พิมพ์หน้านี้ - เรื่องสั้น ชีวิตแสนธรรมดา (จบ)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: kyoya11 ที่ 20-11-2010 16:36:01
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
เรื่องนี้เป็นชีวิตของเด็กผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง เป็นชีวิตที่แสนจะธรรมดา ทุ่มเทชีวิตให้กับครอบครัวและเพื่อนพ้อง แต่แล้ว........เขาก็เปลี่ยนไป ถ้าจะถามว่าทำไม ทำไมน่ะหรือ? ก็เพราะชีวิตเขาได้พังทลายไปพร้อมกับรอยยิ้มที่มีความสุข
ทำไม............ทำไม..............ทำไม............
ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า? ผมทำอะไรขัดใจหรือ? ผมทำหน้าที่ของตัวเองไม่ดีหรือ? ถึงได้..........ทิ้งผมไป แล้ว..........ผมจะอยู่.........กับใคร.........ได้โปรดอย่าทิ้งผมไว้ ให้ผมไปด้วยคน พ่อครับ! แม่ครับ!
ผมลืมตาตื่นมาพร้อมกับความเจ็บปวด ตื่นมาพร้อมกับอดีตที่ขมขื่น อดีตที่แก้ไขอะไรไม่ได้ ผมรู้.......ผมรู้......ว่าไม่ควรไปยึดติดกับมัน เพื่อนบอกเสมอว่าให้เลิกคิดถึงเรื่องพวกนี้ แต่ผมก็ไม่อาจ.........ลืมมันได้
ผมเป็นเด็กผู้ชายที่แสนจะธรรมดาคนหนึ่ง ครอบครัวของผมเป็นครอบครัวเล็ก ๆ มีกันอยู่ 3 คน ซึ่งก็คือ พ่อ แม่ และผม พ่อกับแม่สอนผมเสมอว่าให้ทำหน้าที่ของตนเองให้ดี อย่าทำให้ใครเดือดร้อน ซึ่งผมก็ทำตามทุกอย่าง ไม่เคยขัดหรือแย้งอะไรเลย แต่แล้ว.............วันหนึ่งผมกลับบ้านมาพร้อมกับรอยยิ้ม นั่นเป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของผม อายุครบ 16 ปี พอผมกลับมาถึงที่บ้าน ผมพบแต่ความว่างเปล่า...........ใช่..........มันว่างเปล่า ของใช้ส่วนตัว เฟอร์นิเจอร์ อุปกรณ์ต่าง ๆ เสื้อผ้า ได้หายไปหมด มันเป็นห้องที่ว่างเปล่า สมองผมขาวโพลน คิดอะไรไม่ออก เพราะผมไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาอ้างกับการกระทำของพ่อกับแม่แบบนี้ ผมโดนทิ้งใช่มั้ย........โดนทิ้งในวันเกิดครบ 16 ปีของผม นี่เป็นของขวัญวันเกิดชิ้นสุดท้ายของผมหรือ? ผมได้แต่ถามกับตัวเองว่า..........ทำไม...........
