-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*************************************************************************************************
****ผมขออนุญาตเจ้าของเรื่องคือคุณ aoikyosuke เอามาให้ลองอ่านกันครับ ใครที่เคยตามอ่านเรื่องชุด ปรัชญาเด็กช่างกลฯ ภาคต่างๆ คงเคยได้อ่านเรื่องนี้กันมาแล้ว ในจำนวนทั้งหมดของ series เรื่องนี้ ผมชอบเรื่องนี้มากที่สุดครับ มีทั้งหมด 20 ตอน จะรีบลงให้หมดคนอ่านจะได้ไม่ค้างครับ ความดีความชอบทั้งหมดยกให้เจ้าของเรื่องครับ ที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน ถ้าไม่มีใครเอาเรื่องอื่นของ series นี้มาลงอีก ผมจะลองขออนุญาตคนเขียนเอาเรื่องอื่นมาลงให้อ่านกันอีกครับ ถ้าใครสนใจและยังไม่เคยอ่าน series ชุดนี้กัน****
...
ขอแค่ฝัน.....ให้ฉันรักเธอ 1
อุ่นจังเลย.....อุ่นเมื่อได้รับสัมผัสอบอุ่นจากใครสักคน
แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้เห็นหน้า
เรียวแขนที่โอบรัด ปลายจมูกที่แตะสัมผัสนิ่งนาน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ใบหน้าที่ไม่เคยมองเห็นสักครั้ง
นายเป็นใคร....อยากจะถาม
แต่ไม่เคยได้รับคำตอบสักครั้ง
รู้เพียงเสียงหัวใจที่เต้นดังเป็นจังหวะ พร้อมที่นายส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
รู้ว่ายิ้ม....แต่ไม่เห็นหน้า ทำไม ทำไมกันนะ
ความอุ่นร้อน อ่อนโยน แตะสัมผัสที่ข้างแก้มซ้ำอีกครั้ง
พร้อมกับอ้อมแขนอุ่น ๆ ที่กอดรัดจากด้านหลัง
เสียงหัวเราะแผ่วเบา ไม่เคยมีคำพูด
แต่ความอบอุ่นทุกคืนนี้มันอะไรกัน
“นายชื่ออะไร......” หนุ่มร่างสูงหันไปมองคนที่กอดรัดและส่งยิ้มให้ทุกวัน
แค่เพียงคำถามหนึ่งประโยค แต่ร่างนั้นกลับผละจากและเดินลับไปแล้ว
ก่อนภาพต่าง ๆ จะเลือนหายเมื่อรุ่งสางของอีกวัน
ร่างสูงผุดลุกขึ้นนั่ง เปิดเปลือกตาขึ้นรับวันใหม่ ความรู้สึกอุ่นนานยังไม่ทันจางหาย
“อีกนิดเดียวเอง....ทำไมไม่ยอมบอกนะ.....เช้าอีกแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย แล้วจะมาหาทำไมทุกวันเนี่ย”
นายถิง.....ถอ...อิ....นอ....ถิงครับ
ลุกขึ้นนั่งและปาดเหงื่อที่ท่วมร่างกาย เจ็บใจตัวเอง
ที่วันนี้ก็ไม่รู้สักที ว่าไอ้คนที่มากอดมาหยอกล้อทุกวันมันเป็นใคร
ฝันบ้าอะไรฝันแม่งได้ทุกวัน....พิสดารจริงเว้ย
แล้วคนที่มากอดมาหอม ดันเป็นผู้ชายซะนี่.....ได้เป็นเกย์ในฝันแน่กู
นายถิง.....เออ ชื่อถิงนี่แหละ ทำไม หรือว่าจะมีปัญหา
ผุดลุกขึ้นนั่งและกัดฟันอย่างเจ็บใจ
พลาดอีกจนได้ พลาดอีกจนได้
ใครวะ
แม่งมาหาในฝันได้ทุกคืน
คอยดูเถอะ....
ต้องถามให้ได้เลยว่ามันเป็นใคร มีเจตนาอะไรถึงมากอดมาหอมอยู่ได้
นายถิง ลองโอบสัมผัสตัวเองเหมือนที่คนในฝันสัมผัส แต่มันก็ไม่อุ่นเท่า
“คืนนี้แหละคอยดู.....คืนนี้จะมองหน้าให้ชัด ๆ ให้ได้เลย....รอให้ดีล่ะ...นายคนในฝัน”
ไอ้ถิงยังคงกัดฟันแน่นด้วยความขัดใจ
รู้สึกชอบสัมผัสนั้นอย่างประหลาด....แต่เหมือนเล่นเกมส์วิ่งไล่จับ
เหมือนเล่นปริศนาอักษรไขว้
จะต้องทำยังไง
ถึงจะได้เห็นหน้าคนในฝันที่ฝันถึงซ้ำ ซาก ตั้งแต่เข้ามาเรียนที่โรงเรียนนี้แล้ว
TBC……
*********************************
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
ขอแค่ฝัน.....ให้ฉันรักเธอ 2
นายรู้สึกอุ่นมั้ย…ที่ฉันโอบกอดนายอย่างนี้
ทำไมบางครั้งเรารู้สึกเหมือนว่านายจะแหลกสลายหายไปกับความฝัน
เมื่อเราตื่นขึ้นอีกครั้งกันนะ
บางครั้งรู้สึกเหมือนนายอยากจะพูดอะไรกับเรา
แต่พอจะได้เห็นนายพูด ก็เหมือนกับหมดเวลาทุกที
สิ่งที่เรารู้....นายน่ารัก...น่ากอด
น่าหอม น่าสัมผัส
แล้วเราก็สัมผัสนายได้
ผู้ชายนี่นา
เรารู้หลายครั้งแล้วว่านายเป็นผู้ชาย
แล้วทำไมเรายังโอบกอดนายอีก
ทั้งที่รู้อย่างนั้น
เราก็เจอกันอยู่บ่อยครั้ง
เจอกันแทบทุกคืน
แต่ทำไมเราถึงมองหน้ากันไม่เห็น
ทำไมได้ยินแต่เสียงหัวใจ
ทำไมสัมผัสได้แต่ความอบอุ่น
สัมผัสได้แต่ความนุ่มนิ่มของแก้มอิ่ม ๆ ของนาย
บางครั้งเราเห็นนายยิ้มตอบเราแต่เราก็ไม่เห็นหน้านาย
เมื่อนายอยากจะพูด
แต่เรากลับไม่ได้ยิน
เราโอบกอดนายไว้แบบนี้ ได้ยินเสียงหัวใจของนายอย่างนี้
ได้ยินเสียงหัวเราะของนาย
แต่ทำไมเมื่อนายทำท่าจะเอ่ยปากพูดอะไรออกไป
เราเหมือนถูกดึงให้ห่างจากนายทุกที
“นายคือใคร....ช่วยบอกหน่อยได้มั้ย...”
และนี่ก็คือคำถามอีกคำที่เราพยายามจะถามนาย
แต่แล้วเราก็ถูกกลืนหายไปอีกครั้ง
“ฮ่า......นายเป็นใคร...นายเป็นใครกัน...หายไปอีกแล้ว...นายหายไปอีกแล้ว”
ไอ้เน่...ลุกขึ้นนั่งแล้วเอามือกุมขมับอีกครั้งและอีกครั้ง
เป็นอย่างนี้ซ้ำ ๆ ซาก ๆ
พอจะเอื้อมมือคว้า...ก็กลับหายไปซะ
“โธ่เว้ย......อีกแล้วเนี่ย...อีกแล้ว”
ไอ้เน่เหลือบมองนาฬิกา หกโมงทุกวัน
หายไปตอนหกโมงเช้าทุกวัน
ให้มันได้อย่างนี้สิว้า......
แล้วคืนนี้จะได้เจออีกมั้ยวะเนี่ย
ไอ้เน่สะบัดหัวตื่นเต็มตาด้วยความหงุดหงิด คว้าผ้าขนหนู
เข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปเรียน
“ขอให้คืนนี้เราเจอกันอีกเถอะนะ....เฮ่อ..ไม่ถามอะไรก็ได้วะ อยู่ด้วยกันนาน ๆ ก็พอ..”
น้ำก็อาบไปเรื่อย แต่ใจกลับคิด และอมยิ้ม
ช่างหัวแม่งวะ....แค่เราได้เจอนายก็พอแล้วแหละ
ไม่เอาชื่อแล้ว...ชื่อไม่อยากรู้ก็ได้
ขอเจอทุกคืนที่หลับตาลงก็พอ
TBC……
*********************************
-
เจิม
พร้อมกำลังใจ :L2: :L2:
-
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 3
ง่วงชิบหายเลย....นี่นายฝันค้าบบบบบบบบบ
ใจคอจะปลุกผมให้ตื่นตอนหกโมงเช้าทุกวันเลยเหรอเนี่ย
นายขนมโดเน่...หน้าหล่อ ผิวขาวจั๊วะ
พาหน้าหล่อ ๆ ของตัวเองออกจากบ้าน
คว้ามอร์เตอร์ไซด์มาได้ก็สตาร์ทรถและบิดออกไปด้วยความเร็ว
ใช้เวลาไปถึงสถาบันแค่เพียง 15 นาที ก่อนจะจอดมอร์เตอร์ไซด์ในโรงเก็บรถ
และเดินผิวปาก ควงกุญแจรถเข้ามาในโรงฝึก
“ยิ้มแต่วันไอ้เหี้ยหนูเนเน่...เขียนแปลนเสร็จแล้วเหรอมึง....มาเลยมาเลย..มาให้พวกกูลอกลย”
แค่เห็นหน้าเพื่อนสุดหล่อที่สุดในห้อง การลอกกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ณ บัดนี้
“ง่วงอีกแล้ว...เมียมาปลุกอีกสิมึง....ปลุกแม่งทุกเช้าเลยนะ...เห็นมึงง่วงแต่เดินยิ้มทั้งวัน
เด็กใหม่เหรอวะ...”
ตึกใบหยกสองเอ่ยถามเพื่อนที่ตอบกลับด้วยการหัวเราะเงียบ ๆ คนเดียว
ก่อนที่เหล่าหมู่คณะจะพากันลอกการบ้านอย่างเมามันส์
และยอดชายนายน้องหนูเน่ เน่ ก็เอาเก้าอี้มาต่อกัน เป็นแถวยาว เพื่อจะได้นอนหลับไปได้
เล่นตื่นหกโมงเช้าทุกวัน....ไม่ไหว
นายคนในฝันไม่เคยปลุกผิดเวลาสักที
“ไอ้เหี้ยนอนยิ้ม นอนยิ้มอีกมึง......เมียมันเด็ดถูกใจอะดิ....อ่อนแรงทุกคืนเลยนะเว้ย”
เส่งเมียรักของไอ้เปา
เอ่ยแซวเพื่อนที่นอนเหยียดยาว
ก่อนที่ไอ้น้องหนูเน่เน่ จะยักคิ้วให้ และเอ่ยบอก
“เด็ด....แต่สงสัยเด็ดน้อยกว่าเมียมึงมั้งเส่ง.....”
ไอ้เน่มันเซ้นท์ดี เห็นอะไรก็รู้ แต่ไม่ยักจะยอมพูดแค่นั้นเอง
เล่นเอาทั้งไอ้เส่งและไอ้เปา ต้องหยุดถามหยุดพูด
และหันมาสนใจกับการลอกการบ้านกันต่อ
“นอนตอนนี้ไม่ยกกะมาเข้าฝันแฮะ.....ถ้ามาตลอดเวลาผมได้หายใจเข้าหรอกเป็นนายแน่เลยนะนายฝัน”
ยอดชายนายเนเน่...หรี่ปรือตาลงแล้ว
พร้อมกับรอยยิ้มเจือจาง
ได้พบกันแค่ฝันเวลากลางคืน
แต่เวลาอย่างนี้ น่าแปลกดี
นายฝันไม่ยักกะมาหา มาหยอกล้อ มาให้กอด
เอ้อ.....
แปลกดีเว้ย
“คนหล่อนอนยิ้มเว้ย....พวกมึงดูดิ...คนอินเลิฟว่ะ..”
หนึ่งในจำนวนเพื่อนเอ่ยแซวเสียงดัง จนคนที่นอนอยู่ต้องหันมายักคิ้วให้
“อย่าอิจฉาคนหล่อครับ....ช่วยไม่ได้เมียกูเด็ดว่ะ...อิจฉาสิพวกมึง ฮ่า ฮ่า ฮ่า “
นายขนมโดเน่ ยังคงมีความสุขหยอกล้อเพื่อนได้ทุกวัน
แล้วคืนนี้ตัวของมัน
ก็คงได้ฝันถึงนายฝันของมันอีกเหมือนทุกวัน
เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี้แล้ว
TBC……
*********************************
-
แปะกฏสักนิดก็ดีนะจ๊ะ :L2: เป็นกำลังใจให้นะ
-
ขอแค่ผัน.....ให้ฉันรักเธอ 4
“แขนมันสักเท่าไหนวะ...แขนมันก็พอ ๆ กับเรานี่หว่า....ผิว...รู้ว่าผิวมันขาว ๆ
ได้กลิ่นหอม เหมือนกลิ่นขนมเวลาอยู่ใกล้ ๆ แล้วก็นอกนั้นมีอะไรอีกวะ
เสียงหัวเราะ....ที่อบอุ่น....เออ...ใช่สิ...เสียงไง จำเสียงได้
แต่เป็นเสียงหัวเราะนะ....เสียงหัวเราะที่อ่อนโยนอือ อือ จำได้”
นายถออิงอ ..ถิง..
นั่งตักข้าวใส่ปากไป แล้วก็นั่งคำนวณหาอัตราส่วนของพื้นที่ทรงกระบอก
หรือแขนขาของคนในฝันไปด้วย
ทำมือทำไม้ประกอบว่าจะประมาณไหน บนงึมงำ งึมงำไปคนเดียว
ก่อนจะทดลองหัวเราะออกมา...
“เออ...เสียงหัวเราะเรากับนายไม่เหมือนกันด้วย .. ถ้าได้ยินใครหัวเราะคงรู้แน่นอนว่าเป็นนาย
ฮ่า ฮ่า ฮ่า “
ไอ้ถิงยังคงนั่งบ้าต่อไป
และที่สำคัญไอ้ถิงเป็นนักเรียนดีเด่น
ที่โรงเรียนต้องมอบประกาศนียบัตรให้ ในความดีงามของมัน
เนื่องจาก ชาวบ้านเข้าเรียนกัน
ไอ้ถิงมันก็โดดเรียนเป็นอาจิณ...เขานั่งเรียนกัน มันเสือกมานั่งกินข้าว
หัวเราะคิกคัก คิกคักอยู่คนเดียว อันเป็นพฤติกรรมดีงาม
ที่เด็กและสตรีมีครรภ์ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างแต่อย่างใด
และในขณะนี้เป็นเวลาพักของอีกห้องที่นั่งกินข้าวกันเสียงดังสนั่น
ไม่แน่ใจว่าเป็นการกินข้าวแน่ ๆ หรือว่าเป็นการนั่งเชียร์มวยที่เวลามวยราชดำเนิน
“เอ้า...ฮิ้วววววววววววววววววว ไอ้เน่มันหล่อ เว้ย...เมียมันก็เด็ด..ใครอยากฟังประสบการณ์เสียวของไอ้เน่
และเมียของมัน...ปรบมือเลย ปรบมือเลย เอ้าขอเสียงหน่อย “
ผัวเมียคู่บ้าหน้าด้านของไอ้เส่งและไอ้เปา ที่ดีกันกระทันหัน ปากเสียได้ทุกวัน
เอ่ยแซว นายขนมโดเน่ที่ผู้อ่านไม่รู้ว่าคือขนมอะไร
เสียงดังสนั่น และเสียงโห่ร้องชอบใจก็ดังลั่นโรงอาหารทันที
จนไอ้ถิงที่กำลังคำนวณปริมาณอัตราส่วนทรงกระบอกอยู่ต้องหันไปมองด้วยความรำคาญ
ไอ้พวกห้องเหี้ยนี่
เสียงดังจริงเว้ย....รบกวนสมาธิกูชิบหาย
ไอ้ถิง ผู้ขยันโดดเรียน จนไม่เหลือคะแนนจิตพิสัย
หันไปมองพวกที่ทำเสียงดัง แล้วก็หันมาคำนวณอัตราส่วนทรงกระบอกอย่างหงุดหงิด
แม่งเสียงดังโว้ย ดังจนกูแดกข้าวไม่ได้แล้วเนี่ย
เดี๋ยวอัตราส่วนกูก็คลาดเคลื่อนกันพอดี
ร่างสูงนั้นลุกขึ้นยืน และเดินออกจากโรงอาหารด้วยความเบื่อหน่าย
ก่อนจะหันกลับไปอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงแว่ว ๆ ที่คุ้นเคย
ถึงแม้จะมีเสียงอื่นที่ดังสนั่นกลบไปไว้ก็ตาม
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ...ไอ้พวกห่านี่...แซวอีกแล้ว...พรุ่งนี้กูไม่เอาการบ้านให้ลอกเลย”
ขนมโดเน่ผู้แสนอารมณ์ดี
หัวเราะกับคำแซวของเพื่อน ๆ ก่อนจะส่ายหน้าแล้ว ก็ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต่อไป
ไอ้ถิงยังยืนนิ่งขมวดคิ้วมุ่น
หูฝาดอีกแล้วกู
สงสัยจะคิดถึงนายฝันมากไป
TBC……
*********************************
-
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 5
อีกครั้งแล้วที่ได้รับความอบอุ่นขนาดนี้
เสียงหัวเราะหวานแผ่วที่ไอ้ถิงได้ฟังทุกค่ำคืน
และคืนนี้หลังจากที่ล้มตัวลงนอนก็เป็นเช่นทุกวัน
ใจคิดแต่ปากไม่กล้าจะพูด...กลัวพูดแล้วนายฝันจะหายไปอีก
วันนี้เหมือนเดินอยู่ในโรงอาหารขณะกำลังคำนวณปริมาณของทรงกระบอกและกินข้าวไปด้วย
นั่นไงนายฝันมาแล้ว
มานั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม และเอื้อมดึงมือของเขามาสัมผัสที่ข้างแก้ม
ร่างสูงของไอ้ถิงพยายามหรี่ตาดูเพื่อให้เห็นหน้าอีกคนได้ชัด....แต่ก็ไม่เห็น ทำยังไงก็ไม่เห็น
ภาพมันมัวไปหมด
แต่ไม่เป็นไรช่างมัน
ไม่เห็นก็ไม่เห็น
ฝ่ามืออุ่น ๆ แตะต้องข้างแก้มของกันและกัน
เหมือนอยากรู้และอยากสัมผัสจดจำกันให้นานแสนนาน
ลูบไล้คลอเคลีย อยากให้อีกคนรู้สึกถึงความรู้สึกของอีกคน ว่ามันช่างแสนอบอุ่นมากล้นมากมายแค่ไหน
ต่างคนต่างยิ้มให้กัน แม้จะไม่ได้เห็นหน้ากันก็ตามที
น่าแปลกแม้ไม่เห็นหน้าแต่รู้ว่าอีกคนกำลังยิ้ม
เป็นยิ้มที่สดใสอ่อนโยน
สัมผัสอุ่น ๆ ที่ข้างแก้มจะยังคงฝังแน่นในทุกความคิดคำนึง
ก่อนที่ใบหน้าของคน ๆ นั้นจะโน้มเข้ามาหา
และจูบสัมผัสแผ่วเบา...ก่อนจะผละจากไป
ไอ้ถิง มองตามร่างที่เลือนหายไปต่อหน้าต่อตา
และก็ยิ้มออกมาอย่างสดใส ไม่รู้ว่ายิ้มทำไม แต่ก็ยิ้มไปแล้ว
****************************
ไอ้เน เน่ จังปรือตาขึ้นในเช้าวันใหม่พร้อมกับรอยยิ้มที่ยังเจืออยู่ที่ใบหน้า
จูบกับนายฝัน รู้สึกดีชะมัด
ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ....
นายยิ้มได้สดใสโดนใจเราที่สุด....แม้ไม่เห็นหน้านาย
แต่เราก็รู้ว่านายยิ้มแน่ ๆ
ริมฝีปากอิ่มนิ่มที่ได้สัมผัส
ไอ้เน่ ยกมือขึ้นแตะปากของตัวเองที่เหมือนได้สัมผัสกับคนในฝันจริง ๆ
นัยย์ตาคมหวานเชื่อม ระยิบระยับ
ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาที่ข้างฝาบอกเวลาหกโมงเช้า
“ตรงต่อเวลาจริงนะ....นายฝันนายเล่นปลุกเราตอนหกโมงเช้าทุกวันเลย..ไม่ขาดไม่เกินสักวินาที
อยากรู้จริง ๆ ว่านายเป็นคนตรงต่อเวลาแบบนี้ในชีวิตจริงหรือเปล่า”
ไอ้เน่ลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจแก้อาการเมื่อยขบ....และก็เดินยิ้มไปเข้าห้องน้ำ
ให้ตายเถอะ...
นี่เราจะต้องอยู่ในสภาพที่ต้องตามหานายทุกคืนจริง ๆ เหรอเนี่ย
.....นายฝัน......
เราอยากเจอนายตัวเป็น ๆ ที่สัมผัสกอดจูบได้จริง ๆ
นายจะมีหน้าตาเป็นยังไงกันนะ
อยากรู้จริง ๆ
TBC……
*********************************
-
จึ๊กๆๆๆ (เสียงจิ้ม)
:z1:
-
ขอแค่ฝัน.....ให้ฉันรักเธอ 6
“เบื่อว่ะ...น่าเบื่อจริง ๆ สอนอะไรมากมายนะ....”
ไอ้ถิงรู้สึกหงุดหงิดเหลือเกินที่เข้าเรียนในวันนี้
สอนแต่เรื่องน่าเบื่อทั้งนั้น ไม่อยากสนใจเลย สอนอะไรกันนะ
ร่างสูงโปร่ง ขมวดคิ้วมุ่น วาดรูปการ์ตูนบ้า ๆ บอ ๆ ไปเรื่อย จะให้รู้สึกสนุกได้ยังไงล่ะ
ในเมื่อหนังสือทั้งเล่ม ไอ้ถิงอ่านจบไปทั้งเล่ม และทำความเข้าใจจนหมด ก่อนอาจารย์จะมาสอนแล้ว
มันก็เลยไม่อยากเรียน ไม่อยากเข้ามาเรียนอะไรที่ซ้ำ ๆ ซาก ๆ
ถิงคงเป็นคนที่แปลก แทบไม่เคยเข้าเรียนเลย เอาแต่นั่งคำนวณอัตราส่วนของสิ่งของต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะเก้าอี้
บางทีถิงคงเป็นคนที่มีความผิดปกติทางสายตา เพราะไม่ว่าเห็นอะไรไอ้ถิง ก็คำนวณออกมาเป็นพื้นที่เสียหมด
คิดแต่ว่าอาจารย์คนนี้มีหน้าสี่เหลี่ยมคางหมู ต้องใช้อะไรคำนวณถึงจะหาปริมาตรออกมาได้กันนะ
หูไม่สนใจเลยว่าอาจารย์สอนอะไร
แต่มือกลับขีดเขียนคำนวณพื้นที่ของสี่เหลี่ยมคางหมูไปเรียบร้อยแล้ว
และวาดออกมาเป็นรูปภาพได้ อย่างน่าแปลกพร้อมกับเขียนวิธีคิดไว้ที่รูปจนเสร็จเรียบร้อย
ก่อนจะยิ้มออกมา อย่างดีใจ
“คำนวณพื้นที่ภายในตัวของอาจารย์ได้แล้ว....ที่แท้อาจารย์ก็มีพื้นที่และปริมาตรแค่นี้นี่เอง...”
ไอ้ถิงนั่งอยู่ที่แถวหลังสุดของมุมห้อง
ทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้นะ เห็นอะไรก็เอามาคำนวณเป็นพื้นที่และปริมาตรไปซะหมด
เห็นหน้าคนแยกไม่ออกว่าสวยหรือหล่อ แต่จะบอกปริมาตรและบอกถึงความจุได้
ช่างเป็นคนที่แปลกจริง ๆ
ใกล้หมดคาบเรียนแล้ว
ไอ้ถิงไม่เคยตั้งใจฟังที่อาจารย์พูดเลยสักนิด ห้องข้าง ๆ เลิกเรียนก่อนและเดินโวยวายคุยกันมาเสียงดัง
เสียงหัวเราะอีกแล้ว.....เสียงที่คุ้นเคย....
เสียงนั้นกลบเสียงคุยที่ดังสนั่นของทุกคนไปจนหมด
แม้ว่าเสียงโหวกเหวกโวยวายจะดังแค่ไหน
แต่ไอ้ถิงกลับได้ยินเสียงหัวเราะที่แสนอ่อนโยนนั้นอย่างชัดเจน
กำลังพยายามนึกว่า...
เสียงหัวเราะแบบนี้
จะเขียนเป็นสี่เหลี่ยมมุมฉาก
รูปวงรี
หรือรูปสามเหลี่ยมมุมป้านดี
สายตาก็พลันได้เห็นใครคนหนึ่งในจำนวนหลาย ๆ คน
.....ดวงตาคมเหม่อมองคนที่เดินหัวเราะผ่านไปแล้ว.....
ไอ้หมอนั่น
ไม่เหมือนเพื่อนที่เป็นรูปสามเหลี่ยม
หรือรูปสี่เหลี่ยมหรือรูปวงกลมหลาย ๆ คนที่เดินจากไป
แต่มันมีลักษณะของคน.....
มันหัวเราะ....
มันยิ้ม
และสิ่งที่ไอ้ถิงตกใจที่สุดก็คือ
เมื่อกลับมามองที่กระดาษพยายามที่จะเขียนหาอัตราส่วนของคน ๆ นั้น
มันกลับไม่สามารถเขียนอะไรออกไปได้เลย
TBC……
*********************************
-
:z1:
มันคืออะไร
-
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 7
“เศษหนึ่งส่วนสองคูณผลบวกคู่ขนาน หรือว่าพายอาร์ยกกำลังสอง
หรือว่าเศษหนึ่งส่วนสองคูณสูงคูณฐานวะ..เส้นรอบวงเกี่ยวมั้ยเนี่ย
แล้วกว้างคูณยาว ด้านคูณด้านล่ะ....โว้ยยยยยยยยยยยยย อะไรวะเนี่ย”
นาย ถอ อิ งอ ถิง
นั่งหน้าเครียด หมดดินสอเขียนแบบไปหลายแท่ง หมดยางลบไปหลายอัน
แต่ก็คำนวณไอ้คน ๆ นั้นออกมาเป็นปริมาตรไม่ได้สักที
ร่างสูงนั้น กดดินสอจนหัก จิตใจร้อนรุ่ม มันเป็นใครวะ
ทำไมไม่มีอะไรให้คำนวณ ไม่เหมือนคนอื่น ๆ ที่แค่มองก็คำนวณปริมาตรและความจุออกมาได้
ไอ้ถิงค้นเอาเครื่องคิดเลขออกมานั่งจิ้มไปมา และพยายามเขียนโครงสร้างของคน ๆ นั้น
เหมือนเขียนแปลนแบบบ้าน....แต่ก็เขียนไม่ได้ ไม่ฉากไม้โปรคุ้ยออกมาจากกระเป๋า
อุปกรณ์สำหรับวัดมุม ถูกคุ้ยออกมามากมาย
แต่ทำยังไงไอ้ถิงก็คำนวณไอ้คน ๆ นั้นไม่ได้สักที
ทำไมวะ
ทำไมกัน
ทำไมคำนวณไม่ได้วะ
มือแกร่งกำดินสอไว้แน่น กดจนดินสอแทบหัก แล้วก็ถอนใจยืดยาว
“คืนนี้กูต้องคำนวณปริมาตรของมึงออกมาให้ได้คอยดูสิ”
หนุ่มไอคิวสูงกว่าคนปกติ ที่น่าจะไปเรียนวิศวะมากกว่า แต่ดันเลือกเรียนสารพัดช่าง
นั่งหงุดหงิดอยู่อย่างนั้น
“ไม่ได้ถ้าคืนนี้คำนวณไม่ได้จะไม่นอนเลยคอยดู....”ไอ้ถิงกวาดของที่วางอยู่บนโต๊ะลงกระเป๋า
ถอดช็อปเก็บเรียบร้อย และเตรียมเดินออกจากโรงอาหารด้วยความมุ่งมั่น
ถ้าคืนนี้ไอ้ถิงคำนวณปริมาตรของคนที่เจอเมื่อกลางวันไม่ได้ เห็นทีมันคงไม่นอน
และไม่ได้พบกับคนในฝันเป็นแน่แท้
********************
เหงาจังเลย
ไอ้เน่นั่งเหม่อลอยคนเดียว
อยู่ในห้องตัวเอง วันนี้ความฝันไม่ได้พามันไปไหน
แต่พามันมาอยู่ในห้องของตัวมันเอง
รู้สึกเหมือนรอคอยใครคนนั้นจากในความฝันให้มาหา
แต่เขาก็ไม่ยอมมา
ชะเง้อคอหา ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะมาสักนิด
ทำไมหนาวขนาดนี้นะ
อากาศเริ่มหนาวขึ้นทุกที
ทั้งที่ทุกวันเรามักจะกอดกันเสมอ ๆ ให้คลายหนาว
แต่วันนี้อยู่คนเดียว......นายฝันไม่ยอมมา
ทำไมมันทั้งหนาว ทั้งเหงา ทั้งเศร้าขนาดนี้นะ
ร่างสูงกอดร่างกายของตัวเองไว้แน่น แต่มันก็ไม่ทำให้คลายความหมองเศร้าลงได้สักนิด
......นายหายไปไหนของนายกัน...นายฝัน...นายจะทิ้งเราไว้คนเดียวอย่างนี้จริง ๆ เหรอ....
