพื่อหันไปตามเสียงเรียก
“มานี่เดี๋ยวได้ไหม? มีเรื่องจะถาม”
จินดาลุกไปหาธีรชาติอย่างว่าง่าย เขาหย่อนกายลงนั่งบนพื้นที่ว่างข้างๆกัน
“พี่งงตรงนี้ ดูแบบแล้วไม่เข้าใจ อธิบายหน่อยสิว่าต้องทำยังไงต่อ” ผู้บริหารนามสกุลดังเลื่อนกระดาษร่างที่จินดาเป็นคนสเก็ทช์เองกับมือไปให้เจ้าตัวดู ก่อนที่เขาจะจิ้มนิ้วลงไปชี้ในตำแหน่งที่กำลังเป็นปัญหา
“อ๋อ..เออ อันนี้ผมเขียนไม่รู้เรื่องเองแหละ งั้นเดี๋ยวผมทำให้พี่ดูก่อนหนึ่งชั้นนะ” ว่าแล้วสถาปนิกเจ้าของแบบก็รับคัตเตอร์จากมือนักธุรกิจหนุ่มมาก่อนเริ่มกรีดแผ่นโฟมลงไปด้วยท่าทีระมัดระวัง
...ก็จะไม่ให้ระวังได้อย่างไรในเมื่อวัสดุปูพื้นห้องนี้มันเป็นหินอ่อนสองสีที่เขารู้ดีว่าราคาของมันนั้นแพงขนาดไหน...
...กลัวเหลือเกินว่ากรีดไปกรีดมาแล้วคมมีดมันจะเลยแผ่นรองตัดเข้า...
ธีรชาติเหลือบสายตาขึ้นมองปลายลิ้นที่แลบผ่านกลีบปากออกมาน้อยๆของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกขบขัน
“นี่ ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้” นักธุรกิจหนุ่มกล่าวกลั้วหัวเราะ
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวไม่มีปัญญาชดใช้ค่าทำพื้นห้องพี่เป็นรอย”
พอได้ฟังดังนั้นคนเป็นเจ้าของห้องก็ส่ายศีรษะเบาๆทั้งที่รอยยิ้มก็ยังคงเปื้อนอยู่บนริมฝีปากและสองข้างแก้ม เขานั่งมองสีหน้าตั้งอกตั้งใจของอีกฝ่ายอยู่เช่นนั้นครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มรู้สึกว่าปอยผมที่ปรกลงมาจนเกือบจะทิ่มดวงตาเรียวรีคู่นั้นมันช่างเกะกะทัศนวิสัยเสียเหลือเกิน
ชายหนุ่มไม่ให้โอกาสตัวเองได้ไตร่ตรองนาน เขายื่นฝ่ามืออุ่นหนาออกไปจับผมปอยที่ว่าขึ้นทัดหูให้จินดาโดยไม่ทันได้คิดหน้าคิดหลังให้ดี
...สถาปนิกร่างสันทัดชะงักทุกความเคลื่อนไหวลงโดยพลัน...
จินดาหันมองธีรชาติด้วยสายตางุนงงระคนตกใจ ซึ่งนั่นก็ทำให้คนถูกมองเพิ่งตระหนักได้เดี๋ยวนี้เองว่าสิ่งที่ตนทำลงไปนั้นไม่ใช่สิ่งที่ผู้ชายมักปฏิบัติกับผู้ชายด้วยกันเลย
ธีรชาติดึงมือออกโดยปราศจากซึ่งคำอธิบายใดๆ เขาเพียงเบนสายตาลงมองแผ่นโฟมที่จินดากำลังตัดอยู่แทน
...แม้สีหน้าที่แสดงออกจะเรียบเฉยราวกับไม่รู้สึกรู้สา แต่ที่จริงในใจของเขากำลังปั่นป่วนอยู่พอดู...
ช่วงนี้จินดาไปๆมาๆคอนโดฯแห่งนี้อยู่เป็นประจำ นับตั้งแต่วันแรกที่หอบหิ้วงานจากบ้านเช่าหลังน้อยในซอยปรีดีมาปักหลักกันอยู่ที่นี่ก็ผ่านมาเป็นเวลาเกือบสัปดาห์แล้ว ซึ่งในระหว่างที่ได้ใช้เวลาร่วมกัน มีหลายครั้งหลายคราวที่ธีรชาติเผลอตัวแสดงท่าทีแปลกๆกับอีกฝ่ายจนก่อให้เกิดบรรยากาศชวนกระอักกระอ่วนแบบเดียวกับเมื่อสักครู่ขึ้น ซึ่งผู้บริหารหนุ่มก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนักว่าถูกอะไรดลใจให้ทำเช่นนั้น
...ทั้งที่ปกติเขาเป็นพวกรักษาระยะห่างกับคนรอบข้างได้ดีมากแท้ๆ...
...แปลกจริง...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
จินดายิ้มร่าขณะเดินผ่านกรอบประตูกลับเข้าเพนต์เฮาส์กลางย่านทองหล่อมาอีกครั้งโดยที่ทางด้านหลังก็มีคนเป็นเจ้าของห้องเดินตามมาพร้อมรอยยิ้มที่ดูจะกว้างยิ่งกว่าเสียด้วยซ้ำ
“รู้สึกตัวเบาขึ้นเยอะเลยอะพี่ ผมไม่ได้รู้สึกแบบนี้มาหลายอาทิตย์แล้ว”
“นั่นน่ะสิ พี่ก็เหมือนกัน”
...ผลการพรีเซ็นต์ในวันนี้สวยงามดีทีเดียว...
หลังจากที่การนำเสนอโปรเจ็คต์ในรอบผ่านๆมาเป็นไปอย่างอึมครึมไม่ต่างจากครั้งแรกนัก ในที่สุดวันนี้ฟีดแบ็คก็เริ่มเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้น มีผู้บริหารหลายรายเอนเอียงความชอบมาทางดีไซน์ของจินดาบ้างแล้ว
“คืนนี้พี่ว่าเราพักกันสักคืนไหม? แล้วพรุ่งนี้ค่อยตื่นมาลุยงานกันต่อ ยังไงก็มีเวลาทั้งวันอยู่แล้ว”
สถาปนิกหนุ่มนิ่งคิดไปครู่ และเพราะเห็นว่าเป็นคืนวันศุกร์ สุดท้ายแม้กระทั่งคนบ้างานอย่างเขาก็ยังยอมพยักหน้ารับเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ผมกลับไปนอนที่ห้องตัวเองแล้วกันนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหาใหม่”
คิ้วหนาเข้มของคนฟังกระตุกเข้าหากันน้อยๆ “จะเทียวไปเทียวกลับทำไม? ไหนๆก็มาถึงที่นี่แล้ว นอนที่นี่สิ”
“แล้วผมไม่รบกวนพี่เหรอ? พี่จะได้มีเวลาส่วนตัวบ้างไง ช่วงนี้ผมมาอาศัยห้องพี่แทบทุกวันเลย”
“ไม่รบกวน” ธีรชาติตอบหนักแน่น “มีจินอยู่เป็นเพื่อน สนุกกว่าอยู่คนเดียวตั้งเยอะ...ไปๆ ไปอาบน้ำเถอะ”
นักธุรกิจหนุ่มออกแรงรุนหลังแขกคนสำคัญให้ตรงไปยังห้องน้ำโดยไม่ได้รู้เลยว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังลอบอมยิ้มให้กับถ้อยคำเมื่อสักครู่ของตนอยู่ในความเงียบ
...’มีจินอยู่เป็นเพื่อน สนุกกว่าอยู่คนเดียวตั้งเยอะ’...
ก่อนหน้านี้เคยแอบกังวลอยู่บ้างเหมือนกันว่าคนรักสันโดษอย่างธีรชาติจะรู้สึกไม่สะดวกใจที่ต้องใช้เวลาอยู่กับเขานานๆบ้างหรือเปล่า แต่พอได้ยินแบบนี้แล้วก็ค่อยโล่งใจหน่อย
.
.
.
ผ้าขนหนูผืนน้อยถูกขยับซับความชื้นออกจากเส้นผมของคนที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำมา เมื่อหันมองไปรอบบริเวณแล้วไม่พบวี่แววของธีรชาติ กอปรกับเสียงน้ำไหลที่ดังมาจากห้องน้ำอีกห้องก็ทำให้จินดาได้รู้ว่าตอนนี้นักธุรกิจคนดังกำลังชำระร่างกายอยู่
สถาปนิกหนุ่มตรงไปยังกีต้าร์โปร่งตัวสวยที่เห็นวางนิ่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้องตั้งแต่วันแรกที่มาเหยียบที่นี่ เขายกมันติดมือออกไปนั่งรับลมที่ระเบียงด้วยอิริยาบถแสนเย็นใจ
...เพนต์เฮาส์ก็ดีอย่างนี้...
...ระเบียงกว้างอย่างกับสนามเด็กเล่น...
เวลาอยู่ที่บ้านเช่าเขาไม่เคยได้หยิบกีต้าร์ของตัวเองออกมาเล่นเพราะรู้ว่าผนังห้องมันบาง ไม่อยากจะให้เสียงดนตรีของตัวเองมันรบกวนชาวบ้านชาวช่องเขา
จินดาเอนกายลงกับเก้าอี้หวายเทียมก่อนเริ่มขยับนิ้วสร้างเสียงเพลงอย่างสบายอารมณ์ การได้มานั่งเล่นกีต้าร์คลอเสียงลมหวีดหวิวแบบนี้มันช่างผ่อนคลายดีเหลือเกิน
ค่ำคืนของสถาปนิกไฟแรงดำเนินไปเช่นนั้นอยู่นานหลายนาทีกว่าที่ใครอีกคนจะออกมาแจมด้วย
ธีรชาติที่ตอนนี้เปลี่ยนมาอยู่ในชุดนอนแล้วเดินเข้ามาหย่อนกายลงนั่งข้างๆกันพร้อมด้วยเบียร์นอกสองกระป๋อง
“ไม่ยักรู้ว่าจินเล่นกีต้าร์เป็นด้วย”
“เห็นอย่างนี้สมัยเรียนผมเคยมีวงเชียวนา เล่นปิดงานรับน้องทุกปีเลย แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เล่นแล้ว ฝีมืออาจจะตกไปบ้าง” จินดากล่าวโดยที่นิ้วมือก็ยังเกาสายทั้งหกไม่หยุด “แล้วพี่ล่ะ เล่นมานาน’ยัง?”
“ก็..ตั้งแต่สมัยเรียนเหมือนกัน แต่พี่เล่นไม่ค่อยเก่งหรอก แค่มีติดบ้านไว้แก้เซ็งเท่านั้นแหละ” ผู้บริหารทายาทตระกูลดังยกสองมือขึ้นประสานกันไว้ที่ท้ายทอยขณะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ “จินเล่นให้พี่ฟังสักเพลงสิ”
“เอาเพลงอะไรดี”
“อะไรก็ได้ที่จินถนัด...ร้องด้วยนะ จะนอนฟัง”
“โธ่ เมื่อก่อนผมเป็นมือกีต้าร์ไม่ใช่นักร้องนำ ผมร้องเพลงไม่ค่อยเพราะหรอก”
“ร้องไปเถอะน่า”
เมื่อถูกคะยั้นคะยอมาแบบนั้น ในที่สุดจินดาก็ยอมทำตามคำขอ
นักออกแบบหนุ่มดีดเพลงเก่าซึ่งธีรชาติจำได้ว่าเป็นเพลงที่เคยฮิตในปลายยุคเก้าศูนย์ เสียงของจินฟังดูคล้ายจั๊ก ชวิน นักร้องเจ้าของเพลง
...ไหนว่าร้องเพลงไม่ค่อยเพราะ...
...ละมุนหูดีจะตาย...
เสี้ยวหน้าด้านข้างของจินดาในยามนี้ดูเข้ากับจังหวะเนิบช้าของดนตรีที่เจ้าตัวกำลังบรรเลงได้เป็นอย่างดี ดูแล้วก็รู้สึกว่าสบายตายิ่งกว่าภาพวิวทางทิศใด
เป็นเพราะอยู่บนชั้นสูงสุดของอาคาร สายลมที่พัดพรางกายคนทั้งคู่จึงแรงจนทำให้รู้สึกหนาวได้ เส้นผมดำขลับของสถาปนิกร่างเล็กปลิวไสวระผิวสีน้ำนมข้าว
ปกติธีรชาติไม่ใช่คนคลั่งขาว สเป็คผู้หญิงที่ชอบออกจะเป็นแนวคมเข้มเสียด้วยซ้ำ
...เพียงแต่...
...เขาคิดว่าผิวสีนี้กับเครื่องหน้าแต่ละส่วนของจินดามันช่างดูเข้ากันได้ดีเหลือเกิน...
ผู้บริหารหนุ่มยันกายขึ้นจากเก้าอี้ก่อนเดินหายกลับเข้าห้องไป จินดาหันมองเพียงนิดแต่ก็ไม่ได้หยุดร้องหยุดเล่นลงแต่อย่างใด
...แล้วภายในเวลาแค่ไม่กี่ชั่วอึดใจธีรชาติก็เดินกลับมา...
จินดารู้สึกได้ถึงน้ำหนักของเสื้อตัวหนึ่งที่ถูกวางคลุมลงมาตรงไหล่ ก่อนที่เพียงเสี้ยวพริบตาถัดมาสถาปนิกหนุ่มจะต้องสะดุ้งตัวขึ้นน้อยๆเมื่อธีรชาติยกเอาฮู้ดของเสื้อตัวที่ว่าขึ้นมาคลุมศีรษะให้
...แล้วจากนั้นฝ่ามืออุ่นหนาก็จับเข้าที่กลางกระหม่อมของเขาอย่างเต็มไม้เต็มมือพลางออกแรงโยกไปมาเบาๆ...
...เสียงดนตรีหยุดลงในตอนนั้นเอง...
สัมผัสจากคนเป็นเจ้าของห้องทำให้จินดาเผลอตัวหดคอลงเล็กน้อยก่อนเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาเรียวรีกระพริบปริบๆอยู่สองถึงสามทีจนอีกฝ่ายต้องค่อยๆยกมือออกด้วยท่าทีเก้กัง
“ขอโทษที...เล่นต่อไปสิ กำลังเพราะเลย”
ธีรชาติทิ้งตัวกลับลงไปบนเก้าอี้ตัวเดิมแล้วเบนสายตาขึ้นมองผืนฟ้าสีเข้มแทนการสบตากับจินดา
...ก็แค่เห็นว่าแขกคนสำคัญนั้นขี้หนาว ก็เลยเอาเสื้อมาคลุมให้...
...มีอะไรผิดแปลกตรงไหนกัน?...
.
.
.
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 18-09-2016 18:46:38
สถาปนิกหนุ่มลดมือลงจากสายโลหะเมื่อรู้สึกได้ว่าผู้ฟังที่นั่งอยู่ข้างกันนั้นนิ่งเงียบไปนาน ก่อนจะต้องคลี่ยิ้มขำขันออกมาน้อยๆทันทีที่หันไปพบกับดวงตาที่ปิดสนิทของธีรชาติ
...เพลงพี่จั๊กของเขากลายเป็นเพลงกล่อมเศรษฐีนอนไปเสียอย่างนั้น...
จินดาค้อมหลังเพื่อเท้าคางลงกับตัวกีต้าร์บนตักพลางวางสายตาจับจ้องไปยังใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายนิ่งๆ เป็นเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เส้นผมของนักธุรกิจหนุ่มจึงลู่ตกลงจากทรงสุดเนี๊ยบในช่วงกลางวัน ดวงตาที่ปกติเจ้าตัวคงใส่คอนแทคเลนส์ไว้เสมอ ยามนี้ถูกล้อมไว้ด้วยแว่นกรอบหนาแทน
...หน้าเด็กลงเป็นกองเลย...
เห็นอย่างนี้แล้วจินดาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าจะมีสักกี่คนที่เคยได้เห็นรูปลักษณ์แสนสบายของธีรชาติ อชิรญาแบบที่เขากำลังมองอยู่นี้บ้าง
ยังจำความรู้สึกครั้งแรกตอนเจอกับธีรชาติตัวเป็นๆที่ไซต์ได้อย่างแม่นยำ เครื่องแต่งกายแบรนด์เนมบนส่วนต่างๆของร่างกายสูงใหญ่ทำให้เขาตัดสินไปแล้วว่าชายคนนี้คงมีดีก็เพียงวัตถุ ต้องดีลยากและหัวสูงจนไม่มีใครมองเห็นยอดกระหม่อมแน่ ซ้ำยังแอบนึกค่อนขอดอยู่ในใจอีกด้วยว่าคนที่ต้องจับเงินจับทองอยู่ทุกวันเช่นนี้คงไม่เหลือพื้นที่ไว้สำหรับการฝันใฝ่แม้สักตารางนิ้วเดียว
...เรียกง่ายๆว่าเป็นมนุษย์ที่อยู่คนละโลกกับเขา...
แล้วดูตอนนี้สิ...นายธีรชาติคนเดียวกันนั้นกลับมานั่งหลับเพราะฝีมือการเล่นดนตรีไก่กาของเขาเสียได้
จินดายืดหลังให้ตรงเหมือนเก่าก่อนจะยื่นมือออกไปหาคนที่กำลังหลับใหลด้วยความระมัดระวัง แล้วเพียงไม่นานฝ่ามือเรียวบางก็ขยับไปถึงขาแว่นบนใบหน้าแสนคมคายในที่สุด
...หากแต่ยังไม่ทันที่สถาปนิกหนุ่มจะทันได้ทำสิ่งใดมากไปกว่านั้น ธีรชาติที่ควรจะเฝ้าพระอินทร์ไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ในวิมานก็กลับยกมือขึ้นมาทาบทับลงไปที่หลังมือของเขาก่อนจะลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหัน...
นักออกแบบร่างสันทัดสะดุ้งขึ้นสุดตัว แต่เป็นเพราะถูกคนตรงหน้ายึดมือไว้เขาจึงผงะหนีไปไหนไม่ได้มาก
ดวงตาคู่คมของธีรชาติจับจ้องมานิ่งๆ นักธุรกิจหนุ่มไม่กล่าวสิ่งใดและไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อย ซึ่งกิริยาเช่นนั้นก็ทำให้จินดาเผลอตัวจ้องตอบกลับไปพร้อมด้วยความรู้สึกวูบโหวงแปลกๆในช่องท้อง
...เหมือนเวลาหยุดนิ่งราวกับใครมากดปุ่มพอส...
...สองสิ่งที่คนทั้งคู่รู้สึกว่ากำลังเคลื่อนไหวมีเพียงสายลมและชีพจร...
ความชื้นจากฝ่ามือของธีรชาติที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละเล็กเป็นสิ่งที่ทำให้จินดารู้สึกตัวอีกครั้งว่าตอนนี้ตนและชายตรงหน้ากำลังนิ่งค้างอยู่ในท่าทางแบบไหน
...มันพิลึกพิลั่นเกินไปแล้ว...
“..คือ..ผมเห็นพี่หลับ..ก็เลยตั้งใจจะถอดแว่นให้..” เขากล่าวคำอธิบายออกไปเพียงแผ่วเบา หากแต่เป็นเพราะระยะห่างที่เหลือเพียงไม่มากจึงทำให้ผู้รับสารได้ยินมันอย่างชัดเจนดี
ธีรชาติไม่ได้ตอบกลับไปในทันทีหากแต่นิ่งมองจินดาต่ออีกหน่อยแล้วจึงค่อยเปิดปากขึ้น “...เมื่อกี้พี่ไม่ได้หลับ แค่นั่งปิดตาเฉยๆ...”
สิ่งที่ได้ฟังทำเอานักออกแบบหน้าอ่อนใจหายวาบ
...ก็เมื่อครู่เขาเล่นนั่งพิจารณาใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่นานทีเดียว...
...เห็นเอนหลังหลับตาอยู่แบบนั้นใครจะไปคิดว่ายังรู้สติอยู่...
แล้วในที่สุดผู้บริหารคนดังก็ปล่อยให้มือของจินดาได้เป็นอิสระ
“จินร้องเพลงเพราะดีนะ...” ชายหนุ่มเจ้าของห้องกล่าวเช่นนั้นก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาลงอีกครั้งและทิ้งให้คนถูกชมได้แต่นั่งปั้นหน้าไม่ถูกกับประโยคสุดท้ายของเขาอยู่เพียงผู้เดียว
“..พี่ชอบฟัง..”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
บรรยากาศในรั้วมหาวิทยาลัยเรียกให้ภาพความสุขในอดีตไหลคืนสู่ความทรงจำของศิษย์เก่าทั้งสองได้เป็นอย่างดี
“ก่อนกูจบนะไอ้ตึกนี้ยังไม่มีเลย”
“มันเริ่มสร้างตอนสมัยผมเรียนปีสองพี่ ผมทันได้ใช้ตอนปีสี่ปีห้า”
โกวิทและจินดาเดินคุยกันออกจากสตูดิโอของพวกเด็กปีสามมาพลางชี้ชวนกันดูความเปลี่ยนแปลงต่างๆของอาคารเรียนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นบ้านหลังที่สองของพวกเขา
วันนี้คนทั้งคู่ถูกรุ่นน้องที่รู้จักกันเชิญมาบอกเล่าประสบการณ์หลังเรียนจบให้เด็กมัธยมที่คิดจะเข้ามาเรียนในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์แห่งนี้ได้รู้เนื่องในงานโอเพนเฮาส์ของมหาวิทยาลัย
สองสถาปนิกหนุ่มลงลิฟต์มาจนถึงชั้นล่างสุดของอาคาร สิ่งแรกที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าคือคอร์ทบอลโล่งแจ้งขนาดย่อมๆอันแสนเย้ายวนที่ถูกล้อมกรอบไว้ด้วยตึกคณะ การได้เห็นเหล่ารุ่นน้องวิ่งไล่ไอ้ลูกพลาสติกแข็งๆนั่นกันอย่างสนุกสนานก็ยิ่งยั่วให้จินดาอยากลงไปเตะด้วยอีกสักที
...จำได้แม่นเลยว่าสมัยก่อนเขาเองก็วิ่งพล่านอยู่ในพื้นที่ตรงนั้นแม่งทุกพักเที่ยงเหมือนกัน...
“พี่โก๋ ไปขอน้องๆเขาเตะบอลด้วยกันไหม? ผมอยากเตะอะ”
“มึงไปสิ เดี๋ยวกูรอตรงนี้แหละ ไม่ค่อยอยากให้เหงื่อออกเท่าไหร่ว่ะ เย็นนี้กูต้องไปรับหลานที่โรงเรียน เดี๋ยวเด็กมันบ่นอีกว่าตัวเหม็น”
“อ้าวเหรอ?...งั้นพี่นั่งเล่นแถวนี้ไปก่อนแล้วกัน หรือถ้าขี้เกียจรอจะกลับเลยก็ได้”
“กูรอๆ มึงไปเหอะ”
เมื่อตกลงกันได้แล้วจินดาจึงวิ่งเข้าไปผูกมิตรกับเหล่ารุ่นน้องที่ไม่เคยรู้จักหน้าค่าตากันมาก่อน แล้วหลังจากนั้นเพียงไม่นานในสนามจึงมีสมาชิกนักเตะเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งชีวิต
โกวิทยืนกอดอกมองอิริยาบถแสนปราดเปรียวของจินดาจากบริเวณใต้ตึกข้างสนาม ดูท่าทางแล้วอย่างกับเด็กๆ นี่ถ้าวันนี้มันใส่เสื้อขาวมาคงดูกลมกลืนกับพวกน้องๆนิสิตไปเลยมั้ง
หลังจากเกมเริ่มไปได้ครู่หนึ่ง จู่ๆลูกฟุตบอลพลาสติกที่ควรจะกลิ้งอยู่แค่ในสนามก็ดันลอยละลิ่วออกมาทางทิศใกล้ๆตำแหน่งที่เขากำลังยืนอยู่ โกวิทหมุนคอมองตามบอลเจ้าปัญหาก่อนจะตระหนักได้ภายในเวลาเพียงเสี้ยววินาทีว่ามันจะต้องบินไปแลนด์ลงตรงจุดที่ตอนนี้มีเจ้าเด็กแว่นรายหนึ่งกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาประกอบโมเดลอยู่เป็นแน่แท้
“เฮ้ย! ระวัง!” ชายหนุ่มส่งเสียงเตือนก่อนจะพุ่งตัวออกไปปัดบอลลูกที่ว่าออกจากวิถีเดิมตามสัญชาตญาณ
...ทุกสิ่งจบลงโดยไม่มีใครหรือสิ่งใดได้รับความเสียหาย...
“เกือบได้ทำใหม่แล้วไอ้หนูเอ๊ย” โกวิทหันมากล่าวกับเจ้าเด็กแว่นที่ตอนนี้ยังคงมีสีหน้าตื่นตกใจ
“..ข..ขอบคุณมากครับอาจารย์..” เด็กหนุ่มยกสองมือขึ้นประนมไว้ด้วยท่าทีนอบน้อม ซึ่งเมื่อเห็นเช่นนั้นคนถูกเข้าใจผิดก็รีบโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน
“พี่ไม่ใช่อาจารย์ เข้ามาเยี่ยมคณะเฉยๆ...พี่ว่าน้องย้ายขึ้นไปทำในสตูฯไม่ดีกว่าเหรอ? ตรงนี้มันน่าหวาดเสียวจะตาย เดี๋ยวก็โดนบอลอัดเละเข้าสักที”
“..อะ..ครับผม..”
คนได้รับคำแนะนำแสดงอาการลังเลใจอยู่ครู่ แต่สุดท้ายแล้วก็ยอมลุกขึ้นเก็บของเมื่อเห็นว่าที่ตรงนี้ไม่เหมาะแก่การนั่งทำโมเดลอย่างที่อีกฝ่ายว่าจริงๆ
“นี่วิชาอาจารย์อะไรวะน้อง?” โกวิทถามขึ้นขณะวางสายตาพินิจไปยังโมเดลของเด็กหนุ่ม
“วิชา’จารย์หมูครับ”
“อ้อ คอนสตรัคชันใช่ไหม? แกเป็น’ไงบ้าง เดี๋ยวนี้ยังชอบให้เด็กท่องระเบียบมหา’ลัยอยู่หรือเปล่า?”
“...ก็..ยังต้องท่องอยู่ครับ พี่จบที่นี่เหรอครับ?”
“เออ จบมาเกือบสิบปีแล้ว ไม่ได้กลับมานานจนแทบจะลืมทางขึ้นสตูฯแล้วเนี่ย” สถาปนิกหนุ่มกล่าวทั้งที่ยังคงไม่ละสายตาออกจากโมเดลไม้บัลซ่า
เพียงไม่นานอุปกรณ์ทำโมเดลทุกชิ้นก็ถูกเก็บลงกระเป๋าใบโตจนเรียบร้อย “ผมไปก่อนนะครับพี่ ขอบคุณเรื่องเมื่อกี้อีกครั้งครับ” เด็กหนุ่มยกมือไหว้รุ่นพี่แปลกหน้าเป็นครั้งที่สอง
“เออๆ ไหว้พระๆ” โกวิทยกมือรับไหว้แบบขอไปที เขามองตามแผ่นหลังภายในเสื้อสีขาวไปจนกระทั่งไอ้หนูนั่นเดินไปจนถึงลิฟต์ แล้วในจังหวะที่อีกฝ่ายเข้าไปยืนอยู่ในห้องโดยสารจนเรียบร้อยชายหนุ่มก็ตัดสินใจตะโกนเรียกขึ้นอีกครั้ง
“เฮ้ย!” สุ้มเสียงทุ้มก้องของเขาเรียกให้นิสิตคนเมื่อครู่ต้องหันมอง “พี่ว่าน้องลองไปดูตำแหน่งคานในโมเดลใหม่ก็ดีนะ”
...จบประโยคของโกวิทประตูลิฟต์ก็ค่อยๆปิดลงไปพร้อมกับสีหน้างุนงงของคนฟัง...
TBC.
# แอบมี เอ๊ะ! คนเขียนเป็นสถาปนิคจริงหรือเปล่านะ อินมากกกก แต่แบบ.... ตอนเรื่องหัวใจหลังเลนส์ เราก็คิดว่าคนเขียนเป็นนักถ่ายภาพจริงๆ เหมือนกันนะ ฮาาาาาา
สถานะของแป้งคล้ายๆน้องปอมจากหัวใจหลังเลนส์ค่ะ คือจบสถาปัตย์และในขณะเดียวกันก็ชอบถ่ายรูป ดังนั้นเรื่องกล้องและเรื่องตึกเลยถือเป็นความหมกมุ่นของชีวิตทั้งคู่ค่ะ เอาเรื่องที่ตัวเองหมกมุ่นมาตีแผ่ 555
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 18-09-2016 19:07:41
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 18-09-2016 19:17:06
ทำไมละมุ๊นละมุนจังพ่อคุณ
เอาผมถัดหูให้ แถมยังเอาเสื้อมาคลุมให้อีก
ชาตินี้จะมีคนมาทำแบบนี้ให้เราบ้างไหมอะ555
การอยู่กับคนที่เราสบายใจ
มันก็ทำให้ความรู้สึกดีเกิดขึ้นได้ง่ายๆอะเนาะ
คราวนี้นอกจากจะรู้ใจตัวเองตอนไหน
การยอมรับตัวเองก็คงไม่ง่ายเหมือนกัน
ก็ผู้ชายแท้ทั้งคู่อะเนาะ รออ่านตอนต่อไปค่า
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 18-09-2016 19:19:29
นั่นเนื้อคู่ค่ะ ตามน้องเขาไปเลย :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 18-09-2016 19:23:01
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 18-09-2016 19:31:14
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 18-09-2016 19:40:39
คุณพี่ชาติเริ่มหวั่นไหวกับน้องจินล่ะสิ
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 18-09-2016 19:51:20
ชอบมากเลย รอตอนต่อไปค่ะ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 18-09-2016 19:53:42
พี่ชาติชอบร้อนตัวอะ ยังไม่มีใครทักว่าแปลกเลย ออกตัวเองซะงั้น :hao3:
//พี่โกวิทต้องไปติวให้น้องแว่นนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 18-09-2016 19:56:40
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 18-09-2016 20:08:06
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 18-09-2016 20:19:41
จินกับพี่ชาตินี้พัฒนาไปเร็วจริง ๆ มีรั้งไม่ให้กลับด้วยนะคนเรา
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 18-09-2016 21:02:20
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 18-09-2016 21:18:48
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 18-09-2016 21:35:00
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 18-09-2016 21:38:35
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 18-09-2016 22:03:51
ไม่ได้เสพนิยายคุณภาพแบบเต็มอิ่มมานานมากๆแล้ว
เคยหลงรักคุณกวินยังไง บัดนี้ก็หลงรักคุณชาติแบบนั้น อ่านทีเดียว 8 ตอนรวดเลย เหลือไว้สองตอนพรุ่งนี้ มันดีมากๆนะที่รู้ว่าการทำงานเช้าวันจันทร์มันขี้เกียจขนาดไหน แต่พอรู้ว่าจะได้กลับมาอ่านนิยายเรื่องนี้ มันทำให้สนุกกับงานไปเลย 555
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะครับที่ทำให้เราหัวใจพองโตได้ขนาดนี้ มันน่ารักไปหมด ทั้งเนื้อเรื่อง ภาษา ความรู้ที่สอดแทรง ทั้งตัวพระตัวนายมันลงตัวที่สุดแล้ว จะติดตามเรื่องนี้ไปจนจบ และจะติดตามผลงานคนเขียนทุกเรื่องตลอดไป สัญญา สู้ๆนะครับบ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 18-09-2016 22:19:12
พี่ชาติคะ พี่มุ่งมั่นขนาดนี้ อาชีพลูกมือตัดโม พี่คู่ควรแล้วอย่างยิ่งค่ะพี่ ฮาาาาา
อะไรคือ ... มือขยับไปเองคะพี่ชาติ? ปัดผมทัดหู หยิบเสื้อมาคลุมให้ เอาฮู้ดขึ้นแล้วขยี้หัวเบาๆ อ่าาาาาาา พี่คะ? หนูไม่อยากพูดเยอะ หนูฟินนนนน
ชอบประโยคนี้ ' ..สองสิ่งที่คนทั้งคู่รู้สึกว่ากำลังเคลื่อนไหวมีเพียงสายลมและชีพจร..' อาาาาาา ละมุนมาก :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 18-09-2016 22:51:16
ความสามารถสูงม๊ากกกกก นี่แค่เวลาตามอ่านนิยายยังจะไม่มีด้วยซ้ำค่ะ น้ำตาจะไหล T ____ T ..
ชอบความละมุนตอนเค้าอยู่ด้วยกันมากกกกกกกกก น่าจะค่อยๆซึมซับความรู้สึกของกันและกันไปเรื่อยๆอ่ะเนอะ ><
อบอุ่นหัวใจมากค่ะ ; - ; ... อยู่ที่ใครจะรู้ตัวก่อนใครเท่านั้นเอง /ดูท่าแล้วพี่ชาติน่าจะรู้ตัวก่อนแหง 555555555
เด็กน้อยใช่อนาคตคู่พี่โกวิทไหมคะเนี่ย ขอให้พี่แกมีคู่ไวๆก็ดีค่ะ สงสาร ไม่อยากให้ซ้ำรอยพี่เมษเลย
ชอบเด็กถาปัตย์เป็นการส่วนตัวอยู่แล้วด้วย ยิ่งอ่านเรื่องนี้ยิ่งหลงเลยค่ะ ฮือ เป็นตัวละครที่มีสเน่ห์แบบสุดๆไปเลย
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ~
/มาบ่อยมากเลย ดีต่อใจที่สุดค่ะ ขอบคุณคุณแป้งมากๆ T T
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 18-09-2016 22:53:18
ดีใจที่มาอัปอย่างต่อเนื่อง
เราเตรียมเก็บตั้งซื้อเรื่องนี้แล้ว ไม่เร็วไปใช่ไหม
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 18-09-2016 23:38:26
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 19-09-2016 01:15:27
มันความดีงามที่ค่อยๆก่อตัวขึ้น
ชอบตอนเขาเรียกกันพี่ชาติ พี่อย่างนู้น จินอย่างนี้
มันน่ารักแบบบอกไม่ถูกกกกก
คิดถึงผลงานเหมือนกันค่ะ
ไม่น่าเชื่อว่านานแล้วที่เรื่องนั้นจบไป
ความรู้สึกเหมือนไม่นานมานี้เอง
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 19-09-2016 01:35:17
ตามคำแนะนำของนักอ่านมาค่ะ แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ เพราะตัวเองเป็นแฟนของนิยายเรื่องหัวใจหลังเลนส์อยู่แล้ว นี่นักเขียนมาลงเรื่องใหม่จะให้พลาดได้อย่างไร พออ่านปุ๊บ ก็ชอบปั๊บเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นการดำเนินเรื่องที่ไม่น่าเบื่อเลยสักนิด หรือการใช้ภาษาที่มีชั้นเชิงและจังหวะจะโคนเหมือนกับมีนักเล่าเรื่องฝีปากฉมังมานั่งเล่าให้ฟังตัวเป็นๆ ซึ่งทำให้เราอินกับทุกฉากทุกตอนของเรื่อง พอจินดาผิดหวังก็รู้สึกเศร้าไปกับเขาด้วย พอเขาดีใจ ก็เผลอจะยิ้มตามไม่ได้ นับว่าเป็นการเขียนที่ประสบความสำเร็จจริงๆ ค่ะ
ธีรชาตินี่ไม่รู้ว่าเริ่มชอบน้องแล้วหรือแค่เพียงเกิดความรู้สึกดีๆ ด้วย แต่การทุ่มขนาดนี้ ถ้าจินดาไม่หวั่นไหวก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วค่ะ เชียร์ให้พี่ชาติรุกเยอะๆ นะคะ จะได้สมหวังกันในเร็ววัน แต่ไม่รู้ว่าคุณน้องใบตอง รสิตาจะมีบทบาทอะไรมากมายหรือไม่ แล้วความสัมพันธ์กับธีรชาติที่ต้องจบลงไปนั้นเป็นนักแสดงหน้าหยกเข้ามาทำอะไร?
อ้อ...หวังว่าโกวิทจะตัดใจจากจินดาได้นะจ๊ะ เพราะน้องนิสิตคนนั้นก็ดูน่าสนใจดีนา
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้มากๆ ค่ะ รอติดตามตลอดเลยจ้า ^______^
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 19-09-2016 02:02:20
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 19-09-2016 02:13:53
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 19-09-2016 04:03:56
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 19-09-2016 11:00:43
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 19-09-2016 16:20:21
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 19-09-2016 16:44:33
เริ่มหัวข้อโดย: ่jjay ที่ 19-09-2016 17:47:15
ความสัมพันธ์ที่ค่อยเป็นค่อยไปมันดีจริงๆเลยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: sweetbasil ที่ 19-09-2016 18:10:48
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 19-09-2016 19:05:58
"จีบอย่างไรไม่ให้เขารู้" และเหมือนว่าเจ้าตัวก็ยังไม่รู้ด้วยเหมือนกัน
ไม่เคยทำแบบนี้กับใคร
มีอะไรที่ต่างจากปกติ
แบบนี้เขาเรียกว่า "พิเศษ"นะรู้ยัง
เรารักษ์ภาษาไทย
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 19-09-2016 19:16:52
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 19-09-2016 20:59:49
อ่านทันแล้ว :katai2-1:
รู้สึกความฟินค่อยๆเพิ่มระดับ อินมากกก
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 20-09-2016 11:47:42
เทคแคร์ดูแลอย่างดี
ชอบให้อยู่ใกล้ๆ ฮอลลล
น่ารักก รอค่ะ
ชอบเรื่องที่กลิ่นอายแบบนี้มากก
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 20-09-2016 16:13:07
เข้าเรื่องนิยายเรื่องนี้ดีกว่า พี่ชาตินี่เริ่มจะเยอะแล้วนะคะ นี่มันจีบแล้วนะคะพี่จะเอาใจช่วยให้จีบจินติดไวๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ สู้ๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 20-09-2016 17:42:26
เริ่มหัวข้อโดย: nin@ ที่ 20-09-2016 17:51:46
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 20-09-2016 18:36:55
ร่างสูงใหญ่ในชุดทำงานเรียบหรูเดินออกจากหอประชุมมาโดยมีเสื้อสูทราคาแพงพาดไว้ที่ท่อนแขนข้างหนึ่ง บรรดานิสิตสาวๆที่เตร็ดเตร่กันอยู่ในบริเวณต่างก็หันมองมาทางเขาราวกับว่ามีแม่เหล็กดึงดูด
วันนี้ธีรชาติถูกเชิญให้มาร่วมเสวนาว่าด้วยเรื่องแรงงานที่ตลาดต้องการในฐานะผู้ประกอบการ ถึงช่วงงานโอเพนเฮาส์ทีไรเขาจะต้องได้รับจดหมายเชิญจากอธิการบดีทุกปี
ชายหนุ่มตรงไปยังคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ตามที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่ก่อนจบงาน ตอนนี้พวกข้าวของสำหรับใช้ทำโมเดลที่เคยซื้อตุนไว้ที่ห้องนั้นใกล้จะหมดเต็มที
เพราะเป็นครั้งแรกที่เหยียบย่างเข้ามาในอาคารแห่งนี้ธีรชาติจึงต้องถามทางไปร้านค้าประจำคณะเอาจากเด็กๆเจ้าถิ่น ซึ่งระหว่างทางเขาก็คอยสอดส่ายสายตาสำรวจรอบๆบริเวณไปด้วย
นักธุรกิจคนดังสังเกตเห็นว่าตอนนี้สายตาหลายคู่ของผู้คนที่นั่งกันอยู่ใต้ตึกโดยเฉพาะเหล่าเด็กสาวนั้นกำลังจับจ้องไปยังพื้นที่โล่งแจ้งเล็กๆตรงกลางคณะกันเป็นทิศทางเดียว ซึ่งเมื่อหันมองตามไปชายหนุ่มก็ได้พบกับนิสิตชายกลุ่มหนึ่งที่กำลังเตะฟุตบอลโกลหนูกันอยู่ที่นั่น
...ไม่รู้ว่าเหล่าผู้ชมเขามองคนไหนกัน...
ธีรชาติกวาดตามองใบหน้าของนักเตะทีละรายพลางในใจก็คาดเดาไปด้วยว่าหนุ่มฮอตที่สาวๆกำลังจับจ้องอยู่นั้นคือผู้เล่นรายใด ก่อนที่เพียงครู่เดียวความสนใจของเขาจะไปสะดุดเข้ากับเจ้าของร่างกายขนาดสันทัดอันแสนคุ้นเคยที่กำลังวิ่งจนเหงื่อซกปะปนอยู่ในนั้นด้วย
“อ้าว...” เสียงทุ้มต่ำถูกผู้บริหารหนุ่มเปล่งออกมาเพียงแผ่วเบาด้วยความประหลาดใจ เขาไม่รู้มาก่อนว่าวันนี้จินดาก็มาที่นี่ ความตั้งใจเดิมที่จะแวะมาซื้อของถูกพับเก็บลงไปชั่วคราวเมื่อธีรชาติตัดสินใจปักหลักยืนมองการแข่งขันแมตช์เล็กจิ๋วอยู่ตรงนั้นต่อ
จินดาดูคล่องแคล่วว่องไวสมกับที่มีร่างกายปราดเปรียวเพรียวลม ท่วงท่าการแย่งลูกฟุตบอลกับบรรดารุ่นน้องดูเท่พอให้ใครๆเฝ้าติดตามได้อย่างเพลิดเพลิน
ฉับพลัน...บางเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วนก็เรียกเสียงหวีดร้องด้วยความตกใจจากเหล่าเด็กสาวโดยรอบไปได้เป็นอย่างดี
...ธีรชาติเองก็ตกใจไม่แพ้กัน...
จินดาสะดุดเข้ากับปลายเท้าของผู้เล่นรายหนึ่งในขณะที่กำลังวิ่งเข้าหาลูกบอลด้วยความเร็วสูง เพราะเหตุนั้นผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นตามมาจึงรุนแรงไม่น้อย ร่างของสถาปนิกผู้มีพลังงานเหลือล้นไถลไปกับพื้นปูนแข็งๆก่อนจะไปหยุดนอนพังพาบอยู่ในตำแหน่งที่ห่างออกไปจากเดิมเกือบสองเมตร
โดยไม่ต้องเสียเวลาคิด นักธุรกิจหนุ่มพุ่งตัวลงไปที่กลางสนามทันที
“จิน! เป็น’ไงบ้าง!?”
“ไอ้จิน! ลุกไหวไหมมึง?!”
ธีรชาติปรี่เข้าไปถึงตัวคนเจ็บในจังหวะเดียวกันกับใครอีกคนหนึ่งพอดิบพอดี หน่วยพยาบาลจำเป็นทั้งสองเงยหน้าขึ้นมองกันก่อนจะต้องแสดงอาการประหลาดใจออกมาทั้งคู่โดยเฉพาะฝ่ายคนที่เป็นรุ่นพี่ของจินดา หากแต่ความเป็นไปของสถานการณ์บังคับให้พวกเขาต้องมอบความสนใจให้กับนักฟุตบอลกิตติมศักดิ์ที่พยายามยันกายขึ้นจากพื้นด้วยท่าทางทุลักทุเลก่อนเป็นลำดับแรก
โกวิทสอดท่อนแขนโอบรอบลำตัวของรุ่นน้องตัวดีก่อนจะค่อยๆออกแรงพยุงให้ลุกขึ้นมาโดยที่ธีรชาติทำได้เพียงก้มลงเก็บเศษเหรียบจากกระเป๋ากางเกงที่ร่วงกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นให้เท่านั้น
“มึงเจ็บมากหรือเปล่า?” สถาปนิกหนุ่มรุ่นพี่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีพลางสายตาก็สอดสำรวจตามเนื้อตัวของจินดาไปด้วย “ตะกี้ล้มแรงฉิบหายเลย กูตกใจหมด”
คนถูกถามส่ายศีรษะไปมาเบาๆทั้งที่ใบหน้ายังคงเหยเก “เจ็บแต่ไม่มากพี่ ทนได้”
“ไปนั่งตรงนู้นก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเช็คดูหน่อยว่ามีอะไรซีเรียสหรือเปล่า” ว่าแล้วโกวิทก็พยุงร่างของอีกฝ่ายเข้าใต้ตึกไปท่ามกลางสายตาของคนทั่วบริเวณ ซึ่งธีรชาติเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
ผู้บริหารทายาทตระกูลดังเดินตามไปพร้อมกับหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันโดยเขาไม่ได้รู้สึกตัว
เมื่อได้นั่งลงอย่างเป็นกิจจะลักษณะแล้วจินดาก็เพิ่งสังเกตเห็นเดี๋ยวนี้เองว่าชายอีกคนที่ปรี่เข้ามาช่วยตนเมื่อครู่นั้นคือใคร “อ้าวพี่ชาติ! มาได้’ไง?” สถาปนิกหนุ่มร้องถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ
สรรพนามที่ดังสะกิดหูเรียกให้โกวิทต้องเงยหน้าจากรอยช้ำใต้ข้อศอกของรุ่นน้องขึ้นมองคนทั้งสองสลับไปมาในทันที
...‘พี่ชาติ’...
...ไปนับถือกันเป็นพี่เป็นน้องตั้งแต่เมื่อไหร่? โกวิทไม่เห็นเคยรู้...
“พี่มาบรรยายที่หอประชุมใหญ่ บังเอิญเห็นจินพอดี..เอ่อ สวัสดีคุณโก๋ด้วยนะครับ ขอโทษทีที่เมื่อสักครู่ไม่ทันได้ทัก”
“สวัสดีครับคุณชาติ ผมเองก็ต้องขอโทษด้วยเหมือนกันครับ ตะกี้กำลังตกใจเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร..ว่าแต่..จินไหวนะ? อยากไปโรงพยาบาลไหม?” นักธุรกิจมาดดีหันกลับมาหาคนเจ็บอีกครั้ง
จินดาส่ายศีรษะน้อยๆ “ไม่ต้องหรอกพี่ มีแต่แผลถลอกกับรอยช้ำทั้งนั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต”
ยิ่งฟังหลายประโยคเข้าโกวิทก็ยิ่งไม่เข้าใจในสถานการณ์ หลังจากชวดโปรเจ็คต์ของลิงเกอร์ฯไปจินดากับธีรชาติก็ไม่น่ามีเรื่องต้องให้ติดต่อกันอีกมิใช่หรือ?
...แล้ว ‘จิน’ กับ ‘พี่ชาติ’ นี่มันมีที่มาจากไหนหนอ?...
...เขาล่ะสงสัยจริง...
.
.
.
“...มึงสนิทกับคุณชาติเขาเหรอ?...”
ทันทีที่ได้รับคำถามมาเช่นนั้นจินดาก็เงยหน้าขึ้นจากข้าวผัดมันกุ้งฝีมือแม่ค้าเจ้าประจำโดยพลัน “หา?..เอ่อ..ก็..ไม่ถึงกับสนิทอะไรหรอก ทำไมอะ?”
“ก็กูเห็นมึงเรียกเขาว่า ‘พี่ชาติ’ ”
“อ๋อ...” ตอนนี้ก้อนเนื้อใต้กะโหลกของจินดากำลังเต้นตุบตับ “...ก็คราวก่อนที่ผมไปฟังเลคเชอร์ของเร็มกับเขามาไง ได้คุยกันเยอะหน่อยก็ตอนนั้นแหละ จริงๆเขาเป็นคนสบายๆนะ เรียกพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร”
สุ้มเสียงที่พ่อสถาปนิกไฟแรงใช้ในการตอบเมื่อสักครู่นั้นฟังดูเจื่อนพิลึกในความรู้สึกของโกวิท ไหนจะรอยยิ้มแหยๆนั่นอีก ดูแล้วเหมือนว่าไม่มั่นใจในคำตอบชอบกล
“เขา...เป็นเกย์ป่ะวะ?”
“เฮ้ย บ้า แฟนเขาเป็นนางเอกไง เกย์บ้า’ไรล่ะพี่ ทำไมจู่ๆถาม’งั้น?”
“เปล๊า กูแค่แปลกใจที่เห็นเขายอมมาสนิทกับโลโซฯอย่างมึง ก็นึกว่า...”
“ตลกละ ประตูหลังผมยังอยู่ดี..ทำไมอะ? คนจนเป็นเพื่อนกับคนรวยไม่ได้หรือไง?” จินดาตอบออกไปเช่นนั้นพลางยกมือขึ้นปัดไปปัดมาตรงหน้า แล้วเมื่อได้เห็นอาการยกไหล่ขึ้นเป็นเชิงว่าพร้อมปล่อยให้ประเด็นนี้ผ่านไปจากอีกฝ่ายเขาจึงพาบทสนทนาเปลี่ยนเรื่องไปเลย “ป้าไก่แกฝีมือไม่ตกเลยเนอะพี่ อร่อยเหมือนเดิม”
ที่จริงตั้งแต่ก่อนมาที่นี่พวกเขานัดกันไว้ว่าหลังจากแชร์ประสบการณ์ให้น้องๆฟังจนจบแล้วก็จะลงมานั่งกินอาหารเจ้าเด็ดประจำคณะก่อนกลับบ้าน แต่เป็นเพราะความเคลือบแคลงที่เพิ่งเกิดขึ้นในใจจึงทำให้เมนูโปรดของโกวิทไม่อร่อยเท่าที่ควรเสียแล้ว
.
.
.
ธีรชาติยืนมองสถาปนิกทั้งสองจากมุมหนึ่งไม่ไกล ตอนนี้อุปกรณ์ที่ตั้งใจมาซื้อกำลังนอนสงบนิ่งอยู่ในถุงใบใหญ่ที่เขาถืออยู่
แม้ว่าอุบัติเหตุกลางคอร์ทบอลจะผ่านไปได้สักพักใหญ่ๆแล้ว แต่จนถึงตอนนี้เขาก็ยังเห็นว่าโกวิทคอยเอาใจใส่จินดาอยู่ไม่เลิกทั้งที่เจ้าตัวก็ยืนยันอย่างหนักแน่นว่านอกจากบาดแผลเล็กๆน้อยๆก็ไม่มีส่วนไหนบุบสลาย
นักธุรกิจคนดังยืนมองอิริยาบถระหว่างมื้ออาหารของรุ่นพี่รุ่นน้องสองรายนั้นต่ออีกครู่หนึ่ง ก่อนในที่สุดเขาจะหยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาคนที่กำลังอยู่ในสายตาหลังจากเวลาผ่านไปแล้วหลายนาที
“..ว่าไงครับพี่?..”
ธีรชาติมองเห็นว่าจินดารับสายพลางสอดส่ายสายตามองหาเขาไปรอบกาย
“หลังจากนี้จินต้องไปไหนกับคุณโก๋เขาต่อหรือเปล่า?”
“ไม่แล้ว เดี๋ยวคงแยกย้ายเลย ทำไมเหรอ?”
“ถ้าอย่างนั้นกลับด้วยกันเลยไหม? พี่ก็ว่าจะกลับแล้ว”
“อ่า...เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ”
“โอเค งั้นถ้าทำธุระกับคุณโก๋เสร็จเมื่อไหร่ก็โทรฯมานะ เดี๋ยวพี่วนรถมารับหน้าคณะ”
“..ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปหา..”
“จะเดินไหวเหรอจิน? หรือว่ากลัวคุณโก๋เห็น?”
“..อ..อืม..ก็ทำนองนั้น..”
“พี่จอดรถไว้ที่ตึกอักษรฯ จินเดินมาไหวหรือเปล่า?”
“ไหวๆ เดี๋ยวผมโทรฯหาอีกทีแล้วกัน”
“โอเค พี่รอนะ”
.
.
.
โกวิททิ้งระยะห่างจากรุ่นน้องร่างสันทัดที่เดินนำอยู่ทางด้านหน้าไปราวๆสิบเมตร เมื่อครู่ก่อนแยกกันจินดาบอกเขาว่าจะเดินไปเจอเพื่อนที่นัดกันไว้แถวๆนี้
...ครั้นจะขอเดินไปส่งก็กลัวว่าน้องมันจะสงสัยในเจตนา สุดท้ายคนแอบห่วงจึงทำได้เพียงต้องลอบเดินตามอยู่ห่างๆ...
...ก็เห็นเพิ่งได้รับบาดเจ็บมาจึงกลัวว่าจะเป็นอะไรระหว่างอยู่คนเดียว ขอเพียงได้เห็นว่ามันไปถึงมือเพื่อนแล้วเขาก็จะกลับ...
โกวิทเดินตามไปเรื่อยๆ ดูจากท่าเดินแล้วก็พอสรุปได้ว่าเจ้าหมอนั่นคงไม่เป็นอะไรมากตามที่บอกไว้จริงๆ
...แล้วเพียงไม่นานก็ดูเหมือนว่าจินดาจะมาถึงที่นัดหมาย...
เมอร์เซเดส-เบนซ์เอสคลาสสีดำสนิทคันหนึ่งกำลังเปิดไฟกระพริบจอดรอใครสักคนอยู่ที่หน้าตึกคณะอักษรศาสตร์ ทีแรกโกวิทเพียงมองผ่านเพราะไม่คิดว่าจะเป็นรถของคนที่จินดานัดไว้ แต่พอได้เห็นไอ้รุ่นน้องตัวดีเดินไปเปิดประตูขึ้นนั่งเขาจึงรีบเพ่งมองเข้าไปในตัวรถตามสัญชาตญาณความอยากรู้อยากเห็นทันที
...ธีรชาติ อชิรญานั่งอยู่หลังพวงมาลัย...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 20-09-2016 18:37:26
เป็นเพราะคืนแรกที่เข้ามาซุกหัวอยู่ในห้องส่วนตัวของธีรชาติเมื่อสักสองถึงสามสัปดาห์ก่อนนั้นผ่านไปอย่างเป็นปกติสุข ครั้งต่อๆมาของการค้างแรมสถาปนิกหนุ่มจึงไม่คิดทักท้วงถึงเรื่องที่หลับที่นอนให้มากความอีก
...เดาว่าสาเหตุที่เจ้าบ้านเขาไม่เอ่ยปากบอกให้ไปนอนห้องอื่นอย่างที่เคยพูดในคืนแรกก็คงเป็นเพราะไม่อยากเปิดแอร์หลายตัวให้โลกมันร้อนเร็วขึ้นล่ะมั้ง...
“นี่...”
เสียงของคนบนเตียงดังขึ้นเรียกให้เขาต้องหยุดมือที่กำลังขยับผ้าเช็ดตัวผืนน้อยขยี้ไปมาบนศีรษะลงเพื่อหันไปมอง
“...คุณโก๋เขายังไม่มีครอบครัวใช่ไหม?” ธีรชาติเอ่ยถามทั้งที่สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่เอกสารในมือ ซึ่งเมื่อได้ฟังจินดาก็ยู่เครื่องหน้าแต่ละส่วนเข้าหากันโดยพลัน
“ฮะ?...ทำไมถึงถามอย่างนั้นอะพี่?”
“ก็แค่อยากรู้ ถามไม่ได้เหรอ?”
“ด้ายยย...แหม” กล่าวจบจินดาก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะยอมตอบอีกฝ่ายไปแต่โดยดี “พี่โก๋ยังไม่แต่งงาน..โสด”
“แฟนก็ยังไม่มีเหรอ?”
“ใช่แล้ว”
สถาปนิกหนุ่มหรี่ตามองธีรชาติด้วยความรู้สึกประหลาดใจพลางในหัวก็นึกย้อนไปถึงคำถามของโกวิทระหว่างมื้ออาหารที่ตึกคณะเมื่อช่วงกลางวัน
...รายนั้นก็ถามว่าเกย์ไหม ส่วนรายนี้ก็ถามว่าโสดไหม...
...แอบไปสปาร์คอะไรกันตอนไหนหรือเปล่าวะเนี่ย?...
“แล้ว..”
...นั่น! ยังไม่จบอีก...
“...จินสนิทกับคุณโก๋เขามานานหรือยัง?”
“เอ่อ..ก็ห้าหกปีได้แล้วมั้ง ตั้งแต่สมัยฝึกงาน..เฮ้ยๆ! ถ้าจะให้เป็นพ่อสื่อพอชักนี่ไปเข้าทางคนอื่นเลยนะพี่ ผมไม่อยากโดนพี่โก๋เตะก้านคอ” จินดากล่าวกลั้วหัวเราะ ศีรษะทุยมนสั่นดิกราวกับว่ากำลังปฏิเสธยาขม “ถึงไม่มีแฟนแต่พี่โก๋ก็ไม่ได้ชอบผู้ชายนะบอกไว้ก่อน...นี่พี่อกหักจากคุณใบตองจนเริ่มเบี่ยงเบนหรือเปล่าเนี่ย ผมชักสงสัยแล้ว”
“เพ้อเจ้อ” ธีรชาติปั้นหน้าเข้ม “...ก็บอกแล้วว่าพี่แค่อยากรู้...”
.
.
.
เนื้อหาในเอกสารสำคัญที่เลขาฯสาวฝากไว้ให้พิจารณายังคงไหลเข้าสู่ห้วงการรับรู้ไม่ได้หยุดทั้งที่เวลาก็ผ่านไปแล้วเกือบชั่วโมง กว่าจะดึงให้ตัวเองกลับมาอยู่กับสรรพสิ่งรอบกายได้อีกทีก็ตอนที่เสียงพลิกตัวของคนข้างกายดังเข้าหูมาแล้วนั่นแหละ
แม้ว่าโคมไฟข้างหัวเตียงจะยังคงถูกธีรชาติเปิดใช้งาน แต่กระนั้นจินดาก็สามารถหลับอุตุได้อย่างไม่เดือดร้อน
...มาแล้วสินะ...
ผู้บริหารหนุ่มละสายตาออกจากปึกกระดาษในมือเพื่อจับจ้องไปยังอิริยาบถของคนที่กำลังขยับพลิกตัวไปมาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
...ที่จริงเขามีเรื่องอยากสารภาพ แต่เพราะไม่ได้นับถือคริสต์จึงไม่รู้จะหอบบาปประการนี้ไปบอกนักบวชนักบุญที่ไหน...
ช่วงเวลายามค่ำคืนในระยะนี้ถือเป็นช่วงที่ชายหนุ่มเพียรเฝ้ารอ
...เขารอให้คนขี้หนาวขยับกายเข้ามาหาความอบอุ่นอยู่ทุกคราวที่แบ่งเตียงกันนอนจนแทบจะติดเป็นนิสัย...
ทั้งที่มีโอกาสเรียกแม่บ้านให้เข้ามาทำความสะอาดห้องรับรองแต่เขาก็ไม่เรียก ทั้งที่มีโอกาสบอกให้จินดาย้ายไปนอนสบายๆคนเดียวที่ห้องอื่นแต่เขาก็ไม่ทำ
...จนถึงวันนี้เขาก็ยังคงปล่อยให้สถาปนิกผู้อาศัยมานอนเป็นรูมเมทอยู่เหมือนคืนแรกไม่ผิดเพี้ยน...
...และที่สำคัญคือแม้จะรู้ว่าเพื่อนร่วมห้องนั้นขี้หนาว แต่อุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศกลับถูกตั้งค้างไว้ที่ยี่สิบสี่องศาเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง...
...ใจร้ายไหมเล่า?...
ใช่ว่าธีรชาติจะไม่รู้สึกหนักใจกับความชอบอันพิลึกพิลั่นข้อนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตเขาเคยนิยมกับการถูกเนื้อต้องตัวใครมากจนเกินควรที่ไหน ผู้หญิงน่ะไม่เท่าไหร่ ถ้าเป็นแฟนก็ยังยินดีจะแอบอิง แต่กับบุรุษเพศนี่สิ ไม่เคยมีสักครั้งที่จะอนุญาตให้ใครรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวได้มากถึงขนาดนี้ แม้กระทั่งกับน้องชายแท้ๆที่คลานตามกันมาเขายังไม่นึกอยากให้มันเข้ามาใกล้ๆแบบที่ลอบหวังจากจินดาเลย
...แปลกมากๆ...
คิดมาถึงตรงนี้เสียงผ่อนลมหายใจของคนหลับก็ดังขึ้นอีกระลอก
แล้วในที่สุดร่างกายขนาดสันทัดของนักออกแบบไฟแรงก็กระแซะเข้ามาจนถึงตัวเจ้าของห้องจนได้
ธีรชาติเผลอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นขณะที่จินดาตะแคงตัวเข้าหาเขาแล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นพาดมาที่หน้าท้อง เอกสารที่ถูกถือไว้มาเป็นชั่วโมงถูกวางลงข้างหัวเตียงตอนนั้นเอง
นักธุรกิจหนุ่มพยายามหายใจให้เบาลงราวกับกลัวว่าหากแผงอกกระเพื่อมมากจนเกินไปนั้นอาจจะทำให้อีกคนตื่นขึ้นมาได้ และจากที่เคยเอนกายเอาแผ่นหลังพิงกับหัวเตียงอยู่ เขาก็ค่อยๆเคลื่อนตัวลงมาในท่านอนปกติจนศีรษะแตะหมอน
...โคมไฟถูกดับลงไปพร้อมกับแววตาเป็นกระกายของธีรชาติ...
...เดี๋ยวเช้ามาเขาก็เป็นคนตื่นก่อนอีกตามเคย คนขี้เซาอย่างจินดาไม่มีทางรู้หรอกว่าท่านอนกลางดึกกลางดื่นนั้นเป็นอย่างไร...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
รถติดมาก! ติดมากๆ! ติดแบบฉิบหายวายวอด!
จินดาเดินจ้ำอ้าวเข้ามาตามทางในล็อบบี้ของคอนโดฯหรูใจกลางเมือง เมื่อมองตรงไปข้างหน้าก็เห็นว่าตอนนี้ชายหนุ่มเจ้าของเพนต์เฮาส์บนชั้นสูงสุดของอาคารได้มายืนรอเปิดประตูตามที่เขาโทรฯบอกก่อนหน้านี้เรียบร้อยแล้ว
“หน้ามุ่ยเชียวจิน”
“รถมันติดมากพี่! ผมหงุดหงิดเป็นบ้าเลยอะ อะไรก็ไม่รู้ นั่งอยู่บนรถห้าชั่วโมงคิดดูสิ ออกมาตั้งแต่ยังไม่ห้าโมงจนตอนนี้จะสี่ทุ่มแล้วเนี่ย แค่เขาใหญ่เองนะ นั่งรถนานอย่างกับมาจากขอนแก่น! ติดบ้าติดบออะไรก็ไม่รู้! แม่ง!” ถ้อยคำสบถก่นด่าสภาพการจราจรดังออกมาเป็นชุดจนคนฟังได้แต่ยิ้มแห้ง
ที่จริงธีรชาติก็รับรู้ได้ถึงความร้อนรนของจินดาตั้งแต่ตอนที่เจ้าตัวยังเดินทางมาไม่ถึงแล้วล่ะ ห้าชั่วโมงที่ผ่านมานี้สถาปนิกหนุ่มไลน์มาอธิบายงานพร้อมกับบอกความเคลื่อนไหวของตัวเองให้เขารู้อยู่เป็นระยะ
...ก็จะเพราะอะไรเสียอีกถ้าไม่ใช่ว่าพรุ่งนี้เป็นวันที่บอร์ดนัดเข้าไปพรีเซ็นต์โปรเจ็คต์สำนักงานใหญ่...
“พี่ทำโมเดลให้จินเสร็จแล้วนะ เหลืออะไรอีกบ้างตอนนี้?” ผู้บริหารคนดังกล่าวขณะที่พวกเขายืนกันอยู่ในลิฟต์เพียงลำพัง เมื่อครู่ระหว่างที่รอการมาของจินดาเขาก็ทำทุกสิ่งตามที่อีกฝ่ายสเก็ทช์ทิ้งไว้ให้ตั้งแต่เมื่อวานจนครบทั้งหมด
“เหลือพวกเพลตอะพี่ งานกราฟฟิกทั้งนั้น ผมยังทำเซคชั่นไม่เสร็จเลย ไหนจะเรนเดอร์อีก...พี่ใช้โฟโต้ช็อปเป็นป่ะ?”
“ก็...ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ จินสอนมาก็แล้วกัน พี่จะพยายามทำความเข้าใจ”
ได้ยินดังนั้นนักออกแบบหนุ่มก็ลอบผ่อนลมออกจากปอดเพื่อระบายความวิตก หากไม่ใช่เพราะต้องไปดูไซต์ที่เขาใหญ่กับพวกที่บริษัทอย่างกะทันหันแบบนี้แล้วเขาก็คงกลับมาทำงานกราฟฟิกพวกนี้จนเสร็จทั้งหมดด้วยตัวเองได้
...แต่เมื่อเวลาอันตรธานไปถึงห้าชั่วโมงเต็ม อย่างไรก็ต้องพึ่งมือคนอื่น...
.
.
.
ธีรชาติพบกับความยากลำบากในการใช้โปรแกรมที่ไม่ถนัด เขาจำไม่ค่อยได้ว่าเครื่องมือชิ้นไหนใช้ทำอะไร
“เอ่อ..จิน..” ชายหนุ่มเอ่ยปากเรียกคนที่กำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่หน้าแล็ปท็อปอีกตัวข้างๆกัน “...คือพี่ลากต้นไม้เข้ามาตามที่จินบอกแล้ว แต่มันหายไปไหนก็ไม่รู้...ต้องทำยังไง?”
“อ่า..เดี๋ยวแป๊บนะ” จินดาพรมนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ตรงหน้าตัวเองอย่างคล่องแคล่วแล้วจึงค่อยละสายตาออกมามองหน้าจอของธีรชาติ “ไหนขอดู...อ้อ พี่ต้องย้ายเลเยอร์ เอาต้นไม้ขึ้นมาอยู่ข้างบน..นี่ไง มาแล้วเห็นไหม?”
“อ๋อ โอเค ขอบคุณมาก”
“เฮ้ยเดี๋ยว” ในจังหวะที่สถาปนิกผู้เร่งรีบกำลังจะผละกลับไปที่งานของตัวเองต่อนั้น สายตาของเขาก็พลันไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งภาพในภาพจำลองที่ไหว้วานให้ธีรชาติช่วยทำ “อ้าว...นี่พี่ลากเม้าส์ตัดขอบเหรอ? โอย...ผมลืมบอกไปเลยว่ามันใช้อัลฟ่าตัดได้ ใช้มือตัดแล้วมันไม่ค่อยเนียนอะ...เอา’งี้นะ เดี๋ยวผมทำให้ดู..”
ว่าแล้วจินดาก็สาธิตวิธีการตัดท้องฟ้าออกจากรูปให้อีกฝ่ายดู
ผู้บริหารทายาทตระกูลดังรับฟังและมองตามอย่างตั้งอกตั้งใจ หยาดเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นข้างขมับทั้งที่อากาศภายในห้องก็เย็นฉ่ำดี
...ทำไมมันยุ่งยากอย่างนี้นะไอ้โปรแกรมโฟโต้ช็อปนี่?...
หลายครั้งเขาก็รู้สึกเกรงใจที่ต้องหันไปขอความช่วยเหลือจากจินดาอยู่บ่อยๆ แต่ไม่ว่าพยายามงมหาด้วยตัวเองอย่างไรวิธีการที่ถูกต้องก็ไม่ยักผุดขึ้นมาให้เห็นสักที
...ยิ่งทำก็ยิ่งรู้สึกกดดัน...
การปั่นเพลตดำเนินไปภายใต้บรรยากาศอึมครึมจนกระทั่งเวลาผ่านเข้าสู่ชั่วโมงที่สาม
“เฮ้ยจิน! พี่ว่าพี่เซฟผิดแน่เลย!” ธีรชาติกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตกใจก่อนจะสูดลมเข้าปากประหนึ่งว่ากำลังกินของเผ็ด
“เซฟผิดยังไงพี่!?” จินดาสะบัดหน้ามาเบิกตากว้างมองจอแล็ปท็อปของอีกฝ่ายอย่างตื่นตัว
“คือ..ที่จินบอกให้พี่ปรับความละเอียดก่อนเซฟน่ะ..พี่ลืม..เผลอกดโอเคไปเรื่อยเลย”
“อ้าว แล้วไฟล์สำหรับแก้ล่ะ? เซฟไว้ใช่ไหม?”
“คือ..อันนั้นก็ลืมเหมือนกัน..ขอโทษนะ..ปิดไปหมดแล้ว” ธีรชาติตอบเสียงเจื่อน คิ้วหนาเข้มทั้งสองข้างของเขาขมวดเข้าหากันจนแทบชิดติดเป็นเส้นเดียว
“เฮ้ย!! ผมบอกแล้วไงว่าให้เซฟเป็นพีเอสดีไว้ทุกครั้งก่อนเริ่มภาพใหม่!”
“..ขอโทษจริงๆ ขอโทษ..แล้ว..อันที่พี่เซฟผิดไปนั่นใช้ไม่ได้เลยเหรอ?..”
“ไม่ได้หรอก ขยายเป็นไซส์เอหนึ่งแล้วภาพมันน่าจะแตก โอ๊ย! ทำไงดีวะเนี่ย!?”
เมื่อได้เห็นท่าทีของจินดาแล้วคนทำพลาดก็ยิ่งรู้สึกผิดและเคร่งเครียด ถ้ารู้ก่อนว่าคืนนี้จะต้องใช้โฟโต้ช็อปเขาคงหาเวลาศึกษามาล่วงหน้า “งั้นเดี๋ยวพี่ทำใหม่แล้วกันนะ ขอโทษนะจิน”
“ไม่ต้องละพี่ เดี๋ยวผมทำเอง” จินดากล่าวเสียงขุ่นพลางเสียบแฟลชไดรฟ์เข้ากับเครื่องของธีรชาติเพื่อถ่ายงานที่เหลือในโฟลเดอร์มาสู่เครื่องของตน
...แล้วในตอนนั้น คำบางคำที่ไม่น่าฟังก็เล็ดรอดผ่านกลีบปากคู่บางมาจนได้...
“ทำคนเดียวแม่งเร็วกว่าอีกมั้งเนี่ย”
แม้จะเป็นประโยคที่ถูกเปล่งออกมาเพียงแผ่วเบา แต่กระนั้นความเงียบสงัดภายในห้องก็ทำให้ธีรชาติได้ยินมันอย่างชัดเจนดี
ผู้บริหารคนดังหันมองใบหน้าบึ้งตึงของคนข้างกายโดยพลัน
ดูเหมือนจินดาเองก็เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเมื่อสักครู่ตนได้กล่าวสิ่งใดออกไป
“..ข..ขอโทษครับ..ผมไม่ได้หมายความอย่างที่พูด..” สุ้มเสียงของนักออกแบบหนุ่มอ่อนลงจนผิดหู ท่าทีแข็งกระด้างเมื่อสักครู่นั้นจางลงทันใด “ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดออกไปแบบนั้น..ผมขอโทษจริงๆนะพี่..”
“รีบทำเถอะ อย่าเสียเวลาเลย” ธีรชาติตอบกลับเสียงเรียบก่อนจะลุกออกจากตรงนั้นไป
จินดาปิดตาลงครู่หนึ่งพลางยกมือขึ้นตบปากตัวเองอยู่หลายที
...ไม่น่าเลย...
...พูดอะไรออกไปวะเนี่ยไอ้ปากพล่อยเอ๊ย!...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 20-09-2016 18:45:43
จินอะปากไวตลอด เดี๋ยวพี่ชาติก็น้อยใจหรอก ดูสิทำร้ายจิตใจพี่ชาติ ต้องให้พี่ชาติลงโทษนะแบบนี้
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 20-09-2016 18:55:05
เงิบบ
ถ้าเราเป็นจินคงพูดแบบเดียวกันนั่นล่ะ
คือคุณพี่เขาอยากช่วยแต่ดันไม่มีสกิลคอม ผลเลยเป็นอย่างที่เห็น
เอเมน หวังว่าพี่ชาติจะไม่งอนนานนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Kaikaaa ที่ 20-09-2016 18:55:15
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 20-09-2016 18:56:38
พี่ชาติแกก็กังวลอยู่แท้ๆ เจอประโยคทำร้ายจิตใจกันแบบจังๆแบบนี้
จินดาคะ ต้องเป็นทาสรับใช้พี่ชาติชดใช้ความผิดนะคะ
ปล.พี่โก๋นี่น่าจะตามสืบแล้วสักวันคงอดใจไม่ไหวถามอะไรให้ตัวเองเจ็บแน่ๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 20-09-2016 19:02:57
เริ่มหัวข้อโดย: parn11 ที่ 20-09-2016 19:06:43
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 20-09-2016 19:09:06
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 20-09-2016 19:31:52
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 20-09-2016 19:32:47
น้องจิน คิดได้ไง? พี่ชาติสปาร์คกับพี่โก๋ ฮาาาาาา
รอตอนต่อไป น้องจินจะอ้อนขอโทษพี่ชาติยังไงนะ? รอๆๆๆ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 20-09-2016 19:37:31
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 20-09-2016 19:42:34
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 20-09-2016 19:44:44
จินเอ้ยจิน พูดไวจริงๆ พี่ชาติน้อยใจนะนั่น :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 20-09-2016 19:45:20
คือ...ขำที่จินดานึกไปได้ว่าสองคนนี้แอบติดไฟต่อกัน มันจะเป็นไปได้อย่างไรกันคะหนู หนูนั่นแหละเป็นเป้าหมายของเขาทั้งสองคน.
หวังว่าคำพูดของจินดาที่เผลอปล่อยออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ (หรือเพราะอารมณ์อันกำลังพีคนั้น) จะไม่ทำให้พี่ชาติคิดน้อยใจไปได้นะ รอลุ้นตอนต่อไปเลยค่ะคุณขา
ขอบคุณมากๆ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 20-09-2016 19:46:28
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 20-09-2016 19:48:38
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 20-09-2016 19:50:11
พี่ชาติใจดี ไม่โกรธน้องหรอกใช่ไหม?
น้องจินรีบไปง้อพี่ชาติเลยยยยยยย โกโกโก!
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 20-09-2016 20:04:29
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 20-09-2016 20:17:28
ต้องไปง้อพี่ขาติเลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 20-09-2016 20:26:43
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 20-09-2016 20:28:58
เริ่มหัวข้อโดย: palette_burgundy ที่ 20-09-2016 20:35:58
สงสารพี่ชาติอะ คนอะไรน่ารัก :mew2: :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 20-09-2016 20:36:07
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 20-09-2016 20:42:49
แวะมาให้กำลังใจคนแต่งก่อนเลย ขอบคุณน้าาา :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 20-09-2016 20:50:34
ถึงจินจะง้อพี่ชาติ พี่ชาติก็เสียใจอยู่ดีนะ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 20-09-2016 21:06:41
เข้าใจว่าอารมณ์กำลังพีค แต่คนฟังเขาเสีย :katai1:ใจนะ
ไปง้อพี่ชาติเร็วๆเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 20-09-2016 21:15:37
ทำไมเป็นคนปากพล่อยแบบนี้ฮะ
พี่ชาติเขาเสียความรู้สึกมากแน่ๆ
ลงเรือลำเดียวกันมาตั้งนาน
เจอแบบนี้ไปคงรู้สึกแย่น่าดู
จริงๆเข้าใจจินนะ เวลางานเร่งๆแล้วเกิดแบบนี้
มันจะหงุดหงิด แต่จินก็ควรมีสติมากกว่านี้นะ
รออ่านต่อค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 20-09-2016 21:26:16
พี่ชาติงอนนานๆนะ อยากเห็นวิธีง้อของเด็กจิน
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 20-09-2016 21:27:17
ส่วนจิน..... เข้าใจว่าหงุดหงิดแต่เก็บอาการหน่อยพี่เค้านอยด์แล้วมั้งหน่ะ แต่ก็นะเวลาหงุดงหิดบางทีก็ปากไวกว่าหัวตลอด
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 20-09-2016 21:30:29
เริ่มหัวข้อโดย: Key Mine ที่ 20-09-2016 21:41:03
ง้อเลยๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 20-09-2016 21:42:28
เริ่มหัวข้อโดย: แอลฟาฮาลา~ ที่ 20-09-2016 22:04:10
เริ่มหัวข้อโดย: ming88 ที่ 20-09-2016 22:19:39
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 20-09-2016 22:25:15
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 20-09-2016 22:47:24
นี่พอสนิทกันเลยคิดจะยังไงก็ได้มันไม่ใช่นะ ไม่โอเคตั้งแต่น้องใช้แบบรัวๆ แล้วพี่ชาติขอโทษหลายรอบแล้วอ่ะ
คือระดับเค้าไม่ต้องมาช่วย ไม่ต้องขอโทษก็ได้ไหม แต่เค้าก็ทำ ก็ขอโทษตั้งกี่รอบ(คนระดับนั้นพูดขอโทษซักคำมันหายากจริงๆนะ)
แล้วยังหลุดปากพูดแบบนี้ใส่อีก คือแย่แบบ น้องแย่จริงๆตรงนี้
มันไม่ใช่แค่ปากพล่อยนะคะ แต่มันแสดงถึงทัศนคติน้องด้วยอ่ะว่ามันไม่โอเคเลย
เราเป็นพี่ชาติเราคงหมดฟีลจะช่วยละอ่ะ ไม่ใช่แค่ตอนนี้วันนี้นะ แต่เป็นหลังจากนี้ด้วย ก็ไม่อยากมาช่วยแล้ว
เพราะไม่รู้ว่าช่วยไปจะทำให้ดีขึ้นหรือแย่ลง ไม่รู้ว่าเค้าทำคนเดียวอาจจะดีกว่าเรามาช่วยจริงๆก็ได้ งั้นก็ทำไปเองเลยละกัน
แล้วที่อุตส่าห์ช่วยพูดช่วยทำก่อนหน้านี้ก็ให้มันแล้วกันไป จบ อะไรประมาณนี้เลยอ่ะค่ะ =______=
ยังไงก็รอดูกันต่อนะ แต่พี่ชาติอาจจะใจดีกว่าเราก็ได้มั้ง เป็นเราล่ะก็ ลาก่อน ลาขาด 55555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 20-09-2016 22:56:35
:L2: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 20-09-2016 23:09:24
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 20-09-2016 23:22:21
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 20-09-2016 23:24:41
ไปง้อพี่เค้าด่วนๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 20-09-2016 23:32:20
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 20-09-2016 23:46:42
ถึงจะเข้าใจว่าตอนเวลารีบๆแล้วอะไรๆก้พลาดไปหมด
แบบนั้นมันน่าหงุดหงิดและอารมณ์ก้จะแกว่งๆก้เถอะ
แต่ก้นะ นี่งานตัวเอง ตัวเองได้ผลดีเต็มๆเลยด้วยซ้ำ
พี่ชาติมาช่วยนี่ก้ช่วยฟรี ทุ่มเทมากอีกต่างหาก
ไม่มีเหตุผลที่พี่มันต้องลงมาทำไรแบบนี้เลยด้วยซ้ำ
นี่ก้ ทีมพระเอกอะ ตอนนี้น้องจินไม่น่ารักเลยค่ะ //เคืองง
ปากไว พูดไม่คิด คำพูดนี่มันทำร้ายคนได้หนักจริงๆนะ
รอค่าา รอน้องมาง้อพี่ที่น้อยใจหนีไปแล้วว
เริ่มหัวข้อโดย: ppangssang ที่ 20-09-2016 23:50:31
แล้วคุณเขาจะขนาดไหน ปากไวนัก จับตีปากให้เข็ดเลยค่ะ /เดี๋ยวๆ
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 21-09-2016 00:05:39
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 21-09-2016 00:45:25
ทีหลังคิดก่อนพูดนะหนูเอ้ย
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 21-09-2016 01:02:43
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 21-09-2016 01:50:51
เพิ่งมาเจอ
มาต่อบ่อยๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: chanomyen ที่ 21-09-2016 01:51:36
ปรากฎว่าเป็นคุณarunokiที่เขียนหัวใจหลังเลนส์นี่เอง นึกสงสัยอยู่ว่าคราวนี้คุณแป้งจะเขียนนิยายแนวไหน
เริ่มอ่านไปได้ไม่กี่บรรทัดก็ยิ้มออกมา เดาได้ว่าเรื่องเกี่ยวกับอะไร
สองวันนี้ก็เลยอ่านไปยาวๆ อ่านไปยิ้มไป หัวเราะไป บางทีก็คิดตาม บางเหตุการณ์ก็ทำให้นึกถึงตัวเอง
ตอนอ่านเรื่องหัวใจหลังเลนส์ครั้งแรก เราน่าจะอยู่ปลายๆม.5ค่ะ กำลังอยู่ในช่วงเรียนติวความถนัดสถาปัตย์
แฟรงค์ ลอยด์ ไรท์ กลายเป็นชื่อสถาปนิกคนแรกที่เรารู้จัก ก่อนที่พี่ติวจะสอนถึงซะอีก55555
มาตอนที่อ่านราคาฝันอยู่นี้ เป็นนักเรียนสถาปัตย์มาแล้ว ถึงแม้ปัจจุบันจะเปลี่ยนมาเรียนอย่างอื่นแล้ว
แต่ทุกช่วง ทุกเหตุการณ์ ทุกความรู้สึกในนี้ ทำให้เรานึกถึงช่วงเวลานั้นและยิ้มออกมาได้หลายต่อหลายครั้ง
เรายิ้มแม้แต่กับศัพท์เทคนิค ที่เคยไม่เข้าใจตอนอ่านหัวใจหลังเลนส์ มาตอนนี้ก็เข้าใจแล้ว
ถ้าอยู่ในเรื่องนี้เราคงเป็นแบบพี่โก๋เลยค่ะ ไม่ถนัดสายไอเดียคอนเซปต์ หรือฟอร์มประเภทต้องมาคิดหนักกับโครงสร้างเอาซะเลย
เพราะฉะนั้นก็เลยชอบแพสชั่นในการทำงานของจินจริงๆ รู้สึกนับถือและชื่นชมคนที่มีความคิดเจ๋งๆตลอดแบบนี้มากค่ะ
เข้าใจความรู้สึกพี่โก๋กับคุณชาติที่เห็นแล้วอยากช่วยเขาทำให้มันเป็นจริงขึ้นมา
ส่วนคุณชาติเป็นตัวละครที่อ่านแล้วความรู้สึกตอนแรกกับตอนหลังนี่ต่างกันลิบลับเลยค่ะ พี่แกน่ารักกว่าที่คิดไว้มาก5555
อย่างแรกๆที่อ่าน ตอนพยายาอธิบายคอนเซปแล้วพี่ท่านไม่ค่อยให้ความสนใจ เรางี้ใจเสียแทนจินเลย
รู้สึกว่าเขาไม่เข้าใจว่าเราทำงานมาอย่างไรหรือจะสื่ออะไร ในฐานะคนที่ต้องคิดงานมาแทบเป็นแทบตายไม่ได้หลับนอนแล้วก็น่าเสียใจอยู่หรอกค่ะ YvY
แต่ก็เริ่มเข้าใจเมื่อคุณแป้งเผยมุมมองจากฝั่งคุณชาติมากขึ้นเรื่อยๆ ว่านายทุนหรือลูกค้า เขาก็มีระบบการทำงานของเขา
ซึ่งเราก็ชื่นชมจินอีกจุดที่รู้จักทำความเข้าใจกับตรงนี้และหาทางปรับเปลี่ยนการพรีเซ้นท์งานตามไปได้
อย่างคุณชาตินี่แรกๆนึกว่าจะมาแนวเนี้ยบจัดเคร่งขรึมอะไรแบบนี้ กลายมาเป็นกันเองมากกว่าที่คิดไว้
และมีมุมน่ารักๆเยอะมากกก แม้บางอย่างจะขวานผ่าซากไปเล็กน้อยแต่ก็เป็นความหวังดีจนนึกอิจฉาจินอยู่เป็นเนืองๆ55555
ส่วนนิสัยส่วนตัวของจินสังเกตมาตั้งแต่แรกๆแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าบางอย่างก็ไม่ดี อาจจะเป็นผลต่อเนื่องมาจากความมั่นใจในตัวเองสูง บางการกระทำก็เลยออกมาในแง่ลบ ซึ่งก็ไม่แปลกเพราะทุกๆคนก็ย่อมมีนิสัยไม่ดีบางอย่าง
ซึ่งการที่จินกระทำมันออกมาแล้วส่งผลเสียในทางใดทางหนึ่ง ก็จะค่อยขัดเกลาตัวจินต่อไปเองในอนาคตได้
แต่ในความรู้สึกเราหลายอย่างที่จินทำมันก็ดูเปรี้ยวจริงๆล่ะค่ะ อ่านแล้วต้องซี้ดปากตามลุ้นปฏิกิริยาของอีกฝ่ายไม่หวาดไม่ไหว
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ^^ อาจจะมีพิมพ์งงๆวกไปวนมาบ้าง เพราะความรู้สึกเราตอนอ่านมันก็ตีกันไปมา5555
ทั้งหมดนี้ที่ตัดสินใจพิมพ์มาก็เพื่อบอกว่าดีใจที่ได้เห็นคุณแป้งเขียนนิยายเรื่องนี้ค่ะ
เหมือนความรู้สึกตอนที่อ่านหัวใจหลังเลนส์มันกลับมาอีกครั้ง และเข้มข้นกว่าเดิม เป็นความรู้สึกที่เราชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 21-09-2016 03:15:16
อยากเห็นน้องจินโหมดง้อพี่ชาติจัง
เรื่องนี้ค่อยๆขยับความสัมพันธ์ช้าๆและอบอวลด้วยความรักกก
เริ่มหัวข้อโดย: nin@ ที่ 21-09-2016 05:58:22
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 21-09-2016 06:55:57
เริ่มหัวข้อโดย: ณยฎา ที่ 21-09-2016 08:15:27
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 21-09-2016 10:38:21
ง้อพี่ชาติด่วนเลยเจ้าจิน น้อยใจไปแล้วมั้ง
เริ่มหัวข้อโดย: Crossley ที่ 21-09-2016 10:51:36
เริ่มหัวข้อโดย: Disthaporn ที่ 21-09-2016 10:52:26
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 21-09-2016 11:05:12
เริ่มหัวข้อโดย: Orange151987 ที่ 21-09-2016 14:15:10
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 21-09-2016 18:49:30
“คุณจินรอคุณชาติอยู่หรือคะ?”
สาวสวยเจ้าของเรือนร่างอวบอัดเอ่ยถามสถาปนิกหนุ่มที่เอาแต่ยืนทำตัวเก้ๆกังๆไม่ห่างจากโต๊ะทำงานของเธอด้วยความประหลาดใจ แวบแรกก็เผลอนึกไปแล้วเชียวว่าจะมาจีบกัน แต่เมื่อได้เห็นว่าสายตาของชายหนุ่มนั้นเอาแต่มองไปทางประตูห้องทำงานของผู้เป็นนายความคิดของเธอจึงต้องเปลี่ยนไป
...น่าเสียดายจัง...
“..ก็..ทำนองนั้นแหละครับคุณบัว”
ทั้งที่การประชุมก็สิ้นสุดลงไปได้เกือบสิบนาทีแล้วแต่จินดากลับทำเหมือนว่าธุระของเขานั้นยังไม่จบ
ระหว่างการพรีเซ็นต์ความคืบหน้าโปรเจ็คต์เมื่อสักครู่ธีรชาติก็ยังคอยเป็นแบ็คให้เขาแบบเนียนๆเหมือนในครั้งที่ผ่านๆมา แต่นอกเหนือจากเรื่องนั้นแล้วท่าทางการแสดงออกของผู้บริหารหนุ่มก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
...ถามคำตอบคำแถมยังไม่ค่อยสบตา...
...เย็นชาเสียยิ่งกว่าช่วงแรกๆที่รู้จักกัน...
หลังจากเมื่อคืนจินดาออกปากไปว่าจะทำงานที่เหลือต่อด้วยตัวเอง ธีรชาติก็ไปอาบน้ำเข้านอนทันที พอตื่นเช้ามาก็ยังคงนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาเอาแต่ตีหน้าเฉยเมย และเมื่อประชุมเสร็จก็ไม่มีการแวะเข้ามาพูดคุยนอกรอบอย่างเก่า
...แต่ก็สมควรอยู่หรอก ได้ยินถ้อยคำแสลงหูแบบนั้นเข้าไปทั้งที่อุตส่าห์หยิบยื่นความช่วยเหลือให้เป็นใครก็ต้องโกรธทั้งนั้น...
...ถ้าเป็นเขา เขาคงด่ากลับไปแรงๆด้วยซ้ำว่านิสัยเสีย ไม่รู้จักบุญคุณคน...
“แล้วคุณจินได้แจ้งคุณชาติไว้ก่อนหรือเปล่าคะว่าหลังประชุมเสร็จจะขอเข้าพบต่อ?” บัวถามตามหน้าที่
“..ไม่ได้บอกหรอกครับ..”
“งั้นเดี๋ยวบัวไปเรียนคุณชาติให้ดีไหมคะว่าคุณจินยังรออยู่”
“ถ้าได้อย่างนั้นก็ดีครับ ฝากบอกเขาว่าผมขอเวลาแค่ห้านาทีก็พอ ขอบคุณมากนะครับคุณบัว”
จินดายืนรอเลขาฯคนสวยอยู่ที่เดิมพลางในใจก็ลุ้นไปด้วยว่าธีรชาติจะยอมเปิดประตูให้เข้าไปคุยหรือไม่ แล้วเพียงไม่ถึงนาทีหญิงสาวก็เดินออกมาพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ
“ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณจิน คุณชาติแจ้งว่าตอนนี้ยังไม่สะดวกให้ใครเข้าพบ ถ้ายังไงคุณจินฝากธุระไว้ที่บัวก่อนก็ได้นะคะ”
“อ้าว..” ..แค่ห้านาทีก็ไม่ได้เหรอเนี่ย.. “..ถ้าอย่างนั้นไม่เป็นไรครับ ไว้เดี๋ยวผมค่อยโทรฯคุยกับเขาทีหลังก็ได้ ยังไงขอบคุณมากนะครับ”
“ยินดีค่ะ กลับดีๆนะคะคุณจิน”
“ขอบคุณครับ ไปก่อนนะครับ”
บัวไล่สายตามองตามแผ่นหลังใต้เสื้อเชิ๊ตสีเข้มของนักออกแบบรูปหล่อไป เดินคอตกแบบนั้นไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรกับธีรชาติหรือเปล่า เพราะเมื่อสักครู่ตอนที่โผล่หน้าเข้าไปถาม ฝ่ายเจ้านายของเธอเองก็มีทีท่ามึนตึงยามให้คำตอบชอบกล
.
.
.
จินดาเดินออกมาจนถึงโถงหน้าลิฟต์ด้วยอารมณ์ไม่แจ่มใสนัก
ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกผ่อนออกทางปากในจังหวะเดียวกับที่ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี
“ฮึ่ย!”
จากที่ตั้งท่าเตรียมตัวจะเดินเข้าห้องโดยสารไป คนที่เดินออกมาก็ทำให้ชายหนุ่มต้องชะงักขาไว้เสียก่อน
จินดาเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจพลางจับจ้องไปยังใบหน้าสวยหวานที่ถูกแต่งแต้มเครื่องสำอางค์มาเป็นอย่างดีของเธอผู้นั้น
...ใบตอง รมิตา...
พอตระหนักได้ว่าตนกำลังตกเป็นเป้าสายตาดาราสาวก็หันมาแจกรอยยิ้มชวนมองให้จินดาก่อนจะเดินผ่านตัวเขาเข้าออฟฟิศไป
“สวยจัง...” สถาปนิกหนุ่มกล่าวออกมาเสียงเบาหลังจากเธอเดินไปไกลแล้ว เขาปล่อยให้ลิฟต์ที่อุตส่าห์กดเรียกขึ้นมาปิดประตูลงไปอีกครั้งเพื่อที่จะแอบเดินตามไปดูต่ออีกนิด
รมิตาก้าวกระฉับกระเฉงแม้ว่าจะส้นของรองเท้าที่เธอสวมใส่อยู่นั้นจะสูงหลายนิ้ว ดูจากลักษณะการเดินที่มั่นอกมั่นใจแล้วก็เดาได้ว่าหญิงสาวคงรู้จักที่ทางในสำนักงานแห่งนี้เป็นอย่างดี
...ก็แน่ล่ะ เป็นทั้งพรีเซ็นเตอร์ของแบรนด์และแฟนเก่าของผู้บริหาร...
นางเอกคนสวยหยุดกล่าวทักท้ายกับบัวสองสามประโยคก่อนจะเดินหายเข้าห้องทำงานของธีรชาติไป
จินดายืนกระพริบตาปริบๆอยู่ที่เดิมด้วยความรู้สึกวูบโหวงแปลกๆในอก
...ที่แท้ธีรชาติก็มีนัดนี่เอง ห้านาทีที่เขาขอไปถึงได้ถูกปฏิเสธกลับมา...
...ไหนว่าเลิกกันแล้วนะ?...
...รีเทิร์นหรือยังไง? อยากรู้จริง...
.
.
.
บรรยากาศในห้องประชุมดูอึมครึมไม่ใช่เล่นเมื่อใครๆต่างก็รู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างพรีเซ็นเตอร์สาวกับรองกรรมการผู้จัดการหนุ่มนั้นเปลี่ยนไปแล้ว
ธีรชาติปั้นหน้านิ่งขณะฟังการนำเสนอจากพนักงานฝ่ายสื่อสารประจำแบรนด์ แม้ห้องประชุมจะเป็นห้องเดียวกับที่ใช้ในการพูดคุยถึงโปรเจ็คต์สำนักงานใหญ่ที่เพิ่งจบลงไปเมื่อสักชั่วโมงก่อน แต่คราวนี้ผู้เข้าร่วมก็เปลี่ยนหน้าไปตามสาระสำคัญของการหารือ
“เรามีแผนที่จัดอีเวนต์จะเปิดตัวแพ็คเกจใหม่ประมาณปลายเดือนหน้าค่ะ โดยไอเดียคร่าวๆที่ทางทีมงานได้พูดคุยกับบริษัทออร์แกไนซ์ไว้ก็จะเป็นประมาณนี้...” ผู้นำเสนอเปิดสไลด์หน้าถัดไปขึ้นบนจอโปรเจ็คเตอร์ก่อนจะสาธยายตามที่ได้เตรียมตัวมา ธีรชาตินิ่งฟังไปเรื่อยๆโดยไม่ได้โต้แย้งสิ่งใดเลยจนกระทั่งเขามาสะดุดหูเข้ากับประโยคหนึ่งของคำพูดลูกน้อง “...พอจบกิจกรรมตรงนั้น ทางพิธีกรก็จะเชิญคุณชาติขึ้นมาพูดถึงความพิเศษของแพ็คเกจร่วมกับน้องตอง...”
“เดี๋ยวครับ” ชายหนุ่มขัดขึ้นเสียงเรียบ สายตาทุกคู่ภายในห้องหันมามองใบหน้าหล่อเหลาของเขาเป็นตาเดียว “ทำไมถึงเป็นผมล่ะ? ให้คุณภพขึ้นไปพูดไม่ดีกว่าเหรอ? คุณภพแกเป็นคนดูแลเรื่องนี้โดยตรงน่าจะให้ข้อมูลได้ดีกว่าผมอยู่แล้ว”
“..คือ..อย่างนี้ค่ะ...” คนถูกถามมีท่าทีลังเลและเกรงอกเกรงใจ เจ้าหล่อนเผลอเหลือบสายตามองเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆแวบหนึ่งก่อนจะหันเบนความสนใจกลับมาหาผู้เป็นนายอีกครั้ง “พวกเรามองกันว่าถ้าหากเป็นคุณชาติ งานของเราน่าจะได้รับความสนใจจากสื่อมากขึ้น...เอ่อ..ทางคุณภพเองก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้นะคะ คุณภพบอกเองกับปากว่าอยากให้คุณชาติเป็นคนขึ้นไปพูดมากกว่า”
“ถ้าเป็นผม สื่อจะสนใจมากขึ้น?” ผู้บริหารหนุ่มทวนใจความพลางจับจ้องแน่วแน่ไปที่คนพูด “เพราะอะไรครับ?”
“เพราะเรื่องของพี่ชาติกับตองกำลังเป็นประเด็นไงคะ” คราวนี้คำตอบดังมาจากแบรนด์แอมบาสเดอร์คนสวยในทันที “ถ้าในใบแจ้งกำหนดการของงานมีช่วงที่ตองกับพี่ชาติต้องขึ้นเวทีพร้อมกันนักข่าวคงมาเยอะมาก พีอาร์แทบไม่ต้องเหนื่อยเลย”
เป็นที่รู้กันว่ากว่าจะเชิญสื่อหัวใหญ่ๆมาได้ในแต่ละอีเวนต์นั้นพีอาร์ต้องใช้ความพยายามมากเพียงใด กระแสของตัวเซเลบที่มาร่วมงานจึงถือเป็นแม่เหล็กที่แข็งแรงมากทีเดียว
เมื่อได้ฟังดังนั้นนักธุรกิจทายาทตระกูลดังก็พ่นลมออกจมูกด้วยท่าทางที่ผู้เข้าร่วมประชุมรายอื่นๆมองแล้วได้แต่รู้สึกหนาวๆร้อนๆไปตามๆกัน “แปลว่าพวกคุณจะใช้เรื่องส่วนตัวของผมเรียกแขกใช่ไหม? ทำไมล่ะ? แพ็คเกจของเราไม่น่าสนใจพอที่จะเรียกสื่อมาทำข่าวหรือไงครับ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ...คือเรา..”
“ทำไมคะพี่ชาติ? อึดอัดเหรอ?” นางเอกสาวไม่รอให้ทีมงานกล่าวจบ เธอชิงถามเขาออกไปโดยไม่มีการอ้อมค้อม
คนทั้งห้องแทบจะหยุดหายใจลงในวินาทีเดียวกัน
ธีรชาติไม่ตอบสิ่งใดเขาเพียงนั่งนิ่งและจ้องตาหญิงสาวในความเงียบเท่านั้น ซึ่งนี่ถือเป็นท่าทางที่รมิตาไม่ชอบเอาเสียเลย
...ไม่ว่าจะโกรธเคืองหรือเสียใจชายหนุ่มมักนิ่งเงียบ...
...ไม่แสดงออกทางสีหน้า ไม่แสดงออกทางคำพูด...
...อ่านยากเหลือเกินว่ากำลังคิดอะไรอยู่...
“...ตองว่า..ถ้าทำแล้วมันมีผลดีต่อตัวสินค้าพี่ชาติก็ไม่น่าเกี่ยง อาจจะไม่ใช่หน้าที่ของตองที่ต้องมาพูดเรื่องนี้ แต่ในฐานะพรีเซ็นเตอร์ตองก็อยากให้แพ็คเกจใหม่มันขายดี..จะได้ไม่เสียชื่อว่าตองทำยอดขายตก...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 21-09-2016 18:49:55
...โทรฯไปขอโทษในช่วงเวลาที่มั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่ติดธุระใดแน่ๆ ธีรชาติก็ตอบกลับมาเพียงแค่คำว่า ‘ครับ’ แล้ววางสายไป...
...ไลน์ไปขอโทษเป็นสิบๆข้อความ ธีรชาติก็ยังตอบกลับมาเพียงแค่คำว่า ‘ครับ’ แล้วไม่ตอบอะไรกลับมาอีกเลย...
สถาปนิกหนุ่มผ่อนลมหายใจออกจนสุดปอด
จินดาไม่มีหน้าจะกลับไปให้ธีรชาติช่วยงานอีกหลังจากปากไวพูดจาร้ายกาจออกไป จนถึงวันนี้ก็ครบหนึ่งสัปดาห์เต็มแล้วที่เขาไม่ได้ไปเหยียบเพนต์เฮาส์แห่งนั้น และแม้ว่านักธุรกิจคนดังจะไม่ได้กล่าวออกมาเป็นคำพูด แต่อวัจนภาษาทั้งหลายทั้งปวงที่ถูกแสดงออกมาก็บอกให้รู้ได้อย่างชัดเจนว่าตอนนี้ตัวเขากำลังโดนฝ่ายนั้นไล่ออกจากชีวิตเสียแล้ว
...เพราะความโง่เง่าที่ไม่ยอมควบคุมอารมณ์ให้ดีแท้ๆ ถึงได้ต้องกลายมาเป็นหมาหัวเน่า...
“เป็น’ไรวะมึง? วันนี้เกมสนุกออก ไม่เอ็นจอยเลยเหรอ?”
คำถามจากคนเป็นรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ข้างกันเรียกให้เขาต้องหันมอง
“ก็เอ็นจอยพี่ เพียงแต่ผมรู้สึกเหนื่อยๆก็เลยอยากนั่งดูเงียบๆ”
วันนี้มีบอลนัดสำคัญที่ทีมชาติไทยเตะกับประเทศอื่น เหล่าชายฉกรรจ์จากทอมทอมสตูดิโอจึงพากันเฮโลมานั่งกินนั่งดื่มชมเกมกันอยู่ที่ร้านเล็กๆข้างบริษัท
ทั้งที่คนรอบข้างออกท่าออกทางเชียร์อย่างมีอารมณ์ร่วมกันทุกราย แต่จินดากลับนั่งกอดอกจ้องจอนิ่งๆเหมือนกำลังดูถ่ายทอดสดพิธีจรดพระนังคัลแรกนาขวัญอย่างไรอย่างนั้น
เมื่อเห็นสีหน้าไม่แจ่มใสของน้องชายคนดีโกวิทจึงวาดมือขึ้นโอบไหล่อีกฝ่ายไว้ก่อนออกแรงเขย่าไปมาเบาๆ “เครียดอะไรหรือเปล่า? ช่วงนี้ดูมึงไม่ค่อยแฮปปี้นะกูว่า”
จินดาหันมองคนข้างกายด้วยสายตาราวกับกำลังชั่งใจว่าจะตอบออกไปตามตรงหรือปฏิเสธดี
“นี่...บอกกูได้นา ถ้าไม่อยากให้กูรู้เยอะเกินไปก็ไม่ต้องเล่าหมดก็ได้ แค่ระบายออกมาบ้างก็ยังดี เผื่อจะเก๊กซิมน้อยลง...หน้ามึงจะแก่เป็นลุงอยู่แล้วเนี่ย”
“โอ้โห พูดไม่ดูอายุตัวเองเลยพี่โก๋”
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็หัวเราะออกมาเสียงเบา
จินดาทอดถอนใจอีกครั้งแล้วจึงยอมเปิดปากบอกถึงเรื่องราวในใจ “ที่จริงเรื่องมันผ่านมาเป็นสัปดาห์แล้ว...คือผมไปพูดจาไม่ดีใส่ใครคนหนึ่งมา ไม่รู้จะทำยังไงให้เขาหายโกรธ ตอนนี้เขาไม่ยอมคุยกับผมเลย”
“แน่ะ! ผู้หญิงเหรอ?”
“เปล่า...ผู้ชาย เป็นเพื่อน..” สถาปนิกไฟแรงกล่าวออกมาเช่นนั้นก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันน้อยเมื่อๆเพิ่งนึกตระหนักได้ถึงข้อเท็จจริงบางประการเดี๋ยวนั้นเอง “..ไม่สิ..จริงๆก็ไม่เชิงเพื่อน เขาเป็นคนที่ผมควรต้องเกรงใจมากเป็นพิเศษ แต่ผมดันชอบทำเหมือนเขาเป็นเพื่อน..ฝ่ายเขาอาจจะไม่ได้เห็นผมเป็นเพื่อนก็ได้มั้ง”
สิ่งที่ได้ฟังส่งผลให้จังหวะการหายใจของโกวิทสะดุดลง
...แม้จินดาจะไม่ได้เอ่ยชื่อบุคคลที่สามออกมา แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดเขาถึงได้คิดว่าเขารู้ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร...
ใบหน้าของธีรชาติ อชิรญาและภาพยามที่เห็นรุ่นน้องคนนี้ก้าวขึ้นเมอร์เซเดส-เบนซ์เอสคลาสสีดำสนิทเมื่อหลายวันก่อนผุดขึ้นกลางห้วงสำนึก
เสียงเฮจากบรรดาเพื่อนพ้องน้องพี่ดังขึ้นอีกระลอกเมื่อทีมไทยทำประตูได้อย่างสวยงาม
“มึง เราไปนั่งตรงนู้นกันเถอะ...คุยกันแบบนี้ไม่ค่อยได้ยินเลยว่ะ”
“อ้าว แล้วพี่ไม่ดูเกมเหรอ?”
คนถูกถามส่ายศีรษะเบาๆ “ไม่เป็นไร ไว้กูค่อยกลับไปหาดูทีหลังก็ได้...ไปเถอะไป”
ว่าแล้วคนทั้งสองก็ลุกขึ้นจากตรงนั้นแล้วเดินตามกันไปนั่งลงที่บาร์ซึ่งอยู่ห่างจากคนทั้งกลุ่มไปพอสมควร
“อะ...เล่ามา”
แม้ในใจจะรู้ดีว่าจินดาคงไม่บอกรายละเอียดให้เขารู้ แต่กระนั้นโกวิทก็ยังอยากให้รุ่นน้องได้มีที่ระบาย
...เห็นมันทำหน้าหมองมาทั้งสัปดาห์แบบนี้แล้วเขาเองก็ไม่สบายใจ...
...ไม่ว่าเรื่องราวจะเป็นยังไง ขอแค่ให้มันกลับมาร่าเริงเหมือนเก่าก็พอ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
จนแล้วจนรอดจินดาก็ไม่สามารถทำใจให้เส้นความสัมพันธ์ฉันมิตรระหว่างเขาและธีรชาติขาดลงโดยที่ต่างฝ่ายต่างเลิกติดต่อกันไป ง่ายๆเช่นนี้ได้
...ในฐานะที่เป็นคนผิด เขาก็อยากจะพยายามขอโทษดูอีกสักครั้งแม้ว่าคราวก่อนๆอีกฝ่ายจะแสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากเสวนาด้วยนักก็ตาม...
สถาปนิกหนุ่มนั่งชะเง้อรอผู้บริหารคนดังอยู่ที่บริเวณล็อบบี้ของคอนโดฯหรูกลางย่านทองหล่อด้วยสีหน้าหม่นหมอง
...หวังเหลือเกินว่าวันนี้ธีรชาติจะยอมรับคำขอโทษของเขาไปสักที...
.
.
.
“ขอบคุณมากครับลุงสมหมาย”
นักธุรกิจเจ้าของร่างกายสูงใหญ่กล่าวคำขอบคุณกับผู้เป็นสารถีก่อนก้าวลงจากรถยนต์คันหรูตรงหน้าทางเข้าล็อบบี้คอนโดฯ ละอองฝนที่ถูกสายลมหอบเข้ามาโดนเนื้อตัวทำให้เสื้อเชิ๊ตราคาแพงที่เขาสวมใส่อยู่นั้นเปียกชื้นเป็นจุดๆ
ชายหนุ่มหันหลังกลับไปมองสภาพอากาศนอกชายคาครู่หนึ่ง
...วันนี้กรมอุตุบอกว่าพายุเข้า...
...ดูท่าแล้วฝนคงตกแบบนี้ไปทั้งคืน...
ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกผ่อนออกมาจากสุดปอด
...จะอึมครึมแบบนี้ไปอีกกี่วันกัน? ไม่ชอบเลย...
ธีรชาติหันกลับมาทางทิศเดิมหมายว่าจะเดินเข้าตัวอาคาร หากแต่ทันทีที่ได้เห็นคนที่โผล่มายืนฉีกยิ้มแห้งอยู่ทางด้านหลังตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้เขาก็ต้องผงะไปเล็กน้อย
“สวัสดีครับ” ผู้บริหารหนุ่มเอ่ยคำทักทายตามมารยาทออกไปเสียงเรียบ “มาทำอะไรที่นี่?”
“ก็มาหาพี่ชาตินั่นแหละ”
“มีธุระอะไรล่ะ?” ธีรชาติถามพลางเดินนำเข้าประตูล็อบบี้ไปด้วยกลัวว่าหากยืนกันอยู่ตรงนี้นานๆประเดี๋ยวเนื้อตัวจะชุ่มไปเสียก่อน
“ผมอยากมาขอโทษอีกครั้งที่วันนั้นผมพูดจาไม่ดีใส่พี่...ผมรู้สึกผิดจริงๆ ขอโทษนะครับพี่ ขอโทษจากใจเลย”
“ครับ”
คำตอบแสนห้วนของนักธุรกิจคนดังทำเอาจินดาหน้าเสียไปทันใด “...ดูเหมือนพี่ยังไม่หายโกรธผม...ผมไม่ได้คิดอย่างที่ปากพูดออกไปเลยจริงๆนะ เชื่อผมเถอะ ยอมรับว่าพูดออกไปเพราะความปากหมาล้วนๆ ผมขอโทษที่ผมควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ผมนิสัยห่วยเอง ยกโทษให้ผ..”
“จิน” ยังไม่ทันที่คำของสถาปนิกร่างสันทัดจะจบลงธีรชาติก็เอ่ยแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกระด้างไม่รื่นหูเสียก่อน “พี่ไม่ใช่เด็กแล้ว ประโยคง่ายๆพี่ฟังครั้งเดียวรู้เรื่อง ไม่ต้องย้ำบ่อยหรอก...ถ้าเห็นว่าพี่ไม่ได้ว่าอะไรจินก็น่าจะพอได้แล้วมั้ง”
“แต่...”
“ยังไม่จบเหรอ?”
จินดาหลุบตาลงมองปลายเท้าเพื่อแอบซ่อนความรู้สึกอัดอั้น สิ่งที่ได้ฟังจากปากของธีรชาติในคราวนี้ทำให้มั่นใจได้ว่าอีกฝ่ายนั้นเหม็นขี้หน้าเขาเข้าแล้วจริงๆ
...ทั้งที่ผ่านมาเป็นสัปดาห์แต่การวางท่าเฉยเมยก็ยังไม่หายไป...
...แบบนี้คงไม่ได้แค่งอนเหมือนเวลาเพื่อนโกรธกันแบบที่เขาหวังให้เป็นในทีแรกแล้วล่ะ...
...นี่มันน่าจะอยู่ในเลเวลของคำว่ารังเกียจเลยทีเดียว...
“จบก็ได้ครับ..” สถาปนิกหนุ่มกล่าวเสียงแผ่วและไม่คิดเงยหน้าขึ้นสบตาอีกเลย “..ผมขอโทษที่มารบกวน แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ผม..ซาบซึ้งใจมาก...”
“ไม่เป็นไร งั้นถ้าวันนี้จินหมดธุระแล้วพี่ขอตัวนะ”
ว่าแล้วผู้บริหารทายาทตระกูลดังก็เดินออกจากตรงนั้นไปโดยไม่มีการอ้อยอิ่งโอภาปราศรัย
...เย็นชาเกินไปแล้ว...
น่าแปลกว่าทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย แต่จินดากลับรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างตีขึ้นมาจุกอยู่ที่คอหอย ซ้ำบริเวณหัวตามันก็ยังอุ่นๆอย่างที่ไม่ควรจะเป็นอีกด้วย
เขาพยายามกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอด้วยความยากลำบาก
...นิ่งไว้ไอ้จินเอ๊ย...
...โตเป็นควายแล้ว อย่ามาทำอะไรชวนขายหน้าตรงนี้เป็นอันขาดเชียว...
...เรื่องเล็กแค่นี้เอง...
.
.
.
ในจังหวะที่สองขายาวๆกำลังจะก้าวไปถึงโถงลิฟต์อยู่แล้วนั้น ธีรชาติก็หยุดตัวเองไว้ก่อนจะหันหลังกลับไปทางทิศเดิมราวกับเพิ่งนึกอะไรได้
ชายหนุ่มหยุดยืนมองความเคลื่อนไหวของคนที่เขาเพิ่งจะลาจากอยู่ครู่หนึ่ง และเมื่อเห็นว่าใครคนที่ว่าตั้งท่าจะเดินออกจากอาคารหลังนี้ไปทั้งที่สภาพทางด้านนอกนั่นยังคงเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำห่าใหญ่จากท้องฟ้าเขาก็ต้องส่ายศีรษะไปมาก่อนจะสาวเท้ากลับไปหา
...ฝ่ามือหนาคว้าต้นแขนของพ่อสถาปนิกตัวดีไว้ได้ในจังหวะก่อนที่ร่างกายขนาดสันทัดนั่นจะพ้นออกจากชายคาไปเพียงวินาทีเดียว...
“..พ..พี่ชาติ..”
จินดาหันมามองเขาหน้าตื่น ดูท่าทางคงประหลาดใจอยู่ไม่น้อย
“ขึ้นไปที่ห้อง” ธีรชาติว่าเช่นนั้นก่อนจะเริ่มออกแรงดึงตัวจินดาให้เดินตามไป
“..ขึ้นไป..ทำไม?..”
“ฝนตกแรงขนาดนี้จะกลับยังไง?”
แม้จะมีคำถามแต่กระนั้นนักออกแบบหนุ่มก็ยอมก้าวขาตามไปเรื่อยๆ แขนของเขายังคงอยู่ในมือของอีกฝ่าย “เดี๋ยวผมนั่งรอให้ฝนหยุดที่ล็อบบี้ก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องรบกวนพี่”
มาถึงตรงนี้ผู้บริหารมาดดีก็ปรายตามองคู่สนทนาด้วยสีหน้าเรียบเฉย “คืนนี้พายุเข้ากรุงเทพฯ...ถ้าจะรอให้มันหยุดตก ก็คงต้องรอถึงเช้านะ”
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 21-09-2016 18:58:48
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 21-09-2016 18:59:29
แต่พี่ชาติก็เย็นชาจริงๆ
ขึ้นห้องเลยจินนน
รอตอนต่อไปปป :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 21-09-2016 19:12:15
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 21-09-2016 19:15:25
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 21-09-2016 19:18:25
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 21-09-2016 19:18:48
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 21-09-2016 19:22:53
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 21-09-2016 19:24:08
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 21-09-2016 19:28:17
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 21-09-2016 19:29:32
จินมาง้อพี่ชาติแล้วน้า ให้อภัย
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 21-09-2016 19:30:15
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 21-09-2016 19:51:11
น่าสงสารจะแย่อยู่แล้วว
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 21-09-2016 19:53:55
:L2: :L1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 21-09-2016 19:57:31
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 21-09-2016 19:57:58
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 21-09-2016 19:58:13
สั้นจังค่ะ หรือเราเองที่ไม่พอ555555
เริ่มหัวข้อโดย: ่jjay ที่ 21-09-2016 20:02:30
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 21-09-2016 20:11:49
รอตอนเขาเคลียร์กันดีกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 21-09-2016 20:15:47
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 21-09-2016 20:19:50
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 21-09-2016 20:21:41
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 21-09-2016 20:30:26
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 21-09-2016 20:31:12
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 21-09-2016 20:35:38
ใจอ่อนเร็วๆนะพี่ชาติ สงสารเด็กปากพล่อย55
เริ่มหัวข้อโดย: ming88 ที่ 21-09-2016 20:58:41
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 21-09-2016 21:07:43
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 21-09-2016 21:14:42
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 21-09-2016 21:25:35
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 21-09-2016 21:29:45
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 21-09-2016 21:35:47
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 21-09-2016 21:41:09
โถ~~ พี่ชาติของน้อง
ได้โอกาสแล้วจิน ง้อเร็วววววว :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: -.NF.- ที่ 21-09-2016 21:53:42
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 21-09-2016 22:01:46
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 21-09-2016 22:18:17
ถ้าทำจินร้องไห้นะเจอดีแน่ :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: 205arr ที่ 21-09-2016 22:29:38
ชอบการเล่าเรื่อง ชอบบุคลิกของตัวละคร ชอบเค้าโครงเรื่อง
ชอบที่นำเสนอการพัฒนาความสัมพันธ์ของตัวละคร
ผ่านการดำเนินชีวิตของวัยทำงานค่ะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
รอติดตามค่ะ
o13 :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 21-09-2016 22:44:34
เริ่มหัวข้อโดย: ggibino ที่ 21-09-2016 22:45:06
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 21-09-2016 23:03:20
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 22-09-2016 00:49:18
พี่ชาติโอ๋เอ๋นะ
ฝนตกก็ดีเหมือนกันนะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 22-09-2016 00:53:13
นี่พี่ชาติยังแอบคอยช่วยเนียนๆนะ เป็นเราคือปล่อยเบลอละจ้า อยากทำไรทำตามสบาย ไม่แคร์ไม่สน จบแยกเลย
คือจะบอกว่าพูดไม่คิดมันไม่ค่อยใช่ข้อแก้ตัวที่ดีเท่าไหร่อ่ะ เพราะถ้ามันไม่ผ่านกระบวนการคิดมาก่อนมันจะออกมาเป็นคำพูดได้หรอ ?
คนเราสามารถหลุดปากพูดอะไรที่เราไม่ได้รู้สึกแบบนั้นออกมาได้จริงดิ ?
สำหรับเราเวลาหลุดปากคือหลุดปากสิ่งไม่ดีที่คิดอยู่ออกมาโดยไม่ได้ผ่านการกลั่นกรองว่าไม่ควรพูดอ่ะ
เหมือนเวลาเราโมโหเพื่อนแล้วด่าเลยอะไรแบบนี้ คือคิดแบบนั้นแหละ แต่ถ้ามีสติก็จะไม่พูด ประมาณนี้มากกว่านะ = =
รอดูกันต่อไปค่ะ พี่ชาติน่าจะใกล้ใจอ่อนละแหละ
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 22-09-2016 01:00:31
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 22-09-2016 01:43:09
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 22-09-2016 04:25:19
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 22-09-2016 05:19:26
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 22-09-2016 05:29:56
แต่นี่ก้งอนแรงไปละพี่ชาติ
เล่นใหญ่ไรเบอร์นี้อะ น้องง้อนานไปละนะ
สงสารจินนนน หงอยไปเลย
รอค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Disthaporn ที่ 22-09-2016 06:53:47
เริ่มหัวข้อโดย: april ที่ 22-09-2016 09:32:54
เริ่มหัวข้อโดย: lightseeker ที่ 22-09-2016 10:44:36
ที่จริงที่พี่ชาติช่วยขนาดนั้นช่วยทำงานซื้อของให้ไปทำงานที่ห้องพวกนี้คือไม่ใช่ธุระหน้าที่เลย แต่ก็เต็มใจช่วยจิน
แล้วที่จินพูดออกไปแบบนั้นตอนที่โกรธ พี่ชาติก็ต้องเสียความรู้สึกอยู่แล้ว จะโกรธก็ไม่แปลก :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 22-09-2016 10:50:28
เริ่มหัวข้อโดย: rotedump ที่ 22-09-2016 10:52:09
เริ่มหัวข้อโดย: nutiez ที่ 22-09-2016 12:42:37
เริ่มหัวข้อโดย: ichnuan ที่ 22-09-2016 13:19:17
สู้เค้าลูก !!!
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 22-09-2016 14:15:49
ว่าบางทีเราพูดไม่คิดก็อาจจะทำร้ายใครบางคนมากพอสมควร
พี่ชาติคงไม่ได้โกรธมากหรอก
อาจจะมีหลายเรื่องมาทำให้คิดมากเลยดูเครียดๆ
แถมคงน้อยใจตามประสาผู้สูงวัย
แต่ก็นะ...สุดท้ายก็อดเป็นห่วงเด็กไม่ได้ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: นิรนาม ที่ 22-09-2016 15:34:42
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 22-09-2016 17:31:50
เริ่มหัวข้อโดย: super hero ที่ 22-09-2016 17:46:27
อ่านไปอินไปอะ นี่จบออกแบบทำงานไม่ต่างกับถาปัตย์เลย
ตอนที่จินเผลอตวาดพี่ชาตินี่ เราเข้าใจความรู้สึกของจินเป็นอย่างดีเลยนะ 5555
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 22-09-2016 18:39:27
...แล้วสุดท้ายจินดาก็เข้ามานั่งจ๋องอยู่กลางเพนต์เฮาส์ยูนิตเดิมจนได้...
ดวงตาเรียวรีเบนมองร่างสูงใหญ่ที่เคลื่อนไปนู่นมานี่ด้วยความรู้สึกวูบโหวงในอก สถาปนิกหนุ่มตระหนักได้อย่างง่ายดายว่าคนเป็นเจ้าของห้องเมตตาให้เขาขึ้นมาที่นี่ก็เพียงเพื่อใช้เป็นที่พักพิงหลบฝนเท่านั้น
...ตอนนี้ธีรชาติกำลังทำเหมือนว่าเขาเป็นอากาศธาตุ...
ผู้บริหารคนดังทำกิจกรรมส่วนตัวโดยไม่ได้ให้ความสนใจกับจินดาเลยแม้แต่น้อย ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนั้นคนถูกมองข้ามที่ทำตัวไม่ค่อยจะถูกนักจึงได้แต่นั่งนิ่งไม่ไหวติงจนแทบจะแข็งกลายเป็นหินประดับโซฟา
กระทั่งเมื่อเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงชายหนุ่มก็ทนไม่ไหวและตัดสินใจเดินงุ่มง่ามเข้าไปหาธีรชาติที่กำลังง่วนกับทำอาหารอยู่ในครัว
...ไหนๆก็ได้ใช้เวลากับอีกฝ่ายต่ออีกนิดแล้ว เขาก็ขอใช้โอกาสนี้ให้คุ้มค่าที่สุดอีกสักทีแล้วกัน...
ดวงตาคู่คมของคนเป็นเจ้าของห้องปรายมองมาทางแขกไม่ได้รับเชิญเพียงครู่สั้นๆก่อนที่มันจะถูกดึงกลับไปอยู่ที่เส้นพาสต้าในหม้อทรงสูงต่อตามเดิม
...แม้เป็นอิริยาบถเล็กๆ แต่เพียงแค่นั้นมันก็มีพลังมากพอที่จะทำให้จินดายิ่งรู้สึกใจฝ่อขึ้นมายิ่งกว่าเก่าได้แล้ว...
“..มี..อะไรให้ผมช่วยไหมครับพี่?...” นักออกแบบหนุ่มกล่าวเสียงอ่อนอีกทั้งยังแผ่วเบาราวกับแมวกรน
“ไม่มี จินไปนั่งรอข้างนอกเถอะ”
“..ให้ผมช่วยนะ..ผ..ผักตรงนี้ยังไม่ได้ล้างใช่ไหม? เดี๋ยวผมล้างให้ดีกว่า” คนพยายามง้อทำเป็นหูทวนลมก่อนหลับหูหลับตาปรี่เข้าไปหาพืชผักสีสันสวยงามที่ถูกอีกฝ่ายจัดเตรียมไว้รอใช้งานอยู่ในตระกร้าใบสวยก่อนแล้ว
จินดารู้ดีว่าธีรชาติชอบทำอาหาร ช่วงเวลาที่ธีรชาติทำอาหารเป็นช่วงเวลาที่ธีรชาติมีความสุข
...ก็ได้แต่หวังว่านี่คงจะเป็นจังหวะที่เหมาะสมสำหรับการเข้าหา...
หากแต่สิ่งที่สถาปนิกปากพล่อยคาดการณ์ไว้กลับผิดถนัด
ตระกร้าบรรจุผักใบที่ว่าถูกฝ่ามือหนาใหญ่คว้าไปวางไว้อีกฟากหนึ่งของเคาน์เตอร์ครัวเสียก่อนที่จินดาจะได้กระทำการใดๆ
“พี่ล้างหมดแล้ว ถ้าล้างซ้ำเดี๋ยวผักมันจะช้ำ”
“..อ..อ้าวเหรอ..’งั้นไส้กรอกนี่หั่นเป็นชิ้นเล็กๆไหมครับ? เดี๋ยวผมหั่นให้นะ” ว่าแล้วฝ่ายจำเลยก็ตั้งท่าจะหันไปหยิบมีดหยิบเขียงออกมาจากชั้นวาง แต่คราวนี้ธีรชาติก็มาอีหรอบเดิม
“เดี๋ยวพี่หั่นเอง จินไม่ต้องทำหรอก”
“..ท..ทำไมล่ะ? ไหนๆก็จะต้องหั่นอยู่แล้วให้ผมทำเลยสิ พี่ก็ดูเส้นพาสต้าไป พอมันสุกปุ๊บไส้กรอกก็พร้อมใช้งานพอดี ช่วยกันทำสองคนเร็วดีออก”
พอจบประโยคทู่ซี้ของจินดา ลมหายใจห้วงเล็กๆจากธีรชาติก็ถูกผ่อนออกมาในทันที “ไม่ล่ะ พี่ว่าทำคนเดียวคงเร็วกว่าเยอะ”
คำตอบแสนตรงไปตรงมาและเจือไปด้วยการประชดประชันที่อีกฝ่ายเปล่งออกมานั้นทำเอาคนฟังหน้าเสียไปโดยพลัน
...ประโยคนี้มันคุ้นๆไหม?...
...ฟังแล้วรู้สึกแย่พอๆกับเวลาโดนไล่ชิ่วๆเป็นหมูเป็นหมาเลยเชียว...
ใบหน้าอ่อนใสกดลงต่ำจนปลายคางแทบจะแตะแผ่นอก หางคิ้วของสถาปนิกหนุ่มตกลงจากตำแหน่งปกติโดยที่เจ้าตัวก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นเช่นนั้น
จินดาเลือกที่จะไม่กล่าวอะไรอีกต่อไปอีก เขาเพียงแต่เดินไหล่ห่อคอตกกลับออกจากครัวไปเงียบๆ
.
.
.
สมุดสเก็ทช์คู่ใจคือสิ่งที่จินดามอบเวลาให้ยามที่คนเป็นเจ้าของห้องไม่ต้องการให้เขาไปยุ่มย่าม ชายหนุ่มขยับปลายปากกาลามี่ที่พกติดกายไว้เสมอจรดลงสู่เนื้อกระดาษบนหน้าตักด้วยท่าทางคล่องมือ
...เปล่า...
...เขาไม่ได้สเก็ทช์ไอเดีย...
...ไม่ได้คิดเรื่องงาน...
...แต่กำลังวาดรูป...
ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาโมเม้นต์นี้น่าจะเป็นโมเม้นต์ที่เขารู้สึกห่อเหี่ยวถึงขีดสุดแล้วล่ะมั้ง ในใจมันรู้สึกหนึบๆหน่วงๆไปหมด อารมณ์คล้ายๆเวลาโดนลูกค้ารีเจ็คต์งานนั่นแหละ เพียงแต่ว่าดีกรีออกจะแรงกว่าสักสี่ถึงห้าเท่าได้ ซ้ำยังมีความรู้สึกผิดบวกเพิ่มเข้ามาด้วย
จินดาใช้เวลาไปกับการขีดเขียนอยู่นานพอดู ซึ่งตลอดระยะเวลานั้นชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กจากในครัวที่เขาเพิ่งจะถูกไล่ออกมาอยู่เรื่อยๆ เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าธีรชาติยังคงทำอาหารไม่เสร็จ
...กระทั่งจู่ๆเสียงหยิบจับข้าวของเหล่านั้นก็เงียบลงไปอย่างผิดวิสัย...
หลังจากเสียงเงียบลงไปได้สักนาทีจินดาก็เริ่มรู้สึกตัว สถาปนิกผู้อยู่ในอารมณ์ขุ่นหมองหันมองไปทางห้องครัวหมายว่าจะสังเกตความเคลื่อนไหวของนักธุรกิจคนดัง หากแต่ทันทีที่ได้เห็นความเป็นไปจังหวะลมหายใจของชายหนุ่มก็ต้องสะดุดลงในทันที
ธีรชาติกำลังยืนกอดอกพิงกรอบประตูมองเขามาจากบริเวณหน้าห้องครัว ผ้ากันเปื้อนสีเข้มยังคงผูกติดอยู่บนตัวและในมือข้างหนึ่งก็ยังคงถือตะหลิวไม้เอาไว้ด้วย
...ไม่รู้แหละว่ามองทำไม ดูไม่ออกหรอกว่ามองกันด้วยความรู้สึกแบบไหน...
...แต่แค่ได้รู้ว่าตัวเองยังอยู่ในสายตาของอีกฝ่ายเขาก็รู้สึกดีใจขึ้นมาแล้ว...
ยังไม่ทันที่จินดาจะได้ส่งยิ้มแรกของวันไปให้ ผู้บริหารหนุ่มก็รีบดึงสายตาหนีไปอย่างรวดเร็ว
ธีรชาติเด้งตัวออกจากกรอบประตูที่ถูกใช้เป็นจุดฝากน้ำหนักส่วนหนึ่งไว้ก่อนจะเดินหายกลับเข้าครัวไปอีกครั้ง
...อ้าว...
.
.
.
“พี่ชาติ”
จินดาเอ่ยเรียกเสียงแผ่วให้คนที่กำลังหันหลังจัดแต่งพาสต้าหน้าตาดีลงจานต้องหันกลับมามอง
ธีรชาติไม่กล่าวอะไรเพียงแต่เลิกคิ้วเป็นเชิงถามหาธุระเท่านั้น
กระดาษเนื้อดีที่โดนฉีกออกมาจากสมุดสเก็ทช์แผ่นหนึ่งถูกสถาปนิกหนุ่มยื่นมาให้ตรงหน้า
“ผม...วาดมาให้ดู...” จินดาพูดกุกกักด้วยน้ำเสียงเจือแววประหม่า ลูกตาดำขลับใต้กรอบเรียวรีหลุบมองลงมาที่มือของตัวเองแทนใบหน้าหล่อเหลาทว่าเฉยชาของอีกฝ่าย
“อะไร?”
“รูป” สถาปนิกหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอไปหนึ่งอึกเล็กๆ “ไม่ได้สำคัญอะไรมาก..แต่ก็อยากให้พี่ดู”
“ไปวางไว้บนโต๊ะข้างนอกไป พี่ไม่ว่างดูตอนนี้” ว่าแล้วธีรชาติก็หันกลับไปหาจานพาสต้าต่อโดยไม่มีทีท่าว่าจะสนอกสนใจกับสิ่งที่คนพยายามง้อเอามาให้ดูเลยสักนิด
...โธ่...
จินดายืนนิ่งจัดการกับความรู้สึกปั่นป่วนในอกอยู่ครู่ก่อนจะตัดสินใจขยับกายเข้าไปใกล้คนที่กำลังหันหลังให้เขาแล้วยื่นมือออกไปกระตุกชายเสื้อราคาแพงเบาๆ
“...แค่รับไปจากมือก็ไม่ได้เหรอครับ?...” สถาปนิกหนุ่มเอ่ยพ้อแล้วจึงค่อยๆพิงหน้าผากลงไปกับแผ่นหลังกว้างของอีกฝ่ายอย่างถือวิสาสะ
...ฝ่ามือหนาใหญ่ทั้งสองข้างที่กำลังวุ่นวายอยู่กับอาหารตรงหน้าชะงักความเคลื่อนไหวลงในตอนนั้นเอง...
จินดาขยับศีรษะชนหลังธีรชาติเบาๆอยู่สองถึงสามทีราวกับต้องการกระตุ้นให้อีกฝ่ายแสดงปฏิกิริยาอะไรออกมาบ้าง
ทุกกิจกรรมในห้องครัวหยุดนิ่งไปนานหลายชั่วอึดใจ กระทั่งในที่สุดนักธุรกิจคนดังก็ยอมหันกลับมาแล้วรับเอาแผ่นกระดาษเจ้าปัญหาไปจากมือของจินดาจนได้
“ขอบคุณครับ” สถาปนิกหน้าอ่อนกล่าวเช่นนั้น และเมื่อเห็นความความตั้งใจลุล่วงแล้วเขาจึงจำต้องเดินออกจากห้องครัวไปอย่างรู้สถานะปัจจุบันของตัวเองดี
ธีรชาติรอจนแผ่นหลังเล็กจ้อยนั่นหายลับจากสายตาไปแล้วจึงค่อยก้มลงสำรวจลายเส้นอันแสนคุ้นตาที่ปรากฏอยู่บนกระดาษในมือ
รูปการ์ตูนฉวัดเฉวียนจากปากกาหมึกดำจำนวนหลายรูปปรากฏอยู่ทั่วหน้ากระดาษ โดยตัวพระเอกที่ถูกวาดอยู่ในอิริยาบถพิลึกกึกกือต่างๆนั้นน่าจะเป็นรูปของตัวจินดาเองอย่างไม่ต้องสงสัย
...มีทั้งนายจินดาเวอร์ชั่นที่ถูกเสืองับ...
...มีทั้งนายจินดาเวอร์ชั่นที่ยืนกระต่ายขาเดียวคาบไม้บรรทัด...
...มีทั้งนายจินดาเวอร์ชั่นที่ทำสก็อตจัมพ์จนเหงื่อตก...
...มีทั้งนายจินดาเวอร์ชั่นที่นั่งพาดคออยู่ใต้ใบมีดกิโยติน...
...และอีกสารพัดสารเพวิธีการลงโทษ...
ที่มุมล่างของกระดาษ ลุงหนวดหน้าตาถมึงทึงในชุดพัศดีคุมนักโทษคนหนึ่งถูกวาดประดับไว้ตรงนั้นพร้อมด้วยคำพูดที่ถูกเขียนโยงออกมาจากปากว่า
...‘นายจินดาได้รับการลงโทษอย่างสาสมแล้วครับคุณธีรชาติ!!’...
ผู้บริหารหนุ่มคลี่ยิ้มขำขันออกมาบางเบา
...ดูสิ...
...ขนาดจะง้อกันก็ยังไม่ยอมทิ้งลายสถาปนิกช่างสรรสร้างไปไหน...
...จริงๆเลย...
เมื่อสำรวจรูปการ์ตูนตลกๆทั้งหมดจนถ้วนทั่วแล้วธีรชาติก็พลิกแผ่นกระดาษเพื่อตรวจสอบว่าหน้าหลังยังมีอะไรให้เขาได้เชยชมอีกไหม และปรากฏว่ามันก็มีจริงๆ
ทั้งที่รายละเอียดในหน้ากระดาษฝั่งนี้ถือว่าน้อยกว่าหน้าเมื่อสักครู่อยู่มากมายทีเดียว แต่กระนั้นผู้บริหารหนุ่มกลับใช้เวลาพิจารณามันนานกว่าหลายเท่านัก
ภาพอาคารที่เขารู้ดีว่ามันคือตึกเฮดควอเตอร์ของลิงเกอร์คอร์ปฯที่จินดาเป็นผู้ออกแบบถูกวาดตระหง่านอยู่เต็มหน้ากระดาษ ข้างๆตัวตึกมีผู้ชายสองคนที่ดูยังไงก็เป็นตัวเขากับจินดากำลังปีนไต่ระดับความสูงขึ้นไปราวกับว่าพวกเขานั้นเป็นสไปเดอร์แมน แต่ดูเหมือนจินดาในรูปจะเสียหลักใกล้หล่นลงสู่พื้นเบื้องล่างเต็มที และหนึ่งสิ่งที่ยึดตัวสถาปนิกหนุ่มไว้ก็คือมือของเขานั่นเอง
...จินดาเวอร์ชั่นลายเส้นสีดำมีสีหน้าหวาดหวั่นและกำลังร้องตะโกนออกมาว่า ‘ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว อย่าเพิ่งปล่อยมือผมนะครับ’...
ธีรชาติอ่านทวนประโยคสุดท้ายซ้ำไปซ้ำมาราวกับว่ามันถูกเขียนไว้ด้วยอักษรเฮียโรกรีฟฟิกส์อันแสนเข้าใจยากอย่างไรอย่างนั้น
...ชายหนุ่มขยับปลายนิ้วหัวแม่มือสัมผัสเนื้อกระดาษไปมาเพียงแผ่วเบา ทั้งที่มันก็ไม่ได้มีพื้นผิวที่ชวนให้รู้สึกเพลินมือแต่อย่างใด...
.
.
.
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 22-09-2016 18:39:46
“ทำอะไร?” ในที่สุดประโยคใหม่จากธีรชาติก็ดังขึ้นหลังจากที่บรรยากาศภายในห้องดำเนินไปอย่างเงียบสงัดอยู่หลายชั่วโมง
“..ก็..จัดที่นอน...”
“แล้วทำไมมาจัดที่โซฟา?”
“ก็...” คราวนี้จินดาเงียบไปเป็นอึดใจ “...จะได้ไม่รบกวนพี่”
เมื่อได้ยินคำตอบดังนั้นคนฟังก็เดาะลิ้นเบาๆด้วยท่าทางเหมือนถูกขัดใจก่อนจะใช้ปลายคางชี้นำสายตาของอีกฝ่ายไปทางประตูไม้บานสวยอันแสนคุ้นเคย “ไปนอนในห้อง”
“เอ่อ..นอนตรงนี้น่าจะดีกว่า..”
“มันเปลืองแอร์”
“ผมนอนแบบไม่เปิดแอร์ก็ได้”
“ทำไมล่ะ? ปกติก็นอนในห้อง แล้วทำไมวันนี้นอนไม่ได้?” ธีรชาติถามเสียงเรียบ
แม้จินดาจะอยากสวนกลับไปแค่ไหนแต่เขาก็ทำได้เพียงต้องเงียบปากไว้เท่านั้น
...ก็วันนี้มันไม่ปกติไง...
...จะให้เข้าไปนอนอึดอัดต่อทำไม? แบบนี้เมื่อไหร่จะหลับลง?...
“ไป..ไปนอนในห้อง พี่บอกแล้วว่าพี่ไม่เคยให้แขกนอนโซฟา...”
.
.
.
ทั้งที่เวลาก็ผ่านไปแล้วเกือบสองชั่วโมง แต่จินดากลับยังไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้เสียที
ชายหนุ่มนอนตะแคงหันหลังให้คนเป็นเจ้าของห้องด้วยความรู้สึกเหมือนกับว่าเพิ่งบริโภคคาเฟอีนมามากมาย
...ไม่มีทีท่าว่าเขาจะง่วงในนาทีใดนาทีหนึ่งเร็วๆนี้เลย...
ในชั่วระยะหลายชั่วโมงที่ขึ้นมาหลบฝนอยู่ในเพนต์เฮาส์แห่งนี้จินดาก็เอาแต่คิดทบทวนถึงเหตุการณ์ระหว่างตัวเองกับธีรชาติไม่ได้หยุด ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเสียใจที่หลุดปากพูดจาไม่ดีใส่อีกฝ่ายไป หากวันนั้นควบคุมสติและอารมณ์ไว้ให้ดี ตอนนี้ธีรชาติก็คงยังทำตัวเป็นมิตรกับเขาเหมือนเก่า
พอนึกมาถึงตรงนี้สถาปนิกหนุ่มก็เกิดตระหนักขึ้นมาได้ว่าในเมื่อธีรชาติก็คงหลับไปแล้ว นี่ก็น่าจะเป็นเวลาที่ดีที่เขาจะได้หนีไปนอนตรงโซฟาเสียที
...ไม่สิ...
...บางทีถ้าลงไปนั่งรอให้ฟ้าสางอยู่ที่ล็อบบี้เผลอๆยังจะสบายกายสบายใจกว่านี้...
แล้วในจังหวะที่จินดาเพิ่งได้ข้อสรุปให้กับตัวเองและตั้งท่าจะยันกายขึ้นจากที่นอนอยู่แล้วนั้นเอง จู่ๆเขาก็รู้สึกได้ถึงความอุ่นซ่านจากร่างกายของอีกฝ่ายที่ทาบทับเข้ามาทางด้านหลังโดยไม่มีการให้สัญญาณใดๆก่อน
...กล้ามเนื้อแต่ละมัดตามแขนขารวมไปถึงใบหน้าของคนถูกสัมผัสเกร็งเขม็งขึ้นมาในทันที...
...เขาหยุดทุกความเคลื่อนไหวของตัวเองลงไปด้วยความตกอกตกใจ...
จินดาทำอะไรไม่ถูกตอนที่ธีรชาติค่อยๆเบียดเข้ามาใกล้ขึ้นจนตอนนี้เนื้อตัวของพวกเขาทั้งสองแนบชิดกันเกือบทุกอณู ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดต้นคออยู่ทางด้านหลังทำให้นักออกแบบหนุ่มเผลอตัวกัดริมฝีปากตัวเองไว้ด้วยหวังว่าการทำเช่นนั้นมันจะช่วยให้ความรู้สึกจั๊กจี้ลดลงไปได้บ้าง
...ก..เกิดอะไรขึ้นวะ?...
...นอนดิ้นเหรอ?...
...หรือว่าละเมอ?...
ก้อนเนื้อในอกของจินดาเต้นตุบตับขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
.
.
.
...สงสัยว่าวันนี้อากาศภายในห้องคงไม่หนาวพอหรือไม่อย่างนั้นจินดาก็คงหลับลึกเป็นพิเศษจึงไม่ได้ขยับตัวเข้าหาความอบอุ่นอย่างที่เคย...
หลังจากนอนรออยู่เกือบสองชั่วโมงในที่สุดธีรชาติก็ตัดสินใจเป็นฝ่ายค่อยๆเขยิบกายเข้าไปหาทีละเล็กแทน จนสุดท้ายแผงอกของเขาก็ซ้อนเข้ากับแผ่นหลังของเพื่อนร่วมห้องตัวดีจนได้ เวลาผ่านไปนานขนาดนี้อย่างไรจินดาก็คงหลับไปแล้วแน่ๆ
...มันเสพติด...
...พวกคนอยากยาก็คงรู้สึกคล้ายๆกับที่เขากำลังรู้สึกอยู่นี่ล่ะมั้ง...
...พอไม่ได้นอนใกล้ๆกันหลายคืนเข้าเขาก็รู้สึกกระสับกระส่าย เหมือนว่าท่านอนปกติที่เคยๆมาตั้งแต่เล็กจนโตนั้นเป็นท่าที่ผิดไปเสียได้...
ที่จริงเขาหายโกรธจินดาไปตั้งหลายวันแล้ว ยอมรับว่าตอนแรกที่ได้ยินก็สะอึกและหน้าชาไปไม่น้อย แต่คงเป็นเพราะทำงานอยู่ในระดับบริหารมานาน ได้เจอะเจอผู้คนเยอะแยะมากมาย เห็นมาก็หลายแบบหลายประเภท ความเข้าใจในวิสัยมนุษย์มันก็เลยมีมากขึ้นตามชั่วโมงบิน
...แต่ถึงเข้าใจก็ใช่ว่าควรปล่อยผ่าน...
...ยิ่งเป็นมิตรสหายที่ดีต่อกันด้วยแล้วยิ่งปล่อยผ่านไปไม่ได้...
เป็นเพราะมีบางอย่างที่อยากให้พ่อคนปากไวได้เรียนรู้สักหน่อยเขาจึงยังยืนยันที่จะแสดงท่าทีปั้นปึ่งอยู่ไม่เลิก
ลมหายใจห้วงหนึ่งถูกผ่อนออกมาเบาๆ
...ที่จริงก็ดีเหมือนกันที่คืนนี้พายุเข้ากรุงเทพฯ...
...หากไม่ใช่เพราะสภาพฟ้าฝน กว่าเขาจะได้มานอนสูดกลิ่นยาสระผมสูตรเดียวกันกับที่ตัวเองใช้จากศีรษะของจินดาแบบนี้ก็คงต้องรอไปอีกเกือบสองสัปดาห์เต็มทีเดียว...
นักธุรกิจหนุ่มกดใบหน้าคมคายลงกับกลุ่มผมนุ่มจนปลายจมูกจรดลงกับกระหม่อมของคนร่างเล็กแล้วถึงได้ค่อยๆหย่อนเปลือกตาบนให้ปิดลงอย่างเชื่องช้า
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
สัมผัสจากร่างกายที่แนบชิดกันมาทั้งคืนยังคงหลงเหลืออยู่ในความรู้สึกของจินดาจางๆแม้ว่าจะเช้าวันใหม่จะมาเยือนแล้วก็ตาม
เมื่อคืนชายหนุ่มยอมนอนนิ่งให้อีกฝ่ายได้ซุกได้คลอเคลียอยู่ในท่านั้นต่อไปเรื่อยๆด้วยความรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในระหว่างการแข่งขันไตรกีฬา
...ทั้งที่แทบไม่ได้ขยับกล้ามเนื้อส่วนใด แต่ชีพจรกลับเต้นแรงอยู่ตลอดเวลาจนเกือบจะข่มตาหลับไม่ลง...
มันน่าแปลกที่แม้จะตระหนักดีว่าอิริยาบถเช่นนั้นสำหรับผู้ชายแท้ๆสองคนถือว่าชวนขนลุกเพียงใด แต่ใจเขากลับไม่รู้สึกต่อต้านอย่างที่ควรจะเป็นเลยสักนิด
...ไม่รังเกียจ...
...ไม่กระอักกระอ่วน...
...กลับกัน เขารู้สึกว่าสัมผัสจากเนื้อตัวของธีรชาติอบอุ่นดีเสียด้วยซ้ำ...
...คงเพราะอากาศมันหนาวด้วยล่ะมั้งก็เลยรู้สึกแบบนั้น...
แต่ไม่ว่าอย่างไร พอเช้ามาจินดาก็แน่ใจได้ว่าเมื่อคืนผู้บริหารคนดังคงเพียงละเมอหรือไม่ก็นอนดิ้นอย่างที่คิดไว้จริงๆ เพราะแม้จะผ่านไปแล้วหนึ่งคืนแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดทำตัวเย็นชาใส่เขาเลย
เรียวนิ้วของชายหนุ่มขยับกลัดกระดุมเม็ดสุดท้ายบนเสื้อเชิ๊ตตัวที่เขาใส่มาที่นี่เมื่อวานก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไปด้วยสีหน้าไม่แจ่มใสนัก ดวงตาเรียวรีอันแสนเป็นเอกลักษณ์เบนมองคนที่กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะอาหารเพียงครู่ก่อนจะหลุบลงพื้นเมื่อใจรู้สึกขุ่นหมอง
วันนี้เป็นวันเสาร์ พวกเขาทั้งคู่จึงไม่ต้องรีบปฏิบัติกิจยามเช้าเพื่อออกไปทำงานอย่างที่เคยเป็นอยู่ประจำในช่วงที่ช่วยกันทำโปรเจ็คต์
...ถึงเวลาต้องกลับเสียที อยู่รบกวนนานกว่านี้ประเดี๋ยววันหยุดแสนสบายของเจ้าบ้านเขาจะไม่น่าพิสมัยเสียเปล่า...
“ผมกลับแล้วนะครับพี่ ขอบคุณที่ให้ค้างด้วยครับ” จินดากล่าวออกไปเช่นนั้นตามมารยาท
...ซึ่งคนตอบเองก็เพียงตอบกลับมาตามมารยาทเช่นเดียวกัน...
“ไม่เป็นไร โชคดี” ธีรชาติกล่าวก่อนจะยกถ้วยกาแฟในมือขึ้นจรดริมฝีปากโดยไม่มีทีท่าว่าจะลุกมาส่งเลยสักนิด ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนั้นจินดาจะทำอะไรได้นอกจากต้องเดินคอตกออกไปหาประตูห้องอย่างเงียบเชียบ
ในขณะที่เขากำลังก้มๆเงยๆใส่รองเท้าอยู่นั้น กระเป๋าใส่แบบใบกว้างบนบ่าที่หอบหิ้วติดมือมาจากออฟฟิศตั้งแต่เมื่อวานก็กวัดแกว่งไปมาตามการเคลื่อนไหว ชายหนุ่มไม่ได้สังเกตเลยว่าบนชั้นวางรองเท้าทางด้านหลังนั้นมีของตกแต่งบ้านรูปทรงแอ็บสแตร็กต์ที่ถูกปั้นขึ้นจากเซรามิควางประดับไว้อยู่อย่างสวยงามด้วยชิ้นหนึ่ง
...แล้วในจังหวะที่เพิ่งจะสวมใส่รองเท้าไปได้เพียงข้างเดียวนั้นเอง กระเป๋าเจ้ากรรมก็ดันไปปัดเอาเจ้าเซรามิคชิ้นที่ว่าให้ตกลงมาสู่พื้นจนได้...
...เกิดเป็นเสียงดังเพล้งไปทั่วห้อง...
“เชี่ย!” จินดาอุทานคำสบถขึ้นเสียงลั่น ก่อนที่เพียงเสี้ยววินาทีต่อมาเขาจะต้องเปิดปากร้องออกมาอีกครั้ง
...หากแต่คราวนี้เป็นการร้องเพื่อระบายความเจ็บปวด...
“โอ๊ย!”
ร่างกายขนาดสันทัดเซพิงผนังห้องในทันทีที่ฝ่าเท้าข้างที่ยังเปลือยเปล่านั้นก้าวพลาดจนไปเหยียบเข้ากับเศษเซรามิคชิ้นเล็กชิ้นน้อยเข้า เป็นเพราะความตกใจแท้ๆเขาจึงยั้งขาไว้ไม่ทันเช่นนี้
ต่อจากนั้นเสียงฝีเท้าตุบตับของคนเป็นเจ้าของห้องก็ดังใกล้เข้ามาชนิดทันทีทันใด
“จิน!!”
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: parn11 ที่ 22-09-2016 18:48:06
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 22-09-2016 18:55:56
แต่ว่าพี่ชาติเป็นคนไปเสนอตัวก่อนไม่ใช่เรอะ ยังจะมีหน้าไปงอนน้องโนะ
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 22-09-2016 18:59:47
ตอนนี้จินทำตัวน่าเอ็นดู๊
แอบยิ้มกับรูปที่วาดง้อพี่ชาติอะ น่ารัก
เริ่มหัวข้อโดย: yayachipu ที่ 22-09-2016 19:00:26
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 22-09-2016 19:03:26
เริ่มหัวข้อโดย: cheyp ที่ 22-09-2016 19:04:31
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 22-09-2016 19:05:20
จะได้เห็นคนหลุดมาดไหมนะ
ชอบวิธีการง้อจัง
เริ่มหัวข้อโดย: ming88 ที่ 22-09-2016 19:09:55
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 22-09-2016 19:11:05
ตอนนอนกอดนี่แอบกลั้นหายใจแทนจินไปด้วยเลอออออ
เรื่องนี้ดี๊ดี ดีงามตามท้องเรื่องมากกกกๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 22-09-2016 19:12:43
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 22-09-2016 19:14:53
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 22-09-2016 19:22:53
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 22-09-2016 19:23:37
เริ่มหัวข้อโดย: ่jjay ที่ 22-09-2016 19:25:35
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 22-09-2016 19:33:06
อยากเห็นอาการพี่ชาติตอนเห็นเลือดน้อง เดาว่าพี่แกต้องตกอกตกใจจนหลุดมาดนิ่งๆแน่เลย
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 22-09-2016 19:36:14
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 22-09-2016 19:37:01
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 22-09-2016 19:40:01
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 22-09-2016 19:44:52
ดีๆกันได้แล้วนะ รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อเมื่อไหร่จะถึงพรุ่งนี้
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 22-09-2016 20:00:41
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 22-09-2016 20:07:37
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 22-09-2016 20:13:21
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 22-09-2016 20:21:27
เริ่มหัวข้อโดย: Kaikaaa ที่ 22-09-2016 20:29:17
เริ่มหัวข้อโดย: sweetbasil ที่ 22-09-2016 20:34:22
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 22-09-2016 20:37:18
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 22-09-2016 20:43:19
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 22-09-2016 20:50:31
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 22-09-2016 20:53:13
ยิ่งตอนเอาหัวไปพิงหลังพี่ชาตินี่แบบ กรี๊ดดด เขินมาก พี่ชาติถึงกับชะงัก
แถมพี่ชาติมีเนียนมานอนชิดน้องอีก แอร๊ยๆๆๆ ทีนี้แหละได้เวลาพี่ชาติโอ๋จินแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 22-09-2016 20:57:03
น้องจินก็หงอจนไม่รู้จะหงอยังไงแล้ว
ถึงตอนนี้แหละน้องจินเอาคืนบ้าง อ้อนให้เต็มเหนี่ยวไปเลยลู๊กกกกก
กอดคนเขียน :กอด1: ขอบคุณน้าาา อัพต่อเนื่องจังเลย น่ารักฝุดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 22-09-2016 20:57:20
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 22-09-2016 21:03:46
อร๊ายยยย พี่ชาติฉากเข้ามากอดก็ชอบ. เขิลลลล. ฮือ หายงอน หายโกธรกันซักที. ฟอร์มเยอะจริง คุยกับน้องได้แล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 22-09-2016 21:26:51
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 22-09-2016 21:38:22
แต่จินเจ็บตัวอ้ะ แง
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 22-09-2016 22:03:22
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 22-09-2016 22:03:49
เท้าเจ็บแบบนี้ต้องมีคนดูแลใกล้ชิดนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 22-09-2016 22:28:25
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 22-09-2016 22:50:13
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 22-09-2016 23:09:58
ปล.พี่ชาติหลุดแน่ๆๆ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 22-09-2016 23:17:12
น้องจินนน~~
น่าเอ็นดู
ฉากที่เอาหัวพิงหลังง มันน่าเอ็นดู
โอ๋ๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 22-09-2016 23:20:34
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 22-09-2016 23:50:37
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 22-09-2016 23:58:31
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-09-2016 00:04:11
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 23-09-2016 00:12:03
ถ้าถูกเมินโดยคนที่เรารู้สึกดีๆด้วยนี่ยังไงก็คงทำใจลำบากเนอะ มีโอกาสให้ร้องก็ร้องแน่ๆเลยเป็นเรา ; _ ;
เคยถูกมีดบาดตอนไปค่ายค่ะ นี่คิดถึงพ่อแม่อยู่แล้วด้วยไง เลยร้องแบบร้องหนักมาก 5555555 จนเพื่อนงงกันหมด
ส่วนพี่ชาติก็จะได้ใช้โอกาสนี้หลุดแก๊กไปซะเลย ไม่ต้องหาวิธีเอง - . -' วินวินทั้งสองฝ่าย กลับมาแฮปปี้กันไวๆเถิดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: matame ที่ 23-09-2016 00:37:33
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 23-09-2016 00:43:35
เริ่มหัวข้อโดย: PAiPEiPEi ที่ 23-09-2016 01:21:47
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 23-09-2016 01:25:32
เริ่มหัวข้อโดย: ggibino ที่ 23-09-2016 01:34:11
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่านนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Raccoooon ที่ 23-09-2016 02:02:30
ขอเม้นแปะไว้ก่อนเดี๋ยวมาอ่านต่อ
ตอนแรกสุ่มเข้ามาอ่านเพราะเบื่องาน
ไม่คิดเลยว่าตอนแรกเปิดมาจะเจอสถาปนิกหนุ่มกำลังทำโปรเจคคอนโด
โดยที่ตัวเองก็กำลังทำโปรเจคโรงแรมเช่นกัน orz
น้ำตาแทบเล็ดเลย555555 อ่านตอนแรกก็เหมือนโดนไล่กลับไปเคลียร์แปลน
แต่สุดท้ายก็มานั่งอ่านต่ออยู่ดี5555
เข้าใจอารมณ์จินเลย เข้าใจมากๆๆๆ เข้าใจจนอยากจะร้องไห้ฮือออ
ตรวจแบบครั้งแรกก็แทบไม่ฟังกัน แถมโดนปฏิเสธอย่างไม่ใยดีอีกกก ที่อุตสาห์ทำมาคืออะไรร
คิดมาแทบตายสุดท้ายไม่เอา โดนล้มแบบ ไหนจะคอมเม้นท์อีก
ละนายชาติดันชวนไปกินข้าวเย็นอีก ทั้งๆที่ตอนนั้นคงรู้สึกอยากอยู่คนเดียวสุดๆ หดหู่อะไรขนาดนั้นน
สงสารจินพอๆกับสงสารตัวเองตอนนี้55555
ตอนนี้โกรธอีตาชาติ ใจร้ายจริงๆด้วย
แต่ก็เข้าใจโลกธุรกิจนั่นแหละ แต่เข้าใจหัวอกสถาปนิกมากกว่า ขอลำเอียง ขออยู่ฝ่ายจิน555
หวังว่าโปรเจคจินจะเข้าตานายทุนบ้างไม่มากก็น้อยนะ
(อ่านถึงคุณบุญฤทธิ์แล้วสะดุ้งเลย... เป็นอะไรกับตระกูลบุญนาxรึเปล่าคะ5555555555555555555)
เนื้อเรื่องไม่ได้แปลกใหม่แต่ชอบภาษามากค่ะ อ่านลื่นมาก อาจจะตงิดกับบางคำไปหน่อยแต่โดยรวมแล้วชอบมาก
บรรยาสวย อ่านเข้าใจง่ายดีค่ะ
ยิ่งตอนนี้อินกับโปรเจคตึกสูงยิ่งมาอ่านเรื่องนี้ยิ่งอิน5555
เอาเป็นว่าติดตามนะคะ
แล้วจะมาไล่อ่านส่วนที่เหลือให้ทัน
ขอตัวไปเคลียร์แปลนต่อแล้วค่ะ :katai4: :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: seii ที่ 23-09-2016 03:07:49
คนเขียนทำการบ้านมาดีจริงๆ มันสมจริงตรงที่ไม่ได้เน้นเเค่ดราม่าชีวิตรัก
เพราะคนเราต้องทำมาหากิน บางเรื่องตัวเอกเป็นหมอ เเต่เวลาว่างกลับเย๊อะเยอะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 23-09-2016 03:39:54
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 23-09-2016 06:22:33
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 23-09-2016 07:08:03
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 23-09-2016 07:26:38
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 23-09-2016 08:49:50
ส่วนอิพี่ชาติฟอร์มเยอะไปนะ ระวังกรรมจะตามทันล่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Disthaporn ที่ 23-09-2016 08:52:31
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 23-09-2016 13:43:34
เริ่มหัวข้อโดย: sincere13 ที่ 23-09-2016 15:34:15
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 23-09-2016 17:49:40
ถึงเวลาง้อด้วยการอ้อนแล้วนะคะ /กระซิบ
เราทีมพี่ชาติค่ะ
น้องจินต้องได้รับบทเรียนเรื่องนี้ให้มากๆเลย
เพราะตั้งแต่พี่ชาติเปิดใจให้น้องจินเข้ามายึดพื้นที่ไปได้ทั้งเพนเฮ้าส์แล้วเนี่ย
พี่ชาติเค้าทำทุกอย่างให้น้องจินโดยน้องไม่ต้องร้องขอเลยนะ
เพราะฉะนั้นน้องควรเป็นฝ่ายง้อพี่ค่ะ
เมื่อตอนนี้น้องเจ็บ น้องก็ควรง้อพี่ด้วยการอ้อน+สำออยค่ะ
ฮฺุุฮุ
(หัวเราะมือปิดปาก)
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 23-09-2016 17:53:31
เข้าใจว่าอยากให้น้องระวังกว่านี้
แต่นี่ก้เกินไปปปป
น้องง้อหนักมากยังไม่ยอมดีด้วยอีก
เป็นไงล่ะ น้องมันเจ็บตัวแล้วทีนี้
เลิกแกล้งน้องเลยนะ!!
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 23-09-2016 18:11:57
ธีรชาติเบิกตากว้างขณะปรี่เข้ามาพยุงตัวคนซุ่มซ่ามที่ทำท่าจะทรุดแหล่มิทรุดแหล่ไว้โดยพลัน เลือดสีแดงสดปริมาณไม่น้อยที่ปรากฏสู่สายตาทำเอาเขาตื่นตัวสุดระดับ
ท่อนแขนแข็งแกร่งทั้งสองข้างสอดเข้าไปในตำแหน่งที่เหมาะแก่การรับน้ำหนัก นักธุรกิจคนดังช้อนตัวจินดาขึ้นจากพื้นก่อนจะรีบพากลับเข้าไปนั่งพักที่เก้าอี้ทางด้านใน
“ทำอีท่าไหนเนี่ย! ทำไมไม่ระวัง!” หลังจากวิ่งวุ่นหากล่องปฐมพยาบาลอยู่ครู่ธีรชาติก็สาวเท้าเข้ามาดูแผลให้คนเจ็บอีกครั้ง สุ้มเสียงที่เขาใช้ถามออกไปนั้นฟังดูไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย
สถาปนิกหนุ่มนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดพลางเหลือบสายตามองใบหน้าบึ้งตึงของอีกฝ่ายไปด้วย
...เขาไม่น่าซุ่มซ่าม...
...ไอ้เซรามิคนั่นท่าทางจะชิ้นละหลายตังค์เสียด้วยสิ...
“ขอโทษครับ” จินดากล่าวออกไปเพียงแผ่วเบา แต่คำของเขาก็ไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควร
“แผลเยอะมากเลยจิน เศษชิ้นเล็กชิ้นน้อยมันฝังอยู่ในเนื้อเต็มไปหมด ต้องไปหาหมอแล้วล่ะแบบนี้ เอาออกเองไม่หมดแน่ๆ” ธีรชาติเงยหน้าขึ้นบอกเช่นนั้น “เดี๋ยวพี่พาไป รอแป๊บนะ”
ว่าแล้วชายหนุ่มทายาทตระกูลดังก็รีบวิ่งไปหยิบกุญแจรถและกระเป๋าสตางค์อย่างรวดเร็ว
“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวผมไปเอง” จินดาตะโกนบอกก่อนจะพยายามยันกายขึ้นจากเก้าอี้อีกครั้งด้วยกลัวว่าจะต้องรู้สึกอึดอัดใจไปมากกว่านี้
“สภาพนี้จะไปเองท่าไหน!?” ธีรชาติเดินกลับมาพร้อมกับของที่ต้องการ ใบหน้าคมคายดูถมึงทึงเหลือเกินในยามนี้ “ถ้าจะดื้อก็เลือกเวลานิดนึงนะจิน มานี่..พี่พาไป”
“เฮ้ยๆ...ไม่เอา” สถาปนิกหัวรั้นขืนตัวไว้เมื่ออีกฝ่ายตั้งท่าจะอุ้มเขาขึ้นในท่าเดียวกันกับเมื่อสักครู่ “ไม่ต้องอุ้ม..ผมยังเหลือขาอีกข้าง ผมพอเดินได้”
เมื่อได้ยินดังนั้นผู้บริหารหนุ่มก็ส่งเสียงจึกจักออกมาในทันที “เดินเองแล้วเมื่อไหร่จะถึงรถ?”
“แต่ว่ามัน...”
“ไม่อุ้มก็ไม่อุ้ม” ธีรชาติส่ายศีรษะไปมาอย่างนึกระอาใจก่อนจะค่อยๆย่อเข่าลงเบื้องหน้าคนดื้อ “ถ้าไม่ให้อุ้มก็ขึ้นมา”
พอสถานการณ์เป็นแบบนี้ในที่สุดจินดาจึงจำต้องทำตามแต่โดยดี
...อย่างไรขี่หลังก็คงดีกว่าโดนอุ้มแน่ๆล่ะ...
...ผู้ชายอุ้มผู้ชายในท่านั้น ใครเห็นคงรู้สึกประหลาดใจพิลึก...
นักออกแบบหนุ่มวาดแขนยึดรอบบ่าธีรชาติไว้ด้วยท่าทางเก้กัง การที่เนื้อตัวสัมผัสโดนกันแนบแน่นอีกครั้งทำให้เขาอดนึกไปถึงท่านอนชวนจั๊กจี้เมื่อคืนไม่ได้...
.
.
.
เป็นเพราะพี่สาวกับพี่เขยเปิดบริษัทส่งออกและต้องบินไปติดต่องานที่ต่างประเทศอยู่บ่อยๆ โกวิทจึงมักได้รับมอบหมายให้ดูแลเจ้าหลานตัวดีวัยแปดขวบแทนอยู่เป็นประจำ
...วันนี้ก็เช่นกัน...
“ดีโน่ปวดท้อง..ฮึก..ดีโน่ปวดมากเลยคับน้าโก๋”
“รอหน่อยนะดีโน่ ใกล้ถึงโรงพยาบาลแล้ว” สถาปนิกหนุ่มผู้ซึ่งต้องกลายร่างเป็นคุณพ่อชั่วคราวขยับพวงมาลัยพารถเปลี่ยนเลนเพื่อหาช่องทางที่ดีที่สุดด้วยความร้อนใจ “ใกล้แล้วๆ”
จู่ๆเช้าวันนี้เจ้าหลานชายตัวน้อยก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับการทำตัวงอพลางร้องไห้จ้าบอกว่าปวดท้องไม่หยุดปาก เมื่อลองถามไถ่ดูก็พอจะได้ความว่าเมื่อวานมีเพื่อนแอบซื้อส้มตำจากหน้าโรงเรียนมาแบ่งให้กิน สุดท้ายเขาจึงต้องรีบจับยัดเข้ารถพามาโรงพยาบาลทั้งที่ยังใส่ชุดนอนกันอยู่ทั้งน้าทั้งหลานแบบนี้แหละ
.
.
.
ปกติจินดาไม่ใช่คนใจเสาะ ช่วงชีวิตที่ผ่านมาก็ได้แผลได้รอยช้ำจากการใช้ชีวิตแบบอยู่ไม่สุขออกบ่อยไป แต่สำหรับเศษเซรามิคจำนวนนับสิบจุดที่ฝังอยู่ใต้ฝ่าเท้าในครั้งนี้มันเยอะเสียจนทำให้เขารู้สึกระบมไปหมด ซ้ำบางตำแหน่งก็ยังฝังอยู่ลึกสุดๆเสียด้วยสิ
สถาปนิกหนุ่มนั่งเกร็งตัวขณะที่พยาบาลและหมอประจำห้องฉุกเฉินช่วยกันคีบสิ่งแปลกปลอมออกจากเนื้อให้ทีละชิ้นด้วยความหวาดเสียว เขาเผลอกำมือเสียแน่นด้วยหวังว่าหากทำเช่นนั้นจะช่วยให้ความเจ็บปวดทุเลาลงไปได้บ้าง
ในระหว่างที่กำปั้นของจินดาเริ่มจะกระชับขึ้นเรื่อยๆ จู่ๆฝ่ามืออุ่นหนาของใครอีกคนที่ยืนอยู่ข้างกันก็สอดเข้ามาคลายความเขม็งให้
...นิ้วมือทั้งสิบของเขาและธีรชาติประสานกันอย่างแนบแน่นโดยการนำพาของอีกฝ่าย...
จินดาเงยหน้ามองเจ้าของสัมผัสก่อนจะต้องรู้สึกวูบโหวงขึ้นมาในช่องท้องอีกครั้งเมื่อได้พบกับสายตาเป็นมิตรแบบที่เขาไม่ได้เห็นมาหลายวัน
...ธีรชาติดูใจดีเหมือนอย่างที่เคยแล้ว...
นักออกแบบผู้ซึ่งอยู่ในอารมณ์หม่นหมองมาเป็นสัปดาห์เกือบจะเผลอยิ้มออกมาอยู่แล้วเชียวถ้าไมใช่เพราะว่าเศษเซรามิคชิ้นใหญ่เพิ่งจะถูกคุณหมอคีบออกจากกลางฝ่าเท้าไปอีกชิ้นหนึ่ง ชายหนุ่มสะดุ้งตัวขึ้นน้อยๆด้วยความเจ็บปวดแล้วจึงละสายตาออกจากใบหน้าของผู้บริหารคนดังเพื่อหันกลับไปมองที่ปลายขาตัวเองต่อตามเดิม
“ปวดท้อง..ฮึก..” ในตอนนั้นเสียงร้องไห้งอแงของเด็กน้อยสักคนก็ดังเข้าหูทุกคนในบริเวณมา “..ฮึก..ดีโน่ปวดท้องคับ”
ไม่มีใครให้ความสนใจกับสิ่งที่ได้ยินมากนักเมื่อสถานที่แห่งนี้คือห้องฉุกเฉิน ไม่แปลกอะไรหรอกที่จะมีเด็กปวดท้องถูกพามาหาหมอ
พยาบาลพาเจ้าหนูคนที่ว่ามานอนลงที่เตียงข้างๆจินดา
“..จิน..”
เสียงเรียกนี้ต่างหากที่ดึงความสนใจจากทั้งตัวเจ้าของชื่อและคนที่มาด้วยกันไปได้อย่างง่ายดาย
จินดาและธีรชาติหันไปมองทางต้นเสียงโดยพลัน
“..อ..อ้าว พี่โก๋..” สถาปนิกหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจที่ได้เจอรุ่นพี่คนสนิทในสถานการณ์แบบนี้ ซึ่งทางฝ่ายนั้นเองก็ดูจะตกใจไม่แพ้กันเลย
...ไม่สิ...
...บางทีอาจตกใจมากกว่าเขาเสียอีก...
“อาการก่อนหน้านี้เป็นยังไงบ้างคะ?” คำถามจากหมอที่เดินเข้ามาดูอาการดีโน่ที่ข้างเตียงเรียกให้โกวิทต้องหันกลับไปให้ความสนใจกับหลานชายตัวน้อยอย่างช่วยไม่ได้ ความประหลาดใจที่ได้เจอรุ่นน้องคนดีในช่วงเวลาแบบนี้เป็นอันต้องถูกพับเก็บไว้ชั่วคราว
ตอนนี้ความเจ็บปวดตรงฝ่าเท้าไม่มีผลอะไรต่อจินดาอีกต่อไปแล้วเพราะความกังวลที่เกิดขึ้นในใจมันแทรกขึ้นมาแทนที่
...เจอใครไม่เจอ มาเจอคนที่บริษัท...
ฝ่ามือที่สอดประสานอย่างแนบแน่นอยู่กับมือของธีรชาติถูกนักออกแบบหนุ่มดึงออกแทบจะในทันทีที่ตั้งสติได้ ซึ่งเมื่อจินดาทำเช่นนั้นนักธุรกิจคนดังจึงได้แต่ก้มลงมองใบหน้าอ่อนใสที่ตอนนี้เจือแวววิตกด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์เงียบๆเท่านั้น
.
.
.
ผลสรุปจากปากคุณหมอคือดีโน่อาหารเป็นพิษและต้องแอดมิทดูอาการอยู่ที่นี่หนึ่งคืนและตอนนี้หนูน้อยก็ถูกพยาบาลเข็นขึ้นไปรอที่ห้องพักคนไข้ก่อนแล้ว
เมื่อโกวิทจัดการเรื่องเอกสารทั้งหมดทั้งปวงจนเรียบร้อยเขาจึงถือโอกาสนี้เดินย้อนเข้าไปในห้องฉุกเฉินอีกครั้ง
“สวัสดีครับคุณชาติ” ชายหนุ่มเอ่ยทักคนที่ไม่น่าจะมาอยู่ตรงนี้กับรุ่นน้องของเขาก่อนเป็นลำดับแรก “บังเอิญมากเลยครับที่ได้เจอกันที่นี่”
“จริงด้วย เด็กผู้ชายคนเมื่อกี้นั่นหลานเหรอครับ? อาการดีขึ้นหรือยัง?”
“ใช่ครับ หลานผมเอง ตอนนี้แกเริ่มสงบลงบ้างแล้วล่ะ” เมื่อบอกกล่าวจนพอได้ใจความโกวิทก็หันไปหาคนที่นั่งยิ้มเจื่อนมองเขามาจากบนเตียง “เท้าไปโดน’ไรมาวะมึง?” เขาเอ่ยถามเพียงสั้นๆพลางเบนสายตามองไปยังคุณพยาบาลคนสวยที่กำลังพันผ้าปิดแผลให้เจ้ารุ่นน้องตัวดีอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ
“เหยียบเศษของแตก...หลายแผลเลยพี่”
“ไอ้ซุ่มซ่าม” โกวิทว่าเช่นนั้นพลางยกมือข้างหนึ่งขึ้นจับศีรษะทุยมนของคนเจ็บโยกไปโยกมาเบาๆโดยที่ผู้บริหารคนดังเองก็ยังยืนมองอยู่ไม่ห่าง “ว่าแต่...นี่มึงมากับคุณชาติได้ยังไงเนี่ย?”
...คำถามที่จินดานึกกลัวมาตั้งแต่แรกถูกโกวิทส่งออกมาจนได้...
สถาปนิกรุ่นเล็กออกอาการอึกอักขึ้นมาแม้ว่าจะพยายามควบคุมตัวเองแล้วก็ตามที “..แค่บังเอิญน่ะพี่..เรื่องมันยาว..”
“อ๋อเหรอ งั้นไว้ค่อยเล่าทีหลังก็ได้..รบกวนคุณชาติแย่เลยนะครับแบบนี้”
“ก็ไม่ได้หนักหนาอะไรหรอกครับ เรื่องเล็กน้อย” ธีรชาติตอบกลับพร้อมรอยยิ้มเชื่อมไมตรี
“..ล..แล้วดีโน่ไปไหนแล้วอะพี่?..”
“โดนจับแอดมิท ตอนนี้พยาบาลพาขึ้นไปที่ห้องแล้ว”
“อ้าว แล้วพี่ไม่ต้องดูหลานเหรอ?”
“ก็เดี๋ยวไปเนี่ย กูเพิ่งจัดการเรื่องเบิกประกันเสร็จ...นี่ถ้าไม่ต้องอยู่เฝ้าดีโน่นะกูขับรถไปส่งมึงแล้ว ตั้งใจจะกลับยังไง? แท็กซี่ไหม? เดี๋ยวกูเรียกให้”
“..เอ่อ...แท็กซี่ก็ดีเหมื..อ...”
“เดี๋ยวผมไปส่งเขาเองครับ” ธีรชาติชิงพูดขึ้นมาตั้งแต่ประโยคของจินดายังไม่จบลงด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สายตาของเขาเหลือบสบกับคนเจ็บครู่หนึ่งก่อนจะเบนกลับมาหาบุคคลที่สามอีกครั้ง “ที่อยู่ของผมกับจินใกล้กันนิดเดียว คุณโก๋ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ..จะดูแลให้”
เมื่อได้ยินดังนั้นโกวิทก็เผลอตัวขบแนวฟันลงบนริมฝีปากเบาๆ
...น่าหงุดหงิดเหลือเกินที่เขาไม่อยู่ในฐานะที่จะเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตของจินดาไปมากกว่าการถามไถ่เช่นนี้ได้...
“คุณชาติ..ใจดีมากเลยครับ ผมต้องขอบคุณแทนมันด้วย” สุดท้ายโกวิทก็พูดได้เพียงเท่านี้ “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนหลานก่อนนะครับ..กูไปนะไอ้จิน”
...เมื่อครู่เขาเห็น...
...เห็นเป็นอย่างดีเชียวล่ะว่าในตอนแรกที่เขาเข้ามาถึงห้องฉุกเฉินแห่งนี้มือของคนทั้งสองเกาะกุมกันแนบแน่นเพียงใด...
...หากไม่ใช้เพราะถูกหมอเรียก ไม่แน่ว่าเขาอาจเผลอเดินไปดึงมันออกโดยไม่รู้ตัวแล้วก็ได้...
และนอกจากเรื่องนั้นโกวิทก็ยังจำได้ดีอีกด้วยว่าเสื้อผ้าที่รุ่นน้องคนดีสวมใส่อยู่นั้นคือชุดทำงานชุดเดียวกันกับที่มันใส่ไปออฟฟิศเมื่อวาน
...การที่จินดาโผล่มาอยู่กับธีรชาติตั้งแต่เก้าโมงเช้าโดยที่ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าแบบนี้นี่จะคิดได้สักกี่แบบกันหนอ?...
...ยังไม่รู้หรอกว่าอะไรเป็นอะไร รู้เพียงอย่างเดียวว่าเขาไม่อยากให้รุ่นน้องใช้เวลากับธีรชาติไปมากกว่านี้เลย...
โกวิทค่อยๆขยับกายเข้าไปหาคนบนเตียงก่อนจะทำในสิ่งที่เขาไม่ค่อยมีโอกาสได้ทำบ่อยนัก
ชายหนุ่มสวมกอดคนเจ็บไว้เพียงหลวมๆหากแต่เนิ่นนาน ฝ่ามือหนาใหญ่ยกขึ้นลูบเส้นผมนุ่มลื่นอีกครั้ง
ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้ธีรชาติเผลอเบิกตากว้าง ส่วนจินดาซึ่งไม่ค่อยเข้าใจในการกระทำของรุ่นพี่คนสนิทนักก็ได้แต่คลี่ยิ้มออกมาพลางตบหลังอีกฝ่ายปุๆ “อารมณ์ไหนวะเนี่ยพี่?”
“หายไวๆนะมึง” โกวิทกล่าวคำอวยพรที่ข้างหูของอีกฝ่ายเพียงแผ่วเบาแล้วจึงผละร่างออกมาทั้งที่ยังกอดไม่เต็มอิ่ม “กูไปละ”
“เจอกันพี่”
ก่อนจะเดินออกจากที่ตรงนั้นมา โกวิทจงใจเบนสายตาสบกับธีรชาตินิ่งๆราวกับมีเรื่องอยากส่งผ่าน รอยยิ้มที่เคยมีให้ในช่วงแรกเลือนหายจากใบหน้าครึ้มหนวดครึ้มเคราไปจนเกลี้ยงแล้ว
คิ้วหนาเข้มอันเป็นเอกลักษณ์ของผู้บริหารหนุ่มกระตุกเข้าหากันขณะจ้องตอบกลับไป
...ทั้งที่ปราศจากซึ่งถ้อยคำ แต่ก็น่าประหลาดเหลือเกินที่ดูเหมือนว่าชายทั้งสองจะเข้าใจกระแสจากแววตาของกันและกันได้เป็นอย่างดี...
...เห็นจะมีก็แต่จินดาที่กำลังหันไปกล่าวคำขอบคุณกับพยาบาลสาวเท่านั้นที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาเลย...
.
.
.
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 23-09-2016 18:12:24
...สรุปว่าแววตาใจดีที่ได้เห็นในห้องฉุกเฉินเมื่อสักเกือบๆชั่วโมงก่อนหน้านี้เป็นเรื่องที่เขาคิดไปเองสินะ...
เมื่ออีกฝ่ายยังคงเย็นชาอย่างคงเส้นคงวาเช่นนี้จินดาก็มองไม่เห็นประโยชน์ของการแกร่วอยู่ที่นี่ต่ออีกแล้ว คราวนี้สถาปนิกหนุ่มตัดสินใจยันกายขึ้นจากโซฟาตัวสวยกลางห้องในระหว่างที่ธีรชาติกำลังง่วนทำอะไรสักอย่างอยู่ในครัว แม้จะทุลักทุเลไปสักหน่อยแต่สุดท้ายเขาก็กระโดดขาเดียวพาตัวเองกลับไปสู่บริเวณหน้าประตูห้องจนได้
แต่ดูเหมือนว่าเสียงปลายเท้ากระทบพื้นหนักๆของชายหนุ่มจะดังไปสักหน่อย คนเป็นเจ้าบ้านจึงโผล่หน้าออกมาเจอเข้าก่อนที่เขาจะทันได้เปิดประตูออกไป
“จิน!” ธีรชาติเอ่ยเรียกเสียงดุดันพลางย่างสามขุมเข้ามาหาด้วยสีหน้าถมึงทึง “จะไปไหน?”
คนถูกถามหลุบตาลงต่ำ “...จะกลับบ้านครับ...”
“ตอนอยู่บนรถพี่ก็บอกไปแล้วไงว่าให้อยู่ที่นี่จนกว่าแผลที่เท้าจะดีขึ้น ถ้าขืนจินกลับไปอยู่คนเดียวในสภาพนี้นะ รับรองว่าลำบากแน่”
“ไม่เป็นไรอะ...ผมอยู่ได้”
“อย่าดื้อนักสิ”
“พอเหอะพี่...” สถาปนิกหนุ่มกล่าวเสียงค่อยก่อนจะผ่อนลมหายใจผ่านปลายจมูกออกมาเบาๆ “...พูดตรงๆนะผมอยู่ต่อผมก็อึดอัด พี่เองก็น่าจะอึดอัด ผมโคตรเข้าใจที่พี่ยังโกรธผมอยู่ จะโกรธอีกเป็นปีหรือโกรธตลอดไปผมก็เข้าใจเพราะว่าคำพูดของผมวันนั้นมันหมามากจริงๆ...ผมรู้ว่าพี่เป็นคนใจดี แต่ถ้าอะไรที่ทำแล้วมันไม่สบายใจพี่เว้นไว้บ้างก็ได้ครับ อย่างตอนนี้เป็นเวลาที่ผมควรจะเลิกรบกวนพี่ พี่ก็ปล่อยๆให้ผมกลับไปเหอะ ผมไม่อยากให้พี่รู้สึกแย่กับผมไปมากกว่านี้อีกแล้ว...พูดจริงๆ”
ตลอดเวลาที่เอื้อนเอ่ย สายตาของจินดาก็สบกับผู้ฟังโดยไม่มีการวอกแวก
...นี่คือสิ่งที่เขาอยากจะพูดกับธีรชาติมาตั้งแต่เมื่อคืน...
“ขอบคุณมากครับที่วันนี้อุตส่าห์พาไปหาหมอ แล้วก็ขอโทษที่ผมซุ่มซ่ามทำของในห้องพี่พัง ตอนนี้ผมมีเงินสดติดตัวอยู่ไม่ถึงพัน เดี๋ยวผมจะโอนค่าเสียหายให้พี่ภายในวันพรุ่งนี้ เป็นราคาเท่าไหร่ก็บอกมาในไลน์แล้วกันครับ” จินดากล่าวออกมาอีกครั้งแล้วจึงกลับหลังหันเพื่อเดินโขยกเขยกไปจนถึงประตู “...ผมไปนะ”
ประตูบานหรูถูกชายหนุ่มดึงให้เปิดออก แต่แล้วในจังหวะที่เขากำลังจะก้าวพ้นวงกบออกไปนั้นเองมันก็ถูกฝ่ามือของใครอีกคนดันให้ปิดลงไปเสียก่อน
ธีรชาติที่ยามนี้เดินเข้ามาประชิดตัวคนหัวรั้นได้อย่างทันท่วงทีหยุดยืนนิ่งทั้งที่มือก็ยังคงยันประตูไว้อย่างนั้น ร่างกายของเขาและจินดายืนซ้อนกันอยู่ด้วยความห่างเพียงไม่กี่คืบ
สถาปนิกหนุ่มขบกรามแน่นด้วยความรู้สึกอัดอั้น การได้ยืนจ้องลวดลายบนประตูคงนับเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเวลาแบบนี้ หากต้องหันกลับไปเผชิญหน้ากับธีรชาติเนื้อตัวเขาคงได้ปริแตกหรือไม่ก็ระเบิดไปเลยแน่ๆ
“พี่ไม่ให้ไป...” ธีรชาติกล่าวด้วยระดับเสียงที่แทบจะเบาจนกลายเป็นการกระซิบ “...เป็นห่วง”
สิ่งที่ได้ฟังส่งผลให้จังหวะการหายใจของจินดาสะดุดไปในทันที เขาเผลอกดปลายคางลงน้อยๆเพื่อหนีจากใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายที่อยู่ห่างจากใบหูไปเพียงไม่มากนัก
“เดินก็ไม่ค่อยถนัด อยู่คนเดียวจะอยู่ยังไง? ฮื้ม?...อยู่ที่นี่ยังมีพี่คอยช่วยหยิบจับอะไรได้ อย่างน้อยรอให้แผลมันเริ่มแห้งลงกว่านี้อีกนิดแล้วค่อยกลับก็ยังดี”
จินดานิ่งเงียบอยู่นานหลายวินาที เขาหลุบลูกตาหม่นแสงลงมองผ้าพันแผลบนเท้าข้างที่บาดเจ็บของตนก่อนจะค่อยๆเปิดปากตอบออกมาเสียงแผ่ว “...แต่อยู่ที่นี่แล้วผมอึดอัด..พี่ชาติไม่ยอมคุยกับผมเลย...”
เมื่อได้ฟังดังนั้นธีรชาติก็ต้องทอดถอนใจออกมาเบาๆ ผู้บริหารหนุ่มวางฝ่ามือลงบนไหล่ทั้งสองข้างของคนหัวดื้อก่อนจะออกแรงพลิกให้ร่างกายขนาดสันทัดหันกลับมาประจันหน้ากัน
แม้ว่าจะพยายามขืนตัวไว้ในทีแรก แต่สุดท้ายจินดาก็ยอมโอนอ่อนจนได้
สายตาสองคู่สบประสานโดยที่ช่องว่างตรงกลางนั้นถูกเติมเต็มไปด้วยมวลของความรู้สึกอันซับซ้อน
“จินรู้สึกยังไงเวลาไม่ได้รับความสำคัญ?” จู่ๆธีรชาติก็ถามขึ้นมาเช่นนั้น
จินดาแสดงสีหน้างุนงงในวินาทีแรกแล้วจึงค่อยๆไตร่ตรองใจค้นหาคำตอบ “..ก็...เสียใจ..”
“อืม..แล้วจินว่าพี่เสียใจไหมล่ะที่ได้ยินจินพูดเหมือนว่าพี่เป็นตัวไร้ประโยชน์?”
สถาปนิกปากไวพยักหน้าลงเบาๆ อันที่จริงเขาตระหนักถึงความจริงข้อนี้ดีเหลือเกิน
“นั่นน่ะสิ..พี่ฟังแล้วก็เสียใจนะ พอจินบอกว่าทำคนเดียวเร็วกว่า พี่ก็เริ่มคิดแล้วว่าตกลงควรช่วยต่อดีหรือเปล่า” ผู้บริหารคนดังกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล สายตาที่จับจ้องอีกฝ่ายอยู่นั้นดูผิดกับสายตาเย็นชาที่ใช้มาตั้งแต่เมื่อคืนลิบลับ “ในโปรเจ็คต์นี้พี่ก็เหมือนเป็นลูกน้องจิน ที่สำคัญเป็นลูกน้องคนเดียวที่จินมีอยู่ในมือด้วย จินต้องหัดทรีตลูกน้องให้ดีกว่านี้ การถนอมน้ำใจเป็นเรื่องสำคัญ ถ้ามีเรื่องอะไรที่คนในปกครองทำผิดพลาด มันมีอีกหลายวิธีที่จินจะพูดกับเขา อธิบายเขาด้วยเหตุผลไม่ใช่อารมณ์...
...วันนึงในอนาคตจินก็จะเลื่อนไปอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่านี้ จินจะเริ่มมีลูกน้องเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ ถ้าจินทำกับพวกเขาแบบที่ทำกับพี่รับรองได้เลยว่าไม่มีลูกน้องคนไหนยอมทำงานให้จินด้วยใจหรอก เขาก็จะแค่เชื่อฟังจินเพราะเป็นห่วงความก้าวหน้าในอาชีพเท่านั้นแหละเชื่อพี่สิ...มีฝีมืออย่างเดียวแต่ซื้อใจคนไม่เป็นมันก็เติบโตยากนะ โดยเฉพาะในประเทศแบบบ้านเรา รู้หรือเปล่า?”
สิ่งที่ถูกกล่าวผ่านกลีบปากได้รูปของธีรชาติมาทำให้จินดารู้สึกใจเต้นแรงขึ้นได้อย่างน่าประหลาด
...เขากำลังถูกธีรชาติ อชิรญาสอนอยู่...
...คนที่มีลูกน้องถึงสี่พันกว่าชีวิตและเพิ่งจะย้ำชัดว่ายอมเป็นลูกน้องเพียงคนเดียวของเขากำลังสอนอยู่ด้วยท่าทางเหมือนพี่ชายใจดี...
