พิมพ์หน้านี้ - ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => ข้อความที่เริ่มโดย: Tulah ที่ 06-08-2019 17:16:08

หัวข้อ: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Tulah ที่ 06-08-2019 17:16:08
เก็บกระทู้ไว้ ----โมดุฯ

***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Tulah ที่ 07-08-2019 02:56:46
บทนำ


   ดวงตาคมทอดมองท้องถนนเบื้องหน้า เสียงหาวหวอดดังลั่นห้องโดยสาร ชายวัยสามสิบอดตาหลับขับตานอนมาทั้งคืนเพื่อที่จะสะสางงานและเก็บข้าวของสำคัญใส่รถ ซ้ำยังขับรถออกจากกรุงเทพมาถึงหัวหินรวดเดียวแบบไม่แวะพัก

   หน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาเก้าโมงครึ่งแล้ว คนมองเห็นควรว่าเขาต้องหาอะไรเป็นมื้อเช้า ชายหนุ่มชะลอรถมองหาร้านกาแฟสักร้านที่เขาน่าจะฝากท้องไว้ด้วยได้ พลันสายตาสะดุดเข้ากับตึกแถวห้องหนึ่ง ด้านหน้าตกแต่งด้วยสีขาวและสีน้ำเงิน ป้ายหน้าร้านระบุชื่อ ‘Kharm’s café’

   ชื่อร้านสะกิดใจให้เขาเหยียบเบรกกะทันหัน มอเตอร์ไซค์ด้านหลังบีบแตรใส่เสียงดัง โชคดีที่อีกฝ่ายใส่หมวกกันน็อคเขาจึงไม่ได้เห็นว่าเขาถูกต่อว่าอย่างไร มือใหญ่หักพวกมาลัยเข้าเทียบข้างทางโดยไม่คิดจะมองหาร้านอื่นอีกต่อไป ชายหนุ่มข้ามถนน มองจากกระจกใสด้านนอกเข้าไปก็พอจะเห็นว่าในร้านมีลูกค้าเพียงสองโต๊ะ น่าจะเป็นเพราะมันเป็นวันธรรมดาคนจึงไม่แน่นร้าน

   ตลอดชั้นล่างของห้องแถวถูกปรับให้เป็นพื้นที่สำหรับครัวขนมอบ เคาน์เตอร์บาร์เครื่องดื่มและโต๊ะเก้าอี้ทำจากไม้สีอ่อนสอดรับกับผนังสีน้ำเงินและกรอบประตูหน้าต่างสีขาวให้ความรู้สึกอบอุ่นและทันสมัยไปในเวลาเดียวกัน

   “สวัสดีคร้าบ รับอะไรดีคร้าบ” ธาริตเลิกคิ้ว เสียงใสแจ๋วไม่ได้ดังมาจากพนักงานที่วิ่งวุ่นอยู่ในครัว แต่มาจากหลังเคาน์เตอร์คิดเงินที่อยู่ติดกับหน้าบาร์ว่างเปล่าไร้ซึ่งพนักงาน เด็กชายตัวเล็กยิ้มกว้าง ดวงตากลมโตเปลี่ยนเป็นรูปจันทร์เสี้ยว

   “อเมริกาโน่เย็นครับ” ผู้ใหญ่กว่าไม่ได้สั่งอะไรมากไปกว่านั้น เพราะกลัวเจ้าเด็กน้อยจะไม่เข้าใจ

   “อะเมกาโน่ สีดำ ๆ อะเมกาโน่” ร่างป้อม ๆ ปีนลงจากเก้าอี้บุนวมสีฟ้า เดินไปท่องไปตั้งใจจะไปตามใครสักคนที่จะทำน้ำสีดำให้กับคุณลูกค้าได้ ธาริตกระตุกยิ้ม ทอดมองความไร้เดียงสาอย่างเอื้อเอ็นดู

   เขาถูกใจบรรยากาศร้านนี้ แสงภายในไม่จ้าจนแสบตาหรือทึบทึมชวนง่วงนอน กลิ่นขนมอบใหม่เพิ่งออกจากเตากับกลิ่นกาแฟทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย โต๊ะแต่ละชุดไม่เบียดเสียดอย่างในร้านกาแฟร้านอื่น ให้ความรู้สึกน่านั่งและรู้สึกเป็นส่วนตัว หนังสือบนชั้นวางบิลด์อินส่วนใหญ่เป็นหนังสือเกี่ยวกับกาแฟ ชา และขนม

   “ไหนใครช่วยปะป๊ารับออเดอร์” เสียงหัวเราะดังออกมา ชายในชุดเสื้อยืดสีขาวและผ้ากันเปื้อนสีน้ำเงินอุ้มเด็กขึ้น รอยยิ้มสวยงามประทับอยู่เต็มใบหน้าด้วยความเอ็นดูลูกชายเพียงคนเดียว

   “น้องคีน!” เด็กในอ้อมกอดยกมือสองข้าง เอียงแก้มรับรางวัลเป็นจุ๊บเสียงดัง

   “คุณลูกค้ารับเป็นอเมริกาโน่เย็นไซส์ไหนดีครับ” คนถามก้มตัวปล่อยลูกชายลงกับพื้น ดวงตากลมโตทอดมองเบื้องหน้า พลันรอยยิ้มเหมือนกันกับลูกชายเป๊ะหุบฉับ เมื่อร่างสูงใหญ่หันหลังกลับมาสบตากัน

   “คราม...” ธาริตคราง ปลายเท้าสองข้างราวกับถูกตอกยึดกับพื้นด้วยความตกตะลึง  เจ้าของร้านก้มกระซิบว่าให้ลูกชายเดินขึ้นไปรอบนบ้านกับพี่เลี้ยงแล้วเขาจะตามขึ้นไป

   “ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจะรับเป็นไซส์เอ็มหรือแอลดีครับ” น้ำเสียงไพเราะย้ำคำถาม หมางเมินราวกับคนไม่เคยรู้จัก

   “คราม... ใช่ครามจริง ๆ” ขณะนี้คนตัวใหญ่ไม่ต่างอะไรกับคนเสียสติ เขาเหมือนตกอยู่ให้ห้วงฝันเมื่อจู่ ๆ คนที่ตามหามาสองสามปีแต่ไม่เห็นข่าวคราวดันปรากฏอยู่เบื้องหน้า

   “รับเป็นไซส์แอลนะครับ รบกวนรอเครื่องดื่มสามนาทีครับ”  คนในชุดกันเปื้อนหักคอเขาเสร็จสรรพ ไม่แม้แต่จะหยิบปากกาขึ้นมาเขียนข้างแก้วว่า ‘Have a nice day’ อย่างที่พนักงานทุกคนต้องเขียนให้ลูกค้าทุกรายเป็นกิจวัตร

   “คุยกันก่อนสิ... นะ” ตากลมจ้องมองคนพูด ธาริตดูภูมิฐานขึ้นตามวัย หัวใจของเจ้าของร้านกาแฟบีบรัดหนักหน่วง เวลาผ่านมาตั้งมากแล้วแต่ทำไมอะไรต่อมิอะไรคล้ายไม่เปลี่ยนไปเลย

   เคาน์เตอร์บาร์สูงแค่ไม่ถึงเมตรทำหน้าที่ไม่ต่างอะไรกับปราการสูงชัน ธาริตมองคนรักเก่าเงียบ ๆ เมื่ออีกฝ่ายไม่มีท่าทีตอบโต้ ตอนอีกฝ่ายหันไปตักน้ำแข็งใส่แก้ว กาแฟร้อนที่กลั่นออกมาจากเครื่องชงก็เสร็จพอดี น่าเสียดาย... เขาควรสั่งอะไรที่มันซับซ้อนกว่านี้อีกนิด

   “ได้แล้วครับ หกสิบห้าบาทครับ” แก้วกาแฟถูกวางลงที่เคาน์เตอร์ ครามรับแบงก์พัน ปล่อยให้ลูกค้าที่เขาไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเพ่งพิศดูข้างแก้ว

   “เงินทอนเก้าร้อยสามสิบห้าบาทครับ” เจ้าของร้านทำตัวเหมือนเด็ก ๆ หลีกเลี่ยงที่จะสัมผัสเขาผ่านการส่งเงินทอนโดยการหยิบเอาถาดไม้ขนาดเล็กขึ้นมาวางเงินทอนพร้อมใบเสร็จ

   “ผมชื่อธาริต” ชายหนุ่มไม่ปรายตามองสิ่งที่อยู่ในถาด หากดันแก้วกาแฟกลับคืนมาให้ “ถ้าคุณจะกรุณา... ช่วยเขียนชื่อผมลงไปในช่องว่างหน่อยครับ” 

ครามสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามควบคุมสติเป็นอย่างยิ่ง มือเรียวหยิบเอาแก้วพลาสติกมาเช็ดเอาไอน้ำออก จรดปากกาลงไปเป็นคำว่า ‘ธาริต’ ในช่องชื่อลูกค้า

   “ได้แล้วครับ”

   ...เท่านี้ก็หวังว่าเขาจะพอใจ...

   “นั่นลูกชายครามเหรอ” เจ้าของเสียงทุ้มหมายถึงเด็กตัวเล็กคนเดียวในร้าน เขายังยืนแกร่วไม่ยอมไปไหน

   “ครับ”

   “แต่งงานเมื่อไหร่ ทำไมไม่เคยส่งข่าวเลย” ใจของครามปวดร้าว อยากจะสวนว่าไม่ต่างอะไรกับวันที่ธาริตแต่งงาน กว่าจะรู้เขาก็เป็นแค่ไอ้โง่หนึ่งตัวเท่านั้นเอง

   “ช่างมันเถอะครับ ไม่ได้สลักสำคัญอะไร” ธาริตมองมือซ้ายว่างเปล่าของอีกฝ่าย บริเวณนิ้วนางเคยถูกจับจองด้วยแหวนทองคำขาวเกลี้ยง ๆ ปราศจากเพชรพลอย เมื่อก่อนอีกฝ่ายใส่ไม่ถอด หวงยิ่งกว่าอะไรดี

   เหมือนในอกของเขาโดนควักจนเป็นโพรง รู้สึกว่าตัวเองตัวเบาหวิว ไขว่คว้าอะไรไว้ไม่ได้เลย ทุกอย่างเป็นไปตามคำขอของเขาเมื่อห้าปีก่อน

คำขอที่ว่า...เราทั้งคู่จะแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตอย่างปกติ แต่งงานกับหญิงสาวสักคน มีลูกและใช้ชีวิตกับครอบครัวอันแสนอบอุ่นตามจารีตประเพณี

“แฟนครามเป็นยังไงบ้าง เธอดีกับครามหรือเปล่า” เขาถามไถ่ แต่คนฟังอยากจะยกมือปิดหูแล้วไล่ธาริตออกไปให้พ้นหน้า

“เราหย่ากันแล้ว ผมเลี้ยงลูกคนเดียว” ครามรักษาท่าทีด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย เขาไม่ใช่คนที่จะยกมือไหว้วิงวอนขอให้อีกฝ่ายเมตตาอย่าทิ้งขว้างกันอีกแล้ว

“เลี้ยงลูกคนเดียวคงเหนื่อยมาก... ถ้ามีอะไรติดขัด ผมอยากให้ครามติดต่อมา” นามบัตรสีขาวแซมเขียวแก่ของเขาถูกส่งมาให้ แต่ครามปฏิเสธโดยไม่แม้แต่จะแตะมัน

“ผมไม่คิดว่าเรามีอะไรต้องติดต่อกันอีก ขอบคุณสำหรับน้ำใจ” ครามหันหลังกลับ เลิกสนใจสิ่งที่เรียกว่ามารยาทเมื่อสัตว์ร้ายที่ตะกุยอยู่ในอกเขามันร่ำร้องจะออกมาอยู่ทุกขณะจิต

เขาเกือบจะชินชาแล้วกับการที่ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่รับรู้การมีตัวตนอยู่ของธาริต ในวันที่ทุกอย่างกำลังจะไปได้ดี เหตุใดเขาถึงมายืนอยู่ตรงหน้าแล้วพูดจาโง่เง่าอย่างร้ายกาจ

“พี่ฝากหน้าร้านหน่อยนะ วันนี้เหมือนจะไม่ค่อยสบาย ขอพักสักหน่อยแล้วจะลงมา” ครามเปิดประตูเข้าไปในครัว ฝากฝังกับลูกจ้างคนแรกที่อยู่กันมาตั้งแต่เปิดร้าน

เขาเดินเลยขึ้นไปยังชั้นสอง ฟากหนึ่งแบ่งพื้นที่ไว้สำหรับเก็บของที่ใช้ในร้าน อีกฟากหนึ่งเขากั้นเป็นประตู ลงทุนติดเครื่องแสกนนิ้วแบ่งแยกบ้านกับร้านที่อาศัยชายคาเดียวกันให้ชัดเจน

“ปะป๊า!” เจ้าตัวกลมวิ่งจนแทบจะกลิ้งหลุน ๆ มาหา “พี่แววให้ไอ้นี่น้องคีนด้วย” มือเล็กจิ๋วคลายออกเผยให้เห็นดาวกระดาษหนึ่งดวงที่ทำจากเศษถุงกระดาษสำหรับใส่ขนมอบที่ขาดเพราะการขนส่ง

“สวยมากเลย มา ขอปะป๊ากอดที” ครามอ้าแขนออก ดึงเอาลูกชายเข้ามาซบอกอุ่น เขากำลังรู้สึกไม่มั่นคงอย่างรุนแรง วันนี้ธาริตพบเขา... พบลูกของเขา...

เพียงแต่ยังไม่รู้ว่าเลือดอีกครึ่งหนึ่งที่ไหลอยู่ในกายของน้องคีนมาจากใคร

ความกลัวแผ่ขยายออกมาจากหลืบเร้นที่เขาไม่เคยคิดว่ามีอยู่ ครามเกลียดลางสังหรณ์ของตัวเอง เพราะมันถูกเสมอ เสียงร่ำร้องให้ระวังในใจไม่ต่างจากสัญญาณเตือนภัยที่หวีดแว่ว ได้แต่ภาวนาขอให้จบกันแต่เพียงเท่านี้ เขากดความรู้สึกโหยหาลงใต้เท้า เหยียบย่ำมันและกร่นด่าตัวเองว่าเป็นพวกเจ็บแล้วไม่รู้จักหลาบจำ ครามผ่านความรู้สึกสาหัสสากรรจ์อย่างที่สุดมาแล้ว

ขอเพียงแค่จะไม่มีใครมาแตะให้แผลกลัดหนองของเขามันยับเยินไปกว่าเดิมเท่านั้นก็พอ


--------------------
 
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 07-08-2019 03:06:58
รอตอนต่อไปค่าา :pig4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 07-08-2019 03:58:42
 :katai2-1: เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก มารอจ้า
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 07-08-2019 10:11:24
มีความหลังกันมาก่อนด้วย โอยยยยยย  :z3:
ติดตามๆๆ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 07-08-2019 10:58:34
 :pig4:
 :3123:
รออ่านต่อคร่าาา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 07-08-2019 11:01:03
รอตอนต่อไปจ้า  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: beedy ที่ 07-08-2019 11:44:10
 :z3: :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 07-08-2019 12:40:31
ติดตามจ้า  :L2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: ณัฐฐา ที่ 07-08-2019 12:59:44
ปะป๊าครามสู้ๆนะคะ มาตอนแรกก็สดมาม่ากันเกรียวกราว :hao5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 07-08-2019 14:02:09
แสดงว่านายเอกเรื่องนี้ตั้งท้องเอง น่าสนใจๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 07-08-2019 16:00:14
ชอบพลอตแบบนี้มากกกกก
รีบมาต่อน้าาาา
ชอบบมากกกก
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 07-08-2019 16:46:11
ง้อครามยากแล้วล่ะ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 07-08-2019 18:40:51
ทำผิดเองอะ เห็นแก่ตัวจัง
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: wanida023 ที่ 07-08-2019 21:33:26
รอตอนต่อไปค่าาา
ชอบบบบบ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 10-08-2019 19:25:20
มาต่อได้แล้วน้าาาาาาา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 10-08-2019 20:43:13
ดีใจมากค่าาา วิ่งมาอย่างไวพอเจอคำว่า mpreg และพล็อตที่ตามหา จัดมาหนักๆเลยนะคะ แงง ชอบน้องคีนน่ารักมากๆเลย รอตอนต่อไปนะคะ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Pangpang24pp ที่ 10-08-2019 20:45:08
รอนะคะ ชอบแนวนี้มากค่ะะะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: _ceepear ที่ 10-08-2019 20:47:51
แงงง แค่เริ่มก็น่าตามต่อแล้วววว
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: rainiefonnie ที่ 10-08-2019 20:49:34
น่าสนุกน่าติดตามมากค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: BaNoFfEe ที่ 10-08-2019 20:49:46
ติดตามเลยค่า แนวที่ชอบเลย สงสารครามจังเลย พระเอกโคตรใจร้าย  :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: dino94 ที่ 10-08-2019 20:51:22
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย มาเลยค่ะพร้อมแล้วววว  :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Fasai25448 ที่ 10-08-2019 20:58:47
ชอบค่ะ รอตอนต่อไปค่าา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 10-08-2019 21:01:37
อย่าเพิ่งใจอ่อนง่ายๆนะคราม สู้ๆ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: ืNtop ที่ 10-08-2019 21:08:14
รอตอนต่อไปนะคะ น้องคีนนนนน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Maxshu ที่ 10-08-2019 21:12:02
พล็อตเรื่องน่าสนใจมากค่ะ น่าติดตาม><
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: little_def ที่ 10-08-2019 21:16:54
แค่บทนำก็ปวดใจแล้ว
พล็อตนี้น่าสนใจมาก รอติดตามนะคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: destiny_j ที่ 10-08-2019 21:19:08
ท่าทางจะยิ้ม(เพราะน้องคีน) ทั้งน้ำตาแน่ๆเลยยยยย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 10-08-2019 21:22:51
เกลียดผู้ชายแบบนี้จัง ทิ้งเขาไปแต่งงาน ยังจะด้านคุยกับเขาอีก
ไม่ว่าเหตุผลใดๆ ที่เลือกทางนั้น มันก็คือหักหลังอีกฝ่ายนั้นล่ะ
ขอให้ไม่ใช่พระเอกจริงๆ ครามสมควรมีรักที่ดีกว่านี้
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: hoshiworld ที่ 10-08-2019 21:30:17
ตามค่าาาาา  :-[

เอ็นดูน้องคีน เอาใจช่วยครามด้วย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Grouy ที่ 10-08-2019 21:31:43
 :katai2-1:รอตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: ตัวยุ่ง ที่ 10-08-2019 21:37:05
อู้วววววว แค่เปิดเรื่องมาก็อยากอ่านต่อแล้วค่า น้องคีนน่ารักมากๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Morgen ที่ 10-08-2019 21:50:30
น้องคีนหนูน่ารักลูกกก สองคนเขามีอดีตกันตะต้องมีอะไรแน่ๆ ปูเสื่อรอจ้า
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 10-08-2019 22:04:54
ตามมาจากคุณหมีค่ะ เนื้อเรื่องน่าติดตามมากขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: rawi62442 ที่ 10-08-2019 22:07:04
ชอบพล็อตแบบนี้มากๆ รอติดตามค่าา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: bmyday ที่ 10-08-2019 22:08:38
น้องครามน่ารักมากกกกก เป็นกำลังใจให้ไรท์ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ ><
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 10-08-2019 22:32:38
ตามจ๊า
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: nanwrsptm ที่ 10-08-2019 22:44:31
 :sad4: :sad4: กริ้ดดด รอค่าาาาา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Fufufeel ที่ 10-08-2019 22:46:26
ผ๋มนี่ริสมน้ำหน้าพระเอกเลย5555555555 มันต้องดราม่ามากแน่ๆเลย เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะค :mew1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 10-08-2019 22:53:24
 :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Janemera ที่ 10-08-2019 23:07:07
กดตุ่มติดตามมมมม :o12: :o12:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 10-08-2019 23:21:21
ชอบพล็อตเรื่องแบบนี้ แล้วก็มีตัวเล็กๆด้วย ฮือออ ขอบคุณมากค่ะ  รอตอนหน้านะคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: BaGgYsOdA ที่ 10-08-2019 23:27:37
ตามมาจากคุณหมี ติดตามนะครับบ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Yui_Panitakarn ที่ 10-08-2019 23:29:29
น้องคีนน่ารักจัง รอติดตามนะคะไรท์ สู้ๆค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 10-08-2019 23:42:27
เริ่มตาก็น่าติดตามแล้วค่ะ ภาษาอ่านลื่นเลย

รอ รอ รอ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 11-08-2019 00:03:12
 :o12: สงสาร แง
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 11-08-2019 00:06:02
ตามเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: real__knw ที่ 11-08-2019 00:11:21
แค่บทนำก็สนุกแล้วค่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: 109bose ที่ 11-08-2019 00:17:05
เป็นกำลังใจให้นะคะ น่าอ่านมากๆเลย ชอบตอนแรกมากค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 11-08-2019 00:20:42
กรี๊ดดดดด ชอบพล็อตแบบนี้ที่สุดดดดดดดดดด
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 11-08-2019 00:29:18
 :katai1: เรื่องราวจะเป็นมาเป็นไปยังไงไม่รู้  แต่เชียร์ให้ครามใจแข็งเยอะะะะะะะะะ นะคะ55555
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Nayagirl86 ที่ 11-08-2019 00:44:05
พระเอกคะแนนติดลบตั้งแต่บทนำ
เป็นกำลังใจให้ครามและน้องคีนนะคะ ขอให้ผ่านผชแบบนี้ไปให้ได้
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Bambooyamy ที่ 11-08-2019 01:49:32
ทีมครามค่ะ ห้ามมาทำน้องเสียใจอีกเด็ดขาด
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Wwavez ที่ 11-08-2019 02:48:37
ปักหมุดรอเลยค้าบ เรื่องดีมากชอบ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 11-08-2019 05:32:43
ใช้เวลา 2-3 ปี ตามหาเขาทำไมคะ :angry2: อย่าไปใจอ่อนนะคราม แค่บทนำก็น่าติดตามแล้วค่ะจะรอตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: NaunaeZaa ที่ 11-08-2019 06:30:42
ชอบแนวนี้มาก เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: ป่ามป๊ามป่ามปาม ที่ 11-08-2019 06:46:34
แล้วทำไมเหมือนอาวรณ์ ครามใจแข็งไว้นะ น้องคีนน่าจะน่ารัก
รอตอนต่อไปค่า
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: poshbear ที่ 11-08-2019 07:22:10
โอ้ยยย เป็นตามน้องคีนน่ารัก นักเขียนยื่นกาวให้ดมแล้วว พล๊อตเรื่องแบบสุดจริง ชอบมากๆ 555
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Wanwann ที่ 11-08-2019 07:38:40
ติดตามจ้าาาา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Sillyfoolstupid ที่ 11-08-2019 07:48:44
หูยยยย พล็อตในดวงใจ ชอบแนวนี้ที่สุดเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: moonoi1000 ที่ 11-08-2019 07:51:49
แสะมาปักหมุด ชอบแนวนี้มาก
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 11-08-2019 08:25:26
รอออ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 11-08-2019 09:57:46
เจอคุณหมีแนะนำในทวิต
นี่รีบพุ่งตัวมาอ่านเลยค่ะ
 :katai5: :katai5:

น้องคีนน่าร้ากกกกกกกกก
ป้าเอามอคค่าแก้วนึงนะลูก
 :impress2: :impress2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: bnmshhhhhhh ที่ 11-08-2019 10:21:47
รอติดตามเลยค่าาาาาาาาาา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: ffern ที่ 11-08-2019 10:54:11
มาปักรอเลยค่า ชอบมากกกก :hao7:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Ajeanji ที่ 11-08-2019 11:09:36
รอติดตาม ชอบแนวๆนี้ น้องคีน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Ajeanji ที่ 11-08-2019 11:11:14
รอติดตาม ชอบแนวๆนี้ น้องคีน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Cheraae ที่ 11-08-2019 11:44:08
แววมาม่า มาแน่ๆ :hao5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 11-08-2019 11:49:12
มาแค่ 1 ตอน แต่น่าติดตาม​มากเลย รอนะคะ :mew1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: TT2810 ที่ 11-08-2019 13:55:39
 :katai2-1: รอตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 11-08-2019 14:47:01
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Redghost ที่ 11-08-2019 15:09:15
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 11-08-2019 16:34:00
ปักจ้าา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 11-08-2019 18:04:26
น้องคีนน่ารัก ให้กำลังใจป่ะป๊าครามนะคะ //บรรยายร้านกาแฟจนอยากจิบกาแฟเลยค่ะ ^^
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: phafai ที่ 11-08-2019 18:48:44
ปักรอน้องคีนนน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: basza2x ที่ 11-08-2019 19:05:42
โอ้ยยยยยยยยยยยยย รอตอนต่อไปปปป จริงๆ แอบอยากให้น้องคีนเรียกว่าแม่เนอะ ><  :hao5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: _jinxpy ที่ 11-08-2019 22:01:57
เป็นพลอตที่ตามหาค่ะแงงงงงง ติดตามนะคะขอบคุณคุณหมีด้วยค่ะที่แนะนำเรื่องนี้ :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: ♥ believeinme ที่ 11-08-2019 22:04:55
รอค่่าา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 11-08-2019 22:09:48
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 11-08-2019 23:59:47
 คาดว่าเรื่องของปะป๊าครามน่าจะหนักหน่วงแน่ๆ
แต่คความน่ารักของน้องคีน น่าจะพอบรรเทาช่วยได้ ^^  
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: littlemagiz ที่ 12-08-2019 02:26:37
รอค่าาาา น่าลติดตามมมม
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 12-08-2019 02:37:00
ฮือออ รอเลยค่า
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 12-08-2019 06:09:15
ติดตามด้วยคนนะคะ ชอบแนวนี้มาก  :-[
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: lalilali ที่ 12-08-2019 09:45:41
แค่บทนำก็น่าสนใจแล้ว รอติดตามนะคะ
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: uyong ที่ 12-08-2019 13:00:12
ต้องเตรียมทิชชู่เท่าไหร่ดี :sad4:  ตามจ้าาา :pig4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: ffevelyn ที่ 12-08-2019 13:44:43
รออ่านค่าาาา มาไวๆน้า เป็นกำลังใจให้ค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 12-08-2019 14:34:54
          รอนะค่ะ :mew2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 12-08-2019 15:59:32
เจ้าก้อนน้อนคีนนนนนนนนน น่ารักกกกกก แงแออออออ อยากหอมหัว   :-[
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 12-08-2019 19:37:36
ธาริตนี่พระเอกหรือเปล่าคะ? ถ้าใช่ละก็...ดิฉันได้เตรียมเขียงกับมีดไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ เจอกันเมื่อไหร่เห็นดีแน่ๆ

บอกเลยว่าขอเชียร์ให้ครามใจแข็ง อย่าได้ยอมให้เขาง่ายๆ เพราะว่าคำพูดที่ขอให้แยกกันไปแต่งงานใช้ชีวิตตามจารีตประเพณี บลา บลา บลา นั้นน่าจะออกมาจากปากคนที่ไม่ได้มีความผูกพันกันแล้ว คือพูดออกมาโดยที่ไม่ได้คิดถึงใจคนฟังเลย ไม่รู้ละว่าเหตุผลอะไร แต่จะกลับมาทำไมอีก เฮ้อ...อินอีกแล้วค่ะ

เป็นบทนำที่เขียนได้ดึงอารมณ์ดีจริงๆ อ่านแล้วอินตามอย่างมากค่ะ ยังไงก็จะขอติดตามเป็นแฟนคลับนิยายเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณสำหรับการเขียนนิยายสนุกๆ นี้มาให้อ่านค่า ^___^
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: greenapple ที่ 12-08-2019 20:31:33


อ่านแค่บทนำนะ

อยากอ่านต่อยาวๆเลย

วันนี้วันแม่...ไม่มาต่อหรือคะ

  :mew1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Areeya ที่ 12-08-2019 21:23:39
รอติดตามนะคะ
แค่บทนำยังติดจนขนาดเข้ามาอ่านซ้ำๆ เลยค่ะ ชอบมากกกกกก :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 12-08-2019 22:14:17
ปักรอคับ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: vvievv ที่ 13-08-2019 00:04:28
รออออค่าาา :katai5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 13-08-2019 03:23:45
เนื้อเรื่องน่าจะสนุก รอติดตามจ้า
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 13-08-2019 08:56:00
          น่าติดตามมากเลยค่ะ
น้องคีนเจ้าก้อนความสุขแน่เลยๆ
สมัครเป็นแฟนคลับของน้องคีนค่ะ
           
          รออ่านตอนต่อไปน่ะค่ะ ♥️❤️
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: nikon ที่ 13-08-2019 10:43:06
ปักหมุดรอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: _tig_ger_ ที่ 13-08-2019 12:47:49
รอติดตามนะคะ o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: vy0Cik ที่ 16-08-2019 14:11:40
น่าติดตามมากเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: net. net_n2537 ที่ 17-08-2019 00:44:25
 :z13:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 17-08-2019 10:31:36
รอนะจ้ะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Tulah ที่ 17-08-2019 13:05:05
บทที่ 1

ครามชอบดื่มกาแฟ เขาชอบกลิ่นกาแฟคั่วบดหอม ๆ มันทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ไม่เพียงเท่านั้น เขายังชอบที่จะเรียนรู้ว่าจะดูแลเจ้าเมล็ดกาแฟแต่ละสายพันธุ์ให้ออกมามีรสชาติดีได้อย่างไร

ลูกค้าของร้านกาแฟเชนใหญ่ยักษ์จากต่างประเทศในมหาวิทยาลัยคลาคล่ำด้วยลูกค้าผู้มีทุนทรัพย์เสมอ โชคดีที่วันอาทิตย์คนน้อยหน่อย หน้าบาร์ไม่ได้มีคิวยาวเฟื้อยเหมือนเคย ช่วงเวลาบ่ายสองโมงอากาศด้านนอกร้อนระอุ ครามรู้สึกถึงไอร้อนวูบยามประตูกระจกถูกผลักเข้ามา ลูกค้าคนนี้อายุเกินกว่าจะเป็นนักศึกษา

“อะเมริกาโน่เย็น ไซส์ทอลครับ” เสียงนุ่มนวลของเขาชวนให้พนักงานสาวหันมา ครามยิ้มให้เขาตามมารยาท ปฏิเสธไม่ได้ว่าเจ้าของใบหน้าสลักเสลาไม่ชวนมอง

“ขอทราบชื่อลูกค้าด้วยครับ” ครามหยิบแก้ว แกะปลอกปากกา

“ผมชื่อธาริต” พนักงานหนุ่มเสหลบตา ครามจรดปากกาลงบนผิวพลาสติก ยอมรับว่ามือสั่นน้อยๆ จนเผลอพลาดไปขีดเป็นเส้นเอียง ๆ ข้างชื่อ

แต่เพราะไม่ต้องการให้มีร่องรอยความผิดพลาด เขาจึงลากเส้นต่อ เติมให้เป็นรูปหน้ายิ้มง่าย ๆ

“แล้วคุณล่ะ ชื่ออะไร”

“เอ่อ... ผม?” ครามชี้นิ้วที่ตัวเอง ทวนคำถามอย่างไม่แน่ใจ

“ครับ ชื่อคุณ” ธาริตพยักหน้า ยิ่งเขายิ้มกว้างขึ้นเท่าไหร่ สติสัมปชัญญะของครามก็หดหายลงเท่านั้น

“ครามครับ” บาริสต้าหนุ่มซ่อนยิ้ม แต่ที่ซ่อนไม่มิดเห็นจะเป็นใบหน้านวลขึ้นสี แทนที่จะส่งแก้วให้เพื่อนข้าง ๆ กลายเป็นส่งให้เขาเสียอย่างนั้น

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ธาริตส่งแก้วเปล่ากลับคืนพนักงานที่รอชง โชคดีที่ไม่มีใครต่อท้าย ร่างสูงขยับไปคอยเครื่องดื่มของตัวเองโดยไม่ได้หันมองมาอีก



แรงถีบเล็ก ๆ ที่บริเวณหน้าท้องทำให้คุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวลืมตาขึ้นโดยพลัน เมื่อก่อนเขาหลับลึกเป็นตายประเภทที่ว่าเอาช้างมาลากก็ยังไม่รู้จะลุกหรือเปล่า แต่เมื่อมีลูกเขากลายเป็นคนตื่นง่ายไปโดยปริยาย ตอนคลอด น้องคีนตัวเล็กนิดเดียว ครามกลัวว่าจะนอนทับลูกเข้า จึงระแวงมาจนทุกวันนี้

ครามเอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียง เห็นน้องคีนนอนดิ้นถีบเอาหมอนข้างอีกฝั่งกลิ้งตกพื้นไปแล้ว ผ้าห่มถูกถีบออกจนไปกองที่ปลายเท้า ส่วนส้นเท้าอีกข้างก็พาดลงบนหน้าท้องแบนราบ

“เด็กอ้วนเอ๊ย” ครามค่อย ๆ ยกขาลูกวางลงบนพื้นเตียงอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวเด็กจะตื่น

คุณพ่อวัยย่างเข้าสามสิบลุกจากที่นอน เขาดันน้องคีนไปนอนกลางเตียง เอาหมอนข้างสำหรับเด็กมาขนาบไว้ทั้งซ้ายและขวา มือเรียวหยิบผ้าห่มมาสะบัดแล้วห่มให้ลูกจนถึงคอ

นาฬิกาบนหัวเตียงบอกเวลาตีห้าสิบนาทีแล้ว เขาปิดไฟและค่อย ๆ ออกจากห้องนอนไป กิจวัตรของครามแทบไม่ซับซ้อน เขาตื่นมาตรวจดูความเรียบร้อยก่อนเปิดร้าน เตรียมวัตถุดิบและอบขนมก่อนสองเตา กว่าจะเสร็จก็เกือบเจ็ดโมง เด็กที่ร้านมาหกโมงครึ่ง ได้เวลาเปลี่ยนกันพอดี

ครามทำอาหารง่าย ๆ เป็นมื้อเช้าให้ลูก เสร็จแล้วก็ขึ้นไปปลุก พาเด็กก้อนกลมไปอาบน้ำ เดี๋ยวนี้เขาสบายหน่อยที่น้องคีนแต่งตัวเองคล่องแล้ว เพียงแต่อาจจะต้องมีรีเช็คเผื่อติดกระดุมผิดหรือใส่ถุงเท้าสลับด้านบ้าง

น้องคีนจะถึงโรงเรียนนานาชาติใกล้กันกับที่บ้านตอนเจ็ดโมงห้าสิบนาที ผู้ปกครองต้องไปส่งถึงห้องในลำดับชั้นอนุบาลเนื่องจากทางโรงเรียนไม่มีนโยบายให้เด็กเข้าแถวหน้าเสาธง เด็กทุกคนจะเคารพธงชาติพร้อมกันในห้องเรียนและเริ่มโฮมรูมหลังแปดโมงเช้า

หลังจากส่งลูกเสร็จเขาจึงจะมีเวลากลับมาเฝ้าร้าน เข้ามาทำเมนูขนมอบประจำวันที่จะหมุนเวียนไปทุกวันด้วย อันไหนขายดีหน่อยก็ค่อยปรับมาเป็นเมนูประจำ และตอนนี้ที่ร้านก็เริ่มขยายไลน์อาหารเพิ่มขึ้นด้วย

ร้านคราม คาเฟ่ เปิดให้บริการลูกค้าทุกวันตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าถึงหกโมงเย็น เว้นแต่ว่าวันอาทิตย์เขาจะไม่อยู่ร้านเนื่องจากเป็นวันพาลูกไปเที่ยวเพื่อสร้างประสบการณ์และกระตุ้นพัฒนาการ

น้องคีนไม่เหมือนเด็กคนอื่นตั้งแต่อยู่ในท้อง การที่เด็กคนนี้ปฏิสนธิอยู่ในร่างของมนุษย์เพศชายที่มีอวัยวะสามสิบสามชิ้นอย่างเขานับว่าเป็นครรภ์เสี่ยง

ทีแรกทั้งครามและคุณหมอต่างก็กังวลถึงเรื่องพัฒนาการ น้องคีนพูดช้ากว่าเด็กทั่วไปเล็กน้อย และเข้าใจอะไรได้ช้ากว่าเด็กวัยเดียวกัน จึงต้องเข้าเรียนช้ากว่าปกติหนึ่งปี โชคดีที่ตอนนี้สติปัญญาและการรับรู้ของน้องคีนเริ่มอยู่ในเกณฑ์เทียบเท่ากับเด็กปกติ ทั้งนี้ทั้งนั้นครามก็ยังปรึกษากุมารแพทย์เรื่องการกระตุ้นพัฒนาการลูกอยู่เสมอ

ทั้งชีวิตของน้องคีนมีแค่ปะป๊าครามคนเดียวเท่านั้น เขาต้องเตรียมการให้ลูกเติบโตได้อย่างดีด้วยตัวเอง เนื่องจากไม่มีใครรู้อนาคต อะไรที่คิดว่าวางใจได้ก็ยังมาพลิกกลับในนาทีสุดท้าย

“ตื่นได้แล้วลูก วันนี้เปิดเทอมวันแรกนะครับ” ดวงตาของน้องคีนปิดสนิท ถึงมือจะเริ่มขยับนิดหน่อยแต่ก็เท่านั้นเอง ครามมองนาฬิกา ตอนนี้หกโมงสี่สิบห้านาที

“ตื่นกันดีกว่าน้องคีน เป็นลูกปะป๊าต้องเป็นยังไง” ครามก้มลงจูบแก้มซ้ายแก้มขวา ช่วงเวลานี้ยังเป็นช่วงเวลาทองคำสำหรับคนเป็นพ่อแม่ ให้น้องคีนโตกว่านี้สักสามสี่ปีจะให้กอดให้ฟัดคงยากกว่านี้มาก

“เป็นลูกปะป๊าต้องขยัน เย้...” เสียงร้องเย้ของเด็กน้อยอ่อยเหลือเกิน ครามหัวเราะ มองลูกค่อย ๆ ชันตัวขึ้นนั่ง เขาช่วยอุ้มน้องคีนลงจากเตียงเพราะก่อนหน้านี้เคยให้ก้าวลงเอง แต่คงง่วงมากสุดท้ายเลยสะดุด เอาหน้าลงไปวัดพื้นเสียอย่างนั้น

“ตื่นแล้วต้องทำยังไงก่อน” เด็กชายขยี้ตา หันซ้ายไปคว้าเอาชายผ้าห่มของตัวเองมาชูขึ้น

ครามแบ่งกันจับชายผ้ากับลูกคนละด้าน พอต้องพับครึ่งก็เอาชายผ้าของเขากับลูกประกบกันจนได้ผ้าห่มพับเรียบร้อยขนาดที่พอดี

“เก่งมาก” ครามส่งผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กให้ลูก พากันเดินเข้าห้องน้ำไป

คุณพ่อเอาเก้าอี้ไม้ขัดสีอ่อนขนาดใหญ่หน่อยมาวางหน้าอ่างให้ลูกขึ้นไปยืนล้างหน้าได้ เขาบีบยาสีฟันให้น้องคีนและจ้องมองการทำความสะอาดฟันว่าครบถ้วนทุกขั้นตอนดีหรือไม่

เขาช่วยน้องคีนอาบน้ำ เอาผ้าขนหนูนุ่มสีเหลืองพันตัวลูกชายจนเป็นดักแด้ คุณพ่อเทแป้งให้หนุ่มน้อยทา เขาเผลอหันไปรับออเดอร์ทางโทรศัพท์แป๊บเดียวลูกก็เอาแป้งมาเทเพิ่ม พอกตัวเสียพร้อมทอดในกระทะทอง

“น้องคีนแต่งเอง” เด็กชายแบมือของกางเกงในลายพี่หมีจากปะป๊า

เด็กชายจัดการตัวเองอย่างทะลักทุเลนิดหน่อยแต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี กระดุมตั้งแต่เม็ดแรกจนเม็สุดท้ายติดกัดถูกตำแหน่ง กางเกงลายสก๊อตถูกสวมขึ้นมาบนพุงกลม ๆ ถุงเท้านักเรียนใส่ถูกข้างโดยไม่ต้องทวงถาม

“ข้าวต้มกู้งงงง” น้องคีนปีนขึ้นเก้าอี้เด็ก ดึงบานพับลงมาเป็นโต๊ะด้วยตัวเอง พอเห็นอาหารเช้าแล้วก็ร้องเสียงดัง

“ของโปรดใครน้า” ครามตักเข้าต้มขึ้นมาแตะปาก กลัวว่าจะร้อนไปจนลวกปากลูก

“ปะป๊า...” มือป้อม ๆ ถือช้อนพลาสติก คอยคุณพ่อเอาผ้ากันเปื้อนยางมาสวมให้

“มั่วแล้ว ของน้องคีนต่างหาก” คุณพ่อหัวเราะ หอมแก้มลูกไปทีก่อนจะวางถ้วยข้าวต้มให้ “กินข้าวลูก จะได้ไปโรงเรียนกัน”



กว่าจะไปส่งเจ้าตัวดีถึงมือคุณครูได้ครามก็แทบหมดแรงข้าวต้ม น้องคีนออดอ้อนสารพัด ทั้งกอดทั้งรัด บอกว่าไม่อยากไปเรียน เพราะที่โรงเรียนไม่มีปะป๊า อย่างนี้พ่อแม่คนไหนฟังรับรองใจเหลวกันทุกรายไป

ครามจอดรถ หน้าร้านยังมีพนักงานออฟฟิศและคนทั่วไปเดินเข้าออกในปริมาณที่เหมาะสม ไม่โหรงเหรงและไม่หนาแน่นเกินไป เขามองตึกแถวห้องข้าง ๆ ที่ปิดมาสักพักอย่างชั่งใจ ใจหนึ่งก็อยากจะขอซื้อแล้วขยายหน้าร้านเพิ่มเป็นสองคูหา อีกใจหนึ่งก็คิดว่าถ้าขยายขนาดร้าน เขาอาจจะต้องหาพนักงานเพิ่ม ต้องเพิ่มเมนูอาหารทั้งที่คนทำได้มีแค่เขากับน้องพนักงานที่อยู่กันมาแต่ต้น

แบบนี้เวลาที่จะมีให้ลูกคงลดลงอย่างช่วยไม่ได้ ครามถอนหายใจ น้องคีนโตขึ้นทุกวัน แน่นอนว่ารายจ่ายก็เพิ่มขึ้นด้วย สุดท้ายการลงทุนซื้อห้องข้าง ๆ เพิ่มเพื่อขยายกิจการคงมาถึงไม่ช้าก็เร็ว

เจ้าของร้านเข้าไปด้านใน หน้าบาร์เริ่มวุ่นนิดหน่อยเนื่องจากมีพนักงานเพียงสองคน คนหนึ่งชง คนหนึ่งเสิร์ฟ ในครัวไม่ค่อยวุ่นวายนักเนื่องจากเขาเตรียมการเอาไว้แล้วตั้งแต่เมื่อคืน ขนมปังที่เขาอบเมื่อเช้าถูกบรรจุห่อและเริ่มขายแล้ว พายหวานและขนมเค้กสองอย่างก็ตัดและเอาขึ้นโชว์ในตู้แช่เรียบร้อย โซนของคาวขนาดเล็กกำลังเทซุปข้นที่ทำแช่ตู้เย็นไว้เมื่อคืนออกมาอุ่น ผักสลัดจากร้านที่ไว้ใจได้ ถูกล้างและแช่น้ำไว้เพื่อความสดกรอบ

เมื่อแน่ใจแล้วว่าทุกอย่างเป็นไปด้วยความราบรื่น เขาก็สวมผ้ากันเปื้อนออกมาประจำที่หน้าบาร์ ช่วยรับออเดอร์และประจำเครื่องคิดเงิน

“อเมริกาโน่เย็น ไซส์เอ็มครับ”

...เขาอีกแล้ว...