ไอ้เน่ลืมตาตื่นขึ้นในเวลาหกโมงเช้า เหมือนทุกวัน หันไปมองนาฬิกา
ให้ตายเถอะ ขนาดไม่มายังทำให้เราตื่นหกโมงเช้าได้เหมือนเดิมนะ
และเมื่อไอ้เน่จะลุกขึ้นนั่งก็พบว่ามีหยดน้ำไหลออกมาจากดวงตาของตัวเอง
“ร้องไห้เลยเหรอเนี่ย ถึงกับร้องไห้เลยเหรอกู...แค่ไม่ได้เจอคืนเดียวเนี่ยอะนะ”
ปลายนิ้วอุ่นร้อนเกลี่ยหยดน้ำตาของตัวเองออก และลุกเดินเข้าไปอาบน้ำ
ทำตัวปกติเหมือนเช่นทุกวัน
แต่รู้สึกว่าทำไมวันนี้มันรู้สึกเศร้ายังไงพิกล
นายฝันนายมีอิทธิพลกับชีวิตเราถึงขนาดนี้เลยเหรอ
TBC……
*********************************
-
:m25:
-
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 8
“ทำไมคำนวณไม่ได้วะ...ทำมายยยยยยยยย ฮืออออออออ “
สองคืนแล้วที่ไอ้ถิงไม่ได้กินไม่นอน เอาแต่คำนวณตัวเลขบนกระดาษซ้ำไปซ้ำมา
ยิ่งพยายามจะเขียนแบบแปลนให้เหมือนไอ้บ้านั่นก็ยิ่งเขียนไม่ได้
เหลาดินสอจนคัตเตอร์บาดมือจนต้องเอาพลาสเตอร์ยาปิดแผลถึงสองนิ้วแล้ว
คิดจนหัวแทบแตก แต่ก็คำนวณออกมาไม่ได้สักที เกินปัญญาที่จะเกิดได้อีก
จนต้องร้องไห้ออกมาด้วยความแค้นใจ
และยังคงใส่ชุดนักเรียนของสองวันก่อน หน้าตาไม่ได้ล้าง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง
ก่อนจะปาดน้ำตาของตัวเองออก โกยทุกอย่างที่กระจัดกระจายเต็มโต๊ะเข้ากระเป๋า
และเดินออกจากบ้านมาทันที
ขึ้นรถเมล์ในสภาพง่วงนอนที่สุด และโทรมสุดขีด
จนถึงสถาบัน แล้วก็สะพายกระเป๋าวิ่งเข้าไปในสถาบัน
วิ่งไล่ตามหาไอ้บ้านั่น ที่ทำให้คำนวณปริมาตรไม่ได้.....
อดนอนมาสองวันแล้ว....จะทำยังไงดี
และในเวลาไม่นาน ไอ้ถิงก็ได้เห็นใครคนนั้น เดินหัวเราะมากับเพื่อน เสียงหัวเราะที่คุ้นเคย
ร่างสูงวิ่งเข้าไปหาไอ้บ้านั่น
และกระชากคอเสื้อถามด้วยความโมโห
“มึงมีพื้นที่เท่าไหร่กันแน่.....กูคำนวณมาสองคืนแล้ว....ทำไมกูคำนวณไม่ได้วะ”
ใบหน้าของคนที่ไม่รู้จัก คำพูดที่ไม่เข้าใจ
เพื่อน ๆ ของคนที่โดนกระชากคอเสื้อ กรูกันเข้ามาแยกไอ้ถิงออกห่าง
แต่ร่างนั้นกลับดิ้นรนเข้าหาคนที่ทำให้มันไม่ได้นอนมาติดกันสองคืน
“กูคำนวณมึงไม่ได้.....ทำไมวะ...ทำไมละเว้ยยยยยยยยยยยยย”
ขนมโดเน่ที่เคยอารมณ์ดี ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ
ไอ้ห่านี่เป็นใครวะ มาหาเรื่องกูแต่เช้าเลย เมายาหรือเปล่าวะ
แค่คิดว่าจะกระชากคอเสื้อกลับ แต่ร่างนั้นกลับหมดเรี่ยวแรงไปดื้อ ๆ
ทิ้งกายลงซบที่ไหล่กว้าง ก่อนจะนั่งลงอย่างช้า ๆ
เพราะความเหนื่อยล้าอ่อนเพลียและไม่ได้กินอะไรสองวันเต็ม ทำให้ไอ้ถิงถึงกับหน้ามืด
และสลบอยู่แทบเท้าคนที่มันคำนวณปริมาตรอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เอ้ยยยยยยยยยยยยย เหี้ยเป็นไรไม่รู้อ่ะ...ช่วยแม่งหน่อยเร็ว...เมายาป่าววะไอ้เหี้ยเอ้ย”
หลายคนพยายามจะเข้ามาช่วย แต่ไอ้เน่กลับเป็นคนแรกที่อุ้มร่างนั้นขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
และพาไปยังห้องพยาบาล
อุ่นจัง......
หนาวมาก ๆ หนาว จัด ๆ มาสองวันแล้ว
แต่พอได้สัมผัสร่างกายของไอ้คนบ้านี่กลับรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาอย่างประหลาด
ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ
แต่ก็พาคนในอ้อมแขนไปถึงห้องพยาบาลได้โดยสวัสดิภาพ
และไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า
นั่งเฝ้าไอ้คนบ้าที่มาถามปัญหาบ้าๆ แต่เช้าทำไม
TBC……
*********************************
-
:pighaun:
+1
ให้กับความขยัน up
-
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 9
โรคแปลก ๆ ที่เริ่มเป็นของขนมโดเน่ผู้แสนร่าเริงแจ่มใส ใบหน้าเจือไว้ด้วยรอยยิ้มเสมอ
ในตอนนี้ก็คือ
โรคร้อนเกินเหตุจนเหงื่อท่วม
และโรคหนาว...จนรู้สึกเหมือนอยู่ขั้วโลกเหนือ
อาการจะเป็นเมื่อสัมผัสกับคนที่อยู่ใกล้ .... แค่แตะตัวโดนใคร ๆ ก็รู้สึกร้อนจนเหงื่ออก
แต่พอผละมือออกห่าง จะกลับเข้าสู่สภาวะปกติ
และบางครั้งถ้ามีคนมาแตะตัว...จะรู้สึกว่าหนาว หนาว มาก ๆ หนาวจนแทบแข็งตายก็เคยมาแล้ว
ไปหาหมอ หมอบอกว่าไม่เคยมีโรคนี้ ให้ไปหาหมอโรคจิตซะ
โห่ ดูคำแนะนำดิ....แนะนำไปได้...อย่างนี้ก็หาว่าเขาบ้าน่ะสิ
อาการนี้แต่ก่อนแต่ไรไม่เคยเป็น....แต่มาเป็นเมื่อเข้ามาเรียนที่นี่
และมันมาพร้อมกับการฝันถึงใครคนหนึ่งอย่างต่อเนื่อง ใครคนนั้นที่ไม่เคยได้เห็นหน้าสักครั้ง
แต่สัมผัสได้ แตะต้องเนื้อตัวกันได้....และรู้สึกถึงความอบอุ่น
ใครคนที่ไม่รู้ว่าจะไปหาได้จากที่ไหน ใครคนนั้นที่มาหยอกเย้าให้เข้าใกล้ และส่งยิ้มให้เสมอ ๆ
โรคหนาว ๆ ร้อน ๆ ก็ยังคงเหมือนเดิม ดูเหมือนจะรักษาไม่หาย
แต่ที่มากกว่านั้นก็คือ ทั้งที่อุณหภูมิร่างกายเป็นปกติ....แต่สองวันมานี้ตั้งแต่นอนหลับแล้วไม่เจอคนในฝัน
ก็เริ่ม รู้สึกว่ามันหนาวมาก ๆ หนาวสุด ๆ จนปากสั่น ตัวสั่น จนต้องหาเสื้อคลุมมาใส่
เพื่อนมันก็หาว่าแกล้ง ก็แล้วแต่จะคิด ไม่ว่ากัน
แต่แค่แตะตัวไอ้คนบ้าที่สภาพกระเซอะกระเซิงไม่น่ารักสักนิดของคนที่มากระชากเสื้อหาเรื่องแต่เช้า
กลับรู้สึกว่าคลายความหนาวลงได้ รู้สึกว่าอุ่น อบอุ่น
ไม่ได้รู้สึกถึงความเย็นเมื่อมีใครมาแตะตัว
และไม่ได้รู้สึกร้อนรนจนทนไม่ไหว เมื่อคนที่นอนสลบไม่ได้สตินี้เข้ามาใกล้
คงเป็นวันมหัศจรรย์ที่ใบหน้าหล่อ ๆ ที่เพื่อนยกย่องว่าขนมโดเน่ มันหล่อที่สุดในห้อง
ได้ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด...เมื่อมานั่งรอใครสักคนให้ฟื้นด้วยความสับสนวุ่นวายใจ
ร่างนั้นยังนอนนิ่งไม่ได้สติ.....ทำไมมันดูโทรมขนาดนี้นะ
หรือว่าไอ้เวรนี่มันเล่นยา มันเลยเมายา
ถามมาได้ว่าเขามีพื้นที่เท่าไหร่....คนบ้าเท่านันแหละที่ถามอะไรต๊อง ต๊อง แบบนี้
และที่สำคัญทำไมเขาต้องมานั่งเฝ้าคนที่เพิ่งเห็นหน้าด้วยความเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้ด้วย
ร่างสูงครุ่นคิดไปเรื่อยเปื่อย...นั่งกอดอกพิงพนักเก้าอี้...มองดูคนที่นอนอยู่บนเตียงห้องพยาบาล
และไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหนเช่นกัน......
********************
ใครคนหนึ่งที่มองไม่เห็นหน้าเข้ามาโอบกอดเอาไว้อีกครั้ง.....
และทำให้ความเครียดที่รุมเร้าตลอดหลายวันค่อยผ่อนคลายลงอย่างน่าประหลาด
ไอ้ถิง หลับตาลงและเอนซบกับอกของคนที่ให้ความอบอุ่น
และร่างนั้นก็กอดเอาไว้แน่น....คนในฝันตัวสั่นเหมือนกำลังหนาวมาก
จนคนที่เอนซบต้องเอื้อมแขนกอดรัดถ่ายทอดความอบอุ่นให้เช่นกัน
ร่างนั้นหยุดสั่นแล้ว และค่อยหัวเราะออกมาเสียงเบา
ก่อนจะแตะต้องปลายจมูกหยอกเย้าที่ข้างแก้มของคนที่หลับตานิ่ง
“พื้นที่ของมือมีลักษณะของสี่เหลี่ยมผืนผ้า.....และปลายนิ้วเหมือนทรงกระบอก...ต้องหาพื้นที่โดยเริ่มจาก
มือก่อนนี่หล่ะดีที่สุด....แต่เราไม่อยากจากนายไปเลย...ขอให้เราได้รับความอบอุ่นอย่างนี้ก่อนนะ
เราเครียดจะตายอยู่แล้ว...ไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว....เพราะหาพื้นที่ไม่ได้.....แต่เราก็อยากจะหาพื้นที่ของนายนะ
ว่านายมีพื้นที่และปริมาตรเท่าไหร่.....เราจะได้วาดแบบแปลนของนายออกมา ได้..และถ้าเราไม่ได้เจอนายตลอดชีวิตของเรา อย่างน้อยเราก็ได้ทำแบบแปลนเอาไว้เผื่อวันหนึ่ง เราอาจจะสร้างนายขึ้นได้เอง....”
นายถิง...ผู้เป็นอัจฉริยะทางด้านการคำนวณ ยังคงเอนซบกับคนในฝัน และคนที่ให้ความอบอุ่นนั้นก็หัวเราะเสียงเบา...ไอ้ถิงไม่รู้ว่าทำไมการพูด ครั้งนี้มันถึงพูดออกมาได้โดยที่คนที่กอดรัดเอาไว้...ไม่จางหายไปเหมือนที่ เคย
และมันก็ยิ้มออกมา.....
เราเริ่มพูดคุยกันได้บ้างแล้ว.....ถึงเราจะยังไม่เห็นหน้ากันก็เถอะ....แต่เราก็เริ่มคุยกันได้แล้วใช่มั้ย..
ไม่อยากให้นายจางหายไปเลยนะ.....อยากให้อยู่อย่างนี้ตลอดไป
สองร่างยังคงถ่ายทอดความอบอุ่นให้กัน....จนในเวลาไม่นานเมื่อเสียงออดหมดชั่วโมงดังขึ้น
คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ปรือตาตื่นขึ้น และยังมีรอยยิ้มเจือจางที่ใบหน้า....
“แปลกแฮะ...ปกตินายไม่เคยมาเวลานี้นี่นา...” คนที่นั่งนิ่งบ่นกับตัวเองเสียงเบา
และก็พบว่าคนที่นอนนิ่งอยู่ปรือตาตื่นขึ้นมาเช่นกัน
ร่างนั้นค่อยหันหน้ามามองคนที่นั่งอยู่
และจ้องมองนิ่งอยู่แบบนั้น
“เฮ้ย.....มองเหี้ยอะไรของมึง...อย่าลุกขึ้นมาจับกูเป็นตัวประกันเพราะเมายาบ้านะมึง.....กูฆ่าตายเลยเอาสิ”
คนที่ยิ้มอยู่เสมอเอ่ยบอกกับคนที่นอนมองมา โห่ ดูหน้ามันสิมันแผลบเลยนะ แล้วดูดิ..หัวเหอกระเซอะกระเซิงแบบนี้ วัน ๆ มันอาบน้ำอาบท่ามั่งป่าววะ.....สภาพแบบว่าไม่สนใจตัวเองอย่างนี้มันพวกเล่น ยาชัด ๆ
ร่างนั้นยังคงจ้องมองนิ่ง ไม่ได้พูดอะไรออกมา ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
“เป้กูไปไหน....” ไอ้ถิงเอ่ยถามคนที่นั่งเฝ้ามันอยู่ และกระเป๋าของไอ้ถิงก็ถูกส่งให้อย่างช้า ๆ
มือค้นหากระดาษและเครื่องมือในการวัดมุม ทั้งไม้โปรแทรกเตอร์ และไม้ฉาก ถูกเอาออกมาจากกระเป๋า
สมุดเล่ม เล็ก ๆ ถูกนำมากางบนเตียงห้องพยาบาล และไอ้บ้าถิงก็มองหน้าไอ้เน่ไปและพยายามจะวาด
รูปทรงเลขาคณิตต่าง ๆ ลงไปในกระดาษนั้น
“ทำอะไรวะ...ดูหน่อยสิ..” ไอ้เน่ดึงสมุดเล่มนั้นมาไว้ในมือและก็พบว่ามันมีแต่สูตรคำนวณเต็มไปหมด
บางหน้าเป็นการคำนวณพื้นที่ของจานชาม โต๊ะ เก้าอี้ แม้กระทั่งอาจารย์ที่สอน
พวงมาลัย ไฟเขียวไฟแดง....ก็ไม่เว้น
ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยังถือดินสอเขียนแบบค้างไว้ แต่ยอมให้เอาสมุดมากางดูได้
แล้วค่อยเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ
“กูเรียนเก่งสุดในห้อง...เพื่อนกูลอกการบ้านกูประจำ....แต่มึง...กูไม่รู้ว่ามึงคำนวณตัวเลขพวกนี้ได้ยังไง
ตกลงมึงไม่ได้เล่นยาใช่มั้ย......”
ขนมโดเน่นั่งจ้องหน้าของคนที่มองสบตากลับไม่ยอมแพ้กัน..... ก่อนจะได้รับคำตอบห้วน ๆ กลับมา
“เปล่า....กูไม่ได้เล่น...ถึงไม่มีใครคบกับกู...ถึงการเรียนกูจะแย่เพราะไม่ได้คะแนนจิตพิสัย....แต่กูไม่ได้เล่นยา”
ร่างนั้นกระชากสมุดกลับมาไว้ในมือและยังมองหน้าเขาไม่เลิก จดอะไรยุกยิกไปเรื่อยอย่างไม่ยอมแพ้
แม่งไอ้ห่านี่....มนุษยสัมพันธ์แย่ชิบหายเลย
“มองหน้าแล้วเขียนอะไรวะมึงบ้าหรือเปล่าวะ....กูไม่ใช่ของที่มึงจะมาคำนวณได้นะ..ไอ้ห่านี่..”
น่าโมโหจริง ๆ มนุษย์สัมพันธ์แย่แล้วยังเห็นเขาเป็นสิ่งของเอามาคำนวณหาปริมาตรบ้าบออะไรของมันวะ
ไอ้เน่ลุกขึ้นยืนและทำท่าจะเดินจากไปด้วยความหงุดหงิดโมโห มันไม่เคยหงุดหงิดไม่เคยรู้สึกโมโหใคร
ง่าย ๆ อย่างนี้แต่แค่เรื่องเล็กน้อยที่ไอ้คนเมายานี่ทำ ก็ทำให้รู้สึกได้แล้ว
ร่างนั้นผวาลงจากเตียง....และเดินเข้ามาดึงแขนของร่างสูงนั้นเอาไว้ จ้องมองตาไม่กระพริบ
แปลกจัง ทำไมไม่รู้สึกหนาวนะ...ไม่รู้สึกถึงความเย็นเหมือนที่รู้สึกกับคนอื่น ๆ คนที่มีรอยยิ้มอยู่เสมอ
ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความแปลกใจกับสัมผัสที่ได้รับ
“อย่าเพิ่งไป...ขอ...ขอหาปริมาตรของมึงก่อนได้มั้ย...”
ขนมโดเน่แทบจะกระโดดเตะไอ้บ้าเมายาที่ยังไม่เลิกจดอะไรยุกยิก....แล้วสะบัดแขนหนีออกห่าง
พูดมาได้ว่าขอหาปริมาตรน้ำท่าน่ะมึงไปอาบก่อน...ไปทำตัวให้มันดูดีกว่านี้ก่อนเถอะ....
ทุเรศจริง ๆ เลย ทั้งร่างกายทั้งความคิด
แม่งประสาทชิบหายเลยโว้ย....
“กูไม่ให้มึงหาปริมาตรกูหรอก....มึงมีปัญหาป่ะ” ร่างสูงนั้น หน้าบึ้งตึง ผิดจากปกติที่เคย
ไม่เคยโกรธใคร ไม่เคยทะเลาะกับใคร แต่ไอ้บ้านี่จะทำให้เขาโมโหตายก็วันนี้ล่ะ
“แต่ถ้า...ถ้ากูหาปริมาตรไม่ได้...คืนนี้กูต้องนอนไม่ได้เป็นคืนที่สาม แน่ ๆ เลย ขอร้องล่ะ...ให้กูหาปริมาตรเถอะนะแค่พื้นที่ก็ได้...แค่นิดเดียวก็ยังดี ... นะ..ขอร้องล่ะ”
เอ่ะ...ไอ้เหี้ยนี่มันยังไงกันวะ....มาทำหน้าตาแบบนี้ใส่....หูตึงหรือไงวะไม่ให้หาก็คือไม่ให้หาสิ..
แม่งเหี้ยอะไรของมันวะเนี่ย.....เดี๋ยวก็ต่อยคว่ำเลย
TBC……
*********************************
-
:impress3:
-
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 10
ไม่รู้ว่าตกปากรับคำคนเมายาไปได้ยังไง
ไอ้ห่านี่แม่งยืนอ้อนแล้วอ้อนอีก ทำหน้าแบบว่าจะร้องไห้
ก็เลยขอจับมือมันหน่อย....มันก็ให้จับแบบงง ๆ เออเว้ย ไม่รู้สึกร้อน...แปลกดีจัง
เย็นวันนี้เลยยอมให้มันแบกเป้ที่มีไม้ฉากและอุปกรณ์บ้า ๆ ของมัน ซ้อนมอร์เตอร์ไซด์กลับบ้านมาด้วย
แม่งอยากจะวัดห่าเหวอะไรของมันก็รีบ ๆ วัดซะที จะได้เลิกบอกว่านอนไม่ได้ นอนไม่ได้
จะว่าไป....เขาเป็นบ้าหรือเปล่า ที่ให้คนบ้าเข้ามาในบ้านได้ และยังยื่นเสื้อผ้าให้มันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะงั้น
เพราะทนสภาพทุเรศของไอ้บ้าเมายามันไม่ไหว.....ดูแม่งดิ หัวกระเซิงเลยน้ำท่าแม่งก็ไม่อาบ อย่ามาเข้าใกล้เชียว
แล้วดูมันเอาแต่จ้องหน้า จนชักจะรำคาญแล้ว
“ไปอาบน้ำสิโว้ย...กูให้คำนวณแค่มือพอนะ....มากกว่านั้นมึงไปไกล ๆ ตีนกูเลย” ไม่เคยเลยที่เน่จะพูดจาแบบนี้
แต่ก็อดจะตลกไม่ได้เมื่อเห็นว่าไอ้บ้านี่รีบวางกระเป๋าและรีบวิ่งเข้าไป อาบน้ำแทบไม่ทัน แค่ขู่ไปหน่อยว่าถ้าอาบไม่สะอาด หน้าตาหัวกระเซิงจะไม่ให้วาด มันก็พยักหน้าเหมือนเข้าใจอยู่ในที ไอ้ประเภทไปวิ่งผ่านน้ำน่ะ
ไม่ต้องเลย.....ไม่ต้องมาเข้าใกล้เลย
แล้วไอ้คนบ้าคำนวณมันก็เลยวิ่งลิ่วไปอาบน้ำแล้วนั่นน่ะ เออว่าง่ายดีเว้ย แบบนี้จะได้ไม่ต้องให้พูดซ้ำหลายครั้ง
แล้วมันจะอะไรนักหนาวะ...คำนวณบ้า บอ อะไรของมัน....
ขนมโดเน่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว รื้นค้นหาของกินคือซีเรียลกับนม หวาน เขาเอาไว้กินตอนเช้า
แต่นายเนเน่จังกลับกินตอนเย็น เอาน่ะ มันง่ายดี กิน ๆ ให้ท้องมันอิ่มก็พอแล้ว ช้อนตักอาหารเย็นใส่ปาก
แต่ตาจดจ้องอยู่กับข่าวกีฬาในหน้าหนังสือพิมพ์....เคี้ยว ๆ กลืน ๆ ไปเรื่อย.....ให้มันอิ่มท้องก็พอ
บ้านเงียบจริง ๆ สงสัยไม่อยู่กันอีกแล้วมั้ง
ขยันหายออกจากบ้านกันจริง ๆ เลย พ่อแม่พี่น้อง เดี๋ยวก็คิดค่าเฝ้าบ้านซะเลยนี่
ขนมโดเน่คิดอย่างขำ ๆ เหงาเหมือนกัน ดีนะวันนี้ไอ้บ้านี่มันมาเป็นแขกรับเชิญ
ไม่งั้นคืนนี้คงต้องนั่งเล่นเกมส์คนเดียว ด้วยความเหงาแน่ ๆ
“เอ่อ.....เอ่อ...ไม่...ไม่..ไม่ได้ใส่กางเกงในน่ะ....เป็น เป็น เป็นอะไรมั้ย...” คนที่มายืนงก ๆ เงิ่น ๆ อยู่ข้าง ๆ โดยที่ขนมโดเน่ไม่ทันรู้ตัวก็คือ นาย ถอ อิ งอ ถิง นั่นเอง
เวลาปกติ ถ้าใครเข้าใกล้มาก ๆ ไอ้เน่จะรู้สึกถึงไอเย็นที่แผ่ซ่านเข้ามาทันที แต่ไอ้หมอนี่ขนาดมายืนใกล้ ๆ ขนาดนี้
ยังทำให้ไอ้เน่ไม่รู้ตัวได้ และคำพูดของมัน แทบทำให้ร่างนั้นตกเก้าอี้ และสำลักนมและซีเรียลออกมา
“โห่...ไอ้บ้า..มาไม่ให้สุ้มให้เสียง...สำลักตายไปมึงรับผิดชอบนะ...แล้วทำไม..ไม่ได้ใส่ก็ดีแล้วนี่โล่งสบายดีออก
หรือมึงไม่ชอบ...ไม่ชอบก็กลับบ้านไปไป๊”
ไอ้เน่ เบื่อหน่ายเต็มที ไม่เจอคนในฝันมาสองคืนแล้ว เพิ่งได้เจอกันตอนบ่าย เลยทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย
แต่ไอ้บ้านี่กำลังจะทำให้หงุดหงิดโมโหอีก
“เอ๊า...จะคำนวณก็คำนวณกูจะหลับจะนอน..เร็ว ๆ “
รำคาญก็รำคาญ แต่มันบอกว่านอนไม่ได้..ก็เลยสงเคราะห์มันหน่อย ด้วยการลุกจากเก้าอี้
และเดินมาทิ้งตัวนอนลงบนเตียง เปิดเพลงฟังไปเรื่อย ๆ และยื่นแขนให้ไอ้บ้านั่นลูบ ๆ คลำ ๆ ได้
และดูเหมือนมันจะตั้งอกตั้งใจเอานั่นเอานี่มาวัดขนาดจริง ๆ
ไม่ใช่ว่าจะเอาเลื่อยมาเลื่อยแขนไปวัดที่บ้านนะมึง....เดี๋ยวได้มีรายการฆ่าหั่นศพกันเกิดขึ้นหรอก
อุ่นจัง....อุ่น ๆ เพลิน ๆ ที่ได้รับสัมผัสจากคนที่ตั้งอกตั้งใจคำนวณปริมาตร ไม่เห็นรู้สึกหนาวเหมือนคนอื่น ๆ เลย
ไอ้หมอนี่มันมีพลังวิเศษอะไรวะ แปลกจัง
แค่ลองเหลือบสายตาขึ้นไปมองคนที่นั่งขีด ๆ เขียน ๆ อยู่ข้าง ๆ ด้วยความเงียบ เหมือนกับอยู่ในโลกคนเดียวถึงเพิ่งได้เห็น
คนที่นั่งข้าง ๆ ไม่ได้หัวกระเซิงแล้ว แต่ผิวกลับสะอาดสะอ้านน่ามอง ใบหน้าที่เหมือนกำลังตามหาอยู่นาน
แต่กลับอธิบายไม่ได้ว่าไอ้หมอนี่มีหน้าตายังไง
แปลกที่ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด เป็นคนอื่นมาทำเพี้ยน ๆ อย่างนี้ใส่คง
ต้องหนีก่อนล่ะ ไม่บ้าก็ประสาทแน่ ๆ
คนที่กำลังคำนวณอยู่ ไม่ได้สนใจเลยว่ามีใครนอนมองอยู่ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาคำนวณหาพื้นที่และปริมาตร
จนเมื่อถูกตั้งคำถามถึงได้เงยหน้าขึ้นมอง
“คำนวณได้ทุกอย่างเลยเหรอ...” แค่อยากรู้ก็เท่านั้น เพราะถึงแม้ไอ้เน่จะหัวดีมาก แต่ก็ไม่เคยทำอะไรได้อย่างนี้
“ได้....” คำตอบที่เหมือนถือดี และอวดตัวอยู่มากทำให้ไอ้เน่รู้สึกหงุดหงิดและอยากจะแกล้งขึ้นมา
ตอบมาได้ไง ว่าคำนวณได้ เดี๋ยวมึงรู้แน่ เดี๋ยวมึงรู้
ร่างที่นอนให้อีกคน แตะ ๆ มืออยู่ลุกขึ้นและลงไปนั่งจ้องหน้าคนที่กำลังงงอยู่ในระยะประชิด
“ลูกกะตานี่ก็คำนวณได้งั้นสิ...แล้วจมูกปากล่ะ...ก็คงจะคำนวณได้สินะ..แหมเก่งจังนะงั้นช่วยบอกหน่อยสิ
ว่าอัตราการเต้นหัวใจของฉันเนี่ยมันคำนวณเป็นปริมาตรและพื้นที่ได้หรือเปล่า....”