สถาปนิกหนุ่มเผลอตัวเม้มริมฝีปากเข้าหากันเบาๆราวกับว่าท่าทางเช่นนั้นจะช่วยลดความประหม่าที่ก่อตัวขึ้นในใจไปได้บ้าง
“...พี่อยากเห็นจินไปได้ไกลๆ อย่าให้เรื่องยิบย่อยพวกนี้มันมาขวางทางพรสวรรค์นะ เข้าใจไหม?...”
เมื่อจบประโยคนี้ของธีรชาติจินดาก็พยักหน้าลงน้อยๆ และแม้ว่าสีหน้าที่แสดงออกไปจะดูสงบดี หากแต่ก้อนเนื้อในอกกลับเริ่มบีบตัวแรงยิ่งกว่าเก่า
...ความปรารถนาดีที่อีกฝ่ายมีให้มันมากกว่าที่เขาเคยคิดว่าจะได้รับ...
...ยิ่งได้ยินอย่างนี้ก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ทำตัวไม่ดี...
แล้วพอนึกมาถึงตรงนี้ จู่ๆบริเวณหัวตาก็เกิดอุ่นวาบขึ้นมาเสียได้
“เอาล่ะ...ส่วนเรื่องที่จินบอกว่าอึดอัดที่พี่ไม่คุยด้วยน่ะ...” ผู้บริหารคนดังเปิดปากขึ้นมาอีกครั้ง ซึ่งถ้อยคำในคราวนี้ก็ไกวให้อารมณ์ของจินดาเปลี่ยนไปได้อีกครั้ง “...ที่จริงพี่หายโกรธจินตั้งนานแล้วล่ะ เพียงแต่ว่า...”
สถาปนิกหนุ่มมีท่าทีงุนงงกับสิ่งที่ได้ฟัง เขายืนกระพริบตาปริบๆมองคนตรงหน้าขณะรอฟังประโยคต่อไป
“...ตอนแรกพี่กะว่าจะปล่อยให้จินทำงานคนเดียวไปสักพักก่อนแล้วค่อยกลับมาช่วยตอนใกล้ๆวันพรีเซ็นต์ครั้งต่อไป ตั้งใจจะให้จินได้รู้ความแตกต่างของการมีลูกน้องกับการต้องทำทุกอย่างคนเดียว...แต่ดูเหมือนตอนนี้จินจะรู้แล้วล่ะมั้ง ใช่ไหม? พี่ไม่ทำอย่างนั้นแล้วก็ได้...”
...ราวกับภูเขาลูกใหญ่ถูกยกออกจากอก...
...จากที่เพียงรู้สึกอุ่นๆร้อนๆตรงหัวตาอยู่เมื่อครู่ ยามนี้หยาดน้ำก็เริ่มเอ่อคลอเบ้าขึ้นมาจริงๆแล้ว...
จินดาควบคุมให้ตัวเองเก็บความอัดอั้นไว้กับใจไม่ได้อีกต่อไป ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดถึงได้รู้สึกมากขนาดนี้
เครื่องหน้าแต่ละส่วนของสถาปนิกหนุ่มขยับเปลี่ยนรูปเปลี่ยนรอยจนดูเกร็งไปหมด ทั้งนี้ก็คงเป็นเพราะว่าเขาพยายามเหลือเกินที่จะสกัดกั้นไม่ให้ตัวเองแสดงอะไรชวนขายหน้าออกไปอีก
...หากแต่ทันทีที่ฝ่ามืออุ่นหนาของอีกฝ่ายเคลื่อนขึ้นมาวางแหมะลงบนศีรษะ ความพยายามของเขาก็สูญเปล่าไปโดยพลัน...
“...พี่หายโกรธแล้วนะครับ จินไม่ต้องเครียดแล้ว...”
เพียงสิ้นประโยคของธีรชาติ น้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นไว้ด้วยความสามารถทั้งหมดที่มีก็ทิ้งตัวกลิ้งลงมาตามผิวแก้มโดยที่จินดาไม่สามารถห้ามตัวเองได้
นักออกแบบหนุ่มร้องห่มร้องไห้แบบที่ไม่ได้ทำมานาน ปลายแขนเสื้อที่เขาพับเป็นทบไว้บริเวณข้อศอกถูกยกขึ้นมาปาดเช็ดความเปียกชื้นออกจากใบหน้าด้วยท่าทางเหมือนกับเด็กเล็กๆ
“ร้องทำไมล่ะเนี่ย?” ธีรชาติเอ่ยถามขึ้นมาเช่นนั้นก่อนจะค่อยๆยกสองแขนขึ้นโอบรัดไปรอบลำตัวของอีกฝ่ายไว้อย่างเต็มไม้เต็มมือ
ร่างกายขนาดสันทัดของจินดาถูกนักธุรกิจคนดังดึงเข้ามาสู่แผงอกจนข้างแก้มที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำจากดวงตานั้นนาบสนิทลงไปกับผ้าเนื้อดีของเสื้อตัวที่คนปลอบสวมใส่อยู่
...น่าแปลกว่าความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาทางเนื้อหนังนั้นทำให้จินดายิ่งควบคุมตัวเองได้แย่กว่าเดิมเสียอีก...
“..ผม..ฮึก..ผมนึกว่าพี่จะเกลียดขี้หน้าผม..ฮึก..ไปแล้วซะอีก..” ชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดปีกล่าวเจืออาการสะอึกสะอื้น ซึ่งท่าทางเช่นนั้นก็เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากคนเป็นผู้ใหญ่กว่าไปได้เป็นอย่างดี
“โธ่..พี่ไม่เกลียดใครด้วยเรื่องแค่นี้หรอกน่า” ผู้บริหารหนุ่มยกฝ่ามือขึ้นสัมผัสศีรษะทุยมนของสถาปนิกผู้ขี้แยอีกครั้ง คราวนี้เขาจับมันโยกไปโยกมาเบาๆ “ขอโทษนะที่ทำให้กดดัน สงสัยพี่จะทำเกินไปหน่อย”
พอได้ฟังดังนั้นจินดาก็ส่ายหัวราวสองถึงสามทีแทนการบอกด้วยปากว่าไม่เป็นไรทั้งที่ใบหน้ายังคงซุกอยู่ที่แผงอกกว้างไม่ไปไหน เล่นเอาธีรชาติอดรู้สึกจั๊กจี้จนต้องหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้
นักออกแบบหนุ่มค่อยๆหลับตาลงด้วยอารมณ์ที่ผ่อนคลายลงกว่าเก่ามาก
...ดูเหมือนว่านี่คงเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดของการซื้อใจ...
...เพราะเมื่อครู่ธีรชาติซื้อใจของเขาไปได้อย่างง่ายดายเหลือเกิน...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 23-09-2016 18:18:49
มันเป็นความเป็นไปอย่างช้าๆเบาๆ แต่อุ่นในใจจริงๆนะคะ เรียกว่าเหมือนรักซึมลึกอะไรแบบนั้น
กว่าจะรู้ตัวก็รักไปมากมายแล้วเนอะ แอบสงสารพี่โก๋เบาๆ เฮ้อ ทำไงได้ .. คนมันจะใช่มันก็ใช่เองจริงๆแหละ
พี่ชาติน่ารักมากค่ะ อิจฉาจินรัวๆ 55555555
รอตอนต่อไปนะคะ ชอบบบมากกกก อ่านแล้วฮีลหัวใจสุดพลังเลยค่ะ >___<
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 23-09-2016 18:23:22
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 23-09-2016 18:27:03
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 23-09-2016 18:30:00
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 23-09-2016 18:35:20
พี่ชาติ ไอ้จินมันขี้อ้อนนน
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 23-09-2016 18:36:45
ทำตัวเป็นมดแดงแฝงมะม่วง เหอะ
แต่ว่าหนูจินน ซื้อใจนี่ยังไงกันน้า
ใจแบบไหนกันละ คึคึคึ
ชอบผช.แบบพี่ชาติจังเลยอะ จะเอาๆๆ55555555
ทีนี้ดีกันแล้ว ก็พยายามสานสัมพันธ์กันมากกว่านี้นะ
คนอ่านจะได้ฟิน~ รออ่านตอนต่อไปค่า
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 23-09-2016 18:37:35
ใครจะคิดว่าพี่จะยอมลงให้เด็กธรรมดา ยอมสอนอะไรแบบนี้ให้กัน
ว่าแต่ อย่าลืมระวังพี่โก๋นะ เริ่มออกตัวแรงแล้วค่ะ หุหุ
เริ่มหัวข้อโดย: Crossley ที่ 23-09-2016 18:39:08
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 23-09-2016 18:40:23
ตอนนี้ต้องค่อยๆอ่านกลัวจบเร็ว โอ๊ยยเป็นเอามากแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 23-09-2016 18:44:23
อ่านแล้วน้ำตาคลอไปกับจินเลย
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 23-09-2016 18:52:24
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 23-09-2016 18:55:32
เริ่มหัวข้อโดย: coldcream ที่ 23-09-2016 19:16:40
เริ่มหัวข้อโดย: Kaikaaa ที่ 23-09-2016 19:17:29
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 23-09-2016 19:26:04
เริ่มหัวข้อโดย: iiamerror_ ที่ 23-09-2016 19:48:53
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-09-2016 19:49:02
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 23-09-2016 20:05:16
อบอุ่นแล้วก้หวังดีกับจินเสมอๆเลย
ตอนนี้อบอุ่นมากๆๆๆๆๆๆ
จินกลายเป็นเด็กน้อยไปเลยย
เค้าเริ่มรู้สึกดีต่อกันแล้วว
เริ่มอยู่ด้วยกันจนเสพติดกันไปทีละนิดๆ
พี่โก๋นี่ถึงจะน่าสงสารที่มาก่อน แต่เรื่องความรักมันก้บังคับไม่ได้อะนะ
รอตอนต่อไปค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 23-09-2016 20:11:01
พี่ชาติดูแลน้องจินดีๆนะจ้ะ ว่าแต่เมื่อไรน้องจินจะรู้ตัวว่ารักพี่ชาติอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 23-09-2016 20:13:33
โอ้ยยยยย ละมุนนีดัชนีพิฆาต โอยยยย ไม่ไหวแล้วว
ตัวจะระเบิด ทำไมมันฟินได้ขนาดนั้น อร๊ายยยยย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 23-09-2016 20:26:48
เริ่มหัวข้อโดย: sweetbasil ที่ 23-09-2016 20:35:32
มวยคนบะรุ่นเลยนะพี่
มองคนอื่นเถอะนะ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 23-09-2016 20:36:14
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 23-09-2016 21:32:29
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 23-09-2016 21:44:36
เริ่มหัวข้อโดย: ming88 ที่ 23-09-2016 21:48:15
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 23-09-2016 21:59:13
เริ่มหัวข้อโดย: ่jjay ที่ 23-09-2016 21:59:26
พี่ชาติสอนน้องได้ดีมากเลย จินจำไปจนวันตายเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 23-09-2016 22:30:34
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 23-09-2016 22:34:04
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 23-09-2016 22:36:19
ที่สำคัญเป็นนายเอกไสยๆหัวใจสี่ดวงด้วย
ไม่รู้ว่่ามีคนพยายามจะแย่งตัวนางกัน
เห้อมมม ไม่ได้อิจฉาแต่ว่าจะบึนปากใส่ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 23-09-2016 22:47:35
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 23-09-2016 22:50:02
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 23-09-2016 23:18:40
อะไรจะดีงามปานนั้น
ยอมทุกอย่างแล้วข่าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 23-09-2016 23:43:19
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 23-09-2016 23:44:25
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 23-09-2016 23:54:01
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 24-09-2016 00:02:23
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 24-09-2016 00:03:46
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 24-09-2016 00:05:00
ตอนนี้จินดูน่าเอ็นดูน่าทะนุถนอมมาก พี่ชาติก็อบอุ่นสุดๆ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะจ้าา น่ารักฝุดๆ อัพทุกวันเลยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Raccoooon ที่ 24-09-2016 00:05:56
อ่านถึงตอนที่แปดดด
ทนไม่ไหวมาหวีดก่อนน
แงงงง อยากได้คนอย่างพี่ชาติจะหาได้จากไหนน อยากได้้
คนอะไรตัดโมให้เฉยเลยแงงง
คิดอะไรอยู่แงงงงง จินแบ่งให้เราได้มั้ยยฮืออ พี่ชาติสนใจมาช่วยหนูตัดโมมั้ยคะะะะ
:z3: :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 24-09-2016 00:35:59
"ต้องหัดทรีตลูกน้องให้ดีกว่านี้"
มีใครรับสอนแบบนี้บ้างไหมคะ
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 24-09-2016 00:53:37
น่ารักกันจริงๆ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 24-09-2016 00:58:48
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 24-09-2016 00:59:55
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 24-09-2016 01:21:19
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 24-09-2016 01:56:37
เริ่มหัวข้อโดย: cheyp ที่ 24-09-2016 02:22:22
เริ่มหัวข้อโดย: yayachipu ที่ 24-09-2016 02:34:57
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 24-09-2016 04:08:13
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 24-09-2016 06:09:53
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 24-09-2016 09:24:59
เริ่มหัวข้อโดย: palette_burgundy ที่ 24-09-2016 09:32:53
เริ่มหัวข้อโดย: nin@ ที่ 24-09-2016 09:39:03
พี่โก๋ประกาศศึกกับพี่ชาติแล้ว ต่อไปคงเริ่มรุกคืบกับน้องจิน แต่...หัวใจของจินหวั่นไหวกับพี่ชาติไปแล้วละมั้ง อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 24-09-2016 09:42:49
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 24-09-2016 10:03:28
เริ่มหัวข้อโดย: ichnuan ที่ 24-09-2016 10:04:24
พี่น้องเค้าดูแลกันอะโน๊ะ คืนดีแบบบกอดกันไม่แปลกหร๊อกก :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 24-09-2016 12:10:47
เดี๋ยวมาอ่านค่ะ :oni1:
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 24-09-2016 12:26:28
ส่วนพีชาติกะพี่โก๋ก็เขม่นกันแล้ว คนกลางไม่รู้ตัว
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 24-09-2016 14:43:03
ความสัมพันธ์ของสองคนนี้เขามีพัฒนาการค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไปจริงๆ ค่ะ และในตอนล่าสุดนี่ก็เหมือนกับจะขยับเข้าไปใกล้กันมากแล้วด้วย ส่วนโกวิทก็ยังเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงอยู่เช่นเดิม การมองหน้ากันกับธีรชาติในห้องฉุกเฉินที่โรงพยาบาลนั้นก็คงเป็นการเปิดศึกอย่างไม่เป็นทางการสินะคะ
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 24-09-2016 14:50:07
นี่สิ เสน่ห์ของนิยายวัยทำงานโดยแท้ ที่ค้นหามานาน ยกนิ้วค่ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 24-09-2016 14:52:10
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 24-09-2016 16:28:03
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 24-09-2016 16:44:24
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 24-09-2016 17:09:42
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 24-09-2016 17:59:18
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 24-09-2016 19:20:53
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 24-09-2016 22:11:10
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 24-09-2016 23:38:32
ฮื้ออออ ตอนล่าสุดมะนก๊าวใจมากค่ะ
ไม่ต้องมีฉาก ไม่ต้องมีอะไรทั้งนั้น แค่การกระทำง่ายๆอย่างกอด ก็ทำให้เราฟินจนตัวลอยขนาดนี้
ยังชอบผลงานคุณแป้งเหมือนเดิมค่ะ รอตอนหน้านะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 25-09-2016 02:11:31
ยิ่งรู้สึกดีด้วยเท่าไร พอเนอแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกแย่มากเท่านั้น แต่เคลียร์กันได้แล้ว ดีใจจัง
ต่อไปต้องน่ารักมากแน่ๆ เป็นกำลังใจให้พี่โก๋นะคะ ให้เจอคนอื่น 555 น้องนักศึกษาคนนั่นอ่ะพี่
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 25-09-2016 09:28:04
พี่ชาติแสดงออกมากมายแม้ไม่พูดปริปาก
ชอบค่ะ ทั้งพี่ชาติพี่โก๋แสดงมุมมองชายคนนึงที่ห่วงใยจินออกมาดีมาก
รีบมาต่อตอนหน้าไวๆน้าาาา
อยากรู้ว่าคนถูกซื้อใจไปแล้วจะทำเยี่ยงไร 55555
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 25-09-2016 12:57:17
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 25-09-2016 13:59:03
เครียดไปกับจินเลย กลัวเสียคนดีๆแบบพี่ชาติไป
ในที่สุดเค้าก็ดีกันแล้วนะ เย้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: boworange ที่ 25-09-2016 15:11:12
เนื้อเรื่องละมุนมากๆๆๆแบบโครตๆอ่ะ ชอบจินชอบคุณชาติ เป็นความรักแบบมีที่มาที่ไป น่ารัก ละมุนสุดๆ
มาต่อบ่อยๆนะเราเป็น FCน้องจินแล้ว. :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ｡Atlas ที่ 25-09-2016 18:09:12
นี่มันความแฟนกันชัด ๆ
ชอบช่วงเวลาแบบนี้จัง ค่อย ๆ ซึมลึก จนรู้ตัวอีกที ก็ขาดกันและกันไม่ได้
พี่ชาตินี่เป็นเหมือนทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ทั้งพ่อ แถมยังเป็นลูกมือตัดโมอีก มันน่ารักมาก ๆ
ถ้าชีวิตจริงได้คนแบบนี้มาดูแลนี่คงยิ่งกว่าถูกหวย :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 25-09-2016 20:42:50
รักพี่ชาติกับน้องจิน อะไรมันจะละมุนอุ่นใจขนาดนี้
เริ่มหัวข้อโดย: arakanji ที่ 25-09-2016 21:37:05
ละมุนมากๆ สนุกมากๆ ติดหนึบเลยค่ะ
เขียนได้ดีจริงๆ ภาษาดีมากเลยค่ะ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้มาให้กันนะค่ะ^^
เริ่มหัวข้อโดย: dekeepstar ที่ 26-09-2016 14:17:09
สนุกมากๆ ภาษาดี บรรยายดี พระเอก นายเอกดูเรียลมากๆ
ชอบเเนวเรื่องวัยทำงานที่สอดแทรกไปพร้อมกับความรักที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว ทำให้ตัวละครมีเสน่ห์มากๆ
ในส่วนของพี่ชาตินี่ว่าก็น่าจะเริ่มรู้ใจตัวเองแล้วนะ แสดงออกซะขนาดนั้น
ห่วงก็แต่น้องจินเนี้ยแหละ ดูท่าจะยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย
อีกส่วนก็คือพี่โก๋ ดูท่าทางพี่แกจะจับความรู้สึกของทั้งจินและชาติได้แล้ว
รอแค่ให้มันชัดๆกว่านี้ เชื่อว่าในอนาคตพี่โก๋จะต้องมาเป็นตัวแปรสำคัญแน่ๆ
อยากอ่านต่อแล้ว กิ้สๆ ชอบมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะที่กลับมาแต่งผลงานดีๆอย่างนี้ให้ได้อ่านกัน
:o8:
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 26-09-2016 15:34:46
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 26-09-2016 17:10:16
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 26-09-2016 18:11:55
สนุกมากค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 26-09-2016 19:44:46
เริ่มหัวข้อโดย: ichnuan ที่ 26-09-2016 19:59:00
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 27-09-2016 12:05:57
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 27-09-2016 14:11:55
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 27-09-2016 15:13:33
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 27-09-2016 15:24:57
เริ่มหัวข้อโดย: seii ที่ 27-09-2016 16:40:43
ไหนๆ จะร่วมงานกะนางเเล้ว ก็เเก้ข่าวเลย สื่อยิ่งจะให้ความสนใจเยอะ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 27-09-2016 17:50:18
“แผลที่ตีนเป็นไงบ้างวะ?” โกวิทเอ่ยถามขณะเดินเข้ามาวางแก้วกาแฟลงข้างมือรุ่นน้องตัวดีอย่างที่ทำจนกลายเป็นกิจวัตร “ยังเจ็บอยู่ไหม?”
“ขอบคุณมากพี่...ก็พอทนอะ แค่ไม่ไปโดนมันก็โอเค”
“แล้วแบบนี้เดินทางเองได้เหรอ? เมื่อเช้ากูบอกจะขับรถไปรับมึงก็ไม่ยอม”
“โธ่ รบกวนเปล่าๆน่า มันไม่ได้ลำบากขนาดนั้นไง”
โกวิทหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้ประจำตัวก่อนจะทอดถอนใจออกมาหนึ่งระลอก “รบกวนที่ไหน...ถ้ารบกวนกูไม่เสนอมึงหรอก เอาเหอะ..ตามใจ แต่ถ้าเมื่อไหร่ต้องการความช่วยเหลือก็โทรฯเรียกแล้วกันนะ เดี๋ยวกูไปหา” พอสิ้นประโยคชายหนุ่มก็ได้รับรอยยิ้มชวนมองจากคนเป็นรุ่นน้องอย่างที่หวังไว้ว่าจะได้เห็นทุกวัน
...เชื่อหรือเปล่า?...
...เพียงได้เห็นแค่นี้ก็ทำให้ใจเขาเบิกบานไปจนถึงตอนเข้านอนแล้ว...
“เออนี่ กูว่าจะชวนมึงไปแดกชาบู สนใจไหม? ไอ้ร้านในซอยสิบสองมันมีโปรฯยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์อยู่”
“เอาดิ ไม่ได้กินเนื้อตั้งนานแล้ว วันไหนดี?”
“เย็นนี้เลยไหมล่ะ?”
“โอเค ดีล”
“แหม ไปเดตกันหรือไงพวกมึง? ไม่คิดจะชวนกูเลยนะ” เสียงของบุคคลที่สามที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังเรียกให้สองสถาปนิกหันไปมองก่อนจะต้องยกมือขึ้นมาประนมไหว้อย่างพร้อมเพรียงทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง
“สวัสดีป๋า..สนใจไปด้วยกันไหม?” โกวิทกล่าวถามกลั้วหัวเราะ
“ไม่ไปหรอก กูล้อเล่น ต้องกลับไปกินกับข้าวฝีมือเมีย..เออไอ้จิน ตะกี้กูเพิ่งเห็นมึงยื่นเรื่องขอลากิจเข้ามาในระบบอีกแล้ว? ทำไมช่วงนี้ลาบ่อยนักวะ?”
คำถามที่ถูกส่งมาทำเอาสีหน้าทะลึ่งทะเล้นของจินดาเจื่อนลงโดยพลัน “อ..อ้อ ก็..ช่วงนี้ผมมีธุระต้องจัดการนิดหน่อยครับป๋า” ที่จริงแล้ววันลาเหล่านั้นถูกเขาใช้ไปกับการเข้าไปที่ออฟฟิศของธีรชาติเพื่อพรีเซ็นต์โปรเจ็คต์ แม้ว่าจะพยายามมากแค่ไหนที่จะไม่เบียดเบียนเวลางานของบริษัท แต่ถึงอย่างไรการนัดผู้หลักผู้ใหญ่ที่ลิงเกอร์คอร์ปฯประชุมก่อนแปดโมงเช้าหรือหลังห้าโมงเย็นก็เป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
“กูจะมาเตือนว่าโควต้าลากิจปีนี้ของมึงใกล้หมดแล้วนะโว้ย นี่มันยังไม่ทันพ้นครึ่งปีเลย”
เมื่อได้ยินดังนั้นสถาปนิกรุ่นเล็กก็ได้แต่คลี่ยิ้มแห้งก่อนก้มหัวรับคำเตือนน้อยๆ ตามกำหนดการแล้วหลังจากนี้ไปเขาเหลือนัดที่จะต้องเข้าไปพรีเซ็นต์งานอีกเพียงสองครั้ง ซึ่งหลังจากนั้นก็จะเป็นเวลาที่ทางผู้บริหารลิงเกอร์ฯต้องตัดสินใจแล้วว่าบริษัทไหนจะได้งานไปทำในขั้นตอนต่อไปของการออกแบบ
...ก็ได้แต่หวังว่าดีไซน์ของเขาจะถูกรับเลือก...
...แล้วถึงตอนนั้นเมื่อไหร่ เขาก็จะเล่าให้ป๋าฟังทั้งหมดว่าในช่วงสามเดือนที่ผ่านมานี้มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง...
จินดาเงยหน้ามองเจ้านายที่เขาเคารพรักด้วยความรู้สึกไม่สบายใจนัก ไม่ได้อยากจะปิดบังเลยจริงๆ แต่กลัวเหลือเกินว่าหากบอกความจริงออกไปตอนนี้แล้วจะถูกสั่งห้ามไม่ให้เสียเวลากับงานชิ้นนั้นอีก
ต้อมหลิ่วตาสบกับเจ้าลูกน้องหัวรั้นก่อนส่งคำถามใหม่ออกไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูต่างจากเดิมเล็กน้อย “มึงลาไปทำอะไรบ่อยๆวะถามจริง? บอกกูได้ไหม?”
น้ำลายเหนียวหนืดเจือรสขมปร่าของกาแฟที่โกวิทชงมาให้ถูกกลืนลงคอไปในทันทีที่ถ้อยคำของผู้เป็นนายจบลง
...เขาไม่เคยได้คิดมาก่อนว่าหากถูกถามเช่นนี้แล้วควรตอบว่าอย่างไร...
ในตอนนั้นเองบุคคลที่สี่ที่เพิ่งจะเดินหอบงานเข้ามาวางลงที่โต๊ะของโกวิทก็เอ่ยปากแซวขึ้นมาตามนิสัย “เฮ้ย แบบนี้แอบรับจ๊อบนอกแหงมเลยป๋า”
ทั้งที่เจตนาของผู้พูดนั้นเพียงจงใจหยอกเย้า หากแต่คนฟังกลับไม่รู้สึกตลกด้วยเลยสักนิด
“ใช่ที่ไหนเล่าพี่แม็ค..พูดไปเรื่อย...” จินดากล่าวออกมาด้วยระดับเสียงที่ค่อยๆแผ่วลงจนพยางค์สุดท้ายของประโยคเหลือเป็นเพียงเสียงลมเท่านั้น ลูกตาดำขลับหลบวูบจากใบหน้าอวบอูมของสถาปนิกรุ่นใหญ่ลงมาอยู่ที่ปลายเท้า เหงื่อกาฬผุดขึ้นมาตามไรหน้าผากและแผ่นหลังทั้งที่อากาศในออฟฟิศก็ออกจะเย็นสบายดี
...จะมีใครรู้บ้างไหมนะว่าตอนนี้ใจเขากำลังเต้นแรงเพียงใด...
“ยังไงก็บริหารวันลาดีๆหน่อยแล้วกันไอ้จิน เป็นไปได้ก็อย่าหยุดบ่อย ช่วงนี้โปรเจ็คต์ลาดพร้าวแม่งยิ่งเร่งๆอยู่ด้วย เข้าใจไหม?”
ถือว่าเป็นโชคดีของจินดาที่ต้อมไม่ได้ติดใจกับการซักถามถึงสาเหตุของการลาเท่าไหร่นัก สุดท้ายชายหนุ่มจึงพยักหน้ารับเพียงเบาๆโดยไม่ได้กล่าวอะไรขึ้นมาอีก
.
.
.
“ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้พี่ ผมไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อย” เสียงของจินดาดังขึ้นมาเป็นเสียงแรกเมื่อประตูบ้านเช่าถูกเปิดออก “เอากระเป๋ามาเหอะ เดี๋ยวผมถือขึ้นไปเอง”
“ไอ้นี่แม่งพูดไม่รู้เรื่อง..อะ งั้นไหนบอกกูซิว่าถ้ากูไม่ช่วยมึงจะขึ้นบันไดท่าไหน? สภาพแบบเนี้ย...” โกวิทบุ้ยใบ้ปลายคางครึ้มเคราไปยังขาข้างที่บาดเจ็บของเจ้ารุ่นน้องหัวดื้อ
“กระโดดขาเดียวไง ไม่เห็นยากเลย”
“ไอ้ตูด วิธีมึงส้นตีนมาก..หุบปากแล้วเอาแขนมานี่มา” คนเป็นรุ่นพี่ไม่ยอมเสียเวลาต่อปากต่อคำอีกต่อไป เขาเขยิบกายเข้าไปชิดตัวจินดาก่อนจะยกแขนข้างหนึ่งของอีกฝ่ายขึ้นพาดบ่า
สถาปนิกทั้งสองประคับประคองกันขึ้นบันไดไปด้วยท่าทางทุลักทุเล
เพราะเดาได้ว่าเมื่อกินชาบูกันจนอิ่มหนำแล้วโกวิทก็คงใจดีอาสามาส่งถึงที่พักอย่างที่ทำทุกที เมื่อช่วงกลางวันจินดาจึงไลน์ไปบอกธีรชาติไว้ก่อนว่าคืนนี้เขาจะกลับมานอนที่ห้องเช่าของตัวเองและขอพักการทำงานเอาไว้สักคืน
...ซึ่งจะว่าไปก็ดีเหมือนกัน เพราะรู้สึกว่าช่วงนี้เขาและผู้บริหารคนนั้นจะตัวติดกันเกินไปหน่อยแล้ว...
...เจอหน้ากันแทบทุกวัน นอนเตียงเดียวกันแทบทุกคืน...
...ใช้เวลาร่วมกันมากกว่าผัวเมียบางคู่เสียอีก...
“รอให้อาหารย่อยก่อนแล้วค่อยนอนนะโว้ย เดี๋ยวตื่นมาแล้วปวดท้อง” โกวิทเอ่ยขึ้นเมื่อพยุงเพื่อนร่วมงานคนสนิทขึ้นมาส่งถึงหน้าประตูห้องจนได้ “เจอกันใหม่พรุ่งนี้”
“เจอกันพี่ ขอบคุณมากครับที่มาส่ง”
คนที่อายุมากกว่ายื่นมือออกไปขยี้ลงบนกลุ่มผมนุ่มของอีกฝ่ายเบาๆ “ฝันดีนะ” ชายหนุ่มกล่าวเพียงเท่านั้นแล้วจึงเดินกลับลงบันไดไป
จินดาโบกไม้โบกมือส่งแม้โกวิทจะไม่ได้หันมามองก็ตามทีและเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ร่างหนาเดินลงไปจนถึงชั้นล่างแล้วเขาจึงค่อยๆกระโดดขาเดียวเข้าห้องไป แต่ในจังหวะที่กำลังจะดันให้บานประตูปิดลงอยู่นั้น จู่ๆแรงต้านที่เกิดขึ้นจากอีกฝั่งก็หยุดมือเขาไว้เสียก่อน
สถาปนิกรูปหล่อหันกลับไปมองหาที่มาของแรงด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะต้องยิ่งประหลาดใจขึ้นไปอีกเมื่อได้พบว่าเจ้าของฝ่ามือที่กำลังดันประตูไว้นั้นคือผู้ใด
“เฮ้ย! พี่ชาติ...มาได้ไง?”
“ก็...จินลืมของไว้ที่ห้องพี่ พี่ก็เลยแวะเอามาให้”
“ของอะไร?”
“สมุดสเก็ทช์” ผู้บริหารคนดังตีหน้าเรียบพลางชูสมุดเล่มโตขึ้นมาตรงหน้า
เพียงเท่านั้นหัวคิ้วของจินดาก็กระตุกหากันด้วยความงุนงงในทันที “ผมไม่ได้ลืมสักหน่อย ก็ตั้งใจทิ้งไว้ที่ห้องพี่นั่นแหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องกลับไปอยู่แล้ว...พี่ลงทุนขับรถมาถึงนี่เพื่อสมุดเล่มเดียวเลยเหรอเนี่ย? โห..”
“..ทำไมล่ะ? ก็..เผื่อคืนนี้จินคิดอะไรออกแล้วอยากจดไว้ไง ไม่เห็นต้องทำท่าเหมือนเป็นเรื่องแปลกเลย..” ธีรชาติกล่าวไม่เต็มเสียงอย่างผิดวิสัย ซ้ำดวงตาคู่คมที่ปกติมักจับจ้องแน่วแน่ที่คู่สนทนาอยู่เสมอตอนนี้ก็ยังเสมองพื้นมองประตูไปเรื่อยอีกด้วย
จินดาหยุดยืนนิ่งเพื่อสังเกตอากัปกิริยาแสนประหลาดของคนตรงหน้าด้วยความแคลงใจอยู่ครู่ก่อนในที่สุดจะยื่นมือออกไปรับสมุดเล่มที่ว่ามา “...ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับที่อุตส่าห์เอามาให้ ว่าแต่...ตะกี้พี่โผล่มาจากตรงไหนเหรอ? ไม่ได้เดินสวนพี่โก๋ขึ้นบันไดมาจากข้างล่างใช่ไหม?”
“อ้อ พี่ขอลุงเจ้าของบ้านเข้ามานั่งรอจินอยู่ที่เก้าอี้ตรงนั้นไง แต่พอเห็นว่าคุณโก๋เขามาด้วยพี่ก็เลยไปหลบ”
...บริเวณหน้าห้องน้ำรวมมีเก้าอี้พลาสติกเก่าๆสำหรับให้คนมานั่งเข้าคิวตอนเช้าๆอยู่สามถึงสี่ตัว...
“นั่งตรงนั้นน่ะนะ? นานเท่าไหร่แล้ว?”
“ก็..เกือบๆชั่วโมงได้”
...โอ้โห...
...ฟังแล้วทำไมรู้สึกผิดขึ้นมาก็ไม่รู้...
“เอ่อ...คราวหน้าถ้ามีอะไรพี่โทรฯมาบอกก่อนก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องมาลำบากรอแบบนี้”
“ไม่เห็นลำบากเลย”
ตอนนี้จินดาได้แต่ตีหน้าเจื่อน สถาปนิกหนุ่มยืนส่งยิ้มแห้งให้อีกฝ่ายอยู่ครู่ก่อนในที่สุดจะกล่าวคำปิดบทสนทนาขึ้นมา “..ยังไงก็ขอบคุณอีกทีนะพี่ ขับรถกลับบ้านดีๆนะครับ”
...และทั้งที่เขาก็คิดว่าได้กล่าวคำลาออกมาในจังหวะที่เหมาะที่ควรแล้วเชียว แต่ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใดคนฟังจึงทำเหมือนเพิ่งได้ยินคำพูดที่แสนพิลึกพิลั่นไปเสียได้
“อ..อ้าว”
ธีรชาติผงะไปเล็กน้อย ซึ่งอากัปกิริยาเช่นนั้นก็ทำให้จินดารู้สึกงุนงงตามไปด้วย
“มีอะไรเหรอ?”
ต้องใช้เวลาอยู่เป็นอึดใจกว่าที่นักธุรกิจคนดังจะปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติได้ “..ม..ไม่มีอะไร งั้น...เจอกันพรุ่งนี้นะ” ฝ่ามือหนาใหญู่ถูกยกขึ้นโบกไปมาตรงหน้าด้วยท่าทางเก้กังพิกล
จินดาขมวดคิ้วพลางมองตามร่างสูงสง่าของธีรชาติซึ่งตอนนี้กำลังเดินกลับไปทางบันได ใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกผู้บริหารหนุ่มกดลงต่ำจนปลายคางอยู่ใกล้แผ่นอกเพียงนิดเดียวนั้นทำให้ดูคล้ายกับว่ากำลังเดินคอตก
...หรือว่า?...
“..อ..เอ่อ..พี่ชาติ” คนเป็นเจ้าบ้านตัดสินใจเปิดปากขึ้นมาอีกครั้ง “...ก่อนกลับอยากจะเข้ามาดื่มกาฟงกาแฟในห้องผมก่อนไหม?”
เพียงเท่านั้นธีรชาติก็หันขวับกลับมาพร้อมรอยยิ้มเต็มสองข้างแก้มในทันที นักธุรกิจคนดังพยักหน้าขึ้นลงหลายครั้งโดยไม่มีการเสียเวลาไตร่ตรอง
.
.
.
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 27-09-2016 17:50:38
แม้ว่ากาแฟชนิดทรีอินวันที่จินดาชงให้จะหมดลงไปได้หลายนาทีแล้ว แต่กระนั้นธีรชาติก็ยังมีท่าทีอ้อยอิ่งนั่งติดอยู่กับพื้นราวกับตัวเองเป็นเสื่อน้ำมันอีกผืนก็ไม่ปาน ซึ่งพอเห็นเช่นนี้จินดาก็ไม่รู้ว่าควรชวนอีกฝ่ายทำอะไรดี ในเมื่องานทั้งหมดก็ถูกทิ้งไว้ที่เพนต์เฮาส์สุดหรู สุดท้ายสถาปนิกหนุ่มจึงตัดสินใจเสนอให้แขกคนสำคัญมาช่วยกันต่อฟิกเกอร์ตัวใหม่แกะกล่องที่เขาซื้อมาวางทิ้งไว้ที่ห้องตั้งแต่เดือนที่แล้วด้วยกันแทน
...ไม่รู้ว่าที่เจอกันอยู่ทุกวันนี่ธีรชาติไม่รู้สึกเบื่อหน้าเขาบ้างหรือไงนะ...
...เวลาส่วนตัวก็ถูกขโมยไปจนหมด พอตั้งใจจะเว้นสเปซให้ก็ดันตามมาใช้เวลาด้วยกันอีก...
...ประหลาดจริง...
“ตะกี้จินไปไหนกับคุณโก๋มาเหรอ?” หลังจากห้องเงียบไปได้สักพักเมื่อสมาธิของพวกเขาถูกปันมาให้จดจ่ออยู่กับของเล่นบนพื้นธีรชาติก็เปิดปากชวนพูดคุยขึ้นมาอีกครั้ง
“ไปกินชาบูมา อิ่มแปล้เลย”
“อ๋อ ไปกินข้าวกันมานี่เอง..” ผู้บริหารหนุ่มทวนความเสียงเบา “...ทีแรกที่จินบอกว่าเย็นนี้ติดธุระพี่ก็นึกว่าเรื่องงานซะอีก”
“วันนี้ที่ร้านเขามีโปรโมชั่นน่ะ ถ้าไม่ไปเสียดายแย่ นานๆจะได้กินราคานี้ที”
“วันหลังถ้าจินอยากกินอะไรก็บอกพี่ได้นะ แถวคอนโดฯมีร้านอร่อยๆเต็มเลย จะได้ออกไปกินด้วยกัน”
จินดาคลี่ยิ้มพลางส่ายศีรษะไปมาเบาๆ “ไม่เอาดีกว่า ออกไปกินข้าวกับพี่ทีไร พี่ชอบเลี้ยงผมทุกที”
“อ้าว แล้วคุณโก๋เขาไม่ได้เลี้ยงเหรอ?”
“ไม่ได้เลี้ยง เขาจะเลี้ยงผมทำไมล่ะ ตังค์ใครก็ตังค์มันสิ...แต่จริงๆแบบนี้มันดีกว่าเยอะเลยนะ เวลาชวนกันไปไหนก็สบายใจว่าจะไม่มีใครเป็นภาระใคร”
“งั้น..ถ้ามื้อหน้าพี่ให้จินออกเอง จินจะยอมไปกินกับพี่ไหม?”
“ไปได้อยู่แล้ว ขอแค่อย่าเลือกร้านแพงๆได้รึเปล่า?”
“ได้ทั้งนั้น พี่ให้จินเลือกเองเลย...แค่ไปด้วยกันก็พอ”
จบประโยคของธีรชาติ จินดาก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาน้อยๆ “พี่นี่ก็แปลก จริงๆเราเจอกันทุกวันอยู่แล้วยังจะอยากออกไปกินข้าวด้วยกันอีก ไม่เบื่อหน้าผมบ้างเหรอถามจริง?”
“อ้าว ทีจินกับคุณโก๋ก็เจอกันที่ออฟฟิศทุกวันเหมือนกัน ยังออกไปทานข้าวด้วยกันได้เลย พี่ทำบ้างไม่ได้หรือไง?...พี่น่ะไม่เบื่อจินหรอก จินเบื่อพี่เหรอ?”
พอได้รับคำถามมาแบบนั้นสถาปนิกหนุ่มก็ยื่นแผงพลาสติกที่อยู่ในมือตนออกไปเขี่ยลงเบาๆบริเวณต้นแขนของธีรชาติ ลักยิ้มเล็กๆผุดขึ้นมาบนสองข้างแก้ม ดูๆไปก็คล้ายว่ากำลังปั้นหน้าหยอกเย้า “แหม จะเบื่อได้’ไง? ไม่เบื่อหรอก”
ผู้บริหารทายาทตระกูลดังละสายตาออกจากส่วนขาของหุ่นในมือเพื่อหันมามองอากัปกิริยาของคนพูด แผงพลาสติกยังคงถูกขยับเขี่ยไปมาอยู่ที่แขนของเขาไม่หยุด อีกทั้งดวงตาเรียวรีอันเป็นเอกลักษณ์คู่นั้นก็ยังส่งประกายชวนมองมาให้อีกด้วย
...น่าแปลกที่พอได้เห็นท่าทางเหมือนกับจะอ้อนเป็นลูกแมวลูกหมาแบบนั้นของจินดาแล้วธีรชาติก็รู้สึกอยากจะพุ่งตัวเข้าไปขย้ำให้อีกฝ่ายเนื้อช้ำดูสักที...
...เห็นแล้วมันหมั่นเขี้ยวพิลึก...
“เคยทำหน้าแบบนี้ให้คุณโก๋เขาดูบ้างไหมเนี่ย?” ธีรชาติเอ่ยถามขึ้นมาเช่นนั้นทั้งที่ยังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าอ่อนใสตามกรรมพันธุ์ของอีกฝ่ายไม่วางตา
“หืม? หน้าแบบไหน?”
“ก็เนี่ย แบบที่ทำอยู่ตอนนี้ไง พี่ก็บรรยายไม่ถูก...เคยทำบ้างไหม?”
เรียวคิ้วของคนถูกถามขมวดเข้าหากันจนแทบชิดเป็นเส้นเดียว “เอ่อ...ผมไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าผมเป็นยังไง ก็คงเคยมั้งครับ มันก็หน้าปกติของผมไม่ใช่เหรอ?...ว่าแต่ ทำไมพี่ถึงถามอย่างนั้นอะ? แล้วรู้สึกวันนี้พี่จะพูดถึงพี่โก๋บ่อยจัง มีอะไรหรือเปล่า?”
คำถามที่ถูกส่งกลับมาทำให้ธีรชาติชะงักทุกอิริยาบถลงไปครู่หนึ่ง ลูกตาของเขาหลบวูบกลับลงมาสู่ขาของเจ้ากันดั้มในมือทันที
...ไม่ทันสังเกตเลยว่าตัวเองพูดถึงโกวิทถี่เกินไปจริงๆ...
“อ่า...ก็ไม่ได้มีอะไรหรอก คือพี่นึกเรื่องคุยไม่ค่อยออก อีกอย่างตอนแรกพี่เคยคิดว่าคุณโก๋เขาจะเป็นคนดุๆหน่อย แต่พอเห็นว่าเขาดูใจดีกับจินมากก็เลยสนใจขึ้นมานิดนึง..”
“อ๋อ...อืม จะว่าไปตอนผมรู้จักเขาแรกๆผมก็กลัวอยู่เหมือนกัน หน้าเขาดุแถมชอบพูดเสียงดังด้วย แต่เห็นโหดๆแบบนั้น ที่จริงแล้วพี่โก๋เป็นคนใจดีอย่างที่พี่ว่าจริงๆนั่นแหละ เขาช่วยผมหลายเรื่องเลย ตั้งแต่สมัยฝึกงานแล้ว”
“เหรอ...” ผู้บริหารคนดังนิ่งไปเมื่อได้ฟังเช่นนั้น “...โชคดีนะที่ได้เจอกับเพื่อนร่วมงานดีๆ”
“นั่นน่ะสิ”
“จิน..”
“หืม?”
“ถ้าสมมุตินะ..สมมุติว่าจินเป็นผู้หญิง แล้วบนโลกเหลือผู้ชายให้เลือกแค่สองคนคือพี่กับคุณโก๋ จินว่าจินจะเลือกแบบไหน?”
จบประโยคของธีรชาติดวงตาคู่เรียวก็เบิกกว้างขึ้นน้อยๆ “คำถามแปลกอีกแล้วแฮะ...ที่มาของคำถามคืออะไรเนี่ย? บังเอิญไปจีบหญิงคนเดียวกันหรือว่าอะไร?” จินดากล่าวกลั้วหัวเราะ ชายหนุ่มส่งสายตาล้อเลียนไปให้คู่สนทนาแต่สุดท้ายเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตอบโต้สิ่งใดกลับมาเขาก็ยอมครุ่นคิดตามประโยคเมื่อสักครู่แต่โดยดี “อืม..ถ้าผมเป็นผู้หญิงเหรอ? ต้องถามก่อนว่าผมเป็นผู้หญิงแบบไหน ถ้านิสัย รสนิยม แล้วความเป็นอยู่ของผมเป็นแบบนายจินดาเลย แค่เปลี่ยนจากผู้ชายเป็นผู้หญิง ผมก็คงเลือกพี่โก๋มั้ง...พี่ห้ามงอนนะที่ผมตอบแบบนี้”
“อ้าว ทำไมล่ะ? พี่ไม่ดีตรงไหน?” หางคิ้วหนาเข้มของธีรชาติตกลงจากตำแหน่งเดิมของมันโดยพลัน
“ไม่ใช่ไม่ดี แต่ดีเกินไปสำหรับคนธรรมดาต่างหาก ผมว่านะ..แบบพี่เนี่ยสาวที่ไหนเห็นก็คงกรี๊ด..หล่อ รวย เก่ง ดี ครบสูตร แต่ถ้าไม่ใช่ระดับดาราเซเลบก็คงไม่ค่อยมีใครกล้าหวังหรอกมั้ง แบบพี่โก๋คงเหมาะกับการเอามาทำผั..เอ้ย..ทำแฟนมากกว่า”
“อ้าว...แล้วถ้าตัดเรื่องฐานะออกไปล่ะ เอาแค่นิสัยใจคอ...”
คราวนี้จินดานิ่งคิดไปนาน ลูกตาดำขลับเบนมองไปทางนั้นทีทางนี้ทีจนคนรอต้องหมุนคอมองตาม
“...ผมว่าก็ยังเป็นพี่โก๋อยู่ดี...”
“โธ่...แล้วกัน”
เมื่อได้เห็นท่าทางผิดหวังของธีรชาติแล้วจินดาก็ต้องรีบกล่าวออกมาอีกรอบ “ก็ผมถึงถามไงว่าพี่กำลังพูดถึงผู้หญิงแบบไหน คือถ้าเอาที่คล้ายนายจินดาพี่ก็จะได้คำตอบแบบนี้แหละ ผมเลือกพี่โก๋เพราะผมกับเขารู้ไส้รู้พุงกันดีแถมยังทำอาชีพเดียวกัน...แล้วตกลงพี่ถามทำไม บอกเหตุผลหน่อยได้รึเปล่า? ไปปิ๊งใครแล้วเจอคู่แข่งที่มีบุคลิกคล้ายพี่โก๋เหรอ?”
ผู้บริหารหนุ่มผ่อนลมหายใจผ่านปลายจมูกออกไปห้วงยาว เขาเพียงยกไหล่ขึ้นน้อยๆเป็นคำตอบเท่านั้น
“โห่ อย่าหงอยสิ ถามผมไปก็ไม่ได้เรื่องได้ราวหรอก ไปขอความเห็นจากผู้หญิงจริงๆเหอะพี่ ผมเป็นผู้ชาย ก็ตอบได้ประมาณนี้ล่ะ พวกผู้หญิงเขาคงคิดกันอีกแบบมั้ง...ไม่ได้งอนใช่ไหมเนี่ย?”
ดวงตาคู่คมของธีรชาติเหลือบสบกับดวงตาของจินดาเพียงครู่สั้นๆก่อนจะถูกดึงกลับลงไปที่ชิ้นส่วนพลาสติกในมืออีกครั้ง “พี่ไม่งอนใครด้วยเรื่องแค่นี้หรอกน่า...ช่างเถอะ ตั้งใจต่อกันดั้มของจินให้มันเสร็จดีกว่า...”
สถาปนิกหนุ่มกระตุกหัวคิ้วเข้าหากันน้อยๆพลางจับจ้องไปยังใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายที่ตอนนี้ก้มหนีสายตาของเขาไปแล้ว
...ทั้งที่ปากเพิ่งจะบอกอยู่ว่าไม่ได้งอน แต่ดูจากท่าทางแล้วงอนชัดๆ...
...เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงนิ่งคิดอยู่ครู่ก่อนจะตัดสินใจเขยิบกายเข้าไปใกล้...
จินดาขยับศีรษะถูไถไปมากับต้นแขนแข็งแรงของอีกฝ่ายเบาๆด้วยท่าทางไม่ต่างจากหมาอ้อนนาย “พี่ชาติ..ผมเปลี่ยนใจแล้ว ถ้าผมเป็นผู้หญิงผมจะเลือกพี่..ไม่เลือกพี่โก๋แล้วก็ได้..” ชายหนุ่มกล่าวเสียงค่อย
...จังหวะลมหายใจที่เคยสม่ำเสมอของธีรชาติสะดุดลงในตอนนั้นเอง...
...จินดาชอบเอาหัวไถ ข้อนี้เขารู้ดี...
...บางทีก็ไถโต๊ะไถกำแพงเวลาคิดงานไม่ออก...
...แล้วบางทีก็ไถตัวชาวบ้านเวลาจะง้อแบบที่เคยทำมาแล้วครั้งหนึ่ง...
...ลักษณะเหมือนพวกตัวการ์ตูนตลกๆ...
ผู้บริหารคนดังนั่งเกร็งตัวนิ่งค้างไปราวกับถูกผีห่าซาตานสาปให้กลายเป็นรูปปั้นอย่างปัจจุบันทันด่วน เขาก้มลงมองศีรษะทุยมนที่ยังคงขยับหยุกหยิกอยู่ที่ต้นแขนพร้อมด้วยความรู้สึกเหมือนกับว่าแรงเต้นของชีพจรมันชัดขึ้นมากจนน่าตกใจ
“..จิน..”
“ไม่งอนนะพี่นะ..นะๆๆ” สุ้มเสียงของสถาปนิกหนุ่มในยามนี้ฟังดูอู้อี้เนื่องจากคนพูดกำลังก้มหน้าก้มตา “แค่ขับเบนซ์ไปอวดสาวคนนั้นเขาก็เลือกพี่แล้ว คู่แข่งพี่ไม่ชนะหรอก อย่าเสียความมั่นใจน่า..ปากผมมันก็พูดไปเรื่อย’งี้แหละ อย่าให้ราคานักเลย”
ธีรชาติสูดลมหายใจเข้าจนอกพอง เขาไม่แน่ใจว่าเหงื่อกาฬที่ซึมชื้นออกมาตามรูขุมขนนั้นเป็นผลมาจากอากาศที่อบอ้าวหรือว่าอาการตื่นเต้นของตัวเองกันแน่
...จินดาแอบใช้อาคมหรือร่ายคาถาบทใดใส่กันหรือเปล่าหนอ? เหตุใดจู่ๆเขาถึงได้รู้สึกราวกับเพิ่งไปร่ำสุรามาสักสิบขวดเช่นนี้?...
กลิ่นแชมพูสูตรฟอร์เมนที่หอมฟุ้งติดเส้นผมของสถาปนิกหนุ่มมาตั้งแต่เช้าลอยเข้าจมูกพาให้ธีรชาติเผลอหลับตาลงด้วยท่าทางไม่ต่างจากที่เห็นได้ตามโฆษณาน้ำยาปรับผ้านุ่มหรือสเปรย์ดับกลิ่นกาย และความคิดเดียวที่ผุดขึ้นกลางใจในตอนนี้คือ...
...อยากจะสูดดมความหอมให้ใกล้กว่านี้อีกสักหน่อย...
เมื่อสมองคิดได้ดังนั้นใบหน้าหล่อเหลาก็ค่อยๆเคลื่อนเข้าหากลุ่มผมนุ่มอย่างที่ปรารถนาไว้ ก่อนที่เพียงครู่ต่อมาปลายจมูกได้รูปจะถูกกดลงไปกับกระหม่อมของอีกฝ่ายสมใจอยาก
...เพียงเท่านั้นทุกความเคลื่อนไหวของจินดาก็หยุดชะงักลงโดยพลัน...
ดวงตาเรียวรีจับจ้องค้างอยู่ที่แขนเสื้อของอีกฝ่าย นักออกแบบหนุ่มปล่อยให้ธีรชาติได้สัมผัสอยู่ในท่าทางแสนประหลาดนี่ด้วยความรู้สึกวูบโหวงในช่องอก
...ถ้าเขาเข้าใจไม่ผิด...
...อวัยวะส่วนที่นาบลงมากับศีรษะอยู่ในตอนนี้ต้องไม่ใช่มือแน่ๆล่ะ...
จินดาไม่สามารถบรรยายความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจออกมาเป็นภาษาได้ เขาบอกได้ได้เพียงว่ามันจั๊กจี้แปลกๆ ยิ่งตอนที่ฝ่ามืออุ่นหนาของนักธุรกิจคนดังขยับเข้ามาประคองท้ายทอยเอาไว้เบาๆนั้นก็ยิ่งรู้สึกจั๊กจี้จนเผลอหลับตาปี๋ราวกับกำลังกินของเปรี้ยวเข็ดฟัน
...จะไม่ให้จั๊กจี้ได้อย่างไร?...
...ก็..ผ..ผู้ชายที่ไหนเขาหอมหัวกันแบบนี้บ้าง?...
...หรือว่ามันจะเป็นเรื่องปกติในวัฒนธรรมของพวกคนรวยวะ?..
ต้องรอให้ผ่านไปนานเกือบนาทีกว่าคนที่เป็นฝ่ายเคลิบเคลิ้มอยู่ในภวังค์จะถอนใบหน้าออกไปได้
“ผ่านมาทั้งวันแล้วทำไมหัวยังหอมอยู่เลยล่ะ?” ธีรชาติเอ่ยถามออกมาเสียงเบา รอยยิ้มจางๆที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าทำให้คนมองอดประหม่าขึ้นมาไม่ได้
จินดาจำต้องดึงสายตากลับลงสู่พื้นห้องเมื่อเขาเริ่มจะรู้สึกว่าสองข้างแก้มมันมีอาการวูบวาบอุ่นๆร้อนๆมากขึ้นทุกขณะ “..ม..ไม่รู้สิ..ผมเพิ่งไปกินชาบูมา กลิ่นติดหัวแบบนี้ จะเรียกว่าหอมได้ยังไง?..พี่ไปเมามาจากไหนหรือเปล่าเนี่ย?”
สิ้นประโยคของคนถูกชมธีรชาติก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“นั่นน่ะสิ...พี่ก็ไม่แน่ใจว่าพี่กำลังเมาหรือเปล่า...สงสัยตัวเองอยู่เหมือนกัน”
.
.
.
...บางทีเขาอาจจะเมาอย่างที่จินดาว่าจริงๆ...
แม้ว่าเตียงที่คอนโดฯนั้นจะกว้างกว่าถึงสองจุดห้าฟุต ซ้ำอากาศก็ยังเย็นกว่าเกือบสิบองศา แต่กระนั้นคืนนี้ธีรชาติก็ยังดันทุรังเลือกห้องเช่าเก่าโทรมแห่งนี้เป็นที่ซุกหัวนอนไปเสียได้
เมื่อครู่ผู้บริหารหนุ่มให้เหตุผลกับคนเป็นเจ้าของห้องไปว่ารู้สึกง่วงและไม่อยากขับรถนักเพราะกลัวจะเป็นอันตราย อีกฝ่ายจึงยอมให้ค้างด้วยกันแต่โดยดี
...ทั้งที่จริงๆแล้วเขาไม่ได้รู้สึกอย่างที่ปากว่าเลยสักนิด...
...ง่วงที่ไหนกัน..ตายังสว่างออกปานนี้...
ธีรชาตินอนยิ้มอยู่ในความมืดพลางรับไออุ่นจากเนื้อตัวของจินดาที่แทบจะแนบชิดอยู่ข้างกาย เมื่อผู้ชายสองคนอุตริขึ้นมานอนเบียดกันอยู่บนเตียงขนาดนอนคนเดียวก็อย่างนี้...
...ใกล้กันได้โดยไม่ต้องอาศัยความหนาวเย็นของอากาศเลย...
เมื่อช่วงบ่ายของวันตอนที่ได้อ่านไลน์จากจินดาชายหนุ่มก็รู้สึกห่อเหี่ยวลงทันใด เพียงแค่ได้รู้ว่าค่ำคืนนี้จะไม่ได้เห็นหน้าไม่ได้พูดคุยอย่างทุกทีเขาก็รู้สึกเซ็งขึ้นมาได้ง่ายๆ
...บางทีมันคงสะสมมาจากตอนที่แกล้งโกรธอยู่เป็นสัปดาห์นั่นก็ได้เลยทำให้เขามีอาการคล้ายคนลงแดง...
“..อ..อ๊า..”
ความคิดของชายหนุ่มถูกหยุดลงกะทันหันด้วยเสียงแปลกปลอมที่ดังทะลุผนังห้องเข้ามา นอกจากเสียงครางกระเส่าเร้าอารมณ์ของผู้หญิงแล้วต่อจากนั้นก็ยังมีเสียงดังกุกกักๆเหมือนขาเตียงกระทบพื้นดังเป็นจังหวะตามมาด้วย
...หากไม่ไร้เดียงสาจนเกินไป ไม่ว่าใครมาฟังก็คงรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่ได้ยินอยู่นั้นคือเสียงอะไร...
ธีรชาติแทบจะหยุดหายใจลงในตอนนั้น ในขณะที่จินดาเอง จากที่กำลังขยับตัวหาท่านอนที่สบายไปมาอยู่เมื่อครู่ตอนนี้ก็หยุดเคลื่อนไหวลงไปดื้อๆเช่นกัน
นักธุรกิจคนดังเหลือบตามองไปยังร่างกายขนาดสันทัดของคนข้างๆภายใต้ความมืดสลัวของห้องก่อนจะต้องกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอไปอย่างยากลำบาก เหงื่อกาฬที่เริ่มซึมชื้นออกมาตามแผ่นหลังและข้อพับต่างๆทำให้เขารู้สึกเหนอะหนะไปหมด
...ยิ่งเสียงที่ได้ฟังทวีความร้อนแรงมากขึ้นเท่าใด กล้ามเนื้อแต่ละส่วนของธีรชาติก็ยิ่งเกร็งเขม็งมากขึ้นเท่านั้น...
...ตอนนี้ในหัวมันมีภาพ...
...ในหัวมันแอบจินตนาการ...
แล้วในที่สุดเมื่อการผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆไม่ได้ช่วย การพยายามบังคับสมองให้นึกถึงเรื่องน่าเกลียดน่ากลัวก็ไม่ช่วย ผู้บริหารหนุ่มจึงตัดสินใจเด้งตัวขึ้นจากที่นอนราวกับมีใครมาจุดไฟจี้หลัง
...ร่างกายมันร้อนวูบวาบไปหมด...
“จิน!” เขาเอ่ยเรียกขึ้นเสียงเข้มจนคนเป็นเจ้าของชื่อต้องสะดุ้งขึ้นอย่างแรงด้วยความตกอกตกใจ
“..ค..ครับ!?..”
“พี่เปลี่ยนใจแล้ว คืนนี้พี่กลับไปนอนที่ห้องตัวเองดีกว่า” ว่าแล้วธีรชาติก็ลุกออกจากเตียงก่อนจะสาวเท้าไปหยิบสัมภาระทั้งหลายทั้งแหล่ที่นำติดตัวมาด้วยท่ามกลางบรรยากาศอันมืดมิด ซึ่งแม้สภาพทัศนวิสัยเช่นนี้จะทำให้เดินเหินลำบากอยู่สักหน่อยแต่กระนั้นชายหนุ่มก็ไม่คิดจะเปิดไฟเพราะกลัวเหลือเกินว่าอีกฝ่ายจะสังเกตเห็นว่าตอนนี้มือไม้เขาสั่นมากเพียงใด
“..ม..ไม่ง่วงแล้วเหรอ? ขับรถได้แน่นะ?” จินดาเอ่ยถามไม่เต็มเสียงพลางเบนสายตาฝ่าความมืดเพื่อมองตามความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายไปด้วย
“อือ ไม่ง่วงแล้ว ขับได้ พี่ไปก่อนล่ะ บาย” ความกระชับของถ้อยคำทำให้การถามตอบจบลงอย่างรวดเร็ว ธีรชาติไม่ประวิงเวลาอย่างที่ทำเมื่อช่วงหัวค่ำอีกต่อไป ทันทีที่รวบข้าวของเข้ามือจนครบจำนวนเขาก็ตรงไปยังประตูห้องอย่างรวดเร็ว แล้วเพียงไม่ถึงสองวินาทีให้หลังประตูบานเก่าก็ถูกปิดลงไปจนได้
นักธุรกิจคนดังก็ออกมายืนหอบหายใจอยู่ตรงโถงทางเดินหน้าห้องของจินดา ตอนนี้ก้อนเนื้อในอกของเขากำลังบีบตัวตุบๆอย่างรุนแรงจนน่ากลัวว่ามันจะกระเด็นทะลุซี่โครงออกมาเต้นต่อข้างนอก
...บ้าไปแล้ว...
...ความรู้สึกอันแสนคลุมเครือซึ่งเป็นเหมือนกับกลุ่มควันที่ลอยฟุ้งอยู่ในจิตใจมาหลายวันมันไม่เคยกอปรตัวกันเป็นรูปเป็นร่างชัดขนาดนี้มาก่อน...
...เมื่อกี้ ตอนที่นอนฟังเสียงชวนสยิวกิ้วของคู่รักข้างห้องอยู่บนเตียงด้วยกัน...
...เขาแอบคิดทะลึ่งกับจินดา...
...ฟุ้งซ่านถึงขั้นว่ามโนได้เป็นฉากๆเชียวล่ะ...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: -.NF.- ที่ 27-09-2016 17:54:24
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 27-09-2016 18:06:28
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 27-09-2016 18:11:42
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 27-09-2016 18:14:39
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 27-09-2016 18:20:18
พี่ชาติ อ่าาาาาาาาา คิดอัลไรรรรร คริคริ
จินนนนนน สกิลการอ้อนนี่ อื้อฮือออ
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 27-09-2016 18:28:06
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 27-09-2016 18:29:29
พี่ชาติมโนได้ขนาดนั้นเลยน้อ5555 :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 27-09-2016 18:30:23
เริ่มหัวข้อโดย: Rywzaki ที่ 27-09-2016 18:35:03
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 27-09-2016 18:41:55
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 27-09-2016 18:49:40
เริ่มหัวข้อโดย: ่jjay ที่ 27-09-2016 18:52:02
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 27-09-2016 18:55:00
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 27-09-2016 18:55:30
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 27-09-2016 18:57:00
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 27-09-2016 19:04:53
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 27-09-2016 19:09:11
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 27-09-2016 19:14:42
เริ่มหัวข้อโดย: ichnuan ที่ 27-09-2016 19:19:14
มันโคตรจะชัดเจนเลยค่ะคุณพี่ขาาาา
หอมหัวน้องขนาดนนั้นนนนนน
คิดถึงทะลึ่งขนาดนั้นนนนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: kkoyz ที่ 27-09-2016 19:21:15
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 27-09-2016 19:28:04
จินจะตามทันมั้ยเนี่ย ลูกเอ๊ยย
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 27-09-2016 19:39:03
เริ่มหัวข้อโดย: Hang ที่ 27-09-2016 19:40:14
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 27-09-2016 19:45:54
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 27-09-2016 19:55:38
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 27-09-2016 20:05:03
จินจะรู้ตัวมั้ยว่าอ้อนพี่ชาติหนักมาก
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 27-09-2016 20:17:36
เรื่องนี้น่ารักเนอะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 27-09-2016 20:23:57
เริ่มหัวข้อโดย: aunny ที่ 27-09-2016 20:28:42
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 27-09-2016 20:47:45
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 27-09-2016 20:50:17
น้องจินน่ารักมากขนาดนี้อีกไม่นานคงทนไม่ไหวแน่ๆ คิดถึงน้องขนาดนี้แล้วก็อยากให้พี่ชาติรู้ใจตัวเองไวๆจัง :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 27-09-2016 20:54:11
จินมันบื้อ ถ้าเรารอให้รู้เองนี่คงอีกยาว แสดงออกแบบนี้แหละ ดีมาก
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 27-09-2016 20:55:29
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 27-09-2016 20:56:26
ส่วนน้องจินก็น่ารักมาก ตอนเอาหัวถูแขนนั่นรู้สึกอยากเป็นลมแทนพี่ชาติเลยค่ะ
แอร๊ยยยย เขินบ้าบอมากๆ สงสารพี่ชาติ ถึงกับลนลานกลับห้องกันเลยทีเดียว 555
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 27-09-2016 21:24:50
คิด 18+ กับน้องจินนนนน (จินมันต้องรู้มั่งละ ว่าพี่ชาติรีบอะไรขนาดนั้น ข้างห้องร้องออกจะบ่อย 5555)
ดีนะว่าจินมีปฏิกิริยาสับสนตัวเองมั่งแล้วว :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 27-09-2016 21:57:22
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 27-09-2016 22:01:42
ทำยังไงเขาก็ไม่เลือก
ที่เขาเลือกเพราะเขาง้อ
โธ่ เกิดมาหล่อ รวย เพอร์เฟคชั่นนิสขนาดนี้ก็เป็นความผิด
มาหาน้องนี่มาพี่ชาติ จะรับดูแลทั้งตัวและใจเลย
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 27-09-2016 22:13:49
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 27-09-2016 22:25:24
เรื่องแบบนี้น้องจินยิ่งฉลาดๆอยู่ 5555 ควรชัดเจนกับน้องมันได้แล้ว
แต่แอบขำพี่ชาติอ่ะ จะนอนกับน้อง ผลสุดท้ายเป็นไงล่ะ ก็ต้องกลับไปนอนที่คอนโดคนเดียว
คนคิดไม่ซื่อก็อย่างนี้แหละ ควบคุมอารมณ์(?)ไม่ได้ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 27-09-2016 22:46:50
แต่มันก้แค่สมมติอะเนาะ ถึงเรื่องสมมติจะเลือกพี่โก๋
แต่ความเป็นจริงจินมันก้วูบวาบหวั่นไหวกับพี่นะ? รึเปล่า? ฮ่าาาา
จินดาเอ๋ออะ อึน มึนงง รู้ตัวช้า คิดน้อยมากกกกจนสงสารพี่ชาติเลย
จะรู้บ้างมั้ยว่าพี่ชาติแกคิดและมโนอะไรได้เป็นฉากๆเลย
แต่ถึงจะมึนแต่จินมันก้น่าเอ็นดูชวนให้พี่ชาติดูเอ็นจริงๆนั่นแหละ
แอบหวั่นพี่โก๋อะะะะะ กลัวใจว่าเวลาจะร้ายจะเป็นเหมือนพี่เมษ
ละเป็นการร้ายที่เกลียดมากกก จินดาจะมาอีหรอบเดียวกับปอมมั้ยอะ
นี่ก้หวั่นเกรงไปล่วงหน้ามากมาย ทั้งๆที่จินมันยังไม่รู้ตัวเลย
ว่าตัวเองอะไรๆกับพี่ชาติรึเปล่า 555555
ยังไงขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ สนุกมากเลยค่ะ
จะติดตามต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล.ราคาฝัน ถ้าฝันเป็นจริง จินอาจจะต้องจ่ายแพงแบบมหาศาล
ราคามันอาจจะทำให้เสียทั้งใจเสียทั้งตัวให้กับผู้ช่วยสานฝันก้เป็นไปได้
เผลอๆ ต้องจ่ายแบบตลอดชีพเพราะนายทุนนั้นเขี้ยวเหลือเกิน นี่ก้เดาไปค่ะ ฮ่าา
จริงๆชอบชื่อเรื่อง มันชัดเจนสื่ออะไรตรงตัวดี อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 27-09-2016 22:49:50
พี่ชาติคิดถึงน้อง เคยนอนกอดอยู่ทุกวัน หลุดมาดผู้บริหารมาก ธรรมชาติแบบนี้น่ารักดี
จินก็อ้อนเข้าไปสิ แค่นี้พี่เขาก็ไปไม่รอดแล้วนะ พี่แกน่ารักดีอ่ะ มีความคิดหื่นก็เป็นด้วย ฮี่ๆ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 27-09-2016 22:52:41
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 27-09-2016 23:27:22
น้องจินพี่เค้าหึงค่ะลู๊ก
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 27-09-2016 23:34:37
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 27-09-2016 23:49:05
เริ่มหัวข้อโดย: ppangssang ที่ 28-09-2016 00:10:34
เริ่มหัวข้อโดย: cheyp ที่ 28-09-2016 00:21:34
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 28-09-2016 00:54:01
ตอนไถๆหัวนี่ก็น่ารักกกก. น่ารักมากกก
โอ๊ยยยยหวานนนท~~~
ยัยน้องจินมันมึนได้โล่จริงๆเลยยย
พูดจาอะไรก็ตรงไปตรงมา55555
เสร็จแล้วมีการมาง้อเขาต่ออีก
น่ารักกก
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 28-09-2016 01:00:22
พี่คิดขนาดนี้ น้องจินล่ะคิดอะไรบ้างมั้ยย
อย่าปล่อยให้พี่มันเพ้อไปคนเดียววเลย
ทำพี่มันเฟลไปตอนตอบคำถามทีแล้วน้าา
ถึงจะง้อน่ารักมากก้เถอะ555
รอค่ารอออ
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 28-09-2016 02:03:26
เริ่มหัวข้อโดย: TK323 ที่ 28-09-2016 03:31:03
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 28-09-2016 10:03:02
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 28-09-2016 10:21:39
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 28-09-2016 10:45:53
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 28-09-2016 11:14:28
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 28-09-2016 11:51:36
หลงรักตั้งแต่มุมมองความรักผ่านเลนส์กล้อง
ตอนนี้มึนเมากับกลิ่นกาวติดโมเดลและน้ำหอมคุณชาติ
ตามอ่าน 2 วันจนทัน ขอบคุณจริง ๆ ที่เอามาแบ่งปันให้ชาวเล่าได้ยิ้มอย่างมีความสุขค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: palette_burgundy ที่ 28-09-2016 20:27:58
รอนะครับคุณคนเขียน สนุก และอบอุ่นหัวใจขึ้นในทุกๆตอนเลย :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 29-09-2016 01:01:35
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 29-09-2016 01:22:16
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 29-09-2016 01:30:57
เริ่มหัวข้อโดย: fangkao ที่ 29-09-2016 01:50:43
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 29-09-2016 01:54:44
เริ่มหัวข้อโดย: khunpisda ที่ 29-09-2016 04:01:41
#ร้ากกกเลย
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 29-09-2016 07:25:55
เริ่มหัวข้อโดย: ｡Atlas ที่ 29-09-2016 07:54:30
น้องจินนี่ก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเล้ยยย
แต่ฮาอิห้องข้าง ๆ พี่ชาติจะได้นอนกกน้องจินแล้วอยู่แล้วเชียว :z3:
แต่ชอบการเอาหัวเข้าไปไถ ๆๆ ของจิน แลดูหมาน้อย :-[
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 29-09-2016 11:00:36
เริ่มหัวข้อโดย: barbiehateken ที่ 29-09-2016 13:48:25
เราฟิน คราวนี้พี่ชาติรู้ตัวเองละ แถมไก่เห็นตีนงูงูเห็นนมไก่ของพี่โก๋อีก หึ
รวยกว่าชนะค่ะ เอาใจช่วยพี่ชาติด้วยจ้าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: sakiko ที่ 29-09-2016 21:38:29
เริ่มหัวข้อโดย: boworange ที่ 29-09-2016 22:41:31
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 30-09-2016 09:01:52
เริ่มหัวข้อโดย: Kaikaaa ที่ 30-09-2016 09:22:57
เริ่มหัวข้อโดย: I-Icezz ที่ 30-09-2016 14:52:23
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 30-09-2016 18:45:52
...วันนี้จินดารับโทรศัพท์บ่อยเป็นพิเศษ...
“ขอบคุณมากค่ะน้องเบลล์...ไม่เลย ไม่ได้ไปฉลองที่ไหนเลย” นี่เป็นอีกครั้งที่จินดาต้องวางมือลงจากเมาส์คู่ใจเพื่อพูดคุยกับคนที่ติดต่อเข้ามา ซึ่งดูท่าว่าคู่สายส่วนมากจะเป็นผู้หญิงเสียด้วย “โอ๊ย ไม่ต้องซื้ออะไรมาให้หรอก แค่โทรฯมาพี่ก็ดีใจจะแย่แล้ว”
ใช้เวลาอยู่เพียงไม่นานสถาปนิกหนุ่มก็พูดคุยจนครบความ สมาร์ทโฟนเครื่องบางถูกกดวางสายและกลับลงมานอนแอ้งแม้งอยู่ข้างกายอีกครั้ง
“วันนี้มีคนโทรฯหาจินบ่อยจัง มีเรื่องอะไรพิเศษเหรือเปล่า?” ธีรชาติถามขึ้นมาทั้งที่สมาธิก็ยังคงวนเวียนอยู่กับโปรแกรมโฟโต้ช็อปบนหน้าจอแล็ปท็อปตรงหน้า
“วันนี้วันเกิดผม เพื่อนๆก็เลยโทรฯมาอวยพรกัน” คนถูกถามตอบออกมาด้วยท่าทางเหมือนไม่ยี่หระนัก “พี่ชาติรำคาญเสียงโทรศัพท์ใช่ไหม? ผมปิดเครื่องดีกว่า”
“ไม่ต้องๆ ไม่ได้รำคาญ แค่สงสัยก็เลยถาม...แล้วทำไมไม่บอกกันบ้าง? วันเกิดทั้งทีพี่จะได้พาไปฉลอง”
“ฉลองทำไม๊ วันเกิดก็วันธรรมดา โตแล้ว..เลิกตื่นเต้นแล้ว”
“จากสามร้อยหกสิบห้าวัน ยอมให้ตัวเองมีวันพิเศษสักหนึ่งวันจะเป็นอะไรไปเล่า?..พี่อายุสามสิบกว่าแล้วทุกวันนี้ยังตื่นเต้นกับวันเกิดอยู่เลย ทำงานหนักมาทั้งปี สปอยล์ตัวเองบ้างก็ไม่เลวนะ”
เมื่อได้ฟังดังนั้นจินดาก็หัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเนิบช้า “ไว้ปีหน้าแล้วกัน ปีนี้งานเยอะ ขอทำงานก่อน”
.
.
.
“โอ๊ยยย...” จินดาฟุบหน้าลงกับโต๊ะก่อนจะขยับหน้าผากถูไถกับผิวไม้ขัดมันไปมาโดยไม่กลัวว่าการกระทำเช่นนั้นจะทิ้งร่องรอยไม่ชวนพิสมัยไว้บนใบหน้าอันหล่อเหลาของตนเลยสักนิด
เพียงเท่านั้นธีรชาติก็หันมาให้ความสนใจในทันที “เป็นอะไร? ปวดหัวเหรอ?”
“เปล่าพี่ คิดงานไม่ออก...หัวตัน”
“งั้นก็พักก่อน ไปดูทีวีไป...หรือไปเอากีต้าร์มาเล่นก็ได้”
“ไม่เอาอะ อยากคิดให้ออกเร็วๆ”
“ใช่ว่าต้องพรีเซ็นต์พรุ่งนี้มะรืนนี้สักหน่อย จะทู่ซี้เค้นสมองไปทำไม?”
“ไม่รู้แหละ อยากคิดให้ออกอะ” จินดากล่าวอย่างดื้อดึงพลางไถหัวกับพื้นโต๊ะอยู่ในท่าเดิมต่อไปเรื่อยๆ
ผู้บริหารคนดังหยุดมือลงจากทุกสิ่งที่กำลังทำอยู่ ชายหนุ่มหันมองคนข้างกายพลางปล่อยให้หัวได้ครุ่นคิดถึงบางสิ่งก่อนเพียงนาทีต่อมาเขาจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยท่าทางกระปรี้กระเปร่าผิดตา “ไปข้างนอกกันจิน”
“หา?” คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นด้วยความงุนงง ข้อมือของเขาถูกอีกฝ่ายกระตุกให้ลุกตาม “ไปไหน?”
“มาเถอะ ไม่พาไปฆ่าหรอก”
ธีรชาติออกแรงฉุดให้จินดาที่ยังคงทำหน้ามึนไม่หายเคลื่อนตามเขาไปโดยไม่คิดฟังคำทัดทาน นักธุรกิจหนุ่มคว้าเอาข้าวของที่จำเป็นติดมือมาด้วยแล้วจึงลากพ่อสถาปนิกไฟแรงออกจากห้องไป
.
.
.
เมอร์เซเดส-เบนซ์เอสคลาสสีดำสนิทคันเดิมเลี้ยวเข้ามาจอดลงในคฤหาสน์หลังมหึมาย่านบางนา
ตอนนี้จินดาได้แต่ทำหน้าตาตื่นพลางหันซ้ายมองขวาสำรวจไปรอบบริเวณด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อครู่ธีรชาติบอกว่าที่นี่คือบ้านของเขาเอง
‘บ้าน’ ที่เป็นบ้านจริงๆ ไม่ใช่คอนโดฯสำหรับใช้อยู่อาศัยเพื่อความสะดวกของการไปทำงาน
...ก็อลังการสมมาตรฐานอชิรญาอยู่ล่ะนะ...
...แต่เรื่องของเรื่องคือ...
...‘พากูมาทำไมวะเนี่ย?’...
“นี่ บอกสักทีเหอะว่าเรามาทำอะไรกันที่บ้านของพี่” จินดาเอ่ยถามออกมาเป็นรอบที่ร้อยพลางสาวเท้าตามผู้บริหารหนุ่มเข้าตัวบ้านไปด้วยความจำใจ หากแต่คนถูกถามก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับเสียงของเขาเลยสักนิด
...มันน่ากลัวเหมือนกันนะพอลองคิดดูว่าคนที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังคือเจ้าสัวจรัส พ่อของธีรชาติ...
...ยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าได้เจอกับคนยิ่งใหญ่ระดับนั้นจะต้องทำตัวยังไงดี...
...เกร็งตายชัก...
“คุณพ่อกับคุณแม่ล่ะ?” ลูกชายเจ้าสัวหันไปถามหาบุพการีกับแม่บ้านที่ตรงเข้ามาต้อนรับ
“คุณท่านกับคุณผู้หญิงกำลังดูหนังอยู่ที่ห้องโฮมเธียเตอร์ค่ะ”
“อ้าวเหรอ...ว่าจะพาเพื่อนเข้าไปสวัสดีสักหน่อย แต่ช่างเถอะ ไม่กวนดีกว่า” กล่าวจบธีรชาติก็หันกลับมาหาคนที่เขาลากมาด้วยกัน “งั้นจินไปนั่งรอพี่ที่ห้องรับแขก เดี๋ยวพี่มา”
“เฮ้ย แล้วพี่จะไปไหน?”
“ขอไปหยิบของบนห้องแป๊บเดียว”
“แป๊บเดียวจริงๆนะ?”
“จริง”
“ห้ามทิ้งผมไว้นานนะพี่”
“เออน่า รอไปเถอะ คนบ้านพี่ใจดีทุกคน” ว่าแล้วผู้บริหารหนุ่มก็ยักคิ้วให้จินดาไปเสียหนึ่งทีแล้วจึงผละจากไป
จินดาถูกแม่บ้านคนเมื่อครู่นำทางไปยังโซฟาชุดหลุยส์แบบที่เห็นได้บ่อยๆในละครหลังข่าว
ระหว่างการรอคอยชายหนุ่มก็ใช้เวลานี้กวาดสายตาสำรวจรายละเอียดของตัวบ้านไปเรื่อยตามนิสัยของสถาปนิก เขาไม่ถูกจริตกับการออกแบบตกแต่งในรูปแบบนี้เท่าใดนัก แต่ก็พอเข้าใจในรสนิยมของคนเป็นเจ้าของบ้านได้ไม่ยาก
“อ้าว มีแขกเหรอ?” ในตอนนั้นเอง สุ้มเสียงกังวาลชวนให้รู้สึกเกรงขามของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นเรียกความสนใจจากจินดาไป ชายหนุ่มหันมองหาที่มาตามสัญชาตญาณก่อนจะต้องเผลอเบิกตากว้างขึ้นน้อยๆเมื่อได้พบว่าใครกันที่เป็นเจ้าของเสียง
...เพราะเห็นจากข่าวอยู่บ่อยๆจึงจำหน้าตาได้เป็นอย่างดี...
...สองมือยกขึ้นประกบกันตรงหว่างอกโดยอัตโนมัติ...
“เพื่อนของคุณชาติค่ะ” แม่บ้านคนเดิมเป็นผู้กล่าวตอบขณะที่บุรุษวัยกลางคนผู้นั้นก้าวเท้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“อ้าว เจ้าชาติกลับบ้านเหรอวันนี้?”
“เห็นคุณชาติว่ากลับมาเอาของค่ะ ตอนนี้น่าจะอยู่ที่ห้อง”
จรัส อชิรญา เจ้าสัวผู้เป็นใหญ่แห่งอาณาจักรลิงเกอร์ฯตรง เข้ามาหาชายหนุ่มหน้าอ่อนที่ตอนนี้กำลังยืนประนมมือพลางฉีกยิ้มอันแสนจะไม่เป็นธรรมชาติมาให้
“แปลกนะ ไม่เห็นเจ้าชาติพาเพื่อนมาบ้านนี้นานแล้ว” ประธานบริษัทผู้น่าเกรงขามรับไหว้จากจินดาก่อนจะหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้หลุยส์ตัวที่อยู่ข้างๆกัน “เอ้า..นั่งลงสิ โซฟาก็อยู่ข้างหลัง จะยืนให้เมื่อยทำไม?”
“..อะ..ขอโทษครับ” สถาปนิกหนุ่มมีท่าทีเก้กังอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้ในใจของเขาได้แต่ภาวนาให้ธีรชาติลงมาหากันสักที
...เกร็งจนตัวจะแข็งเป็นท่อนไม้ไปหมดแล้ว...
“ชื่ออะไร? ไม่คุ้นหน้าเลย”
“ผมชื่อจินดาครับ”
“แล้วเป็นลูกเต้าเหล่าใครล่ะ?”
“..อ..เอ่อ..พ่อแม่ผมอยู่ที่ลำปางครับ”
“อ๋อ ลูกพ่อเลี้ยงเหรอ? ที่บ้านทำอะไร? มีไร่? หรือทำเหมืองแร่?”
ลักษณะการพูดจาห้วนสั้นของอีกฝ่ายทำให้ตามไรหน้าผากและแผ่นหลังจากจินดาชื้นชุ่มไปด้วยเหงื่ออย่างช่วยไม่ได้ ทั้งที่ประโยคจากชายผู้นี้ไม่ได้ถูกเปล่งออกมาด้วยระดับเสียงที่ดังมากมายนัก แต่เขากลับรู้สึกว่าทุกถ้อยคำมันช่างฟังดูมีพลังเหลือเกิน
“คุณพ่อผมไม่ได้เป็นพ่อเลี้ยงหรือว่าเป็นคนใหญ่คนโตของจังหวัดหรอกครับ บ้านผมเปิดร้านขายเครื่องมือช่างเล็กๆอยู่ในตัวเมืองครับ”
เมื่อสิ้นสุดคำตอบของจินดา เจ้าสัวจรัสก็พยักหน้าลงเบาๆ ในแววตาลุ่มลึกฉายแววครุ่นคิด “แล้วไปสนิทสนมกับเจ้าชาติได้ยังไงล่ะ?”
“..ก็..ต้องติดต่อกันเรื่องงานอยู่บ่อยๆน่ะครับ คือผมเป็นสถาปนิกที่..”
ยังไม่ทันที่จินดาจะได้กล่าวจนจบประโยค ชายวัยกลางคนก็แทรกเสียงขึ้นมาโดยพลัน
“อ๋อ ที่ว่าจะออกแบบสำนักงานใหญ่แข่งกับคุณบุญฤทธิ์น่ะเหรอ?” ดูเหมือนว่าคราวนี้สีหน้าและน้ำเสียงของเจ้าสัวคนดังจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ชายหนุ่มรู้สึกตกใจอยู่พอสมควรที่บุรุษตรงหน้ารับรู้เรื่องนี้ด้วย “อูย..อย่าใช้คำว่าแข่งเลยครับท่านเจ้าสัว ผมแค่มีไอเดียที่อยากนำเสนอเท่านั้นเอง..”
จรัสยกนิ้วชี้ขึ้นโบกไปมาตรงหน้าเบาๆ “เรียกว่าลุงเถอะพ่อหนุ่ม เจ้าสงเจ้าสัวอะไรนั่นเอาไว้ให้พวกนักข่าวเขาเรียกกันก็พอ เพื่อนเจ้าชาติก็เหมือนลูกเหมือนหลานนั่นแหละ นับญาติได้...รู้อะไรไหม? ลุงอยากเจอ ชื่ออะไรแล้วนะ? จินดาใช่ไหม? ลุงอยากเจอจินดามาสักพักแล้ว เจ้าชาติมันมาโฆษณาไว้ซะดิบดี”
“..โฆษณาเหรอครับ?..”
“ใช่ ก่อนหน้านี้ชาติมาคุยกับลุงจริงจังเชียวล่ะว่าอยากจะใช้ดีไซน์ของจินดามากกว่าของคุณบุญฤทธิ์ เอางานมาพรีเซ็นต์ให้ดูอย่างกับว่าตัวเองเป็นคนออกแบบ มันคงรู้ว่าถ้าลุงเห็นดีด้วยลุงก็คงไปช่วยพูดเชียร์กับพวกกรรมการบริษัทอีกแรง”
จบประโยคของชายวัยภูมิฐานจินดาก็เบิกตากว้างขึ้นทันที “..พ..พี่ชาติทำอย่างนั้นจริงหรือครับ?..”
“ก็จริงน่ะสิ”
“แล้ว...คุณลุงมีความคิดเห็นว่ายังไงบ้างครับ? หมายถึง..เกี่ยวกับงานของผม”
“อืม..ถ้าถามตรงๆลุงก็ขอตอบตรงๆนะ ตอนที่เจ้าชาติเอามาอธิบายให้ฟังลุงว่ามันก็น่าสนใจใช้ได้ ความคิดริเริ่มไม่เหมือนใคร เพียงแต่มันยังดูเพ้อฝันไปหน่อย อาจจะดูดีในจินตนาการ แต่นึกไม่ออกว่าพอสร้างจริงแล้วจะเป็นยังไง ไม่เหมือนงานของคุณบุญฤทธิ์ที่ถูกคิดมาละเอียดกว่าแล้วก็เป็นระบบกว่ากันเยอะ”
สิ่งที่ได้ฟังทำเอาสีหน้าของคนฟังเจื่อนลงไปถนัดตา
ฝ่ามืออุ่นหนาของเจ้าสัวผู้มั่งคั่งยื่นออกมาตบลงไปเบาๆที่บ่าของคนหนุ่ม “อย่าเพิ่งใจฝ่อๆ งานที่ลุงเห็นนั่นมันเมื่อเกือบๆสองเดือนที่แล้ว เจ้าชาติยังไม่ได้เอาความคืบหน้าล่าสุดมาโชว์ให้ดูเลย ลุงไม่รู้หรอกว่ามันพัฒนาไปถึงไหนแล้ว แต่เห็นว่าตอนนี้ก็มีผู้บริหารหลายคนเริ่มเห็นดีเห็นงามด้วยแล้วนี่ วันไหนว่างๆจินดาก็ลองเอางานมาอัพเดทให้ลุงฟังบ้างสิ”
“..ค..ครับผม..”
“แต่ว่าถ้าสุดท้ายไม่ได้งานนี้ก็ไม่ต้องเสียใจไปล่ะ คุณบุญฤทธิ์แกคร่ำหวอดในวงการมานานกว่าอายุของจินดาเสียอีกมั้ง รายนั้นเขาเก๋าเกม เรายังหนุ่มยังแน่น มีเวลาให้สร้างผลงานอีกเยอะ มาได้ขนาดนี้ก็ถือว่าเก่งแล้ว”
รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนเป็นผู้น้อย
...ที่จริงก็ใช่ว่าเขาไม่ได้เผื่อใจไว้เสียเมื่อไหร่...
...ตระหนักดีอยู่ตลอดเวลานั่นแหละว่าการลงแรงครั้งนี้อาจจะเป็นความพยายามที่สูญเปล่าก็ได้...
“ปกติเจ้าชาติน่ะไม่ใช่คนชอบเสียเวลากับเรื่องที่ไม่จำเป็นหรอก ภาระหน้าที่มันเยอะไปหมด ถ้าไม่ใช่เรื่องที่มันมองเห็นความสำคัญจริงๆก็คงไม่ยอมยุ่งตั้งแต่แรก...ดูท่าทางแล้วชาติคงจะถูกชะตากับจินดามากนะลุงว่า”
“ผมว่าเพราะพี่ชาติเป็นคนใจดีอยู่แล้วด้วยมั้งครับ ก็เลยให้ความช่วยเหลือ”
เจ้าสัวจรัสส่ายศีรษะทันทีที่ประโยคของคนรุ่นหลานจบลง “ไม่เลย เจ้าชาติน่ะรักสันโดษจะตาย ถึงแม้ดูภายนอกลูกชายลุงจะดูโอภาปราศรัยกับทุกคน แต่ก็ทำเพราะเป็นหน้าที่ อย่างว่าน่ะนะ จะดูแลธุรกิจสเกลนี้มันก็จำเป็นต้องใช้อัธยาศัยเข้าช่วย แต่กับช่วงนอกเวลางาน ลุงก็ไม่ค่อยเห็นมันสุงสิงกับใครเท่าไหร่หรอก ได้ยินจากเลขาฯเจ้าชาติว่าบางทีมันก็ไปช่วยงานจินดาด้วยไม่ใช่เหรอ? จนตอนนี้ลุงยังแปลกใจอยู่เลยเพราะเลี้ยงมันมาตั้งแต่เล็ก ไม่เคยเห็นมันเจียดเวลาส่วนตัวไปยุ่งกับงานใครที่ไหน ถึงบอกไงว่าลุงอยากเจอตัวจินดามานานแล้ว อยากรู้ว่าทำไมถึงพิเศษกับเจ้าชาตินัก”
...พิเศษ...
คำสำคัญสองพยางค์นี้ดังชัดเจนที่สุดในบรรดาทุกถ้อยคำของชายตรงหน้า
จินดาหลุบตาลงมองหน้าตักด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะสังเกตเห็นแวววูบไหวที่เกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน
...อดรู้สึกแปลกๆขึ้นมาไม่ได้เมื่อได้ยินเช่นนั้น...
“อ้าว สวัสดีครับคุณพ่อ เจอกับจินดาแล้วเหรอเนี่ย?” ในตอนนั้นเองคนที่กำลังถูกพูดถึงก็เดินกลับลงมาจากชั้นบนอีกครั้ง
สถาปนิกหนุ่มเงียบเสียงลงและปล่อยให้พ่อลูกได้คุยกันอีกครู่หนึ่ง ก่อนในที่สุดจะได้เวลาที่พวกเขาต้องออกจากที่นี่ไปเสียที
ชายหนุ่มทั้งสองร่ำลาเจ้าสัวจรัสด้วยท่าทีนอบน้อมแล้วจึงพากันเดินออกมาบริเวณโถงหน้าบ้านอีกครั้ง
เมอร์เซเดส-เบนซ์เอสคลาสสีดำสนิทไม่ได้จอดอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว
...ตอนนี้มันกำลังถูกแทนที่ด้วย...
“โอ้โห...บ็อกซเตอร์...” จินดาอุทานออกมาเป็นเสียงลมขณะไล่สายตาสำรวจไปทั่วรถยนต์คันงามตรงหน้าราวกับว่ามันเป็นหญิงสาวหุ่นสะโอดสะองสักนางก็ไม่ปาน
...พอร์ชบ็อกซเตอร์สีดำเงาวับเปล่งประกายกระแทกสายตาเขาอยู่ตรงนั้น...
สถาปนิกหนุ่มหันมองคนข้างกายด้วยสีหน้าซึ่งแสดงออกชัดเจนว่าบัดนี้ในหัวนั้นเต็มไปด้วยคำถาม
ธีรชาติกระตุกยิ้มมุมปากอวดความหล่อเหลาและไม่เอื้อนเอ่ยคำอธิบายใดๆ ผู้บริหารหนุ่มเจ้าของรถเพียงแต่เหวี่ยงหมุนพวงกุญแจในมือไปมาพลางบุ้ยใบ้ปลายคางส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายรีบเปิดประตูเข้าไปนั่งในห้องโดยสารเท่านั้น
“ทำไมถึงเปลี่ยนรถล่ะ?” จินดาเอ่ยถามขึ้นเมื่อประตูรถปิดลงไปเรียบร้อย เสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มมาจากทางด้านหลังของตัวถังก้องเข้าไปถึงช่องว่างหลังซี่โครง
“เปลี่ยนบรรยากาศ” ผู้บริหารหนุ่มตอบเช่นนั้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูมีชีวิตชีวายิ่งกว่าครั้งใดก่อนจะกดปุ่มปรับให้หลังคาผ้าใบค่อยๆเลื่อนเปิดออกจนสายลมจากภายนอกพัดเข้ามาต้องผิวกาย
...แล้วเพียงเท่านั้นรอยยิ้มกว้างก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของคนถูกสปอยล์โดยพลัน...
“เฮ้ย! เปิดประทุนไปอี๊กกก!” จินดาร้องขึ้นเสียงดังขณะที่ใบหน้าก็แหงนตามการเคลื่อนไหวของหลังคาผ้าใบไปด้วย “เจ๋งโคตร...”
คันเร่งถูกปลายเท้าของผู้เป็นสารถีแตะเพียงเบาๆเพื่อพาให้รถคันสวยเคลื่อนตัวออกจากเขตคฤหาสน์ไป
“คืนนี้พี่อยากขับรถเล่น จินก็ใช้เวลานี้นั่งคิดงานไปแล้วกันนะ...จินคิดออกเมื่อไหร่พี่ค่อยกลับ”
“อื้อหือ...พูดจาอย่างกับเป็นเศรษฐีซาอุฯ ทำ’งั้นไม่เปลืองน้ำมันแย่เหรอพี่?”
“เอาน่า นานๆที ไม่เป็นไรหรอก..ถ้าทำให้จินคิดงานออกก็ถือว่าคุ้มแล้ว...”
.
.
.
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 30-09-2016 18:46:13
...ถือว่าคิดไม่ผิดจริงๆที่พาจินดาออกมาเปลี่ยนบรรยากาศ...
ตอนนี้รถกำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วระดับพอประมาณอยู่บนทางด่วนอันแสนโล่งตา เพราะเป็นเวลาเกือบๆห้าหุ่มแล้วคนทั้งคู่จึงไม่ต้องกลัวนักว่าจะต้องเผชิญกับควันจากท่อไอเสียของรถคันอื่นๆบนท้องถนน
ธีรชาติก็แค่พยายามคิดว่าสถานที่แบบไหนน่าจะเหมาะแก่การให้สถาปนิกไฟแรงสักคนได้นั่งทอดอารมณ์ยามสมองทึบตัน ซึ่งตัวเลือกที่ดีที่สุดที่พอจะนึกได้คือการพาออกมาชมสีสันของซิตี้สเคปยามค่ำคืนนี่เอง
...ตึกแท่งๆที่มีอยู่ทั่วกรุงเทพฯพวกนี้คงเสริมสร้างแรงบันดาลใจให้จินดาได้บ้างไม่มากก็น้อย...
“เป็นยังไง? คิดออกบ้างไหม?”
“ไอเดียเริ่มมาแล้วพี่ พอออกมากินลมชมวิวแบบนี้แล้วหัวปลอดโปร่งขึ้นเยอะเลย” จินดากล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส บนหน้าตักของเขามีสมุดสเก็ทช์คู่ใจวางแผ่ไว้อยู่เพื่อรอการบันทึกความคิด
...สกายไลน์ของกรุงเทพฯดูน่าสนใจมากขึ้นทุกปี...
...ยังจำได้ว่าเมื่อครั้งยังเป็นเด็กนั้นหน้าตาของเมืองกรุงฯไม่เคยดึงดูดใจเขาได้มากเท่านี้ ผิดกับเมืองที่เจริญเร็วกว่าเราอย่างนิวยอร์กหรือโตเกียวที่ไม่ว่าจะกวาดสายตาไปทางไหนก็สามารถมองเห็นตึกรามบ้านช่องที่ดึงดูดใจได้จากทุกทิศทุกทาง...
...แต่ยิ่งนานวันเข้า กรุงเทพฯก็ยิ่งมีตึกเจ๋งๆถูกสร้างขึ้นมาประดับบารมีให้สมยศ ‘มหานคร’ มากขึ้นเรื่อยๆ...
...ถือว่าเป็นนิมิตหมายอันดี...
จินดาฮัมเมโลดี้เพลงโปรดคลอเสียงลมหวีดหวิวออกจากลำคอเบาๆด้วยท่าทางสบายอารมณ์ ตอนนี้เขากำลังรู้สึกผ่อนคลายแบบที่ไม่ได้รู้สึกมาหลายวันแล้ว โปรเจ็คต์คอนโดฯลาดพร้าวที่บริษัทรับไว้ใกล้จะถึงวันไฟนอลเต็มทีในขณะที่งานของลิงเกอร์ฯเองก็กำลังเข้าสู่ระยะเข้มข้น ช่วงนี้ความกดดันที่อยู่ในใจจึงมีมากเป็นพิเศษ
แม้เมื่อสักครู่ธีรชาติจะบอกว่าอยากขับรถเล่น แต่กระนั้นจินดาก็พอรู้ว่าเจตนาที่แท้จริงของอีกฝ่ายคืออะไร
...ก็คงไม่พ้นอยากช่วยให้เขาสมองแล่น...
สถาปนิกหนุ่มลอบหันมองคนข้างกายที่กำลังมีสมาธิจดจ่ออยู่กับการขับรถ
...โชคดี...
จินดารู้สึกเช่นนี้มาตลอดหลังจากได้เริ่มคลุกคลีกับผู้บริหารคนดัง เขาคิดว่าเขาโชคดีมากๆที่ได้มารู้จักกับมิตรสหายรายนี้
...ไม่ได้รู้สึกเพราะธีรชาติเป็นคนรวยหรือเป็นคนดัง...
...แต่รู้สึกเพราะธีรชาติเป็นคนที่เข้าใจและคอยให้การสนับสนุน...
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมโพลจากหลายๆสำนักถึงได้ยกให้ผู้ชายคนนี้เป็นหนุ่มในฝันของสาวๆ เพราะบางทีถ้าเขาเป็นผู้หญิง เขาก็คงเป็นอีกหนึ่งคนที่หวั่นไหวไปกับความอบอุ่นที่ธีรชาติมอบให้เช่นกัน
...สักวันหนึ่งธีรชาติจะกลายเป็นสามีที่เพียบพร้อมของผู้หญิงดีๆสักคน ...กลายเป็นคุณพ่อที่น่ารักและพึ่งพาได้ทุกเมื่อของลูกๆ...
...กลายเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีที่สุดเท่าที่ใครจะหาได้...
...ภรรยาในอนาคตของธีรชาติคงถือได้ว่าโชคดียิ่งกว่าถูกหวยรางวัลที่หนึ่งเสียอีก...
ลมหายใจห้วงเล็กๆถูกผ่อนออกจากปอดไปอย่างแผ่วเบาโดยที่ตัวจินดาเองก็ไม่ได้ตระหนักถึงสาเหตุของการทำเช่นนั้น ก่อนที่เพียงไม่กี่วินาทีถัดมาชายหนุ่มจะต้องสะดุ้งขึ้นจนสุดตัวเมื่อจู่ๆใบหน้าคมคายของอีกฝ่ายที่กำลังถูกเขาเหม่อมองอยู่นั้นก็หันมาหาโดยไม่เผื่อจังหวะให้ทันได้ตั้งตัว
ลูกตาดำขลับใต้กรอบเรียวรีอันเป็นเอกลักษณ์ส่ายลอกแลกเนื่องด้วยความตกใจอยู่ครู่แล้วจึงเบนหนีกลับไปมองทิวทัศน์นอกคันรถด้วยท่าทางที่ดูอย่างไรก็ไม่เป็นธรรมชาติ
...ตอนนี้หัวใจของจินดากำลังเต้นตุบตับ...
...ทั้งที่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ทำไมรู้สึกเหมือนถูกจับได้ก็ไม่รู้...
สถาปนิกหนุ่มผ่อนลมหายใจทิ้งไปอีกหนึ่งช่วงลมก่อนรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติอีกครั้ง
.
.
.
บ็อกซเตอร์เปิดประทุนคันงามเคลื่อนเข้ามาหยุดลงบริเวณลานกว้างอันแสนสงบเงียบริมแม่น้ำเจ้าพระยาอย่างนิ่มนวล
...บรรลุเป้าหมายแล้ว...
เมื่อหน้าที่ของพลขับสิ้นสุดลงชั่วคราวธีรชาติก็หันหน้ามาหาคนที่ตอนนี้กำลังนั่งทำคอพับคออ่อนหลับตาพริ้มอยู่ข้างกายพร้อมด้วยรอยยิ้มเล็กๆทั้งบนริมฝีปากและในแววตา
เมื่อครู่ หลังจากจินดาบอกว่าคิดงานออกสมใจแล้วเขาก็ขับรถท่องเมืองต่ออีกสักพักใหญ่ๆ แล้วก็สงสัยว่าคงจะขับนิ่มเกินไปสักหน่อยหรือไม่อย่างนั้นก็เป็นเพราะลมในกรุงเทพฯวันนี้จัดว่าเย็นกำลังดี ผู้โดยสารเพียงหนึ่งเดียวของเขาถึงได้ผล็อยหลับไปอย่างที่เห็น
ผู้บริหารหนุ่มนั่งเท้าศอกอยู่กับพวงมาลัยพลางตั้งใจสำรวจใบหน้ายามหลับของอีกฝ่ายอยู่ในความเงียบ ทีแรกก็ตั้งใจจะหันมาปลุกอยู่หรอก แต่พอได้เห็นท่าทางแสนสบายแบบนี้แล้วก็รู้สึกว่าอยากประวิงเวลาเอาไว้อีกสักนิด
...บรรยากาศตอนนี้มันดีมากจริงๆ...
ชายหนุ่มยื่นฝ่ามืออุ่นหนาออกไปทาบลงบนผิวแก้มอ่อนใสของอีกฝ่ายไว้เพียงแผ่วเบา สัมผัสลื่นมือทำให้ก้อนเนื้อในอกของเขาบีบตัวถี่ระรัวขึ้นมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้
...น่ารัก...
ยิ่งได้อยู่ใกล้...ธีรชาติก็ยิ่งรู้สึกว่าจินดาน่ารัก
ทั้งที่คำๆนี้ไม่ใช่คำคุณศัพท์ที่สมควรนำมาใช้บรรยายลักษณะของผู้ชายหน้าไหนเลย แต่เขาก็ยังอุตริจะใช้มันกับจินดาอยู่เรื่อยๆ และแม้ว่าจะเคยพยายามบอกให้ตัวเองหยุดคิดเช่นนี้ไปหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถสกัดกั้นใจได้สักที
นักธุรกิจหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างยากลำบากพลางขยับปลายนิ้วหัวแม่มือลูบไล้ไปกับผิวหน้าเนียนละเอียดของอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง เสียงลมที่ดังกรอกหูมาตั้งแต่เมื่อครู่บัดนี้ถูกกลบด้วยเสียงหัวใจไปจนหมดสิ้น
...แล้วในที่สุดธีรชาติก็ต้านทานความปรารถนาลึกๆไว้ไม่อยู่อีกต่อไป...
ใบหน้าหล่อเหลาหันซ้ายหันขวาเพื่อสำรวจบริเวณโดยรอบอยู่ครู่ และเมื่อเห็นว่าในรัศมีที่ตามองเห็นนั้นไม่มีใครอื่นเขาจึงค่อยๆขยับกายเข้าหาคนที่กำลังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวตามที่เคยนึกอยากทำมานาน
...กลีบปากสีเรื่อคือสิ่งเดียวที่อยู่ในสายตา...
ชายหนุ่มค่อยๆทาบทับริมฝีปากของตนลงไปอย่างอ่อนโยนด้วยกลัวเหลือเกินว่าการสัมผัสแสนล่วงล้ำครั้งนี้จะปลุกอีกฝ่ายให้ตื่นขึ้นจากห้วงนิทรา
...ความนุ่มหยุ่นจากจินดาส่งผลให้ความตระหนักรู้ทั้งปวงของธีรชาติดับวูบลงโดยพลัน...
...ประสาททั้งห้าที่ใช้รับรูป รส กลิ่น เสียงและเนื้อสัมผัสนั้นถูกคุณสถาปนิกคนดียึดครองไปจนหมด...
ลมหายใจของธีรชาติ จากที่เคยเป็นจังหวะสม่ำเสมอดีบัดนี้กลับสะดุดลงเป็นพักๆราวกับคนหายใจไม่เป็น แม้จะไม่ได้บดจูบ ไม่ได้แลกน้ำลาย แต่เพียงแค่แตะลงไปเบาๆแบบนี้ก็มากพอที่จะทำให้เลือดเร่งสูบฉีดหมุนเวียนไปทั่วร่างจนรู้สึกร้อนผะผ่าวได้อย่างง่ายดายแล้ว
...จินดาทำอะไรไว้กับเขานะถึงได้เป็นไปมากขนาดนี้...
แม้จะอยากอนุญาตให้ตัวเองค้างอิริยาบถไว้ในท่าทางแบบนี้นานขนาดไหน แต่ท้ายที่สุดแล้วธีรชาติก็ต้องรีบถอนใบหน้าออกก่อนที่จินดาจะตื่นขึ้นมาพบว่ากำลังถูกเขาทำอะไร
ผู้บริหารทายาทตระกูลดังผละตัวออกมาพิงหัวลงกับพนักที่นั่งพลางหอบหายใจกอบโกยอากาศเข้าปอดด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อนทั้งที่เมื่อสักครู่ก็แทบไม่ได้ออกแรงทำสิ่งใดเลย
...ในเมื่อมันชัดเจนขนาดนี้แล้ว เห็นทีเขาก็คงต้องยอมรับได้สักทีว่ารู้สึกอย่างไรกับจินดา...
เปลือกตาค่อยๆหย่อนตัวลงเป็นที่กำบังให้นัยน์ตาคู่คมได้แอบซ่อนอยู่ทางด้านหลัง
...เขาหวั่นไหว...
...ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ต้องยอมรับว่าตัวเองมีความรู้สึกพิเศษกับผู้ชายด้วยกันทั้งที่ตลอดช่วงชีวิตสามสิบกว่าปีที่ผ่านมาก็มองแต่ผู้หญิงมาโดยตลอด...
โดยปกติการตัดสินใจเริ่มต้นความสัมพันธ์กับใครของธีรชาติมักมีขั้นมีตอนที่รอบคอบ ชายหนุ่มไม่ใช่คนจำพวกที่จะยอมปล่อยใจให้รู้สึกไปเรื่อยโดยที่ไม่รู้เหนือรู้ใต้ อย่างน้อยที่สุดก่อนที่จะลงลึกไปถึงนิสัยใจคอได้เขาก็ต้องศึกษาโปรไฟล์ของอีกฝ่ายมาเป็นอย่างดีเสียก่อน
...และกับกรณีนี้ โปรไฟล์ของจินดาก็ไม่ควรจะผ่านด่านเข้ามาได้ตั้งแต่เรื่องของเพศกำเนิดแล้ว...
...ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาสูญเสียการควบคุมตัวเองมากเท่ากับครั้งนี้เลยจริงๆ...
ธีรชาติลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อถึงเวลาอันสมควร หน้าปัดนาฬิกาบนคอนโซลรถบอกให้รู้ว่าอีกเพียงสองนาทีก็จะเที่ยงคืน
“จิน...” ชายหนุ่มเรียกชื่อคนข้างกายพลางยื่นมือออกไปเขย่าท่อนแขนปวกเปียกเบาๆ แล้วเพียงไม่นานจินดาก็ตื่นขึ้นจากห้วงนิทราตามที่หวังให้เป็น
สถาปนิกจอมขี้เซาแสดงอาการงัวเงียอยู่ครู่ แต่ทันทีที่สติสตังเริ่มไหลคืนสู่ร่างดวงตาเรียวรีอันแสนเป็นเอกลักษณ์ก็ต้องเบิกกว้างขึ้นหลังจากตระหนักได้ว่าตอนนี้รถคันหรูกำลังจอดอยู่ที่ใด “ฮึ่ยพี่..ขับบ็อกซเตอร์มาจอดที่เปลี่ยวๆแบบนี้เดี๋ยวก็โดนไอ้พวกดมกาวดักตีหัวหรอก..รีบปิดหลังคาเหอะ อันตราย”
“ไม่ต้องห่วง ตอนนี้พวกเราอยู่ในเขตรั้วบ้านญาติพี่เอง ข้างหน้ามีรปภ.เฝ้า” ผู้บริหารหนุ่มกล่าวพร้อมรอยยิ้มก่อนจะยกนิ้วขึ้นชี้ไปยังสะพานภูมิพลที่ทอดตัวข้ามน้ำอย่างสง่างามอยู่ตรงหน้า “พี่ตั้งใจพาจินแวะมาดูวิวก่อนกลับคอนโดฯ หันไปดูสิ สวยนะ”
เมื่อได้ยินดังนั้นจินดาก็หันไปตามคำของธีรชาติ นัยน์ตาดำขลับสะท้อนแสงสีของสะพานยามค่ำคืนจนเปล่งประกายชวนมอง
“สวยจริงๆด้วย...” นักออกหนุ่มรำพึงออกมาเสียงเบาแล้วจึงหยิบเอาโทรศัพท์คู่ใจออกมาถ่ายรูปทิวทัศน์ตรงหน้าเก็บไว้ด้วยท่าทางไม่รีบร้อนนัก แล้วในตอนที่ความสนใจของเขากำลังอยู่กับสรรพสิ่งนอกคันรถนั้นเอง กล่องขนาดเหมาะมือที่มีลวดลายกราฟฟิกดึงดูดสายตากล่องหนึ่งก็ถูกนักธุรกิจคนดังยื่นมาไว้ตรงหน้า
จินดาก้มมองกล่องปริศนาพลางกะพริบตาปริบๆก่อนที่เพียงครู่ต่อมาเขาจะหันกลับไปหาคนข้างกาย “อะไรอะพี่?”
“สุขสันต์วันเกิด”
“ฮะ!?..ข..ของขวัญเหรอครับ?”
คนถูกถามพยักหน้าลงน้อยๆ “ขอโทษที่รู้ช้าไปหน่อยเลยไม่มีเวลาไปซื้ออะไรให้ ของชิ้นนี้เป็นของที่พี่ซื้อเก็บไว้ตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ที่อเมริกาแล้วแต่ไม่ค่อยได้ใช้ ดูท่าทางมันน่าจะเหมาะกับจินมากกว่า ลองเปิดดูสิ”
จินดามีท่าทีตกใจไม่น้อยเมื่อได้ฟังถ้อยคำของคนใจดี เขารับกล่องที่ว่ามาเปิดดูของข้างในด้วยความรู้สึกประหลาดในอก
...แล้วนาฬิกาเรือนหนึ่งก็ปรากฏสู่สายตาในที่สุด...
...ยี่ห้อ FOSSIL...
...หน้าปัดดิจิตอลรูปทรงสี่เหลี่ยมของมันดูเรียบง่ายแต่ไม่น่าเบื่อ และแทนที่จะเป็นตัวเลขเหมือนนาฬิกาเรือนอื่นๆ สิ่งที่นาฬิกาเรือนนี้ใช้บอกเวลานั้นกลับเป็นตัวอักษรยึกยือที่ถูกเขียนด้วยลายมือของใครสักคนว่า ‘midnight’...
“ฟอสซิลรุ่นนี้เป็นรุ่นพิเศษ...” ธีรชาติเอ่ยคำขยายความขึ้นมาขณะที่สายตาจับจ้องไปยังสีหน้างงงันของคนข้างกายไปด้วย “...รู้หรือเปล่าว่าใครเป็นคนออกแบบ?”
จินดาเบนสายตาขึ้นมองผู้บริหารหนุ่มอีกครั้งก่อนจะส่ายศีรษะไปมาเบาๆ
“แฟรงก์ เกห์รี”
เพียงสิ้นคำตอบของธีรชาติ เครื่องหน้าแต่ละส่วนของคนฟังก็ขยับเปลี่ยนรูปเปลี่ยนรอยไปจากเดิมในทันที “จริงดิ!?”
“จริง ลายมือที่เห็นอยู่บนหน้าปัดนั่นก็ลายมือเขานะ”
“โห...” จินดาลากเสียงอุทานยาวนานหลายวินาที เขายกนาฬิกาเรือนที่ว่าพลิกดูให้ละเอียดกว่าเดิมด้วยความสนอกสนใจราวกับเด็กได้ของเล่นชิ้นโต
แฟรงก์ เกห์รีเป็นสถาปนิกผู้ยิ่งใหญ่อีกคนหนึ่งของยุค ผลงานมาซเตอร์พีซหลายชิ้นของเกรตเต็กผู้นี้คือจุดหมายปลายทางที่จินดาใฝ่ฝันจะได้ไปสัมผัสด้วยตาตัวเองสักครั้งในชีวิต
...พอได้ถือผลงานการดีไซน์ของเกห์รีอยู่ในมือแบบนี้แล้วมันก็อดรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้...
“จะว่าไปมันก็เหมือนของมือสอง เพราะพี่เคยใช้มาก่อนแล้ว...จินถือหรือเปล่า?”
“จะถือได้ยังไง...ที่จริงพี่ไม่จำเป็นต้องให้อะไรผมเลยด้วยซ้ำ แค่ที่พี่ช่วยผมทำงานแถมยังยอมให้ผมไปสิงคอนโดฯอยู่แทบทุกคืนแบบนี้ก็ถือเป็นบุญคุณมากแล้ว” จินดากล่าวเสียงแผ่วขณะก้มลงมองนาฬิกาเรือนสวยในมือ “นี่ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าพอจบโปรเจ็คต์จะตอบแทนพี่ยังไงดี...”
“...ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย แค่ทำตัวน่ารักๆแบบนี้ก็พอ...”
คำตอบของธีรชาติเรียกให้สถาปนิกหนุ่มต้องเงยหน้ากลับขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่จังหวะของลมหายใจซึ่งเคยสม่ำเสมอจะต้องสะดุดลงทันใดเมื่อเขาได้พบว่าอีกฝ่ายกำลังมองมาด้วยแววตาแบบไหน
...บางสิ่งที่เจืออยู่ในดวงตาคู่นั้นมันดูแปลกไป...
ความรู้สึกอุ่นร้อนบังเกิดขึ้นบริเวณสองข้างแก้มโดยที่จินดาก็ไม่สามารถตอบตัวเองได้ว่าเพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น
คนทั้งสองสบตากันอยู่ในความเงียบนานหลายชั่วอึดใจ ระยะเวลาที่ยาวเกินจำเป็นนี้ยิ่งทำให้บรรยากาศรอบกายดูประหลาดขึ้นทุกขณะ จนกระทั่งในที่สุดจินดาจะทานทนไม่ไหวและเป็นฝ่ายถอนสายตาหนีไปก่อน
สถาปนิกหนุ่มเม้มริมฝีปากเข้าหากันเบาๆด้วยหมายว่าการกระทำเช่นนี้จะช่วยระบายความประหม่าที่เกิดขึ้นมาอย่างผิดที่ผิดทางไปได้บ้าง
...หากแต่สิ่งที่ทำกลับสร้างคำถามข้อใหม่ขึ้นมาในหัวแทน...
เรียวคิ้วของจินดากระตุกเข้าหากันน้อยๆเมื่อรสชาติขมปร่าของกาแฟดำคือสิ่งที่ปลายลิ้นสัมผัสได้จากริมฝีปากของตัวเอง
...นึกอย่างไรก็นึกไม่ออกว่าหลังจากอาหารมื้อเย็นเป็นต้นมาเขาไปแตะต้องกาแฟอีกเมื่อไหร่...
แล้วในตอนนั้นเอง หางตาของชายหนุ่มก็เหลือบไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งได้อย่างถูกเวลาพอดิบพอดี
...กาแฟดำบรรจุกระป๋องที่ธีรชาติพกติดรถออกมาดื่มระหว่างทางถูกวางนิ่งอยู่ในช่องใส่แก้วหน้าคอนโซล...
จินดานั่งมองมันอยู่อย่างนั้นราวสองถึงสามวินาทีก่อนที่เขาจะค่อยๆดึงสายตากลับไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของคนข้างกายอีกครั้ง
...ระหว่างที่หลับไปเมื่อกี้มีอะไรเกิดขึ้นหรืออย่างไรหนอ?...
...จินตนาการไม่ออกจริงๆว่ารสกาแฟที่ธีรชาติเป็นคนดื่มนั้นมาติดอยู่บนริมฝีปากของเขาได้อย่างไร...
...หรือว่าเขาจะแค่อุปาทานไปเอง?...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 30-09-2016 19:05:30
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 30-09-2016 19:07:44
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 30-09-2016 19:14:52
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 30-09-2016 19:16:59
หนูจิน ลูก ภรรยาผู้โชคดีของพี่ชาติก็จะใครล่ะหนู โดนหมายตาไว้ขนาดนั้นแล้วนะลูก
เริ่มหัวข้อโดย: Rywzaki ที่ 30-09-2016 19:22:07
#พี่ชาติสายเปย์ #ทีมพี่ชาติ
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 30-09-2016 19:23:47
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 30-09-2016 19:23:55
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 30-09-2016 19:29:50
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 30-09-2016 19:37:45
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 30-09-2016 19:48:18
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 30-09-2016 19:52:13
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 30-09-2016 19:54:39
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 30-09-2016 19:57:15
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 30-09-2016 19:58:49
เดินเรื่องไปซักพักคงมีอุปสรรคเกิดขึ้นอีกเยอะ แต่รู้สึกได้ถึงความมั่นคงในตัวพี่ชาติเลยไม่กังวลเท่าไหร่ มีแต่เจ้าจินนี่แหละที่จะขวัญหนีดีฝ่อไปซะก่อน
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 30-09-2016 20:01:26
พี่ชาติ พี่ชัดแล้วนะยูววววว กิ้วๆ ฮิ้วววววว
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 30-09-2016 20:07:18
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 30-09-2016 20:10:24
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 30-09-2016 20:51:15
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 30-09-2016 21:02:57
ไหนๆก็ไหนๆล่ะ เดินหน้าเลยพี่ชาติ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 30-09-2016 21:03:39
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 30-09-2016 21:06:30
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 30-09-2016 21:25:14
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 30-09-2016 21:27:08
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 30-09-2016 21:28:10
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 30-09-2016 21:30:23
อิชั้นจะไม่ทน จะเอาพี่ชาติๆๆๆๆๆๆๆๆ
โอ้ยย นุ้งจินก็น่าฮักปะล้ำปะเหลือ เขาแอบแบ่งกาแฟกันกินด้วย
โอ้ยยยยยย ฟินนนนนน
กอดคนเขียนทำไมแต่งได้เรียลขนาดนี้ เมื่อกี้ตอนพี่ชาติขโมยจุ้บน้องจิน นี่คิดว่าตัวเองเป็นจินซะเอง อุ๊บสึ คิคิ
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 30-09-2016 21:34:24
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 30-09-2016 21:39:05
พี่ชาติตบะแตกแล้ว หนูจินระวังตัวนะโดนรุกหนักแน่
ของขวัญเค้ายังไม่ผธรรมดาเลยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 30-09-2016 21:42:46
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 30-09-2016 21:43:15
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 30-09-2016 21:45:17
ตอนนี้พี่ชาติก็รู้ตัวแล้ว เพราะฉะนั้นรีบเดินหน้านะคะ เพราะฝั่งน้องก็เริ่มรู้สึกแล้ว
ขอบอกเลยว่าถ้าไม่ใช่น้องจินเราไม่เชียร์นะคะ เพราะอยากได้พี่ชาติเก็บไว้เอง ฮือออ
ทำไมพี่เค้าดีขนาดนี้คะสังคม อยากมีไว้ครอบครอง TT
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 30-09-2016 21:47:37
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 30-09-2016 21:56:44
เริ่มหัวข้อโดย: seii ที่ 30-09-2016 22:45:12
มีความเป็นสุภาพบุรุษ เเต่กล้าที่จะปฏิเสธถ้ารำคาญอะไรมากๆ อย่างที่พี่เเกพูดกะชะนีดารานางนั้น
เเต่หนูจินเนี่ยดิ กลัวว่าจะคิดว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงอีกฝ่าย เเล้วถอยหนีออกมา
:hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 30-09-2016 22:47:41
จะไม่จิ้นต่อไปเอง รอตอนต่อไปดีกว่า :z1:
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 30-09-2016 22:51:49
พี่ชาติก็ได้รู้มจตัวเองไปเรียบร้อยแล้ ว เหลือก็แต่น้องจินนี่ล่ะ ไปเอะใจกับความแปลกของตัวเองได้แล้ววว :hao7:
อย่าให้ผู้ใหญ่คอยนาน มันไม่ดีน้าาน้องจิน
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 30-09-2016 22:52:47
เริ่มหัวข้อโดย: wasey ที่ 30-09-2016 22:53:41
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 30-09-2016 23:09:14
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 30-09-2016 23:12:11
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 30-09-2016 23:19:25
เริ่มหัวข้อโดย: ggibino ที่ 30-09-2016 23:23:57
เริ่มหัวข้อโดย: sujusaranghae ที่ 30-09-2016 23:27:26
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 30-09-2016 23:32:33
ในที่สุดแกก็ไม่ไหวทน ละมุ๊นละมุนเนอะ รักเขาแล้วอ่ะพี่ แต่น้องยังดูงงอยู่มาก
ดื้อด้วยคนนี้ ไม่ง่ายค่ะ ทำเป็นเล่นน้องได้เจอพ่อว่าที่แฟนไปแล้ว ตื่นเต้วๆ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 30-09-2016 23:36:20
ไม่ยกให้จินแล้วได้ไหม ให้เราแทน
ผู้ชายบ้าอะไรอบอุ่นที่สุดดดดดดดดดดดด
นี่จิน ถ้าอยากรู้อะนะ ก็ลองจูบพี่เขาดูดิ
จะได้รู้ไง ว่ารสชาตที่ปากตัวเอง
กับปากพี่เขามันเหมือนกันรึเปล่า555555555
เรากังวลใจไปกับพี่ชาติเลย
ชอบผู้ชายก็ด้วย ความรู้สึกจินก็ด้วย
รออ่านตอนต่อไปนะคะ เราเข้ามาแอบดูเรื่องนี้ตลอดเลย
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 30-09-2016 23:43:08
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 30-09-2016 23:55:58
เริ่มหัวข้อโดย: Kaikaaa ที่ 01-10-2016 00:09:49
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 01-10-2016 00:12:42
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 01-10-2016 00:35:38
ชัดเจนแจ่มแจ้งเลยใช่มั้ยล่ะพี่ ฮ่าๆ
จิน เอ็งลองคิดดูสิ คิดเยอะๆ
ว่ารสกาแฟมันมาติดอยู่ริมฝีปากได้ยังไง อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 01-10-2016 00:43:48
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 01-10-2016 01:04:52
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 01-10-2016 01:27:38
นี่คิดไม่ออกเลยจริงๆว่าจะมีใครโชคดีเท่าจินไหม
ที่มีพี่ชาติเป็นคนรักแบบนี้
มันดี<~~~~
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 01-10-2016 01:44:20
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 01-10-2016 01:50:21
:L2: :L1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: TK323 ที่ 01-10-2016 02:35:48
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 01-10-2016 03:40:41
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 01-10-2016 07:50:37
อ่านตอนนี้แล้วอยากอ่านตอนต่อไปไวๆ :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Crossley ที่ 01-10-2016 08:16:31
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 01-10-2016 09:25:57
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 01-10-2016 09:40:16
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 01-10-2016 10:04:55
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 01-10-2016 12:12:48
ในที่สุดก้ตบะแตกแอบจูบน้อง
เนียนก้เนียนนะไม่มีพิรุจน์ให้จับได้เลยยย
แต่จะมาความแตกก้เพราะกาแฟเนี่ยแหละ55555
จินไม่น้องสงสัยมากมายยเลย
อยากรู้ต้องพิสูจน์
เอาแค่คืนนี้กลับไปนอนห้องพี่ชาติก่อน แล้วแกล้งหลับดู
อยากรู้ว่านอกจากลากมากอดแล้วคืนนี้จะโดนไรอีกมั้ย
รอค่าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 01-10-2016 12:43:16
เริ่มหัวข้อโดย: dekeepstar ที่ 01-10-2016 12:52:29
แต่น่าจะรู้ได้นะ เพราะรสกาแฟที่ติดที่ปาก และหลักฐานก็เห็นจะๆ
น้องจินต้องรู้ได้แล้วนะว่าพี่ชาติมีความคิดไม่ซื่อ 555555
รอตอนต่อไปค่ะ อยากเห็นๆความคืบหน้าของคู่นี้
:hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: nutiez ที่ 01-10-2016 13:40:02
วันนี้ไม่เนียนนะคะพี่ชาติ โป๊ะแตกเพราะกาแฟดำ ฮืออออออ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: 205arr ที่ 01-10-2016 14:10:28
อยากเจอคนแบบพี่ชาติบ้าง งื้อ
:ling1: :ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 01-10-2016 15:25:23
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 01-10-2016 15:55:28
คราวนี้พี่ทนกับความน่ารักของน้องไม่ไหวจนตบะแตกเลย แถมไม่เนียนเพราะกาแฟอีก 5555555
คนพี่เค้ารู้ใจตัวเองแล้ว ก็เหลือแต่คนน้องแล้วล่ะว่ารู้สึกยังไง จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 01-10-2016 16:23:25
เพิ่งเข้ามาอ่าน
อะไรมันจะฟินขนาดนี่อ่ะ
โอ๊ย แก้มจิแตกแล้ว :hao7:
มันดีกับใจมากๆ :impress2:
น้องจินเริ่มสงสัยแล้วอ่ะดิ
พี่ชาติก็ไม่เนียนเลยอ่ะ
ทีหลังก่อนจูบอย่าเพิ่งทานอะไรก่อนนะคะ
สารภาพ แอบร้องไห้ด้วยตอนที่พีชาติงอนน้องจิน
เจ้รู้สึกเฟลแทนมาก
หมั่นไส้พี่ชาติเบาๆเลย
แต่ไม่เป็นไรเจ้ให้อภัยก็ได้ :katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: MayMaMee ที่ 01-10-2016 23:19:46
พี่ชาติน่ารักอะไรเบอร์นี้ ฮึ้ย เค้าอยากได้
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 01-10-2016 23:49:02
ถ้าไม่บอกตรงๆ อาจต้องรออีกนาน
เดี๋ยวจะเหมือนโก๋นะ
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 02-10-2016 07:41:10
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 02-10-2016 09:30:45
สามวันนี้เพิ่งว่างมาอ่านตามเก็บนิยายที่เซฟเก็บไว้ละพบว่าอัพเร็วจั้ง5555 แล้วเพิ่งมานั่งอ่านจริงๆก็สองสามวันนี้แหละค่ะ อ่านไปช่วงแรกก็เออสำนวนบรรยากาศเหมือนคุณarunokiเลยเนาะ ผ่านไปประมาณห้าตอนก็เพิ่งรู้ว่าใช่จริงๆด้วยยย กรี้ดมากๆ ดีใจมากๆที่กลับมาเขียนต่อ เราชอบนิยายทุกเรื่องที่พี่เขียนนะคะ (เสียดายวงแหวนดาวเสาร์สุดๆ อยากอ่านต่ออ)
นี่ก็ดีงามทุกอย่างจริงๆ ข้อมูลเต็ม ตัวละคร บุคลิก โห ทุกอย่างมันไปด้วยกันหมดเลยอ่ะ รักมากๆๆๆๆ
ทั้งที่มันเป็นแนวเรื่อยๆแต่ไม่น่าเบื่อเลย พี่แต่งเก่งขึ้นมากๆเลยค่ะ
นี่กะว่าอ่านถึงตอนปัจจุบันแล้วค่อยเม้นท์ ซึ่งๆจริงคือกรี้ดตั้งแต่ตอนแรกแล้ว
โอยรัก รอตอนต่ออย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 02-10-2016 10:09:23
...บางทีจินดาก็คิดนะ...
...ว่าจริงๆแล้วธีรชาติอาจจะอยากเป็นพ่อของเขาก็ได้...
จากสถาปนิกหนุ่มเจ้าเสน่ห์ที่สาวๆต้องพากันมองเหลียวหลัง ตอนนี้จินดาก็ได้กลายร่างมาเป็นเพียงเทเลทับบี้ตัวกลมที่ได้แต่นั่งจุ้มปุ๊กทำหน้ายุ่งอยู่บนเตียงหลังกว้างตามคำสั่งของคุณเจ้าของห้องจอมเข้มงวดเสียแล้ว
“แล้วถ้าผมทำงานไม่ทันล่ะ?” เขาเอ่ยถามพลางขยับมือจัดฮู้ดดี้ตัวหนาที่อีกฝ่ายบังคับให้ใส่ไว้ด้วยท่าทางไม่สะดวกสบายนัก
“ทันสิ จินแค่ชี้นิ้วสั่งมาก็พอ นอกนั้นเดี๋ยวพี่จัดการให้...เอ้า อ้าปาก”
...วันนี้จินดาไข้ขึ้น...
เมื่อเช้าชายหนุ่มตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการครั่นเนื้อครั่นตัว อุณหภูมิในร่างกายร้อนผะผ่าวจนรู้สึกได้จากลมหายที่ถูกผ่อนผ่านปากผ่านจมูกออกมา แล้วลองทายกันดูสิว่าหลังจากนั้นธีรชาติทำอย่างไร...
...ก็ลากขึ้นรถพาไปโรงพยาบาลอีกแล้วน่ะสิ...
...ได้ยากลับมาถุงใหญ่เชียวล่ะ...
ดวงตาใต้กรอบเรียวรีจับจ้องไปยังช้อนบรรจุข้าวต้มอุ่นๆที่ถูกยื่นมาจ่อตรงหน้าก่อนที่ศีรษะทุยมนใต้ฮู้ดจะสั่นไปสั่นมาด้วยอาการดื้อดึง “ก็บอกว่ายังไม่หิวไง ผมไม่อยากกินอะไรตอนนี้อะ วางไว้ก่อนเถอะน่า”
“แต่มียาต้องกินหลังอาหาร...อ้าปาก”
“ยาน่ะเดี๋ยวค่อยเริ่มกินมื้อหน้าก็ได้ ตอนนี้มันเช้าไป ผมกินไม่ลงหรอก”
“จิน” ธีรชาติปั้นเสียงเข้มพลางสบสายตาอย่างแน่วแน่ “ไม่กินข้าวเช้าจนติดเป็นนิสัยแล้วนะ ถ้าไม่ปรับพฤติกรรมสักทีพี่ว่าอายุไม่ยืนแน่ๆ..เร็ว อ้าปาก”
“ก็มัน...ชินแล้ว”
“นั่นแหละ ยิ่งต้องปรับเลย...อีกอย่างตอนนี้ก็ใกล้ถึงวันไฟนอลแล้วด้วย ไม่ดูแลตัวเองแบบนี้คือกะจะรอให้หายป่วยหลังส่งงานเลยหรือไง?...อ้าปาก”
สุ้มเสียงดุดันที่ผู้บริหารหนุ่มเลือกใช้ในตอนท้ายของประโยคทำให้จินดาจำต้องอ้าปากงับช้อนเข้าไปแรงๆอย่างเสียมิได้
ที่จริงข้าวต้มฝีมือคุณพ่อกิตติมศักดิ์ก็มีรสชาติที่ละมุนลิ้นดีอยู่หรอก เพียงแต่มันยังไม่ถึงเวลากินจึงไม่รู้สึกอยากกิน
จินดาไม่ปล่อยให้ธีรชาติได้ส่งอาหารคำใหม่เข้าปากมาอีก คราวนี้เขาชิงคว้าช้อนจากมือของอีกฝ่ายมาถือเอาไว้เอง “ไม่ต้องป้อนหรอก ผมไม่ใช่เด็กแล้ว”
เมื่อสิ้นคำของคนปากดีนักธุรกิจคนดังก็ส่งเสียงหัวเราะขึ้นจมูกสวนกลับมาทันควัน “ไม่ใช่เด็กแต่ดื้อยิ่งกว่าเด็ก”
ธีรชาติส่ายศีรษะไปมาเบาๆขณะปักหลักนั่งจ้องอิริยาบถของอีกฝ่ายที่กำลังเอาช้อนคนข้าวต้มด้วยท่าทางจำใจ ตอนนี้ริมฝีปากชวนมองของจินดากำลังขยับบ่นเขาอยู่ขมุบขมิบราวกับเป็นหมอผีร่ายมนต์
“โอ๊ย!” สถาปนิกตัวดีร้องออกมาทันทีเมื่อจู่ๆคนตรงหน้าก็ส่งมือออกมาบีบปากเขาเอาไว้เบาๆ “อะอำอะไอ?” คำถามไม่สามารถถูกเปล่งออกมาได้อย่างชัดถ้อยชัดคำเนื่องด้วยรูปปากที่บิดเบี้ยวไปจากสภาพปกติ
“บ่นทำไม?” ธีรชาติถามออกไปเช่นนั้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงจากเมื่อครู่ ก่อนจะปล่อยให้ปากของจินดาได้เป็นอิสระอีกครั้ง “โกรธที่พี่บังคับเหรอ?”
ครั้งนี้จินดาไม่ตอบ ใบหน้าขึ้นสีเรื่อของคนป่วยก้มลงน้อยๆทั้งที่คิ้วทั้งสองข้างก็ยังขมวดอยู่ไม่คลาย
“อย่าขี้งอนนักสิ ไหนว่าไม่ใช่เด็กแล้วไง?” ธีรชาติกล่าวเช่นนั้นพลางขยับกายเข้าไปใกล้อีกนิด ชายหนุ่มตัดสินใจยื่นปลายนิ้วออกไปงัดปลายคางให้จินดาเงยหน้ากลับขึ้นมาสบตากัน “งั้นพี่งอนจินบ้างได้ไหม?”
จินดาผงะไปเล็กน้อยเมื่อเงยขึ้นมาพบว่าตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาของธีรชาตินั้นอยู่ห่างจากใบหน้าของเขาในระยะที่น้อยกว่าเมื่อครู่อยู่หลายคืบ “..แล้วมางอนอะไรผมล่ะ? ..ผมไปทำอะไรพี่ตอนไหน?”
“ก็จินเล่นไม่ช่วยพี่เลย รู้ทั้งรู้ว่าพี่เป็นห่วง แต่ก็ยังดูแลตัวเองไม่ดี”
ดวงตาเรียวรีเบิกขึ้นน้อยๆให้กับสิ่งที่ได้ฟัง “..รู้ทั้งรู้อะไรของพี่?..ผมจะไปรู้ได้’ไง?..”
“ดูไม่ออกจริงๆเหรอ? ถ้าไม่ห่วงจินคิดว่าพี่จะเสียเวลามาดูแลทำไม?”
...เป็นอีกครั้งที่ลมหายใจร้อนผะผ่าวต้องสะดุดลง...
...ทำไมนะ?...
...ทำไมหมู่นี้ธีรชาติถึงได้ชอบพูดจาชวนเข้าใจผิดนักก็ไม่รู้...
...ไอ้คำพูดประเภทชวนจั๊กจี้หูพวกนี้มันผุดมาจากไหนเยอะแยะวะ?...
จินดาไม่แน่ใจว่ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆหรือเขาเพียงคิดไปเอง หลังจากคืนวันเกิดที่ธีรชาติพาออกไปนั่งบ็อกซเตอร์เล่นรอบกรุงฯเขาก็รู้สึกได้ว่าคำพูดคำจารวมถึงกิริยาท่าทางที่ชายคนนี้แสดงออกนั้นดูจะเปลี่ยนไป
...แม้เพียงเล็กน้อยแต่ก็พอสัมผัสได้...
...จะว่ายังไงดีล่ะ...
...มันแบบ..ดูนุ่มนวลเป็นพิเศษ...
...โอ๊ย! จั๊กจี้โว้ย!...
“เป็นอะไร? สะบัดหัวทำไม? หนาวเหรอ?”
“..ป..เปล่า..”
“แล้วตกลงหายงอนหรือยัง?”
“ผมไม่ได้งอนใครตั้งแต่แรกอยู่แล้ว...พ..พี่อย่ามาอยู่ใกล้ผมมากน่า เดี๋ยวก็ติดไปด้วยหรอก” ว่าแล้วจินดาก็ใช้มือดันตัวธีรชาติให้ขยับออกห่างเพียงเบาๆด้วยท่าทางเก้กังผิดวิสัย หากแต่ฝ่ายถูกดันกลับขืนตัวไว้ไม่ยอมกระเถิบไปไหน
“แล้วตกลงรู้หรือเปล่าว่าพี่เป็นห่วง?” ผู้บริหารหนุ่มถามออกมาอีกครั้งพร้อมด้วยรอยยิ้มบางเบาบนใบหน้า ดวงตาคู่คมสบนิ่งไม่วอกแวก อากัปกิริยาดูราวกับว่าต้องการเน้นย้ำให้จินดารู้ว่าเขาไม่ได้เพียงถามผ่านๆหากแต่อยากฟังคำตอบให้เต็มสองหู
“พี่ชาติ...ถามอะไรอย่างนั้น?...”
“ทำไมล่ะ? คำถามยากไปเหรอ? ก็แค่ตอบมาว่ารู้หรือไม่รู้เท่านั้นเอง”
“..ร..รู้ก็ได้ ตะกี้ไม่รู้แต่ตอนนี้รู้แล้วครับ..ทีนี้ถอยออกไปได้หรือยัง? ผมจะได้กินข้าวแล้วรีบกินยาอย่างที่พี่บอกไง”
“ก็แค่นั้น...” นักธุรกิจคนดังกล่าวเบาๆแล้วจึงขยับตัวออกอย่างที่อีกฝ่ายต้องการในที่สุด “...งั้นถ้ารู้แล้วว่าพี่เป็นห่วงก็ช่วยดูแลตัวเองดีๆหน่อยนะ ถือว่าแลกกับที่พี่ช่วยจินทำงาน...ยื่นหมูยื่นแมว โอเคไหม?”
“..อื้ม..”
จินดาไล่สายตามองตามหลังธีรชาติที่เดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ
...ยิ่งเขาป่วยก็ยิ่งเห็นอาการประหลาดของธีรชาติได้ชัดเจนขึ้น...
ในชั่วระยะสี่ถึงห้าวันที่ผ่านมานี้ชายหนุ่มตั้งคำถามกับตัวเองอยู่บ่อยครั้งว่าปกติแล้วตัวเขานั้นเคยใส่ใจใครในรูปแบบเดียวกันกับที่ธีรชาติเป็นอยู่บ้างหรือไม่ ซึ่งคำตอบที่ก็ได้คือ ‘เคย’...
...แต่เคยเฉพาะกับแฟนหรือผู้หญิงที่แอบชอบ...
ถ้าเป็นเพื่อนโดยเฉพาะเพื่อนผู้ชายด้วยแล้วเขาไม่เคยทำ อย่างดีก็แวะร้านยาซื้อพาราฯให้สักแผงแล้วอวยพรให้หายไวๆเท่านั้น
...ไม่เคยต้องมาประคบประหงมใกล้ชิดราวกับกำลังเลี้ยงลูกเลี้ยงหลานแบบนี้หรอก...
...ยิ่งคิดก็ยิ่งงงว่าธีรชาติจะทำไปทำไม...
...ขืนต้องคอยดูแลเพื่อนฝูงอย่างดีเยี่ยมอย่างนี้มันทุกคน ชีวิตไม่วุ่นวายแย่หรือไงนะ?...
.
.
.
จินดาตื่นขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นกายเฉพาะตัวของธีรชาติที่โอบล้อมรอบร่างกายท่อนบนของเขาเอาไว้
...เปล่า...
...ไม่ได้โดนกอดนะ...
...มันเป็นกลิ่นที่ติดมากับเสื้อกันหนาวตัวหนาที่สวมใส่อยู่ต่างหาก...
ความรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวยังคงไม่หนีหายจากชายหนุ่มไปไหน แต่อย่างน้อยก็พอทุเลาลงบ้างเมื่อเทียบกับช่วงเช้าที่ผ่านมา
สถาปนิกผู้ป่วยไข้ค่อยๆยันกายลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะเดินลากเท้าต้วมเตี้ยมออกจากห้องนอนไปทั้งที่ตาก็ยังลืมไม่สุดความกว้างดี
“อ้าว..ตื่นแล้วเหรอ? อาการดีขึ้นบ้างไหม?” ธีรชาติที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่หน้าแล็ปท็อปคู่ใจของจินดาเอ่ยถามออกมาทันทีที่หันมาเห็น
“ดีขึ้นแล้วครับ..งานผมเป็นไงบ้างพี่?”
“แหม ตื่นมาก็ถามถึงเรื่องนี้ก่อนเลยนะ จะบ้างานไปไหนล่ะเนี่ย?” ผู้บริหารหนุ่มกล่าวกลั้วหัวเราะ แต่สุดท้ายก็ยอมรายงานความคืบหน้าออกไปแต่โดยดี “โมเดลเสร็จแล้ว ลงสีแปลนเสร็จแล้ว ลงสีรูปด้านก็เสร็จแล้ว ตอนนี้เหลือแค่เรนเดอร์”
“โอ้โห ทำไมทำเร็วจัง?”
“พี่เก่งไง”
ได้ยินดังนั้นจินดาก็ปรบไม้ปรบมือเปาะแปะแทนคำชมเชยก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ข้างกายธีรชาติ ศีรษะทุยมนที่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีน้ำหนักมากกว่าปกติในความรู้สึกของเจ้าตัวค่อยๆฟุบตะแคงข้างลงกับพื้นโต๊ะไม้ขัดมัน ดวงตาเรียวรีคู่ปรือจับจ้องไปยังภาพจำลองของโปรเจ็คต์ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์
ธีรชาติใช้พวกโปรแกรมสำหรับทำงานกราฟฟิกเก่งขึ้นทุกวัน จากตอนแรกที่ช่วยเขาได้เพียงตัดกระดาษแปะกาวต่อโมเดล ตอนนี้พัฒนามากถึงขั้นสามารถช่วยทำพรีเซ็นเทชั่นเพลตได้แล้ว
...หัวไวอย่าบอกใครเชียว...
“ขอบคุณนะพี่”
“หืม? ขอบคุณเรื่องอะไร?”
“ก็ที่พี่ช่วยผม...”
“เรื่องนี้อีกแล้ว...จินขอบคุณพี่มาหลายรอบแล้วนะ”
“ก็มันอยากขอบคุณ...ช่วงนี้ผมขโมยเวลาส่วนตัวพี่ไปหมดเลย วันหยุดแทนที่จะได้พักผ่อนอย่างมีความสุขดันต้องมาติดแหง็กอยู่กับผมแล้วก็งานของผม”
“อยู่กับจินพี่ก็มีความสุข” ธีรชาติสวนขึ้นมาทันทีเมื่อเสียงแหบแห้งของคนป่วยสิ้นสุดลง ถ้อยคำของเขานั้นถูกเปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงและจังหวะจะโคนที่ฟังอย่างไรก็ไม่ใช่การหยอกเย้าเล่นๆ
...เอาอีกแล้ว...
...ธีรชาติพูดประโยคชวนปั้นหน้าไม่ถูกแบบนี้ออกมาอีกแล้ว...
เมื่อคิดไม่ออกว่าควรแสดงปฏิกิริยาตอบกลับไปอย่างไรดีสุดท้ายสถาปนิกหนุ่มจึงเลือกที่จะหลบหนีบรรยากาศประดักประเดิดที่อีกฝ่ายสร้างขึ้นด้วยการหลับตาลงไปดื้อๆเสียอย่างนั้น
แม้ดวงตาจะปิดลงไปแล้วแต่กระนั้นสองหูของเขาก็ยังคงได้ยินชัดเจนดีว่าตอนนี้ธีรชาติกำลังส่งเสียงหัวเราะผ่านลำคอออกมาเบาๆ “ถ้ายังง่วงอยู่ก็กลับไปนอนที่ห้องสิ ออกมาฟุบอยู่ตรงนี้ทำไม?”
“...เหงา...”
คำตอบที่ถูกเปล่งออกมาด้วยระดับเสียงเพียงแผ่วเบาของจินดาเรียกรอยยิ้มบางเบาจากคนฟังไปได้เป็นอย่างดี และหากว่าเจ้าตัวลองเปิดตาขึ้นมามามองสักหน่อยก็คงจะได้เห็นว่าตอนนี้สายตาคู่คมของอีกฝ่ายนั้นละออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อเลื่อนมาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของตนเรียบร้อยแล้ว
หลังจากเวลาผ่านไปอย่างเงียบเชียบนานกว่านาที จู่ๆจินดาก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นวาบจากฝ่ามือหนาใหญ่ที่สอดลอดหมวกคลุมหัวเข้ามาออกแรงนวดศีรษะให้เขาเบาๆ
...ไม่กล้าลืมตา...
...สัมผัสแปลกปลอมจากคนข้างกายทำให้จินดาไม่กล้าลืมตาขึ้นมอง...
ทั้งที่ความตระหนักรู้ยังคงเต็มตื่น ไม่ได้หลับสนิทเหมือนเปลือกตาบนล่างที่ประกบเข้าหากัน แต่ถึงอย่างนั้นนักออกแบบหนุ่มก็เลือกที่จะนอนนิ่งไม่ไหวติงราวกับสติสัมปชัญญะได้ปลิดปลิวไปไกลแล้ว
...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกำลังป่วยหรืออะไร ตอนนี้เขาถึงได้รู้สึกว่าฝ่ามือของธีรชาตินั้นอบอุ่นสบายหัวดีจริงๆ...
แรงบีบนวดที่ดำเนินต่อไปเรื่อยๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงในนาทีใดนาทีหนึ่งเร็วๆนี้สร้างความเคลิบเคลิ้มให้กับผู้ถูกกระทำได้ไม่น้อย
...เคลิ้มจนเผลอคลี่ยิ้มออกมาทั้งที่ดวงตายังหลับอยู่...
จินดาไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าตอนนี้ใบหน้าของตนกำลังแสดงอารมณ์แบบไหนออกมาให้อีกฝ่ายได้เห็น
.
.
.
...เสียสมาธิเกินไปแล้ว เดี๋ยวเรนเดอร์ของจินดาก็ไม่เสร็จเอาพอดี...
จากเดิมที่นักธุรกิจคนดังใช้มือข้างที่ว่างผ่อนคลายอาการเจ็บป่วยให้คนข้างกายไปพลางขยับเม้าส์ในมืออีกข้างทำงานไปพลาง แต่เมื่อได้หันมาเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าอ่อนเยาว์นั่นแล้วกิจกรรมเดียวในยามนี้ของเขาก็ลดเหลือเพียงการนั่งเหม่อมองนิ่งๆไปทันใด
...ช่วงนี้เขาเสียจริตบ่อยเกินไป...
...ในใจมันรู้สึกอยากจะคลุกคลีตีโมงกับจินดาอยู่ตลอดเวลา...
สิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวธีรชาติในตอนนี้นับเป็นเรื่องแปลกใหม่ มันใหม่มากเสียจนเขายังคิดไม่ออกว่าจะบริหารจัดการกับอาการเหล่านี้อย่างไรดี
ถ้าเป็นผู้หญิงกับผู้ชาย จะพูดจะจาจะจับจะต้องอะไรมันก็ทำได้ง่ายดายกว่านี้มาก แต่นี่จินดาเป็นผู้ชายที่ดูยังไงก็ไม่ใช่เกย์และตัวเขาเองก็เช่นกัน หากบุ่มบ่ามแสดงท่าทีออกไปชัดเจนมากๆดีไม่ดีอีกฝ่ายจะตกใจจนพาลไม่กล้าเข้าใกล้เอาเสียได้
...ในเมื่อสถานการณ์มันพิเศษแบบนี้แล้วเขาก็อยากให้ทุกก้าวที่จะเหยียบย่างต่อจากนี้เป็นไปอย่างรอบคอบที่สุด แม้ว่าในเวลาปัจจุบันจะยังหาจุดสมดุลไม่เจอก็ตาม...
นักธุรกิจหนุ่มสะดุ้งตัวขึ้นน้อยๆเมื่อจู่ๆเขาก็รู้สึกได้ถึงแรงเขย่าตรงบริเวณหลังมือข้างที่วางนิ่งค้างไว้บนศีรษะใต้ฮู้ดของจินดา
“ม่ายนวดต่อแล้วเหรอออ...” พ่อสถาปนิกคนดีกล่าวเสียงยานคางทั้งที่ดวงตาก็ยังคงปิดสนิทอยู่เช่นเดิม ฝ่ามือเรียวบางทั้งสองข้างยกขึ้นกุมศีรษะตัวเองไว้เป็นผลให้มือของธีรชาติที่อยู่ใต้ผ้าเนื้อหนาถูกจับซ้อนไปด้วย
...ก็เนี่ย...
...เป็นซะแบบเนี้ย...
...จะไม่ให้หวั่นไหวได้ยังไง...
ธีรชาติเปล่งเสียงหัวเราะจากลำคอออกมาเพียงแผ่วเบาก่อนจะเริ่มขยับมือบีบนวดกะโหลกให้คนช่างอ้อนต่อแต่โดยดี
...เอาเถอะ เท่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็มีความสุขมากพอแล้ว...
การที่เขามีใจให้จินดามันเริ่มต้นมาจากความคิดเล็กๆที่ว่าอยากจะคอยดูแล ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนั้นเขาก็ยินดีเหลือเกินจะดูแลอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ต้องเร่งรัด
...ขอรอดูปฏิกิริยาของอีกฝ่ายอีกสักพักว่าความรู้สึกครั้งนี้ของเขามันมีความเป็นไปได้ที่จะสานต่อมากน้อยเพียงใด...
.
.
.
“เช็ดแบบนั้นแล้วเมื่อไหร่มันจะแห้ง รีบๆเช็ดหน่อยสิ ยังป่วยอยู่นะ” นี่คือสิ่งแรกที่ธีรชาติเอ่ยขึ้นเมื่อหันไปเห็นท่าขยี้ผมอันแสนเชื่องช้าของคนที่เพิ่งจะทำตาเยิ้มเดินออกจากห้องน้ำมา
“ก็มันปวดแขน ขยับทีระบมที” จินดากล่าวเสียงอ่อย แม้ว่าอาการครั่นเนื้อครั่นตัวที่มีมาตั้งแต่เมื่อช่วงเช้าจะทุเลาลงไปบ้างแล้วแต่กระนั้นก็ยังไม่ถือว่าหายดี
“อยากดันทุรังสระผมทำไม? พี่บอกแล้วว่าอย่าเพิ่ง”
“อย่าดุซี่...”
“เอาผ้ามานี่มา” ผู้บริหารหนุ่มที่ตอนนี้เดินเข้าไปจนถึงตัวคนป่วยไข้เรียบร้อยแล้วคว้าเอาผ้าขนหนูผืนน้อยในมือของอีกฝ่ายมาถือไว้เสียเอง
หยาดน้ำถูกซับออกจากเส้นผมเปียกชื้นโดยฝีมือของนักธุรกิจคนดัง ชายหนุ่มขยับมือทั้งสองข้างขยี้ผ้าลงไปบนศีรษะทุยมนอย่างแข็งขัน หมายว่าพอเริ่มหมาดเมื่อไหร่ก็จะไล่ให้ไปใช้ไดร์เป่าต่อ
...หากแต่หลังจากเช็ดไปได้ไม่ทันถึงครึ่งนาทีดี ไอ้ท่าทางกระฉับกระเฉงที่มีอยู่เมื่อสักครู่ก็กลับค่อยๆอืดอาดลงเมื่อธีรชาติเผลอไปมองตาจินดาเข้า...
ด้วยระยะห่างที่มีเพียงหนึ่งช่วงศอกทำให้เขาสามารถมองเห็นเงาตัวเองสะท้อนอยู่ในดวงตาของคนตรงหน้าได้อย่างชัดเจนดีเหลือเกิน
...ชอบ...
อาการของเศรษฐีหนุ่มไม่ต่างไปจากคนโดนสะกดจิตสักเท่าไหร่ จากเดิมที่เคยใช้ทั้งแขนในการเช็ดหัวให้อีกฝ่าย ตอนนี้ความเคลื่อนไหวของเขากลับเหลือเพียงการขยับปลายนิ้วไปมาบนศีรษะชื้นน้ำด้วยท่วงท่าที่ดูไม่ต่างจากแมวเกาไปเสียได้
แม้ในชั่วขณะแรกจินดาจะจ้องกลับทั้งที่นัยน์ตาวูบไหวหลุกหลิกอยู่บ้าง แต่หลังจากผ่านไปเพียงอึดใจเดียวเท่านั้นสถาปนิกร่างสันทัดก็กดปลายคางของตนลงต่ำก่อนจะยกมือขึ้นคว้าเอาผ้าขนหนูกลับมาไว้ในกับตัวตามเดิม
“..ผ..ผมเช็ดเองดีกว่า..” นักออกแบบหนุ่มกล่าวเช่นนั้นพลางก้มหน้าแอบซ่อนแววตาไว้ใต้เส้นผมยุ่งเหยิงและปลายผ้าผืนน้อย
ธีรชาติเพิ่งจะตระหนักได้เดี๋ยวนั้นเองว่าเมื่อครู่ตนได้เผลอแสดงอาการประหลาดออกไปอีกแล้ว
...นี่แหละ..ถึงได้บอกว่าเขายังหาจุดสมดุลของการวางตัวไม่เจอ...
ผู้บริหารคนดังยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมพลางสอดสายตาลอดอุปสรรคกีดขวางทัศนวิสัยไปจนมองเห็นผิวแก้มและใบหูของคนที่กำลังขยับมือเช็ดผมตัวเองอยู่รำไร แล้วหลังจากนั้นก้อนเนื้อในอกของชายหนุ่มก็ต้องบีบตัวเป็นจังหวะที่หนักขึ้นอย่างห้ามไม่ได้
...นี่เขาดูผิดไปเองหรือเปล่าว่าตอนนี้จินดากำลังหน้าแดงจนลามไปถึงใบหู?...
...เป็นเพราะพิษไข้หรือเป็นเพราะอะไรกัน?...
...หรือบางทีความเป็นไปได้พยายามมองหามันอาจจะพอมีอยู่ก็ได้นะ...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 02-10-2016 10:27:17
บางทีเราก็คิดนะ ว่าอยากให้พี่ชาติเป็นพ่อทูนหัวของจินซะที อ่านไปเขินไป จั๊กจี้หัวใจดีแท้
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 02-10-2016 10:38:43
เขินนน จินก็ยังเขินแบบ งงๆ ต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 02-10-2016 10:42:03
ได้ทั้งพ่อ ทั้งพี่ ทั้งผัวในทีเดียวค่ะลูก
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 02-10-2016 10:44:03
มาเจอคนเขียนอัพตอนใหม่พอดี ฮืออออออ ดีใจมาก อ่านตอนนี้เราหุบยิ้มไม่ได้เลยค่ะ
ทำไมมันละมุนละไมขนาดนี้ เขินจะเป็นบ้า จริงๆก็เขินมันทุกตอน แต่ยิ่งอ่านยิ่งเขิน
พี่ชาติเขาดีเหลือเกินเขาควรเป็นของเรา /เดี๋ยวๆ 55555 น้องจินก็แบบชอบทำน่ารักไม่รู้ตัว
แค่นี้พี่ชาติก็ไปไหนไม่รอดแล้ว ฮือออ เอาใจช่วยพี่ชาตินะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 02-10-2016 10:50:59
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 02-10-2016 10:52:49
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 02-10-2016 10:57:36
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 02-10-2016 10:59:28
โอ๊ยยย อิจฉานุ้งจินนนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: ่jjay ที่ 02-10-2016 11:00:05
เริ่มหัวข้อโดย: QueenPedGabGab ที่ 02-10-2016 11:19:35
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 02-10-2016 11:19:47
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 02-10-2016 11:39:34
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 02-10-2016 11:47:02
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 02-10-2016 12:07:05
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 02-10-2016 12:12:01
มุ้งมิ้งกับจินดาตลอด อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 02-10-2016 12:13:44
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 02-10-2016 12:21:03
ทุกวันนี้ป่วยก็หายากินเอง เช็ดตัวเอง
ทำข้าวต้มกินเอง สตรองสุด
อิจฉาจินเว้ยยยยย ยืนยันคำเดิมเลยค่ะ
หนูอยากได้พี่ชาติมาเป็นของหนูเอง55555
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 02-10-2016 12:40:24
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 02-10-2016 12:55:21
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 02-10-2016 13:04:04
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 02-10-2016 13:05:33
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 02-10-2016 13:23:56
คืนนี้แกล้งหลับเลยจิน
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 02-10-2016 13:52:11
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 02-10-2016 15:04:53
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 02-10-2016 15:16:59
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 02-10-2016 15:18:29
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-10-2016 15:33:04
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 02-10-2016 15:38:24
เริ่มหัวข้อโดย: 205arr ที่ 02-10-2016 15:42:52
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 02-10-2016 16:00:19
เด็กก็น่ารักเหลือเกิน ใครจะไปทนไหว หื้มมมม (ติดความอ่อนโยนจากพี่ชาติค่ะ)
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 02-10-2016 16:01:52
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 02-10-2016 16:20:55
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 02-10-2016 16:42:56
กว่าจะรู้ตัวพี่ชาติจะรอไหวไหมนะ
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 02-10-2016 17:17:49
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 02-10-2016 17:47:37
เดี๋ยวจินมันก็จับปล้ำหรอก
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 02-10-2016 17:53:05
เราชอบที่ความรู้สึกของทั้งคู่ค่อยๆเติบโตไปพร้อมๆกันมากเลยค่ะ ถึงแม้ว่าพี่ชาติจะนำไปก่อน แต่ก็ไม่ได้ไกลเกินกว่าที่จะมองไม่เห็นน้องจิน
น้องจินเองก็ค่อยๆเดินตามมาแบบกล้าๆกลัวๆ ส่วนพี่ชาติก็รอจับมือน้องอยู่ น่ารักกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 02-10-2016 18:17:15
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 02-10-2016 19:22:30
เริ่มหัวข้อโดย: ichnuan ที่ 02-10-2016 19:35:50
น่ารักไปแล้วววววววววว
#ทีมพี่ชาติ
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 02-10-2016 19:47:49
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 02-10-2016 19:51:00
เรื่องนี้เป็นไม่กี่เรื่องที่ทำให้เราอยู่ทีมพระเอกได้อ่ะค่ะ
รักกจริงคนนี้ /ชูป้ายไฟพี่ชาติ
เริ่มหัวข้อโดย: I-Icezz ที่ 02-10-2016 20:13:41
น้องจินก็ยังมึนๆ เขินแบบไม่รู้ตัว
พี่ชาติก็หลงน้องวางตัวไม่ถูก 555
เริ่มหัวข้อโดย: boworange ที่ 02-10-2016 20:27:46
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 02-10-2016 20:37:45
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 02-10-2016 21:49:14
ตาหนูจินเอ้ยเมื่อไร หนูจะรู้ซะทีเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: Kaikaaa ที่ 02-10-2016 22:26:58
อย่าไปเร่งเร้าเขาสิ เขาเพิ่งเคยเจอแบบนี้ครั้งแรก ฮ่าๆๆ แต่อ่านไปมีความหน่วงไป :ling3: :ling2:
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 02-10-2016 22:28:39
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 02-10-2016 22:57:47
ชายแท้ก็หวั่นไหว
เชื่อเจ้
เจ้แก่แล้ว 555
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 02-10-2016 23:01:31
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 02-10-2016 23:02:07
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 02-10-2016 23:15:23
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 02-10-2016 23:34:15
โอ้ยยยย พี่ชาติคะ ณ จุดนี้เริ่มพุ่งชนเลยค่าาาา
เขิลลลลลลลล พ่อคุณเอ๋ยยย
จั๊กจี้หัวใจวุ้ย น้องจินหวั่นไหวแล้วแน่ๆ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 02-10-2016 23:43:22
ธีรชาติเป็นคนที่ไม่ค่อยจะแสดงออกเลย (ประชด) และจินดาเองก็ดูเหมือนจะไม่รู้เลยยยยยยยย ว่าอีกคนกำลังรู้สึกอย่างไร ก็ขอให้ come to terms กับความรู้สึกของตัวเองเร็วๆ นะคะ แล้วคุณธีรชาติก็วางตัวดีๆ ได้แล้ว เดี๋ยวส่งสายตาบ้างละ เดี๋ยวขโมยจูบบ้างละ อย่าลืมสุภาษิตไทยที่ว่า อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น...นะคะ เดี๋ยวน้องก็เตลิดไปเสียก่อนหรอก
คุณจรัส คุณพ่อของธีรชาติ ออกมาแค่ตอนเดียวดิฉันกลับรู้สึกชอบแกมาก ชอบในแง่ที่ว่า ไม่ต้องบรรยายอะไรเกี่ยวกับแกมาก แต่ดิฉันก็รับรู้ได้จากคำพูดคำจาของแกเองว่า แกเป็นคนมีอำนาจ และสามารถทำให้คนอื่นเกรงกลัวได้ คนอย่างนี้จึงจะเป็นหัวหน้าและผู้นำของคนจำนวนมากได้อย่างมีประสิทธิภาพ และแอบคิดในใจว่า เพราะคุณจรัสหรือเปล่า ที่อาจเข้ามาช่วยจินดาให้พาแบบของตัวเองไปถึงฝั่งฝันได้? (แม้ว่าแกจะบอกเป็นนัยแล้วว่าหากไม่ได้ก็อย่าเสียใจ เพราะกำลังงัดข้อกับยักษ์ใหญ่แห่งวงการ) ต้องยกเครดิตให้ผู้เขียนเลยค่ะ เขียนเก่งจริงๆ
ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ สำหรับนิยายสนุกสุดๆ เรื่องนี้ รอตอนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 02-10-2016 23:57:24
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 02-10-2016 23:57:53
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 03-10-2016 00:35:22
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 03-10-2016 02:04:04
อะไรจะละมุนเบอร์แรงขนาดนี้อะ
ดีต่อใจสุดๆๆๆๆไปเลยย
จินยอมๆไปเถอะ คุ้มมาก
โอกาสที่พี่ชาติถามหา มีอยู่แน่นอนค่ะ รุกเลยยย
รอค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: fangkao ที่ 03-10-2016 04:33:46
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 03-10-2016 05:58:25
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 03-10-2016 06:13:36
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 03-10-2016 14:28:30
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 03-10-2016 14:38:02
เริ่มหัวข้อโดย: ployyuki ที่ 03-10-2016 15:37:59
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 03-10-2016 19:28:13
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 03-10-2016 21:27:06
ดูดิ พี่ชาติดูแลทะนุถนอมน้องจินซะขนาดนี้ ความร้อนมันขึ้นตาค่าาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 03-10-2016 22:05:30
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 03-10-2016 23:44:28
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 04-10-2016 00:42:45
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 04-10-2016 10:08:37
พ่อชาติ
หรืออะไรก็ตามแต่
หนูจินควรรีบคว้าไว้นะลูก
ผู้ดีๆหายากนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Gnaap ที่ 04-10-2016 15:12:35
พี่ชาติน่ารักมาก งุ้ยยยยย :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 04-10-2016 18:34:18
“เมื่อวานผมก็นอนมาทั้งวันแล้วนะพี่นะ วันนี้ขอทำงานบ้างไม่ได้เหรอ?” คนที่จนถึงป่านนี้ก็ยังถูกเจ้าของห้องบังคับให้เอนกายอยู่บนเตียงหลังกว้างเอ่ยท้วงขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เรียวคิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันจนแทบผูกเป็นปมได้ ซึ่งเมื่อเห็นดังนั้นธีรชาติก็ไม่รอช้า รีบยกนิ้วขึ้นจิ้มไปตรงรอยยับย่นเหนือสันจมูกโดยพลัน
“อย่าทำคิ้วขมวด เดี๋ยวหน้าแก่เร็วนะ” นักธุรกิจคนดังตักเตือนเสียงเข้ม “วันนี้จินยังมีไข้อยู่นิดหน่อย เดี๋ยวนอนพักอีกสักครึ่งวัน แล้วถ้าอยากทำงานบ่ายๆเราค่อยมาว่ากัน”
“อีกนิดนึงผมจะเรียกพี่ว่าพ่อแล้วเนี่ย”
“ก็ลองเรียกดูสิ พี่จะหยุดช่วยงานจินทันทีเลย”
“โธ่..”
“พอๆ เลิกชวนคุยได้แล้ว นอนซะ..พี่ไปทำเรนเดอร์ต่อดีกว่า” ว่าแล้วผู้บริหารหนุ่มก็ขยับนิ้วดีดกะโหลกคนหัวดื้อไปเสียหนึ่งที
...เวลาต้องจัดการกับคนไฟแรงนี่มันใช้พลังงานเยอะจริงๆเลย...
...บอกให้นอนเฉยๆไม่เอา รั้นจะลุกขึ้นมาทำงานท่าเดียว...
จินดายังคงนอนทำปากขมุบขมิบบ่นถึงความเข้มงวดของธีรชาติต่ออีกหน่อย พลางสายตาก็มองตามแผ่นหลังกว้างที่เคลื่อนพ้นกรอบประตูบานสวยออกไป
“นอนก็นอนวะ” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเบาแม้ว่าตอนนี้จะไม่มีใครอื่นอยู่ในห้องแล้วก็ตามก่อนที่ในวินาทีถัดมาเปลือกตาเรียบเนียนจะค่อยๆหย่อนตัวลงปิดตามที่คุณเศรษฐีคนนั้นต้องการ
.
.
.
หลังจากผ่านไปนานหลายชั่วโมงในที่สุดจินดาก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นจากห้วงนิทราอีกครั้ง
...ใครบางคนกำลังคุยกับธีรชาติอยู่ข้างนอกนั่น...
...เสียงผู้หญิง...
สถาปนิกผู้ป่วยไข้กะพริบตาปริบๆขับไล่ความพร่ามัวออกจากทัศนวิสัยพลางใช้เวลาเดียวกันนี้เรียกสติกลับคืนสู่สมอง และเมื่อได้ลองตั้งใจฟังสาระสำคัญในบทสนทนาที่แว่วเข้าหูมาดีๆแล้วเขาก็เริ่มเข้าใจในสถานการณ์มากขึ้น
...เดาจากเสียง ผู้หญิงคนที่ว่าก็คงเป็นใบตอง รมิตาคนสวย...
...เคยได้ยินจากทีวีอยู่บ่อยๆ ทำไมจะจำไม่ได้...
“ตองเคยบอกว่าตองทำคีย์การ์ดหายก็เพราะตอนนั้นคิดว่าทำหายจริงๆ แต่ตอนนี้ตองหาเจอแล้วไงคะ พี่ชาติมองตองในแง่ร้ายเกินไปแล้ว”
“ถ้างั้นพี่ขอมันคืนด้วย” ฟังดูเหมือนว่าธีรชาติกำลังไม่สบอารมณ์นัก
“ทำไมคะ? แค่จะไปมาหาสู่ก็ไม่ได้เลย? พี่ชาติลำบากใจมากเหรอที่ต้องเจอตอง?”
“ใช่ครับ พี่ลำบากใจ” ผู้บริหารหนุ่มตอบโดยไม่มีการอ้อมค้อม สุ้มเสียงที่ใช้ฟังดูเข้มยิ่งกว่าตอนสั่งให้เขากินข้าวเช้าเมื่อวานเสียอีก “นอกจากจะลำบากใจแล้วตอนนี้พี่ยังรู้สึกเหมือนกำลังโดนตองคุกคามความเป็นส่วนตัวด้วย มีอย่างที่ไหนบุกขึ้นมาถึงห้องไม่บอกไม่กล่าว ไลน์มาถามสักนิดก็ยังดีว่าสะดวกไหม แต่ตองก็ไม่ทำ”
แว่วเสียงหัวเราะขึ้นจมูกดังมาจากฝ่ายหญิงสาว “พูดอย่างกับเวลาตองไลน์หาแล้วพี่ชาติเคยเปิดอ่านอย่างนั้นแหละ” เธอว่าเช่นนั้นก่อนจะพาบทสนทนาเปลี่ยนทิศทางไปดื้อๆ “ว่าแต่...กลับมาคราวนี้รู้สึกห้องพี่ชาติจะดูเปลี่ยนไปนะคะ ทำไมของเยอะจัง? เมื่อก่อนไม่เห็นเคยมีกองกระดาษวางเกลื่อนห้องแบบนี้ นู่นด้วย...ทำไมถึงมีหุ่นยนต์ล่ะ? หลานมาเล่นที่ห้องเหรอ?”
นอนฟังมาถึงตรงนี้จินดาก็ได้แต่เหยียดปากยิ้มเจื่อนอยู่ในความเงียบ ก็ไอ้บรรดาข้าวของที่คุณดาราสาวพูดมาน่ะมันของๆเขาทั้งนั้นแหละ อุปกรณ์ทำโมเดลกับพวกกระดาษสเก็ทช์ถูกเขารวบเก็บไว้เป็นกองๆตามจุดต่างๆของห้อง ส่วนหุ่นยนต์ตัวที่ว่าก็คือกันดั้มตัวที่เขาและธีรชาติช่วยกันต่อเมื่อหลายวันก่อน ทั้งที่มันดูไม่เข้ากับเครื่องเรือนชิ้นใดในเพนต์เฮาส์สุดหรูแห่งนี้เลยแต่ผู้บริหารหนุ่มก็ยืนยันที่จะขอเอามันมาวางโชว์ไว้กลางห้อง
...ตลกดีไหมเล่า?...
ธีรชาติไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสาว เขาเพียงแต่ส่งคำถามอื่นกลับไปให้เธอด้วยน้ำเสียงที่ถูกกดต่ำลงอีกนิด “สรุปแล้ววันนี้ตองมาทำอะไร?”
“ตองแวะมาเอากล่องเครื่องประดับค่ะ ลืมไว้ที่นี่ตั้งนานแล้ว”
“เก็บไว้ตรงไหน เดี๋ยวพี่ไปเอาให้”
“อยู่ในคลอเซ็ต แต่ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวตองไปหยิบเอง”
เรื่องราวทางด้านนอกเป็นอย่างไรคนหลังประตูอย่างจินดาก็สุดจะคาดเดา ตอนนี้เขาได้ยินเพียงเสียงของธีรชาติที่กำลังร้องบอกเจ้าหล่อนว่า ‘อย่าเข้าไป’ ซึ่งหลังจากสิ้นประโยคปุ๊บ บานประตูก็ถูกเปิดออกปั๊บ
...ห้ามไม่ทันสินะ...
นากเอกสาวคนงามชะงักความเคลื่อนไหวลงในทันทีที่เธอได้ประจักษ์ว่าบนเตียงหลังกว้างที่เคยคุ้นนั้นมีใครบางคนจับจองมันไว้อยู่ ซึ่งฝ่ายจินดาที่รีบยันกายขึ้นนั่งเองก็มีทีท่ากระอักกระอ่วนไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเลย
“..ข..ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่ามีคนอยู่ในนี้” หญิงสาวกล่าวไม่เต็มเสียงกับคนแปลกหน้า ใบหน้าสวยหวานของเธอผินหาเจ้าของห้องที่ตอนนี้ได้แต่ยืนปั้นหน้าเข้มอยู่ทางด้านหลัง “..พี่ชาติน่าจะบอกตองก่อน..”
“บอกแล้วฟังหรือเปล่าล่ะ?”
นางเอกคนดังยืนเก้กังคากรอบประตู ตอนนี้เธอไม่แน่ใจนักว่าควรทำตัวอย่างไรต่อ
“..อ..เอ่อ..ตามสบายนะครับ..ไม่ต้องสนใจผม..” จินดากล่าวขึ้นมาเช่นนั้น ก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะแห้งๆกลบบรรยากาศน่าอึดอัดที่กำลังปกคลุมไปทั่วห้อง
ดาราสาวค้อมหัวให้ผู้พูดเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเดินต่อเข้าไปยังตู้เสื้อผ้าแบบวอล์คอินของธีรชาติอย่างคนที่คุ้นเคยผังห้องเป็นอย่างดี
...ดูจากท่าทางแล้วเดาได้ไม่ยากเลยว่าเธอเองก็คงเคยใช้ห้องๆนี้เป็นที่หลับที่นอนมาหลายต่อหลายครั้งเช่นกัน...
จินดากลืนน้ำลายเหนียวข้นที่ค้างอยู่ในปากตั้งแต่ตอนหลับลงคอไปพร้อมกับความรู้สึกแปลกพิกล ชายหนุ่มเบนสายตาออกจากเรือนร่างชวนมองของหญิงสาวไปหาธีรชาติที่ตอนนี้กำลังยืนกอดอกจังก้าทำคิ้วขมวดอยู่ที่หน้าประตูห้อง แต่ในทันทีที่ฝ่ายนั้นหันมาเห็นว่าตัวเองกำลังถูกเขาจับจ้อง สายตาที่ฉายชัดถึงแววไม่สบอารมณ์ก็ดูจะอ่อนลงโดยพลัน
...’ขอ-โทษ-นะ’...
แม้ไม่มีเสียง แต่จินดาก็อ่านปากของผู้บริหารคนดังออกได้อย่างง่ายดาย
สถาปนิกหนุ่มส่ายศีรษะไปมาเบาๆพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่ข้างมุมปากก่อนจะส่งภาษาใบ้กลับไปเช่นกันว่า ‘ไม่-เป็น-ไร’
เสียงกุกกักที่ดังมาจากในคลอเซ็ตเรียกให้จินดาหันหน้ากลับไปมองใบตอง รมิตาอีกครั้ง ดูเหมือนเธอจะหาของที่ต้องการเจอในที่สุด
...หากแต่...
เมื่อได้กล่องใส่เครื่องประดับสมใจแล้ว แทนที่จะรีบเดินออกมาหญิงสาวกลับหยุดยืนจ้องบรรดาเสื้อผ้าที่ถูกแขวนไว้เป็นตับอยู่บนราวด้วยสีหน้าประหลาด ดูคล้ายกับว่าเธอกำลังครุ่นคิด
...แม้ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่เห็นแบบนี้แล้วก็ไม่รู้ทำไมจินดาถึงได้รู้สึกหวั่นใจแปลกๆ...
.
.
.
“ผู้ชายคนนั้นใครเหรอคะ?” ใบตองเอ่ยถามขึ้นเมื่อประตูห้องนอนถูกปิดลงไปแล้ว ตอนนี้ตัวเธอและอดีตคนรักกลับมายืนกันอยู่ในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง
“เพื่อนครับ” ธีรชาติตอบเพียงสั้นๆ สุ้มเสียงที่ใช้ฟังดูห้วนถ้วนไม่รื่นหูนัก
“ตองไม่คุ้นหน้าเลย”
“ก็เพิ่งรู้จักกัน”
“เพิ่งรู้จักแต่สนิทถึงขั้นพามานอนเล่นในห้องเลยเหรอ? ปกติพี่ชาติไม่ค่อยชอบให้ใครมารบกวนเวลาส่วนตัวนี่ ตองจำได้”
“ทุกอย่างมีข้อยกเว้น...ถ้าได้ของที่ต้องการแล้วก็กลับไปเถอะตอง พี่มีเรื่องต้องทำอีกเยอะ”
บรรยากาศรอบกายคนทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง คนถูกไล่ไม่ยอมย้ายที่ไปไหน เจ้าหล่อนยังคงยืนยันที่จะเล่นเกมจ้องตากับชายหนุ่มอยู่อย่างเก่า
...สัญชาตญาณของเธอร้องบอกว่ามีบางสิ่งไม่ปกติกำลังเกิดขึ้นกับตัวธีรชาติ...
...เป็นบางสิ่งที่ชวนวิตกยิ่งกว่าการได้รู้ว่าธีรชาติมีผู้หญิงคนใหม่ข้างกายเสียอีก...
“...ตองเห็นในคลอเซ็ตมีเสื้อของคนอื่นแขวนปนอยู่ด้วยตั้งหลายตัว...ใช่ของเพื่อนพี่ชาติคนเมื่อกี้หรือเปล่าคะ?...” หญิงสาวเอ่ยถามออกมาทั้งที่ในใจรู้สึกโหวงๆคล้ายตกจากที่สูง
“ใช่”
เกิดเป็นความเงียบขึ้นปกคลุมไปทั่วบริเวณอีกครั้ง
รมิตายืนขบริมฝีปากสีสดนิ่งๆพลางพยายามจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของชายซึ่งได้ชื่อว่าเป็นแฟนเก่า เรียวคิ้วที่ได้รับการแต่งแต้มมาเป็นอย่างดีขมวดตัวเข้าหากันจนเสียรูป
“..เขาเป็น..เพื่อนใช่ไหมคะ?..” เจ้าหล่อนเปิดปากถามย้ำพร้อมส่งแววตาวูบไหวออกไปให้คนถูกถามต้องรู้สึกลำบากใจเสียยิ่งกว่าเก่า
ธีรชาติหลุบตาหนีลงมองพื้นก่อนจะพยักหน้าตอบออกไปเบาๆ
...ชายหนุ่มรู้ดีถึงความหมายที่แฝงอยู่ในคำถามข้อเมื่อสักครู่ของคนตรงหน้า...
...เขารู้ดีว่าตอนนี้ในหัวเธอกำลังคิดอะไรอยู่...
“ที่มีเสื้อเขาในห้องพี่ชาติหลายตัวเพราะเขามาค้างที่นี่บ่อยเหรอคะ?”
คราวนี้ผู้บริหารหนุ่มพยักหน้ารับอีกครั้ง
“ทำไมถึงมาค้างบ่อยคะ?”
“เรื่องงาน...ตอง พี่บอกแล้วว่าพี่มีอย่างอื่นต้องทำ กลับไปเถอะ”
“งานอะไรเหรอคะ? ร้อยวันพันปีตองไม่เคยเห็นพี่ชาติพาใครที่ออฟฟิศขึ้นมาทำงานที่นี่ แล้วที่จริงเพนต์เฮาส์พี่ชาติก็มีห้องนอนให้แขกพักอีกตั้งหลายห้อง ทำไมถึงให้เขานอนในห้องส่วนตัวล่ะ...ดูแปลกๆไหม?”
“ตอง พอได้แล้ว”
“พี่ชาติก็แค่ตอบตองมา ยากอะไร? ไม่เสียเวลามากนักหรอก”
ในขณะที่บทสนทนากำลังไต่ระดับความน่าอึดอัดขึ้นไปเรื่อยๆนั้นเอง บานประตูที่เพิ่งจะถูกปิดลงไปได้ไม่กี่นาทีก็ถูกเปิดออกมาอีกครั้ง ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนั้นธีรชาติและรมิตาต่างก็หยุดปากตัวเองไว้ทันควัน
ร่างกายขนาดสัดทัดของจินดาที่ตอนนี้เปลี่ยนจากชุดนอนมาใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์เรียบร้อยแล้วเดินโงนเงนออกมาพร้อมด้วยสีหน้าอิหลักอิเหลื่อ “..อ่า..ขอโทษที่ขัดจังหวะครับ พอดีผมจะออกไปข้างนอก..ตามสบายนะครับ..” ชายหนุ่มว่าเช่นนั้นก่อนจะค้อมหัวลงน้อยๆแล้วรีบเดินออกไปทางประตูห้อง
“เดี๋ยวสิจิน จะไปไหน?” ธีรชาติร้องเรียกก่อนจะสาวเท้าตามเข้าไปใกล้ตัว ทิ้งให้นางเอกคนดังได้แต่ยืนทอดสายตาติดตามสถานการณ์เงียบๆอยู่เพียงผู้เดียว
“ว่าจะลงไปหาอะไรกินหน่อย เดี๋ยวกลับมา”
“เฮ้ย ไม่เอาสิ ป่วยอยู่ อย่าเพิ่งออกไปข้างนอกเลย”
“ไม่ได้ป่วยขนาดนั้น นี่ก็ใกล้หายแล้ว...อยู่แค่ใต้ตึกนี่แหละ สบายมาก” สถาปนิกหนุ่มคลี่ยิ้มยืนยันคำพูด
“อยากกินอะไรก็บอก เดี๋ยวพี่ลงไปซื้อให้”
“ไม่ต้องหรอกน่า พี่กลับไปคุยกับคุณใบตองต่อเหอะ เกรงใจเขา...ไปละนะ บาย” จบประโยคจินดาก็ไม่รอให้อีกฝ่ายได้กล่าวคำทัดทานอะไรขึ้นมาอีก เขารีบตรงดิ่งหายออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เพนต์เฮาส์ทั้งยูนิตจึงเหลือเพียงอดีตคู่รักยืนกันอยู่สองชีวิตเท่านั้น
แม้จะไม่ได้ยินทุกคำพูดเนื่องด้วยระยะการยืนที่ห่างออกมาพอประมาณ แต่รมิตาก็หูดีจนได้ยินมากพอให้จับใจความได้ว่าเมื่อครู่พวกเขาคุยอะไรกัน
...ตอนนี้ใบหน้าราคาเรือนแสนของเธอชาไปหมด...
ธีรชาติหันกลับมา สีหน้าแววตาที่ส่งมาให้เธอนั้นเย็นชาต่างจากตอนที่ปรี่เข้าไปถามไถ่ผู้ชายคนเมื่อกี้ลิบลับ
“ตอง หมดธุระแล้วก็กลับไปได้ไหม? ที่นี่ไม่ใช่ที่ของตองแล้วนะ อย่าลืมสิ” ผู้บริหารคนดังกล่าวออกมาโดยไม่มีการอ้อมค้อม “พี่ไม่สะดวกใจให้ตองอยู่ที่นี่”
“เกรงใจเพื่อนเหรอคะ?”
“กลับไปได้แล้วตอง”
“พี่ชาติดูแลเพื่อนคนเมื่อกี้ดีจังเลยค่ะ เลี้ยงดูปูเสื่อดียิ่งกว่าตอนที่คบกับตองอีก”
ธีรชาติยกมือขึ้นบีบนวดไปมาที่ข้างขมับพลางผ่อนลมหายใจห้วงยาวผ่านปลายจมูก
“เป็นความสัมพันธ์ที่น่าติดตามนะคะตองว่า ไม่อยากเชื่อว่าพี่ชาติจะมีความสัมพันธ์แบบนี้กับเพื่อนผู้ชายที่ไหนได้...ตองตกใจหมดเลย”
“ตอง” ชายหนุ่มเอ่ยปรามหญิงสาวเสียงเข้ม ไม่ได้ตวาด ไม่ได้ทำเสียงดัง แต่ฟังดูก็รู้ว่าเขากำลังไม่พอใจอย่างถึงที่สุด “กลับ-ไป-ได้-แล้ว”
คนถูกไล่สูดลมหายใจเข้าจนอกพองขึ้น ใบตอง รมิตาวางสายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าคมคายของอดีตคนรักนิ่งๆอยู่ครู่ แล้วในที่สุดหลังจากพยายามกดเก็บความรู้สึกอยู่นานเธอก็ยอมพยักหน้าลงเบาๆ
“กลับก็กลับค่ะ” หญิงสาวกระชับกระเป๋าสะพายใบสวยบ่นบ่าก่อนจะเริ่มก้าวเดินไปทางประตูตามที่คนเป็นเจ้าของห้องต้องการ
“เดี๋ยว” ธีรชาติรั้งไว้อีกครั้ง
“อะไรคะ?”
“ขอคีย์การ์ดคืนด้วยครับ”
.
.
.
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 04-10-2016 18:34:36
...แก้วละตั้งหลายตังค์...
...ไม่ได้อยากดื่มสักนิดแต่ก็ต้องสั่งเพื่อให้ตัวเองได้มีที่นั่งหลบภัย...
เมื่อครู่เขาได้ยินบทสนทนาระหว่างธีรชาติและรมิตาชัดเจนดีแทบทุกถ้อยคำ ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังแต่มันกลับลอยเข้าหูมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
...แล้วก็เป็นเพราะไม่กล้าฟังต่อ สุดท้ายจึงต้องระเห็จลงมาซุกตัวอยู่ในร้านกาแฟใต้ตึกนี่แหละ...
‘งานอะไรเหรอคะ? ร้อยวันพันปีตองไม่เคยเห็นพี่ชาติพาใครที่ออฟฟิศขึ้นมาทำงานที่นี่ แล้วที่จริงเพนต์เฮาส์พี่ชาติก็มีห้องนอนให้แขกพักอีกตั้งหลายห้อง ทำไมถึงให้เขานอนในห้องส่วนตัวล่ะ...ดูแปลกๆไหม?’
คำพูดของใบตอง รมิตาผุดขึ้นมาเล่นซ้ำในหัวอีกครั้ง
จินดาหลุบนัยน์ตาหม่นแสงลงมองพื้นโต๊ะแทนเครื่องดื่มราคาร้อยกว่าบาทในมือก่อนจะค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบาทว่ายาวนาน
ตลอดระยะเวลาเป็นเดือนๆที่ผ่านมานี้การใช้เวลาร่วมกับธีรชาติได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของกิจวัตรจนชายหนุ่มคุ้นชินไปเสียแล้ว ไม่เคยได้ก้าวถอยหลังออกมามองเลยสักครั้งว่าจากสายตาคนนอกมันก็ดูแปลกๆอย่างที่รมิตาว่าไว้จริงๆ
...พฤติกรรมของเขากับธีรชาติคงชวนให้ใครเข้าใจผิด...
...ก็ปกติแล้วผู้ชายที่ไหนเขาอยากจะแชร์ห้องนอนกันบ้างถ้าไม่จำเป็น?...
นักออกแบบผู้ซึ่งยังคงไม่หายจากอาการเจ็บป่วยดีนักเบนสายตามองออกไปทางนอกกระจกร้านโดยไร้ซึ่งจุดหมายที่แน่นอน
รถยนต์ยี่ห้อมีราคาคันหนึ่งแล่นผ่านข้างตัวตึกเพื่อมุ่งตรงไปยังถนนใหญ่ ในจังหวะที่ทั้งสี่ล้อของมันหยุดเคลื่อนไหวลงเมื่อถึงด่านคืนบัตรผ่านเข้าออก ใบหน้าของคนหลังพวงมาลัยที่ปรากฏสู่สายตาก็ทำให้จินดาต้องชะงักไปโดยพลัน
...ใบตอง รมิตาคือคนขับเจ้ารถหรูคันที่ว่า...
...แม้ดวงตาคู่ฉ่ำจะถูกบดบังเอาไว้ด้วยแว่นดำมีดีไซน์ แต่กระนั้นเขาก็ยังอุตส่าห์สังเกตเห็นว่าตอนนี้จมูกทรงสวยของเธอได้กลายเป็นสีแดงก่ำไปเรียบร้อยแล้ว ซ้ำริมฝีปากอวบอิ่มที่ชวนให้ใครต่อใครหลงใหลนั่นก็กำลังสั่นระริกจนอดรู้สึกสงสารไม่ได้...