ครามไม่ได้กล่าวทักทายเหมือนที่ปฏิบัติกับลูกค้าคนอื่น มือเรียวหยิบแก้วพลาสติกขึ้นไล่เขาว่าเมื่อได้เครื่องดื่มแล้วรีบไปอย่างอ้อม ๆ มือเรียวจรดปากกาเตรียมจะเขียนออเดอร์ไว้ด้านข้างหากเสียงทุ้มกลับทัดทานเสีย

“ผมดื่มที่นี่ แล้วก็เอาสลัดกุ้งทอดครับ” สายตาของธาริตลึกล้ำ สบกันกับสายตาครามคล้ายจะค้นให้ลึกเพื่อควานหาบางสิ่งบางอย่าง

“ครับ หนึ่งร้อยสามสิบบาท คุณลูกค้านั่งรอที่โต๊ะได้เลยครับ” เจ้าของร้านหลบตา รับเงินเขามาแล้วตีเฉยเสีย ครามกดชื่อเมนูลงไปในแท็บเล็ต รอสัญญาณตอบรับจากคนในครัวที่จะขึ้นเป็นสถานะเตรียมอาหารบนหน้าจอ

ทีแรกครามคิดว่าเขาจะป่วน แต่โชคดีที่ธาริตยังมีมารยาทอยู่บ้าง ชายหนุ่มเข้าไปนั่งข้างกระถางต้นไม้ เลือกทำเลที่จะมองเห็นบาร์ชัดที่สุด

เขามองทิวทัศน์มาจนเอียน ตอนนี้สิ่งที่อยากมองมากที่สุด อยากมองไปจนวันสุดท้ายของชีวิตคงมีแต่เจ้าของร้านนี้เท่านั้นเอง

ครามเปลี่ยนไปมาก เขาบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าอย่างไร จะว่ามีน้ำมีนวลขึ้นก็ไม่ใช่ แต่จะเรียกว่าดูอ่อนหวานขึ้นก็คงได้ ร่างผอมบางขยับไปมาอยู่หลังบาร์ ทั้งรับโทรศัพท์ คุยกับลูกค้า และคิดเงิน ตอนนี้พนักงานหน้าบาร์เหลือเพียงสองคนคือครามและน้องพนักงานที่ชงกาแฟ อีกคนกำลังไปเอาไม้กวาดละที่โกยมากอบเศษแก้วกาแฟเซรามิกที่ลูกค้าสูงวัยทำตกพื้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

อาหารของเขาได้หลังกาแฟไม่นาน เจ้าของร้านเป็นคนนำมาเสิร์ฟเองทั้งที่คงไม่ได้อยากทำ ทว่ามีแต่ครามเท่านั้นที่ว่าง น้ำเปล่าถูกกดใส่แก้วมาพร้อมอาหารจานใหญ่ ผักกาดแก้ว กรีนโอ๊ค เรดโอ๊ค หอมใหญ่หั่นบางเฉียบ และมะเขือเทศราชินีฝานครึ่งถูกจัดมาอย่างสวยงาม ด้านบนมีกุ้งชุบแป้งทอดตัวโตวางเรียงกัน น้ำสลัดเทาซันไอส์แลนด์สีส้มนวลแยกถ้วยมาให้ลูกค้าเติมได้ตามความต้องการ

“อาหารที่สั่งได้ครบแล้ว ทานให้อร่อยนะครับ”

“ผมคิดว่ามันคงอร่อยกว่านี้แน่ ถ้าได้กินฝีมือเจ้าของร้าน” ธาริตเปรย เขาเคยเกลียดผักสด ต่างจากครามที่นั่งแทะแคร์รอตไปดูทีวีไปได้เป็นแท่ง ๆ

ครามหันหลัง ไม่ต่อปากต่อคำกับเขา แค่ธาริตมาปรากฏตัวขึ้นเท่านี้ก็สร้างความหวั่นใจให้เขามากแล้ว โชคดีที่น้องคีนไปโรงเรียน สองคนนี้ถึงยังไม่เจอกัน

“คราม... ผมขอโทษ” ธาริตรั้ง น่าเสียดายที่ครามเย็บแผลสดของตัวเองทั้งที่มันยังกลัดหนองแล้วปิดประตูตายใส่มันมานานแล้ว

“ผมไม่รู้จักคุณ” น้ำเสียงไพเราะเอ่ยเยียบเย็น ถ้อยคำเดียวกันกับที่ธาริตเคยทำร้ายให้เขาเหมือนตายทั้งเป็น

คำที่คนรักกันบอกปัดปฏิเสธว่าไม่เคยข้องเกี่ยวต่อหน้ามารดาผู้เย่อหยิ่งในยศศักดิ์

คนในชุดผ้ากันเปื้อนวางถาดลงหน้าเคาน์เตอร์ ฝากลูกน้องช่วยดูหน้าร้านเนื่องจากพอเริ่มสายคนก็ซาลง เขาเข้าครัว หยิบช็อคโกแลตมาชั่งแล้วหั่นหยาบ มันคงเป็นวิถีทางเดียวที่จะทำให้ครามใจเย็นลงได้

“อ้าวพี่คราม ทำไมอยู่ดี ๆ ทำเพิ่ม” แวววรรณเป็นลูกจ้างคนแรกของเขา ช่วงแรกเขาจ้างเธอมาเป็นพี่เลี้ยงให้น้องคีน พอน้องคีนโตขึ้นหน่อย แวววรรณก็ขยับตัวเองลงมาช่วยครามในครัว

“มีคนบ่นอยากกินมูสช็อกโกแล็ตนานแล้ว ยังไม่ว่างทำให้สักที” ครามอมยิ้ม รู้ว่าลูกน้องคนนี้คลั่งใคล้ผลิตภัณฑ์จากโกโก้มากเพียงใด

“เดี๋ยวจอร์จก็หึงหนูอีกหรอก” ครามหัวเราะ พลางหยิบสตรอเบอรี่แช่แข็งขึ้นตั้งเตาเตรียมทำเป็นซอส

แฟนหนุ่มของแวววรรณเป็นชาวอเมริกัน เขาเป็นผู้จัดการห้องอาหารในโรงแรมชื่อดังริมหาด เคยมีช่วงที่น้องคีนไม่สบายหนัก ๆ จนแววต้องมานอนที่ร้าน พ่อจอร์จหัวฟัดหัวเหวี่ยงหาว่าเขาเอาตัวลูกน้องมากกไว้ เกือบจะวางมวยกันทีเดียว

“เอาไปฝากเขาด้วยแล้วกัน”

“พี่คราม อย่าว่าหนูอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ” เธอเริ่ม “พี่รู้จักลูกค้าตัวสูง ๆ ที่นั่งริมกระถางต้นไม้ไหม เมื่อวานเขามาถามหาพี่ด้วย”

“ไม่รู้สิ สงสัยคงจะมาสั่งอาหารล่ะมั้ง” ชายหนุ่มทำไม่รู้ไม่ชี้ แม้ในใจจะพยายามจับต้นชนปลายว่าธาริตจะมาทำอะไรที่นี่ ทั้งบ้านทั้งงานของอีกฝ่ายอยู่ในกรุงเทพฯ

คงมาสัมมนา... อย่างเก่งก็อยู่กวนเขาได้ไม่เกินอาทิตย์

“ค่อยยังชั่ว นึกว่าคุณหมอของหนูจะมีคู่แข่ง” แวววรรณประสานมือไว้กลางอก แสดงสีหน้าโล่งอกโล่งใจเหลือประมาณ

“เพ้อเจ้อ” เขาชั่งน้ำตาลทราย เทใส่ซอสสตรอเบอรี่บนเตา พอน้ำตาลละลายหมดก็เติมเจลาตินหน่อยให้ซอสเกาะตัว

“ค่า หนูมันคนเพ้อเจ้อ” ลูกน้องรับคำ เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกไปโซนทำของคาวเมื่อมีสัญญาณเตือนออเดอร์



ร่างสูงโปร่งถอดเสื้อกาวน์ใส่ถุงซิป เขาถือมันไปคู่กับกระเป๋าทำงาน ใบหน้าแสดงร่องรอยของความอารมณ์ดีอยู่เป็นนิจยิ้มกว้างขึ้นอีกเมื่อนางฟ้าชุดขาวหลายคนยิ้กยิ้มให้ บ้างก็ยกมือไหว้

เขาหยิบมือถือขึ้นมากดหาเบอร์คุ้นเคย ถึงจะไม่ได้โทรทุกวัน แต่ก็บ่อยรองลงมาจากสายของโรงพยาบาลและพ่อแม่เท่านั้นเอง

“คราม ผมเลิกงานแล้ว เดี๋ยวแวะไปรับน้องคีนให้ครับ”

“โธ่ คุณดิศ... ผมเกรงใจ” เสียงจากอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกว่าครามเกรงใจจริง ๆ ไม่ใช่แกล้งทำ

“ผมโทรมาบอกก่อน คุณจะได้ไม่ต้องออกมา” รดิศปลดล็อกรถ โยนสารพัดข้าวของใส่ด้านหลัง เขาโทรบอกครามก่อนเพื่อที่อีกฝ่ายจะได้ไม่ต้องเหนื่อย และเพื่อที่จะให้ผู้ปกครองตัวจริงแจ้งแก่คุณครูประจำชั้นว่าจะมีคนมารับแทน

“แบบนี้ห้ามก็ไม่ฟังแล้วใช่ไหมครับ” เสียงจากปลายสายลอดออกมา คนฟังยิ้มเต็มหน้ามากกว่าเดิมอีก “ขับรถดี ๆ นะครับคุณดิศ เตรียมท้องมาใส่ของหวานที่นี่ด้วย”

“ครับ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน” นายแพทย์หนุ่มวางสาย เขามองหน้าปัดนาฬิกา อีกประมาณสิบหานาทีจะได้เวลาน้องคีนเลิกเรียน กว่าจะไปถึง กว่าจะหาที่จอดรถคงพอดี

ที่หัวหินรถไม่ติดหนึบหนับเหมือนสมัยเรียนในกรุงเทพ รดิศกะเวลาได้พอดีเป๊ะ พอเขาจอดรถ สัญญาณเพลงบอกเวลาเลิกเรียนก็ดังพอดีกัน

สนามเด็กเล่นเริ่มถูกจับจองด้วยเด็กช่วงวัยเดียวกันที่มีผู้ปกครองมาคอยอยู่ รดิศมองหาห้องอนุบาลหนึ่งทับหนึ่ง ยื่นบัตร visitor ที่แลกมาจากด้านหน้าส่งให้คุณครูประจำชั้น หล่อนแสกนบาร์โค้ดก่อนจะส่งให้ เพื่อให้นำไปแลกเป็นบัตรประชาชนคืนด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัยของเด็กนักเรียน

โรงเรียนเอกชนที่จ่ายแพงหน่อยก็ดีอย่างนี้ หากมีการมารับ มาส่ง จะมีแจ้งเตือนเข้าแอพพลิเคชั่นในโทรศัพท์ของผู้ปกครอง ดังนั้นครามจะเห็นบันทึกว่าวันนี้ลูกชายเขาไปเรียนกับใคร กลับกับใคร กี่โมง มีการบ้านหรือกิจกรรมพิเศษอะไรบ้าง

“วันนี้ใครมารับน้องคีนเอ่ย”

“อาหมอ! ” น้ำเสียงเริงร่าดังมาก่อนตัว น้องคินวิ่งโผออกมากอดขาเขาทันที รดิศปล่อยให้เด็กชายสวมรองเท้าด้วยตัวเองก่อนจะเอาหลานขึ้นอุ้ม

“คิดถึงจังเล้ย” เสียงแจ้ว ๆ ทำให้คุณอาใจพองฟูคับอก ไม่รู้ไปเรียนคำนี้มาจากไหน

“คิดถึงเหมือนกันครับ อาไปออสเตรเลียมาตั้งสองอาทิตย์ เอาแกงกะรูมาฝากน้องคีนด้วย” รดิศถือกระเป๋านักเรียนมือหนึ่ง อุ้มน้องคีนมือหนึ่ง มาดเหมือนคุณพ่อทั้งที่ยังไม่แต่งงานเหลือเกิน

“แกงกะรู้ตัวใหญ่มั้ยฮะ” แขนสั้นโอบลงบนลาดไหล่ของคุณหมออย่างเคยชิน คงเป็นความไว้อกไว้ใจ ตั้งแต่ลืมตามาไม่กี่วันก็เจอคุณอารดิศแล้ว

“แกงกะรูลูก แกงกะรู”

นายแพทย์หนุ่มหัวเราะ ก้าวขาเดินฝ่ากลุ่มคุณพ่อคุณแม่ไปยังลานจอดรถ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังถูกใครจ้องมองอยู่ ร่างสูงใหญ่เดินตามหลังมาโดยรักษาระยะ ท่าทางสนิทสนมกับลูกชายของครามราวกับเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน

...ในใจของธาริตมีแต่คำถาม...

...ใคร...

--------------------------

มุมแดงปะทะมุมน้ำเงินแล้วค่ะ เชิญเลือกได้ตามสะดวกใจ  5555555555555555555
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: กล้วยจังหวะนรก ที่ 17-08-2019 13:43:50
สมแล้วจ้าพ่อพระเอก ทำอะไรกับลูกเมียเอาไว้ก็รับผิดชอบยาวๆไปเลยนะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Areeya ที่ 17-08-2019 13:55:05
เอาแล้วๆ มีทั้งมุมแดงมุมน้ำเงินมาครบเลย จะเชียร์ฝั่งไหนดีน๊าาา ทีมเด็กอ้วนก้อนกลมน้องคีนดีกว่าเนอะ^^
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 17-08-2019 14:02:12
ใจจริงก็อยากเชียร์หมอ ถึงแม้จะรู้ว่าใครเป็นพระเอกก็ตาม :ruready
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 17-08-2019 14:11:02
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Peterpanmama ที่ 17-08-2019 14:32:50
เชียร์มุมน้ำเงินจ้า
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 17-08-2019 14:53:02
ดีใจมากกกกกกกกกกกมาต่อให้แล้วววว

ธาริตเจอคู่แข่งแล้วววว
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 17-08-2019 15:13:57
เชียร์มุมน้ำเงิน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 17-08-2019 15:44:07
เชียร์อาหมอคัฟฟฟฟฟฟ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Wwavez ที่ 17-08-2019 15:48:58
เชียร์มุมนำ้เงินๆๆ555555 รักพล็อตแบบนี้มากก :กอด1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: basza2x ที่ 17-08-2019 16:10:10
 :sad4: รอ รอ รอ รอ ตอนต่อไปนะ อิอิ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: owlseason ที่ 17-08-2019 16:18:25
มุมน้ำเงินค่าาาา ชอบคนในเครื่องแบบ  :mew1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 17-08-2019 17:52:27
ขออยู่กับเจ้าตัวเล็กก่อนตอนนี้
แต่ตาคนนั้นเป็นคนกลัวแม่เหรอ  :ling2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 17-08-2019 18:37:28
ขออยู่ฝ่ายคุณหมอ อิอิ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 17-08-2019 18:43:09
 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: vy0Cik ที่ 17-08-2019 19:49:50
มุมน้ำเงินน่าสนใจจังเลยค่ะ ขอรอดูท่าทีก่อนสักตอนสองตอนแล้วจะเลือกข้างนะคะ55555555
แต่ฝ่ายแดงนี่น่าจะทำน้องสาหัสไว้มากคงต้องรอสมน้ำหน้าอย่างเดียวแล้วล่ะ รอตอนต่อไปค่ะ ชอบมากๆเลย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 17-08-2019 19:56:17
คุณอาหมอคือดีมากกกก ขออนุญาตเชียร์คุณอาหมอค่ะ

เนื่องจากหมั่นไส้อิคุณพ่ออ่ะค่ะ ฮาาาาา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Wanwann ที่ 17-08-2019 20:48:20
เชียร์มุมอ้วนๆค่ะ :mew3:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 17-08-2019 21:29:31
อยู่มุมเด็กอ้วนด้วยคนค่าาา คุณปะป๊าใจแข็งมาก เอาใจช่วยทั้งคู่เลยค่าา  :mew1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 17-08-2019 21:32:50
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: lalilali ที่ 17-08-2019 21:46:53
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: PAtxxkMxxn ที่ 17-08-2019 22:10:14
 :z3: คุณหมอออออ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Pangpang24pp ที่ 17-08-2019 22:12:44
คูมหมอละมุมมากค่ะ น้องคีนไว้ใจด้วย มุมแดงทำครามสาหัสขนาดนี้ อย่ากลับไปค่ะ อยู่กะคูมหมอแฮปปี้ๆๆดีกว่าค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 17-08-2019 22:29:44
มุมน้ำเงินน่าสนใจมากค่ะ เอ๊ะ!!แล้วคุณหมอเป็นหมอผ่าคลอดน้องคีนด้วยหรือเปล่าเนี่ย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Sillyfoolstupid ที่ 17-08-2019 22:32:58
ควรถามตัวเองก่อน “ใคร”
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: poshbear ที่ 17-08-2019 22:43:52
เรามุมอ้วงงงงงงง จะอยู่กับอ้วนน 55  :katai5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Lotsa ที่ 17-08-2019 23:06:39
แง๊งงงงงงงงงงง เชียร์ใครดีอ่าาาาาา...คูมหมอออออ//เป็นกำลังใจให้ค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Mookpichh ที่ 17-08-2019 23:45:57
ตอนนั้นครามน่าจะมีน้องพอดีแน่เลย แล้วต้องมาถูกทิ้ง ถูกบอกเลิกจะเสียใจมากแค่ไหน แถมคนที่รักจะไปแต่งงานอีก
เอาใจช่วยนะคะธาริต จะมองข้ามความผิดของนายไป

ปล.แค่ตอนแรกชั้นก็เพ้อไปไกลแล้ว อินมาก5555
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Nayagirl86 ที่ 18-08-2019 00:12:48
มุมแดงแพ้ตั้งแต่เปิดตัว
ส่วนมุมน้ำเงินนั้นนำโด่งค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: azure ที่ 18-08-2019 00:27:53
บอกได้เลยว่าเชียร์อาหมอ อิอิ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 18-08-2019 00:58:08
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 18-08-2019 08:33:10
แกงกะรู้ โอย น่ารักจังลูก
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Kaamnutt ที่ 18-08-2019 10:11:51
ทีมเด็กอ้วนค่ะ 
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 18-08-2019 10:33:41
ติดตามค่า นายเอกใจแข็งน่าดู
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 18-08-2019 11:57:34
เชียร์มุมเจ้าน้อนคีนค่ะะ น่ารักทุกตอนเลย ฮือออ :heaven

ปล. มี# หรือช่องทางการติดตามอื่นมั้ยคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: ppppm ที่ 18-08-2019 15:13:04
 :mew1: :mew1: :mew1:

มาแล้วววว ติดตามมากๆค่ะ ชอบภาษามากๆเลยค่ะ เอาใจช่วยนะคะ จะอยู่ด้วยจนจบเลยค่ะ
คุณธาริตเนี่ยน้า ร้ายเกินนะคุณนะ

หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 18-08-2019 19:14:52
 :mew1: ถ้าคุณหมอจะเป็นพระรอง  ก็ยิงพระเอกทิ้งไปเลยค่ะ ฮือๆๆ (รอนานมากกกกกกก) 
      อยากขอร้องคนแต่งนิ้ดดดด..เดียวค่ะ ถ้าไม่รบกวน  อยากขอให้ใส่วันที่อัพหลงชื่อตอนด้วยค่ะ.. แล้วก็.... ถ้าใส่เลขหน้าเพิ่มจะดีมากกกกกกค่ะ555555  ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป.... มาต่อทุกวันก็ได้นะคะ555555 หยอกเล่นค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 18-08-2019 22:46:27
เป็นครั้งแรกที่ลังเล ว่าจะลงเรือไหนดี แต่มุมแดงอดีตก็ใจร้าย มุมน้ำเงินคุงหมอก็มามาดแบบพระรองเกาหลี  :katai1:

ขออยู่มุม สลัดกุ้งทอดกับซอสเทาส์ซันไอส์แลนด์แล้วกันค่ะ อ่านตอน5ทุ่มหิวมากก
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 18-08-2019 23:35:32
อ่านพาร์ทอดีตต้องมีน้ำตาแตกแน่ๆ ฮือออ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 19-08-2019 00:22:28
คนใจร้ายก็ต้องใช้เวลาง้อนาน ที่จริงตอนนี้เขาก็ลงตัวอยู่แล้ว
น้องคีตน่ารักมากกก แพ้เด็ก

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: smmikie ที่ 19-08-2019 11:16:31
โอ้ยยยยยยย คุนหมอ!
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 19-08-2019 17:28:05
งุ้ยยยย    แอบเชียร์คุณหมอค่าาาา ส่วนคุณธาริต..ขอดูพฤติกรรมก่อนนะค๊าาา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: PoPoe ที่ 19-08-2019 22:55:58
ขอแบบจัดหนักๆเลยนะคะ  :katai4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: SoSweetCB ที่ 20-08-2019 03:00:56
โฮ ;-; คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว เจ้าคนพ่อมันน่าตีๆๆๆๆ


Sent from my iPad using Tapatalk
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: SoSweetCB ที่ 20-08-2019 03:29:21
อย่าบอกนะคะว่าของดีอย่างอาหมอจะได้เป็นพระรอง 555555 โอ๊ยยยย ขอยังไม่เชียร์ใครทั้งนั้น


Sent from my iPad using Tapatalk
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 20-08-2019 07:18:24
อยู่มุมเด็กอ้วงงงงกับพ่อครามค่ะ

รอ รอ รอ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: TT2810 ที่ 20-08-2019 15:17:04
ขออยู่มุมเจ้าเด็กอ้วงกับพ่อคราม (คุณหมอเป็นพระเอกได้มั้ยงื้อออออออสงสาร)  :mew2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Ajeanji ที่ 20-08-2019 18:15:24
ขออยู่มุมเด็กอ้วนค่ะ  มาบ่อยๆนะคะไรท์  มุมแดงกับน้ำเงินไม่รู้จะไฟท์ติ้งกันอีกนานไหม รอๆติดตามคะ ยังไม่รู้ใครคือพระเอกตัวจริง
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Itra-Nee ที่ 20-08-2019 20:08:18
คุณหมอ ~ อยากได้แกงกะรูด้วย  o18
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 21-08-2019 20:53:07
อยากฟัดพุงเด็กอ้วนจังค่ะ น่ารักน่าหยิกมากน้องคีนลูก ลุ้นดราม่าคุณพ่อคุณแม่ด้วยค่ะ มาต่อเร็วๆน้าาา ขอบคุณค่ะ  :pig4: :กอด1:ช
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2
เริ่มหัวข้อโดย: Tulah ที่ 22-08-2019 04:55:25
โรงเรียนนาชาติช่วงพักกลางวันจ้อกแจ้กจอแจอยู่เป็นนิจ จะมีก็เพียงฝั่งเด็กอนุบาลเท่านั้นที่เงียบสงบเพราะเด็กเล็ก เข้านอนกลางวัน ทุกวันพุธ เด็ก ๆ ห้องอนุบาลหนึ่งทับหนึ่งจะต้องเตรียมตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเรียนว่ายน้ำ

“It’ s time to get dress. Do you know where are we going?” หลังจากคุณครูประจำชั้นพาเด็ก ๆ ทำกายบริหารหลังตื่นนอน ชุดว่ายน้ำของแต่ละคนก็ถูกวางเรียงตามเลขที่ แยกชายหญิงไว้เรียบร้อย

“Going to swim!” เสียงกรี๊ดกร๊าด ของเด็ก ๆ ทำให้บรรยากาศในห้องคึกคักขึ้นเป็นกอง เด็ก ๆ ถูกจัดให้เข้าแถวเรียงตามเลขที่ เพื่อที่ชุดว่ายน้ำจะไม่สลับกันแม้ว่าจะมีป้ายชื่ออยู่บนอกเสื้อ

“I can wear it.. my own” ภาษาอังกฤษไม่เป็นประโยคของเด็กอนุบาล ทำให้คุณครูประจำชั้นยิ้มกว้าง เธอส่งบอดี้สูทแขนสั้นสีดำให้เด็กชาย ในขณะที่ช่วยเด็กคนอื่น ๆ แต่งตัว

น้องคีนถอดเสื้อผ้าโชว์พุงกลม ๆ สะบัดชุดหาหน้าหาหลัง พอหาเจอแล้วก็เริ่มสวมขาทีละข้าง สองมือป้อมช่วยกันดึงชุดยืดได้ พอสวมชุดได้ น้องคีนก็ใส่แขน ดึงซิปรูดขึ้นจนถึงคอ

“excellent!” คุณครูยกนิ้วโป้งให้เด็กชาย ขยับเข้ามาช่วยจัดชุดให้เข้าทรง

“Thank you.” น้องคีนยกมือขึ้นแท็กกับคุณครู ใบหน้าเปื้อนยิ้มเพราะคำชม

“Then get in line please. We’ re gonna go to swim.” เสียงเริงร่าของคุณครูประจำชั้นยิ่งเรียกให้เด็ก ๆ ร้องเสียงดัง

คุณครูสาวปล่อยให้พี่เลี้ยงเดินนำเด็ก ๆ ทั้งยี่สิบคนขึ้นไปบนชั้นสอง ส่วนตัวเธอเดินตามอยู่ท้ายแถว พอส่งนักเรียนถึงสระ เธอจะได้มีเวลาแวบลงมาเตรียมการบ้านและส่งแจ้งเตือนให้กับเหล่าผู้ปกครองผ่านแอพพลิเคชั่น

เมื่อแน่ใจว่าไม่มีอะไรแล้ว เธอจึงเดินกลับไปที่ห้องเรียน ปล่อยเด็ก ๆ ไว้กับคุณครูวิชาพละศึกษา และทิ้งพี่เลี้ยงไว้ให้ช่วยดูแลอีกหนึ่งคนตามกฎระเบียบ

สระว่ายสำหรับเด็กเล็กน้ำบนชั้นสองมีหลังคาโดมโปร่งแสงคลุมจนมิด ขนาดไม่กว้างขวางหรือลึกมากมายนักหากเทียบกับสัดส่วนผู้ใหญ่ เด็ก ๆ ตั้งแถวอยู่ริมสระ รอฟังคุณครูตัวใหญ่ทักทายและพาเคลื่อนไหวเพื่ออบอุ่นร่างกายก่อนลงสระ

“ว่ายน้ำง่ายจะตาย เราว่ายเป็น” เสียงเล็ก ๆ ดังจากหัวแถว คุยโวถึงความเก่งกาจของตัวเอง

“ไม่ เราไม่ชอบโดนน้ำ” เด็กผู้ชายตัวผอมขยับตัวให้ห่างจากสระน้ำความลึกเมตรครึ่ง ขณะที่ยืดแขนขึ้นเหนือศีรษะตามที่คุณครูสาธิตอยู่ด้านหน้า

“ร็อคกี้ไม่อาบน้ำเหรอ” ต้นเสียงยังคงถามเหมือนเคย

“อาบซี่!” เด็กน้อยเถียงเสียงดัง

“ร็อคกี้ไม่ชอบโดนน้ำ ร็อคกี้ไม่อาบน้ำ ร็อคกี้ฉกปรก” เจ้าเด็กต้นเสียงล้อเพื่อนเสียงดัง “ร็อคกี้ฉกปรก! ร็อคกี้ม่ายอาบน้าม!”

กลายเป็นวงวิวาทย่อม ๆ เมื่อร็อคกี้สู้เสียงล้อของเพื่อนไม่ได้ สุดท้ายมือน้อย ๆ จึงผลักคนล้อเสียเซเกือบล้มด้วยหมายจะให้อีกฝ่ายหยุดปาก ส่วนอีกคนเมื่อมีแรงมาถึงตัวก็สวนกลับโดยพลัน ผลักจนเด็กตัวจิ๋วกระเด็นไปกระแทกเพื่อน ๆ อีกหลายคน

วงวิวาทของเด็กเล็กทำให้คุณครูและพี่เลี้ยงต้องมาช่วยกันแยก เสียงเป่านกหวีดจากคุณครูพละไม่ได้เรียกให้เด็ก ๆ เท่านั้นที่สนใจ แต่ยังทำให้ผู้ใหญ่อีกสองคนที่เพิ่งจะมาเดินดูเรื่องระบบทำความสะอาดสระกับผู้บริหารหนุ่มชะงักไปด้วย

ถึงเด็ก ๆ จะตั้งแถวอยู่ห่างจากสระเกินหนึ่งช่วงตัวผู้ใหญ่ แต่เมื่อเกิดการโรมรันพันตู หางแถวก็สะบัดจนดูไม่เป็นแถวอย่างเคย พี่เลี้ยงอุ้มเด็กคนหนึ่ง คุณครูพละอุ้มเด็กอีกคนหนึ่งออกห่างกัน จังหวะการเหวี่ยงแขนเหวี่ยงขาทำให้หลายคนหลบวืด เบียดกันจนเด็กท้ายแถวคนหนึ่งลื่นเสียหลัก

เสียงตูมจากสระน้ำทำให้ทุกคนอยู่ในอารามตกใจ คุณครูพละปล่อยเด็กที่ตนเพิ่งจะแยกออกจากวงเตรียมจะกระโจนลงน้ำ แต่ไม่ทันผู้บริหารหนุ่มที่สะบัดรองเท้าได้เขาก็กระโดดลงมาทันที

เด็กวัยสี่ขวบยกมือกระพุ่มน้ำ สองขาป่ายปัด เพราะไม่ทันตั้งตัวจึงกลืนน้ำสระไปหลายอึก เมื่อจะหายใจน้ำก็ไหลโกรกเข้าทางปากทางจมูก ผู้บริหารหนุ่มยกตัวเด็กขึ้นมานั่งที่ขอบสระ มือใหญ่ยกขึ้นลูบหน้าลูบตาเด็ก เขาชะงักเมื่อเห็นดวงตากลมโศกซึ้งเหมือนคนเป็นบิดา

...ลูกชายของคราม...

“ไม่เป็นไรแล้วครับ” มือใหญ่ลูบหลังน้องคีนเบา ๆ เมื่อเด็กน้อยสำลักจนไอออกมาหลายที น้องคีนตาแดงแจ๋ พอเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นหลักได้ก็ร้องไห้โถมตัวกอดธาริตทันที

“ชู่ว์ ไม่เป็นไรแล้วลูก” ผู้บริหารหนุ่มกดศีรษะเด็กลงกับอก เขาขึ้นจากสระอย่างทุลักทุเลเมื่อน้องคีนกอดไม่ปล่อย น้ำตาเม็ดโตไหลอาบแก้มกลม ริมฝีปากเบะจนโค้งคว่ำ

พี่เลี้ยงตั้งท่าจะรับเด็กนักเรียนคืน หากธาริตกำชับว่าให้ดูเด็กคนอื่นให้ดี ปล่อยให้คุณครูดำเนินการสอนต่อไป และขอเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวสำหรับเด็กน้อยเท่านั้น เขาขยับไปมุมหนึ่งของสระให้ห่างจากพวกเด็ก ๆ กล่าวขอโทษเวนเดอร์ที่มาเสนอขายงานว่าวันนี้คงไม่สะดวกแล้ว

ร่างสูงใหญ่นั่งลงกับเก้าอี้ ประคองให้เด็กสี่ขวบนั่งบนต้นขา เอาผ้าขนหนูที่พาดไหล่มาห่อร่างกลมป้อมให้อบอุ่น

“น้องคีน..อึก กลัว” ตอนนี้ธาริตเพิ่งรู้ ลูกชายของครามชื่อน้องคีน เป็นชื่อที่ดีทีเดียว

“ตกใจมากเลยใช่ไหมคนเก่ง” ธาริตใช้ปลายผ้าขนหนูซับน้ำใบใบหน้าและศีรษะทุย แม้เสียงร้องจะสงบลง แต่น้ำตาเม็ดโตยังไหลไม่หยุด

“น้องคีนกลัว ไม่เอาน้ำแล้ว” พูดถึงน้ำแล้วน้องคีนก็กำชายเสื้อผู้บริหารหนุ่มแน่นขึ้นอีก

“ไม่ต้องกลัวครับ ทีชเชอร์อยู่นี่แล้ว” อ้อมแขนใหญ่กอดรัดเด็กน้อยไว้แนบอก เขานึกเอ็นดูแก้วตาดวงใจของครามสุดหัวใจ

อะไรที่เป็นส่วนหนึ่งของคนที่ธาริตรัก เขาก็จะรักโดยไม่มีข้อยกเว้น

“น้องคีนหายใจไม่ออก... กินน้ำเต็มท้องเลย” มือป้อมตบพุงตัวเองปุ ๆ คนฟังยิ้มรับ ตะล่อมให้เด็กน้อยคลายมือจากเสื้อได้สำเร็จ

“น้องคีนอยากไปเรียนต่อมั้ยครับ หรือว่าเราจะไปเปลี่ยนชุดแล้วรอเพื่อน ๆ กัน”

“ไม่เอาแล้ว ไม่เอาน้ำ” ใบหน้ากลมช้อนตามองทีชเชอร์ ตาแดง ๆ กับอ้อมแขนที่ผวากอดทำธาริตใจอ่อนยวบ

“โอเค เดี๋ยวเราจะไปอาบน้ำ เสร็จแล้วทีชเชอร์จะให้น้องคีนกลับบ้านก่อนตกลงไหมครับ” เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงัก รู้แค่เพียงว่าไม่ต้องลงน้ำแล้วก็รู้สึกปลอดภัย

เลขาของธาริตมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัว เธอได้รับโทรศัพท์จากเจ้าหน้าที่ดูแลสระว่าธาริตลงไปช่วยเด็กตกน้ำทำเอาใจหายใจคว่ำ คุณเลขาจัดการเลื่อนประชุมแล้วจึงนำผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้ามาให้เจ้านาย

“คุณธาริตเปลี่ยนชุดก่อนไหมคะ ส่วนเด็กจะรอคุณครูประจำชั้นสักครู่ก็ได้ค่ะ เธอกำลังตามขึ้นมา” ผู้บริหารหนุ่มตวัดตามองเลขาส่วนตัว ไม่อยากจะดุเพราะเขาเพิ่งย้ายมาที่นี่ และเธอก็เพิ่งทำงานให้เขาได้ไม่ถึงสองสัปดาห์ดีด้วยซ้ำ

“เด็กมาก่อนเสมอ..” เขาเอ่ย “บอกคุณครูประจำชั้นด้วยว่าถ้าผู้ปกครองไม่สบายใจ ให้พาเด็กไปตรวจที่โรงพยาบาลได้ ค่าใช้จ่ายทางโรงเรียนจะออกให้ทั้งหมด” เลขานุการรับคำ เธอหน้าเจื่อนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นความเอาจริงเอาจังของเขา

“มาแล้วค่ะ” คุณครูประจำชั้นของน้องคีนหอบข้าวของตามมา สีหน้าตกอกตกใจน่าดู

“คุณไปแจ้งผู้ปกครองเด็กให้มารับเลย เอาเสื้อผ้าเด็กมาด้วย เดี๋ยวผมจะเปลี่ยนให้” ธาริตรู้ว่าตกใจขนาดนี้ เด็กสี่ขวบคงไม่อยู่ในสมาธิจะทำกิจกรรมอื่น ๆ ต่อไป

ความใส่ใจของผู้อำนวยการโรงเรียนทำให้คุณครูสาวนึกนิยม ทว่าอีกใจก็เป็นห่วงเงินโบนัสปลายปีของตัวเองว่าจะยังมีเหลืออยู่หรือไม่

ใคร ๆ ก็ทราบกันดีว่าธาริตคือบุตรชายคนโตของผู้ก่อตั้งสถานศึกษาเอกชนที่จับมือกับสถานศึกษาชั้นนำจากประเทศอังกฤษ สาขาหัวหินเป็นหนึ่งในสี่ของโรงเรียนนานาชาติในเครือ อันที่จริงเขาเพียงแต่จะนั่งโต๊ะคอยดูตัวเลขแล้วบริหารจากด้านบนก็ได้ เพียงแต่ไม่มีใครรู้ว่าเหตุใดคุณธาริตมีผู้บริบูรณ์พร้อมถึงย้ายตัวเองมาควบตำแหน่งผู้อำนวยการโรงเรียนในสาขาต่างจังหวัด

“ไปอาบน้ำกันดีกว่า” ธาริตอุ้มน้องคีนหมือหนึ่ง อีกมือรับผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าแห้งของน้องคีนมาถือ

ประตูห้องอาบน้ำสำหรับคุณครูถูกปิดลง ร่างสูงใหญ่แขวนอุปกรณ์อาบน้ำและเสื้อผ้าของน้องคีนไว้ที่ราว เขารูดซิปที่หน้าชุดของเด็กสี่ขวบออก

“ทีชเชอร์ครับ” น้องคีนเอื้อมมือมาเกาะไหล่คุณครูเป็นหลักยึด ขยับสองขาออกจากบอดี้สูทให้ธาริตโยนชุดใส่ถุงซิปล็อคประจำตัว ปากน้อย ๆ เอื้อนเอ่ยคำขอ “น้องคีนไม่ว่ายน้ำแล้ว”

“หืม ทำไมล่ะครับ” เขารู้ว่าเด็กวัยนี้คงผวา แต่ยิ่งแตกตื่นไปด้วยเด็กยิ่งกลัว

“ในน้ำหายใจไม่ออก”

“เป็นเพราะว่าน้องคีนยังว่ายน้ำไม่เป็นครับ เอาไว้ถ้าน้องคีนว่ายน้ำเป็นจะสนุกมากเลยนะ” ธาริตเปิดน้ำฝักบัว บอกเด็กชายให้เงยหน้า เขาตั้งใจจะสระผมและล้างตัวให้เรียบร้อย

“ทีชเชอร์ว่ายน้ำเป็นเหรอฮะ” น้องคีนลืมตามองคุณครู แต่อีกฝ่ายกลับยื่นมือมาบังหน้าผาก กลัวว่าแชมพูสระผมจะเข้าตา

“เป็นครับ หัดว่ายตอนอายุเท่าน้องคีนนี่ล่ะ” ธาริตพยักหน้า เติมในใจด้วยซ้ำว่าคนที่สอนพ่อของน้องคีนให้ว่ายน้ำได้ก็เป็นเขาเอง ไม่รู้ว่าป่านนี้จะว่ายแข็งขึ้นหรือยัง

“ถ้าว่ายกับทีชเชอร์ น้องคีนว่าย” เสียงใสแจ๋วของเด็กชายพูดจริงจัง มั่นใจว่าถ้าน้องคีนตกน้ำ ทีชเชอร์จะช่วยได้แน่

“หลอกทีชเชอร์ให้ดีใจหรือเปล่าเนี่ย” ผู้บริหารหนุ่มยิ้ม เขาใช้น้ำจากฝักบัวไล่ฟองออกจากผิวอ่อนบาง รู้สึกคลายใจเมื่อน้องคีนพูดเยอะขึ้น คงหายตกใจบ้างแล้ว

“ไม่โกหก เด็กดีไม่โกหก ปะป๊าบอกว่าน้องคีนเป็นเด็กดี” คนฟังคิดถึง ‘ปะป๊า’ ตามไปด้วย เขานึกอยากรู้ว่าเวลาครามสอนลูกจะเป็นอย่างไร เวลาอยู่กับน้องคีนจะเหมือนแม่เป็ดเดินนำลูกเป็ดหรือเปล่า

“เอาล่ะเด็กดี มาเช็ดตัวแล้วเราจะไปแต่งตัวกัน” คุณครูใหญ่ใช้ผ้าเช็ดตัวห่อเด็ก เขาเห็นมีแป้งอยู่ในกระเป๋าจึงจัดการโรยตัวจนเด็กอนุบาลตรงหน้าหอมฟุ้ง

“ทีชเชอร์อาบน้ำ น้องคีนรอ” เด็กน้อยในชุดพละบอกคุณครูเมื่อแต่งตัวเสร็จ ตากลมมองคุณครูที่เปียกมะล่อกมะแล่ก ด้านนอกไม่มีใครคอยอยู่ มีเพียงถุงพลาสติกสำหรับใส่ผ้าเปียกและเสื้อผ้าที่เธอตระเตรียมไว้ให้

“โอเคครับ น้องคีนนับหนึ่งได้ถึงเท่าไหร่” ธาริตย่อตัวคุยกับน้องคีน ถึงจะมั่นใจว่าน้องคีนคงไม่เฉียดใกล้สระน้ำ แต่ก็ไม่อยากหละหลวม

“น้องคีนนับถึงหนึ่งร้อย”

“งั้นนับแค่ห้าสิบพอ นับดัง ๆ หน้าประตูเลยนะ เรามาแข่งกันว่าทีชเชอร์จะเปลี่ยนชุดเสร็จก่อนหรือน้องคีนจะนับเสร็จก่อน”

ผู้ใหญ่ออกอุบาย การส่งเสียงของน้องคีนจะช่วยบอกตำแหน่งว่าเด็กคนนี้จะอยู่เพียงหน้าประตู ไม่ขยับไปไหนไกลระหว่างที่ไม่อยู่ในสายตาเขา

“โอเคฮะ หนึ่ง.. สอง..” พอน้องคีนเริ่มนับ ธาริตก็ปิดประตู เขาปลดเสื้อผ้าเปียกออก เช็ดตัวลวก ๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดเสื้อโปโลโลโก้โรงเรียนกับกางเกงวอร์มสำหรับคุณครูที่เลขาเขาไปหามาให้