ฝ่ามืออบอุ่นเอื้อมดึงให้มือของคนที่บ้าคำนวณแตะที่อกข้างซ้ายของตัวเอง จ้องมองอย่างจริงจังอยากจะแกล้งมันเล่น เก่งนักใช่มั้ย คำนวณมากนักใช่มั้ย ไหนคำนวณมาสิ
“เก้า เก้า เก้าสิบเก้าครั้งต่อนาที..อัตราการเต้นของหัว ... หัวใจ..ของมึง”
โห่...ยังอุตส่าห์ตอบได้อีกน่ะ....ช่างเป็นยอดคนจริง ๆ เลย นายถอ อิ งอ ถิง
หน้าห่างกันแค่นี้ จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ
“ตอน ตอนนี้...กำ..กำลังจะ..เพิ่มเป็น 102 ครั้ง ต่อนาทีแล้ว.ดูเหมือนว่าจะเต้นเร็วขึ้น..อ๊ะ”
สิ่งที่ขนมโดเน่ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำทำไมก็คือ โน้มหน้าเข้าหาอีกฝ่าย ที่กำลังพยายามจะบอก
อัตราการเต้นของหัวใจของเขาที่เพิ่มขึ้น
และแตะสัมผัสเบา ๆ เหมือนมีแรงดึงดูดเข้าหา
แปลกที่ริมฝีปากนั้น ไม่ได้เย็นชืด แต่ทั้งหวาน และอุ่น ในเวลาเดียวกัน
TBC……
*********************************
-
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 11
แค่แตะริมฝีปากลงไปหนึ่งครั้งเป็นการหยอกล้ออย่างนึกสนุก
แต่เมื่อผละออกห่าง.....กลับรู้สึกทุรนทุรายอย่างบอกไม่ถูกจนต้องแตะต้องลงไปอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ
เจอกับไอ้บ้าเมายา ช่วงเช้า
และเฝ้ามันถึงบ่าย
มันอ้อนอยู่จนถึงเย็น ถึงให้มันมาหาปริมาตรบ้า บออะไรของมัน
เพราะมันอยากหาพื้นที่ในตัวของร่างสูงใหญ่นี้
และนี่คือช่วงเวลาหัวค่ำที่เขา....นายขนมโดเน่...นั่งจูบกับผู้ชาย
ที่คิดว่าเมายา และอาจจะบ้าอีกต่างหาก
คนที่บ้ากว่า...คงเป็นร่างสูงที่กำลังจูบคนที่รู้จักไม่ถึง 24 ชั่วโมงนี้เป็นแน่แท้
ร่างนั้นปรือตาขึ้น หลังจากไม่เข้าใจว่าถูกทำอะไรไปบ้าง
รู้แต่ว่ามันอุ่น คลายจากความเครียดที่สะสมมาทั้งวัน และยังคงเหม่อมองคนที่ถอนริมฝีปากออกไปแล้ว
นิ่ง ๆ อย่างไม่เข้าใจ
หัวใจคงกำลังเต้นเกิน 100 ครั้งต่อนาที
ความดันเลือดสูงขึ้น การสูบฉีดเลือดคงเร็วขึ้นแน่ ๆ
ถึงได้รู้สึกถึงความร้อนและชาที่ใบหน้าอย่างนี้
คนที่ไอ้ถิงพยายามจะคำนวณหาพื้นที่ผละจากไปแล้ว
และหลบสายตาไปทางอื่น ด้วยความสับสนว้าวุ่นเช่นเดียวกัน
มือไม่ได้เขียนอัตราส่วน ครั้งแรกที่สมองเลิกขึ้นถึงวิธีคำนวณพื้นที่
แต่รู้สึกอบอุ่นที่หัวใจอย่างประหลาด......
ไม่ได้คิดรังเกียจเลยสักนิด ที่ถูกแตะต้องอย่างนี้
“....อีก...อีกทีได้มั้ย...จูบเราอีกครั้งได้มั้ย.....” เรือนร่างสูงโปร่งขยับกายเข้าหาคนที่ผละจาก
และเอื้อนเอ่ยร้องขอ....
ร่างนั้นหันกลับมามองช้า ๆ เหมือนกำลังตัดสินใจบางอย่าง
ไม่รู้หรอกว่ารักหรือเปล่า
แค่ชอบยังไม่มีในสมองด้วยซ้ำ
คนเราเจอหน้ากันไม่ถึง 24 ชั่วโมง จะให้รู้สึกอะไรกันมากมาย
แต่รู้แน่ว่าต้องการว่าอยากได้ อยากครอบครอง
เหมือนหาอะไรสักอย่างแล้วจู่ ๆ ก็เจอแบบไม่คาดฝัน
ตลอดระยะเวลาที่เข้ามาเรียนที่นี่ เหมือนกับตัวเองกำลังหาอะไรอยู่
เรากำลังจะทรยศนายหรือเปล่าคนในฝัน
เรากำลังจะทรยศนายด้วยการรู้สึกดีกับคนที่มีตัวตนอย่างแท้จริงแล้วใช่มั้ย
แต่เราไม่รู้ว่าเราจะทำอย่างนั้นไปทำไม
ในเมื่อสองวันสองคืนที่ผ่านมา นายหายเงียบไป ทิ้งให้เราร้องไห้อยู่คนเดียว
เราทำแบบนี้จะผิดกับนายหรือเปล่า
เราจะผิดต่อนายใช่มั้ย
ร่างนั้นยิ่งนิ่งคิดด้วยความสับสน ก่อนจะทันได้สบตากับคนตรงหน้าอีกครั้ง
และทำตามที่ร่างกายต้องการ
แตะสัมผัสที่มืออบอุ่นไม่เย็นยะเยือกเหมือนคนอื่น ๆ และลูบไล้แตะต้องไปทั่วทั้งใบหน้านั้น
ก่อนจะจรดริมฝีปากลงไปอีกครั้ง
และครั้งนี้ช่างแสนเนิ่นนาน
เนิ่นนานให้สมกับการที่รอคอยกันและกัน อย่างไม่รู้ตัว
TBC……
*********************************
-
:sad4:
-
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 12
มันเป็นเรื่องแปลก ๆ ที่มาจูบกับคนที่เพิ่งพบกันไม่ถึง 24 ชั่วโมง
แค่คิดว่าอุ่น อบอุ่น อุ่นมาก ๆ
ถึงได้จูบ
แล้วพอจูบก็เหมือนจะหยุดไม่อยู่เอาซะได้
ไม่ได้รักสักนิด แล้วทำอย่างนี้มันดีแล้วแน่เหรอ
สัมผัสที่ได้รับ
รู้สึกว่าดีมาก ดีจนไม่อยากผละห่าง
อุ่นลึกไปถึงหัวใจ
แต่.....ผู้ชายอย่างขนมโดเน่ไม่สามารถทำเรื่องนี้กับคนที่ไม่รู้จักได้หรอกนะ
ทั้งที่กอดแล้ว จูบแล้ว
สัมผัสเรือนร่างอบอุ่นชวนหลงใหล
แต่ไม่นาน ก็ต้องผละออกห่าง
เพราะสำนึกผิดชอบชั่วดีก่อตัวขึ้นเงียบ ๆ
"เรา.....ยังไม่รู้เลยว่านายชื่ออะไร...ขอโทษนะ....ที่ทำอะไรแปลก ๆ อย่างนี้"
ไม่อยากทำอย่างนี้กับผู้ชายด้วยกัน ไม่ใช่เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเพี้ยน ๆ ไม่เต็มบาตร
แต่เป็นเพราะว่ามันอบอุ่นเอ่อล้นในหัวใจมากมายท่วมท้นจนอธิบายไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่
แต่กลัวว่าจะทำให้คน ๆ นี้ต้องเสียใจถ้าเกิดมีอะไรเลยเถิด
ทั้งที่ไม่ได้รู้จักอะไรกันดีเลยแม้กระทั่งชื่อก็ยังไม่รู้
นิสัยใจคอก็ไม่เคยรับรู้
ร่างอบอุ่นของในความรู้สึกของไอ้เน่ปรือปรอยดวงตาขึ้นมอง เหมือนคนไม่ได้สติ
แล้วก็ค่อยเม้มริมฝีปากแน่น ผละออกมานั่งห่าง ๆ
และเก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ ลงกระเป๋ามือไม้สั่น
เมื่อกี้ไปขอให้เขาจูบ....ปากพล่อยนัก..ทำไมทำอย่างนี้นะ
แถมรู้สึกดีมากที่ได้รับไออุ่น ได้รับสัมผัสอ่อนโยนจากคนตรงหน้า
จนไม่อาจดิ้นรนขัดขืน ได้แต่โอนอ่อนคล้อยตามไปซะได้
ขนมโดเน่ แกล้งมองไปทางอื่น ทำเป็นไม่สนใจ
แต่เมื่อแอบลอบมองคนที่เก็บของมือไม้สั่นนั้น ก็ต้องถอนใจ
ก่อนจะมาช่วยเก็บทั้งปากกาและไม้โปรแทรกเตอร์ใส่กระเป๋าให้
"ชื่อ....ชื่อ...ชื่อถิง....." ไอ้ถิงไม่รู้จะตอบอะไรก็พูดนั่นพูดนี่ไปตามสมองสั่ง
จะมีใครรู้บ้างมั้ย...ว่าสาเหตุที่ถิงไม่ค่อยพูดคุยกับใคร
เพราะว่า...เวลาพูดแล้วติดอ่าง
สมองคิดไปแล้ว แต่ปากพูดตามไม่ทัน กับคนตรงหน้าก็เหมือนกัน
เขาอาจจะรำคาญก็ได้ที่นายถออิงอถิงเป็นแบบนี้
"เน่...เราชื่อเน่...แล้วจะกลับเลยเหรอ..คำนวณเสร็จแล้วเหรอ..."
ร่างสูงกว่านั้นเอ่ยถามพร้อมกับที่มือก็สาละวนช่วยเก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ ใส่กระเป๋าให้
"อือ...กะ..กะ..กลับแล้ว...เสื้อผ้าเราแห้งแล้วใช่ป่ะ...เอา เอามาให้หน่อยสิ"
ไอ้ถิงค่อย ๆ เก็บของเข้ากระเป๋า และรูดซิปกระเป๋าเรียบร้อย
ก่อนที่นายขนมซีเรียลโดเน่จะไปเอาเสื้อผ้าที่ลงเครื่องซักแห้งที่แห้งแล้วมายื่นให้
และไอ้ถิงก็รับมาโดยดีและยัดมันลงในกระเป๋าด้วย
"ชุด..ใส่ชุดนี้กลับก่อนก็ได้...แล้ว..เอ่อ..พรุ่งนี้จะมาคำนวณอีกมั้ย..จะได้รอมาพร้อมกัน"
ไม่รู้ว่าไอ้เน่จะถามไปทำไม..เพิ่งเจอกันแค่เวลานิดเดียว..แต่กลับเหงามาก ๆ
เมื่อคนตรงหน้ากำลังจะกลับ รู้แต่ว่าไม่อยากให้กลับ แต่ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาอ้างดี
"อือ..ได้...ได้มั้ย...." คนตรงหน้าเอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และได้คำตอบเป็นการพยักหน้า
เพียงเท่านั้นก็ทำให้ยิ้มออกมาได้อย่างโล่งใจ
รอยยิ้มที่แสนสดชื่น
รอยยิ้มที่คนที่พยักหน้าให้ต้องจ้องมองค้าง
รอยยิ้มอ่อนโยนแบบนี้....คุ้นตาชะมัด
เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง
มันติดอยู่ในสมองแต่คิดไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน
ไอ้เน่ตอบคำถามนี้ไม่ได้ แต่ตอนนี้มันกำลังยิ้มรับรอยยิ้มนั้น
ก่อนจะก้าวเดินเข้าหาคนตรงหน้าอย่างช้า ๆ
แตะปลายจมูกเข้าหาที่ข้างแก้มของคนที่ส่งยิ้มให้แผ่วเบา
เหมือนไม่รู้สึกตัว
เหมือนคุ้นเคยกับการทำอย่างนี้มานาน
และร่างนั้นก็หลับตาลงรับสัมผัส
เหมือนมันเป็นเรื่องปกติที่ต้องทำอย่างนี้กับใครสักคนบ่อย ๆ
จนร่างกายคุ้นชินและตอบรับโดยอัตโนมัติเอง
รวมกระทั่งไปถึงการกอดรัดกันแบบนี้ด้วย
เมื่ออ้อมแขนแกร่งโอบรัดรอบแผ่นหลัง
ร่างในอ้อมแขนก็กอดตอบ
ก่อนจะค่อยผละห่างจากกันอย่างแสนเสียดาย
และก็ถึงได้เพิ่งมาหน้าแดงซ่านเมื่อสบสายตากัน
คนหนึ่งชินกับการเป็นผู้สัมผัส
อีกคนหนึ่งชินกับการถูกสัมผัส
และต่างฝ่ายต่างก็เงียบ
ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไอ้เน่เดินมาส่งคนบ้าเมายาขึ้นรถแท็กซี่ที่หน้าบ้าน
และมองตามอย่างเศร้าสร้อยเหมือนต้องจากกันนานแสนนาน
เมื่อเดินเข้ามาในบ้านอีกครั้ง
ถึงเพิ่งรู้ว่า.....
ไออุ่นที่เพิ่งสัมผัสและเพิ่งได้รับจากคนตรงหน้า
มันยังอุ่นล้ำอยู่ในความรู้สึกไม่ได้จางหายไปเลยแม้แต่น้อย
*********************
แปลกว่ะ.....
ขนมโดเน่ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเวลา 6.00 น.
เหมือนทุกวัน
แต่สิ่งที่แปลกใจก็คือ
ทำไมเมื่อคืนไม่ได้ฝัน
มันผิดปกติเกินไป
ฝันติดต่อกันทุกคืน
บางคืนคนในฝันก็มาหา
บางคืนคนในฝันก็ไม่มา
แต่คืนนี้เป็นคืนแรกที่ความฝันประหลาด ๆ นั้นไม่ได้เกิดขึ้น
ทั้งที่น่าจะร้องไห้เหมือนกับวันก่อนที่ในฝันไม่เจอคนในฝัน
แต่เช้าวันนี้ไอ้เน่กลับตื่นมาด้วยความสดชื่นอย่างน่าประหลาด
ไม่โหยไห้ คร่ำครวญหา
เหมือนกับว่าถูกเติมเต็มจนล้นปรี่
ไม่ต้องเที่ยวไปหาในความฝันอีกแล้ว
กิจวัตรประจำวันของนายขนมโดเน่ยังเป็นปกติ
อาบน้ำกินข้าวแต่งตัวไปเรียน
แต่ที่เหนือกว่านั้นก็คือ
หลังจากคว้ากุญแจรถและขับมอร์เตอร์ไซด์มาจอดในโรงรถของโรงเรียนแล้ว
ขามันกลับเดินลิ่วหาแต่ไอ้บ้าวัดปริมาตรที่ได้กอดได้จูบเมื่อคืน
ไม่รู้ว่าเป็นอะไร
แต่รู้สึกว่าคิดถึงมากเหลือเกิน
TBC……
*********************************
-
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 13
เราเป็นบ้าอะไรที่วิ่งไล่ตามหาคนที่เพิ่งเจอเมื่อวาน
นี่เรากำลังจะเป็นบ้าหรือเปล่านะ
ทั้งที่ไม่ได้เห็นหน้าเขาแค่ไม่กี่ชั่วโมง
แค่เพียงลืมตาตื่นขึ้นมาในเวลาเช้า ยังคิดถึงได้มากมายขนาดนี้
เราคงกลายเป็นคนบ้าแล้วแน่ ๆ เลย
นายขนมโดเน่ลดความเร็วของการวิ่งลงแล้ว
จนเหลือเป็นการเดินอย่างช้า ๆ
และเอ่ยทักทายกับเพื่อน ๆ ที่เดินผ่านมา
ส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับทุกคนเหมือนเช่นทุกวัน
มีการแซวเล่นกันบ้าง
เช่น.........บางคนแซวเล่น.หาว่าเขาจะไปตามควายที่ไหน
หรือว่า หนีตำรวจมาหรือไง
และนายขนมโดเน่ผู้แสนร่าเริงแจ่มใสทุกวัน ก็หัวเราะกลับไป
เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ที่คงอยู่ในระยะไม่ห่างมากนัก
คงไม่ห่างกันมากจนส่งไปถึงทำให้นาย ถอ อิ งอ ถิง ได้
ร่างนั้นกำลังขมักเขม้นกับการลองหาปริมาตรของต้นไม้ข้างโรงอาหาร
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะที่คุ้นเคยก็ต้องเงยหน้าขึ้นมอง
และพยายามมองหาว่าเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ นั้นมันมาจากทิศไหนกันแน่
แปลกที่เมื่อคืนไม่ได้ฝันถึงคนในฝัน
แต่กลับตื่นขึ้นมาได้ในเวลาปกติ
และไม่ได้รู้สึกเศร้าหรืออยากจะตามหาคนในฝันอีกเหมือนทุกวัน
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รู้ว่าหัวใจเต็มตื้น อบอุ่นไปหมด
ความรู้สึกที่ได้รับจากคนที่ไปนั่งวัดนั่งหาปริมาตรตั้งแต่เมื่อวาน
ก็คือการที่นั่งรถกลับบ้านไปแล้วหัวใจมันเต้นระรัวไม่หยุด
ใบหน้าก็เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
กำลังคิดว่ามันเป็นปรากฎการณ์อะไรกันแน่
แต่ไม่ทันหาคำตอบพอล้มตัวลงนอนก็เผลอหลับไปอย่างง่ายดาย
เป็นการหลับที่สบายที่สุดในรอบ 2 ปีมานี้
และเมื่อตื่นขึ้นมาก็มีแต่ความกังวลว่า
ถ้าเจอหน้าคนที่ชื่อเน่ อีกในวันนี้จะพูดอะไรดี
ขอโทษเรื่องเมื่อวานดีมั้ย....
บางทีไอ้หมอนั่นมันอาจจะโกรธก็ได้
ที่เขาขอให้มันทำอย่างนั้น ขอให้คนที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน
จูบกอด และที่แย่กว่านั้นเพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงอีกต่างหาก
แต่แปลกใจว่าทั้งที่มันเป็นอย่างนั้นทำไมถึงได้รู้สึกดีมาก
รู้สึกดีจนบอกไม่ถูก
และที่สำคัญ สิ่งที่ทำไปนั้น ไอ้ถิงรู้สึกคุ้นเคย และเหมือนเคยทำอย่างนั้นเป็นประจำ
จนไม่ได้รู้สึกเขินอายเลยสักนิด
คิดอะไรไปเรื่อย ๆ มือเขียน สมองคิด ตาก็กวาดมองหาที่มาของเสียง
และเมื่อก้มลงสนใจกับกระดาษที่กำลังคำนวณตัวเลขไว้
ก็พบว่ามีใครคนหนึ่งมานั่งเหนื่อยหอบอยู่ตรงหน้า
และกำลังส่งยิ้มให้
"กินข้าวเช้าหรือยัง...พอดีแวะมาที่โรงอาหารเห็นนายนั่งอยู่เราก็เลยอยากมากินข้าวพร้อมนาย...เอ่อ..
คือว่าเราหมายถึงว่า...เราพอดีหิวข้าว..เห็นนายก็เลยมาทักน่ะ..อย่าเพิ่งเข้าใจผิดไปนะ..เอ่อ..แล้ว
แล้วกินข้าวเช้าหรือยังล่ะ...."
เพราะกลัวอีกคนจะหาว่าบ้า หรือมีใจคิดอกุศล นายขนมโดเน่จึงพูดอะไรปนเปกันไปหมด
และไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี เมื่อคนที่มันคิดถึงมองมา
กระพริบตาปริบ ๆ ทำเหมือนไม่เข้าใจที่เขาพูดซะอย่างนั้น
จนไม่รู้จะทำยังไงได้แต่นั่งยิ้มให้แบบเก้อ ๆ
และไอ้คนบ้าวัดปริมาตรก็ถึงค่อยยิ้มตอบกลับมา.....นั่นทำให้ไอ้เน่ เผลอมองนิ่งอีกครั้ง
เคยเห็นรอยยิ้มนี้ เคยเห็นแน่ ๆ แต่ไม่รู้ว่าเคยเห็นที่ไหน
ทำไมถึงรู้สึกคุ้นชิน...และชอบรอยยิ้มนี้มากมายนักหนานะ
"ยะ..ยะ...ยะ..ยังไม่ได้กิน..คือ..คือ..คำนวณต้นไม้อยู่"
อีกครั้งที่กลัวคนอื่นรำคาญ อีกครั้งที่สมองสั่งแล้ว แต่ปากพูดไม่ทันที่สมองคิด
เลยกลายเป็นคนติดอ่างไปซะอย่างนั้น ไม่ได้เป็นแบบนี้บ่อยนัก
แต่จะเป็นก็ต่อเมื่อ ตื่นเต้น และสมองสั่งการแบบเฉียบพลัน
บางครั้งก็กลายเป็นคนพูดติดอ่างไปได้
สิ่งที่ไอ้ถิงอาย และไม่อยากมีเพื่อน ไม่อยากเสวนากับใครก็เป็นเพราะเรื่องนี้
กลัวว่าจะโดนล้อ กลัวจะโดนรังเกียจ และเมื่อเห็นร่างสูงส่งยิ้มกลับมาให้
เหมือนกับตั้งใจฟังนักหนา ก็ค่อยรู้สึกโล่งใจ
"เหรอ..แล้วอยากกินอะไร...เช้า ๆ กินข้าวต้มทะเลดีกว่านะ...เดี๋ยวสั่งให้
กินน้ำเปล่าแล้วกันนะ..."
ไอ้คนชวนกินข้าวก็พูดรัวจนฟังแทบไม่ทัน ไอ้คนนั่งมองก็มองแบบงง ๆ
และสุดท้าย หนังสือสองสามเล่มของไอ้เน่ ก็ถูกวางไว้บนโต๊ะ
และร่างนั้นก็พาตัวเองไปยังร้านขายข้าวในโรงอาหาร
ยืนต่อคิวเพื่อสั่งข้าวต้มทะเล 2 ถ้วย ถ้วยหนึ่งของตัวเอง
อีกถ้วยก็ของคนบ้าคำนวณปริมาตร
ยืนรอจนถึงคิวตัวเองและเดินถือถ้วยข้าวต้มร้อน ๆ ที่มีจานวางรองไว้
มาถึงโต๊ะของคนที่นั่งเหม่ออยู่ และวางถ้วยข้าวลง
ก่อนจะวิ่งไปสั่งน้ำและเดินถือกลับมาให้
"ข้าวต้มกำลังอุ่นนะ...กินสิ...อ่ะ..อันนี้น้ำ.."
แก้วน้ำถูกนำมาวางไว้ให้ และพร้อมกับที่ไอ้เน่ นั่งตักข้าวต้มเป่าเบา ๆ ให้หายร้อน
และส่งเข้าปากตัวเอง
ตายังคงจับจ้องมองคนที่หยิบช้อนคนข้าวต้มไปมา
และตักข้าวต้มใส่ปากตาม
"เฮ้ยยยยยยย ร้อน ร้อน ร้อน ..."