ความหนักใจเฮือกหนึ่งก็ถูกชายหนุ่มผ่อนออกมาในรูปของลมหายใจอุ่นๆอีกครั้ง
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
...ไม่มีกะจิตกะใจทำงานเท่าที่ควร...
ไม่ใช่เพราะเป็นเช้าวันจันทร์อันแสนน่าเบื่อหรอก หากแต่เป็นเพราะเรื่องที่ยังติดค้างอยู่ในใจมาตั้งแต่เมื่อวานต่างหาก
แม้เวลาจะผ่านมาจนข้ามวันแล้วแต่จินดาก็ยังไม่สามารถสลัดความกลุ้มใจอันสืบเนื่องมาจากความเข้าใจผิดของใบตอง รมิตาออกไปให้พ้นๆสมองได้เสียที
...ถ้าพฤติกรรมชวนสงสัยระหว่างเขากับธีรชาติมันพิลึกจนถึงขั้นทำให้ผู้หญิงที่มีบุคลิกมั่นใจในตัวเองแบบนั้นร้องห่มร้องไห้ออกมาได้นี่เขาว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้ว...
เมื่อวานหลังจากเดินกลับขึ้นห้องไปจินดาก็ไม่ได้ปริปากไถ่ถามถึงเรื่องของดาราสาวกับธีรชาติขึ้นมาแม้สักคำ เขาเป็นคนนอก ตามมารยาทแล้วก็ไม่ควรสอดปากสอดตาเข้าไปยุ่มย่ามมากนัก และดูเหมือนอีกฝ่ายเองก็ไม่ค่อยอยากพูดถึงมันสักเท่าไหร่เช่นเดียวกัน จะมีก็เพียงคำขอโทษสั้นๆเท่านั้นที่ถูกผู้บริหารคนดังเอื้อนเอ่ยออกมา
...เฮ้อ...
...จะทำอย่างไรดีหนอ?...
“เอาอีกละ...ถอนหายใจอีกละ ปัญหาชีวิตมึงนี่เยอะจริงนะไอ้จิน กูเห็นมีเรื่องกลุ้มบ๊อยบ่อย...เรื่องอะไรอีกอะคราวนี้? โปรเจ็คต์ลาดพร้าวเหรอ?” คำถามจากรุ่นพี่คนสนิทที่นั่งเคลียร์แปลนอยู่โต๊ะข้างๆกันเรียกให้จินดาต้องดึงตัวเองกลับมาอยู่กับปัจจุบันอีกครั้ง
“เปล่า...ไม่มีอะไร เมื่อเช้าผมแค่ขี้ไม่ออก”
“อื้อหือ เรื่องใหญ่ แดกมะขามหวานสิ ที่โต๊ะไอ้แม็คมี”
“บ้า ล้อเล่น”
...ถึงไม่บอกว่าล้อเล่น ก็ใช่ว่าโกวิทจะเชื่ออยู่แล้ว...
สถาปนิกรุ่นกลางเก่ากลางใหม่ลุกขึ้นจากเก้าอี้มายืนกอดอกดูโมเดลสามมิติในจอคอมพิวเตอร์เบื้องหน้าเจ้าน้องรัก ในเมื่อไม่ยอมบอกว่าในใจมีอะไรเขาก็ไม่รู้จะปลอบอย่างไร สุดท้ายก็เลยได้แต่เบนโฟกัสของมันออกจากเรื่องกลัดกลุ้มไปเสีย
“เพิ่มแผงฉลุลายตรงนี้แล้วสวยดีนี่หว่า ลูกค้าชอบไหม?” โกวิทยื่นมือออกไปชี้ที่ส่วนหนึ่งของโมเดลอาคารในหน้าจอ
คนถูกถามเพียงยักไหล่เบาๆ “ล่าสุดที่เอาไปให้ดูเขาก็บอกโอเค แต่พี่ก็รู้ ลูกค้าเจ้านี้เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ เดี๋ยวเจอรอบหน้าเผลอๆเปลี่ยนใจ ขอลดขอเพิ่มนู่นนี่วุ่นวาย...เออ ไหนๆพี่ก็พูดขึ้นมาแล้ว ช่วยผมเลือกหน่อยสิว่าแพทเทิร์นแผงฉลุลายไหนดูดีที่สุด ป๋าแกคอมเม้นท์มาว่าลายนี้มันทึบเกินไป กลัวตึกมืด” ว่าแล้วจินดาก็เอี้ยวตัวไปหยิบเอาสมุดสเก็ทช์คู่ใจออกจากกระเป๋าใบเก่งมาพลิกหาหน้าที่ต้องการก่อนยื่นมันไปให้รุ่นพี่ที่ยืนค้ำกบาลอยู่ทางด้านหลังได้ยล
โกวิทรับมันมาพิจารณาตามคำขอ แต่ยังไม่ทันจะได้คำตอบว่านิยมดีไซน์ไหนมากกว่ากันเขาก็เกิดมือไม้อ่อนทำสมุดเล่มที่ว่าร่วงลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นเสียอย่างนั้น
...แล้วก็เป็นเพราะว่าสมาธิถูกดึงกลับไปจดจ่ออยู่กับงานในคอมพิวเตอร์เรียบร้อยแล้ว จินดาจึงไม่ได้ใส่ใจนักว่าตอนนี้มีอะไรเกิดขึ้นกับสมุดแสนรักของตนบ้าง...
...จะว่าลืมตัวก็คงใช่...
สีหน้าของโกวิทเปลี่ยนไปโดยพลันเมื่อเขาพลิกหน้ากระดาษมาเจอเข้ากับไอเดียของงานชิ้นหนึ่งที่จินดาสเก็ทช์เก็บไว้
...มันเป็นงานชิ้นที่ไม่ควรจะมาปรากฏอยู่ในนี้...
...มันเป็นงานชิ้นที่รุ่นน้องของเขาควรจะเลิกให้ความสนใจไปนานแล้ว...
เมื่อเห็นดังนั้นโกวิทก็ถือวิสาสะพลิกสมุดดูหน้าต่อๆมาก่อนจะได้พบว่าสิ่งที่ถูกบันทึกอยู่จนเกือบค่อนเล่มนั้นเป็นไอเดียเกี่ยวกับงานชิ้นที่ว่าทั้งหมด
“จิน...”
สุ้มเสียงที่ดูจะต่ำลงจากระดับปกติของโกวิทเรียกให้จินดาต้องหันมองอีกครั้ง แล้วเพียงเสี้ยววินาทีให้หลังดวงตาเรียวรีอันเป็นเอกลักษณ์ของชายหนุ่มก็ต้องเบิกกว้างขึ้นพร้อมด้วยหัวใจที่ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“...นี่งานอะไรวะ?”
...โกวิทเอ่ยถามเสียงนิ่งในขณะที่สองมือก็แบหน้าสมุดเจ้าปัญหาให้จินดาได้มองอย่างเต็มตา...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 04-10-2016 18:43:44
เรื่องยัยใบตองแห้งนั่นก็ทำจินคิดมากอยู่แล้ว
ถ้าโก้รู้เรื่องโปนเจคอีก
นางก็จะรู้ว่าแอบทำกับพี่ชาติ
นางก็จะยิ่งห้ามแล้วเสนอตัวมาช่วยแทนอีกงี้
พี่ชาติก็ตกกระป๋อง จินเองก็คงหาทางเลี่ยงแน่ๆ
โอ้ยยยยยยยยย ปวดหัว
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 04-10-2016 18:47:46
เรื่องใบตองก็ของให้จินได้รู้ใจตัวเองซะทีนะ
ส่วนโก๋ก็หวังว่าจะไม่ทำอะไรร้าย ๆ นะ เพราะชาติคงจะไม่มีวันยอมให้จินต้องเผชิญอะไรคนเดียวแน่ ๆ
อันว่าความรักมันก็ต้องมีอุปสรรคและการฝ่าฟันแหละเนาะ เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนผ่านพ้นวิกฤตรอบนี้ไปได้อย่างสวยงามละกัน
จริง ๆ ตอนนี้เหมือนรู้สึกจะไม่มีอะไรมากแต่หน่วงมาก ๆ เลยขอบอก
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 04-10-2016 18:53:38
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 04-10-2016 18:57:58
เห็นทีงานนี้ความลับแตก พี่โก๋กระโจนลงมาช่วย พี่ชาติหมดความจำเป็น ไหนจะเรื่องยัยใบตองอะไรนี่อีก
คราวนี้น้องได้ถอยกรูดแหง โอยยยยยย ปวดดดดดตับบบบบบบแรงงงงงงงง ฮืออออออออออออออ TTTTT
สงสารพี่ชาติล่วงหน้าเลยได้ไหมคะเนี่ย :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 04-10-2016 19:01:27
เริ่มหัวข้อโดย: parn11 ที่ 04-10-2016 19:04:39
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 04-10-2016 19:07:38
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 04-10-2016 19:10:22
ธีรชาติชัดเจนขึ้นเรื่อยๆนะคะเรื่องความรู้สึก อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 04-10-2016 19:11:36
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 04-10-2016 19:29:47
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 04-10-2016 19:31:51
ซวยแล้วมั้ยล่ะ จิน
ความลับจะแตกมั้ยเนี่ย
แล้วถ้าความลับแตกก็ต้องอดไปค้างกับพี่ชาติอ่ะดิ
จะอดฟินแล้วเหรอเนี่ย :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 04-10-2016 19:32:27
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-10-2016 19:34:15
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 04-10-2016 19:38:27
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 04-10-2016 19:40:22
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 04-10-2016 19:45:49
ไหนจะเรื่องพี่ชาติ นางชะนีใบตอง และก็โดนพี่โก๋จับได้เรื่องงาน
เหมือนจินจะได้รับบทหนักอีกแล้ววว เฮ้ออออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 04-10-2016 20:02:49
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 04-10-2016 20:04:11
พี๋โก๋อย่าดุน้องงงงงง
พี่ชาติช่วยจินด้วยยยยยย :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 04-10-2016 20:12:32
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 04-10-2016 20:15:26
รักเรื่องนี้เหมือนเดิม เพิ่มเติมที่เห็นกลุ่มเมฆหมองทมึนๆมาแต่ไกล
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 04-10-2016 20:21:39
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 04-10-2016 20:27:40
ไหนจะเรื่องงานที่พี่โก๋รู้แล้วอีก โอยยย ดราม่าอีสคัมมิ่ง
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 04-10-2016 20:31:47
เริ่มหัวข้อโดย: ่jjay ที่ 04-10-2016 20:35:09
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 04-10-2016 20:37:42
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 04-10-2016 20:58:16
พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 04-10-2016 21:14:18
รู้สึกอึดอัดแทนทั้งคู่
สู้ๆนะค่ะทั้งน้องจินและพี่ชาติ
คนเขียนด้วยนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 04-10-2016 21:41:12
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 04-10-2016 21:44:56
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 04-10-2016 22:02:31
ไม่ทันจะหายรมณ์เสียกะนาง โปรเจคกะพี่ชาติก็ดันโป๊ะแตกอีก บอกว่าแค่สเก็ตซ์เล่นเฉยๆ จะเนียนไหมเนี่ย?
:katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 04-10-2016 22:04:49
อาภัพทั้งรัก
อาภัพทั้งคน
มีแฟนก็โดนสวมเขา เลิกกัน
มีคนที่พร้อมจะรัก เขาก็ยังไม่รักแถมยังจะรักไม่ได้อีกมั้งเนี่ย
แถมยังมีมารหัวใจตัวเป้งอีก ร่ำๆว่าเขาจะเลือกคนนี้ถ้าเป็นไปได้อีกต่างหาก
โถ พี่ชาติ
ไปเป็นวินมอ'ไซต์ในฟรีแลนซ์ดีมั้ยพี่
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 04-10-2016 22:37:35
ขอบคุณสำหรับตอนนี้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 04-10-2016 22:56:55
จริงๆ อยากให้จินบอกไปเลย ปิดไว้ทำจะเป็นเรื่องใหญ่เอานา
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 04-10-2016 23:15:18
พี่โก๋ยังมาจับได้เรื่องงานอีกก
ถ้าเสนอตัวช่วยพี่ชาติก้ตกกระป๋องสิ
ทั้งๆที่ช่วงนี้พี่ชาติออกจะชัดเจนมากแท้ๆ
สงสารพี่ชาติล่วงหน้าแล้วววว
หนูจินงานเข้า เคลียดีๆนะอย่าทำพี่ชาติเสียใจจ
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 04-10-2016 23:16:52
วันนี้เจอมาเหมือนกันเลยแบบหงุดหงิดแทน
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 04-10-2016 23:19:23
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 04-10-2016 23:34:54
แล้วน่าจะโครมทีเดียวสองเรื่องติดเสียด้วย
คราวนี้พี่ชาติจะแก้ไขยังไงล่า
(ฮือ พ่อคุณของน้องงงงงง) :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: MOMAMi_96 ที่ 05-10-2016 00:14:45
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 05-10-2016 00:27:36
เริ่มหัวข้อโดย: seii ที่ 05-10-2016 01:08:32
เริ่มหัวข้อโดย: natt teng ที่ 05-10-2016 03:10:41
เริ่มหัวข้อโดย: ｡Atlas ที่ 05-10-2016 04:47:55
ความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรกกันเลยทีเดียว
เรารู้ว่าพี่ชาติเขาชัดเจนอยู่แล้ว รอแค่คนน้องนี่แหละที่ไม่รู้ว่าจะชัดเจนเมื่อไหร่
เผลอ ๆ อาจจะเตลิดไปก่อนซะเอง สงสารพี่ชาติจริง ๆ :z3:
ยัยใบตองนี่ก็สวยซะเปล่า มารยาทที่ดีดันไม่มี เข้าห้องคนอื่น ไม่รู้จักโทรมาถามก่อน
แถมเผือกเรื่องของคนอื่นเค้าอีก ทำตัวอย่างกับเป็นแม่พี่ชาติซะงั้น หล่อนเป็นแค่แฟนเก่าเท่านั้นแหละ :angry2:
ส่วนพี่โก๋ พี่คะ หนูขอร้อง อย่าได้ขัดขวางทางรัก หรือเสนออะไรขึ้นมาให้มันวุ่นวายเถอะนะคะ หนูขอร้อง ไม่ไหวจะเคลียร์
พี่ได้โปรดเป็นพระรองที่แสนดีต่อไปนะคะ TT
เริ่มหัวข้อโดย: palette_burgundy ที่ 05-10-2016 08:44:55
สนุกมากเลย รอนะครับคุณคนเขียน :L2: o13
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 05-10-2016 09:13:49
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 05-10-2016 10:57:37
เริ่มหัวข้อโดย: april ที่ 05-10-2016 11:19:48
แถมพี่โก๋ยังสงสัยเรื่องงานอีก
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 05-10-2016 11:31:49
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 05-10-2016 14:33:48
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 05-10-2016 16:23:55
ฮ่อยยยยยย อยากรู้ว่าพี่ชาติเลิกกับยัยรมิตาได้ยังไง
สงสารจินด้วย เหมือนมาทับที่เค้าเลย เราไม่ค่อยโอเค
และเรารำคาญยัยรมิตามากค่ะ จบ 555555555555555555 :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 05-10-2016 18:06:16
มาลุ้นกันต่อว่า เรื่องที่เจอพร้อมกันจะออกมาในรูปไหน :z2:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
เริ่มหัวข้อโดย: CattyMeawMeaw ที่ 05-10-2016 18:32:02
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 05-10-2016 18:57:42
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 05-10-2016 19:25:14
ความลับแตกแล้วจินเอ๋ย แต่อาจจะดีก็ได้นะ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 05-10-2016 19:32:15
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 05-10-2016 20:53:35
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 05-10-2016 22:47:41
แต่เจ้าจินนี่จะต้องโดนพี่โก๋จับแยกจากพี่ชาติแหงทีนี้ อ๋อยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 06-10-2016 17:03:41
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 06-10-2016 17:24:54
คุณชาติค่ะ ช่างดีต่อใจอะไรขนาดนี้
อ่านรวดเดียวจนถึงปัจจุบัน ตอนล่าสุดทำเอากุมขมับ
คือจินน่ารักนะ แต่ทางที่ดีเลิกมึนน่าจะดีกว่า :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: punper ที่ 06-10-2016 18:01:49
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 06-10-2016 20:25:41
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 06-10-2016 22:15:39
ควันบุหรี่สีเทาหม่นถูกพ่นผ่านริมฝีปากและปลายจมูกของผู้อาวุโสกว่าก่อนที่มันจะค่อยๆลอยฟุ้งกระจายแตกทิศกันออกไปไม่จับเป็นกลุ่มก้อน
สถาปนิกหนุ่มสองคนยืนเท้าแขนกับขอบกันตกของลานจอดรถชั้นบนสุดในตัวอาคารสำนักงาน คนหนึ่งหันหน้าออก อีกคนหนึ่งหันหน้าเข้า สายตาของพวกเขาจึงไม่ได้เจอกัน ซึ่งก็เป็นไปตามความตั้งใจของฝ่ายผู้น้อยที่ตอนนี้รู้สึกหวาดหวั่นเกินกว่าจะทนยืนมองหน้ารุ่นพี่ได้
“มึงทำไม่ถูก” โกวิทกล่าวเสียงเข้มหลังจากปล่อยให้กลิ่นเมนทอลที่ผสมมากับยาสูบรุ่นโปรดเคลื่อนตัวผ่านโพรงจมูกไปอีกระลอก “นี่มันเหมือนแอบปาดงานบริษัทไปทำเอง”
“..ผมไม่ได้มีเจตนาแบบนั้น..” จินดาเอ่ยเพียงแผ่วเบา ทั้งอาการป่วยที่ยังไม่หายดีนัก ทั้งความวิตกที่กำลังกรุ่นอยู่ในอกบวกกันทำให้ถ้อยคำของเขาฟังดูแห้งผากแทบทุกพยางค์ “อย่างที่อธิบายไป...ถ้าได้งานเมื่อไหร่ผมคืนให้บริษัทหมดเลย เครดิตทุกอย่างเป็นของทอมทอมฯ ตั้งใจจะบอกป๋าตอนนั้น”
“กูไม่ได้สงสัยในเจตนา กูรู้จักมึงดี..แต่สถานการณ์มันชวนให้คนอื่นเข้าใจแบบนั้น ถ้าใครมาได้ยินก็คงคิดแบบที่กูเพิ่งพูดไป”
“..ผมรู้พี่..”
“มึงไปบอกป๋าไป บอกวันนี้แหละ เล่าให้หมด เดี๋ยวบ่ายๆแกเข้าออฟฟิศ”
สิ้นประโยคของคนเป็นรุ่นพี่จินดาก็ส่ายหน้าคัดค้านทันที “พี่...มันอีกนิดเดียวเอง อีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะถึงวันไฟนอลแล้ว ขอให้มันผ่านตอนนั้นไปก่อนนะพี่นะ..สาบานเลย ไม่ว่าจะได้หรือไม่ได้งาน หลังจากไฟนอลผมจะเล่าให้ป๋าฟังอย่างละเอียด เล่าทุกอย่าง...ถ้าป๋ารู้ตอนนี้ป๋าต้องไม่ให้ผมทำต่อแน่ มันมาถึงขนาดนี้แล้ว..”
“โอย..เวรกรรม” ตอนนี้คนฟังได้แต่ยกฝ่ามือหนาใหญ่ขึ้นบีบนวดขมับบรรเทาความปวดกบาล “มึงมันดื้อ ไอ้จินเอ๊ย”
โกวิทรู้สึกคล้ายกับว่าสมองของเขากำลังเต้นตุบๆเหมือนเวลาต้องเค้นไอเดียคิดโปรเจ็คต์ยามเพิ่งสร่างเมา เรื่องราวเหนือความคาดหมายที่เพิ่งได้รับรู้จากปากเจ้ารุ่นน้องตัวดีทำให้เขาทั้งตกใจและหนักใจไปในคราวเดียวกัน
...แม้จะยังไม่มีบทสรุปชัดเจนในหัวว่าจะเอาอย่างไรกับเรื่องนี้ แต่ลึกๆเขาก็เริ่มเดาอนาคตออกแล้วล่ะว่าสุดท้ายคงไม่พ้นต้องอุ้มมันไว้อยู่ดี...
...เกลียดตัวเองก็ตรงนี้...
“กูขอถามอะไรหน่อยสิ” โกวิทเปิดปากขึ้นมาใหม่ เรียกให้คนที่กำลังจะถูกถามต้องรู้สึกหนาวๆร้อนๆอีกหน “ที่หมู่นี้มึงกับคุณชาติดูสนิทกันเป็นพิเศษก็เพราะเรื่องนี้ใช่ไหม?”
เมื่อครู่จินดาเล่าถึงเพียงแต่สาระสำคัญของเรื่องว่ามันแอบทำงานไปเสนอลิงเกอร์คอร์ปฯ ไม่ได้พาดพิงถึงบุคคลที่สามแม้สักประโยค แต่ถึงอย่างนั้นโกวิทกลับยังอุตส่าห์เห็นหน้าใครอีกคนลอยขึ้นมาระหว่างยืนดูดบุหรี่ฟังมันเงียบๆอยู่เป็นระยะ
...ความสงสัยที่เคยมีในใจเริ่มประกอบตัวกันเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นทีละน้อย...
“ครับ..เขาช่วยผม” จินดาว่าเช่นนั้น
“ช่วยมึง? ช่วยอะไร?”
“ทุกอย่างเลย ตัดโมฯ ทำเพลต..เรื่องนัดผู้ใหญ่ในลิงเกอร์ฯประชุมแต่ละครั้งก็ด้วย”
ได้ยินดังนั้นดวงตาของคนฟังก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจ “ตลกละมึง! อย่างคุณชาติเนี่ยนะจะมานั่งเป็นลูกมือตัดโมฯให้มึง? โม้...”
“ไม่โม้อะ เขาช่วยผมอย่างนั้นจริงๆ...เขาเห็นผมไม่มีใคร ใจดีเนอะ”
โกวิททอดสายตาลงมองรถราที่วิ่งกันอยู่บนถนนเบื้องล่างด้วยความรู้สึกหน่วงหนึบในอก ประโยคเมื่อสักครู่ของรุ่นน้องยังคงดังวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในห้วงคำนึง
...ชายหนุ่มเงียบไปนานเสียจนคู่สนทนาชักเริ่มใจไม่ดี...
“..พี่โก๋ พูดอะไรหน่อย..อย่าเงียบ ผมกลัว..” จินดาเอ่ยกระตุ้นเสียงแผ่ว ซึ่งหลังจากนั้นโกวิทก็ยอมทำตามคำขอด้วยการส่งคำถามออกมาอีกครั้ง
“ทำไมมึงไม่นึกถึงกู?”
“หือ? หมายความว่าไง?”
“มีอะไรทำไมไม่คิดจะบอกกูบ้าง? กูเคยเสนอความช่วยเหลือให้มึงแทบทุกเรื่องแต่มึงก็ไม่ค่อยรับ แล้วทีกับคุณชาติที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน ทำไมมึงถึงยอมรับความช่วยเหลือจากเขาง่ายนักวะ? กูดูไม่น่าพึ่งพาเหรอ?”
“เฮ้ย...พูดอะไรอย่างนั้นวะพี่” จินดาที่ทีแรกตั้งใจจะไม่สบตากับคนข้างกายจำต้องหันหน้าไปมองเมื่ออีกฝ่ายกล่าวจนจบประโยค “ก็พี่เป็นคนในบริษัทไง ผมไม่อยากให้ใครในบริษัทรู้เรื่องนี้ กลัวเรื่องจะไปถึงหูป๋า”
“งั้นในเมื่อตอนนี้ก็กูรู้แล้ว ถ้ากูไม่บอกป๋า มึงอยากให้กูเป็นลูกมือแทนคุณชาติเขาไหม?”
“..ม..ไม่เป็นไรมั้งพี่..”
“ทำไม? เกรงใจ?”
“ก็..ทำนองนั้น”
“แล้วมึงไม่เกรงใจคุณชาติเขาบ้างเหรอ? เขาเป็นถึงบอร์ดบริหารบริษัทใหญ่โตนะ น่าเกรงใจกว่ากูตั้งเยอะ”
“..อ..เอ่อ..” อาการอึกอักเกิดขึ้นเมื่อจินดาตระหนักได้ว่าสิ่งที่โกวิทเพิ่งจะชี้ออกมานั้นเป็นความจริงทุกประการ “..คือ..ผม..”
...นั่นน่ะสิ...
...ทำไมเขาถึงจะมาเกรงใจโกวิทมากกว่าธีรชาติ?...
...นึกหาคำอธิบายที่สมเหตุสมผลไม่ออกเลย...
“กูเป็นเต็ก คุณชาติเป็นผู้บริหาร...งานเต็กกูต้องช่วยมึงได้มากกว่าเขาอยู่แล้ว ไม่ค่อยเมคเซ้นส์มั้งถ้ามึงเลือกใช้เขาแทนที่จะเป็นกู”
“พี่โก๋...”
คราวนี้โกวิทหันมามองจินดาอย่างเต็มตา สีหน้าที่ถูกแสดงออกมานั้นดูจริงจังไร้แววล้อเล่นอย่างทุกที
“เลิกกวนคุณชาติ ให้กูช่วยมึงแทน...แล้วกูจะเงียบปากไว้จนกว่าจะถึงรอบไฟนอล โอเคไหม?”
เมื่อได้ฟังจนครบความจินดาก็ผงะไปเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนกับว่ากำลังโดนแบล็คเมล์อยู่กลายๆ แม้ผลประโยชน์จะตกอยู่กับตัวเขาเองทั้งขึ้นทั้งล่องก็เถอะ
...แต่เมื่อมาลองคิดดูดีๆแล้ว สิ่งที่โกวิทพูดมาเมื่อสักครู่ก็นับว่าเป็นทางออกที่สวยงามอยู่เหมือนกัน...
ความสัมพันธ์ที่ชวนให้คนนอกต้องรู้สึกแคลงใจระหว่างตัวเขาและธีรชาติควรจะหยุดเอาไว้แค่ตรงนี้ ที่จริงเพนต์เฮาส์แห่งนั้นก็ไม่ใช่สถานที่ที่เขาน่าจะมีโอกาสได้ไปเหยียบย่างและทำเหมือนกับว่ามันเป็นบ้านของตัวเองมาตั้งแต่แรก และที่สำคัญที่สุด คนอย่างธีรชาติก็ไม่สมควรต้องเจียดเวลาส่วนตัวอันแสนมีค่ามาเป็นลูกมือของสถาปนิกตัวจิบตัวจ้อยเลยด้วย
...ถึงเวลาที่สถานะของพวกเขาควรจะถูกปรับกลับมาสู่ครรลองที่เหมาะที่ควรเสียที...
...ปล่อยให้มันพิลึกพิลั่นมานานเกินไปแล้ว...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 06-10-2016 22:16:01
วันนี้คู่ค้าที่เพิ่งจะเดินทางกลับจากสวิตเซอร์แลนด์นำช็อคโกแล็ตคุณภาพเยี่ยมมาฝากเขาหนึ่งกล่องใหญ่ๆ
...ถ้าจินดาเห็นรับรองได้ว่าต้องทำตาโตเป็นเด็กๆแน่...
...ก็รายนั้นน่ะชอบกินของหวานระหว่างลุยงานยิ่งกว่าอะไรดี...
แล้วไหนๆก็มีช็อคโกแล็ตระดับพรีเมี่ยมมารอเสิร์ฟปิดท้ายมื้อเย็นแล้ว ธีรชาติก็อยากจะทำจานหลักให้มันสมศักดิ์ศรีสักหน่อย อาหารที่เขากำลังจัดเตรียมอยู่ในครัวตอนนี้จึงดูอุดมสมบูรณ์เป็นพิเศษ
...อยากจะเห็นตอนจินดากินไปอมยิ้มเสียจนแก้มตุ่ยไป...
หลายคราวที่พ่อสถาปนิกคนดีออกปากชมเปาะว่าฝีมือการทำอาหารของธีรชาตินั้นเอร็ดอร่อยเหมือนอาหารในภัตตาคารห้าดาว ซึ่งไม่ว่าเมื่อใดที่ได้ยินแบบนั้นหัวใจของผู้บริหารหนุ่มก็เป็นอันต้องพองคับอกทุกครั้งไป
...สนุกที่ได้ดูแล...
...แล้วก็อยากจะดูแลแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ...
เสียงประตูที่ถูกเปิดและปิดลงไปภายในระยะเวลาอันสั้นเป็นสัญญาณบอกให้นักธุรกิจคนดังได้รู้ว่าตอนนี้จินดากลับมาถึงห้องแล้ว
“กลับมาแล้วครับ” นั่นอย่างไร...ถ้อยคำรายงานตัว
รอยยิ้มหล่อเหลาถูกวาดขึ้นบนริมฝีปากได้รูป ชายหนุ่มยังคงไม่หยุดมือที่กำลังปรุงอาหารพลางในใจก็นึกตำหนิตัวเองไปด้วยว่าท่าทางจะเป็นเอามาก..แค่ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายก็ดีอกดีใจหนักหนา ทำอย่างกับว่าเป็นเด็กหนุ่มรุ่นนมเพิ่งแตกพานอย่างไรอย่างนั้น
อดใจรออยู่เพียงไม่นานเสียงฝีเท้าของจินดาก็แว่วเข้าหูมา วันนี้ประตูเลื่อนบานกระจกของห้องครัวถูกแง้มไว้เล็กน้อย สถาปนิกหนุ่มจึงไม่ต้องเสียแรงเปิด
“สวัสดีครับพี่..ทำอะไรกินเหรอ? หอมไปถึงข้างนอกเลย”
“รอดู” ธีรชาติตอบกลับก่อนจะหันมายักคิ้วหนาเข้มให้คนถามไปเสียหนึ่งที “รับรองว่าคืนนี้จินพุงกางแน่ๆ”
“มีอาหารฝีมือพี่มื้อไหนบ้างที่ผมกินแล้วไม่พุงกาง” จินดากล่าวกลั้วหัวเราะ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะธีรชาติหูเฝื่อนไปเองหรืออย่างไรเขาถึงได้รู้สึกว่าสุ้มเสียงของอีกฝ่ายนั้นฟังดูไม่ค่อยแจ่มใสอย่างที่ควรจะเป็นเท่าใดนัก
“ถ้าอย่างนั้นมื้อนี้ก็คงพุงแตกเลยล่ะ..จินไปอาบน้ำรอไป อีกสักพักใหญ่ๆนู่นแน่ะกว่าพี่จะทำเสร็จ”
“ครับ”
แม้ปากจะตอบรับ ทว่าสองขาของนักออกแบบหนุ่มกลับยังหยุดยืนอยู่ที่เดิม
จินดาวางสายตาจับจ้องไปยังแผ่นหลังของคุณพ่อครัวคนเก่งนิ่งๆราวกับกำลังชั่งใจ เรื่องที่ตกลงกับโกวิทไว้เมื่อช่วงกลางวันคือสิ่งที่เขาพกใส่กระเป๋ากลับมาจากออฟฟิศ
...ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต แต่ทำไมถึงได้รู้สึกลำบากใจนักก็ไม่รู้...
“..พี่ชาติครับ..” ในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
ธีรชาติหันกลับมามองเขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ครับ?”
“..คือ..ผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่นิดหน่อย..”
คงเป็นเพราะน้ำเสียงที่ฟังดูจริงจังผสมกับสีหน้าสีตาที่หม่นกว่าวิสัยเดิมอยู่เล็กน้อยธีรชาติจึงรับรู้ถึงความไม่ปกติของสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว มีดในทำครัวในอุ้งมือหนาถูกวางลงบนเขียงไม้ดีไซน์สวยตอนนั้นเอง
“มีอะไรเหรอ?”
จินดานิ่งไปครู่ ลูกตาดำขลับในกรอบเรียวรีหลุบต่ำหนีการประเมินของอีกฝ่าย “..วันนี้พี่โก๋รู้เรื่องแล้วล่ะ..”
“..รู้เรื่อง?..”
“เรื่องที่ผมแอบทำงานมาเสนอลิงเกอร์คอร์ปฯด้วยตัวเอง”
“อ้อ..แล้วเขาว่ายังไงบ้าง?”
“พี่โก๋บอกว่าจะไม่บอกป๋าจนกว่าจะถึงวันไฟนอลพรีเซ็นต์” สถาปนิกหนุ่มกล่าวด้วยจังหวะเนิบช้า “...แล้วพี่โก๋ก็บอกว่าเดี๋ยวจากนี้ไปเขาจะมาช่วยผมอีกแรง...”
คิ้วหนาเข้มของธีรชาติขมวดตัวเข้าหากันน้อยๆ
...หากเข้าใจไม่ผิด สิ่งที่เพิ่งจะได้ฟังจากปากของคนตรงหน้าน่าจะหมายความว่า...
“..ผมก็เลยคิดว่าหลังจากวันนี้ผมจะไม่รบกวนพี่แล้วครับ..”
...เหมือนใครยื่นมือมาปล่อยจุกลมยาง...
...ใจที่มันเพิ่งจะพองๆอยู่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนของธีรชาติค่อยๆเหี่ยวฟีบลงเพียงได้ฟังประโยคเมื่อสักครู่...
“เฮ้ย..ถึงจะมีคุณโก๋มาช่วยเพิ่มอีกคน พี่ก็ยังช่วยจินได้เหมือนเดิมนี่นา ดีซะอีกไม่ใช่เหรอ? ช่วยกันทำสามคนงานจะได้เสร็จไวขึ้น”
“เกรงใจอะพี่ รบกวนพี่มาเป็นเดือนๆแล้ว ผมว่าผมคืนเวลาส่วนตัวให้พี่ดีกว่า อีกอย่างพี่โก๋แกก็เป็นคนทำงานไวมาก โปรฯกว่าผมสักสิบเท่า เพราะ’งั้นผมว่ามีแค่สองคนก็น่าจะเหลือเฟือแล้วครับ ไว้วันไหนเดี๋ยวผมขอพาพี่ไปเลี้ยงข้าวขอบคุณบ้างนะ ซาบซึ้งใจมากจริงๆที่ช่วยกันมาจนถึงวันนี้”
ผู้บริหารหนุ่มผ่อนลมหายใจออกจนสุดปอด ดวงตาคู่คมวางนิ่งแช่ค้างอยู่ที่พื้นผนังเรียบๆ ไม่มีจุดโฟกัส ไม่มีจุดสนใจ
“...จินไม่ได้รบกวนอะไรพี่สักหน่อย...” เขากล่าวออกไปเพียงแผ่วเบาแล้วปล่อยให้บรรยากาศรอบกายเงียบไปอีกนาน
สิ่งที่จินดาเพิ่งพูดมามันก็ฟังดูสมเหตุสมผลดี ในเมื่อรุ่นพี่ร่วมอาชีพที่สนิทสนมกันมาก่อนหลายปีจะยื่นมือเข้ามาช่วยก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธน้ำใจแล้วยังทู่ซี้ใช้งานคนที่ไม่มีความถนัดมากพอต่อไปเรื่อยๆ หากธีรชาติเป็นจินดา ธีรชาติเองก็คงเลือกทางนั้นเหมือนกัน
...ในเมื่อหาข้ออ้างมายื้อไว้ไม่ได้ เขาจะทำอะไรได้นอกจากต้องปล่อยให้เรื่องมันเป็นไปตามการตัดสินใจของเจ้าตัว...
“...ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวมากินข้าวกัน...” ผู้บริหารหนุ่มกล่าวพร้อมรอยยิ้มใจดีก่อนจะหันหลังกลับไปลงมือทำครัวต่อโดยไม่มีการแสดงความเห็นอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่จินดาเพิ่งจะแจ้งไว้อีกเลย
.
.
.
...อาหารมื้อเย็นวันนี้อร่อยมาก ทั้งจานหลักและของหวาน...
...สมกับเป็นมื้อสุดท้ายที่เขาจะมีโอกาสได้มานั่งกินข้าวในเพนต์เฮาส์ราคาหลายสิบล้านแห่งนี้...
เมื่อครู่ ระหว่างการร่วมโต๊ะอาหารธีรชาติยังคงพูดคุยกับเขาเหมือนปกติ ใบหน้าคมคายเจือรอยยิ้มชวนมองเช่นทุกคราว ไม่มีสิ่งใดผิดแปลก ไม่มีอาการผิดหวัง
...ก็แน่ล่ะ...
...จะผิดหวังทำไม...
...ภาระหายไปจากชีวิตทั้งคนเชียวนะ...
จินดานึกค่อนขอดตัวเองอยู่ในใจว่าคิดอะไรประหลาดนัก นาทีนี้คงมีตัวเขาเพียงผู้เดียวที่รู้สึกห่อเหี่ยวใจกับการเปลี่ยนแปลงเล็กๆที่กำลังจะเกิดขึ้น แล้วก็เป็นเรื่องน่าแปลกว่าแม้ดวงตาจะปิดสนิทมาเป็นชั่วโมงแล้ว แต่กระนั้นชายหนุ่มก็ยังไม่สามารถข่มใจให้หลับลงได้เสียที
...ทั้งที่เรื่องราวมันก็สมเหตุสมผลออกปานนี้ แต่เหตุใดเขาถึงได้รู้สึกกระสับกระส่ายนักไม่รู้...
ภายในห้องๆเดิม สุภาพบุรุษสองคนยังคงแบ่งเตียงกันนอนไม่ต่างจากคืนที่ผ่านๆมาแม้ว่าคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่จินดาจะอาศัยชายคาห้องของธีรชาติเป็นที่ซุกหัวนอนก็ตามที
เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งคู่มันไม่ได้มีอะไรพิเศษหนักหนา ไอ้กิจกรรมหรือบทสนทนาประเภท ‘ทิ้งทวน’ จึงไม่ได้เกิดขึ้น
...ทุกอย่างเป็นปกติจนน่าใจหาย...
จินดาทำแผ่นหลังงองุ้มขดตัวเข้าหากันเหมือนตัวเม่นด้วยหวังว่าการสร้างความอบอุ่นให้ตัวเองด้วยวิธีนี้จะทำให้การดับสติเป็นไปได้ง่ายขึ้น
...รีบๆหลับได้แล้วไอ้จินเอ๊ย...
...ขืนยังไม่เลิกฟุ้งซ่านสักทีมีหวังพรุ่งนี้ลุกไปทำงานลำบากแน่...
ราวกับความรู้สึกนึกคิดเชื่อมถึงกัน ธีรชาติตอบสนองต่ออากัปกิริยาของจินดาแทบจะในทันที
...ร่างกายสูงใหญ่ของผู้บริหารหนุ่มเขยิบเข้าหาคนขี้หนาวด้วยความเคลื่อนไหวอันแผ่วเบา...
ธีรชาติไม่ได้เพียงทาบแผ่นอกเข้ามาชิดเหมือนอย่างครั้งก่อนเท่านั้น หากแต่คราวนี้สัมผัสของนักธุรกิจคนดังยังมาพร้อมกับท่อนแข็งแกร่งทั้งสองข้างที่ค่อยๆเลื้อยเข้ามาโอบรัดรอบเอวของจินดาเอาไว้ด้วย
...คนถูกกอดเผลอตัวกลั้นหายใจราวกับเป็นปฏิริยาอัตโนมัติ...
วันนี้จินดาไม่ได้นอนหันหลังให้อีกฝ่าย ศีรษะของเขาถูกฝ่ามือหนาใหญ่กดให้ซุกลงไปที่บริเวณใต้ไหปลาร้า
...ละเมอบ่อยจัง...
ดวงตาเรียวรีที่บัดนี้ได้เปิดขึ้นแล้วกะพริบปริบๆอยู่สองถึงสามที ไออุ่นจากร่างกายของคนตัวใหญ่กว่าทำให้เขาต้องรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
...ก็ไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายตั้งใจ...
...เพียงแต่ว่าอ้อมกอดในคราวนี้มันมาได้อย่างถูกจังหวะดีเหลือเกิน...
จินดานอนนิ่งชั่งใจอยู่ในท่านั้นนานเกือบนาทีกว่าที่จะได้บทสรุปให้ตัวเอง
...ไหนๆก็เป็นคืนสุดท้ายที่จะมีโอกาสได้คลุกคลีกับธีรชาติอย่างสนิทแนบแน่นแบบนี้แล้ว มันมีบางอย่างที่อยู่ดีๆเขาก็นึกอยากทำขึ้นมา...
...ไอ้สิ่งที่เรียกว่าการ ‘ทิ้งทวน’ นั่นแหละ...
สถาปนิกหนุ่มสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะกลั้นไว้ราวกับว่าตัวเองเป็นนักกีฬาว่ายน้ำที่กำลังจะพุ่งตัวลงสระ เขาค่อยๆขยับมือข้างหนึ่งขึ้นโอบตอบไปรอบลำตัวของผู้บริหารคนดังด้วยท่าทางที่แสนจะเก้กัง
...ไม่กล้ารัดแน่นแบบที่อีกฝ่ายทำกับเขาหรอก ก็กลัวว่าจะตื่นเอาน่ะสิ...
ใบหน้าอ่อนเยาว์ซุกเข้าไปใกล้แผ่นอกกว้างเสียยิ่งกว่าเก่าแล้วต่อจากนั้นเปลือกตาจึงจะค่อยๆทิ้งตัวปิดลงไปอีกครั้ง
...เพิ่งรู้ว่าการนอนท่านี้มันอุ่นเพียงใด...
...อุ่นมากจนไม่อยากให้คืนนี้ผ่านพ้นไปเลยจริงๆ...
.
.
.
รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นข้างริมฝีปากของธีรชาติ มันเป็นรอยยิ้มที่เกิดขึ้นท่ามกลางความรู้สึกห่อเหี่ยวที่มีมาตั้งแต่ตอนจินดาเดินเข้ามาบอกว่าจะไม่ขอรับน้ำใจของเขาอีกต่อไป
...ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกันมากเท่านี้อีกไหม...
...ไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรมาทำให้จินดายอมอยู่ใกล้กันหากไม่มีเรื่องงานเข้ามาเกี่ยวข้อง...
ธีรชาติกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกนิด ดูเหมือนคืนนี้พ่อสถาปนิกคนดีเองก็คงต้องการความอบอุ่นมากกว่าคืนไหนถึงได้ซุกตัวเขามาเสียชิดขนาดนี้
คิดๆไปก็น่าหงุดหงิดเหลือเกินที่เขาไม่สามารถโอบกอดดั่งใจหมายหากอีกฝ่ายไม่ได้หลับ จนถึงตอนนี้ชายหนุ่มก็ยังคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาคงคืบหน้าเร็วกว่านี้มากถ้าจินดาเป็นผู้หญิงหรืออย่างน้อยก็เป็นเกย์ เพราะหากเป็นเช่นนั้น ไม่แน่ว่าเมื่อช่วงหัวค่ำเขาอาจจะโพล่งบอกความรู้สึกออกไปแล้วก็ได้...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
คีย์การ์ดใบน้อยถูกเจ้าของตัวจริงส่งคืนกลับไปสู่มือของคนเคยอาศัย “ไม่ต้องคืนพี่หรอก จินเก็บไว้เถอะ” ธีรชาติกล่าวเสียงอ่อนพลางวางสายตาจับจ้องไปยังดวงหน้าต้องแสงจันทร์ของอีกฝ่ายนิ่งๆ
ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนกำลังนั่งกันอยู่บนรถ ข้าวของทั้งหมดที่จินดาเคยทิ้งไว้ในเพนต์เฮาส์กลางทองหล่อถูกนำกลับมาสู่บ้านเช่าเก่าโทรมหลังเดิมอีกครั้ง
“ให้ผมเก็บทำไม? ผมคงไม่ได้ไปห้องพี่บ่อยๆแล้ว”
“วันไหนว่างก็แวะมาเที่ยวสิ มากินข้าวกันก็ได้...พี่อยากให้จินเก็บไว้ ห้องพี่ยินดีต้อนรับเสมอ”
“พี่ชาติ...”
“แล้วก็...ถ้ามีอะไรก็บอกได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ พี่แสตนด์บายรออยู่ข้างสนามแล้วกัน วันไหนคุณโก๋เขาไม่ว่างก็เรียกพี่มาช่วยได้ โอเค?”
จินดามองตอบสายตาของธีรชาติด้วยความรู้สึกวูบโหวงในอก
“ขอบคุณนะครับพี่...ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเลย”
“ไม่เป็นไร..ยินดี” เมื่อสิ้นเสียงฝ่ามือหนาใหญ่ก็วางแหมะลงมาบนศีรษะทุยมน หัวของจินดาถูกโยกไปมาราวกับว่าเขานั้นเป็นเด็ก แต่แม้กระนั้นสถาปนิกหนุ่มก็ไม่ได้นึกขัดข้องแต่อย่างใด
ในตอนนั้นเอง เสียงเครื่องยนต์ของรถอีกคันที่เคลื่อนเข้ามาจอดอยู่ทางด้านหลังก็เบนความสนใจจากคนทั้งสองไป
“อ้ะ..รถพี่โก๋นี่” จินดาอุทานออกมาเบาๆแล้วจึงไล่สายตามองตามร่างของรุ่นพี่คนสนิทที่เดินตรงเข้ามายังประตูเบนซ์ฝั่งที่เขากำลังจับจองอยู่โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าตอนนี้ธีรชาตินั้นเบือนหน้าหนีออกไปนอกรถด้วยท่าทางเบื่อหน่ายเสียแล้ว
นักออกแบบหนุ่มเลื่อนกระจกให้ลดระดับลงจนสามารถพูดคุยกับโกวิทได้อย่างสะดวกปากสะดวกหู “สวัสดีพี่ นี่ถ้าพี่มาเร็วกว่านี้อีกนิดเดียวสงสัยได้นั่งรอหน้าบ้านแล้วนะเนี่ย”
“เออ กูก็กะเวลาไว้แล้วล่ะว่ามึงจะมาถึงประมาณนี้...สวัสดีครับคุณชาติ” ถ้อยคำที่ท้ายประโยค โกวิทส่งมันออกไปให้ผู้บริหารคนดังที่เพิ่งจะหันมาคลี่ยิ้มแห้งผากไร้ชีวิตชีวาให้เขา
“สวัสดีครับคุณโก๋”
“ที่ผ่านมาต้องขอบคุณคุณชาติมากนะครับที่ช่วยเหลือน้องชายผมมาโดยตลอด สัญญาว่าจากนี้ผมจะไม่ปล่อยให้มันไปกวนใจคุณแล้ว ถ้าดื้อมากเดี๋ยวจะล่ามคอไว้กับกรงเลย” สถาปนิกรุ่นกลางกล่าวกลั้วหัวเราะ ท่าทางดูสดชื่นผิดกับคนฟังลิบลับ
“ผมไม่ใช่หมา!”
“แล้วกูพูดตอนไหนว่ามึงเป็นหมา? มาๆ ลงมาได้แล้ว เดี๋ยวกูช่วยขนของขึ้นห้อง”
กระจกถูกเลื่อนให้ปิดสนิทดังเดิม จินดาหันกลับมาหาคนที่อุตส่าห์ขับรถมาส่งเขาถึงที่เป็นครั้งสุดท้าย “ขอบคุณอีกทีครับพี่ ผมไปก่อนนะ...ไว้เจอกันใหม่วันพรีเซ็นต์...”
“อืม..เจอกัน”
เมื่อร่ำลากันจบพิธีสถาปนิกหนุ่มก็ตั้งท่าจะเปิดประตูก้าวลงจากรถ หากแต่เพียงเสี้ยววินาทีเดียวก่อนที่เขาจะทันได้ทำอะไร ข้อมือข้างที่อยู่ใกล้ที่นั่งคนขับก็ถูกอีกฝ่ายยึดไว้เสียก่อน
จินดาหันกลับมามองเจ้าของสัมผัสโดยพลัน “..ม..มีอะไรเหรอ?..”
ดวงตาลุ่มลึกของธีรชาติจับจ้องแน่วแน่มาที่เขาโดยไม่ได้สนใจใครอีกคนที่กำลังยืนสังเกตการณ์อยู่ทางด้านนอกตัวรถเลยแม้แต่น้อย
“...โทรฯหาพี่บ้างนะจิน...”
นิ้วหัวแม่มืออุ่นร้อนของนักธุรกิจคนดังที่ขยับลูบไปมาอยู่บนท่อนแขนทำให้จินดารู้สึกเก้อเขินขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาด
...หากไม่ติดว่ารุ่นพี่คนสนิทกำลังยืนรออยู่ทางด้านนอกนั่น เขาคงประวิงเวลานั่งอ้อยอิ่งติดเบาะให้นานกว่านี้...
“ครับพี่” สุดท้ายนักออกแบบหนุ่มก็ตอบกลับไปสั้นๆเพียงแค่นั้นก่อนจะถึงฤกษ์ที่เขาต้องลงจากรถไปจริงๆเสียที
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 06-10-2016 22:27:29
พี่ชาติอย่ายอมค่ะ สู้เค้า!!!
เค้านอนกอดพี่กลับแล้วพี่รุกเลยค่ะพี่!!!
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 06-10-2016 22:28:17
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 06-10-2016 22:31:36
...................................................
ตลอดอะโก๋ ทำแบบนี้แล้วคิดว่าจะได้จินเหรอ อยากแอบคลิปตอนจินกอดพี่ชาติให้ดูจริง ๆ
ใจเขาน่ะตรงกันแล้ว พี่ชาติดับเครื่องชนเลย ไม่เห็นจะยาก ถ้ากลัวฝ่ายโน่นเอาเรื่องมาแบล็กเมล์จินก็ชิงไปบอกป๋าเองก่อนเลย
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 06-10-2016 22:32:11
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 06-10-2016 22:33:29
ไรอ่า
น้องโก๋ขัดฟินเจ้อีกแล้ว :katai1:
ไม่เป็นไร อย่างน้อยน้องจินก็มีคีย์การ์ดคุณชาติอยู่
คงมีเวลามาเจอกันบ้างแหละ
#ทีมคุณชาติ :katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 06-10-2016 22:36:54
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 06-10-2016 22:42:46
ไม่งั้นมีผู้ชายมากอดงี้ก็ดิ้นหนี ถีบกระเด็นแล้วเปล่า 555555 ไม่ใช่ขยับไปซุกแล้วกอดตอบนะลูกกก ผู้ชายเค้าไม่ทำกัน
ขนาดเพื่อนผู้หญิงถ้าจะมานอนกอดไรงี้ แค่คิดเรายังจั๊กจี้แปลกๆเลยค่ะ นี่ผู้ชายนะะะะะ เรื่องสกินชิพห่างไกลกว่าผู้หญิงเยอะอ่ะ
จะมากอดกลับเป็นไปไม่ได้แหงม ไหนจะโหวงๆนี่อีก ไม่ธรรมดาแน่นอนฟันธง พี่ชาติเองก็น่าจะพอรู้แล้วดิ น้องกอดตอบขนาดนี้
สู้ๆนะทั้งคู่
ส่วนพี่โก๋ อืม ก็ไงดีอ่ะ ทำหน้าที่พระรองที่ดีไปแล้วกันนะพี่นะ อย่าเป็นตัวร้ายเลยเหอะ -__-;;
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 06-10-2016 22:48:52
ให้โก๋ค่ะ >>>> :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 06-10-2016 22:49:41
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 06-10-2016 22:51:22
อิพี่โก๋ หมาหวงก้าง!!! น้องจินเค้าไม่ชอบพี่หรอก
ถ้าจะชอบน้องมันชอบไปนานแล้ววว หึ!
พี่ชาติสู้ๆ สู้ตาย ขโมยตัวน้องจินมานอนกอดบ่อยๆเลย
ไหนๆน้องมันก้กอดตอบแล้ว หายไปนี่นอนไม่หลับเลยนะ
จินโทรหาพี่ชาติบ่อยๆนะ เจอกันบ่อยๆ ฮืออออ
ขัดใจอิพี่โก๋!!! มากกก!!!!
รอค่าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 06-10-2016 22:58:22
น้องจิน ต้องเหงาจนคิดถึงแน่ ๆ
พี่ชาติไม่เศร้านะ ห่างกันจะทำให้น้องจินรู้ใจตัวเองนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: tukkyhun ที่ 06-10-2016 23:03:30
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 06-10-2016 23:04:31
สงสารพี่ชาติ ช้อคโกแลตขมฝืดคอขึ้นมาเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 06-10-2016 23:05:37
มานั่งเฝ้าแถวบ้านเช่าก็ได้นะ เป็น กลจ ให้พี่ชาตินะคะ รุกเลยเพ่
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 06-10-2016 23:08:41
น้องจินก็เสียใจแต่ทำอะไรไม่ได้ แงๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 06-10-2016 23:14:33
ไอ้พี่โ๋ ไอ้กว้างขวางคอ ไอ้มารหัวใจ ไอ้จระเข้ขวางคลอง
ฮึ่ยยยยยยยย โมโหอ้ะะะะะ
เหม็นหน้าโ๋ก๋ชะมัด เหอะ!
สงสารพี่ชาติ สงสารจินด้วย
ทั้งสองคนไม่อยากแยกกันอยู่แล้ว
จินอย่าหายไปนะ ติดต่อพี่เขาบ้างเถอะ
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 06-10-2016 23:18:18
ทำไมขวางงงว นี่หวงจินหรือชอบจินเอาดีๆๆๆๆ
เคืองพี่โก๋อะ พี่ชาติเองก็คูลลลลลล ตลอดดดดด
น้อง
พี่ชาติพาน้องจินหนีเลยค่ะ! 55555
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 06-10-2016 23:19:30
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 06-10-2016 23:20:28
เริ่มหัวข้อโดย: Rywzaki ที่ 06-10-2016 23:36:38
พี่ชาติสู้เค้าค่ะ น้องจินเริ่มหวั่นไหวแล้ว #ทีมพี่ชาติ
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 06-10-2016 23:36:45
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 06-10-2016 23:44:39
เริ่มหัวข้อโดย: wasey ที่ 06-10-2016 23:50:29
เริ่มหัวข้อโดย: ่jjay ที่ 06-10-2016 23:52:58
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 06-10-2016 23:58:43
จินดาหวั่นไหวกับพี่เเล้วชัดๆ ห้ามยอมเด็ดขาด
ใครก็ได้ช่วยเอาอิพี่โก๋ไปเก็บทีได้มั้ยคะ
มารความสุขชัดๆ น่าโมโหที่สุดเลย!
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-10-2016 23:59:42
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 07-10-2016 00:00:15
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 07-10-2016 00:02:22
เริ่มหัวข้อโดย: TK323 ที่ 07-10-2016 00:14:00
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 07-10-2016 00:14:50
สงสารพี่ชาติ รอวันที่จินรู้ตัวว่ารู้สึกยังไงกับพี่ชาติอยู่นะ แล้ววิ่งกลับไปหาพี่ชาติเลยนะพี่เค้ารออยู่แน่นอน
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 07-10-2016 00:22:11
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 07-10-2016 00:27:40
ใกล้ชิดมาตั้งนาน เพิ่งจะมาเผยตัวตอนเขาจะไป
วุ้ยยยย พี่ชาติ ไปหาน้องจินบ่อยๆเลยค่ะ
ย้ายไปยู่ด้วยเลยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 07-10-2016 00:46:33
หวังว่างานจะผ่านแล้วได้คุยกันอีกนะะ ไม่อยากให้ห่างกันแล้ว :ling3: :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 07-10-2016 00:49:43
ขัดคนจีบกันอยู่มันบาปนะคะ
:hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 07-10-2016 00:56:00
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 07-10-2016 01:20:11
พี่ชาติคนขี้สปอยยยยย~~~
พี่ชาติคนดี๊คนดีของน้อง
แอบขัดใจพี่โก๋นางใช้วิธีแบล็กเมลกันง่ายๆเลยนะ!!!
โอ๊ยยยยสงสารพี่ชาติ. ระหว่างนี้ถ้าหาคนกอดไม่ได้
มามะมาให้น้องกอดมา
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 07-10-2016 01:33:51
เริ่มหัวข้อโดย: ｡Atlas ที่ 07-10-2016 03:59:54
คือพี่โก๋ไม่ผิดหรอกนะคะที่จะแอบคิดไม่ซื่อกับรุ่นน้องคนดีของพี่ แต่พี่คะ
เวลาที่ผ่านมาตั้งแต่ที่พี่ชาติยังไม่มีตัวตนเนี่ย คุณพี่เอาเวลาไปทำอะไรเหรอคะ
ถ้าชอบน้องจิน จะจีบน้องจินทำไมไม่เริ่มตั้งแต่ที่พี่ชาติยังไม่มีบทล่ะคะพี่คะ
ทำตัวเป็นหมาหวงก้าง เป็นมดแดงแฝงมะม่วงมานมนาน
น้องจินมันซื่อ ๆมันก็ไม่รู้หรอกค่ะ อยู่กันมากี่ปีแล้วคะ ถ้าน้องจินจะหวั่นไหวกับพี่ ก็หวั่นไหวไปตั้งแต่ปีมะโว้นู่นแล้ววว รำ ! :katai1:
นี่อะไร ต้องให้พี่ชาติโผล่มากระตุ้นหรือไง ถึงจะได้รู้ตัวว่าต้องเริ่มแผนการแบบนี้
คือถ้าไม่มีตัวกระตุ้น พี่แกก็จะทำตัวหวงก้างแบบนี้ต่อไปใช่มะ ต่อให้ไม่ใช่พี่ชาติก็ตาม-__-
ไม่ชอบคนนิสัยแบบนี้เลยจริง ๆ จะไม่มีการเห็นใจใด ๆ ทั้งสิ้นว่าคุณพี่มาเจอน้องก่อนหรืออะไรก็ตาม น้องจินเขาหวั่นไหวกับพี่ชาติไปก่อนแล้วค่ะคุณพี่ ช้าเอง ช่วยมิได้ :katai3:
#ทีมพี่ชาติแบบสุดลิ่มคีย์การ์ดทิ่มประตู
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 07-10-2016 05:13:46
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 07-10-2016 05:46:37
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 07-10-2016 06:10:22
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 07-10-2016 06:57:25
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 07-10-2016 07:12:23
ต้องทำคะแนนได้ แต่ก็นะ ใจจินมันไม่ได้คิดกับพี่โก๋ในแง่ชู้สาวเลย
พี่โก๋ชวดก็งานนี้ ส่วนพี่ชาติจินมันเอนใจไปบ้างแล้ว ก็เหลือแต่อิพี่ชาติ
จะสานต่อยังไง
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 07-10-2016 07:25:23
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 07-10-2016 07:42:51
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 07-10-2016 08:17:39
อย่างนี้ต้องเปิดตัว เดินหน้าเต็มที่แล้วมั้ง
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 07-10-2016 09:16:20
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 07-10-2016 09:26:55
รอติดตามค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 07-10-2016 10:42:32
ไปลักพาตัวมาถ้าเขาล่ามโซ่ไว้จริงๆ
น่าสงสารพี่ชาติจังเลยค่ะ
อนาคตความรักมืดมนกว่าโปรเจคน้องจินอีก
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 07-10-2016 12:07:51
เริ่มหัวข้อโดย: My_Rain ที่ 07-10-2016 14:44:47
คงไม่ค่อยเห็นมีคนมาเข้าหาน้องแบบนี้ เลยมีอาการบ้างแถมยังต่างกันสุดขั้วแบบไม่น่ามาดิลกันได้
แต่ยังไงก็ตามนะคะนะ เชียร์พี่ชาติค่ะ สู้ๆนะพี่ฉากดึงข้อมือแล้วบอกให้โทรหาบ้างนี่อย่ากับคุณป๋าแอ๊วเด็กเสี่ยเลย 555555555
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 07-10-2016 14:47:12
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 07-10-2016 14:49:08
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 07-10-2016 15:00:30
เริ่มหัวข้อโดย: palette_burgundy ที่ 07-10-2016 17:11:06
รอนะครับคุณคนเขียน ขอบคุณมากเลย :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 07-10-2016 19:07:31
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 07-10-2016 19:56:40
ยังไงเราก็ทีมพี่ชาติสายเปย์นะคะ คึคึ พี่ชาติสู้ๆเด้อ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 07-10-2016 20:17:21
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 07-10-2016 21:11:26
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 07-10-2016 21:41:13
แต่ตอนท้ายนี่สิ :z3:
เอาใจช่วยพี่ชาติ เพราะไงก็เป็นพระเอก :z2:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 07-10-2016 22:13:21
เริ่มหัวข้อโดย: mhhong95 ที่ 07-10-2016 23:15:38
อิพี่โก๋ขี้โกงงงงงงงงงง :m16:
พรากเค้าออกจากกันได้ยังไง
ดูสิน้องจินรู้สึกหดหู่เลย
ไม่เป็นไรนะพี่ชาติตอนนี้คะแนนพี่นำมาก รุกแบบชัดเจนกว่านี้
น้องจินไม่มีทางรอดแน่ ฮิฮิ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: boworange ที่ 08-10-2016 00:07:24
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 08-10-2016 00:31:04
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 08-10-2016 10:47:42
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 08-10-2016 11:00:20
ไม่ขอบคนแบบโก๋ เหมือนจะดีแต่ไม่ดี
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดน้อยแฟนแมวโหด ที่ 08-10-2016 11:18:38
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiw ที่ 08-10-2016 11:51:43
รักคนที่เขาไม่รู้ตัวว่าใจตรงกัน
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 08-10-2016 12:43:40
เริ่มหัวข้อโดย: MOMAMi_96 ที่ 08-10-2016 16:18:14
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 08-10-2016 18:13:03
...ทั้งที่งานก็เดินเร็วขึ้นเป็นเท่าตัว...
...แถมยังมีคำแนะนำจากรุ่นพี่ผู้มากประสบการณ์มาคอยเสริมไอเดียอยู่เป็นระยะ...
...แต่ทำไมหนอทำไม? ทำไมจินดาถึงได้รู้สึกว่าบรรยากาศการทำงานมันไม่เพลิดเพลินเท่าเมื่อครั้งตำแหน่งของโกวิทยังอยู่ในมือธีรชาติ...
สถาปนิกหนุ่มเจ้าของห้องเหลือบตามองสถาปนิกอีกรายที่กำลังวางสมาธิจดจ่ออยู่กับการขึ้นโมเดลสามมิติในคอมพิวเตอร์อยู่ข้างกายด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้
แน่นอนว่าเขารู้สึกขอบคุณและสำนึกในบุญคุณของโกวิทไม่ได้ต่างไปจากที่เคยรู้สึกกับธีรชาติ เพราะพี่ชายรายนี้เองก็ให้ความช่วยเหลือแก่เขาอย่างเต็มอกเต็มใจทั้งที่ไม่มีความจำเป็นต้องมาร่วมลำบากเช่นกัน
...แต่นอกเหนือจากเรื่องนั้นแล้ว เหมือนในใจมันยังมีอีกหนึ่งสิ่งที่เขาไม่ยักรู้สึกกับโกวิท...
...บอกไม่ถูกว่าคืออะไร รู้เพียงแค่ว่าตอนอยู่กับธีรชาติมันต่างออกไป...
“จ้องกูนาน เดี๋ยวกูท้องนะ”
ถ้อยคำยียวนที่ดังขึ้นจากรุ่นพี่คนสนิทดึงให้สติของจินดากลับมาอยู่กับสรรพสิ่งรอบกายอีกครั้ง
“จ้องคอมฯนานแล้วมันปวดตาไง ผมก็มองไปเรื่อย” สถาปนิกรุ่นเล็กกล่าวเสียงแห้ง “พี่ขึ้นโมเดลเร็วมากเลย ทำได้’ไง?”
“โอ๊ย ระดับนี้แล้ว กะพริบตาสองทีก็เรียบร้อยเว้ยไอ้น้อง” โกวิทหันมายักคิ้วให้คนถามไปเสียหนึ่งที “แล้วทำไมหน้ามึงถึงเจื่อนขนาดนั้นอะ? ทำตัวให้สดชื่นหน่อยสิวะ นี่ยังไม่ทันเที่ยงคืนเลย อย่าเพิ่งรีบง่วง ไปแดกเอ็มร้อยฯสักขวดไป”
จินดาไม่ได้ทำตามคำแนะนำ ชายหนุ่มเพียงแต่ส่ายศีรษะไปมาเบาๆก่อนหันกลับไปหางานในจอแล็ปท็อปตรงหน้าต่อตามเดิม
...แววตาของโกวิทเปลี่ยนไปในตอนนั้นเอง...
โกวิทมั่นใจในสกิลการทำงานของตัวเอง สปีดก็ดี เนื้องานก็เป๊ะ กล้าฟันธงได้เลยว่าหากเป็นงานสายเต็กแล้วเขาต้องมีประโยชน์กับเจ้ารุ่นน้องตัวดีมากกว่าผู้บริหารคนนั้นแน่นอน
แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น จินดากลับไม่ได้มีท่าทีประทับใจในตัวเขาสักเท่าไหร่ บางทีก็ดูเหม่อลอยเหมือนว่าในหัวกำลังคิดเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องงาน และบางทีก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับธีรชาติขึ้นมาโดยที่เขาไม่ได้เอ่ยปากถามสักนิด
...อยากรู้จังเลยว่าตอนอยู่กับคนๆนั้นจินดาจะมีอาการแบบนี้บ้างไหม?...
ลมหายใจหนักหน่วงถูกผ่อนออกมาอีกระลอกใหญ่
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ฝ่ามืออวบหนายกน้ำในแก้วขึ้นจิบพลางสายตาก็กวาดมองผู้คนโดยรอบด้วยความรู้สึกไม่คุ้นชินไปด้วย
เพราะพื้นเพเดิมนั้นเติบโตมาจากสายออกแบบ ไม่ใช่สายธุรกิจ เมื่อต้องเอาตัวเองมาปะปนอยู่กับบรรดาผู้ประกอบการมากหน้าหลายตาเช่นนี้แล้วต้อมถึงได้รู้สึกเก้กังอยู่ไม่น้อย แต่ในเมื่อได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของกิจการคนหนึ่ง อย่างไรก็คงต้องมาอัพเดทความรู้เชิงบริหารตามงานสัมมนาพวกนี้บ้างอย่างน้อยก็ปีละหนสองหน
“คุณต้อมจริงๆด้วย” เสียงเรียกจากใครบางคนที่ดังเข้ามาพร้อมตัวเรียกให้คนเป็นเจ้าของชื่อต้องหันไปมอง
“อ้าวคุณภพ สวัสดีครับ...ช่วงบรรยายของคุณภพเมื่อกี้ดีมากๆเลยครับ ผมได้แนวคิดกลับไปเพียบเลย”
‘คุณภพ’ ผู้ช่วยกรรมการผู้จัดการจากบริษัทลิงเกอร์คอร์ปฯที่วันนี้ถูกเชิญให้มาเป็นหนึ่งในวิทยากรและเพิ่งจะพูดจบลงไปได้ไม่กี่นาทีก่อนเดินพาใบหน้าเปื้อนยิ้มเข้ามาหาต้อมด้วยท่าทางเป็นมิตร สนิทชิดเชื้อกันเป็นพิเศษก็ด้วยเรื่องที่ลูกสาวแกอยากสอบเข้าคณะสถาปัตย์ ก่อนหน้านี้ก็เลยเคยมาขอคำแนะนำจากสถาปนิกตัวจริงไปเป็นกระบุง
“เมื่อกี้ตอนอยู่บนเวทีผมก็มองอยู่ว่า เอ้..หน้าคุ้นๆ เป็นคุณต้อมนี่เอง ช่วงเป็นยังไงบ้างครับ สบายดีนะ?”
“สบายดีครับสบายดี แล้วคุณภพล่ะครับงานยุ่งไหม? ได้ข่าวว่าช่วงนี้หุ้นลิงเกอร์ฯกำลังขึ้นเอาขึ้นเอาเลยนี่”
“อย่างนี้แหละ ขึ้นๆลงๆ เดี๋ยวเดือนหน้าเปิดตัวแพ็คเกจใหม่ ยังเสียวๆอยู่เนี่ยว่าพวกนักลงทุนจะมองยังไง..เอ้อ จริงสิ..เห็นว่าอีกสามสัปดาห์ก็จะถึงกำหนดไฟนอลพรีเซ็นต์แล้ว เดี๋ยวคุณต้อมเข้ามาพรีเซ็นต์เองเลยไหม? หรือจะส่งเด็กมาลุยเหมือนเดิม?”
คำถามที่ถูกส่งมาทำเอาคนฟังถึงกับต้องเลิกคิ้วปั้นหน้ามึนด้วยความงุนงง “...ไฟนอลพรีเซ็นต์เหรอครับ?...คุณภพหมายถึง..?”
“ก็โปรเจ็คต์เฮดควอเตอร์ไง”
“เฮดควอเตอร์?..เอ สงสัยคุณภพเข้าใจผิดแล้วมั้งครับ บริษัทผมไม่ได้ทำโปรเจ็คต์นั้นแล้ว”
“เฮ้ย พูดเป็นเล่น..วันก่อนยังเห็นเด็กคุณเข้ามาพรีเซ็นต์งานที่ออฟฟิศอยู่เลย เสียดายช่วงนี้ผมง่วนอยู่กับเรื่องแพ็คเกจใหม่เลยไม่ค่อยได้เข้าไปฟังด้วย แต่พอรู้มาบ้างว่าบอร์ดหลายคนสนใจงานของทอมทอมฯนะ”
...อะไรวะ?...
...ยิ่งฟังทำไมถึงยิ่งงง?...
“เด็กผมคนไหนเหรอครับที่คุณภพกำลังพูดถึง? ทำไมผมนึกไม่ออกเลย..”
...ก็ไม่ได้ส่งใครเข้าไปเสนองานสักหน่อย...
...นึกออกก็แปลกแล้ว...
“ก็คนนั้นไง ชื่ออะไรแล้วน้า..เอ..เจ้าหนุ่มที่หน้าตี๋ๆน่ะ คนที่ตัวเล็กๆหน่อย ท่าทางดูฉะฉาน..ดูสิ ผมลืมชื่อเขาซะแล้ว..”
...‘หน้าตี๋ๆ’ ‘ตัวเล็กๆ’ แล้วก็ ‘ท่าทางดูฉะฉาน’...
...นั่นมัน...
“จินดาเหรอครับ?”
“เอ้อใช่ๆ จินดา...เขาชื่อจินดา”
.
.
.
...เผลอเป็นไม่ได้ จินดาเป็นต้องแอบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็คไลน์ตลอด...
...ตามันคอยจะมองไปยังแอคเคานท์ที่ใช้ชื่อว่า ‘Teerachart’ ว่ามีข้อความใหม่ๆส่งมาบ้างหรือเปล่าอยู่เรื่อย...
...เป็นบ้าเป็นบอ...
“กลับบ้านกันมึง ได้เวลาเลิกงานละ” โกวิทที่ตอนนี้วางมือลงจากเมาส์คู่ใจเป็นที่เรียบร้อยหันมากล่าวกับรุ่นน้องคนสนิทด้วยน้ำเสียงสดชื่นผิดวิสัยคนที่ผ่านการทำงานอย่างหนักมาทั้งวัน
“เดี๋ยวขออีกสักสิบห้านาทีได้ไหมพี่? ไฟล์นี้ใกล้เสร็จแล้ว”
“โอเค ตามสบาย กูรอ”
บรรยากาศของออฟฟิศยามเย็นดำเนินไปอย่างเป็นปกติสุขเช่นทุกวัน พนักงานหลายคนเริ่มเก็บกระเป๋า ปิดคอมพิวเตอร์ ส่วนพวกสมาชิกทีมโปรเจ็คต์ที่วันส่งงวดเข้ามาทุกทีแล้วนั้นก็ยังนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่โต๊ะในท่าเดิมราวกับเป็นรูปปั้นหินสลักที่ผ่านฝนผ่านหนาวกันมาจนเนื้อตัวหมองคล้ำ
...ทุกสิ่งดูปกติมากเสียจนจินดาไม่ได้เตรียมใจไว้เลยแม้แต่น้อยว่าในอีกไม่กี่นาทีอันใกล้นี้เขาจะต้องประสบพบเจอกับเรื่องไม่คาดฝัน...
“อ้าวป๋า..กลับมาออฟฟิศทำไมอะ? ผมนึกว่าพอสัมมนาเสร็จแล้วป๋าจะกลับบ้านเลยซะอีก”
ถ้อยคำทักทายที่โกวิทเปล่งออกมาด้วยท่าทางสบายๆเรียกให้จินดาต้องละสายตาออกจากจอคอมฯเพื่อมองไปทางประตูบริษัท ร่างอวบอัดอันคุ้นตาของนายใหญ่กำลังตรงดิ่งเข้ามาหาพวกเขาราวกับล็อคพิกัดมาตั้งแต่แรกแล้ว
จินดาเผลอตัวกระตุกหัวคิ้วเข้าหากันน้อยๆเมื่อได้เห็นแววถมึงทึงที่ฉายอยู่บนใบหน้าของสถาปนิกรุ่นใหญ่ ไม่บ่อยนักหรอกที่คนอารมณ์ดีอย่างต้อมจะดูซีเรียสแบบนี้
...มีโปรเจ็คต์ไหนโดนลูกค้าล้มแบบหรือไงนะ?...
“ไอ้จิน ตามกูมาที่ห้อง..มีเรื่องจะคุยด้วย”
.
.
.
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 08-10-2016 18:13:20
ตระหนักดีอยู่ทุกเมื่อว่าวันหนึ่งต้อมจะต้องรู้ แต่ระหว่างให้รู้จากปากเขากับให้บังเอิญรู้ด้วยตัวเอง ผลลัพธ์ทางใจที่ได้นั้นมันต่างกันมาก
“กูจะไว้ใจอะไรมึงได้อีกไอ้จิน!...มีอีกกี่งานที่มึงแอบทำอย่างนี้?” บุคลิกแบบคุณพ่อใจดีที่จินดาชอบนักชอบหนาได้อันตรธานไปจากสีหน้าและท่าทางของหัวหน้าที่เคารพรักเรียบร้อยแล้ว สุ้มเสียงที่ต้อมใช้ในยามนี้ฟังดูแข็งกระด้างอย่างที่เขาไม่เคยได้ยินอีกฝ่ายใช้พูดกับใครมาก่อน
...ต้อมโกรธ...
...โกรธจนหน้าดำหน้าแดง...
“ผมสาบานครับป๋าว่ามีงานนี้แค่งานเดียว แต่ผมไม่ได้มีเจตนาจะเอาไปกินเองจริงๆนะ”
“กูจะเชื่อได้’ไง? ที่ผ่านมากูก็ไว้ใจมึงมาตลอด กูเคยนึกเหรอว่ามึงจะทำแบบนี้?”
เมื่อครู่จินดาได้อธิบายทุกอย่างให้ต้อมฟังโดยละเอียดไปหมดแล้ว แต่ดูเหมือนว่าความเชื่อใจที่ถูกทำลายไปตั้งแต่ก่อนหน้านั้นจะส่งผลให้น้ำหนักของสิ่งที่เขาเล่าเบาหวิวไม่ต่างจากขนนก
“ขอโทษครับ” จินดากล่าวเสียงแผ่ว
“กูถือว่าครั้งนี้มึงทำผิดร้ายแรง! มึงเอาชื่อบริษัทไปแอบอ้าง” ต้อมยกนิ้วขึ้นชี้หน้าผู้เป็นลูกน้อง สายตาของสถาปนิกรุ่นใหญ่พยายามสบกับคู่สนทนาอย่างแน่วแน่ “ขนาดคุณภพก็ยังเข้าใจว่ากูเป็นคนส่งมึงไปเสนองานแข่งกับบริษัทอาจารย์บุญฤทธิ์ ไม่ว่าเจตนาจะเป็นแบบที่มึงพูดจริงหรือเปล่าแต่สุดท้ายผลกระทบก็ตกมาถึงบริษัทอยู่ดี จะให้กูทำยังไงกับมึง? ลองเสนอมาซิ”
ลูกตาดำขลับภายในกรอบเรียวรีที่ปกติมักเปล่งประกายอยู่เสมอยามนี้กำลังหลุบต่ำและดูหม่นแสงอย่างถึงที่สุด
จินดาส่ายศีรษะไปมาเบาๆ
“...แล้วแต่ป๋าเลยครับ...”
.
.
.
“คุณชาติยังไม่กลับเหรอคะ? อีกนิดเดียวก็จะสองทุ่มแล้ว” สาวสวยเจ้าของตำแหน่งเลขาฯส่วนตัวของผู้บริหารหนุ่มเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มขณะนำเอกสารภาษาอังกฤษที่เพิ่งพิมพ์เสร็จสดๆร้อนๆเข้ามาส่งให้ถึงในห้อง
“อีกสักพักน่ะครับ กลับไปก็ไม่รู้จะทำอะไร...นั่งทำงานที่นี่ต่อดีกว่า” ธีรชาติตอบเช่นนั้นทั้งที่สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่จอคอมพิวเตอร์ไม่เบนไปไหน
ในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมานี้บัวสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงเล็กๆที่เกิดขึ้นกับตัวเจ้านายของเธอ แม้ว่าใบหน้าหล่อเหลาจะยังคงเปื้อนยิ้มยามต้องพบปะผู้คนอยู่เหมือนเก่า แต่กระนั้นเธอก็ยังสังเกตเห็นความขุ่นหมองที่หลุดรอดผ่านแววตาคู่นั้นออกมานิดๆ
...ดูเหมือนธีรชาติกำลังไม่มีความสุขนัก...
“ช่วงนี้คุณชาติกลับบ้านช้าทุกวันเลย...ไม่ต้องไปช่วยคุณจินทำโมเดลแล้วหรือคะ?” หญิงสาวลองตะล่อมถามตามที่ใจอยากรู้ ลอบเดาอยู่หลายทีแล้วว่าบางทีจินดาอาจเป็นสาเหตุของเรื่องนี้
...ความสัมพันธ์ระหว่างหัวหน้าของเธอกับคุณสถาปนิกมาดเท่คนนั้นน่าสนใจน้อยเสียเมื่อไหร่ ตั้งแต่ทำงานที่นี่มาเกือบสี่ปีก็เพิ่งจะเคยเห็นธีรชาติสนิทสนมกลมเกลียวกับใครมากๆก็คราวนี้แหละ...
...คือเห็นแล้วมันอดไม่ได้ที่จะแอบจิ้นน่ะ...
...สัญชาตญาณสาววายที่มีติดตัวมาตั้งแต่สมัยยังเป็นนักเรียนมัธยมนั้นยังคงทำงานได้ดีมาจนถึงทุกวันนี้...
“อืม...ไม่ต้องไปแล้วล่ะ เขาได้คนช่วยแล้ว...วันนี้บัวกลับบ้านเถอะ อยู่ทำเอกสารให้ผมจนเลยเวลาเลิกงานมาหลายชั่วโมง ขอบคุณมากนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าอย่างนั้นบัวขอตัวก่อนนะคะ”
ธีรชาติรอจนกระทั่งเลขาฯของตนเดินออกจากห้องไปแล้วจึงค่อยทิ้งตัวลงกับพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน
...งานมันไม่ได้หนักขนาดนั้นหรอก...
...ไอ้ที่เหนื่อยน่ะเห็นทีว่าคงเป็นใจมากกว่ากายล่ะมั้ง...
จินดาไม่ได้โทรฯมาหาตามที่เขาเคยขอให้ทำแม้สักครั้ง มีเพียงข้อความในไลน์วันละไม่กี่ประโยคที่พอจะทำให้ยังใจชื้นได้อยู่บ้างว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดตัดขาดกันไปไหน
...คิดถึงจะตายอยู่แล้ว...
...อยากคุย อยากเจอ...
จะเป็นฝ่ายโทรฯไปก่อนก็ไม่ค่อยกล้า กลัวว่าจะรบกวนเวลาทำงาน หรือจะให้ขับรถไปหาที่ห้องก็ยิ่งแล้วใหญ่ ไปถึงแล้วอย่างไรต่อ? ต้องเจอโกวิทอยู่ดี
ลมหายใจห้วงใหญ่ถูกผ่อนผ่านปลายจมูกออกมาหมายว่าจะให้อาการหงุดหงิดงุ่นง่านมันคลายลงไปได้บ้าง
ในตอนนั้น เสียงดังครืดๆของโทรศัพท์มือถือที่สั่นกระทบกับพื้นโต๊ะเป็นจังหวะถี่ๆก็เบนความสนใจจากนักธุรกิจคนดังไปได้ชั่วขณะ ชายหนุ่มยื่นมือออกไปคว้ามันมาดูชื่อผู้ติดต่อด้วยท่าทางไม่กระปรี้กระเปร่านัก
...หากแต่ทันทีที่ประจักษ์ว่าชื่อของใครกำลังโชว์หราอยู่บนหน้าจอ แววตาขุ่นมัวก็เปลี่ยนไปโดยพลัน...
“สวัสดีจิน” ธีรชาติรีบกดรับสายโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดนาน รอยยิ้มดีอกดีใจปรากฏขึ้นบนริมฝีปากและสองข้างแก้ม “เป็นยังไงบ้าง?”
ทั้งที่เป็นฝ่ายโทรฯมาแต่คนทางปลายสายกลับต้องใช้เวลาอยู่สักพักกว่าจะเริ่มเปิดปากกล่าวอะไร ทีแรกธีรชาติเกือบจะเข้าใจไปแล้วเชียวว่าอีกฝ่ายนั้นเพียงกดผิดแล้วบังเอิญมาติดที่เครื่องเขา
“สวัสดีครับพี่...สะดวกคุยไหม?”
คิ้วหนาเข้มของผู้บริหารหนุ่มกระตุกเข้าหากันเบาๆ
...วันนี้เสียงของจินดาฟังดูแปลกๆ...
“สะดวกสิ จินมีเรื่องอะไรเหรอ?”
“..คืนนี้พี่ว่างหรือเปล่า?..”
“ว่าง คืนนี้พี่ไม่ได้ทำอะไร”
“งั้น..ถ..ถ้าไม่ได้ทำอะไรช่วยแวะมาหาผมที่ห้องหน่อยได้ไหมครับ?”
สิ่งที่ได้ฟังเรียกธีรชาติให้รู้สึกตื่นตัวได้ราวกับว่ามันเป็นคาเฟอีน ดีใจที่อีกฝ่ายเรียกให้ไปหา แต่ในขณะเดียวกันก็อดกังวลไม่ได้ว่าเหตุใดเสียงของจินดาจึงฟังดูหม่นหมองนัก
“ได้อยู่แล้ว...จิน..โอเคใช่ไหม? ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะ?”
“อืม..ไม่มีอะไรหรอก..ผมแค่อยากเจอพี่”
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 08-10-2016 18:21:54
เห็นไหมโก๋ได้ตัวเขาไปแล้วเป็นไง ใจเขาก็ไม่ได้อยู่ด้วยรีบ ๆ ตัดใจได้แล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 08-10-2016 18:23:03
น้องจินจะโดนอะไรหรือป่าวเนี่ย
คุณชาติรีบไปปลอบใจด่วนเลยค่าาาา
#ทีมคุณชาติ
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 08-10-2016 18:23:25
เห็นแววพระรองมาแต่ไกล แต่ก็สู้ๆนะพี่
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 08-10-2016 18:25:50
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 08-10-2016 18:26:41
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 08-10-2016 18:27:44
พี่ชาติ ปลอบน้องด่วน ไปบอกความจริงพี่ต้อมด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 08-10-2016 18:28:14
พี่ชาติกลายเป็นคนที่จินดานึกถึงเมื่อมีปัญหาแล้วนะ สำคัญมั้ยถามใจดู
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 08-10-2016 18:30:03
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 08-10-2016 18:37:26
เวรกรรมแล้วจิน
เริ่มหัวข้อโดย: april ที่ 08-10-2016 18:41:06
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 08-10-2016 18:44:35
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 08-10-2016 18:46:20
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 08-10-2016 18:47:49
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 08-10-2016 18:50:27
ฮือออออ จินไหวมั้ย
พี่ต้อมจะลงโทษจินยังไงละเนี่ยะ ไล่ออกรึเปล่า
ฮือ สงสารหนูจิน พี่ชาติรีบมาหาจินเร็วๆเข้า
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ฮือ ค้างมากเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 08-10-2016 18:52:56
พี่ต้อมอย่าไล่จินดาออกน้าาาา
พี่ชาติช่วยเป็นพยานให้จินหน่อย :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 08-10-2016 19:03:30
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 08-10-2016 19:03:41
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 08-10-2016 19:03:48
เริ่มหัวข้อโดย: meaopao ที่ 08-10-2016 19:05:52
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 08-10-2016 19:08:02
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 08-10-2016 19:10:56
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 08-10-2016 19:11:16
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 08-10-2016 19:13:12
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 08-10-2016 19:30:04
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 08-10-2016 19:33:45
พี่ชาติก็ซึม ใจแข็งเนอะไม่ไปหาน้อง เอาใจช่วยทั้งคู่นะคะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 08-10-2016 19:44:52
แต่ถูกทำลายได้ภายในพริบตา
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiw ที่ 08-10-2016 20:07:58
แต่ดีใจกับพี่ชาติเขาคิดถึงเมื่อมีปัญหา
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 08-10-2016 20:43:44
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 08-10-2016 20:53:19
ให้ออกจากงานเลยหรือเปล่า
พี่ต้อมก็ใจเย็นๆ กับน้องจินนิดนึงน้า
พี่ชาติดูแลน้องจินด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 08-10-2016 20:55:47
อย่าน้อยเวลามีปัญหาไม่สบายใจจินก็เลือกจะอยู่กับพี่ชาติเนอะ
ก็เข้าใจฝั่งพี่ต้อมนะ รู้จากคนอื่นนี่ปัญหาใหญ่เลย
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 08-10-2016 21:01:33
สนุกมากกกกกก ทำไมึงยิ่งอ่านยิ่งลุ้นขนาดนี้ก็ไม่รู้
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 08-10-2016 21:03:30
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 08-10-2016 21:09:33
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 08-10-2016 21:14:46
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 08-10-2016 21:16:22
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 08-10-2016 21:20:18
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 08-10-2016 21:59:56
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 08-10-2016 22:18:32
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 08-10-2016 22:25:29
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 08-10-2016 23:04:55
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 08-10-2016 23:07:04
แล้วโปรเจ็คล่ะ ต้องมาหยุดลงหรือเปล่า
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 08-10-2016 23:39:19
เริ่มหัวข้อโดย: ming88 ที่ 09-10-2016 00:06:52
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 09-10-2016 00:08:38
ความแตกจนได้ จินโดนอะไร ไล่ออกเหรอ พี่ชาติปลอบน้องด้วยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 09-10-2016 00:17:05
ป๋าจะยอมเข้าใจจินหน่อยมั้ย หรือจะลงโทษยังไงอะ
แอบดีใจแทนพี่ชาติ คนแรกที่จินนึกถึงเลยนะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 09-10-2016 00:30:01
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 09-10-2016 00:50:07
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 09-10-2016 00:51:50
เดี่ยวส่งพี่ชาติไปโอ๋
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 09-10-2016 01:21:29
หนือมาอ้อนๆพี่ชาติ
น้องจะรู้ไหมนะว่าพี่ชาติเป็นถึงขนาดนี้เนี่ยยยย
โธ่ววววพี่ชาตของน้อเป็นหนักนะ
เอาจริงๆแล้วก็เข้าใจพี่ต้อมนะ.
จะไว้ใจอะไรได้อีกหรอ
รู้ว่าไม่ได้เจตนาที่ไม่ดีอะไร
แต่ว่าก็ใช่ว่าทุกคนจะคิดอบบนี้
พี่ชาติโอ๋เอ๋น้องนะ
เริ่มหัวข้อโดย: super hero ที่ 09-10-2016 01:42:49
สู้ต่อไป
แต่ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้สั้นจัง :mew2:
ขอบคุณมากค่ะ
มาต่อเร็วๆน้า รอไม่ไหวแล้ว
:3123:
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 09-10-2016 01:44:19
เริ่มหัวข้อโดย: iamtsubame ที่ 09-10-2016 01:56:33
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 09-10-2016 01:59:12
ค้างงงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 09-10-2016 02:09:43
แต่ค้างคามาก ป๋าจัดการหนูจินยังไงถึงได้โทรมาให้พี่ชาติไปหาขนาดนี้ :hao4:
เอาเป็นว่าเรื่องนี้คนทำงานอ่านแล้วโคตรเข้าใจฟีลเลย ยิ่งเป็นพวกงานเกี่ยวกะกราฟฟิคดีไซน์แล้วด้วยนะ เข้าใจอารมณ์เลย แล้วยิ่งพวกคำสอนของพี่ชาติที่สอนหนูจินตอนที่หนูจินเผลอพูดไม่ดีกะพี่ชาตินี่แบบ เฮ้ยยย เหมือนโดนด่าเอง 5555 อ่านแล้วสะอึกเบาๆ เอามาปรับใช้ได้จริงๆ นี่เป็นคนไม่ค่อยเก็บอารมณ์เหมือนกัน อ่านไปแล้วก็สะท้อนตัวเองไป 5555
รอตอนต่อไปนะคะ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 09-10-2016 03:19:02
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 09-10-2016 04:42:15
เข้าใจว่าเด็กใหม่ไฟแรงแต่ทุกอย่างบนโลกไม่ได้หมุนรอบตัวเรา จินตั้งใจทำงานนี้ทุ่มเทแค่ไหนก็รู้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคู่แข่งจะไม่ทุ่มเหมือนกัน สิ่งที่คิด ความจริงและเงินลงทุนทุกอย่างมันต้องไปด้วยกัน ต้องลดอัตตาลงมาแล้วจินจะรักษาสมดุลทั้งของตัวเองและของลูกค้าได้
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 09-10-2016 09:29:17
จบตอนด้วยผมอยากเจอพี่~ แอร๊กกกก
ระเบิดตัวเองกระจุยยยย
พี่ชาติไปปลอบน้องจินเร็วค่ะ น้องเรียกแล้ว แอร๊ยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 09-10-2016 10:08:44
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 09-10-2016 14:17:34
พี่ชาติคะ ฝากน้องด้วยนะ ช่วยน้องด้วยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 09-10-2016 14:46:31
...บอกไม่ถูกว่าคืออะไร รู้เพียงแค่ว่าตอนอยู่กับธีรชาติมันต่างออกไป...
เพราะตอนอยู่กับธีรชาติ...มัน 'ใช่' ไงละจ๊ะ แต่อยู่กับโกวิทมัน 'ไม่ใช่' มันเลยออกมาอย่างนั้น รู้ใจตัวเองได้แล้วน้องจินนนนนน
คือ ไม่ใช่อะไรนะคะ ตอนนี้เขากำลังอยู่ในช่วงมรสุม แต่พออ่านเจอประโยคนี้แล้วต้องขำก๊าก ชอบคุณบัวมากๆ ค่า นางมีความตลก แสดงว่าติดตัวจับสัญญาณเรดาร์ไว้กับตัวตลอดเวลาสินะคุณบัววววว
...สัญชาตญาณสาววายที่มีติดตัวมาตั้งแต่สมัยยังเป็นนักเรียนมัธยมนั้นยังคงทำงานได้ดีมาจนถึงทุกวันนี้...
เอาละ มาเข้าเรื่องกันดีกว่าค่ะ สิ่งที่จินดาทำไปแม้ว่าจะมีเจตนาอย่างไร แต่ก็ถือว่าไม่ได้บอกกล่าวคุณต้อมซึ่งเปรียบดังหัวเรือใหญ่ของบริษัท นี่ถ้าใครอื่นเขาจะตำหนิก็คงตำหนิคุณต้อมแหละ ไม่แปลกเลยที่คุณต้อมแกจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เพราะมันเข้าข่ายการแอบอ้างชื่อบริษัทจริงๆ แต่อย่างไรก็ตาม...ดิฉันคิดว่าคุณต้อมแกคงจะเอ็นดูน้องจินบ้างไม่มากก็น้อย และแกคงจะไม่ได้ไล่น้องออกนะ หวังว่าอย่างนั้น
เห็นใจจินดาเหมือนกัน ก็ด้วยความที่อยากจะตามความฝัน แม้ว่า 'ราคา' ของ 'ฝัน' นั้นแพงและอาจแลกมาด้วยความทุกข์ยากนานา แต่ถ้าจินดาจะฮึดสู้และเดินหน้าต่อไปตามแต่เหตุการณ์จะคลี่คลาย ก็คิดว่าคงจะมีทางออกที่น่าพอใจสำหรับทุกฝ่ายแน่ๆ ค่ะ และจินดาก็คงจะได้เห็นฝันนั้นสำเร็จไม่มากก็น้อย
ที่สำคัญก็คือ งานนี้ธีรชาติต้องดีใจนะ เพราะว่าอย่างน้อยๆ จินดาก็เห็นว่าเขาเป็นที่พึ่งในยามยาก เมื่อทุกข์ใจจนมองไม่เห็นใคร ก็มีธีรชาติที่น้องเรียกหา แสดงว่าคุณชาติได้เข้าไปอยู่ในใจของน้องแล้วอย่างเต็มภาคภูมิ
สนุกมากๆ ค่ะคุณขา สนุกจนอ่านแป๊บเดียวก็จบแล้ว อยากอ่านต่ออีกเยอะๆ ขอรอลุ้นก็แล้วกันนะคะว่า คุณต้อมแกตัดสินใจอย่างไร และความสัมพันธ์ของธีรชาติและจินดาจะเดินต่อไปในทิศทางไหน
ขอบคุณมากๆ ค่ะ ^______^
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 09-10-2016 20:20:22
ตอนนี้สงสารหนูมาก ทั้งเรื่องงาน ทั้งเรื่องหัวใจ
ทำไมอะไรมันรุมเร้าหนูขนาดนี้ พี่ชาติปลอบน้องให้หน่อยนะ ตอนนี้คนที่จินต้องการคือพี่ชาติ ตอนหน้าจะได้เห็นฉากจินอ้อนไหมนะ หรือจะพลิกโผอะไรอีกไหม ลุ้นๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 09-10-2016 21:54:47
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 09-10-2016 22:02:41
เริ่มหัวข้อโดย: viky_mama ที่ 09-10-2016 22:21:59
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 09-10-2016 22:25:10
พี่ชาติต้องเยียวยาไอ้ลูกหมานะ หงอยแล้วมั้ง
สงสารรรรรรรร
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 09-10-2016 23:12:07
ชอบมากค่ะ
เป็นรักแบบค่อยๆซึมลงไปในใจของทั้งสองคน
ตอนหน้าน่าลุ้นมากค่ะ
พี่ชาติปลอบน้องเยอะๆเลยน้าาาา
:mew6:
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 09-10-2016 23:39:05
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 10-10-2016 00:05:46
มีความละมุน อ่านล่ะอมยิ้มทู้กตอน
สู้ ๆ นะค่ะน้องจิน
เริ่มหัวข้อโดย: mr_longza ที่ 10-10-2016 02:02:23
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 10-10-2016 05:18:23
แต่ทำไงได้นะน้อง นี่มันก็เรื่องใหญ่เหลือเกิน
หวังว่าพี่ชาติจะช่วยน้องได้นะ
พูดถึงโกวิท
เห็นบางคนเป็นทีมโกวิทกัน
เราว่าพี่โก๋นี่แอบเห็นแก่ตัวนา
ตัวเองไม่เคยทำอะไรสักอย่าง
พอจินเขาจะตีจากเลยรีบตะครุบโอกาสไว้
สงสารพี่ชาติ เมื่อไหร่จะได้ใจเธอ
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 10-10-2016 07:36:29
มันอดคิดไม่ได้ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ซื่อไปซะทุก
คนนี่นะ บางคนเขาอยากทำ ตั้งใจทำ อยากฝากเป็นผลงาน
โบว์แดงให้บริษัท เข้าใจพี่ต้อม แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ฟังจิน
มันบ้าง อีกอย่างจินมันนับถือพี่ต้อมขนาดนั้น จินมันอยากประชดออกไปเอง
คงไม่ทำอยู่แล้ว คงแล้วแต่พี่ต้อม และพี่ชาติว่าจะช่วยเหลือจินยังไง
เริ่มหัวข้อโดย: minnin ที่ 10-10-2016 08:21:29
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 10-10-2016 12:31:05
ได้เวลาพระเอกออกโรงแล้วค่ะพี่ชาติ...ไปปลอบเด็กด่วนเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Kurokoji ที่ 10-10-2016 14:09:45
เริ่มหัวข้อโดย: Kurokoji ที่ 10-10-2016 14:25:39
สงสารน้องจินจังไม่เห็นโก๋จะตะคุบโอกาสตรงไหน(ในตอนนี้นะ)โก๋มองว่าจินดาแมนเลยอยากรักษาระยะ
แต่ทำไงได้นะน้อง นี่มันก็เรื่องใหญ่เหลือเกิน
หวังว่าพี่ชาติจะช่วยน้องได้นะ
พูดถึงโกวิท
เห็นบางคนเป็นทีมโกวิทกัน
เราว่าพี่โก๋นี่แอบเห็นแก่ตัวนา
ตัวเองไม่เคยทำอะไรสักอย่าง
พอจินเขาจะตีจากเลยรีบตะครุบโอกาสไว้
สงสารพี่ชาติ เมื่อไหร่จะได้ใจเธอ
พอรุว่ามีคนรักจินดาพี่แกก็รักของแกเนาะมันก็ต้องหวงบ้าง แล้วเรื่องช่วยงานเป็นอะไรที่เข้าใจง่ายมากในมุมของโก๋หรือคนอื่นที่ไม่รุความสัมพันจินกับชาติ อย่างโก๋
เริ่มหัวข้อโดย: zaads ที่ 10-10-2016 14:50:17
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 10-10-2016 19:15:43
...ที่บอกว่าอยากเจอ แปลว่าอยากเจอจริงๆ...
...ทั้งที่ก่อนออกจากออฟฟิศจินดาได้เอ่ยขอกับโกวิทไว้อย่างจริงจังว่าคืนนี้อยากอยู่คนเดียว แต่เมื่อครู่เขากลับโทรฯเรียกให้ธีรชาติมาหากันถึงห้องเสียอย่างนั้น...
...ซึ่งรออยู่เพียงไม่นานเสียงเคาะประตูที่รอคอยก็ดังขึ้น...
สถาปนิกเจ้าของร่างกายขนาดสันทัดปรับสีหน้าสีตาให้ดูเป็นปกติมากที่สุดก่อนจะรีบลุกไปเปิดประตูให้แขกผู้มาเยือน
“สวัสดีพี่..รถติดไหม?”
“ไม่มากหรอก จินเป็นไงบ้าง?” ธีรชาติเอ่ยถามพลางแทรกตัวผ่านกรอบประตูเข้ามายืนอยู่ภายในห้อง สายตาของเขาสอดส่องมองหาวี่แววของความรู้สึกไม่พึงประสงค์จากใบหน้าอ่อนใสอย่างเป็นกังวล “สบายดีนะ?”
“ก็โอเค..กินกาแฟไหม? ผมชงให้”
“ไม่ต้องหรอก คุยกันดีกว่า...วันนี้จินไม่ต้องปั่นงานแล้วเหรอ? คุณโก๋ไปไหนล่ะ?”
แม้ธีรชาติจะปฏิเสธออกมาอย่างชัดเจนแต่คนเป็นเจ้าของห้องก็ยังดื้อดึงเดินไปหยิบซองกาแฟชนิดทรีอินวันมาเตรียมฉีกใส่แก้ว “วันนี้ผมไม่อยากกวนพี่โก๋ ก็เลยไม่ได้กลับมาด้วยกัน”
สิ่งที่ได้ฟังทำให้ผู้บริหารหนุ่มนิ่งไป ดวงตาคู่คมจับจ้องแน่วแน่ไปที่เสี้ยวหน้าด้านข้างของคนพูดอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนที่เพียงชั่วอึดใจต่อมาเขาจะยื่นมือออกไปจับท่อนแขนที่กำลังขยับฉีกซองกาแฟของอีกฝ่ายให้หยุดลง
“ที่ไม่ได้ให้คุณโก๋กลับมาด้วยเพราะอยากเจอพี่เหรอ?” ธีรชาติเอ่ยถามออกไปเช่นนั้นพลางออกแรงดึงให้จินดาหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากันอย่างเบามือ
“..ก็..ทำนองนั้น..” จินดาไม่สบตา เพียงยืนก้มหน้านิ่งๆโดยพยายามไม่แสดงออกซึ่งอารมณ์ใด
“แล้วทำไมถึงอยากเจอ?”
“ก็แค่อยากเจอ..” สถาปนิกหนุ่มตอบกำปั้นทุบดิน “..ไม่ได้เหรอ?”
“ไอ้ได้น่ะมันได้อยู่แล้วล่ะ แต่พี่ว่ามันมีเหตุ วันนี้จินดูเศร้า...เกิดเรื่องอะไรขึ้น? เล่าให้พี่ฟังได้ไหม?” สุ้มเสียงละมุนหูที่ธีรชาติเลือกใช้ทำเอาคนฟังที่ทีแรกตั้งใจเอาไว้ว่าจะไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงเย็นแทบจะเบะปากร้องไห้เป็นเด็กสามขวบมันตรงนั้น
...ตอนแรกก็แค่อยากเห็นหน้าพอให้รู้สึกว่าชีวิตมันไม่ได้หมดอาลัยตายอยากจนเกินไป...
...แต่พอเจอแบบนี้แล้วความตั้งใจทั้งหมดก็ถล่มครืนลงโดยพลัน...
แววตาของคนหัวดื้อสั่นไหวเสียยิ่งกว่าเปลวเทียนต้องลม
“...ป๋าจับได้แล้วครับพี่...” สถาปนิกหนุ่มตอบคำถามออกมาด้วยระดับเสียงอันแผ่วเบา
ธีรชาติเข้าใจความหมายของประโยคเมื่อสักครู่ได้ในทันที ลมหายใจห้วงหนึ่งถูกผ่อนผ่านปลายจมูกออกมาก่อนที่ร่างของจินดาจะโดนเขาดึงให้เดินไปหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้พลาสติกที่วางระเกะระกะอยู่ไม่ห่างจากเตียง
“เล่ารายละเอียดหน่อยสิ พี่ต้อมไปรู้มาจากไหน?”
“ป๋าบังเอิญเจอคุณภพที่งานสัมมนา คุณภพถามถึงความคืบหน้าของโปรเจ็คต์สำนักงานใหญ่กับป๋า คุยไปคุยมาป๋าก็เลยรู้ผมแอบเอางานไปเสนอลิงเกอร์ฯเอง”
“คุณภพ..ผู้บริหารบริษัทพี่น่ะเหรอ?”
“ใช่ครับ”
ธีรชาติพยักหน้ารับรู้เบาๆ สิ่งที่ได้ฟังไม่ถึงกับเหนือความคาดหมาย คุณภพคนที่ว่านี้ไม่ได้เข้ามาฟังการพรีเซ็นต์งานของจินดาบ่อยนัก ไม่แปลกอะไรที่จะเข้าใจว่าจินดาถูกส่งมาในนามคนของทอมทอมสตูดิโอ
“แล้วพี่ต้อมว่ายังไงบ้าง?”
จินดาหลุบตาลงมองพื้น ใบหน้ายามโกรธขึงของเจ้านายที่เคารพปรากฏขึ้นในห้วงคำนึง “ป๋าโมโหมาก...”
“แล้วจะมีการลงโทษหรือเปล่า?”
“ต้องมีอยู่แล้วล่ะ บางทีผมอาจโดนไล่ออก โปรเจ็คต์ก็คงต้องหยุด...วันนี้ป๋าบอกว่าขอกลับไปคิดดูก่อนจะว่าจะเอายังไง...แต่เรื่องนั้นมันไม่สำคัญเท่ากับว่าป๋าไม่ไว้ใจผมแล้ว...ป๋าผิดหวังในตัวผมสุดๆเลย”
ถือเป็นปฏิกิริยาที่ธีรชาติเข้าใจได้ เรื่องนี้นับว่าผิดแผนของจินดาไปเยอะ หากรอจนถึงตอนจบการพรีเซ็นต์รอบไฟนอลแล้วเดินเข้าไปบอกต้อมด้วยตัวเอง แม้โทษจะยังคงอยู่เหมือนเดิมแต่เขามั่นใจว่าความรู้สึกของคนรับสารคงต่างออกไปมากเมื่อเทียบกับการได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดมาจากปากคนอื่น
“ผมไม่อยากให้ป๋าเกลียดผม...ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโจรเลยอะพี่”
ผู้บริหารหนุ่มที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ริมขอบเตียงนิ่งไปครู่หลังจากได้ฟังสุ้มเสียงสั่นเครือของคนพูด แม้ดวงตาเรียวรีคู่นั้นไม่ได้รื้นน้ำหรือเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังสามารถมองเห็นร่องรอยแห่งความเศร้าหมองได้อย่างชัดเจนดี
“จิน...” ธีรชาติเอ่ยเรียก
“หืม?”
“อยากกอดไหม?”
คำถามที่นักธุรกิจคนดังส่งออกมาเรียกให้จินดาต้องเงยหน้าขึ้นมองด้วยความงุนงง เรื่องราวที่ติดค้างอยู่ในจิตใจถูกพักไว้ชั่วขณะ
“อะไรนะ?” สถาปนิกหนุ่มทู่ซี้ถามออกไปแบบนั้นแม้เขาจะมั่นใจว่าเมื่อครู่ตัวเองไม่ได้ฟังผิดก็ตามที
“พี่ถามว่าอยากให้พี่กอดไหม?”
...อยากให้กอดไหมเหรอ?...
จินดาก้มหน้ากลับลงมามองพื้นอีกครั้ง พลางในหัวก็ไตร่ตรองถึงคำถามของอีกฝ่ายไปด้วย
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบเนิ่นนานจนธีรชาติเกือบจะนำพาบทสนทนาให้ดำเนินต่อไปโดยทิ้งคำถามเมื่อสักครู่ไว้ข้างหลังแล้ว หากแต่ในจังหวะก่อนที่ผู้บริหารหนุ่มจะทันได้เปิดปากกล่าวอะไรต่อนั้นเอง ศีรษะทุยมนของจินดาก็ค่อยๆผงกขึ้นลงเบาๆขัดไว้เสียก่อน
รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของคนเป็นเจ้าของคำถาม นักธุรกิจคนดังไม่รอช้ายื่นมือออกไปฉุดให้จินดาต้องลุกขึ้นจากเก้าอี้พลาสติกตัวเก่าแล้วย้ายร่างมานั่งแหมะอยู่ตรงช่องว่างเล็กๆระหว่างหน้าขาของตัวเองทันที
ท่อนแขนแข็งแกร่งทั้งสองข้างเลื้อยสอดเข้าไปพันไว้รอบเอวของอีกฝ่าย ธีรชาติออกแรงรัดจนแผ่นอกของตนนาบสนิทไปกับแผ่นหลังเล็กบางเมื่อเทียบกับมาตรฐานชายไทยทั่วไป
...ความรู้สึกอุ่นซ่านแผ่กระจายไปทั่วร่างของจินดาในตอนนั้นเอง...
“เครียดแค่คืนนี้ก็พอนะจิน พรุ่งนี้ตั้งสติแล้วเข้าไปคุยกับพี่ต้อมใหม่..เขามีบทลงโทษ ก็ยอมรับไปตามผิด พี่ว่าคงไม่ถึงขั้นไล่ออกหรอก..สิ่งที่จินทำได้ตอนนี้ก็คืออธิบายเจตนาตัวเองดีๆ มีหลักฐานอะไรก็เอาไปโชว์ พี่ว่าสุดท้ายแล้วพี่ต้อมจะเชื่อจิน” เศรษฐีหนุ่มเอ่ยเสียงเบาที่ข้างใบหูของคนฟัง
“..ครับ..”
“ส่วนตอนนี้ จินอยากทำอะไรก็ทำเลยนะ ถ้าอยากร้องไห้ก็ไม่ต้องอายหรอก เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนเอง”
เมื่อได้ยินดังนั้นจินดาก็ค่อยๆขยับตัวตะแคงข้างยกขาขึ้นวางชันเข่าบนเตียงก่อนจะเอนกายฝากน้ำหนักไว้ที่แผ่นอกหนา ไม่ได้ร้องห่มร้องไห้อย่างที่พี่ชายใจดีคนนี้อนุญาตให้ทำ
พอได้อาศัยร่างกายหนาใหญ่ของธีรชาติเป็นที่พักพิงยามจิตใจหดหู่แบบนี้แล้ว สถาปนิกหนุ่มก็เพิ่งจะตระหนักได้ว่าแท้จริงนั้นตนไม่ได้เพียงต้องการจะเจอหน้าอย่างที่บอกตัวเองไว้ในทีแรกหรอก เหตุที่อุตส่าห์กลั้นใจโทรฯไปเรียกให้อีกฝ่ายมาหากันถึงห้องคงเป็นเพราะลึกๆแล้วก็แอบปรารถนาอยู่ว่าจะได้รับการปลอบประโลมเช่นนี้เสียมากกว่า
...เป็นผู้ชายอกสามศอกประสาอะไร น่าขายหน้าจริงๆ...
สองแขนของจินดาขยับโอบตอบอีกฝ่ายในตอนนั้น แรงกอดรัดที่เขาใส่ลงไปถือว่าแน่นกว่าครั้งใดที่เคยกอดใครมา ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ซุกอยู่กับแผงอกกว้างหมุนซ้ายหมุนขวาไถไปไถมาตามความเคยชิน
...แล้วจากที่หมายมั่นว่าจะไม่เสียน้ำตา สุดท้ายเขาก็ทำไม่สำเร็จ...
ฝ่ายธีรชาติเองเมื่อรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นบริเวณอกเสื้อชายหนุ่มก็เริ่มออกแรงเขย่าร่างในอ้อมแขนเบาๆด้วยท่าทางไม่ต่างจากเวลาปลอบใจเจ้าหลานชายตัวแสบ เขาใช้ปลายนิ้วปาดหยาดน้ำออกจากผิวแก้มเรียบเนียนก่อนจะค่อยๆทาบทับฝ่ามือประคองแนวสันกรามได้รูปของจินดาไว้ราวกับต้องการเพิ่มความรู้สึกมั่นคงให้จิตใจที่กำลังกวัดแกว่ง
...นัยน์ตาดำขลับที่ตอนนี้กำลังถูกม่านน้ำบางๆฉาบไว้เหลือบขึ้นมองใบหน้าคมคายของธีรชาติซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงแค่คืบ ก่อนจะได้พบว่าอีกฝ่ายเองก็กำลังจับจ้องมาที่เขาเช่นเดียวกัน...
คนทั้งคู่นั่งมองกันอยู่อย่างนั้นนานนับนาทีโดยไม่มีใครคิดจะพูดอะไรแทรกความเงียบขึ้นมา และน้ำตาของจินดาก็ยังคงไหลลงมาเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะเหือดแห้งไปเสียที จนในที่สุดเมื่อเวลาผ่านไปจนเงาจันทร์เริ่มเปลี่ยนองศาก็เป็นฝ่ายธีรชาติที่เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง
ริมฝีปากนุ่มหยุ่นของนักธุรกิจคนดังประทับสร้างสัมผัสอบอุ่นลงไปกลางหน้าผากมนของคนที่กำลังใจเสีย ชายหนุ่มค้างอิริยาบถไว้เช่นนั้นราวกับว่าภายใต้เนื้อหนังของพวกเขาทั้งคู่มีแม่เหล็กฝังอยู่ก็ไม่ปาน
...จินดาไม่ได้ขยับหน้าหนี ไม่ได้ผละตัวออก หากแต่กลับทิ้งเปลือกตาให้ปิดลงและนั่งนิ่งยอมรับการแตะต้องแต่โดยดี...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 10-10-2016 19:16:30
“มีอะไรไอ้โก๋?”
โกวิทฉีกยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติให้ผู้เป็นนายก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้ามาหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้ว่างหน้าโต๊ะทำงานไม้ตัวสวย “ป๋า..ว่างคุยไหม?”
“มึงจะมาพูดเรื่องไอ้จินใช่ไหม?” ต้อมถามกลับไปอย่างคนรู้ทัน
“ช่าย..”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึง ไปทำงานต่อไป”
“เกี่ยวซี่...” โกวิทตอบออกมาเช่นนั้นแม้ในใจจะนึกหวั่นอยู่ไม่น้อย “...ที่จริง ผมเองก็รู้เรื่องที่น้องมันทำมาสักพักนึงแล้ว ผมช่วยมันปิด ผมก็มีความผิดใช่ไหม?”
เพียงเท่านั้นต้อมก็ขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะขึ้นเสียงใส่ลูกน้องคนสนิทโดยพลัน “มึงรู้แล้วทำไมมึงไม่บอกกู!?”
“ก็...ถ้าป๋ารู้ก่อนป๋าก็ต้องให้มันวางมือจากโปรเจ็คต์นั้นใช่ไหมล่ะ? ผมเห็นไอ้จินมันตั้งใจมาก ก็เลยอยากให้มันได้ทำตลอดรอดฝั่ง..แต่น้องมันยืนยันชัดเจนเลยนะป๋าว่าพอจบไฟนอลพรีเซ็นต์เมื่อไหร่มันจะมาเล่าให้ป๋าฟังทุกอย่าง...เชื่อเหอะว่ามันไม่ได้มีเจตนาร้ายจริงๆ ป๋าก็รู้ว่าไอ้จินมันอยากทำโปรเจ็คต์แบบนี้ยิ่งกว่าอะไรดี”
จบประโยคยืดยาวของโกวิทต้อมก็นั่งนิ่งทำหูทวนลม ไม่หือไม่อือ เพียงแต่แสดงสีหน้าถมึงทึงแล้วดึงสายตากลับไปสู่จอคอมพิวเตอร์อีกครั้งเท่านั้น ซึ่งเมื่อเห็นดังนั้นคนเป็นลูกน้องก็ได้แต่ต้องลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ
วันนี้จินดากับสถาปนิกร่วมทีมอีกสองคนถูกผู้รับเหมาเรียกตัวไปดูปัญหาในไซต์ที่เขาใหญ่กะทันหัน ไอ้ลูกหมานั่นเลยยังไม่ได้มีโอกาสมาพูดคุยกับป๋าเพิ่มเติม
“...ป๋าไม่ได้กะจะเอามันออกใช่ไหม?...” โกวิทตัดสินใจเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง
คราวนี้คนถูกถามเพียงยักไหล่เบาๆ
“อย่าทำ’งั้นเลยนะป๋านะ ผมขอร้อง...น้องมันยังเด็ก...”
“เด็กบ้านมึงสิไอ้โก๋! อายุยี่สิบเจ็ดแถวบ้านกูมีเมียมีลูกเป็นโขยงแล้ว...แล้วทำไม? ถ้ากูคิดจะเอามันออกมึงจะทำไม? ถ้าคนมันเลี้ยงไว้ไม่ได้จริงๆน่ะนะ กูยอมปล่อยให้ไปๆซะดีกว่าเก็บไว้ใกล้มือ กูมันเป็นเจ้านายที่หัวช้าไอ้โก๋เอ๊ย ตามลูกน้องฉลาดๆอย่างพวกมึงไม่ทันหรอก” ถ้อยคำประชดประชันถูกเปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงกระด้างไม่รื่นหู “..มึงเองก็อีกคน เห็นดีเห็นงามกับมัน เดี๋ยวกูลงดาบกับมึงด้วยดีไหมล่ะ?”
“โธ่ป๋า...ไม่เชื่อใจมันสักนิดเลยเหรอ? อยู่กันมาตั้งนาน...”
“ไม่รู้โว้ย! ไปๆๆ ออกไปได้แล้ว กูจะทำงาน อย่าเพิ่งมายุ่ง”
ในระหว่างที่โกวิทยังไม่แน่ใจนักว่าควรดื้อดึงช่วยตื๊อแทนรุ่นน้องคนสนิทต่อไปดีหรือไม่ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะเขาไว้เสียก่อน
“ใครอีกวะ! วุ่นวายจริงเว้ยวันนี้...เข้ามา!” สถาปนิกรุ่นใหญ่กระแทกเสียงด้วยความหงุดหงิด ในใจเตรียมพร้อมจะพ่นคำบ่นคำด่าออกไปอีกระลอกหากคนที่มาขอเข้าพบคราวนี้ไม่ได้มีธุระเกี่ยวกับกิจหลวงแบบไอ้ลูกน้องหน้าหนวดที่ยังคงนั่งคลี่ยิ้มเจื่อนอยู่ตรงหน้านี่ “อ้าวแนท มีอะไร?”
“ป๋าคะ..มีแขกมาขอเข้าพบค่ะ” สาวน้อยเจ้าของตำแหน่งพนักงานต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์โผล่หน้าเข้ามากล่าวกับผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลตามประสาผู้หญิงทำให้คนที่กำลังอารมณ์ไม่ดีจำต้องปรับท่าทีให้อ่อนลง
“แขกจากไหนอะ? วันนี้พี่ไม่ได้นัดใครไว้สักหน่อย”
“คุณธีรชาติ จากลิงเกอร์คอร์ปฯค่ะ”
ทันทีที่ชื่อของแขกคนสำคัญลอดผ่านริมฝีปากฉ่ำวาวของหญิงสาวออกมา สถาปนิกผู้ฟังทั้งสองก็หันหน้าสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย
ต้อมเอ่ยปากอนุญาตให้เจ้าหล่อนไปเชิญธีรชาติเข้ามาได้แม้ว่าจะยังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าธุระประการใดที่พาให้ผู้บริหารชื่อดังคนนั้นเดินทางมาหาเขาถึงที่นี่ได้
“ไอ้โก๋ มึงไม่ได้ยินเหรอว่ากูจะมีแขก..ออกไปสิ”
“ขอผมอยู่ฟังด้วยนะป๋านะ เดี๋ยวเดียวเอง”
“มึงนี่นะ!”
ประตูห้องถูกเปิดออกอีกครั้งในตอนนั้น คราวนี้คนที่โผล่หน้าเข้ามาไม่ใช่สาวน้อยหน้าเคาน์เตอร์อีกแล้วหากแต่เป็นชายหนุ่มเจ้าของร่างกายผึ่งผายและรอยยิ้มชวนมอง
“สวัสดีครับพี่ต้อม แล้วก็คุณโก๋ด้วยครับ”
“สวัสดีชาติ ลมอะไรหอบมา? พี่ตกใจหมดเลย...นั่งก่อนๆ”
“ต้องขอโทษด้วยครับพี่ที่จู่ๆก็โผล่มาแบบนี้ วันนี้ผมมาที่นี่เพราะอยากคุยกับพี่เรื่องของคุณจินดา” นักธุรกิจหนุ่มไม่เสียเวลารีบตรงเข้าประเด็น “เพราะเรื่องมันเกี่ยวกับลิงเกอร์ฯด้วย ผมก็เลยอยากเอาข้อมูลในส่วนที่ผมรู้มาแชร์ให้พี่ฟัง”
หากนี่เป็นการตีเลขหวย โกวิทคงได้เงินเข้ากระเป๋าไปหลายบาทเลยทีเดียว เดาไว้แล้วไม่มีผิดว่าธุระของธีรชาติในวันนี้จะต้องเกี่ยวกับจินดาอย่างแน่นอน
“ชาติรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ?”
“รู้ครับ ที่ผ่านมาผมได้เห็นขั้นตอนการทำงานของคุณจินมาโดยตลอด แล้วก็รู้ดีด้วยว่าเขาแอบทำงานนี้ด้วยตัวเอง อันนี้ผมต้องขอโทษพี่ต้อมด้วยจริงๆที่ช่วยเขาปิดเป็นความลับ ผมเองก็มีส่วนผิด”
สถาปนิกรุ่นใหญ่นิ่งฟังด้วยสีหน้าราบเรียบ
“ผมเข้าใจดีว่าแต่ละบริษัทมีมาตรการจัดการกับความผิดของพนักงานกำหนดเอาไว้เป็นเรื่องภายในอยู่แล้ว ผมไม่ได้คิดเข้าไปก้าวก่ายตรงส่วนนี้ครับ ต้องออกตัวไว้ก่อน...เพียงแต่ทราบมาว่าตอนนี้พี่ต้อมกำลังสงสัยในเจตนาของคุณจิน ท่าทางเขาเครียดเรื่องนี้มาก ดูแล้วน่าจะเครียดกว่าการรอรับบทลงโทษด้วยซ้ำ” กล่าวมาถึงตรงนี้ผู้บริหารหนุ่มทายาทตระกูลดังก็หยิบเอาเอกสารปึกหนึ่งขนาดไม่หนาไม่บางที่เตรียมติดตัวมาด้วยออกจากแฟ้มก่อนส่งให้คู่สนทนา “ตั้งแต่เริ่มโปรเจ็คต์ คุณจินเข้ามาพรีเซ็นต์งานให้พวกผมฟังประมาณห้าถึงหกครั้งได้ นี่เป็นมินิทการประชุมครั้งที่ผ่านๆมา ผมอยากรบกวนให้พี่ลองอ่านรายละเอียดในเอกสารพวกนี้ดู...”
เกิดเป็นความเงียบขึ้นปกคลุมห้องทำงานเล็กๆห้องนี้ไปพักใหญ่ ต้อมสบตากับธีรชาติอยู่ครู่ราวกับต้องการอ่านใจว่าคุณเศรษฐีหนุ่มคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนในที่สุดเอกสารปึกที่วางอยู่ตรงหน้าจะถูกหยิบขึ้นมาเปิดอ่านเนื้อหาภายในทีละชุด
โกวิทพยายามสอดสายตามองไปยังตัวอักษรหลายสิบบรรทัดในบันทึกการประชุมพวกนั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่น่าเสียดายว่าตำแหน่งที่เขานั่งอยู่นี้ถือว่าไกลเกินไปสักหน่อย
“คุณโก๋จะดูด้วยก็ได้นะครับ ในเอกสารไม่ได้มีอะไรที่เป็นความลับ” ธีรชาติกล่าวขึ้นเหมือนรู้ใจ
“อะ..งั้นขออนุญาตนะครับ”
โกวิทเลือกหยิบเอกสารฉบับที่หัวหน้าของตนอ่านจบแล้วมาเป็นฉบับแรก หลังจากนั้นจึงต่อด้วยฉบับถัดไปตามที่ต้อมเรียงไว้ไม่ผิดเพี้ยน
สาระสำคัญข้อหนึ่งที่มองเห็นได้จากการอ่านบันทึกเหล่านี้คือ ในการพรีเซ็นต์สามครั้งแรกนั้นไม่มีการกล่าวถึงชื่อบริษัทเลยสักครั้ง สรรพนามที่ใช้เรียกผู้นำเสนอคือ ‘คุณจินดา’ ไม่ใช่ ‘ทอมทอมสตูดิโอ’ แต่เมื่อมาถึงการพรีเซ็นต์ครั้งที่สี่เป็นต้นไป ชื่อของทอมทอมฯก็โผล่มาให้เห็นบ่อยขึ้นเรื่อยๆ
“ในช่วงแรกที่งานโดนติเยอะๆคุณจินไม่เคยเอ่ยชื่อบริษัทขึ้นมาแม้แต่ครั้งเดียว ตอนอยู่ในห้องประชุมเขาออกตัวชัดเจนว่ามาพรีเซ็นต์ด้วยตัวเอง ถึงรายละเอียดส่วนนี้จะไม่ได้ถูกเขียนไว้ในมินิทแต่ผมขอยืนยันว่าเขาทำอย่างนั้นจริงๆ ที่คุณภพเข้าใจผิดเป็นเพราะคุณภพไม่ได้ดูแลโปรเจ็คต์นี้โดยตรงครับ...แล้วถ้าพี่ต้อมลองสังเกตดูจะเห็นว่าตั้งแต่การประชุมครั้งที่สี่ ฟีดแบ็คที่บอร์ดมีให้ดีไซน์ของคุณจินจะเริ่มเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้น ตอนนั้นชื่อของทอมทอมฯก็เริ่มถูกเขาให้เครดิตมากขึ้นด้วย ยิ่งฟีดแบ็คเป็นบวกเท่าไหร่คุณจินก็ยิ่งปูเรื่องให้ดีไซน์กลายเป็นของทอมทอมฯไม่ใช่ของตัวเองคนเดียวบ่อยขึ้นเท่านั้น...เขาตั้งใจไว้จริงๆนะครับพี่ว่าจะคว้างานนี้มาให้บริษัทให้ได้...”
ธีรชาติสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วจึงยื่นของบางอย่างไปตรงหน้าสถาปนิกรุ่นใหญ่อีกครั้ง
“...แล้วถ้าพี่ต้อมยังพอมีเวลาผมก็อยากให้ลองเปิดไฟล์งานของคุณจินในแฟรชไดรฟ์อันนี้ดูด้วยนะครับ ผมอยากให้พี่ได้เห็นว่าโปรเจ็คต์นี้มันถูกลูกน้องของพี่พัฒนามาได้ไกลขนาดไหนแล้ว...ผมว่าน่าเสียดายถ้าจะให้มันจบลงแค่ตรงนี้...”
.
.
.
คุยไปคุยมาจากบ่ายแก่ๆก็ปาเข้าไปจนเกือบหกโมงเย็น
ธีรชาติเดินออกจากห้องทำงานของต้อมมาโดยที่ในใจก็ยังหวั่นๆอยู่ว่าสิ่งที่ตนทำในวันนี้จะมีประโยชน์ต่อตัวจินดามากน้อยขนาดไหน เมื่อครู่ต้อมไม่ได้ให้บทสรุปใดๆกับเขาว่าจะทำอย่างไรกับความผิดของเจ้าพนักงานห้าวเป้งรายนี้ดี ชายวัยกลางคนเพียงแต่รับฟังทุกสิ่งที่เขาพูดด้วยท่าทีนิ่งเฉยเท่านั้น
...ดูท่าทางคงยังไม่หายโกรธ...
“คุณชาติ..”
เสียงเรียกจากโกวิทที่เดินตามออกมาจากห้องหยุดฝีเท้าของผู้บริหารหนุ่มคนดังไว้
“ครับ?”
“เดี๋ยวคุณชาติมีธุระที่ไหนต่ออีกไหมครับ?” โกวิทถามเขามาเช่นนั้น
“ไม่แล้วล่ะ คุณโก๋มีอะไรหรือเปล่า?”
สถาปนิกหนุ่มคลี่ยิ้มเจื่อนพิลึกก่อนจะเอ่ยคำชวนที่ทำให้ธีรชาติต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“..สนใจไปหาอะไรดื่มกันหน่อยไหม?..”
.
.
.
“มื้อนี้ผมขอเลี้ยงนะ คุณชาติช่วยน้องชายผมไว้”
“ไม่ต้องเลี้ยงหรอก ยังไม่รู้เลยครับว่าพี่ต้อมจะใจอ่อนลงบ้างหรือเปล่า..อีกอย่างผมเองก็เป็นเพื่อนจินเหมือนกัน เรื่องแค่นี้ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรง”
โกวิทส่งเสียงหัวเราะผ่านลำคอออกมาเบาๆก่อนจะยกแก้วเบียร์ในมือขึ้นจิบ จนถึงตอนนี้ชายหนุ่มก็ยังงงตัวเองไม่หายว่าเมื่อครู่อะไรดลใจให้เอ่ยปากชวนธีรชาติออกมานั่งกรึ๊บยามโพล้เพล้ด้วยกันแบบนี้
...สนิทรึ? ก็เปล่า...
...ประทับใจเป็นการส่วนตัวยิ่งไม่ใช่...
...รู้แค่ว่าวันนี้อยากจะเลี้ยงข้าว อยากจะขอบคุณแทนไอ้ลูกหมามันสักหน่อย เพราะในขณะที่เขาได้แต่เอ่ยคำแก้ตัวโง่ๆซึ่งไม่เป็นประโยชน์แทนมัน ธีรชาติกลับตระเตรียมเอกสารยืนยันความบริสุทธิ์ใจมาให้เป็นอย่างดี...
...ใครอ่อนด๋อยกว่าใครงานนี้ก็เห็นชัดๆอยู่แล้ว...
“คุณชาตินี่น่าอิจฉานะครับ...” จู่ๆโกวิทก็เปิดประโยคขึ้นมาแบบนั้นหลังจากปล่อยให้บรรยากาศบนโต๊ะถูกความเงียบครอบงำไว้เกือบนาที
“น่าอิจฉายังไงครับ?”
“...เป็นคนที่ทำอะไรก็ประสบความสำเร็จไปหมด พูดอะไรใครก็หยุดฟัง ขนาดดื้อๆอย่างไอ้จิน พออยู่กับคุณมันยังดูเชื่องขึ้นมาเลย”
ได้ยินดังนั้นผู้บริหารหนุ่มก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆพลางนึกไปถึงอิริยาบถตอน ‘เชื่อง’ ของบุคคลที่กำลังถูกพูดถึง
...ตอนที่ยอมให้เขากอด ตอนที่กอดเขาตอบ และตอนที่นั่งนิ่งให้เขาจุมพิตหน้าผาก...
...ท่าทีเหล่านี้พอจะเรียกว่าเป็นอาการของคนเชื่องได้ไหมนะ?...
โกวิทวางสายตาพิจารณาสีหน้าของเพื่อนร่วมโต๊ะ ยิ่งได้เห็นท่าทางมีความสุขยามเอ่ยถึงจินดา เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังมองภาพสะท้อนของตัวเอง
...จะผิดกันหน่อยก็ตรงระยะทางที่เหลือก่อนถึงเส้นชัยนี่แหละ...
...ของตัวเขานั้นเหลือยาวเป็นโยชน์ แต่ดูเหมือนของธีรชาติจะเหลืออีกเพียงไม่กี่เมตรเท่านั้น...
“ไอ้จินมันนับถือคุณชาติมากนะครับ” โกวิทกล่าวต่อด้วยจังหวะการพูดอันเนิบช้า สายตาไม่ได้จับจ้องอยู่ที่คู่สนทนาอีกต่อไป แล้วที่จริงในใจมันก็นึกไปถึงอีกคำ แต่เพราะไม่อยากจะพูดออกมาให้แสลงปากเท่าไหร่ คำว่า ‘นับถือ’ จึงถูกเลือกมาใช้แทน
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?”
“คุณรู้หรือเปล่าว่าตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมานี้ไอ้จินมันพูดถึงคุณให้ผมฟังตลอดเลย เดี๋ยวๆก็พี่ชาติอย่างนั้นเดี๋ยวๆก็พี่ชาติอย่างนี้ นั่งปั่นงานไปผมก็ได้ฟังเรื่องของคุณไป จนแทบจะรู้จักคุณมากพอๆกับที่ไอ้จินรู้จักแล้วล่ะ”
น่าแปลกว่าทั้งที่สถาปนิกหนุ่มก็ส่งเสียงหัวเราะขื่นๆปิดท้ายประโยคของตัวเอง แต่ในใจเขากลับไม่รู้สึกถึงความขบขันแม้สักนิด
...เห็นทีว่าไอ้โก๋คนนี้มันชักจะเริ่มเพี้ยนๆหน่อยแล้ว...
...อยู่ดีไม่ว่าดีก็เอาข้อมูลลับมาแพร่งพรายให้ผู้เล่นฝั่งตรงข้ามดีใจเล่นเสียอย่างนั้น...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 10-10-2016 19:19:03
ส่วนในขณะที่จินกำลังเครียดอยู่นั้น คนอ่านก็กำลังฟินกับฉากปลอบขวัญกัน :heaven
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 10-10-2016 19:35:07
ได้ทั้งน้องโก๋กับคุณชาติมาช่วยไว้
โหยแบบว่าละมุนมากตอนที่คุณชาติปลอบน้องจิน
ฟินกันไปซิคะ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 10-10-2016 19:38:40
คนนั้นน่ะ สำคัญนะจ้ะน้องจินน
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 10-10-2016 19:47:46
พี่โก๋ก็ไม่เลวจริงๆ แต่เราเชียร์พี่ชาติไง
อิจไอ้จินมัน
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 10-10-2016 19:48:07
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 10-10-2016 19:58:58
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 10-10-2016 20:08:13
เริ่มหัวข้อโดย: ่jjay ที่ 10-10-2016 20:09:18
พี่ชาติอบอุ่นจังเลยยยยยยยยยยยย :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 10-10-2016 20:14:49
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 10-10-2016 20:15:31
เริ่มหัวข้อโดย: panari ที่ 10-10-2016 20:16:30
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 10-10-2016 20:19:33
พี่ชาติไม่ได้กล่าว แต่เพลงนี้มันเข้ากับบรรยากาศในตอนนี้เลย 55555555
เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะจิน ป๋าแกคงไม่โหดกับลูกน้องที่น่ารักแบบนี้หรอก(?)
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 10-10-2016 20:34:45
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 10-10-2016 20:37:36
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 10-10-2016 20:38:58
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 10-10-2016 20:43:00
ฮื้อออ ยังคงยืนยันเสมอ ว่าอิจฉาจินจริงๆที่มีพี่ชาติ
ดีใจกับจินที่มีที่พักกายพักใจวลาเจอเรื่องหนัก
พี่ชาติโคตรให้ความรู้สึกไว้วางใจ
ทำให้รู้สึกว่า คนเนี๊ยะ ดูแลเราได้ว่ะ ปกป้องเราได้ว่ะ
เหมือนถูกผ้านวมผืนใหญ่ห่อตัวไว้เวลาอากาศหนาวๆเลย
ฮือออ มันดีมากจริงๆ
ตอนนี้หายเกลียดโก๋หนึ่งตอน
เป็นตอนที่พูดจาเข้าหูเราที่สุดละ ทำดีมากนาย555
พี่ชาติคงดีใจมากๆแน่เลย คึคึ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 10-10-2016 20:46:23
พี่ชาติทำดี :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 10-10-2016 20:54:03
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 10-10-2016 20:55:50
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 10-10-2016 21:06:20
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 10-10-2016 21:13:10
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 10-10-2016 21:16:56
ขอให้ป๋าเข้าใจเจตนาจิน แล้วลงโทษสถานเบานะป๋านะ
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 10-10-2016 21:17:26
พระเอกมาก อิจฉาน้องจินด้วย แฟนดีขนาดนี้
เป็นแฟนกันเร็วๆ นะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 10-10-2016 21:22:41
รอจินกลับมาหาป๋า ป๋าต้องลดโทษให้น้อง เพราะมีผู้ช่วยคนสำคัญเป็นพี่ชาติเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 10-10-2016 21:31:21
เริ่มหัวข้อโดย: sujusaranghae ที่ 10-10-2016 21:31:57
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 10-10-2016 21:38:41
จากจีบจินเปลี่ยนมาช่วยให้เค้ารักกันดีกว่าพี่โก๋
เห็นน้อฃที่รักมีความสุข ก้น่าจะเหมือนส่งเขาถึงฝั่งแล้วนะ
พี่ชาติตอนนี้แบบสุดยอดดมากอะ
ได้ใจทั้งเรื่องเตรียมตัวดีมากเพื่อช่วยน้องที่รัก
กับความคืบหน้าในการถึงตัวและเปิดใจจิน
แบบว่าว้าวววเลยอะ
จินตอนนี้ออกน้อยแต่ฟินมากค่ะ
รอค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 10-10-2016 21:39:21
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 10-10-2016 21:40:00
อยากให้ป๋าหายโกรธน้องไวๆ อย่างน้อยน้องเองก็สำนึกผิด
หนุ่มสองคนเองก็ช่วยกันสุดตัว ยิ่งพี่ชาตินี่เอกสารพร้อมกับความน่าเชื่อถือสูงลิบ
จินรู้ตัวให้ไวๆนะว่าหวั่นไหวกับพี่ชาติไปเยอะแล้ว
กอดกันๆๆอีก ㅠㅠ
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 10-10-2016 21:42:19
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 10-10-2016 21:45:15
เขาจูบกันข่าาาาาาาาาาาา แม่ยกฟินกันเป็นแถบๆ เห็นไหมว่าน้องจินมันธรรมดาซะที่ไหน รู้จักอ้อนก็เป็น น่ารักน่าเอ็นดู
ส่วนโก๋ หวังว่าจะไม่ดีแตกเอาตอนท้ายนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Grey Twilight ที่ 10-10-2016 21:52:36
ถ้าจะมีอะไรที่อยากพูดสักหน่อย ก็คงจะเป็นเรื่องของคุณค่าทางสังคม หนึ่ง คุณสร้างผู้บริหารของลิงเกอร์คอร์ปที่ไม่ใช่ธีรชาติ ให้เป็นคนที่ค่อนข้างไม่มีวิสัยทัศน์พอสมควร และไม่ค่อยเหมาะสมกับสถานะผู้บริหารของเครือนวัตกรรมสื่อสารโทรคมนาคม เพราะการขอดูแต่สเปรดชีทไม่ใช่วิสัยทัศน์ที่สมควรของผู้บริหารในยุคหลัง 2015 เป็นต้นมาครับ คุณสามารถอ้างอิงแหล่งเรียน MBA ที่ไหนก็ได้
สอง คุณสร้างการ ‘เปรียบเทียบ’ เชิงสังคมจุดหนึ่งที่อันตรายมาก แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ไม่ดีนะครับ แค่ควรต้องระวังประเด็นนี้นิดนึงเวลาเขียนหนังสือที่จะ disseminate ไปในวงกว้าง นั่นคือการเปรียบเทียบของ ‘ระดับมนุษย์’ ยกตัวอย่างเช่นเรื่องนี้ คุณสร้างพระเอกกับพระรองให้แตกต่างกันพอสมควรในเรื่องของระดับชนชั้น จะเห็นว่าในหลายๆเรื่อง ‘สิ่งที่จะช่วยเหลือ’ จินดาได้ นั้น ไม่มีทางจะมาจากคนในระดับของโกวิทได้เลย เพราะอำนาจของเขาไม่เพียงพอ เขาไม่สามารถจะช่วยเหลือหรือบรรเทาความทุกข์ของจินดาในระดับที่ลึกซึ้งและสร้างความผูกพันได้ ขณะที่ธีรชาติมีอำนาจสูงกว่า
มองเผินๆก็ถือว่าเป็นพิมพ์นิยมของนิยายประเทศไทย (ซึ่งไม่ใช่สิ่งน่าชื่นชมในสายตาวรรณกรรมสากล) อย่างไรก็ดี สิ่งนี้ถือเป็นสิ่งที่ต้องระวังเมื่อคุณเป็นผู้อ่าน หรือแม้แต่เป็นผู้เขียนก็ตาม เพราะมันจะทำให้เกิดทัศนคติอย่างหนึ่งต่อผู้อ่านที่ยังเด็ก และขาดการชี้นำ นั่นคือ ‘การยึดถือในระดับชนชั้น’ และนำไปสู่ ‘การเปรียบเทียบเชิงสังคม และการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น’ ประเด็นนี้ถือว่าเป็นเรื่องละเอียดอ่อน แน่นอน มีผู้แย้งเสมอว่าสังคมในยุคปัจจุบันคือสังคมทุนนิยม การจะเลือกสิ่งต่างๆหรือแม้แต่การครองคู่ตามลักษณะของทุนนิยมก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ
การแย้งนั้นถูกต้องครับ แต่สำหรับผม สิ่งหนึ่งที่ไม่ควรเอามา involve อย่างยิ่ง นั่นคือ ‘ความรู้สึก’ เพราะการที่คุณเลือกคนที่ ‘ชนชั้นสูงกว่า’ มันไม่ได้แปลว่าคนที่ ‘ชนชั้นต่ำกว่า’ จะเป็นผู้แพ้ของสังคม และเมื่อคุณนำความรู้สึกเข้ามาข้องเกี่ยวกับการประเมิน มันทำให้เกิดการ ‘เหยียดชนชั้น’ และสร้าง ‘จำเลย’ ของสังคม ที่จะไม่มีวันได้รับการยอมรับในเรื่องของความรักอย่างเท่าเทียม
ลองนึกสภาพสังคมที่ทุกคนประเมินคู่ครองจากสถานะทางการเงิน ความมีอำนาจ และไม่ได้ใส่ใจกับความผูกพันที่ไม่ได้ช่วยเหลือเรามากที่ควรดูสิครับ มันเป็นสังคมที่น่ากลัวทีเดียว (อย่างไรก็ดี ค่านิยมแบบนี้มีจริงๆในประเทศไทยนะครับ และมีต้นรากมาจากไหน...เราก็ทราบกันดี)
นี่อาจเป็นทัศนะส่วนตัวในโลกของความจริงของผม แต่ผมมองว่าถ้าคนเราเลือกได้ ควรเลือกคู่ครองที่ ‘มาจากก้นบึ้งจริงๆ’ หากจะเลือกคนที่ชนชั้นสูงกว่าและไม่ได้รัก มันก็ควรจะเป็นไปด้วยการ ‘เสียสละ’ เพื่อสิ่งอื่นที่ยิ่งใหญ่มากกว่าตัวของคุณ เช่น การแต่งงานเพื่อรักษาบริษัทไม่ให้ล้ม การแต่งงานเพื่อขยายอำนาจและเพื่อผลประโยชน์ของเหล่าผู้ที่ถูกกดขี่ สำหรับผม นี่เป็นรูปแบบการเลือกชนชั้นที่ยอมรับได้
แต่หากเราเลือกคู่ครองที่ระดับชนชั้น และเป็นไปด้วยความรู้สึกจริงๆ (ขณะที่มีตัวเปรียบเทียบที่ดีพอๆกัน แต่ระดับชนชั้นต่ำกว่า) การเขียนวรรณกรรมแนวนี้ให้มีคุณค่าลึกซึ้ง อาจต้องระมัดระวังในระดับหนึ่งครับ อย่างเช่นเรื่องที่แล้ว หัวใจหลังเลนส์ ตัวพระก็ถือว่าเป็น ‘พระเอก’ ที่สมบูรณ์แบบและอยู่ในระดับที่สังคมประเมินว่าเป็น ‘ชนชั้นสูง’ ดังนั้นมันจะออกมาในแนวๆคล้ายๆกัน จึงต้องระมัดระวังนิดหน่อย
ไม่จำเป็นต้องแก้ไขอะไรนะครับ เพราะคุณค่าเชิงวรรณศิลป์ของเรื่องนี้ดีอยู่แล้ว ที่ผมกล่าวมาทั้งหมด เป็นแค่การเสนอความคิดเห็นเชิงคุณค่าสังคมที่อาจจะเกิดได้ จึงอาจจะต้องพิจารณาต่อเนื่องด้วยในอนาคตเวลาเขียนเรื่องอื่นน่ะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 10-10-2016 21:53:36
แค่คนมันไม่ใช่ ต่อให้ทำยังไงมันก็ไม่ใช่เท่านั้นเอง ...
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 10-10-2016 22:00:53
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 10-10-2016 22:04:16
ขอบคุณพี่โก๋ที่ช่วยพูดกับป๋า
ขอบคุณพี่ชาติมาคุยกับป๋าพร้อมเอาหลักฐานมาด้วยตัวเอง
...รอขอบคุณป๋า ที่ให้โอกาสจิน
ปล. พี่ชาติข่นบ้า ข่นฉวยโอกาส ไปจุ๊บเหม่งน้องจิน :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 10-10-2016 22:08:59
เริ่มหัวข้อโดย: Banarot ที่ 10-10-2016 22:09:27
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 10-10-2016 22:18:52
น้องจินหนูควรรู้ใจตัวเองได้แล้วนะลูกกกก :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: My_Rain ที่ 10-10-2016 22:23:25
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 10-10-2016 22:35:02
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 10-10-2016 22:35:35
ฮือ เท่าที่เราคอมเม้นท์มานี่เกี่ยวกับพี่ชาติตลอดเลยง่ะ รักจริงเลิฟจริงคนนี้
เริ่มหัวข้อโดย: I-Icezz ที่ 10-10-2016 22:40:13
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 10-10-2016 22:44:06
เวลารู้สึกแย่ แค่คำปลอบยังพอกลั้นน้ำตาไหว
แต่ถ้ากอดเมื่อไรน้ำตาร่วงเมื่อนั้น หยุดยากด้วย
พี่โก๋ ให้กำลังใจพี่นะ แต่ไม่ให้น้องจิน
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 10-10-2016 23:15:54
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 10-10-2016 23:24:41
ลูกผู้ชายพอตัว เดี๋ยวรักดีๆก้เข้ามาหาแน่ๆค่ะพี่โก๋
เดี๋ยวจะอ้อนวอนคนเขียนให้นะคะ ว่าอย่าให้พี่ช้ำใจนาน555
ส่วนพี่ชาติของน้อง? ดีที่สุดในโลกเลยค่ะ ละมุนอบอุ่นเเละเข้าใจ
ว่าแล้วก้รู้สึกอิจฉาตงิดๆ ทำไมพี่ชาติดีต่อใจเช่นนี้คะ >///<
ส่วนจินดาจะไปไหนรอด ขนาดยังไม่รู้ตัวยังยอมขนาดนี้เลย
รอดูป๋าว่าจะจัดการจินยังไง แต่ต้องใจอ่อนเเล้วนะคะป๋า
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 10-10-2016 23:34:21
T____T
แต่พี่ชาติได้ใจน้องจินแล้วน่ะสิ
ยอมให้จุ๊บเหม่งด้วย
:mew3:
เริ่มหัวข้อโดย: iamtsubame ที่ 10-10-2016 23:54:07
สงสารน้องจินที่สุด :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 11-10-2016 00:08:22
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 11-10-2016 00:27:29
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 11-10-2016 00:35:06
ถึงแม้เป็นเรื่องที่ทำให้เราเจ็บ แต่ถ้าเป็นประโยชน์กับน้องก็จะทำ แม้ใจไม่ยินดีก็ตาม
เริ่มหัวข้อโดย: PAiPEiPEi ที่ 11-10-2016 02:40:37
เริ่มหัวข้อโดย: minnin ที่ 11-10-2016 03:15:06
เริ่มหัวข้อโดย: Mrl● ที่ 11-10-2016 04:17:58
สนุกมากๆๆๆๆ อ่านง่าย น่าติดตาม เนื้อเรื่อง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่มีที่มาที่ไป ลุ้นเมื่อไหร่จะบอกความในใจกันสักที
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 11-10-2016 05:31:26
หวังว่าพี่ต้อมจะเข้าใจน้องจินนะ สงสารน้องจินจัง
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 11-10-2016 07:18:19
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 11-10-2016 07:32:38
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 11-10-2016 08:19:53
เริ่มหัวข้อโดย: usguinus ที่ 11-10-2016 09:18:28
น้องจิน ชอบเค้าแล้วอะสิ ยอมให้กอดให้จูบหน้าผากอย่างนี้ :katai2-1:
ส่วนพี่โก๋ ขอบคุณที่เป็นพระรองที่ดีนะคะ รอตอนต่อไปค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 11-10-2016 09:55:46
ทำไมน่ารักอย่างนี้คะ พี่ชาติ
อยากให้น้องจินเขินพี่ชาติบ่อยๆ แง้ง :heaven
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 11-10-2016 10:15:07
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 11-10-2016 10:53:01
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 11-10-2016 11:21:15
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 11-10-2016 15:08:02
เริ่มหัวข้อโดย: cheyp ที่ 11-10-2016 22:04:15
ขนาดรู้ว่าคุณชาติเป็นคู่แข่ง แต่ก็ยังดีด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 11-10-2016 22:34:12
แต่ยกให้คุณชาติเถอะ
หัวใจจินมันบินไปเรียบร้อยแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 11-10-2016 22:41:45
พี่ชาติตอนนี้ แบบๆๆๆ ทั้งน่ารักละมุนละไม ทั้งข้อมูลแน่นปึ๊ก โคตรเจ๋งอ่ะ
ให้เวลาป๋าต้อมใคร่ครวญนิดนึง แกเอ็นดูน้องจะตาย
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 11-10-2016 22:54:13
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 11-10-2016 23:01:09
เริ่มหัวข้อโดย: yamapong ที่ 11-10-2016 23:11:18
เริ่มหัวข้อโดย: viky_mama ที่ 12-10-2016 00:07:34
เริ่มหัวข้อโดย: เกสรทอง ที่ 12-10-2016 00:23:04
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 12-10-2016 00:58:35
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 12-10-2016 01:15:17
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 12-10-2016 07:23:37
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 12-10-2016 07:40:46
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 12-10-2016 14:24:16
พี่โก๋
ไว้เป็นพระเอกเรื่องหน้านะ
/ตบบ่าปลอบ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 12-10-2016 15:37:35
พี่ชาติกับน้องจิน ไม่หวานแต่อบอุ่น
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 12-10-2016 16:24:57
“ทำไมลาออก?” สถาปนิกรุ่นใหญ่ส่งคำถามสวนกลับไปทันทีที่ประโยคของคนเป็นลูกน้องสิ้นสุดลง
“ผม..ไม่อยากให้ป๋าคิดว่าผมมีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับโปรเจ็คต์นี้ ก็..ถือเป็นการยืนยันว่าที่ผมทำ ผมทำเพราะอยากออกแบบจริงๆ...พอผ่านการพรีเซ็นต์รอบไฟนอลกับเคลียร์โปรเจ็คต์ลาดพร้าวให้ป๋าเรียบร้อยเมื่อไหร่ผมจะไม่อยู่สร้างความเดือดร้อนไปมากกว่านี้แล้วครับ เงินเดือนเดือนนี้ผมก็จะขอไม่รับ…”
ต้อมส่งเสียงหัวเราะขึ้นจมูกก่อนจะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นกอดอกเอาไว้หลวมๆพลางวางสายตาจับจ้องไปที่สีหน้าอมทุกข์ของไอ้จูเนียร์อาร์คิเต็คตัวดี สุ้มเสียงที่ติดจะแหบแห้งไร้ชีวิตชีวาของมันฟังดูคล้ายลูกหมาครางหงิงไม่เบา “พอมึงออกไปแล้วยังไงต่อ? กูได้ประโยชน์อะไรจากการลาออกของมึงเหรอ? ฮะ? ตอบมาซิ”
“เอ่อ..ก็...”
“ถ้าสมมุติสุดท้ายลิงเกอร์ฯไม่เลือกงานของมึง นอกจากบริษัทจะไม่ได้อะไรแล้ว ก็ยังเท่ากับว่ากูเสียคนไปฟรีๆหนึ่งคน แต่ถ้าสมมุติมึงเกิดได้งานขึ้นมา มึงจะให้กูไปหาใครมาทำต่อ? ในเมื่อไอเดียเริ่มแรกมันมาจากมึงล้วนๆ วุ่นวายกูอีก”
ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ตอนนี้ดูไม่สดใสเหมือนเคยก้มลงจนปลายคางแทบชิดแผ่นอก จินดากำลังจนซึ่งคำพูดและไม่รู้ว่าควรวางตัววางหน้าเช่นไร
“กูไปคิดมาละว่ากูจะทำยังไงกับมึง” ต้อมกล่าวเช่นนั้นด้วยน้ำเสียงไร้แววลังเล “สิ้นปีนี้มึงจะไม่ได้รับโบนัสใดๆทั้งสิ้น...นี่เป็นบทลงโทษของกู”
เมื่อจบประโยคจากเจ้านายที่เคารพคนฟังก็รีบเงยหน้าขึ้นมาทันที ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างขึ้นหลายมิลลิเมตรทีเดียว
“...ไม่ได้โบนัสเหรอครับ?..แค่นั้นเองเหรอครับ?...”
“แค่นั้นห่าอะไร!? พูดอย่างนี้แปลว่ามึงยังไม่รู้ซะแล้วว่าผลประกอบการครึ่งปีแรกของบริษัทเราดีกว่าปีที่แล้วมากนะโว๊ย!”
จินดานั่งทำตาลอยราวกับคนสติหลุด
...เปล่า...
...ไม่ได้เสียดายเงินเลยแม้แต่นิดเดียว...
ชายหนุ่มค่อยๆยกสองมือขึ้นประนมไหว้คนตรงหน้าหลังจากปล่อยให้ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบไปหลายชั่วอึดใจ
“ขอบคุณนะครับป๋า ป๋าเมตตาผมมากเลย”
“เอ๊ะ! กูบอกแล้วไง โบนัสปีนี้น่าจะหลายเดือนนะ!”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...” จินดากล่าวเสียงค่อยและพยายามไม่ให้หยาดน้ำที่เริ่มเอ่อคลอหน่วยตามันล้นออกมามากไปกว่านี้ “...ขอบคุณแล้วก็ขอโทษอีกทีครับ”
“เออๆ ตอนนี้มึงก็ไปตั้งใจทำงาน แล้วไหนๆก็ไหนๆ สอยงานลิงเกอร์ฯมาให้บริษัทให้ได้ กูจะพูดกดดันจนมึงขี้แตกทุกวันเลยคอยดู”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
...ฟ้าหลังฝนสวยงามเสมอ...
ความประทับอกประทับใจที่จินดามีให้ต้อมเพิ่มมากขึ้นไปอีกเมื่อตอนนี้เจ้านายใจสปอร์ตของเขาเจียดแมนพาวเวอร์มาให้ประกอบทีมทำโปรเจ็คต์ลิงเกอร์ฯ แม้จะเป็นทีมเล็กๆที่มีตัวเขาเป็นกัปตันและมีเด็กจบใหม่อีกสองคนเป็นลูกเรือ แต่กระนั้นมันก็มากเพียงพอที่จะทำให้การทำงานสะดวกสบายกว่าในช่วงที่ต้องหลบๆซ่อนๆทำเองที่บ้านมาก อีกทั้งยังไม่ต้องรบกวนโกวิทแล้วด้วย
“พี่ๆคะ” เสียงประกาศชวนฟังของสาวน้อยหน้าเคาน์เตอร์ที่ตอนนี้เดินมายืนอยู่กลางบริษัทเรียกความสนใจจากเหล่าสถาปนิกและมัณฑนากรโดยรอบไปได้เป็นอย่างดี “แนทมีกิจกรรมประจำปีของออฟฟิศมาประชาสัมพันธ์ค่ะ พี่ๆบางท่านน่าจะได้อ่านรายละเอียดจากอีเมล์ที่แนทส่งไปบ้างแล้ว”
จินดาหันหน้าหาโกวิทก่อนจะพากันคลี่ยิ้มออกมาในทันที
ถือเป็นธรรมเนียมของทอมทอมสตูดิโอไปแล้วที่ในแต่ละปีจะต้องมีกิจกรรมกระชับความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนพ้องน้องพี่ในบริษัทเกิดขึ้นอย่างน้อยหนึ่งครั้ง จัดกี่ทีก็สนุกสนานทุกที สร้างห้องสมุด ปลูกป่า กั้นฝาย ชาวทอมทอมฯทำกันมาหมดแล้วทั้งนั้น
จินดาถูมือเข้าหากันน้อยๆขณะตั้งหน้าตั้งตารอฟังด้วยความตื่นเต้น อีเมล์ที่หญิงสาวส่งมาเขายังไม่ได้เปิดอ่าน อยากรู้จริงว่ากิจกรรมของปีนี้จะเป็นอะไร
“เมื่อช่วงกลางเดือนเมษาฯที่ผ่านมาพี่ๆน่าจะพอได้ยินข่าวพายุถล่มทางภาคเหนือกันมาบ้างใช่ไหมคะ? สืบเนื่องจากเหตุการณ์นั้น หมู่บ้านบนดอยที่ทางลิงเกอร์ คอร์เปอเรชั่น เคยจ้างเราไปสร้างอาคารเรียนให้ก็ได้รับความเสียหายเหมือนกัน ทางผู้ใหญ่บ้านแจ้งมาว่ามีบ้านหลายหลังที่ประตูหน้าต่างแล้วก็หลังคาพังไปจนผู้อาศัยต้องย้ายออกมาอยู่กับครัวเรือนข้างเคียง ตอนนี้ยังไม่มีความช่วยเหลือจากที่ไหนส่งไปถึง ป๋าก็เลยบอกว่าปีนี้อยากจะขึ้นไปช่วยซ่อมแซมที่อยู่ให้ชาวบ้านบนนั้นค่ะ”
เกิดเป็นเสียงเฮดังขึ้นมาจากเหล่าพนักงานรุ่นเก่าๆที่เมื่อหกถึงเจ็ดปีก่อนเคยขึ้นไปร่วมสร้างอาคารเรียนบนดอยแห่งที่ว่าทันที ซึ่งจินดาและโกวิทเองก็หนึ่งในนั้น
“ตามกำหนดการคือเราจะไปกันในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้านะคะ เราจะอยู่บนนั้นสามวันสามคืนแล้ววันที่สี่เดินทางกลับ ทางบริษัทจะจัดรถตู้ขึ้นไป หรือถ้าท่านใดสะดวกขึ้นเครื่องบินมากกว่าก็สามารถเบิกค่าเดินทางจากบริษัทได้ส่วนหนึ่งค่ะ ไว้เดี๋ยวแนทจะส่งรายละเอียดส่วนที่เหลือไปให้ทางอีเมล์ภายในวันพรุ่งนี้...อ้อ! ลืมไปอีกเรื่อง คณะเราไม่ใช่คณะเดียวที่จะขึ้นไปที่นั่นนะคะ คราวนี้ทางลิงเกอร์คอร์ปฯก็จะจัดกลุ่มขึ้นไปให้ความช่วยเหลือกับชาวบ้านเหมือนกัน ดังนั้นถ้าเป็นไปได้แนทก็อยากให้พี่ๆไปกันเยอะๆ นอกจากเพื่อช่วยชาวบ้านแล้วก็ยังเป็นการทำเพื่อภาพลักษณ์ที่ดีขององค์กรเราด้วยค่ะ”
ข้อมูลที่ได้ฟังมาทั้งหมดมีเพียงประโยคเดียวที่ดึงหูจินดาให้กางออกเป็นเจ้าช้างดัมโบ้ได้
...‘คราวนี้ทางลิงเกอร์คอร์ปฯก็จะจัดกลุ่มขึ้นไปให้ความช่วยเหลือกับชาวบ้านเหมือนกัน’...
แค่ได้ยินแบบนั้น ใบหน้าของใครบางคนก็ลอยเข้ามาในสมองแล้ว
ตอนนี้จินดาไม่ได้สนใจฟังคำประกาศส่วนที่เหลือของหญิงสาวอีกต่อไป สิ่งที่อยู่ในความคิดคือคำถามสั้นๆที่ว่า ‘ธีรชาติจะขึ้นดอยด้วยหรือไม่?’
นับตั้งแต่ความแตกชายหนุ่มก็แทบไม่ได้เจอกับผู้บริหารคนดังรายนั้นเลย จะมีก็เพียงคืนที่โทรฯเรียกให้มาหาที่ห้องนั่นแหละที่ได้พบกัน
...ถ้างานนี้ธีรชาติมาด้วยก็คงจะดี...
แต่พอมาคิดดูดีๆแล้วโอกาสที่ธีรชาติจะเจียดเวลาไปขึ้นดอยนั้นถือว่าน้อยมาก ลิงเกอร์คอร์ปฯมีพนักงานถึงสี่พันคน แค่เกณฑ์มาสักแผนกละคนสองคนก็น่าจะเป็นจำนวนที่มากพอสำหรับการช่วยฟื้นฟูหมู่บ้านเล็กๆเพียงหมู่บ้านเดียวแล้ว
...งานซีเอสอาร์กระจิบกระจ้อยร่อยแบบนี้ไปไม่ถึงมือผู้บริหารระดับสูงหรอก...
...น่าเสียดาย...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 12-10-2016 16:25:46
เนื่องจากที่หลับที่นอนในหมู่บ้านที่มีเพียงไม่กี่หลังคาเรือนสำหรับพนักงานจากทอมทอมฯราวสี่สิบชีวิตบวกกับพนักงานจากลิงเกอร์ฯที่กำลังจะมาถึงเร็วๆนี้อีกราวสี่สิบชีวิตนั้นมีไม่มากพอ เหล่าพนักงานหนุ่มๆจึงต้องสละพื้นที่ใต้ชายคาที่พักของชาวบ้านให้พวกผู้หญิงไป แล้วออกมากางเต๊นท์รับลมกันอยู่ที่ลานริมหมู่บ้านแทน
...ซึ่งแบบนี้น่าสนุกกว่าเป็นไหน...
...เหมือนได้ย้อนวัยกลับไปสู่สมัยเข้าค่ายลูกเสือกับเพื่อนๆเมื่อครั้งผมบนกบาลยังเป็นทรงรองหวีไม่ผิดเลย...
จินดาและโกวิทช่วยกันกางเต๊นท์หลังน้อยที่กำลังจะกลายเป็นที่ซุกหัวนอนของพวกเขาในคืนนี้ด้วยท่าทางแข็งขัน แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มคนน้องจะสมาธิไม่ดีเท่าคนพี่ ยืนยันได้จากสายตาที่เหลือบมองไปทางถนนสายแคบที่ทอดผ่านหมู่บ้านไปอยู่เป็นระยะนั่นอย่างไร
...ลักษณะเหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง...
เสียงทำงานของเครื่องยนต์จากขบวนรถตู้ที่ค่อยๆไต่ระดับความสูงขึ้นเนินมาดังขึ้นในจังหวะที่โครงเต๊นท์ของจินดาและโกวิทเพิ่งจะขึ้นรูปสวยงาม ฝุ่นดินที่ลอยฟุ้งขึ้นจากพื้นใต้ล้อเรียกความสนใจจากทุกคนในลานกว้างไปได้เป็นอย่างดี
“โอ๊ะ..มากันละ” โกวิทเอ่ยขึ้นเบาๆ ในขณะที่จินดาก็เผลอหยุดมือลงจากกิจกรรมตรงหน้าชั่วคราวพลางขยับลูกตาไล่มองตามรถตู้ที่แล่นเข้ามาจอดลงอย่างนิ่มนวลทีละคัน
บรรดาหนุ่มสาวชาวลิงเกอร์ฯพากันทยอยลงจากรถ บ้างคุ้นหน้า บ้างไม่คุ้น
“...รอคุณชาติอยู่เหรอ? ชะเง้ออย่างกับยีราฟ...”
คำถามที่ถูกส่งมาจากโกวิทเตือนให้จินดาเพิ่งรู้ตัวเดี๋ยวนั้นว่าตัวเองกำลังแสดงท่าทีเช่นไรอยู่ ชายหนุ่มปล่อยให้สันหลังที่กำลังยืดตรงงอตัวกลับลงมาในท่าที่คุ้นชิน ฝ่าเท้าที่เขย่งขึ้นเต็มความสูงก็ถูกลดระดับจนนาบสนิทกับพื้นดินอีกครั้ง
“..ก็..ไม่ได้รอ แค่อยากรู้เฉยๆว่าใครมาบ้าง..” สถาปนิกรุ่นเล็กอ้อมแอ้มตอบออกไปไม่เต็มเสียง
“แล้วทริปนี้เขามาด้วยไหม?”
“...ไม่รู้เหมือนกัน เคยไลน์ไปถามแต่เขาบอกว่าต้องรอดูก่อนว่าเคลียร์งานเสร็จทันหรือเปล่า...อ๊ะ! นั่นคุณบัวนี่นา เดี๋ยวผมมานะพี่” จากที่กำลังเอ่ยถ้อยคำออกมาเนือยๆ จู่ๆสีหน้าและท่าทางของจินดาก็เปลี่ยนไปจนคู่สนทนาผงะ และทันทีที่สิ้นคำสุดท้ายลงร่างกายขนาดสันทัดก็เคลื่อนออกจากบริเวณนี้ไปอย่างรวดเร็ว
โกวิทดึงสายตากลับมามองเชือกผูกเต๊นท์ในมือต่อพลางลอบส่ายศีรษะไปมาเบาๆ
...นี่มันไม่รู้ตัวเลยหรือไงนะว่าแสดงท่าทีออกมาชัดเจนขนาดไหน...
...แล้วตอบมาได้ว่าไม่ได้รอ...
.
.
.
“คุณบัว! สวัสดีครับ!” จินดาส่งเสียงพุ่งไปก่อนตัว และเมื่อสาวเจ้าหันมามองเธอก็ได้พบกับใบหน้าเปื้อนยิ้มของพ่อสถาปนิกไฟแรงเป็นสิ่งแรก
“อ้าวคุณจิน สวัสดีค่ะ มาถึงกันนานหรือยังคะเนี่ย”
“เพิ่งถึงเมื่อสักชั่วโมงที่แล้วเองครับ มาก่อนลิงเกอร์ฯนิดเดียว ตอนนี้ยังกางเต๊นท์กันไม่เสร็จเลย”
“อ๋อ...งั้นก็ค่อยยังชั่ว ตะกี้บัวยังคุยกับเพื่อนๆกันอยู่บนรถว่าคนจากทอมทอมฯจะคิดว่าพวกเรากินแรงไหมเนี่ย” หญิงสาวกล่าวกลั้วหัวเราะก่อนจะต้องเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆเมื่อสังเกตเห็นวี่แววแห่งความประดักประเดิดอยู่บนใบหน้าชวนมองของชายหนุ่ม หากแต่เพียงเสี้ยววินาทีถัดมาเธอก็เริ่มเดาออกว่าที่อีกฝ่ายอุตส่าห์วิ่งมาทักทายกันเช่นนี้แท้จริงแล้วมีจุดประสงค์อะไร
“..เอ่อคุณบัวครับ..ทริปนี้..คุณชาติมาด้วยหรือเปล่า?..”
นั่นปะไร!...ซื้อล็อตเตอรี่ไม่เห็นถูกแบบนี้บ้าง
“คุณชาติยังเคลียร์งานไม่เสร็จเลยค่ะ พอดีสัปดาห์หน้าคุณชาติมีนัดเจรจาครั้งสำคัญ ตอนนี้ก็น่าจะยังเตรียมเนื้อหาการพูดคุยอยู่ที่ออฟฟิศ...แต่จริงๆตอนแรกคุณชาติตั้งใจมากเลยนะคะว่าจะมาร่วมทริปนี้ให้ได้ น่าเสียดาย..เลยอดเจอกับคุณจินเลย”
ได้ฟังดังนั้นสีหน้าของจินดาก็เจื่อนลงโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ตระหนักแม้สักนิด “อ้าว..เหรอครับ อืม..ก็งานยุ่งอะเนอะ ผู้บริหารก็แบบนี้”
สถาปนิกหนุ่มยืนเกาท้ายทอยด้วยท่าทางเงอะงะงุ่มง่ามอยู่ครู่ ส่วนฝ่ายหญิงสาวเองก็ได้แต่คลี่ยิ้มแห้งส่งไปให้ด้วยไม่รู้ว่าควรทำตัวเช่นไรดี
“..อ่า..คุณบัวเดินทางมาเหนื่อยๆ ผมไม่รบกวนแล้วดีกว่า ยังไงถ้าเกิดคุณบัวมีอะไรให้ช่วยก็เรียกผมได้ทุกเมื่อเลยนะครับ จริงๆงานช่างพวกนี้ไม่ค่อยเหมาะกับผู้หญิงเท่าไหร่”
“ขอบคุณมากเลยนะคะ งั้นเดี๋ยวบัวขอตัวไปเก็บของก่อน แล้วเจอกันค่ะ”
.
.
.
“น้องจินๆ”
“ครับพี่ส้ม?”
“พี่ขอแรงผู้ชายนิดสิ น้องจินช่วยยกกระสอบพวกนี้ออกไปไว้ที่รถกระบะทีได้ไหม? พวกพี่ยกกันไม่ค่อยขึ้นเลย พยายามอยู่ตั้งนานแล้วเนี่ย” มัณฑนากรสาวรุ่นลายครามและกลุ่มแก๊งของเธอเอ่ยไหว้วานสถาปนิกหนุ่มวัยน่าขบเผาะที่เดินผ่านมาพอดี
“อ๋อ ได้เลยครับ..ผมว่าพวกพี่เปลี่ยนงานไปช่วยพี่แม็คทางนู้นดีกว่า น่าจะไม่ต้องใช้แรงมากเท่าไหร่”
“ขอบคุณมากน้าน้องจิน ขอโทษนะจ๊ะที่รบกวน”
“ไม่เป็นไรครับพี่ แค่นี้สบายมาก”
จินดาฉีกยิ้มไล่หลังเหล่ารุ่นพี่สาวใหญ่แล้วจึงค่อยเบนสายตากลับมามองกระสอบใส่เศษแตกหักของวัสดุก่อสร้างที่ชำรุดจำนวนราวๆห้าถึงหกกระสอบ
ชายหนุ่มตรงเข้าไปลองออกแรงยกหนึ่งในกระสอบเหล่านั้นขึ้นจากพื้นก่อนจะต้องถึงกับส่งเสียงอุทานออกมาเบาๆ
“..อุ่ย..หนักเชี่ย..”
...เมื่อกี้โชว์แมนไปไม่ได้คิด...
...หลังจะเดาะไหมวะงานนี้?...
กระสอบใบเดิมถูกลากไปตามแรงดึงของสถาปนิกหนุ่มไฟแรง ขยับเขยื้อนไปได้เพียงไม่กี่ก้าวเหงื่อกาฬมากมายก็เริ่มไหลออกมาชโลมร่างไว้เสียแล้ว
จินดากัดฟันพาเจ้ากระสอบขนาดใหญ่มาถึงกระบะที่จอดอยู่ริมหมู่บ้าน ทันทีที่ออกแรงดันมันขึ้นไปอยู่บนท้ายรถได้สำเร็จลมหายใจเฮือกโตก็ถูกผ่อนออกมาโดยพลัน
ชายหนุ่มหยุดยืนเท้าเอวพักเหนื่อยอยู่ข้างกระบะคันเดิมทั้งที่เพิ่งจะผ่านพ้นไปได้เพียงกระสอบเดียว ลูกตาดำขลับใต้กรอบเรียวรีทอดมองไปยังบรรยากาศแสนครึกครื้นที่กำลังเกิดขึ้นภายในหมู่บ้าน ผู้ร่วมทริปทุกชีวิตไม่ว่าจะมาจากทอมทอมฯ ลิงเกอร์ฯ หรือแม้กระทั่งเหล่าเจ้าบ้านเองต่างก็ดูสนุกสนานกับกิจกรรมที่ได้ทำ
...ซึ่งที่จริงแล้วตัวเขาก็ควรจะรู้สึกอย่างนั้นไม่ใช่หรือไง?...
...แต่ทำไมนะทำไม? ตอนนี้เขาไม่ยักมีอารมณ์ร่วมเหมือนอย่างปีก่อนๆเลยสักนิด รู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นต้นไม้เฉาๆต้นหนึ่งอย่างไรไม่รู้...
...กิ่งใบแห้งกรอบ ขาดน้ำ ขาดแสง...
“...ตากแดดจนหน้าแดงหมดแล้วนะครับคุณจินดา...”
สุ้มเสียงที่คุ้นเคยของใครบางคนดังขึ้นมาพร้อมกับร่มเงาจากหมวกแก็ปที่ถูกจับสวมลงบนศีรษะของคนเป็นเจ้าของชื่อ
จินดาสะดุ้งตัวขึ้นน้อยๆก่อนจะรีบสะบัดหน้ากลับไปมองทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว
“พี่ชาติ!”
“เป็นไง? ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” นักธุรกิจคนดังที่วันนี้อยู่ในชุดลำลองเอ่ยทักทายพลางคลี่ยิ้มหล่อเหลาอวดคู่สนทนา
“ไหนคุณบัวบอกว่าพี่มาไม่ได้? ยังเคลียร์งานไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ?”
“เสร็จแล้ว เพิ่งทำเสร็จบนเครื่องบินนี่แหละ ลงเครื่องปุ๊บก็รีบเช่ารถขับขึ้นมาบนนี้เลย...คิดถึงจินจะแย่...”
ถ้อยคำจากปากของธีรชาติทำเอาคนฟังผงะถอยหลังไปเกือบครึ่งก้าว จินดาดึงสายตาหลบวูบลงมองปลายเท้าราวกับเด็กถูกจับได้ว่าทำผิด
...คิดถึงจะแย่...
แม้ว่าธีรชาติจะเป็นเจ้าของคำพูด แต่สถาปนิกหนุ่มกลับรู้สึกว่าคำๆนี้มันอธิบายความรู้สึกทั้งหมดที่ตัวเขามีมาตลอดหลายวันได้ดีเหลือเกิน
...ไอ้ที่อยากเจออยากคุย จริงๆมันก็คืออาการที่เรียกง่ายๆว่า ‘คิดถึง’ ไม่ใช่หรือไงวะ? แล้วทั้งที่ง่ายขนาดนี้แต่ทำไมเขาไม่เคยนึกถึงคำนี้มาก่อน...
...เขาเองก็คิดถึงธีรชาติจะแย่เหมือนกัน...
“โม้แล้วพี่...อยากมาเที่ยวก็บอกดีๆ...” จินดากล่าวกลั้วหัวเราะเสียงเบา สายตาของเขายังคงเบนไปนู่นมานี่ มองทุกอย่างยกเว้นใบหน้าของธีรชาติ
“โม้ที่ไหน คิดถึงจริงๆ เห็นใต้ตาพี่ไหมเนี่ย? ที่มันคล้ำขนาดนี้เพราะรีบเคลียร์งานดึกๆดื่นๆทุกคืน จะได้มาทันทริปนี้...ที่อยากมาก็เพราะจินคนเดียวเลยนะ สาบานได้”
...โอย...
ถ้าสถานที่ตรงนี้เป็นสังเวียนมวย ก็ถือได้ว่าเมื่อครู่จินดาเพิ่งจะโดนหมัดฮุกปลายคางเข้าไปเต็มๆ
...ระหว่างที่ไม่ได้เจอกันหลายวันไม่รู้ว่าธีรชาติไปทำอะไรมาบ้าง? กลับมาเจอกันคราวนี้อัพเลเวลจนเขาไม่กล้ามองตาเลยให้ตายเถอะ...
นักออกแบบหนุ่มส่งกำปั้นต่อยลงไปที่หน้าท้องอุดมกล้ามเนื้อของอีกฝ่ายเพียงเบาๆ “อันนี้ก็โม้อยู่ดีอะ...ผมไปยกของต่อดีกว่า เดี๋ยวคนอื่นหาว่าอู้งาน” พอกล่าวจบร่างกายขนาดสันทัดก็หมุนกลับไปทางทิศเดิมก่อนเคลื่อนห่างออกจากรถกระบะคันนี้ไปทันที
...และแน่นอนว่าธีรชาตินั้นสาวเท้าตามไปอย่างไม่ต้องสงสัย...
.
.
.
เหล่าผู้ร่วมทริปจำนวนหลายชีวิตโดยเฉพาะพวกที่เป็นคนของลิงเกอร์ฯต่างก็มีท่าทีตกอกตกใจไปตามๆกันที่ได้เห็นทายาทเจ้าสัวเดินทางขึ้นมาถึงที่แห่งนี้ด้วยตัวเอง
...แถมตอนนี้ผู้บริหารระดับสูงคนที่ว่ายังกำลังออกแรงยกกระสอบใบโตอย่างสมบุกสมบันเสียด้วย...
“เฮ้ย..คุณชาติมาด้วยเหรอเนี่ย ทำไมอะ?”
“มาให้พีอาร์ถ่ายรูปส่งนักข่าวหรือเปล่า?...เพื่อภาพลักษณ์บริษัทไงแก”
บทสนทนากระซิบกระซาบของบรรดาพนักงานหญิงจากลิงเกอร์คอร์ปฯเรียกความสนใจจากกลุ่มสถาปนิกที่ยืนกันอยู่ไม่ไกลไปได้เป็นอย่างดี
...โกวิทเองก็หนึ่งในนั้น...
ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าครึ้มหนวดครึ้มเคราหันมองไปตามทิศทางสายตาของสาวๆกลุ่มนั้นก่อนจะต้องลอบเดาะลิ้นเบาๆอย่างนึกเบื่อหน่าย ลูกตาทั้งสองข้างกรอกขึ้นมองฟ้าก่อนจะหลุบกลับมาที่วัสดุมุงหลังคาในมือต่อตามเดิม
...มาถึงก็เดินตามกันต้อยๆเชียว...
...ฮึ่ม...
...หมดสนุกเลยเว้ย...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 12-10-2016 16:39:52
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 12-10-2016 16:46:56
ตอนใหม่มาแล้วอย่างรวดเร็ว
เหมือนพึ่งได้อ่านตอนที่แล้วไปเอง 55555
สงสารพี่โก๋จังค่ะ
จัดน้องฝึกงานให้้้แกดูแลสักคนเผื่อจะช่วยให้หายเหงาระหว่างมองคนจีบกัน :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 12-10-2016 16:54:31
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 12-10-2016 17:05:52
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 12-10-2016 17:07:07
พี่โก้คนดี คนที่ใช่อยู่มหาลัยนะ จำได้ไหม รีบไปจีบด่วน
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 12-10-2016 17:14:27
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 12-10-2016 17:30:53
แต่ก็ดีแล้วว เราอยากอ่านตอนเขาสวีทกันแล้วอ่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 12-10-2016 17:37:07
รุก รุก รุก พี่ชาติ สู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: whitefang ที่ 12-10-2016 17:43:08
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 12-10-2016 17:45:34
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 12-10-2016 18:06:10
สงสารพี่โก๋ แต่หลบเหอะพี่5555 :กอด1: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-10-2016 18:14:06
เริ่มหัวข้อโดย: Smirnoff ที่ 12-10-2016 18:18:17
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 12-10-2016 18:23:12
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 12-10-2016 18:23:28
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 12-10-2016 18:28:16
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 12-10-2016 18:28:32
#ทีมพี่ชาติสายเปย์หนัก
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 12-10-2016 18:28:47
เริ่มหัวข้อโดย: minnin ที่ 12-10-2016 18:38:08
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 12-10-2016 18:38:53
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 12-10-2016 18:46:00
จินรู้ตัวเองทีละนิดแล้ววววว ขออย่ากลัวใจตัวเองจนแอบหนี้เตลิดไปตั้งหลักน้า วิ่งเข้าใส่เลยยยยย :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 12-10-2016 18:51:50
:laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: ketekitty ที่ 12-10-2016 18:53:48
พี่โก๋ จะเล่นอะไรๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ｡Atlas ที่ 12-10-2016 18:58:09
รุกหนักมาก อยากจะเป็นลม อิจฉาน้องจิน ไม่ไหวแล้วววววว
ดีขนาดนี้อย่าปล่อยให้หลุดมือนะน้องเอ้ยย
ส่วนพี่โก๋ก็ทำใจซะเถอะค่ะ ยังมีคุณน้องนักศึกษาคนนั้นรอพี่อยู่นะคะ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: My_Rain ที่ 12-10-2016 19:02:51
เริ่มหัวข้อโดย: ่jjay ที่ 12-10-2016 19:03:57
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 12-10-2016 19:09:32
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 12-10-2016 19:14:59
มาคิดถงคิดถึงอะไรกัน บ้า บ้า หุบยิ้มไม่ได้แล้วเนี่ย 55555
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 12-10-2016 19:18:28
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 12-10-2016 19:20:45
จินแกไม่รอดแน่
เอ๊ะหรือไม่รอดไปแล้ว5555
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 12-10-2016 19:21:13
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 12-10-2016 19:22:56
เริ่มหัวข้อโดย: ggibino ที่ 12-10-2016 19:23:26
จินเขินหมดแล้ววว
:hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 12-10-2016 19:27:53
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 12-10-2016 19:32:03
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 12-10-2016 19:33:06
สู้ๆค่า
ปล หวังว่าจะได้นอนเต้นท์เดียวกับน้องจินนะ :hao7:
#ทีมคุณชาติ
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 12-10-2016 19:40:13
แอบขำพี่โก๋ตอนท้าย โถพี่ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 12-10-2016 19:44:47
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 12-10-2016 19:47:48
พี่ชาติตามน้องมาถึงดอยเลยยยย
ตั้ลล้ากกกกมากกก ออกนิดเดียวแต่ฟินน
น้องจินนี่เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองงง
อาการออกขนาดนี้ เค้าไม่มาก้หงอยซะ
พอพี่เค้ามาก้ตัวติดกันไม่ห่างเลย
ท่าทางว่าคืนนี้เต้นท์ที่พี่โก๋กางน่าจะไม่มีจินนอนอยู่ด้วยนะ
คู้นี้เค้าติดนอนกอดกัน ถ้านอนแยกเดี๋ยวนอนไม่หลับไม่มีแรงทำงาน
รอค่าาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 12-10-2016 20:23:44
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 12-10-2016 20:34:25
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 12-10-2016 20:50:10
พี่โก๋คนดีอย่าเพิ่งเซ็งนะคะ
โปรดรอคืนนี้ค่ะ
เขาคิดถึงกันจะแย่ คงจะยอมนอนแยกกันหรอกนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 12-10-2016 20:50:58
ตัวจริงเค้ามาแล้ว คิดถึงกันจะแย่ด้วย
ไม่เดินตัวติดกันสิแปลก.. หุหุ
ดูท่าพี่โก๋๋อาจจะต้องนอนคนเดียวด้วยซ้ำนะ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 12-10-2016 20:52:35
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 12-10-2016 20:58:31
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 12-10-2016 20:58:41
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 12-10-2016 21:02:18
แต่พี่ชาตินี่หยอดจังเลยจ้า คิดถึงก็บอกคิดถึงเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 12-10-2016 21:04:45
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 12-10-2016 21:04:59
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 12-10-2016 21:07:46
พี่ชาติรุก ๆ ๆ ๆ :fire:
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 12-10-2016 21:31:44
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 12-10-2016 21:44:23
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 12-10-2016 21:56:59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 12-10-2016 22:15:44
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 12-10-2016 22:35:15
ส่วนอีกสองคน ต้องอันนี้ :n1:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 12-10-2016 22:36:30
จินจะไปไหนรอดเนี่ย
:mew3:
บนดอยบรรยากาศดีเลย
ทำคะแนนเยอะๆนะพี่ สู้ๆ
พี่โก๋ สนใจเปลี่ยนจากคู่แข่ง เป็นนักชงมั้ยพี่
แววพี่ได้อยู่นะ
อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 12-10-2016 23:12:15
พี่ชาติพอรู้ตัวก็ออกตัวแรงแบบรั้งไม่อยู่ มาแรงแซงพี่โก๋จนนำไปไกลเลยค่ะ
อย่าเสียใจเนอะพี่โก๋ น้องจินเองก็รอเขา เขาไม่มาน้องจินก็หมดสนุกอีก ฮึบๆเนอะพี่โก๋เนอะ
ปกติอ่านวายเจอตัวละครผญแล้วจะเฉยๆ แต่นี่เอ็นดูคุณบัวจังค่ะ
มาไม่บ่อยแต่ซัพพอร์ตน้องจินได้น่ารักตลอด
คืนนี้จินยังจะนอนกับพี่โก๋อยู่ไหม รอลุ้นนะคะ คิดถึงจะแย่~~~ :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 12-10-2016 23:25:25
ทำเอาจินดาเริ่มเขวล่ะ อิอิ เอาอีกพี่ชาต รุกอีกค่ะ!
จินเริ่มคิดได้ล่ะว่า เป็นเพราะ" คิดถึง" นี่เอง วี้ดวิ้วววว
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 12-10-2016 23:35:27
เริ่มหัวข้อโดย: netthip ที่ 12-10-2016 23:55:09
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 12-10-2016 23:56:37
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 13-10-2016 00:08:27
ออกอาการขนาดนี้จนใครๆเขาก้ดูออกอะ
พี่ชาติของน้อง?น่ารักจังเลยค่ะ
หยอดเข้าไป ใจคิดยังไงพูดออกไปชัดๆค่ะ จินมันจะได้คิดตามสักที
อยากกระโดดกอดคนเขียนมากเลยค่ะ มาบ่อยๆชื่นใจที่สุด
ยังไงรอติดตามต่อนะคะ พี่ชาติจะยอมให้จินนอนในเต๊นท์กับพี่โก๋หรอคะ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: purple ที่ 13-10-2016 00:16:20
สนุกมากกกกก คือถ้าไม่ได้อ่านคงจะรู้สึกพลาดมากเลย
พี่ชาติหล่อ จินน่ารัก สั้นๆเลยค่ะ 555
ตามต่อนะคะ ชูป้ายไฟให้คุณคนเขียน สู้ๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 13-10-2016 00:18:03
น้องจินจ๋าน่ารัก ชะเง้อรอพี่ชาติ คืนนี้น้องนอนกับพี่โก๋นะ หาที่กางเต๊นท์ใกล้ๆมะพี่
เฮียต้อมน่ารักมากอ่ะ ฮืออออ ดีใจกับน้อง กลับมาร่าเริงแล้ว
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tkung ที่ 13-10-2016 00:34:16
จินของเราคงจะรู้ใจตัวเองเร็วๆนี้แน่เลยว่า ชอบพี่ชาย
o13
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 13-10-2016 00:36:26
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 13-10-2016 00:39:12
มวยรองอย่างโกวิทก็ต้องก้มหน้าทำงานไปตามระเบียบ ไม่เป็นไรหรอกพวก สักวันแกต้องได้เจอกับคนที่ใช่ เอาใจช่วยนะโกวิท
แหม เรื่องนี้ชอบทุกตัวละครจริงๆ ค่ะ (แม้แต่ใบตองแฟนเก่า) พี่ต้อมก็ชอบ บอกแล้วว่าแกจะต้องเอ็นดูน้องจิน แล้วก็ไม่ผิดไปกว่าที่คิดไว้ คุณบัวสาววายในคราบเลขาเองก็น่ารักมากๆ ค่ะ คุณบัวแกหยอกน้องจินเล่นใช่ไหม ทั้งที่คุณชาติก็จะมาแต่ยังบอกน้องว่าไม่มา แหม...คิดจะดูปฏิกิริยาอะไรใช่ไหม คุณบัวแผนสูง
...แต่สูงกว่าแผนคุณบัวก็คือพี่ชาตินี่แหละ คงกะใช้บรรยากาศบนดอยเพื่อปล่อยหมัดฮุกสุดท้ายคว้าใจน้องจินใช่ไหม? โอย ไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าตอนต่อๆ ไปเขาจะหวานกันขนาดไหน
ขอบคุณสำหรับตอนอัพเดตค่า ^______^
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 13-10-2016 12:17:52
เริ่มหัวข้อโดย: heaven13 ที่ 13-10-2016 14:03:26
เดินหน้าโลดดดค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 13-10-2016 16:20:21
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 13-10-2016 17:29:11
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 13-10-2016 21:55:24
เริ่มหัวข้อโดย: palette_burgundy ที่ 13-10-2016 22:11:58
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 13-10-2016 22:58:54
คุณแป้งขออนุญาตงดลงนิยายเป็นเวลา 1 สัปดาห์ค่ะ
สามารติดตามข่าวสารอื่นๆและความเคลื่อนไหวได้ทางทวิตเตอร์ Arunoki1990 ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 13-10-2016 23:17:14
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 13-10-2016 23:21:46
เหมาะแก่การจีบหนุ่มนะคะ
สมัยเรียน จบค่ายทีไร มีคู่รักเกิดใหม่ทุกที
เริ่มหัวข้อโดย: dereel_nx ที่ 13-10-2016 23:48:42
เริ่มหัวข้อโดย: iamtsubame ที่ 14-10-2016 07:46:52
เริ่มหัวข้อโดย: Kaikaaa ที่ 14-10-2016 11:41:13
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 14-10-2016 12:00:08
พี่ชาติอ่ะ เค้าเขินนนน
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 14-10-2016 17:05:33
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 15-10-2016 02:00:09
อะไรจะดีขนาดเนนนน้ เขิน ชัดเจนขนาดนี้แล้วจินเอ้ยย
ช๊อบชอบ
คนแต่งหาเด็กเอ๊าะๆให้พี่โก๋สักคน สงสารแก
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 15-10-2016 02:32:14
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 15-10-2016 23:29:40
เริ่มหัวข้อโดย: lazysheep ที่ 15-10-2016 23:38:18
เริ่มหัวข้อโดย: I-Icezz ที่ 17-10-2016 22:52:45
คิดถึงก็บอกคิดถึง
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 18-10-2016 18:27:55
แต่ช่วงนี้ต้องการพลังมาฮีลตัวเองมากขึ้นกว่าเดิมจนเผลอคลิกเข้ามาอ่าน
ผลคือติดงอมแงม ฮืออออออออออออออออ
จินขี้อ้อยมากกก เกลียดความไถหัวกับตัวพี่ชาติ ทั้งเกลียดทั้งเขิน :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: palm-metto ที่ 18-10-2016 23:22:27
ง่อววว มีการบอกคิดถงคิดถึงกันด้วย นี่ไม่ธรรมดาแล้วนะ
ส่วนพี่โก๋ เราสงสารพี่จริงๆนะ แต่ปล่อยให้เค้าเดินตามกันต้อยๆนั่นแหละเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 19-10-2016 09:57:12
กะน้องจินแน่เลย :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Snimsoi ที่ 19-10-2016 17:11:16
เริ่มหัวข้อโดย: t152_rakjai ที่ 20-10-2016 11:53:09
มันดีต่อใจมากเลยค่ะ
รอนะคะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 20-10-2016 17:21:07
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 20-10-2016 18:56:50
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 20-10-2016 22:05:22
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 21-10-2016 18:45:41
เมื่อถึงเวลาที่พระอาทิตย์มุดหายเข้าใต้เส้นขอบฟ้า ตะเกียงดวงน้อยจำนวนนับสิบก็ถูกจุดขึ้นเพื่อให้ความสว่างแทนแสงธรรมชาติไปทั่วลานกว้างริมหมู่บ้าน
เหล่าพนักงานชายส่วนมากยังคงไม่หลบเข้าเต๊นท์กันไปไหนเมื่อบรรยากาศโดยรอบนั้นดูครึกครื้นเกินกว่าจะข่มตาให้หลับลงได้แม้ว่าวันนี้ทั้งวันพวกเขาจะเพิ่งผ่านการใช้พละกำลังกันมาอย่างเหน็ดเหนื่อยก็ตาม ผิดกับบรรดาสาวๆที่พากันอาบน้ำปะแป้งเตรียมตัวเข้านอนกันไปหมดแล้ว
“วันนี้ไอ้แม็คเจอเนื้อคู่” หลังจากประเด็นว่าด้วยเรื่องความสวยงามของทิวทิศน์บนยอดดอยจบลง เรื่องราวในวงสนทนาก็เปลี่ยนไปสู่หัวข้อที่ดูจะใกล้ตัวขึ้นมาอีกหน่อย
“น้องเขาน่ารักมากเลยพวกมึง ตอนกูได้แผลเมื่อช่วงบ่ายเขาเป็นคนไปหายามาให้กูด้วย...แต่ไม่กล้าคุยอะ สวยเกิน” คนที่ถูกแซวขึ้นมาบอกเล่าโดยไม่คิดขยักความในใจ
“คนไหนวะพี่?” จินดาเอ่ยถามพร้อมด้วยรอยยิ้มล้อเลียนบนใบหน้า
“คนที่วันนี้ใส่เสื้อสีชมพู...มึงก็น่าจะรู้จักนี่ เมื่อเช้ากูเห็นมึงคุยกับเขาด้วย”
“หืม?..เมื่อเช้าผมคุยกับเขาด้วยเหรอ? ใครวะ?...อ๋อ! คุณบัวแน่เลย ที่แก้มยุ้ยๆ วันนี้ถักเปียใช่ไหม?”