“สี่สิบแปด.. สี่สิบเก้า.. ห้าสิบ!” พอครบห้าสิบประตูห้องน้ำก็เปิดออก น้องคีนหัวเราะชอบใจที่คุณครูมีผมชี้โด่ชี้เด่ แม้แต่ปกเสื้อก็ยังม้วนเข้าด้านใน

“เสมอกันพอดีเลย” ธาริตไม่ได้ส่องกระจกและเด็กก็ไม่ได้บอก สองมือเขารวบเอารองเท้าหนังของตัวเองขึ้นถือพร้อมหิ้วถุงพลาสติกใส่ผ้าเปียกไปด้วย ส่วนกระเป๋าพลาสติกใส่ของของน้องคีนก็ให้เจ้าตัวสะพายขึ้นหลัง

“ทีชเชอร์เก่ง” น้องคีนปรบมือให้เขาสองสามทีแล้วยกมือขวาให้ธาริตจูง มันออกจะทุลักทุเลอยู่บ้างเมื่อธาริตตัวสูงโย่ง แต่น้องคีนเพิ่งจะสูงเลยเข่าเขามานิดเดียว

“วันนี้น้องคีนกลับบ้านก่อนนะ เอาไว้เจอกันใหม่นะครับ” ธาริตโบกมือบ๊ายบายน้องคีนเมื่อพาลงมาส่งถึงห้องเรียน

“บ๊ายบายฮะ น้องคีนว่ายน้ำกับทีชเชอร์นะ” เด็กน้อยย้ำคำ หากธาริตนึกเสียใจว่าคงไม่มีโอกาส ในโรงเรียนเขาเป็นผู้บริหาร นอกโรงเรียนเขาเป็นคนรักเก่าของพ่อน้องคีนที่แม้แต่หน้าครามยังไม่อยากมอง

สุดท้ายธาริตจึงไม่รับคำ เขาเพียงแต่ยิ้มและเดินจากมาทั้งที่รู้ว่าหากอยู่ต่อคงได้พบคราม แค่ลูกตกน้ำอีกฝ่ายคงใจเสียมากพอแล้ว อย่าให้เสียอารมณ์เพิ่มเพราะเห็นหน้าเขาคงดีกว่า



ครามมาถึงโรงเรียนในสิบห้านาทีหลังจากที่คุณครูโทรแจ้ง เขาละมือจากทุกอย่างที่ทำค้างไว้ ฝากแวววรรณให้ช่วยดูร้าน

“ผู้ปกครองน้องคีนครับ” ครามยกมือเคาะประตูกระจก มองเห็นว่าในห้องเรียนมีเพียงน้องคีน

ลูกชายเขาอยู่ในชุดพละเรียบร้อย กระเป๋าเป้นักเรียนและกระเป๋าอุปกรณ์สำหรับเรียนว่ายน้ำตั้งอยู่ข้างกัน เจ้าตัวกลมเปิดหนังสือนิทานอ่านกับคุณครูประจำชั้นเพียงสองคน

“ปะป๊า!” น้องคีนยกมือขึ้นสองข้างเป็นสัญญาณว่าให้คุณพ่ออุ้ม ดูร่าเริงราวกับไม่ได้ประสบอะไรมาเลยสักนิด

“คุณครูต้องขอโทษในความบกพร่องด้วยนะคะคุณพ่อ มันบังเอิญเกิดเหตุไม่คาดคิด” คุณครูประจำชั้นอธิบายสถานการณ์อีกครั้งทั้งที่คุยกันเบื้องต้นผ่านโทรศัพท์แล้ว โชคดีที่ผู้ปกครองของน้องคีนใจเย็น ไม่อย่างนั้นเธอคงโดนร้องเรียนแน่

“ทางคุณครูใหญ่ก็ย้ำมานะคะว่าถ้าคุณพ่อไม่สบายใจ ต้องการจะพาน้องคีนไปหาหมอ ทางโรงเรียนจะช่วยดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมดเลยค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจดี” ครามยิ้ม เขาเข้าใจว่าเป็นเรื่องปกติ อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอแม้ไม่มีใครอยากให้เกิด และทางโรงเรียนก็รับผิดชอบมากที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว

“คุณครูอนันต์เป็นคนลงไปช่วยเองเลยเหรอครับเนี่ย” น้ำเสียงไพเราะถามไถ่ เขาประหลาดใจนิดหน่อยที่คุณครูอนันต์อายุไม่น้อยแล้วยังมีแรงกระโจนลงน้ำอีก

“คุณครูอนันต์เกษียณไปเมื่อเทอมที่แล้วค่ะ ตอนนี้มีคุณครูใหญ่คนใหม่มาแทนค่ะคุณพ่อ” คุณครูตอบอย่างนุ่มนวล

“อ้อ... ยังไงผมขอบคุณมาก ๆ นะครับที่ช่วยดูแลน้องคีน” ครามยิ้ม มือหนึ่งอุ้มลูกมือหนึ่งถือกระเป๋าอีกสองใบ

ระหว่างทางกลับบ้าน ครามมองกระจกหลังเห็นน้องคีนมองข้างทางไปเล่าเรื่องคุณฉลามในทะเลที่เรียนเมื่อเช้าไปก็เบาใจได้ว่าลูกคงสบายดี

“คุณครูเล่าให้ปะป๊าฟังว่าวันนี้น้องคีนลงน้ำเหรอลูก” ครามเปรย หลีกเลี่ยงการใช้คำรุนแรงเพื่อไม่ให้ลูกจำว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นประสบการณ์เลวร้าย

“น้องคีนลื่น หล่นลงน้ำดังตู้ม” เด็กชายเล่า เสียงเล็ก ๆ ไม่ได้ฟังดูหวาดกลัวเขาก็สบายใจไปครึ่งหนึ่ง “หายใจไม่ออกเลย ในน้ำหายใจไม่ได้”

“แล้วน้องคีนทำยังไงครับ” ครามแตะเบรก พ้นแยกไฟแดงหน้าก็ถึงบ้านแล้ว

“น้องคีนร้องไห้” คำตอบซื่อ ๆ ของลูกทำให้ปะป๊าอมยิ้ม

“แล้วยังไงอีก”

“ทีชเชอร์มาอุ้ม อาบน้ำให้ด้วย” คนฟังพยักหน้า คิดในใจแล้วว่าเขาจะต้องหาของไปขอบคุณคุณครูใหญ่ของน้องคีน

“น้องคีนได้ขอบคุณทีชเชอร์หรือเปล่าครับ” ครามหักพวงมาลัย จอดรถในซอยข้างอาคารพาณิชย์

“อุ้ย น้องคืนลืม” เจ้าลูกชายส่ายหน้า สองมือช่วยกันปลดเข็มขัดคาร์ซีท

“โอเค งั้นวันนี้เราต้องเขียนจดหมายขอบคุณคุณครูกันนะครับ” ครามปลดเบลท์ เขาช่วยน้องคีนถือกระเป๋าใบหนึ่ง ส่วนอีกใบให้ลูกสะพายขึ้นหลัง เพราะน้องคีนอยู่ในวัยที่จะดูแลรับผิดชอบของใช้ของตัวเองได้แล้ว

ครามพาลูกชายขึ้นไปเปลี่ยนชุด ตอนนี้เกือบจะบ่ายสองโมงครึ่ง ในครัวขนมอบไม่มีใครใช้งานแล้ว เขาจึงพาลูกชายเข้าไปช่วยกันทำขนมเพื่อขอบคุณคุณครูใหญ่

เจ้าของร้านจัดการเก็บของมีคมใกล้มือทุกชนิดขึ้นชั้นวาง เขาหยิบกระปุกแป้งเอนกประสงค์ โกโก้ ไข่ไก่ น้ำตาล เกลือ และผงฟู ขึ้นมาวาง ให้น้องคีนเป็นคนช่วยตักใส่ชามบนเครื่องชั่งดิจิตอล

ในอ่างผสมมีเนยใส่ไว้ เขาให้ลูกช่วยเทน้ำตาลและเกลือทีละน้อย ใช้ตะกร้อมือตีจนน้ำตาลละลายและเนยขึ้นฟู เขาใส่ไข่ไก่ลงไปผสม ตามด้วยให้น้องคีนช่วยคว่ำถ้วยส่วนผสมที่เหลือตามมา

ครามเอาส่วนผสมในอ่างไปแช่ตู้เย็นพอให้จับตัวราว ๆ สิบห้านาทีแล้วจึงพาน้องคีนล้างมืออีกหน เขาเป็นคนตักเนื้อคุกกี้มาแบออก แล้วลูกก็ช่วยยัดไส้ด้วยช็อกโกแลตชิ้นสี่เหลี่ยม แล้วจึงใช้มือเล็ก ๆ สองข้างช่วยกันปั้นเป็นลูกกลมวางเรียงบนถาดอบขนม

ครามเหลือบมองเจ้าตัวกลม ตั้งใจปั้นจนหน้าดำหน้าแดง น้องคีนไม่หยุดขยับมือถ้าเขาไม่หยุด ไม่ปริปากบ่นเลยสักคำทั้งที่ไม่ใช่นิสัยตามวัย ครามไม่รู้ว่าจะต้องขอบคุณอะไรที่ลูกชายเขาไม่ใช่เด็กเลี้ยงยากอย่างที่นึกหวั่น

“เสร็จแล้ว” น้องคีนยิ้มกว้าง พวงแก้มขึ้นสีแดงเพราะเริ่มจะร้อน “ปะป๊า รางวัลน้องคีน”

เด็กวัยสี่ขวบใช้มือสะกิดปะป๊า แขนเสื้อยืดเขาเลอะคราบโกโก้ไปเป็นแถบ ครามยิ้มกว้าง ดวงตากลมหรี่ลงเป็นจนรูปจันทร์เสี้ยว เขาเอียงหน้าจูบแก้มลูกชายไปหนหนึ่ง ก่อนจะพาน้องคีนไปล้างมือ

จากนี้จะเป็นหน้าที่ของครามทั้งหมด สำหรับคุกกี้แบบกรอบเขาจะอบสองครั้งก่อนบรรจุถุงเพื่อให้กรอบทน บ่ายสามโมงครึ่งในร้านเริ่มยุ่ง ครามจึงเอาลูกขึ้นบ้าน ดูแลร้านผ่านกล้องวงจรปิดในมุมต่าง ๆ ที่ถ่ายทอดภาพเคลื่อนไหวอยู่บนหน้าจอแท็บเล็ต

น้องคีนไม่เคยดูการ์ตูนผ่านอุปกรณ์พวกนี้หรือโทรศัพท์ เนื่องจากครามจะให้ดูผ่านโทรทัศน์เท่านั้น และเขาเองก็ไม่เล่นโทรศัพท์ให้ลูกเห็น จึงทำให้น้องคีนเข้าใจว่าโทรศัพท์มีไว้โทร และแท็บเล็ตมีไว้เพื่อใช้ทำงานเท่านั้น

รดิศโทรมาหาคราม บอกว่ามีขนมจากคนไข้มาแบ่งให้ครามกับน้องคีนด้วย ทว่าคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวกลับมองเห็นสิ่งซ่อนเร้นชัดเจนโดยที่ไม่มีใครต้องเอ่ย

แค่รักครั้งเดียว ครามก็เจียนตายแล้ว ต่อแต่นี้รักเดียวที่ครามจะยึดไว้ก็คงมีแต่ลูกชายเท่านั้นเอง

“จะมาฝากท้องก็มาเถอะครับ ไม่ต้องมีของฝากก็ได้”

“ถ้ามาทุกวันกลัวเจ้าของบ้านจะเบื่อแย่” น้ำเสียงของรดิศอบอุ่นเกินกว่าจะฟังดูเป็นพวกเจ้าชู้ไก่แจ้ หากเป็นคนไม่ประสีประสาอย่างเมื่อก่อนครามอาจจะเผลอใจไปกับเขาบ้างเหมือนกัน

“วันนี้มีสปาเกตตี้ซอสมะเขือเทศหมูสับนะคุณดิศ” น้ำเสียงไพเราะเลี่ยงด้วยการเปลี่ยนเรื่อง รดิศฉลาดพอที่จะไม่เซ้าซี้และข้ามเส้นจนเขาอึดอัด

“เอาไว้เคลียร์เคสเสร็จแล้วจะรีบไปครับ”

พอหกโมงเป๊ะรดิศก็มาถึงร้าน เขาช่วยเด็ก ๆ ในร้านยกเก้าอี้ขึ้นให้พร้อมสำหรับการทำความสะอาด ครามกำลังช่วยเด็ก ๆ เคลียร์เงินที่แคชเชียร์ ส่วนน้องคีนคงทำการบ้านอยู่กับพี่แววบนบ้าน

“ขยันแบบนี้ผมจะมีค่าแรงพอจ่ายไหมเนี่ย” ครามกระเซ้านายแพทย์หนุ่ม เมื่อส่งลูกน้องกลับกันหมดเขาก็ดับไฟบางส่วนและล็อกประตูกระจกเป็นสัญญาณว่าร้านนี้ปิดบริการแล้ว

“ขอแลกเป็นอาหารเย็นฝีมือเจ้านายก็พอครับ” รดิศเดินขึ้นมาบนชั้นสอง ถอดรองเท้าไว้มุมหนึ่งบนชั้นวาง

อย่างหนึ่งที่เขาชื่นชมในตัวครามคือรสนิยมการตกแต่งบ้าน เขาเห็นบ้านหลังนี้มาตั้งแต่มันยังเป็นตึกแถวเก่า ๆ ครามจัดการรีโนเวทเองกับช่างไม่กี่คนโดยไม่ต้องปรึกษามัณฑนากรด้วยซ้ำ

ชั้นสองแบ่งพื้นที่กันคนละครึ่งกับร้านกาแฟ ครามให้ช่างทำเป็นยกพื้นสูงขึ้นมาจากที่เปลี่ยนรองเท้า ห้องนั่งเล่น โต๊ะรับประทานอาหาร และห้องครัวถูกกั้นออกจากกันด้วยผนังกระจกบานเฟี้ยม ง่ายต่อการเปิดให้เชื่อมถึงกันเพื่อระบายอากาศ เรียกได้ว่าจัดสรรพื้นที่ได้ชาญฉลาดคล้ายกันกับพื้นที่บนคอนโดมิเนียมขนาดใหญ่

บ้านของเจ้าของร้านกาแฟมีของน้อยชิ้น ส่วนมากจะหนักไปทางตู้บิลด์อินสีน้ำตาลอ่อนรับกันกับผนังสีครีมและกรอบไม้สีโอ๊คเหมือนบ้านญี่ปุ่น เขาเคยถามว่าเพราะเหตุใดบ้านของครามจึงแทบไม่มีของตกแต่ง คำตอบคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวทำให้นายแพทย์นึกนิยม ครามบอกว่าเจ้าตัวกำลังจะมีลูก คงไม่ดีแน่ถ้าเด็กวัยกำลังหัดเดินจะปีนคว้าโน่นคว้านี่เข้าปาก อีกอย่างยิ่งมีของน้อยยิ่งทำความสะอาดง่าย จัดเก็บก็ง่าย รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน อย่างนี้ช่วยประหยัดเวลา

“ทำอะไรอยู่ครับคนเก่งของอา” รดิศนั่งลงที่โต๊ะรับประทานอาหาร เห็นว่าด้านหน้าของน้องคีนมีกระดาษเอสี่หนึ่งแผ่น มีข้อความถูกเขียนด้วยตัวหนังสือโย้เย้

“น้องคีนเขียนจดหมายฮะ”

แค่หัวเรื่องว่า ‘ถึง ทีดเช่อ’ ก็ทำให้คนอ่านยิ้มได้ ครามไม่ได้กะเกณฑ์ว่าเด็กสี่ขวบจะต้องเขียนถูกต้องทุกตัวอักษร เขาเพียงแต่ต้องการให้ลูกรู้จักการแสดงความขอบคุณต่อบุคคลอื่นด้วยความจริงใจเท่านั้น ส่วนประสบการณ์การเขียนคงต้องใช้เวลาสะสมไปเรื่อย ๆ

“วันนี้น้องคีนลื่นลงน้ำ ทีชเชอร์เลยมาอุ้มเลย” เด็กอนุบาลหนึ่ง เล่าให้คุณอาฟัง พอจบเรื่องกุมารแพทย์หนุ่มก็กระวีกระวาดลงไปเอาหูฟังในรถ บอกครามว่าขอตรวจไว้เพื่อความสบายใจ

“หายใจเข้าลึก ฮึบ... หายใจออกยาว อีกทีนะลูก” ปลายหูฟังถูกทาบลงบนหน้าอกน้องคีน เด็กน้อยชินเสียแล้วกับการให้คุณอาฟังปอด แต่ถ้าเห็นเข็มเข้าล่ะก็ ร้องไห้โกรธอาหมอไปเป็นอาทิตย์

“เก่งมากครับ” รดิศเก็บหูฟัง เขาวัดไข้ ฟังเสียงปอดแล้วทุกอย่างอยู่ในเกณฑ์ดี แต่หากมีไข้ขึ้นตอนกลางคืนเขาก็ทิ้งยาน้ำสำหรับเด็กเอาไว้ให้แล้ว

กว่าจะได้กินมื้อเย็นกันเวลาก็ล่วงไปจนเกือบทุ่ม รดิศเอื้อมมือมาเช็ดปากน้องคีนหลังจากเห็นว่าเส้นสปาเกตตี้ดีดซอสจนเลอะไปหมด มื้อเย็นวันนั้นเขาอยู่สอนการบ้านน้องคีนอีกนิดหน่อยแล้วกลับคอนโดไปพร้อมกับคุกกี้ช็อกโกแลตที่ครามเพิ่งอบใหม่



สุขภาพของน้องคีนแข็งแรงดีจนคุณพ่อคลายใจ ที่คิดว่าเมื่อคืนอาจจะมีไข้ขึ้นก็ไม่มี ครามเอาขนมใส่ถุงกระดาษ ปิดแล้วเขียนชื่อผู้รับชัดเจนว่าถุงไหนของคุณครูใหญ่ และถุงไหนเป็นของคุณครูประจำชั้น นำมามอบให้เธอพร้อมกับมาส่งลูกชายที่โรงเรียน

“อันนี้ของคุณครูครับ น้องคีนช่วยทำเมื่อคืน เอามาขอบคุณคุณครูที่ช่วยดูแล” ครามยื่นถุงกระดาษพิมพ์โลโก้ร้านคราม คาเฟ่ให้เธอ

“ขอบคุณมากค่ะคุณพ่อ เกรงใจจังเลย”

“ผมไม่แน่ใจว่าถ้ามีของคุณครูใหญ่ด้วย จะต้องฝากไว้ที่ไหนนะครับ” ชายหนุ่มถาม

“คุณพ่อต้องเดินไปที่ตึกใหญ่นะคะ ฝากไว้ที่ห้องธุรการได้เลยค่ะ” คุณครูประจำชั้นของน้องคีนแนะนำ ยังไม่ทันคุยกันให้จบดีเธอก็ต้องผละไปรับเด็กคนอื่น

ครามเดินถือถุงไปยังอาคารใหญ่ซึ่งเป็นส่วนของเด็กประถมและมัธยม ชั้นล่างสุดเป็นแผนกธุรการที่เขามักจะมาจ่ายค่าเทอมของน้องคีน

“รบกวนฝากอันนี้ให้คุณครูใหญ่หน่อยนะครับ” พนักงานธุรการยิ้มให้เขา หล่อนรับถุงไปและบอกว่าจะนำไปให้ทันทีที่คุณครูใหญ่เข้ามาทำงาน

“ขอบคุณมากครับ” ครามเดินออกมาจากหน้าห้องธุรการ สายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่คุ้นเคยของใครบางคนเดินผ่านเลยไป

ธาริต?

เขาเลี้ยวไปยังหัวมุมตึกที่เห็นว่าคนรักเก่าเดินผ่าน ตลอดทางเดินมีเพียงผู้ปกครองเด็กและคุณครูเท่านั้น ครามคิดว่าเขาคงจะตาฝาด อีกฝ่ายไม่ได้โผล่มาให้เห็นที่ร้านได้สองสามวัน

...ป่านนี้ธาริตคงกลับกรุงเทพไปเรียบร้อยแล้ว...



------------------------

ตอนนี้มีทวิตเตอร์แล้วนะคะ ที่มีคำแนะนำว่าน่าจะมี # คนเขียนขอใช้เป็น #ปะป๊าคราม ค่ะ

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจเล้ยยยย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 22-08-2019 08:16:23
ติกตามต่อนะคะชอบมากเลยยยยย

ชอบน้อวคีนมากกกน่ารักกกกก
อยากรู้เวลาธาริตได้ของจะเป็นยังไง
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: greenapple ที่ 22-08-2019 08:49:35
+1 น่ารักจังน้องคีน


 :mew1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 22-08-2019 11:22:34
น้องคีนน่ารักมากเลย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Kaamnutt ที่ 22-08-2019 13:57:53
หลงน้องคีน  น่ารักมากค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: SoSweetCB ที่ 22-08-2019 14:16:52
น้องคีนน่ารัก เด็กดีมากลูก ครามเลี้ยงลูกมาดีมากๆ เลย
ไม่คิดว่าธาริตจะเป็นผู้บริหารโรงเรียน เรานึกว่าเป็นพวกเซลล์มาทำงานต่างจังหวัดซะอีก 555555555
เจอพิมพ์ชื่อผิดนิดนึงนะคะ ตอนครามกับน้องคีนจะลงจากรถค่ะ ^^


Sent from my iPad using Tapatalk
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 22-08-2019 14:46:03
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: sang som ที่ 22-08-2019 15:35:11
น่ารักจังเลยน้องคีน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 22-08-2019 15:48:52
หลงรักน้องคีนแล้วค่ะ ชอบมากกก
“โอเค งั้นวันนี้เราต้องเขียนจดหมายขอบคุณคุณครูกันนะครับ” ครามปลดเบลท์ เขาช่วยน้องครามถือกระเป๋าหนึ่งใบ ส่วนอีกใบให้ลูกสะพายขึ้นหลังเพราะน้องคีนอยู่ในวัยที่จะดูแลรับผิดชอบของใช้ของตัวเองได้แล้ว
อันนี้น่าจะเป็น "เขาช่วยน้องคีนถือกระเป๋าหนึ่งใบ" นะคะ ^^
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 22-08-2019 16:48:33
 :mew2: นี่คุณหมอไม่มีสิทธิ์จริงเหรอ
ว่าจะเชียร์หมอซะหน่อย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 22-08-2019 16:54:33
ถ้ารู้ว่าเป็นลูกตัวเองจะเป็นยังไงนะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 22-08-2019 17:11:24
คุณหมอก็ดี ธาริตก็ดี เลือกไม่ถูกเลย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 22-08-2019 18:11:37
 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: TT2810 ที่ 22-08-2019 18:55:09
น้องคีนน่ารักมากๆๆๆๆ//คุณหมอของเราจะมีสิทธิ์ไหมคะงื้ออออ  :monkeysad:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 22-08-2019 21:41:52
น้องคีนน่ารัก ชอบเวลาทีชเชอร์ผู้บริหารอยู่กับน้องคีนจัง
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 22-08-2019 22:16:57
 น่ารักมากๆเลยค่ะ น้องคีนกับทีชเชอร์คุณพ่อ อิอิ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 22-08-2019 22:32:59
พ่อลูกเจอกันแล้ว ถูกละตากันแต่แรกเลยด้วย
ครามใจแข็งไม่คิดรักใคร ก็ดี จะได้รักกับคนเดิม แต่ดูไม่ง่าย เหนื่อยแน่นอน
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 22-08-2019 23:27:53
น้องคีนน่ารักกก
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 22-08-2019 23:44:16
รดิศ ก็ดี ธาริตก็เป็นพ่อเจ้าเด็กอ้วน เลือกใครดีนะ น้องคีน

ชอบเรื่องนี้มากตรงที่ คำพูดน้องคีน บรรยายมาดูอ่านง่าย ไม่แบบ เยื่อง ยู้ ยัก ถ้าเป็นแบบนั้นคืออ่านยากเกิน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Wwavez ที่ 22-08-2019 23:52:00
น้องคีนเอ็นดูน้องจังเลยลูกเอ้ย ป๊ะป๋าคือละมุนมากไม่แปลกที่หนุ่มๆเค้าจะรักจะหลงกัน ครามดักทางหมอมากแอบปลื้มหมออะ แต่นังพ่อก็พระเอกอีกไม่ง่ายแน่ :katai4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 23-08-2019 01:28:10
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 23-08-2019 06:51:56
เย้ มี # แล้ว จะไปหวีดในนั้นด้วยค่ะ ใครแกล้งน้องคีน เดี๋ยวจะโดนตี

อ่านฉากอบคุ้กกี้แล้วหิวค่ะ ร้านครามมีพรีออเดอร์มั้ยคะ แอแง  :hao5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 23-08-2019 08:23:41
 :mew1:  ขอบคุณผู้แต่งมากค่ะ สำหรับเรื่องที่อ่านคอมเมนท์  .......น้องคีนน่ารัก  คุณหมอน่ารัก  ปะป๊าครามน่ารัก...... แต่ครูใหญ่ยังต้องปล่อยไปก่อนเนาะ5555
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: fuengchatd ที่ 23-08-2019 09:23:56
ชอบเนื้อเรื่องแบบนี้มากๆค่ะ รอทุกวัน อยากอ่านแบบต่อเนื่อง 555+ ชอบนายเอกที่มีความอ่อนโยนและเข็มแข็งไปในตัวค่ะ ในขณะที่พระเอกก็มีนิสัยที่น่ารักกับเด็ก ดูมันซอฟต์มากๆๆ พระเอกคงมีเหตุผลอะไรหลายๆอย่าง คิดว่าน่ะ :pig4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 23-08-2019 10:58:42
 น้องคีนน่าบีบ น้องน่ารักน่าหนุบหนับอ้ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 23-08-2019 11:13:21
ต้องตามมมมม
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Pithchayoot ที่ 23-08-2019 13:21:58
ติดตามจ้า
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 23-08-2019 14:24:10
เอาเป็นว่าเชียร์ปะป๊าครามกับน้องคีนละกัน เลือกไม่ถูกให้ปะป๊าเป็นคนเลือกดีกว่า
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: owlseason ที่ 23-08-2019 19:50:48
น้องคีนน่ารักมากครับลูกกกกก  :man1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 2 -- ○ หน้า 6 ○ 22.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: kikilululu ที่ 24-08-2019 02:55:01
กอดน้องคีนนน ขวัญเอ้ยขวัญมานะครับลูก
ทีมน้องคีนด้วยคนนะคะ เป็นน่ารักๆอยากฟัดพุงกลมๆของน้อง
ตอนนี้คือเป็นห่วงคนแม่มากกว่าน้องอีก ครามดูฝังใจมากท่าจะรีเทิร์นยากแล้วแหละคุณธาริต
แต่ก็ยังไม่กล้าปักธงที่คุณหมอ กลัวหมอแหกโค้งใส่555555
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 6 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Tulah ที่ 24-08-2019 15:24:45
บทที่ 3

ธาริตมุ่งตรงเข้าห้องทำงาน วันนี้เขามาเร็วกว่าเวลาเริ่มงานเล็กน้อย ทีแรกตั้งใจจะแวะไปกินอาหารเช้าที่ร้านของคราม แต่ภาระติดพันยังอยู่ที่โต๊ะทำงาน

“คุณธาริตคะ มีผู้ปกครองเด็กเอาขนมมาฝากไว้ให้ค่ะ” เลขาหน้าห้องเคาะประตู แล้วเอาถุงกระดาษมาวางไว้ที่โต๊ะกระจก

“ขอบคุณมากคุณแป้ง” ธาริตพยักหน้า เขาใส่รหัสคอมพิวเตอร์ คอยหน้าจอให้พร้อมเข้าสู่การใช้งาน

“แล้วก็ อันนี้ของคุณธาริตหรือเปล่าคะ พนักงานทำความสะอาดเมื่อวานเจอตกที่ก้นสระค่ะ” หญิงสาวยื่นแหวนทองคำขาวเกลี้ยงให้เจ้านายหนุ่ม นิ้วนางซ้ายของเขามีรอยขาวจากการสวมแหวนติดตัวเป็นระยะเวลานาน

“ผมกำลังหาอยู่ ขอบคุณมาก ฝากขอบคุณพนักงานทำความสะอาดด้วย” ธาริตรับมันมา รอคอยจนเลขานุการเดินผ่านประตูออกไปแล้วเขาจึงเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ก้มลงมองตัวเรือนอย่างใช้ความคิด

ประกายเงินวาววับหม่นแสงลงตามเวลา ชายหนุ่มสวมมันกลับไปที่เดิม บนตัวเรือนมีรอยขูดขีดเต็มไปหมดเพราะเขามันพวกอยู่ไม่สุข ถูกครามดุให้รักษาตัวแทนของครามให้ดีกว่านี้หน่อยอยู่หลายต่อหลายหน

“ผมขอโทษ..” ธาริตพึมพำ รู้แก่ใจว่าแค่ทุกวันนี้ครามไม่เอาแก้วที่ร้านปาหัวแล้วไล่เขาออกมาก็บุญเท่าไหร่แล้ว เขาจรดริมฝีปากจูบลงบนแหวน

แหวนที่เขาเคยสัญญาว่าจะสวมมันเพียงวงเดียวไปตลอดชีวิต

ชายหนุ่มกระพริบตาถี่ไล่เอาน้ำเลี้ยงตาส่วนเกินออก ถุงขนมทำจากกระดาษสีน้ำตาลสกรีนลายสีน้ำตาลเข้มบอกชื่อร้านทำให้ธาริตสะดุดใจ เขาแกะสก็อตเทปใสยึดปากถุงออก ด้านในมีคุกกี้ช็อกโกแล็ตหนึ่งถุง ปิดปากผูกโบสีน้ำเงินขลิบขาวสวยงาม พร้อมกับกระดาษพับเป็นสี่เหลี่ยมแนบมาด้วย

มือใหญ่หยิบเอาจดหมายน้อยออกมาคลี่ พบว่ามันมาจากน้องคีน เด็กอนุบาลทำทั้งหมดนี้ไม่ได้แน่ ครามคงยังไม่รู้ว่าคนที่ช่วยน้องคีนขึ้นจากสระคือเขา

เนื้อในจดหมายเป็นข้อความถูกเขียนด้วยตัวหนังสือยึกยือโดยใช้ดินสอไม้ แต่ดูแล้วคนเขียนก็คงพยายามบรรจงอย่างถึงที่สุด มีรูปที่วาดด้วยสีเทียนประกอบอยู่ด้านล่าง

-----------------
(https://www.picz.in.th/image/ZUP2j1)

ถึง ทีดเช่อ
   
   น้องคีนเขียนมาหาทีดเช่อ ขอบคุณทีดเช่อที่อุ้มน้องคีนครับ ปะป้าบอกว่าให้น้องคีนทำขนมมาให้ เป็นคุกกีชอกกะแลด น้องคีนปั้นเอง อยากให้ทีดเช่อกินแล้วอร่อย น้องคีนรอทีดเช่อว่ายน้ำนะครับ

น้องคีน อ.1/1

----------------

คนอ่านยิ้มกว้างขวาง อดนึกชมครามไม่ได้ว่าเลี้ยงลูกมาดี ธาริตเคยจินตนาการถึงครอบครัวของเขากับครามเมื่อนานมาแล้ว เขาเองที่เป็นคนบอกครามว่าคงจะดีหากมีลูกของเขาและครามมาให้กอดให้ฟัดเสียด้วยซ้ำ

“คุณแป้งครับ รบกวนหาแฟ้มใสกับกล่องใส่อาหารให้ผมที” เขากดโทรศัพท์ออกหาเลขา

จดหมายของน้องคีนเป็นจดหมายฉบับแรกที่ธาริตได้รับจากเด็กนักเรียน ทั้งที่เขาใช้ชีวิตในวงการการศึกษาอย่างต่ำ ๆ ก็ห้าหกปี ตอนนี้อ่านแล้วมีความสุขอย่างไร อีกสามสิบปีข้างหน้าตอนเกษียณ หากมีโอกาสกลับมานั่งอ่าน เขาคงมีความสุขกว่านี้อีกเป็นสิบเป็นร้อยเท่า

ชายหนุ่มดึงถุงแก้วออกมา ขนมที่ครามกับน้องคีนทำมาให้เป็นคุกกี้ช็อกโกแลต มันเป็นเมนูที่ครามเคยบอกว่ามั่นใจที่สุดในชีวิตแล้วว่าใครชิมก็ต้องชมว่าอร่อย เขาบรรจงแกะกระทั่งโบที่ผูกมาก็ไม่ให้ยับ

กลิ่นช็อกโกแลตและเนยหอมฟุ้งออกมานอกถุง รสชาติหวานละมุนละไมเข้ากันกับรสเข้มข้นของช็อกโกแลตอย่างดียิ่งทำให้ธาริตคิดถึง

ตั้งแต่ครามไม่อยู่ ธาริตกินอะไรก็ไม่อร่อยเท่าครามทำ เตียงหลังไหนก็ไม่อุ่นสบายเท่าตอนครามนอนด้วย เขาอยู่ไปวัน ๆ เหมือนผีตายซาก มีหน้าที่เพียงอยู่เป็นหน้าเป็นตาให้กับมารดา ทำงานเหมือนเครื่องผลิตเงินให้วงศ์ตระกูล แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าที่มีอยู่ก็พอใช้อย่างสุขสบายไปทั้งชาติ

ธาริตถอนหายใจ เขาเก็บขนมลงกล่องบรรจุอาหาร วางมันไว้บนหลังตู้เอกสารเตี้ย ๆ ด้านหลังใกล้กันกับกระติกน้ำร้อนและแก้วกาแฟ ตั้งใจจะเก็บเอาไว้ทานเป็นของว่างตอนบ่ายกับกาแฟดำเหมือนเมื่อก่อน

ปกติในช่วงเที่ยงธาริตจะเดินดูรอบโรงเรียน เวียนกันไปเป็นแผนกอนุบาล ประถม และมัธยม วันนี้เขางานเยอะกว่าปกติเนื่องจากต้องปันเวลามาทำงานหลักของงานบริหารในฝั่งสำนักงานใหญ่ด้วย กว่าจะออกจากโต๊ะได้ก็ร่วมห้าโมง ทั้งโรงเรียนแทบไม่เหลือใครแล้ว

ชายหนุ่มทิ้งเอกสารไว้ที่โต๊ะ เขาทำงานในส่วนของวันนี้เสร็จแล้ว ทีแรกธาริตคิดว่าคงจะแวะไปห้าง หาซื้ออะไรง่าย ๆ ใส่ตู้เย็นเนื่องจากเขาไม่ทำอาหาร ทว่าเมื่อตาเหลือบไปเห็นกล่องคุกกี้ เขาก็นึกได้ว่าอย่างน้อยควรจะโผล่ไปขอบคุณน้องคีนกับผู้ปกครองบ้าง





วันนี้คนที่ร้านแน่นกว่าทุกวัน ห้าโมงแล้วคนยังเดินเข้าเดินออก โต๊ะทุกตัวมีลูกค้าจับจองจนแทบไม่มีทีว่าง ในครัวพนักงานเดินกันวุ่น ครามเองก็ต้องลงมาอยู่ประจำที่หน้าบาร์และแคชเชียร์ควบกันเนื่องจากพนักงานลาป่วยกระทันหัน

“ขอบคุณคร้าบ มาใหม่นะคร้าบ” เสียงแจ้ว ๆ มาจากเจ้าลูกชาย มือป้อมกระพุ่มไหว้คุณป้าที่หอบหิ้วเอาขนมอบออกไปถุงใหญ่

วันนี้ครามไปรับน้องคีนมา แต่ไม่ได้ให้ลูกขึ้นบ้านเนื่องจากแวววรรณก็วุ่นงานในครัว เขาเองก็ต้องประจำหน้าร้าน ครามไม่อยากทิ้งลูกให้ไกลสายตาจึงเอาเจ้าเด็กพุงกลมมาแหมะไว้ที่เก้าอี้นวมตรงแคชเชียร์

“น้องคีนหิวไหมลูก” ครามหันหลังไปล้างแก้วกาแฟ เขาเหลือบมองลูกน้องที่ย้ายไปทำหน้าที่เสิร์ฟอาหาร ป่านนี้ยังเดินไม่หยุดเลย

“น้องคีนไม่หิว น้องคีนรอปะป๊า” เจ้าตัวเล็กว่า ในมือกำดินสอ ส่วนอีกมือใช้นับเลข แก้โจทย์การบ้านวิชาคณิตที่บวกกันยังไงก็ได้ไม่เกินสิบ

“รอก่อนนะลูก เดี๋ยวปะป๊าหาอะไรให้กิน อาบน้ำเสร็จแล้วเรามาตรวจการบ้านน้องคีนกัน” ครามละมาจูบลงบนศีรษะทุย ส่วนลูกชายก็รู้งาน พอโดนหอมแล้วก็หอมกลับบ้าง เป็นอันว่าคุณพ่อได้กำลังใจเกินพิกัดไปเลย

เข็มนาฬิกาเดินไปข้างหน้าพร้อมกับลูกค้าที่ซาลง ประตูขยับเปิดอีกครั้ง คราวนี้เป็นเงาคุ้นเคยที่ยิ้มให้ครามเต็มแก้ม

“ผมมีของมาฝาก” รดิศชูถุงกับข้าวเจ้าโปรดครามที่หิ้วมาเต็มสองมือขื้นอวด ทีแรกคุณหมอขับผ่านร้านมาแล้วหนหนึ่ง พอเห็นว่าลูกค้าเต็มร้านเขาก็มองออก ครามคงยังไม่มีเวลาทำอาหารเย็นแน่

“มีกุ้งของเราด้วย”

“กู้งง คุณกุ้งของน้องคีน” นายแพทย์หนุ่มเห็นตากลม ๆ ลุกวาวแล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้ ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาที่หลังเคาน์เตอร์ ก้มลงหอมหัวน้องคีนไปหนึ่งฟอด เจ้าตัวดีหัวเราะคิกคัก หอมเขาคืนแล้วก็กลับลงไปนั่งนับนิ้วต่อ

“ขอบคุณครับคุณดิศ คราวหลังมาเฉย ๆ ก็พอแล้ว” ครามยิ้ม ก่อนจะอ้าปากท้วงเมื่อเห็นว่ารดิศวางถุงพลาสติกบรรจุกล่องอาหารไว้มุมหนึ่ง ก่อนจะออกไปช่วยเด็กในร้านเก็บจานเปล่า

“คุณดิศ พอเลยครับ ไม่ต้อง ๆ” เจ้าของร้านโบกมือห้ามเขา

“ช่วยกันจะได้เสร็จไว ๆ ไงครับ” รดิศยิ้ม เขาเห็นน้องคีนแอบหาวหวอด คาดว่ากินข้าวหน่อยเดียวก็คงม่อยหลับไปอีกตามเคย

“โธ่ บอกแล้วนะครับว่าไม่มีค่าแรงจ่าย”

ครามมองนาฬิกา อีกสิบห้านาทีจะได้เวลาปิดร้าน น้องคีนทำการบ้านเสร็จเรียบร้อย เห็นว่าตั้งท่าจะหลับแล้วด้วย คุณพ่อจึงเตรียมเก็บแก้ว หยิบเอาป้ายสามเหลี่ยมตั้งเขียนว่า ‘Close’ ขึ้นมาวางหน้าบาร์

“คราม เหมือนจะมีลูกค้าอีกคนนะครับ”

รดิศยั้งคนที่กำลังจะกดล้างเครื่องชงกาแฟ ประตูร้านขยับเปิด เงาร่างสูงสง่าของผู้อำนวยการโรงเรียนนานาชาติใกล้บ้านก้าวเข้ามา ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากบอกอะไรกับใครเสียงเจ้าของร้านก็แทรกขึ้น

“ร้านปิดแล้วครับ”

ครามคิดว่าเขากลับกรุงเทพไปแล้วเสียอีก ไม่รู้ว่ามีหนี้เวรหนี้กรรมอะไรที่ครามยังใช้ให้ธาริตไม่หมด

“สวัสดีครับคุณพ่อน้องคีน ผมแค่แวะมาหานักเรียนของผม” ธาริตยิ้มกว้างขวาง

“นักเรียนของคุณ?” ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะเล่นอะไรอีก ครามใจหายเมื่อเห็นว่าลูกชายตัวดียืนขึ้นบนเก้าอี้นวม เสียงใสแจ๋วตะโกนเหมือนลืมง่วง

“ทีชเชอร์! ” น้องคีนยืนมือให้ธาริต คนตัวใหญ่ก็เข้าคู่กันดีเหลือเกิน อุ้มน้องคีนมาแนบอกราวกับสนิทสนมกันมานาน

“อ้อ คุณครูใหญ่ใช่มั้ยครับเนี่ย” รดิศยิ้ม เขาเพียงแต่ยกมือขึ้นเชคแฮนด์ธาริตเป็นการทักทายเท่านั้น นายแพทย์หนุ่มเหลือบมองเจ้าของร้าน ครามมีท่าทีอึกอัก แต่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่กดล้างเครื่องชงกาแฟและเคลียร์บาร์อย่างกิจวัตร

“ครับ ผมเอง แวะมาขอบคุณเรื่องจดหมายกับคุกกี้” “ธาริตสบตาเจ้าของร้าน ในแววตาฉายความหมายลึกล้ำ ทำท่าราวกับจะฟื้นซากปราสาททรายที่ทลายลงได้ง่าย ๆ “ผมชิมแล้ว อร่อยมากครับ...”