เอาอีกแล้วไอ้ถิง...ทำอะไรงี่เง่าบ้าบออีกแล้ว
เห็นอยู่ว่าข้าวต้มมันร้อน...แต่ยังตักซัดเข้าไปทั้งอย่างนั้นอีก
ปากพองแล้วแน่เลย ทำไงดีเนี่ย
ทั้งร้อนรนทั้งไม่รู้จะทำยังไง มือก็พันกันวุ่นปัดไปโดนแก้วน้ำหกรดกระจาย
และเมื่อปล่อยช้อนร่วงลงจากมือ
ข้าวต้มร้อน ๆ ก็กระเด็นมาใส่เสื้อจนเปื้อนอีก
พยายามจะควานหาอะไรมาเช็ด
สมุดหนังสือดินสอปากกาก็หล่นลงกระจัดกระจายทั่วพื้นไปซะอีก
จนไอ้ถิงแทบอยากจะร้องไห้ด้วยความอับอาย
และเมื่อมือของคนตรงข้ามเอื้อมมากุมมือไว้ทั้งหมด
จับยึดให้อยู่นิ่ง ๆ ไอ้ถิงถึงได้หยุดอาการลนลานนั้นได้
"อยู่เฉย ๆ ก่อนนะ..ใจเย็น ๆ "
ดวงตาคมเปล่งประกายอ่อนโยนไม่ได้ตำหนิในความทุเรศทุรังของคนที่ลน
จนทำอะไรตีกันมั่วไปหมด ทอดมองมาสงบนิ่ง และอมยิ้มน้อย ๆ
พอให้ใบหน้าซีดเผือดจนอยากร้องไห้นั้น ค่อยมีสีเลือดขึ้น ก่อนที่มืออบอุ่นนั้นจะส่งแก้วน้ำของตัวเอง
ที่มีหลอดสำหรับดูดน้ำให้กับไอ้ถิง
และก้มเก็บสมุดหนังสือดินสอที่กระจัดการจายมารวมเข้าที่วางไว้ให้บนโต๊ะ
เอื้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋า มาเช็ดที่เสื้อของคนตรงหน้าให้รอยเปื้อนเจือจาง
ก่อนจะเก็บแก้วที่หล่นลงกับพื้นขึ้นและเดินเอาไปไว้ที่อ่างล้างจานของโรงเรียน
ก่อนจะกลับมาในสภาพที่ทุกอย่างเป็นปกติเหมือนเดิม พร้อมกับถือแก้วน้ำใบใหม่มาด้วย
นั่งลงตรงข้ามกับไอ้ถิงที่หน้าซีดแล้วซีดอีก ไม่กล้าจะสบตาของร่างนั้น
และนายขนมโดเน่ ก็ยกช้อนตักข้าวต้มใส่ปากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พร้อมกับที่ดึงมือที่กำแน่นของไอ้ถิงให้จับที่ช้อนและให้เป่าไอร้อนเหมือนกับที่เขาทำ
และตักเข้าปากเหมือนกับว่าเหตุการณ์บ้า ๆ เมื่อไม่กี่นาทีก่อนไม่ได้เกิดขึ้น
หัวใจที่เย็นยะเยือกของไอ้ถิงค่อยมีความอบอุ่นแทรกเข้ามาทีละน้อย
จนเริ่มอุ่น
เหลือบสายตามองคนตรงข้ามและคน ๆ นั้นก็ยิ้มให้
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว...ที่เหมือนกับรอคอยใครสักคน
คนที่ไม่เห็นว่าไอ้ถิงไม่ได้เป็นตัวประหลาด
คนที่ไม่หัวเราะเยาะกับพฤติกรรมแปลก ๆ เพี้ยน ๆ
และคน ๆ นี้ ก็มาอยู่ตรงหน้า
มาทำให้คนที่ไม่รู้จักความรักต้องพลอยรู้สึกอบอุ่น..หัวใจเริ่มสั่นไหว
อัตราการเต้นของหัวใจดูเหมือนจะเพิ่มเป็น 102 ครั้งต่อนาทีซะแล้วสิ ตอนนี้
TBC……
*********************************
-
:impress3:
สุดๆ
-
น้องคะ พี่ขอเบรก น้องหน่อยนะคะ
นี่กะจะลง ตะบี้ตะบัน จนจบเรื่องเลยเหรอคะ
พี่เป็นคนนึง ที่ชื่น ชอบ ผลงานของนักเขียนท่านนี้มากๆ
แต่เหมือนน้องจะเอามายำ จน กลายเป็น นิยาย ที่สักแต่ว่าโพสๆๆให้จบไป
ค่อยทะยอยลงก้อได้ค่ะ ให้คนอ่านได้หายใจหายคอมั่งเหอะนะคะ
โพส แบบนี้ มันจะกลายเป็นการ ทำลาย ผลงานนักเขียนที่น้องชื่นชอบ นะ คะ
นักเขียนดีๆ ผลงานเสียหมดกันพอดีค่ะ เสียดายๆๆ คะ เสีย ดายผลงานดีๆของนักเขียนนะคะ
หวังว่าจะเข้าใจนะคะ
จาก...สวย ถึก บึก บึน :seng2ped:
Global Moderator
-
:กอด1:
คนในฝันกำลังจะจริง
เย่ๆ
-
11 + 1 = 12
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972
-
น้องคะ พี่ขอเบรก น้องหน่อยนะคะ
นี่กะจะลง ตะบี้ตะบัน จนจบเรื่องเลยเหรอคะ
พี่เป็นคนนึง ที่ชื่น ชอบ ผลงานของนักเขียนท่านนี้มากๆ
แต่เหมือนน้องจะเอามายำ จน กลายเป็น นิยาย ที่สักแต่ว่าโพสๆๆให้จบไป
ค่อยทะยอยลงก้อได้ค่ะ ให้คนอ่านได้หายใจหายคอมั่งเหอะนะคะ
โพส แบบนี้ มันจะกลายเป็นการ ทำลาย ผลงานนักเขียนที่น้องชื่นชอบ นะ คะ
นักเขียนดีๆ ผลงานเสียหมดกันพอดีค่ะ เสียดายๆๆ คะ เสีย ดายผลงานดีๆของนักเขียนนะคะ
หวังว่าจะเข้าใจนะคะ
จาก...สวย ถึก บึก บึน :seng2ped:
Global Moderator
ผมไม่เข้าใจที่คุณต้องการสื่อหรอก ผมขออนุญาตคุณเท็นนำเรื่องมาลง เพราะเห็นว่าเรื่องสนุก และคงไม่มา post ลงแบบวันละตอนแบบที่คนอื่นๆ ทำ ผมเองก็ไม่ทราบหรอกครับว่าอะไรที่มันเป็นการทำลายผลงานนักเขียนอย่างที่คุณบอกไว้ ผมทราบแต่เพียงว่าผมขออนุญาตคุณเท็นเอาเรื่องเขามาลง ผมก็จะลงจนครบทุกตอน และถึงแม้ว่าผมจะ post เร็วจนครบทุกตอน แล้วกระทู้จะถูกส่งไปเก็บในส่วนของเรื่องที่จบแล้วก็ตาม ผมเพียงแต่ต้องการให้เรื่องนี้ได้มาลงไว้ในเวปนี้ที่ผมอ่านบ่อยๆ ให้คนที่ยังไม่เคยอ่านได้ลองอ่านดูบ้าง และการ post เรื่องที่จบไปนานมากแล้ว มาลง post วันละตอนเพื่อที่จะดึงกระทู้เอาไว้นั้น มันก็ไม่ใช่แนวคิดของผม ผมอ่านนิยายมานานมากพอที่จะเข้าใจว่าคนอ่านหนังสือด้วยกันเขาน่าจะต้องการแบบไหน ถึงแม้เรื่องนี้จะไม่ได้รับความสนใจมากนัก เนื่องจากที่ post จบเร็ว ผมก็ขอเพียงแต่ว่า ถ้ามีการค้นหาเรื่องแต่งของคุณเท็น เขาก็จะสามารถพบมันได้จากเวปนี้เหมือนกัน แนวคิดของผมอาจจะผิดแผกจากความคิดคนอื่น แต่ผมเองก็ไม่เห็นว่ามันจะส่งผลกระทบอะไรกับใคร และถ้าคุณคิดว่าคำพูดผมไม่ดี ไม่ถูก ไม่ควร ผมก็คงต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้
-
ดิชั้นเข้าใจเจตนา คุณ แล้วค่ะ
ดิชั้นเข้าใจค่ะว่าคุณขอคุณเท็นมาแล้ว ถ้า ไม่ขอมา ทางเล้าก้อคงไม่อนุญาต ให้คุณโพสลงบอร์ดแน่นอนค่ะ
ถ้าคุณตั้งใจจะโพสๆๆ จนจบ แล้วเก็บไว้อ่านโดยไม่สนใจอะไรเลย
แต่ในเมื่อคุณขอมาแล้ว ก้อจะไม่ให้เกียรติเจ้าของผลงานเผื่อเขามาดูผลงานตัวเองหน่อยเหรอค่ะ
ให้คนอ่าน คนอื่น ได้ ตามอ่านตามลุ้นบ้าง โพสคอมเม้น เป็นกำลังใจ แก่นักเขียนบ้าง หรือว่านั่น
ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการ คุณก้อเลยไม่ได้สนใจ คุณแค่อยากโพส ให้มันจบๆ จะได้มี นิยายที่คุณชอบ
เก็บไว้ในเล้า เอาไว้อ่านก็พอคะ ถ้าคุณคิดแค่นั้น ดิชั้นก้อคงจะไม่พูดต่อ
อ้อ..เรื่องนิยายของคุณเท็น มีหลายคนที่ไปขออนุญาตนำมาลงค่ะ เพราะเจ้า ของผลงาน
เขียนไว้ได้ดีทุกเรื่องอยู่แล้ว ฉะนั้น เป็นธรรมดา ที่เจ้าของผลงาน เขาก้อจะมีบอร์ดเก็บผลงาน
เป็นของตัวเองเช่นกัน ไม่ว่าจะเสริซ์หายังไงก้อเจอค่ะ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีนิยายดีๆอ่านหรอกค่ะ
จริงค่ะ ว่ามีคน จำนวนนึง ที่ชอบอ่านนิยายโพสที่จบแล้ว ...เพราะว่าจะได้ ไม่ต้อง ค้างคานานๆ
อ่านจบ จะเม้นหรือไม่เม้น ให้กำลังใจนักเขียน หรือคนโพส ก้อไม่มีใครว่า เพราะมันจบแล้วนี่
แล้วแบบนี้ นักเขียนทั้งหลาย จะมีกำลังใจ ผลิตผลงานดีๆออกมาให้อ่าน กันได้อย่างไร ต้องเข้าใจนะคะ
คอมเม้น ก้อคือกำลังใจส่วนนึงของนักเขียน หรือคนโพสเช่นกัน
นิยายดีๆ ควรเก็บสะสมไว้อ่าน แต่ควรจะมีคอมเม้นดีๆคืนกลับไปฝากเจ้าของผลงานด้วยนะคะ
ขอบคุณนะคะ ที่ทำให้ได้เห็นอะไร อีกมุมนึง ของการเป็น นักอ่านและนักโพส ของคุณ
ถ้าคำติติง ของ ดิชั้นทำให้ไม่พอใจ ก็ขอโทษด้วยค่ะ
จาก...สวย ถึก บึก บึน
Global Moderator
Edit : เข้ามาแก้ไขคำผิดค่ะ
-
กำลังอ่านเพลินๆเลย เอ๋ กำลังสงสัยว่า
การเอานิยายมาลงติดๆกัน มันเป็นการทำลายนิยายดีๆเหรอ
ทั้งๆที่กำลังอ่านติดต่อกันอย่างระทึก ได้รวดเดียว
กำลังนึกชมอยู่ ว่าเอามาลงให้อ่านได้อย่างติดต่อ รวดเดียว
ไม่เข้าใจแหะ
นอกบอร์ดเครียดๆแล้ว ยังมาเจอเรื่องเครียดๆในบอร์ดอีก คิดอะไรกันมากมาย
รู้แต่ว่า ขอบคุณ คนโพสมาเลยครับ ที่เอาเรื่องดีๆแบบนี้มาลง
ของคุณเท็นตามอ่านทุกเรื่อง บางเรื่องก็อ่านแล้วขาดหายไปบ้าง
พยายามตามหาก็หาไม่เจอ
เอามาลงต่อนะคร๊าบบบ :call: :call: :call:
-
ต๊าย กิต.ชอบทั้งสองแบบเลยค่ะ
แบบไม่ปะติดปะต่อ.......
ให้ความรู้สึกเหมือนตามอ่านจากหนังสือพิมพ์
เหมาะสำหรับ'คนหน้าจอ'(คอม.ค่ะ ไม่ใช่กล้อง)
ได้สนุกกับการตามจิก ตามจี้ ตามล้าง ตามล่า คนโพ้สท์
คอจะแห้ง เลือดจะสาด ใจจะขาด เหน็บจะกิน ฯลฯ
*******
ส่วนแบบม้วนเดียวจบ.......
ก็เหมือนไปยื้ม(ขอยืม)หนังสือเพื่อนมาอ่าน
ต้องรีบๆอ่านให้จบ ไม่งั้นโดนทวง
เหมาะสำหรับผู้ที่ไม่ค่อยมีโอกาสอยู่หน้าจอคอม.
*******
ช้อบ ชอบ ทั้งสองแบบนะคะ อิอิ
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972
-
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 14
เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ที่นายขนมโดเน่ นั่งรอให้ไอ้บ้าวัดปริมาตรเรียนจนเสร็จ
แล้วก็นัดมาเจอกันที่โรงรถ
เมื่อเช้าเห็นใบหน้าที่อยากจะร้องไห้นั้นก็อดสงสารไม่ได้
ไปแอบถามคนที่รู้จักถิงมา
มีหลายคนบอกว่า
ถิงพูดจาไม่รู้เรื่อง ไม่มีใครอยากคุยด้วย
เรียนก็ไม่เข้าเรียน โดดเรียนเป็นประจำ
หรือถึงมา ก็ไปนั่งอยู่หลังสุดของห้อง
ขีด ๆ เขียน ๆ อะไรไปเรื่อย ๆ
มีคนบอกว่าครั้งหนึ่ง
ถิงยืนเถียงกับอาจารย์ที่สอนเพราะบอกว่าอาจารย์สอนผิด
และบอกว่าสูตรที่อาจารย์บอกไม่สามารถใช้คำนวณพื้นที่ที่ให้คำนวณได้
และออกไปเขียนวิธีคิดบนกระดานดำ
ทั้งที่อาจารย์ยังคงยืนกรานว่าถูกแล้ว แต่ถิงก็ไปเขียนอธิบาย
และบอกว่าจุดตรงไหนที่อาจารย์เขียนผิดจนเสร็จสรรพ
ครั้งนั้นทำให้อาจารย์เสียหน้ามาก
และคนที่ไม่เคยเข้าเรียนอย่างถิงก็ทำให้คนทั้งห้องต้องประหลาดใจ
แทบไม่เชื่อไปตาม ๆ กัน ว่าคนที่เรียนได้ที่ท้ายสุดของห้อง
จะสามารถคิดอะไรได้แตกฉานขนาดนี้
แทนที่ทุกอย่างจะดีขึ้นแต่กลับกลายเป็นว่า
ถิงไม่สามารถเข้าสอบวิชาของอาจารย์คนนั้นได้
เพราะอะไรก็ไม่มีใครรู้
รู้แต่ว่าทุกวันนี้ถิงยังคงไม่สามารถสอบผ่านวิชานั้นได้ ก็แค่นั้นเอง
ขนมโดเน่เชื่อแน่ว่าเพราะว่าถิงมีสมองอันชาญฉลาดเข้าขั้นอัจฉริยะ
จนทำให้เพื่อน ๆ ไม่กล้าที่จะพูดคุยด้วย
ประกอบกับที่เจ้าตัวเองก็ไม่คุ้นกับการพูดคุยกับใคร
ก็เลยเก็บตัวเงียบ ๆ แล้วก็อยู่ในโลกของการคำนวณของตัวเองอยู่อย่างนั้น
ไอ้เน่เคยเห็นสมุดและตัวเลขวิธีการที่ถิงคิดเมื่อวันก่อน
ดูเหมือนว่า ไม่ว่าอะไร อะไร ถิงก็คิดคำนวณออกมาได้หมด
ยกเว้นตัวเขาที่ถิงคงจะคำนวณออกมาไม่ได้
จนถึงขนาดไม่กินไม่นอนคิดคำนวณหาปริมาตรของเขาอย่างนั้น
และต้องเอ่ยปากขอตามไปวัดแขนวัดขาเขาถึงบ้านเพื่อจะคิดคำนวณออกมาเป็นตัวเลขปริมาตรให้ได้
แล้วถ้าวันหนึ่งถิงคิดตัวเลขนั้นออกมาได้ครบหมดแล้ว
ถิงก็คงไม่สนใจเขาอีกเลยแน่ ๆ
แค่คิดก็เศร้า
เศร้าจนนายขนมโดเน่ต้องถอนหายใจออกมา
"มา..มา...มาแล้ว..รอ.รอนานเบื่อแล้วเหรอ"
คนที่วิ่งมาจนเหนื่อยหอบและมายืนพูดตะกุกตะกักทำให้ร่างสูงใหญ่นั้นค่อยยิ้มออกมาได้เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือถิง
เมื่อเช้าหยิบหมวกกันน็อคมาด้วยอีกอัน เผื่อถิงด้วย เวลาขับมอร์เตอร์ไซด์จะได้ไม่ถูกจับ
เรื่องหมวกกันน็อคและก็เพื่อความปลอดภัยด้วยนั่นเอง
"อ่ะ..ใส่ซะ.." หมวกอีกใบถูกส่งมาให้คนที่ยืนงง และเมื่อได้รับ ไอ้ถิงก็พยายามจะแกะสายรัดออกให้ได้
แกะอยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนานก็ไม่ได้สักทีจนคนที่สตาร์ทรถคอย ต้องเอื้อมมาปลดสายออกให้
และสวมใส่ที่ศรีษะนั้น
ก่อนจะล็อคสายรัดใต้คางให้
พร้อมกับแกล้งแตะที่แก้มของไอ้ถิงเบา ๆ เป็นการหยอกล้อ
และส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
สองวันแล้ว
ที่คิดว่าไอ้บ้าวัดปริมาตรมีอะไรดีนักหนา
ถึงทำให้ยิ้มได้ทั้งวันขนาดนี้
แต่ตอนนี้ชักจะรู้แล้วว่าเพราะอะไร
ก็เพราะว่ามันน่ารักขนาดนี้น่ะสิ
ท่าทางเรื่อย ๆ เปื่อย ๆ ไม่สนใจผู้คน
การกระทำที่ทำไปตามสมองคิด ไม่ได้มีมารยาจริตเลยแม้แต่น้อย
เจ้าตัวอาจไม่รู้สึก แต่มันทำให้หัวใจของอีกคนหวั่นไหวได้อย่างง่ายดาย
"ไปเหอะ...เดี๋ยวกลับเย็น..." แค่คำเอ่ยชวนก็ทำให้คนที่งก ๆ เงิ่น ๆ ทำอะไรมึนงง
ขึ้นมานั่งซ้อนท้ายบนรถมอร์เตอร์ไซด์นั้น
แล้วรถก็เคลื่อนออกไปช้า ๆ พร้อมกับที่นายขนมโดเน่ ดึงมือให้คนซ้อน โอบรัดที่เอวของตัวเองไว้
"จับแน่น ๆ ไม่จับไว้เดี๋ยวก็ตกหรอก..."
น้ำเสียงอ่อนโยนเอื้ออาทร ทำให้ร่างสูงโปร่งต้องโอบรัดเอวแกร่งนั้นไว้แน่น
เพราะกลัวว่าจะตกจริง ๆ
แต่เมื่อมอร์เตอร์ไซด์ถูกขับออกไปแล้ว
ลมแรง ๆ ที่ตีกระทบที่ใบหน้า ก็ทำให้ร่างของคนด้านหลัง ต้องก้มหน้าลงซบกับแผ่นหลังของคนขับ
หลับตาแน่นเป็นระยะ เมื่อรู้สึกแสบตา
แต่คนที่เป็นคนขับ
กลับยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็อธิบายไม่ถูกว่าเพราะอะไร
บางครั้งแอบดึงมือให้คนซ้อนกอดเอวเขาแน่น ๆ
และร่างนั้นก็ทำตาม
ใบหน้าซุกซบนิ่งอยู่กับแผ่นหลังกว้างนั้น
อุ่นจังเลยนะ
รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
อุ่นจนอยากจะหยุดเวลานี้ไว้ให้นานแสนนาน
อยากให้เวลาที่มีความสุขมากมายขนาดนี้หยุดนิ่งอยู่กับที่เหลือเกิน
TBC……
*********************************
-
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 15
“เดี๋ยวแวะซื้อหนมกินก่อนนะ..อยากกินไอติม”
ขับรถมอร์เตอร์ไซด์มาจนเกือบถึงทางเข้าบ้าน และก็พบไอศกรีมรถเข็นของลุงแก่ ๆ คนหนึ่ง ถึงได้เลี้ยวรถกลับไป และจอดรถซื้อไอศกรีม
คนที่นั่งซ้อนท้ายอยู่ ลงมาจากรถแล้วและยืนมองด้วยความงง
“ไอติมหนมปังอ่ะ..อร่อย..เอาหนมปังสองอันครับ...ใส่ข้าวโพดด้วย”
ขนมโดเน่สั่งไอติมสองอันและอันหนึ่งส่งให้คนที่ยืนอยู่อีกอันก็ส่งเข้าปากตัวเอง
ก่อนจะยืนกินไอติมกันอยู่ตรงถนนทางเข้าบ้าน จอดรถไว้ที่ริมฟุตบาตร และพาตัวเองปีนขึ้นไปนั่งอยู่บน
แผงกั้นถนนกับทางเดินที่ถูกฝังผนึกไว้แน่น เวลาเย็นขนาดนี้มีแต่คนวิ่งออกกำลังกายตอนเย็น
รถไม่มีผ่านมาสักคัน เจ้าถิ่นอย่างไอ้เน่รู้ดีเป็นที่สุด
ตั้งหน้าตั้งตากินไอติมที่มีขนมปังแบบผ่าครึ่งและใส่ไอศกรีมกะทิไว้ตรงกลาง
ดูเหมือนว่าถิงไม่เคยกิน...เห็นลองแตะ ๆ ปลายลิ้นแล้วทำหน้าแหย
“เย็น.....เย็น...เย็นจังเล้ย”
ถึงปากจะพูดไปอย่างนั้น
แต่ก็อดที่จะลองกัดไปที่ขนมปังอีกหนึ่งคำไม่ได้
เพราะติดใจในความหวานมันของกะทิ
และความเย็นสดชื่นนั้น
แล้วก็ทำหน้าแหยอีก แต่ก็ไม่เห็นว่าถิงจะเลิกกินซะหน่อย
“อร่อยมั้ย...เจ้าเนี้ยกินประจำแหละ..กินมาตั้งแต่เด็กแล้ว..มานี่สิ...นั่งเนี่ยได้”
ไอ้เน่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
และเรียกให้คนที่ยืนกินไอติมเหมือนเด็ก ๆ อยู่ริมทางเท้า
ดูสิหมวกก็ไม่ยอมถอดออกอย่างนั้น จะกินสะดวกได้ยังไงกัน
ร่างสูงโปร่งยังมุ่งมั่นกับการแตะปลายลิ้นเข้าที่ของอร่อยที่ได้กิน เดินเข้ามาใกล้ ๆ กับคนที่ปีนไปนั่งอยู่ที่แผงกั้นนั้น และผู้ชายใจเย็นอารมณ์ดีอยู่เสมอก็ฝากไอติมไว้ในมือของนาย ถอ อิ งอ ถิง ก่อนจะเอื้อมมือไปแกะที่สายรัดคางให้ และกระโดดลงไปบนพื้นเอาหมวกไปแขวนไว้ที่คันเร่งของรถ ก่อนจะปีนกลับขึ้นไปอยู่ที่เดิมใหม่ และอีกคนก็ทำตามเหมือนเด็ก ๆ เลียนแบบผู้ใหญ่ นั่นยิ่งทำให้ไอ้เน่ลอบยิ้มออกมา
คนบ้าอะไรวะ
แม่งโคตรจะน่ารักเป็นธรรมชาติมากเลย
สุดยอดของความสุดยอดแล้วแบบนี้
ทำอะไรเหมือนเด็ก ๆ
ขนาดกินไอติมยังน่ารักเลย
เอ้า....ไม่เชื่อเหรอ
น่ารักจริง ๆ นะ ไม่เชื่อดูทำเข้าสิ
แตะปลายลิ้นไปที่ไอติมเย็น ๆ แล้วก็ทำหน้าแหยทุกครั้งที่แตะ
แต่ก็ยังอยากจะกินอยู่อีก
“อร่อยมั้ย....” ร่างสูงใหญ่ใบหน้าเปื้อนยิ้มอยู่เสมอ หันหน้ามาถามคนข้าง ๆ
และไอ้บ้าวัดปริมาตรก็พยักหน้ารับ ก่อนจะมุ่งมั่นกับการกินต่อไป
ถิงเป็นคนแปลก ๆ นะ
ทั้งที่เป็นอย่างนั้น
สำหรับไอ้เน่แล้ว....ทำไมถึงได้รู้สึกว่าทุกอย่างที่เห็นทุกอย่างที่ได้รู้สึก
มันมีแต่ความเป็นธรรมชาติ....
ถิงคิดอะไรก็พูดตามที่คิด...
ทำอะไรตามที่สมองสั่งการ
บางครั้งเมื่อเห็นถิงยิ้มก็อยากจะเก็บรอยยิ้มนั้นใส่กระเป๋ากลับมาบ้านด้วย
แต่ก็ทำได้แค่เก็บไว้ในความทรงจำ
เก็บไว้ในสมอง
ทำไมกันนะ
ทำไมถึงรู้สึกว่าเหมือนเคยพบเคยเจอกันมานานแสนนาน
แต่ก็มีอันต้องพลัดพรากจากกันจนบางครั้งแทบอยากจะร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดใจ
เมื่อก่อนเคยนั่ง ๆ อยู่แล้วก็ร้องไห้ออกมา
เหมือนตามหาใครอีกคนไม่พบ
แต่ตอนนี้อาการนั้นก็หายไปแล้ว
เหลือแต่ว่า
บางครั้งก็ฝันเห็นใครคนหนึ่งบ่อย ๆ เป็นเวลานาน
แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้รู้สึกปวดร้าวที่หัวใจ
และก็ไม่ได้ฝันถึงใครคนนั้นคนที่อยู่ในความฝันบ่อย ๆ อีกเลย
“เชื่อเรื่องความฝันมั้ยถิง.....” ขนมโดเน่หันหน้ามาถามคนข้าง ๆ และร่างนั้นที่มุ่งมั่นกับการกิน
ก็เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะตอบคำถามออกมา
“มันเป็นกลไกส่วนหนึ่งของระบบสมองที่สั่งการให้เกิดภาพ ถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่มีใครอธิบายที่มาของปรากฏการณ์ของการฝันได้.....”
ทีพูดเรื่องวิชาการ ไอ้ถิงกลับพูดได้ราบรื่นและไม่มีติดขัด และก้มลงไปกินไอติมต่อ
นั่นทำให้คนอย่างขนมโดเน่ พยักหน้ารับช้า ๆ อย่างเข้าใจ
ก่อนจะเหม่อมองไปไกลแสนไกล
มันเป็นสิ่งที่กลไกในสมองสั่งงานงั้นเหรอ
แล้วเป็นบ้าอะไร สมองของเราถึงได้สั่งการให้ฝันถึงนายเกือบแทบทุกวันกันล่ะ คนในฝัน
ไหนนายบอกเราสักหน่อยสิ ว่าเป็นเพราะอะไร เราถึงได้ฝันถึงแต่นาย
TBC……
*********************************
-
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972
-
มาลงให้อีกตอนนะครับ ถ้าวันนี้ช่วงไหนว่างๆ จะมาลงต่อให้
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 16
“อิ่มยัง...รีบกลับบ้านหรือเปล่า...” ขนมโดเน่กระโดดลงมายืนอยู่ข้างขอบถนนและเพราะวิญญาณสุภาพบุรุษเข้าสิง เลยอุ้มคนที่อยู่อีกด้านของแผงกั้นที่ยังแตะ ๆ ปลายนิ้วเข้ากับปาก
เพราะถูกไอติมหยดใส่มือ
อุ้มลงมายืนอยู่ตรงหน้า แล้วก็เกิดอาการ.......งง+เอ๋อ+เกาหัวแกรก ๆ
เอ่อ....แล้วท่านเน่เขาจะอุ้มนายถอ อิ งอ ถิง ลงมาทำไม
ทั้งที่ตัวก็สูงเท่า ๆ กัน
ขาหรือ...
ก็ยาว ๆ พอ ๆ กัน
นักคณิตศาสตร์อย่างนายถิง บ้าคำนวณ คงกระโดดลงมาเองได้ เพราะตัวมันสามารถปีนขึ้นไปได้
มันก็ต้องกลับลงมาให้ได้นั่นแหละ
ยืนมองหน้ากันด้วยความงงพักใหญ่ จึงได้มีบทสนทนาเริ่มต้นขึ้น
“ไม่...ไม่...ไม่..รีบเลย....” อาการติดอ่างเมื่อพูดประโยคทั่วไป ไม่ใช่ประโยควิชาการเหมือนกับเพิ่งนึกได้ว่าเพิ่งถูกถามคำถาม ของ อัจฉริยะ ถิง ทำให้ ไอ้เน่ยิ้มออกมาเก้อ ๆ ก่อนจะส่งหมวกกันน็อคให้กับคนที่ยืนเอ๋อ แล้วก็จัดการล็อคปลายคางให้เรียบร้อย ก่อนจะไปสตาร์ทรถและมีคนซ้อนท้าย
ที่นั่งห่างออกไปจนผิดปกติ....ด้วยอาการนั่งเกร็งทั้งตัว ไม่กล้าเข้าใกล้คนขับผิดจากตอนที่ซ้อนมา
ขนมโดเน่ ต้องคอยบอกให้เกาะเอวไว้นั่นแหละ คนที่นั่งซ้อน ถึงแตะ ๆ มือเข้ามาหน่อย
จนคนขับต้องจับมือของคนที่เกาะเอวไว้ ให้แน่น ๆ และถึงเพิ่งได้รู้
เย็นมากกกกกกกกกกกกกกกก
เย็นจนแทบเป็นน้ำแข็ง
มือทำไมเย็นงี้อ่ะ
ขนาดหลังมือยังเย็นขนาดนี้แล้ว......
ขณะนี้เป็นการขับขี่ผาดโผน ของ ขนมโดเน่ มันสามารถ ขับมอร์เตอร์ไซด์มือเดียว
ส่วนอีกมือไปจับแน่นเหนียวหนึบอยู่กับคนซ้อน พอไอ้ถิงจะดึงมือออก ก็ถูกดึงกลับไม่ให้ปล่อยมือจากเอวซะงั้น...
อัจฉริยะบ้าคำนวณ เกิดอาการใจเต้น มากกว่า 102 ครั้ง ต่อนาที เลือดลมตีกันตาลปัตร พาลจะหายใจไม่สะดวกขึ้นมาได้ง่าย ๆ
นั่งเกร็งตัวนิ่งไม่ให้เข้าไปใกล้ คนที่จับมือไว้แน่น และต้องพยายามตั้งหลังให้ตรงเข้าไว้
กลัวว่าจะเกิดอาการโดนแกล้งเมื่อเบรกรถแล้วก็จะพาลไถลเข้าไปซบหลังคนแกล้งเอาได้
จนมาถึงท่าน้ำ แถว ๆ บ้านของเจ้าถิ่น ไอ้เน่จึงได้จอดรถ และ ลงจากมอร์เตอร์ไซด์โดยมีนาย ถอ อิ งอ ถิงตามลงมาด้วย
“ไม่รีบกลับนะ...ไปดูพระอาทิตย์ตกน้ำกัน.. “
โอ้ววววววววววววว พระอาทิตย์ตกน้ำ
ไปดูพระอาทิตย์ตกน้ำกับคนรู้ใจ......เอ่อ...คนรู้ใจงั้นเหรอ
แล้วคนเดินนำกับคนเดินตามเป็นคนรู้ใจกันหรือยังเนี่ย
“อ่ะ...นั่งเนี่ย...”
ท่าน้ำยามเย็น พระอาทิตย์กำลังจะหลุดลงไประหว่างเส้นตรงที่แยกน้ำกับฟ้าออกจากกัน
ขนมโดเน่นั่งห้อยขาลงไปที่ท่าน้ำ ถอดรองเท้าผ้าใบทิ้งไว้ข้าง ๆ ตัว
นิ่ง ๆ เงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไร มองน้ำมองฟ้า มองพระอาทิตย์ที่จะลับขอบฟ้าไปเรื่อย
คนที่นั่งข้าง ๆ ก็ทำตาม ห้อยขาลงไปจุ่มเล่นกับน้ำอย่างสนุก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เล่นเหมือนเด็ก ๆ ดีใจที่ได้เล่นน้ำ
และสะบัดขาให้น้ำกระเซ็นไปถูกขาของอีกคน จนชายกางเกงขายาวที่พับไว้เปียกปอนเพราะถูกน้ำกระเซ็นใส่
“เอ้ย....เปียกหมดแล้ว...เดี๋ยวเหอะ....เอาคืนหรอก” ร่างสูงที่โดนแกล้งเอ่ยเอ็ดเสียงเบา แล้วก็ลอบยิ้มเมื่อเห็นคนข้าง ๆ ทำหน้าจ๋อย ๆ และก้มหน้าทำหน้าซึม ๆ อย่างสำนึกผิด
น่ารักวะ.....
ทำหน้าแบบนี้ก็น่ารัก.....
ไอ้เน่จ้องมองคนที่ก้มหน้านิ่งสำนึกผิดนั้นก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงขรึม แกล้งทำหน้าดุใส่
“อยากเล่นน้ำหรือไง.....” คำถามนั้นทำให้คนนั่งจ๋อยพยักหน้าอย่างช้า ๆ และหันหน้าไปอีกทาง
เพราะรู้ว่าไม่สามารถเป็นไปได้....เสื้อผ้าไม่มีจะลงไปเล่นน้ำได้ยังไงกัน
ไม่ต้องให้เสียเวลานานไป
ไอ้เน่ถอดเสื้อออกโยนไว้ข้าง ๆ ทั้งเสื้อขาวและเสื้อชอร์ป
แล้วก็พาลไปช่วยคนข้าง ๆ ที่นั่งมองตาแป๋ว ถอด ๆ ๆ ๆ ๆ
ถอดเสร็จตัวเอง ก็ผลักไอ้บ้าวัดปริมาตร ให้กระโดดลงน้ำ
โดยที่ได้เน่ก็กระโดดตาม
ไอ้คนอยากเล่นน้ำถึงกับสำลักน้ำ จนหน้าดำหน้าแดง ไออยู่เป็นพักกว่าจะหาย
ก่อนจะหัวเราะออกมา
“เฮ้ย...ว่ายน้ำเป็นเปล่า...ว่ายแข่งกันเด่ะ.....” ขนมโดเน่เอ่ยท้า และคนที่อยากเล่นน้ำก็ทำหน้าเหมือนไม่ยอมแพ้
“ว่ายไปถึงสะพานนะ....แล้วว่ายกลับ...ใครถึงก่อนชนะเว้ย...” ไอ้เน่เล่นโกงก่อนซึ่ง ๆ หน้า ไม่รอเอาคำตอบก็ว่ายน้ำไปก่อน
และไม่นาน คนโดนท้าก็ว่ายตามมา และแข่งกันว่ายกลับมา....