ตอนนี้ผมอายุ 21 ปีแล้ว มันผ่านมา 6 ปี หลาย ๆ คนอาจจะคิดว่า 6 ปีมันนาน แต่สำหรับผม เรื่องนี้มันเหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ผมยังจำได้ดีทุกอย่าง ภาพเหล่านั้นแวะเวียนมาหาผมทุกวันทุกคืน ชีวิตของผมตอนนี้ผมไม่ลำบากอะไรมาก เพราะแค่ผมมีที่ซุกหัวนอน มีข้าวให้กินพอประทังชีวิตผมก็อยู่ได้แล้ว ทุกวันนี้ผมต้องทำงานทุกวันเพื่อให้พอกับค่าใช้จ่าย ซึ่งก็มีเพียงแค่ค่าเช่าห้อง ค่าน้ำ ค่าไฟ และค่าอาหารเท่านั้น ซึ่งทุกวันนี้มันก็เพียงพอต่าการมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ เรื่องนี้มันทำให้ผมได้สัจธรรมขึ้นมา 1 ข้อ ว่า เงินคือพระเจ้า ผมคิดว่ามันคือสัจธรรมของแท้ เพราะถ้าผมไม่มีเงิน ผมก็จะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ไม่ได้ มันเป็นความจริงทุกประการ
แต่แล้วก็มีคน ๆ หนึ่ง ก้าวเข้ามาในชีวิตของผม เขาเป็นผู้ชายตัวสูงโปร่ง หน้าตาจัดว่าใช้ได้ ผิวคล้ำ ๆ เหมือนออกแดดบ่อย เขาคนนี้ คือคนที่ทำให้ผม..........เปลี่ยนไป
ผมกับเขารู้จักกันโดยบังเอิญที่ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งที่ผมทำงานพิเศษ เขาคนนี้จะมาที่ร้านสะดวกซื้อนี้เป็นประจำทุกวัน และตรงเวลา จนในที่สุดเขาก็คุยกับผม คุยไปคุยมาก็กลายมาเป็นเพื่อน แล้วก็พัฒนามาเป็นคนรัก ใช่ครับ คนรัก มันเป็นความสัมพันธ์ที่พัฒนาเร็วมากจนผมก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมมันเร็วขนาดนี้ ตลอดระยะเวลาที่ผมคบกับเขา ผมมีความสุขมาก มากพอที่จะทำให้ผมลืมเรื่องราวในอดีตได้ ไม่อยากจะเชื่อว่าผมเจ็บปวดมาตั้ง 6 ปี แต่ผู้ชายคนนี้มาเพียงไม่กี่เดือนก็สามารถทำให้ผมหายเจ็บปวดได้ ผมว่าความรักเปรียบเสมือนยารักษาโรค แต่ผมก็คิดผิด เขาคบกับผมมา 3 เดือนแล้ว ตลอด 3 เดือนนี้เขาทำตัวดีทุกอย่าง เป็นแฟนที่ดีมาก แต่ทุกอย่างก็จบลงตอนที่ผมไปหาเขาที่ทำงาน ผมเห็นเขานั่งจูบอย่างดูดดื่มท่ามกลางผู้คนจำนวนมากอย่างไม่อายใคร มันทำให้ผมเกือบจะช็อค ผมคงไม่สามารถหาเหตุผลอื่นมาอ้างให้เขาได้ว่านี่กำลังทำงานอยู่นะ คงเป็นไปไม่ได้หรอก ครับ......วันนั้นเราทะเลาะกัน และผมก็บอกเลิกเขา ผมไม่ร้องไห้ให้เขาเห็น ผมไม่แสดงท่าทางที่อ่อนแอให้เขาเห็น ผมไม่อยากให้เขาเห็นสภาพที่ย่ำแย่ของผม ไม่อยากให้ใครมาสงสาร ไม่อยากให้ใครดูถูกเหยียดหยาม หลังจากนั้นผมก็ย้ายที่อยู่ใหม่ แต่ไม่ใช่เพราะเขานะครับ ผมย้ายเพราะผมหางานที่ได้เงินเยอะกว่านี้ได้แล้ว นั่นก็คือการเป็นพนักงานที่บาร์แห่งหนึ่ง เป็นบาร์ของชาวสีม่วง