“เออ คนนั้นแหละ! ชื่อบัวเหรอ? มึงไปรู้จักเขาได้‘ไงวะ?”
“เขาเป็นเลขาฯของพี่ชา..เอ๊ย..คุณชาติไง ช่วงนี้เจอกันบ่อยหน่อย”
คำสรรพนามที่เกือบจะหลุดลอดผ่านกลีบปากออกมาถูกจินดาตะครุบเอาไว้ได้ทัน
...ชอบลืมตัวทุกทีว่าอยู่ที่นี่ไม่ควรแสดงท่าทีสนิทสนมกับธีรชาติจนเกินไป...
แล้วก็ช่างเป็นจังหวะที่เหมาะเจาะเสียนี่กระไร ร่างกายสูงใหญ่ของคนที่อยู่ในความคิดปรากฏขึ้นในระยะการมองเห็นของสถาปนิกหนุ่มตอนนั้นพอดี
ธีรชาติหยุดยืนมองมาทางวงสนทนาของพวกเขาจากตำแหน่งที่ห่างออกไปราวๆสิบกว่าเมตร และเมื่อสายตาได้สบกัน ผู้บริหารคนดังก็ทำไม้ทำมือส่งสัญญาณให้เขาเช็คโทรศัพท์มือถือทันที
จินดาทำตามซิกแนลโดยไม่มีการอิดออด
‘มาที่เต๊นท์พี่หน่อยสิ’
ข้อความในไลน์ที่เพิ่งได้รับมาไม่ถึงหนึ่งนาทีเป็นเครื่องยืนยันที่ดีเหลือเกินว่าเครือข่ายของลิงเกอร์ฯนี่มันครอบคลุมทุกภาคทุกส่วนของเมืองไทยจริงๆ
‘ตอนนี้เลยเหรอ?’ จินดาพิมพ์ส่งกลับไปเช่นนั้น
‘ใช่ มาหน่อยๆ รบกวนเวลาไม่นานหรอก’
“เขามีแฟนหรือยังวะ? มึงพอจะรู้ไหม?” คำถามว่าด้วยเรื่องสาวสวยที่บุพเพนำพาของนายแม็คยังคงถูกส่งมาให้ หากแต่คราวนี้จินดาไม่ได้มีทีท่ากระตือรือร้นสนอกสนใจเท่าเมื่อครู่อีกแล้ว
“ผมไม่รู้อะ ไว้เดี๋ยวจะลองสืบดูให้นะ” กล่าวจบชายหนุ่มก็ทิ้งช่วงเวลาไว้ให้บทสนทนาได้ดำเนินห่างตัวออกไปอีกสักพักจนเมื่อถึงจังหวะที่เหมาะสมเขาจึงค่อยๆปลีกตัวออกจากวงไปอย่างเงียบเชียบ
สถาปนิกรุ่นเล็กหันซ้ายมองขวาขณะเดินไปยังที่หมาย ในใจก็รู้สึกขบขันอยู่ไม่น้อยที่ต้องทำตัวหลบๆซ่อนๆอย่างกับเป็นพวกคู่รักดาราทั้งที่พวกเขาสองคนก็ออกจากคุยกันเหมือนเพื่อนพ้องปกติทั่วไป...คิดว่านะ...
...ก็แค่ขี้เกียจตอบคำถามใครต่อใครว่าทำไมสนิทกัน...
...เคยลำบากใจตอนถูกโกวิทถามมาแล้วครั้งหนึ่ง ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากจะต้องรู้สึกแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง...
“มีอะไรเหรอพี่?” จินดาเอ่ยถามคนที่ยืนฉีกยิ้มรอเขาอยู่หน้าเต๊นท์ส่วนตัวก่อนแล้ว
แก้วกระดาษบรรจุเครื่องดื่มร้อนควันฉุยแก้วหนึ่งถูกส่งมาตรงหน้าสถาปนิกหนุ่ม
“คนในหมู่บ้านเขาชงชาไว้ให้ พี่ก็เลยเอามาเผื่อจิน เห็นอากาศมันเย็นๆ ดื่มแล้วน่าจะอุ่นขึ้นนะ”
“ขอบคุณคร้าบ..แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่เดินเข้าไปในวง? ชาแก้วเดียว อุตส่าห์ไลน์เรียกออกมา ตอนแรกผมก็นึกว่าพี่มีเรื่องอะไรสำคัญจะไหว้วานซะอีก”
“ก็พี่เห็นจินไม่ค่อยอยากให้ใครรู้ว่าเราสนิทกัน กลัวว่าเดี๋ยวเดินเข้าไปแล้วจินจะวางตัวลำบากเปล่าๆ”
“แหม..ไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย ถ้าแค่นั่งคุยปกติก็ไม่เป็นไรหรอก”
เมื่อพยางค์สุดท้ายในประโยคของจินดาสิ้นสุดลง รอยยิ้มกรุ้มกริ่มชวนให้คนมองรู้สึกหวั่นใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคายโดยพลัน
“พูดอย่างกับว่าปกติเราไม่ได้นั่งคุยกันปกติ...ปกติเราสองคนทำอะไรแปลกๆกันหรือไง?”
ถ้อยคำของธีรชาติก่อให้เกิดเป็นภาพมอนทาจประกอบเพลงหวานเลี่ยนชวนจั๊กจี้หัวใจขึ้นในห้วงคำนึงของคนฟัง จินดาผงะไปเล็กน้อยขณะที่ซีนแสนชิดใกล้จำนวนมากที่เคยเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาสองคนผุดขึ้นเตือนความจำอย่างต่อเนื่อง ไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆที่จะจินตนาการถึงพวกมัน แต่พอสั่งให้ตัวเองหยุดคิดสมองมันกลับดื้อดึงเสียนี่
...นอนกอดบ้างล่ะ...
...หอมหัวบ้างล่ะ...
...จุ๊บหน้าผากปลอบใจบ้างล่ะ...
...เพิ่งรู้สึกได้อย่างชัดเจนก็ตอนนี้แหละว่าโมเม้นต์ ‘แปลกๆ’ ระหว่างเขากับธีรชาติมันมีเยอะแยะไม่ใช่เล่น...
“..อ่า..คือ..มันก็..ไม่ใช่อย่างนั้น..” สถาปนิกหนุ่มออกอาการอึกอักพูดจาไม่เต็มคำและเมื่อตระหนักได้ว่าคงไม่สามารถควบคุมลักษณะท่าทางของตัวเองได้ดีไปมากกว่านี้ สุดท้ายเขาจึงเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องเสียดื้อๆและทำหลับหูหลับตามองข้ามรอยยิ้มประหลาดบนใบหน้าของธีรชาติไป “..ว่าแต่..ชานี่หอมดีนะพี่ ชาวบ้านปลูกเองเลยใช่ไหม?..”
“อืม” ธีรชาติตอบเพียงแค่นั้นทั้งที่ยังคงสีหน้าไว้เช่นเดิม
“ดีเนอะ ปลูกชากินเองได้ด้วย..เอ่อ..ผมว่าผมควรกลับไปได้แล้วล่ะ ออกมานานเดี๋ยวเขาสงสัยว่าหายไปไหน...พี่ก็ไปนั่งเล่นด้วยกันสิ ตรงนั้นบรรยากาศดีมากเลยนะ”
“ไม่ล่ะ ถ้าพี่เข้าไปเพื่อนจินคงเกร็งกันหมด คืนนี้พี่ขอนั่งเช็คงานเงียบๆในเต๊นท์ดีกว่า”
“เอางั้นเหรอ? แล้วแต่...ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เจอกันครับ”
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป...มีอีกเรื่อง จินรอตรงนี้แป๊บนะ” ธีรชาติกล่าวเช่นนั้นแล้วจึงมุดตัวหายเข้าไปในเต๊นท์ทิ้งให้จินดาได้แต่ยืนเกาหัวแกรกๆด้วยความงุนงงอยู่ทางด้านนอกเพียงผู้เดียว ก่อนที่เพียงไม่กี่วินาทีถัดมาร่างกายสูงใหญ่จะโผล่ออกมาอีกครั้ง
คราวนี้ผู้บริหารหนุ่มถือเสื้อกันหนาวตัวหนา ถุงเท้า และผ้าพันคอเนื้อดีติดมือออกมาด้วย
“เอ้า..เอาไปใส่ซะ”
“ฮะ? ทำไมอะ? ที่ผมใส่อยู่ตอนนี้มันก็โอเคดีอยู่แล้วนะ”
“พี่ไม่ได้หมายถึงให้ใส่ตอนนี้ เก็บไว้ใส่ตอนนอน”
จินดากะพริบตาปริบๆมองคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ
“ดึกๆบนดอยมันหนาว เสื้อที่จินใส่อยู่หนาไม่พอหรอก ตอนนี้เดินไปเดินมาร่างกายเลยยังอบอุ่นอยู่ แต่พอนอนนิ่งๆเมื่อไหร่จินจะตัวแข็งเลยล่ะ..เอาเสื้อพี่ไปใส่ รับรองอุ่นทั้งคืน”
“ถ้าผมเอาของพี่ไปแล้วพี่จะใส่อะไร?”
“พี่มีของพี่อยู่แล้ว อันนี้เตรียมมาให้จินโดยเฉพาะ”
“..โอ้โห..ดูแลผมดีไปแล้วมั้งพี่...”
“ไม่ได้หรอก..ขืนปล่อยให้หนาว เดี๋ยวกลางดึกจินก็จะไปกอดคุณโก๋”
“บ้า ใครจะไปทำแบบนั้น”
“จะใครล่ะ? ก็คุณนี่แหละครับที่จะทำแบบนั้นคุณจินดา จินไม่รู้ตัวหรอกว่าตอนหลับตัวเองขี้หนาวขนาดไหน ข้อนี้พี่ต้องรู้ดีกว่าจินแน่นอน” ธีรชาติตอบออกไปด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจ สีหน้าเป็นต่อที่แสดงออกไปทำเอาคู่สนทนาถึงกับขมวดคิ้วฉับ แต่แม้กระนั้นสถาปนิกหนุ่มก็ยังอุตส่าห์ยอมรับเสื้อผ้าที่ถูกยัดใส่มือมาถือไว้แบบงงๆ
“พี่จะมารู้ดีกว่าผมได้ไง? นี่ร่างกายผมนะ”
“รู้สิ...ขนาดแอร์ยี่สิบสี่องศาที่คอนโดฯยังทำให้จินกอดพี่ทุกคืนได้เลย แล้วนี่มันบนดอย พี่มั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่าคืนนี้จินจะต้องหนาวมากๆ”
จู่ๆจินดาก็รู้สึกได้ถึงความอุ่นวาบที่แล่นริ้วกระจายไปทั่วสองข้างแก้ม สิ่งที่สะดุดหูไม่ใช่การฟันธงว่าคืนนี้เขาจะต้องหนาว หากแต่เป็นประโยคก่อนหน้าต่างหาก
“..ผ..ผมกอดพี่ทุกคืนอะไร? เอาอะไรมาพูด? ตลกละ...”
“ไม่ตลก..พูดจริง ตอนจินมาอยู่ที่ห้องพี่ เราสองคนนอนกอดกันทุกคืนเลยนะ...”
ลำพังแค่เนื้อความก็ทำให้คนฟังปั้นหน้าได้ลำบากพออยู่แล้ว นี่ธีรชาติกลับยังอุตริเพิ่มความประดักประเดิดให้สถานการณ์ด้วยการเลือกใช้สุ้มเสียงแหบกระเส่าราวกับต้องการจะหยอกเย้าให้อายเล่นเข้าไปอีกอีก คราวนี้จินดาจึงแทบจะหดหัวหลบลงใต้คอเสื้อเลยทีเดียว
“มั่ว! พี่ต่างหากที่เข้ามากอดผมก่อน”
“นั่นมันแค่บางคืนเท่านั้นแหละ ส่วนมากน่ะจินเป็นคนเข้ามาซุกพี่เองทั้งนั้น ถ้าไม่เชื่อลองกลับไปถามผีที่คอนโดฯดูได้...ว่าแต่เคยรู้สึกตัวด้วยเหรอว่าถูกพี่กอด? แล้วทำไมไม่บอกกันบ้างล่ะ?”
“พูดอย่างนี้แปลว่าพี่ตั้งใจกอดนี่หว่า! ผมนึกมาตลอดว่าพี่ละเมอ!”
ได้ยินดังนั้นธีรชาติก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาทันที “ละเมอที่ไหน ปกติพี่นอนนิ่งอย่างกับขอนไม้...ถ้าพี่กอดก็แปลว่าพี่ตั้งใจกอด รู้ไว้ซะนะเด็กน้อย..”
“โอย...พี่เพี้ยนแล้ว พี่ต้องเพี้ยนแน่ๆ...ไม่เจอกันหลายวันไปทำอะไรมา? เพี้ยนกว่าเดิมเยอะเลย” พูดไปสองมือจะขยับเกาหัวเกาหูไป ลูกดำขลับส่ายลอกแลก เดี๋ยวมองซ้ายเดี๋ยวมองขวา เรียกง่ายๆว่ามองมันทุกอย่างยกเว้นเพียงอย่างเดียวคือดวงตาที่ตอนนี้กำลังฉายประกายวิบวับของคนตรงหน้า
“เพี้ยนไม่เพี้ยนไว้เราคอยดูกัน พี่ว่าอีกไม่นานเดี๋ยวจินก็คงเพี้ยนพอๆกับพี่นี่ล่ะ แต่ตอนนี้จินจะต้องรับปากพี่มาก่อนว่าคืนนี้จะใส่เสื้อ ถุงเท้า แล้วก็ผ้าพันคอที่พี่ให้ไป...ห้ามตื่นมาถอดตอนกลางดึกด้วย”
“แบบนี้มันบังคับกันชัดๆ”
“ไม่รู้แหละ ยังไงพี่ก็ไม่ให้จินกอดคุณโก๋ คืนนี้ใส่ด้วย..รับปากมาเร็ว”
“ถ้าผมไม่รับปากจะเกิดอะไรขึ้น?”
นักธุรกิจคนดังนิ่งคิดไปครู่ ดวงตาคู่คมหรี่ลงเล็กน้อย “..พี่ก็จะลากจินมานอนเต๊นท์พี่แทน เอาให้คนเขารู้กันไปเลยว่าเราสนิทกันขนาดไหน..แบบนี้ฟังดูเข้าท่าดีเนอะ”
“อ้าวเฮ้ย! บังคับไม่พอยังข่มขู่อีก..ร้ายเกินไปแล้ว! รับปากก็ได้..รับปากก็ได้ กลัวจนขนลุกขนชันไปหมดเลยเนี่ย!” จินดาพ่นถ้อยคำทั้งหมดออกมาในรวดเดียวด้วยจังหวะรัวเร็วก่อนจะส่งเสียงจึกจักใส่หน้าธีรชาติไปเป็นการปิดถ้อยคำครึ่งแรก “ผมไม่คุยกับพี่แล้ว เดี๋ยวคืนนี้นอนไม่หลับ ไปก่อนล่ะ..บาย..อ้อ ขอบคุณมากครับสำหรับชาแล้วก็เสื้อ...จะดื่มให้หมดแล้วก็จะใส่ไม่ถอดเลย! พรุ่งนี้คอยดู คราวนี้ผมไปจริงๆละ..บาย!”
เหตุการณ์เล็กๆที่ชวนให้ธีรชาติทั้งขบขันทั้งรู้สึกชุ่มชื่นหัวใจในคราวเดียวสำหรับค่ำคืนนี้จบลงตรงที่จินดาจ้ำอ้าวห่างออกไปด้วยท่าทางเหมือนคนสติแตกโดยมีเสียงหัวเราะชอบอกชอบใจจากเขาดังไล่หลังเป็นการปิดท้าย
...ถึงไม่สามารถนอนร่วมเต๊นท์กันในสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนแบบนี้ได้ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะแค่ได้เห็นปฏิกิริยาของจินดาเข้าไปคืนนี้เขาก็คงหลับฝันดีไปจนถึงเช้าแล้ว...
...ก็จะไม่ให้ฝันดีได้อย่างไรในเมื่อสิ่งที่หมายมั่นปั้นมือมาตั้งแต่ยังไม่ออกจากกรุงเทพฯมันกำลังไปได้สวยดีทีเดียว...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 21-10-2016 18:46:09
...เสื้อของธีรชาติมันอุ่นจนเมื่อคืนเขาลืมไปเลยว่านอนท้าลมหนาวอยู่บนยอดดอย...
จินดาขยับไม้ขยับมือติดตั้งบานพับหน้าต่างด้วยท่าทางคล่องแคล่วพลางในหัวก็นึกไปถึงบทสนทนาชวนคิดไกลระหว่างตัวเขากับผู้บริหารคนดังคนนั้นไปด้วย
จนถึงตอนนี้สถาปนิกหนุ่มก็ยังสั่งให้ตัวเองหยุดหน้าร้อนไม่ได้สักที นึกถึงคำบอกเล่าที่ว่าพวกเขานอนกอดกันทุกคืนขึ้นมาทีไรมันเป็นอันต้องออกอาการวางหน้าไม่สนิททุกทีไป แม้กระทั่งในช่วงเวลาที่เขายืนอยู่คนเดียวแบบนี้ก็เถอะ
...นอกจากจะอายธีรชาติแล้ว ยังต้องมานั่งอายตัวเองอีก...
...เวรกรรม...
“มาหลบอยู่ตรงนี้เอง ปล่อยให้พี่เดินหาตั้งนาน”
จินดาสะดุ้งขึ้นสุดตัวทันทีที่สุ้มเสียงอันคุ้นเคยของคนที่อยู่ในความคิดดังขึ้นบริเวณข้างใบหู ไออุ่นจากร่างกายสูงใหญ่ที่เข้ามายืนประชิดอยู่ทางด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ทำเอาเขาตกใจจนแทบขันสกรูไม่ตรงรู
“พี่! มาไม่ให้สุ้มให้เสียง ตกใจหมด!”
ได้ยินดังนั้นธีรชาติก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆพลางยกสองแขนขึ้นช่วยจินดาพยุงบานหน้าต่างให้เข้าล็อควงกบอีกแรง “ขอโทษๆ ขวัญอ่อนจังนะ”
“เจอแบบนี้ใครไม่ตกใจก็บ้าแล้ว..ที่จริงพี่ไม่ต้องช่วยจับหรอก ผมจับคนเดียวได้ ตอนนี้เรายืนชิดกันเกินไปหน่อยแล้วมั้ง เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น..”
“ใครจะเดินเข้ามา ตรงนี้มันหลังบ้านแถมอยู่ท้ายหมู่บ้านด้วย ถ้าพี่ไม่ได้ตั้งใจตามหา พี่ก็ไม่มีทางเจอจินแน่นอน”
สถาปนิกหนุ่มเม้มริมฝีปากเข้าหากันน้อยๆก่อนคลายออกในขณะที่มือไม้ก็ยังคงขยับทำงานไม่ได้หยุด “..แล้วพี่ตามหาผมทำไมอะครับ?..”
“เมื่อวานพี่ก็บอกไปแล้วไงว่าพี่เร่งเคลียร์งานเพื่อที่จะมาเจอจินที่นี่ ถ้าขึ้นมาแล้วไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันเลยก็เสียเที่ยวแย่สิ จริงไหม?”
แม้ว่าอากาศบนดอยจะเย็นสบายดี แต่ตามไรขมับของจินดาในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยเหงื่อกาฬชื้นแฉะ
...เจอกันคราวนี้ ท่าทีของธีรชาติที่มีต่อตัวเขามันเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด...
...เปลี่ยนไปชนิดที่ทำเอาตั้งตัวไม่ทันจนแทบเสียการทรงตัวเซล้มพังพาบลงกับพื้นเลยทีเดียว...
“ว่าแต่จินเก่งเหมือนกันนะเนี่ย ติดหน้าต่างเองเป็นด้วย ถ้าให้พี่ทำสงสัยใส่ไม่พอดีวงกบแน่ๆ”
“เอ้า! ก็ผมเด็กสถาปัตย์นะพี่ ไปค่ายอาสาออกบ่อย แถมที่บ้านก็เปิดร้านขายเครื่องมือช่างด้วย เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ”
“แหม ได้ทีโม้ใหญ่เลย” ธีรชาติละมือข้างหนึ่งออกจากบานหน้าต่างมาเขกลงกลางกระหม่อมคนช่างอวดไปเสียหนึ่งที
“โม้อะไร๊ ก็มันเรื่องจริง...พ่อผมบอกว่าผู้ชายน่ะถ้าไม่รวยก็ต้องทำงานช่างเป็นถึงจะหาเมียง่าย คล้ายๆกับที่พวกผู้หญิงเชื่อกันว่าถ้าทำอาหารเก่งแล้วสามีจะกลับบ้านทุกวันนั่นแหละ...ดังนั้นพี่อะรวยอยู่แล้ว ถึงทำงานช่างไม่เป็นก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่ผมไม่รวยไง ผมเลยต้องทำให้เป็น ไม่งั้นเดี๋ยวหาเมียยาก” พูดจบจินดาก็ส่งเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากออกมาด้วยความอารมณ์ดี ดวงตาที่ปกติก็เรียวรีอยู่แล้วยิ่งดูเล็กหยีเมื่อชายหนุ่มแย้มรอยยิ้มอวดแผงฟัน
“อย่างนี้..ถ้าคนนึงเก่งงานช่าง อีกคนนึงเก่งงานครัว ก็จะเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบเลยน่ะสิ?”
“ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ”
“นี่ไง พอดีเลย! จินทำงานช่างเก่ง พี่ทำอาหารได้ แบบนี้เราสองคนก็เป็นเพอร์เฟ็คคัพเพิลชัดๆ”
เหมือนกำลังขับรถอยู่ดีๆแล้วมีหมามีแมวมาวิ่งตัดหน้าจนต้องเหยียบเบรคดังเอี๊ยด รอยยิ้มบนใบหน้าอ่อนเยาว์หุบลงโดยพลัน ดวงตาเรียวเล็กเบิกขึ้นน้อยๆซึ่งเป็นผลมาจากความตกใจ ยังดีอยู่หน่อยว่าตอนนี้เขากำลังหันหลังให้อีกฝ่าย จึงไม่ต้องเผชิญหน้าให้รู้สึกกระดากไปมากกว่านี้
“..ถ..ถ้าจะเอาอย่างนั้นพี่ต้องยอมเป็นเมียผมแล้วล่ะ เพราะพี่ทำกับข้าวเก่ง” กล่าวจบก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆปิดท้าย
...ทำตลกกลบเกลื่อนไปอย่างนั้นเอง...
...ที่จริงในใจมันปั่นป่วนขนาดไหนธีรชาติจะรู้บ้างหรือเปล่าหนอ?...
“ปกติเขาตัดสินตำแหน่งกันแบบนั้นเหรอ? พี่ว่าเขาวัดด้วยเรื่องอื่นมากกว่านะ...ที่แน่ๆคือไม่ได้วัดจากกิจกรรมในห้องครัวแน่ๆล่ะ”
จินดาดึงข้อศอกถองเข้าไปที่หน้าท้องของคนข้างหลังเบาๆ “พี่นี่ก็ทะลึ่งเหมือนกันนะเนี่ย”
ผู้บริหารคนดังหัวเราะร่วนทั้งที่เพิ่งจะถูกประทุษร้ายไปหมาดๆ “มันก็ต้องมีกันบ้าง...เอ่อใช่! ลืมถาม..”
“อะไรอีกล่ะ?” คำถามถูกส่งกลับไปด้วยลักษณะเหมือนกับว่าคนถามนั้นรู้สึกระแวงไปเสียแล้ว
“ตกลงเมื่อคืนไม่ได้นอนกอดคุณโก๋ใช่ไหมจิน?”
“เปล่า ไม่ได้กอด”
เสียงผ่อนลมหายใจเฮือกโตดังขึ้นในทันที กระแสอุ่นร้อนที่รดลงมาบริเวณต้นคอทำเอาจินดาต้องหรี่ตาลงน้อยๆด้วยหมายว่าหากทำเช่นนั้นแล้วความรู้สึกจั๊กจี้มันจะพอทุเลาลงไปได้บ้าง
“ค่อยยังชั่วหน่อย แสดงว่าเสื้อที่เตรียมมาอุ่นพอจริงๆ” ธีรชาติเอ่ยพึมพำออกมาเช่นนั้น
“พี่เป็นอะไรกับเรื่องนี้นักหนา ถึงกอดก็ไม่เห็นเป็นไรเล๊ย พี่โก๋เขาไม่ด่าผมหรอก”
“คุณโก๋ไม่ว่าอะไร แต่พี่นี่แหละจะว่า”
“ว่าทำไมอะ?”
“แล้วจินคิดว่าทำไมล่ะ?”
...เงียบ...
จินดานิ่งไปนานหลายอึดใจ ซึ่งในระหว่างที่ปิดปากสนิทอยู่นั้นชายหนุ่มก็นึกตำหนิตัวเองไปด้วยว่าไม่รู้จะพาบทสนทนาวกกลับเข้ามาสู่บรรยากาศแบบนี้อีกเพื่ออะไร ก่อนในที่สุดเมื่อเห็นว่าธีรชาติไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยผ่านเขาจึงจำต้องอ้อมแอ้มตอบออกไปเสียงเบา
“..ไม่รู้หรอก..”
...ถ้าจะพูดให้ถูกคือ ‘ไม่กล้าเดา’ ต่างหาก...
สองมือที่เคยขยับขันสกรูอยู่เมื่อครู่ตอนนี้หยุดลงไปแล้ว จินดารู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังเคลื่อนใบหน้าเข้ามาชิดข้างหูของเขายิ่งกว่าเก่า
...งับติ่งหูได้สงสัยแม่งงับไปแล้วมั้งเนี่ย...
...พอเป็นแบบนี้แล้วในอกมันก็รู้สึกหวิวๆขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้...
“..พี่หวง..”
แม้ระดับเสียงที่นักธุรกิจคนดังเปล่งออกมานั้นจะแผ่วเบาเพียงใด แต่ด้วยระยะห่างที่มีเพียงน้อยนิดก็ทำให้คนฟังสามารถได้ยินถ้อยคำหวานหูเมื่อสักครู่ได้อย่างชัดเจนดีเหลือเกิน
จินดาเผลอทำไขควงในมือร่วงหล่นลงพื้นในตอนนั้นเอง สติสตังที่เคยมีไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกต่อไปแล้ว
...หวง...
ทั้งที่คำมันก็สั้นนิดเดียวแต่ทำไมความหมายที่แฝงอยู่เบื้องหลังมันกลับยาวเหยียดและสามารถแตกนัยออกไปได้มากมายขนาดนี้นะ
...อยากจะทำตลกกลบเกลื่อนอีกสักรอบ...
...แต่ว่าตอนนี้แขนขามันปวกเปียกไปหมด แค่พยุงตัวไม่ให้ไหลลงไปกองกับพื้นก็ยากจะตายอยู่แล้ว...
เป็นไม่กี่ครั้งในชีวิตที่จินดาตกอยู่ในอาการทำอะไรไม่ถูก อวัยวะต่างๆในร่างกายมันดูใช้งานยากไปหมด ไม่รู้จะขยับปากพูดอะไร ไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ที่ไหน
...แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าจะทำยังไงให้หัวใจมันเต้นช้าลงกว่านี้หน่อย...
ธีรชาติยืนยิ้มกริ่มอยู่ทางด้านหลังร่างกายขนาดสันทัดอยู่ในท่าเดิม ดวงตาคู่คมจับจ้องอยู่ไปยังเสี้ยวหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายพลางในหัวก็คาดเดาถึงความรู้สึกที่แอบซ่อนอยู่ในหัวใจดวงนี้ไปด้วย ผู้บริหารคนดังไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการยืนรอรับปฏิกิริยาจากจินดาอยู่ในความเงียบเท่านั้น
คนทั้งคู่ยืนนิ่งปล่อยให้บรรยากาศเงียบเชียบกัดกินความรู้สึกอยู่นานนับนาที จนในที่สุดจะเป็นฝ่ายคนอายุน้อยกว่าที่เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง
จินดาขยับแขนดันแผ่นอกกว้างที่ซ้อนอยู่ทางด้านหลังไม่แรงนักเพื่อเป็นการขอพื้นที่ ก่อนในวินาทีถัดมาเขาจะค่อยๆย่อตัวลงเก็บไขควงขึ้นจากพื้นโดยไม่ลืมที่จะหยิบกระป๋องสีน้ำมันและแปรงขนาดกำลังดีติดมือขึ้นมาด้วย
ใบหน้าอ่อนใสที่ยามนี้ขึ้นสีเรื่อชวนให้คนมองใจเต้นยังคงไม่เงยขึ้นมาเผชิญ กระป๋องสีและแปรงอันที่ว่าถูกยัดใส่มือนักธุรกิจคนดังพร้อมด้วยถ้อยคำตะกุกตะกักของผู้มอบที่ถูกเปล่งทำลายความเงียบขึ้นมาอีกครั้ง
“..ผ..ผมไม่ให้พี่ช่วยตรงนี้แล้ว..ทางนู้นมีหน้าต่างอีกสองบานที่ยังไม่ได้ทาสี พี่เอาไปทาเลย..”
“อ้าว ไล่กันซะอย่างนั้น ทำไมล่ะ? อยากช่วยจินทำบานนี้มากกว่า ไม่ได้เหรอ?”
“..ม..ไม่ได้..พี่ยืนอยู่ตรงนี้แล้วผมทำงานไม่ได้..”
ได้ยินดังนั้นรอยยิ้มแฝงความหมายก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของคนฟัง
ธีรชาติไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแต่ยืนส่งยิ้มมีเลศนัยให้คนที่เอาแต่หลบตาวูบวาบอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่ จนในที่สุดเมื่อเห็นว่าจินดาใกล้จะรับไม่ไหวอีกต่อไปถึงได้ยอมเดินถือกระป๋องสีน้ำมันและแปรงขนาดเหมาะมือห่างออกไปตามที่อีกฝ่ายต้องการแต่โดยดี
...ไม่ผิดไปจากคำบอกเล่าของโกวิทเลยจริงๆ...
...จินดาเองก็รู้สึก...
“อ่า..ผมว่าพอก่อนดีกว่ามั้งคุณโก๋” คิ้วหนาเข้มทั้งสองข้างของผู้บริหารหนุ่มขมวดตัวเข้าหากันจะแทบผูกเป็นปมเมื่อเพื่อนร่วมโต๊ะเพียงหนึ่งเดียวของมื้อนี้กระดกแก้วในมือกรอกน้ำเมาที่บรรจุอยู่ภายในใส่ปากไปอีกหนึ่งอึกใหญ่ๆ
...ไม่น่าหลวมตัวมานั่งดื่มด้วยเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ...
ธีรชาติไม่แน่ใจนักว่าโกวิทต้องการเลี้ยงขอบคุณเขาแทนจินดาหรือแท้จริงแล้วเพียงต้องการหาคนมานั่งเมาเป็นเพื่อน แล้วเขาบังเอิญยืนอยู่ตรงนั้นพอดีเลยสุ่มๆชวนออกมากันแน่ เพราะเห็นตะบี้ตะบันดื่มเสียเหลือเกิน ถึงจะเป็นเบียร์แต่หากบริโภคเข้าไปเยอะๆมันก็เมาไม่รู้เรื่องได้เหมือนกัน
...ถ้าเรียกเช็คบิลตอนนี้เลยจะเป็นการเสียมารยาทไหมนะ?...
“ผม-ไม่-ชอบ-คุณ-เลย...ไม่ชอบคุณเลยยย”
“เออๆๆ คุณบอกผมแบบนี้มาสามรอบแล้ว ถ้าไม่ชอบทีหลังก็ไม่ต้องชวนออกมา” ธีรชาติตอบคนเมากลับไปเช่นนั้นทั้งที่รู้ดีว่าอีกฝ่ายมีสติไม่มากพอจะเข้าใจเนื้อความหรอก “ผมเองก็ไม่ค่อยชอบคุณเหมือนกัน”
“ผมชอบจิน...”
“รู้”
“แต่จินไม่ชอบผม...”
“เสียใจด้วย”
นักธุรกิจคนดังยกสองแขนขึ้นกอดอกไว้เพียงหลวมๆพลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ โดยที่ระหว่างนั้นก็ทอดสายตามองท่าทางการกอดขวดเบียร์เปล่าๆไว้แนบรักแร้ของคนตรงหน้าไปด้วย
แล้วในจังหวะที่ผู้บริหารหนุ่มกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะทนฟังคนเมาพล่ามต่อไปอีกนิดดีหรือจบบทสนทนามันเสียตรงนี้เลยดี ข้อความน่าสนใจที่ตรึงให้เขาต้องนิ่งฟังก็หลุดลอดผ่านปากของอีกฝ่ายมาเบาๆ
“จินมันชอบคุณ พนันกันไหม?..ผมดูออก มันชอบมากถึงขั้นที่แค่ได้ยินชื่อก็ยิ้มออกแล้ว”
ธีรชาติเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆให้กับสิ่งที่ได้ฟัง เมื่อครู่ก่อนที่จะเริ่มเมามายโกวิทพูดถึงท่าทีที่จินดามีต่อเขามาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ถ้อยคำที่ใช้ในคราวนั้นมันไม่ได้ชัดเจนมากเท่านี้
รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคายแม้ว่านักธุรกิจคนดังจะยังไม่แน่ใจนักว่าคำบอกเล่าของคนเมานั้นมีน้ำหนักใกล้เคียงกับความจริงมากน้อยเพียงใด
“เขายิ้มเวลาได้ยินชื่อผมแล้วมีอะไรอีก? มีอาการอื่นอีกหรือเปล่า?”
“มี!” โกวิทกระแทกเสียงตอบจนธีรชาติสะดุ้งตกใจเพราะชั่วขณะหนึ่งเผลอนึกไปว่าจะอีกฝ่ายจะลุกขึ้นมาตะบันหน้ากันเสียแล้ว “มีอีกเย้อออ..เยอะจนผมเอียนจะตายชัก น่าเจ็บใจแค่ไหนคุณรู้ไหม? นั่งทำงานอยู่ข้างผมแท้ๆ แต่ดันเอาแต่จ้องโทรศัพท์! ผมเห็นมันเปิดไลน์คุณแล้วก็พิมพ์ๆลบๆไม่ยอมส่งอยู่เป็นล้านนนรอบ ไม่รู้มันพิมพ์อะไรของมันนักหนา แล้วเวลาคุณโทรฯหาแม่งก็แทบกระโดดตะครุบมือถือ รอจะคุยกับคุณท่าเดียว...เจ็บใจเป็นบ้า...”
ธีรชาติฉีกยิ้มกว้างรับข้อมูลใหม่ที่เพิ่งได้ทราบจากปากของคนที่ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้มานั่งคุยกันเพียงลำพังอยู่แบบนี้ แม้ในใจจะรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่ตัวเองกำลังทำเหมือนหลอกให้คนเมาคายความลับ แต่กระนั้นชายหนุ่มก็ไม่สามารถเอาชนะความใคร่รู้ที่เกิดขึ้นในใจได้จริงๆ
“แล้วมีอะไรอีก? เล่าให้เยอะกว่านี้อีกหน่อยสิคุณโก๋”
“มันชอบเล่าเรื่องคุณให้ผมฟัง”
“อืม..เมื่อกี้คุณบอกผมแล้ว เขาเล่าเรื่องอะไรบ้างล่ะ?”
“ทุกเรื่อง! สากกะเบือยันเรือรบ! เล่าให้ฟังว่าคุณหัวไว ใช้โปรแกรมเป็นเร็ว..เล่าว่าคุณใจดีอย่างนั้นอย่างนี้ สอนห่าสอนเหวอะไรมันหลายอย่าง..เล่าว่าระเบียงเพนต์เฮาส์คุณกว้างเหมือนสนามเด็กเล่น..น่าเบื่อออ..” โกวิทกดเสียงลงต่ำจนหางเสียงแตกพร่า ร่างกายท่อนบนที่จากเดิมก็โงนเงนพอดูอยู่แล้วบัดนี้ค่อยๆเลื้อยลงกับพื้นโต๊ะราวกับว่าไม่สามารถทานน้ำหนักของตัวเองไหวอีกต่อไป ดวงตาที่เคยดูดุดันกำลังหรี่ปรืออย่างถึงที่สุด “...แต่ถึงเบื่อยังไงผมก็ต้องปล่อยให้มันพูด..เพราะเวลามันพูดถึงคุณมันดูมีความสุข..ผมไม่ชอบเห็นมันเฉาก็เลยต้องทนฟัง..ทนมาเป็นสัปดาห์แล้ว..เหนื่อยฉิบเป๋งเลย...”
เหตุการณ์ในวันนั้นจบลงตรงที่ธีรชาติต้องหิ้วปีกโกวิทกลับไปส่งที่ออฟฟิศทอมทอมฯซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าวตามความประสงค์ของเจ้าตัว ซึ่งแม้ร่างกายของสถาปนิกขี้เมาจะหนาเทอะทะมากเพียงไรแต่ผู้บริหารหนุ่มก็ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดใจที่ต้องรับเป็นภาระเลยสักนิด เพราะคำบอกเล่าจากปากชายคนนี้ทำให้ค่ำคืนที่เหลือของเขาเต็มไปด้วยชีวิตชีวา
...มันเหมือนกันเลยไม่ใช่เหรอ?...
...ฟังดูแล้วอาการของเขากับจินดามันเหมือนกันไม่มีผิด...
...อยากไลน์หา แต่พอพิมพ์เสร็จก็ไม่กล้าส่ง ได้แต่จดๆจ้องๆรอให้อีกฝ่ายติดต่อมาก่อน หรือพอสบโอกาสเมื่อไหร่เป็นต้องหาช่องพูดถึงอีกฝ่ายขึ้นมาทั้งที่ไม่มีเหตุจำเป็น...
หากทุกสิ่งเป็นจริงตามที่โกวิทบอกแปลว่าความเป็นไปได้ที่ใจของพวกเขาจะตรงกันนั้นถือว่ามีมากเหลือเกิน และถ้าจะมีอะไรสักสิ่งที่ตอนนี้ยังต่างกันอยู่ก็คงเป็นเรื่องของการยอมรับ
นักธุรกิจหนุ่มละสายตาออกจากแปรงชุ่มสีในมือก่อนหันกลับไปยังคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาติดตั้งหน้าต่างอีกบานอยู่ไม่ไกล รอยยิ้มหล่อเหลาปรากฏขึ้นบนใบหน้าอีกครั้งเมื่อเขาได้พบว่าสีแดงระเรื่อที่มีมาตั้งแต่เมื่อครู่ยังคงไม่จางหายจากผิวแก้มของใครคนที่ว่าไปไหน
ที่ยอมปล่อยให้ห่างหายกันไปหลายวันก็มีจุดประสงค์เพื่อให้จินดาได้อยู่กับตัวเองสักพัก หวังเหลือเกินว่าสิ่งที่สถาปนิกไฟแรงคนนี้แอบซ่อนไว้ในใจจะเริ่มตกผลึกบ้างไม่มากก็น้อย
...และตอนนี้...
...เขาคิดว่ามันถึงเวลาแล้วสำหรับการเดินหน้าต่อ...
ขึ้นดอยมาคราวนี้ธีรชาติไม่ได้มาเล่นๆ
...อยากรู้เหมือนกันว่าพอโดนหยอดหนักขนาดนี้แล้วจินดาจะยังทำหน้าซื่อตาใสไปได้อีกสักกี่น้ำ...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 21-10-2016 18:59:47
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 21-10-2016 19:02:33
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 21-10-2016 19:10:52
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 21-10-2016 19:12:25
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 21-10-2016 19:13:31
แหมมมมมม เชื่อแล้วค่ะว่าพี่ชาติเค้าไม่ได้มาเล่นๆ จริง
เริ่มหัวข้อโดย: isabeau ที่ 21-10-2016 19:17:56
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 21-10-2016 19:19:25
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 21-10-2016 19:23:51
มาดอยคราวนี้ต้องได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไปบ้างนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 21-10-2016 19:25:32
รุกหนัก รุกแรง หยอดทุกเม็ด คะแนนเต็มทุกหน่วย
รับรางวัลเป็นน้องจินไปเลยค่าาาาาา :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 21-10-2016 19:26:02
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 21-10-2016 19:26:27
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 21-10-2016 19:32:15
ตลกพี่โก๋ เมาแล้วคายความลับหมดเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 21-10-2016 19:35:38
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่ชาติพาฟิน
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 21-10-2016 19:37:49
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 21-10-2016 19:38:36
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 21-10-2016 19:50:11
เริ่มหัวข้อโดย: imetvxq ที่ 21-10-2016 19:53:01
น้องจินคะ ถ้าแทบพยุงตัวเองไม่ไหวก็ซบพี่ชาติไปเลยค่ะ <3
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 21-10-2016 20:01:37
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 21-10-2016 20:04:55
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 21-10-2016 20:07:12
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 21-10-2016 20:11:37
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 21-10-2016 20:15:01
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 21-10-2016 20:19:19
เริ่มหัวข้อโดย: mam79 ที่ 21-10-2016 20:20:31
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 21-10-2016 20:22:51
โอ้ยยยยย พี่ชาติ เขินนนนหนักมาก
พี่แกรุกหนักมากกก หยอดหนักมากกก
น้องจินยอมๆตกลงปลงใจให้พี่แกไปเถอะ
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 21-10-2016 20:29:01
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 21-10-2016 20:30:05
จินไม่คิดอะไรแต่หน้าแดง
และเขินเฉยๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 21-10-2016 20:32:33
มีใจให้เขาเห็นๆแต่แค่ยังไม่ตกผลึกและรู้ตัว
พี่ชาติหยอดหนักๆค่ะ เอาให้จินรู้แจ้งเห็นชัดไปเลย ฮ่าาาา
ชอบบบบค่ะ อ่านตอนนี้แล้วยิ้มไม่หุบเลย
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 21-10-2016 20:38:07
เราเป็นจินนี่ไหลไปกองกับพื้นแล้วค่ะ งานนี้ต้องขอบคุณพี่โก๋นะคะเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 21-10-2016 20:45:03
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 21-10-2016 20:50:04
มีความพร้อมมาหยอดทุกคำ มาเปิดใจ เก็บหมดไม่เหลือ
เชื่อเลยเร่งงานมาเพื่อจินอย่างที่บอกจริงๆ
จินดารู้ตัวยังงงง รีบรู้ตัวเร็ววว :hao3:
พี่โก๋คนเมาไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ รักพี่โก๋จากใจ #ดื่มให้พี่โก๋
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-10-2016 20:50:47
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 21-10-2016 20:52:51
ฮือออออ พี่ชาติเริ่ดมากค่าาาาา รุกเจ้าไปอีกกก
นี่นั่งอ่านนี่เขินแทนจินอ่ะ ฮืออออออ. ชอบมากกก
เอาอีกกกกกกกกก อยากอ่านอีก
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 21-10-2016 20:53:35
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 21-10-2016 20:59:45
อินี่กลัวจินจะเขินจนตัวแตกก่อนจังค่ะ แค่อ่านเฉยๆ ยังเขินอะ เขินมาก เขินแทน หยอดแรงมาก ทำไมเขินงี้
:z3:
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 21-10-2016 21:02:43
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 21-10-2016 21:12:32
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 21-10-2016 21:24:09
เริ่มหัวข้อโดย: blue colour ที่ 21-10-2016 21:28:48
พี่ชาติไม่ได้มาเล่นๆนะครับฮือออออ
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 21-10-2016 21:36:16
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 21-10-2016 21:36:27
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 21-10-2016 21:43:34
ตกลงโก๋นี่ จากตัวอิจฉากลายเป็นคิวปิดสะงั้น ได้คู่ทีเหอะ เอ็นดูนาง
เริ่มหัวข้อโดย: lazysheep ที่ 21-10-2016 21:54:35
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 21-10-2016 21:58:51
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 21-10-2016 22:12:44
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 21-10-2016 22:13:06
พี่มาทำเกษตรผสมผสานไร่อ้อยบนดอยเห๊อะ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 21-10-2016 22:22:11
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 21-10-2016 22:28:04
กลับดอย จะได้แฟนกลับไปไหมหนอออ
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 21-10-2016 22:43:14
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 21-10-2016 22:55:35
โอ้ยยยย. เขินหนักมากกก. หนักมากกก เขิลลลลล. โอ้ย หัวใจ
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 21-10-2016 23:01:16
จินนนนนนนนน หวั่นไหวขนาดหนักแล้วนะหนู >_<
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 21-10-2016 23:09:19
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 21-10-2016 23:22:08
ระดับพี่แล้ว ถ้าไม่ได้น้องเป็นแฟนก่อนลงดอยนะ อายเค้าแย่
:z2:
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 21-10-2016 23:22:27
มาทำหนูจินเขินแบบนี้ได้ไงงง ฮือ เราก็เขินด้วย ฮืออT///T
อ่านตอนนี้แล้วแก้มจะแตก ยิ้มตั้งแต่เริ่มยันจบเลยค่ะ
อยากร้องไห้เลย เป็นเราเราคงร้องไห้แล้วอะ
ถูกหยอดจนเขินขนาดนั้น5555 ทำไรไม่ได้
ดีใจที่น้องจินไม่ต่อต้านอะ
ดีใจมากด้วยที่เขินพี่เขาขนาดนั้น
ดูท่าอีกไม่นานน้องคงใจอ่อน คึคึคึ
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 21-10-2016 23:35:54
เริ่มหัวข้อโดย: เกสรทอง ที่ 21-10-2016 23:45:18
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 22-10-2016 00:10:39
:hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 22-10-2016 00:14:13
เริ่มหัวข้อโดย: yayachipu ที่ 22-10-2016 00:23:30
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 22-10-2016 00:24:42
ต้องขอบคุณพี่โก๋นะเนี๊ยะ อิอิ :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 22-10-2016 00:47:06
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 22-10-2016 01:03:23
น้องจินรู้ใจตัวเองได้แล้วลูกกก
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 22-10-2016 01:20:12
โอ้โห้ เริ่ศมาก
แต่ถ้าออกตัวแนงแซงโค้งก็ต้องพี่ชาติค่ะ
นางมาแรงจริงจัง
ออกตัวแรงนำโด่งเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 22-10-2016 01:34:51
ยอมใจของคุณธีรชาติเหลือเกินค่ะ รุกหนัก รุกเร็ว รุกแรง! แล้วอย่างนี้เด็กหนุ่มไร้เดียงสาอย่างจินดาจะไปทนไหวได้อย่างไรคะ?
ป.ล. โกวิท นายเสียแต้มให้ธีรชาติแล้ว นี่ก็กลายเป็นช่วยคู่แข่งซะงั้นนะ
ขอบคุณมากๆ ค่า ^______^
เริ่มหัวข้อโดย: Deccemkey ที่ 22-10-2016 02:15:34
เริ่มหัวข้อโดย: PAiPEiPEi ที่ 22-10-2016 02:17:56
เริ่มหัวข้อโดย: Rywzaki ที่ 22-10-2016 02:37:25
เชื่อแล้วว่าพี่ชาติเค้าไม่ได้มาเล่นๆ
เตรียมฟังข่าวดีเร็วๆนี้จ้า
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 22-10-2016 06:57:53
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 22-10-2016 08:16:22
ทำดีแล้วก็ทำต่อไปค่ะพี่
/ตบบ่าหนักๆ
ส่วนพี่ชาติก็เช่นกันค่ะ
ทำดีแล้วค่ะ ทำต่อไปค่ะ รุกหนักๆค่ะ
จับทำเมียไปเล--- :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 22-10-2016 08:22:03
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 22-10-2016 08:30:44
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 22-10-2016 08:35:27
พี่ไม่ได้มาเล่นๆจริงๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 22-10-2016 10:42:43
อ่านไปเขินไปอ่ะ เราเป็นเอาหนักแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: aisen ที่ 22-10-2016 11:19:26
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 22-10-2016 11:24:44
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 22-10-2016 11:36:52
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 22-10-2016 12:11:10
เดี๋ยวหยอด เดี๋ยวรุก เดี๋ยวจีบ
จินตั้งตัวไม่ทันแล้วว ทำได้แค่เขิน55555
รุกต่อไปเรื่อยไจนกว่าจินจะรู้ตัวค่ะ
รอค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 22-10-2016 12:41:07
ห้าบาทสิบบาทพี่แกก็เอา หยอดมันซะทุกช่อง
เริ่มหัวข้อโดย: ichnuan ที่ 22-10-2016 14:09:03
นี่คุณจินดารู้ตัวบ้างไหมเนี่ยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 22-10-2016 16:04:23
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 22-10-2016 16:20:43
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 22-10-2016 19:26:01
เริ่มหัวข้อโดย: Kaikaaa ที่ 22-10-2016 20:01:23
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 22-10-2016 20:17:55
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 22-10-2016 20:43:33
เริ่มหัวข้อโดย: heaven13 ที่ 22-10-2016 20:56:33
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 22-10-2016 22:19:48
ยิ่งรู้ว่าคนแต่งคนเดียวกับหัวใจหลังเลนส์ยิ่งชอบ
สู้ต่อไปทุกคนน
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 22-10-2016 22:49:29
สู้ๆนะคะพี่
มาตัดสินตำแหน่งกัน!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 22-10-2016 23:21:08
แต่ว่าช่วยหาคนมาดามใจพี่โก๋หน่อยนะคะ สงสารพระรองคนดี
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 22-10-2016 23:52:03
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 23-10-2016 00:46:37
ลูกเล่นแพรวพราวมาก
พี่ชาติไม่ได้มาเล่นๆจริงๆด้วย เลเวลอัพสุดๆ
ตอนแรกก็งงนะว่าพี่แกไปเอาความมั่นใจมาจากไหน
พออ่านถึงตอนพี่โก๋เมาแล้ว ร้องอ๋อเลยยย ขำ 55555555555
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 23-10-2016 01:14:54
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 23-10-2016 05:41:07
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 23-10-2016 11:05:45
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 23-10-2016 11:24:43
ชอบประโยคนี้ของพี่โก๋มาก รู้สึกว่าเป็นคนดีมาก ๆ เลย หวังดีกับคนอื่นด้วยใจจริง ๆ
อย่าเขียนให้พี่โก๋ดีแตกนะค๊ะ เพราะปูพื้นมาดีมาก แบบลูกผู้ชายมาก ๆ ด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 23-10-2016 19:21:21
เริ่มหัวข้อโดย: Aomoto ที่ 24-10-2016 08:54:41
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 24-10-2016 11:01:26
“รับของจากผู้ใหญ่ต้องทำยังไงก่อน?”
“ขอบคุณครับพี่ชาติ” เสียงประสานจากกลุ่มเด็กผู้ชายเจ้าถิ่นราวๆสิบกว่าชีวิตดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มดีอกดีใจบนทุกใบหน้า อุปกรณ์กีฬาในสภาพใหม่เอี่ยมอ่องจำนวนหนึ่งคือของฝากจากพี่ชายสุดหล่อคนนี้ ส่วนของฝากสำหรับกลุ่มเด็กผู้หญิง ผู้บริหารหนุ่มก็ปล่อยให้เลขาฯสาวของเขาเป็นคนจัดการเลือกซื้อและนำไปมอบให้เรียบร้อยแล้ว
“โตมาหล่อๆกันทุกคนพี่จำหน้าแทบไม่ได้เลย ตอนนี้อายุเท่าไหร่กันแล้วเนี่ย? ไหนใครเป็นพี่ใหญ่?”
“ผมครับ อายุสิบห้าปีแล้วครับ” คำตอบเจือสำเนียงถิ่นถูกเปล่งออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ
เด็กๆเหล่านี้ต่างก็จำธีรชาติกันได้หมดทุกคน เป็นเพราะเมื่อสักหกถึงเจ็ดปีก่อนพวกเขาเคยได้รับอาคารเรียนหลังงามจากพี่ชายใจดีรายนี้มาเป็นของขวัญ แน่นอนว่ากลุ่มสถาปนิกที่ขึ้นมาร่วมสร้างในครั้งนั้นเองก็ได้รับการจดจำไปอย่างแม่นยำเช่นกัน
“โอ้โห อย่างนี้ก็เปลี่ยนคำนำหน้าชื่อเป็นนายแล้วสิ เมื่อก่อนยังเห็นแก้ผ้าวิ่งเล่นไปทั่วหมู่บ้านอยู่เลย...พอเห็นพวกเราเป็นหนุ่มขึ้นมาพี่ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองแก่ยังไงไม่รู้” นักธุรกิจคนดังหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี ที่ม้านั่งตัวเก่าไม่ไกลกันมีจินดานั่งเคี้ยวขนมพื้นเมืองกร้วมๆไปพลางติดตามบรรยากาศการรับมอบเล็กๆครั้งนี้ไปพลาง “รู้สึกแก่เหมือนพี่ไหมจิน?”
“ไม่อะ ผมยังหนุ่มยังแน่น ยังเป็นเพื่อนกับน้องๆได้อยู่ พี่อยากแก่ก็แก่ไปคนเดียวสิ” สถาปนิกผู้ไม่ยอมรับความจริงตอบกลับโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดก่อนจะส่งขนมคำสุดท้ายเข้าปากไป ชายหนุ่มยันกายขึ้นจากที่นั่งแล้วจึงก้าวเท้าเข้ามาหากลุ่มเด็กๆด้วยท่าทางกระฉับกระเฉงราวกับอยากจะยืนยันคำพูดเมื่อสักครู่ว่าเขายังไม่ได้แก่ตามธีรชาติไปจริงๆ “เฮ้ยพวกเรา เตะบอลกับพี่ไหม? ไหนๆคุณลุงแกก็ให้ฟุตบอลลูกใหม่มาแล้ว ไปเล่นกันดีกว่า”
เสียงหัวเราะครืนโตดังขึ้นจากทุกคนในบริเวณไม่เว้นแม้กระทั่งคนถูกแซว แล้วเพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นลูกฟุตบอลคุณภาพดีก็ถูกนำมาเปิดประเดิมตามคำชักชวนของจินดาจนได้
บรรดาเด็กๆเจ้าบ้านกับรุ่นพี่จากต่างถิ่นอีกหนึ่งคนแบ่งทีมกันเสร็จสรรพภายในเวลาอันรวดเร็ว หากแต่ยังไม่ทันจะได้เริ่มเกมผู้ใหญ่ใจดีที่ถูกกีดกันออกจากแก๊งเยาวชนก็ออกอาการงอแงขึ้นมาเสียก่อนว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม
“ไม่คิดจะชวนคนซื้อเล่นบ้างเลยเหรอ? อย่าทำตัวใจร้ายเหมือนพี่จินกันสิ”
“ก็น้องๆเขาเห็นว่าข้อเข่าพี่น่าจะเสื่อมแล้วไง ใครจะกล้าชวนล่ะ..อะๆ มาสิมา ถ้ายังวิ่งไหวก็มาเล่นด้วยกัน...” จินดาตอบไปเช่นนั้นพร้อมด้วยรอยยิ้มล้อเลียนที่คนถูกล้อมองแล้วไม่ยักโกรธสักนิด
.
.
...รู้สึกสวย...
ในทริปที่หันไปทางไหนก็เจอแต่ผู้ชายแบบนี้ บัวรู้สึกได้ว่าตัวเองถูกหนุ่มๆแอบมองอยู่บ่อยครั้ง แถมยังดูเหมือนว่าจะมีพนักงานจากทอมทอมฯอยู่รายหนึ่งที่ปิ๊งเธออย่างจริงจังเสียด้วยสิ
...แหม สงสัยว่าจบทริปนี้จะได้สถาปนิกกลับไปฝากพ่อฝากแม่สักคนแล้วมังเนี่ย...
เลขาฯสาวประจำตัวธีรชาติ อชิรญาแอบซ่อนความภูมิอกภูมิใจประสาคนสวยไว้ใต้สีหน้าราบเรียบในขณะที่มือก็ขยับแต้มสีน้ำมันปลายขนแปรงลงไปยังวงกบประตูตรงหน้าไม่ได้หยุด
“แกๆ ไปดูคุณชาติกัน น่ารักมาก!” ถ้อยคำชักชวนจากเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งที่ดังขึ้นมาในตอนนั้นดึงความสนใจจากเธอไปได้ในทันที
“คุณชาติทำไมเหรอ?”
“เตะบอลกับเด็กๆแก ฉันไม่เคยเห็นเขาในมุมแบบนี้เลยอะ ไปดูเร็ว น่ารักจริงๆ” ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็วิ่งนำออกไปโดยไม่รอให้เพื่อนสาวได้มีเวลาเก็บอุปกรณ์ในมือเลยสักนิด
ภาพที่ปรากฏอยู่ในสายตาหลังจากบัวเดินออกมาถึงบริเวณข้างลานริมหมู่บ้านเป็นอย่างที่เพื่อนร่วมงานของเธอว่าไว้ไม่ผิดเพี้ยน เจ้านายมาดเนี๊ยบที่ปกติมักใส่สูทผูกไทและแสดงออกอย่างเป็นทางการให้เห็นจนชินตาตอนนี้กำลังวิ่งไล่เจ้าลูกกลมๆอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ที่กลางลานจนฝุ่นบนพื้นตลบไปรอบกาย รอยยิ้มแสนเป็นธรรมชาติที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อเหลานั่นชวนให้นึกอยากอุทานคำว่าน่ารักออกมาดังๆ
ใครอีกคนหนึ่งในสนามที่ดูจะสะดุดตาไม่แพ้กันคือสถาปนิกไฟแรงซึ่งเธอมักคิดอยู่บ่อยๆว่าเท่นักเท่หนา และแทนที่จะเป็นพวกเด็กๆที่เอ็นจอยกับการเล่นมากกว่าใคร กลับกลายเป็นผู้ใหญ่ทั้งสองคนเสียอีกที่ตะบี้ตะบันวิ่งแย่งฟุตบอลแข่งกันอย่างกับว่าตัวเองเป็นนักเตะพรีเมียร์ลีกก็ไม่ปาน
บัวกับเหล่าเพื่อนสาวไม่ใช่คนเพียงกลุ่มเดียวที่แอบมายืนส่องดูความเป็นไปของผู้บริหารหนุ่มกันอยู่ตอนนี้ เมื่อหันไปมองดูรอบกายหญิงสาวก็ได้พบว่ายังมีผู้ร่วมทริปอีกหลายรายที่วางมือลงจากการซ่อมแซมบ้านเรือนเพื่อออกมายืนชมฟุตบอลแมชเฉพาะกิจตรงนี้กันชั่วคราว
...สาวๆบางรายถึงขั้นยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาบันทึกภาพเก็บความน่าประทับใจไว้เลยทีเดียว...
.
.
จากที่ตั้งใจจะแข่งเล่นๆ แต่พอเห็นธีรชาติเอาจริงเอาจังขึ้นมาเท่านั้นแหละจิตวิญญาณดาวยิงของซลาตัน อิบราฮิโมวิชที่หลับใหลอยู่ในตัวจินดาก็ตื่นขึ้นมาทันที
...เล่นไปเล่นมาเลยกลายเป็นว่าเด็กคนอื่นๆในสนามนั้นได้แต่ยืนเกาหัวแกรกๆมองลุงสองคนแข่งกันเองด้วยความมึนงงเสียอย่างนั้น...
โกลขนาดย่อมๆที่ถูกสร้างขึ้นจากการเอากิ่งไม้มาขัดกันไว้จนขึ้นรูปเป็นกรอบคือเป้าหมายของชายหนุ่มทั้งสอง คนหนึ่งหมายจะส่งลูกบอลลอดเข้าไป ส่วนอีกคนก็ตั้งใจเพียงว่าจะสกัดอย่างไรไม่ให้อีกฝ่ายทำได้สำเร็จ จนเมื่อระยะห่างระหว่างลูกบอลกับโกลกิ่งไม้ที่ว่าเหลือเพียงไม่กี่เมตร การทุ่มกำลังเกินความจำเป็นก็เกิดขึ้นในตอนนั้นเอง ปลายเท้าของทั้งจินดาและธีรชาติยืดออกไปสุดความยาวโดยมีเหตุมาจากการพยายามแย่งลูกในวินาทีสุดท้าย ผลที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นคือร่างของพวกเขาทั้งคู่เสียหลักไถลไปตามพื้นดินจนเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปหมด
อุบัติเหตุเล็กๆที่เกิดขึ้นไม่ได้รุนแรงแต่อย่างใด ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ รอบกายมีเสียงหัวเราะจากเหล่าเด็กๆชาวดอยซึ่งรู้สึกขบขันที่ได้เห็นพี่ชายทั้งสองกลิ้งคลุกฝุ่นดังขึ้นมาเสียด้วยซ้ำ
ธีรชาติเป็นฝ่ายที่ลุกขึ้นจากพื้นได้ก่อน ผู้บริหารหนุ่มยื่นมือออกไปให้จินดาได้จับไว้เป็นหลักยึดสำหรับการพยุงกายขึ้นจากพื้น ซึ่งทันทีที่ยืนขึ้นเต็มความสูงได้อีกครั้งสถาปนิกร่างสันทัดก็ส่งกำปั้นต่อยเข้าไปที่หน้าท้องของอีกฝ่ายเบาๆด้วยท่าทางอันแสนคุ้นชิน
“เล่นเก่งเหมือนกันนี่ ผมนึกว่าพี่จะถนัดออกกำลังกายแต่ในฟิตเนสซะอีก”
ธีรชาติวาดแขนขึ้นพาดบ่าล็อคคอเจ้าคนที่ประทุษร้ายตัวเองไว้ก่อนดึงให้ร่างเข้ามาแนบชิด ฝ่ามืออุ่นหนาข้างหนึ่งยกขึ้นขยี้เส้นผมชื้นเหงื่อไปมาอยู่เสียหลายที “ใครบอก สมัยไฮสคูลพี่เป็นสมาชิกทีมซอคเกอร์ของโรงเรียนเชียวนะ”
“โอ้โห ได้ทีโม้ใหญ่”
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของชายหนุ่มทั้งสองเกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ ลักษณะท่าทางแสนเป็นกันเองถูกแสดงออกมาโดยที่พวกเขาลืมฉุกคิดไปเสียสนิทว่าตอนนี้กำลังยืนกันอยู่ที่ไหน
.
.
“นั่นมันคนจากทอมทอมฯไม่ใช่เหรอ? เพิ่งรู้จักกันที่นี่แล้วทำไมดูสนิทกันขนาดนั้นวะแก? ขนาดพนักงานในลิงเกอร์ฯเองฉันยังไม่เคยเห็นคุณชาติเขาสนิทกับใครแบบนี้เลย”
บัวส่ายศีรษะไปมาน้อยๆเมื่อได้ฟังคำถามของเพื่อนสาวจนครบความ “นั่นคุณจินดา เป็นสถาปนิกที่ทำโปรเจ็คต์เฮดควอร์เตอร์ เขามาที่ออฟฟิศเราบ่อยนะแต่โต๊ะแกอยู่ชั้นล่างไงเลยไม่ค่อยได้เห็น”
“เหรอ..แต่ก็อยู่ดีอะ ทำไมสนิทกันถึงขั้นเล่นหัวได้? เห็นแบบนี้แล้วรู้สึกไม่ชินเลย”
“แหม คุณชาติเขาก็ต้องมีเพื่อนมีฝูงบ้างไหมล่ะ? นิสัยคุณชาติกับคุณจินเขาอาจจะเข้ากันได้ดีมากๆก็ได้ จะให้ทางการกับทุกคนในชีวิตได้ยังไง? ไม่ต้องไปสงสัยเยอะแยะหรอกแก ฉันว่าน่ารักดีจะตาย” บัวโบกไม้โบกมือไปมาราวกับว่าความใคร่รู้ของเพื่อนเธอนั้นเป็นสิ่งไม่เหมาะไม่ควร
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร...เห็นอยู่เหมือนกันว่าน่ารัก แล้วคุณจินอะไรนี่มีแฟนหรือยังอะ? เขาหล่อดีนะ”
“เดี๋ยวเหอะ ไม่ต้องไปยุ่งเลย อย่าแอบไปอ่อยเขาให้ฉันเห็นเชียวนะ ไม่งั้นฉันฟ้องแฟนแกจริงด้วย”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 24-10-2016 11:02:27
“สวัสดีครับ ผมเป็นพนักงานจากทอมทอมฯชื่อจินดาครับ ผมเป็นแฟนลิเวอร์พูลครับ แมนยูเป็นทีมที่กากที่สุดในโลกครับ”
คำแนะนำตัวแสนพิลึกพิลั่นที่จู่ๆเจ้าหนุ่มหน้าอ่อนก็เดินมาพูดใส่หน้าสร้างความประหลาดใจให้เหล่าคนฟังได้เป็นอย่างดี หากแต่ยังจะไม่ทันได้เอ่ยปากถามไถ่อะไรไอ้แฟนหงส์คนที่ว่าก็เดินจากไปหาวงสนทนาวงอื่นเสียแล้ว
“สวัสดีครับ ผมเป็นพนักงานจากทอมทอมฯชื่อจินดาครับ ผมเป็นแฟนลิเวอร์พูลครับ แมนยูเป็นทีมที่กากที่สุดในโลกครับ” ถ้อยคำบทเดิมถูกกล่าวซ้ำโดยไม่มีพยางค์ไหนเปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย
ไม่มีใครคิดรั้งจินดาไว้เพื่อสอบถามรายละเอียดของการกระทำ ทุกคนต่างรอติดตามอย่างนึกตลกขบขันว่าเจ้าสถาปนิกหนุ่มนี่จะต้องเดินไปเอ่ยวาจาวอนส้นเท้าแบบนี้กับอีกสักกี่วงสนทนา
“เป็นไง? ครบทุกวงยัง?” เสียงของเพื่อนร่วมงานเจ้าของคำสั่งซึ่งเป็นแฟนหงส์ตัวจริงดังขึ้นทันทีที่จินดาเดินขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกลับมาหย่อนกายลงนั่งตรงที่ประจำอีกครั้ง
“ครบแล้วไอ้สัตว์ อย่าให้ถึงทีกูบ้างแล้วกัน กูจะสั่งให้มึงตะโกนสรรเสริญแมนยูให้ดังไปถึงตัวเมืองเชียงรายเลยคอยดู”
เสียงหัวเราะชอบอกชอบใจดังขึ้นจากบรรดาเพื่อนพ้องน้องพี่ร่วมบริษัทที่นั่งล้อมวงเล่นเกมแสนหฤหรรษ์กันอยู่โดยรอบ
แม้ ‘Truth of Dare’ จะไม่ใช่เกมใหม่อะไรหนักหนา แต่ทุกครั้งที่ถูกเลือกมาเล่นมันก็มักเปลี่ยนให้บรรยากาศดูครื้นเครงขึ้นทันตาทุกทีไป
“มาๆ ตาต่อไป หมุนขวดเร็ว”
ในระหว่างที่ขวดแก้วเปล่าๆตรงกลางวงกำลังหมุนติ้วเตรียมชี้ตัวผู้เคราะห์ร้ายรายต่อไปอยู่นั้น ร่างกายสูงใหญ่ของใครบางคนที่เดินเฉียดเข้ามาใกล้ลานริมหมู่บ้านแห่งนี้ก็เรียกให้คนที่เป็นผู้ใหญ่ที่สุดในวงต้องเอ่ยคำชักชวนขึ้นมาด้วยท่าทางอารมณ์ดี
“ชาติ จะนอนแล้วเหรอ?” เสียงของสถาปนิกรุ่นใหญ่หยุดความเคลื่อนไหวในเกมไว้ชั่วขณะ ทุกสายตาจับจ้องไปยังคนถูกถาม
“ก็ว่าจะนอนแล้วล่ะครับพี่ต้อม”
“ทำไมนอนเร็วนักล่ะ? เพิ่งสี่ทุ่มเอง...มานั่งเล่นด้วยกันสิ พวกเราเล่นเกมอยู่ กำลังสนุกเลย”
“อ่า...เกมอะไรเหรอครับ?”
“ทรูธออร์แดร์ เป็นเด็กนอกต้องเคยเล่นอยู่แล้วใช่ไหม?”
“อ้อ..ก็เคยเล่นอยู่ ขอบคุณมากนะครับที่ชวน แต่ผมว่าพวกพี่เล่นกันตามสบายเลยดีกว่า กลัวว่าถ้าผมมาแจมแล้วเดี๋ยวจะหมดสนุกกัน”
“บ้า ไม่หรอกน่า มาเถอะมา..อุตส่าห์ขึ้นมาถึงบนนี้ อย่าเพิ่งรีบนอนเลย ดื่มด่ำบรรยากาศหน่อยสิ”
เหล่านักออกแบบหนุ่มที่นั่งกันอยู่ในวงต่างก็คลี่ยิ้มผูกมิตรส่งไปให้ผู้บริหารคนดังจากต่างบริษัทพลางพยักหน้าสนับสนุนคำของผู้เป็นนาย โดยเฉพาะไอ้คนที่เพิ่งจะถูกบังคับให้ประกาศตนต่อสาธารณะชนว่าเป็นแฟนหงส์นั้นก็ดูเหมือนจะพยักหน้าแรงกว่าใครเพื่อน
...แล้วในที่สุดสมาชิกในวงก็เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนจนได้...
ธีรชาติหย่อนร่างลงนั่งไปบนที่ว่างข้างกายต้อมซึ่งเพิ่งจะถูกแหวกออกเดี๋ยวนั้นเอง
เกมดำเนินไปอย่างสนุกสนานสมราคาคุย ความจริงที่ถูกบังคับให้เล่าออกมาของบางคนนั้นตลกเสียจนต้องหัวเราะตัวงอ ส่วนคำท้าแสนผาดโผนแต่ละข้อก็ชวนลุ้นเสียเหลือเกินว่าผู้ถูกท้าจะทำสำเร็จหรือไม่ จะมีก็เพียงอย่างเดียวที่ทำให้ธีรชาติอดรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆไม่ได้ นั่นคือการที่โกวิทลุกหายออกจากวงไปเงียบๆหลังจากสมาชิกผู้ร่วมเล่นมีเขาเพิ่มเข้ามาได้เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น
ผ่านไปหลายตาทีเดียวกว่าปลายขวดจะยอมหมุนไปหาคนที่นักธุรกิจคนดังนึกหวังอยากให้โดนไวๆ
“โว๊ะ! กูอีกแล้วเหรอ? ทรูธๆๆ คราวนี้กูเลือกทรูธ”
“แหม เข็ดแล้วล่ะสิไอ้จิน? เจอคำสั่งกูเข้าไปทีเดียว”
“เรื่องของกู มึงเงียบเลยไอ้หงส์เน่า นี่ไม่ใช่ตามึงสั่ง” กล่าวจบจินดาก็หันไปหาแม็คซึ่งเป็นผู้หมุนขวดมาโดนเขาในรอบนี้ “ถามมาเลยพี่ พร้อมละ”
สถาปนิกรุ่นพี่นิ่งคิดไปชั่วอึดใจก่อนจะค่อยๆเผยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มออกมา “สิ่งของประเภทไหนที่พอมึงเห็นแล้วมึงจะมีอารมณ์? เอาแปลกๆนะโว้ย ห้ามตอบว่าหนังโป๊”
...คำถามสัปดี้สัปดนมาอีกหนึ่ง...
...เล่นกันในวงชายล้วนก็แบบนี้...
“เฮ้ยพวกมึงนี่! ไม่ลงใต้สะดือสักคำถามจะตายไหม? เกรงใจชาติเขาหน่อย อย่าหยาบคายสิ”
“ไม่เป็นไรๆ แบบนี้สนุกดี ผมไม่ถือครับ” ธีรชาติกล่าวกลั้วหัวเราะพลางปัดไม้ปัดมือไปมา “ผมเองก็อยากฟังเหมือนกันว่าคุณจินเขาจะตอบว่าอะไร”
จินดาย่นจมูกราวกับได้กลิ่นของแสลง
“อ่า...ของประเภทไหนที่พอเห็นแล้วจะมีอารมณ์เหรอ?” ชายหนุ่มทวนคำถามระหว่างที่ในหัวก็เร่งคิดหาคำตอบไปด้วย “..ก็..พวกปฏิทินเบียร์มั้ง..”
“โห่! คำตอบน่าเบื่ออะ บอกเอาแปลกๆไง”
“เอ้า! ก็รสนิยมผมปกติไงพี่ จะให้ตอบว่าอะไรล่ะ...อ๋อๆ! เดี๋ยวนะ นึกออกแล้ว” นักออกแบบรุ่นเล็กดีดนิ้วรัวๆ ดวงตาเรียวรีบัดนี้เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย “มีอยู่ครั้งนึงผมไปเห็นผ้ากันเปื้อนทำครัวลายลูกไม้ขายอยู่ในห้าง..” พูดไปชายหนุ่มก็พยายามกลั้นหัวเราะไป “ตอนนั้นผมจินตนาการว่าถ้าผมมีแฟน ผมจะซื้อให้แฟนใส่แล้วขอร้องไม่ให้ใส่อย่างอื่นข้างในเลย...โอ๊ย! เท่านั้นแหละพี่เอ๊ยยย รีบวิ่งเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน กลัวแม่งโด่ชี้หน้าพนักงานขาย”
เสียงหัวเราะครืนเบ้อเร่อดังขึ้นจากเหล่าผู้ฟังในทันทีที่เรื่องราวจบลง
“อี๋ โรคจิตฉิบหาย! ถ้าวันนึงกูมีลูกสาวกูจะสั่งสอนไม่ให้เข้าใกล้ผู้ชายแบบมึง โคตรภัยสังคมเลย”
“แหม อย่าให้ผมรู้บ้างนะว่าพี่มีอารมณ์กับอะไร จะเก็บไว้เล่าให้ลูกสาวพี่ฟัง คอยดูเหอะ”
ธีรชาติเองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่รู้สึกขบขันไปกับคำตอบของจินดาไม่ต่างจากคนอื่น สิ่งที่เพิ่งได้ฟังทำให้ภาพปกหนังแผ่นที่เคยเจอในห้องของพ่อสถาปนิกคนดีผุดขึ้นมาในหัวอย่างช่วยไม่ได้ ดูท่าแล้วจินดาคงเป็นสายคลั่งแม่บ้านตัวจริงเสียงจริง ซึ่งไม่ว่าจะมองมุมไหนตัวเขานั้นก็ห่างไกลจากสเป็คของอีกฝ่ายอยู่หลายปีแสงทีเดียว
...นึกภาพตัวเองแก้ผ้าใส่ผ้ากันเปื้อนผืนเดียวตามรสนิยมของเจ้าคนทะลึ่งตึงตังไม่ออกเลยจริงๆ...
“โอเค ตาผมบ้างแล้วนะ” จินดากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงมีชีวิตชีวาก่อนจะยื่นมือออกไปหมุนขวดที่นอนนิ่งอยู่กลางวง รอกันเพียงไม่นานก็ได้ผลลัพธ์ออกมาว่าปากขวดนั้นชี้ไปหาใคร “โอ๊ะโอ...คุณชาติเป็นเหยื่อของผมเหรอเนี่ย...ฮี่ๆๆ”
ท่าทางเจ้าเล่ห์เพทุบายอย่างกับพวกวายร้ายในการ์ตูนดิสนีย์ถูกแสดงออกมาอย่างชัดเจนจนนักธุรกิจผู้โชคร้ายต้องส่ายศีรษะไปมาน้อยๆ
“เลือกอะไรดีครับ ทรูธออร์แดร์?”
“ทรูธแล้วกัน”
“โธ่..” จินดารู้สึกผิดหวังในคำตอบของอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย เมื่อครู่ในหัวเขามีคำท้าแผลงๆหลายประการผุดขึ้นมารอการเรียกใช้งาน น่าเสียดายที่ตอนนี้พวกมันต้องกลายเป็นหมันไปหมดเสียแล้ว “เลือกแดร์ไม่ได้เหรอครับ? ผมอยากให้คุณชาติเลือกแดร์มากกว่า”
“ไม่ล่ะ ผมกลัวโดนคุณจินแกล้ง”
สถาปนิกหนุ่มเดาะลิ้นเสียงเบาก่อนจะต้องหยุดคิดหาคำถามเด็ดๆมาประเคนให้คนรู้ทัน หากแต่เมื่อลองนึกดูดีๆแล้วไอ้คำถามหยาบคายประเภทเดียวกับที่ก่อนหน้านี้เขาและบรรดาเพื่อนร่วมงานเล่นกันมาทั้งหมดมันคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่ที่จะนำมาถามธีรชาติต่อหน้าคนจำนวนมากๆแบบนี้ ครั้นจะถามคำถามสัพเพเหระทั่วไปก็ไม่รู้จะถามอะไรดีในเมื่อตัวเขาเองนั้นก็พอจะรู้เรื่องราวในชีวิตของอีกฝ่ายดีในระดับหนึ่งอยู่แล้ว
...ที่จริงมันก็มีอยู่เหมือนกันล่ะ ไอ้เรื่องที่อยากรู้จากปากของผู้ชายคนนี้...
...แต่ท่ามกลางสาธารณชน มันคงไม่ดีแน่ถ้าเอ่ยถามออกไป...
“..เอ่อ..นึกไม่ออกเลยอะ ถามไรดีวะ? ช่วยคิดหน่อยสิมึง..” ชายหนุ่มหันไปขอความช่วยเหลือจากหนึ่งในเพื่อนร่วมงานที่นั่งอยู่ข้างกัน
“อืม..เรื่องคุณใบตองไหมล่ะ? ลองถามดูสิ กูอยากรู้”
“งั้นมึงถามแทนกูไปเลย กูยกสิทธิ์ให้”
ไอ้หนุ่มคนที่เพิ่งจะรับหน้าที่มาจากจินดาคลี่ยิ้มเกรงอกเกรงใจออกมาก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูสุภาพกว่าปกติอยู่หนึ่งเบอร์ “ช่วยเล่าเรื่องคุณใบตองให้พวกเราฟังได้ไหมครับ? ทำนองว่า มาเจอกันได้ยังไง? คบกันได้ยังไง? อะไรประมาณนี้..อ..เอ่อ แต่ถ้าไม่สะดวกตอบจะขอเปลี่ยนคำถามก็ได้นะครับ”
แม้จะนับได้ว่าเป็นคำถามที่อ่อนที่สุดสำหรับค่ำคืนนี้ แต่ความรู้สึกกระอักกระอ่วนใจกลับเกิดขึ้นกับผู้ตอบในระดับความเข้มข้นที่มีมากกว่าคำถามไหนๆ
...จินดาเองซึ่งพอจะรู้สถานะของคนทั้งสองดีอยู่แล้วก็อดรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้ที่ปล่อยให้เพื่อนได้ถามคำถามแบบนี้ขึ้นมา...
“ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ก็เจอกันเพราะเรื่องงาน แค่นั้นเอง...แต่ตอนนี้ผมกับตองเป็นแค่เพื่อนกันมาได้สักพักใหญ่ๆแล้วนะ”
“อ้าว! ผมไม่ทราบมาก่อนเลยครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆที่ถามขึ้นมา”
“ไม่เป็นไรครับ”
“แล้ว..เป็นไงบ้างฮะ? ตอนนี้คุณชาติมีคนใหม่หรือยัง?”
ทั้งที่ไม่มีความจำเป็นต้องตอบเนื่องจากคำถามเมื่อสักครู่นับเป็นคำถามที่สอง แต่คราวนี้ธีรชาติกลับยิ้มกริ่มราวกับถูกใจในสิ่งที่อีกฝ่ายถามมาเสียเหลือเกิน
“ยังไม่มีหรอกครับ..แต่ว่า..” ผู้บริหารคนดังหยุดเรียบเรียงประโยคอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวออกมาอีกครั้งด้วยจังหวะแสนเนิบช้า ฟังๆดูก็เหมือนตั้งใจจะเน้นถ้อยคำให้ทุกคนในวงได้ยินเนื้อความอย่างชัดเจน “...มีคนที่ชอบแล้ว ตอนนี้กำลังพยายามจีบอยู่ แต่ไม่รู้เมื่อไหร่จะจีบติด...”
วินาทีแรกที่จับใจความได้ ความรู้สึกของจินดากระตุกวูบ แวบหนึ่งชายหนุ่มเผลอนึกย้อนความทรงจำไปถึงช่วงเวลาที่ได้คลุกคลีกับธีรชาติทั้งวันทั้งคืน จำไม่ได้แม้สักนิดว่ามีครั้งใดที่นักธุรกิจคนนี้จะพูดถึงสาวคนไหนขึ้นมา เพราะอย่างนั้นเขาจึงไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าธีรชาติหมายตาใครคนใหม่เอาไว้แล้ว
...ในชั่วขณะนั้นจินดารู้สึกผิดหวัง...
หากแต่ทันทีที่สายตาคู่คมของอีกฝ่ายค่อยๆเบนมาทางเขาก่อนจะวางพักจับจ้องไว้ไม่หนีไปไหน ความวุ่นวายทุกประการในหัวก็สิ้นสุดลงโดยพลัน
สถาปนิกหนุ่มเผลอกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
“คราวนี้เป็นดาราหรือเปล่าครับ?” เจ้าเพื่อนร่วมงานข้างกายยังคงยิงคำถามต่อไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ธีรชาติเปล่งเสียงหัวเราะออกมาทั้งที่ดวงตายังไม่หนีจากใบหน้าของจินดาไปไหน “จะเอาข่าวไปขายให้หนังสือพิมพ์บันเทิงหรือไงครับ?...เปล่าหรอก เขาไม่ได้เป็นดารา แต่เป็นสถาปนิกเหมือนพวกคุณนี่แหละ”
เกิดเป็นเสียงฮือฮาดังขึ้นไปรอบวง แต่แม้กระนั้นก็ไม่ได้มีใครสังเกตหรอกว่าตอนนี้ในแววตาของเศรษฐีหนุ่มกำลังสะท้อนเงาของผู้ใด เพราะทุกคนมัวแต่วาดภาพไปว่าสถาปนิกคนที่ธีรชาติกำลังกล่าวถึงนั้นเป็นสถาปนิกสาวทรงเสน่ห์น่ะสิ
...มีเพียงเจ้าตัวและคนที่ถูกจ้องเท่านั้นแหละที่ตระหนักดีแก่ใจกันอยู่เพียงสองคน...
ความสามารถในการรับลมเข้าปอดของจินดาดูเหมือนจะไร้ประสิทธิภาพลงไปดื้อๆ กระแสจากดวงตาคู่คมของธีรชาตินั้นทำให้ตั้งแต่ช่วงต้นคอลามขึ้นไปจนถึงใบหน้าของเขาถูกความร้อนผะผ่าวกัดกินไปเสียหมด
...และทั้งที่หากจะดึงจุดโฟกัสหนีออกไปที่ใบไม้ใบหญ้ารอบกายก็สามารถทำได้โดยง่ายแท้ๆ แต่จินดากลับเลือกที่จะสู้สายตาอยู่อย่างนั้นแม้ว่ามันจะเป็นทางเลือกที่ทำให้เขารู้สึกประหม่าจนวางหน้าได้ลำบากก็ตามที...
.
.
...โจทย์คือให้หอมแก้มทุกคนในวงยกเว้นไอ้คนสั่ง...
สมาธิที่ถูกธีรชาติขโมยไปนานนับสิบนาทีไหลคืนสู่ร่างอีกครั้งเมื่อคราวนี้ไอ้หงส์เน่าคนเดิมมันได้สิทธิ์ท้าให้จินดาทำเรื่องแผลงๆอีกแล้ว
“ไอ้หอยหลอด! น้ำลายติดหน้ากู!” แม็คโวยวายขึ้นมาทันทีหลังจากจินดาถอนใบหน้าออกจากข้างแก้มไป “มีงนี่นะ! เอาแค่เฉียดๆไม่ได้หรือไงวะ? ขนลุกเป็นบ้าเลย”
สิ้นคำท้วงของผู้เสียหาย เจ้าคนร้ายก็แผดเสียงหัวเราะบ้าคลั่งออกมาด้วยท่าทางสะอกสะใจ “อยากด่าไปด่าไอ้หงส์เน่านู่น มันเป็นคนสั่งให้ผมทำนะ”
จินดาจงใจประทับรอยจูบลงไปดังจ๊วบบนทุกแก้มที่ผ่านปากโดยมีจุดประสงค์ชัดเจนเหลือเกินว่าต้องการกวนบาทาเหล่าเพื่อนพ้องน้องพี่เป็นหลัก ถ้อยคำก่นด่าที่ถูกเปล่งออกมาพร้อมเสียงหัวเราะดังไล่หลังคนขี้เล่นไปไม่ได้หยุด แต่กระนั้นชายหนุ่มก็ยังไม่หวั่นไหวเดินหน้าย่ำยีแก้มสากๆของบรรดาเพื่อนร่วมงานต่อไปด้วยใจมุ่งมั่น จนกระทั่ง...
สถาปนิกหน้าอ่อนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าธีรชาติซึ่งนั่งยิ้มกริ่มรอเขาอยู่ก่อนแล้ว ดวงตาเรียวรีกะพริบปริบๆอยู่ราวสามถึงสี่ทีขณะที่ในหัวก็เร่งไตร่ตรองถึงสิ่งที่ตนควรทำต่อจากนี้ไปด้วย
“..เอ่อ..” จินดาหันไปหาคนสั่งที่นั่งอยู่อีกทาง ท่าทางอึกอักเก้กังที่เกิดขึ้นดูผิดจากลักษณะของไอ้คนห้าวเป้งที่เที่ยวฝังจูบดูดดื่มไว้บนแก้มของใครต่อใครเมื่อสักครู่ลิบลับ “..กูขอผ่านคุณชาติเขาไปสักคนแล้วกันนะไอ้หงส์เน่า สงสารอะ..”
“เออ เว้นไว้ๆ”
“อ้าว” ธีรชาติร้องท้วงออกมาทันที รอยยิ้มที่มีค้างอยู่บนใบหน้าคมคายมาตั้งแต่ตอนได้ยินคำสั่งบัดนี้หุบลงไปเสียแล้ว “สงสารผมทำไมครับคุณจินดา?”
คนถูกถามยกมือขึ้นเกาศีรษะแกรกๆ ลูกตาดำขลับที่หลุบลงมองปลายเท้ายิ่งทำให้ท่าทางของชายหนุ่มดูเงอะงะมากไปกว่าเก่า “..คุณชาตินั่งหล่อๆแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว น้ำลายผมเหม็นกว่าน้ำลายอูฐอีกนะครับ อย่าลองเลย..” กล่าวจบพ่อสถาปนิกคนดีของธีรชาติก็ส่งเสียงหัวเราะแห้งผากเป็นการปิดท้าย
ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนั้นคนที่ถูกทิ้งให้รอเก้อจะทำอะไรได้นอกจากต้องนั่งเก็บอาการทำตัวสงบเสงี่ยมต่อไปตามเดิม
.
.
“คุณ-จิน-ดา”
“เฮ้ย!” คนเป็นเจ้าของชื่อกระโดดหนีห่างออกมาจากทางต้นเสียงจนตัวลอย สีหน้าตื่นตระหนกที่เกิดขึ้นทำให้ผู้บริหารหนุ่มที่เพิ่งจะเดินออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ข้างลานริมหมู่บ้านต้องหัวเราะออกมาเบาๆด้วยความขบขัน
“พี่เอง”
“โหย! ตกใจหมด!” จินดายกมือข้างหนึ่งขึ้นตบอกตัวเองปุๆ สาบานได้ว่าชั่วขณะหนึ่งเขาเผลอคิดไปแล้วว่าเสียงเรียกเมื่อสักครู่นั้นดังมาจากภูติผีแห่งป่าเขาที่สิงอยู่ในต้นไม้ “มายืนทำอะไรเงียบๆตรงนี้พี่?”
“ก็มารอจินนั่นแหละ”
“มีเรื่องอะไรกับผมเหรอ?”
“มาทวงของ” ธีรชาติกล่าวเสียงนุ่มโดยที่บนใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มบางเบาประดับไว้อย่างน่าดูชม
“ของอะไร?”
คราวนี้นักธุรกิจคนดังไม่ตอบออกมาเป็นคำพูด เพียงแต่ยกนิ้วขึ้นชี้ไปที่ข้างแก้มของตัวเองเท่านั้น
จินดาสามารถเข้าใจภาษากายของอีกฝ่ายได้ในทันที ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างขึ้นโดยพลัน “บ้าสิ!..เกมจบไปตั้งนานแล้วพี่ ถึงเวลาเข้านอนแล้ว ไปนอนเหอะ! พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า!” ว่าแล้วคนขี้ตกใจก็ตั้งท่าจะสาวเท้าหนีออกจากบริเวณนั้นไป หากแต่ยังไม่ทันจะเคลื่อนไปไหนได้เกินสองก้าว ต้นแขนของเขากลับถูกฝ่ามืออุ่นหนาดึงรั้งไว้เสียก่อน
“จินไม่ยุติธรรมเลย คนอื่นได้กันทุกคน แต่ทำไมมีพี่คนเดียวที่ไม่ได้?”
ใบหน้าอ่อนละมุนก้มลงต่ำเพื่อหลบหนีสายตาทะลุทะลวงความรู้สึกจากธีรชาติ ขวดน้ำพลาสติกที่อยู่ในมือเริ่มบู้บี้เสียรูปและส่งเสียงน่ารำคาญเมื่อสถาปนิกหนุ่มออกแรงบีบมันไม่ยอมหยุด
“ว่าไง?..” ธีรชาติเร่งเร้า “..ทำไมสองมาตรฐาน?”
จินดาลอบกลืนน้ำลายลงคอไปโดยหมายว่าจะมอบความชุ่มชื้นให้ช่องคออันแห้งผาก แต่ดูเหมือนว่าความตั้งใจจะไม่สัมฤทธิ์ผลเลยสักนิด “..ก็..พี่ไม่เหมือนคนอื่น..”
“ไม่เหมือนยังไงครับ?”
“..คือ..ผมกับเพื่อนในออฟฟิศเล่นอะไรห่ามๆกันจนชินแล้ว แต่พี่ไม่ใช่ไง..เล่นกับพี่ต้องเล่นสุภาพหน่อย ขนาดไอ้หงส์เน่ายังเห็นด้วยเลย ปกติมันชอบแกล้งผมอย่างกับอะไรดี แต่พอมาถึงพี่มันยังยอมให้ข้ามไป..”
“แต่คำท้าของเพื่อนจินก็ไม่เห็นหยาบคายตรงไหนนี่..” ผู้บริหารคนดังโต้กลับไปเสียงอ่อน “..ขอพี่บ้างไม่ได้จริงๆเหรอ?”
“พี่ชาติ..”
ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามาหยุดอยู่ไม่ห่างจากใบหน้าของจินดา เหลือช่องว่างให้สายลมได้พัดผ่านก็เพียงคืบเดียวเท่านั้น ดูท่าแล้วนักธุรกิจหนุ่มคงต้องการอำนวยความสะดวกให้กลีบปากคู่บางได้ขยับมาจรดผิวแก้มของเขาอย่างง่ายดายมากขึ้น
...หากแต่...
จินดาใช้ท่อนแขนข้างหนึ่งดันให้ร่างกายหนาใหญ่ขยับออกห่างเพียงแผ่วเบา ท่าทางที่ดูเหมือนกำลังตั้งการ์ดป้องกันตัวของสถาปนิกคนดีทำเอาธีรชาติรู้สึกใจหายวาบ
...ไหนจะยังเรียวคิ้วที่ขมวดตัวเข้าหากันน้อยๆนั่นอีก...
“..ใจเย็นครับ..” จินดาเอ่ยออกมาเช่นนั้นพลางช้อนลูกตาที่หลุบหนีเขาอยู่นานกลับขึ้นมาสบกันอีกครั้ง วี่แววแห่งความขวยเขินจางลงไปเล็กน้อยหากเทียบกับครู่ที่ผ่านมา บรรยากาศรอบกายให้ความรู้สึกจริงจังมากกว่าเก่า
“พี่ขอโทษ” ธีรชาติยอมถอยหลังออกมายืนในท่าปกติแต่โดยดี ชายหนุ่มใจจดใจจ่อรอฟังสิ่งที่อีกฝ่ายตั้งท่าจะกล่าว
ศีรษะทุยมนของจินดาส่ายไปมาเบาๆ “ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษผมหรอก..” น้ำลายเหนียวหนืดถูกนักออกแบบหนุ่มกลืนลงคอไปอีกหนึ่งอึก “..ปกติผมเป็นคนปรับตัวช้า..”
ธีรชาตินิ่งฟังด้วยความตั้งใจ
“..ยิ่งกับเรื่องเหนือความคาดหมายผมยิ่งตั้งหลักยาก..”
ดวงตาสองคู่สบประสานกันอยู่ตลอดเวลาที่ถ้อยคำถูกเอื้อนเอ่ย
“..บางที..ถ้าผมทำอะไรไม่ทันใจ ก็หวังว่าพี่จะไม่ถือสากัน..”
คำพูดของจินดาจบลงเพียงแค่นั้น และแม้ข้างในจะรู้สึกประหม่าเพียงไรแต่สถาปนิกหนุ่มก็ยังพยายามสู้สายตา
ธีรชาติทบทวนเนื้อความที่คนตรงหน้าสื่อสารออกมาอยู่ครู่สั้นๆ ก่อนที่เพียงไม่กี่วินาทีถัดจากนั้นเขาจะค่อยๆพยักหน้ารับ
...เข้าใจดีถึงความหมายที่อีกฝ่ายต้องการสื่อสาร...
...แล้วก็เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆด้วยที่ตัวเขานั้นเดินเร็วไปหน่อย...
“พี่รอนะ” เสียงทุ้มต่ำถูกเปล่งออกไปเช่นนั้น
...ไม่ดังนักทว่าฟังดูมั่นคงเหลือเกินในความรู้สึก...
...มั่นคงเสียจนจินดาต้องดึงสายตากลับมาอยู่ที่ปลายเท้าอีกครั้ง...
“ขอบคุณครับ”
“ถ้าอย่างนั้น..ไอ้ของที่พี่ตั้งใจมาทวงนี่ยังไงก็ชวดแล้วใช่ไหม?” กล่าวจบประโยคธีรชาติก็หัวเราะแก้เก้อ
“อืม..อย่าเลย” สถาปนิกหนุ่มอ้อมแอ้มตอบเสียงเบา “ที่นี่คนเยอะแยะ”
“โอเค งั้นติดไว้ก่อนแล้วกันเนอะ รอให้จินปรับตัวได้เมื่อไหร่พี่จะกลับมาขอใหม่...ยังไงคืนนี้หลับฝันดีนะจิน”
“ครับ ฝันดีเช่นกัน ผมไปก่อนนะ”
“เอ้อ..เดี๋ยวสิ” ธีรชาติเอ่ยรั้งไว้อีกครั้งในจังหวะก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้เดินจากไปตามที่บอก ใบหน้าอ่อนเยาว์หันกลับมาเขาพร้อมด้วยการเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามหาธุระ
ผู้บริหารหนุ่มคลี่ยิ้มกรุ้มกริ่ม แววตาที่ส่งออกไปฉายชัดถึงเจตนาล้อเลียน
...ก็อยากจะผ่อนความตึงของบรรยากาศลงเสียหน่อย...
“ถ้าพี่ไปซื้อผ้ากันเปื้อนลายลูกไม้มาใส่จะช่วยให้จินปรับตัวเร็วขึ้นไหม?”
สิ้นเสียงแหบกระเส่าที่คนพูดตั้งใจเปล่งออกมาหยอกเย้า คนฟังก็ย่นจมูกปั้นหน้าเหมือนได้กลิ่นเหม็นเน่าขึ้นมาทันใด
“..เอ่อ..เรื่องผ้ากันเปื้อนนี่ผมขอสงวนสิทธิ์ไว้ให้สาวๆเท่านั้นครับ..พี่ชาติต้องอย่าลืมว่าตัวเองเป็นผู้ชาย พี่ไม่มีส่วนเว้าส่วนโค้ง ถ้าพี่ใส่มันมาให้ดูผมคงไม่มีวันปรับตัวได้แน่ๆ”
...ตึง...
...โอเค...
...รู้เรื่อง...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 24-10-2016 11:21:03
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 24-10-2016 11:36:16
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 24-10-2016 11:44:19
หอมแก้มทีนึงก็ไม่ได้ เด็กขี้งก
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 24-10-2016 11:55:01
อยากเห็นพี่ชาติใส่ผ้ากันเปื้อน
:L2: :L1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 24-10-2016 12:01:53
อดไปนะจ๊ะ คนแก่ของน้องจิน
เริ่มหัวข้อโดย: เกสรทอง ที่ 24-10-2016 12:11:22
เริ่มหัวข้อโดย: หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว ที่ 24-10-2016 12:14:18
โอ๊ยยย พี่ชาติของน้อง อย่าไปซื้อเลยค่ะผ้ากันเปื้อนน่ะ
พี่ชาติซื้อแส้ โซ่ กุญแจมือดีกว่า น่าจะเร้าใจมากกว่า 555
น้องจินคนดี รีบๆเข้านะคะ เดี๋ยวพี่ชาติจะโดนงาบไปซะก่อน
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 24-10-2016 12:14:51
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 24-10-2016 12:18:14
จินคงตั้งตัวไม่ทันอ่ะ
ว่าแต่เปลี่ยนมาเป็นจินใส่ผ้ากันเปื้อน
เองได้ปะ พี่ชาติคงฟินน่าดู
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 24-10-2016 12:33:08
คุณจินดาขี้หวงจังนะคะ ชิชิ แต่ชอบนะที่จินไม่ปฏิเสธแบบตัดบทไปเลย
แต่ขอเวลาปรับตัว ส่วนพี่ชาติก็บอกว่าจะรอ แงงๆ พี่ชาตินี่เตาผิงที่แท้จริง
อบอุ่นอะไรเบอร์นั้นอ่ะคะ อ่านไปก็อิจฉาจินไปทุกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 24-10-2016 12:38:06
พี่ชาติเล่นประกาศว่าจีบสถาปนิกกลางวง น้องรู้ตัวแล้ววว *กรี๊ด
ปรับตัวช้าหน่อยไม่เป็นไร อย่างน้อยน้องจินก็ไม่ปิดโอกาสให้รุกต่อเนอะ
แอบสงสารพี่โก๋ แอบเชียร์ให้คุณบัวคนสวยได้ปลอบใจ #ถามใจพี่แม็คบ้าง :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 24-10-2016 12:38:57
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 24-10-2016 12:46:42
รอเป็นเพื่อนพี่ชาติค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 24-10-2016 12:49:42
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 24-10-2016 13:03:33
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 24-10-2016 13:14:29
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 24-10-2016 13:21:06
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 24-10-2016 13:21:50
น่ารักกกกกกกกกก
จินมีความเขินนะ
ไม่กล้าหอมแก้มพี่ชาติ
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 24-10-2016 13:34:25
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 24-10-2016 13:53:52
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 24-10-2016 14:01:55
ปูลู. นึกภาพพี่ชาติใส่ผ้ากันเปื้อนลูกไม้แล้วขำ
:laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 24-10-2016 14:04:55
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 24-10-2016 14:05:57
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 24-10-2016 14:40:46
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 24-10-2016 14:42:48
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 24-10-2016 15:21:47
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 24-10-2016 15:41:31
อยากมีตัวเร่งให้ปรับตัวง่ายขึ้น เช่น อารมณ์หึง เป็นต้น
เริ่มหัวข้อโดย: aisen ที่ 24-10-2016 15:50:35
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 24-10-2016 16:04:08
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 24-10-2016 16:19:18
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 24-10-2016 16:27:13
รู้สึกสั้น อ่านแล้วไม่เคยพอ นี่คิดว่าพี่ชาติจะได้จูจุ๊บน้องบ้าง โงยยยยยอดไปคุณพี่
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 24-10-2016 16:43:23
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 24-10-2016 16:44:45
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 24-10-2016 17:45:08
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 24-10-2016 17:46:18
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 24-10-2016 18:31:48
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 24-10-2016 18:35:32
มาม่ามาสาดใส่ก่อนแน่เลยค่ะ
ขอรสต้มยำมันกุ้งนะคะ :katai5:
555555555555555
ทีมพี่ชาติค่ะ ถ้าพี่รอได้น้องก็รอได้
แต่ถ้าพี่ชาติรอไม่ไหว ลองเส้นทางใหม่ได้นะคะ ชะนีน้อยคนนี้รออยู่ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 24-10-2016 18:43:48
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 24-10-2016 18:47:27
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 24-10-2016 19:45:09
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 24-10-2016 19:53:05
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 24-10-2016 20:34:32
แต่จินก็มาตรงแบบนี้เลยอะเนอะ เงิบไปเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 24-10-2016 20:39:00
เริ่มหัวข้อโดย: Aomoto ที่ 24-10-2016 20:44:23
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 24-10-2016 21:03:20
นี่ก็ลุ้นให้หอมแก้มพี่เขาอยู่
แต่คนมันเขินให้ทำไงดี
ตอนนี้เริ่มขยับเข้าใกล้กันเรื่อยๆแล้วนะ
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 24-10-2016 21:10:10
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 24-10-2016 21:13:02
รุกเร็วไปน้องตั้งตัวไม่ทันนค่าา
รอน้องปรับตัวได้ก่อนทีนี้ก้เรียบร้อยย
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 24-10-2016 21:13:56
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 24-10-2016 21:28:13
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 24-10-2016 21:34:59
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 24-10-2016 21:58:22
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 24-10-2016 22:05:15
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 24-10-2016 22:29:47
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 24-10-2016 22:30:24
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 24-10-2016 22:31:03
โธ่เอ๋ย......น่าสงสาร คืนนี้คงนอนฝันร้าย
555555555 :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 24-10-2016 22:41:11
จินดาอาจจะไม่แค่ปรับตัวไม่ได้
แต่ขยาดลูกไม้ ไปเลยตลอดกาล 555555555
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 24-10-2016 22:50:18
คงลืมสุภาษิต ที่ว่า ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงาม
+1 ให้เป็นกำลังใจ ครับ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 24-10-2016 22:51:39
สลับกันเนอะ ให้น้องจินใส่น่าจิเหมาะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 24-10-2016 23:18:24
เริ่มหัวข้อโดย: dereel_nx ที่ 24-10-2016 23:42:44
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 24-10-2016 23:49:28
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 24-10-2016 23:53:20
พี่ชาติรุกหนักจริง
จินปรับตัวเลยลูก ให้เวลาเลย คืนนึง
พรุ่งนี้ตื่นมาหอมแก้มพี่เค้าเลยได้ป่าว
:laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 25-10-2016 02:48:50
พี่ชาติลองซื้อให้น้องจินใส่ ๕๕๕ คิดว่าเหมาะ
อั้ยย่ะ ><
ปรับตัวหากันนะ ทางนี้ก็รออยู่ มั่นคงเหมือนกัน!!!
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 25-10-2016 05:25:04
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 25-10-2016 13:04:16
เริ่มหัวข้อโดย: purple ที่ 25-10-2016 14:58:37
จินรีบปรับตัวนะ กองเชียร์โบกพู่เป็นกำลังใจให้อยู่ *\(^____^)/*
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 25-10-2016 15:23:21
เริ่มหัวข้อโดย: Key Mine ที่ 25-10-2016 16:47:39
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 25-10-2016 19:55:10
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 25-10-2016 20:02:05
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 25-10-2016 20:37:09
เริ่มหัวข้อโดย: ชลอจ ที่ 25-10-2016 21:26:36
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 25-10-2016 21:44:14
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 25-10-2016 23:31:46
ปล. บัวน่ารักกันซีนให้ทั้งคู่ 555
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 26-10-2016 00:00:53
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 26-10-2016 02:12:58
แอบขำตอนธีรชาติแห้วจูบแก้มจากจินดา ถ้าคุณพี่รออีกนิดจะได้มากกว่าจูบแก้มอีกค่าาาาา
ป.ล. ยิ้มกับคุณบัวมากๆ นี่คิดไว้เลยว่าคุณบัวจะกลายเป็นกองทัพสนับสนุนและคอยปกป้องธีรชาติและจินดายามที่สองคนคบหากันแน่ๆ บวกหนึ่งให้คุณบัวค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 26-10-2016 04:49:30
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 26-10-2016 09:00:36
เริ่มหัวข้อโดย: Gwowlu ที่ 26-10-2016 11:44:19
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 26-10-2016 17:23:51
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 26-10-2016 17:29:13
วันเดียวรู้เรื่อง 25 ตอน สนุกมาก
อ่านหนึ่งวันเท่านั้น ดีงามสุดๆ ชอบมาก
ชอบการค่อยเป็นค่อยไปของสองคน
มันละมุนมันไม่หวือหวา แต่ว่าน่ารักมากกกก
จริงสุดเลย เค้าจีบกันแบบเบาๆ
ผช.แมนๆที่แอบชอบกัน ก๊าวใจมากกกก
พึ่ชาติรุกแล้ว น้องจินว่าไง ปรับตัวนานมั้ย
เค้ารอน่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 26-10-2016 19:32:24
เริ่มหัวข้อโดย: thanapontigy ที่ 26-10-2016 22:28:34
จาเอา จาเอา จาเอาสามีชื่อชาติ :ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 27-10-2016 11:57:56
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 27-10-2016 17:25:02
แต่นัองจินปรับตัวเร็วๆก้อดีนะ คนอ่านรอฟินอยุ่ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 27-10-2016 18:18:25
ธีรชาติเปล่งเสียงหัวเราะสนุกสนานขณะสไลด์ตัวลงมาจากยอดกระดานลื่นแผ่นใหญ่ สายลมที่ปะทะใบหน้าทำให้เขารู้สึกสดชื่นยิ่งกว่าค่ำคืนไหนๆที่ผ่านมา
“อ้าปากรับลมเป็นเด็กเลยพี่ สามสิบกว่าแล้วนา” ใครอีกคนที่ยืนรอตรงบริเวณสุดปลายกระดานอยู่ก่อนแล้วเอ่ยแซวพร้อมคลี่ยิ้มล้อเลียน กระดาษร่างแผ่นบางจ๋อยซึ่งมีภาพสเก็ทช์จากสายเล้นฉวัดเฉวียนบันทึกไว้คือสิ่งที่สถาปนิกหนุ่มถือติดมือมาด้วยอย่างมีจุดประสงค์
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายแลนดิ้งได้อย่างปลอดภัยแล้วจินดาจึงกางกระดาษแผ่นที่ว่าออกดู ใบหน้าอ่อนเยาว์หันซ้ายหันขวาไปรอบทิศเพื่อสำรวจดูรายละเอียดของตัวอาคารจริงสลับกับภาพสเก็ทช์ที่เขาเป็นคนวาดไว้กับมือเมื่อราวๆหกถึงเจ็ดปีก่อน
...แม้ไม่ได้เหมือนกันราวกับแกะ แต่กระนั้นกลิ่นอายที่เคยต้องการให้มีก็ยังคงอบอวลไม่จางหายจากอาคารเรียนไม้หลังนี้ไปไหน...
“เป็นไง? เหมือนที่คิดไว้หรือเปล่า?”
“ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่ก็ถือว่าคล้ายมากๆ..ผมชอบ” นับตั้งแต่มันถูกสร้างจนเสร็จสมบูรณ์จินดาก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้ขึ้นมาดูผลงานที่ตัวเองเป็นคนริเริ่มไว้เลยสักที เพราะกว่ามันจะเรียบร้อยดี ตอนนั้นก็พ้นช่วงฝึกงานของเขาไปเสียแล้ว
“พี่ก็ชอบเหมือนกัน ไม่สิ..จริงๆต้องใช้คำว่ารักมากกว่า อาคารหลังนี้มีความหมายกับพี่มากนะรู้หรือเปล่า?”
สิ่งที่ได้ฟังเรียกให้สถาปนิกหนุ่มต้องหันหน้ามองคนพูดด้วยความประหลาดใจ “มีความหมายยังไงเหรอ?”
“อืม..อธิบายเป็นคำพูดไม่ค่อยถูก แต่พี่รู้สึกว่าหลังจากจบโปรเจ็คต์นี้พี่คิดอะไรเยอะขึ้น” ผู้บริหารคนดังกล่าวพร้อมกวาดสายตามองไปรอบกาย ภายในอาคารแห่งนี้มีเพียงเขาและจินดายืนกันอยู่เพียงสองคน “สมัยที่เพิ่งเรียนจบกลับมาใหม่ๆน่ะพี่เกเรพอสมควร ช่วงที่อายุพอๆกับจินตอนนี้พี่ใช้ชีวิตฉาบฉวยมาก เคยมีความคิดว่าถ้าได้มีทุกอย่างที่มีปัญญาหามาจะเป็นการใช้ชีวิตที่คุ้มค่า แล้วบังเอิญบ้านรวยไง เวลาอยากได้อะไรมันเลยง่ายมากจนไม่รู้สึกพิเศษกับอะไรทั้งสิ้น เมื่อก่อนทะเลาะกับพ่อเรื่องพวกนี้บ่อยเลยล่ะ”
“จริงๆครั้งแรกที่เราเจอกันผมก็เดาไว้ว่าพี่น่าจะเป็นคนประมาณนั้นแหละ จะว่าสเตอริโอไทป์ก็ได้” จินดาสารภาพออกมาตามตรง “แต่พอรู้จักจริงๆพี่ก็ไม่เป็นอย่างนั้นนี่ แปลว่าเทียบกับเมื่อก่อนแล้วพี่เปลี่ยนไปเยอะเลยสิ?”
“อื้อ พี่ว่าพี่เปลี่ยนเยอะ..ซึ่งพี่ยกเครดิตให้คนออกแบบอาคารหลังนี้เลยนะ ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าเด็กฝึกงานเป็นคนทำ ทีแรกนึกว่าฝีมือพี่ต้อม”
อาคารเรียนหลังเล็กๆที่มีขนาดเพียงสองร้อยสี่สิบตารางเมตรหลังนี้มีจุดเริ่มต้นมาจากความคิดของจินดาที่ว่าอยากจะสร้างดินแดนลึกลับที่มีเพียงเด็กๆเท่านั้นที่รู้จัก
โดยปกติแล้วสถานศึกษาประจำชุมชนเล็กๆแบบนี้มักถูกใช้เป็นอาคารเอนกประสงค์สำหรับพวกผู้ใหญ่ในหลายๆโอกาส จะประชุมหมู่บ้านก็ประชุมกันที่โรงเรียน มีแขกไปใครมาก็ต้อนรับกันที่โรงเรียน เอนกประสงค์เสียจนเด็กๆคงไม่รู้สึกถึงความเป็นเจ้าของสถานที่ เพราะแบบนั้นจินดาจึงออกแบบทางเข้าออกขึ้นมาสองทาง ทางหนึ่งเพื่อ ‘คนนอก’ ส่วนอีกทางหนึ่งเพื่อ ‘คนใน’ ไม่จำเป็นต้องติดป้ายบอกว่าทางไหนเป็นของใครเพราะเส้นแบ่งของฟังก์ชั่นแต่ละส่วนนั้นถูกตีขึ้นจากพฤติกรรมการใช้งานโดยธรรมชาติอยู่แล้ว
ทางสำหรับ ‘คนนอก’ หรือในที่นี้ก็คือพวกผู้ใหญ่ที่แวะเวียนมาใช้งานอาคารเป็นครั้งคราวคือประตูฝั่งที่อยู่ใกล้หมู่บ้าน เป็นบานประตูปกติสามัญ เข้าออกสะดวกสบายและไม่ผาดโผน ส่วนทางสำหรับ ‘คนใน’ หรือพวกเด็กๆนั้นพิเศษกว่าเป็นไหน หากเดินเลาะตามแนวอาคารที่มีความยาวเพียงยี่สิบเมตรมาจนถึงส่วนท้าย เด็กๆก็จะได้พบกับบันไดราวสิบขั้นที่จะนำขึ้นไปสู่ยอดกระดานลื่นอันเดียวกับที่เมื่อสักครู่จินดาและธีรชาติเลือกใช้นั่นแหละ
ทางเข้าฝั่งสไลเดอร์จะนำพาผู้ใช้งานมาพบกับอาณาจักรเล็กๆก่อนถึงห้องเรียน ไม่ได้มีอะไรหวือหวานัก เป็นเพียงโครงไม้ที่ถูกต่อขึ้นเป็นตารางสามมิติ หนึ่งช่องมีความห่างกันสักครึ่งเมตรเห็นจะได้ ไม่มีการระบุว่าโครงพิลึกนี่มีไว้เพื่ออะไร แต่เด็กๆจะสะระตะได้ด้วยตัวเองว่าอยากทำสิ่งใดกับมัน จะห้อยโหนโจนทะยาน จะใช้เป็นที่นั่งหรือใช้เป็นเครื่องมือการเล่นเกมก็ตามแต่อัธยาศัยส่วนบุคคล พื้นที่ตรงส่วนนี้ดูๆไปก็มีกลิ่นอายคล้ายงานของโซ ฟูจิโมโตะ สถาปนิกชาวญี่ปุ่นผู้โด่งดัง ผิดกันหน่อยก็ตรงความซับซ้อนนี่แหละ
“ทั้งที่อาคารมันเล็กนิดเดียว ค่าก่อสร้างก็ไม่ได้แพงอะไรเลย แต่พี่ว่ามันมีคุณค่าทางความรู้สึก ไม่ใช่แค่ได้ห้องเรียนใหม่ แต่น้องๆเขายังได้ความทรงจำวัยเด็กที่พิเศษแล้วก็สนุกกว่าเดิมติดตัวไปด้วย เรื่องพวกนี้มันมีผลต่อเนื่องไปจนถึงช่วงชีวิตในวัยผู้ใหญ่ พ่อพี่บอกว่างานซีเอสอาร์ชิ้นนี้ถือเป็นการลงทุนที่คุ้มค่ามาก” ธีรชาติที่ตอนนี้ปีนขึ้นไปนั่งห้อยขาอยู่บนโครงไม้เป็นที่เรียบร้อยกล่าวต่อพร้อมรอยยิ้ม “หลังจากอาคารหลังนี้สร้างเสร็จ แล้วพี่ได้เห็นว่าเด็กๆเอ็นจอยกับการใช้งานขนาดไหน ไอ้ความรู้สึกประเภทอยากได้นู่นอยากได้นี่มันก็ลดลงไปเลยเชื่อไหม? มารู้สึกชัดๆก็ตอนกลับกรุงเทพฯไปแล้วนั่นแหละ จำได้ว่าก่อนขึ้นดอยมาพี่มีแพลนจะซื้อรถคันใหม่ทั้งที่มีจอดอยู่เต็มบ้าน แต่พอลงจากดอยไปก็เลิกอยากได้ทันที แปลกมาก...คงคิดได้ตอนนั้นแหละว่าความใหญ่โตหรือจำนวนของวัตถุไม่ได้สำคัญเท่ากับผลลัพธ์ทางใจที่เราจะได้จากมัน”
จินดาก้มหน้าฉีกยิ้มเขินก่อนจะส่งเสียงหัวเราะลอดไรฟันออกมาเบาๆ มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นเกาหัวเกาหูไปเรื่อย “..ฟังแล้วรู้สึกดีแฮะ..ไม่เคยได้รับฟีดแบ็คอย่างนี้จากลูกค้าคนไหนเลย..อ..เอ่อ..หมายถึงรู้สึกดีในฐานะสถาปนิกนะ..ไม่ใช่..”
ได้ยินดังนั้นธีรชาติก็หัวเราะร่วน “ไม่ต้องออกตัวหรอก พี่รู้น่า พี่เองก็พูดในฐานะลูกค้าเหมือนกัน ไม่ได้พูดในฐานะพี่ชาติของจินสักหน่อย” ผู้บริหารหนุ่มส่งฝ่ามืออุ่นหนาลงไปขยี้ผมคนที่ยืนคุยกับเขาอยู่บนพื้นเพียงแผ่วเบา
จินดาเผลอตัวหดคอลงเล็กน้อยเมื่อได้รับสัมผัส คำสรรพนาม ‘พี่ชาติของจิน’ จากปากอีกฝ่ายเมื่อสักครู่เรียกให้ความรู้สึกอุ่นวาบมันพุ่งขึ้นมาที่สองข้างแก้มอย่างช่วยไม่ได้
...นี่เขาไปเป็นเจ้าข้าวเจ้าของธีรชาติ อชิรญาเมื่อไหร่กัน?...
...ให้ตายเถอะ ขึ้นดอยมาคราวนี้มีเรื่องให้ฟุ้งซ่านไม่ได้หยุดเลย...
“..พ..พี่นั่งเล่นตรงนี้ไปก่อนนะ ผมขอเข้าไปดูในตึกหน่อยดีกว่า..” พ่อสถาปนิกหน้าอ่อนเฉไฉเปลี่ยนประเด็นก่อนจะหันหลังกลับแล้วเริ่มออกเดิน
ธีรชาติกระโดดกลับลงมายืนอยู่บนพื้นดินเพื่อติดตามคนร่างเล็กเข้าตัวอาคารไปอย่างไม่ต้องสงสัย
อีกหนึ่งไฮไลต์สำคัญของอาคารเรียนหลังนี้คือแผงไม้สลักขนาดใหญ่บริเวณโถงทางเดิน ‘คำว่าแผงไม้สลัก’ ที่ว่านี้หาใช่ไม้ที่ถูกสลักเป็นลวดลายสวยงามโดยช่างฝีมือ หากแต่เป็นแผงผนังที่มีแผ่นไม้เนื้ออ่อนเรียบๆซึ่งถูกยึดไว้ด้วยบานพับติดตั้งทับซ้อนกันอย่างสะเปะสะปะไม่มีลำดับหรือแม้กระทั่งอนุกรมกระจายตัวอยู่เต็มไปหมด และหากลองพลิกไม้พวกนั้นดูสักแผ่นก็จะได้พบกับรอยสลักจากฝีมือของเด็กๆแอบซ่อนอยู่ข้างใต้ บ้างเป็นชื่อ บ้างเป็นข้อความ บ้างเป็นรูป
...ทิ้งไว้เป็นร่องรอยจากรุ่นสู่รุ่น...
“ก่อนพี่ลงจากดอยตอนนั้นพี่เคยสลักข้อความไว้ด้วยนะ แต่อยู่ตรงแผ่นไหนก็จำไม่ได้แล้ว” ธีรชาติกล่าวพลางพยายามพลิกหารอยสลักจากลายมือของตัวเอง
“ผมก็สลักไว้ ตอนนั้นอาคารยังสร้างไปได้ไม่ถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ ผมเป็นคนแรกเลยที่มาประเดิมไอ้แผงนี่” จินดาใช้เวลาสอดส่ายสายตาอยู่เพียงไม่นาน ตำแหน่งที่เขาเลือกบันทึกความทรงจำเก็บไว้เมื่อหลายปีก่อนก็ปรากฏเข้ามาในระยะโฟกัส “นี่ไง...ตรงนี้”
ไม้แผ่นหนึ่งถูกสถาปนิกหนุ่มพลิกขึ้นดูโดยมีนักธุรกิจคนดังชะโงกหน้าเข้ามามองจากทางด้านหลัง
ใต้ไม้แผ่นสำคัญแผ่นที่ว่านี้มีข้อความจากสองลายมือ ลายมือหนึ่งเขียนว่า ‘หมิง❤จิน’ ส่วนอีกลายมือหนึ่งเขียนว่า ‘จิน❤หมิง’
“หมิง? แฟนเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นเพียงแผ่วเบา ดวงตาคู่คมจับจ้องไปยังชื่อทั้งสองบนแผ่นไม้
จินดารู้สึกแปลกใจตัวเองไม่น้อยที่ออกอาการอึกอักหลังจากได้ยินคำถามของอีกฝ่ายราวกับว่าไปทำอะไรผิดมาแล้วโดนจับได้ “..ฟ..แฟนเก่า เป็นเพื่อนที่คณะ ตอนนั้นมาฝึกงานด้วยกัน.."
ธีรชาติผงกศีรษะน้อยๆโดยไม่ได้กล่าวอะไรต่อ สีหน้าสีตาของผู้บริหารคนดังดูเรียบเฉยจนคนมองอ่านยากว่ากำลังคิดอย่างไร
“..เอ่อ..เลิกกันแล้วจริงๆนะ เลิกกันไปนานมากแล้ว ไม่ได้เจอกันเลยด้วย ครั้งสุดท้ายที่ได้คุยคือตอนงานรับปริญญา ไม่รู้ว่าป่านนี้แต่งงานมีลูกไปหรือยัง” กล่าวจบสถาปนิกคนดีก็เปล่งเสียงหัวเราะแห้งๆออกมาเป็นการปิดท้าย ชายหนุ่มยกมือข้างหนึ่งขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาตามไรหน้าผากทั้งที่อากาศก็ออกจะเย็นสบายดี
...ตลกจริง...
...ไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ๆแต่ทำไมถึงรู้สึกเสียใจที่เปิดไอ้ไม้แผ่นนี้ให้ธีรชาติดูก็ไม่รู้...
เกิดเป็นความเงียบขึ้นปกคลุมไปรอบกายคนทั้งสอง พวกเขายังคงยืนจ้องรอยสลักบนแผ่นไม้อยู่อย่างเดิมราวกับว่าชื่อเล่นของจินดาและแฟนเก่าถูกเขียนเป็นภาษาฮีบรูอย่างไรอย่างนั้น จนในที่สุดหลังจากผ่านไปนานหลายวินาที ฝ่ายคนเป็นผู้ใหญ่กว่าก็เปิดปากขึ้นมาอีกครั้งพร้อมด้วยรอยยิ้มล้อเลียนบนใบหน้า “ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ไม่เห็นต้องทำท่าลุกลี้ลุกลนเลย”
“..ล..ลุกลี้ลุกลนที่ไหน? พี่คิดไปเอง”
“ก็เห็นอยู่ชัดๆเนี่ย กลัวพี่เข้าใจผิดเหรอ?”
“เพ้อเจ้อ! โดนเข้าใจผิดแล้วยังไง? ทำไมผมต้องกลัว?”
ได้ยินดังนั้นธีรชาติก็ยกมือขึ้นกอดอกวางมาด ผู้บริหารหนุ่มหรี่ตาลงมองใบหน้าอ่อนใสของอีกฝ่ายคล้ายว่าต้องการคาดโทษ “ปากดี..เดี๋ยวเหอะ ขอให้มันจริงแล้วกันที่บอกว่าไม่ได้กลัวน่ะ”
ลูกตาดำขลับในกรอบเรียวรีหลบวูบกลับไปมองที่แผ่นไม้อีกครั้ง
...เกลียดฉิบเป๋งเลยคนรู้ทัน...
“จินรู้สึกยังไงพี่ก็อยากฟังนะ” ธีรชาติกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้สุ้มเสียงที่เขาเลือกใช้นั้นฟังดูอ่อนลงเมื่อเทียบกับเมื่อสักครู่ “สะดวกเมื่อไหร่อย่าลืมบอกกันบ้าง จะรู้สึกยังไงเกี่ยวกับเรื่องอะไรพี่ก็อยากฟังทั้งนั้น”
จินดาดึงสายตากลับขึ้นมาหาคนตรงหน้า ประกายวูบไหวที่ฉายชัดอยู่ภายในลูกแก้วสีเข้มเรียกให้คนมองต้องคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ
“ตะกี้..” สถาปนิกหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว ท่าทางกล้าๆกลัวถูกแสดงออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจ “..พี่เข้าใจถูกแล้ว ผมไม่อยากให้พี่เข้าใจผิดจริงๆนั่นแหละ..”
“ทำไมถึงไม่อยากให้เข้าใจผิด? บอกได้ไหม?”
“ไม่รู้เหมือนกัน..” คนถูกถามยักไหล่เบาๆ มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นลูบท้ายทอยไปมาด้วยท่าทางเก้กัง “..ก็แค่ไม่อยากให้พี่คิดว่าผมมีใคร”
จากรอยยิ้มเพียงบางเบาตอนนี้ริมฝีปากของธีรชาติเหยียดออกจนสุดความกว้าง
...นี่แหละสิ่งที่เขาอยากได้ยิน...
...การได้รู้ความในใจของจินดาทีละน้อยมันทำให้รู้สึกมีความหวัง...
“ดีใจจัง” ผู้บริหารหนุ่มว่าเช่นนั้นก่อนจะต้องหัวเราะร่วนออกมาเสียงดังด้วยความถูกอกถูกใจเมื่อศีรษะทุยมนของจินดาพุ่งเข้ามากระแทกที่แผงอกของเขาเบาๆราวสองถึงสามที อิริยาบถอันถือเป็นซิกเนเจอร์ของคนๆนี้ทำให้เขาใจเต้นแรงได้ทุกทีไป ฝ่ามือหนาใหญ่ยกขึ้นวางแหมะลงไปบนกลุ่มผมนุ่มอีกครั้งก่อนจะออกแรงรั้งให้อีกฝ่ายซุกอกเขาอยู่อย่างนั้นนิ่งๆ
“อื้อ..” พ่อสถาปนิกขี้อายร้องท้วงพลางตั้งท่าจะยันกายหนีอย่างดื้อดึง หากแต่ธีรชาติก็ไม่คิดปล่อยไปแต่อย่างใด
“ขออยู่อย่างนี้สักพักนะ...” ผู้บริหารคนดังกล่าวเสียงกระซิบ
...ได้ผลชะงัด...
...ไม่ได้มีเพียงธีรชาติเท่านั้นที่แพ้การเอาหัวไถของจินดา จินดาเองก็แพ้เสียงนุ่มๆที่ข้างหูของธีรชาติเช่นเดียวกัน...
นักออกแบบหนุ่มหยุดทุกความเคลื่อนไหวลงให้เจ้าของร่างกายสูงใหญ่ได้สัมผัสเนื้อตัวเขาอยู่อย่างนั้น สิ่งเดียวที่ทำได้ในสถานการณ์แบบนี้มีเพียงการนิ่งฟังเสียงหัวใจใต้แผงอกกว้างอยู่ในความเงียบ
...หัวใจของธีรชาติเต้นดังดีจริงๆ...
...แต่ถึงอย่างไรก็คงดังสู้เขาไม่ได้...
ใช่ว่าจินดาไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายมีใจให้ หลายครั้งหลายคราวการกระทำของธีรชาตินั้นแปลกเกินกว่าที่เพื่อนผู้ชายทั่วไปจะปฏิบัติต่อกัน เพียงแต่เขาไม่กล้าเชื่อเท่านั้นเองว่าสิ่งที่เคยแอบสงสัยอยู่ในใจจะเป็นเรื่องจริง
...เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อที่มีโอกาสเกิดขึ้นยากพอๆกับการส่งฝาชาเขียวชิงรางวัลแล้วได้รถสปอร์ตกลับมานอนกอดเลยทีเดียว...
...ซึ่งประเด็นสำคัญที่ตามมาหลังจากโชคหล่นทับแล้วก็คือ คนอย่างเขาเหมาะกับการครอบครองรถสปอร์ตราคาหลายล้านจริงหรือ?...
...ไม่ว่าจะในแง่ใดก็ตาม...
...ขับเป็นที่ไหนกันรถแบบนี้...
หลังจากยืนจูนให้จังหวะชีพจรเต้นสอดคล้องกันอยู่นานนับนาที ในที่สุดนักธุรกิจคนดังก็ยอมปล่อยให้คนที่ถูกตนจับยืนพิงอยู่กับอกได้เป็นอิสระ
“โอเค..ต่อชีวิตได้อีกนิด” รอยยิ้มชวนมองปรากฏชัดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา “พี่ลองหาข้อความที่พี่เคยสลักไว้บ้างดีกว่า คุ้นๆว่าอยู่แถวๆนู้น” ว่าแล้วผู้บริหารหนุ่มเดินนำออกไปตามหาร่องรอยที่ตัวเองเคยมาสร้างเอาไว้ตามที่ปากพูด
จินดาทอดสายตามองตามแผ่นหลังของอีกฝ่ายไปด้วยความรู้สึกประหลาดในอก สัมผัสจากฝ่ามือหนาใหญ่เมื่อสักครู่ยังคงทิ้งความอบอุ่นไว้ที่กลางกระหม่อมมาจนถึงตอนนี้ ท่าทีที่ชัดเจนขึ้นมากของธีรชาติทำให้เขาวางตัวไม่ถูก มันประดักประเดิดงกเงิ่นไปเสียหมด สถานการณ์เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเสียจนเขายังไม่มีเวลาได้คิดว่าควรทำอย่างไรกับความสัมพันธ์พิลึกพิลั่นครั้งนี้ต่อไปดี
...สับสน...
...กลุ้มใจ...
...แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกดีจนตัวแทบลอยขึ้นจากพื้น...
.
.
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 27-10-2016 18:18:48
นี่คือข้อความที่ธีรชาติทิ้งไว้บนแผ่นไม้เมื่อหกปีก่อนโดยไม่ได้ลงชื่อ
“นี่มันอาคารเรียน จะไปเหมือนบ้านได้ยังไง?
“ไม่สิ พี่หมายถึงว่าอยากได้บ้านที่มันให้ความรู้สึกคล้ายๆแบบนี้ ไม่ได้บอกว่าจะใช้ตึกเรียนอยู่แทนบ้านสักหน่อย” ธีรชาติว่าเช่นนั้นพลางขยับมือเคาะข้อนิ้วลงไปที่หน้าผากมนของอีกฝ่ายเพียงเบาๆ “วันก่อนพี่ไปเจอที่ดินแปลงนึงมา ราคาสมเหตุสมผลใช้ได้ ที่จริงทำเลมันก็เกือบๆหลุดออกไปทางชานเมืองแล้วล่ะ แต่ดูสงบดี เนื่อที่เยอะ ตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่าจะซื้อมาปลูกบ้านดีหรือเปล่า พี่อยากได้บ้านโทนอบอุ่นๆแบบนี้แหละ อยู่คอนโดฯนานๆแล้วเริ่มเบื่อ อยากลงมาอยู่ใกล้ดินใกล้หญ้าบ้าง”
“อื้อหือ...นี่มันปัญหาเบสิกของคนเมืองที่เริ่มมีอายุแล้วชัดๆ”
“แหม พูดเหมือนตัวเองอายุห่างกับพี่สักยี่สิบสามสิบปี...นี่ ถ้าพี่ซื้อที่ดินแปลงนั้นมาจินช่วยออกแบบบ้านให้หน่อยได้ไหม? พี่จะจ้าง”
“ผมคิดค่าแบบแพงนะบอกไว้ก่อน”
ธีรชาติพ่นลมออกจมูกก่อนส่ายหน้าไปมา “ถ้าแพงมากก็แถมตัวเองมาด้วยแล้วกัน ออกแบบเสร็จก็ย้ายเข้ามาอยู่กับพี่เลย”
“จะไม่มีการแถมอะไรทั้งนั้น ผมเป็นเกรตเต็ก พี่ห้ามต่อรอง แพงคือแพง” คนพูดปั้นหน้าขึงขังก่อนจะพ่นเสียงหัวเราะออกมาหลังจากนั้น “ล้อเล่นๆ อย่างพี่ชาติแค่กระดิกนิ้วทีเดียวผมก็ทำให้ทุกอย่างแล้ว ฟรี ไม่คิดเงิน...ติดหนี้พี่ไว้เยอะเกิ๊น”
“ทุกอย่างเลยเหรอ?”
“..อ่า..ผมหมายถึงพวกงานเต็ก..นี่..อย่าดึงบทสนทนาไปทางนั้นบ่อยนักสิ..”
คิ้วหนาเข้มอันเป็นเอกลักษณ์ของผู้บริหารหนุ่มขมวดเข้าหากันน้อยๆ ทว่าริมฝีปากกลับเหยียดออกจนเกิดเป็นรอยยิ้มประหลาด “ทางไหน?”
“..ช..ช่างมันเถอะ..”
“ช่างก็ช่าง แต่เรื่องบ้านที่พูดถึงตะกี้น่ะพี่พูดจริงๆนะ ถ้าพี่ตัดสินใจซื้อที่เมื่อไหร่รบกวนจินช่วยมาดูให้หน่อย สร้างให้มันอบอุ่นจนพี่ไม่อยากออกจากบ้านเลยได้จะดีมาก”
“โอเค เดี๋ยวผมใส่เตาผิงไว้รอบบ้าน”
“อย่ากวนสิ”
จินดาแลบลิ้นปลิ้นตาจนคนมองนึกอยากดึงร่างเล็กๆนั่นเข้ามากอดรัดฟัดเหวี่ยงอีกสักที ธีรชาติยกฝ่ามือข้างหนึ่งขึ้นประคองท้ายทอยของอีกฝ่ายไว้อย่างเต็มไม้เต็มมือในขณะที่ดวงตาคู่คมก็วางจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าละไมชวนมองไม่วอกแวก
“..แล้วถ้าเป็นไปได้ จินออกแบบเผื่อตัวเองไว้ด้วยก็ดีนะ..” ผู้บริหารคนดังกล่าวโดยที่ยังคงค้างอิริยาบถไว้ในท่าเดิม “..ชอบพื้นที่แบบไหนก็ใส่เข้าไปในแบบได้เลย..”
“..พี่ชาติ..” ความหมายแฝงในประโยคเมื่อสักครู่ไม่ได้เข้าใจยากจนเกินไปนัก ประกายตาของจินดาวูบไหวไปตามแรงกวัดแกว่งในจิตใจ
“ก็ไม่ได้จะข้ามขั้นตอนหรืออะไรหรอกนะ ไม่ได้มั่นใจด้วยว่าสุดท้ายแล้วจินจะ..เอ่อ..เดินไปทางเดียวกับพี่หรือเปล่า พี่แค่คิดว่าถ้าบ้านหลังใหม่ของพี่มีพื้นที่แบบที่จินชอบอยู่ด้วยก็น่าจะดี เพราะเท่าที่เห็นจากตอนทำโปรเจ็คต์ พื้นที่แบบไหนที่จินชอบพี่เองก็ชอบเหมือนกัน..เพียงแต่มันจะดียิ่งไปกว่านั้นอีกถ้าสักวันหนึ่งจินได้เข้ามาเป็นผู้อาศัย..ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับจินพี่มีความสุขมาก”
เกิดเป็นความสะท้านขึ้นในใจของคนฟัง จินดารู้สึกเหมือนกับว่าตอนนี้หัวเข่าของเขานั้นทำงานได้อย่างไร้ประสิทธิภาพเหลือเกิน ขามันจะอ่อนจะเปลี้ยพาให้ร่างทรงตัวยากไปเสียได้
ดวงตาสองคู่สบประสานกันโดยไม่มีฝ่ายใดคิดเบนความสนใจหนีไปไหน คนหนึ่งมองเพราะต้องการส่งผ่านความรู้สึก ส่วนอีกคนหนึ่งก็มองเพราะรู้สึกเหมือนถูกตรึงไว้กับที่
รอบกายของพวกเขาปราศจากความเคลื่อนไหว มีเพียงเสียงลมหวีดหวิวซึ่งดังมาจากภายนอกตัวอาคารเท่านั้นที่ทำให้คนทั้งสองรับรู้ได้ว่าเข็มนาฬิกายังคงไม่หยุดเดิน
...แล้วในที่สุดความปรารถนาที่แอบซ่อนอยู่ในใจของธีรชาติก็ถูกนำออกมาปฏิบัติในโลกแห่งความเป็นจริงจนได้...
สถาปนิกหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างแสนประหม่าในชั่วขณะที่ใบหน้าคมคายค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ จะด้วยบรรยากาศพาไปหรืออะไรก็ไม่รู้ แต่จินดาสาบานได้ว่าตอนนี้แววตาของนักธุรกิจคนดังนั้นดูหวานเชื่อมมากจริงๆ
...มากเกินไปจนเขาจะตายเอา...
ฝ่ามือหนาใหญ่ซึ่งยังคงทาบทับอยู่ที่บริเวณท้ายทอยกลายเป็นอุปสรรคที่ทำให้จินดาไม่สามารถหันซ้ายหันขวาหรือผงะถอยหลังได้อย่างมีอิสระ
...รู้ดีว่าสิ่งใดกำลังจะเกิดขึ้น...
จินดาหลับตาปี๋เหมือนเด็กเห็นผี เนื้อตัวออกอาการสั่นขึ้นมาน้อยๆอย่างควบคุมไม่ได้
...แล้วในจังหวะที่ระยะห่างระหว่างริมฝีปากของพวกเขาเหลือเพียงไม่กี่เซนติเมตรนั้นเอง อาวุธชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่ก็ถูกเรียกออกมาใช้งานได้อย่างทันท่วงที...
แทนที่จะรู้สึกถึงความนุ่มหยุ่นจากเนื้อหนัง ธีรชาติกลับต้องสัมผัสกลีบปากของจินดาผ่านความเย็นเยียบของกระดาษร่างแผ่นบางที่อีกฝ่ายยกขึ้นมาใช้ต่างปราการเสียอย่างนั้น
...เสียงกรอบแกรบที่ดังขึ้นจากกระดาษเจ้ากรรมส่งผลให้ความเคลิบเคลิ้มต้องดับมอดลงโดยพลัน...
ผู้บริหารหนุ่มค่อยๆถอนใบหน้าออกมาด้วยท่าทางเงอะงะ แววตาล่องลอยเหมือนกำลังใช้ชีวิตอยู่ในความฝันที่มีเมื่อสักครู่ตอนนี้หายวับไปแล้ว
“ขอโทษที...” เสียงทุ้มต่ำถูกเปล่งออกไปเพียงแผ่วเบาให้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาหลบอยู่หลังกระดาษร่างโปร่งแสงแผ่นเก่าได้ฟัง
“...ไม่เป็นไรครับ”
“เมื่อวานจินเพิ่งบอกให้พี่ใจเย็นอยู่หยกๆ...วันนี้ใจร้อนซะแล้ว ขอโทษจริงๆนะ ตกใจหรือเปล่า?”
“..ก..ก็นิดหน่อย..แต่ไม่เป็นไร..” สถาปนิกหน้าอ่อนยกนิ้วขึ้นเกาลงไปเบาๆที่ข้างแก้ม ท่าทางที่แสดงออกดูเคอะเขินไม่แพ้กัน
ที่จริงแล้วหากเมื่อกี้จินดาจะสะบัดตัวหนีหรือยันกายออกห่างก็คงทำได้ไม่ยากเย็นนัก แต่ชายหนุ่มไม่นึกอยากปฏิเสธสิ่งที่อีกฝ่ายตั้งใจจะมอบให้ด้วยอากัปกิริยาที่แข็งกระด้างจนเกินไป
...แม้ยังไม่พร้อมแต่ก็ไม่ได้แปลว่ารังเกียจ...
...และแม้จะไม่ตอบรับในตอนนี้แต่ก็ไม่ได้แปลว่าในอนาคตจะไม่ต้องการ...
...ก็ได้แต่หวังว่าการจูบกระดาษคงไม่ใช่ประสบการณ์ที่แย่เกินไปนักสำหรับธีรชาติ...
.
.
...ไอ้อาการที่เหมือนกับว่ามีก้อนอะไรตีขึ้นมาจุดที่คอหอยนี่มันไม่น่าพิสมัยเลยจริงๆ...
โกวิทหยุดฝีเท้าไว้เพียงแค่บริเวณปากทางเข้าตัวอาคาร ภาพที่ปรากฏชัดอยู่ตรงหน้าทำเอาสมองดับไปได้ง่ายๆ ความตั้งใจเพียงประการเดียวที่ทำให้เขาต้องออกมาเดินเตร็ดเตร่นอกเต๊นท์ยามวิกาลแบบนี้ก็เพื่อจะตามหาเจ้ารุ่นน้องตัวดีที่ยังไม่ยอมกลับเข้ามานอนเสียที เห็นว่าอยู่ต่างที่ต่างถิ่นซ้ำยังเป็นบนยอดเขาสูงชัน ก็อดห่วงไม่ได้ว่าจะไปประสบเหตุอันตรายใดเข้า
...ไม่ได้คาดคิดเลยจริงๆว่าจะต้องมาร่วมเป็นสักขีพยานในฉากรักหวานซึ้งโดยไม่ได้รับเชิญเช่นนี้...
...ไอ้โก๋จังหวะนรก...
...ฟังดูเป็นฉายาที่เหมาะกับตัวเขาดีเหลือเกิน...
สถาปนิกหนุ่มหันหลังกลับแล้วเดินขึ้นบันไดไปจนถึงยอดกระดานลื่นที่รุ่นน้องคนดีเป็นคนออกแบบไว้เองกับมือก่อนจะปล่อยให้ร่างกายหนาใหญ่ของตนค่อยๆไหลลงสู่เบื้องล่างตามแรงโน้มถ่วงของโลกอีกครั้ง
...อย่างน้อยก็ยังดีที่สายลมซึ่งตีเข้าปะทะใบหน้าช่วยปัดเป่าให้ความชื้นบริเวณขอบตาเหือดแห้งลงไปได้อย่างรวดเร็ว...
.
.
“..อ..เอ่อ..อยากเข้านอนหรือยัง?..” ผู้บริหารคนดังเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจนัก “..จะกลับไปที่เต๊นท์ตอนนี้เลยก็ได้นะ..”
“พี่ง่วงแล้วเหรอ?”
“เปล่าหรอก..แต่กลัวจินอึดอัด”
ลูกตาดำขลับในกรอบเรียวรีหลุบลงเล็กน้อยในขณะที่ศีรษะทุยมนก็ส่ายไปมาเบาๆ “ผมไม่ได้อึดอัด..อยู่เป็นเพื่อนพี่ต่อได้อีกนิด ไม่ต้องห่วง..”
ได้ฟังดังนั้นคนเป็นเจ้าของคำถามก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ “โอเค..ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะโดนแจกใบแดงซะแล้ว”
“..เวอร์..”
“ไม่ได้เวอร์ พี่กลัวโดนตัดสิทธิ์จริงๆ..อืม..ถ้ายังไม่ง่วง งั้นเราไปเขียนอะไรทิ้งไว้บนแผ่นไม้พวกนี้หน่อยไหม? ไหนๆพรุ่งนี้ก็จะกลับกรุงเทพฯกันแล้ว”
“เอาสิ...แผ่นไหนดี พี่เลือกเลย แต่จำให้ได้ด้วยนะ กลับมาดูคราวหน้าจะได้ไม่ต้องเดินหาอีก”
ใช้เวลาอยู่เพียงไม่นานธีรชาติก็เลือกไม้แผ่นที่ต้องการได้ แท่งเหล็กที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับใช้ขูดเนื้อไม้คืออุปกรณ์ที่เศรษฐีหนุ่มหยิบขึ้นมาเตรียมบันทึกความทรงจำ
จินดาอมยิ้มมองคนข้างกายที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาขีดเขียนบางสิ่งลงไปบนแผ่นไม้เนื้ออ่อนอย่างตั้งอกตั้งใจ แม้เขาจะไม่ได้แสดงท่าทีกระตือรือร้นมากจนเกินไปนัก แต่ที่จริงแล้วในใจก็แอบลุ้นอยู่เหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะสลักข้อความแบบไหนไว้ที่นี่
...‘I’m here with my Jinda. TRC 06/06/2016’...
“ ‘มายจินดา’? ผมไปเป็นของพี่ตั้งแต่ตอนไหน?” คนเป็นเจ้าของชื่อเอ่ยท้วงขึ้นมาทันทีที่ข้อความบนแผ่นไม้ถูกเขียนจนเสร็จสมบูรณ์
“เป็นในจินตนาการพี่มาตั้งนานแล้ว..ทำไม? ไม่ชอบเหรอ? จะให้ลบไหมล่ะ?” ว่าแล้วธีรชาติก็ตั้งท่าจะจรดปลายแท่งเหล็กลงไปที่ตัวอักษร m และ y ในข้อความ หากแต่มือของเขากลับถูกจับให้หยุดเคลื่อนไหวไว้เสียก่อน
“ไม่ต้องหรอก ปล่อยไว้อย่างนี้แหละ”
“แหม ใจดีจัง..อนุญาตให้พี่เป็นเจ้าของด้วย”
“เปล่า ผมแค่คิดว่าถ้ามีรอยขีดฆ่าแล้วมันจะไม่สวย ไม่ได้อนุญาต”
“โธ่...” นักธุรกิจหนุ่มเป่าลมผ่านปากระบายความเสียอกเสียดายออกมาเบาๆก่อนจะจับเจ้าแท่งโลหะยัดใส่มือจินดาไปด้วยท่าทางแสร้งว่าปั้นปึ่ง “เอ้า! เอาไปเขียนบ้างไป”
จินดาหัวเราะร่วนขณะรับอุปกรณ์มาไว้ในมือ
“เขียน-ภา-ษา-ไทย-ไม่-เป็น-เหรอ” ธีรชาติอ่านข้อความของจินดาทีละคำตามลำดับการขีดเขียน จนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหยุดมือลงไปแล้วคิ้วหนาเข้มก็กระตุกเข้าหาน้อยๆ “นี่...ใจคอจะเขียนแค่นี้จริงเหรอ?”
ข้อความของจินดาจบลงเท่าที่เมื่อสักครู่ธีรชาติอ่านออกเสียงไปนั่นแหละ จะมีเพิ่มมาอีกหน่อยก็เพียงลูกศรเล็กๆที่ถูกโยงปลายชี้ไปยังประโยคภาษาอังกฤษที่ผู้บริหารคนดังเขียนไว้ก่อนหน้านี้เท่านั้น
“แค่นี้แหละ เมื่อยมือแล้ว”
“อะไรกัน? น่าผิดหวังจัง..นอกจากกวนประสาทแล้วยังไม่โรแมนติกอีก ตอนแรกก็นึกว่าจะเขียนอะไรที่พี่อ่านแล้วเข่าอ่อนซะอีก”
“อยากเข่าอ่อนเดี๋ยวผมเตะเจาะยางให้เอาไหมอะ?” คนถูกค่อนขอดกล่าวกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “เอาให้ต้องคลานลงจากดอยเลยดีไหม?”
“หึ..ทำลงก็เอา”
“โอ้โห มีประชดประชันอีก ผมล้อเล่นน่า..ไปๆ เขียนเสร็จแล้วก็แยกย้ายดีกว่า อีกแป๊บนึงจะเที่ยงคืนแล้ว กลับเต๊นท์ช้าเกินเดี๋ยวพี่โก๋สงสัยเอา”
ธีรชาติกลิ้งตาปะหลับปะเหลือกเป็นเด็กๆ แต่กระนั้นก็ยังยอมยันกายขึ้นจากพื้นตามคำของจินดาแต่โดยดี “แยกย้ายก็แยกย้าย งั้นพี่ปิดไฟแล้วนะ พร้อมหรือยัง?”
“อ๊ะ..เดี๋ยว ยังไม่ต้องปิดหรอก เดี๋ยวผมอยู่ที่นี่ต่ออีกนิด พี่ออกไปก่อนได้เลย”
“จะอยู่ทำอะไรคนเดียว?”
“ไม่ได้จะทำอะไร แค่ไม่อยากออกไปพร้อมกัน..เดี๋ยวใครมาเห็นแล้วจะตอบลำบากน่ะ”
เมื่อได้ฟังเหตุผลดังนั้นธีรชาติก็พยักหน้าเบาๆ ถ้อยคำราตรีสวัสดิ์ถูกเอ่ยออกมาเป็นการปิดท้ายค่ำคืนก่อนในที่สุดทั้งอาคารจะเหลือเพียงจินดายืนอยู่เพียงลำพัง
สถาปนิกหนุ่มรอจนแน่ในว่าอีกฝ่ายเดินไปจนถึงทางออกแล้วจริงๆจึงหันกลับไปที่แผ่นไม้แผ่นเดิม แท่งเหล็กถูกหยิบขึ้นมาถือไว้ในท่าที่เหมาะมือ
...รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าอ่อนใส สีระเรื่อของโลหิตที่สูบฉีดขึ้นมาตามเส้นเลือดแผ่กระจายไปทั่วสองข้างแก้มอีกครั้ง...
.
.
...ว่าแล้ว...
ธีรชาติแทบจะดีดนิ้วดังเปาะตอนที่ได้เห็นจินดาเริ่มจรดปลายแท่งโลหะลงกับแผ่นไม้อีกครั้ง
...เดาออกหรอกน่าว่าคนที่เป็นถึงต้นคิดให้สร้างเจ้าแผงไม้สลักความทรงจำนี่ขึ้นมาไม่มีทางเขียนข้อความในค่ำคืนแบบนี้ไว้เพียงแค่นั้นแน่...
ชายหนุ่มเจ้าของร่างกายสูงใหญ่อดทนยืนรออยู่ในมุมมืดจนกระทั่งไฟในอาคารดับลงและจินดาไถลตัวหายลับจากยอดกระดานลื่นไปแล้วถึงได้ยอมเดินตรงกลับไปดูข้อความบนไม้แผ่นสำคัญโดยมีเพียงแสงไฟดวงน้อยจากโทรศัพท์มือถือเป็นตัวช่วยในการมองทางเท่านั้น
...‘JD-TRC XO -//////- 06/06/2016’...
ตัวอักษรและสัญลักษณ์ที่เป็นเหมือนโค้ดลับเหล่านี้คือสิ่งที่พ่อสถาปนิกคนดีสลักเพิ่มขึ้นมา
ธีรชาติคลี่ยิ้มเสียเต็มแก้ม
...เขาแปลออกนะ...
...ถึงไม่ใช่วัยรุ่นแต่ก็เข้าใจความหมายของไอ้สัญลักษณ์ ‘XO -//////-‘ ที่จินดาเขียนไว้ได้เป็นอย่างดี...
...JD จินดา...
...TRC ธีรชาติ...
...X จูบ...
...O กอด...
...-//////- เขิน...
...06/06/2016 วันที่หกเดือนหกปีสองศูนย์หนึ่งหก...
...รวมกันเป็น ‘จินดา ธีรชาติ จูบ กอด เขิน วันที่หกเดือนหกปีสองศูนย์หนึ่งหก’...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 27-10-2016 18:21:39
อ่านไปแล้วนึกภาพคนสองคนที่รอบข้างเป็นหัวใจประกายวิ้ง ๆ สีชมพูเต็มไปหมด
ปล. สงสารพี่โก๋จริง ๆ เล่นกระดานลื่นไปพลาง ๆ ก่อนนะพี่
เริ่มหัวข้อโดย: -.NF.- ที่ 27-10-2016 18:22:07
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 27-10-2016 18:32:49
เขินหนักมาก เขินจนจิกเท้า :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 27-10-2016 18:44:20
ชั้นตายแล้วว ชั้นเป็นเบาหวานตายยยยยยยยยย
จินทำไมน่ารักแบบนี้ ฮอลลลลลลลลลล อยากจะได้มาเป็นสมบัติ
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 27-10-2016 18:44:53
เริ่มหัวข้อโดย: LessSweet ที่ 27-10-2016 18:45:49
เขินม้วนบิดไปตอนเขาชวนกันไปอยู่บ้าน
ฮึ่ยยย พี่ชาติสายเปย์สินะ 555
ตามอ่านรวดเดียว26ตอนเลย ติดตามมาตั้งแต่หัวใจหลังเลนส์แล้วน้า
มีหนังสือด้วย ชอบเรื่องกล้องเหมือนน้องปอมเลย แถมยังได้ไปฝึกพัฒนาฝีมือ
ถ่ายรูปตัวเองไปพร้อมพี่วินกับน้องปอมต่างหาก จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปเหมือนกัน
สู้ๆนะ
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 27-10-2016 18:51:03
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 27-10-2016 18:54:05
ตั้งแต่ออกแบบบ้านแล้วย้ายมาอยู่ด้วยกัน ตามด้วยสลักแผ่นไม้
เขินจนเสียสติ ฮือออออ จินน่ารัก ส่วนพี่ชาติเราก็อยากได้เขา /โดนตบ
แงงง อ่านราคาฝันทุกตอนต้องค่อยๆอ่านสุดๆกลัวจบเร็ว ฮืออชอบ
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 27-10-2016 18:54:22
หวานอะไรอย่างนี้ :o8: :-[ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 27-10-2016 19:13:34
:hao7: :z3: :ling1: :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 27-10-2016 19:19:43
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 27-10-2016 19:26:04
น่ารักที่สุดเลยยย จินดาอย่าคิดว่าพี่ชาติไม่ทันสิ
นี่พี่ชาติเลยนะ อิอิ
น่ารักมากเลย ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
อมยิ้มตลอดการอ่าน ชอบมากก
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 27-10-2016 19:31:20
โค้ดลับจินน่ารักอ่าาาา ฮื่ออออ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 27-10-2016 19:38:37
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 27-10-2016 19:39:17
ตอนพี่ชาติเฉลย เรานี่เอาหัวไถหมอนรัวๆเลย
ฮืออออ จิ๊นนน ทำไมน่ารักแบบนี้!!!!!
แล้วจะไม่ให้คนแก่หลงได้ไงอะ งืออออออ
น่ารักมากเลย ตอนพี่ชาติให้ออกแบบบ้านก็เขิน
ผู้ชายอะไรอบอุ่นที่สุด ชาติที่แล้วเกิดเป็นเตาผิงแน่ๆ
ฮืออออออออ ไม่รู้จะทำไงดี เขินไปหมด
เขินมากๆๆๆๆๆๆ ครวญครางต่อไปจนกว่าจะหายเขิน
ฮือออ5555555555- ///////////-
ปล.+1 บวกเป็ดให้ด้วยคะ เขินจนไม่รู้จะทำยังไง
ระบายด้วยการบวกรัวๆแทน5555
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 27-10-2016 19:40:54
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 27-10-2016 19:41:58
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 27-10-2016 19:46:39
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 27-10-2016 19:59:01
ปล สงสารพี่โก้
เริ่มหัวข้อโดย: aisen ที่ 27-10-2016 20:00:31
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 27-10-2016 20:05:21
:katai4: :katai4:
ตายค่ะ ตายยยยย เขินตายไปแล้ววววววว
พี่ชาติน้องจิน น่ารักเกินไป ก๊าวใจพี่เหลือหล่ยยยยยยยย
ฮืออออออ ยังไม่คบยังหวาน คบกันตายเลยมะ ถถถถถถ
รอตอนหน้าค่ะ มาไวๆน้าาา อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววว อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 27-10-2016 20:13:13
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 27-10-2016 20:14:38
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 27-10-2016 20:16:34
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 27-10-2016 20:20:12
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 27-10-2016 20:22:30
เค้าจีบกันรุนแรงมากค่ะคุณ
แก้มจิแตก :-[
วันนี้สัมผัสกระดาษผ่านปากน้องจินไปก่อนเนอะคุณชาติ
หวังว่าครั้งหน้าคงได้สัมผัสของจริงนะคะ
ฮิ้วววววววว
ส่วนน้องโก๋ไม่เป็นไรนะลูก มามะมา ซบอกเจ๊นี้ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 27-10-2016 20:22:58
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 27-10-2016 20:28:32
มันก๊าวววววววใจมากค่าาาาา คุณผู้โชมมมมมมมมมม
ปากเจ้จะฉีกแล้วลูกกกกกก ปวดแก้มมากมั้ย ฮือออออออ น่ายักมาก
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 27-10-2016 20:33:44
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 27-10-2016 20:35:40
สงสารพี่โก๋หน่อยๆ โก๋จังหวะนรก!
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 27-10-2016 20:41:24
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 27-10-2016 20:42:58
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 27-10-2016 20:44:07
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 27-10-2016 20:47:36
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 27-10-2016 20:56:58
หวานอีกแล้ว น้องจินเริ่มหวานขึ้นเรื่อยจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 27-10-2016 21:13:33
ม้วนตัวลงมาเพราะความเขินได้เลย
พี่ชาติคะ นี่มันขอให้มาร่วมชีวิตแล้วนะ
คนอ่านก็จิกหมอนไปสิ ทั้งเขินทั้งฟิน
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 27-10-2016 21:20:54
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 27-10-2016 21:30:48
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 27-10-2016 21:43:20
JD แม่ว่าหนูมาไกลแล้วลูก โมเม้นต์แอบกลับมาเขียนตอบนี่มัน ไม่ต้องพูดไรล้าวววว :o8:
ใครบอก TRC แก่ นี่วัยเดียวกันชัดๆ บอกเลย เข้าใจโค้ดลับด้วยยยยย โอ้ยยยยยย ฟินนนนนน
พี่โก๋จังหวะนรกคะ? สายติสท์แบบพี่ต้องฮาร์ดคอร์หักดิบเท่านั้นค่ะ ถึงจะลืมไว พี่โก๋สู้ๆ หนูยังมั่นใจว่าพี่ต้องมีคู่ค่ะ (ผิดไหมถ้าจะจิ้น โก๋บัว ) 5555555
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 27-10-2016 21:48:58
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 27-10-2016 21:51:17
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 27-10-2016 21:52:42
:mew3:
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 27-10-2016 21:52:53
เริ่มหัวข้อโดย: parn11 ที่ 27-10-2016 21:59:25
เริ่มหัวข้อโดย: เกสรทอง ที่ 27-10-2016 22:05:42
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 27-10-2016 22:09:05
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 27-10-2016 22:12:22
ขอมโนว่าตัวเองเป็นจินดาแปป
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 27-10-2016 22:14:40
นี่เขินจริงจังมากๆ หุบยิ้มไม่ได้เลยค่ะ
ชอบมากกกกก รักพี่ชาติกับน้องจินสุดๆ
อะไรจะดีต่อใจคนอ่านเช่นนี้คะ ~~~~~
เริ่มหัวข้อโดย: yut1402 ที่ 27-10-2016 22:19:53
เริ่มหัวข้อโดย: pemiko2012 ที่ 27-10-2016 22:22:36
งุยยยยยยย ชอบอ่าา
มันดีต่อใจจริงๆ
ชอบฟิลแบบคนจีบกันนน
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 27-10-2016 22:29:09
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 27-10-2016 22:32:47
นี่ว่าที่พี่ชาติเขียนนี่ก้เขินละนะ my Jinda งี้
แต่ที่น้องจินเขียนนี่แบบ เขินกว่าหนักมากก
เหมือนบันทึกเหตุการณ์โดยละเอียดอะ
มีชื่อที่ลิ้งกันได้ วันที่อีกก
คนอื่นมาอ่านนี่ขินตนาการณ์ไปไกลแล้ววว555
ต้นๆตออนนี่แบบหวานๆละมุนๆน่ารักกอ่านเพลินเลยค่ะ
มาลั่นตรงพี่โก๋ จะเศร้าจะหน่วงใช่มั้ย ทำไมนี่ขำ ไอ้โก๋จังหวะนรก 555555
ขำและสงสารหนักมากค่ะ แต่ฟินมากกว่า
พี่โก๋น่าจะมีคู่ หาคนดามใจบนสไลด์เดอร์ไปก่อนเนอะ
รอค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 27-10-2016 22:41:47
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 27-10-2016 22:41:56
มีความลำไย ปนหมั่นไส้
สงสารโก๋จังหวะนรกจุงขร่ะ
เกิดมามีกรรมจริงๆ :z10:
ส่วนตอนนี้พี่ชาติวินสุด
ไปค่ะพี่สุชาติ
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 27-10-2016 22:47:51
สาบานว่านี่ไม่ได้ขอแต่งงานกันใช่ไหมมม
โอ๊ยยยยย~~~. มีความละมุนนน นุ่ม
เขินง่ะ/////
น้องจินอย่างไรก็คือน้องจิน
จะมาสู้พี่ชาติเสือเก่าได้อย่างไร
ทำไมเขินนนนน โอ๊ยยย
ชอบตอนที่บอกสร้างบ้านอ่ะ
มันคือแบบบบบ เราเป็นน้องจินมีตายอ่ะ
ตายตรงนั้นเลย
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 27-10-2016 22:49:39
พี่ชาตินี่จีบได้รุนแรงมาก ทำเป็นคนแก่ขี้ใจร้อนอ่ะ เอะอะกอด เอะอะจะจูบ
ส่วนน้องจินก็มีหน้าที่เขินอย่างเดียว 5555
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 27-10-2016 22:57:16
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่ชาติชวนไปอยู่ด้วยกันแล้วค่าาาาา ชูป้ายไปรัวๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: purple ที่ 27-10-2016 22:58:47
ส่วนพระเอกของเราเชิญรับฉายา พี่ชาติจอมรู้ทัน
และ ต้องเสียใจด้วยกับ พี่โก๋จังหวะนรก เพราะแต่ละจังหวะของพี่...มันนรกจริงๆ T^T
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 27-10-2016 22:59:18
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 27-10-2016 23:04:18
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-10-2016 23:12:52
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 27-10-2016 23:22:17
ตอนนี้มุ้งมิ้งน่ารักมาก
ชอบบรรยากาศตอนสลักไม้
ดูมีความทรงจำเล็กๆร่วมกันที่รู้กันแค่สองคน
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 27-10-2016 23:22:36
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 27-10-2016 23:38:01
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 27-10-2016 23:49:55
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 27-10-2016 23:57:26
...O...
...X...
บ้าง จะได้
...'////'...
เริ่มหัวข้อโดย: jannie ที่ 27-10-2016 23:58:17
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 27-10-2016 23:58:45
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 28-10-2016 00:04:35
เริ่มหัวข้อโดย: CattyMeawMeaw ที่ 28-10-2016 00:12:25
“ก็ไม่ได้จะข้ามขั้นตอนหรืออะไรหรอกนะ ไม่ได้มั่นใจด้วยว่าสุดท้ายแล้วจินจะ..เอ่อ..เดินไปทางเดียวกับพี่หรือเปล่า พี่แค่คิดว่าถ้าบ้านหลังใหม่ของพี่มีพื้นที่แบบที่จินชอบอยู่ด้วยก็น่าจะดี เพราะเท่าที่เห็นจากตอนทำโปรเจ็คต์ พื้นที่แบบไหนที่จินชอบพี่เองก็ชอบเหมือนกัน..เพียงแต่มันจะดียิ่งไปกว่านั้นอีกถ้าสักวันหนึ่งจินได้เข้ามาเป็นผู้อาศัย..ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับจินพี่มีความสุขมาก
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 28-10-2016 00:33:17
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 28-10-2016 00:39:40
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 28-10-2016 00:58:45
หนูจินกะลงโป๊ง น่ารักมากอะ งื้อ
เริ่มหัวข้อโดย: ｡Atlas ที่ 28-10-2016 01:19:10
อะไรมันจะเขินทุกบรรทัด ทุกวรรค ทุกคำ ขนาดนี้ ฮือออ จะไม่ไหวแล้ว เมื่อยหน้าเหลือเกิน :m3:
รู้สึกเหนื่อยมาก เขินจนเหนื่อย ต้องเอามืออุดปากแล้วกรี๊ดอยู่ในห้องคนเดียว
เขินมากสุดก็พวกโมเม้นท์เล็ก ๆ น้อย ๆ เนี่ยแหละ
พี่ชาติมาแรงแซงพี่โก๋แบบไม่เห็นฝุ่นเลย แอบสงสารฮีนิด ๆ ไม่เป็นไรเนอะ ไถลกระดานลื่นวนไปค่ะพี่ 5555555
โหดร้ายกับหัวใจน้องจินและคนอ่านเหลือเกินค่ะ เขาไม่ได้มาเล่น ๆ เลย มาจังหวะทีนี่รัวอย่างกับปืนกล ไม่มีจังหวะก็สร้างจังหวะให้ตัวเองจนได้ โอ้ยยย ยอมแล้ววววว :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 28-10-2016 02:24:01
เริ่มหัวข้อโดย: TK323 ที่ 28-10-2016 02:38:45
เริ่มหัวข้อโดย: ชลอจ ที่ 28-10-2016 03:46:51
พี่โก๋มาซบอกเรามา มาอยู่ด้วยกันตรงนี้
พี่ชาติน้องจินซีนนี้หวานมาก อ้ากกก ใจพังล้าว
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 28-10-2016 05:13:25
เริ่มหัวข้อโดย: Junekid ที่ 28-10-2016 06:21:14
เริ่มหัวข้อโดย: NoteZapZa ที่ 28-10-2016 08:11:13
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 28-10-2016 08:33:21
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 28-10-2016 08:46:36
เริ่มหัวข้อโดย: ketekitty ที่ 28-10-2016 09:55:59
เริ่มหัวข้อโดย: ichnuan ที่ 28-10-2016 10:03:22
ไม่ไหวแล้ววววววว
พี่ชาติแกรุกแบบซอฟท์ๆเนอะ
ละมุนไปอีกค่ะขุ่นพี่
คุณจินดาปรับตัวไม่ทัน หรือ เขิน หรือ เล่นตัว 55555
สลักไปแบบนั้น คนเขามีความหวังนะลูกก
พี่โก๋นี่นึกว่าสาปสูญ หายไปสองตอนใหญ่
กลับมาอีกที ทำร้ายจิตใจไปเต็ม
เดี๋ยวก็ทำใจได้ สู้นะๆพี่ *ตบบ่า*
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 28-10-2016 10:25:11
ผู้ใหญ่เค้าจีบกันน่ารักดีอ่ะ :haun4: :haun4:
ผู้แต่งแต่งได้ดีมากเลยค่ะ เหมือนพี่ชาติและจินมีตัวตนอยู่จริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 28-10-2016 14:28:08
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 28-10-2016 14:31:03
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 28-10-2016 15:57:58
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 28-10-2016 17:35:07
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 28-10-2016 18:39:09
พี่ชาตินี่ทำคะแนนพุ่งพรวดอย่างรวดเร็ว ชวนออกแบบบ้านให้มาอยู่ด้วยกันไปอีก
อยากจะซุกอกด้วย เขินนนนนนนนนน! ยิ้มแก้มจะแตก *ระเบิดตัวเอง
สงสารพี่โก๋มาเจอฉากเด็ดพอดีไปอีก *มาระเบิดไปพร้อมน้องมา
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 28-10-2016 20:00:14
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 28-10-2016 22:11:01
โอ้ยยอะไรจะขนาดน้านนนนน ขอเป็นจินเองได้ไหม หุยย อิจนุ้งจิน
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 28-10-2016 23:13:59
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 28-10-2016 23:32:43
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 28-10-2016 23:38:21
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 29-10-2016 05:56:39
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 29-10-2016 07:48:54
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 29-10-2016 08:35:04
ในจินตนาการของเราคนนี้คือ image ของน้องจินดาเลยจริงๆ แถมยังเรียนสถาปนิกเหมือนกันไปอิ๊กกก น่าร้ากกกกกก
ig : @tiewter
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 29-10-2016 17:29:59
แอบสงสารพี่โก๋ แต่คิดว่าเฮียแกมีคู่แน่นอน
ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่าา :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 29-10-2016 20:30:21
เริ่มหัวข้อโดย: zeedzeed ที่ 29-10-2016 20:58:10
http://www.tvpoolonline.com/wp-content/uploads/2016/04/7269b9dbcef5793ff0cafc36ed4dfb9b.jpg
ลงรูปไม่เป็น
เริ่มหัวข้อโดย: Papangtha ที่ 29-10-2016 21:23:05
ดีต่อใจจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 30-10-2016 00:46:00
เริ่มหัวข้อโดย: sb_ng ที่ 30-10-2016 02:59:44
ฮือออออ ชอบบบบ ภาษา ตัวละคร เนื้อเรื่อง ชอบหมดเลยยย
ขอบอกตรงๆว่าคืออ่านมาก็ไม่ได้สังเกตผู้แต่งเลยค่ะ จนเจอที่คนเขียนตอบเม้นว่าคือผู้แต่งหัวใจหลังเลนส์
โอ้โหหห ติดกับดักคนเขียนอีกแล้วค่ะ 555555 ก็ว่าอยู่ว่ารู้สึกกลิ่นอายคุ้นๆ
ตอนหัวใจหลังเลนส์ก็ชอบมากซื้อหนังสือเก็บไว้ด้วย มาเรื่องนี้ก็ชอบอีก555555 ผลงานมีเสน่ห์จริงๆค่ะ
ชื่นชมคนเขียนมากในเรื่องข้อมูลแน่นแต่อ่านแล้วไม่ได้รู้สึกอัดข้อมูลมากจนน่าเบื่อเลย อ่านเพลินดีค่ะ
แรกๆคือแบบแอบขัดใจกับจินในเรื่องความทะเยอทะยาน เข้าใจนะว่ารุ่นใหม่ไฟแรง แต่บางทีมันก็ไม่ถูกอ่ะ
เช่นแบบบุกเข้าห้องประชุมไปนำเสนองานเองแบบนั้น
(แต่ถ้าจินไม่ทำแบบนั้น ก็อาจจะพลาดงานนี้ อาจจะไม่มีเรื่่องราวให้พี่ชาติตกหลุมรัก5555555)
เข้าใจพี่ชาติมากๆ เวลาพี่ชาติเตือนจินคือถูกเลยอ่ะ ละพี่ชาตินี่ก็ดีงามไปอีกกกก
ชอบพี่ชาติมากค่ะ มีความเป็นผู้ใหญ่ ให้คำปรึกษาแนะนำ ช่วยเหลือ เก่ง สุภาพ ใจดี น่ารัก ปลอบใจเป็น
พึ่งพาได้ รวย หล่อ มาดดี ดูแลเก่ง มีความป๋าความเปย์ อบอุ่นดั่งแสงอาทิตย์อ่อนๆ ฮืออออออ
ทำไมต้องดีงามขนาดนี้ อยากได้พี่ชาติจังเลยค่ะ อยากได้มากๆ 555555555
ชอบเวลาจินอ้อนหรือทำตัวงุ้งงิ้งถูไถพี่ชาติ มีความน่าเอ็นดู พี่ชาติก็ช่างอบอุ่นเหมาะกับการให้จินอ้อนมาก
และก็มีความชัดเจนดี รู้ตัวละเดินหน้าเลย แต่ก็นะ พี่ชาติก็สามสิบกว่าละ ต้องรีบเดินหน้ารุกแล้วเนอะ 5555555
จินก็หวั่นไหวแล้วเหลือแต่ยอมรับให้ได้ ขอให้พี่ชาติสมหวังไวๆค่าาาา
เค้าจีบกันหยอดกันได้มีความเขิน อ่านละเขินแทน อมยิ้มตามไปด้วยเลยยย
แต่จุดนี้สงสารพี่โก๋จัง เฮ้อออ พี่โก๋จังหวะนรกจริงๆ แรกๆก็แอบหงิดพี่โก๋เล็กๆนะ
แต่ไปๆมาๆพี่โก๋คนดีหง่ะ ไม่สร้างความเดือดร้อน รักแบบเงียบๆ สงสารเลยยย
ป.ล. ดีใจที่ได้อ่านเรื่องของคนเขียนอีกค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: DoubleBass ที่ 30-10-2016 10:53:02
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 30-10-2016 11:05:11
...ไม่อยากมาทำงาน...
...ไม่ใช่เพราะเบื่องาน แต่เพราะไม่อยากต้องฝืนยิ้มให้ใครบางคน....
โกวิทผลักประตูเข้าบริษัทไปด้วยสภาพไร้ชีวิตชีวา เทวดานางฟ้าบนสวรรค์ไม่ใจดีพอให้สถาปนิกผู้มีงานล้นมืออย่างเขาได้หยุดพักสักวันแม้ว่าสองเท้าจะเพิ่งได้กลับมาเหยียบกรุงเทพฯเมื่อคืนสดๆร้อนๆก็ตามที
ชายหนุ่มเดินลากขาไปตามเส้นทางที่คุ้นชินอย่างที่ทำจนเป็นกิจวัตร แต่คงเป็นเพราะวันนี้พื้นที่ส่วนหนึ่งในห้วงคำนึงถูกแบ่งไปให้เรื่องราวที่ยังคงติดอยู่ในใจมาตั้งแต่คืนสุดท้ายบนยอดดอยทำให้สติสตังที่เคยมีนั้นลดลงไปกว่าครึ่ง
...สมาธิหายไปเยอะเสียจนไม่มีปัญญาสังเกตเห็นแม้กระทั่งร่างของใครบางคนที่เดินถือแก้วเครื่องดื่มควันฉุยออกจากห้องครัวมา...
...แต่ที่จริงจะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกนักหรอกในเมื่อเจ้าคู่กรณีเองก็ดูท่าทางจะป้ำๆเป๋อๆเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วย...
“เหี้ย!”
โกวิทปล่อยสัตว์เลื้อยคลานตัวเบ้อเร่อออกมาเดินเพ่นพ่านในออฟฟิศตั้งแต่หัววัน แรงปะทะที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่เป็นผลให้โกโก้เหนียวข้นในแก้วของไอ้คนแปลกหน้าหกรดลงมาสู่แผงอกอย่างจัง มันร้อนมากเสียจนแม้แต่ผู้ชายตัวโตๆอย่างเขายังถึงกับดิ้นพล่านเลยทีเดียว
“ร้อนๆๆ โอ๊ย..ร้อนฉิบหาย” ชายหนุ่มเปล่งคำสบถสลับกับการสูดลมเข้าปากจนเกิดเป็นเสียงซี๊ดซ๊าดอยู่นานหลายอึดใจ สองมือที่ขยับปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตอย่างรีบร้อนทำงานได้ไม่ทันใจนัก ซ้ำยังจับผิดจับถูกเพราะความลนลานอีกด้วย เดือดร้อนใครอีกคนที่อุตส่าห์ยืนลนลานอยู่เป็นเพื่อนกันข้างๆต้องรีบยื่นมือเข้ามาช่วย
“ขอโทษครับพี่ ขอโทษจริงๆครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” เด็กหนุ่มไม่คุ้นหน้าที่เป็นเจ้าของโกโก้ร้อนแก้วเมื่อสักครู่ช่วยโกวิทปลดกระดุมเสื้ออย่างตั้งอกตั้งใจ เรียวคิ้วเหนือกรอบแว่นขมวดเข้าหากันเสียชิดจนแทบจะผูกเป็นเงื่อนตะกรุดเบ็ดได้
...แล้วในที่สุดพวกเขาก็ทำสำเร็จ...
“เฮ้อ...” สถาปนิกรุ่นเกือบซีเนียร์ที่ตอนนี้ยืนเปลือยท่อนบนอยู่กลางบริษัทผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกโตพลางขยับมือไม้กวักอากาศพัดแผงอกแดงเถือกของตัวเองไปด้วย “...เกือบสุกแล้วไหมกู”
“ขอโทษครับพี่ ผมเดินไม่ดูทางเอง แสบผิวมากหรือเปล่าครับ?”
โกวิทตวัดสายตามองเด็กหนุ่มคู่กรณีที่กำลังยกมือไหว้เขาปลกๆ นับเป็นครั้งแรกที่มีโอกาสได้มองใบหน้าค่าตาของอีกฝ่ายชัดๆ
...ดูเจื่อนพิลึก...
“ใครวะเนี่ย? ฝึกงานเหรอ?”
“..ครับ..มาฝึกงานวันแรกครับ..”
“มาวันแรกก็ได้เรื่องเลย ดวงอย่างนี้ไม่ต้องคิดไปซื้อหวยนะไอ้น้อง โดนแดกหมด” โกวิทพูดไปพลางก้มหน้าก้มตาใช้ผ้าเช็ดหน้าที่เจ้าเด็กแว่นยื่นให้เช็ดเนื้อเช็ดตัวไปพลาง ไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังตัวสั่นงันงกเพราะสุ้มเสียงดุดันและสีหน้าถมึงทึงของตนไปหมดแล้ว
“..ข..ขอโทษอีกครั้งครับ เดี๋ยวเสื้อตัวนี้ผมเอากลับไปซักมาคืนเอง..”
“ช่างเหอะๆ พี่ก็ไม่ได้ตั้งใจมองทางเหมือนกัน ถือว่าผิดคนละครึ่ง..แต่ขอยืมผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ไว้ก่อนแล้วนะ..” สถาปนิกหนุ่มไม่คิดรอฟังคำอนุญาต พอกล่าวจบเขาก็เริ่มก้าวห่างจากตรงนั้นก่อนจะพาร่างกายหนาใหญ่ของตัวเองหายเข้าห้องน้ำไปโดยทิ้งเจ้าเด็กฝึกงานหน้าจืดให้ยืนหันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูกอยู่เพียงลำพัง
.
.
“อ้าวเฮ้ยพี่! ทำไมใส่เสื้อบอลมาทำงานวะ?” ประโยคทักทายแรกของวันจากไอ้คนไฟแรงที่ตอนนี้กำลังนั่งปั่นงานอยู่ที่โต๊ะดังขึ้นเมื่อโกวิทเดินเข้ามาวางสัมภาระลงที่เก้าอี้อีกตัวข้างๆกัน
“อุบัติเหตุ โดนโกโก้ของไอ้น้องฝึกงานคนใหม่ราดใส่ โชคยังดีนะที่กูพกชุดกีฬาติดรถมาด้วย ไม่งั้นสงสัยแม่งต้องนั่งทำงานเป็นชีเปลือยไปทั้งวันแน่”
“โธ่ น่าสงสาร” จินดากล่าวเสียงอ่อน
“ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย สงสารกูทำไม?”
“เปล่า ไม่ได้สงสารพี่ สงสารน้อง..ซวยแท้ๆเลย พี่ไม่ได้เสียงดังใส่เขาไปใช่ไหม? ป่านนี้กลัวขี้หดตดหายไปแล้วมั้งเนี่ย”
ได้ฟังดังนั้นคนเป็นรุ่นพี่ก็ส่ายศีรษะไปมาเบาๆ จินดาพูดอย่างกับว่าเขาน่ากลัวเหมือนยักษ์เหมือนมาร ทั้งที่เป็นฝ่ายเจ็บตัวแท้ๆแต่กลับไม่ได้รับความสงสารจากมันบ้างเลย
โกวิททิ้งกายลงพักบนเก้าอี้ด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อนอย่างผิดวิสัย โดยปกติแล้วสิ่งแรกที่ชายหนุ่มจะทำทุกเช้าหลังจากเอาของมาวางที่โต๊ะคือการเดินไปห้องครัว
...ทำจนชิน ทำจนเหมือนเป็นหน้าที่...
...แต่วันนี้คงถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องเอาไอ้กิจกรรมที่ว่านี่ออกจากตารางชีวิตไปได้เสียที...
“..จิน..”
“หืม?”
“..หลังจากนี้กูไม่ชงกาแฟให้มึงแล้วนะ..”
“อ้าว!” สิ่งที่ได้ฟังเรียกให้จินดาต้องหันมองใบหน้าครึ้มหนวดครึ้มเคราของคนพูดด้วยความงุนงง “ทำไมอะพี่!? กำลังจะทวงอยู่เลยเนี่ย”
“คือ..ช่วงนี้เวลาได้กลิ่นกาแฟแล้วกูปวดหัวว่ะ..เลยว่าจะเลิกดื่มสักพัก ถ้ามึงอยากแดกก็ไปชงเองแล้วกัน..โทษที”
“อ้อ..โอเค” คนเป็นรุ่นน้องพยักหน้ารับทั้งที่ยังรู้สึกประหลาดใจกับถ้อยคำของรุ่นพี่คนสนิทไม่หาย “แปลกดีเนอะ ดื่มมาตั้งหลายปีอยู่ๆก็มาปวดหัวเอาช่วงนี้ ร่างกายพี่แข็งแรงปกติดีใช่ไหม? เคยไปเช็คสุขภาพบ้างหรือเปล่า?”
“เออ กูแข็งแรงอย่างกับวัวกับควาย ไม่ต้องห่วงหรอก”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว..ยังไงที่ผ่านมาขอบคุณมากนะพี่ที่อุตส่าห์ชงเผื่อผมตลอดเลย กาแฟฝีมือพี่แม่งอร่อยสุดแล้วตั้งแต่เคยกินมา”
โกวิทไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ชายหนุ่มเพียงแต่คลี่ยิ้มออกมาบางเบาแบบที่ไม่ได้มีโอกาสได้ทำบ่อยนัก ดวงตาที่ปกติมักดูเอาเรื่องอยู่เสมอยามนี้กำลังจับจ้องไปยังพื้นโต๊ะตรงหน้าอย่างเหม่อลอย
บรรยากาศรอบกายคนทั้งสองเงียบลงเมื่อจินดาหันกลับไปให้ความสนใจกับงานในจอคอมพิวเตอร์ต่อดังเดิม จนกระทั่งเมื่อเสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะเครื่องที่อยู่ใกล้มือพวกเขาทั้งสองดังขึ้นนั่นแหละสมาธิของโกวิทถึงได้ถูกดึงกลับมาอยู่ที่เหตุการณ์ปัจจุบันอีกครั้ง
สถาปนิกหนุ่มรุ่นน้องเป็นคนยื่นมือออกไปรับ ส่งเสียงอืออารับคำได้อยู่เพียงไม่กี่ทีธุระของคนปลายสายก็สิ้นสุดลง
“พี่โก๋ ป๋าเรียกให้ไปหาที่ห้อง”
“หืม? ตอนนี้เลยเหรอ?”
“ใช่ ตอนนี้เลย”
.
.
“มี’ไรป๋า?” โกวิทผลักประตูห้องทำงานส่วนตัวของผู้เป็นนายเข้าไปด้วยท่าทางไม่ต่างอะไรกับหุ่นยนต์ไขลานเก่าๆสักตัว สีหน้าสีตาไร้อารมณ์ยิ่งส่งเสริมให้ผู้พบเห็นเชื่อได้ง่ายเข้าไปอีกว่าพลังชีวิตของชายผู้นี้ถูกผีห่าซาตานดูดออกจากร่างไปจนเกือบหมดหลอดแล้ว
เด็กหนุ่มเจ้าของร่างกายผอมบางที่นั่งจับจองหนึ่งในเก้าอี้สองตัวหน้าโต๊ะประจำตำแหน่งของสถาปนิกรุ่นใหญ่คือจุดสนใจแรกที่หยุดสายตาคมดุไว้ได้ครู่สั้นๆ
“เฮ้ย! นี่มึงแต่งตัวห่าอะไรของมึง!? ตอนบ่ายออกไปเจอลูกค้าสภาพนี้ไม่ได้นะโว๊ย! ขายหน้าบริษัท!” ถ้อยคำท้วงติงจากเจ้าของห้องดังขึ้นทันทีที่เสื้อกีฬาสีน้ำเงินสดใสบนตัวโกวิทปรากฏเข้ามาในระยะการมองเห็น
ได้ยินดังนั้นคนถูกต่อว่าก็ส่งเสียงหัวเราะขึ้นจมูกก่อนจะบุ้ยใบ้ปลายคางครึ้มเคราไปทางเจ้าเด็กแว่นที่ตอนนี้เอาแต่คลี่ยิ้มเจื่อนมองมาทางเขาด้วยท่าทางรู้สึกผิด “ตอนออกจากบ้านเสื้อผ้าผมก็ถูกระเบียบดีอยู่หรอก แต่เกิดอะไรขึ้นป๋าลองถามไอ้หนูนี่ดูสิ”
“อ้าว..มีเรื่องอะไรกันต้น?”