ครามรู้จักผู้ชายคนนี้ดี ท่าทางเป็นมิตรเหล่านี้ดูสวยงามไม่ต่างจากกับพืชพันธุ์กินแมลง งดงาม ดึงดูด หากได้หลงละเมอ แมลงผู้น่าสงสารจะถูกรัดจนขาดอากาศหายใจตายอย่างทรมาน

ทุกอย่างของธาริตเป็นแค่กับดักที่หลงไปติดแล้วก็มีแต่ตายกับตาย

ถึงจะรอดชีวิตมาได้ หากไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น

“ครามทำอะไรก็อร่อยทุกอย่างเลยครับ เดี๋ยวเชิญคุณครูนั่งก่อน” รดิศเดินนำร่างสูงใหญ่ไปที่โต๊ะ ลูกค้าทยอยกลับกันไปหมดแล้ว ครามจ้องเขาไม่วางตา ในใจรู้สึกขัดแย้งอย่างมากที่จะให้ธาริตอุ้มน้องคีนเอาไว้กับอก

ไม่ใช่เพียงความไม่พอใจที่พวยพุ่ง หากอีกความรู้สึกที่หลืบเร้นคงเป็นความขลาดกลัว

“เห็นว่าน้องคีนช่วยปะป๊าทำด้วยใช่มั้ยครับ” ธาริตก้มลงไปพูดกับเจ้าเด็กสี่ขวบ น้องคีนตาใสแจ๋วโต้ตอบกับทีชเชอร์ แถมยังนั่งตักเอนหลังพิงอกเขาอย่างสบายอารมณ์

“น้องคีนช่วยปั้น หยำ ๆ” มือกลมป้อมกำแล้วแบ กำแล้วแบให้ธาริตดู จนได้รับคำชมว่าเก่งสุดยอด

“น้องคีนมานั่งกับอาหมอมั้ยลูก เดี๋ยวทีชเชอร์เมื่อย” นายแพทย์หนุ่มออกจะเกรงใจคุณครูใหญ่พอสมควร ถึงจะสัมผัสได้ถึงความเอ็นดูล้นเหลือนั่นก็เถอะ เห็นสายตาวาววับที่มองเจ้าของร้านเหมือนกับจะกินเข้าไปทั้งตัวแล้วก็ไม่ไว้ใจ

ลำพังทำคะแนนสู้กับใจครามก็ยากแล้ว ถ้ามีคู่แข่งมาเพิ่มเขาคงประสาทกิน

“ไม่เป็นไรครับ ไม่ได้หนักอะไร ตัวแค่นี้เองเนอะ” มือใหญ่ลูบลงบนพุงของน้องคีน สัมผัสนั้นราวกับเปิดสวิตช์ เสียท้องร้องดังโครกดังออกมา

“ท่าจะหิวมากเลยนะเนี่ย” ธาริตหัวเราะ เขากอดรัดน้องคีน ความเอื้อเอ็นดูซึมอยู่ในอก

“น้องคีนรอปะป๊า”

“งั้นเราจัดโต๊ะรอปะป๊าดีกว่าเนอะ ถ้าคุณธาริตไม่รังเกียจ อยู่ทานมื้อเย็นด้วยกันเลยนะครับ” การวางท่าอย่างเจ้าบ้านทำให้ผู้บริหารหนุ่มคันยุบยิบอยู่ในอก

“มาครับ ผมช่วย” ธาริตปล่อยน้องคีนให้ลงเดิน สายตาเหลือบมองคนรักเก่า ครามยังนั่งนับเงินอยู่ที่แคชเชียร์ ป้ายไฟหน้าร้านปิดลงเป็นสํญญาณว่าปิดบริการแล้ว

“ไม่เป็นไรครับ ไม่ได้เยอะแยะอะไร” คุณหมอเดินเข้าไปหลังครัว หยิบเอาถ้วยชามและหิ้วถุงกับข้าวติดมือมาพร้อมกัน



“ครามมาทานข้าวได้แล้วครับ ที่เหลือเดี๋ยวผมช่วยเก็บเอง” รดิศร้องเมื่อเห็นว่าครามกำลังเช็ดบาร์ พนักงานคนอื่นก็อยู่หลังครัวช่วยกันเก็บล้างอุปกรณ์และขัดพื้น เนื่องจากครามเคร่งเรื่องความสะอาดมาก

“เดี๋ยวให้เด็กทำก็ได้คุณดิศ จะมาเป็นสปายคอยเทคโอเวอร์ร้านผมรึเปล่าเนี่ย” ครามส่ายหัว ยอมล้างมือและเดินมาที่โต๊ะอาหาร เขาช้อนตามองรดิศที่กำลังแกะกล่องอาหารใส่จานแล้วก็รู้สึกหนักอึ้งในใจ รดิศเป็นคนดี...เกินไป

“โต๊ะน้องคีน” เด็กชายเดินตรงไปยังมุมที่เก็บเก้าอี้เด็ก ใช้สำหรับบริการในร้านด้วย และให้น้องคีนใช้ด้วย

“เดี๋ยวทีชเชอร์กางให้ครับ” ในเมื่อรดิศอำนวยความสะดวกเรื่องอาหาร เขาก็ควรจะดูแลเรื่องง่าย ๆ

ธาริตกางเก้าอี้ไม้ขัด บุนวมสีอ่อนเข้ากับการตกแต่งด้วยสีน้ำเงินภายในร้าน เขาอุ้มน้องคีนนั่งเก้าอี้ ดึงบ้านพับไม้ขึ้นมาเป็นพื้นโต๊ะวางถ้วยชามใบน้อย

“คุณธาริตคล่องมาก แต่งงานแล้วเหรอครับ” นายแพทย์หนุ่มเหลือบมองแหวนบนนิ้วนางซ้ายของผู้อำนวยการโรงเรียน คาดว่าคงเป็นแหวนแต่งงาน

“ครับ ผมแต่งงานแล้ว” เจ้าของเสียงทุ้มรับคำอย่างสุภาพ ตาจ้องครามไม่วาง เห็นว่าอีกฝ่ายมองกลับมามา ครามคงจำมันได้ถึงเสหลบตาเขาไปเสีย

“คงเป็นคุณพ่อที่เยี่ยมมาก” คนพูดตักข้าวสวยร้อน ๆ ใส่จาน เริ่มจากธาริต คราม น้องคีน และตัวเขา บนโต๊ะอาหารมีแกงจืดเต้าหู้หมูสับ กุ้งอบเกลือ ปลาทอด และผัดผัก

“เรื่องเป็นพ่อที่ดีมั้ยผมก็ไม่รู้ แต่แน่ใจว่าคงเป็นสามีที่แย่มาก” ธาริตหัวเราะ หากในแววตามีแววยอกแสยงไม่ปิดบัง “คุณรดิศล่ะครับ ดูคล่องพอ ๆ กัน” เขาเลิกคิ้ว

“ยังหรอกครับ” รดิศตักอาหาร ใส่จานครามด้วย ใส่จานตัวเองด้วย

“อย่าถ่อมตัวเลยครับ อย่างนี้มีที่ไหนสาว ๆ จะไม่ชอบ” ธาริตเหลือบมองคราม อีกฝ่ายทำเหมือนทองไม่รู้ร้อน ค่อย ๆ แกะเนื้อกุ้งแล้วบิเป็นคำใส่ถ้วยแยกให้ลูกชาย

“คนที่ชอบก็มี คนที่ไม่ชอบก็มี แต่ตอนนี้ผมชอบอยู่แค่คนเดียว”

คนฟังได้แต่ยิ้ม หากในใจแทบโก่งคออาเจียนให้กับมุกลิเกของไอ้หนุ่มนี่ โชคดีที่ครามไม่ได้มีท่าทีอะไรมากไปกว่าการรับประทานอาหารเงียบ ๆ ตักอาหารให้ลูกบ้าง คอยดูเวลาลูกกินข้าวคำใหญ่ไปบ้าง

“ครามเอาปลามั้ย ผมแกะให้”

ไอ้อาการเหมือนมดคันไฟกัดในใจของธาริตยิ่งรุนแรงขึ้นอีกเมื่อเห็นว่าคนแปลกหน้าในสายตาเขาบรรจงแกะเนื้อปลาใส่จานของครามและน้องคีน ทำราวกับเป็นครอบครัวสุขสันต์และเขาเป็นไอ้งั่งส่วนเกินที่มานั่งแอบมองเมียชาวบ้านอย่างไรอย่างนั้น

“ปะป๊ากินกุ้ง กินกุ้ง” น้องคีนกำช้อนพลาสติก ร้องหาของโปรด แกะใส่ชามเท่าไหร่ก็หายหมด

“กุ้งหนึ่งตัว ข้าวโพดอ่อนหนึ่งแท่ง โอเค้?” ปะป๊าต่อรอง น้องคีนชอบกุ้งมาก มื้อไหนมีกุ้งแทบจะไม่แตะอย่างอื่นเลย แต่อย่างน้อยลูกขายก็ควรได้สารอาหารครบห้าหมู่ในทุกมือ

“ก็ได้ฮะ อู้ว คุณกู้งงง” กุ้งลายเสือถูกแกะเปลือก บิเนื้อออกเป็นคำ ๆ พร้อมกับข้าวโพดอ่อนจากผักผัดน้ำมันหอยก็ลอยมาอยู่ในจานทันทีที่น้องคีนตกลง

“คุณคราม ปกติที่ร้านทำคุกกี้ช็อกโกแล็ตขายมั้ยครับ เมื่อกี้ผมเดินดู ไม่เห็นมีวาง” ธาริตเริ่ม วันนี้นอกจากประโยคที่ไล่กัน ครามยังไม่พูดกับเขาสักคำ

“ไม่วางครับ อย่างอื่นขายดีกว่า” ครามตอบเรียบ ๆ

“ถ้าเปลี่ยนใจมาวาง ช่วยกระซิบผมที มันอร่อยมาก รสชาติเหมือนที่ผมชอบ..เมื่อนานมาแล้ว” ธาริตยกแก้วน้ำขึ้นจิบ ทำทุกอย่างเหมือนปกติ

“คงยากครับ ผมไม่ใช่คนเปลี่ยนใจง่าย” ครามเจตนาว่ากระทบเขา แล้วหันไปเช็ดปากลูก

“ถ้าคุณธาริตชอบคุกกี้ช็อกโกแล็ต ผมพอจะมีร้านแนะนำให้ได้นะครับ” รดิศรวบช้อน จานของเขาว่างเปล่าในระยะเวลาใกล้เคียงกับคนอื่น ๆ

“ขอบคุณมากครับคุณดิศ เอาไว้ผมจะขอชื่อไว้” ธาริตตอบรับด้วยมารยาท เขาอมยิ้มเมื่อเจ้าเด็กพุงกลมตรงหน้าเริ่มคอพับคออ่อน พอถึงเวลาหนังท้องตึง หนังตาก็เริ่มหย่อน

“จะหลับแล้วนั่น...” รดิศทอดสายตามองน้องคีน มือเรียวของครามเอื้อมมาแกะผ้ากันเปื้อนเด็กออก กระตุ้นให้ตากลม ๆ ฝืนลืมขั้นอีกทั้งที่หรี่ปรือเต็มทน

“ครามเอาน้องคีนขึ้นบ้านก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวตรงนี้ผมส่งคุณธาริตแล้วเก็บเอง”

“ไม่เป็นไรครับ ผมกวนคุณดิศพาน้องคีนขึ้นไปก่อน ผมส่งแขก เก็บร้านเสร็จแล้วจะตามไป” ครามรวบช้อน ยังมีข้าวเหลือครึ่งจาน มื้อนี้เขาไม่เจริญอาหารเลย

“งั้นผมรอข้างบนแล้วกัน” รดิศอุ้มน้องคีนเข้าอก “สวัสดีครับคุณธาริต บ๊ายบายทีชเชอร์ก่อนลูก”

“สวัสดีครับคุณดิศ” ธาริตโบกมือบ๊ายบายน้องคีนทั้งที่เด็กน้อยแทบจะหลับตาทันทีที่ศีรษะซบอกอาหมอได้

ธาริตคอยจนเห็นว่ารดิศหายลับไปหลังร้าน ส่วนตัวเจ้าของเองจ้องเขม็งมาที่เขาอย่างเอาเรื่อง

“คราม...”

“ผมจะไปส่ง” ครามผายมือ เดินนำเขาไปที่ประตู หากมือเรียวข้างนั้นโดนคว้าหมับเอาไว้ด้วยมือใหญ่อุ่นร้อน

“คุณไม่ควรรุ่มร่ามกับผม” ครามสะบัดมือเขาออก แต่มือธาริตเหนียวอย่างกับตีนตุ๊กแก สลัดยังไงก็ไม่ยอมหลุด

“เพราะอะไร ไอ้หน้าอ่อนนั่นเหรอ” ธาริตหมายถึงหมอรดิศ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นหญ้าอ่อนที่จ้องจะเขมือบโคแก่

“คุณอย่ามาหยาบคายในบ้านของผม และก่อนจะว่าคนอื่น คุณควรดูตัวเองก่อน คุณแต่งงานแล้วคุณธาริต! ”

ครามชักจะเหลืออด ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ ก่อนหน้านี้ก็มาป่วน หายตัวไป กลับมาเป็นคุณครูใหญ่แสนดีของลูกชายเขา และตอนนี้ เริ่มจะก่อกวนมาถึงคนใกล้ตัว

“ผมแค่อยากมาขอโอกาส ขอแก้ไขสิ่งที่ผิดเป็นถูก” ธาริตเอาน้ำเย็นเข้าลูบ

“ทุกอย่างมันถูกต้องดีแล้วครับ คุณมีชีวิตในแบบของคุณ ผมมีชีวิตในแบบของผม มันถูกต้องดีแล้ว” ครามย้ำ ในอกเหมือนถูกไฟร้อนจี้ ร่างผอมบางก้าวถอยหลังเมื่อธาริตสืบเท้ามาใกล้

“ออกไปจากชีวิตผมสักทีคุณธาริต ถือว่าผมขอร้อง” เวลานี้ไม่ใช่แค่ครามที่เจ็บ ก้อนเนื้อในอกของธาริตก็ไม่ต่างกัน ยิ่งนัยน์ตาของคนรักเก่ามีน้ำคลอเอ่อจวนเจียนจะหยดยิ่งตอกย้ำความเลวระยำที่ทำไว้

“ไม่รับคำขอได้หรือเปล่า” ธาริตกระซิบ เขาเอื้อมมือออกมา หมายจะเช็ดครามบ้ำตาบนแก้มนวล หากถูกปัดออกจะเสียหลัก

“ตอนที่คุณพูดจาเฮงซวยใส่ ตอนที่คุณไล่ผมเหมือนหมูเหมือนหมา ผมเลือกได้หรือเปล่า ผมเลือกได้บ้างไหม! ” ครามระเบิดอารมณ์จนตัวสั่น

“จะต้องให้ผมทำยังไง ก้มลงไปกราบคุณเลยไหม เราถึงจะไม่ต้องเจอกันอีก! ”

“คราม... ผมขอโทษ” เขาคราง ความรู้สึกผิดท่วมท้น ภาพวันที่ครามพนมมือร้องขอยังติดอยู่ในความรู้สึก ชัดเจนคล้ายทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

“ต่อให้คุณพูดอีกร้อยคำขอโทษมันก็แก้ไขอะไรไม่ได้ หยุดตอแยผมสักที ตอนนี้ผมก็ใช้ชีวิตของผม คุณก็ใช้ชีวิตของคุณ ไม่มีเหตุผลเลยว่าเราจะมายุ่งเกี่ยวกันอีกทำไม”

ครามยกมือเช็ดน้ำตา รู้สึกแน่นหน้าออกเหมือนมีอะไรจะระเบิดออกมา เขาไม่อยากจะให้เขาเห็นภาพครามที่อ่อนแอ ยืนแทบไม่ได้ด้วยขาของตัวเอง ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดแล้ว

“เพราะผมระ...”

“หยุดนะ! หยุดเลย! แต่ละคำที่ออกจากปากคุณมันก็แค่ลมปาก ผมเลิกโง่ให้คุณสนตะพายมานานแล้ว! ” ครามสะอื้น ยิ่งปิดบังก็เหมือนยิ่งเปิดเผย วันนี้เองที่ครามรู้แจ้งแก่ใจ

รอยแผลของเขามันยังไม่หาย มันไม่เคยหาย ยิ่งปิด ยิ่งเก็บ ยิ่งกลัดหนอง

“ผมขอโทษ เรามาเริ่มกันใหม่..” ธาริตพยายามประคองคนรัก ครามตัวเล็ก เนื้อตัวสั่นพร่าไปหมดจนคนมองกลัวจับใจครามสูดหายใจลึก เขาพยายามก้าวเขาออกไปข้างหน้าอย่างมั่นคง มือเรียวเปิดประตู ผลักไสเขาออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี

“มันจบไปแล้วคุณธาริต และผมจะไม่มีวันเริ่มอะไรอีก..”

ครามล็อกประตูกระจกจากด้านล่าง ร่างบอบบางหันหลัง ไม่สนใจเสียงทุบกระจกของธาริต เขาเดินไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาเพื่อจัดการอารมณ์ให้เข้าที่เข้าทาง

มือเรียวเขี่ยเศษอาหารใส่ถุง ผูกมันลงถังแล้วเรียยงจานใส่เครื่องล้าง มันไม่ได้มากมาย แต่เขาเหนื่อยล้าเกินกว่าจะออกแรงแล้ว

เขาตามรดิศขึ้นมาด้านบน พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าเครื่องปรับอากาศบริเวณห้องนั่งเล่นกำลังทำงาน รดิศนั่งกดโทรศัพท์ในขณะที่น้องคีนนอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟา หมอนนุ่มนิ่มและผ้าห่มรูปไดโนเสาร์ถูกคลี่มาคลุมให้เด็กสี่ขวบอย่างบรรจงทีเดียว

“ขอโทษทีคุณดิศ วันนี้รบกวนออกด้านหลังร้านนะครับ ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะ” ครามมองนายแพทย์หนุ่มอย่างลุแก่โทษ เขาใช้อารมณ์มากเกินไป พอเห็นว่าธาริตกลับไปได้ครามก็รีบออกไปดึงประตูม้วนด้านหน้า

“คราม... ผมว่าคุณปิดมานานเกินไปแล้ว” นายแพทย์หนุ่มถอนใจ เขาสบตาครามอย่างจริงจัง ไม่เหลือที่ว่างไว้ให้สำหรับคำโกหก

“คุณธาริตเป็นพ่อน้องคีนใช่หรือเปล่า...”


------------------------------------

ตอนที่เเล้วคำผิดเยอะมาก เขินเลยค่ะ 555 ขอบคุณนะคะที่ช่วยดูแล ถ้ามีอีกรบกวนช่วยสะกิดได้เลยนะคะ จะรีบมาแก้ไขค่ะ
แล้วก็ เรามีจดหมายที่เป็นรูปวาดของน้องคีน คิดว่าไฟล์ใหญ่ไปเลยอัพที่เล้าไม่ขึ้น ก็เลยขออนุญาตเอาไปแปะไว้ที่ #ปะป๊าคราม  แทนนะคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 24-08-2019 15:49:53
 เรายินดีถ้าหมอจะเป็นพระเอก​ พ่อของลูกก็ไม่จำเป็นต้องเป็นสามีตลอดไป​ อย่าให้คนดีต้อวเป็นพระรองเสมอไปเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 24-08-2019 16:05:13
เฮ้อ ก็ทำกับเขาไว้ขนาดนั้น แก้วที่แตกแล้วจะทำให้เหมือนใหม่มันก็ไม่ใช่แก้วใบเดิม
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 24-08-2019 16:37:50
ครามใจแข็งดีจังเลย จริงๆถ้าไรท์วางตัวให้ ธาริตหรือรดิศเป็นพระเอกก็ได้หมดนะคะ แตาอยากอ่านอดีตเหมือนกันว่า ธาริตทำแบบนั้นกับครามทำไม
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 24-08-2019 16:54:30
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: totorobabii ที่ 24-08-2019 16:57:26
เลิกกันตอนนั้น... ทำกับครามขนาดนั้นเลยหรอ
 :z6:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 24-08-2019 17:12:40
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: greenapple ที่ 24-08-2019 18:52:55

เศร้าเลย

เฮ้อ...


 :mew1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 24-08-2019 18:59:11
สงสารครามอ่ะ ผ่านอะไรมาตั้งเยอะ จะกลับมามันไม่ง่ายหรอกนะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Ajeanji ที่ 24-08-2019 22:10:54
คุณธาริต ขอโอกาสเริ่มใหม่ง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ ทำกับครามถึงขนาดนั้น ครามต้องเจอต้องผ่านอะไรกว่าน้องคีนจะโตได้ขนาดนี้ น่าเห็นใจครามนะ ตอนนี้ก็เหมือนชีวิตจะเป็นไปได้ดี ธาริตก็เข้ามาสะกิดบาดแผลให้เปิดขึ้นมาอีกครั้ง ลุ้นไปกับครามต่อค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 24-08-2019 22:27:47
 :hao5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 24-08-2019 22:34:25
พูดเหมือนโดนบีบจากที่บ้าน
แต่ก็ไม่น่าทำกัยครามแบบนั้น  :hao5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 24-08-2019 22:50:03
ยังไงก็เชียร์พ่อพระเอกแหละน้าา

จะรฟังเหตุผล
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 24-08-2019 23:35:29
สงสารคราม แต่ไม่รู้สึกเห็นใจในตัวธาริตเลยสักนิดเดียว
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 25-08-2019 00:28:36
โอ้ยยยย เอ็นดูปะป๊า

ส่งกำลังใจให้ปะป๊าครามกับหมูคีน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 25-08-2019 00:52:01
โถ คุณหมอ เราเชียร์หมอนะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 25-08-2019 13:06:30
 :katai1:. ถึงขนาดไหว้ ......ก็เจ็บปวดเกินไป....ขอให้ธาริตเจ็บปวดยิ่งกว่าคราม....ขอให้ครามใจแข็งยิ่งกว่าหินผา...
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Wwavez ที่ 25-08-2019 15:22:08
โดนแบบนั้นก็ไม่แปลกที่ใครจะอยากกลับไปวนลูปล่ะ รอปมคลายมากอยากรู้ละ ตอนนี้เลิ้ปหมอมาก ทั้งฉลาดทั้งแสนดี เอาอีกๆชอบความแสดงออกกับครามต่อหน้านังธาริต :z2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 25-08-2019 20:57:56
ตัดใจเถอะคุณพ่อ ครามมีน้องคีน น้องคีนมีคราม เป็นครอบครัวที่ดีแล้ว อย่ามาสร้างปัญหาให้เค้าอีกเลยนะ ที่สำคัญ อย่ามาทำให้น้องคีนเสียใจนะะะ ไม่ยอมจริงๆด้วยอันนี้

ปล เราก็อยากกินคุกกีชอกกะแลดฝีมือน้องคีนบ้างอะ มีขายที่ไหนมั้ยคะ น้ออออนนนนนนนนนน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: naezapril ที่ 25-08-2019 22:49:17
จะได้ง้อกันสำเร็จไหมเนี่ย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 25-08-2019 22:56:44
น้องคีน น่าเอ็นดู
ธาริตย้ายมาอยู่ใกล้ครามใช่มั้ย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 25-08-2019 23:45:47
 ถ้าฟังความข้างเดียวจากคราม ธาริตทำแบบนั้น..ก็ไม่น่าให้อภัยมากๆเลยนะคะ
แต่เราอยากรอฟังจากทางธาริตอีกที ว่าตกลงแล้วในอตีตมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ถึงได้ทำแย่ๆขนาดนั้น
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 25-08-2019 23:45:56
คุณหมอฉลาดมาก ไม่ก็คงได้ยิน ยากหน่อยแหละที่จะง้อ ใจร้ายเอาไว้เยอะ
ยังไม่เชียร์ทีชเช่อร์นะตอนนี้ เพราะเห็นครามร้องไห้แล้วสงสารมาก ไม่เห็นกันน่าจะดีกว่า
มันเจ็บน่ะ ส่วนคุณหมอน่าสงสาร รักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่ง

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 26-08-2019 00:28:54
ไหวมั้ยน้อ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: kikilululu ที่ 26-08-2019 03:01:56
ไม่ต้องมีใครเป็นพ่อน้องคีน มีป๊ะป๊าครามคนเดียวก็พอเนาะลูกเนาะ
นี่ขนาดยังไใ่พาไปพาร์ทอดีตคือเราเตรียมจัดการธาริตแล้วอ่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 26-08-2019 14:10:40
          ดราม่า  :mew4:

ไปอีกอดีตของทั้งคู่คงเจ็บปวดน่าดู สู้ๆนะค่ะ
         
         รออ่านตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Itra-Nee ที่ 26-08-2019 14:11:45
คุณธาริตบอกว่าคุกกี้อร่อย เนี่ยไปหาซื้อคุกกี้ช็อคมานั่งกินแล้วนะ  :mc4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: SoSweetCB ที่ 26-08-2019 15:13:15
สงสารครามมมม เราอยากรู้ตอนที่เลิกกัน จะมีแฟลชแบ็กมั้ยคะ  :mew4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 26-08-2019 20:07:27
 เฮ้อ ทำกับเค้าขนาดนั้นจะกลับมาง่ายไปหรือป่าวหนอ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: nonnn ที่ 26-08-2019 21:03:28
ดูจากท่าทางของธาริตแล้ว
เดาว่าน่าจะมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ต้องเลิกกับครามเปล่า??
เพราะเท่าที่เห็น...ธาริตก็ดูออกจะรักครามดี?? ขนาดแหวนคู่ยังเก็บไว้เลย
นี่ถ้าธาริตเลวแบบสุดกู่ตั้งแต่แรกคงยุให้ครามคู่กับคุณหมอไปแล้ว
แต่เหมือนเลวก็เลวไม่สุดเพราะพฤติกรรมหลายๆอย่างที่แสดงออกมานี่ล่ะ
เอาเป็นว่าถ้านางยังรักครามอยู่จริงๆ แต่มีเหตุผลบางอย่างที่ต้องทำแบบนั้น
ก็คงต้องรอดูกันต่อไปว่าธาริตจะจัดการกับปัญหานี้ยังไง เพราะครามดูใจแข็งมาก(ก ไก่ล้านๆตัว)
ใช่ว่ามาง้อสองสามครั้งแล้วจะได้ผล นี่ก็แอบคิดอยู่ว่าจะมีช่วงไหนที่ครามเริ่มใจให้ธาริตอ่อนบ้าง
แล้วตอนนี้ภรรยาของธาริตไปอยู่ไหน ทำไมอยู่ๆธาริตนางหนีมาหัวหินคนเดียวได้??

ป.ล.น้องคีนน่ารักมากกกกกกกกก ไม่แน่ว่าที่ครามยอมใจอ่อนก็น่าจะได้น้องคีนนี่ล่ะเป็นตัวช่วย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 26-08-2019 22:07:52
อยากรู้เลยว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นตอนนั้น  :katai1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-08-2019 07:44:43
ติดตามจ้า~
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: porjj ที่ 27-08-2019 10:20:48
ที่เลิกกันไปต้องมีเหตุผลอื่นอีกแน่เลย
ครอบครัวของธาริตเหรอ
น้องคีนน่ารักมากๆ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 27-08-2019 13:01:06
รอไรท์มาต่อนะคะ..  :katai2-1: :katai4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 27-08-2019 16:10:15
อดีตของคราม
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 3 -- ○ หน้า 7 ○ 24.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 28-08-2019 06:02:01
พอครามพูดว่าไล่อย่างหมูอย่างหมานี่แบบชั้นขึ้นเลย :angry2: ทีตอนนี้ทำมาอ้อนวอนแล้วบอกรัก หึ!! อย่าหวังเลยธาริต :katai4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Tulah ที่ 28-08-2019 16:13:36
บทที่ 4



ร้านกาแฟที่ครามทำงานมักจะมีขาประจำอยู่ไม่กี่คน แต่ในทุกวันอาทิตย์ช่วงบ่ายครามจะเฝ้ารอคนคนหนึ่งเสมอ ทุกครั้งที่ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาสั่งกาแฟ ครามมักจะตีสีหน้าไม่ถูก ได้แต่ก้มหน้างุดแต่หูกางคอยฟังเสียงทุ้มแสนไพเราะนั่น ตั้งแต่วันนั้นที่ธาริตถามชื่อครามแล้วยิ้มให้ เขาก็ไม่เคยพูดอะไรอีกนอกจากเข้ามาสั่งกาแฟ ดื่มที่ร้านจนหมด และออกไป

“ชะเง้อหาใครยะ คอยาวเป็นยีราฟแล้ว” หญิงสาวร่างท้วมเหล่มองคราม แสร้งถามทั้งที่รู้แก่ใจ

วันนี้เขารับหน้าที่ล้างแก้วด้วย เด็กหนุ่มจึงแอบหันมาชะโงกมองหน้าร้านอยู่บ่อย ๆ ต่างจากตอนประจำส่วนแคชเชียร์ที่จะต้องมองออกหน้าร้านตลอดเวลา

“เปล่าสักหน่อย” ครามส่ายหัว ตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้ว เขาคงไม่มา

“รอก็บอกมาเถอะ ชอบเขาไปแล้วสิท่า” เธอหัวเราะ แต่ครามอายม้วน เขาก็คิดว่าการเฝ้ารอคนที่รู้จักกันเพียงแค่ชื่อมันออกจะประหลาดไปสักหน่อย

ครามทำงานอย่างตั้งใจ แต่พอมีเวลาก็แอบชะโงกหน้ามองประตูร้าน ตั้งแต่ฟ้าสว่างจ้าจนตอนนี้มืดสนิทมีเพียงไฟนีออนแล้ว

..เขาไม่มาจริง ๆ ..

ครามเช็ดโต๊ะ ยกโต๊ะเก้าอี้ขึ้นเก็บ ปิดไฟบางดวงและไฟหน้าร้านเพื่อเป็นสัญลักษณ์ว่าปิดให้บริการแล้ว เขาถอดผ้ากันเปื้อน แวะเข้าไปเอากระเป๋า เขาช่วยพี่พนักงานคนอื่นปิดล็อคร้าน โบกมือร่ำลาและเตรียมตัวออกไปป้ายรถเมล์ มือเรียวเปิดดูกระเป๋าสตางค์ เหรียญในกระเป๋าก็เหลือแค่หกบาท ลองจ่ายแบงก์ร้อยคงโดนไล่ตะเพิดลงจากรถเมล์ หรือไม่กระเป๋าคงแก้เผ็ดเขาด้วยการนับเหรียญทอนแน่

ครามหันมองพี่ ๆ ที่แยกย้ายกันหมดแล้ว เหลือเพียงตัวเขาที่ยืนอยู่หน้าร้านเพียงลำพัง ครามตบกระเป๋า หวังจะหาเหรียญเพิ่มอีกเพียงบาทสองบาทให้พอค่ารถเมล์ร้อน

“อ้าว มาไม่ทันซะแล้ว” ครามเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียง ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ สวมเชื้อเชิ้ตกับกางเกงสแล็คดูเรียบร้อยปรากฏกายขึ้นตรงหน้า ครามคอยเขาเกือบทั้งวัน แต่เขาดันมาเวลาที่ร้านปิดเสียนี่

“มาช้าไปหน่อยเดียวเองครับ” ครามยิ้ม ลืมเรื่องเหรียญบาทไปสนิทใจ

“เสียดายชะมัด แล้วนี่คุณจะกลับบ้านเหรอ”

“ครับ เดี๋ยวไปรอรถเมล์ป้ายข้างหน้า คุณล่ะ” ครามใช้สองมือกุมสายกระเป๋า เขาประหม่าจนไม่รู้จะเอามือไม้วางไว้ตรงไหน

“คงไปกินข้าว เดินไปพร้อมกันก็ได้ ผมจอดรถทางนั้น” ธาริตผายมืออย่างสุภาพ ไม่รู้ว่าเขาจงใจส่งยิ้มแบบที่จะทำให้คนมองเสียหลักง่าย ๆ หรือเปล่า คนมองเองก็กลัวจะหัวใจวาย สุดท้ายจึงหลบตาทำราวกับอิฐปูทางเท้าน่าสนใจเสียเต็มประดา

“คุณเรียนปีอะไรแล้ว”

“ผมไม่เรียนแล้วครับ ยี่สิบสี่แล้ว” ครามว่า ไม่ได้บอกเขาว่าครามเรียนสายอาชีพ วุฒิสูงสุดคือปวส. ไม่ได้เรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยเพราะเขาส่งตัวเองเรียนไม่ไหว รีบทำงานหาเงินมันตั้งหลักได้ไวกว่า

“อายุเท่ากัน แต่คุณดูเด็กกว่าผมเยอะเลย” ธาริตหัวเราะ ท่าทีของชายหนุ่มเป็นไปอย่างสุภาพ เมื่อสุดทางเดินฟุตปาธต้องลงมาเดินริมถนน เขาก็ขยับให้ครามเข้าไปเดินด้านใน

“ไม่หรอกครับ ดูภูมิฐานสิน่าอิจฉา คุณเป็นอาจารย์ที่นี่เหรอ” ครามไม่กล้ามองหน้าเขาเท่าไหร่ อยู่ใกล้ก็ไม่กล้า รู้สึกเหมือนตัวเองตัวหดเล็กลงเมื่ออยู่ข้างเขา

“เปล่าหรอก ผมมาเรียนปริญญาโท” ครามฟังเรื่องราวของธาริตแล้วก็รู้สึกว่าทั้งที่อายุเท่ากัน แต่อนาคตของธาริตดูยาวไกลกว่าเขาเป็นไหน ๆ ที่อีกฝ่ายกำลังเรียนอยู่ ก็เป็นปริญญาโทใบที่สองแล้ว

“คุณกินข้าวหรือยัง” คนตัวใหญ่ถาม ขายาวหยุดก้าวเมื่อถึงลานจอดรถ

“ยังครับ คงกลับไปกินที่บ้าน” ระยะทางจากลานจอดรถไปถึงที่ตั้งร้านกาแฟไม่น้อยเลย นี่คงเป็นครั้งแรกที่ครามอยากให้มันยืดยาวกว่านี้อีกสักหน่อย

“ถ้าไม่รังเกียจ ผมอยากจะชวนคุณไปเป็นเพื่อนกัน” ธาริตพยายามจ้องตาคราม แต่ดวงตากลมชวนมองคู่นั้นกลับหลบเลี่ยงเสมอ

“คือ ผม...” คนตัวเล็กละล้าละลัง เหลือบมองรถไม่กี่คันในลานจอด มีแต่ยี่ห้อแพง ๆ ทั้งนั้น ครามกลัวไปป้ำเป๋อใส่เขา อีกอย่าง ครามกลัวว่าเงินจะไม่พอ

“รังเกียจผม?” ธาริตเติมคำในช่องว่าง เขาถอยหลังหนึ่งก้าว สายตาสื่อถึงความเสียใจแจ่มชัด ภาษากายของเขาทำครามใจอ่อนยวบ

“เปล่าครับ ผมแค่เกรงใจ” ครามตอบอย่างสุภาพ

“ถ้าเรื่องนั้นก็ช่างมันเถอะ แต่ถ้าคุณไม่ไว้ใจ ผมจะพาไปร้านในละแวกนี้ที่คุณคุ้นเคย ถ้าคุณมีคุณแม่ที่เข้มงวด ผมจะพาไปส่งที่บ้านก่อนสี่ทุ่มและลงไปรายงานตัวด้วย”

ครามไม่มีแม่คอยอยู่ที่บ้าน เขามีแต่รูปแม่เป็นตัวแทน ไม่มีรูปพ่อ รู้แค่ว่าเป็นลูกคนจีน ป้าของครามเคยเจอเขาอยู่แค่สองหนเท่านั้น ดังนั้นครามจึงอยู่กับป้ามาตั้งแต่จำความได้ รู้แค่ว่าแม่ไปทำงานอยู่ภาคใต้ ตอนเด็ก ๆ แม่ส่งเงินมาให้ป้าทุกเดือน มีของเล่นให้ครามบ้าง พอรู้ตัวอีกทีป้าก็บอกว่าแม่ไปอยู่กับไอ้ฝรั่งขี้นกที่เมืองนอกแล้ว

ป้าของครามแก่มาก เมื่อปีที่แล้วเธอลื่นล้มในห้องน้ำ ศีรษะกระแทกขอบปูน ครามจะพาป้าไปหาหมอ แต่เธอโบกมือไล่ บอกว่าแค่หัวโนเท่านั้นไม่เห็นจะต้องถึงโรงพยาบาล ผ่านไปคืนเดียวป้าก็แน่นิ่ง ปลุกอย่างไรก็ไม่ตื่น หมอบอกว่าเลือดคั่งในสมอง ครามพาป้ามาหาหมอสายเกินไป สุดท้ายโอกาสรอดก็ไม่มี

ป้าไม่ได้ทิ้งอะไรไว้ให้ครามมากมายนัก บ้านที่อยู่ปัจจุบันก็ยังเช่าเขาอยู่ เธอเป็นเพียงแม่ค้าขายข้าวแกงในตลาด เป็นโชคของครามที่ป้าขยัน ประหยัดและมัธยัสถ์ ยอดเงินในบัญชีจึงมีมากหน่อยแต่ครามก็ไม่เคยคิดใช้มัน

ตั้งแต่นั้นบ้านในใจของครามจึงไม่เหมือนเคย ไม่มีเสียงเคาะกระทะตั้งแต่ตีสี่ ไม่มีเสียงร้องเรียกให้เขาลุกจากที่นอนก่อนป้าจะออกไปขายของ วันหยุดของครามว่างเปล่า เขาไม่ต้องออกไปช่วยป้าตักกับข้าวขายอีกแล้ว

ครามคิดถึงบ้านว่างเปล่าแล้วก็ลอบถอนใจ ตากลมทอดมองธาริตที่ยืนคอยเขาอย่างมีความหวัง สุดท้ายครามก็ใจอ่อนให้เขาจนได้

“คุณช่วยกลับมาส่งผมที่ป้ายรถเมล์ข้างหน้านี่ก่อนสี่ทุ่มก็พอ ผมไม่อยากเสียค่าแท็กซี่”

รถยนต์ของธาริตเป็นรถยุโรปยี่ห้อที่เห็นกันจนเจนตาในหนังในละคร ครามนั่งตัวแข็งทื่อ ปิดประตูอย่างระมัดระวังเพราะกลัวจะทำอะไรหักพัง

“อย่าลืมคาดเบลท์ด้วย” ธาริตกำชับ แต่อีกฝ่ายดูเก้กังจนสัมผัสได้ “ผมขออนุญาตนะ”

ร่างสูงใหญ่ชะโงกตัวข้ามเกียร์มาดึงเข็มขัดนิรภัย ครามหลับตาปี๋ ใจเต้นรัว กลัวว่าจะเหมือนในละครที่จะต้องถูกล่วงเกินไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เขาอยากจะเขกหัวตัวเองนัก ไม่รู้คิดถูกหรือผิดที่ตามธาริตมา

“เรียบร้อย ออกเดินทางได้” เสียงทุ้มดังใกล้ใบหู เขาได้ยินเสียงดังกริ๊กเมื่อเข็มขัดเสียบเข้าล็อค ธาริตไม่ได้แตะต้องตัวครามเลยสักนิด มีแค่ระยะห่างที่อยู่ในขีดอันตรายเท่านั้นที่ทำให้ใจหายใจคว่ำ

“ขอบคุณครับ” ครามพูดตามมารยาท เขามองนอกหน้าต่าง ขอบคุณความมืดที่ทำให้ธาริตไม่เห็นว่าเลือดมันสูบฉีดขึ้นหน้าจนแทบระเบิดได้

ท่าทางของบาริสต้าตัวเล็กทำให้ธาริตเผยยิ้ม ครามไม่ใช่คนใจกล้า เขาหยั่งเชิงมาหลายสัปดาห์จนกลัวว่าปลาจะไม่กินเหยื่อ นักศึกษาปริญญาโทที่แวะมาดื่มกาแฟฆ่าเวลาถูกใจครามแต่แรกเห็น ดวงตากลมที่โค้งเป็นเสี้ยวพระจันทร์ยามผลิยิ้มทำให้คนมองมีความสุข ท่าทีป้ำเป๋อยื่นแก้วเปล่ามีรูปยิ้มให้เขายิ่งทำให้รู้สึกว่าครามไม่ได้มีแค่หน้าตาที่น่ารัก

..เขาอยากจะรู้จักให้มากกว่านี้..