หรือที่ชาวบ้านเขาเรียกกันว่าบาร์น่ะครับ ใช่ครับ ผมทำงานที่นั่น ในเมื่อผมก็ไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนเดิมแล้ว ประสบการณ์ก็มี แค่ใช้ประสบการณ์ให้เป็นประโยชน์ก็เท่านั้นเอง ถามว่าผมไม่กลัวหรือ? ผมไม่มีอะไรให้กลัวแล้วล่ะครับ แค่ป้องกันก็พอแล้ว ตั้งแต่วันที่ผมก้าวเข้ามาทำงานที่นี่ผมก็ตัดสินใจแล้วว่า...........ผมจะไม่มีความรักให้ใครอีกแล้ว ผมไม่ได้เข็จ ไม่ได้เกลียดใคร แต่ผมไม่อยากให้ตัวผมแย่กว่านี้ก็เท่านั้นเอง.........เท่านั้นเองจริง ๆ ผมผิดหรือที่ผมต้องการปกป้องตัวเอง ผมผิดหรือที่ผมต้องการหาอะไรที่ดีกว่าให้ชีวิต มันเป็นวิธีที่ผิดผมรู้ แต่ผมก็ได้........เลือก........ไปแล้ว หวังว่าชีวิตนี้ผมคงจะไม่มีสภาพที่ย่ำแย่แบบนั้นเอง คำขอจากผู้ชายที่แสนธรรมดาคนหนึ่ง
The End
-
เลือกแล้ว ก็ยอมรับผลที่จะตามมาแห่งทางเลือกนั้น
ไม่มีใครให้คำตอบที่ถูกต้องได้
เพราะชีวิตคือชีวิต ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร
-
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ตัดสินใจด้วยสติปัญญาและเหตุผลนะจ๊ะ :L1:
-
ความรักมันก็อย่างนี้แหละเฮ้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: บางทีมันก็ทำให้ควายเป็นคน แต่บางทีก็ทำให้คนเป็นควาย
ปล.ส่วนมากมักเป็นอย่างหลัง
ปล.ของปล.ชอบเรื่องนี้จ้า o13 o13 o13
-
:เฮ้อ:
ไม่รู้แล้วววววววววววว
-
ชีวิตต่อจากนี้จะแย่หรือไม่แย่ มันก็ขึ้นอยู่กับการกระทำของตัวเอง
ผิดหรือถูก คุณย่อมรู้ดี ยังไงก็ขอให้คุณ สู้ ๆ สู้กับชีวิตที่เลือกเอง
อดีตไม่สามารถแก้ไขได้ แต่อนาคตคุณเลือกได้ โดยเริ่มจากปัจจุบัน
:L2:
-
สู้สู้นะจ๊ะ ยังไงคุณก็ได้เลือกทางเดินให้ตัวเองแล้ว
ไม่ว่าทางเลือกนั้นจะดีหรือไม่ดี คุณก็ได้เลือกในสิ่ง
ที่คุณตัดสินใจเอง คุณทำดีโดยไม่เบียดเบียนใคร
อย่างน้อยคุณก็ต้องรักตัวของคุณเอง เวลานี้อาจจะ
ยังไม่ใช่สำหรับคุณที่จะได้คนรัก หรือความรักจากใคร
แต่จงมีความเชื่อเถอะว่า สักวันคุณจะได้พอและเจอมัน
อย่างแน่นอน แค่ว่าคุณจะรู้หรือไม่ว่า ความรักที่แท้จริง
นั้นได้เดินทางมาหาคุณแล้วเท่านั้นเอง ^ ^
ขอบคุณจ้า สำหรับเรื่องราวดีดี
-
เราต้องรักตัวเองค่ะแม้ใครๆจะไม่รักก็ตามแต่ เลือกที่จะเดินแล้วเราต้องก้าวอย่างมีสติ เพราะ
สติจะทำให้เราคิด และระลึกอยู่เสมอว่าตนเองนั้นกระทำอะไรอยู่
-
ขอบคุณทุกคนจ้า
-
:เฮ้อ:
:กอด1:
-
ชีวิตยังมีพรุ่งนี้สมอ
-
:กอด1: :L2:
-
เพราะชีวิตคือชีวิต อยากบอกว่าเรื่องราวดีมากอ่ะ
แต่...พี่งง สงสัย พ่อแม่อ่ะทำไมถึงทำแบบนี้อ่ะ ลูกทั้งคนนะ มันต้องมีเหตุและผลสิน่า
แล้วตอนจบเหมือนมันยังขาดๆ จะมีภาคต่อใหมอ่ะ
-
:pig4:
-
เพราะชีวิตคือชีวิต อยากบอกว่าเรื่องราวดีมากอ่ะ
แต่...พี่งง สงสัย พ่อแม่อ่ะทำไมถึงทำแบบนี้อ่ะ ลูกทั้งคนนะ มันต้องมีเหตุและผลสิน่า
แล้วตอนจบเหมือนมันยังขาดๆ จะมีภาคต่อใหมอ่ะ
พอพิมพ์แบบนี้มาเริ่มคิดนิดๆ 55+
ไว้ถ้าหัวมันพอแต่งได้จะลองดูนะพี่^^
-
นี่แหละชีวิต
มันไม่ได้สวยหรูเหมือนในนิยายไปซะทุกคน
สู้ๆนะ ชีวิตยังต้องเดินต่อไป
***แอบสงสัยเหมือนกัน พ่อกับแม่หายไปไหน ทิ้งลูกทั้งคนได้ลงคอเลยเหรอ***
-
***แอบสงสัยเหมือนกัน พ่อกับแม่หายไปไหน ทิ้งลูกทั้งคนได้ลงคอเลยเหรอ***
คนเขียนก็สงสัยเหมือนกัน 55+
แต่มันก็ใช่ว่าจะไม่มีนะ เดี๋ยวนี้น่ะเยอะแยะไปเพียงแต่มันไม่ได้ออกสื่อให้เรารับรู้เท่านั้นเอง^^
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว คิดว่าชีวิตจริงก็คงมีแบบนี้
"ผมจะไม่มีความรักให้ใครอีกแล้ว" <<< ได้ข่าวว่าความรักมันมักจะมาเองนะ
แล้วถ้าวันหนึ่งมันมาโดยไม่บอกกล่าว
จะยอมรับกับความคิดนี้ได้หรือไม่?
อย่างไรก็ตาม เอาใจช่วยกับทางที่เลือกแล้ว
(บร๊ะเจ้า อินได้อีก อย่างกับชีวิตจริง อิอิ)
-
เฮ้อ ดาบสองคมชัดๆ
-
นายเอกรู้สึกจะช๊อคกับชีวิตมากเกินไปนะเนี่ย พ่อแม่ที่หายไปเพราะเสียชีวิตหรือหนีหาย??? งงค่ะ
-
ในเมื่อมันไม่มีความสุขจะมีไปทำไม
ต้องรักตัวเองให้มากๆนะคะ :กอด1:
-
เลือกแล้ว ก็ยอมรับผลที่จะตามมาแห่งทางเลือกนั้นครับ
-
แอบงง...
ก็นะ เลือกไปแล้วก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา
-
:กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ฮ๊าฟฟฟฟ
-
มันไม่ผิดหรอกถ้าเราจะเลือกที่จะปกป้องตัวเอง :bye2:
-
สั้นได้อี๊กกกกกกกกกก..
-
เรื่องดีมากๆเลยครับ ^^ :L1: :L1:
-
มีตอนพิเศษไหมมมมม :a5:
-
จบแล้ว วั้นไปน้าาา
-
มัน.....สั้นไปนะ แต่เรื่องดี
-
เง้อ จบเร็วจัง
-
เนื้อเรื่องดีครับ แต่น่าจะยาวกว่านี้อีกสักนิด ..... ขอบคุณครับ
-
เป็นเรื่องที่ดีเลยน้าา ขอบคุณมากค่าา
-
อืม...
-
...เอิ่ม ..... มาเร็วไปเร็วจริงๆค่ะ///นั่งเอ๋ออยู่หน้าคอม...
-
จบเร็วมาก แต่จริงที่ว่า เมื่อเราเลือกที่จะปกป้องตัวเองจากความเจ็บปวด เราอาจจะไม่มีโอกาสได้เจอคนที่ดีกว่านี้
แต่สนุกค่ะ สั้นไปจริงแหละ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้าเป็นเรา จะเข้มแข็งได้เท่านี้มั้ย
คือเข้มแข็งจากอายุ 16 ปีจนถึง 21 ปี
พ่อแม่หนีไปเชียวนะ ไม่เหลืออะไรทิ้งไว้เลย
โหดร้ายทั้งทางกายและกระทบจิตใจหนักมาก