“ผมทำโกโก้หกใส่เสื้อพี่เขาครับ” เด็กหนุ่มตอบไม่เต็มเสียง เล็บหัวแม่มือข้างหนึ่งกดจิกลงไปเบาๆที่หัวเข่าของตัวเองเพื่อเป็นการระบายความรู้สึกอึดอัดที่เกิดขึ้นในใจ “ขอโทษอีกครั้งครับ ถ้าพี่ต้องออกไปหาลูกค้าเดี๋ยวบ่ายนี้เอาเสื้อของผมไปใส่ก่อนก็ได้ครับ”
“พูดถึงตัวที่เราใส่อยู่นี่น่ะเหรอ? บ้า ตะเข็บปริพอดี เสนออะไรช่วยดูขนาดตัวหน่อย” โกวิทกล่าวติติงก่อนจะหันกลับไปหาหัวหน้าที่เคารพอีกครั้ง “ไม่ต้องห่วงหรอกป๋า เดี๋ยวตอนบ่ายผมสลับเสื้อใส่กับไอ้แม็ค ตะกี้ไปขอมันไว้แล้ว...ว่าแต่ที่เรียกผมมานี่มีเรื่องอะไร? อย่าบอกนะว่าจะให้เลี้ยงเด็กอีก”
“เออ เดาถูกแล้ว เก่งนี่..นั่งก่อนๆ จะได้คุยรายละเอียด”
“โธ่! อีกแล้วเหรอ? ป๋าเอาไปให้คนอื่นดูบ้างได้ไหมอะ? มีเด็กฝึกงานมากี่คนก็เอามาให้ผมทุกคน ช่วงนี้ผมงานยุ่งมากเลย ไม่มีเวลาเทคแคร์ใครหรอก” สถาปนิกหนุ่มบ่นกระปอดกระแปด ท่าทางเบื่อหน่ายถูกแสดงออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง พูดไปสายตาไม่เป็นมิตรก็ปรายมองเจ้าตัวต้นเรื่องไปจนใบหน้าใต้กรอบแว่นดำหนานั่นต้องก้มหนีงุดๆอย่างน่าสงสาร “ได้ยินทีมไอ้แม็คร่ำๆจะหามือดราฟต์เพิ่มอยู่ไม่ใช่เหรอ? นี่ไง เอาไอ้น้องนี่ไปให้พวกมันใช้งานสิ”
“มึงนี่แหละเหมาะสุดแล้ว ช่วยหน่อยน่า..เจ้านี่ชื่อต้น ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นหลานกูเอง กูไม่ค่อยอยากเอาไปฝากไว้กับคนอื่น โดยเฉพาะพวกไอ้แม็ค แม่งชอบพาน้องๆไปเตร็ดเตร่แถวร้านเหล้าหลังเลิกงาน กลัวเดี๋ยวจะใจแตกซะก่อน”
“หลานแท้ๆเลยเหรอ?”
“เออ แท้ สายเลือดเดียวกัน รักเหมือนลูกเลย ดูแลดีๆนะ”
“เดี๋ยวสิเดี๋ยว อย่าเพิ่งฝากฝัง ผมยังไม่ได้ตอบตกลงสักหน่อย” โกวิทส่ายศีรษะไปมาน้อยๆ ถ้อยคำกดดันของผู้เป็นนายเมื่อสักครู่ทำให้เขานึกอยากเดินหนีออกจากห้องไปดื้อๆดูสักที “เอามาแล้วให้ผมใช้งานน้องเขายังไงต่ออะ? ไม่มีเวลาสอนหรอกนะ ป๋าก็รู้ว่าตอนนี้ผมดูแลอยู่ตั้งสามสี่โปรเจ็คต์”
“กูว่าจะให้ต้นมาช่วยมึงดูโปรเจ็คต์หัวหิน เห็นว่างานเพิ่งเริ่มไปได้ไม่เยอะ จะได้เรียนรู้ตั้งแต่ช่วงแรกๆเลย พวกเรื่องสกิลมันพอมีอยู่แล้ว ใช้เป็นทุกโปรแกรม งานออกแบบก็ไม่เลวร้าย มึงไม่ต้องเสียเวลาสอนอะไรมากหรอก แค่เวลาไปเจอลูกค้าหรือไปไซต์ก็หนีบมันไปด้วยทุกครั้งก็พอ เดี๋ยวมันเรียนรู้ของมันเองแหละ”
จบประโยคของผู้อาวุโสกว่าลมหายใจห้วงหนึ่งก็ถูกโกวิทผ่อนผ่านปลายจมูกออกมาเบาๆ
...ทำงานที่นี่มาก็หลายปี ยังไม่เคยเข้าใจเลยสักทีว่าเหตุใดเวลามีพวกนักศึกษามาขอฝึกงานที่บริษัทเขาถึงได้กลายเป็นตัวเลือกแรกที่ต้อมจะมอบหมายหน้าที่พี่เลี้ยงให้ทุกครั้งไป...
“อะๆ โอเค เอาก็เอา..แต่ถ้าดูแลไม่ดีอย่ามาว่ากันทีหลังนาป๋า”
“เออ กูเชื่อว่ามึงจะดูแลหลานกูดี”
“ครับๆๆ จะพยายาม..ถ้าหมดธุระแล้วผมไปทำงานต่อก่อนนะ” สถาปนิกหนุ่มกล่าวเช่นนั้นด้วยจังหวะเนิบช้าก่อนจะหันหน้าไปหาเจ้าหนูที่ตนเพิ่งจะเอ่ยปากรับมาอยู่ในความดูแลหมาดๆ “ที่นั่งอยู่ตรงไหนวะน้อง?”
“แถวๆหน้าเครื่องพล็อตครับ” เด็กหนุ่มตอบเสียงเบา ดูท่าทางแล้วคงยังเกร็งไม่หาย
“งั้นเดี๋ยวใกล้ๆเที่ยงพี่ค่อยเดินไปหา ตอนนี้ขอเคลียร์งานอื่นก่อน ถ้ายังไม่มีอะไรทำก็นั่งหาเคสสตัดดีพวกโปรเจ็คต์คอนโดฯริมหาดดูไปพลางๆแล้วกันนะ” พูดจบโกวิทก็ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตอบสิ่งใดกลับมาอีก ชายหนุ่มพาร่างสูงใหญ่ของตนหายออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วปานพายุ
เมื่อประตูปิดลงไปเด็กหนุ่มก็เปิดปากขึ้นมาทันที
“..พี่คนนี้น่ากลัวจังเลยกู๋ต้อม ท่าทางเขาดูรำคาญต้น ไปรบกวนเขาจะดีเหรอ?..”
“โอ๊ย อย่าไปคิดมากเลยไอ้ต้นเอ๊ย พี่โก๋เขาก็อย่างนี้แหละ เป็นคนเสียงดังเฉยๆ จริงๆไม่มีอะไรหรอก” ต้อมตอบพร้อมรอยยิ้ม “ถ้ากู๋เลือกให้รับรองว่าดี เชื่อสิ ตั้งใจช่วยพี่เขาทำงานแล้วกัน”
“ครับ..”
สถาปนิกรุ่นใหญ่ยกแขนขึ้นกอดอกพลางทอดสายตาจับจ้องไปยังสีหน้าเป็นกังวลของหลานรักอยู่ครู่
เป็นเพราะอดีตพี่เขยนั้นเลิกรากับพี่สาวแล้วย้ายออกไปมีครอบครัวใหม่ตั้งแต่ตอนต้นตระการยังตีนเท่าฝาหอย ตัวเขาในฐานะน้าชายแท้ๆจึงคอยทำหน้าที่แทนพ่อของเจ้าหลานคนนี้มาโดยตลอด อย่างน้อยก็เท่าที่โอกาสจะเอื้ออำนวย แล้วก็เป็นเพราะแบบนั้นเอง เมื่อหลานต้องมาเรียนรู้ชีวิตการทำงานอยู่ในทอมทอมฯระยะหนึ่ง เขาจึงอยากฝากฝังมันไว้กับลูกน้องคนที่ไว้ใจได้มากที่สุด
แม้ดูภายนอกแล้วโกวิทจะไม่ใช่คนประเภทที่เด็กๆอยากเข้าหาเท่าใดนัก แต่ในฐานะหัวหน้าที่ทำงานด้วยกันมาหลายปีต้อมรู้ดีที่สุดว่าลูกน้องรายนี้ดูแลคนรอบข้างได้ดีมากเพียงไร ความละเอียดอ่อนในจิตใจอันผิดกับภาพลักษณ์ภายนอกนับเป็นจุดสำคัญที่ทำให้มันเหมาะกับงานประเภทที่ต้องถ่ายทอดประสบการณ์ความรู้ให้คนอื่นยิ่งกว่าใคร
...ดูอย่างสมัยจินดา...
ตอนเข้ามาที่นี่วันแรกๆไอ้ลูกหมานั่นกลัวโกวิทอย่างกับอะไรดี แต่พอถึงวันสุดท้ายของการฝึกงานเท่านั้นแหละ ร้องห่มร้องไห้ซาบซึ้งในน้ำใจจนแทบจะมุดโต๊ะลงไปกราบตีน
...เชื่อว่าภายในเวลาอันใกล้นี้ต้นตระการเองก็คงรู้สึกแบบนั้นกับโกวิทได้เช่นกัน...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 30-10-2016 11:05:37
“พี่จินหน้าซีดมากเลย ไหวนะคะ?” สถาปนิกสาวรุ่นน้องที่ผู้เป็นนายจัดมาให้เป็นหนึ่งในลูกทีมเอ่ยถามรุ่นพี่คนขยันขึ้นด้วยความเป็นห่วงระหว่างที่พวกเธอโดยสารกันอยู่บนลิฟต์ประจำอาคารสำนักงานขนาดใหญ่ใจกลางกรุงเทพฯ ในมือของเหล่านักออกแบบแต่ละรายนั้นเต็มไปด้วยข้าวของประกอบการพรีเซ็นต์ซึ่งถูกจัดเตรียมกันมาข้ามวันข้ามคืน “ถ้าไม่ไหวรีบบอกนะคะพี่ พวกหนูยังได้สลับกันนอนบ้าง แต่พี่ไม่ได้นอนมาสองคืนเต็มๆแล้ว หนูกลัวพี่น็อคจังเลย..”
“พี่ยังไหวอยู่ค่ะ ขอบคุณมากนะที่เป็นห่วง” ชายหนุ่มตอบออกไปเช่นนั้นก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอไปอีกหนึ่งอึก เหงื่อกาฬมากมายซึมชื้นออกมาตามไรหน้าผากและทั่วแผ่นหลังทั้งที่อากาศรอบกายก็ไม่ได้ร้อนอบอ้าวเหมือนนอกตัวอาคารเลยสักนิด
...ที่บอกว่าไหวน่ะหมายถึงร่างกาย...
...แต่ใจนี่สิ ไหวหรือเปล่าก็ยังไม่กล้าฟันธงนักหรอก...
...ตื่นเต้นจนสมองมีสภาพเหมือนถูกแช่แข็งไปแล้ว...
จินดาเดินตามหลังบรรดารุ่นน้องออกจากห้องโดยสารไปเมื่อเจ้าลิฟต์ความไวสูงพาพวกเขาขึ้นมาจนถึงชั้นที่หมาย ประตูบริษัทลิงเกอร์คอร์ปฯที่มองเห็นอยู่สุดปลายทางเดินในยามนี้ดูไม่ต่างอะไรกับประตูสู่ลานประหารสำหรับเขาเลย
ไม่มีใครในกลุ่มสถาปนิกจากทอมทอมสตูดิโอสังเกตเห็นสักคนว่าตอนนี้ประตูบานหนาที่มีไว้สำหรับเปิดออกไปสู่ทางหนีไฟนั้นไม่ได้ปิดสนิทอย่างที่ควรจะเป็น แม้กระทั่งในยามที่เดินผ่านสายตาของทุกคนก็ยังจับจ้องไปที่จุดหมายปลายทางเบื้องหน้ากันอย่างแน่วแน่
...จนกระทั่ง...
“เอาเป็ด” จินดาเผลอเปล่งคำสบถออกมาเป็นเสียงลมเพียงแผ่วเบาเมื่อจู่ๆต้นแขนของเขาก็ถูกอุ้งมืออุ่นหนาของใครบางคนที่โผล่ออกมาจากเจ้าประตูกันไฟบานนั้นฉุดเอาไว้ ร่างทั้งร่างเซไปตามแรงดึงจนหายเข้าหลังบานประตูภายในเวลาอันรวดเร็ว
“อุทานไม่สุภาพเลยนะ” สุ้มเสียงทุ้มนุ่มอันคุ้นหูที่บัดนี้ฟังดูก้องกว่าครั้งใดดังขึ้นจากเจ้าของมือปริศนา ร่างของจินดาถูกใครคนที่ว่ายันติดไว้กับผนังฝั่งหนึ่งภายในปล่องบันไดหนีไฟ ห่างสายตาออกไปเพียงไม่ถึงฟุตคือใบหน้าคมคายชวนมองที่ใครต่อใครก็ลงความเห็นตรงกันว่าหล่อเหลาหนักหนา
“พี่ชาติ! ตกใจหมด!”
ธีรชาติยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองเป็นเชิงให้อีกฝ่ายลดเสียงลงทันใด “อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวคนข้างนอกก็ได้ยิน”
“..ม..มีอะไร? ทำไมต้องทำตัวลับๆล่อๆแบบนี้?...” สถาปนิกหนุ่มกล่าวพร้อมเหลือบสายตามองปากกาแท่งน้อยที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นไปพลาง ธีรชาติใช้มันขัดบานประตูไว้เพื่อไม่ให้พื้นที่ภายในทางหนีไฟแห่งนี้กลายเป็นห้องปิดตายสำหรับพวกเขาไปเสียก่อน
“ตื่นเต้นไหมจิน?” ผู้บริหารคนดังเอ่ยถามเสียงเบา แต่ดูจากอาการถูฝ่ามือไปมาอยู่หลายต่อหลายครั้งแล้ว เห็นทีว่าคนถามเองก็คงรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้น้อยไปกว่าคนถูกถามแน่ๆ
จินดาพยักหน้าตอบแรงๆโดยไม่คิดปิดบัง “ตื่นเต้นซี่! คิดอะไรไม่ออกแล้วเนี่ย แขนชาขาชาไปหมดเลย”
...วันนี้เป็นวันสำคัญ...
...จะเรียกว่าวันตัดสินชะตาก็คงไม่ผิดนัก...
ทุกสิ่งที่เขาเพียรคิดเพียรทำในชั่วระยะเวลาเกือบๆสี่เดือนที่ผ่านมาจะได้รับคำตัดสินในวันนี้ การพรีเซ็นต์ครั้งสุดท้ายนับเป็นจุดสิ้นสุดของการออกแบบในขั้นตอนนี้แล้ว
...ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องทำให้ดี...
...เพราะจะไม่มีโอกาสให้เขาได้แก้ตัวอีกต่อไป...
“ใจเย็นๆนะ อย่าลน จินเตรียมตัวมาดีแล้ว พี่เชื่อว่าทุกอย่างต้องราบรื่น” ธีรชาติกล่าวเช่นนั้นก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบศีรษะคนตื่นเต้นไปมาเบาๆ “พี่มีเรื่องจะมาเตือนนิดหน่อย เดี๋ยวพอเข้าห้องประชุมไปจินจะได้ไม่ตกใจมาก”
“เรื่องอะไรอะพี่? พูดอย่างนี้ผมกลัวนะ”
“คือ..วันนี้น่ะ พ่อพี่กับอาจารย์บุญฤทธิ์จะมานั่งฟังจินพรีเซ็นต์ด้วย..ตอนนี้น่าจะเข้าไปรอกันในห้องประชุมเรียบร้อยแล้วมั้ง”
“หา!?” จินดาร้องเสียงหลง เครื่องหน้าแต่ละส่วนเปลี่ยนรูปเปลี่ยนรอยจนดูเหยเกไปหมด “..ท..ท.ทำไมล่ะ? พ่อพี่ผมพอเข้าใจ..ต..แต่ทำไมอาจารย์บุญฤทธิ์ถึงมาอยู่ที่นี่ด้วย?”
“พ่อพี่บอกอาจารย์บุญฤทธิ์ไปว่านอกจากบริษัทแกยังมีอีกบริษัทที่ทำแบบมาให้ลิงเกอร์คอร์ปฯเลือกด้วย พอรู้อย่างนั้นอาจารย์ก็เลยขอมานั่งฟัง..แต่ไม่ต้องกลัวนะ อาจารย์บอกว่าจะนั่งฟังเฉยๆ ไม่ได้จะมาคอมเม้นต์อะไร”
“โอย ทำไงดีๆๆๆ...ปกติแค่มีบอร์ดผมก็เกร็งจะตายชักอยู่แล้ว วันนี้ผมตายแน่เลยพี่ชาติ รอเก็บศพผมด้วยนะ”
“ไม่เอาน่า อย่าแพนิกสิ” นักธุรกิจเลื่อนฝ่ามือจากกลุ่มผมนุ่มมาประคองข้างแก้มเนียนไว้ ความอบอุ่นที่ส่งผ่านเนื้อหนังพอบรรเทาความวิตกกังวลของจินดาลงไปได้บ้าง ดวงตาสองคู่สบประสานกันอยู่ในระยะประชิด “พอจินเข้าไปมันก็จะเป็นเหมือนการพรีเซ็นต์ทุกครั้งนั่นแหละ ตอนจินพูดบอร์ดคงนั่งทำหน้านิ่งๆ พ่อพี่กับอาจารย์บุญฤทธิ์เองก็น่าจะไม่ต่างกันเท่าไหร่ ระหว่างการพรีเซ็นต์วันนี้พี่ว่าจินอย่าเพิ่งไปใส่ใจสีหน้าของใครมาก ถ้าไม่รู้จะมองไปทางไหนจินมองมาหาพี่เป็นระยะก็ได้ อย่างน้อยจะได้ไม่ใจฝ่อไปก่อน โอเคไหม?”
จินดาพยักหน้าเบาๆพลางกลืนน้ำลายลงคอไปอีกหนึ่งอึก
“ยิ้มหน่อย”
รอยยิ้มบางเบาที่ดูไม่เป็นธรรมชาตินักปรากฏขึ้นบนใบหน้าอ่อนใสหลังจากธีรชาติเอ่ยขอ
ผู้บริหารหนุ่มค่อยๆดึงร่างกายขนาดสันทัดของคนตรงหน้าเข้ามาสู่อ้อมอก ฝ่ามือข้างหนึ่งขยับลูบแผ่นหลังชื้นเหงื่อไปมาอย่างปลอบประโลม “เตรียมทุกอย่างมาดีอยู่แล้ว เหลือแค่สื่อสารให้คนเข้าใจ จินทำได้แน่นอน..สู้เขา..”
หากเป็นช่วงเวลาปกติจินดาคงยืนนิ่งหรือไม่ก็อาจขืนตัวไว้พอเป็นพิธี แต่น่าจะเป็นเพราะว่าตอนนี้เขาเองก็ต้องการที่พึ่งพิงทางใจ อ้อมกอดของธีรชาติจึงได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี
จินดาวาดแขนโอบรัดไปรอบร่างกายหนาใหญ่ก่อนจะออกแรงกระชับให้เนื้อตัวของพวกเขาแนบชิดกันยิ่งกว่าเก่า
รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นบนใบหน้าผู้บริหารหนุ่ม ดวงตาคู่คมหลุบมองคนในอ้อมแขนอย่างนึกเอ็นดู สิ่งที่เขามอบให้พ่อสถาปนิกคนดีได้ในยามนี้คงมีเพียงความอุ่นใจเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นๆก็มีแต่ต้องปล่อยให้เจ้าตัวเป็นคนจัดการเอง
คนทั้งสองยืนกอดกันอยู่อย่างนั้นนานหลายอึดใจโดยไม่มีฝ่ายใดกล่าวอะไรขึ้นมาอีก จนกระทั่งในที่สุดเมื่อถึงเวลาอันสมควรจินดาจึงเป็นฝ่ายที่ค่อยๆคลายวงแขนออก
“ผมเข้าไปก่อนนะ เดี๋ยวต้องไปเซ็ตอัพพรีเซ็นเทชั่นอีก ป่านนี้น้องๆในทีมคงงงแย่แล้วว่าผมหายไปไหน”
“อืม..ไปเถอะ เดี๋ยวพี่ค่อยตามเข้าไป”
จินดาพยักหน้าให้ธีรชาติเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตั้งท่าจะดึงให้ประตูกันไฟบานหนาเปิดออกอีกครั้ง หากแต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะทันได้ทำสิ่งใดร่างของเขาก็ถูกคนอาวุโสกว่ารั้งไว้เสียก่อน
ผมเผ้าที่ตกลงมาปรกหน้าตามแรงโน้มถ่วงได้รับการรวบเข้าหากันแล้วยกขึ้นสูง หน้าผากเรียบเนียนไร้ริ้วรอยที่แอบซ่อนอยู่ข้างใต้มาตลอดจึงปรากฏสู่สายตาของนักธุรกิจคนดังอย่างชัดเจน
ธีรชาติเคลื่อนใบหน้าเข้ามาประทับริมฝีปากลงไปตรงตำแหน่งที่ว่าเพียงแผ่วเบาก่อนจะรีบถอนออกอย่างรวดเร็ว
“โชคดีนะคนเก่ง”
คำอวยพรสุดท้ายจากผู้บริหารหนุ่มดังขึ้นพร้อมกับแรงตบเบาๆบริเวณบ่าลาด
จินดาพยักหน้ารับแล้วจึงเดินผ่านกรอบประตูกลับไปสู่โถงทางเดินอีกครั้ง
...แววตาที่เคยหลุกหลิกวอกแวกยามนี้ดูแน่วแน่ขึ้นมาก...
น่าแปลกเหลือเกินว่าแค่โดนธีรชาติเป่ากระหม่อมไปเพียงทีเดียว อาการว้าวุ่นที่รบกวนจิตใจของจินดามาตั้งแต่เช้าก็จางหายไปจนแทบไม่ทิ้งเชื้อไว้อีก
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 30-10-2016 11:20:52
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 30-10-2016 11:24:11
ส่วนน้องจินๆสู้ๆ พี่ชาติเป่ากระกระหม่อมเพิ่มพลังให้แล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 30-10-2016 11:26:13
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 30-10-2016 11:26:28
ไม่อยากให้พี่โก๋เศร้านาน ไหนๆก็ช่วยพี่ชาติตั้งเยอะเนอะ
พี่โก๋ตัดใจแบบหักดิบมาก เช้ามาไม่ชงกาแฟให้ 555
พี่ชาติทำคะแนนไม่เหยียบเบรกเลย มาจุ๊บหน้าผากให้กำลังใจ
เหมือนจินเริ่มปรับตัวได้แล้ว กำลังใจล้นเลยแบบนี้ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 30-10-2016 11:28:57
ว้าววว ดีใจด้วยกับคุณโก๋ เหมือนคุณโก๋จะได้น้องคู่คิดคนใหม่แล้วนะ
มาวันแรกก็สร้างวีรกรรมเลย แต่แบบนี้แหละจะได้จดจำกันนานๆไง
ส่วนน้องจิน ตื่นเต้นแทนเหมือนกันนะ
นอกจากบอร์ดบริหารแล้วยังมีพ่อคุณชาติกับอ.บุญฤทธิ์อีก
สู้ๆนะลูก เจ้เอาใจช่วย
แต่จะว่าไปคงจะได้กำลังใจเต็มเปี่ยมจาก พี่ชาติของน้องจิน แล้วมั่ง
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 30-10-2016 11:38:38
น้องต้นนี่ใช่คนที่เดินชนกับพี่โก๋ที่ม. รึเปล่านะ
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 30-10-2016 11:43:51
จินดาก็ทำสุดความสามารถแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 30-10-2016 11:49:20
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 30-10-2016 11:52:39
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 30-10-2016 11:53:20
พี่โก๋หนีไม่พ้นเด็ก มีดวงจะได้เมียเด็กนะ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 30-10-2016 12:14:18
ปล. เวลามีคำศัพท์ทางเทคนิค หรือคำทับศัพท์ที่ใช้เฉพาะกลุ่ม อยากให้ใส่คำอธิบายไว้ด้วยค่ะ เพื่อความเข้าใจยิ่งๆ ขึ้นไป แฮร่
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 30-10-2016 12:15:30
ที่รักของพี่โก๋มาแล้วใช่ไหม ยังยืนยันว่าพี่โก๋เป็นคนที่เท่ห์มาก55
พี่ชาติที่อ่อนโยนนนนนนนนนนนน (กู่ร้อง) อิจอิจได้จินมันจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 30-10-2016 12:19:03
พี่ชาตินี่ร้ายอะ แอบดักฉุดน้อง
เอ็นดูน้องขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดว่าถ้ารับรักแล้วจะหวานขนาดไหน :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 30-10-2016 12:21:37
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 30-10-2016 12:31:45
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 30-10-2016 12:50:56
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 30-10-2016 12:57:42
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 30-10-2016 13:04:00
ส่วนน้องจินคนเก่งนี่เค้ามีกำลังใจดีจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 30-10-2016 13:06:39
พี่โก๋ ... ในที่สุดคำขอเราก็เป็นจริง พี่โก๋ไม่เดียวดายแล้ววว ขอโทษที่ไปเผลอจิ้น โก๋บัว แสลงเลย 5555 (ก็น้องต้นเปิดตัวช้า ป้าใจร้อนนิ)
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 30-10-2016 13:25:58
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 30-10-2016 13:27:10
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 30-10-2016 13:54:22
คืออาจจะรู้ว่าพี่ชาติอะไรๆด้วย แต่ตัวเองน่ะรู้มั้ยว่าก้ใช่ย่อย
เผลอๆความรู้สึกที่มีให้คงพอกันแต่จินมันดันคิดช้า รู้ช้า
พี่เขามีผลขนาดนี้ จินเอ๊ยยย เอ็งจะไปไหนรอด ฮ่าาา
ปล.พี่โก๋คนดีมีคนดามใจเเล้ว ดีใจด้วยล่วงหน้าเลยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 30-10-2016 13:55:10
เริ่มหัวข้อโดย: ชลอจ ที่ 30-10-2016 13:57:06
ขอการเป่ากระหม่อมแบบนั้นบ้าง555555555
//หลอก
งุ้ย หวานมาก ดี๊ดีกับใจ หนุ่มใหญ่จีบกันนี่นะ
ลุงต้อมเขาฝากฝังน้องต้นเหมือนจะส่งออกเรือน
หวังว่าพี่โก๋จะเปิดใจให้ดูแลนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 30-10-2016 14:02:03
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 30-10-2016 14:17:20
แล้วก็ขอแสดงความดีใจกับโกวิทด้วยนะคะ ในที่สุดก็มีหนูน้อยมาให้ดูแล หวังว่าคราวนี้จะไม่ปล่อยผ่านไปโดยไม่ได้ทำอะไรเหมือนครั้งเจ้าจินดานะคะ อย่าเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงเลยค่ะ ใจคิดอย่างไร ถ้ามันไม่มากเกินจะลงแรง ก็สู้ให้สุดๆ เลยค่ะ ส่วนจินดานั้นเป็นของธีรชาตินะคะ โกวิทจู่โจมน้องต้นดีกว่าค่ะ
ขอบคุณมากๆ เลยค่า ^_________^
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 30-10-2016 14:18:56
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 30-10-2016 14:19:26
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 30-10-2016 14:36:29
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 30-10-2016 15:07:28
สู้เค้าจินดา ได้กำลังใจเต็มเปี่ยมจากพี่ชาติขนาดนี้
ต้องผ่านด้วยดีแน่ๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 30-10-2016 15:23:08
เริ่มหัวข้อโดย: MixsinDee ที่ 30-10-2016 15:27:35
สู้เขานะจินจิน พี่ชาติเป่ากระหม่อมให้กำลังใจแล้ว fighting !! My jin :mew1: o13
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 30-10-2016 15:31:50
มาทางด้านพี่โก๋ ไม่พ้นเด็กอีกแล้ววว 5555
อย่าโหดกับน้องต้นมากนะ เด็กมันกลัววว
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 30-10-2016 15:37:35
แต่ชาตินี้คงหาไม่ได้ งั้นขอเป็นคนเก่งแบบพี่ชาติเลยได้ไหม
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 30-10-2016 15:38:31
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 30-10-2016 16:06:30
เริ่มหัวข้อโดย: kkoyz ที่ 30-10-2016 16:20:51
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 30-10-2016 16:34:23
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 30-10-2016 16:43:37
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 30-10-2016 17:03:27
พี่ชาติน่ารัก จุฟเหม่งให้กำลังใจด้วยอ่ะ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 30-10-2016 17:22:13
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 30-10-2016 17:24:39
เริ่มหัวข้อโดย: ketekitty ที่ 30-10-2016 17:27:35
พี่โก๋มีคู่แล้ว ใช่ไหมเอ่ย?
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 30-10-2016 17:44:04
นี่ขนาดพรีเซ้นท์แต่นาย ยังตะกุกตะกัก
ตื่สเต้นทุกวัน ฮอลลลล
นายบอกถ้าเรารู้จริง ข้อมูลแน่นก็ไม่มีไรต้องกลัว
แงงงง ไม่แน่นนี่แหละที่กลัว
จินดาสู้ๆ นายทำได้!!!
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 30-10-2016 18:05:25
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 30-10-2016 18:35:38
เป่ากระหม่อมนี่มันไม่ต้องเอาริมฝีปากมาแนบหน้าผากซะหน่อย
ฉวยโอกาสตลอด!
พี่โก๋เนอร์สเซอรี่ เปิดทำการวันนี้แล้วครับทู้กกกกกคนนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: PREMIUM_ALMOND ที่ 30-10-2016 18:47:29
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 30-10-2016 18:47:37
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 30-10-2016 18:52:41
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 30-10-2016 19:12:08
พีโก๋จะมีคู่แล้ววววว
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 30-10-2016 19:47:02
ละมุนอะไรอย่างงี้เนี้ยะะะะะะ งื้ออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 30-10-2016 20:05:41
วกกลับมาที่พี่ชาติน้องจิน ก็ตามนั้นแหละค่ะ เบาหวานขึ้นตาหมดละ หวานจนหมั่นไส้ อิจฉาข่ะไม่ใช่อะไร 5555555555
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 30-10-2016 20:17:40
พี่โก๋จะมีคนมาดามใจแล้วใช่มิเคอะ กรี๊ดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 30-10-2016 20:19:11
แต่แอบดีใจแทนพี่โก๋นะ จะมีเด็กเอ๊าะ ๆ มาดามใจ (นี่ก็เดาอะไรไปล่วงหน้ามากมาย 5555)
คู่หลักทั้งหวานทั้งอบอุ่นจนอิฉันตาร้อนไปหมดแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 30-10-2016 20:20:46
เป่ากระหม่อมเค้าด้วยยยได้ป่าวววว
ตายๆๆๆ ดีต่อใจจจจจ ฮืออออ
ชอบผู้ชายแบบพี่ชาติ จริงๆอบอุ่นละเกินนน
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 30-10-2016 20:55:55
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 30-10-2016 21:20:22
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 30-10-2016 21:26:16
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 30-10-2016 21:31:39
แต่จินได้กำลังใจดีขนาดนี้ ทำได้อยู่แล้ว คึคึ
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 30-10-2016 21:34:41
เริ่มหัวข้อโดย: aisen ที่ 30-10-2016 21:41:38
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 30-10-2016 21:45:27
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 30-10-2016 21:56:47
ปล. โกวิทถนัดงานเลี้ยงเด็ก มีคนมาดามใจแล้ว คนนี้ใช่มั้ย ใช่แน่ๆเลย
ใช่คนเดียวกับที่เจอที่มหาลัยด้วยรึเปล่า ว้ายๆ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 30-10-2016 22:00:24
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 30-10-2016 22:05:56
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 30-10-2016 22:06:13
เริ่มหัวข้อโดย: jannie ที่ 30-10-2016 22:08:49
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 30-10-2016 22:29:17
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 30-10-2016 22:46:07
พี่ชาติน่ารักง่าาา รักความอบอุ่น
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 30-10-2016 22:54:37
คู่พี่โก๋มาแล้ววววว น้องต้นอย่าขี้กลัวไปเลย อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Raccoooon ที่ 30-10-2016 23:00:40
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 30-10-2016 23:07:50
เริ่มหัวข้อโดย: purple ที่ 30-10-2016 23:09:42
ส่วนจิน งานนี้สู้ตาย พลังซูเปอร์ชาร์จของพี่ชาตินี่ดีจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Papangtha ที่ 30-10-2016 23:17:17
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 30-10-2016 23:27:13
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 30-10-2016 23:37:44
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 30-10-2016 23:41:53
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 31-10-2016 00:02:55
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 31-10-2016 00:20:59
เริ่มหัวข้อโดย: BaGgYsOdA ที่ 31-10-2016 00:36:06
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 31-10-2016 00:53:16
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 31-10-2016 00:56:53
เริ่มหัวข้อโดย: oss_tw ที่ 31-10-2016 06:48:16
อดใจรอไม่ไทว
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 31-10-2016 07:25:08
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 31-10-2016 08:35:31
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 31-10-2016 09:16:21
เริ่มหัวข้อโดย: bluecoco ที่ 31-10-2016 09:24:07
ไม่ได้อ่านอะไรที่กร๊าวใจแบบนี้มานานมาก
ดีงามไปหมด โทนเรื่อง และทุกสิ่งอย่าง
ช่วงเวลาที่ได้อ่านแต่ละตัวอักษรคือความสุขอ่ะ
...ขอบคุณมากๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 31-10-2016 13:46:53
เริ่มหัวข้อโดย: iamtsubame ที่ 31-10-2016 15:40:26
อบอุ่นไปนะคะ น้องจะละลายแล้วววว :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 31-10-2016 17:09:11
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 31-10-2016 17:37:04
พี่โก๋มีคนมารอรักษาแผลใจแล้วมั้งเนี่ย อย่าดุน้องมาก น้องกลัวหมดแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: ichnuan ที่ 31-10-2016 19:05:39
ให้กำลังใจกันต้องขั้นนี้เลยเน้ออออออ
.
.
ก็กลัวๆว่าพี่โก๋จะไม่มีคู่
แต่น้องใหม่มางี้ ก็ไม่น่าคลาดกันเน๊อะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: bluecoco ที่ 31-10-2016 19:14:29
คิดถึงมากอ่ะ...เจ้าหนูจินเห็นแล้วอยากมีไฟทำงานแบบนายจริงๆ...ทั้งคู่เป็นคนที่พลังบวกสูงมาก...ใครก็อยากอยู่ใกล้อ่ะเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 31-10-2016 19:24:32
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 31-10-2016 20:06:37
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 31-10-2016 20:51:04
"โชคดีนะคนเก่ง" ละลายยยแล้วว
อบอุ่นไปไหมมคะคุณ งือออ
อยากได้แบบนี้ต้องทำบุญด้วยอะไร
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 01-11-2016 06:57:52
พ่อคุณของบ่าววววว
ลุ้นไปด้วยเลยอ่ะ ชอบพี่ชาติกับน้องจินที่สุด
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 01-11-2016 10:49:00
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 01-11-2016 14:14:59
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 02-11-2016 13:51:03
เริ่มหัวข้อโดย: ppangssang ที่ 02-11-2016 15:08:16
อิจฉาคนได้ยาดีจังค่ะ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 02-11-2016 20:01:11
เริ่มหัวข้อโดย: mjpnta ที่ 02-11-2016 20:14:18
น้องจินน่าหยิกมากค่ะคนอะไร
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 02-11-2016 20:24:01
ดวงตาลุ่มลึกคู่ที่ถูกล้อมกรอบไว้ด้วยเนื้อหนังเหี่ยวย่นตามอายุสังขารเหลือบมองไปยังท่อนขาทั้งสองข้างของคนเป็นลูกชายซึ่งนั่งอยู่ข้างกันในขณะที่โสตประสาทก็ยังคงเปิดรับข้อมูลที่เจ้าหนุ่มสถาปนิกกำลังสาธยายอยู่บริเวณหัวโต๊ะไปด้วยอย่างต่อเนื่อง
...ไม่ปกติเท่าไหร่...
ชายสูงวัยยื่นมือออกไปวางลงเบาๆบนหน้าขาข้างหนึ่งของธีรชาติ ซึ่งสัมผัสนี้ก็เป็นผลให้อาการสั่นขาไม่น่าดูที่มีมาตั้งแต่เมื่อครู่ของชายหนุ่มหยุดลงโดยพลัน แต่แม้กระนั้นสายตาของผู้เป็นพ่อก็ยังไม่ละหนีจากอากัปกิริยาของลูกไปที่อื่น
โดยปกติแล้วธีรชาติจัดได้ว่าเป็นคนบุคลิกดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ซึ่งสาเหตุสำคัญก็เป็นเพราะได้รับการอบรมสั่งสอนจากจรัสและภรรยามาเป็นอย่างดี ดังนั้นเมื่อได้เห็นท่าทางหลุกหลิกผิดจริตเช่นนี้แล้วเขาจึงรู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
...ดูเหมือนว่าธีรชาติจะกำลังลุ้นไปกับการนำเสนอผลงานของเด็กคนนั้นเสียจนนั่งแทบไม่ติดที่...
...ไม่เพียงแต่ลอบสั่นขาอยู่ใต้โต๊ะ หากแต่ข้างขมับยังมีหยาดเหงื่อเกาะพราว ซ้ำฝ่ามือทั้งสองข้างก็ยังกุมกันไว้แน่นจนสามารถมองเห็นเส้นเอ็นปูดโปนได้อย่างชัดเจน...
“..จะเห็นว่าในโครงข่ายส่วนนี้ผมไม่ได้จัดวางแต่ละฟังก์ชั่นให้แยกขาดจากกันชัดเจนเหมือนในบริเวณทั่วๆไป พื้นที่สำหรับผู้ให้บริการและผู้รับบริการกระจายตัวปะปนกันอยู่ทั่ว ถ้าหากมองเผินๆอาจจะรู้สึกว่าสับสนวุ่นวาย ใช้งานยาก แต่ด้วยเทคโนโลยีการเชื่อมต่อของลิงเกอร์ฯจะทำให้ระบบเกิดขึ้นได้ง่ายมากครับ ยกตัวอย่างเช่นการจัดวางระบบแบบในไดอะแกรมนี้..”
เจ้าสัวจรัสดึงสายตากลับไปยังแผนภาพสามมิติที่พ่อสถาปนิกไฟแรงกำลังกล่าวถึงอีกครั้ง
น่าเสียดายที่เขาพลาดการพรีเซ็นต์ในครั้งก่อนๆของเจ้าหนูนี่ไป เพิ่งจะมาเข้าใจความรู้สึกเจ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก็คราวนี้เองว่าทำไมถึงออกตัวเชียร์มวยรองรุนแรงนัก
“..การยอมทำลายระเบียบของการจัดวางพื้นที่ไปบ้างจะทำให้ผู้ใช้งานได้รับประสบการณ์ใหม่ที่หาไม่ได้จากจากเวิร์คสเตชั่นอื่น เป็นประสบการณ์ที่เป็นมิตรกับพฤติกรรมโดยธรรมชาติของมนุษย์มากกว่าเก่า สิ่งนี้เน้นย้ำว่าโลกเราเดินมาถึงยุคซึ่งเทคโนโลยีการสื่อสารมีประสิทธิภาพมากพอที่จะเอื้ออำนวยให้เราปรับเปลี่ยนสภาพแวดล้อมได้อย่างเป็นอิสระแล้ว..”
...น้ำเสียงและแววตาน่าสนใจ...
ยังจำท่าทีเจียมเนื้อเจียมตัวและดูขาดความมั่นใจของนายจินดาคนที่เคยเจอกันเมื่อสักเดือนสองเดือนก่อนได้เป็นอย่างดี เพราะเหตุนั้นจรัสจึงไม่เคยนึกเลยสักครั้งว่าลีลายามขึ้นสังเวียนของพ่อสถาปนิกหนุ่มจะดูมีพลังได้มากถึงขนาดนี้
ชายสูงวัยมองเห็นพัฒนาการในเนื้องานได้อย่างชัดเจนหากเทียบกับสิ่งที่ธีรชาติเคยนำมาเสนอให้ฟังเมื่อหลายเดือนก่อน หลายแง่มุมดูจับต้องได้มากกว่าดีไซน์เมื่อครั้งนั้นหลายเท่า แต่ในขณะเดียวกันแก่นคอนเซ็ปต์แปลกใหม่ที่ฟังแล้วชวนตื่นเต้นก็ยังถูกคงรูปไว้เหมือนเดิม
...คุณภาพจัดได้ว่าดีมากๆสำหรับการเป็นผลงานของคนที่มีประสบการณ์ทำงานเพียงไม่กี่ปี...
...นี่ถ้าหากว่าเขามีบริษัทออกแบบสถาปัตยกรรมเป็นหนึ่งในธุรกิจคงไม่รอช้ารีบทาบทามนายจินดาคนนี้ให้มาร่วมงานกันอย่างแน่นอน...
“ไอ้หนุ่มนี่มันเต็กสายคลั่งยูโทเปียชัดๆ..” สุ้มเสียงแหบต่ำอันเป็นเอกลักษณ์ของสถาปนิกชื่อก้องวงการที่นั่งติดกับอีกข้างของจรัสดังขึ้นเจือเสียงหัวเราะเบาๆจากลำคอในตอนนั้นเอง “..ผมไม่ค่อยเจอคนพวกนี้ในเมืองไทยเท่าไหร่นะ”
“คืออะไร?”
“ก็แบบที่คุณจรัสเห็นนี่แหละ ทะเยอทะยาน..อยากจะออกแบบวิธีการใช้ชีวิตให้ชาวบ้านชาวช่องเขาใหม่..สงสัยอยากครองโลก”
“แล้วมันดีหรือเปล่า?”
สิ้นคำถามของเจ้าสัวผู้ยิ่งใหญ่รอยยิ้มเข้าใจยากก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของสถาปนิกคนดัง “..ผมก็ต้องถามกลับว่าคุณจรัสหมายถึงดีกับใคร?...ตัวคนออกแบบเอง? ผู้ใช้งาน? หรือว่านายทุนล่ะครับ?..”
.
.
ทันทีที่ประตูบานสวยของห้องทำงานส่วนตัวอันคุ้นเคยปิดลงไปเสียงถอนหายใจจากชายหนุ่มทั้งสองก็ดังขึ้นตีกันโดยพลัน
“จบสักที!” จินดาโพล่งออกมาเช่นนั้นด้วยท่าทางอัดอั้นจนคนมองอดรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยตามไปด้วยไม่ได้ “นึกว่าจะขาดใจตายอยู่ในห้องประชุมซะแล้ว!”
“ดีใจด้วยนะที่ทุกอย่างผ่านไปได้อย่างราบรื่น”
“อย่าเพิ่งพี่ อย่าเพิ่ง..ยังดีใจกับผมเร็วไป ต้องรอให้ผลจากบอร์ดออกก่อนถึงจะรู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจ”
“ไม่ว่าผลจะออกมาแบบไหน อย่างน้อยจินก็ควรดีใจที่เข็นงานออกมาเป็นรูปเป็นร่างได้ขนาดนี้ พี่ถือว่าจินทำสำเร็จไปแล้วระดับหนึ่งนะ คิดคนเดียวทำคนเดียวมาเป็นเดือนๆ มาถึงนี่ได้ก็เจ๋งมากแล้วล่ะ”
“คนเดียวที่ไหนเล่า มีทั้งน้องๆในทีม มีทั้งพี่โก๋ มีทั้งป๋า..” สถาปนิกหนุ่มกล่าวพลางยกมือขึ้นเกาท้ายทอยด้วยท่าทางที่ดูเก้กังพิกล “..แล้วที่สำคัญที่สุดก็มีพี่ด้วย ถ้าไม่มีพี่รับรองได้ว่าผมตายอยู่กลางทางแน่ๆ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณจริงๆ..”
เมื่อสิ้นประโยคของคนพูด ฝ่ายคนฟังก็ต้องอมยิ้มเอาไว้เสียเต็มแก้ม “ยินดีที่สุด” ผู้บริหารหนุ่มว่าอย่างนั้น
ธีรชาติกวาดสายตามองไปทั่วใบหน้าเปื้อนยิ้มของจินดาด้วยความรู้สึกก้ำกึ่งที่เกิดขึ้นในใจ
จะว่ามีความสุขก็มีความสุขอยู่หรอกที่การนำเสนอผลงานในวันนี้ผ่านไปได้ด้วยดี ทุกสิ่งดูราบรื่นตามที่พ่อสถาปนิกคนเก่งวางแผนมาทุกอย่าง
...ดังนั้นหากถามว่าสบายใจแทนหรือไม่ เขาก็คงตอบว่าระดับหนึ่ง...
...แต่ที่มันไม่สุดก็คงเป็นเพราะความรู้สึกบางประการที่เกิดขึ้นระหว่างการนั่งฟังพรีเซ็นเทชั่นในห้องประชุมนี่แหละ...
ผลงานของจินดาในคราวนี้ดีจริงๆอย่างที่ได้เอ่ยปากชมออกไปเมื่อสักครู่ แต่แม้กระนั้นมันก็ยังมีบางอย่างที่ชวนให้รู้สึกตะขิดตะขวงใจ เป็นจุดบกพร่องที่เขาเองก็ไม่อาจระบุพิกัดได้ว่าอยู่ตรงไหน รู้สึกเพียงแต่ว่าเมื่อเทียบกับงานที่อาจารย์บุญฤทธิ์ได้พรีเซ็นต์ไปเมื่อวานแล้วมันยังด้อยกว่า
...เป็นเพราะเหตุนี้จึงอดหวั่นใจไม่ได้...
...แต่ไม่ว่าอย่างไร การพรีเซ็นต์รอบไฟนอลก็ถือเป็นสิ้นสุด...
...ต่อให้ชี้ประเด็นขึ้นมาก็ใช่ว่าจินดาจะแก้ไขอะไรได้อีก...
“หลังจากนี้จินมีธุระที่ไหนหรือเปล่า?” ผู้บริหารหนุ่มเอ่ยถามขึ้นมาเช่นนั้น รอยยิ้มใจดียังคงมีประดับใบหน้ามาตั้งแต่เมื่อครู่ ความกังวลถูกแอบซ่อนไว้กับตัวต่อไปดังเดิม
“โอ๊ย ไม่มีแล้ว โต้รุ่งมาตั้งสองคืนจะให้ไปทำอะไรที่ไหนอีกนอกจากกลับบ้านนอน?”
“งั้นคืนนี้ไปนอนห้องพี่นะ”
ร่างกายขนาดสันทัดสะดุ้งขึ้นน้อยๆ นัยน์ตาดำขลับออกอาการหลุกหลิกขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ “..ป..ไปทำไม? ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ได้นอนมาสองคืน ถึงบ้านเมื่อไหร่ผมตั้งใจว่าจะกระโดดขึ้นเตียงทันที สภาพสังขารตอนนี้ไม่เอื้ออำนวยให้ถ่างตานั่งคุยกับพี่หรอก”
“ห้องพี่ก็มีเตียง ไปกระโดดขึ้นเตียงพี่ไป นุ่มกว่าเตียงจินอีกนะ..ไม่ต้องคุยอะไรกันก็ได้”
จินดาเม้มกลีบปากเข้าหากันน้อยๆก่อนจะคลายออกในวินาทีต่อมาด้วยท่าทางเหมือนลังเลใจ สุ้มเสียงที่เปล่งออกมาหลังจากนั้นฟังดูเบาหวิวจนคนฟังต้องยื่นหูเข้าไปฟังให้ใกล้ขึ้น “..แล้วจะให้ผมไปนอนเบียดให้เตียงพี่แคบลงทำไม? พี่นอนคนเดียวก็สบายดีอยู่แล้ว..”
สีเลือดฝาดระเรื่อบนสองข้างแก้มของสถาปนิกหนุ่มบอกให้ธีรชาติรับรู้ได้อย่างง่ายดายว่าอีกฝ่ายนั้นตระหนักดีแล้วว่าหากนอนเตียงเดียวกันคราวนี้ท่านอนของพวกเขาจะออกมาในรูปไหน
ผู้บริหารคนดังส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ “ทำไม? กลัวโดนกอดหรือไง?”
“เฮ้ย! ถามตรงไปแล้วพี่!”
“อ้าว ก็จะให้พี่อ้อมค้อมไปทำไม? ตอนนี้จินรู้แล้วนี่ว่าพี่คิดยังไง”
“มันก็..อยู่ดีนั่นแหละ” จินดาขยับไม้ขยับมือเกาศีรษะอย่างแรงจนเส้นผมพันกันยุงเหยิงไม่เป็นทรง เดือดร้อนคนเป็นผู้ใหญ่กว่าต้องยื่นมือออกมาจัดระเบียบให้ “..ผม..ผมไม่ได้กลัว..ผมแค่เกรงใจ..ไม่อยากรบกวน..”
“ถ้าเห็นว่ารบกวนแล้วพี่จะชวนไหมล่ะ? มาเถอะ..นะ..จินไม่แวะมาห้องพี่นานแล้ว ก่อนหน้านี้เห็นจินง่วนอยู่กับโปรเจ็คต์ก็เลยไม่กล้าชวน นี่พี่นับวันรอให้ถึงวันไฟนอลเลยนะรู้หรือเปล่า? อยากอยู่ใกล้จินไวๆ”
จบประโยคของนักธุรกิจคนดัง คนถูกคะยั้นคะยอก็ยกสองมือขึ้นปิดหน้าทันที
ธีรชาติยืนอมยิ้มรอฟังคำตอบโดยที่มือก็ยังคงขยับจัดแต่งทรงผมให้จินดาอยู่ไม่เลิก แต่แล้วทุกท่าทีที่คนทั้งสองแสดงต่อกันก็มีอันต้องถูกระงับลงไปอย่างกะทันหันเมื่อเสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน
ธีรชาติและจินดาผละออกจากกันทันทีทันใดราวกับว่าต่างฝ่ายต่างโดนใครมากระชากตัว
...บานประตูเปิดออกในวินาทีถัดมา...
เจ้าสัวจรัสเบนสายตามองสีหน้าสีตาที่ดูประดักประเดิดพิลึกของสองหนุ่มสลับกันไปมาอยู่ชั่วขณะ
“พ่อมาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่า?” บุรุษสูงวัยเอ่ยถามคนเป็นลูกชายขึ้นเช่นนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“อ๋อ ไม่เลยครับ” ธีรชาติรีบตอบออกไปเช่นนั้นโดยมีจินดาพยักหน้าหงึกหงักสนับสนุนอยู่ใกล้ๆ “ผมนึกว่าคุณพ่อออกไปทานข้าวกับคุณอาบุญฤทธิ์แล้วซะอีก”
“ก็กำลังจะไปนี่ล่ะ แต่เห็นแม่หนูเลขาฯของชาติบอกว่าเจ้าจินดาอยู่ในนี้ ก็เลยว่าจะเข้ามาชื่นชมสักหน่อย..อีกอย่าง มีธุระมาบอกด้วย” ดวงตาใต้กรอบมากริ้วรอยจับจ้องไปยังสถาปนิกหนุ่มที่ตอนนี้กำลังยืนคลี่ยิ้มไม่เป็นธรรมชาติอยู่ข้างตัวธีรชาติ “เป็นยังไงบ้างล่ะเรา? พรีเซ็นต์เสร็จแล้วโล่งไหม?”
“..ล..โล่งมากครับ..”
“เมื่อกี้ตอนอยู่ในห้องประชุมดูมาดดีมากนะ น้ำไหลไฟดับอย่างกับเป็นสตีฟ จอบส์”
“แหะๆ ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”
“ใช่สิ ตัวผลงานก็ดีด้วย พัฒนาขึ้นเยอะ..ดูแล้วรู้เลยว่าตั้งใจมาก”
พอได้ยินแบบนี้เข้าไปพ่อคนทุ่มเทก็คลี่ยิ้มออกมาเสียกว้างจนแก้มแทบปริ สองมือยกประนมไหว้ก่อนที่หน้าผากมนจะถูกกดลงจรดปลายนิ้วด้วยท่าทางแสนนอบน้อม “ขอบคุณมากครับคุณลุง”
“ตั้งใจทำต่อไป งานอะไรก็เอาให้มันเต็มที่แบบนี้นะ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ไปไกล..เออนี่ คุณบุญฤทธิ์แกก็มีเรื่องอยากคุยด้วยแน่ะ ออกไปหาหน่อยสิ ตอนนี้แกนั่งรออยู่ที่ห้องรับรอง”
“หือ? อาจารย์บุญฤทธิ์มีเรื่องอยากคุยกับผมเหรอครับ?” นักออกแบบรุ่นเล็กเอ่ยถามย้ำอย่างไม่เชื่อหู
“ใช่”
“..ร..เรื่องอะไรเหรอครับ?..”
“แล้วลุงจะไปรู้ไหมเล่า? ไปถามแกด้วยตัวเองสิไป”
.
.
จินดาเดินค้อมหลังเข้ามาหย่อนกายลงนั่งบนโซฟารับแขกตัวที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามของโต๊ะทรงเตี้ยตัวสวยด้วยท่าทางเจียมเนื้อเจียมตัว
“ได้นอนไหมเมื่อคืน?” นี่คือคำถามแรกที่สถาปนิกผู้โด่งดังส่งมาให้หลังจากเมื่อครู่ได้กล่าวทักทายกันไปราวๆสองถึงสามประโยคแล้ว
เกิดเป็นความงุนงงขึ้นในหัวของคนถูกถามทันที
“..เอ่อ..ผมไม่ได้นอนมาสองคืนแล้วครับ..”
ชายวัยกลางคนผงกหัวขึ้นลงพร้อมรอยยิ้มข้างมุมปาก “งานสายออกแบบเป็นอาชีพที่ทำแล้วเสียสุขภาพนะว่าไหม? เพื่อนรุ่นเดียวกับผมนี่ลาโลกไปหลายคนแล้ว อายุยังไม่ถึงหกสิบเลยนะคิดดูสิ กินนอนไม่เป็นเวลาแบบนี้ตายเร็วเป็นบ้า”
ได้ฟังดังนั้นจินดาก็ได้แต่คลี่ยิ้มเจื่อนพลางหยักหน้าเออออไปตามเรื่องตามราว
“งานคุณน่าสนใจนะ เมื่อกี้ผมฟังเพลินเลย”
“ขอบคุณมากครับอาจารย์”
“อืม..ตอนนี้คุณมีแฟลชไดรฟ์ติดตัวหรือเปล่า? ขอผมยืมหน่อยสิ”
“หา? เอ่อ..ม..มีครับ สักครู่นะฮะ” จนถึงตอนนี้จินดาก็ยังไม่เข้าใจในธุระของผู้อาวุโสตรงหน้า แต่แม้กระนั้นเขาก็ยอมทำตามคำขอโดยไม่คิดอิดออด
อุปกรณ์บรรจุความจำชิ้นน้อยถูกส่งไปให้บุญฤทธิ์อย่างว่าง่าย
ชายคนดังไม่พูดพร่ำทำเพลงมากนัก เขาเพียงเอ่ยคำขอบคุณสั้นๆก่อนหยิบเจ้าอุปกรณ์ชิ้นที่ว่ามาเสียบเข้ากับแล็ปท็อปเครื่องแพงบนหน้าตักแล้วปล่อยให้เจ้าหนุ่มหน้าอ่อนนั่งมึนอยู่ในความเงียบต่อไป
เพียงไม่นานแฟลชไดรฟ์อันเดิมก็ถูกส่งคืนเจ้าของ
“ถ้ายังมีแรงเหลือ กลับบ้านก็ไปเปิดดูไฟล์ที่ผมใส่ไว้ให้หน่อยนะ หรือถ้าไม่ไหวจะดูพรุ่งนี้ก็ได้ แต่ยังไงรีบเปิดดูนิดนึง”
“มันคือไฟล์อะไรเหรอครับ?”
“ไปเปิดดูเองเถอะ..เอ้อ เมื่อกี้ผมไปถามกำหนดการที่เหลือของโปรเจ็คต์นี้มา เห็นว่าอีกตั้งเป็นสัปดาห์กว่าเขาจะประชุมตัดสินใจกัน ยังมีเวลาเหลืออีกนิดนะ..”
“..ม..มีเวลาอีกนิดหรือครับ?..อาจารย์หมายถึง..?..”
“ไม่รู้ล่ะ คุณไปคิดดูเองแล้วกัน ผมไปก่อนดีกว่า หิวข้าวท้องกิ่วแล้ว”
เชื่อหรือไม่ว่าพอพูดจบแล้วคุณสถาปนิกผู้ยิ่งใหญ่ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะหนีบคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คเดินหายออกจากห้องไปเลย ว่องไวเสียจนจินดาแทบจะยกมือไหว้ไม่ทันเชียว
...อะไรวะ?...
...ไม่เห็นได้ใจความอะไรสักอย่าง...
ก็เคยได้ยินคนต่างอาชีพพูดกันอยู่ล่ะว่าพวกที่จบสถาปัตย์น่ะพูดจาไม่รู้เรื่อง แต่เท่าที่คลุกคลีตีโมงอยู่ในวงการมาหลายปีก็ไม่เห็นจะเคยรู้สึกแบบนั้นกับใครที่ไหน เพิ่งจะมีอาจารย์บุญฤทธิ์คนแรกนี่แหละมั้งที่ทำให้เขางงงวยได้อย่างจริงจังขนาดนี้
...แม่งเข้าใจยากอะไรเบอร์นั้นวะเนี่ย?...
.
.
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 02-11-2016 20:24:24
ธีรชาติที่เพิ่งจะเดินออกจากห้องน้ำมาหมาดๆทอดสายตามองไปยังร่างของคนบนเตียงด้วยความรู้สึกขบขันระคนเอ็นดู ทั้งที่ตอนนี้เพิ่งจะเป็นเวลาสองทุ่มเศษๆเท่านั้นเอง แต่ดูเหมือนว่าจินดาจะหลับสนิทไปเสียแล้ว
...ยังไม่ทันได้บอกเลยว่าวันนี้เป็นวันอะไร...
...แม้จะไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญเท่าใดนัก แต่ลึกๆแล้วเขาก็แอบเสียดายอยู่เหมือนกัน...
ชายหนุ่มหย่อนกายลงนั่งตรงขอบเตียงฝั่งที่พ่อสถาปนิกคนดีจับจองไว้โดยที่สายตายังคงไม่เบนหนีจากใบหน้าละไมไปไหน ฝ่ามืออุ่นหนายื่นออกไปทาบทับผิวแก้มเนียนละเอียดอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน
...อยากฟังคำอวยพรหวานหู แต่จะให้ปลุกขึ้นมาบีบปากพูดก็ใช่เรื่อง...
ธีรชาติขยับนิ้วหัวแม่มือลูบไล้ข้างแก้มของจินดาไปมาเบาๆ ที่จริงในใจมันก็คิดอยากจะแอบประทับริมฝีปากลงไปแบบที่เคยทำมาแล้วครั้งหนึ่งในรถบ็อกซเตอร์อยู่หรอก แต่ตอนที่ขึ้นดอยกันไปจินดาบอกชัดเจนว่าให้เขาใจเย็น ดังนั้นการฉวยโอกาสตอนหลับอีกครั้งคงไม่ใช่ทางเลือกที่ดี
“อือ..” เสียงครางในลำคอดังขึ้นมาจากคนขี้เซา ดูเหมือนว่าสัมผัสจากฝ่ามือของเขาจะทำให้นักออกแบบหนุ่มรู้สึกตัวขึ้นมาเสียแล้ว
ดวงตาเรียวรีปรือขึ้นมองเจ้าของสัมผัสเพียงเล็กน้อย
“ขอโทษนะที่ทำให้ตื่น..ไม่ได้ตั้งใจ” ธีรชาติว่าเช่นนั้นโดยที่ฝ่ามือข้างเดิมก็ยังคลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้มอ่อนใสไม่ไปไหน
“..พี่ชาติจะนอนแล้วเหรอ?..” จินดาเปิดปากถามขึ้นมาด้วยท่าทางงัวเงีย ดวงตายังคงหรี่เล็กจนดูเป็นขีด
“อืม..ก็ว่าจะนอนแล้วล่ะ ที่จริงยังไม่ง่วงหรอก แต่เห็นจินนอนแล้วพี่อยากนอนบ้าง”
“..ขอโทษที่ผมชิงหลับก่อนนะพี่ ง่วงไม่ไหวแล้วอะ..”
“ไม่เป็นไร แบบนี้แหละดีแล้ว พี่จะได้ลักหลับให้หนำใจเลย” นักธุรกิจคนดังกล่าวกลั้วหัวเราะ ซึ่งถ้อยคำในประโยคเมื่อสักครู่ของเขาก็ทำให้ดวงตาของคนฟังดูโตขึ้นอีกหน่อย
“..ทำเป็นปากเก่ง อย่างพี่น่ะเหรอจะลักหลับใคร?..” อาการสะลึมสะลือที่มีอยู่เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้ทุเลาลงไปพอดู “..ถ้าคนสุภาพอย่างพี่ทำแบบนั้นได้ คนหยาบคายอย่างผมคงอัพเลเวลไปถึงขั้นดักฉุดสาวแล้วมั้ง..”
แม้น้ำเสียงที่ใช้นั้นติดจะแหบพร่าเพราะชายหนุ่มเพิ่งตื่นขึ้นจากห้วงนิทรา แต่เจตนาในการล้อเลียนก็ถือว่าถูกแสดงออกมาได้อย่างชัดเจนพอ
ธีรชาติกระตุกยิ้มมุมปากในแบบที่ไม่คุ้นตาคนมองเอาเสียเลย
“..ท..ทำไมยิ้มแบบนั้น?..” จินดามีท่าทีงุนงง จู่ๆความรู้สึกระแวดระวังก็ได้รับการเปิดสวิทช์ขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
...ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน...
“ใครว่าพี่สุภาพเป็นอย่างเดียว?” สีหน้าเจ้าชู้กรุ้มกริ่มและสายตาแพรวพราวระยับคือสิ่งผู้บริหารหนุ่มเลือกใช้ ซึ่งหลังจากจบประโยคนี้คนถูกปรามาสก็โถมตัวไปกางแขนคร่อมอยู่เหนือร่างของจินดาอย่างว่องไวชนิดที่ว่าไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายทันได้ตั้งรับเลยทีเดียว “จินอยากเห็นพี่ร้ายไหมล่ะ? พี่ก็ร้ายเป็นนะ”
คนที่นอนราบอยู่บนเตียงสะดุ้งขึ้นสุดตัว จากที่เคยง่วงงุ่นอยู่เมื่อครู่ตอนนี้จินดากลับมาตาสว่างได้อีกครั้งแล้ว ท่อนแขนข้างหนึ่งถูกยกขึ้นดันแผ่นอกกว้างหนาให้ขยับออกห่างตามสัญชาตญาณ หากแต่แรงที่ใส่ลงไปนั้นคงไม่มากพอ การกระทำครั้งนี้จึงไม่เกิดผลสำเร็จ
“..ก..ใกล้ไปแล้วพี่!..อย่าเล่นแบบนี้สิ..”
...นี่มันแกล้งกันชัดๆ...
คำทักท้วงของสถาปนิกหนุ่มไม่ได้ทำให้คนทางด้านบนสะทกสะท้านแต่อย่างใด ใบหน้าคมคายของธีรชาติยังคงเคลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆจนเขาเผลอเม้มริมฝีปากเข้าหากันเสียแน่นเพราะนึกไปว่ากำลังจะถูกจู่โจม
...เป้าหมายในคราวนี้ของนักธุรกิจคนดังหาใช่ริมฝีปากอย่างที่จินดาคิด หากแต่เป็นใบหูแดงเถือกที่ถูกปลายผมปกคลุมไว้นั่นต่างหาก...
กระแสลมอุ่นๆถูกเป่ารดใบหูอย่างจงใจหยอกเย้า ซึ่งเพียงแค่นั้นก็ทำเอาคนช่างโวยวายออกอาการสติแตกขึ้นมาได้ทันที
ร่างกายขนาดสันทัดของจินดาดิ้นปัดๆอยู่กับเตียงราวกับมีใครมาจี้เอว มือไม้ทั้งสองข้างถูกยกขึ้นปัดป้องไปมาเป็นพัลวัน “เล่นพิเรนทร์! คนเขานอนอยู่ดีๆ!”
เสียงหัวเราะชอบอกชอบใจดังขึ้นจากธีรชาติในตอนนั้นเอง ผู้บริหารหนุ่มยอมยันกายกลับขึ้นมานั่งในท่าปกติอีกครั้งเมื่อได้เห็นจนชัดแจ้งแล้วว่าสองข้างแก้มเรียบเนียนนั้นขึ้นสีเข้มมากเพียงใด
ปลายนิ้วชี้ของธีรชาติถูกเจ้าตัวดีดลงไปที่หน้าผากมนเบาๆ “ไหน? ใครกันแน่ที่ปากเก่ง? พอพี่เอาจริงขึ้นมาล่ะตัวสั่นงันงกเชียว ใครกวางใครเสือทีหลังให้มันรู้โพสิชันบ้างนะ”
“ก็ลองโดนผู้ชายกระโจนขึ้นคร่อมบ้างไหมล่ะ!? ไม่ตกใจให้มันรู้ไป เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยเจอแบบนี้ นี่ถ้าพี่เป็นผู้หญิงผมจะไม่บ่นสักคำเลย!”
“หึ..งั้นก็ทำใจให้ชินซะนะ เดี๋ยวต่อไปก็คงโดนอีกบ่อยๆ”
“บ้า!!”
ธีรชาติหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นพลางยันกายลุกขึ้นจากขอบเตียงก่อนจะเดินไปจัดการประกอบกิจวัตรต่อด้วยท่าทางแสนเย็นใจ ไม่มีวี่แววของความขุ่นเคืองในถ้อยคำก่นด่าจากอีกฝ่ายเลยแม้สักนิด
แล้วเพียงไม่นานหลังจากจัดแจงทุกสิ่งได้อย่างเรียบร้อย ผู้บริหารหนุ่มก็ขึ้นมาสอดตัวนอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับจินดาจนได้
ลูกตาดำขลับในกรอบเรียวรีเหล่มองคนข้างกายอย่างระแวดระวัง การจะข่มตานอนต่อดั่งใจหวังนั้นเป็นไปได้ยากไม่น้อยเลยเมื่อความรู้สึกสยิวกิ้วยามโดนเป่าหูเมื่อสักครู่นั้นยังคงติดตรึงไม่จางหายไปไหนสักที
“ไม่แกล้งแล้ว ไม่ต้องกลัว” ธีรชาติว่าเช่นนั้นพร้อมคลี่ยิ้มล้อเลียน “นอนไปๆ ขอโทษที่ทำให้ตื่น”
“หลับลงก็เก่งละ”
ความสว่างจากโคมไฟที่หัวเตียงถูกคนเป็นเจ้าของห้องดับลงไป ตอนนี้ทั่วทั้งบริเวณจึงตกอยู่ในความมืดมิด ไม่มีคำพูดใดเล็ดรอดจากริมฝีปากของคนทั้งคู่ออกมาอีกนานหลายนาที จนกระทั่งความเงียบถูกธีรชาติทำลายลงไปอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงอิริยาบถกระสับกระส่ายของคนที่นอนอยู่ข้างกัน
“จิน..หลับลงหรือยัง?”
“ยัง! เพราะพี่คนเดียว!”
ธีรชาติส่งเสียงหัวเราะออกมาอีกระลอก
“งั้น..ถ้ายังไม่หลับพี่ขออะไรอย่างได้ไหม?”
“อะไร?” จินดาถามกลับเสียงเข้ม “ถ้าจะขออะไรที่มันทะลึ่งๆไม่ต้องพูดออกมาเลยนะบอกไว้ก่อน ผมไม่มีทางให้แน่นอน”
“เปล่า! ไม่ได้จะขออะไรทะลึ่ง! เห็นพี่เป็นคนยังไงเนี่ย?” ผู้บริหารคนดังกล่าวกลั้วหัวเราะ ก่อนที่ในประโยคถัดมาน้ำเสียงของเขาจะถูกปรับให้กลับมาฟังดูจริงจังได้อีกครั้ง
“คือ..ที่จริงวันนี้เป็นวันเกิดพี่น่ะ จินอวยพรหน่อยได้ไหม?”
“อ้าว!” คนถูกขออุทานขึ้นเสียงดังลั่นห้องด้วยความตกใจ จากที่นอนหงายจ้องเพดานมืดๆอยู่จินดาก็รีบตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาธีรชาติโดยพลัน “ทำไมเพิ่งมาบอกล่ะ!? น่าจะบอกผมให้เร็วกว่านี้”
“อืม..จริงๆก็อยากบอกนะ ตอนแรกตั้งใจว่าจะชวนไปกินข้าว แต่บังเอิญวันเกิดพี่ปีนี้มันตรงกับวันพรีเซ็นต์สำคัญของจินพอดี ก็เลยไม่อยากให้จินรู้สึกว่ามีภาระเพิ่ม”
“เฮ้ย พูดอะไรแบบนั้น? วันเกิดพี่จะเป็นภาระของผมได้’ไง? ทีตอนวันเกิดผมพี่ยังพาไปนั่งรถฉลองรอบเมืองเลย แถมยังให้ของขวัญเจ๋งๆอีก..พอถึงตาพี่ ผมเองก็อยากพาไปฉลองบ้างเหมือนกันนะ นี่ถ้ารู้ก่อนผมจะไม่รีบกลับมานอนหรอก..ขอโทษนะครับที่เพิ่งมารู้เอาตอนนี้”
“ขอโทษทำไม๊? ไม่ใช่ความผิดสักหน่อย...พี่ไม่ได้อยากได้อะไรมากหรอก ขอแค่คำอวยพรนี่แหละ”
“แค่คำอวยพรน้อยไป..พี่อยากได้อะไรเป็นของขวัญ? เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมรีบออกไปซื้อให้เลย”
“ไม่มีหรอก ไม่ต้องซื้ออะไรเลย”
“ไม่ได้สิ...เดี๋ยวขอผมคิดก่อนนะ อ่า..คนแบบพี่แม่งน่าจะมีทุกอย่างแล้ว เหลืออะไรให้ผมซื้อได้อีกว้า?..อะไรดีๆ?”
“ก็บอกว่าไม่ต้องไง แค่คำอวยพรก็ดีมากแล้ว”
“ไม่เอาอะ..อยากให้อะไรสักอย่าง..”
“ถ้าอย่างนั้น..มีอย่างนึงที่พี่อยากได้ ขอได้ไหม?”
“ขอมาเลยๆ แค่อย่าแพงมากก็พอ เอาที่คนฐานะแบบผมพอซื้อได้นะ”
ธีรชาติคลี่ยิ้มบางเบาอยู่ในความมืด แสงสว่างจากดวงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามาทำให้พวกเขาทั้งสองพอจะมองเห็นสีหน้าสีตาของกันและกันได้อยู่บ้าง
“พี่อยากได้หมอนข้าง”
“หา? หมอนข้างเนี่ยนะ?”
“อืม...หมอนข้าง”
“เอ่อ..เอาเป็นแบบที่ขายตามบิ๊กซีโลตัสได้ไหม? หรือว่าต้องเป็นพวกยัดขนเป็ดขนห่าน?”
“ไม่ใช่ ไม่ได้อยากได้หมอนข้างแบบนั้น”
“อ้าว แล้วอยากได้แบบไหน?”
“อยากได้แบบนี้” ธีรชาติขยับมือจิ้มปลายนิ้วลงไปที่กลางอกของพ่อสถาปนิกคนดี ดวงตาของเขาสบนิ่งอยู่กับอีกฝ่ายโดยไม่มีการวอกแวก “อยากนอนกอดจิน..ได้ไหม?”
สิ้นคำขอจากเจ้าของวันเกิดจินดาก็ออกอาการอึกอักขึ้นมาทันที ดวงตาเรียวรีกะพริบถี่ๆ กลีบปากบางอ้าๆหุบๆเหมือนอยากพูดอะไรแต่เรียบเรียงประโยคไม่ถูก
...มาขอตรงๆแบบนี้จะให้ตอบยังไงวะ?...
“..ต..ต..แต่ว่า..พี่เคยบอกผมเองไม่ใช่เหรอว่าปกติเราก็นอนกอดกันอยู่แล้ว..แบบนี้มันจะไปพิเศษอะไรล่ะ?..” สุ้มเสียงที่ถูกเปล่งออกมาฟังดูขาดห้วงเมื่อคนพูดนั้นไม่ได้มีความมั่นใจในสิ่งที่ตนกล่าวออกไปเอาเสียเลย
ใบหน้าคมคายส่ายไปมาเบาๆ “มันไม่เหมือนกันหรอก ที่ผ่านมานั่นคือพี่ต้องรอให้จินหลับก่อนแล้วค่อยแอบกอด...แต่ตอนนี้พี่อยากกอดแบบที่นึกอยากจะกอดเมื่อไหร่ก็กอดได้ จะกอดแน่นแค่ไหนก็กอดได้ ไม่ต้องกลัวว่าจะทำให้จินรู้สึกตัว..พี่ทำแบบนั้นได้หรือเปล่า? อนุญาตไหม?”
เกิดเป็นความเงียบขึ้นปกคลุมไปรอบกายพวกเขาอีกครั้งหนึ่ง
ธีรชาติไม่ได้เร่งเร้า เขาเพียงนอนมองอากัปกิริยาของอีกฝ่ายอยู่นิ่งๆเท่านั้น
ตอนนี้จินดาหลุบตาหนีลงไปมองผ้าปูที่นอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ร่องรอยแห่งความลำบากใจที่เกิดขึ้นบนใบหน้าอ่อนเยาว์ทำให้ผู้บริหารหนุ่มเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่เอ่ยคำขอเมื่อสักครู่ออกไป
...ในเมื่อคนมันยังไม่พร้อม จะเร่งให้พร้อมในวันสองวันก็คงยาก...
...เห็นทีว่าคราวนี้เขาคงเดินหมากพลาดอีกครั้งแล้ว...
ในที่สุดหลังจากผ่านไปนานเป็นนาทีโดยที่ไม่มีคำตอบใดดังมาจากจินดา ธีรชาติจึงตัดสินใจยื่นฝ่ามืออุ่นหนาออกไปโยกศีรษะทุยมนนั่นไปมาเพียงแผ่วเบา รอยยิ้มเจือจางยังคงมีให้เห็นอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา
“ให้ไม่ได้ไม่เป็นไร อย่ากังวลนะ..ขอโทษที่พี่ใจร้อนอีกแล้ว..นอนเถอะ ไว้พรุ่งนี้จินค่อยไปซื้อหมอนข้างที่โลตัสมาให้พี่แทนก็ได้”
พอกล่าวจบผู้บริหารหนุ่มก็ค่อยๆพลิกตัวหนีไปอีกทาง
...จะว่าผิดหวังก็คงใช่...
...แต่ถึงอย่างนั้นก็เข้าใจอีกฝ่ายเช่นกัน...
ในจังหวะที่ผ้าห่มผืนหนากำลังจะถูกเขาดึงขึ้นมาคลุมกาย จู่ๆร่างทั้งร่างก็ถูกมือของจินดาออกแรงกระตุกให้พลิกกลับมาทางทิศเดิมอีกครั้ง
สถาปนิกร่างเล็กจัดแจงยกท่อนแขนแข็งแรงขึ้นพาดลำตัวของตนไว้อย่างดิบดี ก่อนที่เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นผ้าห่มผืนเดิมจะถูกดึงขึ้นมาปิดเนื้อตัวพวกเขาทั้งคู่จนแทบไม่มีส่วนใดของร่างกายได้สัมผัสความเย็นอีกเลย
“..สุขสันต์วันเกิดครับพี่ชาติ มีความสุขมากๆนะ..”
คำอวยพรจากจินดาดังอู้อี้ฟังยากเมื่อใบหน้าอ่อนใสนั้นกำลังซุกแน่นอยู่ที่แผงอกกว้าง แขนข้างหนึ่งของเขาเกี่ยวรอบลำตัวอีกฝ่ายไว้เช่นกัน
...รอยยิ้มดีใจปรากฏขึ้นเต็มแก้มของคนฟัง...
แม้ว่าในชั่วขณะแรกธีรชาติจะยังมีอาการงงงันกับการกระทำของจินดาอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อตระหนักได้ว่าสิ่งที่เอ่ยขอไปก่อนหน้านี้นั้นได้รับการอนุญาตแล้ว ท่อนแขนทั้งสองข้างจึงออกแรงโอบรัดอย่างแนบแน่นตามที่ใจปรารถนาทันใด
ทั้งที่อดนอนมาถึงสองคืนเต็ม แต่น่าแปลกว่าตอนนี้จินดาไม่รู้สึกง่วงอีกต่อไปแล้ว
สถาปนิกหนุ่มกะพริบตาปริบๆอยู่กับแผ่นอกตรงหน้าในความเงียบ เขานอนนิ่งซึมซับความอบอุ่นจากร่างกายของอีกฝ่ายโดยที่ในหัวก็มีประเด็นมากมายวนเวียนตีกันไปมา
...ไม่แน่ใจนักว่าเมื่อกี้เขาลังเลอะไร...
...รู้อยู่หรอกว่าถ้ายอมให้กอดแล้วตัวเองจะรู้สึกดีเช่นกัน แต่จู่ๆเมื่อครู่ตอนที่ถูกเอ่ยขอตรงๆแบบนั้นมันก็มีคำถามว่าด้วยเรื่องของความเหมาะสมผุดขึ้นกลางใจ...
จนถึงตอนนี้จินดาก็ยังมองไม่เห็นภาพอนาคตที่ตัวเขาและธีรชาติจะมีร่วมกัน นึกไม่ออกจริงๆว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันจะเป็นไปได้อย่างไร
...รักกันอย่างไร แสดงออกอย่างไร ใช้ชีวิตอย่างไร...
ลึกๆในใจจินดาก็อยากหยุดสถานะของพวกเขาไว้ที่ตรงนี้ ไม่ต้องพูดอะไรให้มันชัดเจนจนเกินไป ไม่ต้องหาความหมายให้ความสัมพันธ์ เพราะเท่าที่เป็นอยู่มันก็ทำให้เขามีความสุขมากจนแทบกระอักแล้ว
...ถ้าปล่อยให้เรื่องราวระหว่างพวกเขาทั้งสองมันคลุมเครือแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆจะดีกว่าหรือเปล่านะ?...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 02-11-2016 20:29:40
ไม่สงสารพี่ชาติเหรอเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 02-11-2016 20:31:35
สำหรับคำถามของน้องจิน ขอบอกว่า
"ไม่ดีหรอกค่ะ เราไม่ควรปล่อยให้คลุมเครือนะคะ คนเราต้องมีความชัดเจนค่ะ สู้ ๆ" //ทำเสียงแบบพี่อ้อยพี่ฉอด
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 02-11-2016 20:53:15
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 02-11-2016 21:01:08
พี่ชาติสุขสันต์วันเกิดน้าาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 02-11-2016 21:01:56
เอาใจช่วยทั้งคู่นะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 02-11-2016 21:02:34
คนที่รู้สึกน้อยกว่าชนะเสมอแหละ
สงสารพี่ชาติ อดทนมาก้นาน และมีแววว่าต้องทนไปอีกนาน
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 02-11-2016 21:05:08
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 02-11-2016 21:10:36
ถ้าไม่เอาก็โยนมาทางนี้
เรารอดามใจพี่ชาติเสมอออ
กลัวก็แต่พอเสียไปแล้วจะมานั่งร้องไห้กระซิกๆ
เอาละ โหมดจริงจัง
ไม่มีใครชอบความคลุมเครือหรอกนะจิน
ยิ่งถ้ารักมาก ก็อยากได้ความชัดเจน
อยากรู้ว่าอยู่ตรงไหน ทำได้มากน้อยเท่าไหร่
แค่ไหนที่จะพอใจจิน กลัวมากเกิน กลัวน้อยเกิน
ไม่งั้นพี่ชาติไม่ระวังขนาดนี้หรอก
ใจเราเป็นสุข ก็คิดถึงใจเขาบ้างนา
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 02-11-2016 21:11:04
พี่ชาติคงนอนฝันดี นอนหลับเต็มอิ่มแล้วเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 02-11-2016 21:11:15
แรกๆการปล่อยให้คลุมเคลือมันก้ชวนให้หวั่นไหวดีต่อใจอยู่บ้าง
แต่สถานะที่ชัดเจนจะทำให้ได้รู้และยืนยันอะไรๆมากขึ้นนะจิน
ทำไมพี่ชาติเป็นผชที่ชวนละลาย น่าถลาเข้าไปซบขนาดนี้
คนอ่านอ่านยังหลงหัวปักหัวปำ น้องจินอย่าใจเเข็งนักเลยนะ
นี่เอาใจช่วยพี่ชาติสุดฤทธิ์สุดเดช อ่านเรื่องนี้ทีไร ดีต่อใจทุกที
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 02-11-2016 21:12:39
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 02-11-2016 21:14:08
ฮือออออ
น้องจินอย่าลังเลอะไรอีกเลยค่ะ ทำตามหัวใจค่ะ ไม่เอานะคะ ยุติความสัมพันธืทั้งที่ตัวเองก็เริ่มโอนเอนไปชอบเขา
ไม่ดีค่ะ ไม่ดี คนอ่านใจจะขาดดดด อย่าทำร้ายพี่ชาติแบบนี้ น้องจิน :ling3:
(http://i1095.photobucket.com/albums/i464/puod/5ymds-1.jpg)
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 02-11-2016 21:19:48
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 02-11-2016 21:22:07
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 02-11-2016 21:23:03
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 02-11-2016 21:25:53
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 02-11-2016 21:37:20
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 02-11-2016 21:45:02
พี่ชาติคนดีน่าหลงใหลมากกกกกกกกกกกกอ่ะ
น้องจินก็น่ารักน่าฟัดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: Papangtha ที่ 02-11-2016 21:49:54
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 02-11-2016 21:53:01
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 02-11-2016 21:54:16
เจ้าสัวจรัสกับลูกชาย
อาจารย์กับความกรุณาต่อผู้ร่วมสายอาชีพ
พี่ชาติกับจิน
ดีงามเหลือเกิน
แล้วคำขอกอดแบบกอดได้ตามที่ใจอยากนี่....พี่ไม่กรุณาใจดันบ้างเลย
เหมือนถูกศรรักปักซ้ำ ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 02-11-2016 21:56:39
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 02-11-2016 21:58:33
เริ่มหัวข้อโดย: oss_tw ที่ 02-11-2016 22:00:45
มุ้งมิ้งมากจินดา
รอจินดา เปิดไฟล์งาน
สู้สู้นะ
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 02-11-2016 22:10:19
ขอให้ผ่านอุปสรรคไปได้
ค่อยๆรักกันเบาๆแบบนี้ต่อไปก่อนก็ได้นะ
แบบค่อยเป็น ค่อยไป
สู้ๆนะลูก
ตอนนี้คุณชาติแปลงร่างเป็นจอมเจ้าเล่ห์ด้วย
เพิ่งเคยเห็นคุณชาติในโมเมนท์นี้นะเนี่ย
ก็ดูเป็นเสือที่น่ารักดีค่ะ555
แต่ก็อย่าแปลงร่างบ่อยนักนะคะ
เดี๋ยวน้องจินจะหัวใจวายเอา
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 02-11-2016 22:11:13
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 02-11-2016 22:12:08
จะเป็นไงต่อไป ยากขึ้นทุกที
เริ่มหัวข้อโดย: bluecoco ที่ 02-11-2016 22:30:38
:กอด1:
เราว่าลึกๆจินรู้ตัวแล้วแหละว่ารัก
แต่นอกจากต้องยอมรับตัวเองแล้ว
อีกฝ่ายดูไกลเกินเอื้อมสิ่งที่เกิดขึ้นมันเหมือนฝัน
การจะคบคนระดับนี้ได้...คนฉลาดแบบจินก็คงรู้ว่าหนทางข้างหน้าไม่ง่ายเลย
แต่ความสุขตรงหน้ามันช่างหอมหวานนัก
จินคงอยากปกป้องตัวเองไม่ให้ถล่ำไปมากกว่านี้
แต่เราเชื่อว่า...คนอย่างพี่ชาติ...จะพาจินเดินไปบนทางข้างหน้าได้
..ชอบเวลาะพี่ชาติสอนน้อง...ชอบระบบความคิดพี่มันหล่อมาก
อยากจะกริ๊ดดดดดด...มันฟินมาก
รุ่นเดอะก็เท่ไปอีกทั้งคุณพ่อทั้งอาจารย์...มีความล้ำลึก..แถมป๋าอีก
อ่านเรื่องนี้แล้วดีต่อใจ
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 02-11-2016 22:34:49
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 02-11-2016 22:38:29
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 02-11-2016 22:43:55
น้องจินนี่ใครๆก็เอ็นดู ทั้งเจ้าสัว ทั้งอาจารย์ รอน้องเปิดไฟล์ที่อาจารย์ส่งให้
คงต้องให้เวลาจินอีกหน่อย อย่างน้อยจินก็ยอมรับว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้คือความสุข
วันเกิดพี่ชาติอุ่นมาก อยากได้หมอนข้างบ้าง #ไปโลตัสซิ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 02-11-2016 22:54:15
อย่าอยู่แบบคลุมเครือเลย ป้าๆที่คอยเชียร์นี่ลุ้นจนเกร็งไปหมดแล้ว :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 02-11-2016 22:59:27
เริ่มหัวข้อโดย: Rywzaki ที่ 02-11-2016 23:01:28
แต่ตอนท้ายกลัวใจน้องจินเหลือเกิน ต้องเตรียมต้มน้ำแล้วหรือไม่
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 02-11-2016 23:12:47
มีคนรอต่อคิวยาวเลยนะ เพราะฉะนั้นอย่าปล่อยให้คลุมเคลือสิคะ
สงสารคนแก่บ้าง พี่เค้ารุกขนาดนั้น อบอุ่นกว่านี้ก็เตาผิงแล้วค่ะ TT
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-11-2016 23:38:54
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 03-11-2016 00:06:31
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 03-11-2016 00:21:21
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 03-11-2016 00:26:40
ปล. ตอนนี้คือตายอะ น่ารักทั้งคู่เลยว้อยยยยย
:ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 03-11-2016 00:34:23
ราตรีนี้หวานได้อีก 555555
เริ่มหัวข้อโดย: yayachipu ที่ 03-11-2016 01:06:13
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 03-11-2016 04:29:31
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 03-11-2016 06:34:16
สิ่งที่น้องจินกังวล อยากให้ลองเปิดใจคุยกับพี่เค้าดูนะ เชื่อว่ามันต้องมีทางออก สู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 03-11-2016 07:07:29
พี่ว่ามาม่ามาแบบอืดๆแน่นวล
แต่ถ้ามีความชัดเจน ถ้าน้องเชื่อในตัวพี่ชาติของน้องแล้ว
อย่างน้อยมาม่าต้มสามนาทีกินหมดภายในสามสิบวิแน่นอน
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 03-11-2016 07:07:49
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 03-11-2016 07:36:21
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 03-11-2016 08:05:18
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 03-11-2016 08:41:02
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 03-11-2016 09:22:30
เเต่อดใจไม่ไหวจริงๆ
นี่มันนิยายอะไรกันเนี่ย
เรื่องก่อนว่าติดหนักเเล้วนะ
เรื่องนี้เรียนวอมเเงมเลยล่ะ
อ่านไม่วางตา
ชอบมากๆๆๆๆๆๆ๐
เดินเรื่องเร็ว ภาษาอ่านง่ายเข้าใจ
พัฒนาการของตัวละครเดินไปทีละขั้นน่าประทับใจ
โอ้ยยยยยยยชอบบบบบบบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 03-11-2016 10:14:06
อย่าคิดอย่าทำอะไรไปโดยไม่บอก
เดี๋ยวพี่ชาติจะหดหันหลังกลับพอดี
เฮ้้อออ :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 03-11-2016 10:26:53
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 03-11-2016 11:43:29
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 03-11-2016 12:48:53
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 03-11-2016 14:43:00
อ่านทันล่ะ
ติดงอมเเงมเลยทีเดียว
รอตอนต่อไปน้าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 03-11-2016 14:52:04
ดีกว่ามาคิดกลัวคนเดียวนะ อ่านตอนนี้แล้วมันดีกับใจจริงๆ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 03-11-2016 15:08:09
จินมีใจให้พี่ชาติไปแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 03-11-2016 16:00:34
ปล.. อยากให้ลงทุกวันเลย 555555555
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 03-11-2016 16:31:49
ช่างดีกับใจ
เจ้าสัวยังจับกระแสแปลกๆได้
คึคึ ขอให้สู้น้าาา
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 03-11-2016 16:37:35
อย่ากำหนดกะเกณฑ์เลยว่าต้องแค่นี้ ต้องเท่านี้ถึงจะพอ
ความรักมันต้องมีความคิดไปด้วนกันสองคนนะ
อย่าเพิ่งคิดจะหยุดอะไรเลย สงสารคุณชาติแก
จุดที่ยังทำได้ไม่ถึงที่คุณชาติเห็นคือที่คุณลุงให้ไฟล์มาใช่ม่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 03-11-2016 17:55:11
พี่ชาติเค้าชัดขนาดนี้ละ น้องจินยังลังเลอยู่เลย
เริ่มหัวข้อโดย: aisen ที่ 03-11-2016 18:15:11
เริ่มหัวข้อโดย: ชลอจ ที่ 03-11-2016 18:31:04
จินนนน หวานเว่อร์ น่ารักมาก พี่ชาติ ตตตตต
ดูท่าแล้วจินดาจะได้งานนี่นะ ผู้ใหญ่หลายคนดูรักและสนับสนุน อิอิ และขาดไปไม่ได้เลยผู้ใหญ่ใจดีชื่อธีรชาตินาจา5555
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 03-11-2016 19:40:41
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 03-11-2016 20:35:40
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 03-11-2016 21:04:10
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 03-11-2016 21:42:24
แต่ก็เข้าใจจิน มันจะไปต่อยังไง มองไม่เห็นทางเลย
ชอบที่เขียนให้อ.บอกว่าเป็นสถาปนิกมันบั่นทอนสุขภาพ อายุสั้น ที่จริงชอบทุกอย่างที่เขียนให้คนอื่นเห็นในอีกแง่มุมของอาชีพนี้ มันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด คนทั่วไปโดนนิยาย และละครหลายเรื่องทำให้เข้าใจกันผิดๆตลอด ซึ่งจริงๆแล้วจินในเรื่องนี้นับว่าโชคดีมากนะ มีเพื่อนร่วมงานดี หัวหน้าดี ลูกค้าโคตรน่ารัก(คุณชาติ อยากเจอแบบนี้บ้างงงง )
ชีวิตจริง สถาปนิกหลายคนไม่ได้โชคดีขนาดนี้
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 03-11-2016 21:44:30
วันเกิดพี่ชาติ มีน้องมาให้กอด มีความสุขเนอัพี่เนอะ แทบนึกภาพพี่ชาติในตอนแรกๆ ที่ดุๆ เข้มๆ ไม่ออกอ่ะ
ตอนนี้มีแต่พี่ชาติที่แสนจะอ่อนโยน ใจดี กลัวร้องจะโกรธโนนนี่ น่ารักมาก
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 03-11-2016 23:58:40
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 04-11-2016 10:20:26
ป.ล. ไม่ขอพูดอะไรเรื่องพี่ชาติ ปล่อยให้แกได้มีความสุขกับการกอดน้องจินต่อไปดีกว่า ^______^
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 04-11-2016 12:11:52
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 04-11-2016 12:49:04
จินอย่าเพิ่งคิดยุติความสัมพันธ์นะ พี่ชาติน่าสงสารนะ
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 04-11-2016 14:21:00
บวก1บวกเป็ดให้จ้า
เริ่มหัวข้อโดย: twenty8 ที่ 04-11-2016 14:33:03
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 04-11-2016 22:55:31
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 05-11-2016 01:31:31
เริ่มหัวข้อโดย: iamtsubame ที่ 05-11-2016 11:47:21
เหมือนจินยังไม่กล้าที่จะรักแต่ก็รักไปแล้ว! เอ๊ะ!ยังไง! :a5:
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 05-11-2016 12:55:42
อยากรู้จังว่าในแฟลชไดรฟ์มีอะไร
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 05-11-2016 13:03:17
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 06-11-2016 07:33:46
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 06-11-2016 12:10:18
“พี่ชาติๆ นี่ใช่ไฟนอลดีไซน์ของบริษัทอาจารย์บุญฤทธิ์หรือเปล่า?” นักออกแบบหนุ่มที่ตอนนี้นั่งขัดสมาธิจ้องจอแล็ปท็อปคู่ใจอยู่บนพื้นเอ่ยถามคนเป็นเจ้าของห้องด้วยความงุนงง ไฟล์พีดีเอฟเพียงไฟล์เดียวที่เขาได้เป็นของกำนัลมาจากสถาปนิกผู้เลื่องชื่อเพิ่งจะถูกเปิดดูในเช้าวันนี้เอง
เป็นเพราะความเหน็ดเหนื่อยที่สะสมมาตลอดสัปดาห์ทำให้เมื่อวานจินดาลืมทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อเตียงนอนปรากฏเข้ามาในสายตา แล้วก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเหลือเกินที่วันนี้เป็นวันเสาร์ เขาจึงสามารถปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในห้วงนิทราได้นานเท่าที่ต้องการ ซ้ำยังมีใครอีกคนที่โดยนิสัยแล้วนับเป็นคนทำอะไรเป็นเวลาอยู่เสมอมาคอยตื่นสายเป็นเพื่อนกันเสียด้วยสิ
...เล่นนอนกอดเขาไว้ทั้งคืน...
...ยิงยาวมาถึงเช้า...
...จนตอนที่เขาตื่นเต็มตานั่นแหละถึงจะยอมปล่อยได้...
“ไหน? อืม..จริงด้วยสิ งานไฟนอลของบริษัทคุณอา..จินไปเอาไฟล์มาได้ยังไงน่ะ?”
“อาจารย์บุญฤทธิ์ให้ผมมา ก็อปให้เองกับมือเลยด้วยนะ”
“จริงเหรอ? แล้วเขาให้มาทำไม? แปลกจัง” ธีรชาติซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวสวยทางด้านหลังของจินดาวางแฟ้มเอกสารที่พกติดกลับมาจากออฟฟิศตั้งแต่เมื่อวานลงบนที่ว่างข้างกาย ก่อนจะค่อยๆค้อมตัวลงมองไฟล์พรีเซ็นเทชั่นฉบับสมบูรณ์ของอาจารย์บุญฤทธิ์ในจอด้วยความฉงนไม่แพ้คนตั้งคำถาม
“นั่นน่ะสิ ผมเองก็งง อาจารย์ไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าให้ไฟล์อะไรมา บอกแค่ว่าให้ผมรีบกลับมาเปิดดู”
“พี่ว่าต้องมีนัย ไม่งั้นจู่ๆไม่เอามาให้หรอก”
“ผมก็ว่างั้นเหมือนกัน แต่ยังนึกไม่ออกว่าคืออะไร..ติดใจเป็นบ้า มันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่าง..อะไรว้า..”
ฝ่ามืออุ่นหนาของธีรชาติถูกยื่นออกมาวางลงบนศีรษะทุยมนในตอนนั้นเอง “นี่...เพิ่งพรีเซ็นต์จบไปสดๆเมื่อวาน ไม่คิดจะพักสมองหน่อยเหรอ? อย่าบ้างานให้มันมากนักเลยน่า”
จบประโยคของคนเป็นผู้ใหญ่กว่าจินดาก็หันกลับไปมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเต็มตาในทันที ปลายคางได้รูปบุ้ยใบ้ไปทางแฟ้มที่ถูกวางคว่ำไว้ไม่ห่างจากร่างกายสูงใหญ่บนโซฟา “แหม พูดไม่ดูตัวเองเลย ไอ้แฟ้มที่วางอยู่ข้างๆนั่นก็งานเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ตัวเองก็ทำแต่งานเหมือนกันนั่นแหละ”
“พี่ก็วางแล้วนี่ไง...มานี่มา ขึ้นมานั่งด้วยกัน...ทำตัวให้มันสมกับที่วันนี้เป็นวันเสาร์หน่อยดีกว่า” ว่าแล้วผู้บริหารหนุ่มก็คว้าต้นแขนของคู่สนทนาก่อนออกแรงดึงให้เจ้าตัวเปลี่ยนขึ้นมานั่งในตำแหน่งที่ตนต้องการ
“เฮ้ยๆ กลางวันก็จะเอาเหรอ? เดี๋ยวสิ..เดี๋ยว..”
จินดาจะท้วงขึ้นมาเช่นนั้นก็ไม่แปลกในเมื่อไอ้ตำแหน่งที่ว่านั่นมันคือช่องว่างหน้าหว่างขาของคนชวนน่ะสิ ท่อนแขนแข็งแรงที่สอดเข้ามาโอบรัดไปรอบเอวรั้งให้ร่างทั้งร่างของคุณสถาปนิกไฟแรงปวกเปียกอ่อนยวบจนเซไปพิงแผ่นอกกว้างอย่างช่วยไม่ได้
“กลางวันแล้วทำไมล่ะ? เมื่อคืนจินก็อนุญาตพี่แล้วไม่ใช่เหรอ?” ธีรชาติกล่าวเสียงอ่อนกรอกข้างหู
“เมื่อคืนพี่ขอหมอนข้าง..ผมยอมเป็นหมอนข้าง แต่หมอนข้างมันเอาไว้ใช้ตอนนอน ไม่ใช่ตอนตื่น..”
“ใช้ตอนไหนก็ได้เหมือนกันน่า...จินยอมๆพี่สักวันเถอะ เมื่อวานวันเกิดพี่นะ”
...ดูเอาเถอะ...
...พวกเขาเป็นเอามากขนาดไหนก็ดูเอา...
...โดนคนอย่างธีรชาติอ้อนอย่างโจ่งแจ้งเข้าไปแบบนี้ ต่อให้ปากเก่งใจแข็งแค่ไหนสุดท้ายก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน...
...ไม่เชื่อลองเกิดมาเป็นนายจินดาคนนี้ดูสิ...
นักออกแบบหนุ่มยอมนั่งนิ่งให้อีกฝ่ายได้กอดรัดอยู่อย่างนั้นตามใจชอบ ประเด็นเรื่องความผิดชอบชั่วดีถูกกดทับไว้ใต้ความรู้สึกเป็นการชั่วคราวเมื่อความใกล้ชิดระดับนี้มันทำให้เขาคิดอะไรไม่ออก
การได้นั่งนิ่งๆรับรู้เพียงแรงเต้นตุบๆใต้แผ่นอกของอีกฝ่ายอยู่เงียบๆเช่นนี้มันเพลิดเพลินเสียยิ่งกว่ายามได้ดูหนังฟังเพลงหรือออกไปท่องโลกกว้างเสียอีก
...มันดี...
...มันอุ่น...
...มันรู้สึก...
“พี่ชอบจิน..”
ถ้อยคำสารภาพความในที่จู่ๆก็ถูกบอกเล่าอย่างตรงไปตรงมาทำให้ร่างกายของจินดาต้องสะดุ้งขึ้นน้อยๆ ริมฝีปากล่างถูกแนวฟันบนขบลงไปอย่างเป็นอัตโนมัติ
...แม้จะพอรู้อยู่แล้ว แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่ได้ฟังชัดๆแบบนี้สักที...
“..ท..ทำไมจู่ๆถึง..?..”
“ชอบมากจนอยากจะกอดไว้ใกล้ตัวแบบนี้ไปเรื่อยๆ..เวลาพี่กอดจินแต่ละทีพี่ไม่เคยอยากปล่อยเลยเชื่อหรือเปล่า?”
“พี่ชาติ..”
“รู้สึกเหมือนกันบ้างไหมจิน?” ธีรชาติถามออกมาเช่นนั้นก่อนจะกดปลายจมูกลงกับกลุ่มผมนุ่มตามความปรารถนา อิริยาบถแสนชิดใกล้ที่ว่านี้เป็นผลให้คำถามที่สองถูกเปล่งออกมาอย่างไม่ชัดเจนนัก “เริ่มหวั่นไหวกับพี่หรือยัง? ฮื้ม?”
จินดาเม้มกลีบปากเข้าหากันเพียงเล็กน้อย ใบหน้าอ่อนเยาว์กดลงต่ำจนปลายคางแทบจะชิดอก
“ว่ายังไง?” ผู้บริหารคนดังเอ่ยถามซ้ำเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังเอาแต่นิ่งเงียบ
ศีรษะทุยมนส่ายไปมาสองสามทีแทนการตอบออกไปด้วยคำพูด
...ความหมายของอวัจนภาษาในครั้งนี้คืออะไรแม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ชัดนัก...
“ไม่หวั่นไหวเลยจริงเหรอ?” ธีรชาติถามต่อด้วยระดับเสียงที่แผ่วเบาเสียยิ่งกว่าเดิม นักธุรกิจหนุ่มขยับปลายนิ้วลูบไล้ผิวแก้มของอีกฝ่ายไปมาอย่างเพลินมือ “แก้มก็แดง หูก็แดง แถมหัวใจยังเต้นแรงอีก...จินแน่ใจหรือเปล่าว่าไม่ได้กำลังปากแข็งอยู่?”
อาการของจินดาเป็นจริงอย่างที่ธีรชาติระบุออกมาทุกประการ
...โดยเฉพาะข้อที่บอกว่าหัวใจเต้นแรง...
สถาปนิกหนุ่มลอบกำมือแน่นด้วยต้องการระบายความรู้สึกที่มันอัดแน่นอยู่เต็มใจ เขารู้ตัวดีที่สุดว่าตอนนี้ก้อนเนื้อในอกของตนนั้นกำลังบีบตัวรุนแรงมากเพียงใด
หลังจากฝืนกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอไปได้อย่างยากลำบากแล้ว ใบหน้าชวนมองก็ค่อยๆหันไปหาคนทางด้านหลังช้าๆ
...ดวงตาสองคู่สบกันอย่างที่ฝ่ายคนถูกถามจงใจให้เป็น....
“...ถ้าผมหวั่นไหวแล้วยังไงต่อครับ?...”
จินดาส่งคำถามกลับไปเช่นนั้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูจริงจังยิ่งกว่าครั้งใด นัยน์ตาดำขลับเจือแวววูบไหวจนจิตใจคนมองกวัดแกว่งตามไปด้วย
“...ถ้าสมมุติว่าผมหวั่นไหว แล้วทีนี้เราสองคนต้องทำยังไงกันต่อ?...”
ธีรชาติทิ้งจังหวะเพื่อจ้องมองคนตรงหน้าอย่างแน่วแน่ ผู้บริหารหนุ่มพยายามสะกดความไม่มั่นคงที่ฉายผ่านแววตาของอีกฝ่ายไว้ด้วยกระแสความรู้สึกของตนเอง
“คบกัน” สุ้มเสียงทุ้มนุ่มถูกเปล่งออกมาโดยไม่มีร่องรอยแห่งความลังเลเจืออยู่แม้สักนิด “ทำทุกอย่างเหมือนที่คนรักกันเขาทำกัน..มันควรจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ?”
“แต่..พี่ลืมไปแล้วเหรอครับว่าพี่เป็นใคร?”
“ไม่เคยลืม..แต่ก็ไม่เคยคิดจะหยิบเรื่องนั้นมาเป็นสาระสำคัญเหมือนกัน”
ได้ฟังดังนั้นจินดาก็หลุบตาลงต่ำ ความวิตกที่ก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่วันที่ได้รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไรกับตนเริ่มทำงานอีกครั้ง “ไม่คิดไม่ได้หรอก..พี่ไม่ใช่โนบอดี้แบบผม อนาคตของพี่มีคนรอดูอยู่เยอะ”
“มีคนรอดูเยอะแล้วยังไง?...อนาคตของพี่ก็เป็นของพี่ ใครอยากดูก็ปล่อยให้เขาดูไป แต่พี่จะตัดสินใจเองว่าต้องทำยังไงกับชีวิต” ธีรชาติกล่าวหนักแน่น ไม่เพียงแต่หนักแน่นด้วยน้ำเสียง ทว่าแววตาก็เช่นกัน “จิน..เรื่องที่จินกำลังกังวลเป็นเรื่องที่พี่จัดการได้ ขอแค่จินเดินตามพี่มา ถ้าเจออะไรขวางหน้าเดี๋ยวพี่เป็นคนหยิบออกเอง จินแค่เดินสบายๆก็พอ..ไว้ใจพี่นะ”
ไม่ว่าจะมันเป็นคำมั่นสัญญาหรือแค่โฆษณาชวนเชื่อ สิ่งที่ธีรชาติเพิ่งกล่าวออกมาก็ไม่ได้ทำให้รอยยับย่นกลางหว่างคิ้วของจินดาคลายลงไปได้แต่อย่างใด ใบหน้าละไมยังคงก้มต่ำอยู่ในท่าเดิม
อาการของคนในอ้อมกอดเรียกให้ผู้บริหารคนดังต้องกระชับวงแขนให้แน่นยิ่งกว่าเก่า ปลายคางได้รูปค่อยๆทิ้งน้ำหนักลงไปพักไว้บนไหล่ลาด “ที่จินถามพี่แบบนี้แปลว่าเราใจตรงกันแล้วใช่ไหม? คอนเฟิร์มทีสิว่าพี่เข้าใจถูกหรือเปล่า?”
จินดาปล่อยให้ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบราวกับว่าเขาไม่สามารถจับใจความในประโยคเมื่อสักครู่ของธีรชาติได้แม้สักคำ ทุกสิ่งหยุดค้างไปนานหลายวินาทีจนกระทั่งในที่สุดเมื่อชายหนุ่มมองไม่เห็นประโยชน์ของการปล่อยให้เวลาหายไปกับความนิ่งงันแบบนี้อีกต่อไปถ้อยคำยุติบทสนทนาจึงได้ถูกกล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา
“ผมว่าผมดูไฟล์ที่อาจารย์บุญฤทธิ์ให้มาต่อดีกว่า” จินดาว่าเช่นนั้นก่อนจะจับให้แขนของคนทางด้านหลังที่พันรัดอยู่รอบเอวค่อยๆคลายออก และเมื่อเป็นอิสระชายหนุ่มจึงขยับตัวหนีลงมานั่งมองจอแล็ปท็อปอยู่ที่พื้นต่อตามเดิม
...ทิ้งให้ธีรชาติได้แต่ลอบถอนหายใจอยู่บนโซฟาเพียงผู้เดียว...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 06-11-2016 12:10:39
...ไม่น่าเชื่อว่าไอ้เด็กนี่มันจะกลัวได้ทุกอย่างที่ขวางหน้าจริงๆ...
โกวิทกระตุกหัวคิ้วเข้าหากันก่อนจะส่ายศีรษะไปมาเบาๆด้วยความระอาใจเมื่อได้เห็นสีหน้าพรั่นพรึงของเจ้าเด็กฝึกงานในปกครองยามเดินผ่านสุนัขเจ้าถิ่นฝูงใหญ่
“อย่าวิ่ง! เดินนิ่งๆ!” สถาปนิกหนุ่มขึ้นเสียงสั่งเฉียบขาด “พวกมันตามมึงมาเพราะเห็นมึงวิ่งนี่แหละ!..เวรกรรมของกูจริง..”
“..พ..พี่โก๋ดูเขี้ยวมันสิ..มันแยกเขี้ยวใส่ผมด้วย..”
“ก็นั่นแหละ! เพราะมึงวิ่งไง!”
...หมดกันวันเสาร์ที่แสนสบายของนายโกวิท...
ฝ่ามือหนาใหญ่ถูกยกขึ้นกุมแน่นอยู่ที่ข้างขมับ สองขาที่ควรจะได้ออกเดินอย่างกระฉับกระเฉงตามที่ใจหมายกลับต้องหยุดรอเพื่อนร่วมทางหน้าใหม่ที่มีจังหวะการเดินไม่สม่ำเสมออยู่เป็นระยะ
...เดี๋ยวเดิน เดี๋ยววิ่ง เดี๋ยวหยุด...
...เป็นอย่างนี้อยู่ตลอดทางตั้งแต่ลงจากรถมาแล้ว...
หากไม่ใช่เพราะว่าช่วงระหว่างสัปดาห์เขามีนัดประชุมสำคัญมันทุกวัน วันเสาร์อันแสนล้ำค่าก็คงถูกใช้ไปกับการนอนตีพุงอยู่บ้านไม่ใช่การขับรถเป็นร้อยกิโลฯเพื่อมาสำรวจไซต์อยู่ที่หัวหินกับไอ้เด็กขี้ตื่นเพียงสองต่อสองแบบนี้แน่
ต้องใช้เวลาอยู่หลายนานทีเดียวกว่าที่พวกเขาจะเดินพ้นสายตาของพวกเจ้าตูบคุมไซต์มาได้
“นี่ กูถามจริงนะไอ้แว่น..ทำไมคนอย่างมึงถึงเลือกเรียน’ถาปัตย์? ไม่คิดว่ามันสมบุกสมบันเกินไปเหรอ? หมาก็กลัว ฟ้าร้องก็กลัว ความสูงก็กลัว มึงกลัวแม่งทุกอย่าง..บุคลิกแบบนี้เวลาไปคุมงาน ผู้รับเหมาที่ไหนเขาจะเกรงใจมึงวะ?” หลังจากเข้ามาหลบกันอยู่ใต้ร่มเงาไม้ได้สมใจแล้วโกวิทก็เอ่ยปากถามขึ้นมาเช่นนั้นพลางยกแขนเสือขึ้นปาดเหงื่อเหนียวชื้นออกจากไรหน้าผาก
“..ก็..ผมเห็นกู๋ต้อมเป็นสถาปนิกมาตั้งแต่ผมเด็กๆ ดูแล้วน่าสนุกดีก็เลยมาเรียน..ไม่เคยนึกถึงว่าวันหนึ่งจะต้องไปคุมใคร..” เด็กหนุ่มตอบไม่เต็มเสียง ท่าทีกล้าๆกลัวๆที่มีต่อรุ่นพี่ตรงหน้ามาตั้งแต่วันแรกที่เจอกันยังคงไม่จางหายจากอากัปกิริยาไปไหน “..จริงๆผมก็ไม่ได้อยากกลัวอะไรเยอะแยะ แต่มันเป็นไปเอง ห้ามไม่ได้..อีกอย่าง อาจเป็นเพราะผมตัวแกร็นๆด้วยมั้งครับเลยทำให้ดูไม่ค่อยน่าเกรงใจเท่าไหร่ อันนี้แม่ก็เคยบอก..แม่อยากให้ผมตัวใหญ่กว่านี้อีกหน่อย เพราะถ้าตัวเล็กเกินแล้วจะดูขี้โรค”
“มันไม่ได้เกี่ยวกับรูปลักษณ์ภายนอกเลยเว้ย มึงดูไอ้จิน ตัวใหญ่กว่ามึงนิดเดียว แต่มันก็คุมงานได้ดี แถมบางทีโหดกว่ากูอีก แล้วไหนจะพวกสถาปนิกหรือวิศวกรที่เป็นผู้หญิง เขาคุมคนงานผู้ชายตัวโตๆกันได้ทั้งนั้น..ปัญหามันอยู่ที่อินเนอร์มึงนี่แหละ กูว่ามึงดูแหยเกินไป เจออะไรนิดหน่อยก็ตัวสั่นแล้ว...เนี่ยดูสิ ขนาดแค่คุยกับกูมึงยังทำหน้าเหมือนกูจะสั่งให้ไปตายเลย”
“..ข..ขอโทษครับ..”
“เฮ้ย! พูดให้มันเต็มเสียง!”
“ขอโทษครับ”
“ดี! แต่ไม่ต้องขอโทษ มึงไม่ได้ทำอะไรผิด กูแค่วิจารณ์เฉยๆ” โกวิทโบกไม้โบกมือปัดไปมาตรงหน้าสองสามที ก่อนจะชี้ปลายคางพยักพเยิดไปทางทิศตะวันออก “เดี๋ยวเราไปดูฝั่งที่ติดกับหน้าหาดกันต่อ ดูจากโฉนดรู้สึกรอยต่อตรงนั้นมันจะมีปัญหาอยู่นิดหน่อย..ไป”
ว่าแล้วสถาปนิกหนุ่มรุ่นพี่ก็ออกเดินนำพ้นร่มไม้ไปอีกครั้ง ต้นตระการสาวเท้าตามไปเงียบๆพลางยกฝ่ามือข้างหนึ่งขึ้นป้องตาเมื่อแสงแดดแรงจ้าสาดส่องลงมาจนทัศนวิสัยแย่ลง
หลังจากเดินกันไปได้เพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆคนที่นำอยู่ข้างหน้าก็หยุดฝีเท้าลงอีกครั้ง
โกวิทหันหลังกลับมามองหลานรักของเจ้านายที่เคารพด้วยท่าทางเหมือนกำลังพิจารณาถึงบางสิ่งอยู่ครู่สั้นๆ ก่อนที่ในไม่กี่วินาทีถัดมาหมวกแก็ปใบเก่งบนกบาลจะถูกถอดออก
ฝ่ามือหนาใหญ่ทั้งสองข้างจัดแจงสวมใส่เจ้าหมวกใบที่ว่าลงไปบนศีรษะของเด็กหนุ่มอย่างคล่องแคล่ว ไม่มีถ้อยคำอธิบายใดๆลอดผ่านปากของโกวิทออกมาแม้สักคำ
ต้นตระการยืนกะพริบตาปริบๆด้วยความงุนงง จนเมื่อตั้งสติได้จึงรีบยกสองมือขึ้นประนมไหว้คนตรงหน้าทันที
คนถูกขอบคุณไม่ได้กล่าวสิ่งใดหรือแม้กระทั่งรับไหว้ เขาเพียงแต่ยักคิ้วให้อีกฝ่ายน้อยๆก่อนหันหลังกลับแล้วเดินนำออกไปอีกครั้ง
.
.
...เจ้าเด็กนี่มันยังไงกันวะ?...
...รู้แบบนี้ไม่ปล่อยให้มันแยกไปคนเดียวเสียก็ดี...
สถาปนิกหนุ่มยกข้อมือขึ้นมองหน้าปัดนาฬิกาพลางเดาะลิ้นเป็นจังหวะถี่ๆด้วยความหงุดหงิดใจ
เรื่องของเรื่องคือหลังจากสำรวจไซต์กันจนพรุนแล้วก็ถึงเวลาที่พวกเขาต้องหาอะไรยัดใส่ท้องก่อนตีรถกลับเข้ากรุงเทพฯ โกวิทหมายมั่นปั้นมือมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่ามื้อเย็นวันนี้จะต้องมาซัดกุ้งหอยปูปลาสดๆจากทะเลอ่าวไทยให้ได้ เขาจึงมีเป้าหมายเป็นร้านดังประจำหัวหิน ซึ่งที่จริงต้นตระการก็ควรจะได้มานั่งกินด้วยกัน แต่เจ้าเด็กนั่นดันแพ้อาหารทะเล สุดท้ายเขาจึงต้องขับรถไปหย่อนมันไว้แถวย่านกลางเมืองเพื่อให้ไปหาอะไรกินเอง
...ทั้งที่ก่อนแยกกันพวกเขาจะได้นัดแนะเวลาไว้อย่างดิบดี แต่นี่เขาขับรถมาจอดเปิดไฟกะพริบรอที่จุดนัดพบอยู่นานเป็นชาติแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าเจ้าเด็กนั่นจะโผล่มาให้เห็นเลยสักที...
...แถมโทรฯหาก็ปิดเครื่อง...
...ฟ้ามืดแบบนี้ไม่รู้เดินผิดเดินถูกไปเจอหมาที่ไหนวิ่งไล่จนตกทะเลตายหรือเปล่า...
แล้วในจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังจะลองต่อสายหาอีกสักทีอยู่นั้น เจ้าหนูนั่นก็เป็นฝ่ายโทรฯเข้ามาก่อนพอดี
โกวิทกดรับสายอย่างรวดเร็ว
“อยู่ไหนแล้วมึง? ติดต่อยากฉิบเป๋งเลย”
“ขอโทษครับ โทรศัพท์ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ ติดๆดับๆมาหลายทีแล้ว..พี่โก๋..ตอนนี้ผมหลงทาง ไอ้จุดที่เรานัดกันมันเรียกว่าอะไรแล้วนะ? ผมจะถามทางคนแถวนี้..”
“โธ่เอ๊ย มึงนี่นะ..งั้นมึงถามเขาว่าถ้าจะมาตรงหน้า..”
ยังไม่ทันทีคำตอบของโกวิทจะถูกเปล่งออกไปจนครบความ จู่ๆเสียงของบุคคลที่สามจากทางปลายสายก็ดังแทรกเข้ามารบกวนประโยคของเขาเสียก่อน
“How much?”
คำถามที่ถูกส่งออกมาเป็นภาษาอังกฤษส่งผลให้สถาปนิกหนุ่มหูผึ่งขึ้นมาทันที เรียวคิ้วหนาได้รูปขมวดเข้าหากันน้อยๆ
...เสียงผู้ชาย...
“ฮะ? ฮ..ฮาวมัช อะไรวะ?” แว่วเสียงต้นตระการพึมพำออกมาเช่นนั้น
“เฮ้ยมึง! นี่มึงหลงไปอยู่ตรงไหนวะเนี่ย? นั่นเขาถามมึงเหรอ?” โกวิทพยายามกรอกคำถามใส่โทรศัพท์ แต่ดูเหมือนว่าคู่สนทนาของเขาจะไม่ได้สนใจฟังเลยแม้แต่น้อย
“How much for one night? I mean your price..”
ดวงตาที่ปกติมักดูดุดันอยู่เสมอเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ไอ้แว่น! ไม่ต้องไปคุยกับมัน! เดินหนีออกมาเลย!”
แม้จะเพิ่มระดับเสียงให้ดังมากเท่าไรแต่ต้นตระการก็ไม่ยอมตอบอะไรเขากลับมาสักคำ ดูเหมือนว่าตอนนี้เจ้าหนูนั่นจะกำลังเสวนากับไอ้ฝรั่งเจ้าของคำถามจัญไรอยู่เป็นแน่แท้
“..M..My price?..Oh no no! I’m not..”
...แล้วสายก็ตัดไปเพียงเท่านั้น...
“เชี่ย!” โกวิทเปล่งคำสบถออกมาลั่นรถก่อนจะพยายามต่อสายกลับไปหาอีกรอบ แต่คราวนี้สิ่งที่เขาได้ยินก็มีเพียงเสียงเครื่องจากตอบรับน่ารำคาญใจเท่านั้น “เวรกรรม!”
โดยไม่ต้องเสียเวลาคิดอีกต่อไป โกวิทรีบเอารถไปจอดไว้ในตำแหน่งที่เหมาะสมก่อนจะบิดกุญแจดับเครื่องยนต์แล้วลงมาเดินเท้าตามหาเจ้าคนไม่ระวังตัวทันที
...แม้จะไม่ชุกชุมเท่าพัทยา แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมอย่างไรก็ต้องมีแหล่งอโคจร...
.
.
...โอย...
...ฝรั่งพวกนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดวะเนี่ย?...
หลังจากเดินหนีจากตาเฒ่ารายแรกมาได้ ต้นตระการก็ต้องมาเจอเหตุการณ์เดียวกันกับเมื่อสักครู่เป๊ะๆอีกรอบ
เด็กหนุ่มสั่นศีรษะปฏิเสธชาวต่างชาติร่างหนาที่เดินเข้ามาถามราคาด้วยท่าทางตื่นกลัว
...เกิดมาจากท้องแม่ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย...
...น่าขนลุกเป็นบ้า...
“Hey! How much!?” เจ้าฝรั่งรายเดิมยังคงเดินตามมาถามซ้ำ ฝ่ามือเทอะทะของมันยื่นออกมาเกาะแกะอยู่ที่ลำตัวผอมบางของเด็กหนุ่มไว้อย่างเหนียวแน่น
“..Go away..” ต้นตระการเอ่ยปากไล่ น่าเสียดายที่น้ำเสียงไม่เด็ดขาดนัก อยากจะหันไปบอกเป็นประโยคยาวๆเหลือเกินว่าเขาไม่ได้ทำอาชีพอย่างว่า แต่มันติดอยู่ตรงที่ไม่รู้คำว่า ‘ขายตัว’ ในภาษาอังกฤษมันเรียกว่าอะไรนี่สิ “..I..I’m not for sale..” เมื่อไม่รู้จะพูดอย่างไรก็เอามันตรงตัวอย่างนี้แหละวะ
ฝรั่งรายนี้ดูจะตื๊อเก่งกว่าตาเฒ่ารายแรกมาก ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะกึ่มแอลกอฮอล์มาแน่ๆ กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปหมดทั้งที่ตอนนี้เพิ่งจะอยู่ในช่วงหัวค่ำเท่านั้นเอง
“เอามือออกไปเซ่..” เด็กหนุ่มกล่าวเสียงเบาในขณะที่สองมือก็พยายามแกะแขนของอีกฝ่ายออกจากตัวไปด้วย “..ทำยังไงดีวะเนี่ย?..”
แล้วในจังหวะที่ต้นตระการกำลังวุ่นวายอยู่กับการสลัดหนวดปลาหมึกออกอย่างยากลำบากอยู่นั้นเอง จู่ๆต้นแขนข้างหนึ่งของเขาก็ถูกฝ่ามืออุ่นหนาของใครบางคนเอื้อมเข้ามาจับหมับเอาไว้
“Sorry dude, this one is mine. Go find someone else.”
“พี่โก๋!” เด็กหนุ่มร้องเรียกขึ้นเมื่อหันไปประจักษ์ว่าใครคือฮีโร่ของเขาในวันนี้ เมื่อสักครู่เกือบจะกัดฟันโวยวายเสียงดังขึ้นมาอยู่แล้วเชียว
...โชคดีจริงๆที่โกวิทเข้ามาเจอทัน...
“Your boyfriend?” ชาวต่างชาติขี้เมาหันมาตีหน้ามึนถามต้นตระการเช่นนั้น ซึ่งเด็กหนุ่มก็ออกอาการลังเลคิดไม่ทันว่าควรตอบอย่างไร
“Yes” คำถามถูกชิงตอบโดยคนเป็นรุ่นพี่ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ใบหน้าคมดุยามนี้ดูถมึงทึง โกวิทจงใจแสดงให้ไอ้นักท่องเที่ยวจอมหื่นเห็นอย่างชัดเจนว่าตอนนี้เขากำลังไม่พอใจและพร้อมมีเรื่องได้ทุกเมื่อ
ร่างของต้นตระการถูกโกวิทดึงให้เดินตามออกไปโดยทิ้งฝรั่งคนที่ว่าไว้ทางด้านหลังเพียงลำพัง จากที่จับต้นแขนอยู่เมื่อครู่คราวนี้สถาปนิกหนุ่มเลื่อนลงมากุมฝ่ามือเรียวบางไว้อย่างแนบแน่นแทน
“..อ..เอ่อ..” ต้นตระการเลื่อนสายตามองลงมายังฝ่ามือที่กำลังสอดประสานกันของพวกเขาสองคน ความอุ่นร้อนจากสัมผัสที่ไม่ควรได้รับทำให้เขาอดรู้สึกประดักประเดิดขึ้นมาไม่ได้ “..ปล่อยมือก็เดินได้มั้งครับพี่โก๋..”
“มึงเงียบไปเลยไอ้แว่น กูไม่ได้อยากจับนักหรอก..ไว้รอให้พ้นโซนนี้เมื่อไหร่กูปล่อยแน่” โกวิทกล่าวเสียงเขียวพลางส่ายตาก็สอดส่ายไปรอบทิศ ร้านรวงประเภทที่ไม่เหมาะกับเด็กเอาเสียเลยเรียงรายกันอยู่ริมสองฝั่งถนน
...ไม่รู้ว่าต้องป้ำเป๋อเบอร์ไหนถึงจะเดินหลงเข้ามาในเขตเริงรมย์แบบนี้ได้...
...คิดแล้วมันอยากด่าจริงๆ...
“..ป..ปล่อยตอนนี้เลยก็ได้ครับ เราห่างจากฝรั่งคนเมื่อกี้ออกมาเยอะแล้ว..” เด็กหนุ่มยังคงดื้อดึงท้วงต่อไม่เลิก
“กูไม่ได้กลัวไอ้บ้าคนเมื่อกี้ กูกลัวความกากของมึงนี่แหละ เดี๋ยวก็หลงไปเจอเกย์ที่ไหนมาสอยไปอีก เตะตาผู้ชายเหลือเกิ๊น...ให้พวกแม่งคิดว่ามึงกับกูเป็นผัวเมียกันนี่แหละดีแล้ว จะได้ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง”
น่าตลกว่าทั้งที่กำลังโดนด่า แต่ต้นตระการกลับคลี่ยิ้มขำขันออกมาหลังจากได้ฟังประโยคเมื่อสักครู่ของคนที่เดินนำอยู่ทางด้านหน้า
เด็กหนุ่มยกมือข้างที่ว่างขึ้นเกาท้ายทอยทั้งที่จริงๆก็ไม่ได้รู้สึกคันระคายแต่อย่างใด ท่าทางแบบนี้ดูเหมือนจะมีไว้เพื่อแก้เก้อเสียมากกว่า
...สิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้นทำให้เขารู้สึกเขินขึ้นมาแปลกๆ...
‘พี่โก๋น่ากลัว’ แน่นอนความจริงข้อนี้ยังคงไม่หายไปจากใจ ต้นตระการยังกลัวสีหน้าดุดันและลักษณะการพูดกระโชกโฮกฮากของโกวิทอยู่เหมือนเก่า แต่นอกเหนือจากความน่ากลัวแล้ว ความน่าประทับใจของรุ่นพี่คนนี้ก็มีอยู่เยอะไม่แพ้กัน
...ความประทับใจที่เขามีให้โกวิทมันเกิดขึ้นมาตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้ว...
...เปล่า...
...ไม่ใช่วันที่ทำโกโก้หกรดเสื้อหรอก...
...แต่เป็นวันที่โมเดลวิชาคอนสตรัคชันของเขาเกือบจะโดนลูกบอลลอยมาอัดแต่ได้คนๆนี้ช่วยไว้ได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปดนั่นต่างหาก...
เป็นเพราะคำเตือนเรื่องเสากับคานที่อยู่ผิดตำแหน่งในโมเดลจากโกวิท ทำให้วันนั้นเขากลับไปแก้งานทันก่อนจะถึงเวลาส่ง ผลที่ออกมาคืองานชิ้นที่ว่านั้นได้เกรดเอ
ตอนที่เห็นคะแนนเขาอยากจะกลับไปขอบคุณรุ่นพี่แปลกหน้าใจแทบขาด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาตัวได้จากที่ไหน
...ตกใจแทบแย่ตอนมาเจอกันอีกครั้งในบริษัทของอาตัวเอง...
...ในชีวิตที่เต็มไปด้วยเรื่องโชคร้ายของเขา ที่จริงมันก็มีเรื่องโชคดีเกิดขึ้นอยู่บ้างเหมือนกันล่ะนะ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“เข้าใจแล้ว!”
ธีรชาติที่กำลังเอนกายอ่านเอกสารสำคัญอยู่บนโซฟาสะดุ้งตัวขึ้นน้อยๆด้วยความตกใจเมื่อจู่พ่อสถาปนิกคนดีก็ตบเข่าฉาดจนเสียงดังลั่นไปทั่วห้อง
“..ม..มีอะไรเหรอจิน?..”
“ผมเข้าใจแล้วพี่ว่าทำไมผมถึงได้รู้สึกว่างานตัวเองมันยังไม่สมบูรณ์..ถ้าไม่ได้เอามาเทียบกับงานของอาจารย์ช็อตต่อช็อตแบบนี้กว่าจะนึกได้คงอีกนานแน่”
“จริงเหรอ? มันคืออะไร? ไหนขอพี่ดูด้วยสิ” ว่าแล้วผู้บริหารคนดังก็วางแฟ้มขนาดใหญ่โตในมือลงก่อนจะเลื่อนกายลงมานั่งอยู่ข้างจินดาบนพื้น
เรื่องราวที่พวกเขาได้คุยกันไปเมื่อช่วงสายของวันถูกฝังกลบไว้ในห้วงความรู้สึกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อต่างฝ่ายต่างกลับไปจดจ่ออยู่กับงานของตัวเองก็ไม่เหลือเวลาให้ใครได้ฟุ้งซ่านถึงเรื่องรักๆใคร่ๆอีก
...จะว่าไปบางทีพวกเขาคงบ้างานพอกันทั้งคู่...
“บริบทของเมืองไทย..ผมไม่ค่อยได้คิดถึงดีเทลพวกนี้เท่าไหร่เลย”
“หืม?..บริบทของเมืองไทยเหรอ? จริงด้วยสิ..งานจินขาดเรื่องนี้ไปจริงๆด้วย”
“ใช่ คือปกติผมคิดถึงบริบทนะ แต่เป็นในลักษณะภาพกว้างๆ..ไม่ได้ลงลึกถึงพวกองค์ประกอบจุกจิกเท่าไหร่ ยิ่งเป็นขั้นคอนเซ็ปต์แล้วด้วยผมยิ่งไม่ได้นึกถึง..พี่ลองดูสิ งานอาจารย์บุญฤทธิ์เห็นแล้วจินตนาการง่ายกว่าเยอะเลยว่าสภาพหลังสร้างจริงจะเป็นยังไง อาจารย์จัดการให้อาคารมันอยู่กับบริบทของเมืองไทยได้ดีมากเลยอะ..งานผมเลยดูเหมือนหลอกตาไปเลย”
ธีรชาติผงกศีรษะขึ้นลงไปมาเบาๆ สายตาคู่คมเพ่งพินิจอยู่ที่ภาพกราฟฟิกในจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ
...เป็นเรื่องนี้จริงๆด้วยที่ทำให้เขารู้สึกหวั่นใจในห้องประชุม...
ดีไซน์ของจินดาเป็นดีไซน์ที่น่าสนใจ หากอาคารหลังนี้ถูกนำไปสร้างอยู่ในถิ่นฐานที่ทั้งตัวเมืองและผู้คนมีระบบระเบียบดีเยี่ยมอย่างประเทศแถบสแกนดิเนเวียหรือญี่ปุ่น ภาพจริงที่ออกมาก็จะใกล้เคียงกับภาพจำลองที่สถาปนิกหนุ่มทำไว้มาก แต่ถ้าหากเอาสภาพแวดล้อมของเมืองไทยมาสวมไว้แล้วล่ะก็ สิ่งที่ได้จะต่างออกไปจนน่าตกใจ
...ถ้าไม่ได้นำเรื่องนี้มาคิดอย่างรอบคอบ ต่อให้ตัวอาคารถูกสร้างออกมาดีแค่ไหน สุดท้ายบริบทโดยรอบก็จะทำให้คุณภาพของดีไซน์ดร็อปลงไปมากมายทีเดียว...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 06-11-2016 12:25:04
พี่ชาติออกจะหนักแน่นขนาดนี้ :hao3:
คิดอยู่แล้วว่านอกจากความเป็นผู้ชาย-ผู้ชาย จินคงจะกังวลใจกับสถานะของพี่ชาติมากกว่า
สู้ต่อไปนะ พี่ชาติ :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 06-11-2016 12:28:37
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 06-11-2016 12:40:02
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 06-11-2016 12:43:07
ถ้าไม่หวั่นไหวให้มันรู้ไปสิ แต่ก็ยังไม่ได้รับคำตอบอยู่ดี รอไปก่อนนะคะคุณชาติ
ทางด้านน้องโก๋ ก็มีความเอ็นดูเด็กแว่นมากอ่ะ
ใช่คนที่เจอในมหาลัยจริงๆด้วย
มีความพรหมลิขิตนะคะเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 06-11-2016 12:57:52
พี่ชาติ พี่ช่างมั่นใจตัวเองทะลุโลก พี่ผู้นำ พี่ผู้กล้า
อ่านแล้วอยากเสนอตัวไปเดินตามสบาย ๆ
ถ้าจินมันลังเล ติดต่อเราได้นะ ฮ่าฮ่าฮ่า
พี่โก๋ ดวงสมพงศ์กับเด็กจริง ๆ
น้องต้นตระการน่ารัก น่าเอาไปมัดให้ลูกหมาเห่าเล่น ฮ่าฮ่าฮ่า
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 06-11-2016 13:11:08
ว่าแล้ว... เด็กน้อยข้างสนามกับพี่โก๋โคจรมาเจอกันจนได้ (อ่านตอนของพี่โก๋แล้วแอบขำ)
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 06-11-2016 13:13:28
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 06-11-2016 13:14:55
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 06-11-2016 13:19:20
คู่พี่โก๋ มีพัฒนาการขึ้นมานิดหนึ่งแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 06-11-2016 13:31:24
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 06-11-2016 13:46:49
เราชอบพี่ชาติที่เป็นคนชัดเจน และเข้าใจจินที่เป็นแบบนี้น้องไม่เคย และมีหลายสิ่งอย่างที่ยังมองไม่ออกน้องเลยยังคลุมเคลือ
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 06-11-2016 13:59:54
อีกคู่ก็มีความมุ้งมิ้ง น้องแว่นคือน้องคนนั้นนั่นเอง
มีแววจะตกหลุมลุงโก๋ก่อนสินะ :m12:
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 06-11-2016 14:12:39
แอบฮาพี่โก๋ อะ ปากร้าย แต่ใจดี ขี้โวยวาย น่ารักอ่าาา เป็นพระรองอีกคน ที่ชอบมากๆ ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 06-11-2016 14:15:23
ส่วนพี่โก๋ คราวนี้คงได้ดูแลใครสมใจอยาก
น้องคนนี้พี่คงต้องประกบไม่ให้ห่างตัวค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 06-11-2016 14:32:32
ชีวิตจะเป็นไปอย่างไรต่อไป...จะคบกันยืดมั๊ย
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 06-11-2016 14:35:54
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 06-11-2016 14:53:34
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 06-11-2016 15:18:15
ให้เวลากันและกันอีกนิดเนอะ อย่างน้อยตอนนี้ก็เป็นหมอนข้างให้กันไปก่อน
น้องฝึกงานหลานพี่ต้อมที่แท้ก็คนเดียวกับน้องโมเดล พรหมลิขิตไปอีก
ขอให้รักพี่โก๋สมหวังในความรักแล้วรีบมาเป็นที่ปรึกษาหัวใจให้จินที อยากให้น้องสู้ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 06-11-2016 16:01:26
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 06-11-2016 16:02:30
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 06-11-2016 16:03:56
งั้นไม่ลองเชื่อใจพี่ชาติดูเหรอ จับมือไว้แล้วไปด้วยกันเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 06-11-2016 16:11:04
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 06-11-2016 16:11:29
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 06-11-2016 16:17:47
เริ่มหัวข้อโดย: heyguy ที่ 06-11-2016 16:32:52
หวานจนน้ำตาลเรียกพี่ชาติว่าพ่อ คนอะไรทนได้นาน พระอิฐพระปูนหรืออย่างไร
จับหอมแก้มไปสิ จับจูบไปสิ ว้อยยย ขัดใจ แต่ค่อยเป็นค่อยไปก็ดีเหมือนกัน
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 06-11-2016 16:45:19
แหม! มันดูกลมกล่อมเข้าก๊าน เข้ากัน โก๋กะน้องต้น เนี่ย ชอบๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 06-11-2016 17:24:12
เชื่อว่าน้องจินคงยอมรับใจตัวเองแล้ว ติดตรงที่น้องจินยังกลัวอนาคต
แต่พี่ชาติพูดถึงขนาดนั้นแล้ว น้องจินจะไม่เดินไปกับพี่ชาติจริงๆหรอ
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-11-2016 17:24:26
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 06-11-2016 17:53:11
เริ่มหัวข้อโดย: ppangssang ที่ 06-11-2016 18:02:04
ส่วนพี่โก๋นี่หล่อโหดๆเหี้ยมๆ ดุเหลือเกินพ่อคู๊ณ น้องมันขี้หดตดหายหมดแล้วมั้งนั่น
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 06-11-2016 19:14:10
อย่ากลัวๅปเลยนะจิน พี่ชาติชัดเจนขนาดนี้แล้วว
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 06-11-2016 19:31:42
ส่วนพี่โก๋นี่จะฮาร์ดคอร์ไปไหนอะค่ะ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: sb_ng ที่ 06-11-2016 19:49:58
ดีใจจจจ 55555555 ชอบคู่พี่โก๋นะ น่ารักกกกก เจอสุภาพมาดดีอ่อนโยนอย่างพี่ชาติไปแล้ว
มาเจอสายฮาร์ดคอร์(?)อย่างพี่โก๋บ้างก็กริ๊บกริ๊วดีค่ะ 555555555 ชอบๆๆ
ว่าละว่าน้องที่พี่โก๋ไปช่วยปัดลูกบอลต้องมีบทบาท ได้ดูแลเด็กฝึกงานอีกแล้ว
เตรียมหลงเด็กอีกครั้งได้เลยได้เลยพี่โก๋ 55555555
พี่โก๋ปากร้ายใจดี ต้องปากแข็งและมีความซึนแน่เลย รอดูพี่โก๋มุ้งมิ้งหลงน้องค่าาา
ส่วนจินกับพี่ชาติ ไม่แปลกที่จินจะกังวล เพราะพี่ชาติไม่ใช่โนบอดี้จริงๆ มันก็น่าคิดมากจริงๆอ่ะเนอะ
แต่พี่ชาติก็ชัดเจนมากนะ เพราะฉะนั้น เชื่อใจพี่ชาติเถอะจินนนน
น่าพึ่งพาขนาดนี้ อย่ากลัววว ใจตรงกันทั้งที เดินหน้าต่อไป
อาจารย์บุญฤทธิ์น่ารักจัง ช่วยจินด้วย คงอยากเห็นเต็กรุ่นเล็กประสบความสำเร็จ
จินคงได้รับความเอ็นดูจากอาจารย์ไปแล้วหล่ะเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 06-11-2016 19:57:58
ส่วนพี่โก๋น้องต้น น่าเหนื่อยนะคะ ประหนึ่งเลี้ยงดูลูกน้อย
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 06-11-2016 20:00:07
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 06-11-2016 20:27:04
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 06-11-2016 20:44:06
น้องจินนนนนนนน ตัดบทสวยๆเลย
อย่างพี่ชาติเหมือนเขาสังคมต่างกับจิน
จินเลยคิดเยอะสินะ โถวววว
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 06-11-2016 20:45:02
คู่พี่โก๋น้องต้น เริ่มจะมีอะไรๆ น้องตินเป็นฝ่ายประทับใจก่อนเดี๋ยวโก๋นี่ช่วยไปช่วยมาก็เอ็นดูเห็นว่าน่าปกป้องแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 06-11-2016 20:58:16
อย่กให้จินเชื่อแบบนี้เหมือนกันนะ
คือพี่ชาติโคตรชัดเจนอะว่าคิดยังไง รู้สึกยังไง
อยากให้จินมั่นใจว่าตำแหน่งที่พี่ชาติเตรียมไว้ให้จินอะ
เป็นตำแหน่งที่ดีที่สุดแล้ว ปลอดภัยสุดๆ
มีพี่ชาติเป็นทั้งโล่ห์ ทั้งอาวุธอยู่ในมือเลยนะ
พูดก้พูดเถอะะ อยากได้แบบพี่ชาติซักคนต้องทำยังไงอะ
ทำบุญกี่ชาติจะได้แบบนี้ งือออออ
รอค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 06-11-2016 21:01:50
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 06-11-2016 21:26:11
ต้นกับพี่โก๋น่ารักดี
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 06-11-2016 21:27:43
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 06-11-2016 21:31:29
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 06-11-2016 21:45:44
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 06-11-2016 21:50:50
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 06-11-2016 21:58:21
จินไม่ได้แค่หวั่นไหวนะ จินชอบพี่ชาติไปแล้ว
จับมือพี่ชาติให้แน่นละเดินตามหลังให้สบายไปเลย
คนอย่างธีรชาติ แก้ปัญหาได้ทุกอย่างเชื่อสิ
ไม่อย่างนั้นจะขอจับแทนแล้วนะ อยากได้อะ ฮ่าๆ
ส่วนคู่พี่โก๋ก้ดีต่อใจเหลือเกิน ปากร้ายใจดี มันดีมากจริงๆนะ
ดีใจที่พี่โก๋มีคู่ เอาใจช่วยทั้ง2คู่เลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 06-11-2016 22:02:01
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 06-11-2016 22:11:28
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 06-11-2016 22:18:56
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 06-11-2016 22:31:20
ส่วนไฟล์ที่อาจารย์บุญฤทธิ์ให้มานั้น ก็เป็นสิ่งที่จะได้ช่วยเหลืองานจินดาให้สมบูรณ์ขึ้นกว่าเดิมจริงๆ เสียด้วย แม้ว่าหลังจากคำตัดสินของคณะผู้บริหารจะออกมาอย่างไร ในท้ายที่สุดแม้แบบของจินดาจะไม่ได้รับเลือก แต่แน่นอนว่า เขาจะได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างมากๆ นี่ทำให้จินดาโตขึ้นจากเดิมอย่างมากจริงๆ ต้องขอบคุณธีรชาติที่ช่วยเหลือและให้โอกาสน้องได้เติบโต และสิ่งที่อาจารย์บุญฤทธิ์พยายามบอกทางอ้อมนั้นก็นับว่าเป็นจริง เพราะ "บริบท" นั้นสำคัญจริงๆ ไม่ว่ากับเรื่องใดๆ
ส่วนโกวิทกับต้นตระการแอบน่ารักนะคะตอนนี้ คำประกาศข่มขู่ฝรั่งของโกวิททำเอาดิฉันแอบกรี๊ดเบาๆ ช่างหนักแน่นและน่าเกรงขามจริงๆ พ่อหนุ่ม This one is mine. Go find someone else. มิพักต้องพูดถึงเสียงอันคล้องจองราวกับเป็นบทกลอน แต่ความหมายที่แฝงอยู่นั้นก็ช่างแสดงถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของจนหัวใจคนแก่แทบจะโบยบินเป็นผีเสื้อ ซ้ำการเล่นบทอัศวินขี่ม้าขาวครั้งนี้ก็ถึงกับทำให้ดวงใจของน้องหวั่นไหว เกรงว่าโกวิทคงไม่ต้องไปคอยเจ็บช้ำน้ำใจกับจินดาแล้วเนอะ เพราะนายมีน้องต้นตระการให้คอยดูแลแล้วนะ
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่มากๆ เลยค่ะ ชอบมากจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 06-11-2016 22:36:22
เมื่อขึ้นใจแล้ว say yes กะพี่เค้าไปเลยค่ะลูก บรรดาแม่ยกชูป้ายไฟเชียร์อยู่ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 06-11-2016 23:03:02
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 07-11-2016 00:01:18
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 07-11-2016 00:36:44
เชื่อน้องพี่ เดี๋ยวดีเองงง
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 07-11-2016 01:21:07
น้องจะอยู่ตรงนี้เพื่อพี่ชาตินะ
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 07-11-2016 02:23:51
เริ่มหัวข้อโดย: purple ที่ 07-11-2016 07:46:58
ส่วนพี่โก๋นี่แมนมาก เอาใจน้อง(ต้น)ไปเลยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 07-11-2016 13:17:21
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 07-11-2016 16:39:45
รีบๆรับคำเถอะ เดี๋ยวข้างหน้าจะเกิดเหตุการณ์อะไรอีกก็ไม่มีใครรู้
โอ้ยยย
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 07-11-2016 17:26:42
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 07-11-2016 22:02:08
และเพราะเป็นพี่ชาติเชื่อว่าทำได้จริง สรุปคือก็เดินน่ารักๆ ข้างพี่เขาก็พอลูกกก สบายๆ เนอะ
พี่โก๋กับน้องก็น่ารักแฮะ ทีโมเม้นท์ออกมาให้เห็นละ คนที่พี่โก๋ต้องคอยปกป้อง แกปากร้ายใจดี
มาช่วยน้องได้ทันใจเลย โคตรเท่อ่ะพี่!!!
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 07-11-2016 22:44:36
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 07-11-2016 23:13:52
พี่โก๋เลี้ยงเด็กอีกแล้ว :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 07-11-2016 23:24:08
พี่โก๋ก็ดูแลแว่นน้อยดีๆนะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 08-11-2016 00:25:50
งานนี้ขอแบบหญ้าอ่อนริกินวัวแก่บ้างได้ไหม ^^
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 08-11-2016 01:19:09
พี่โก๋กับน้องต้นก็ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: Dangdang ที่ 08-11-2016 08:30:48
ตอนที่ 26 หวานมาก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอลุ้นกับจินจะได้งานหรือเปล่า
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 08-11-2016 08:47:48
ส่วนเรื่องงานชอบบบบบ จังเลยอ่ะ ฮืออ อาจารย์ดีมากเลย
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 08-11-2016 09:30:38
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 08-11-2016 10:11:34
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 08-11-2016 17:44:49
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 08-11-2016 20:32:43
คงได้แซงใช้คำว่าแฟนก่อนหนูแน่เลยหนูจิน
ถ้าหนูจะดราม่า ก็ดราม่าให้สุดไปเลยนะลูก
เพราะพี่มีคู่สำรองไว้ฟินแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 09-11-2016 11:06:20
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 09-11-2016 18:31:55
...เหนื่อย...
รมิตารู้สึกเหนื่อยพอๆกับแม่ตัวละครที่เธอกำลังสวมบทบาทนั่นแหละ บางทีน้ำตาที่ไหลออกไปหน้ากล้องเมื่อกี้อาจจะมีน้ำตาของใบตองตัวจริงปะปนออกไปด้วยก็เป็นได้
หญิงสาวเดินมาหย่อนกายลงนั่งบนโซฟาหนังเทียมตัวเก่าในห้องพักนักแสดง โทรศัพท์มือถือคือสิ่งแรกที่ถูกเธอหยิบออกมาปฏิสัมพันธ์ด้วยตามความเคยชิน
...ใครจะรู้บ้างนะว่าชีวิตของนางเอกดังที่ใครต่อใครต่างก็พากันบอกว่าร่าเริงสดใสหนักหนากำลังอยู่ในช่วงหม่นหมองจนแทบจะมองเห็นบรรยากาศรอบกายเป็นสีเทา...
“ทำไมทำคิ้วขมวดล่ะคะน้องตอง? วันนี้พี่ยังไม่เห็นน้องตองยิ้มเลย” ประโยคเปิดบทสนทนาดังขึ้นจากใครบางคนที่เดินเข้ามาจับจองพื้นที่ว่างข้างๆกัน
ดวงตาคู่ฉ่ำของหญิงสาวเหลือบมองเพียงนิดก่อนจะเบนกลับมาสู่หน้าจอเครื่องมือสื่อสารในมือต่อตามเดิม “ปกติหน้าตองก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วค่ะ พี่ธนาคิดไปเองมากกว่า”
...ธนา...
...เพื่อนร่วมงานที่เป็นต้นเหตุของความน่าอดสูทั้งปวง...
...จบละครเรื่องนี้เมื่อไหร่ไม่ขอรับงานคู่กันอีกแล้ว สาบานเลย...
จำได้ว่าจุดเปลี่ยนของความสัมพันธ์ระหว่างเธอและธีรชาติมันเริ่มมาจากเมื่อช่วงกลางปีที่แล้ว ตอนนั้นธีรชาติงานยุ่งยิ่งกว่าระยะใด เธอไม่ใช่คนในบริษัทจึงไม่ได้เข้าใจรายละเอียดดีนัก รู้เพียงคร่าวๆก็แค่ว่าลิงเกอร์คอร์ปฯกำลังอยู่ในช่วงขยับขยายฐานลูกค้า
...เขายุ่งมากจนแทบไม่มีเวลามาคอยดูแลเธอเหมือนที่เคย...
...แล้วธนาก็เข้ามาในตอนนั้นเอง...
เธอเหงาและรู้สึกสมเพชตัวเองที่ต้องเป็นฝ่ายเข้าหาธีรชาติก่อนตลอด พอได้เจอคนคารมดีแบบพระเอกหนุ่มหยอดเข้าหน่อยใจมันเลยแกว่งเอาได้ง่ายๆ สุดท้ายก็ลงเอยที่เธอยอมขึ้นเตียงกับเขาอยู่หลายต่อหลายคราว
...ทุกครั้งที่นอนด้วยกันเธอจะดื่มก่อนจนเมา และอ้างกับตัวเองว่าที่ยอมทำก็เป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์...
ถึงอย่างไร ต่อให้หวั่นไหวกับธนามากแค่ไหนเธอก็ไม่เคยคิดจะลงหลักปักฐานกับเขา เพราะตระหนักดีอยู่เต็มอกว่าธีรชาตินั้นเพียบพร้อมกว่ามากไม่ว่าจะทางวัตถุหรือทางจิตใจ
...ธีรชาติเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดที่เคยเข้ามาในชีวิตเธอ แม้จะนิ่งไปบ้าง ขาดความน่าตื่นเต้นไปบ้าง แต่ก็ถือว่าเป็นคนรักที่สมบูรณ์แบบ...
...เป็นผู้ชายที่เหมาะจะฝากชีวิตไว้...
...เป็นผู้ชายที่เหมาะจะเป็นพ่อของลูก...
แล้วในจังหวะที่กำลังรู้สึกผิดกับการกระทำนอกลู่นอกทางของตัวเองมากๆและตั้งใจจะยุติความสัมพันธ์ทุเรศทุรังกับธนาอยู่นั้นเอง ธีรชาติก็มารู้ความจริงเข้าเสียก่อน
...ทุกสิ่งพังลงทันที...
...ไม่ว่าเธอจะเสียน้ำตาไปกี่ลิตร เขาก็ไม่ยอมกลับมาเป็นเหมือนเดิม...
หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันจนลิปสติกที่ถูกแต่งแต้มไว้เป็นอย่างดีเริ่มจืดจางลงไป ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับอดีตคนรักในช่วงนี้ทำให้รมิตาเป็นกังวล แค่นึกย้อนไปถึงครั้งล่าสุดที่เธอไปหาเขาที่คอนโดฯในใจมันก็กรุ่นๆขึ้นมาได้แล้ว
ประเด็นพาดหัวและภาพข่าวบันเทิงมากมายที่ปรากฏอยู่ในนิวส์ฟีดของนางเอกสาวไหลผ่านสายตาไปเรื่อยตามการขยับนิ้วไถหน้าจอ ที่จริงก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องชาวบ้านชาวช่องมากมายนักหรอก แต่ด้วยอาชีพเธอก็จำเป็นต้องเช็คข่าวบ้าง
เรียวนิ้วได้รูปชะงักความเคลื่อนไหวลงไปทันทีเมื่อภาพใบหน้าของใครบางคนปรากฏเข้ามาในสายตา
‘มุมน่ารักของไฮโซชาติ หวานใจใบตอง รมิตา’
หัวข้อข่าวเขียนไว้ว่าอย่างนั้น หญิงสาวรีบกดเข้าไปดูเนื้อหาข้างในโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด
คลิปสั้นๆที่ถูกถ่ายจากมือถือของใครสักคนบันทึกอิริยาบถแสนติดดินยามเตะฟุตบอลร่วมกับเด็กๆชาวเขาของธีรชาติไว้ให้ผู้คนได้ชมเชย
...นับเป็นข่าวเบาๆที่ชวนยิ้ม ทว่าใบตองกลับยิ้มไม่ออก...
หญิงสาวจำได้เป็นอย่างดีว่าผู้ชายอีกคนที่ธีรชาติเข้าไปลูบหัวกอดคออยู่ในคลิปนั้นคือใคร หากมองจากสายตาของคนทั่วไปท่าทางแบบนั้นอาจดูเป็นการเล่นกันของเพื่อนผู้ชายธรรมดา แต่เป็นเพราะเธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่ ในใจถึงได้รู้สึกปวดหนึบขนาดนี้
ปลายนิ้วเรียวสวยเลื่อนหน้าจอต่อลงไปยังส่วนของความคิดเห็นจากผู้อ่าน หลายคนพิมพ์ไว้ว่าอิจฉาใบตองอย่างนั้นอย่างนี้ ในขณะที่อีกหลายคนก็พิมพ์ชื่นชมความไม่ถือตัวของธีรชาติ
นางเอกสาวกำลังจะกดปิดหน้าข่าวอยู่แล้วเชียวหากไม่ใช่ว่าสายตาเหลือบไปเห็นคอมเม้นต์หนึ่งที่น่าสนใจเข้าเสียก่อน
‘เป็นหนึ่งในผู้ร่วมทริปที่อยู่ในเหตุการณ์ค่ะ อยากจะบอกว่าคุณชาติกับเพื่อนน่ารักมาก (ก.ไก่ล้านตัว) ถ้าไม่ใช่ว่าคุณชาติมีน้องใบตองอยู่แล้วเราคงจับผู้ชายสองคนนี้จิ้นแน่ๆ ตอนอยู่ในทริปก็ดูสนิทกันจนเราต้องแอบหันไปกรี๊ดกับเพื่อนสาวอยู่บ่อยๆ ไม่เคยเห็นคุณชาติเป็นอย่างนี้กับใครเลยค่ะ #ฟินหนักมาก’
รมิตาขบเม้มริมฝีปากแน่นขึ้นกว่าเก่าหลังได้อ่านข้อความจนจบ เธอพยายามเก็บความรู้สึกที่เกิดขึ้นไว้ภายใต้สีหน้าเรียบเฉยด้วยกลัวเหลือเกินว่าคนรอบข้างจะล่วงรู้ความหวาดหวั่นในจิตใจ
“นี่น้องตอง จิกโทรศัพท์แรงขนาดนั้นเดี๋ยวเล็บก็หักหมดหรอก” เสียงเตือนจากชายหนุ่มหน้าตาดีข้างกายเรียกให้เธอต้องคลายแรงบีบของกล้ามเนื้อลง
...ไม่ชอบเลย...
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าจนลึกสุดปอด แพขนตาปลอมกระพือขึ้นลงตามจังหวะการกะพริบถี่ๆ
...เห็นแบบนี้แล้วเธอรู้สึกใจคอไม่ดีเลยสักนิด...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
จินดายกมือขึ้นบีบนวดต้นคอด้วยท่าทีอ่อนล้าขณะไหลตามฝูงชนขึ้นสถานีรถไฟฟ้าไปอย่างที่ทำจนเป็นกิจวัตร ช่วงหลังเลิกงานใหม่ๆแบบนี้มักจะเป็นเวลาที่เขารู้สึกเหน็ดเหนื่อยกว่าเวลาใดของวัน
ในที่สุดชายหนุ่มก็ไล่แก้ไขจุดบกพร่องในงานของตัวเองแล้วส่งภาพจำลองเพิ่มเติมให้ทางลิงเกอร์คอร์ปฯพิจารณาทันการประชุมตัดสินจนได้ แปลว่าตอนนี้โปรเจ็คต์ก็พ้นมือเขาไปโดยสมบูรณ์แล้ว เหลือก็เพียงแต่ต้องรอผลจากคณะกรรมการเท่านั้นว่าจะอยู่หรือไป
แรงสั่นเป็นจังหวะอันคุ้นเคยจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงเรียกให้จินดาจะล้วงมือเข้าไปหยิบมันขึ้นมากดรับสาย
“สวัสดีครับ” สถาปนิกหนุ่มกรอกเสียงลงไปไม่ดังนักพลางในใจก็คาดเดาไปว่าเจ้าของเบอร์แปลกที่โทรฯเข้ามานี้เป็นใครกัน
“..ส..สวัสดี นั่นจินใช่ไหมจ๊ะ?..” เสียงที่ฟังดูเหมือนเสียงของผู้หญิงมีอายุดังตอบกลับมา
“อ่า..ใช่ครับ ไม่ทราบว่าจากไหนฮะ?”
“นี่ป้าเอง แม่ของหมิง จำได้ไหม?”
เรียวคิ้วได้รูปเลิกขึ้นทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ทั้งชีวิตนี้เขามีคนรู้จักชื่อหมิงเพียงคนเดียว
“..หมิง..กมลรัตน์เหรอครับ?” ถามย้ำออกไปเพื่อความแน่ใจ
“ใช่ๆ จินยังจำป้าได้นะ?”
“..จำได้ครับ จำได้..คุณป้ามีอะไรหรือเปล่าครับ?..”
“จิน ป้าขอโทษที่จู่ๆก็โทรฯมาแบบนี้ แต่ป้าไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว” เสียงของมารดาอดีตคนรักในยามนี้ฟังดูร้อนรนจนชายหนุ่มต้องหยุดฝีเท้าลงเพื่อตั้งใจคุย “เมื่อกี้หมิงส่งไลน์มาบอกว่ากำลังทะเลาะกับแฟน ส่งมาข้อความเดียวแล้วก็หายไปเลย ป้าโทรฯหากี่ทีก็ไม่ยอมรับสาย ที่ผ่านมาแฟนคนนี้ของหมิงเคยทำร้ายร่างกาย ป้าไม่รู้เลยว่าตอนนี้ลูกสาวป้าปลอดภัยหรือเปล่า..จินช่วยไปดูหมิงให้ป้าทีได้ไหม? เพื่อนผู้ชายในกรุงเทพฯของหมิงที่ป้ามีเบอร์ก็มีจินแค่คนเดียวนี่แหละ ขอร้องนะลูกนะ ช่วยป้าหน่อยเถอะ”
สุ้มเสียงที่ฟังดูเหมือนกำลังจะร้องไห้อยู่รอมร่อส่งผลให้ก้อนเนื้อในอกของชายหนุ่มเต้นแรงขึ้นด้วยความตื่นตัว
“ได้เลยครับ..ว่าแต่คุณป้าพอจะมีที่อยู่ที่จะให้ผมไปดูไหมฮะ? ผมกับหมิงไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว เลยไม่รู้ว่าตอนนี้เขาพักอยู่ที่ไหน”
ถึงจะเลิกรากันมานานและไม่มีโอกาสได้คุยกันอีกเลย แต่ถึงอย่างไรหญิงสาวก็เคยเป็นเพื่อนที่ดีและสนิทสนมคนหนึ่งของจินดา เมื่อถึงคราวเดือดร้อนแน่นอนว่าเขาย่อมไม่ปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือ
ชายหนุ่มรีบควานหาปากกาและเศษกระดาษขึ้นมาจดที่อยู่จากปากของหญิงสูงวัยอย่างแข็งขัน
.
.
“ทำไมถึงไปคบกับคนแบบนั้น?” จินดาเอ่ยถามหญิงสาวที่ตอนนี้ยังคงมีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนอยู่บนสองข้ามแก้มเสียงอ่อน ลูกตาดำขลับในกรอบเรียวรีกวาดมองสภาพเละเทะไปรอบห้องช้าๆ
“..ช่วงแรกๆเขาดีกับเรามากเลยจิน..พูดจาสุภาพ..เทคแคร์เราดีทุกอย่าง..ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพอคบกันนานเข้าถึงได้กลายเป็นแบบนี้..”
“แต่เห็นแม่หมิงบอกว่าก่อนหน้านี้เขาเคยทำร้ายหมิงมาแล้ว ทำไมไม่เลิกตั้งแต่ตอนนั้น?”
“เขาขอโอกาส..เราเองก็ยังรัก”
สถาปนิกหนุ่มผ่อนลมหายใจผ่านปลายจมูกออกมาห้วงยาว
เมื่อครู่ตอนเดินทางมาถึง เสียงแรกที่ดังทะลุประตูห้องออกมาให้เขาและเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ที่ขึ้นมาดูสถานการณ์ด้วยกันได้ยินคือเสียงตุบตับเหมือนเนื้อตัวใครกำลังถูกทุบตี ฟังแล้วใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มจนต้องรีบรัวมือเคาะประตูเรียกให้คนด้านในออกมาเปิด
ไอ้เวรที่ทำร้ายเพื่อนของเขาดูไม่เหมือนผู้ชายที่จะลงไม้ลงมือกับผู้หญิงได้ ซึ่งเมื่อไอ้หมอนั่นเปิดประตูออกมาพบว่ามีคนล่วงรู้ถึงพฤติกรรมใจร้ายที่ได้กระทำ มันก็รีบเดินดุ่มๆแทรกผ่านตัวพวกเขาหายออกจากบริเวณนั้นไปอย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณมากนะจินที่อุตส่าห์มาช่วยเรา” หญิงสาวกล่าวเสียงสั่น
“ไม่เป็นไรเลย..ทีนี้หมิงก็อย่ากลับไปคบมันอีกแล้วนะ สันดานมันเป็นอย่างนี้ยังไงก็คงแก้ไม่หายง่ายๆหรอก พ่อแม่หมิงที่ต่างจังหวัดจะได้สบายใจขึ้นด้วย” จินดาว่าเช่นนั้นพลางยืนมือออกไปลูบศีรษะอดีตคนรักอย่างแผ่วเบา เธอนั่งอยู่ที่ขอบเตียง ส่วนเขาก็ยืนอยู่ข้างเตียง หญิงสาววาดสองแขนโอบรัดรอบเอวชายหนุ่มราวกับต้องการหาที่พึ่ง ใบหน้าจิ้มลิ้มกดฝังลงไปที่หน้าท้องแบนราบ น้ำตาซึ่งดูเหมือนจะเริ่มแห้งลงไปบ้างแล้วกลับไหลออกมาอีกครั้งจนเปรอะเปื้อนเสื้อทำงานตัวเก่งที่อีกฝ่ายสวมใส่
“ผ่านไปกี่ปีจินก็ยังใจดีกับเราเหมือนเดิม..ขอบคุณที่ไม่เปลี่ยนไป”
“อืม..ก็เพื่อนกันนี่”
เกิดเป็นความเงียบขึ้นปกคลุมไปรอบกายคนทั้งสอง จินดายอมยืนนิ่งเป็นหลักยึดให้หญิงสาวอยู่อย่างนั้นจนกว่าเธอจะพอใจ กระทั่งในที่สุดก็เป็นฝ่ายคนถูกปลอบเองที่ค่อยๆคลายอ้อมกอดออก
“ดึกมากแล้ว จินกลับเถอะ..เดี๋ยวจะรถไฟฟ้าจะหมดเที่ยวซะก่อน”
“อยู่คนเดียวได้นะ?”
“ได้ สบายมาก” เธอฝืนคลี่ยิ้มให้ชายหนุ่ม
“ถ้าอย่างนั้นเราไปก่อน ไว้พรุ่งนี้จะแวะมาดูใหม่...ถ้ามีอะไรโทรฯหาเรานะหมิง ที่พักเราอยู่แถวๆพระโขนง ไม่ไกลจากตรงนี้เลย”
หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะลุกออกมาส่งที่หน้าประตู
จินดาเช็คกลอนประตูทั้งสามชั้นที่เมื่อสักชั่วโมงก่อนเขาเป็นคนไปซื้อมาติดตั้งให้ใหม่เองกับมือเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องของอดีตคนรักไป
ทันทีที่ประตูปิดลงลมหายใจเฮือกโตก็ถูกพ่นผ่านริมฝีปากออกมาอีกระลอก
...ได้มาเห็นความทุกข์ของเพื่อนเก่าแบบนี้แล้วมันก็หดหู่ใจ...
...ไม่อยากให้ใครต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้เลยจริงๆ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 09-11-2016 18:32:17
ธีรชาติยังคงปล่อยให้รอยยิ้มประดับประดาค้างไว้บนใบหน้าเหมือนอย่างเก่า ผู้บริหารหนุ่มไม่ตอบสิ่งใดเพียงแต่ออกแรงรุนหลังให้พ่อสถาปนิกคนดีเดินลึกเข้าห้องไปเท่านั้น
“โอ้โห! อลังการไปอีก!” ทันทีที่ภาพอาหารหน้าตาดีล้านแปดชนิดที่เรียงรายกันอยู่บนโต๊ะกลางห้องปรากฏเข้ามาในสายตาจินดาก็ร้องอุทานขึ้นเสียงดัง
“จริงๆพี่ตั้งใจจะเข้าครัวเอง แต่ไม่มีเวลาไปซื้อของสดก็เลยวานให้คนไปซื้อเข้ามาเตรียมไว้แทน” นักธุรกิจคนดังอธิบายพร้อมรอยยิ้ม
“วาระอะไรเนี่ยพี่? ฉลองหุ้นไม่ติดตัวแดงหรือไง?”
“เปล่า ไม่ได้ฉลองหุ้นขึ้น..แต่ฉลองความสำเร็จให้คนเก่งต่างหาก”
ใบหน้าอ่อนใสของจินดาหันขวับกลับมามองทางคนพูดโดยพลัน “หืม? แปลว่าอะไร? ผม..ไม่เข้าใจ” แม้ปากจะบอกออกไปแบบนั้น แต่ที่จริงในหัวมันแอบมโนความหมายที่อีกฝ่ายต้องการสื่อไปไกลแล้ว
...รู้สึกได้ชัดเจนเลยล่ะว่าเส้นเลือดใหญ่ใต้ผิวหนังมันกำลังเต้นตุบๆ...
“ยินดีด้วยนะครับคุณสถาปนิก...ลิงเกอร์คอร์ปฯเลือกดีไซน์ของคุณแล้ว”
ขากรรไกรล่างของคนฟังตกลงจากตำแหน่งเดิมจนปากอ้าหวอ ดวงตาที่ปกติเรียวเล็กจนเป็นเอกลักษณ์ยามนี้เบิกกว้างยิ่งกว่าครั้งใด
“..จ..จ..จริงดิ?..พ..พี่หลอกผมหรือเปล่าเนี่ย?..”
ธีรชาติส่งเสียงหัวเราะมาอย่างชอบอกชอบใจเมื่อได้เห็นอาการชวนขบขันจากคนตรงหน้า “ถึงขั้นติดอ่างเลยเหรอจิน? พี่พูดจริงๆนะ วันนี้เราเลือกกันแล้ว ผลออกมาคือทอมทอมฯได้งานไปทำต่อ”
“พี่..ช่วยพูดให้ผมเหรอ?”
ธีรชาติส่ายหน้า “ไม่ได้ช่วยมากเกินหน้าที่หรอก ออกความเห็นเท่าที่ควรพูด ส่วนมากก็นั่งฟังเฉยๆ มีสิทธิ์โหวตหนึ่งเสียงเท่าคนอื่น ไม่ได้ไปล็อบบี้ใครทั้งนั้น สาบานได้..ทุกคนเขาเลือกกันเอง เลือกเพราะชอบงานของจิน”
พอได้ฟังอย่างนั้นเข้าไปจู่ๆแข้งขาของจินดามันก็เกิดจะอ่อนแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ
...เหมือนฝันเป็นจริง...
...ไอ้ความพยายามตลอดสี่เดือนที่ผ่านมานั้นสัมฤทธิ์ผลแล้ว...
ชายหนุ่มทั้งสองยืนจ้องหน้ากันในความเงียบอยู่นานเป็นอึดใจ คนหนึ่งยังคงส่งยิ้มแสดงความยินดีอยู่เหมือนเก่า ส่วนอีกคนก็ได้แต่กะพริบตาปริบๆปั้นหน้าไม่ถูกพลางพยายามตั้งสติไปด้วยว่าตนไม่ได้กำลังหลับฝัน
แล้วในที่สุดธีรชาติก็อ้าแขนออกเป็นการให้สัญญาณว่าพวกเขาควรทำสิ่งใดต่อ
จินดาค่อยๆคลี่ยิ้มทั้งที่ยังรู้สึกมึนงงไม่หายก่อนจะเคลื่อนตัวเขาไปใกล้แล้วเขย่งเท้าวาดแขนโอบรอบคออีกฝ่ายไว้อย่างแนบแน่น
“ดีใจไหมจิน?” ผู้บริหารคนดังเอ่ยถามข้างหู สองแขนแข็งแกร่งกระชับอ้อมกอดให้เนื้อหนังของพวกเขาเบียดชิดกันมากกว่าเดิม
ศีรษะทุยมนของคนถูกถามผงกขึ้นลงอยู่กับแผ่นอก “ดีใจซี่..ดีใจจนน้ำตาจะไหลแล้วเนี่ย”
“ไหนดูซิ..ขี้โม้ ตายังใสอยู่เลย จะร้องไห้ที่ไหนกัน?” ธีรชาติก้มมองหน้าคนในวงแขน
“ในใจผมร้องไปแล้วไง..ผมดีใจมากจริงๆนะพี่ชาติ”
“รู้ครับ..พี่ก็ดีใจ”
ดวงตาสองคู่สบประสานกันอยู่ในระยะประชิด
จินดาลอบกลืนน้ำลายขณะเบนสายตาลงมองริมฝีปากของอีกฝ่ายอยู่เป็นระยะด้วยความเผลอไผล
...อยากสัมผัส...
เหมือนความตระหนักรู้มืดบอดไปชั่วขณะ ตอนนี้สถาปนิกหนุ่มรู้สึกเพียงแค่ว่าอยากจะลองสัมผัสริมฝีปากของธีรชาติดูสักครั้ง
เศรษฐีหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆเมื่อจับสังเกตอากัปกิริยาชวนประหลาดใจของคนตรงหน้าได้ ใช้เวลาคิดอยู่เพียงไม่นานคำอธิบายก็กระจ่างขึ้นในใจ
ธีรชาติยกมุมปากข้างหนึ่งขึ้น แน่นอนว่าคนที่รอเวลานี้มานานอย่างเขาไม่มีทางปล่อยให้โอกาสอันสวยงามครั้งนี้หลุดลอยไป
ดวงตาคู่เรียวของจินดาค่อยๆปรือลงจนปิดสนิทเมื่อใบหน้าคมคายเคลื่อนเข้ามาใกล้
...เขาไม่คิดจะหาอะไรมาบดบังริมฝีปากของตัวเองไว้เหมือนครั้งที่อยู่บนดอยอีกแล้ว...
...วันดีๆแบบนี้หากมีอะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิดไปแล้วกัน...
แต่แล้วในจังหวะที่ระยะห่างเหลืออีกเพียงไม่สองเซนติเมตรเท่านั้น การเคลื่อนไหวของคนทั้งสองก็ต้องชะงักลงไปเสียก่อนเมื่อโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของธีรชาติส่งเสียงร้องขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง
ทันทีที่ตั้งหลักได้ธีรชาติก็ทำเหมือนว่าไม่ได้ยินสัญญาณเรียกเข้าที่ยังคงไม่ดับไป ผู้บริหารหนุ่มตั้งท่าจะกลับมาสานต่อกิจกรรมอีกครั้ง
“..ร..รับโทรศัพท์ก่อนก็ได้..”
“ไม่เอา ไม่อยากรับ ขอจูบก่อน”
“ฮื้อ..” จินดาร้องท้วงออกมาทันที สองข้างแก้มขึ้นสีแดงจัดยิ่งกว่าเมื่อสักครู่ “..อาจเป็นเรื่องสำคัญก็ได้ รับไปเถอะ..ผมยังอยู่ตรงนี้แหละ”
ผู้บริหารคนดังหรี่สายตามองคนในอ้อมแขน “แน่นะ?”
“อืม..แน่”
“งั้นรอสักครู่ เดี๋ยวกลับมาจูบต่อ”
“โว๊ย!” สถาปนิกหนุ่มยกมือขึ้นปิดหน้าพลางโวยวายออกมาเสียงเขียวทันที “พูดตรงมากเดี๋ยวก็กัดลิ้นซะเลย!”
“โอเค งั้นเดี๋ยวตอนจูบเดี๋ยวพี่สอดลิ้นเข้าไปให้กัดนะคนดี” กล่าวจบธีรชาติก็ส่งเสียงหัวเราะร่วนอย่างร่าเริงก่อนจะผละออกไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย
จินดาเม้มริมฝีปากเข้าหากันราวกับกำลังกลั้นยิ้ม ใบหน้าละไมกดลงต่ำจนปลายคางแทบชิดอก
...อายฉิบเป๋งเลย...
เขามั่นใจว่าเมื่อกี้ธีรชาติดูออกแน่ๆว่าเขาคิดอะไร เผลอแสดงออกไปก่อนเสียแล้วว่าตัวเขาเองก็อยากจะจูบเหมือนกัน
“สวัสดีครับคุณพ่อ”
แว่วเสียงธีรชาติดังมาจากบริเวณโซฟากลางห้อง รอยยิ้มยังคงมีเปรอะเปื้อนอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาในชั่วขณะแรก ทว่าหลังจากได้ฟังถ้อยคำจากคนทางปลายสายคิ้วหนาเข้มอันเป็นเอกลักษณ์ก็ค่อยๆขมวดเข้าหากัน
“...จริงเหรอครับ? เขาเขียนอย่างนั้นเลยเหรอ?...”
น้ำเสียงที่ผู้บริหารหนุ่มใช้ในประโยคเมื่อสักครู่ชวนให้คนที่ยืนฟังอยู่ห่างๆอดแปลกใจไม่ได้ ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรอยู่ดีๆท่าทีถึงเปลี่ยนไปแบบนั้น
“ครับ ผมจะรีบเปิดดูเดี๋ยวนี้...เดี๋ยวผมเคลียร์เอง คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วง...ขอโทษด้วยนะครับที่ปล่อยให้มันเกิดขึ้น...ขอบคุณครับ”
สมาร์ทโฟนเครื่องบางถูกวางลงไปบนโต๊ะตัวเตี้ยตรงหน้าโซฟาภายในเวลาเพียงไม่ถึงสองนาที และแทนที่จะรีบลุกขึ้นมาทวงจูบตามที่ได้บอกไว้ในคราวแรก ธีรชาติกลับยังปักหลักนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
จินดาขมวดคิ้วมองท่าทีของผู้บริหารหนุ่มด้วยหัวใจวูบโหวง
...ไม่รู้หรอกว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใจความมันเกี่ยวข้องกับอะไร...
...แต่สัญชาตญาณลึกๆร้องบอกเขาว่านี่ต้องเป็นเรื่องที่ก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงบางประการขึ้นได้แน่ๆ...
...อย่างน้อยจุมพิตที่นัดแนะกันไว้ก่อนหน้านี้ก็คงจะเป็นหมันไปแล้วอย่างหนึ่งล่ะ...
“..พี่ชาติ..มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?..” จินดากลั้นใจเอ่ยถามขึ้นแม้จะรู้สึกว่าตนไม่สมควรไปยุ่มย่ามเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่ายสักเท่าใดก็ตาม “ทำไมดูเครียดๆ?”
ธีรชาติหันกลับมาหาคนถามด้วยสีหน้าไม่สู้ดี บัดนี้รอยยิ้มเลือนหายจากใบหน้าหล่อเหลาไปจนเกลี้ยงแล้ว เหลือเพียงร่องรอยแห่งความหวั่นวิตกที่ฉายชัดอยู่เท่านั้น
ดูเหมือนว่าผู้บริหารหนุ่มจะกำลังชั่งใจ อาการลังเลแบบนี้มีให้เห็นจากคนแบบธีรชาติไม่บ่อยนักหรอก
“มานี่หน่อยสิจิน” คนเป็นเจ้าห้องเอ่ยเรียกพลางหันกลับไปหยิบโทรศัพท์เครื่องเก่งขึ้นมาถือไว้ในมืออีกครั้ง
จินดายอมเดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย และเมื่อร่างทั้งร่างถูกดึงให้นั่งซ้อนลงไปที่เบื้องหน้าก่อนสองแขนแกร่งจะสอดเข้ามาโอบรัดไว้รอบลำตัวเขาก็ไม่ได้มีทีท่าอิดออดต่อต้านแต่อย่างใด
“ถ้าพี่บอกอะไรจินไป จินอย่าคิดมากนะ..ห้ามกังวลเด็ดขาด สัญญาได้ไหม?”
จินดาหันไปสบตาคนพูดอย่างนึกวิตก ทั้งที่บอกไม่ให้เขากังวลเองแท้ๆ แต่ธีรชาติกลับมีสีหน้าแบบนี้ แล้วจะให้เขากล้าสัญญาได้ยังไง?
“พี่ชาติ...มีเรื่องอะไร?..พูดแบบนี้ผมฟังแล้วกลัวนะ..”
“ไม่ต้องกลัว พี่จัดการได้ เชื่อพี่” นักธุรกิจคนดังกล่าวเช่นนั้นก่อนจะกดเปิดหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ลิงค์ข่าวบันเทิงที่ผู้เป็นพ่อส่งมาให้ดูถูกจิ้มเปิดไป แล้วเพียงชั่วพริบตาเดียวพวกเขาก็ได้อ่านเนื้อความไปพร้อมๆกัน
‘แอบไม่อยู่! ไฮโซช.แตกเนื้อสาว ซุ่มคบหนุ่มนิรนามลับหลังนางเอกใบกล้วย’
...นี่คือพาดหัว...
จินดาลอบจิกเล็บลงบนหน้าตักของตัวเองหลังจากได้อ่านหัวข้อข่าวจนจบประโยค นัยน์ตาดำขลับวูบไหวมากมายเสียจนคนที่ลอบมองอยู่ทางด้านหลังอดรู้สึกหวั่นใจไม่ได้
เนื้อหาที่ถูกเขียนอยู่ภายในไม่ได้เอ่ยชื่อใครออกมาแม้สักคน ทว่าการบรรยายถึงรูปลักษณ์ อาชีพ และเรื่องราวส่วนอื่นๆในชีวิตนั้นทำให้ผู้อ่านรู้ได้ทันทีว่าตัวละครแต่ตัวเป็นใครกันบ้าง เว้นก็แต่เขาซึ่งไม่ใช่คนดังเท่านั้นที่เป็นตัวละครปริศนา
‘คนในเม้าท์มอยกันหึ่งวงการสื่อสารว่านักธุรกิจกลับใจรายนี้หันไปอี๋อ๋อกับเก้งหนุ่มหน้าใสระหว่างการออกค่ายจนผู้ร่วมทริปต่างก็ตาร้อนผ่าวไปตามๆกัน’
...นี่คือส่วนหนึ่งของเนื้อข่าว...
หลังจากนั่งอ่านทวนอยู่ร่วมสามรอบจินดาก็ค่อยๆหันกลับไปมองหน้าธีรชาติอีกครั้ง
“เห็นไหมครับ? ผมบอกแล้วว่าพี่จำเป็นต้องคิดเรื่องนี้...” สถาปนิกหนุ่มกล่าวเสียงแผ่ว สีหน้าที่แสดงออกมาดูหม่นหมองยิ่งกว่าครั้งใดที่ผู้บริหารคนดังเคยได้เห็นมา “...เพราะสักวันผมจะทำให้ชีวิตพี่พัง”
“อย่าคิดอย่างนั้น นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพี่ จินไม่ต้องไปให้ราคากับมันมาก ข่าวพวกนี้อายุสั้นนิดเดียว เดี๋ยวคนก็ลืม”
.
.
จากที่ตั้งใจจะเลี้ยงฉลองที่คุณสถาปนิกคนเก่งได้งานให้สำราญใจ กลับกลายเป็นว่าค่ำคืนนี้ต้องผ่านพ้นไปอย่างน่าอึดอัด
จินดาไม่ได้ขอตัวชิ่งกลับในทันที นักออกแบบหนุ่มยังคงอยู่ร่วมทานมื้อเย็นตามที่ธีรชาติต้องการ เพียงแต่บรรยากาศรื่นเริงที่คาดหวังไว้มันดันผิดรูปผิดรอยจากในจินตนาการไปเสียหมด
...กินไปก็เงียบกันไป...
...ดูท่าทางแล้วเหมือนกินไม่อร่อย...
...เหมือนจินดายอมอยู่กินเพราะเกรงใจเท่านั้น...
ที่จริงธีรชาติก็ไม่ได้อยากบอกเรื่องข่าวนั่นให้อีกฝ่ายรู้นักหรอก แต่เพราะคิดว่าอย่างไรจินดาก็จะได้เห็นเองอยู่ดีในเมื่อมันเป็นข่าวที่ถูกเผยแพร่ไปทั่วโซเชียลมีเดีย เขาจึงตัดสินใจว่าสู้ให้รู้ไปพร้อมๆกันเลยเสียยังจะดีกว่า
...อานุภาพของปลายปากกานี่มันรุนแรงดีจริงๆ...
ธีรชาติไม่ได้หนักใจแม้สักนิดที่ตัวเองตกเป็นข่าวไร้สาระแบบนี้ สำหรับเขาแล้วเรื่องราวสาหัสสากรรจ์ในเชิงเศรษฐกิจถือว่าน่าเครียดกว่ากันเยอะ
...แต่สิ่งที่ทำให้ตอนนี้เขารู้สึกกังวลเป็นอย่างมากนั้นคือใจของจินดาต่างหาก...
...จะกวัดแกว่งมากเพียงใดก็ไม่อาจคาดเดาได้เลย...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 09-11-2016 18:38:55
จินจะกังวลก็ไม่แปลกหรอก การที่จินกังวลมันก็หมายความว่าจินรักชาตินั้นแหละถึงได้ห่วง ถึงได้กังวลแทน
หวังว่าจะจับมือฝ่าฟันไปด้วยกัน
ส่วนคุณน้องใบตอง คนที่ปล่อยข่าวนี้คงจะคิดเป็นคนอื่นไม่ได้อะนะ เพราะมีเธอที่รู้เรื่องนี้อยู่คนเดียว แล้วเธอคิดเหรอว่าเธอทำแบบนี้แล้วชาติจะกลับไปหาเธอ เธอเป็นคนทรยศหักหลังเขาเองนะ สำเหนียกตัวเองหน่อย
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 09-11-2016 18:52:30
ขอเค้าจูบกันซักครั้งไม่ได้เหรอ
ดราม่ากำลังมาใช่มั้ย ไม่นะ เจ้ยังไม่พร้อม
น้องจิน ใจเย็นๆก่อนนะลูก ทำใจดีๆไว้ก่อน
หนูกะคุณชาติต้องผ่านมันไปให้สิ
ฝีมือนังใบกล้วยใช่มั้ยเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 09-11-2016 18:53:18
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 09-11-2016 18:58:33
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 09-11-2016 18:58:50
เริ่มหัวข้อโดย: ZYSQ_ ที่ 09-11-2016 19:01:38
เมื่อไหร่จะได้อยู่กันอย่างสงบสุขน้อ
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 09-11-2016 19:02:38
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 09-11-2016 19:03:23
ยัยใบกล้วยเน่า
ไม่รู้หรอว่าตัวเองมีชนักติดหลังอะไรบ้างอะ
แอบเล่นชู้ ชู้เป็นพระเอกที่เปนพระนางคู่กัน
ได้กันแล้วหลายแล้ว แฟนจับได้แล้ว
เลิกกับแฟนไปหลายเดือนแล้วแต่ยังโมเมเอาเป็นของตัวเองอยู่
ลงทุนแบกหน้าไปตามง้อถึงห้องเค้าก้ไม่กลับมา
อหนี่แค่เรื่องที่โผล่ออกมาแล้วนะ พอจะเป็นข่าวและโดนขุดไปได้เป็นเดือนเลยอะ
แล้วนักข่าวนี่พูดก้พูดเถอะ เงินมางานไปอยู่แล้ว
นักธุรกิจกับดาราตามกระแส ใครทุนหนากว่าก้รู้ๆกันอยู่
น้องจินอะคิดมากกกกก จริงอย่างที่พี่ชาติบอก เรื่องธุรกิจยังน่าเครียดกว่าเลย
กลัวใจน้องจินจะงเลยค่ะะะ สงสารพี่ชาติ จะโดนเทเพราะความหวังดีมั้ยนะ
รอค่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 09-11-2016 19:18:18
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 09-11-2016 19:27:10
แล้วยังมีสังคมมาขัดชีวิตอีก :ling1:
พี่ชาติสู้ ๆ จิน สู้ ๆ ต้องเป็นกำลังใจให้กันน้าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 09-11-2016 19:28:14
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 09-11-2016 19:28:32
เริ่มหัวข้อโดย: naja-kitase ที่ 09-11-2016 19:28:49
มีพวกเสี้ยนหนามมาเพิ่มสองคนสินะ ฮึยยยยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 09-11-2016 19:33:51
จะบอกว่าไม่อยากพูดอะไรเลยปล่อยให้เขาลือมาเรื่อยๆ แต่สังคมกำลังจะตราหน้าว่าจินเป็นคนแย่งพี่ชาติมาจากแฟนเก่านะ
จะอยู่เฉย ปล่อยให้ข่าวมันซาไปแต่ความรุ้สึกติดค้างในใจจินไปตลอดหรือจะปกป้องจิน พี่ชาติต้องเลือกละ เดิมจินก็คิดมากอยู่แล้ว ถ้าปล่อยไปเฉยๆจริงๆ คนอ่านอดฟินแน่เลน :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 09-11-2016 19:41:32
ฮือออ อุปสรรคชิ้นใหญ่มาแล้ว
สู้ไปกับพี่ชาตินะจิน
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 09-11-2016 19:44:23
อุตส่าห์ดีใจจะได้จูจ๊บ คงอีกไกลเลยทีนี้ คงต้องรอเคลียร์พื้นที่
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 09-11-2016 19:46:33
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 09-11-2016 19:47:20
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 09-11-2016 19:58:30
เพราะถึงที่ผ่านมาน้องก้หวั่นไหว มีใจให้
แต่ความมั่นใจในเรื่องนี้ของน้องแทบจะไม่มีเลย
น้องจินอย่าเทพี่ชาตินะคะ จับมือไปต่อด้วยกันค่ะ
อยากให้จินเชื่อพี่ชาติ มั่นใจในตัวผู้ชายคนนี้
จินก้รู้ว่าพี่ชาติเก่งแค่ไหน เรื่องแค่นี้พี่ชาติจัดการได้ เชื่อสิ
จินแค่จับมือพี่ชาติให้แน่น และเดินตามไปก้พอ
ในที่สุด สิ่งที่กลัวมันก้มา แต่เสียดายทั้งคู่น่าจะได้จูบกัน
คนอ่านอยากฟินเป็นยาทำใจก่อนจะเจอความหม่น
นี่เชียร์พี่ชาติแบบขาดใจ คนเขียนอย่าให้น้องจินใจร้ายนักเลยนะคะ
ยังไงรอติดตามต่อไปค่ะ พี่ชาติรีบเคลียร์ให้ไวค่ะ กลัวใจน้องแทน
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 09-11-2016 20:01:57
จะให้สองคนนั้นจูบกันก่อนก็ไม่ได้
แงงงง ง จินอุตส่าห์เป็นฝ่ายอยากก่อน
ฮือออ น้ำตาไหลพราก
ส่วนเรื่องข่าวนั่น อ่านแค่นี้ก็รู้ว่าเป็นยัยใบตองแน่ๆ
เหอะ พวกขี้แพ้ชวนตี
คิดจะเอาจุดอ่อนเรื่องนี้เสนอหน้มกลับมาสิท่า
เกลียดอะ รออ่านตอนต่อไปค่า
เริ่มหัวข้อโดย: PREMIUM_ALMOND ที่ 09-11-2016 20:03:24
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 09-11-2016 20:11:00
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 09-11-2016 20:14:52
งานก็ผ่านฉลุย เตรียมฉลองกันอยู่แท้ๆ รักกลับมาปัญหาใหญ่เลย
ทั้งๆที่น้องเริ่มเปิดใจแล้ว กำลังก้าวไปอีกขั้นแล้ว กำลังพัฒนากว่าเดิมแล้ว ㅠㅠ
ใบตองนี่เห็นแก่ตัวมากอ่ะ เหมาะจะเป็นพ่อของลูกเหรอ?
ตัวเองไม่คู่ควรกับการเป็นแม่ของลูกพี่ชาติด้วยซ้ำ #ตานีอินหนักมาก
พี่ชาติแก้ข่าวด่วน แล้วเปิดตัวน้องเลย :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 09-11-2016 20:16:39
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 09-11-2016 20:17:50
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 09-11-2016 20:21:07
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 09-11-2016 20:24:52
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 09-11-2016 20:35:02
เริ่มหัวข้อโดย: Rywzaki ที่ 09-11-2016 20:48:23
เรื่องข่าวนี่ต้องเป็นฝีมือนางเอกใบกล้วยตานีปลายหวีเหี่ยวอย่างแน่นอนค่ะคุณกิตติคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 09-11-2016 20:50:10
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 09-11-2016 20:50:20
หวานกันก็เพิ่งไม่นาน แต่ทำไมมาม่าดูท่าจะยาวนานล่าาาาา
จินอย่าคิดพี่ชาตินะ ของพรีเมี่ยมขนาดนี้
หาที่ไหนไม่ได้ละนะ
ปากคนยาวกว่าปากกาฉันใด ความลับย่อมไม่มีในโลก??