เรื่องของการแข่งขันมันเรื่องธรรมดา เลือดบ้ากับเลือดนักสู้มันมีทุกคน
แค่ว่ายน้ำแข่งกันแค่นี้
ต่างคนก็ต่างไม่ยอมแพ้กัน
รีบว่ายด้วยทั้งตีกรรเชียง ท่ากบ เอาเข้าไป
เหมือนนักว่ายน้ำทีมชาติเข้าแข่งขันกีฬาโอลิมปิก ชิงเหรียญทองกัน
คนบ้าคำนวณปริมาตรว่ายกลับมาที่ท่าน้ำได้อย่างปลอดภัย โดยที่ไอ้เน่คิดผิดนึกว่าโกงก่อนจะชนะ
ที่ไหนได้ แพ้หลุดลุ่ย เมื่อคนว่ายกลับมาก่อนคือนายถิง ติดอ่างนั่นเอง
“แพ้แล้ว...นายแพ้แล้ว.....ฮ่า ฮ่า ฮ่า “ ไอ้ถิงหัวเราะชอบใจ กระโดดขึ้นจากน้ำไปนั่งรออยู่บนท่าน้ำแล้วก็นั่งดูคนแพ้ที่ว่ายน้ำเข้ามาหา แล้วดึงขาให้อีกคนกระโดดลงมาอีกครั้ง
“เออ....แพ้...ทีเยาะเย้ยนี่ไม่มีติดอ่างเลยนะ” คำพูดล้อเลียนไม่ทันคิด ทำให้คนที่หัวเราะอยู่หน้าเสียทันทีแล้วก็นิ่งเงียบ ก่อนจะผละออกห่าง
ทำท่าจะขึ้นจากน้ำเมื่อได้ยินคำพูดนั้นทั้งที่ยังรู้สึกสนุกอยู่แท้ ๆ
และแค่นั้นนายขนมโดเน่ก็รู้ทันทีว่าตัวเองปากเสียพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดไปซะแล้ว
“เอ้ย...ถิงขอโทษ....ไม่ได้ตั้งใจ...ขอโทษ” พยายามจะยื้อแขนของอีกคนไว้ แต่ไอ้บ้าคำนวณปริมาตรทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้แล้ว....เล่นเอาไอ้เน่ใจเสีย ...ดึงแขนก็แล้วอะไรก็แล้ว
จนสุดท้ายต้องใช้วิธีกอดไว้จากด้านหลังไม่ให้อีกคนขึ้นจากน้ำได้ คนที่กำลังโกรธถึงได้หยุดดิ้นรน
“ก็บอกแล้วว่าขอโทษ....จะไม่ยกโทษให้หรือไง....” เสียงตะโกนดังลั่น ก่อนจะเงียบสงบลงเมื่อคนที่โดนกอดสะอื้นไห้เสียงเบาจนคนกอดได้ยินชัด
“ก็.....ก็...ก็..มันเป็นอย่างนี้...เป็นอย่างนี้..เป็นอย่างนี้ตลอด..แล้ว..แล้วจะให้ทำไง...ไม่อยากเป็นหรอกนะ”
ถึงอยากหนีก็หนีไม่ได้.....เกลียดที่ตัวเองผิดมนุษย์มนาแบบนี้
พูดก็ไม่เหมือนคนอื่น เพื่อนก็ไม่มี ไม่มีใครอยากคุยอยากรู้จักด้วย
ก็ได้แต่บ้าคำนวณนั่น นี่ไปวัน ๆ หนึ่ง คิดว่ามีคนจะพอเข้าใจกันบ้าง
มาเป็นเพื่อนด้วย เขาก็กลับดูถูกรังเกียจในท่าทางงก งก เงิ่น ๆ นี้ไปซะอีก
ยิ่งคิดยิ่งท้อใจ สมองอยากจะพูด แต่ปากกลับพูดเป็นคำพูดติด ๆ ขัด ๆ
จนใครเขาก็รำคาญกันหมด
แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ ก็เป็นแบบนี้น่ะ เป็นมาตั้งแต่เกิดแล้ว
จะให้ทำยังไงล่ะ
“ขอโทษนะถิง....ขอโทษนะ....ไม่คิดว่าจะทำให้ถิงโกรธขนาดนี้....ไม่นึก ว่าคำพูดของเราจะทำให้ถิงเสียใจนะ......” ความอบอุ่นซึมซาบเข้ามาภายในใจของไอ้บ้าคำนวณปริมาตรทั้งที่ร่างกายเย็นยะ เยือกและแช่อยู่ในน้ำนานเป็นชั่วโมงแต่แค่คำพูดขอโทษที่ส่งผ่านแบบแผ่ว ๆ
พร้อมกับร่างเบื้องหลัง ค่อยกอดกระชับเข้าหาแน่นขึ้น และซบหน้าลงกับแผ่นหลังของคนร้องไห้นิ่งสงบอยู่อย่างนั้น ทำให้คนที่ร้องห่มร้องไห้ ค่อยหยุดร้องได้แล้ว และไม่ได้รู้สึกน้อยอกน้อยใจที่ถูกรังเกียจเหมือนเป็นตัวประหลาดอีก
“ขอโทษนะ....ยกโทษให้เถอะนะ” คำขอโทษอีกครั้ง พร้อมกับการกระชับวงแขนแน่นขึ้น
ของนายขนมโดเน่....ทำให้จิตใจที่สั่นคลอนหวั่นไหวเพราะความโกรธค่อยเจือจางความหมองมัวลง
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง
ต่างคนต่างเงียบ
เงียบจนแทบได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่าย
ไอ้เน่ไม่รู้ว่าถิงจะยกโทษให้มั้ย.....ยกโทษให้หรือไม่ก็ไม่สำคัญอีกแล้ว
ในเมื่อกอดรัดกันแน่นขนาดนี้.....
เรื่องอื่นที่ไม่ได้พูดนอกเหนือจากเรื่องของการขอโทษ
ดูเหมือนจะส่งผ่านไปกับร่างกายเสียแล้ว
TBC……
*********************************
-
:o8:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
^
^
^
กระซวกเจ้รีบน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เด็กช่างกลมาอีกคู่แล้ว
ไปอ่านก่อนๆๆ
-
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972
-
>//////////////////////<
กิสสสสสสสสสสสสสสสส
ดีใจสุดๆ ปรัชญาฯ มาอีกตอนแล้ววว..
คนในฝัน โรแมนติกจัง ถิง-เน่..
อยากจะบอกขนมโดเน่ นี่รู้จักนะ เกิดทันอยู่.. 555+
ขอบคุณคุณเท็นคนแต่ง ที่ผลิตผลงานดีๆ ออกมาให้กรี๊ดกร๊าดบ้านแตกตลอด
โฮะๆๆๆๆ ชอบๆ :man1:
ขอบคุณคนโพสด้วยค่ะ.. :pig4:
-
สนุกดีครับ . . .
ยิ่งเวลาสนุก ๆ เราจะยิ่งอยากรู้ เมื่อเราอยากรู้ การที่คนโพสต์ คนเขียน เอามาโพสต์ต่อเรื่อย ๆ วันละหลาย ๆ ครั้งนี่ ชอบมาก และจะขอบคุณด้วยซ้ำไป จำได้ว่า นานมาแล้ว . . . สิบกว่าปี
นั่งรถไฟจากเชียงใหม่ มา กรุงเทพฯ ผมอ่านนิยายเรื่องนึง . . . น้ำใสใจจริง
เริ่มอ่านตั้งแต่ลำพูน มาจบบรรทัดสุดท้ายที่ดอนเมือง มีสุขเต็มที่กับการไม่ขัดจังหวะอารมณ์จากใคร ๆ
ผมคนนึงล่ะ . . . ที่ไม่ง้อคอมเมนท์ เพราะตระหนักเสมอ
. . . เขียนเพราะอยากเขียน . . .
ใครอยากอ่านหรือไม่ ไม่สนใจหรอก เพราะความสุขมันอยู่ที่การเขียน ลองอ่านดูเล่น ๆ งานตัวเอง ตั้งแต่เรื่องแรก ๆ มันพัฒนางานเขียนตัวเองมาเรื่อย ๆ จาก ที่เขียนเอามันส์ ด้วยเรื่องแบบว่า ค่อย ๆ ปรับมาให้มีอะไรในชีวิตประจำวันมากขึ้น และ ค่อย ๆ มองสังคมรอบ ๆ ตัว ก่อนที่จะมาที่ภาพใหญ่ของประเทศ
การเมือง . . .
แต่ . . . บอร์ด บางบอร์ด ไม่ชอบการเมือง เพราะบอกว่าสร้างความแตกแยก
งั้น . . . นิยายรักของเกย์ ที่เสียดสีการเมืองบางเรื่อง ก็เก็บลงโหลดองซะให้เปื่อยไปเลย ไม่ต้องคอยเสียดสีใคร เพราะบอร์ดเกย์ จะอยากได้อะไรมากไปกว่า . . .
กล้วย กับ ถั่ว
แค่นี้กระมัง ที่ . . . บอร์ดต้องการ
-
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 17
เวลานี้ดูเหมือนนายขนมโดเน่จะมีจิตใจไขว้เขวไปสุดกู่แล้ว
ยิ่งพอขึ้นจากน้ำแล้วสวมเสื้ออย่างลวก ๆ ก็ยังมีหน้าไปช่วยอีกคนกลัดกระดุมเสื้ออีก... ร่างนั้นก็ได้แต่นั่งนิ่ง ๆ ให้ คนพามาเล่นน้ำพามากินไอติม กลัดกระดุมเสื้อให้ไปเรื่อย ๆ จนเรียบร้อย
และเมื่อร่างนั้นลุกขึ้นยืนและดึงแขนให้ อัจฉริยะบ้าคำนวณลุกตาม
นายถอ อิ งอ ถิงติดอ่าง ก็ลุกตาม
และเดินมาที่รถมอร์เตอร์ไซด์โดยคนที่ถูกวิญญาณสุภาพบุรุษเข้าสิง สวมหมวกกันน็อค
และรัดปลายคางให้เหมือนเดิม
ถ้าไอ้ถิงไม่ได้คิดไปอีก ..... มันก็เห็นชัดเลยล่ะ
ว่าคนตรงหน้ายิ้มให้ไม่เหมือนเวลาปกติที่ยิ้มให้กัน
มันดูแปลก ๆ แตกต่างออกไปจากเดิม ยิ้มหวาน ๆ เรื่อย ๆ
แต่ตาเป็นประกายระยับ และเหมือนมองมาที่ริมฝีปากของมันอยู่ในที
จนไอ้ถิงต้องรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้แน่น หลบสายตาไปทางอื่น
เหมือนเป็นปฏิกิริยาที่ร่างกายต้องป้องกันตัวเองและคนตรงหน้าก็เสมองไปทางอื่นเมื่ออีกคนรู้ทันความคิด
ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอาย ๆ
เอ่ยออกมาเสียเบา แต่ก็ทำให้อีกคนถึงกับสะดุ้ง หน้าแดงขึ้นทันที
“วันก่อนยังขอให้เราจูบเลยนะ.....วันนี้ปิดปากหนีเราซะแล้วเดี๋ยวไม่ให้วัดแขนขาเลยนี่”
ถึงจะบ่นงึมงำคนเดียวแต่ก็ทำให้คนปิดปากแน่นได้ยินอยู่หรอก
ไอ้ถิงค่อยปล่อยมืออกแล้ว และเอ่ยถามเสียงเบา
“ไม่..ไม่..ไม่ให้จูบก็...ก็ ... ก็..เท่า...กับว่าไม่..ไม่..ไม่วัดปริมาตรงั้นเหรอ”
อัจฉริยะบ้าวัดปริมาตรหน้าเผือด
ขืนไม่ให้วัดไม่ให้คำนวณแล้วล่ะก็....คืนนี้ไม่ได้นอนอีกแน่ ๆ จะทำยังไงดี
คิดว่าจะพูดอะไรต่อ
แต่รู้แน่ว่าปากคงพูดไม่ทันที่คิดจึงต้องใช้ความรวดเร็วของร่างกายแสดงความจริงใจออกมาก่อน
เดี๋ยว เน่เปลี่ยนใจแล้ว จะไม่ได้วัดปริมาตร
นาย ถอ อิ งอ ถิงติดอ่าง แตะริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากคนที่ยืนบ่นงึมงำอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะผละออกแล้วทำหน้าลำบากใจเอ่ยถามรัวเร็ว
“จูบ...จูบแล้ว....วัด..วัดได้แล้ว...ใช่ป่ะ”
เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกับขนมโดเน่กันแน่ เหมือนโดนแตะที่ริมฝีปาก
อย่างรวดเร็ว
นั่นเรียกว่าจูบหรือไงกันถิง.....เขาเรียกว่าแมวเลียแล้วแบบนั้น
“ไม่ได้หรอก....ถ้าให้จูบจริง ๆ เหมือนวันก่อน...จะยอมให้วัดได้ทั้งตัวเลย”
แค่คิดจะขู่เล่น ๆ ถูกแตะปากเบา ๆ แบบนี้ก็เขินจะแย่แล้ว....ขืนจูบกันจริง ๆ เหมือนวันก่อน
สงสัยคงไม่ไหวแน่ ๆ
แม้นายขนมโดเน่จะคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
แต่พอเห็นว่าถิงพยักหน้ารับและเดินมายืนหลับตาอยู่ตรงหน้า
ไอ้บ้าที่ไหนมันจะอดใจได้วะเนี่ย.....
“ถิง...ทำจริงนะถิง....ไม่ได้ล้อเล่นนะ”
เสียงแม้สั่นไหวด้วยความตื่นเต้นมากแค่ไหน แต่ไอ้เน่ก็เดินเข้าหาคนที่ยืนหลับตาแน่นและปลดหมวกกันน็อค
ออกให้นำมาแขวนไว้ มองซ้ายมองขวา เผื่อว่าจะมีใครผ่านไปผ่านมาแล้วก็เริ่มลงมือ
กดต้นคอของคนที่ยืนนิ่งอยู่ให้โน้มเข้าหา ปิดเปลือกตาอย่างช้า ๆ
และแตะริมฝีปากลงที่กลีบปากเย็นชืด
นิ่งสนิทนาน ....
ถ่ายทอดความรู้สึกต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นมากระทันหัน ให้ไปถึง...ร่างอบอุ่นนั้น
โอบรัดรอบเอวแกร่งไว้แน่น
นานเนิ่นนาน
และค่อยผละออกอย่างเชื่องช้า
ก่อนจะโอบแผ่นหลังนั้นเข้าหาตัว...
กอดรัดเอาไว้แนบแน่น...
ไอ้ถิง ไม่ได้ขืนตัวไว้สักนิด เมื่อถูกดึงตัวมากอดไว้ แต่.. โอนอ่อนตามและยังโอบรัดแผ่นหลังร่างตรงหน้ากลับด้วยซ้ำ อย่างไม่เข้าใจอะไรมากนักหลังจากปรือตาขึ้นแล้ว......
คนเรา....แค่กอดกัน
ก็ให้ความรู้สึกดีเยี่ยมได้มากขนาดนี้เลยเหรอ....
ความรู้สึกอบอุ่น
ปลอดโปร่ง
ไว้วางใจในกันและกัน
มันถ่ายทอดได้จากการสัมผัสริมฝีปากแค่เพียงสัมผัสแผ่ว ๆ แต่ลึกล้ำไปด้วยความรู้สึกอย่างนี้น่ะเหรอ
หัวใจเต้นรัวได้มากมายขนาดนี้
เพราะตื่นเต้น
เพราะดีใจ
หรือว่าเพราะอะไรกัน
อัจฉริยะบุคคลยังยืนขมวดคิ้วมุ่น คิดแปลค่าของปฎิกิริยาต่าง ๆ ของร่างกาย.และต้นเหตุของความรู้สึกต่าง ๆ
ที่หาคำอธิบายไม่ได้
ฝ่ามืออุ่นร้อนของคนที่กอดรัดไว้ ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังคนบ้าคำนวณอย่างอ่อนโยน
แต่ไอ้ถิงยังคงใช้สมองคิด ๆ ๆ ๆ และคิด
แค่กอดกัน......
ทำให้รู้สึกดีที่สุดได้มากขนาดนี้
มันเป็นเพราะอะไรกัน....?
มันเป็นเพราะอะไร...?
TBC……
*********************************
-
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 18
หลังจากกลับมาถึงบ้านแล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า...
ขนมโดเน่ก็ถูกนาย ถอ อิ งอ ถิง ลูบ ๆ คลำ ๆ ฝ่ามือสองข้าง ลามไปถึงหัวไหล่
เจ้าตัวดูจะขมักเขม้นและเคร่งเครียดกับการจดหาค่าปริมาตรในครั้งนี้มากนัก
จนร่างสูงใหญ่กว่าที่ถอดเสื้อออกหมดเผยให้เห็นสัดส่วนร่างกายส่วนบนได้อย่างชัดเจน
นั่งอมยิ้ม มองหน้าคนที่ตั้งอกตั้งใจไปเรื่อย
ไวกว่าความคิด จู่ ๆ ก็แกล้งลองสัมผัสฝ่ามือและไหล่ของอีกคนตอบกลับ...
จนอัจฉริยะบ้าคำนวณ ต้องมองมาด้วยความสงสัย ว่าคนตรงหน้าจะทำอะไร
และก็ได้คำตอบแบบไม่ต้องคอยนาน
“เราอยากรู้พื้นที่ร่างกายของถิงบ้าง...แลกกันนะถิง”
ร่างสูงนั้นเอ่ยเสียงแผ่วและกระซิบบอกที่ข้างหู ของไอ้ถิง ที่นั่งใบ้รับประทาน ก่อนที่จะพยักหน้ารับ
และถอดเสื้อออกให้อีกคนได้เห็นชัด และสัมผัสตอบกลับได้เช่นกัน....
ฝ่ามืออุ่นนุ่มลองสัมผัสไปตามแนวไหล่กว้างของนายขนมโดเน่ ที่นั่งมองตาหวาน
ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาจดตัวเลขที่คิดว่าน่าจะเป็นไปได้ต่อไป
แต่คนที่ขอสัมผัสตอบด้วย...กลับไม่ทำเช่นนั้น....แทนที่จะสัมผัสเฉย ๆ กลับลากไล้ปลายนิ้วไปตามแนวไหล่
ลูบไล้ไปทั่วทั้งตัว และส่งยิ้มหวาน เมื่อคนที่จดตัวเลขอยู่เริ่มมีอาการแปลก ๆ
เงยหน้าขึ้นมองคนแกล้ง...แล้วก็หน้าแดง...
อัตราการเต้นของหัวใจเต้นรัวแรงขึ้นอีกแล้ว....ก้มหลบหน้าหลบตา
มือไม่เป็นอันจดตัวเลข
ร่างกายแกร่งหนาขยับกายเข้าหา และเริ่มไล้สัมผัสมือมาที่กลางหลัง จนแทบจะเป็นการนั่งกอดกันอยู่แล้ว
ในขณะที่ใบหน้าของทั้งสองคนห่างกันไม่กี่เซ็นติเมตร
“ชอบถิงจังเลย.....น่ารักที่สุดเลยนะ...รู้มั้ย” คำพูดและน้ำเสียงแปร่งปร่า เอ่ยบอกกับคนที่เริ่มตัวสั่น
ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้น สมองหยุดการทำงานกระทันหัน คิดแปลค่าคำว่าน่ารัก
น่ารัก......เป็นคำพูด..ที่สามารถเปิดได้ในพจนานุกรมหรือเปล่า
แล้วชอบ....มันแปลว่ายังไง.....หมายถึงที่หัวใจเต้นระรัวแบบนี้ ทำให้หน้าร้อนผ่าวขนาดนี้
“ชอบ...ชอบ...ชอบเหรอ...ชอบคืออะไร...คืออย่างไหน...ไม่เข้าใจ..ชอบ...?”
คำถามที่อยากได้คำตอบด่วนก่อนจะมีอะไรเลยเถิดไปกว่านี้....ทำให้คนที่ เอ่ยคำพูดนั้นยิ้มกว้าง เมื่อได้เห็นท่าทางหวั่นหวาด และใบหน้าที่เวลายิ้มจะยิ้มได้น่ารักที่สุดแหงนมองขึ้นด้วยความสงสัย
แก้มแดงขนาดนี้
ตาหวานเยิ้มขนาดนี้
แล้ว....ก็ดูเหมือนอายขนาดนี้
น่ารักเป็นบ้าเลยถิงเอ้ย
ยังมีหน้ามาจ้องตากลับ แล้วก็มาถามด้วยความสงสัยอีก
นายขนมโดเน่ แตะมือของอีกฝ่ายไว้เบา ๆ และเอามาสัมผัสที่แผ่นอกข้างซ้ายของตัวเอง
หัวใจของเขากำลังเต้นเร็วแรงรัว
มีความสุขที่สุดที่ได้สัมผัส และมอบความรู้สึกดี ๆ ให้กับคนตรงหน้า
“เราชอบถิง....หัวใจเราก็เลยเต้นแรงได้ขนาดนี้...ทั้งที่ไม่ได้ไปวิ่งมาให้เหนื่อย แล้วเราก็มีความสุข
เป็นความสุขที่อธิบายไม่ถูกหรอกว่าเป็นยังไงต้องลองเป็นเอง.....แล้วรู้มั้ย....?”
สัมผัสอบอุ่นนั้นลองเปลี่ยนกลับมาแตะต้องอยู่ที่อกข้างซ้ายของเจ้าของมือแล้ว
และ ไอ้ถิงก็ได้รู้ว่าหัวใจของตัวเองเต้นรัวแรงกว่าคนตรงหน้ามากแค่ไหน.....
รัวเร็ว...จนมันแทบจะหลุดออกมาจากหน้าอก
ความสุขงั้นเหรอ.......ความสุขที่อธิบายไม่ได้งั้นเหรอ....
รู้แต่ว่ารู้สึกดีมาก ๆ อยากอยู่ใกล้ ๆ กับคนนี้ทุกวินาที
“หัวใจของถิง.....เหมือนกับที่เราเป็นหรือเปล่า....บอกเราได้ไหม”
ร่างสูงเลื่อนไล้มือไปกอดรัดที่เอวของคนที่สัมผัสความรู้สึกของหัวใจของตัวเองเอาไว้
แล้วก็พยักหน้าด้วยความรู้สึกอาย ๆ
คำตอบ.....ที่เข้ามาหาเอง
โดยไม่ต้องค้นหา
คนประหลาดบ้าคำนวณอย่างไอ้ถิง....รู้จักรักด้วยหรือเนี่ย ..... เป็นเรื่องน่ายินดีใช่มั้ย
ร่างสูงโปร่งบางเผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจ.....แต่รอยยิ้มน่ารักกลับไป กระตุ้นความรู้สึกของร่างสูงใหญ่ตรงข้ามให้ลุกโพลงขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ และอดใจไม่ไหว ต้องก้มลงประทับริมฝีปากเข้าหาที่ข้างแก้มเนียนแดงก่ำนั้น
และไล้ระเรื่อย เข้าหาริมฝีปากนิ่มชื้น ที่มักจะพูดอะไรติด ๆ ขัด ๆ อยู่เสมอ
เรือนร่างสูงโปร่ง นิ่งสนิท....รอรับความรู้สึกที่ถูกส่งเข้ามาหาพร้อมปลายลิ้นร้อน ๆ ค่อยแทรกเข้าไปในโพลงปาก
เพียงเท่านี้ก็ถึงกับทำให้ร่างกายชาวาบ จนต้องหลับตาแน่น....ลมหายใจติดขัด...ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะทำอะไรได้ ร่างกายชานิ่ง ก่อนที่จะถูกชักนำให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียงกว้างและเอนกายนอนลง
โดยมีอีกหนึ่งร่างตามทาบทับลงมาหา
TBC……
*********************************
-
รายงานตัว ~~ เข้ามาอ่านแล้วนะ
สนุกดี ชอบมากครับป๋ม
ขอบคุณนะครับ
-
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 19
“เราจะให้ถิงรู้จักทุกตารางนิ้วของร่างกายเรา...ถิงก็ต้องให้เรารู้จักทุกตารางนิ้วร่างกายของถิงด้วย....ได้มั้ย”
คำพูดอ่อนโยนกระซิบแผ่วที่ข้างหูของคนที่นอนนิ่งหลับตาแน่น หายใจหอบหนัก เนื่องจากไม่สามารถอธิบายความรู้สึกที่เกิดขึ้นทั้งกายในใจและร่างกายของตัว เองได้
พยักหน้ารับคำบอกนั้น...ลูบไล้ร่างกายของอีกฝ่าย เปะป่ายไปจนทั่ว จดจำทุกพื้นที่ ที่ได้สัมผัส...ไว้ในสมอง
และพยายามคำนวณหาปริมาตรให้ได้
ฝ่ามืออุ่นนุ่ม ลากไล้ลงไปที่ร่างกายเบื้องล่างของร่างภายใต้ร่างเขา ปลดผืนผ้าที่ครอบคลุมร่างกายอุ่นนิ่มในอ้อมแขนออกหมด และสะบัดไปคนละทิศละทาง...พร้อมกับจัดการร่างกายของตัวเองไปด้วย
เอื้อมมือเข้าไปสัมผัสส่วนใน ที่เริ่มแข็งขืนตื่นขึ้น
และรูดรั้งแผ่วเบา
…เน่ทำอะไรกันน่ะ.....แตะต้องกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ....แล้วเน่จะยอมให้เขาแตะต้องร่างกายของเน่ด้วยหรือเปล่า
คนบ้าคำนวณ ปรือตาขึ้นอย่างเชื่องช้า และลองไล้มือไปสัมผัสร่างกายของร่างสูงเบื้องบนที่แนบชิดอยู่
“อือ...ถิง...อยากรู้เหรอ...” นัยย์ตาคมหวานหยด เอ่ยถามและขยับกายให้ฝ่ามือของอีกคนสัมผัสร่างกายของตัวเองได้ถนัดขึ้น
“ปริมาตร...มากกว่าหรือน้อยกว่าของนายกันล่ะ......” เสียงหัวเราะหวานแผ่ว พร้อมกับที่ไอ้ถิงต้องหยุดมือตัวเอง
หน้าร้อนผ่าว กับคำพูดนั้น....
ปล่อยมือจากร่างกายของคนที่กอดรัดเอาไว้
นั่นยิ่งทำให้อีกคนหัวเราะชอบใจ
“นั่นน่ะ.....ทำอะไรได้เยอะนะ......ลองทำดูมั้ยล่ะเช่น....มันทำให้นายรู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายของตัวเองได้ล่ะ”
คำพูดกลั้วเสียงหัวเราะไปพร้อมกับมือที่ยังขยับเหนี่ยวรั้งร่างกายของคนที่ทำหน้าตาน่ารักกัดปากแน่นนั้น
ทำให้คนที่ถูกปรนนิบัติอยู่ต้องลืมตาขึ้นมอง อย่างไม่เข้าใจ
“ทำยัง...ทำยัง..ไงเหรออยากทำ....บ้างอือออออออออ อะ...เราทนไม่ไหวแล้วอ๊า....เราจะทนไม่ไหวแล้ว”
คำตอบใสซื่อและดวงตาหรี่ปรือ ใบหน้าที่แสดงความรู้สึกเด่นชัดและไม่เข้าใจความหมายของอีกฝ่าย ทำให้ขนมโดเน่หัวเราะอย่างพอใจ
ถ้าจะหนีตอนนี้.....ก็คงช้าไปแล้วแหละถิง
จนป่านนี้แล้ว.........ไม่ให้หนีหรอกนะ
ปลายนิ้วแกร่งค่อยแทรกสอดเข้าช่องทางเล็กแคบนุ่มชื้นนั่นของร่างกายนุ่มนิ่มในอ้อมแขน
ภายหลังที่ร่างสั่นสะท้านปลดปล่อยหยาดหยดออกมาจนหมดสิ้นและหอบเหนื่อย
ปรือตาขึ้นมองอย่างสิ้นเรี่ยวแรง ก่อนจะพยายามขยับกายหนีสิ่งที่รุกล้ำเข้ามานั้น
“โอ้ย....เจ็บ...เจ็บ....จะทำอะไร...เจ็บบบบบบบบบ” ร่างกายร้อนรุ่มของร่างที่ถอยหนีการรุกราน
ยิ่งเร่งให้คนที่ปรารถนายิ่งอยากกลั่นแกล้งมากขึ้น
“จะรักถิง......จะทำให้ถิงรัก....จะทำให้ถิงไม่ลืมเรา” คำพูดนั้นทำให้คนที่ไม่เคยรัก และไม่เคยถูกรัก หยุดชะงักนิ่ง
ยอมรับความเจ็บปวดที่ถูกแทรกเข้ามาอย่างเชื่องช้า แม้จะรู้สึกเจ็บจนต้องนิ่วหน้าก็ตาม
แต่ก็พยายามกัดฟันข่มความเจ็บเอาไว้
เมื่อปลายนิ้วแกร่งร้อนเริ่มแทรกเข้าออกภายในร่างกายและเพิ่มเป็นสองนิ้วเพื่อขยายช่องทางเล็กแคบนั้น
เล็บคม ๆ ถูกจิกลงที่ลาดไหล่กว้างของร่างสูงทันที พร้อมกับคนอยากโดนวัดพื้นที่สะบัดหน้าหนีกัดฟันแน่น แต่ก็ไม่ยอมบอกให้อีกฝ่ายหยุด
“ไหวมั้ยถิง....” คำถามเมื่อลองใช้ร่างกายของตัวเองแทรกเข้าไปทีละนิด ทำให้คนที่ยอมให้วัดอุณหภูมิร่างกาย
พยักหน้ารับ...เชื่องช้า สะกดกลั้นเสียงร้องเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
จนเมื่อร่างกายของคนที่บอกรักเข้ามาจนลึกสุด
ถึงได้ค่อยถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาพร้อมกัน
“ขยับแล้วนะ.....”
