CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Red....[em] ที่ 07-10-2007 15:44:35

หัวข้อ: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 07-10-2007 15:44:35

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

.::.กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ .::. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)

---

เรื่องใหม่ครับผม...

ออกแนวไซโคฯนิด แฮ่ๆๆ

ฝากกันเอาไว้อีกเรื่องนะครับ



*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

หัวข้อ: Re: *** ฉันมีค่ามากแค่ไหน...? ( 1 ) ***
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 07-10-2007 15:47:33

ฉันมีค่าแค่ไหน  ( 1 )


แปลกนะคนเรา... ในชีวิตนี้...
มีเรื่องราวดีๆต่างๆมากมายให้จดจำ แต่ทำไมกลับไม่จำ
เรื่องที่ไม่น่าจดจำ  แต่ทำไมกลับจำฝังใจ
ทั้งร่างกาย  ทั้งหัวใจ  ซึมซับเอามันไว้ทุกส่วน
แทรกซึมไปทุกรูขุมขน  ไปทุกตารางนิ้ว

เหยียบย้ำกันเข้าไปสิ  ข่มเหงรังแกกันให้มากกว่านี้อีก
ฆ่ากันให้ตายคามือไปเลยก็ได้
เรื่องราวของคุณ สัมผัสของคุณ และตัวตนของคุณ
จะได้ลบเลือน  ไม่ต้องจดจำอีกต่อไป

ความรู้สึกที่มีให้ ก็จะมลายหายไปด้วยเช่นกัน

เหตุผล...ของการมีชีวิตอยู่ของฉัน  จะได้สิ้นสุดลงเสียที......

คมมีดกรีดลึกลงช้าๆ... ค่อยๆ กดผ่านผิวหนังลงสู่เนื้อใน ปล่อยของเหลวสีแดงฉีดทะลักพุ่งออกมา

รอยแรก บาดลึกนึกถึงความข่มขื่น ร้าวรานทั้งหลายแหล่ที่ได้รับ ...ยัง...มันยังไม่พอ เจ็บแค่นี้มันยังไม่สาสมเพียงพอกับความทุกข์ระทม ทรมานนั้น

ประทับคมมีด กรีดผ่านสร้างรอยใหม่ลงไปอีก...เรื่อย เรื่อย...อีกรอย..อีกรอยสิ...สาม...สี่...ห้า.. เรื่องราวร้าวฉาน ชีวิตที่น่าอดสู จะมีค่าอะไร อยู่ไปก็แค่นั้น

เอามันออกมา...ออกมาจากตัว ไหลออกมาอีก...ม่านตาเริ่มพล่ามัว น้ำตามากมายไหลออกมาไม่สามารถห้ามได้

...สาแก่ใจคุณหรือยัง...   ...ยัง...ยังอีกใช่ไหม...

รอยลึกบาดหัวใจ แผลสุดท้ายช่วยปลดปล่อยสู่อิสระ…

ลำแขนตกลงข้างกาย ของเหลวแห่งความน้อยใจ เสียใจ และทรมาน ไหลไปตามข้อมือ ฝ่ามือ ง่ามนิ้ว ลงสู่ผืนผ้าสีขาวเป็นรอยแดงขยายวงกว้างขึ้นเรื่อยๆ


อ่อนล้า เจ็บข้างในมากกว่าเจ็บที่กายยิ่งนัก ...น้ำตานี่จะไหลทำไมกัน?

ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ของบุรุษเพศ คิ้วสวยเรียวหนา แววตาคมกริบ เจ้าของบรรยากาศเถื่อนดิบและกดดันคนนั้น จะไปคิดถึงทำไม! น้ำตานี่ไหลให้กับความเย็นชาแข็งกร้าวอย่างนั้นหรือ..?.


หนาวทั้งกายและหัวใจ สะท้านเจ็บปวดไปทั้งทรวง...

ไร้เรี่ยวแรงที่จะสู้ทนหรืออยู่ต่อไปได้อีกโกรธ เกลียด ฉุนเฉียว เกรียวกราด อากัปกิริยาและวาจาเฉยชาที่แช่แข็งหัวใจ...พอกันเสียที จะไม่ต้องกลัวและหวาดผวาอีกต่อไป


เรือนกายสวยงาม ผิวขาวเนียนละเอียด ...เรือนร่างนี้ไร้ความหมาย

ความต้องการอย่างบ้าระห่ำ กอดที่ไร้ความทะนุถนอม จูบเพื่อกิจกรรมกามารมณ์ ถูกเคล้นคลึงด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ทั้งหมดทั้งมวลนี้ปราศจากความรัก นอนกับเขา...มีเซ็กส์เพื่อสนองตัณหาเท่านั้น


ผม...มันก็มีค่าแค่นี้เอง... มีค่าแค่...สิ่งของระบายอารมณ์…
เป็นได้ก็แค่เท่านี้...
...............
.......................
..........................
..............................

“กรี๊ดดดด! คุณโทชิยะ!!! ตายแล้ว โธ่!คุณโทชิยะ! ไม่นะคะ ช่วยด้วยใครก็ได้อยู่ข้างล่างตามคุณดายที!!ช่วยด้วย! คุณโทชิยะๆๆ !!!” เสียงเอะอะ อึกทึกดังอยู่ข้างๆหู

...ไม่นะอย่าตามเขา ไม่...ผมไม่ต้องการให้เขามาช่วย...

ดวงตาพร่าพราย ลำคอแหบแห้งเป็นผง ส่ายหน้าปฏิเสธความหวังดีนั้น

...อยากจะบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงผมอีกแล้ว แต่ก็ไม่สามารถเปล่งคำใดออกมาได้

“ไม่นะคะคุณโทชิยะ!คุณต้องไม่เป็นอะไรนะคะ ได้ยินที่ป้าพูดไหมค่ะ? ได้ยินไหม? ฮึก!”

...ได้ยินซิครับ ผมได้ยินแล้ว...ขอบคุณป้ามากที่ดูแลผมมาตลอด...ขอบคุณป้ามากที่คอยเป็นห่วงเป็นใยผม...แต่นับจากนี้ต่อไปอย่าเป็นห่วง ร้องไห้ให้ผมอีกเลยนะครับ...

ฝ่ามือยกขึ้นลูบใบหน้าของหญิงวัยกลางคนได้อย่างยากเย็นเหลือเกิน ร่างกายเริ่มอ่อนแรงเต็มที อีกแค่อึดใจเดียว...อีกนิดเดียวเขาจะทำสำเร็จ หลุดพ้นจาก....

“ปะ...ป้า มาอิ ...ฝากบอก...บอก ดายด้วย ผะ..ผม...”น้ำเสียงที่ขาดหายเป็นช่วงๆ  วาจาเอื้อนเอ่ยออกมาได้อย่างตะกุกตะกัก ...อยากฝากบอกถึงคนนั้น...อยากบอก...แต่คงไม่สามารถแล้ว!

ขอโทษ!!!!

ใบมีดหลุดลงจากมือ ตกลงพื้นไร้ประโยชน์อีกต่อไป

“ฮึก!เมื่อไหร่คุณดายจะมาซักทีนะ มาเร็วๆซิค่ะ คุณต้องไม่เป็นอะไรนะคะคุณโทชิยะ ทำใจดีๆไว้ คุณโทชิยะๆไม่นะคะ”ป้ามาอิร้องไห้คร่ำครวญด้วยความกระวนกระวายใจ เพราะรอบบ้านแทบไม่มีใครอยู่ หล่อนจะทำเช่นไรดี ลำพังตัวหล่อนเองคงไม่สามารถพาคุณโทชิยะไปโรงพยาบาลได้

โธ่!ทำอะไรลงไปนะคุณโทชิยะ!!!

ผ้าห่มถูกดึงขึ้นมาคลุมร่างเปลือยเปล่าแน่นิ่งที่สลบไปนั้นเอาไว้ลวกๆทันที น้ำหูน้ำตาไหลพราก มือไม้สั่นรนทำอะไรไม่ถูก

...เจ้าลูกตัวดี เวลาแบบนี้มันหายไปไหนกันนะ

“คาโอรุๆๆ มาช่วยแม่ที!” นางร้องตะโกนหาลูกชาย แข่งกับการเต้นของชีพจรจากร่างบางที่อยู่ต่อหน้า...ลมหายใจแผ่วลงไปทุกขณะ ที่ข้อมือเลือดก็ไหลออกมาไม่หยุด

“เอะอะอะไรกันมาอิ!!”เสียงตวาดดังขึ้นข้างหลัง ชายหนุ่มไม่ทันได้เอะใจกับร่างเพรียวสวยที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงแต่อย่างใด

“คุณดายๆ  คุณโทชิยะค่ะ คุณโทชิยะเธอ…เร็วค่ะ”ด้วยสภาพที่น้ำตานองหน้าของมาอิ บวกกับอาการควบคุมตัวเองไม่ได้ ทำให้ดายรีบสาวเท้าจ้ำไปที่เตียงทันที ...

รอยเลือดซึมกว้างออกมานอกผ้าห่ม...ใบมีดขาววาววับสะท้อนความคมมีเลือดติดตกอยู่บนพื้น...ใบหน้าที่เคยมีเลือดฝาด บัดนี้กลับซีดเผือด ลมหายใจที่โรยริน บ้าที่สุด!มันน่านัก!!

“ป้าไปบอกให้คาโอรุเอารถออกเลยนะ!นายทำอะไรลงไปโทชิยะ!ทำบ้าอะไร!!อยากตายมากนักใช่ไหม!!!”

น้ำเสียงตวาดถามพร้อมกับตะคอกใส่ร่างที่นอนนิ่ง  สองมือเขย่าร่างที่ห่อหุ้มด้วยผ้าห่มขึ้นมาถามใหญ่ แม้กระทั่งผ้าห่มหลุดกระจายลงข้างเตียงก็หาได้สนใจใยดีไม่ ร่างบางทำได้ก็แค่ปรือตาขึ้นมองเขาแค่นั้น แล้วก็สลบไปอีก

“โธ่โว้ย!อยากตายมากนัก ทำไมไม่กรีดให้มันลึกกว่านี้!เชือดเส้นเลือดใหญ่ให้มันขาดไปเลยซิ!! แค่นี้มันไม่ทำให้นายตายได้หรอก!!!”วาจาเกรียวกราดตะโกนบอก คิ้วเข้มตวัดขึ้น ขบกรามแน่นด้วยอารมณ์ที่เดือดพล่าน แสดงท่าทางที่ไม่ยี่ระต่อร่างเพรียวเบื้องหน้า ดึงตัวขึ้นมาตะคอกถามอีกครั้งด้วยโทสะที่ลิ่วสูงก่อนที่จะคว้าเอาร่างที่ไม่รู้สึกรู้สมนั้นมาไว้ใต้วงแขน ตรวจดูบาดแผลที่ข้อมือพลางกดรอยแผลเอาไว้แน่น

“คุณหนูอย่าค่ะ พอเสียทีนะคะคุณหนู แค่นี้คุณโทชิยะเธอก็..”มาอิร้องห้ามใหญ่ หันรีหันขวางยิ่งเห็นตามเนื้อตัวของคนที่เธอเป็นห่วงนักหนา เต็มไปด้วยร่องรอยจากคุณหนูตัวเองแล้วก็ยิ่งร้องไห้สงสารแทบขาดใจ ผิวพรรณขาวเนียนแดงซ้ำเป็นปื้นใหญ่จนมองเห็นชัดเจน

“ฉันบอกให้รีบไปตามคาโอรุเตรียมเอารถออกมาอิ!”ดายตวาดลั่นอีกครั้ง จนมาอิลนลานวิ่งลงไปทำตามคำสั่ง เขาจึงสาวเท้าไปที่ตู้ยาข้างห้องน้ำแล้ว ค้นหาผ้ากอซเอาออกมาพันห้ามเลือดไว้ก่อนที่จะถลาหยิบเอาผ้าห่มมาคลุมร่างเพรียวลวกๆรีบอุ้มเอาร่างเพรียวขึ้น วิ่งตามมาอิลงไปทันที


...
ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำลายทาง สวมทับด้วยเสื้อกราวน์สีขาวยืนหันข้างให้กับเตียงผู้ป่วย กำลังตรวจดูปริมาณน้ำเกลือในขวดที่แขวนอยู่ใกล้เตียง

ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ของบุรุษเพศ คิ้วสวยเรียวหนา แววตาคมกริบ เจ้าของบรรยากาศเถื่อนดิบและกดดันคนนั้น!!!

เรียวนิ้วขาวสะอาดจดบันทึกอาการและผลการรับน้ำเกลือลงในสมุดประจำตัวผู้ป่วย ทรงผมสั้นตัดซอยเรียบรับกับใบหน้า เรือนผมเงางามทอประกายแดงยิ่งเสริมให้ใบหน้าคมเข้ม ดูขรึมสะดุดตายิ่งขึ้น กรอบแว่นบางใสที่สวมรับกับจมูกคมโด่งนั้นไม่สามารถปิดบังแววตาเย็นชานั้นได้เลย

ร่างเพรียวบนเตียงกัดริมฝีปากอิ่มของตัวเองเอาไว้ คับแคนที่ใจ เจ็บปวดไปทั้งตัว หันหน้ามองไปทางอื่นเสีย หลับตาลงอีกครั้ง...ไม่อยากเห็น ก่อนที่จะเค้นเสียงถามออกไป

“ช่วยฉันไว้ทำไม?”ไหนว่าโกรธ เกลียดนักหนา หน้าก็ยังไม่อยากจะมองด้วยซ้ำ

“อยากตายมากนักใช่ไหม!”ใบหน้าคมหันมามองนิ่ง อารมณ์ที่ข่มจนสงบลงไปแล้วนั้น ค่อยๆปะทุขึ้นมาอีก แววตาวาวโรจน์ ขยับตัวมาจนชิดขอบเตียงไม่สนใจตอบคำถามเรื่องที่ก่อขึ้นเมื่อคืน นึกแล้วยังโกรธไม่หาย

“ก็ดีไม่ใช่เหรอ ไปให้พ้นๆ...มันไม่ดีหรือไง!?”โทชิยะพยายามประคองตัวเองลุกขึ้นนั่ง เพื่อประจันหน้ากับอีกฝ่าย เรียกความกล้าด้วยการประสานสายตากับดวงตาคมดุนั้น บังคับข่มความรู้สึกเอาไว้ แต่กระนั้นสองมือก็กำไว้แน่นกดลงกับเตียง นัยน์ตาเริ่มสั่นระริกห้ามไม่อยู่

ในที่สุดก็ยังหนีไม่พ้น...

“ตาย..มันยังเร็วไปสำหรับคนอย่างนาย”ฝ่ามือแกร่งคว้าจับสันคางมนบีบแน่นด้วยความโกรธก่อนที่จะใช้สายตาถากถางให้เจ็บปวด ยอมปล่อยมือให้ใบหน้ามนสะบัดหันไปตามแรง เชือดเฉือนด้วยการกระทำและคำพูดให้อีกฝ่ายเจ็บซ้ำมากที่สุด

“ทำไม ฉันไม่เข้าใจ คุณมันใจร้าย!ทำไมไม่ปล่อยฉันให้ตายๆไปซะ!!จะกักขังหน่วงเหนี่ยวฉันไว้ทำไม!!!?”ร่างเพรียวงดงามสั่นไหวด้วยแรงอารมณ์ น้ำตารินไหลอาบปางแก้มซีดเผือดทันที

...ร้องไห้ทุกครั้งที่คุยกับคนๆนี้ ฝ่ามือที่กำแน่นทุบลงบนเตียงด้วยความอึดอัดไม่มีทางออก ไม่เข้าใจ และไร้หนทางระบาย


“จนกว่า...ข้างในนี้ของฉันจะหายนะสิ...หยุดนะ!ฉันบอกให้หยุด!!” ดายตวาดใส่ร่างเพรียว เข็มน้ำเกลือหลุดกระเด็นตกลงบนพื้นเมื่อโทชิยะเริ่มสติขาดไม่ยอมนั่งนิ่งอยู่เฉยๆ เข้าทุบตีดายใหญ่ด้วยความอัดอั้นตันใจอยากที่จะกลั้นไว้ได้อีกต่อไป

...เป็นเขาทุกครั้งที่อ่อนแอ
...เป็นเขาทุกครั้งที่ร้องไห้
...เป็นเขาทุกครั้งที่เสียใจ
...เป็นเขาทุกครั้งที่ผ่ายแพ้ต่ออีกฝ่าย
...เป็นเขาทุกครั้งที่เจ็บใจ!!
...มันจะเป็นแบบนี้ตลอดไปหรือไงกัน?
...แพ้ใจตัวเองทุกครั้งอะไรกันนักหนา
...ไม่เข้าใจ!และไม่อยากเข้าใจ!!!
...บ้าที่สุด!!!

“คนบ้า!ใจร้ายที่สุด!ไม่มีหัวใจ!”สำหรับคนๆนี้เขาทนมามากพอแล้ว จะต้องกลัวอะไรอีก มีอะไรที่ต้องให้กลัวอีก!

“หัวใจฉันมันตายไปนานแล้ว!ตายไปพร้อมๆกับเรื่องที่นายทำขึ้นนั้นแหละ!! นายมันชั่วช้า ใจร้ายยิ่งกว่าฉันเสียอีก!!!”ดายทั้งตวาดทั้งตะคอก รุกไล่เข้าไปชิดตัวหมายทำให้คนตรงหน้าเจ็บปวดอย่างที่เขาเคยเป็น


“ฉันไม่ได้ตั้งใจ!บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันขอโทษ ฉันไม่ได้เจตนาให้มันเป็นแบบนั้น!!คุณมันบ้า ไม่มีเหตุผล ฉันเกลียดคนอย่างคุณที่สุด!!! ได้ยินมั๊ยว่าเกลียด!!!!”โทชิยะแผดเสียงใส่ลั่นเท่าที่จะเปล่งออกมาได้ในขณะนี้

 ...ซาตานในคราบของนักบุญคนนี้ไร้หัวใจ ใจร้ายกับเขายิ่งนัก!

ความผิด ข้อต้องหาที่พยายามยัดเยียดให้ จะต้องให้บอกกี่ครั้งว่าเขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น!


“อย่าเข้ามานะ ไม่!!!”น้ำเสียงห้ามสั่นรน ร่างเพรียวถอยกรูดชิดหัวเตียงอย่างจนตรอกทั้งหวาดกลัวและผวาต่อแรงอารมณ์ของอีกฝ่าย หมอนถูกเหวี่ยงใส่หน้าดาย ออกอาการดิ้นรนเอาตัวรอดจากมือที่จะเข้ามายื้อจับตัวเขาไว้ จนแทบตกเตียงแต่ดีที่ดายคว้าจับเอาไว้ได้ทัน


“เกลียดมากนัก ก็อยู่กับคนที่นายเกลียดต่อไปเถอะ!”ดวงตาคมโตดุดันน่ากลัว ฝ่ามือแกร่งไล่จับข้อมือของโทชิยะที่กำลังเริ่มทุบลงบนอกเขาอีกครั้ง กดข้อมือบางลงกับพื้นเตียงเผลอบีบบาดแผลของอีกฝ่ายจนเลือดไหลซึมออกมา

สะใจ!!
อยากทำให้เจ็บเหมือนกับที่เขาเคยเจ็บ!!!
อยากทำให้ปวดเหมือนกับที่เขาเคยเป็น!!!
ทรมาน...จนแทบบ้า
คลุ้มคลั่งแทบไม่เป็นผู้เป็นคน
ทั้งหมดทั้งมวล มันจะต้องรับเอาจากเขาไป!

“ไม่!ไม่!!ปล่อยชั้น!!!”โทชิยะฟิวส์ขาดกระจายดิ้นรนขัดขืนใหญ่  ความเจ็บที่ข้อมือไม่ได้สนใจ ในเวลานี้สิ่งที่ต้องการก็คือ หลุดพ้นจากความใจร้ายใจดำและความเย็นชานี้ การถูกมองด้วยสายตาแบบนี้มันเจ็บมากกว่ากลัวความตายเสียอีก...หวาดผวา กลัว คนตรงหน้ายิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

ตะเกียกตะกายดิ้นหนีลงจากเตียง เมื่อเห็นอีกฝ่ายเป็นดั่งปีศาจหรือซาตาน

“หยุดบ้าได้แล้ว!หยุดโทชิยะ!!”ดายตวาดซ้ำลั่นอีกครั้งก่อนที่ฝ่ามือจะตามลงมา ประทับบนใบหน้าซีดเซียวให้รู้สึกตัวได้สติ ตามลากแขนอีกฝ่ายถลาเข้าหาตัวเองโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเจ็บมากแค่ไหน จนโทชิยะเสียหลักร่างเพรียวปะทะกับหน้าอกของดายเข้าเต็มแรง

ได้ผล...การดิ้นรนขัดขืนทั้งหมดหยุดลง แต่เสียงสะอื้นก็ดังอยู่ตลอดเวลา

ไม่มีเสียงร้องห้ามจากเขา ไม่มีเสียงครางของความเจ็บปวดที่ได้รับให้ได้ยิน สะบัดใบหน้าหันมามองด้วยสายตาวาวโรจน์แต่กระนั้นก็ยังฉายแววหวาดหวั่นออกมาชัด สันคางสั่นจนควบคุมไม่ได้ น้ำตาไหลไม่ยอมหยุด เนื้อตัวก็สั้นไหวแต่ก็ยังสบตากับอีกฝ่ายไม่ลดละ 

น้ำตานี่...ไม่เคยทำให้ใจอ่อนลงเลย...ซักครั้งใช่มั้ย...?
ไม่เคยทำให้ใจสั่นคลอนเลยลงหรือไง...?

ไอ้บ้าๆๆ!!!!
ไอ้งี่เง่า !!
ไอ้ทุเรศ!!
 ไอ้สันดาน!!

ไม่นะ!
ปล่อย!!
ไม่เอา!!!

พยายามหันหน้าหนีใบหน้าคมที่โน้มลงมา แต่ก็...ทำไม่สำเร็จ!
ริมฝีปากแห้ง เรียวลิ้นร้อนผ่าวมันรับเอาสัมผัสของคนที่บอกว่าเกลียดคนนี้เข้ามา...จนได้

ดายบดเบียดริมฝีปากลิ้มรสจากอีกฝ่าย...ไร้ซึ้งความอ่อนโยน บดขยี้ดูดซับเรียวปากอิ่มจนร่างเพรียวแสบร้อนรอบๆบริเวณที่ถูกรสจูบบดเบียด เสียงครางอู้อี้ได้แต่ร้องประท้วงอยู่ในลำคอ เรียวแขนที่แทบไม่เหลือแรงยกขึ้นผลักหน้าอกอีกฝ่ายออกห่างแต่ก็ไร้ผล

ร่างแกร่งหาได้สนใจไม่...สอดมือสอดเข้าใต้สาบเสื้อชุดผู้ป่วยของโรงพยาบาล เข้าเคล้นคลึงผิวเนียนนิ่มมือด้วยอารมณ์โกรธที่คั่งค้างและที่พึ่งถูกก่อขึ้น ริมฝีปากลากผ่านลำคอลงมาขบเม้มแรงๆจนขึ้นรอยเด่นชัด กัดงับดูดเม้มผิวขาวผ่องหมายสั่งสอนให้หลาบจำ

...อย่าได้คิดทำอะไรบ้าบอ งี่เง่าแบบนี้อีกเป็นอันขาด!

“ที่โดนมามันน้อยไปหรือไง หรืออยากให้ฉันทำมากกว่านี้!”ฟันคมกัดซ้ำลงบนรอยเก่าที่ยังไม่ทันจางหายบนแผ่นอกขาวเนียน โทชิยะกัดฟันทน ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ

รอยที่หนึ่ง....สอง...สาม...ซ้ำรอยเก่าลงไปเรื่อยๆ...จะอีกกี่รอย จะอีกกี่ครั้ง มันก็ตราตรึงฝังแน่นให้ใจได้ตระหนักทุกครั้งไป

.......................

..............................................

“พะ...พอ...พอทีดายย...”ครางบอกเสียงแผ่ว แทบนับครั้งได้ที่เขาเอ่ยชื่อคนๆนี้ เรี่ยวแรงที่เหลือแทบประคองตัวเองไม่อยู่ หลังจากที่ดายยอมถอนริมฝีปากออกไปแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยตัว ใบหน้าที่ซีดเซียวอยู่ก่อนหน้า บัดนี้กลับยิ่งเผือดสีลงไปยิ่งกว่าเดิม ลมหายใจขาดห้วง ที่ข้อมือบาดแผลแยกปริ เลือดไหลเป็นทางลงมาอีกครั้ง


“นายต้องอยู่กับฉัน!จำไว้อย่าได้พยายามทำอะไรงี่เง่าแบบนี้อีก!!ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน นายจะเจ็บมากกว่านี้อีกร้อยเท่า จำไว้!!!” ดายสบถใส่หน้า ขู่เขา ดวงตากร้าวจนน่ากลัว เขารู้ว่าดายทำได้ และทำจริงๆ

“จะทำ..ฉันจะทำอีก..  ....จะทำ...จะทำ!...จ-”น้ำเสียงตะคอกกลับขาดหายลงไปในลำคอ หูตาเริ่มอื้ออึ้ง อาการหน้ามืดเข้ามาเยือน...ถึงต้องเสียเลือดเสียเนื้ออีกกี่ครั้ง...แต่ถ้ามันสามารถหลุดจากความเจ็บที่เหมือนกับตายทั้งเป็นนี้ได้…เขายอมแลกมันมา

“ถ้าคิดว่าทำได้...ก็ลองดูโทชิยะ!”ดายยิ้มเหี้(ย)ม ขู่ด้วยการลูบไล้ที่ต้นคอ แล้วค่อยๆออกแรงบีบช้าๆให้หายใจไม่ออก

“ฉัน..จ.-จะทำ..”ร่างสูงแค่นยิ้มให้อีกครั้งก่อนที่จะคลายแรงที่บีบอีกฝ่ายนั้นออก พร้อมกับนัยน์ตาสวยของโทชิยะที่ปรือปิดลง หมดสติไปด้วยอาการอ่อนเพลีย แผ่นหลังบางหงายหลังจะล้มลงไปดีที่ดายรับไว้ได้ทัน

 
“ฉันคงยอมให้นาย...ตายได้ง่ายๆหรอกนะ...”เสียงแผ่วผิวที่เผลอพูดออกมากับอีกฝ่ายที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวไปแล้วเล็ดรอดอกมาจากริมฝีปากสวย

จัดการให้ร่างเพรียวนอนลงบนเตียงผู้ป่วย คลุมผ้าให้ เรียวนิ้วลูบไล้ริมฝีปากอิ่มช้าๆ สายตาที่เจ็บปวดรวดร้าว ฉายชัด สายตาที่ไม่เคยแสดงให้อีกฝ่ายได้เห็น


เขาสะบัดหัว ไล่ความรู้สึกและจิตใจที่แอบซ่อนเร้นแฝงไว้ให้หลุดไป ก่อนที่จะกดสัญญาณข้างหัวเตียง เรียกพยาบาลมาจัดการดูแลแทนต่อจากเขา

“ดะ...ดายยย”

เรียวขายาวชะงักอยู่ที่หน้าเตียง ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าออกเดินเสียงเรียกชื่อผะแผ่วที่นานครั้งร่างเพรียวจะยอมเอ่ยเรียกให้ได้ยิน เขาก้มลงแนบใบหูกับริมฝีปากของอีกฝ่ายอยู่นาน แต่ก็ไม่มีสุ่มเสียงใดเล็ดรอดออกมาอีก

“บ้าจริง!!!” นายหวังอะไรกันดาย ...สบถด่าตัวเองด้วยอาการหัวเสีย ก่อนที่จะหันหลังเดินออกห้องไป

....................
...........................
......................................


“อ้าวคาโอรุ! ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ?”เมื่อเปิดประตูห้องออกมาก็พบกับใบหน้าร้อนรนของผู้ที่เป็นทั้งลูกน้องคนสนิทและเป็นทั้งเพื่อนเล่นมาตั้งแต่เด็กๆนั่งรออยู่

“ยัง...เอ่อ...โทชิยะเป็นยังไงบ้างดาย”ชายหนุ่มอดถามด้วยความร้อนใจไม่ได้ เมื่อคืนไม่ได้อยู่เฝ้า เช้านี้เขาก็เลยรีบมาดูว่าอีกฝ่ายปลอดภัยดีอยู่หรือเปล่า

“ทำไม? ...เป็นห่วงเหรอ...สลบไปแล้ว เข้าไปเยี่ยมสิ แต่ว่าเยี่ยมได้ไม่นานนะ เดี๋ยวพยาบาลจะมาทำแผล”

“อื่ม...ครับ”ชายหนุ่มเพียงแค่รับคำเท่านั้น เรื่องราวระหว่างดายกับโทชิยะเขารู้เห็นมาตลอด เจ้านายเขาทำอะไร ทำไมเขาจะไม่รู้ ... นับวันๆเขาก็ไม่เข้าใจจิตใจของดายมากขึ้นไปทุกที จนเดี๋ยวนี้เขาไม่กล้าสนิทสนมหรือพูดคุยเล่นเหมือนอย่างเดิมอีก

การกระทำที่ทำกับโทชิยะสร้างความสงสารต่ออีกฝ่ายให้กับเขา...แต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้

สงสารจนจับใจ แต่...เขากลัวใจตัวเอง และกลัวดายมากเกินกว่าที่จะคิดทำอะไรเพื่อโทชิยะ

“อ้อ!เย็นนี้มารับโทชิยะกลับด้วยนะคาโอรุ และให้มาอิเฝ้าเอาไว้ กวาดข้าวของที่เจ้าบ้านี่จะเอาออกมาทำร้ายตัวเองออกให้หมด อย่าให้ทำอะไรอย่างนี้อีก ขังไว้ในห้องนั้นแหละ! ฉันเข้าเวร  ดึกๆนู่นแหละถึงจะกลับ”ดายสั่ง ระบายลมหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อนจากหลายเรื่องที่รุมเร้า

“ครับ” คาโอรุรับคำเบาๆ หลังจากที่ดายสั่งเสร็จแล้วเดินจากไป

“ขัง...   ...โทชิยะ”คาโอรุนิ่งเงียบ นึกสงสารและเป็นห่วงมากกว่า เขามองไม่เห็นว่าร่างเพรียวจะเลวร้ายอย่างที่เพื่อนหรือคนที่เป็นนายบอกซักนิด น้ำเสียงหดหู่ครางเปล่งออกมาก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปเยี่ยมร่างเพรียว

เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะทิฐิและความแค้นทั้งนั้น...
สาเหตุ...ที่ทำให้ชายหนุ่มอ่อนโยนและ ใจดี มีรอยยิ้มอยู่เสมอ แปรเปลี่ยนเป็นคนที่เย็นชา แข็งกร้าว มองโลกในแง่ร้ายกลายเป็นคนละคนแบบนี้

เปิดศาลเตี้ยปิดคดีความลงโทษชายหนุ่มอีกคนด้วยอารมณ์และจิตใจของตัวเองชักนำ...จนทำให้อีกฝ่ายหมดสิ้นซึ่งอิสรภาพทั้งหมดทั้งมวล...

คุณหนูที่ถูกประคบประหงม เลี้ยงดูมาด้วยความรัก ความดูแลเอาใจใส่ ความงดงาม สดใส ที่ใครเห็นเป็นต้องหลงใหล จิตใจอ่อนโยนแสนดี ...มาบัดนี้กลับถูกกระทำให้แปดเปื้อน คุณสมบัติที่ติดตัวมาต้องอันตรธานหายไปหรือไม่ก็ถูกมองเป็นตรงข้าม

 เพื่อน คนที่เป็นที่รัก พ่อแม่พี่น้อง... ไร้สิ้นหนทางที่จะติดต่อผู้คนเหล่านั้น
หรือแม้แต่ตัวเองที่เหมือนกับถูกตัดแขนตัดขาไม่ให้หนีไปไหนได้ ...ถูกจองจำให้ตายทั้งเป็น...ถูกมองเป็นวัตถุเป็นสิ่งของที่ไร้ค่าไม่มีความหมาย กักขังให้อยู่กับบทลงโทษที่แสนร้ายกาจ


เป็นคุกดีๆที่ขังทั้งตัวและหัวใจไม่ให้มีทางออกอื่นใด...นอกจาก การทรมาน
ห้ามโกรธ ห้ามเกลียด ห้ามชอบ ห้ามหลงรัก แม้กระทั้งความรู้สึกก็ยังใส่กุญแจขังเอาไว้อีก

ไม่วันใดก็วันหนึ่งที่อีกฝ่ายคงทนไม่ได้ ตรอมใจไปเสียก่อน... แล้วถ้าวันนั้นมาถึง กุญแจที่ขังเอาไว้จะยอมไข คืนอิสรภาพให้กับอีกฝ่ายหรือไม่ ...หรือว่ามันสายไปแล้ว...

“มันคงไม่สายเกินไปใช่ไหมโทชิยะ?”คาโอรุเอ่ยถามเสียงแผ่วกับร่างเพรียวที่นอนหลับสนิท

จากการได้สนิทสนมด้วย ทำให้ห่วง  และกลัวอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่สามารถเดาได้ว่าโทชิยะจะทำอะไรที่เป็นการคืนอิสระภาพให้ตัวเอง จากเหตุการณ์เมื่อคืน ภาวะจิตใจของโทชิยะคงอ่อนแอถึงที่สุดจึงได้กระทำเรื่องแบบนั้นลงไป

“ไม่สายเกินไปที่จะ...ยกโทษให้ดายนะ..?”


To be continue.

หัวข้อ: Re: *** ฉันมีค่ามากแค่ไหน...?***
เริ่มหัวข้อโดย: @^_^@PeaZa@^_^@ ที่ 07-10-2007 16:26:25

มาถึงก็ฆ่าตัวตายเลยหรอ  o21 o21 o21

อ่านแล้วเสียวอะ เสียวข้อมือมากๆ :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: *** ฉันมีค่ามากแค่ไหน...?***
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 10-10-2007 19:08:38

มาถึงก็ฆ่าตัวตายเลยหรอ   

อ่านแล้วเสียวอะ เสียวข้อมือมากๆ


.....................................................................................

แฮ่ๆๆ ขอโทษด้วยนะฮะ...มันโหดไปหรือครับ...?

 :try2:

หัวข้อ: Re: *** ฉันมีค่าแค่ไหน...?***
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 11-10-2007 22:28:21

อะไรหนอทำให้ดายโหดร้ายได้ถึงเพียงนี้

แบบว่าสยดสยองมาก

รออ่านต่อ
 :m11: :m11: :m11: :m11:

หัวข้อ: Re: *** ฉันมีค่าแค่ไหน...?***
เริ่มหัวข้อโดย: papae ที่ 12-10-2007 08:20:47

 :undecided:     metoo      :m15:

หัวข้อ: Re: *** ฉันมีค่าแค่ไหน...? 1,2,3 อัพตอนใหม่ครับ!***
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 18-10-2007 16:50:26

ฉันมีค่าแค่ไหน  ( 2 )


หยาดฝนซาดกระเซ็น ลู่ไหลลงมาตามบานหน้าต่างใส
เสียงฟ้าร้องคำรามกึกก้องดังสนั่นกระทบโสตประสาท
เส้นแสงฝ่าฟาดตามลงมา สะท้อนดังเปรี้ยงให้สะท้านไปทั้งตัว

ร่างเพรียวสะดุ้งตื่น ผวาคว้าผ้าห่มมากอดไว้แน่นด้วยความหวาดกลัว

ความหนาวเย็นที่มาพร้อมความชื้นฉ่ำของสายฝนประทะสู่ผิวกายจนร่างสะท้าน สายตาระคนตื่นตกใจหันไปมองรอบๆตัว พลันเห็นเงาดำทะมึนปรากฏขึ้นหลังบานประตูห้อง การเยื่องกายของผู้บุกรุกตลอดจนบรรยากาศเย็นยะเยือกที่ปกคลุมสร้างความหวาดกลัวให้ ขดร่างกอดตัวเองเอาไว้แน่น กลัว...และเหน็บหนาวไปทั่วสรรพางค์กาย

ขโมย!!!!ที่นึกได้ในตอนนี้ก็มีเพียงอย่างเดียว วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านไปงานเลี้ยงกันหมด! คนรับใช้ก็อยู่อีกตึกหนึ่ง!

แย่แน่!!!

ร่างทะมึนเริ่มเด่นชัดปรากฏให้มองเห็นรูปพรรณสัณฐานมากยิ่งขึ้น...มากยิ่งขึ้น มันไม่มีอาวุธอะไร...และก็...ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฉับพลันร่างสูงใหญ่ดำทะมึนเบื้องหน้าก็กลายสภาพเป็นหญิงสาวสวย ผมยาวสยายเต็มกลางหลัง ใบหน้าหวานส่งยิ้มให้เขา เธอเดินใกล้เข้ามาทุกทีๆ

ใบหน้าหวานก็เริ่มเด่นชัดให้มองดูรู้ว่าเป็นใคร

ชายหนุ่มยิ้มตอบออกไปด้วยความดีใจ รีบคว้ามือที่เธอยื่นส่งออกมาให้จับไว้ทันที กลัวว่าเธอจะหลุดลอยหายไป แต่ทันใดนั้นยังไม่ทันได้กระพริบตาด้วยซ้ำ รอยยิ้มหวานละมุนก็ยังไม่ทันจางหาย ใบหน้าสวยหวานที่ส่งยิ้มให้ก็เปลี่ยนสภาพไปในบัดดล

ดวงตาปูดโปนถลนออกมานอกเบ้า เนื้อบริเวณใบหน้าเละและหลุดออกเป็นชิ้นๆ ทั้งน้ำหนองและเลือดไหลผสมปนเปกันส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งตลบไปทั่ว

“ไม่!!!!! อย่า!!!! อย่า...!!!!” ร่างเพรียวรีบปล่อยมือด้วยความตกใจ สะบัดให้หลุดให้ได้

“ฮารุ!!!อย่าฮารุ!!!”ส่งเสียงร้องห้ามเธอเอาไว้ ...เมื่อร่างสยดสยองนั้นยังเดินเข้ามาหาไม่หยุด เขาหลับหูหลับตาไม่มอง พร่ำร้องห้ามหญิงสาว

“โทชิยะ...โทชิยะ...”น้ำเสียงเยือกเย็นจับขั้วหัวใจเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มให้ขนลุกวาบ

“อย่าเข้ามานะ!อย่า!!”ร่างเพรียวทั้งกลัวและหวาดผวา หลับตาแน่น

“ฉันเอง...”เมื่อร่างบางนั้นมาหยุดใกล้ๆ น้ำเสียงที่เอ่ยเรียกในคราแรกฟังดูช่างแตกต่างกันมากนัก...

“เดมิโกะ!! เดมิโกะ...ชะ-ช่วยฉันด้วย”และเมื่อตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมอง ร่างสยดสยองนั้นกลับกลายเป็นหญิงสาวอีกคนหนึ่งขึ้นมาแทน ทรงผมซอยสั้นสีทองพลิ้วไหว รับกับใบหน้าหวานคม ดวงตาที่เต้นระริกราวกับพูดได้...ไม่มีวันจะลืม

เธอสวยไม่แพ้ฮารุ

“เดมิโกะจัง...”โทชิยะส่งมือให้หญิงสาวจับอีกครั้ง ขยับตัวเข้าหาวงแขนที่เปิดกว้างรออยู่ แต่แล้ว...ก็ต้องรีบชักมือกลับอีกเหมือนในครั้งแรก

ใบหน้าของเดมิโกะจังเริ่มกลายสภาพไม่ต่างจากฮารุเท่าไหร่ เธอแสยะยิ้มให้เขา

“ไม่!!!!อย่า!!!!”โทชิยะร้องลั่นทันที ร่างกายสั่นไหว น้ำตาไหลออกมา ยกแขนปัดป่ายให้พ้นจากมือที่จะมาฉุดจับเขาเอาไว้

ภาพน่ากลัวชวนขนหัวลุกที่ซ้อนทับเงาดำทะมึนที่มองเห็น…เยื่องกายเข้ามาหาช้าๆ ร่างเพรียวถอยกรูดติดหัวเตียง หัวใจแทบหยุดเต้น สองมือกระชับผ้าห่มเอาไว้แน่น เหงื่อซึมเต็มใบหน้าและแผ่นหลัง ความเย็นชื้นของสายฝนไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย

ยังไม่ทันได้ลุกวิ่งหรือร้องตะโกนให้ใครช่วย มือเล็กที่เต็มไปด้วยเลือดนั้น ก็คว้าจับข้อเท้าของเขาเอาไว้ได้ทัน โทชิยะสะบัดเท้าดิ้นสุดแรง

เธอไม่ใช่ฮารุ หรือเดมิโกะ อีกต่อไปแล้ว ร่างนั้นกลายเป็นเงาร่างสูงใหญ่ดำทะมึนดุจครั้งแรก แขนแข็งแรงคว้าร่างของเขาเอาไว้ทั้งร่าง มือแกร่งดุจครีมเหล็กก็ตะปบลงมาตรงกึ่งกลางใบหน้าพร้อมกับที่เขาได้สูดหายใจเอาตัวยาบนผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กที่ตะปบลงมาพร้อมกันนั้นเข้าปอดไปเต็มๆ และก่อนที่สายตาจะปิดลง ร่างสูงใหญ่นั้นก็โน้มลงมาให้เขาเห็น ใบหน้าคมคาย สายตากร้าวดุดันยังกับโกรธเขามากมาย

ดาย!!!

“ไปชดใช้กรรมที่นายทำไว้ได้แล้ว!!” เสียงกระซิบที่มาพร้อมรอยยิ้มน่ากลัวลอยอยู่เบื้องหน้า ห่างจากร่างเพรียวไปไม่กี่เซนต์ ใบหน้าซีดเผือดไม่สามารถร้องถามหรือขัดขื่นได้อีกต่อไป สายตาเริ่มปิดลงทุกที ในที่สุดก็ไม่รับรู้อะไรอีกต่อไป ปล่อยให้ร่างสูงใหญ่อุ้มหายลับไปกับความมืดของรัตติกาลและสายฝนที่โปรยปราย

….  ….

….   ….  …..

“ไม่!!!”โทชิยะปากคอสั่นร้องลั่นห้อง ร่างกายสั่นผวาหลับหูหลับตาช่วยเหลือตัวเอง เรียวแขนขาวยื่นไปข้างหน้าปัดป้องมือของใครบางคนที่ยื่นเข้ามาจะสัมผัสร่างกาย

“ออกไป!!ออกไปนะ ช่วยด้วย!” ทั้งร้องทั้งดิ้น น้ำตาไหลไม่หยุด

“เป็นบ้าหรือไง แหกปากอยู่ได้! ฉันเอง!”เสียงตวาดเฉียบขาดหยุดลง พร้อมกับไฟที่หัวเตียงสว่างวาบขึ้น

ทันใดนั้นภาพฝันที่หลอกหลอนผสมกับภาพความจริงในอดีตก็พลันจางหายไป
น้ำเสียงดุบ่งบอกอารมณ์หงุดหงิดของคนที่เข้ามาช่วยให้เขาตื่นจากฝันร้ายและมายื้อจับเขาไว้นี้ใครกัน?

“ดาย..!!.”เมื่อเปลือกตาเปิด สิ่งแรกที่เห็นก็คือใบหน้าคมดุ ของผู้ชายที่ใจร้ายกับเขาที่สุด

ชายหนุ่มนั่งทาบทับช่วงกลางลำตัวของร่างเพรียวเอาไว้ เมื่อซักครู่อีกฝ่ายทั้งดิ้นทั้งถีบ ปัดป่ายเขาพัลวันเพียงแค่เขาจะเข้ามาเช็คดูอาการไข้ให้เท่านั้น

เมื่อเห็นว่าเป็นใครโทชิยะก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก หันไปมองข้างนอกหน้าต่างห้อง ฝนตกและฝันไปนั้นเอง!.

ลมหายใจยังคงหอบอยู่ หน้าผากมนพร่างพรายไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดพรายขึ้นมา เข็มนาฬิกาข้างฝาผนังบอกเวลาล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่มาได้สองชั่วโมงกว่าๆ

ดายออกเวรแล้ว!

ทันทีที่สติอันเป็นที่ตั้งทั้งหมดนึกรู้ถึงสภาพความเป็นจริงขึ้นมานั้น โทชิยะก็อดที่จะขัดขื่น ถอยออกมาจากฝ่ามือของอีกฝ่ายไม่ได้ เผลอสะบัดข้อมือใหญ่ขาวสะอาดที่กำลังจับมันขึ้นมาดูร่องรอยแห่งความอดสูที่เขากระทำมันขึ้นเอง ผ้ากอซสีขาวที่พันปิดแผลเอาไว้ มีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย

ช่างมัน...ไม่เห็นจะต้องมาใส่ใจ ร่างเพรียวชักแขนกลับมาไว้ข้างกาย หันหน้าไปทางอื่น...

“อยู่เฉยๆ!”นัยน์ตาคมดุหันมาตวาด พร้อมกับคำสั่งบังคับ เข้ากระชากแขนเรียวเล็กนั้นมาข้างหน้าตนอีกครั้ง

“ปล่อยฉัน!ไม่ต้องมาสนใจ!”ถ้อยคำที่กล่าว ไม่ได้ออกมาจากข้างในซักนิด แต่...จะให้แสดงความอ่อนแอออกมาได้ยังไง ยิ่งร้องไห้ ยิ่งอ่อนแออีกฝ่ายกลับยิ่งสมน้ำหน้า และซ้ำเติม ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องเอาอะไรทั้งนั้น

“หึ!สนใจเหรอ?...อย่างนายมีอะไรให้สนใจ”ร้ายกาจ!ทั้งสายตาที่ดูถูกและถ้อยคำที่เชือดเฉือนสร้างความปวดร้าวเจ็บลงไปถึงใจ

โทชิยะกระชากมือกลับแดกดันใส่อีกครั้ง ในเมื่อไม่สนใจใยดีก็แล้วทำไมไม่ปล่อยให้เขาตายๆไปซะ จะกักขังหน่วงเหนี่ยว เพื่อดูว่าเขาจะทรมานแค่ไหนอย่างนั้นเหรอ โรคจิต!

“มีหรือไม่มี...แต่มันก็ทำให้นายเดือดพล่านได้ก็แล้วกัน...ก็เอาซี้!จะทรมาน ลงโทษยังไงก็เอาเลย!...แต่จะบอกไว้อย่างนะ...อย่าเผลอก็แล้วกัน...ซักวันฉันจะทำอีก!...ฉันจะหนีให้ได้!!” ร่างเพรียวตอบโต้ด้วยวาจาเผ็ดร้อนไม่ลดละ ยิ้มเยาะใส่หน้าอีกฝ่าย ...ข่มความรู้สึกจริงๆในใจไว้จนเรียบสนิท

“งั้น...คืนนี้ก็อย่าได้นอนมันเลย!”ดายก้าวขึ้นคร่อมร่างเพรียวอีกครั้ง กดข้อมือทั้ง 2 ข้างของลำแขนเรียวเอาไว้บนหัว ซุกไซ้ใบหน้าและจมูกลงที่ซอกคอขาวหอมละมุนด้วยความโกรธกรุ่น

เขาใช้ฝ่ามืออีกข้างถลกเสื้อนอนของอีกฝ่ายขึ้นมาพันตลบมัดข้อมือทั้งสองเอาไว้แน่นแทน ก่อนที่จะละฝ่ามือลงมาเคล้นคลึงผิวเนื้อเนียนดุจน้ำนมนั้นด้วยแรงอารมณ์ที่ประทุเดือดอยู่ข้างใน ลำคอระหง ลาดไหล่ เนินอก หน้าท้อง เอวบาง ไม่มีส่วนไหนที่จะไม่ถูกสัมผัสแตะต้อง ริมฝีปากบางลากไล้ไปทั่วบ้างขบเม้ม บ้างดึงดูดจนขึ้นรอยเด่นชัด กางเกงนอนถูกกระชากออกอย่างไม่ใยดีจนผ้าเนื้อบางบาดเข้ากับผิวเนื้อ สร้างความเจ็บจึ๊ดให้แก่ร่างเพรียว

คมเขี้ยวงับเม็ดติ่งเนื้อสีสดที่หน้าอกไปมา ดูดดึงรุนแรงจนตั้งชันและเป็นสีเข้มขึ้นมากกว่าเดิม ฝ่ามือทั้งสองข้างของร่างแกร่งไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป สะโพกเนียนแน่นนิ่มมือถูกดายเคล้นคลึงไม่หยุด อีกข้างก็เข้าครอบครองปลุกอารมณ์ของร่างเพรียวให้คล้อยตาม รูดดึง ฟอนเฟ้นจนอารมณ์เร้นของร่างเพรียวประทุขึ้นมาตามที่ควรจะเป็น

โทชิยะสะบัดใบหน้าหนีริมฝีปากของร่างแกร่งที่หมายจะจูบลงมานั้น ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นสนิท ไม่ยอมให้ดายสอดลิ้นเข้าพัวพันหรือบุกรุกได้ และการกระทำเช่นนี้มันก็ช่วยสะกดกลั้นเสียงที่เจ้าตัวกลัวว่าจะเปล่ง หรือครางเรียกชื่ออีกฝ่าย ยามเมื่อเขาไม่สามารถห้ามความรู้สึกภายในได้อีกต่อไปออกมาด้วยเช่นกัน

 ไม่ดิ้นหนี ไม่ร้องห้าม และไม่ร้องไห้ ...แต่ก็ไม่ได้ยินยอม

ทว่า...ร่างกายที่ไม่สามารถบังคับได้เหมือนจิตใจ กลับสร้างความอับอายขายหน้าให้ไม่หยุด อารมณ์ร้อนที่แสดงออกทางเบื้องล่างของร่างกายตน บอกแก่ดายได้เป็นอย่างดี และมันก็ทำให้ดายเป็นต่อ ดายรู้ว่า ที่ตรงไหน สัมผัสยังไง โทชิยะถึงจะพอใจ ไม่ทัดทานและต้องการเขา เขาจดจำมันได้ดีตั้งแต่ครั้งแรกที่ร่างเพรียวตกเป็นเชลยของเขา

ชายหนุ่มก้มลงไป ประทับกดริมฝีปากลงบนแก่นกายของร่างเพรียวทันที ความร้อนผ่าวและแรงดึงดูดของปลายลิ้นที่เข้าดุนดันและหยอกล้อกับส่วนปลาย มันไปปลุกอารมณ์และประสาทสัมผัสที่ไวต่อความรู้สึกให้เลือดลมวิ่งพล่าน ความต้องการส่วนลึกตีตื้นขึ้นมาถึงขั้นกระเจิดกระเจิงไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป เผลอปล่อยริมฝีปากออกจากกัน ปล่อยเสียงครางหวานหูร้องอืออึ้งไม่เป็นศัพท์ให้ดายได้ยิน

และทันทีที่ปากอิ่มนุ่มชื้นเผยอออกจากกัน ดายก็รีบฉวยโอกาส ริมฝีปากบางละขึ้นมาเข้าสัมผัสกลีบปากอ่อนนุ่มที่เคยได้ชิมมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนนั้น ปากอิ่มถูกจูบซับ ดูดเอาความหวานด้วยอารมณ์ที่ร้อนแรง ครั้งแล้วครั้งเล่าจนแดงซ้ำ ขบเม้มดูดดึงกลีบปากทั้งบนและล่าง ส่งปลายลิ้นเข้าคว้านเคล้นซอนไซร้จนเจ้าของร่างแทบหยุดหายใจ หอบหายใจกระเส่าด้วยแรงอารมณ์ที่โหมกระพือ

ร่างเพรียวเริ่มระส่ำระส่าย เกร็งร่างหลังไม่ติดพื้นเตียง ข้อมือที่ถูกมัดยิ่งทำให้อาการทุรนทุรายมากขึ้นเมื่อไม่สามารถช่วยเหลือหรือหยุดอารมณ์ของตัวเองได้ แก่นกายเบื้องล่างที่แข็งขื่นบ่งบอกระดับอารมณ์ว่าประทุขึ้นสูงมากแค่ไหน…ยิ่งปลายนิ้วของดายลูบไล้สะกิดจิกเม็ดติ่งสีสดที่เนิ่นอกบางไปมา อีกข้างก็ลดระดับลงไปคลำแก่นกายรูดดึงฟ้อนเฟ้นไม่ออมแรง ยิ่งทำให้ร่างสวยสะบัดและครางหือไปตามแรงอารมณ์ที่ร้อนแรง เร่งเร้าอยากได้รับการปลดปล่อยออกจากอารมณ์ที่โหมกระพือเร็วๆ


ร่างบางเพรียวสวยสะกดสายตาเริ่มโอนอ่อนเบียดกายเข้าหา... ผิวกายขาวเนียนละเอียดเริ่มขึ้นรอยแดงจากฝ่ามือของเขา และใบหน้าหวานละมุนสวยจับใจที่กัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้เริ่มสะบัดไปมา
ดายยิ้ม...ผละถอนเรียวปากและหยุดการกระทำทั้งหมดลงทันที เขาละมานั่งคร่อมบดเบียดกับแก่นกายของโทชิยะเอาไว้อย่างจงใจ

มองดูใบหน้าสวยที่เม้มริมฝีปากกัดฟันแน่นสะกดกลั้นอารมณ์นั้นอย่างใจเย็น สายตาคมมองไล่ต่ำลงมาลามเลียเรือนร่างบางระหงส์ราวสตรีเพศใต้ร่างของตนด้วยอารมณ์ที่ร่างสวยไม่สามารถเดาหรือรู้ได้

 นัยน์ตาใสแดงกล่ำ...มีน้ำเอ่อคลอ เนินอกสีแดงระเรื่อชูชันท้าทายสายตาและปลายลิ้น ผิวขาวราวน้ำนมที่ยั่วอารมณ์และตื่นสัมผัสจากฝ่ามือของเขา แก่นกายเบื้องล่างแข็งขื่นยากที่จะระงับให้ดับไปได้ด้วยตัวเอง ดายยิ้มอย่างรู้ทันอีกครั้ง

มือเรียวยาวถอดเน็คไทตัวเองออกช้าๆ ก่อนที่จะตามด้วยการแกะกระดุมเสื้อทีละเม็ด...ทีละเม็ด... ไม่รีบร้อน ปลดเครื่องแต่งกายทั้งหมดออกจากร่างของตนเอง ริมฝีปากแย้มยิ้มอย่างผู้ชนะและเหนือกว่า

“อยากให้ฉันทำให้เจ็บ...หรือว่า...อยากทำให้ตัวเองเจ็บ...เลือกเอา!?” ใบหน้าคมโน้มลงมากระซิบถามด้วยถ้อยคำร้ายกาจ ปลายลิ้นร้ายตวัดจูบต้นแขนขาวเลียชิดขึ้นมาหาพวงแก้ม โทชิยะรีบเอียงใบหน้าหลบไปอีกทาง โกรธทั้งตัวเองและดาย ยิ่งเสียงหัวเราะที่ดูเหมือนเยาะเย้ยนั้นดังอยู่ข้างหูยิ่งทำให้อับอาย...ดายรู้ว่าเขาจะเลือกแบบไหน!

ทางเลือกบ้าบอ ไม่มีทางจะผละหนีไปไหนได้ทั้งนั้น

โทชิยะทั้งโกรธและอายแต่จะให้ทำยังไงได้...ร่างกายนี้จดจำความรุนแรงที่ดายหมอบให้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว...เขาไม่มีทางเลือกอีกแล้วนี่...และคงไม่มีใครอยากเจ็บตัวเพราะคนอื่นหรอก

ร่างเพรียวหันหน้ากลับมาสบสายตาอีกครั้ง ใช้ข้อศอกดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งประจันหน้ากับอีกฝ่ายที่เหมือนจะคอยอยู่แล้ว ก่อนที่ลำแขนทั้งสองข้างที่ถูกมัดติดกันจะผลักหน้าอกแกร่งให้ดายลงไปนอนหงายบนเตียงแทน คลานขึ้นคร่อมด้วยท่าทางหมิ่นเหม่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ถ้าทำให้ฉันไม่พอใจ...คงรู้นะ...ว่ามันจะไม่ใช่...แค่...ครั้ง...เดียว!”ดายยิ้มยั่ว กรอกเสียงเน้นคำขู่ทีละคำ ทำให้โทชิยะสะอึกนึกถึงทุกครั้งที่ผ่านมา...ถ้าดายไม่พอใจ...เขาก็ยังลุกไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น

“วิปริต!!โรคจิต!!!”โทชิยะตวาดใส่หน้า ฝ่ามือทั้งสองข้างยันหน้าอกแกร่งเอาไว้ ยอมขยับตัวเข้าหา เลื่อนเรียวขาเพรียวยาวเข้าแนบชิดกับสะโพกของดาย

“เผอิญฉันโรคจิต กับนายคนเดียว!!... โทชิยะ!”จบคำของดาย ความแข็งขื่นทางเบื้องล่างของเจ้าตัว ก็ดันทุรังเข้ามาภายในร่างของเขาได้หมดทีเดียว โดยไม่ทันให้ได้ตั้งตัว

“อ๊ะ!!!!!...ฮึก!!!”โทชิยะเผลอร้องด้วยความเจ็บเสียด กัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้แน่น เกร็งรับสัมผัสนั้นทันที ดวงตาสวยปล่อยน้ำใสที่เอ่อคลอตั้งแต่แรกไหลออกมาตามร่องแก้มหยดลงบนหน้าอกแกร่งของดายอย่างกลั้นเอาไม่ไหวเต็มทีแล้ว

“อย่าทำเป็นปากเก่ง!...จะนั่งบื้ออยู่เฉยๆหรือไง!!ขยับสิ!”เมื่อไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ โทชิยะก็ค่อยๆยกกายขึ้นแล้วหย่อนลงช้าๆเท่านั้น...

มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกบังคับแบบนี้!

น้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจ เหมือนกับอีกฝ่ายได้ดูถูกเหยียดหยามไหลลงมาเป็นทางอย่างห้ามไม่อยู่....ไม่มีทางที่อีกฝ่ายจะใจอ่อนและเห็นใจ...น้ำตาบ้านี่ไม่สามารถสร้างความสงสารให้เกิดขึ้นซักครั้ง…ซักครั้งเดียว...ก็ไม่เคยได้รับ


เขาไม่เข้าใจว่าทำไมดายถึงต้องทำแบบนี้กับเขา สนวนก็มาจากเรื่องที่เขาไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น ทุกคนเข้าใจเขา ไม่ได้กล่าวโทษเขา ไม่ได้เกลียดเขา...ซ้ำยังพลอยสงสารเขาด้วย...แต่ทำไมดายกลับตรงกันข้าม

ความโกรธ ความเกลียด ความไม่เข้าใจไม่พอใจทั้งหลายแหล่ โยนมาให้เขารับหมด! ...ทำไมกัน?

โทชิยะกดกายเข้าแนบแน่น เร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ขึ้นมา ไม่สนใจว่าตัวเองจะเจ็บแค่ไหน ใบหน้ามนสะบัดไปมายามเมื่อคลื่นอารมณ์โหมกระพือ พวงแก้มเป็นสีแดงระเรื่อเพราะอารมณ์เร้นของตัวเองก็ทะยานคล้อยตามไปด้วย

“อื่ม...แรงกว่านี้อีก!!” เสียงคำสั่งจากร่างแกร่งกระซิบแหบพร่า มือใหญ่วางลงบนสะโพกของเขาอย่างตั้งใจ

โทชิยะกระทั้นกระแทกกายลงเข้าหามากขึ้นกว่าเดิม ตามความต้องการของดาย...จะทำยังไงได้ สมเพชตัวเองเหลือเกิน ไม่อยากทำแบบนี้ตลอดจนไปถึงเช้า...

ความสวยงามของโทชิยะทำให้ร่างแกร่งแทบคลั่ง...เรือนร่างผอมบาง ผิวเนื้อเนียนสีน้ำนม ช่วงเอวที่บางคอดยิ่งกว่าผู้หญิงตลอดจนสะโพกเล็กแน่นนิ่มมือนั้น เมื่อได้ครอบครองหรือสัมผัสทั้งหมด มันก็อดไม่ได้ที่จะโถมแรงและความปรารถนาเข้าใส่ไม่หยุด

เมื่อคราแรกนั้นเขาไม่ได้คิดถึงตรงจุดนี้ ความโกรธมันบดบังสติและเหตุผลจนหมดสิ้น ไม่ทะนุถนอมให้เสียเวลา ไม่ออมแรงให้ได้ใจ มีแต่ความรู้สึกเกลียดและชิงชังแค่นั้นที่ครอบงำให้ทำทุกอย่างราวสัตว์ป่า และสุดท้ายโทชิยะก็ได้เลือดทุกครั้งไป...

เลือดตกยางออก...ร้องไห้ เสียใจ...เป็นที่ระบายอารมณ์ สิ่งเหล่านี้เท่านั้นที่เขาต้องการให้อีกฝ่ายรับรู้และรู้สึก

ดายไม่รู้หรอกว่า ความรู้สึกเมื่อคราแรกนั้นมันเลือนหายไปทีละนิด ความงดงามและตัวตนเนื้อแท้จริงๆของร่างเพรียวมันแทรกซึมให้ได้สัมผัสทุกวัน และทุกๆวันมันก็เริ่มแปรเปลี่ยนความรู้สึกของเขาไปเรื่อยๆ จนยากที่จะรับได้อีกต่อไป...


...ไม่ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระไปได้หรอก

..เพราะความเห็นแก่ตัวมันมีมากกว่าเหตุผลทั้งหมด
ใช้ความใจร้ายใจดำ ความโกรธความเกลียดที่เลือนหายไปแล้วนั้นกักขังหน่วงเหนี่ยวร่างเพรียวเอาไว้กับตัวเองต่อไป...ถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่ถูกต้องก็ตามที

ดายยกสะโพกมนลงรับกับจังหวะที่เขากระทั้นกายเข้าหา ริมฝีปากและปลายลิ้นตวัดงับยอดอกสีสดเบื้องหน้าเล่น โทชิยะไร้เรี่ยวแรงต้าน ปล่อยแขนทั้งคู่เอนราบไปเหนือศีรษะ นอนราบคร่อมอยู่บนร่างของดายให้ร่างแกร่งโหมแรงเท่าที่มีเข้าใส่ร่างของเขาไม่หยุดหย่อน กัดฟันทนและรับเอาไว้แค่นั้น

“ขยับบ้างสิ !!!”ตลอดจนเมื่อดายละริมฝีปากออกมาและหยุดจังหวะลง โทชิยะถึงได้ขยับบ้าง รุนแรง และเร็วตามที่ดายต้องการ ความร้อนจากร่างกายที่บดเบียดเสียดสีกัน สร้างกลิ่นกรุ่นละมุนของผิวเนื้ออบอวลหอมหวานโอบอุ้มร่างสองร่างที่ตวัดกอดก่ายกันเอาไว้ ให้ระอุ คุร้อนและรุนแรงเร่าร้อนจนแทบมอดไหม้ เพิ่มแรงปรารถนาให้คุโชนมากขึ้น

เสียงครางเครือแสดงความสุขสมของร่างแกร่งดังให้ได้ยิน โทชิยะกัดฟันทนต่อไป ถึงจะเจ็บเสียดทานแค่ไหนแต่ความเจ็บร้าวของเรือนกายนั้นก็ยังมีความสุขสมให้ซึมซับรู้สึกได้...เขาไม่อยากส่งเสียงให้อีกฝ่ายยิ้มเยาะหัวเราะเอา

อารมณ์และความต้องการตามธรรมชาติที่เกิดขึ้นไม่อยากให้ดายรู้ว่าเขาก็ต้องการมัน

“อ่ะ!...อ๊า!!...ฮืออ...”แต่น้ำเสียงครางกระเส่าก็เล็ดรอดออกมาจนได้ เมื่อดายขยับกายแรงๆเข้าช่วย ความปรารถนาใกล้ถึงฝังทั้งของตัวเองและดาย โทชิยะเกร็งร่างเพื่อรับเอาความสุขสมของอีกฝ่ายไว้ทั้งหมด

“อ๊า!!”ร่างแกร่งเบื้องล่างตนกระตุกเฮือกพร้อมกับปลดปล่อยแรงอารมณ์ทั้งหมดออกมาในเวลาไล่เลี่ยกับเขา

โทชิยะไม่มีแรงอีกแล้ว อาการไข้ที่ยังไม่หายดีทำให้ทิ้งร่างนอนราบลงบนอกแกร่งทันทีที่อารมณ์ร้อนดับมอดไป

…………………………..

……………………………………

“ไหนว่าเก่ง ...ไม่กลัวไง ...รอบเดียวก็หมดแรงซะแล้ว”คำพูดดูถูกกระซิบที่ข้างหูพร้อมเสียงหัวเราะขื่นๆ

เขาไม่อยากสนใจ อยากพูดอะไรก็พูดไป ค่อยๆขยับถอนกายออกจากอีกฝ่ายลงมานอนข้างๆ หันหลังให้ ไม่อยากทะเลาะให้เปลืองแรงอีก จะมัดเขาให้หลับไปทั้งอย่างนี้ก็แล้วแต่เถอะ ในเมื่อเขาไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ไม่มีสิทธิ์ร้องขออะไร

โทชิยะปิดตาลงยอมรับชะตากรรมทั้งหมดเอาไว้ด้วยความข่มขื่นใจ น้ำตาที่ไหลเหือดแห้งหายไปแล้ว ปวดเมื่อแขนที่ถูกมันเอาไว้ก็ปวด...แต่ช่างมัน ให้ตายก็ไม่มีวันขอร้องให้ปล่อย...

ดายนอนมองแผ่นหลังเนียนนิ่งๆอยู่เป็นนานก่อนที่จะลุกขึ้นไปอาบน้ำ...และกลับออกมาอีกครั้งภายในเวลาไม่ถึง สิบนาที

“ฉันรู้ว่านายยังไม่หลับ” เขานั่งลงบนที่นอนข้างๆโทชิยะ

“........................................”

“หันมานี่โทชิยะ...ถ้ายัง...อยากนอนสบายๆ” น้ำเสียงบังคับข่มขู่เขาดังขึ้นมาอีก

“อะไรอีกเล่า!”แล้วก็เป็นเขาที่อดไม่ได้หันไปตวาดเข้าใส่ ลืมไปว่า...ถ้าทำให้ดายโกรธแล้วตัวเองจะเป็นยังไง

“จะเอาอะไรจากฉันอีก!!!”กรอบผมสีน้ำเงินสะบัดไปตามแรงอารมณ์ ถามออกไปด้วยความอัดอั้นตันใจ ยอมทุกอย่างแล้วยังไม่พอใจอีกหรือไง?แขนเรียวก็เผลอกระตุก...น้ำตาไหลลงมาจากตาคู่สวยอย่างเหลืออด

“แรงยังเหลือนี่...อีกรอบเป็นไง!!”ดายแค่นยิ้ม ไม่สนใจต่อสายตาโกรธแค้นไม่พอใจนั้น  คว้าเอวบางเข้าหาขึ้นทาบทับเอาไว้

“ก็เอาสิ...อยากทำอะไรก็ทำไป!” ทำให้ตายไปเลยก็ได้ไอ้หมอโรคจิต!

ตาคู่สวยมองอย่างเครียดแค้น ยกข้อมือที่ถูกมัดนั้นขึ้นมา ใช้ฝ่ามือป้ายน้ำตาให้หายไป สบสายตากับดวงตาคมดุนั้นอย่างไม่เกรงกลัว กับคนๆนี้เขาจะไม่คร่ำครวญให้เสียเวลา

มันไม่ได้ผล เขาใช้ไปหมดแล้วตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี้ถูกขัง ไม่ให้ออกไปที่ไหนได้ทั้งนั้น แล้วจะต้องร้องขอให้เปลืองน้ำลายทำไม

“อยู่เฉยๆก็แล้วกัน ถ้าเจ็บอย่ามาร้องทีหลังล่ะ!” ดายกระแทกเสียงเข้าใส่ ก่อนที่จะลุกขึ้นไป สร้างความงวยงงให้โทชิยะไม่น้อย ดายจะทำอะไรกับเขาอีก!!!

ร่างแกร่งเดินเข้าห้องมาพร้อมกับกระเป๋าสีดำคุ้นตา

เสื้อก็ไม่ใส่ กางเกงนอนเนื้อบางเบานั้นก็ไม่ได้ช่วยปกปิดส่วนไหนของร่างแกร่งเอาไว้แต่...ดายไม่สนก้าวขึ้นคร่อมร่างเพรียวอีกรอบพร้อมกับวางกระเป๋าคู่กายไว้ข้างๆ

“ฉันน่าจะปล่อยให้นายตายๆไปซะ!”ร่างสูงว่าไปพร้อมกับนั่งทับขาของอีกฝ่ายเอาไว้เมื่อเห็นว่าโทชิยะขยับตัวจะหนีให้ได้ มือใหญ่รีบฉวยข้อมือของโทชิยะขึ้นมา แกะเอาเสื้อที่มัดไว้แน่นนั้นออกให้

 คำพูดเจ็บแสบทำเอาใจกระตุก กระบอกตาคลอไปด้วยน้ำใสอีกครั้งพยายามไม่ให้มันหลั่งลงมาด้วยความน้อยใจ

“นั้นนะสิ...ทำไม? เสียดายหรือไง...กับเครื่องระบายอารมณ์อย่างฉัน!”โทชิยะทำปากกล้าเถียงออกไป เน้นหนักตอกย้ำสถานะตนเอง ทั้งที่ในใจนั้นเจ็บปวดกับประโยคนั้นมากนัก

“เสียดายเหรอ?....เสียอารมณ์นะสิ!” ดายแกะผ้ากอซออกพร้อมกับบีบปากแผลเบาๆให้รู้สึกเจ็บ...ซะใจที่ได้แกล้งอีกฝ่ายให้เจ็บ

“โอ้ย!!!”ถึงกระนั้นมันก็ทำให้โทชิยะเจ็บไม่น้อยจนเผลอร้องออกมาไม่ได้...ตาหวานคู่สวยมองตวัดอย่างเครียดแค้นโกรธขึง

“หึ...เสียอารมณ์!...อย่ากลืนน้ำลายตัวเองล่ะ”โทชิยะไม่ยอมลดละ ยิ้มเย้ยบ้างอย่างเป็นต่อ …เสียอารมณ์แต่ก็ยังมีอะไรกับเขา..

“โอ้ย!!!ฉันเจ็บนะ!!!!” ดายกดปากแผลอีกครั้งก่อนที่จะล้างแผลใส่ยา ทำแผลให้ใหม่

“ดี!จะได้สงบปากสงบคำไว้บ้าง...คราวหน้าถ้าจะทำอะไรโง่ๆแบบนี้อีก...”เขาขยับเข้าใกล้ใบหน้าหวาน สายตาคมดุประทะดวงตาหวานเศร้า จมูกชนกัน ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มเยาะเย้ย

“ในห้องทำงานฉัน...ยามากมาย กรอกลงไปให้หมดสิ!!!”เป็นฝ่ายดายที่เป็นต่อบ้าง คำพูดที่ตอกย้ำว่าตัวเองไร้ค่าแค่ไหนกรีดลึกไปถึงแก่นกลางใจ โทชิยะสะอึก ลำคอแห้งผาก ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ขยับตัวละใบหน้าออกมาห่างๆ เมื่อแผลที่ข้อมือเสร็จเรียบร้อย

ที่ทำไป...ไม่เคยหวัง...ไม่ได้เรียกร้องความสนใจ แต่ก็อดคิดไม่ได้...อยากให้แคร์...แต่ก็ไม่เคยแคร์ซักนิด มันจะมีประโยชน์อะไรต่อไปอีก...จะให้ทนอยู่กับความชิงชัง เกลียด โกรธแค้นต่อไปหรือไง?!!!

“ฉันทำแน่!”น้ำเสียงตะโกนตอบกลับลั่นด้วยความร้าวรานใจ เสียงหัวใจที่กรีดร้องได้ยินแค่คนเดียว

“แล้ว...ฉันจะคอยดู...!!”เสียงกร้าวเน้นหนักท้าทายกลับมาช้าๆ สายตาที่ประสานกัน ไม่มีใครยอมลดละต่อกันซักนิด

“จะนอนหรือจะต่อ...?”ดายยืนมือเข้าเคล้นคลึงผิวเนื้อนิ่มที่หน้าอกอีกครั้ง ดวงตาแดงกล้ำไหวระริกกับสีหน้าเจ็บปวดนั้น มันทำให้เขาไม่อยากจ้องมองดวงหน้านวลนี้นานๆ…

โทชิยะไม่ตอบ แต่ผลุนผลันหันหลังให้เขา ขยับร่างลงไปนอนชิดขอบเตียงและคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอาไว้ปิดตาลง...เมื่อมีโอกาสเลือก เขาก็ไม่ปฏิเสธ

ดายเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียงแล้วขยับตามบ้าง พาตัวเองลงไปในโปงผ้าห่มผืนเดียวกัน คว้าเอวบางลากตามเข้ามานอนกลางเตียงกว้าง วงแขนแกร่งสวมกอดร่างเปลือยเปล่าเอาไว้ ขยับตัวเข้าชิดใกล้แผ่นหลังของโทชิยะ ใบหน้าคมซ่อนลงบนเรือนผมหอมกรุ่นของร่างเพรียว

ทั้งที่โกรธเกลียด แค้นจนอยากฆ่าให้ตายคามือ อยากทรมานให้ได้รับความเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่า...ทั้งที่เขาควรจะจัดการรุนแรงกับอีกฝ่ายไปซะตั้งแต่แรก...แต่แล้วทำไมทุกครั้งมันต้องจบแบบนี้...ทำไมเขาต้องมาทำอะไรงี่เง่าบ้าบอไม่มีเหตุผลแบบนี้

ร่างเพรียวขื่นกายต่อต้านสัมผัสวงแขนของเขาตลอดเวลา


“นอนไปเลยนะ ...ถ้าพูดมาก ฉันไม่รับรองความปลอดภัย”เขากระซิบที่ริมหูเบาๆ โทชิยะเกร็งตัวด้วยความตกใจขึ้นมาอีกทันทีจนดายรู้สึกได้

...อยากขำแต่ก็ขำไม่ออก อยากหัวเราะแต่ก็ทำไม่ได้...เขาไม่เคยยิ้ม หัวเราะมานานแค่ไหนไม่เคยสนใจตัวเอง...

ได้แต่แกล้งรัดวงแขนแน่นขึ้นกว่าเดิม ขบใบหูของร่างเพรียวเบาๆ ก่อนที่จะปิดตาลงบ้างด้วยความเหนื่อยกายและเหนื่อยใจ…บอกตัวเองไม่ได้ พูดไม่ถูก...มึน บ้า เมา!!...ถ้าไม่ได้นอนกอดร่างเพรียวที่เกลียดนักเกลียดหนานี้ซักคืน...เขา...จะเป็นยังไง...?

 
To be continue....







 

หัวข้อ: Re: *** ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?1,2,3 อัพตอนใหม่ครับ!***
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 18-10-2007 16:56:11

ฉันมีค่าแค่ไหน  3

เรือนร่างผอมเพรียวสั่นสะท้าน ไหวขยับไปตามแรงอารมณ์ของร่างแกร่งที่บังคับอยู่เบื้องบน
ผิวกายขาวนวลที่ถูกแต่งแต้มด้วยรอยจูบและลูบคลำจากคนๆเดียวกันมีให้เห็นอยู่เต็มตัว
เรียวขาเล็กก็สั่นระริกยามเมื่อร่างแกร่งเบื้องบนขยับกายเข้าออกด้วยความรุนแรง
เขี้ยวคมน่ารักยามเมื่อเจ้าของแย้มยิ้มก็กัดริมฝีปากอิ่มเอาไว้แน่น เพื่อห้ามเสียงร้องของตนเอาไว้
และใบหน้าหวานซึ้งขึ้นเลือดฝาดสุกปลั่งสะบัดไปมา ตามแรงอารมณ์ที่โหมกระพือ ถึงจะดูเจ็บปวดและไม่พอใจแค่ไหนแต่ก็แฝงความเขินอายและความสุขให้เห็น....

ช่างดูสวยงามและน่าหลงใหลยิ่งนัก แต่ทำไมหนอ คนที่ได้ครอบครองใยไม่รู้จักรักษาหรือมองเห็นมันบ้าง...?

“ว่ายังไงคาโอรุ?”ร่างแกร่งเบื้องบนร้องถามพลางชำเลืองหางตามองไปยังบานประตู ไม่ได้หยุดกิจกรรมที่กำลังกระทำลงแต่อย่างใด

ชายหนุ่มเผลอกระตุกวูบอย่างตกใจ หลุดออกจากความนึกคิดกับภาพที่เห็นเบื้องหน้าและได้สติขึ้นมาทันที หลังจากที่มายืนเรียกผู้เป็นนายอยู่หน้าห้องเป็นนานกว่าจะได้รับอนุญาตให้เปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นภาพที่น่าตกตะลึง ไม่ควรเห็นเข้า

คาโอรุหลบสายตาลงต่ำด้วยความละอาย ไม่กล้าสบตากับร่างสองร่างที่อยู่บนเตียง
เขาไม่อยากเห็น....โทชิยะถูกบังคับและไม่อยากให้ตัวเองแสดงสันดา(น)ดิบอันควรจะเป็นยามเมื่อเห็นภาพร่วมรักและร่างสวยที่ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ปกปิดสะกดสายตาอยู่ต่อหน้า

“คุณเจมาหาดาย”ชายหนุ่มตอบออกไป จิกเล็บลงบนหน้าขาตัวเองด้วยต้องการยั้งอารมณ์เอาไว้เนื่องด้วยเสียงร้องครางแหบพร่าจากผู้เป็นนาย และเสียงครางหวานหูที่เล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากอิ่มแว่วเข้าหูให้ได้ยินเป็นระยะ ตลอดเวลาที่ยืนอยู่

“อ่า..เจมาเหรอ? รู้ได้ไงว่าอยู่ที่นี่ ไปบอกว่าเดี๋ยวฉันจะลงไป”ผมสีแดงเพลิงพลิ้วไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้นของเจ้าตัว ไม่ได้หยุดการบังคับข่มเหงที่ใกล้ถึงฝั่งฝันกับอีกฝ่ายลง พลางพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะร้องบอกคาโอรุออกไป

“ฮึก!อ๊ะ...พะ-พอเถอะ..ฉันไม่ไหวแล้ว”เสียงต้านจากร่างเพรียวด้านใต้ ทำให้เท้าของชายหนุ่มที่กำลังจะเปิดประตูออกไปหยุดชะงักเพียงชั่วครู่

ไม่กล้าหันกลับไปมองดวงหน้าหวานนั้นด้วยซ้ำ...
ไม่กล้าเข้าไปช่วย... ไม่กล้าเข้าไปห้าม... อยากปิดหูตัวเองแล้ววิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด
เขาไม่มีทางเทียบดายได้เลย ไม่ว่าจะด้านไหนทั้งนั้น แล้วอย่างนี้จะมีสิทธ์หรือเอาอะไรไปช่วยโทชิยะ…

นี่นะเหรอคนที่มีความรู้ มีการศึกษาเป็นถึงระดับนายแพทย์เขาทำกัน หึ!...น่าสังเวชสิ้นดี!

“ฮึก...เจ็บ...พอที ...พอเสียที อ๊า...”

เสียงประตูห้องปิดลงพร้อมกับเสียงร้องที่ทำให้ชายหนุ่มแทบคลั่งตาย หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด แผ่นหลังแกร่งพิงประตูเอาไว้ กำหมัดแน่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ

“ขอโทษนะโทชิยะ ...ฉันขอโทษ...ขะ...ขอโทษ...” 

................................................................................................

………………………..

“จะหนีไปไหนโทชิยะ” ดายตามกระชากแขนและกดลำตัวทาบทับร่างเพรียวเอาไว้ เบื้องล่างยังคงโหมกำลังเข้าใส่

“พอที...ได้โปรด....ฉันไม่ไหวแล้ว...”โทชิยะดิ้นและขยับหนีเท่าที่จะทำได้จนหลังติดหัวเตียง

เมื่อคืนทั้งที่อีกฝ่ายอ่อนโยนด้วยแท้ๆนึกว่าจะไม่ต้องมาทนรับอะไรแบบนี้อีก แต่พอตื่นขึ้นมาก็ทะเลาะกันด้วยเรื่องเดิมๆ เขาทนไม่ไหวแล้ว ถูกทำตั้งแต่เช้าจนเกือบจะบ่าย...จะทำกันให้ตายไปข้างหนึ่งหรือไงกัน!

“ทำไม...พอเห็นเจ้านั้นทำสำออยหรอไง!”ยิ่งร้องขอ ยิ่งอ่อนแอ อีกฝ่ายก็ยิ่งรุนแรงใส่ไม่ยั้งและไม่ปราณี

“ฮื้อ!...อ๊ะ...ไม่....ๆ”ดวงหน้าใสแดงเรื่อส่ายหน้าปฏิเสธไปมา เปลือกตาปิดแน่น น้ำตาไหลเอ่อคลอเบ้าอยู่ตลอดเวลา เรียวนิ้วยาวทั้งจิกดึงทึ้งผ้าปูที่นอนเพื่อระบายความเจ็บปวด เรียวขายาวสวยสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ เกร็งรับตลอดช่วงเวลาที่ดายกดกายแนบแน่น

ไม่ได้สำออยเพื่อให้ใครมาสงสาร แต่เขาอาย...อายคาโอรุ อายอีกฝ่ายถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกแต่จะยังไงมันก็ไม่เคยชิน และที่สำคัญเขาอายตัวเองที่สุด อายที่ต้องมามีสภาพน่าทุเรศแบบนี้!

“อ่า!!...”เสียงห้าวทุ้มครางต่ำๆด้วยความพอใจ เมื่อปลดปล่อยความต้องการสู่ร่างเพรียวด้านใต้ตน ก่อนจะพลิกตัวลงนอนข้างๆ ไม่สนใจอีกฝ่ายอีกต่อไป

สีหน้าสุขสมของดาย..มีความสุขมากซินะ พอใจมากซิที่ได้ทำแบบนี้กับเขา

โทชิยะหันไปมองวิวข้างนอกหน้าต่างด้วยสายตาเลื่อนลอยแทน นอนนิ่งๆหยุดอาการทุกอย่างไว้กับตัวเองเงียบๆ แต่ทว่าน้ำตาเจ้าปัญหายังคงไหลออกมาไม่หยุด เรียวขาขาวชุ่มไปด้วยหยาดความใคร่ของดายที่ปลดปล่อยทิ้งไว้ในร่าง...ครั้งแล้วครั้งเล่าผสมปนเปกับของเหลวสีแดงขุ่นที่หลีกเลี่ยงไม่ให้มีไม่ได้... ในเมื่อดายไม่คิดจะอ่อนโยนหรือทนุถนอมเขาอยู่แล้ว...แต่เขาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจมัน

“หยุดร้อง!บอกว่าให้หยุดไง!!จะร้องคร่ำครวญหาใคร มันจะมีหน้าไหนมาให้นายหลอกอีก!”ร่างสูงทนฟังเสียงสะอื้นไม่ไหว ตะคอกใส่ด้วยความหัวเสีย สายตาอ้อนวอน ขอร้องที่ส่งให้ลูกน้องข้างกายเมื่อกี้ยังติดตา

มารยา...อย่าหวังว่าจะช่วยออกไปได้!อย่างคาโอรุมันจะมีปัญญาช่วยได้แค่ไหนกัน!

“น่ารำคาญ!”ลำแขนแข็งแรงดึงกระชากร่างสวยติดมือขึ้นมาจนร่างสวยสะดุ้งสุดตัว พลางขยับถอยหนีโดยอัตโนมัติเมื่อดายก้าวคร่อมลำตัวอีกครั้ง สบถกร้าวใส่หน้าในระยะประชิด ดวงตาดุดันจ้องมองดวงตาใสอย่างเหลืออด ก่อนที่นิ้วมือขาวสะอาดจะเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้อย่างเสียมิได้

คลุ้มดีคลุ้มร้ายจนตามไม่ทัน...

 “เมื่อไหร่จะเลิกโกรธ!เกลียด!!เรื่องแบบนี้พอเสียที!!!เมื่อไหร่จะปล่อยฉันไปเสียที!!!”โทชิยะตะโกนก้องใส่หน้าบ้างด้วยอารมณ์ที่ขาดสะบั้น ร้องไห้ไม่หยุดอย่างคนเสียสติด้วยความอัดอั้นไร้ทางระบาย จิกเล็บลงบนลำแขนแข็งแรงของดายโดยไม่รู้ตัว

 หึ!น่ารำคาญ แต่ก็ยังหาความสุขจากเขาได้ทุกเวลา

“เมื่อไหร่จะปล่อยให้ฉันไปพ้นๆนายซะ!ปล่อยให้ตายไปเลยซี้!!ให้อยู่ขวางหูขวางตาทำไม ฮึก!!!”เสียงสะอื้นจนตัวโยนปนกับเสียงตะคอกดังลั่น ปัดป้องเรียวนิ้วที่เช็ดน้ำตาออกไปให้พ้น

ไม่ต้องการความเห็นใจ แรงเกลียดชังที่ส่งผ่านปลายนิ้วรับรู้ได้ ฮึ!แบบนี้แล้ว จะทำให้เสียมือทำไม?!!

คับที่อก เจ็บที่ใจ กายที่ทรมาน กักขังหน่วงเหนี่ยวเพื่อให้เขารับรู้สิ่งเหล่านี้งั้นเหรอ?

“ไอ้คนโรคจิต!ไอ้คนไร้หัวใจ!!!”คำผรุสวาสตวาดใส่ชายหนุ่มผมแดงไม่หยุด หลงลืมความเกรงกลัวต่ออีกฝ่ายว่าจะโกรธซักแค่ไหนไปเสียสิ้น ฝ่ามือประเคนใส่ใบหน้าคมดุและตามลำตัวเท่าที่จะทำได้ด้วยยับยั้งอารมณ์ไม่อยู่แล้ว

ดายพยายามรวบข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้ด้วยความโกรธ แต่เมื่อเห็นท่าว่าทำยังไงก็ไม่มีทางห้ามอาการขาดสติจากร่างสวยได้แน่แล้ว และเขาก็ไม่ได้มีน้ำอดน้ำทนกับอีกฝ่ายมากนักยามเมื่อร้อนด้วยกันทั้งคู่เช่นนี้ จึงกระแทกฝ่ามือลงบนใบหน้านวลนั้นอย่างช่วยไม่ได้ เพื่อหวังจะให้มันหยุดอาการคลุ้มคลั่งของร่างสวยลง

“อยากเจ็บตัวมากกว่านี้หรือไงกัน!”เขย่าแขนถามจนร่างสวยสั่นคลอน มุมปากอิ่มขึ้นรอยแดงพร้อมกับเลือดสีสดไหลซึมออกมาทันตาเห็น

โทชิยะหันกลับมามองด้วยสายตาแค้นเคืองไม่พอใจ หยุดอาละวาดลงไป

ไม่ว่าจะตบให้ดิ้นตายแค่ไหน น้ำตานี้ก็ยังคงไหลไม่หยุดอยู่ดี…เจ็บมากกว่านี้ก็เคยโดนมาแล้วนี่!

“นายไม่มีสิทธิ์มาร้องขออะไรทั้งนั้น จำไว้!!!”เป็นอีกครั้งที่ดายยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ พร้อมกับไล้ฝ่ามือลงมาตรงมุมปากเพื่อลบเอาเลือดที่ซึมออกมาให้หายไป ดึงลำแขนเพรียวเอาตัวเข้ามาประชิด ขู่กลับไปก่อนที่จะปล่อยให้ร่างสวยล้มลงบนเตียง สะบัดหน้าหนีอย่างไม่อยากมองหน้า ลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมข้างเตียงมาใส่ก่อนที่จะเดินออกไป

"ไอ้คนบ้าๆ..ไอ้คนบ้า!!!"

หมอนนิ่มใบโตถูกปาตามหลังดายออกไปติดประตูด้วยความคับแค้นใจ ไม่เข้าใจความรู้สึกที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของอีกฝ่าย คิดหาเหตุผลมาอ้างอิงความใจร้ายใจดำของดายไม่ได้ซักข้อ ร้องไห้คร่ำครวญกับฝ่ามือของตัวเองอย่างข่มขื่น...

ซักวันถ้าดายไม่ทรมานเขาให้ถึงตายก่อน...คงได้รู้กระมัง

...

“หน้าตาหงุดหงิด บอกบุญไม่รับ ไปหัวเสียอะไรมา?”หลังจากที่ทักทายกันไปเสร็จสรรพ เสียงห้าวกลั้วเสียงหัวเราะจึงเอ่ยถามขึ้นบ้าง

ดายตวัดสายตามองคนที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและพี่ชายที่เห็นกันมาตั้งแต่เล็กๆอย่างไม่สบอารมณ์นัก เพราะสนิทมาก เห็นไส้และกำพรืดกันมาหมด เขาจึงไม่คิดที่จะรักษามารยาทกับอีกฝ่ายแต่อย่างใด

“อย่ายุ่งน่า ไม่ใช่เรื่องของนาย”คำตอบตัดปัญหาในใจเพื่อน ตอบฉับขึ้นทันควัน กระแทกตัวลงนั่งบนโซฟาพลางควานหาบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบเพื่อดับอารมณ์ร้อนของตัวเองลง

“ฮ่าๆๆ อะไรกันวะ ได้ข่าวว่าไปแอบขโมยกระต่ายป่ามาเลี้ยงไว้ ยังไม่ทำให้หายเครียดได้อีกเหรอไง?”เจหัวเราะลั่นอดเอ่ยแซวอีกไม่ได้

ที่มานี่ใช่จะไม่รู้เรื่องอะไรเลย ที่...เพื่อนหัวแดงของเขาก่อเอาไว้

“นายรู้อะไร?”ดายชำเลืองมองอย่างไม่ไว้ใจ

เรื่องอะไร? รู้มาจากใคร? รู้มากแค่ไหน? แม้แต่ครอบครัวเขายังหาทางปิดเอาไว้ไม่ให้รู้

เจหรี่ตามองอีกฝ่ายก่อนจะพูดขึ้นช้าๆ

“อย่าลืมซิดาย...ครอบครัวนายกับฉันเคยเป็นอะไรมาก่อน...เรื่องที่นายก่อ...พ่อนายรู้ดีที่สุด ก็อยู่ที่ท่านจะพูดหรือว่าทำมองไม่เห็นเท่านั้น...ว่าไงคุณหมอไฟแรงจะไม่ยอมให้กันชมกระต่ายป่าตัวเขื่องเชียวหรือ?”และก็หัวเราะตบท้ายประโยคอย่างสบายอารมณ์ สร้างความหัวเสียกับอีกฝ่ายที่มีเป็นทุนอยู่แล้วให้ขุ่นมัวมากขึ้นไปอีกทบ

เจพูดออกมาแบบนี้...ดายก็รู้ทันทีว่าเรื่องที่เขาทำ...มันจะ ไม่ใช่ความลับอีกต่อไป

“บ้าชะมัด!”ร่างแกร่งเผลอตบฉาดลงบนโซฟา พร้อมกับสบถออกมาอย่างฉุนเฉียวด้วยไม่นึกว่าจะมีใครรู้เรื่องเจ้าคิดเจ้าแค้นของเขาเข้า ลืมไปเสียสนิทว่าครอบครัวที่เคยเป็นถึงพรรคยากูซ่าของพ่อ ท่านจะไม่ให้คนสืบว่าเขาทำอะไรอยู่

“พ่อนายเป็นห่วง... ยังไงก็ให้แล้วกันไป... ไม่อยากถ่อสังขารไปถึงโรงพยาบาลแล้วตะบันหน้านายเข้า... ท่านฝากมาบอกแค่นี้แหละ”

“แล้วกันไปอย่างนั้นเหรอ!?”น้ำเสียงกระชากถามรอดไรฟันออกมาอย่างข่มขื่น พลางนึกไปถึงใบหน้าของหญิงสาว 2 คนที่เป็นที่รักด้วยกันทั้งคู่ขึ้นมา สายตาดุดันอ่อนแสงลงแสดงความเสียใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง

“เรื่องมันผ่านมาจะครึ่งปีแล้วนะดาย ปล่อยวางเสียบ้างเถอะ... หรือไม่...ก็...ให้ฉันจัดการ...”เจตบไหล่อีกฝ่ายปลอบเบาๆ ก่อนที่จะถามความเห็นที่เป็นทางออกให้กับเพื่อนหรือน้องชายในเวลาเดียวกัน

“จัดการยังไง?”ดายหันขวับด้วยความสงสัย จะจัดการยังไง? วีธีไหน? ไม่มีทาง ยังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อย...
 
ชายหนุ่มก้มหน้าลงมองพื้นพรมที่เท้าตัวเองนิ่งๆ นึกตกใจกับความคิดกะทันหันของตัวเองขึ้นมาชั่วครู่

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของชั้น...ในเมื่อทั้งโกรธและเกลียดมันปิดบังหูตานาย...ก็ไม่จำเป็นต้องรู้ว่าฉันจะเอาตัวปัญหาไปกำจัดยังไง”เสียงห้าวบวกหน้าตาดุดันอันเป็นเอกลักษณ์ของเจ ไม่ได้แฝงรอยยิ้มหรือหัวเราะกลับมาเหมือนทุกครั้ง...

กลับกันมันกับทำให้ชายนุ่มขนลุกซ่านไปทั้งตัว...ด้วยนิสัยใจคอที่ถูกเลี้ยงมาต่างกัน ถึงจะสนิทกันแค่ไหนเป็นถึงระดับลูกของหัวหน้าพรรคด้วยกันทั้งคู่ แต่ครอบครัวเขาก็ไม่เคยสอนหรือบังคับให้ทำร้ายใครโดยไม่มีความผิด หรือฆ่าใครมาก่อน ศิลปะการต่อสู้ทุกอย่างที่เรียนรู้ก็เพื่อดำรงรักษาไว้ เพื่อเอาไว้ป้องกันตัวเองเท่านั้น ตัวเขาเองมีความคิดและอิสระพอที่จะเลือกอาชีพให้ตัวเอง ไม่ได้รับช่วงสานต่อแต่อย่างใด

แต่ว่ากับเจมันไม่ใช่ ...เจผ่านทุกอย่างมาอย่างช่ำซองและโชกโชน ไม่มีเหตุผลในการทำความดีความเลว...ด้วยฐานะเพื่อนที่เห็นมาตั้งแต่เล็กๆ มันจึงทำให้เขาจุกจนพูดไม่ออกขึ้นมา...ปัจจุบันเจยังคงรักษาตำแหน่งหัวหน้าพรรคเอาไว้…สะสางเรื่องทุกอย่างเอง ถึงจะทำกันอย่างลับๆ...แต่เบื้องหลัง...เขารู้ดีว่าเจเป็นคนบงการ

ส่งโทชิยะให้เจจัดการ...ก็มีแต่...

“ไม่เป็นไร ปัญหาของฉัน ฉันจัดการเองได้”ดายปัดมือของเพื่อนออกจากไหล่ ยกบุหรี่อัดเข้าปอดไปเต็มๆลำคอแห้งผากขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“อะไร?...เครียดเชียว...อยากเห็นหน้าเสียแล้วซิ...จัดการยังไงน้าให้ผ่านมาได้ถึงครึ่งปี”เจแกล้งล้อดายเล่น ไม่มีทีท่าเครียดขึงเหมือนอีกฝ่าย

“ขอดูหน้าหน่อยนะ” โดยที่ไม่ต้องรอคำตอบ ร่างบึกบึนของเจก็ก้าวขาขึ้นบันใดไปยังชั้นบนทันทีและด้วยความตกใจทำให้ดายรีบสาวเท้าจ้ำตามเพื่อนร่างบึกไป

“อะไรกัน...ถึงกับขนาดต้องขังเชียวหรือวะ?ท่าทางจะไม่ใช่เล่น...”เมื่ออีกฝ่ายล้อและส่งสัญญาณให้เขาไขกุญแจให้ ดายก็อดที่จะปรามด้วยสายตาดุเข้าใส่อีก
…………..

หัวข้อ: Re: *** ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?1,2,3 อัพตอนใหม่ครับ!***
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 18-10-2007 17:00:00

……………………


และทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออกสิ่งแรกที่เจเจอก็คือ หมอนหนุนใบโตปลิวติดหน้าของเขาเต็มแรง และตามมาติดๆด้วยนิตยสารอ่านเล่นเล่มขนาดย่อมๆที่วางอยู่บนหัวเตียงปลิวผ่านหัวเขาไปอย่างหวุดหวิด เร็วและแรงจนตั้งรับแทบไม่ทัน ข้าวของภายในห้องก็ระเกะระกะ จากฝีมือของร่างสวยบนเตียงกว้าง หัวไหล่เปลือยเปล่ามีแต่ผ้าห่มคลุมเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ ไม่บอกก็รู้ว่าด้านล่างลงไปมันจะไม่เหลืออาภรณ์ชิ้นใดปกปิดร่างสวยนี้เอาไว้เลย

ดวงตาหวานคู่สวยฉายแววหม่นหมอง ใบหน้านวลแดงซ่านไปด้วยเลือดฝาดกระจ่างสายตาหันมามองเขาอย่างตกใจ ก่อนที่จะสะบัดหันหนีไปทางอื่นเมื่อเห็นว่า...เป้าหมายที่ต้องการให้โดนมันผิดพลาด

ทั้งใบหน้าและรูปร่างที่โดดเด่นสะดุดตากับบางอย่างที่เจรู้สึกได้จากร่างสวยทำให้เขาพอจะสรุปพฤติกรรมของดายได้...ตรงสเป็คผู้หญิงที่ดายชอบ!

ความงามที่กินขาดเกินผู้หญิง ...สวยชะมัด!...สวยจริงๆด้วย แบบนี้นี่เอง มิน่า...

เจยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ไม่ให้เพื่อนเห็น ก่อนที่จะหันไปพูดกับดาย

“นี่นะเหรอที่ทำให้ไอ้สุหงิมันคลั่ง...และที่สำคัญทำให้ฮารุและเดมิโกะ...”นิ้วชี้ยกขึ้นทำสัญญาลักษณ์บางอย่างที่ลำคอของคนพูด

“ฉันไม่ได้ทำให้ใครตายทั้งนั้น หยุดกล่าวหากันเสียที!!”น้ำเสียงกร้าวแทรกขึ้นเฉียบขาดตะโกนลั่นกลับมาให้ทั้งดายและเจได้ยิน …เป็นการบอกว่าคำสนทนาของทั้งคู่ร่างบางก็ได้ยินด้วย

ไม่ต้องกระซิบหรือนินทาระยะเผาขน...จะยังไงเขาก็ได้ยิน แล้วเขาก็ไม่ได้ทำ…มันเป็นแค่ความบังเอิญ...เขาไม่ได้ตั้งใจ!

"หยุดเสียที!!!...ฉันไม่ได้ฆ่าใคร!!!...มันไม่ใช่ความผิดของชั้น!!!"

แล้วประโยคกล่าวหาลอยๆของเจ กับประโยคตอกกลับด้วยความไม่พอใจของร่างสวยก็ส่งผลให้ดายโกรธขึ้นมาแทบจะทันที

เจแอบยิ้มที่มุมปาก พูดแค่นี้ก็เท่ากับจุดไฟให้ดายอีกครั้ง...อยากจะรู้นัก...อะไรกันแน่ที่ทำให้ดายไม่กลับบ้านเกือบครึ่งปี...เขาเชื่อว่าดายรู้สึกกับอีกฝ่ายมากกว่าที่เขาเห็น...เพราะดายไม่ใช่คนที่จะแสดงออก...กับร่างสวยตรงหน้าที่ปากบอกว่าแค้นนักหนายิ่งเป็นไปไม่ได้ที่ดายจะพูดออกมาตรงๆ

สายตาคมดุตวัดมองอย่างโกรธแค้น ในเวลานี้ความเสียใจจากการสูญเสียเมื่อในอดีตผุดพรายและเกาะกินหัวใจอีกครั้งเข้ามาบดบังความมีเหตุผลกับร่างเพรียวไปจนหมดสิ้น

ชายหนุ่มถลาเข้าหาร่างเพรียว ขึ้นนั่งคร่อมจับหัวไหล่บางบีบไว้แน่น สายตาดุดันน่ากลัว... ความรู้สึกทั้งหมดของดายที่ร่างเพรียวสัมผัสและรับรู้ได้ก็คือ... ดายแทบจะฆ่าเขาให้ตายคามือ

“เจ้าเล่ห์เพทุบาย ทั้งผู้ชายผู้หญิง ทำไม!..ทำไมนายไม่ตายไปซะ!!ทำไมต้องเป็น...ทำไม๊!!!น้องฉัน คนรักฉันเอาคืนมาซี้!!!...คนที่ตาย...ทำไมไม่ใช่นาย!!!ทำไม๊?!!!”ชายหนุ่มตวาดถาม ตะคอกใส่ด้วยอารมณ์รุนแรง สติขาดสะบั้น ความโมโหและแค้นเคืองทำให้หน้ามืดตามัว ระเบิดอารมณ์ที่จางลงไปมากแล้วปะทุเข้าใส่ร่างเพรียวจนสั่นผวา


โทชิยะปลิวติดมือดายอย่างง่ายดาย ร่างเพรียวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บจากฝ่ามือแกร่งที่บีบแน่น สายตาเครียดแค้น ชิงชังและแรงอารมณ์ของดายที่เกินกว่าปกติหลายเท่า ทำให้ชายหนุ่มน่ากลัวมากนัก ร่างเพรียวสะท้านขึ้นมาทันใด สั่นไหวไปกับแรงอารมณ์ที่เคยได้รับจากอีกฝ่าย เมื่อครั้งที่ดายพาเขามาที่นี้ใหม่ๆ ด้วยเหตุผลที่ถูกยัดเยียดให้ว่าเขาเป็นตัวต้นเหตุของปัญหาทั้งหมด

“ไอ้หน้าตาแบบนี้...รูปร่างแบบนี้...มันมีดีอะไร!?ทำให้หลงจนหัวปักหัวปำเลยเหรอไง!?ทำไม...ใครๆถึงพากันชอบนัก? ทำไมคนรอบกายฉันถึงได้ทิ้งฉันไปด้วย!!!?”เรียวนิ้วแกร่งเลื่อนขึ้นจับสันคางกลมมนบีบแน่น มองใบหน้าขาวนวลด้วยสายตาดูถูกและเหยียดหยามก่อนที่จะละลงมาเขย่าแขนตะคอกถามจนร่างทั้งร่างสั่นคลอนไปตามแรงอารมณ์ของเขา


โทชิยะพยายามกัดฟันแน่นถึงแม้ว่ามันจะขบกันจนเกิดเสียงดังพาลทำให้คางมันสั่นตามไปด้วยเพราะความกลัวอีกฝ่ายก็เถอะ แต่ดวงตาใสยังคงมองจ้องลึกไปยังดวงตาดุดันของดายไม่ลดละ ทำเป็นปากกล้าโต้ตอบกลับไปทันทีทันใด

 “ดีไม่ดี...มันก็ทำให้คนอย่างนาย...ขาดมันไม่ได้แม้แต่คืนเดียว…ก็แล้วกันหึ!”วาจาถากถาง เสียงหัวเราะเย้ยหยัน แววตาร้ายกาจ และรอยยิ้มกวนโมโหเปลี่ยนร่างเพรียวให้กลายเป็นอีกคน...ไม่เคยคิดที่จะทำ...แต่ในเวลานี้มันช่วยไม่ได้ ...จะยอมทนอารมณ์ของอีกฝ่ายทำไม!!


ได้ยินและได้เห็นดังนั้น ดายแทบจะเค้นคออีกฝ่ายให้แหลกเสียให้ได้ แรงอารมณ์ประทุขึ้นสูงเกินยั้งได้อีกต่อไป ฝ่ามือแกร่งเข้าประทะใบหน้านวลตรงหน้าเต็มแรง

“อย่างนาย...”ไม่วายที่ดวงตาคมดุจะไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาดูถูก

“...มัน...ไม่ได้มีค่าอะไรกับฉันเลย...”

“ชิ!!!”จบคำพูดของดาย ร่างเพรียวก็สบถคำด่าด้วยความโกรธพร้อมกับสะบัดฝ่ามือเข้าใส่ใบหน้าคมบ้างอย่างรวดเร็วด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจกับคำพูดนั้น

ไม่ต้องตอกย้ำ..อย่างเขามันก็เป็นได้แค่คู่นอน...ที่รองรับอารมณ์เท่านั้น...จะให้เป็นมากกว่านี้ ก็คงไม่มีทาง!

ดายโกรธขบฟันจนคางขึ้นสันนู่น เขาไม่รีรอที่จะสั่งสอนตอบกลับไปอีกครั้ง...อย่างนี้จะให้ปราณี ใจอ่อนด้วยอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีทาง!!

“มันน่านัก!! สำคัญตัวเองผิดไปเหรอ?...หึ...ขอโทษด้วยนะ...อีตัวยังรู้สึกดีมากกว่านายหลายขุม...นายมันไม่มีดีอะไรเลย...โทชิยะ!!!”

*** ผวั๊ะ***

“สวะ!!!...โรคจิต!!...เซ็กซ์ของนายมันก็เหมือนกัน!!!.”เกินคาดโดยที่ดายไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าทำ โทชิยะก็ชกกลับสวนคืนมาอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

ไม่ทนอีกแล้ว...หันมาโต้กลับบ้าง พร้อมกับที่มุมปากอิ่มของร่างเพรียวเริ่มมีเลือดซึมออกมาให้เห็นอีกรอบ

“กระจอก!!..เด็ก!ไร้ประสบการณ์สิ้นดี!!!นายมันก็ทำได้แค่นี้แหละ!!”อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดเถอะ...จะมีอะไรที่เขายังไม่เคยถูกดายข่มเหงอีก...ไม่มีอีกแล้ว พอๆกับที่สายตาดายมันก็ไม่ได้เห็นเขาดีเด่อะไรอยู่แล้ว!!

เอาให้พัง เอาให้ตายๆกันไปซะ...เขาจะได้หลุดพ้นมันเสียที...

ในขณะนี้ไม่มีใครสังเกตเห็นรอยยิ้มของอีกคนที่ดูเหตุการณ์อยู่ภายในห้องแต่อย่างใด

โทชิยะยิ้มเยาะดายอย่างเป็นต่อ ถึงแม้สถานการณ์มันจะทำให้ยิ้มไม่ออกก็ตามที...เขาไม่เคยขัดขื่นหรือต่อสู้เอาตัวรอดกับดายจริงๆซักครั้ง...ดูดายตะลึงไปบ้าง...แต่ก็ช่าง... จะอ่อนให้ดายตลอดไปทำไม?

และมันก็ได้ผล ดายสุดจะทนแล้วเช่นกัน ชายหนุ่มเดือดดาลกับคำพูดดูถูกของร่างเพรียวตรงหน้าจนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ไว้ได้อีก...ความคิดที่จัดการอีกฝ่ายตามทางของตัวเองมันหายไปทันที

แรงโกรธและเกลียดที่มีอยู่ก่อนหน้าทำให้หน้ามืดตามัว หมดความอดทนกับร่างเพรียวอีกต่อไป กระชากเรียวแขนอีกฝ่ายเข้าหาตัวเต็มแรง ก่อนที่จะแนบจูบลงบนริมฝีปากอิ่มอย่างรวดเร็วไม่ทันให้ตั้งตัว ดุดันและเร่าร้อน ดูดดึงและขบกัดปากอิ่มจนร่างเพรียวเจ็บและปวดแสบปวดร้อนไปทั่วบริเวณ ก่อนที่ดายจะผละออกมาด้วยความรวดเร็วพร้อมกับทำสีหน้าที่ทำให้ร่างเพรียวเจ็บและจำไปจนวันตาย

“ฮึ!ไร้รสชาติสิ้นดี!เจ....”เรียวนิ้วขาวสะอาดลูบไล้และบีบเคล้นให้เจ็บเล่นจนแดงซ้ำ ไล่สายตาไปทั่วเรือนร่างเปลือยเปล่าก่อนที่จะหันไปเรียกอีกคนที่เข้ามาด้วยกัน

“อยากจัดการยังไงก็เชิญ...ฉันอนุญาต!!!”ทันทีที่พูดจบดายก็กระชากโทชิยะออกจากตัว ดันร่างเพรียวให้ไปประทะกับร่างของเจด้วยท่าทางรังเกียจไม่ยีระอีกฝ่ายอีกต่อไป

“แน่ใจ…?”เจไม่วายแกล้ง หันมาถามด้วยสีหน้าอ่านไม่ออก วงแขนหนาแน่นรีบรับร่างเพรียวเอาไว้

“อยากทำอะไร ก็ทำไป!!!”และดายก็ไม่รีรออะไรอีก หมดความอดทน หมดความใจอ่อน...ยุติความรู้สึกที่คุกคามในใจเอาไว้แค่นี้...พอกันเสียที!!

“หึ.. ก่อนที่จะจัดการ ขอฉัน...”ไม่ต้องพูดคำต่อไปก็เป็นอันรู้กันว่าเจหมายถึงอะไร  สายตาที่ลามเลีย และกริยาวาจานั้นทำให้โทชิยะยืนไม่ติด ความกลัวที่ข่มจนสงบแล้วฉายชัดออกมาทางใบหน้าและแววตา

ร่างเพรียวเริ่มออกแรงดิ้นรนออกจากวงแขนแข็งแรงของเจ ถีบเตะอีกฝ่ายเท่าที่แรงจะเหลือให้สู้...แต่ทว่าก็ไม่เป็นผลเมื่อเจจับแขนของเขาล็อคไพล่หลังเอาไว้ได้

“ไม่นะ!พวกนายจะทำอะไรชั้น!!อย่า...ฮึก!!!”เมื่อรู้ตัวว่าไม่มีทางหนีแน่นอนแล้วความกลัวจับหัวใจก็แล่นเข้าควบคุมจนทำอะไรไม่ถูก

เรือนร่างที่กำลังถูกเจสัมผัสและลูบไล้อยู่นั้น..สร้างความรู้สึกขยะแขยงและหวาดกลัวไปหมด

“ทำบ้าอะไร!ไม่นะ...อย่าทำฉัน!!”ทั้งร้องทั้งดิ้นมองเห็นดายสะบัดหน้าพรืดหนีไปอีกทางก็ยิ่งใจหาย ....สายตาคู่นั้น...เกลียดเขาจนถึงกับ...ทำกันขนาดนี้เลยหรือ...?

ปวดหน้าอก หายใจแทบไม่ออก...เจ็บที่กายไม่เท่าไหร่...แต่เจ็บที่ใจ...เกินจะเยียวยา...
เมื่อมันไม่มีค่า ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว...จะยกให้ใครก็ได้...กับใครก็ได้ ...ช่างไม่มีค่าอะไรเอาเสียเลย ไม่ต่างกับของใช้ที่พังแล้วซินะ...

“อยู่เฉยๆนะคนสวย...รับรอง...ฉันถึงใจกว่าดายแน่”เจตีหน้าตายทั้งที่อยากหัวเราะให้ฟันหักเมื่อเห็นว่าดายเริ่มยืนไม่ติด หันหลังไม่ยอมมองมายังเขาและโทชิยะ...ทนได้ทนไปดาย!...ใจร้ายให้มันได้ตลอดรอดฝั่งแล้วกันไอ้น้องชาย...


“ฮึก!ไอ้บ้า! ไอ้คนใจร้าย!...เกลียดนักก็ฆ่าชั้นให้ตายไปเลยซิ!..ปล่อยชั้น!ฮึก!”ขาคู่สวยยันถูกท้องของเจเข้า  ทำให้เจเสียหลักเผลอปล่อยแขนที่ล็อคเอาไว้ โทชิยะรีบผลุนผันลงจากเตียง น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วไหลออกมาอีก ตะโกนด่าดายไปด้วย..

ถ้าคิดจะข่มเหงรังแกกันแบบนี้...ก็ตายกันไปข้างหนึ่งเถอะ!!!
เลิกสำออย น้อยใจ เสียใจได้แล้วโทชิยะ!!!
ความแข็งแรง ความแข็งแกร่งของนายหายไปไหนหมด!!!

ร่างเพรียวหันซ้ายหันขวาคิดหาทางรอดให้ตัวเอง เมื่อเห็นว่าที่หน้าห้องมีดายยืนอยู่ เท้ามันก็เบี่ยงเบนไปยังประตูห้องน้ำตามสัญชาติญาณเอาตัวรอดทันที

“ฤทธิ์เยอะนักนะ!...ไม่ว่าอะไรใช่ไหมดาย ถ้าฉันเอาจริง!”เจลูบท้องตัวเอง พลางสบถออกมา...จากที่คิดว่าจะแกล้งเล่นเพื่อพิสูจน์ความจริงที่ซ่อนไว้แต่เมื่อเห็นว่าร่างเพรียวไม่ได้ให้ความร่วมมือด้วย...เขาก็ไม่รั้งรอให้เสียเวลาอีกต่อไป

ขืนรอให้ดายตกหลุมพรางได้ เขาก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะมีน้ำอดน้ำทนกับร่างเพรียวได้นานนัก...ยิ่งโทชิยะต่อต้านเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเหนื่อยเปล่าและเจ็บตัวฟรี...ไม่คุ่มค่า ดีไม่ดี...ร่างสวยอาจได้ตายคามือของเขามากกว่า

เมื่อเห็นว่าดายไม่ตอบและเบื่อนหน้าหนี ก็เป็นอันเข้าใจว่า อีกฝ่ายตามใจเขา...ปล่อยให้เขาจัดการ...

เจตามไปกระชากแขนของร่างเพรียวเอาไว้ได้ทันก่อนที่โทชิยะจะปิดประตูห้องน้ำใส่หน้า เหวี่ยงร่างเพรียวไปติดผนังอีกด้านของห้องเต็มแรง

“ไม่อยากให้รุนแรงด้วย...ก็ทำตัวให้มันว่านอนสอนง่ายหน่อย...หนูน้อย”เสียงขู่กระซิบรอดไรฟันอยู่ต่อหน้าห่างไปไม่ถึงคืบ เมื่อเจเอาตัวเข้ามาประชิดกดร่างเอาไว้ ฝ่ามือหยาบกระด้างลูบไล้ที่ลำคอช้าๆ ออกแรงบีบน้อยๆให้โทชิยะกลัวมากขึ้น ก่อนที่จะลามลงไปยังหน้าท้องเนียนเรียบลูบคลำเล่นอย่างหยามใจ

“ชิ...ดูถูกกันเกินไปแล้ว!!”โทชิยะสบถโต้กลับถุยน้ำลายใส่หน้าด้วยความเกลียดชังในพฤติกรรมหยาบโลนพร้อมกันนั้นก็กระแทกเข่าเข้ากลางลำตัวของเจและตามด้วยการกระทืบหลังเท้าของเจไปเต็มแรง ท่าทางมันดูไม่เอาเรื่องเท่าไหร่ แต่เวลานี้ถ้ามันจะทำให้เขาเอาตัวรอดจากมือเจและดายได้...ไม่ว่าจะต้องตายเขาก็ยอม

รู้ตัวเองแน่ๆว่าสู้อีกฝ่ายไม่ได้...เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดก็ไม่รู้จะต้านเจไว้ได้นานแค่ไหน...แต่จะให้อยู่นิ่งๆยอมให้ข่มเหงกันง่ายๆอย่างนั้น ไม่มีซะล่ะ

“โอ้ย!!!....ดื้อชะมัด!อย่าให้จับได้นะ ....”เจเผลอร้องด้วยความจุกบวกความเจ็บที่ฝ่าเท้า

“แน่จริงก็เข้ามา...ฉันไม่ได้ง่ายอย่างที่ใครบางคนใช้สมองส่วนล่างคิดหรอก!”คำพูดท้าทายพร้อมคำด่าเอ่ยประชดร่างแกร่งที่ยืนนิ่งพิงกำแพงห้องดังขึ้นอย่างจงใจ...ทำให้ดายหันไปมองตาขวาง

ให้ตายเถอะ!แค่ดายคนเดียวก็ว่าแย่สุดๆแล้ว!!ถ้าต้องถูกไอ้ถึกนี่ทำอะไรล่ะก็...เป็นยังไงก็เป็นกัน...กับดายยอมรับว่าเขาไม่ได้ต่อต้านสู้ยิบตาขนาดนี้...เป็นเพราะอะไรนั้นเขารู้ตัวเองดี

...จะเป็นใครก็ได้ยังงั้นเหรอ...ให้นอนกับใครก็ไม่แยแสว่างั้นสิ…บ้าชิบ!มีแต่ไอ้คนพูดไม่รู้เรื่องอย่างดายเท่านั้นแหละที่เขาจะยอมให้

แต่นี่ดายทำกันแบบนี้...ให้ตาย!ไม่น่าหลงผิดเลย...

เสื้อคลุมอาบน้ำของดายที่พาดอยู่บนเก้าอี้ข้างตัวถูกคว้าเอามาสวมปกปิดร่างกายเอาไว้อย่างลวกๆ ร่างเพรียวใช่จะชอบชกต่อยกับใคร แต่นี่เป็นเพราะสถานการณ์มันบังคับให้ทำ ข้างหน้าเขามีดายคอยยืนคุมเชิง ข้างหลังเขาก็มีไอ้ถึกที่เตรียมจะตะครุบเขาได้ทุกเมื่อ

ตัวต่อตัวกับดายก็มีแต่จะแพ้ใจตัวเอง ....แต่ถ้าคว่ำเจได้...

“เข้ามาสิ...ถ้าคิดว่านายทำได้...”โทชิยะร้องท้า ถึงฝีมือในเรื่องชกต่อยจะไม่เก่งกาจอะไรมากนัก แต่เขาก็พอจะมีเอาไว้ป้องกันตัวบ้างล่ะ

ดายมองอย่างสนใจ ท่าทางร้ายกาจของร่างเพรียว เอาเรื่องอย่างไม่เคยเห็น...รูปร่างอ้อนแอ้นอย่างนี้ชกต่อยกับใครเขาเป็นด้วยเหรอ?....เลยเผลอยกมือลูบตรงมุมปากที่โทชิยะชกกลับคืนมา รสเลือดยังไม่จางหาย หมัดนักเอาการ....แล้วทุกครั้งกับเขาที่บังคับและบางครั้งถึงกับต้องลงไม้ลงมือล่ะ...ทำไมถึงไม่โต้ตอบ?

“เฮ้!มั่นใจขนาดนั้นเลยคนสวย...ถ้าล้มฉันได้เธอก็หนีจากเจ้านั้นได้สบายเลยล่ะ แต่ว่า...อย่าดีกว่ามั้ง?...ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนดายนะ...อย่าให้จับได้เชียว...เดียวจะลุกจากเตียงไม่ได้ไปหลายวัน”เจเอ่ยล้ออีก ท่าทางไม่ได้บอกว่าโกรธร่างเพรียวมากนัก เดินเข้าหาร่างเพรียวอย่างใจเย็น ไม่คิดว่าโทชิยะจะมีพิษสงอะไรอย่างที่พูด

“สบประมาทกันเกินไปแล้ว พล่ามอยู่ได้ เข้ามา!!”

“ฮ่าๆๆ ดุจังแฮะ ....ถ้างั้น...ขอโทษด้วยนะหนูน้อย”
เจหัวเราะลั่นด้วยความถูกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เคร่งขรึม แกล้งคนนี่มันสนุกจริงๆ... ดายหน่อดาย

ฝ่ามือใหญ่ยื่นเข้าหมายจะจับเอวบางกระชากตัวเข้ามาหา แต่ทว่าโทชิยะก็เอี่ยวตัวหลบด้วยความว่องไวพร้อมกับหมัดฮุกที่ปล่อยออกมา เป้าหมายอยู่ที่ปลายคางของเขาคงกะจะให้เขาลงไปนอนนับดาวตั้งแต่ยกแรกกระมัง มันยังเร็วไปสิบปีหนูน้อย

ประเมินจากสายตาร่างสวยตรงหน้าคงไม่ล้อเล่นกับเขาแน่ ถึงจะดูเพลียแค่ไหนแต่ความคล่องตัวท่าทางเอาเรื่องนั้นประสบการณ์ของเขามันก็บอกว่าอย่าได้คิดเผลอโทชิยะซักนิดเพราะถ้าไม่อย่างนั้นละก็...อาจเป็นเขาเองที่หัวเราะไม่ออก...


โทชิยะตวัดลิ้นชิมรสเลือดของตัวเองตรงมุมปากที่เริ่มขึ้นรอยเขียวคล้ำขึ้นเรื่อยๆ เพื่อตอกย้ำว่า...ไอ้คนไร้หัวใจดาย...มันรุนแรงกับเขาแค่ไหน...เจ็บใจดีพิลึก...ไม่ได้สำคัญตัวเองผิดจริงๆ...

แต่ไม่ได้สำคัญตัวเองผิด แล้วทำไมต้องเจ็บ เสียใจด้วย ไอ้อาการแน่นหน้าอกร้าวรานที่รุ่มเร้าอยู่นี่ มันอะไรกัน?

บ้าสิ้นดีโทชิยะ!

ร่างเพรียวแค่นหัวเราะให้ตัวเองอย่างข่มขื่น หันไปมองดายที่ไม่มีทีท่าแยแสเขา สายตาที่มีแต่แววเครียดแค้น ชิงชัง ไม่มีช่องว่างให้เขาเข้าไปอยู่ได้เลยซินะ ...เขาอยากหลุดออกไปจากที่นี้!ทำยังไงก็ได้...ตอนนี้เขาอยากออกไปจากที่นี้ที่สุด!!!

สาวเท้าก้าวถอยหลัง คว้าหยิบแจกันดอกไม้ตรงมุมห้อง ที่เป็นแก้วใสๆทรงสูงขึ้นมาไว้ในมือ ดวงตาใสมีน้ำตาไหลลงมาอย่างสุดกลั้น



“หน้าไหนเข้ามาฉันฟาดกบาลแตกแน่!”จะเอายังไงก็เอากัน ก่อนที่ความอึดอัดจะทำให้เขาคลั่ง เสียสติทำอะไรบ้าๆออกไป...ม่านตาที่มีแต่น้ำตากลบเบ้า เริ่มมองไม่เห็นใครเป็นใคร ...ในหัวมีแต่ภาพที่ถูกดายทำร้ายลอยอยู่เต็มไปหมด..ซ้ำยังเรื่องราวเลวร้ายที่ดายปรักปรำเขาอีก อุบัติเหตุ คนตาย เลือด!!! ไม่!!! เขาไม่อยากเห็นอีกแล้ว!!!!

เจกับดายหันมามองหน้ากัน จากที่ทำไม่สนใจร่างเพรียวตรงหน้าว่าจะเป็นยังไงนั้นหยุดชะงักไปชั่วครู่เมื่อเห็นอาการของโทชิยะที่เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้

เรียวแขนขาวที่จับแจกันส่ายไปมาอยู่ข้างหน้านั้น อันตรายกับตัวโทชิยะมากกว่ากับเขาและเจเสียอีก...ร่างเพรียวไม่สนใจว่าตัวเองจะเป็นยังไงอยู่แล้วนี่ ...ทำร้ายตัวเอง ร้องไห้ฟูมฟาย คลุ้งคลั่งเสียสติ...จนล่าสุดฆ่าตัวตาย!
……………..



To Be Con...


ฝากเรื่องนี้กันด้วยนะครับ

ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านครับ!!

หัวข้อ: Re: *** ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?1,2,3 อัพตอนใหม่ครับ!***
เริ่มหัวข้อโดย: jammy ที่ 18-10-2007 22:09:06

มาต่อไวๆนะครับเด๋วค้างหุๆ :m5:

หัวข้อ: Re: *** ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?1,2,3 อัพตอนใหม่ครับ!***
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 19-10-2007 11:29:01

 :o11: :o11: :o11:
อ่านไปอ่านมา
รู้สึกอึดอัดตามไปด้วย

ทำไมน๊าาาาาา ใจร้ายกันจัง

หัวข้อ: Re: *** ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?1,2,3 อัพตอนใหม่ครับ!***
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 19-10-2007 22:33:51

ดุเดือดเลือดพล่านหายใจไม่ออกเลยทีเดียว
ความแค้นมันมีแต่ทำให้คนเราเจ็บมากขึ้น
 :a6: :a6: :a6:

หัวข้อ: Re: *** ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 4 (จุกที่อก คับที่ใจ ทรมานนนน)***
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 20-10-2007 10:58:50

ฉันมีค่าแค่ไหน  4

“เฮ้!ใจเย็นๆคนสวย…”เจสาวเท้าเข้าหา ยกมือขึ้นห้ามเมื่อเห็นว่ามันชักจะยุ่งไปกันใหญ่

“ถอยไป!...อย่าเข้ามานะ!!...ออกไปให้หมด อย่ามายุ่งกับชั้น!!!...ออกไป!...บอกให้ออกไป!!!”ร่างเพรียวแผดเสียงลั่น ตาคู่สวยกรอกกลิ้งไปมาระหว่างดายกับเจ ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น

ทั้งคู่หยุดชะงักเท้าไว้กับที่ทันที เจนั้นไม่เข้าใจอาการของร่างเพรียวเท่าไหร่นัก แต่ก็พอจะตีเอาคราวๆได้

“บ้าเอ้ย!นายทำอะไรไปบ้างเนี้ยดาย ถึงได้เป็นอย่างนี้!”พลางร้องถามอีกฝ่ายที่หน้าเริ่มซีด สายตาคมดุจ้องมองอาการของร่างเพรียวไม่กระพริบ

“อย่าพูดมากน่า!ช่วยกันเอาให้อยู่แล้วกัน ทำไมมันต้องมาเป็นตอนนี้ด้วยวะ?!!”ดายก็ตะคอกตอบกลับอย่างไม่เต็มใจ พร้อมกับสบถด่าออกไปด้วยความหัวเสีย ก้าวเข้าหาร่างเพรียวโดยไม่สนใจคำร้องของเจ้าตัว

“วางลงซะโทชิยะถ้าไม่อยากเจ็บตัว!!”พร้อมกับคำขู่กรายๆ สายตาคมเริ่มหันมามองแจกันใบโตบ้างอย่างไม่ไว้ใจ...อาการทางจิตที่เขาเคยสงสัยว่าร่างเพรียวเป็นเริ่มแสดงออกมาให้เห็นชัดเจน

“บอกว่าอย่าเข้ามา!..ได้ยินไม๊!!...ออกไป!!!...ออกไป๊!!!!”จะทำอะไรเขาอีก แค่นี้ยังไม่พออีกหรือไงกัน?


น้ำตาไหลห้ามไม่อยู่แล้ว...ดายใจร้าย ใจร้ายกับเขานัก...เรื่องราวเมื่อวันวานไหลย้อนให้นึกถึง ...มันเจ็บปวดมากแค่ไหนเคยนึกถึงเขาบ้างไหม?...เขาก็คนหนึ่งนะที่เจ็บไม่แพ้กัน!เสียใจ ร้องไห้ ทรมานเหมือนกัน!!ทำไมต้องทำกันเหมือนคนไม่มีหัวใจด้วย!!!

สายตาคู่นี้...จ้องมองด้วยความโกรธเกลียด...แผดเผาเขาให้กลายเป็นจุล...ไม่เคยมองด้วยความรู้สึกอย่างอื่น...คำว่าเข้าใจ  สงสาร อ่อนโยน ต้องการแค่เท่านี้!...เคยรู้สึกกับเขา...เคยมีให้กันบ้างไหม?...
ดาย..?ไม่เลย...ไม่มีเลยซักครั้ง!!!

ริมฝีปากหยักสวยนี้...จิกตีด้วยคำพูดเจ็บแสบ...แต่ละคำ ปรักปรำ ตอกย้ำ ฝังลึกถึงแก่นกลางใจ ไม่เคยพูดดีด้วยซักครั้ง!...

แม้แต่...จูบ...อยากจูบหรือแค่จูบไปงั้นๆเพราะมันก็เป็นแค่ส่วนประกอบหนึ่งของเซ็กซ์?...ถ้าเป็นแบบนั้นจะจูบให้เสียปากทำไม!!?...เคยจูบด้วยความรู้สึกบ้างไหม...?ไม่เลย!...ไม่เลยซักครั้ง!!!

มือคู่นี้...ยื่นเข้ามา...จะฆ่ากันใช่มั๊ย?...กระชาก บีบเคล้น ตบตี...จะเอาให้ตายคามือใช่มั๊ย?...เอาสิ ถ้ามันทำให้หายแค้น หายโกรธ เกลียด ก็ทำ......คอยบีบให้ทรมานเล่น คอยเคล้นให้บอบซ้ำทีละนิด ตบตีให้หวาดกลัวยิ่งขึ้น...มันได้ผลนะ...เขาหวาดกลัวขึ้นทุกวัน สั่นรนทุกครั้งที่ถูกสัมผัส...ทรมานทุกครั้งที่ถูกกอด!

รู้ไหม...? ทั้งหมด...มันเจ็บปวดชะมัด...เจ็บปวดแทบขาดใจ...เจ็บปวดแทบกระอักเลือด...ทุรนทุรายปางตาย...ที่ถูกสัมผัสด้วยความเกลียด!

ทำไม?...ทำไม!?ต้องให้เขาทำยังไงถึงจะหลุดพ้นมันสักที!......เมื่อไหร่วันนั้นมันจะมาถึง …?

สะใจหรือยัง!?...พอใจหรือยัง!?เลือดเนื้อ จิตวิญญาณ หัวใจ ได้ไปหมด...ยังจะเอาอะไรอีก?!!

ได้โปรดนะ...ทั้งหมด...ขอ...อย่าทำกัน...อย่าทำกับเขาแบบนี้...อย่า...อย่าทรมานกันแบบนี้!!...อย่าบังคับกันแบบนี้!!!

*** เพล้ง ***

“อ๊าคคคคค ฮึก!!!”เสียงแจกันกระทบกับขอบโต๊ะดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องด้วยความทรมานของร่างเพรียว เรียกความตกอกตกใจจากดายและเจจนตะลึงงันชั่วครู่

โทชิยะลงไปนั่งกองกับพื้นด้วยอาการสะอึกสะอื้น ในมือยังคงถือแจกันที่แตกกลางเอาไว้แน่นจนส่วนที่เหลือแทบแหลกคามือ ใบหน้าหวานก้มหน้าร้องไห้โฮก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองทั้งสองคนด้วยน้ำตานองหน้า ในหัวมองเห็นภาพเลวร้ายสารพัดที่ดายทำกับตัวเองอย่างเด่นชัด

“ฮึก!นายมันบ้า!นายมันไม่มีหัวใจ!!เอาซี้อยากทำอะไรก็ทำไป!!แต่อย่านึกว่าฉันจะยอมให้ง่ายๆไม่มีวัน...ไม่มีวันหรอก เข้าใจมั๊ยยยย!!”น้ำตาไหลตลอด ฝ่ามือทุบลงบนพื้นระบายอารมณ์ที่อัดอั้นไปด้วย

“ดายเอาไงวะ?”เจไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้ร่างเพรียวแม้แต่น้อย ไม่ได้กลัวแจกันนั้น แต่ที่เขากลัวคือไอ้อาการที่เดาไม่ออกบอกไม่ถูกของร่างเพรียวต่างหาก

“เคยเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นบ้างไหม?!แล้วเคยมองสิ่งที่ตัวเองทำบ้างไหม?!!มีหัวใจแค่นายคนเดียวเหรอไง!!!เลวสิ้นดี!!!..อย่าเข้ามา!...บอกว่าอย่าเข้ามาได้ยินไม๊!!!...ฮึก!”เสียงกรีดร้องถามของโทชิยะดังก้อง มือที่ถือแจกันเอาไว้ชี้กราดใส่หน้าดายอย่างเอาเรื่อง

“เอะอะอะไรกัน!”คาโอรุที่ป้วนเปื้อนอยู่หน้าห้องถลาเข้ามาถามและมองสิ่งที่เกิดขึ้นภายในห้องด้วยความตื่นตกใจ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะโทชิยะ!ฉันบอกให้หยุด!วางแจกันลงซะ เดี๋ยวนี้ วางลง!!”ดายขยับเดินเข้าไปหาช้าๆ หวังจะเข้าใกล้ในระยะประชิดเพื่อที่จะล็อคข้อมือบางบังคับให้ปล่อยแจกันลง

“ไม่!ออกไป..ออกไปให้หมด!!ออกไป๊”โทชิยะทั้งกรีดร้องและตะโกน ความอัดอั้นภายใน ปวดใจแทบกระอัก ปวดหัวแทบระเบิด ควบคุมความรู้สึกไม่ได้อีกต่อไป ส่ออาการจิตวิปลาสขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว สายตาคู่งามเห็นใบหน้าของดายนับสิบหน้าลอยใกล้เข้ามาจะทำร้ายเขา

“โทชิยะ ใจเย็นๆนะ ...หายใจช้าๆๆ...นายไม่เป็นอะไร...ไม่มีใครทำอะไรนะ...”หลังจากที่หายตกใจ คาโอรุก็อีกคน พยายามขยับเท้าเข้าใกล้ เอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล โดยที่ไม่ให้ร่างเพรียวรู้สึกตัว

“คาโอรุ...ฮึก! ฉันไม่อยากอยู่แล้ว...ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วอึก!...เข้าใจชั้นไหม?...นายเข้าใจชั้นใช่ไหม?!!!”โทชิยะพาลตะคอกถามเอากับคาโอรุ มีเพียงคนเดียวที่ห่วงใยเขาที่สุดตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี้

มือที่ถือแจกันไว้เริ่มแกว่งเข้าหาตัวเองบ้าง แกว่งไปรอบๆบ้างอย่างไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น

“เข้าใจ ชั้นเข้าใจนายนะ...ใจเย็นๆ...ไม่อยากอยู่ที่นี้ก็ไม่เป็นไร ...วางลงนะ แล้วเราค่อยคุยกันโทชิยะ...นะ”ชายหนุ่มพยายามเจรจาและปลอบอย่างใจเย็นที่สุด ทั้งที่ภายในโกรธผู้เป็นนายจนเนื้อเต้น..แต่เพราะความเป็นห่วงร่างเพรียวที่บอบซ้ำทั้งกายและใจเป็นทุนอยู่แล้วนั้นกลัวว่าจะเป็นอะไรมากขึ้นไปอีก ทำให้เขาไม่สนใจสายตาขวางโลกของดายซักนิด

“ไม่เอา!..ไม่มีใครอยากคุยกับฉัน...มีแต่คนข่มเหงฉัน!!”ร่างเพรียวร้องไห้และดื้อเหมือนเด็กที่ต้องการใครซักคนปลอบและเอาใจ ยังคงนั่งขดตัวอยู่กับพื้น สายตาหวานจ้องมองไปที่ดายอย่างเจ็บปวด

“มีสิ...ฉันนี้ไงโทชิยะ...ฉะ...ฉันจะพานายไปจากที่นี้นะ...ไปอยู่ที่อื่นที่ไม่ใช่ที่นี้ดีมั๊ย?”

ดวงตาคมกระตุกวูบ...เขาเห็นนะ...แววตานั้น...เห็นและรับรู้มาตลอด...หวงของเล่นชิ้นโปรดหรือไงกัน?โปรดปรานนักแล้วทำไมถึงไม่รู้จักรักษา?!

คาโอรุหันหน้าหนีดายซะ กลับมาสนใจร่างเพรียวแทน เพียงอีกนิดที่คาโอรุจะถึงตัวร่างเพรียว ประโยคที่ไม่เคยคิดจะพูดให้ดายได้ยินเอ่ยออกมาด้วยความไม่มั่นใจนัก...แต่ในเวลานี้คงเป็นสิ่งเดียวที่โทชิยะจะดีใจและต้องการมัน

ดายขยับเท้าตามคาโอรุไปด้วย...ในใจนึกเคืองลูกน้องคนสนิทอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง  เขาไม่ไว้ใจอาการคลุ้มร้ายของโทชิยะอยู่แล้ว...ปล่อยให้คาโอรุจัดการแล้วกัน ร่างเพรียวก็ดูจะฟังแต่หมอนั้นเท่านั้นในเวลานี้

“จริงๆนะคาโอรุ...นายอย่าโกหกฉันนะ...ฮึก!ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้อีกแล้ว!”รอยยิ้มสวยคลี่ยิ้มส่งให้ทั้งน้ำตา เผลอหันไปมองคาโอรุด้วยความดีใจ

ไม่สบอารมณ์!...มันจะเป็นไปได้ยังไง..ที่พูดออกไปคิดดีแล้วหรือคาโอรุ?....รอยยิ้มและความเชื่อใจของโทชิยะที่มีให้คาโอรุดูขัดหูขัดตาดายยิ่งนัก ไม่อยากเห็น!!

เลยพาลทำให้สาวเท้าเข้าหาร่างเพรียวด้วยความเร็ว หลงลืมอันตรายต่อตัวเองกับตัวร่างเพรียวไปเสียสิ้น

“ไม่อยากอยู่!...แต่ก็ต้องอยู่มันที่นี้นั้นแหละ!!...เลิกสำออยได้แล้ว ปล่อยลงเดี๋ยวนี้!!!”เพราะหันเหความสนใจไปที่คาโอรุหมดทำให้ดายเข้าชาร์จถึงตัวร่างเพรียวได้ก่อนคาโอรุ  มือแกร่งทั้งสองข้างล็อคมือไม้ของโทชิยะเอาไว้ อีกข้างบีบบังคับข้อมือของโทชิยะให้ปล่อยแจกันลง

“ไม๊!...ปล่อยชั้น!!...ปล่อย!!!...ฮึก!!!!”โทชิยะดีดดิ้นใหญ่ ขัดขืนแรงของดายสุดฤทธิ์ กรีดร้องอย่างคนเสียสติ

ทั้งใบหน้าและร่างกายของผู้ชายคนนี้ ทำให้เขาเจ็บปวดมากนัก จะมาทำให้เขาเจ็บมากไปกว่านี้อีกแน่ๆๆ...ไม่เอา เขาไม่เอา...เขากลัว...ไม่เอาแล้ว...เขากลัวดาย…กลัวที่สุด!

“จนได้!”คาโอรุเผลอสบถเบาๆ ก่อนที่จะรีบเข้าไปช่วยดายจับร่างเพรียวที่ตะเกียกตะกายหนีและตบตีทำร้ายต่อสู้ดายไปด้วย

“ปล่อย...ปล่อยฉัน!!คาโอรุปล่อยฉัน!!!ฮึก!”ยิ่งดายและคาโอรุออกแรงยึด โทชิยะก็ยิ่งออกแรงยื้อ กรีดร้องและถีบตัวดิ้นรนขัดขืนไม่หยุด และไม่มีทีท่าว่าจะวางแจกันลงง่ายๆด้วย ทั้ง 3 คน เลยดูนัวเนียพัลวัล ตีกันจนยุ่ง

เจตบหน้าผากตัวเองด้วยความรู้สึกยุ่งยากใจ มองดูทั้ง 3 อย่างตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเข้าไปช่วยอีกแรงไหม?

*** อัก ***

แล้วคาโอรุก็เป็นคนแรกที่ถูกลูกถีบของร่างเพรียวกระแทกเข้าที่หน้าอกเต็มแรงจนกระเด็นออกมา

“หยุดเดี๋ยวนี้นะโทชิยะ!ฉันบอกให้หยุด!!”ดายตะคอกสั่งทั้งที่รั้งตัวอีกฝ่ายเอาไว้ในวงแขน จับล็อคเอาไว้จากทางด้านหลังของร่างเพรียว

“ไม่!!...อย่า...อย่าทำ ไม่!!”ยิ่งดายตะคอกร่างเพรียวก็ยิ่งเตลิดขวัญกระเจิงกรีดร้องถีบตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ข้อมือตวัดขึ้นเอาส่วนที่แหลมคมของแจกันปัดแฉลบถูกต้นแขนของดายจนได้แผลเรียกความโกรธให้กับชายหนุ่มในความบ้าคลั่งไม่ได้สติของโทชิยะขึ้นมาอีก

“โธ่เว้ย!บอกให้หยุดไง หยุดโว้ย!!”และโดยที่ไม่มีใครคาดคิดอีกเหมือนกัน ฝ่ามือแกร่งก็ตบฉาดเข้าที่ใบหน้างามอีกครั้งอย่างเหลืออด พร้อมกับสบถเข้าใส่ ออกแรงดันให้โทชิยะลงไปนอนกับพื้นห้อง คร่อมเอาไว้โดยไม่สนใจความเจ็บและเลือดที่เริ่มไหลเป็นทางออกมาจากแผลที่ต้นแขนของตัวเอง

“เจ!...อย่ายืนดูเฉยๆไปหยิบกระเป๋าฉันที่โต๊ะทำงานให้ที เร็ว!”

“อะ...เอ่อ...ก็ได้วะ”เจรีบสาวเท้าไปยังโต๊ะทำงานของดายที่อยู่อีกฝั่งในห้องนอน คว้าเอากระเป๋าสีดำบนโต๊ะมาด้วยความไว

“ตัวบางแทบจะหักออกอย่างนี้ แรงเยอะชะมัด!คาโอรุมาช่วยจับแขนกดเอาไว้ที!!”

“ฮึก!...อ๊าคคคค!!...ปล่อย!...ปล่อยฉัน!!!....ดาย ไอ้คนบ้า!ไม่มีหัวใจ...ปล่อยฮืออ!!!”

“ทนหน่อยโทชิยะ....ควบคุมสตินะ...ใจเย็นๆ..ไม่มีใครทำอะไรนายนะ”มือไม้ที่สั่นรนของคาโอรุทำอะไรไม่ถูก สงสารร่างเพรียวจับใจ...โทชิยะดูเหมือนแก้วบางๆที่แทบจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ ทั้งๆที่จับแขนเรียวเอาไว้แต่มืออีกข้างก็อดที่จะลูบผมดำเงางามเบาๆปลอบโยนไปด้วย

“ดายนี่ใช่ไหม?”เจชูกระเป๋าให้ดูก่อนที่จะเข้ามาช่วยจับอีกแรง

“นั้นแหละ!จับขากดไว้เจ...อยู่เฉยๆโทชิยะ อย่าดิ้นให้มันมากนัก!”น้ำเสียงที่ไร้ความสงสารไร้ความอ่อนโยน ตะคอกสั่งร่างเพรียวให้สงบสติอารมณ์ลง ก่อนที่ชายหนุ่มจะละออกมาค้นกระเป๋าประจำตัว หยิบเอาเข็มฉีดยาออกมาพร้อมกับขวดยาเล็กๆ

“ไม่เอา...พวกนายจะทำอะไรฉัน ไม่เอา!!!ปล่อย!!บอกให้ปล่อย!!! ”โทชิยะร้องไห้ด้วยความน่าสงสาร กรีดร้องด้วยความคลุ้งคลั่ง ทั้งยังฝืนแรงคนทั้ง 3 ที่รุมเขาคนเดียว สายตาเหลือบแลมองที่เข็มฉีดยาอย่างหวาดกลัว

“ฮือ...ไม่เอานะ...ไม่เอา ฮึก!...จะ...เจ็บ...ฮึก! เจ็บ!”ร่างกายของร่างเพรียวส่ออาการออกมามากขึ้น เมื่อความกดดันมันกดทับอยู่ในสมอง..โทชิยะหน้านิ่วคิ้วขมวดปวดศีรษะอย่างรุนแรงจนตาเริ่มพร่า

แน่นอนอาการของร่างเพรียวก็อยู่ในสายตาดายด้วยเช่นกัน

“ไม่เอา...อย่า...ฮึก! …เจ็บ...จะ...เจ็บ!...ดะ...ดายยยย ....ฉะ..ฉัน  เจ็บ ชะ...ช่วยที...ชะ…อ๊าคคคคคค”

คำพูดร้องขอเอ่ยออกมาจากปากอิ่มอีกครั้งก่อนที่ร่างกายจะทนไม่ไหว กระตุกอย่างแรง คดคู้นอนงอตัวอย่างทรมาน มือบางปล่อยแจกันลงข้างๆอย่างไม่รู้สึกตัว เปลี่ยนมาจับศีรษะกุมเอาไว้อย่างเจ็บปวดแทน เรียวนิ้วขยุ้มเส้นผมจนยุ่งไปหมด ร้องเรียกร่างแกร่งอย่างน่าสงสารก่อนที่จะร้องขอและดิ้นอย่างทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดทรมาน

“เจ คาโอรุกดเอาไว้! ...ทำไมนะ ทำไมฉันต้องช่วยนายทุกครั้งด้วย!!...บ้าบอสิ้นดี เอากัดไว้!”ดายเอ่ยบอกทั้ง 2 คนพร้อมกับรำพึงรำพันอย่างหัวเสียเสียงดังอย่างไม่เข้าใจกับการกระทำของตัวเองนัก ก่อนที่จะหยิบผ้ากอซขึ้นมาแล้วใส่เข้าไปในปากของร่างเพรียว

“ดายยย....ฮึก”ริมฝีปากอิ่มยังร้องเรียกพลางสะอื้นไห้ไม่รู้สึกตัว

“แผลนี่ ...เอาไว้ลงโทษกันวันหลัง...อย่าคิดที่จะหนีให้ยาก!”เลือดที่ไหลเป็นทางออกจากบาดแผลของดาย ตกกระทบลู่ไหลถูกปลายคางมนของโทชิยะจนเลอะ

“ดะ...ดาย”โทชิยะยังคงร้องไห้ครางเรียก เมื่อดายใช้สำลีล้างแผลเช็ดเลือดของเขาออกให้...มือบางเผลอยื่นมาสัมผัสบริเวณแผลที่ตัวเองทำอย่างแผ่วเบาโดยไม่รู้ตัว...

เจ็บมากไหม? ...เขาอยากขอโทษ...

“จะเรียกทำไม? แค่นี้...ฉันไม่ตายหรอก!ว่าแต่นายเถอะอย่าชักตายไปก่อนล่ะ...แข็งใจเอาไว้ ยานี้จะช่วยให้นายไม่ต้องคิดถึงความผิดที่มันติดตัวนายไปหลายชั่วโมง”ทั้งๆที่กำลังรักษาให้แต่ดายก็อดที่จะประชดประชันด้วยความโกรธไม่ได้อีกอยู่ดี...

ดายดึงเข็มฉีดยาที่ฉีดลงไปที่ใต้ท้องแขนออกช้าๆ…นิ้วขาวสะอาดกดคลึงเบาๆบริเวณรอยฉีดเพื่อไปกระตุ้นให้ตัวยาทำงานเร็วขึ้นก่อนที่จะล้วงเอาผ้ากอซออกจากในปากให้ร่างเพรียว

เมื่อเห็นท่าว่า...จะสงบแล้วเจก็ละออกมายืนดูอยู่ห่างๆ ส่วนร่างสวยนั้นหมดฤทธิ์เดชลงไปนอนหอบหายใจด้วยความเหนื่อยในวงแขนของคาโอรุที่ประคองเอาไว้เรียบร้อย

แต่กระนั้นเจก็ยังอดอมยิ้มไม่ได้...เมื่อผู้ที่เป็นทั้งน้องชายและเพื่อนในเวลาเดียวกันสาวเท้ายาวๆไปหยิบผ้าห่มที่กองหล่นอยู่แถวหน้าห้องน้ำเอามาคลุมให้ร่างบางสวยจับใจที่ปากบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนานั้น

“หายใจช้าๆ...เป็นจังหวะ...เข้า...ออก...เข้า...ออก...นั่นอย่างนั้นแหละ...อย่ารีบร้อน...”ดายยังคงนั่งอยู่ข้างๆเพื่อดูอาการของโทชิยะต่อ อาการทางจิตเบื้องต้น...ที่โทชิยะเป็นให้เขาเห็นมาสองสามครั้งแล้ว

“ดะ...ดายยย”น้ำตาใสพรั่งพรูลงเป็นสาย ทำตามที่ชายหนุ่มบอกไปด้วย มือบางยกขึ้นจากข้างลำตัวได้เพียงเล็กน้อยเพื่อที่จะยื่นออกไป เรียกร้องสัมผัสที่โหยหา เรียวปากอิ่มชื้นไร้สีเลือดเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่ตนมีกับอีกฝ่าย

“ดายยย...”ให้ตาย...ความรู้สึกกับอีกฝ่ายมันรุนแรงจนเขาไม่อยากยอมรับ...ถ้าดายไม่โกรธ เกลียดเขา ดายต้องรู้สึกได้แน่นอน...

“อยู่นิ่งๆ...จะเรียกทำไม!”น้ำเสียงต่ำตะคอกเบาๆ ก่อนที่จะหันหน้าหนี ไม่ยอมมองสบตากับร่างบาง ทำเป็นไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะร้องไห้เสียใจแค่ไหน

โทชิยะนอนนิ่งร้องไห้เงียบๆ ก้มหน้า ปล่อยน้ำตามันไหลออกมาอย่างไม่คิดที่จะเก็บกักเอาไว้อีก

เขามันบ้าเอง...เขามันโง่เอง...ทั้งๆที่ดายใจร้าย ทั้งๆที่ดายเกลียดเขายิ่งกว่าอะไร...แต่ทำไมเขากลับ...

งี่เง่า! งี่เง่าชะมัดโทชิยะ!! นายมันโง่งี่เง่าที่สุด!!!

“ดะ...ดายยย”ปากยังคงร้องเรียกร่ำไห้ไม่หยุด

“โธ่เว้ย!จะเรียกทำไม!!”ดายหันกลับมาตะคอกกลับอย่างรำคาญลูกกะตา...

ไม่อยากรับรู้...ไม่อยากสนใจ จะเป็นอะไรก็ช่าง!!

มือบางยกขึ้นอีกครั้ง...ความหวังก็แค่ ร่างแกร่งด้านหน้าจะอ่อนโยนกับเขาบ้างแค่เพียงซักนิดก็ยังดี

คาโอรุสะบัดหน้าหนีอย่างไม่อยากมอง...ทำไมเขาจะอ่านสายตาและความรู้สึกของคนทั้งคู่ไม่ออก

แล้วโทชิยะ...ก็ทำได้แค่นั้น ก่อนที่ตาคู่หวานจะปิดปรือลงและเรียวแขนจะตกลงข้างลำตัวเหมือนเดิม

ดวงตาคมดุไหววูบด้วยความใจอ่อนเกือบเอื้อมมือออกไปตอบรับสัมผัสนั้นแต่แล้วก็ต้องสะบัดหน้าหนี ไม่อยากเห็นกริยาที่คิดว่าเป็นจริตมารยาของร่างสวยขึ้นมา

“เอาไปนอนที่เตียง ฉันจะออกไปข้างนอกกับเจ คืนนี้...อาจจะไม่กลับ”แล้วก็หันกลับไปสั่งลูกน้องข้างตัวที่ยังประคองร่างสวยเอาไว้ในวงแขน

“นายให้ยาอะไรกับโทชิยะ...?”ความอ่อนน้อมที่เคยมีให้ผู้เป็นนายเริ่มหายไปทุกทีตั้งแต่โทชิยะเข้ามาอยู่ที่นี้ คาโอรุเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว ค่อยๆประคองร่างเพรียวขึ้นอุ้มไปวางลงบนเตียง

“ทำไม...?...เป็นห่วงหรอคาโอรุ...?ฉันก็แค่ฉีดยานอนหลับอ่อนๆให้เท่านั้น...”ดายหันมาตั้งคำถามแทงใจดำกับตัวเองก่อนที่จะยอมตอบไป

“ครับ เป็นห่วง...เป็นห่วงมาก”ชายหนุ่มเอ่ยตอบอย่างมั่นใจ ห่มผ้าให้ร่างสวยเรียบร้อย แล้วหันมาสบตากับผู้เป็นทั้งนายและเพื่อน

“เหรอ..?...ก็ดี!”ดายแค่นยิ้มเย็นให้...ไม่ต่อประโยคอะไรอีก ก่อนที่จะพาเจเดินออกจากห้องไปด้วยกัน


...................

.................

“ดีแน่...เพราะฉันจะไม่ยอมให้โทชิยะถูกนายทำอะไรอีกต่อไป...”

…..


………………..

To be continue.

หัวข้อ: Re: *** ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 4 (จุกที่อก คับที่ใจ ทรมานนนน)***
เริ่มหัวข้อโดย: cargo ที่ 20-10-2007 13:31:34

       ต่อคับ  :a11: :a6:

หัวข้อ: Re: *** ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 4 (จุกที่อก คับที่ใจ ทรมานนนน)***
เริ่มหัวข้อโดย: jammy ที่ 20-10-2007 15:13:15

ใครก็ได้มาช่วยปายที :sad4:

หัวข้อ: Re: *** ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 4 (จุกที่อก คับที่ใจ ทรมานนนน)***
เริ่มหัวข้อโดย: @^_^@PeaZa@^_^@ ที่ 20-10-2007 16:29:55

น่าสงสาร  มาต่อด่วน :m8: :m8: :m8:

หัวข้อ: Re: *** ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 4 (จุกที่อก คับที่ใจ ทรมานนนน)***
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 20-10-2007 23:26:14

โหดร้ายเหลือเกิน โทชิยะไปทำไรไว้กันหนอ
 :a6: :a6: :a6: :a6:

หัวข้อ: Re: *** ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 4 (จุกที่อก คับที่ใจ ทรมานนนน)***
เริ่มหัวข้อโดย: sooyuu ที่ 21-10-2007 11:49:46

 :serius2: อ๊ากกกกกกกกกกกก กรีดร้องอย่างย้าคลั่ง นิยายเรื่องนี้มันโฮกฮากกระชากใจเมิ่กๆๆๆๆๆ

heart my and Soul สุดๆๆๆๆ ชอบเมิ่กๆๆ ค่า นายเอกช่างน่าสงสานเป็นที่สุด โดนทำร้ายเยี่ยงคนไม่มีชีวิตเลยทีเดียว
พระเอกก็เลวสมใจมั่กๆๆๆ อยากกรี๊ดดดร้องเป็นภาษาตุรกีมันถูกใจมากๆ ค่า (เเอบเป็นคนโรคจิต)

ฮุ้ยยย ที่จริงอ่านทีเดียวสี่ตอนรวดไปตั้งเเต่เมื่อคืนประมานตีหนึ่ง อ่านก่อนนอนเลยด้วยซ้ำ อ๊ากกกก ทำให้นอนไม่หลับกันเลยทีเดียวเรืองนี้ เครียดฝังใน

โฮฮฮฮฮฮ อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากๆ ค่า อ่านบอร์ดนี้มาหลายอาทิตย์เเล้ว ยังไม่เคยรีพายให้ใครเลย
เช้ามาตั้งใจสมัครมสมาชิคเเล้วมารีพลายให้เลย ไม่ไหว ชอบมั่กๆๆ(ตรูรู้เเล้ว/คนเเต่ง)

ขอบคุณที่เเต่งนิยายโหดโซโคเเรงอย่างนี้มาให้อ่านน่ะค่ะ ตามหามานานเเล้วเรื่องเเบบนี้
เเล้วรีบมาอัพตอนต่อไปค่า รออย่าใจจดใจจ่อ คนเเต่งสู้ (>_<)Y

หัวข้อ: Re: *** ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 4 (จุกที่อก คับที่ใจ ทรมานนนน)***
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 22-10-2007 16:15:52

แวะมาให้กำลังใจเพื่อนนะคับ  สู้ๆๆ :a2: :a2: :a2: :a2:


Kambattekudasai

หัวข้อ: Re: *** ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 4 (จุกที่อก คับที่ใจ ทรมานนนน)***
เริ่มหัวข้อโดย: cargo ที่ 23-10-2007 12:18:31

        รอเจ้าของเขา  หน่อยนะ   ถ้าเขามาช้า จาแอบเอามาฟากอะ    :m26: :m26:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 5 (อัพครับ!! จุกที่อก คับที่ใจ กายที่ทรมานนนน ตายสถานเดียวเฮือกก!
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 24-10-2007 19:28:31

ก่อนอื่น...ขอตอบ Reply ก่อนนะครับ

Cargo // ขอบคุณมากนะครับ ตอนนี้มาต่อแล้วนะครับ!(ยิ้ม)

Jammy //  กร๊าซซซซซซซซซซซ  ตอนนี้คุณคาโอรุมาช่วยแล้ว แต่ไม่สำเร็จ เอิ๊กส์!!สะใจ ข้าน้อยยังได้แกล้งโทชิยะ ต่อปายยย :a6:

 55+ (ขอบคุณมากครับที่ติดตามอ่าน)

@PeaZa@ // อ่า...ก่อนอื่นต้องขอบคุณ คุณPeaza ก่อนที่ติดตามนิยายและฟิคของผมทุกเรื่องเลยก็ว่าได้ ขอบคุณมากๆครับ มันทำให้ไอ้เอ็มมีกำลังใจขึ้นตั้งเยอะเลยครับ ตอนนี้เอามาต่อแล้วนะฮะ


blueBoYhUb  //  กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ ดีใจจนเนื้อเต้น ไอ้เอ็มพึ่งรู้ว่าท่านอ่านนิยายและฟิคของไอ้เอ็มทุกเรื่องเช่นกัน ขอบคุณมากคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ (555+)ขอบคุณกับกำลังใจและการติดตามอ่านมาเรื่อยๆนะครับ ฮี่ๆๆ

ตอนนี้เฉลยแล้วว่าท่านหญิงโทชิยะเธอไปทำอะไรไว้ (อ่านแล้วอาจจะรู้สึกว่าเหตุผลมันเน่าอย่างแรง กรั๊กๆๆ)

ขอบคุณมากครับ!!

Sooyuu //  ก่อนอื่น...(วิ่งกลับไปอ่านรีพลายอีกครั้ง )หลังจากที่เห็นรีพลายยาวๆแล้วใจหายนะ กลัวถูกว่าเรื่องความโหด แฮ่ๆๆ

เป็นรีพลายที่ยาวที่สุดเท่าที่ได้รับมา ขอบคุณคุณ sooyuu มากๆเลยนะครับ รีพลายของคุณทำให้ไอ้เอ็มนั่งยิ้มได้เลยนะ 

แฮ่ๆๆ อ่านแล้วมันโฮกฮากกระชากใจมากเลยหรือครับ...ถึงกับขนาดที่ทำให้นอนไม่หลับเลยหรือ.. เครียดฝั่งใน!!!

55++ ไอ้เอ็มอ่านแล้วมีความสุขครับ ดีใจที่มีคนชอบ ทีแรกยังกลัวจะถูกด่าซะอีก (มันออกโรคจิตนิดๆอะ) เวลาแต่งต้องนั่งบิวอารมณ์อย่างแรง กระซิกๆๆ สงสารโทชิยะครับ อยากบอกว่าจริงๆแล้วเรื่องนี้ เป็นฟิคชั่นของวง Dir en grey ที่แต่งลงในบอร์ดเดอฟิค ชื่อตัวละครทั้งหมดเอามาจากชื่อจริงล้วนๆเลยครับ

อยากเห็นคุณหมอดายผู้ใจดำ ก็ดูเอานะครับ อีตาหัวแดงใส่เสื้อสีฟ้ายืนเก๊กหล่อที่กำลังใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปอยู่นั้นแหละฮะ คุณหมอดายล่ะ อี่ๆๆ (ที่รักของกระผมเอง)

ขอบคุณมากครับ วันหลังจะเอารูปคุณโทชิยะมาฝากนะครับ รับรอง งามแต้ๆๆ...55+

Toshinya  //  อ่า...อึ้งนะเนี้ย เห็นชื่อแอมแล้วอึ้งเล็กน้อย ไม่นึกว่าแอมจะเข้ามาครับ (ยิ้ม) ไม่ได้คุยกัน

ตั้งนานเรายังเหมือนเดิมใช่มั้ยครับ...?555+แอมงง??

ขอบคุณแอมมากนะครับสำหรับนิยายที่ส่งเมล์มาให้กันนั่งยิ้มได้เสมอ ตอนนี้ไม่ค่อยมีเวลาได้เสพเท่าไหร่ แต่ก็หวังว่าแอมยัง

จะใจดีแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆนะครับ

Cargo

อ้างถึง

รอเจ้าของเขา  หน่อยนะ   ถ้าเขามาช้า จาแอบเอามาฟากอะ     

อ่า...ไอ้เอ็มงงครับ...คุณ cargo ช่วยตอบผมด้วย!!!


*** ตอนที่ 5 ขอเตือน!!!

เน่าสนิท ศิษย์ส่ายหน้า!!!***

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 5 (อัพครับ!! จุกที่อก คับที่ใจ กายที่ทรมานนนน ตายสถานเดียวเฮือกก!
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 24-10-2007 19:42:04

…..

ฉันมีค่าแค่ไหน  5

เสียงเพลงคลาสสิคที่ดังคลอเคล้าฟังแล้วช่างรื่นหูถูกเปิดบรรเลงผ่านไปเพลงแล้วเพลงเล่า เพื่อขับกล่อมความเพลิดเพลินและจรรโลงใจให้แก่แขกหรือนักท่องเที่ยวชายหญิงทั้งหลายที่ต่างก็พากันมาแสวงหาความสุขในบาร์เหล้าชื่อดังย่านใจกลางเมืองแห่งนี้

ชายหนุ่ม 2 คนเลือกที่จะนั่งโซฟาเล็กๆอยู่ในมุมอับที่แขกเรื่อดูไม่พลุ่กพล่านตามากนัก และในตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าเพลงที่เปิดนั้นมันไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ของคุณหมอหนุ่มและเพื่อนชายของตนอีกคนสดชื่นหรือกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาได้เลย

2 คนต่างนั่งด้วยอาการและความรู้สึกบ้าใบ้ด้วยกันทั้งคู่ ความคิดถูกควบคุมให้ดำดิ่งถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาและรับรู้ได้ในสภาพอารมณ์ที่แตกต่างกันออกไป

ดาย...เครียด แค้น โกรธ สับสน ความคิดและความรู้สึกดูวุ่นวายไม่เข้าใจตัวเอง
ส่วนอีกคนก็มีแต่ความสงสารและเห็นใจเจ้าของสายตาหวานเศร้าคู่สวยเท่านั้น

.........

..............

“ถามจริงๆเถอะ จะทำแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันวะดาย?”แล้วในที่สุดความอดทนของเจก็หมดลง ความรู้สึกของดายที่เจรับรู้ได้มันสร้างแรงกดดันให้เขาอึดอัดจนทนไม่ไหวที่จะนิ่งอีกต่อไป

พูดหรืออธิบายอะไรซักอย่างซิวะ!

คุณหมอหนุ่มที่นั่งเงียบขรึม เอาแต่ดื่มและสูบบุหรี่ลูกเดียว ไม่มีกะจิตกะใจสนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากเรื่องที่ตนก่อขึ้นมา แทบลืมไปสนิทว่ามีเพื่อนหัวทองของตนนั่งอยู่ด้วยอีกคน จนเมื่อเจเอ่ยถามขึ้นนั้นแหละชายหนุ่มถึงได้หันไปมอง

คิ้วเข้มขมวดกึกหน้าตาบอกบุญไม่รับตั้งแต่ออกจากบ้านมาดูขึงขังบึ้งตึงมากกว่าเดิมเสียอีก ตาคมได้แต่จ้องเพื่อนกลับไม่กล่าวตอบอันใด

“ฉันว่ามันไม่ชักจะสนุกอย่างที่คิดแล้ะนะดาย ฉันไม่เห็นว่ามันจะได้อะไรขึ้นมา นายไม่เห็นหรือไงไอ้หมอนั้นมันจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!! มันเจ็บตัว นายเจ็บใจ  ยิ่งทำก็มีแต่จะทรมานด้วยกันทั้ง 2  ฝ่าย ...ฉันไม่เห็นด้วยแล้วว่ะ ...สงสารเจ้าสวยนั้น ...”

กักขัง หน่วงเหนี่ยว ข่มขืน ขืนใจ ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ...เจส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย  เขารู้สึกว่าดายเปลี่ยนไปมาก โหดร้าย และใจดำอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

ชายหนุ่มเอามือลูบหน้า หลับตาอย่างไม่อยากคิดถึงเรื่องที่เพื่อนของตนเปลี่ยนไป

“อันที่จริงฉันมันก็ไม่ค่อยมีมนุษยธรรมกับเขาซักเท่าไหร่หรอกนายก็น่าจะรู้ แต่บอกตรงๆนะดายสภาพของโทชิยะที่ฉันเห็นและไอ้ที่นายทำๆกับเขาไปวันนี้...ทนไม่ได้ว่ะ!....เป็นบ้าอะไรไปวะ?...นายเคยใจดี เป็นคนที่มีเหตุผลมากกว่านี้นะดาย”ฝ่ามือหยาบกร้านบีบหัวไหล่ดายอย่างอ่อนแรง ดายที่เขารู้จักไม่เคยข่มเหงรังแกใคร ถึงแม้เมื่อก่อนตัวเขาเองจะเที่ยวทำตัวอันธพาลเพื่อสร้างบารมีให้ตัวเองแต่ดายก็ไม่เคยทำตามหรือเอาเป็นเยี่ยงอย่างซักครั้ง และทุกครั้งก็มีแต่จะห้ามเขาด้วยซ้ำไป

“หยุดเถอะดาย...ตอนนี้ยังทัน ก่อนที่หมอนั้นจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้...แต่ถ้านายหยุดไม่ได้จริงๆ...ก็ปล่อยให้ฉันจัดการ...นะ ฉันจะไม่ให้เรื่องมันบานปลาย เจ้าสวยนั้นจะกลับไปครบ 32 ประการนะดาย ให้เป็นหน้าที่ฉัน...”เขาคิดว่าตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยขอร้องอะไรดายมาก่อน บางทีดายอาจจะ...

“ถ้าขืนนายยังดันทุรังจะทำเรื่องบ้าๆนี้อยู่ต่อไปล่ะก็...โธ่เว้ย!ทำไมถึงได้ดื้อด้านแบบนี้วะให้ตายสิ!”นิ้วมือทั้งห้าของเจเข้าขยุ้มหัวตัวเองด้วยอาการหัวเสียเมื่อสบตากับดาย แล้วอ่านความคิดของเพื่อนได้ทะลุปรุโปร่ง

“คิดถึงครอบครัว หน้าที่การงาน และคนที่เขารักนายไว้ซิวะ...ถ้าเจ้านั้นหลุดไปแจ้งตำรวจ อนาคตของนายทั้งชีวิตเลยนะดาย!”

“หมอนั้นไม่มีวันที่จะได้ไปไหนทั้งนั้น!”น้ำเสียงกร้าวแทรกขึ้น มือที่ถือแก้วเหล้าเอาไว้เผลอบีบแน่นตามแรงอารมณ์ของตัวเอง

หลังจากที่ทำไม่สนใจสิ่งที่เจพูดอยู่นานในที่สุดชายหนุ่มก็ทนไม่ไหว

“จะเป็นยังไงฉันไม่สนใจ  สิ่งที่หมอนั้นได้รับมันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับชีวิตคน 2 คน!”

“แต่มันไม่ใช่เรื่องที่นายจะไปลงโทษเขา มันเป็นเรื่องสุดวิสัย มันเป็นอุบัติเหตุนายเข้าใจมั๊ย!”

“ไม่ใช่อุบัติเหตุ ไม่ใช่! หมอนั้นตั้งใจ ฉันรู้ โทชิยะอยากเอาชนะชั้น!”

“ดาย...กลับมามองโลกในแง่ดีได้แล้ว เขาจะอยากเอาชนะนายไปทำไม!นายลองลบความโกรธเกลียดออกไป แล้วลองเอาเหตุและผลมาคิดดูใหม่ เรื่องทั้งหมด โทชิยะไม่ได้ทำซักนิด”

“แล้วไง...?นายจะให้ฉันปล่อยโทชิยะไปมีความสุข เที่ยวหลอกใครต่อใครให้หลงรัก...พอเขาติดกับดักก็ทิ้งไปอย่างนั้นเหรอ?”

“นั้นมันก็เรื่องของโทชิยะมัน นาย...”

“หยุดเจ!...นายหยุดพูดซักที ...รู้สึกว่านายจะพูดมากเกินไปด้วยซ้ำ ฉันอยากอยู่เงียบๆ...คนเดียว...ขอบใจมากที่หวังดี ขอบใจเพื่อน”ดายยกมือขึ้นห้าม เพื่อหยุดสิ่งที่เจกำลังจะกล่อมเขาให้ทำตาม

“โอเค.!....งั้นนายก็อยู่คนเดียว...ถามตัวเอง ถามใจนายดูนะดาย”พูดกันไปตอนนี้ก็มีแต่ตัวเขาเองที่จะทนไม่ไหว

“ฉันจะทำ จะทรมานจนกว่ามันจะแหลกลาน...!”แววตาน่ากลัวดูมุ่นมั่นกับสิ่งที่พูดจนเจอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองด้วยความตกใจ

ความโกรธให้เจ้าเพื่อนตัวดีที่พูดแทบตายยังไงก็ไม่ฟังกันนั้นคุกรุ่นขึ้นมาทันตาเห็น

“เอ่อดี!วันไหนที่โทชิยะมันทนไม่ไหวเป็นบ้าหรือตายไปเมื่อไหร่ วันนั้นฉันหวังว่าแกคงจะยิ้มให้กับชัยชนะที่น่าภูมิใจของแก ...แกคงจะมีความสุขมากที่ไม่มีหมอนั้นอยู่บนโลกนี้คอยขัดหูขัดตาแกอีก ฉันขอภาวนาให้แกทำสำเร็จไวๆดาย!”

เจอดพูดกระแทกกระทั้นแดกดันด้วยความโกรธไม่ได้ ทั้งๆที่มันไม่ใช่นิสัยของเขาแต่มันก็ทนไม่ได้จริงๆ
เขาส่ายหน้าก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกไป..สภาพแบบนี้...เกินเยียวยา...เห็นทีงานนี้จะไม่พ้นสุหงิโซ...

ชายหนุ่มลุกขึ้นตบบ่าเพื่อนที่เขารักดั่งน้องชาย โกรธกับความคิดดื้อด้านรั้นแต่จะเอาทิฐิของดายโดยที่เจ้าตัวไม่สนใจจะฟังเสียงของหัวใจตัวเองบ้างเลย

นี่ถ้าดายไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับโทชิยะตามที่เขาเห็นและรู้สึกได้ล่ะก็...จ้างให้เขาก็คงไม่ทำตัวเป็นนักบุญมาพล่ามอะไรยาวๆแบบนี้ให้ใครรู้สึกดีหรือสำนึกผิดเป็นอันขาด

ดายไม่ได้กล่าวอะไรกับเจอีก ได้แต่ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมดภายในพริบตา

“ความรู้สึกกับการกระทำมันฝืนกันได้ แต่หัวใจมันฝืนกันไม่ได้ ฉันอยากให้นายลองเปิดตาเปิดใจยอมรับเรื่องในอดีต มันเป็นเรื่องที่ไม่สามารถกลับไปแก้ไขหรือเอามันกลับมาได้อีกแล้ว...ยอมรับหัวใจตัวเอง ฟังเสียงหัวใจของนายเอง แล้วชีวิตนายจะมีความสุข...ดาย ฉันอยากได้น้องชายที่อ่อนโยน ใจดีกลับมา...เข้าใจที่ฉันพูดนะ”แววตาจริงจังสบตากับดายด้วยความหวังดีและเป็นห่วงจากใจจริง ก่อนที่จะส่งยิ้มบางๆให้แล้วเดินจากไป

…… ……………………………………………………………

“ฉันยังสามารถทำแบบนั้นได้อีกเหรอ...?”แก้วเหล้าในมือถูกหมุนเล่นช้าๆ มันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะยอมรับได้ง่ายๆ ความโกรธ เกลียด ทรมานเท่านี้มันยังไม่สาสมกับสิ่งที่หมอนั้นทำกับเขาซักนิด...ทำกับคนที่เขารัก...แม้ซักนิดเดียว

ชีวิตของเขาที่เคยมีแต่ความสุข ทุกๆวันมีแต่เสียงหัวเราะและเรื่องสนุกสนาน  แปรเปลี่ยนไปหมด นับตั้งแต่ที่เขาได้รู้จักกับโทชิยะ

สุหงิโซพี่ชายคนโตในบ้าน เก่ง ฉลาด รอบรู้ ใจเย็นและสง่างาม หลงรักใครคนหนึ่งที่พวกเขาไม่เคยเห็นและรู้จักมาก่อน

ดาย...ตัวเขาเคยเป็นคนที่อ่อนโยน ใจดี เป็นคุณหมอหนุ่มไฟแรงที่ใครๆเห็นก็ต่างพากันอยากรู้จัก มีคนรักที่เขารักและทุ่มเททุกอย่างให้กับเธอ...

ฮารุ...เธอสวย อ่อนหวาน เรียบร้อย ดายรักเธอหมดหัวใจ...แต่...สุดท้ายเธอกลับเปลี่ยนใจไปรักคนอื่น

เดมิโกะน้องสาวสุดท้องที่ทั้งเขาและสุหงิโซ ห่วงและรักมาก... เดมิโกะ สวยน่ารักในแบบฉบับของเธอ เธอรักผู้ชายคนหนึ่ง...คนที่เขาไม่ได้รักเธอตอบ....

...............

เล่าให้ใครฟังใครจะเชื่อ มันยิ่งกว่านิยายรักสามเศร้าเสียอีก

โทชิยะเข้ามาในบ้านและรู้จักทุกคนได้ด้วยการแนะนำจากสุหงิโซ ทั้ง 2 คนทำงานที่เดียวกัน สนิทสนมกันถึงขั้นไหนไม่มีใครล่วงรู้ได้ หน้าตาดี สวย เท่ห์ เก่ง ฉลาด น่ารัก สรรพคุณแค่นี้ก็สามารถมัดใจใครๆที่บ้านของเขาได้หมด ทุกคนสนิทสนมกลมเกลียวกันเป็นอย่างดีจนกระทั่ง...วาเลนไลท์เมื่อต้นปี

“คอยดูนะพี่ ฉันจะสารภาพรักกับเขาให้ได้เลย ...เขาจะต้องรับรักฉัน แล้วฉันก็จะให้ดอกไม้ช่อนี้...อ่า..หอมจังคิกๆๆ แล้วจากนั้นฉันก็จะยื่นช็อกโกแล็ตนี่ให้ แล้วก็บอกกับเขาว่าฉันทำเองเลยนะสุดฝีมือเลย ...จากนั้นเขาก็จะต้องรีบแกะชิมแล้วเขาก็จะต้องชมว่าฉันทำเก่งที่สุดในโลกเลย...ว่ามั๊ยพี่ดาย?...คิกๆๆ”น้ำเสียงหวานเอ่ยบอกอย่างมีความสุขพร้อมเสียงหัวเราะสดใสบอกว่าคนพูดอารมณ์ดีแค่ไหนนั้น มันทำให้พี่ชายอย่างเขาพลอยยิ้มตามไปด้วย

“มาแล้วไม่ใช่เหรอพี่...ทำงานอยู่ในห้องพี่สุหงิแน่ะ...ไปๆไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย วันนี้แหละฉันจะต้องสารภาพให้ได้ เป็นไงเป็นกัน เนอะ” น้องสาวหน้าตาบ้องแบ้วหันมายักคิ้วลิ่วตาพร้อมกับยิ้มให้เขาอีก ก่อนที่เขาจะตั้งตัวไม่ทันถูกยัยน้องสาวตัวดีลากขึ้นไปยังห้องของพี่ชายคนโต

“จริงๆเลยน้า เราเนี้ย!”ดายยิ้มแหย่ตอบพร้อมกับขยี้หัวทองของน้องสาวเล่นไปด้วย และในระหว่างที่เดินขึ้นบันไดบ้าน

**** เพล้ง**** 

เสียงอะไรบ้างอย่างตกกระทบพื้นดังออกมาจากภายในห้องของสุหงิโซ เรียกความตกใจและสนใจจากสองพี่น้องให้ขยับเท้าเร็วขึ้นกว่าเก่า

ประตูห้องปิดไม่สนิท และมันก็เปิดแง้มเอาไว้กว้างพอที่จะเห็นเหตุการณ์ข้างในนั้นได้

“ฉันขอโทษสุหงิ...” เขากับน้องตาไม่ฝาดแน่ โทชิยะร้องไห้ พี่ชายของเขายืนหันหลังให้โทชิยะ ด้วยท่าทางและหน้าตาที่กำลังโกรธอีกฝ่ายไม่น้อย

 เขาไม่รู้ว่าทั้งสองทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไร

“เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทาง!”สุหงิโซหันกลับมาตวาดใส่โทชิยะด้วยความโกรธที่ควบคุมไม่อยู่

“แต่มันเป็นไปแล้วสุหงิ...ฉะ...ฉัน”

***เพี๊ยะ*** ท่ามกลางความตกใจและตกตะลึงยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดจบฝ่ามือของสุหงิก็ตบลงบนใบหน้าของโทชิยะเต็มแรง

“นายต้องรักฉัน! นายต้องรักฉันเท่านั้นโทชิยะ!”ช่อดอกไม้และช็อกโกแล็ต ตกลงจากมือของน้องสาวเขาไปตอนไหน เจ้าตัวคงไม่รู้สึกตัวแน่ ดายจับแขนน้องเอาไว้แน่นอยากพาหนีออกไปจากตรงนั้น แต่ไม่สามารถทำได้ดังที่คิด ภาพของสองคนข้างหน้ามันตรึงสายตาของเขาและน้องให้หยุดนิ่ง ตกตะลึงยิ่งกว่าเก่าเมื่อสุหงิโซกล้าทำในสิ่งที่พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน


ร่างเพรียวถูกผลักติดผนังห้อง มือใหญ่จับเรียวแขนยึดเอาไว้ให้ไม่สามารถดิ้นหนีไปทางไหนได้ พี่ชายของเขากำลังกอดและจูบกับผู้ชายเหมือนกัน!

โทชิยะถูกสุหงิโซจูบ!!!

ดายเอามือปิดตาน้องสาวตัวเองและกอดปลอบเอาไว้แน่น ได้ยินเสียงเดมิโกะร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

“พี่..พี่ดาย ไปช่วยโทชิยะที ช่วยเขาทีพี่ ฮื้อ...”ชายหนุ่มไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้เลย ทั้งเขาและน้องหรือทุกคนไม่มีใครคิดมาก่อนถึงความสัมพันธ์ของทั้งสอง ไม่มีใครเคยระแคะระคายมาก่อนว่าพี่ชายของเขากับโทชิยะจะ...คบกัน

“เดมิโกะ!”ไม่ทันแล้ว

“หยุดเดี๋ยวนี้นะค่ะพี่สุหงิ...หยุด!ปล่อยโทชิยะเดี๋ยวนี้!”เดมิโกะได้ทำในสิ่งที่ทำให้เขาตกใจอีกรอบ เธอวิ่งเข้าไปห้ามพี่ชายและผลักสุหงิโซออกต่อหน้าต่อตาโทชิยะที่กำลังช่วยตัวเองไม่ได้

“เดมิโกะ!...ดาย!...”ดูเหมือนจะเป็นเสียงร้องด้วยความตกใจของทั้ง 2 คนที่ดังขึ้นพร้อมกัน

“โทชิยะๆโทชิยะ!”และก็ดูเหมือนว่าคนที่ได้สติก่อนทุกคนจะเป็นโทชิยะ ที่ตอนนี้ไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น

โทชิยะร้องไห้ วิ่งหนีออกไปโดยที่ไม่หันกลับมามองเดมิโกะซักนิด อยากออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ร่างเพรียววิ่งชนเขาที่หน้าประตูก่อนที่จะลุกขึ้นมองหน้าเขานิ่งๆ ริมฝีปากอิ่มสั่นเครือ แววตาสวยสั่นระริก น้ำตาใสพรั่งพรูลงมาเป็นสายไร้คำพูดหรืออธิบายอะไรออกมาจากปากบางอิ่ม มือเย็นเฉียบผลักเขาที่ยืนขวางประตูให้หลีกไปทางอื่น ก่อนที่ร่างเพรียวจะวิ่งหนีไป

ได้ยินเสียงสุหงิโซและเดมิโกะยังคงร้องเรียกชื่อของโทชิยะไม่ขาดปาก

ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไง  ควรจะเข้าไปปลอบใครระหว่างเดมิโกะ หรือสุหงิโซ ไม่มีใครมีกะจิตกะใจสนใจใคร เดมิโกะรู้สึกจะช็อกกว่าเขาเธอเข้าไปตบตีสุหงิโซอย่างไร้เหตุผลด้วยความโกรธปากก็พร่ำต่อว่า ถามคำว่าทำไมๆอยู่ตลอดเวลา

เสียงฟ้าร้องดังลั่น ข้างนอกบ้านฝนกำลังจะตก ลมกรรโชกแรงออกขนาดนี้พายุกำลังจะเข้าแน่นอน ดายรีบสาวเท้าตามร่างเพรียวออกไปทันที เขาไม่รู้ว่าทำไม เพราะอะไรถึงได้อยากตามร่างเพรียวไป เขานึกหาเหตุผลไม่ออกทั้งๆที่จริงๆแล้วเขาควรจะอยู่เป็นเพื่อนน้องสาวเขามากกว่า

เขาตามร่างเพรียวทันที่หน้าบ้าน แต่ว่าโทชิยะไม่ได้ยืนอยู่เพียงลำพัง ข้างหน้าของโทชิยะมีแฟนของเขายืนอยู่ด้วย...ฮารุ...ในมือของเธอมีช็อกโกแล็ตกล่องใหญ่

ตะ...แต่ว่า ทำไมฮารุต้องร้องไห้ด้วย ใบหน้าสวยดูหม่นหมอง ดวงตาหวานดูเศร้าสร้อยและเว้าวอนอยู่ในที ฮารุเป็นอะไร...?

ดายสาวเท้าเข้าไปใกล้พอที่จะได้ยินคำสนทนาของทั้งคู่ชัดเจน

“จะให้บอกซักกี่ครั้งว่าฉันไม่ได้รักเธอฮารุ ฉันไม่ได้รักเธอ!”โทชิยะตวาดลั่น ร้องบอก ท่าทางไม่ได้สนใจความรู้สึกของฮารุซักนิด

จะให้บอกซักกี่ครั้งว่าฉันไม่ได้รักเธอฮารุ ฉันไม่ได้รักเธอ!

จะให้บอกซักกี่ครั้งว่าฉันไม่ได้รักเธอฮารุ ฉันไม่ได้รักเธอ!

จะให้บอกซักกี่ครั้งว่าฉันไม่ได้รักเธอฮารุ...

จะให้บอกซักกี่ครั้ง...

อย่างงั้นเหรอ...?

“แต่ว่าฉันรักเธอนี่โทชิยะ ฉันรักเธอๆ ได้ยินมั๊ย!”ฮารุก็ไม่ยอมแพ้ เธอร้องตะโกนก้องอย่างคับใจแข่งกับสายฝนที่เริ่มตกลงมา

อย่างนี้ใช่มั้ย...?

แต่ว่าฉันรักเธอนี่โทชิยะ ฉันรักเธอๆ ได้ยินมั๊ย!

ฉันรักเธอนี่โทชิยะ ฉันรักเธอๆ

เขาปิดหูตัวเองรู้สึกหัวใจถูกกระชากอย่างรุนแรงจนต้องเอามือกุมไว้...

“ทำไมๆมันต้องเป็นฉันด้วย!”ร่างเพรียวโอดครวญอย่างเจ็บปวด...

“ฉันรักเธอโทชิยะ ได้โปรด...อย่า...”

“ไม่!เธอไม่ได้รักฉัน แล้วฉันก็ไม่ได้รักเธอด้วย! เราเป็นเพื่อนกันฮารุ! เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน!”

“ขะ..ขอโทษ...แต่ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยโทชิยะ...ฉัน”

“ไม่นะ!ได้โปรด...อย่าเอาฉันเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยอีกเลย ฉันรักเธอไม่ได้จริงๆฮารุ”

“ทำไมโทชิยะๆทำไม!”

“เธอรักชั้นไม่ได้ เธอจะทำยังงั้นได้ยังไง!!...ดาย!...เธอเอาดายไปไว้ที่ไหน!!”

ใช่ ละ...แล้วเขาไปอยู่ที่ไหน...ตอนนี้ในหัวของเขามันอื้ออึงด้วยคำถามของโทชิยะดังก้องไปหมด ความรู้สึกของเขาคงไม่ต่างอะไรกับคนที่กำลังจมน้ำตาย จ้องหน้าคนรักตาไม่กระพริบ อยากเข้าไปถาม อยากรู้สาเหตุ เพราะอะไร เขาทำผิดอะไร ทำไมถึงทำกับเขาแบบนี้!

สาวเท้าเข้าหาคนทั้งคู่ช้าๆด้วยจิตใจที่ล่องลอยตกไปอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้

“ดะ...ดายยย”เป็นโทชิยะที่หันมาเห็นดายเข้า...และจากท่าทางของเขา เขาก็คิดว่าโทชิยะคงจะรู้แล้วว่าเขาได้ยินที่สองคนคุยกันทั้งหมด

“ฉันขอโทษดาย...ขอโทษทุกคน ขอโทษ!”โดยที่ไม่ต้องรอฟังคำยกโทษ โทชิยะก็ผลุนผลันออกจากบ้านไปทันทีในขณะที่ฝนเริ่มลงเม็ดมากขึ้น

“ดาย...ฉัน”ดายยกมือขึ้นห้ามคำที่จะหลุดออกมาจากปากของฮารุได้ทัน คำแก้ตัวถึงสาเหตุทั้งหมดที่เขาอยากจะฟังมาถึงตอนนี้ ตอนที่อยู่ต่อหน้าคนรักดายกลับไม่อยากได้ยินได้เห็นอะไรทั้งนั้น...เขากลัว...กลัวที่จะได้ยิน ...กลัวที่จะรับไม่ได้...กลัวจะทำใจไม่ได้ …กลัวจนไม่อยากมองหน้าใครได้ในตอนนี้

ดายเดินกลับเข้าบ้านโดยไม่ได้สนใจหญิงสาวอีกเลย

ได้แต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง  คิดแค่ว่าทำไมถึงได้เกิดเรื่องบ้าบอคอแตกแบบนี้ขึ้น แล้วทำไมเขาถึงต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับมันด้วย เขาคงไม่สามารถไปปลอบใจใครได้แน่ในเวลาเช่นนี้ ทั้งสุหงิโซ เดมิโกะ ฮารุ หรือแม้แต่โทชิยะเอง ทุกคนคงกำลังคิดและทำแบบเขาอยู่แน่ๆ เขาคิดเช่นนั้น

แต่ดายไม่รู้เลยว่าในขณะที่เขาจมปลักอยู่กับความคิดมืดมนและดำดิ่งกับมันอยู่นั้น ทั้งเดมิโกะและฮารุได้ขับรถออกไปตามหาโทชิยะด้วยกัน

ไม่มีใครรู้ว่าทั้งสองหายไปทั้งคืนโดยที่ไม่กลับเข้าบ้าน ทุกคนมารู้เรื่องเข้าก็ต่อเมื่อมีโทรศัพท์จากโรงพยาบาลโทรมาแจ้งข่าวอันโหดร้ายแก่ครอบครัวเขาในตอนสายของวันใหม่

ฝนที่ตกหนักทำให้ถนนลื่น รถที่ขับสวนทางมาข้างหน้าเบรคไม่ทัน ฮารุเป็นคนขับรถไวพอตัวอยู่แล้ว ยิ่งมามีเรื่องและเจอปัญหาที่แก้ไม่ตกแบบนี้เข้าอีก...ให้ตายเขาไม่ยากคิดถึงมันอีกเลย ...

ดายกำหมัดแน่น มืออีกข้างกระดกเหล้าในแก้วเข้าปากรวดเดียวหมด ก่อนที่จะหลับตาลงไม่ยากนึกถึงเรื่องราวในอดีตให้เจ็บซ้ำใจมากไปกว่านี้

ทั้งหมดจะไม่ให้เขาโทษว่าเป็นความผิดของโทชิยะคนเดียวได้ยังไง...ถ้าไม่มีโทชิยะ ทุกคนในบ้านเขาก็คงไม่ตกอยู่ในสถานการณ์บ้าบอคอแตกแบบนี้ ต้นเหตุ สาเหตุทั้งหมดมันมาจากตัวโทชิยะคนเดียว

ฮารุและเดมิโกะจากเขาไปแล้ว ไม่มีวันกลับมาอีก ไม่มีคำอำลา ไม่มีคำชี้แจงหรืออธิบาย จะมีก็แต่ความเสียใจและอาลัยจากดายเท่านั้น

สุหงิโซก็หายตัวไป...พวกเขารับรู้แค่ว่า พี่ชายยังอยู่ แต่อยู่ที่ไหน อย่างไรนั้น ไม่มีใครรู้เลย...

หมอนั้นแย่งทุกอย่างไปจากเขา...พี่ น้อง คนรัก ความรัก โทชิยะแย่งเอาจากเขาไปหมด!
 สิ่งที่เจต้องการบอกกับเขา...เขากำลังจะเป็นเหมือนกับฮารุ สุหงิโซ และเดมิโกะอย่างนั้นเหรอ?
จะต้องให้เขาทำยังไง? จะต้องให้เขาทรมานไปอีกนานเท่าไหร่ ? จะต้องให้เขาอยู่อย่างเจ็บปวดแบบนี้ตลอดไปหรือไง...?

นึกถึงหน้าฮารุครั้งสุดท้าย...สายตาคู่นั้น...เจ็บปวดเหลือเกิน ...เขาไม่ต้องการได้ยินคำว่าขอโทษ เขาไม่อยากฟัง ที่เขาอยากรู้มีแค่ว่าทำไมคนนั้น ต้องเป็นโทชิยะ!ทำไมต้องให้โทชิยะไปแทนที่เขา!

ผู้ชายในโลกนี้มีเป็นร้อยเป็นพันทำไมต้องเจาะจงแค่โทชิยะด้วย!ทั้งสุหงิโซ...ทั้งเดมิโกะ...ทำไมต้องเป็นโทชิยะด้วย!


ทำไม...?!...ดายไม่เข้าใจ...และก็ไม่เข้าใจมาถึงทุกวันนี้

.................................................................

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 5 (อัพครับ!! จุกที่อก คับที่ใจ กายที่ทรมานนนน ตายสถานเดียวเฮือกก!
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 24-10-2007 19:44:04

.................................................................


ฝ่ามือหนานุ่มลูบไล้ที่ใบหน้างามของร่างเพรียวตรงหน้าอย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะคว้าเอาเสื้อคลุมตัวโคร่งมาสวมทับร่างบอบบางให้อีกชั้น เขาทนรอแบบนี้ต่อไปไม่ไหว โทชิยะหลับไปหลายชั่วโมงไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาซักที...ถ้าขืนรอให้ตื่นเองไม่ทันแน่...ดีไม่ดีดายจะกลับมาเสียก่อน

“ขอโทษด้วยนะโทชิยะ...ถึงจะไม่แน่ใจว่านายต้องการให้มันเป็นแบบนี้หรือเปล่า...?แต่ชั้นก็ไม่อาจทนรอเห็นนายมีสภาพอย่างนี้ตลอดไปได้อีกแล้ว ...”

แววตาแข็งกร้าวดูไม่มั่นใจกับสิ่งที่ตัวเองพึมพำกับร่างสวยนักทอดมองร่างเพรียวสวยด้านหน้าตน

ชายหนุ่มพยุงร่างบางปานจะหักขึ้นจากที่นอน เขาต้องรีบพาโทชิยะหนีไปก่อนที่ดายจะกลับเข้ามา

คาโอรุรู้อยู่แก่ใจ ถ้าเขาทำแบบนี้เขาจะไม่มีโอกาสกลับมาที่บ้านนี้ได้อีก รู้ว่าดายจะไม่พอใจและโกรธมากแค่ไหน รู้ว่าแม่จะเสียใจกับการกระทำของเขามากแค่ไหน และรู้ว่าจริงๆแล้วโทชิยะอาจจะเสียใจมากด้วยเช่นกัน ...แต่เขาคงไม่มีทางเลือกอื่นใดอีก นอกจากวิธีนี้เท่านั้น มันเป็นทางออกที่ดีที่สุดกับตัวโทชิยะในเวลาเช่นนี้

สภาพร่างกายและจิตใจที่ย่ำแย่ของร่างบางที่เขาเห็น มันมากเกินกว่าที่เขาจะอยู่เฉยๆได้อีกต่อไป

ขอโทษด้วยนะโทชิยะ...
ขอโทษด้วยนะดาย...
ขอโทษด้วยนะครับแม่...ผมขอโทษ...ยกโทษให้ผมด้วย...ลาก่อนครับ

คำกล่าวลาและสารภาพความผิดผุดขึ้นในใจก่อนที่ชายหนุ่มจะตัดสินใจแน่วแน่ อุ้มร่างบางขึ้นพาดบ่าเพื่อพาออกไปให้พ้นจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด...ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

.............

“ทำอะไรคาโอรุ!”แต่ทว่า...ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพาร่างบางเหยียบย่างออกจากเตียง เสียงร้องตวาดถามก็ดังลั่นขึ้นข้างหลัง เสียงเข้มเต็มไปด้วยอำนาจหยุดขาทั้งคู่ของเขาให้ชงักนิ่งอยู่กับที่ทันที

“ฉันถามว่าทำอะไร!”คาโอรุรู้ได้ในทันที ด้วยน้ำเสียงที่เอ่ยถามมันบ่งบอกระดับอารมณ์ของดายให้เขาไม่กล้าที่จะขยับขา..ดายกำลังโกรธมาก

ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะเอ่ยตอบ ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปสบตาด้วยซ้ำ จากที่คิดว่าก่อนหน้านี้เขารวบรวมความกล้าว่าจะไม่หวั่นเกรงหรือกลัวดายอีกต่อไป แต่ตอนนี้รู้สึกมันจะใช้ไม่ได้ผลแม้แต่น้อยเมื่อต้องมาอยู่ต่อหน้าดายแบบนี้...เขาจะยอมให้ดายอีกครั้ง...ยอมให้โทชิยะกลับไปเป็นเหมือนเดิม...ยอมให้ดายข่มเหงน้ำใจโทชิยะเหมือนที่ผ่านมาอย่างนั้นใช่ไหม?...แล้วร่างบางที่อยู่ในวงแขนของเขาตอนนี้ล่ะ....จะรู้สึกยังไง...ไม่ได้!

“โทชิยะจะต้องไม่เป็นแบบนี้อีก!”ไวเท่าความคิด คาโอรุโพล่งคำที่ไม่สมควรพูดออกไปอย่างคับแค้นใจ แววตาแข็งกร้าวหันไปจ้องดายไม่กระพริบ วงแขนแกร่งก็ไม่ยอมปล่อยร่างบางให้ห่างตน

“ผมจะพาเขาไปจากที่นี้”คาโอรุไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว ยิ่งร่างบางในอ้อมแขนขยับตัวเหมือนจะตื่นชายหนุ่มก็ยิ่งกระชับวงแขนให้แน่นมากขึ้นอย่างหวงแหน

และโดยที่ดายก็ไม่คิดว่าลูกน้องข้างกายจะกล้าพูดกล้าหือกับเขาเช่นนี้เหมือนกัน คุณหมอหนุ่มขบกรามแน่น ยิ่งสายตาหันไปเห็นกิริยาของคาโอรุที่แสดงต่อโทชิยะ เลือดในกายก็ร้อนระอุแทบไหลทะลักออกมาเสียให้ได้

“ปล่อยโทชิยะลงซะคาโอรุ!”ดายต้องระงับอารมณ์อย่างมากที่จะไม่ระเบิดกับลูกน้องคนสนิท...โทสะที่พร้อมจะแผดเผาให้ทุกอย่างกลายเป็นจุล...ถูกข่มเอาไว้อย่างที่สุด

เผลอคิดไปว่า...ถ้าหากเขามาช้าไปกว่านี้อีกนิดเดียว...เขาอาจจะไม่เห็นใบหน้าหวานขาวเนียนนั่นอีกเลย

“จะไม่มีใครไปไหนทั้งนั้น ฉันบอกให้ปล่อยโทชิยะลง!แล้วนายก็ออกไปจากห้องนี้ได้แล้วคาโอรุ!”น้ำเสียงต่ำลอดไรฟันข่มและอดกลั้นแรงอารมณ์เอาไว้อย่างที่สุดแล้ว จนคาโอรุก็รู้สึกได้ว่าดายยังต้องการรักษาน้ำใจของเขาอยู่บ้าง

“ดาย...”ชายหนุ่มเกิดความลังเลยากที่จะตัดสินใจว่าจะทำยังไงต่อไป ข้างหลังดายตอนนี้ไม่ได้มีแค่บานประตูกั้นเอาไว้แล้วแค่นั้น แต่ชายหนุ่มมองเห็นแม่ของตัวเองที่กำลังยืนอยู่ ...เขาเห็นแม่ร้องไห้...เขาเห็นว่าแม่เสียใจมากแค่ไหน...

“ออกไปคาโอรุ!”เป็นอีกครั้งที่ดายตวาดย้ำด้วยน้ำเสียงที่ข่มไว้เต็มที่

คาโอรุก้มลงมองร่างในวงแขนอีกครั้ง...เขาอาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นอีกเลยนับจากเรื่องวันนี้ผ่านไป ชายหนุ่มวางร่างเพรียวลงบนเตียงอย่างเบามือที่สุดก่อนที่จะตัดสินใจ พาตัวเองออกมาจากห้องนั้นให้ไวเท่าที่จะทำได้...

ไม่มีใครเห็นว่าเขาเสียใจแค่ไหน! ไม่มีใครรู้ว่าเขาเจ็บใจมากเท่าไหร่..!.ไม่มีใครรู้ว่าเขาแค้นใจมากขนาดไหน!
แล้วเมื่อไหร่เขาถึงจะหลุดพ้นจากมัน!

ชายหนุ่มปล่อยเสียงสะอื้นที่อัดอั้นทนเก็บเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป สองมือทุบตีผนังห้องด้วยความเจ็บใจ...เจ็บใจดายที่เหนือกว่าเขาทุกอย่าง เจ็บใจตัวเองที่ไม่เข้มแข็งพอ…เจ็บใจที่เขายอมแพ้อีกครั้ง

ทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนล้าหัวใจเต็มที ไม่อายสภาพที่ตัวเองเป็น น้ำตา เสียงสะอื้นไม่คิดที่จะกักเก็บไว้อีก

ภายในห้องของชายหนุ่ม ดูเหมือนเสียงสะอื้นจะดังขึ้นกว่าเดิมเมื่อผู้เป็นแม่เข้าไปปลอบ...สองแม่ลูกกอดกันร่ำไห้อย่างน่าสงสาร ไม่มีอะไรจะอบอุ่นและปลอดภัยที่สุดเท่ากับอ้อมกอดของแม่อีกแล้ว คาโอรุร่ำไห้อย่างไม่อาย...ซักวันเขาจะต้องเข้มแข็งให้ได้

.....................

เมื่อเสียงประตูปิดสนิทลงและชายหนุ่มต้องยืนอยู่นิ่งๆพักใหญ่เพื่อระงับและควบคุมอารมณ์ของตนให้สงบนิ่ง จนเขาแน่ใจว่าจะไม่ไปลงเอากับร่างบางข้างหน้านั่นแหละ ชายหนุ่มถึงได้ก้าวเท้าเข้าไปหา พาตัวเองลงไปนอนข้างๆร่างเพรียว พลางก็นึกถึงคำพูดของเจ และนึกไปถึงว่าทำไมเขาต้องโกรธคาโอรุมากมายขนาดนั้นด้วย

ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหันไปแอบมองใบหน้าหวานที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวด้านหน้าตน

“ฉันใจร้ายกับนายมากไปหรือเปล่านะ...?”โดยที่ไม่รู้ตัวฝ่ามือแกร่งก็เผลอยกขึ้นลูบไล้และเกลี่ยเส้นผมมันเงางามที่ตกลงมาละใบหน้าออกให้อย่างไม่รู้ตัว

“หน้านายถึงได้เขียวซ้ำแบบนี้”ยิ่งพูดดายก็ยิ่งไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ฝ่ามือที่ลูบไล้เรือนผมนั้นเล่นละมาสัมผัสที่ปรางแก้มเนียนที่ขึ้นรอยเขียวคล้ำนั้นอย่างเบามือที่สุด เขากลัวว่าสัมผัสของเขาจะทำให้เจ้าของเจ็บมากกว่าเดิม

“เจ็บมากใช่มั้ย?”น้ำเสียงที่ถามกระซิบแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน มุมปากอิ่มที่ขึ้นรอยจากฝ่ามือเขา...ดายขยับเข้าใกล้ร่างบางเพื่อสังเกตสิ่งที่เขาไม่เคยมองให้ชัดและเต็มตามาก่อน

ผิวหน้าเนียนกลมกลึง คิ้วสวยเรียวบาง ขนตาหนาเป็นแพ จมูกโด่งคมสวย และริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อ...ทั้งหมดสวยลงตัวอย่างไม่มีที่ติ...นี่ถ้าไม่มีแผลจากการกระทำของเขาเด่นชัดให้เห็นอยู่แบบนี้...เขาก็ไม่อยากเชื่อว่าใบหน้านี้จะเป็นของผู้ชายเหมือนกัน

“เราเคยพูดกันดีๆซักครั้งบ้างหรือเปล่า...?”

“อื้อ...”เป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างเพรียวพลิกตัวพลางส่งเสียงครางอืออย่างขัดใจเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรมารบกวนการนอนของตัวเองเล่นเอาดายตกอกตกใจขยับตัวออกห่างทันที

ชายหนุ่มนอนมองร่างเพรียวที่นอนพลิกตัวเองไปมาไม่ยอมนอนนิ่งๆซักทีจนเขาเกร็งตัวตามไปด้วย ไม่กล้าขยับไปทางไหนเพราะกลัวว่าจะกวนจนอีกฝ่ายตื่นขึ้นมาเสียก่อน

แต่แล้วดูเหมือนเขาจะคิดผิดเมื่อเจ้าหน้าหวานข้างหน้าเขากลับมุดตัวเข้ามาหาซะงั้น

“นี่...ฉันไม่ใช่หมอนข้างนายนะ”ดายแกล้งพูดเบาๆที่ใบหูเล็กน่าขบแกล้งเล่นนั้น

“อื้ออ...”โทชิยะเองก็ขานรับอย่างไม่รู้เรื่องราวยังขยับตัวเองเข้าหาอกของเขาแล้วซุกหน้าลงมุดมันซะอย่างนั้นเลย แขนและขาคู่เรียวยาวก็เกาะกอดเขาเอาไว้แน่นจนดายรู้สึกว่าตัวเองเหมือนหมอนข้างไปเรียบร้อย

“โทชิยะ...”ดายครางนอนตัวแข็งทื่อ เขาไม่เคยถูกอีกฝ่ายทำอะไรแบบนี้มาก่อน ถึงจะเคยโดนกอด...แต่มันก็ไม่ให้ความรู้สึกอย่างในตอนนี้

โทชิยะระแวง และกลัวเขาอยู่ตลอดเวลาจนร่างเพรียวไม่เป็นตัวเอง กอด จูบ ทุกอย่างทำตามที่เขาสั่ง

ฝ่ามือแกร่งอดที่จะเลื่อนกระชับเอวบางเข้ามาใกล้ตัวเองขึ้นมากอีกนิด...นึกอย่างแกล้งขึ้นมาซะอย่างนั้น

“นี่...โทชิยะ”ใบหูเล็กถูกขบงับเบาๆ ปอยผมที่ละลงมาถูกเก็บขึ้นทัดใบหูให้ เผยให้เห็นซีกแก้มเนียนขาวผ่องน่าหลงใหลและอยากสัมผัส

จมูกคมโด่งแตะลงทันทีอย่างที่ใจคิดทั้งปลายจมูกและริมฝีปากจูบและหอมเล่นวนเวียนอยู่แบบนั้น จนคนตัวบางชักจะรู้สึกตัวขึ้นมาบ้างแล้ว

“อาราย...นายจะทำอะไรฉันอีก...อย่า...อย่า”ทีแรกดายก็นึกว่าโทชิยะจะรู้สึกตัวขึ้นมาจริงๆเสียอีก แต่เมื่อเขาลองนิ่งดู.....ดายก็นึกขำ เจ้าหน้าหวานนี้เหมือนเด็กไม่มีผิด...หมอนี่ละเมอนั้นเอง

“ฉันร้ายกาจ ใจดำกับนายมากซินะ”แวบหนึ่งที่ดายรำพันกับตัวเองอย่างสับสน ถอดถอนลมหายใจอย่างอ่อนล้าอยู่บนหน้าผากเนียนของอีกฝ่าย

มาคิดดูแล้วเขายังไม่เข้าใจหลายสิ่งหลายอย่างกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่มาก เหตุผลที่โทชิยะกับสุหงิโซทะเลาะกัน หรือว่าเขาจะเข้าใจผิดไปเองคิดว่าสองคนนั้นรักกัน...หรือว่า โทชิยะจริงๆแล้วรักกับฮารุ...มาถึงตอนนี้ดายก็ยังไม่สามารถตอบตัวเองได้เหมือนกัน เขาไม่กล้าถามเอาความจริงกับโทชิยะ

“อื้อ...”แล้วก็เหมือนกับร่างเพรียวจะเกิดอาการหายใจไม่ออกขึ้นมา เมื่อทั้งหน้ามันมุดอยู่กับอกของดายแบบนั้น โทชิยะครางอย่างขัดใจ ดิ้นขลุกขลักอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเจ้าเอวบางข้างตัวเขาจะดิ้นนานมากเกินไปแล้วนะ

ดายนอนดูอยู่นิ่งๆ เมื่อเห็นว่าโทชิยะทำท่าจะตื่นขึ้นมาจริงๆตาคู่สวยกระพริบพรือขึ้นลงช้าๆ เขาไม่ได้คลายอ้อมแขนออก เพียงแต่กอดไว้หลวมๆคอยดูอาการของอีกฝ่ายเท่านั้น

“ดาย!”จริงดังคาด โทชิยะไม่เพียงแต่จะตกใจเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นเขาอยู่ข้างหน้า ทั้งมือไม้ก็เหมือนจะขัดขืนเขาอยู่ตลอดเวลานั้นก็ผลักเขาออกห่างตัวเองทันที

ร่างเพรียวคู้กายลงไปจนเขารู้สึกว่าโทชิยะตัวลีบเล็กลงไปเกือบเท่าตัวด้วยความกลัวหรือไม่กล้าสบตาเขา แขนขาคู่สวยที่เกาะกอดเขาเอาไว้ในทีแรกตอนนี้ถูกเจ้าตัวเก็บสนิทเกร็งร่างไม่ให้โดนตัวเขาเข้าเลยว่างั้นเถอะ

“อะไร?”ยิ่งต่อต้านดายก็เหมือนจะยิ่งแกล้งขยับกายเข้าหา พลางถามเน้นเสียงเข้มเข้าใส่ โทชิยะขยับตัวจะหันหลังให้เขาเสียให้ได้

“มะ...ไม่มีอะไร”ทั้งที่เอ่ยตอบ แต่เจ้าตัวก็ไม่มีทีท่าว่าจะเงยหน้าขึ้นมามองเขาซักนิด ไม่ยอมนอนนิ่งๆ เอาแต่ดิ้นเพื่อที่จะให้ตัวเองหลุดออกจากแขนเขาให้ได้อย่างเดียว

“นอนนิ่งๆ...ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”เน้นเสียงแข็งเข้าใส่ขู่อีกฝ่ายให้กลัว เขารู้ว่าโทชิยะต้องเข้าใจความหมายของมันดี

ได้ผล...เจ้าเอวบางด้านใต้นอนนิ่งให้เขากอดจนแทบลืมหายใจเลยก็ว่าได้...แต่ว่ามันนิ่งเกินไปจนเขารู้สึกว่ามันเหมือนขาดอะไรไปซักอย่างหนึ่งหรือเปล่า...สิ่งที่เขาขาดไม่ได้ยามเมื่อแตะต้องร่างหมอนี้

...มันเป็นนิสัย สัน(ด)าน หรือความต้องการกันแน่

แล้วถ้าเขาถามตอนนี้ จะได้คำตอบไหมนะ...?

“โทชิยะ...นายเคยรักใครบ้างมั้ย?”

ระหว่าง สุหงิโซ เดมิโกะ หรือฮารุ 3 คนนี้ใครกันที่นายรัก ...
นายรักใครกันแน่ระหว่าง 3 คนนี้...

 ดายพึมพำเบาๆอยู่ที่กระหม่อมของคนที่ถาม หลับตาลงช้าๆรอฟังคำตอบของร่างเพรียว จะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่คลั่งค้างอยู่ในกระแสเลือดหรือไม่ที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้...ในตอนนี้เขาไม่อยากจะสนใจมันนัก...เขาก็แค่อยากรู้

ได้ยินเสียงหายใจของโทชิยะก่อนที่เจ้าตัวจะเอ่ยออกมาเบาๆเหมือนกัน

“เคยหรือ...?”ร่างเพรียวไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองดาย โทชิยะกลัวว่าถ้าสบสายตาคู่นั้นแล้ว เขาจะตอบคำถามของอีกฝ่ายไม่ได้…และอีกอย่างที่เขาสังเกตได้...ดายผิดปกติจนเขาไม่กล้าคุยด้วย

เรื่องเมื่อวานยังวนเวียนอยู่ในหัว ดายร้ายกาจกับเขาได้อย่างน่ากลัวที่สุด!!
เขามองเห็นแววชิงชังและความเกลียดของดายในแววตากร้าวนั้นได้ติดตา...

"เคยรักมั้ย...?"น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่ยังไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองกล่าวย้ำถามขึ้นอีกรอบ...

.............

....................

“อื้อ...เคยรักใครมั้ย?”ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคุยกันดีๆได้มั้ง..ดายยังคงจะเอาคำตอบให้ได้

โทชิยะหลับตาลง...ดายคงเมา
ลมหายใจที่ผสมกลิ่นเหล้าบอกเขาอย่างนั้น
นึกอยากให้ดายเมาทุกวัน...แต่มันคงเป้นไปไม่ได้...

“เคยรักสิ..."เสียงกระซิบตอบลอดออกมาเพียงแผ่วเบาเท่านั้น

ได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันจนรู้สึกอึดอัด

"แต่ว่า...ตอนนี้ก็ยังรักอยู่มาก....”แขนคู่เรียวโอบกอดร่างแกร่งโดยที่ไม่รู้ตัว ขยับตัวซุกซบเข้าหาเพื่อแสวงหาไออุ่นที่ลึกสุดของหัวใจนั้นต้องการมันแค่ไหน

อยากให้มันเป็นความฝันที่เขาปรารถนา

…ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้จนแน่นหน้าอก สงสารตัวเองจับใจ เขาไม่กล้าแม้แต่จะร้องไห้เมื่ออยู่ต่อหน้าดาย...เพราะทุกครั้งที่ร้องไห้อีกฝ่ายก็จะโกรธเขาทุกทีไป...ยิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อตอนหัวค่ำก็ยิ่งสะท้านใจตัวเอง...ดายเกลียดเขา แม้แต่หน้าเขาก็ยังไม่อยากจะมองด้วยซ้ำที่ทำกับเขาไปตอนนี้คงเป็นเพราะดายเมาแน่ๆ

ยิ่งคิดก็ยิ่งจมปลักด่ำดิ่งลึกลงไปเรื่อยๆจนรู้สึกหนาวสะท้านเผลอกอดรัดอีกฝ่ายแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว...

แล้วดายก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายคงคิดถึงคนรัก คนนั้นมาก มากถึงขนาดกับที่เขาจับความรู้สึกอ้างว้าง โดดเดี่ยว โหยหาใครคนนั้นได้เป็นอย่างดีจากวงแขนคู่ที่รัดเขาเอาไว้แน่นอยู่นี้

กี่ชั่วโมง กี่วัน กี่เดือนมาแล้ว ที่เขาพรากโทชิยะมาแบบนี้...ตลอดระยะเวลาหลายเดือนมานี่โทชิยะเคยพบใครอื่นอีกบ้างไหมนอกจากเขาและคนที่บ้าน...ไม่มีเลย...เขาทำบ้าอะไรลงไป!ทำอะไรลงไปรู้สึกตัวบ้างไหมดาย!

ถ้าจะสำนึกผิด...ถ้าจะปล่อยให้โทชิยะไปอย่างที่เจบอก...ถ้าเขาจะลองมองสิ่งที่เกิดขึ้นใหม่อีกครั้ง...เขาต้องยอมรับไอ้ความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเองนี้ให้ได้ใช่ไหม?

ปล่อยให้โทชิยะกลับไปหาครอบครัว หาคนที่รัก...

ดายส่ายหน้าอย่างไม่ยอมรับใจตัวเอง พลิกตัวหันหลังให้ร่างเพรียวไปทั้งอย่างนั้นกลับไปนอนตะแคงโดยที่ไม่ยอมพูดคุยหรือขยับตัวแม้แต่น้อยได้แต่ปล่อยให้วงแขนเรียวกอดเขาจากทางด้านหลังอยู่อย่างนั้น

โทชิยะไม่กล้ากอดแน่นไปกว่านี้อีกแล้ว ไม่กล้าปล่อยแขนตัวเองออกจากแผ่นหลังแกร่งนี้ด้วย ทำอะไรไม่ถูก...ความรู้สึกกลัวว่าอีกฝ่ายจะโกรธเมื่อเขาขัดใจยังฝังแน่น

ไม่อยากทำให้ไม่พอใจ
ไม่อยากให้โกรธ
ไม่อยากให้เกลียด
ไม่อยากให้ชิงชัง
ไม่อยากให้รุนแรง..กับเขามากไปกว่านี้
แค่นี้...มันก็ทั้งทรมานและเจ็บจนเขาจะบ้าตายอยู่แล้ว!!

แต่กระนั้นถึงจะกลัวดายมากแค่ไหนแต่ในตอนนี้เขากลับรับรู้ความรู้สึกบางอย่างของอีกฝ่ายได้...ความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่เคยได้รับจากดาย...

ดูอ่อนโยน ดูใจดี และดูสับสน ดายไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน...ดูแปลกไปจนน่าใจหาย

....

...
...
...

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 5 (อัพครับ!! จุกที่อก คับที่ใจ กายที่ทรมานนนน ตายสถานเดียวเฮือกก!
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 24-10-2007 19:46:22

...
...
...

“อยากกลับบ้านมั้ย...?”เป็นดายอีกครั้งที่เอ่ยถามขึ้นมาเบาๆหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบไปนาน
...

...

โทชิยะเลือกที่จะไม่ตอบ...ไม่ว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไง หรือคิดอะไรอยู่ถึงได้ถามเขาแบบนี้ออกมา ในตอนนี้เขาไม่อยากรับรู้คำพูดอะไรที่จะออกมาจากปากของดายอีก...

เขาไม่เข้าใจดาย ไม่เคยเข้าใจอีกฝ่าย ไม่เข้าใจว่าดายพูดอะไรอยู่หรือคิดอะไรอยู่...และดายก็ไม่เคยเข้าใจเขา เขารู้สึกยังไง คิดอะไร ดายไม่เคยเข้าใจและรับรู้มัน

"โทชิยะ...?"เขาตอบไม่ได้หรอก...จะเค้นเอาคำตอบให้ตายคามือเขาก็ตอบไม่ได้...เขาจะต้องทนให้ถึงที่สุด

...คางมนสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่ ซบหน้ากับแผ่นหลังของอีกฝ่ายแบบนั้นอยู่เป็นนานจนในที่สุดกลับเป็นฝ่ายดายที่หันกลับมาอีกครั้งอย่างแปลกใจ

“กลับบ้านมั้ย?”โทชิยะคิดว่าตัวเองฟังไม่ผิดหรือว่าหูไม่ฝาดแน่ แล้วก็คิดว่าเขาไม่ได้สายตาฟ่าฟางด้วยที่เห็นดายยิ้มบางๆให้ตรงหน้า

ใบหน้าเนียนจับจ้องดายนิ่งด้วยความรู้สึกล้นอกก่อนที่จะหลับตาลง...

ขอให้ภาพที่เห็นอยู่นี้อย่าพึ่งหลุดหายไป...
ขอให้ภาพที่เห็นมันไม่ใช่แค่ความฝัน...
ขอให้ดายเป็นแบบนี้ไปอีกนานๆ...
ขอให้ดาย...ยิ้มให้เขาบ้าง...
ขอให้ดาย...รู้สึกดีๆกับเขาบ้าง...
ขอแค่นี้...แล้วเขาจะไม่ดื้อดึง..
ไม่ทำให้โกรธอีก...

เพียงแค่นี้..น้ำตามากมายที่โทชิยะกักเก็บไว้ต่างก็พรั่งพรูลงมาอย่างห้ามเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป มือใหญ่ลูบหัวเบาๆอย่างไม่เคยทำมาก่อน ไม่รู้จะทำยังไงดี...ยิ่งอีกฝ่ายร้องไห้เสียงดังเขาก็รู้สึกว่าฝ่ามือตัวเองมันสั่นตามไปด้วย...ใจเสีย

วงแขนรีบคว้าเอาคนขี้แยมากอดไว้แนบอก

โทชิยะหลับตาแน่นขอคิดเอาว่าตัวเองนอนหลับฝันไปยังจะดีกว่าถ้าหากว่าตื่นขึ้นมาพบว่ามันไม่ใช่ความจริง...แต่ถ้าฝันก็คงเป็นฝันที่เขาปรารถนาเป็นที่สุด

โทชิยะไม่ตอบคำใดเอาแต่ร้องไห้ลูกเดียว...หลายเดือนที่ผ่านมาความกดดันจากดายมันมากแค่ไหนคงไม่ต้องบอก ไม่เคยมีรอยยิ้มหรือเสียงหัวเราะหรือแม้กระทั่งจะพูดกันดีๆไม่มีเลย... ไม่มีซักครั้งเดียว...

แล้ววันนี้เกิดอะไรขึ้นกับดาย...?

เขาไม่อยากรู้คำตอบอีกแล้ว...ช่างหัวมัน จะอะไรก็แล้วแต่ ขอแค่ตอนนี้ดายอย่าพึ่งอารมณ์เสียหรือโกรธอะไรเขาขึ้นมาอีกเท่านั้น พระเจ้าโปรดเห็นใจและสงสารเขาด้วยเถิด...

“โทชิยะ...”มือใหญ่พยายามยึดใบหน้าของคนเอวบางขึ้นมามอง จ้องลึกไปถึงข้างใน อยากรู้ว่าโทชิยะจะตอบว่ายังไง...ครางผะแผ่วเมื่อได้มองหน้าอีกฝ่ายชัดตา

ใบหน้าหวานสวยซึ้งที่สุด...
ตาโตดำขวับหลับตาแน่น...
ขนตายาวติดกันเป็นแพเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาของเจ้าของ...
พวงแก้มอิ่มมีคราบน้ำตาเต็มไปหมด...
จมูกโด่งเล็กที่รับกับริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อ...
ไม่น่าเชื่อว่าองค์ประกอบทุกอย่างนี้จะมีอยู่ในตัวผู้ชายเหมือนกัน...
ไม่น่าเชื่อว่าเขาเคยทำร้ายใบหน้านี้ได้อย่างร้ายกาจ...
เคยใจดำกับสภาพของอีกฝ่ายในตอนนี้...
น้ำตาที่เคยเห็นเป็นจริตมารยา...
มาบัดนี้...มันกำลังฆ่าเขาชัดๆ

โทชิยะ...อย่าร้อง...

ก้อนแข็งๆมันจุกอยู่ที่ปาก ไม่สามารถเอ่ยปลอบได้อย่างที่ใจคิด...ปลายนิ้วแกร่งไล้วนคราบน้ำตาให้แผ่วเบาอย่างไม่เข้าใจตัวเอง


ความเปราะบางอ่อนแอของโทชิยะที่รับรู้ได้อย่างรุนแรง ไม่เคยรู้สึกได้ด้วยใจชัดขนาดนี้

ร่างบางอยู่มาได้ด้วยความใจร้ายใจดำของเขา...
อยู่มาได้ด้วยความโกรธและเกลียดแทบฆ่าให้ตาย...
อยู่มาได้ด้วยการทรมาน...
จะแตกสลายหรือดับไปก็ด้วยน้ำมือของเขาเอง...

"ฉัน...ขะ.-"

สามัญสำนึกที่ตะหนักได้สั่งการให้ปากเอ่ยอย่างคิด แต่ยังไม่ทันที่ดายจะได้กล่าวคำใดออกมาริมฝีปากอิ่มสวยนั้นก็เลื่อนเข้าหาเขาอย่างคาดไม่ถึง..

ช้าเกินไปที่เขาจะเอ่ยบอกกับอีกฝ่าย และช้าเกินไปที่เขาจะห้ามได้ทัน แล้วมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะห้ามโทชิยะ ก็ในเมื่อความรู้สึกของเขาเองมันก็ต้องการสัมผัสจากเจ้าเอวบางมากมายด้วยเหมือนกัน

เพียงแค่โทชิยะแตะริมฝีปากลงประกบเบาๆเท่านั้นอีกฝ่ายที่รออยู่แล้วก็ตอบรับสัมผัสนั้นทันที เรียวลิ้นเข้ารุนรานล้ำลึกอย่างเสาะแสวงหาความจริงจากอีกฝ่าย ดูดเม้ม ดึงดูด ลึกล้ำค่อยเป็นค่อยไป รสลิ้นที่หอมหวานไม่ยอมผละออกจากกันง่ายๆ ลำแขนโอบกอดกันและกันอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ดูดดื่ม ล่ำลึก ดำดิ่ง โหยหาตัวตนของกันและกัน สร้างความรู้สึกดีๆมากมายก่อตัวขึ้นมา

“ดาย...”โทชิยะถอนริมฝีปากออกมาเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่ล้นอก น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองเป็นและรู้สึกได้จากดาย แต่ถึงกระนั้นตัวเขาเองก็ยังคงต้องการ...

บ้าหรือโง่ไม่รู้...ที่ข้างในเขาไม่เคยเกลียดดายได้อย่างที่ปากว่าซักครั้ง...ไม่เคยใจร้ายใจดำกับดายได้เลย...ถึงอีกฝ่ายจะโกรธจะเกลียดเขามากแค่ไหน จะทรมานแม้นว่าฆ่าให้ตาย...แต่เขาก็คงเกลียดดายไม่ได้อยู่ดี ...เขาปรารถนาดาย

มัน…เป็นความจริงที่หลีกไม่พ้น เป็นความจริงที่เขาหลีกเลี่ยงไม่ได้...โทชิยะตะหนักได้เป็นอย่างดี

ยิ่งดายอ่อนโยนกับเขามากเท่าไหร่เขาก็รู้สึกใจหาย...เพราะอีกฝ่ายไม่เคยทำแบบนี้กับเขา...นิ้วมือ ปลายลิ้น ริมฝีปากและปลายจมูกที่ปลอบโยนเขานั้น รู้สึกดีมากแค่ไหน...เกินบรรยาย...

จูบที่เป็นมากกว่าจูบ..เพราะมันมาจากความรู้สึกของเขาทั้งหมดที่มีให้อีกฝ่าย ตักตวง ดูดดื่มเท่าที่จะสามารถทำได้ ล้ำลึก ซอกซอนเท่าที่จะไปถึง ทุกตารางนิ้ว ทุกพื้นผิว ทุกรูขมขน ลามเลียจนแทบมอดไหม้ ขอแค่ครั้งเดียวที่เขาจะฝังร่างด้วยความเต็มใจกับร่างกายของดาย

โทชิยะละริมฝีปากขึ้นมาประกบปากกับดายอีกครั้ง แลกรส กลิ่น เสียงอีกรอบด้วยความรู้สึกที่ว่าจูบนั้นไม่เพียงพอ ต่างฝ่ายต่างดูดเม้ม ควานเคล้น ดื่มด่ำหาความหอมหวานอย่างไม่สิ้นสุด

เขาไม่เคยกอดกับดายด้วยความรู้สึกล้ำลึกเป็นหนึ่งเดียวซักครั้ง ...ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่รู้สึกได้อย่างนั้นจริงๆ...น้ำตารินรดลงมาอีกเมื่อร่างกายรับเอาดายเข้ามาด้วยความสมัครใจและต้องการอีกฝ่ายมากมายเหลือเกิน สวมกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่น เพื่อให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเขาก็มีตัวตนอยู่ มีเลือดเนื้อ มีลมหายใจและความรู้สึกตลอดเวลา

ขาเรียวเกร็งรับเมื่อตัวตนของดายอยู่ข้างใน ความอึดอัดและคับแน่นสร้างความรู้สึกดีๆให้เกินล้นหลาม ริมฝีปากสวยละขึ้นมาจูบอีกครั้งเพื่อเล้าโลมและปลอบใจ มือใหญ่ประคองเอวบางเอาไว้แน่นเมื่อเขาขยับกายเข้าหา...ครั้งแล้วครั้งเล่า...เท่าที่ต้องการ

ร่างเพรียวดูงดงามยามที่พลิ้วไหวไปตามอารมณ์และความต้องการของตัวเองอยู่บนร่างของดาย
ใบหน้าหวานสวยเศร้าสื่ออารมณ์และความรู้สึกไม่ปิดบังเรียกร้องความต้องการให้ดายไม่สิ้นสุด
เสียงร้องครางผสานเข้าด้วยกันไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร
ความต้องการที่ยังคงแหวกว่ายและดิ้นรนไปให้ถึงฝั่ง
ปรารถนาให้สิ้นสุดและจบลงด้วยความสุขสมตราตรึงและสวยงาม


โทชิยะหวังไว้เท่านี้....พรุ่งนี้ถ้าดายตื่นขึ้นมา...หวังว่า...จะไม่โกรธหรืออารมณ์เสียใส่เขาอีก…ขอให้มีรอยยิ้มให้เขาเท่านั้นก็พอ...

To be con…


อ่า...ยาวสะจายยย อ่านกันมาราธอนเลย

ขอบคุณทุกคนมากๆครับ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 5 (อัพครับ!! จุกที่อก คับที่ใจ กายที่ทรมานนนน ตายสถานเดียวเฮือกก!
เริ่มหัวข้อโดย: cargo ที่ 24-10-2007 21:14:26

                เหอะ เหอะ มาแย้ว  ๆๆๆ    อยากอ่านต่อมากๆ   กำลังซึ้ง   :give2: :o8: o17
 
         

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 5 (อัพครับ!! จุกที่อก คับที่ใจ กายที่ทรมานนนน ตายสถานเดียวเฮือกก!
เริ่มหัวข้อโดย: sooyuu ที่ 24-10-2007 21:34:46

 :a11:  กิ๊ชชชชชชช อิดายน่ารักขึ้นมา(จิ๊ดนึง) อย่างไม่น่าเชื่อ อ๊าชชชชช
เค้าบอกคนเราเมื่อกินเหล้าเเล้วจะเผยธาตุเเท้
นี้คือธาตุเเท้ของอิดายซิน่ะ ออกจะรักโทชิยะซะขนาดนั้น ไม่ได้รู้ตัวเองเล๊ยยยย

เอิ๊กกก เเล้วเพิ่งจะมาสังเกตุอะไรเอาตอนนี้ ช้าไปไหมเธอ ดายเอ๊ย ตบเค้าซะบอบช้ำขนาดนั้นเเล้ว
เขียวอี๊เลยไหมนั้น น่าสงสานเป็นที่สุด เพิ่งจะมารู้ตัว เเม่อยากจับบีบคอนัก

โอ้ว ที่เเท้เรื่องราวที่ทำให้ดายชิงชังโทชิยะมันก็เป็นเช่นนี้เอง โทชิยะก็น่ะ ไม่มีเหตุผลเลย โกรธเข้าไปได้ยังไงกัน
โถ่ๆๆๆ ToT โทชิยะชั้น ไม่ได้รักคนพวกนั้น เค้ารักเเกเฟ้ย (โหมดอินจัดขออภัยเคอะ เหอๆ)
เเล้วนี้มีลางสังหรณ์ว่าความดีที่ดายทำนั้นจะอยู่ไม่คงทนละ โฮกกกกก(ถูกใจเเม่ยกโรคจิต)
เเต่จะรอลุ้นอ่านตอนหน้าน่ะค่ะ ^^

โฮกกกก ตอนเเรกตกกะใจมากๆ ที่คาโอรุพาโทชิยะหนี นึกว่าจะสำเร็จซะเเล้ว ไม่อาววน่า เค้าชอบพระเอกเถื่อนๆ
(โรคจิตได้อีก ชั้นเริ่มกลัวเเกเเล้วน่ะเฟ้ย/ คนเเต่ง)
ดีใจนายเอกยังไม่รอดพ้นมือมารของอิดายไปได้ง่ายๆ ฮ่าๆๆๆ *หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง*

เพิ่งรู้น่ะค่ะเนี่ย ว่าเรื่องนี้เป็นฟิค Dir en grey เงอออ บอกตามตรงไม่ค่อยได้ติดตามวงเจร็อคซะเท่าไหร่ค่ะ เเต่ดูจากภาพเเล้วเท่ใช่ได้เลย (ตอนเเรกเเอบคิดว่าเป็นคุณคนเเต่งซะอีก อิอิ) เเต่ก้อรู้จักวงนี้น่ะค่ะ เเต่จำหน้าใครไม่ได้เท่านั้นเอง อิอิ

อยากบอกว่าเข้ามารอฟิคคุณพี่เอ็มทุกวันเลยค่า เปิดมาไม่เจอก้อเป็นอันสลดกลับไป เเบบว่าติดมากๆ เลยค่า
นานเเล้วน่ะเนี่ยไม่ได้รู้สึกอย่างนี้ เอิ๊กๆๆ ดีใจที่วันนี้มาต่อซะที รอกันใจเเทบขาดเลยทีเดียว เป็นกำลังใจให้คนเเต่งน่ะค่ะ สู้ๆ ค่า รออ่านอย่างเเบบว่าใจจดใจจ่อ เรียกว่าเป็นเเม่ยกเลยก็ว่าได้ อยากให้มาต่อซะวันละสามตอนจริงๆ เเต่ชอบมากๆ เลยตอนนึงที่ยาวจุใจ คนอ่านปลื้มค่า

มองกลับไปดูที่เขียน เม้นยาวไปไหมค่ะเนี่ย ราวกับกำลังเขียนฟิค คุณเอ็มคงไม่เบื่ออ่านน่ะค่ะ
เเบบว่าฟิคมันโฮกกกก ค่า ^^

เเล้วจะรอตอนต่อไปน่ะค่ะ รักคนเเต่งค่า จุ๊บๆๆๆๆ  :a4:
(เข้ามาดูทุกวันเลยจริงๆ น่ะเนี่ย)

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 5 (อัพครับ!! จุกที่อก คับที่ใจ กายที่ทรมานนนน ตายสถานเดียวเฮือกก!
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 25-10-2007 01:03:57

ขอให้ดายคิดได้จริงๆเสียทีเตอะ
เผื่อความจริงจะปรากฎ
 :m15: :m15: :m15: :m15:

คงต้องรอคนที่มาเฉลยความจริงสินะ
 :m21: :m21: :m21: :m21:
กว่าจะถึงเวลานั้น โทชินยะเข้มแข็งไว้นะ
:m8: :m8: :m8:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 5 (อัพครับ!! จุกที่อก คับที่ใจ กายที่ทรมานนนน ตายสถานเดียวเฮือกก!
เริ่มหัวข้อโดย: stupidchild ที่ 25-10-2007 01:43:06

โห นิยายเรื่องนี้ผมยอมรับเลยว่า

บรรยายออกมาแต่ละตัว ใจสั่น ใจหาย ขนลุกอย่างบอกไม่ถูกเลยคับ

มันเสียวแบบกลัวใจตัวเองเหมือนเปนอารมเดียวกับ โทชิยะ เลยคับ

เจอเหตุการณ์ต่างๆมา แล้วเจอความอ่อนโยน มันเหมือนชีวิตจริงมากๆ

มาต่ออีกนะคับ ผมอย่ารุ้ว่า ดาย จะทำยังไงต่อไป



ถูกใจมากคับ +1 ไปเลย

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 5 (อัพครับ!! จุกที่อก คับที่ใจ กายที่ทรมานนนน ตายสถานเดียวเฮือกก!
เริ่มหัวข้อโดย: naitae.ks ที่ 25-10-2007 02:22:43

เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น
ปรักปรำฉันเป็นจำเลยของคุณ นี่หรือพ่อนักบุญ
แท้จริงคุณคือคนป่า
ไม่ขอคุกเข่าเฝ้าง้องอน แม้ใจขาดรอนขอตายดีกว่า
ไม่ขอร้องใครให้กรุณา ไม่ขอเศร้าโศกา หรือบีบน้ำตาอ้อนวอนใครๆ

**เชิญคุณลงทัณฑ์บัญชา จนสมอุราจนสาแก่ใจ
ไม่มีวันที่ฉันจะร้องไห้ ร่ำไรเพราะฉันมิใช่หญิงเจ้าน้ำตา
กักขังฉันเถิดกักขังไป ขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า
อย่าขังหัวใจให้ทรมา ให้ฉันเศร้าโศกา
เหมือนว่าฉันเป็นเช่นดังจำเลย...

@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"@"

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 5 (อัพครับ!! จุกที่อก คับที่ใจ กายที่ทรมานนนน ตายสถานเดียวเฮือกก!
เริ่มหัวข้อโดย: stupidchild ที่ 25-10-2007 22:58:53

คุนพี่คับช่วยมาต่อทีคับผม คุนน้องยังรอเสมอๆๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 6 (อัพครับ!! จุกที่อก คับที่ใจ กายที่ทรมานนนน ตายสถานเดียวเฮือกก!
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 28-10-2007 16:43:03

ก่อนอื่น...ตอบ Reply กันก่อนครับ

Cargo /// แฮ่ๆๆ มาแล้วครับ มาต่อแล้ว เมื่ออ่านตอนนี้เสร็จ ไอ้เอ็มคาดว่า อารมณ์ซึ้งในตอนนที่แล้วมันคงไม่เหลือล่ะครับ ฮี่ๆๆๆๆ

Sooyuu /// ...คุยกันก่อนดีมั้ยครับ...(ยิ้ม)

ก่อนอื่นพี่เอ็ม ขอเรียกแทนตัวเองว่าพี่แล้วกันนะครับ(...ก็น้อง Sooyuu เรียกมาก่อนแฮ่ๆๆ)อื่ม...ยังไงดีพี่คุยไม่เก่ง คงต้องบอกว่า รีพลายของน้องSooyuu ทำให้พี่เอ็มมีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน เป็นรีพลายที่ยาวสะใจคนแต่งเหมือนกันครับ(ยิ้ม)

ออกพรรษานี้ไม่ได้กลับบ้านที่ต่างจังหวัด เมื่อคืนสองทุ่มกว่าๆพี่เอ็มยังนั่งหัวฟูอยู่ที่บริษัทอยู่เลย กลับถึงบ้านกะว่าจะนอนลาโลกซะหน่อยแต่ก็ไม่สำเร็จ55+ กินข้าวอาบน้ำเสรีจ ก็เปิดคอมฯเช็คเมล์ เข้ากระทู้ พอเจอรีพลายน้องแล้ว พี่เอ็มหลับไม่ลงเลย แฮ่ๆๆ

หัวฟูกันอีกรอบ ปั่นกระจายตั้งแต่ห้าทุ่มฟร่าๆยันจะตีสาม กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซ เครียดฝังใน!!!(ขอยืมคำใช้หน่อยนะครับ)ขนาดเข้านอนไปแล้ว ตอนตีห้าลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำยังมานั่งนึกว่าตอนหน้าจะให้สองคนมันยังไงกันต่อเลย กรั๊กๆๆ สลบจนถึงบ่ายกว่าจะฟื้นนะ...แฮ่ๆๆ

อ้างถึง

อยากบอกว่าเข้ามารอฟิคคุณพี่เอ็มทุกวันเลยค่า เปิดมาไม่เจอก้อเป็นอันสลดกลับไป เเบบว่าติดมากๆ เลยค่า
นานเเล้วน่ะเนี่ยไม่ได้รู้สึกอย่างนี้ เอิ๊กๆๆ ดีใจที่วันนี้มาต่อซะที รอกันใจเเทบขาดเลยทีเดียว เป็นกำลังใจให้คนเเต่งน่ะค่ะ สู้ๆ ค่า รออ่านอย่างเเบบว่าใจจดใจจ่อ เรียกว่าเป็นเเม่ยกเลยก็ว่าได้ อยากให้มาต่อซะวันละสามตอนจริงๆ เเต่ชอบมากๆ เลยตอนนึงที่ยาวจุใจ คนอ่านปลื้มค่า

ขอบคุณมากๆคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ขอคุณมากสำหรับคำชม (เป็นปลื้ม)พี่เอ็มอยากต่อให้ทุกวันเหมือนกันนะฮะ แต่เนื่องด้วยภาระกิจหน้าที่การงานและการเรียนมันรัดตัวเกินกว่าที่จะกระดิกทำแบบนั้นทุกวันได้ ต้องขอโทษจริงๆนะฮะ สำหรับตอนนี้ยอมรับว่าสั้นไปหน่อย คุณดายยังคงโหดต่อปาย เอิกส์!! (สะใจ )

อ้างถึง

มองกลับไปดูที่เขียน เม้นยาวไปไหมค่ะเนี่ย ราวกับกำลังเขียนฟิค คุณเอ็มคงไม่เบื่ออ่านน่ะค่ะ

ไม่ยาวครับ ไม่เบื่อด้วย ชอบมากกว่ามันทำให้รู้ว่าคนอ่านรู้สึกกับเรื่องของเรายังไง55+ ขอบคุณน้อง Sooyuu อีกครั้งนะครับสำหรับกำลังใจที่เกินล้มหลามเช่นนี้ พี่เอ็มรักตายย!! กร๊าซซซซซซซซซซ

จุ๊บๆๆๆๆๆๆ ครับ อ่านเสร็จแล้วหลับฝันดีนะฮะ หวังงว่าตอนนี้คงถูกใจ

แย้มตอนหน้าซักนิด เด็กอายุ ต่ำกว่า 20 ปีห้ามอ่าน!!! 555+


blueBoYhuB  ///  ดายคิดได้จริงๆแล้วฮับ แฮ่ๆๆ คิดได้ว่าตรูต้องทรมานม้านนต่อปายยย...กร๊าซซซซ ตอนนี้ โทชิยะของไอ้เอ็มใกล้เดี้ยงง ร่อแร่เต็มทีครับ

ขอบคุณมากๆครับผม

i love you {knt}/// ขอบคุณมากคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ขอบคุณมากกสำหรับคำชม ตอนนี้หวังว่าคงถูกใจนะฮะ

นายเต้ /// กร๊าซซซซซซซซซซซซซซ พ่นไฟก่อนเลย... หนังพิศาลชัดๆใช่มั้ยครับ++ 55+ ตบจูบๆๆ ขอบคุณมากครับ สำหรับเพลงที่ทำให้ไอ้เอ็มคิดอะไรดีๆออก

 o14

ไปอ่านต่อข้างล่างนะครับ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 6 (อัพครับ!! จุกที่อก คับที่ใจ กายที่ทรมานนนน ตายสถานเดียวเฮือกก!
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 28-10-2007 17:00:59

ฉัน(กรู) มีค่าแค่ไหน….6

แขนขาไม่มีแรง เนื้อตัวร้อนผ่าว เจ็บร้าวไปทั่วสรรพางค์กาย ในหัวก็ปวดตุบๆอีก…
อาการไม่ดี…เขาไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัวเพื่อปลุกคนข้างกายให้ตื่น

แขนยาวเรียวยังคงสวมกอดอยู่ที่เอว ใบหน้าคมซุกซบอยู่ที่กลางกระหม่อม ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าร่างแกร่งยังคงอยากผักผ่อนต่อ…

“ดะ...ดายย”ไม่ได้อยากรบกวนให้ตื่นแต่ลำคอเขามันแห้งผากเป็นผง รู้สึกกระหายน้ำเป็นที่สุด
ให้ตาย!!!

เมื่อคืนดายก็ไม่ได้รุนแรงด้วยซักหน่อย แล้วทำไมเขาถึงรู้สึกว่าร่างกายมันแย่ได้ขนาดนี้…ขยับตัวอีกครั้ง ค่อยๆแงะท่อนแขนของอีกฝ่ายออกจากเอว ปีนขึ้นไปทาบทับอยู่บนร่างแกร่งที่ไร้เครื่องนุ่มห่มกีดขวาง หวังให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว

มือขาวบางซีดค่อยๆทาบลงบนโหนกแก้มเกลี่ยเส้นผมที่ปิดบังเสี้ยวหน้าคมให้เผยออก
ริมฝีปากอุ่นนุ่ม ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดและสัมผัสคลอเคลียอยู่ตรงริมฝีปากบางของดาย… ตื่นซักทีซิ!!
เรียวขาเพรียวสัมผัสกับอวัยวะบางส่วนของดายที่ยังคงเรียกร้องความต้องการไม่มีที่สิ้นสุดแม้ขนาดว่าเจ้าของจะยังคงหลับไหลอยู่ก็ตาม…

ไอ้หมอบ้า!!

ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ… อนุสติที่ยังอยู่ครบนึกทบทวนความเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือของอีกฝ่าย


จูบที่เป็นมากกว่าจูบ กอดที่เป็นมากกว่ากอด…สัมผัสได้ด้วยกายรับรู้ได้ด้วยใจ

“นี่….”ฉันจะไม่ไหวอยู่แล้วนะดาย!

ฝ่ามือแตะที่ใบหน้าคมอีกครั้ง ก่อนที่จะทิ้งตัวลงซุกซบลงบนซอกคอของดายอย่างหมดแรง

ไม่ไหวแล้ว ปวดหัว อยากนอนอยู่นิ่งๆ …ความใจดีที่ปรารถนาให้ไม่จางหายไปทำให้กล้าทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำกับอีกฝ่ายมาก่อน ความอ่อนโยนที่รับรู้ได้เมื่อคืนก็สร้างความมั่นใจให้ว่าอีกฝ่ายจะไม่โกรธถ้าตื่นขึ้นมาแล้วเจอเขาเข้า แต่ถ้ามันจะต้องเป็นอะไรที่ตรงกันข้ามล่ะก็เขาก็ยอมให้ดายโกรธยอมให้ดายดุด่าว่าร้ายเหมือนเดิม


ขอเมาไข้ซักวันเถอะ…ขอสำคัญตัวเองผิดซักวันเถอะนะดายยย…
……………………
………………………………………….

ข้าวต้มจากฝีมือของมาอิหอมหวลส่งกลิ่นอบอวลอยู่ต่อหน้า แต่โทชิยะกลับไม่รู้สึกหิวหรืออยากรับประทานแม้ซักนิด ทั้งๆที่ตั้งแต่เมื่อคืนมาแล้วที่ไม่มีอะไรตกถึงท้อง

ร่างบางหันหน้าหนี รู้สึกขมปากฝาดคอไม่ยากทานอะไรทั้งนั้น ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นอีกฝ่าย…ดายคงจะออกไปทำงาน เสื้อผ้าที่สวมใส่นี่ก็คงจะเป็นมาอิที่ใส่ให้เหมือนทุกครั้ง

มาอินั่งปอกผลไม้อยู่อีกฝั่ง มองชายหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ต้องกินค่ะ คุณหนูสั่งเอาไว้ ถ้าคุณโทชิยะไม่กินล่ะก็…เรื่องใหญ่”

ทั้งปี!!

น่าเบื่อ!!!

ยาเม็ดเบ้อเริ่มเทิ่มสามสี่เม็ดถูกยื่นมาให้ตรงหน้า

“แต่ต้องทานข้าวซักหน่อยนะคะ ทานเสร็จจะได้ทานยาเลย จะได้หายไวๆ”

“ป้า แต่ผมไม่หิว!”

“ไม่หิวก็ต้องทานค่ะ!”

“งั้นไม่ทานยาได้มั้ยครับป้า นี่ก็เกือบจะหายแล้ว”ลุกขึ้นโชว์ซะเลย หลังจากที่ได้หลับไปไม่รู้เรื่องรู้ราวบนตัวดาย พอตื่นขึ้นมาเขาก็รู้สึกว่าตัวเองค่อยยังชั่วขึ้นมาก

“ไม่ได้ค่ะ”

“แต่ว่า”

“หรือจะให้ฉันจับกรอกโทชิยะ!!”เสียงเข้มดังขึ้นที่หน้าห้อง ไม่ต้องหันไปมองโทชิยะก็รู้ว่าเป็นใคร
ดายกลับมาแล้ว…อาการดีใจไหววูบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

แต่ทว่าประสาทสั่งการมันก็ไวเกินคาด อาการที่ควรจะเป็นถูกเจ้าของร่างเก็บไว้อย่างมิดชิด


ร่างเพรียวลงไปนั่งบนเตียงเหมือนเดิม ส่วนมาอิเมื่อเห็นว่าหมดหน้าทีแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่เฝ้าอีก

“ไหนดูซิ ใกล้หรือยัง!?”ใบหน้าคมเข้มยังคงขรึมเป็นปกติ เจ้าตัวพับแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้น ลงมานั่งลงด้านหน้าของอีกฝ่าย

“มะ…ไม่เป็นไรแล้ว”โทชิยะรีบหันหน้าหนีมือแกร่งที่จะสัมผัสทาบลงมาบนหน้าผากของตน
“อยู่เฉยๆ!”ดุอีกแล้ว!!

ใบหน้าสวยงอบึ้งขึ้นมาอย่างไม่พอใจ เมื่อดวงหน้าถูกคว้าจับให้หันกลับมาประชันหน้าเหมือนเดิม


“ไข้แค่นี้ ยังไม่ตายง่ายๆหรอก” ร้ายกาจแค่ไหนคิดดูเอาเองเถอะ นี้ขนาดเขาป่วยนะสงสัยไอ้ที่เขาหวังๆเอาไว้มันคงจะไม่มีทางเป็นไปได้ ดายไม่มีทีท่าจะจำได้ซักนิด!!

หมอนใบนิ่มถูกปาโครมใส่หน้าดายด้วยความฉุนทันทีที่ได้ฟัง

“นั้นนะสิ ไม่ยักกะตายแหะ!”โทชิยะแค่นยิ้มอย่างข่มขื่น
น่าขำสิ้นดี!

หวังลมๆแล้งๆ สำคัญตัวเองผิดไปถนัด สุดท้ายก็ตระหนักได้เหมือนเดิม….ในสายตาดาย เขามันไม่มีค่าอะไรซักอย่าง!

“อย่าทำเป็นปากดี!”ดายก็ไม่ลดละทั้งๆที่พยายามจะพูดดีๆ คุยดีๆด้วยแต่ดูเหมือนความพยายามและความอดทนของเขามันจะน้อยเกินไป ปาหมอนคืนกลับมา เฉียดใบหน้าสวยไปเพียงนิดเดียว

เรื่องเมื่อคืนที่อยู่ในหัว พับเก็บไปได้เลย!!

ต่างคนต่างแค่นยิ้มขื่นๆและดูเหมือนว่าจะมีความคิดเหมือนเดียวกันด้วยซ้ำ

ร่างบางรู้สึกเหนื่อยมากกว่าที่จะต่อปากต่อคำกับดายได้อีก หันหลังล้มตัวลงนอนอย่างคับแค้นใจ ปากสั่นคางสั่นไปหมด ไอ้อาการไข้ที่เป็นก็กำลังจะทำพิษกับเขาแล้ว

น้อยใจ เสียใจอะไรกันเล่า!!!
งี่เง่าชะมัดโทชิยะ!!
ทำไมนายถึงอ่อนแอได้ขนาดนี้!!!

เมื่อคืนมันควรจะเป็นแค่ความฝันมากกว่า… ให้เขาฝันไปซะยังจะดีกว่า ที่ต้องตื่นขึ้นมารับรู้ว่ามันยังคงเหมือนเดิม ดายเป็นยังไงก็ยังเป็นอยู่อย่างนั้น…ไอ้ความใจดีอ่อนโยนเมื่อคืนนั่นมันลวงตาชัดๆ!!!

มันก็แค่ภาพลวงตา เป็นได้แค่ภาพหลอนเท่านั้น!!!

ความสุขชั่วข้ามคืนที่หยิบยื่นให้ ถูกเจ้าของกระชากกลับคืนไปไม่มีเหลือ!!

“ลุกขึ้นมากินยาก่อนโทชิยะ!!”รู้สึกดายจะยังตามตอแยไม่เลิก…

โทชิยะนอนนิ่งไม่ไหวติงต่อเสียงดุเข้มที่ออกคำสั่งอยู่ข้างหลังของเขา

“ฉันบอกให้ลุกขึ้นมากินยา!!”

ก็ปล่อยให้ตายไปเลยซี้!!

“โทชิยะ!!!!”

จะมาหวังดีทำไม!

“จะลุกไม่ลุก!”

จะมาสนใจทำไม!

“ฉันชักจะเหลืออดกับนายทุกทีแล้วนะโทชิยะ!”

ก็เอาซี้!!

“โทชิยะ!!!”

“อะไรอีกเล่า!!!”


ไม่ต้องรอให้ดายกระชากแขนอย่างที่คิดจะทำ โทชิยะก็หันกลับมาตวาดสวนกลับบ้างอย่างเหลืออด ระเบิดอารมณ์ที่กักเก็บไว้ออกมา แววตาเศร้าสั่นระริก

“ไม่กิน เอาออกไป!!”จะเอาอย่างนั้นก็ได้ พาลกันจะๆผลักถ้วยยาทิ้งลงบนพื้น

“จะเอาอย่างนั้นใช่มั้ย!!”น้ำเสียงกร้าวตะคอกเอาๆอยู่ต่อหน้า เมื่อเห็นอีกฝ่ายดื้อด้านและต่อต้านมันทำให้เขาอารมณ์เสียได้ทุกครั้งไป

“เอ่อ!!...ปล่อยให้มันตายๆไปซะ”น้ำตางี่เง่าเริ่มไหลลงมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายโกรธและหมดความอดทนกับตัวเอง

“ฉันไม่กินอะไรทั้งนั้น เอาออกไปให้หมด นายก็ด้วยออกไปดาย ออกไป!!!”จะให้ดิ้นตายลงไปต่อหน้าต่อตาใช่มั้ยถึงจะพอใจ ให้ต้องทรมานจนสะใจก่อนใช่มั้ยถึงจะทำดีด้วย พูดดีๆด้วย!!!


อยากให้เขาตายมากนักใช่มั้ย!!!?


หนังสือและข้าวของสารพัดอย่างที่อยู่รอบๆตัวถูกร่างเพรียวคว้าปาเข้าใส่ดายไม่ยั้ง ไม่คิดที่จะอดทนกับความโกรธของอีกฝ่ายอีกต่อไป น้อยใจเป็นที่สุด


ดายลุกขึ้นชี้หน้าด้วยความโกรธ แต่ร่างเพรียวก็ดูเหมือนจะไม่สนใจ ลุกขึ้นผลุนผลันเข้าหาอีกฝ่ายด้วยความหน้ามืดเช่นกัน

ฝ่ามือผลักที่หน้าอก ขยุ้มคอเสื้อเขย่าครั้งแล้วครั้งเล่า

“ทำไมๆ ทำไมนายไม่ปล่อยให้ฉันตายไปซะดาย ทำไม!!!?”ทุบตีหน้าอกของดายอย่างคับแค้นใจ ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาให้พอ

“โกรธเกลียดมากนัก ก็ปล่อยให้ชั้นไปอยู่กับฮารุและเดมิโกะซะสิ!!”ปล่อยชั้นให้ตายไปเหมือนฮารุ… .ให้เขาได้หลุดพ้นจากความผิดที่ยัดเยียดให้ซักที!!!

ค่อยๆทรมานช้าๆ เอาให้ตายทั้งเป็น ค่อยๆบีบให้ทนไม่ไหวใช่มั้ย…มันสะใจมากกว่าซินะ?!!!

“อย่าพูดถึงพวกเธอ!!!”นิ้วมือแกร่งขยุ้มที่คอคืนกลับ

“นายมันขี้ขลาดดาย!!ดายมันงี่เง่า! นายมันไม่ยอมรับความจริง!”ทั้งๆที่เดมิโกะและฮารุได้จากไปแล้วแต่ก็ยังคงปลักใจกับความคิดโง่ๆความหลงโง่ๆ คำหลอกลวงงี่เง่าที่ตัวเองสร้างขึ้น หัดลืมตาดูอะไรซะบ้างสิ!

ฝ่ามือใหญ่ประทะลงบนใบหน้าเต็มแรง โทชิยะหลับตาแน่นทนรับความเจ็บปวดโหดร้ายอย่างเก่า ปากสั่นคอสั่นยังคงไม่ยอมหยุดทำให้ดายโกรธ

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้!ฉันบอกให้หยุด!”ยกตัวขึ้นมาตวาดสั่งใบหน้าคมเข้มแดงกล่ำด้วยความโกรธ

“ฉันไม่หยุด!นายมันขลาดเขลา!!นายมันไอ้ขี้ขลาด หัดแยกแยะอะไรซะบ้างดาย!!”จะเอายังไงก็เอากัน วันนี้คงได้ตายกันไปข้าง ข้างหน้าเขาตอนนี้ดายโกรธจนหน้ามืดตามัว

ในสายตาคู่นั้นไม่มีแววปรานีเขาอยู่เลยซักนิด

“อยากตายมากนักใช่มั้ย!!”เสียงตะคอกตวาดถามเสียงดัง ฝ่ามือเข้าบีบเคล้นลำคอจนรู้สึกเจ็บขึ้นเรื่อยๆ…จากที่คิดจะดีด้วย อ่อนโยนด้วย อยากทำอะไรที่เป็นการไถ่โทษให้ตัวเอง มาบัดนี้มันถูกความโกรธกลบไปจนหมด

โทชิยะดิ้นรน เริ่มรู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมา …ดายคงฆ่าเขาให้ตายแน่ๆ…วันนี้คงได้สมใจ!

“ก็นายอยากให้ตายมากนักไม่ใช่เหรอไง!?”เรียวขาถีบเข้าที่ท้องดายออกไปเบาๆ ส่งผลให้ดายผละออกจากตัวได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ร่างแกร่งสาวเท้าเข้ามาหาอีก โทชิยะลนลานเริ่มหาทางรอดให้ตัวเอง มันจะต้องไม่ใช่ตอนนี้!!

“จะหนีไปไหนพ้นโทชิยะ!”

“เข้ามาดาย! ฉันแทงนายได้แน่!”มีดปอกผลไม้ที่มาอิเผลอทิ้งไว้ โทชิยะจับมันขึ้นมาขู่อีกฝ่ายให้ชะงักอยู่กับที

“นายไม่กล้าหรอกโทชิยะ!!”ดายแค่นยิ้ม มองดูมือเรียวที่ถือมีดอยู่สั่นระริก ใบหน้าสวยมีน้ำตาคลอ

“ไม่กล้าแทงฉันหรอก…”ดูดายมั่นใจเกินไปจนเขารู้สึกกลัวใจตัวเอง ดายก้าวเท้าขยับเดินเข้ามาหาเขาเรื่อยๆ ในขณะที่เขาก็ก้าวเท้าถอยไปเรื่อยๆเช่นกัน

เจ็บปวดข้างในเหลือเกิน ไอ้บ้าดาย!!ไอ้หมอบ้าใจร้าย!!ทำไมเขาจะต้องแพ้ให้ดายอยู่เรื่อย!

“เอาซิโทชิยะ…ตรงไหนดี…แขน ขา หน้าท้อง หน้าอก ...หรือหัวใจ?”ให้ตาย!

ดายแค่นยิ้มให้ สายตาจับจ้องอยู่ที่มีดในมีอของเขา แผ่นหลังกระทบกลับผนังห้อง…ไม่มีพื้นที่ให้เขาถอยได้อีก…

โทซิยะน้ำตาคลอ เขาทำอะไรไม่ได้…เจ็บใจ ปล่อยให้มือใหญ่คว้าจับมีดทิ้งไปอีกทางอย่าง่ายดาย ถูกต้อนจนหลังชิดผนังมือนั้นขยับเข้าใต้สาบเสื้อลูบคล่ำผิวเนื้อด้านใน


“นายฆ่าฉันไม่ได้หรอก…จริงมั้ย?”เสียงกระซิบอย่างสาแก่ใจถามอยู่ข้างใบหูก่อนที่จะถูกปลายลิ้นร้อนผ่าวขบงับเบาๆ เรียวลิ้นร้อนลากไล้ไปตามผิวแก้มเนียนที่เลอะไปด้วยหยาดน้ำตา

“ทำไมดาย ทำไมนายไม่ฆ่าฉันซะ!!”ร้องถามเสียงสั่น ไม่ดิ้นรนขัดขื่นอีก…ยอมแพ้

“ตายตอนนี้ก็เสียดายแย่…ฉันยังรู้สึกสนุกกับนายไม่เต็มทีเลย…”เขี้ยวคมกัดที่ลำคอจนเจ็บจี้ดขึ้นมา


“แต่ฉันอยากตาย ดายได้ยินมั้ย…”คำตอบของดายสร้างความเจ็บจนเกินจะบรรยาย ดายกำลังมัวเมากับร่างกายเขาอีกครั้ง เสื้อถูกร่นขึ้นไป เรียวลิ้นตวัดงับเม็ดเนื้อตรงหน้าอกแรงๆ… แต่เขาไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้ว…

 ดวงตาเหมอลอย ปล่อยให้น้ำตาไหล ไม่ได้รู้สึกรู้สมกับริมฝีปาก เรียวลิ้น และฝ่ามือของอีกฝ่าย

“ฉันอยากตายยย…”เสียงกระซิบเพียงน้อยนิดที่เล็ดรอดออกมาอีกครั้ง

สิ้นสุดกันเสียที…
พลังในการมีชีวิตอยู่ของเขามันไม่เหลืออีกต่อไป…
การดำรงอยู่ของเขามันไม่มีความหมาย…เมื่ออีกฝ่ายไม่เห็นความสำคัญมันอีก!!

ไม่ห้ามไม่ขัดขื่น อยากจูบอยากสัมผัสตรงไหน เอาให้พอ ถ้าต้องตายด้วยน้ำมือดาย…อีกฝ่ายคงหายโกรธเกลียดเขา หลับตาแน่น อย่างทำอะไรก็เชิญ!!!

ยิ่งพิษไข้รุมเร้าก็ยิ่งทำให้รู้สึกอ่อนแอ


“โธ่เว้ย!!!”ยิ่งเห็นก็ยิ่งหงุดหงิด อยากตายๆ ตายแล้วเรื่องมันจบหรือไง นึกว่าเขาจะหายโกรธยังงั้นเหรอ!!!

“มันน่านัก!! อยากไปตายที่ไหนก็ไปเลยไป ไปเลย!!!”ด้วยความโกรธที่ฉุดไม่อยู่ที่เห็นอีกฝ่ายไม่ตอบรับเหมือนเคย ท่าทางที่พร้อมจะแหลกลานคามือเขาทุกวินาทีมันทำให้เขาฉุนกึกขึ้นมาอีกรอบ  ดายเผลอผลักร่างเพรียวจนปะทะติดผนังห้อง

โทชิยะเจ็บจนจุก ลุกไม่ขึ้น
ขอแค่ชาตินี้ก็เกินพอ ความใจร้ายใจดำของดาย เขาขอจดจำและชดใช้ให้แค่ชาตินี้
ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้ดาย … ดายย…..
น้ำตาไหลลงมาด้วยความเสียใจ


“เอาซี้โทชิยะ ยานี่!! กรอกลงไปให้หมดเอาเลย!!”กระเป๋าพยาบาลที่เต็มไปด้วยยาต่างๆถูกปาโครมลงข้างๆกาย ขวดยากระเด็นกระดอนเต็มไปหมด ยิ่งเห็นการกระทำแบบนั้นของดายร่างเพรียวก็ยิ่งสะท้อนใจตัวเอง ทำนบน้ำตาพังลงมาไม่มีที่สิ้นสุด


ความอดทนอดกลั้น ความเสียใจที่สะสมมาตลอดมันบั่นทอนแรงกายแรงใจจนไม่เหลือ ไม่เห็นความดีและเหลือความรู้สึกดีๆที่มีให้อีกฝ่ายอยู่ในหัวอีกต่อไป ตอนนี้เขาขอคิดแค่ว่า ทำยังไงถึงจะหลุดพ้นจากความโหดร้ายของดายได้

“ไม่พอใช่มั้ย…!!”ร่างแกร่งสาวเท้าด้วยความโกรธ หน้าแดงกล่ำไปคว้าเอามีดปอกผลไม้มาโยนลงด้านหน้าให้อีก

“เอาซิ เอาให้จอดสนิทไปเลย! เชือดให้มันถูกเส้นเลือดใหญ่ด้วยนะ!จะได้ไปผุดไปเกิดไม่ต้องไปทำเวรทำกรรมกับใครไว้อีก!!เอาเลยโทชิยะ” ดายโกรธจนเลือดขึ้นหน้าไม่สนใจที่จะทำดีกับอีกฝ่าย คำพูดร้ายกาจสารพัดที่จะพรั่งพรูออกมา จะอะไรกันนักหนา …

อยากตายก็ตายไปเลย
ชีวิตที่ผ่านมา ก็ไม่เคยมีความสุขอยู่แล้ว
ไม่เคยยิ้มหรือหัวเราะกับใครได้ทั้งนั้น ตลอดเวลาที่มีโทชิยะอยู่เขาก็ไม่เคยพานพบมัน
แล้วแบบนี้!! พูดแบบนี้ !!เห็นตัวเองไม่มีค่าแบบนี้!! จะรั้งไว้ทำซากอะไร!!!

........................
...............................

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 6 (อัพครับ!! จุกที่อก คับที่ใจ กายที่ทรมานนนน ตายสถานเดียวเฮือกก!
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 28-10-2007 17:15:40

............
.....................

มือเรียวซีดสั่นลน น้ำหูน้ำตาไหล เสียใจอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน ไม่มีอะไรที่พอจะเป็นเครื่องฉุดรั้งยึดเหนี่ยวจิตใจให้เข้มแข็งได้อีกต่อไป ไม่มีความสำคัญ ไม่มีค่ากับใครทั้งนั้น!

แม้แต่ความรัก …ความรักของเขามันไม่มีค่าตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาที่นี้แล้ว…,มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงใจของดายได้ซักนิด…

น้ำตาหยดลงบนมือที่เต็มไปด้วยยานอนหลับ…

ดายสาวเท้าเข้ามาใกล้ จะมาดูว่าเขาจะตายยังไงใช่มั้ย…?

มืออีกข้างคว้าเอามีดมาถือไว้…มันคงเจ็บ…แต่ก็ดี…

ดายจะได้เห็นว่าเขาทรมานแค่ไหน…
จะได้เห็นว่าเขาทุรนทุรายเท่าไหร่…
จะได้เห็นว่าเขารู้สึกกับดายยังไง…
จะได้เห็นว่าเขาก็มีความรู้สึก…
และดายจะได้พอใจ...
ขอโทษที่ทำให้โกรธ…
ขอโทษที่ทำให้เกลียด…ยาในมือถูกกรอกลงปากไป

ขอโทษดายย…ลาก่อนน…ใบมีดกำลังกดจ่อลงที่ข้อมือ


“ไอ้บ้าเอ้ย!!!!!”ร่างแกร่งแทบจะวิ่งเข้าหาปัดมีดคมวาวร่วงลงจากมือได้สำเร็จ

งี่เง่าบ้าบอที่สุด!!!!

ทำไมมันถึงได้บัดซบขนาดนี้!!

“ใครสั่งใครสอนนายฮื้อโทชิยะ?!!”ดายโกรธจนสั่นไปทั้งตัว นัยน์ตาแดงกล่ำยิ่งเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบสนองเอาแต่น้ำตาไหลเขาก็ยิ่งใจเสีย

กดร่างเพรียวให้ลำตัวด้านบนต่ำกว่าด้านล่างทันทีใบหน้าแบนราบลงไปกับพื้นห้อง

“ใครสั่งใครสอนให้ทำแบบนี้!!!ประชดฉันงั้นเหรอ เรียกร้องความสนใจหรือไง!!”สันมือทุบลงบนหลังเป็นจังหวะ


ยังทัน.. อีกนิด …ไม่ได้กินน้ำตามเข้าไปด้วยยายังไม่ทันออกฤทธิ์หรอกน่า!!!

เม็ดยาค่อยๆล่วงลงมา

“มันเป็นวิธีการโง่ๆ..คายออกมาซี้  ฉันสั่งให้คายออกมาให้หมดโทชิยะโธ่เว้ยย!!!”สันมือกระทบแรงๆไล่ระดับอย่างเชี่ยวชาญและรู้จุดจนในที่สุดร่างเพรียวก็อ๊วกเอายาออกมา

โทชิยะน้ำหูน้ำตาไหลพราก

“มันยังเร็วไป! นายยังตายไม่ได้เข้าใจมั้ยย!!”พลังกายเพียงน้อยนิดที่ดายรับรู้จากการกระทำของร่างเพรียวทำให้ชายหนุ่มไม่คิดจะห้ามใจตัวเอง หัวใจกระตุก ใจเสียอย่างไม่เคยเป็น…ดวงตาแดงกล้ำคลอไปด้วยหยาดน้ำใสอย่างไม่มีสาเหตุ


ไม่มีเหตุผลรองรับ…
ไม่มีคำพูดสวยหรูอธิบาย…
ความในใจที่เขารับรู้ได้ด้วยตัวเอง…มันชัดเจนตอกย้ำอยู่ในใจเป็นอย่างดี
ถ้าโทชิยะจะต้องจากไปเหมือนกับ เดมิโกะและฮารุอีกคน…
ให้ตายย!!!


“ลืมตาซิวะโทชิยะ!! ลืมตาขึ้นมามองชั้นเดี๋ยวนี้!!!”นายจะต้องไม่เป็นอะไร นายจะต้องไม่เป็นอะไร!
น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่เคยไหลออกมาให้ใครเห็นรินรดลงมาให้ร่างเพรียวได้เห็น

“ทำไมดายยย … ทำไมม”ฝ่ามือเรียวค่อยๆลดลงข้างลำตัวอย่างอ่อนแรง ร้องถามอย่างไม่เข้าใจเหตุผลของอีกฝ่าย

ทรุดตัวลงด้วยหัวใจที่อ่อนล้าเต็มที

เขาคงไม่สามารถอยู่สู้รบปรบมือกับดายต่อไปได้อีกแล้ว ยิ่งขื่นสู้เขาก็ยิ่งอ่อนแอพ่ายแพ้ใจตัวเอง ในขณะที่อีกฝ่ายก็ยิ่งเข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ…

จะให้ดายรู้ไม่ได้ว่าเขารู้สึกอย่างไร … จะให้รู้ไม่ได้เป็นอันขาด!!!

“ปล่อยฉันไปนะดายยย…ปล่อยฉัน!!”ร้องขออีกฝ่ายทั้งน้ำตา แต่ดายก็ยังคงเหมือนเดิม อย่าว่าแต่ความสงสารเลยแค่หน้าก็ยังไม่อยากจะมองเขาซักนิด

“นายจะยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นโทชิยะ!”ดายคว้าเอวบางไว้ได้ทัน มือแกร่งเช็ดน้ำตาตัวเองและร่างเพรียวให้อย่างลวกๆ เสยผมปรกหน้าที่ยุ่งเหยิงนั้นให้ก่อนที่จะอุ้มขึ้นไว้ในวงแขนพาเดินกลับมาที่เตียง


“ทำไมดาย  ฉันไม่เข้าใจ ทำไมม?” น้ำเสียงที่ถามสะอึกสะอื้นปล่อยให้ดายอุ้มอยู่อย่างนั้น วงแขนแข็งแกร่งที่รับรู้ได้ ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งไม่เข้าใจ ดายจะร้องไห้ทำไม ควรจะดีใจไม่ใช่หรือไง…?


ดายไม่พูดไม่ตอบ ไม่ว่าอะไรอีก ชายหนุ่มจัดการวางร่างเพรียวลงนอนบนเตียง รีบรินน้ำใส่แก้วให้อีกฝ่ายดื่มลงไปจนหมดแก้วที่สองที่สามตามมาจนโทชิยะอ๊วกออกมารดเสื้อเขาอีกรอบ

ดายไม่สนใจมัน ชายหนุ่มวิ่งวุ่นให้ทั่วห้องอย่างร้อนใจ ตะโกนลั่นให้มาอิ ยกนมเหยือกใหญ่ขึ้นมาให้ อาการของร่างเพรียวที่เห็นทำให้เขาชักไม่มั่นใจว่าจะมียาอะไรที่คลั่งค้างอยู่ในตัวร่างเพรียวอีก ลมหายใจที่หอบด้วยความเหนื่อยของอีกฝ่ายยิ่งทำให้ใจเสีย

“นายจะเป็นอะไรตอนนี้ไม่ได้โทชิยะ!”เครื่องวัดความดันถูกนำออกมาใช้งานทันที ความดันลดต่ำลงไปทุกขณะ…

ทั้งพิษไข้ ทั้งพิษยา ตีกันจนร่างกายต้านไม่ไหว
โธ่เว้ยมันจะต้องไม่ใช่แบบนี้!!!

ดายดูหงุดหงิดเมื่อร่างเพรียวไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเขา

“ป้าประคองเอาไว้นะ ช่วยผมที!!!”มาอิก็ดูจะตกใจและลนลานมือไม้สาละวนหยิบจับอะไรไม่ถูก นมสดทั้งเหยือกถูกดายยกกรอกลงปากไป ทั้งสำลักทั้งไอและอ๊วกออกมาเลอะเต็มที่นอนจนเมื่อสังเกตุเห็นน้ำที่อ๊วกออกมาเป็นสีเหลืองนั้นแหละดายถึงได้หยุด

การปฐมพยาบาลเบื้องต้นได้ผลในระดับหนึ่ง วัดความดันให้อีกรอบ แอมโมเนียหอมช่วยทำให้รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย

ยกร่างเพรียวไว้ในวงแขนอีกครั้งก่อนที่จะพาออกจากห้องไป…

โทชิยะปลอดภัยแล้ว!

“ป้าช่วยเช็คตัวให้ไอ้หมอนี่ที เดี๋ยวผมจะไปเตรียมน้ำเกลือก่อน”ร่างเพรียวถูกวางลงบนเตียงใหญ่ในห้องของดาย

สายตาที่มองดายอย่างไม่เข้าใจยังคงติดตามเขาไปทุกแห่งที่ดายขยับเท้าไปมา

“เอาล่ะ…นายเหนื่อยมามากแล้วโทชิยะ อย่าพึ่งพูดหรือถามอะไร ผักผ่อนซะ…”น้ำเสียงยังคงแข็งตามปกติ โทชิยะน้ำตาคลอ

เขาทำเรื่องบ้าถึงขนาดนี้…ดายยังไม่โกรธ

ดายก็ทำกับเขาถึงขนาดนี้…เขาก็ยังไม่เคยเกลียด

โทชิยะหลับตาลงด้วยสภาพร่างกายที่ล้าเต็มที ขวดน้ำเกลือถูกแขวนอยู่ข้างเตียง น้ำเกลือไหลผ่านเข้าร่างอย่างช้าๆ
เขาควรจะผักผ่อนได้แล้ว…
เขาควรจะหยุดซักที…

…………………………………………………………
………………………………………………………………………

ดวงหน้าหวานซีดเซียวอ่อนล้าไม่มีความสุขอย่างเห็นได้ซัด แพขนตาที่ยังคงเปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำตาหลับสนิท ริมฝีปากที่ยังแดงเพราะพิษไข้และผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักเผลอขึ้นเล็กน้อย

ร่างบางอยู่มาได้ด้วยความใจร้ายใจดำของเขา...
อยู่มาได้ด้วยความโกรธและเกลียดแทบฆ่าให้ตาย...
อยู่มาได้ด้วยการทรมาน...
จะแตกสลายหรือดับไปก็ด้วยน้ำมือของเขาเอง...

ดายยกมือขึ้นค่อยๆเกลี่ยเส้นผมออกจากรอบดวงหน้าให้ด้วยความเบามือ


เขามันบ้า เขามันโง่ เขามันขี้ขลาดอย่างโทชิยะว่าให้ไม่มีผิด!
ร่างเพรียวเกือบตายด้วยน้ำมือเขาจริงๆ!
ร่างเพรียวถูกเขาทำจนมีสภาพร่างกายและจิตใจย่ำแย่ถึงขนาดนี้!
นี่เขายังเป็นคน ยังมีความรู้สึกอยู่หรือเปล่า?!!
ยังมีมนุษยธรรมกับเขาอยู่หรือเปล่า!!
ทำบ้าอะไรลงไป!
เขาทำอะไรลงไป!!!

ฝ่ามือยกขึ้นปิดหน้าตัวเอง ปล่อยน้ำตาไหลลงมาเงียบๆ อยู่ข้างๆเตียง…ก่อนที่จะค่อยๆคว้าเอามือบางของร่างเพรียวขึ้นมาเกาะกุมเอาไว้

ขอโทษนะโทชิยะ!

ฉันขอโทษ!!!

ขอโทษษ!!!

จุมพิตหนักแน่นประทับลงบนหลังมือบางด้วยความรู้สึกที่ตัวเองตะหนักได้
ถ้าโทชิยะเป็นอะไรไปอีกคน เขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเป็นอันขาด!!!


โปรดติดตามตอนต่อไป…


กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เน่ากระจายยย!!!
เน่าจับจิต!!!
เน่าสนิท!!!

(นี่ตรูยังสติดีอยู่ใช่มั้ย…?)

ขอบคุณทุกท่าน ทุกคนที่ให้การสนับสนุนกันเป็นอย่างดี ไอ้เอ็มเป็นปลื้มครับ ขอบคุณมากครับๆ

ขอเตือน ตอนหน้า NC 25 แฮ่ๆๆ เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้เผื่อซับเลือดกำเดาด้วยก็ดีครับ(ได้ข่าวว่าคนแต่ง เลือดนองไปหลายรอบแย้ว ฮี่ๆๆ  :oo1:  :m10:  :o8:

ขอโทชิยะมีบทหวานๆมั้งครับ!!!

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ( รุนแรงจนได้อ๊วก !!)*
เริ่มหัวข้อโดย: stupidchild ที่ 28-10-2007 18:29:18

จะ NC 25 ก้ไม่แคร์คับ :m10: อยากอ่าน อิอิ :oo1:

เอามาสังเวชอีกตอนเลยก้ได้นะคับ o13

ยังรออยุ่นะคับ ติดตามเสมอ :a2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ( รุนแรงจนได้อ๊วก !!)*
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 29-10-2007 17:06:48

จะมีตอนที่ดีกันแล้วเหรอ
นึกว่าจะโหดกันทั้งเรื่อง

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ( รุนแรงจนได้อ๊วก !!)*
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 29-10-2007 20:04:25

ทิ้งไปซะความแค้น
ไม่ได้ทำให้ใครมีความสุขหรอก
 :m17: :m17: :m17: :m17:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ( รุนแรงจนได้อ๊วก !!)*
เริ่มหัวข้อโดย: premkoe ที่ 29-10-2007 20:35:57

งั้นก้อต้องเรียบๆมาต่อนะคับ
รอนานใจมะดี

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ( รุนแรงจนได้อ๊วก !!)*
เริ่มหัวข้อโดย: My name M ที่ 31-10-2007 00:32:10

 :m2:...รู้สึกเจ็บแทนเลยอ่ะ เจ็บมากจริง ๆ ไม่ใช่เจ็บที่โดนทำอะไรต่าง ๆ แตเจ็บที่เค้าไม่เคยรักเราเลยต่างหาก ...  อ่านไปน้ำตาไหลไป  ไม่รู้ทำไม ...เชียร์ให้คนเขียนมาลงไว้ ๆ ครับ  เขียนเก่งอ่ะ บรรยายได้เห็นภาพเลยครับ....บ้างครั้งกว่าจะรู้ใจตัวเองมันก็สายไปแล้ว... :m2:

[attachment deleted by admin]

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ( รุนแรงจนได้อ๊วก !!)*
เริ่มหัวข้อโดย: cargo ที่ 31-10-2007 00:36:19

                    มาต่อเร็วนะคับ   อารมณ์ซาดิส   กำลังขึ้นได้ที่   .... .อิอิ

                 นายเอก เรื่องนี้   อึดโคตร   .....   พระเจ้า  ...  :serius2: :serius2: :serius2:

          

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ !!*
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 31-10-2007 18:29:28

 o9


แง่ง!!!

น้อง Yoosuu ยังไม่มาเลยง่า...?

หายไปไหนแล้ว

ตะแง่ว! :a11:

รออๆๆๆ....

(ไม่ใช่แต่จะมีแค่คนอ่านคนเดียวนะที่รอ... คนแต่งก็รอคนอ่านด้วยนะฮับ ฮี่ๆๆ... :m5:


 :a3: :a11: :a10:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ( รุนแรงจนได้อ๊วก !!)*
เริ่มหัวข้อโดย: sooyuu ที่ 31-10-2007 19:03:33

 :a6: ปากไม่ตรงกับใจได้อีกน่ะคนเรา ดายง่า...พูดดีๆ กับโทชิยะหน่อยก็ไม่ได้ เกือบตายจริงๆ เเล้วเห็นไหมนั้น
เเม่ยกปวดใจหลายๆ (อ่านไปน้ำตาซึม TT__TT ปวดตับ ปวดไตกันไปเลยทีเดียว โฮฮฮฮฮ จี๊สสสส ที่หัวใจมากเลยค่ะพี่เอ็ม)

น้ำตาไหลพรากปานเขื่อนเเตก ตอนหน้าดายคงอ่อนโยนขึ้นหน่อยชิมิค่ะ ก่อนที่โทชิยะจะตายไปจริงๆ ซะก่อน
เเซดดดดดดหัวจายยย งี๊ดดดดด


“เอาซิ เอาให้จอดสนิทไปเลย! เชือดให้มันถูกเส้นเลือดใหญ่ด้วยนะ!
จะได้ไปผุดไปเกิดไม่ต้องไปทำเวรทำกรรมกับใครไว้อีก!!เอาเลยโทชิยะ”>> กิ๊ชชชช ประโยคนี้ทำร้ายจิตใจกันได้อีก
พอเขาทำจริงๆ เเล้วไปห้ามทำไมเล่า โฮกกกกก เป็นช้านไม่ได้น่ะ
จะกลั้นใจเฮือกสุดท้ายตรงเข้าไปเเทงตาพระเอกให้ดับคาที่ ชิ!! (ข้ามศพชั้นไปก่อนเถอะ!!/ โทชิยะ)
โหมดอินอย่างรุนเเรงเลยค่ะพี่เอ็ม เม้นไปซูดขี้มูกกันไปเลยทีเดียว คืนนี้คงต้องนอนฝันเห็นอิดายจอมโหดอีกเป็นเเน่เเท้

Next part NC-25 >>  ก๊าชชชชชช เตรียมเลือดนั่งรออ่านหน้าคอมซักสามถุงใหญ่ มันตั้ง 25 เชียวน่ะ  :m25:
คาดว่าคงมีคนได้เสียเลือดกันตายตรงหน้าคอมนี้กันหลายราย อ๊ากกกกก ตอนหน้าหวานด้วย อ๊ายยยย
ไม่รู้จะเลือกตายเพราะเสียเลือดดีหรือเป็นเบาหวานตายดี อ๊ากกกก
(คิดว่าอย่างตาดายตายด้านจะหวานได้ซักเท่าไหร่เห๊อะ!!/ พี่เอ็ม)


ก่อนอื่น sooyuu ขอเเนะนำตัวก่อนน่ะค่ะ นู๋ชื่อ ปิ๊งค่า ฮุฮุ ยินดีที่ได้รู้จักพี่เอ็ม โฮะๆๆๆ
ดีใจมากเลยที่เม้นของปิ๊งทำให้พี่เอ็มเป็นปลื้ม เพราะปิ๊งเป็นปลื้มฟิคพี่เอ็ม เมิ่กๆๆๆ 5555+
ไม่ได้เล่นเน็ตสี่วันเเทบคลั่ง เนื่องจากคอมเน่าๆ มันเสีย เเล้ววันนี้ก้อได้เข้ามาเป็นวันเเรก
ปิ๊งเปิดดูฟิคพี่ก่อนเลยค่ะ อ๊างงงง เเละ...เเละ...เเล้ว ก็มาต่อจริงๆ ด้วย อ๊ายยยย
เเถมได้เม้นตอบกลับจากพี่เอ็มด้วย อ๊ายยยย เขินเป็นบ้า >////< ขอบคุณพี่เอ็มมากๆ ค่า ดีใจที่ได้รู้จักพี่ด้วย คริคริ

ขอบคุณพี่เอ็มที่เขียนฟิคดีๆ ปวดใจๆ ทรมาณคนอ่านกันอย่างนี้มากๆ เลยน่ะค่ะ
เป็นกำลังใจให้พี่เอ็มน่ะค่ะ ทั้งเรื่องงานเรื่องฟิค เเละหลายๆ เรื่องด้วย
พักผ่อนมากๆ น่ะค่ะ อย่าหักโหมมากนัก อิอิ เดี่ยวปิ๊งอดอ่านฟิคในดวงใจ กรั๊กๆๆๆ รอพี่เอ็มมาต่อทุกวันเลยค่ะ
ว่าเเต่ตอนนี้สั้นอย่างพี่เอ็มว่าจริงๆ ปิ๊งไม่ปลื้ม 555+ ล้อเล่นๆ  จะรออ่านตอนเลือดสาดในตอนหน้าน่ะค่ะ
จะเตรียมถุงเลือดไว้ข้างตัวกันเลยทีเดียว ดีน่ะปิ๊ง 21 เเล้วอ่านได้ กรั๊กๆๆๆ ถึงอายุไม่ถึงก็จะลอบเปิดอ่านอยู่ดี ฮุว่ะฮ่าๆๆๆ

เเล้วมาต่อเร็วๆ น่ะค่ะ จะนั่งรอไม่ไปไหนกันเลยทีเดียว อิอิ รักพี่เอ็มค่า จุ๊บๆๆๆๆ


ป๋อหล๋อ. นุ้งชื่อ sooyuu ค่ะ ไม่ช่าย Yoosuu เน้ เรียกปิ๊งผิดอ่า งอนๆๆๆๆๆ ตอนหน้าขอยาวๆ ซักสามสิบเอสี่น่ะค่ะ ถึงจะหายโกดดดด

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ !!*
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixs ที่ 01-11-2007 00:49:00

อ่านไป3ตอนระ

ขอมารีก่อนนะคับบ

ง่วงแว้ววเดะจะมาตามให้ทันค๊าบบ

อิอิ  :m4:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ !!*
เริ่มหัวข้อโดย: My name M ที่ 01-11-2007 20:17:27

 :m2:..รออยู่คร้าบบบบบบบบบ  * เป็นกำลังใจให้อยู่อ่ะ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ !!*
เริ่มหัวข้อโดย: premkoe ที่ 02-11-2007 21:57:05

รออยู่นะคับ
หายไปนานไม่ดีนะคับ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ !!*
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 04-11-2007 18:48:52

 :m3:

กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ

อ่านคอมเม้นต์แล้วไอ้เอ็มเป็นปลื้ม!!!!

ขอบคุณพี่น้องทุกท่านที่ยังคงติดตาม และถามไถ่หากันนะครับ ไอ้เอ็มขอบคุณมากๆๆครับ

โฮกกกกกกกกกกกกกกก

แต่ยังไม่สามารถมาต่อให้ได้นะครับ


กร๊าซซซซซซซซซซ   :laugh:ขอพ่นไฟหน่อย

ณ ตอนนี้ข้าพเจ้ายังไสหัวอยู่ ตจว.อยู่เลย ภารกิจติดค้างยังไม่เสร็จสิ้น

สัญญาว่าถ้ากลับกรุงเมื่อไหร่จะรีบเอาตอนใหม่มาลงกันครับ!!1

ขอบคุณทุกคนมากๆครับ!!! o14

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ !!*
เริ่มหัวข้อโดย: fulres ที่ 04-11-2007 23:14:47

อื้อฮือ เรื่องนี้ o13 เขียนได้ดีมากครับ อ่านแล้วคลอตามความรู้สึกของเรื่องไปด้วย :laugh:

ไม่กี่เรื่องน้าที่ทำให้ข้าเจ้าอินตาม :o8:

แหม เรื่องนี้เริ่มแรกก็ตบๆกันสุดๆ 55+  หลังๆเริ่มเผย ความเศร้า :sad2: ฮือๆ

มาต่อไวๆน้าค้าบ แถม +1 ให้ด้วยละ :a9:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ !!*
เริ่มหัวข้อโดย: sooyuu ที่ 05-11-2007 13:43:50

รออยู่น่ะค่ะ พี่เอ็ม รีบๆ กลับมาน่ะค่ะ คิดถึงเรื่องพี่เป็นบ้าเลย อยากอ่านเเทบลงเเตงเเล้วค่ะ

*นั่งรอตาละห้อย*

รักคยเเต่ง จุ๊บๆๆๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ !!*
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 07-11-2007 19:36:33

อ้างถึง

อื้อฮือ เรื่องนี้  เขียนได้ดีมากครับ อ่านแล้วคลอตามความรู้สึกของเรื่องไปด้วย

ไม่กี่เรื่องน้าที่ทำให้ข้าเจ้าอินตาม

แหม เรื่องนี้เริ่มแรกก็ตบๆกันสุดๆ 55+  หลังๆเริ่มเผย ความเศร้า  ฮือๆ

มาต่อไวๆน้าค้าบ แถม +1 ให้ด้วยละ

กร๊าซซซซซซซซซซซซซซ ดีใจนะครับที่ชมกันแบบนนี้ ไอ้เอ็มขอบคุณมากๆครับ+++ แล้ววันอาทิตย์จะรีบมาต่อครับ+++

อ้างถึง

รออยู่น่ะค่ะ พี่เอ็ม รีบๆ กลับมาน่ะค่ะ คิดถึงเรื่องพี่เป็นบ้าเลย อยากอ่านเเทบลงเเตงเเล้วค่ะ

*นั่งรอตาละห้อย*

รักคยเเต่ง จุ๊บๆๆๆ

โฮกกกกกกกกกกกกกก น้องปิ๊งๆๆๆๆๆ พี่เอ็มขอโทษษษคร๊าบบบบบบ (ปล่อยให้รอนาน) แฮ่ๆๆ คิดถึงแต่ฟิคแล้วไม่คิดถึงคนแต่งคนนี้บ้างเลยหรือครับ กรั๊กๆๆ

ตอนนี้พี่เอ็มหูเน่ามากมายเลยฮะ พรุ่งนี้ต้องไปนอนให้หมอส่องให้ อีกอย่างตอนนี้กำลังมัวเมาและเมามัวกับฟิค 2 เรื่องที่กำลังอัพไปอยู่ครับ สัญญาว่าวันอาทิตย์พี่เอ้มจะมาหาน้องปิ๊งนะครับ

ปิ๊งๆๆ 55+ รักครับ จุ๊บด้วย!!!!!


 :m23:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ !!*
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 07-11-2007 21:58:53

 :sad2:
นึกว่ามาต่อแล้ว
 o9

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ !!*
เริ่มหัวข้อโดย: ken_krub ที่ 07-11-2007 22:14:55

เป็นกำลังใจให้ครับ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ !!*
เริ่มหัวข้อโดย: premkoe ที่ 08-11-2007 20:41:42

แล้วไหงไม่มาซักก่ะทีอ่าคับ
รอนานแร้วน้า
 :m27: :m27: :m27:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ !!*
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 09-11-2007 13:27:03

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  :m3:  :m3:  :m3:
ขอกรี๊ดให้ทีเหอะ 
เรื่องที่สามของเอ็มที่ตามอ่าน  สุดยอดทุกๆเรื่อง 

เรื่องนี้ดึงอารมณ์ในการอ่านได้ตลอดเลย 
สำนวนการบรรยายเยี่ยม  อ่านแล้วอึดอัดไปพร้อมๆ กับตัวละคร รู้สึกได้ไปกับตัวละคร
เยี่ยมๆ  เอาไปบวกหนึ่งด้วยคน o13

ตอนนี้ดายเริ่มรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไปแล้ว 
จะยังทันรึเปล่านะ  เมื่อไหร่จะเปิดใจกันซักที 

รออ่านต่อน้า  รออย่างใจจดใจจ่อ  อิอิ  :a2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพตอน 6 ครับ !!*
เริ่มหัวข้อโดย: [D]a[D]a [T]oo[N] ที่ 09-11-2007 15:41:53

ดุเด็ด เผ็ดมันส์จริงๆ :m27:

อย่างน้อยดายก็รู้ใจตัวเองขึ้นมานิดนึงแล้ว  :m1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 7 ครับ !!(11 -11 -2550)*
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 11-11-2007 16:49:32

อ้างถึง

ขอบคุณกันก่อนครับ!!!

ไม่สามารถตอบรีฯให้ยาวๆได้ แฮ่ๆๆ แต่ไอ้เอ้มก็ขอขอบคุณทุกคนครับที่ตามเชียร์และดันบวกรอกันมาตลอด

i love u {knt} ...คนนี้ตามเชียร์เราตลอด55+ ขอบคุณมากครับ

. กฤช . ...ขอบคุณมากครับ นายเอกเรื่องนี้ อึดมากกเลยเนอะ!

พี่ b|ueBoYhUb.... ง่า...55+ ดีใจๆๆที่มีคนรอ กร๊าซซซซซ ไอ้เอ้มมาต่อแล้วนะครับพี่

premkoe.... (ขอบคุณมากครับที่ตามมาดันแฮ่ๆๆ)

My name M ...(ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับแอนส์ตามมาดันผมด้วย)

Cargo...มาแย้วๆๆ

น้องปิ๊งครับ Sooyuu... (แง่ง!!! ขอโทษคร๊าบบบบ ที่พี่เอ้มเรียกชื่อน้องปิ๊งผิด ฮี่ๆๆ ไม่ว่ากันนะครับ คิดถึงๆๆ55+)

phoenixs... แง่!! อ่านไปแล้ว 3 ตอนแล้วที่เหลือล่ะฮะ โฮกกกกกกก

fulres ง่า...เขินๆๆ ขอบคุณมากๆครับ ฮี่ๆๆ

ken_krub...ง่า มาต่อแล้วนะครับ

มูมู๋น้อย...   ง่า...เขินๆๆๆก่อนอื่นขอบคุณกันก่อนเลยครับ ขอบคุณมากๆค๊าบบบบบ (สำหรับคำชมฮี่ๆๆ)ตามอ่านของไอ้เอ็มทั้ง 3 เรื่องเลย สนุกมั้ยครับ...? หวังว่าตอนนี้คงไม่ทำให้ผิดหวังนะครับ เอ็มขอบคุณมูมู๋น้อยอักครั้งครับ!

[D]a[D]a [T]oo...[  ขอบคุณครับฮี่ๆๆ


 :o11:*** สำหรับตอนนี้อ่านแล้ว รวมๆ ก็มึนๆงงๆไม่ค่อยจะรู้เรื่องกันหน่อยคงไม่ว่ากันนะครับ ฮี่ๆๆเนื่องจากช่วงนี้ไอ้เอ้มทำตัวเลวมากมาย  :เตะ1:สภาวะอารมณ์กำลัง o7โฮกฮากได้ที่ แง่งๆๆๆ ใครจะว่าไอ้เอ็มบ้าก็ยอมครับ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 7 ครับ !!(11 -11 -2550)*
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 11-11-2007 16:52:36

อ้างถึง

Quote
ขอบคุณกันก่อนครับ!!!

ไม่สามารถตอบรีฯให้ยาวๆได้ แฮ่ๆๆ แต่ไอ้เอ้มก็ขอขอบคุณทุกคนครับที่ตามเชียร์และดันบวกรอกันมาตลอด

i love u {knt} ...คนนี้ตามเชียร์เราตลอด55+ ขอบคุณมากครับ

. กฤช . ...ขอบคุณมากครับ นายเอกเรื่องนี้ อึดมากกเลยเนอะ!

พี่ b|ueBoYhUb.... ง่า...55+ ดีใจๆๆที่มีคนรอ กร๊าซซซซซ ไอ้เอ้มมาต่อแล้วนะครับพี่

premkoe.... (ขอบคุณมากครับที่ตามมาดันแฮ่ๆๆ)

My name M ...(ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับแอนส์ตามมาดันผมด้วย)

Cargo...มาแย้วๆๆ

น้องปิ๊งครับ Sooyuu... (แง่ง!!! ขอโทษคร๊าบบบบ ที่พี่เอ้มเรียกชื่อน้องปิ๊งผิด ฮี่ๆๆ ไม่ว่ากันนะครับ คิดถึงๆๆ55+)

phoenixs... แง่!! อ่านไปแล้ว 3 ตอนแล้วที่เหลือล่ะฮะ โฮกกกกกกก

fulres ง่า...เขินๆๆ ขอบคุณมากๆครับ ฮี่ๆๆ

ken_krub...ง่า มาต่อแล้วนะครับ

มูมู๋น้อย...   ง่า...เขินๆๆๆก่อนอื่นขอบคุณกันก่อนเลยครับ ขอบคุณมากๆค๊าบบบบบ (สำหรับคำชมฮี่ๆๆ)ตามอ่านของไอ้เอ็มทั้ง 3 เรื่องเลย สนุกมั้ยครับ...? หวังว่าตอนนี้คงไม่ทำให้ผิดหวังนะครับ เอ็มขอบคุณมูมู๋น้อยอักครั้งครับ!

[D]a[D]a [T]oo...[  ขอบคุณครับฮี่ๆๆ


 *** สำหรับตอนนี้อ่านแล้ว รวมๆ ก็มึนๆงงๆไม่ค่อยจะรู้เรื่องกันหน่อยคงไม่ว่ากันนะครับ ฮี่ๆๆเนื่องจากช่วงนี้ไอ้เอ้มทำตัวเลวมากมาย  สภาวะอารมณ์กำลัง โฮกฮากได้ที่ แง่งๆๆๆ ใครจะว่าไอ้เอ็มบ้าก็ยอมครับ

ฉันมีค่าแค่ไหน  7


อาทิตย์หนึ่งแล้วที่เป็นแบบนี้…
อาทิตย์หนึ่งเต็มๆแล้วนะ…
เฮ้ย!!!
ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยอาการเหนื่อยๆ เพลียๆ ค่อยๆย่องออกมาจากห้องของร่างเพรียว ในหน้าหวานสวยที่เขาอยากเข้ามาดู อยากเข้ามาถามไถ่อาการ…

เป็นยังไงบ้าง...?
ทานข้าว ทานยาหรือยัง…?
ค่อยยังชั่วขึ้นหรือหายดีแล้วใช่มั้ย…?
ยังเจ็บและปวดตรงไหนอยู่หรือเปล่า…?
หายโกรธแล้วใช่มั้ย…?
เขาอยากขอโทษ…

คำถามและคำพูดมากมายเหล่านี้ล้วนถูกพับเก็บไว้ในใจทันที

ร่างเพรียวนั่งอยู่ที่โต๊ะตรงระเบียง แม้ว่าเขาจะเปิดประตูให้เกิดเสียงดังแค่ไหน หรือทำเป็นโกรธแค่ไหน และอะไรก็แล้วแต่ที่เป็นการยืนยันความมีตัวตนของเขาเองว่า…ขนาดนี้เขาก็อยู่ในห้องนี้ด้วยอีกคนนะ!...หันมาสนใจเขาบ้างซิ! หันมามองเขาบ้างซิ!

ร่างเพรียวก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับตัวตนของเขาทั้งสิ้น!

ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นผ่านไป ก็ดูเหมือนความห่างเหินของเขากับโทชิยะจะเพิ่มความรุนแรงขึ้นอีกระดับ ความไม่ชอบใจไม่ชอบขี้หน้าก็ดูเหมือนจะรุนแรงตามไปด้วย

โทชิยะไม่เพียงแต่ไม่มองหน้าเขา ไม่พูดกับเขาเท่านั้น ปฏิกิริยาทุกอย่างที่ไอ้หมอนั้นทำมันยังบอกกับเขาว่าโทชิยะปฏิเสธเขาทุกทาง …ไม่มีวันที่จะยกโทษให้!

เหมอ ซึมเศร้า ใจลอย ไม่พูดกับใคร ไม่รักตัวเอง ไม่เอาอะไรทั้งนั้น ล้วนทำให้เขาใจหาย…

อาการของโทชิยะน่าเป็นห่วงกว่าที่เขาคิด
มันเป็นความผิดของเขาเอง ผิดที่เขา!
ไม่ใช่ไอ้หมอนั้น ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะเอาโทชิยะมารับผิดชอบเช่นนี้!


เสาหินยังสั่นคลอนจากแผ่นดินไหว แล้วนับประสาอะไรกับหัวใจคนธรรมดาอย่างดาย...

เลือดเนื้อ จิตวิญญาณของโทชิยะที่ซึมซับทุกวันจะไม่สามารถสั่นคลอนจิตใจที่แข็งแกร็งของเขาได้เชียวหรือ...?

ดายยกมือขึ้นลูบหน้าลูบตาที่แสดงออกถึงความอิดโรย อดหลับอดนอนมาหลายคืน
กลุ้มใจ ไม่สบายใจ เป็นกังวล… อาการต่อต้านของโทชิยะมันเพิ่มระดับความรุนแรงจนน่าหนักใจ

หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาเข้าเวรตลอด ออกเวรก็ดึกดื่นกลับถึงบ้านก็เกือบจะสว่าง แล้วไหนจะต้องคอยตื่นขึ้นมาแอบดูไอ้หมอนั้นอีก… เขาไม่ไว้ใจอาการของร่างเพรียว ไม่รู้ว่าจะคลุ้มคลั่งลุกขึ้นมาทำร้ายตัวเองอีกเมื่อไหร่…

ดายไม่กล้าด่า ไม่กล้าโกรธหรือแสดงอาการไม่พอใจหรือพูดอะไรที่จะไปกระทบกระทั่งสะเทือนจิตใจของโทชิยะอีกโทชิยะอ่อนแอจนเขากลัว…

ความผิดติดตัวที่เขากระทำขึ้นกับร่างเพรียวสั่งให้หัวใจเขามันพึงสังวรณ์ตัวเองให้อย่าได้เผลอไปทำร้ายร่างเพรียวเข้าอีก

สังวรณ์ตัวเองที่โทชิยะต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะเขาเอง!
เขาฆ่าร่างเพรียวให้ตายทั้งเป็น!
ด่าทอ ทำร้ายร่างกายจนมีสภาพบอบซ้ำอย่างที่เห็น
เขายังเป็นคนอยู่ใช่มั้ย… เขายังมีหัวใจอยู่ใช่มั้ย?


สองขาก้าวเดินออกมาด้วยความรู้สึกเสียใจที่ทิ้งไว้ให้...ประตูห้องที่เต็มไปด้วยบรรยากาศเงียบเหงาและสลดหดหูถูกปิดลง

ชายหนุ่มไม่กล้าสู้หน้าร่างเพรียวอีกต่อไป…คำขอโทษ ความเห็นใจ ความสงสารและคำสารภาพตราบาปถูกกักเก็บไว้ข้างใน รอวันที่จะระบายและปลดปล่อยออกมาตามวิถีทางของเขาและร่างเพรียวกำหนดขึ้น

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

ประตูถูกปิดลงแล้ว…
สองเท้านั้นก้าวหนีเขาไปอีกตามเคย…
ปล่อยเขาไว้กับความไม่เข้าใจอีกตามเคย…
ปล่อยเขาไว้กับความเสียใจเพียงลำพัง!

หางตาคมเหลียบแลมองมาที่บานประตูนั้น… ได้แต่มองตามหลัง ก่อนที่จะหันกลับไปมองยังทิศทางเดิม

น้ำตาแห่งความน้อยใจ เสียใจไหลลงมาช้าๆ ไม่มีอะไรที่จะสามารถบั่นทอนหัวใจและความรู้สึกของเขาได้เท่านี้อีกแล้วจริงๆ

พลังแห่งการมีชีวิตอยู่และการดำรงอยู่ของเขามันถูกกระชากทิ้งจนไม่เหลือซาก
ไม่มีอะไรที่จะทำให้เสียใจเท่ากับคนที่เรารักสามารถทำร้ายร่างกาย จิตใจและความรู้สึกเราได้!
และดายก็ทำกับเขาได้อย่างสำเร็จและงดงามซะด้วย!

ดายคงภูมิใจที่สามารถทำให้เขาตายทั้งเป็น
ดายคงดีใจมากที่สามารถทำร้ายเขาได้!
ดายคงสะใจที่เขามีสภาพอย่างที่เห็น!

เขาแพ้แล้ว แพ้ทุกอย่าง ตัว หัวใจ ความรู้สึก ดายได้จากเขาไปจนไม่เหลือไว้ให้เขาได้ภาคภูมิใจกับมัน!

ดายไม่เคยหันมามองเขา
ไม่เคยสนใจกับสิ่งที่ตัวเองก่อขึ้น
เขาจะรู้สึก จะเป็นจะตายยังไงไม่เคยเหลียวแล…

หนึ่งอาทิตย์ที่เต็มไปด้วยความทรมาน เขาต้องทนฝืนกับการบังคับจิตใจและร่างกายเท่าไหร่ที่จะไม่ให้ดายรู้ว่าเขาอ่อนแอมากแค่ไหน…เขาเสียใจกับดายมากเท่าไหร่

ดายจะไม่มีวันรู้!

ที่มาหาเพื่อที่จะเข้ามาดูว่าเขาเป็นยังไง…?
ทรมานไปถึงขั้นไหน….?
ตายหรือยังใช่มั้ย…?
เข้ามาดูว่าเขาย่ำแย่ บอบซ้ำแค่ไหนใช่มั้ย…?
เมื่อไหร่จะทนไม่ได้ซักทีใช่มั้ย…?
เมื่อไหร่จะตายๆไปซะใช่มั้ย!!!...?

น้ำตาไหลลงมาไม่มีที่สิ้นสุด เกลียดตัวเอง เกลียดใจตัวเอง ไม่เคยรักดีซักครั้ง ไม่รักตัวเองเอาซะเลย…

เป็นยังไงล่ะดาย เห็นสภาพของเขาแล้วเป็นยังไงบ้าง รู้สึกยังไงบ้าง
พอใจหรือยัง…? สะใจหรือยัง…? สาแก่ใจหรือยัง….?
ความโกรธเกลียด เครียดแค้น ชิงชังของนายมันสำฤทธิ์ผลแล้ว!
จะดิ้นหนีไปทางไหนก็ไม่พ้น
ดิ้นรน กระเสือกกระสนเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บ!
นายทำสำเร็จแล้วดาย!
ฝังทั้งตัวและหัวใจไม่ให้เขาไปผุดไปเกิดได้!
ฆ่าเขาทั้งเป็น!
กักขังให้อยู่กับความทรมานของนาย…

รอวันย่อยยับและแหลกสลายคามือนาย…

คิดแล้วก็ได้แต่ร่ำไห้กับฝ่ามือ จะให้เขาทรมานไปอีกซักเท่าไหร่กัน…?

จะให้เขาแหลกลานไปอีกนานแค่ไหนดาย….?

ความรักที่ไม่สามารถโบยบินออกไปได้…
ต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน…
ถึงจะเป็นอิสระเสียที…

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
...................
.......................



ดายเดินลากเท้าเข้ามาในห้องนั้นอีกครั้งด้วยสภาพร่างกายที่ไม่สามารถควบคุมได้ดีนัก ในมือของชายหนุ่มมีน้ำเมายี่ห้อดังดีกรีแรงจากนอกประเทศติดเข้ามาด้วย ปริมาณที่สังเกตได้ลดลงไปไม่มากนัก

แต่ทว่า น้ำเมาขวดนี้มันไม่ใช่แค่ขวดแรกที่ดายดื่มเข้าไปนะซิ

ก่อนหน้านี้ดายซัดมันเข้าไปมากจนน่ากลัวว่าจะลุกไม่ขึ้นด้วยซ้ำ แต่น่าแปลกใจที่เขายังสามารถประคับประคองสติพาร่างมาดูอีกฝ่ายได้

และน่าแปลกใจจนน่าใจหาย…ปฏิเสธตัวเองไม่ได้!
บางสิ่งบางอย่างในตัวมันร่ำร้อง
เขาอยากกอดร่างเพรียวนั้นจับใจ!
ไม่ใช่ใครที่ไหน ไม่ใช่คนอื่นคนไกล แค่คนเดียวเท่านั้นที่จะทำให้เขารู้สึกดีได้ แค่โทชิยะคนเดียว!!

ตลกสิ้นดี!
ผู้หญิงมากหน้าหลายตาที่ผ่านเข้ามาในชีวิต จะเลือกเอาซักกี่คนก็ยังได้ พอใจคนไหนเลือกเอาซักคน แต่ทำไม…แต่ละคนถึงไม่สามารถเติมเต็มให้เขาได้เลย…

สิ่งที่ขาดหายไป เขาสามารถหามันได้จากโทชิยะเท่านั้น ตักตวงเอาได้จากโทชิยะ โทชิยะเพียงผู้เดียว…


“ดะ….ดายยยย”น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยชื่อออกมาแผ่วเบา ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่สามารถเดาความรู้สึกออก

ผ้าห่มถูกกระชากทิ้งออกจากร่างเพรียวโยนไปอีกทาง กลิ่นเหล้าคละคลุ้งที่สัมผัสได้จากร่างแกร่งทำให้นึกรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคงอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถคุยกันดีๆได้

ดายนั่งลงที่ขอบเตียง สายตาคมจับจ้องไปยังร่างเพรียวไม่วางตา ท่าทางและปฏิกิริยาทำให้คาดคะเนไม่ได้ว่าดายอยู่ในอารมณ์ไหนกัน

จะทำตัวยังไง จะทักทายแบบไหน จะเอ่ยว่าอะไร จะเอาอะไรอีก…ร่างเพรียวคิดไปต่างๆนาๆ
ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาไม่เคยพูดกัน ไม่เคยมองหน้ากันติด…มันก็แค่อาทิตย์เดียว แล้วนี่อะไร มานั่งจ้องยังกับไม่เคยเห็นกันมาก่อนแบบนี้

สายตาคมไล่มองลงไปตั้งแต่เส้นผมหอมกรุ่น…ใบหน้าเนียน ดวงตาเศร้า และริมฝีปากอิ่ม…ที่ดายตระหนักได้ว่ามันหอมหวานมากแค่ไหนยามที่ได้สัมผัส หน้าอกบาง กับสองแขนเรียวที่เผลอกอดเขายามที่เขาเผลอ มันอบอุ่นและทำให้ใจสงบได้ทุกครั้งที่ได้ซุกซบ

ให้ตาย!!!
นี่เขาเป็นบ้าอะไร!!!
สองขาเรียวที่พยายามทำเป็นไม่มองนั้นมันสั่นระริกทุกครั้งยามที่มีเขาอยู่ข้างในตัวของอีกฝ่าย!
ความอุ่นร้อนที่ครอบครองตัวตนของเขามันทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้
รู้สึกดีมากแค่ไหน ต้องการอีกฝ่ายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด!

ไอ้บ้าดายเอ้ย!

โทชิยะมองดูอีกฝ่ายด้วยจิตใจที่ไม่สงบดีนัก ดายจะมาไม้ไหน ทำไมไม่พูดไม่จา ซักถามอะไร ดูดายเหมือนอดทนอดกลั้นกับอะไรซักอย่าง

ดวงตาคมที่ไหววูบอ่อนแสงลงอย่างไม่เคยเห็น สงบและนิ่งเกินไปหรือเปล่าดาย…เป็นอะไรหรือเปล่า…?

“ดายย….”

เป็นโทชิยะที่เอ่ยขึ้นอีกครั้ง ฝ่ามือแตะเบาๆที่หลังมือของอีกฝ่าย ที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไปเป็นที่เรียบร้อย

“มีอะไรหรือเปล่า…?”จากที่ทำใจแข็งจะไม่พูดด้วยอีก แต่เมื่อเห็นท่าทางซึมๆของดายแล้วมีเหรอที่เขาจะทนได้

ร่างแกร่งสายหน้า มองมายังฝ่ามือนุ่มนั้น… พลางยกขวดเหล้าในมือกระดกลงคอไป

อารมณ์บางอย่างที่โทชิยะเริ่มสัมผัสได้ครุกรุ่นออกมาจากดาย ทำไมเขาจะไม่รู้ตั้งแต่มาอยู่ที่นี้ เกินสามวันที่ไหนที่เขาจะรอดพ้นมือดายได้ กอด จูบ ลูบคลำที่ดายเฟ้นเอาจากเขาไม่เคยขาด

แต่นี่ความรู้สึกที่เขาสัมผัสได้มันรุนแรงถึงขนาดนี้เชียว!!!
ห้ามใจอ่อนเด็ดขาดโทชิยะ!!!

ร่างเพรียวแทบจะขยับตัวออกห่างจากอีกฝ่ายทันทีที่คิดได้…แต่ว่าก็ยังช้ากว่าดายมากนัก

“ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยซิโทชิยะ”ฝ่ามือนุ่มถูกรั้งจับเอาไว้ ใบหน้าคมเข้มที่เขาชอบแอบมองเงยขึ้นมาสบตาด้วย

ดายจะมาไม้ไหน!

“ฉัน…ดื่มไม่เป็นดาย…”บอกออกไปแล้ว ดายคงโกรธแน่ๆ

"ดื่มไม่เป็นก็หัดดื่มได้..."ร่างแกร่งขยับเข้ามาใกล้จนใบหน้าแทบจะติดกัน

โทชิยะส่ายหน้า พลางจะขยับตัวหนีไปอีกทาง

"เดี๋ยวฉันจะสอนให้...โทชิยะ"ไม่รอให้อีกฝ่ายเคลื่อนหนีไปทางไหน วงแขนแกร่งก็คว้าหมับเข้าที่เอว ยกเอาร่างบางขึ้นนั่งบนตัก

"ปล่อยดาย!"โทชิยะดิ้นขลุกขลักฝืนร่างเอาไว้ ฝ่ามือทุบตีไหล่อีกฝ่ายเท่าที่จะทำได้ถนัด

ดายก็ใช่จะทนกับความเย็นชาของร่างเพรียวได้ อารมณ์ปั่นปวนและแรงปรารถนาที่ห่างหายทำให้เขาเผลอรุนแรงกับโทชิยะได้ทุกที

"อยู่เฉยๆบางไม่เป็นหรือไง!!"รวบแขนเอาไว้ได้สำเร็จ บังคับด้วยสายตาให้หันมามองเขาบ้าง เลิกต่อต้านเขาด้วยการทำ

ร้ายตัวเองแบบนี้ซักที

"นายนั้นแหละอยู่เฉยๆบางไม่เป็นหรือไง!?"โทชิยะสะบัดหน้าหันมาสบตาด้วยความโกรธ จำได้ว่าเขาไม่เคยคิดที่จะตอแยดายเลยซักครั้ง ทุกครั้งที่มีเรื่องก็เกิดมาจากดายเป็นคนเริ่มมาตลอด

ดายแค่นยิ้มส่งให้กระดกเหล้าลงคอไปอย่างไม่สนใจอีกฝ่าย

"ออกไปดาย!"ร่างเพรียวยังฝืนรั้น

"หึ!... คืนนี้...เห็นทีคงจะยากโทชิยะ"

"ไอ้บ้า!!...ฮึก!!"ยังไม่ทันที่โทชิยะจะปล่อยคำด่าอะไรอีกฝ่ายออกมา รสเหล้าขมปากฝาดคอก็ถูกถ่ายเทเข้ามาในปากอย่างไม่ทันตั้งตัว

"กลืนลงไปโทชิยะ!!"ดายบีบกรามแน่นบังคับให้เขารับเอารสชาติบาดคอนั้นเข้าสู่ร่างกาย

ดายกระดกเหล้าเข้าปากไปอีกรอบ ก่อนที่จะประกบปากกับโทชิยะ ส่งเหล้าเข้าปากให้อีกฝ่ายดื่มมันเข้าไป...ครั้งแล้วครั้งเล่า


"ฮึก!!!...ไอ้บ้า!!!...."ทั้งสำลักทั้งไอ ดายจะทำอะไรกับเขาอีก!!!จะมาบังคับขู่เข็ญอะไรอีก!!!



ร่างกายถูกรวบเอาไว้ด้วยวงแขนของดาย เรียวลิ้นที่ไม่ยอมเคลื่อนออกหลังจากที่ส่งเหล้าเข้าปากเขาเสร็จแล้วยังคงปวนเปี้ยนและสำรวจตรวจตราให้ทั่ว

"ฉันอยากบ้า...บ้ามันซะจริงๆโทชิยะ"ดายไม่พูดเปล่า แววตาที่น่ากลัวอยู่เสมอสำหรับโทชิยะยังคงจับจ้องที่เขาไม่ลดละ บังคับให้ร่างเพรียวรับเอาเหล้าที่ปากเขาเข้าไปอีกอึก

"บ้ามันซะให้รู้แล้วรู้รอดเลยดีมั้ย...?"บ้างก็ส่งลงคอตัวเองบ้าง...

"ดะ...ดายยย"เป็นโทชิยะเสียอีกที่ต้องบังคับตัวเองให้นั่งตรงๆมองดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่าย

"เรียกทำไม!!"น้ำเสียงยังคงเป็นตะคอกกลับด้วยความไม่พอใจ

"ฉะ...ฉัน"จะให้พูดอะไรได้...ทำไมไม่เคยพูดกับเขาดีๆบ้าง ทำไมต้องทำให้เขาเจ็บซ้ำน้ำใจตลอด บ้าบอๆๆ บ้าบอที่สุด!!!

"ถามจริงๆจะร้องให้มันได้อะไรขึ้นมา!...?"

น้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความที่ไม่สามารถบังคับเอาไว้ได้ทำให้ดายยิ่งหงุดหงิด

"ดายย"จะขอคุยด้วยดีๆ จะไม่ทำให้อารมณ์เสียหรือทำให้โกรธ...ถ้าตกลงกันได้...

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 7 ครับ !!(11 -11 -2550)*
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 11-11-2007 16:59:44

.............

......................


ร่างเพรียวขยับตัวเพียงเล็กน้อยแล้วคว้าเอาขวดเหล้าในมือดายมาถือไว้เอง...กระดกมันเข้าปากกรอกลงคอไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ...ดื่มมันเข้าไป เท่าไหร่ก็ไม่พอ!

ให้สะใจอีกฝ่ายมันซะเลย...

"โทชิยะะ"เป็นดายแล้วที่เริ่มไม่เข้าใจความคิดของร่างเพรียว ส่งมือจะแย่งขวดกลับคืน แต่อีกฝ่ายก็ส่งมันเข้าปากไปอีก

"ขวดนี้...ขอฉันดายย"ฝ่ามือเช็ดคราบน้ำมึนที่คาง สายตาคู่หวานเริ่มส่ออาการมึนงง

"นายไม่ต้องดื่มแล้ว!!...ฉันเอง"โทชิยะไม่ได้พูดเปล่า เหล้าที่เหลือถูกร่างเพรียวยกกระดกครั้งแล้วครั้งเล่าต่อหน้าต่อตา

"นายมันบ้า นายมันโง่ งี่เง่า ใจดำที่สุด!!"เมื่อดีกรีความมึนมันเพิ่มมากขึ้น ความเก่งกล้าสามารถและพรสวรรค์ในการใช้คำเจ็บแสบมักจะมาอย่างไม่ตั้งใจเสมอ...

ดายได้แต่นั่งอึ้งมองดูโทชิยะที่เริ่มไม่รู้สึกตัว...

"เอาซิดาย อยากทำอะไรฉันอีก เอาเลยดาย..."ตะคอกถามทั้งน้ำตา...

ขอเมายอมใจก่อนที่สติมันจะทำให้เขารับรู้ความใจดำของดายอีก

"อย่าทำเป็นปากดี!!!"เมื่อเหล้าเข้าปากดูอะไรๆมันก็คงจะเลวร้ายได้เสมอ จากที่ตั้งใจว่าจะคุยดีๆแต่พอเอาเข้าจริงๆ ทำไมมันถึงพาลเหมือน...แบบนี้!!

"ฉันไม่ได้ท้า..."เอาซิ จะทำอะไรก็เชิญ...ถ้าไม่ทำ...เขาจะ...

"ดาย..."แล้วเหล้าในขวดก็หมดไปภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

"ฉัน..."โทชิยะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ขยับกายเข้าหาดายอย่างที่ใจต้องการเมื่อสติอันเป็นที่ตั้งทั้งหมดทั้งมวลมันถูกกดทับด้วยฤทธิ์ของแอลกออฮอล์ไปเป็นที่เรียบร้อย

ร่างเพรียวก็ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจอารมณ์และความรู้สึกของอีกฝ่ายอีกต่อไป

มือเรียวสลัดขวดเหล้าไปอีกทาง ใบหน้าคมที่มองเขาอย่างไม่เข้าใจยังคงจับจ้องไม่กระพริบตา

"อย่านิ่งซิดาย...จะไม่ด่าไม่ทำอะไรฉันอะไรหน่อยเหรอ...?"ไม่พูดเปล่านิ้วมือเรียวยังคงยื่นไปสัมผัสใบหน้าคมเข้มด้านหน้าตน ไล้ปลายนิ้วไปตามสันคางของดายแผ่วเบา

"ฉันจะไม่อดทนกับนายอีกแล้วนะโทชิยะ!!"เสียงกระซิบรอดไรฟัน...แต่ดายยังคงนั่งนิ่งเหมือนเดิม

"ก็ไม่ต้องอดทนสิ...ฉันก็อยากจะรู้ นายจะใจดำกับฉันได้แค่ไหนกัน"นิ้วมือเล็กไล้ช้าๆไปตามสันคางและใบหน้าคม บ้างก็เผลอเล่นกับปอยผมหน้าของดายด้วย

"บ้าชะมัดโทชิยะ!!..."เสียงสบถดังขึ้นเมื่อเห็นแววตาคู่สวยมันเต็มไปด้วยความหมายบางอย่าง...

ท้าทายและเชิญชวนอย่างที่อีกฝ่ายไม่เคยทำ

เรียวขาเพรียวก้าวค้อมขาของเขา นั่งทับลงมาอย่างตั้งใจ นิ้วมือที่ป้วนเปื้อนอยู่ที่ใบหน้าเริ่มลดระดับลงมาที่หน้าอกของเขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออกทีละเม็ดๆๆอย่างใจเย็น...

เสียงหายใจอย่างอึดอัดของดายดังขึ้น ชายหนุ่มทอดถอนระบายมันออกมาช้าๆ...โทชิยะกำลังทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่รู้สึกตัวบ้างเลยหรือไงว่าทำอะไรอยู่ เจ้าบ้าเอ้ย!!!

"นี่...ฉันไม่คิดจะหยุดให้หรอกนะ..."เมื่อเสื้อของเขามันถูกถอดทิ้งไม่เป็นท่าลงบนที่นอนเขาก็ไม่มีความคิดที่จะต้านอีกฝ่ายแต่อย่างใด

"ดายย..."ริมฝีปากสวยของดายถูกประกบจูบปิดคำพูดที่จะเอ่ยออกมาห้ามโทชิยะอีก...


เขาไม่อยากรับรู้ว่าดายจะเป็นยังไงและรู้สึกอะไรกับเขาทั้งนั้นแล้ว อะไรมันจะเกิดก็ปล่อยมัน ขอทำอะไรตามใจตัวเองซักครั้ง ขอให้เขามีความสุขซักครั้ง

เรียวลิ้นและลมหายใจที่อบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้าทำให้ดายพอจะรู้ว่าที่โทชิยะเป็นนั้นเพราะอะไร...

"ปล้ำฉันซิดาย..."ถอนเรียวลิ้นออกมากระซิบที่ริมใบหู ก่อนที่จะจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาฉ่ำเยิ้มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ข่มขื่นฉัน...ดายย"ตวัดลิ้นเข้าไล้เลียใบหูของดายให้สะดุ้งเล่นพลางหัวเราะเบาๆ

"โทชิยะ"ดายไม่ได้แน่นิ่งเป็นหุ่นแน่ ชายหนุ่มเริ่มนั่งไม่ติดเข้าทุกทีเมื่อมือไม้ของโทชิยะมันเริ่มอยู่ไม่สุข...ยั่วกันชัดๆ!

"ชอบไม่ใช่เหรอดาย... สนุกไม่ใช่เหรอไง...?"ดูเหมือนเมาแล้วจะพูดมากตามมาเป็นนิสัย...โทชิยะผลักร่างของดายลงนอนไปทันที ก่อนที่จะตามไปปลดซิปกางเกงดึงร่นออกให้จนอีกฝ่ายไม่เหลืออาภรณ์ติดตัว

"ฉันจะรีดพิษนายไม่ให้เหลือความใจร้ายกับฉันอีกเลยดายย..."

บ้าชะมัด!!!

ดายลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าโทชิยะจะทำอะไรกับตัวเอง...โทชิยะเมาจนไม่รู้เรื่อง!!

"ไม่ดาย...ขอร้อง...อย่าห้ามฉันนะ"แววตาหวานเศร้าสร้อยหันมาจ้องนิ่ง ทั้งออดอ้อนเว้าวอนอยู่ในที

"ฉันจะทนไม่ไหวเอานะสิ"ถ้าเกิดทำรุนแรงกับนายเข้าอีก

"ทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทนซิดาย"โทชิยะสบัดผมตัวเองก่อนที่จะขึ้นมานั่งค่อมอีกครั้ง ถลกเสื้อของตัวเองทิ้งออกไป

"นะอย่าห้ามม"ก่อนที่จะปลดกางเกงตัวเองออก ดายได้แต่อึ้งจนด้วยปัญญาที่จะห้ามเพราะสันดานลึกๆของเขานั้นมันวิ่งโร่ออกมาแสดงธาตุแท้ตั้งแต่เดินถือขวดเหล้าเข้ามาแล้ว

"เอาทั้งตัวเลยนะ..."เสียงหัวเราะคิกคักดังสดใสอย่างที่ไม่เคยได้ยินดังขึ้นพร้อมกับประโยคล่อแหลมชวนคิดไปถึงไหนต่อไหน

ร่างเพรียวทาบทับลงบนร่างดายทั้งตัว

"ดาย ทำไมใจร้ายกับฉันนัก"จูบแรกกดทับลงไปบนเรียวปาก...กดหนักๆ ย้ำจูบลงช้าๆ ...ยัง ...ยังไม่ล่วงล้ำ

"ใจร้ายย"ใบหน้า สันคาง ไล้เลียไปเรื่อยๆ กลีบปากสวยถูกเล็มเลียขบงับเล่น...

"ฉัน..."ยังไม่ทันที่ดายจะได้เอ่ยตอบ เรียวลิ้นก็แทรกซอนเข้ามาล้วงลึกค้นหาเอาความจริงด้วยตัวเอง

"ใจดำ..."ยังไม่ทันที่ดายจะเผลอตอบรับลิ้นร้อนนั้นก็ผละออกมา สายตา...หลอกล่อเขาให้แล้ว

"นายจะทำอะไรโทชิยะ!!"ดายสกดกลั้นอารมณ์กระซิบถามเสียงเข้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคว้าเอาเสื้อยืดของตัวเองขึ้นมา

"ก็จะทำให้ดายเจ็บบ้างนะสิ...อยู่เฉยๆนะขอร้องงง..."

ให้ตายทำไมเขาจะต้องเชื่ออีกฝ่ายด้วยว่ะ!!

ดายนอนนิ่งแต่ใจหวั่นไหว...สองแขนของเขาถูกเจ้าร่างเพรียวจับไขว้ไว้บนหัว โทชิยะเคลื่อนตัวขึ้นไปจัดการผูกข้อมือแกร่งของดายมัดติดกันไว้

"หึ... อย่าทำให้เจ็บมากแล้วกันโทชิยะ"ท่าทางของร่างเพรียวให้ตายเถอะ!!!

จะยั่วยวนเขาไปถึงไหน

เรียวลิ้นร้อนตวัดงับหัวนมเม็ดเล็กของร่างเพรียวเข้าให้อย่างอดไม่ไหว หน้าอกของโทชิยะมันอยู่ต่อหน้าเขานี่เอง

"อ่า...ดายยย...ฉันไม่ใจร้ายเหมือนดายหรอกน่า..."เสียงครางดังขึ้นด้วยความสยิวขนลุกตั้งเมื่อฟันเขี้ยวของดายค่อยๆแทะเล็มอยู่ที่เ่นินอก

โทชิยะรีบดันตัวเองออกมาทันที

ต้องเป็นเขาสิที่จะคุมเกมส์นี้...ไม่ใช่ดาย...

"บอกสิดาย...จะให้จูบตรงไหนก่อน..."

ให้ตายเถอะ เขาชักจะไม่สนุกอย่างที่รู้สึกในตอนแรกซะแล้ว ใช่จะใจเย็นอย่างอีกฝ่ายได้ที่ไหน โทชิยะไม่อยู่เฉย บดเบียดเนื้อตัวท่อนล่างเสียดสีกับของเขาไปมา...แค่นี้มันก็เรียกอารมณ์แบบกู่ไม่กลับให้เขาได้มากมายแล้วล่ะ


"เจ้าบ้า อย่าให้หลุดเชียวนะ จะทำให้ร้องไม่ออกเชียว..."เสียงสบถที่ฟังดูไม่จริงจังสามารถเรียกเสียงหัวเราะให้ร่างเพรียวอีกครั้ง

"อย่าพึ่งเลยนะ..."ฝ่ามือเข้าคว้าจับท่อนเนื้อของดายเอาไว้มั่น ค่อยๆดึงรูดยั่วเย้าหรือยั่วยวนอารมณ์ของดายให้โหมกระพือขึ้นไปอีก

"นายต้องบ้าแล้วแน่ๆโทชิยะ"ดายข่มอารมณ์เอาไว้...เขาจะทนไม่ไหวอยู่แล้วในขณะที่อีกฝ่ายยังดูสนุกอยู่ได้
...น้ำเมาทำให้โทชิยะเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือนี่...?


"ก็บ้านะสิดาย...บ้าตั้งแต่ที่ยอมให้นายทำอะไรด้วยแล้ว"


เรียวลิ้นดึงดูดหน้าอกของดายบ้าง ขบงับแรงๆ


"
อ่า..."

"นายน่ะมันโง่ดาย"

ปลายลิ้นตวัดเลียให้ทั่วไปหมด หน้าอก ต้นคอ สันคาง ไล่ขึ้นไปตามเรียวแขนแกร่ง ตวัดชิดถึงใบหน้าก่อนที่จะกระซิบที่ข้างหู

"ไม่รู้อะไรซะเลย..."

ปากถูกปิดไปอีก ทีนี้ต่อให้ดูดดื่มมากแค่ไหน ดายก็ไม่มีวันที่จะให้อีกฝ่ายผละออกไปก่อนได้ ส่งลิ้นเข้าพัวพันกับอีกฝ่ายบ้างทันที ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ความทรมานของร่างกายที่ไม่สามารถแตะต้องอีกฝ่ายได้ส่ออาการให้ดายหอบและต้องการอีกฝ่ายอย่างรุนแรง

ท่อนเนื้อที่ต้องการปลดปล่อยแข็งตัวอย่างบ้าคลั่งจนเจ็บปวดไปหมด

โทชิยะผละออกมาได้สำเร็จ ร่างเพรียวพรมจูบไปทั่วร่างดายอีกครั้ง หน้าอก หน้าท้อง สัมผัสทุกอย่างที่ทำให้ ถ้าดายเปิดใจรับเขาซักนิด...เขาเชื่อว่าดายจะต้องสัมผัสมันได้แน่ๆ


อุ้งปากร้อนชื้นค่อยๆกลืนกินท่อนเนื้อของดายช้าๆ เล็มเลียให้อย่างอ้อยอิ่ง ดูดกลืนเพิ่มแรงและจังหวะให้ดายทรมานจนแทบคลั่ง ชายหนุ่มร่อนสะโพกขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ

ยอมรับว่ารู้สึกดีมากแค่ไหนกับอุ้งปากและเรียวลิ้นที่ตวัดไล้เล็มอยู่นั้น...รูดกลืน ตอดตวัด โอบรัด มันจะไม่ไหวอยู่แล้วนะโทชิยะ

"อ่า...."ดายหลับตาแน่นปล่อยเสียงครางที่ข่มไว้ ก่อนที่จะปลดปล่อยเอาน้ำกามที่อีกฝ่ายต้องการรีดเอาจากเขาออกมา...โทชิยะยังรีดเอาจากเขาจนหยดสุดท้าย

"ปล่อยฉันโทชิยะ..."ดายนอนหอบหายใจด้วยความเกร็งไปทั่วทั้งตัว เขาเกือบจะหัวใจวายตายแล้วเชียว...

ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่อยู่ในตัวร่างเพรียวยังไม่มีทีท่าว่าจะหมดไปซักนิด...โทชิยะคลานคร่อมตัวดายอีกรอบ ยิ้มให้อีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่เจ้าตัวอยากกระทำกับดายมาตลอด ค่อยๆเอื้อมปลดเสื้อที่ผูกข้อมือของดายออกให้

"เมื่อยชะมัด!...เดี๋ยวก็จับมัดให้บ้างซะเลย..."ดายสะบัดข้อมือไปมาแกล้งขู่ทีเล่นทีจริง...รู้ดีว่าอารมณ์ของเขามันยังไม่ยอมสงบลงง่ายๆอย่างที่อีกฝ่ายคิดหรอกน่า

โทชิยะยิ้มให้แทนคำตอบ

"ฉันเก่งมั้ยดาย..."คำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินดังขึ้น เล่นเอาดายต้องหันมองอีกฝ่ายตาค้าง

ถามบ้าอะไรของมัน!

"ตอบก่อน"โทชิยะเปลี่ยนเป็นคนที่เขาไม่เคยเห็นไปซะแล้ว ทั้งออดทั้งอ้อนทั้งเอาแต่ใจ...เฮ้ย!!

แล้วเขาล่ะเป็นบ้าอะไรที่ต้องไปเชื่อตามที่โทชิยะมันว่ามาด้วย!

"ไม่รู้!!!..."

"ใจร้ายอีกแล้ว"ร่างเพรียวหน้างอลงไปถนัด

"แต่อย่าให้รู้ว่าไปทำกับใครล่ะ!!!"

โว้ย!!
อยากจะชกปากตัวเองซะงั้นเมื่อเห็นประกายเต้นระริกในดวงตาของอีกฝ่าย เรียวนิ้วเลยแกล้งเช็ดคราบน้ำของเขาที่พุ่งออกมาเลอะแก้มร่างเพรียวแรงๆให้ซะเลย

"ดายยย"

เอาอีกแล้ว เรียกอีกแล้ว ให้ตายทีหน้าทีหลังเขาจะไม่ให้เจ้าหมอนี่ดื่มเหล้าเด็ดๆถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้แล้วเขาจะต้องมาอ่อนข้อตามใจให้แบบนี้นะ

"ว่าไง..."เป็นครั้งแรกที่ดายยอมกอดร่างเพรียวก่อน...สองแขนตวัดรับร่างเพรียวลงบนหน้าอกตัวเอง ก่อนที่จะลูบไล้ปอยผมนิ่มมือของโทชิยะเล่น ตั้งใจฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร

"ดายเกลียดฉันมากเลยเหรอ...?"

"ฉะ...ฉัน..."เรียวแขนเผลอกระตุกกอดรัดร่างเพรียวแน่นขึ้นอย่างไม่รู้สึกตัว

"อย่าเกลียดฉันอีกเลยนะดายย..."ปากอิ่มจูบซับคลอเคลียอยู่ทั่วใบหน้าเพื่อเอาใจ

ดายรู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็น ความสงสารที่ก่อตัวขึ้นเข้าครอบคลุมจนสร้างความทรมานให้เจ้าตัวไม่สามารถดิ้นรนหลุดพ้นได้

"จะต้องทำยังไงให้เลิกเกลียด...ดาย?"โทชิยะยังคงจูบเว้าวอนโดยที่ไม่รู้สึกตัวว่าตัวเองทำอะไรที่น่าอายลงไปบ้าง

"ดายย"

"มะ...ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นโทชิยะ..."ดายไล่งบขับกลีบปากอิ่มด้วยความเผลอไผลและต้องการตามบ้าง

ยิ่งอีกฝ่ายพูดเขาก็ยิ่งรู้ใจตัวเองมากขึ้น

"อย่าเกลียดกันเลยนะดาย..."

"อย่าเกลียดฉัน"

ความในใจถูกพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ปิดบัง...
ความรู้สึกล้นทะลักคับอก

"โทชิยะ..."


ดายได้แต่ร้องคราง มองร่างเพรียวที่บัดนี้ได้แต่จ้องเขาตาไม่กระพริบ ตาคู่สวยมีน้ำเอ่อคลออยู่ตลอดเวลา เขารู้สึกหายใจไม่ออกแน่นหน้าอกขึ้นมาซะเดี๋ยวนั้น

"ไม่ต้องรักก็ได้ดาย...แค่อย่าเกลียดกันก็พอ..."

"พูดมากเกินไปแล้วโทชิยะ"ก่อนที่ดายจะปล่อยให้โทชิยะได้พูดอะไรเพื่อสะกิดใจและทำให้เขาสะเทือนใจไปมากกว่านี้อีก ร่างแกร่งก็โผกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่นทันที ประกบปากจูบร่างเพรียว สอดปลายลิ้นเข้าค้นหาความในใจของอีกฝ่าย

โทชิยะก็ไม่คิดอะไรอีก จูบตอบอีกฝ่ายอย่างที่เขาอยากทำ สนองตอบให้มากถึงมากที่สุด...ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างจากเขา...พรุ่งนี้ต่อให้จำอะไรไม่ได้ ต่อให้ดายกลับมาใจร้ายใจดำเหมือนเดิม เขาก็จะไม่มีวันเสียใจเป็นอันขาด

ตอนนี้ ขอแค่เวลานี้ เขาขอเรียกร้อง ขออ้อน ขอเอาแต่ใจบ้างเถอะนะดายย...

"จำไว้...ทั้งตัวนายน่ะมันของฉันโทชิยะ"ดายกระซิบที่ข้างหูไม่หวังให้ได้ยินแต่ก็อยากให้อีกฝ่ายเข้าใจ เรียวนิ้วค่อยๆสอดแทรกเข้าช่องทางเบื้องหลังเพื่อเปิดทางให้เขาเข้าไปเสาะแสวงหาความจริง

ความต้องการอีกฝ่ายที่ไม่มีที่สุดสิ้น!
จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากโทชิยะแค่คนเดียว!!!


โทชิยะเริ่มไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ฤทธิ์เหล้าทำให้ร่างเพรียวไม่สามารถประคับประคองสติให้คงอยู่ได้

"โทชิยะ..."

"ฉันยังรับผิดชอบคำพูดนะดาย"แต่ดูเหมือนความทะเล้นจะสามารถเอาชนะได้ ร่างเพรียวดูเบลอๆมึน พูดกับดายเหมือนกับรู้เรื่อง

"ฉันยังรีดพิษดายไม่หมดเลย..."

ดายอยากตบกบาลตัวเองซะอย่างนั้น นึกว่าเรื่องอะไรซะอีก...

สองขาเรียวแยกกว้างออกนั่งกดทับบดเบียดเสียดสีกับเขา ดวงตาปรือจะปิดอยู่ร่อมมะร่อ...ค่อยๆยกร่างตัวเองขึ้นสอดรับกับความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายที่ก็ดึงดันเข้ามาภายในกายตนเช่นกัน

ดายจับสะโพกมนตรึงกดเอาไว้แน่น...รู้สึกดีเกินบรรยายที่ร่างกายของเขาอยู่ในกายของร่างเพรียว กอดกวัดแนบแน่น

...บดและเบียด...
...เสียดแล้วสี...


โทชิยะกระตุกรับทุกความรู้สึกและทุกสัมผัส ยกร่างตัวเองขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเพียงแค่ความสุขสมของดาย...ต่อให้ต้องการจากเขามากแค่ไหน...ก็ให้ได้

กระแทกกระทั้นลงมาสร้างความเสียวสะท้านให้คุร้อนไปทั่วทั้งร่าง
กระชั้นถี่ขึ้นเรื่อยๆเร็วและแรงตามอารมณ์ที่พัดโหมกระพือ
เสียงร้องครางที่ไม่ปิดบังความรู้สึกบอกความสุขสมครางเครือแนบหู


ดายหลับตาพริ้มซึมซับรับเอาทุกอย่างที่เขาสัมผัสจากโทชิยะให้ได้มากที่สุด
ริมฝีปากจูบปากอิ่มด้วยความรู้สึกเอ่อล้น...
ทั้งตัวนายน่ะมันของฉันโทชิยะ...
ของฉันแค่คนเดียว...


โปรดติดตามตอนต่อไป...



ขอโทษทุกคนมากมายเลยนะครับกับที่สัญญาเอาไว้ในตอนที่แล้ว... [ NC 25]ไม่สามารถบรรยายให้มันเลือดนองได้ แฮ่ๆเนื่องจากอารมณ์ของไอ้เอ็มมันบอดและตีบตันเหลือเกินครับ  :m15: :m17: :m20: :a6: :a6: :a6:

ขอโทษกันด้วยสำหรับใครหลายคนที่เตรียมถุงเลือดเอาไว้ข้างตัว ฮี่ๆๆๆ


สำหรับตอนหน้า เลี่ยนแน่นอน!
รับประกันได้ครับ ไม่เหมือนตอนนี้แน่ๆ เพราะว่าตอนที่ 8 ไอ้เอ็มแต่งเสร็จก่อนตอนที่  7  ฮี่ๆๆ (เทพไปแล้วเนอะปิ๊งเนอะ กรั๊กๆๆ)

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 7 ครับ !!(11 -11 -2550)*
เริ่มหัวข้อโดย: [D]a[D]a [T]oo[N] ที่ 11-11-2007 17:12:34

เป็นไปได้ซะงั้นอ่ะ

แต่งบทที่8 เสร็จก่อนบทที่7 เหอะๆๆๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 7 ครับ !!(11 -11 -2550)*
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 11-11-2007 17:32:21

แบบนี้ก็เล่นเอาซะหื่น
ใจจะขาดไปกับลีลาของโทชิยะเลย
 :m25: :m25: :m25:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 7 ครับ !!(11 -11 -2550)*
เริ่มหัวข้อโดย: stupidchild ที่ 11-11-2007 19:03:11

แหมๆๆๆ

ผมติดตามเสมออยุ่แร้วคับ

ตอนนี้ โทชิยะ แกคงไม่แอ๊บแบ๊วแล้วล่ะ แรงงงงงงงงงงงงงงงงง 555+

ดายเริ่มใจอ่อนได้แร้ว

ขอบคุนค๊าฟ มาต่ออีกน๊า (พี่คับอย่านานนะคุนน้องรอเหม๋อๆ) คริๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 7 ครับ !!(11 -11 -2550)*
เริ่มหัวข้อโดย: My name M ที่ 11-11-2007 19:09:58

 :o12: :o12: :o12:....ตอนหน้าแสดงว่ารักกันแน่เลยอ่ะครับบบ...รู้สึกว่าเรื่องนี้จะเล่นเอา... :m10: :m10:...เลยนะครับบบบ...555+

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 7 ครับ !!(11 -11 -2550)*
เริ่มหัวข้อโดย: fulres ที่ 11-11-2007 20:02:27

 :m3: หุหุ ชอบมากค้าบ ฮิฮิ  :m18:

มาลงตอนต่อไปไวๆน้า :a9:

ได้อารมณ์มากมาย ฮุฮุ :m25:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 7 ครับ !!(11 -11 -2550)*
เริ่มหัวข้อโดย: sooyuu ที่ 11-11-2007 21:58:18

 :m30:น้ำลายย้อมกับโทชิยะ โอ้ว ยั่วได้อีก

"ปล้ำฉันเลยซิดาย..." เป็นใครใครจะไม่ทำ ก๊าชชชชชชช อ่านถึงตรงนี้เเล้วตกใจอย่างเเรง โทชิยะเปลี๊ยนไป
ของเขาเเรงจริงๆ โอ้ววววว เหล้ายี่ห้ออะไรค่ะนั้น จะไปหาซื้อมามอมชาวบ้านเค้าบ้าง (อะบาทได้อีก 555+)

โทชิยะตอนหน้ามีหวัง  :m25: บอบช้ำไปทั้งตัวเเน่นอน ดายยิ่งหื่นเยี่ยงนั้น กร๊ากกกกก เเค่คิดก้อสยิวกิ๊ว
อ่านไปอายไปเลยน่ะเนี่ยพี่เอ็ม โฮกกกกกก เป็นฉากเรทที่ร้อนเเรงเมิ่กๆ (ได้ข่าวว่าเพิ่งเริ่ม เลือดก้อน่ะ ไหลเวียนดีเหลือเกิน)

งานนี้ดายไม่ต้อง โทชิยะเริ่มเอง โอ้วววว เป็นกำลังใจให้โทชิยะ ตอนหน้าเจออย่างนี้เข้าไป ไม่หายโกดก้อบ้าเเล้ว
รออ่านตอนต่อไปอย่าหื่นกระหายเลยน่ะค่ะ เดี่ยวตามไปอ่านอีกสองเรื่องที่พี่เอ็มเเต่งอย่างเเน่นอนค่า ไม่รู้ว่าพี่เอ็มเอามาลงอีก (อินี่ไปอยู่ไหนมา/พี่เอ็ม) รักคนเเต่งค่า จุ๊บๆๆๆ

ป๋อหล๋อ. พี่เอ็มหายไปไหน ไม่ได้คุยกับพี่เอ็มเลย นั่งรอน้ำตารื้น T^T
เเล้วเจอกันอีกว่างๆ น่าค่า ขอให้พี่เอ็มมีความสุขมากๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 7 ครับ !!(11 -11 -2550)*
เริ่มหัวข้อโดย: premkoe ที่ 12-11-2007 22:12:19

รีบๆมาต่อนะคับ
ค้างนะเนี้ย

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 7 ครับ !!(11 -11 -2550)*
เริ่มหัวข้อโดย: ken_krub ที่ 12-11-2007 23:04:21

เป็นกำลังใจให้ครับ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 7 ครับ !!(11 -11 -2550)*
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 15-11-2007 14:15:23

โทชิยะช่างร้อนแรงอะไรเยี่ยงเน้  :m10:  :m10:  :m10:
น้ำเปลี่ยนนิสัย อิอิ  แต่ก็ออกมาจากเบื้องลึกของหัวใจด้วยอะดิ
อยากให้ดายแสดงความรู้สึกให้มากกว่านี้  ใส่ใจให้มากกว่านี้
อ่านแล้วแบบหื่นปนเปกับความรู้สึกอ้างว้าง ท้อของโทชิยะเลย

เมื่อไหร่ดายจะยอมรับหัวใจตัวเองแล้วให้โทชิยะได้รับรู้บ้าง
รอๆๆๆ  รออ่านต่อ  มาต่อไวๆ น้าเอ็ม   :m3:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 7 ครับ !!(11 -11 -2550)*
เริ่มหัวข้อโดย: stupidchild ที่ 20-11-2007 23:44:56

คือ อยากอ่านต่ออ่ะคับ อิอิ :a6:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 7 ครับ !!(11 -11 -2550)*
เริ่มหัวข้อโดย: premkoe ที่ 21-11-2007 13:53:30

รออยู่นะคับ
เรียบๆมานะคับ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 7 ครับ !!(11 -11 -2550)*
เริ่มหัวข้อโดย: sooyuu ที่ 25-11-2007 10:59:59

เข้ามานั่งรอพี่เอ็มตาละห้อย *-* เมื่อไหร่จะกลับมาซะทีค่ะ  คิดถึงจะเเย่เเล้ว ^^
อยากอ่านฟิคต่อจัง อยากลงไปนั่งเเดดิ้น 555+

รีบๆ กลับมาต่อน่ะค่ะ รออยู่อย่างใจจดใจจ่อค่ะ

ขอให้พี่เอ็มมีความสุขมากๆ น่ะค่ะ
รักคนเเต่งจุ๊บๆๆๆๆๆ  :m14: :m14:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 8 ครับ!! (28/11/07)*
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 28-11-2007 00:31:22

ขอโทษที่มาลงให้ช้า แฮะๆ

เอ็มยังไม่กลับจากบ้านลยอ่า  คงเร็วๆนี้นี่แหละนะ วันนี้ก็เพิ่งโทรคุยกัน

ใครที่รอฟิคของเอ็มอยู่ก็ขอให้ช่วยรอปก่อนนะ รับรองว่าเอ็มกลับมาแล้วจะรีบมาต่อให้

จากแอมเพื่อนเอ็ม ผู้สนับสนุนให้ทอดจิแดรกดาย มากกว่าให้ถูกดายแดรก :laugh: :laugh: :laugh:

++++++++++++++++++++++++++++

“ขอบใจมากนะเจ...”เสียงปลายสายตอบกลับมาเพียงแค่สั้นๆ...ไม่เป็นไร  เพียงเท่านั้น

“แล้วฉันจะรีบไป”ชายหนุ่มกรอกเสียงลงย่ำอีกครั้ง เพื่อความสบายใจของปลายสายที่อุตสาห์เป็นธุระโทรมาบอกกล่าว

[ ได้ความว่าไง ก็โทรมาบอกกันมั้งล่ะ...]

“โอ.เค. ขอบใจอีกครั้งเพื่อน...ขอบใจนายจริงๆ”

ปลายสายตัดไปแล้ว แต่ชายหนุ่มยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม คำบอกเล่าของเพื่อนหนุ่มเกี่ยวกับคนที่เขารักยังคงดังก้อง ซ้ำไปมาอยู่ในหัวราวกับจะสะท้อนให้เห็นสภาพคนที่เขารักชัดตา

เจบอกให้ไปช่วยคนที่เขารักออกมาจากดาย...น้องชายของเขา

แล้ว...จะให้เขาเข้าไปในสถานะอะไร...?
ให้เขาเข้าไปช่วยยังไง...?
นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่เคยเหยียบย่างเข้าไปที่นั่นอีก...?
นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่เคยพบกับดาย...กับคนที่เขารัก...?

เขาพาตัวเองหนีออกมานานเกินไป

นับตั้งแต่วันนั้น...
เขาก็รู้ตัวเองมาตลอด...ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำแบบนั้นได้เลย เขามองไม่เห็นหนทาง...ที่จะพาคนรักออกมาจากดายได้
แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร...เดินเข้าไปให้ตัวเองเจ็บอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ...?

ชายหนุ่มกุมขมับตัวเอง เคยตั้งมั่นเอาไว้ เขาจะลืมคนที่เขารักให้ได้ จะไม่ขอยุ่งวุ่นวายอะไรด้วยอีก แล้วนี่อะไร...เพียงแค่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับคนนั้น ทำไมหัวใจถึงได้สั่นคลอนเช่นนี้...แน่ใจแล้วเหรอว่าเขาตัดใจจากคนที่รักได้ขาดจริงๆ…แล้วความรู้สึกคิดถึง เป็นห่วงมากมายนี่มันอะไร...มันมาจากไหน....?

โทชิยะจะอยู่ยังไง จะเป็นยังไงบ้าง....?


...

ร่างบางอมยิ้มอย่างมีความสุข...กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงใหญ่กลางห้อง บนตักมีวรรณกรรมเรื่องโปรดกางเอาไว้รอให้เจ้าของติดตามและค้นคว้าต่อ...

แต่ทว่า ที่รวมของสายตาทั้งหมด มันไม่ได้อยู่ที่เรื่องราวในหนังสือเล่มนั้นเลย...

แววตาอ่อนโยนทอดมองหรือจะเรียกให้ถูกก็คงจะเป็นเผลอจับจ้อง เจ้าของร่างสูงใหญ่ที่นั่งทำงานอยู่ตรงโต๊ะทำงานริมระเบียงห้องนั้นต่างหาก

ทรงผมสั้นสีแดงเงางามพลิ้วไหวไปตามแรงลมที่พัดผ่านหน้าต่างเข้ามา
ดวงตาดุดูมีอำนาจภายใต้กรอบแว่นใสนั้นก็กำลังจดจ่ออยู่กับกองงานมากมายที่รอสรุป
ริมฝีปากหยักสวยพึมพำขมุบขมิบกับตัวเองเบาๆในบางครั้งที่รายงานที่สรุปออกมามันไม่ได้รู้เรื่องเอาซะเลย
นิ้วมือเรียวตวัดปากกาไปมาอย่างตั้งใจ สมาธิแน่วแน่อยู่กับงานที่ทำอย่างเดียว

ริมฝีปากอิ่มเผลอยิ้มออกมาอีกครั้ง เมื่อนึกไปถึง สามสี่คืนที่ผ่านมา...ดายดูเปลี่ยนไปราวคนละคน อ่อนโยน ใจดี ถึงจะไม่ค่อยพูดแต่ก็ไม่ตะคอกหรือดุด่า ให้เขาเจ็บซ้ำน้ำใจเหมือนอย่างที่ผ่านมา ไม่บังคับฝืนใจให้ร่างกายเขาเจ็บซ้ำ...ทุกอย่างเปลี่ยนไป

ถึงไม่มีอะไรกับเขา แต่ทุกคืนก็ไม่ได้หมายความว่าดายไม่ได้กลับมานอนด้วย...เรียวแขนและแผ่นอกยามที่โอบกอดเขาเอาไว้นิ่งๆเขาจำได้ ...ดายออกเวรตอนตีหนึ่งกลับถึงบ้านก็ตีสองทุกคืน...และสามสี่คืนที่ผ่านมา ดายก็ไม่เคยทำอย่างว่ากับเขาเลยซักครั้ง ...จะมีก็แค่ดึงเข้าไปหอมและกอดเอาไว้เท่านั้น

ดายไม่กล่าวถึงเรื่องที่เกิดกับเขาคืนนั้นอีก แล้วเหตุผลของการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดเขาก็ไม่อยากคิด...ไม่ว่ามันจะเกิดจากอะไรก็แล้วแต่ ...เขาก็ได้แต่ภาวนาให้ดายเป็นแบบนี้ตลอดไป ใจดีกับเขาแบบนี้ตลอด อย่าให้มีอะไรดลบันดาลให้ดายใจร้ายใจดำกับเขาอีกเลย....

“อมยิ้มอะไร...?”น้ำเสียงดุเอ่ยถามเสียงดังเรียกความตกอกตกใจจากร่างบาง จากแก้มที่แดงระเรื่อเปลี่ยนแปลงไปทันที

“ปะ...เปล่า”ตอบออกไปอย่างตะกุกตะกักด้วยความคาดไม่ถึงว่าดายจะหันมามองเขาเข้าโดยบังเอิญ

“เปล่าอะไร...ก็เห็นอยู่”เพียงแค่เขาจะหันมาดูซะหน่อยว่าโทชิยะทำอะไรอยู่ จู่ๆทำไมเสียงโทรทัศน์มันถึงได้หยุดไป แต่เขาก็ดันเจอกับความความ...เอ่อ...น่ารัก...ที่คาดไม่ถึงของคนบนเตียงเข้าให้...

รอยยิ้มถูกใจที่โชว์ฟันเขี้ยวประจำกาย กับดวงตาหวานที่ทอแสงระยิบระยับ ไม่หม่นหมองหรือเศร้าสร้อยอย่างที่เคยเห็น

“ไม่มีอะไร...เพียงแค่คิดอะไรเล่นๆเท่านั้น”ร่างเพรียวจำใจตอบไปเพียงแค่เห็นสายตาคาดคั้นของดาย โทชิยะก็ก้มหน้าหนี ในใจก็นึกไปถึงความเถื่อนและวาจาหยาบกระด้างของดายเช่นที่แล้วๆมาว่ามันจะต้องกลับมาเป็นแบบเก่าอีกแล้วแน่ๆ

“เหรอ....?”

“อื่ม...”ก้มหน้าก้มตามองหนังสือบนตักของตัวเองอย่างเดิม ร่างกายเกร็งขึ้นมาโดยอัตโนมัติรู้สึกริมฝีปากแห้งผากจนต้องเอาลิ้นเลียเบาๆ

แล้วการเคลื่อนไหวของดายก็ทำให้เขาตกใจเป็นคำรบสอง โทชิยะขยับตัวเผลอถอยไปชิดหัวเตียงทันที เมื่อเห็นดายลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหา ชายหนุ่มถอดแว่นออกวางไว้บนหัวเตียงก่อนที่จะเชยคางมนขึ้น เรียวนิ้วยาวบีบบังคับให้สบตา

แล้วริมฝีปากสวยก็ประกบลงเข้าหาทันทีไม่ให้รู้ตัว

ให้ตาย!...จากที่ตั้งใจว่าจะไม่ยุ่งและแตะต้องโทชิยะอีก...แต่เขาก็พ่ายแพ้อย่างราบคาบให้กับท่าทางของร่างบางตรงหน้า...เพียงแค่เผลอสบตาและเผลอจ้องมองเท่านั้น


เรียวลิ้นดุนดันควานหาความหอมหวานครั้งแล้วครั้งเล่า จากที่แค่คิดเอาไว้ อยากจูบ...ขอแค่จูบบางๆเพียงเท่านั้น...แต่ มันคงจะไม่ได้แล้ว เกินห้ามใจจริงๆ

สัมผัสที่ต้องการ ทั้งโหยหาและปรารถนาอยู่ต่อหน้า เก็บเกี่ยวและตักตวงให้มากถึงมากที่สุด เท่าไหร่ก็ไม่พอ ลมหายใจร้อนผ่าว เสียงหอบครางกระเส่า ปลายจมูกที่สัมผัสกัน เรียวลิ้นที่ดุนดันเข้าตอบ ฟันเขี้ยวที่งบขับกลีบปากเขาเล่น รวมถึงวงแขนที่โอบกระชับรอบคอของเขา ...ทั้งหมดเขารับรู้ได้เป็นอย่างดี

แล้วแบบนี้เขาจะเอาอะไรไปหักห้าม ยั้งใจได้ ...ถ้าเขาจะกอดโทชิยะขึ้นมาจริงๆ...ไม่มีทาง

มันจะไม่มีทางเป็นแบบนั้นได้อีก...ไม่เด็ดขาด...

“ตั้งใจ อ่านหนังสือของนายต่อไปซะ...”จู่ๆเรียวลิ้นก็ถอนออกอย่างรวดเร็วในขณะที่ร่างบางแทบจะถูกดันลงไปนอนอยู่รอมมะร่อ

วรรณกรรมเรื่องเดิมถูกยัดลงในมือ ในขณะที่เจ้าของกำลังงงและสับสนเต็มที่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น!

รู้สึกเหมือนถูกแกล้ง ไอ้หมอบ้า!อ่านรู้เรื่องที่ไหนกันเล่า!

 ในหัวนั้นขาวโพลนเต็มไปด้วยรสจูบที่ยังไม่เลื่อนหายไปไหน ลมหายใจยังคงหอบด้วยความกระเสร่า...ปรางแก้มและเรียวลิ้นยังคงตราตึงเต็มไปด้วยสัมผัสของชายหนุ่มผมแดงจนรู้สึกได้เป็นอย่างดีแม้ว่าดายจะถอนเรียวลิ้นออกไปแล้วก็ตามที

งี่เง่าชะมัดโทชิยะ!หลงคิดอะไรอยู่!

เสื้อยืดตัวบางที่ถูกถลกขึ้นมาถึงหน้าอก  ซิปกางเกงที่ดายปลดออกเองกับมือ ผิวขาวเนียนที่ขึ้นรอยแดงจากมือเขา รวมทั้งใบหน้า ริมฝีปากก็แดงพอๆกัน ส่วนดวงตานั้น...บ้าชะมัด!

… ต้องการเขามากเหรอโทชิยะ...ถึงได้มองเขาแบบนั้น...

ดายผลุนผลันคว้าแว่นตามาสวมแล้วลงจากเตียงเดินออกไปทันที ทิ้งให้โทชิยะเรียบเรียงลมหายใจและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพียงลำพัง

“...ให้เวลาครึ่งชั่วโมง จัดการตัวเองให้เรียบร้อย”แต่ก่อนที่ดายจะออกไปพ้นประตูดี ใบหน้าคมคายนั้นก็หันกลับมาบอกอย่างเผด็จการ

“ทำไม..?”โทชิยะอดเอ่ยถามด้วยความสงสัยไม่ได้แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่กล้าสบตากับดายก็ตาม มือบางกระชับผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเองลวกๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 8 ครับ!! (28/11/07)*
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 28-11-2007 00:34:39

“ออกไปข้างนอกด้วยกัน...”ดายบอกเอาไว้แค่นั้น ยืนมองปฏิกิริยาของอีกฝ่ายที่จะเกิดขึ้น

“ไปไหน...?”แล้วร่างบางก็เผลอถามออกไปอย่างไม่ตั้งใจด้วยเช่นกัน เพราะไม่ชอบให้ตัวเองถูกบังคับนี่ก็เลยเป็นปฏิกิริยาตอบรับอัตโนมัติที่เขาแสดงออกไปนั้นเอง

“...เที่ยวมั้ง...?”ดายตอบเอาไว้แค่นั้นก่อนจะสบตาอีกครั้งแล้วปิดประตูเดินออกไป

“เที่ยวเหรอ....?”โทชิยะทวนคำบอกของดายเบาๆ

เขาคงฟังไม่ผิดไปหรอกนะ แทบจะไม่เชื่อหูตัวเองด้วยซ้ำ...ก็จะให้เชื่อได้ยังไง นับตั้งแต่ถูกจับตัวมาอยู่ที่นี้ ดายก็ขังเขาเอาไว้ตลอด อย่าว่าแต่ออกไปข้างนอกเลย แม้แต่ออกจากบ้านยังไม่มีซักครั้งแล้วนี่จู่ๆมาบอกว่าจะพาไปข้างนอก...ไปเที่ยว


เขาควรจะดีใจใช่ไหม...?


ช่างมัน...อาบน้ำรีบแต่งตัวดีกว่า ถ้าขืนช้าเขากลัว...ถ้าดายโกรธเขาหมดโอกาสที่จะได้ออกไปข้างนอกแน่ อย่างน้อยๆเขาก็ควรได้ออกไปดูโลกภายนอกบ้าง

นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่เคยเหยียบย่างออกจากบ้านนี้...ออกไปจากห้องของดาย…นานเหลือเกิน

เสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชุดถูกลำเลียงออกมาจากตู้ของดาย...เขาไม่มีเสื้อผ้าเป็นของตัวเองที่ใส่ๆก็เป็นของดายและดายซื้อให้ด้วยความจำใจทั้งสิ้นแล้วที่เขาเลือกได้ก็คงจะไม่พ้นเสื้อยืดกางเกงยีนส์

แต่ทว่า...เสื้อของดายตัวใหญ่ชิบโป้ง!

โทชิยะยืนสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจก…

ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งมีเลือด มีเนื้อ มีหัวใจและมีความรู้สึก รูปร่าง หน้าตาถูกก่อเกิดรวมเข้าด้วยกัน...แต่ทั้งหมดที่กล่าวมานั้นมันใช่ของเขาแน่หรือ...? ...เป็นของเขางั้นหรือ...?

......

..............

“เสร็จหรือยัง...?”เสียงถามดังขึ้นก่อนที่ร่างของดายจะเดินเข้าห้องมา สายตาคมเหลือบมองร่างบางทางหางตาด้วยท่าทางที่บอกว่าไม่อยากสำรวจเท่าไหร่นัก พลันใบหน้าคมคายนั้นก็ต้องกระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของตัวเองหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวลายเถาวัลย์เส้นเล็กๆแขนสั้นขึ้นมาส่งให้ร่างบางที่ย้ายตัวเองไปนั่งอยู่ตรงปลายเตียงด้วยใบหน้าที่บอกบุญไม่รับเป็นที่เรียบร้อย

“ตัวนี้...น่าจะใส่ได้พอดี”เมื่อร่างบางตรงหน้าไม่ยอมรับ ดายก็ยัดมันใส่ในมือให้แล้วพาตัวเองเดินไปหน้าห้องน้ำบ้าง

เสื้อยืดตัวที่ใส่ถูกถลกถอดออกจากตัวโยนลงตระกล้าด้วยความแม่นย้ำ โชว์แผ่นหลังและกร้ามเนื้อสวยงามและก่อนที่มือจะทันได้ปลดซิปกางเกงตัวเองออกตามอย่างไม่เกรงสายตาใครนั้นก็ดูเหมือนอีกฝ่ายจะได้สติขึ้นมาซะก่อน...เผลอนั่งจ้องอยู่นานแล้วนะ…จะแก้ผ้าก็ไม่บอก!

โทชิยะวิ่งจู๊ดไปหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้บ้าง...ดายก็หันมามองด้วยสายตาที่อ่านได้ว่า...ทำอย่างกับไม่เคยเห็น ...ชายหนุ่มอมยิ้มอีกในขณะที่ที่อีกฝ่ายแก้มป่องด้วยความไม่พอใจขึ้นมานิดๆ... นึกจะถอดก็ถอด นึกจะใส่ก็ใส่ เกรงใจหัวดำๆ หน้าบางๆกันบ้างซิวะ!

โทชิยะเผลอค้อนเข้าใส่อย่างไม่รู้ตัว มือเรียวออกแรงดันและผลักคนตัวใหญ่ให้รีบๆเข้าห้องน้ำไปซักที

จะอมยิ้มก็ไม่ใช่ จะโกรธก็ไม่เชิง...ใบหน้าคมตีสีหน้าเรียบเฉยแต่ภายในใจอยากแกล้งไปต่างๆนาๆอย่างที่ไม่เคยเป็นเลยด้วย หันมามองแล้วชี้หน้าร่างบาง...ฝากไว้ก่อนเถอะ...ยักคิ้วกวนๆท้าทายให้อีกครั้งก่อนที่ประตูห้องน้ำจะปิดลง

ให้ตาย ดายทำอะไร!!!

โทชิยะยืนพิงผนังห้องนิ่งๆขอสงบจิตสงบใจซักครู่...ความขี้เล่นและใจดีที่ดูแปลกๆภายใต้ความชั่วร้ายและใจดำของดาย

อาจเป็นเพราะเขาไม่ชินมั้ง เขาไม่คุ้นกับความใจดีและเป็นคนดีของดาย....ร่างกายและหัวใจเขามันชินและคุ้นเคย ซึมซับเอาความชั่วร้าย ใจดำของดายมาทั้งนั้นมันก็เลยอดรู้สึกแปลกๆไม่ได้

อย่างเขา...จะมีโอกาสเห็นฟ้าหลังฝนแบบคนอื่นเขาบ้างไหม...?

โทชิยะคิดพลางมองเสื้อในมือ ก็...สวยดี...มีลายน่ารักๆด้วย ดิบๆเถื่อนๆอย่างดาย ไม่น่าจะซื้อเสื้อตัวนี้มาใส่ได้ ชายหนุ่มคิดพลางอมยิ้ม เขาเคยคิดว่าอย่างดายไม่น่าจะมาเป็นหมอด้วยซ้ำ มันดูขัดกับบุคลิกและท่าทางรวมไปถึงนิสัยด้วยก็...ป่าเถื่อนออกขนาดนั้นดูไม่เข้ากันกับอาชีพอย่างแรงใครได้ไปเป็นแฟนก็ซวยตายห่า ไม่เคยสนใจความรู้สึกคนรอบข้างเขาบ้างเลย...ไม่เคยมองใครทั้งนั้น ไม่เคยนึกถึงใครทั้งนั้น ไอ้หมอไม่มีหัวใจ!

ลงท้ายชายหนุ่มก็อดด่าไม่ได้อยู่ดี หงุดหงิดให้ทั้งตัวเองและชายหนุ่มผมแดงที่อยู่ในห้องน้ำขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

......................................................

ไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ด้วยซ้ำ...

ในที่สุดโทชยิะก็ได้มานั่งอยู่บนรถกับดายในเสื้อผ้าชุดที่ดายแทบจะบังคับและจับเขาใส่ไป เมื่อออกจากห้องน้ำมาแล้วดายก็พบว่าเขายังไม่เปลี่ยนเสื้อตัวที่เลือกให้อีก

ดูดายอารมณ์ดีผิดปกติที่สามารถทำให้เขาตามใจได้ แต่คลุ้มดีคลุ้มร้ายอย่างดายต่อให้ทำดีกับเขามากแค่ไหนเขาก็ไม่มีทางตายใจได้ โทชิยะจึงนั่งคอแข็งอยู่ในรถปั่นสีหน้าไม่ไว้วางใจและเหมือนถูกบังคับมา

“อยากไปไหน...?”เสียงเข้มๆดังขึ้นหลังจากที่ปล่อยให้เขานั่งอึดอัดมองทิวทัศน์สองข้างทางอยู่นาน

โทชิยะหันมามองด้วยความไม่เชื่อหูตัวเอง...อย่างเขามีสิทธิเลือกด้วยเหรอ...?

เพราะคิดว่าดายถามไปงั้นๆคงไม่คิดที่จะตามใจเขาจริงๆและถึงบอกไปดายก็คงไม่พาไปแน่ชายหนุ่มจึงตัดสินใจนิ่งและไม่ตอบแทน

“กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือไง....ถามน่ะไม่ได้ยินเหรอ”ดายก็ใช่ว่าจะอดทนได้อยู่นานนัก...นิ่งเงียบเป็นสากกระบือ...คิดว่าเขาจะอึดอัดมั้งไม่เป็นหรือไง...?

“ฉัน...”

จู่ๆรถก็เบรกกะทันหันจนเขาหน้าเกือบทิ่มดีที่ดายขับมาช้าๆ ชายหนุ่มจอดรถข้างทางหันมาจ้องหน้าร่างบางอย่างหาเรื่องและเอาเรื่อง...มันอะไรกันอีก โทชิยะนึกกลัวขึ้นมานิดๆ กลัวจะมีเหตุนองเลือดในรถยังไงไม่รู้ ไอ้หมอบ้านี่ยิ่งผีเข้าผีออกจนเขาตามไม่ทันอยู่ด้วย

“จะพูดได้รึยัง...อยากไปไหน?”ให้ตายไอ้ท่าทางหน้าตาที่ทำยังกับเขาเป็นคนแปลกหน้าไม่พูดไม่จาไม่มองหน้าเขานี่มันทำให้เขาร้อนได้เหมือนกันนะ...หงุดหงิดพิลึกทำไมเขา(กู)ต้องคอยมาเอาใจมันด้วย(วะ)

หงุดหงิดทั้งตัวเองและหัวเสียให้คนข้างๆ...ชายหนุ่มเผลอจ้องอย่างคาดคั้นบอกตัวเอง...อดทนให้ถึงที่สุดแต่แล้วก็ดูเหมือนคำบอกตัวเองนั้นจะยิ่งเพิ่มความไม่พอใจให้มากยิ่งขึ้น...ก็แล้วทำไมเขา(กู)จะต้องอดทนด้วย...?

ไม่รู้เว้ย....วันนี้ขอไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น

“โทชิยะ...”น้ำเสียงต่ำรอดไรฟัน โมโหทั้งตัวเองและคนข้างๆอย่างไม่มีสาเหตุ…ยอมให้ขนาดนี่ยังจะเอาอะไรอีก!

“ฉันอยากตัดผม”แล้วจู่ๆในขนาดที่ดายกำลังจะระเบิดเอานั้น เสียงตอบขมุบขมิบแผ่วเบาก็ดังขัดขึ้นมา



“หะ...ห๊า”ดายก็ได้ยินไม่ถนัดเผลอร้องถามเสียงดังยังไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเท่าไหร่

“ก็...ก็ผมมันยาวแล้วรำคาญ”ในที่สุดโทชิยะก็เงยหน้าขึ้นมามองเขา ในใจนึกว่าดายคงโกรธเขาเอามากๆแน่ ก็ตะคอกถามเสียงดังลั่นรถซะขนาดนั้น

ดายนั่งนิ่งจ้องเขาอยู่นานโขกว่าที่จะหลุดคำพูดออกมาได้

“เสียดายแย่...”ไม่พูดเปล่าดายยังขยับเข้ามาใกล้พลางเอื้อมมือยื่นมาจับปลายผมของเขาเล่น

“ช่างมันเถอะ เดี๋ยวมันก็ยาวได้อีก”โทชิยะเองก็เผลอตอบอย่างโล่งอก...ไม่ได้โกรธแฮะ... เขาอยากตัดผมมาตั้งแต่ตอนที่ดายไม่จับตัวเขามาแล้วเพราะผมยาวนี่แหละทำให้ใครต่อใครเข้าใจเขาผิดคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงอยู่เรื่อย

“จะตัดสั้นเลยเหรอ?”ผมหมอนี่ยาวมากถึงกลางหลังเลยก็ว่าได้ เสียดาย...ปล่อยแบบนี้ก็น่ารักดีอยู่แล้ว...

“ก็ยังไม่รู้เลย...แค่อยากตัด รำคาญหน้าตัวเอง”คำตอบทำให้ดายหันมาจ้องร่างเพรียวอีกครั้งแต่มือแกร่งก็ยังเล่นกับผมดำเงางามนั้นไม่เลิก

“ทำไม...?”อีกนิดที่ปลายนิ้วจะสัมผัสลงบนใบหน้าแต่...ดายก็เหมือนจะรู้สึกตัวเสียก่อนชายหนุ่มจึงหยุดเพียงแค่เก็บผมขึ้นทัดหูให้

“มันดูอ่อนแอ เหมือนผู้หญิงยังไงไม่รู้”โทชิยะก้มหน้านิ่งตอบเสียงแผ่ว เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆถ้าเขาเข้มแข็งคงไม่ปล่อยให้ดายรังแกอยู่แบบนี้หรอก

“คิดมาก”ดายว่าดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแล้ว

“ก็หรือไม่จริง...”

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 8 ครับ!! (28/11/07)*
เริ่มหัวข้อโดย: ken_krub ที่ 28-11-2007 22:01:45

เป็นกำลังใจให้ครับ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 8 ครับ!! (28/11/07)*
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 29-11-2007 12:40:50

ดายเริ่มใจอ่อนให้โทชิยะแล้ว   :m4:
แต่ยังปิดใจทั้งคู่นั่นแหละ  เมื่อไหร่จะเปิดใจกันหว่า  ขอซักทีเห้อ  อึดอัดมานาน 
แบบ softๆ แต่ว่าไม่พูดกันนี่มันเครียดดดด  เอาซาดิสม์ไปเลยยังไม่เครียด เพราะมันหื่นแทน 555

รออ่านต่อจ้า  ขอบคุณแอมมาโพสแทนด้วย  รอเอ็มค้าบบบ  :a2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 8 ครับ!! (28/11/07)*
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 29-11-2007 15:07:33

ดายเริ่มจะดีแล้วเชียว อย่าให้ใครไปกวนน้ำให้ขุ่นอีกเลย
 o21 o21 o21 o21

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 8 ครับ!! (28/11/07)*
เริ่มหัวข้อโดย: [D]a[D]a [T]oo[N] ที่ 29-11-2007 15:28:34

ยังไงดูอารมณ์ร้อนเหมือนเดิมอ่ะ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 8 ครับ!! (3/12/07)* อัพตอน8ที่เหลือ
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 03-12-2007 23:53:19

เอ็มยังไม่กลับมานะคับ

น้องsooyuuคับพี่เอ็มเขาฝากความคิดถึงน้องนะคับ

++++++++++++++++

...ไม่งั้นนายจะนอนกับฉันเหรอ...?ประโยคหลังโทชิยะคิดในใจเท่านั้น เขาไม่กล้าแย้งออกไปหรอก


“ไม่จริงหรอก”


...นายสวยกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก...สวยมากด้วย ...สวยยย....ดายอมยิ้ม เรื่องอะไรจะบอกว่าเขาคิดอย่างนั้นกับอีกฝ่าย


โทชิยะจ้องอย่างไม่เข้าใจ...ยิ้มอะไรกัน? บ้า!!!!

“เรื่องบางเรื่องนายก็ทำได้ดีกว่าผู้หญิงชะอีก...”แล้วอยู่ๆดายก็พูดขึ้นมาอีกครั้งสบตาเป็นนัยให้เข้าใจว่าเขาอยากจะสื่ออะไรกันแน่

แล้วทั้งใบหน้าและลำคอของอีกฝ่ายมันก็แดงเป็นลูกมะเขือเทศขึ้นมาทันที

ไอ้หมอบ้า!ทะลึ่งชะมัด!

อยากหาอะไรมายัดปากคนข้างๆตะหงิดๆ...จะเอายังไง เขาทำตัวไม่ถูกแล้วนะว้อย!!!

แล้วเสียงหัวเราะชอบใจจากดายก็ดังขึ้น เมื่อเขาอ่านริมฝีปากขมุบขมิบที่ด่าเขาได้นั้นออก

มันทำให้โทชิยะหันหน้าหนีออกไปทางนอกหน้าต่างรถชะงั้น เมื่อนึกถึงประโยคนั้นของดายขึ้นมาอีกแก้มที่ร้อนผ่าวอยู่นั้นก็เหมือนจะไหม้ขึ้นมาจริงๆ เรียกเสียงหัวเราะจากคนข้างๆได้อีกพักใหญ่และมันก็ทำให้ร่างเพรียวอดอมยิ้มตามไม่ได้ด้วยเช่นกัน...

................................

............  .............  .............. ............

“ดาย...กินไอศครีมมั๊ย?”เสียงร้องถามดังขึ้นอ่อยๆอยู่ข้างหลังของชายหนุ่มเมื่อทั้งเขาและโทชิยะเดินผ่านร้านไอศครีมขึ้นชื่อในห้างใหญ่

ในมือของชายหนุ่มเต็มไปด้วยถุงพะรุงพะรังทั้งของที่เป็นของเขาเองและของเจ้าสวยข้างหลังที่เขาชักไม่มั่นใจว่าคิดผิดหรือคิดถูกที่พาโทชิยะออกมาเที่ยววันนี้ด้วยกัน

หลังจากที่ได้ทรงผมใหม่เจ้าสวยข้างๆก็ทำตัวเหมือนเป็นคนละคนทันที ...พูดน้อยต่อยนัก ซึมเศร้า ไม่มั่นใจนั้นมันก็หายไปเลย กลายเป็นโทชิยะคนที่บ้านเขารู้จัก เป็นโทชิยะที่คนทั้งบ้านเขารักและหลง

และดายก็ค้นพบว่าจริงๆแล้วโทชิยะเป็นคนที่พูดมากที่สุด!
พึ่งรู้ว่าหมอนี้เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่หนึ่ง!
ขี้โกง ทะเล้น ขี้เล่น แถมยังบ้าบอ คอแตกสุดยอด!
ขี้อายสุดๆอีกต่างหาก
และที่เขาพึ่งรู้...มันน่ารักที่สุดในโลกเลยว่ะ!
สุดยอด ตัวตนอีกด้านหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็นและรู้จัก...

และหลังจากที่ตะล่อนๆพาเที่ยวทั้งวันเขาก็มั่นใจว่าไม่เคยไปเที่ยวกับใครแล้วเหนื่อยเหมือนมากับเจ้าสวยนี่เลยให้ตาย!

ไอ้โน่นก็จะเอา ไอ้นู่นก็อยากทำ ไอ้นี่ก็อยากเล่น ไอ้นี้ก็จะกิน...โอ้ย เหมือนพาเด็กคนหนึ่งมาเที่ยวยังไงยังงั้น!

ดายส่ายหน้าได้แต่อมยิ้ม...หลังจากที่ถูกเจ้าสวยข้างหน้าลากเข้าร้านไอติมได้สำเร็จ

ดวงตาคมนั่งมองโทชิยะละเลียดไอศครีมตรงหน้าไปเรื่อยๆ...เห็นโทชิยะมีความสุขเขาก็ควรจะดีใจอย่างน้อยๆเขาก็อยากทำอะไรเป็นการไถ่โทษให้ตัวเองที่เคยทำอะไรร้ายๆไม่ดีๆกับร่างเพรียวตรงหน้าบ้างก่อนที่...

เขาควรจะปล่อยโทชิยะไป...ให้เจ้าสวยไปใช้ชีวิตอย่างที่ควรจะเป็น

ไม่มีประโยชน์อะไรอย่างที่เจเคยบอกเขาไว้...ถึงจะโกรธที่สาเหตุการตายของคนรักมันมาจากโทชิยะ  โกรธที่คนรักหักหลังไปรักโทชิยะ โกรธที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นไอ้โง่ไอ้เง่าไม่รู้อะไร หน้ามือตามัวกับฑิฐิที่สร้างขึ้น รับไม่ได้ ทนไม่ได้...ทุกคนพากันหลงรักโทชิยะ... แต่เมื่อลองคิดดูดีๆแล้วมันไม่ผิดเลยที่ใครๆต่างก็พากันรักเจ้าสวยนี่...มันไม่ผิดซักนิดที่คนรักของเขาก็หลงรักโทชิยะด้วยเช่นกัน

เขาโกรธที่โทชิยะและคนรักทำตัวสนิทสนมกันเกินเลยคำว่าเพื่อน โกรธที่ทั้งสองไม่เคยนึกถึงเขา
แค้นทั้งๆที่เป็นแฟนกับเขาแต่ยังสามารถรักโทชิยะได้ แค้นที่คนรักไปรักโทชิยะมากกว่าเขา เขายังไม่รู้สาเหตุอะไรคนรักก็ต้องมาจากไปอีก เขารับมันไม่ได้ ให้เขารับมันไว้ทั้งหมดเขาทำไม่ได้หรอก เขาคลุ้มคลั่ง เสียใจมากแค่ไหน กินไม่ได้นอนไม่หลับไม่มีใครรู้ แล้วแบบนี้เขาจะปล่อยให้ตัวต้นเหตุลอยนวลอยู่ได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้

คืนนั้นเขาลักพาตัวโทชิยะมากักขังไว้ได้สำเร็จ ทรมานให้เจ็บปวดทั้งกายและใจอย่างที่เขากำลังเป็นอยู่ ในเมื่อโกรธกับแค้นผสมกันไม่สามารถแยกแยะความผิดความถูกต้องได้ ทั้งเหตุการณ์สะเทือนใจที่เกิดขึ้นในเวลาเดียวกันอีก...ความผิดทั้งหมดมันจึงตกไปอยู่ที่โทชิยะคนเดียว หน้ามืดตามัวไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเป็นเพศเดียวกันมีแต่ความเจ็บปวดและทรมานเท่านั้นที่โทชิยะต้องได้รับ...

“เอาอีกมั๊ย...?”ดายเอ่ยถามเมื่อเห็นไอศครีมถ้วยเล็กหมดไป...นานเท่าไหร่แล้วนะโทชิยะที่นายไม่เคยออกมาทำอะไรแบบนี้?

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 8 ครับ!! (3/12/07)* อัพตอน8ที่เหลือ
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 03-12-2007 23:59:59

“ขออีกถ้วยนะ...อยากกินไอ้นี่ดูอ่ะ น่าอร่อยเนอะ?”ใบหน้าหวานหยิบเมนูชี้ให้ดูไอศครีมที่โมษณาอยู่ข้างในพลางพยักเพยิกให้เขาเห็นด้วย

“เอาซิ...เดี๋ยวสั่งให้”

“อื่ม...ขอบใจนะ แล้วดายไม่กินเหรอ...?”นั่นดิ นั่งจ้องอยู่นานแล้วนะ...บางครั้งก็เงียบๆบางครั้งก็ดูเศร้าๆเดาอารมณ์ไม่ออกซักที...

บอกว่าจะมาเที่ยว แล้วดูดิ นั่งนิ่งจ้องอยู่ได้ เงียบเป็นสากกะบือ เป็นเขาซะอีกที่รีเควสนั้นรีเควสนี่ ลากดายไปนู่นไปนี่วุ่นวายอยู่คนเดียวแต่ดายก็ดูวุ่นวายกับเขาบ้างนะ...ชอบจริงๆ

วันนี้ดายเอาใจตั้งหลายอย่าง อะไรที่บอกๆหรือพูดๆไปเจ้าตัวฟังนะ...ฟังแล้วซักพักพอเขาลืมไอ้สิ่งที่ขอๆทางอ้อมดายก็พาไปทำ ไม่ก็ให้มาจนได้

ท่าทางเพลียๆ ไม่พูดไม่จาแบบนี้ ต้องเหนื่อยกับเขามากแน่ๆ วันนี้รู้สึกตัวเองพูดไม่หยุด พูดอยู่ได้คนเดียวเป็นต่อยหอย...ไอ้คนที่บอกจะพามาเที่ยวนั้นมีหน้าที่ ยิ้มรับอย่างเดียว ไม่กวนหรือชวนทะเลาะอย่างที่กลัวๆด้วย...น่าแปลก ดายไม่เคยยอมเขาขนาดนี้

แต่ช่างหัวดายมันเถอะ เขาก็ไม่เคยเดาอารมณ์และความรู้สึกอีกฝ่ายถูกอยู่แล้วแหละ วันนี้ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ไม่ขอคิดอะไรทั้งนั้น ขอทำอะไรที่อยากทำมั้งเถอะ...ขอให้เขาได้สบายใจซักวันเถอะนะดาย

ขอให้ได้คุยกันดีๆแบบนี้ซักวัน...ไม่เคยคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวเป็นวรรคเป็นเวรแบบนี้ซักครั้ง ขอให้ได้ยิ้มได้คุยกันไปแบบนี้ตลอด อย่าให้มีอะไรมาทำให้ดายกลับไปเป็นแบบเก่าเลยนะ...

“ฉันไม่ชอบกินอะไรหวานๆ ..เอาแบบนี้อีกถ้วยหนึ่งครับ”ดายบอกพร้อมกับหันไปสั่งพนักงาน

“หูยยย...แล้วจะเสียใจที่ไม่ชอบกิน”โทชิยะพึ่งรู้เลยอดสูดปากสูดคอประชดไม่ได้...แต่ในใจบันทึกไว้เรียบร้อยว่าร่างสูงไม่ชอบอะไร

“เหรอ...อร่อยขนาดนั้นเชียว”ชายหนุ่มยิ้มกับท่าทางของร่างเพรียวข้างหน้า

“เออดิ...ไม่เชื่อก็ลองดูมั๊ยล่ะ...”โทชิยะบอกพลางยกช้อนที่ตักไอศรีมไว้รออยู่แล้วยื่นมาข้างหน้าให้ได้อย่างแนบเนียน

ดายอมยิ้มอย่างรู้ทัน แต่ก็นะ...ในเมื่ออยากให้กินนักก็ลองดูหน่อยแล้วกัน

“อร่อยใช่มั๊ยล่ะ...?”เมื่อเห็นว่าดายกลืนลงไปแล้วแถมยังทำท่าชอบอีก เจ้าสวยตรงหน้าเขาก็ยิ้มให้จนตาหยี มันทำให้ดายอดไม่ได้จริงๆ...ขอซักนิดเถอะ!!

จะขยันทำตัวน่ารักไปถึงไหนโทชิยะ...?

ชายหนุ่มนึกยังไงไม่รู้ ย้ายตูดตัวเองไปนั่งกระแชะกับอีกฝ่ายอย่างหน้าด้านๆไม่มีคำบรรยาย ไม่มีการเขินใดๆทั้งสิ้น นอกจาก...แววตาที่สื่อออกมาแทน

ช่วยไม่ได้ก็โทชิยะมันแถได้น่ารักชะมัด!

"สตอเบอรี่ทั้งหมด 6 ลูกฉันจองแล้วด้วยดาย"โทชิยะหลบสายตาเขา นั่งปั่นจิ้มปั้นเจ้อนับไอ้เจ้าสตอเบอรี่ในถ้วยไอติมข้างหน้าตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย จ้องแล้วจ้องอีกอย่างกับไอ้เจ้าสตอเบอร์รี่นั้นมันมีเพชรฝังอยู่ข้างใน

ไอ้หมอบ้าดายมันทำอะไรอยู่!!

แก้มเนียนแดงจนเขาเห็นได้ชัด

“ถ้วยเบ้อเริ่ม กินคนเดียวหมดเหรอ...?”โทชิยะก็อมยิ้ม ถึงแม้ความรู้สึกมันจะดูทะแม่งๆไม่กระจ่างแจ้งระหว่างเขาทั้งสองคนแต่อากัปกิริยาของดายมันก็สร้างรอยยิ้มและความพอใจให้

สำหรับดายไม่ต้องพูดอะไรมากมาย...
ไม่ต้องมีคำหวานๆมาป้อยอ...
ไม่ต้องหาอะไรมาให้...
แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว

“ก็นี่ไง หาคนช่วยกินอยู่นี่ไง...แต่ว่าไอ้นี่ไม่แบ่งนะ”เจ้าสวยขยันยิ้มซะจริงๆโชว์ฟันเขี้ยวที่เป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวให้เห็น ก่อนจะตักลูกสตอเบอรี่เข้าปากตัวเองเขี้ยวอย่างมีความสุข

"เอ้าแบ่งให้ลูกหนึ่งก็ได้ดาย..."ช้อนที่มีลูกแดงๆกับไอศครีมสีขาวน่าทานยื่นมาข้างหน้าเขา

น้ำเสียงบ่งบอกว่าเสียดาย แต่ท่าทางคะยั้นคะยอให้กิน...ดายยิ้มอีกแล้วว...

โน้มตัวรับไอศครีมที่เจ้าเอวบางป้อนให้

ทรงผมใหม่ที่ดายก็ชอบดูเข้ากับคนข้างๆอย่างลงตัว ...เขาคงไม่เคยสังเกตุรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของโทชิยะเลยสินะ เป็นคนนอกสายตามาตลอด มิน่าข้างในของเขามันถึงได้ต่อต้านมาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา

“นายน่ะ...กินเข้าไปเยอะๆเลย คืนนี้...จะได้มีแรง”พูดไม่พูดเปล่าเรียวคิ้วหยักยกขึ้นให้อย่างทะเล้น

“อะ...ไอ้บ้าดาย!!!”

หลังจากที่นั่งคิดอยู่นานกับคำพูดกำกวมของดาย เสียงด่าของเขาก็ดังขึ้น เป็นอีกครั้งที่เขากล้าด่าดายแบบนี้ อยากโกรธช่างหัวดายมัน หันหน้าหนี ใบหน้า ใบหูร้อนผ่าวขึ้นมาอีกระลอก...ไอ้หมอบ้านี้มันขยันแกล้งให้เขาทำตัวไม่ถูกซะจริงๆ

เขาล่ะอยากจะร้องๆหรือกรี๊ดๆ(อันไหนดี?)ให้โลกแตกนอกจากดายจะไม่พูดเปล่า ใบหน้าคมเข้มนั้นยังยื่นเข้ามากระซิบใกล้ๆอีก...บอกตัวเองมาตลอดว่าดายมันบ้า มันโหด มันใจร้ายมันใจดำ มันไม่ได้หล่อ มันไม่ได้ดูดีเลย...มาบัดนี้รู้สึกว่าที่เขาใช้โกหกตัวเองอยู่นั้น มันจะไม่ได้ผลอีกแล้ว

แล้วก็บ้าหรือโง่ก็ไม่รู้ ทำไมถึงได้ดีใจแบบนี้(วะ) ทำไมใจมันถึงเต้นแรงแบบนี้…
ทำบ้าอะไรดาย...? เป็นบ้าอะไรอยู่ว้อย!!!

ชิบหายแล้ว!หน้าดายมันอยู่ใกล้เกินไปแล้วนะ นิ้วมือเรียวทั้งห้านิ้วแปะลงที่ใบหน้าคมเข้ม ยันออกห่างๆตัวเองทันที

หัวใจจะวายยย...เอาหน้าหื่นๆของนายไปไกลๆเลย...ใกล้เกินไปแล้วดาย!!!!

“ดาย...เกรงใจสายตาคนอื่นบ้าง”โทชิยะไม่กล้าด่าอีกฝ่ายแรงๆ...กลัวตอนดายมันโหด เขาจึงได้แต่พูดเลี่ยงๆอ้อมๆให้ดายรู้ตัวเท่านั้น

ดายยักคิ้ว ยิ้มเก้อๆให้แต่ว่า...ไอ้การทำท่าทางหน้าตาแบบนี้มัน...
โฮกกกกกกกกกกกกกกก
กระชากใจซะขนาดนี้!
ฆ่าเขาให้ตายไปเลยซิวะดาย!

“อย่าพูดมาก กินไปเลย ไม่หมดเดี๋ยวช่วยกินให้ก็ได้”ดายบอกแบบนั้นก่อนที่จะหันไปนั่งเก๊กขรึมแบบเดิม


เฮ้ย!
เมื่อยหัวใจ!
ใจเขามันเต้นเป็นจังหวะแทงโก้ ซอยยิกๆอยู่ข้างใน

สรุปแล้ววันนี้
ดายเป็นบ้า!
ดายคงเมาไอติม!!


( กร๊าซซซซซซซซซซซซซ เมาเฮียนั้นแหละ! / ไอ้เอ็ม )
………………
…………..  …………..
................



“....ดาย...”

“อะไร...?”

“ขอบคุณ...ขอบคุณมากนะ...”

เขาอยากจะหยุดเวลาเอาไว้แค่นี้ ความสุขเล็กน้อยๆมันสามารถเติมเต็มและสร้างพลังให้กับเขาได้อย่างมากมาย ความใจดีของดายที่เขากลัว...ช่างหัวมัน มันจะแปรเปลี่ยนไปอยู่ในสถานการณ์ไหนเขาก็พร้อมที่จะรับได้ทั้งนั้น ระหว่างดายกับเขาเลวร้ายแค่ไหนเขาก็ยังผ่านมาได้เลย...ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกเขาก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ด้วยเช่นกัน

โปรดติดตามตอนต่อไป...



แล้วก็แถมาต่อด้วยความมึนเล็กๆ555+ คืนก่อนไปร่อนที่พารากอนกับไอ้ต้าร์(เพื่อนผม)แวะกินติมกันสองคน 555+ (ต้าร์น่าร๊ากกกก จนน่าลากกก กร๊าซซซซซซซ

ไอติมหวานเนอะ?ๆๆๆๆ
เห็นมั้ยบอกแล้วตอนนี้ต้องหวานจนเลี่ยน(เพราะไอติม 5555)

แฮ่ๆๆ ขอซักตอนสำหรับความกุ๊กกิ๊กๆของทั้งสอง ขอให้เจ้าจี้มีอะไรน่ารักๆกับเขาซักตอนนะครับ

คิดถึงทุกคนและขอบคุณมากสำหรับกำลังใจนะฮะ ถึงจะมีคนอ่านกันน้อยแต่ไอ้เอ็มสัญญาจะต่อให้จบทุกเรื่องครับ!ไม่สามารถตอบรีฯให้ได้ด้วย เพราะไอ้เอ็มไสหัวอยู่ตจว.ครับ

ขอบคุณแอมมากๆครับที่อุตสาห์เป็นธุระลงให้ รบกวนๆครับ แฮ่ๆ

ปล.ตอนนี้ใครรู้สึกว่าเจ้าจี้มันทะแม่งๆ ไม่ต้องสงสัยนาน แฮ่ๆๆ เอานิสัยตัวเองมามั่วด้วยเล็กน้อย ขอโต๊ดก๊าบบ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 8 ครับ!! (3/12/07)* อัพตอน8ที่เหลือ
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 04-12-2007 01:08:13

เอารูปตัวละครในฟิคมาให้ชมกันคับ

มีทั้งป๋าดาย พี่ทอดชิยะ(โทชิยะ) แล้วก็เพ่เจ

อยากเห็นหน้าใครก็บอกกันได้นะคับแล้วจะเอามาโพสให้ชม

toshiya&die
(http://images.forstudent.com/ik/kg5td.jpg)
die
(http://images.forstudent.com/ij/1121960288_l.jpg)
(http://images.forstudent.com/iv/5qc47.jpg)
(http://images.forstudent.com/ij/1d918.jpg)
toshiya
(http://images.forstudent.com/ir/6484729.jpg)
(http://images.forstudent.com/id/dsc03990.jpg)
(http://images.forstudent.com/it/toshiya20002.jpg)
J
(http://images.forstudent.com/iw/webj02.jpg)

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 8 ครับ!! (3/12/07)* อัพตอน8ที่เหลือ
เริ่มหัวข้อโดย: [€]ŝĊörŦ ที่ 04-12-2007 01:14:23

เงอะ...

เสียน้ำตาไปหลายตอนเยย

เป็นกำลังใจให้งับ

 o7  o7   o7

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?อัพเดตตอน 8 ครับ!! (28/11/07)*
เริ่มหัวข้อโดย: °l||l°MÂ¥O.o° ที่ 04-12-2007 01:25:36

 :bye2: :bye2: :bye2:

ชอบคร้าบบบบบบบ

อ่านมาเรื่อยยยยๆ  กว่าจะตามทัน

น้ำตาทีเสียไปไม่ต้องพูดถึง 555+

แปงกำลังใจครับ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? อีดิท อัพตอน8ที่เหลือครับ!
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 05-12-2007 15:36:20

ง่า....ตอน 8 ที่เหลือ ไปอ่านกันที่ รีพลายของเพื่อนแอมได้ที่ด้านบนนะครับ ฮี่ๆๆ


กร๊าซซซซ ไม่ได้เข้าเล้า 2 อาทิตย์ หัวใจของไอ้เอ็มจะขาดรอนๆ 555555+

คิดถึงทุกคนเลยครับ+++
ขอบคุณทุกคนมาก ขอบคุณทุกรีพรายกับกำลังนะครับ
แล้วก็ขอบคุณเพื่อนแอมมากมายครับ ที่อุตสาห์มาลงฟิคให้ไอ้เอ็ม ขอบคุณแอมคร๊าบบบบบ


ตอนนี้ไปฟื้นฟูพลังที่บ้านมา(ฟื้นแล้วก็มีแต่ทรุดๆกับทรุด ฮี่ๆๆ) ขอเวาลาอีก สองสามวันนะครับ เด๋วเอาตอนที่ 9 มาให้กันอ่านครับ


ปล. พี่เอ็มคิดถึงน้องปิ๊งนะครับ หาคนดามใจยังไม่ได้เลยครับปิ๊ง แฮ่ๆๆ (อ้อนๆๆ กร๊าซซซ) :m15:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? อีดิท อัพตอน8ที่เหลือครับ!( 5 /12/50 )
เริ่มหัวข้อโดย: sooyuu ที่ 06-12-2007 18:10:17

โอ๊ะ โย๊ะ โย่!! นั้นดายเเน่หรือนั้น โอ้ว หวานซะไม่มี เมาไปกับไอติมของดาย โอ้ววว หว๊าน หวาน
โทชิยะ ก้อน่า อ่อยดายเเบบไม่รู้ตัวกันเลยทีเดียว กร๊าชชชชช ตอนหน้าเอนซีเเน่ๆ
ดายนี้คิดจะเปลี่ยน ก้อเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนล่ะคนไปเลยน่ะเนี่ย ถ้าเป็นโทชิยะคงงงๆ เห้ยมาไม้ไหนกัน
5555+ เเต่ดายก้อน่ารักดี จะตามใจเค้ายังเเอบมีดุๆ เล็กๆ น้อย เอิ๊กๆๆๆๆ เเต่ดูเหมือน โทชิยะจะไม่ได้กลัวอะไรเลย
ตอนนี้เเอ๊บเเบ๊ว ซะไม่มี กร๊าชชชช กินไอติมกันด้วย 5555+ เขินๆๆๆๆ >/////<


ฮั่นเเน่ พี่เอ็มเอาเรื่องจริงมาเเต่งเปินฟิคใช่ป่ะค่ะเนี่ย โฮะๆๆๆๆ
ฉากกินไอติมนี้เอามาจากเรื่องจริงเลยหรือเปล่า ว่ะฮ่าๆๆๆๆๆ จิ้นไปถึงไหนต่อไหน กรั๊กๆๆๆๆ

ดีใจจังเลย พี่เอ็มกลับมาเเล้ว ช่วงนี้ปิ๊งก้อไม่ได้เข้ามาอัพเดทเรื่องในเล้าซักเท่าไหร่เลย
พอดีมีเรื่องให้เครียดมากมายเหมือนกันเลยค่ะพี่ อยากหนีไปในเมืองอย่างพี่จัง
(ได้ข่าวว่าพี่เอ็มหนีมาบ้านนอก เอิ๊กๆๆ)
ดีจังที่เค้ามาอ่านตอนหวานๆ ทำให้ยิ้มได้ หลังจากหน้าบูดเป็นตูดอยู่หลายวัน ขอบคุณที่พี่เอ็มเเต่งมาให้อ่านน่ะค่ะ
ยังไงขอให้พี่เอ็มมีความสุขมากๆ น่า รักพี่เอ็มมากมาย จุ๊บๆๆๆๆ

ปล.ไปดูรักเเห่งสยามมายังค่ะ หนุกหนานมากๆ เลย 5555+ (นอกเรื่องไปซะอย่างนั้น)

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? อีดิท อัพตอน8ที่เหลือครับ!( 5 /12/50 )
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 06-12-2007 23:04:59

อ่านเรื่องนี้มาพึ่งจะรู้สึกหายใจได้เต็บปอดก็ตอนนี้หล่ะ
 :m5: :m5: :m5:

กลายเป็นว่าเหมือนอยู่ในฝันเลย
 :m3: :m3: :m3: :m3:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? อีดิท อัพตอน8ที่เหลือครับ!( 5 /12/50 )
เริ่มหัวข้อโดย: stupidchild ที่ 06-12-2007 23:15:35

อยากอ่าต่อจังเลยยยยยยยย :m4:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 5 (อัพครับ!! จุกที่อก คับที่ใจ กายที่ทรมานนนน ตายสถานเดียวเฮือกก!
เริ่มหัวข้อโดย: My name M ที่ 16-12-2007 18:54:18

เข้ามาในบอร์ด นึกม่าเกม็อนอะไร

ที่แท้ก็เหม็อนเรื่องดอง นี้เอง 555+

มาต่อน่ะครับ 
เป็นกำลังใจให้น่ะครับบบบบ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? อีดิท อัพตอน8ที่เหลือครับ!( 5 /12/50 )
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 19-12-2007 21:24:11

ง่า...คิดถึงทุกคนมากมายเลยยยยย (โยเฉพาะน้องปิ๊ง) คิดถึงนะครับ


ไอ้เอ็มขอขอบคุณทุกคนมากๆครับที่เข้ามาถามไถ่กัน ช่วงนี้เป็นช่วงของความเศร้าและความยุ่งเหยิงที่สุดในชีวิตไอ้เอ็มเลยครับ (ทั้งงานทั้งเรียนทั้งรัก ง่า...จะตายให้ได้แล้วครับ


ขอเคลียร์ให้จบก่อนสิ้นปีนี้ แล้วไอ้เอ้มจะมาเคาท์ดาวน์ให้นะครับ ฮี่ๆๆๆ

จะรีบพิมพ์เอาตอนที่ 9 มาให้อ่านนะฮะ  ขอเวลาอีกนิดครับงึมๆๆๆๆๆๆๆ(ไม่สามารถพูดไรมากมายได้เลยตรู) :เฮ้อ: :เฮ้อ:





 :d1: :d1: :d1:


 :oni2: :oni2: :oni2: แล้วจะรีบมาต่อนะครับ


ปล.คิดถึงน้องปิ๊งนะครับ คิดถึงมากเลย เข้ากรุงเมื่อไหร่ เมล์มาบอกกันมั้งนะครับ เด๋วพี่เอ็มรับไปทานเข้าคร๊า :mc3:บบบบ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 20-12-2007 00:30:22

วันนี้วันเกิดคุณDie ครับ


Andou daisuke  20/12/1974


ปีนี้อายุเท่าไรแล้วป๊ะดาย เอิ๊กๆๆ

สุขสันต์วันเกิดป๊ะนะครับขอให้มีความสุขมากๆนะครับ

otanjoubi omedetou gosaimasu
itsumo anata no shiawaseninaruyouni ogaimasu

 :a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13:

(http://images.forstudent.com/ip/pdvd0064ar.jpg)

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 20-12-2007 22:38:16

ขอให้ดายมีความสุขมากๆนะครับ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 21-12-2007 20:08:47

happy brithday ครับที่รัก!!!!!!!


รักเฮียมากที่สุดเลยยยยยยยยยยย
รักเฮียที่สุด!!!
รักมาตั้งนาน(นม)
จงรักภักดีต่อเฮียคนเดียว!!!


ปีนี้ ก็..33 แล้วนะครับ ขอให้เฮียมีฟามสุขมากๆๆๆๆๆๆ

มีสุขภาพที่แข็ง(ขืน)แรง ไร้โรค ไร้ทุกข์ ไร้โศก

ขอให้มีรอยยิ้มกับทุกอย่าง
ขอให้พี่ดายเป็นที่รักของไอ้เอ็มแบบนี้ตลอดไป
ขอให้ทำผลงานเพลงออกมาให้ไอ้เอ็มได้ชื่นชมพี่แบบนี้ไปตลอดนะคร๊าบบบบ

มีความสุขมากๆนะครับ

 :a13: :a13: :a13: :a13: :a13:[wma=300,50][/wma]


(โฉมหน้าของคุณหมอดายจอมหื่นและเถื่อน...กร๊าซซซซซซซซซซซ ให้ตายไม่อยากจะเชื่อว่าเฮียแก 33 แล้วครับ!!) :mc2:

(http://i24.photobucket.com/albums/c21/dieem/2-1.jpg)

(http://i24.photobucket.com/albums/c21/dieem/dieimagec980pg66.jpg)


 :mc3: :mc4: :mc1: :mc2: :d1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: sooyuu ที่ 21-12-2007 20:48:41

อ๊างงงง หลงดีใจ นึกว่าพี่เอ็มมาต่อฟิคฉลองวันเกิดให้คุณพี่ดายซะอีก โอ้ววว ต้องรอสิ้นปีเลยใช่ป่ะค่ะเนี่ย
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลย ปิ๊งก้อคิดถึงพี่เอ็มมากๆ เลยค่ะ โอ้ว คอมพังอีกเเล้วค่ะพี่ พังมันเดือนละสองสามครั้งเลยทีเดียว
เศร้าใจ เพิ่งได้เล่นวันเเรกในรอบสองอาทิตย์ คิดถึงเล้ามากๆ เลย ได้เข้ามาอ่านซะที โฮะๆๆๆๆ

ช่วงนี้พี่เอ็มออนบ่อยป่ะค่ะ ออนรอพี่เอ็มนะค่ะ ว่างเมื่อไหร่จะได้คุยกันอีก ฮุฮุ

ปลฬ เเฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้พี่ดายด้วยคนค่ะ ขอให้พีเอ็มมีความสุขมากๆ ด้วย เเล้วเจอกันนะค่ะ
รักค่ะ จุ๊บๆๆๆๆๆๆ  :m14: :m13: :m1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: ImPatty ที่ 09-03-2008 12:27:54

อยากอ่านเรื่องนี้ต่อจัง :m13: มาลงต่อให้ทีน๊า..... :m13:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: Yurameki ที่ 27-03-2008 09:41:45

 o18 :oo1:

มาจิ้มตุดเจ้เรดอีเอม
ฮึ่ม
ดองกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์

แต่ช่างเถอะ  กราบขอบพระคุณ เจ๊เอมมาก ที่ลากข้าน้อยมารุจักกะบอร์ดนี้ อิอิ
เลยได้อ่านอะไรหื่นๆ อีกหลายหลาก
เรื่องเศร้า ๆ สุดแสนจะดราม่า
หรือแม้แต่เลี่ยนจนน้ำตาลเรียกพี่

มาจิ้มตุด  เอ้ย ดันกระทู้ ฮ่าๆๆๆ

มาต่อไวๆ นะเจ้

รักนะ จู จู๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

อุ้ย เขิน  :m13:

ปล.  เค้าเองนะ วิกกี้อะ  อิอิ   :m1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: @^_^@PeaZa@^_^@ ที่ 31-03-2008 15:28:59

หายไปไหนละเนี่ย  o7 o7 o7

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: @^_^@PeaZa@^_^@ ที่ 20-04-2008 13:34:50

รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  :serius2: :serius2: :serius2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: karunanont ที่ 13-05-2008 12:53:48

 :m15: :m31: :m15: :sad2: :o12: o7 o2

ง่า หายยยยยไปเยยยยยยยยยยย

รอออออออ....ได้แต่รอ

พยายามเข้านะค่ะ

อย่าทิ้งดายกับโทชิยะ น้า..

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: @^_^@PeaZa@^_^@ ที่ 13-05-2008 13:44:26

 :m15: :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: karunanont ที่ 02-08-2008 21:58:03

 :m15: :m15: :m15: :L2: :L2: :L2: :L1: :L1: :L1: :L1:

รอออออออออออออ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: ~Kalianeko~ ที่ 03-08-2008 01:55:01

>///////////////////////<

ตายล่ะ  ไอ้นัทไปแอบอยู่หลังเขาที่ไหนมาว่ะ

เพิ่งได้ตามอ่านเฮียดาย  กับทอดจิ  สุดที่รัก  กับเขาง่ะ



เข้ามาให้กำลังใจฮับ    + บวกๆ   เอ็ม   


ปกติไม่ค่อยได้อ่านฟิคเดอเท่าไหร่  เคยอ่านแต่  คาโอรุ กับ โทชิยะอ่างับ


5555555555


รีบมาลงต่อนะงับ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: kei_kakura ที่ 07-08-2008 00:37:34

 :m13:  :m13:  :m13: ฟิคของRed [em] คิดฮอตเด้อค่ะ

ม่ะได้เข้าบอร์ดมานานมาก   

คิดถึงพี่เคียว  :กอด1:  แม้ว่าเรื่องนี้จะไม่มีก็ขอคิดถึงนิด 1 555

พี่ดายโหดได้ใจมากเคอะ    ปลื้มๆๆๆๆ   :m1:

รออ่านต่อนะจร๊า    ติดตามผลงานอยู่  รีบๆ มาต่อน๊า   :m13:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: mahmeow ที่ 23-09-2008 21:25:53

อยากให้ดายใจดีกับโทชิยะเยอะๆกว่านี้อะคะ......

ใจร้ายกะเค้ามาตั้งเยอะ....

ทำไมดายเป็นคนปากแข็งแถมไม่ตรงกับใจอย่างงี้เนี่ย....เอ้ออออ........ :sad2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 24-09-2008 17:47:54

 :o12: :o12: :o12:

คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง


วันเสาร์นี้จะมาต่อให้นะฮะ 

ฮืออออออออออ....ม่ายรู้จะมีใครจำกันได้มั้ยยย เพราะมันนานมามากเลยย :เตะ1:





วันเสาร์เจอกันนะฮะ

คิดถึมากมาย ตอนนี้มีอยู่ในสต๊อกหลายอนแล้ว แฮ่ๆๆ

 :oni2: :L2: :bye2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? Happy birthday to die 20/12/07
เริ่มหัวข้อโดย: mahmeow ที่ 24-09-2008 20:51:24

อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆเลยคะ.....^^.....

อยากให้ถึงวันเสาร์เร็วๆ..... :laugh:...

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? 9 อัพเดท 27/9/2008(กลับมาแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 27-09-2008 08:52:14

 :mc4: :mc4: :mc4:

แล้วก็ได้ฤกษ์มาต่อซะที...

ถ้าไม่มีอะไรติดขัดก็คาดว่าต่อไปนี้จะลงได้โดยสะดวกไปจนถึงตอนจบเลยเพราะว่าเรามีสต๊อกตุนไว้แล้ว ฮี่ๆๆ


กลับมาติดตามต่อกันด้วยนะครับ :oni2: :oni2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?ตอน 9 อัพเดท 27/9/2008 (กลับมาแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 27-09-2008 09:01:12

ฉันมีค่าแค่ไหน 9
...

“อยากดูหนังมั้ย?”

หือออออ...อะไรเข้าสิงดายอีกแล้ว...จะขยันทำให้หัวใจของเขามันทำงานหนักเกินไปแล้วนะดาย

ร่างบางหันมามองข้างหลังตนทันที หลังจากที่ประโยคคำถามของร่างสูงดังขึ้นมาเบาๆ

อยากจะยืดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันออกไปอีกนิด ขอเวลาแห่งความสุขนี้อยู่กับเขานานอีกหน่อยเถอะ ขอให้เขาได้ชดเชยให้กับร่างบางด้านหน้าบ้าง...

“นะ...ไปดูหนังเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ...ท็อตจิ”ชื่อเล่นของอีกฝ่ายที่ร่างสูงแทบจะไม่เคยเรียกขานถูกใช้เรียกด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนแทบจะลืมไปเสียสนิท...เจ้าเอวบางด้านหน้าเขามันชื่ออะไร

“ท็อตจิ...?”เมื่อโทชิยะไม่ขานรับเอาแต่จ้องเขาตาไม่กระพริบอยู่อย่างเดียวเขาจึงเอ่ยเรียกอีกครั้ง

“ดูหนังกันเนอะ..?”เอ่ยชวนอีกครั้งก็ชักจะเกิดอาการเขินตามมา ก็จะให้เขาทำอะไรพูดอะไรได้ล่ะ ในเมื่อโทชิยะมันก็ยังเอาแต่จ้องเขาตาแทบจะถลนออกมานอกเบ้าซะขนาดนั้น

โทชิยะอมยิ้มอีกแล้ว...

ไอ้หมอบ้าดายมันจะทำให้เขาเขินเป็นรอบที่ล้านแปดของวันเข้าไปแล้วนะ แล้วดูซิหน้าตาเถื่อนๆกิริยาเถื่อนๆก่อนหน้าที่ทำกับเขาน่ะมันหายไปจากหัวของเขาหมดตอนไหนกัน

ไอ้หมอเถื่อนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ทั้งใจดีทั้งอ่อนโยนไม่มีขัดใจไม่มีชวนทะเลาะให้เหนื่อยหน่าย...แถมไอ้ประโยคอ้อนๆหวานๆอาการเอาใจนั้นไอ้บ้าดายมันทำกับชาวบ้านเขาเป็นด้วยเหรอ..?

“ยิ้มอะไร...ตกลงจะไปมั้ย?”ใบหน้าเก้อเขินเริ่มบึ้งตึงขึ้นข้างหน้าเขาแล้วเมื่อเขาไม่เอ่ยตอบอะไรออกไป…

อย่าว่าแต่โทชิยะเลยที่ทำตัวไม่ถูก ดายเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน จะพูดจะทำอะไรก็ดูขัดเขินไปหมด พฤติกรรมป่าเถื่อนที่เขาทำไปก่อนหน้ากับโทชิยะมันยังฝั่งใจเขาอยู่มากเหมือนมาย ไอ้ครั้นจะให้เขาทำตัวเหมือนไม่มีเรื่องแบบนั้นมันเคยเกิดขึ้นมาเลยก็คงเป็นไปไม่ได้

กิริยาท่าทางที่เปลี่ยนแปลงแสดงออกไปกับร่างบางมาทั้งวันในวันนี้มันจึงดูขัดๆเขินๆเหมือนตัวตลกพูดจาติดขัดเหมือนหนุ่มสาวจีบกัน ในตอนนี้เขาเลยไม่รู้จะต้องทำตัวยังไงดี

ประหม่า...เขาห่างหายจากการเที่ยวจีบใครมานานมากแล้ว

มาเที่ยวกับโทชิยะวันนี้ทำให้เขานึกถึงสมัยวัยรุ่นอีกครั้ง

“ไปสิ...ไปดูหนังกันดาย”

ถ้าตาเขาไม่ฝาดหรือบอดสีล่ะก็ เจ้าเอวบางที่ยืนอยู่ด้านหน้าในตอนนี้แอบอมยิ้มจนแก้มแดงเถือกไปทั้งหน้า คนตัวเล็กเดินก้มหน้ามุดเข้ามาจับมือเขาหน้าตาเฉยก่อนที่จะลากให้เขารีบเดินตามไป...

...   ....  ...

“ท็อตจิ...”แต่ดายก็ขืนร่างไว้ไม่ยอมเดินตามโทชิยะ

“โรงหนังน่ะ มันไปทางนี้”มือเรียวยาวชี้ไปทางฝั่งตรงข้ามกับที่ร่างบางกำลังพาเดินไป ใบหน้าคมเข้มอมยิ้มที่ได้รู้ว่าเจ้าเอวบางตรงหน้ามันก็เขินเขาเหมือนกัน

ฝ่ามือเรียวเปลี่ยนตำแหน่งจากที่ถูกจับเป็นฝ่ายคว้ากุมมือบางเอาไว้แทน ก่อนจะพาร่างบางด้านข้างตนเดินไปด้วยกันช้าๆ

แต่แล้ว...เมื่อถึงเวลาเลือกโปรแกรมหนังที่จะดู

อีกคนอยากดูหนังผี ส่วนอีกคนอยากดูหนังตลก...ไม่มีใครยอมใคร ทะเลาะกันน้ำลายสาดหน้าโรงหนังอีก...เอาเข้าไป...ตกลงกันไม่ได้ ก็แยกโรง!!!


ชิ! ใครเค้าอยากจะไปนั่งดูกับคนใจร้ายพรรค์นั้น ดีไม่ดีนั่งดูไปไม่พอใจก็หันมาพูดให้เสียใจและทะเลาะกันให้คนอื่นเขาหันมามองได้อับอายไปทั้งโรงหนังตายกันพอดี

ดายไม่เคยมีความอดทนกับเขาไม่ว่าจะเรื่องเล็กๆน้อยๆ สำหรับดาย...มันไม่เคยมี

เมื่อเห็นว่าดายไม่สนใจโทชิยะก็พาตัวเองเดินหนีออกมาทันที

ดายไปโรงซ้าย โทชิยะไปโรงขวา

เฮ้ย!!!

มันไม่ใช่แบบนี้โว้ยยย!!!

ร่างสูงหงุดหงิดวิ่งไปคว้าแขนร่างบางเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะลากอีกฝ่ายเข้าไปนั่งหน้าบึ้งอยู่ในโรงด้วยกันทั้งคู่

ทั้งแสง สี เสียง ในจอไม่ได้ทำให้คนดูทั้งสองคนหันมาพูดกันดีๆหรือเรียกความรู้สึกดีๆเหมือนเมื่อช่วงก่อนหน้ากลับมาได้เลยซักนิด

หนังรักโรแมนติก...ถูกถ่ายทอดอารมณ์อยู่ด้านหน้า...แต่ทั้งโทชิยะและดายเองตอนนี้หูตาอื้ออึ้งหัวใจอ้างว้างในหัวสับสนไม่ได้รู้สึกซึมซับไปกับหนังที่ดายซื้อตั๋วเข้ามาดูโดยที่ไม่ได้สนใจว่ามันเป็นหนังแนวไหนด้วยซ้ำ....ซื้อด้วยอารมณ์โกรธเป็นหลักแล้วต่างคนก็ต่างดูด้วยอารมณ์โกรธเป็นหลัก...ให้มันได้อย่างนั้น  แล้วจากหนังรักจะกลายเป็นหนังอะไร!!


มีคนบอกว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่อใครสักคน...
ใครสักคนที่...ไม่มีค่า...หรือไม่มีตัวตนสำหรับเรา....

และ...ใครสักคนที่มีชีวิตอยู่เพื่อเรา... 
ใครสักคนที่...มีค่า  มีตัวตนสำหรับเรา...

การมีชีวิตอยู่..จะมีค่าหรือไม่มีค่ามันไม่ได้อยู่ที่ตัวเราเสมอไป...
 
แต่การอยู่เพื่อใครสักคน…มันคือคุณค่าที่ทั้งเราและใครสักคนยังหากันไม่เจอ...


คำพูดของตัวเอกในเรื่องดังก้องเข้าหูปลุกอารมณ์ดำดิ่งของทั้งคู่ให้หันมามองหน้ากันโดยไม่ได้ตั้งใจ โทชิยะเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น นึกถึงคำพูดของพระเอกในเรื่องแล้วพาลน้ำตาจะไหล ต้องเอาเล็บมือจิกฝ่ามือตัวเองเอาไว้ให้รู้สึกเจ็บ

สำหรับคนดูคนอื่นมันก็แค่ประโยคที่ฟังเข้าใจยาก...แต่สำหรับโทชิยะเอง เขาเข้าใจได้เป็นอย่างดี

ทำไมมันทำให้รู้สึกอ่อนแอได้ถึงเพียงนี้...

ทั้งๆที่ไม่มีค่าอะไร...จะอยู่เพื่อใครซักคนได้ยังไง...

แววตาสดใสที่ทำตัวร่าเริงมาตลอดทั้งวันหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อความจริงมันเริ่มฉายชัดปรากฏขึ้น ...สายตาเริ่มจับจ้องเรื่องราวเบื้องหน้าเพื่อตอกย้ำสถานะตัวเอง

เขาคงลืมตัวไปชั่วขณะ...
เขาคงลืมตัวไปแน่ๆ...ระหว่างดายกับเขาเหมือนอยู่กันคนละขั้ว

เขาคงลืมตัวไปว่าเขากับดาย...ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้
เขาคงลืมไปว่าเขาทำอะไรกับดายและดายทำอะไรกับเขาเอาไว้บ้าง...
เขาคงลืมไปว่าดายเกลียดเขาแค่ไหน…
เขาคงลืมไปว่าดายโกธรแค้นเขาแค่ไหน...
และ...เขาคงลืมไปมั้ง...ว่าตัวเขามันไม่มีค่าอะไรกับดายเลย...

สำหรับเขามันไม่ได้มีค่าควรที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อใครเลย...

นั้นไงเหมือนนางเอกหนังในเรื่องนั้นไง โง่ชะมัด ฆ่าตัวตายให้ได้อะไรขึ้นมา ฆ่าตัวตายประชดที่ไม่มีใครรักงั้นเหรอ ประชดตัวเองหรือประชดใครกัน อยากให้ใครรักล่ะ อยากให้ใครสนใจล่ะ อยากให้ใครเป็นห่วงอยากให้ใครดูแลเหรอ...น้ำเน่าจัง...ทั้งเจ็บตัวเจ็บใจ ทำกี่ทีกี่ครั้งก็เจ็บปางตายยังไม่เห็นมีใครสนใจยังไม่เห็นมีใครรัก...ยังไม่เห็นมีคุณค่ากับใครซักคน...โง่จริงๆ...

หนังเศร้าพาเอาคนดูเศร้าตาม โทชิยะน้ำตาไหลให้ตัวเองหรือนางเอกในเรื่องตอนนี้ดายไม่อาจรู้ได้ แต่ที่ดายรู้แน่ๆในตอนนี้ก็คือ...

เขาไม่ชอบให้โทชิยะร้องไห้...เขาไม่อยากเห็นเจ้าหน้าสวยข้างกายน้ำตาไหลแบบนี้อีกแล้ว...

หนังเวรอะไรมันจะสะเทือนอารมณ์ได้ขนาดนั้นวะ!!

เห็นแล้วพาลหงุดหงิดพระเอกซาดิสซ์เลือดเย็นในเรื่องไม่ได้สนใจนางเอกที่ประชดตัวเองด้วยการฆ่าตัวตายด้วยวิธีการโหดร้ายต่างๆนาๆ นั้นซักนิด


เหมือนร่างสูงถูกสะกิดต่อมความใจร้ายใจดำเข้าเต็มเปา

..คุกดีๆที่ขังทั้งตัวและหัวใจไม่ให้มีทางออกอื่นใด...
นอกจาก ความทรมาน...
ห้ามโกรธ ห้ามเกลียด ห้ามชอบ ห้ามหลงรัก...
แม้กระทั้งความรู้สึกก็ยังใส่กุญแจขังเอาไว้...

ไม่วันใดก็วันหนึ่งที่อีกฝ่ายคงทนไม่ได้ ตรอมใจไปเสียก่อน...
แล้วถ้าวันนั้นมาถึง กุญแจที่ขังเอาไว้จะยอมไข คืนอิสรภาพให้กับอีกฝ่ายหรือไม่ ...?
หรือว่ามันสายไปแล้ว...?

สายไปแล้วใช่ไหม...?

เสียงอารัมภบทบรรยายเนื้อหาของหนังดังแทรกขึ้นมา เรียกอารมณ์ให้ขุนมัวได้ในพริบตา

ดายฉุดมือให้โทชิยะลุกขึ้นเพื่อที่จะได้ออกไปซะที ทนไม่ไหว ทั้งรันทด ทั้งน้ำเน่า  เขาไม่ดูมันแล้ว!!

แต่แล้วแรงกระตุกที่ฝ่ามือทำให้ดายไม่สามารถทำอย่างที่ตั้งใจได้ ต้องหันไปมองใบหน้าที่ยังคงเปื้อนไปด้วยน้ำตานั้นอีกครั้ง โทชิยะไม่ได้ลุกขึ้นตามเขา สายตาที่พร่าเลือนไปด้วยม่านน้ำตานั้นมันไม่ได้หันมามองเขาด้วยซ้ำแต่กลับจ้องอยู่ที่ภาพด้านหน้าไม่กระพริบ ร่างบางกระตุกฝ่ามือให้คนตัวสูงกว่านั่งลงข้างกันให้ได้

โทชิยะอยากดูให้จบ บทสุดท้ายของหนังรักเรื่องนี้มันจะเป็นยังไง...ถึงจะต้องสะเทือนอารมณ์มากแค่ไหน เขาก็จะทนดูให้จบ

ร่างสูงอึ้งกับร่างบางด้านข้างตน ทำได้ก็แค่นั่งลงข้างๆ คว้าเอามือบางขึ้นมากุมวางไว้บนตักตัวเอง...
ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงทำแบบนี้....แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้นอกจากจะดูว่าหนังมันเล่นยังไงต่อไป...

ความเครียด ความกดดัน มันยังไม่ถึงจุดคลายแม็กซ์...แสงและเสียงของเรื่องราวที่โลดแล่นบนจอด้านหน้าดึงอารมณ์และสะกดให้คนดูเกร็งและเครียดตาม

ดายคิ้วขมวดรับรู้ถึงความรู้สึกของคนตัวเล็กข้างกายได้ชัดเจน

ยิ่งดูก็ยิ่งสะเทือนอารมณ์ น้ำตาเจ้าเอวบางข้างๆที่เสียไปอย่างไม่นึกอายนั้นก็ไม่ต้องพูดถึง...

ทำไมเขารู้สึกว่าฝ่ามือนี้เย็นเฉียบไปหมด...หนาว...กลัว...เจ็บปวด...นี้เขารับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายได้มากมายขนาดนี้เชียวเหรอ...?

โทชิยะ...ถูกคุมคามด้วยความรู้สึกเหล่านี้มาตลอดเลยใช่ไหม...?

ให้ตายทำไมเขาถึงอยากชกหน้าไอ้พระเอกในเรื่องซะจริงๆ!!!
อยากชัดให้มันกระอักเลือดตาย!!
อยากชกหน้ามันจริงๆเลยโว้ยยย!!!
ทำไมมันถึงได้โง่ขนาดนี้นะ!!

ดายหน้าชาไปหมด ตัวแข็งทื่อเมื่อคิดได้ดังนั้น…

สงสารนางเอกในเรื่อง ดูซิ สวยและน่ารักมากแค่ไหน อ่อนแอแค่ไหน ร้องไห้มากแค่ไหน เจ็บปวดมากแค่ไหน...ไอ้พระเอกหน้าหล่อนั้นมันยังไม่สนใจ...

ทะ...โทชิยะ... จะร้องไห้ทำไม...ห้ามร้องนะ...ห้ามร้องไห้อีก...ห้ามร้องเป็นอันขาด หยุดซิหยุดเดี๋ยวนี้!!

ดายยกมือบางขึ้นทาบใบหน้าตัวเองเอาไว้ก่อนที่อารมณ์ดำดิ่งเข้าขั้นนั้นจะพาทำอะไรไปโดยที่ไม่รู้สึกตัว มือที่ถูกจับไว้ถูกเจ้าตัวยกขึ้นตบหน้าตัวเองด้วยฝ่ามือของโทชิยะด้วยอารมณ์รุนแรงที่เจ้าตัวเป็น

ครั้งแรกเกิดขึ้นด้วยการไม่รู้สึกตัวของทั้งคู่ ครั้งที่สองตามมาด้วยแรงของดายแค่คนเดียว ครั้งที่สามโทชิยะหันมามองด้วยความตกใจและสะบัดมือหลุดออกมาได้

สีหน้าเย็นชาแบบนี้...สายตาที่มองทีไรก็ทำให้รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัวได้...

“ท็อตจิ...เจ็บมั้ย..?”ดายเริ่มพูดอะไรที่โทชิยะไม่รู้เรื่อง  ร่างบางหันไปมองที่นั่งข้างๆตัวที่ตอนนี้ทุกสายตาหันมาจ้องที่เขาทั้งสองหมด ปาดน้ำหูน้ำตาลวกๆแล้วลากดายออกโรงหนังมาด้วยกันทันที

ไปแล้วดาย...ดายเป็นบ้าอีกแล้ว...ไม่มีเหตุผลอะไรจะอยู่ดูต่อ

 “ฉันๆๆ...”ดายยังไม่รู้จะพูดอะไรกับอีกฝ่าย...เขารู้แค่ว่าอยากให้หัวใจตัวเองมันด้านชา จะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรทั้งนั้น จะได้ไม่ต้องรู้สึกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาโทชิยะรู้สึกยังไง ร่างเล็กข้างกายอยู่มาได้ด้วยความรู้สึกยังไง!!

แค่คิดและนึกตามยังหนาวได้จับใจ...

ฝ่ามือแกร่งตีหน้าตัวเองแรงๆเพื่อที่มันจะได้ชาตามอย่างที่คิด

“กลับบ้านกันดาย...!!”แม้จะยังโกธรและน้อยใจอยู่แต่อาการของดายมันไม่ปกติพอที่โทชิยะจะนิ่งนอนใจได้อีก

เกิดคลั่งทำร้าย ใจร้ายใส่เขากลางห้างขึ้นมาอีกล่ะ เกิดเป็นบ้าอะไรกันตอนนี้ นั่งดูหนังอยู่ดีๆ เอามือเขาไปตบหน้าตัวเองซะงั้น

รู้สึกดีตายเลยดาย!!

ไอ้หมอโรคจิต!!

ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ…

จบตอน...


 :L1: :m23: :sad2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?ตอน 9 อัพเดท 27/9/2008 (กลับมาแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: sooyuu ที่ 27-09-2008 10:34:57

ห๊า!!!!!!!! 0[]0
จบตอนและหรอเนี่ย อ๊ากกกก
ตามอารมณ์พี่ไม่ทันแล้วน่าจ๊ะเนี่ย
ค้างน่าจะบอกให้ กรี๊ดดดดดดดด

เนืองจากพี่เอ็มไมได้มาต่อนานแล้ว ปิ๊งเลยกลับมาเริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่ตอนแรกฮิฮิ
แล้วมาถึงตอนนี้ ที่ตาดายอยู่ๆ ก็มาแนวไหนก็ไม่รู้
ชวนไปดูหนังซะอย่างนั้นนะ 555
แล้วก็เกือบไปไม่รอด ดันไปทะเลาะกันซะอีก โถ่ๆๆๆๆ
คู่นี้ จะดีกับเค้าได้ไหมเนี่ย เป็นห่วงจังเลย อิอิ

อ่านแล้วรู้สึกว่านู๋ท๊อตจิ(ชื่อน่ารักเชียว) คล้ายๆ จะโดนทำร้ายจนจิตตกแล้วน่าเนี่ย
แบบว่า เริ่มมองโรคในแง่ร้ายเลยอ่า
พอเค้าทำดีด้วยก็เริ่มไม่ไว้ใจอ่า น่าสงสารจัง
เมื่อไหร่จะได้มีความสุขกับเค้าซะที

แล้วดิตาดายนะ น่าเกลียดมากเลย
ทำเป็นอินกับหนังจะไปต่อยพระเอก
โถ่ๆๆๆ ได้ข่าวว่าคุ้นๆ เหมือนจะเป็นตัวคุณเลยนะเนี่ย
เกือบทำเค้าตายไปหลายทีแล้ว
งี้ก็ต้องต่อยตัวเองอ่ะเซ่ กร๊ากกกกกกกกกก

แล้วปิ๊งจะรอตอนต่อไปน่า
คิดถึงมากเลย จุ๊บๆๆๆๆ
ดูแลสุขภาพน่าจ๊ะ ช่วงนี้สวยวันสวยคืน อิอิ  :L2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...10 อัพเดท 30/9/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 30-09-2008 11:50:27

โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

หายไปไหนกันหมดแล้วคร๊าบบบบบบบบบบบ


มีใครยังอ่านกันอยู่บ้างมั้ยน้อออ?
 :o12: :o12:


แต่ไม่เป็นไร พี่เอ็มยังมีน้องปิ๊งอยู่อีกคน แฮ่ๆๆ

55++
ขอบคุณน้องปิ๊งที่ทนอ่านมาตลอดนะครับ

พี่เอ็มเป้นปลื้มและทราบซึ้งกับคอมเม้นต์ของน้องปิ๊งมากๆๆ


รักและคิดถึงปิ๊งนะครับ

55+

ไปอ่านต่อเถอะฮะ

ลงต่อๆๆ


เด็วจะลงวันเว้นวันให้ดู :a2: :a2:

แฮ่ๆๆ (ว่าไปนั้น)



 :oni1: :oni1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...9 อัพเดท 30/9/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: sooyuu ที่ 30-09-2008 13:04:36

^
^
^
เข้ามาจิ้มพี่เอ็ม
โอ๊ๆๆๆ อย่าเพิ่งท้อน่า
พี่เอ้มหายไปนาน คนอ่านคงปรับตัวไม่ได้ทันจ๊ะพี่
อิอิ ยังไงปิ๊งจะอ่านต่อไป เพราะเป็นเรื่องที่ค้างคา
ในหัวใจมานานเต็มที
เป็นกำลังใจนะค่ะ มาต่อทุกชั่วโมงเลยยิ่งดี
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...9 อัพเดท 30/9/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Yurameki ที่ 30-09-2008 18:58:19

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ได่ได๋ โรคจิต

เพิ่งจะมาสำนึกหรอคะคุณพี่ข๋าาาาาา

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 10 อัพแล้วครับ 1/10/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครั
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 01-10-2008 14:00:24

ฉันมีค่าแค่ไหน...? ตอนที่ 10

กว่าจะเอาดายออกมาที่ลานจอดรถได้เลือดตาแทบกระเด็น โทชิยะรู้สึกเหมือนกำลังจะหมดแรงให้ได้

ไม่น่าเชื่อดูหนังยังไม่ทันครึ่งเรื่องทำให้ดายเลือดขึ้นหน้าถึงขนาดนี้เชียวเหรอ...?

จับมือก็จับไม่ได้ พอคว้าไปจับทีไรก็ยกมือเขาขึ้นตีตัวเองทันที เข้าใกล้ตัวก็ถูกสะบัดให้หลุด ชุลมุนห้ามและรั้งกันอยู่ที่ลานจอดรถอยู่นาน หน้าอกแกร่งนั้นไม่รู้ว่าซ้ำในไปรึยัง ชกตัวเองอยู่ได้ มุมปากของไอ้หมอดายมันก็เลือดซึมแล้วนะ...เลือดออกแล้วนะดายย...

“ดายถ้าดายยังไม่หยุด ดายได้เห็นฉันทำอย่างเดียวกันกับดายแน่!!”

ไม่ได้ขู่...แต่เขาลืมไปว่าดายมันเป็นหมอ มันน่าจะโรคจิตอ่อนๆด้วย พื้นฐานของคนเราไม่ว่าใครก็ตามเป็นเหมือนกันหมดแหละ โรคจิตอ่อนๆเนี้ย

“เนี่ย...ข้างนี้ก่อนเลยดาย”มือเรียวจับมือของดายบีบเอาไว้แน่นก่อนที่จะยกขึ้นทาบใบหน้าด้านซ้ายของตัวเองเอาไว้อดประชดดายด้วยความโกรธและเหนื่อยไม่ได้

ถ้าดายฟังและเชื่อดีๆเขาก็คงไม่ต้องออกแรงและรั้งกันจนเหนื่อยขนาดนี้หรอก

“ตบมั้ย...เอาเลยดาย เอาซิ...ตบหน้าชั้นนี่...ตบตัวเองทำไม เจ็บจะตาย...”น้ำตาคลออีก

 ไอ้หมอบ้าเอ้ยย!!
ไอ้บ้าดาย ไอ้บ้าดาย!!

เป็นบ้าอะไร!!
แล้วเค้าล่ะ เป็นบ้าอะไรอีกคน!!

“หรือแค่หน้ามันไม่ซะใจดาย...เอามั้ยชกเลยดาย ต่อยเลยก็ได้ดาย ตัวชั้น เอาเลยดาย เต็มทีเลย...”

ดูหนังแล้วอยากทำกับเขาขึ้นมาหรือยังไง อยากทรมานแก้แค้นเขาขึ้นมาแบบในหนังเหรอไง...?


นี่ไงดาย ยืนให้ทำอยู่นี่ไง ระบายมันออกมาซิ ...ความแค้นของนาย ระบายมันออกมาซิ ความโกรธของนาย...ระบายให้ฉัน!!

เกลียดดายชิบหาย!!
เกลียด!!
เกลียดโว้ยยย!!




โทชิยะร้องไห้อีกแล้ว...ไหนบอกตัวเองว่าจะไม่ให้ร้องไห้อีกไง ไหนบอกตัวเองจะไม่ทำให้เสียใจอีก ร้องไห้ทำไมกัน...กลัว ...กลัวโทชิยะแหลกลานและเจ็บปวดจนตายคามือเขา ตายและบุบสบายด้วยน้ำมือเขา


เขาอยากขอโทษ...ขอโทษ ลงโทษทำยังไงก็ได้ให้สาสมกับที่เคยทำรุนแรงกับอีกฝ่าย...

น้ำตาไหลทำพระเอกเหรอไงดาย!!
เสียใจทำมิวสิคให้โง่หรือวะ!!
รู้สึกผิดให้แดดิ้นทำไม!!

ก็เมื่อทุกอย่างเขาเคยทำกับโทชิยะไปแล้ว...
เขาเคยตบเคยตี ทำร้ายร่างกายนี้มานับครั้งไม่ถ้วน...
มันจะมีประโยชน์อะไร...ทำยังไงมันก็ไม่หาย...


ทะ...โทชิยะ...แล้วทุกครั้งที่เขาตบแก้มนี้ล่ะ...เจ็บมากไหม...เจ็บจะตายเลยไหม...?
ร่างกายนี้เจ็บปวดมากไหม...มันเจ็บปวดมากเลยใช่มั้ย...?
หัวใจที่อยู่ข้างใน...ร้าวรานไม่มีชิ้นดีเลยหรือเปล่า...แหลกละเอียดเพราะเขาไปหรือยังโทชิยะ...?



อ้อมแขนสวมกอดโทชิยะเอาไว้แน่น เสียงสะอึกสะอื้นปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย นานแค่ไหนที่ไม่เคยร้องไห้ นานแค่ไหนที่เขาไม่เคยมีน้ำตา...นานมาก แต่ครั้งสุดท้ายเขาก็จำได้ วันที่ไม่มีใครอยู่ข้างๆ คนในครอบครัว คนรัก จากไปกันหมดเพราะคนที่อยู่ในอ้อมแขนนี้เป็นต้นเหตุ

แล้วตอนนี้เขาก็ต้องมาเสียน้ำตาให้กับคนๆเดียวกันอีก...

ภาพพระเอกหนังในเรื่องที่ทำร้ายร่างกายนางเอก ตลอดการพยายามทำร้ายร่างกายของนางเอกลอยติดตาและติดอยู่ในสมอง...มองเห็นภาพในอดีตที่เขาทำกับร่างเล็กลงไปชัดเจน...หัวใจกระตุกจนรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา ราวกับถูกกระชากให้ตายไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างตัวเองและโทชิยะ

โทชิยะอยู่มาได้ด้วยความใจร้ายใจดำของเขา...
อยู่มาได้ด้วยความโกรธและเกลียดแทบฆ่าให้ตาย...
อยู่มาได้ด้วยการทรมาน...
อยู่มาได้ด้วยการจองจำกักขัง...
จะแตกสลายหรือดับไปก็ด้วยน้ำมือของเขาเอง...

“ไปซะโทชิยะ กลับไปบ้านของนายตอนนี้...”ดายผลักร่างบางออกจากอ้อมแขนทันทีเมื่อคิดได้ทุกอย่าง...

แค่วินาที หนึ่งนาที หรืออีกหนึ่งชั่วโมงมันยังไม่สาย...รีบกลับไป...ยังได้อยู่ดาย ยังปล่อยกลับไปได้อยู่...

อารมณ์ปรวนแปร น้ำเสียงนิ่งเรียบเอาจริง สีหน้าเย็นชาไร้ความรู้ใดๆกลับมาอีกครั้ง

“กลับไปซะโทชิยะ...กลับไปอยู่ที่ๆนายจากมา”เขาน่าจะรู้ตัวและคิดได้ก่อนหน้านี้ ทำไมถึงได้ปล่อยให้อารมณ์ชั่ววูบครอบงำอยู่มาได้ตั้งนาน

ดายเดินหนีไปโดยไม่สนใจ เขาไม่อยากเห็นหน้าอีก ยิ่งเห็นก็ยิ่งทรมาน ยิ่งอยู่ด้วยกันก็ยิ่งทำให้โทชิยะรู้สึกย่ำแย่ ตอนนี้ยังทัน ตอนนี้เขาเชื่อว่าเขายังทำได้ ปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ

“เป็นบ้าอะไรอีกดาย?”ดายจะบ้าเหรอไง คิดจะพูดจะทำอะไรก็ทำตามอำเภอใจ คิดจะไล่ก็ไล่ยังงั้นเหรอ...น้ำเสียงที่ตะคอกสั่ง กลับมาบ้าอำนาจอีกแล้ว เอาแต่ใจตัวเองอีกแล้ว

แล้วดูจะปล่อยให้เขาไปทั้งที่ตัวเองยังน้ำตาไหลไม่รู้สาเหตุเนี่ยนะ ทั้งๆที่ตัวเองแทบไม่มีสติทำอะไรอยู่อย่างนั้นนะ...?

จะเดินหนีกันไปไหน!!

โทชิยะตามเข้าฉุดแขนพูดกันให้รู้เรื่อง ทะเลาะก็ทะเลาะกันไปเลย...คงได้ตีกันให้ตายกันที่นี้แหละวันนี้

เขาตามอารมณ์อีกฝ่ายไม่ทันจริงๆ เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง ไม่ได้ดีใจกับอิสระที่อีกฝ่ายปลดปล่อยให้หรอกนะ...

“ขอโทษ...ขอโทษ...ทุกๆอย่างที่ทำกับนาย...จากนี้ต่อไประหว่างนายกับฉัน ไม่มีอะไรติดค้างต่อกันอีก..”

ตาคมแดงกล้ำใบหน้าคมเข้มที่หันมามองพร้อมกับคำพูดเด็ดขาดนั้นดังก้องไปมาอยู่ในหู

ไม่มีอะไรติดค้างต่อกันอีกแล้วเหรอ...?

ไม่มีอะไรติดค้าง...?

เหมือนถูกสายฟ้าฟาดฝ่ากลางใจให้ดับดิ้นเมื่อคำพูดดายมันก้องสะท้อนอยู่ในหัว โทชิยะยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ดายเคยทำร้าย
ความโกรธความเกลียดและเครียดแค้น...หายหมดแล้ว..??
ละ..และ...แล้ว
ตัวเขาเองล่ะ...
ริมฝีปาก ฝ่ามือ วงแขน มันไม่หลงเหลือพอที่จะซึมซับไว้ได้บ้างเลยเหรอ...?
จูบ...กอด...นอนด้วยกัน...จบแค่บนเตียงใช่ไหม...?
ร่างกายเขา เลือดเนื้อ จิตวิญญาณของเขา ...ไม่มีอะไรที่ติดค้างไว้เลยใช่มั้ย…?

งั้น...

ถ้าอย่างนั้น...

คืนหัวใจเขามาซิวะไอ้บ้าดาย!
คืนความรู้สึกของเขากลับมา!!
เอามันคืนมาให้เขา...!!


ใจหายวาบ!

“มันจะเป็นไปได้ยังไงเล่า!!”โดยที่ไม่คาดคิด กำปั้นเล็กๆลอยขึ้นกระทบใบหน้าดายเข้าเต็มแรงทันที

สองมือเล็กจับแขนดายเขย่าแรงๆ วินาทีนี้ทั้งเตะทั้งถีบทั้งต่อยไม่ออมแรงแล้ว พูดอะไรออกไปดาย พูดอะไรอยู่

เกลียด...เกลียด...เกลียด!

ไม่ยอมหรอก...ไม่ยอม ไม่มีทางยอมเป็นอันขาด...

เมื่อชั่วโมงที่แล้วยังเรียกเขาว่าท็อตจิอยู่เลย...ท็อตจิอย่างโน่น ท็อตจิอย่างนี้...รอยยิ้ม คอยเอาอกเอาใจ ล่อเล่นกันใช่ไหม ทำไมตอนนี้กลับทำเหมือนคนไม่รู้จัก

“ไปตายซะดาย ไปตายซะ ไอ้หมอเฮงซวย!!”ไม่สนใจแล้ว

นี่ยังไงที่เขาอยากทำมานาน...
อยากทำทุกครั้งเวลาที่เคยโกรธและเคยเกลียด

เกลียด เกลียด เกลียดดาย!!

เกลียดดายที่สุด!!

ใบหน้านี้ อยากชกให้หายแค้นไม่ใช่รึไง...อยากตะบันให้หายโกรธ
ร่างกายกำยำนี้อยากเตะอยากต่อยคืนให้เจ็บปวดบ้าง...
เอาเลือดเลวๆเอาเลือดชั่วๆ ใจร้ายใจดำออกมาให้เขาเห็นบ้าง...

แล้วเป็นไง!!
เจ็บมั้ย!!
ปวดมั้ย!!
เจ็บมั้ยไอ้บ้าดาย!!

สู้ซิวะดาย!!
ลุกขึ้นมาสู้เขาซิ!!
ลุกขึ้นมาซัดเขาซิ ลุกขึ้นมาตบมาตีเขา!!
มีปัญญาทำได้แค่นี้เหรอไง!!
ลุกขึ้นมาซิโว้ยย!!
ทำให้เขาเป็นบ้าไปเลย ทำให้เขาคลั่งไงดาย ลุกขึ้นมาเซ่!!!

สะใจ สะใจ!!
ยับเยินไปทั้งตัว!!
มีอะไรที่ทำให้สะใจและสนุกแบบนี้อีกวะเนี้ย!!
นอนยิ้มทำเชี่ยอะไรลุกขึ้นมาสู้เขาซิวะ!!
ลุกขึ้นมา ลุกขึ้นมาซิวะดาย!!



หมัดสุดท้ายแน่นิ่งอยู่ตรงปลายคางของดายด้วยอาการอ่อนเพลีย ดายไม่มีทีท่าที่จะสู้โทชิยะเลยซักนิด ร่างสูงล้มลงด้วยอาการทุลักทุเลปล่อยให้ร่างบางคร่อมตัวซัดเอาๆอยู่ฝ่ายเดียว

น้ำตาอันน่าอดสูพร่างพรายคลออยู่เต็มเบ้า ทั้งๆที่รู้ว่าต้องงี่เง่า ทั้งๆที่รู้ว่าบ้าบอทั้งๆที่รู้ว่าต้องบ้าคลั่งด้วยความโกรธทั้งๆที่รู้ว่าต้องทรมานและเจ็บปวด...แต่ทำไมกลับไม่อดทน...เคยอดทนได้แต่ทำไมกลับไม่อดทนต่อไป...แล้วทำไมต้องทำแบบนี้

ทำไมต้องเป็นแบบนี้!!

กำปั้นซัดลงพื้นปูนด้วยความอัดอั้นและโกรธตัวเองไปหลายครั้งติดกัน

“โทชิยะๆ ทำอะไร!!”น้ำเสียงตะคอกดังขึ้นเบาๆ จากร่างที่สะบักสบอมไม่มีชิ้นดีด้านล่างตน โทชิยะไม่ได้อ่อนแรงให้ในการทำร้ายเขาเลยซักนิด กระพุ้งแก้มเจ็บและปวดร้าวไปถึงฟันแต่ก็ยังเค้นเสียงถามร่างเล็กที่ทำร้ายตัวเองด้วยความเจ็บใจอยู่ขนาดนี้ได้

“ดายยยย...ฉันเจ็บกว่าดายหลายร้อยเท่าเลยนะ...”ใบหน้าคมด้านล่างตนแตกและยับเยินด้วยมือของเขาแล้ว เลือดที่มุมปากก็ไหลออกมาไม่หยุด

แต่ทำไมไอ้หมอบ้านี่มันยังยิ้มอยู่ได้...ทำไมมันยังยิ้มทั้งน้ำตาอยู่ได้!!
นอนนิ่งอยู่ทำไม ทั้งๆที่เขาทำถึงขนาดนี้!!
ทั้งๆที่ทำให้เจ็บถึงขนาดนี้!!
ไม่เข้าใจโว้ยยยยย!!!



“ฉะ...ชั้น ..จะ..ดีใจ ดีมั้ยนะท็อตจิ..”

“ดีใจซิ นายต้องดีใจดาย นายต้องดีใจซิ...ที่เห็นฉันเจ็บ...”ฝ่ามือเรียวเล็กควานหาโทรศัพท์ที่คิดว่าอยู่ตามกระเป๋าเสื้อผ้าของดายให้ทั่ว

“ตอนนี้ชั้นเจ็บตรงนี้...ที่สุดเลยดายย...”ไม่คิดว่าจะทำได้แต่ก็ทำไปแล้ว ฝ่ามือและหลังมือของตัวเองก็แตกและถลอกปลอกเปิกไปบ้างเหมือนกันแต่โทชิยะไม่สนใจมันหรอก

หัวใจเขาซิ มันเจ็บระบมไปหมดแล้วในตอนนี้...ยิ่งเห็นสภาพของร่างกายอีกฝ่ายที่ใจก็ยิ่งปวด...อีกมือกุมมือดายเอาไว้แนบอก ส่วนอีกข้างก็กดเบอร์บนโทรศัพท์ของอีกฝ่ายไล่หาชื่อที่ตัวเองรู้จัก

“คาโอรุ ๆๆรับซักทีซิวะ!“ละลำละลักเรียกชื่อคนที่พอจะพึ่งพาได้ที่สุดในเวลาเช่นนี้ ถึงจะยังน้อยใจ เสียใจและโกรธอีกฝ่ายแต่เขาก็มีสติอยู่บ้างล่ะ

ตกใจไม่น้อยที่เห็นสภาพของดาย เขามันก็ผู้ชายคนหนึ่งถึงจะตัวเล็กไปหน่อยแต่เรื่องชกต่อยมันก็เป็นไปโดยสัญชาตญาณ ยิ่งดายไม่พูดยิ่งดายไม่ห้ามซ้ำด้วยอารมณ์ร้อนที่เกินควบคุม มีเหรอที่ดายจะยังยืนอยู่ได้โดยที่ไม่เป็นอะไร


“นายต้องลุกขึ้นมาโกรธฉันนะดาย...นายต้องลุกขึ้นมาทำโทษฉัน!!”ร่างบางพูดไปก็พยายามลุกขึ้นประคองพาอีกฝ่ายไปขึ้นรถ

“ทำโทษฉันเสร็จแล้ว...เราค่อยมาคุยกันใหม่นะดาย...เรามาตกลงกันใหม่”

ร่างแกร่งฝืนยิ้ม...เขาได้ยินหมดทุกคำพูดที่ร่างบางเอ่ยกับเขาแต่เขาจะทำอะไรได้ แค่เพียงจะพูดก็เจ็บระบมไปหมดทั้งหน้าทั้งปากทั้งตัวโดนเจ้าเอวบางอัดเอาซะเละ…

ทั้งมือทั้งตีนหนักชะมัด
ทั้งๆที่เก่งและคล่องตัวออกขนาดนี้แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาทำไมไม่สู้เขาบ้างล่ะ ทำไมไม่ต่อยเขาให้คว่ำเหมือนตอนนี้บ้างโทชิยะ
ทำไมปล่อยให้เขาทำร้ายอยู่ได้ฝ่ายเดียว...
ปล่อยให้เขารังแกอยู่ได้ยังไง...?

ซัดเขาเละขนาดนี้มันสมควรโกรธใช่ไหม...สมควรแก้แค้น หายดีเมื่อไหร่แล้วค่อยเอาให้ตายทั้งเป็นเอาให้เจ็บปวดมากกว่าที่เขาได้รับ
กักขัง หน่วงเหนี่ยว ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น...
ร่างกาย หัวใจ ตลอดจนความรู้สึก ใส่กุญแจกักขังเอาไว้กับบทลงโทษอันโหดร้ายเหมือนเดิม...

ฮึ!!

เจ็บอกดีพึลึก!!

ดายส่ายหน้าฝืนอมยิ้มซีดเซียว...จะให้หายแล้วเล่นบทโหดอย่างเดิมเหรอโทชิยะ

จะให้ฉันกลับไปเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ...?

“เอาล่ะดาย...ตอนนี้ฉันติดค้างนายอยู่น่ะ...เราไปโรงพยาบาลกัน รอหายเมื่อไหร่แล้วค่อยมาเอาคืน”

อยากจะหัวเราะแต่หัวเราะไม่ออก เจ้าเอวบางที่เปลี่ยนตำแหน่งมาเป็นคนขับรถพูดอะไรขึ้นมาไม่เห็นรู้เรื่อง

“ฉันติดค้างนาย ยินดีให้นายเอาคืนให้สาสมเลยดายย”

ฝ่ามือเรียวเล็กคว้าเอามือหนามาจับพร้อมกับหันมาบอกด้วยความมุ่งมั่น แต่ร่างแกร่งข้างกายกำลังจะหมดสติลง

“แลกกัน...ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น รอให้นายเอาคืนนะดาย”รู้สึกตัวเองพูดมากจนน่ารำคาญ แต่เขาก็อยากจะพูด พูดอะไรก็ได้ บ้าบอยังไงก็ได้ให้ดายโกรธให้ดายเกลียด...แลกกับการไม่ปล่อยเขา...

ปล่อยกันง่ายไปแบบนี้...ให้ตาย!

“แต่ฉันรู้สึกดีเป็นบ้าเลยดาย...ได้ทำร้ายดายนี่มีความสุขที่สุดเลย...นะ”จะหันไปยิ้มเยอะเย้ยให้กับคนที่นั่งคอตกอยู่ด้านข้าง...แต่ร่างนั้นก็หมดสติไปซะก่อนแล้ว ทำได้แค่เพียงเอื้อมฝ่ามือออกไปลูบไล้ใบหน้าและสันคางของอีกฝ่ายเบาๆ

“มีความสุขที่สุดเลยย...แต่...ทิ้งกัน ปล่อยกันไปแบบนี้...ฉันก็แย่ซิดาย…”

“แล้วความรู้สึกฉันล่ะดายจะทำยังไง...จะปล่อยไปยังไง...ใครจะรับผิดชอบ...?”

ลุกขึ้นมาบอกกันหน่อยเถอะดาย...ลุกขึ้นมาบอกเขาหน่อย...ทำกับเขาถึงขนาดนี้ ทรมานทรกรรมเขาต่างๆนาๆไม่คิดว่าเขามันจะไม่มีความรู้สึกอะไรเลยเหรอ...?

งี่เง่าชะมัดโทชิยะ...

ทำไมเขาไม่รีบไป ทำไมเขาไม่รีบหนีไปเลย หนีไปจากดายหนีไปให้พ้น มีโอกาสแล้วนี่ ดายให้โอกาสเขาแล้ว จะมารีรออะไรกัน แทนที่จะดีใจที่จะได้ไปให้พ้นๆ จะมัวมานั่งคร่ำครวญหาอะไรอยู่ จะมัวมาเป็นคนดีพาไอ้โรคจิตนี่ไปหาหมอทำไมกัน...

เขาหวังอะไรอยู่...

โง่สิ้นดี โง่ที่สุดเลยโทชิยะ นายมันโง่ที่สุดเลย!!!

ฝ่ามือทุบกับพวงมาลัยรถด้วยความอัดอั้น ร้องไห้ เสียใจ ใจเสีย สะอึกสะอื้น อ่อนแอ อ่อนแอมาตลอดแบบนี้ยังไงเขาถึงได้ทุกข์ใจแบบนี้ไม่มีสิ้นสุด



จบตอน...

 :bye2: :oni1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 10 อัพแล้วครับ 1/10/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครั
เริ่มหัวข้อโดย: fc_uk ที่ 01-10-2008 14:53:16

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:



 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 10 อัพแล้วครับ 1/10/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครั
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 01-10-2008 15:34:29

โอ้ย....มันอะไรกันเนี่ย 

ชวนกันไปเที่ยว หวานกันอยู่ดีๆ ทะเลาะกันซะแล้ว

สนุกมากเลยจ๊ะคนแต่ง  o13

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 10 อัพแล้วครับ 1/10/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครั
เริ่มหัวข้อโดย: mahmeow ที่ 01-10-2008 20:43:45

เฮออ....เครียดดด....

สองคนนี้จะอยู่กันได้..ต้องตีกันเท่าน้านนน....(คนอ่านเครียดนะเนี่ย...)

ดีใจที่ดายพูดว่าขอโทษซักที...(ลุ้นจนเหนื่อยเลยคะ...)

แต่โทชิยะก็เป็นไปด้วยซะงั้น....สองคนนี้...ก็บอกว่ารักไปเลยได้ม้ายย.... :angry2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 10 อัพแล้วครับ 1/10/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครั
เริ่มหัวข้อโดย: @^_^@PeaZa@^_^@ ที่ 01-10-2008 23:24:46

มาต้อแล้วววววววววววววววววววววว!!!!  :m4:

รอตั้งนาน นึงว่าจะไม่มาต่อแล้วนะเนี่ย  :m1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 11 อัพแล้วครับ 4/10/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครั
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 04-10-2008 10:13:23

 :oni1: :oni1:

ไปอ่านต่อกันเถอะฮะ..

**************************************************

ความสุขแค่เพียงไม่กี่ชั่วโมงที่ร่างสูงหยิบยื่นให้ ถูกเจ้าของกระชากกลับไปไม่หลงเหลือให้ซึมซับเอาไว้ได้อีกแล้ว

รู้สึกแย่กว่าครั้งไหนๆเลยซินะ...ต่อให้ดายทำร้ายร่างกายให้เจ็บเจื่อนตายก็ไม่ได้รู้สึกแย่เท่าครั้งนี้...

น้อยใจ เสียใจ ความรู้สึกด้านลบคุมคามจนประคองสติ ประคองตัวตนเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป...

...............

......................

คำพูด รอยยิ้ม ใบหน้า ฝ่ามือ วงแขน ทั้งหมดอบอุ่นอ่อนโยนมันก็แค่ภาพลวงตาที่ร่างสูงใช้หลอกล่อให้ตายใจเท่านั้น...จริงๆแล้วดายยังใจร้ายใจดำกับเขาไม่เปลี่ยนแปลง

ตลอดหลายเดือนมานี่ เขาเคยพูด เคยนอน เคยเห็นหน้าเคยออกไปไหนกับใครที่ไหน ไม่มีเลยซักครั้ง พูดก็พูดอยู่กับคนแค่คนเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างของเขามันก็ขึ้นอยู่กับคนแค่คนเดียว...อะไรก็ยอมให้หมดแล้ว จะเอาอะไร ทำร้ายกันแบบไหนก็ได้ทำกับเขาจนสะใจไปหมดแล้ว...ยอมให้ถึงขนาดนี้แล้วแท้ๆ...แต่ทำไมยังใจดำและทำร้ายเขาไม่สิ้นสุดซักทีล่ะดาย


คงเกลียดเขาเข้าไส้เข้ากระดูกดำไปแล้วซินะ ตอนนี้แม้แต่หน้าเขาก็ยังไม่อยากจะเห็นไม่อยากมอง...คงอยากจะปล่อยเขาไปแล้ว คงสะใจและเกลียดจนพอใจแล้วซินะถึงได้จะปล่อยไป


นี่มันย้ำว่าเขาไม่มีค่า ไม่มีความหมายอะไรเลย...

ชัดเจนดีจริงๆ...เจ็บชะมัด เจ็บไปหมด...

ร้องไห้ให้ตายก็คงไม่มาสนใจ...
จะทำอะไรก็คงไม่มาสนใจอีก...
มือที่ไขว่คว้าไปข้างหน้า...ไม่มีการคว้าจับตอบรับไว้
ดวงตาที่พร่าเลือนไปด้วยน้ำตา มืดมัว...มองหาใครไม่เจอ
ทำไมชีวิตมันช่างมืดมน อดสู รันทด ไร้ค่าได้ขนาดนี้...

แล้วแบบนี้จะอยู่เข้าไปได้ยังไง...ไม่มีสิ่งใดยึดเหนี่ยวพอให้ยืนหยัดอยู่ได้บ้างเลย...จะอยู่ต่อไปได้ยังไงกัน...

ทั้งความรู้สึกทั้งร่างกายอ่อนแอจนเกินเยี่ยวยาได้อีกแล้วล่ะดาย...

เขาพ่ายแพ้ให้กับความอ่อนแอของตัวเองอีกแล้ว


...ขอโทษ...ดายยย

ถ้าการมีชีวิตอยู่ของเขามันทำให้เป็นทุกข์และเจ็บปวดมากมายแบบนี้...
ก็...ขอโทษด้วย



รอยนี้...ดายจำได้ไหม...ครั้งแรกที่ทำน่ะ...จำได้ไหมดาย...ฉันเจ็บมากเลย...

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน...ใบมีดเล็กๆค่อยๆกรีดบนผิวเนื้อ กดลึกลงไป ลึกลงไปอีก...อ่า..รู้สึกดีจังเลยดายย

ใบหน้านี้..ลำตัวพวกนี้...มันเคยทำให้ดายรู้สึกดีบ้างไหม..ไม่แน่ๆเลยใช่ไหม...ไม่งั้นดายจะตบจะตีมันแบบนี้เหรอ...

เกลียดใบหน้า เกลียดร่างกายตัวเอง...เพราะมันเป็นสิ่งที่ดายเกลียด...จะทำลายมันดาย
ตบตีแบบนี้...ตีมันให้แตกย่อยยับ

เลือดนี่อีกดาย...เลือดนี่ก็จะเอามันออกมาให้หมด ให้มันล้างให้หมด

อืออ...แต่...ใบมีดเล็กๆแค่นี้ไม่น่าเชื่อนะดาย...มันทำฉันเจ็บมากกว่าครั้งแรกซะอีก...มีความสุขไหมดาย...ฉันเสียเลือดให้ดายอีกแล้ว...ไหลไม่หยุดเลยดูซิ...
 
มันต้องกรีดอีกดาย...เอาอีก...อีกแผล...

รอยนี้....เจ็บ...เจ็บเหมือนถูกตัดขั้วหัวใจยังไงยังงั้น...เลือดนี่...ล้างความโกรธความเกลียดให้ฉันได้ไหมดาย...

ถ้าได้...จะเอาออกให้หมดตัว...ถ้ามันทำให้ล้างความเกลียดจากใจดายได้...ฉันยอมดาย...แต่เจ็บเหลือเกิน...นี่กระมังที่ดายปรารถนาให้รู้สึก

มันยังไม่พอซินะ  อีกรอยเหรอดาย...

แต่รอยนี้... ขอกรีดให้มันย้ำตัวเองดาย เจ็บแค่ไหน ทุกข์แค่ไหน ประชดไปมากแค่ไหน เจื่อนบ้าเจื่อนตายไปกี่ครั้ง...มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...มันก็เป็นแค่วิธีการเรียกร้องความสนใจแบบโง่ๆ...

ครั้งนี้...ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นะดาย...ฉันก็ยังโง่เหมือนเดิม

เลือดโง่ๆ...อยากให้ดายได้เห็นมันจัง...ทั้งเลือดทั้งแผล คงทำให้ดายสะใจ...

ดี...ดีดาย...ลึกกว่านี้อีก...กดลงไปมากกว่านี้อีก...ให้มันย้ำคิดว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันมากไปกว่านี้...ระหว่างเรามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้...จะได้จากไปแบบไม่มีอะไรติดค้างกันจริงๆ...

จะ...เจ็บ...แต่ยังได้อยู่นะ...ยังได้อยู่...

สุดท้ายแล้วดาย...

รอยสุดท้ายแล้วจริงๆ...รอยนี้...ตัดขาดกันไปเลยนะ...

ตัดขาดจากกันให้ได้...ตัดกันให้ขาด ตัดกันให้ตาย...ในใจจะลืมไปให้หมด จะไม่ให้หลงเหลือความรู้สึกใดๆไว้อีก...

ตัดลมหายใจไปด้วย...

จบกันแค่รอยนี้ดาย…จบกันแล้ว...

จบกันไปซักที...

.....

.....  .....  .....


ทั้งทรมานทั้งเจ็บปวด...หัวใจร่างกายสมควรได้รับการลงโทษอย่างโหดร้าย

ได้ยินไหม...ได้ยินหรือยัง หัวใจที่ตะโกนร่ำร้อง น้ำตาไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย...อยากให้รู้ว่าเจ็บอยากให้รู้ว่าปวด อยากเห็นหน้า อยากให้รู้ว่าคิดถึง...อยากให้รู้จะยังไงก็พ่ายแพ้ให้อยู่ดี

ใบมีดตกลงข้างกาย กลิ่นเลือดคละคลุ้ง ห้วงสำนึกเริ่มล่องลอย เนื้อตัวร้อนดั่งไฟ...ตลอดเวลาที่พยายามทำร้ายตัวเอง ครั้งนี้คงหลุดพ้นซักที ให้ดินกลบหน้า ให้เลือดล้างอดีตในใจให้หายไป


ขออิสระกลับมา...
ขอความรู้สึกที่ถูกกักขังได้รับการปลดปล่อย...
ขอให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำสมหวัง…
ขอให้เลือดในครั้งนี้ล้างเอาความชั่วร้ายในใจของใครออกไปได้...
ขอให้ชีวิตนี้….แลกกับรอยยิ้มและความสุขของคนคนนั้น กลับคืนมา...


ความปรารถนาทั้งหมดนี้หวังว่าดาย...คงได้ยิน...


คงไม่มีอะไรจะทุกข์ทรมานเท่ากับการถูกคนที่เรารักทำร้ายจิตใจได้อีกแล้ว...


*****************************************************************************


“คะ...คะโอรุ...มาอยู่นี่กันได้ยังไง?”หลังจากที่หมดสติไปนานและตื่นขึ้นมาอีกครั้ง จมูกของเขามันก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ตลบอบอวลไปทั่ว

“โทชิยะโทรไปบอกเมื่อคืน...ให้มาเจอคุณที่นี้...แม่กับผมก็เลยออกมาเฝ้าครับ”ชายหนุ่มยืนอยู่ชิดเตียงคนไข้ตอบออกมาเบาๆ สายตามองไปยังมารดาที่ยังนอนหลับอยู่ที่โซฟาข้างผนังห้องด้วยความเพลีย

“แล้วเจ้าหมอนั้น...?”มันไปไหนแล้ว....? โทชิยะไปไหน ก็ขับรถมาส่งเขาไม่ใช่เหรอ?...นี่มันก็โรงพยาบาลที่เขาทำงานอยู่

“โทชิยะขับรถกลับบ้านไปตั้งแต่ผมมาแล้วครับ…คุณเป็นยังไงบ้าง...?”คาโอรุถามกลับสำรวจรอยอะไรต่อรอยอะไรที่เจ้านายถูกกระทำไป ทั้งผ้าพันแผล ทั้งพลาสเตอร์ยาเต็มไปหมดทั้งใบหน้าและลำตัวของเจ้านายของเขา บ้างเขียวคล้ำบ้างบวมปูดดูไม่ได้ไปทั้งตัว

คงทะเลาะกันอย่างหนัก เมื่อคืนที่เขาเห็น ดาย เจ้านายหมดสติไป ทั้งเนื้อตัวและใบหน้ายับเยินมีแต่แผลแตก ฟกซ้ำดำเขียวดูไม่ได้

แต่ทว่า...น่าแปลกใจที่โทชิยะกลับไม่มีร่องรอยการทำร้ายใดๆ ซึ่งปกติมันไม่น่าจะใช่ ยิ่งกลับดายเจ้านายเขาด้วยแล้ว ...มันไม่ใช่...

ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เขาก็เห็นมีแต่โทชิยะทุกทีที่เลือดตกยางออก...ครั้งนี้...ทีแรกยังคิดว่าหนักซะอีกแต่ที่ไหนได้ โทชิยะที่เขาเห็น ...แค่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ถามอะไรพูดอะไรก็เหมือนไม่รับรู้ ไม่ตอบอะไรเขาซักอย่าง

แต่เขาเห็นนะ...กำปั้นเล็กๆมีเลือดไหลแถมยังสั่นอยู่ตลอดเวลา จะเข้าไปดูกลับถูกตวาดลั่นห้ามมายุ่ง บอกอย่างเดียวว่าจะกลับไปรออยู่ที่บ้านเท่านั้น...เฮ้ย!!

...น่าสงสารน่าเป็นห่วง ไม่สนใจตัวเอง ไม่ดูแลตัวเอง คิดมากอีกแล้วแน่ๆ กลับไปก็ไม่พ้นร้องไห้อีก…ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง

จะสมน้ำหน้าเจ้านายที่นอนเจ็บอยู่นี่ดีไหมนะคาโอรุ...เขาสมควรย้ำแผลเหล่านี้ดีไหมนะ...

“หมัดหนักชิบหาย!!...เจ็บชะมัด!!”ดายนั่งสำรวจตัวเองพลางบ่นออกมา

“ไปโดนใครทำร้ายมาล่ะครับ...ซ้ำซะขนาดนี้...เล่นหนักกันจริงๆ” ถามไปยังงั้น ไม่ได้อยากจะได้คำตอบแต่ก็ยังดีกว่าให้ยืนเงียบอยู่เฉยๆ...ที่ดายโดนมันก็สมควรแล้ว...

“ฉะ..ฉัน…”ดายตะกุกตะกัก ไม่อยากบอก ไม่อยากพูด ...ไม่อยากเล่า

โทชิยะคงเอาคืนเขากระมัง คงอยากซัดเขาให้เดี้ยงแบบนี้มานานแล้วล่ะมั้ง...ป่านนี้คงหัวเราะดีใจที่ทำเขาเจ็บได้อยู่ที่บ้านไปแล้ว

“คาโอรุไปบอกหมอว่าฉันจะออกแล้ว”อีกครึ่งชั่วโมง หรือ 1 ชั่วโมง เขาก็ไม่อยากจะอยู่ทั้งนั้น

ใบหน้าขาวนวล รอยยิ้มน่ารัก ของใครคนหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวชวนให้อยากเห็นหน้าขึ้นมาซะเดี๋ยวนั้น

เจ้าเอวบางนั้นทำเขาอายไปทั้งโรงพยาบาล...ป่านนี้เขามิตกเป็นข่าวไปทั่วแล้วเหรอเนี่ย

“แต่คุณหมอให้คุณนอนพักผ่อนอีกวันนะครับ”

“ฉันก็หมอนะคาโอรุ...เป็นหมอแค่นี้ไม่ตายหรอก จะพักผ่อนอะไรกันเยอะแยะ”สลัดผ้าห่มเตรียมลุกขึ้น ต้องให้อาละวาดก่อนหรือไงนะ...กินยาพักผ่อนเดี๋ยวมันก็หายเอง


“ดื้อเข้าไป ดื้อเข้าไป ดื้อทำบรรพบุรุษกันเข้าไป จะไปไหนก็ไปเลยดาย มานอนเกะกะโรงพยาบาลอยู่ได้ เตียงยิ่งไม่พออยู่ ฉันเองก็ขี้เกียจรักษานายแล้วล่ะว่ะ”คุณหมอยังหนุ่ม ซึ่งคาโอรุจำได้ดีว่าเป็นเพื่อนของดายเดินเข้ามาพอดี

ดายยิ้มเจื่อนๆส่งให้เพื่อนหมอหน้าตาดีของตนกลับไป

“โชคยังดีนะดายที่ไม่เจออันธพาลเล่นของสาดกระสุนเข้าใส่แทน...”

“เอ่ออ..นั้นนะสิ..”นี่เพื่อนเขาเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า...แต่ก็ดี ปล่อยให้เข้าใจกันอย่างนี้แล้วกัน เขาไม่อยากอธิบายและพูดอะไรมาก

“กลับบ้านนอนพักแล้วกันดาย ขอตัวก่อนว่ะ มีเคสด่วนเข้ามาเมื่อเช้า แม่งเกือบร่อแร่เล่นซะเลือดอ่วมทั้งตัว...เฮ้ย! ...เสียดายความสวย ไม่น่าทำอะไรโง่ๆเลย...ไปล่ะดาย”

อะไรว่ะ...นี่มันมาบ่นให้ฟังแค่นี้นะ...แถมไม่ตรวจไม่สนใจเขาอีก เอ่อ เขาเป็นหมอนะ!!..เป็นหมอแล้วไง ...รักษาคนอื่นได้แต่รักษาตัวเองไม่ได้นี่ผิดไหม...

กลับบ้าน...กลับบ้านดีกว่า...กลับไปนอนบ้าน ไปรักษาตัวเองก็ได้วะ...กลับไปดูหน้าใครบ้างคน กลับไปทะเลาะกับใครบางคน กลับไปยั่วโมโหใครบางคน ให้คนบางคนโกรธเล่น ให้คนๆนั้นยิ้มและพูดด้วยดีกว่า....
…

….

แต่ว่า...จะไปพูดอะไรก่อนดีล่ะ...จำได้ว่าเมื่อคืนทำให้โกรธไปมากๆนี่น่า...โกรธมากจนถึงกับซัดเขาซะเล่นเอานอนโรงพยาบาลแบบนี้ทำไม...

จำได้ว่า...ไปดูหนัง...แล้วหนังมันไม่สนุก พระเอกโง่ นางเอกก็โง่ ดูกันเข้าไปได้ยังไง ไอ้คนข้างๆเขาก็ดูไปร้องไห้ไป …เซ็นซิทีฟจริงๆ

โทชิยะ. ก็แค่ๆ...

หนังมันก็แค่หนัง...จะจริงจังอะไรนักหนา
นั่นนะสิมันก็แค่หนัง...แล้วทำไมเขากลับทนดูไม่ได้
มันก็แค่หนังนะดาย...เอ่อรู้แล้ว...แต่ทำไมเมื่อคืนถึงรู้สึกผิดจนควบคุมตัวเองไม่ได้ล่ะ
หน้าแหกยับตามตัวก็ระบบเจ็บร้าวไปหมดนี่มันก็แค่ความรู้สึกของหนังอย่างนั้นนะเหรอ

บ้าแล้วดาย!

นี่..หนังรักงี่เง่านั้นทำให้เขาถึงกลับลงไม้ลงมือทำร้ายตัวเองได้เลยนะ…?

และความสงสาร...เจ็บ...เสียใจ...โกรธ...ความรู้สึกเหล่านี้มันเกิดขึ้นมากมายกับเจ้าตัวเล็กนั้นได้ยังไง

ตะ...แต่..มันก็แค่หนังนะ
แค่หนังเว้ยยยย....!

แค่หนัง!!

ตะ..แต่ว่า...

ถ้านางเอกหนังคนนั้นทำร้ายตัวเองจนเจ็บปวดขนาดนั้น...

แล้วถ้าเป็นเรื่องจริง...

โทชิยะคนที่อยู่ข้างๆเขา เคยทำร้ายตัวเองต่างๆนาๆมานับไม่ถ้วนล่ะ มันจะเจ็บขนาดไหน...?

ระหว่างเขากับเจ้าเอวบางนั้นมันเรื่องจริง ไม่ใช่หนัง...!!

แค่คิดมาถึงตรงนี้ ดายก็รู้สึกผิดอย่างที่ไม่น่าให้อภัยตัวเองได้...นี่เขาเป็นบ้าอะไรไป นั่งหลอกตัวเองอยู่ได้..แค่รู้สึกผิดนี่...มันเป็นอะไรที่ตัวเองรับไม่ได้เลยเหรอไง..?

ก็ใครซะอีกล่ะที่มันทำให้โทชิยะเป็นแบบนั้น ต้องทำร้ายตัวเองแบบนั้น...ตัวเขาเองไม่ใช่เหรอไง...

กอ..ก็มันรู้แย่จนตัวเองรับไม่ได้
ก็มันรู้สึกผิดมากๆ...มากจนเริ่มเกลียดตัวเองขึ้นมาที่ทำแบบนั้นกับโทชิยะไป

ก็มันรู้สึกผิดจริงๆ โว้ยย!!

ก็คนมันผิดไปแล้วจะให้พูดให้ทำอะไรได้ สิ่งที่คนนั้นปรารถนามาตลอดมันก็มีเพียงอย่างเดียวเองนี่...

ไปจากเขา อยู่ห่างๆเขา หลุดพ้นจากความใจร้ายใจดำของเขา เดินจากเขาไป...เขาจะยอมให้จากไป

เขายอมปล่อยแล้วไง จะเอาอะไรอีก ไม่ดีใจเหรอไงกับสิ่งที่ต้องการมาตลอด

อยู่กับเขา มันต้องใช้ความอดทนและทุกข์ทรมานมากแค่ไหนทำไมเขาจะไม่รู้ มันไม่มีความสุขเลยนี่...

มีแต่ทำให้ร้องไห้มีแต่ทำให้เสียใจ มีแต่น้ำตา แล้วก็เสียใจทุกวัน...อยู่กับเขาไปมันก็ได้แค่นี้...สู้ให้เขาเสียใจกับมันเพียงลำพังไม่ดีเหรอ...ปล่อยให้เขาอยู่เพียงลำพัง...ความเจ็บปวดในอดีตเขาจะอยู่กับมันเพียงลำพัง ซักวันมันคงจะเบาบางลงไปเอง


ขอเขากลับไปเห็นหน้าอีกซักครั้งแค่นั้น...
ขอให้เขากลับไปขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่าง...
ขอให้เขาได้เห็นรอยยิ้มนั้นอีกที
ขอให้เขากอดอีกแค่ครั้งเดียว...

ขอแค่ได้กอด...ขอแค่ได้เอ่ยคำขอโทษ...
เขายอม...
ต่อให้ต้องเจ็บต้องปวด...ก็จะยอม...ให้ไป...
ไม่มีอะไรที่ต้องติดค้างกันอีกโทชิยะ...
ไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว...


จบตอน...

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 11 อัพแล้วครับ 4/10/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครั
เริ่มหัวข้อโดย: Givesza ที่ 04-10-2008 14:47:06

 :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 11 อัพแล้วครับ 4/10/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครั
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 04-10-2008 16:32:19

เศร้าจังที่รัก ฮือๆๆ :sad2:ๆๆๆ
คะน้าคิดถึงพี่เอ้มน๊า จ๊วบๆๆ
พี่ดาย....รีบๆไปล่ะ เดี๋ยวสายเกิ๊น o7
ทจจิ... ก็เข้าใจอ่ะน่ะ แต่บางอย่างมันคงจะมีตัวเลือกที่มากกว่านี้ :a6:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 11 อัพแล้วครับ 4/10/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครั
เริ่มหัวข้อโดย: katalina ที่ 05-10-2008 21:56:13

มานั่งอ่านต่อแล้วค๊าบบบ   :m4:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 11 อัพแล้วครับ 4/10/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครั
เริ่มหัวข้อโดย: mahmeow ที่ 05-10-2008 22:40:44

โอ้....ดายจะได้บอกไหมนี่...T^T........

อ่านเรื่องนี้ทีไร...เราหมดกำลังใจจะลุ้นทุกทีเลยคะ....เศร้ามากกกกกก.........

สงสารโทชิยะ...เจ็บแล้วจะกรีดตัวเองไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย....ดายจะเกลียดได้ยังไง...ตะกี้คุณหมอยังชมว่าโทชิยะส้วยสวยอยู่เลย..... :o12:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 11 อัพแล้วครับ 4/10/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครั
เริ่มหัวข้อโดย: Yurameki ที่ 06-10-2008 12:23:04

เพิ่งสอบเสดค่าเจ๊

แล้วพี่ดายจะได้ขอโทดท๊อจจิไม๊อ่า

ท๊อตจิเล่นกรีดข้อมือฆ่าตัวตายไปแล้วอ่ะ

 :sad2: :sad2: :sad2:

ต้องลุ้นให้ทจรอด  :impress:

พี่ดาย สู้ๆ :a2:

Fighto ne Die-san ~~

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 11 อัพแล้วครับ 4/10/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครั
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 07-10-2008 17:19:40

อ้างถึง

เศร้าจังที่รัก ฮือๆๆ ๆๆๆ
คะน้าคิดถึงพี่เอ้มน๊า จ๊วบๆๆ

 :o8: :o8: :o8:

ที่รักจ๋าเค้าก็คิดถึงที่รักนะค๊าบบบบบบบบบบบ  :o8:


****

ที่มันเศร้าก็เพราะว่าเค้าก็จิตตกตามท็อจจิมันอะ...งืออ ทำไงดีอะคะน้า :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 11 อัพแล้วครับ 4/10/2008 (ฮืออกลับมากันเถอะฮะ อยากเขียนต่อแล้วครั
เริ่มหัวข้อโดย: sooyuu ที่ 08-10-2008 11:45:15

โอ๊ยยยยยยยย
ยังคงคอนเซ็บทรมานใจได้เหมือนเดิมเลยพี่เอ็ม กรี๊ดดดดด :serius2:
อะไรของสองคนกันละนี้ ปากเเข็งทั้งคู่เลย ปากหนักมาก
สมน้ำหน้าแล้วที่ท๊อตจิต่อยซะอ่วม เห็นปากหน้ามาตั้งแต่ตอนเรื่องแล้ว
รักเค้า ก้ไม่บอกไม่เค้าไปว่ะ พอลับหลังแล้วมานั่งคิดว่าเค้าน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้
เดี่ยวปั๊ดดด ขัดใจจริงๆ เล๊ยยย ไอ้ดายบ้า
แล้วดูซิ มัวแต่นอนสลบอบู่นั้นเเหละ ท๊อตจิช้านนนน ร่อแร่แล้วอ่ากรี๊ดดดด :jul1:
อ๊ายยย ตายไม่ได้นะห้ามตายเด็ดขาด ปิ๊งไม่ยอม งี๊ดดดดดดด

คู่นี้วันไหนดีกันคงจะเป็นวันโลกแตก 555
สมกันน่าเนี่ย คู่มาโซ อิย่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ

พี่เอ็มมาต่ออย่างด่วนเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้อย่างแรง
หูยจบตอนได้ค้างคามากๆๆๆๆๆๆ
คู่โรคจิตอ่อนๆ สองคนนี้ จะลองเอยกันได้ยังไงเนี่ย
หนทางมืดมนมากๆ

ขออวยพรให้อิตาดาย กับท๊อจจิ ปากตรงกับใจไว้
อิอิ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 12 อัพ 8/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 08-10-2008 11:54:23

ฉันมีค่าแค่ไหน 12


“พะ...พี่”

“สารเลว!...อย่าอยู่เลย!!” กำปั้นหนักๆลอยซัดเข้าที่ใบหน้าเต็มแรงไม่ทันให้ดายได้ระวังตัว

นี่มันอะไรกัน!

“แกไม่ใช่น้องชั้นอีกต่อไป!..ดายแกทำอะไรลงไป!แกทำอะไรลงไป๊!!”แล้วหมัดที่สองที่สามก็ตามมาอีกติดๆ ไม่ให้ดายได้มีโอกาสและช่องว่างสวนหรือตอบกลับได้

อะไรกัน!

ดายถูกชกจนมึนไปหมด ร่างสูงแกร่งที่อยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้ท่าทางเจ็บแค้นและโกรธเขาเอาเป็นเอาตาย...แต่นี่...มันพี่ชายของเขานะ..

พี่ชายที่หายไปนาน...อยู่ๆโผล่มาซัดเขาเอาๆได้ยังไง

เขาไปทำอะไรให้พี่สุหงิโซ...

“พะ..พี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น..!”ไอ้รอยที่โทชิยะทำนี่มันก็เจ็บเจื่อนตายและนี่กลับถูกพี่ชายซ้ำรอยเก่าให้อีก  ดายยกมือเช็ดเลือดที่มุมปากตัวเองถ้าไม่ได้เหตุผลล่ะก็ พี่ก็พี่เถอะเขาขอสวนกลับคืนบ้างล่ะ

สลัดแขนที่คาโอรุรีบเข้ามาประคองไว้ออกทันที

“แล้วแกทำอะไรล่ะ ทำบ้าอะไรลงไป๊..!ท็อตจิมันถึงได้!..โธ่เว้ยยขออีกซักทีเถอะ!!”สุหงิโซเดือดเกินจะทนได้อีก...

ภาพของคนรักเมื่อชั่วโมงที่แล้วยังติดตา...ที่บ้านของดาย...เรื่องราวของน้องชายและคนรักจากปากคำของเพื่อนเจก็ยังซ้ำก้องอยู่ในหัว แล้วอย่างนี้จะให้เขาคิดเป็นอย่างอื่นได้อีกเหรอ...

น้องชายเขามันยังเป็นคน ยังมีความรู้สึกอยู่หรือไง มันถึงทำอะไรแบบนี้ได้โดยไม่รู้สึกอะไรซักนิด!!

โธ่โว้ยยยย!
อยากฆ่าให้ตาย!อยากฆ่าให้ตาย..ถ้ามันไม่ใช่น้องนะ..ถ้ามันไม่ใช่น้องงงง...

“พอได้แล้วนะครับคุณสุหงิ!...อายคนอื่นเขาบ้างนี่มันโรงพยาบาลนะครับ”หลังจากที่หายตกตะลึงคาโอรุก็ได้สติเผลอผลักสุหงิโซออกจากร่างของดายทันที

“มึงอย่ามายุ่งเรื่องของกูคาโอรุ!...ปกป้องมันเข้าไปซิ..เป็นพวกเดียวกันนี่ พวกมึงถึงได้ทำอะไรกันไม่รู้ตัว!”

สุหงิโซไม่คิดจะอดทนกับอะไรทั้งนั้น ยิ่งคนของดายเข้าขวางเขาก็ยิ่งเดือด คนทั้งบ้านรุมรังแกคนรักของเขา!

คนสนิทของดายตัวเล็กนิดเดียวเข้ามาขวางเขาไม่ให้เอาเรื่องดายได้

“เรื่องของคุณแต่มันเกี่ยวกับคุณดาย...ทำไมไม่พูดกันดีๆล่ะครับ”

“มึงถามเจ้านายมึงดูซิว่ามันทำอะไรกับคนของกู...มันทำอะไรลงไปคนของกูถึงเป็นแบบนั้น!!”

“คนของพี่!...หึ!”ดายยกมือเช็ดเลือดมุมปากอีกครั้ง ยังไม่ทันได้เก็บของออกจากห้องพักฟื้นก็พอดี...ถูกพี่ชายเข้ามาซัดเอาๆซะก่อนทั้งๆที่เขายังไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ

คนของพี่เหรอ...?

หึ!...ลืมไปเสียสนิท!!

เจ็บไม่ใช่น้อย...จะใครซะที่ไหนล่ะ...

แต่คนของพี่...เขาก็ทำให้มันเป็นคนของเขาไปแล้วนี่!

จะเรียกร้องเอาคืนเหรอไง!!

ดายค่อยๆลุกขึ้นยืนหลังจากที่ถูกต่อยล้มลงไป

“มันไม่สายไปเหรอพี่...ที่จะมาเรียกร้องเอาตอนนี้”ถูกชกที่หน้าจนปวดร้าวไปจนถึงกะโหลก กระพุงแก้มข้างในแตกยับจนเลือดไหลชิบออกมาที่มุมปากแต่เขาก็ไม่คิดจะสนใจมัน แค่นยิ้มเยอะเย้ยให้พี่ชาย

เขาก็ใช่จะมีน้ำอดน้ำทนอยู่ที่ปล่อยให้ต่อยเอาๆนี่มันเป็นเพราะเขาไม่ทันตั้งตัวหรอกน่า

“ไอ้ดายย...มึงอย่าอยู่เลย!!”

ให้เอาอะไรมาขวางก็ขวางไม่อยู่แล้ว เมื่อทั้งสุหงิโซกับดายวิ่งเข้าหากันอย่างนั้น อารมณ์ของพี่น้องก็แรงพอกันทั้งคู่

สุหงิโซกำลังรู้สึกเหมือนตัวเองถูกหยามเกียรติจากน้องชาย
ดายก็กำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกแย่งของจากพี่ชาย

“แม่เร็วอย่าเอาแต่ตกใจซิ ช่วยผมด้วย!!”ภาระหนักตกไปอยู่ที่คาโอรุคนเดียวที่ต้องรีบวิ่งเข้าไปยื้อจับสุหงิโซเอาไว้ในขณะที่แม่ของเขาก็เอาแต่ร้องไห้แต่ก็วิ่งเข้าไปขวางดายไว้ด้วย

“ปล่อยกูซิวะ!..ปล่อยกูคาโอรุ!!”สุหงิโซยังทั้งโกรธทั้งแค้นผสมกันไปหมด...เขาโกรธจนแทบจะกระอักเลือดตายอยู่แล้ว...

“ไม่!...จนกว่าคุณจะหยุดบ้า!..คุณไม่เห็นเหรอไง แค่นี้ดายมันก็เจ็บจะแย่อยู่แล้วนะครับ!!”คาโอรุก็อดที่จะโมโหไม่ได้เหมือนกัน

เหนื่อยมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ พอเช้ามายังต้องมาวิ่งวุ่นเรื่องดายออกจากโรงพยาบาลอีก แล้วนี่อะไร...พี่น้องซัดกันตีกันอย่างกับหม...ยังไม่รู้ใครผิดใครถูก สุหงิโซคนหนูคนโตของบ้านจู่ๆก็โผล่มานี่ก็เล่นเอาตกใจกันแล้ว แต่นี่มาถึงก็เอาแต่ชกน้องชายอยู่ได้...มันสมควรตกใจและโมโหไหม รู้ว่าเขาสู้แรงคุณหนูคนโตของบ้านไม่ได้...แต่ดายมันก็เพื่อนแถมยังเป็นเจ้านายของเขาอีก..เขาคงยอมล่ะ...

“มึงจะให้ท็อตจิมันลงไปตายให้ดูต่อหน้ามึงเหรอไงดาย! มึงถึงจะพอใจ มึงถึงจะหายบ้า!!”ยิ่งพูดก็ยิ่งเคืองนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าที่เขาเข้าไปเจอโทชิยะโดยบังเอิญนั้นอีก

“โธ่โว้ยยยย!!...ปล่อยกูๆ!!...”สุหงิโซไม่คิดจะฟังเสียงใดๆทั้งนั้นต่อให้ดายมีเหตุผลอะไรที่ฟังดูดีแค่ไหนมาอธิบายให้ฟังตอนนี้มันก็คงจะหยุดอารมณ์โกรธนี่ไม่ได้ง่ายๆ

“พี่พูดอะไร!...ไปรู้เห็นอะไรมา!!...มันจะตายก็เรื่องของมันพี่มาเกี่ยวอะไรด้วย!!”ไม่คิดว่าจะพูดออกไปได้ แต่มันก็โกรธพี่เว้ย!

ตามมาปกป้องกันถึงนี่++

ทำไม โทชิยะตอนนี้มันเป็นสิทธิ์ของเขาแล้ว มาเรียกคืนเอาตอนนี้...ฝันไปเถอะ!

ท่าทางไม่ยี่ระรวมถึงวาจาของดายมันฟังดูไม่เข้าหูสุหงิโซเป็นอย่างยิ่ง

“อย่าอยู่เลยมึงไอ้ดาย!..ปล่อยกูคาโอรุ ปล่อย!!...กูจะเอาเลือดชั่วมันออก!!ปล่อยกู๊!!!”สุหงิโซเลือดขึ้นหน้าตะโกนลั่นอยากวิ่งไปต่อยดายให้คว่ำแต่แขนเล็กๆนั้นเหนี่ยวเขาเอาไว้สุดแรงเกิด

“โอ้ยยย คุณสหงิอย่าครับ!!...ดายคุณก็หยุดซะบ้างเถอะ ไม่งั้นผมจะปล่อยให้ตีกันจริงๆแล้วนะ เหนื่อยโว้ยย!!”

ไม่คิดจะห้ามแล้ว...แรงเขาก็แค่นี้จะให้รั้งให้ห้าม ยื้ออารมณ์คนตัวโตอย่างกับตึกสองคนด้านหน้านี่...ไม่เอาหรอก

ตีกันไปเลย!
มันเหนื่อยแล้วก็หยุดเองแหละ!
ปากต้องมาแตกเพราะถูกข้อศอกไอ้พี่ชายบ้าเลือดอีก...บ้าโมโห บ้าพลังกันทั้งคู่!

เอาดิ ตีกันเลยย...

คาโอรุสะบัดแขนออกจากสุหงิโซทันที เจ็บปากจนไม่อยากสนใจอะไรทั้งนั้น

“ไม่ต้องมองดาย...คุณทำอะไรก็น่าจะรู้ตัวเองดี!”ไม่คิดที่จะต้องพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ แต่ขอซักหน่อยเถอะ ดายเจ้านายมันจะได้รู้สึกตัวซะบ้าง

“โธ่เว้ยยยยย!!”เสียงดายตวาดด้วยความไม่ชอบใจไม่ว่าจะสุหงิโซและคาโอรุเอง


“มึงไปดูผลงานมึงเลยน่ะดาย!...มึงไปดูผลงานมึง!!”โกรธมากแค่ไหน...ทำไมดายมันถึงเป็นไปได้ขนาดนี้...

สุหงิโซดิ้นฮึดฮัดอยู่ได้ไม่นานก็ยอมอ่อนแรงลงสองแขนที่ถูกคาโอรุล็อคไว้ทางด้านหลังถูกปล่อยแล้ว มองหน้าสบตากับน้องชายด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ไม่เคยเอ่ยและเคยบอกกับน้องชายตัวเอง...


โกรธจนอึดอัด แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรน้องชายตัวเองได้

คำว่าพี่ชาย...มันยังเป็นสถานะที่ทำให้ต้องเสียสละอยู่วันยังค่ำ
มันก็ยังค้ำคอให้เขารู้สึกว่าต้องพ่ายแพ้อยู่วันยังค่ำ

น้ำตาลูกผู้ชายจู่ๆก็ไหลออกมาอย่างไม่มีเหตุผลและไม่สามารถหยุดได้...

ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เขาเอาแต่หนีมาตลอด...หนีเพราะไม่ยอมรับ...ถ้าเขายอมรับเขาก็คงไม่ต้องหนีไปไกล...เขาก็คงไม่ต้องเนรเทศตัวเองไปอยู่ห่างๆ...ได้อยู่ใกล้ๆ ได้ปกป้องดูแล...คงไม่ปล่อยให้เป็นแบบนี้...คงจะไม่มีเรื่องเลวร้ายแบบนี้เกิดขึ้นได้...ความทุกข์ใจที่มีมาตลอดเวลาในตอนนี้มันเพิ่มขึ้นจนกลายเป็นความเสียใจและความโกรธ...โทชิยะต้องอยู่เผชิญปัญหาคนเดียว...ต้องอยู่ทนรับชะตาคนเดียว...รับแรงอารมณ์จากน้องชายเขาคนเดียว...

“มึงไปดูผลงานมึงดายย...มึงไปดู....”สุหงิโซทรุดลงนั่งร้องไห้ด้วยความทุกข์ใจ หัวใจรู้สึกปวดร้าวไปหมด


คงไม่มีอะไรจะทุกข์ทรมานเท่ากับการทนเห็นคนรักถูกคนอื่นทำร้ายได้อีกแล้ว...และมันยิ่งทุกข์ทรมานและเจ็บปวดที่คนทำร้ายเป็นน้องชายตัวเอง...

“ฮือออ...คุณหนูคะ...คุณหนูสุหงิ...”หญิงวัยกลางคนคนเดียวในเหตุการณ์ผ่านร้อนผ่าวหนาวมามากเกิน รับรู้ถึงความรู้สึกอีกฝ่ายได้ดี ทำไมนางจะไม่เข้าใจ สองแขนโอบกอดลูบหัวลูบหลังมีเพียงน้ำตาที่ปลอบคุณหนูได้...เห็นใจ... คิดถึง…เป็นห่วงและรักมากพอๆกับคุณหนูเล็กและลูกชายตัวเอง...เลี้ยงมากับมือทั้งสามคนให้ทนเห็นความทุกข์ใจของใครคนใดคนหนึ่งนางทำไม่ได้หรอก...

“พี่...ให้ผมไป..”ดายครางถามทรุดลงนั่งข้างหน้าพี่ชายตัวเอง ตกใจไม่น้อยที่เห็นว่าพี่ชายคนที่เคยเข้มแข็งมาตลอดร้องไห้ต่อหน้า...ตั้งแต่เขาจำความได้ ไม่มีเลยนะที่พี่สุหงิโซจะร้องไห้ให้เห็น

ดวงตาคมสวยของพี่มันสั่นระริก...มีทั้งแววเสียใจและทุกข์ใจ...และที่สำคัญโกรธเขาอยู่มาก...จนเขาไม่กล้าสบตาด้วย

“มึงมานี่!”จุ่ๆสุหงิโซก็ลุกพรวดพราดขึ้นคว้าแขนดายได้ก็ลากพาเดินออกจากห้องไปทันทีตามติดด้วยคาโอรุที่ประคองมารดาตัวเองให้เดินตามท่ามกลางสายตาผู้คนมากมายที่อยู่ในบริเวณโรงพยาบาลที่พวกเขาเดินผ่าน

***************************************************

ประตูห้องผู้ป่วยฉุกเฉินที่เขาเคยเดินเข้าเดินออกนับครั้งไม่ถ้วนห้องหนึ่งถูกพี่ชายผลักให้เปิดออกไป

“ดูซะ...มึงดูๆดาย...!”ร่างดายถูกผลักหลังให้เดินเข้าไปในห้องและทันทีที่สายตาของเขามันก็ไปหยุดกับภาพตรงหน้าที่ตอนนี้ราวกับว่าภาพข้างหน้ามันเป็นจุดศูนย์กลางเพียงอย่างเดียวที่สามารถทำให้เขาหยุดอาการต่างๆลงไป

ราวกับถูกใครเอาอะไรมาฟาดศีรษะให้สลบเหมือดไปเลยในคราเดียว!

จะบ้าเหรอไง!!

นะ..นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!
เป็นบ้าไปแล้ว!!

ภาพที่อยู่ข้างหน้าตรึงให้เขาหยุดอยู่กับที่ขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ...กระบอกตาร้อนผ่าวขึ้นมา...ไม่นะดาย!

ใบหน้าชาไปทั้งแถบ...เจ็บยิ่งกว่าถูกคนข้างหน้าชกให้ตาย...
ในหัวมึนไปหมดราวกับถูกค้อนทุบให้สลบไปคราเดียว...
ลำคอแห้งผากตีบตันไม่สามารถพูดหรือเอ่ยถามอะไรออกไปได้

…แค่เห็นใบหน้าหวานซีดเซียวมันก็ทำให้เขาหนาวจนเย็นยะเยือกไปทั้งตัว

อยากจะพาตัวเองเข้าไปใกล้ๆ...ถามว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไง...แต่สองขาของเขามันก็อ่อนแรงไม่สามารถพาเดินเข้าไปหาร่างเล็กที่เคยคุ้นนั้นได้เลย


ได้ยินเสียงป้ามาอิร้องไห้โฮและร้องด้วยความตกใจแข่งกับเสียงของคาโอรุที่ร้องตะโกนถามว่าเกิดอะไรขึ้นพร้อมกับที่ทั้งสองคนนั้นวิ่งไปถึงร่างบางนั้นก่อนเขาซะอีก...

ร่างบางนอนนิ่งๆไม่รับรู้ว่ามีใครอยู่ในห้องด้วย…สลบไปใช่ไหม...นอนหลับอยู่ใช่ไหมโทชิยะ

สายระโยงระยางที่มาจากถุงเลือดและถุงน้ำเกลือรวมทั้งอุปกรณ์ที่อยู่รอบเตียงคนป่วย...เพียงเท่านี้มันก็อธิบายให้เขาเข้าใจได้แล้ว

ทำไมเขาถึงได้ลืมไปได้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา...อีกฝ่าย...ต้องการและเรียกร้องเอาอะไรจากเขา...

ใบหน้าหวาน...มีรอยฟกซ้ำ...นั่นใครทำ...?
ตามลำตัวเต็มไปด้วยร่องรอยเขียวคล้ำนั้นอีก...ใครเป็นคนทำ..?
ฝ่ามือทั้งสองข้างถูกพันด้วยผ้าพันแผลนั่นอีกล่ะ...ใครเป็นคนทำ...?

ไม่นะ ไม่เอาอีกแล้ว...ทำไมระหว่างเราสองคนมันถึงได้มีอะไรเลวร้ายแบบนี้ตลอด...

ลำแขนที่ตกอยู่ข้างกาย...มีผ้าพันแผลพันยาวขึ้นมาถึงข้อศอก...ใครทำโทชิยะ...ใครทำ...!!

จะทำให้เขาคลั่งตายให้ได้ใช่ไหม...
จะทำให้ดิ้นตายต่อหน้าเลยใช่ไหมโทชิยะ...
แค่นี้มันยังทำให้เจ็บและเสียใจไม่พออีกหรือไง...
จะทำให้เขาบ้าตายตามให้ได้ใช่ไหม...!!
แล้วจะต้องให้ทำยังไง...
จะต้องให้ทำยังไง...!!

“ทำไมโทชิยะ!...ทำไม๊!!”ดายผละเข้าชกผนังห้องระบายความรู้สึกของตัวเองเมื่อไม่สามารถทำอะไรได้มากเกินไปกว่านี้อีกแล้ว

“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยวะ!!...ทำไมถึงทำแบบนี้!”กำปั้นทั้งทุบทั้งชกโกรธเสียใจมากแค่ไหน เคยลุกขึ้นมารับรู้ผลการกระทำของตัวเองบ้างไหม...ลุกขึ้นมามองเขาบ้างซิโทชิยะ!!

“ทำไม๊!!ฮึก!!”

“พอเถอะดายย...พออ” สุหงิโซจับแขนที่เตรียมชกลงผนังอีกครั้งนั้นเอาไว้ได้ทัน...เขาไม่ทันได้สังเกตุอาการของดาย...แค่นี้มันก็แย่พอแล้ว

“พี่...ผะ..ผม”

แน่นหน้าอก...อยากขอโทษ...แต่ทำได้แค่ปล่อยให้น้ำตามันไหล...ไม่มีอะไรดีเกินกว่าให้มันไหลออกมาอีกแล้ว...

แค่เห็นใบหน้าไร้สีเลือดที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง เขาก็ใจเสียไปหมด กลัว...กลัวกว่าครั้งไหนๆ
กลัวจนบรรยายไม่ถูก...เขาไม่เคยกลัวอะไรเท่ากับการที่โทชิยะทำแบบนี้...

หัวใจถูกกระชากทิ้งจริงๆก็คราวนี้แล้วซินะ...เจ็บร้าวไปหมด
ยิ่งมองใบหน้าที่สงบนิ่งซีดเซียวนั้นที่ใจก็ยิ่งเหมือนถูกดึ้งทึ้งหลุดออกไม่เป็นชิ้นดี

“พี่..ผมไม่เข้าใจ ผมไม่อยากให้มันเป็นอย่างงี้...ทำไมพี่ ทำไม ผมไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี๊..!”

ความเสียใจมากมายจะมีใครรับรู้กับเขาได้บ้าง จะมีใครรู้ว่าเขากลัวเหตุการณ์แบบนี้มากแค่ไหน โทชิยะรู้ไหม รู้ไหมว่าเขากลัว!

“แต่แกก็ทำให้มันเป็นไปแล้วดาย”สายตาตัดพ้อต่อว่าทั้งโกรธเขาและคงจะเกลียดเขาไปแล้วจากพี่ชายรวมทั้งป้ามาอิและคาโอรุหันมามองเขาแต่เพียงผู้เดียว

“ผม...ควรจะทำไงดี...พี่ผมควรจะทำยังไง..ฮึกกก”คงไม่มีครั้งไหนที่เขาจะรู้สึกเจ็บได้มากมายเท่าครั้งนี้อีกแล้ว


เขาอยู่มาได้ด้วยความอ่อนแอของโทชิยะ
เขาอยู่มาได้ด้วยการเห็นความเสียใจและทรมานของโทชิยะ
อยู่มาได้ด้วยการได้เห็นน้ำตาที่มันไหลออกมาเพราะเขาเป็นคนทำ...
ความเจ็บความปวดของอีกฝ่ายเป็นสิ่งที่เขาต้องการ...และมันทำให้เขาอยู่มาได้

แต่โทชิยะจะรู้ไหม...ว่าตลอดเวลาที่เขาอยู่มาได้นั้นมันเต็มไปด้วยความทุกข์ใจเสียใจเหลือเกิน...

ครั้งแล้วครั้งเล่า...ที่เกิดขึ้น
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่โทชิยะทำ...

เขากลัวที่สุด ...กลัวจับใจ

โทชิยะไม่มีวันรู้หรอกว่าภายใต้ความเข้มแข็งและใจร้ายของเขานั้นมันมีความอ่อนแอที่ซ่อนเอาไว้มากมายแค่ไหน

ขอบคุณ..ขอบคุณมากโทชิยะ...ขอบคุณที่ยังอยู่ต่อ...ขอบคุณที่ยังมีชีวิตอยู่ต่อไป...ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งเขาไป...


ดายไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้นานแค่ไหน..เขาคงไม่สามารถอธิบายอะไรให้พี่ชายฟังได้ในตอนนี้และจนป่านนี้แม้ทุกคนจะไม่อยู่ในห้องนี้แล้ว เขาก็ยังไม่สามารถลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินไปหาร่างที่หลับอยู่บนเตียงนั้นได้


อย่าให้เขาเข้าไปเห็นเลย...
อย่าให้เขาเข้าใกล้ร่างนั้นอีก...
อย่าให้เขาเข้าไปพูดและทำอะไรที่จะทำร้ายร่างบางนั้นได้อีก...

ยิ่งเขาเข้าใกล้โทชิยะก็ยิ่งอ่อนแอ...สุดท้ายความอ่อนแอของโทชิยะมันก็ทำให้เขาพ่ายแพ้ไม่มีชิ้นดี

คำขอโทษและความเสียใจของเขา...โทชิยะคงไม่อยากรับรู้แล้วในวินาทีนี้...

เขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก ต่อให้ต้องทรมานต่อให้ต้องเจ็บเขาก็ต้องทำ...ถ้าสิ่งนั้นมันเป็นผลดีและไม่ทำให้ร่างบางเสียใจอีกต่อไป...

เขามันเลวโทชิยะ..

เขามันเลว...


คงไม่มีอะไรจะทุกข์ทรมานเท่ากับการทำร้ายคนที่เรารักได้อีกแล้ว...

จบตอน...



***


น้องปิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง

กลับมาอ่านด่วนนนนนนนนนน

555555+


ปล.เล็กๆน้อยๆก็เป็นสุขใจ


พี่เอ็มจิตตกได้ที่เลยอะปิ๊ง   :o12:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 12 อัพ 8/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: sooyuu ที่ 08-10-2008 12:29:36

น้องปิ๊งกลับมาอ่านแล้วจ๊ะพี่ และจะรออ่านต่อไปทุกๆ ตอน
ดีใจพี่เอ็มมาต่อได้แบบรวดเร็วมาก เพิ่งรีพลายไปเมื่อกี้มาต่อแล้ว อิอิ
(ชั้นมาต่อตอนที่แล้วตั้งแต่นานแล้วโว๊ย!!/พี่เอ็ม :angry2:)

อิดายเอ๊ย เห็นแบบนี้แล้วมันจะสำนึกไหมเนี่ย ฮึฮึ
น้องท๊อตจิ โถ่ช้ำไปหมดแล้วมือนู๋ กรีดไปกี่ครั้งแล้วเนี่ย ฮึก
หลัวท๊อตจิตื่นขึ้นมาแล้วจะกลายเป็นบ้าเหลือเกิน โฮกๆๆๆ
สภาวะจิตใจอ่อนเเออย่างรุนแรง ดูจากแต่ละเรื่องที่คิดไปนี้
คิดไปในทางลบสุดๆ เป็นปิ๊งปิ๊งคงบ้า
ก็อิดาย ดีได้ไม่เคยตลอดรอดฝั่งเลย
ดายเอ๊ย ท๊อตจิตื่นมาแล้วช่วยทำดีกับเค้าให้มากๆ หน่อยน่า
น่าสงสารอ่าฮือออออ

ตอนนี้ ขอขอบพระคุณคุณพี่ชายมากๆ ที่ช่วยซ้ำเติมอิตาดาย
ได้อย่างสะใจคนอ่านเป็นอย่างยิ่ง 55555+

ปล. รอตอนต่อไปค่า
ขอบคุณพี่เอ็มที่มาแต่งให้ได้อ่านนะคะ
เป็นเรื่องที่มืดมนดีจริงๆ ฮือออออออออ
แต่ชอบค่า กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 12 อัพ 8/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: nbom_pkai ที่ 08-10-2008 14:42:58

อ๊ากกกกกกกกกกกกก :m31:


บ้ากันเข้าไปทั้ง2คน


มีเรื่องอะไรก็คิดเอาเองไม่ยอมพูดกันให้เข้าใจ :serius2:


ไอพวกบ้า :angry2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 12 อัพ 8/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: The Living River Ping ที่ 08-10-2008 18:59:09

โอ๊ยยย โดนไปหลายหมัด มึนไปหมดแล้วววว  o2

อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะเจ้าคะ จ๋าขอ  :m15:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 12 อัพ 8/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: karunanont ที่ 08-10-2008 22:43:35

 :pig4:

 :m15:

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ติดตามมาตั้งแต่ปีที่แล้ว ในที่สุด พี่ก็มาต่อจนได้

* o7ปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :m15:*

ดายยยยยยยยยยยย มีปากทำไมไม่พูดไปวะ
พูดไปสิ ว่ารักโทชิยะ ว่าขอโทษ ปากอมอะไรอยู่ดาย
ทำไมแค่นี้พูดไม่ได้
ต้องรอให้เสียเขาไปก่อนจริงๆหรือไง ถึงจะยอมพูดออกมานะดาย
 :m16:

ดายยยยยยยย  พูดมันออกมาเถอะ นะ
ทั้งดายทั้งโทชิยะนั้นแหละ
ทำไมถึงไม่พูด  ละ
การกระทำมันไม่ใช่สิ่งที่เราจะได้เข้าใจไปหมดทุกเรื่องนะ
ขอร้องละ อย่าให้คนอ่านลุ้นจนเหนื่อยเลย

แค่นี้ก็ลุ้นข้ามปีแล้วนะ   :a6:

โทชิยะอย่าเป็นอะไรไปนะ ขอร้องงงงงงง
อย่าเป็นอะไร อย่าจากดายไป ไม่ยอมมมมมมม  :serius2:
ดายยยยยยยย อย่าปล่อยโทชิยะไปสิ
ไอ้บ้า  แกพูดแบบนั้นออกไปทำไม  อย่าปล่อยเขาไปสิ
ทำตามใจตัวเองสิ ทีเหมือนก่อนไม่เห็นจะแคร์
อย่าปล่อยโทชิยะไปนะ 

มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แต่ขอบคุณมากนะคะ ที่พี่ยังไม่ลืมเรื่องนี้  :man1:
งืดดดดดดดดด นู๋นึกว่าพี่จะลืมไปแล้วซะอีก

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  :m15:


ดายถ้าโทชิยะตื่นขึ้นมาละก็ ดูแลเขาให้ดีๆรู้ไหม
พูดคุยกันให้รู้เรื่องรู้ไหม อย่าต่างคนต่างคิด
เดียวป๊าดดด  :เตะ1:

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

รักดาย
รักโทชิยะ
รักคนแต่งที่สู๊ดดดดดดดเลย   :jul1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 12 อัพ 8/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: [D]a[D]a [T]oo[N] ที่ 09-10-2008 00:00:10

น่าสงสารอ่ะ.............

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 12 อัพ 8/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 09-10-2008 08:47:07

อ้างถึง

:a2: :a2:

ดีใจได้เจอะไข่น้อง Kurunanont นะครับ55+


ตั้งแต่อยุ่ที่นี้มา ขอสารภาพว่ายังไม่เคยได้ตีไข่ใครแตกเลยอะ


ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก


ขอบคุณมากๆเลยนะครับที่ตามอ่านกันมาตั้งแต่ปีที่แล้ว ไอ้เอ็มทราบซึ้งมากๆเลยครับผม :กอด1: :oni1: :oni1:


หลายคนเลยที่ติดตามกันมาข้ามปี แฮ่ๆๆ(สำนึกผิดจริงๆ)

ขอบคุณมากๆอีกครั้งครับ

ตอนต่อปายยยย...

จะมาต่อให้วันเสาร์นะครับ...

ใกล้จบแล้ว ฮี่ๆๆ :oni2:


ปล..

น้องปิ๊งงง

พี่เอ็มขอเจอะไข่หน่อยน้า 555+

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 12 อัพ 8/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: fulres ที่ 09-10-2008 19:28:33

 :sad2: :sad2: :sad2: :o12: :o12:
เลวร้ายสุดๆเรยยย ฮือออออออ :sad2:

ต่อหน่อย...

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 12 อัพ 8/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Givesza ที่ 09-10-2008 20:41:38

ไซโค โมโตโลล่าได้เยี่ยมากกก


ชอบแนวนี้ที่สุด อึดอึด อึมคลึม ส่วนอีกคนก็เกือบเดี้ยง  o13

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 13 อัพ 11/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 11-10-2008 10:32:58

ฉันมีค่าแค่ไหน  13

“ท็อตจิกินข้าวเยอะอีกหน่อยสิ...พึ่งกินไปไม่กี่คำเองนะ”ก็มันไม่ค่อยหิว...นั่งเขี่ยข้าวในจานเล่นไปมาบอกให้รู้ว่าไม่อยากทานต่อและอิ่มแล้ว

“ฉันอิ่มแล้วสุหงิ...กินอีกไม่ไหวอะ สุหงิแหละกินต่อไป เดี่ยวนั่งอยู่ด้วยเป็นเพื่อน”อิ่มจะแย่...ก็มันกินได้แค่นี้อะ...

“ยังจะบอกว่าอิ่ม ทั้งที่กินไปไม่กี่คำ ผอมลงไปเยอะเลยนะท็อตจิ...สนใจตัวเองบ้างเถอะ”ฝ่ามือหนาลูบหัวเขาเบาๆด้วยความรู้สึกห่วงใยที่ส่งให้รับรู้...แต่เขาก็ทำได้แค่ก้มหน้าก้มตาพยักหน้าให้เท่านั้น
 
“อาทิตย์หน้าก็กลับบ้านกันแล้วใช่มั้ยสุหงิ...”เปลี่ยนเรื่องดีกว่า...ไม่รู้ว่าคนที่บ้าน...จะอยู่ให้ได้เห็นหน้าไหม..?...ทำไมยังใจร้ายกับเขาไม่เคยเปลี่ยน

เรื่องที่ก่อขึ้นก็ยังไม่ได้ขอโทษเลย...

“ถ้างานที่นี่ไม่มีปัญหาอะไร อาทิตย์หน้าเราก็กลับกันได้แล้วล่ะท็อตจิ...เบื่อเหรอ...?”ใบหน้าสวยงอหง่ำลงไปไม่ชอบใจที่อีกฝ่ายดูออก

เขามานั่งๆนอนๆและช่วยงานสุหงิโซแค่นิดๆหน่อยๆเท่านั้น...มันเป็นข้อตกลงระหว่างเขากับสุหงิโซ ซึ่งข้อตกลงและเหตุผลร้อยแปดข้อที่สุหงิโซเอ่ยอ้างนั้นล้วนเป็นผลดีต่อเขาทั้งสิ้น

ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลสุหงิโซไม่เคยให้เขาเข้าใกล้ดายได้อีก...
และดายก็ใจร้าย...ไม่เคยเข้ามาดู ไม่รักษาให้ ไม่พูดด้วย...ไม่โผล่หน้ามาให้เห็น หลบหน้าตลอดเวลา..คงเกลียดเขาจนไม่อยากเห็นหน้าไปแล้ว

ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่ที่นั้นต่อไป...
ไม่มีเหตุผลอะไร...ที่จะอธิบายให้ฟังว่าเขาทำร้ายตัวเองไปทำไมและเพื่ออะไร...
ไม่มีเหตุผลพอที่จะอยู่สู้หน้าได้...
เพราะเหตุผลของเขา...มันเป็นสิ่งที่ดายไม่เคยฟังจากเขาเลยซักครั้ง...


ระหว่างเขากับดายมันจบลงไปแล้ว...ไม่ซิไม่ใช่จบ...ในเมื่อเขากับดายไม่ได้เป็นอะไรกันมันจะจบได้ยังไง

ระหว่างเขากับดายมันไม่มีอะไรที่ต้องเกี่ยวข้องกันอีกต่างหาก ทุกสิ่งทุกอย่างมันเลิกแล้วต่อกันไปตั้งแต่วันนั้น...วันที่เขาเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นพร้อมสุหงิโซ


ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ของบุรุษเพศ คิ้วสวยเรียวหนา แววตาคมกริบ เจ้าของบรรยากาศเถื่อนดิบและกดดัน ความเย็นชาอันแข็งกร้าวที่สะท้อนเงาของชายหนุ่มเด่นชัด...นี่มันเป็นตัวของเขาเองเหรอ...บรรยากาศที่สามารถรับรู้ได้ด้วยตัวเองมันมีมากมายขนาดนี้เลยเหรอ...?

แต่จะมีใครรู้บ้างความเย็นชาที่แข็งกร้าวนั้น...มันเป็นตัวตนที่เขาทุกข์ใจมันเป็นอีกด้านที่ทำให้เขาอ่อนแอและพ่ายแพ้...

5 เดือนแล้วซินะ...5 เดือนแล้ว...แต่ทุกวันนี้ก็ยังอยู่มาได้นี่น่า...อื่มม...ไม่ตายๆ


ดายฝืนยิ้มฝืดๆให้กับตัวเองผ่านกระจกใบใหญ่ในห้องน้ำ สลัดหัวไปมาไล่ความคิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับคนที่เขาไม่เคยคิดว่าจะปล่อยไปได้...

ในห้องนี้มีความทรงจำ...ที่มันไม่ค่อยสวยงามเกี่ยวกับคนๆนั้นอยู่มากมาย...เคยได้เห็นกันทุกวัน เคยได้นั่งดูว่าคนๆนั้นทำอะไรอยู่ในห้อง...เคยได้นอนกอดทุกคืน...และก็ทะเลาะกันตลอดเวลา...ภาพที่เขาทำร้ายคนๆนั้นและคนๆนั้นทำร้ายตัวเอง...มันไม่สวยงามเอาซะเลย แต่ให้ลืมไปง่ายๆ...พยายามทำมาตลอดมันยังไม่มีทีท่าว่าจะทำได้สำเร็จซักที..

มันไม่ใช่ง่ายๆเลยนะดาย...

ป่านนี้แล้ว..จะเป็นยังไงบ้าง...คงจะสบายดีนะ...คงจะมีรอยยิ้ม...คงจะมีเสียงหัวเราะ ทุกๆวันคงจะมีแต่ความสุข...อยู่กับสุหงิโซคงไม่มีอะไรให้ต้องเสียใจ...พี่ชายคงไม่มีทางทำให้ร้องไห้แน่ๆ...

ก็ดีแล้วนี่...ก็ดีแล้วดาย...มันดีสำหรับโทชิยะแล้ว...

“ดายไปเร็ว เดี๋ยวฉันสายวันนี้มีสอนเช้าด้วย”เจ้าของเสียงใสมาพร้อมกับการโผล่ใบหน้าเข้ามามองด้วยความเป็นห่วง

...ยังไงคาโอรุก็เป็นทั้งเพื่อนและคนสนิทข้างกายเขามาตั้งแต่เด็กๆ

“โทษทีๆ...เสร็จแล้วล่ะไปกันเถอะ...”เดินออกมาด้วยกัน คนที่เคยทำผิดอย่างเขาอย่างน้อยๆเขาก็ยังมีคาโอรุและป้ามาอิคอยอยู่เคียงข้างตลอดมา

ความรู้สึกผิดที่ต้องใช้เวลาเยียวยามันต้องการกำลังใจและความรู้สึกจากคนรอบกายคอยปลอบประโลม...ดีแล้วที่มันทำให้เขาอยู่มาได้…

“ไม่เป็นอะไรนะดาย...นายโอเค..?” จะไม่ให้คาโอรุรู้เป็นอันขาด ความรู้สึกผิดนั้นมันไม่ได้เบาบางหรือถูกบั่นทอนให้จางลงได้เลย จริงๆแล้วเขายิ่งอ่อนแอและเสียใจ

การมีเวลาให้ตัวเองได้อยู่กับตัวเองแล้วมองย้อนกลับไปมองสิ่งต่างๆที่เคยเกิดขึ้นมามันกลับทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก...

“โอเคๆ...คาโอรุ...”ข่มความรู้สึกและกลั้นใจตอบรีบเดินนำอีกฝ่ายขึ้นรถไปก่อน...ก่อนที่คาโอรุจะรู้ว่าเขากำลังจะร้องไห้...เขาจะไม่มีทางให้ใครเห็นมันอีกแน่...

เรื่องของคนๆนั้นที่ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ไม่มีทางลืมและตัดออกไปจากใจ...ปล่อยให้มันบั่นทอนความเข้มแข็งจนกลายเป็นคนอ่อนแอ...เจ็บปวดและทุกข์ทรมานกับมันเพียงลำพัง...



ใจแข็ง!
ใจแข็งกันจริงๆแต่ละคน!!
ทำไมเทวดาบนฟ้าไม่ชะโงกหน้าลงมาดูมนุษย์ตาดำๆอย่างเพื่อนเขาบ้างวะ!!
มัวแต่ไปเที่ยวจีบนางฟ้าองค์ใดอยู่!!
ปล่อยปะละเลยหน้าที่แล้วนะท่านเทวดา!!

เฮ้ย!!

“จอดหน้าตึกเนี่ยแหละดายนายรีบไปเถอะเดี๋ยวสายรถติด...ตอนเย็นเดี๋ยวฉันนั่งรถไฟกลับเองไม่ต้องมารับนะครับคุณท่าน”คาโอรุยิ้มล้อเลียนให้ดายได้ยิ้มบ้าง

แทบจะนับครั้งได้เลยนะไอ้การฉีกยิ้มและหัวเราะของเจ้านายแอนด์เพื่อนตัวร้ายของเขา...

จริงๆมันก็น่าจะนับครั้งได้แล้วล่ะเขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าดายหัวเราะครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กัน

ตั้งแต่วันนั้นมา เขาไม่เคยเห็นใครจะบ้าและใจแข็งได้เท่าดายอีกแล้วจริงๆ

คาโอรุก้มลงเขียนอะไรหยุกหยิกบนกระดาษในมือ ถึงแม้จะเคยโกรธและเกลียดดายอยู่มาก...ถึงแม้ว่าตัวเขาเองจะเคยชอบโทชิยะอยู่มาก...แต่พอมาถึงวันนี้ วันที่ดายไม่เหลือใครเลย...เขากลับทิ้งดายไปไหนไม่ได้...ความเป็นเพื่อนเคยถูกเลี้ยงและเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ มันทำให้เขาต้องคอยปลอบและให้กำลังใจดาย...ไม่เคยตอกย้ำถึงความผิดของดาย

ในใจดายยังรู้สึกผิดอยู่มาก เขารู้...ปล่อยให้เวลาและความรู้สึกมันรักษาตัวดายเองดีที่สุด...

“ดาย...นี่นะ”แล้วก็ยัดมันใส่มือดายที่นั่งมองว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

“ถ้ามันจะทำให้ดายหลับฝันดีบ้าง...”คาโอรุเดินยิ้มลงไปจากรถทันที แต่ก็ยังมิวายยกโทรศัพท์มือถือตัวเองขึ้นมาโชว์ให้ดายรู้ว่าที่เขาให้น่ะมันอะไร

“ไม่แน่นะดาย...บางทีโทชิยะก็อาจจะอยากได้ยินเสียงนายบ้างล่ะ...ใครจะรู้ไปแล้วดาย..ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”

ดายยิ้ม...เขาเห็น...ให้ดายโทรหาโทชิยะจริงๆเถอะ...เขาเชื่อว่าตลอดสี่ห้าเดือนกว่ามานี่ ทั้งสองคนไม่เคยได้คุยกันอีกเลย...

ตั้งแต่เกิดเรื่อง...ทั้งๆที่เดินเข้าออกโรงพยาบาลทุกวันแต่ดายไม่เคยเข้าใกล้โทชิยะ...ไม่มองหน้า ไม่พูดด้วย ไม่สนใจ ทำเหมือนอีกฝ่ายไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้...

ทั้งร่างกายและทั้งสภาวะจิตใจของโทชิยะถูกรักษาด้วยคุณหมอท่านอื่น...ที่ไม่ใช่ดาย

อาจจะดูว่าดายใจร้ายใจดำ...แต่สิ่งที่ดายทำเขารู้ว่าดายเจ็บ...

วันที่โทชิยะขึ้นรถออกไปจากบ้านพร้อมสุหงิโซดายไม่แม้จะเอ่ยลาและไปส่งทั้งๆที่เห็นว่าอีกฝ่ายมันร้องไห้ตาบวมแค่ไหน ร่างกายเจ้าหมอนั้นยังไม่แข็งแรงดีด้วยซ้ำดายก็ยังใจแข็งมองลงไปจากหน้าต่างห้องเพียงเท่านั้น แล้วก็ทำได้แค่มองจนรถมันวิ่งลับตาออกจากบ้านไป

เขาเห็นนะ...เจ็บปวดจะตาย ดวงตาคู่นั้นแดงกล่ำ เสียใจแค่ไหน...คงไม่อยากให้อีกฝ่ายรับรู้

เฮ้ย!!...นึกแล้วเขาก็ทำได้แค่นี้แหละ...พูดและช่วยไม่ให้ดายคิดมาก ทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว...

******************************************************************************

“ท็อตจิกินข้าวเยอะอีกหน่อยสิ...พึ่งกินไปไม่กี่คำเองนะ”เขามองดูร่างบางที่นั่งเขี่ยข้าวในจานเล่น อาการแบบนี้มันเห็นจนชินตาทุกวัน แต่โทชิยะก็ไม่เคยสนใจใยดีตัวเองซักนิด

“ฉันอิ่มแล้วสุหงิ...กินอีกไม่ไหวอะ สุหงิแหละกินต่อไป เดี่ยวนั่งอยู่ด้วยเป็นเพื่อน”ใบหน้าขาวเนียนดูมีน้ำมีนวลและน่ามองมากกว่าเก่าแต่...แววตาเศร้านี่...เมื่อไหร่มันจะหายไปซักที…ทั้งๆที่อยู่กับเขาก็ไม่มีความสุขเลยเหรอท็อตจิ...ทั้งๆที่มีเขาอยู่ด้วย

“ยังจะบอกว่าอิ่ม ทั้งที่กินไปไม่กี่คำ ผอมลงไปเยอะเลยนะท็อตจิ...สนใจตัวเองบ้างเถอะ”จะทำให้เป็นห่วงไปถึงไหน...

ไม่รู้เลยเหรอไง...ภาพวันนั้นยังติดตาเขาไม่หายไปไหน...ร่างขาวซีดที่จมอยู่กับกองเลือดส่งกลิ่นคาวคละคลุ้ง ดีเท่าไหร่ที่ยังประคองสติอยู่ได้ ดีเท่าไหร่ที่ยังพาไปโรงพยาบาลทันโชคดีเท่าไหร่ที่เขาไปทัน ขอบคุณพระเจ้า...ขอบคุณครับที่ยังไม่พรากชีวิตของคนๆนี้ไปจากเขา

เขารู้ท็อตจิเขารู้...แต่ขอเขาเห็นแก่ตัวหน่อยเถอะนะ ขอเพียงแค่เวลานี้เท่านั้น...ขอเพียงให้ได้อยู่ข้างๆ

“อาทิตย์หน้าก็กลับบ้านกันแล้วใช่มั้ยสุหงิ...”

ถามทำไม...เหงาเหรอ..?ทั้งๆที่เขาอยู่ข้างๆยังเหงาเหรอท็อตจิ...? มันเทียบไม่ได้เลยหรือไง..?
ไม่ว่าจะตอนไหนเขาก็ยังเทียบไม่ได้...ทำไม่ได้ซักที...

“ถ้างานที่นี่ไม่มีปัญหาอะไร อาทิตย์หน้าเราก็กลับกันได้แล้วล่ะท็อตจิ...เบื่อเหรอ...?” โทชิยะเดินกลับเข้าไปในห้องพร้อมกับใบหน้าหงอที่เหมือนกับเขาเดาใจถูก...ไม่ยอมหันมาพูดกับเขาอีก

นี่เขาทำผิดอะไรลงไปหรือเปล่า...?
เขาคงไม่ได้ทำอะไรที่ไปทำร้ายใครเข้าหรอกนะ
การที่เขาดึงตัวคนรักออกมาจากความชั่วร้ายของน้องชายนั้นมันก็เป็นเรื่องที่ถูกที่ควรแล้วนี่...
สองคนนี้ไม่ควรจะอยู่ด้วยกันอีก อยู่ไกลๆกันนั้นแหละดี...
อย่าให้ดายเข้าใกล้โทชิยะอีก...อย่าให้ดายมาทำร้ายโทชิยะได้อีก...
ทั้งร่างกายและความรู้สึกของโทชิยะ...มันต้องใช้เวลารักษา...
มันถูกต้องแล้ว มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องและเป็นสิ่งที่เขาควรทำที่สุด...


ตะ...แต่ทำไม

จนเวลาล่วงเลยเข้ามาหลายเดือนแล้วทำไมยังไม่ดีขึ้นเลยล่ะโทชิยะ...

เอาความรู้สึกไปผูกติดและยึดติดอยู่กับอะไรอยู่...หลงลืมว่ามีเขาที่ยังรักและเป็นห่วงอยู่มากๆไปแล้วเหรอ...เอาความรู้สึกของเขาเหล่านั้นไปทิ้งไว้ที่ไหนกัน!

เห็นนะ เขาเห็น...ทั้งที่น้องชายทำร้ายจนไม่เป็นผู้เป็นคน ทั้งๆที่ดายไม่เคยดูดำดูดี ทั้งๆที่ดายทำถึงขนาดนั้นแล้ว...ทำไม...ทำไมท็อตจิ...?

เขายอมเป็นคนเห็นแก่ตัว...ทั้งที่ร้องไห้ ทั้งที่รู้ว่าไม่อยากมาด้วย...แต่จะเป็นไปได้ยังไงที่จะให้ทนอยู่กับดายต่อไป...

เข้าใจเขานะท็อตจิ...เข้าใจเขา...ถึงการอยู่กับเขามันไม่มีความสุข แต่เขาคงทนให้กลับไปอยู่กับดายไม่ได้อีก...


“ไง...ไปดื่มกันมั้ยดาย...?”นึกเป็นห่วงขึ้นมา หลังจากที่ได้รู้ว่าต่างคนต่างก็แย่ทั้งคู่ ประจวบเหมาะกับวันนี้เขาว่างหลังจากที่ทำให้สุหงิโซไปโผล่ที่บ้านดายมาได้...เขาก็ไม่ได้ไปเยี่ยมเยือนดายอีกเลย

“หึ!...อยากไปด้วยวะ..แต่ขี้เกียจออกจากบ้านจังเลยเจ...ดื่มด้วยกันในนี้ได้มั้ยวะ”น้องชายต่างสายเลือดที่บ้างครั้งก็เหมือนเพื่อนแค่นยิ้มที่ดูซีดเซียวแถมยังอาการเครียดจนหน้านิ่วคิ้วขมวดนั้นส่งมาให้

เขาหันไปมองคาโอรุที่นั่งอยู่ตรงเค้าท์เตอร์ในห้องรับแขกพยักหน้าให้อีกฝ่ายไปที...นานๆได้มาเจอทีก็ทำให้สดชื่นไปอีกแบบ

“ได้เลยไอ้น้องชาย...ไปจัดมาอย่าให้เสีย”เจตอบพร้อมกับย้ายตัวเองลงไปนั่งฝั่งตรงข้ามโซฟาที่ดายนั่งอยู่

“ได้ยินแล้วใช่มั้ยคาโอรุ..รีบจัดไปอย่าให้ของขึ้น”ดายหันไปยิ้มพยักเพยิดกับเจ้าร่างบางที่มองหน้าเขาอยู่ก่อนแล้ว

“ได้ยินแล้ว...รอแป๊บ เดี๋ยวจัดให้...ไม่ให้เสียของครับ”คาโอรุตอบรับด้วยใบหน้าระบายไปด้วยรอยยิ้มล้อเลียน...เช่นเดียวกัน

“จัดมาเลย...กูเปรียวปากแล้ว”เขาไม่อยากรักษามารยาทแล้วมันไม่ชินก็คนเคยๆกันทั้งนั้น

“ครับคุณพี่ รอแป๊บหนึ่งนะคร๊าบบบ”คาโอรุขานตอบรับความต้องการของเขาออกมาทันทีเรียกเสียงหัวเราะชอบใจจากเขาได้ไม่น้อย

พึ่งรู้ว่าบ้านดายมีอะไรที่ทำให้ยิ้มไม่หุบได้…เมื่อก่อนก็มาบ่อยแต่ไม่เห็นจะเคยเจอ...หรือว่าเคยเจอ...แต่ไม่เคยสนใจ?

“เป็นไงบ้างวะ?”...ว่าจะไม่ถาม แต่ก็ดันปากไวถามออกไปจนได้...แต่ทำไมเขาไม่มองหน้าคนตอบล่ะ หันไปมองคาโอรุมันทำไม?+

“เป็นไง...ก็นี่ไง เป็นคนอยู่นี่ นั่งได้ยืนได้ กินได้ ดื่มได้ จะให้กูเป็นอะไร”ดายตอบเขาด้วยท่าทางยียวนพอกัน ได้ยินเสียงหัวเราะกิ๊กถูกใจของคาโอรุจนอดหันไปมองไม่ได้อีก

“เอ่อ!...ให้มันนั่งกินนอนกินได้ตลอดเถอะมึง!...กูล่ะเบื่อคนใจแข็งนัก!” เจประชดไปหนึ่งดอกด้วยความหมั่นไส้ดายพอกัน คนเขาอุตสาห์เป็นห่วง ได้ข่าวว่าไม่คบใครเลยนี่ ไม่โผล่หน้าออกไปหาเพื่อนคนไหนวันๆทำแต่งานหน้าดำคร่ำเครียด...

ก็ท่าทางแบบนั้น...ที่ไปดื่มกันครั้งสุดท้ายนั่น มันสำนึกผิดชัดๆ...สำนึกผิดไม่ว่า...ไอ้แววตาเศร้าๆไม่อะไรกับชีวิตนี่อีก...จะให้เรียกมันว่าอาการอะไรดีล่ะ

เป็นห่วงเค้า...ชอบเค้าเข้ายังไม่รู้ตัวเอง เอาเข้าไปดายเอ้ยมึง!!

“มึงว่าไงคาโอรุ...มึงว่าป่านนี้โทชิยะมันจะเป็นยังไงบ้างวะ...?”คว้าแขนลงมานั่งด้วยกันซะเลย...พึ่งรู้ว่ามันซงเหล้าอร่อยก็วันนี้นี่แหละ

“คุณเจ..กรุณาพูดให้มันสุภาพหน่อยเถอะครับ”คาโอรุหันไปมองดายแวบ...ไอ้ตัวเล็กมันไม่ได้สนใจกับคำพูดเขาหรอก มันก็แกล้งว่าไปงั้นแหละ

“ตอบไม่ตรงคำถาม...”

“ไม่รู้ ผมจะไปรู้ได้ยังไง อยากรู้คุณก็ถามดายดูซิ” 55+ ไอ้หน้าหวานข้างกายโยนให้ดายตอบซะงั้น...

อะๆ..ตกใจเลยมึง

แทบขำกลิ้งที่เห็นท่าทางดาย เหล้าในปากเกือบพุ่งมาโดนหน้าเขาแล้ว ...แค่เอ่ยชื่อ...มันก็มีอิทธิพลกับดายได้ขนาดนี้เชียว

หึๆๆ สนุกโว้ย ...เขาว่าเขามีอะไรทำที่สนุกๆเอาไว้เล่นแล้วล่ะ

“กูไม่รู้...ไม่ต้องมามองกูอย่างนั้น...มึงอยากรู้ก็โทรถามพี่สุหงิเอาดิ”ดายมันหันมาตอบพร้อมใบหน้าเหี้ยมๆของมัน โยนหัวโยนหางให้เขาเผลอรับสมอ้างที่มันเองก็อยากรู้แทบตาย

ดูมันทำหน้า...ทำหน้าซะยังกับไม่ใช่เรื่องของกู...อย่ามายุ่งในเรื่องที่ไม่เกี่ยวอะไรกะกูงั้นอะ

เอ่ออ..ให้มันใจแข็งไม่อยากรู้ได้ตลอดไปเถอะวะ!!

“โทรซักหน่อยก็ดีวะ ว่ามั้ยคาโอรุ คนมันเคยเห็นๆกันอยู่ ป่านนี้เป็นตายร้ายดียังไงบ้างก็ไม่รู้แม่งยิ่งขี้น้อยใจอยู่ด้วย ไอ้สุหงิก็นะพาไปอยู่แม่งซะไกลชิบ...ไปทำไมวะเยอรมัน!ไกลซะขนาดนั้นเกิดบ้าทำร้ายตัวเองขึ้นมาอีกใครจะไปเยี่ยมมันทันวะนั้น!”

ปากเขาก็บ่นไปตามเรื่องตามราวจริงไม่จริงเขาไม่รู้ แต่อยากให้มันสะกิดใครบางคนที่นั่งเก๊กหน้าขรึมไม่ทุกข์ไม่ร้อนนี่ได้บ้างล่ะ

“โทรซิครับคุณเจ ผมก็อยากรู้...เป็นห่วงท็อตจิ ไม่รู้จะลุกขึ้นมาทำร้ายตัวเองอีกหรือเปล่า?”ดีมากๆหนูน้อย...อยากเอามือไปลูบหัวคาโอรุมันแต่ก็กลัวจะโดนสวนกลับ เขาเลยได้แต่ยิ้มให้ไป

มองไปทางดายตอนนี้นั่งกระสับกระส่ายทำตัวไม่ถูก เอาแต่ดื่มลูกเดียว

“กูอ่ะ...มันไม่เท่าไหร่หรอกกับไอ้หน้าสวยนั้น..มึงจะให้กูโทรไปให้ไอ้สุหงิมันด่าเอาเหรอวะคาโอรุ...มันยิ่งหวงของมันอยู่”อันนี้เขาพูดตามความจริง เพื่อนเขามันหวงเจ้าสวยนามท็อตจินั้นยิ่งกว่าอะไร

“นั้นอะดิ...ผมลืมไปเลยคราวนั้นยังเล่นเอาดายคางเหลืองไปตั้งหลายวัน...”

“กูไม่ได้ยอมให้มันต่อยโว้ย!!...แม่งเล่นซัดตอนกูเผลอนี่!!”ดายมันรีบแย้งทันควัน

“แล้วนี่...ทางนู่นก็ไม่ส่งข่าวเลยเหรอ...?”ไม่รู้จะถามใครระหว่างดายและคาโอรุ...ดายนั่งเงียบๆไม่ตอบเขาแถมยังรีบหันไปมองทางอื่นอีก...

“ได้ยินแม่โทรไปคุยนะครับ...เห็นคุณสุหงิบอกแม่ว่าคลั่งอีกแล้ว...แต่จริงๆท็อตจิมันน่าจะหายแล้วนี่น่าดาย...แต่ทำไมยังไม่หายอีกล่ะ” ไอ้คำตอบก่อนหน้าไอ้ตัวเล็กมันหันมาตอบเขา แต่ไอ้ประโยคคำถามข้างหลังมันกลับหันไปถามดายซะงั้น...เอากับมัน...คาโอรุมันเข้าใจแหย่เจ้านายมันนะเรื่องอาการทางจิตของโทชิยะที่เจ้าหมอนั้นเป็น

“กูจะไปรู้ได้ไงล่ะ...กูไม่ได้รักษา..ดูแลกันยังไง...มึงอยากรู้ก็โทรไปถามพี่สุหงิเองคาโอรุ!”ดายเริ่มอารมณ์เสียใส่คาโอรุมันขึ้นมา ท่าทางหงุดหงิดหน้าเครียดขรึมมาเชียวไอ้นี่...แต่ท่าทีมันเห็นแล้วแทบอยากขำกลิ้ง

โด่...แล้วก็ทำเป็นไม่อยากรู้เรื่องของเจ้าหน้าสวยนั้น...ทั้งที่ๆในใจมันตอนนี้นั่งไม่ติดไปแล้ว

“เอ่อไม่ดีกว่า... ลืมไปว่ะว่าคนแถวนี้มันไม่อยากได้ยินคนชื่อนี้อีก...เอ่อๆ ขอโทษๆไม่พูดแล้ว...ดื่มๆดีกว่าคุณเจ...เรามาดื่มกัน” แล้วก็หันมายกแก้วให้กับเขาแทน ดายนั้นแทบจะจ้องทั้งคาโอรุและเขาให้ทะลุทะลวงไปถึงข้างใน

ดูตามันแทบจะกินเลือดกินเนื้ออยู่แล้ว

เฮ้ยยยยย++

น่าแปลกเนอะคนเรา...แปลกจริงๆ...ทำไมความรู้สึกมันช้าแบบนี้ว่ะ...หรือว่าความรู้สึกมันตายด้านไปแล้ว...

ใจแข็งให้มันได้ตลอดรอดฝั่งเถอะดายเอ้ย!

เฮ้ยย!!



จบตอน...


ทะแม่งมั้ย...?

ไปแล้ว...ขอบคุณท่านที่ให้การสนับสนุนมากๆเลยนะครับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:

 :L1: :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 13 อัพ 11/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: benxine ที่ 12-10-2008 09:58:55

 :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 13 อัพ 11/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: sooyuu ที่ 12-10-2008 10:32:36

อะ อ๊างงงงง จบกันอย่างนี้เลยหรอพี่เอ็ม เล่นกันอย่างนี้เลยน่า
อ๊ากกก อิพี่สุหงิ ทำไมพาน้องท๊อตหนีไปไกลจางง
อย่างนี้แล้วเค้าจะปรับความเข้าใจกันได้อย่างไงเนี่ย ฮืออออ :o12:

ปิ๊งว่าท๊อตจิ โรคจิตไปแล้วแน่ กลายเป็นมาโซไปเต็มตัวแล้ว :jul1:
เพราะพอทางกับดายแล้วก็คลั่งเนี่ย ดูท่า จะเครียดเพราะรักดายมา
สุหงิ พาท๊อตกลับมาเหอะ พลีสสสส

อิดาย นี้เเกเป็นพระเอกแน่หรอว่ะ อ่านๆ ไปชักงง ไมใจเเข็งได้ใจอย่างนี้เนี่ย
มีไหมเนี่ยที่คิดจะไปง้อ พยายามเข้าหาเค้าหนอ่ยอ่า ไม่มีเลย
ต้งแต่อ่านมา ฉันยังไม่เห็นเเกทำอะไรให้เค้าเลย นอกจากทำร้ายร่างกายและจิตใจใน
กรี๊ดดดดด อินค่ะอิน ขอโทษน่าพี่เอ็ม เม้นได้จริงใจไปหน่อย 5555

รอตอนต่อไปน่าพี่เอ็ม
ช่วยเขียนให้อิดายได้รับบทลงโทษที่เหอะ :angry2:
เอาแบบให้ท๊อตจิกลับมาแล้วไม่สนใจไอ้ดายมันอีกเลย
ให้ไอ้อายได้คลั่งตายแบบที่ท๊อตเป็นมั้ง จะได้รู้สึก
ตอนนี้อ่ะไม่สนใจเค้าดีนักกกก
ฮืออออออออออออออออ

ปล.คิดถึงพี่เอ็มน่า ช่วงนี้ขยันแต่งต่อจังเลย ดีใจมากได้อ่านเร้วๆไ ม่ขาดตอน อิอิ ขอบคุณง๊าบบบ :oni2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 13 อัพ 11/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: fc_uk ที่ 12-10-2008 16:46:42

 o13 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 13 อัพ 11/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: @^_^@PeaZa@^_^@ ที่ 13-10-2008 14:30:21

จะได้คู่กันมั้ยเนี่ยยยยยยยยยย  o12 o12 o12

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 13 อัพ 11/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 14-10-2008 08:27:47

อ้างถึง

อิดาย นี้เเกเป็นพระเอกแน่หรอว่ะ อ่านๆ ไปชักงง ไมใจเเข็งได้ใจอย่างนี้เนี่ย
มีไหมเนี่ยที่คิดจะไปง้อ พยายามเข้าหาเค้าหนอ่ยอ่า ไม่มีเลย
ต้งแต่อ่านมา ฉันยังไม่เห็นเเกทำอะไรให้เค้าเลย นอกจากทำร้ายร่างกายและจิตใจใน
กรี๊ดดดดด อินค่ะอิน ขอโทษน่าพี่เอ็ม เม้นได้จริงใจไปหน่อย 5555

รอตอนต่อไปน่าพี่เอ็ม
ช่วยเขียนให้อิดายได้รับบทลงโทษที่เหอะ

ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ขอบคุณครับขอบคุณน้องปิ๊งน้า

พี่เอ็มก็กำลังกลั้นแกล้งท็อตจิสนุกเชียว555++


เค้าชอบปิ๊ง เค้าชอบพี่ดายโหดๆๆ ก๊ากกกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 13 อัพ 11/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: karunanont ที่ 14-10-2008 21:35:18

 :pig4:


 :m32:

คุณพี่ดายยยยยยยยคะ  .........

เมื่อไหร่จะ ตาสว่างสักทีเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ปล่อยโทชิยะ ไปทำไม   :เตะ1:

มันน่านักนะ

งืดดดดด ชอบคาโอรุ   :กอด1:

คาโอรุพูดอะไรถูกใจ ไปหลายดอกมากๆ   o13 

หมั่นไสตาดายมากมาย  ฮึ่มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   เดียวก็ขอให้โทชิยะ เลิกรักซะเลยนิ

(มันค้างอีกแล้วคะ   :a5: 5555555555+)

ติดตามตอนต่อไปคร๊า  :L2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 14 อัพ 15/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 15-10-2008 15:32:10

 :L2:

ฉันมีค่าแค่ไหน...? ตอนที่ 14

....1... 2 ....3.... 4....
.... 5.... 6...
...7 8 9 10…
 ....11...

ไม่ได้สวยงามเลย...แต่ละรอย…

ไม่ได้น่ามองเลย...รอยที่น่าเกลียด…

แผลเป็นที่เจ็บปวด...ให้ตายเห็นแล้วยิ่งทำให้นึกถึงเรื่องราวเลวร้ายที่เคยเจอมา

ร่องรอยที่ทำไปเพราะคนๆนั้น...ร่องรอยที่ไม่เคยได้รับความสนใจ...ไม่ได้มีความทรงจำที่สวยงามระหว่างกันเกิดขึ้น...

ทุกครั้งที่ทำก็มีแต่ความอึดอัดคับแน่นในอก ดายฆ่าเขาให้ตายได้สำเร็จจริงๆ...ซินะ

ตีกรอบปิดล้อมเขาเอาไว้ทุกด้าน...ไม่มีทางออกจากความมืดมนที่เป็นอยู่นี้ได้เลย...

คนร้ายกาจอย่างนั้น...ไม่รู้ว่าหัวใจมันทำด้วยอะไร...ทำไมถึงแข็งแกร่งและยืนหยัดมั่นคงอยู่ได้...จะมีซักวันบ้างไหมที่จะสั่นคลอนลง...มีซักวันไหมที่จะยอมรับกัน...

ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง...
สบายดีใช่ไหมดาย...
ทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า...
ดูแลตัวเองบ้างไหม...
นอนหลับฝันดีบ้างหรือเปล่า...
มีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะได้บ้างไหม...

เมื่อไม่มีเขาอยู่ด้วย...จะนึกถึงกันบ้างไหม...จะนึกถึงคนที่ดายเกลียดมากๆคนนี้บ้างไหม…จะเหมือนกันหรือเปล่าดาย...เหมือนกันไหม...


เขาคิดถึง...

น่าละอายใจเหลือเกิน...คนที่ไม่เคยมีตัวตนอยู่ในสายตา...มันกำลังคิดถึงดายอย่างเอาเป็นเอาตาย

ยิ่งห่างก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งไกลก็ยิ่งปวด ยิ่งคิดก็ยิ่งทรมาน...
...   …

...


“ไปนอนเถอะ...ดึกแล้ว นั่งคิดอะไรอยู่เหรอ...?”ฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้เล่นอยู่บนศีรษะด้วยสัมผัสที่อ่อนโยน

“ยังไม่ง่วงเลยสุหงิ...นายไปนอนเถอะพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้านี่...อีกแป๊บก็จะเข้าบ้านแล้ว”ใบหน้าเนียนหันมาตอบพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ...ไม่อยากให้สุหงิโซต้องมาทุกข์ใจด้วย

เขารู้ว่าสุหงิโซหวังดีและดูแลเขาอย่างดี ดีมากๆ มันมากเกินกว่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำให้ผู้ชายอีกคนหนึ่งได้...เขารู้มาตลอดว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร...แต่สุหงิโซก็ไม่เคยเรียกร้องเอาจากเขาซักครั้ง

กำหนดการกลับประเทศบ้านเกิดถูกเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด...จนกว่าซักวันหนึ่งที่เขาจะเข้มแข็งขึ้น

“ท็อตจิ...ลืมๆมันไปบ้างเถอะนะ...ทำได้ใช่ไหม...”ฝ่ามือยังลูบเล่นที่เดิม...คำพูดหวังปลอบโยน...แต่สุหงิโซจะรู้ไหมว่าเขาไม่คิดจะทำ

“อื่ม...ทำได้...”ยิ้มรับตอบกลับไปอีกแล้ว...ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีทาง

“อย่าอยู่ดึกมากล่ะ...ยุงมันเยอะ”

“อื่มรู้แล้ว...”

รู้แล้ว...แล้วยังไง หันไปมองทางอื่นต่อ ไม่สนใจเขาอีก...สุหงิโซเดินกลับเข้าบ้านไป...จะครึ่งปีอยู่ร่อมร่อ ในแต่ละวันแต่ละคืนเคยเปลี่ยนไปไหม เคยดีขึ้นไหม...บอกได้คำเดียวว่า...ไม่เลย

ร่างกาย...หายดีทุกอย่าง

แต่สภาพจิตใจ...และสุขภาพจิตล่ะ ดูเผินๆเหมือนหายดีแล้วนะ...แต่บอกตรงๆ ไม่เลย...โทชิยะยังจมปลักอยู่กับโลกส่วนตัวที่เขาไม่สามารถเข้าถึงได้...ไม่รู้คิดอะไร

พูดคุยกันได้เหมือนปกติทุกอย่าง ยิ้มหัวเราะกันได้เหมือนไม่เคยผ่านอะไรร้ายๆมา...

แต่ทุกสิ่งที่แสดงออกมามันก็แค่นั้น...ไม่ได้จริงใจ...ไม่ได้ออกมาจากใจ...สิ่งที่ฝืนทำก็เพื่อให้เขารู้สึกดีด้วย...ไม่อยากให้เขาต้องเป็นห่วง  พยายามทำตัวไม่ให้เป็นภาระกับเขา...สามารถยืนหยัดอยู่ได้ด้วยตัวเอง...

แข็งแรงขึ้นแล้วเหรอ...?
ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม...?
อยากกลับไปแล้วซินะ...
อยู่คนเดียวได้เหรอท็อตจิ...?

แล้วตัวเขาล่ะท็อตจิ...หัวใจเขา...ต้องให้เฝ้ารอไปนานแค่ไหน...?
…. ….




อืมมม...ไม่ไหวเลยยยยย

ทำไมโลกมันหมุนคว้างแบบนี้ล่ะ...หมุนๆๆ...หมุนติ้วเลย...คาโอรุอยากอ๊วกเว้ยยย

อยากอ๊วกกกก...

ไม่ต้องรอให้คาโอรุมาช่วยประคอง ขอนิสัยไม่ดีอ๊วกมันหน้าบ้านนี่แหละ...แค่ปิดประตูบ้านแค่นี้ชักช้าอยู่ได้มัวทำอะรายอยู่หว๊า...มาช่วยพยุงกูที

“ดายยย!!...ไม่ได้นะ โธ่!!”

ค่อยยังชั่ว...ไม่สนใจคาโอรุมันแล้ว ตาจะปิดเสียให้ได้เริ่มปวดหัวตุบๆขึ้น มองเห็นคาโอรุนับสิบกว่าคนยืนอยู่ต่อหน้าเลยอะ...คาโอรุมันเอามือตบหน้าผากมันเบาๆด้วยหน้าตาเซ็งโลกมากมาย

เห็นแล้วก็ขำสมน้ำหน้ามัน...ใครให้มันไม่ช่วยพยุงเขาล่ะ...

“จะไปนอนแล้วว ปิดบ้านด้วยล่ะคาโอรุ”แทบจะคลานเข้าบ้านได้ อยากให้หัวถึงหมอนชะมัด มึนหัว หูตาลายไปหมด

“ดายไปนอนทำไมตรงนั้น!...อะไรของมันอีกวะเนี่ย....!”น้ำเสียงเหนื่อยหน่ายของคาโอรุดังเข้ามาใกล้พร้อมกับร่างเล็กกว่าพยายามทั้งลากทั้งดึงให้ดายลุกขึ้นออกจากม้านั่งในสวน

อยากปล่อยให้ดายนอนตากยุงตากน้ำค้างที่นี้ทั้งคืนอยู่หรอก...แต่กลัวถูกแม่ด่าเอา...อีกอย่างกลัวพรุ่งนี้เช้าดายไล่เตะเอาอีก

ทำอะไรไม่เข้าเรื่องเลยดาย หน้าตาดี สกุลรุนชาติก็ดี การศึกษาหน้าที่การงานก็ดีแต่แม่งนิสัย...

ร่างเล็กส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเต็มที

รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังทำ...หลบหน้าหลบตากันให้มันได้อะไรขึ้นมานะ เขาไม่เข้าใจสิ่งที่ดายทำจริงๆ เบอร์โทรอีกฝ่ายที่ให้ดายไปเมื่อเดือนก่อน ดายก็คงไม่เคยโทรเลยซิท่า...มันถึงได้ไม่ดีขึ้นซักนิดแบบนี้

นี่ก็คงไม่รู้อีกซิ...ว่าท็อตจิมันกลับมาวันนี่ บ้านทั้งหลังปิดไฟมืดไปหมด

เฮ้ยย!!...คงนอนหลับกันไปหมดแล้วมั้ง...มาเหนื่อยๆกันนี่ ดึกดื่นป่านนี้ใครที่ไหนเขาจะมาคอยท่านชายกันล่ะ...

แค่รู้ว่าโทชิยะจะกลับมาพร้อมสุหงิโซ ดายก็กระสับส่ายนั่งหน้าหงิกมาตลอดอาทิตย์แล้ว...แล้วไอ้อาการเมานี่มันก็มีมาเกือบตลอดอาทิตย์แล้วเหมือนกัน

ออกเวรปั๊บก็โทรหาเขาปุ๊บ...ไม่ดื่มเป็นเพื่อนกูก็ไม่เป็นไร แค่มึงอย่าพูดมาก มาคอยขับรถรับส่งกูก็พอ...ดูดายมันบอก


แค่นึกก็เกิดอาการหมั่นไส้อยากผลักให้มันนอนตากยุ่งอยู่นอกบ้านมันซะจริงๆตัวแม่งก็โคตรจะหนัก...

ปล่อยให้นอนไปทั้งแบบนี้แหละ เขาก็เหนื่อยมาทั้งวัน...ขี้เกียจทำอะไรให้ดายมันอีกแล้ว

“...ทะ...ท็อตจิ...ชะ..ช้านน”เผลอเอาหูตะแคงฟังเสียงที่ดังเล็ดรอดครางออกมาเบาๆอย่างไม่รู้สึกตัวจากดายก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเมื่อไม่ได้ยินเสียงอะไรเล็ดรอดออกมาอีก

เฮ้ยยย!!!

ถ้ามันทุกข์ทรมานมากนัก...จะแบกมันอยู่ทำไมนะ...ไม่สงสารหัวใจตัวเองบ้างเลยเหรอดาย...หัวใจมันไม่เหนื่อยล้า ไม่อ่อนเพลียบ้างเหรอ...ถึงได้ทรมานตัวเองอยู่แบบนี้...

อยู่เป็นคนมาได้ยังไง...จะใส่กุญแจขังตัวเองอีกนานแค่ไหน...ทำไมไม่ปลดปล่อยมันซักทีหว้า

คาโอรุทิ้งร่างดายลงบนที่นอนของดายเอง ชายหนุ่มปาดเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดพรายขึ้นมาเต็มหน้า...รู้สึกเหนื่อยหน่ายกับอารมณ์และการกระทำของดายที่นอนเมาไม่รับรู้เรื่องอะไรทั้งนั้น...

ปิดประตูห้องให้เบาๆ...ถึงจะต้องเหนื่อยหน่ายแค่ไหนแต่ลึกๆมันก็อดสงสารเจ้านายที่เป็นเสมือนเพื่อนคนหนึ่งไม่ได้อยู่ดี

ในเมื่อมันเจ็บปวดขนาดนี้แล้วหลบหน้ากันทำไมล่ะวะ!!




คาโอรุเดินกลับห้องไปแล้ว...ด้วยสีหน้าลำบากและอ่อนเพลีย อยากขอโทษที่ทำให้เหนื่อยกับเขาที่มันก็ไม่ได้เรื่องทุกที...ทั้งๆที่ยังมึนหัวแต่เขาก็ยัง...นึกถึงใบหน้าหวานอีกคนได้จับจิต

ต้นเหตุที่ทำให้เขาทำตัวเสเพลเหลวแหลกแบบนี้ได้...

เอามือล่วงลงกระเป๋ากางเกงตัวเองด้วยสติที่ไม่ค่อยมั่นคงและต่อเนื่องดีนัก

หมายเลยที่จำติดตาติดใจถูกกดเรียกไปยังเจ้าของเบอร์ทันทีตามที่ใจต้องการ...ถ้าเวลาปกติเขาคงไม่มีทางจะทำอะไรแบบนี้ได้เป็นแน่...

แต่นี่เขาไม่ปกตินี่...เขาเมา…

แล้วก็กำลังเมามากๆด้วย...เมา...

แค่โทรหาแค่นี้...มันไม่รู้ตัวนี่...ขอโทรหาหน่อยนะ...ไม่รู้ตัวจริงๆ…ก็คนมันเมา


แต่ความเมาทำให้ตื่นเต้นจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองได้ชัดขนาดนี้เลยหรือ...?

............

..................


“สวัสดีครับ...”

… …

… …. …



…น้ำเสียงยังใสเหมือนเดิม...น้ำเสียงนี่ไม่ผิดหรอก...


“สวัสดีครับ...เอ่อ..ได้ยินมั้ยครับ?”


...ได้ยินๆ...ได้ยินแล้ว...ทำอะไรอยู่...ดึกป่านนี้แล้วยังไม่หลับอีกเหรอ...มัวทำอะไรอยู่..?


“ถ้าไม่พูดผมจะวางแล้วนะครับ”


...คะ..คิดถึง...แค่คิดถึง...แต่ทำไมเจ็บจังเลย...

ขอบตาร้อนขึ้นมาทำไมไม่รู้ น้ำร้อนๆที่ไหลทาบลงบนแก้มอีก...อย่าพึ่งวางเลยนะ...อย่าพึ่งวาง พูดอะไรอีกหน่อยเถอะ...ให้ได้รู้ว่ายังสบายดีนะท็อตจิ...


“ยะ...อย่า...”เผลอหลุดเสียงออกไปจนได้...จะได้ยินไหม...คงไม่ได้ยินหรอกนะอย่าให้รู้...เขากลัวจะทำร้ายเข้าอีก...อย่าให้เขาทำร้ายอีก


“ดะ..ดาย...!”


ทั้งๆที่เข้มแข็งทั้งๆที่ไม่เคยคิดที่จะต้องมาร้องไห้ทำอะไรงี่เง่าแบบนี้...แต่แค่ได้ยินชื่อของตัวเอง..ทำไมน้ำตามันต้องไหลออกมามากมายแบบนี้ด้วยวะ...


“ดายใช่ไหม?...ดายๆใช่ดายไหม?...”


...ท็อตจิ ฉันเอง.ๆ...อยากตอบออกไปใจแทบขาดแต่ก็ต้องกลั้นเสียงเอาไว้

อยู่ที่ไหนท็อตจิ...ตอนนี้อยู่ที่ไหน...?


“ดาย ไอ้หมอบ้า! ไอ้หมอเถื่อน!! ถ้าไม่พูดฉันโกธรจริงๆแล้วนะดาย!”..ก็โกรธและเกลียดกันอยู่แล้วนี่แค่เพิ่มขึ้นอีกนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกน่า
…………

…..

“ฉันรู้ว่าเป็นดายนะ!..ไม่พูดด้วยก็ไม่เป็นไร แต่เอาเถอะ...”

...ยังพูดมากไม่เปลี่ยนเลย...เวลาปกติที่หัวเราะร่าเริงก็จะพูดมากพูดไม่คิดและไม่กลัวแบบนี้...

ดายนอนหลับตาพริ้มเอาโทรศัพท์แนบหูอยู่อย่างนั้น..น้ำตาไหลลงมาอย่างต่อเนื่องขอเพียงแค่ได้ยินเสียงที่ดังมาจากโทรศัพท์เครื่องเล็กของตัวเองก็พอ

“บางทีดายอาจจะยังโกรธฉันอยู่...เลยไม่อยากคุยด้วย...ก็ขอโทษด้วยแล้วกันดาย”

โกรธมากเลยท็อตจิ...

“ไม่ว่าจะยังไง...ก็ไม่เคยทำให้ดายหายโกรธเกลียดฉันได้เลยซินะ...”

ทำยังไงดีล่ะ...ทำยังไงดีเขาถึงจะหายโกรธหายเกลียด...ทำยังไงดี บอกเขาหน่อยเถอะ บอกเขาให้ตาสว่างหน่อย...

เขาทั้งโกรธทั้งเกลียด หน้าก็ไม่อยากจะมอง คุยก็ยังไม่อยากจะคุยด้วย...ทำยังไงดีโทชิยะ...

บ้าชะมัด!
งี่เง่าที่สุดจริงๆเลยดาย!!

ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะฟังดูดีพอที่จะหลอกตัวเองไปกว่าความคิดบ้าบอนี่แล้วหรือไงกัน...?

...

.....

...

“พูดมาก...หลับซะ!!” นี่ซิตัวเขา...ต้องให้ได้แบบนี้ดาย

กดโทรศัพท์ตัดสายทิ้งไปทันที...แล้วเขาโทรไปทำเพื่อ...?

ในมือเผลอกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น…คงไม่มีทางที่โทชิยะจะโทรกลับมา...ก็เขามันใจดำซะขนาดนั้น...โทรไปทำไมก็ไม่รู้

ให้อีกฝ่ายเจ็บใจเสียใจเล่นๆอีกแล้วเหรอ...ตั้งใจโทรไปทำร้ายอีกแล้วเหรอ..?

ทรมานโว้ยยยยยยย!!


ผ้าห่มถูกดึงขึ้นมาคลุมโปงตัวเองทันที อึดอัดทรมาน เมา ปวดหัว ทำยังไงดีวะโทชิยะ! ทำยังไงดี!!

อยากเจอ...อยากเจอ...
คิดถึงจนทรมาน...
อยากจูบ...
อยากกอด...
ให้ทำยังไงก็ได้มาหาเขาที..
ได้โปรดด...




ไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมามากเท่าไหร่ และก็ไม่รู้ว่าตัวเองหยุดร้องไห้ไปตอนไหน...หลับลงไปได้ยังไง...

ไอ้หมอบ้าดาย!!
ไอ้บ้าดาย!!
ดูมันๆ!!

โทรมาให้เขาว้าวุ่นใจเล่นนี่มันสนุกมากนักเหรอไง!
นึกสนุกอะไรขึ้นมาอีก...
พูดด้วยก็ยังไม่พูดด้วยเลยซักคำ...
จะใจร้ายใจดำกับเขาไปถึงไหน...จงเกลียดจงชังเขาไม่มีที่สิ้นสุดเลยหรือไงกัน

ทั้งๆที่...น้ำเสียงเย็นชา ไม่สนใจใยดีออกป่านนั้น

แต่ตัวเขากลับเป็นบ้าอะไรไป ตื่นเต้นทำไม…
ทั้งๆที่ไอ้หมอประสาทนั้นมันก็ยังไม่พูดกับเขา...
ทั้งๆที่อุตสาห์หลงดีใจ...ที่โทรมาหา

อย่างน้อยๆ..ก็ยังจำชื่อเขาได้...อย่างน้อยๆก็ยังโทรมา...ถึงไม่พูดอะไร...แต่เขาก็รู้ว่าดายยังฟังเขา...


คิดถึงนะดาย...

กี่เดือนแล้วที่ไม่เคยเจอ...ไม่เคยได้ยินเสียง...กลับมาก็ไม่เจอตัว เจตนาหลบหน้า...แต่จู่ๆกลับโทรมาหา จะให้เขารู้สึกยังไง

เอาเถอะ...แค่เขารู้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกยังไงก็พอ...ให้หวังมากไปกว่านี้...มันคงจะเจ็บและทรมานมากกว่าที่เป็นอยู่นี่อีก...

ทุกวันผ่านไปอย่างทรมาน...ทุกชั่วโมงผ่านไปด้วยความคิดถึง...ทุกวินาทีผ่านไปด้วยความเสียใจ

คิดถึงจริงๆ...จะต้องให้ลงไปดิ้นตายต่อหน้าก่อนใช่ไหมถึงจะหายโกรธหายเกลียด...

ไม่ทรมานบ้างเลยเหรอ...?
ไม่เจ็บปวดบ้างเลยเหรอ...?
ทำได้ยังไงดาย..ทำได้ยังไง เข้มแข็ง และเย็นชาแบบนั้น...บอกเขาที...



จบตอน...



 :oni1:


 :oni1:

แอบมาลงเวลางาน แฮ่ๆๆ


อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้วนะครับ

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านฮะ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 14 อัพ 15/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: benxine ที่ 15-10-2008 16:44:21

นึกว่าจะไม่มาซะแล้ววว



อ่านแล้วทรมาณดีจัง



T^T



โหดร้ายโคตรๆๆๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 15 อัพ 20/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 20-10-2008 11:27:48

ฉันมีค่าแค่ไหน  15




“ดะ...ดาย”สัมผัสนุ่มนวลของฝ่ามือถูกลูบไล้ไปตามใบหน้าของชายหนุ่ม ผมเผ้าที่ชื้นไปด้วยเหงื่อและกลิ่นเหล้าคละคลุ้งขึ้นมากับลมหายใจบอกได้เป็นอย่างดี

ดื่มหนักขนาดนี้เลยเหรอ...?...แล้วดื่มบ่อยไหม...?

ผ้าเย็นๆถูกประคบและเช็ดไปตามใบหน้าและลำตัวให้ได้นอนสบายขึ้น

“อื้ออ...ท็อตจิ...”ดายกระพริบตาสองสามครั้งเมื่อความเย็นจากผ้าทำให้เขารู้สึกตัวบ้าง

ริมฝีปากแย้มยิ้มออกมาอย่างพอใจเมื่อเห็นร่างเล็กที่คุ้นเคยมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้...ไม่ได้จากไปไหน ยังน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยซักนิด

“กลับมะ...มาแล้วเหรอ...”ฝ่ามือที่ว่างเปล่ารีบคว้าเอามือเนียนที่ลูบไล้ใบหน้าของตนอยู่ขึ้นมากุมไว้ทันทีราวกับกลัวว่าร่างเล็กจะลุกหนีหรือจากไปไหนอีก

“อื้อ...กลับมาแล้ว”

ร่างเล็กตรงหน้ายิ้มให้ทั้งน้ำตาถึงจะมองไม่เห็นชัดแต่ก็รู้ว่าอยู่ใกล้ตัวมากเกินกว่าที่มันจะเป็นแค่ความฝัน รีบไขว่คว้าและสวมกอดเอาไว้น้ำเสียงที่ปรารถนาจะได้ยินมาตลอดเอ่ยตอบกลับมาเพียงเท่านี้ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลก็เหมือนจะพังทลายลงไม่เป็นท่า ความดีใจท่วมท้นตีตื้นขึ้นมาเรียกน้ำตาให้ไหลได้ง่ายๆไม่ต่างกัน

สัมผัสที่อบอุ่นก็แนบลงมาที่แก้มจนรู้สึกได้ชัด…หลับตาลงอีกครั้ง...ขอซึมซับกับความรู้สึกดีๆที่ได้รับนี้เอาไว้
 
“คิดถึงนะดาย...”

ทั้งๆที่อยากลืมตาดูให้นานกว่านี้แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้ ในหัวก็มึนไปหมดหนังตาหนักมากจนลืมไม่ขึ้นเอาเสียเลย

ถ้ารู้ว่าโทชิยะจะมาหาแบบนี้เขาจะไม่มีทางดื่มเป็นอันขาด...แต่มันก็ดีจังเลย...เมาแล้วมีความสุขจริงๆ...เมาแล้วมันไม่เจ็บไม่ปวดไม่ต้องคิดอะไรมากไม่ต้องคิดถึงด้วย...

“...คิดถึงเหมือนกันท็อตจิ...คิดถึงนะ”

เมาแล้วมาหา...มาให้กอดและสัมผัสได้...ดีจริงๆ

ได้แต่กอดเอาไว้...กอดเอาไว้แน่นๆ สัมผัสนุ่มนวลของฝ่ามือเล็กที่ลูบไล้ไปทั่วใบหน้าของเขาอยู่ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน เขาชอบมันจริงๆ มันทำให้หลับสบาย...ทำให้ไม่ต้องกังวลกับอะไรทั้งนั้น

อย่าพึ่งไปไหนนะ ให้เขาซึมซับกับสัมผัสที่โหยหามากมายแค่ไหนนี้ก่อน...

ขยับตัวเข้าหาวงแขนเล็กๆที่ห่างหายไปนาน...ซุกซบใบหน้าลงกับหน้าอกเล็กที่หอมกรุ่นและอบอุ่น
วงแขนแกร่งขอสวมกอดรอบเอวเล็กเอาไว้ทั้งห่วงหาและโหยหาสัมผัสจากร่างเล็กมาตลอดแสดงออกถึงความต้องการที่ซุกซ่อนเอาไว้ไม่ปิดบังว่ามันมากมายแค่ไหน

ความเหนื่อย ความอ่อนล้าจากความรู้สึกที่ครอบงำมานานทำให้น้ำตาไหลไม่หยุด...ไม่เคยคิดว่าจะอ่อนแอต่อหน้าร่างเล็กนี้ได้

แต่...กาลเวลา ระยะทาง ความรู้สึก มันบั่นทอนและกัดกินจนไม่เหลือความแข็งแกร่งเอาไว้ได้อีกต่อไป

ปลอบเขาหน่อยเถอะนะ ช่วยปลอบเขาที...ปลอบให้หัวใจของเขามันอบอุ่นหน่อยเถอะนะท็อตจิ...

ยิ่งรู้สึกอ่อนแอแค่ไหนก็ยิ่งซุกซบและกอดรัดแน่น ยิ่งสัมผัสที่ปลอบประโลมที่แผ่นหลังไม่จางหายไปก็ยิ่งเรียกร้อง...

ปลอบที...

“คิดถึงท็อตจิ...”ดายหลับไปทั้งที่ใบหน้าแย้มยิ้ม...

ถ้าเป็นฝันก็คงจะเป็นฝันดีที่สุดของเขาแล้วนับตั้งแต่โทชิยะจากไป...




สองแขนเรียวยาวยกขึ้นสวมกอดรอบคอแกร่ง ร่างกายที่ไร้อาภรณ์ปกปิดบดเบียดเสียดสีกันด้วยสัมผัสที่โหยหาและจากกันมานาน ใบหน้าคลอเคลียแลกจูบที่ดูดดื่มครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ยอมผละออกจากกัน

เนื้อตัวร้อนดังถูกไฟรน ให้อีกฝ่ายจูบให้ตายเขาก็ยอม...ให้อีกฝ่ายทำให้ตายเขาก็ยอม...


สองขาเล็กสั่นระริกอยู่ภายใต้ร่างแกร่ง ผิวเนื้อเนียนนุ่มที่กระแทกกระทั้นแนบสนิทเป็นคนๆเดียวกันต่างเร่งเร้าและเรียกร้องปรนเปรอให้กันตามห้วงอารมณ์ที่จมดิ่งกับสัมผัสที่ร้างลา...

ร่างกายที่เคยคุ้นกันได้ดี...ร่างกายที่ต่างก็รู้จักกันและกันดี...กำลังสอดประสานเข้ากันได้ดีจนรับรู้ถึงความสุขมากมายที่ได้รับ

ความห่างเหินและห่างหายที่จากไปนานทำให้ต่างปรนเปรอและสัมผัสกันและกันเท่าที่จะตักตวงเอาได้…เท่าที่จะชดเชยให้ในตลอดเวลาที่ไม่สามารถกอดและจูบได้ตามที่ใจปรารถนา...

“ดะ...ดายย”เสียงครางหวานกระเส่าเรียกชื่อของชายหนุ่มอยู่ใกล้เพียงแค่ใบหูและไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นแค่ความฝัน

จะฝันดีอะไรขนาดนี้นะดาย ฝันว่าเจ้าเอวบางมาหาแล้วหลับไปด้วยกัน ตื่นขึ้นมาก็ยังเจอว่าเจ้าเอวบางยังยอมให้กอด ให้จูบและให้ทำอะไรได้ตามใจแบบนี้อีก...จะฝันดีเกินไปแล้วนะ ฝันซ้อนฝันเหรอเปล่า...?

แต่เสียงเรียกชื่อเขา...ด้วยความรู้สึกโหยหานี้แหละ...ใบหน้า น้ำเสียง เรือนร่างขาวนวลที่กำลังทำให้เขาแทบคลั่งกลายร่างเป็นหมาป่าอยู่นี่แหละ...รู้สึกดีมากแค่ไหน

น้ำตาที่ไหลลงมาตลอดเวลาจากเจ้าเอวบาง...ยอมให้เขาจูบไปทั่วร่างกายยอมให้เขาปลอบ...ยอมให้เขาซับน้ำตาให้ กอดเขาเอาไว้ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปไหน...เขารับรู้นะท็อตจิ...เขารู้...

เขาเองก็ปรารถนาและโหยหาไม่ได้น้อยไปกว่ากันเลย...

“ยะ..อย่าร้องท็อตจิ...” จูบซับน้ำตาให้อย่างที่ไม่เคยคิดที่จะทำให้และไม่เคยทำให้มาก่อน...เพียงแค่ร่างเล็กๆนี้ยอมเขาถึงขนาดนี้แล้วว...

 “ดายย.”ฝ่ามือเล็กลูบไล้ใบหน้าของเขาพลางสบตานิ่ง...นิ้วมือปาดน้ำตาของเขาให้ด้วยเหมือนกัน ก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าหาเขาอีกครั้ง...จูบซับริมฝีปากของเขาอีกรอบ

“คิดถึงดายที่สุดเลยนะ...”น้ำตาไหลลงมาอีกพร้อมกับริมฝีปากที่แนบลงมา

“ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกัน...”จูบตอบเท่าที่จะให้ได้ กอดรัดเอาไว้จะไม่ให้ไปไหนอีกแล้ว

“หายโกธรนะดาย...หายเกลียดฉันนะ...ฮึก!”...ยิ่งเห็นน้ำตาอีกฝ่ายไหลมาพร้อมกับคำถามที่เจ้าตัวรู้สึกว่ามีให้มาตลอดเวลาอยู่ต่อหน้าก็แทบจะทำให้เขาแดดิ้นกับมันให้ได้

ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยจะรับรู้ถึงความทรมานนี้ได้ซักนิด...


คงไม่มีอะไรจะทรมานเท่ากับการที่ต้องจากกันอีกแล้ว...


ดายรีบกอดโทชิยะเอาไว้แน่นให้ความรู้สึกและร่างกายปลอบประโลมซึ้งกัน...
ให้มันถ่ายทอดว่าหัวใจและร่างกายรู้สึกต่อกันอย่างไร…
ความคิดถึงและโหยหาถูกถ่ายทอดออกมาให้กันและกันรับรู้ผ่านทางร่างกายอย่างไม่ปิดบัง...
ดำเนินและผ่านไปด้วยความอ่อนโยนบ้างเร่าร้อนผสมกันไปตามความปรารถนาส่วนลึก...


รักมากเหลือเกิน...




“ดายๆ...ดายตื่นได้แล้ว”...จะนอนนน...ง่วงจะตาย...หนังตาเขามันยังหนักอยู่เลยแถมไอ้อาการปวดหัวที่รุมเร้านี่อีก...ไม่อยากตื่นว้อย!!

ทำไมมันเพลียได้ขนาดนี้วะ...

ทีนี้เขาคว้าเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมไว้ตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่ปล่อยให้มืออุ่นๆของร่างเล็กนั้นมาเขย่าๆและรบกวนเขาได้อีกต่อไป

“ดายจะตื่นไม่ตื่น...มันสายแล้วนะ...เขาออกไปกันจะหมดบ้านแล้วเนี่ย!”น้ำเสียงที่คาดว่าคงจะมายืนเท้าเอวบ่นเขาอยู่นี่บูดสนิทยังกะข้าวค้างอยู่ในหม้อมาหลายวันมันทำให้เขาค่อยๆคิดตามคำพูดนั้นช้าๆ

ช้า...ช้า...และมันก็กำลังผ่านไปทีละขั้นตอน...ทีละกระบวนท่า...รู้สึกอะไรจี๊ดๆเข้ากระทบรอยหยักในสมองอย่างจัง...เมื่อกระบวนการกลั่นกรองมันจบลง

“แม่งทำไรอยู่ก็ไม่รู้...เป็นหมอประสาอะไรว่ะรักษาชาวบ้านชาวช่องเขาไปทั่ว แต่กะอีแค่โรคของตัวเองกลับรักษาไม่ได้ ...มันไม่มีหรือไงไอ้วิธีการรักษาตัวเองเนี่ยดาย...เบื่อแล้วนะเว้ย!”

เขาเป็นอะไร ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย คาโอรุแม่งมันมาพูดมากและบ่นอะไรให้เขาแต่เช้าเนี่ย!..ไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วยอะไรซักหน่อย

แต่ปวดหัววะ...ปวดท้องด้วยอะ...ปวดร้าวที่หัวใจด้วย...ตัวร้อนด้วยนะ...ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว...

“ถ้าไม่ลุกขึ้นมาล่ะก็ฉันก็ไม่รู้จะช่วยดายยังไงแล้วนะดาย...”

พื้นที่ข้างๆยุบยวบลงบอกให้เขารู้ว่าคาโอรุมันยังไม่ลุกเดินหนีไปไหน

“ช่วยอะไรฉันคาโอรุ...”ขยี้ตาแรงๆ...ปวดหัวตุบๆ หน้าร้อนไปทั้งแทบ ครั้นเนื้อครั้นตัวด้วย...แค่พยุงตัวเองลุกขึ้นมานั่งคุยด้วยนี่ได้ก็จะแย่แล้วนะ…ก็แค่ไข้แค่นี้...เดี๋ยวมันก็หาย

แต่เมื่อคืน...ฝันดีจังเลย ฝันดีมากๆ...มากจนตอนเช้าไข้จับแบบนี้ ดีนะที่ไข้ไม่ขึ้นสูงจนเล่นเพ้อเอา...หรือว่าเพ้อจนเบลอไปแล้ววะ...

ไข้ขึ้นเพ้อเจ้อจินตนาการเห็นอีกฝ่ายไปเป็นตุเป็นตะ...เห็นอีกฝ่ายไปถึงไหนต่อไหน...เป็นเรื่องเป็นราวได้เป็นฉากๆเลยเหรอ...

ฝันบ้าอะไรมันจะทำให้เขาเพ้อเจ้อได้สมจริงขนาดนั้นล่ะวะ!!

ใครเชื่อเขาก็บ้าแล้ว!!

เสียน้ำเสียพลังงานไปเป็นกิโลถ้าไม่ติดว่าเมาก็คงเล่นเอาลุกไม่ขึ้นไปมากกว่านี้...ไข้จับเลยนะเว้ยดาย...มันไม่ใช่น้อยๆเลยนะที่เสียไปอะ...

“หน้าซีดจังเลยดาย...แต่ยิ้มทำไมอะ...ไหวมั้ย บอกแล้วว่าอย่าดื่มมากก็ไม่เชื่อ แล้วแบบนี้จะลุกได้ยังไงเนี่ย ...ท็อตจิแม่งก็จะกลับไปแล้วด้วย”

หะ...หา..อะไรนะ!

อะไรจิๆ...

ก็กอดเอาไว้ไม่ให้ไปไหนแล้วไง บอกแล้วไงว่าไม่ให้ไปไหนอีกแล้ว ไม่โกธรไม่เกลียดแล้วไง ยังจะไปไหนอีก..

“คาโอรุ...ขอยาหน่อยสิ...ในกระเป๋ายานะไปหยิบมาให้ที”ไหวไม่ไหวแต่ก็อยากเห็นหน้า เมื่อคืนใช่ความฝันหรือว่ามันเรื่องจริง...ไม่อยากรู้แล้วจะยังไงก็ยังอยากเจออีก...

สัมผัสอบอุ่นที่ได้รับ...เล่นมาทิ้งร่องรอยให้กันอีก...จะมากไปแล้วโทชิยะ...ทำอะไรเขาไปบ้าง แกล้งเอาคืนอะไรเขาไปบ้าง

ไม่น่าเมาเลยจริงๆ...เมาไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก..เวรกรรมของเขา

เวรกรรมที่เขาจำไม่ได้ว่ามันเป็นความจริงหรือความฝัน...แล้วเขาก็จำไม่ได้ว่าในเหตุการณ์เขาพูดอะไรไปบ้าง...

ลืมไปสนิทว่าหมอนั้นมันกลับมาตั้งแต่เมื่อวานไปได้ยังไง...แล้วพึ่งมาถึงจะไปไหนอีก...นี่กะจะไม่อยู่รอให้เขาเจอหน่อยเหรอไงโทชิยะ...กลัวว่าเขาจะแกล้ง กลัวว่าเขาจะทำร้ายให้เจ็บปวดอีกเหรอไง

“คนเรานะดาย...เคยอยู่ด้วยกันมาตั้งเท่าไหร่เรื่องดีๆร้ายๆก็เคยทำด้วยกันมา ถึงจะไม่เคยแสดงออกถึงจะไม่เคยพูดกัน...แต่ก็ยังทนอยู่ด้วยกันได้ ทั้งๆที่ต่างก็โกรธและเกลียดกัน ฉันว่ามันก็ต้องมีอะไรซักอย่างที่ทำให้ใจมันรู้สึกตรงกันได้บ้างล่ะ...อึดอัดแค่ไหนแต่มันยังทำให้เป็นสุขได้เลยว่ามั้ย...?”


คาโอรุชอบพูดอะไรที่คนเย็นชาอย่างเขาไม่เข้าใจบ่อยๆ...ตอนนี้ก็เช่นกัน เขาปวดหัวกับเจ้าเอวบางนั่นพอจนไม่อยากคิดอะไรไปกับคำพูดของคาโอรุอีก

พูดอะไรที่มันเข้าใจง่ายๆไม่ได้หรือไงวะ!

“พูดอะไร ไม่เห็นจะเข้าใจ...ไปเปิดน้ำอุ่นให้หน่อยไป จะล้างตัว...”

ยังทันหรอกนะ...รอเขาก่อนนะโทชิยะ รอเจอเขาก่อน...

“เชอะ!...หมั่นไส้กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้องทำเป็นไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวจะยุให้ท็อตจิให้แม่งไปไม่กลับมาเลยคอยดูดาย” ร่างเล็กๆเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับคำขู่ที่มันน่ากลัวไม่น้อยสำหรับเขา

“ไม่กลับมาก็ไม่ต้องมาสิ ไม่เห็นจะต้องยุอะไรเลย...อยากไปไหนก็ไปสิไม่จำเป็น”

คาโอรุส่ายหน้า..ก็มันเป็นซะอย่างนี้แหละน้า...เป็นใครๆก็เจ็บล่ะวะ...แค่เขาได้ยินก็ยังรู้เลยว่ามันเย็นชา...เป็นท็อตจิบ้างล่ะ...ไม่หนาวเลยเหรอ...?

“คนอะไรใจแข็งเป็นบ้า!”

“พูดอะไรนะคาโอรุ”

“เปล่าๆ...เอ้า ได้แล้วไปดิรีบล้างจะได้รีบกินยา”


ปากแข็งใจแข็ง...ให้มันตลอดไปเถอะว่ะ...อย่ามานั่งทำหน้าทรมานหัวใจให้เขาปวดกบาลตามเลย...

ไอ้คนไม่เคยยอมใครมันก็เป็นแบบนี้แหละ นี่คงไปพูดอะไรไม่ตรงกับใจอีกแน่ๆ...เมื่อเช้าท็อจจิมันถึงได้ทำหน้าเศร้าๆตาแดงๆย่องออกมาจากห้องแบบนั้น...

แล้วนี่ดายมันจะรู้หรือเปล่าว่าไอ้คนที่มันปฏิเสธไม่ยอมรับมาตลอดนั้นมานอนเป็นหมอนข้างให้มันนอนบี้ทั้งคืน...

หัวใจมันไม่รู้สึกหรือรับรู้อะไรได้บ้างเลยหรือไงวะ!

เสาหินยังสั่นคลอนจากแผ่นดินไหวได้เลย...
 
ป้อมปราการใหญ่หนาแน่นและสูงเสียดฟ้า...ยังพังทลายราบคาบลงเพียงแค่ลูกกลมๆเพียงลูกเดียวได้เลย...

แล้วนับประสาอะไรกับจิตใจมนุษย์อย่างดายมัน...

แล้วมนุษย์อย่างดาย...ที่มันยังมีกิเลสครอบงำและความเห็นแก่ตัวหมกมุ่นชัดเจนขนาดนี้ สามารถสร้างกำแพงหนาแน่นขึ้นมาขังใครต่อใครได้รวมทั้งขังตัวเองเอาไว้ด้วยอีก...มันจะทำลายกำแพงที่สร้างขึ้นได้ด้วยตัวเองนั้นลงไม่ได้เลยเหรอ…


จะใจแข็งปากแข็งไม่รับรู้อะไรและทิฐิไปถึงไหน..เมื่อกี้เขาเห็นนะ...มันนั่งยิ้ม…รอยยิ้ม..ที่นานมาแล้วดายมันไม่เคยยิ้มด้วยความรู้สึกออกมาจากใจ
.


จบตอน...


ใกล้จบแล้วนะครับบ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 15 อัพ 20/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: mahmeow ที่ 20-10-2008 13:57:36

ทำไมดายปากแข็งได้ขนาดนี้เนี่ย...(คนอ่านจะยอมแพ้แล้วน้า....T^T)

น่าให้ท็อตจิมาช่วยง้างปากอีกซักที....(แต่ต้องมอมเหล้าก่อนรึป่าวเนี่ย...)

สงสารท็อตจิ...พระเอกมานปากไม่ตรงกับใจชั้นโคม่าอย่างนี้....สงสารนายเอกจังเล้ยยย... :serius2:.

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 15 อัพ 20/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: fulres ที่ 20-10-2008 22:07:20

ก็ยังไม่เข้าใจกันซักที  :เฮ้อ:

จาจบแล้วหยออออออ  :a5:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 15 อัพ 20/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: benxine ที่ 21-10-2008 09:27:58

เหอ.......




 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 15 อัพ 20/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: sooyuu ที่ 21-10-2008 09:44:01

อิดาย อิบร๊า โถ่ ท๊อตจิของชั้น ต้องถ่อมาดูแลเเกอีกจะมีสำนึกบ้างไหมเนี่ย ฮีก เศร้า :serius2:
สงสารท๊อตจิ เมื่อไหร่มันจะสำนึก
อยากให้อิดายรูสึกผิดจนต้องกราบขอร้องให้ยกโทษให้มานที่แทบเท้าท๊อตเลย :เตะ1:
(โหดมากยัยคนนี้/พี่เอ็ม)
อิบร๊าดาย เมื่อไหร่จะใจอ่อน โฮกกกกกก
ใครก็ได้ช่วยลงโทษอิตาพระเอกคนนี้ที(ตะโกนร้องบอกคนแต่ง) อิอิ
รออ่านตอนต่อไป อิดายคงดีขึ้น ทำตัวได้สมเป็นพระเอกเข้าซักวัน 555 :a2:

ปล. คิดเถิงพี่เอ็มเน้อ ช่วงนี้งานยุ่งไหมเอ่ย ปิ๊งงานยุ่งมาก มีแต่เรื่องให้คิด ฮึกๆๆๆ
ช่วงนี้ไม่ได้เข้ามาอ่านของพี่เอ็มเลย ปิ๊งกำลังจะย้ายหอแล้ว(บอกเค้าทำไม -*-)
รักษาสุขภาพน่าจ๊าพี่ เอ็ม อิอิ รออ่านตอนหน้าจ๊า :oni2: :oni1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 15 อัพ 20/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: karunanont ที่ 22-10-2008 19:57:01

 :เตะ1:

ดายยยยย  เฮ้อออออออ เหนื่อยมากๆๆ

เหนื่อยกับดายจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   :เตะ1:

ต้องมอมเหลา ให้มึนไปเลย แล้วจะให้โทชิยะ จับปล้ำซะให้เข็ด    o12 :o   (?)

--(เดียวมาดิทต่อน้าคร๊า)

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 15 อัพ 20/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: toeyz12 ที่ 23-10-2008 12:43:43

 :เฮ้อ:    เมื่อไหร่ดายจะเลิกปากแข็งซักทีเนี่ยย


อ่านเรื่องนี้แล้ว ปวดใจ จริงงๆ




รออ่านตอนตอ่ไปค้าบบบ :a2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 15 อัพ 20/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: @^_^@PeaZa@^_^@ ที่ 23-10-2008 18:42:19

ปากแข็ง มากเกินไปหละ  o12

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 16 อัพ 25/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 25-10-2008 11:16:23

 :serius2:  ยุ่งมากกๆๆ ฮื้ออออออ


แต่ก็แอบมาลงในเวลางานจนได้

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะฮะ อยากคุยนานกว่านี้ง่า..


 o7 o7


ฉันมีค่าแค่ไหน 16


ประตูห้องข้างๆปิดไม่สนิทอีกแล้ว...แถมมันยังถูกเปิดแง้มเอาไว้ให้เห็นคนที่อยู่ข้างในกำลังทำอะไรกัน

“ฉันขอโทษสุหงิ...ขอโทษจริงๆ”น้ำเสียงนุ่มหันมาบอกพร้อมกับใบหน้าที่รู้สึกผิดมากมายต่อบุคคลที่อยู่ข้างหน้า

ทรงผมใหม่ที่เขาเป็นคนพาไปตัดเมื่อครั้งล่าสุด 6 เดือนที่แล้วนั้นยาวเลยบ่าลงมาพอสมควร พวงแก้มอิ่มที่เขารู้ว่ามันนุ่มนิ่มขนาดไหนนั้นตอนนี้เลอะไปด้วยน้ำตามากมาย ดวงตาโศก เศร้าสร้อยไม่เคยสดใสยังคงแวววาวไปด้วยหยาดน้ำที่จ้องมองพี่ชายของเขา

ทะเลาะอะไรกัน!!

ราวกับเขามายืนดูเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในอดีตอีกครั้ง...แต่ครั้งนี้ต่างกันที่ว่า...มันไม่มีน้องสาวของเขาอยู่ด้วย

“ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่เคยเปลี่ยนเลยซินะ ทำไมล่ะทำไมท็อตจิ!!”พี่ชายที่เขาก็รู้ว่าโมโหร้ายพอกันนั้นดูบังคับและข่มความรู้สึกโกธรเอาไว้แค่ไหน

ครั้งนั้นแก้มนวลของเจ้าเอวบางมันเคยรับกับฝ่ามือคู่นั้นของพี่ แต่ครั้งนี้ฝ่ามือของพี่มันกระแทกลงไปบนโต๊ะแทบจะนับครั้งไม่ถ้วนด้วยความอัดอั้นตันใจแทน

“สุหงิ..ฮึก!..พอแล้วว” มือเล็กขาวนวลถูกสลัดออกจากตัวพี่ชายของเขาอย่างไม่ยี่ระ

“ทำไมนายไม่รักชั้นท็อตจิ..ทำไมไม่ใช่ชั้น!!”เหมือนกับถูกอะไรมาสะกิดเข้าอีก...ประโยคที่ไม่เคยคาดคิดจะได้ยินกับน้องสาวเมื่อครานั้นดังก้อง สะท้อนอยู่ในหัว…

เหตุการณ์ที่เหมือนเดิม..
คำถามคำเดิม...
คนถามคนเดิม...
คนตอบก็คนเดิม...

แต่ความรู้สึกที่เผื่อแผ่ออกมาจากสองคนที่เขารับรู้ได้ในขณะนี้นั้น...มันไม่เหมือนเดิมและรุนแรงขึ้นหรือเปล่า..?

“ชั้นน...ฮึก!”ร่างเล็กเอาแต่ร้องไห้...ดายหูอื้อรู้สึกไม่อยากได้ยินคำตอบของคนตัวเล็กขึ้นมา

คำตอบที่เขาเองก็คลับคลายคลับคราว่าเคยได้ยินมาแล้วตอนนั้นที่เกิดเรื่อง...แต่ว่าตอนนั้นที่เกิดเรื่องทำไมเขาถึงได้หลงลืมไปว่าโทชิยะตอบพี่ชายไปว่ายังไง

และเขาก็หลงลืมมาตลอดเวลาด้วยเช่นกัน!!

หลงลืมไปสนิทว่าคำตอบของโทชิยะมันทำให้ทั้งเขา พี่ชาย และน้องสาวที่อยู่ด้วยกันตอนนั้น ตกใจแค่ไหน...

ครั้งนี้...ดายหลับตาแน่นแค่นยิ้มที่ไม่สามารถบอกตัวเองได้ว่ายิ้มด้วยความรู้สึกยังไงออกมา

คำตอบที่เจ้าตัวตอบออกมาเพื่อใช้มันฆ่าตัวเอง...
และเขาก็มองเห็นประโยชน์ของคำตอบนั้นจนสามารถใช้มันจัดการเจ้าของได้อย่างเลือดเย็นและสะใจ...

ความโกรธมันควบคุมให้เราทำอะไรโง่ๆได้โดยไม่รู้สึกตัวเสมอ...
หลงลืมแม้กระทั่งความรู้สึกของตัวเอง...
และคนโง่มักจะมีดวงตาที่มืดมนและมองไม่เห็นอะไรรอบตัวอยู่บ่อยๆ...
ปล่อยให้ความโกรธครอบงำจนลืมความจริงไปเสียสนิท...แสงสว่างที่ไม่เคยมองเห็น

มันไม่ต่างกับเขาที่พึ่งจะมาพบแสงสว่างเอาตอนที่ไม่รู้ว่าแสงสว่างนั้นจะทำให้เขาหายจากความมืดมนที่มีได้ไหม?

“ฉันสู้ดายไม่ได้ตรงไหนท็อตจิ!ดายมันมีดีอะไร!..มันเลวร้ายกับนายมากขนาดไหนลืมไปแล้วเหรอไง!!”

พี่ชายขยับเท้าเข้ามากระชากร่างเล็กเข้าหาตัวเอง ลำแขนแข็งแกร่งเผลอบีบต้นแขนเล็กเขย่าถามแรงๆจะถามซักกี่ครั้ง ขอความเห็นใจไปกี่รอบ คำตอบจากโทชิยะก็ยังคงเหมือนเดิม..ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปจากน้องชายของเขาได้

“ตอบซิวะท็อตจิ..ตอบ!!”ตะโกนถามครั้งแล้วครั้งเล่าก็เอาแต่ร้องไห้ จะบีบครั้นให้เขาทรมานตายเหรอไง

โธ่เว้ยจะร้องให้มันได้อะไรขึ้นมา!
ไม่ได้ต้องการความเห็นใจ ไม่ต้องการความสงสาร ไม่ต้องการให้มาอ่อนแอกับเขาแบบนี้
มีเหตุผลมากมายที่จะตอบเขาได้

... ทำไมไม่ใช่เขา...

แล้วทำไมไม่พูดไม่อธิบายจะดึงเขาให้จมกับความอ่อนแอที่เขาต้องการปกป้องนี้ไปอีกนานแค่ไหน...?

เจ็บซ้ำเจ็บซาก...แต่ก็ยังเดินหน้าให้มันยิ่งเจ็บไม่ได้ผุดได้เกิดต่อไปอีก...เพียงแค่ความหวัง...หวังไว้ว่าซักวันจะเป็นเขา...

“มันทำจนไม่เป็นผู้เป็นคนถึงขนาดนั้นแล้วๆทำไมยังไม่ลืมมันไปซักที!”...แค่ตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วหาอีกฝ่ายไม่เจอ...เท้าเขามันก็แทบจะกลายเป็นวิ่งไปยังห้องน้องชายทันทีที่นึกขึ้นได้

ไม่ต้องพูด ไม่ต้องอธิบาย...ไม่ต้องตอกย้ำ!!

สิ่งที่เขาเห็นมากับตาตัวเองเมื่อค่อนรุ่งมันก็ตอบข้อข้องใจและคำถามของเขาได้หมดแล้ว

แต่ที่เขาคาดคั้นและที่โกธรจนแทบคุมสติอารมณ์ไม่ได้นั้น...ทำไมคนที่โทชิยะรักมากขนาดนั้นมันไม่ใช่เขา...ไม่ใช่เขาคนที่จงรักภักดีมาเนิ่นนาน

“ทำไม..ทำไมท็อตจิ..”

“ฉันทำแล้วแต่มันทำไม่ได้นายจะให้ทำยังไงสุหงิ ฮึก!”ร่างเล็กก็ยังพยายามที่จะจับแขนให้พี่ชายเขาหันมาฟังสิ่งที่ตัวเองพูดบ้าง

โทชิยะทำอะไร...ทำยังไง...?ทำไมยิ่งฟังเขายิ่งรู้สึกว่าตัวเองหูอื้อ

“ฉันทำไม่ได้ ...ถ้ามันทำได้ง่ายๆฉันจะไม่ลังเลที่จะรักนายเลยสุหงิ...”

“นายมันโง่ท็อตจิ...นายมันโง่!”โง่ที่รักน้องชายเขา โง่ที่ยอมให้ดายทุกอย่าง โง่ที่ต้องมาเจ็บปวดเพราะดาย

“ดายมันมีอะไรดี...?”เสียงครวญครางของพี่บอกว่าพี่ทรมานแค่ไหนที่พูดออกมา

ตะ...แต่จะบ้าเหรอพี่!!
โทชิยะเนี่ยนะโง่!!
พี่นั้นแหละโง่...!

“นั้นนะสิโง่ของแท้เลยสุหงิ...ฮึก!ให้ดายฆ่าชั้นให้ตายชั้นก็ยังยอมโง่อยู่วันยังค่ำ ฮึก!”มือเล็กๆที่เช็ดน้ำตาตัวเองบวกกับคำพูดลิ่มแทงหัวใจคนฟังอย่างดายให้ต้องเอามือกุมที่ใจตัวเองด้วยความรู้สึกปวดร้าว

“ฉันคงไม่สามารถอยู่ต้านทานความเข้มแข็งของดายโดยเอาความรู้สึกของนายมาหลอกตัวเองได้หรอกสุหงิ...ฉันทำไม่ได้จริงๆ...”

“ให้ฉันไปตอนนี้มันจะดีกับทุกๆคน ...สุหงิเองก็ไม่ต้องเจ็บซ้ำเพราะชั้นอีก...ชั้นหลอกใครต่อใครได้ แต่หลอกสุหงิหลอกตัวเองไม่เคยได้ซักที...ฮึก!”

“เจ็บนะสุหงิ เจ็บมากๆ ฮืออ...แต่ชั้นไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว...ให้ฉันไปเถอะนะ...ฉันรักนายไม่ได้จริงๆฮึก!”

“ให้ชั้นไปตอนนี้...ขอร้องง..ฮือออ”น้ำตาที่ไหลออกมาราวกับไม่มีอะไรไปหยุดมันได้อีกแล้วนั้นคงจะทรมานน่าดู

...ในเมื่อทำไม่ได้ก็ไม่ต้องไปทำมันโทชิยะ...
รักพี่ชายเขาไม่ได้ก็ไม่ต้องรัก...
เลิกมันไม่ได้ก็ไม่ต้องเลิก!
ห้ามเลิก...เป็นอัดขาด!!

“ไม่มีทางท็อตจิ! ชั้นไม่ให้นายไปหรอก .ไม่รักก็ไม่เป็นไร แต่อย่าไปจากชั้น!!”ฝ่ามือพี่ชายคว้าเข้าที่เอวเล็กสวมกอดเอาไว้ทันทีเหมือนพึ่งนึกได้ว่าจะต้องเสียเจ้าตัวเล็กไปแน่ๆ

“ชั้นรักนายรักนายนะท็อตจิ..ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้นหรอก!...”สุหงิโซเริ่มทำอะไรที่ทำให้ดายต้องเบิกตากว้างขึ้นกว่าเดิม

“ไม่สุหงิ ไม่นะ...ยะ..อย่าสุหงิอย่า..!”ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนที่รัดแน่นกำลังถูกพี่ชายของเขาระดมจูบอย่างบ้าคลั่ง

“ท็อตจิ..รักนะท็อตจิ...”ความรักของพี่ชายเขากำลังถูกเปลี่ยนเป็นการกระทำที่แสดงออกถึงความรักที่มีให้...แต่เจ้าตัวเล็กนั้นคงไม่รับรู้ไปกับความรู้สึกหวงแหนเหล่านั้น

และเขาเองก็ไม่อยากให้โทชิยะรับรู้มันด้วย...

ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะรับรู้ทั้งนั้น!

“สุหงิอย่า...ไม่ๆฮึก!!”ร่างเล็กๆถูกผลักให้ล้มลงไปบนเตียงโดยไม่สามารถดิ้นหนีไปจากลำตัวที่ตามทาบทับและวงแขนที่ตามเข้ากอดรัดเอาไว้แน่นของพี่ชายนั้นได้แน่...

ดายเอามือลูบหน้าตัวเองดู...มันร้อนมากๆ ร้อนเพราะพิษไข้หรือว่าเพราะอาการหูอื้อตาลายฟังอะไรไม่รู้เรื่องอีกต่อไปแล้วก็ไม่รู้...


ริมฝีปากของพี่ชายกำลังลากไปบนผิวเนื้อเนียนที่เขาเคยครอบครอง…
ฝ่ามือของพี่ก็สอดเข้าไปภายใต้เสื้อยืดตัวบาง กำลังลูบไล้ไปตามร่างกายที่มันเคยเป็นของเขา...
ลมหายใจของพี่ชายก็รินรดอยู่ตามพวงแก้มที่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์จะทำแบบนั้นกับโทชิยะได้...


ให้ตายให้มันได้อย่างนี้พี่สุหงิ!!


อารมณ์ที่เขาคาดว่ามันร้อนยิ่งกว่าหน้าตัวเองและกำลังอยู่เหนืออะไรทั้งหมดในตอนนี้พาเขาก้าวยาวๆเข้ามาในห้องพี่ชายโดยไม่ต้องขออนุญาต

คว้าเอาแขนคนตัวเล็กออกมาได้กำปั้นหนักๆก็ประเคนลงไปที่ใบหน้าพี่ชายตัวเองทันที...ไม่รู้กี่ครั้งเพราะเขาไม่ได้นับ

“ถึงมันจะโง่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่!”

“ดายพอแล้ว!!”ดีเท่าไหร่ที่เขาไม่วิ่งเข้ามาชกหน้าพี่ชายเอาตอนที่ได้ยินคราแรก ดีเท่าไหร่ที่เขายังปล่อยให้คุยกันออเซอะกัน!

“แล้วพี่ก็ไม่มีสิทธ์มาทำแบบนี้กับคนโง่ๆของผมด้วย!”

ไม่ให้ใครยุ่ง! ถึงมันจะโง่ก็เรื่องของโทชิยะมัน!!ให้มันโง่แบบนี้แหละดีแล้ว...ให้มันโง่ตลอดไปเลยได้ยิ่งดี!!!

“มันจะมากไปแล้วนะดาย!!”สุหงิโซลุกขึ้นมาได้ก็ถลาเข้าหาน้องชายตัวเองบ้าง

“ไม่มากหรอกพี่!!...แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับการที่พี่พาคนของผมหายไปเกือบจะครึ่งปี!”ดายเองก็ร้อนพอกัน

โทชิยะไม่ได้ร้องไห้อีกแล้ว ตอนนี้เขากำลังยื้อยุดและฉุดกระชากทั้งดายและสุหงิโซให้ออกจากกัน ทำไมดายถึงเข้ามาตอนนี้ได้ แล้วได้ยินอะไรเข้าบ้าง!!

“ดายอย่า!!”รีบเข้าขวางไว้ก่อนที่ดายจะโกรธและเข้าทำร้ายพี่ชายตัวเองอีก

เขารู้ว่าสุหงิโซทำไปเพราะเสียใจและโกธรเขาและยังคงไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร แต่เขาก็ไม่อยากให้ดายทำร้ายพี่ชายเพราะเหตุผลที่ว่าเขาเป็นต้นเหตุ

“สุหงิอย่านะ!”ในขณะที่ปากก็พร่ำตะโกนไม่ให้สุหงิโซเข้ามาทำอะไรดายได้ด้วยเช่นกัน

มันจะดีกว่านี้ไม่น้อยถ้ามีใครคนใดคนหนึ่งยอมอ่อนให้กันบ้าง แต่สิ่งที่โทชิยะเห็นมันไม่ใช่เลย
ทั้งดายและสุหงิต่างคนต่างโกธรต่างคนต่างแข็ง


สุหงิโซนั้นเขารู้แน่ๆว่าโกรธอะไร แต่ดาย..เขาไม่รู้

“โธ่เว้ยย!!”เมื่อไม่ได้ดังใจสุหงิโซก็หันไปตีโต๊ะระบายอารมณ์แทน

“มึงออกไปเลยนะดาย มึงออกไปจากห้องกูตอนนี้เลย!”

“ได้พี่..ผมออกไปแน่!!”

“มึงรีบออกไปก่อนที่กูจะทนไม่ได้ดาย!!”

“ผมไปแน่...แต่พี่ห้ามยุ่งกับคนของผมอีกเด็ดขาด!”สุหงิโซเผลอชกโต๊ะเข้าอีกครั้งด้วยความโมโหเมื่อได้ยินสิ่งที่ดายพูดออกมา แววตาดุดันจ้องมองน้องชายด้วยโทสะมากมาย

“ท็อตจิไม่ใช่คนของมึง!”

“หึ!มันเป็นเมียผมมาเป็นปี มันคงไม่โง่ไปเป็นคนของพี่เข้าอีกคนหรอกมั้ง!”

“ดาย!!”เสียงร้องพลางสะบัดแขนให้ตัวเองหลุดจากมือของดายดังลั่น ไม่มีทางซะล่ะที่จะหลุดไปได้

อยู่เฉยๆ!!

แววตาวาวโรจน์หันไปสบตากับโทชิยะให้รู้ว่าโกธรพอๆกัน...

“มึงอย่าอยู่เลยดาย!!”ปลายเท้าของพี่ชายถีบเข้าที่ท้องดายไปในทันทีที่ตะคอกใส่หน้าเสร็จและสุหงิโซยังหมายมาดที่จะซ้ำให้ตายด้วยการต่อยคืนไม่นับบ้าง

“เวรกรรมอะไรของกูที่มีน้องชายอย่างมึง ดายมึงบอกกูซิ มึงบอกกู!!”

“มึงเกิดมาเป็นน้องกูทำไม!!”ต่อให้มีอะไรมาฉุดก็คงหยุดอารมณ์โกรธของสุหงิโซไม่ได้แล้ว ดายโดนต่อยล้มคว่ำให้พี่ชายซัดไม่มีชิ้นดี

“สุหงิหยุด! ..หยุดซิ!!”โทชิยะตะโกนลั่นเข้ามาผลักร่างสูงใหญ่โตออกจากดายแต่รู้สึกแรงของเขามันจะไม่มีผลอะไรต่อสุหงิโซได้เลยซักนิดเดียว

“พอได้แล้วสุหงิพอ!!”เสียงสะอื้นไห้ดังออกมาอีกพร้อมกับที่โทชิยะถลาเข้ามาอีกครั้ง

“พูดแม่งหมาๆแบบนี้ยังจะปกป้องมันทำไมวะ!”

“มันแคร์นายมั้ยท็อตจิ!!มันแคร์นายมั้ย?!!...ร้องไห้ให้มันทำไม!!”

“โอ้ยยยยย!!!!”เสียงร้องด้วยความเจ็บของใครคนใดคนหนึ่งดังขึ้น

“พะ..พอแล้วสุหงิ..พออย่าทำดาย!”แม้เขาจะเสียใจที่ทำให้ดายกับสุหงิโซทะเลาะกัน แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาเสียใจมากกว่า...

เขาคงทนเห็นดายถูกทำร้ายไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

ให้ทำอะไรเขาก็ยอม...แต่อย่าทำร้ายดาย..ได้โปรด

“โธ่เว้ยยยยยยย”กำปั้นถูกซัดลงบนพื้นเต็มแรงด้วยความโกรธและคับแค้นใจ หวุดหวิดโดนใบหน้าของดายไปเพียงนิดเดียว

สายตาของโทชิยะที่เขาเห็นมันแทบจะอ้อนวอนและกราบแทบเท้าของเขาอยู่แล้ว...

“ไป๊!!!”เสียงร้องตะโกนแผดลั่นเมื่อไม่สามารถลงกับอะไรได้

“สุหงิ..พออออออ”เสียงครางปานใจจะขาดของร่างเล็กยิ่งกระตุ้นให้เนื้อแทบเต้น น้ำตาไหลไม่หยุดมองดูเขาที่ง้างกำปั้นค้างไว้

“มึงอย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก!”เค้นเสียงรอดไรฟัน...ไม่แม้แต่จะมองหน้าน้องชายตัวเอง ลุกขึ้นยืนหมายจะเข้าไปพยุงร่างบางที่เผลอถูกเขาเหวี่ยงกระเด็นไปกระแทกเข้ากับขอบเตียงเต็มแรง


แต่แล้วมันก็ทำให้เขาชะงักยืนนิ่งอยู่แบบนั้น โทชิยะที่พยายามลุกยืนได้ก็แถบจะถลาเข้าไปช่วยพยุงดายให้ลุกขึ้น มองที่มือเล็กคู่นั้นที่เกาะเกี่ยวแขนของดายเอาไว้แน่นแล้วก็แทบจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทางทันที

นี่...ที่เขาทำมาตลอด พาออกมาจากดาย...มันไม่ได้มีค่าอะไรเลยซินะ...มันไม่มีความหมายอะไรเลยซักนิด

“พะ….”

ดายอ้าปากจะพูดอะไรแต่สุหงิโซก็ยกมือขึ้นห้ามเอาไว้ก่อน...

“กูไม่อยากเห็นหน้ามึง!”เพียงแค่ประโยคเดียวก็เกินพอที่จะธิบายอะไรที่อยู่ในใจได้หมด

พอเถอะ...เขาไม่อยากรับรู้อะไรที่มันจะทำร้ายจิตใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว...ตอนนี้มันคงไม่มีอะไรเลวร้ายได้เท่านี้อีกแน่...ขอเขาอยู่คนเดียว ขอเขาอยู่คนเดียว...ซักพัก

“สุหงิ..”ยังไม่ทันจะพูดจบก็ถูกร่างสูงห้ามด้วยสายตาไปอีกคน

มันจะไม่เป็นอะไรได้ยังไง...อย่ามาห่วงใยเขาเลย...เพียงแค่เขายกมือห้ามแค่นี้ก็ยังไม่คิดจะสนใจต่อ...เช็ดเลือดให้มันเข้าไปซิ...เอามันออกไปให้พ้นเขาตอนนี้เลยได้ยิ่งดี

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ...

เป็นดายที่ทนอึดอัดไม่ได้...ไม่ยอมให้โทชิยะช่วยทำอะไรให้ เขาเช็ดเลือดตัวเองที่มุมปากด้วยหลังมือตัวเองก่อนที่จะหันไปคว้าเอาแขนของร่างเล็กลากติดมือออกไปด้วยกัน

พี่ชายหันหลังให้...ไม่แม้แต่จะชายตามองตามทั้งคู่อีก...

***********************************************************

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 16 อัพ 25/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 25-10-2008 11:24:34

***********************************************************



ไม่มีเสียงสะอื้นของร่างเล็กที่นั่งข้างๆ ใบหน้าสวยหันออกไปทางนอกหน้าต่างรถ มีบ้างที่บางครั้งก็หันมามองเขา..และได้สบตากัน

ดวงตาสวยแดงซ้ำ ถึงแม้ริมฝีปากจะเม้มเข้าหากันแน่นเพียงเพราะต้องการสะกดกลั้นเสียงร้องเอาไว้แต่มันก็ยังเต็มไปด้วยน้ำตา ฝ่ามือเล็กบอบบางไม่ได้ยกขึ้นมาเช็ดปล่อยให้มันรินไหลออกมาเงียบๆ...

ร้องไห้...เพราะเจ็บปวดและเป็นทุกข์

คงไม่มีใครจะร้องไห้ได้มากมายเพราะความสุขหรอก...

เขารู้ว่าน้ำตาของโทชิยะมันกำลังไหลให้กับอะไร...

... ... ...

... ...
ดายเป็นมนุษย์ที่มีความอดทนต่ำมากถึงมากที่สุด...ไม่ได้อะไรดังใจก็โมโหแหลกหลานใครจะเป็นยังไงดายก็ไม่เคยสนใจ ขอแค่ได้ระบายอารมณ์ของตัวเองก็เป็นพอ

และดายก็เกลียดน้ำตา เกลียดการร้องไห้ เกลียดเสียงสะอึกสะอื้นมาก ยิ่งมันมาจากคนที่ดายเกลียดอย่างเขาดายก็ยิ่งจะเกลียด

ดายจะโมโหและโกธร...เข้าทำร้ายถ้ายังไม่หยุดร้อง

ดายจะทนไม่ได้ถ้ายิ่งทำร้ายตัวเองและร้องไห้ไม่หยุด

แล้วดายก็จะอาละวาดทำร้ายร่างกายและทำให้เสียใจ…

เขารู้...

และเขาก็กลัว...

เขาไม่เคยลืมนิสัยข้อนี้ของดาย…

แต่ทั้งที่รู้อย่างนั้นรู้จักนิสัยดายดีขนาดนั้น...มันก็ไม่สามารถทำให้น้ำตาเขาหยุดไหลได้เลย...ต่อให้ดายโกธรเขาจนถึงขนาดฆ่าให้ตายตอนนี้เขาก็ยังหยุดน้ำตาไม่ให้มันไหลได้อยู่ดี
..................

...

เขานั่งตัวลีบเล็กอยู่ข้างประตูรถด้านหน้าที่มีดายเป็นคนขับ อารมณ์ที่คุกกรุ่นถูกระบายไปกลับการเร่งความเร็วของรถให้เกือบเป็นเหอะอยู่ร่อมมะร่อโดยที่เขาก็ไม่ได้นึกกลัวซักนิด

ทำได้ดีที่สุดก็แค่นั่งนิ่งๆหันไปมองดายบ้างเป็นบางครั้งเท่านั้น

แต่สิ่งที่ไม่เข้าใจ...เขาหาเหตุผลให้กับน้ำตาตัวเองไม่ได้

ไม่ได้อึดอัด ไม่ได้เสียใจ ไม่ได้เจ็บปวดอะไรด้วยซ้ำกับการที่ดายลากออกมาด้วยแบบนี้ เขาไม่อยากทำร้ายสุหงิโซให้เจ็บปวดมากไปกว่านี้อีกแล้ว...ยิ่งมีเขาอยู่ด้วยสุหงิโซก็ไม่คิดจะตัดใจจากเขาซักที

ดีแล้วที่ดายเข้าไปทัน ดีแล้วที่เป็นดาย นึกขอบคุณความโกธรของดายตะหงิดๆ บางทีเขากับดายอาจมีเรื่องให้คุยกัน...แต่ตอนนี้...

ไม่มีแม้การสนทนา ไม่มีการพูดคุยระหว่างกัน ต่างคนก็ต่างได้ยินเสียงระบายลมหายใจเท่านั้น สายตาแข็งกร้าวดุดันไม่หันมามองเขาแม้แต่น้อย ยังคงจับจ้องไปข้างหน้าด้วยสีหน้าและแววตาที่เขาเกินคาดเดา

คำพูดและความรู้สึกดีๆกับการกระทำที่ร้อนแรงเต็มไปด้วยความเสน่หาและปรารถนาในเมื่อคืนที่ผ่านมาถูกลืมไปเสียสนิทว่ามันเคยเกิดขึ้นและมันมาจากผู้ชายเย็นชาข้างๆเขาคนนี้

เสียงกระซิบที่เอ่ยเรียกชื่อเขาอย่างอ่อนโยน รวมไปถึงความรู้สึกที่รับรู้ได้ด้วยกายและใจ...ในตอนนี้มันคงถูกดายลืมไปด้วยแล้ว

ระยะเวลาที่ห่างเหินเขาคิดว่ามันจะช่วยรักษาหรือบรรเทาความรู้สึกของเขาลงมาบ้าง...แต่เขาก็รู้ว่าตัวเองคิดผิดมาตลอด

ยิ่งมาเห็นชัดยิ่งมาได้สัมผัส...เขาก็รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองเฝ้าโกหกและบอกตัวเองอยู่เสมอมานั้นมันไม่มีความหมายแม้ซักนิดเดียว มันยิ่งรุนแรงและชัดเจน

เขารักดาย...

รักผู้ชายเย็นชาคนข้างๆ...

รักผู้ชายคนนี้มากๆ...

รักมากกว่าตัวเอง...

รักจนแทบตาย...รักจนแทบบ้า...ต่อให้ดายฆ่าให้ตายเขาก็ยินยอม

ดีกว่าจะยอมให้ดายเจ็บ...ดีกว่าจะยอมให้ดายเสียใจ...สิ่งไหนที่มันจะทำให้ดายหายโกธรหายเกลียดเขาๆก็ยินดีจะทำทุกทาง...และเขาก็ทำมาตลอด...แต่ว่าทำไมมันก็ไม่เคยสำเร็จซักครั้ง...

สะใจแล้วซินะ...โง่ของแท้เลยตอนนี้

ดายคงไม่มีทางรักคนโง่ๆอย่างเขาหรอก...

คงไม่มีทาง...


...

หางตาเหลือบแลหันไปมองร่างสูงข้างกายอีกครั้ง...สันกรามที่ขึ้นนูนยังคงบอกว่าอารมณ์คุกรุ่นของอีกฝ่ายยังไม่เบาบางลง

เสียงถอนหายใจของดายมาพร้อมกับสายตาดุดันที่จ้องตอบกลับ...

ความอึดอัดและน้ำตาของอีกฝ่ายมันกำลังร่ำร้องให้ดายทำอะไรซักอย่างที่น่าจะดีขึ้นมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้

และดายก็รู้ตัวเองดีว่าบางอย่างจากข้างในตัวเองมันก็กำลังเรียกร้องเอาจากร่างเล็กข้างกายนี้ด้วย

เขากลับโทชิยะผ่านเหตุการณ์โหดร้ายมาด้วยกัน
ผ่านวันเวลาที่ไม่น่าจดจำและสวยงามมาได้ด้วยกัน
และกาลเวลาที่ผ่านมันมาได้...มันก็มีแต่ความทุกข์

ความทุกข์ที่ต่างคนต่างก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันเกิดขึ้นมาจากอะไร...

รู้ว่าต่างคนก็ต่างทำร้ายตัวเองไปเพื่ออะไร...



ดายแตะเบรกรถให้ชะลอความเร็วลงมา หันหน้าเข้าข้างทางก่อนที่ตัวเครื่องจะดับนิ่งจอดสงบอยู่กับที่

มือแกร่งคว้าเอาเอวของคนตัวเล็กให้ขยับเข้ามาใกล้ชิด ปลายนิ้วลูบไล้ทางน้ำตาให้อย่างเบามือ
ถึงแม้สายตาของร่างเล็กจะจับจ้องเขาด้วยความสงสัยระคนตกใจแต่เขาก็ยังคงไม่ละมือและสายตาไปจากพวงแก้มและดวงหน้าของคนตัวเล็ก

จุมพิตหนักๆกดนิ่งอยู่บนหน้าผากเนียนของคนด้านหน้าอยู่เป็นนาน

ก่อนที่จะสวมกอดคนตัวเล็กกว่าเอาไว้ให้แน่นๆ...ให้ความอบอุ่นจากคนตัวเล็กถ่ายเทมายังหัวใจที่เย็นชาของตัวเอง

ความรู้สึกที่เกาะกินมาตลอดถูกระบายมันออกมาในสภาพที่ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้นอกจากปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาแทน...

เสียงร้องไห้ที่เรียกร้องให้อีกฝ่ายปลอบดังอยู่ข้างหู น้ำเสียงและอาการแบบนี้ของดาย...ไม่ใช่ว่าดายจะแสดงออกกับใครก็ได้...น้ำอุ่นๆที่รดรินเปียกเสื้อจนสัมผัสได้นั้นทำให้วงแขนเล็กยกขึ้นกอดตอบอย่างไม่ลังเล...


ในเวลานี้ดายไม่ได้แตกต่างไปจากเด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่งที่เผลอไปทำความผิดร้ายแรงเข้า...
และเด็กชายถูกความผิดสั่งสอนให้หลาบจำและเจ็บปวด...
ถูกความผิดสั่งสอนให้จดจำและปวดร้าว...
จนเด็กชายถูกลงโทษอย่างแสนสาหัสจากความผิดนั้นแทบปางตาย...
บทลงโทษแสนสาหัสที่เด็กชายผ่านมันมาได้ทำให้หวาดกลัวไม่คิดจะทำผิดซ้ำซ้อนอีก...

และเด็กชายก็เสียใจกับความผิดที่เป็นคนก่อขึ้นนั้นเหลือเกิน...

เด็กชายขดตัวนิ่งๆ ได้แต่ร้องไห้…
ซุกตัวให้หายหนาวจากบทลงโทษนั้น...
เรียกร้องให้ปลอบโยนให้หายหวาดกลัวจากความผิดและบทลงโทษที่ได้รับนั้น...


โทชิยะไม่รู้ว่าตัวเองรับรู้อะไรจากดายบ้าง...สองแขนของเขารัดร่างดายแน่น ได้ยินเสียงสะอื้นที่ดังข้างหูมันก็เรียกน้ำตาของเขาให้ไหลลงมาด้วยอีก...


เขารู้ว่าดายเสียใจ...

และดายก็รู้ว่าเขาก็เสียใจไม่แพ้กัน...


ปล่อยให้ความรู้สึกปลอบกันและกัน...
ปล่อยให้ความอบอุ่นจากกายปลอบโยนซึ่งกัน...

น้ำตาที่ไหล...ปล่อยให้มันออกมา ...ไหลมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี...จะได้รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านความเลวร้ายเหล่านั้นมาได้...มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเสียใจมากแค่ไหน

ดายร้องไห้...

และโทชิยะก็ร้องไห้...

นานเท่าไหร่กว่าจะหยุดได้...จนกว่าความรู้สึกที่ครอบงำจะเบาบางลง


ปล่อยให้เสียงเรียกร้องของหัวใจที่มันกลั่นออกมาเป็น...น้ำตา...ได้คุยกัน


จบตอน...




 :a12: :a12:

 o7



 :t3:
 :t3:

มองดูตัวเอง

ทำมายยยมันยุ่งขนาดนี้ฟระ???

ไปแว้วว
ขอบคุณทุกคนมากๆครับ++++

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 15 อัพ 20/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: sakiko ที่ 25-10-2008 12:45:12

คนอ่าน ก็ จาร้อง ด้วยแล้วเนี่ย

 :sad2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 16 อัพ 25/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: benxine ที่ 25-10-2008 17:01:57

ไม่ไหวแล้วว!!!~ T^T

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 16 อัพ 25/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Yurameki ที่ 26-10-2008 00:30:25

กรี๊ดดดด    :jul1:


พี่เรดสะเอ็ม ............   มาแว้วยงับบบบ

ในที่สุด่ ดายก้ะ ทจ ีก็กลับมาคืนดีกันแนล้วว

เศร้าไปถึงไหนอ่าเนี่ย คู่เนี้ยย  :o12:

อย่าปากแข็งอีกเรยนะ ไอ้คุณดาย  :sad2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 16 อัพ 25/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Givesza ที่ 26-10-2008 01:13:57

 o7 o7 o7 o7 o7

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 16 อัพ 25/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Dangerous_patz ที่ 26-10-2008 13:20:31

 :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:






 :o12: :o12: :o12: :o12:





 o7 o7 o7 o7 o7 o7





เศร้า สุดบรรยาย

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 16 อัพ 25/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: mahmeow ที่ 26-10-2008 15:28:35

เจอกันแล้ว....(เหมือนจะ)ดีกันแล้วด้วยอ่า.....^^

อยากอ่านตอนหวานๆมากๆเลยคะ....(แอบกลัวว่านี่หวานที่สุดสำหรับดายแล้วนะ....เช็ดน้ามตาให้เลยนะเนี่ย.....)

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 16 อัพ 25/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: toeyz12 ที่ 26-10-2008 19:55:25

 :sad2: :sad2:





จะยังไงต่อเนี่ยยย???

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 16 อัพ 25/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: @^_^@PeaZa@^_^@ ที่ 26-10-2008 20:21:47

หลังจากนี้ จะได้เห็นฉากหนาวซึ่งปะเนี่ย อิอิอิ :m4: :m4: :m4:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 16 อัพ 25/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: fulres ที่ 26-10-2008 20:50:16

ดีกัน (อ่ะป่าว) ซักที จาลงรอยกันแล้วววว

จาจบยังไงเนี่ย ลุ้นๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 16 อัพ 25/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: zeng ที่ 28-10-2008 11:04:44

 :pig4: :seng2ped:
เม้นต :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 16 อัพ 25/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 28-10-2008 12:59:03

เจอะไข่แซ้ง


 :t2: :t2: :t2: :t2:



 :oni1: :oni1: :oni1



ตอนหน้าจบแล้วนะฮะ


ฮี่ๆๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 16 อัพ 25/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: zeng ที่ 28-10-2008 14:59:00

เม้นเม้นเม้น
รอรอรอรอรอรอรอรอรอร
คับเอ็ม :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :L1: :L1: :L1: :L1: :c5: :c5: :c5: :c5:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 16 อัพ 25/10/2008 (ใกล้จบแล้วครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: Yurameki ที่ 28-10-2008 23:27:56

 :oni2:  มาปูเสื่อรออ่านตอนจบ จ้าา เจ้ เรดสะเอ็ม

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 17 จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 29-10-2008 11:37:31

ไปอ่านกันเลย..


ฉันมีค่าแค่ไหน  17


ความคิดลวงๆ ความรู้สึกที่ใช้หลอกใจตัวเอง...ที่มันทำให้เขาอยู่มาได้...ที่เขาใช้มันทำร้ายอีกคนได้อย่างเย็นชาและใจร้ายที่สุด…

กว่าจะถอนตัวออกมาได้...กว่าจะหลุดออกจากสิ่งที่เขายึดติดและใช้ผูกมัดตัวเองออกมาได้ก็เล่นเอาเกือบจะต้องเสียอีกฝ่ายไป...

หลอกลวงตัวเองมาตลอด ใช้ความโกรธและเกลียดลวงใจมาตลอดเวลา...ใช้ความใจร้ายทำร้ายตัวเองทางอ้อม...

ใช้ความเสียใจความเจ็บปวดและทรมานของอีกฝ่ายให้กลายเป็นสิ่งที่ตัวเองไม่ยอมรับ...

ความรู้สึกสงสาร...ความรู้สึกเป็นห่วง...ความปรารถนา...ที่มันก่อเกิดเป็นความรู้สึกที่เรียกว่ารัก...กับอีกฝ่าย


...

มือเล็กถูกเกาะกุมเอาไว้บนตักของดายไปตลอดทาง มีบ้างที่บางครั้งที่ต้องปล่อยหากทางข้างหน้าทำให้ต้องใช้สองมือบังคับพวงมาลัยรถแต่ซักพักดายก็จะหันมาคว้าเอาไปกอบกุมไว้เหมือนเดิม

รถคันใหญ่แล่นไปตามเส้นทางที่ไม่คุ้นเคยไปเรื่อยๆ...และบรรยากาศในรถก็ยังปราศจากการพูดคุยกันเกิดขึ้น

แต่...ความอึดอัดราวกับหายใจไม่ออก...หาทางออกไม่เจอเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วก่อนหน้ามันหายไป

น้ำตาเหือดแห้งไปพร้อมกับความรู้สึกที่สัมผัสกันได้...
ความรู้สึกที่รับรู้ได้ด้วยใจ...เพียงแค่สบตาก็สื่อถึงกัน
ความเจ็บปวดเสียใจที่กินเวลายาวนาน...ถูกเยี่ยวยาด้วยความรู้สึกที่ตรงกัน


ดายเป็นผู้ชายเย็นชา...เมื่อถึงเวลาที่ความเย็นมันละลายลงแล้วจะกลายเป็นสายน้ำที่นิ่งเงียบ...ดูอ่อนโยนและเงียบสงบ

ดายเป็นผู้ชายที่เลือกจะทำในสิ่งที่ต้องทำมากกว่าสิ่งที่ควรทำและเลือกที่จะทำในสิ่งที่ควรทำมากกว่าสิ่งที่อยากทำ...

โทชิยะไม่คิดจะสงสัยว่า...รักดายเข้าไปได้ยังไง...

รักก็คือรัก...ไม่รักก็คือไม่รัก...ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถฝืนความรู้สึกสองอย่างนี้ให้เกิดขึ้นกับตัวเองไปได้

ไม่ว่าจะโกรธจะเกลียด เครียดแค้นชิงชัง ชอบฝังใจ จะผิดจะถูกอารมณ์ไหน...รักก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น

ความรักของโทชิยะไม่เคยหวังที่จะได้รักตอบกลับ...
ความรักของดายก็ไม่ได้หวังที่จะต้องได้รับการยกโทษ...

และ...เสมอไป...ที่ความรักมักจะต้องการสิ่งที่เรียกว่า...สัมผัสได้ด้วยกาย...รับรู้ได้ด้วยใจ

ถ้าหัวใจเปิดรับกับสิ่งที่สื่อกันได้...ความรัก...มันไม่ได้ยากเลยซักนิด...

....  ...

...  ... ... ...

โทชิยะขยับกายช้าๆ โน้มใบหน้าเข้าหาแนบริมฝีปากและปลายจมูกลงกับซีกแก้มด้านข้างของดายไปเบาๆ

เขาไม่ใช่คนที่แสดงออก...แต่เขาก็กดประทับความรู้สึกนั้นอยู่นิ่งๆเป็นนานก่อนที่จะขยับออกห่างสบตากับดายที่สงสัยว่าเขาทำอะไร...


ดายไม่ได้ยิ้มรับ...

และดายก็ไม่ใช่คนที่แสดงออกเหมือนกัน...แต่ดายก็เลือกที่จะขยับตัวเข้าใกล้เอาปลายจมูกชิดจรดแก้มของเขาหนักๆเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะหันไปมุ่งมั่นกับหนทางข้างหน้าต่อ

ดายอมยิ้ม...
แต่โทชิยะเลือกที่จะยิ้ม..

ฝ่ามือที่เกาะกุมกันเอาไว้ถูกกระชับให้แน่นขึ้น...เพียงเท่านี้...ที่ทำให้รู้ว่าหัวใจที่เจ็บปวดมาเนิ่นนานกำลังถูกเยี่ยวยาและรักษาให้หาย


******************************************************************************

แล้วในที่สุดดายก็พารถคันใหญ่มาจอดสงบนิ่งอยู่กับที่...
 
สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความสงสัยมากมายหันมาจ้องร่างสูงเมื่อเห็นสถานที่ที่ร่างสูงนั้นพามา...

ดายหันมามองร่างเล็กข้างกายเพียงชั่วครู่ไม่ตอบความข้องใจของร่างเล็กแต่กลับพยักหน้าให้ลงจากรถตาม พาเดินลงจากรถไปด้วยกัน

ฝ่ามือบางถูกคว้าเอาไปจับกุมเอาไว้ ไม่ปล่อยให้ต้องเดินเพียงลำพังคนเดียว…


สถานที่ที่สงบเยือกเย็น..ดู.เงียบสงบและสงัดไร้ผู้คน

สายลมบางเบาพัดผ่านใบไม้ให้ปลิดจากขั้วทิ้งตัวพัดปลิวไปตามแรงลม
กลิ่นธูป กลิ่นสาบของต้นหญ้าและดอกไม้แห้งๆโชยปะทะจมูกก่อนที่จะไหลเวียนไปยังบนชั้นบรรยากาศ
เมฆหมอกควันจางๆที่เกาะกลุ่มหนาดูมืดมัวและหมองหม่นจนสัมผัสกับความเหงาและหนาวได้ชัด

สายลมเยือกเย็นพัดผ่านร่างสองร่างพาให้ขนลุก...รู้สึกได้ถึงการต้อนรับที่ทำให้เกิดความหนาวและกลัวจับขั้วหัวใจได้ในทันที...

สายตามองเห็นตัวอักษรที่สลักเอาไว้บนป้ายที่ทำจากแผ่นหินสองแผ่นตั้งคู่กันอยู่ข้างหน้าดายและโทชิยะ

มือที่กุมกันและกันเอาไว้ไม่ได้ถูกปล่อยให้ห่างกันแต่อย่างใด

ทั้งสองพากันคุกเข่าและนั่งลงข้างกันด้านหน้าป้ายหินนั้น

..............................

...........................................


“สวัสดี...เดมิโกะ...สวัสดี...ฮารุ” เสียงทักทายของดายดังแผ่วผิวแต่ก็ชัดเจนในอารมณ์

“อยู่บนโน่น...สบายดีกันใช่มั้ย...?” ร่างเล็กข้างกายหันไปทางอื่นก่อนที่จะยกมืออีกข้างขึ้นมาทาบทับปิดอยู่ที่กึ่งกลางจมูกของตัวเอง...น้ำอุ่นๆไหลออกมาด้วยความรู้สึกมากมายที่ห้ามมันไม่ได้

“ฉันสบายดีนะ...คนข้างๆ...เขาก็...สบายดีเหมือนกัน...”เสียงปล่อยโฮสะอื้นฮักของคนข้างกายยิ่งทำให้ดายกระชับฝ่ามือแน่นขึ้น

“คิดถึงเขาใช่มั้ย...?”ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ลงบนเส้นผมนุ่มนิ่มข้างตัวเอง

“เขากับฉันก็คิดถึงเธอสองคนนะ...”



ร่างสูงเว้นช่วงไปนานเนื่องเพราะแรงสะอื้นของทั้งตัวเองและคนข้างตัวที่ทำให้รู้ว่าถ้าพูดอะไรออกไปตอนนี้ก็คงทำให้ร้องไม่หยุดแน่


“ฉันพาเขามาหาแล้วนะ...ทั้งสองคนไม่ต้องตามหาเขาอีกแล้วรู้มั้ย...?”ดายยังคงพร่ำพูดกับสิ่งที่เขาคิดว่าแผ่นป้ายสองป้ายนั้นจะเข้าใจเขาและต้องการให้เขาทำอะไร


หลายครั้ง..หลายคืน...ฝันร้ายซ้ำซาก...น้องสาวและอดีตคนรักยังคงวนเวียนตามหาคนข้างกาย...ราวกับวังวนที่ยังเวียนว่ายโคจรอยู่รอบกายไม่ยอมหลุดพ้นจากสิ่งที่ตั้งมั่นยึดติดเป็นอนุสติสุดท้ายของตัวเองก่อนที่จะลาจากโลกนี้ไป...

ใจร้ายแม้กระทั่งกับจิตใจของผู้ที่อยู่อีกภพหนึ่งได้...เดมิโกะกับฮารุ...ก็คงจะเจ็บปวดและทรมานกับการกระทำของเขาเหมือนกัน


น้ำตาของคนที่เคยเป็นคนรัก...และน้ำตาของคนที่เคยเป็นพี่ชาย...ไหลออกมาไม่ต่างจากคนตัวเล็กข้างกายตนเท่าไหร่นัก อยู่เป็นนานที่คนมีชีวิตสองคนได้ร้องไห้ร่วมกันต่อหน้าหลุมศพของคนที่จากไป


“ฉันน่าจะพาเขามาหาตั้งนานแล้วใช่มั้ย...?”

“ฉันไม่น่าทำอย่างนั้นเลยใช่มั้ย...?” เสียงกระซิบถามที่เจ็บปวดต้องการให้ได้รับรู้ว่าเสียใจต่อการกระทำของตัวเอง

ร่างเล็กข้างกายเกาะแขนดายเอาไว้แน่นพร้อมกับใบหน้าที่ซุกซ่อนร้องไห้อยู่กับหัวไหล่บอกให้รู้ว่าตัวเองก็เสียใจกับความสูญเสียที่นำมาซึ่งการกระทำที่ทำให้เสียใจนั้นด้วยเช่นกัน


“ขอโทษนะเดมิโกะ ขอโทษนะฮารุ...ฉันขอโทษ” น้ำตามากมายก็ไม่เพียงพอกับคำขอโทษนั้นที่เขากล้าไปทำร้ายคนที่สองคนนี้รัก

“ขอโทษนะ...”จุมพิตบางเบาแตะลงบนกระหม่อมคนข้างกายที่เอาแต่สะอื้นไห้ไม่หยุดฝ่ามืออีกด้านกอดกระชับที่หัวไหล่ให้รู้ว่าเขารู้สึกผิดจริงๆ…`ให้รู้ว่าเขารอเอ่ยคำขอโทษมานานแค่ไหน

มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาไม่เคยเอ่ยกับโทชิยะ มันเป็นสิ่งเดียวที่จะแทนความเสียใจของเขาได้ดีที่สุด

“ขอโทษครับ”พึมพำเบาๆสวมกอดแน่นๆอยู่เป็นนานจนแน่ใจว่าโทชิยะรับรู้ความรู้สึกของเขาแล้วดายถึงคลายอ้อมกอดออกและพูดอะไรออกมาอีก


“รู้อะไรมั้ย...ในทุกๆครั้งที่เขาทำร้ายตัวเองฉันกลัวอะไรมากที่สุด...”ร่างแกร่งเผลอกระชับฝ่ามือของโทชิยะแน่นขึ้นอีก

“ฉันทั้งหวาดหวั่นกลัวจนทำอะไรไม่ถูก...ไม่อยากให้พวกเธอหาเขาเจอ...”โทชิยะได้แต่มองผู้ชายเย็นชาข้างกายผ่านม่านน้ำตาตัวเองที่ในตอนนี้กำลังพร่ำพูดกับแท่นหิน 2 แท่นที่ตั้งคู่กัน

“ภาวนาอย่าให้พวกเธอเจอเขา...และเอาเขาไป...”น้ำตามากมายไหลออกมาโดยที่ไม่อาจกลั้นได้เมื่อได้พูดสิ่งที่ลึกๆแล้วใจเขามันกลัวและหลบหนีมาตลอด

“เขามีความหมาย...มีค่าต่อฉันมากเลยนะเดมิโกะ..ฮารุ”

“ฉันจะไม่ให้เขาเป็นอะไรอีก...ฉันจะไม่ทำร้ายเขาอีก...ฮึก!”

“จะไม่ให้เขาทำร้ายตัวเองอีกแล้ว...”

“...ฉันรักเขา...”

“ฉะ...ฉัน...ยกเขาให้ไม่ได้จริงๆ...อย่าเอาเขาไปจากฉันเลยนะ...”

ดายไม่รู้ว่าตัวเองโผเข้าสวมกอดโทชิยะเอาไว้แน่นแค่ไหน ไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้มากแค่ไหน...ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองรักคนตัวเล็กนี้มากแค่ไหน

ไม่รู้อะไรทั้งนั้น...

แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่เขายืนยันและบอกตัวเองได้ชัดเจนในตอนนี้
เขาทนเห็นโทชิยะเจ็บและร้องไห้อีกต่อไปไม่ได้...
ทนเห็นโทชิยะเสียใจทำร้ายตัวเองอีกไม่ได้...
และที่สำคัญความเจ็บปวดเสียใจ...น้ำตาของโทชิยะมันเป็นสิ่งที่เขาหวงแหน
เขาไม่อาจยกให้ใครได้ทั้งนั้นอีกแล้ว

ถึงคนข้างๆจะไม่ต้องการเขา...แต่เขาก็ไม่มีวันยกให้ใคร

รัก...ของเขามันก็คงจะเป็นแบบนี้...คนเย็นชาและใจร้ายแบบเขามันรักโทชิยะได้เท่าที่คนเห็นแก่ตัวคนหนึ่งจะรักได้

...รักมาตลอด รักที่ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหน ถูกปกปิดหลบซ่อนเอาไว้ภายใต้ความรักที่แสดงออกชัดเจนของน้องสาวเดมิโกะและพี่ชายสุหงิโซรวมไปถึงแฟนสาวฮารุที่มีให้ร่างเล็ก...

ปฏิเสธตัวเอง ไม่ยอมรับตัวเอง อย่าเอาตัวเขาเองไปรวมกับคนเหล่านั้นที่ทำได้เพียงแค่หลงรักร่างเล็กแต่เพียงข้างเดียว...

ความสับสนและความกลัวเกิดขึ้นมาในเวลาเดียวกันกับเหตุการณ์สะเทือนอารมณ์ที่ต้องศูนย์เสียคนที่เป็นที่รักไปในเวลาเดียวกันพร้อมกันทั้งสองคน


แปรเปลี่ยนความรู้สึกกังวลและไม่ยอมรับในขณะนั้นให้เป็นความโกรธและเกลียดไปในพริบตา...

คนๆเดียวที่สามารถทำให้เกิดความเสียใจและศูนย์เสียใหญ่หลวงต่อตัวเขาและคนรอบข้าง…เขารับไม่ได้...ในเวลานั้นทำได้อย่างเดียวคือทำลาย รู้สึกได้อย่างเดียวคือโกธรและเกลียด


“ขอให้พี่นะเดมิโกะ...ฮารุขอให้ฉันนะ...ยกโทษให้ฉันด้วย”ร่างเล็กข้างกายทำได้แต่ร้องไห้เงียบๆอยู่กับไหล่ของดายเท่านั้น

ซึมซับกับประโยคที่พาเอาหัวใจอบอุ่นจนไม่รู้ว่าน้ำตาที่ไหลออกมาในตอนนี้ไหลออกมาด้วยความรู้สึกอะไรปนกันไปหมด

“ขอท็อตจิ...ให้ชั้นนะ”น้ำตาของดาย...คนที่เคยเย็นชาและทำร้ายเขาหยดลงบนหลังมือที่ในขณะนี้มันถูกดายยกขึ้นไปจุมพิตเบาๆ

เพียงแค่มองดูป้ายแผ่นหินที่ถูกสลักตัวอักษรชื่อติดเอาไว้ต่อหน้า...ก็แทบจะเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายมายืนยิ้มให้ ความทรงจำที่มีให้เกี่ยวกับหญิงสาวทั้งสองติดอยู่ในสมองและหัวใจโดยตลอดมาไม่มีวันจางหาย

..............................

...............................................

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 17 จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 29-10-2008 11:41:16

“เดมิโกะ...ฮารุ...”ก้อนสะอื้นถูกกลืนกินก่อนที่น้ำเสียงนุ่มทุ้มจะเอ่ยเรียกดังขึ้นบ้าง

“รู้อะไรมั้ย...ช็อคโกแล็คที่พวกเธอเอาให้ฉัน...มันอร่อยมากๆเลยนะ”ร่างเล็กข้างกายป้ายน้ำตาตัวเองทิ้งลวกๆพลางส่งยิ้มออกไปให้

“อร่อยมากๆจนฉันไม่กล้ากินหมด...ฉันเฝ้าคิดว่าคนที่ฉันรักเขาจะได้รับและกินช็อคโกแลตวันวาเลนไทน์จากคนรักบ้างเหมือนฉันไหม...?”ฝ่ามือเล็กลูบไล้ที่ริมฝีปากดายเบาๆก่อนที่จะขยับปลายนิ้วออกไป น้ำใสๆคลอหน่วยตาอยู่ไม่ขาด

“เฝ้าคิดว่า...เขาจะโชคดีเหมือนฉันบ้างหรือเปล่า...ที่มีแต่คนมาสารภาพรัก...?”

“เฝ้าคิดว่าเขา...จะเสียใจมากแค่ไหนที่คนที่เขารักไม่ได้รักเขาตอบ...”

“แค่ฉันคิดเล่นๆเท่านี้แต่รู้มั้ย...หัวใจฉันมันเจ็บไปหมด”

“ภาพเขาคลุ้งคลั่ง ภาพเขาเสียใจลอยวนเวียนอยู่ในสมอง...ในขณะที่ฉันกลับทำให้เขาเสียใจเพิ่มขึ้น”

“เขาจะรู้มั้ยว่าฉันก็เสียใจมากมายแค่ไหนกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอสองคน”

“เขาจะรู้มั้ยว่าที่เขาทำร้ายฉันได้...ในบางครั้งมันก็เป็นสิ่งที่ฉันต้องการและเต็มใจ”

“เขาจะรู้มั้ยว่าเหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมดที่ฉันทำร้ายตัวเอง..เป็นเพราะฉันไม่อาจทนเห็นเขาเจ็บและทรมานได้อีก...”

“ยิ่งมีฉันอยู่ใกล้ๆยิ่งฉันมีตัวตนยิ่งฉันแข็งแรง...ฉันกลับพบว่ามันทำให้เขาอ่อนแอลงเรื่อยๆ...”

“สิ่งที่ฉันคิดได้...ทางเดียวที่มันจะทำให้เขาอยู่ได้ ทางเดียวที่จะทำให้เขามีความสุข...คือการที่ไม่มีฉันอยู่บนโลกนี้อีก...”

ดายกระชับวงแขนตัวเองแน่นขึ้นใช้นิ้วมือปาดน้ำตาให้โทชิยะเบาๆ

“แต่ฉัน..ก็ไม่เคยทำสำเร็จเลย...ไม่เคยสำเร็จเลยซักครั้งเดียวดาย ฮึก!”

“ดีแล้วท็อตจิ...ดีแล้วว”ฝ่ามือหนาลูบอยู่ที่ศีรษะของโทชิยะ ยิ่งโทชิยะพูดดายก็ยิ่งตะหนักได้ว่าเขาก็ยิ่งหวงแหนร่างข้างกายในตอนนี้มากขึ้นไปอีก

“ฉันขอโทษษษ...”ขอโทษที่ทำร้ายตัวเองขอโทษที่เผลอไปทำร้ายดายเข้าด้วย...โทชิยะหันไปมองหน้าดาย

“ขอโทษที่งี่เง่า ขอโทษที่ทำอะไรไม่คิด... ขอโทษที่ทำให้ต้องเป็นแบบนี้ฮึก!!”ต้นเหตุที่ทำให้ทั้งสองคนจากไป...มันมาจากเขา...

ถ้าวันนั้นทั้งสองคนไม่ออกไปตามเขาก็ไม่ต้อง...มาจากไป

“และขอโทษมากๆที่ฉันไม่อาจรักเธอสองคนได้...”

“ฉันเสียใจมาตลอดเลยรู้มั้ย...ฉันรักเธอสองคนในฐานะคนรักไม่ได้...แต่ฉันรักเธอสองคนเหมือนเพื่อนและน้องสาวนะเดมิโกะ ฮารุ...”

“เข้าใจฉันนะ ฉันให้ได้เท่านี้จริงๆ...”แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ร่างเล็กก้มหน้าร้องไห้

ดายไม่เคยให้โทชิยะได้รู้ว่าว่างานศพของทั้งคู่จัดขึ้นที่ไหนและศพถูกฝังอยู่ที่ใด...เขาไม่เคยได้มีโอกาสพูดอะไรกับคนตายเลยซักครั้งเดียว...

นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เขาจะบอกในสิ่งที่อยากพูดกับอีกฝ่ายมาตลอด...

“ขอโทษที่ฉัน...รักผู้ชายคนนี้...เขาเป็นคนเดียวที่ฉันรักมากจริงๆ...”

คำสารภาพรักที่เก็บกักเอาไว้ได้รับการปลดปล่อยในสถานที่ไม่ค่อยดีนักแต่มันก็ทำให้จิตใจของคนฟังอย่างดายรับรู้และต้องยอมรับกับสิ่งที่ดายพยายามปิดหูปิดตาตัวเองมาตลอดเช่นกัน

“อย่าโกรธเขาเลยนะเดมิโกะ...อย่าโกรธเขานะฮารุ..ให้อภัยดายนะ”เพียงแค่น้ำเสียงสะอึกสะอื้นมาพร้อมกับคำสารภาพที่หลุดออกมาจากปากของคนตัวเล็กข้างๆเท่านี้ก้อนสะอื้นมันก็แล่นมาจุกอยู่ที่อกดายจนต้องระบายด้วยการร้องไห้มันออกมาเงียบๆอีกครั้ง

“ยกฉันให้เขานะ...ให้เขาได้รักฉัน...ฮึก!”ดายรีบคว้าเอาร่างเล็กข้างกายมากอดไว้อีกครั้งด้วยความรู้สึกคับอกไม่ต่างกัน

“ฉันรักเขาฮารุ...ฉันรักพี่ชายเธอนะเดมิโกะ...”น้ำเสียงที่สะอึกสะอื้นยังคงพร่ำบอกในสิ่งที่คนล่วงลับเคยถามเขาและเขาก็ไม่มีอากาสได้ตอบมัน

“ยกโทษให้เราสองคนด้วย...”และสุดท้ายที่เขาอยากเอ่ยในตอนนี้

“ยกโทษให้เราที่ทรยศต่อความรักของพวกเธอ…”

สุหงิโซรักโทชิยะ...และรู้ว่าโทชิยะไม่ได้รักตัวเองแต่รู้ว่าโทชิยะรักใคร...
โทชิยะรู้ว่าเดมิโกะรักตัวเอง...แต่เดมิโกะไม่เคยรู้ว่าโทชิยะรักใคร...
โทชิยะรู้ว่าดายและฮารุรักกัน...แต่โทชิยะไม่เคยรู้ว่าความรักของทั้งสองมันเปลี่ยนไปเพราะใคร...

และโทชิยะก็รู้ตัวเองดีว่ารักใคร...และไม่ได้ต้องการให้ความรักของตัวเองไปทำร้ายใคร...จึงได้แต่กักเก็บความรักเอาไว้กับตัวเองมาตลอด

และดายก็รู้ว่าดายรักใคร...ความรักของดายมันเป็นสิ่งที่เรียกว่าหลอกลวง...และดายก็หลอกลวงใครต่อใครแม้กระทั่งเผลอหลอกลวงตัวเองเข้าด้วย...

ต่างคนต่างปกปิด...มันจึงกลายเป็นเหตุผลลึกๆอีกข้อหนึ่งที่ทำให้ไม่สามารถยอมรับกับความรู้สึกของตัวเองได้...

ถ้ายอมรับ...ก็เท่ากับไปทรยศต่อความรู้สึกของคนอื่นเข้า...


“พี่ขอโทษเดมิโกะ...ฉันขอโทษฮารุ”เป็นอีกครั้งที่ดายกล่าวกระซิบด้วยน้ำเสียงพร่า


“หลับให้สบายนะ...ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว...”รอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้าทั้งน้ำตาที่ไหลรินไม่ต่างกันให้กับป้ายแท่นหิน 2 แท่น

ความหนาวความเจ็บที่เกาะกุมหัวใจภาวนาให้มันหายไปจากจิตใจไม่ว่าจะเขาทั้งสองหรืออีกสองคนที่ล่วงลับไปแล้วก็ตาม...


ราวกับถูกปลดปล่อยจากหลายๆสิ่งหลายๆอย่างในเวลาเดียวกันเพียงแค่ความรู้สึกที่ต้องการเอ่ยออกมาเท่านั้น


สายลมหนาวเย็นพัดผ่านมาอีกครั้ง...แต่ในความหนาวเย็นนั้นยังมีความอบอุ่นให้ทั้งสองคนรู้สึกถึงการถูกโอบอุ้มเอาไว้

กลิ่นหอมของดอกไม้ที่มาจากที่ไหนซักแห่งอบอวลหอมหวานลอยปะทะจมูก

กลุ่มหมอกควันเจือจางมองเห็นแสงสว่างและอากาศที่ปลอดโปร่ง

จะไม่มีฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนให้เจ็บปวดจนเกิดเป็นความร้ายกาจราวกับปีศาจซาตานนั้นได้อีก

ม่านบังตาและบังใจกำลังถูกทำลายลงให้มองเห็นอนาคตที่สดใสและเต็มไปด้วยความสุข

คำมั่นสัญญาที่ให้ไว้เป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันเดินออกไปจากหญิงสาวทั้งสองที่ยืนเคียงข้างกันและส่งยิ้มอวยพรให้แก่ทั้งสองคนตลอดทางเดินนั้น



“ฉันสัญญาจะดูแลเขาให้ดีที่สุด...`ฉันรักเขา...”


จบ...



ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

จบแล้ว!!!!
จบแล้วๆๆจบแล้วคร๊ าบบบบบบบบบบบบ 555+ (อะไรจะดีใจขนาดนั้นฟระ!.../…คนอ่าน)


ราวกับว่าไอ้เอ็มได้ผ่านมรสุมลมร้ายไปกับโทชิยะมันเข้าด้วยยังไงยังงั้นเลยอะ กร๊ากกก กรั๊กๆๆ...ก็นะกว่าจะทำให้ตัวเองจิตตก...เลือดท่วมตัวตามโทชิยะมันไปได้และกว่าจะทำให้ตัวเองจิตวิปลาสตามพี่ดายเข้าไปด้วยอีกคนนี่...สภาพไอ้เอ็มตอนนี้ก็ เห่อๆๆ...(...มันยังเป็นคนอยู่เหรอฟระนั้น../ คนอ่าน555+)


 :m23:_จบแล้วนะครับทุกๆคน ในที่สุดไอ้เอ็มก็ขายผ้าเอาหน้ารอดไปได้อีกหนึ่งเรื่อง กร๊ากกกกก
เป็นฟิคชั่นที่กินเวลายาวนานข้ามปีจริงๆ โดยส่วนตัว(ขอคุยนานๆหน่อยนะฮะ)ชอบฟิคชั่นDir en grey เรื่องนี้มากที่สุดจากหลายๆเรื่องๆที่แต่ง เหตุผลก็ไม่มีอะไรมากมาย เพราะไอ้เอ็มรักคู่นี้ รักดายกับท็อตจิ (จริงๆรักคาโอรุมากๆด้วยเหมือนกันนะ55+) รักมาตั้งแต่ 9 ปีที่แล้วจนมาถึงปัจจุบันไอ้เอ็มก็ยังไม่เห็นว่าจะมีซักครั้งที่ไอ้เอ็มจะรักสองคนนี้น้อยลง สองคนนี้เป็นผู้ชายที่...ถ้าไอ้เอ็มมีตังค์มากๆเมื่อไหร่ไอ้เอ็มก็จะเดินหน้าเข้าไปขอเค้าแต่งงานด้วยทันทีล่ะนะ 55555+(อันนี้เรื่องจริง เอาจริงๆครับ กรั๊กกก /// ยังเล่นได้อีกตรู)

จบแล้ว จบๆๆๆ สมบูรณ์หรือเปล่า...?

ในใจตอบได้เลย...ว่าสมบูรณ์ 90 % `อีก 10 `% ไว้รออ่านตอนพิเศษ แฮ่ๆๆ (มีกักตุนได้อีกตรู)

บริบูรณ์มั้ย...? ..ตอบไม่ได้อะ...ถ้าบริบูรณ์ในความรู้สึกของคนอ่านก็คงจะประมาณตอนสุดท้ายนี่มันคงจะเต็มไปด้วยความสุขและหวานฉ่ำซาบซ่านที่ได้รับอะไรอย่างนี้ใช่มั้ยครับ...?

แต่...ฟิคเรื่องนี้...ตลอดทั้งเรื่องที่ไอ้เอ็มถ่ายทอด...มันมีแต่ความโหดร้าย...ไอ้เอ็มเลยคิดว่า ตอนสุดท้ายจะให้มีมดมีน้ำตาลมากๆ...ก็คงจะเลี่ยนไป

อย่างพี่ดาย...ก็หวานได้แค่นี้แหละครับ แฮ่ๆๆ

 
แต่ความรู้สึก...จบไปแล้ว 5555+(นี่ตรูกลายเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบไปแล้วเยออ)

รออ่าน...ความสมบูรณ์...(ของตอนหื่น)...และความบริบูรณ์...(ของสารอาหารในน้ำคาว)...ได้ที่นี้เร็วๆนี้!!!

ก๊ากกกกกกกกกกกกก


`เอาล่ะ...จะมุ่งมั่นไปทำให้เรื่องอื่นมันจบด้วยแหละ

ไอ้เอ็มขอบกราบงามๆและขอบคุณผู้มีอุปการคุณทุกๆท่านมากๆที่สามารถทนนั่งอ่านฟิคชั่นจิตตกสลดหดหู่ทำร้ายหัวใจใครหลายคน สำหรับเรื่องนี้ของไอ้เอ็มได้ ขอบคุณมากๆครับ

และลืมไม่ได้จริงๆ ขอบคุณน้องปิ๊งมากๆ...ที่ตามกันเหนี่ยวแน่นถึงคนแต่งอย่างพี่จะถอดใจไปบ้างตามกาลเวลาก็ตาม ขอบคุณที่ดันและถามไถ่กันเรื่อยๆนะครับน้องปิ๊ง

พี่เอ็มรักน้องปิ๊งครับ!!!!...`(ยังไหลได้อีก)

`และไอ้เอ็มก็รักทุกๆคนคร๊าบบบบบ

กรุณาติดตามตอนพิเศษและเรื่องอื่นของไอ้เอ็มด้วยนะฮะทุกคน บายบายครับ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:


 :oni2: :oni2: :oni2:
 :L1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 17 จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: anna1234 ที่ 29-10-2008 11:53:53

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 17 จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: toeyz12 ที่ 29-10-2008 11:58:13

จบบแล้วววว     :mc4:




รออ่านตอนพิเศษๆๆ   :oni1:






 :a2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 17 จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: tawanna ที่ 29-10-2008 12:20:29

 :m4: :m4:จบซะแล้ว

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 17 จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Kipper ที่ 29-10-2008 12:22:54

ติดตามอ่านมาตลอด  ขอบคุณมากนะครับคนแต่ง  อีกเรื่องก็พยายามเข้านะครับ  ติดตามอ่านอยู่น้า

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? ตอน 17 จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 29-10-2008 12:52:04

ขอบคุณครับคุณ Kipper


ไม่น่าเชื่อว่าในกระทู้เราจะได้เจอะไข่ตั้งหลายคน


แฮ่ๆๆๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: zeng ที่ 29-10-2008 15:35:38

 o7 o7 o7 o13 o13 :a2: :a2: :oni3: :oni3:
 :t2: :t2:
เม้นก่อนนะเดียวมาอ่านทีหลังคับ
เม้นแล้วนะคับ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: benxine ที่ 29-10-2008 17:24:05

T^T!!!!~~~

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 29-10-2008 21:29:15

อยากอ่านตอนหวานๆของดายกับท๊อตจินะ

รอตอนพิเศษ

 :pig4:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: fulres ที่ 29-10-2008 23:58:34

ง่า จบแล้ววว

สุดท้ายทั้งสองคนก็ได้ รู้ความในใจแต่ละฝ่ายซักที

ขอบคุณสำหรับ เรื่องดีๆนี้ด้วย ค้าบบ

ปล. รออ่านตอนพิเศษ อิอิ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: sooyuu ที่ 30-10-2008 10:27:35

จะ..จะ..จบแล้ว จบแล้วหรือพี่เอ็ม จบแล้วหรือ!!! โอ๊ซซซซ มายก๊าดดดดดดดด
อิดายมันยังไมได้รับการลงโทษที่สาสมเลยนะพี่เอ็ม จบแบบนี้ ทำร้ายจิตใจปิ๊งมากมาย ฮืออออ :serius2:

แต่ก็ชอบในตอนสุดท้าย ที่อิดายพานู๋ท๊อตไปขอโทษกับหลุมศพ มันซึ้งมากเหอะพี่เอ็ม  o7
พี่เอ็มเขียนตอนสุดท้ายได้ดีมากเลย แบบว่าเรื่องมันเลวร้ายมาทั้งเรื่อง
เป็นปิ๊งอ่ะไม่ยอมยกโทษให้ดายง่ายๆ แน่ :angry2:
แต่ถ้ามาทำอะไรแบบนี้ มาพูดขอโทษ ให้คนที่ตายยกโทษให้ มันก็ต้องให้อภัยกันละน่า
แล้ว สุหงิของปิ๊ง โถ่ๆๆๆๆ กลายเป็นคนดีไม่มีที่อยู่ ไม่มีใครรัก ทำไมเนี่ย คนดีอย่างสุหงิ ทำไม ทำไม!!
ต้องผิดหวังอย่างนี้ด้วย (พี่เอ็มจ๊ะ ปิ๊งว๊อนตอนพิเศษของสุหงิมาก อยากให้สุหงิมีเคะเป็นของตัวเอง
จะได้ไม่ต้องไปปล้ำใครอีก 555 พลีสสส :oni2:)

ดีใจด้วยน่าที่พี่เอ็มทำสำเร็จแล้ว ในที่สุดมันก็จบลงได้อย่างสวยงาม งี๊ดดดด
หลังจากที่พี่เอ็มดองจนเค็มมาหลายเดือน 5555 ปลื้มพี่เอ็มจ๊า อิอิ
การแต่งฟิคเรื่องนึงให้จบได้เนี่ยมันไม่ใช่ง่ายๆ เลย
แล้วยิ่งฟิคอภิมหึมา มหาเครียดเเอนด์ซาดิสอย่างนี้แล้ว
ปิ๊งคิดว่าพี่เอ็มคงต้องใช้พลังวัต มากมายเลยทีเดียว
ตอนแรกๆ ที่ปิ๊งอ่านยังจำได้เลย อินมากน้ำตาซึม ปวดตับปวดไตทำใจไม่ได้อย่างมาก
รักฟิคพี่เอ็มเรื่องนี้มากมายเหมือนกันเน้ อิอิ

แล้วปิ๊งจะรอตอนพิเศษจ๊า
อยากให้แบบว่าน่าร๊ากกก สุดยอดเลยนะ
ปล.แต่อย่าลืมตอนพิเศษของพี่ชายสุหงิน่า 555
ปล.1 ขอโทษที่ไม่ได้ตอบพี่เอ็มในเอ็มน่า พอดีปิ๊งมะได้อยู่หน้าคอมอ่า อิอิ
ปล.สุดท้าย ปิ๊งก็ร๊ากกกกก พี่เอ็มเหมือนกันเน้ อิอิ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: speedboy ที่ 30-10-2008 11:55:18

รักกัน เลือดสาดเลยนะคร้าบ  ลุ้นแทบแย่แนะ   ขอบคุณมากๆเลยคร้าบ

 :oni2: :oni2: :oni2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: name ที่ 31-10-2008 22:12:03

จบแย้วหยอเนี่ย เขียนออกมาได้เยี่ยมเลยครับ

ปล. แหมน่าจะกรีดหัวใจพระเอกของเราอีกซักหน่อยนะครับ(โหดดี)

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Givesza ที่ 31-10-2008 23:37:53

สุโค่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Dangerous_patz ที่ 01-11-2008 00:11:22

จบแล้ว




รอ ตอนพิเสษ ค้าบ



 :oni2: :oni2: :oni2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: TAMAKUNG ที่ 01-11-2008 12:02:08

 :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:



ซึ้งอย่างแรงอ่ะ



มาอ่านรวดเดียวเลย




ชอบแบบนี้



ยิ้มทั้งน้ำตาอ่ะนะ


 o13 o13 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 10-11-2008 17:50:06

ง่า...ขอบคุณทุกๆคนนะครับ

ไอ้เอ็มขอบคุณมากๆ


 :L2: :L2: :L2:

จะเข็นเรื่องใหม่มาต่อ แฮ่ๆๆ

ฝากไว้กันด้วยนะฮะ


ขอบคุณน้องปิ๊งนะครับ


พี่เอ็มเป็นปลื้มกับคอมเม้นต์ของหนูปิ๊งมากมายเลยนะฮะ ดูแลสุขภาพและรักษาตัวด้วยนะฮะ อากาศเปลี่ยนแล้ว

รักครับปิ๊ง

 :L2: :L2:


 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Yurameki ที่ 14-11-2008 00:12:24

เจ้เอ็มคะ  ขอฉาก NC 18 +

 :-[


อารมณ์ค้างค่ะ


 :mc4:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: karunanont ที่ 15-11-2008 13:32:55

จบแล้วววววววววววววววววววววว   :3123:

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

งืดดดดดดด จบทั้งน้ำตา  อ่านแล้วร้องไห้เลย โห้ววววววววววววววววววววววววววววววว

รอตอน พีเอส อยู่นะคร๊า  (กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก   :call:)

ชอบเรื่องนี้มากกกกกมายยยยยยยยยยยยมากมากกกกกกกก

 :oo1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: epochii_upfun ที่ 26-11-2008 22:44:47

แต่งเก่งมากๆๆ  ขอชมเรยอ่ะ
ซึ้ง จริงๆๆนะ
ตามอ่านจนจบเนี่ย
ถึงแม้จะหลายวันไปหน่อย 555

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: [H]a[N]m[E]i[I] ที่ 27-11-2008 21:18:24

ตามมาอ่านค่า

สนุกมาก o13

ถึงแม้ตอนแรกๆจะแอบนอยด์ดายนิดหน่อย คนอะไรใจร้ายจริง ปากแข็งด้วย

แต่ว่าสุดท้ายก็จบลงด้วยดี

กอดพี่เอ็ม :กอด1:

รอตอนพิเศษนะค้าาา


*แอบจำได้ว่าเรื่องที่แล้วแอบเจาะไข่เค้า แตกเลยรับผิดชอบด้วยยย โฮววว :o12:

555555+

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: mahmeow ที่ 30-11-2008 19:59:41

ตอนจบ..น่ารักมากๆเลยคะ...^^

ชอบตอนที่บอกว่า ยกฉันให้เขานะ...ให้เขาได้รักฉัน.......>____<

ขอได้น่ารักมากๆเลย...ใครไม่ให้ก็ใจร้ายยยยมากกกกก......

กว่าจะได้รักกันนี่ท้อตจิแทบตายมาไม่รู้กี่ครั้ง....รักกันนานๆน้า....^^

ตอนพิเศษขอหวานๆได้มั้ยคะเนี่ย...เศร้ารากเลือดมานานมากๆเลย...ไม่ไหวแล้ว.... :sad12:.

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 08-12-2008 11:04:30

อ่านทุกรีพลายแล้วนะครับ

ขอบคุณมากๆเลย :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:


 :z2: :z2: :z2: :z2:

กลับมาอ่านแล้วมีความสุขมากๆๆ


คาดว่าไม่เกินสิ้นเดือนนี้จะเอาตอนพิเศษหวานๆมาลองให้อ่านกัน

ขอบคุณทุกรีพลายอีกครั้งครับ

 :กอด1: :L2: :3123:

:bye2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: yunjaelover ที่ 08-12-2008 19:53:59

อ่านแล้วสงสารท๊อตจิ สุด ๆ ก็คิดอยู่ว่าทำไมต้องยอมขนาดนี้

น่าจะหาทางหนีได้ แต่ทำไมทำร้ายตัวเอง

สุดท้ายเพราะรักดาย นี่เอง ถึงจะหนีไปไหนแต่ก็หนีหัวใจตัวเองไม่ได้เนอะ

แต่จบแบบนี้ แฮปปี้ดีแล้ว ขอบคุณ คุณเอ็ม ไว้จะตามไปอ่านเรื่องอื่นต่อไปค่ะ

----------------------      :L1:---------------------------------

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: i_lost in.. ที่ 26-02-2009 12:03:01

จบแล้ว = เรื่องจบและอ่านจบ

เขียนได้แบบว่าซึ้งดีค่ะ

ประโยคบ้างประโยค เช่น

มีคนบอกว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่อใครสักคน...
ใครสักคนที่...ไม่มีค่า...หรือไม่มีตัวตนสำหรับเรา....

และ...ใครสักคนที่มีชีวิตอยู่เพื่อเรา...
ใครสักคนที่...มีค่า  มีตัวตนสำหรับเรา...

การมีชีวิตอยู่..จะมีค่าหรือไม่มีค่ามันไม่ได้อยู่ที่ตัวเราเสมอไป...
 
แต่การอยู่เพื่อใครสักคน…มันคือคุณค่าที่ทั้งเราและใครสักคนยังหากันไม่เจอ...

ซึ่งได้ใจ อ่านแล้ว  :m15:

บรรยายได้ดีถึงแม้เราไม่ได้เจอเหมือนนายเอก-พระเอก แต่เราก็เข้าใจความสับสนและความรู้สึกที่ทั้ง 2 ต้องเจอ (หรือเปล่า ..งงตัวเอง  :serius2: )

จะรอตอนพิเศษนะจ๊ะ บอกจะเอามาลงให้ อย่าลืมนะ ไม่งั้น มี o18

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: lalala123 ที่ 09-03-2009 01:04:17

กว่าจะจบได้ เล่นเอาคนอ่านเครียดเลย แบบว่าอ่านแล้วมานจะปากแข็งอะไรขนาดนี้ พระเอกง่า อ่านจนกลัวว่ามานจะจบเศร้าเลย  :o12: แต่ก็ต้องอ่านให้จบ และแล้วก็จบแบบแฮปปี้  :mc4: ว่าแต่น่าจะมีตอนพิเศษ ให้คนอ่านคลายเคลียดก็ดีนะ เอาแบบน่ารัก ขำ ๆ ง่า จะได้พักสมอง หลังจากที่เหมือนไมเกรนจะขึ้นตอนอ่านเรื่องนี้ :z3:

สรุป เรื่องนี้สนุกมาก ชอบ ง่า  :L2:

 :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: golly* ที่ 09-03-2009 16:43:03

ฟู่~.. อ่านจบถึงตอนสุดท้ายแล้ว

เปิดฤกษ์เม้นต์เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยนะเนี้ยย  :-[

อยากจะสารภาพว่า  อ่านตอนแรกๆนี่น้องแทบจะตายตามท็อตจิไปซะแร้ว  ทำคนน่ารักเศร้าน้องไม่ปลื้มนะ

แต่อ่านไปอ่านมามีแอบหวานๆกันด้วย  คิดอยู่ว่าดายหวานนี่.. เหมือนผีเข้าเลยอ่ะ  จากหลังเท้าเป็นหน้ามือเลยทีเดียว  :laugh: :laugh:

คนอะไรใจแข็งละยังใจร้ายอีกต่างหาก  :o12: :o12:

แต่ก็ชอบนะ  o22 :impress2: :impress2:

ชอบมากๆ  ชอบจังเลยเรื่องนี้  กดดันอารมณ์ได้สุดๆไปเลย  บรรยายความรู้สึกได้แจ่มแจ้งมั่ก

และชอบที่สุดคือคนเขียนมาต่อให้ไม่มีค้าง    o13 :L2: :L2:

เอ..จะว่าไปก็เหลือ special เนอะ  อย่าลืมมาต่อนะคะ

เป็นกำลังใจให้ในการเขียนเรื่องต่อๆไปนะคะ ..ย้ำว่า "ต่อๆไป" แปลว่า  ต้องมีมาอีกต่อไปเรื่อยๆนะค๊ะ~!

 :กอด1: :กอด1:

 :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: tamtam ที่ 23-03-2009 00:16:07

 :pig4:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 13-04-2009 23:20:01

เข้ามากอดคนอื่นทุกคน ฮี่ๆๆ ขอบคุณมากๆ ครับ จะรีบไปปั่นตอนพิเศษกันเลย  :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: tamtam ที่ 14-04-2009 01:44:30

อร้างงงง รีบมารอตอนพิเศษ
 :pig4:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: kisu kisu yunho ที่ 23-04-2009 13:41:31

 :laugh:อ๊าก สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆ

อยากอ่านตอนพิเศษมากเลย

มาต่อด่วนน้าคร้า :call:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 10-05-2009 02:19:34

 :z3: :z3: ได้ข่าวตอนพิเศษก็เครียดดดดดดดดดดดดดด

 :pig4: :กอด1: ทุกๆๆรีเลยนระครับ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: tamtam ที่ 11-05-2009 23:32:01

 :z13:

อ้าว..ไหนบอกว่าหวานๆ
แต่ถึงเครียดก็จาอ่านค่า มาไวไวนะคะ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: White..BroccO ที่ 12-05-2009 16:18:59

อ่านจบแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

เป็นไปได้ยังไง เห็นสามสีตอนแรกแทบอยากจะอ่านต่อ

ฮ่าๆๆ โรตจิตจังเลยเรา

ชอบที่พระเอกเป็นแบบนี้

ขอตอนพิเศษแบบอ้อนๆของท็อตจิ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 20-08-2009 02:05:32

ตอนพิเศษก็เครียดดดดดด :m15:


 :pig4:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: keem ที่ 23-08-2009 11:07:43

ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 23-08-2009 23:05:42

อ่านจบแล้วจ้า เรื่องนี้หมดทิชชู่หลายแผ่นเลย  :sad4: :sad4: สนุกมาก  :o12:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Seiki ที่ 23-08-2009 23:33:22

 :monkeysad:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: lalala123 ที่ 13-09-2009 21:32:53

หนุกมากเลยค่า ชอบ อ่านมาสามรอบแล้ว แต่ก็ยังชอบอยู่ :กอด1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 20-09-2009 13:43:02

นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าจะได้กลับมาอ่านเรื่องนี้อีก เหอะๆๆๆ
สนุกเหมือนเดิมเลยพี่เอ้ม อิๆๆๆๆๆ

แล้วจะร๊ากกกกก มากกว่านี้ถ้ามีตอนพิเศษ
กร๊ากๆ

ไปล่ะๆๆ จ๊วบๆๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: kny ที่ 21-09-2009 19:38:41

 :monkeysad:เน้นอารมณ์มากๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: OhJa ที่ 18-11-2009 07:45:09

สนุกมากๆเลยค่ะ  ดรามาล้วนๆแต่ก็สนุก  o13

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: ampritise ที่ 07-04-2010 13:41:49

 :z3:น้ำตาท่วมจอเลยขะรับ

ไม่มีภาคของคาโอรุกะเจมั่งเหรอ ท่าทางเหมือนสองคนนี้จะคุ่กันนะอิอิ :bye2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: Lyncyd ที่ 10-04-2010 03:03:18

อ่านรวดเดียวจบเลย !!!

น้ำตาแทบท่วมจอ ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้งจริงๆสินะ  :impress2:




เรื่องนี้ดีมาก สู้ต่อไปตูดเป็ดน้อย  :laugh:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: yearrayoeng ที่ 16-04-2010 14:04:58

เศร้า ซึ้ง ชอบบบบบบบบ :sad4:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: เกริด้า(๐-*-๐)v ที่ 06-09-2010 10:10:21

ปกติไม่ชอบอ่านฟิค แต่เรื่องทำเอาหยุดอ่านไม่ได้ บอกไม่ถูกจริงๆว่ารู้สึกยังไงกับเรื่องนี้ เอาเป็นว่าคุณแต่งสื่ออารมณ์ออกมาได้ดีจริงๆ ...เป็นเรื่องที่ทำให้ยิ้มปนเศร้าเลยนะเนี่ย ^_T

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: pidoma ที่ 07-09-2010 00:40:33

WOW o13

 :pig4:

 :n1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...? จบแล้วครับ อัพ 29/10/2008
เริ่มหัวข้อโดย: nunam ที่ 08-09-2010 15:17:02

บีบคั้น อารมณ์ สุดๆ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 15-12-2010 20:26:31

 :laugh:

ไม่ได้เข้าเล้านานมามากแล้ววววววววววววว

 :กอด1:
 :L1:

 :3123:

 :pig4:

 :pig4:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: TamuNe ที่ 16-12-2010 00:38:22

 :monkeysad: บีบคั้นกันสุดๆๆ กว่าจะเข้าใจกัน
ปากแข็งกันทั้งคู่

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: ♥Täsinä→l3€LL♥ ที่ 23-01-2011 16:50:50

จี๊ดอะเรื่องนี้

สะเทือนอารมณ์สุดๆๆๆ

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: pita ที่ 24-01-2011 04:08:37

บอกได้คำเดียว ซึ้งอ่ะ  o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: kazama ที่ 15-03-2011 22:44:10

เป็นเรื่องราวที่บีบจิตจริงๆ

อ่านไปลุ้นไปกว่าจะลงเอยกันได้  กว่าทุกอย่างจะเคลียร์เล่นเอาเหนื่อยเลย

เสียดายฉากสุดท้าย น่าจะหวานๆกันอีกนิด


ขอบคุณมากๆจ้า

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: Beast12honey ที่ 05-05-2011 03:12:36

ไม่มีคำบรรยาย   :a5:

บอกได้แค่ว่า  :sad11:

สุดยอดมากกกกกกกกกกก  :haun4:

ผมจะคลั่งตายแล้วคับ  :jul1:

ขนาดผมเป็นอสูรแล้วนะ  o22

ของเค้าเเรงจริงอะไรจริง  o13

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: Tua_Ddream ที่ 05-05-2011 18:00:34

อ่านไป กลั้นหายใจไป ลุ้นเกิ๊นนนนนนนนน

บีบหัวใจกันสุดๆไปเลยเรื่องนี้

ขอบคุณสำหรับฉากจบที่ Happy นะค๊า~ ^^

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: heaven13 ที่ 06-05-2011 00:14:02

อ่านแล้วบีบหัวใจจริงๆ
ขอบคุณนะคะที่จบแบบแฮปปี้

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: howru ที่ 07-05-2011 12:15:47

ฟิคจบ แต่อารมณ์ยังไม่จบ T ^ T
ไม่ค่อยได้อ่านฟิคเศร้าๆซึ้งๆจบเรื่องเลยอะ กลัวทนไม่ได้..
แต่ฟิคนี้ทำเราติด หวังว่าคงมีอะไรพิเศษมาเพิ่มนะจ๊ะ :)

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: noina ที่ 20-05-2011 14:00:10

สุดยอดอ่ะ  อ่านไปบีบหัวใจไปตลอดเรื่อง   ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: babyfaibossy ที่ 22-05-2011 01:16:55

อ่านเรื่องนี้แล้ว ร้องไห้ทั้งเรื่องเลย

บีบหัวใจสุดๆค่ะ ทุกฉาก ทุกตอน ทุกซีน เรียกน้ำตาเราได้จริงๆ

ไม่ค่อยได้อ่านเรื่องไหนที่ จี๊ด ขนาดนี้มาก่อน


 o13 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: Zinub ที่ 30-06-2011 12:38:18

จบแล้วหรอ ตามอ่านจนจบแล้วค่อยเม้น
ไม่ใช่รัย พึ่งเข้าบอร์ดนี้ ยังเล่นไม่เป็น!!
ลุ้นเหนื่อยมั่กมากกกก....  กลัวนายเอกตายสงสารค่ะ (http://:impress3:)
คุณน้องเขียนได้ดีนะคะ จะติดตามนักเขียนคนนี้ต่อไปค่ะ
 o13 o13

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 05-07-2011 18:57:10

 :z2:


ขอขอบคุณ ทุกๆคอมเม้นต์นะฮะ

ขอบคุณทุกๆคนมากๆ คร๊าบบบบบ

コメントのすべてをありがとうございました。^O^

 :pig4:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: butajang ที่ 25-07-2011 02:23:10

อ่า อ่านจบเเล้ว พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้จาก กระทู้เเนะนำนิยาย สนุกมากค่ะ ถึงคนเเต่งจะบอกว่ามันเน่าบ้างอะไรบ้าง ในความรุ้สึกของเรา ตอนที่อธิบายถึงความกดดัน ความกลัวของโทชิยะ มันรู้สึกเเละรับรู้ได้จริงๆ ถึงจะไม่รู้จักวงนี้ เเต่ก็อ่านได้ ถึงบางท่อนจะเเอบงง หรือเราอ่านไม่เข้าใจเอง เเต่ชอบมากๆ ท่อนที่เป็นความรู้สึกของโทชิยะ ตอนที่กรีดมือตอนเเรก กดดันจิตใจมาก ตอนที่ขอร้องว่าอย่าเกลียดกันให้รักกัน ทำยังไงถึงจะรักกัน หรือเเบบมีความหวาดระเเวง เราร้องไห้เลยจริงๆ สนุกค่ะ ขอบคุณนะคะ บวกให้คนเเต่งด้วย 

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: Beast12honey ที่ 27-07-2011 00:39:00

มีภาคสองได้มั๊ยอ่ะ อ่าๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 09-09-2011 10:09:52

มันเจ็บดีเนอะ อ่านเรื่องนี้ ฮา....
ประมาณว่า เจ็บที่อยากเจ็บ เพราะอย่างน้อยก็ได้เจ็บกะคนที่เป็นเจ้าของหัวใจ
แต่...เด็กๆ ไม่ค่อยรักตัวเองเลยเนอะ...กว่าจะรู้เข้าใจ และรักตัวเอง
คนอ่านลุ้นแทบตายยย 555 ขอบคุณที่เขียนเรื่องเจ็บๆ แบบนี้มาให้อ่านกันนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: punmile ที่ 29-09-2011 00:31:11

สนุกมากๆ บีบคั้นอารมณ์สุดๆ อ่านไปจิตตกไป สงสารท็อตจิ  :sad4:
คนเขียนแต่งเก่งมากจริงๆ สำนวนน่าอ่าน กระชากอารมณ์เหลือเกิน  o13
บราโว่ๆ

ปล.ไหนว่าจะมีตอนพิเศษไงค้า!!!!!  :m31:
อ่านไป7ชม. จนไม่ได้อ่านหนังสือสอบเลยอ้าาาา  :z3:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: kamikame ที่ 02-10-2011 16:11:01

มันบีบหัวใจดีแท้  :monkeysad:
กว่าจะลงเอยกันได้เน้อออออ
 :L2: แต่ก็ขอบคุณนะฮ๊าฟฟฟ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 02-10-2011 18:43:25

เสียน้ำตาไปหลายลิตรค่ะเรื่องนี้  ขอบคุณสำหรับเรื่องซึ้ง ๆ ทรมานจิตใจแบบนี้ค่ะ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: Mickii ที่ 28-10-2011 20:05:15

มาจิ้มไว้ก่อนนะ เด๋วกับมาอ่านต่อ

เปิดฉากมาก้อเลือดกระจายซะ เหอๆ ทรมานกันโหดร้ายที่สุด

เรียกอารมณ์ได้ตลอด ร้องไห้ตามทุกครั้ง สงสารจับใจ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: tippy ที่ 11-05-2012 09:03:25

ไม่ค่อยชอบอ่านฟิค แต่มาอ่านเรื่องนี้แล้ว เออสนุกอ่ะ ชอบมากกกกกกกกกกกกก ดีที่จบแฮปปี้

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: Fa.sumitra ที่ 15-05-2012 10:08:19

ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ
หานิยายแนวนี้อ่านอยู่พอดีเลย
ถ้ามีนิยายแนวนี้อีกช่วยแนะนำด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
{คำว่า หมอบ้า ชอบอ่านเป็น หมาบ้า. เลื่อยเลย
 :L2: :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: senaria ที่ 16-05-2012 17:03:53

โหย สะเทือนอารมณ์มากมายอะ บีบคั้นจิตใจที่บอบบางของเค้าสุดๆ

สงสารท็อตจิคอดๆ อะ ดายร้ายกาจมาก

แต่ว่าสุดท้ายแล้ว คนที่น่าสงสารที่สุดก็คือ สุหงิ สินะ ที่ต้องมาทนเห็นคนที่รักไปรักน้องชาย

สนุกดีนะคะ เจ็บดี

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: shogun chai ที่ 16-05-2012 20:18:56

เศร้ามากกกกกกกกกก  :m15:  :monkeysad:  :sad11:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: tookta ที่ 17-05-2012 00:12:59

ขอบคุณจ้า
ตั้งแต่ต้นจนจบ อินไปกับโทชิยะมากๆ น้ำตาเป็นปี๊บ T-T
แต่สุดท้ายแล้วก็จบอย่างมีความสุข แบบนี้ซินะ หลังฝนตก เมฆหมอกครึ้ม
ก็จะมีแต่ท้องฟ้าสดใส สวนงาม อากาศเย็นสบาย ^^

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: gummin ที่ 21-05-2012 16:40:30

เศร้าแต่สนุกมากค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 01-09-2012 11:44:18

ชอบๆ ความเศร้ามันบาดลึกในหัวใจ :)

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 05-09-2012 21:24:52

โหย กว่าจะลงเอยกันได้ :sad4:
เล่นซะปวดใจไปหมดเลย :o12:
มาม่าเอาซะอืดไปหมดเลย :really2:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: ordkrub ที่ 06-09-2012 14:31:42

ทั้งเศร้า เครียด ซึ้ง จริงๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 26-05-2013 06:16:32

ลุ้นจนเครียด สุดท้ายก็ยิ้มออก สนุกมากเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: babimild1985 ที่ 07-09-2013 06:02:36

 :pighaun: :pighaun:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: Umiko ที่ 25-09-2013 13:24:18

สนุก...อ่านตอนแรก ๆ เศร้ามากเลย

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 25-09-2013 19:43:32

 :pig4:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: SmileCafe ที่ 30-09-2013 11:18:24

กรีดร้องงงงงงงง -0-!!!

ซึ้งมากกกกก ร้องไห้ให้กับความโหด ดิบ ของหมอเถื่อนไปหลายรอบมากกก อินสุดๆค่ะเรื่องนี้

ขอบคุณพี่เอ็มม ที่แต่งนิยายซึ้งงงงง สุดๆ มาให้อ่านนน

ปล. เห็นฉากน้องท็อตยั่วแล้วแบบว่า...

 :hao6: + :jul1: =  :heaven

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: Chichi Yuki ที่ 15-12-2013 15:52:22

เศร้าอ่ะ
ดายโหดร้าย แรกๆ นี่อะไรๆ ก็มาลงที่ท๊อตจิหมด ไม่สงสารกันบ้างเลย
ชอบฉากที่ท๊อตจิกินยานอนหลับเพื่อฆ่าตัวตาย แล้วดายมาช่วย นั่นทำให้คิดว่าดายเริ่มเปลี่ยนไปแล้วววว
เรื่องนี้ไม่มีใครผิดแลัไม่มีใครถูก ถ้าจะผิดหรือถูกแต่ละคนคงเท่าๆ กัน ดีนะที่ดายไม่รู้ตัวในวันที่สายไป

สรุบเรื่องนี้ทั้งพระเอกทั้งนายเอกจิตกันทั้งคู่ ทั้ง SM และ NC เลย อิอิ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: Toey0810 ที่ 13-03-2014 23:41:17

สนุกมากๆเลยค่ะ ลุ้นทุกตอนเลยว่าเมื่อไหร่ดายจะยอมรับ
ความรู้สึกตัวเองสักที สงสารนายเองสุดๆอ่ะ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 20-11-2014 18:14:26

เศร้า   เครียด   ซึ้ง   ชอบ

ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 21-11-2014 11:39:25

ดู แนวๆมาโซ ในตอนแรก
แต่ยังรัก แฮปปี้ตอนจบ อิอิ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: vilaroly ที่ 07-12-2014 14:58:23

สนุกมาก
 :pig4: :pighaun:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: Lovecartoon1996 ที่ 06-07-2015 10:13:44

อ่านเรื่องนี้นึกถึงคำพูดที่ว่าความรักทำให้คนตาบอด
ดายทำขนาดนั้นก็ยังทนและยังคนรัก ถ้าไม่บ้าหรือโง่คงทำไม่ได้แบ้วม้างงงง
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: Ningg.Destiny ที่ 29-10-2015 10:11:40

 :hao5:

จบสักที บันทึกน้ำตา 10 ลิตร #ผิด
สงสารโทชิยะมาก กว่าจะมีความสุขลูกเอ้ยยยย
อีดายนี่โชคดีนะ ทำร้ายจิตใจและร่างกายยังไงท็อตจิก็ยังรัก
กว่าจะลงเอยได้ เฮ้ออออ

ยิ่งแต่ละครั้งที่ท็อตจิพยายามฆ่าตัวเอง
สงสารท็อตจินะ แต่ก็แอบสมน้ำหน้าดายว่าจะเป็นไง
อยากเห็นเค้าตายนักไม่ใช่หรอ สุดท้ายก็ทุรนทุราย ชิ
#ทำไมเหมือนเกลียดดายมากวะ ฮ่าๆๆๆ

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: GMT101 ที่ 25-06-2017 11:23:13

 :mew1:

หัวข้อ: Re: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
เริ่มหัวข้อโดย: armsa2531 ที่ 24-01-2018 14:26:33

รักสลบ ตบด้วยปาก555