ขอให้ผ่านเรื่องแย่ๆแบบนี้ไปด้วยกันนะ
อย่าให้ต้องเจ็บกันเลย
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 09-11-2016 20:50:26
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 09-11-2016 20:52:03
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 09-11-2016 20:58:05
จับมือผ่านกันไปให้ได้นะคะ เอาใจช่วยค่ะ จินต้องเชื่อใจพี่ชาตินะ พี่ชาติจะพาจินไปถึงความสุขแน่นอนค่ะ ^_____^
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 09-11-2016 21:00:03
เย้ๆๆๆๆ ....และแล้ว ก้อถึงบทสรุป ของโครงการ linkcorp
และ การเริ่มต้น ของ ความรัก หนุ่มจิน กะ พี่ชาติ :กอด1:
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
ท่าทางอุปสรรค เส้นหนาๆๆๆ จะมาเชียว ทั้ง Social และ อดีต ของทั้งสองหนุ่มเบย.. :mew6:
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 09-11-2016 21:04:45
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 09-11-2016 21:07:59
เริ่มหัวข้อโดย: seii ที่ 09-11-2016 21:15:19
เเต่พี่ชาติอย่าลืมคิดว่าจินมันคนธรรมดา ที่อยู่ดีๆ ก็ได้ออกข่าวว่าเป็นชู้เเย่งเเฟนชาวบ้าน
ทางที่ดีพี่ชาติควรเลิกเงียบซะ เเล้วออกมาพูดให้มันเคลียร์ ว่าเลิกกันนานเเล้ว
ก็คิดไว้เเล้วล่ะ ว่าความเงียบพี่เเกจะเเว้งกลับมากัด
ห่างกันทั้งสังคม หน้าที่การงานขนาดนี้ ไม่เเปลกที่จินคิดว่าตัวเองเป็นตัวถ่วง
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 09-11-2016 21:20:32
ทำไมช่วงนี้อ่านแต่อะไรป่วงตับทั้งนั้นเลยเนอะ ; _ ; ... บางทีก็เสียใจแทนพี่ชาติเหมือนกัน
เหมือนเรารักเค้าไปเท่าไหร่ ทุ่มไปแค่ไหน เผลอหรือผิดจังหวะแค่นิดเดียวเค้าก็พร้อมจะถอยกรูดไปอยู่สุดลิ่มทิ่มประตู
ถ้ามีใจรักกันบ้างน่าจะเดินไปด้วยกัน จับมือกันไว้ให้แน่นกว่านี้หน่อย ไม่ใช่เราเป็นคนฉุดไว้รั้งไว้ท่าเดียว
ไม่รู้สิคะ อาจจะเพราะเรามองในมุมผู้หญิง(ไทยสมัยโบราณ 55555555)ด้วยมั้งคะ ไม่ใช่มุมผู้ชายที่ตื๊อจีบคนที่ชอบ อดทนพยายามอะไรทำนองนั้น
เลยไม่ค่อยเข้าใจว่าถ้าเราต้องพยายามอย่างหนักอยู่ฝ่ายเดียวท้ายที่สุดแล้วคือเราจะทำไปทำไม ? ....
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 09-11-2016 21:20:57
เริ่มหัวข้อโดย: sirinami ที่ 09-11-2016 21:21:43
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 09-11-2016 21:38:11
ฝีมือนังใบหนาดแน่ๆ :beat:
แล้วก็มีแฟนเก่าเจ้าปัญหาโผล่มากอีกกกก
น้องจินอย่าใจแกว่งน้าาาา สงสารพี่ชาติ
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 09-11-2016 21:49:17
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 09-11-2016 21:54:46
อ้าวสะดุดลมหายใจ
มาม่า มาซะงั้น
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 09-11-2016 21:59:46
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 09-11-2016 22:22:02
พี่ชาติต้องผ่านมันไปให้ได้นะคะ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 09-11-2016 22:32:45
พี่ชาติจะทำไงตาอไปอ่าาาา บีบเบาๆแง้
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 09-11-2016 22:47:37
...
คุณผีตานีนี่ก็ยังไม่เลิกราวีตามตื๊อพี่ชาติอีกเนอะ
เลิกคือเลิกดิวะ เข้าใจไรยากนักหนา เลิกคิดได้แล้วโว้ย พี่ชาติเขาไปเจอคนที่ดีกว่าแล้วย่ะหล่อน ทำไมจะต้องกลับมาเอาคนไม่ซื่อสัตย์ที่ทำร้ายใจเขาด้วยล่ะห๊าา โหย ละไม่ใช่แค่บับครั้งเดียวด้วยนะ
นี่ถ้าพี่ชาติจับไม่ได้ก็คงจะเผลอทำไปเรื่อยๆ อีกล่ะสิท่า เกลียดคนแบบนี้
จินก็อย่าเพิ่งคิดมากสิแง ลองเชื่อใจพี่ชาติก่อนนะะ
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 09-11-2016 22:53:35
:m16: :m16: เคือง
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 09-11-2016 22:55:36
อย่างน้อยจะได้เหมือนสัญญาผูกมัดไม่ให้น้องจินถอดใจ :hao5:
พี่ชาติขารีบสร้างความมั่นใจให้น้องจินโดยเร็วค่ะ ให้ว่องค่ะให้ว่อง เดี๋ยวน้องถอดใจไปก่อนน๊า
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 09-11-2016 22:55:44
T________T
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 09-11-2016 22:55:56
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 09-11-2016 23:14:40
พี่ชาติต้องจัดการได้เเน่นอน
#เกือบจะได้จุมพิศกันเเล้วเชียว
#ชอบแบบนี้เเบบพี่ชาติ
#ผู้ชายเเบบนี้หาได้ที่ไหนนนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 09-11-2016 23:18:22
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 09-11-2016 23:20:09
เริ่มหัวข้อโดย: LALYNN ที่ 10-11-2016 00:04:19
ตอนนี้รู้สึกเหมือนเป็นพี่ชาติ กลัวใจน้องจิน
อยากช่วยพี่ชาติดึงน้องจินไว้ เหมือนพร้อมจะไปทุกเวลาเลย
:ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 10-11-2016 00:23:54
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 10-11-2016 00:45:26
เริ่มหัวข้อโดย: TK323 ที่ 10-11-2016 01:21:11
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 10-11-2016 01:30:19
นี่ก็กลัวน้องคิดถึงแต่พี่ชาติ
คิดถึงชื่อเสียง
คิดถึงที่ทำให้พี่ชาติต่ำลง
จนลืมคิดถึงความรักที่พี่ชาติมีให้และมั่นคงมาก
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 10-11-2016 02:03:25
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 10-11-2016 02:11:20
เริ่มหัวข้อโดย: ｡Atlas ที่ 10-11-2016 04:17:32
ดราม่าพี่โก๋คงจบแล้วใช่มั้ยคะ
น่าจะเหลือด่านคุณพ่อ ด่านนังตานี ด่านแฟนเก่าน้องจินด้วยเปล่าหว่า ไม่น่าจะเปิดตัวมาแค่นั้นเฉย ๆม้าง
ด่านสำคัญสุดคือด่านจิตใจน้องจิน เฮ่อออ เจ้าตัวยิ่งเป็นคนคิดมากกกกกกก
ปรับอารมณ์ไม่ทันเลยบทนี้ เปิดมาด้วยความรำคาญนังตานี แปป ๆ มายิ้มหน้าบาน กรี๊ดลั่นห้องที่งานได้รับเลือก
เลื่อนมาไม่กี่บรรทัดเจอดราม่าข่าวซุบซิบอีก หลากหลายจริม ๆ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 10-11-2016 08:04:33
โอ๋น้องจิน :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 10-11-2016 10:15:54
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 10-11-2016 10:25:32
พี่ชาติสู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 10-11-2016 10:34:14
มีเวลาตักตวงก็รีบๆตัวตวงเถอะค่าาา :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 10-11-2016 11:32:37
ทั้งจินดา และพี่ชาติ
ข่าวมันเซ้นสิทีฟ พี่ชาติแตกเนื้อสาว ถถถถ
ขอให้ผ่านไปได้...
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 10-11-2016 11:46:47
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 10-11-2016 12:08:06
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 10-11-2016 15:39:23
เริ่มหัวข้อโดย: ชลอจ ที่ 10-11-2016 17:24:57
พี่ชาติสู้ ๆ //กอดจินนางน่ารัก
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 10-11-2016 19:11:44
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 10-11-2016 20:15:24
มือที่สามสี่ก็กลับมาในชีวิตของกันและกัน ตอนไม่เป็นข่าวจินก็ยังลังเล พอเกิดเรื่องจะกังวลไปอีกแค่ไหน พี่ชาติต้องสตรองนะคะ พาน้องผ่านไปให้ได้
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 10-11-2016 20:32:05
อุตส่าห์ดีใจจะได้จูจ๊บ คงอีกไกลเลยทีนี้ คงต้องรอเคลียร์พื้นที่
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 10-11-2016 20:55:56
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 10-11-2016 21:17:23
เริ่มหัวข้อโดย: purple ที่ 10-11-2016 21:33:43
จะมีช่วงเวลาดีๆมีความสุขสักวันนี่ไม่ได้เลย
แต่อย่างว่าค่ะ มารไม่มีบารมีไม่เกิด ..มาสู้กันสักตั้งค่ะ ย๊ากกกกก
// นี่อินกับหนังกำลังภายในมากไปไหม 555
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 10-11-2016 21:55:26
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 10-11-2016 22:18:41
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 10-11-2016 23:40:26
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 11-11-2016 01:13:48
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
นังใบตอง เธอทำตัวเธอเองแท้ๆ ไม่มีสิทธิ์มาหวงก้างแบบนี้นะยะ
นี่ก็ยังแอบกลัวว่าแฟนเก่าน้องจินจะมาทำให้จินเขวไปรึป่าว อุปสรรคเค้าเยอะจัง :sad4:
พี่ชาติน้องจินสู้ๆนะ
เริ่มหัวข้อโดย: pajaree1202 ที่ 11-11-2016 01:18:30
เริ่มหัวข้อโดย: iamtsubame ที่ 11-11-2016 01:51:00
เริ่มหัวข้อโดย: Dangdang ที่ 11-11-2016 06:54:03
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 11-11-2016 22:46:27
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 11-11-2016 23:18:53
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 12-11-2016 00:09:24
น้องใบกล้วยไม่น่ารักเลยนะคะ
แต่ยังเชื่อมือพี่ชาติคนเก่ง เรื่องแค่นี้พี่แก้ไขได้อยู่แล้วเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 12-11-2016 02:02:26
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 12-11-2016 20:37:30
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 12-11-2016 21:10:53
คนอ่านลุ้นจนมื้อเกร็งเท้าเกร็ง :z10: จนจะเป็นตะคริวอยู่แล้วค่ะ 555555
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 13-11-2016 08:52:25
ถ้าพี่อกหักแล้วต้องการหาคนมาดามใจ
พี่บอกหนูได้นะคะ
หนูพร้อมพลีกาย เอ้ย พลีชีพ
หนูจะสู้ข่าวไปพร้อมกับพี่
จะไม่ยอมเสียพี่ให้ชะนีน้อยตัวใดไปแน่นอน
เริ่มหัวข้อโดย: minmin96 ที่ 13-11-2016 09:48:58
และบอกให้โลกรู้ว่าเลิกกับอิชะนีใบตองเน่า นานแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 13-11-2016 10:55:56
ม้วนกระดาษร่างในมือของสถาปนิกรุ่นพี่ถูกโบกลงไปกระทบเข้าที่ท้ายทอยของเจ้ารุ่นน้องบ้างานด้วยระดับความแรงไม่มากนัก
“หน้าบูดเป็นตูดเลยมึง เป็น’ไรวะ?” โกวิทเอ่ยถามขึ้นหลังจากจับสังเกตสีหน้าของจินดาได้ทันทีที่เดินเข้าออฟฟิศมาพลางวางกระเป๋าใบเก่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะประจำตัว “ตาดูบวมๆนะ อดนอนเหรอ?”
คนถูกถามเพียงหันมากระตุกยิ้มฝืนธรรมชาติให้เสียหนึ่งทีสั้นๆก่อนจะสั่นศีรษะไปมา “อืม นอนไม่หลับ ขี้ไม่ออก ปัญหาทั่วไป อย่าสนใจเลยพี่”
“โอ้โห ชีวิตดราม่าจัง มีอะปรึกษาเฮียได้นะไอ้น้อง..อ๊ะ..มึง โกโก้แก้วนี้ของใครวะ? ทำไมมาวางอยู่ที่โต๊ะกู?”
จินดาเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆขณะที่สายตาก็เหลือบมองเจ้าเครื่องดื่มแก้วที่ว่าไปด้วย “ไม่รู้สิ ไม่ใช่ของพี่เหรอ?”
“ถ้าใช่แล้วกูจะถามไหมหา? ปกติมึงเคยเห็นกูดื่มโกโก้ที่ไหน? ใครเอามาลืมไว้วะ?”
“เขาอาจจะไม่ได้ลืมแต่ตั้งใจชงมาให้พี่ก็ได้..มีใครในออฟฟิศแอบปิ๊งหรือเปล่า?”
“บ้า ผู้หญิงในออฟฟิศเราแม่งมีแต่ขาโหดทั้งนั้น ไม่มีใครทำอะไรอาโนเนะแบบนี้หรอก” โกวิทพูดเหมือนลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้ตัวเขาเองก็เคยชงกาแฟมาประเคนจินดาอยู่ทุกเช้าเช่นกัน
แม้ปากจะหาว่ารุ่นน้องคนสนิทคิดอะไรไร้สาระ แต่กระนั้นชายหนุ่มก็อดที่จะแอบหันมองไปรอบกายไม่ได้ ถ้าแค่มาลืมไว้มันก็เรื่องหนึ่ง แต่ถ้าไม่ใช่ แล้วเป็นแบบที่จินดาเพิ่งพูดไปมันก็...
ในขณะที่กำลังไตร่ตรองถึงเรตติ้งที่ผู้ชายวัยสามสิบต้นๆสักคนควรจะได้รับอยู่นั้น สายตาของโกวิทก็พลันไปสบเข้ากับดวงตาใต้กรอบแว่นของใครอีกคนที่ดูเหมือนจะลอบมองมาทางเขาอยู่ก่อนแล้ว
ต้นตระการซึ่งนั่งอยู่ห่างออกไปไม่น้อยสะดุ้งตัวขึ้นด้วยท่าทางงุ่มงามก่อนจะรีบดึงสายตากลับไปอยู่ที่จอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าอีกครั้ง
สถาปนิกหนุ่มชะงักทุกความเคลื่อนไหวลงทันทีที่ได้เห็นอากัปกิริยามีพิรุธของอีกฝ่าย เขาใช้เวลาครุ่นคิดอยู่ครู่สั้นๆก่อนจะตัดสินใจคว้าแก้วโกโก้เจ้าปัญหาขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินตรงไปทางเจ้าหนูหลานรักของผู้เป็นนาย
โกวิทกระแอมไอขึ้นเสียงเบาเป็นการให้สัญญาณกับเด็กหนุ่มที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาให้ความสนใจกับงานที่ได้รับมอบหมายมากเกินความจำเป็น แก้วโกโก้หอมกรุ่นถูกวางลงไปที่ข้างฝ่ามือเรียวบาง
“แก้วนี้..” สถาปนิกรุ่นพี่เอ่ยขึ้นเสียงเข้ม “..ของมึงเหรอ?”
โดยวิสัยปกติของผู้น้อยที่มีสัมมาคารวะแล้ว หากมีผู้ใหญ่เดินเข้ามาเสวนาด้วยก็ควรจะหันหน้ามาพูดคุยอย่างใส่ใจ แต่ครั้งนี้ต้นตระการกลับนั่งคอแข็งอยู่ในท่าเดิม ดวงตาใต้กรอบแว่นสีดำจ้องเขม็งอยู่ที่หน้าจอราวกับว่าภายในนั้นมีการแข่งขันกีฬานัดสำคัญฉายอยู่ก็ไม่ปาน
“..ช..ใช่ครับ..” อิริยาบถที่ถูกควบคุมให้ดูเป็นธรรมชาติมากที่สุดกลับให้ผลลัพธ์ตรงกันข้ามกับที่เด็กหนุ่มคาดหวังไว้ ลักษณะการพูดการจาของต้นตระการในยามนี้ดูประดักประเดิดพิลึกในสายตาของโกวิท
“แล้ว..มึงมาวางไว้ที่โต๊ะกูทำไม? ลืม?”
“..ป..เปล่าลืม..ผงชงมาให้พี่โก๋..”
ดวงตาคู่คมของคนฟังหรี่ลงน้อยๆขณะจับจ้องอย่างพิจารณาไปยังท่าทีของเจ้าเด็กตรงหน้า “ชงมาให้กูทำไมอะ?” เขาเอ่ยถามออกไปเช่นนั้น
“ก็..เห็นพี่โก๋งานเยอะ ดูเครียดๆ คิดว่าถ้าได้ดื่มอะไรหวานๆตอนเช้าอาจช่วยให้อารมณ์ดีขึ้น..”
“อ๋อ..นี่หมายความว่ากูดุไปเหรอ? กลัวกูอารมณ์เสียแล้วมาลงกับมึงหรือไง?”
“เปล่าสักหน่อย..”
“ปกติกูไม่ดื่มโกโก้” โกวิทบอกกล่าวอย่างตรงไปตรงมา “กูดื่มแต่กาแฟ”
“อ้าว..อย่างนั้นเหรอครับ?” น้ำเสียงของต้นตระการเจือกระแสผิดหวังพอให้อีกฝ่ายจับความรู้สึกได้อยู่เล็กน้อย “ปกติผมก็ไม่ดื่มกาแฟ ไม่รู้ว่าต้องชงแบบไหนถึงอร่อย..ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแก้วนี้ผมดื่มเองก็ได้ครับ..”
“เฮ้ยเดี๋ยว..กูบอกเมื่อไหร่ว่าจะไม่เอา” โกวิทยกแก้วเครื่องดื่มหนีมือของเด็กหนุ่มโดยพลัน
“ก็ตะกี้พี่โก๋เพิ่งพูดว่าไม่ดื่มโกโก้”
“กูบอกว่าปกติไม่ดื่ม ไม่ได้บอกว่าวันนี้จะไม่ดื่มโว๊ย” ข้อนิ้วแข็งๆถูกสะบัดลงไปโดนกระหม่อมของคนอายุน้อยกว่าจนเกิดเป็นเสียงดังโป๊ก สถาปนิกรุ่นพี่ปรายตามองอีกฝ่ายพลางยกเครื่องดื่มในแก้วขึ้นจิบ “ยังไงก็..ขอบใจนะที่อุตส่าห์ชงมาให้” โกวิทกล่าวขึ้นเสียงเบา ฝ่ามืออุ่นหนาข้างที่ว่างตบปุๆลงไปบนศีรษะของเด็กหนุ่มด้วยท่าทางไม่ต่างจากเวลาเล่นกับสุนัขแสนเชื่องสักตัว “..อร่อยดี..”
คำขอบคุณ คำชมเชยและสัมผัสที่ได้รับมาเรียกรอยยิ้มจากเด็กหนุ่มไปในได้ทันที
ต้นตระการเงยหน้าขึ้นมองรุ่นพี่ที่ยืนค้ำกบาลอยู่เป็นครั้งแรก นัยน์ตาใต้เลนส์แว่นเปล่งประกายดีอกดีใจอย่างปิดไม่มิด
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมชงให้อีกนะ” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยท่าทางกระตือรือร้น ซึ่งเมื่อได้เห็นอย่างนั้นโกวิทก็เปล่งเสียงหัวเราะในลำคอออกมาน้อยๆ
“แล้วแต่ ถ้าไม่ขี้เกียจก็เอาสิ..คนรักสบายอย่างกูไม่ขัดศรัทธาอยู่แล้ว”
ต้นตระการคลี่ยิ้มกว้างกว่าเดิมก่อนจะค่อยๆเสตาหลบกลับไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนเก่า
ฝ่ายคนเป็นผู้ใหญ่เองก็กระตุกมุมปากพลางส่ายศีรษะไปมาหลังจากเด็กหนุ่มไม่ได้จับจ้องมาทางเขาแล้ว
...ไอ้หมอนี่มันยังไม่โตจริงๆ...
...นอกจากอายุจะห่างกับเขาตั้งรอบหนึ่งจนแทบเรียกเป็นหลานได้ นิสัยใจคอบุคลิกท่าทางของต้นตระการก็ยังดูเด็กอยู่มากเช่นกัน...
...เด็กถึงขั้นที่ว่าถ้าเขาเป็นป๋าเขาคงไม่อยากปล่อยให้มันไปไหนมาไหนคนเดียวแน่ๆ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“มาทำอะไรที่นี่?” ธีรชาติเอ่ยถามขึ้นเสียงเรียบเมื่อเดินเข้าล็อบบี้คอนโดฯมาเจอนักแสดงสาวคนดังนั่งกอดอกปั้นหน้าถมึงทึงรออยู่ก่อนแล้ว
“ตองมีเรื่องอยากคุยกับพี่ชาติค่ะ ขอขึ้นไปคุยข้างบนได้ไหม? ‘คนๆนั้น’ ของพี่อยู่ที่ห้องหรือเปล่า?” หญิงสาวยันกายลุกขึ้นจากโซฟาตัวสวย แว่นตากันแดดราคาแพงยังคงประดับอยู่บนใบหน้าสวยหวานทั้งที่ตอนนี้ดวงอาทิตย์ก็ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว
พอได้ฟังคำขอ ชายหนุ่มก็ผ่อนลมหายใจผ่านปลายจมูกออกมาห้วงยาว “จะคุยเรื่องอะไร? ข่าวใช่ไหม? ถ้าเป็นเรื่องข่าวพี่จัดการบอกให้เขาเอาลงจากเว็บไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“ค่ะ ทราบค่ะ...แต่ตองก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี ให้ตองขึ้นไปคุยข้างบนเถอะนะคะ ไม่เหยียบเข้าห้องนอนหรอก สาบานได้...”
ผู้บริหารหนุ่มส่ายศีรษะไปมาด้วยความระอาใจ
...มันอะไรกันนักหนานะช่วงนี้...
...มีแต่เรื่อง...
ดวงตาคู่คมปรายตาสำรวจความเป็นไปรอบกายก่อนจะค่อยๆพยักหน้ารับคำขออย่างไม่เต็มใจนัก
.
.
“ทำไมต้องเป็นผู้ชาย?” นี่คือคำถามแรกของหญิงสาวหลังจากที่เธอได้เข้ามายืนอยู่กลางเพนต์เฮาส์ของอดีตคนรักสมใจแล้ว สีหน้าสีตาที่แสดงออกมานั้นฉายชัดเหลือเกินว่าในใจเธอรู้สึกผิดหวังมากเพียงใด “พี่ชาติเพี้ยนไปแล้วเหรอคะ? หรือว่าจริงๆพี่ชาติเป็นเกย์อยู่แล้วแต่หลอกคบผู้หญิงบังหน้า?”
“ระวังคำพูดด้วยตอง คนอย่างพี่ไม่มีความจำเป็นต้องหลอกใคร” นักธุรกิจคนดังกล่าวเสียงเข้ม สายตาของเขาจับจ้องแน่วแน่ไปที่คู่สนทนา “จินดาเป็นผู้ชายคนเดียวที่พี่รู้สึกอย่างนี้ด้วย ก่อนหน้านี้พี่ก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะคิดอะไรกับผู้ชายได้”
“สรุปว่าความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับคุณคนนั้นเป็นเรื่องจริงใช่ไหมคะ?”
คราวนี้ธีรชาติพยักหน้าหนักแน่น “พี่รักเขาจริงๆ”
ได้ฟังดังนั้นนางเอกสาวก็พ่นลมออกจมูกก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทางราวกับว่ามีของเน่าเหม็นมาวางอยู่ตรงหน้า
“พี่ชาติเห็นแก่ตัว..” เจ้าหล่อนพึมพำออกมาเช่นนั้นโดยตั้งใจให้ชายหนุ่มได้ยิน
คิ้วหนาเข้มอันแสนเป็นเอกลักษณ์ของธีรชาติขมวดเข้าหากันทันทีหลังจากถ้อยคำของเธอจบลงไป “หมายความว่ายังไงที่ว่าพี่เห็นแก่ตัว? การที่คนโสดอย่างพี่ไปรักใครตองว่าเป็นเรื่องผิดเหรอ? เราเลิกกันไปนานแล้วนะ ยังคิดว่าพี่เป็นแฟนตองอยู่อีกหรือไง?”
“อ๋อ! ตองก็ไม่ได้โง่ถึงขั้นจะมโนว่าพี่ชาติยังเป็นของตองอยู่หรอกค่ะ!...ไอ้ที่ว่าเห็นแก่ตัวน่ะตองหมายถึงเรื่องที่คนใหม่ของพี่เป็นผู้ชายต่างหาก!” ดูเหมือนว่าตอนนี้รมิตาจะเก็บอารมณ์ขุ่นข้องไว้กับตัวไม่ไหวอีกต่อไป ระดับเสียงที่เธอใช้เริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆตามลำดับ “ตองไม่ใช่ใครก็ไม่รู้นะพี่ชาติ เดินไปไหนคนเขาก็รู้จักว่านี่คือใบตอง รมิตา...แล้วคิดดูสิว่าตองต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านไปอีกนานแค่ไหนที่ปล่อยให้แฟนกลายเป็นเกย์ เมื่อวานมีอีเวนต์ นักข่าวไปดักรอกันเพียบ! ตองต้องรีบหนีออกมาเพราะไม่รู้จะตอบยังไง! อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว!”
“ก็วางไว้บนคอเหมือนเดิมนั่นแหละครับ! คนเห็นแก่ตัวคือใครกันแน่ตองน่าจะลองกลับไปคิดใหม่ดีๆนะ เพราะที่ตองพูดออกมาเมื่อกี้นี่ก็ไม่น่าใช่คำพูดของคนใจกว้างเหมือนกัน”
“ใจกว้างกับกรณีแบบนี้ได้ก็แปลกแล้วค่ะ! ไม่เชื่อลองไปถามผู้หญิงคนไหนดูก็ได้ว่าถ้าจู่ๆแฟนเก่าตัวเองกลายเป็นเกย์จะรู้สึกยังไง? ฟันธงเลยว่าร้อยทั้งร้อยอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี!” ดวงตาคู่ฉ่ำบัดนี้ฉายโรจน์ไปด้วยประกายแห่งความโกรธเคือง “ต้องทำยังไงคะพี่ชาติถึงจะเลิกยุ่งกับเขาได้?”
“ไม่มีวิธีหรอก”
“พี่ชาตินอนกับเขาหรือยัง?”
“นั่นเรื่องส่วนตัว พี่ไม่จำเป็นต้องตอบ”
“อยากนอนกับตองดูอีกสักรอบไหมคะ? เผื่อจะกลับใจได้ ตองมั่นใจว่าตองรู้จักรสนิยมบนเตียงของพี่ชาติดีที่สุด ไม่ต้องกลับมาคบกับตองก็ได้ค่ะ แค่กลับมาชอบผู้หญิงเหมือนเดิมก็พอ...ตองหาเพื่อนสวยๆหุ่นดีๆมาประเคนให้พี่ชาติพิจารณายังได้เลย”
“อายปากบ้างเถอะตอง” ธีรชาติสวนกลับไปเสียงแข็ง แววตาของเขาเองก็ดูขุ่นเคืองไม่ได้แพ้กันเลย “ตอนนี้คนๆเดียวที่มีผลต่อความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับจินดาก็คือตัวจินดาเองนั่นแหละ ต่อให้ตองพูดอีกร้อยประโยคตองก็ทำไม่สำเร็จหรอก กลับไปได้แล้วไป...เบื่อ...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 13-11-2016 10:56:17
นับเป็นเวลาเกือบสัปดาห์แล้วที่จินดาคอยแวะเวียนมาดูแลความปลอดภัยของอดีตคนรัก
“เราว่าวันนี้หมิงดูสดชื่นขึ้นนะ รอยช้ำที่แขนก็เริ่มจางไปมากแล้วด้วย”
“เหรอ..จริงๆก็ต้องขอบคุณจินนั่นแหละ คอยซื้อยาซื้ออาหารบำรุงมาให้..นี่เราอยากกลับไปทำงานจะแย่แล้ว จู่ๆก็ลาพักร้อนกะทันหันป่านนี้ที่ออฟฟิศคงเอาไปเม้าท์กันมันเลยมั้ง”
“ไม่หรอกน่า อย่าคิดมาก เขาก็คงคิดกันว่าหมิงลาไปเที่ยวนั่นแหละ” จินดาคลี่ยิ้มให้หญิงสาวพลางกวาดสายตาสำรวจความเรียบร้อยไปทั่วห้องเป็นครั้งสุดท้าย “ถ้าอย่างนั้นวันนี้เราไม่อยู่กวนแล้วดีกว่า หมิงจะได้พักผ่อนต่อ..เดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาหาใหม่นะ”
“อ้อ..อ..อื้ม เอาที่จินสะดวกแล้วกัน” คนเป็นเจ้าของห้องกล่าวเช่นนั้นโดยที่บนใบหน้าก็มีรอยยิ้มบางเบาประดับประดาไว้อย่างสวยงาม แต่ในจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังจะเดินไปถึงประตูห้องอยู่แล้วนั้น ฝีเท้าของเขาก็ต้องมีอันต้องชะงักลงไปเสียก่อนเมื่อถูกเจ้าหล่อนเรียกไว้อีกครั้ง
“มีอะไรเหรอหมิง?”
หญิงสาวมีท่าทีอึกอักอยู่ครู่ ดูอาการแล้วคล้ายกับว่าเธอกำลังชั่งใจ
“มีอะไรก็พูดมาเถอะ” จินดาว่าเช่นนั้น
“..คือ..เราจะถามจินว่า..ช่วงนี้จินมีใครหรือเปล่า?”
“หืม? ช่วงนี้เหรอ?...ก็ไม่ได้คบใครอยู่หรอก” สถาปนิกหนุ่มรู้สึกเหมือนกับว่าจู่ๆน้ำลายในปากมันก็เริ่มเหนียวจนน่ารำคาญขึ้นมา “แต่ว่าเรามี..อ่า..ใช้คำว่าอะไรดี?..”
...นั่นน่ะสิ...
...จะใช้คำว่าอะไรมาจำกัดความดีนะ?...
...ยากจัง...
“มีคนที่แอบรักเหรอ?”
ศัพท์แสงที่ถูกเปล่งออกมาจากปากหญิงสาวส่งผลให้จินดาต้องก้มหน้าลงมองพื้น หัวใจของเขากระตุกวูบคล้ายว่าจะหยุดเต้นไปในวินาทีนั้น
...แอบรัก?...
...เป็นคำๆนี้หรือ?...
หลังจากผ่านไปนานเป็นอึดใจ จินดาก็ค่อยๆพยักหน้ารับ
“อืม..จะใช้คำนั้นก็คงได้”
...ถ้ารู้สึกรักโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ จะใช้คำว่า ‘แอบ’ ก็คงไม่ผิดนัก...
เมื่ออยู่ต่อหน้าธีรชาติคงมีเพียงปากเท่านั้นที่ยังแข็งอยู่ได้ ลึกๆชายหนุ่มรู้ดีที่สุดว่าใจของเขานั้นมันอ่อนยวบไปนานแล้ว
...ใช่ว่าไม่รู้ตัว...
...ใช่ว่าไม่เคยสำรวจความรู้สึก...
...แต่เพราะไม่อยากทำให้อะไรๆมันชัดเจนจนเกินไป คำๆนี้ถึงได้กลายเป็นคำต้องห้ามที่ไม่ควรพูดออกมาตรงๆ...
“แล้วทำไมถึงได้แค่แอบรัก? ทำไมไม่คบกัน? หรือว่ากำลังจีบอยู่?”
ชายหนุ่มสั่นศีรษะ “เปล่า..ไม่ได้คบกันเพราะว่าเขาไม่ใช่คนที่เราจะคบด้วยได้น่ะ..เขาเป็นกรณีพิเศษ”
“หืม? หมายความว่ายังไง? เขามีแฟนอยู่แล้วเหรอ?”
“ไม่ใช่...แต่เขาเป็นคนที่ไม่ว่าจะผ่านไปอีกนานแค่ไหนเราก็คงไม่มีปัญญาคบด้วย เพิ่งจะคิดได้เมื่อไม่กี่วันมานี้เองว่าเรื่องของเรากับเขามันไม่เป็นไปได้...”
...พูดๆไปก็รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรตีขึ้นมาจุกอยู่ที่คอหอย...
...บางทีการได้ยอมรับออกมาเป็นคำพูดแบบนี้ให้ใครสักคนฟังก็ทำให้เส้นทางที่เลือกเดินชัดเจนขึ้นกว่าที่เคย...
“จิน..”
“หืม?”
“..เราลองกลับมาคบกันดูอีกสักทีไหม?..”
คราวนี้ชายหนุ่มเงยหน้ากลับขึ้นมามองคนพูดทันที เรียวคิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันน้อยๆ “..หมิง..”
“ตอนนี้จินไม่มีใคร เราเองก็ไม่มีใคร ที่สำคัญทั้งจินแล้วก็เรามีคนที่อยากลืมเหมือนกัน ไม่แน่ว่าถ้าเราสองคนกลับมาคบกันอาจจะทำให้ลืมง่ายขึ้นก็ได้นะ...รู้หรือเปล่าว่าบางครั้งเราก็แอบคิดถึงช่วงที่เราเป็นแฟนกับจินตอนสมัยเรียน มันสนุกดี..มีเพื่อนเป็นแฟน..รู้จักนิสัยใจคอดีอยู่แล้ว ไม่ต้องเสียเวลาเรียนรู้กันใหม่”
“..เอ่อ..” จินดามีอาการอึกอัก เขาต้องใช้เวลาเรียบเรียงประโยคอยู่ครู่ใหญ่ทีเดียวกว่าจะเปิดปากตอบอีกฝ่ายออกไปได้ “..อย่าเลยหมิง เรากลัวว่าถ้ายิ่งฝืนแล้วมันจะยิ่งแย่กว่าเก่าน่ะสิ..”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมาสถาปนิกหนุ่มรู้สึกตกใจไม่น้อยที่จู่ๆนางเอกคนดังก็ต่อสายตรงเข้ามาหาเขา ไม่แน่ใจนักว่าเจ้าหล่อนไปได้คอนแทคมาจากไหน แต่คิดว่าหากคนกว้างขวางแบบนั้นนึกอยากจะหาเบอร์สถาปนิกโนเนมสักคนขึ้นมาก็คงทำได้ไม่ยากนัก
“สวัสดีครับคุณใบตอง” จินดาเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงสุภาพ รอยยิ้มที่ส่งไปให้ถือเป็นเพียงการแสดงออกทางมารยาทเท่านั้น รู้สึกเกร็งไม่น้อยเลยที่ต้องมานั่งร่วมโต๊ะอาหารกับคนที่เคยเห็นหน้าอยู่ในจอทีวีแทบทุกวันแบบนี้
รมิตาขอนัดเขาออกมาพบที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งใจกลางกรุงฯ ผู้คนที่นี่ไม่พลุกพล่านซ้ำรอบโต๊ะบางตัวยังมีฉากกั้นล้อมกรอบไว้เพื่อมอบความเป็นส่วนตัวให้ลูกค้าอีกด้วย
หญิงสาวให้เหตุผลของการนัดพบครั้งนี้ไว้กับเขาทางโทรศัพท์ว่ามีเรื่องเกี่ยวกับธีรชาติที่ต้องการปรึกษา ถ้อยคำและสุ้มเสียงของเธอฟังดูสุภาพและสงบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใด แต่แม้กระนั้นชายหนุ่มกลับยังสามารถจับกระแสของความขุ่นข้องใจในระหว่างการพูดคุยได้อยู่บ้าง
“สวัสดีค่ะคุณจินดา เชิญนั่งเลยค่ะ” เธอกล่าวพลางคลี่เพียงยิ้มบางเบาตามประสาคนไม่มักคุ้น “เดี๋ยวคุณจินดาสั่งอาหารก่อนนะคะ เลือกตามสบายเลย มื้อนี้ตองขออนุญาตเลี้ยง”
“..อ่า..ไม่เป็นไรหรอกครับ ที่จริงก่อนออกจากออฟฟิศผมทานขนมมาจนอิ่มแล้ว..เชิญคุณตองว่าธุระเลยดีกว่าฮะ”
หญิงสาวรบเร้าให้ชายหนุ่มสั่งอาหารต่ออีกสักสองถึงสามประโยคพอเป็นพิธี แต่เมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาไม่ต้องการทานอะไรจริงๆหัวข้อการพูดคุยที่หมายมั่นไว้ว่าจะนำมาสื่อสารก็เริ่มต้นขึ้น
“คุณอาจจะรู้สึกแปลกๆที่จู่ๆตองก็โทรฯนัดออกมาคุย ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่จริงตองไม่ได้อยากทำอะไรแบบนี้เท่าไหร่หรอกแต่คิดว่าถ้าไม่ทำตองคงรู้สึกติดค้างไปอีกนาน”
“ผมเข้าใจครับ ไม่ต้องกังวล พูดมาเถอะ” ใช่ว่าชายหนุ่มจะเดาเรื่องไม่ออก วินาทีแรกที่ได้รู้ว่าคนทางปลายสายคือใบตอง รมิตา ใบหน้าของธีรชาติก็ลอยเข้ามาในหัว หากไม่ใช่เรื่องของผู้บริหารคนดังคนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะมีเรื่องไหนอีกที่ทำให้ดาราสาวอยากมาเสวนากับเขา
“พี่ชาติไม่ใช่เกย์..เรื่องนี้ตองคิดว่าคุณจินดาน่าจะรู้ดีอยู่แล้ว”
จินดาพยักหน้ารับเบาๆ “ครับ ผมทราบดี”
“นอกจากนั้นตองก็พอรู้มาว่าจริงๆคุณเองก็ไม่ใช่เหมือนกัน..เพราะแบบนี้ตองเลยรู้สึกตกใจมากเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกคุณค่ะ”
คนฟังพยักหน้ารับอีกรอบ
...อย่าว่าแต่รมิตาเลย แรกๆตัวเขาเองก็ตกใจเช่นกัน...
“สำหรับตัวคุณตองไม่รู้ว่าที่มาที่ไปของเรื่องนี้มันเป็นยังไงนะคะ เราเพิ่งเคยเจอกัน..แต่สำหรับพี่ชาติ ตองรู้ว่าสาเหตุที่ทำให้พี่ชาติเขวได้มากขนาดนี้เพราะก่อนเลิกกันตองทำเขาไว้เยอะค่ะ พี่ชาติเคยเล่าให้คุณฟังหรือเปล่าว่าตองกับเขาเลิกกันได้ยังไง?”
คราวนี้ชายหนุ่มสั่นศีรษะปฏิเสธ
“ตองแอบมีคนอื่นลับหลังพี่ชาติ พอเขารู้เขาเสียใจมาก คงเป็นเพราะเรื่องนี้แหละที่ทำให้เขากลายเป็นแบบนี้ไปได้...ตองรู้สึกผิดค่ะคุณจินดา ตองรู้สึกเหมือนตองทำลายชีวิตเขาน่ะ ตองมีเพื่อนฝูงอยู่ในหลายสังคม ได้ยินมาจากเพื่อนหลายคนเลยว่าตอนนี้มีแต่คนเอาพี่ชาติไปนินทา พวกนักข่าวเองก็เม้าท์กันสนุกปาก หาว่าพี่ชาติเป็นตุ๊ดเป็นแต๋ว ภาพลักษณ์เสียหายไปเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้”
จินดาเม้มริมฝีปากเข้าหากันเสียแน่น หัวใจของเขากระตุกวูบอีกครั้งเมื่อได้ยินแบบนี้
มาถึงตรงนี้รมิตาก็จงใจจับจ้องแน่วแน่เข้าไปในดวงตาของคู่สนทนา สีหน้าของเธอดูจริงจังจนคนมองรู้สึกเกร็งไปหมด
“ตองอยากขอให้คุณจินดาลองกลับไปพิจารณาดูดีๆค่ะว่ามันคุ้มจริงหรือเปล่าที่ผู้ชายแท้ๆอย่างพวกคุณสองคนจะเอาอนาคตไปแลกกับความสับสนชั่วครั้งชั่วคราวแบบนี้..ถ้าถามตอง ตองว่ายังไงก็ไม่คุ้ม..เคยเป็นแบบไหนก็กลับไปเป็นแบบนั้นเถอะค่ะ..เพื่อประโยชน์ของตัวคุณเอง แล้วที่สำคัญก็เพื่อพี่ชาติด้วย..”
จินดาหลบตาวูบ เขาลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอไปอย่างยากลำบาก ทั้งที่เป็นของเหลวจากร่างกายตัวเองแท้ๆแต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกเหมือนกำลังกลืนยาขมอย่างไรอย่างนั้น
นางเอกสาวคนดังทิ้งจังหวะให้อีกฝ่ายได้ใช้ความคิด เธอไม่เร่งไม่ตื๊อทว่ากลับนั่งรออย่างใจเย็น
...มองเห็นแล้วล่ะ...
...เธอสามารถมองเห็นร่องรอยแห่งความทุกข์ใจจากแววตาของเขาได้แล้ว...
...ถือว่าเป็นสัญญาณดี...
วันก่อนธีรชาติบอกเธอเองกับปากว่าคุณจินดาคนนี้คือคนๆเดียวที่จะมีผลต่อทิศทางความสัมพันธ์ของพวกเขา
...ก็ต้องขอบคุณที่อุตส่าห์เผยไต๋ออกมา...
...เพราะถ้าจินดาเห็นดีเห็นงามด้วย เธอก็จะรักษาหน้าตัวเองไว้ได้สมใจ...
แล้วในที่สุดหลังจากเงียบไปนานเกือบนาที ถ้อยคำจากปากสถาปนิกหนุ่มก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
“..คุณตองไม่ต้องห่วงนะครับ ผมเองก็ไม่ได้อยากให้เรื่องมันออกมาเป็นแบบนี้เหมือนกัน..”
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 13-11-2016 11:09:35
ยัยใบกล้วยอีกแล้ว
อุตส่ารอว่าเมื่อไรจะมีฉากสวีท
ให้พอชุ่มชื้นหัวใจอีกบ้าง
กลายมาเป็นดราม่าใหญ่โตอีกจนได้
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 13-11-2016 11:16:29
อย่าไขว้เขวลูก.. ถ้าจินหยุดพี่ชาติแย่แน่ ๆ เลย
เห็นใจจริง ๆ ฮรือออออ
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 13-11-2016 11:18:00
จินดาหนักแน่นหน่อยสิ พี่ชาติเขาจริงจังกับจินนะ เชื่อในตัวพี่ชาติหน่อย สนอะไรมากกับลมปากคนอื่น
เฮ้ออ อึดอัดใจ
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 13-11-2016 11:26:32
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 13-11-2016 11:26:49
จะร้องไห้ เหมือนมันไม่ได้เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่ตอนนั้น .. ผิดหวังในตัวจินอ่ะ คนรักกันน่าจะเข้มแข็งมั่นคงต่อกันมากกว่านี้จริงๆนะ
จินน่าจะรู้ว่าพี่ชาติมีความสุขแค่ไหนเวลาอยู่กับจิน พี่ชาติจะมีความสุขได้ไหมถ้าไม่มีจิน ?
สิ่งที่คิดเอาเองอ่ะ มันใหญ่กว่าความรู้สึกที่พี่ชาติแสดงให้เห็นชัดๆมาตลอดหรอ
เฟล เซ็ง เฮ้อ . ___ .
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 13-11-2016 11:31:39
จินนะจิน ทำไมไม่เชื่อใจชาติบ้าง
ชาติทำทุกอย่างทุกทาง พร้อมจะจับมือไปด้วยกันแต่จินกลับถอยหลังแบบนี้มันไม่โอเคเลยนะ
จินจะแคร์คนอื่นทำไม เขาไม่ได้มาสุขมาทุกข์กับเราสักหน่อย ชีวิตเป็นของเรานะ
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 13-11-2016 11:33:55
ดูท่าจินดาก็เอียนเอียงไปแล้วด้วย มาม่าอีสคัมมิ่งใช่มั้ยคะ
นาทีนี้สงสารพี่ชาติมากเลย นอกจากใบกล้อยแล้วยังมีแฟนเก่าจินดามาพัวพันอีก
คนอ่านก็เสียใจไม่น้อยกว่าพี่ชาติเลยค่ะ โถวววจินดาหนักแน่นหน่อยนะ พลีสสส
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 13-11-2016 11:36:50
เริ่มหัวข้อโดย: me12inzy ที่ 13-11-2016 11:51:04
บางทีก็เบื่อจิน.. คิดไปเองเก่งไปหมด ไม่เคยมีปรึกษาอะไรหรอก
ไม่น่าเรียกว่าแอบรักได้นะ ความรู้สึกจินไม่น่าไปไกลขนาดนั้น
อีใบหนาดนี่น่าเอาเปลือกทุเรียนจับฟาดให้หน้าแหก ใจต่ำ อ้าขาให้ผู้ชายแล้วจะมายุ่งอะไรก็คนอื่นอีกคะ คันไม่พอหรอ
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 13-11-2016 11:56:16
งงว่าใบตองอายทำไมสิ่งที่ตัวเองทำไม่น่าอายกว่าหรอ อยากให้แฉมันแม่มม สาระแน! อวสานอาหารเที่ยง เครียดดด :hao5: :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 13-11-2016 11:58:51
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 13-11-2016 12:00:16
ผชเขาไม่เอาแล้วยังจะด้านอีกกกกกกก กลัวแต่ตัวเองจะเสียหน้า เห็นแก่ตัวแบบที่พี่ชาติบอกก็สมควร
สะใจมากที่โดนคำว่า เบื่อ ใส่หน้า หึ หน้าชาไปเลยล่ะสิ
จินอ่าาาาาา อย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้กับพี่ชาติเลยน้าาา เชื่อในตัวพี่ชาติน้าาาา :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 13-11-2016 12:04:24
จินดาก็ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะไม่มั่นใจในความสัมพันธ์์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
ยัยนางเอกก็มาเสี้ยมอีก....เห็นใจพี่ชาติจริงๆ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: LalaBam ที่ 13-11-2016 12:09:14
อ่านไปหน่วงไป
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 13-11-2016 12:13:11
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 13-11-2016 12:30:06
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 13-11-2016 12:32:07
เห็นแก่ตัวจริงๆ นังนี่
อิพี่ชาติมาลากตัวน้องจินไปอบรมหน่อยสิ ก่อนเด็กมันจะป๊อดไปมากกว่านี้
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 13-11-2016 12:39:29
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 13-11-2016 13:22:53
แต่ยกมือนับถือพี่ชาติมากๆ เลยทีเดียว ที่บอกปัดตอนหล่อนขอใช้ร่างกายตัวเองเป็นสิ่งพิสูจน์ความเป็นชายของเขา แล้วก็ยังตอบกลับไปจนหน้าม้าน แต่ผู้หญิงคนนี้นี่จริงๆ เชียว โดนธีรชาติว่าไปขนาดนั้นแล้ว ยังตามมารังควานจินดาอีก ก็ได้แต่หวังว่าหล่อนจะเข้าใจอะไรมากกว่านี้สักหน่อย
ขอเป็นกำลังใจธีรชาติค่ะ ^_____^
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 13-11-2016 13:28:00
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 13-11-2016 13:33:20
ลำไยมากกกกก
มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย
:angry2:
พี่ชาติเฝ้าจีบเฝ้าทะนุถนอมมาหลายเดือนมาพังเพราะชะนีเนี่ยนะ
ไม่เอาาาาาาา
จินดามั่นใจหน่อย อย่าทำให้แม่ยกผิดหวังนะลูก แม่เชื่อในตัวหนู
เริ่มหัวข้อโดย: yymomo ที่ 13-11-2016 14:23:54
มึงกลัวตัวเองเสียหน้าเพราะพี่ชาติเป็นเกย์แต่กลับไม่กลัวเสียหน้าที่มีชู้ทั้งๆที่มีพี่ชาติอยู่แล้ว
คิดสิคิด ว่าเรื่องไหนน่าอายกว่า แล้วใครเริ่มก่อน
ขอแนะนำให้พี่ชาติสวนกลับชนิดรุนแรงจนนางปีกหักไปเลย :katai1:
แต่จุดที่น้องจินลังเลเนี่ยเข้าใจนะ การที่จะก้าวข้ามเส้นของความรู้สึกมันยากนะ จากคนที่เคยชอบผู้หญิงมาชอบผู้ชายด้วยกันได้เนี่ย มันต้องตัดสินใจหรือคิดมากแค่ไหน อย่าลืมว่าจินดาไม่ได้เป็นเกย์โดยกำเนิด ไม่แปลกที่จะกั๊กๆ แต่ไม่ได้มีแค่นั้น ถ้าพี่ชาติเป็นเพียงคนธรรมดาเดินดินไม่ได้มีหน้าตาในสังคมแบบทุกวันนี้คงว่ายกว่านี้เยอะ เพราะความต่างของสถานะทางสังคมที่มากเกินไปยิ่งทำให้ความลังเลมีมากขึ้น
เปรียบก็เหมือนคนที่ขี้เหร่มากๆแต่ดันมีแฟนหน้าตาดีสุดๆ จะคิดสองแบบคือภูมิใจกับกลัวอีกฝ่ายอับอาย เคสน้องจินก็เหมือนกันตรงที่น้องจินกลัวพี่ชาติเสื่อมเสียชื่อเสียง เลยเลือกที่จะถอยเพื่อปกป้องพี่ชาติ ยอมเจ็บซะเอง
:angry2: :angry2: อิใบหมามุ่ยแหละตัวดีอิดอกนี่ อ้อ นังหนิงด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 13-11-2016 14:28:10
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 13-11-2016 14:57:08
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 13-11-2016 15:06:08
เริ่มหัวข้อโดย: ppangssang ที่ 13-11-2016 15:19:06
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 13-11-2016 15:36:11
จะทำอะไรควรจะเปิดใจคุยกันก่อน อย่าให้ผีนางตานีมาหลอกเอาได้
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 13-11-2016 15:52:56
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 13-11-2016 15:53:47
รำคาญชะนีแบบนี้โว้ย ชีวิตเขาเขาจัดการเองได้ ยุ่งเรื่องชาวบ้านชห ดูท่าจะว่างมากอะ เกลียดดดดดดด
จินจะทำไงก็ทำเหอะนะ คิดว่าดีก็ทำไป เราเพลียแล้ว พี่ชาติบอกแล้วนะว่าจัดการเองได้ จินจะไม่นึกถึงก็ช่างมัน ถ้าจะเทพี่ชาติก็ส่งมาให้เราแล้วกัน เราดูแลต่อก็ได้ บู่
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 13-11-2016 15:56:31
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 13-11-2016 15:57:29
เริ่มหัวข้อโดย: yangpah ที่ 13-11-2016 15:58:30
อย่างพี่ชาติ อะไรที่ทำให้นางมั่นใจขนาดที่ว่าเพราะเสียใจจากนางพี่ชาติจึงไปคบจิน???
นางเอาเส้นประสาทจากฝอยสมองส่วนไหนคิดหรอ หรือความคิดมีปัญหาก็เลยคิดไปเอง
:mew5: :mew5:
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 13-11-2016 16:22:47
แอบสงสารพี่ชาติหน่อยๆนะเนี่ย จะง้อจินได้อีกมั้ยคราวนี้
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 13-11-2016 16:28:14
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 13-11-2016 16:31:58
เพราะในความเป็นจริง ความรักถูกล้อมกรอบไว้ด้วยสภาพสังคม บริบทหน้าที่ เพศสภาพ รวมถึงบริบททางกฎหมายเองด้วย
แต่ถ้าความรักของคนสองคนสามารถฝ่าฟันปัญหาอุปสรรคไปได้ คุณก็ไม่ต้องสนใจอะไรใครหรอกค่ะ คนที่จะมีความสุขก็คือคุณ เพราะว่าคนพวกนั้นเขาไม่ได้มีความรักแบบคุณ เขาก็จะจมอยู่ในห้วงมืดดำนั้นต่อไป ทางศาสนาสอนให้ทุกคนมีความรักโดยไม่ได้แบ่งเพศสภาพค่ะ
พูดถึงน้องจินนะคะ
ถ้าน้องไม่เข้มแข็ง น้องมีความลังเล น้องไม่มั่นใจในตัวเองรวมถึงความรักของน้อง(หมายรวมถึงพี่ชาติด้วย) น้องเกิดความกลัวกับสิ่งที่(อาจ)จะเกิดขึ้นทั้งที่ยังไม่เกิด ..น้องไม่ได้ไปต่อค่ะ พี่สงสารพี่ชาติ การที่เขาบอกกับใบตองว่า ทุกอย่างขึ้นอยู่กับน้องจินเอง แต่กลายเป็นว่าจินพร้อมจะทิ้งทุกอย่างตามที่มีคนชักจูงน้องไปในแง่นั้น พี่ว่าพี่โอเคกับการกินมาม่าทั้งเดือนค่ะ (เพราะพี่ไม่มีตัง)
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป อิใบตองจะต้องถูกตบค่ะ #ผิด ..ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป พี่ชาติต้องเข้มแข็งนะคะ (พี่ชาติคงต้องดามใจตัวเองไว้ล่วงหน้าเลยค่ะ)
ฝากความหวังไว้กับป๋าโก๋นะคะ
เด็กมันอ่อยมาแล้วขนาดนี้
ถ้าไม่ตะครุบไว้ในมือแล้วไซร้คงเสียชาติป๋าแน่ๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 13-11-2016 16:34:56
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 13-11-2016 16:41:47
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 13-11-2016 16:50:38
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 13-11-2016 17:03:33
เริ่มหัวข้อโดย: LALYNN ที่ 13-11-2016 17:06:53
พอจะเข้าใจในมุมของน้องจิน แต่ในมุมของพี่ชาติที่พยายามประคองไว้ก็น่าสงสาร
ปวดใจ๊ปวดใจค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 13-11-2016 17:23:42
เริ่มหัวข้อโดย: PREMIUM_ALMOND ที่ 13-11-2016 17:40:28
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 13-11-2016 17:52:02
อยากให้จินไตร่ตรองดีๆ นึกถึงความรู้สึกพี่ชาติเยอะๆ นึกถึงคำพูดที่พี่ชาติเคยให้ไว้ "ขอแค่จินเดินตามพี่มา ถ้าเจออะไรขวางหน้าเดี๋ยวพี่เป็นคนหยิบออกเอง จินแค่เดินสบายๆก็พอ..ไว้ใจพี่นะ" นึกถึงคำพูดนี้ไว้เยอะๆนะจิน
เราจะผ่านความบอบช้ำไปกับพี่ชาติค่ะ ถึงจินจะถอยห่างแต่พี่ชาติไม่ยอมแน่นอน หรือพี่ชาติจะยอมแพ้แล้วรอจินคิดได้ว่าพี่ชาติสำคัญกว่าสิ่งใดแล้วมาง้อดีคะ (อันที่จริงใจคนอ่านอย่างเราโคตรอยากให้เป็นอย่างหลังเลย) หรือพี่ชาติจะมาซบอกเราก็ได้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 13-11-2016 17:53:23
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 13-11-2016 18:02:31
แต่เปิดมาปุ้บเจอมาม่าพิเศษใหญ่จัมโบ้เลยค่ะ ฮือออออ
ยัยใบตองใบกล้วยเน่า ทำไมเห็นแก่ตัวได้อย่างน่ารังเกียจขนาดนี้อะ
ทิ้งพี่ชาติไปมีคนอื่น ละพอแฟนเก่ากำลังจะมีความสุข
ก้กลับมาทำลายทุกอย่างเพราะห่วงหน้าตัวเอง
อิชะนีผีบ้านี่ อยากให้มีจุดจบแบบไม่ต้องผุดไม่ต้องเกิดเลย
พี่ชาติต้องรีบจัดการและระวังมากกว่านี้แล้วล่ะ
เพราะจินมีความเห็นไปในทางเดียวกับยัยใบกล้วยนี่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
นี่เหมือนพี่ชาติสู้อยู่คนเดียวอะ เหนื่อยแย่เลย
พี่ชาติสู้ๆค่าาา
รอออ
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 13-11-2016 19:22:21
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 13-11-2016 19:22:58
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 13-11-2016 19:30:01
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 13-11-2016 19:31:33
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 13-11-2016 20:01:14
พี่ชาติๆๆๆต้องรับจัดการเื่องนี้นะๆๆๆ
อย่าให้จินดาคิดไปเองมากกว่านี้นะๆๆๆ
รอตอนต่อไปจ้าาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 13-11-2016 20:03:52
คือแบบ คนสับสนแม่งก็สับสนต่อไปซิ ไม่มีความชัดเจนในตัวเอง พอมีคนมาพูดหน่อยก็คล้อยตาม คิดไปต่างๆนาๆ ไม่ถ่งไม่ถามสุขภาพหัวใจพี่ชาติซักคำ เอาจริงๆก็รำจินเป็นอยู่ทุนเดิมอยู่แล้ว พอมีเรื่องนี้มาอีกนี่รำไปกันใหญ่ ไม่นึกถึงความรู้สึกพี่ชาติเลย พี่ชาติต้องทำเพื่อนางไปอีกขนาดไหน แค่นี้ยังไม่พอหรอ รำๆๆๆๆๆๆ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 13-11-2016 20:27:11
พี่ชาติยังคงมั่นคงดุจหินผา จินก็ยังคงคาแรกเตอร์หวั่นไหวตามสายลม เมื่อไรจะถึงจุดเปลี่ยนนะ ไม่ชอบมาม่าเลย :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 13-11-2016 20:38:51
สัญญาจะเอาให้หน้าเบี้ยว นังใบตอง!!
ส่วนเรื่องจินกับพี่ชาติ คือจริงๆเราเข้าใจจินม าตลอดนะ ว่ามันมีหลายปัจจัยที่ทำให่จินยังลังเลที่จะชัดเจนกับพี่ชาติ ดูจากที่จินคุยกับแฟนเก่าว่าตัวจินเองไม่ว่าอีกนานแค่ไหนก็คงไม่มีปัญญาคบกับพี่ชาติได้แต่มองอีกมุมตอนนี้เราสงสารพี่ชาติกว่าอีกที่ผ่านมาพี่ชาติทำทุกอย่างเพื่อจิน ทำไมจินไม่มองกลับกันบ้างว่าขนาดนักธุรกิจชื่อดังอย่างธีรชาติยังยอมทำทุกอย่างทุ่มเททุกอย่างเพื่อให้เรื่องของทั้งสองเดินไปได้ แล้วจินหละ? เคยทำอะไรเพื่อพี่ชาติบ้าง ถ้าอะไรมันยากนักเราว่าจินกลับไปคบกับหนิงเถอะ ปล่อยพี่ชาติไปให้เจอคนที่รักและพร้อมที่จะเสียสละให้พี่ชาติกว่านี้ บอกตรงๆสงสารพี่ชาติ จริ งๆแล้วยัยใบตองก็เป็นแค่ตัวเร่งปฎิกริยาเท่านั้น เพราะต่อให้นางพูดอะไรทำอะไร ถ้าจินและพี่ชาติหนักแน่น มันก็ไม่มีผล ซึ่งพี่ชาติเองก็ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเขารักและจริงจังและหนักแน่นแค่ไหน แต่สำหรับจิน..ไม่ใช่ ถึงครั้งนี้ไม่ใช่เพราะเรื่องที่ยัยใบตองมาเป่าหูให้เขวแต่เป็นเรื่องอื่นหรือปัญหาอื่นจินก็พร้อมจะเขวและถอดใจตลอดเวลา ถ้าต้องเป็นแบบนี้ทุกครั้งบอกเลยพี่ชาติรักผิดคน คนดีๆแบบพี่ชาติไม่ควรต้องมาจมอยู่กับคนแบบนี้
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 13-11-2016 20:42:56
คนที่ควรจะแคร์คือพี่ชาติต่างหากไม่ใช่ใคร
เริ่มหัวข้อโดย: Hemelcl ที่ 13-11-2016 20:59:20
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 13-11-2016 21:06:28
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 13-11-2016 21:33:56
ไม่อยากให้จินคิดไปเอง คิดแทนพี่ชาติ ลองคุยกันไหม ลองปรึกษากันบ้างก็ยังดี
แต่ยังดีที่จินเลือกจะปฏิเสธหมิงไปงั้นคงยุ่งกว่าเดิม แอบสงสารพี่ชาติ จัดการปัญหาเรื่องข่าวได้แล้ว
แฟนเก่าก็คุยเด็ดขาดแล้ว ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของจินแล้ว.. ฟังคนอื่นได้ อยากให้จินฟังพี่ชาติด้วย ㅠㅠ
แต่ถ้ามองมุมจินเองก็เข้าใจที่จินกำลังคิดแหละ ลำบากใจ อยู่ในฐานะที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย
จินเองก็ไม่อยากให้คนอื่นมองพี่ชาติไม่ดี ความรู้สึกไม่ต่างกันไปแล้ว ถ้าตัดสินใจทางไหนไป
ถ้าเสียใจก็เสียใจทั้งคู่อยู่ดี มาสู้ไปด้วยกันเถอะะะ ขนาดงานยังสู้มาด้วยกันจนสำเร็จเลย!
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 13-11-2016 22:02:49
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 13-11-2016 22:13:42
เฮ้ พี่ชาติเขาทำหลายๆอย่างเพื่อนายขนาดนั้น
ให้ความมั่นคง ให้คำมั่นตั้งขนาดนั้น
แต่เราจะไม่พยายามทำอะไรเพื่อเขามั่งหรอ
ถอดใจง่ายไปไหมอะจิน
ยอมแพ้ง่ายไปรึเปล่า
เหนื่อยใจแทนพี่ชาติ เห้ออ
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 13-11-2016 22:14:17
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 13-11-2016 22:19:02
เฉยๆก็ได้มั้ยยยยย มีความเห็นแก่ตัวสูงมากกก
พี่ชาติกลับมาดูน้องจินเร็ววววววว น้องจินอย่าวู่วามนะลูกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 13-11-2016 22:27:26
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 13-11-2016 22:44:27
ให้เหลือให้เรียกผู้หญิงบ้างเถอะ อย่าให้ต้องจิกเรียกชะนีเลย
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 13-11-2016 22:52:09
แต่ดู ๆ แล้ว ไม่ทันเขาแน่ :เฮ้อ:
ได้ดูหนังยาวอีกแหละ :ling3:
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ
ปล. อย่าให้ซดมาม่ารสจัดนักนะครับ :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: Alinrat ที่ 13-11-2016 23:33:04
โอ้ยยยย เนื้อคู่พี่โก๋มาตอนได้ตรงเวลาพอดรนะ แต่ก็ช้าไปนิดตอนนี้ฮีเริ่มแก่ล่ะ เรื่องรักใคร่ไฟแรงเริ่มหมดละ 555555555555555
o13 o13 o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: rotedump ที่ 13-11-2016 23:33:55
เริ่มหัวข้อโดย: kung ที่ 14-11-2016 00:37:05
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 14-11-2016 00:43:40
เริ่มหัวข้อโดย: sakurako12 ที่ 14-11-2016 00:53:24
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 14-11-2016 00:55:42
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 14-11-2016 01:34:15
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 14-11-2016 01:37:57
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 14-11-2016 01:44:08
เริ่มหัวข้อโดย: TK323 ที่ 14-11-2016 01:59:17
หนูจินอย่าพึ่งคิดอะไรไงแง่ลบสิลูก ฮืออออออ สำหรับพี่ชาติจินยิ่งเป็นตัวแปรทิศทางความสัมพันธ์ด้วย พี่ชาติเขารักหนูมากนะ :m15: ต้องให้พี่ชาติมาจัดการอีผีตองเหลืองนี่ให้เข็ด เอานี่ไปกินซะ :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: seii ที่ 14-11-2016 02:23:11
นางไม่มีทางตามดาราที่เเสดงละครทั้งในจอเเละนอกจอได้หรอก
เออ รักเเล้วไง? รักเเล้วถ้ารู้สึกว่าตัวเองกำลังดึงอีกคนไว้ มีใครบ้างอยากทำ?
อีกดอกนี่ก็หน้าด้าน ถ่างขาให้เขาๆ ยังไม่เอา คือไม่อายเหรอฟระ?
เเล้วยังเเอบมาเเสดงละครให้เเฟนเขาสับสนอีเรวววววววว
หวังว่าจินจะไปเล่าให้พี่ชาติฟังนะ เฮ้อออ
เริ่มหัวข้อโดย: ชลอจ ที่ 14-11-2016 05:20:13
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 14-11-2016 07:05:32
เริ่มหัวข้อโดย: ิbbeer.r ที่ 14-11-2016 08:25:09
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 14-11-2016 09:07:52
เริ่มหัวข้อโดย: ichnuan ที่ 14-11-2016 09:17:29
จินต้องมั่นคงนะลูกนะ นะลูกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 14-11-2016 10:06:50
พี่ชาติค่ะ เพิ่มความมั่นใจให้น้องด่วนค่ะ
ก่อนที่จะเสียไป
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 14-11-2016 11:18:28
พี่ชาติมาคุยกับจินก่อนนนน
จินอย่าเพิ่งคิดอะไรสิ
เริ่มหัวข้อโดย: purple ที่ 14-11-2016 11:37:21
ถ้าแค่แฟนเก่า (ย้ำ! แฟนเก่า เลิกกันแล้ว) ไปชอบผู้ชาย เรียกเสียหน้า แล้วที่ตัวเองไปคบคนอื่นลับหลังเขานี่ ไม่เรียกเสียสติหรือคะ?!
อยากดูจุดจบของผู้หญิงคนนี้ เธอต้องได้บทเรียนบ้างนะ #นิสัยแบบนี้ไม่ใช่คนใจกว้าง //ก็อปพี่ชาติอีก
ส่วนจิน นายกั๊กไปนะ แถมใจไม่มั่นคง คือพี่ชาติแสดงออกขนาดนี้ จินต้องมั่นใจ(ได้แล้ว)นะ
เชื่อใจตัวเอง เชื่อใจคนที่รัก จะต้องไปเชื่อคนที่ไม่หวังดีทำไม น่าจะรู้เจตนาเขาอยู่แล้วนี่ อย่าให้ต้องพูดว่าผิดหวังเลย
พอนะจิน ความลังเลนู่นนี่ หนักแน่นหน่อย มาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่เอามาม่าแล้ว อิ่มมาก
ตอนนี้บทพี่ชาติไม่เยอะ แต่รับรู้ได้ถึงความเกลียด //ไม่ใช่ ความรำคาญผู้หญิงคนนึง ซึ่งจ้องแต่จะรักษาหน้าตัวเอง
ที่สำคัญ ที่พูดว่ารักจินแบบตรงๆ นี่คือพี่เขาจริงจัง และจริงใจ เป็นกำลังใจให้พี่ชาติ รู้ว่าจะไม่เปลี่ยนใจ ขอให้สู้ๆนะคะพี่
ที่พึ่งได้ตอนนี้คงเป็นพี่โก๋ ถึงแม้พี่จะโหด แต่ความมุ้งมิ้งของพี่กับน้องต้นวันนี้ทำให้ใจชื้นขึ้นมามาก
พี่ต้องดูแลน้องเขาดีๆนะ น้องยังเด็ก ยังต้องการที่ยึดเหนี่ยว พี่จะเป็นพี่เลี้ยง(ต้อย?)ที่ดีแน่ๆค่ะ ><
โหหห นี่คือพิมพ์ยาวมาก แต่อยากระบายเพราะไม่ไหวแล้ว 555
สั้นๆตรงนี้ คุณคนเขียนเก่งมาก นี่เราอินตามซะมากมาย เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ เรารอติดตามผลงานนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 14-11-2016 11:46:11
แสดงออกขนาดนี้ ก็ยังมีคนหวังดีอยากให้เป็นอีกอย่างนึง
ถ้าพี่ชาติได้ยินเรื่องอะไรงี้จากปากจินดา คงเจ็บอ่ะ
#ทีมพี่ชาติ จะปกป้องพี่เอง
แงงง
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 14-11-2016 17:32:08
คบชู้ ปลิ้นปล้อน เห็นแก่ตัวอย่างน่ารังเกียจ
ฉันเข้าใจจินนะ รักไง เลยไม่อยากให้คนที่รักเสียหาย
จินน่าจะคิดว่า อาจจะเจ็บตอนนี้ แต่มันก็จะผ่านไป
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 14-11-2016 18:53:59
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 14-11-2016 20:05:37
ขอให้รักของพี่ชาติและน้องจินสตรอง!!!
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 14-11-2016 20:25:01
ตามทันปุ๊บดราม่าปั๊บเลย
โอ๊ย เพื่งจะหวานละมุนอยู่ไม่กี่ตอน เสริฟมาม่ากันซะแล้ว
อะไรๆกำลังจะดี คุณตานีมาทำเรื่องจนได้ ไม่ใช่ว่าหลังจากนี้จินจะไปคบหมิงหรอกนะ
สงสารพี่ชาติ :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: sirinami ที่ 14-11-2016 20:59:22
เริ่มหัวข้อโดย: naja-kitase ที่ 14-11-2016 21:50:50
ปล่อยให้พี่ชาติของเราสู้ไปคนเดียว เอาที่จินสบายใจเลย
เริ่มหัวข้อโดย: mam79 ที่ 15-11-2016 01:15:37
เริ่มหัวข้อโดย: bookie ที่ 15-11-2016 08:15:16
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 15-11-2016 09:12:24
ใจคิดรักเขา แต่ไม่ทำอะไรซักอย่างเลย รู้สึกสงสารพี่ชาตินะ รักคนที่โลเลไม่แน่นอน
พอเขากอดด้วยก็อ่อนปวกเปียก แต่ใจคิดจะตีตัวห่างด้วยเหตุผลงี่เง่าฟังไม่ขึ้น
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 15-11-2016 19:32:01
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 15-11-2016 22:17:25
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 15-11-2016 22:25:14
เริ่มหัวข้อโดย: bluecoco ที่ 16-11-2016 00:05:02
แต่เราเข้าใจจินนะ
เพราะทั้งรักทั้งเคารพมาก
ยิ่งเป็นคนฉลาดแบบจิน
คงคิดมากเป็นล้านแปดตลบ
ลึกๆก็ไม่อยากทำลายชื่อเสียงคนที่ตนรัก
แต่ก็ไม่อยากทำร้ายจิตใจคนรักเช่นกัน
ไม่ว่าเลือกทางไหนก็เจ็บ
หวังว่าคนดีคนฉลาดของพระนายทั้งคู่
จะช่วยกันพลิกวิกฤษเป็นโอกาสให้จนได้นะ
...รักเรื่องนี้จัง
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 16-11-2016 00:45:54
เริ่มหัวข้อโดย: pajaree1202 ที่ 16-11-2016 01:17:06
เฮ้อ จินดาต้องปรึกษาคนพี่ก่อนนะ ไม่ใช่เอาแต่คิดเองเออเอง คุยให้มันรุ้เรื่องไปเลย ส่วนนังชะนีใบตองอ่ะพี่ชาติจัดเอามันลงหลุมสิ
เซงจริง เข้ามาอ่านหน่วงก่อนสอบเลย
:katai1: :katai1: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: spoilt ที่ 16-11-2016 09:01:27
เด่วนี้เวรรกรรมมันติดจรวด ทำให้คนรักกันเค้าเข้าใจกันผิด ไม่มีความสุข
หล่อนจะต้องได้รับผลกลับไปร้อยเท่าพันเท่า
ไปค่ะพี่ชาติไปสู้เพื่อนความรักของเรา
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 16-11-2016 12:51:42
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 16-11-2016 15:04:44
แต่เบื่อนายเอกที่นั่งนิ่งๆอมทุกข์ให้พระเอกช่วยอย่างเดียวเเล้วอ่ะ
ถ้าจะเก่งก็อยากให้เก่งตลอดนะจิน
ถ้ายอมเเพ้เรื่องนี้แล้วให้พี่ชาติสู้อยู่คนเดียว
เราว่าจินก็ไม่คู่ควรกับพี่ชาติอย่างที่ตัวเองคิดน่ะเเหละ
ใบตองที่สู้เพื่อความรักตัวเองยังดีกว่าซะอีกถึงนางจะเคยทำผิดพลาดไปก็เถอะ แต่ก็ยอมรับความผิดและพยายามแก้ไข
ขอโทษนะคะอาจแรงไปนิด
แต่ค่อนข้างจะอินค่ะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 16-11-2016 15:29:21
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 16-11-2016 19:03:52
...กลุ้มใจ...
ไม่บ่อยนักที่เวลาอันมีค่าของธีรชาติจะถูกปล่อยทิ้งไปกับการเหม่อลอยอยู่ภายในห้องเพียงลำพัง นับตั้งแต่กลับจากที่ทำงานมาเขาก็ยังไม่ได้ทำสิ่งอื่นใดเลยนอกจากนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาตัวสวยเท่านั้น
ผู้บริหารหนุ่มตระหนักดีว่าตลอดช่วงเวลาร่วมสัปดาห์ที่ผ่านมานี้ตนกำลังถูกจินดาหลีกเลี่ยง พ่อสถาปนิกคนเก่งของเขามีท่าทีเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
...ไม่โทรฯหา ไม่รับสาย ไม่ตอบไลน์ ไม่แวะมาเจอ...
ลมหายใจห้วงยาวถูกผ่อนออกมาพร้อมกับความรู้สึกอัดอั้น
กับปัจจัยภายนอกแล้วธีรชาติพอจัดการได้ แม้ว่าจนถึงตอนนี้รสนิยมทางเพศของเขาจะยังถูกผู้เสพสื่อจำนวนหนึ่งนำไปเม้าท์กันต่อไม่เลิก แต่อย่างน้อยที่สุดก็ไม่มีหนังสือหัวไหนคิดเอาประเด็นนี้ไปเล่นซ้ำอีกหลังจากที่เขาได้ต่อสายตรงเข้าไปพูดคุยด้วยตัวเองมาแล้ว
...แต่กับปัจจัยภายในอย่างความรู้สึกของใครอีกคนที่ตกเป็นข่าวด้วยกันนี่สิ...
...ต้องทำอย่างไรจินดาถึงจะยอมวางใจไว้ในมือเขาก็ยังคิดไม่ออกเลยจริงๆ...
แรงสั่นของเครื่องมือสื่อสารเครื่องบางที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเตี้ยตรงหน้าดึงให้ชายหนุ่มต้องละความสนใจออกจากเรื่องราวในหัวไปชั่วคราว เลขสิบหลักซึ่งปรากฏหราอยู่ในหน้าจอเรียกให้เขาต้องรีบยกมันขึ้นมากดรับทันที
“ว่าไงจิน? พี่กำลังคิดว่าจะโทรฯหาอยู่เลย”
“พี่ชาติถึงคอนโดฯหรือยังครับ?”
“ถึงแล้ว จะมาเหรอ?”
“ใช่ครับ..ตอนนี้ผมอยู่ตรงล็อบบี้ ผมขอขึ้นไปหานะ..”
“มาสิ ขึ้นมาเลย”
บทสนทนาแสนสั้นจบลงไปเพียงเท่านั้น ตอนนี้โทรศัพท์ถูกวางกลับลงไปยังตำแหน่งเดิมแล้ว ธีรชาติบีบหัวคิ้วเข้าหากันจนผิวหนังบริเวณเหนือสันจมูกเกิดเป็นรอยยับย่นขึ้นมา
ทั้งที่ถ้อยคำเมื่อสักครู่ของจินดานั้นมีอยู่เพียงสองสามประโยค แต่ผู้บริหารคนดังก็สามารถจับกระแสบางอย่างจากน้ำเสียงได้
...เป็นน้ำเสียงแบบที่กระตุ้นให้ลางสังหรณ์ของเขาต้องทำงานอย่างหนัก...
...ฟังแล้วรู้สึกใจคอไม่ดีเลยสักนิด...
.
.
...ลางสังหรณ์ทำงานถูกต้องแล้ว...
ธีรชาติรู้สึกเหมือนกับว่าตอนนี้โสตประสาทของเขาชำรุดไปชั่วขณะ สิ่งที่อีกฝ่ายเพิ่งจะแจ้งให้ได้ทราบเมื่อสักครู่ถือว่าเหนือความคาดหมายไปมากมายเหลือเกิน
...ไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าจินดาจะทำแบบนี้...
“..ล..ล้อพี่เล่นใช่ไหมจิน?..”
ใบหน้าอ่อนใสที่ยามนี้ดูหม่นหมองยิ่งกว่าครั้งใดส่ายไปมาเบาๆ “ผมพูดจริงครับ..ผมขอโทษ..”
รอยยิ้มเลือนหายไปจากใบหน้าหล่อเหลาจนหมดเกลี้ยง บัดนี้ในแววตาของผู้บริหารหนุ่มเหลือเพียงร่องรอยแห่งความผิดหวังปรากฏให้เห็นเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น
“ทำได้ยังไง?” นักธุรกิจคนดังส่งคำถามออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างผิดกับทุกคราว “..จินทำลงได้ยังไง?”
จินดาก้มหน้าหนีสายตาคู่สนทนา “..หมิงเขา..เข้ามาในเวลาที่เหมาะสม ตัวเขาเองก็เหมาะกับผม..ผมก็เลยคิดว่านี่น่าจะเป็นเวลาที่ดีที่ผมจะได้..เอ่อ..จะได้..”
“จะได้เขี่ยพี่ทิ้งใช่ไหม?”
“..ย..อย่าคิดแบบนั้น..”
“ไม่คิดแบบนี้แล้วให้คิดแบบไหนได้อีก!” ระดับเสียงที่จู่ๆก็เพิ่มขึ้นจนแทบกลายเป็นการตะโกนส่งผลให้จินดาต้องสะดุ้งขึ้นสุดตัว
“..พี่ชาติ..” เขาไม่เคยเห็นคนสุขุมอย่างธีรชาติแสดงอาการแบบนี้กับใครที่ไหนมาก่อนเลย
คนเป็นเจ้าของห้องสืบเท้าเข้ามาใกล้สถาปนิกหนุ่มจนสายตาของพวกเขาทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงไม่ถึงฟุต ผู้บริหารคนดังจับจ้องแน่วแน่ราวกับต้องการค้นใจ
“แค่มองตาก็รู้แล้วว่าจินรู้สึกยังไงกับพี่” เขากล่าวโดยปราศจากท่าทีลังเล “ไม่ว่าจินจะยอมรับมันหรือเปล่าแต่พี่เชื่อว่าพี่มองไม่ผิด..เราใจตรงกัน..จินรู้สึกกับพี่เหมือนที่พี่รู้สึกกับจิน”
จินดาเม้มปากแน่นราวกับกลัวว่าหากปล่อยให้ริมฝีปากได้ขยับอย่างเป็นอิสระแล้วความจริงประการที่ต้องการเก็บไว้กับตัวอาจหลุดลอยออกไปเข้าหูของอีกฝ่ายเข้าก็ได้
“จินเคยบอกว่าจินต้องการเวลาปรับตัว พี่ก็ให้เวลา จะให้รอนานแค่ไหนพี่ก็ยินดีรอ ขอแค่จินพยายามไปพร้อมกัน..แต่นี่จินปล่อยให้พี่พยายามอยู่คนเดียว แถมแค่นั้นยังไม่พอ ตอนนี้ยังจะมาทิ้งพี่ไปดื้อๆอีก” ธีรชาติหยุดกลืนก้อนความทุกข์ลงคอไปอย่างยากลำบาก นัยน์ตาที่ปกติมักฉายแววมั่นอกมั่นใจอยู่เสมอยามนี้วูบไหวเสียจนคนมองต้องเบือนหน้าหนี “ถามจริงๆ...เคยนึกถึงความรู้สึกพี่บ้างหรือเปล่า? หรือเห็นพี่จัดการได้ทุกอย่างก็เลยคิดว่าไม่จำเป็นต้องแคร์?....ใจร้ายเกินไปแล้วนะจิน...”
จินดาลอบจิกปลายเล็บลงบนเนื้อของตัวเองอย่างแรง สิ่งที่มุ่งหวังคืออยากจะให้ความรู้สึกที่ฝ่ามือมันกลบความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจไปบ้าง แต่ทั้งที่จิกลึกจนเลือดแทบจะซึมติดเล็บออกมาแล้ว เขากลับยังรู้สึกแย่ไม่ได้น้อยลงไปกว่าเดิม
“ขอโทษครับ” สถาปนิกหนุ่มก้มหน้ากล่าวออกไปเพียงแผ่วเบา ไม่มีคำแก้ตัว ไม่มีคำอธิบาย
“ถ้าพี่ให้โอกาสตัดสินใจใหม่อีกรอบ จินจะเปลี่ยนใจไหม?”
คราวนี้ศีรษะทุยมนส่ายไปมาเบาๆ “ผมตกลงคบกับหมิงไปแล้ว คงไม่เปลี่ยนใจแล้วครับ”
จบประโยคของจินดา ธีรชาติก็เปล่งเสียงหัวเราะขื่นออกมาทันที “ตอบแบบไม่ต้องคิดเลยนะ...อยากไปจะแย่แล้วสิ?”
คนถูกถามไม่ตอบสิ่งใด
“โอเค..” ผู้บริหารคนดังพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ “..ถ้าอย่างนั้นก็ไปซะ ไปมีชีวิตในแบบที่อยากมี ขี้เกียจจะรั้งแล้วเหมือนกัน..เหนื่อย ยังไงที่ผ่านมาต้องขอโทษด้วยที่เอาความรู้สึกมายัดเยียดให้ ต่อไปนี้จะไม่สร้างความลำบากใจให้อีก..ก็ขอให้มีความสุขกับทางที่เลือกแล้วกันนะ..”
คนทั้งสองยืนนิ่งไม่ไหวติงกันไปครู่ ฝ่ายธีรชาตินั้นนิ่งเพราะหมดคำพูด ส่วนฝ่ายจินดาก็นิ่งด้วยเหตุผลที่ตรงกันข้าม
...มีข้อความมากมายที่อยากให้อีกคนรับรู้...
...แต่หลังจากยืนเลือกอยู่นานกลับพบว่าไม่มีข้อความใดเลยที่สามารถพูดออกไปได้...
“ไปสักทีสิ..จะมายืนหายใจทิ้งให้เสียเวลาอยู่ทำไม?”
เมื่อเจ้าบ้านออกปากไล่อย่างชัดเจนแบบนี้แล้วจะให้จินดาทำอย่างไรได้อีกนอกจากต้องตัดใจเอ่ยคำลาแต่โดยดี
.
.
จินดาเดินออกจากห้องไปแล้ว ตอนนี้เพนต์เฮาส์สุดหรูทั้งยูนิตจึงเหลือผู้บริหารคนดังนั่งอยู่เพียงลำพัง
ตั้งแต่เล็กจนโตธีรชาติไม่เคยรู้สึกเสียศูนย์มากเท่าครั้งนี้มาก่อน วินาทีที่จินดาบอกว่าเพิ่งจะกลับไปคบกับแฟนเก่าเมื่อสักครู่นี้มันเหมือนกับว่าแขนขาที่เคยใช้การได้ดีนั้นหมดเรี่ยวแรงไปเสียดื้อๆ
...ในอกมันเจ็บไปหมด...
...เจ็บจนคิดอะไรไม่ออก...
...เจ็บจนไม่อยากขยับเขยื้อน...
นักธุรกิจหนุ่มเอื้อมมือออกไปคว้าหมอนประดับโซฟาขึ้นมากอดไว้แนบอก สองแขนของเขาออกแรงรัดมันแน่นเสียจนน่ากลัวว่านุ่นสังเคราะห์ที่ถูกบรรจุอยู่ภายในจะแบนฟีบไม่คืนทรง มันไม่ได้เป็นหมอนใบที่มีความหมายอะไรพิเศษ ที่กอดก็เพียงเพราะต้องการหาหลักยึดเท่านั้น
...ถ้ารังเกียจความรักของเขาอย่างน้อยก็น่าจะปฏิเสธกันตั้งแต่เนิ่นๆ...
...ไม่เข้าใจเหตุผลของการประวิงเวลาเอาไว้เลยจริงๆ...
แม้ว่าธีรชาติจะถูกเลี้ยงดูเพื่อให้เติบโตขึ้นมาเป็นผู้นำที่แข็งแรง แต่จะมีใครรู้บ้างว่าแท้จริงลึกๆแล้วชายหนุ่มเองก็มีช่วงเวลาที่อยากเป็นฝ่ายถูกดูแลบ้างเช่นกัน
...ไม่ได้ขออะไรมาก แค่ช่วยปกป้องหัวใจกันสักนิดก็เพียงพอแล้ว...
.
.
...ทำลงไปแล้ว...
ภายในห้องเช่าอันมืดมิดร่างกายขนาดสันทัดของจินดานอนคุดคู้อยู่บนเตียงหลังเล็ก เนื้อตัวของเขาสั่นเทาจนหากใครสักคนผ่านมาเห็นคงไม่พ้นต้องรีบพาตัวส่งโรงพยาบาล
วันนั้นรมิตาพูดได้ตรงใจเขาทุกประการ ประเด็นที่เธอชี้ขึ้นมาเป็นความกลัวที่เขาแอบซ่อนไว้ในใจมาได้สักพัก หญิงสาวเพียงแต่ทำให้มันชัดเจนเร็วขึ้นก็เท่านั้น จนมาวันนี้ทุกอย่างก็ได้กลับมาสู่สภาพที่มันควรจะเป็นแล้ว
สิ่งที่จินดาเพิ่งทำลงไปเป็นเรื่องที่แม้กระทั่งอดีตคนรักของเขาเองก็ยังทักท้วงว่าหักดิบเกินจำเป็น
...ใช่...
...จนถึงตอนนี้หมิงก็ยังคงเป็นแค่อดีตคนรัก...
จินดาไม่ได้กลับไปคบกับหญิงสาวตามที่ได้บอกธีรชาติไป เขาเพียงแต่ขอยืมชื่อเธอไปใช้ก็เท่านั้น
สำหรับชายหนุ่มแล้วการปฏิเสธคนอย่างธีรชาติให้เด็ดขาดนั้นถือเป็นเรื่องยาก พอจะเดาได้ว่าหากเจรจาไม่ขอสานสัมพันธ์ฝ่ายนั้นก็คงพยายามเกลี้ยกล่อมให้คิดดูอีกหลายๆที งานนี้คงต้องขอบคุณหมิงที่จุดประเด็นเรื่องกลับไปคบกันขึ้นมาเมื่อหลายวันก่อน ทำให้วันนี้เขาได้วิธีปฏิเสธที่คนฟังได้ยินแล้วแทบไม่อยากเปลืองน้ำลายพูดคุยต่อ
...ก็เป็นวิธีที่หักดิบอย่างที่หมิงว่าจริงๆ...
...ยอมหลับหูหลับตาเจ็บครั้งเดียวแบบเร็วๆอย่างไรก็คงดีกว่ายื้อไว้ให้ช่วงเวลาแห่งความทุกข์มันยืดยาวออกไปเป็นไหน...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 16-11-2016 19:04:23
โชคยังดีที่วันนี้จินดาพารุ่นน้องในทีมมารับบรีฟในขั้นตอนต่อไปของการออกแบบอาคารสำนักงานใหญ่ที่ออฟฟิศลิงเกอร์ฯด้วยกัน ไม่อย่างนั้นตัวเขาคงจดจำรายละเอียดของโจทย์ได้ไม่ครบถ้วนแน่ๆ
ลูกตาดำขลับในกรอบเรียวรีเหลือบมองใบหน้าคมคายที่ยามนี้ดูนิ่งสนิทของคนที่นั่งอยู่อีกฟากของโต๊ะประชุมอยู่เป็นระยะ ไม่ได้ตั้งใจทว่าสายตามันดันเบนไปทางนั้นทุกครั้งที่เผลอ
“จริงๆถ้าทางทอมทอมฯเห็นว่าจำเป็นต้องมีชั้นใต้ดินมากกว่าหนึ่งก็ลองทำแบบมาให้ดูก่อนได้ เราไม่ถึงกับปฏิเสธหัวชนฝา เพียงแต่ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากเอาเงินไปลงกับตรงนั้นมากเท่าไหร่” สุ้มเสียงทุ้มนุ่มอันแสนคุ้นเคยถูกเปล่งออกมาเช่นนั้นโดยที่ไม่มีกระแสความรู้สึกใดเจือปน
สิ่งหนึ่งที่จินดาสังเกตได้ในวันนี้คือธีรชาติเลือกที่จะใช้สรรพนามว่า ‘ทางทอมทอมฯ’ ในการเรียกทีมสถาปนิกมาตั้งแต่ช่วงต้นของการประชุม ไม่มีชื่อของเขาหลุดออกมาจากกลีบปากคู่นั้นแม้สักครั้ง
...ตาไม่มอง ปากไม่เอ่ยถึง...
...ไอ้สิ่งที่เขาได้ทำลงไปวันนั้นมันเกิดผลแล้วจริงๆ...
การพูดคุยถึงทิศทางโปรเจ็คต์หลังจากนี้ดำเนินต่อไปอีกไม่กี่นาทีก่อนที่ช่วงเวลาพักเบรกจะมาเยือน ผู้ร่วมประชุมหลายคนลุกหายออกไปเข้าห้องน้ำ ในขณะที่อีกหลายคนก็ยังคงนั่งอยู่กับที่ ซึ่งจินดาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
“เออนี่..ผมว่าจะมาแซวพวกคุณนานแล้ว วันก่อนเห็นอยู่นะไอ้ข่าวซุบซิบนั่นน่ะ คุณชาติกับคุณจิน..แหม เตะบอลด้วยกันทีเดียวได้เรื่องเลย”
ถ้อยคำจากใครบางคนที่จู่ๆก็ดังขึ้นเรียกให้หัวใจของจินดาต้องกระตุกวูบ ได้ฟังแล้วเขารู้สึกตกใจจนแทบสะดุ้ง ไม่นึกเลยจริงๆว่าจะมีใครนำเรื่องนี้ขึ้นมาพูดถึงต่อหน้า
จินดาเงยหน้ามองหาต้นเสียง ในใจพยายามเตือนให้ตัวเองวางท่าเรียบเฉยไว้
“พวกนักข่าวนี่มันก็เหลือเกินนะ เอาไปเขียนกันมันหยด น่าจะฟ้องซะให้เข็ด”
จบประโยคของคุณลุงผู้บริหารรายเดิมเสียงหัวเราะจากหนึ่งในคนที่กำลังถูกกล่าวถึงก็ดังสวนขึ้นมาทันที
“ไม่ต้องฟ้องเขาหรอกครับคุณอา เพราะมีแต่คนโง่กับคนบ้าเท่านั้นแหละที่เชื่อว่าเรื่องแบบนั้นมันเป็นไปได้ คนสติดีๆที่ไหนเขาจะมาอุตริคิดว่าอย่างผมกับคุณสถาปนิกจะไปสมัครรักใคร่กันในเชิงนั้น..ตลกแย่..”
ราวกับใครเอาหอกปลายแหลมมาเสียบเข้ากลางอก สิ่งที่ธีรชาติเพิ่งจะพูดออกมานั้นทิ่มลึกลงไปในใจจนจินดารู้สึกเจ็บไปหมด
“คนที่บ้านเห็นข่าวแล้วว่ายังไงบ้างครับคุณจินดา?”
เมื่อคำถามเบนมาถึงตัว รอยยิ้มที่ไม่ได้เกิดขึ้นจากความรู้สึกก็ถูกบังคับให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอ่อนเยาว์
...นับเป็นการคลี่ยิ้มครั้งที่ยากที่สุดตั้งแต่เคยทำมา...
“..ก..ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกครับ..”
“แฟนตกใจไหม?”
“ผมไม่มีแฟ..อ..เอ่อ..คือผมหมายถึง..”
ยังไม่ทันที่สถาปนิกหนุ่มจะเรียบเรียงถ้อยคำได้ครบความ ร่างกายสูงใหญ่ของธีรชาติก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ในตอนนั้นเอง ผู้บริหารคนดังเดินหายออกจากห้องไปเงียบๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะสนใจฟังในสิ่งที่เขากำลังพูดเลยสักนิด
ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่แต่ตอนนี้สายตาของจินดามันเบนจับจ้องไปยังเก้าอี้ตัวที่เพิ่งจะว่างลงไปเสียแล้ว
...ธีรชาติเป็นคนที่มีบุคลิกน่าสนใจ...
...ยามต้องดูแลเอาใจใส่ใครสักคนผู้ชายคนนั้นสามารถแสดงออกอย่างอบอุ่นได้มากเท่าที่คนถูกดูแลต้องการ...
...แต่ในทางกลับกัน เมื่อถึงคราวเย็นชาเขาก็สามารถเย็นชาได้มากชนิดที่ทำให้คนถูกเมินรู้สึกหนาวเหน็บเข้าไปจนถึงกระดูก...
.
.
...ในที่สุดการประชุมอันแสนยาวนานก็จบลงไปได้เสียที...
เป็นเพราะถูกผู้บริหารบางรายรั้งตัวไว้พูดคุยนอกรอบ จินดาจึงอนุญาตให้รุ่นน้องร่วมทีมพากันกลับออฟฟิศไปก่อน จนเมื่อเสวนากันเรียบร้อยตอนนี้จึงเหลือเขาออกมายืนรอลิฟต์อยู่เพียงลำพัง
เสียงฝีเท้าหนักๆที่ฟังแล้วให้ความรู้สึกมั่นคงของใครบางคนเรียกให้สถาปนิกหนุ่มต้องหันมอง
...ก้อนเนื้อในอกของเขาบีบตัวอย่างรุนแรงอีกครั้ง...
ธีรชาติเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ไม่ไกลกัน ดวงตาคู่คมไม่แม้กระทั่งจะปรายมองมาทางเขา นักธุรกิจคนดังเอาแต่จับจ้องแน่วแน่ไปยังหน้าจอสมาร์ทโฟนในมือราวกับว่าโลกทั้งใบถูกบรรจุอยู่ในเจ้าโทรศัพท์เครื่องที่ว่านั่น
หลังจากที่เมื่อหลายวันก่อนจินดาได้ปฏิบัติกับธีรชาติไปแบบนั้น การวางตัวของเขาหลังจากนี้ก็มีแต่ต้องรักษาระยะห่างไว้ในระดับของมืออาชีพเพียงอย่างเดียว ความสนิทชิดเชื้อส่วนตัวคงถือได้ว่ากลายเป็นของต้องห้ามไปแล้ว
ประตูลิฟต์ตัวหนึ่งค่อยๆเปิดออก ภายในห้องโดยสารว่างเปล่า ชายหนุ่มทั้งสองก้าวเข้าไปยืนจับจองที่ว่างกันอยู่คนละมุม
ทั้งที่ประตูลิฟต์เพิ่งจะปิดลงไปได้เพียงไม่กี่วินาที แต่จินดากลับรู้สึกเหมือนกับว่าเวลาผ่านไปแล้วนานเป็นชั่วโมง เสียงชีพจรที่เต้นแรงกว่ายามปกติมันดังรบกวนสมองจนคิดอะไรแทบไม่ออก
...แล้วในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว...
“..พี่ชาติ..สบายดีนะครับ?..” สถาปนิกหนุ่มเอ่ยถามสารทุกข์สุขดิบออกไปเสียงเบา ดูเหมือนว่าความเงียบที่ปกคลุมอยู่รอบกายจะเป็นสิ่งที่กระตุ้นให้เขารู้สึกว่าควรพูดอะไรออกไปสักอย่าง
...หากแต่ธีรชาติกลับไม่คิดแบบเดียวกัน...
ใบหน้าคมคายหันหาจินดาทันทีที่สิ้นเสียง ดวงตาที่ปกติมักดูอบอุ่นชวนมองอยู่เสมอยามนี้ว่างเปล่าและเย็นชา ผู้บริหารหนุ่มทิ้งจังหวะไว้เพียงครู่สั้นๆก่อนจะค่อยๆเปิดปากกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบสนิท
“ถ้าคิดจะตัดคนให้มันขาดเนี่ยนะ อย่าเห็นใจ อย่าสงสาร ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะกลายเป็นว่าทำอะไรครึ่งๆกลางๆ” ความเนิบช้าของถ้อยคำทำให้คนฟังสามารถรับสารได้ครบถ้วนทุกพยางค์ “ยืนเงียบๆเถอะ ไม่ต้องชวนคุยหรอก ทนอึดอัดไม่เกินนาทีเดี๋ยวลิฟต์ก็ถึงพื้นแล้ว”
จินดาสะอึกไปทันทีที่ได้ฟัง
...ไม่เคยคิดอยากตัดขาด...
...แต่เมื่อปฏิเสธความสัมพันธ์ด้วยวิธีที่อีกฝ่ายมองว่าใจร้ายไปแล้ว บางทีมิตรภาพก็อาจต้องจบลงตามไปด้วยจริงๆ...
ธีรชาติหันหน้ากลับไปสู่หน้าจอมือถือคู่ใจในมือต่อตามเดิม ท่าทีที่ดูเหมือนไม่ยี่หระทำให้ก้อนเนื้อในอกของจินดายิ่งออกอาการไม่น่าพิสมัย แล้วในชั่วขณะที่ลิฟต์กำลังจะเคลื่อนลงไปถึงชั้นที่คนทั้งสองหมายอยู่นั้นเอง นักธุรกิจคนดังก็เอ่ยบางประโยคขึ้นมาอีกครั้ง
“หลังจากนี้ไปกรุณาอยู่ห่างๆผมไว้ ถ้าไม่ใช่เรื่องงานก็ไม่ต้องเข้ามาคุย ผมไม่อยากยุ่งกับคุณอีก”
...ประตูลิฟต์เปิดออกในตอนนั้น...
ธีรชาติก้าวออกไปสู่โลกภายนอกโดยไม่มีการหันหลังกลับมามองผู้ร่วมโดยสารเพียงหนึ่งเดียวอีกเลย
จินดาค่อยๆขยับฝีเท้าผ่านประตูโลหะบานหนาตามออกไปก่อนจะหยุดยืนนิ่งอยู่หน้าลิฟต์ตัวเดิม
...หน้าชา ตัวชา...
...มันชาไปทุกส่วนยกเว้นเพียงใจ...
...แต่เพราะเป็นคนเลือกเองที่จะให้มันออกมาในรูปแบบนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งคิดตัดพ้อ...
สถาปนิกหนุ่มยกฝ่ามือขึ้นตบลงไปกลางอกตัวเองสองทีหนักๆราวกับต้องการจัดระเบียบให้ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ภายในมันสงบลงไปบ้าง อย่างน้อยที่สุดก็พยายามจะไม่ให้มันปะทุผ่านสีหน้าท่าทางออกมาให้ใครได้เห็น
...น้ำตาตกในนั้นเป็นอย่างไร เขาเพิ่งจะเข้าใจก็ตอนนี้เอง...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 16-11-2016 19:04:44
ฝ่ามือซึ่งกำแน่นอยู่บนพวงมาลัยยามนี้เหนียวเหนอะไปด้วยเหงื่อกาฬที่ซึมชื้นออกมาไม่หยุด
...ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องเสียเวลามาทำอะไรแบบนี้อยู่ได้แทบทุกวัน...
นับตั้งแต่คืนที่จินดาเดินเข้ามายุติความสัมพันธ์ที่เขาตั้งอกตั้งใจสร้างขึ้นอย่างเลือดเย็น ธีรชาติก็บังคับให้ตัวเองหยุดใช้เวลาหลังเลิกงานไปกับการแอบตามดูชีวิตของอีกฝ่ายไม่ได้เลย
...อยากจะรู้ว่ามีความสุขจริงหรือเปล่า...
...อยากจะรู้ว่าเสียใจเหมือนเขาบ้างสักนิดไหม...
หลายวันที่ผ่านมาธีรชาติยังไม่เห็นว่าหลังเลิกงานจินดาจะเดินทางไปที่ไหนนอกจากบ้านเช่าหลังเดิมในซอยปรีดี การใช้ชีวิตของสถาปนิกหนุ่มเรียบง่ายเสียจนเขาไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือกิจวัตรของผู้ชายที่เพิ่งจะกลับไปคบกับคนรักเก่า
...แน่นอนว่าเขาหวัง...
...หวังให้คำบอกเล่าในคราวนั้นเป็นเพียงคำโกหก...
...ยังอยากเชื่ออยู่ว่าจินดาไม่ได้ใจร้ายถึงขั้นทรยศได้แม้กระทั่งหัวใจตัวเอง...
คิ้วหนาเข้มอันเป็นเอกลักษณ์ของผู้บริหารหนุ่มเลิกขึ้นน้อยๆในจังหวะที่เกือบจะหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถหายออกจากบริเวณไปอยู่แล้วเชียว
ร่างกายขนาดสันทัดของคนที่เขามอบใจให้เดินกลับออกมาจากบ้านเช่าหลังจากเข้าไปได้เพียงไม่ถึงห้านาที ข้าวของพะรุงพะรังที่เมื่อครู่ถูกถือติดมือมาตั้งแต่ตอนออกจากออฟฟิศหายไปแล้ว นักออกแบบหนุ่มในตอนนี้ดูตัวเบาขึ้นอีกเป็นกอง
จินดายกขาขึ้นพาดคร่อมท้ายมอเตอร์ไซค์ของวินหน้าร้านสะดวกซื้อไม่ไกลกันก่อนจะขยับปากบอกที่หมาย
ธีรชาติแตะคันเร่งเบาๆพารถยนต์คันหรูเคลื่อนตามยานพาหนะสองล้อเบื้องหน้าไปอย่างเงียบเชียบ
.
.
“ขอบคุณนะที่มาเป็นเพื่อน”
“อืม..ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้สบายมาก”
หญิงสาวคลี่ยิ้มรับคำตอบของอดีตคนรักที่เดินเคียงอยู่ข้างกาย ในใจยังคงนึกอยู่เหมือนเก่าว่าสักวันเธอคงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อตอบแทนความช่วยเหลือจากเพื่อนคนนี้ให้ได้
วันนี้หมอที่ตรวจร่างกายให้เธอในวันที่ถูกทำร้ายนัดให้กลับมาดูอาการอีกครั้ง ซึ่งเมื่อเห็นว่าต้องออกจากบ้านจินดาจึงอาสามาเป็นเพื่อนด้วยกลัวว่าจะไปเจอกับผู้ชายสันดานเสียคนนั้นเข้าอีก
“จิน..เราว่าไหนๆก็มาโรงพยาบาลแล้ว จินแวะหาหมอด้วยเลยดีไหม? เห็นบ่นว่าปวดหัวนอนไม่หลับมาหลายวันแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวมันก็หายไปเองแหละ อย่าห่วงเลย”
หญิงสาวลอบถอนหายใจออกมาแผ่วเบา
...ช่วงนี้จินดาเองก็กำลังมีปัญหาชีวิต...
...แววตาที่เคยดูสดใสมีพลังยามนี้หม่นหมอง...
“เราขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงได้ไหม?” ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นมาเช่นนั้น
“ไปสิ เดี๋ยวเรารอตรงนี้แหละ”
หญิงสาวทอดสายตามองตามแผ่นหลังห่อเหี่ยวของเพื่อนคนดีไปด้วยความไม่สบายใจนัก แล้วก็เป็นตอนนั้นเองที่เธอเพิ่งจะรู้สึกได้ว่ากำลังถูกใครสักคนจ้องมอง
ชั่วขณะแรกหญิงสาวตกใจจนแทบผงะเพราะคิดไปว่าผู้ชายที่เคยทำร้ายเธอนั้นกลับมาหาอีกแล้ว แต่เมื่อได้พบว่าเจ้าของสายตาคู่ที่ว่านั่นคือผู้ใดความรู้สึกก็ต้องเปลี่ยนไปทันที
...แน่นอนว่าเธอจำหน้าเขาได้จากภาพในสื่อต่างๆ...
...ผู้ชายคนที่ทำให้เพื่อนของเธอนอนไม่หลับมาเสียหลายคืน...
.
.
ธีรชาติกำลังรู้สึกใกล้เคียงกับการเป็นคนบ้า ยิ่งได้เห็นว่าจินดามากับผู้หญิงเขายิ่งสั่งให้ตัวเองหยุดตามดูไม่ได้
...คนนี้สินะที่บอกว่าเหมาะสมจนต้องกลับไปคบกัน...
...จินดาไม่ได้โกหกเขาจริงๆด้วย...
ผู้บริหารหนุ่มตระหนักดีอยู่ทุกขณะว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่นั้นไม่ต่างอะไรจากการยืนนิ่งให้คนเอามีดมากรีดมาแทงซ้ำๆ รู้ทั้งรู้ว่ามองไปแล้วจะต้องเจ็บแต่ก็ไม่ยอมถอนสายตาออก
...บางทีเขาก็ไม่ได้เก่งอย่างที่คนอื่นคิดไปเสียทุกเรื่อง...
...ตกม้าตายกับเรื่องง่ายๆแบบนี้ได้เหมือนกัน...
ชายหนุ่มสะดุ้งตัวขึ้นน้อยๆเมื่อเห็นว่าจู่ๆหญิงสาวที่มากับจินดาก็เดินตรงเข้ามาใกล้ สายตาที่จับจ้องแน่วแน่มายังตัวเขาบอกให้รู้ว่าเจ้าหล่อนล็อกพิกัดเอาไว้แล้ว
อารามตกใจ ชายหนุ่มหมุนตัวหันหลังกลับก่อนจะเริ่มสาวเท้าหนีอย่างขี้ขลาดไม่สมตัว
“คุณธีรชาติคะ! รอก่อนค่ะ!” หญิงสาวเอ่ยปากรั้งไว้ทันควันพลางซอยเท้าเข้าไปใกล้ ท่าทีของเธอส่งผลให้เขาจำต้องยอมหยุดยืนนิ่งอีกครั้ง
ผู้บริหารคนดังปั้นหน้าเรียบแล้วจึงทำใจดีสู้เสือหันกลับไปมอง
“ครับ?”
หญิงสาวไม่กล่าวสิ่งใด สีหน้าของเธอฉายชัดถึงความหวาดเกรงที่อยู่ในใจ
เศษกระดาษยับยู่แผ่นหนึ่งถูกส่งมาตรงหน้านักธุรกิจคนดัง
ธีรชาติรับมันมาทั้งที่ยังไม่เข้าใจอะไรนัก
“ขอโทษจริงๆค่ะ” เจ้าหล่อนว่าเช่นนั้นโดยไม่มีคำขยายความใดต่อท้าย และเมื่อทำในสิ่งที่ต้องการจนครบถ้วนแล้วเธอก็วิ่งกลับไปยืนรอจินดาอยู่แถวๆหน้าห้องน้ำต่อเหมือนเดิม ทิ้งให้ชายหนุ่มได้แต่ยืนจับต้นชนปลายไม่ถูกเพียงลำพัง
แผ่นกระดาษปริศนาถูกคลี่ออกอ่านในทันที
‘ชื่อหมิงค่ะ เป็นคนๆเดียวกับที่จินบอกคุณธีรชาติไปว่าเป็นแฟน ทีแรกหมิงคิดว่าคุณเป็นผู้หญิงและไม่สามารถคบกับจินได้เพราะไม่ได้รักก็เลยชวนให้เขากลับมาคบกัน แต่พอได้รู้รายละเอียดเพิ่มเติมหลังจากนั้นหมิงก็เข้าใจแล้วว่าทำไมจินถึงได้สับสนมากขนาดนี้ คุณธีรชาติอย่าโกรธจินเลยนะคะ จินกับหมิงไม่ได้กลับมาคบกันแบบที่จินบอกคุณหรอกค่ะ เป็นแค่เพื่อนเท่านั้น
หมิงต้องขอโทษจริงๆที่เข้ามาผิดจังหวะ จะพยายามช่วยพูดกับเขาให้เท่าที่ทำได้นะคะ
ปล.จินรักคุณค่ะ’
ข้อความทั้งหมดถูกเขียนด้วยลายมือฉวัดเฉวียนอ่านยาก ดูแล้วก็พอเข้าใจได้ว่าเธอคงรีบร้อน
ธีรชาติไล่สายตาอ่านซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายต่อหลายรอบ ทั้งที่เข้าใจเนื้อความได้ตั้งแต่รอบแรกที่อ่านแต่แม้กระนั้นเขากลับยังอยากอ่านซ้ำ โดยเฉพาะข้อความที่ต่อท้ายปล.
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ดวงตาหม่นแสงทอดมองผืนน้ำเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอยราวกับกำลังคาดหวังว่าจะมีสัตว์ประหลาดโผล่ขึ้นมาให้เชยชมในนาทีในนาทีหนึ่งอันใกล้นี้
...ยังจำได้ดีถึงความรู้สึกตอนที่ได้นั่งมองเจ้าพระยากับธีรชาติในคืนวันเกิด...
...ตอนนั้นมีความสุขจนอยากจะหยุดเวลาเอาไว้เชียวล่ะ...
โดยปกติแล้วจินดาไม่ใช่คนอ่อนไหวง่ายนัก ตอนตัดสินใจจบทุกอย่างกับธีรชาติเขาเคยคิดว่าจะสามารถผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความทุกข์ใจไปได้ด้วยการปิดกั้นความคิดไม่ให้นึกถึง แต่พอเหตุการณ์มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆกลับกลายเป็นว่าเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย
...การหยุดคิดถึงธีรชาติเป็นเรื่องยากกว่าที่คิดเอาไว้มาก...
นาฬิกาที่แฟรงก์ เกห์รีเป็นผู้ออกแบบยังคงถูกพันติดข้อมือเอาไว้ไม่ห่าง ทุกครั้งที่ก้มลงมองเวลาใบหน้าของผู้ให้ก็จะลอยขึ้นมาในห้วงคำนึงทุกครั้งไป
...แม่งเอ๊ย!...
...เอามีดแทงตัวเองจนเนื้อจะพรุนไปหมดแล้ว...
สัมผัสหนักๆจากท่อนแขนของรุ่นพี่คนสนิทที่พาดเข้ามาตรงต้นคอเรียกให้สถาปนิกหนุ่มต้องหันมอง
“มายืนทำอะไรคนเดียวตรงนี้วะมึง?” โกวิทเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มบางเบาบนใบหน้า “คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกเอ็มวีหรือไง?”
จินดาไม่ตอบ เพียงแต่ส่ายศีรษะน้อยๆให้อีกฝ่ายดูเท่านั้น
หลังจากเข้าร้านมาได้เพียงไม่ถึงสิบห้านาทีดีเขาก็ตัดสินใจปลีกวิเวกออกจากวงสังสรรค์ฉลองจบโปรเจ็คต์ลาดพร้าวอันครื้นเครงมาเนื่องจากทนฝืนแสดงท่าทางสนุกสนานกับการกินดื่มต่อไปไม่ไหว
“มีอะไรอยากระบายให้กูฟังไหม?”
น่าแปลกว่าทั้งที่คำถามของโกวิทนั้นก็แสนจะธรรมดา แต่พอฟังแล้วไม่รู้ทำไมไอ้ก้อนน้ำที่จุกอยู่บริเวณหัวตามาทั้งวันมันถึงรื้นออกมาให้ระคายได้ง่ายนัก
“กูเก็บความลับเก่งนะจิน แล้วถึงกูปากหมาแต่กูก็ไม่ได้วิจารณ์ดะมันทุกเรื่อง...ไม่งั้นคิดซะว่ากูฟังภาษาไทยไม่ออกก็ได้ ระบายออกมาบ้างเหอะ หมู่นี้กูว่ามึงดูเก็บกดมากเกินไปแล้ว”
หยาดน้ำที่จินดาพยายามกักไว้ค่อยๆกลิ้งตัวลงมาตามผิวแก้มข้างหนึ่ง ชายหนุ่มยืนชั่งใจเงียบๆอยู่ครู่จนในที่สุดบางสิ่งในใจก็ถูกส่งผ่านกลีบปากบางออกมา
“พี่เคยรู้สึกกับใครมากๆแต่รู้ตัวว่าไม่สามารถเก็บเขาไว้เป็นของตัวเองได้หรือเปล่า?”
คำถามที่ได้รับมาส่งผลให้โกวิทต้องนิ่งไปครู่ น้ำลายเจือรสเครื่องดื่มถูกกลืนลงคอไปอย่างยากลำบาก “เคยสิวะ..เพิ่งถอนตัวได้เมื่อไม่นานมานี้เอง”
“จริงเหรอ? ต้องทำยังไงถึงจะรอดมาได้วะพี่? สอนผมบ้างสิ..” จินดาเอ่ยขอเสียงสั่นเครือ “..ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดแล้วเนี่ย ไอ้เหี้ยแม่งโคตรเฮิร์ทเลย เกิดมาไม่เคยเจอ..”
“กรณีของกูมันไม่มีทางเลือกโว๊ยไอ้จิน เขาไม่ได้คิดกับกูแบบที่กูคิดกับเขา ทางเดียวที่เหลืออยู่คือตัดใจ...แต่กูว่ากรณีของมึงน่าจะต่างกันนะ คนนั้นของมึงเองเขาก็รักเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? จำเป็นต้องตัดใจจริงเหรอวะ?”
จบประโยคของคนเป็นรุ่นพี่จินดาก็หันขวับไปมองใบหน้าครึ้มหนวดครึ้มเคราข้างๆทันที “..พี่พูดเหมือนรู้ว่าเขาเป็นใคร..”
โกวิทพยักหน้ารับเบาๆ “อืม..กูว่ากูรู้ คุณชาติใช่ไหม?”
“..น..นี่..นี่ผมแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ?..”
“ก็ชัดอยู่นะ แต่คุณชาติชัดกว่า...มึงไม่ต้องห่วงหรอกน่า ถ้าไม่ได้คลุกคลีกับมึงบ่อยเท่ากูก็มองไม่ออกหรอก” คนอายุมากกว่ากล่าวเช่นนั้น “กูว่าคุณชาติเขารักมึงมากนะเว้ยจิน...ต่างคนต่างก็รักกันอยู่แล้ว โชคดีขนาดนี้มึงจะทิ้งโอกาสหาหอกอะไร? กลัวตัวเองจะไปถ่วงชีวิตเขาเหรอ?”
เหมือนโกวิทมานั่งอยู่กลางใจ คำถามที่ถูกส่งออกมาตรงประเด็นจนจินดาแทบกระอัก
ศีรษะทุยมนผงกลงเบาๆแทนการตอบด้วยคำพูด
“แล้วมึงไปกลัวแทนเขาทำไม๊ไอ้ตูดหมึก? กูว่าลักษณะแบบคุณชาติเนี่ยแม่งเกิดมาเพื่อแก้ปัญหาเลยล่ะ ถ้าเขาคิดว่าเขาดีลกับอุปสรรคในอนาคตไม่ได้เขาคงไม่มาจีบมึงตั้งแต่แรกหรอก”
คราวนี้จินดาหันกลับมาสบตากับรุ่นพี่คนสนิทอีกครั้ง สุ้มเสียงที่ถูกเลือกใช้ในประโยคถัดไปฟังดูจริงจังยิ่งกว่าที่เคย “ผมถามหน่อยนะ ตั้งแต่เกิดมาพี่เคยเจอใครสมบูรณ์แบบเท่าพี่ชาติไหม?”
“..อืม..ไม่เคยอะ..”
“ก็นั่นไง” นัยน์ตาของจินดาสั่นไหวขณะที่พูด “พี่ชาติมีครบทุกอย่าง เกิดมาในครอบครัวที่ดี นิสัยดี จิตใจดี ฐานะดี การศึกษาดี หน้าที่การงานก็ดี แล้วพี่ลองคิดดูสิ โพสิชั่นแบบผมสามารถทำอะไรให้เขาได้บ้าง ที่ผ่านมามีแต่เขาที่เป็นฝ่ายให้ แล้วที่ยิ่งไปกว่านั้นคือนอกจากจะไม่สร้างประโยชน์แล้วผมยังจะทำให้ชีวิตดีๆของเขาแย่ลงด้วย ก็ไม่ได้คิดว่าพี่ชาติจะแก้ปัญหาไม่ได้หรอก แต่ผมไม่อยากให้เขาต้องมาคอยปวดหัวกับเรื่องแบบนี้ไปตลอดในเมื่อเขามีทางเลือกอื่นที่ดีกว่าอีกเยอะ...แค่คิดว่าตัวเองเป็นจุดด่างจุดเดียวในชีวิตเขาผมก็ทรมานจะตายแล้วพี่”
ทัศนคติส่วนที่แอบซ่อนอยู่ในใจถูกเผยออกมาพร้อมน้ำตามากมาย โกวิทเองเมื่อได้ฟังเช่นนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย
...พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้ารุ่นน้องคนดีถึงดูเศร้าหมองถึงเพียงนี้...
ฝ่ามืออุ่นหนาข้างหนึ่งวางทาบลงไปบนกลุ่มผมนุ่ม ร่างของจินดาถูกโกวิทใช้แขนที่ว่างอีกข้างโอบเข้ามาซุกอก ชายหนุ่มรุ่นพี่กอดปลอบคนที่กำลังเสียใจไว้ด้วยอิริยาบถชวนพึ่งพิง
“แล้วดูแลใจนี่ยังไม่นับว่าเป็นการให้อีกเหรอ? ถึงมองไม่เห็นแต่ผลที่ได้มันใหญ่นะจิน” โกวิทกล่าวเสียงแผ่ว “มึงลองคิดดูดีๆเถอะว่ามันคุ้มที่จะแลกจริงหรือเปล่า? หาไม่ง่ายเลยนะเว้ยคนที่ใจตรงกันน่ะ..กูหามาตั้งสามสิบกว่าปีแล้วยังไม่เจอแม่งสักคน”
การรู้สึกว่าตัวเองเป็นความผิดพลาดในชีวิตของคนที่รักนับเป็นความทนมานอย่างที่จินดาว่าไว้จริงๆ ใช่ว่าพอจบหนึ่งปัญหาแล้วความรู้สึกแบบนั้นจะหายไปได้ง่ายๆ กลับกัน..มันจะติดอยู่ในใจและทำให้หวาดระแวงไปได้อีกนาน
ในช่วงแรกที่เริ่มชอบเจ้ารุ่นน้องคนนี้โกวิทเองก็เคยมีความรู้สึกคล้ายๆกันมาก่อน ไม่กล้าจีบ ไม่กล้าเดินหน้า เพราะไม่อยากทำให้ผู้ชายปกติคนหนึ่งต้องมาเบี่ยงเบน แต่ดูแล้วเคสของจินดาน่าจะหนักหนากว่าหลายเท่าเนื่องจากชีวิตของธีรชาตินั้นใกล้เคียงกับคำว่า ‘ไร้ที่ติ’ เสียเหลือเกิน
...หากจิตใจไม่ได้แข็งแกร่งมากเสียจนเอาอะไรมากะเทาะก็ไม่ร้าว เป็นใครก็คงต้องมีจังหวะที่แอบคิดแบบนี้กันทั้งนั้น...
สถาปนิกรุ่นพี่ยืนลูบหัวลูบหลังปลอบใจคนในอ้อมกอดโดยไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยไปไหนจนกว่าน้ำตาจะแห้งเหือดจากใบหน้าละไม ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบบริเวณก่อนจะต้องผงะไปเล็กน้อยเมื่อได้พบกับสายตาอีกคู่ของใครบางคนเข้า
เด็กหนุ่มหลานรักของผู้เป็นนายกำลังยืนมองเขาและจินดาผ่านเลนส์แว่นมาจากมุมหนึ่งไม่ไกลกัน และในทันทีที่ตระหนักได้ว่าถูกเขาหันไปเจอเข้าแล้วร่างเล็กๆนั่นก็สะดุ้งขึ้นจนสุดตัว
โกวิทเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆด้วยความประหลาดใจ
...ไม่ได้ประหลาดใจเพราะถูกแอบมอง...
...แต่ประหลาดใจเพราะสายตาที่มองมานั้นฉายแววบางอย่างที่ทำให้จู่ๆเขาก็รู้สึกผิดขึ้นมาชอบกล...
ต้นตระการหันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูกอยู่ครู่ก่อนจะรีบผละออกจากพื้นที่บริเวณนั้นไปเงียบๆ
.
.
...ในที่สุดเขาก็กลับมาที่นี่อีกจนได้...
จินดายกมือขึ้นปาดไล่ความชื้นออกจากผิวแก้มทั้งสองข้างหลังจากตลอดระยะเวลาที่เอนหลังมองวิวจากบนรถแท็กซี่คันเมื่อสักครู่นั้นน้ำตาของเขามันไหลไม่ยอมหยุดมาตลอดทาง
ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ยามนี้ดูหม่นหมองยิ่งกว่าครั้งใดเงยขึ้นเพ่งสายตามองไปถึงยอดอาคารสูงที่ยืนตระหง่านล้อเมฆล้อหมอกอยู่เบื้องหน้า แขนข้างหนึ่งของเขากระชับของสำคัญที่นำติดตัวมาด้วยอย่างทะนุถนอม
...มันเป็นของเพียงชิ้นเดียวที่สถาปนิกโง่ๆสักคนจะสามารถมอบให้กับชายที่มีทุกอย่างพร้อมอย่างธีรชาติได้...
.
.
...ดึกแล้วแต่ธีรชาติยังไม่อยากเข้านอน...
...นอนไปก็นอนไม่หลับ สมองมันมัวแต่คิดอยากจะกอดร่างอุ่นๆของใครบางคนที่ทำตัวใจร้ายกับเขาอยู่เรื่อย...
ชายหนุ่มนั่งนิ่งเป็นรูปปั้นหินสลักอยู่ที่โซฟากลางห้องในท่าที่ไม่ต่างจากเมื่อชั่วโมงก่อนแม้สักกระเบียดนิ้ว หุ่นกันดั้มตัวน้อยซึ่งเคยได้ร่วมกันต่อกับจินดาถูกจับหมุนแขนหมุนขาไปมาอยู่อย่างต่อเนื่องทั้งที่มันไม่ได้สนุกเลยสักนิด
...คิดถึง...
...โกรธแต่ก็คิดถึงจนแทบบ้า...
หลังจากที่รู้ว่าจินดาไม่ได้ไปสานสัมพันธ์กับใครอย่างที่ปากบอก ธีรชาติก็เริ่มกลับมาตั้งหลักได้อีกครั้งหนึ่ง อย่างน้อยที่สุดมันก็เป็นข้อเท็จจริงที่ทำให้ใจชื้นขึ้นมาอีกหน่อยว่าสถาปนิกหนุ่มยังไม่ได้กลายเป็นบุคคลที่เขาไม่มีสิทธิ์แตะต้องไปโดยสมบูรณ์ แต่แม้กระนั้นเมื่อลองคิดดูว่าอีกฝ่ายต้องอยากหนีกันไปมากขนาดไหนถึงเลือกใช้วิธีแบบนี้ได้ลงคอ เขาก็ยังไม่สามารถสลัดความเสียใจทิ้งไปได้เสียที
เสียงทุบประตูไม่เป็นจังหวะดังขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยจนผู้บริหารคนดังรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันที ร่างกายสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
...หากกดลิฟต์ขึ้นมาจนถึงชั้นนี้ได้แปลว่าต้องมีคีย์การ์ด...
...และเพียงคนเดียวที่ไว้ใจเขามอบคีย์การ์ดไว้ให้ถือก็คือ...
เมื่อสะระตะได้ดังนั้นนักธุรกิจหนุ่มก็ไม่รอช้ารีบจ้ำอ้าวออกไปที่ประตูห้อง ใบหน้าอันแสนคุ้นเคยที่มองเห็นผ่านตาแมวยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าสิ่งที่คิดนั้นถูกต้องที่สุดแล้ว
ธีรชาติสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดราวกับต้องการเรียกกำลังใจเฮือกสุดท้ายแล้วจึงค่อยๆหมุนลูกบิดให้ประตูเปิดออก
กลิ่นฉุนจมูกของแอลกอฮอล์คือสิ่งแรกที่ชายหนุ่มสัมผัสได้หลังจากที่อากาศภายในและภายนอกห้องเชื่อมถึงกัน ดวงตาเรียวรีของอีกฝ่ายยามนี้บวมแดงและหรี่ปรือ ซึ่งเมื่อเห็นดังนั้นแล้วเรียวคิ้วหนาเข้มของเขาก็กระตุกเข้าหากันอย่างเป็นอัตโนมัติ
...เมาหรือ?...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 16-11-2016 19:08:33
จุกแทนจินกับท่าทีเฉยชาของชาติ
หน่วง ปวดหนึบเลย
หวังว่าตอนหน้าคงจะมีอะไรดี ๆ
อยากให้ชาติรู้ว่าสาเหตุมาจากยัยใบตองจอมเสี้ยมด้วย จะได้จัดการให้จบสิ้นไป
ตอนนี้ยกความดีความชอบให้หมิงกับพี่โก๋เลย เอาไปเต็ม 10
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 16-11-2016 19:21:58
พี่ชาติโหมดใจร้ายนี่มันดีต่อใจ ใจแข็งแบบหินนี่แหละ พระเอกในดวงใจเราเลย
ตัดทั้งทีต้องอย่าให้เหลือใย อันนี้ไม่ใช่ว่าไม่เข้าข้างจินนะคะ
แต่จินก็ต้องเตรียมใจมาเจอพี่ชาติโหมดนี้แหละ ถึงจะรู้สึก
ถ้าทุกอย่างเป็นแบบเดิม ก็ไม่มีใครรู้สึกสิ ตลอดมาพี่ชชาติเป็นฝ่ายเข้าหา ตอนนี้ก็เป็นจินบ้างนะ
ถือว่ารอบนี้โดนไปไม่ใช่น้อย เพราะความไม่แน่ใจของจิน เจ็บกันทุกฝ่าย
ยันพี่โก๋ ยาวไปน้องแว่น ผลกระทบมาทุกคนจริงๆ เอาใจช่วยจินค่ะ ง้อให้พี่ชาติระทวยเลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 16-11-2016 19:24:35
ที่จินคิดเยอะขนาดนี้เพราะรักธีรชาติมากจนไม่อยากให้ใครทำให้ด่างพร้อยแม้แต่ตัวเอง
เป็นจิตใจของผู้รัก และหวังดีให้คนอื่นที่แท้จริงค่ะ
เพียงแต่จินอาจจะคิดในมุมลบมากไปนิด จนลืมไปว่าสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าการปล่อยธีรชาติไปเจอคนที่คู่ควรคือการที่ตัวเองได้ดูแลหัวใจของธีรชาติต่างหาก
เป็นกำลังใจให้น้องแป้งและพี่ชาตินะ
เด็กดื้อจะดื้อได้สักกี่น้ำกันเชียว งอแงมาหาพี่ชาติละเห็นมั้ย
เริ่มหัวข้อโดย: bluecoco ที่ 16-11-2016 19:32:12
ส่วนเจ้าจินยอมรับโทษซะดีๆ ยอมเป็นจุดด่างพร้อยที่ดีที่สุดในชีวิตพี่เค้าซะเจ้าตัวแสบ
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 16-11-2016 19:34:20
เริ่มหัวข้อโดย: parn11 ที่ 16-11-2016 19:36:17
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 16-11-2016 19:39:07
ครั้งที่แล้วที่จินพูดไม่ดี พี่ชาติก็ลงโทษหนักจนจินเสียน้ำตาไปอยู่นะ ครั้งนี้พี่ชาติถึงขั้นเสียศูนย์จินจะโดนโทษขนาดไหนนี่
ไม่อยากคิดเลย แต่ยังไงก็ดีกันในตอนหน้านะคะสงสารจิน สงสารตัวเองด้วย มันรู้สึกหม่นหมองในใจไม่รู้จะอินอะไรขนาดนั้น
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 16-11-2016 19:41:17
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 16-11-2016 19:42:51
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 16-11-2016 19:45:48
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 16-11-2016 19:46:37
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 16-11-2016 19:49:41
แค่นี้จินก็อาการหนักแล้ว (รักมากก็คิดมากคิดเยอะ)
สงสารทั้งคู่
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 16-11-2016 19:51:47
ชอบทั้งคู่หลัก-คู่รองค่ะ
ชอบการดำเนินเรื่องมากด้วยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 16-11-2016 19:53:26
รักจัง
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 16-11-2016 19:55:13
แต่ก็เจียมตัวไม่กล้าก้าว
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 16-11-2016 19:59:47
เริ่มหัวข้อโดย: aisen ที่ 16-11-2016 20:01:48
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 16-11-2016 20:02:44
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 16-11-2016 20:03:27
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 16-11-2016 20:07:50
ไม่มีใครอยากให้คนที่เรารักต้องแปดเปื้อนหรอก
ไม่อยากให้เค้าถูกคนอื่นมองไม่ดี
แต่ทางเลือกที่มีมันก็น้อยเหลือเกิน
"ตัดใจ" หรือ "เดินหน้า"ต่อดีล่ะ
จินคิดถูกแล้วลูกที่กลับมาหาพี่ชาติ
จินโชคดีออย่างนึงที่มีพี่ชาติที่ใจดี
มีพี่ชาติที่พร้อมจะปกป้องเสมอ
บางทีคนเราก็ต้องทำตามหัวใจตัวเองบ้างนะ
ถ้ามันไม่ได้ทำให้คนอื่นเดือดร้อน
ชั้นอินหนักมากจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 16-11-2016 20:08:27
เริ่มหัวข้อโดย: me12inzy ที่ 16-11-2016 20:12:51
คนจริงทำจริงสุดๆ
ดีใจที่จินคิดได้ กว่าจะเจอคนที่รักมันยากนะรักษาดีๆ
และหมิงเป็นคนดี ประทับใจเธอ
พี่โก๋นี่แอบรักเค้ามามาก คราวนี้โดนแอบรักบ้างเนาะ ก๊าวใจ
เริ่มหัวข้อโดย: palm_dez ที่ 16-11-2016 20:13:22
หูยยยย พี่ชาติ เห็นใจดีๆอย่างนี้ บทจะเย็นชานี่ก็เย็นชาจนน่ากลัว
เเต่ก็นะ...เข้าใจพี่ชาติเเหล่ะ โดนทำร้ายจิตใจมารุนเเรงเหมือนกัน
ขอบคุณไรท์เตอร์ที่ไม่ทำให้เราต้องปวดใจนาน ด้วยโน้ตเเผ่นนั้นของหมิง
หวังว่าพี่ชาติจะมีวิธีเอาคืนจินให้เราก๊าวใจ ฮุๆๆๆๆ รออ่านต่อค่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 16-11-2016 20:14:31
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 16-11-2016 20:15:52
โถ่..พี่ชาติ :m15: :m15: :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: anandawan ที่ 16-11-2016 20:18:42
แล้วฉันต้องรออีกนานแค่ไหน
เริ่มหัวข้อโดย: haemin ที่ 16-11-2016 20:22:24
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 16-11-2016 20:25:28
เจอพี่ชาติแข่งใส่ทำเป็นน้ำตาร่วง ฮุฮุ เอาคืนโดยการจับกดเลยค่ะพี่ชาติ มัดมือชกเอามาเป็นแฟนเลย
ถ้าจินไม่ยอมเป็นแฟน พี่ชาติก็อย่าใจอ่อนนะคะ ใจแข็งเข้าไว้ค่ะ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 16-11-2016 20:25:45
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 16-11-2016 20:29:10
เพราะพี่ชาติปกป้องและห่วงความรู้สึกของจินดาเสมอ แต่จินดากลับไม่แคร์ความรู้สึกพี่ชาติบ้างเลย
แต่สุดท้ายก็เชียร์ให้ทั้งสองรักและเข้าใจกันซะที พี่ชาติจะได้ไปจัดการศึกนอกอย่างใบตองให้หลาบจำ โมโหหหหหหห :fire: :fire:
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 16-11-2016 20:31:01
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 16-11-2016 20:34:05
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 16-11-2016 20:41:48
สายตาเย็นชา ท่าทางห่างเหิน คำพูดเชือดเฉือน
ถ้าเป็นเราโดนคำพูดแบบนี้ใส่นี่น้ำตาไหลตั้งแต่พูดจบประโยคแรกแน่ๆ
สงสารจินก้สงสารนะ แต่สงสารพี่ชาติมากกว่าอะ
ให้จินโดนของแรงซะบ้างจะได้เข็ด แล้วไม่ทิ้งพี่ชาติอีก
มีเพชรอยู่ในมือทำไมไม่ดูแลให้ดี
นี่เลยจินเลยได้รู้เลยว่าไม่มีอะไรเจ็บปวดและน่ากลัวมากไปกว่าการที่พี่ชาติยอมตัดขาดด้วย
ต้องยกความดีความชอบให้พี่โก๋กับหมิงเลยนะ
ไม่งั้นจินคงไม่กล้ากลับมาคงคิดไม่ได้ พี่ชาติคงเข้าใจผิดไปเรื่อย
อยากให้พี่ชาติรู้ว่าทั้งหมดที่มันรุนแรงขนาดนี้เป็นเพราะยัยใบกล้วยเน่า
จัดการให้เด็ดขาด เอาให้ไม่ได้ผุดได้เกิดเลยย
รอค่าาาาา หายไปหลายวันเลยยย
เริ่มหัวข้อโดย: mokzvip ที่ 16-11-2016 20:43:28
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-11-2016 20:48:30
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 16-11-2016 20:51:09
แต่พอมาฟังเหตุผลก็เห็นใจ
รอลุ้นตอนต่อไปว่าจินจะตัดสินใจยังไง
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 16-11-2016 20:54:14
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 16-11-2016 20:56:25
แต่เราอยากอ่านอีก ลุ้นมาก คืนดีกันนะจ๊ะน้องจินพี่ชาติ
inlove จ้า
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 16-11-2016 20:57:04
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 16-11-2016 21:04:34
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 16-11-2016 21:12:01
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 16-11-2016 21:12:35
จินเอ๊ยถ้าอยากให้พี่ชาติหายโกรธก็อ้อนๆแล้วถวายตัวไปเลยเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 16-11-2016 21:13:29
พี่ชาติโหมดนี้ ไม่ดีต่อใจเลยจริง ๆ คำพูดพี่เชือดเฉือนหัวใจมาก
ถ้าตอนนี้ไม่มีข้อความจากหมิง เราต้องร้องไห้แน่
มันน่าให้พี่ชาติเล่นตัวซะให้เข็ดนี่ :m16: หรือเข็ดแล้วก็ไม่รู้ ฮะ ๆ
ครั้งนั้นก็ทีนึงแล้ว ทำพี่ชาติน้อยใจ ไม่เข็ดเลยน้าาา จิน
ใจตรงกันน่ะดีแล้ว หาไม่ได้ง่าย ๆ อย่างพี่โก๋พูดไว้ จินดูแลพี่ชาติดี ๆ น้า ต่อจากนี้ :heaven
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 16-11-2016 21:13:47
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 16-11-2016 21:16:13
ขอบคุณมากๆ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Tooneriez ที่ 16-11-2016 21:30:22
เราก็ได้แต่หวังว่าจินจะมั่นคงในความรู้สึกตัวเองซักที เลิกหูเบา ให้ผ่านเรื่องเเย่ๆไปพร้อมกับพี่ชาติให้ได้ หยุดงี่เง่าได้เเล้วเจ้าจินดา นี่อ่านไปด่าไปไม่รู้กี่ตอนเเล้วเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 16-11-2016 21:35:18
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 16-11-2016 21:35:57
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 16-11-2016 21:39:58
ใจจะขาดแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: sujusaranghae ที่ 16-11-2016 21:48:31
ตอนแรกโกรธจินมาก แต่แบบ ถ้าเราเป็นจินก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน อาจจะตัดสินใจแบบเดียวกันด้วยซ้ำ
อยากให้คืนดีกันเร็วๆ กลับมาเป็นพี่ชาติน้องจินแบบหวานๆอ่านแล้วเขินแทนเหมือนเดิมเร็วๆนะ
เริ่มหัวข้อโดย: naja-kitase ที่ 16-11-2016 21:53:24
พอเขาจะขอไป พี่ชาติก็ปล่อย สะใจน้องมาก เขาไม่สู้ รั้งไว้ก็ทรมาน เขาอยากตัด พี่ชาติก็ทำได้อย่างเหมาะสม
ตัดบัวอย่าเหลือใย แต่ถ้าเขาสำนึกผิด พี่ชาติต้องให้อภัยเขานะคะ
พี่ชาติเป็นเพอเฟ็คแมน พี่ชาติคนดี น้องเชื่อมั่นในตัวพี่มากๆค่ะ
กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รักพี่ชาติ
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 16-11-2016 21:54:46
โดนพี่ชาติโหมดเย็นชาเล่นงานเข้าให้เลย ถึงจะทำให้จินเสียใจแต่เราว่าพี่ชาติทำถูกแล้ว
พยายามไปด้วยกันต่อนะ อย่าปล่อยมือหันหลังหนีแบบนี้อีก! ห้ามมม!
คืนนี้พี่ชาติคงได้หมอนข้างไว้กอดใช่ไหม
เมาๆนี่แหละบรรยากาศเป็นใจให้สิ่งที่ทำค้างกันไว้ได้ไปต่อ! 555
ขอยกความดีความชอบให้กับหมิงและพี่โก๋คนดีของน้อง
และยังไม่ลืม..ใบตองต้องชดใช้! #แค้นฝังต้นกล้วยมาก
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 16-11-2016 21:56:10
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 16-11-2016 22:00:30
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 16-11-2016 22:06:29
ไม่กล้าทำร้ายใจจินมากกว่านี้หรอก
เดี๋ยวพอจินมาอีกไม่นานก็ใจอ่อน
เราโมโหจินอะ เรารู้สึกจินไม่แฟร์
แคร์แต่คนอื่น แคร์แต่ความรู้สึกของตัวเอง
ไม่เห็นรู้สึกเลยว่าที่ทำแบบนั้นเพราะพี่ชาติอะ
เหอะ โกรธมาก เราเข้าข้างพี่ชาติสุดตัว
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 16-11-2016 22:09:14
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 16-11-2016 22:10:26
ตอนหน้าปิดประตูตีเมืองได้เลยพี่ชาติ
:laugh:
ว่าแต่พี่ชาติโหมดดาร์คนี่ใจละลายเลยนะคะ
ชอบจัง ผชอะไรเนี่ย ตอนอบอุ่นก็โคดดี ตอนร้ายก็กร๊าวใจสุด
รักเขา อิจจินดาแพร๊บ
อย่าปล่อยให้หลุดมือล่ะ ถ้าปล่อยอีกรอบ มีคนรอเสียบเพียบนะบอกเลยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 16-11-2016 22:12:48
เริ่มหัวข้อโดย: Kaikaaa ที่ 16-11-2016 22:13:22
*เพลงยอมจำจนฟ้าดินเปิดคลอ* ฮ่าๆๆๆๆ
ต่อไปอยากให้พี่ชาติกับจินสู้ไปด้วยกันนะ
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 16-11-2016 22:15:33
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 16-11-2016 22:21:46
จินดาจะมาง้อหรือมาอะไรก็ตาม พี่ชาติอย่าปล่อยไปเชียว
เริ่มหัวข้อโดย: idoloveyou555 ที่ 16-11-2016 22:30:56
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 16-11-2016 22:49:56
เริ่มหัวข้อโดย: seii ที่ 16-11-2016 22:58:38
อีกคงเป็นผู้นำรักเเละไม่เเคร์คนรอบตัว
ออกสื่อจนเคยชิน โดนนินทาก็เฉยๆ
อีกคนเเค่ผู้ตามมาจากครอบครัวธรรมดา
รักเเละเเคร์จนไม่อยากทำให้อีกฝ่ายด้านมัว
จะโทษใครเล่า นอกจากอิใบตอง555
ตอนต่อไปเขาคงคืนดีกันด้วยร่างกายชิมิ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 16-11-2016 23:01:14
แต่ยังไงก็เถอะ ขุ่นคนเขียนขา ใจร้ายมากกกกตัดฉับเลยอ่ะ. โฮๆๆๆ. ใจร้ายพอๆกับตอนจินทิ้งพี่ชาติ ฮือ~
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 16-11-2016 23:05:48
หวังว่าการมาของจินดาครั้งนี้ทุกอย่างจะดี
ขึ้นนะๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 16-11-2016 23:09:38
ถ้าจะบอกว่าเราชอบพี่ชาติตอนเย็นชามาก
ถ้าจะตัด ก็ตัดให้ขาด อย่ามาทำเป็นคนรู้จักหรืออะไร
คนที่รักมากเขาทนไม่ได้หรอก
แค่ยิ้มให้ยังเอาไปคิดได้ตั้งไกล
ถ้าจะไป ก็ขอให้เดินสวนละไม่ต้องทักอ่ะ
ความรักมันคืออะไรที่วินๆเว้ย
รักแล้วเสียสละนี่เราว่าไม่ใช่ ถ้ารักต้องไม่มีใครเจ็บดิ
คิดให้ดีอ่ะก่อนทำอะไรลงไป
ขอให้จินคิดได้แล้ว ง้อพี่ชาติ ไม่งั้นจะยุให้พี่ชาติเทแม่มจริงๆนะ
ฮอลลลลลลลล อินนนน
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 16-11-2016 23:32:25
อุปสรรคยังมีอีกเยอะ ทั้งจินและพี่ชาติสู้ๆ ค่า
ถึงนักเขียน.. o13 :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 16-11-2016 23:40:51
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 17-11-2016 00:01:16
ไม่รู้สิเรารู้สึกว่าที่ผ่านมาพี่ชาติเป็นคนประคับประคองความสัมพันธ์มาโดยตลอด
คนรู้สึกมากกว่า ก็ต้องเจ็บมากกว่าเป็นธรรมดา ถ้าโดนแบบที่จินดาทำ เป็นเราเราก็โกรธ
คราวนี้จินดาจะได้รู้ถึงความเจ็บปวดของพี่ชาติบ้าง ขนาดโกรธขนาดนั้นก็ยังรักม่กอยู่ดี
ดูสิตามไปเฝ้าดูเขาขนาดนั้น เห้อออหวังว่าคราวนี้จินดาจะเปิดใจคุยกับพี่ชาติมากกว่าตัดสินใจเอง
ตอนนี้ต้องขอบคุณพี่โก๋เลยนะเนี่ยที่ทำให้จินคิดได้บ้าง ตอนนี้ยาวสะใจมากค่ะ แต่ก็ค้างมากเช่นกัน TT
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 17-11-2016 00:05:12
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 17-11-2016 00:06:08
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจังเลยค่ะ แบบว่าใจจะขาดแล้ว 5555555555 ไรท์สู้ๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 17-11-2016 00:09:27
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 17-11-2016 00:13:45
แบบพี่ชาติแสดงออกชัดเจนมากมาแต่แรก ซึ่งพอโดนตัดออกจากชีวิต
พี่ชาติก็แสดงออกว่าเสียใจยังไง ชอบความชัดเจนในการสื่ออารมณ์ของพี่ชาติค่ะ
อ่านไปหน่วงไป เข้าใจในความคิดของจินนะคะ แต่วิธีผิดไปหน่อย
เลยคิดว่าคนเราถ้าทำแบบนี้โดนเย็นชาใส่ไม่แปลก แล้วพี่ชาติก็แสดงออกค่อหน้าจินได้เย็นชาถึงใจมาก
รอตอนหน้านะคะ น้องเมาแล้วทำไงต่อ ถถถถ
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 17-11-2016 00:23:20
เริ่มหัวข้อโดย: super hero ที่ 17-11-2016 00:32:29
o18
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 17-11-2016 00:52:00
เริ่มหัวข้อโดย: yayachipu ที่ 17-11-2016 00:57:46
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 17-11-2016 01:01:53
น้องจินเมามาแบบนี้ มีลุ้นค่ะ ต้องให้พี่ชาติลงโทษ เป็นเพราะยายใบกล้วยแท้ๆ ทำให้คนอื่นเสียใจไปหมด
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 17-11-2016 01:44:08
เป็นเราถ้าเจอพี่ชาติโหมดโหดนี่ร้องไห้ไปโดดเจ้าพระยาตายไปแล้ว
:sad4: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: TK323 ที่ 17-11-2016 01:54:53
ตอนนี้พี่โก๋พระรองมากกกกกโครตเท่ อกหักไปไม่เป็นไรนะพี่มีคนรออยู่นี่หน่าา~
ส่วนผีตองเหลืองรอให้พี่ชาติรู้ความจริงทั้งหมดก่อนนะอยากให้พี่ชาติจัดการให้เข็ด
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 17-11-2016 02:04:39
เริ่มหัวข้อโดย: pajaree1202 ที่ 17-11-2016 03:20:59
แล้วไปศัดนังชะนีใบกล้วย เอาให้หงายไปเลยได้ไหม
เคืองนังนั่นจัดค่ะ หึ้ยยย :katai1: :katai1: :katai1:
(อินจัด)
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 17-11-2016 07:26:10
เริ่มหัวข้อโดย: ิbbeer.r ที่ 17-11-2016 09:29:28
แต่คิดว่าทิศทางของความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้กำลังจะดีขึ้นในไม่ช้า...
เป็นกำลังให้ทั้งคู่ สู้ๆค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 17-11-2016 10:46:34
เริ่มหัวข้อโดย: Hemelcl ที่ 17-11-2016 11:04:55
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 17-11-2016 13:00:31
พี่โก๋... พี่หล่อมากกกกก "คนใจตรงกัน หาไม่ได้ง่ายๆ พี่โก๋หามาสามสิบกว่าปีแล้ว...ยังไม่เจอ" งืออออออ สงสารนางงงง อดทนนิดนะเฮีย เฮียเจอแล้ว แค่เฮียยังมองไม่เห็นเท่านั้นเอง :oni3:
จะดูเว่อร์ไปไหม? ถ้าจะบอกว่าชอบทุกๆ ประโยคในตอนนี้ มัน....สื่อความรู้สึกของตัวละครได้ชัดมากอ่ะ ทั้งจิน พี่ชาติ และพี่โก๋ (มีน้องต้นโผล่มานิด ยังไม่เห็นอะไรเท่าไหร่?)
ชอบที่จินพูดออกมา ว่าไม่เคยเจ็บขนาดนี้มาก่อนเลย และรู้สึกอึดอัดอั้นอยู่ในใจ จนต้องทักพี่ชาติออกไปในลิฟท์
ชอบพี่ชาติที่เจ็บแทบขาดใจจนต้องกอดหมอนแน่น เพื่อบรรเทาความรู้สึก แต่ก็ยังมิวายแอบตามดูจิน เพราะยังตัดใจไม่ลง
ชอบพี่โก๋ ที่รู้และซื่อสัตย์กับโพสิชั่น "พี่ชาย" ของตัวเอง ไม่ฉวยโอกาสในวันที่จินอ่อนแอ
ทุกคน ต่างมีความรู้สึกอัดแน่นอยู่ในใจเต็มเปี่ยม และแสดงออกมาผ่านตัวหนังสือได้อย่างลงตัวจริงๆ
รักเรื่องนี้จริงจัง ขอบคุณ คุณ B.L.Sniper มาก ค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 17-11-2016 13:38:43
จินดามาทำไม ขอบคุณหมิงที่ยังไม่ใช่ชะนีที่ตื๊อจินดาา
พี่ชาติสู้ๆ พี่ชาติคิดอะไรก็บอกจินไปเล้ยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 17-11-2016 13:51:07
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 17-11-2016 13:59:27
อยากให้จินเคลียกับพี่ชาติทุกเรื่อง เอาให้เคลียไปเลย แบบเปิดอกแมนๆคุยกันไรงี้
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ตองมาพูด หรือความรู้สึกภายในใจของตัวเองจริงๆ
ถ้าหากมันยังไม่เคลีย คนที่จะแย่ไม่ใช่พี่ชาติคนเดียวนะ แต่เป็นตัวจินด้วย เพราะความรู้สึกของจินตอนนี้มันก็แย่อยู่แล้วไม่ใช่หรอ?
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 17-11-2016 14:06:55
เริ่มหัวข้อโดย: shinachan ที่ 17-11-2016 14:27:57
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 17-11-2016 14:38:13
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 17-11-2016 14:52:47
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 17-11-2016 15:12:54
เริ่มหัวข้อโดย: spoilt ที่ 17-11-2016 15:49:52
เอาให้น้องจินคิดได้ต้องเย็นชาเบอร์นี้
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 17-11-2016 16:33:44
เริ่มหัวข้อโดย: LALYNN ที่ 17-11-2016 17:01:47
สงสารน้องจินก็สงสาร แต่ใจพี่ชาติที่เจ็บนั่นก็ไม่แพ้กัน ทั้งๆที่รักกันแต่ต้องมาทำร้ายกันด้วยการกระทำและคำพูด
น่าตีทั้งคู่ แต่น้องจินจะโดนหนักกว่านะคะลูก พี่ชาติเขาผิดอะไร แค่เพอร์เฟ็กไปเท่านั้นเอง
สุดท้ายก็ทนทำร้ายกันเองไม่ได้หรอกคนรักกัน น้องจินมาให้พี่ชาติปลอบถึงที่เลย
เริ่มหัวข้อโดย: ป้ากิ่งkingkarn ที่ 17-11-2016 17:09:32
แต่พอเริ่มหวาน ทำไมมันช่างอบอุ่นละมุนหัวใจ อ่านไปยิ้มไป น่ารักน่าลุ้นให้จินโดนกดซะที 555+
ช่วงมาม่ากลายเป็นช่วงที่ชอบมากๆ
ชอบความโหดความเย็นชาแต่มีแอบคอยตาม ชอบความพยายามอธิบายของหมิง
ชอบโมเม้นท์เปิดใจและปลอบใจของจินโก๋ ชอบที่จินรีบตัดสินใจมาง้อ
ชอบที่สุดคือคำว่าการดูแลหัวใจคนที่รักยังมีค่าไม่พอที่จะทำให้ความสัมพันธ์มีความสุขอีกหรอ
จริงของพี่โก๋มากๆ
มัวแต่ห่วงหน้าตายศถาบรรดาศักดิ์ แต่ต้องกลับมานอนหนาวเหงาๆคนเดียว หรือต้องนอนกับคนที่ไม่ได้รัก
มันจะสู้การจับมือก้าวเดินฟันฝ่าอุปสรรคไปพร้อมกันกับคนที่เรารักและคอยอยู่เคียงข้างเพื่อให้กำลังใจไปได้ยังไง
เนาะพี่ชาติเนาะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 17-11-2016 19:23:36
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 17-11-2016 19:36:47
ปล. ละพี่ชาติจะทำยังไงกับคนใจร้ายดีล่ะคะซิส อยากรู้ววววว
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 17-11-2016 19:51:06
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 17-11-2016 20:06:49
สงสารก็สงสาร แต่สงสารพี่ชาติมากกว่า ทุ่มเทขนาดนั้น
ปรบมือให้พระเอกนางเอกขี่ม้าขาวของเรา หมิง โก๋
พี่โก๋ทำเป็นบ่น ว่าที่แฟนเด็กจะเข้าใจผิดมั้ยนั่น
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 17-11-2016 21:51:44
สรุปจะรักกันแบบเจ็บๆอย่างนี้หรอคะ
จินมั่นใจแค่ไหนว่าอยู่มาวันนึงจะไม่ทิ้งพี่ชาติไปอีกอะ
พี่ชาติแกก็เทหมดหน้าตักให้ขนาดนี้แล้ว
สงสารแกบ้างเถอะค่ะ
เชียร์ให้พี่ชาติเล่นตัวค่ะ
(เล่นตัวจินตอนเมาอะ)
เริ่มหัวข้อโดย: PAiPEiPEi ที่ 17-11-2016 22:49:45
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 17-11-2016 23:10:41
กับพี่ชาติเองถ้ายื้อจนไม่ไหว เอามาให้พี่นะ
พี่รับแทนให้ จะปล่อยหรือจะตัดก็เอาให้ขาดไป
เดี๋ยวพี่ดูแลให้เอง
เริ่มหัวข้อโดย: purple ที่ 18-11-2016 00:44:41
พี่ชาติเป็นบุคคลที่ไม่ควรถูกกระตุกหนวด ใครแหยมเดี๋ยวโดน #ธีรชาติเอ็ฟเฟ็ค
พี่เขาไม่โหดแต่โคตรเย็นชา คำพูดคำจาเหมือนคนฟังโดนยิงด้วยอาก้า 35 นัดติด o_O'
สงสารพี่ชาติ (..แต่รู้นะตอนนี้แอบยิ้มอยู่ 55)
จินโหดร้ายมาก เป็นคนชอบทำร้าย(ใจ)ตัวเองหรอ =.,= สงสารใจตัวเองบ้าง ใจพี่ชาติด้วยนะ
คราวที่แล้วโกรธจินมากกก ตอนนี้ลดลงมาหน่อย รีบไปสารภาพบาปเซี๊ยะะะ //วิ่งไล่ๆๆๆ
ตอนนี้ยกความดีความชอบให้พี่โก๋ อย่างเท่ค่ะพี่
แล้วก็หมิง ถึงรักแต่ก็ไม่รั้ง ..ไม่เหมือนคุณใบกล้วย(?!)อะไรนั่น #หวงก้าง
รักแบบเพื่อนที่ยังมีอยู่นี่ดีจริงๆ ขอบคุณเลยที่จะช่วยพี่ชาติ น่ารักมาก
ส่วนพี่โก๋น้องต้นมาแว้บๆพอให้คุณพี่ร้อนๆหนาวๆ ระวังน้องงอนนะพี่ ไปอธิบายด้วย 55
ปล.รู้สึกได้ว่าตอนนี้ยาวขึ้น (มั้ยคะ? 55) คือถ้าตัดจบไปก่อนเจอหมิงนี่คงหน่วงไปอีก
ดราม่ารัวๆสองสามตอนนี่ทำเอาปวดใจ T^T
รอตอนหน้าว่าจะแซ่บไหม จินมาววววว เอิ๊กกก ><
ปล.2 คุณคนเขียนเก๊งเก่ง ชอบมากๆนะคะเรื่องนี้ เป็นกำลังใจให้ค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 18-11-2016 07:39:56
ขอให้ปรับความเข้าใจกันได้นะ ขอให้เข้มแข็งทั้งคู่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 18-11-2016 09:28:23
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 18-11-2016 09:54:48
อยากอ่านต่อจัง
เริ่มหัวข้อโดย: ชลอจ ที่ 18-11-2016 15:48:04
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 18-11-2016 19:11:39
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 18-11-2016 19:42:22
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 18-11-2016 19:42:33
เริ่มหัวข้อโดย: mam79 ที่ 18-11-2016 20:36:50
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 18-11-2016 21:13:52
มาต่อไวๆๆๆน้าาา
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 18-11-2016 21:57:20
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 19-11-2016 00:02:28
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 19-11-2016 00:16:49
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 19-11-2016 06:51:25
แค่นึ้พี่ชาติก็เจ็บหนักมากแล้ว
พี่ชาติไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้นนะ
และจินก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น
อย่าคิดว่าตัวเองคือคนที่เจ็บที่สุด
ในความสัมพันธ์ที่ไม่สมหวัง ทุกคนเจ็บ
ดีใจนิดนึงที่พี่ชาติเลือกแข็งกร้าวและไร้เยื่อใยใส่จิน
แต่เพราะรู้ว่าข้างในมันเจ็บมากพอๆกับจินเลยสะใจไม่ออก
บอกเลยว่าจากตอนที่ 31 ตอนที่อิใบตองมาพูดกับจิน
หลุดอ่านกระทันหันเลย เพราะคิดว่ารู้นิสัยจินดี
รู้ว่ามันจะออกมารูปแบบที่เจ็บแน่นอน
เลยพักการอ่าน รออัพตอนนี้
เพราะเราคงกระอักเลือดเช่นกัน ถ้าต้องอ่านแค่ตรงจินบอกว่าคบกับหมิง แล้วไม่มีอะไรมาอ่านต่อ
เราคงช้อคพอๆกับพี่ชาติ เลยไม่ได้อ่านและเม้นเมื่อตอนที่แล้ว
หมิงกับพี่โก๋ขอบคุณมากเลย ดีที่สุดเลย
แต่พี่โก๋ระวังเด็กงอนน่า
รอตอนหน้าอย่างจดจ่อ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปโดยเร็ว
ความลังเลมีได้ แต่อย่าเอามาทำร้ายกัน
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 19-11-2016 13:43:16
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 19-11-2016 19:17:07
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 19-11-2016 23:23:15
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 20-11-2016 01:53:12
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 20-11-2016 06:40:58
เริ่มหัวข้อโดย: KMprince ที่ 20-11-2016 11:43:07
ส่วนชาติคือ สายโหดที่น่ากลัวมากกก
ดีใจที่มีคนข้างกายจินที่เข้าใจ
พี่ชาติอาศัยโอกาสนี้รวบหัวรวบหางเลย 55
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 20-11-2016 12:07:50
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 20-11-2016 13:44:01
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 20-11-2016 14:08:33
เริ่มหัวข้อโดย: CattyMeawMeaw ที่ 20-11-2016 18:31:10
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 20-11-2016 20:20:26
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 20-11-2016 20:49:28
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 21-11-2016 00:09:47
เริ่มหัวข้อโดย: ิbbeer.r ที่ 21-11-2016 08:18:37
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 21-11-2016 10:04:09
ถวายตัวเองเป็นการไถ่โทษให้พี่ชาติไปเลยจิน เดี๋ยวก็เข้ากันได้เอง เดี๋ยวก็คุยกันรู้เรื่อง คึคึ :hao3:
เห็นด้วยอย่างยิ่ง ณ ตอนนี้
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 21-11-2016 12:01:07
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 21-11-2016 12:15:25
รีเฟรชจนมือถือจะค้างแล้วค่ะ555555
เริ่มหัวข้อโดย: iamtsubame ที่ 21-11-2016 12:41:15
แต่ก็สงสารจนทำไม่ลง :เฮ้อ:
กอดปลอบแน่นๆละกัน :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: bowbeauty ที่ 21-11-2016 12:41:53
:katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 21-11-2016 13:17:43
รู้ไหมฉันเข้ามาดูทุกชั่วโมงเลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 21-11-2016 15:16:45
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 21-11-2016 16:46:40
จิน คิดหนัก กลัวตัวเองจะไปเป็นจุดด่างในชีวิตพี่ชาติ
จิน ไปคิดแทนพี่ชาติ เสียเอง ต้องให้พี่ชาติ คิดเองสิ
แถมไปบอกว่าคบกับหมิง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
โกวิท ชี้ทางสว่างให้จิน นะเนี่ย แต่ต้น คงเข้าใจผิดไปและ
รมิตา จอมแส่ เสือก ตัวเองไม่ได้ ใครก็อย่าได้
ทั้งที่เดิมเป็นคนรักเขาดีๆ ทำตัวต่ำ นอกใจเขา
มีหน้ามาขอมีเซ็กส์ เผื่อชาติจะหายจากหลงผิด
หน้าด้านมากๆ เลิกแล้วก็ยังทำให้คนอื่นเข้าใจผิด
อายที่มีนักข่าวมาถามเรื่องชาติ ประสาท อายเพื่อ?
มีชู้ น่าอายกว่า สักวันข่าวฉาวเล่นชู้ คงออกมาเอง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 21-11-2016 17:35:33
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 21-11-2016 18:56:55
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 21-11-2016 19:18:20
เริ่มหัวข้อโดย: sirinami ที่ 21-11-2016 20:35:34
เริ่มหัวข้อโดย: punper ที่ 21-11-2016 20:45:41
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 21-11-2016 20:47:01
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 21-11-2016 20:55:23
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 21-11-2016 21:39:56
รอจนกว่าจะมาาาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 21-11-2016 22:27:36
เริ่มหัวข้อโดย: Hemelcl ที่ 21-11-2016 22:56:32
เริ่มหัวข้อโดย: ETERNITY ที่ 22-11-2016 00:48:55
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 22-11-2016 09:04:57
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เมื่อไหร่จะมาคะ ลงแดงจะแย่แล้ววววว
:ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 22-11-2016 09:26:49
เริ่มหัวข้อโดย: LALYNN ที่ 22-11-2016 09:27:15
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 22-11-2016 10:08:55
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 22-11-2016 10:09:24
เริ่มหัวข้อโดย: evanescence_69 ที่ 22-11-2016 10:44:53
เริ่มหัวข้อโดย: Baekllym ที่ 22-11-2016 14:19:52
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 22-11-2016 14:58:11
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 22-11-2016 15:56:20
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 22-11-2016 17:00:05
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 22-11-2016 17:56:35
ผู้บริหารหนุ่มยืนนิ่งไม่ไหวติงตอนที่อีกฝ่ายขยับกายเข้ามาสวมกอดไว้อย่างแนบแน่น ใบหน้าอ่อนใสซุกลงกับแผงอกจนเขารู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดผ่านเนื้อผ้ามาสู่ผิวหนัง
...ไม่รู้จะทำอย่างไร...
...โกรธก็ยังโกรธ แต่ใจมันมันดันโหยหาสัมผัส...
ธีรชาติหลับตาลงเพื่อซึมซับไออุ่นจากร่างกายของคนเมา กลิ่นจากเครื่องดื่มผู้ใหญ่ที่ลอยอบอวลอยู่รอบๆคอยย้ำเตือนว่าอ้อมกอดที่กำลังได้รับอยู่นั้นไม่ได้เกิดจากความประสงค์ของผู้ให้แต่อย่างใด
...’ปล.จินรักคุณค่ะ’...
จู่ๆข้อความจากหญิงสาวคนที่จินดาต้องการให้เขาเชื่อว่าเป็นคนรักก็ผุดขึ้นมากลางใจ
ชายหนุ่มค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง ลมหายใจที่ถูกผ่อนผ่านปลายจมูกหอบเอาความอัดอั้นในอกออกมาสู่บรรยากาศภายนอก
ธีรชาติขยับมือแกะสองแขนของจินดาออกจากรอบลำตัวก่อนจะตัดสินใจจับจูงให้คนร่างเล็กเดินหายเข้าห้องไปด้วยกันในที่สุด
“พี่จะทำยังไงกับจินดีนะ..” ผู้บริหารคนดังรำพึงออกมาเสียงเบาหลังจากจับให้อีกฝ่ายทิ้งน้ำหนักลงไปบนโซฟากลางห้องได้สำเร็จ ดวงตาเรียวรีอันเป็นเอกลักษณ์ที่ใกล้จะปิดอยู่รอมร่อจ้องตอบกลับมาที่เขาเช่นกัน
ฝ่ามืออุ่นหนาข้างหนึ่งของธีรชาติถูกสถาปนิกผู้เมามายดึงเข้าไปทาบไว้แนบแก้มด้วยอิริยาบถแสนรักใคร่
...เกิดเป็นรอยยิ้มบางเบาขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา...
เจ้าของฝ่ามือค่อยๆหย่อนกายลงนั่งไปบนที่ว่างข้างๆตัวแขกคนสำคัญ ผู้บริหารหนุ่มปล่อยให้อีกฝ่ายทำทุกสิ่งกับร่างกายของเขาได้ตามใจชอบ
...หากนายจินดายามมีสติครบถ้วนสมบูรณ์สามารถแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาได้สักครึ่งหนึ่งของตอนนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองคงดูมีความหวังขึ้นอีกมาก...
แรงสั่นครืดๆที่เกิดขึ้นจากโทรศัพท์มือถือเครื่องเก่งในกระเป๋ากางเกงดึงความสนใจของนักธุรกิจคนดังไปได้ในตอนนั้นเอง
ธีรชาติหยิบเครื่องมือสื่อสารคู่ใจขึ้นมาดูว่าคนทางปลายสายนั้นเป็นใคร และทันทีที่ตัวอักษรซึ่งเขาเป็นคนบันทึกไว้กับมือว่า ‘TomtomStudio K.Kowit’ ปรากฏสู่สายตา ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะต้องเหลือบมองไปยังคนข้างกายโดยพลัน
ฝ่ามืออุ่นหนาถูกดึงออกจากการเกาะกุมก่อนที่ร่างกายสูงใหญ่จะลุกเดินหายเข้าครัวไปโดยทิ้งให้คนเมานั่งซึมอยู่กลางห้องเพียงลำพัง
.
.
ตอนนี้โกวิทกำลังหัวหมุน เพราะอยู่ดีๆไอ้น้องรักและเด็กในปกครองก็ดันหายหัวออกจากร้านไปพร้อมๆกันเสียนี่!
เมื่อครู่เขาแวบไปทักทายคนรู้จักที่บังเอิญมาเจอกันที่นี่ได้เพียงไม่กี่นาที พอกลับมาที่โต๊ะก็พบว่าทั้งจินดาทั้งต้นตระการนั้นไม่ได้นั่งอยู่ในวงเสียแล้ว แถมพอถามไอ้พวกเพื่อนร่วมออฟฟิศที่กำลังเล่นเกมปาร์ตี้ไร้สาระกันอย่างออกรสออกชาติก็ไม่มีใครรู้และดูเป็นเดือดเป็นร้อนกับการหายไปของคนทั้งสองแม้สักราย
...ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!...
...พึ่งพาไม่ได้แม่งสักคน!...
“อ๊ะ! รับแล้ว...สวัสดีครับคุณชาติ ขอโทษที่โทรฯมารบกวนเสียดึกดื่น” โกวิทกรอกถ้อยคำใส่หูโทรศัพท์ไปขณะที่สายตาก็คอยกวาดมองรอบบริเวณหน้าร้านอันคราคร่ำไปด้วยเหล่านักท่องราตรีจำนวนมาก “ไอ้จินมันได้ติดต่อคุณหรือเปล่า? อยู่ดีๆมันก็หายไปจากร้านเหล้า ไม่บอกใครเลยว่าจะไปไหน...อ้อ! อยู่กับคุณแล้วเหรอ? โอเคๆ ว่าแล้วล่ะว่ามันต้องไปหาคุณ..”
...เจอตัวแล้วหนึ่ง...
...คอยดูนะ หายเศร้าเมื่อไหร่พ่อจะจับมาดีดให้กะโหลกร้าว!...
“หือ?..ใครเมา? โอ๊ย! เมาบ้าอะไรล่ะ เมื่อกี้มันดื่มเบียร์ไปแค่ครึ่งแก้วเองคุณชาติ อย่างไอ้จินน่ะถ้าไม่เกินสามขวดขึ้นไปคอมันไม่ระคายหรอก..ทำไม? มันบอกคุณว่ามันเมาเหรอ?...เฮ้ย! ไอ้แว่น!...ฉิบหายละ..ค..แค่นี้ก่อนนะคุณชาติ อ๋อ..เอ้อ ฝากดูแลมันด้วย..ผมต้องรีบวางสายแล้ว ขอโทษอีกครั้งที่โทรฯมารบกวน..แค่นี้ก่อนครับ”
...โทรศัพท์ถูกตัดสายทิ้งไปทันทีที่พยางค์สุดท้ายสิ้นสุดลง...
โกวิทส่ายศีรษะไปมาด้วยความระอาใจพลางวางสายตาจับจ้องไปยังเจ้าเด็กแว่นที่ตอนนี้กำลังยืนกุมหน้าผากตัวเองอยู่หน้าเสาไฟฟ้าต้นหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลกัน
...จินดาน่ะไม่ได้เมาหรอก...
...ไอ้ตัวที่เมาจริงมันอยู่ตรงนี้ต่างหากเล่า!...
คอเสื้อนักศึกษาตัวที่ต้นตระการสวมใส่อยู่ถูกอุ้งมือหนาขยุ้มไว้อย่างกระชับที่สุดเท่าที่จะทำได้ โกวิทออกแรงดึงให้ร่างผอมบางนั่นเซห่างจากเสาไฟฟ้าด้วยความหงุดหงิดใจ
...เมื่อครู่ระหว่างคุยโทรศัพท์กับธีรชาติเขาหันมาเห็นเจ้าหนูนี่เดินตุปัดตุเป๋ไปชนสิ่งกีดขวางบนฟุตบาธพอดี...
...ดีนะที่ออกมาเจอทันก่อนที่มันจะทะเล่อทะล่าวิ่งลงถนนไปให้รถเหยียบเล่นเสียก่อน...
“ใครสั่งใครสอนให้แดกเหล้าหา!? กู๋มึงรู้กูจะโดนเล่นไปด้วยไม่รู้เหรอ!?” สถาปนิกรุ่นพี่สั่งสอนออกไปด้วยน้ำเสียงดุดัน เรียวคิ้วเหนือตาคู่คมขมวดเข้าหากันจนแทบผูกเป็นโบว์
“..ไม่ต้องมีใครสอนผมก็แดกเป๊น..”
“เฮ้ย! นี่แน่ะ!” โกวิทสะบัดมือตีปากไอ้เด็กเมื่อวานซืนไปเสียหนึ่งที “ ‘แดก’ เหรอ? คำนั้นกูพูดได้คนเดียวโว๊ย มึงห้ามพูด...เด็กอะไรไม่น่ารักเลย..”
ดวงตาเป็นประกายใต้กรอบแว่นจับจ้องมาทางสถาปนิกหนุ่ม ก่อนที่กลีบปากบางจะเอื้อนเอ่ยบางประโยคที่แสนจะสะดุดหูคนฟังออกไป
“...ผมรู้น่า..ในออฟฟิศนี้ไม่มีใครน่ารักสู้พี่จินได้หรอก...”
.
.
ธีรชาติพาร่างสูงใหญ่ของตนกลับมายืนกอดอกจังก้าอยู่เบื้องหน้าเจ้า ‘คนเมา’ อีกครั้ง
‘เมาบ้าอะไรล่ะ เมื่อกี้มันดื่มเบียร์ไปแค่ครึ่งแก้วเองคุณชาติ’
คำบอกเล่าเมื่อสักครู่จากโกวิทยังคงดังก้องอยู่ในหัว
กรอบตารูปทรงเรียวรีของจินดายังคงหรี่ปรืออยู่เหมือนเก่า ซึ่งลักษณะท่าทางเช่นนั้นก็เรียกเสียงหัวเราะประชดประชันในลำคอจากคนมองไปได้เป็นอย่างดี
หลังจากยืนพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งธีรชาติก็ตัดสินใจหย่อนตัวลงนั่งข้างกายจินดาอีกครั้ง ชายหนุ่มจงใจไม่ออกอากัปกิริยาอะไรมากมายนัก เขาเพียงนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาให้อีกฝ่ายได้จับได้ต้องตามใจชอบเท่านั้น
...ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าพ่อคนแกล้งเมาจะทำสิ่งใดกับร่างกายของเขาอีกบ้าง...
ชั่วขณะหนึ่งธีรชาติสังเกตเห็นวี่แววแห่งความลังเลสับสนจากนัยน์ตาของอีกฝ่าย หากแต่เพียงเสี้ยววินาทีถัดมาศีรษะทุยมนก็ขยับเข้ามาอิงแอบอยู่ที่สีข้างของเขาเสียแล้ว
จินดาซุกซ่อนความอ่อนไหวให้พ้นจากสายตาของธีรชาติอยู่อย่างนั้นนานหลายนาที
...นานเสียจนเขาแทบจะลืมไปแล้วว่ายังรู้สึกโกรธไม่หาย...
ในที่สุดหลังจากนั่งนิ่งฟังเสียงหัวใจของกันและกันมาได้ครู่ใหญ่จินดาก็ค่อยๆดึงศีรษะให้กลับมาตั้งตรงอีกครั้ง
สถาปนิกหนุ่มไม่อธิบายการกระทำของตัวเองแม้สักคำ เขายันกายลุกขึ้นจากโซฟาที่พึ่งพิงด้วยสีหน้าเศร้าหมองก่อนจะก้มลงไปหยิบเอากระเป๋าใบกว้างที่พกติดตัวมาด้วยขึ้นจากโต๊ะตัวเตี้ยตรงหน้า
กระเป๋าปริศนาใบที่ว่าถูกยื่นให้คนเป็นเจ้าของห้องในเวลาต่อมา
คิ้วหนาเข้มอันเป็นเอกลักษณ์ของธีรชาติขมวดเข้าหาน้อยๆในขณะที่ดวงตาคู่คมก็จับจ้องไปยังใบหน้าของแขกยามวิกาล “อะไร?” ผู้บริหารหนุ่มเอ่ยถามเสียงห้วน
จินดาเม้มริมฝีปากเขาหากัน เขาไม่ยอมตอบสิ่งใดเพียงแต่วางกระเป๋าในมือลงบนตักอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาเท่านั้น
“หวังว่าพี่จะชอบครับ..” สุ้มเสียงที่เจ้าตัวจงใจควบคุมให้มันฟังดูขาดๆหายๆถูกส่งออกไปเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่ร่างกายขนาดสันทัดนั่นจะหมุนกลับไปทางทิศประตูห้อง “..ขอโทษที่มารบกวน..”
ไวเท่าความคิด ธีรชาติยื่นมือออกไปคว้าแขนเจ้าคนเข้าใจยากไว้ในทันที ร่างของจินดาถูกกระตุกให้ทิ้งน้ำหนักกลับลงมาบนโซฟาตัวเดิมอีกครั้ง
ผู้บริหารหนุ่มส่ายศีรษะไปมาน้อยๆพลางวางสายตาจับจ้องไปยังดวงหน้าของคนข้างกาย “เมาขนาดนี้กลับเองไม่ได้หรอกมั้ง...” เขาเปรยขึ้นมาเช่นนั้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
จินดาก้มหน้านิ่งด้วยไม่รู้ว่าควรตอบกลับไปเช่นไร
ความคิดบางประการที่ผุดขึ้นมาในห้วงความคิดเรียกให้รอยยิ้มถูกจุดขึ้นบนมุมปากข้างหนึ่งของธีรชาติ ของขวัญที่สถาปนิกหนุ่มนำมามอบให้ถึงที่เลื่อนหล่นลงไปที่พื้นและไม่มีวี่แววว่าจะได้รับความสนใจจากนักธุรกิจคนดังอีกเลย
ฝ่ามืออุ่นหนาขยับเข้าไปเชยปลายคางมนให้ใบหน้าละไมหันมาประจันกัน ซึ่งการกระทำเช่นนั้นก็เป็นผลให้ดวงตาที่อีกฝ่ายจงใจเสหลบลงมองพื้นต้องเบนกลับขึ้นมาสบกันอีกครั้ง
“..ก่อนจะปล่อยให้กลับ ขอพี่ฉวยโอกาสตอนจินเมาสักครั้งได้ไหม?..”
คำถามชวนกระดากที่ฟังดูราวกับว่าธีรชาตินั้นต้องการกล่าวถามตัวเองถูกเปล่งออกมาเป็นเสียงลม แต่แม้จะเป็นดังนั้นคนฟังก็ยังสามารถได้ยินมันชัดเจนดี
ธีรชาติไม่สนใจอาการลอกแลกที่ถูกฉายผ่านดวงตาในกรอบเรียวรี เขาจงใจเคลื่อนใบหน้าเข้าไปหาจินดาอย่างรวดเร็วก่อนจะหยุดลงในระยะประชิดโดยไม่คิดเว้นจังหวะให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว แล้วภายในเวลาเพียงไม่ถึงเสี้ยวอึดใจหลังจากนั้นริมฝีปากคู่บางก็ถูกผู้บริหารหนุ่มครอบครองไว้อย่างสมใจ
...นับเป็นจูบแรกที่เกิดขึ้นในยามที่สติสัมปชัญญะของพวกเขาทั้งคู่อยู่ในสภาพครบถ้วนสมบูรณ์ดี แม้จะมีฝ่ายหนึ่งพยายามแสดงออกว่าตัวเองเมามายไม่รู้เรื่องก็ตาม...
ทั้งที่เป็นคนเริ่ม แต่พอได้สัมผัสเข้าไปจริงๆแล้วธีรชาติก็อดรู้สึกใจเต้นระรัวเป็นเด็กวัยรุ่นขึ้นมาไม่ได้
ผู้บริหารคนดังสอดเรียวลิ้นแทรกผ่านแนวฟันเป็นระเบียบของจินดาเข้าไปสำรวจภายในโพรงปากอย่างถือวิสาสะ สองหูแว่วเสียงร้องท้วงดังอื้ออ้าเบาๆจากคนถูกกระทำ
...รสชาติของสุราแทบไม่มีเหลือให้เขาได้ลองลิ้มตามที่โกวิทบอกไว้จริงๆ...
ธีรชาติขยับฝ่ามือลากไล่ไปตามแนวสันหลังแสนยวนใจดั่งที่ได้ลอบวางแผนไว้ในหัวมาตั้งแต่เมื่อครู่ แม้สัมผัสของเขาจะแผ่วเบาและเชื่องช้า ทว่ามันก็มีพลังมากพอที่จะทำให้ร่างกายของจินดาออกอาการสั่นสะท้านขึ้นมาได้
ในที่สุดหลังจากเวลาผ่านไปนานเกินหนึ่งช่วงลมผู้บริหารคนดังก็จำต้องถอนริมฝีปากออกเพื่อให้ตัวเขาเองและสถาปนิกหนุ่มได้กอบโกยอากาศเข้าปอดกันอีกครั้ง
ดวงตาคู่คมจับจ้องไปใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ยามนี้กำลังขึ้นสีแดงก่ำ
...จะแกล้ง...
...จะทำให้สารภาพออกมาให้ได้ว่าไม่ได้เมา...
...จะทำให้สารภาพออกมาให้ได้ว่าแท้จริงแล้วในใจรู้สึกอย่างไร...
...ขอเอาคืนสักหน่อยเถอะ...
ธีรชาติให้เวลาจินดาได้พักหายใจหายคอเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น ใบหน้าคมคายขยับเข้าไปใกล้เมื่อแรงหอบของอีกฝ่ายเริ่มทุเลาลง คราวนี้เป้าหมายของเขาไม่ใช่กลีบปากอีกแล้ว หากแต่เป็นซอกคอขาวเนียนที่โผล่พ้นปกเสื้อและปลายผมออกมาให้เห็นอยู่รำไรนั่นต่างหาก
ผู้บริหารหนุ่มรับรู้ได้ถึงแรงสะดุ้งจากร่างในอุ้งมือตอนที่ริมฝีปากเปียกชื้นของเขาประทับลงไปบนเนื้อหนังชวนสัมผัส รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาโดยที่จินดาไม่สามารถมองเห็นมันได้
ธีรชาติตั้งหน้าตั้งตาดูดเม้มด้วยจิตใจมัวเมา ความรู้สึกจริงที่เกิดขึ้นกับร่างกายผสมปนเปไปกับเจตนายั่วเย้าอันนับเป็นจุดเริ่มต้นของการกระทำ จนเมื่อกิจกรรมถูกลากยาวเกินกว่าที่นักธุรกิจหนุ่มมุ่งหมาย เขาจึงจำต้องผละตัวเองออกมาเพื่อสำรวจสีหน้าสีตาของอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจ
...แทนที่จะโวยวายห้ามปรามตามที่คาดการณ์ไว้ จินดากลับนั่งนิ่งและส่งเพียงเสียงครางจากลำคอออกมาให้ได้ยินเท่านั้น...
ฝ่ามืออุ่นหนาออกอาการสั่นน้อยๆตอนที่วางทาบลงไปบริเวณหน้าท้องราบเรียบของพ่อสถาปนิกคนดี กล้ามเนื้อของคนถูกสัมผัสหดเกร็งในชั่วขณะแรก แต่แม้กระนั้นจินดาก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะขยับตัวหนีแต่อย่างใด
...บีบคลึงก็แล้ว ลูบไล้ก็แล้ว แต่ก็ไม่เห็นจะทักท้วงอะไรออกมาแม้สักคำ...
...หรือว่า...
ธีรชาติตัดสินใจประกบจูบลงไปบนริมฝีปากอีกครั้งด้วยสัมผัสที่ร้อนแรงกว่าเมื่อครู่อีกนิด และเมื่อเป็นที่ชัดเจนแล้วว่าอีกฝ่ายเองก็มีปฏิกิริยาตอบรับด้วยการดุนดันเรียวลิ้นกลับมาเช่นกัน คราวนี้ผู้บริหารหนุ่มจึงไม่คิดอ้อยอิ่งประวิงเวลาอีกต่อไป
การจุมพิตสิ้นสุดลงตรงนั้น นักธุรกิจคนดังค่อยๆถอนริมฝีปากก่อนดึงใบหน้าออกห่างราวคืบเพื่อที่จะได้สบตากับอีกฝ่ายอย่างถนัดถนี่ ความขุ่นเคืองที่ติดค้างอยู่ในใจมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้ถูกพัดหายไปกับกระแสอารมณ์เรียบร้อยแล้ว
“..ไปที่เตียงกับพี่นะ..”
.
.
...เป็นเวรเป็นกรรมของนายโกวิท...
สถาปนิกเจ้าของร่างกายสูงใหญ่ขยับฝีเท้าพาตัวเองและคนบนหลังเคลื่อนที่ไปตามฟุตบาธด้วยท่าทางทุลักทุเลพลางในใจก็นึกก่นด่าโชคชะตาไปด้วยว่าเหตุใดถึงใจร้ายบงการให้เขาต้องเป็นคนมาคอยเทคแคร์ไอ้เด็กโตช้ารายนี้ ทั้งที่ตัวเลือกในออฟฟิศก็มีอีกตั้งมากมาย
“เกาะดีๆได้ไหมวะ! แบกยากฉิบหาย!” ชายหนุ่มโวยวายออกมาเสียงเขียว ดวงตาคู่ที่ดูดุดันสอดส่ายมองหาวี่แววของรถแท็กซี่คันที่ไร้ผู้โดยสารจับจองด้วยความหวังริบหรี่ ไม่ว่าจะขยายรัศมีการมองไปไกลเท่าไหร่ก็ไม่ยักปรากฏวี่แววว่าจะมีผ่านมาให้เขาชื่นใจเลยสักคัน
เป็นเพราะเห็นว่าเจ้าเด็กฝึกงานที่ริอ่านดื่มน้ำเมาอย่างไม่รู้จักประมาณตนนั้นทรงตัวไม่ค่อยจะไหว โกวิทจึงจำต้องแบกมันขึ้นหลังออกมาเดินหารถกลับบ้านอยู่อย่างนี้แม้ว่าปากจะพร่ำต่อว่าต่อขานเป็นต่อยหอยไปตลอดทางก็ตาม
“พี่โก๋ขี้บ่น!”
...แล้วก็ดูเหมือนว่าฤทธิ์เดชของแอลกอฮอล์นั้นจะส่งผลให้คนที่ปกติมักแสดงอาการกลัวนั่นกลัวนี่อยู่เสมอกลายร่างมาเป็นไอ้ตัวปากเก่งไปได้เสียด้วย...
“ลองมาเป็นกูนี่มา! ถ้าต้องคอยดูแลเด็กอย่างมึงแล้วไม่บ่นออกมาบ้างก็ให้มันรู้ไป!”
“ดูแลที่ไหน? ไม่เห็นจะดูแลเลย เป็นคนลากผมออกมาแท้ๆ แต่ดันทิ้งให้ผมนั่งหง่าวอยู่ในร้านคนเดียว”
จบประโยคของคนเมา สถาปนิกรุ่นพี่ก็เงียบไปทันที
...เป็นจริงอย่างที่เจ้าหนูนี่ว่า...
วันนี้โกวิทเป็นคนบังคับต้นตระการให้ออกมาร่วมงานฉลองด้วยกันทั้งที่เด็กหนุ่มไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของทีมโปรเจ็คต์ลาดพร้าวแต่อย่างใด เขาเพียงเห็นว่านี่เป็นโอกาสอันดีที่คนขี้อายอย่างมันจะได้ทำความรู้จักกับพนักงานคนอื่นๆในบริษัทให้มากขึ้นอีกนิด ซึ่งหากไม่ใช่เพราะต้องปลีกตัวออกไปคอยปลอบใจจินดา เขาก็คงอยู่รับหน้าที่ชงให้เด็กหนุ่มมีบทบาทในวงสังสรรค์มากกว่านี้แล้วล่ะ
...รู้สึกผิดนิดๆแฮะ...
“กูขอโทษ” ชายหนุ่มกล่าวขึ้นมาเช่นนั้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าเมื่อสักครู่อยู่เล็กน้อย หากแต่เพียงประโยคถัดมาลักษณะการพูดของเขาก็กลับไปห้วนกระชากหูคนฟังเหมือนเดิมเสียแล้ว “ทีหลังก็หัดชวนคนอื่นคุยเองบ้างสิวะ ใจคอทั้งออฟฟิศจะคุยกับกูคนเดียวไปจนจบฝึกงานเลยหรือไง?ไม่มีใครเขาจ้องจะกัดหัวเหมือนที่มึงกลัวหนักหนาหรอก”
“..บ่นอีกแล้ว..นี่แน่ะ!..”
“โอ๊ย! กูเจ็บนะโว๊ย!” โกวิทร้องขึ้นลั่นฟุตบาธทันทีที่เคราเส้นหนึ่งถูกเจ้าเด็กบ้าบนหลังดึงออกจากปลายคางไปโดยไม่มีการให้จังหวะก่อน แรงกระตุกทำเอาเขาแทบจะปล่อยให้มันหงายหลังลงไปกับพื้น “เดี๋ยวพ่อจับโยนลงถนนให้รถทับเลยดีไหม!? ไอ้เด็กนี่..ปีนเกลียวซะแล้ว..โอ๊ย!”
...หลุดออกไปอีกเส้น...
ยามนี้สติสตังของต้นตระการไม่อยู่ในสภาพที่จะสามารถรับรู้ถึงความเกรี้ยวกราดของโกวิทได้ หนวดเคราหลายต่อหลายเส้นพากันหลุดร่วงออกจากหนังหน้าของสถาปนิกหนุ่มไปราวกับไม้ผลัดใบ
...คนถูกประทุษร้ายก็ร้องไปเถอะ...
...ไอ้คนทำมันเมา มันไม่คิดจะฟังอะไรหรอก...
แล้วในจังหวะที่โกวิทเกือบจะวางร่างกายผอมบางลงกับพื้นอยู่แล้วนั้น จู่ๆเด็กหนุ่มก็หยุดมือลงไปเหมือนว่าเบื่อจะแกล้งแล้ว ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนั้นคนเป็นรุ่นพี่ก็ทอดถอนหายใจออกมาเฮือกโตด้วยความเหนื่อยใจ
...อะไรของมัน...
...เมาแล้วเข้าใจยากฉิบเป๋ง!...
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เริ่มขยับฝีเท้าออกเดินอีกครั้ง อวัยวะทุกส่วนก็มีอันต้องหยุดเคลื่อนไหวไปอย่างกะทันหันเสียก่อนเมื่อเขารับรู้ได้ถึงสัมผัสแปลกปลอมที่เกิดขึ้นไม่ห่างจากแนวสันกรามข้างหนึ่ง
...ต้นตระการฝังใบหน้าลงกับแก้มครึ้มเคราของเขาและนิ่งค้างอยู่ในท่านั้นนานหลายวินาที...
“..ม..มึง..” โกวิทร้องเรียกออกมาด้วยน้ำเสียงขาดห้วง เครื่องหน้าแต่ละส่วนบิดเบี้ยวเหยเกเนื่องด้วยความตกใจ “..ป..เป็นบ้าอะไรอีก?..”