แทนคำพูดร่างอบอุ่น อ่อนโยนนั้นก็ค่อยขยับกายอย่างช้า ๆ
โลมไล้ปลายลิ้นที่ยอดอกของคนรักที่ไอ้เน่รู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด
ก่อนจะหยัดกายขึ้น และกดเรียวขานุ่ม ให้โน้มลงไปจนชิดแผ่นอกของร่างเบื้องล่างเอาไว้
เริ่มจังหวะการสอดแทรกกายที่แท้จริงทันที
“ฮือออออออออออ อ่ะ.....ทำไมมันถึงได้...เป็นแบบนี้..ทำไม...ทำไมกันฮือ”
จังหวะของร่างกายที่สอดประสานกันได้อย่างลงตัว สร้างความรู้สึกหฤหรรษ์ที่ก่อเกิดขึ้นภายหลังความเจ็บปวด
ให้กับคนบ้าวัดปริมาตรได้อย่างเต็มที่ อย่างไม่สามารถอธิบายปรากฏการณ์นี้ได้
“อ่ะ...เพราะถิงก็รักเราน่ะสิ....... ร่างกายถึงได้ตอบรับพร้อมหัวใจอย่างนี้ไงล่ะ”
รัก
รัก
รัก
รัก
เมื่อคนสองคนรักกัน และร่างกายผูกพันกันเป็นหนึ่งเดียว
อย่างนี้น่ะหรือ....ที่เขาเรียกกันว่า...
การร่วมรัก
ร่วมผูกพันร่างกายกับคนที่รัก
รู้สึกดีเยี่ยมได้ขนาดนี้ใช่มั้ย...
“อือ....อ่ะ...” ใบหน้าน่ารักและมักคิดถึงแต่ตัวเลขเสมอ สั่นไหวไปพร้อมจังหวะการแทรกสอดกาย
กัดฟันแน่น....เมื่อส่วนอ่อนไหวนั้นกำลังถูกแตะต้องและรู้สึกอุ่นร้อนไปหมด เมื่อทั้งจังหวะการร่วมรัก
และจังหวะการหายใจเริ่มไม่สม่ำเสมอ....
รู้สึกดีเยี่ยม
เคยรับรู้และกระทำต่อร่างกายของตัวเอง
แต่ไม่ได้รู้สึกดีเท่าขนาดนี้
“ถิง....เรารู้แล้ว..ว่าร่างกายกับหัวใจถิง..มีพื้นที่เท่าไหร่...แล้ว ถิงล่ะ..รู้หรือยังว่าร่างกายทั้งหมดและหัวใจทั้งหมดของเรา มีปริมาตรเท่าไหร่กันแน่”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มแหบพร่า เอ่ยบอกกับร่างที่ถูกทาบทับ...ร่างกายอุ่น ๆ เครียดเกร็งที่ขนมโดเน่ได้รู้จักในทุกสัดส่วนจนหมดสิ้น
“อื้อ....รู้แล้ว...รู้..ไม่ไหวแล้ว...อ๊า”
จังหวะสุดท้าย ที่ร่างสูงถอนกายออกหมด และกระแทกซ้ำกลับรุนแรง จนสุด พร้อมกับเสียงกรีดร้องของสองร่างที่หอบเหนื่อย หยุดการเคลื่อนไหวเมื่อร่างกายกลั่นหยาดหยดชีวิตหลั่งรินออกมาแล้ว
รอยยิ้มเปี่ยมสุข...
ปรากฏอยู่ที่ใบหน้าที่เวลายิ้มจะน่ารักสดใสเสมอ
เมื่อจังหวะสุดท้ายมาถึง และเมื่อรู้สึกสุขล้ำจนเกินจะบรรยาย
“รักถิงนะ....” คำพูดอ่อนโยนและเสียงหวานแผ่ว บอกกับคนที่ได้เป็นหนึ่งเดียวกัน
และซุกซบลงที่ซอกคอกรุ่นกลิ่นหอมนั้น
...........................รู้แล้ว.....เรารู้แล้วว่ารักเป็นแบบนี้.......รู้แล้วว่ารักคืออะไร............................
ตามหาเราให้เจอนะเน่...
เราอยู่ในฝันของนายมาตลอด
เราอยู่ในฝันของนายอย่างนี้ตลอดเวลา
หาเราให้เจอนะ.......
.....................................คำพูดอะไรกันน่ะ.........................
ร่างสูงปรือตาตื่นขึ้น......
และก็ลุกพรวดพราดอย่างรวดเร็ว
ทำไม...เสื้อผ้าอยู่ครบ.....ถิงล่ะ
แล้วถิงอยู่ไหน....
หันไปมองนาฬิกาที่บอกเวลา หกโมงเช้า
อะไรกันเนี่ย....ถิงล่ะ แล้วถิงล่ะ ถิงอยู่ไหน
เมื่อไม่กี่นาทีเรายังกอดกัน รักกันอยู่เลย
เรารักกันมากมายขนาดนี้
แล้วนี่มันอะไรกัน......นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนี่
ใครมาเล่นตลกกับไอ้เน่กันแน่
แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันน่ะ
TBC……
*********************************
-
กำลังเสียเลือดเพลินๆ :m25:
:a5:
เกิดอะไรขึ้นกะถิง..แงๆๆๆๆ :o12:
ถิงหายไปไหน..
เกิดอะไรขึ้นไม่รู้แหละ เน่ หาให้เจอนะ..
:o12:
-
ขอบคุณ พี่kamui1972 ครับ :L2:
เป็นการอัพนิยายที่สุดยอด เร็วกว่าใจนึก
ชอบครับพี่ มั่นๆ มีจุดยืนดี
ต้องรีบมาเม้นท์กลัวจบซะก่อน แต่จริงก็อยากเม้นท์บ้างอ่ะครับ อยากมีส่วนร่วมกับเรื่องที่เราชอบ
แต่เจก็เคารพการตัดสินใจในการโพสต์ของพี่นะครับยังไงก็ได้ จุ๊บๆ
:bye2:
-
ช่วงบ่ายๆ จะพยายามปลีกตัวมาลงส่วนที่เหลือให้ครับ อยากให้มีความสุขกับการอ่านแบบต่อเนื่อง ถ้าจะกรุณาสักหน่อย ก็รบกวน post ให้กระทู้ยังอยู่ในช่วงต้นๆ เผื่อคนที่ยังไม่ได้อ่านเขาจะได้เห็นเรื่อง แล้วมาลองอ่านดู เพราะผมก็ใกล้จะ post เรื่องครบแล้ว ถึงแม้จะยังไม่อยากให้เรื่องนี้ถูกย้ายไปอยู่หมวดเรื่องที่จบแล้วเร็วนัก บอกตามตรงไม่อยากดึงเรื่องเอาไว้ครับ เห็นใจคนอ่านมากๆ เพราะบางคนก็ไม่ได้มานั่งอยู่หน้าคอมตลอดเวลา อยากให้คนที่อ่านได้อ่านเรื่องแบบที่มันจบไปเลย ความดีความชอบทั้งหมดของยกให้คุณ aoikyosuke เจ้าของเรื่องครับ ที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่านกัน
-
o13
-
ขอบคุณนะครับผม :n1:
-
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 20
ร่างสูงยกฝ่ามือขึ้นลูบไล้ที่ใบหน้าของตัวเอง ก่อนจะทิ้งกายลงบนเตียงอย่างช้า ๆ
โทรหาเพื่อน และเพื่อนบอกว่าวันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่....
แค่อยากจะรู้....อยากจะแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น
ผ้าปูเตียงไม่มีร่องรอยอะไรสักอย่าง.....
ปฏิทินระบุชัดว่าเขาเพิ่งหลับไปเพียงหนึ่งคืนและตื่นขึ้นมาในตอนหกโมงเช้าเหมือนปกติ
ไปเรียนทั้งที่เรียนไม่รู้เรื่องเลย เที่ยวไล่ตามและถามหาถิง...คนที่รักอย่างสุดซึ้ง
แต่ก็มีแต่คนส่ายหน้าและบอกว่าไม่รู้จัก
โรงอาหารที่เคยกินข้าวต้มทะเลด้วยกัน ที่ ๆ ถิงคำนวณตัวเลขต้นไม้ข้างโรงอาหาร
ทางกลับบ้านที่เคยขึ้นไปนั่งกินไอติม.....ที่ ๆ ได้โอบอุ้มร่างอุ่นนุ่มนั้นลงมาจากขอบกั้นถนน
แม่น้ำสายเดิมที่ไหลเอื่อย ที่ลงไปว่ายเล่นแข่งกัน.....
ได้จูบได้กอด...ได้กลัดกระดุมเสื้อให้กับถิง....
เสียงพูด ติด ๆ ขัด ๆ ยังดังก้องอยู่ในหู........
ห้องสี่เหลี่ยมนี้ที่ได้จูบกันครั้งแรก.......และได้แสดงความรักสุดซึ้งต่อกัน
...........มันเป็นแค่ความฝันอย่างนั้นเหรอ.....................
แล้วความรู้สึกอบอุ่นอ่อนโยนที่มอบให้กันในค่ำคืนนั้น
จะบอกว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่น ตลก ๆ หรือยังไง
ขนมโดเน่นอนมองเพดานห้องนิ่ง
ความคิดในหัวสับสนไปหมด.....สมองโปร่งว่างไม่มีอะไรบรรจุอยู่เลย
หัวใจร้าวราน......
หยาดน้ำตาค่อยหลั่งรินหยดลงอย่างเชื่องช้า
เมื่อร่างสูงนั้นหลับตาแน่น
ร่างกายสั่นไหวไปตามแรงสะอื้นไห้
น้ำตามากมาย........หลั่งรินหยดเป็นสาย
พร้อมกับหัวใจที่เจ็บปวดทรมาน...
“ถิง.......เราหาถิงไม่เจอ.....จะให้เราทำยังไงดี....ถิง..ฮืออออออออ”
ขนมโดเน่ไม่อาจจะหยุดน้ำตาแห่งความทุกข์ใจได้อีกแล้ว
ปล่อยให้มันหยดรินรดอยู่อย่างนั้น....
ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากอย่างสังเวชตัวเอง....
ตามหาคนในฝันงั้นเหรอ.....
ต่อให้หาทั้งชาติ...ก็ไม่มีวันได้เจอแน่....ทำไมทั้งเหงา ทั้งเศร้า ทั้งปวดร้าวหัวใจขนาดนี้
“ถิง..........ถิงอยู่ไหนกันแน่....ถิง”
ร่างสูงแกร่งหนาที่เคยหัวเราะร่าเริงกับใครเสมอ ไม่เคยท้อ ไม่เคยทุกข์
ไม่เคยต้องเสียใจมากขนาดนี้.....
หัวใจยังพร่ำเพ้อร่ำร้องหา....คนในฝันที่ไม่มีวันได้พบเจออีกแล้วในชาตินี้
ได้แต่ปล่อยน้ำตาให้มันหลั่งรินอย่างเชื่องช้า...เผื่อมันจะช่วยให้เจือจางความเจ็บปวด
ในการตามหาที่ไม่มีทางเป็นจริงนี้ได้....
ดวงตาคมค่อยหรี่ปรือลงอย่างเชื่องช้า
กำลังจะหลับอีกแล้วใช่มั้ย เพราะว่าอ่อนเพลียเหลือเกินก็เลยจะหลับ
แล้วก็จะได้พบนายในความฝันอีกใช่มั้ยถิง
ช่างมันเถอะนะ... ช่างมัน....แค่ในฝัน.....ขอแค่ฝัน....ให้เราได้รักถิงอย่างนี้..
แค่ได้อยู่ด้วยกันในความฝัน.........กับจินตนาการบ้า ๆ อย่างนี้
มันก็เพียงพอแล้ว...............
ขอให้เราได้หลับใหลและอยู่ข้าง ๆ กายถิงไปชั่วนิรันดร์
-
ไม่เอานะเน่ อย่าเพิ่งท้อดิ..:o12:
หาให้เจอแล้วพามาสู่โลกแห่งความจริงเลย :o12:
-
เฮ้ย...ไมไม่ไปหาให้เจอ :เฮ้อ:
:bye2:
-
ขอโทษด้วยครับที่มาลงต่อให้ช้ามกว่าที่ได้บอกไว้ เน็ทที่ทำงานใช้ไม่ได้มาตั้งแต่ช่วงบ่ายๆ ผมมาลงตอนจบให้แล้วนะครับ แล้วจะมาลงตอนพิเศษตามให้ทีหลัง
*************************************************
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 20 (ต่อ)
ขนมโดเน่...เดินเหม่อลอย ยิ้มกับเพื่อนอย่างอ่อนโยนเหมือนทุกวัน
ก่อนจะยืนนิ่งคิดอยู่ที่ทางเดินในสถาบัน
วันนี้ตื่นมาในเวลาหกโมงเช้าเหมือนทุกวัน
ไม่ได้ฝันถึงถิงเลย......เป็นครั้งแรกในชีวิต 2 ปีมานี้
ทำไมล่ะถิง...ทำไมถึงทิ้งกันได้ง่าย ๆ ขนาดนี้
มาให้เรารักมากมาย...
แล้วก็จากเราไปง่าย ๆ งั้นเหรอ....
ทางเดินนี้ไงที่เราได้เจอกับถิงครั้งแรกในความฝัน.....
ถิงที่วิ่งเข้ามาหา....มากระชากคอเสื้อขอวัดปริมาตร...
น่าขำที่สุด.........น่าขำมากที่สุดเลย
“ไปเว้ยไอ้เน่....ขึ้นเรียนกัน..ได้เวลาเรียนแล้ว...”
เสียงเพื่อนร่วมห้องตะโกนเรียก พร้อมกับเพื่อนอีกกลุ่มใหญ่
ร่างสูงแกร่งหนาฝืนยิ้มฝืนหัวเราะออกมา กำลังจะก้าวเดินตาม
แต่เมื่อหันหลังจะเดินไปแล้ว ก็ต้องรีบหันกลับมาอีกครั้งพร้อมกับแรงกระชากจนต้องหันไปมอง
ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
“มึงมีพื้นที่เท่าไหร่กันแน่.....กูคำนวณมาสองคืนแล้ว....ทำไมกูคำนวณไม่ได้วะ”
ใบหน้าของคนที่ตามหา....ใบหน้าของคนรักที่อยู่ในความฝันมาเสมอ
เพื่อน ๆ ของคนที่โดนกระชากคอเสื้อ กรูกันเข้ามาแยกไอ้ถิงออกห่าง
แต่ร่างนั้นกลับดิ้นรนเข้าหาคนที่ทำให้มันไม่ได้นอนมาติดกันสองคืน
“กูคำนวณมึงไม่ได้.....ทำไมวะ...ทำไมละเว้ยยยยยยยยยยยยย”
ร่างสูงใหญ่ ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา......ขออย่าเป็นฝันอีกเลย...
ขอให้ครั้งนี้อย่าเป็นฝันเลยได้มั้ย
ขนมโดเน่ไม่ได้โกรธเลยสักนิด แต่เข้าไปดึงแขนของคนบ้าที่ดิ้นรน....ในสภาพที่ทุเรศ ทุรังมากมาย
ผมเผ้ายุ่งเหยิง แล้วดึงคน ๆ นั้น ให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน
“มาคำนวณสิถิง......คำนวณเราสิถิง....อยากจะคำนวณเท่าไหร่ก็ได้...คำนวณเราทั้งตัวทั้งหัวใจเราเลย
ให้นายรู้ว่าเรามีพื้นที่เท่าไหร่กันแน่...ถิง...เรารักถิงนะ....อยู่ กับเราจริง ๆ ได้มั้ย...อย่าทิ้งเราไปเมื่อเราลืมตาตื่นขึ้นมาอีกเลยนะถิง.....อย่าทิ้ง เราไปอีกเลย”
เสียงหัวเราะที่แสนคุ้นเคย.....เสียงหัวเราะทั้งน้ำตา
ทำให้คนที่ไม่ได้นอนมาสองคืน เพราะมัวแต่นั่งบ้าคำนวณปริมาตร ต้องตาตกตะลึงจนตาค้าง
นาย.............ผู้ชายคนนี้....เสียงหัวเราะที่จำได้ดี....ไม่เคยลืม ของคนในฝันของไอ้ถิง
คนที่มากอด คนที่มาจูบ คนที่รักกันมากมาย
“นายเป็นคนในฝันเหรอ....นาย....นายเป็นคนในฝันของเราใช่มั้ย..” เสียงที่ตะกุกตะกักอยู่เสมอยิ่งทำให้ร่างที่กำลังดีใจสุดขีดดีใจมากขึ้นไป อีกหลายร้อยหลายพันเท่า
“เราคือคนในฝันจริง ๆ ...เราคือคนในฝันของนาย....แล้วนายก็คือคนในฝันของเราจริง ๆ นะถิง....”
นาย ถอ อิ งอ ถิง ยังคงยืนนิ่งตาค้าง ยกเรียวแขนขึ้นโอบรัดร่างอบอุ่นที่เคยได้สัมผัสในความฝันเสมอ
ปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินออกมาช้า ๆ
ความดีใจ.....ปลาบปลื้ม...เอาเถอะ...จะเรียกว่าอะไรก็ช่าง แต่ว่าตอนนี้
“นายชื่อเน่.....เราจำได้....เรา....เรา....เรา....เราจะไม่ยอมให้นายหายไปอีกแล้ว”
สองร่างที่เฝ้าคอยตามหากันและกันมานานแสนนานและพบกันในฝันทุกครั้งยังคงกอดกันแน่น
เหมือนกับว่ากลัวอีกคนจะหายไป.....
แต่ครั้งนี้.....
เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
จะไม่ใช่โลกแห่งความฝันอีกต่อไปแล้ว
Fin......
-
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972
-
มันต้องอย่างนี้ เจอกันจนได้ :impress2:
ขอบคุณคุณเท็นและคนโพสนะคะ :กอด1:
-
ขอบคุณพี่เท็น และพี่kamui1972 :L2:
:bye2:
-
เย้ ๆๆๆๆ
อ่านแล้วมีความสุข
ความรู้สึกเดียวกับเล่นเนท 2 เมก
โพสไวถูกใจมากมาย ขอบคุณค่า o13
-
:กอด1: :กอด1:
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ
ดีจัง ~
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยอ่ะ ^^
ชอบ!!!~
ขอบคุณนะคะ...... o13
-
ต๊าย กิต.ชอบทั้งสองแบบเลยค่ะ
แบบไม่ปะติดปะต่อ.......
ให้ความรู้สึกเหมือนตามอ่านจากหนังสือพิมพ์
เหมาะสำหรับ'คนหน้าจอ'(คอม.ค่ะ ไม่ใช่กล้อง)
ได้สนุกกับการตามจิก ตามจี้ ตามล้าง ตามล่า คนโพ้สท์
คอจะแห้ง เลือดจะสาด ใจจะขาด เหน็บจะกิน ฯลฯ
*******
ส่วนแบบม้วนเดียวจบ.......
ก็เหมือนไปยื้ม(ขอยืม)หนังสือเพื่อนมาอ่าน
ต้องรีบๆอ่านให้จบ ไม่งั้นโดนทวง
เหมาะสำหรับผู้ที่ไม่ค่อยมีโอกาสอยู่หน้าจอคอม.
*******
ช้อบ ชอบ ทั้งสองแบบนะคะ อิอิ
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972
เห็นด้วยกับคุณกิตครับ รายนี้เค้าเยี่ยมเสมอ 555
ขอบคุณคุณ Kamui ที่เอาเรื่องมาลงให้อ่านกันนะครับ ชื่นชอบนักเขียนท่านนี้เช่นกัน น่ารักเนอะ เอิ้กกก
:กอด1:
-
ขอบคุณมากครับ รวดเดียวจบเลยอิอิ
ซีรี่นี้ไม่เคยทำให้ผืดหวังเลยครับ ประทับใจมาก
อย่าลืมตอนพิเศษน้าครับ +1 o13
-
ขอแค่ฝัน.....ให้ฉันรักเธอ ภาคพิเศษ
“ดะ...ดะ...เดี๋ยวก่อน....” นายถออิงอถิง นั่งเอ๋อ เมื่อจู่ ๆ วันนี้เน่บอกว่าจะอุ้มเขา เน่บอกว่าตัวก็เท่า ๆ กันทำไมรู้สึกว่าตัวเขาถึงได้เล็กกว่ามาก ไม่จริงหรอก ดูปริมาตรแล้วก็ไม่น่าจะห่างกันสักเท่าไหร่ แต่เน่ก็ดื้อดึงจะอุ้มเขาให้ได้
“ทำไมล่ะถิง....นะ....ตอนนั้นยังอุ้มถิงได้เลย....ตอนที่ไปนั่งกินไอติมน่ะ”
ร่างสูงนั้นรำลึกความหลังครั้งก่อน และเอามือเท้าคาง นั่งมองหน้าคนที่ก้มหน้าไม่ยอมสบตาเขาอยู่ ถิงเป็นอะไรนะ ถึงได้ดูเงียบ ๆ ไป ตอนที่เขาจะขออุ้มน่ะ
“อุ้ม....แบบ...แบบอื่นไม่ได้เหรอ....ทำไมต้อง....ต้องอุ้มแบบนี้” ร่างโปร่งบางนั้นไม่เป็นอันทำอะไรคอยแต่คิดกังวลไปหมดทุกอย่าง เน่ชอบแกล้ง
บางครั้งก็กอด
บางครั้งก็หอมแก้ม
บางครั้งนั่งคำนวณเลขอยู่ดี ๆ ก็กอด
ไม่ได้ไม่ชอบ แต่มันน่าอาย รู้สึกแปลก ๆ เวลาโดนกอด แล้วมือไม้สั่น พาลจะทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา สุดท้ายก็โดนรวบมือไปหอมเล่นซะอีก คราวนี้เลยตัวสั่น ทำอะไรไม่ถูกยิ่งกว่าเก่า เน่ชอบกอด ชอบบอกว่ารัก
แต่เขาไม่รู้ต้องทำยังไงบ้าง
ชอบมองเน่ยิ้ม ชอบฟังเสียงหัวเราะ ชอบกอด ชอบจูบ ชอบหอม
แต่..........เอาเข้าจริง ๆ สั่นทุกที เมื่อก่อนเคยคิดว่า ถ้าเจอแล้วจะกอด จะคุยกันมาก ๆ แต่ว่าพอได้เจอกันจริง ๆ
เขากลับทำตัวไม่ถูก ที่เคยงก ๆ เงิ่น ๆ ติดอ่างยังไงดูเหมือนจะเป็นหนักกว่านั้นทุกครั้งที่โดนกอด เป็นอย่างนี้บ่อย ๆ เน่จะเริ่มเบื่อแล้วก็รังเกียจมั้ย
“อ้าวถิง....อุ้มแบบนี้แหละดีแล้ว...เวลาวางบนเตียงจะได้สะดวก ๆ นะถิง..รู้มั้ย”
ขนมโดเน่ช่างพูดช่างแกล้ง ตีหน้าตายแหย่คนที่นั่งตาโต มือไม้เริ่มพันกันอีกแล้ว จนเขาต้องรีบดึงมือเอาไว้และแตะเข้าที่ปลายจมูกของตัวเอง ก่อนจะดึงร่างนั้นเข้ามากอดไว้โดยง่าย
“ไม่รู้ทำไมสิเนี่ย...ถิงล้นลนเวลาอยู่กับเรา....ไม่ชอบเหรอเวลาเรากอดเราหอมแบบนี้น่ะ”
เน่เอ่ยถามและขยับกายเข้ามาใกล้มากขึ้น
อัจฉริยะบ้าคำนวณเงยหน้าขึ้นมองแล้วแทบอยากถอยหนี
อ๊า หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำแล้วทำยังไงดี มือของคนบ้าคำนวณ เริ่มปัดป่ายไปตามโต๊ะ ทั้งแก้วน้ำจานใส่ขนมหมิ่นเหม่จะตกจากโต๊ะเอาให้ได้ คนขี้แกล้งนั้นยิ่งหัวเราะ และดึงมือของคนบ้าคำนวณเอาไว้
ก่อนจะดึงร่างนั้นเข้าหาตัวและหัวเราะเสียงเบา
“ล้น ลน ลนอะไรนักหนานะ.....” น้ำเสียงทุ้มนุ่มหัวเราะแผ่วในลำคอ ในขณะที่อีกคนแทบไม่มีแรงต่อต้าน
ขนมโดเน่ ออกแรงเพียงนิดเดียว ก็สามารถลุกขึ้นยืนและอุ้มคนในอ้อมแขนขึ้นมาได้ง่าย ๆ
"เง่อ อะ อะ อะ อะ ไร....เรา เรา ไม่...ยัง....เอ่อ" เสียงของคนในอ้อมแขนสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อเหลือบสายตาขึ้นมองหน้าคนอุ้ม ถึงได้เห็นอะไรบางอย่างในแววตาคู่นั้น
"ถิง....รู้แล้วแหละถิงตัวหนักกี่กิโล แต่อยากคำนวณปริมาตรบ้างจัง....ถิงอยากรู้มั้ยว่าตัวเราหนักแค่ไหน"
ร่างสูงเอ่ยถาม และค่อยหมุนกายไปมา ทำเหมือนจะแกล้งโยนคนในอ้อมแขนลง
จนเรียวแขนของคนถูกอุ้มต้องรีบยกขึ้นคล้องไว้ที่ลำคอของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น และทำตาโต เพราะกลัวจะหล่นลงมา
"เน่...เน่...เน่..เราจะหล่นแล้ว..."
น้ำเสียงตะกุกตะกักยิ่งเร่งเร้าให้ร่างสูงนั้นอยากกลั่นแกล้งให้มากขึ้นไปอีก
"ไม่อยากหล่น....จูบเราก่อน....แล้วจะปล่อย แลกกัน .....ทำมั้ยถิง...ทำม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย"
ขนมโดเน่หัวเราะอย่างนึกสนุกและเมื่อก้มลงเอียงแก้มให้คนในอ้อมแขน ทำตามคำสั่ง ยิ่งได้เห็นชัด ๆ
ว่าถิงทำตาโตยิ่งกว่าเก่ามากแค่ไหน
นั่นยิ่งเรียกรอยยิ้มของเขาได้ในทันที ทำจริงก็ดี ทำไม่จริงจะพาเข้าห้อง เอาไงล่ะถิง
จะยอมหอมแก้มหรือว่าจะโดนหอมแก้ม ถิงจะเลือกอะไรกันน๊า อยากจะรู้จริง ๆ
ร่างในอ้อมแขนชั่งใจเพียงนิดเดียว
ก่อนจะยอมแตะปลายจมูกลงที่แก้มของคนที่ก้มลงมาหา
"หอม หอม หอม แล้ว.....หอมแล้ว...ปล่อยยัง...."
ถามมาได้นะ....ว่าจะให้เขาปล่อย
คนโดนหอมแก้มยิ่งไม่ยอมเลิก เอียงแก้มอีกข้างหนึ่งให้
และใครคนนั้นที่เอามือกอดคอเขาไว้แน่น
ก็ต้องแตะปลายจมูกไปที่แก้มอีกข้าง อย่างยอมจำนน
ร่างสูงยิ้มกริ่ม ไม่มีวี่แววว่าจะเลิกราเลย
แทนที่จะปล่อยกลับ ก้มหน้าผากให้อีกคนแตะปลายจมูกที่หน้าผากของตัวเองซะอีก
ไม่ทำ ก็มีการขุ่เล็ก ๆ น้อย ๆ
"ไม่ให้วัดปริมาตรแขนนะถิง....ให้ถิงวัดแล้วทำไมไม่ให้เราบ้าง " นายขนมโดเน่แค่แกล้งตัดพ้อ
ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นหน้าของอีกฝ่ายชัด ๆ
"ไม่เอา ไม่เอา....ให้วัดนะ..หอมแล้ว..หอมแล้ว...ถ้าไม่ให้วัดแล้วนอนไม่หลับแน่ ๆ เลย"
ร่างโปร่งบางรู้สึกร้อนรนใจที่สุด
ขืนไม่ได้แตะต้องตัวเน่เลยสักนิด เวลาหลับถ้าไม่ได้ฝันถึง เช้ามาเขาก็ทำอะไรไม่ได้ มันเหงา คิดถึง แล้วก็อะไรอีกนะ บอกไม่ถูก
"เหงาแล้วน๊า...รอนานแล้วด้วย...ไม่เอาก็ต้องหอมด้วย...เมื่อคืนก็ไม่เจอถิงในฝันเลย
ถิงเอาแต่คำนวณกระต่ายที่เราซื้อให้...ไม่ยอมนอน เราก็เหงาเป็นน๊า...เพราะฉะนั้น...ไม่เอาหอมแล้วถิง...อย่างอื่นดีกว่า "
คนเจ้าเล่ห์ยังไงก็เจ้าเล่ห์ แต่เจ้าเล่ห์กับคนรัก มันจะเป็นอะไรไป
ร่างโปร่งบางถูกปล่อยให้ยืนได้แล้ว ก่อนจะถูกดึงแขนให้เดินตาม
"ไป ไป ไป ไหน...แล้วไม่จูบแล้วเหรอ..เอ่อ..แล้ว"
ร่างโปร่งบางที่โดนดึงแขนให้เดินตามยังมีทีท่าเหมือนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีจุดมุ่งหมายอะไร
"เอาน่ะถิง..ไปวัดปริมาตรกัน...ว่าเรารักถิงมากแค่ไหน...."
คำบอกกล่าว ทำให้คนที่ยังงง ได้รับรู้ในทันที เน่....ชวนวัดปริมาตรอีกแล้ว
ร่างนั้นก้มหน้าหลบตาคนที่มองมานัยน์ตาพราวระยับ
แต่ก็ยังเดินตามเข้าไปในห้องของอีกฝ่ายได้ง่าย ๆ
ปริมาตรความรักเขาเอาไว้วัดกันสองคน เรื่องต่อจากนั้น คงมีแต่ถิงและเน่ที่รู้กัน ว่าต่างฝ่ายต่างมีพื้นที่เท่าไหร่กันแน่ แต่ที่ดีกว่านั้นก็คือต่างฝ่ายต่างได้รู้ว่าคนที่อยู่ในฝัน ได้มาอยู่ใกล้ ๆ กัน เพียงแค่เอื้อมมือคว้าเท่านั้นเอง
Fin…………..
-
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972
-
:impress3:
-
ปริมาตรความรักเขาเอาไว้วัดกันสองคน เรื่องต่อจากนั้น คงมีแต่ถิงและเน่ที่รู้กัน ว่าต่างฝ่ายต่างมีพื้นที่เท่าไหร่กันแน่ แต่ที่ดีกว่านั้นก็คือต่างฝ่ายต่างได้รู้ว่าคนที่อยู่ในฝัน ได้มาอยู่ใกล้ ๆ กัน เพียงแค่เอื้อมมือคว้าเท่านั้นเอง
ชอบจังอยู่ใกล้กันแค่เอื้อมมือคว้า... :กอด1:
ถิง-เน่ น่ารักกกกกก...
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
การนิยายแบบอ่านรวดเดียวจบ ทำให้อารมณ์ต่อเนื่อง และซาบซึ้งกับเนื้อหาได้เต็มอิ่มดีครับ
เคยมั้ย??? นิยายที่นานๆ มาต่อที แล้วเราลืมตอนก่อนหน้า ต้องกลับไปอ่านใหม่น่ะ เสียเวลามากมายครับ
ขอบคุณคุณ kamui ที่ขยันโพสท์ให้อ่านกันครับ
-
ชอบค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย
ฮิๆๆๆๆ น่ารักดี
มนุษย์ผู้บ้าคำณวน กับผู้ชายใจเย็น
-
ขอบคุณทุกคนที่ post นะครับ ถ้าใครได้อ่าน series เรื่องนี้ครบทุกคู่ คงมีความชอบแตกต่างกันออกไป แต่ผมชอบคู่นี้มากที่สุดครับ รองลงมาคงเป็นคู่ของ เดียร์กับฮวย ครับ น่ารักดี ไม่รู้ว่าคนที่อ่าน series มีโอกาสอ่าน รวมตอนพิเศษหรือเปล่า ที่เอาทุกคู่มาเจอกันน่ารักดีครับ ไม่แน่ใจว่ามีคนเอามา post แล้วหรือยัง ถ้าไม่มีจะลองขออนุญาตคุณเท็นเอามาลงให้อ่านกัน
-
อ่านรวดเดียวจบเลยครับ
เรื่องน่ารักมากมาย
ขอบคุณคนโพส์ ที่โพสต์เรื่องของนักเขียนคนโปรดครับ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยครับ
เรื่องน่ารักมากมาย
:L2: :L1: :L2:
ขอบคุณคนโพส์ ที่โพสต์เรื่องของนักเขียนคนโปรดครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมากครับ คู่นี้น่ารักมากๆอ่านแต่ละตอนก็ยื้มไปด้วย o13
-
:-[ :-[ :-[ :-[
คู่นี้ก็น่ารักอีกแล้ววววววววววววว
ชอบค่ะชอบ แต่ชอบคู่ภาคีกับต้นสายอ่ะ แต่คู่นี้ก้อน่ารักกกกกกกกกกกกกกก :o8:
-
น่ารักกุ๊กกิ๊กมาก :o8: :o8:
ขอบคุณคุณคนโพส :pig4: :pig4:
-
รวด เดียว จบ
ทันใจดี อิอิ
คู่นี้ น่ารักมากมายเรยอ่าาา
-
:impress3: :impress3:น่ารักจังเลย คนในฝัน :-[ :-[
-
กำลังขออนุญาตคุณเท็นเรื่องนิยายที่ยังไม่ได้เอามาลงในเวปนี้ ว่าจะเอามาให้อ่านกัน แต่ไม่แน่ใจว่าจะได้หรือเปล่านะครับ ถ้าได้จะเอามาลงให้อ่านกัน
-
ต๊าย ขอบคุณล่วงหน้านะคะ คุณ kamui1972
-
:sad4: :sad4: :sad4:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบไปอีกคู่
แปลกและน่ารักมาก
ตอนแรกตกใจว่าที่ผ่านมาตอนเจอกันมันเป็นแค่ฝันหรอ
สุดท้ายก็มาเจอกันในชีวิตจริงจนได้
:กอด1:
-
:pig4:
ขอบคุณคามุยจังนะคะ...(ชื่ออ่านแบบนี้รึป่าว ถ้าไม่ใช่ขอโทษด้วยนะคะ)
เราชอบนิยายของคุณเท็นมากเลยค่ะ..
พยายามจะตามงานของคุณเท็น..
ชอบจริงๆ ลีลาการเขียนของคุณเท็น..
ซีรียส์ช่างกลฯ ยิ่งทำบ้าเข้าไปใหญ่..
กรี๊ดกร๊าดได้ทุกคู่ 5555+
แต่ละคู่ก็ต่างกันไปมันเห็นได้หลายมุมมองดี..
ชอบบบบ..
:กอด1:
-
ผมก็ตามอ่านมาเรื่องของคุณเท็นมาทุกเรื่องเลยครับ ชอบทุกเรื่องเหมือนกัน ถึงได้ติดต่อไปขออนุญาตเอาเรื่องนี้มาลง คุณเท็นก็ใจดีมากมายที่อนุญาตให้เอามาลงได้ นี่ก็ลองติดต่อไปว่าจะเอาเรื่องอื่นมาลงได้มั๊ย รอตอบกลับมาอยู่ครับ ถ้าได้จะรีบเอามาลงให้อ่านกันเลย ถ้าไม่ได้คงต้องรอท่านอื่นที่ได้สิทธิ์แทนครับ :call:
-
งงมากมาย :serius2:
-
รวดเดียวจบเลย
น่ารักสุดยอด ตามหาคนในฝัน
ขอบคุณนะคะ
-
เพิ่งเห็นหัวข้อกระทู้วันนี้ (ทั้ง ๆ ที่เขาลงมาตั้งแต่ 27 พ.ย.)
ดีนะที่วันนี้กระทู้ถูกดันมาอยู่ในหมวดต้น ๆ ไม่ง้านตูก็ไม่รู้ว่ามีปรัชญาฯภาค ถิง-เน่ อยู่
อ่านรวดเดียวจบ ทั้งนิยาย ทั้งคอมเม้นต์ (ปะฝีปากเฉือนคารมกันสุด ๆ)
:L2: ขอบคุณครับ Kamui1972
:pig4: และที่สำคัญต้องขอบคุณ คุณเท็นด้วยครับที่แต่งเรื่องดี ๆ มาให้อ่านกานนนน
-
ตอนนี้คุณเท็นอนุญาตให้เอาเรื่องมาลงได้แล้วครับ ผมจะพยายามมาลงให้ครบทุกเรื่องที่ขอไปนะครับ เรื่องที่ได้รับอนุญาตมาคือเรื่องต่อไปนี้ครับ
1. แล้วก็รักเข้าจนได้
2. รักแท้แพ้ทาง
3. ยุ่งนักรักซะ
4. ปรัชญาช่างกล ภาค ปัง-ปอนด์
5. ปริศนาอักษรไขว้หัวใจยุ่งเหยิง
6. ปรัชญาช่างกล ภาครวมมิตรตอนพิเศษ
-
ขอบคุณมาก ๆ ครับ
คุณkamui1972
ผมชอบนิยายของคุณเท็นทุกเรื่องเลย
แต่งดีมาก ๆ
-
ตอนนี้คุณเท็นอนุญาตให้เอาเรื่องมาลงได้แล้วครับ ผมจะพยายามมาลงให้ครบทุกเรื่องที่ขอไปนะครับ เรื่องที่ได้รับอนุญาตมาคือเรื่องต่อไปนี้ครับ
1. แล้วก็รักเข้าจนได้
2. รักแท้แพ้ทาง
3. ยุ่งนักรักซะ
4. ปรัชญาช่างกล ภาค ปัง-ปอนด์
5. ปริศนาอักษรไขว้หัวใจยุ่งเหยิง
6. ปรัชญาช่างกล ภาครวมมิตรตอนพิเศษ
เรื่องนี้ ปรัชญาช่างกล ภาครวมมิตรตอนพิเศษ รอคุณ nana lonely มาลงให้อ่านกันนะครับ คุณ nana lonely ขอเรื่องชุดปรัชญาช่างกลที่เหลือมาลงทั้งหมด ผมจะลงเรื่องอื่นนอกเหนือจาก series ช่างกลครับ ตอนนี้แท็กทีมกันครับ คนอื่นๆ จะได้อ่านเรื่องของคุณเท็นครบทั้งหมด
-
น่ารักดี.....ชอบได้อ่านยาวดี
-
เป็นกำลังใจให้คนโพสครับ :impress2:
จะคอยติดตามผลงานของคุฯเท็นตลอดไป
-
:pig4:
ชอบ นิยายคุณ๕เท็นมากๆค่ะ
-
ชอบคู่นี้มากมาย
-
ขอบคุณค้าบ :pig4:
น่ารักตามเคย :3123:
ขอบคุณทั้งคนเขียนและคนโพสที่นำเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านเรื่อยๆ :pig4:
จาติดตามผลงานเสมอนะคับ :L1:
-
น่ารักจังเลย
คนในฝัน ได้เจอกันจิงๆด้วยเนอะ อ่านแล้วก้อยิ้มตาม :o8: :o8: มีฟรามสุข
อ่านแบบนี้ทันใจดี อิิอิ
จะรออ่านภาคต่อๆไปนะคะ
ขอบคุณคุณเท็นที่เขียนเรื่องน่ารักๆ แบบนี้มาให้อ่าน
ขอบคุณคามุย(?) อ่านแบบนี้มั๊ย ที่เอามาโพสให้อ่านนะคะ
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนนะคะ
ป๋อหลอ อยากอ่านภาครวมมิตรจัง
-
:z1:ปะ
ไปวัดปริมาตรกัน
โอยคำนี้............ :o8:
:L2: :กอด1: ขอบคุณทั้งผู้แต่งที่สร้างสรรค์ผลงานน่ารักๆ และคนที่นำมาโพสต์ด้วยครับ
-
ยังไม่ได้อ่าน แวะมา จ๊วบ ๆ ก่อน
-
อ่านจบแล้วครับ
ชอบซีรี่ย์ชุดนี้จังเลย
ขอบคุณมากครับ :man1:
-
ขอบคุณครับ :m25:
-
:mc4:จบแย้วววว เย้ๆๆๆ
-
ขอบคุณครับ
:-[ :-[
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ,,อิอิ
ขอบคุณนะค่ะ
ที่นำนิยายดีๆมาให้อ่าน ขอบคุณนะคับ
-
:กอด1:อยากมีคนในฝัน
-
:3123: :3123: :3123: :3123:
อ่านจบแล้วครับ ตามมาขอบคุณ คุณ kamui ไม่รู้ว่าจะเห็น reply นี้มั้ยเนี่ย แต่ก็อยากขอบคุณ ตามอ่านทุกเรื่องที่ คุณ kamui โพสเลย เพราะรู้ว่าได้อ่านมันแน่นอน รวดเดียว ไม่ค้างคา
หนับหนุนให้มีคนโพสแบบนี้เยอะๆ มีความสุขหลาย
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
ขอบคุณครับ
-
ตามมาดูคนอ่านเป็นระยะครับ รับรองได้ว่าได้อ่านทุก reply ครับ ยังไงจะเอาคำขอบคุณไปบอกคุณเท็นให้นะครับ
-
:-[ :o8: :-[ :o8: อู้วววววววว!!! น่าร้ากกกกกกกกกกกกก เรื่องนี้น่ารักจริงๆ อิอิ
แรกๆ สับสนเล็กน้อย แต่มาหลังๆ เริ่มไม่งงแระ หุหุ ตอนนี้ก็อ่านซีรี่เรื่องนี้เป็น เรื่องที่ 3 แล้ว ^^ น่ารักจริงๆ เรื่องนี้
ปูกับฝน โรแมนติก
นกกับเป้ โรคจิต
ถิงกับเน่ น่ารัก
แล้วปังกับปอนด์จะเป็นแบบไหนกันนะ อิอิ เด๋วต้องไปอ่าน ( พรุ่งนี้นะ )
:pig4: :pig4:
ขอบคุณคุณkamui1972 มากๆ ที่เอามาโพสให้ได้อ่านกัน ( ถึงมันจะเป็นเมื่อปีที่แล้วก็ตามอิอิ ) และคุรเท็นเจ้าของเรื่อง ที่แต่งนิยายได้น่ารักมากๆ
-
ง๊า สนุกมากๆๆๆๆเลย
น่ารักดีอ่ะ เรื่องนี้ ชอบๆๆๆๆ > <
ถอ อิ งิ ถิง น่ารักมากเลย อิอิอิ
นายขนมโดเน่ก้น่ารัก > <
ชอบมากเลยอ่ะ
คนในฝัน หุหุหุ
ขอบคุณนะคะ
-
อ่านมันรวดเดียวจบ
ชอบมากมาย อ่านแบบไม่สะดุด
ขอบคุณมากคร่ะ
ทั้งคนเต่งและคนโพสเลย
-
ขอบคุณ คุณKamui1972 มากค่ะ ที่รวมโพสต์นิยายของคุณเท็นให้อ่าน ชอบมากค่ะ ที่ได้อ่านรวดเดียวจนจบ มีความสุขที่สุด :z2:
:pig4:อีกครั้ง และขอเป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
นิยายของคุณเท็น ไม่ว่าเรื่องไหนก็มีความลงตัว+น่ารัก แตกต่างกันไป
แต่ไม่ว่าแบบไหน อ่านยังไงก็ชอบ...ถิงกับเน่การพบเจอที่แปลก....แต่น่าจดจำ
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากๆนะคะ...
-
เรื่องนี้แหวกแนวววววว
ปล.มีเส่งเปาโผล่มาด้วย เหอๆ
ขอบคุณมากๆค่า
-
เป็นอีกเรื่องหนึ่งของปรัชญาเด็กช่างที่น่ารักดีคร้าบ
แปลกดีคร้าบกับแนวความคิดที่ให้นายเอกชอบคิดเกี่ยวกับการหาปริมาตรของแปลกๆๆ
"ขนมโดเน่"ชื่อของพระเอกก็น่ารักดีอ่ะ
สรุปก็คือชอบเรื่องของคุณเท็นทุกเรื่องคร้าบบบบบบ :m1: :m1:
:a3: :a3: :a3: :a3: :a3:
-
อาฮะ...
คุณเท็นนี่ความคิดสร้างสรรค์เป็นเลิศ อิ อิ
ถอ อิ งอ ถิง กับ โดเน่ อิ อิ
เป็นกำลังใจให้น้า
สู้ๆ
-
:really2: Thank na ka post very good sa jaiiiiiiiiiiii :z13:
-
:z3:
สั้นจังเลยอ่ะ....
แต่ก้ชอบบบบ....
^^
มาตามอ่านเหล่าเด็กช่างทั้งหลายอยู่
สนุกดีคับ...
ตอนแรกที่เน่ตื่นมาแล้วไม่เจอ..... :o12:
นึกว่าจะไม่ได้เจอกันซะแล้ว
แต่ก้...แฮปปี้เอนดิ้งดี....
ขอบคุณมากนะค้าบบบบบ
-
อ่านจบแล้ว .. ยะฮู้
รีบไปนอนบ้างดีกว่า
จะได้ ฝัน .. ฝัน .. ฝัน บ้าง
ไม่ได้ฝันถึงคนรัก ฝันถึงหวยก็ยังดี
(( คุคุ ))
:z1:
-
:oo1: :n1:
-
ขอบคุณมากๆ ครับ
คู่นี้น่ารักมากๆ เลย
อ่านรวดเดียวจบ
ดีจังครับ ไม่ต้องค้างคา
ฮ่าๆ
:mc4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านในหมวดนี้อ่ะ..
ชอบมากมาย..อ่านแล้วต่อเนื่องสะใจดีอ่ะ
ไม่ต้องรอให้ค้างคา...
ว่างๆ ...อยากให้คนแต่งแวะเข้ามาดูบ้างอ่ะ..
จะได้รู้ว่ามีคนชื่นชอบผลงานของเค้ามากมาย..
:mc4:
-
รู้แค่ว่า ใจมันสั่น
-
ถิง เน่ น่ารักดี
จากคนในฝัน มาเจอกันตัวเป็นๆ
แปลก แหวกแนวไปอีกแบบ คุณเท็นแต่งเรื่องไว้หลากหลายจริงๆ
ขอแค่ฝัน.....ให้ฉันรักเธอ ได้รักทั้งในยามฝันและยามตื่นเลย
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากๆจ้า
-
ผมว่าผมชอบแบโพสรอบเดียวจบครับ
นิยายบางเรื่องไม่ได้เม้นตามที่กำหนด
ก็ไม่ยอมลง
-
ถิงกับเน่ก็น่ารักอีกตามเคยค่ะ
กี่เรื่องกี่เรื่อง นิยายของคุณเท็นก็ยังคงความน่ารักสดใส
ขอบคุณ คุณคามุยที่เอามาโพสต์ให้อ่านกันนะคะ
-
น้องถิงน่ารักที่สุดเลยยยยย กรีีดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบมากเลย :กอด1: :กอด1:
น้องน่ารักอะไรขนาดนี้ ชอบๆๆๆๆๆ ใสซื่อ น่ารักจริงๆ
-
น่ารักมากมากเลยครับ
-
พรุ่งนี้จะมาอ่านให้จบแล้วคอมเม้นต์นะค่ะ
ดึกเกินไปแล้วหล่ะ
ขอบคุณคนโฟสมากนะค่ะ
ขยันได้อีก!!!!!!
แอบอ่านจนจบแล้ว น่ารักมากค่ะ ต้องไปหาตอนอื่นๆของซีรีย์นี้อ่านบ้างแล้วติดใจมากมาย >//////<
ขอบคุณ คนแต่ง และ คนโฟสมากนะค่ะ
-
่น่ารักดี
-
ถิงน่ารักเวอร์อะ
ไม่ไหวจะเคลียร์ค่ะ
> <
เน่ก็นะ พอเจอตัวแล้ว เจ้าเล่ห์ได้อีก หื่นได้อีก
>////<
มาหลอกล่อถิงๆน้อยๆ ไร้เดียงสา
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
ยังไงก็ช่าง มันน่ารักเวอร์
>[]<
-
o13 ให้คุณคนแต่ง
o13 ให้คุณคนโพสต์
สนุกมากๆเลยค่ะ ชอบบบบบบบบ
-
อิอิ กำลังตามอ่านของคุณเท็นอยู่ค่ะ
เรื่องนี้ก็น่าติดตามตามเคยนะค่ะ สนุกมากเลยค่ะ ซึ้งกินใจ
อ่านแล้วอินเลยค่ะ อยากมีรักแท้แบบนี้บ้าง(ฝันค้าง- -) อิอิ
แต่งนิยายดีๆๆ มาให้อ่านอีกนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ก็ขอบคุณคนโพส และคนแต่งด้วยนะค่ะ
[/color] :L2:
-
:L2: :L2:
ขอบคุณมากเลยค่ะ ที่นำเรื่องดีๆ มาโพสต์ให้อ่าน
-
เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านแล้ว นอกจากน่ารัก แล้วยังรู้สึกถึงความอบอุ่นตามไปด้วย :กอด1:
ขอบคุณค่ะ ที่นำเรื่องนี้มาให้ได้อ่านกัน ขอบุคณค่ะ :L2:
-
สนุกมาก ๆ ๆ เลยค่ะ
แล้วจะตามอ่านให้ครบทุกเรื่องนะค่ะอิอิอิอิ
-
สนุกมากค่ะ น่ารักสุดยอดเลย
ถิง-เน่ อิอิ
ครในฝัน ที่กว่าจะมาเจอกัน
ทำเอาตามหากันอยู่ 2 ปี
ปล. เป็นคนหนึ่งที่ชอบอ่านแบบ รวดเดียวจบ
เพราะ ไม่ชอบแบบค้างคา มันรู้สึกกระวนกระวายอ่ะ
เลย เป็นพวกชอบเก็บตก กร๊ากกๆ ตามอ่านเรื่องที่ลงจบแล้วอิอิ
-
อร๊ายยยยยยยย น่ารักจังเลยยย :-[
เป็นอีกคนที่ชอบอ่านเรื่องที่จบฮะ
อารมณ์ต่อเนื่อง ลื่นไหลไม่มีสะดุด :impress2:
ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลยยยย(ได้ข่าวว่ายังอ่านไม่ครบเลยนะ--ง่ะ)
ตอนนี้กำลังตามอ่านเรื่องของคุณเท็นอยู่ จะอ่านให้ครบทุกเรื่องเล้ยยย :m1:
ขอบคุณคุณเท็นที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกันคับ และก็
ขอบคุณคุณ kamui1972 ที่หาเรื่องดีๆมาให้อ่านและสำหรับการโพสแบบจุใจคร้าาบบ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกอะ
เด็กช่างนี้แรงจริงๆ
แต่ชอบนะ :-[
-
อ๊า น่ารักจัง
เมื่อไหร่จะได้เจอคนในฝันแบบนี้บ้างนะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่อง ที่นำมาให้อ่านนะคับ
-
คู่นี้น่ารักดีอ่ะ.....
-
o18 เราพึ่งมาอ่านนิยายในบอร์ดนี้ไม่กี่เรื่องเอง
เรื่องนี้ทำเอาเราคลั่งนายเอกที่สุดเลย
น่ารักมากกกก ชอบจังเลยอ่า อารมณ์ดีก่อนเข้านอนแน่ ๆ เลย อิอิ
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสเลยนะจ๊ะ :impress2:
-
เป็นอีกเรื่องที่น่ารักมากๆของคุณเท็น
ขอบคุณคนโพสมากนะค่ะ
อ่านแบบรวดเดียวไม่มีสะดุดเลย ชอบบบบ
เน่-ถิง เค้าตามล่าหาคนในฝันกันจนเจอ
พรหมลิขิตจริงๆ
อ่านไปก้อยิ้มไปค่ะ
ขอบคุณคุณเท็นและคนโพสด้วยนะค่ะ :pig4:
-
เรื่องนี้โรแมนติกมากเลยอ่ะ
นักเขียนแรื่องนี้ให้อารมณ์ของตัวละครออกมาดีมากเลยค่ะ
ปลื้มๆ
แอบชอบคาแร็คเตอร์ของถิงอ่ะ
แนวดี ชอบหาพื้นที่ของสิ่งต่างๆ
มีความคิดเป็นของตัวเองมากอ่ะ
เหมาะกับขนมโดเน่แล้วล่ะ
ขอบคุณมากนะคะ
พยายามอ่านนิยายชุดนี้ให้จบมีอยู่เยอะมากกก
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนโพส
แล้วก็คนแต่งเลยคะ
ปล.ขอบคุณคนโพสมากเนอะ ส่วนตัวชอบอ่านทีเดียวเลย แต่นานๆทีมีคอมเม้นก็ดีอ่ะ
ออกแนวสองจิตสองใจมากเลย เหอะๆ
-
:m25:
ถิงน่ารักมากๆๆๆๆ
-
บอกได้คำเดียวว่า น่ารักสุดยอด
-
อ่านจบแล้วอยากตามหาตัวพี่เท็นมากมายแต่บอร์ดที่จะได้เจอพี่เท็นที่รู้จักดันเจ๊งอยู่
เป็นคนชอบแนวพรหมลิขิตแบบนี้มากมายค่ะ อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นหัวใจ :กอด1:
เรื่องการลงเรื่อง...ไม่รู้สิตัวต่ายยังไงก็ได้ ถือว่าเอาความสะดวกของคนโพสดีกว่าสำหรับเรื่องที่ขอมาลงแบบนี้
ในฐานะนักอ่านชอบอยู่แล้วได้แต่ต้นจนจบไวๆ ในฐานะนักเขียน...ถ้าเว้นช่วงบ้างบางทีอาจจะทำให้คนเม้นต์เพิ่มขึ้นก็จริงๆค่ะ ถึงแม้จะเป็นคนเม้นต์คนเดียวกัน คำพูดก็ทำนองเดิมๆแต่มันก็เพิ่มความสุขให้ได้ล่ะนะคะ แต่ก็ไม่คิดว่าการโพสถี่ๆแบบนี้จะทำลายผลงานหรอกค่ะ แค่ว่าจะทำให้ความรู้สึกมันเร็วไปแค่นั้นเพราะบางครั้งแนวเรื่องสั้นถ้าได้ค่อยๆติดตามมันจะเหมือนได้ยืดเวลาอยู่ตัวละครน่ะค่ะสำหรับต่าย
แต่ยังไงก็ตาม ขอบคุณมากค่าที่นำลงมาโพสให้อ่าน^^
ขอบคุณพี่เท็นด้วยค่ะ
-
น่ารักดีค่ะ
เพิ่งเคยอ่านเรื่องนี้
แต่ว่าชอบมากเลย ขอบคุณค่ะ
-
thank you so much na ka..
such a romantic story :D
-
ซีรี่ย์ช่างกลชอบมากๆ
ถิง-เน่ คู่นี้ก็น่ารักอีกคู่ครับ
ขอบคุณคนโพสมากๆ
ขอบคุณผู้แต่งมากๆๆๆๆๆๆ
-
:L1: อ่านรวดเดียวจบเหมือนกันค่ะ
น่ารักอีกคู่แล้ว รู้สึกว่าเด็กช่างนี่จะน่ารักกันหมดเลยนะคะ
-
เรื่องนี้แปลกจากแนวของคุณเท็นนิดหน่อยนะคะ แต่ก็ชอบบบบ.. อ่ะ
ออกแนวโรแมนติกแบบฝันๆ ดีค่ะ อ่านแล้วเคลิ้มเลย
-
อ่านเรื่องนี้แล้วตอนแรกงงมาก :really2:
แต่ทั้งคู้ก็หวานกันมากอะ :o8:
วัดมาตราส่วนกันซะ... :-[ถูกใจเน่
-
ขอบคุณนะคะ ทั้งคนโพสต์ เเละ คนเเต่ง น่ารักนะ ตอนเริ่มเรื่องกลัวมากว่าจะเศร้า 55+ พอเริ่มมารุ้จักกัน ถิง น่ารักมาก เเต่เเอบงงตอนท้ายที่ ถิง หายตัวไป เเต่ทุกอย่างก็เเฮปปี้ 55++สงสัย งานนี้ถิงได้วัดปริมาตรเนจนสมใจอยากเเน่ๆเลย 55+++
-
เรื่องนี้น่ารักจังเลยยย
ขอบคุณนะคะที่เอามาลง
ทันใจมากเลยค่ะ
-
ขอบคุณคนโพสที่เอาเรื่องดีดี มาแบ่งปันกันนะคะ
-
ชอบมากกกกกกกกกกก
^__^
-
ชอบมากมายครับ ลงแบบนี้อะดีแล้ว ส่วนใหญ่ผมจะอ่านนิยายที่จบแล้ว เพระมันไม่ขัดอารมณืดีแบบว่าติดตามกันต่อเนื่องอะ เหอเหอ :a5: :a5: :a5: o22 o22
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2:
ลงเเบบนี้อ่ะดีเเย้วว o13
คนเราความคิดอ่านมันต่างกัน บังคับให้เหมือนกันไม่ได้หรอก :mc4: :mc4:
ย้ำอีกที เรื่องนี้น่ารักมากกกกก
-
น่าร๊ากกกกก~!!!ที่สุด ถิงจ๋า~
ชอบมากมาย และขอบคุณผู้แต่งและผู้โพสต์ด้วยนะคะ
อ่านเรื่องนี้แล้วเมื่อยแก้ม ราวกับดูเดี่ยว8 55+
ย้ำอีกครั้ง น่ารักที่สุด!!!!!