ร้านที่ธาริตพามาไม่ใช่ร้านหรูหราราคาแพงอย่างที่ครามนึกกลัว เขาแค่พาครามมาร้านข้าวต้มชื่อดังใกล้มหาวิทยาลัยเท่านั้น เมื่อสบายใจขึ้น ครามก็เป็นตัวเองมากขึ้นด้วย เขานั่งลงตรงข้ามกับธาริต รับเมนูจากเด็กเสิร์ฟเปิดไปมาคอยให้ธาริตสั่งก่อน

“เอากุ้งอบเกลือครับ แล้วก็ต้มยำกุ้ง” ธาริตปิดเมนู

“คุณจะกินอะไร สั่งอีกสองอย่าง” มือใหญ่รับแก้วใส่น้ำแข็งจากเด็กเสิร์ฟอีกคนที่เอามาวาง เขาหยิบขวดน้ำมาแกะแล้วจัดการเทให้ครามแก้วหนึ่ง ตัวเองแก้วหนึ่ง

“ผมเอาเอาทอดมัน..กุ้ง” ครามทำตาโต เหมือนเพิ่งจะนึกได้ว่าเมนูกุ้งชักจะเยอะเกินไป “เอ้อ เปลี่ยนเป็น ปลาใบขนุนทอด กับผัดผักบุ้งไฟแดงดีกว่าครับ”

“เอาทอดมันกุ้งมาเพิ่มก็ได้นะถ้าคุณจะกิน” ธาริตเอ่ยขึ้น แต่ครามส่ายหน้ารีบส่งเมนูคืนให้เด็ก

“สี่อย่างก็กินกันพุงกางแล้วคุณธาริต จะขุนผมให้กลิ้งกลับบ้านเลยหรือยังไงครับ” คนพูดหยิบแก้วน้ำมาดูดแก้เก้อ แต่แล้วก็ต้องสำลักเมื่อได้ยินสิ่งที่ธาริตตอบกลับ

“ถ้าคุณตัวกลม ๆ ก็คงดู...น่ารัก” ครามไม่รู้ว่าเขามันปากหวานเกินมนุษย์หรือเป็นพวกไม่รู้จักหวงคำชม แต่จะอย่างไรก็ล้วนเป็นภัยกับใจครามทั้งสิ้น

“กินดีกว่ามั้ยครับ” ครามรับจานข้าวจากเด็ก มือเรียวหยิบช้อนส้อมขึ้น แต่เพิ่งจะนึกได้ว่ากับข้าวยังไม่มาสักอย่างยิ่งทำให้เสียฟอร์มหนัก

“เป็นคนอารมณ์ดีนะคุณเนี่ย” ธาริตเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ชวนคุยเรื่องอื่นเมื่อเห็นว่าครามเริ่มจะทำอะไรไม่ถูก

“ทำไมมาทำงานร้านกาแฟล่ะ”

“ผมชอบกลิ่นกาแฟ มันหอมดี ดมแล้วรู้สึกโล่ง ที่นี่การจัดการเยี่ยม มีหลักสูตรให้ไปเรียนก่อนทำงานแล้วยังได้ค่าขนม ผมกะจะเอาไว้ใช้กับที่ร้านถ้ามีโอกาสได้เปิด” น้ำเสียงไพเราะเอ่ยยืดยาว เขาชอบภาษากายของธาริต อีกฝ่ายนั่งนิ่งไม่วอกแวก พยักหน้าตามไปด้วยเวลาครามพูด สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ทำให้ครามรู้สึกว่าอย่างน้อยก็มีคนใส่ใจจะฟังเขาจริง ๆ

“ดีนะ คุณยังมีฝัน จนถึงตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าอยากทำอะไร”

ธาริตยักไหล่ เขาจบปริญญาตรีและโทเกี่ยวกับการศึกษาและเทคโนโลยีการบริหารการศึกษาจากประเทศอังกฤษ พอย้ายกลับมาไทยแม่ก็เคี่ยวเข็ญให้เขาเรียนบริหารธุรกิจอีกใบเพื่อเอาไว้สร้างคอนเน็คชั่น

“อย่างน้อยคุณก็ยังมีโอกาส” ครามออกความเห็น เขาพูดความจริง ไม่แฝงแววตัดพ้อต่อว่าโชคชะตา เพราะครามว่ามันเสียเวลาเปล่า เขาเปลี่ยนอะไรไม่ได้ อย่างเดียวที่ทำได้คือก้าวไปข้างหน้า ทำทุกอย่างให้ดีกว่าวันนี้เท่านั้น

“ก็หวังว่าจะมี” ธาริตมองหน้าคราม แววตาเขาทำให้คู่สนทนารู้ว่าตอนนี้คงกำลังพูดคนละเรื่องเดียวกันแล้ว ครามจึงได้แต่เปลี่ยนเรื่อง

“กินข้าวเถอะครับ”

ธาริตยืดตัว จานกุ้งขาวตัวโตอบเกลือทั้งเปลือกเรียงกันมาพร้อมน้ำจิ้มซีฟู๊ดวางลงตรงหน้า พร้อมกับต้มยำกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ เขาชอบร้านนี้เพราะมันสีส้มลอยฟ่องดูข้นน่ารับประทาน สีสันสวยงามมาจากมันหัวกุ้งที่ต้มมาล้วน ๆ ไม่ต้องเติมนมเติมกะทิให้ดูข้นขึ้นแบบหลาย ๆ ร้าน

ธาริตตักอาหารให้คราม เห็นท่าทางเล็มไอ้นั่นนิดไอ้นี่หน่อยของคนตรงข้ามทำให้เขาอยากมองต่อไปอีกนาน ๆ ชายหนุ่มใช้มือแกะกุ้ง พอบิตรงหัวออก มันสีแดงก็พุ่งปรี๊ดเข้าเสื้อเขา

“ผมชอบกินมันมากนะ แต่แกะยากเหลือเกิน” ธาริตบ่น เขาละมือไปหยิบเอาทิชชูในกล่องแต่ท่าทางคงดูทุลักทุเลเกินไปครามจึงช่วยหยิบมันแล้วส่งมาให้

“คุณหันตรงหัวเข้าหาตัวมันก็กระเด็นใส่เสื้อสิ” ครามหยิบกุ้งขึ้นมาตัวหนึ่ง สอนธาริตแกะอย่างถูกต้องไม่ให้มันเยิ้ม ๆ กระเด็นไปทางไหนอีก

“ขอบคุณมาก” ธาริตมองกุ้งตัวใหญ่ที่เลาะเปลือกออกหมดบนจานตัวเองแล้วอมยิ้ม แล้วยิ่งยิ้มกว้างขึ้นอีกเมื่อครามวางกุ้งแกะแล้วอีกตัวบนจานกลาง

“เช็ดมือแล้วก็กินเถอะครับ ผมมือเลอะคนเดียวพอ” ครามว่า เป็นอันว่าเขายึดจานกุ้ง แกะโยนเปลือกใส่จานว่างข้างกันแล้วก็แบ่งเอาเนื้อให้อีกฝ่าย

“ขอบคุณครับ” ธาริตคันไม้คันมืออยากจะตักอาหารแล้วป้อนคนตรงข้าม แต่ก็ยังต้องสำรวมกิริยา สุดท้ายเขาจึงได้แต่ตักอาหารใส่จาน คอยดูแลเติมน้ำในแก้วที่พร่องลงจนจบมื้ออาหารอย่างสุภาพ

“ห้าร้อยสิบสองบาทครับ” เด็กเสิร์ฟกดเครื่องคิดเลข ครามหยิบกระเป๋าเงินแต่ไวสู้ธาริตไม่ได้ มือใหญ่ชิงวางแบงก์พันลงในมือเด็ก

“ผมช่วยออก” ครามนับเงิน หยิบแบงก์ร้อยออกมาสามใบ เขารู้ว่าธาริตมีสตางค์ แต่ไม่อยากจะถูกมองไม่ดี ถึงไม่รวยอย่างเขาแต่ครามก็รับผิดชอบค่าอาหารของตัวเองได้

“ไม่เป็นไรครับ ผมพาคุณออกมาก็ควรจะเลี้ยง” คนพูดยิ้ม เขาสังเกตเห็นแววตาดื้อดึงของอีกฝ่ายจึงเอ่ยต่อไป “ถ้าครามอยากเลี้ยง เอาไว้มื้อหน้า”

“แบบนี้เรียกมัดมือชกหรือเปล่าคุณธาริต” ครามลุกขึ้นจากเก้าอี้ ไม่ได้ตอบตกลงเขาทันทีทันใด

“ขอความกรุณาต่างหาก”

ธาริตยิ้ม พูดราวกับตัวเองเป็นลูกเจี๊ยบตัวน้อย ๆ ที่ครามจะกำก็ตายจะคลายก็รอด เขาปลดล็อกประตูรถ คราวนี้ครามไม่รอให้เขามาคาดเข็มขัดให้เหมือนรอบแรก เจ้าของรถขับออกไปช้า ๆ เขาวนรถเพื่อจะกลับไปยังป้ายรถเมล์บริเวณประตูด้านข้างของมหาวิทยาลัย

“ยังมีรถเมล์แน่นะ” เสียงทุ้มถาม ตอนนี้สามทุ่มสี่สิบห้าเข้าไปแล้ว ธาริตจอดเลยป้ายรถเมล์ไปหน่อยเพื่อที่รถจะได้เข้าป้ายได้สะดวก และเขาก็รอส่งครามได้ด้วย

“ยังมีครับ... อ๊ะนั่นไง” ครามเห็นตัวเลขบอกสายบนป้ายไฟผ่านกระจกมองข้าง รถคันใหญ่เคลื่อนเข้ามาด้านหลัง “ผมไปนะครับ ขอบคุณมาก” เขาหันไปเปิดประตู แต่มันไม่ยอมเปิด

“อาทิตย์หน้าผมจะมารับที่ร้าน ตกลงไหม” ครามมองหน้าเขา เห็นมือใหญ่อยู่ในตำแหน่งเตรียมจะปลดล็อกให้ “ถ้าคิดช้า พลาดรถผมไม่รู้ด้วยนะ”

“เจอกันอาทิตย์หน้าครับ ปลดล็อกให้ผมได้แล้ว” พอออโต้ล็อคถูกปลด ครามก็กระโดลงจากรถ คิดในใจว่าธาริตเจ้าเล่ห์เพทุบายเหลือเกิน ถึงอีกฝ่ายไม่ถาม เขาก็คงตกลงเพื่อที่จะเลี้ยงข้าวคืนอยู่ดี

“กลับบ้านดี ๆ นะคราม” ธาริตลดกระจก ตะโกนเสียงดังให้ครามได้ยิน คนฟังได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ วิ่งหนีอายขึ้นรถเมล์ไป

เขาเห็นครามเดินมานั่งแถวหลัง เจ้าตัวลอบหันมามองผ่านกระจกใสบานใหญ่ขณะรถเมล์ออกตัว แต่เมื่อเห็นว่ารถยุโรปยังจอดที่เดิมครามก็รีบหันหลังกลับ ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขารอส่งจนลับสายตา

----------------------------

วันอาทิตย์ของครามมาถึงช้ากว่าปกติ คงเป็นเพราะครามจดจ่อและเฝ้ารอจนเกินไป เขารู้อยู่แล้วว่ายังไงธาริตก็ต้องมา แต่ก็ยังเผลอเหลือบมองไปที่ประตูร้านอยู่เสมอ

“มาแล้ว ๆ” พี่คนเดิมที่วันนี้สลับมาทำงานเก็บล้างสะกิดสีข้างคราม แต่ชายหนุ่มก้มหน้างุดซ่อนแก้มขึ้นสีเพราะอับอายที่โดนจับไต๋ได้

“อะไรเล่า..”

ธาริตไม่ได้ตรงมาสั่งกาแฟอย่างทุกครั้ง แต่มายืนจ้องมองตู้แช่ขนมอย่างชั่งใจ วันนี้ครามอยู่ประจำที่สเตชั่นขนม หน้าที่ในการอุ่นร้อน หรือจัดขนมและอาหารที่โชว์ไว้ในตู้ลงจานเป็นของเขาทั้งหมด

“คุณลูกค้าสนใจเป็นตัวไหนดีครับ”

“ผมอยากหาอะไรรองท้องก่อนไปกินอาหารเย็น” เจ้าของร่างสูงใหญ่เอ่ย วันนี้เขามาตอนเกือบจะห้าโมงแล้วเพราะติดพรีเซนท์งานยืดยาว ขนมบนชั้นในตู้กระจกร่อยหรอ ส่วนของคาวก็เหลืออีกแค่สองอย่าง

ครามมองหน้าเขา การอ่านสายตาและความสนใจของลูกค้าเป็นความสามารถที่บาริสต้าควรมี ธาริตเหลือบมองครัวซองต์กับซีซ่าร์สลัดแค่แวบเดียวแล้วหันกลับมามองของหวานที่วางเรียงกันอย่างลังเล

“ผมขออนุญาตแนะนำเป็นของหวานนะครับ ถ้าคุณลูกค้าชอบทานแบบที่มีครีม รสหวานกำลังพอดีตอนนี้ยังมีเค้กมะพร้าวอยู่ ถ้าคุณชอบผลไม้จะรับเป็นสตรอเบอรี่เฟรชครีมก็อร่อยครับ” บาริสต้าหนุ่มเว้นวรรค ในสมองกำลังคาดคะเนขนมที่เขาน่าจะชอบและต้องกินเข้ากับเครื่องดื่มที่สั่งประจำ

“แต่ถ้าคุณลูกค้าชอบรสเข้มข้นหน่อย ก็ยังมีช็อคโกแลตมัฟฟิน หรือช็อกโกแลตบราวนี่ครับ”

“มัฟฟินชิ้นใหญ่ น่าจะอยู่ท้องพอสมควร ส่วนบราวนี่ชิ้นเล็กกว่าหน่อยแต่ก็น่าสนใจ ไม่แน่ใจว่าผมจะต้องรอคนที่ไปด้วยนานหรือเปล่า รบกวนคุณเลือกให้เลยนะ” ธาริตยิ้ม แต่ครามเลี่ยงจะมอง ยิ่งมองหน้าเขาครามยิ่งทำอะไรไม่ถูกไปกันใหญ่

“ถ้าอย่างนั้นรับเป็นบราวนี่นะครับ” ครามมือสั่น หยิบจานเซรามิกสีขาวมาใส่ขนม พร้อมกับเตรียมส้อมกับกระดาษเช็ดปากวางไว้ด้วย

“ครับ ผมรอนะ”

คำว่ารอของธาริตทำให้ครามใจเต้นตึกตักเผลอคิดไปไกล ในความเป็นจริงแล้วเขาอาจจะหมายถึงการไปยืนรอเค้กที่ปลายบาร์พร้อมกาแฟก็ได้

อีกสามชั่วโมงที่เหลือ ครามตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ส่วนธาริตก็เอาหนังสือขึ้นมาอ่าน หน้าปกเป็นภาษาอังกฤษตัวเบ้อเริ่ม ครามไม่แน่ใจนักว่ามันเกี่ยวกับอะไร เพราะความรู้ภาษาของเขายาวเท่าหางอึ่ง ทุกวันนี้ฟังลูกค้าสั่งเมนูและบอกทอนเงินถูกครามก็ดีใจแล้ว จะให้ไปพูดคล่องปร๋อแบบหลายคนครามทำไม่ได้หรอก

“แอบมองตาเยิ้มขนาดนี้คือยังไง ชอบกันแล้ว คบกันยัง” พี่คนเดิมกระซิบคราม

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ เก็บของดีกว่า” ครามหลบมือหล่อน รู้ดีว่ายืนต่อไปคงโดนหยิกจนแก้มช้ำอย่างทุกทีแน่

ธาริตออกไปตั้งแต่ทุ่มสี่สิบห้า คาดว่าคงไปรอแถว ๆ นี้ ครามเริ่มเก็บของที่บาร์ ทำความสะอาดเตาอบและสเตชั่นที่ตัวเองรับผิดชอบ เขารอเช็คสต็อก และลงของที่จะขายพรุ่งนี้ตอนเปิดร้าน กว่าจะเสร็จก็เกือบสองทุ่มครึ่ง

วันนี้ครามจึงกระวีกระวาดกว่าปกติ เขาช่วยปิดล็อคร้าน เดินตรงไปทางลานจอดรถเพราะเดาว่าธาริตคงอยู่แถวนั้น ทางเดินเงียบและมืดเหมือนปกติ เขามองซ้ายมองขวาแต่ไม่เห็นใคร

เป็นไปได้ไหมที่ธาริตจะเปลี่ยนใจไม่รอ?

ครามเดินช้าลงนิดหน่อย กลัวว่าเมื่อถึงลานจอดแล้วไม่เห็นรถเขาจะผิดหวังเอา แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเจ้าตัวโผล่มาข้าง ๆ

“เกือบหัวใจวายแล้วคุณธาริต” ครามหันไปดุเขา ใบหน้ามู่ทู่

“ไม่เห็นมีเสียงร้องสักแอะ ว่าจะขอปลอบสักหน่อย” คนพูดยิ้มกว้าง กิริยาตอนตกใจของครามน่ารักน่าเอ็นดู ตอนเขาโผล่พรวดเข้าไปหา ครามเพียงแต่ยืนนิ่งและทำตาโต ยิ่งมีแก้มพอง ๆ อยู่แล้วยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่

“ฉวยโอกาสไม่ไปด้วยนะครับ” ครามพูดไปอย่างนั้นเอง เพราะสองขาน่ะเดินเข้าลาดจอดรถไปแล้ว

“ด้วยเกียรติของนายธาริตครับ” คนพูดยกสามนิ้วทำท่าเหมือนเรียนลูกเสือ

วันนี้ธาริตพาครามไปเยาวราช ครามรู้ว่ามันมีถนนชื่อดังเส้นนี้อยู่ในกรุงเทพแต่ไม่เคยไปสักที ธาริตวนหาที่จอดอยู่สักพักก็ได้ที่วางแถววัดใกล้ ๆ วันนี้วันอาทิตย์ ผู้คนล้นทะลักทั้งสองข้างทาง

ตลอดถนนเส้นนี้มีแต่ป้ายไฟอันโตประดับประดาอยู่เต็มไปหมด ส่วนใหญ่เป็นร้านทอง มีร้านอาหารจีนขนาดใหญ่และธนาคาร ครามเห็นร้านขายเกาลัดทุกห้าสิบเมตร ถ้าป้ายังอยู่คงได้ซื้อไปฝาก ยังมีร้านอาหารทะเลแบบที่มีกุ้งเป็นปลาเป็นมาโชว์อยู่หน้าร้าน ครามเห็นพวกมันว่ายไปว่ายมาอย่างนั้นก็ชี้นิ้วให้เขาตีหัวมันมากินไม่ลง

ร้านอาหารหลายร้านมีคนยืนต่อคิวแถวยาวเหยียด มองแล้วครามก็นึกทึ่ง ไม่รู้ว่าต้องอร่อยแค่ไหนคนถึงแห่แหนไปแย่งกันกิน

“อยากกินอะไรไหม” คนตัวสูงข้าง ๆ ถาม เขาชอบธาริตตอนแต่งตัวสบาย ๆ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีเรียนหรือเขาไม่เคร่งระเบียบ วันนี้ถึงใส่เสื้อโปโลสีขาวกางเกงสีเข้มและรองเท้าผ้าใบ ต่างจากปกติที่มักจะใส่เสื้อเชิ้ตรีดเรียบกริบ

“ไม่รู้สิ ผมไม่เคยมาเลย” ทั้งซ้ายทั้งขวาน่าตื่นตาตื่นใจไปหมด แม้กระทั่งผลไม้ในรถเข็นข้างทางก็ยังมีผลไม้เมืองนอกที่มักจะเห็นเฉพาะในห้าง อย่างเช่นลูกท้อ ลูกแพร ลูกไหน พวกอย่างนี้ครามไม่ค่อยเห็นในตลาด

“ที่ดัง ๆ เขามากินกันก็พวกสุกี้ ก๋วยจั๊บ มีร้านกระทะร้อนไอ้อันที่แถวยาว ๆ นั่นน่ะ” ธาริตชี้ไปฝั่งตรงข้าม แต่ถ้าไม่รู้จะกินอะไรเดี๋ยวเราสั่งมาแบ่งกันจะได้กินหลายร้านดีไหม”

“เอาตามที่คุณว่าเลยครับ” ครามเดินเคียงไปกับเขา ร้านแรกธาริตพาแวะกินก๋วยเตี๋ยวหลอด ร้านคนแน่นจนต้องแบ่งโต๊ะกับชาวต่างชาติอีกคู่หนึ่ง

ก๋วยเตี๋ยวหลอดร้านนี้ใส่เครื่องเยอะ บนเส้นใหญ่มีไชโป๊ว มีกระเทียมกับหอมเจียวโรยหน้า ใส่ไก่ ใส่ปลาหมึกกรอบ ข้างล่างมีถั่วงอกรอง ราดน้ำจิ้มสีดำออกหวานนำเค็มตาม ครามกินเข้าไปคำก็รู้เลยว่าทำไมใคร ๆ ถึงแนะนำ

ธาริตพาเขาไปกินเผือกทอดของร้านลูกชิ้นปลา เขาบอกก๋วยเตี๋ยวก็อร่อย แต่ครามอยากเดินมากกว่า สุดท้ายก็ได้ถ้วยกระดาษใบใหญ่ใส่เผือกทอดกรอบ ๆ มาแบ่งกันกิน

สุดท้ายพอเห็นว่าก๋วยจั๊บร้านดังคนเริ่มซา พอมีที่ว่างแบบไม่ต้องนั่งต่อคิว ธาริตก็ว่าจะพาครามข้ามถนน แต่คนเยอะเกินไป ทั้งคนมาเที่ยววันหยุดทั้งทัวร์จีนที่เพิ่งจะลงจากรถ ครามตาลาย หันไปอีกทีธาริตก็หายไปแล้ว

ครามมองซ้ายมองขวา พยายามมองหาผู้ชายตัวสูง ไหล่กว้าง ใส่เสื้อโปโลสีขาว แต่เขาโดนเบียดไปทางนั้นทีทางนี้ที ตอนนี้ครามรู้สึกราวกับว่าเขาเป็นปลาตัวเดียวที่ว่ายทวนน้ำ

อยากจะกดมือถือโทรหาอีกฝ่ายแต่ก็เพิ่งนึกได้ว่าไม่มีแม้กระทั่งเบอร์โทรศัพท์ ฝูงชนจากไปแล้ว ครามไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ตรงส่วนไหนของเยาวราช เขาพยายามจะเดินตามหาธาริตแต่ก็หมดหวัง คนเยอะเกินไป และเขาก็พลัดหลงเข้ามาในซอย

ครามไม่ทันได้เห็นป้ายชื่อซอยด้วยซ้ำ รู้เพียงแต่ว่ามีร้านอาหารทะเล มีราดหน้า ร้านรังนกแบบที่ขายอยู่หน้าถนน ทีแรกมันก็สว่างดี แต่ยิ่งเดินยิ่งมืด ครามกะว่าจะเดินกลับทางเดิม เขาหันรีหันขวาง รอบตัวมีแต่ตึกแถว บ้างเปิดไฟบ้างปิดไฟ กว่าจะรู้ก็เหมือนเขาหลุดมาในโลกคู่ขนาน

ครามเดินวนไปวนมาอยู่นาน เขาเห็นทางทะลุซอยข้าง ๆ จึงลองเดินตามไป สุดท้ายก็วนกลับไปเจอถนนเส้นใหญ่ที่คนบางตาลงนิดหน่อย ป้ายไฟเรืองรองจับตาในตอนแรกปิดลงบางส่วน เขาเดินจนขาล้า นาฬิกาข้อมือบอกเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว วันนี้ครามคงต้องเรียกแท็กซี่กลับบ้าน หลงกันตั้งนานขนาดนี้ เขาว่าธาริตคงถอดใจกลับบ้านไปแล้วเหมือนกันแน่

“คราม! ” ครามหันหาต้นเสียง มองซ้ายมองขวาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ กระทั่งเสียงเรียกชื่อเขาดังขึ้นอีก หลายคนหันมองไปยังฝั่งตรงข้าม ธาริตยืนอยู่หน้าทางม้าลาย ป้องปากตะโกนเรียกชื่อครามเสียงดัง

“คุณนี่นะ เห็นตัวเล็กนิดเดียวแต่เดินไวเป็นบ้า” แป๊บเดียวธาริตก็วิ่งข้ามถนนมาถึงตัวเขา บนใบหน้ามีเหงื่อเกาะพราว

“ผมนึกว่าคุณกลับไปแล้วเสียอีก” ครามหยุดเดิน ขยับเข้าไปชิดประตูห้องแถวที่ปิดแล้ว เว้นทางให้คนอื่น

“เก่งมากเลยที่หาผมเจอ ผมหลงไปในซอยโน่นแน่ะ” คนตัวสูงใหญ่ไม่ได้พูดอะไร ครามไม่รู้หรอกว่าเขาเดินวนไปวนมาจนสุดถนนไปตั้งสี่รอบ!

“หลงไปไหนก็จะหาให้เจอ แต่ทางที่ดีอย่าหลงดีกว่า” ธาริตว่า เขาร้องขึ้นเมื่อเห็นทัวร์ลงอีกรอบ คราวนี้ตั้งสองคัน ถ้าให้เดินหาครามทั้งเยาวราชอีกทีเขาตายแหง ๆ

“คุณรังเกียจหรือเปล่าถ้าเราจะจับมือกัน” ธาริตยื่นมือมาตรงหน้าคราม แววตาของเขามั่นคง จนครามเผลอหลบตาอีกหน ครามไม่เคยจับมือใคร ไม่รู้ว่าคนปกติเขามาขอกันหน้าซื่อ ๆ อย่างนี้หรือเปล่า

เวลานี้ทั้งร้อนทั้งเหนื่อย ผู้คนและรถรารอบข้างเสียงดังจอแจ แต่ใจกลับเต้นตึกตักเสียงดังจนกลัวอีกฝ่ายจะได้ยิน ครามทาบมือลงบนมือเขา เผลอยิ้มตามคนตัวใหญ่ตรงหน้า

“จับไว้แล้ว อย่าทำผมหายอีกนะคุณธาริต”

ธาริตกอบกระชับมือครามไว้ น่าประหลาดที่สัมผัสตรงมือกลับส่งไปอุ่นซ่านถึงในใจด้วย ครามไม่รู้ว่าหากเดินต่อไปแล้วอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่หากเขายังจับมือครามไว้อย่างนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็คงไม่เป็นไร

---------------------------------------

วันนี้พามาสำรวจอดีตของครามกันค่ะ คิดว่าเราน่าจะอยู่กับน้องครามอีกพักใหญ่เลยทีเดียว

ถ้ามีคำผิดทิ้งเมนท์ไว้ได้เลยนะคะ เบื้องต้นตรวจไปคร่าวๆแล้ว แต่ตาไม่ค่อยดีค่ะ

ต้องรบกวนคนอ่านด้วย เดี๋ยวจะรีบเข้ามาแก้ค่ะ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ทุกครั้งที่อ่านคอมเมนท์ตื่นเต้นมากเลย อ่านแล้วอ่านอีก

เจอกันตอนหน้าค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 28-08-2019 16:51:45
ตอนแรกที่จีบกันคือดีมาก ตอนเลิกกันน่าจะเลวมากแน่  :serius2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 28-08-2019 17:50:24
ธาริต ดีขนาดนี้ ทำไมถึงได้บอกว่าไม่รู้จักครามล่ะ หรือว่ากลัวแม่แน่ๆเลย เชียร์คุณธาริตดหมือนเดิมนะคะ  อยากให้เป็นพระเอกอ่ะ  :mew2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 28-08-2019 18:49:58
ครามต้องมีจุดพลิกเป็นลูกเศรษฐี ห้า ๆ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 28-08-2019 20:46:53
อยากรู้เลยว่าทำไมคุณธาริตถึงใจร้ายได้ลงคอ รอน้องคีนมาป่วนนะคะขอบคุณมากค่ะ   :กอด1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 28-08-2019 21:26:46
เอ็นดูปะป๊าจัง
พ่อพระเอกเราก็..ชอบเขา จีบเขา แล้วไมไม่หนักแน่นพออ่ะ ทิ้งปะป๊าได้ไงอ่ะ น้องคีนต้องโป้งทีดเช่อนะลูก ทีดเช่อใจร้ายกับปะป๊า
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 28-08-2019 21:33:44
           อดีตที่แสนหวานของครามซินะ

ก่อนที่รสหวานจะกลายเป็นรสเค็มของน้ำตา

โดยส่วนตัวชอบแนวนี้นะคะ

ชอบที่ตัวละครมีจุดเริ่มต้นและจุดเปลี่ยนแปลงและ

กลับมาในรูปแบบที่ควรจะเป็นอีกครั้ง...

         รออ่านตอนต่อไปคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: totorobabii ที่ 28-08-2019 21:55:42
สมัยจีบครามคือดี ดูรักมั่นคง  :katai4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 28-08-2019 21:58:41
มาดูความจริงในอดีตกัน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 28-08-2019 21:59:27
 :hao5: แม่ต้องกดดันขนาดไหน ธาริตถึงได้ทำร้ายครามจนสาหัส
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 28-08-2019 22:28:20
 :mew1:  ดีใจ  มาอัพบ่อยๆนะคะ  ....อยากรู้ว่าผู้ชายที่เคยรักนักหนา  ทำไมถึงทำร้ายจิตใจกันได้ลงคอ  ถ้าจะเป็นพระเอก  จะไม่ต่อสู้เพื่อความรักซักนิดเลยเหรอ (คนอ่านก็มโนเป็นตุเป็นตะค่ะ)
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 28-08-2019 23:42:50
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 29-08-2019 00:14:42
รีบมาต่ออีกน้าาาาาอยากรู้เรื่องราวของเค่า
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Happyjanjii ที่ 29-08-2019 00:32:02
เป็นอดึตที่น่ารักจริงๆค่ะ เขาจีบกันได้น่ารักจนเรายังเขินไปด้วย แต่คงมีจุดแตกหักหนักมากพอที่ทำให้ครามโกรธพ่อน้องคีนได้ขนาดนี้ :mew6:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 29-08-2019 00:37:48
 :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 29-08-2019 00:54:33
ไม่อยากจะคิดถึงหลังจากนี้เลย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 29-08-2019 01:09:19
ตอนนี้อ่ะดี แต่แม่ของธาริตน่าจะเป็นตัวแปร
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 29-08-2019 01:28:16
บรรยากาศดูดี  :hao5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Wwavez ที่ 29-08-2019 01:29:07
มันก็จะหวานๆหน่อยแล้วก็ปาดคอชั้นตบท้ายแน่5555 นี่ก็เส้าก็หงอยรอเลยอะรอดูเหตุผลทีดเช่อก่อน ถ้าไม่โอเราจะแบนนาย!! :katai5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 29-08-2019 08:50:29
หู้ยยย.. ตอนจีบนี้อย่างดีเรยอ่ะ..
อยากรุ้ว่าตอนเลิกกัน มันมีอะไร.. 
ไรท์รีบมานะคะ  :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 29-08-2019 17:58:49
ไฟท์ติ้งง
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 29-08-2019 22:19:54
อดีตคือทำเอาเคลิ้มตามเลย

 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 29-08-2019 23:02:54
ตอนจีบคือดีมากๆ น่าจะเพราะทางครอบครัวของธาริตแน่ๆถึงเกิดเรื่องให้เลิกกัน  :serius2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 29-08-2019 23:16:57
รอๆ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 30-08-2019 00:24:04
รออยู่นะ  :hao5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 30-08-2019 01:25:39
มีให้โหวตพระเอกไหม
จะกดโหวตให้คุณหมอ ไม่ชอบธาริตอ่า
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 30-08-2019 01:50:57
เฮ่อ!!!ไม่รู้จะเชียร์ใครดีอะแต่ก็แอบเอนเอียงไปทางธาริตหน่อย ๆ  :z1:  :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: kikilululu ที่ 30-08-2019 02:09:28
ยิ่งรู้อดีตครามเรายิ่งเจ็บใจ คาร์แรคเตอร์แบบนี้คือลูกรักเราเลยยยยย
ซื่อๆด้วยคือน้องเป็นน้องที่แท้จิงฮือ ไม่อยากให้อะไรมาแผ้วพาน
อยากจะสวดส่งคนที่ทำมห้ครามเสียใจ  :m31:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: m_ilk_y ที่ 30-08-2019 09:59:08
 :ling3:
คิดถึงตอนเลิกกันต้องหน่วงมากแน่เลยยย
วงวารนุ้งคราม
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: มะเขือม่วง ที่ 30-08-2019 10:04:34
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 31-08-2019 20:45:44
ตอนนี้ไม่มีน้อนคีน ; w ; คิดถึงน้อน  :z13:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 01-09-2019 00:10:23
 :call: :call:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 01-09-2019 07:54:25
ตอนจีบคือดี แต่สาเหตุที่เลิก น่าจะมาจากบ้านฝั่งพระเอกกก
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 01-09-2019 13:56:14
น้องคีนน่ารักน่าเอ็นดูมาก  :-[
ตอนอดีตนี้ยังหวานๆ อยู่นะเนี่ย แต่เห็นแวบๆ ที่ธาริตทำกับครามในอดีต น่าด่าจริงๆ
สมควรแล้วที่ครามจะใจแข็ง เหอะ -^-
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaWikit ที่ 01-09-2019 15:41:29
"คราม" ดูเป็นผู้ชายที่ละเอียดอ่อนมาก
ความเป็นแม่ในตัวสูง เห็นได้จากทุกความคิด ก่อนที่จะปฏิบัติต่อ น้องคีน
 :mew1:

"ธาริต" เริ่มต้นจากความเจ้าชู้ โดยแท้จริง  คงต้องมาดูว่าทำอะไรไว้บ้าง
แม้จะมาเริ่มความรัก "น้องคีน" เพราะสายใยผูกพันสายเลือด
แต่แผลที่ทิ้งไว้ มันคงทำให้ "คราม" เจ็บช้ำเจียนตาย

มารอคนเขียนนะคะ  :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 4 -- ○ หน้า 8 ○ 28.08.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 01-09-2019 17:03:11
ปิ๊งกันน่ารักดี น่าจะเป็นรักครั้งแรกของครามด้วย
มีคสามว่าแอบมองกัน คิดถึงกัน น่ารัก
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03 .09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Tulah ที่ 03-09-2019 04:15:57
บทที่ 5

วันนี้ครามตื่นแต่เช้า เขาหุงข้าวเต็มหม้อ ตั้งใจจะทำอาหารไปถวายเพลพระที่วัดเนื่องในวันครบรอบวันตายของป้า ปกติครามไม่ได้เข้าวัดทำบุญอะไรกับใครเขาบ่อย ๆ จะเรียกว่าเป็นคนห่างศาสนาก็คงได้ เพียงแต่ครามรู้สึกผิดและเสียดายโอกาสที่ไม่เคยได้ดูแลป้าให้สมกับบุญคุณที่แกเลี้ยงมาเลยสักครั้ง ดังนั้นวันครบรอบในทุก ๆ ปีครามจะลุกมาทำกับข้าวที่ป้าชอบไปถวายพระเพื่อความสบายใจ

เขาได้ยินเสียงรถจอดหน้าบ้าน ธาริตคงมาแล้ว ทีแรกครามไม่ได้เล่าอะไรให้ฟัง แต่เขาดึงดันจะติดสอยห้อยตามครามไปตลาดเมื่อวาน วันนี้ถึงอาสาเป็นคนขับรถพาครามไปวัด

“โอ้โห หอมฟุ้งไปถึงหน้าบ้าน” คนตัวใหญ่ว่า ในมือหอบข้าวของพะรุงพะรัง แต่ก็ยังไม่วายเดินมาหอมแก้มครามเป็นกำลังใจตอนเช้า

“หอมอะไรเล่า ยังไม่เสร็จสักอย่างเลย” ทีแรกครามนึกว่าเขาจะมาสายกว่านี้ แค่รอครามขึ้นรถแล้วก็ไป แต่ดูท่าแล้วคงจะตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง

“หอมแก้มคนนี้ไง” ธาริตวางถุงจากห้างสรรพสินค้าแล้วก็หันมาขโมยหอมแก้มเจ้าของบ้านอีกข้างให้ครบคอร์ส

“ฉวยโอกาส...” ครามส่ายหัว หากรอยยิ้มกว้างของเจ้าตัวกลับเป็นหลักฐานชี้ชัดว่ามีคนปากไม่ตรงกับใจอยู่แถวนี้เอง

แต่ก่อนก็ออกจะเป็นสุภาพบุรุษดีแท้ พอครามตกหลุมพรางปุ๊บ ธาริตก็กลายร่างเป็นพวกมือปลาหมึกไปเสียอย่างนั้น ยังดีที่เขามือไวกับครามคนเดียว เพราะถ้าไปมือไวกับคนอื่นครามก็คงได้น้ำตาเช็ดหัวเข่า

“รางวัลของธาต่างหาก”

ธาริตเอาถุงมากาง หยิบน้ำขวดแพ็คเล็กและน้ำผลไม้มาวางด้วยกัน อีกถุงเป็นผลไม้ห้าอย่างจัดรวมมาในกล่องพลาสติกขนาดย่อมจำนวนเก้าที่ เมื่อคืนเขาก็ลืมถามว่าครามจะถวายพระกี่รูป สุดท้ายเลยให้แม่บ้านจัดมาเป็นเลขมงคล

“มาแล้วก็คดข้าวใส่ถุงให้หน่อยครับ ระวังร้อนนะมันเพิ่งสุก”

ครามเด็ดดอกโสนสีเหลืองสด ก้มตรวจดูให้ดีอีกทีว่าไม่มีก้านแข็ง ๆ หรือดอกเสียรวมลงไปด้วยก่อนจะตอกไข่ใส่รวดเดียวหกใบ เหยาะน้ำปลาเอาให้ได้รสนิดหน่อย ไม่ให้เค็มมาก เผื่อว่าพระท่านจะฉันกับน้ำพริก

วันนี้เขาทำอาหารธรรมดา มีแกงจืดตำลึงใส่หมูสับอย่างหนึ่ง ไข่เจียวดอกโสน ผัดเผ็ดซี่โครงหมู น้ำพริกกับผักแนม และฟักทองผัดไข่ใส่ใบโหระพา ป้าไม่เคยบอกว่าชอบหรือไม่ชอบอะไร เพียงแต่ครามสังเกตเอา อย่างไหนป้าทำบ่อย อย่างไหนป้าตักกินเยอะหรือหมดก่อนใครเพื่อนก็จะจำไว้

“ให้ทำอะไรอีกบ้าง” ธาริตคดข้าวใส่ถุงให้แล้ว แต่ไม่ได้ผูกยางให้เพราะไม่รู้ว่าจะผูกให้มันพอง ๆ เหมือนแกงจืดที่ครามตักใส่ถุงไว้แล้วได้อย่างไร

“ธาช่วยเด็ดโหระพาให้ที ครามล้างหมดแล้ว” คนพูดหมายถึงผักสารพัดอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ มือเรียวถือตะหลิวเตรียมจะกลับไข่เจียวฟูพอง

“ครับเจ้านาย” ธาริตรับคำ เห็นว่าครามจัดโหระพาแยกไว้ในกาละมังสแตนเลสใบหนึ่ง ส่วนในถาดกลมใบใหญ่มีผักลวกไว้แล้ว เขาลองนับดูแล้วมีสี่อย่าง ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กนี่ตื่นตั้งแต่กี่โมง

พอครามทอดไข่เสร็จก็เทน้ำมันที่เหลือครึ่งหนึ่งใส่ชามกระเบื้องแยกไว้ เขาโยนกระเทียมบุบใส่กระทะ เทฟักทองหั่นพอดีคำลงไป เติมน้ำสะอาดนิดหน่อยให้สุกง่ายถึงค่อยใส่ไข่

“เมื่อไหร่จะย้ายมาเป็นแม่บ้านให้ผมสักที” ธาริตยืนมองครามโรยใบโหระพาที่เขาเด็ดให้ลงกระทะแล้วปิดเตาทันที ปกติเขาเป็นพวกกินยากอยู่สักหน่อย แต่อะไรที่ครามทำ เขาก็กินได้หมดไม่มีเหลือ

“ก็ไม่เห็นมาขอนี่” ครามหัวเราะ แกล้งกระเซ้าไปอย่างนั้น

ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาครามไปนอนที่คอนโดเขาบ้าง ส่วนเขาเองก็แวะมานอนที่บ้านครามบ้าง ทีแรกครามกังวลว่าธาริตจะทนลำบากไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่เจ้าตัวก็พิสูจน์แล้วว่าต่อให้มีแค่พัดลมตัวเดียวกับฟูกปูพื้นก็นอนได้ ครามซื้ออาหารข้างทางมากินเขาก็กินด้วย จะไม่สะดวกสบายอย่างที่เคยอยู่อย่างไรธาริตก็อยู่ได้

ตอนนี้น่ากลัวจะมีแต่ครามที่อยู่ไม่ได้หากไม่มีเขาไปสักคน

“โธ่ ขอตั้งแต่เรียนปีแรกจนจะเรียนจบอยู่แล้วคนแถวนี้ยังไม่ใจอ่อนสักที” ธาริตยื่นจานใหญ่ให้ครามตักอาหารใส่ ส่วนตัวเขาก็หลบไปเก็บกาละมังเปล่ามาซ้อนกัน รอเอาไปใส่สิงก์ล้างจานหลังบ้าน

“เรียนจบก่อนค่อยมาว่ากัน”

“จริงเหรอ... ขอชัด ๆ อีกทีได้ไหม” ธาริตทำตาโต ในใจพองฟูยิ่งกว่ามีใครเอานุ่นมายัดใส่อก ก่อนหน้านี้ครามบ่ายเบี่ยงมาโดยตลอด แต่หนนี้เขาเห็นประกายความหวังเรืองรองอยู่ไม่ไกล เนื่องจากเขากำลังทำเรื่องขออนุมัติจบการศึกษาแล้ว

“พูดทีเดียว ถ้าหูตึงก็ช่วยไม่ได้” ครามหลบตาเขาอีกแล้ว คบกันมาจนถึงไหนต่อไหนเจ้าตัวก็ยังติดนิสัยอายแล้วต้องมุดหน้าหนีอยู่ทุกทีไป

“โธ่...” คนตัวใหญ่กว่าครวญ ถ้าไม่ติดว่าเป็นวันทำบุญเขาก็อยากจะอุ้มครามพาดบ่าแล้วเข้าห้องนอนปิดประตูล็อกให้สิ้นเรื่อง



เกือบสิบโมงธาริตกับครามก็มาถึงวัดแถวบ้านที่เก็บอัฐิป้า สองหนุ่มช่วยกันขนของลงจากรถ ครามขึ้นไปกราบเรียนเจ้าอาวาส แล้วนำกับข้าวขึ้นไปถวาย

ธาริตกับครามเดินเคียงกันมา ในมือคนตัวสูงกว่ามีถังน้ำใบเล็กกับผ้าขี้ริ้วติดมาด้วย ครามหยุดอยู่หน้าช่องเก็บอัฐิ ยกมือไหว้บอกป้าว่าวันนี้ครามมาหา เอาอาหารมาถวายพระ และจะมาทำความสะอาดป้ายชื่อให้

ชายหนุ่มจุ่มผ้าแห้งลงถัง บิดหมาด ๆ แล้วส่งให้คราม เขาเห็นคนรักตาแดง มองป้ายหินอ่อนที่สลักเพียงชื่อไร้รูปภาพ ครามลูบผ้าเช็ดเอาฝุ่นที่เกาะหนาออกไป ตอนอยู่คนเดียวครามคงเหงาน่าดู

“ผมมาขอครามครับ” ครามหันขวับเมื่อได้ยินเสียงจากด้านหลัง เห็นธาริตกระพุ่มมือไหว้

“น่าเสียดายที่ผมรู้จักครามช้าเกินไป เราถึงไม่ได้เจอกัน” เสียงทุ้มยังเอ่ยต่อไป ครามก้มหน้า ไม่กล้ามองเขา กลัวว่าน้ำตามันจะล้นขอบตาออกมาจริง ๆ

“วันนี้ผมมาขออนุญาตดูแลครามกับคุณป้า สัญญาว่าจะรักและปกป้องดูแลครามไปจนตลอดชีวิต”

“พูดแบบนี้เปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะ” ครามกระพริบตา หยดน้ำใสไหลเลียบแก้มกลม ขนตายาวชุ่มน้ำ ปลายจมูกแดงเรื่อ

“ไม่เคยคิดเปลี่ยนใจเลย” ธาริตดึงคนตัวบางมาใกล้ เช็ดน้ำตาให้ครามแต่อีกฝ่ายเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด มือใหญ่จึงเลื่อนมากอบกุมมือคราม แรงบีบเบา ๆ ที่ครามสัมผัสได้เหมือนกับจะย้ำคำ

“ตั้งแต่มาไหว้ ยังไม่เคยแนะนำเลย นี่ธา... แฟนคราม คบกันมาเกือบสองปีแล้ว” ครามนึกเสียดาย ธาริตน่าจะได้มีโอกาสมากราบป้าสักครั้ง

“เลื่อนขั้นเป็นว่าที่สามีแล้วครับ” นิ้วเรียวหยิกสีข้างเขา ธาริตร้องโอดโอย แต่ครามขมวดคิ้วใส่ หาว่าเขาไม่สำรวมกิริยา ทำเสียงดังรบกวนคนอื่น

“ถึงจะไม่เคยพูดกัน แต่ครามรู้ว่าป้าก็รัก ไม่งั้นจะเลี้ยงมาจนโตขนาดนี้ได้ยังไงเนอะ” คนพูดสูดน้ำมูก เสียงสั่นหน่อย ๆ เมื่อนึกถึงอดีต

“ต่อไปนี้ป้าไม่ต้องห่วงครามแล้วนะ ครามรู้แล้วว่าจะอยู่ต่อไปยังไง...”



ธาริตกับครามเดินต่อมาทางท่าน้ำ สิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว แดดร้อนเปรี้ยง แต่ริมน้ำข้างแพมีต้นไม้ใหญ่น้อยต็มไปหมด ธาริตเห็นว่าลมเย็นโชยมาจากทางนั้นจึงชวนครามแวะให้อาหารปลา ชายหนุ่มจ่ายเงินซื้อขนมปังปลาด้านหน้ามาสองแพ ของเขาแพหนึ่ง ของครามอีกแพหนึ่ง มือเรียวยื่นแบงก์ยี่สิบให้ แต่คนตัวใหญ่บอกว่าไว้คราวหน้า

“เคยคิดอยากเรียนต่อไหม” ธาริตแกะปากถุงขนมปัง ยื่นให้ครามแล้วเอาอันในมือคนรักที่ยังไม่แกะมาถือแทน เขาเอนตัวพิงราวเหล็ก หันหลังให้แม่น้ำ ไม่คิดสนใจดูปลาทั้งที่เป็นคนชวน

...ก็เขาอยากดูคราม ไม่ได้อยากดูปลา...

ครามบิขนมปัง ขว้างมันออกไปไกล ๆ พอเห็นปลาตะเพียนหางแดงกระโดดพ้นน้ำตามติดขนมปังก้อนก็หัวเราะชอบใจ แค่ครามยิ้มก็เหมือนไฟทุกดวงในโลกของคนมองถูกเปิด ทั้งสว่างจ้าและอบอุ่น ธาริตชอบคราม ชอบทุกอย่างที่เป็นคราม เคยบอกทุกวัน บางวันก็วันละสองสามหน บอกเจ้าตัวเป็นครั้งที่ร้อยหรือพันแล้วก็จำไม่ได้

“คงไม่แล้ว ทำงานมานาน ถ้าคิดจะเรียน ก็นึกไม่ออกว่าจะเรียนอะไร” ในหัวครามคิดถึงชื่อสาขาต่าง ๆ ที่เขาพอจะศึกษาต่อได้ มันผุดขึ้นมาไม่เท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้น่าสนใจอะไรเลย

“ทำไมอยู่ ๆ ถึงถามล่ะ” มือเรียวโยนขนมปังไปทางซ้ายและขวาเพื่อความเท่าเทียม ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่สามารถให้อาหารปลาทุกตัวในแม่น้ำได้แม้ใจจะอยาก

“เปล่า ผมแค่เสียดายโอกาส ถ้าครามได้เรียนต่อ คงไปต่อยอดอาชีพได้มากกว่านี้” ธาริตไม่ได้มองว่างานของครามมีปัญหาอะไร เพียงแต่รู้สึกว่าการเป็นพนักงานเฟรนไชน์องครามไม่ได้ยั่งยืนในระยะยาวหากจะต้องทำจนเกษียณคงไม่ไหว เขาเองก็ไม่ได้อยากให้คนรักลำบาก

หากครามบอกมาว่าอยากเรียน เขาจะส่งให้เรียน ถ้าครามบอกว่าชอบร้านกาแฟ เขาก็จะหาทำเลดี ๆ แล้วเปิดร้านให้มันเป็นเรื่องเป็นราวไป

“ต่อให้เรียนจบปริญญาตรี ครามก็คงกลับมาชงกาแฟเหมือนเดิม ไม่รู้จะเรียนต่อไปทำไม”

ความฝันของครามชัดเจนตั้งแต่เข้าทำงานเป็นบาริสต้า มันอาจจะดูเล็กน้อยสำหรับใคร แต่กลับเป็นก้าวเริ่มต้นที่ยิ่งใหญ่ในความรู้สึกของคราม

“ธาอายหรือเปล่าที่มีแฟนเรียนไม่สูง” ครามสบตาเขา ธาริตจบเมืองนอก มีปริญญากับเกียรติบัตรติดเต็มฝาบ้าน แต่ครามไม่ใช่ บางทีครามยังกังวลด้วยซ้ำว่าตัวเองอาจจะเป็นแกะดำเพียงตัวเดียวในวงสังคมของธาริต

“รักคราม ไม่ได้รักใบปริญญา ต่อให้จบแค่ป.สี่ก็รัก” เขาส่ายหน้า เห็นแววตาไม่มั่นใจในตัวเองของคนรักแล้วอยากจะดึงเข้ามากอด “ครามนั่นแหละอึดอัดไหม ที่คบกันก็ต้องคอยหลบ ๆ ซ่อน ๆ”

“ไม่หรอก ครามเข้าใจ ไม่ใช่ทุกคนจะรับได้ อีกอย่างแม่เขาคงหวังกับธาไว้มาก” ครามโยนขนมปังจนหมดมือแล้ววางสัมผัสอุ่น ๆ ลงบนหลังมือของธาริต

ถึงจะไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง แต่ก็สัมผัสได้ว่าธาริตถูกมารดาตีเส้นให้เดินมาตั้งแต่ยังเด็ก จะให้มาแข็งข้อเอาตอนโตคงจะมีแต่เสียกับเสีย เขาเองก็ไม่ได้อยากจะมีเรื่องมีราวอะไร ถ้าต้องเปิดเผย แต่ธาริตกับมารดาจะผิดใจกัน ครามก็ไม่เอาด้วย

“เฮ้อ เอาอย่างนี้...” ธาริตถอนใจ ไม่อยากจะคิดถึงปัญหาที่แก้ไขไม่ได้อีกต่อไป “ถ้ารู้แล้วว่าอยากชงกาแฟ ผมจะหาคอร์สให้เรียน”

“ไม่ต้องหรอก ก่อนทำงานบริษัทก็ส่งเรียน ตอนนี้ถ้ามีอะไรใหม่ ๆ เขาก็ให้ไปอบรม” ครามว่า พลางรับขนมปังแถวใหม่จากเขา เสียงเล็ก ๆ บ่นนิดหน่อยที่ธาริตชวนลงมาแต่ใช้แรงงานให้เขาโยนอาหารปลาอยู่คนเดียว

“งั้นเรียนทำขนมมั้ย” ธาริตเสนอ เขาเห็นมีคอร์สสอนทำขนมระยะสั้นเต็มไปหมด แต่ถ้าจะเรียนกอร์ดอง เบลอ ตามสมัยนิยมคงต้องส่งครามเรียนภาษาด้วย

“คิดจะเรียนอยู่เหมือนกัน แต่ค่าเรียนแพงมาก บางที่ขนมอย่างเดียว คิดค่าเรียนตั้งสองหมื่น สอนแค่สามชั่วโมงเอง ถ้าเรียนไปเรื่อย ๆ คงหมดตัวก่อนได้เปิดร้าน” ครามคิดแล้วก็ขนลุก เขาเคยติดต่อขอเรียนทำแยมโรล แต่พอเห็นค่าเรียนยังไม่รวมค่าอุปกรณ์ก็ถอยกรูด

“ก็เรียนไป ผมจ่ายให้” ธาริตรู้ว่าครามเป็นคนประหยัด จะใช้จ่ายอะไรแต่ละทีก็คิดแล้วคิดอีก ต่างจากเขาที่รู้สึกว่าเงินหาง่าย เวลาใช้ก็เลยใช้ง่าย นิสัยนี้แหละที่ทำให้โดนครามตีมือมาหลายครั้งหลายหน

“ไม่เอา เงินขนาดนั้นเอามาฝึกเองดีกว่า” ลงทุนซื้อเตาอบกับอุปกรณ์ทั้งหมดยังถูกกว่าตั้งโข สมัยนี้จดสูตรเอาจากในเว็บก็ได้ สงสัยอะไรก็กด ๆ เข้าไปหา ง่ายนิดเดียว

“อย่างนั้นจะไปรู้ได้ยังไงว่ามันอร่อยจริงหรือเปล่า” ธาริตหัวเราะ ขอแบ่งขนมปังจากครามครึ่งหนึ่ง

“ก็ให้ธากินไง” ครามมองหน้าธาริตแล้วยิ้มกว้าง เดี๋ยวนี้ที่ร้านมีเมนูกาแฟทดลอง ลูกค้าประจำอย่างเขาก็ช่วยชิมแถมยังวิจารณ์อย่างละเอียดอีกต่างหาก

“ผมจะรู้เรื่องที่ไหนกัน” ธาริตส่ายหัว เขากินก็แยกได้แค่ถูกปากกับไม่ถูกปาก ไม่เหมือนพวกเชฟหรือคนทำงานด้านอาหารโดยตรง ที่แค่มองก็รู้แล้วว่ารสชาติที่ถูกต้องควรเป็นอย่างไร

“อันไหนธากินหมดก็แปลว่าอร่อย ธากินคำสองคำก็ไม่อร่อย ตัวเองกินง่ายที่ไหน” ได้ยินครามว่าอย่างนั้น ธาริตเลยเลิกแบ่งขนมปัง เขาโยนลงไปทั้งสี่ห้าก้อนที่ติดกันแล้วดึงมือครามมาจับไว้

“ดื้อจริง ๆ งั้นไปซื้ออุปกรณ์กัน เริ่มตั้งแต่วันนี้เลย”



หลังรถยนต์ของธาริตใส่ของมาแน่นเอี้ยด เขาเล่นพาครามไปวีรสุ พนักงานแนะนำอะไรเขาก็เห็นดีด้วยหมด ไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์จำพวกภาชนะ ถ้วยตวง ตะกร้อตี ทั้งแบบตีมือและเป็นอัตโนมัติ

อันที่จริงครามรั้งเขาแล้ว แต่รั้งไม่อยู่เท่าไหร่ โชคดีที่ในครัวที่คอนโดมีเตาอบบิลด์อินมาให้ ไม่อย่างนั้นเชื่อเถอะว่าตาคนนี้ต้องบ้าจี้ตามที่เขาเชียร์ขายแน่ ๆ

“เอาไว้มีกำไรแล้วผมจะจ่ายคืนให้” คนพูดมองธาริตจัดเครื่องใช้ไฟฟ้าในครัว ส่วนข้าวของอื่น ๆ ครามก็จัดการล้างเช็ดและเก็บเข้าชั้นเรียบร้อย

เขาดูมีความสุขมาจนครามประหลาดใจ ไม่ทันรู้ตัวว่าเป็นแผนการตะล่อมให้ครามย้ายมาอยู่ด้วยกันเป็นการถาวร

“เริ่มจากจ่ายด้วยขนมสักอย่างก่อนเป็นไง” ธาริตนั่งลงบนโซฟาข้างคนรัก กดจมูกลงกับแก้มนุ่มแล้วดึงสมุดจดกับสารพัดใบเสร็จออกจากมือครามเสร็จสรรพ

ครามเป็นพวกบ้าทำบัญชีแต่ไม่ได้ถึงกับขี้เหนียว เขาเพียงแค่ต้องการรู้ว่าเงินในแต่ละเดือนมันหายไปไหนบ้างเท่านั้น บนโต๊ะกระจกด้านหน้ามีใบเสร็จ ใบรับประกัน รวมถึงบรรดาแคตตาล็อกอุปกรณ์ทำขนม คนตัวน้อยกำลังนั่งแยกมันออกจากกัน เผื่อว่ามีอะไรขัดข้องจะได้กลับมาค้นถูก

“ขี้เห่อ” ครามว่า แต่ก็กดจูบลงข้างแก้มเขาบ้าง แค่เขาแสดงออกว่ารักครามเหลือล้น ต่อให้ไม่ต้องออกสตางค์สักแดงครามก็รักเขาแทบถวายชีวิตแล้ว

“ยอมรับ... นี่ไงเขาแถมสูตรมาด้วย” เขาหยิบหนังสือพิมพ์ภาพสี่สีเล่มบางมาเปิดดู มีทั้งเมนูของความของหวาน

“แน่สิ ก็ธาเล่นซื้ออย่างกับจะเปิดร้านวันนี้พรุ่งนี้” ครามเอียงหัวพิงไหล่เขา เหล่มองสูตรอาหารในมือธาริต ไม่ใช่เขาคนเดียวหรอกที่ตื่นเต้น ครามก็ด้วย

“นี่ไง เค้กเลม่อนน่ากินแฮะ” เสียงทุ้มพึมพำ แต่ครามไล่สายตาดูวัตถุดิบก็ส่ายหน้าแล้ว เขาไม่ได้ซื้อมะนาวเหลืองติดมาด้วย เป็นอันว่าไม่ผ่านตั้งแต่เริ่ม

“มีของที่ไหน เอาอันนี้ได้มั้ยง่ายหน่อย” ครามชี้หน้าฝั่งซ้าย มันเป็นคุกกี้ช็อกโกแล็ต เขาว่าน่าจะง่ายที่สุดแล้ว ของที่ซื้อมาก็มีครบหมดพอดี

“โอเค แต่ขอค่าจ้างเป็นหนูทดลองก่อนนะ” ธาริตปิดหนังสือ โยนมันกลับลงไปบนโต๊ะแล้วรวบเอวครามไว้

“คอยดูเถอะจะขุนให้อ้วนเป็นหมู” หากบนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มอ่อนหวาน เขาเงยหน้าขึ้น แตะจูบบนริมฝีปากของคนรักเร็ว ๆ แล้วผละออก

“แค่นี้” ธาริตเลิกคิ้ว ไม่ยอมคลายกอด

“จะเอาแค่ไหนเล่า” ครามมุดหน้าหนี ถ้ามากกว่านี้สงสัยว่าจะได้ฤกษ์ทำคุกกี้พรุ่งนี้เช้า

“นักเรียนสอบตก สงสัยต้องให้สอบซ่อม” ธาริตเชยคางครามขึ้น สายตาคนพูดพราวระยับจนครามใจสั่น

ริมฝีปากหยักทาบลงมาแน่นสนิท ครามหลับตา ความรู้สึกของธาริตเข้มข้นจนสัมผัสได้แจ่มชัด แรงดูดดึงขบเม้มไม่เบาเลย เขารุกล้ำเข้ามา ไล่ต้อนคราม เว้นจังหวะให้เอาคืน แต่ยิ่งเอาคืนเท่าไหร่ กลับยิ่งรู้สึกพ่ายแพ้เท่านั้น

ลมจากเครื่องปรับอากาศปะทะผิวกายจนครามต้องหดตัว เขาดันคนตัวเล็กกว่าให้นอนลงกับโซฟา ลอกคราบครามจนแทบไม่เหลืออะไรในขณะที่ตัวเองยังครบชุด ตากลมมองเขา ธาริตหัวเราะนิดหน่อยแล้วถึงดึงเสื้อยืดเนื้อดีออกทางหัว

ธาริตผิวพรรณดี รูปร่างก็ดีด้วย ครามไม่ค่อยเห็นเขาออกกำลังกายมากเท่าไหร่ อย่างดีก็มีลงไปวิ่งที่ฟิตเนสบ้าง พาครามไปเล่นน้ำสระบ้าง เวลาเห็นลอนจาง ๆ บนหน้าท้องเขาทีไรถึงนึกประหลาดใจทุกที

“ลวนลามเหรอ ต้องคิดค่ามองนะแบบนี้” ธาริตโน้มตัวลงมาหา เขาใช้มือข้างหนึ่งยันตัวไว้

“เป็นหนี้หัวโตแล้วมั้งป่านนี้” ครามหัวเราะ รับจูบเขาอย่างไม่ขัดขืน

แทบไม่มีตารางนิ้วไหนบนร่างกายครามที่เขาไม่สัมผัส ปลายนิ้วมือใหญ่ลูบไล้ลงบนตุ่มไตไวสัมผัส หนักเข้าเขาก็ครอบปากลงมาด้วย

เขาทรมานครามอย่างอ่อนหวาน เลื่อนมือลงมากอบกุมแรงอารมณ์ทั้งหมดของคราม ขยับมือถี่กระชั้น เขารู้ว่าต้องหนักตรงไหน เบาตรงไหน ครามถึงจะร้องออกมาจนสุดเสียง

“ฮะ อื้ออ” มือเรียวเผลอจิกลงบนโซฟา ธาริตตาไวเลยจัดการดึงมือครามมาจูบ

“พบคนทำลายข้าวของ แบบนี้สงสัยจะโดนปรับเป็นสองยก”

ก่อนหน้านี้ธาริตอดทนได้ดีมาตลอด เขาสุภาพและให้เกียรติ คอยระวังที่จะแตะต้องตัวครามตั้งแต่ก่อนคบกัน กระทั่งหลังคบกัน มากสุดก็แค่จูบ เขาบอกว่ารอครามพร้อม ถ้าไม่พร้อมก็ไม่ทำ ครามรักเขาในข้อนี้ ถึงบางครั้งเขาอาจจะรักครามมากไปหน่อย ถึงจูบจนครามหมดเรี่ยวหมดแรงแล้วค่อยปล่อยตัว

จนเข้าเดือนที่แปด ครามกับเขาไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น วันนั้นครามเพิ่งจะรู้ว่าเขาอดทนมามากมายขนาดไหน ธาริตฟัดเขาจนจมเตียง จนอุปกรณ์ป้องกันในลิ้นชักหัวเตียงไม่มีเหลือแล้วเขาถึงยอมหยุด

“ตายแน่ ๆ” ความอดทนของธาริตเป็นข้อดีและข้อเสีย เขาไม่เคยล่วงเกินหากครามไม่พร้อม ในขณะที่ข้อเสียของเขาคือทำให้ครามหมดแรงเพราะเขา ‘ทน’ เกินไป

ร่างบอบบากถูกยกขึ้นจากโซฟา มุ่งตรงไปยังห้องนอน ธาริตใช้เท้าเตะประตูปิดแล้ววางครามไว้บนเตียง คนนอนหันหน้าหนีเมื่อมองเห็นบางส่วนที่แข็งกร้าวของเขา

“แค่นี้ก็อาย?” ธาริตยิ้ม มองครามมุดเข้าผ้าห่มทั้งที่รู้แก่ใจว่าอะไรจะเกิดขึ้น

เขาตามลงไป ดึงเอาผ้านวมเกะกะออกจากตัวคราม เขานึกหมั่นไส้ที่ครามชอบมุดมันนักเลยโยนทิ้งข้างเตียงไปเสียเลย ธาริตก้มลงจูบ แทรกตัวลงระหว่างสองขาเรียว บางส่วนของครามถูกับหน้าท้องเขา คราบเหนียวใสเปรอะเป็นสายยืดยาว

เจ้าของห้องจับมือคราม นำพามันลงมาสัมผัสตัวเขา มือเรียวแตะลง มันร้อนผ่าวอย่างกับไฟ ธาริตแทรกนิ้วเข้าไปในตัวคราม เขาชอบฟัดครามก็จริง แต่ไม่ได้ทำบ่อย เพราะเจ้าตัวมักจะบอกว่าต้องไปทำงาน เดี๋ยวยืนนาน ๆ ไม่ไหว เขาก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นข้ออ้างหรือไม่ แต่ก็ตามใจคราม

“ฮ้า..อา”

ร่างบอบบางสะดุ้งเฮือก กี่ครั้งก็ยังไม่ชินสักที นิ้วของธาริตแตะโดนส่วนที่ทำให้สมองของเขาขาวโพลน ครามเผลอหยัดตัวขึ้น อีกฝ่ายยิ่งแกล้งทำเป็นเดี๋ยวโดนเดี๋ยวไม่โดน

“ธา..อย่าแกล้ง” ครามว่า นิ้วเรียวบีบถูปลายนิ้วลงบนตัวตนใหญ่โต ขยับรูดรั้งจนสุด วินาทีนี้ครามรู้แล้วว่าเขาควบคุมธาริตได้ หากครามขยับมือช้า เขาก็มีสมาธิแกล้งครามมาก แต่ถ้าครามขยับไวขึ้นมา เป็นธาริตเองที่จะทนไม่ไหว

ธาริตตระโบมจูบ ฝังรอยไว้บนหน้าอกขางกันกับยอดอกสีชมพูเข้มที่ผ่านการกลั่นแกล้งรังแกมาจนช้ำ เขายกตัวขึ้น หยิบเอาซองสีเงินมาแกะ สวมครอบยางบาง ๆ ลงบนตัวตนก่อนจะแยกขาครามออก ร่างสูงใหญ่เคลื่อนตัวเข้าหาอย่างระมัดระวัง เขารู้ว่าครามกลัวเจ็บยิ่งกว่าอะไรดี

...ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เสี่ยงจะต้องเจ็บตัวหรือเจ็บใจ ครามมักจะไม่ค่อยเสี่ยง...

“ธา..” ครามยกมือไขว่คว้า ข้างหนึ่งเหนี่ยวลำคอแข็งแรง ส่วนอีกข้างธาริตจับประสานเอาไว้แนบแน่น

“ครับ” ธาริตกระซิบ บอกครามว่าเขายังอยู่ด้วยกันตรงนี้ เป็นต้นเหตุของความอบอุ่นและความรู้สึกอื่น ๆ ที่กลางลำตัวของคราม เขาสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลที่รัดรึง ความถี่ของมันเป็นสัญญาณว่าเขากำลังจะส่งครามขึ้นไปสูงเฉียดเมฆ

“ฮะ อ๊าา...ธา! ” ครามกอดเขา เสร็จสมอย่างรุนแรง คงไม่รู้ตัวว่าในตัวครามบีบรัดจนเขาปวดหนึบไปหมด

ครามหูอื้อตาลาย เขาพลิกตัวครามไปไหนก็ต้อยตามง่ายดาย ธาริตขอให้ครามหันหลัง เขาหยิบหมอนใบใหญ่มาให้คนรักกอด เพราะรู้ว่าหลังจากเสร็จสม แรงแขนของครามคงไม่มีเหลือจะยันตัวสู้กับเขา

ครามทรงตัวด้วยเข่า กอดหมอนเอาไว้แล้วซุกหน้าลงไป ความรู้สึกตอนธาริตขยับเข้าหาชัดเจน ลึกล้ำจนน้ำเสียงไพเราะกรีดร้องลงกับนุ่น ร่างกายใหญ่โตทาบทับลงมา ริมฝีปากหยักจูบครามที่ไหล่

เสียงหายใจถี่รัวของธาริตทำครามใจเต้น ไฟในตัวที่คล้ายจะมอดดับไปโหมกระพือขึ้นอีกครั้ง ร่างของครามไถลไปด้านหน้า ดีว่าธาริตยังมือไว เอาหมอนอีกใบมาบังหัวคราม ไม่อย่างนั้นกระแทกหัวเตียงแน่ ถึงมันจะบุนวมหุ้มหนังอย่างไร เขาก็คอยระวังให้เสมอ

เมื่อเห็นแล้วว่าครามสู้แรงไม่ไหวจริง ๆ เขาถึงขยับตัวเอนลงนอนตะแคงข้าง ดึงคนรักเข้ามากอดแนบแน่นจนหลังชิดอก ตำแหน่งหัวใจสองดวงเกือบจะทาบทับกันพอดี

ธาริตแทรกท่อนขาของตัวเองไว้ระหว่างเรียวขานวลขยับเกี่ยวให้ครามไว้ใจแยกมันออก ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไว้กับเขา เขาดำดิ่งเข้าหา ได้ยินเสียงครามครางหวีดจึงใช้มือปรนเปรอให้ด้วย

“ธา...”

“ครับ แบบนี้ดีหรือเปล่า”

ในหัวครามเห็นแต่สีขาวโพลน ได้ยินเสียงธาริตอยู่ข้างหูก็อุ่นใจ เขาไม่ทันคิดอะไรอีกแล้ว รู้เพียงว่าทั้งร่างถูกกอดรัดไว้ ล่องลอยขึ้นด้วยสัมผัสจากมือใหญ่ และยิ่งลอยสูงขึ้นอีกเมื่อตัวตนของธาริตกระทบเข้ากับส่วนไวสัมผัสในตัว

“ธา.. มัน.. อึก. ดีเกินปะ ฮ๊าา กะ.. เกินไป”

ครามจิกเล็บสั้นกุดลงบนแขนเขา ได้ยินเสียงลมหายใจถี่รัวของธาริตดังแข่งกันกับเสียงกระทบเบื้องล่าง เขาตอกตัวตนเขาลึก คล้ายจะฝากฝังความรู้สึกทั้งหมดไว้กับวิญญาณของคราม

ทุกจังหวะที่เขาเข้าหา ครามหยัดตัวตอบ รู้เพียงว่าอีกแค่เอื้อมมือเดียวครามจะคว้าเอาเมฆมากอดได้ เขาส่งครามขึ้นสู่จุดนั้นจริง ๆ ครามหวีดร้องสุดเสียง รู้สึกเหมือนท้องฟ้าของตัวเองสว่างเรืองรองด้วยพลุไฟชุดที่สีสวยงามที่สุด พลุของเขา...ที่แม้แต่ธาริตก็ไม่มีสิทธิ์ได้เห็น

มือเรียวลูบหน้าท้องตัวเองเบา ๆ มันอุ่นวาบในตอนที่ธาริตย้ำถึงความมีตัวตนของเขาในร่างกายของคราม มีมือใหญ่ทาบทับลงมาด้วย ธาริตไม่ยอมขยับตัวออกจนครามต้องถองศอกใส่อกเขาเพราะอึดอัด แบบนี้ถึงขยับตัวออกไปได้

แต่ออกไปได้ไม่เท่าไหร่ แค่ช่วงมัดอุปกรณ์ป้องกันทิ้ง เขาก็ดึงครามไปกอดอีก กอดเฉย ๆ โดยไม่มีคำพูดอะไรออกจากปาก หากมันเอ่อล้นออกจากสายตาหวานเชื่อม

คราวนี้ธาริตมองเห็นใบหน้าของคนรักชัดเจน ตากลม ๆ เอ่อล้นไปด้วยคราบน้ำตา ครามไม่ได้ร้องไห้ เขาระมัดระวังอยู่ตลอด แต่หลังร่วมรักกันก็เป็นอย่างนี้ทุกที สองแก้มกลมขึ้นสีชมพูคงทั้งขัดเขินทั้งเหนื่อย เขาจำไม่ได้ว่าจูบครามไปกี่หน แต่คงมากพอที่จะทำให้ริมฝีปากเรียวขึ้นสีอย่างที่เป็น เขาประทับจูบลงบนหน้าผาก เปลือกตา และริมฝีปาก มือใหญ่กุมมือครามไว้ จรดจูบลงบนมือเรียวที่เขารักนักหนา ครั้งนี้ธาริตเห็นอะไรบางอย่าง...

...เขาว่านิ้วนางซ้ายของครามโล่งเกินไป...

------------------------------------------
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 03-09-2019 05:32:44
 :mew2: เพราะอดีตแบบนี้ไง  ถึงทำครามเจ็บเจียนตาย ถ้าไม่มีลูก  ครามจะอยู่ยังไง ฮือๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 03-09-2019 05:48:06
รักมากขนาดนี้แล้วเหตุผลอะไรถึงได้ทำร้ายครามได้ขนาดนั้นล่ะธาริตแล้วมันเพียงพอที่จะทำให้ครามให้โอกาสอีกครั้งหรือเปล่าแต่ก็คงยากล่ะนะ  o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 03-09-2019 08:30:57
รักครามขนาดนี้ อุปสรรคคือแม่แน่ๆเลย แล้วทำไมตอนนั้นถึงปล่อยครามล่ะ เจ้าบ้าธา  :m16:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: m_ilk_y ที่ 03-09-2019 08:55:27
 :serius2:
กลิ่นดราม่ากำลังจิมาแล้ววว
ไม่อยากให้น้องครามเจ็บเลยอ่ะะะะะะะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 03-09-2019 09:44:26
เพราะรักมาก ถึงเจ็บมาก คงยากที่จะง้อให้กลับคืน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 03-09-2019 09:47:44
อยากอ่านต่อออออออออ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-09-2019 10:47:00
รอๆ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 03-09-2019 11:29:34
ถ้ารักขนาดนี้ทำไมทำให้ครามเจ็บช้ำ?
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: totorobabii ที่ 03-09-2019 12:05:42
อดีตหวานหอมมากก ปัจจุบันครามถึงเจ็บมากขนาดนี้สินะ...

 :hao5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 03-09-2019 12:25:32
อุปสรรคเกิดจากแม่มันก็ต้องมีแน่ ๆ แหละ แต่ธาริตเนี่ยสิมันมีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้เธอต้องไล่ครามทำครามเสียใจขนาดนั้นล่ะ ครบกันมา 2 ปีเด้อความไว้เนื้อเชื่อใจมันจะไม่มีเชียวเหรอ #ทีมหมอรดิศ หึ!!
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 03-09-2019 13:33:23
คือรักกันขนาดนั่น แต่ธาริตต้องทำอะไรที่ครามเสียใจมากแน่ๆ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 03-09-2019 14:12:46
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 03-09-2019 15:15:36
เพราะรักมาก ก็เลยเจ็บมากสินะคราม ฮืออออ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 03-09-2019 16:16:46
ครามทั้งรักทั้งไว้ใจ สงสารครามมาก ถ้าตอนนั้นไม่มีลูก เหลือตัวคนเดียวคงเหมือนตายทั้งเป็น
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Itra-Nee ที่ 03-09-2019 20:28:40
อดีตหวานจนน้ำตาลขึ้น และ... :jul1: :jul1: :jul1:

หลังจากนี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมธาริตถึงทิ้งครามได้ทั้งที่รักมากขนาดนั้น  :katai1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 03-09-2019 22:02:29
ขออยู่ทีมคุณธาริตค่ะ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าเขาน่าสงสาร เรื่องที่ทิ้งครามเขาคงมีเหตุผลแน่ๆ ดูเขารักครามมากเลยนะ เขาน่าจะยอมเลิกกับครามเพราะความปลอดภัยของครามแบบแม่ขู่ไรงี้ อาจจะคิดว่ายอมอยู่ห่างๆแค่ได้เฝ้ามองครามก็พอแต่ครามดันหนีหายไปเลย(มองโลกในแง่ดีไว้ก่อน5555) ขอให้เขาเป็นคนดี เราชอบตอนเขาอยู่กับเจ้าอ้วนนนนนน ส่วนคุณหมอคาแรกเตอร์พระรองมาก ไม่ใช่พระเอกหรอก คนเขียรได้โปรดอย่าล่มเรือธาริตครามของเรา/อ้อนวอน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 04-09-2019 01:56:44
ตอนนั้นมันดีมากเลยนะ  :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 04-09-2019 05:47:00
จุดเริ่มต้นอ่าเนาะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวลูกไก่ ที่ 04-09-2019 09:26:24
อ่านพาร์ทอดีตแล้วเจ็บเหลือเกิน เพราะรักมากเจ็บมากสินะ เรายังอยากรอฟังเหตุผลของคุณธาริต แต่ดูคุณใจร้ายกับครามมากเลยอ่ะ ที่ครามไปคุกเข่าอ้อนวอนคุณ แต่คุณไม่สนใจ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 04-09-2019 10:24:32
;——;) รักมากเลยเจ็บมากสินะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Happyjanjii ที่ 04-09-2019 12:38:21
เชื่อว่าธาริตรักน้องมาก และยังรักเหมือนเดิม รอเป็นกำลังใจให้อยู่นะคุณธาริตน้องคราม
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Rukki ที่ 04-09-2019 12:58:53
เสียดายความรักดีๆมั้ยคุณธาที่ไม่รักษาไว้
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 04-09-2019 20:27:35
         อ่านพาทอดีตทีไร

รู้สึกสงสารครามมาก เพราะรักธาริตมาก

แล้ววันที่ต้องจากกันจะเสียใจแค่ไหน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 05-09-2019 02:51:06
เพราะรักมากจึงเจ็บปวดและฝังใจ  :mew4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 05-09-2019 09:58:35
เหตุการณ์อะไรทำให้ 2 คนนี้พูดกัน เป็นการจัดฉากของคุณแม่รึป่าวน้า
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 05-09-2019 21:52:04
เอ็นดูครามอ่ะ ตัวคนเดียวแล้วมีคุณธาริตเข้ามาในชีวิต เป็นช่วงที่ดีมากๆ แล้ววันที่น้องไม่มีคุณธานี่กว่าจะยืน เดินต่อได้ชีวิจเป็นไงอ่ะ

เราเชียร์ทีดเชอร์นะ เราชอบพล็อตแบบนี้ แต่ปะป๊าต้องใจแข็งมากๆนะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 05-09-2019 22:54:14
เพราะรักมาก เลยโกรธมากเช่นกัน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 05-09-2019 23:24:53
รักกันมากจริงๆ ตอนเลิกกันถึงเสียใจมาก ละมุนอ่ะคู่นี้ คุยกันน่ารัก
อยากรู้เหตุผลแล้วอ่ะ เพราะดูรักจไม่น่าเลิกกัน

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 06-09-2019 00:03:34
 :hao3:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 06-09-2019 12:03:02
ง่ะ ดูรักกันมากเรยอ่ะ..
มันเกิดอาไยขึ้นนนน..
ไรท์รีบมานะคะ..
อยากอ่านต่อแล้ววว.. :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: kateminerwa ที่ 07-09-2019 00:44:24
 :mew1:กรี๊ดดดดดดด ท้องได้ๆๆๆ เลิฟฟฟ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Wwavez ที่ 07-09-2019 02:41:13
ละบอกจะปกป้องดูแลลูกชั้นไปตลอดชีวิตไงหึ ชั้นน่ะโกดอยู่ถ้าเหตุผลไม่ดีชั้นจะปิดไฟทีดเช้อ!! :ling1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: kateminerwa ที่ 07-09-2019 09:03:35
หูยยยย คูมหมออออ อยู่ทีมหมอแย้วววววว
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: kateminerwa ที่ 07-09-2019 10:22:02
สุดท้ายแล้วคนที่ได้ใจครามไปตั้งแต่แรกแล้วก็คือธาริต ก็แอบสงสารคูมหมอออ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: kateminerwa ที่ 07-09-2019 12:02:14
 :hao5:นึกภาพตอนที่ธาริจทิ้งครามออกเลย เดิมชีวิตก็น่าสงสารพออยู่แล้ว ยังจะเจอเรื่องแบบนี้อีก ฮือออออ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Nayagirl86 ที่ 08-09-2019 07:06:04
ตัวแปรสำคัญคือแม่ธาแน่ๆ จับลูกแต่งงานแน่นอน ธาก็รักครามขนาดนี้ทำไมถึงต้องยอมแม่

ต่อค่ะต่อออ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: moonoi1000 ที่ 08-09-2019 21:34:33
รักกันขนาดนี้ ตอนเลิกพังพินาศแค่ไหนกันนะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Sorso ที่ 11-09-2019 09:55:12
รอจ้าาา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 16-09-2019 17:20:24
รอไรท์
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 16-09-2019 23:37:33
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 17-09-2019 01:25:51
หายไปนานจังเลย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: sang som ที่ 17-09-2019 17:19:20
รักมากก็เจ็บมาก
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Tulah ที่ 18-09-2019 05:40:02
บทที่ 6

ครามเหลือบมองธาริต วันนี้เขามารับครามกลับคอนโดเหมือนเคย แต่สิ่งที่ต่างออกไปคืออีกฝ่ายพูดน้อยกว่าปกติ ธาริตมองถนนเบื้องหน้า จิตใจยังพะวงถึงบรรดาคำพูดที่ได้ยินมาเมื่อบ่าย

“ธา รถสวน! ” ครามร้อง สติของธาริตกลับมาทันที เขาหักพวงมาลัยออกนิดหน่อยเมื่อเห็นว่าข้างหน้ามีรถใหญ่ขับสวนมา แถมเขายังขับกินขวาจนถ้าครามไม่เตือนคงได้เฉี่ยวกับอีกฝ่ายแน่

“โทษที ผมคิดเรื่องงาน” ธาริตสูดหายใจ พยายามจะสลัดเสียงของมารดาออกจากหัว

“ไม่เป็นไร ครามแค่ห่วง ถ้าธาขับคนเดียว..” ครามใจเต้นยังไม่หาย ธาริตคงสัมผัสได้ เขาถึงละมือออกจากพวงมาลัยแล้วกุมมือครามไว้ตลอดทาง

วันนี้วันเสาร์ ครามกลับมาถึงคอนโดเกือบสี่ทุ่ม ธาริตไปรับเขาและพาไปหาอะไรกิน ทีแรกเขาว่าจะพาครามดูหนังรอบดึกสักเรื่อง ครามเลยบอกไปว่าคืนนี้ช่องเจ็ดมีบิ๊กซีนีม่าเพราะเขาชวนดูหนังผี ธาริตหัวเราะใหญ่ ล้อว่าครามขี้กลัวแต่เขาก็ยอมเลยตามเลย

วันนี้ธาริตเสียสละให้ครามก่อน พอคนตัวเล็กออกมา หน้าทีวีก็เปิดรอไว้พร้อม บนโซฟาหนังมีผ้าห่มนวมกับหมอนนอนที่เจ้าของห้องเอามาวางคอยท่าไว้เพราะครามขี้หนาว

“ใช้สบู่ขวดเดียวกันไหมเนี่ย ทำไมธาอาบแล้วไม่เห็นหอมอย่างนี้” เขาเดินมาดม ๆ แล้วก็ขโมยหอมแก้มอย่างเคย

“ตีเนียนฉวยโอกาสมากกว่า ไปอาบน้ำได้แล้ว...เหม็นคนไม่อาบน้ำ”

ครามว่าอย่างนั้นแต่ก็หอมเขาคืน ดันร่างสูงใหญ่เข้าห้องไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองเดินเลยไปยังแพนทรี ครามหยิบเอาป๊อบคอร์นถุงแบน ๆ มาแกะซองพลาสติกออก คลี่ถุงกระดาษให้ดีแล้วจัดการโยนเข้าไมโครเวฟ

ธาริตบอกครามว่าเขาชอบป๊อบคอร์นมาก ทุกครั้งที่ดูหนังจะต้องแวะหน้าโรงซื้อติดมือเข้าไปด้วยเสมอ ครั้งแรกที่เขาชวนไปดูหนัง เขาถามว่าครามชอบรสอะไรจะได้ซื้อถังใหญ่ใส่ได้หลายรส ครามจำได้ว่าตัวเองสั่นหัวดิก ราคามันสูงเกือบเท่าตั๋วหนัง จ่ายอย่างนั้นเอามาซื้อแบบมัดถุงขายยี่สิบบาทหน้าตลาดตรงปากซอยบ้านเอาก็ได้

ทีแรกครามนึกว่าเขาหลอกให้ครามใช้เงินของเขาโดยไม่ต้อวกังวลใจ แต่พอเข้ามาที่ห้องแล้วครามก็ตระหนักได้ ธาริตไม่เคยโกหก บนตู้เก็บขนมมีแต่ป๊อบคอร์นพร้อมอบไมโครเวฟวางอยู่สี่ห้าแพ็คใหญ่จริง ๆ

เสียงระเบิดปุงปังในถุงเงียบลงพร้อม ๆ กับเสียงเตือนจากไมโครเวฟ ครามทิ้งมันไว้ในนั้นแล้วหันไปหยิบเอาแคร์ร็อตในช่องแช่ผัก เขาเอามาล้างน้ำ ปอกเปลือกแล้วหั่นเป็นแท่ง คว้าเอาขวดมายองเนสญี่ปุ่นจากฝาตู้มาบีบใส่ถ้วยน้ำจิ้ม เป็นอันว่าของกินเล่นเสร็จแล้วเรียบร้อย

ธาริตออกจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูเช็ดผมผืนสีเทา เช็ดผมไปด้วยเดินไปด้วย เขาไม่ชอบดูหนังช่องฟรีทีวีเพราะรำคาญโฆษณา แต่ในเมื่อมันเป็นงานอดิเรกของครามเขาก็ไม่อยากจะขัด ดีเสียอีกจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมาก ๆ

ครามส่งถุงป๊อบคอร์นให้คนรัก ส่วนตัวเองก็กอดชามใส่แคร์รอตแท่ง เครื่องปรับอากาศยังทำงานเหมือนเคยแต่วันนี้มันเย็นเจี๊ยบ คงเพราะด้านนอกฝนตก ครามเลยใจดียอมแบ่งผ้าห่มให้เขาใช้ด้วย

“หนังรัก?” ธาริตหันมองคนข้างกาย ปกติเขาไม่ค่อยดูหนังโรแมนติกเท่าไหร่ แต่ครามดูจะชอบเหลือเกิน สงสัยคืนนี้เขาจะหลับคาโซฟา ทิ้งครามไปตั้งแต่ครึ่งเรื่องแน่

“อือฮึ เรื่องนี้ได้รางวัลเยอะนะ” ครามบอก เคยดูแล้วหนหนึ่งเนื่องจากมันเป็นหนังที่ฉายมาสักพักแล้ว แต่ไม่ยักเบื่อ

“ไม่ใช่ไททานิคก็พอ เรื่องนั้นดูจนท่องบทได้” ธาริตยักไหล่ แม่และน้องสาวเขาชอบดูหนังเรื่องนี้มาก ดูแล้วดูอีกตั้งแต่สมัยยังเป็นเครื่องเล่นวีดิโอ

ครามแทะผักในมือ ตามองจอไม่วาง ส่วนธาริตก็มองครามบ้าง มองจอบ้าง รถรุ่นเก่าในจอจอดลงในโรงแรมริมหาด ฝนตกหนัก ลมกรรโชกแรง ทั้งพระเอกและนางเอกจำเป็นต้องนอนห้องเดียวกันเนื่องจากห้องพักเต็ม สุดแสนจะคลีเช่ ธาริตเอนตัวพิงพนัก

ตลอดเรื่องมีจุดพลิกผันที่ทำให้เขาเลิกคิ้วอยู่หลายหน ต่างกันกับคราม รายนั้นเป่าปี่ตั้งแต่ครึ่งเรื่องแล้ว มือใหญ่ดึงชามใส่ของกินออกจากมือคู่น้อย เขารั้งครามมาซบอก สัมผัสถึงน้ำอุ่น ๆ ที่ไหลซึมอกเสื้อ นางเอกของเรื่องตัดสินใจแต่งงานกับผู้ชายอีกคนที่ตามตื้อเธอมานาน เขารักและทุ่มเทให้เธอมากเท่าที่จะมากได้ แม้สุดท้ายจะไม่เคยได้หัวใจของเธอไว้ในครอบครองเลยก็ตาม

“ถ้าธาหายไป ครามจะไปแต่งงานกับคนอื่นอย่างนี้ไหม” เขาเปรย

“ธาไม่หายไปหรอก” ครามซุกหน้ากับอกเขา หนังตัดเข้าโฆษณาพอดี

“แค่สมมติเฉย ๆ ว่าไง?” ธาริตย้ำ

“ถ้าเปลี่ยนใจง่าย จะรอมาจนเจอธาหรือไง” ครามพูดเสียงอู้อี้ ไม่ยอมสบตา ครามรู้ว่าตัวเองไม่ได้ชอบผู้หญิงตั้งแต่แรก เพียงแต่ยังไม่เคยมีใครที่ทำให้ครามก้าวข้ามผ่านความพอใจไปสู่ความชอบพอและรักใคร่ได้อย่างธาริต

“แล้วถ้ากลับกัน... ธาไปมีคนอื่น ครามจะทำยังไง” ธาริตพูดสบาย ๆ แต่ในอกเหมือนมีตะกอนขุ่นข้นวนอยู่ในนั้น

“ตายแน่” ครามสูดหายใจลึก เงยหน้ามองเขาอย่าจริงจัง

“ถึงกับจะฆ่าแกงกันเลยเหรอ ฮึ..” ธาริตจูบลงบนกลุ่มผมนิ่ม ฟัดครามอีกสองสามหนจนครามหัวเราะได้

“หมายถึงครามน่ะ ตายแน่ ๆ” ครามไม่เคยจินตนาการถึงวันที่ตื่นมาแล้วไม่เจอธาริตนอนข้างๆ ไม่เคยจินตนาการถึงวันที่จะสูญเสียอีกฝ่ายไปตลอดกาลเลยแม้แต่หนเดียว

“นึกไม่ออกเลยว่าถ้าไม่มีธาจะอยู่ยังไง” ครามพึมพำ รู้สึกถึงอ้อมกอดที่กระชับแน่นขึ้นอีก

ธาริตไม่ได้ถามอะไรครามเพิ่มเติม ไม่ใช่แค่ครามที่จินตนาการไม่ออก เขาเองก็เหมือนกัน ครามมองเจ้าของไหล่กว้างที่นั่งให้เขาพิงมาร่วมชั่วโมง น่าประหลาดที่วันนี้ธาริตนั่งดูหนังเป็นเพื่อนเงียบ ๆ จนเกือบจบเรื่อง

“ขี้แย” ธาริตหัวเราะ มองคนรักสะอึกสะอื้นกับองก์สุดท้ายของภาพยนตร์ บนหน้าจอฉายภาพทะเลสีคราม คลื่นลูกเล็กซัดเข้าหาหาดทรายกลายเป็นฟองสีขาวแล้วหายไป

“อะไรเล่า...” ครามเสียงขึ้นจมูก เขายิ่งเอ็นดูเข้าไปใหญ่

“เปล่าครับ” เขาไม่สู้ ขโมยหอมแก้มครามแรง ๆ ทีหนึ่ง

“จริง ๆ ป้าบอกว่าชื่อครามมาจากทะเล...” น้ำเสียงไพเราะเริ่มเล่า ธาริตยืดตัวเพราะเริ่มเมื่อยจากการให้คนรักพิงเป็นเวลานาน เขาคว้าหมอนนอนมากอดแล้วยึดตักครามเป็นที่หนุนหัว

“แม่ชอบทะเลมาก เลยตั้งชื่อครามจากสีน้ำทะเล”

แม่เป็นเหมือนรูปภาพเก่า ๆ ความทรงจำไม่ต่างอะไรกับสีซีเปียซีดจางไปตามกาล ครามแทบจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าแม่เป็นคนแบบไหน พูดกับเขาอย่างไร กอดเขาอย่างไร มันฟุ้งเบลอไปจนจำแทบไม่ได้ เหลือเพียงแต่สิ่งที่ป้าเล่าให้ฟังเท่านั้นเอง

“แต่เชื่อมั้ยว่า จนถึงตอนนี้ครามยังไม่เคยเห็นทะเลจริง ๆ เลย”

ครามรู้ว่าน้ำทะเลมีรสเค็ม เป็นพื้นที่มีลมแรง มีคลื่น มีหาดทรายทอดยาวริมฝั่ง แต่มีอีกหลายอย่างที่ไม่เคยรู้ ครามไม่รู้ว่าน้ำทะเลที่ใครต่อใครว่าเค็ม มันเค็มอย่างไร ที่ว่ามีลมลมแรงแค่ไหน เป็นลมเย็นไหม หรือเป็นลมร้อนล้อกันกับแดดจ้าสาดส่อง

“เอาไว้ถ้ามีวันหยุดยาวกว่านี้หน่อยเราไปทะเลกันนะ” ครามก้มลงมองคนรัก บีบมือธาริตเบา ๆ ไม่รู้เลยว่าคนฟังสะท้อนใจแค่ไหน

“ที่รัก..” ธาริตเรียก ครามใจกระตุกไปชั่วครู่ เขาหวั่นไหวกับคำนี้เหลือเกิน “ไปเก็บของ พรุ่งนี้ผมจะพาไปทะเล”

“ฮะ...” ครามตกใจ เขาเพียงแต่ชวนเท่านั้น ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะปุบปับ

“ไหน ๆ วันจันทร์ก็วันหยุดชดเชย ผมจะพาไปเที่ยว พรุ่งนี้ตื่นแล้วไปกันเลย” ธาริตคว้ารีโมทมากดปิดโทรทัศน์ หนีบหมอนไว้กับแขน พาดผ้าห่มผืนใหญ่ไว้บนไหล่แล้วดันครามเข้าห้องนอน

“เดี๋ยว แล้วเรื่องที่พักล่ะ อาทิตย์นี้มันหยุดสามวันนะ คนเป็นล้านแน่” ครามฉุดมือเขา ธาริตชอบทำอะไรปุบปับ เขาตามไม่ทัน

“ผมหาได้ เชื่อสิ” ธาริตจูบหน้าผากคนรัก เขาเปิดไฟ ค้นเอากระเป๋าเดินทางใบย่อมออกมาใบหนึ่ง บอกครามให้ใส่ของของเขาและครามรวมกัน

ธาริตเดินออกมานอกห้อง โรงแรมมีถมไป เพียงแต่เขาอยากจะได้ความเป็นส่วนตัวมากกว่าการเปิดห้องในโรงแรม ชายหนุ่มจำได้ว่ารุ่นพี่ที่สนิทสนมกันมานานมีบ้านพักส่วนตัวที่หัวหิน ปิดอยู่หลายปีตั้งแต่ทั้งภรรยาและลูกสาวของฝั่งนั้นเสียชีวิตไป อีกฝ่ายเคยเปรยว่าจะขาย เพราะไม่มีใครให้ไปด้วยอีกแล้ว

ชายหนุ่มส่งข้อความไป ภาวนาว่ามันจะยังไม่โดนขายไปเป็นสมบัติของใคร ธาริตคิดว่าอีกฝ่ายคงจะเห็นตอนเช้า แต่น่าตกใจที่มีข้อความตอบกลับแทบจะทันที

“บิงโก” เขาอมยิ้ม พรุ่งนี้ทางรุ่นพี่เขาจะให้แมสเซ็นเจอร์วิ่งมาส่งกุญแจให้แต่เช้า วิลล่าหลังนั้นเปิดให้คู่ค้าของอีกฝ่ายเช่าชั่วคราวมาสักพัก โชคดีที่คนเช่าเพิ่งจะกลับต่างประเทศไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เอง



ธาริตตื่นตอนเจ็ดโมง แต่คนที่ตื่นเช้ากว่าคงหนีไม่พ้นคราม เจ้าตัวคงดีใจแต่เก็บอาการแม้ว่าจะเก็บไม่มิดเท่าไหร่ก็เถอะ เขาเห็นครามลุกมาทำนั่นทำนี่อยู่ในครัว มื้อเช้ามีโจ๊กไก่ฉีกกับไข่ลวก แถมน้ำส้มคั้นเองอีกต่างหาก

“แค่โจ๊กคงไม่อยู่ท้อง ต้องกินคนทำเข้าไปด้วย” ธาริตกักตัวครามไว้กับเคาน์เตอร์ จูบลงบนริมฝีปากอิ่มเบา ๆ

“อื๊อ.. ทำเล่นอยู่ได้ไปช้าเดี๋ยวรถติด” ครามจูบเขาคืนเร็ว ๆ แล้วหันไปหยิบถ้วยเซรามิคมาตักโจ๊กใส่ลงไป ตอกไข่ลวกวางด้านบนแล้วใส่หอมซอยกับขิง ครามรู้ว่าธาริตไม่ชอบขิงเพราะมันฉุน เวลาไปตลาดเขาถึงบรรจงเลือกเอาแต่หัวอ่อน ๆ เอามาขูดเปลือกออกแล้วซอยเป็นเส้นบางเอง อย่างนี้ธาริตถึงจะกินได้

“ไม่ใช่ว่าช้าแล้วมีเวลาเล่นน้ำน้อยเหรอ” ธาริตกอดครามจากด้านหลัง กดจูบลงท้ายทอยเบา ๆ

“รู้ทันเกินไปแล้ว เอาไปนั่งที่โต๊ะเลย เดี๋ยวครามตามไป” ครามส่งถ้วยให้อีกฝ่าย หยิบช้อนให้ด้วย ธาริตไม่ค่อยกินเค็มเท่าไหร่ครามเลยไม่ต้องเทซีอิ๊วใส่ถ้วยแยกให้

“ครับผม”

ธาริตทำตัวเป็นพ่อบ้านที่ดีด้วยการอาสาล้างถ้วยล้างชามทั้งหมด แล้วให้ครามไปอาบน้ำ เขาทิ้งกุญแจไว้กับนิติบุคคล แจ้งว่าขอแม่บ้านมาทำความสะอาด สัปดาห์นี้หลังจากเที่ยวมาเหนื่อย ๆ ครามจะได้ไม่ต้องพะวงกับการทำงานบ้าน แม้เจ้าตัวจะบ่นว่าห้องไม่ได้กว้างใหญ่อะไร จึงไม่ควรสิ้นเปลือง หากเจ้าของห้องกลับไม่รับฟังเท่าไหร่ เขาสัญญาแล้วว่าจะดูแลคราม ไม่ว่าจะเรื่องอะไรเขาก็ไม่อยากให้เหนื่อยทั้งนั้น

ทีแรกครามนึกว่าธาริตจะพาไปที่ใกล้ ๆ อย่างบางแสน แต่ปรากฏว่าเขาดันพาครามไปถึงหัวหิน ตลอดทางครามไม่หลับเลย เอาแต่จ้องทิวทัศน์สองข้างทาง ตลอดชีวิตครามไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนเกินกว่าอาณาเขตกรุงเทพ

คนตัวน้อยนึกเสียดาย... โลกของเขาแคบเหลือเกิน

ธาริตขับรถมาเส้นเลียบหาด เลยไปอีกหน่อยเป็นเขตส่วนบุคคลแล้ว เขาปิดแอร์ ลดกระจกลงให้ครามมองข้างทาง ลมแรงพอดู มันพัดเอาไอทะเลลอยมาเตะจมูก ครามว่ามันสดชื่นกว่าดมควันรถในเมืองหลวงแยะเลย

“เดี๋ยวแวะดูในบ้านก่อนนะไม่รู้ว่าขาดเหลืออะไรบ้าง แล้วค่อยออกไปซื้อของกัน” ธาริตตีไฟเลี้ยว บ้านสองชั้นริมหาดอยู่แทบสุดโครงการ

ใจครามไม่อยู่กับตัวอีกแล้ว พอธาริตจอดรถ ครามก็กระโดดลงทันที ธาริตไขประตูรั้ว เขาส่งกุญแจบ้านให้ครามแล้วขยับไปเอารถเข้าจอด

ครามมองซ้ายมองขวา แถวนี้เงียบสงบต่างกับบริเวณโรงแรมที่คนเยอะแยะไปหมด ตัวบ้านเป็นปูนทั้งสองชั้น ตกแต่งด้วยระแนงไม้สีขาว พื้นที่รอบบ้านกว้างขวางซ้ำยังร่มรื่น เขาเห็นมีต้นลั่นทมปลูกอยู่รอบแซมกับไม้ใบสีเขียวต้นอื่น

ครามไขกุญแจเข้าไป ด้านในใหม่เหมือนเพิ่งมีคนมาทำความสะอาด ซ้ายมือเป็นห้องนั่งเล่น มีโซฟาผ้าตัวโตกับทีวีจอใหญ่ ครามทยอยเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศ ลึกเข้าไปเป็นโต๊ะกินข้าวขนาดหกที่นั่งและพื้นที่ครัว เขาดันประตูบานเฟี้ยมสีขาวนวลกรุกระจกใสไปจนสุดผนังสองด้าน มันเปิดเชื่อมกับชานด้านหลังบ้าน เดินลงไปไม่กี่ก้าว ครามก็เหยียบหาดได้แล้ว

ครามเคยจินตนาการว่าทะเลคงให้ความรู้สึกสดชื่นสดใส เขาพิสูจน์แล้วว่าจริง จริงยิ่งกว่าที่คิดไว้ ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ลมแรงโกรกเข้าบ้านจนไม่ต้องเปิดพัดลมเลยก็ยังได้ เบื้องหน้าเขามีหาดทรายสีเหลืองนวล มองไปไกลเป็นทะเลสีครามไล่สีอ่อนมาตามคลื่นที่สาดกระทบชายฝั่ง

“เป็นยังไงบ้าง ทะเลของจริง” ธาริตถือกระเป๋าเข้ามา เขายืนอยู่ด้านหลัง ทอดมองภาพที่สวยงามที่สุดอยู่ครู่ใหญ่

ครามยืนอยู่ริมชานบ้าน สีขาวและแสงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามายิ่งทำให้คนรักของเขาดูโดดเด่น บนใบหน้าน่ารักมีรอยยิ้มแต่งแต้มจากความสุขแท้จริง เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าคนที่สุขใจกว่า...คือคนที่พามา

“อยากเล่นน้ำ” ครามบอกเขาสั้น ๆ แต่แววตาทอประกายสดใสไม่คลายลงง่าย ๆ ตอนนี้ครามรู้แล้วว่ากลิ่นทะเลเป็นแบบไหน ลมทะเลแรงอย่างไร ขาดแค่เพียงน้ำทะเลจะเย็นหรือร้อนกว่าอากาศเท่านั้นเอง

“ลงตอนนี้เดี๋ยวไม่สบาย” ครามยู่หน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ แต่อีกคนหัวเราะร่า

“เอาไว้ตอนบ่าย ๆ ค่อยมาเล่น ตะวันตรงหัวแบบนี้กลับเข้ามาอีกทีตัวไหม้เป็นถ่านแน่” ธาริตว่า เขาพาครามขึ้นไปดูห้องนอน ตรวจเช็คดูว่าเครื่องใช้ไฟฟ้าใช้งานได้ครบทุกอย่างดีแล้วถึงจะออกไปตลาด

ครามตกลงกับเขาว่าจะซื้ออาหารทะเลไปย่างเป็นมื้อเย็น เพราะเห็นว่ามีเตาบาร์บีคิวไฟฟ้าอยู่นอกชานบ้าน ธาริตเลยแวะตรงทางขึ้นเขาตะเกียบ แถวนั้นมีร้านขายอาหารทะเลหลายร้าน เพราะเขาชอบกินกุ้ง ครามเลยเลือกกุ้งลายเสือมาเยอะหน่อย ที่เหลือเป็นหอยเชลล์ ปูทะเล ปลาหมึกหอม และเนื้อปลาเก๋าแบบให้เขาแล่ให้อย่างละไม่มาก เอาไว้พอทำข้าวต้มสำหรับตอนเช้าได้อีกมื้อ

เขาแวะตลาดใกล้ ๆ บ้านให้ครามซื้อผัก ครามคิดว่าจะทำอะไรง่าย ๆ หน่อยถึงเลือกมาแค่พริก กระเทียม มะนาว ผักชี และขึ้นฉ่าย ส่วนข้าวเปล่าพวกเขาไม่หุงเอง จึงเลือกแวะร้านขายข้าวหอมหุงใส่ถุงไว้แล้ว

กว่าจะกลับมาถึงบ้านพักก็ช่วงบ่ายสาม แดดร่มลมตกพอดี ครามเอาสารพัดของมาจัดการล้างให้สะอาด แบ่งให้เรียบร้อยว่าอันไหนสำหรับวันนี้อันไหนสำหรับพรุ่งนี้

“ไปเปลี่ยนเสื้อนะ” ธาริตอมยิ้ม มองตามคนรักที่เดินหายลับขึ้นไปชั้นสอง ครามไม่ค่อยแสดงท่าทางร่าเริงอย่างนี้บ่อย ๆ คราวนี้คงตื่นเต้นมากจริง ๆ

ธาริตเดินออกมานั่งนอกชาน เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดสีเทากับกางเกงผ้าขาสั้นเตรียมพาครามเล่นน้ำ รอไม่นานคนรักก็ลงมา ครามเดินตัวปลิว ถอดรองเท้าไว้บนบ้านแล้วเดินลงหาดไป ที่ดินบ้านหลังนี้ติดกับหาด บ้านใกล้ ๆ กันก็เงียบสงบแทบไม่มีคน เขาชอบใจบรรยากาศที่เหมือนหาดส่วนตัวอย่างนี้ และมั่นใจว่าคนรักคงชอบด้วย

ครามย่ำลงบนพื้นทราย มันอุ่นเพราะโดนแดดมาทั้งวัน ยิ่งเดินไปเรื่อยยิ่งรู้สึกสบายเท้า ครามเดินเข้าใกล้คลื่นขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งเดินยิ่งเย็น น้ำทะเลพัดเข้าฝั่ง เขาชอบตอนที่มันกระทบหาดแล้วกระจายเป็นฟองเล็ก ๆ

...คราวนี้ครามรู้แล้วว่าน้ำทะเลเย็นแค่ไหน...

เขาเดินลึกขึ้นเรื่อย ๆ จนระดับน้ำสูงถึงเอว น้ำทะเลไม่ได้ใสจนเห็นปลายเท้าเหมือนทะเลภาคใต้ในโฆษณา แต่แบบนี้ครามก็พอแล้ว เขาชอบใจจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ด้วยซ้ำ

“มีคนโดนยิง ปิ้ว! ” ธาริตตามลงมา ใช้สองมือประกบกัน ไม่รู้ว่าทำแบบไหนถึงฉีดน้ำออกมาเป็นสายเหมือนปืนฉีดน้ำ

“แกล้งเหรอ” ครามยิ้มแสร้งทำหน้าเคียดแค้น น่าเสียดายที่มันน่ารักในสายตาคนมองเสียเต็มประดา ครามเจ็บใจหน่อย ๆ ที่ทำเหมือนเขาไม่ได้เลยวักน้ำใส่เสียเลย

“ขี้โกงมาก แฟนใครเนี่ย มาให้จับตัวซะดี ๆ” ธาริตหัวเราะ เขาวักน้ำใส่ครามคืน เสื้อยืดสีอ่อนของครามเปียกเป็นแถบ พอครามเปียกก็อยากจะให้เขาเปียกด้วย กลายเป็นสงครามน้ำทะเลย่อม ๆ มีเพียงเสียงของพวกเขาดังลั่นหาด

ธาริตตัวเปียกแต่น้อยกว่าครามมาก ครามเล่นไปเล่นมาก็เหมือนอาบน้ำ เสื้อยืดลู่ไปกับผิวจนเห็นชัดว่าครามผอมบางแค่ไหน ครามวิ่งหนี แต่ก็หนีไม่ทัน จึงวักน้ำใส่คนรัก แต่ดูเหมือนรอบนี้เขาจะกะพลาด น้ำทะเลเข้าหน้าธาริตอย่างจัง

“โอ๊ย..” ธาริตยกแขนปิดหน้า เสียงร้องของเขาทำครามใจเสีย

“ธา! ขอดูหน่อย”

ครามลืมทุกเรื่อง รีบเดินเข้าหาคนตัวใหญ่ เมื่อกี้คงน้ำเข้าตา น่าจะแสบน่าดู ครามขอดูตาเขา กลัวว่าจะเคืองหรือมีเศษอะไรเข้าไปด้วย ธาริตลดแขนลง นอกจากจะไม่มีรอยแดงแล้วอีกฝ่ายยังยิ้มเต็มแก้ม สองแขวนตวัดรอบเอวครามแล้วรวบเข้าไปกอดแน่น

“จับได้แล้ว..”

“เจ้าเล่ห์! ชอบหลอก! ” ครามว่า กระโดดเหยง ๆ แต่ตัวไม่ยัดหลุดจากมือปลาหมึกเสียที

“ธาจะเป็นปลาวาฬให้ ไม่รู้มีใครแถวนี้อยากชมทะเลไหม” ธาริตกระซิบข้างหู ปกติหากมีเวลาว่าง เขาจะพาครามไปหัดว่ายน้ำที่สระส่วนกลางของคอนโด นักเรียนคนนี้ชอบอู้ ว่ายน้ำไม่กี่เที่ยวก็กระโดดขึ้นหลังเขา กอดคอให้ครูฝึกพาว่ายแล้ว

“จะให้ว่ายจนกว่าจะขาดใจเลย” ครามยิ้ม เดินตามเขาไปที่ลึกหน่อย น้ำทะเลไม่เหมือนน้ำสระเพราะมีคลื่นแรง ธาริตเลยเอาครามขึ้นหลัง พาว่ายเลียบคลื่นไปมาเท่านั้น

“อยากอยู่แบบนี้ตลอดไปเลย” ครามว่า เบื้องหน้าเป็นทะเลสีคราม เขาเห็นนกบินอยู่ไกล ๆ ไม่มีเสียงรถรา มีแค่เสียงลมกับเสียงคลื่น เขากอดธาริตไว้ไม่ปล่อย

“จะได้เป็นปอดบวมน่ะสิ” ธาริตหัวเราะในลำคอ “เดี๋ยวขึ้นไปอาบน้ำแล้วมาทำกับข้าวกันดีกว่า”

พอถึงที่ตื้นครามก็ลงเดินเอง เปลี่ยนจากกอดคอเขามาเป็นจับมือ ครามเห็นทรายชื้น ๆ แล้วก็นึกเสียดายที่ไม่ได้เอาของเล่นก่อกองทรายมา

ทั้งสองแวะพักตรงชานบ้านพอให้ตัวชื้นและทรายจากเท้าหลุดออกไปหมด พวกเขาเอาของใช้ในห้องน้ำมาแค่ชุดเดียว ธาริตเลยถือวิสาสะดึงครามมาถอดเสื้อผ้า อาบน้ำพร้อมกันไปเสียเลย

“อะไร เห็นกันมามากกว่านี้ยังมาทำหน้าแดงอีก” คนถามหาเรื่อง แต่ครามก้มหน้างุด ซ่อนแก้มแดง ๆ สองข้างไม่มิด

“ลามก ออกไปเลย ครามจะอาบน้ำ” ครามว่า คิดจะสู้เขาแต่ก็ไม่เคยชนะสักหนเพราะใจอ่อนให้อยู่เรื่อย

“กลัวแล้วครับ” ธาริตยิ้ม เขาพูดไปอย่างนั้น ไม่ได้ยี่หระกับการถูกดุเลยแม้แต่น้อย หนำซ้ำยังอุ้มครามลงอ่าง จัดการอาบน้ำให้อย่างเบามือ ทำอย่างกับครามเป็นตุ๊กตากระเบื้องอย่างไรอย่างนั้น

“มานี่มา ครามจะสระผมให้” พอครามล้างฟองออกหมดก็ปีนขึ้นขอบอ่าง ให้เขาลงมานั่งบ้าง แชมพูสีใสถูกเทลงฝ่ามือแล้วค่อยขยี้ผมเขา

นิ้วเรียวทั้งสิบช่วยกันนวดศีรษะให้ธาริตอย่างแข็งขัน ครามยิ้มน้อย ๆ ที่เห็นอีกฝ่ายเอนหลังพิงหัวกับขาครามสบายใจเฉิบ

“ธา... ขอบคุณนะที่พามา” น้ำเสียงไพเราะทำให้คนฟังชื่นใจยิ่งกว่าเดิม ครามไม่ได้นวดแค่ศีรษะ แต่ยังเลื่อนลงมาที่ท้ายทอยและบ่าด้วย

“ถ้าครามชอบจะพามาอีก” ธาริตยืดขา ที่ว่าเมื่อย ๆ มาทั้งวันหายเป็นปลิดทิ้ง เพียงเพราะคนรักยิ้มสุขใจเท่านั้นเอง

“กลัวคนพามาจะเบื่อน่ะสิ” ครามว่า เปิดน้ำจากฝักบัวล้างฟองออกให้เขา พอศีรษะเกลี้ยงดีแล้ว จอมกะล่อนของครามก็แหงนหน้ามาสบตากัน

“ไม่เบื่อหรอก ถ้าครามมาด้วย”

“จีบเหรอ ฮึ” นิ้วรีวบีบจมูกเขา ธาริตเป็นคนปากหวาน เขาเก่งที่ทำให้ครามรู้สึกว่าตัวเองสำคัญ รู้สึกว่าเป็นที่ต้องการอยู่ตลอดเวลา

“จะจีบทุกวันจนกว่าจะตายจากกันไปเลยดีไหม” มือใหญ่ดึงมือครามไปจับ ครามเพิ่งสังเกตว่าเขาชอบลูบบนนิ้วนางซ้ายบ่อย ๆ

“ไม่ดี” ธาริตเลิกคิ้ว สงสัยว่าคนรักจะเบื่อมุกจีบเห่ย ๆ ของเขาเต็มทน

“แค่นี้ก็รักจะแย่อยู่แล้ว รักมากกว่านี้อีกคงต้องตาย”

ไม่ใช่แค่ครามที่เป็นสุข ธาริตเองก็เหมือนกัน เขายิ้มเต็มแก้ม รู้สึกเหมือนเครื่องดื่มที่พรายฟองเต็มล้น เขาบอกรักครามทุกวัน แต่นาน ๆ ทีครามถึงจะพูด จะหาโอกาสอย่างนี้คงไม่บ่อย

“ขออีกที”

“....”

ครามไม่พูด แต่ก้มลงแตะจูบที่ริมฝีปากเขา สัมผัสแผ่วเบาทว่าแทนความรู้สึกหนักแน่น ครามรักเขา รักจนมองไม่เห็นอะไรอื่นอีกแล้ว

คนตัวเล็กปล่อยเขาออก ลุกขึ้นหยิบผ้ามาเช็ดตัว เขาหันไปแวบเดียวธาริตก็แต่งตัวเสร็จแล้ว อีกฝ่ายเดินนำครามไปข้างล่าง เตรียมจะช่วยเป็นลูกมือทำอาหารเย็น แต่ครามบอกว่าวันนี้จะทำอาหารไม่มาก มีแค่น้ำจิ้มซีฟู๊ดกับเนยกระเทียมไว้สำหรับทากุ้งกับหอยเชลล์

ตากลมมองคนที่อุตส่าห์เตรียมตัวมาช่วยเขาเต็มที่เดินออกไปหยิบหนังสือที่รถ ธาริตชอบอ่านหนังสือ เวลาที่ครามหัดทำขนม หากไม่ทำงานธาริตก็จะหยิบหนังสือออกมาอ่าน มีหนังสือเกี่ยวกับธุรกิจบ้าง จิตวิทยาบ้าง แต่ส่วนใหญ่ธาริตบอกว่าเขาชอบอ่านนิยายแนววิทยาศาสตร์หรืออะไรล้ำยุค

พอเห็นว่าธาริตปูฟูกบาง ๆ หน้าโทรทัศน์ ได้ที่เหมาะแก่การอ่านหนังสือครามก็เริ่มทำอาหาร เขาทำน้ำจิ้มง่าย ๆ สับกระเทียมรวมกับรากผักชีให้หยาบหน่อยแล้วเทลงผสมกับเนยสด เอากุ้งมาผ่าแบะหลังแล้วทาเนย ส่วนหอยเชลล์เขาก็เอามาล้างอีกหน แกะฝาออกให้เหลือข้างเดียวแล้วทาเนยเข้าตู้เย็นไว้ เขาตั้งหม้อ จัดการทำแกงจืดปลาหมึกยัดไส้หมูสับเผื่อเอาไว้ซดให้คล่องคอ

พออาหารพร้อม ก็เข้าช่วงแดดร่มลมตกพอดี ครามหวังจะไปเรียกธาริต แต่อีกฝ่ายกลับหนีไปเฝ้าพระอินทร์เสียแล้ว มือเรียวดึงเอาหนังสือเล่มหนาออก เห็นว่านิ้วเขาคั่นไว้กลางเล่ม ด้านหลังมีใบเสร็จร้านอาหารแนบไว้จึงถือวิสาสะหยิบขึ้นมาอ่าน

มันเป็นร้านอาหารอิตาเลียน ธาริตเคยชวนไปหลายหนแล้วแต่ครามไม่ว่างสักที ถ้าจำไม่ผิดเห็นว่าร้านนี้ต้องจองล่วงหน้าเป็นเดือน บนหัวใบเสร็จมีชื่อร้าน ถัดลงมาบอกวันที่และเวลาเข้าใช้บริการ เมื่อวานนี้เอง ธาริตคงไปกินข้าวกับมารดา ปกติบ้านนี้จะนัดรับประทานอาหารอย่างพร้อมหน้ากันในช่วงเย็นวันศุกร์หรือไม่ก็กลางวันวันเสาร์ ค่าอาหารหลักหมื่นทำครามใจหายแต่ก็ไม่กล้าดุ ครามไม่อยากก้าวก่ายเขา เพราะเงินที่หามาได้ก็เงินของเขาทั้งนั้น ไอ้ที่แอบอ่านอยู่นี่ก็ถือว่าล้ำเส้นมากแล้ว

ครามไม่ได้ใส่ใจมันอีก เขาหยิบกระดาษใบนั้นมาคั่นหน้าหนังสือเอาไว้ พอธาริตอยากอ่านต่อจะได้ไม่ต้องพลิกหา จากที่ตั้งใจจะมาปลุก ครามก็เริ่มตาปรือ วันนี้เขาตื่นเช้า ออกแรงเล่นน้ำทั้งวัน กะว่างีบสักสิบห้านาทีแล้วค่อยปลุกธาริตขึ้นมากินข้าวเย็นกันก็ยังไม่สาย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 5 -- ○ หน้า 9 ○ 03.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Tulah ที่ 18-09-2019 05:40:38
“ตื่นได้แล้วขี้เซา” เสียงทุ้มนุ่มดังอยู่ข้างหูคราม ชายหนุ่มยกมือปัด ๆ แล้วพักตัวไปอีกข้าง

“ที่รัก.. ตื่นเถอะ ผมหิวแล้ว” ธาริตเขี่ยปลายจมูกคราม เจ้าตัวย่นหน้า น่าแปลกที่ไม่ดูขี้เหร่ในสายตาคนมองเลยสักนิดเดียว

“ธาอย่าแกล้ง” ครามพึมพำ ตายังไม่ลืมเลย

“ตื่นเถอะ เดี๋ยวคืนนี้นอนไม่หลับนะ”

คนรักของเขาทั้งหลับลึกทั้งขี้เซา จนเขาลุกไปจัดโต๊ะเตรียมเตาแล้ว อุ่นแกงจืดของครามก็แล้ว กระทั่งทำของตกเสียงดังลั่นบ้านครามก็ยังไม่ตื่น สุดท้ายธาริตก็ต้องแงะครามออกจากฟูกจริง ๆ เจ้าตัวถึงยอมลืมตาขึ้นมาได้

“ไปล้างหน้ากันดีกว่า” มือใหญ่ดึงครามให้ลุกยืน ไฟทั้งบ้านสว่างโร่ แต่ด้านนอกมืดสนิท เขาได้ยินเสียงจิ้งหรีดดังคลอไปกับเสียงคลื่นหน้าหาด

“กี่โมงแล้วเนี่ย” ครามยกมือขยี้ตา เดินเตาะแตะอย่างกับเด็ก ๆ เข้าห้องน้ำไป พอได้ล้างหน้าตาก็สว่าง

เขาเพิ่งจะพบว่าธาริตจัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อยขนาดที่จัดการดึงโต๊ะพับตัวใหญ่ในห้องเก็บของข้างบ้านมากางที่ระเบียงเคียงกับเตาบาร์บีคิวไฟฟ้าเสร็จสรรพ

“สองทุ่ม” คนฟังตาโต เขาหลับไปตั้งสามชั่วโมงทีเดียว

“มานั่งเร็ว” ธาริตรุนหลังครามไปนั่งที่โต๊ะ เขารับหน้าที่ย่างอาหาร ตัดหนวดปลาหมึกอวบอ้วนใส่จานคนรัก เพราะรู้ว่าครามชอบ

“คราวนี้มาเที่ยวที่นี่แล้ว ปีใหม่ผมจะพาไปเที่ยวทะเลใต้ดีไหม หรือไม่ก็ไปเมืองนอกกัน” ธาริตถาม ในหัวเขานึกถึงอ่าวไร่เลย์ เกาะตาชัย เกาะกระดาน ไม่อย่างนั้นก็บินไปมัลดีฟ หรือเกาะโบราโบร่าไปเสียเลย

“ไม่เอา แพง.. มาที่นี่อีกก็พอแล้ว” ครามส่ายหน้า อยากเห็นทะเลที่อื่นบ้างก็จริงแต่ไม่อยากใช้เงินเขา ถ้าให้เก็บเงินไปเองคงใช้เวลาอีกสักสองสามปีถึงจะไปต่างประเทศได้ เอาไว้ถึงตอนนั้นครามจะลองเซอร์ไพรซ์เขาดู

“ชอบจริงนะหัวหินเนี่ย พรุ่งนี้เช้าจะพาไปขี่ม้าแกลบ” ธาริตหัวเราะ ยื่นมือส่งกรรเชียงปูให้คนรัก

“แล้วที่เรียนทำขนมไปถึงไหนแล้ว ใกล้จบคอร์สหรือยัง” สปอนเซอร์ใหญ่ถามถึง

ครามมีฝีมือก็จริง แต่ธาริตอยากให้คนรักได้เปิดหูเปิดตาด้วย มีขนมอีกหลายแบบที่ครามไม่เคยเห็นไม่เคยกิน ให้หัดทำไว้ พอมีร้านของตัวเองจะได้รู้ทันเชฟ เขาเห็นเจ้าของร้านโดนลูกจ้างโกงจนเจ๊งระเนระนาดมานักต่อนักแล้ว

“อีกสามสี่หนก็จบแล้ว อาทิตย์หน้าเขาจะสอนทำมองบลังก์ มีครีมเยอะหน่อยนะ”

ทุกครั้งที่ครามไปเรียนทำขนม คุณครูจะอนุญาตให้นักเรียนเก็บขนมฝีมือตัวเองกลับบ้านได้ เพราะฉะนั้นธาริตถึงกลายเป็นหนูทดลองของครามอยู่บ่อย ๆ จนกล้ามเนื้อเริ่มจะหาย กลายเป็นว่าต้องออกกำลังกายให้หนักขึ้นหน่อย

“ผมจะวิ่งรอ”

คนพูดยิ้ม ๆ ไม่เคยบอกว่าเขาชอบขนมหรูหราพวกนั้นน้อยกว่าคุกกี้ช็อกโกแลตของคราม ถึงครั้งแรกจะอบไม่สุก ครั้งที่สองไหม้เกรียม จนครั้งที่สามหวานจ๋อย ครั้งที่สี่ครามปรับสูตรใหม่เขาถึงจะกินได้ แต่มันก็อร่อย อร่อยเสียจนเขาเคยขอครามอย่างไร้สาระว่าอย่าทำให้ใครกินอีก แม้กระทั่งถ้าเปิดร้านเอง ลูกค้าที่ร้านเขาก็จะไม่ให้กิน

ธาริตลุกขึ้นช่วยครามเก็บจานเมื่อมื้ออาหารสิ้นสุดลง คนตัวน้อยตบมือลงพุงตัวเองแปะ ๆ บอกว่าอิ่มเกินไป

“ว่าไง ตัวน้อยของแด๊ดดี้” ธาริตหยอก เขาก้มลงไปพูดกับหน้าท้องนูนน้อย ๆ ของคนรัก

“ปลาหมึกตัวน้อยน่ะสิ อ้อ มีกุ้งกับปูด้วย แฝดสามไปเลย” คนฟังนึกขันกับการเล่นตลกของธาริตเลยเอาด้วย

“คืนนี้ต้องมีตัวน้อย ๆ ของผมแน่” เพียงแค่ดวงตาคมคู่นั้นมองสบมาครามก็อายม้วนต้วน พักหลังมานี้เขาไม่ค่อยยอมใช้อุปกรณ์ป้องกันเท่าไหร่ ครามเองก็เลยตามเลย ตาคนนี้ถึงได้ใจใหญ่

“ท้องได้ที่ไหนเล่า ไปเดินย่อยอาหารกันดีกว่า” ครามยื่นมือไปให้เขาจับ พากันเดินลงไปริมหาด สัมผัสอากาศคืนแรกและคืนสุดท้ายที่หัวหินก่อนจะต้องกลับกรุงเทพไปทำงาน

ตอนกลางคืนน้ำลงจากช่วงบ่ายที่เห็นไปมาก ลมที่พัดมาเย็นกว่ามากด้วยเหมือนกัน ท้องน้ำเบื้องหน้ามืดสนิท มองเลยไปไกล ๆ ก็เห็นว่ามันแทบจะกลืนไปกับสีท้องฟ้ายามราตรีด้วยซ้ำไป

“ดูเหงาจังเลยเนอะ”

“ไม่เห็นเหงาเลย” ครามหันมองธาริต อีกฝ่ายจ้องออกไป มีแสงไฟจากเรือหาปลาอยู่ไกลลิบ “มีธาอยู่ด้วยจะเหงาได้ยังไง”

“น้ำเน่ามาก” ครามหัวเราะ ออกเดินเคียงไปกับเขา สัมผัสได้ถึงทรายที่ปลายเท้า ธาริตกุมมือครามไว้ บนใบหน้าเขาเปื้อนยิ้ม

“ก็กลัวไม่รู้ว่ารัก” ธาริตยักไหล่ ไกวมือครามเบาๆ เขาคงไม่รู้ตัวว่าทำใจคนฟังลิงโลดไปถึงไหน

“นี่นับเป็นกับดักที่ทำให้ครามหนีไปไหนไม่รอดหรือเปล่า” น้ำเสียงไพเราะเอ่ยถาม เขาเคยฟังเรื่องราวของคู่รักมากมาย ทั้งมาปรึกษาบ้าง หรือเห็นเองบ้าง น่าประหลาดใจธาริตไม่เป็นแบบที่เขาเห็นมาเลยสักนิด

“ใช่ที่ไหนเล่า” ธาริตหัวเราะ ก้มมองคนรักที่ยิ้มเต็มแก้ม แถวนี้มืดไปหน่อย มีแค่แสงไฟไกล ๆ ตามแนวรั้วบ้านและแสงจากพระจันทร์เต็มดวง

“แต่ว่าอันนี้น่ะใช่แน่” คนตัวใหญ่หยุดเดิน เขาหยิบถุงกำมะหยี่สีดำขึ้นมาชู ธาริตเทมันออกมา มีแหวนเกลี้ยงสีเงินยวงสองวง พวกมั้นสะท้อนแสงจันทร์วาววับ

“แต่งงานกันนะ..”

ธาริตไม่ได้คุกเข่าลงกับพื้นทรายอย่างในหนังในละคร เขาเพียงแต่จับมือครามไว้แล้วพูดเรียบ ๆ น่าประหลาดใจเหลือเกินที่ไม่ต้องทำอะไรมากมายคนฟังก็ตื้นตันจนน้ำตาร่วง ครามตกใจมาก ไม่เคยคาดหวัง และไม่คิดด้วยว่าเขาจะทำให้ถึงขนาดนี้

..หากนี่เป็นกับดักอย่างที่ว่า ครามก็ยินดีจะติดอยู่กับมันจนวันตาย..

“แต่งได้ที่ไหนเล่า” ครามว่า กลัวเขาจะบ้าจี้จัดพิธีขึ้นมาจริง ๆ สองมือน้อยปาดน้ำตาวุ่นวายไปหมด

“แต่งได้.. ที่นี่” ธาริตสืบเท้าเข้าใกล้ มือหนึ่งถือแหวน อีกมือช่วยครามเช็ดน้ำตา “ไม่ต้องมีคนทำพิธี ไม่ต้องมีวงดนตรี ไม่ต้องมีแขกเหรื่อ มีแค่ผมกับคราม เท่านี้ก็พอแล้ว”

เสียงทุ้มอบอุ่นของเขาชวนฝัน แต่ครามกลับเห็นแย้ง งานแต่งงานของครามกับธาริตมีวงดนตรีธรรมชาติ ทั้งเสียงคลื่น เสียงลม และเสียงหรีดเรไรต่างกำลังขับกล่อมเพลงที่เพราะที่สุดให้ครามฟัง พิธีสมรสใต้แสงจันทร์มีแขกเหรื่อเป็นดวงดาวนับร้อยพัน ทั้งหมดเป็นพยานรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดทำที่ครามเคยเห็นมาเสียด้วยซ้ำไป

“จากนี้ไป..เปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะ” ครามบีบมือคนรักเบา ๆ น้ำตาไหลอาบแก้มนวล

“ด้วยแหวนวงนี้... ผมเลือกคุณแล้ว เลือกที่จะให้ทุกสิ่งอย่างที่มีด้วยความรัก เลือกคุณให้อยู่กับผมไปทุกช่วงชีวิต ไม่ว่าจะขึ้นสูงหรือลงต่ำ จากนี้ไป..ผมจะเป็นบ้านให้ครามเอง”

ครามฟังทุกคำพูดของเขาอย่างตั้งใจ ธาริตบอกรักเขาเสมอ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนจะลึกซึ้งหนักแน่นเท่านี้มาก่อน เขาบรรจงสวมแหวนให้คราม คราวนี้นิ้วนางซ้ายที่ธาริตชอบประทับจูบไม่ว่างเหมือนเคยและคงไม่ว่างจนกว่าชีวิตของครามจะหาไม่

“ขี้แยอีกแล้ว” ธาริตจูบหน้าผากคนรัก เขาเช็ดหน้าให้ครามด้วยมือใหญ่อบอุ่น ก่อนจะยื่นแหวนและมือซ้ายให้คนตรงหน้าอย่างเต็มใจ ครามเงยหน้า ถึงเขาจะสาบานรักได้ไม่งดงามเท่าธาริต แต่ถ้อยคำสั้น ๆ เหล่านี้ล้วนออกมาจากความตั้งใจทั้งสิ้น

"ผมสัญญา... จากวันนี้และต่อไป ผมจะรักคุณ... จะรักแม้กระทั่งในวันที่คุณไม่ได้รักผมอีกแล้วก็ตาม”


------------------------------------

มาอัพช้าหน่อยค่ะ มันยาว ฮ่าาา ถ้าคนอ่านสะดวก เราอยากให้อ่านตอนนี้พร้อมกับฟังเพลงนี้ไปด้วยค่ะ

 https://www.youtube.com/watch?v=gTfGsMyxzV0 (https://www.youtube.com/watch?v=gTfGsMyxzV0)

ปล.น้องก็บอกอยู่ว่าแต่งเเล้ว หย่ากันแล้ว น้องเลี้ยงลูกคนเดียว ก็ยังมีคนซื่อบื้อไม่รู้เรื่อง /ถอนหายใจ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 18-09-2019 07:49:36
 :sad4: ยิ่งเคยมีความสุขมากเท่าไหร่  ก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น .... ยังไม่เห็นปัญหาของธาริต... แต่ยังไงก็คิดว่า  ...ธาริตแก้ปัญหาได้แย่มากกกกกก
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 18-09-2019 08:04:30
รักกันขนาดนี้อะ :hao5: สงสารครามตอนนั้นต้องลำบากมากแน่ ๆ เลย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 18-09-2019 08:05:56
คิดถึงงงงงหายไปนานแล้วนะๆ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 18-09-2019 09:02:20
เห้อออออ สงสารคราม
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 18-09-2019 09:23:21
เฮ้อออออ รอตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 18-09-2019 09:33:56
โอโห ธาเอ้ยยยย สงสารครามมากๆ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-09-2019 09:55:25
รอตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 18-09-2019 10:20:38
อยากจะร้องไห้กับอดีตที่แสนหวานของคนรักกัน
มากกกก ของคู่นี้เพราะยิ่งรักมาก
พอต้องจากลาจะเจ็บสาหัสแค่ไหน :mew4:
          รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ☺️ 
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 18-09-2019 11:11:35
 :katai1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: m_ilk_y ที่ 18-09-2019 11:37:06
 :ling3:
กลัวตอนมาม่ามาจะร้องไห้เหมือนนุ้งครามจุง งื้ออออออ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 18-09-2019 13:27:03
มทต่ออีกนะอยากอ่านแล้วววว
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 18-09-2019 14:06:16
รักมากก็เจ็บมาก
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 18-09-2019 17:09:49
“ผมสัญญา... จากวันนี้และต่อไป ผมจะรักคุณ... รักแม้กระทั่งในวันที่คุณไม่ได้รักผมแล้วก็ตาม”


โอ้ยยยยย อยากหอมหัวคราม โอ๋ๆปะป๊า
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: New_atcha ที่ 18-09-2019 18:22:07
น้องคีนน่ารักจัง  :mew1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 18-09-2019 20:00:29
ธาดูรักมาก แต่ทำไมถึงทิ้งนะ โดนแม่ขู่แน่เลย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: totorobabii ที่ 18-09-2019 22:05:07
 :hao5:
อดีตดีมากจริงๆนะ...
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 18-09-2019 23:23:59
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 18-09-2019 23:40:36
เรายังเชื่อว่าครามยังรักธาริตอยู่นะไม่อย่างนั้นคงไม่ย้ายมาอยู่ที่หัวหินแน่เพียงแต่ว่าสื่งที่ธาริตทำลงไปมันคงร้ายแรงจนครามให้อภัยไม่ได้ ก็ได้แต่หวังว่าธาริตจะสร้างความรู้สึกดี ๆ ของครามขึ้นมาใหม่ได้นะ  :call:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 19-09-2019 02:46:20
โอ้โห  :ling2:
ไปกินข้าว กับใคร?
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 19-09-2019 10:54:45
ก็รักกันดี ทำไมธาถึงไล่น้องกันนะ...
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 19-09-2019 12:58:56
อดีตรักกันขนาดนี้  o19
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 19-09-2019 16:04:56
 :hao5: :hao5: รอนะค้าาา..
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 19-09-2019 18:48:31
แล้วจุดที่แยกจากเป็นเพราะอะไร เพราะต่างคนก็ต่างรักกัน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: kikilululu ที่ 19-09-2019 21:38:53
เข้าใจนะว่าตอนนั้นธามีความจำเป็น ขัดที่บ้านไม่ได้อาจจะเพราะอะไรก็แล้วแต่
ถึงกลับมาคราวนี้ก็เพราะรักจริงแต่ครามจะเจ็บฝังใจไม่ได้หรอ
เราสงสารครามจังเลยอ่ะ จริงๆคืออยากให้หลุดพ้นกับหมอก็ยังอยากให้ครามไว้ตัวเลย
จริงๆตอนอ่านพาร์ทอดีตก็น้ำตาคลอ เจ็บใจเสียใจแทนคราม  :m15:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 19-09-2019 22:22:53
เห้อออ. อยากให้กลับมาพาร์ทปัจจุบันเร็วๆจัง :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Happyjanjii ที่ 20-09-2019 00:01:30
 :monkeysad: อดีตที่แสนหวาน ก่อนน้ำตาลจะกลายเป็นน้ำตา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 23-09-2019 17:32:47
รักกันมากขนาดนี้แล้วทำไมต้องเลิกกันแล้วไปแต่งงานใหม่  :sad4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 23-09-2019 23:04:08
สงสารคราม ยิ่งความหลังดี มันยิ่งทำให้เจ็บปวด
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 29-09-2019 08:33:34
รีบมาต่อน้าา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 19-10-2019 11:54:56
 :call:
อยากกอ่านต่อแล้วว
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 19-10-2019 16:53:48
 :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 19-10-2019 17:18:38
มาต่ออเถอะนะรออยู่ :call:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 19-10-2019 19:27:04
หายไปไหนน้าาาา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 19-10-2019 22:57:48
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 20-10-2019 07:06:45
รออยู่นะคะ :katai4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 20-10-2019 10:57:07
มาต่อเถอะ ๆ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: oiw08 ที่ 27-10-2019 20:48:27
สงสารคราม
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 28-10-2019 07:58:03
ตอนรักรักกันมากไม่ผิดที่ตอนนี้ครามจะปิดใจขนาดนี้ :ling1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Itra-Nee ที่ 10-11-2019 23:53:13
ครามจะใจสลายแค่ไหนในวันที่รู้ว่าต้องแยกกับธาริต  :m15:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: jurken90 ที่ 14-11-2019 18:21:08
เฝ้ารอใครสักคนจะหลงผ่านทางมา(ต่อ)... :call: :call: :call:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: jurken90 ที่ 19-11-2019 16:48:42
รอมาต่อนะครับ  :katai5: :katai5: :mew2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: pawara123 ที่ 08-12-2019 18:15:00
 :m16:  คนแต่งหายไปไหนน้าาา  T_T
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: jurken90 ที่ 14-12-2019 14:05:55
รอคนแต่งมาลงเนื้อเรื่องตอนต่อไปครับ :z13: :z13: :z13:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 14-12-2019 15:46:05
ครามมมมมหายไปไหนนนนน
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 17-12-2019 22:24:05
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 18-12-2019 08:22:43
รออออ :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Rujjiijung ที่ 16-02-2020 22:54:57
 :yeb: รอนะคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 17-02-2020 12:59:32
รออยู่นะคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Happyjanjii ที่ 21-04-2020 00:27:26
 :sad4: เค้ารอคุณอยู่น๊า :mew2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 6 -- ○ หน้า 10 ○ 18.09.2019 ○
เริ่มหัวข้อโดย: t152_rakjai ที่ 22-04-2020 12:07:28
ไม่ว่าธาริตจะมีเหตุผลอะไรในการกระทำ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความเสียใจของครามเป็นของจริง
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Tulah ที่ 30-08-2020 20:19:32
บทที่ 7

“เงินฝากประจำครบกำหนดแล้ว คุณลูกค้าจะฝากต่อไว้เลยมั้ยคะ” พนักงานธนาคารสาวถามคราม

ใบบัญชีของเขามีเงินเกินครึ่งล้านมานิดหน่อย ส่วนใหญ่มาจากมรดกป้าและเงินเก็บของเขาทบรวมกัน พอหมดงวดทีครามก็เอาเงินเก็บใส่เพิ่มไปที เพิ่งจะมีช่วงหลังมานี้ที่ครามมีเงินเก็บมากกว่าเดิมเกือบสองเท่า เพราะหมดภาระเรื่องค่าเช่าบ้านตั้งแต่เขาย้ายมาอยู่กับธาริตเต็มตัว

ธาริตบอกว่าเป็นหน้าที่พ่อบ้านที่ดีที่จะคอยดูแลความเป็นอยู่ของคู่ชีวิต ดังนั้นไม่ว่าจะค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากับข้าว หรือกระทั่งค่าใช้จ่ายจิปาถะในบ้าน เขาจะให้เงินครามไว้เป็นเงินเดือน หากเหลือก็ให้ครามเอาไว้ใช้จ่าย

ครามเคยท้วงเพราะไม่เห็นด้วย เขาถือว่าคู่ชีวิตต้องจุนเจือซึ่งกันและกัน จะมีใครเป็นฝ่ายให้หรือรับเพียงฝ่ายเดียวไม่ได้ แต่สุดท้ายคำปฏิเสธก็ไม่เป็นผล ธาริตทำเฉยใส่เขาอยู่ร่ำไป ดังนั้นครามจึงคอยทำบัญชีรายรับรายจ่ายอย่างชัดเจน อะไรที่เป็นของใช้ส่วนตัวเขาก็ใช้เงินเดือนตัวเอง อย่างค่าน้ำ ค่าไฟ ครามก็ช่วยคนรักจ่าย เงินส่วนที่เหลือจึงถูกเก็บเข้าบัญชีกองกลางที่แม้กระทั่งธาริตเองก็คงไม่รู้ว่ามีอยู่

..ครามตั้งใจจะเก็บเงินนี้เอาไว้เป็นเงินสำหรับใช้ตอนเกษียณของทั้งเขาและธาริต..

“พักไว้ก่อนดีกว่าครับ รบกวนโยกมาเก็บไว้ในบัญชีนี้นะครับ” ครามว่าพลางยื่นสมุดบัญชีอีกเล่มให้ มันเป็นบัญชีที่เขาตั้งใจเก็บเอาไว้เพื่อเปิดร้านกาแฟของตัวเอง

เขาคิดว่าทุกอย่างที่ร้านกาแฟเริ่มอิ่มตัวแล้ว ช่วงหลังมาครามก็ขยับออกมาเป็นพนักงานพาร์ทไทม์แล้วทุ่มเวลาไปกับการเรียนทำเบเกอรี่อย่างจริงจัง เอาไว้เรียนจบครบคอร์สเมื่อไหร่ เขาอาจจะหาทำเลใกล้คอนโดทำร้านเล็ก ๆ มีแค่เขากับลูกจ้างอีกสักคนก็พอ

ครามเดินออกจากธนาคาร ถือโทรศัพท์แนบหู ตากลมทั้งคู่มองหาบันไดเลื่อนเพื่อเดินลงไปยังซุปเปอร์มาเก็ตชั้นใต้ดินของห้าง

“ธา.. เย็นนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม เดี๋ยวครามแวะซื้อกับข้าวอีกอย่างก็เสร็จแล้ว” ครามว่า วันนี้คนในห้างคงเยอะเกินไป หรือไม่แอร์ก็คงร้อนไปหน่อย เดินได้นิดเดียวก็เริ่มเวียนหัวแล้ว

‘กินได้หมดทุกอย่างเลย แต่ว่าวันนี้ผมคงไปรับไม่ได้.. ยังประชุมไม่เสร็จเลย’ ธาริตแจง ครามได้ยินเสียงผู้หญิงเรียกธาริตแว่วมา คาดว่าน่าจะเป็นคุณเลขาที่มาตามเจ้านายจอมเกเรกับเข้าห้องประชุม

“อื้ม.. เดี๋ยวครามกลับเอง ธาจะกลับดึกไหม” ครามเลือกตะกร้าใส่ของแทนรถเข็นเนื่องจากวันนี้ไม่ได้มีคนช่วยถือของอย่างเคย คงจะซื้อหลาย ๆ อย่างไม่ไหว

‘ไม่แน่ใจเลย ถ้าหิวกินก่อนเลยนะครับ ไม่ต้องรอผมนะที่รัก’ น้ำเสียงอบอุ่นของเขาทำให้ครามอมยิ้ม ธาริตมักจะพูดอย่างนี้เสมอ แถมบางทียังฉุนครามอีกที่หิ้วท้องไว้รอกินพร้อมกัน

“โอเค งั้นครามทำสุกี้นะ เดี๋ยวจะเตรียมไว้ให้ พอธาใกล้ถึงแล้วก็โทรมา”

ช่วงนี้ครามรู้สึกว่าอยากกินแต่อะไรร้อน ๆ สบายท้อง คนน่าสงสารหน่อยคงจะเป็นธาริต เพราะเขาชอบอะไรหนักท้อง มีแต่ครามที่กังวลใจกลัวว่าเขาจะกินข้าวไม่อิ่ม

ครามเดินไปยังโซนของสด หลายอย่างที่นี่แพงกว่าในตลาดพอสมควร แต่วันนี้เขาเหนื่อยมากแล้วจึงไม่อยากแวะที่ไหนอีก ครามเลือกผักกาดขาวหัวเล็กหัวหนึ่ง มีแครอต เห็ดฟาง เห็ดหูหนู ผักกวางตุ้งและข้าวโพดอ่อน ถัดไปก็ค่อยหยิบเอาถาดเนื้อหมู เนื้อไก่แล่บาง และเกี๊ยวปลากับลูกชิ้นกุ้งแพ็คเล็กใส่ตะกร้า เป็นอันว่าได้ของมื้อเย็นครบพร้อม

เขาเดินดูผลไม้อีกนิดหน่อย เห็นมีส้มกับลูกพลับดูอวบเต่งน่ากินเลยหยิบใส่ถุงให้พนักงานช่วยชั่งน้ำหนัก ใจจริงครามอยากให้เธอช่วยเอาครามขึ้นชั่งด้วย เพราะช่วงนี้ครามรู้สึกว่าตัวเองหิวบ่อย กินอะไรอิ่มได้พักเดี๋ยวก็ต้องลุกไปกินอีกแล้ว ธาริตยังล้อเรื่องแก้มบวมอยู่เมื่อวานนี้เอง

กว่าจะกลับถึงห้องก็เกือบห้าโมงเย็น รถแท็กซี่ที่ขยับได้ทีละนิดแล้วก็เบรกเพราะความแออัดบนถนนทำเขาเวียนหัว ครามเบ้หน้า วางถุงจากซุปเปอร์มาร์เก็ตลงบนโต๊ะกินข้าว เขารู้สึกมวนท้องและไม่สบายตัวอย่างรุนแรงเพราะเมารถ

ร่างเล็กเดินตรงไปหาห้องน้ำ พอเห็นโถเคลือบครามก็อาเจียนจนหมดไส้หมดพุง มีแต่น้ำใส ๆ ออกมาเท่านั้นเอง ครามจัดการบ้วนปากและแปรงฟันใหม่ เขาล้างหน้าพอให้รู้สึกสดชื่น ตั้งใจว่าเอกเขนกดูรายการเรียลลิตี้ฝรั่งพากษ์ไทยบนโซฟาตัวใหญ่สักสิบห้านาทีค่อยลุกไปทำกับข้าว

ครามลืมตาตื่นเมื่อลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวกาย เขาชันตัวขึ้นนั่ง เพิ่งสังเกตว่าแสงดวงอาทิตย์คงลับขอบฟ้าไปไกลแล้ว นาฬิกาเรือนใหญ่บนผนังห้องบอกเวลาสองทุ่มกว่า ในทีวีฉายหนังแอ็คชั่น เสียงระเบิดน่าจะดังสนั่นหวั่นไหวมานานพอควร เขานึกขันตัวเอง ที่หลับเป็นตายได้ตลอดเวลา ธาริตยังว่าหากมีสงครามที่รบด้วยการนอน ครามคงเป็นเจ้าอาณานิคม คนตัวบางลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาเตรียมทำกับข้าวเพราะท้องร้องโครกคราก

ครามจัดการล้างผัก หั่นสารพัดสิ่งให้พอดีคำ แล้วจัดใส่ทัปเปอร์แวร์เข้าตู้เย็นไว้เผื่อทำตอนธาริตกลับมา ขณะที่รอให้หม้อเดือด เขาก็ขยับเอาผลไม้มาแช่น้ำทิ้งไว้ในอ่างสแตนเลส

มือเรียวตักสุกี้ใส่ชามกระเบื้องใบย่อมแล้วราดน้ำจิ้มทับลงไปเลย ทั้งไอร้อนและกลิ่นมะนาวชวนน้ำลายสอลอยมาเตะจมูก เขานั่งลงบนโต๊ะ ใช้ช้อนตักน้ำซุปขึ้นจรดริมฝีปาก

น้ำซุปร้อน ๆ ให้ความรู้สึกอุ่นสบายท้อง ครามเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ เปิดโทรศัพท์เช็คดูเผื่อว่ามีมิสคอลจากธาริต บนหน้าจอโทรศัพท์ว่างเปล่า ทุกวันที่ธาริตทำงานกลับมา อีกฝ่ายกินข้าวอาบน้ำแล้วก็หลับเป็นตาย ครามสรุปได้ว่าช่วงนี้คนรักของเขาคงยุ่งมากจริง ๆ

ครามเก็บล้างเครื่องครัว หยิบเอาผลไม้มาล้างอีกรอบแล้วปอกใส่ทัปเปอร์แวร์ คนตัวบางออกจะประหลาดใจหน่อย ๆ ทั้งที่เมื่อครู่เขาเพิ่งจะตื่นจากงีบ ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนหนังตาหนักจนจวนเจียนจะปิดเสียเดี๋ยวนี้

สุดท้ายครามก็ต้านทานไม่ไหว จากที่คิดจะลองอบขนมเมนูใหม่ดูสักเตาขณะคอยธาริตกลับบ้าน ก็เปลี่ยนเป็นอาบน้ำเข้านอนแทน

เสียงประตูห้องนอนดังตอนราว ๆ เกือบตีสอง ธาริตรีบกระโจนเข้าห้องน้ำ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่กลิ่นแอลกอฮอล์เหม็นหึ่ง เขาอาบน้ำ แปรงฟัน และบ้วนน้ำยาล้างปากจนสะอาดเอี่ยม ชายหนุ่มล้างหน้า คว้าเอาผ้าขนหนูมาซับแรง ๆ โดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองตัวเองในกระจกด้วยซ้ำไป

ร่างสูงใหญ่เอนตัวลงบนเตียงอย่างระมัดระวังเพราะกลัวคนรักจะตื่น เขาลืมตาโพลงในความมืด จะข่มตาหลับอย่างไรก็หลับไม่ลง มัวแต่ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะผ่านไป

“ธา... กลับมาเมื่อไหร่” กระทั่งฟ้าเกือบสาง ครามก็พลิกกายเข้าหาอ้อมกอดเขาอย่างกิจวัตร น้ำเสียงไพเราะยังฟังดูง่วงงุน

“กลับมาเมื่อคืน ใครก็ไม่รู้ หลับไม่รู้เรื่องเลย” ชายหนุ่มกอดครามไว้ เพ่งพิศเสี้ยวหน้ารูปไข่ในแสงสลัวตอนเช้า นึกโล่งใจที่ครามหลับสนิท

“อื้อ... เมื่อวานเมารถ หลับยาวจนตอนนี้เลย กลับมาได้กินสุกี้หรือเปล่า” ครามถามเขา ไม่ลืมตาซ้ำยังซุกหน้าลงกับอกกว้างอีกด้วย

“ผมง่วงมากเลยมานอน ขอโทษนะ” เขาจูบหน้าผากครามนิ่งนาน รู้แจ้งแก่ใจว่าคำขอโทษของเขาคงเปรียบเสมือนน้ำหยดเล็ก ๆ ซึมลงผืนทรายกว้างใหญ่ จะรดให้ตายอย่างไรก็ไม่มีวันชุ่มชื่นขึ้นมาได้

“โธ่ ครามสิต้องขอโทษ ไม่ได้ลุกขึ้นไปดูเลยว่าคุณสามีกลับบ้านมาแล้วจะมีอะไรกินไหม” ครามยิ้ม ใช้มือข้างหนึ่งประคองใบหน้าเขา “ไปทำอาหารเช้าดีกว่า รับรองว่าสุดฝีมือเลย”

“ไม่ให้ไป อยู่ให้กอดนาน ๆ กว่านี้หน่อย” ลำแขนสองข้างรัดครามไว้กับตัว อีกฝ่ายซบหน้าลงกับอกของธาริต ได้ยินเสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะ

“อยู่ให้กอดไปทั้งชีวิตแหละน่า” มือเรียวลูบหลังเขา วันนี้ธาริตดูงอแงกว่าปกติ ไม่รู้ว่าที่ทำงานมีเรื่องให้เครียดอะไรนัก ครามจึงอยู่กับเขาจนกว่าจะได้ยินเสียงลมหายใจดังสม่ำเสมอ

คนตัวเล็กลุกออกจากที่นอน สุกี้เมื่อเย็นคงไม่เหมาะกับการเป็นอาหารเช้า เขาถึงตั้งใจจะเก็บมันไว้เป็นมื้อเที่ยง ส่วนตอนเช้าก็เปลี่ยนเป็นข้าวต้มขาวกับกับข้าวอีกสองสามอย่าง

ครามตั้งน้ำจนเดือดแล้วค่อยใส่ข้าวลงต้ม นึกเสียดายนิดหน่อยที่ไม่มีใบเตย ถ้าผูกเป็นมัดเล็ก ๆ แล้วต้มลงไปด้วยคงหอมน่าดู เขาซอยพริกกับหอมเเดงแล้วค่อยหั่นมะนาว ใส่ลงไปยำกับผักกาดดองกระป๋อง เป็นอันว่าได้กับง่าย ๆ มาอย่างหนึ่ง

ถัดมาก็ตั้งกระทะให้ร้อน ในตู้เย็นมีหมูแดดเดียวรสหวานเค็มแบบทำสุกมาแล้ว เพียงแต่ต้องนำมาทอดซ้ำ เขาใช้ไฟแรง ให้ข้างนอกกรอบข้างในยังนุ่ม ส่วนอย่างสุดท้ายก็ใช้น้ำมันเหลือจากการทอดหมูเล็กน้อยมาผัดยอดฟักแม้วใส่พริกขี้หนู

เสียงประตูห้องนอนดังขึ้นขณะที่ครามกำลังวางถ้วยข้าวต้มบนโต๊ะกินข้าว ธาริตขมวดคิ้ว ผมเผ้าชี้ไปคนละทาง

“กินแล้วขอนอนต่อนะ” ธาริตว่า เขานั่งลงบนกินข้าว พลางรับแก้วน้ำเปล่าจากมือคราม

“อือฮึ นอนได้เลย” ครามพยักหน้า พอธาริตนอนครามจะได้เอาผ้ามารีดหน้าทีวีได้ คนตัวเล็กยิ้มอย่างสุขใจ เอาไว้เรื่องร้านลงตัว ครามอาจจะหาแมวหรือหมาเล็กสักตัวมาเลี้ยงให้พอไม่เหงาหู

พอข้าวต้มหมดชาม ครามก็จัดการรวบชามรวบช้อนเอาแช่ไว้ในอ่าง ครามเห็นเขาเปิดข่าวต่างประเทศ ตัวครามเองก็ฟังกับเขาไม่ค่อยจะออกเท่าไหร่ อย่างนั้นเลยยกหน้าที่ล้างจานให้สามี ส่วนตัวเองก็เลือกผ้ามาหย่อนลงเครื่อง ช่วงนี้อากาศไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ครามจึงเลือกที่จะให้เครื่องอบผ้าต่อไปด้วย พอเอาขึ้นมาพัก ก็รีดต่อได้แทบจะทันที

“ไม่นอนแล้วเหรอ” ครามทิ้งตัวลงพนักโซฟา รู้สึกว่าพักนี้ชักจะเริ่มท้องอืด เอาไว้ถ้าอีกสักสองชั่วโมงไม่หาย เขาคงต้องกินยาลดกรดแน่ ๆ

“เดี๋ยวผมต้องออกไปข้างนอกหน่อย คุณแม่ให้ไปทำธุระ” ธาริตเลื่อนโทรศัพท์ของตัวเองดูแล้วก็หงุดหงิดใจไม่น้อย

“อือฮึ งั้นเย็นนี้อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวจะทำไว้รอ”

“ไม่ห้ามหน่อยเหรอ” ธาริตเลิกคิ้ว ครามล่ะอายม้วนต้วนทุกทีเวลาเขาตั้งใจสบตาแล้วเห็นประกายวิบวับอยู่ในนั้น

“ห้ามทำไมเล่า ตัวเองก็ไปกินข้าวกับแม่อยู่แล้วทุกอาทิตย์” ครามส่ายหัว มองคนที่เริ่มเลื้อยเป็นงูมายึดตักแล้วยิ้มบาง

“ก็นึกว่าจะอยากอยู่ด้วยกันเงียบ ๆ บ้าง” ธาริตโยนหมอนอิงที่ขวางบนตักคนรักไปทางปลายเท้าแล้วแทนที่ด้วยศีรษะของตัวเอง

“รู้แล้วล่ะน่าว่ายุ่ง เอาไว้พอมีเวลาก็ค่อยอยู่ด้วยกันไง” ครามจับมือใหญ่ไว้ ปลายนิ้วเรียวลูบเบา ๆ บนแหวนของธาริต มันมีรอยข่วนเล็กน้อยเพราะอีกฝ่ายไม่ค่อยระมัดระวัง

“น่ารักขนาดนี้จะหนีไปไหนพ้นเนี่ย” เสียงทุ้มในลำคอดังขึ้นเบา ๆ ธาริตจูบลงบนปลายนิ้วของคนรัก

“คราม... อาทิตย์หน้าผมต้องไปต่างประเทศ น่าจะสักสามสี่วัน” มืออุ่นรั้งมือน้อย ๆ ไว้แนบอก เสียงทุ้มจริงจั้งขึ้นเป็นลำดับ ความอึดอัดในอกเต็มล้นจนเเทบระเบิดเพราะคำโกหกนั้นไม่ต่างจากทรายร้อน ๆ ถมท่วมใจ

“คราวนี้ไปไหนล่ะ เดี๋ยวครามจะเตรียมชุดไว้ให้”

“ก็.. อังกฤษ” ธาริตพลิกตัวเข้าหาหน้าท้องแบนราบของคนรัก เขากดปลายจมูกลงเบา ๆ ด้วยความรักใคร่ “ผมไม่อยู่... ครามอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”

“อยู่ได้สิ ไม่ใช่เด็กน้อยสักหน่อย” ครามหัวเราะ เห็นทีว่าคนงอแงกว่าคงจะเป็นคนตัวใหญ่

“ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วธา เดี๋ยวจะสาย” พอเห็นว่าธาริตชักจะเริ่มนอนยาว ครามก็ปลุกเขาขึ้นเพราะกลัวอีกฝ่ายจะไปสาย

ร่างสูงหายลับเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว ไม่นานก็กลับออกมา ธาริตสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดกับกางเกงสีน้ำตาลเข้ม ผมสีดำถูกเซ็ทเปิดหน้าผากดูหล่อเหลากว่าปกติเสียอีก

“แฟนใครน้า หล่อจังเลย” ครามช่วยเขาจัดปกเสื้อ แถมยังส่งน้ำหอมให้อีกด้วย

“วันนี้แขกผู้ใหญ่เยอะครับ เพื่อนคุณแม่จะมาทานข้าวด้วย ” ธาริตรวบตัวคนรักเข้ามากอด ประทับริมฝีปากลงไปยังปากอิ่มช่างเจรจา

“อ้อ แล้วก็ไม่ใช่แฟนนะ แต่เป็นสามี” เสียงทุ้มสำทับแกมหยอกเย้า

“ไปเถอะ เดี๋ยวรถจะติด” ครามเปลี่ยนเรื่อง แก้มเเดงปลั่ง มันอดรู้สึกจั้กจี้ไม่ได้เวลาที่อีกฝ่ายเเทนตัวเองว่า‘สามี’ มือเรียวรุนหลังธาริตให้เดินออกจากห้องนอน ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้ขยับไปไหนเเน่

“เจอกันตอนเย็นนะ” เขาจูบหน้าผากครามอีกครั้งก่ออนจะปิดประตูลง

ธาริตรู้สึกราวกับกำลังแบกโลกทั้งใบเอาไว้บนบ่า ความรู้สึกผิดไหลบ่าราวกับกระเเสน้ำเชี่ยวกราก ฟันคมกัดลงบนริมฝีปากราวกับกำลังระบายความกดดัน







แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันหยุดเเต่บนท้องถนนก็ยังมีรถอยู่มาก เขาไม่มีแก่ใจจะรับสายที่โทรเข้ามาอยู่เนือง ๆ ด้วยซ้ำ

‘นิดา’

เขาถอนหายใจหนัก ก่อนจะยอมกดรับในที่สุด

‘อยู่ไหนแล้วคะธา’ ธาริตเหลือบมองนาฬิกา เลยเวลานัดมาร่วมสิบนาทีแล้ว เบื้องหน้าเป็นห้างสรรพสินค้าใหญ่โตใจกลางเมือง ด้านบนมีห้องเสื้อชั้นนำ

“ผมกำลังหาที่จอดรถ คุณพาคุณแม่เข้าไปก่อนเลยก็ได้” คนพูดหักพวงมาลัย เมื่อเห็นซองว่าง

‘พาเข้ามาแล้วค่ะ ดาให้แมสเซ็นเจอร์วิ่งเอาการ์ดเชิญมาให้แล้วนะคะ เสร็จจากตรงนี้ก็เดินสายแจกการ์ดกันต่อ’

น้ำเสียงของว่าที่เจ้าสาวฟังดูสดใสแตกต่างกันกับว่าที่เจ้าบ่าวโดยสิ้นเชิง ธาริตเองก็ไม่ทราบว่าหล่อนไม่รู้สึกถึงความไม่เต็มใจจริงๆ หรือจะรู้เเต่ไม่เเยเเสก็คงใช้

ใช้เวลาไม่นานนักธาริตก็มาถึง บรรยากาศในร้านเงียบสงบ ภายในตกแต่งด้วยโทนสีเข้มและของตกแต่งหรูหรา มีเพลงคลาสสิคเปิดบรรเลงคลอให้ไม่รู้สึกเงียบเหงาเกินไปนัก พนักงานสาวพาเขาเข้ามาในห้องรับรองสำหรับลูกค้าที่มาตัดชุด

เขาเคยมาที่นี่เเล้วสองครั้ง ครั้งแรกสำหรับการวัดตัว ครั้งที่สองสำหรับการลองเเบบและเเก้ไข และครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะรับชุดจริงกลับไปด้วย

ทั้งมารดาและว่าที่เจ้าสาวของเขากำลังพูดคุยกับเจ้าของห้องเสื้ออย่างออกรสออกชาติ หากไม่พ้นเรื่องเสื้อผ้า ก็คงเป็นเรื่องแก้วแหวนเงินทอง

“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มกระพุ่มมือไหว้ดีไซน์เนอร์ชื่อดัง คุณสุธีออายุมากกว่าเขาราวยี่สิบปี ผิวเเทนเเละรูปร่างสันทัด สวมเเว่นทรงทันสมัยเเละผมย้อมสีอ่อน

“มาแล้วก็ลองชุดเลยลูก เดี๋ยวจะให้คุณสุธีเขาช่วยดู” หญิงวัยกลางคนเอนหลังพิงพนักโซฟามองลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ไม่ใคร่สมัครใจจะร่วมหอลงโลงกับคนที่หล่อนจัดหาให้เท่าไหร่นัก

แต่เดิมลูกชายคนโตไม่ใช่คนดื้อ ออกจะเป็นลูกรักของแม่เสียด้วยซ้ำนับตั้งแต่เจ้าตัวรู้ความ ธาริตเติบโตมาในบ้านที่มีพ่อก็เหมือนไม่มี ในเมื่อคนมีหน้าที่เป็นพ่อไม่ค่อยอยู่ให้ลูกเห็นหน้าสักเท่าไหร่ ถึงแม้กระทั่งวันที่เขาจากไป เส้นใยความสัมพันธ์ในครอบครัวก็เหมือนถูกตัดหายไปง่าย ๆ ด้วย

สำหรับคุณแวววรรณ มันก็เหมือนเวลาเพิ่งจะผ่านไปเมื่อวานนี้ ยามที่เด็กชายธาริตออกปากว่าจะเป็นเสาหลักให้คนทั้งบ้านแทนพ่อ จะทำทุกอย่างให้แม่มีความสุข นับแต่นั้นไม่ว่าหล่อนชี้ไปไหน ธาริตก็เดินตามโดยไร้ข้อกังขา เพิ่งจะมีเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ นี่เองที่เจ้าลูกชายแสดงปฏิกิริยาต่อต้านอยู่บ้าง แต่ก็ยังดีที่ธาริตไม่แสดงตัวชัดเจนจนเธอต้องเสียหน้า

ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่เข้าใจ ธาริตยังอายุน้อย คงยังอยากตามหาสิ่งที่เรียกว่าความรัก แต่แวววรรณเองเป็นคนหนึ่งที่เลือกจะฝืนมารดา รั้นจะออกมาอยู่กับผู้ชายที่มั่นใจว่าเลือกแล้วเขาจะรักเเละดูแลเธอกระทั่งวาระสุดท้าย

ในที่สุดมันก็จบลงอย่างไม่เป็นท่า หลังจากที่เธอคลอดลูกสาวคนเล็กได้เพียงสองสามปีเท่านั้น

แวววรรณเคยพลาดมาก่อน และในตอนนี้ไม่ว่าจะลูกชายหรือลูกสาว หล่อนจะไม่ยอมให้ต้องเจ็บปวดเหมือนกันกับหล่อนอีกเด็ดขาด

ด้วยสายตาของคนเป็นแม่ แวววรรณพิจารณาแล้วว่านิดาเหมาะสมแก่การเป็นศรีสะใภ้ให้หล่อนในทุก ๆ ด้าน ตระกูลของนิดาเป็นผู้ดีเก่า กิริยามารยาทก็ผ่านการขัดเกลามาเป็นอย่างดี ในด้านฐานะ ถึงจะไม่ล่ำซ่ำอย่างพวกเศรษฐีใหม่ แต่ก็ไม่ใช่ขี้เหร่ขี้เก๊อะไร ตราบใดที่เกียรติยศยังพอจะใช้ต่อเงินได้หล่อนก็ไม่ได้ถือว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ เมื่อฝ่ายพ่อของนิดาเองก็ถือยศนายพล มีเส้นสายในวงการการเมืองกว้างขวางมากทีเดียว

“เชิญคุณนิดาห้องซ้าย คุณธาริตห้องขวาก็ได้ครับ เดี๋ยวผมให้เด็กเข้าไปช่วยเปลี่ยน” คุณสุธีผายมือ หากธาริตโบกมือปฏิเสธ

“ให้ช่วยคุณดาสองคนเลยก็ได้ครับ ผมจัดการตัวเองได้” ธาริตยิ้ม ตั้งแต่มาเขายังไม่พูดกับนิดาเลยสักคำ

ชายหนุ่มใช้เวลาจัดการตัวเองไม่นานเลยเขาก็อยู่ในชุดสูทสีเทาสำหรับงานเลี้ยงตอนเย็น นั่งคอยอยู่ครู่หนึ่ง ว่าที่เจ้าสาวก็เปลี่ยนชุดเสร็จเเล้วเช่นเดียวกัน

ธาริตไม่ปฏิเสธเลยว่านิดาเป็นคนสวย ร่างสูงเพรียวเมื่ออยู่ในชุดแต่งงานเรียบหรูยิ่งขับให้เธอดูงดงาม เพียงแต่เขาไม่ได้รักเธอก็เท่านั้น เรื่องนี้เขาเองก็เคยบอกกับเธอแล้วตั้งแต่สมัยเรียน หากอีกฝ่ายยังยืนกรานที่จะคงสถานะคู่หมั้นกันต่อไป

เขาไม่รู้สึกอึดอัดนัก ในเมื่อเธอเพียงเเต่คงสถานะเอาไว้ตามคำพูด เขาจะมีปัญหากับนิดาในช่วงที่เขาคบหากับใครจนเรื่องราวไปเข้าหูเธอเข้าก็เท่านั้น

เพิ่งจะมีช่วงสมัยเรียนปริญญาโทใบแรกที่นิดาเองก็ดูจะรามือเรื่องเขาไปพักใหญ่ แต่ยิ่งปล่อยไว้กลับยิ่งกลายเป็นบ่วงมารัดตัวธาริตเอง

เมื่อเขาเรียนปริญญาโทใบที่สองจบ เข้าทำงานจนทุกอย่างเริ่มคงที่ ทั้งมารดาของเขาเเละบิดาของนิดาก็ทำท่าอยากจะอุ้มหลาน

ธาริตตั้งใจจะเลิกรากับนิดาหลายหน หากหล่อนไม่ยินดีเเละกิจการทางบ้านของเขาเองก็ยังต้องการการสนับสนุนจากคนในกระทรวง ทั้งเส้นสายเเละเงินทองไม่ต่างไปจากโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นทำให้เขาไม่สามารถไปจากนิดาได้

...กว่าชายหนุ่มจะรู้ว่าเขามาไกลเกินจะย้อนกลับก็สายไปเสียเเล้ว...

“ช่วยทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย อย่าให้มันเหมือนฉันเอาปืนจี้บังคับเเกมาแต่งงานนะ” เสียงเย็นเยียบของคุณเเวววรรณดังขึ้นเบา ๆ

มือทั้งคู่ที่ประดับด้วยเครื่องเพชรชุดเล็กช่วยจัดทรงสูทให้เขา ธาริตสบตามารดา ความเดือดดาลพุ่งขึ้นมาในอกอย่างยากจะระงับ กระนั้นเขาก็ยังปล่อยให้หล่อนช่วยดูแลความเรียบร้อยของชุด ในขณะที่เจ้าของห้องเสื้อยังคงเอาใจใส่กับชุดเจ้าสาวอยู่ไม่ห่างกันนัก

“คุณเเม่ก็ทำอย่างนั้นอยู่ไม่ใช่เหรอครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็น ตั้งแต่ยังอยู่บ้านคุณป้าของคราม มีคนมาแอบด้อม ๆ มอง ๆ คนรักของเขาอยู่เป็นระยะ

..นอกจากมารดาเขาเเล้วก็คงไม่ใช่ใคร..

“ฮึ! จะเชื่อยังไงก็เรื่องของแกเถอะ เลิก ๆ กับมันไปได้สักทีก็ดี ฉันเห็นแล้วเป็นเสนียดลูกกะตา” คุณแวววรรณกัดฟัน หล่อนไม่ชอบเรื่องพรรค์อย่างนี้ และไม่คิดจะยอมรับด้วยซ้ำว่าลูกชายของหล่อนมีสัมพันธ์เกินเลยกับผู้ชายด้วยกัน

หญิงวัยหกสิบกว่าละมือออกจากไทผ้าไหม นึกโกรธเหลือเกินที่วันนี้เเม่ผู้เลี้ยงดูฟูมฟักกลับกลายเป็นนางร้ายในสายตาบุตรชายไปเสียเเล้ว

“ชุดเจ้าสาวเรียบร้อยดีครับ ผมขอดูชุดเจ้าบ่าวหน่อย” คุณสุธีก้าวเข้ามาหาธาริต พร้อมทั้งผู้ช่วยสองสามคน เขาถูกวัดตัวเเละจับอยู่สองสามหนก็ได้ความว่าเรียบร้อยดี

ธาริตขอตัวไปเปลี่ยนชุดเนื่องจากรู้สึกอึดอัด ในขณะที่ว่าที่เจ้าสาว มารดา เเละเจ้าของห้องเสื้อกำลังสนทนากันอย่างออกรส

ชายหนุ่มส่งชุดให้กับพนักงาน เมื่อทางร้านทำการซักเเห้งให้เรียบร้อยเเล้ว ชุดเเต่งงานจึจะถูกส่งไปให้เขาที่บ้านอย่างที่นิดาเเละเเม่ของเขาเห็นพ้องกัน

ร่างสูงใหญ่ทรุดตัวลงนั่ง เหลือนิดาที่ยังไม่เปลี่ยนชุด ข้างตัวมีถุงกระดาษเล็กพิมพ์ลายร้านของเวดดิ้งออกาไนซ์เซอร์เจ้าดัง

“ธาคะ คุณพ่อให้คนวิ่งเอาการ์ดมาให้ค่ะ เสร็จจากที่นี่เเล้วเดี๋ยวเราเเวะไปแจกการ์ดกับญาติ ๆ ดานะคะ”

นิดายิ้มกว้าง การ์ดจำนวนมากถูกเเจกจ่ายไปเกือบหมดเเล้ว เหลือเพียงเเค่ กลุ่มญาติพี่น้องที่กว่าจะนัดรวมตัวกันได้ก็ใกล้วันเสียเเล้ว

ชายหนุ่มได้เเต่ลอบถอนใจ ดวงตาสีเข้มเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ป่านนี้ครามคงเตรียมทำกับข้าวเเล้ว ดูเวลาแล้วเขาคงกลับไม่ทันแน่

..เห็นทีเขาคงต้องผิดนัดกับครามอีกเหมือนเคย..


----------------------------------
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 30-08-2020 20:48:11
 :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 30-08-2020 22:13:47
เห้อออ กลับมาต่อบ่อยๆนะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 30-08-2020 22:31:42
 :L2: กลับมาบ่อยไป นะคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 31-08-2020 01:20:55
เส้าาา อยากจะทุบจริง
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 31-08-2020 02:40:30
 :hao4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: kong6336 ที่ 31-08-2020 15:49:44
อย่าหายไปอีกน๊าาาาาาา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 31-08-2020 22:29:48
กลับมาต่อแล้ว~
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: meteexp ที่ 01-09-2020 02:18:33
รองับ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 03-09-2020 07:29:27
 :3123:
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 07-09-2020 15:59:47
กลับมาต่อก็หน่วงเลย
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 09-09-2020 06:15:11
รู้แล้วทำไมครามหอบลูกหนี..ก็ธาริตหนีไปแต่งงานนี่เอง คนแบบนี้ก็สมควรหนีให้ไกลจริงๆแหละ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 09-09-2020 22:00:38
ดีใจที่ไรท์กลับมาอัพต่อ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ อย่าหายไปนานๆอีกน้าาาา
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: joborcusier ที่ 16-09-2020 06:11:23
 :กอด1: สนุกมากค่ะ รอติดตามอยู่นะคะ นับถือใจครามต้องเข้มแข็งมากเลยที่อดทนมาได้ขนาดนี้ เรื่องที่เจอมันต้องแย่มากแน่ๆ ขอบคุณที่กลับมาแต่งต่อนะคะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 20-09-2020 06:21:10
ความรู้สึกมันเสียไปเยอะ หวังว่าคุณจะเข้าใจครามด้วย
เอาใจช่วยคุณธาริตเหมือนกันค่ะ
หัวข้อ: Re: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○
เริ่มหัวข้อโดย: Freezz ที่ 05-10-2020 23:38:21
อยากอ่านแล้วครับ  คิดถึงน้องคีน ป๊ะคราม แล้วครับ ^^