แม้ปากจะถามออกไปแบบนั้นแต่ชายหนุ่มกลับหยุดยืนนิ่งให้อีกฝ่ายได้ครอบครองแก้มของตนไว้โดยไม่คิดใส่ใจสายตาจากผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมารอบกายเลย
รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าดุดันโดยที่แม้แต่เจ้าตัวก็ไม่คาดคิดว่าตัวเองจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ ต้นตระการถอนใบหน้าออกไปแล้ว ศีรษะของเด็กหนุ่มวางซบกลับลงมาที่ไหล่กว้างอีกครั้ง
สถาปนิกร่างหนาเปล่งเสียงหัวเราะจากในลำคอออกมาเบาๆก่อนจะส่ายหัวไปมาโดยที่รอยยิ้มยังไม่เลือนหายไปจากสองข้างแก้มไปไหน
...ปีนเกลียว...
...สงสัยไอ้เด็กนี่มันคิดจะปีนเกลียวจริงๆ...
.
.
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 22-11-2016 17:57:02
ท่อนแขนอุดมกล้ามเนื้อถูกจินดายกออกจากลำตัวไปอย่างแผ่วเบา ทันทีที่เริ่มเคลื่อนไหวร่างกายอีกครั้งความเจ็บปวดก็แล่นริ้วขึ้นมาทักทายกันโดยพลัน
...รู้ตัวดีว่าขี้ขลาด...
...แต่หากตื่นขึ้นมาตอนเช้าแล้วหมดข้ออ้างว่าเมามาย เขาก็ยังไม่รู้จริงๆว่าควรแสดงออกต่อหน้าธีรชาติอย่างไร...
...สิ่งที่เกิดขึ้นบนเตียงเมื่อครู่นี้นับว่าอยู่นอกเหนือความตั้งใจเดิมไปมากมายเหลือเกิน...
ชายหนุ่มค่อยๆหย่อนกายลงจากเตียงก่อนจะเดินเขย่งปลายเท้าไปตามเก็บเสื้อผ้าแต่ละชิ้นของตนที่วางกระจัดกระจายอยู่บนพื้นห้องขึ้นมาสวมใส่ไว้ดังเดิม ริมฝีปากล่างถูกแนวฟันบนขบกัดเสียแรงจนสีชมพูระเรื่อตามธรรมชาติของมันแปรเปลี่ยนเป็นขาวซีด
...รู้สึกเกลียดความไม่หนักแน่นของตัวเอง...
...เป็นคนตัดสัมพันธ์เองกับมือแท้ๆแต่กลับไม่สามารถต้านทานความปรารถนาในใจได้...
...หน้าด้านมาหาถึงห้องทั้งที่อีกฝ่ายเคยพูดชัดเจนแล้วว่าไม่อยากคบค้าสมาคมด้วยไม่พอ แค่ถูกเล้าโลมเข้าหน่อยก็ยอมเดินตามต้อยๆเข้าห้องนอนไปอย่างหน้าไม่อายอีกต่างหาก...
ธีรชาติคนที่เคลื่อนไหวร่างกายอยู่บนเตียงเมื่อสักชั่วโมงก่อนหน้านี้ดูอ่อนโยนสมกับเป็นพี่ชาติคนดีคนเดิมของเขา สุ้มเสียงทุ้มนุ่มเจือกระแสหอบกระเส่าเปล่งออกมาถามไถ่กันอยู่เป็นระยะว่าเจ็บไหม ไหวหรือเปล่า ทุกอิริยาบถของผู้บริหารหนุ่มให้ความรู้สึกไม่ต่างกับว่าเนื้อตัวของเขานั้นถูกสร้างขึ้นจากเซรามิคและพร้อมที่จะเปราะแตกได้ทุกเมื่อ การจับการต้องแต่ละครั้งดูระมัดระวังมากเสียจนเขาต้องเป็นฝ่ายออกปากว่าไม่เป็นไร
จินดาย่องออกจากห้องนอนไปอย่างเงียบเชียบ กระเป๋าใบกว้างที่ตอนนี้ยังคงนอนนิ่งอยู่บนพื้นหน้าโซฟาถูกเก็บขึ้นมาอีกครั้ง สถาปนิกหนุ่มถือมันไปวางไว้บนโต๊ะอาหารตัวสวยโดยหวังเหลือเกินว่าเมื่อตื่นขึ้นมาธีรชาติจะสังเกตเห็นมันได้อย่างชัดเจน
ก่อนพากันหายเข้าห้องนอนไปพวกเขาทั้งคู่ไม่ได้สนใจจะปิดไฟดวงใดภายในห้องนั่งเล่นแห่งนี้เลย ตอนนี้จินดาจึงขอรับหน้าที่ดูแลโลกโดยการเดินไปที่แผงสวิทช์ก่อนจะไล่ดับพวกมันลงทีละดวงจนกระทั่งทั่วทั้งห้องเหลือเพียงแสงสว่างจากดวงจันทร์ที่สอดส่องเข้ามาทางหน้าต่างและประตูระเบียงเท่านั้น
ความคุ้นเคยกับสถานที่ทำให้การเดินไปยังประตูห้องภายใต้บรรยากาศอันมืดมิดไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อชายหนุ่มแต่อย่างใด อาการเจ็บแปลบบริเวณช่วงล่างเสียอีกที่ทำให้เขาไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้คล่องแคล่วดั่งใจหมายนัก
ยังไม่ทันที่จินดาจะพาร่างปวกเปียกของตัวเองไปถึงจุดหมาย จู่ๆไฟสามสี่ดวงที่เขาเพิ่งจะปิดลงไปเมื่อสักครู่ก็สว่างโร่ขึ้นมาอีกครั้ง
สถาปนิกหนุ่มสะดุ้งโหยงก่อนจะรีบสะบัดหน้ากลับไปมองหาต้นสายปลายเหตุด้วยท่าทีหวาดหวั่น
ธีรชาติที่ตอนนี้มีกางเกงนอนปกคลุมร่างกายไว้เพียงตัวเดียวกำลังยืนจ้องมองมาทางเขาจากบริเวณข้างแผงสวิทช์ไฟด้วยสีหน้าถมึงทึง เรียวคิ้วหนาเข้มขมวดเข้าหากันจนแทบผูกติดเป็นเส้นเดียว
“ถึงขั้นนี้แล้วยังจะหนีอีกเหรอ?”
กล่าวจบประโยคผู้บริหารคนดังก็ย่างสามขุมเข้ามาหาจินดาด้วยจังหวะฝีก้าวอันมั่งคง “เมื่อกี้เราไม่ได้นอนจับมือกันเฉยๆนะจิน ทำถึงขนาดนั้นพี่นึกว่าเราจะเข้าใจกันแล้วซะอีก”
ดวงหน้าอ่อนเยาว์ขึ้นสีเรื่อ สถาปนิกหนุ่มก้มศีรษะลงน้อยๆเพื่อหนีจากบรรยากาศชวนอึดอัด คิ้วทั้งสองข้างของเขาเองก็ขมวดแน่นไม่ได้แพ้ของอีกฝ่ายเลย
ธีรชาติผ่อนลมหายใจออกจนสุดปอดก่อนจะตัดสินใจจับจูงให้จินดาเดินตามกลับไปที่โต๊ะอาหาร ชายหนุ่มหย่อนกายลงไปฝากน้ำหนักไว้กับเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วจึงออกแรงดึงให้คนร่างเล็กทิ้งตัวลงมาบนเก้าอี้ตัวเดียวกัน รอบเอวขนาดไม่ใหญ่ไม่โตถูกท่อนแขนแกร่งเลื้อยสอดเข้ามาโอบรัดไว้อย่างแน่นหนาไม่ต่างจากตัวล็อคนิรภัยบนเครื่องเล่นในสวนสนุก
“รอบนี้พี่ไม่ให้จินหนีแล้ว..เรามาคุยกันดีกว่า” นักธุรกิจหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่ว ริมฝีปากของเขาแทบจะชิดใบหูของคนในวงแขน “บอกพี่บ้างสิว่าจินกำลังคิดอะไรอยู่”
เป็นเพราะได้เห็นว่าระหว่างการประกอบกิจกรรมบนเตียงเมื่อครู่นั้น ในกรอบตาของจินดามีหยาดน้ำคลออยู่ตลอดเวลา บางครั้งบางคราวก็ถึงขั้นไหลอาบแก้ม เมื่อทุกสิ่งเสร็จสิ้นธีรชาติจึงไม่กล้าปล่อยให้ตัวเองหลับสนิท พออีกฝ่ายขยับหนีจากอ้อมกอดเขาจึงรู้สึกตัวได้แทบจะในทันที
ตอนแรกก็คิดอยู่หรอกว่าพ่อสถาปนิกคนดีคงรู้สึกเจ็บกับสัมผัสแปลกปลอมที่เขามอบให้ถึงได้ร้องห่มร้องไห้ออกมา แต่หลังจากลอบสังเกตอยู่พักใหญ่ชายหนุ่มก็พบว่าสาเหตุของอาการเช่นนั้นคงไม่ได้มาจากความเจ็บปวดทางร่างกาย แต่น่าจะเป็นเรื่องของความรู้สึกข้างในเสียมากกว่า
ความใจร้ายประการหนึ่งที่ธีรชาติเฝ้าตำหนิตัวเองมาจนถึงตอนนี้คือแม้จะตระหนักเช่นนั้นแล้ว แต่เขากลับไม่สามารถหักห้ามใจและหยุดการกระทำของตัวเองไว้ได้จริงๆ
...แค่มีจินดามานอนหอบอยู่ใต้ร่าง แม้แต่คนอย่างเขาก็ยังเสียการควบคุม...
คนถูกถามยังคงอมพะนำไม่ยอมพูดไม่ยอมจา ซึ่งเมื่อเห็นดังนั้นธีรชาติจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นเจ้ากระเป๋าปริศนาที่วางนิ่งอยู่ตรงหน้าแทน
พอได้เห็นว่าคนทางด้านหลังกำลังจะหยิบของขวัญของเขามาเปิดดู จินดาถึงได้ยอมเปิดปากละล่ำละลักขึ้นมาอีกครั้ง “..ย...อย่าเพิ่ง!..ไม่ใช่ตอนนี้ ไว้ค่อยดูตอนผมออกไปแล้ว..”
แม้จะได้ยินทุกถ้อยคำชัดเจนดีแต่ผู้บริหารหนุ่มก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมทำตาม ซิปขนาดยาวบนปากกระเป๋าถูกรูดเปิดออกราวกับคำขอของจินดาไม่มีความหมาย กระดาษแผ่นใหญ่จำนวนนับสิบที่เรียงซ้อนกันอยู่เป็นปึกคือสิ่งที่ถูกบรรจุอยู่ภายใน
ธีรชาติเหลือบสังเกตสีหน้าของคุณสถาปนิกในอ้อมแขนแวบหนึ่ง ร่องรอยแห่งความเศร้าหมองฉายชัดอยู่ในแววตาคู่ที่เขาชอบมองหนักหนา
ทันทีที่กระดาษปึกที่ว่าถูกดึงออกมาเขาก็ได้พบว่ามันคือแบบทางสถาปัตยกรรม ชั่วขณะแรกชายหนุ่มยังไม่กระจ่างนักว่ามันคือแบบของอาคารหลังใด แต่หลังจากนั่งพิจารณารูปร่างที่ดินอยู่ครู่แล้วจึงเข้าใจความประสงค์ของจินดาได้ในที่สุด
...มันคือบ้านหลังน้อยที่ตอนอยู่บนดอยเขาเคยบอกไปว่าอยากได้...
...บ้านในฝันของเขา...
แม้จะยังไม่ได้ซื้อมา แต่เมื่อสักสองสามสัปดาห์ก่อนธีรชาติก็เคยเปิดรายละเอียดของที่ดินแปลงนี้ในเว็บประกาศขายให้จินดาดูแล้วครั้งหนึ่ง ไม่นึกว่าพ่อสถาปนิกคนดีของเขาจะเอาข้อมูลไปออกแบบต่อได้รวดเร็วถึงเพียงนี้
...หยาดน้ำอุ่นใสร่วงเผาะจากดวงตาคู่เรียวของจินดาลงมาสู่อุ้งมือหนาใหญ่...
ธีรชาติกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก เสียงจุ๊ๆดังลอดผ่านริมฝีปากออกมาแทนถ้อยคำปลอบอกปลอบใจ
ดวงตาคู่คมไล่มองรายละเอียดแต่ละส่วนในแบบแปลนพลางในหัวก็พยายามคาดเดาถึงความคิดของผู้ออกแบบไปด้วย
...ไม่เถียงเลยว่ามันเป็นบ้านที่น่าอยู่...
ห้องนั่งเล่นน่ารักชวนให้ผู้อาศัยเข้ามาใช้เวลาร่วมกัน มีมุมสงบสำหรับเจ้าของบ้านที่มักแบกงานติดมือกลับมาจากออฟฟิศเป็นประจำอย่างเขา มีวอล์คอินคลอเซ็ตและห้องครัวกว้างขวางตามแบบที่พวกผู้หญิงใฝ่ฝันอยากครอบครอง
...และส่วนที่สำคัญที่สุด...
...พื้นที่สำหรับเด็กๆ...
ทั้งสวนกว้างที่ถูกตัวอาคารโอบล้อมไว้อย่างสวยงาม ทั้งห้องนอนขนาดกำลังดีซึ่งมีประตูเชื่อมอยู่กับมาสเตอร์เบดรูม ไหนจะยังดีเทลเล็กๆน้อยๆที่ถูกออกแบบให้มีขนาดสอดคล้องกับสเกลของร่างกายเด็กๆ ดูแล้วคงเป็นการคำนึงถึงความสะดวกและความปลอดภัยระหว่างการใช้สอยไม่ผิดแน่
...แต่ทั้งที่ครบครันขนาดนั้น มันกลับไม่มีสเปซที่ถูกจัดวางอย่างยุ่งเหยิงสะเปะสะปะทว่าดูแล้วอบอุ่นตามแบบที่จินดาโปรดปรานเลยแม้สักตารางเมตรเดียว...
ธีรชาติพลิกแบบในมือดูต่อไปเรื่อยๆทีละแผ่น จินดาเขียนทุกองค์ประกอบขึ้นมาอย่างสมบูรณ์ที่สุด แทบจะเรียกได้ว่าหากเขาตัดสินใจซื้อที่ดินแปลงนั้นเมื่อไหร่ก็สามารถเอากระดาษปึกนี้ไปยื่นให้ผู้รับเหมาเตรียมการก่อสร้างได้ทันที
“ทำผิดคำสั่งลูกค้านี่...โจทย์ที่ผมเคยให้ไปไม่ได้เป็นแบบนี้สักหน่อยนะคุณสถาปนิก...ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ? ฮื้ม?” สุ้มเสียงละมุนหูชวนฟังถูกเปล่งออกมาเช่นนั้นจนเป็นผลให้น้ำตาของคนฟังยิ่งพรั่งพรู “จิน..หันมามองพี่..”
ปลายคางมนถูกฝ่ามืออุ่นหนาจับให้หันมาหากัน นัยน์ตาดำขลับที่ยามนี้ถูกปกคลุมไปด้วยหยาดน้ำดูวูบไหวเสียจนธีรชาติรู้สึกอ่อนใจ
“..พี่เคยบอกให้จินออกแบบบ้านหลังนี้เผื่อตัวเองไว้ด้วยไม่ใช่เหรอ? แต่ดูแล้วนี่ไม่เห็นจะเหมือนบ้านของจินตรงไหนเลย..”
จินดากัดเม้มริมฝีปากปากอยู่ครู่ก่อนจะปล่อยให้พวกมันเป็นอิสระอีกครั้ง
“..ผมไม่ควรได้อยู่ในบ้านหลังนี้..”
ใบหน้าหล่อเหลาของธีรชาติส่ายไปมาน้อยๆ “จินคิดเยอะเกินไปแล้ว”
“ไม่หรอก ผมว่าผมไม่ควรได้อยู่กับพี่จริงๆ” สถาปนิกหนุ่มกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ผมอยากให้พี่มีชีวิตที่ดี พี่ไม่เสียดายอนาคตตัวเองบ้างเหรอครับ? พี่มีครบเกือบทุกอย่างแล้วนะ ขาดอย่างเดียวคือครอบครัวของพี่เอง ชีวิตพี่จะคอมพลีตมากถ้าพี่ได้สร้างครอบครัวกับผู้หญิงดีๆสักคน มีภรรยา มีลูก อายุพี่ก็พร้อมแล้ว มาลองผิดลองถูกกับผมมันเสียเวลา...ผมไม่มีวันให้อะไรแบบนั้นกับพี่ได้หรอก ไม่ควรเป็นหนึ่งในตัวเลือกด้วยซ้ำ”
ตลอดเวลาที่ปากขยับ น้ำตาก็แย่งกันไหลออกมาไม่ได้หยุด
ได้ฟังดังนั้นธีรชาติก็นั่งนิ่งอยู่ครู่ ลมหายใจถูกผ่อนทิ้งไปอีกหนึ่งห้วงยาว
“ชีวิตที่ดีมันแปลว่าอย่างนั้นจริงเหรอจิน?” ผู้บริหารหนุ่มเอ่ยถามออกมาเต็มเสียง “พี่ไม่ปฏิเสธนะว่าพี่เองก็เคยอยากมีภรรยามีลูกแบบที่จินเพิ่งพูดมา แต่ถึงอย่างนั้นพี่ก็ไม่เคยคิดว่าชีวิตในรูปแบบอื่นๆมันจะไม่ดี สำหรับพี่ พี่ถือเรื่องใจเป็นสำคัญ ชีวิตที่ได้ใช้ร่วมกับคนที่รักคือชีวิตที่ดีมากๆแล้ว จะคอมพลีตไม่คอมพลีตไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าคนที่อยู่ด้วยกันอุ้มท้องได้หรือไม่ได้ แต่มันน่าจะอยู่ที่ว่าระหว่างใช้ชีวิตเรามีความสุขมากแค่ไหนไม่ใช่เหรอ?”
แม้จะพูดไปยืดยาว แต่กระนั้นธีรชาติก็ยังสามารถมองเห็นวี่แววของอาการคิดไม่ตกจากดวงตาของอีกฝ่ายได้อยู่อย่างชัดเจน
“ถ้าจินยังไม่เห็นด้วยงั้นพี่ขอถามอะไรหน่อยนะ” นักธุรกิจคนดังกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง “จินคิดยังไงถึงได้แกล้งเมาแล้วมาหาพี่ถึงที่นี่?”
จบประโยคของคนเป็นผู้ใหญ่กว่าจินดาก็ตวัดลูกตาขึ้นสบด้วยความตกใจ “..ท..ทำไมพี่ถึง..”
“ทำไมพี่ถึงรู้ว่าจินแกล้งเมาน่ะเหรอ? คุณโก๋บอกน่ะสิว่าจินดื่มไปแค่นิดเดียว...ว่าไงล่ะ? ทำไมถึงทำแบบนั้น?”
คนถูกถามหลุบตาลงมองพื้นโต๊ะ “..ก็..อยากเอาแบบบ้านมาให้พี่..”
“โกหก” ธีรชาติกล่าวเสียงเฉียบ “มีอีกตั้งหลายวิธีที่จะเอามันมาให้พี่ จ้างแมสเซ็นเจอร์มาส่งที่ออฟฟิศยังได้ ไม่เห็นต้องมาด้วยตัวเอง...ยอมรับมาตามตรงเถอะว่าจินเองก็ชอบเวลาที่ได้อยู่กับพี่ใช่ไหมล่ะ? อยากมาเจอแต่กลัวโดนพี่ไล่แบบคราวก่อนใช่หรือเปล่า?”
เหมือนผู้บริหารหนุ่มมานั่งอยู่กลางใจ คำถามเมื่อสักครู่พุ่งตรงเข้ามาแทงอกของจินดาอย่างจัง
...เป็นจริงตามนั้นทุกประการ...
...อยากเจอแต่กลัวโดนไล่...
...อยากใช้เวลาด้วยแต่กลัวถูกตัดโอกาส...
“ว่าไงจิน? เป็นแบบที่พี่พูดใช่ไหม?”
สถาปนิกหนุ่มปิดตาแน่นจนเป็นผลให้น้ำตาหยดเบ้อเร่อกลิ้งหล่นลงมาตามผิวแก้มก่อนที่เขาจะค่อยๆพยักหน้ายอมรับออกไปในที่สุด
“นั่นไง ขนาดตัวจินยังรู้สึกแบบนี้ แล้วพี่ล่ะ? พี่รู้สึกมากกว่าจินอีกนะ ช่วงเวลาที่ไม่ได้เจอหน้ากันพี่ไม่มีความสุขเลย ใช้ชีวิตซังกะตาย เป็นเหมือนกันหรือเปล่า?...ความสุขหายไปเยอะขนาดนี้ยังจะเรียกว่าเป็นชีวิตที่สมบูรณ์ได้อีกเหรอ?” ธีรชาติขยับนิ้วหัวแม่มือปาดไล่ความชื้นออกจากใบหน้าให้คนในอ้อมกอด สัมผัสของเขายังคงนุ่มนวลเหลือเกินในความรู้สึกของคนถูกดูแล “ขออีกสักคำถามนะ คำถามสุดท้ายแล้ว...จินรักพี่ไหม? ถ้ารักตอบว่ารัก ถ้าไม่รักตอบว่าไม่รัก ไม่ต้องพูดอะไรนอกเหนือจากนี้...”
คนทั้งคู่สบประสานสายตากันท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัดอยู่นานหลายอึดใจ จินดาปล่อยให้ชีพจรของตนเต้นระรัวไปเรื่อยเพราะไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรมันถึงจะสงบลง
...แล้วในที่สุด คำสำคัญที่ธีรชาติต้องการได้ยินมาตลอดก็เล็ดลอดผ่านกลีบปากบางออกมาจนได้...
“รัก”
เพียงเท่านั้นใบหน้าคมคายของคนฟังก็ฝังลึกลงไปที่ซอกคอหอมกรุ่นในทันที
นักธุรกิจคนดังไม่ได้แสดงกิริยาเร้าอารมณ์ เขาเพียงแต่อยากสัมผัสเนื้อตัวอีกฝ่ายให้แนบแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้
...ดีใจที่ได้ฟัง...
...ดีใจที่จินดายอมพูดมันออกมาสักที...
“แค่นี้แหละ...คิดแค่นี้พอได้ไหม?” ธีรชาติที่ยังคงฝังหน้าอยู่ในท่าเดิมกล่าวออกมาเสียงอู้อี้ “รู้สึกรักก็รัก คบกันแบบคนรัก..กับเรื่องแบบนี้อย่าซับซ้อนให้มากเลย ชีวิตมันไม่ได้ยากขนาดนั้นหรอกจิน..ให้โอกาสพี่ ให้โอกาสตัวเองบ้างเถอะ”
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 22-11-2016 18:03:23
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 22-11-2016 18:15:03
ที่สำคัญ เขากินกันแล้วค่ะ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 22-11-2016 18:22:30
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 22-11-2016 18:26:20
ปล.อย่าหายไปนานอีกนะ
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 22-11-2016 18:27:19
จากนี้ไปก็จับมือแล้วฝ่าฟันไปด้วยกัน ชีวิตที่ดีมันไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์ก็ได้แต่เพียงแค่เรามีความสุขกับมัน และไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนก็พอแล้ว
ส่วนคนที่คิดไปเองว่าเดือดร้อนเพราะเราก็ช่างหัวมัน ให้มันดิ้น หัวร้อนไปเอง อย่าไปสนใจมันเลยนะจิน
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 22-11-2016 18:34:58
มันยากขนาดนั้นเลย
ขอแค่รัก แค่เท่านั้นก็พอนะจิน
อย่าคิดอะไรต่อจากนี้เลย
ดีใจที่จินคืนดีกับพี่ชาติ
พี่ชาติคนจริงค่ะ
กว่าจะได้จูบกะจินปล่อยให้คนอ่านลุ้น
แทบตายมาหลายตอน
พอมาตอนนี้ ได้มากกว่าจูบอีกจ้า
ฉลองค่ะ :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: Ta_ii ที่ 22-11-2016 18:38:59
อยากได้อย่างพี่ชาติซักคน
เริ่มหัวข้อโดย: BaGgYsOdA ที่ 22-11-2016 18:40:16
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 22-11-2016 18:42:21
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 22-11-2016 18:42:42
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 22-11-2016 18:44:24
แค่นี้ก็หวานแล้ว แบพี่ชาติหาได้ที่ไหนนนน
...
อิพี่โก๋ เจ็บไหมเฮีย
เริ่มหัวข้อโดย: ่jjay ที่ 22-11-2016 18:56:36
เริ่มหัวข้อโดย: PREMIUM_ALMOND ที่ 22-11-2016 18:58:28
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 22-11-2016 19:04:35
โอ้ยๆๆดีต่อใจ
พี่ชาติอ่ะพี่ชาติทำไมเป็นผู้ชายที่เราอ่านเเล้ว
รู้สึกรักเลยอ่าาาาา
รอตอนต่อไปนะ
รอคำตอบของจินดาาาาาาา
#ชอบมากกกก
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 22-11-2016 19:04:52
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 22-11-2016 19:06:54
แปบฮาจินกับการแกล้งเมา อิอิ
กรี๊ดดดดดดดดดดดพี่ชาติ ชอบผู้ชายแบบนี้
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 22-11-2016 19:10:31
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 22-11-2016 19:11:26
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 22-11-2016 19:14:56
อย่าทิ้งไปอีกนะ
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 22-11-2016 19:22:09
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 22-11-2016 19:31:18
จินเอ๊ย อย่าคิดเยอะ ปล่อยให้พี่ชาติจัดการเอง คึคึ
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 22-11-2016 19:31:37
รักษาความรักกันดี ๆ น้าาาา ยังมีอุปสรรคปัญหา ให้ต้องเจออีก ตราบใดที่ยับใบตองเหลืองยังไม่สงบ
รักกัน รักกัน :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 22-11-2016 19:34:12
"รู้สึกรักก็รัก คบกันแบบคนรัก..กับเรื่องแบบนี้อย่าซับซ้อนให้มากเลย
ชีวิตมันไม่ได้ยากขนาดนั้นหรอกจิน..ให้โอกาสพี่ ให้โอกาสตัวเองบ้างเถอะ”
ใช่เลย....จินให้โอกาสตัวเองบ้าง อย่าใจร้ายกับตัวเองเลย
พี่โก๋ โดนน้องปีนเกลียวหรอ ให้เขาปีนเฮอะ
พี่โก๋ จะได้สดชื่นซะทีนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 22-11-2016 19:36:46
พี่ชาติของน้องนี่ดีเลิศเลอเพอเฟคมากค่ะ รักก็คือรัเนอะจินสำหรับพี่ชาติแล้วแค่รักเค้าก็พร้อมจะพาจินฝ่าฟันกับอุปสรรคทุกอย่างอยู่แล้ว
เดี๋ยวนังตองจะต้องดิ้นแน่นอน จินต้องหนักแน่นเข้าไว้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: Lilyrum ที่ 22-11-2016 19:40:11
น้องจินควรจะเชื่อฟังพี่ชาติสักทีนะคะ อย่าดื้ออีกน้าา คิดมากเครียดมากเดี๋ยวแก่เร็วนะเออ
เริ่มหัวข้อโดย: punper ที่ 22-11-2016 19:45:52
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 22-11-2016 19:47:49
ลุ้นมากว่าจินจะตอบว่ารักไหม กลัวน้องจะใจแข็งต่ออีกไป แต่สุดท้ายก็ยอมรับเนอะ!
ในที่สุดก็รู้ใจกันแล้ว เดินไปด้วยกัน ทำแบบที่เคยทำแล้วมีความสุขเหมือนที่ผ่านมา
ปัญหาข้างหน้าก็ค่อยๆช่วยกันแก้ไปด้วยกัน ออกแบบบ้านใหม่ด้วยนะจิน!
พี่โก๋แค่โดนคนเมาหอมแก้มถึงกับยิ้มไม่หุบ ตอนนี้มีแต่คนรักกันจีบกัน เราเขิน :hao5:
ขอบคุณนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 22-11-2016 19:50:23
ดีใจเขาเข้าใจกันแล้ววววว เห็นด้วยกับพี่ชาตินะ อย่าคิดอะไรให้มากนักเลย
เจอคนที่รักแล้วก็อยู่กับรักที่ดีไปเถอะ ฮือออ น้ำตาจิไหลน้องจินเสียหนุ่มให้พี่ชาติไปแล้ว
ดีใจ 55555555
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 22-11-2016 19:50:48
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 22-11-2016 19:57:26
พี่ชาตินี่ก็เร็วดีแท้ คลุกวงในก่อนเคลียร์ทีหลัง
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 22-11-2016 19:58:06
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 22-11-2016 20:00:47
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 22-11-2016 20:01:05
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 22-11-2016 20:06:29
อ้างถึง
“..ไปที่เตียงกับพี่นะ..”พี่ชาติฉากนี้เซ็กซี่มากค่ะ /คลานเข่า จินจ๋า ชีวิตเรามันไม่ได้อยู่นานขนาดนั้นหรอกนะ ชอบคนที่ชอบ รักกับคนที่รัก โนสนโนแยแส ไปค่ะ ไปสู้!!!
พี่โก๋บอกว่าน้องตั้งใจปีนเกลียวนี่มันอะไรกันคะ 5555555555 แงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 22-11-2016 20:08:40
ดีดดิ้น อยากได้อย่างพี่ชาติสักคน
จองที่ไหนคะ เอร๊ยยยยยย
:-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: Hemelcl ที่ 22-11-2016 20:10:27
มีความขี้แกล้งนะคะพี่ชาติ แกล้งซะเขินเลย อ่านไปบิดไป 5555555 o22
จิน จินต้องให้โอกาสตัวเองอย่างที่พี่ชาติพูดนะ ชอบมากที่พี่ชาติพูดตอนสุดท้าย :-[
เริ่มหัวข้อโดย: purple ที่ 22-11-2016 20:14:54
จินเอ้ยยย มีความวางแผน(?) แกล้งเมาแล้วเราจะรอด 55
พี่ชาติเท่อีกแล้ว สุดยอดเพอร์เฟ็คแมน ได้ฟังคำว่ารักจากปากจิน เท่านี้ชีวิตก็คอมพลีตละเนาะพี่เนาะ
ปล.คู่พี่เลี้ยง(ต้อย)เด็กมีความกิ๊วก๊าว เริ่มใจสั่นแล้วล่ะสิพี่โก๋ งี้ล่ะ เด็กมันน่ารัก อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: haemin ที่ 22-11-2016 20:18:57
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 22-11-2016 20:25:00
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 22-11-2016 20:27:38
ดีใจมากที่สุด คือการที่จินพูดว่า "รัก" ออกมานะ คือแบบบนี่ลุ้นมากว่าจะพูดมั้ย
ส่วนที่เป็นของกันและกันแล้วเนี่ยเหนือความคาดหมายมากกกก ไม่อยากจะเชื่อ
ดีใจสุดเลยอ่ะที่เค้าได้เคลียร์กันแล้ว มีแต่หวังว่าต่อไปจินจะเจ้มแข็งกับความรักในครั้งนี้
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 22-11-2016 20:43:33
เริ่มหัวข้อโดย: spoilt ที่ 22-11-2016 20:48:31
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 22-11-2016 20:49:09
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 22-11-2016 20:51:46
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 22-11-2016 20:56:51
เริ่มหัวข้อโดย: aisen ที่ 22-11-2016 20:58:34
เริ่มหัวข้อโดย: we.jinkyu ที่ 22-11-2016 20:59:54
เริ่มหัวข้อโดย: toshika ที่ 22-11-2016 21:03:38
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 22-11-2016 21:04:25
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 22-11-2016 21:05:54
เขินเลย ว่าแล้วว่าเขาต้องhave somthing กิ๊วก๊่าวกันแน่ๆ แต่คิดไม่ถึงว่าคนเขียนจะตัดมันออก แล้วเอาฉากจุ๊บแก้มมัธยมใสๆของโกวิธเข้ามาแทรก :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 22-11-2016 21:09:59
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 22-11-2016 21:12:20
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 22-11-2016 21:13:30
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 22-11-2016 21:14:03
ถึงพี่โก๋ คุณชาติเขาได้กินแล้วนา คู่พี่เพิ่งจะหอมแก้ม แถมเด็กมันรุกก่อนด้วยว่ะ เสียเชิงตายเลยว้าย5555555555555555555555555555
ปล.ชอบที่ในความหน่วงยังมีความน่ารักของคู่นี้คั่นอยู่
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 22-11-2016 21:16:09
เดี๋ยวรบกวนไปตัดใบตองทิ้งด้วยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 22-11-2016 21:18:33
ตอนนี้นุ้งจินเอาคะแนนจากพี่ไปเต็มไเลยจ้าา เด็กอะไรมันน่ารัก น่ากอด น่าทะนุถนอมขนาดนั้น เป็นพี่ชาติก็อดใจไม่ไหวเหมือนกัน นุ้งจินโหมดนี้มันน่าปลอบที่สุด พี่ชาติเองก็ยังคงเท่เสมอต้นเสมอปลาย ที่สำคัญ... เขาได้กันแล้วค่าาาาาา ปริ่มมมากก สมกับการรอคอยจริงๆ ยาวสะใจมาก ดีใจที่ดราม่าเรื่องนี้ผ่านไปสักที ส่วนปัญหาที่เหลือค่อยๆแก้กันไปเนาะ แค่คนสองคนไม่ปล่อยมือจากกันไม่ว่าปัญหาอะไรก็ต้องผ่านไปได้แน่นอน
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 22-11-2016 21:22:29
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 22-11-2016 21:24:03
งานนี่บอกได้เลยว่าพี่ชาติเอาอยู่ค่ะ
ไม่ว่าจะเป็นดราม่าแบบไหน วิกฤตขนาดไหน
ไม่มั่นใจระดับใด แผนการไหนๆ พี่ชาติก้เอาอยู่ค่ะ
จะมีพระเอกที่ไหนที่ดีงามเลิศเลอขนาดนี้อีกค่ะ
ยกให้เป็นพระเอกยอดเยี่ยมแห่งปีเลยค่ะ
จินเป็นคนคิดมากแบบมากๆเลยนะ
แต่จะโทษน้องทั้งหมดก้ไม่ได้อะนะ
ส่วนนึงมาจากความสมบูรณ์แบบเกินไปของพี่ชาติ
ส่วนนึงมาจากการโดนยัยใบกล้วยเน่า+ข่าว+สังคมไซโค
และอีกส่วนคงต้องโทษที่น้องเข้าใจอะไรๆได้กีเกินไปอะ
เข้าใจว่าถ้าพี่ชาติรักตัวเองต้องเสียอะไรไปบ้าง
มองเห็นโอกาสที่ดีกว่า อนาคตที่ดีกว่าของคนรักเมื่อไม่มีตัวเอง
แต่จินอาจจะลืมไปว่าความสุขตามแบบแผน ไม่ใช่ความสุขของทุกคน
คุณภาพชีวิตดี ฐานะดี การงานมั่นคง ครอบครัวดี สังคมดี
ทุกคนต้องการแบบนี้แต่อาจจะไม่ใช่ในความหมายเดียวกันหมด
ฐานะดีสำหรับบางคนก้แค่พอมีพอกินไม่มีหนี้
ครอบครัวดีบางทีก้แค่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนที่รัก ที่ไว้ใจโดยที่ไม่ต้องระแวง
ชอบที่พี่ชาติจัดการปัญหาได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้
ชอบพระเอกคนนี้มากกกจริงๆค่ะ
รอตอนต่อไปปป จินจะยอมง่ายๆหรอ?
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 22-11-2016 21:28:33
ฮือออ
รักก็บอกว่ารัก อย่าคิดให้มันยากเลย
ฮือออ รักค่ะพี่
ตอนพี่บอกว่าไปที่เตียง หนูแทบเดินถือคอมตามไปที่เตียงเลยค่ะ แงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 22-11-2016 21:30:22
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 22-11-2016 21:49:37
รักพี่ชาติ
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 22-11-2016 21:54:26
ดีเหลือเกินพ่อคุณเอ๊ยยยย แต่เห็นเงียบๆนี่ฟาดเรียบนะคะ
แอร๊ยยยยยย >\\\\<
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 22-11-2016 22:04:24
พี่ชาติของน้องงงง ดีงามขนาดนี้ จินดาอย่าใจร้ายทิ้งเลยนะ
ความสุขของพี่ชาติกับจินอย่าทิ้งมันไปเลยนะ
เคลียร์กันละเนอะ มาขนาดนี้แล้ว
รักกันขนาดนี้แล้วว อย่าบอกว่าไม่ได้คิดอะไรเลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 22-11-2016 22:04:37
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 22-11-2016 22:08:38
แสนดีขนาดนี้ไม่รักได้ยังไง
อ่านไปปาดน้ำตาไป
สงสารน้องก็สงสาร คนพี่ก็ปลอบได้ละมุนมาก
ปล. ฝากพี่ชาติจัดการนังชะนีด้วย จัดหนักๆ
เริ่มหัวข้อโดย: sujusaranghae ที่ 22-11-2016 22:22:26
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 22-11-2016 22:42:30
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 22-11-2016 22:45:16
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 22-11-2016 23:03:57
ปล.ฉากพี่ชาติกับจินเหนือความคาดหมายม๊ากกกกก กรีส *กุมอก*
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 22-11-2016 23:05:04
นางแบบไอดอลลล
โอ๊ยยยยจัดการรวบหัวหางเลยค่าา
เรื่องอื่นว่ากัน
น้องจินน่าโอ๋น่าเอ็นดูมากกก
โอ๋ๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 23-11-2016 00:03:47
กรีดร้องงงงงงง :hao7: :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 23-11-2016 00:09:30
กลับไปแก้แบบบ้านด้วยน้องจินคนดี เลิกคิดแทนคนอื่นได้แล้ว
พี่โก๋ยอมให้เด็กปีนเกลียวเถอะพี่
น้องจินก็มีปั๋วเป็นตัวเป็นตนไปและ หมดห่วงแล้วก็ถึงคราวพี่หาของตัวเองบ้าง :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 23-11-2016 00:22:19
:heaven
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 23-11-2016 00:37:35
เริ่มหัวข้อโดย: minemiw ที่ 23-11-2016 01:15:25
อิอิ เขาได้กันแล้ววววว :hao6: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 23-11-2016 01:22:30
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 23-11-2016 01:35:25
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 23-11-2016 01:39:18
เอ็นดูน้องจินอ่ะ อยากมาเจอพี่แต่ต้องแกล้งเมามาหา แถมกอดกันแล้วด้วย :-[
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: TK323 ที่ 23-11-2016 02:13:31
ขอส่งรายชื่อพี่ชาติเป็นพระเอกในอุดมคติได้ไหมคะ เราชอบนิสัยผู้ชายแบบพี่ชาติมากกกกกกกก(ก อินฟินิตี้) มีเหตุผล รักใครรักจริง รักเดียวใจเดียว อบอุ่น ชอบคำพูดพี่ชาติที่บอกว่า "ชีวิตมันไม่ได้ยากขนาดนั้นหรอกจิน ให้โอกาสพี่ ให้โอกาสตัวเองบ้างเถอะ” อ่านแล้วน้ำตาจะไหลรับรู้ถึงความรู้สึกที่พี่ชาติมีต่อจินเลย :m15: รักก็คือรัก อย่าพยายามหาข้อแย้งในการรักใครสักคนเลยนะจิน ใช้หัวใจสัมผัสซะ ดีใจที่จินบอกรักกับพี่ชาติตรงๆสักที จินนี่แอบร้ายเบาๆมีการแกล้งเมามาหา คิคิคิคิ ที่สำคัญพี่ชาติก็ยิงประตูหนูจินเรียบร้อยแล้วด้วยยยยยยย :hao7: :hao7: :hao7:
ต้นตอนเมาน่ารักมากกกกกกกกกก มีบ่นน้อยใจพี่โก๋แกด้วย ชอบตอนที่ดึงเครา55555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 23-11-2016 02:26:30
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 23-11-2016 02:28:48
แต่น่าจะเคลียร์แล้วนะ มาม่าชามนี้ ดีใจด้วยนะคะพี่ชาติ
เริ่มหัวข้อโดย: ชลอจ ที่ 23-11-2016 02:58:44
หล่อนเน่าแน่ ผีตองเหลืองงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 23-11-2016 07:25:38
เริ่มหัวข้อโดย: naja-kitase ที่ 23-11-2016 07:45:37
ไม่งั้นเราจะเข้าถวายตัวแทนแล้วนะ พี่ชาติช่างแสนดี ฮือออออออ
รักผู้ชายคนนี้มาก
เริ่มหัวข้อโดย: ิbbeer.r ที่ 23-11-2016 08:00:50
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 23-11-2016 08:01:17
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 23-11-2016 08:46:27
จินคนอ้อยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 23-11-2016 09:29:14
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 23-11-2016 09:45:00
พี่ชาติทำขนาดนี้แล้ว จินจับมือกับพี่ชาติแล้วเดินไปด
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 23-11-2016 09:49:21
ขนาดคอมเม้นของผู้อ่านยังน่าอ่านเลยจ้าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 23-11-2016 10:13:47
ฮื้อออออออออออออออออ ตอนแรกก่อนอ่านภาวนาให้เค้าคืนดีกัน
ไม่คิดไม่ฝันเลยค่ะ ว่าเค้าจะได้กันด้วยเป็นของแถมมม
ขอบคุณนะคะ นิพพานแล้ว อยากให้พี่ชาติรู้ด้วยยัยใบตองกล้วนตานีมันเป็นคนยุยงส่งเสริมสาระแนมากกกก
พี่ชาติจัดการขั้นเด็ดขาดเลยค่ะ ไม่อยากให้อุปสรรคต่อไปเป็นเรื่องของครอบครัวพี่ชาติเลยย
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 23-11-2016 10:51:05
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 23-11-2016 11:21:20
เริ่มหัวข้อโดย: LALYNN ที่ 23-11-2016 11:48:54
เพียงแค่การแสดงออกและตัวเลือกเส้นทางในชีวิตต่างกัน ก็เลยคิดต่างกันในมุมมองที่ต่าง
แต่พี่ชาติมั่นคงขนาดนี้แล้ว จินจ๋า หนูก็ไปเปลี่ยนแปลนบ้านมาเลยเถอะลูกเอ๊ย
ถ้าจินไม่ใส่พื้นที่ของตัวเองเข้าไปในบ้านด้วย มีหวังพี่ชาติได้ปล่อยเช่าบ้านแน่ๆ ถถถถ
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 23-11-2016 12:17:59
เค้ามีความสุขกันล๊าวววววววววววว
พี่ชาตินี่แบบปุบปับรับโชคมากกกกกกกกกกกกกกก ดีใจแทน คิคิ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 23-11-2016 13:22:48
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 23-11-2016 17:23:26
นี่ไม่ได้อยากอ่านเลยนะ :ling1:
พี่ชาติมั่นใจเวอร์ ไม่สงสารเด็กน้อยจินดาตาดำ ๆ บ้างเลย
วุฒิภาวะต่างกันเยอะนะพี่
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 23-11-2016 18:12:17
พี่ชาติดูเป็นผู้ใหญ่มาก ในขณะที่จินกังวลไปหมด
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 23-11-2016 18:37:50
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 23-11-2016 19:43:15
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 23-11-2016 21:27:07
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 23-11-2016 21:42:32
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 23-11-2016 22:13:58
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 23-11-2016 23:26:15
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 23-11-2016 23:53:41
อย่าปล่อยออกจากห้อง ถ้ายังดื้ออยู่นะคะ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 24-11-2016 00:41:03
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 24-11-2016 07:32:27
เริ่มหัวข้อโดย: mam79 ที่ 24-11-2016 15:35:31
(เขาได้กันแล้วด้วย!!) :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 24-11-2016 17:18:35
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 24-11-2016 17:43:51
เริ่มหัวข้อโดย: yayachipu ที่ 24-11-2016 18:24:19
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 25-11-2016 05:51:47
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 25-11-2016 06:54:07
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 25-11-2016 06:54:55
เริ่มหัวข้อโดย: ketekitty ที่ 25-11-2016 10:00:47
เริ่มหัวข้อโดย: กาลณัฐ ที่ 25-11-2016 16:26:10
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 25-11-2016 23:31:04
ส่วนคู่พี่ชาติกะจิณก็ :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 26-11-2016 01:59:54
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 26-11-2016 09:34:45
เริ่มหัวข้อโดย: plugie ที่ 26-11-2016 18:35:20
เริ่มหัวข้อโดย: Alinrat ที่ 26-11-2016 21:05:04
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 26-11-2016 21:19:09
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 27-11-2016 02:03:21
...ไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย...
...ไม่รู้จะทำตัวยังไง...
ตอนนี้จินดากำลังรู้สึกเหมือนกับว่าส่วนต่างๆของร่างกายนั้นควบคุมได้ลำบากยากเย็นเสียเหลือเกิน มือไม้ที่ขยับปากกาตวัดลายเส้นลงบนกระดาษร่างไปมาดูเงอะงะเก้กังเหมือนเป็นมือของคนที่วาดรูปไม่เป็น แม้กระทั่งการหายใจเข้าออกให้เป็นจังหวะสม่ำเสมอยังกลายเป็นเรื่องหินสำหรับเขา
“คลอเซ็ตไม่ต้องใหญ่ขนาดนั้นหรอก เสื้อผ้าเราสองคนไม่ได้เยอะแยะอะไร พี่ว่าเก็บที่ไว้ทำห้องเก็บของดีกว่า สถาปนิกของเยอะไม่ใช่เหรอ?” สุ้มเสียงทุ้มนุ่มของธีรชาติที่เล่นมานั่งเท้าคางมองเขาทำงานอยู่ข้างๆกันดังขึ้นเมื่อเห็นว่าเส้นผนังถูกตียาวเกินจำเป็น
“..จะรีบไปไหน?..” นักออกแบบหนุ่มพึมพำเสียงเบา “..ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไปอยู่ด้วย..”
“เอ้า ก็ไม่เห็นเป็นไร อยู่ไม่อยู่ค่อยว่ากันทีหลังได้น่า ตอนนี้ออกแบบเผื่อไปก่อนไง”
แบบบ้านในฝันถูกจินดานำกลับมาแก้ไขใหม่ตามความประสงค์ของธีรชาติ ฟังก์ชั่นที่เคยถูกคิดขึ้นมาสำหรับภรรยาและเด็กๆถูกคุณลูกค้าคนสำคัญเลาะออกไปจนเกือบหมด
...มานั่งกำกับกันไม่ห่างแบบนี้สถาปนิกคิดอะไรไม่ออกเลย...
หลังจากที่เคลียร์ใจกันไปในคืนนั้นจินดาก็ตกลงเริ่มต้นความสัมพันธ์ครั้งใหม่กับธีรชาติ ทุกสิ่งดูแปลกไปมากเมื่อพวกเขาเปลี่ยนสถานะระหว่างกันจากเพื่อนจากพี่น้องมาเป็นคนรัก
...พอเปลี่ยนแล้วมันก็รู้สึกเขินอยู่ตลอดเวลา...
...เขินจนทำตัวไม่ถูก...
“พี่ไปนั่งอ่านข่าว ดูทีวี หรือนอนเล่นก่อนก็ได้นะ..กว่าผมจะทำเสร็จคงใช้เวลาอีกนาน” จินดาอ้อมแอ้มกล่าวออกไปเสียงค่อย ดวงตาลุ่มลึกที่มองมาทำให้เขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเผชิญ
“คิดจะไล่กันหรือไง?”
“..เปล่า..แต่เวลามีคนมานั่งจ้องตอนทำงานแล้วผมจะรู้สึกเกร็งๆนิดหน่อย..”
“แค่มองเฉยๆเอง ปล่อยให้มองไปเถอะน่า...ตอนนี้ถึงเวลาที่จินต้องตามใจพี่บ้างแล้วนะ ทำให้พี่กินไม่ได้นอนไม่หลับไปตั้งหลายวัน ชดเชยบ้างสิ” ผู้บริหารคนดังกล่าวกลั้วหัวเราะในขณะที่ฝ่ามือหนาใหญ่ก็ยื่นออกไปจับเอาผมปอยหนึ่งของคนข้างกายที่ปรกลงมาบดบังทัศนวิสัยขึ้นทัดหูให้
“โธ่..”
“ไม่ต้องมาโธ่ นี่พี่ยังไม่ได้คิดบัญชีเรื่องที่จินหลอกว่ากลับไปคบกับแฟนเก่าเลยด้วยซ้ำ”
ลมหายใจของคนฟังสะดุดลงทันที ตอนธีรชาติบอกครั้งแรกว่ารู้ความจริงจากปากหมิงมาสักพักแล้ว จินดาก็ถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าอดีตคนรักแอบไปแพร่งพรายความลับให้นักธุรกิจหนุ่มรู้ตั้งแต่ตอนไหน
ดวงตาคู่เรียวของพ่อสถาปนิกคนดียังคงจับจ้องอยู่ที่กระดาษร่าง ทว่าความคิดของเขากลับไม่ได้อยู่กับแบบบ้านในฝันอีกต่อไป
“พี่ชาติคิดบัญชีผมไปแล้ว..” จินดากล่าวออกมาเสียงแผ่ว “..ตอนที่โดนพี่เมินผมโคตรกลัวเลย..กินไม่ได้นอนไม่หลับเหมือนกัน..”
จบประโยค ข้อนิ้วแข็งๆของธีรชาติก็กระทบลงไปที่หน้าผากของคนพูดโดยพลัน
“โอ๊ย! เจ็บ”
จินดาหันมองหน้าคนที่ประทุษร้ายเขาก่อนจะได้พบว่าตอนนี้เรียวคิ้วหนาเข้มกำลังขมวดเข้าหาเสียจนแทบชิดเป็นเส้นเดียว
“เป็นขนาดนั้นแล้วยังจะคิดหนีพี่อีก จิตใจทำด้วยอะไร? ฮึ? เหล็กเหรอ? แข็งจริงๆ...ไม่เอาแล้วนะจิน ทีหลังถ้ามีอะไรก็มานั่งคุยกันดีๆ ห้ามเก็บไปคิดอยู่คนเดียว เรื่องของสองคนก็ต้องช่วยกันคิดสองคน ให้พี่มีส่วนร่วมด้วย..แล้วก็ถ้าเกิด..อะ!..”
ถ้อยคำที่ถูกพ่นออกมาเสียยาวเป็นขบวนรถไฟถูกตัดให้ขาดตอนลงอย่างกะทันหันด้วยสัมผัสนุ่มหยุ่นจากริมฝีปากของคนถูกดุ จินดาหยุดประโยคของธีรชาติไว้ด้วยจุมพิตทั้งที่เดิมทีตัวเองก็เขินจะแย่อยู่แล้ว ร่างกายขนาดสันทัดยืดขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้ระดับของใบหน้าเสมอกัน
ฝ่ายคนที่จู่ๆก็ถูกรุกโดยไม่คาดฝันเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ ไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนเลยจริงๆว่าจะได้รับปฏิกิริยาเช่นนี้จากคนรัก หากแต่ทันทีที่ตั้งสติได้เขาก็พร้อมจะสานต่อความตั้งใจแต่โดยดี
จูบของจินดาไม่ได้กินเวลายาวนานนัก เพียงแตะริมฝีปากลงไปเบาๆพอให้หัวใจรู้สึกชุ่มชื้นขึ้นมาบ้างเท่านั้น
สถาปนิกหนุ่มค่อยๆถอนใบหน้าออกโดยที่ฝ่ามือทั้งสองข้างก็ยังคงทาบทับอยู่ที่ข้างแก้มของอีกฝ่ายเหมือนอย่างเก่า
“..ขอโทษ..”
แม้ถ้อยคำที่ถูกเปล่งออกไปจะไม่ได้ดังมากนัก ทว่ามันก็ฟังดูเต็มเสียงดี
“..ไม่ทำแล้ว..”
ธีรชาติวางสายตาจับจ้องไปยังใบหน้าอ่อนใสของคนอายุน้อยกว่าโดยที่ในอกก็อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมาย “จินพูดแล้วนะ”
“อืม ไม่ต้องห่วง..คำไหนคำนั้น”
รอยยิ้มหล่อเหลาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้บริหารคนดัง “คบกันมาสองวันแล้ว ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง?”
คำถามที่ถูกส่งมาทำให้จินดาต้องนิ่งตรองใจไปครู่
“อืม..ก็..ยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่”
“ยังกังวลอยู่ไหม?”
นักออกแบบหนุ่มพยักหน้ายอมรับตามตรง “พยายามเลิกคิดแล้วแต่มันยังทิ้งไปได้ไม่หมด คงอีกสักพัก ชินเมื่อไหร่ก็น่าจะโอเค”
เมื่อได้ฟังคำตอบดังนั้นธีรชาติก็เคลื่อนหน้าเข้าไปประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากเรียบเนียนของอีกฝ่ายทันที “ขอบคุณที่เป็นห่วงพี่นะจิน แต่เชื่อสิว่าพี่ดูแลเรื่องของเราได้”
“ครับ” จินดาตอบเสียงแผ่ว “..ผมเชื่อแล้ว..”
นับเป็นบ่ายวันอาทิตย์ที่สมกับเป็นบ่ายวันอาทิตย์ดีจริงๆ ช่วงเวลาสบายๆแบบนี้คู่ควรกับการนั่งพูดคุยกับคนรักอย่างใกล้ชิดเป็นที่สุด
...ไม่ต้องขยับตัวออกแอ็คชั่นให้มากมาย เพียงแค่ใช้ใจเยอะๆก็สุขพอ...
โมเม้นต์ชวนให้อารมณ์เบิกบานของคนทั้งคู่ถูกเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะดังขัดจังหวะไว้ในตอนที่สายตาของพวกเขากำลังสบประสานกัน ธีรชาติที่นั่งอยู่ใกล้กว่ารับหน้าที่เอื้อมมือไปหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องบางมาส่งให้คนเป็นเจ้าของ หากแต่เมื่อได้เห็นชื่อผู้โทรฯเข้าที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอเขาก็ต้องชะงักไปทันใด
...‘K.Baitong’...
“ใบตอง? เพื่อนเหรอ?” นักธุรกิจหนุ่มเอ่ยถามออกไปเช่นนั้นโดยที่คิ้วทั้งสองข้างก็เริ่มกระตุกเข้าหากันอีกแล้ว
คนถูกถามแสดงท่าทีอ้ำอึ้งอยู่ชั่วอึดใจสั้นๆ “..ก็..เป็นคนที่ติดต่อธุระด้วยนิดหน่อย..”
“ใบตองไหน? ชื่อจริงชื่ออะไร? อย่าบอกนะว่าเป็นคนที่พี่คิด”
เสียงเพลงจากเครื่องมือสื่อสารที่ถูกธีรชาติถือไว้ยังคงบรรเลงต่อไปเรื่อยๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงในเวลาอันสั้น
“..อ่า..คือ..”
“ใบตอง รมิตาใช่ไหม?”
เมื่อถูกถามออกมาตรงๆ ในที่สุดจินดาก็ตัดสินใจพยักหน้ารับแต่โดยดี ใบหน้าละไมยามนี้ดูเจื่อนสนิทไม่ต่างจากเด็กถูกพ่อแม่จับได้ว่าแอบโดดเรียน
“ติดต่อกันเรื่องอะไร?”
“ขอผมรับสายก่อนได้ไหม? เดี๋ยวคุยเสร็จแล้วจะอธิบายให้ฟัง”
เพราะเป็นโทรศัพท์ของคนรักธีรชาติจึงจำต้องยอมให้อีกฝ่ายทำตามความประสงค์ แต่กระนั้นก็ไม่วายนั่งกอดอกทำหน้าถมึงทึงคุมเป็นพัศดีอยู่ข้างๆ
“สวัสดีครับคุณใบตอง..อ่า..ก็สะดวกครับ คุยได้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าฮะ?..อ๋อ ชีวิตผมช่วงนี้..ก็..ค่อนข้างดีนะครับ..” การพูดคุยของจินดามีอาการตะกุกตะกักและเต็มไปด้วยวี่แววของความลำบากใจ “..เปล่าหรอกครับ..คือ..ที่จริงผมไม่ได้ทำแบบนั้นแล้วล่ะ..ตอนนี้ผมกับพี่ชาติ..เอ่อ..”
...อยากจะบอกว่าคบกัน แต่เลือกใช้คำไม่ถูก...
สถาปนิกหนุ่มพยายามคิดหาถ้อยคำที่จะไม่ทำให้จิตใจของหญิงสาวทางปลายสายถูกกระทบกระเทือนมากจนเกินไป คำพูดของเขาขาดท่อนไปนานเกินปกติวิสัย
“จิน ขอพี่หอมแก้มหน่อยสิ”
ดวงตาเรียวรีเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกอกตกใจ ไม่นึกว่าจู่ๆคนข้างกายจะเปิดปากพูดประโยคเมื่อสักครู่ด้วยระดับเสียงที่ดังเกินจำเป็นออกมาในเวลาแบบนี้
“..อ..เอ่อ..ใช่ครับ เสียงพี่ชาติ..แหะๆ..” จินดาตอบรมิตาเสียงแห้งพลางสายตาก็จับจ้องไปยังอิริยาบถของธีรชาติ ตอนนี้ฝ่ามือหนาใหญ่กำลังแบอยู่ตรงหน้าเขา ปลายนิ้วทั้งสี่กระดิกดิ๊กๆส่งสัญญาณว่าต้องการอะไร
“เดี๋ยวพี่คุยเอง” ธีรชาติกล่าวออกมาเสียงเรียบ ซึ่งเมื่อเจออย่างนั้นจินดาก็ต้องลอบกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
...ธีรชาติโหมดนี้น่ากลัวนักแล...
แล้วในที่สุดเครื่องมือสื่อสารถูกวางลงในมือของนักธุรกิจคนดังจนได้
“สวัสดีครับคุณรมิตา ผมธีรชาติเองนะ พอดีตอนนี้แฟนผมกำลังทำงานอยู่ ไม่ค่อยสะดวกคุยเท่าไหร่ คงต้องขออนุญาตวางสายก่อน..อ้อ..แล้วก็ถ้าเกิดคุณโทรฯมาคราวหน้าแล้วเขาไม่รับก็อย่าถือสาแล้วกัน ปกติแฟนผมงานยุ่งมาก ไม่ค่อยมีเวลาคุยเล่นกับใครหรอก แค่นี้ก่อนนะครับ สวัสดีครับ”
สิ้นพยางค์สุดท้ายการเชื่อมต่อก็ถูกตัดทิ้งไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย..ทำไมไปพูด’งั้นอะ? เขาไม่ตกใจตายเหรอเนี่ย?” จินดาท้วงขึ้นทันที
ธีรชาติยักไหล่ขึ้นเพียงน้อยๆ รอยยิ้มเล็กๆที่ถูกผู้บริหารหนุ่มกระตุกขึ้นตรงมุมปากนับเป็นรอยยิ้มที่ไม่ว่าจินดามองยังไงก็รู้สึกว่ามันดูร้ายกาจเสียเหลือเกิน “..ไม่เปิดกล้องแล้วจูบปากโชว์ก็ดีเท่าไหร่..”
สถาปนิกผู้ซึ่งกำลังรู้สึกกระอักกระอ่วนยกสองมือขึ้นขยี้หัวตัวเองไปมา
...โอย...
...ป่านนี้ไม่รู้ว่ารมิตาจะร้องห่มร้องไห้หรือโมโหเกรี้ยวกราดไปแล้วหรือยัง...
“ทีนี้..” สุ้มเสียงทุ้มนุ่มที่ยามนี้ฟังดูเคร่งขรึมกว่าปกติเล็กน้อยดังขึ้นอีกครั้ง “..จะบอกพี่ได้หรือยังว่าติดต่อกับเขาเรื่องอะไร?”
.
.
เรื่องราวในวันที่นักแสดงสาวนัดจินดาออกไปพูดคุยกันที่ร้านอาหารถูกเล่าผ่านกลีบปากบางจนได้ใจความ
ใบหน้าคมคายของธีรชาติส่ายไปมาเบาๆพร้อมด้วยลมหายใจเฮือกหนึ่งที่ถูกพ่นผ่านปลายจมูกออกมา
“...แต่ที่ตอนแรกผมจะเลิกยุ่งกับพี่ไม่ใช่เพราะเขาหรอก เขาแค่เข้ามาหาผมในจังหวะที่ผมกำลังเครียดเรื่องข่าวพอดี เพราะ’งั้นอย่าไปโกรธเขาเลย ผมนี่แหละขี้ป๊อดเอง...” จินดาก้มหน้ากล่าวเสียงค่อย
ท่าทางที่ดูเหมือนคนกำลังสารภาพบาปของพ่อสถาปนิกคนดีทำให้ธีรชาตินึกอยากจะยื่นมือออกไปเขกกระหม่อมสักทีสองที
“คำพูดของเขาเป็นผลหรือไม่เป็นผลกับจินไม่ใช่ประเด็นหลัก สิ่งที่พี่กำลังไม่พอใจคือการที่เขาเข้ามายุ่งเรื่องของเรา เขาไม่มีสิทธิ์” นักธุรกิจหนุ่มกล่าวอย่างจริงจัง “เขาจะรู้สึกยังไงเกี่ยวกับเรื่องที่เราคบกันก็ถือเป็นปัญหาของเขา เลิกกันไปเป็นชาติแล้ว มาเรียกร้องแบบนี้มันแฟร์ที่ไหน? ถ้าเขาจัดการกับตัวเองไม่ได้ก็ปล่อยให้เป็นทุกข์อยู่อย่างนั้นแหละ เราทำอะไรไม่ได้หรอก..สนใจเรื่องของตัวเองดีกว่า..”
ศีรษะทุยมนของจินดาผงกขึ้นลงเบาๆโดยที่ดวงตาไม่ยอมเบนขึ้นสบกับคนตรงหน้า
...แหม...
...เมื่อสักสิบนาทีที่แล้วยังหวานเชื่อมเป็นน้ำแดงเฮลซ์บลูบอยอยู่แท้ๆ พอคุณใบตองโทรฯมาทีเดียวล่ะทั้งเข้มทั้งขมเป็นกาแฟดำขึ้นมาเชียว...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 27-11-2016 02:03:48
โกวิทยืนทำตาโรยเกาะเสาต้นหนึ่งกลางโบกี้รถไฟฟ้าด้วยท่าทางเหน็ดเหนื่อย เสื้อเชิ๊ตที่เคยเหน็บอยู่ในกางเกงยามนี้เริ่มหลุดลุ่ยออกมาบ้างแล้ว แต่แม้กระนั้นชายหนุ่มก็ไม่คิดจะให้ความสนใจกับมันแต่อย่างใด
พอมีเวลาว่างให้สมองได้คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ใบหน้าของใครคนหนึ่งก็ผุดขึ้นมากลางห้วงความคิด
วันนี้เขาออกไปพบลูกค้ามาทั้งวัน ไม่มีเวลาแวะเข้าออฟฟิศแม้สักชั่วโมง ไม่รู้ว่างานที่ฝากฝังให้เจ้าหนูนั่นช่วยดูไว้ตั้งแต่เมื่อวานซืนจะได้เรื่องสักแค่ไหน
สถาปนิกหนุ่มยืนชั่งใจอยู่ครู่ก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือเครื่องเก่งขึ้นต่อสายหาใครคนที่ว่า
“สวัสดีครับพี่โก๋”
“นอนยัง?”
“ยังครับ พี่โก๋มีอะไรหรือเปล่า?”
“จะโทรฯมาถามว่าวันนี้เรียบร้อยดีไหม? งานกูเสร็จหรือยัง?”
“กำลังทำครับ”
“อ้าว ไหนวันก่อนบอกกูว่าโน๊ตบุ๊คมึงเจ๊งไง? แล้วนี่ไปเอาเครื่องที่ไหนมาใช้อะ? อย่าบอกนะว่ายืมคนอื่น โปรเจ็คต์นี้ยังเป็นความลับบริษัทนะโว๊ย..ห้ามทำแบบกูหลุดออกไปข้างนอกนะไอ้แว่น”
“ทราบแล้วครับ..เพราะอย่างนี้ผมเลยใช้เครื่องที่ออฟฟิศไง”
ถ้อยคำของเด็กหนุ่มส่งผลให้คิ้วหน้าเข้มของคนฟังต้องเลิกขึ้นน้อยๆ “นี่มึงยังอยู่ออฟฟิศเหรอ?”
“ใช่ครับ”
“บ้าแล้วมึง มีคนอื่นอยู่ด้วยหรือเปล่า?”
“ไม่มี..ผมอยู่คนเดียว”
“ไอ้แว่นเอ๊ย..ป๋ารู้ป๋าด่ากูตายแน่ ไม่ต้องทำแล้วๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าค่อยมาทำต่อ มึงรีบกลับบ้านไปเลยไป”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ผมอยากทำให้เสร็จคืนนี้..พี่โก๋ไม่ต้องกังวล ผมไม่บอกกู๋หรอก”
“กลับบ้าน”
“ไม่เอา” คนถูกสั่งปฏิเสธเต็มปากเต็มคำ “ผมจะรีบทำงานต่อแล้ว แค่นี้ก่อนนะครับ”
สายถูกตัดทิ้งไปราวกับว่าต้นตระการไม่ต้องฟังคำทักท้วงใดๆจากโกวิทอีก พอเป็นการพูดคุยกันผ่านโทรศัพท์แล้วก็ดูเหมือนว่าฤทธิ์เดชของเด็กหนุ่มจะแก่กล้าขึ้นเมื่อเทียบกับเวลาปกติอยู่เล็กน้อย
คนถูกวางหูใส่พ่นลมผ่านริมฝีปากออกมาด้วยความหงุดหงิดใจ
...ทั้งที่ปกติว่านอนสอนง่ายอย่างกับอะไรดี แต่บทจะดื้อขึ้นมามันก็ดันเลือกเวลาผิดเสียอย่างนั้น...
ก่อนหน้านี้สักห้าถึงหกเดือนเห็นจะได้ มัณฑนากรคนหนึ่งของบริษัทเคยถูกจี้ตอนดึกๆขณะเดินออกมาเรียกรถกลับบ้าน เสียเงินเสียทองไปหลายบาทไม่แย่เท่าเจ็บตัวจนได้แผลกลับมามากมาย...
.
.
...บรรยากาศของออฟฟิศยามมืดค่ำนี่มันวังเวงดีจริงๆ...
ต้นตระการพยายามบังคับสายตาให้จับจ้องไปยังผังอาคารที่ปรากฏอยู่ในจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ในใจนึกกลัวเหลือเกินว่าหากเผลอเสมองไปยังมุมมืดที่มีอยู่รอบกายแล้วล่ะก็เขาอาจได้เห็นอะไรที่ไม่ควรจะเห็นเข้า
...กลัวผีจนขี้ขึ้นสมอง...
แต่แม้ว่าสิ่งลี้ลับจะชวนขนลุกมากเพียงใด สำหรับเขาแล้วโกวิทก็ยังน่ากลัวกว่าอยู่ดี ถ้าหากทำงานให้เสร็จไม่ทันกำหนดล่ะก็ไม่รู้ว่าจะถูกดุหนักขนาดไหน
เด็กหนุ่มก้มหน้าก้มตาแก้แปลนอย่างขะมักเขม้นจนไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่าเพิ่งจะมีใครเดินเข้ามาหยุดอยู่ทางด้านหลัง
“มึง”
“เหยอออ!!!” ต้นตระการสะดุ้งขึ้นอย่างแรงจนแทบตกเก้าอี้ และทันทีที่สะบัดหน้าหันมองทางต้นเสียงเขาก็ได้พบกับใบหน้าบึ้งตึงของรุ่นพี่คนที่เพิ่งจะคุยโทรศัพท์กันอยู่เมื่อสักเกือบๆครึ่งชั่วโมงที่แล้ว “พี่โก๋! ทำไมมาเงียบๆ ตกใจหมดเลย นึกว่าผีหลอกซะแล้ว”
“กูจะหลอกมึงให้น่ากลัวกว่าผีอีก” โกวิทกล่าวเสียงเขียว “นี่นะ กูเดินเข้ามายืนอยู่หลังมึงตั้งนานมึงยังไม่รู้ตัว ถ้ากูเป็นโจรกูฆ่ามึงได้ง่ายๆแล้วเนี่ย”
“..ก็..ใครจะไปนึกว่าดึกๆแบบนี้จะมีคนเข้ามาในออฟฟิศล่ะ..”
คนเป็นผู้ใหญ่กว่าส่ายศีรษะไปมาเบาๆก่อนจะทิ้งกายลงนั่งบนเก้าอี้ว่างตัวข้างๆ สุ้มเสียงดุดันเมื่อสักครู่ถูกลดระดับให้ไม่ฟังดูกระด้างหูมากจนเกินไปในประโยคถัดมา “ตอนดึกๆแถวนี้น่ากลัว หลายเดือนก่อนไอ้โจ้อินทีเรียร์เพิ่งโดนดักตีหัว นอนโรงพยาบาลอยู่ตั้งหลายวัน”
ข้อมูลใหม่ที่เพิ่งได้ฟังทำให้มือที่กำลังขยับเมาส์ควบคุมโปรแกรมชะงักลงไปโดยพลัน ดวงตาใต้กรอบแว่นเหลือบมองสีหน้าของคนข้างกายก่อนที่รอยยิ้มเล็กๆจะถูกลอบจุดขึ้นบนมุมปากทั้งสองข้าง
“..พี่โก๋กลับมาออฟฟิศเพราะเป็นห่วงผมเหรอ?..”
“เปล่า กูเป็นห่วงตัวเอง กลัวโดนกู๋มึงด่า”
“อ้าว..”
โกวิทหันมองเจ้าของเสียงอุทานเจือกระแสผิดหวังเมื่อสักครู่ด้วยสายตาอ่านยาก ตอนนี้ต้นตระการกลับไปให้ความสนใจกับงานในจอคอมพิวเตอร์ต่อแล้วและไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไรขึ้นมาอีก
สถาปนิกเคราครึ้มนั่งกอดอกมองรุ่นน้องทำงานอยู่ในความเงียบพักใหญ่ เครื่องหน้าแต่ละส่วนที่สามารถมองเห็นได้จากมุมข้างของเด็กหนุ่มถูกเขาไล่พิจารณาไปเรื่อย
...ปากนิดจมูกหน่อย...
...จะว่าไปเจ้าหนูนี่มันก็น่าเอ็นดูดีอยู่หรอก...
...หน้าตาไม่เห็นโหดเหมือนป๋าตรงไหน...
“ตามึงเริ่มแดงแล้วนะ” โกวิทเอ่ยทักขึ้นมาเช่นนั้นเมื่อเขาเลื่อนความสนใจขึ้นไปอยู่ที่ดวงตาของอีกฝ่าย “นั่งทำมากี่ชั่วโมงแล้ว?”
“ตั้งแต่เช้าครับ”
“โห..ทำไมทำช้าจังวะ?”
“เมื่อช่วงบ่ายพี่แม็คเอาเรนเดอร์มาให้ช่วย”
สถาปนิกหนุ่มก้มหน้าก้มตาควานหาบางสิ่งที่เขาพกติดตัวไว้เสมอจากในกระเป๋าใบเก่ง ก่อนเพียงไม่กี่วินาทีถัดมาเขาจะส่งของชิ้นที่ว่าให้เจ้าหนูข้างกาย
“เอานี่ไปใช้ แล้วพักก่อน..” น้ำตาเทียมกระเปาะหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้าต้นตระการ “..มึงลุกไปนั่งที่อื่นไป ที่เหลือกูจัดการต่อเอง แต่อย่าเพิ่งกลับนะโว๊ย เดี๋ยวรอกลับพร้อมกู”
เด็กหนุ่มหันมองคนเป็นรุ่นพี่ด้วยสายตาลังเล “..อย่าเลยพี่โก๋ ผมทำต่อได้สบายมาก เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว..”
“บอกให้ลุกก็ลุก อย่าพูดมาก” ว่าแล้วคนปากร้ายก็ออกแรงดึงแขนคู่สนทนาให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะแทรกตัวลงไปนั่งแทนจนได้
ต้นตระการยืนเกาหัวแกรกๆ มืออีกข้างกำน้ำตาเทียมกระเปาะน้อยไว้ไม่ปล่อย จนในที่สุดเมื่อเห็นว่าโกวิทปักหลักทำงานแทนอย่างจริงจังแล้วเขาจึงจำต้องหย่อนกายลงบนเก้าอี้ตัวที่เมื่อครู่อีกฝ่ายจับจองไว้แต่โดยดี
เด็กหนุ่มฟุบใบหน้าลงกับพื้นโต๊ะก่อนจะวางสายตาจับจ้องไปยังใบหน้าชวนมองของสถาปนิกรุ่นพี่เงียบๆ รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าอีกครั้ง
...ปลอดภัยและอบอุ่น...
สองคำนี้คือคำที่ต้นตระการใช้จำกัดความลักษณะของโกวิท อยู่ใกล้รุ่นพี่คนนี้ทีไรแล้วเขารู้สึกอย่างนี้ทุกที
พ่อของเด็กหนุ่มแยกออกไปมีครอบครัวใหม่ตั้งแต่เขายังเล็ก แม้ที่ผ่านมาจะมีกู๋ต้อมที่คอยทำหน้าที่แทนพ่อ แต่พอแต่งงานมีลูกเป็นของตัวเองกู๋ก็ไม่ได้มีโอกาสแวะมาหาเขาบ่อยเท่าเมื่อก่อนอีกแล้ว
...สิ่งหนึ่งที่จำได้เกี่ยวกับพ่อในช่วงที่ยังได้อยู่ด้วยกันคือพ่อก็ชอบดุเขาแบบที่โกวิททำนี่แหละ...
...แต่กอดของพ่ออุ่นอย่าบอกใครเชียว...
...เคยแอบจินตนาการอยู่บ่อยๆว่ากอดของโกวิทเองก็คงอุ่นมากเช่นกัน...
ในระหว่างที่เด็กหนุ่มปล่อยให้ความคิดโบยบินไปเรื่อยอยู่นั้น ฉับพลันใบหน้าของคนที่เขากำลังจ้องอยู่ก็หันมา
ต้นตระการสะดุ้งตัวขึ้นน้อยๆด้วยความตกใจ สายตาคมดุของคนเป็นรุ่นพี่มองตอบกลับมาอย่างแน่วแน่จนทำให้เขาอดหวั่นเกรงขึ้นมาไม่ได้
คนทั้งสองสบประสานสายตากันอยู่อย่างนั้นนานเกินกว่าที่ควรจะเป็น สีหน้าของโกวิทดูราวกับกำลังครุ่นคิดในขณะที่ต้นตระการก็มีอาการเหมือนถูกผีมาสาปให้กลายเป็นหิน
...แล้วในที่สุดคนอายุมากกว่าก็เป็นฝ่ายถอนสายตาออกไปก่อน...
โกวิทขยับมือวาดแปลนในคอมพิวเตอร์ต่อและไม่ได้หันกลับไปมองเด็กหนุ่มอีกเลย แต่ถึงไม่ได้มองก็ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ตัว
...รับรู้อยู่ตลอดเวลานั่นแหละว่าตัวเองตกเป็นเป้าสายตา...
...รู้สึกได้มาตั้งแต่แรกแล้ว...
.
.
โกวิททำงานเร็วเสียจนต้นตระการแทบจะมอบโล่ประกาศเกียรติคุณให้ ไอ้แปลนที่เด็กหนุ่มนั่งทำมาทั้งวันเสร็จสมบูรณ์ภายในเวลาเพียงชั่วโมงเดียว
ตอนนี้พวกเขาขึ้นมานั่งกันอยู่บนรถแท็กซี่ซึ่งกำลังเคลื่อนตัวห่างออกจากตึกบริษัทเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“จริงๆพี่ไม่เห็นต้องไปส่งผมเลย”
“ไม่ได้ไปส่ง หอมึงมันทางผ่าน..กูแค่อยากได้คนหารค่ารถ”
“อ๋อ..” เด็กหนุ่มพยักหน้ารับรู้เพียงเล็กน้อย บนลูกตามีร่องรอยแห่งความผิดหวังฉาบไว้บางเบา
หลังจากบทสนทนาแสนสั้นสิ้นสุดลงคนทั้งคู่ต่างก็ก้มหน้าก้มตาให้ความสนใจกับความบันเทิงในหน้าจอมือถือของตนเงียบๆไปอีกนาน บรรยากาศบนรถยามนี้จึงมีเพียงเสียงการรายงานสภาพท้องถนนจากคลื่นจส.ร้อยที่คุณลุงคนขับเปิดทิ้งไว้ดังคลอเสียงแอร์และเสียงเครื่องยนต์เพียงเบาๆเท่านั้น
...กว่าการรับรู้ของต้นตระการจะถูกดึงกลับมาสู่ความเป็นไปรอบกายอีกครั้งก็เมื่อตอนที่มีน้ำหนักกดทับลงมาบนไหล่ของเขาแล้วนั่นแหละ...
.
.
แรงกระตุกเบาๆจากการเบรครถที่ไม่นิ่มนวลของคุณลุงคนขับปลุกให้โกวิทที่เผลอหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยต้องตื่นขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มใช้เวลาอยู่ครู่กว่าจะตระหนักได้ว่าไอ้สิ่งที่รองน้ำหนักศีรษะของเขาเอาไว้ในตอนนี้คืออะไร
บ่าของต้นตระการยังคงถูกใช้เป็นที่พักพิงแม้ว่าโกวิทจะรู้สึกตัวแล้วก็ตาม สถาปนิกหน้าดุไม่ได้ขยับเขยื้อนตัวให้อีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้จมอยู่ในห้วงนิทราอีกต่อไป
...ก็แบบนี้มันสบายหัวดี...
ดวงตาคู่คมค่อยๆหรี่มองบรรยากาศภายในห้องโดยสารก่อนที่จุดโฟกัสของเขาจะไปตกอยู่ที่ใบหน้าใต้กรอบแว่นที่สะท้อนผ่านกระจกมองหลังของรถซึ่งถูกปรับไว้ได้องศาพอดิบพอดี
...ต้นตระการกำลังยิ้ม...
...ยิ้มกว้างเอามากๆด้วย...
เด็กหนุ่มไม่ได้จ้องมือถือเหมือนอย่างเมื่อครู่หากแต่กำลังทอดสายตามองออกไปทางนอกหน้าต่าง สิ่งหนึ่งที่มั่นใจได้คือรอยยิ้มที่เกิดขึ้นนี้คงไม่ได้มาจากการชมทิวทัศน์ยามค่ำคืนของย่านที่มีแต่ตึกแถวธรรมด๊าธรรมดานี่แน่ๆล่ะ
...แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไม...
...พอเห็นแบบนั้นแล้วในอกมันถึงได้พองแปลกๆ...
โกวิทเพิ่งตระหนักได้เดี๋ยวนี้เองว่าการควบคุมกล้ามเนื้อบนใบหน้าไม่ให้ยกยิ้มนี่มันเป็นเรื่องยากไม่น้อยเลย
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“บัวว่าหมู่นี้คุณชาติยิ้มบ่อยเป็นพิเศษนะคะ” เลขาฯสาวที่เพิ่งจะรับแฟ้มเอกสารไปจากมือหัวหน้าที่เคารพเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแจ่มใส เธอสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของธีรชาติมาหลายวันแล้วเพียงแต่ยังไม่มีโอกาสได้ถามไถ่ดูสักที
“เหรอครับ?” ผู้บริหารคนดังย้อนถามกลับไปเช่นนั้นโดยที่บนใบหน้าหล่อเหลาก็มีรอยยิ้มประดับประดาไว้ไม่จาง “ก็..อาจจะจริงอย่างที่บัวว่ามั้ง”
“มีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นหรือเปล่าคะ?”
ชายหนุ่มเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเปิดปากส่งคำตอบที่ทิ้งปริศนาไว้ในใจของคนฟังออกไปเพียงสั้นๆ “ทำนองนั้นแหละครับ”
...มันเป็นเรื่องดีๆอย่างที่เลขาฯของเขานึกสงสัยจริงๆ...
...ช่วงนี้เขารู้สึกเบิกบานกระชุ่มกระชวยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย...
“ฟังแล้วน่าอิจฉาจริงๆเลยค่ะ” บัวกล่าวกลั้วหัวเราะแม้อีกฝ่ายจะไม่ได้แจกแจงต้นสายปลายเหตุออกมาก็ตาม แต่เป็นเพราะหญิงสาวรู้ขอบเขตดีว่าการซักถามเรื่องราวในชีวิตส่วนตัวของเจ้านายควรสิ้นสุดลงตรงนี้ เธอจึงดึงบทสนทนากลับเข้ามาสู่เรื่องงานอีกครั้ง “เอ้อ..คุณชาติคะ เมื่อเช้าตอนที่คุณชาติออกไปประชุมนอกบริษัท คุณภพฝากให้บัวมาถามว่าตกลงคุณชาติจะไปร่วมงานเปิดตัวแพ็คเกจใหม่ด้วยหรือเปล่า?”
...ถามไปอย่างนั้นเอง ถามเพราะเป็นหน้าที่...
...ในใจเธอน่ะเดาคำตอบของหัวหน้าได้อยู่แล้ว...
หญิงสาวยังจำได้ดีว่าธีรชาติประกาศไว้ชัดเจนตั้งแต่การประชุมครั้งที่แล้วว่าจะไม่ไปร่วมงาน ส่วนสาเหตุคืออะไร ไม่ต้องพูดออกมาผู้ร่วมประชุมในครั้งนั้นแทบทุกคนก็คงรู้ดี
“ไปครับ ยังไงบอกทีมจัดงานให้ช่วยส่งสคริปต์คำถามให้ผมอ่านล่วงหน้าด้วยนะ”
“หือ?” บัวร้องออกมาด้วยความประหลาดใจในทันที “คุณชาติจะไปเหรอคะ?..ต..แต่..งานนี้คุณใบตองก็ไปด้วยนะคะ”
เมื่อถูกถามมาเช่นนั้นธีรชาติก็พยักหน้าหนักแน่น ดวงตาคู่คมไร้วี่แววลังเล “ครับ ผมยังไม่ลืม เพราะแบบนั้นแหละผมเลยจะไป”
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: imetvxq ที่ 27-11-2016 02:20:15
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 27-11-2016 02:53:33
เริ่มหัวข้อโดย: BaGgYsOdA ที่ 27-11-2016 03:09:03
เริ่มหัวข้อโดย: TK323 ที่ 27-11-2016 03:37:44
คู่พี่โก๋กับหนูต้นตอนนี้ก็กำลังไปได้สวยเลย มีความอบอุ่นทั่งคู่ ปากหนักจังเลยน้าาพี่โก๋ ฮิฮิ
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 27-11-2016 04:33:51
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 27-11-2016 05:38:49
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 27-11-2016 06:00:22
ถ้าเห็นโชว์จูบหวาน คงจะช็อค แต่ชอบบบบ :ling1: :ling1: :ling1:
อย่างที่พี่ชาติว่าน่ะแหละ มันไม่แฟร์
นางไม่มีสิทธิ์ เลิกกันไปเป็นชาติแล้ว
จิน เลิกสนใจนางทิ้งสิทธิ์ ทำตัวไร้ค่าเถอะ
มาทำตัวหวานๆ น่ารัก กับพี่ชาติ ดีกว่านะ
พี่ชาติลงดาบกับนาง ให้ขาดเปรี้ยงไปทั่วทุกช่อง เล้ยยยย
พี่โก๋ รู้ตัวแล้ว ก็จีบน้องเขาซะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 27-11-2016 06:03:27
เอาเบาะๆหรือรุนแรงไปเลยดีคะ หุหุ
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 27-11-2016 06:12:01
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 27-11-2016 06:41:07
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 27-11-2016 06:57:24
ไปจัดการใบตองให้เด็ดขาด
ส่วนพี่โก๋ผู้อบอุ่น อย่าปากแข็ง พูดตรงๆบ้างก็ได้ว่าเป็นห่วงน้องมัน คู่นี่ก็น่าสนุก
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 27-11-2016 07:09:12
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 27-11-2016 07:33:17
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 27-11-2016 07:35:22
รอดูตอนต่อไปว่าพี่ชาติจะทำยังไง
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 27-11-2016 07:51:29
เริ่มหัวข้อโดย: naja-kitase ที่ 27-11-2016 08:19:13
งื้อออออออออออออออออ เขินนนนนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 27-11-2016 08:20:31
ทั้งยามหวานและยามโหด
เอาพี่โก๋ใส่ห่อกลับบ้านด้วย น่ารักเกินไปแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 27-11-2016 08:54:30
พี่ชาติมีความอวดเมียด้วย
ป่านนี้ยัยใบกล้วยคงช๊อคตายแล้วมั่ง
555 (หัวเราะเยี่ยงตัวร้ายในละครหลังข่าว)
พี่โก๋นี่มีความแพ้เด็กอยู่ตลอดเวลานะคะ
แค่เห็นรอยยิ้มก็ใจสั่นแล้ว
เริ่มรู้สึกแล้วใช่มั้ยล่ะ
ก็น้องต้นเล่นมีความ cute ขนาดนั้น
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 27-11-2016 09:00:22
ตอบรับไปงานแบบนี้พี่ชาติต้องมีแผนอะไรแน่ๆ มโนหน้าพี่ชาติโหมดโหด ชอบบบบบ
งานนี้สื่อพร้อมแถลงเลยค่ะ เลิกไปเป็นชาติแล้วค่ะ จะกลายเป็นใบตองแห้งก็คราวนี้แหละ
พี่โก๋กับน้องนี่ค่อยๆขยับทีละนิด หวานขึ้นทีละหน่อย งานนี้ได้เป็นหลานเขยพี่ต้อมแน่ๆ เตรียมใจไว้ยัง :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 27-11-2016 09:22:59
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 27-11-2016 09:27:19
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 27-11-2016 09:28:51
สมาคมคนเกรงสามี
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 27-11-2016 09:36:09
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 27-11-2016 09:48:07
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 27-11-2016 10:07:19
พี่โก๋ก็เลิกซึนทีนะคะ เดะหมาจะคาบไปรับประทานก่อนนา ส่วนพี่ชาติจะไปเคลียร์ให้จบสินะ ตอนหน้าคงมันส์
o18
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 27-11-2016 10:10:00
จากวลี ตัดแล้วต้องตัดให้ขาด ในรอบที่แล้ว
คิดว่ารอบนี้พี่ชาติจะไม่น้อยกว่าเดิมแน่นอน 5555555
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 27-11-2016 10:47:53
จินทำถูกแล้ว เลือกความสุข เลือกพี่ชาติ
ยัยใบตองต้องโดนกลับบ้าง
มีอย่างที่ไหนมายุให้เค้าแตกแยกทเสร็จมีเช็คอีกว่าสำเร็จมั้ย
พี่ชาติจัดการเลยค่ะ สนับสนุนเต็มที่
เอาให้ยายใบหนาดเนี่ยหงายหลังไปเลย
เฮียโกวิท ตกลงว่าไงคะ
น้องต้นตระการน่ารักละจิ ผลัดกันมองผลัดกันจ้องน่ารักกกก
คู่หลักเป็นแฟนกันละน่า
เฮียโกอย่าให้น้อยหน้า ฮิ้วววว
ตอนนี้อ่านแล้วเขินตามทั้งจินดาทั้งน้องต้นเลย
น่ารักมากก
รอพี่ชาติเจื๋อนยัยใบหนาดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 27-11-2016 10:50:50
น้องใบตองจะได้เข้าใจชัดๆเพราะมาทั้งภาพและเสียง :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 27-11-2016 11:05:55
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 27-11-2016 11:12:21
พี่ชาติจัดการลงดาบนังใบหนาดเลยค่า จัดหนักๆ :ped149:
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 27-11-2016 11:14:38
ตอนหน้าใบตองคงเห็นฤทธิ์คุณชาติบ้าง หลังจากที่จินเห็นมาหลายตอนจนน้ำตาตกในมาแล้ว
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 27-11-2016 11:15:24
ตอนหน้าเสียวสันหลังแทนคุณใบตองจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 27-11-2016 11:27:42
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 27-11-2016 11:46:11
เริ่มหัวข้อโดย: aisen ที่ 27-11-2016 11:57:21
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 27-11-2016 12:03:02
เริ่มหัวข้อโดย: ่jjay ที่ 27-11-2016 12:12:58
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 27-11-2016 12:13:46
ตอนหน่วงก็หน่วงมากจริงๆ ตอนดีก็หวานฉ่ำสะคนอ่านละลายไปด้วย
ลุ้นคู่พี่โก๋น้องต้นต่อค่ะ เลี้ยงต้อยเถิดจะเกิดผลนะคะพี่โก๋ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 27-11-2016 12:43:58
คู่ต้นตระการกับพี่โก๋ก็น่ารักกก ต้นตระการน่าเอ็นดูสุดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiw ที่ 27-11-2016 13:17:24
พี่ชาติจัดการเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 27-11-2016 14:02:36
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 27-11-2016 14:14:10
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 27-11-2016 14:20:29
เริ่มหัวข้อโดย: pajaree1202 ที่ 27-11-2016 14:39:00
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 27-11-2016 14:59:32
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 27-11-2016 15:14:19
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 27-11-2016 15:55:06
ยัยใบตองเสร็จแน่ๆ ตายแน่ๆ
พี่ชาติตามไม่ฆ่าถึงที่เลย เละแน่ๆ ไม่ได้ผุดได้เหิด
เชียร์คู่รองค่าาาา พี่โก๋เหมือนจะยังไม่รู้ใจตัวเองนะ
แต่ก้ไม่ได้ซื่อแบบจิน แค่ยังไม่ชัวร์
รีบๆได้แล้ววน้องมันน่ารักนะเออ เดี๋ยวคนอื่นแย่งไปอะงานเข้าเลย
หนูต้นก้น่ารักมากมายอะ เริ่มไม่ค่อยเกร็งพี่โก๋แล้ว
สังเกตได้จากกล้าทำอะไรๆมากขึ้น
รอค่าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 27-11-2016 16:14:40
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 27-11-2016 16:28:39
ปล. หมั่นไส้พี่โก๋มากกกกกกกกกกกกกก อยากเห็นแบบ ตอนได้กันจริงๆ แล้ว พี่โก๋กลายเป็นพ่อบ้านใจกล้าอะ คงน่ารักพิลึก
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 27-11-2016 16:55:27
ส่วนพี่ชาติวางแผนหักหน้ายัยใบตองอยู่รึป่าวเนี่ย จะรออ่านนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 27-11-2016 17:24:17
#ยังไม่ได้ิ่านมาเม้นไว้ก่อนนนน
ดีจายยยย
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 27-11-2016 17:31:10
แต่พี่ชาติโหมดจริงจังนี่น่ากลัวนะคะ ใบตองจะเจอกับอะไร
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 27-11-2016 18:04:44
เริ่มหัวข้อโดย: PAiPEiPEi ที่ 27-11-2016 18:48:09
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 27-11-2016 18:50:50
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 27-11-2016 19:21:33
เริ่มหัวข้อโดย: ชลอจ ที่ 27-11-2016 19:41:52
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 27-11-2016 19:57:41
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 27-11-2016 20:06:36
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 27-11-2016 20:17:26
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 27-11-2016 20:24:34
น้องแว่นกะพี่โก๋ก็น่าร้ากกกอ่ะ ค่อยๆพัฒนาไปทีละนิดทีละน้อย :mew3:
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 27-11-2016 20:29:30
ขอแบบเคลียร์เลยนะพี่
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 27-11-2016 21:19:20
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 27-11-2016 21:28:53
เริ่มหัวข้อโดย: mam79 ที่ 27-11-2016 21:44:28
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 27-11-2016 21:49:09
เริ่มหัวข้อโดย: ZYSQ_ ที่ 27-11-2016 22:03:33
อิพี่โก๋ จะซึนทั้งทีก็ไม่เห็นต้องทำร้ายใจน้องเลย!
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 27-11-2016 22:09:51
พี่โก๋อย่าเล่นตัวเยอะนะ เดี๋ยวนก
ใยใบตองแห้งกลับป่าไปซะ
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 27-11-2016 22:13:15
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 27-11-2016 22:26:11
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 27-11-2016 22:34:42
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: sujusaranghae ที่ 27-11-2016 23:06:21
เริ่มหัวข้อโดย: pinkypromise ที่ 27-11-2016 23:21:16
รอชมพี่ชาติ
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 27-11-2016 23:44:26
คู่รองค่อยๆดำเนินมาแบบเรื่อยๆ สบายๆ น่ารักอ่ะ พี่โก้ปากร้านใจดีของจริงจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 27-11-2016 23:58:34
ถ้าในงานเปิดตัวพี่ชาติพาจิ้นไปด้วย นี่จะสะใจมาก 55555 ( กลายเป็นงานเปิดตัวคนรักเลย :katai2-1: )
แค่บอกว่าหอมแก้มในสายมันไม่พอ ให้ยัยใบตองเหลืองเต้นเร่าๆ พอหรอก :laugh3:
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 28-11-2016 00:00:49
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 28-11-2016 00:31:00
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 28-11-2016 01:16:33
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 28-11-2016 02:25:53
แคล้วคล้าดกับเรื่องดราม่าทั้งป่วง 55555555
เราเชียร์คู่พี่โก๋สุดใจฮะ
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 28-11-2016 03:48:10
เริ่มหัวข้อโดย: maneethewa ที่ 28-11-2016 08:24:53
:impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 28-11-2016 09:01:31
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 28-11-2016 10:17:54
ทั้งสองคูเลย
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ิbbeer.r ที่ 28-11-2016 11:03:02
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 28-11-2016 11:06:33
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 28-11-2016 13:39:56
ออจฉาน้องจิน :-[
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 28-11-2016 14:24:44
เริ่มหัวข้อโดย: LALYNN ที่ 28-11-2016 14:37:55
น้องจินจะได้ค่อยคลายกังวลซะที ร้อยแปดปัญหาไว้ใจพี่ชาตินะคะน้องจิน
แอบเชียร์ต้นตระการ เอาให้พี่โก๋หัวหมุนไปเลยนะลูก ซึนดีนัก!
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 28-11-2016 17:11:30
ตอนนี้ไม่ห่วงเรื่องพี่ชาติกับน้องจินละ
ดูข้าวใหม่ปลามันเหลือเกิน
นี่ห่วงแต่หนูต้นตระการ คนมันซึนอะลูก เค้าเจ็บมาเยอะ โดนมาเยอะ มันยังค้างคาในใจ
หนูต้องสู้นะลูก อ่อยให้ติดนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ichnuan ที่ 28-11-2016 21:31:26
โอยย ตามมาอ่านถึงจุดนี้
บอกได้คำเดียวว่าแพ้พี่ชาตตตตตตติ
ผชอะไรเพอร์เฟคขนาดนี้ มอบถ้วยให้ไปเลยค่ะ
ตอนนี้โดนเฉือดนิ่ม ๆ แน่ค่าคุณใบต๊องง
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 28-11-2016 22:58:55
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 29-11-2016 10:07:39
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 29-11-2016 12:53:05
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 29-11-2016 13:22:34
เริ่มหัวข้อโดย: yunkiw ที่ 29-11-2016 13:47:48
ตอนแรกว่าจะรอจบแล้วอ่านค่ะ แต่ทนความคิดถึงนักเขียนไม่ไหวจริงๆ 555
ชอบตั้งแต่หัวใจหลังเลนส์แล้ว อ่านแล้วเอาชื่อนักเขียนมาเสิร์ชเลย ปรากฏว่ามีผลงานเรื่องเดียว ตอนนั้นแอบเสียดาย
พอเห็นว่าเริ่มเรื่องใหม่แบบต้องอ่านแน่ๆแบบไม่ต้องสงสัย
สุดท้ายรอจบไม่ไหว พอมาเปิดอ่าน โอ้ยยยยยยย มันดีต่อใจมากจริงๆ
เขินมาก อยากมีพี่ชาติเป็นของตัวเองจังเลยยยยยย
ไปค่ะพี่ชาติ ไปลุยกับนางใบกล้วยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 29-11-2016 18:40:17
เริ่มหัวข้อโดย: Faiia ที่ 29-11-2016 20:09:58
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 29-11-2016 23:10:06
นี่สครีมหนักมากก เพิ่งว่างมาอ่านสองตอนรวด
จินก็น่ารักเหลือเกินนนน โอ๊ยย ลูกชายแมมมม่
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 30-11-2016 00:19:04
เลิฟนะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: XXXCSHKJY ที่ 30-11-2016 13:10:03
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 30-11-2016 17:43:06
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 01-12-2016 10:40:45
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 01-12-2016 16:50:58
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 01-12-2016 18:32:28
คิดถึงน้องจินกับเฮียชาติมากๆ เลย รออยู่นะค้าาาาาา :L1: :impress: :จ้อบจัง1:
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 01-12-2016 19:40:35
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 01-12-2016 21:21:35
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 01-12-2016 21:29:44
เริ่มหัวข้อโดย: numin ที่ 02-12-2016 10:03:15
งื้ออออออ รักคุณชาติอ่ะ แบบ เป็นคนที่มีความชัดเจน มีเหตุผล แถมเป็นผู้ใหญ่สุดๆ ดูหล่อโฮกกกก
ส่วนจินดาก็เป็นแบบ คนแคร์คนอื่นนะ คิดมาก แต่ก็มีความชัดเจนในตัวเองอยู่นิสๆ
เอาเถอะ คุณคะ!! เขาเป็นแฟนกันแล้ววว เราฟิน เราปลื้มปริ่ม เราดีใจ :impress2:
และสุดท้าย เราอยากอ่านตอนต่อไป 555+ รอน้า :katai5: :katai5: :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 02-12-2016 18:28:16
แบบแปลนปึกใหญ่ถูกสองหนุ่มรุ่นพี่รุ่นน้องช่วยกันจัดชุดเข้าเล่มอยู่ภายในห้องถ่ายเอกสารเล็กแคบของบริษัท กลิ่นอับชื้นอันเนื่องมาจากอากาศไม่ถ่ายเทที่ลอยเข้าจมูกมาเรื่อยๆไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการทำงานแต่อย่างใด
เป็นเพราะความกะทัดรัดของสถานที่ ข้อศอกของพวกเขาจึงขยับมาชนกันอยู่เป็นระยะอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“มึงอย่ามายืนเบียดกูได้ไหม” โกวิทบ่นออกมาเสียงห้วนขณะที่มือและสายตาก็ยังไม่ละออกจากกระดาษแผ่นใหญ่ตรงหน้าไปไหน
“ตัวผมจะติดผนังแล้วนะครับพี่โก๋..ไม่ได้เบียดสักหน่อย” เด็กหนุ่มกล่าวเสียงแห้ง เขาน่ะพยายามทำตัวให้ลีบเล็กที่สุดเท่าที่สรีระจะเอื้ออำนวยแล้ว แต่โกวิทต่างหากที่ตัวใหญ่เกินไปจนทำให้รอบกายมันดูอึดอัดขนาดนี้ “..พี่นั่นแหละที่เบียดผม..”
ได้ยินดังนั้นคนถูกโบ้ยความผิดก็กระทุ้งข้อศอกใส่สีข้างของเจ้าหนูปากดีเป็นการมอบโทษในทันที แต่ทั้งที่เขามั่นใจมากว่าไม่ได้ลงแรงหนักจนเกินไป เด็กหนุ่มกลับยังสะดุ้งขึ้นสุดตัวราวกับว่าร่างกายของเขามีหนามแหลมงอกออกมาทิ่มเนื้อตัวมันเข้าอย่างไรอย่างนั้น
“มึงบ้าจี้?” โกวิทเอ่ยถามออกไปโดยที่สองมือก็หยุดสาละวนกับกระดาษปึกหนาตรงหน้าลงชั่วคราว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าดุดันในตอนนั้นเอง
ต้นตระการไม่ยอมตอบคำถาม เด็กหนุ่มเพียงทำหูทวนลมและก้มหน้าก้มตาทำงานของตนต่อไปเงียบๆ ซึ่งพอได้เห็นแบบนั้นคนเป็นรุ่นพี่ก็ยิ่งนึกสนุกยื่นปลายนิ้วจิ้มเข้าไปที่สีข้างของเจ้าหนูข้างกายอีกครั้ง และคราวนี้ร่างผอมบางนั่นก็สะดุ้งขึ้นอย่างแรงตามที่เขาคาดการณ์ไว้จริงๆ
“มึงบ้าจี้จริงด้วย” สถาปนิกรุ่นพี่กล่าวพร้อมเสียงหัวเราะชอบอกชอบใจ
“พี่โก๋ ผมไม่เล่น”
รอยยิ้มสนุกสนานปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ปกติมักดูดุดันอยู่เสมอ โกวิทไม่ใส่ใจจะฟังคำทัดทานจากคนเป็นรุ่นน้องแม้สักนิด เขาวางมือลงจากงานอย่างง่ายดายเพื่อที่จะได้จิ้มเอวเด็กหนุ่มเล่นอีกสักทีสองที
“..ม..ไม่เอา..ฮะๆ..หยุดนะ หยุดๆ..ผมไม่เล่น” ต้นตระการร้องห้ามด้วยความยากลำบากพลางสองมือก็ขยับปัดป้องหน้าท้องของตัวเองเป็นพัลวัน
แม้ตอนแรกตั้งใจว่าจะแกล้งเพียงเล็กน้อยแค่พอหอมปากหอมคอ หากแต่เมื่อได้เห็นปฏิกิริยาตอบรับจากอีกฝ่ายแล้วโกวิทกลับหยุดตัวเองไม่ได้
...ทำงานด้วยกันมาตั้งหลายสัปดาห์แต่เขาไม่เคยเห็นต้นตระการหัวเราะอย่างเต็มเสียงแบบนี้มาก่อน...
...ดูสิ อ้าปากเสียกว้าง...
...ดวงตาใต้กรอบแว่นคู่นั้นก็หยีเสียจนแทบปิดสนิท...
“พี่โก๋!..ฮะๆๆๆ..ผมเหนื่อย!.พ..พอเหอะ..ฮะๆๆๆ”
เสียงหัวเราะของคนทั้งสองดังก้องไปทั่วห้องเล็กแคบที่มีเพียงเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้อื่นๆเพียงไม่กี่ชิ้นห้องนี้อย่างต่อเนื่อง ร่างของต้นตระการดิ้นขลุกขลักติดผนังโดยมีโกวิทยืนประกบไว้ในระยะประชิด ฝ่ายคนอายุมากกว่ารู้สึกสนุกกับสิ่งที่กำลังทำจนลืมไปเสียสนิทว่าตอนนี้พวกเขายืนกันอยู่ที่ไหน
...ลืมแม้กระทั่งว่าไอ้หนูนี่มันเป็นลูกเต้าเหล่าใคร...
“ไอ้โก๋!”
สุ้มเสียงอันคุ้นเคยที่ดังขึ้นมาจากทางหน้าประตูห้องเรียกให้คนเป็นเจ้าของชื่อสะดุ้งโหยง โกวิทกระโดดเหยงจนตัวลอยห่างจากเด็กหนุ่มออกมาเป็นฟุต สองมือหนาใหญ่ชูขึ้นข้างศีรษะด้วยท่าทางที่ไม่ต่างอะไรกับเวลาผู้ร้ายถูกตำรวจเล็งปืนใส่
“..ว..ว่าไงป๋า!?..” ชายหนุ่มละล่ำละลักขานรับในทันที พอลองจินตนาการภาพที่เจ้านายที่เคารพจะได้เห็นจากมุมหน้าประตูแล้วจู่ๆเหงื่อกาฬมันก็เริ่มซึมชื้นออกมาตามไรหน้าผากเสียได้
...ก็จากมุมนั้นน่ะ ภาพมันคงดูล่อแหลมไม่เบา...
...เผลอๆอาจเห็นแค่แผ่นหลังของเขาเพียงคนเดียวด้วยซ้ำ ร่างผอมบางของเจ้าเด็กนี่คงถูกบังมิดไปหมด...
“แกล้งอะไรหลานกูวะ? เดินผ่านหน้าห้องได้ยินเสียงมันร้องซะดังลั่น” ต้อมเดินเข้ามาหาคนหนุ่มทั้งสองด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม ความเรียบร้อยของพ่อหลานรักเป็นสิ่งแรกที่สถาปนิกรุ่นใหญ่ไล่สายตาสำรวจ “แล้วทำไมหน้ามันแดงขนาดนี้?”
“พี่โก๋จี้เอวผมครับกู๋ บอกให้หยุดก็ไม่ฟัง..เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว” ได้ทีเด็กหนุ่มรีบฟ้องผู้ปกครองพลางหอบหายใจโกยอากาศกลับเข้าปอดด้วยจังหวะถี่กระชั้น ส่วนคนถูกแฉความผิดก็ได้แต่ลอบถลึงตาใส่เงียบๆเท่านั้น
“เอ้ไอ้นี่..แก่กว่าเป็นรอบยังจะไปแกล้งมันอีก กูไว้ใจว่าดูแลดีนะโว้ยเลยเอามาฝาก นี่อะไร..เล่นหลานกูสนุกเป็นเฟอร์บี้เชียว เดี๋ยวเหอะ..เดี๋ยวกูโบกสักที”
สองมือของคนถูกต่อว่ายกขึ้นประกบกันตรงหน้าก่อนขยับขึ้นขยับลงปลกๆ ตามไรหน้าผากยังคงมีเม็ดเหงื่อเกาะพราวอยู่เหมือนเก่า “โทษทีป๋า..ผมแค่ตั้งใจจะแหย่มันเล่นเฉยๆ..ไม่ได้กะเอาตายหรอกน่า”
ได้ฟังดังนั้นคนเป็นหัวหน้าก็ส่ายศีรษะไปมาเบาๆ “แล้วระหว่างเวลางานน่ะก็ตั้งใจทำงาน ไม่ใช่มาแอบเล่นกันเป็นเด็กๆ”
“โอเคๆ...ไม่เล่นแล้ว มาๆไอ้แว่น เรามาตั้งใจทำงานกันต่อดีกว่า กู๋มึงจะแดกหัวกูอยู่แล้วเนี่ย” โกวิทว่าเช่นนั้นก่อนจะรีบหันกลับไปหยิบจับเอกสารตรงหน้าขึ้นมาไว้ในมืออีกครั้ง
สถาปนิกหนุ่มรอให้อากู๋คนดีของต้นตระการเดินออกจากห้องไปก่อนแล้วจึงค่อยพ่นลมผ่านริมฝีปากออกมา ดวงตาคู่คมเหลือบมองเจ้าเด็กที่ตอนนี้กำลังอมยิ้มดั่งผู้ชนะด้วยท่าทางขุ่นเคือง
“มึงนะมึง..ขี้ฟ้องเป็นบ้า”
ต้นตระการส่งเสียงหัวเราะออกมาน้อยๆ “ก็ถ้าพี่โก๋ไม่แกล้งผมก่อน ผมก็ไม่มีอะไรให้ฟ้องหรอก”
“แหม พอกู๋มาช่วยล่ะปากเก่งจังนะ คอยดูแล้วกัน กู๋มึงเผลอเมื่อไหร่มึงโดนดีแน่”
...ขู่ไปอย่างนั้นแหละ...
...ที่จริงเมื่อครู่ในใจรู้สึกอย่างไร เขาก็ตระหนักดีอยู่ทุกขณะ...
สมัยก่อนที่จะมาแอบชอบจินดา โกวิทก็เคยมีฟงมีแฟนเหมือนอย่างคนอื่นเขาอยู่บ้างเหมือนกัน ไอ้โมเม้นต์เมื่อสักครู่นี้มันให้ความรู้สึกเหมือนกับตอนเจอพ่อฝ่ายหญิงไม่มีผิด
...กระอักกระอ่วนจนไม่กล้าสบตา...
...ตั้งแต่ทำงานที่นี่มาไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาทั้งเกรงทั้งกลัวเจ้านายที่เคารพมากเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย...
...ซึ่งความรู้สึกแบบที่ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรโกวิทก็ยังหาที่มาที่ไปไม่เจอ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
...ยังไม่ชิน...
...ผ่านมาเป็นสัปดาห์แล้วก็ยังทำตัวให้ชินกับสถานะคนรักไม่ได้สักที...
จินดากดรหัสปลดล็อคประตูเพนต์เฮาส์ด้วยความคล่องมือ นับตั้งแต่วันแรกที่ตกลงคบกับธีรชาติเขาก็ยังไม่ได้กลับไปนอนที่ห้องของตัวเองเลยแม้แต่คืนเดียว จะมีแวะไปบ้างก็เพียงเพื่อจ่ายค่าเช่าให้คุณลุงเจ้าของบ้านและหยิบข้าวของที่ต้องการออกมาเท่านั้น
...ใช้ชีวิตเหมือนผัวเมียเข้าไปทุกทีแล้ว...
หากจะพูดกันถึงเรื่องที่ว่าใครเป็นผัวใครเป็นเมียนั้น อันนี้สถาปนิกหนุ่มคงต้องก้มหน้ายอมรับทั้งน้ำตาว่าตัวเขานี่แหละที่รับบทฝ่ายถูกกระทำ ตัดสินเอาง่ายๆจากโพสิชั่นบนเตียงในคืนนั้นอย่างไร
...ทีนี้...
...ปัญหาที่ตามมาหลังจากได้รับตำแหน่งคือ มันเป็นกันยังไงวะไอ้ตำแหน่งนี้น่ะ?...
เกิดมาจินดาเคยแต่ต้องเทคแคร์ผู้หญิง ไปรับไปส่ง ปกป้องดูแล พูดคะพูดขาด้วย พอถูกสลับบทบาทมาเป็นอย่างนี้แล้วก็เลยมึนงงถึงขั้นไปไม่เป็นเลยทีเดียว
ชายหนุ่มนึกย้อนอดีตไปถึงช่วงที่ตนมีคนรัก คำตอบที่พยายามควานหาจากความทรงจำคือในเวลานั้นท่าทีแบบไหนของอีกฝ่ายที่ทำให้ตัวเขาในฐานะผู้ชายปลาบปลื้มจนตัวแทบลอย
...อยากจะให้ธีรชาติมีช่วงเวลาแบบที่ว่าบ้าง...
...ในเมื่อตกลงเริ่มต้นความสัมพันธ์กันแล้วเขาก็อยากจะทำในส่วนของตัวเองให้ดี...
ภายในห้องยามนี้เงียบสงัดและมืดมิด ผู้บริหารคนดังบอกจินดาไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าวันนี้จะกลับมืดเป็นพิเศษ
สถาปนิกหนุ่มกดสวิทช์ให้ไฟติดก่อนจะเดินลึกเข้ามาในตัวห้อง สัมภาระที่พกกลับมาจากออฟฟิศถูกวางลงบนโต๊ะอาหารอย่างที่เขามักทำเป็นประจำ
กระดาษโน๊ตแผ่นน้อยที่นอนนิ่งอยู่กลางพื้นโต๊ะคือสิ่งที่ดึงสายตาเขาไว้ได้ในทันที ลายมือเป็นระเบียบเรียบร้อยของธีรชาติปรากฏอยู่บนนั้น
จินดาไม่รอช้าเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาอ่านดูเนื้อความ
‘ถ้าจินว่างช่วยเปิดดู LIVE ในเพจของ LINKER หน่อยสิ’
.
.
แสงแฟลชวูบวาบที่สาดเข้าหน้ามาสร้างความอึดอัดให้นักธุรกิจหนุ่มได้อีกครั้ง แม้จะเจอบรรยากาศอย่างนี้อยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่เคยทำใจให้ชอบได้เลยสักที
ธีรชาติห่างหายจากการถูกนักข่าวรุมล้อมมาพักใหญ่ หลังจากที่ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและรมิตาจบลงไปเมื่อหลายเดือนก่อนชายหนุ่มก็พยายามหลีกเลี่ยงการพบปะนักข่าวสายบันเทิงพวกนี้เพราะขี้เกียจต้องมายืนปั้นคำพูดเพื่ออธิบายถึงสถานะระหว่างตัวเขาและหญิงสาว
...แต่วันนี้ คงถึงเวลาสมควรแล้วที่เขาต้องเคลียร์ตัวเองได้สักที...
ผู้บริหารคนดังและนางเอกสาวออกมายืนคู่กันอยู่หน้าแบ็คดร็อปหลังจบงานตามคิวที่ฝ่ายพีอาร์ได้สัญญากับพวกนักข่าวไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะ คำถามหลักๆที่บรรดาสื่อมวลชนยิงเข้ามาคือ ‘ยังรักกันดีหรือไม่?’
รมิตาซึ่งยืนยิ้มอยู่ข้างกายชายหนุ่มเหลือบมองไปทางเขาราวกับต้องการประเมินท่าที ดูเหมือนว่าคราวนี้เธอจะไม่กล้าเปิดปากตอบอะไรออกไปฉะฉานเท่ายามฉายเดี่ยวอีกแล้ว คงกลัวเหลือเกินว่าอีกฝ่ายจะแย้งกันออกสื่อขึ้นมา
“ไม่ได้โดนจ่อไมค์นาน ตื่นเต้นจนเหงื่อแตกไปหมดเลยครับ ดูที่ขมับผมสิ” ผู้บริหารคนดังกล่าวติดตลกขึ้นมาด้วยท่าทางไม่ถือตัว “ยังไงวันนี้ใจดีกับผมหน่อยนะ ถามกันเบาๆพอ”
ถ้อยคำจากนักธุรกิจหนุ่มเรียกเสียงหัวเราะจากบรรดาคนฟังไปได้หนึ่งครืนเล็กๆ บรรยากาศการสัมภาษณ์ดูจะผ่อนคลายลงมากพอสมควร
“คุณชาติช่วยยืนยันความสัมพันธ์กับน้องใบตองนิดนึงได้ไหมคะ? ยังสวีทกันเหมือนเดิมหรือเปล่า?” คำถามจากหนึ่งในกลุ่มสื่อมวลชนดังย้ำขึ้นมาอีกครั้งหลังจากเสียงหัวเราะโดยรอบสงบลง
“..ถามว่าสวีทเหมือนเดิมไหม..คือตอนนี้ผมกับใบตองเราเป็นแค่เพื่อนกันแล้ว คงใช้คำว่าสวีทไม่ได้หรอกครับ” ผู้บริหารคนดังกล่าวพร้อมรอยยิ้มหล่อเหลา ดวงตาคู่คมเหลือบมองอาการหญิงสาวข้างกายแวบหนึ่ง “แต่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับลิงเกอร์ฯก็ยังเหมือนเดิมนะ ยังสนับสนุนกันและกันไปเรื่อยๆ..ใช่ไหมครับ?”
รมิตาคลี่ยิ้มกว้างรับคำถามที่ถูกส่งต่อมาจากชายหนุ่มตามลักษณะท่าทางที่ควรแสดงยามอยู่ต่อหน้าสื่อ แต่ในฐานะคนเคยคบธีรชาติก็พอมองเห็นวี่แววแห่งความไม่พอใจจากดวงตาของเจ้าหล่อนได้จางๆ
“ค่ะ ทางลิงเกอร์ฯยังให้การสนับสนุนตองอย่างดีที่สุด ตองเองก็จะตั้งใจทำหน้าที่ของตองให้ดีต่อไปเหมือนกัน”
“เลิกกันมานานขนาดไหนแล้วคะตอง?”
คราวนี้หญิงสาวมีอาการอ้ำอึ้งเล็กน้อย แต่เพียงเสี้ยวพริบตาเดียวเธอก็ปรับท่าทีให้กลับมาดูสุขุมได้เหมือนอย่างเก่า “..ก็..สักพักหนึ่งแล้วค่ะ..”
“เป็นเดือนหรือยังคะ?”
“..อืม..ก็..เป็นเดือนแล้วมั้ง..”
เมื่อคำตอบจากรมิตาไม่เคลียร์นัก สื่อฯจากสำนักเดิมจึงเบนคำถามไปทางธีรชาติแทน “กี่เดือนแล้วคะคุณชาติ?”
“เกือบแปดเดือนแล้วครับ”
คำตอบที่ชัดเจนของธีรชาติเรียกเสียงฮือฮาจากคนรอบวงไปได้เป็นอย่างดี
“แต่ครั้งที่แล้วที่เราเจอกันน้องตองยังให้สัมภาษณ์อยู่เลยไม่ใช่เหรอคะว่าความสัมพันธ์กับคุณชาติยังดีอยู่เหมือนเดิม ที่เจอกันครั้งนั้นก็เมื่อเดือนที่แล้วนี้เอง”
ธีรชาติยืนนิ่งรอฟังว่ารมิตาจะตอบอย่างไร
...เป็นอย่างที่คิด เธอแสดงอาการอึกอักออกมาอย่างเห็นได้ชัด...
“..คือ..ตอง..ไม่ได้ตั้งใจจะปิดพี่ๆนักข่าวนะคะ เพียงแต่..ตองเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ..สถานะมันยังคลุมเครือ..”
“คำว่าคลุมเครือของตองในที่นี้น่าจะหมายถึงคลุมเครือในแง่ของการทำงานน่ะครับ แต่เรื่องเลิกไม่เลิกเราชัดเจนกันมาตั้งแต่เมื่อแปดเดือนก่อนแล้ว” ธีรชาติเสริมต่อขึ้นมาในทันที “คือต้องเข้าใจว่านอกจากเรื่องของความสัมพันธ์ส่วนตัว ผมกับเขาก็ยังต้องติดต่อกันในฐานะพรีเซ็นเตอร์แล้วก็เจ้าของแบรนด์ที่ว่าจ้างอยู่ ตัวเขาไม่ได้มีเจตนาจะปิดบัง..ใช่ไหมตอง? เพียงแต่คงกลัวว่าถ้าตอบอะไรเยอะเกินไปแล้วมันอาจจะส่งผลกระทบกับตัวแบรนด์แล้วก็การทำงานได้ ส่วนหนึ่งต้องถือว่าเป็นความผิดของผมด้วยที่ไม่เคยตกลงเรื่องนี้กับเขาให้ดีก่อน”
...ไม่ได้มีเจตนาจะฉีกหน้าอดีตคนรัก...
...แม้จบกันไปไม่สวยนักแต่ก็ไม่เคยคิดจะทำแบบนั้น...
...เพียงแต่หากเขาไม่พูดเรื่องระยะเวลาออกไปให้ชัดเจนแล้ว จินดาคงไม่พ้นถูกครหาว่าเป็นมือที่สาม...
ธีรชาติเจอกับสถาปนิกหนุ่มในวันที่เลิกรากับหญิงสาวมาแล้วประมาณสามเดือน ถ้ามีใครว่างพอมานั่งไล่ไทม์ไลน์ชีวิตเขาดูก็คงได้พบว่าจินดานั้นเข้ามาในวันที่เขาไม่มีใครอยู่ข้างกายจริงๆ
“ที่จริงมีอีกเรื่องหนึ่งครับที่ผมอยากจะขอกับน้องๆนักข่าว” นักธุรกิจคนดังเปิดปากขึ้นมาอีกครั้ง “ก่อนหน้านี้ผมยอมให้สัมภาษณ์กับนักข่าวสายบันเทิงบ้างเพราะเห็นตองเป็นดารา แต่วันนี้ผมเคลียร์ชัดแล้วว่าสถานะระหว่างผมกับเขาเป็นยังไง ก็เลยอยากจะแจ้งน้องๆว่าหลังจากนี้ผมขอกลับไปอยู่แค่ในมุมของข่าวธุรกิจเหมือนเดิมนะครับ..คงไม่มีความจำเป็นที่สังคมต้องรับรู้เรื่องส่วนตัวของผมแล้ว..สำหรับที่ผ่านมาต้องขอบคุณทุกคนมากที่น่ารักกับผมมาโดยตลอด ยังไงวันนี้ผมขอตัว..”
“เดี๋ยวค่ะคุณชาติ” นักข่าวรายหนึ่งรีบตะโกนรั้งไว้ในทันทีเมื่อเห็นว่าผู้บริหารคนดังตั้งท่าจะเดินออกจากหน้าแบ็คดร็อปไป
ชายหนุ่มหันกลับมาหากล้องจำนวนนับสิบตัวอีกครั้ง
“ครับ?”
“เรื่องที่มีคนใกล้ชิดลือว่าแฟนใหม่คุณชาติเป็นผู้ชายนี่เป็นความจริงหรือเปล่าคะ?”
คราวนี้ธีรชาติคลี่ยิ้มเสียกว้าง ดวงตาคู่คมกวาดมองบรรดาสื่อมวลชนไปรอบวงอย่างไม่รีบร้อนนักราวกับต้องการสื่อสารผ่านภาษากาย
“..ผมได้พูดในส่วนที่ผมจำเป็นต้องพูดไปครบแล้ว อะไรที่นอกเหนือจากนี้ผมขอเก็บไว้เป็นเรื่องส่วนตัว..” นักธุรกิจหนุ่มกล่าวชัดถ้อยชัดคำก่อนปรายตามองหญิงสาวข้างกายเพียงครู่สั้นๆ “..ขอตัวก่อนนะครับ..”
สิ้นพยางค์สุดท้ายธีรชาติก็เดินจากวงสัมภาษณ์ไปตามที่พูด
...แว่วเสียงนักข่าวถามหาสาเหตุของการเลิกราเอาจากรมิตา...
...ชื่อของพระเอกหนุ่มที่เคยตกเป็นประเด็นกับเธอก่อนหน้านี้ก็ถูกพูดถึงขึ้นมาเช่นกัน...
ไม่มีความจำเป็นที่ธีรชาติต้องใส่ใจอีกต่อไป คำถามเหล่านั้นไม่ใช่ส่วนที่เขาจะต้องมาเค้นสมองช่วยคิดหาคำตอบดีๆ
...เคยทำอะไรไว้ก็หาทางเคลียร์เอาเองแล้วกัน...
.
.
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 02-12-2016 18:28:39
“อาบแล้วครับ” สถาปนิกจอมบ้างานรีบวางมือลงจากแบบแปลนในจอคอมพิวเตอร์ก่อนลุกเดินเข้าไปหาคนเป็นเจ้าของห้อง รอยยิ้มบางเบาปรากฏอยู่บนใบหน้าอ่อนใส
...หากมองไม่ผิด ชั่วขณะหนึ่งธีรชาติคิดว่าเขามองเห็นร่องรอยแห่งความเขินอายอยู่ในแววตาของคนรัก...
...เขินเรื่องอะไรกันนะ?...
“พี่ชาติทานข้าวมาแล้วใช่ไหม? ถ้ายังไม่ทานผมมีข้าวผัดอยู่ในตู้เย็น แวะซื้อมาเผื่อจากแถวออฟฟิศ”
“ทานมาจากที่งานแล้ว จินเก็บไว้กินพรุ่งนี้เถอะ”
“อ้อ..อืม..กินแล้วก็ดี” สถาปนิกหนุ่มพูดเสียงเบา ลูกตาดำขลับหลุบหนีลงมองพื้น
ท่าทีประหลาดตาจากคนตรงหน้าทำให้คิ้วหนาเข้มของธีรชาติต้องเลิกขึ้นน้อยๆ แม้ไม่แน่ใจนักว่าในหัวคิดอะไรอยู่แต่ก็พอมองออกว่าอีกฝ่ายกำลังประหม่า
“..เป็นอะไรหรือเปล่าจิน?..” เขาเอ่ยถามออกไปแบบนั้นพลางกวาดสายตาสำรวจสีหน้าคนรักไปด้วย “..วันนี้ดูแปลกๆนะ..”
“..ร..เหรอ?..ผมดูแปลกเหรอ? แหะๆ..” จินดายกมือขึ้นเกาหัวเกาหูไปเรื่อย แต่แล้วหลังจากยืนแสดงท่าทีเก้กังให้อีกฝ่ายดูอยู่นานสองนานเขาก็ตัดสินใจขยับกายเข้าไปโอบกอดร่างกายหนาใหญ่ตามที่ตั้งใจไว้ในที่สุด
ธีรชาติเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความงุนงง ไม่นึกว่าจู่ๆจะได้รับสัมผัสแนบชิดเช่นนี้ ปกติมีแต่เขาเท่านั้นแหละที่เป็นฝ่ายคว้าตัวจินดาเข้ามากอดก่อน
“รอตั้งนาน..” เจ้าคนเข้าใจยากกล่าวอู้อี้อยู่กับแผงอกกว้าง “..พอพี่กลับดึกแล้วผมโคตรคิดถึงเลย”
“อะไรเนี่ย? ทำไมวันนี้ปากหวานล่ะ?” ธีรชาติกล่าวกลั้วหัวเราะ มือข้างหนึ่งเกาะเกี่ยวอยู่ที่บั้นเอวขนาดเหมาะมือในขณะที่มืออีกข้างก็ยกขึ้นเกาท้ายทอยของตัวเองด้วยความงุนงงระคนเขินแปลกๆ “กินยาผิดหรือเปล่า?”
นักออกแบบหนุ่มเพียงส่ายศีรษะไปมาเบาๆก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งกว่าเก่า
ทีแรกธีรชาติก็คิดไปว่าการกอดครั้งนี้คงจบลงอย่างรวดเร็วตามสไตล์คนขี้อายแบบจินดา ทว่าทั้งที่เวลาก็ผ่านไปเกินครึ่งนาทีแล้วพ่อสถาปนิกคนดีก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะคลายวงแขนออกจากตัวเขาเลยสักที
...น่ารักจัง...
ริมฝีปากของผู้บริหารคนดังเหยียดออกเสียกว้าง รอยยิ้มที่เกิดขึ้นแทบจะทำเอาแก้มปริได้เลยทีเดียว แล้วก็ไม่ต้องพูดถึงความรู้สึกข้างในหรอก เพราะไอ้อาการใจเต้นระรัวเหมือนใครมาลั่นกลองรบอยู่ในอกนี่ยืนยันได้เป็นอย่างดีเชียวล่ะว่าเขาประทับใจอากัปกิริยาในเวลานี้ของอีกฝ่ายมากเพียงใด
“ถ้ากินยาผิดแล้วเป็นแบบนี้..” นักธุรกิจหนุ่มกระซิบเสียงแผ่วที่ข้างใบหูแดงเถือกของคนรัก “..พี่ขอให้จินกินยาผิดทุกวันเลยนะ”
“..ฮื่อ..”
.
.
จินดาเหลือบสายตามองตามร่างสูงใหญ่ของธีรชาติที่เพิ่งจะเดินออกจากห้องน้ำมาในสภาพเนื้อตัวหอมฟุ้ง เส้นผมที่ปกติมักถูกจัดทรงให้ดูเป็นระเบียบอยู่เสมอยามนี้เปียกชื้นจนลู่ลงมาปรกหน้าปรกตาไปหมด
ผู้บริหารคนดังหย่อนกายลงนั่งบนเตียงพลางใช้ผ้าขนหนูในมือขยี้ศีรษะซับน้ำไปด้วย หากแต่ยังไม่ทันที่เส้นผมของเขาจะหมาดสมใจ ฝ่ามือของใครอีกคนก็ยื่นเข้ามาหยุดความเคลื่อนไหวเอาไว้เสียก่อน
“..เช็ดให้..” สถาปนิกหนุ่มกล่าวเช่นนั้นพร้อมรอยยิ้มชวนมอง สองข้างแก้มขึ้นสีเรื่อไม่ต่างจากยามที่มอบอ้อมกอดอุ่นๆให้ธีรชาติเมื่อสักครู่เลย
นักธุรกิจหนุ่มปล่อยผ้าในมือให้คนที่นั่งคุกเข่าอยู่ทางด้านหลังได้ใช้งานตามที่ถูกขอ
...วันนี้จินดาดูแปลกจริงๆ...
...ปกติแล้วฝ่ายที่เข้าหาก่อนมักเป็นตัวเขา น้อยครั้งเหลือเกินที่คุณสถาปนิกคนเก่งจะเริ่มเปิดเริ่มชงสถานการณ์เองแบบนี้...
...พอเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายโดนรุกบ้างมันก็อดรู้สึกเขินๆขึ้นมาไม่ได้แฮะ...
ผู้บริหารหนุ่มเม้มริมฝีปากเข้าหากันขณะปล่อยให้คนรักได้ช่วยซับความชื้นออกจากเส้นผมของเขาตามที่เจ้าตัวต้องการ แรงขยี้ที่ไม่หนักเกินไปนักทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายกว่าเวลาทำเองอยู่หลายเท่า และเมื่อลองพิจารณาดูดีๆแล้วก็ได้พบว่าลักษณะการขยับนิ้วของจินดาออกจะเหมือนการจงใจนวดศีรษะให้เขามากกว่าการเช็ดผมเสียอีก
“จิน..” ธีรชาติเอ่ยเรียกขึ้นมาด้วยระดับเสียงที่ไม่ดังนัก “..เมื่อกี้ได้ดูไลฟ์ตอนพี่ให้สัมภาษณ์หรือเปล่า?”
“ดูสิ..ลุ้นแทบแย่”
“เป็นยังไงบ้าง? โอเคกับคำตอบของพี่ไหม?”
“ต้องโอเคอยู่แล้ว เพียงแต่สงสัยอยู่อย่าง..ทำไมตอนโดนถามถึงเรื่องผมพี่ไม่ปฏิเสธไปล่ะ? ตอบแบบนั้นเหมือนยอมรับกลายๆเลย เดี๋ยวนักข่าวก็เอาเรื่องนี้มาเล่นพี่ไม่เลิก”
“ก็ตั้งใจยอมรับกลายๆนั่นแหละ ถึงไม่ใช่เรื่องที่ต้องเอาไปป่าวประกาศ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปฏิเสธนี่นา จินมีตัวตนจริงๆ..ถ้าปฏิเสธไปก็เหมือนพี่ตั้งใจเอาจินซ่อนไว้น่ะสิ..ไม่อยากทำอย่างนั้นหรอก”
จบประโยคของผู้บริหารหนุ่มคนฟังก็นิ่งไปครู่ก่อนจะโน้มตัวข้ามไหล่ไปจรดปลายจมูกลงที่ข้างแก้มข้างคนรักเพียงแผ่วเบา หากแต่ในจังหวะที่กำลังจะดึงตัวกลับมาอยู่ในท่าเดิมนั้นท่อนแขนแข็งแกร่งก็ยกขึ้นมาเหนี่ยวต้นคอเขาเอาไว้เสียก่อน
...ธีรชาติประกบจูบลงไปที่กลีบปากบางอย่างนุ่มนวล...
“ทำไมวันนี้ทำตัวน่ารัก? ฮื้ม? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
คนถูกถามนิ่งคิดไปครู่แล้วจึงค่อยส่ายศีรษะไปมาเบาๆ “..ไม่มีเรื่องอะไรเลย แค่อยากทำ..”
“จริงเหรอ?”
“อื้ม..แล้วพี่ชอบไหม?”
คราวนี้ธีรชาติหมุนตัวมานั่งประจันหน้ากับสถาปนิกหนุ่ม เขาผงกหัวลงโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด “ชอบสิ ชอบมาก”
คำตอบของนักธุรกิจคนดังทำให้จินดาต้องคลี่ยิ้มดีใจออกมาทันที ผ้าขนหนูผืนน้อยในมือถูกยกขึ้นซับน้ำออกจากเส้นผมให้คนตรงหน้าอีกครั้ง และไม่ว่าอีกฝ่ายจะพยายามเอ่ยถามอะไรขึ้นมาอีกเขาก็เอาแต่ปิดปากอมยิ้มเงียบๆเท่านั้น
...มาถูกทางแล้ว...
...ทำให้ธีรชาติมีความสุขได้ก็ถือว่ามิชชั่นคอมพลีต...
หลังจากที่ชายหนุ่มพยายามควานหาคำตอบจากความทรงจำอยู่นานเป็นชั่วโมงว่าในช่วงที่คบกับแฟนคนที่ผ่านๆมา ท่าทีแบบไหนของพวกเธอที่ทำให้เขาใจเต้นแรงได้ ในที่สุดสิ่งที่ต้องการรู้ก็กระจ่างขึ้นในใจ
...การแสดงความรักอย่างตรงไปตรงมาคือคำตอบ...
...ใจรู้สึกอย่างไรก็ควรแสดงออกไปแบบนั้น...
จินดาลอบขำพฤติกรรมของตัวเองในขณะที่สองมือก็ยังคงขยับเช็ดผมให้คนรักอยู่เหมือนเก่า
...สงสัยช่วงนี้ระดับเอสโตรเจนในร่างกายมันจะแปรปรวนเกินชายไปหน่อย เขาถึงได้คิดเล็กคิดน้อยเป็นสาวๆอยู่แบบนี้...
...แหม...
...จะทำตัวสมฐานะฝ่ายถูกกระทำเกินไปแล้วมั้งไอ้จินดาเอ๊ย!...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
จินดาขยับฝีเท้าตามพนักงานต้อนรับสาวที่เดินนำลึกเข้าตัวอาคารไปด้วยท่าทางสุภาพเรียบร้อยเกินปกติวิสัย ถุงกระดาษพิมพ์ลายร้านหนังสือชื่อดังซึ่งเขานำติดมาเป็นของฝากถูกถืออยู่ในมือข้างหนึ่ง
นับตั้งแต่ชิงโปรเจ็คต์สำนักงานใหญ่มาให้บริษัทได้ ชายหนุ่มก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้กล่าวคำขอบคุณกับสถาปนิกรุ่นใหญ่ที่เมตตาชี้แนะทางสว่างให้เขาเลยสักครั้ง
“อาจารย์คะ คุณจินดามาแล้วค่ะ” หญิงสาวแจ้งเช่นนั้นหลังจากผลักประตูห้องทำงานเรียบหรูเข้าไปพบกับคนเป็นเจ้าของห้อง
“เชิญๆ เข้ามาได้เลย”
จินดากล่าวคำขอบคุณกับเจ้าหล่อนก่อนจะเดินผ่านกรอบประตูเข้าไปด้วยอิริยาบถแสนสำรวม สองมือยกประนมไหว้ผู้อาวุโสที่เอ่ยปากเชิญให้เขานั่งลง “สวัสดีครับอาจารย์ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ผมมารบกวนเวลา”
“อ๋อ ไม่ได้รบกวนหรอก ผมกำลังขี้เกียจทำงานอยู่พอดี” บุญฤทธิ์กล่าวพลางหมุนปากกาด้ามเก่งในมือเล่นไปมาอย่างสบายอารมณ์ “เป็นไงบ้างล่ะ? ทอมทอมฯเซ็นสัญญากับลิงเกอร์ฯไปหรือยัง?”
“เรียบร้อยแล้วครับ...จริงๆที่ผมมาขอเข้าพบอาจารย์ก็เป็นเพราะเรื่องนี้นั่นแหละครับ” ถุงกระดาษในมือถูกยกขึ้นวางบนโต๊ะ ชายหนุ่มเลื่อนให้มันไปหยุดอยู่ตรงหน้าสถาปนิกผู้โด่งดัง “อยากจะมาขอบคุณที่ตอนนั้นอาจารย์กรุณาผม ผมได้เรียนรู้ข้อบกพร่องของงานตัวเองจากไฟล์ที่อาจารย์ให้มา ผมรู้สึกติดหนี้บุญคุณอาจารย์ครับ ขอบพระคุณจริงๆนะครับที่เมตตา”
ได้ฟังดังนั้นชายวัยกลางคนก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมาจากลำคอพลางรับถุงกระดาษมาเปิดออกดูหนังสือเล่มหนาที่ถูกบรรจุอยู่ข้างใน “ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย จะต้องซื้อของมาขอบอกขอบใจกันทำไม..โห้..เล่มนี้หายากนะ ไปหามาจากไหน?”
“ให้ทางร้านหนังสือช่วยสั่งเข้ามาให้ครับ รออยู่หลายสัปดาห์เหมือนกัน..ไม่แน่ใจว่าอาจารย์จะชอบหรือเปล่า”
“ชอบอยู่แล้วล่ะ ยังไงก็ขอบใจมากนะ เอ้อ..จริงๆคุณมาหาผมวันนี้ก็ดีเหมือนกัน ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วยอยู่พอดี”
“เรื่องอะไรหรือครับ?”
“ทีแรกผมตั้งใจว่าไว้จะรอให้โปรเจ็คต์ลิงเกอร์ฯของพวกคุณปิดแบบก่อนแล้วค่อยติดต่อไป แต่ไหนๆวันนี้คุณก็มาหาผมถึงที่แล้วผมเปลี่ยนใจขอว่าธุระล่วงหน้าไว้เลยแล้วกัน” สถาปนิกรุ่นใหญ่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางผ่อนคลาย
เรียวคิ้วของชายหนุ่มเลิกขึ้นน้อยๆ สิ่งที่เพิ่งได้ฟังสร้างความประหลาดใจให้เขาได้มากมายทีเดียว
“คืออย่างนี้จินดา..วันก่อนที่ผมเข้าไปนั่งฟังคุณพรีเซ็นต์งานน่ะ ผมเห็นภาพตัวเองซ้อนทับตัวคุณขึ้นมาด้วย..ตลกไหม?”
“หือ?..อ่า..ผม..ไม่ค่อยเข้าใจครับ ยังไงนะฮะ?”
“วันนั้นผมรู้สึกเหมือนเห็นตัวเองเมื่อสักยี่สิบสามสิบปีก่อนกำลังยืนพรีเซ็นต์อยู่เลย สมัยหนุ่มๆผมก็ทะเยอทะยานพอๆกับคุณนั่นแหละ..เรามีบางอย่างคล้ายกันนะ เพราะอย่างนั้นผมเลยคิดว่าผมรู้จักแนวทางในการทำงานของคุณดี”
นักออกแบบหน้าละอ่อนกะพริบตาปริบๆ แม้ถ้อยคำของคนตรงหน้าจะยังไม่ก่อให้เกิดความกระจ่างว่าธุระคือเรื่องอะไร แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อดรู้สึกดีใจแปลกๆกับเนื้อความที่ผ่านเข้าหูมาไม่ได้อยู่ดี
“สนใจมาทำงานกับผมไหมจินดา?”
คำถามของบุญฤทธิ์เรียกให้คนเป็นเจ้าของชื่อต้องเลิกคิ้วขึ้นโดยพลัน “..อ..อะไรนะครับ?”
“มาทำงานด้วยกัน..ที่บริษัทผม” สถาปนิกอาวุโสกล่าวอย่างจริงจัง ดวงตาลุ่มลึกใต้กรอบแว่นไม้ดีไซน์สวยจับจ้องแน่วแน่ไปยังคู่สนทนา “งานถนัดของบริษัทคุณคือคอนโดฯ แต่ผมดูออกนะว่าคุณไม่ได้ชอบจับพวกโปรเจ็คต์คอนโดฯเท่าไหร่...บริษัทผมมีโปรเจ็คต์แบบที่คุณน่าจะชอบเข้ามาให้ทำเรื่อยๆ ถึงจะเล็กบ้างใหญ่บ้าง แต่โจทย์ก็แปลกๆทั้งนั้น”
ขากรรไกรล่างของชายหนุ่มหย่อนลงจากตำแหน่งเดิมเล็กน้อย ตอนนี้ในหูมันเหมือนมีเสียงวิ๊งๆดังรบกวนอยู่ไม่ได้หยุด
“จริงๆโดยมารยาทแล้วผมไม่ควรมาถามคุณแบบนี้หรอก ไม่อยากให้คิดว่าจะมาแย่งตัวคุณจากบริษัทเก่า ถ้าเกิดคุณสนใจผมก็กะว่าจะรอจนคุณทำโปรเจ็คต์ลิงเกอร์ฯให้เจ้านายคุณตลอดรอดฝั่งก่อนแล้วค่อยมาเริ่มลุยงานกัน..ว่าไง? สนไหม?”
“..เอ่อ..คือ..” จินดามีอาการตะกุกตะกักคิดคำพูดไม่ทัน “..ผมไม่นึกว่า..อาจารย์จะ..”
เมื่อได้เห็นปฏิกิริยาจากคนหนุ่ม บุญฤทธิ์ก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมาในทันที “จริงๆไม่ต้องรีบตอบตอนนี้ก็ได้ ดูเหมือนคุณยังตกใจอยู่...ลองกลับไปคิดดูดีๆ ยังมีเวลาตัดสินใจอีกเยอะ”
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: numin ที่ 02-12-2016 18:45:18
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 02-12-2016 18:53:58
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 02-12-2016 18:57:20
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 02-12-2016 19:00:01
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 02-12-2016 19:05:13
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 02-12-2016 19:07:02
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 02-12-2016 19:10:36
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 02-12-2016 19:14:23
พี่ชาตินี่ฟินเลย
เรื่องงานจินปรึกษาพี่ชาติก็ได้ ได้คุย ได้แลกเปลี่ยนความคิดในมุมมองที่ต่างกัน ถึงสุดท้ายจะเป็นที่ตัดสินใจก็ตาม
เริ่มหัวข้อโดย: CHESS. ที่ 02-12-2016 19:27:10
เริ่มหัวข้อโดย: imetvxq ที่ 02-12-2016 19:40:51
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 02-12-2016 19:48:19
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 02-12-2016 19:49:42
เรื่องงานที่อาจารย์ชวนไปร่วมงานด้วย ต้องคิดดีๆนะน้องจิน
เริ่มหัวข้อโดย: Alinrat ที่ 02-12-2016 19:51:49
หนูจินไม่ไปหาอาจารย์บุญฤทธิ์ได้ไหม :hao4:
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 02-12-2016 19:56:24
อ่านแล้วก็วนไปอ่านอีกรอบ นั่นจินทำจริงๆใช่ไหม 555
ทำพี่ชาติเขินไปเลย เอาอีกๆ หวานกันอีก เราโอเค พี่ชาติจัดการเรื่องใบตองแบบเคลียร์มากค่ะ
ขำความคลุมเครือของใบตอง เจอความชัดเจนของพี่ชาติไป
เงิบกันไปสร้างเรื่องเองก็ต้องแก้ปัญหาเองเนอะะ
เรื่องงานที่อาจารย์ชวน เราว่าเป็นโอกาสที่ดีนะ จินเองก็ชอบแนวนั้นด้วย
พี่ต้อมคงเข้าใจ ถ้ารู้ก็ต้องสนับสนุนแน่ๆ แต่เรื่องพี่โก๋นี่เราจะคอยช่วยลุ้นนะ
ถ้าใจตรงกันเราเชื่อว่าน้องต้นคุยกับกู๋ได้ :katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 02-12-2016 20:03:10
แถมมีโอกาสดี ๆ เข้ามาในชีวิตอีก แต่เปโอกาสที่คิดหนักเลย
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 02-12-2016 20:04:02
โอ๊ยยย น่ารัก น่าหยิก น่าจับกด ตลอดเวลา
แบบนี้สินะพี่ชาติถึงทั้งรัก ทั้งหลง
หวานแบบ เขินแทนเลยอ่ะ :-[
พี่โก๋ก็มีความเนียนหยอกเด็กนะคะ
ฮาตรงที่พี่โก๋แกเปรียบป๋าเหมือพ่อเมียอ่ะ555
เริ่มหัวข้อโดย: naja-kitase ที่ 02-12-2016 20:13:36
ว่าแต่จินจะเปลี่ยนงานมั้ย แอบเครียดแทน
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 02-12-2016 20:19:46
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 02-12-2016 20:27:58
ก็ทำให้ได้ถ้าทำแล้วเขาจะมีความสุขมัน จินน่ารักจังงงงง :กอด1:
//พี่โก๋พบรักใหม่แล้วววววว ถ้ารักกันคงจะหวานน่าดู :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 02-12-2016 20:33:36
เป็นความสัมพันธ์ที่ดีมาก
ไม่มากไปไม่น้อยไป น่ารักกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: ่jjay ที่ 02-12-2016 20:39:35
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 02-12-2016 20:42:51
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 02-12-2016 20:58:43
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 02-12-2016 21:14:21
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 02-12-2016 21:23:08
ส่วนเรื่องงาน จินน่าจะไปปรึกษาทั้งป๋า พี่โก๋ และพี่ชาติก่อนนะ
น่าจะได้คำปรึกษาไม่มากก็น้อย ก็ตามที่อาจารย์บอกยังมีเวลาตัดสินใจอีกเยอะ
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 02-12-2016 21:32:28
คนตั้งใจทำดีมีคุณค่าเสมอ
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 02-12-2016 21:35:06
มีเท่าไหร่ จัดให้เต็มที่เลยนะ พี่ชาตินะ ไปไหนไม่รอดแน่ :m25:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
ปล. ไอ้ข้อเสนอก็ดี แต่ก็ตัดสินใจยากอยู่นะ หาเหตุผลดีก็ดีไป หากเหตุผลฟังทะแม่ง ๆ ละก็ หนูเอ๋ย หมาเลยละ
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 02-12-2016 21:48:52
ปล. ตอนนี้จินน่ารักมากกกก อยากน้วยแทนพี่ชาติฟฟฟฟฟหหกหฟ
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 02-12-2016 21:49:10
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 02-12-2016 21:52:37
เอาแล้วไงงงง ?? นึกไว้แล้วเชียวว่าจินดาต้องถูกอาจารย์ชวนไปทำงานด้วย โอกาสดี ท้าทายและได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ ข้อเสนอโดนใจจินดาสุดๆ แล้วจินดาจะทำยังไงเนี่ย ลุ้นๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 02-12-2016 22:00:59
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 02-12-2016 22:29:48
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 02-12-2016 23:11:36
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 02-12-2016 23:23:02
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 02-12-2016 23:25:20
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 02-12-2016 23:43:53
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 02-12-2016 23:47:11
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 03-12-2016 00:01:36
น้องจินมาโหมดนี้ หวานละเกินนน ฮือออออ
อาจารย์ชวนทำงานแบบนี้ เอายังไงละหนู ลุ้นแทนนน
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 03-12-2016 00:04:56
พี่ชาติไปไหนไม่รอดแล้วล่ะค่ะงานนี้ ฮือออออ
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 03-12-2016 00:12:27
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 03-12-2016 00:12:35
แบบว่า อยากไปก็อยาก แต่อยู่ที่เดิมเจ้านายก็ดี
แงงงงงงงงง
นี่คิดยากกว่าเรื่องแฟนอีกง่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Takarajung_TK ที่ 03-12-2016 00:42:04
อือม์หนักใจแทนจินจริงๆเลย :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 03-12-2016 00:45:09
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 03-12-2016 00:54:57
จะออดอ้อนพี่ชาติแรงๆ
คนอะไร น่ารักเกินไปปป
เริ่มหัวข้อโดย: Raccoooon ที่ 03-12-2016 01:07:40
อ่านตอนนี้แล้วปลื้มใจจจจ จินถึงกับมีสถาปนิกชื่อดังมาดึงตัวเข้าทำงานด้วยฟฟฟฟ
ไม่ได้ปลื้มที่มีคนดังมาดึงตัวแต่ชอบที่จินมีแรงมีไฟตั้งใจทำงานจนมีคนใหญ่คนโตต้องการตัวฮรือออ
อยากรู้คำตอบของจินจังเลยยย :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: CattyMeawMeaw ที่ 03-12-2016 01:30:22
ส่วนจิน นายมีฮอโมนเอสโตรเจนสูงมาก สงสัยต้องเรียก จินนี่ ซะเเล้วม้างงงง พี่ชาติก็หลงเเย่ โหมดเปลี่ยนอย่างงี้ ทำเอาไปไม่เป็นเร้ยยยยย :-[
เริ่มหัวข้อโดย: mam79 ที่ 03-12-2016 04:23:19
แต่เรื่องบริษัทเนี่ยสิ ลำบากใจแทนจังงงง
เริ่มหัวข้อโดย: ｡Atlas ที่ 03-12-2016 06:20:47
มันเป็นโอกาสที่ดีมากกก ในฐานะของคนที่เป็นสถาปนิกแล้วจะได้รับประสบการณ์ใหม่ ๆ เรียนรู้งานใหม่ ๆ จาก อาจารย์ที่เป็นเซียนด้านนี้
แต่เรื่องเปลี่ยนงาน เปลี่ยนสถานที่นี่เรื่องใหญ่มากนะ ต้องคำนึงถึงสภาพแวดล้อม ถึงเพื่อนร่วมงานอีก โอ้ย สมองจะแตก
ถ้าจินจะเปลี่ยนมาทำงานกับอ.บุญฤทธิ์จริง ๆ นี่ก็แอบวูบโหวงแทนทอมทอมเลย เสียยอดฝีมือไปเลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 03-12-2016 08:01:27
พี่ชาติปลื้มมมมมมม
อย่ามัวแต่ึิดว่าไม่ได้ไม่ดี เดินหน้าทำตามที่คิดแบบนี้แหละ เวิคเชื่อเจ้ 5555
เอาล้าววววววว จินดาโดนทาบทามแล้ว
ยังไงดีๆ
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 03-12-2016 08:49:21
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 03-12-2016 09:31:21
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 03-12-2016 09:53:06
เริ่มหัวข้อโดย: aisen ที่ 03-12-2016 10:15:43
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 03-12-2016 11:31:22
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 03-12-2016 11:48:46
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 03-12-2016 14:06:13
นี่ว่าพี่ชาติปรานียัยใบตองมากเลยอะ
ถึงจะตอบชัดเจนฉีกหน้าไป แต่ก้มีข้อแก้ต่างให้กลายๆ
นี่ว่าการที่จินแสดงออกตรงๆเนี่ยยมอ่านๆไปนี่มันเรียกว่าอ้อนไม่ใช่หรอ5555
อ้อนอีกเยอะๆๆๆๆๆเลยจินนมรแต่ข้อดีทั้งนั้นน
ทั้งพี่ชาติมีความสุข ความรักยั่งยืน
อยากได้อะไรอ้อนเยอะๆนี่พี่ชาติหามาถวายหมดแน่ๆ
ชอบบบบบบ พี่ชาตินี่ก้กำไรล้วนๆเลยค่าา น้องอ้อนหนักมาก
รอค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 03-12-2016 14:26:58
"เลิกกันมาแปดเดือนแล้วครับ"
ขณะที่คำตอบของใบตอ-เบอรี่
"ดะ....เดือนกว่า" กร๊ากกกกก
จิน เอาใจพี่ชาติได้น่ารักมาก
กอดกัน หอมกัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
พี่โก๋ น้องต้น จีํกัน น่าเอ็นดู๊
คำชวนให้ไปทำงานด้วนกันของอ.
จะดีหรือร้ายกับจิน ป๋าจะโกรธมั้ยนะ :katai1: :katai1: :katai1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
๊
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 03-12-2016 15:53:49
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 03-12-2016 17:50:56
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 03-12-2016 18:05:41
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 03-12-2016 18:07:06
ต้องสินใจ กดดันไปอีก
สู้ๆนะจ้ะน้องจิน
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 03-12-2016 18:21:07
เริ่มหัวข้อโดย: Cardiac ที่ 03-12-2016 19:05:49
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 03-12-2016 19:32:00
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiw ที่ 03-12-2016 20:40:15
พี่ชาติหลงตายเลย
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 03-12-2016 20:56:41
พี่ชาติตอบคำถามดีมากเลยอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 03-12-2016 22:12:36
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 03-12-2016 22:12:57
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 03-12-2016 22:35:23
เริ่มหัวข้อโดย: LALYNN ที่ 03-12-2016 22:56:47
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 03-12-2016 22:59:54
จินดาน่ารักมากๆๆๆๆๆ คนรักกันต้องแสดงออกให้เห็น ให้รู้สึกว่ารัก แบบนี้ดีต่อใจมาก
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 04-12-2016 08:22:47
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 04-12-2016 09:49:31
ส่วนของจิน ถ้าเราเป็นจินเราก็อยากเจริญเติบโตในหน้าที่การงานนะ
แต่ส่วนของความสบายใจหรือสภาพแวดล้อมก็อีกเรื่องหนึ่ง
ถ้าจินมาทำงานกับอ.บุญฤทธิ์ จะมีเวลามาสวีวี่วีกับพี่ชาติหรือเปล่า
เริ่มหัวข้อโดย: finn~luv ที่ 04-12-2016 12:53:38
พี่ชาติดีเหลือเกิน ดีไปหมดเลย
ยิ่งความอ่อนโยนและเอ็นดูที่ให้กับจิน มันยิ่งกว่าคำว่าดี จนเข้าใจเลยว่าทำไมจินถึงกังวลขนาดนั้น
ตอนน้องบอกว่าแค่คิดว่าจะเป็นจุดด่างเดียวในชีวิตพี่เค้าก็ทรมานแล้วนี่แบบ ฮืออออ อยากเข้าไปกอดน้องเลย
แต่ดีเหลือเกิน ไม่ว่าจะกี่ครั้ง พี่ชาติก็ให้โอกาสให้จินกลับเข้ามาเสมอ พี่เค้ารักน้องเหลือเกินจริงๆค่ะ แงงงง
น้องจินเป็นคนน่ารัก แบบเกิดมาเพื่อให้คนเอ็นดูจริงๆเลยหนูจ๋า
ทั้งที่มีหลายหนที่รู้สึกว่าจินทำไม่ถูก ตั้งแต่เรื่องบุกเข้าไปพรีเซนต์เองคนเดียว
หรือจะตอนที่พูดไม่ดีกับพี่ชาติทำให้ผิดใจกันครั้งแรก
หรือจะตอนตัดความสัมพันธ์แบบหักดิบ (น่าตีมากๆๆๆๆ)
แต่เวลาเห็นน้องหงอย ใจอ่อนยวบเฉยเลยค่ะ ไปๆมาๆ กลายมาเป็นเอาใจช่วยน้องแทนตลอดเลย T T
(เข้าใจความรู้สึกพี่ชาติจริงๆ ใครจะใจร้ายด้วยลงกัน 555555555)
พี่โก๋ก็น่ารัก นี่ตอนแรกทุกคนกังวลว่าจะมาหวงก้าง ไปๆมาๆ เป็นหนึ่งในคนให้คำปรึกษาและช่วยเค้าเฉยเลย 5555555
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเลยขอเม้นท์ยาวไปนิสนะคะ ชอบม้ากกกกก อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 04-12-2016 15:10:08
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 04-12-2016 17:34:10
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 04-12-2016 21:19:41
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 04-12-2016 22:08:05
ไม่รู้จะอิจฉาใครดี พี่ชาติก็แสนดี จินก็สเป็ค :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: MeWeaw ที่ 04-12-2016 22:22:18
ชอบมาก(ก.ไก่ล้านตัว)
:hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 04-12-2016 22:40:57
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 05-12-2016 13:59:11
เริ่มหัวข้อโดย: ชลอจ ที่ 05-12-2016 15:47:34
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 05-12-2016 16:27:11
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 05-12-2016 18:25:36
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 06-12-2016 18:17:47
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 07-12-2016 18:24:30
เมื่อไม่กี่วันก่อนก็เพิ่งสมัครเพจเฟซบุ๊คนะคะ ยังไงฝากเนื้อฝากตัวกับท่านที่มีแอคเคานท์ไว้ตรงนี้ด้วยเน้อ
ปล.ในทวิตเตอร์ก็กำลังเล่นเกมแจกหนังสือน้า ท่านใดสนใจลองเข้าไปเล่นกันค่ะ =)
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
----------
ราคาฝัน # 36
โมเดลจำนวนหลายสิบซึ่งเรียงรายกันอยู่บนชั้นวางของคือสิ่งที่หยุดจินดาไว้ตรงนี้นานหลายนาทีแล้ว แบบจำลองของโปรเจ็คต์มากมายที่ทอมทอมสตูดิโอเคยรับทำล้วนถูกเก็บไว้ที่นี่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
...นั่นก็คอนโด...
...นี่ก็คอนโด...
...มองไปทางไหนก็มีแต่โมเดลคอนโด...
...ส่วนโปรเจ็คต์ประเภทเดียวกับสำนักงานใหญ่ของลิงเกอร์ฯที่เขาชอบนักชอบหนาน่ะมีนับชิ้นได้...
ลมหายใจห้วงเล็กๆถูกผ่อนผ่านปลายจมูกได้รูปออกมาเพียงแผ่วเบา
จินดาไม่ปฏิเสธว่าข้อเสนอของอาจารย์บุญฤทธิ์นั้นน่าสนใจเหลือเกิน ที่นั่นมีโปรเจ็คต์แบบที่เขาโปรดปรานรอให้ทำอยู่มากมาย เรียกได้ว่าเป็นเส้นทางที่เหมาะสมกับความถนัดของเขาโดยแท้จริง แต่แม้จะเป็นเช่นนั้นอีกใจหนึ่งกลับไม่รู้สึกว่าอยากจากที่นี่ไปไหน
...ป๋าเลี้ยงเขาด้วยความเมตตามาตลอด คอยหยิบยื่นโอกาสให้ตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นเพียงเด็กฝึกงานไม่รู้ประสาด้วยซ้ำ...
...ไหนจะยังเพื่อนพ้องน้องพี่ที่ร่วมอดหลับอดนอนมาด้วยกันหลายต่อหลายคืนเหล่านั้นอีก หากไม่ได้เห็นหน้าเห็นตาทุกวันแล้วคงรู้สึกเหงาพิลึก...
“ยังไม่เจอเลยครับ..”
น้ำเสียงร้อนรนของใครบางคนที่ดังเข้าหูมาดึงให้จินดาต้องละความสนใจออกจากโมเดลพวกนั้นแล้วหันมอง
เด็กหนุ่มเจ้าของร่างกายผอมบางเดินยกโทรศัพท์แนบหูเข้ามาในห้องเก็บของแห่งนี้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “..จ..ใจเย็นนะครับพี่โก๋ ผมกำลังเข้ามาดูในห้องเก็บของ..อย่างนี้ได้ไหม ถ้าผมหาเจอเมื่อไหร่เดี๋ยวผมโทรฯกลับ..”
จินดาเลิกคิ้วมองตามการเคลื่อนไหวของเจ้าเด็กฝึกงานไปด้วยความประหลาดใจ
“ครับๆ..โทรฯกลับแน่นอนครับ ไม่ต้องห่วงครับ แค่นี้นะครับ”
โทรศัพท์ถูกกดตัดสายไปแล้ว ต้นตระการหันมายิ้มแห้งให้รุ่นพี่ที่ยืนอยู่ในห้องด้วยกันไปเสียหนึ่งที “ขอโทษที่รบกวนความสงบครับพี่จิน”
“ไม่เป็นไร..ว่าแต่หาไรอยู่วะต้น? พี่ช่วยไหม?”
“อ่า..พี่โก๋แกอยากได้แบบขออนุญาตของโปรเจ็คต์รีสอร์ทที่ชะอำน่ะครับ ที่รูปร่างที่ดินมันคล้ายๆกับที่ตรงหัวหิน”
“ชะอำเหรอ?..อืม..พี่ว่าน่าจะอยู่โซนนี้นะ” จินดาก้มๆเงยๆช่วนรุ่นน้องหาของพลางปากก็ถามไถ่ไปตามเรื่องตามราว “แล้ววันนี้เฮียแกไปไหนอะ? ยังไม่เห็นเข้าออฟฟิศเลย”
“ไปสำนักงานที่ดินที่หัวหินครับ”
“แล้วทำไมต้นไม่ไปด้วย?”
“พี่โก๋ฝากงานไว้ให้ผมทำเยอะแยะเลย ต้องรีบทำให้เสร็จเพราะลูกค้าเร่งมา จู่ๆทางนั้นก็เปลี่ยนแผนอยากให้โครงการสร้างเสร็จก่อนปลายปีหน้า”
“แต่นี่เดือนแปดแล้วนะ..โปรเจ็คต์มันเพิ่งเริ่มเอง ต้องใช้เวลาอีกตั้งกี่เดือนกว่าจะปิดแบบวะ จะทันเร้อ?”
“เพราะอย่างนี้พี่โก๋ถึงได้เครียดมากไงครับ เห็นว่าทางลูกค้ามีตัวเลือกอื่นเผื่อไว้ด้วย ก็เลยกลัวงานหลุด...สองสามวันมานี้พี่เขาดุสุดๆเลย...น่ากลัวมาก”
ได้ฟังดังนั้นจินดาก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมาลั่นห้องทันที ฝ่ามือข้างหนึ่งยื่นออกไปตบลงที่บ่าของคู่สนทนาปุๆ “ทำใจดีๆไว้นะไอ้น้อง เฮียแกสายโหดก็จริง แต่รับรองได้ว่าไม่แดกหัวใครแน่นอน”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
...เป็นท่านั่งทำงานที่แปลกที่สุดตั้งแต่เคยลองมา...
...นั่งทำไปก็หน้าร้อนขึ้นมาเป็นพักๆ...
ไออุ่นจากร่างกายสูงใหญ่ที่ทาบซ้อนอยู่ทางด้านหลังทำให้จินดารู้สึกเหมือนมีผ้านวมผืนหนามาห่อคลุมกาย ประหลาดกว่าหน่อยก็ตรงที่ผ้านวมผืนนี้มีปากเอาไว้คอยจูบหัวไหล่จูบต้นคอของเขาอยู่เป็นระยะด้วยน่ะสิ
คนทั้งคู่กำลังนั่งอยู่บนพื้นหน้าโซฟา แขนข้างหนึ่งของธีรชาติโอบรอบลำตัวและเกาะเกี่ยวเอวของสถาปนิกหนุ่มไว้เพียงหลวมๆ ส่วนมืออีกข้างที่ว่างก็ใช้ไถหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่องเก่งเช็คข่าวความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทางซีกโลกตะวันตกไปด้วย ฝ่ายจินดาเองก็ก้มหน้าก้มตาตวัดปลายปากกาลงสมุดคู่ใจไม่ได้หยุด แม้สายตาและสมาธิจะไม่ได้จดจ่ออยู่ที่อีกฝ่าย แต่ร่างกายของพวกเขาก็สัมผัสกันอยู่ตลอดเวลา
...บางทีนี่อาจเป็นวิถีที่เหมาะสมกับคู่รักบ้างาน...
สิ่งหนึ่งที่จินดาสังเกตได้หลังจากที่มานั่งสเก็ทช์ไอเดียอยู่ข้างจอเครื่องมือสื่อสารของธีรชาติคือวันนี้มีคนติดต่อเข้ามาหาคนรักของเขาบ่อยเป็นพิเศษ
...เดี๋ยวๆไลน์เด้ง เดี๋ยวๆโทรศัพท์ดัง...
ที่น่าประหลาดใจยิ่งไปกว่านั้นคือรูปโปรไฟล์ของบรรดาผู้ติดต่อทางไลน์ที่สายตาเจ้ากรรมของเขาดันเหลือบไปเห็นเข้าก็ดูไม่ค่อยจะเหมือนคนที่ธีรชาติต้องคุยงานด้วยสักเท่าไหร่
...มีแต่สาวๆหน้าตาสวยเข้มแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด...
...บางคนมองผ่านๆนึกว่าดาราด้วยซ้ำ...
...มาจากไหนเยอะแยะวะเนี่ย?...
“..พ..พี่ชาติ?..”
“หืม?” เจ้าของชื่อขานรับพลางกดปลายจมูกลงกับหัวไหล่ของคนในอ้อมแขนไปอีกหนึ่งที ดวงตาคู่คมยังคงแช่ค้างอยู่ที่เนื้อหาข่าวภาษาอังกฤษในจอมือถือ
“ทำไมวันนี้คนติดต่อมาหาพี่เยอะจังอะ?” ในที่สุดสถาปนิกหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะต้องเอ่ยถามออกมา
ธีรชาติคลี่ยิ้มบางเบาโดยไม่ที่ละสายตาออกจากหน้าจอ “ไม่มีอะไรหรอก จินอย่าสนใจเลย” เขาตอบเพียงสั้นๆด้วยท่าทางเหมือนไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากนัก ซึ่งลักษณะแบบนั้นก็ยิ่งทำให้ก้อนความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นในใจคนฟังมาตั้งแต่เมื่อครู่ขยายใหญ่ขึ้น
จินดายอมเก็บความไม่สบายใจไว้แล้วดึงสมาธิกลับไปจดจ่ออยู่กับการสเก็ทช์ไอเดียลงสมุดอีกครั้ง
บรรยากาศรอบกายคนทั้งคู่ดำเนินไปอย่างเงียบเชียบ สิ่งเดียวที่มีการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วในตอนนี้คือความคิดที่มีต่อเรื่องงานของพวกเขาเท่านั้น
...จนกระทั่ง...
เสียงร้องเตือนจากเครื่องมือสื่อสารเครื่องเดิมเรียกให้ลูกตาดำขลับในกรอบเรียวรีต้องเบนมองอีกครั้ง และคราวนี้ข้อความที่ทางฝ่ายนั้นส่งมาก็ทำให้จินดาต้องเลิกคิ้วขึ้นทันที
...‘What abt tonight?’...
ข้อความถูกส่งมาเช่นนั้น แถมหน้าตาคนส่งก็แนวเดียวกับบรรดาแฟนเก่าของธีรชาติที่เขาเคยเห็นจากในข่าวเสียด้วย
...ว..ว้อทอะเบ้าต์ทูไนต์อะไรวะ?...
จินดาเหลือบมองคนข้างกายด้วยสีหน้ากังขา จู่ๆก้อนเนื้อในอกมันก็เต้นผิดจังหวะขึ้นมาเสียดื้อๆ
ดูเหมือนว่าธีรชาติจะไม่ได้ใส่ใจกับข้อความที่เด้งขึ้นมาแม้สักนิด นักธุรกิจหนุ่มเพียงกดปิดมันลงไปแล้วเริ่มอ่านข่าวสำคัญต่อเท่านั้น
“..คืนนี้มีธุระข้างนอกเหรอ?..” สถาปนิกขี้สงสัยกลั้นใจถามขึ้นมา ลึกๆก็แอบหวั่นอยู่ไม่น้อยว่าอีกฝ่ายจะหาว่าเขายุ่งเรื่องส่วนตัวเกินไปหรือเปล่า
...แต่มันอยากรู้...
...อดไม่ได้ที่จะต้องถาม...
“หืม? ไม่นี่ ก็อยู่บ้านนี่แหละ ทำไมเหรอ?”
“..เมื่อกี้ผมแอบเห็นเพื่อนพี่ถามถึงคืนนี้..ก็เลยนึกว่าพี่ต้องไปไหนซะอีก..” กล่าวจบจินดาก็เม้มริมฝีปากเข้าหากันด้วยความประหม่า
“เพื่อนไหน?..อ๋อ ที่ไลน์มาเมื่อกี้น่ะเหรอ? บอกแล้วไงอย่าสนใจเลย”
ถ้อยคำของธีรชาติทำให้นักออกแบบหนุ่มนิ่งไปทันที ยิ่งอีกฝ่ายไม่มีคำอธิบายที่กระจ่างให้ เขาก็ยิ่งรู้สึกหน่วงๆในอก
...อยู่ดีๆใจมันก็เกิดกลัวขึ้นมา...
...คงเพราะรู้สึกได้ถึงความไม่ปกติของสถานการณ์...
ความอุ่นร้อนจากริมฝีปากและปลายจมูกของคนทางด้านหลังที่สัมผัสลงมาบริเวณซอกคอทำให้จินดาต้องวางปากกาในมือลงกับพื้นโต๊ะแล้วค่อยๆเบี่ยงตัวหนีทีละเล็ก
ธีรชาติเงยหน้ากลับขึ้นมาอีกครั้ง รอยยิ้มหล่อเหลาแบบที่เขาติดอกติดใจหนักหนาประดับอยู่บนใบหน้าคมคายอย่างน่าดูชม
“นั่งกอดกันกลมเป็นลูกบอลมาตั้งแต่เช้าแบบนี้ยังต้องกังวลอะไรอีกเหรอที่รัก?” ผู้บริหารหนุ่มกล่าวกลั้วหัวเราะ สายตากรุ้มกริ่มที่ส่งออกไปทำเอาคนมองต้องเบนหน้าหลบ “กำลังหึงพี่อยู่ใช่ไหมเนี่ย? ฮึ?”
...แม่ง...
จินดากรอกตามองเพดานห้อง
...รู้ทันตลอด...
“ผมไม่คิดอะไรหยุมหยิมแบบนั้นหรอกน่า” สถาปนิกหนุ่มโบกไม้โบกมือปฏิเสธทั้งที่ก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าตนกำลังหึงแบบที่อีกฝ่ายว่าจริงๆ
“แหม ไม่หึงแต่พูดเสียงแข็งเชียวนะ..มาๆ..พี่เล่าให้ฟังก็ได้” ในที่สุดธีรชาติก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ ฝ่ามืออุ่นหนาวางโทรศัพท์เครื่องบางลงกับโต๊ะก่อนจะยกขึ้นขยี้ศีรษะของคนรักไปมาด้วยความหมั่นเขี้ยว “แต่จินต้องสัญญาก่อนนะว่าถ้ารู้แล้วจะไม่นอยด์”
“รู้เรื่องอะไร?”
“ก็เรื่องสาวๆพวกนี้ไง”
“โอ๊ย ไม่นอยด์ร้อก..บอกแล้วไม่ใช่คนชอบคิดอะไรหยุมหยิม”
“ขอให้มันจริงแล้วกัน” ผู้บริหารหนุ่มเคาะข้อนิ้วลงไปกลางหน้าผากมนจนคนถูกประทุษร้ายต้องลอบสบถออกมาเบาๆ “คือจริงๆตอนแรกพี่ก็งงนะว่าคนพวกนี้เขาไปเอาคอนแทคพี่มาจากไหน อยู่ๆก็โผล่มาพร้อมกันหลายคนเลย พี่ไม่รู้จักพวกเขาเป็นการส่วนตัว แค่รู้มาบ้างว่าเป็นคนในแวดวงเดียวกับใบตอง..ถามไปถามมากลายเป็นว่าตองนี่แหละที่เป็นคนเอานามบัตรพี่ไปก็อปปี้แจก..สงสัยยังไม่พอใจที่วันก่อนพี่ให้สัมภาษณ์ไปแบบนั้น”
“อ้าวเฮ้ย มีอย่างนี้ด้วย?”
“นั่นน่ะสิ”
“แล้วเขาทักมาจีบพี่กันเหรอ?”
“..อืม..ก็อาจจะ ส่วนมากเขาเข้ามาฝากฝังตัวเผื่อลิงเกอร์ฯเรียกใช้งาน แต่ก็มีบางคนพยายามนัดพี่ไปกินข้าว อย่างคนเมื่อกี้ที่จินเห็นก็เหมือนกัน”
“..แล้ว..ไม่ปฏิเสธเขาไปล่ะ?..”
“ปฏิเสธไปหลายคนแล้วครับคุณสถาปนิก แต่ว่ายังมีคนใหม่มาทักเรื่อยๆ ไม่รู้ตองเอานามบัตรพี่ไปแจกไว้กี่ใบ ตอนนี้ก็กำลังรอให้บัวเขาช่วยจัดการอยู่ ขี้เกียจเคลียร์เอง เรื่องไร้สาระ”
“เอ่อ..” จินดาส่งเสียงออกมาอีกครั้งด้วยท่าทางลังเล “..พี่หวั่นไหวกับใครบ้างไหมอะ? ฮอตๆทุกคนเลยนะนั่นน่ะ..”
ธีรชาติสั่นศีรษะปฏิเสธทันที “ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว สาบานได้ จินจะเอามือถือพี่ไปเช็คดูก็ได้นะถ้าไม่สบายใจ”
“..ม..ไม่เป็นไรอะ..ผมเชื่อ..”
มาถึงตรงนี้ธีรชาติก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเก่าก่อนจะวางคางลงบนไหล่ของคนรัก “ไม่ต้องห่วงนะ ตองเขาทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้หรอก นี่ก็คงตั้งใจจะแก้เผ็ดเฉยๆ บัวจัดการแทนพี่ได้แน่นอน”
จินดาพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ แววตาของเขาดูราวกับกำลังว่าในหัวกำลังครุ่นคิดไตร่ตรอง
“พี่ชาติ”
“หืม?”
“ขอยืมมือถือหน่อยได้ไหม?”
“เปลี่ยนใจจะเช็คแล้วเหรอ? เอาไปสิ”
สมาร์ทโฟนเครื่องบางถูกส่งให้คนที่เอ่ยขอ น่าแปลกว่าแอปพลิเคชั่นแรกที่ถูกเรียกขึ้นมาใช้งานนั้นหาใช่เจ้าแอปพลิเคชั่นที่มีโลโก้สีเขียวๆอย่างที่ธีรชาติเข้าใจ หากแต่กลับกลายเป็นกล้องถ่ายรูปความละเอียดสูงไปเสียได้
“เปิดกล้องทำไมน่ะ?”
จินดาไม่ตอบเพียงแต่สอดนิ้วประสานมือเข้ากับมือข้างที่ว่างของธีรชาติ เขาออกแรงยกมันขึ้นมาวางให้เห็นชัดๆบนโต๊ะตัวเตี้ยตรงหน้า
ผู้บริหารคนดังกะพริบตาปริบๆมองการกระทำของคนรักด้วยความงุนงง แต่แม้กระนั้นก็ไม่ได้เปิดปากท้วงถามอะไรขึ้นมาแต่อย่างใด
จินดาบรรจงถ่ายรูปมือที่เกาะกุมกันไว้ของพวกเขาในมุมที่คิดว่าสวยงามที่สุด และเมื่อได้ภาพที่ดูดีสมใจแล้วสถาปนิกหนุ่มก็เริ่มก้มหน้าก้มตาทำบางอย่างกับเจ้าเครื่องมือสื่อสารอย่างถือวิสาสะ
“จะทำอะไรเหรอจิน?”
“ขอเวลาสักครู่” คนถูกถามตอบเพียงเท่านั้นก่อนจะใช้เวลาจดจ่อกับสมาร์ทโฟนในมืออยู่นานเกือบนาที จนในที่สุดหลังจากทำตามความต้องการได้ลุล่วงมือถือเครื่องบางก็ถูกส่งคืนเจ้าของอีกครั้ง
ธีรชาติไม่รอช้ารีบเปิดดูว่าอีกฝ่ายทำอะไรกับเครื่องของเขาบ้างก่อนที่เพียงไม่กี่อึดใจถัดมารอยยิ้มปลื้มปริ่มจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคาย
นักธุรกิจหนุ่มเงยหน้ากลับขึ้นมาหลิ่วตามองคนรักด้วยท่าทางราวกับต้องการจะล้อเลียน ซึ่งจินดานั้นก็หาได้แคร์ไม่ พ่อสถาปนิกคนดีแค่ยักไหล่แล้วเปิดปากอธิบายออกมาเพียงสั้นๆว่า “..ถ้าเห็นแบบนี้แล้วยังกล้ามายุ่งกับพี่อีกก็ให้มันรู้ไป..”
ได้ฟังดังนั้นผู้บริหารคนดังก็หัวเราะร่วน
...ร้ายจริงๆ...
...แบบนี้มันเหมือนประทับเหล็กร้อนตีตราบนเนื้อตัวกันชัดๆ...
ภาพถ่ายสองมือของพวกเขาที่ประสานกันไว้อย่างแนบแน่นถูกโพสต์ลงในไทม์ไลน์ คำบรรยายใต้รูปเขียนไว้เพียงสั้นๆว่า
...‘I’m taken’...
ซึ่งหากต้องแปลเป็นภาษาไทยก็คงจะได้ความหมายประมาณ ‘ผมมีเจ้าของแล้ว’ หรือ ‘ผมถูกจองแล้ว’ นั่นแหละ
...ให้ตายเถอะ...
...อยากจะจับมาฟัดให้แก้มช้ำ...
“ไม่ถ่ายรูปประกบปากกันไปเลยล่ะ? ถ่ายแค่มือจะไปสะใจอะไร?” ผู้บริหารหนุ่มกระเซ้าคนรักอย่างอารมณ์ดี
“บ้าเหรอ? เดี๋ยวเพื่อนๆญาติๆพี่มาเห็นจะได้ช็อคตายกันพอดี”
“โธ่..ใจไม่เด็ดพอนี่นา”
ธีรชาติส่ายศีรษะไปมาน้อยๆโดยที่รอยยิ้มก็คงยังถูกทิ้งค้างไว้บนริมฝีปาก ดวงตาคู่คมจับจ้องไปยังเสี้ยวหน้าของคนรักที่ยามนี้ก้มกลับลงไปหาสมุดสเก็ทช์ดังเดิมแล้ว
...จินดาเวอร์ชั่นปากตรงกับใจนี่มันน่าหมั่นเขี้ยวจริงๆ...
...ถ้ารู้ว่าพอคบกันแล้วจะทำตัวแบบนี้ เขารีบจับรวบหัวรวบหางไปเสียตั้งแต่แรกๆก็ดี...
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 07-12-2016 18:25:18
...ไม่รู้ว่าธีรชาติไปคึกมาจากไหน...
...ตะวันตกดินไปได้ไม่ถึงชั่วโมงดีก็ลากเขาเข้ามาทำเรื่องน่าอายในห้องนอนเสียได้...
...ถึงก่อนหน้านี้จะเคยมีประสบการณ์มาแล้วครั้งหนึ่ง แต่พอโดนใหม่ก็รู้สึกเหมือนเป็นครั้งแรกอยู่ดี...
...เจ็บก็เจ็บ อายก็อาย...
...บ้าจริง...
“พี่ชาติ”
“ว่าไง?”
“ผมมีเรื่องอยากปรึกษา..” จินดาพยายามหยุดคิดถึงภาพเหตุการณ์ชวนกระดากซึ่งเพิ่งจบลงไปเพียงไม่กี่นาทีก่อน จากนั้นจึงหยิบเอาเรื่องที่กำลังคิดไม่ตกขึ้นมาพูดคุยกับคนใต้ร่างแทน เป็นเพราะสภาพแสงภายในห้องตอนนี้ไม่สว่างนัก เขาจึงไม่ต้องกลัวว่าอีกฝ่ายจะมองเห็นร่องรอยแห่งความเขินอายที่ปรากฏอยู่บนสองข้างแก้มร้อนๆของตนเอง
“เรื่องอะไรเหรอ?”
“..อาจารย์บุญฤทธิ์ชวนผมไปทำงานด้วย..”
ทันทีที่สิ้นพยางค์สุดท้ายดวงตาคู่คมของธีรชาติก็เบิกขึ้นโดยพลัน ลำตัวท่อนบนถูกท่อนแขนทั้งสองข้างยันขึ้นน้อยๆจนเป็นผลให้ร่างกายขนาดสันทัดของพ่อสถาปนิกคนดีต้องแอ่นตามไปด้วย “โอ้โหจิน! สุดยอดเลย!..คุณอาเขามาทาบทามทางไหนน่ะ? ส่งคนมาคุยเหรอ?”
คนถูกถามส่ายศีรษะไปมาสองสามที “เปล่าครับ วันก่อนผมเอาของขวัญเข้าไปขอบคุณที่ออฟฟิศอาจารย์ อาจารย์ก็เลยถามผมเองโดยตรง”
“คุณอาคุยเองเลยด้วย?..น่าปลื้มแทนเป็นบ้า จินดีใจไหม?”
“ต้องดีใจสิ มีคนเก่งๆระดับนั้นมองเห็นฝีมือเป็นใครก็ดีใจอยู่แล้ว แต่พอต้องมานั่งคิดจริงๆว่าจะเลือกทางไหนนี่มันโคตรปวดกบาลเลยอะพี่ ผมรู้นะว่าเป็นโอกาสที่ดีมาก นอกจากจะได้ทำโปรเจ็คต์แบบที่ชอบเยอะๆแล้วยังได้เรียนรู้จากอาจารย์โดยตรงด้วย...แต่ว่า...ผมชอบทำงานกับป๋าครับ ชอบเพื่อนร่วมงานที่ออฟฟิศด้วย ไม่อยากหนีทอมทอมไปไหน...คิดไม่ออกเลยว่าจะเอาไงดี...”
ธีรชาติพยักหน้ารับรู้เพียงเบาๆ “เข้าใจ..รู้สึกผูกพันกับเพื่อนร่วมงานเป็นเรื่องธรรมดา แต่พี่ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือจินต้องมองไปในอนาคตยาวๆถ้าเกิดยังมุ่งมั่นว่าจะขึ้นไปอยู่แถวหน้าของวงการให้ได้น่ะนะ ให้น้ำหนักกับเป้าหมายชีวิตมากกว่าเรื่องอื่นน่าจะดีกว่า”
“ถ้าพี่เป็นผมพี่จะทำยังไง?”
“..อืม..คือถ้าให้พี่ตัดสินจากแนวทางปัจจุบันของทอมทอมฯตอนนี้ พูดตามตรงว่าใจพี่คงเอนไปทางบริษัทของคุณอามากกว่า แล้วก็ค่อนข้างมั่นใจด้วยว่าพี่ต้อมจะไม่โกรธไม่เสียใจ..อาจจะแค่เสียดาย”
“ต่อให้ป๋าไม่โกรธไม่เสียใจ แต่ผมก็รู้สึกว่ามันไม่ค่อยแฟร์อยู่ดี เขาคอยสอนผมมาตั้งแต่ผมยังทำอะไรไม่ค่อยเป็น อยู่ดีๆพอมีคนอื่นต้องการขึ้นมาจะให้กระดิกหางหนีไปง่ายๆได้ยังไง?”
“แต่อย่าลืมสิว่าจินไม่ได้เป็นพนักงานที่นั่งง่วงอยู่หน้าคอมไปวันๆนะ อย่างตอนนี้จินก็กัดฟันสู้ดึงโปรเจ็คต์เข้าบริษัทจนได้ ค่าแบบก็ตั้งหลายสิบล้าน ถามว่าแฟร์ไหม พี่ว่ามันเลยคำนั้นมาไกลแล้ว...แต่...” ธีรชาติเว้นจังหวะเพื่อสบสายตากับคู่สนทนานิ่งๆราวสองถึงสามวินาที “...สิ่งที่พี่เพิ่งพูดไปมันก็เป็นแค่การตัดสินใจบนพื้นฐานที่ว่าถ้าทิศทางธุรกิจของทอมทอมฯยังเป็นแบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้น่ะนะ...”
“หือ? ผมไม่เข้าใจที่พี่พูดอะ”
“...จริงๆมันยังมีอีกโอกาสหนึ่งที่พี่มองเห็น ถ้าจินยืนยันว่ายังไงก็อยากจะทำงานกับพี่ต้อมต่อไป พี่ว่าโอกาสที่ทอมทอมฯถืออยู่ในมือตอนนี้ก็น่าสนใจไม่แพ้กัน..อยากให้ขยายความไหม?...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เด็กหนุ่มยืนเกาะพนักเก้าอี้ตัวสั่นงันงกอยู่ตรงหน้าคนที่ตอนนี้กำลังโมโหสุดขีด
“มึงบ้าแล้วไอ้แว่น! ก็รู้ว่ากูรีบจะตายห่ายังเสือกไปรับงานคนอื่นมาทำอีก!”
“ใจเย็นโก๋...กูผิดเองแหละที่เอามาให้น้องมันทำ เห็นเป็นเด็กฝึกงานไม่นึกว่าจะติดพันอะไรเยอะแยะ...กูขอโทษจริงๆ” นายแม็คผู้เป็นหนึ่งในสาเหตุสำคัญที่ทำให้สเก็ทช์ของโกวิทยังไม่ถูกเขียนขึ้นมาเป็นแบบแปลนที่สมบูรณ์ดียื่นมือออกไปตบอกเพื่อนร่วมงานเบาๆ “อย่าด่าน้องมันเลย..หลานป๋านะเว้ย หลานป๋า ท่องไว้”
“หลานใครกูก็ไม่สนแล้วตอนนี้! มีอย่างที่ไหนวะสัญญาไม่เป็นสัญญา เมื่อเช้าก่อนกูออกไปแม่งก็รับปากไว้ดิบดีว่าเสร็จแน่นอน แล้วทำไงอะทีนี้ ห้าโมงตรงกูต้องส่งไฟล์ไปให้ลูกค้าดูแล้ว จะเอาที่ไหนไปส่ง? หา!?...กูไม่โทษมึงเลยนะแม็ค กูโทษมันคนเดียวนี่แหละ ถ้ามันบอกมึงสักคำว่าไม่ว่างมีเหรอมึงจะใช้งานมันต่อ? แม่งปฏิเสธคนไม่เป็น มัวแต่กลัวห่ากลัวเหวอะไรไม่รู้! น่าเบื่อฉิบหาย!”
...รู้สึกเหมือนโดนตบหน้า...
ต้นตระการสะอึกไปทันทีหลังจากที่ถ้อยคำวรรคสุดท้ายของโกวิทถูกพ่นออกมา ก้อนความรู้สึกที่ตีขึ้นมาจุกอยู่บริเวณคอหอยมาตั้งแต่เมื่อครู่เริ่มจะดันตัวสูงขึ้นไปสู่หัวตาทั้งสองข้าง
“เฮ้ยพี่โก๋..” จินดาซึ่งเกาะติดสถานการณ์อยู่ไม่ห่างแทรกตัวเข้ามายืนกั้นกลางระหว่างรุ่นพี่รุ่นน้องไว้ในตอนนั้น “ร้อนอะไรเบอร์นี้วะพี่..น้องมันเป็นแค่เด็กฝึกงาน จะเอาอะไรกับมัน? ใจเย็นเหอะ สงสารเด็ก”
“แม่งเอ๊ย!” โกวิทสบถออกมาเสียงดัง ฝ่ามือหนาใหญ่ข้างหนึ่งของเขายกขึ้นเสยผมด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย “สเก็ทช์กูอยู่ไหนไอ้แว่น เอาสเก็ทช์กูคืนมา เดี๋ยวกูจัดการต่อเอง”
เมื่อตระหนักได้แล้วว่าต่อให้ยืนพ่นน้ำลายออกไปอีกเป็นลิตรแปลนที่ต้องการมันก็ไม่คืบหน้าขึ้นมาสถาปนิกเจ้าของโปรเจ็คต์จึงจำต้องกดอารมณ์ที่ปะทุอยู่ในใจไว้แล้วพาตัวเองวกกลับมาสู่การทำงานอีกครั้ง
ยืนรออยู่เพียงครู่เดียวม้วนกระดาษร่างที่เมื่อเช้าชายหนุ่มทิ้งไว้ให้ต้นตระการก็ถูกส่งผ่านข้างลำตัวของจินดาออกมาสู่มือเขา
...ก็เกือบจะรับไปง่ายๆอยู่แล้วเชียว...
...แต่สายตาเจ้ากรรมมันดันเหลือบไปสังเกตเห็นอาการสั่นไหวจากมือของคนที่ส่งของมาให้เสียนี่...
...ไหนจะยังไอ้รอยเปียกชื้นเป็นจุดๆบนม้วนกระดาษนั่นอีก...
หัวคิ้วคมเข้มกระตุกเข้าหากัน อยู่ดีๆในอกมันก็ปวดหนึบขึ้นมาแปลกๆ
สถาปนิกหนุ่มชะโงกตัวสอดสายตาข้ามไหล่จินดาไปดูหน้าเจ้าคนที่ยืนหลบอยู่ทางด้านหลังด้วยความรู้สึกหวั่นใจ ก่อนที่เพียงเสี้ยววินาทีถัดมาดวงตาของเขาจะต้องเบิกกว้างขึ้น
...น้ำตา...
เพียงได้เห็นแค่นั้นหัวใจของคนห่ามๆอย่างโกวิทก็กระตุกวูบขึ้นมาได้ในทันที
...ต้นตระการกำลังร้องไห้...
...ไม่ใช่เพียงน้ำตาคลอ หากแต่ร่วงเผาะๆลงสู่พื้นราวกับเปิดก๊อกเลยทีเดียว...