-
so cute
romantic !!!
(:
thank you
:mc4: :mc4: :mc4:
-
ชอบอ่านทุกเรื่องของคุณเท็น น่ารักทุกเรื่องเลย แล้วยิ่งได้อ่านต่อเนื่องทุกตอนยิ่งชอบ เราก้อชอบเข้ามาอ่านที่นิยายที่โพสจบแล้วอ่ะ เวลาอ่านแล้วมันไม่ค้างดี ต่อเนื่องได้อารมณ์ดี ไม่ต้องรอนานจนลืมเนื้อเรื่องตอนต้นๆ ไป มันเลยไม่ได้อรรถรสในการอ่าน ต้องขอบคุณคนโพสด้วยเน้อ
-
(http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/mushroom-emo-1-012.gif)
น่ารักมากเลยเรื่องนี้ ชอบสุดๆ
อ่านรวดเดียวจบเลย หุหุ
-
A destiny is real in this.
There are soulmate :กอด1:
Thank you. o13
-
อ่านแล้วยิ้มตลอดทั้งเรื่องเลยอ่ะ
ฟีลมันโรแมนซ์มากๆๆ จะมีคนโชคดีสักกี่คนที่ได้ใช้ชีวิตคู่กับคนที่ฝันถึงจริงๆบ้างนะ
น่ารักมากเลย ขอบคุณผู้แต่งและคนโพสต์มากๆ :L2:
-
ชอบให้ลงแบบนี้จัง ไม่รุ้ว่าคนนั้นคิดยังไงถึงบอกว่าทำใหนิยายเสีย บางเรื่องอะ คนโพส คนเขียน ดองไว้นาน จน เราเลิกอ่านต่อเลยกะมีถึงให้สนุกแค่ แต่ทำเพื่อให้กระทุ้ตัวเองอยู่เนี่ยรับไม่ไหวอะเพราะต้องมาอ่านใหม่อีกรอบ เนี่องจากลืมเรื่องไปแล้วดองไว้นานเกินพอจะมาอับตอ ก็มักจะ มีคำฮิตประมาณว่า ขอโทดค่ะ/ครับ แล้วก้อพรรณา คำขอโทดของตัวเอง ที่หายไปนาน แล้วก้อ พอดีติดธุระอะไร ก็ว่าไป จจบท้าย ด้วย สัญญา ว่าจะมาอับบ่อย(น่าจะประมาณแนวๆๆนี้ไม่รุ้ตรงเปล่านะ)
ไม่รุ้ว่าคนอื่น เห็นเหมือนเราหริอเปล่านะ
แต่ถ้าคำคอมเม้นของเราอันนี้ทำให้ใคร ขุ่นเคือง หรือไม่พอใจ ก้อ ขออภัย ไว้ ณ ที่นี่ ด้วยนะ
-
โพสรวดเดียวจบ....ชอบๆๆๆ อ่านเรื่องนี้หลายรอบแล้ว ยังชอบเหมือนเดิม
ขอเป็นอีก 1 กำลังใจให้ทั้งคนโพส และคนแต่ง o13
เอ่อ...สวนตัวอ่านเฉพาะเรื่องที่โพสจนจบ เพราะหากไปตามอ่านเรื่องที่ยังไม่จบ มันทรมานจิตใจ ไม่ไหว ๆ
เห็นด้วยอย่างแรงกับคนโพส :o8:
-
หวานจนน่าอิจฉา (โว๊ย!) :-[ :impress2: :-[
-
แหวกแนวดีอะ ไม่ค่อยจะเจอแบบนี้เท่าไหร่ :-[
"ปริมาตรความรักเขาเอาไว้วัดกันสองคน" ชอบประโยคนี้ ฮี่ๆ o13
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสนะ
:L2:
-
น่ารักทั้งคู่เลย นิยายคุณเท็นนี่ ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยจิง ๆ o13
ขอบคุณคนโพสที่ลงนิยายสนุก ๆ ให้อ่านค่า :pig4:
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
ขอบคุณนะคะทั้งคนโพสต์เเละ คนเเต่ง อ่านจบเเล้วเเต่ลืมเมนท์ เราชอบ ถิงอะ น่ารักดีเเปลกๆเเต่มีเเนวเป็นของตัวเอง
-
คู่นี้มาเป็นอันดับ 3 อ่ะน่ารักมากมายเกือบแซงคู่ เป้ กับ นกแล้วมั้ยหล่ะ
น้องถิงน่ารักมาก ๆ อ่ะ
-
โอ้.... ขอบคุณมากๆเลยครับ ผมชอบเรื่องที่อ่านแล้วให้ความรู้สึกสบายใจแบบนี้มากๆเลย
เสียอย่างเดียว ระหว่างอ่าน มีตัวอักษรสีชมพูมาโวยวาย เล่นซะอารมณ์สะดุด
เหอๆ อยากบอกว่าประทับใจมากกับเรื่องในภาคนี้ ขอบคุณมากๆเลย
-
น่ารัก กกกกกกกกกกกก ถิงน่ารักจัง
ขอบคุนคนแต่งและคนโพส
ที่แบ่งปันเรื่องราวน่ารักๆแบบนี้นะค่ะ :L2:
-
น่ารักกก ก !!
ทั้งถิง ทั้งเน่ ทั้งเรื่องเลย
ขอบคุณที่แต่ง ขอบคุณที่โพสครับ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆอีกหนึ่งเรื่องค่ะ น่ารักมาก
-
วัดกันเพลินแล้วหล่ะมั้ง อิอิ :m25:
-
:L1: บางครั้งโลกแห่งความฝันกับความจริงก็ไม่ต่างกันเท่าไร อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจังเลย :L1:
-
อ๊าย เด็กช่างกลคนโรแม๊นต์
แฟนตาซีมาก
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่า
ขอบคุณที่เอามาให้อ่านกันนะคะ
-
:m25: :m25: :m25: :m25:ชอบเรื่องนี้
ขอบคุณพี่คนแต่งกับพี่คนโพสต์มากๆๆๆๆๆเลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 o13
รวดเดียวจบ ซึ้งมากๆค่ะ
ถูกใจๆๆๆ
แบบนี้ชอบค่ะ สนุกมากๆเลย
ขอแย้งนะคะ ที่ว่าอ่านเรื่องที่โพสต์จบแล้วไม่เม้นต์ ไม่จริงๆๆๆๆนะ
หนูเม้นต์ทุกเรื่องนะตัวเอง
-
กดไลค์ '
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
เข้ามาอ่านอีกรอบบ
ชอบมากเรื่องนี้ อิอิ
-
เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่สนุกอีกเรื่องหนึ่งเลยล่ะ
ชอบค่ะ ถ้าจำไม่ผิดเีคยอ่านที่บอร์ดท่านเท็นเมื่อนานแล้ว
มาอ่านที่เล้าอีกก็ยังสนุกเหมือนเดิม
ได้รำลึกความหลังด้วย เพราะลืมไปหน่อยๆเหมือนกัน
ขอบคุณท่านเท็นสำหรับเรื่องดีๆ และ Kamui คนโพสแสนขยันด้วยจ้า ^^
-
อยากวัดปริมาตรบ้างจัง
อิอิ นทางน่ารักมากค่า ขอบคุณที่เอามาลงค่า
:pig4:
-
ห่างหายไปนาน เป็นไงกันบ้างครับ
วันนี้เอาตอนพิเศษ ที่คุณเท็นเพิ่งลงมาให้อ่านกันครับ หวังว่าคงชอบกัน
------------------------------------------------------------------------------------------
"ถามมาตอบไป..." ภาคพิเศษ ถิง-เน่[/b]
“ถิง ทำไรอ่ะ”
นั่งมอง นอนมอง ลุกขึ้นมามอง แล้วก็เห็นว่าใครบางคนยังใจจดจ่อกับการนั่งมองมือของตัวเองไม่เลิก
หนึ่งนาที หนึ่งชั่วโมง และหลายชั่วโมงผ่านไป
แต่ถิงยังไม่เลิกมองที่มือของตัวเอง
“ถิง ทำไร”
ได้ผล
คราวนี้คนที่นั่งมองมือตัวเองไม่เลิกถึงกับสะดุ้งเฮือก และรีบเงยหน้ามาตามเสียงเรียก
มองอะไรเหรอ
มอง
กำลังมองมืออยู่ ก็มองแล้วก็ มอง เพราะว่ามอง ก็เลยมอง
เอ่อ เพราะว่ามองที่มือ แล้วก็........เอ่อ
“ทำอะไร ถิง”
เอ่ยย้ำเอ่ยถามอีกครั้ง และคราวนี้ ก็เห็นว่าถิงก้มหน้ากลับลงไปอีกแล้ว
คราวนี้ไม่ได้มองที่มือแต่มองที่ แขน มองและเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
ทำไม
ไม่เข้าใจทำไมจากมองมือ คราวนี้ถึงเปลี่ยนมามองที่แขน
“ถิง”
เรียกชื่อ และก็เห็นว่าฝ่ายนั้นเงยหน้าขึ้นมามองกันแล้ว กระพริบตาปริบ ๆ หลายครั้ง ดวงตาใสแจ๋วที่ทอดมองมา พร้อมกับใบหน้าที่แสดงความสงสัยอย่างเห็นได้ชัดนั่นทำให้เน่ ถึงกับอมยิ้มออกมาด้วยความขำ
ถิง เป็นคนแปลก ๆ ไม่ถาม ก็ไม่พูด ไม่ชวนคุยก็ไม่คุย
ถามคำ ตอบคำ ถามหลายคำ ก็ตอบแค่เพียงไม่กี่คำ
เหตุผลที่ไม่ยอมพูด เพราะเวลาพูดจะพูดติดอ่าง พูดไม่ชัด และคิดอยู่ตลอดเวลาว่าพูดจาไม่รู้เรื่อง
ไม่เคยเอ็ด ไม่เคยว่า บางครั้งชวนคุย ถิงจะนั่งฟังเฉย ๆ นิ่ง ๆ ไม่เคยออกความคิดเห็น ไม่เคยมีข้อโต้แย้ง แต่นิ่งฟัง ฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ
ดีหรือเปล่าไม่รู้
แต่รู้แค่ว่า เข้าใจ
เข้าใจว่าถิงไม่อยากพูด และถ้าไม่จำเป็นก็จะไม่ยอมพูด ยิ่งเวลามีคนอยู่ด้วยเยอะ ๆ หรืออยู่ท่ามกลางเพื่อน ๆ ด้วยแล้ว ถิงยิ่งเงียบมากขึ้นกว่าเดิม
“ถิง กำลังทำอะไรอยู่ มานั่งข้างเรามั๊ย”
เอ่ยเรียก แล้วก็เห็นฝ่ายนั้นลุกยืนขึ้น และเดินมานั่งข้าง ๆ
มีหลายครั้ง ที่เหมือนถิงอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ยอมพูดออกมา
“นั่งข้างเราแล้วรู้สึกดีมั๊ย”
สังเกตสีหน้าและแววตา ก็เห็นว่าถิงก้มหน้าลงเล็กน้อยและพยักหน้าอย่างช้า ๆ
ดีสินะที่ได้มานั่งใกล้ ๆ
ชอบหรือเปล่าที่ได้อยู่ใกล้ ๆ กันแบบนี้
รู้สึกดีมากขนาดไหนกัน เหมือนที่รู้สึกมั๊ย รู้สึกเหมือนกันหรือเปล่า
“ชอบเรามั๊ย”
ถามไปตรง ๆ และคราวนี้ก็ได้เห็นว่าจากนั่งเงียบเฉย คราวนี้ ถิงรีบเงยหน้าขึ้นและจ้องมองมาทำตาโต พร้อมกับที่เตรียมลุกขึ้นจากเตียงไม่ยอมคุยด้วยซะแล้ว
“ทำไมล่ะ ชอบเราหรือเปล่า”
รั้งข้อมือเอาไว้ และคราวนี้ก็ได้เห็นท่าทางร้อนรน ลุกลี้ลุกลนของคนที่ไม่ยอมพูดอะไรให้ชื่นใจกันบ้างเลย
“เน่ เน่ ไม่ ไม่ เน่ เรา เรา ไม่ เน่ อ่ะ”
ตื่นเต้นที่สุด
เวลาที่ตื่นเต้นที่สุดถิงจะยิ่งพูดไม่เป็นประโยค พูดติด ๆ ขัด ๆ
ใครจะคิดยังไงก็ไม่รู้ แต่ได้เห็นแบบนี้ รู้สึกว่ามันน่ารักที่สุด
“ถิงชอบเน่”
บอกคำนำให้ และคราวนี้คนที่พยายามพูด ก็หุบปากเงียบ และพยักหน้าอย่างช้า ๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตามองที่มือตัวเองอีกครั้ง
ลำบากใจกับสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่สินะ
“ถิง”
“ชอบ”
“เน่”
พูดช้า ๆ ทีละคำ แกล้งล้อเลียน และรีบคว้ามือของคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตามากุมเอาไว้ เขย่าเล่นสองสามครั้ง และก็หัวเราะเสียงเบา
“เน่”
“ก็”
“ชอบ”
“ถิง”
“เหมือนกัน”
ถ้าหากรักนี้ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าวแล้วเขาจะรู้ว่ารักหรือเปล่าล่ะ
น่ารักสุด ๆ ยิ่งใกล้ ยิ่งหวั่นไหว ยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นใจ
คนบางคนชอบมีใจจดจ่อกับเรื่องบางอย่างจนน่าตกใจ
ถ้าถิงจดจ่ออยู่กับการคิดคำนวณ
คนทางนี้ก็จดจ่อกับการรอให้ถิงมาคำนวณ
แค่ไหน เท่าไหร่ คิดมากมายไปทำไม ในเมื่อมันก็แค่นี้ แค่ที่เป็น
“อ่ะ กะ..อืม”
“ชอบเน่ อืม”
มันไม่ใช่เรื่องยาก แค่เพียงพูด แต่การพูดของคนบางคนก็ยากเหลือเกินแม้อยากจะพูด แต่เมื่อได้ฟังคำพูดที่พยายามพูดของใครบางคนที่อยากได้ยิน คำพูดนั้นก็หวานเชื่อมซะจนทำให้รู้สึกล่องลอย รู้สึกดี จนต้องหัวเราะออกมา
ตั้งใจสินะ ระงับความตื่นเต้นของตัวเองแค่ไหน ถึงได้พูดแบบนี้ออกมาได้
“ชอบถิงเหมือนกัน”
ยิ้ม และยื่นมือส่งให้ถิงจับเอาไว้
เห็นว่าถิงอมยิ้มเล็ก ๆ และก้มหน้าก้มตาด้วยความเขินแล้วก็รู้สึกดีจนบรรยายเป็นคำพูดออกมาไม่ถูก
ไม่อยากล้อเล่นมาก ไม่อยากแกล้งให้พูด รู้ว่าชอบและคิดเหมือนกันก็พอแล้ว
พยายามทำ พยายามช่วย อยากให้ถิงพูดได้คล่องแคล่วและกล้าเข้าหาใคร ๆ มากกว่านี้ แต่คิดอีกที อย่าเลยดีกว่ามั๊ง
ปล่อยไปแบบนี้ก็ดีแล้ว
คนของเรา เป็นแค่ของเราคนเดียว จะไม่ยอมยกให้ใครเด็ดขาด
คนที่นิ่งเฉย ไม่ยอมเข้าใกล้ใครและไม่สนใจสิ่งต่าง ๆ รอบตัวเลยกลับมาสนใจเรา สนใจเรามากที่สุด และมากกว่าใคร ๆ ดีที่สุดแล้วแบบนี้
ยิ่งคน ๆ นั้นยอมให้เห็นตัวตนที่น่ารักน่าใคร่ด้วยแล้ว ยิ่งไม่อยากให้ใครได้เห็น
ไม่อยากให้ใครได้รู้ว่าคนตรงหน้าคนนี้น่ารักขนาดไหน
น่ารักจนไม่อยากให้ใครได้มาเห็นว่าถิงน่ารักแค่ไหน และมีคนเพียงคนเดียวที่ได้เห็น
นิ่งมองแล้วก็ยิ่งต้องขยับเข้ามาใกล้ ๆ ก้มลงกระซิบบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ถิงถึงกับพูดจาไม่รู้เรื่องอีกครั้ง แต่คนกระซิบบอกกลับอมยิ้มไม่เลิกและชื่นชอบกับคำพูดของตัวเองที่สามารถพูดจาได้อย่างใจ และอีกฝ่ายก็รับรู้ด้วยว่าพูดด้วยความรู้สึกแบบนี้จริง ๆ
“ถิงน่ารักขนาดนี้ งั้นคืนนี้เน่ยอมให้หาพื้นที่ทั้งคืนเลย”
Fin.
-
ช่วยหาเอาป่าว
-
นานๆมาที เล่นเอาคนอ่านยิ้มไม่หุบ
-
อ๊ายๆๆๆ น่ารักอีกคู่แล้ว
ตอนแรกแอบตกใจมากๆเลย นึกว่าถิงไม่ได้มีตัวตนจริงๆตอนที่เน่ตื่นมาแล้วพบว่าทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน
แอบสงสารเน่มากเลย พอถิงวิ่งมาเพื่อหาคำนวณเน่ก็ดีใจมากเลนะ
-
น่ารัก :-[
-
เเละเราก็หากันจนเจอ!!!
-
นานๆกลับมาเจอ นู๋ถิงก็ยังน่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
-
คู่นี้มันน่ารักนัก 555
-
เรื่องนี้หวานมากๆเลยค่ะ อ่านไปก็เขินแทนน้องถิง อิอิ
ทั้งซึ้ง เล่นเอาน้ำตาเกือบไหลกันเลยทีเดียว
ขอบคุณคนเขียนแล้วก็คนแต่งเลยค่ะ
-
น่ารักจัง... ^________^
มาอ่านอีกก็ยังชอบเหมือนเดิม
-
ขอบคุณที่นำเรื่องสนุกมาให้อ่าน :pig4:
สนุกมากเลย o13
ชอบ น่ารัก :-[
-
อ๊ายยยยยยยยย :-[
น่ารักมากมายค่า o13
-
เป็นเรื่องที่สนุกมากเลยครับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ ^^
-
น้องถิงน่ารัก
-
:o8: น่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆ ชอบจังเลย :o8:
ถึงถิงพูดไม่เก่ง แต่เน่ก็รักหมดใจอยู่ดี :-[ :L2:
-
ขอกรี๊ดดดดดดังๆก่อน
น่ารักมาก สำลักความหวานตายอะ ภาคนี้นี่ อ่านแบบเรื่อยๆ หวานๆ เขินๆ แทบจะเอาหมอนปิดหน้า แบบอายแทนหนูถิง
โรแมนติคมากกกกกก นึกว่าจะจบแบบเรื่อยๆแบบนี้ซะอีก
แต่ตอนที่ถิงหายไป แล้วตัดจบเพจ โห เราน้ำตาไหลลงมาเองเลยอะ
แต่ดีใจ เรื่องนี้น่ารักและอบอุ่นมากๆๆเลย
ชอบนะคะ ลงรวดเดียว เอาอ่านไปเพลิดๆ ปกติ ลงแบบเป็นตอนๆ ยังไงเราก็เลื่อนๆ เพื่อหาตอนต่อไป
ไม่อ่านคอมเม้นเท่าไหร่อ่า ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ ใกล้จะครบทุกคู่และ เดี๋ยวต้องหาเรื่องอื่นอีก
โอ่ยย ภาคนี้ทำเอาเพ้อ ละเมอ ล่องลอยยย กันเลยทีเดียว
-
น่ารัก
-
ว๊ากกกกกกกกกกก น่ารักไม่ไหวแล้ววววววว
ถิงน่ารักที่สุดในสามโลกกก อ่านแล้วอยากจะกรี๊ดให้ลั่นบ้าน
ตายๆๆๆ คนอะไรน่ารักได้ขนาดนี้
เน่ก็อบอุ๊นนนนนนอบอุ่น >////<
พรหมลิขิตบันดาลชักพาสุดๆค่ะ เป็นเรื่องที่หวานและโรแมนติกมากๆ น่ารักเกินบรรยาย
มีความสุขมากๆ อ่านแล้วยิ้มจนแก้มจะปริ ><
-
ภาคนี้เป็นอะไรที่น่ารักมากๆๆๆ
ชอบดูแล้วโรแมนติกดีอ่ะ เจอกันในฝัน ตื่นมาเพื่อที่จะได้ตามหากัน
กว่าจะเจอเล่นซะลุ้นตัวโก่งเชียว
ขอตัวไปนอนฝันบ้างดีกว่าเผื่อจะได้เจอนายในฝันกะเค้าบ้างงง
-
อ๊ายยย ชายในฝัน พ่อขนมโดเน่ของน้อง :m1:
ชอบมากเลยผู้ชายแบบนี้มนุษยสัมพันธ์เป็นเลิศน้องปลาบปลื้ม :oni2:
ชอบตอนทานข้าวด้วยกันแล้วถิงรนจนทำของตกหล่นไปหมด แล้วขนมโดเน่ยิ้มให้กำลังใจไม่ถือสา แถมเอาแก้วน้ำอันใหม่มาให้ด้วย
ถึงจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เขาก็ปลาบปลื้มนะคะคุณพี่
คุณพี่เหมาะกับน้องถิงจริงจัง เจอตัวแล้วจับให้มั่นนะเคอะ(เม้นยาวไปไหน=.=)
เรื่องนี้สั้นๆแต่ซึ้งมากค่ะ
ขอบคุณ ผู้แต่ง ผู้โพส และเล้าเป็ดค่ะ :กอด1:
-
น่ารักมากๆ เพิ่งจะเห็นว่ามีคู่นี้ด้วย
ขอบคุณมากค่ะ
-
ถิงเน่...น่ารักมาก...
-
:กอด1:
-
เน่ - ถิง
ฟินมากเลยอะ ถ้าในชีวิตจริงแล้วเจอฝันอย่างนี้ทุกคืนและมาเจอกันในความเป็นจริงด้วยคงจะดีมากๆเลยนะ ตอนที่19-20ที่ถิงหายไปแล้วเน่ตื่นมาอะแล้วเน่ตามหาถัง ตอนนั้นแบบแทบจะร้องไห้จริงๆนะ อารมณ์ร่วมเราเยอะอะ แหะๆ :sad4:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟ ^^"
-
แอร๊ยยย น่ารักมากๆๆๆเลยค่า
จากคนในความฝัน ตามหากันจนเจอเพื่อหาพื้นที่หัวใจของกันและกัน
เบาๆ ฟุ้งๆ เหมือนสายไหม ชอบมากๆเลยค่า :mew1:
-
แอร๊ยยส์ น่าฮักขนาดดด ไ่ม่เคยอ่านตอนนี้
-
อิอิ น่ารักจังเลย
ขอบคุณคะ
-
น่ารักมากขอบคุณเจ้าของเรื่องที่เขียนนิยายดีๆๆมาให้อ่านและๆคุณคนโพสต์ด้วยนะคะ
-
โอ๊ยยอิจฉาค่าาอยากเจอคนในฝันบ้าง5555 ตอนแรกแอบใจหาเน่ฝันทั้งหมดหรอแล้วจะได้เจอถิงไหมอะ แต่สุดท้ายคนมันจะคู่กันแล้วมันก็ไม่แคล้วกันหรอก555
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆแบบนี้นะคะ
-
ถิงถิงน่ารักกกกกกกกก หลงค่ะหลงงง :-[
-
ถิงถิง น่าร๊ากกกกกกกก o13
-
น่ารักๆๆ
น้องถิงน่ารักมาก เน่แอบเจ้าเล่ห์นะ
ขอบคุณมากค่ะ
:กอด1:
-
เรื่องนี้อ่านแล้วอารมณ์ดี ถิงน่ารักมากครับ
ขอบคุณครับ
-
น่ารักมากเลยเรื่องนี้
-
ขอบคุณ คามุอิ และ คุณเท็นนะ อ่านแล้วสะดุดแนวคิดนี้เพราะเคยฝันอะไรแบบนี้ด้วย 5555 แต่ไม่ได้ต่อเนื่องเป็นเรื่องเป็นราวแบบในนิยายนะ ในชีวิตมี 2 ครั้ง ครั้งที่ 2 ก็น่าจะซักสามปีได้แล้วไม่ได้เล่าให้ใครฟังนอกจากเพื่อนสนิทซึ่งมันก็ว่าบ้า 5555 ก็คงฝันแหล่ะไม่ได้เก็บมาคิดเป็นตุเป็นตะอะไรเพียงแต่มาสะดุดแนวคิดกับนิยายเรื่องนี้พอดี เว้ยแฮะ เหมือนกันเลย เจอแบบคุ้นเคยเหมือนสนิทกันมาก แต่นึกหน้าในฝันไม่ออกเด๊ะๆ เลยแฮะ แต่ไม่แฮปปี้เหมือนในนิยายตรงที่มันได้ฝันต่อๆๆๆ ไปอีกหลายๆคืนนี้สิ มันโคตรจะมีความสุขแบบงงๆ ตอนตื่นเลยนะนั่น 55555 จริงๆ คอนเฟิม :hao3:
-
อ่านจบแล้ววว~ เรื่องนี้ให้บรรยากาศที่โรแมนติกมากเลยค่ะ เราชอบมากเลย ถ้าถาม..ว่าเราวัดความชอบจากอะไรก็คงบอกได้แค่เพียงว่า 'น้ำตา' ค่ะ คือ เราจะอินตามในทุกๆ ตอนจนกลั่นออกมาเป็นหยดน้ำตา ไม่ว่าจะเป็นตอนที่รู้สึกสุข เศร้า เหงา หรือว่าจะเป็นรู้สึก 'รัก' นั่นล่ะนะคะ ^^ แต่ที่ชอบที่สุดก็ตรงที่ได้เห็นเน่กับถิงใช้เวลาทุกๆ นาทีอยู่ด้วยกันน่ะค่ะ เพราะบรรยากาศอบอุ่นและอ่อนโยนมักจะลอยฟุ้งขึ้นมาเสมอ คล้ายกับว่าตัวเรามีความรู้สึกสุขใจตามตัวละครไปด้วยเลย หลงรักความอ่อนโยนและความน่ารักของถิงเข้าเต็มเปาแล้วล่ะค่าา~ :heaven อิ่มเอมเหลือเกินค่ะ อ่านแล้วอยากจะมีคนในฝันแบบนี้บ้างจังเลย..
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะค้าา.. o1
-
พระเอกเจ้าเลห์สุด แตะนิดแตะหน่อยก็ยังดี
หลอกล่อนายเอกตลอด นายเอกก็ซื่อมาก
ทำไมรู้สึกให้อารมณ์แบบว่าโชตะ 5555
ถิงคือแบบไร้เดียงสาสุดยอด ใสสะอาดมาก แอร้ยย อยากจับกดเลยหนู
ขอบคุณที่แต่งและคนโพสค่า
เราชอบอ่านแบบที่โพสจบแบบนี้แหละค่ะ เราไม่ชอบค้างไม่ชอบลุ้น แฮร่
-
ขอบคุณทั้งคนโพสและคนเขียนเลยค่ะ เป็นเรื่องที่อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากๆ เน่เป็นผู้ชายต้นแบบเลยนะคะเนี่ย(ฮา)
-
:pig4: :heaven :katai2-1:
-
สนุกมากกก ชอบมาก ๆ พระเอกชื่อน่ารัก ยังกะชื่อนายเอก นิสัยเจ้าเล่ห์แต่รักจริง พลอตเรื่องละมุนละไมที่สุด ขอบคุณที่นำมาลงให้อ่านค่ะ