ท่าทีที่ชะงักงันไปเฉยๆของรุ่นพี่คนสนิทเรียกให้จินดาต้องหันมองตามทิศทางสายตา “อ้าวเฮ้ยต้น..ไม่เอาไม่ร้องสิ”
เป็นเพราะถูกทักขึ้นมาต่อหน้าผู้คนมากมายเด็กหนุ่มจึงตัดสินใจหันหลังกลับแล้วก้มหน้าก้มตาสาวเท้าหนีออกจากบริเวณนั้นไปโดยไม่คิดฟังเสียงทักท้วงจากใครอีกเลย
ตอนนี้ผู้ร่วมสังเกตการณ์นับสิบชีวิตต่างก็หันมาจับจ้องอยู่ที่โกวิทเป็นตาเดียว
“..เอาแล้วไง..หลานป๋าเป่าปี่แล้ว..” แว่วเสียงใครบางคนลอยขึ้นมาเบาๆ
ชายหนุ่มตัวต้นเรื่องผ่อนลมหายใจอุ่นร้อนผ่านปลายจมูกออกมาอย่างยาวนานก่อนจะค่อยๆหลับตาลงราวกับต้องการหลีกหนีจากความพลาดพลั้งที่ได้ก่อลงไป
...เวรกรรม...
...ขาดสติจนเผลอพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังออกไปจนได้...
...แล้วทีนี้ต้องทำยังไงต่อวะเนี่ย? งานแม่งก็ต้องรีบทำ...
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 07-12-2016 18:34:34
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 07-12-2016 18:46:36
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 07-12-2016 18:56:44
คู่พี่ชาติน้องจิน นี่ก็ฟินเหลือเกิน เหนียวแน่นมาก เห็นด้วย จินเวอร์ชั่นปากตรงกับใจนี่มันน่ารักจริงๆ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 07-12-2016 18:58:15
่
เริ่มหัวข้อโดย: Aomoto ที่ 07-12-2016 18:59:01
พี่โก๋คะ ใจร้ายไปแล้วนะคะ ยังงี้ต้องง้อนะคะ ง้อมาเป็นแฟนเลยคะ
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 07-12-2016 19:01:47
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 07-12-2016 19:02:23
ส่วนผัวเมียคู่นั้น หวานซะไม่มี อิจฉาค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: yymomo ที่ 07-12-2016 19:04:40
แบบว่า " อยู่กันดีๆไม่ได้ใช่มั้ย " ( ยืมคำเจ้าแม่นาคีมาเลย 555 ) งานนี้ขอให้พี่บัวจัดหนักจัดเต็มเอาให้นางกระอักเลือดช้ำในไปเลย
ส่วนเรื่องงานที่อาจารมาทาบทาม มันก็ตัดสินใจยากจริงๆน่ะแหละ เป็นนี่นี่ก็ตัดสินใจยากนะ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 07-12-2016 19:13:55
ส่วนเรื่องงาน คิดว่าพี่ชาติต้องมีอะไรดีๆ ที่ช่วยจินได้แน่ๆ รอดูๆ
พี่โก๋โหดมากกก แต่ก็แอบเข้าใจ คือรับปากกันแล้วไม่ได้อย่างที่บอกมันคงโมโหมาก อาจจะรุนแรงไปนิดดด
ดูตามฟอร์มแล้ว ต้องตามง้อเด็กแน่ๆ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: anandawan ที่ 07-12-2016 19:14:29
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-12-2016 19:16:06
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 07-12-2016 19:22:47
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 07-12-2016 19:25:18
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 07-12-2016 19:27:31
จะขึ้นจะหัวร้อนก้ไม่ดูคนเลย
น้องมันร้องไห้วิ่งหนีไปแล้วเนี่ย
แล้วต้องไปตามตัวจากไหนจะรู้หรอ
น้องร้องไห้วิ่งหายไปแบบนี้ยังมีสามธิทำงานอีกมะ
ไปง้อน้องมันเลยนะ!!
ส่วนคู่พี่ชาติกับหนูจิน ไม่มีอะไรจะพูดอีกต่อไป
อิจมาก อิจทั้งพี่ชาติที่จินเวอร์ชั่นปากตรงกับใจน่ารักจนอยากขโมยมาเกบไว้เอง
อิจทั้งจินที่พี่ชายิทั้งหลงทั้งติดทั้งรักอะไรเบอร์นี้อะ
อยากได้เก้าอี้ทำงานแบบนี้บ้างต้องทำยังไงคะ
ถ้าได้สัญญาจะทำงานทั้งวันไม่ลุกไปไหนเลยจริงๆ55555555
ถ้าจะหวานจนมดขาดใจตายทั้งรังขนาดนี้นะ!
ส่วนยัยใบตองใบกล้วยเน่านี่สวสัยไม่เข็ดอะ
ถึงทำไรไม่ได้แต่ก่อกวนแบบนี้มันน่ารำคานนะ
ระวังดับไม่รู้ตัววว
รอตอนต่อไปค่าาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 07-12-2016 19:33:21
แต่อยากต่อไวๆจัง
เริ่มหัวข้อโดย: aisen ที่ 07-12-2016 19:49:55
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 07-12-2016 19:50:13
คู่พี่โก๋ดันทะเลาะกันอีก เวร มันต้องมีอะไรมาฉุดอารมณ์ทุกทีสิน่า
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 07-12-2016 19:52:28
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 07-12-2016 19:54:34
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 07-12-2016 20:01:58
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 07-12-2016 20:08:45
ใบตองยังไม่จบอีกหรอคะ ทำเขาไว้ขนาดนี้ควรรู้ตัวแล้วรีบถอยดีไหม
คราวนี้ไม่ใช่แค่ความโหดของพี่ชาติแล้วนะ ความหึงของจินนี่ไม่ธรรมดาด้วย
คบกับพี่ชาตินี่คุ้มจริงอะไรจริง ให้ทั้งเรื่องรัก ปรึกษาเรื่องงานก็ได้ด้วย ช่วยงานก็ทำได้อีก
ไม่เสียชื่อผู้บริหาร แต่เสียตรงความหื่นนี่แหละ ดูถึงเนื้อถึงตัวตลอด แต่จินก็ดูชินแล้วอ่ะเนอะ
พี่โก๋เครียดเรื่องงานเราเข้าใจ น้องต้นเองก็ผิดแหละ แต่พี่โก๋ก็พูดทำร้ายจิตใจไปหน่อย
ง้อน้องเร็ว ปรับอารมณ์แล้วไปชวนมาเร่งงานกันต่อ งานเดือด อย่าเพิ่งทะเลาะกันนนน :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 07-12-2016 20:09:19
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 07-12-2016 20:10:03
ประกาศ ให้ รู้ กัน ไปชัดๆเลยว่าที่รกฉันใครก้อย่าหวัง
ชอบประโยคความคิดของจิน
"วันนี้มีคนติดต่อเข้ามาหา""คนรัก""ของเขาบ่อยเป็นพิเศษ"
กรี๊ดดด มันฟิน มันเขิน จินดีงามมากเลยยย
พี่โก๋!!!!!!!!! ก็รู้อยู่ว่าน้องต้นเป็นยังไง
ยังไปว่าน้องอีก ดูสิ ร้องไห้ใหญ่แล้ว
ตามไปง้อเลยนะ
ใบตองเดี๊ยะจะโดน ระวังไม่มีงานทำนะ
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 07-12-2016 20:15:11
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 07-12-2016 20:24:39
จบแล้ว เลิกกันแล้ว ก็ไม่ยอมจบดีๆ
น่าเอาคลิ๊ปที่คบดาราชาย ออกสื่อซะจริง(มโนว่าต้องมี)
น่ารำคาญนางจริงๆ
พี่โก๋ ปากหมาทำลายจิตใจน้องต้น :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
คำพูดที่พูดออกไปแล้ว มันเอากลับมาไม่ได้
ไปง้อน้องต้นเลย พี่โก๋
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 07-12-2016 20:28:03
เริ่มหัวข้อโดย: imetvxq ที่ 07-12-2016 20:28:52
ส่วนพี่โก๋ พี่ก็ทำงานไปปลอบน้องไปแล้วกันนะ T_T
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 07-12-2016 20:44:55
จินแอบหึง แอบแสดงความเป้นเจ้าของด้วย พี่ชาติไม่รักไม่หลงก็บ้าแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 07-12-2016 20:48:19
พี่โก๋ไปตามต้นกลับมาเลยยยยยยย :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: ZYSQ_ ที่ 07-12-2016 20:56:49
เป็นคนดีที่ไม่เหมาะกับน้องต้นสุดๆ
ก็ดูนางโอเคกับทุกคนนะ แต่ทำไมพูดจาทำร้ายจิตใจน้องตลอด
ถึงขั้นทำน้องก๊อกแตกนี่ฉันเอือม
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 07-12-2016 21:14:06
ส่วนตินกับพี่ชาติก็หวานมากเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ming88 ที่ 07-12-2016 21:25:52
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 07-12-2016 21:28:44
พี่โก้โหดมากเกินไปแล้ว ไปง้อน้องด่วนเลย
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 07-12-2016 21:30:42
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 07-12-2016 21:34:01
มีไรก็คุยกัน ปรึกษากัน นี่แหละชีวิตคู่
ส่วนพี่โก๋งานเข้า ดุน้องจนร้องไห้หนีไปแล้ว ไหนจะงานที่ยังไม่เสร็จอีก ทำไงดีละทีนี้
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 07-12-2016 21:40:22
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 07-12-2016 21:43:35
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 07-12-2016 21:44:06
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 07-12-2016 21:44:26
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 07-12-2016 21:49:33
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 07-12-2016 21:52:04
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 07-12-2016 21:55:34
ทำไมมมมมมมม
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 07-12-2016 21:58:28
พี่โก๋ใจร้ายว่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 07-12-2016 22:02:58
:m16:
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 07-12-2016 22:07:28
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 07-12-2016 22:21:25
เริ่มหัวข้อโดย: wasey ที่ 07-12-2016 22:30:10
จะไม่อะไรมากกับคู่หลัก อิจฉา :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: yayachipu ที่ 07-12-2016 22:36:26
เริ่มหัวข้อโดย: sosobo21 ที่ 07-12-2016 22:45:05
:katai1: :katai1: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 07-12-2016 22:47:12
งานเข้าสองทางเลย
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 07-12-2016 22:47:39
น่ารักๆๆๆ
#ผู้ชายเเบบพี่ชาติหาที่ไหนได้บ้าง
#ชอบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 07-12-2016 22:54:38
คู่รอง มาคุแต่ไกล เฮียใจเย็นนะโมโหเข้าใจ
แต่น้องมันขี้น้อยใจ เพราะงั้นไปง้อน้องซะ !!!
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 07-12-2016 23:00:52
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 07-12-2016 23:11:14
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 07-12-2016 23:23:10
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 07-12-2016 23:26:34
พี่ชาติดูคึกกว่าก่อนเป็นแฟนกะน้องจินอีก
สงสัยได้ยาดี55 กลายเป็นผู้ชายเลห์เลย
ก็แบบว่ากอดน้องจินไม่ปล่อยเลยอ่ะ
ส่วนคู่พี่โก๋ สงสารน้องต้นอ่ะ
ไปง้อน้องต้นเดี๋ยวนี้เลยนะ น้องโก๋
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 07-12-2016 23:27:24
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 07-12-2016 23:52:09
พี่โก๋จะกินหัวน้องต้นตระการมั้ยคะ กลัว
ไม่เอาไม่ดุน้องนะคะ ร้องไห้เลยเห็นมัเยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 08-12-2016 00:11:48
พี่โก๋โคตรดุอ่ะ ไปโอ๋เด็กเลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: ppangssang ที่ 08-12-2016 00:12:45
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 08-12-2016 00:39:03
ค้างง
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 08-12-2016 01:06:43
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 08-12-2016 01:29:35
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 08-12-2016 01:52:28
เริ่มหัวข้อโดย: finn~luv ที่ 08-12-2016 02:14:02
ตอนนี้ขอโวยวายก่อน
อิพี่โก๋!!!! ดุน้องอะไรรุนแรงแบบนั้น
น้องร้องไห้แล้ว ฮืออออออ :katai1: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 08-12-2016 02:31:44
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 08-12-2016 02:42:04
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 08-12-2016 02:53:18
พี่โก๋ง้อน้องเลยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 08-12-2016 03:29:30
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 08-12-2016 03:58:26
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 08-12-2016 05:26:58
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 08-12-2016 06:45:46
คู่พี่ชาตินี่ก็หวานเอาไม่เกรงใจใคร
เริ่มหัวข้อโดย: ่jjay ที่ 08-12-2016 06:55:12
เริ่มหัวข้อโดย: MeWeaw ที่ 08-12-2016 07:25:46
:ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 08-12-2016 07:57:39
เป็นได้ทุกอย่างของจินจริงๆนะเนี่ย น่ารักอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Lilyrum ที่ 08-12-2016 08:00:05
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 08-12-2016 08:11:07
เริ่มหัวข้อโดย: numin ที่ 08-12-2016 09:02:54
ส่วนคุณจินดา ป๊าดดดดด แสดงความเป็นเจ้าของแบบสุดๆ ชอบๆๆๆๆ รอรอ รอตอนต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: ิbbeer.r ที่ 08-12-2016 09:32:33
เริ่มหัวข้อโดย: purple ที่ 08-12-2016 10:19:45
พี่ชาติยิ้มแก้มปริเลยน้าาา จินเวอร์ชั่นใหม่ถูกใจจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 08-12-2016 10:34:19
เริ่มหัวข้อโดย: yunkiw ที่ 08-12-2016 11:12:41
จินดาน่ารักมากกก มีความน่ารักสูงมาก แต่ไม่รู้ตัวเองสินะ ถ้านี่เป็นพี่ชาติก็คงซัดยันเช้าค่ะ 555
ส่วนพี่โก๋ อยากบอกเลยว่าอารมณ์พี่เมื่อกี้ทะลุถึงหัวใจมาก
น้องต้นคงน้อยใจเลเวลสิบ ไม่แน่อาจจะขอเลิกให้พี่โก๋สอนเลยก็ได้มั้ง
เล่นพุดเหมือนมีน้องแล้วเป็นตัวถ่วงขนาดนี้ :(
เคืองแรง
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 08-12-2016 11:34:02
แต่เหมือนฟากพี่โก๋จะเจอเรื่องใหญ่กว่านะเนี่ย
น้องต้นร้องไห้เลย ไอ้พี่โก๋บ้า ขอให้ง้อน้องต้นยากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 08-12-2016 11:59:58
เริ่มหัวข้อโดย: krayfanxing ที่ 08-12-2016 12:00:25
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 08-12-2016 14:33:39
ตบปากค่ะ
ปากมงคลเหลือเกิน
ขอให้น้องหนีไปซบอกผู้ใหม่ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 08-12-2016 20:20:40
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 08-12-2016 21:16:53
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 08-12-2016 21:33:52
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 08-12-2016 21:49:28
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 08-12-2016 22:09:58
จิรกึงน่ารักแสดงความรักก็น่ารักด้วย ง่อว์
เริ่มหัวข้อโดย: j123 ที่ 09-12-2016 00:15:01
เริ่มหัวข้อโดย: mam79 ที่ 09-12-2016 06:55:46
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 09-12-2016 10:50:09
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 09-12-2016 17:20:37
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 09-12-2016 20:14:40
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 10-12-2016 00:26:09
ส่วนโกวิทกับต้นตระการ ไม่ขอกล่าวอะไรมากมายนะคะ หึหึ คนมันกำลังขึ้นเพราะเครียดเรื่องงานเนาะ อีกคนก็ยังเรียนอยู่เลย ดังนั้นพบกันครึ่งทางน่อ ที่น้องร้องไห้ก็เพราะความรู้สึกมันเกินเลยแล้วนั่นแหละ เลยอ่อนไหวกับคนที่รู้สึกดีๆ ด้วยเป็นพิเศษ ยิ่งถูกคนพิเศษด่าว่าน้องคงเสียใจจริงๆ
ขอบคุณมากๆ ค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Alinrat ที่ 10-12-2016 14:00:15
พี่โก๋ใจร้าย ใจร้ายยังกะยักษ์ :hao5: :hao5: :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: sb_ng ที่ 11-12-2016 00:30:09
กลับมาอีกทีจุใจเลย พี่ชาติกับจินก็หวานกันใหญ่ ฟินไปเลยพี่ชาติ เจอจินดาเวอร์ชั่นทำตามใจ 55555
ตั้งแต่แรกจนตอนนี้พี่ชาติก็ยังคงเป็นผู้ใหญ่ที่น่าพึ่งพา เป็นคนที่จินปรึกษาได้เสมอ
จินคงหนักใจเลือกไม่ถูกอ่ะเนอะ ตัดสินใจลำบากจริงๆ
ส่วนพี่โก๋น้องแว่น น้องแว่นก็แสดงออกอยู่นะ เหลืออิพี่โก๋ที่ยังมีมาดอยู่
ละพาร์ทนี้ทำน้องร้องไห้อีก เจอ 'น่าเบื่อฉิบหาย' นี่คือแบบ อิพี่โกกกกกกกกกก๋!!!
สงสารน้องงงง เข้าใจนะว่างานรีบ เออแบบรับปากไว้แล้ว
แล้วสุดท้ายไม่ได้ทำก็เออสมควรที่พี่โก๋จะนอยด์จะหงิดจะวีนเหวี่ยงแหละ ผิดก็ว่ากันไปตามผิด
แต่แบบ ใจเย็นกับน้องกว่านี้หน่อยเซ่ ห่างกันเกือบรอบนะว้อยย รีบคุยกันดีๆเลยยย
เริ่มหัวข้อโดย: i c u ที่ 11-12-2016 02:14:42
เริ่มหัวข้อโดย: I C H A ที่ 11-12-2016 21:35:42
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 11-12-2016 22:40:49
ทำดีมากกก น้องจิน
ส่วนตัวพี่มัน อิพี่โก๋ใจร้าย อิคนปากไม่ดี
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 12-12-2016 00:32:11
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 12-12-2016 00:37:48
แต่อารมณ์โดนพูดคำนั้นใส่ก็หน้าชาจริงๆนั่นแหละค่ะ เราเป็นน้องต้นคงแบลงค์ไปเลย
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 12-12-2016 16:45:07
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 13-12-2016 11:32:48
เริ่มหัวข้อโดย: ิbbeer.r ที่ 13-12-2016 17:06:54
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 13-12-2016 17:09:30
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 13-12-2016 18:02:05
เริ่มหัวข้อโดย: NuTonKaw ที่ 13-12-2016 18:25:39
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 13-12-2016 19:24:25
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 13-12-2016 22:24:00
คู่รอง กำลัง :impress3:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 13-12-2016 23:14:00
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 14-12-2016 00:13:20
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 14-12-2016 18:32:17
-----------
ราคาฝัน # 37
สุดท้ายโกวิทก็ไม่ได้ตามไปดูเจ้าหนูที่เขาเป็นคนทำให้น้ำตาร่วงเองกับมือเหมือนที่ใจอยาก กำหนดส่งงานที่กระชั้นขึ้นทุกขณะบังคับให้ต้องนั่งติดเก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์อยู่ตลอดเวลาอย่างช่วยไม่ได้
หลังจากเวลาผ่านไปร่วมสิบนาทีต้นตระการก็เดินกลับเข้าออฟฟิศมาอีกครั้ง เด็กหนุ่มเอ่ยขอแบ่งสเก็ทช์ไปช่วยทำด้วยน้ำเสียงขุ่นหมอง และแม้น้ำตาจะเหือดแห้งลงไปแล้วแต่ถึงอย่างไรรอบดวงตาใต้กรอบแว่นคู่นั้นก็ยังคงแดงช้ำไม่หายอยู่ดี
โกวิทจำต้องควบคุมให้สมาธิของตัวเองจดจ่อกับงานตรงหน้าอยู่นานเป็นชั่วโมง กระทั่งในที่สุดสิ่งที่มุ่งหมายก็สำเร็จเสร็จสิ้นจนได้
“..คุณแพร ผมส่งไฟล์เข้าอีเมล์ไปแล้วนะครับ..ครับ ใช่ครับ..ต้องขอโทษอีกครั้งนะครับที่ส่งช้าไปหน่อย..ครับ ขอบคุณมากครับ สวัสดีครับ..”
ลมหายใจหนึ่งเฮือกใหญ่ถูกผ่อนทิ้งออกจากปอดมาทันทีที่โทรศัพท์ถูกตัดสายไป ถึงจะเร่งจนนิ้วแทบติดไฟ แต่สุดท้ายเขาก็ส่งงานเลทไปหนึ่งชั่วโมงอยู่ดี
...ช่วงนี้งานยุ่งจนหัวปั่นไปหมด...
...ทั้งเหนื่อยทั้งล้าแต่ก็หยุดมือไม่ได้...
เมื่อกลับมาตั้งหลักได้อีกครั้งโกวิทก็ยืดคอชะเง้อมองไปยังที่นั่งประจำของเจ้าเด็กฝึกงานตัวจ้อยนั่นอย่างที่คอยทำอยู่เป็นระยะระหว่างการเร่งทำงานเมื่อสักครู่
สถาปนิกหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจทันทีเมื่อมองไปแล้วได้เห็นว่าตอนนี้หลานรักของผู้เป็นนายไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิมอีกแล้ว
“เฮ้ยไอ้จุ้ย หลานป๋าหายไปไหนแล้วอะ?” เขาเร่งเสียงถามเพื่อนร่วมอาชีพอีกคนที่นั่งอยู่ไม่ห่างจากตำแหน่งที่สายตากำลังมองไป
“กลับบ้านไปแล้วพี่ เพิ่งออกไปตะกี้เอง”
“แม่งไวฉิบหายเลย” โกวิทพึมพำออกมาเพียงแผ่วเบา เมื่อครู่หลังจากรวบรวมไฟล์จากเด็กหนุ่มมาจนครบเขาก็หันไปส่งอีเมล์และโทรศัพท์แจ้งลูกค้า ซึ่งกิจกรรมที่ว่ามานี้ก็กินเวลาไปเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น
สถาปนิกเคราครึ้มไม่รอช้ารีบลุกออกจากที่นั่งแล้วมุ่งตรงไปยังประตูบริษัท สองขายาวๆพาให้เขาเดินทางไปถึงโถงรอลิฟต์อย่างรวดเร็ว เมื่อมองไปก็เห็นแผ่นหลังบอบบางของเด็กหนุ่มกำลังเคลื่อนหายเข้าเจ้ากล่องเหล็กซึ่งตอนนี้กำลังแน่นขนัดไปด้วยผู้คนอย่างได้จังหวะพอดิบพอดี
ฝ่ามือหนาใหญ่ยื่นผ่านบานประตูโลหะเข้าไปรั้งแขนของคนที่ต้องการตัวไว้ก่อนจะออกแรงฉุดเบาๆให้ร่างกายขนาดสันทัดนั่นขยับออกมายืนอยู่ข้างกัน สายตานับสิบคู่จากผู้โดยสายรายอื่นไม่ได้สร้างความสะทกสะท้านให้โกวิทได้แต่อย่างใด
ต้นตระการมีท่าทีตกใจและทำอะไรไม่ถูก เด็กหนุ่มไม่ขืนตัว ไม่ดึงแขนหนี เพียงโอนอ่อนตามการควบคุมอย่างว่าง่ายเท่านั้น
...คงไม่ใช่ว่าเต็มใจ แต่ดูแล้วน่าจะเป็นอาการที่เรียกว่าเกรงกลัวเสียมากกว่า...
หลังจากประตูลิฟต์ปิดลงไปสถาปนิกรุ่นพี่ก็หันมองเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าเจือแววกระอักกระอ่วน
“ไปคุยกันหน่อยสิ” โกวิทว่าเช่นนั้นก่อนจะเริ่มเดินนำไปทางบันไดหนีไฟโดยที่มือก็ยังจับจูงต้นตระการไว้ไม่ปล่อย
คนเป็นรุ่นน้องไม่เปิดปากถามไถ่หรือแสดงความเห็นใด ดวงตาใต้กรอบแว่นเพียงเบนลงมามองข้อมือที่ถูกเกาะกุมไว้ของตนอยู่ในความเงียบเท่านั้น
...เนื้อตัวของโกวิทยังคงอุ่นเหมือนทุกครั้งที่เคยสัมผัส..
...แม้ในใจจะยังขุ่นหมองเนื่องด้วยเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักสามชั่วโมงก่อน แต่ก็น่าแปลกว่าอุณหภูมิจากร่างกายของอีกฝ่ายกลับทำให้เขาใจเต้นขึ้นมาในเวลาแบบนี้ได้...
ต้นตระการถูกพาเดินลงบันไดมาจนถึงชั้นบนสุดของลานจอดรถ โกวิทหันซ้ายมองขวาสอดส่ายสายตาอยู่ครู่ก่อนตัดสินใจจูงให้เด็กหนุ่มมายืนหลบอยู่หลังรถเอสยูวีคันใหญ่ที่จอดนิ่งอยู่ไม่ไกลด้วยกัน
...พอหาที่คุยเงียบๆได้คราวนี้ช่วงเวลาแห่งความอึดอัดสำหรับคนเป็นรุ่นน้องก็มาถึง...
ต้นตระการก้มหน้าต่ำไม่ยอมสบตา
“..มึง..เป็นยังไงบ้าง? รู้สึกโอเคขึ้นหรือยัง?..” โกวิทเอ่ยถามขึ้นมาเช่นนั้นด้วยจังหวะเนิบช้า น้ำเสียงที่ถูกเปล่งออกไปฟังดูแหบแห้งกว่าทุกคราว
เด็กหนุ่มพยักหน้าลงน้อยๆก่อนตอบออกมาเพียงแผ่วเบา “..โอเคแล้วครับ..”
“..เมื่อตอนบ่ายกูพูดแรงไป..ขอโทษนะ..ไม่ได้ตั้งใจจะให้มึงรู้สึกแย่ขนาดนั้น..” เป็นเพราะคู่สนทนาเอาแต่ก้มมองพื้น โกวิทจึงต้องเป็นฝ่ายค้อมตัวลงไปแล้วช้อนหน้าตัวเองขึ้นเพื่อสบตา “..เกลียดกูไปหรือยังเนี่ย? อย่าเพิ่งเกลียดกันนะโว้ย..”
“..พี่โก๋ไม่เห็นต้องขอโทษผม ผมสร้างความเดือดร้อน โดนดุก็สมควรครับ..”
“ก็ถ้าแค่ดุอย่างเดียวกูคงไม่มาขอโทษหรอก แต่นี่กูด่าไปด้วยไง กูก็อยากขอโทษใช้อารมณ์มากเกินไป...ยกโทษให้กูนะแว่นนะ เดี๋ยวพาไปเลี้ยงไอติม”
คราวนี้ต้นตระการไม่ได้ตอบอะไรกลับไปในทันที เด็กหนุ่มใช้เวลาไตร่ตรองถึงบางสิ่งอยู่ครู่ใหญ่ ในกรอบตาเริ่มมีม่านน้ำบางๆเอ่อขึ้นมาฉาบไว้อีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้
“..จริงๆพี่โก๋รำคาญผมมากเลยใช่ไหม?..” ปลายคางได้รูปถูกกดลงต่ำเสียยิ่งกว่าเดิม เขาไม่ต้องการให้รุ่นพี่คนดีมองเห็นสิ่งที่แอบซ่อนอยู่ในแววตา “..ผมก็รู้นะว่าพี่ไม่ได้อยากมาดูแลผมตั้งแต่แรก แต่เพราะกู๋ขอไว้เลยปฏิเสธไม่ได้ ที่ผ่านมาเวลาอยู่กับพี่ผมก็พยายามมากๆแล้วที่จะไม่ทำตัวเป็นภาระ..แต่ผมทำได้ไม่ดีเท่าไหร่ สุดท้ายก็สร้างปัญหาจนได้..”
สิ่งที่ได้ฟังทำเอาโกวิทรู้สึกวูบโหวงขึ้นมาในอก ระหว่างที่ต้นตระการพูดอยู่เมื่อสักครู่เขาสามารถจับความสั่นไหวของน้ำเสียงได้เป็นอย่างดี
...รู้สึกผิด...
...ยิ่งรับรู้ได้ถึงความน้อยอกน้อยใจของอีกฝ่ายเขาก็ยิ่งอยากตบกะโหลกตัวเองแรงๆสักที...
สถาปนิกหนุ่มกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอก่อนจะค่อยๆขยับตัวเขาไปใกล้ร่างกายผอมบางตรงหน้า สองแขนอุดมกล้ามเนื้อยื่นออกไปสวมกอดเจ้าคนขี้แยไว้ด้วยท่าทางเงอะงะงุ่มง่าม
...ปลอบคนไม่ค่อยเก่งนัก...
...จะทำอะไรมันก็ดูเก้กังไปหมด...
...ก็ได้แต่หวังว่าการส่งความอุ่นผ่านเนื้อหนังจะช่วยให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีขึ้นได้บ้าง...
“ทำไมคิดอย่างนั้น? ไม่เอาสิ..” โกวิทกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น ตอนนี้ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากยอดกระหม่อมของคนในอ้อมกอดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
...น่าแปลก แทนที่กอดแล้วน้ำตาจะเหือดแห้งลงไป กลับกลายเป็นว่าตอนนี้มันดันไหลหนักกว่าเดิม...
“ก็เมื่อกี้..พี่ยังพูดเองว่าผมน่าเบื่อ” แว่นตากรอบดำถูกเด็กหนุ่มยกออกจากใบหน้าเพื่อให้การปาดเช็ดความเปียกชื้นออกจากสองข้างแก้มเป็นไปได้อย่างสะดวกมือมากขึ้น “..ก่อนหน้านี้พี่ก็เคยพูดกับกู๋ว่า..พี่มีงานเยอะ ไม่อยากเสียเวลามาดูแลใคร..”
“โธ่ไอ้แว่นเอ๊ย นี่มึงเก็บไปคิดทุกเรื่องเลยเหรอ? คือ..บางทีกูก็พล่ามของกูไปเรื่อย ไม่ได้จริงจัง..”
“เอาอย่างนี้ดีไหมครับพี่โก๋..” เด็กหนุ่มเอ่ยแทรกขึ้นมาโดยไม่คิดรอให้โกวิทกล่าวจนครบความ “..เดี๋ยวผมไปขอกู๋สลับหน้าที่กับอาร์มก็ได้ พี่แม็คบอกว่าอาร์มทำงานเร็ว ไม่ทำให้พี่วุ่นวายเหมือนผมแน่ๆ”
นายอาร์มคนที่ว่าคือเด็กฝึกงานจากอีกมหาวิทยาลัยที่เข้ามาก่อนต้นตระการได้สักสองสัปดาห์
“ไม่เอา”
โกวิทตอบออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด สองแขนของเขายังคงโอบรัดรอบลำตัวผอมบางไว้ไม่คลาย “ไม่เปลี่ยนอะ แบบนี้ดีอยู่แล้ว”
“..แต่วันนี้ผมเพิ่งจะทำให้พี่ส่งงานเลท..”
“ผ่านไปแล้ว ช่างมันเหอะ..กูไม่อยากเปลี่ยนอะไรทั้งนั้น”
มาถึงตรงนี้จู่ๆต้นตระการก็รู้สึกเหมือนกับว่าเสียงเต้นของหัวใจที่ได้ยินผ่านแผงอกกว้างมันดังชัดขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
เด็กหนุ่มลอบกะพริบตาปริบๆด้วยความงุนงง ความทุกข์ในใจถูกวางพักไว้ชั่วขณะ
...พี่โก๋ของเขากำลังใจเต้นแรง...
“จริงๆเรื่องนี้กูไม่เคยคิดจะเล่าให้ใครฟัง แต่ไหนๆเราก็คุยกันมาถึงขั้นนี้แล้ว ขอพูดหน่อยแล้วกัน” โกวิทเกริ่นขึ้นมาด้วยระดับเสียงที่เบาลงกว่าเดิม “อาจฟังดูแปลกๆ แต่คิดว่าถ้ามึงรู้ไว้ก็น่าจะดี...ช่วงสี่ห้าเดือนที่ผ่านมานี้ชีวิตกูมันวุ่นวายมากเลยแว่นเอ๊ย เรื่องงานว่าโหดแล้ว เรื่องส่วนตัวยิ่งโหดกว่า ก่อนมาเจอมึงแป๊บเดียวมีเรื่องที่ทำให้กูทั้งเสียเซลฟ์ทั้งเสียใจเกิดขึ้น ตอนนั้นกูไม่อยากมาทำงานเพราะไม่อยากเจอหน้าใคร..”
โกวิททิ้งจังหวะไว้ตรงนั้นครู่หนึ่ง ใบหน้าของจินดาลอยขึ้นมากลางความคิด
“มึงอาจไม่รู้ตัวนะว่าช่วงนี้มึง..มีผลต่อชีวิตกูแค่ไหน..”
ถ้อยคำที่ได้ฟังทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นลูกโป่งเหี่ยวๆที่กำลังโดนสูบลมให้พองออกอีกครั้ง
“นอกจากเรื่องงานแล้วก็มีมึงนี่แหละที่ทำให้กูไม่ว่างมานั่งจิตตก ไม่สังเกตเหรอว่าเดี๋ยวนี้ตอนดึกๆกูโทรฯไปทวงงานกับมึงแทบทุกคืนเลย ขนาดเป็นเวลาส่วนตัวกูยังเอาแต่คิดว่ามึงจะทำงานที่กูให้ไปไหวหรือเปล่า..” ฝ่ามืออุ่นหนาข้างหนึ่งยกขึ้นกุมศีรษะของคนในอ้อมแขนไว้ “..กูแสดงออกดีๆกับเขาไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ นอกจากปากหมาแล้วหน้าตาก็ยังมาเหี้ยมเป็นร็อตไวเลอร์อีก คงเพราะแบบนี้มึงเลยดูไม่ออกว่ากูคิดยังไง อยากจะบอกว่าจริงๆแล้วกูรู้สึก..เอ่อ..ดีมากนะที่มึงโผล่เข้ามาเจอกูช่วงนี้พอดี”
ไม่ได้มีเพียงหัวใจของโกวิทเสียแล้วที่เต้นแรง ตอนนี้หัวใจของต้นตระการนั้นเต้นแรงยิ่งกว่า
“เพราะฉะนั้น” สถาปนิกหนุ่มเปลี่ยนน้ำเสียงให้กลับมาฟังดูชัดถ้อยชัดคำสมตัวอีกครั้ง ไหล่ทั้งสองข้างของเจ้าเด็กฝึกงานตัวดีถูกเขายันให้ขยับออกห่างจากอ้อมอกเพื่อที่จะได้เปลี่ยนอิริยาบถมาอยู่ในท่าที่สามารถมองเห็นใบหน้าของกันและกันได้อย่างชัดเจน “...ให้กูดูแลมึงต่อนะแว่น...”
ต้นตระการพยายามกะพริบตาขับไล่หยาดน้ำที่ผุดขึ้นมาบดบังทัศนวิสัย เข้าใจทุกพยางค์ที่อีกฝายเอ่ยมา แต่กลับไม่รู้จะตอบอย่างไร
...ความสามารถในการคิดมันลดลงไปตั้งแต่ที่ได้ยินว่าตัวเขามีผลอย่างไรต่อชีวิตของคนถามแล้ว...
“ว่าไง? อนุญาตไหม?” โกวิทเร่งเร้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มยียวนอันเป็นเอกลักษณ์
ในที่สุดเมื่อไม่สามารถต้านทานสายตาของคนเป็นรุ่นพี่ได้อีกต่อไปเด็กหนุ่มจึงรีบพยักหน้าก่อนจะกลั้นใจฉวยโอกาสนี้ขยับกายเข้าไปโอบกอดร่างหนาใหญ่เอาไว้อีกครั้ง
โกวิทหัวเราะร่วนเมื่อรู้สึกได้ว่าตอนนี้เด็กหนุ่มกำลังฝังใบหน้าลงกับแผ่นอกของเขาเสียแนบชิด อีกฝ่ายจะเขิน จะซึ้ง หรือจะแค่อยากหาที่เช็ดน้ำตาก็ไม่รู้แหละ เขารู้เพียงแต่ว่าสัมผัสที่ได้รับนั้นทำให้ในใจมันโล่งไปหมด
ตั้งแต่เกิดมาโกวิทแทบไม่เคยมีโอกาสได้พูดอะไรเลี่ยนๆแบบนี้กับใครที่ไหน เพียงแค่คิดจะทำก็ขัดๆเขินๆจนพาลอยากอมพะนำไปเสียแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาจึงเลือกที่จะเก็บความรู้สึกอ่อนไหวไว้ให้ลึกสุดใจแล้วแสดงออกไปในแบบที่ดูเหมาะสมกับรูปลักษณ์ภายนอกของตัวเองเท่านั้น
...เพิ่งจะมีครั้งนี้เองที่รู้สึกว่าการได้สาธยายความรู้สึกออกไปบ้างมันก็ดีไม่หยอกเหมือนกัน...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 14-12-2016 18:32:43
เพลงฮิตยุคเก้าศูนย์ซึ่งถูกร้องบรรเลงโดยคนรักดังขับกล่อมธีรชาติที่ยามนี้กำลังนั่งเอนกายแหงนหน้ามองฟ้าอยู่บนเก้าอี้หวายเทียมริมระเบียง พวกเขาทั้งคู่ไม่มีความสนใจในการเลี้ยงฉลองวันครบรอบใต้แสงเทียนแต่อย่างใด สิ่งที่เลือกทำคือการตรงกลับบ้านมาใช้เวลาร่วมกันตามปกติโดยมีข้อตกลงพิเศษเพียงข้อเดียวว่าวันนี้จะไม่มีใครเอางานขึ้นมาทำเหมือนอย่างทุกที
“เพราะไหม?” จินดาเอ่ยถามออกมาเช่นนั้นพลางยักคิ้วให้ผู้ชมกิตติมศักดิ์ด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจหลังจากร้องจนจบเพลง
“เพราะสิ ไม่อย่างนั้นนอนฟังได้ไม่นานขนาดนี้หรอก”
“แหม นี่ถ้าไม่มาเป็นสถาปนิกซะก่อนผมอาจจะไปร้องเพลงเป็นอาชีพแล้วก็ได้นะเนี่ย..หล่อๆแบบนี้ถ้าร้องในผับรับรองได้สาวกลับบ้านด้วยทุกคืนแน่” กล่าวจบพ่อหนุ่มรูปงามก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“นี่ พูดอะไรหัดเกรงใจแฟนบ้าง หวังว่าตอนอยู่ที่ออฟฟิศคงไม่ได้แอบไปหยอดผู้หญิงที่ไหนไว้หรอกนะ”
“โอ๊ย ผมเลิกหยอดผู้หญิงไปนานแล้วไม่รู้เหรอ? ตั้งแต่เจอพี่ก็ผมก็อ่อยแต่ผู้ชายอย่างเดียวเลย..เวลาพี่ไม่อยู่นี่หนุ่มๆตามผมต้อยๆๆ ชี้ซ้ายไปซ้าย ชี้ขวาไปขวา ตอนนี้ผมฮอตสุดๆในหมู่เพศผู้ คู่แข่งพี่เยอะมากบอกไว้เลย”
“ปากดี...เดี๋ยวเหอะ” ธีรชาติกระดิกนิ้วคาดโทษ “ถ้าคู่แข่งมันเยอะนักคืนนี้ให้พี่ทำคะแนนหน่อยเป็นไง? จะเอาให้ทิ้งช่วงห่างไม่เห็นฝุ่นเลย”
“เฮ้ยๆ ล้อเล่นๆ..ห..ห้ามนะคืนนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้พรีเซ็นต์งานไม่รู้เรื่องแบบคราวที่แล้วอีก” คนปากเก่งส่ายหน้าดิกเหมือนเพิ่งถูกชวนให้ไปกระโดดหน้าผา ก่อนที่ในประโยคถัดมาสุ้มเสียงจะถูกดัดให้เล็กลง “คืนนี้หนูไม่พร้อมค่ะเสี่ย เมนส์หนูมา”
ได้ยินดังนั้นผู้บริหารคนดังก็หัวเราะร่วนด้วยความชอบใจ
...ตั้งแต่มีแฟนมาทั้งหมด นอกจากจินดาจะเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวแล้วยังถือได้ว่าทะลึ่งตึงตังที่สุดอีกต่างหาก...
...เดี๋ยวๆก็พาลงใต้สะดือ เดี๋ยวๆก็พาเข้าในร่มผ้า...
...แต่ทั้งที่พูดเรื่องทำนองนี้ได้สนุกปากออกขนาดนั้น เวลาลงสนามรบจริงกลับไม่เห็นเจนจัดอย่างที่อวดอ้างไว้เลยสักที...
...ไม่เคยวางท่าเป็นทหารหาญแต่กลับทำตัวสั่นงันงกเหมือนเชลย...
...นี่มันเด็กขี้โม้ชัดๆ...
บรรยากาศแสนสบายในคืนวันครบรอบดำเนินไปอย่างเรียบง่ายต่ออีกครู่ใหญ่ เพลงเก่าเพลงโปรดของจินดาถูกบรรเลงต่ออีกครั้งจนกระทั่งเมื่อเสียงโทรศัพท์ของฝ่ายคนนอนฟังดังขัดจังหวะขึ้นมา เรียวนิ้วที่ขยับอยู่บนสายกีต้าร์จึงต้องหยุดเคลื่อนไหวลงไป
“สวัสดีครับคุณพ่อ” ธีรชาติกรอกคำทักทายใส่หูโทรศัพท์ไปเช่นนั้นเมื่อเห็นว่าเบอร์ที่แสดงอยู่บนหน้าจอเป็นของใคร “วันนี้โทรฯมาซะดึกเลยนะครับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
“พ่อดีพรุ่งนี้ตอนเช้าๆพ่อจะเข้าไปคุยกับคุณภพที่บริษัท ก็เลยว่าจะชวนชาติไปทานข้าวเที่ยวด้วยกัน สะดวกไหม?” คนทางปลายสายกล่าวด้วยลักษณะการพูดที่คนเป็นลูกชายคุ้นเคยดี
“ต้องสะดวกแน่นอนครับ ไม่ได้ทานข้าวกับคุณพ่อมาหลายวันแล้ว แต่ขอเป็นร้านใกล้ๆออฟฟิศได้ไหมครับ? พอดีตอนบ่ายโมงตรงผมมีประชุมต่อ”
ถ้อยคำโต้ตอบของธีรชาติเรียกให้จินดาต้องนิ่งฟังด้วยความตื่นตัว
...เวลานึกถึงที่บ้านของของอีกฝ่ายทีไรสถาปนิกหนุ่มเป็นต้องแอบหวั่นใจขึ้นมาทุกที...
...เคยนึกกลัวมานานแล้วว่าหากสมาชิกครอบครัวอชิรญาได้รับรู้ความสัมพันธ์ของพวกเขา ปฏิกิรยาหลังจากนั้นจะเป็นอย่างไรกันบ้าง...
“ชาติเลือกร้านได้ตามสบายเลย พ่อกินอะไรก็ได้ ขอแค่เป็นร้านเงียบๆก็พอแล้ว..มีเรื่องที่พ่ออยากคุยกับชาตินิดหน่อย”
นักธุรกิจคนดังชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ฟังอย่างนั้น ดวงตาคู่คมเหลือบมองหน้าคนรักเพียงครู่สั้นๆก่อนจะเบนหนีกลับขึ้นไปยังท้องฟ้าเหนือมหานครเหมือนอย่างเก่า
“ครับ เดี๋ยวผมให้บัวช่วยหาร้าน..เอ่อ..คุณพ่อจะคุยกับผมเรื่องงานเหรอครับ?”
“...เปล่าหรอก ก็แค่อยากถามสารทุกข์สุขดิบตามประสาพ่อลูก ชาติอย่ากังวลเลย...”
“อ๋อ..ผมก็ไม่ได้กังวลอะไรหรอกครับ ผมแค่ถามคุณพ่อดูเฉยๆ”
“เป็นอย่างนั้นก็ดี เจอกันพรุ่งนี้นะชาติ”
สองพ่อลูกร่ำลากันอีกเพียงไม่กี่คำสายก็ถูกตัดไป
สัญชาตญาณของจินดากำลังทำงานอย่างหนัก “...คุณลุงชวนทานข้าวเหรอครับ?...” สถาปนิกหนุ่มเอ่ยถามออกไปไม่เต็มเสียง วี่แววแห่งความวิตกปรากฏอยู่เต็มสองตา
คนถูกถามพยักหน้ารับเบาๆ “อืม..คุณพ่อบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับพี่น่ะ”
“..ร..เรื่องอะไร? หรือว่าคุณลุงจะรู้แล้วว่าเรา..”
“พี่ก็ไม่แน่ใจนะ..แต่..อาจจะเริ่มเดาได้แล้วมั้ง”
จินดาดึงสายตากลับมาอยู่ที่หน้าตัก ในอกของเขามันมีอาการคล้ายถูกของหนักกดทับ “..ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆพี่จะบอกคุณลุงว่าอะไร? ปฏิเสธไปว่าเป็นเพื่อนเฉยๆคุณลุงจะเชื่อไหม?..”
เมื่อถูกถามมาอย่างนั้นธีรชาติก็นิ่งงันไปเป็นอึดใจ
...ใช่ว่าเขาไม่กลัว ใช่ว่าเขาไม่กังวล...
...ที่จริงลึกๆก็แอบหวั่นอยู่บ้างเหมือนกัน...
“..กับสังคมเราไม่จำเป็นต้องบอกก็จริง..” ผู้บริหารคนดังเปิดปากตอบออกมาเพียงแผ่วเบา ดวงตาของเขาเองก็ไม่ได้จับจ้องอยู่ที่อีกฝ่าย ผืนฟ้าดำมืดนั่นต่างหากที่อยู่ในความสนใจ “..แต่กับคนในครอบครัวยังไงสักวันหนึ่งเขาก็ต้องรู้..”
TBC.
รายละเอียดรวมเล่มราคาฝัน ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 14-12-2016 18:42:58
แมนๆบอกไปเลยยยยยย
เสี่ยต้องเข้าใจ
ขอให้สู้
จะจบแล้ว ใจหายอ่ะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 14-12-2016 18:44:57
แหมง้อเด็กสำเร็จเเล้ว ดีใจด้วยจ้า
ส่วนคุณชาติกะน้องจินก็ยังคงเติมความหวานให้กันตลอดๆ
เรื่องคุณพ่อของคุณชาติ คิดเหมือนกันนะว่าอาจจะถามเรื่องจิน
แต่คงน่าจะเข้าใจ
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 14-12-2016 18:50:03
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 14-12-2016 18:51:06
ส่วนพี่โก๋นั้นถึงจะง้อน้องแล้วก็ยังเคืองค่ะ :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 14-12-2016 18:51:31
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 14-12-2016 19:00:58
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 14-12-2016 19:11:37
นอกจากจะขยันทำงานแล้ว ยังเก่งด้วยนะคะ สะใภ้แบบนี้หาได้ที่ไหนอีก ไม่มี๊!!
ตอนพาไปบ้านพ่อพี่ชาติก็ดูเอ็นดูจินอยู่นะ คงให้พี่ชาติตัดสินใจเองแหละ
พี่โก๋สายเถื่อน บอกความในใจแบบแมนๆ หล่อเลยอ่ะะะะ
พี่ต้อมคะ หลานพี่ต้อมกระโดดลงเรือมากับพี่เขาเอง หนูเป็นพยาน
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 14-12-2016 19:12:20
น้องแว่นระทวยง่ายไปนะ
อยู่กับพี่โก๋อย่าไปยอม
ต้องซ่าๆ ด่ากลับเลยยยยย ด่าไม่เก่งไปฝึกกับพี่จินได้ #ทีมเสี้ยม 55555555555
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 14-12-2016 19:28:29
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 14-12-2016 19:28:59
เอาจริงๆพี่โก๋ก็พูดเป็นนี่หว่า พูดซะเด็กมันใจอ่อนระทวยเลย เอาให้เขินตาย 5555
ส่วนทางด้านคู่หลัก ไหนๆแล้วก็ เปิดตัวน้องจินเลยพี่ชาติ คุณพ่อปลื้มน้องจินจะตาย
ตอนหน้าก็จบแล้วอ่ะ มันจะต้องไม่มีดราม่าตอนจบสิ ฮื่อออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 14-12-2016 19:30:34
แต่ตอนหน้าจะสบายมั้ย จะไปบอกความจริงกันเนี่ยะ
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 14-12-2016 19:30:53
พี่ชาติสู้ๆ ขอให้คุณป๋าไม่ว่าอะไรจิน
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-12-2016 19:31:55
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 14-12-2016 19:36:45
เพื่อความรักของตัวเอง
พี่โก๋ น้องต้น เข้าใจกันแล้ว :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 14-12-2016 19:45:15
เริ่มหัวข้อโดย: tensita ที่ 14-12-2016 19:48:11
กลับมาต่อเด่วนี้น้าาาาา :mew2: :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 14-12-2016 19:50:39
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 14-12-2016 20:07:19
ตอนหน้าจะจบคือไม่มีมาม่าแน่นอนใช่ไหม? นี่เป็นหลักประกันเดียวที่เหลืออยู่ของเรานะ นอกจากจะแบดเอ็น เฮือกก
ยินดีกับความเลิกซึนปากเสียใส่คนที่ชอบของพี่โก๋ด้วยนะคะ วู้เย้!! :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 14-12-2016 20:07:52
เริ่มหัวข้อโดย: heaven13 ที่ 14-12-2016 20:13:54
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 14-12-2016 20:29:08
คู่พี่โก๋น้องต้นก็โอเคแล้ว
คู่พี่ชาติกะจิน ขอให้ผ้านด่านครอบครัวไปได้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 14-12-2016 20:34:54
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 14-12-2016 20:48:44
ลูกสะใภ้ดีเด่นขนาดนี้ ต้องผ่านค่ะ
ยังไม่อยากให้จบเลยยยยย
รอค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 14-12-2016 20:52:39
ตอนนี้พี่โก๋กับต้นน่ารักกก
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 14-12-2016 20:57:33
ค่อยๆคุย พี่ชาติออกจะเหมือนพ่อ พ่อคงเข้าใจ
พี่โก็เตาะเด็ก 55 ว่าตัวเองแต่ละอย่างนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 14-12-2016 21:07:46
ผูกพันอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 14-12-2016 21:11:03
พี่ชาติกับจินอย่ากังวลเลย มันจะต้องผ่านไปได้ด้วยดีแน่ๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 14-12-2016 21:24:47
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 14-12-2016 21:30:40
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 14-12-2016 21:45:11
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 14-12-2016 21:45:30
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 14-12-2016 21:47:05
พี่ชาติดีขนาดนี้พ่อพี่ชาติต้องดีกว่าอีกสองเท่า
ต้องอบอุ่นปละมีเหตุผลมากกว่าอีก ต้องสุขุมนุ่มสิ
#หลงคนแก่
ขำเสี่ยขา เมนมาสุดดดดดดดด ฮ่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 14-12-2016 21:53:15
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 14-12-2016 22:24:51
เห็นว่าตอนหน้าเป็นตอนจบแล้ว ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าทำไมจบเร็วจัง อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ นะคะ แล้วนี่ยังทิ้งระเบิดที่น่าสงสัยเกี่ยวกับคุณพ่อไว้อีก ไม่รู้ว่าคุณพ่ออยากจะคุยกับธีรชาติเรื่องอะไร ความที่ตอนหน้าเป็นตอนจบนี่แหละทำให้ตกลงใจไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ก็หวังว่าจะเป็นเรื่องที่ดีนะคะ
ขอบคุณสำหรับตอนนี้มากๆ ค่ะ ^_____^
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 14-12-2016 22:25:24
เริ่มหัวข้อโดย: Alinrat ที่ 14-12-2016 22:42:10
อย่าดุน้องอีกนะ ไม่งั้นไม่รักแน่ 555555555555555555555
:o12: :o12: :o12: ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย น้องจินกับพี่ชาติกินมาม่าตะไม
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 14-12-2016 22:47:04
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 14-12-2016 22:50:53
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 14-12-2016 22:51:19
ปลอบแว่นสไตล์พี่โก๋คือแบบบบ ละมุนแบบแมนๆ ว่าไงดี
ชอบบบบบ นี่บิดแทนน้องแว่นไปแล้ว 55555
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 14-12-2016 23:02:06
และต้องการลูกสืบสกุล
พี่ชาติมาหาหนูนะ. น้องพร้อม
เมนส์ก็ไม่มาด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 14-12-2016 23:06:14
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 14-12-2016 23:46:29
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 14-12-2016 23:50:52
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 15-12-2016 00:09:13
แต่พออ่านตอนนี้จบ เฮ้ย!!! ค้าง ต้องรอลุ้นพี่ชาติคุยกะป๊าตอนหน้า :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: TK323 ที่ 15-12-2016 00:30:52
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 15-12-2016 00:32:22
เริ่มหัวข้อโดย: numin ที่ 15-12-2016 00:35:47
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 15-12-2016 00:57:43
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 15-12-2016 00:59:22
ส่วนพี่โก๋ง้อเด็กสำเร็จแล้วพร้อมบอกความในใจไปอีก ระวังพี่ต้อมจับไปเชือดนะ 555555
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 15-12-2016 01:16:41
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 15-12-2016 01:34:39
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 15-12-2016 02:13:13
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 15-12-2016 02:38:41
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 15-12-2016 05:58:32
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 15-12-2016 06:16:51
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 15-12-2016 06:22:38
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 15-12-2016 07:39:53
เริ่มหัวข้อโดย: ChocoPop ที่ 15-12-2016 10:36:19
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 15-12-2016 10:37:19
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 15-12-2016 14:54:52
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 15-12-2016 15:17:49
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 15-12-2016 15:35:35
เขินคู่โก๋ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 15-12-2016 18:39:08
เริ่มหัวข้อโดย: purple ที่ 15-12-2016 21:09:26
ก็ต้องบอกว่า คราวนี้พี่โก๋จังหวะไม่นรกละ มาถูกที่ถูกเวลา (ถูกใจน้องแว่นด้วย อิอิ)
สมหวังกันไปแล้ว ก็ต้องขอแสดงความยินดีด้วย
ส่วนคู่เอกของเรา ยังคงต้องพบเจออุปสรรค(?)ดราม่า(?!)ต่อไป(มั้ย?)
ก็หวังว่าคุณป๋าจะถือคติ ลูกรักใครพ่อก็รักด้วย
ขอให้สมหวังรักกันมั่นคง โนมอร์ดราม่าจ้าาาา
รอตอนต่อไป >__<
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 15-12-2016 22:50:16
จะจบแล้วไวมากๆ
ยังอยากอ่านตอนเค้าสวีทกัน โดยเฉพาะคู่พี่โก๋
ยังไม่เห็นพี่โก๋เวอร์ชั่นหวานๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: taltal020441 ที่ 16-12-2016 01:13:45
กลัวแล้ววส
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 16-12-2016 02:16:55
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 16-12-2016 05:03:07
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 16-12-2016 07:09:22
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 16-12-2016 12:36:51
แมนมาก รู้สึกผิดก็ขอโทษตรงๆ
ไม่มากั๊กให้วุ่นวาย o13
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 16-12-2016 15:49:07
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 16-12-2016 17:37:14
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 16-12-2016 17:48:18
ไม่จบน้าาาาาาาาาา
ตอนหน้าจะจบแล้วหรออออออ
แล้วจะจบยังง๊ายยยยยยยย
พี่ชาติของน้องงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 16-12-2016 18:07:15
เริ่มหัวข้อโดย: mam79 ที่ 16-12-2016 20:46:41
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 17-12-2016 02:51:17
คู่รองเรื่องนี้ก็น่ารักใช่ย่อยนะ
พี่โก๋แกมีใจอ่ะ 70% อย่างต่ำ
นี่ได้คนดามใจพอดี๊ดอดีเลยนะคะพี่
วันหลังต้องไม่ปากเสียนะจ๊ะ
เด็กร้องไห้น้ำตาหมดตัวพอดี
ส่วนจินดา น่ารักกกกกกกก
เสี่ยต้องไม่ปล่อยให้คลาดสายตาอ่ะ
แต่พ่อนี่คุยเรื่องนี้ชัวร์
ฮืออออ ผ่านไปให้ได้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 17-12-2016 21:27:59
คู่จินดากับชาติ คงไม่เป็นปัญหา เพราะคุณเสี่ย น่าจะเข้าใจอะไร ๆ ง่าย ๆ ( หรือเปล่า ) :เฮ้อ:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 17-12-2016 22:13:39
พี่โก๋คะ นุ้งเขิน-///-
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 17-12-2016 22:54:21
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 18-12-2016 01:58:25
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: sb_ng ที่ 18-12-2016 02:03:35
เหลือบไปมองตอน ลืมไปว่าดำเนินมาถึงตอนที่30ปลายๆขนาดนี้แล้ว
มาไกลแล้วจริงๆ แต่ยังคงรู้สึกอยากอ่านต่อ ยังอยากติดตามพี่ชาติจินพี่โก๋น้องแว่นอยู่เลยหง่ะ
ตอนนี้พี่โก๋น้องแว่นก็มีความน่ารักในแบบคู่นี้ ส่วนจินพี่ชาติก็ยังคงบรรยากาศสบายๆ
แต่ตอนหน้าคงมีความตื่นเต้นของจินและพี่ชาติสินะ คุณพ่อใจดี คงไม่มีอะไรหรอกเนอะ 55555
รอติดตามค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: NuTonKaw ที่ 19-12-2016 12:52:55
เริ่มหัวข้อโดย: naplatoo ที่ 20-12-2016 04:29:36
คือตั้งแต่อ่านนิยายมา ไม่เคยเจอพระเอกเรื่องไหนเป็นสามีในอุดมคติเท่าพี่ชาติมาก่อนเลยค่ะ
อ่านแล้วกรี๊ดมาก คนอะไรโคตรครบเครื่อง
ฉากที่กรี๊ดพี่ชาติสุดก็ที่แกล้งงอนน้อง แล้วสอนที่หลังเรื่องการรักษาน้ำใจลูกน้อง
คือพี่เป็นผู้ใหญ่มาก อบอุ่นมาก คือมันดีมาก ฮืออออออออ ดูเป็นที่พึ่งพิงได้จริงๆ #ทีมเมียพี่ชาติ
เรื่องนี้อ่านแล้วรู้สึกสมจริงมากเลยค่ะ รู้สึกว่าชีวิตตังละครมันมีอยู่จริงใกล้ๆตัวเรานี่เอง
อาจจะเพราะว่ามีพี่เรียน'ถาปัตย์ก็ได้ รู้สึกว่ามันใช่มาก บรรยากาศในออฟฟิศ วิถีชีวิตคนทำงานเส้นทางนี้ 55555
สนุกมากๆ น่ารักทั้งคู่หลักคู่รองเลย รออ่านตอนต่อไป ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: aommaboo ที่ 20-12-2016 08:30:16
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 20-12-2016 16:38:32
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 20-12-2016 18:58:16
เริ่มหัวข้อโดย: purple ที่ 21-12-2016 20:41:36
สู้ๆค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 21-12-2016 20:45:16
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 22-12-2016 19:54:59
ราคาฝันเดินทางมาถึงตอนจบแล้ว เป็นยังไงกันบ้างคะ?
ต้องขอขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตามกันมาจนถึงตอนสุดท้าย หากมีช่วงใดตอนใดของนิยายเรื่องนี้ที่ส่งผลผู้อ่านบางท่านรู้สึกไม่ดี ไม่ชอบใจ แป้งต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้จากใจจริงค่ะ สัญญาว่าเมื่อกลับมาพร้อมกับนิยายเรื่องต่อไปแป้งจะพัฒนางานเขียนให้ดีขึ้น มากน้อยเพียงใดไม่อาจทราบได้ แต่ยืนยันว่ามีความตั้งใจจริงที่จะพัฒนาค่ะ
สำหรับการรวมเล่ม แป้งได้ลงรายละเอียดการสั่งจองไว้ในลิงค์ทางด้านล่างนี้แล้วค่ะ ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
---------------
ราคาฝัน # 38
“พ่อได้ดูที่ชาติให้สัมภาษณ์กับนักข่าววันเปิดตัวแพ็คเกจใหม่ด้วยนะ”
ถ้อยคำที่ดังขึ้นจากปากผู้เป็นบิดาหลังจากการถามไถ่สารทุกข์สุขดิบทั่วๆไปจบลงทำให้ชายหนุ่มต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ ก้อนความวิตกตีขึ้นมาจุกอยู่ที่กลางอกอีกครั้งแล้ว
หากจะมีอะไรสักอย่างที่ทำให้ผู้ชายแบบธีรชาติรู้สึกกลัวขึ้นมาได้ สิ่งนั้นก็คงเป็นความนึกคิดของคนที่เขารัก แน่นอนว่าใจบุพการีต้องนำมาเป็นอันดับหนึ่ง
“ครับ..แล้วคุณพ่อมีความเห็นว่ายังไงบ้าง?”
ดวงตาคู่คมที่ดูเหมือนกับดวงตาของเขาแทบทุกกระเบียดนิ้วกำลังจับจ้องมาอย่างแน่วแน่
“...ที่ชาติตอบนักข่าวไปแบบนั้น แสดงว่าเป็นเรื่องจริงใช่ไหม?...”
โดยไม่ต้องมีคำขยายความใดๆ คนฟังก็เข้าใจได้ทันทีว่าผู้เป็นพ่อกำลังหมายความถึงช่วงไหนของการสัมภาษณ์
...‘..ผมได้พูดในส่วนที่ผมจำเป็นต้องพูดไปครบแล้ว อะไรที่นอกเหนือจากนี้ผมขอเก็บไว้เป็นเรื่องส่วนตัว..’...
...ต้องเป็นคำตอบแสนคลุมเครือในส่วนนี้แน่นอน...
ธีรชาติเผลอตัวเม้มปากแน่นขณะกลั้นใจพยักหน้าตอบออกไป แม้ว่าในวงสังคมชายหนุ่มจะมีฐานะที่ทำให้ผู้คนข้างข้างต้องเกรงอกเกรงใจ แต่เมื่อมานั่งอยู่ต่อหน้าบิดาซึ่งเป็นผู้เลี้ยงเขามาเองกับมือตั้งแต่สมัยที่ยังเปล่งเสียงร้องได้เพียงอ้อแอ้ๆ ผู้บริหารระดับสูงคนนี้ก็รู้สึกเหมือนตัวเองนั้นเป็นแค่เด็กไม่รู้ประสา
“เป็นเรื่องจริงครับ” เขาสารภาพออกไปตามตรง
เกิดเป็นความเงียบขึ้นปกคลุมบรรยากาศรอบโต๊ะอาหารไปครู่ใหญ่ จรัสนิ่งพิจารณาสีหน้าของลูกชายอยู่นานจนคนถูกมองเริ่มมีเหงื่อซึมชื้นออกมาตามไรหน้าผากและแผ่นหลัง
“ไม่เห็นมีวี่แวว..” ชายสูงวัยกล่าวขึ้นอีกครั้ง สองคิ้วสีดอกเลาทรงหนาขมวดเข้าหากันน้อยๆ “...พ่อไม่เคยคิดว่าชาติจะมีรสนิยมแบบนี้มาก่อน เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน?”
“..ก็..ตั้งแต่เจอจินดานี่แหละครับ..”
“..จินดา?..อ้อ..เป็นเจ้าจินดาจริงด้วยหรือนี่? ถึงว่าสิ..พ่อก็รู้สึกแปลกๆอยู่แล้วเชียว” ทีนี้จรัสก็สามารถเข้าใจถึงที่มาของความทุ่มเทเอาใจใส่เกินปกติที่ลูกชายของตนมีต่อสถาปนิกไฟแรงคนนั้นขึ้นมาได้สักที “เจ้าหนุ่มนั่นมีรสนิยมแบบนี้อยู่แล้วเรอะ?”
“ไม่ใช่ครับ จินดาเองก็เป็นเหมือนผม” ท่าทีแสนเคร่งขรึมของคนตรงหน้าบอกให้ธีรชาติรับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังเป็นกังวล “ผมขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกให้คุณพ่อทราบด้วยตัวเอง”
นักธุรกิจผู้ทรงอำนาจส่ายศีรษะไปมาเบาๆทั้งที่เรียวคิ้วก็ยังคงขมวดเข้าหากัน “ชาติรู้ใช่ไหมว่าถ้าเลือกทางนี้แล้วอนาคตจะต้องเจอกับอะไรบ้าง?”
ชายหนุ่มพยักหน้าทันที “ทราบครับ”
“มั่นใจจริงหรือเปล่าว่าไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบ?”
“มั่นใจครับ”
“คิดว่าตัวเองอยู่กับอนาคตแบบนั้นได้แน่เหรอ?”
“อยู่ได้แน่นอนครับคุณพ่อ ก่อนตัดสินใจผมก็ไตร่ตรองมาดีแล้ว”
เมื่อได้รับคำตอบแสนชัดเจนมาจนครบทุกคำถามชายสูงวัยก็เอนกายพิงพนักเก้าอี้ก่อนยกสองแขนขึ้นกอดอก ช้อนส้อมที่อยู่ในมือเมื่อสักครู่ถูกวางพักไว้บนจานตรงหน้าชั่วคราว
“แม่เขาโกรธนะชาติ..” จรัสเอ่ยขึ้นอีกครั้งหลังจากนั่งจ้องตาบุตรชายนิ่งๆอยู่ครู่ใหญ่ “..ตอนเห็นข่าวนี่โมโหมากว่าทำไมชาติไม่ปฏิเสธให้ชัด เขาเกือบจะโทรฯถามให้รู้เรื่องตั้งแต่คืนวันนั้นแล้วแต่พ่อห้ามไว้ก่อน”
จบประโยคของผู้เป็นพ่อธีรชาติก็กดปลายคางก้มหน้าลงต่ำ แม้ไม่ได้แปลกใจนักแต่ฟังแล้วก็อดรู้สึกปวดหนึบในอกขึ้นมาไม่ได้
ดวงตาคู่คมเบนกลับขึ้นมาสบกับบิดาอีกครั้ง “เดี๋ยวผมจะรีบหาเวลาเข้าไปอธิบายกับคุณแม่เอง”
“อย่าเพิ่งเลย” จรัสรีบค้านทันที “ให้เวลาแม่ได้ทำใจอีกสักพักเถอะ เข้าไปคุยตอนนี้ก็มีแต่จะใช้อารมณ์ ชาติก็รู้นิสัยเขาดี..ระหว่างนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพ่อไปก่อน เดี๋ยวพอเริ่มเย็นลงเมื่อไหร่น่าจะคุยง่ายขึ้นอีกเยอะ เขาไม่ใจร้ายหรอก คงแค่ห่วงลูกตามประสาแม่”
ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากเข้าหากันอีกครั้งก่อนจะพยักหน้ารับคำแนะนำเพียงเบาๆ
“ไม่ง่ายนะชาติ พ่อเตือนไว้เลยว่ามันไม่ง่าย” ผู้อาวุโสกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังยิ่งกว่าครั้งใด ดวงตาคู่คมจับจ้องแน่วแน่ไปยังสีหน้าเคร่งเครียดของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน “พวกเรายืนอยู่ในที่แจ้ง ทำอะไรใครก็เห็น ทำอะไรใครก็สนใจ ต่อไปชาติกับคนของชาติอาจต้องเจอปัญหาอีกเยอะ..ถ้ามั่นใจแล้วว่าการเลือกทางนี้มันคุ้มค่าจริงๆก็ช่วยดูแลชีวิตตัวเองให้ดีด้วย คนที่บ้านเป็นห่วง”
บางสิ่งในแววตาของคนฟังเปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากประโยคของผู้เป็นบิดาจบลง
“คุณพ่อ..ไม่เสียใจใช่ไหมครับ?”
นักธุรกิจสูงวัยส่ายศีรษะเบาๆ “ไม่เสียใจ แค่ตกใจ..ชาติก็รู้ว่าพ่อจะเสียใจก็ต่อเมื่อเห็นความล้มเหลว ตราบใดที่ลูกมีความสุขดีคนเป็นพ่อจะเสียใจไปทำไม?”
รอยยิ้มที่เกิดขึ้นจากความโล่งอกค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มทีละน้อย
...พ่อยังคงเชื่อเขาอยู่เสมอ...
...ไม่ว่าเมื่อไหร่การตัดสินใจของเขาก็ไม่เคยเป็นแค่ขยะไร้ค่าสำหรับชายคนนี้...
“ขอบคุณที่ไว้ใจครับพ่อ”
จรัสพยักหน้าเพียงเล็กน้อย ตอนนี้ช้อนส้อมถูกเจ้าสัวผู้โด่งดังหยิบขึ้นมาถือไว้ในมือด้วยท่าทางผ่อนคลายอีกครั้ง
“โตจนเป็นเจ้าคนนายคนได้ขนาดนี้ไม่ไว้ใจก็แย่แล้ว” ชายสูงวัยตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มข้างมุมปาก “..เดี๋ยวรอแม่เขาหายโกรธเมื่อไหร่ชาติก็พาเจ้าจินดามาให้พวกเราทำความรู้จักบ้างแล้วกันนะ..”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ท่ามกลางบรรยากาศมืดสลัวของร้านเหล้าเจ้าเก่ง เสียงหัวเราะเฮฮาของบรรดาสถาปนิกและมัณฑนากรพลังงานสูงจากบริษัททอมทอมสตูดิโอดังเคล้าดนตรีอะคูสติกอยู่อย่างต่อเนื่อง หากลูกค้ารายไหนเข้ามาใหม่ก็คงต้องสะดุดตาเข้ากับโต๊ะตัวยาวซึ่งถูกจับจองไว้โดยพวกเขาเป็นจุดแรกแน่ๆ
“เบาหน่อยแว่น...นี่มันเยอะไปแล้ว” โกวิทรีบยกมือขึ้นดึงก้นแก้วบรรจุเครื่องดื่มสีเหลืองทองของเจ้าเด็กไม่รู้จักประมาณตนข้างกายไว้เมื่อเห็นว่ามันถูกกระดกขึ้นอีกครั้ง “ถ้าเกิดเมาขึ้นมาแบบคืนนั้นอีก คราวนี้กูปล่อยให้มึงนอนเฝ้าร้านเขาจริงๆนะ”
“ผมยังดื่มไม่ถึงแก้วเลยพี่โก๋”
“สำหรับคนคออ่อนครึ่งแก้วก็ถือว่าเยอะมากแล้ว..พอ”
“โธ่..”
บทสนทนาโต้ตอบของคนทั้งสองอยู่ในสายตาของชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลกัน รอยยิ้มล้อเลียนปรากฏขึ้นบนใบหน้าอ่อนใสที่ยามนี้เริ่มจะขึ้นสีแดงเรื่อเนื่องจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
“ผมกล้าพนันเลยว่าหลังจากพรุ่งนี้ไปพี่โก๋ต้องคิดถึงน้องแน่ๆ”
ถ้อยคำจากเจ้ารุ่นน้องตัวดีเรียกให้คนเป็นเจ้าของชื่อต้องสะบัดหน้าขวับ “กูส่งเด็กฝึกงานจบมากี่รุ่นแล้วไอ้จิน? ชินจนไม่รู้จะชินยังไงแล้ว”
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็สั่นศีรษะทันที “ไม่เหมือนกันอะผมว่า กับน้องคนอื่นพี่ดูแลเขาใกล้ชิดแบบนี้เหรอ? ผมก็เห็นมีแต่ไอ้ต้นนี่แหละที่พี่เลี้ยงดูปูเสื่ออย่างกับเป็นลูกตัวเอง”
จบประโยคของจินดาสายตาสองคู่ของคนที่กำลังถูกพูดถึงก็เหลือบมองกันราวกับเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ
...แม้จะเป็นเวลาเพียงเสี้ยววินาทีแต่โกวิทก็สามารถสัมผัสได้ถึงกระแสแห่งความประดักประเดิดที่เกิดขึ้นคั่นกลางระหว่างพวกเขาทั้งสองได้เป็นอย่างดี...
ฝ่ามือหนาใหญ่ยกขึ้นโบกไปมาตรงหน้าหลังจากที่ดึงความสนใจกลับมาอยู่กับคำพูดเมื่อสักครู่ของรุ่นน้องคนสนิทได้อีกครั้ง “..มึงเวอร์แล้วจิน กูก็ดูแลแบบนี้ทุกคน..”
...แม้ปากจะพูดไปแบบนั้นแต่ที่จริงในใจกลับตระหนักดีว่ามันไม่จริง...
...เขาไม่ได้ดูแลเด็กฝึกงานแบบนี้ทุกคน...
ครบสองเดือนเต็มแล้วนับตั้งแต่วันแรกที่ต้นตระการโผล่เข้ามาฝากเนื้อฝากตัวเป็นเด็กในปกครอง จนตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เด็กหนุ่มต้องกลับไปเรียนหนังสือตามปกติเสียที
...เวลาผ่านไปเร็วดีแท้...
แม้งานเลี้ยงส่งบรรดาเด็กฝึกงานทั้งสี่ห้าชีวิตกลับสู่รั้วมหาวิทยาลัยในค่ำคืนนี้จะดูครื้นเครงตามที่บรรดาพี่ๆตั้งใจไว้ แต่น่าแปลกว่าโกวิทกลับรู้สึกไม่มีอารมณ์ร่วมเอาเสียเลย
...ในใจมันห่อเหี่ยวอย่างไรไม่รู้...
“เฮ้ย..แย่แล้ว!” จู่ๆเจ้าเด็กที่นั่งอยู่ข้างกันก็อุทานขึ้นมาเช่นนั้น สองมือผอมบางขยับลูบๆคลำๆไปตามส่วนต่างๆของร่างกายด้วยท่าทางรีบร้อน “ผมลืมเอากุญแจรั้วที่หอมา สงสัยต้องกลับก่อนแล้วครับพี่ๆ เดี๋ยวเขาล็อครั้วแล้วจะเข้าไม่ได้”
“อ้าว!” โกวิทร้องเสียงดัง “แล้วมาลืมอะไรวันนี้วะ!”
“มันเลือกวันได้ที่ไหนล่ะ...ผมขอโทษนะครับพี่ๆ คงต้องกลับแล้วจริงๆ”
“โธ่ น่าเสียดาย..เลี้ยงส่งทั้งที” จินดากล่าวออกมาเสียงอ่อน “คืนนี้ไปนอนห้องพี่ก่อนไหม? พรุ่งนี้ค่อยกลับหอก็ได้ จะได้อยู่ด้วยกันจนจบ”
เด็กหนุ่มส่ายศีรษะไปมาเบาๆ “ผมต้องกลับไปให้อาหารปลาด้วยครับ เมื่อเช้าก่อนออกมาให้มันกินไปนิดเดียวเอง”
บรรดารุ่นพี่รอบโต๊ะบ่นเสียอกเสียดายกันเซ็งแซ่ จะมีก็แต่คุณพี่เลี้ยงคนสำคัญเท่านั้นที่เอาแต่นั่งกอดอกขมวดคิ้วปั้นหน้าไม่สบอารมณ์อยู่เงียบๆเพียงผู้เดียว
เด็กหนุ่มเก็บข้าวเก็บของก่อนลุกขึ้นจากที่นั่ง สองมือยกประนมไหวเหล่าผู้อาวุโสกว่าไปรอบวง “ขอบคุณพี่ๆทุกคนมากเลยนะครับที่ช่วยดูแลแล้วก็สอนงานผมมาตลอดสองเดือน อยู่ที่นี่ผมสนุกมาก...”
...แม้ทุกประโยคจากปากเด็กหนุ่มจะฟังดูเหมือนถูกส่งไปให้รุ่นพี่ทุกคน ทว่าสายตาใต้กรอบแว่นคู่นั้นกลับเบนไปตกอยู่ที่ใครคนหนึ่งบ่อยเป็นพิเศษ...
“...แล้วก็ ถ้าหากผมเคยทำให้พี่คนไหนไม่ชอบใจหรือรำคาญ ผมต้องขอโทษจริงๆนะครับ”
ฟังมาถึงตรงนี้ใบหน้าดุดันของโกวิทก็ถูกกดลงต่ำจนปลายคางครึ้มเคราแทบชิดอก
...ไม่อยากฟังเลย...
เหล่าพนักงานจากทอมทอมฯต่างก็แย่งกันอวยพรหลานรักของผู้เป็นนาย บ้างขอให้เรียนจบไวๆ บ้างขอให้ธีสิสตอนปีห้าได้เกรดเอ จนกระทั่งไม่มีใครต้องการพูดอะไรขึ้นมาอีก...
“เฮ้ยไอ้โก๋ ไม่พูดอะไรกับน้องหน่อยเหรอ? ประคบประหงมกันมาตั้งสองเดือน นั่งนิ่งเป็นก้อนหินเลยนะมึง”
คำกระตุ้นจากนายแม็คเรียกให้โกวิทต้องเงยหน้ากลับขึ้นมาสบตาเด็กหนุ่มในความดูแลอีกครั้ง
...เหมือนเวลาหยุดนิ่งไปชั่วขณะ...
...ถ้อยคำตรงใจมากมายวิ่งวนให้วุ่นอยู่ในห้วงความคิด ทว่ากลับไม่มีคำใดเลยที่ชายหนุ่มเห็นว่าเหมาะสมพอที่จะปล่อยให้มันเล็ดลอดผ่านริมฝีปากออกมา...
“โชคดี” สถาปนิกร่างหนากล่าวสั้นๆเพียงเท่านั้นก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางเบา
“อะไรวะเฮีย? แค่นี้เองเหรอ?” จินดาท้วงขึ้นมาโดยพลัน “แม่งไม่ซึ้งเลยอะ”
“เออ มีปัญญาพูดแค่นี้แหละ”
“โห่ อะไรว้า..”
ต้นตระการยกสองมือขึ้นประนมตรงหน้าอีกครั้ง “แค่นี้ก็เป็นคำอวยพรที่ดีมากแล้วครับ ขอบคุณมากนะครับพี่โก๋ ขอบคุณสำหรับทุกเรื่องเลย”
“..อ..อืม..ไม่เป็นไร..”
“ผมกลับก่อนนะครับทุกคน”
แล้วในที่สุดเด็กหนุ่มก็หันหลังเดินออกจากวงสังสรรค์ไปจริงๆ
โกวิททอดสายตามองตามร่างกายผอมบางที่เคลื่อนห่างออกไปเรื่อยๆด้วยรู้สึกวูบโหวงในอก
...มันใจหาย...
...ไม่แน่ใจนักว่าทำไม รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกหดหู่เอามากๆ...
“อ้าว ไปไหนวะพี่?” จินดาเอ่ยถามขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นรุ่นพี่ที่เคารพวางธนบัตรไว้บนโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“กูกลับละ...ฝากจ่ายเงินด้วย”
.
.
“แว่น!”
สองเท้าที่ย่างไปตามฟุตบาธผิวขรุขระหยุดชะงักลงทันทีเมื่อคำสรรพนามอันแสนคุ้นเคยดังเข้าหูมา เด็กหนุ่มหันขวับไปหาต้นเสียงด้วยความตกใจ “พี่โก๋!”
ร่างสูงใหญ่ของโกวิทวิ่งเหยาะเข้ามาใกล้ก่อนจะหยุดลงเมื่อระยะห่างเหลือเพียงไม่ถึงเมตร “ทำไมเดินเร็วจังวะ? หา? เกือบตามไม่ทันแล้ว”
“..ม..มีอะไรเหรอครับ? อ๊ะ! หรือว่าผมลืมจ่ายเงิน?”
“ใช่ที่ไหนเล่า วันนี้พี่ๆเขาเลี้ยงมึงไง” สถาปนิกหนุ่มกล่าวเจือเสียงหอบหายใจ “นี่กลับยังไง? รถเมล์ใช่ไหม?”
“..ใช่ครับ..”
“งั้นไปกับกูไป วันนี้กูเอารถมา เดี๋ยวขับไปส่ง”
“โอย ไม่ต้องหรอกครับ รบกวนเปล่าๆ...พี่โก๋กลับไปนั่งในร้านต่อเถอะ”
โกวิทไม่เสียเวลายืนเถียงกับเด็กหนุ่มอยู่ตรงนี้นานนัก เขาคว้าข้อมือของอีกฝ่ายไว้อย่างถือวิสาสะก่อนจะออกแรงดึงเบาๆให้เดินไปด้วยกัน “ให้กูไปส่งนะแว่น...วันนี้กูอยากไปส่งมึง”
“..พี่โก๋..”
โกวิทหันมองคนทางด้านหลังเพียงเล็กน้อย แววตาอ่อนแสงอย่างที่ต้นตระการไม่มีโอกาสได้เห็นบ่อยนักคือสิ่งที่พี่ชายปากร้ายคนนี้กำลังส่งมาให้เขา “ไหนๆก็ดูแลมาตั้งสองเดือนแล้ว ขอกูดูแลให้มันตลอดรอดฝั่งอย่างที่กู๋มึงไว้ใจแล้วกัน”
.
.
ล้อทั้งสี่ค่อยๆชะลอการหมุนลงก่อนจะมาหยุดสนิทอยู่เบื้องหน้าอาคารห้าชั้นในย่านซึ่งไม่ห่างจากที่ตั้งมหาวิทยาลัยของต้นตระการ
...ทำไมมันเร็วนักวะ?...
โดยปกติแล้วการได้ขับรถในช่วงหลังสี่ทุ่มมักทำให้โกวิทอารมณ์ดีได้เสมอเนื่องจากบนท้องถนนนั้นไม่มีรถราคันอื่นๆมาเบียดเสียดให้รำคาญใจ
...แต่สำหรับวันนี้เขากลับไม่รู้สึกเช่นนั้น...
...ความโล่งของเส้นทางสัญจรมันส่งผลให้เขาเดินทางมาถึงที่หมายเร็วเกินไป...
น่าแปลกว่าทั้งที่มีเรื่องมากมายอยากพูดอยากถาม แต่ตลอดทางที่ผ่านมาบรรยากาศภายในห้องโดยสารกลับมีเพียงความเงียบปกคลุมไว้เท่านั้น แม้กระทั่งตอนนี้เองโสตประสาทของพวกเขาก็ยังคงรับได้แค่เสียงเครื่องยนต์ไม่น่าพิสมัย
...คนที่ควรลงจากรถไม่ยอมขยับเขยื้อน ในขณะที่คนเป็นเจ้าของรถก็ไม่คิดออกปากไล่...
ฝ่ามืออุ่นหนาข้างซ้ายของโกวิทขยับขึ้นไปวางแหมะลงบนศีรษะกลมๆน่าเอ็นดูของเจ้าหนูข้างกาย ใบหน้าของพวกเขาทั้งคู่ยังคงตั้งตรงไม่หันเข้าหากัน
ต้นตระการหลับตาลงรับสัมผัสทันที
“..รีบเรียนให้จบนะ..”
โกวิทเอ่ยขึ้นมาเช่นนั้นด้วยระดับเสียงซึ่งแผ่วเบาผิดปกติวิสัย
“..เรียนจบเมื่อไหร่ก็กลับมาทำงานด้วยกัน..”
เสียงสูดน้ำมูกดังซื้ดซ้าดเรียกให้คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยต้องหันมองในที่สุด เป็นเพราะดวงตาใต้กรอบแว่นคู่นั้นกำลังหลับสนิทเขาจึงไม่สามารถมองเห็นความแดงช้ำของมันได้ แต่ถึงอย่างไรหยาดน้ำใสๆที่กลิ้งลงมาตามผิวแก้มก็บ่งบอกให้เขาได้รู้อย่างง่ายดายว่ายามนี้เด็กหนุ่มกำลังปี่แตกอีกครั้งแล้ว
“ร้องทำไม? ขี้มูกโป่งอย่างกับเด็กอนุบาล”
เด็กหนุ่มไม่ตอบเพียงแต่ส่ายศีรษะไปมาเบาๆ ดวงตายังคงปิดแน่นไม่มีทีท่าว่าจะลืมขึ้น
เมื่อได้เห็นดังนั้นรอยยิ้มเล็กๆก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าที่มักดูดุดันอยู่เสมอ
...เขาว่าเขารู้นะ...
...เขาคิดว่าเขามองความรู้สึกของต้นตระการออก...
“ขี้แยจังเลยแว่นเอ๊ย..” โกวิทโยกศีรษะของเด็กหนุ่มไปมาอย่างนึกเอ็นดู “..กลับมาเจอกูใหม่คราวหน้าต้องเข้มแข็งกว่านี้นะรู้ไหม?”
ต้นตระการค่อยๆเปิดตาขึ้นอีกครั้ง “..พ..พี่โก๋อย่าเพิ่งลาออกไปทำงานที่อื่นนะครับ..ผมเรียนจบเมื่อไหร่ ผมจะรีบกลับมาช่วยงานพี่โก๋อีก..”
“เออ กูจะไปไหนได้ ทำงานกับกู๋มึงนี่แหละสบายใจที่สุดแล้ว..ไปเถอะ รีบเข้าตึกไป อีกไม่กี่นาทีเขาก็จะล็อครั้วแล้วไม่ใช่เหรอ?”
ในที่สุดเมื่อถึงเวลาสมควรพวกเขาทั้งคู่จึงจำต้องยุติบทสนทนาแสนอ้อยอิ่งไว้เพียงเท่านี้
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปาดน้ำตาจนความเปียกชื้นกระจายไปทั่วสองข้างแก้ม ถ้อยคำร่ำลาถูกเอ่ยออกมาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เข็มขัดนิรภัยที่คาดไว้ตลอดทางจะถูกปลดออก
โกวิทจับจ้องทุกอิริยาบถของต้นตระการโดยไม่วอกแวกราวกับต้องการเก็บทุกรายละเอียดใส่ใจไว้ เป็นเพราะไม่รู้ว่าหลังจากวันนี้ไปจะมีโอกาสได้เจอเจ้าเด็กแว่นคนดีอีกบ้างหรือเปล่า จึงอยากจะมองให้นานที่สุด
...เบอร์ก็มี ไลน์ก็มี...
...แต่จะกล้าติดต่อกันแค่ไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน...
แล้วในจังหวะที่ประตูรถกำลังจะถูกเปิดออกอยู่แล้วนั้น ฝ่ามือผอมบางของเด็กหนุ่มก็ชะงักลงอย่างกะทันหันจนคนที่เฝ้ามองต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ
...กำลังจะเปิดปากเอ่ยถามถึงสาเหตุอยู่แล้วเชียว แต่คำตอบก็ดันถูกชิงเฉลยออกมาก่อนเสียได้...
ดวงตาคมดุเบิกกว้างขึ้นทันทีที่รับรู้ได้ถึงสัมผัสนุ่มหยุ่นจากบริเวณริมฝีปาก ต้นคอของเขาถูกสองมือของเด็กหนุ่มรั้งให้โน้มเข้าหาด้วยท่าทางงกเงิ่น
...ทุกสิ่งเกิดขึ้นเร็วมาก...
...เร็วเสียจนโกวิทเกือบจะตั้งตัวไม่ทัน...
ต้นตระการถอนใบหน้าออกอย่างว่องไว เด็กหนุ่มลนลานตั้งท่าจะกระโดดหนีลงจากรถไปดื้อๆหลังจากได้กระทำการอุกอาจกับรุ่นพี่ผู้น่าเกรงขามจนสำเร็จ
“เฮ้ย! เดี๋ยว!” โกวิทร้องลั่นห้องโดยสารก่อนจะยื่นมือออกไปดึงตัวเด็กหนุ่มไว้
...ไม่ว่าอย่างไรคนแก่พรรษาก็ยังคงเก๋าเกมกว่าอยู่วันยังค่ำ...
จากที่เป็นฝ่ายถูกรุ่นน้องบุก คราวนี้โกวิทไม่ปล่อยให้ตัวเองเสียเหลี่ยมเจ้าเด็กเมื่อวานซืนอีกต่อไป สถาปนิกหนุ่มตรงเข้ารุกรานริมฝีปากของต้นตระการราวกับต้องการเอาคืน ยิ่งไปกว่านั้น สัมผัสของเขาก็ยังแนบแน่นชวนให้ใบหน้าร้อนวูบวาบเสียยิ่งกว่าที่อีกฝ่ายมอบให้เมื่อสักครู่อีกด้วย
โกวิทประคองแนวสันกรามขนาดเหมาะมือไว้ในขณะที่ริมฝีปากก็ยังคงทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม ความอุ่นร้อนจากร่างกายของเด็กหนุ่มทำให้เขายิ่งไม่อยากคิดถึงครรลองหรือขนบใดให้ปวดสมองอีกต่อไป
จุมพิตไม่คาดฝันดำเนินไปเช่นนั้นอยู่นานหลายวินาที จนกระทั่งเสียงก๊อกแก๊กจากรั้วหอพักที่กำลังจะถูกผู้ดูแลคล้องกุญแจดังเข้าหูมานั่นแหละต้นตระการถึงจะดึงตัวเองออกจากกิจกรรมแสนเคลิบเคลิ้มมาได้
ตอนนี้เด็กหนุ่มมีอาการไม่ต่างจากสัตว์เลี้ยงสักตัวที่กำลังจะถูกเจ้าของจับใส่กรง ลูกตาลอกแลกไร้จุดโฟกัสอันมั่นคง สีหน้าที่แสดงออกมานั้นดูตื่นกลัวทว่าก็ยังชวนมองชวนแหย่ในสายตาของคนเลี้ยงอยู่ดี
“..ข..ขอโทษครับ!..” ต้นตระการละล่ำละลักกล่าวออกมาเป็นครั้งสุดท้ายโดยไม่คิดเงยหน้าขึ้นสบตาอีกเลย แล้วในที่สุดประตูรถก็ถูกเปิดออกจริงๆสักที
โกวิทนั่งใจเต้นตึกตักมองเด็กหนุ่มที่ตาลีตาเหลือกหนีเขาลงจากรถไปด้วยความรู้สึกแปลกใหม่
...นานขนาดไหนแล้วที่ไม่ได้สัมผัสความรู้สึกแบบนี้...
...ตื่นเต้น ดีใจ เขินอาย อบอุ่น...
...ทุกอารมณ์เกิดขึ้นในเวลาเดียวกันอย่างกับว่าเขาเหมาซื้อมันมายกแพ็คอย่างไรอย่างนั้น...
ชายหนุ่มพลิกแผงบังแดดเหนือหัวให้กระจกบานน้อยที่ถูกติดตั้งอยู่อีกฝั่งของมันปรากฏสู่สายตา สีหน้าสีตาของตัวเองคือสิ่งที่ต้องการสำรวจที่สุดในยามนี้ และทันทีที่ได้เห็นเงาสะท้อนจนสมใจเสียงหัวเราะจากลำคอก็ถูกเปล่งออกมาในทันที
...แหม...
...บ้าจัง...
โกวิทยกสองมือขึ้นถูหน้าตัวเองอย่างแรงจนตอหนวดตอเคราที่โผล่พ้นผิวหนังออกมาทิ่มฝ่ามือจนรู้สึกเจ็บไปหมด
...อยากจะจับเจ้าหนูนั่นมาดีดกะโหลกสักทีสองที...
...โทษฐานที่ทำเขาเขินจนหน้าแดงเป็นสาวน้อยวัยใสไปหมดแล้ว...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 22-12-2016 19:55:45
ภาพจำลองที่ถูกปรับสีแต่งเทกซ์เจอร์ตามรสนิยมของดีไซเนอร์ถูกเรียกขึ้นมาแสดงไว้บนหน้าจอ
“พื้นที่ส่วนนี้ถูกออกแบบมาเพื่อรองรับการใช้งานของคุณลูกค้าโดยเฉพาะเลยครับ จากการติดตามพฤติกรรม ผมสังเกตว่าช่วงเวลาประมาณหกโมงเย็นถึงหนึ่งทุ่มจะเป็นช่วงเวลาที่คุณลูกค้ามีสมาธิกับการทำงานมากที่สุด อันนี้ผมถือวิสาสะเดาเอาเองว่าส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะบรรยากาศโพล้เพล้นอกตัวอาคาร เพราะอย่างนั้นผมเลยตัดสินใจย้ายพื้นที่สำหรับนั่งทำงานมาไว้ในปีกตะวันตกแทน จากมุมนี้จะสามารถมองเห็นท้องฟ้าช่วงเย็นๆได้สวยงามที่สุดครับ” สถาปนิกหนุ่มเจ้าของร่างกายขนาดสันทัดนำเสนอผลงานอย่างฉะฉาน ความมั่นอกมั่นใจที่ฉายชัดผ่านสีหน้าดึงดูดให้นายทุนผู้ว่าจ้างต้องตั้งใจฟังชนิดถอนสายตาหนีไปไหนไม่ได้
“ฟังดูเข้าท่า” คนเป็นเจ้าของเงินพยักหน้าคล้อยตาม “แต่ขอขัดนิดสิ เท่าที่ฟังดูเนี่ยมันมีแต่ฟังก์ชั่นสำหรับผมทั้งนั้นเลยไม่ใช่เหรอ? แล้วพื้นที่ของผู้ร่วมอาศัยล่ะ? เป็นยังไงบ้าง? ได้ไปคิดมาหรือเปล่า?”
“คิดสิครับ! ต้องคิดมาแน่นอน” คนถูกถามตอบกลับไปทันควัน “คุณลูกค้าจะเห็นว่าบริเวณรอบๆบันไดของอาคารหลังนี้ถูกจัดสรรสเปซแตกต่างจากบ้านทั่วๆไป เนื่องจากผู้ร่วมอาศัยอีกท่านจำเป็นต้องใช้พื้นที่ในการเก็บของค่อนข้างมาก ผมเลยคิดว่าช่องว่างใต้บันไดเหมาะสมแก่การทำเป็นคลังอุปกรณ์ครับ และเพื่อความสะดวกในการหยิบจับผมก็จัดพื้นที่สำหรับนั่งทำงานให้อยู่ไม่ไกลกันด้วยครับ”
“ดี” คุณลูกค้ารายสำคัญกล่าวชมเชยออกมาด้วยท่าทางพึงพอใจ “แล้วห้องนอนล่ะเป็นยังไงบ้าง? คุณยังไม่ได้พูดถึงห้องนอนเลย”
“สำหรับห้องนอนคงต้องเรียนตามตรงว่าไม่มีอะไรหวือหวาครับ พื้นที่กว้างขวางมากพอให้ผู้อาศัยไม่รู้สึกอึดอัด หน้าต่างหันออกไปทางทิศเหนือ..”
“เดี๋ยวนะคุณสถาปนิก..ทำไมในห้องถึงได้มีสองเตียง?”
“อ้อ..เรื่องนั้นเป็นเพราะผู้ร่วมอาศัยอีกท่านมักมีอาการนอนดิ้นกลางดึกครับ ผมก็เลยจัดพื้นที่ไว้ให้สอดคล้องกับขนาดเตียงเดี่ยวสองเตียง เวลานอนจะได้ไม่รบกวนกัน”
“ไม่ผ่านครับ ไปทำมาใหม่”
...ได้ยินดังนั้นพ่อสถาปนิกคนเก่งก็ทำหน้าตึงขึ้นมาทันที...
“พี่ชาติ! แก้อีกแล้วเหรอ?” จินดาท้วงขึ้นเสียงเขียว ท่าทีที่มี่ต่อนายทุนคนสนิทดูไม่พินอบพิเทาเหมือนเวลาพูดคุยกับลูกค้ารายอื่นเลยสักนิด “นี่พี่ล้มแบบผมมาเป็นสิบรอบแล้วนะ”
“ไม่ได้ล้มแบบ แค่บอกให้เอาเตียงคู่มายัดลงไปแทน แค่นี้ยากตรงไหน?”
“ก็ถ้าเปลี่ยนเป็นเตียงคู่ผมต้องจัดสเปซใหม่ไง”
“ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้คุณจัดเตียงแยกกันล่ะ? ใจคอจะให้ผมกับแฟนนอนแยกกันคนละเตียงจริงๆเหรอ? แบบนั้นมันใช้ได้หรือไง? แล้วมีอย่างที่ไหนมาเถียงกับลูกค้าคอเป็นเอ็นแบบนี้...ไม่น่ารักเลย”
คนถูกต่อว่าเดาะลิ้นเบาๆ
“มานี่มา มานั่งด้วยกัน” ผู้บริหารหนุ่มปรับเปลี่ยนลักษณะการพูดจาให้กลับมาฟังดูเป็นพี่ชาติคนเดิมของคุณสถาปนิกไฟแรงอีกครั้ง ฝ่ามือหนาใหญ่ตบลงเบาๆตรงที่ว่างหน้าหว่างขา
จินดายอมเดินมาหย่อนกายลงนั่งในตำแหน่งที่อีกฝ่ายต้องการ ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ดูมู่ทู่อยู่เมื่อสักครู่เริ่มกลับมาเจือรอยยิ้มได้อีกครั้งเมื่อสองแขนของคนรักเลื้อยเข้ามาโอบรัดไว้รอบลำตัวในท่าที่เขาโปรดปราน
“ไม่ชอบนอนเตียงเดียวกับพี่เหรอจิน? ทำไมถึงอยากแยกล่ะ? ทุกวันนี้ก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลยนี่”
“มี๊...ทำไมจะไม่มี? แต่ปัญหามันไม่ได้ตกอยู่กับพี่ไง มันตกอยู่ที่ผมนี่”
“ปัญหาอะไร?”
“ผมว่าเราสปาร์คกันง่ายเกินไป” ถ้อยคำชวนกระดากที่ถูกเปล่งออกมาพร้อมการปั้นสีหน้าจริงจังทำเอาคนฟังเกือบหลุดขำพรืด “แค่โดนตัวกันนิดหน่อยก็จุดติดแล้วอะคิดดูสิ”
“แล้วมันไม่ดียังไง? ก็เห็นจินมีความสุขดี”
“ตอนเช้าไงตอนเช้า! มันตื่นไม่ไหว ลุกไม่ไหว ทำงานก็ไม่ค่อยมีสมาธิ”
ได้ยินอย่างนั้นธีรชาติก็ร้องอ๋อออกมาทันที ลืมคิดถึงเรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างนี้ไปเสียสนิท “ทีหลังถ้าไม่อยากทำก็บอกกันดีๆสิ พี่ไม่บังคับจินอยู่แล้ว”
จินดาได้แต่ตีหน้านิ่งหลังจากได้ฟังถ้อยคำของอีกฝ่าย
...อืม...
...ก็คงจะออกปากห้ามอยู่หรอกถ้าใจมันไม่อยาก...
...แต่ปัญหาคือพอโดนรุกทีไรเขาแม่งเคลิ้มตามทุกทีนี่สิ...
ธีรชาติกระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น “พี่รักจินนะ”
“..ฮื่อ..”
“จินอยากได้อะไร อยากให้ทำยังไงก็บอกพี่ได้ตรงๆ สัญญาว่าจะพยายามเห็นแก่ตัวให้น้อยที่สุด..”
พอจบประโยคของคนรักจินดาก็หมุนตัวขลุกขลักก่อนซุกศีรษะเข้ากับแผงอกกว้างด้วยท่าทางแสนผ่อนคลาย “พี่ชาติไม่เคยเห็นแก่ตัวกับผม ที่เป็นอยู่ตอนนี้ดีที่สุดแล้ว..ผมซะอีกที่ทำหน้าที่ได้ไม่ดีเท่าไหร่” สุ้มเสียงของสถาปนิกหนุ่มถูกเปล่งออกมาเพียงแผ่วเบา
“ไม่จริงหรอก ที่จินเป็นอยู่ตอนนี้ก็ดีที่สุดสำหรับพี่แล้วเหมือนกัน”
“เออดีแฮะ อวยกันไปอวยกันมา” จินดากล่าวกลั้วหัวเราะ “ นี่พี่ชาติ..พี่ชาติเคยคิดว่ามันแปลกบ้างไหมที่พวกเรากลายมาเป็นแบบนี้? ทั้งที่ความเป็นไปได้มันมีน้อยมากแต่ก็ดันเกิดขึ้น โคตรแจ็กพ็อต ทุกวันนี้ผมก็ยังรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อจนอยากเอาเรื่องไปเสนอคลับฟรายเดย์เลย”
คิ้วหนาเข้มอันเป็นเอกลักษณ์ของนักธุรกิจคนดังเลิกขึ้นน้อยๆ “ ‘กลายมาเป็นแบบนี้’ ของจินนี่คืออะไร? กลายเป็นคนช่างอวยน่ะเหรอ?”
“บ้า ใช่ที่ไหน ผมหมายถึงที่เรา..อ่า..ที่เรา..”
“รักกัน?”
“..อ..อื้อ นั่นแหละ คำนั้นแหละ..”
“โธ่เอ๊ย พูดออกมาชัดๆเป็นไรไป” ข้อนิ้วแข็งโป๊กของธีรชาติกระทบลงกลางหน้าผากของเจ้าคนหน้าบางเป็นการลงโทษฐานที่ปากหนักไปเสียหนึ่งที “พี่ไม่คิดว่ามันแปลก แต่รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากกว่า หาคนแบบนี้มาตั้งนาน ในที่สุดก็ได้เจอสักที”
“อวยผมอีกแล้ว”
“ก็ไม่ได้เกินจริงหรอกจิน..” ผู้บริหารหนุ่มยกมือขึ้นประคองใบหน้าที่กำลังหมุนซ้ายหมุนขวาถูไถแผ่นอกของเขาไปมาให้เงยขึ้นสบตากัน “..สำหรับพี่ จินคือคนที่พิเศษยิ่งกว่าพิเศษ..ต่อให้รออีกกี่สิบปี พี่ว่าพี่ก็หาคนที่ทำให้ชีวิตสมบูรณ์อย่างนี้จากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว..”
รอยยิ้มแสนอ่อนโยนที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าคมคายตรึงสายตาของจินดาไว้กับที่ ความรู้สึกที่ถูกส่งผ่านถ้อยคำเมื่อสักครู่ออกมาทำให้ก้อนเนื้อในอกของเขาเต้นแรงขึ้นได้อีกครั้ง
“ทำไมถึงเป็นผม?” สถาปนิกคนดีเอ่ยถามขึ้นมาเสียงเบา “คนรอบตัวพี่มีตั้งเยอะแยะ ทำไมผมถึงได้เป็นผู้โชคดี?”
ธีรชาตินิ่งคิดไปครู่ก่อนจะค่อยๆส่ายศีรษะไปมา “คำถามข้อนี้ยากเกินไป พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นจิน” ฝ่ามืออุ่นหนาขยับลูบเส้นผมของคนในอ้อมแขนด้วยจังหวะเนิบช้า “แต่อย่าพยายามหาเหตุผลเลย ปวดหัวเปล่าๆ รู้แค่ว่าพี่รักมากก็พอแล้ว พื้นที่ตรงนี้พี่ยกให้จินคนเดียว..สัญญา”
คำมั่นจากปากคนรักเป็นเหมือนสิ่งที่รวบรวมให้ความรู้สึกทั้งหลายทั้งปวงแล่นริ้วลงมากระจุกตัวกันแน่นอยู่ที่กลางอก จินดายกสองมือขึ้นทาบทับไปบนแนวสันกรามเกลี้ยงเกลาของอีกฝ่ายด้วยความทะนุถนอม
...เคยคิดว่าเป็นไปไม่ได้...
...เคยเข้าใจว่าเป็นเส้นทางที่ผิดพลาด...
...หากเรื่องราวระหว่างพวกเขาจบลงตรงที่ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันไปมีชีวิตของตัวเองแบบที่เคยตั้งใจให้เป็น ความรู้สึกในช่วงเวลาที่เหลืออยู่หลังจากนี้ก็คงจมดิ่งลงสู่วังวนแห่งความเสียใจและเสียดายชนิดที่ไม่สามารถลอยตัวกลับขึ้นมาได้อีกอย่างแน่นอน...
“รัก..” แม้จะถูกเปล่งออกไปเพียงแผ่วเบา ทว่าสำหรับคนฟังแล้วคำสำคัญจากจินดาก็ดังชัดเจนดีเหลือเกิน ม่านน้ำบางๆในกรอบตารูปทรงเรียวรีสามารถใช้เป็นเครื่องยืนยันที่มีประสิทธิภาพยอดเยี่ยมว่าสถาปนิกหนุ่มใส่ความรู้สึกลงไปในสิ่งที่กำลังสื่อสารมากมายเพียงใด “..ที่สุด”
The End.
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: B.L.Sniper ที่ 22-12-2016 19:56:17
แสงไฟจากสปอตไลต์ที่ส่องเข้ามายังใบหน้าทำให้สถาปนิกหนุ่มรู้สึกตื่นเต้นจนมือสั่นขาสั่น แขกผู้มีเกียรติจำนวนนับร้อยชีวิตรวมถึงกล้องอีกเป็นสิบกำลังพุ่งความสนใจมาทางเขาจากบริเวณด้านหน้าเวที
...จับจ้องกันเป็นตาเดียว...
...ทำเอาประหม่าเสียจนคอแห้งไปหมด...
“..เรารู้จักลูกค้าของเราเป็นอย่างดีครับ ซึ่งที่ผ่านมาเราก็ได้ทำงานร่วมกับทีมออกแบบอย่างใกล้ชิดเพื่อที่จะได้แน่ใจว่าฟังก์ชั่นต่างๆในตัวอาคารสามารถตอบรับกับความต้องการของลูกค้าเราได้ครบถ้วนที่สุด..” ธีรชาติที่นั่งอยู่ข้างกันตอบคำถามจากพิธีกรประจำงานด้วยน้ำเสียงชวนฟัง บุคลิกท่าทางของผู้บริหารหนุ่มในยามนี้ดูผ่อนคลายเป็นธรรมชาติจนจินดานึกอิจฉา “..ตัวผมเองในฐานะที่ได้เห็นโปรเจ็คต์ชิ้นนี้มาตั้งแต่วันที่มันยังเป็นแค่ภาพสเก็ทช์จากน้ำหมึกปากกาของคุณสถาปนิกก็อยากจะบอกว่ารู้สึกภูมิใจมากที่วันนี้อาคารถูกสร้างขึ้นมาจนเสร็จสมบูรณ์พร้อมใช้งานแล้ว รู้สึกเหมือนเป็นคุณพ่อที่ลูกคนแรกเพิ่งคลอดเลยล่ะครับ..”
“พูดอย่างกับเคยมีประสบการณ์เลยนะคะคุณชาติ” เอ็มซีสาวออกปากแซวเพิ่มความครึกครื้นให้การสัมภาษณ์ตามหน้าที่ ซึ่งเมื่อได้ยินเช่นนั้นธีรชาติก็คลี่ยิ้มขำขันออกมาทันที
“ไม่เคยครับ เพียงแต่เดาว่าพวกคุณพ่อลูกอ่อนเขาน่าจะรู้สึกกันแบบนี้”
คำตอบติดตลกของนักธุรกิจคนดังเรียกเสียงหัวเราะจากบรรดาผู้ฟังไปได้หนึ่งครืน จะมีก็แต่จินดาเท่านั้นที่รู้สึกตื่นเต้นเสียจนทำได้เพียงกระตุกยิ้มแห้งผากออกมาพอเป็นพิธี
“แหม นอกจากจะทั้งหล่อทั้งเก่งแล้ว ดิฉันเพิ่งทราบเดี๋ยวนี้เองค่ะว่าคุณชาติก็เป็นคนขี้เล่นด้วย น่าประทับใจจังเลย..เอาล่ะค่ะ จากการพูดคุยทำให้เราได้ทราบที่มาที่ไปของเฮดออฟฟิศแห่งนี้มาพอสมควรแล้ว ทีนี้ดิฉันขอเจาะลงไปที่เรื่องของตัวดีไซน์บ้าง อยากจะทราบค่ะคุณชาติว่าแนวคิดเบื้องหลังการออกแบบเจ้าโครงข่ายแปลกตาซึ่งเราได้เห็นกันอยู่ทางด้านขวามือของดิฉันตอนนี้คืออะไร? เชื่อว่าหลายท่านต้องรู้สึกสนใจพื้นที่ส่วนนี้เป็นพิเศษแน่ๆเพราะดูสะดุดตามากจริงๆ..”
เมื่อสิ้นเสียงพิธีกรสาวธีรชาติก็คลี่ยิ้มหล่อเหลาออกมาพลางหันหน้าสบตาคนข้างกาย
“เรื่องนี้ผมว่าทางผู้ออกแบบตัวจริงน่าจะให้คำตอบได้ดีกว่า..” ผู้บริหารหนุ่มผงกศีรษะลงเบาๆ กำลังใจทั้งหมดถูกส่งผ่านสีหน้าและแววตาออกไปอย่างชัดเจน “..เชิญครับคุณจินดา”
สถาปนิกหนุ่มกระแอมเคลียร์ช่องคอเบาๆ ปกเสื้อสูทถูกขยับจัดแต่งทั้งที่เดิมทีมันก็ดูเรียบร้อยดีอยู่แล้ว
...หากธีรชาติเปรียบตัวเองเป็นพ่อที่ภูมิอกภูมิใจกับการได้เห็นลูกคลอดออกมาเป็นตัวเป็นตน ตัวเขาก็คงเปรียบได้กับแม่...
...เฝ้าฟูมฟักเอาใจใส่มาแรมปี กินกับมัน อยู่กับมันมาตั้งแต่ครั้งยังเป็นเพียงตัวอ่อน...
...กล้าพูดได้เต็มปากว่าไม่มีใครรู้จักอาคารหลังนี้ดีเท่าเขาอีกแล้ว...
...เอาล่ะ...
...ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องเอาลูกออกมาอวดชาวบ้านชาวช่องเสียที...
.
.
“การได้มายืนอยู่ในอาคารที่ตัวเองเป็นคนออกแบบเองกับมือนี่มันให้ความรู้สึกสุดยอดเลยใช่ไหม?” สุ้มเสียงอันคุ้นเคยที่ดังขึ้นมาจากข้างหลังเรียกให้จินดาที่กำลังยืนล้วงกระเป๋าทอดสายตาสำรวจรายละเอียดทางสถาปัตยกรรมของผลงานตัวเองอยู่นิ่งๆต้องรีบหันมอง
“อ้าว อาจารย์...สวัสดีครับ ผมไม่ทราบว่าอาจารย์ก็มาร่วมงานด้วย” ชายหนุ่มยกสองมือขึ้นประนมไหว้ผู้อาวุโสด้วยท่าทางนอบน้อม
“ต้องมาสิ เปิดตัวแลนด์มาร์กใหม่กลางกรุงทั้งที ผมไม่พลาดอยู่แล้ว” บุญฤทธิ์ตอบพลางหันซ้ายมองขวาชื่นชมตัวอาคารไปด้วย “ทำออกมาได้ดีนะจินดา ดูสมฐานะลิงเกอร์ฯมาก”
ได้ยินดังนั้นรอยยิ้มดีอกดีใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอ่อนใสของคนฟังทันที “ขอบคุณมากครับอาจารย์ ส่วนหนึ่งที่มันออกมาดีก็เป็นเพราะผมได้รับการชี้แนะจากอาจารย์ในตอนนั้นด้วย ต้องขอบคุณอีกครั้งนะครับ”
“โอ๊ย จะจำไปเป็นบุญคุณอีกนานไหม? เจอกันทีไรคุณก็พูดถึงเรื่องนี้ทุกที ผ่านมาตั้งสองสามปีแล้วนะ”
“จะอีกกี่ปีผมก็ไม่มีทางลืมความกรุณาที่อาจารย์มอบให้ครับ”
“จริงๆทุกวันนี้ผมเองก็ยังเสียดายไม่หายที่เราไม่มีโอกาสได้ร่วมงานกัน” สถาปนิกรุ่นใหญ่กล่าวโดยมีรอยยิ้มบางเบาระบายไว้บนใบหน้า “แต่ได้ยินจากชาติมาว่าคุณกำลังไปได้สวยในทางที่เลือกผมก็ยินดีด้วย”
“ขอบคุณมากครับอาจารย์”
“รู้อะไรไหม ตอนนั้นที่ผมชวนคุณมาทำงานด้วยกันไม่ใช่แค่เพราะอยากได้คุณมาอยู่ในทีมหรอก เหตุผลสำคัญอีกข้อคือผมเสียดายแทนถ้าหากคุณต้องเสียเวลาในช่วงที่ยังมีไฟไปกับการทำอะไรที่ไม่ใช่เรื่องถนัด” ลักษณะท่าทางการพูดการจาของชายมากประสบการณ์ดูจริงจังขึ้นเมื่อเทียบกับเมื่อสักครู่ “ก่อนหน้านี้ผมเคยบอกไปแล้วใช่ไหมว่าตัวผมสมัยหนุ่มๆกับตัวคุณในตอนนี้มีบางอย่างที่คล้ายกัน..เพราะแบบนั้นผมเลยเชื่อนะจินดา ผมเชื่อว่าถ้าคุณยังรักษาระดับความกระตือรือร้นไว้ให้ดีแล้วก็คอยวิ่งเข้าหาโอกาสอยู่เรื่อยๆ อย่างน้อยที่สุดคุณจะเดินมาถึงจุดเดียวกันกับผม..‘อย่างน้อย’ นะ..ผมใช้คำว่าอย่างน้อย”
ความในใจจากสถาปนิกชั้นครูส่งผลให้จินดานิ่งอึ้งไปทันที ริมฝีปากบางอ้าพะงาบๆเหมือนอยากจะตอบอะไรกลับไปไม่ให้เป็นการเสียมารยาทแต่ก็ติดอยู่ตรงที่ว่าเขาเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกนี่สิ
“อย่าหยุด..ทำต่อไป” บุญฤทธิ์เน้นย้ำอีกครั้ง ดวงตาลุ่มลึกใต้กรอบแว่นไม้ดีไซน์แปลกจับจ้องใบหน้าของคนที่เหมือนกับตัวเขาในอดีตไว้อย่างมีความหวัง “..ผมอยากให้บ้านเรามีตึกเจ๋งๆไว้สู้กับเมืองอื่นอีกเยอะๆ ยังไงก็ช่วยกันหน่อยนะ..”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เพราะเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ เรื่องหยุมหยิมอย่างการเลี้ยงฉลองวันครบรอบในแต่ละปีจึงไม่ได้ดูน่าตื่นตาตื่นใจเท่ากับที่บรรดาคนรักรายก่อนๆเคยเรียกร้องให้จัดเตรียม สองปีที่ผ่านมาพวกเขาเพียงใช้เวลาร่วมกันอย่างเรียบง่ายอยู่ภายในบ้านเท่านั้น
...ก็เพิ่งจะมีปีนี้นี่แหละที่วันสำคัญดูพิเศษขึ้นมาหน่อย...
จินดายกแก้วม็อกเทลสีเหลืองสดใสขึ้นจรดริมฝีปากด้วยท่าทางสบายอารมณ์ รสหวานอมเปรี้ยวจากผลไม้เมืองร้อนอันเป็นส่วนผสมหลักของเครื่องดื่มแก้วนี้เข้ากันได้เป็นอย่างดีกับสายลมที่พัดมาสัมผัสผิวกาย
“ที่นี่วิวดีสุดๆเลย เห็นสกายไลน์กรุงเทพฯชัดแจ๋ว” สถาปนิกหนุ่มกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้ม สายตาของเขาวางนิ่งอยู่ที่แสงไฟวิบวับจากอาคารสูงหลังหนึ่งซึ่งโผล่ขึ้นมาปะปนอยู่กับตึกแท่งอื่นได้อย่างสวยงามไม่น้อยหน้า
รูฟท็อปบาร์บนชั้นยี่สิบหกของโรงแรมหรูช่วงหัวถนนวิทยุคือร้านที่ธีรชาติพาคนรักมาเลี้ยงฉลองในค่ำคืนนี้ แม้ว่าเครื่องดื่มและอาหารแต่ละรายการจะมีรสชาติถูกลิ้นมากเพียงใด แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลหลักของการเลือกมาที่นี่
...ทิวทัศน์ที่สามารถมองเห็นได้จากบนนี้ต่างหากที่เขาต้องการให้จินดาได้ดื่มด่ำ...
“รู้สึกยังไงบ้าง?” ผู้บริหารคนดังเอ่ยถามเสียงนุ่ม ดวงตาคู่คมคอยสำรวจสีหน้าของอีกฝ่ายด้วยความสนอกสนใจ
จินดาไม่ได้ตอบกลับในทันที สถาปนิกหนุ่มยังคงจับจ้องไปยังอาคารหลังงามที่ตนเป็นผู้ออกแบบชนิดไม่วางตา ประกายแห่งความปลาบปลื้มที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าอ่อนเยาว์ทำให้คนมองอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
“..บอกไม่ถูกเลยครับพี่ ยังนึกว่าฝันอยู่..”
คำตอบถูกเปล่งออกมาเพียงแผ่วเบา
นับตั้งแต่วันที่ตัวอาคารถูกเปิดใช้งานจินดาก็เอาแต่พูดว่าไม่อยากจะเชื่อ ดูท่าว่าความสำเร็จครั้งนี้คงยิ่งใหญ่เหลือเกินในความรู้สึกของพ่อสถาปนิกคนดี
...โอกาสที่นักออกแบบตัวเล็กๆไร้ชื่อเสียงคนหนึ่งจะสร้างผลงานใหญ่โตขึ้นมาประดับเส้นขอบฟ้าของกรุงเทพฯได้นั้นถือว่าหายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร...
...แต่จินดาของเขาก็ทำให้มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ...
“เก่งจังเลย..แฟนใครน้า?”
ถ้อยคำของธีรชาติเรียกให้คนฟังต้องเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
“หยอดจังเลย แฟนใครว้า?” สถาปนิกหนุ่มส่งประโยคล้อเลียนออกมาด้วยท่าทางมีความสุข ซึ่งเมื่อได้เห็นแบบนั้นมีหรือที่คนรักอย่างเขาจะไม่สุขตาม
ผลงานชิ้นนี้ไม่ได้สร้างเพียงความภาคภูมิใจให้จินดาและสร้างค่าทำแบบก้อนโตให้ทอมทอมฯเท่านั้น แต่มันยังสร้างความก้าวหน้าครั้งสำคัญขึ้นมาอีกด้วย
ทุกสิ่งเป็นจริงอย่างที่ธีรชาติเคยคาดการณ์ไว้เมื่อราวๆสามปีก่อนอย่างไม่ผิดเพี้ยน หลังจากที่ภาพจำลองและแก่นคอนเซ็ปต์ของโปรเจ็คต์สำนักงานใหญ่ถูกเผยแพร่ออกสู่สื่อสารธาณะ ทอมทอมสตูดิโอก็กลายเป็นบริษัทออกแบบที่ถูกจับตามองในวงกว้างขึ้นมาทันใด นายทุนหลายเจ้าเริ่มวิ่งเข้าหา จากเดิมที่เคยมีโปรเจ็คต์ประเภทคอนโดฯเป็นตัวขายเพียงอย่างเดียว ตอนนี้ทอมทอมฯก็ได้ลูกค้ากลุ่มแปลกๆมาอยู่ในมือเยอะขึ้น จนในที่สุดหลังจากดูทิศทางอยู่สักพักต้อมก็ตัดสินใจเปิดเซคชั่นเพิ่มเพื่อรองรับตลาดใหม่
...โดยเลือกให้จินดาขึ้นเป็นหัวหน้าสตูดิโอพิเศษที่ว่านี้แม้ชายหนุ่มจะมีอายุไม่ถึงสามสิบปีดีด้วยซ้ำ...
“ยิ้มอะไรอยู่ได้? เห็นนั่งอมยิ้มมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” พ่อดีไซเนอร์ไฟแรงหันมาเอ่ยถามด้วยสงสัย แม้ความสนใจหลักจะตกอยู่กับภาพวิวกรุงเทพฯยามค่ำคืน แต่กระนั้นพ่อสถาปนิกไฟแรงก็ไม่ลืมที่จะหันมาสังเกตอาการของคนรักอยู่เป็นระยะ
“ภูมิใจมีแฟนเก่ง” ธีรชาติตอบออกไปเพียงสั้นๆ
...แม้เสียงหัวเราะที่ดังตบท้ายทำให้ถ้อยคำเมื่อสักครู่ฟังดูเหมือนเป็นการล้อเล่น...
...แต่เชื่อเถอะว่าธีรชาติหมายความตามนั้นจริงๆ...
The End.
สำหรับการรวมเล่ม แป้งได้ลงรายละเอียดการสั่งจองไว้ในลิงค์ทางด้านล่างนี้แล้วค่ะ ท่านใดสนใจลองเข้าไปดูกันนะคะ :
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57030.msg3540853#msg3540853
(https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/46-facebook-128.png) (https://www.facebook.com/BLSniper1990/) (https://cdn3.iconfinder.com/data/icons/picons-social/57/43-twitter-128.png) (https://twitter.com/Arunoki1990)
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 22-12-2016 19:58:45
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 22-12-2016 20:20:07
Love Love Love
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 22-12-2016 20:25:26
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 22-12-2016 20:25:38
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 22-12-2016 20:31:45
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 22-12-2016 20:44:11
เริ่มหัวข้อโดย: wasey ที่ 22-12-2016 20:46:37
อยากตามติดชีวิตคู่นี้ไปอีกนานๆ :o8:
เป็นคู่ที่น่ารักมากเลย รักดีๆแบบนี้หาไม่ง่ายเลย :hao5: ขอบคุณนักเขียนมากนะคะ ที่สร้างผลงานดีๆแบบนี้ออกมา จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปเรื่อยๆเลยค่ะ :katai2-1: o13 :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 22-12-2016 20:48:47
เริ่มหัวข้อโดย: rk ที่ 22-12-2016 20:49:19
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 22-12-2016 20:50:52
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 22-12-2016 20:53:32
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆน่ารักๆค่ะ
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปค่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 22-12-2016 20:57:28
พี่ชาติเป็นคนรักที่แสนดีมาก อิจฉาจินดา รักกันตลอดไปนะ
ส่วนคู่พี่โก้กับน้องแว่น อยากอ่านต่อจัง :-[
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 22-12-2016 20:57:33
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
รอติดตามเรื่องอื่นๆของนักเขียนอยู่นะคะ
กอดดดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: aisen ที่ 22-12-2016 21:11:07
เริ่มหัวข้อโดย: Raccool ที่ 22-12-2016 21:12:42
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 22-12-2016 21:12:56
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 22-12-2016 21:23:03
ตอนจบเป็นอะไรที่แบบ อิ่มเอมใจ
ขอบบคุณคุณแป้งที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆให้อ่านค่ะ
ปล. จองหนังสือเรียบร้อยยย 5555
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 22-12-2016 21:24:19
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 22-12-2016 21:26:08
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 22-12-2016 21:26:20
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 22-12-2016 21:31:04
ราคาฝันไม่ใช่นิยายหวือหวาน่าตื่นเต้น แต่เป็นงานที่อ่านแล้วทำให้รู้สึกว่า less is more จริงๆ
ทุกตอนมีความละมุนละไมอ่านแล้วมีความสุข แต่บทจะดราม่าก็บีบหัวใจเรามากเลย
ชอบที่เรื่องนี้สอดแทรกเรื่องราวการทำงานได้อย่างลงตัว อ่านแล้วไม่รู้สึกว่าถูกยัดเยียดเลย
กลับรู้สึกว่างานเป็นสิ่งที่ช่วยพัฒนาความสัมพันธ์ของพี่ชาติและจินดา ให้ความรู้สึกเรียลจริงๆ
ชอบงานเขียนคุณแป้งมาตั้งแต่หัวใจหลังเลนส์แล้ว พอมาอ่านราคาฝันเราก็ยิ่งชอบเข้าไปอีก
สไตล์งานคุณแป้งคงจะเป็นทางของเราจริงๆ ฮาาาา ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปอย่างใจจดใจจ่อ ส่วนราคาฝันนี่สั่งซื้อแน่นอนน >\\\\<
เริ่มหัวข้อโดย: angelhani ที่ 22-12-2016 21:34:12
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 22-12-2016 21:45:19
ประทับใจมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 22-12-2016 21:46:30
จองหนังสือไปอยู่ที่บ้านเรียบร้อยแล้ววว คิคิ
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 22-12-2016 21:56:59
ไม่พลาดเก็บเล่มเรื่องนี้แน่นอนค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ รอผลงานเรื่องใหม่ด้วย :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 22-12-2016 21:57:36
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 22-12-2016 22:01:43
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 22-12-2016 22:04:36
่ส่วนอีกคนที่ดิฉันชอบมากก็คือ อาจารย์บุญฤทธิ์ ชอบในความคิดบวกและการอยากเห็นต้นกล้าอย่างจินดาได้เติบโตไปเป็นไม้ใหญ่ ชอบกับการสนับสนุนและแอบช่วยเหลือของแกด้วยค่ะ
อ้อ คงลืมไม่ได้กับโกวิทและต้นตระการ อ่านฉากกระโจนจูบแล้วแหม...แอบหมั่นไส้พี่โก๋นะคะ และที่ลืมไม่ได้ก็คงเป็นคู่หลักของเรา ทั้งจินดาและธีรชาติ ทั้งสองคนโลดแล่นอยู่ในเนื้อเรื่องทำให้ตามติดประชิดขอบเพื่อตามอ่านจนจบ เห็นการได้เรียนรู้และการได้ค่อยๆ เติบโตของจินดา โดยมีน้ำเย็นค่อยหล่อเลี้ยงคือธีรชาติ เห็นการเกื้อกูลและถ้อยทีถ้อยอาศัยกันของทั้งสองแล้วก็รู้สึกว่า รักของพวกเขาก็คงงอกงามไม่ต่างกับอนาคตทางด้านการงานเป็นแน่ทีเดียวค่ะ
ขอบคุณสำหรับคุณผู้เขียนนะคะ ที่ได้เขียนนิยายเรื่องสนุกๆ เรื่องนี้มาให้อ่าน จะเฝ้ารอคอยยามที่เรื่องใหม่ออกมาค่ะ
ป.ล. ขอกลับไปอ่านซ้ำใหม่อีกรอบหนึ่งก็แล้วกัน ขณะรอเล่มเสร็จสมบูรณ์ ^_____^
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 22-12-2016 22:07:55
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 22-12-2016 22:16:28
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 22-12-2016 22:24:27
เริ่มหัวข้อโดย: MeWeaw ที่ 22-12-2016 22:27:31
สวยงาม
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 22-12-2016 22:30:32
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปาหมอนทิ้ง ตายเกลื่อนช็อตนี้
หวานน หวานมากกก แต่ไม่รู้สึกเลี่ยนเลย ไม่ได้บอกว่ารักพร่ำเพรื่อออกมาตรงๆ แต่ทุกถ้อยคำคือรู้ว่าเขารักกันมาก เราชอบแบบนี้ ชอบตอนเขาสองคนอยู่ด้วยกันที่สุดแล้ว ♥
จบแล้วก็ใจหายนะ พอคิดว่าจะไม่มีพี่ชาติกับจินมาปลอบประโลมใจอีกแล้วก็... ฮือ ถึงไม่มีเอ็นซีแต่ดีต่อใจแบบนี้ก็ฟินได้เนอะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ เราชอบมากเลย
ชอบทุกอย่างในเรื่องนี้ ชอบพี่ชาติ เอ็นดูน้องจิน รักพี่โก๋ โอ๋ต้นตระกาล เลิฟคนเขียน รักส์
ปอลิง. จะตามติดเป็นวิญญาณทุกเรื่องเลย คึ
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 22-12-2016 22:33:12
ขอบคุณคนเขียนมากๆครับ
เริ่มหัวข้อโดย: pinkpunk ที่ 22-12-2016 22:40:08
เริ่มหัวข้อโดย: purple ที่ 22-12-2016 22:57:46
ถึงจะไม่ได้อ่านตั้งแต่ลงตอนแรกๆ แต่หลังๆก็ตามติดๆทุกตอน
ชอบมากเรื่องนี้ อินถึงกับเคยฟิวส์ขาดโกรธจินตอนไม่เข้าใจกันกับพี่ชาติ
พอตอนเขามุ้งมิ้งก็ฟินจิกหมอนขาด
...เป็นเอามาก 55
ขอบคุณคุณคนเขียนมากๆนะคะ นี่เป็นเรื่องแรกที่ได้อ่าน ประทับใจมากกก
จะติดตามเรื่องอื่นๆอีกค่ะ
สุดท้ายนี้ ซับน้ำตาแล้ววิ่งไปโอนตังค์ ><
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 22-12-2016 23:04:59
ใจหายมาก คงคิดถึงพี่ชาติน้องจินไม่น้อย อ่ะๆ แอบคิดถึงพี่โก๋น้องต้นตระกาลก็ได้ หลังจากที่ช่วงหลังแย่งซีนพระเอกนายเอกเราบ่อยมาก 55555
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งเติมเรื่องราวดีๆแบบนี้ให้ได้อ่าน ยังไงก็ไม่พลาดที่จะซื้อนิยายเรื่องนี้เก็บไว้แน่นอน เราชอบนิยายของคุณจริงๆ และจะเฝ้ารอผลงานเรื่องใหม่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: SeaBreeze ที่ 22-12-2016 23:14:43
คุณชาติ คนมีความรักมักจะเด็กลงไปนิดนุงชิมิค่ะ
จินดา ความรักคือกำลังใจโน๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 22-12-2016 23:27:45
ราคาฝัน มีแม่ คือคุณแป้ง
แลนด์มาร์ก ก็เสร็จ มีลูกค้ามาจับจอง ซื้อขาย
ราคาฝัน ก็ Happy Ending
ขอบคุณไรท์ มากกกกกกก
°•*✿.•°°•.✿*•°°•.✿*•°
แลนด์มาร์กสุดหรู ดูใหม่น่ารัก
สวยงามประจักษ์ น่าพักอาศัย
ถาปัดจินดา คนกล้ามีไฟ
ออกแบบหรูใหม่ น่าใคร่ไปลอง
อาคารสะอาด คุณชาติรับรอง
สวนสวยน่ามอง จับจองได้เลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 22-12-2016 23:31:45
#อยากมีผัวเป็นสถาปนิก
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 22-12-2016 23:36:36
การที่มีคนรักอยู่เคียงข้าง
คอยสนุบสนุน คอยให้กำลัง ยินดีไปกับเรา
เป็นความสุขที่ดีจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
อิ่มเอมมากเลยกับนิยายเรื่องนี้
อบอุ่นหัวใจที่สุด อยากเจอแฟนแบบพี่ชาติ555
เราจะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ เป็นกำลังใจให้น้า
:L1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 22-12-2016 23:40:59
หลังจากนี้ก็ให้เค้าอวยกันเองไปมาเนอะ55555555
แต่แอบอยากส่องบ้านของพวกเค้าจังเลยค่ะ อยากรู้ว่าหลังเข้าบ้านแล้วเป็นยังไง :hao3:
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ที่แต่งนิยายฟิลกู๊ดดีๆแบบนี้ออกมา รักกกกกกกก :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 23-12-2016 00:01:05
ท่านเจ้าสัวก็คือคุณพ่อสามีแห่งชาติค่ะ
ว่าแต่ คุณพ่อพอจะมีลูกชายเหลืออีกสักคนไหมคะ หนูขอจองไว้เลยนะคะ :hao3:
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ จะรออ่านเรื่องต่อไปนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 23-12-2016 00:10:19
คุณพ่อเจ้าสัวกับอาจารย์บุญฤทธิ์นี่ครองจักรวาลไปเลย
รักเรื่องนี้ ชอบความสมจริง แต่ละคนมีข้อดีข้อเสีย แบบที่มนุษย์พึงมี (ถึงพี่ชาติจะดีงามทุกมิติจนน่าจับมาทำสามีก็เถอะ)
รักที่สุด
ขอบคุณคุณแป้งค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: me12inzy ที่ 23-12-2016 00:45:48
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 23-12-2016 00:49:16
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 23-12-2016 01:09:07
เริ่มหัวข้อโดย: chuagporz ที่ 23-12-2016 02:01:55
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 23-12-2016 02:56:15
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 23-12-2016 06:18:30
ขอบคุณมากค่ะ ประทับใจพี่โก๋
จะมีตอนพิเศษมั้ยคะ?
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 23-12-2016 07:56:52
รอติดตามเรื่องใหม่ๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 23-12-2016 08:11:08
เริ่มหัวข้อโดย: ่jjay ที่ 23-12-2016 08:53:50
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 23-12-2016 09:10:20
ปล.ขอบคุณสำหรับนิยาย :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 23-12-2016 09:21:08
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 23-12-2016 09:27:26
เริ่มหัวข้อโดย: tomnub ที่ 23-12-2016 10:35:36
เริ่มหัวข้อโดย: bluecoco ที่ 23-12-2016 11:15:21
งดงาม
ชวนฝัน
ละมุนละไม
ให้สาระ
รักนิยายเรื่องนี้จัง
พระเอกนายเอกแห่งปี2016ในใจเรา
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 23-12-2016 11:20:34
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 23-12-2016 11:29:49
อ่านจบแล้วดีต่อใจมากๆเลยค่ะ ขอบคุณคนแต่ง :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 23-12-2016 11:36:22
ทั้งจินดา แล้วก็พี่ชาติ ต่างก็โชคดีด้วยกันทั้งคู่ ที่ได้คนรักที่ดี
เข้าใจ และเป็นกำลังใจให้กันตลอดแบบนี้ มันดีมากเลยค่ะ อบอุ่นมากก
ขอบคุณนะค่ะ ที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านกัน จะติดตามผลงานนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 23-12-2016 12:00:15
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 23-12-2016 12:12:52
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 23-12-2016 13:43:47
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 23-12-2016 14:19:14
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 23-12-2016 15:15:31
เริ่มหัวข้อโดย: sb_ng ที่ 23-12-2016 15:53:35
เป็นอีกเรื่องที่ชอบมาก อุ่นๆ ดีต่อใจจริงๆค่ะ รู้สึกดีที่ตอนนั้นเข้ามาอ่าน 5555555
ภาษา การเขียน ก็ทำให้อ่านได้ไหลลื่นมากๆ ไม่ติดขัดเลยค่ะ ชอบๆ
หลงรักพี่ชาติตั้งแต่ต้นจนจบ 555555555 และคุณพ่อพี่ชาติน่ารักมากๆ พูดดีมากเลย
อาจเป็นเพราะคุณพ่ออบอุ่นด้วย พี่ชาติถึงอบอุ่นได้ขนาดนี้
อยากมีแฟนแบบพี่ชาติจังเลยค่ะ 555555555
พี่โก๋น้องแว่นก็แฮปปี้กันไป รอตอนพิเศษพี่โก๋กับน้องในเล่มค่าา
ขอบคุณมากสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้ค่ะ เป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อๆไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Taohoo ที่ 23-12-2016 16:09:14
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 23-12-2016 18:47:16
ไม่อยากให้จบเลยจริงๆ
สนุกทุกตอนที่ได้อ่าน
อินไปกับตัวละครมากจริงๆ
happy ending ทั้งสองฝ่ายเนอะ
แอบฮาตอนที่จินจะให้มีเตียง2เตียงอ่ะ
“ผมว่าเราสปาร์คกันง่ายเกินไป”
“แค่โดนตัวกันนิดหน่อยก็จุดติดแล้วอะคิดดูสิ”
โอ๊ยน้องจินเจ้เขินแทนเลย :-[
น่าเอ็นดูมากค่ะลูก
จะมีตอนพิเศษบ้างมั้ยคะ
รอนะคะ อยากเห็นน้องต้นเรียนจบแล้วกลับ
มาเจอกับพี่โก๋อ่ะ
สุดท้ายนี้ก็ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องสนุกๆแบบนี้
มาให้เราได้อ่าน
ปล.เรื่องต่อไปมาต่อเลยมั้ยคะจะรออ่านนะ
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 23-12-2016 19:39:13
เสี่ยพ่อ ก็ตกใจนิดหน่อย ฮืออ ดีอ่ะ
ขอบคุณที่ฝ่าฟันกันมา
นี่ตั้งแต่อ่านมา พอรู้ว่าตึกสร้างเสร็จ ก็ฟีลเหมือนนป้าข้างบ้านเห็นหลานโต
มันดีกับใจ
เริ่มหัวข้อโดย: express_men ที่ 23-12-2016 20:21:55
เขียนดีมากครับทั้งส่วนของเนื้อหา โครงเรื่อง การใช้ภาษา
อ่านจบแล้วเชื่อว่าพระเอกเป็นแบบนี้จริง นายเอกเป็นแบบนี้จริง
นี่คือสิ่งสำคัญที่ผมอยากชื่นชม คือ ความสมจริง เพราะมีการปูพื้น ที่มาที่ไป เล่าโดยค่อยๆแทรกเข้ามา เลยทำให้นิยายดูน่าเชื่อถือ
เนื้อหาถามว่าบทเยอะไหม เยอะ แต่ก็อยู่ในเหตุการณ์หลักใหญ่ คือ โปรเจคการออกแบบตึกราวสี่เดือน เนื้อหาหลักน่าจะอยู่ในช่วงนี้80%
คุมช่วงเวลากับกระจายเหตุการณ์สำคัญในแต่ละช่วงได้ดี เลยทำให้ดูไม่ยาวเยิ่นเย้อ
ถึงจะมากบทแต่สนุกและน่าติดตาม ไม่มีบทไหนน่าเบื่อเลย
ในพลอทใหญ่ก็มีซับพลอท ทำให้เนื้อหาและตัวละคร มีมิติ
คอนฟลิกของตัวละครเองที่เป็นการต่อสู้ภายในจิตใจตัวเอง และการฟันฝ่าอุปสรรคภายนอก สังคม ครอบครัว ทำได้ดีครับ
ค่อนข้างแปลกใจที่เรื่องนี้เลือกให้คุณพ่อรับได้ แล้วคุณแม่รับไม่ได้ แต่ก็ดูน่าเชื่อถือครับ
แต่ในปกติสังคมจริงที่เจอมักเป็นแม่รับได้ไวกว่าพ่อ
สรุปชอบมากครับ ชื่นชมในความสมจริงของเนื้อหาและความสมบูรณ์ในด้านภาษา การบรรยายและบทสนทนา
แต่ เหมือนผมจะยังตีความ ราคาฝัน ไม่ออก100% ไม่แน่ใจว่าผู้เขียนอธิบายไว้หรือยัง
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 23-12-2016 20:24:19
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 23-12-2016 20:46:17
ปล. อิจฉาจินดา ฮ่าๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Swains ที่ 23-12-2016 20:59:21
เขินพี่ชาติกับจินมากๆ เป็นคู่ที่หวานละมุนเหลือเกิน
อบอุ่นหัวใจไปกับทั้งสองคน :o8:
แล้วก็ดีใจกับพี่โก๋ด้วยนะคะ ได้เริ่มต้นใหม่สักที
รอบนี้ไม่แห้วน้ออ ดูแลน้องดีๆ ล่ะพี่
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 23-12-2016 21:05:37
แต่ว่ายังไม่อยากให้จบเลย ยังไม่พาไปหาคุณแม่เลยนะพี่ชาติ
ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วมีความสุข :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 23-12-2016 21:33:58
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 23-12-2016 21:53:17
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 23-12-2016 22:23:31
ขอบคุณคนแต่งมาก ๆ นะคะ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 23-12-2016 22:26:12
รอผลง่นเรื่อวต่อไปนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 23-12-2016 22:52:59
ยังคิดถึงคุณชาติกับจินไม่หาย
เหมือนได้อ่านตั้งแต่เขายังตั้งไข่
จนคบกันนาน หวานมดขึ้นแล้ววว
ชอบเรื่องราว ที่มันค่อยเป็นค่อยไป ไม่หวือหวา
คือมีเหตุผล และที่มาที่ไป ชอบบบบบบ
ยิ่งคู่รองก็น่าติดตาม ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะคะที่แต่งเรื่องนี้ให้
สนุกมากจริงๆ รักกก :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 23-12-2016 23:20:11
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 23-12-2016 23:28:06
เอาโดยรวม ว่าอ่านแล้วสบายใจ คอยลุ้นไปกับการเริ่มต้นของคนสองคน :n1:
ประคับประคองให้ความรักของทั้งคู่ผ่านไปได้ :กอด1:
ด้วยเนื้อเรื่องที่อ่านแล้ว เบา ๆ ตามสไตล์ คุณแป้ง นิยายเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่จะเก็บไว้ในใจ
+ 1 ให้เป็นกำลังใจให้นะครับ
ปล. รอผลงานชิ้นต่อไป ของคุณแป้ง อยู่นะครับ :จุ๊บๆ:
เริ่มหัวข้อโดย: TK323 ที่ 24-12-2016 02:16:55
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 24-12-2016 08:57:54
แอบอยากรู้ว่าแม่ของพี่ชาติจะยอมรับจินได้เมื่อไหร่555
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Malimaru ที่ 24-12-2016 09:45:33
ขอบคุณมากค่ะ
เสียดายที่มาอ่านไม่ทันตอนถ่ายทอดสด
เป็นนิยายที่ดีมาก ๆ ดีในทุก ๆ ด้านอย่างที่ทุก ๆ ความเห็นบอกไปแล้ว
รอติดตามผลงานดี ๆ ชิ้นต่อไปค่ะ ^^ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 24-12-2016 12:12:35
มันน่ารัก มันอบอุ่น มันมีกลิ่นอายที่ดีมาก
ภาษาดี การบรรยายเรื่องก้ดีเหมือนเดิม
ปมดราม่า การพัฒนาความสัมพันธ์ของแต่ละตัวละครมีเหตุผล
คอ่ยเป็นค่อยไปอ่านแล้วเพลินมากกกจริงๆๆค่ะ
เป็นนิยายฟิลกู๊ดที่ดีงามสุดๆอีกเรื่องนึงเลยค่ะ
รักพี่ชาติมากคือสามีแห่งชาติสุดๆ
น้องจินก้น่ารักมากก ยิ่งตอนหลังๆที่พยายามเปนคนรักที่ดียิ่งน่ารัก
พี่โก๋กับน้องต้นก้ดูเป็นอะไรที่พิเศษอะ เค้าพิเศษสำหรับกันและกันจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้อีกเรื่องนะคะ
จะคอยคิดตามผลงานต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ฟาเรนไฮ ที่ 24-12-2016 12:18:48
คือมันดีงามมากกกกก อ่านแล้วรู้สึกระมุน
รู้สึกมีความสุขกับตัวละคร
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆมาให้เราอ่านนะคะ
:pig4: :L2: o13
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 24-12-2016 16:44:55
เริ่มหัวข้อโดย: am_am ที่ 24-12-2016 20:21:49
เริ่มหัวข้อโดย: ai_pat ที่ 24-12-2016 21:18:05
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ มีความสุขกับการอ่านมากเลย รอเล่มอยู่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 25-12-2016 00:03:50
เรื่อยๆ
มาเรียงๆ
อ่านแล้วสบายใจ
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
เริ่มหัวข้อโดย: yokibear ที่ 25-12-2016 00:16:00
นิยายเรื่องนี้ทำให้เราเห็นมุมมองของอาชีพสถาปนิกกว้างขึ้นมาก
เป็นเสน่ห์ของเรื่องนี้จริงๆ ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
อบอุ่นใจมากๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 25-12-2016 00:58:17
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 25-12-2016 08:42:29
สนุกมาก ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Imagine_chic ที่ 25-12-2016 09:57:47
ชอบนิยายของคุณแป้งทุกเรื่องเลย จะคอยติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: llmuz ที่ 25-12-2016 12:59:25
แต่ทุกตอนมันมีการพัฒนา ไม่รู้สึกอ่านแล้วทำไมว่าไวจังทุกอย่างมีความเป็นมาเป็นไป
และอยากได้พี่ชาติค่ะ5555 :hao6:
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ChocoPop ที่ 25-12-2016 13:22:49
จะติดตามผลงานเรื่องต่อไปเรื่อยๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงในเงามืด ที่ 25-12-2016 13:24:05
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 25-12-2016 15:04:29
:pig4:
+1+ :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 25-12-2016 15:45:24
เริ่มหัวข้อโดย: Youi_chin ที่ 25-12-2016 16:38:24
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 25-12-2016 18:39:57
เริ่มหัวข้อโดย: Maymon ที่ 25-12-2016 23:59:10
พี่ชาติคือดีมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: BaZkon ที่ 26-12-2016 07:28:08
เริ่มหัวข้อโดย: Prattana ที่ 26-12-2016 17:01:31
พอรู้ว่ามีนิยายเรื่องใหม่ก็ตามมาอ่านและก็ไม่ผิดหวัง อ่านไปยิ้มไป
ไม่มีตอนไหนที่รู้สึกสะดุดเลย มันลื่นไหลและดีงามทั้งเรื่องเลย
ชื่นชมคุณแป้งมากมาย ใช้คำบรรยายได้ดี อ่านแล้วเห็นภาพ เข้าใจง่าย
ยิ่งโมเม้นท์หวานๆนี่ไม่ต้องพูดถึง อ่านในที่สาธารณะไม่ค่อยจะได้
เพราะจะหลุดยิ้มใส่มือถือคนเดียวประจำ อ่านแล้วเขินมากค่ะ
พี่ชาติกับจินน่ารักสุดๆ รักคู่นี้ไม่แพ้วินกับปอมเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆอีกเรื่องหนึ่งนะคะ มีความสุขมากๆค่ะที่ได้อ่าน
จะเป็นอีกเรื่องที่ซื้อเก็บและจะติดตามเรื่องต่อๆไปของคุณแป้งแน่นอนค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: MIwEMInE ที่ 26-12-2016 18:37:52
ขอบคุณนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 26-12-2016 18:58:12
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 26-12-2016 20:17:09
แต่ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: en foo ที่ 26-12-2016 21:27:36
เริ่มหัวข้อโดย: ntn88 ที่ 26-12-2016 22:03:46
เรายังรอนะ รอวันที่คุณแป้งจะมาเขียนนิยายดีๆให้เราได้อ่านอีก ใจจริงเรายังเอ็นดูน้องแว่นกับพี่โก๋อยู่นะ อยากให้คุณแป้งทำตอนพิเศษออกมาให้อ่านอีก
เราสัญญาว่าจะเก็บนิยายเรื่องนี้ไว้ในใจตลอดไป เรารู้สึกผูกพันธ์กับเรื่องนี้ รักตัวละครเรื่องนี้ รักคนเขียน และจะคอยติดตามผลงานตลอดไปจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: jessiblossom ที่ 27-12-2016 01:16:01
เริ่มหัวข้อโดย: Nattarat ที่ 27-12-2016 12:14:14
เริ่มหัวข้อโดย: มิรินลันตา ที่ 27-12-2016 13:48:28
ภาษาก็สวย ชอบมากกกกก อ่านง่ายและลื่นไหลจนอยากอ่านจ่อำปเรื่อยๆ
ไม่เบื่อเลยค่ะ ชอบจริงๆ รอติดตามผลงานใหม่อยู่นะคะ
ชอบคุชาติ ชอบผู้ชายอบอุ่นแบบนี้
ชอบน้องจิน ที่น่ารักสดใส
ชอบพี่โก๋ที่แมนๆทั้งกายและใจ ไม่แปลกเลยที่น้องต้นจะหลงรักพี่โก๋น่ารักมากเหมือนนะคู่นี้
ตอนพิเศษถ้าจะกรุณา
เขียนให้อ่านอีกได้มั้ยคะ อยากอ่านทั้งสองคู่เลย
เริ่มหัวข้อโดย: taroni ที่ 27-12-2016 20:38:52
เริ่มหัวข้อโดย: บีเวอร์ ที่ 27-12-2016 23:18:18
ขอที่ยืนให้ชะนี นิสสสนึง
เริ่มหัวข้อโดย: panpang ที่ 27-12-2016 23:27:08
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 28-12-2016 20:50:20
เสียดายที่ไม่ได้ตามตอนก่อนจบ จะได้มาให้กำลังใจผู้แต่งมากกว่านี้
บอกเลยว่าเรื่องนี้ใครพลาด เสียดายแทนเลย
ดีงามทั้งรายละเอียด
ภาษา
โครงเรื่อง
ไอเดีย
มันสนุกมากๆละมุนมากๆ
ช่วงเครียดก็เครียดตาม
ช่วงหวานก็หวานตาม
ขอบคุณผู้แต่งมากๆอีกครั้งสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้ครับ
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 28-12-2016 22:23:12
เริ่มหัวข้อโดย: Legpptk ที่ 28-12-2016 22:55:20
เสียดาย จบแล้วไป o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: bookie ที่ 29-12-2016 00:15:15
เริ่มหัวข้อโดย: MAILOVEZ ที่ 29-12-2016 01:40:19
ชอบอ่านช่วงแรกมากที่จินไม่ยอมแพ้พยายามที่จะทำให้ฝันตัวเองสำเร็จ จะว่าเป็นการดันทุรังก็ได้แต่รู้สึกว่านี่แหละคือสิ่งที่ดีมากๆ ไม่มีใครอยากให้สิ่งที่ตัวเองสร้างมาถูกมองข้ามหรอกและจินพยายามถึงที่สุดที่จะทำให้มันได้อยู่ในสายตา และพี่ชาติก็เป็นคนที่ทำให้ฝันของจินมีราคามากกว่าแค่ภาพสเก็ทในกระดาษ ชีวิตคนเราไม่มีใครไม่เคยล้มเหลว ต่อให้ล้มแรงยังไงเราก็ต้องลุกขึ้นมาให้ได้
ชอบพัฒนาการความรักของทั้งคู่มันเรียล มันเป็นอะไรที่มองเห็นภาพชัดๆ ไม่ใช่เจอกันแล้วรักเลยมันมีจุดที่ทำไมถึงหวั่นไหว ทำไมถึงได้รู้สึกรัก ชอบที่ความรู้สึกมันค่อยๆ เดินหน้า ถึงจะแอบเบะปากให้จินตอนที่จะยอมถอยแล้วทิ้งพี่ชาติ แต่มองในมุมจินเราก็ไม่อยากทำลายชีวิตคนที่เรารักหรอก ขอบคุณที่แกล้งเมามาตอนนั่งดูแบบบ้านร้องไห้ตามจินเลยส่วนพี่ชาตินี่ไม่มีอะไรจะอวยค่ะเห็นอยู่ชัดๆ ว่าพี่เค้านี่สามีแห่งชาติมากขนาดไหนอิจฉาจินแบบอินฟีนีตี้แค่นี้จบ
ชอบที่พี่ชาติให้จินได้เรียนรู้ทุกอย่างด้วยตนเองแต่ถ้าเจ็บมาพี่ชาติจะเป็นคนทำแผลให้เองเหมือนคอยประคับประคองน้องมาจนถึงวันที่จินโตขึ้นพี่ชาติก็ยังคงอยู่ตรงนี้ ชอบการแสดงออกความรู้สึกตอนตกลงคบกันมีอะไรคุยกันทุกเรื่องแบบนี้คือดีงาม
คู่โก๋ต้นนี่มาเงียบๆ แต่กระชากคอจูบนะคะ น้องต้นของพี่ใจเด็ดมากขนาดนั้น ชอบตอนพี่โก๋มาง้อหลังจากที่ว่าน้องอารมณ์ตอนนั้นใครก็ขาดสติได้ทั้งนั้นตอนแรกโกรธมากแต่พอมาขอโทษเท่านั้นแหละพี่โก๋มันน่ารักจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคะไม่ได้อ่านนิยายแล้วทำให้รู้สึกดีขนาดนี้มาสักพักแล้วเจอเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าอยากจะอ่านต่อเรื่อยๆ ติดตามผลงานชิ้นต่อๆ ไปนะคะชอบมาตั้งแต่หัวใจหลังเลนส์แล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: Haruya ที่ 29-12-2016 08:46:01
^^ หลังจากติดตามหัวใจหลังเลนส์มา
เรื่องนี้ก็ด้วย
นิยายแต่ละเรื่องของคุณจะมีลลายเซ็นต์ในเรื่องมันอยู่แล้ว
พออ่านจะรู้เลยว่าใครแต่ง
ตัวละครของคุณ ถึงจะเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วง แต่ไม่มีการแย่งชิง ไม่มีการใส่ร้าย ไม่ดราม่าในเรื่องนี้ มันดีกับใจคนอ่านมาก
>< อ่านไปช่วงกลางๆ ที่จินบอกไม่พัฒนาความสัมพันธ์ต่อกับพี่ชาติ และพี่ชาติโกรธ เราแอบรู้สึกสะใจเล็กน้อย ( แลดูโหด 555+)
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ ให้อ่าน
ชื่อคุณ จะเป็นอีกคนที่เราเห็นแค่ชื่อแล้วจะอ่าน :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: llmup ที่ 29-12-2016 09:24:26
ทุกอย่างลงตัว ภาษาสวย อ่านแล้วเห็นภาพเลย
ขอแบบพี่ชาติ1คนค่ะ ห่อกลับบ้าน น่ารักเกินไปแล้ววววว
เริ่มหัวข้อโดย: Alinrat ที่ 29-12-2016 23:24:43
ขอบคุณ สำหรับเรื่องดีๆที่มีมาให้อ่าน :L2: :L2:
ขอบคุณ สำหรับทุกอย่างที่นักเขียนใส่ลงไปในตัวของจินดา พี่ชาติ พี่โก๋ น้องต้น ป๋าต้อม รักทุกคนเลยค่ะ ^^ :pig4:
รู้สึกดีมากๆ จนต้องกดสั่งซื้อ 5555555555555555555 :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 30-12-2016 01:13:19
เริ่มหัวข้อโดย: numildkub ที่ 30-12-2016 04:41:52
มันละมุน ดูไม่ได้เยอะเกินไป ไม่ได้หวือหวาเกินไป
รักกันด้วยใจแบบใจแลกกันจริงๆ ไม่อิงเงินทองเลย
หายากที่ตะได้เจอนิยายที่ละมุนขนาดนี้
ไม่จำเป็นต้องมีNC ก็สามารถถ่ายทอดฟิลได่ว่าทั้งสองรักกันจริงๆ
ขอขอบคุณนักเขียนที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆนะคะ ชอบเรื่องนี้มากๆ
จะติดตามต่อไป รู้สึกเสียดายนิดหน่อยที่มารู้จักช้าไป
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 30-12-2016 10:23:20
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 30-12-2016 12:59:02
จะติดตามผลงานคุณแป้งต่อไปนะคะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: Cloudnine ที่ 30-12-2016 14:38:03
จินน่ารักกกกกก
:pig4: :o8: o13
เริ่มหัวข้อโดย: pimkihae ที่ 31-12-2016 02:13:50
พี่ชาติเป็นคนอบอุ่นมากดูแลจินดีมาก
อ่านเรื่องนี้แล้วอิ่มเอมใจ
ขอบคุณมากนะคะที่เขียนนิยายดีดีให้อ่าน
เป็นกำลังใจให้แต่งเรื่องต่อๆไปค่า :กอด1:
ปล.ตอนพิเศษจะมีพูดถึงพ่อแม่ของชาติกับจินมั้ยคะ :mew3:
อยากให้เพิ่มตอนพิเศษคู่หลักไปอีกซักหน่อย อิอิ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 31-12-2016 11:17:12
รัก รักคะณแป้ง รักพี่ชาติ รักน้องจิน
ชอบมากกก ชอบมาตั้งแต่น้องปอมแล้ว แต่รอให้จบก่อนถึงได้อ่าน
เราแพ้ความเป็นพี่ชาติ น้องจินก็น่ารักซะเหลือเกิน
มีความเป็นเด็ก เป็นผู้ใหญ่ มีความกลัว แต่ไม่งีเง่า รัก
เป็นกำลังใจให้สร้างผลงานดีๆต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: scottoppa ที่ 31-12-2016 20:45:35
มีหลายตอนที่อินตาม แต่จะเม้นก็งงๆตัวเอง เอาเป็นรวดเดียวเลยก็ได้
ชอบความแน่วแน่ จริงจังของพี่ชาติมากๆ
จุดหมายชัดเจน เป้าหมายชัดเจน ยิ่งพอรู้ว่าชอบน้องแล้วยิ่งชัดเจน
เราลุ้นน้องจินหนักมาก ทำไมใจแข็งและใจร้ายขนาดนี้
ตอนที่บอกว่ากลับไปคบกับแฟนเก่าแล้วตัวเองเจ็บปวดนี่ บอกเลยว่าต้องถึงหูพี่โก๋แน่
แล้วพี่โก๋ก็เป็นฮีโร่จริงๆ(ขอให้เป็นอมตะไวไว กินเด็กห่างกันเป็นรอบขนาดนี้ อิอิ)
รายละเอียดของงานพวกสถาปัตก็เยี่ยมมาก ถึงเราจะไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้ แต่อ่านแล้วกลมกล่อมกับพระนายมากค่ะ
ประทับใจ จะติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 01-01-2017 00:32:30
เริ่มหัวข้อโดย: foamonp ที่ 01-01-2017 10:10:02
และที่สำคัญ อยากได้คุณชาติเป็นสามีค่ะ ฮือออ พี่เขานี่สามีแห่งชาติจริงๆ อิจจินมาก ณ จุดนี้ :o8:
พี่โก๋ก็รีบสานสัมพันธ์กับหนูต้นล่ะ ความซึนหายไปละถูกมะ 55555
ขอชมคุณพ่อของพี่ชาติค่ะ มีความเป็นนักธุรกิจสูง และที่สำคัญมีความเป็นพ่อสูงมากเช่นกันค่ะ รับลูกสะใภ้เพิ่มมั้ยคะ #โดนถีบ
ปล.จะรีบเก็บเงินอุดหนุนการรมวเล่มค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: whitelavenders ที่ 01-01-2017 12:48:24
ชอบมากเลยค่ะ ความละมุนที่พี่ชาติมอบให้ เป็นผชแบบไร้ที่ติจริงๆ
(ชอบตอนเย็นชาถึงมากที่สุด ตัวชาวาบไปพร้อมเจ้าจินเลยค่ะ)
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเจ้าจินถึงยังลังเลและกลัวในตอนแรก
ก็ไม่โทษในหลายสิ่งที่เจ้าจินทำไปหรอกนะ ยังไงสุดท้ายผลก็ออกมาดี
อีกอย่างก็เข้าใจด้วยว่าความเปราะบางของแต่ละคนไม่เท่ากัน
เราเคยอ่านหัวใจหลังเลนส์มาก่อน ชอบผลงานคุณเรื่องนั้นมากเลยทีเดียว
พอมาเรื่องนี้ก็ยังชอบอยู่ สนุกมากเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: happy-jigsaw ที่ 01-01-2017 18:23:22
เริ่มหัวข้อโดย: xaomammx ที่ 01-01-2017 21:50:05
เป็นนิยายที่น่าประทับใจมาก บอกเล่าความค่อยเป็นค่อยไปของความรัก
ทั้งพี่ชาติที่เป็นผู้ใหญ่เป็นบทที่น่ารักไม่งี่เง่าเกินเหตุและฉลาด
จินดาน่ารัก ทะเยอทะยาน
ความรักระหว่างทั้งสองน่าประทับใจมากค่ะ
ชอบที่คนเขียนลงลึกไปกับตัวบทบาทของอาชีพ
ในหัวเราจินตนาการเฮดควาเตอร์ออกมาใหญ่โตอลังการ
มีสีขาวกับกระจกเป็นตัวนำมองผ่านจากรถไปฟ้า
มันต้องสวยงามและเปิดมิติใหม่ๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
รักพี่ชาติ น้องจินดาค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tutatoomtam ที่ 02-01-2017 14:53:39
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 02-01-2017 20:07:05
ปล.บวกเป็ดให้ล่ะน่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Maeo ที่ 04-01-2017 13:04:47
ชอบความสัมพันธ์ที่ค่อยๆพัฒนาแบบนี้
มันดูไม่ฉาบฉวย รู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
:o8:
เริ่มหัวข้อโดย: pummy09 ที่ 04-01-2017 17:29:11
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับนิยายน่ารักๆๆ แบบนี้
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: sweetie ที่ 05-01-2017 00:18:30
เริ่มหัวข้อโดย: FiRMMiE ที่ 06-01-2017 00:28:09
ในที่สุดก็ได้อ่านแล้ว ดีใจมากกก
ชอบมากกกกก ฮือออออ
ชอบนิยายคุณแป้งก็ตรงเขียนเกี่ยวกับอะไร
ก็เจาะลึกสิ่งนั้นจริง ๆ ไม่ได้เอ่ยมาแล้วข้าม ๆ ไป
ประทับใจหลังเลนส์ เรื่องนี้ก็ประทับใจและชอบมาก
ชอบจินดาเวอร์ชั่นปากตรงกับใจมาก
อยากจับมาฟัดจริง ๆ อิจพี่ชาติมาก
ชอบบุคลิกพี่ชาติด้วย เป็นคนสุดจริง ๆ
ทะลึ่งก็สุด หวานก็สุด เย็นชาสุด แถมหลงแฟนที่สุดอีก
ขอบคุณที่เขียนนิยายดี ๆ สนุก ๆ แถมได้ความรู้นะคะ
รอเรื่องต่อไปค่ะ
:pig4: :กอด1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 06-01-2017 23:18:31
เริ่มหัวข้อโดย: M_April ที่ 07-01-2017 23:29:51
รักน้องจิน รักพี่ชาติมากๆ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 07-01-2017 23:45:36
ขอขอบคุณคุณแป้งที่แต่งนิยายดีๆ ให้อ่านอีกหนึ่งเรื่อง มันเป็นเรื่องที่ได้มาเริ่มอ่านเมื่อตอนที่ 18 และนั้นทำให้เราเฝ้ารอวันพุธและวันอาทิตย์อย่างใจจดใจจ่อเสมอ เพราะความที่ตกหลุมรักจินดา และพี่ชาติสุดหัวใจ พอเรื่องนี้จบ บอกเลยว่าเหงามากกกกกกกก ยังอยากให้แต่งต่อซัก 2 เล่มใหญ่(ขอคู่พี่ชาติกับน้องจินนะ---แบบว่าเป็นคู่หลักที่อ่านแล้วไม่เบื่อเลยอ่ะ) ตัวละครในเรื่องมีบุคลิกและมิติที่น่าสัมผัส น่าหลงรัก มากๆ ค่ะ หวังว่าจะได้อ่านงานชิ้นต่อไปของคุณแป้งอีกเร็วๆนี้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ อยากจะขอตอนพิเศษ แต่รอไปอ่านในเล่มก็ได้ค่ะ เพราะสั่งไปแล้ว อยากให้มีตอนพิเศษแยกเล่มอีกซักเล่ม(แต่สามร้อยหน้านะคะ555555) จะรออ่านผลงานชิ้นใหม่ของคุณแป้งนะค้าาาาาาา ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Fish129 ที่ 08-01-2017 13:57:25
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 08-01-2017 15:50:27
เริ่มหัวข้อโดย: LETUS ที่ 08-01-2017 18:44:33
ตามมาตั้งแต่หัวใจหลังเลนส์ คือชอบสำนวนการเขียนของคุณคนแต่มากเลยครับ
นิยายแต่ละเรื่องนี่อ่านแล้วละมุน ฟีลกู๊ดสุดๆ หน่วงนิดพอให้อารมณ์ ชอบจัง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครับ จะติดตามต่อไปครับ คงคิดถึงพี่ชาติน้องจินมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: numin ที่ 09-01-2017 15:11:19
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 09-01-2017 20:55:59
เริ่มหัวข้อโดย: Pramooknoi ที่ 09-01-2017 22:16:25
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 14-01-2017 06:04:07
ชอบ ผช แบบพี่ชาติมากอ่ะ
อยากได้ ผช แบบนี้หาได้จากไหนบ้าง 555555+
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 15-01-2017 02:00:30
สำนวนดี บรรยายได้เห็นภาพมาก เข้าใจบรรยากาศในบริษัท และความทุนนิยมปะทะความติสเลย o13
บุคลิคคุณชาติต่างจากนักธุรกิจที่เคยรู้จักผ่านมาๆ ใจดีแปลกๆ อาจจะเพราะห้องสมุดบนดอยหรือเปล่า ทำให้ดูแตกต่างไปจากนักธุกิจอื่นๆน่ะ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: winning ที่ 15-01-2017 22:13:04
แต่ตอนเย็นชาก็หน้ากลัวสุดๆ แต่ตอนอบอุ่นก็โคตรสามีแห่งชาติ
เริ่มหัวข้อโดย: P-Rawit ที่ 17-01-2017 02:10:18
เริ่มหัวข้อโดย: clairon ที่ 20-01-2017 23:47:32
อบอุ่นมีเสน่ห์
ฉลาดดุดันในบางที
จริงจังจริงใจด้วย :กอด1:
เนื้อเรื่องละมุมมีเหตุมีผล :3123:
จินดาน่ารัก
คนแต่่งสุดยอด
ขออวยหน่อยค่ะตั้งแต่เรื่องหัวใจหลังเลนต์แล้ว
ไม่เคยเม้นท์เลยอยากบอกว่าแต่งเรื่อยๆนะคะ
จะติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: mimo ที่ 21-01-2017 07:37:34
เขียนนิยายอีกนะคะ จะรอติดตามค่ะ
เรื่องนี้ก็สนุก พอรู้ว่าเป็นคนเดียวกับคนที่เขียนเรื่องหัวใจหลังเลนส์ดีใจมากเลยค่ะ
:pig4: :mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: imseries ที่ 21-01-2017 16:15:11
เริ่มหัวข้อโดย: Sapiens. ที่ 23-01-2017 12:37:18
ยังไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านหวานๆต่อ
มันดีมากจริงจริงงงงงงง :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 23-01-2017 21:23:08
คนแต่งแต่งได้สุดยอดมากจริงๆค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้ได้อ่านกัน เราเข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลย :-[
ชอบที่สุดคงเป็นการดำเนินเรื่องและความสัมพันธ์ของตัวละครแต่ละตัว มันไม่ได้หวือหวามากมาย แต่มันแฝงไปด้วยความอบอุ่นในหัวใจ อ่านแล้วยิ้มได้ มีความสุขกับทุกตัวอักษรมากๆ จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: kimhamwong ที่ 29-01-2017 00:22:09
จะดีสมบูรณ์แบบเกินไปแล้ว อิจฉาน้องจิน
:ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: ทรายในขวดแก้ว ที่ 02-02-2017 14:58:15
เป็นเรื่องที่ละมุนละไมอบอุ่นหัวใจที่สุดเรื่องนึงที่เคยอ่านมาเลยครับ คาแรกเตอร์พระเอกอย่างพี่ชาติ - ธีรชาติ เป็นคาแรกเตอร์ที่แสนอบอุ่น เป็นผู้ใหญ่ (แน่สิก็พี่ชาติอายุสามสิบกว่าแล้วนี่หว่า แถมยังเป็นผู้บริหารระดับสูงอีก)
ยอมรับว่า ตอนแรกที่เห็นเรื่องนี้ในกระทู้แนะนำนิยายของเล้าไม่ค่อยอยากจะเข้ามาอ่านเท่าไหร่ ถึงแม้จะมีคำนิยมว่าพี่ชาติเป็นพระเอกหน้าใหม่ที่มาแรงแซงทางโค้งมากที่สุดในเล้าขณะนี้ ถึงจะไม่ค่อยอยากจะเข้ามาอ่านแต่ก็เลือกที่จะเก็บไว้เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่จะต้องอ่านให้ได้ในอนาคต จนได้มีโอกาสได้อ่านจริงๆ พอได้อ่านจริงๆแล้วรู้สึกว่ามันหยุดไม่ได้จริงๆ หลงรักในความน่ารักของจินดา ความทะเยอทะยาน และแง่มุมต่างๆของจินดา พี่ชาติเองก็เช่นกัน หลงรักในความดูแลเอาใจใส่จินดาเป็นอย่างดี ฮื่อออออ เป็นนิยายดีๆ feel good ที่อบอุ่นหัวใจมากจริงๆครับ ชอบทั้งหมด ทั้งในเรื่องของสำนวนภาษา การบรรยาย และ คาแรกเตอร์ของตัวละครทุกๆตัว โดยเฉพาะพี่โก๋จังหวะนรก ที่จังหวะนรกสมสมญานามจริงๆ 5555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: I-Icezz ที่ 04-02-2017 11:22:56
มันละมุน มันกลมกล่อม
ชอบในตัวพี่ชาติ ชอบในความน้องจิน
แล้วก็ชอบพี่โก๋กับน้องแว่นด้วย
รู้สึกว่ามันลงตัว
เริ่มหัวข้อโดย: care_me ที่ 09-02-2017 07:37:36
อ่านแล้วนอกจากจะได้เรื่องความรักแล้ว ยังได้คำแนะนำบางส่วนของพี่ชาติและความมุ่งมั่นของจินไปปรับใช้ในการทำงานด้วย อะไรจะดีขนาดนี้
ของคุณคนแต่งมากนะคะที่สร้างผลงานดีๆอย่างนี้ขึ้นมา o13
เริ่มหัวข้อโดย: MOLI ที่ 14-02-2017 21:56:55
เริ่มหัวข้อโดย: NooMary ที่ 17-02-2017 00:41:40
จะรอติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: dashdash ที่ 19-02-2017 10:45:36
ละมุน ซึ้ง หน่วง เศร้า ฟิน ครบทุกรสชาติแบบดีต่อใจมากๆเลยครับ
ทั้งการใช้ภาษา ลำดับเนื้อเรื่อง การปูพื้นหลังตัวละครแต่ละตัว ทำได้ดีมากๆ ถึงจะไม่มีหักมุม plot twist หรืออะไรให้ชวนตื่นเต้น แต่มันก็ลื่นไหลชวนให้ติดตามและเชื่อในทุกๆการกระทำของแต่ละตัวละคร ไม่แพ้เรื่องหัวใจหลังเลนส์แต่อย่างใดเลยครับ
ขอบคุณที่รังสรรค์นิยายดีๆให้ได้เสพนะครับ รอติดตามเรื่องต่อไปของคุณนักเขียนนะครับ ส่วนเรื่องนี้คงต้องตามซื้อเก็บอย่างแน่นอน
เริ่มหัวข้อโดย: MOLI ที่ 20-02-2017 21:07:17
เริ่มหัวข้อโดย: p^tarn ที่ 21-02-2017 09:51:25
เรื่องนี้ ตอนเห็นชื่อเรื่อง. ไม่กล้าอ่านอะ. กลัว จบดราม่า กลัวคนเขียนเขียนไม่จบ เลยกะรอให้จบก่อน พอได้เริ่มอ่านตอนแรก ก็อืมมมมม "เหมือนจะน่าเบื่อเปล่าวะ" ไหนลองอีกสักตอนดิ๊ " อืม อืม อืม บอกไม่ถูกนะ สนุกไหมก็ไม่รู้ น่าเบื่อไหม ก็ไม่ใช่นะ ". แต่ยังไม่ถูกสเปกอะ .... ไหนลองอีกตอนก่อน ............. รู้ตัวอีกที ตอนที่23แล้ว อ้าวเอ้ย!!!!
นักเขียนเขียนได้ดีคะ สำนวนใช้ได้ ผูกเรื่องได้ดี ให้คนอ่านรู้สึกอยากรู้ อยากอ่าน ว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง แล้วก็ดิ่งลงไปในนิยายแบบไม่รู้ตัว ถ้าจะเปรียบกับอาหาร นิยายเรื่องนี้อาจไม่ใช่แกงใต้รสจัดจ้าน. แบบที่เราชอบ แต่เป็น ใข่ตุ๋นญี่ปุ่น รสชาติละมุนล้ิน.เปี่ยมไปด้วยคุณค่าทางสารอาหาร แต่ไม่ว่าจะแบบไหนก็ดีต่อใจเช่นเดียวกัน ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้คะ จะติดตามเป็นแฟนนิยายด้วยคนคะ หวังว่าจะได้อ่านผลงานดีๆจากคุณอีกคะ
เริ่มหัวข้อโดย: MOLI ที่ 21-02-2017 18:21:51
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 25-02-2017 09:03:13
เจอเรื่องนี้เข้าไป...หัวใจชุ่มช่ำมากครับ
ขอบคุณที่สร้างช่วงเวลาให้ผมได้ตัดขาดจากเรื่องยุ่งเหยิงในชีวิตจริง
ขอบคุณครับ :L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 25-02-2017 09:36:25
จินอารมณ์อ่อนไหว สไตล์สายอาร์ท แต่ก็เปิดเผย มีความตรง ยอมรับใจตัวเอง ไม่งั้นคงอดเดินต่อ
ชาติมีความเนียน มีความทะเล้น สายอบอุ่น แต่โหมดเข้มก็มีมา ตอนดราม่า คือ พูดตรงมาก จนจินไม่กล้า
โก๋เอ้ยยย หลงเด็กเข้าแล้วนะ ไม่รอดแน่ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: MOLI ที่ 25-02-2017 10:37:24
รู้สึกเลือดหมดตัวความดันขึ้น
:pighaun: ใจละลาย หวานกว่านี้ก็แต่งงานละค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: MOLI ที่ 26-02-2017 16:19:00
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 02-03-2017 10:12:01
อ่านแล้วอบอุ่นละมุ่น ฟินมากกกกกก ติดตาม
มาตั้งแต่หัวใจหลังเลน และนี่ก็เป็นอีกเรื่องที่
ชอบมากเช่นกัน ภาษาสวย อ่านเข้าใจง่าย
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: duck-ya ที่ 04-03-2017 00:38:57
ละมุนละไม จนบอกไม่ถูก
ตั้งแต่ที่อ่านบทแรกก็หยุดไม่ได้จนจบเรื่องเลย
สนุกมากๆจ้าา
เริ่มหัวข้อโดย: VINQ ที่ 06-03-2017 12:21:30
อ่านรวดเดียวจบเลย พี่ชาติสามีแห่งชาติมากเลยค่ะ
โอ่ยยยยย น้องจินน่ารักไปหมด
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ ดีมากจริงๆ
อยากอ่านคู่พี่โก๋กับน้องแว่นอีกจัง
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 06-03-2017 22:00:30
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 08-03-2017 20:47:45
เริ่มหัวข้อโดย: wijii ที่ 18-03-2017 09:06:24
ตอนช่วงที่ทั้งพี่ชาติกับน้องจินเริ่มรู้ใจตัวเองก็ลุ้นไปกับเค้าด้วย เพราะทั้งสองคนไม่เคยมีความรู้สึกกับผู้ชายมาก่อน แล้วพี่ชาติก็ยังมีหน้ามีตาในสังคม ตำแหน่งการงานอีก แต่สุดท้ายเรื่องราวก็ผ่านไปได้ด้วยดี ดีใจมากๆ
ขอบคุณมากนะคะที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมา ถือเป็นนิยายดีดีอีกเรื่องที่เรสได้อ่านเลยทีเดียว
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 22-03-2017 19:53:07
สนุกมาก
:L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: allmysecret ที่ 15-05-2017 11:58:38
เริ่มหัวข้อโดย: namminzz ที่ 18-05-2017 10:08:00
พี่ชาติกับน้องจินน่ารักสุดๆ :-[
อ่านไปยิ้มไปเลยค่ะ ยกให้เป็นนิยายเรื่องโปรดอีกเรื่องเลย
ตอนกดเข้ามาอ่านไม่รู้ว่าเป็นคนเขียนเดียวกับเรื่องหัวใจหลังเลนส์ เรื่องนั้นก็เป็นหนึ่งในเรื่องโปรดเราหลายปีก่อนเลยค่ะ > <
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆน่ารักๆมาให้อ่านนะคะ ไปกดไลค์เพจมาแล้ว รอเรื่องต่อไปน้า :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: ยัยเพี๊ยน ที่ 26-05-2017 19:50:24
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 28-05-2017 00:26:49
เริ่มหัวข้อโดย: huoan ที่ 28-05-2017 21:55:10
เริ่มหัวข้อโดย: duckka ที่ 31-05-2017 06:18:54
ชอบเนื้อเรื่องค่ะ อ่านวางไม่ลง
เรืีองนี้พี่ชาติสอนจินดาหลายอย่าง
น้องยังเด็กต้องเรียนรู้อีกมาก ฮ่าา
พี่ชาติงอนนี่น่ากลัวนะ :mew4:
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 04-06-2017 21:39:13
เริ่มหัวข้อโดย: Aumy8059yaoi ที่ 23-06-2017 10:16:15
:pig4: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: tn ที่ 23-06-2017 22:20:43
//นี่กลับบ้านมาก็นั้งอ่านอย่างเดียว น้ำท่าไม่อาบ 55555//
คืนนี้รับประกันความหลับฝันชัวฉัน
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: z9_0 ที่ 23-07-2017 11:30:24
แตาทานโทษคะ พี่โก๋กับต้นนี้หาอ่านต่อได้ที่ไหนคะ
เริ่มหัวข้อโดย: GRID ที่ 27-07-2017 02:10:27
ดีต่อใจมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Nayagirl86 ที่ 10-08-2017 23:51:16
ส่วนน้องจินดาคนงามรูปร่างกะทัดรัด ก็น่ารักเชียว ถึงแม้ท้ายๆเรื่องจะน่าตีก็ตามเถอะ
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ สนุกๆ มาให้อ่านนะคะ
ขอบคุณค่ะ :mew1: :katai2-1: o13 :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: sasithornae ที่ 13-08-2017 00:34:33
เริ่มหัวข้อโดย: lnwgreankak ที่ 16-08-2017 03:32:21
เริ่มหัวข้อโดย: cirrus ที่ 19-08-2017 03:45:54
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 21-08-2017 15:21:35
เริ่มหัวข้อโดย: eiweiw ที่ 21-08-2017 20:15:49
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 26-08-2017 20:42:48
เริ่มหัวข้อโดย: P_Methayot ที่ 29-08-2017 20:02:37
เริ่มหัวข้อโดย: eat2tea ที่ 05-12-2017 21:28:25
เริ่มหัวข้อโดย: M.J. ที่ 08-12-2017 00:36:46
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 08-12-2017 00:48:32
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 09-12-2017 05:45:17
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 10-12-2017 18:59:54
เริ่มหัวข้อโดย: freze ที่ 23-12-2017 15:52:53
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 25-12-2017 11:35:31
ชอบเรื่องนี้มาก
เริ่มหัวข้อโดย: sz4music ที่ 01-01-2018 01:26:07
เริ่มหัวข้อโดย: baibuabuaz ที่ 06-01-2018 23:54:08
ชอบภาษาของคุณคนเขียนด้วยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: TaemyG ที่ 30-01-2018 15:24:26
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 03-02-2018 00:12:21
เริ่มหัวข้อโดย: mpalism31 ที่ 05-02-2018 05:37:57
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 11-02-2018 16:19:51
เริ่มหัวข้อโดย: munjung ที่ 11-02-2018 21:15:36
เริ่มหัวข้อโดย: mjpnta ที่ 18-02-2018 13:12:00
เริ่มหัวข้อโดย: pwstz ที่ 18-02-2018 21:21:33
เริ่มหัวข้อโดย: whoami ที่ 19-02-2018 20:42:58
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆที่แต่งมาให้อ่านกันนะคะ :pig4: :L1: :pig4: :L1: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 21-02-2018 18:40:22
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 21-02-2018 20:49:56
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-02-2018 19:21:25
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-02-2018 19:40:46
ส่วนเรื่องรสนิยมชอบผู้ใหญ่ คนแก่กว่าอย่างคุณชาติก็เข้าเค้านะคะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-02-2018 19:55:08
ถึงบ้างานแค่ไหนก็เข้าใจ แถมช่วยเป็นลูกมือและดูแลได้อีกด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-02-2018 20:28:15
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-02-2018 21:01:06
แล้วก็น้องจิน อย่าลืมไปง้อพี่ชาติด้วย เสียใจแย่แล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-02-2018 21:16:59
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-02-2018 21:37:21
หนูจินก็อย่าทำอีกนะ กับใครก็พูดแบบนี้ไม่ได้นะคะ โดยเฉพาะคนสำคัญ
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-02-2018 21:53:36
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-02-2018 22:10:10
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-02-2018 22:38:10
ความจริงหนูจินน่ารู้ แต่คงเพราะไม่กล้าคิด เลยคล้ายปิดหูปิดตาตัวเอง อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-02-2018 23:02:11
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-02-2018 23:38:37
แล้วพี่กลับไปหาน้องแว่นที่คณะนะ พี่จะเจอยาหัวใจที่นั่น จีจิง
เริ่มหัวข้อโดย: Chk~a ที่ 27-02-2018 21:50:43
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 02-03-2018 08:48:25
ตัวละครก็น่ารักมากเช่นกัน
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 22-03-2018 18:24:21
เป็นอีกเรื่องที่น่ารักมากเลยค่ะ อิอิ
ขอบคุณคุณแป้งสำหรับเรื่องน่ารักๆอีกหนึ่งเรื่องนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: BIRD ที่ 23-03-2018 16:29:28
รอติดตามผลงานเรื่อย ๆ นะค้าบ
เริ่มหัวข้อโดย: Killian ที่ 25-03-2018 22:55:54
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: BooJiRa_ ที่ 21-06-2018 12:18:45
เริ่มหัวข้อโดย: iwEWm ที่ 21-06-2018 15:23:08
นิยายเขียนรายละเอียดให้เรานึกภาพตามได้เลย ฮืออ ประทับใจมากๆค่ะ มันไม่หวือหวาแต่มันลงตัวสุดๆ ตอนจบแต่ละตอน ทิ้งคำพูดไว้จนแบบ ต้องอ่านต่อไปให้จบ ลุ้นไปด้วยทุกตอนเลยค่ะ ฉากหวานเราก็เขินต้องเอาผ้าห่มคลุมหน้าเลยค่ะ 555555555555 ยังไงเราจะติดตามผลงานของคุณนะคะ
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนจ้า ❤️
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 25-06-2018 17:20:32
อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: por_pla4u ที่ 18-07-2018 18:35:48
เริ่มหัวข้อโดย: mookim ที่ 20-07-2018 20:29:16
ดีต่อใจ55+ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Luxfern ที่ 02-09-2018 18:57:18
เริ่มหัวข้อโดย: Snow_r ที่ 03-09-2018 03:43:09
สนุกมากเลย
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 08-09-2018 12:28:45
ชอบเรื่องนี้มาก
น่ารักดี
เริ่มหัวข้อโดย: NongJesZa ที่ 18-09-2018 19:26:35
You are Happiness JD-TRC 18.09.2018
เริ่มหัวข้อโดย: PoPoe ที่ 23-09-2018 01:15:09
รู้สึกรักเรื่องนี้มากๆเลย เป็นเรื่องที่เก็บเข้าคลัง ไว้มาย้อนอ่านซ้ำๆ เวลาต้องการกำลังใจ
รักตัวละครทุกตัว รู้สึกว่าไม่หวือหวาเกิน ทุกอย่างเหมาะสม ลงตัวพอดี
โดยเฉพาะพี่ชาติกับจินดา :hao5: คาแรคเตอร์ดีมากๆเลยค่ะ ทุกอย่างมันพอดี เป็นเหตุเป็นผล
คือมันดีไปหมดเลยอ่ะค่ะ ประทับใจมาก
เวลาอ่านแล้วมีความสุขมากๆ อ่านแล้วผ่อนคลาย แล้วก็รู้สึกว่ามันดีมากๆ ที่โลกนี้มีมุมมองความรักแบบนี้อยู่
อ่านแล้วอบอุ่นใจมากๆค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ประทับใจมากๆเลย ไม่รู้จะเขียนบอกยังไง
หลังจากนี้ จะติดตามเรื่องอื่น และเรื่องต่อๆไปของคุณผู้เขียนต่อไปค่ะ
รอสนับสนุนต่อไปนะคะ ขอบคุณมากค่ะที่แต่งนิยายดีๆออกมา
ขอให้มีความสุขในชีวิต และหน้าที่การงานนะคะ XO
เริ่มหัวข้อโดย: yellowxxpeach ที่ 26-09-2018 22:11:29
เริ่มหัวข้อโดย: yellowxxpeach ที่ 26-09-2018 22:23:25
เริ่มหัวข้อโดย: yellowxxpeach ที่ 27-09-2018 00:44:56
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 09-11-2018 19:09:50
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 21-11-2018 22:13:04
ประทับใจพี่ชาติจังเลยค่ะ
ช่างเป็นผู้ชายที่อบอุ่นจริงๆ
รักเลยยยยยยยยย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ
และภาษาที่สวยงามนะคะ ชอบมากๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Isuru ที่ 29-11-2018 23:07:38
เริ่มหัวข้อโดย: little_def ที่ 27-01-2019 00:07:04
ชอบความละมุนของพี่ชาติ แล้วก็ชอบความน่ารักของน้องจิน
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 14-02-2019 21:05:35
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 24-02-2019 21:08:40
เริ่มหัวข้อโดย: View_eiei ที่ 12-03-2019 11:50:24
เริ่มหัวข้อโดย: ชอบอ่าน ที่ 28-03-2019 10:25:30
เริ่มหัวข้อโดย: q.tr ที่ 15-05-2019 19:20:57
เริ่มหัวข้อโดย: MaidenQueen ที่ 29-06-2019 08:27:04
เริ่มหัวข้อโดย: เดือนสิบ ที่ 09-07-2019 16:41:16
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 08-08-2019 10:46:41
เริ่มหัวข้อโดย: pamhicc ที่ 05-10-2019 20:19:46
มันดูเรียลจริงๆ ทำงานกันจริงๆ พี่ชาติก็แสนดี น้องจินก็น่ารัก
ประทับใจทุกอย่างเลยค่ะ จะคอยติดตามผลงานนะคะ ขอบคุณมากๆเลยค่า :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 29-01-2020 10:47:42
เริ่มหัวข้อโดย: kimhamwong ที่ 31-01-2020 21:44:02
ชอบคำ ชอบสำนวน ชอบตัวละคร อ่านไม่ตก ไม่ข้ามเลยซักคำ
ดีมากๆเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: jiranan9144 ที่ 01-02-2020 17:59:25
Sent from my SM-J701F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 08-03-2020 01:32:55
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีๆให้ได้อ่านกันนะคะ :katai2-1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: kurorri ที่ 08-03-2020 10:16:42
เริ่มหัวข้อโดย: FordFy ที่ 26-07-2020 09:03:18
เริ่มหัวข้อโดย: fukuroki ที่ 09-08-2020 01:40:21
จินคนน่ารักมึนซึน
พี่ชาตินี่นะ สายรุกที่แท้ ตีเนียนมาเรื่อยๆ ต้องบอกว่าหลอกน้องมาก็คือพี่ชาตินี่แหละ 555555
เรื่องน่ารักมาก ไม่หวือหวา แต่เขินตัวบิด ฮื่อออออ อยากมีพี่ชาติเป็นของตัวเอง
เริ่มหัวข้อโดย: น้ำหูู้ปาโก๋ ที่ 25-11-2020 23:42:51
เริ่มหัวข้อโดย: ตัวพีตัวเล็กเล็ก ที่ 06-02-2021 19:26:32
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 27-04-2021 16:53:48
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 21-05-2021 19:28:00
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 25-05-2021 02:33:52
เริ่มหัวข้อโดย: Jaap2009 ที่ 18-06-2021 15:15:40
เริ่มหัวข้อโดย: C.Tansakul ที่ 06-07-2021 21:27:36
เริ่มหัวข้อโดย: Kimmiku ที่ 08-08-2021 12:21:04
เริ่มหัวข้อโดย: mareeyah ที่ 17-08-2021 07:57:19
เริ่มหัวข้อโดย: Musashi ที่ 24-11-2021 09:05:55
เริ่มหัวข้อโดย: Vergintomza ที่ 28-11-2021 16:29:17
เริ่มหัวข้อโดย: T@luntulA ที่ 01-12-2021 12:27:55
อ่านเรื่องนี้จบแล้วหัวใจมันพองฟู มีความสุขมากครับ
ขอบคุณไรท์เตอร์สำหรับนิยายน่ารักๆ แบบนี้นะครับ :mew2: