-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
** นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นตามจินตนาการของคนเขียน ต้วละครและบางสถานที่ไม่มีอยู่จริง โปรดใช้วิจารณญาณ
ผลงานที่ผ่านมา
:. all in ♡ ทั้งหมดใจ...-จบแล้ว- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54688.0)
:. SKY ♡ รักคุณ 'เท่าฟ้า' -ยังไม่จบ- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60059.0)
t h u g ♡ ตัวร้าย
-01- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3583357#msg3583357) -02- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3584368#msg3584368) -03- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3585932#msg3585932) -04- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3588133#msg3588133) -05- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3589452#msg3589452) -06- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3590064#msg3590064) -07- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3592458#msg3592458) -08- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3593937#msg3593937)
-09- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3596994#msg3596994) -10- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3598122#msg3598122) -11- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3599920#msg3599920) -12- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3602244#msg3602244) -13- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3606343#msg3606343) -14- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3607879#msg3607879) -15- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3608687#msg3608687)
-16- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3613809#msg3613809) -17- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3615965#msg3615965) -18- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3617371#msg3617371) -19- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3618887#msg3618887) -20- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3621338#msg3621338) -21- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3623722#msg3623722) -22- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3625212#msg3625212) -23- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3626420#msg3626420)
-24- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3628500#msg3628500) -25- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3631255#msg3631255) -26- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3632045#msg3632045) -27- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3634014#msg3634014) -28- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3635828#msg3635828) -29- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3637920#msg3637920) -30- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3639291#msg3639291)
-31- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3641055#msg3641055) -32- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3642764#msg3642764) -33- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3645628#msg3645628) -34- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3649309#msg3649309) -35- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3652624#msg3652624) -36- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3654999#msg3654999) -37- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3656055#msg3656055) -38- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3660416#msg3660416) -39- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3668027#msg3668027) -40- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3675749#msg3675749)
e n d
ขอบคุณสารบัญงาม ๆ จาก คุณ PP_annann มากเลยนะคะ รักที่สุดเยย
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
ตัวร้าย
01
ทุก ๆ ครั้งที่เปิดดูละคร มีบางตอนที่ฉันเองไม่อาจมี ในละครมีผู้ชายดี๊ดี~ เสียงเพลงดังก้องในหูจากการเปิดวนมาเจอดังขึ้นพร้อมกับเสียงทุ้มที่ดังแทรกเข้ามา
“เฮ้ยดาเหม่ออะไรอยู่วะ”
แรงสัมผัสหนัก ๆ ตรงบ่าพร้อมกับเสียงเรียกทำให้ผมต้องหันไปมองต้นเสียง ผมจิ๊ปากขัดใจเมื่อคริษฐ์ยิ้มร่าไม่สะทกสะท้านกับสายตาไม่พอใจของผม ร่างสูงใหญ่ของเพื่อนสนิทในคณะนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“ถ้ามึงจะกรุณาและไม่ลำบากเกินไปก็เรียกชื่อจริงเต็ม ๆ ของกูหรือไม่ก็เรียกชื่อเล่นกูก็ได้ไอ้ฟวย”
คริษฐ์ดูจะถูกอกถูกใจเมื่อถูกผมด่า มันเป็นแบบนี้ตลอดรู้ว่าผมไม่ชอบให้เรียกก็แกล้งอยู่นั่นแหละ ผมไม่ได้ชื่อดา ชื่อเล่นผมคือซัน ส่วนที่ไอ้คริษฐ์มันเรียกว่าดานั่นคือชื่อจริงของผมที่มันทอนจาก ดารินทร์ จนเหลือแค่ดาเฉย ๆ
“ก็มันเหมาะกับหน้าสวย ๆ ของมึงนี่ซัน โอเค ๆ กูไม่แกล้งแล้วคนอื่นยังไม่มาหรอ”
มันยกมือยอมแพ้เมื่อเห็นว่าผมกำหนังสือในมือแน่นเตรียมโบกหัวมัน ไอ้หล่อเลยเปลี่ยนเรื่องไปถามถึงเพื่อนคนอื่น ๆ แทน วันนี้เป็นวันเปิดเทอมปีสามวันแรก มองไปทางไหนก็เห็นแต่เด็กปีหนึ่งแต่งตัวถูกระเบียบเต็มไปหมด ผมที่ไม่ได้มารับน้องช่วงก่อนเปิดเทอมเลยไม่ค่อยเป็นที่รู้จักแต่ก็มีน้อง ๆ ไหว้บ้างประปราย บรรยากาศในคณะคึกคักแต่เช้า
“แล้วมึงเห็นใครไหมล่ะ”
ผมกวนตีนมันกลับ คริษฐ์มันเลยประเคนมะเหงกมาให้ผมเป็นการตอบแทน
“กวนตีน”
พร้อมกับคำด่าแสนน่ารัก
“มึงกวนตีนกว่ากูอีก แล้วนี่ไปส่งณินเสร็จแล้วหรอ”
ผมถามถึงแฝดสยามของคริษฐ์มัน ภาณินเพื่อนสมัยเด็กของคริษฐ์ที่มันบอกว่ารู้จักกันตั้งแต่จำความได้ จะพูดให้ถูกก็คือเท่าอายุของพวกมันนั่นแหละ สองคนนี้ตัวติดกันยิ่งกว่าแฝดสยามขนาดเรียนคนละคณะแต่ก็ไปมาหาสู่กันตลอดจนผมสนิทกับณินไปด้วย ณินเป็นผู้ชายที่จัดว่าจะหล่อก็หล่อจะน่ารักก็น่ารักจะว่าไงดีล่ะ หน้าณินมันหล่อปนหวานสูงโปร่งเตี้ยกว่าไอ้คริษฐ์มันประมาณห้าเซนได้ ผมว่าผมสูงแล้วนะแต่ไอ้พวกนี้มันเปรตกลับชาติมาเกิดจริง ๆ ทำให้ผมที่ภูมิใจในความสูงร้อยแปดสิบเซนของตัวเองต้องยอมหงอให้พวกมัน
“อืม วันนี้มันเรียนเช้ากูเลยออกมาพร้อมมันเลยเพราะรู้ว่ายังไงก็เจอมึงอยู่คณะอยู่แล้ว”
ผมยักไหล่ จริงอย่างที่คริษฐ์พูดผมเป็นคนตื่นเช้าจนติดเป็นนิสัยเลยทำโน่นทำนี่เสร็จไวพอไม่มีอะไรทำก็เลยออกมานั่งเล่นที่ม.รอเวลาพวกเพื่อนมา
“กินข้าวมาแล้วใช่ไหม”
ผมถามแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว
“อืม”
“งั้นกูไปซื้อข้าวก่อน ฝากของด้วยเอาไรมั้ย”
ผมลุกขึ้นเต็มความสูง คริษฐ์โบกมือผมเลยเดินออกมา
หลายคนบอกว่าผมเงียบ ผมไม่เถียงหรอกนะเพราะผมเป็นแบบนั้นจริง ๆ ผมไม่ใช่คนพูดเยอะกับคนอื่นแต่กับเพื่อนผมก็พูดปกตินะติดเสียแต่ว่าพวกเพื่อน ๆ ของผมมันพูดมากและเร็วจนผมแย่งพูดไม่ทันจึงได้แต่นั่งเงียบ ๆ ฟังพวกมันพูดไปก็เท่านั้น
ด้วยความที่ไม่รู้จะกินอะไรผมเลยเดินไปต่อแถวซื้อข้าวต้มปลามากิน เช้า ๆ ยังไม่ค่อยอยากกินอะไรเท่าไหร่อีกอย่างร้านนี้คนต่อไม่เยอะด้วย ขี้เกียจรอนาน ได้ข้าวต้มพร้อมน้ำอัดลมมาถือในมือผมก็หันหลังเตรียมเดินกลับไปยังโต๊ะที่มีคริษฐ์นั่งรออยู่ถ้าไม่มีร่างของใครบางคนมาขวางไว้ก่อน
ร่างสูงพอ ๆ กับคริษฐ์ ผิวขาวสะอาด ตาคม คิ้วเข้มเรียงตัวสวย ทำให้คนตรงหน้าเหมือนกับหลุดออกมาจากตัวเอกในวรรณคดี ชุดนิสิตถูกระเบียบถูกคลุมทับด้วยเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดขับให้เขายิ่งดูโดดเด่นท่ามกลางเหล่าคนเถื่อนสวมเสื้อช็อปแบบผมได้เป็นอย่างดี
“หลีก”
ผมบอกกับคนตรงหน้าเสียงเรียบ ดูท่าข้าวเช้าวันนี้คงไม่อร่อยเสียแล้วสิ
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
เหมือนว่าเขาจะไม่ได้ฟังสิ่งที่ผมเพิ่งจะบอกกับเขาไป กลับถามอีกคำถามกลับมา ผมถอนหายใจก่อนจะเบี่ยงตัวหลบแต่เขาก็ตามมาขวางไว้ ผมมองหน้าเขาอย่างไม่สบอารมณ์
“อินผมบอกให้หลีก”
แทนที่เขาจะหลบให้ผมเดินมือใหญ่กลับคว้าเอาข้าวต้มในมือผมไปถือแทน รอยยิ้มละมุนถูกจุดขึ้นบนใบหน้าหล่อ
“เรียกชื่อพี่ได้แล้วหรอครับคุณคนเล็กมาเดี๋ยวพี่ถือไปให้นั่งกับคริษฐ์ตรงนั้นใช่ไหม”
ไม่รอให้ผมได้ตอบร่างสูงใหญ่ก็เดินนำผมไปแล้ว
ผมถอนหายใจเหนื่อยหน่าย มายุ่มย่ามกันตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียนเลยหรือไง ผมมองแผ่นหลังกว้างของ ศักราธร ขจรเกียรติ หรือ อิน ที่ผมเพิ่งจะเรียกชื่อเขาไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ความรู้สึกหนึ่งที่เด่นชัดออกมานั่นก็คือ
ผมเกลียดเขา
เกลียดเขามากพอ ๆ กับที่เมื่อก่อนเคยรักเขานั่นแหละ
“อ้าวพี่อินหวัดดี”
คริษฐ์ทักคนที่ขโมยชามข้าวผมไปถือ เขาวางมันลงตรงข้ามกับคริษฐ์และนั่งลงเว้นที่ว่างไว้ให้ผม
“สบายดีนะ”
“สบายดีพี่สุขสบายหายห่วง”
ผมก้มลงกินข้าวเงียบ ๆ ปล่อยให้คริษฐ์มันคุยกับเขาไปโดยไม่เข้าไปร่วมบทสนทนาสักประโยค
“ปีห้าเรียนหนักมั้ยพี่”
“ที่จริงมันก็หนักทุกปีแหละแต่ปีนี้เรียนน้อยหน่อยเพราะได้เลือกภาคแล้วก็ทำโปรเจคน่ะ”
ผมวางช้อนในมือทั้งที่ยังกินไปได้ไม่เท่าไหร่ ไม่รู้สิมีเขาอยู่ใกล้ ๆ แล้วมันไม่ค่อยเจริญอาหารสักเท่าไหร่ ผมดูดน้ำเสร็จก็คว้ากระเป๋ามาสะพายแล้วลุกขึ้นยืน แต่มือใหญ่คว้าแขนผมไว้ก่อนที่จะก้าวเดิน ผมหันไปเลิกคิ้วให้เขาแทนคำถาม
“คุณคนเล็กอิ่มแล้วหรอ ทานไปได้นิดเดียวเองนะ”
เสียงทุ้มเปล่งออกมาด้วยความเป็นห่วงแต่สำหรับผมมันน่ารำคาญสิ้นดี
“แล้วเกี่ยวอะไร”
“ซัน”
คริษฐ์เอ่ยปรามผม ผมถอนหายใจแล้วค่อย ๆ แกะมือเขาออก
“มีอะไรจะคุยกับผมอินก็พูดมาเลยดีกว่า”
ผมมองหน้าเขาที่มีแวววิตกเล็กน้อย ก่อนเสียงทุ้มนั้นจะเปล่งออกมา
“คุณลุงฝากความคิดถึงมาให้น่ะแล้วก็..ท่านอยากให้คุณคนเล็กกลับบ้านบ้างนะ”
จ๋อม...จ๋อม...
ผมมองผิวน้ำที่สั่นเป็นวงกว้างจากฝีมือตัวเองนิ่งงัน ในมือยังกำเจ้าก้อนหินตัวการอีกก้อนในมือแน่น ถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ หลังจากที่อินพูดจบผมก็เดินจ้ำออกมาเลย ในหูอื้ออึงไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น สองมือกำแน่นจนเจ็บขอบตาร้อนผ่าวจนกลัวว่ามันจะไหลออกมา
หึ!
คิดถึงอย่างนั้นหรือ
บ้านอย่างนั้นหรือ
มันไม่มีคำว่าบ้านตั้งแต่วันที่เขาเอาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาแทนที่แม่ของผมแล้วล่ะ ผมไม่ได้เกลียดเธอ ไม่ได้เกลียดคุณผู้หญิงคนใหม่ของบ้านกับลูกสาวของเธอที่อายุมากกว่าผมสองปี คนที่ผมเกลียดคือเขา พ่อของผมคนที่สัญญาว่าจะไม่ให้ใครมาแทนที่ของแม่แต่เพียงแค่เวลาผ่านไปปีเดียวคำสัญญาของพ่อก็เลือนหายไปเหมือนเสียงสะท้อน บ้านที่เคยเป็นทุกอย่างของผม เป็นความสุขเป็นความผูกพันของเราครอบครัวมันไม่เหลืออีกแล้ว
ที่นั่นไม่ใช่ที่ของผมอีกต่อไป
“มาเหม่ออะไรตรงนี้ มันอันตรายนะ”
เสียงนิ่งเย็นทำผมสะดุ้งสุดตัวรีบปาดน้ำตาแล้วหันไปเงยหน้ามองต้นเสียง ผู้ชายผิวสีแทนร่างสูงใหญ่ บึกบึนดูก็รู้ว่าดูแลตัวเองมาอย่างดี ใบหน้าหล่อร้ายกาจ แววตาดุดันของเขาจ้องมองมาที่ผมนิ่งในมือข้างหนึ่งของเขาคีบบุหรี่ไว้ ร่างสูงใหญ่ย่อลงจนกลายเป็นนั่งยอง ๆ ข้าง ๆ ผม
“อันตรายยังไง”
“น้ำมันลึกและมึงก็เหม่อถ้ามีคนผลักมึงตกลงไปแล้วมึงตายก็ไม่แปลก อย่าเถียงล่ะว่าว่ายน้ำเป็นข้างใต้นั่นมีอะไรบ้างก็ไม่รู้แล้วฝั่งก็ชันอย่างกับอะไรดี”
“ไม่ได้เหม่อขนาดนั้น”
“ยังจะเถียง ขนาดกูนั่งอยู่ตรงนี้มาก่อนมึงตั้งนานมึงยังไม่รู้เลยว่ามีกูหายใจอยู่ตรงนี้อีกคน”
“....”
ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไรออกไปเขาเองก็เช่นกัน
“กลัวกูหรอ”
“เปล่า”
ในมหาลัยนี้ไม่มีใครไม่รู้จัก ทศกัณฐ์ เศรษฐ์ถิรคุณ ชายผู้ลึกลับของมหาวิทยาลัยหรอก เขามีร่างกายสูงใหญ่ใบหน้าคมคายเครื่องหน้าเหมาะเจาะเรียกได้ว่าหล่อร้ายกาจ ฐานะทางบ้านที่ใคร ๆ ต่างซุบซิบกันว่าพ่อของเขาเป็นมาเฟียจากตะวันออกกลางทำให้ทุกคนต่างกลัวเกรง
แต่ที่บอกว่าลึกลับนั้นมาจากนิสัยของเจ้าตัวที่พูดน้อยเข้าถึงตัวยากและค่อนข้างจะเก็บตัว เพื่อนที่มหาลัยแทบจะไม่มีนอกจากแพรวเพื่อนร่วมคณะของภาณินเพราะเหตุนี้คนจึงชอบเขาเยอะเพราะบุคลิกที่น่าสนใจกลับกันคนไม่ชอบเขาก็เยอะเช่นกัน ข่าวลือเรื่องการต่อยตีของเขามีหนาหูและทุกข่าวมักจะจบลงตรงที่คู่กรณีของเขาแอดมิดอยู่โรงพยาบาลทุกราย
“แล้วมานั่งทำไมตรงนี้”
แต่ผมว่าเขาก็ไม่ได้พูดน้อยขนาดนั้นนะ
“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย แล้วก็ไม่มีใครบอกว่าตรงนี้ห้ามนั่ง”
ชะงักกับคำพูดของตัวเองทันที เผลอกวนตีนเขาไปจนได้ ผมหลับตาปี๋เมื่ออีกฝ่ายเงื้อมือขึ้นสูงก่อนจะ...ผลักหัวผมเบา ๆ
“มึงนี่กวนตีนใช้ได้เลยนะ”
ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเห็นเขายิ้มมุมปาก สายตาเขาไม่ได้มองผมหากแต่มองตรงไปยังบึงกว้างมือใหญ่ที่เคยผลักหัวผมกลายเป็นโยกเบา ๆ
“สบายใจขึ้นไหม”
อยู่ ๆ เขาก็ถามขึ้นผมไม่ได้ตอบ ขยับขาขึ้นมานั่งกอดเข่าและปล่อยให้เขาโยกหัวผมไปเรื่อย ๆ สัมผัสแรกเหมือนจะหยาบกระด้างแต่นานไปมันกลับทำให้ผมอุ่นใจ
“กูชอบมาที่นี่เวลามีเรื่องไม่สบายใจหรือเวลาที่คิดงานไม่ออก”
“...”
“ฐานทัพลับกูเลยนะ”
“ไม่ได้จะมาแย่งนะ”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” เขาว่า
“เวลามีเรื่องไม่สบายใจแล้วได้มองน้ำนิ่ง ๆ มันจะสบายใจขึ้นมาแค่นั้นเอง” ผมพูดให้เขาฟังบ้าง
“เหมือนกูเลย”
ผมหันไปมองเขาที่มองผมอยู่เช่นกัน ก่อนที่เราสองคนจะยิ้มให้กัน รอยยิ้มของเขามันน่ามองมาก ๆ เลย เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมเองก็เหมือนกัน เรานั่งอยู่เงียบ ๆ จนกระทั่งใกล้ถึงเวลาเรียนจึงบอกลากันและคุยกันอีกเล็กน้อย เขาเดินมาส่งผมตรงทางเชื่อมคณะพอเห็นว่าผมเดินเข้ามาในตึกแล้วเขาก็เดินแยกไปอีกทาง
บางทีคนที่เขาว่ากันว่าร้าย ๆ ถ้าไม่ลองสัมผัสด้วยตัวเองก็อย่าเพิ่งเชื่อคำพูดพวกนั้นเลย ก็เหมือนกับเขาคนนี้ ดูเป็นคนที่...น่าคบหาดีนะ
In these promises broken
Deep below
Each word gets lost in the echo
So one last lie I can see through
This time I finally let you go...
Lost in the echo – Linkin Park
TBC
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
:mc4: :mc4:
-
หรือพระเอกเรื่องนี้จะมีชื่อเหมือนตัวร้ายในวรรณคดี
-
จะมีศึกชิงนายไหมหนอ :katai5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ติดตาม :hao6:
-
ติดตาม :katai2-1:
-
ตัวร้าย
02
ผมเดินกลับมาที่คณะหลังจากแยกกับบีสท์ก็ชื่อเล่นของนายทศกัณฐ์นั่นแหละ ก่อนไปเขายังกำชับให้ผมเดินดี ๆ อยู่เลยบีสท์บอกว่าผมหน้ามึนเหมือนคนเมายา คนเมายาบ้านป้ามันจะหน้าหล่อแบบนี้หรอผมทำได้แค่คิดในใจเท่านั้นแหละ กล้าเถียงเสียที่ไหน เดินเข้ามาในห้องเรียนก็เห็นพวกเพื่อน ๆ จองที่ไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ผมเดินเข้าไปเข้าไปนั่งชิดริมผนังที่คริษฐ์จองไว้ให้
“ไปไหนมาวะซัน”
ซานเพื่อนอีกคนในกลุ่มชะโงกหน้ามาถาม
“ไปสงบสติอารมณ์มา”
ผมตอบมันสั้น ๆ
“ทะเลาะกับพี่อินอีกแล้ว?”
“ไม่ได้ทะเลาะแค่รำคาญ”
“เขาเป็นห่วงมึงมากนะ”
คริษฐ์ละจากหน้าจอโทรศัพท์มามองหน้าผมตรง ๆ ซานกับคิงก็พยักหน้าสำทับคำพูดของคริษฐ์
“นิสัยพระเอก หมอนั่นก็ห่วงทุกคนนั่นแหละ”
ผมเอ่ยตัดรำคาญหยิบหูฟังขึ้นมาอุดหูแม่ง ไม่อยากได้ยิน หางตาเห็นว่าพวกมันถอนหายใจพร้อมกับส่ายหัวอ่อนใจ ช่างเถอะพวกมันไม่ได้รู้นี่ว่าเขาทำอะไรกับผมไว้บ้าง
Inn : ตั้งใจเรียนนะครับ
ข้อความแจ้งเตือนไลน์เด้งขึ้นมา จะอะไรกับผมนักหนาวะเนี่ย อยากจะตอบกลับไปว่าไม่เสือกสิ แต่ก็ไม่ใช่นิสัยผมไม่เคยพูดคำหยาบกับเขา อย่างน้อยก็เมื่อก่อนล่ะนะ ผมไม่ตอบข้อความของอินพอดีกับที่อาจารย์เข้าสอนผมเลยจัดการปิดโทรศัพท์ไปซะเลย
“เย็นนี้มึงจะเข้ารับน้องไหมซัน”
คริษฐ์หันมาถามตอนเรากำลังกินข้าวกลางวันกันอยู่ที่โรงอาหารคณะวิทยาศาสตร์ ถามว่าทำไมต้องคณะวิทยาศาสตร์คณะตัวเองไม่มีรึไงคำตอบคือมีครับแต่มันแพงและไม่ค่อยอร่อย เมื่อเช้าที่ผมกินน้อยส่วนนึงคือมันไม่อร่อยแหละและอีกเหตุผลก็คือณินแฝดสยามไอ้คริษฐ์มันเรียนอยู่คณะนี้ครับ
“พวกมึงเป็นพี่ว้ากใช่ป่ะ”
ผมถามพวกมันที่พยักหน้าให้เป็นคำตอบ
“ไปดิมึงน้อง ๆ จะได้รู้จักชอบทำตัวอยู่ในมุมมืดของสังคม”
โดนไอ้ซานว่าเข้าให้ ผมได้แต่ถลึงตาใส่มัน
“อย่ามาว่าน้องซันของกูนะเว้ย”
ณินตบหัวไอ้ซานเบา ๆ แล้วหันมายิ้มเอาใจผม คริษฐ์บอกว่าณินเป็นโรคดารินทร์ลิซึ่ม ชอบผมเหลือเกินไม่ได้ชอบในทางชู้สาวนะครับ แต่เอ็นดูเหมือนลูกสาว เออ...เอากับมันสิ แต่ก็ดีนะครับเพราะว่าณินชอบตามใจแล้วก็ซื้อขนมมาฝากผมบ่อย ๆ จนไอ้ซานกับไอ้คิงอิจฉา
“แตะไม่ได้ ๆ แหมแหมแหมมมม”
เกลียดเสียงแหมของไอ้ซานมันจริง ๆ
“แน่สิลูกรักกู ห้ามแตะห้ามว่าห้ามด่า”
“ถ้ามึงจะห้ามขนาดนั้นเก็บไอ้ซันไปบูชาเลยไหมณิน”
โฟล์คเพื่อนกลุ่มณินทักขึ้น ทุกคนพากันขำไม่เว้นแม้แต่ผม ณินมันเลยไปงอแงใส่ผัว เอ้ย พ่อมันแทน
“คริษฐ์ไอ้โฟล์คแซะกูอ่ะ”
ณินเอาไหล่กระแทกคริษฐ์เบา ๆ
“มึงก็ไปแกล้งมัน”
“หึหึ” ผมหัวเราะ
คริษฐ์ว่าไม่ใส่ใจแต่ทุกคนทำหน้าเหม็นเบื่อ ใคร ๆ ก็ว่าณินให้ท้ายผมแตะไม่ได้ แต่คนที่แตะไม่ได้จริง ๆ คือณินต่างหาก คริษฐ์มันทั้งรักทั้งห่วงของมันจะตายแต่พวกมันก็ไม่ได้คบกันนะ ไม่รู้ว่ารักกันยังไงเพราะคริษฐ์มันก็มีเด็กของมันไปเรื่อย ส่วนณินมันก็ไม่ได้ว่าอะไร
“แล้วสรุปมึงจะไปไหม”
คริษฐ์หันมาถาม
“อือ ขี้เกียจกลับห้อง”
Rrrrrr Rrrrrr
Inn is calling…
ผมก้มมองมือถือด้วยสายตาว่างเปล่า ปล่อยให้มันสั่นไปงั้นแหละ ขี้เกียจรับ สายตัดไปก่อนจะสั่นขึ้นมาใหม่ผมก็ยังไม่สนใจจนมันตัดไปสามครั้ง โทรศัพท์ไอ้คริษฐ์ก็ดังขึ้น
“ครับพี่อิน” นั่นไง
“อยู่บาร์วิทพี่ ครับนั่งอยู่ข้าง ๆ ผมเนี่ย สงสัยเปิดสั่นมันคงไม่รู้ตัว”
ไม่รู้ตัวห่าไรล่ะ ผมปล่อยให้มันสั่นตรงหน้าขาจนไส้จะเลื่อนแล้วเนี่ย
“ครับ ๆ โอเค”
มันวางโทรศัพท์ก่อนจะหันมาบอกผม
“เดี๋ยวพี่อินมาหา ห้ามหนี”
มันบอกก่อนจะก้มลงไปกินข้าวของมันต่อ ผมยักไหล่ หนีทำไม ไม่ได้คิดจะหนีสักหน่อย อยากมาก็มาไม่เห็นจะสนใจ ไม่เกินสิบนาทีร่างสูงโปร่งสวมเสื้อกาวน์สองคนก็เดินเข้ามาในโรงอาหารคณะ
“พี่แวะเอาขนมมาให้ครับ”
เขายื่นถุงขนมมาตรงหน้าผม
“ขอบคุณครับ”
ผมไม่เข้าใจว่าแค่คำขอบคุณของผมมันสามารถทำให้เขายิ้มกว้างได้ขนาดนั้นจนพี่มินเพื่อนเขาเอ่ยแซวนั่นแหละ
“หน้าบานเชียวนะมึงทีตอนเดินมาหน้าอย่างกับหมาหงอย”
ผมเลิกคิ้วถาม อินยิ้มอ่อนก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ผมที่ไอ้คริษฐ์มันเว้นที่ให้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ไอ้เพื่อนเลว
“ก็กลัวว่าคุณคนเล็กจะไม่ยอมรับ”
อ่อ อย่างนี้นี่เอง ผมยักไหล่
“ไม่มีเหตุผมอะไรที่ผมจะไม่รับนี่ครับ ผมรับแต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะกิน”
รอยยิ้มของเขาจางลง
“อ่ะ ขนมอินซื้อมาฝากพวกมึงกินได้เลยนะ กูอิ่มแล้วเจอกันคาบบ่าย”
ผมไสถุงขนมไปไว้ตรงกลางโต๊ะบอกพวกเพื่อน ๆ แล้วลุกขึ้นคว้าจานข้าวไปเก็บ
“เที่ยวเชียงใหม่สนุกไหม”
เสียงทุ้มข้างตัวเอ่ยถาม ผมถอนหายใจเหนื่อยหน่ายอุตส่าห์เดินหนียังจะเดินตามมาอีก
“ไม่หิวข้าวหรือครับ”
“พี่กินขนมปังไปเมื่อเช้าแล้วครับ”
“ผมหมายถึงมื้อกลางวัน”
“ยังไม่หิวครับอยากคุยกับคุณคนเล็กก่อน”
ผมหยุดตรงร่มไม้แถวคณะแล้วหันกลับไปมองหน้าเขา
“เดี๋ยวปวดท้อง”
ผมเอ่ยสั้น ๆ แต่กลับได้รอยยิ้มกว้างกลับมา
“ขอบคุณครับที่เป็นห่วงพี่”
“ไม่ได้ห่วง!”
ผมสวนทันควัน เขายกมือยอมแพ้
“โอเคครับไม่ห่วงก็ไม่ห่วง”
น่าขัดใจชะมัด ผมเกลียดใบหน้าเปื้อนยิ้มของเขาจริง ๆ ให้ตายเถอะ
“คุณคนเล็กยังไม่ได้ตอบพี่เลย”
“ตอบอะไร แล้วก็เลิกเรียกผมด้วยชื่อนั่นซักที”
ผมเริ่มก้าวเดินต่อ
“พี่ถามน้องเรื่องเที่ยว”
“ก็ดีครับ”
ผมเดินเข้ามานั่งใต้ตึกคณะ เขาเดินตามมานั่งฝั่งตรงข้าม
“ขอโทษนะครับพี่ติดงานเลยตามไปอยู่ด้วยนาน ๆ ไม่ได้เลย พอพี่ไปหาที่ไร่คุณยายก็บอกว่าน้องไปปายพี่ติดต่อไม่ได้เลยอยู่ต่อสองสามวันแล้วก็กลับกรุงเทพฯ”
“ครับ”
“น้องผอมลง”
“เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับชีวิตผมซักทีครับ”
ผมมองหน้าเขาตรง ๆ อินหน้าเจื่อนลงแต่ก็ยังยิ้มอ่อนให้ผม ผมเกลียดที่สุดเลยรอยยิ้มแบบนี้ รอยยิ้มที่ทำให้ผมตายใจ ทำให้ผมใจอ่อนหลอกล่อให้ผมหลงเชื่องมงาย และสุดท้ายผมก็กลายเป็นแค่ไอ้โง่คนนึง
“อาหารที่โน่นไม่อร่อยหรือ”
เหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินในสิ่งที่ผมพูด
“อิน”
ผมเรียกชื่อเขาเสียงเรียบ เขานิ่งไป
“จะให้พี่เลิกยุ่งกับชีวิตน้องได้ยังไงในเมื่อพี่ยังเป็นห่วงน้องอยู่ทุกวัน”
เกลียดคำพูดห่วงใยของเขา เกลียดสายตาที่ส่งผ่านความอบอุ่นนั้นมา เกลียดการกระทำที่ดูจะเป็นห่วงผมเหลือเกิน ผมเกลียด เกลียดเขาที่สุด
“แล้วในวันที่น้องต้องการพี่ที่สุดพี่หายไปไหนหรือ วันที่น้องต้องการให้พี่อยู่ข้าง ๆ พี่ไปอยู่ไหนมา”
“คุณคนเล็ก..”
ผมยกมือห้ามไม่ให้เขาพูด
“พอเถอะครับ ถ้าอินเป็นห่วงว่าผมจะอยู่ไม่ได้ผมบอกอินไว้ตรงนี้เลย ว่าผมอยู่ได้ผมสบายดีผมดูแลตัวเองได้ไม่ต้องห่วงผม ผมไม่ได้โดดเดี่ยว ผมมีเพื่อนผมมีคุณตาคุณยาย เอาเวลาที่มาตามผมไปดูแลคู่หมั้นของอินเถอะ”
“ตอนเด็ก ๆ น้องพูดเสมอว่าอยากเป็นอะไร โตขึ้นจะทำอะไรและทุกอย่างที่น้องพูดมักจะมีพี่อยู่ในนั้นเสมอ..”
ผมหันหน้าหนีสายตาเจ็บปวดนั้น มือสองข้างกำแน่นอยู่บนหน้าตัก ขอบตาร้อนผ่าว เกลียดตัวเองจริง ๆ ที่ชอบทำตัวอ่อนแอ เพราะแบบนี้ไงเขาถึงยังเห็นว่าผมเป็นเด็กที่ไม่รู้จักโตเสียที
“อย่าพูดเหมือนผมเป็นคนผลักอินออกมา! อินเองไม่ใช่หรอที่เลือกอนาคตที่ไม่มีผม!”
“มันไม่ใช่แบบนั้น” เขาพยายามอธิบาย
“พอเถอะครับ ผมเรียนรู้ความผิดพลาดในอดีตแล้วและตอนนี้ผมก็เรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน ผมอยู่ได้...ตอนนี้ผมไม่ต้องการอินอีกต่อไปแล้ว ขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้นะครับแต่ถ้ายังเคารพในการตัดสินใจของผมเหมือนที่ผ่าน ๆ มาช่วยทำตามที่ผมขอด้วยนะครับ อย่ามายุ่งกับผมอีกเลย”
ผมเดินออกมาโดยภาพสุดท้ายคือสายตาปวดร้าวของเขา
ผมรู้ว่าเขาเจ็บ
แต่เชื่อเถอะ
มันเจ็บไม่เท่าเสี้ยวหนึ่งที่ผมเคยเจ็บหรอก
Inn’s Part
ผมนั่งหมดแรงอยู่ตรงโต๊ะ ไม่มีแรงที่จะเดินไปรั้งแผ่นหลังบางนั้นไว้ ความจริงแรงจะเปล่งเสียงออกมาผมยังไม่มีเลย คำพูดทุกคำของน้องมันเสียดแทงหัวใจผมอย่างจัง คำว่าน้องไม่ต้องการผมคนนี้แล้วมันวนเวียนอยู่ในหัว มันเจ็บเหมือนจะหมดอากาศหายใจ ก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่คอ
ทั้งหมดมันเป็นเพราะผม
ผมทำลายคำสัญญาระหว่างเรา อยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขก็ทำไม่ได้ อยากจะแก้ไขปัจจุบันยิ่งทำไม่ได้ใหญ่เลย ผมมองแผ่นหลังของน้องไปจนสุดสายตาจุดโฟกัสพร่ามัวเพราะม่านน้ำตาของตัวเอง ยอมรับแบบแมน ๆ เลยว่าร้องไห้ ผมเสียใจจริง ๆ ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าจะมีวันนี้
วันที่เราจะไม่ได้เดินไปด้วยกันแล้ว
จากเด็กตัวเล็กที่คอยตามผมต้อย ๆ ในวันวาน น้องชายข้างบ้านที่ผมเฝ้ารักทะนุถนอม เราสองคนสนิทกันเหมือนพี่น้องแท้ ๆ ผมรักน้องมากพอ ๆ กับที่รู้ว่าน้องก็รักผมมากเหมือนกัน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยรู้เลยนั่นก็คือความรู้สึกของเราสองคนมันเกินกว่าคำว่าพี่น้อง
ผมเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน เป็นหลานชายคนเดียวของตระกูล หน้าที่ของผมก็คือต้องรับดูแลกิจการของบ้านต่อและแต่งงานมีลูกหลานสืบสกุล นั่นเป็นคำขอเดียวของอาม่าก่อนที่ท่านจะเสีย
วันที่ผมรู้ตัวว่าเราสองคนรักกันแบบไหนมันเหมือนกับผมเจอทางตัน ผมไม่รู้ว่าควรเดินไปทางไหน ควรทำอย่างไร ผมหลบหน้าน้องโดยไม่รู้เลยว่าตอนนั้นน้องกำลังเจอกับปัญหา คนที่น้องต้องการพึ่งพิงที่สุดคือผมแต่ผมกลับไม่อยู่ตรงนั้นและที่แย่กว่านั้นคือการที่ผมทำให้คำสัญญาของเราสองคนพังทลาย
สัญญาของเราที่จะจับมือกันตลอดไป
เป็นผมเองที่เป็นฝ่ายปล่อยมือออกจากน้องก่อน ปล่อยให้น้องโดดเดี่ยวท่ามกลางความโหดร้าย และกว่าผมจะรู้ตัวทุกอย่างมันก็สายเกินไปแล้ว ผมพยายามที่จะกลับมาคว้ามือน้องไว้แต่มันก็มีกำแพงกั้นสองมือของเราอยู่
ผมควรทำอย่างไรดี
ฉันไม่รู้จะห้ามยังไงให้เธอไม่ไปไหน
และไม่รู้จะทำอย่างไรกับใจที่สลาย
และมันคือความเป็นจริง ที่เลวร้ายเกินใครจะรับไหว
รู้ – บี พีระพัฒน์
TBC
talk ค่อย ๆ ดูกันไปแล้วค่อยเลือกทีมนะคะ ด้วยรักจากไต :hao3:
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
ทำดีแล้วซันเราต้องยากเข้าไว้ o13
-
เป็นเรื่องที่พูดยากนะ แต่ในเมื่ออินเลือกแล้วก็ควรจะหันหลังให้แล้วก้าวเดินต่อไปได้แล้ว อย่ามัวแต่มาทำให้ซันเขวเลย
-
ตัวร้าย
03
ผมขอแยกตัวออกมาหลังจากที่เพื่อน ๆ ว้ากน้องกันเสร็จ พวกมันชวนผมไปกินข้าวเย็น อย่าเรียกว่าข้าวเลย พวกมันชวนไปกินเหล้าแต่วันนี้ผมไม่มีอารมณ์เลยบอกปัดไป ตอนนี้ผมยืนอยู่บนสะพานพุทธ ณ เวลายี่สิบเอ็ดนาฬิกา พวกแว๊นยังไม่ค่อยมากัน ถือว่าสงบ ตอนนี้สีฟ้ากับสีน้ำเป็นสีเดียวกันเลย สีดำ เหมือนกับใจของผมตอนนี้
ผมถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ ในหัวพาลไปคิดถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวัน ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าสายตาคู่นั้นมันส่งผ่านความรู้สึกอะไรมา แล้วยังไงในเมื่อเรื่องของเรามันก็ไปต่อไม่ได้อยู่ดีสู้ต่างคนต่างอยู่ให้ผมรักษาหัวใจที่พังยับเยินไม่ดีกว่าหรือในเมื่อที่พึ่งเดียวที่ผมเคยมีมันหายไป ตอนนั้นผมเคว้งคว้างมาก ออกจากบ้านมาโดยที่ไม่รู้จุดหมาย สุดท้ายก็รู้ว่าเด็กอายุสิบแปดไปไหนไม่รอดหรอก ผมไปหาคุณตากับคุณยายที่เชียงใหม่พร้อมกับบอกว่าจะย้ายออกมาอยู่คนเดียว ท่านทั้งสองก็ไม่ขัด คุณตาซื้อคอนโดใกล้กับมหาลัยให้ผม นั่นคือจุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิตลำพัง
"หวังว่ามึงคงไม่กระโดดลงไปหรอกนะ" เสียงเรียบเรื่อยดังขึ้นข้างตัว ผมสะดุ้งเล็กน้อยหันไปหาต้นเสียง
"วันนี้เจอกันสองรอบแล้วนะ" ผมไม่ตอบคำถามของบีสท์ ซึ่งตัวเขาเองก็ดูเหมือนจะไม่ได้ต้องการคำตอบจากผมเสียเท่าไหร่
"กูมาที่นี่บ่อย"
"เราก็มาบ่อยไม่เห็นจะเคยเจอ"
"คงจะเจอหรอกที่ประจำกูอยู่ฝั่งโน้น" เขาชี้ไปทางฝั่งตรงข้ามที่ตอนนี้เริ่มมีคนมาตกปลากันแล้ว
"อ่อเหรอ แล้วมาทำไมฝั่งนี้ล่ะ"
"เห็นข้างหลังแล้วคุ้น ๆ เลยเดินมาดู สรุปก็เป็นมึงจริง ๆ ด้วย" เขาบอกก่อนจะเท้าแขนกับราวสะพาน ดวงตาคมดุมองไปยังผืนน้ำสีดำสนิท
"มีเรื่องหนักใจอะไรขนาดนั้น" เขาถาม ผมหันไปเลิกคิ้วใส่อย่างไม่เข้าใจ บีสท์เลยจิ้มหน้าผากผมแรง ๆ จนเกือบหงายหลัง
"ดูมึงทำหน้าสิ อย่างกับโลกทั้งใบจะสลาย"
"อย่างนั้นเลย?"
"เออสิ"
เขาบอกเสียงติดจะรำคาญหน่อย ใบหน้าหล่อคมทำปากขมุมขมิบ ผมอมยิ้มให้กับท่าทางและดวงตานั้น
"ขอบคุณนะที่เป็นห่วง"
"แค่กลัวจะเป็นพยานรู้เห็นการตายของใครบางคน"
"ไม่ได้คิดสั้นหรอก แค่คิดอะไรไม่ออกเฉย ๆ เบื่อด้วยเลยออกมาเดินเล่นแล้วบีสท์ล่ะ"
ผมถามเขากลับบ้าง ร่างสูงยักคิ้วก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้นสูบ
"กูคิดงานไม่ออก" บีสท์ตอบสั้น ๆ ผมปัดควันบุหรี่ที่ลอยมาปะทะหน้าเพราะแรงลม
"โทษที" เขาบอกก่อนจะเดินอ้อมมาอีกฝั่ง
"สถาปัตย์ฯเรียนยากมากมั้ย" ผมถามเขา
"จะว่ายากมันก็ยากจะว่าง่ายมันก็ง่าย ไม่รู้สิ เพราะกูชอบด้วยมั้ง"
"เราอยากเรียนมากเลยนะแต่หัวเราไม่ไปเลย ชอบดู แต่ไม่ชอบวาดไม่ชอบทำ พยายามแค่ไหนก็ไม่ไหว"
"เข้าใจว่ะ"
บีสท์สูดบุหรี่เข้าปอดอึกใหญ่ก่อนจะเงยหน้าและพ่นควันขึ้นฟ้า ปกติผมไม่ค่อยชอบอยู่ใกล้คนสอบบุหรี่สักเท่าไหร่เพราะมันเหม็น กลิ่นมันติดตัวและไม่ค่อยดีต่อปอดตัวเองด้วย พวกไอ้คริษฐ์เวลาจะสูบมันก็จะแยกตัวไปเพราะรู้ว่าผมไม่ค่อยชอบแต่กับบีสท์ผมไม่กล้าว่าหรอก เราเพิ่งรู้จักกันนี่นา อีกอย่าง ผมกลัวโดนเขากระทืบ คนบ้าอะไรสูงได้สูงดี เมื่อสักครู่ตอนเขาเดินผ่านผมแอบกะความสูงตัวเองดู ปรากฏว่าผมสูงประมาณติ่งหูของเขา พระเจ้า! ผมสูงร้อยแปดสิบนะ เขาต้องสูงถึงสองเมตรแน่ๆ
"มีคนบอกมั้ยว่านายตัวสูงมาก"
“ทุกคน”
“ตัวใหญ่เหมือนยักษ์เลย”
“กูภูมิใจในรูปร่างตัวเองที่สุดแล้วล่ะ”
บีสท์หันมายิ้มให้ผม เป็นยิ้มที่...อ่อนโยนมากจนผมเผลอยิ้มตาม
“จะได้มีแต่คนกลัวใช่ไหมล่ะ”
“เปล่า จะได้ปกป้องคนที่กูรักได้ต่างหาก”
ผมเชื่อเลยว่าถ้าใครได้เป็นคนที่เขาปกป้องจะต้องโชคดีมากที่สุดในโลก เพราะแววตาและน้ำเสียงของเขาจริงจังและเด็ดเดี่ยว เขาทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วเหยียบดับไฟ ยกมือยืดเส้นยืดสายแล้วพยักหน้าให้ผม
“อะไร?”
“ไปกัน”
“ไปไหน”
“ไปขับรถเล่น”
เออ...ไปก็ไปวะ งงตัวเองเหมือนกันที่อยู่ ๆ ก็เดินตามขึ้นรถคนที่เพิ่งจะรู้จักกันแบบนี้ได้ยังไง แต่เอาเถอะตอนนี้อารมณ์ผมไม่ค่อยเสถียรเท่าไหร่ ทำอะไรให้หัวโล่ง ๆ บ้างท่าจะดี
อ่า...รู้งี้ไปกินเหล้ากับไอ้พวกนั้นดีกว่า
"ทำไมกลัวกูพาไปฆ่าหมกป่ารึไงดูทำหน้าเข้า"
"เปล่า แค่กำลังคิด"
"คิดไร"
"คิดว่าน่าจะไปกินเหล้ากับเพื่อน"
"อยาก?"
"อือ คิดไปคิดมาก็อยากกิน"
ผมเท้าแขนกับขอบหน้าต่าง บีสท์เปิดประทุนรถให้เจ้าตัวขับช้า ๆ เรื่อย ๆ ลมเย็นสบายดีจัง
"ไปกินกับกูมั้ยล่ะ"
ผมละสายตาจากข้างทางหันไปเลิกคิ้วถาม
"มีร้านนึงนั่งชิวได้ถึงเกือบเช้า อาหารอร่อย ไปมั้ยไกลนิดนึง"
"แถวไหนอ่ะ"
"ลาดกระบัง"
ผมทำตาโต
"ไกลมาก!"
"เออน่ะเดี๋ยวกูมาส่งแล้วก็เลิกใช้คำสุภาพได้ละ ฟังแล้วจั๊กจี้รูหู"
บีสท์เอียงคอยักไหล่ทำหน้าแหย ผมนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง เอาวะ ขึ้นรถมากับมันขนาดนี้แล้ว ไปก็ไป พัทยากูก็ไป!
"ไปดิ"
จากฝั่งธนสู่ลาดกระบัง ขับไปอีกนิดก็ถึงสนามบินละ บีทส์พาผมเข้ามาในร้านนั่งชิว บรรยากาศภายในร้านมีแต่วัยทำงาน แต่ก็ดีเสียงไม่ค่อยดังแถมมีสาว ๆ ที่ทำงานสนามบินให้นั่งมองด้วย
"ซัน มึงกินเหล้าถูก ๆ ได้ป่ะ" บีสถาม ผทเงยหน้าจากเมนูอาหารขึ้นมาพยักหน้าให้
"แค่ไม่ใช่เหล้าขาวก็โอเค"
บีสท์หัวเราะเราะเล็กน้อยก่อนจะหันไปสั่งแสงโสมกลมนึงกับพนักงาน ผมนั่งท้าวคางมองเขาอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาดูผ่อนคลายและเป็นธรรมชาติทำให้ผมหายเกร็ง ความจริงแล้วก็ไม่เห็นจะเหมือนที่คนอื่นพูดมาเลย
"มึงมิกส์อะไร"
"โซดาสไปร์ท"
"งั้นเอาโซดาสี่สไปร์ทสอง น้ำแข็งถังเล็กถังนึง" บีสท์สั่งเสร็จก็หันมาพยักเพยิดให้ผมสั่งอาหาร
"บีสท์มึงกินเผ็ดมั้ย"
"กินได้"
"โอเค พี่ครับตำไทยเผ็ดเปรี้ยว ยำหอยแครง เอ็นข้อไก่ทอด แล้วก็เฟรนซ์ฟรายครับ มึงเอาไรอีกป่ะ"
บีสท์ส่ายหัวพนักงานทวนรายการอาหารผมถึงกับเอ๋อ ฟังอยู่นานมากว่าเขาพูดภาษาอะไร บีสท์หัวเราะชอบใจใหญ่ก่อนจะแปลให้ผมฟัง
"พูดไม่ชัดแล้วยังแร็ปใส่กูอีกฟังไม่ทันเลย"
"ลูกค้าเยอะไง พี่แกรีบ"
ผมมุ่ยหน้าไม่ได้ตอบอะไรหันไปสนใจบรรยากาศโดยรอบร้านดูเหมือนว่าบีสท์จะเป็นขาประจำของที่นี่เพราะเด็กในร้านรู้จักเขาแทบทุกคน รอไม่นานเหล้าก็วางอยู่บนโต๊ะ บีสท์มันใจดีจัดการชงให้เรียบร้อบ
"ขอบใจ เออแล้วมึงเจอร้านนี้ได้ไง ไม่ได้ใกล้มหาลัยเราเลยนะ"
ผมยกแก้วชนแก้วมัน ยาวครับคืนนี้อีกยาว
"เพื่อนสนิทกูเรียนอยู่แถวนี้ แล้วชอบชวนมาร้านนี้"
"อ่อ"
ทำถูกแล้ว ที่เธอเลือกเขาและทิ้งฉันไว้ตรงกลางทาง
เมื่อตัวเธอพบคนที่ดี ที่เธอวาดไว้ในหัวใจ
โอ้โห กูจะเกลียดร้านนี้ก็ตรงเพลงที่เปิดนี่แหละ แทงใจดำเหลือเกินครับ จุกเลยจุก
"ทำหน้าเหมือนจะตายอีกละ เป็นห่าไร"
"อยากฆ่าคนเปิดเพลง"
ผมบอกมันเสียงขุ่น ยกเหล้ากระดกหมดแก้ว บีสท์ยิ้มมุมปาก
"อกหักหรอมึง" มันถาม มือใหญ่ยื่นมารับแก้วเหล้าไปชงให้ใหม่ ผมส่ายหน้า
"เปล่า ก็ไม่เชิง"
ผมยักไหล่ ก็ไม่รู้สิ จะเรียกว่าอกหักก็คงไม่ถูกเพราะเขาเองก็เป็นฝ่ายตามผมเหมือนกัน จะว่าถูกทิ้งก็ไม่เชิงเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน
"อ่าว แล้วมึงจะเศร้าทำไม"
"ไม่รู้สิ มันเป็นความสัมพันธ์ที่ไปต่อไม่ได้ เหมือนเดินกันมาได้แค่ถึงกลางทางแล้วก็เจอทางแยก กูกับเขาเดินไปทางเดียวกันไม่ได้ ก็แค่นั้น"
บีสท์มองผมนิ่ง ๆ คนตัวใหญ่ถอนหายใจแล้วยื่นแก้วเหล้าส่งให้
"แล้วใช้อะไรตัดสินว่ามึงกับเขาเดินไปด้วยกันต่อไม่ได้"
"เกือบทุกอย่างเลยว่ะ แต่ที่สำคัญคือเพราะทั้งกูและเขาต่างก็เป็นผู้ชาย เขาเป็นลูกเป็นหลานคนเดียวของตระกูลกิจการที่บ้านทุกอย่างเขาต้องดูแล เขาควรที่จะมีครอบครัวที่ดี อืม แบบนั้นแหละ"
ผมเอานิ้วคนเหล้าในแก้วไปเรื่อย ตาเหม่อมองน้ำแข็งที่ค่อย ๆ ละลาย เหมือนความสัมพันธ์ของผมกับอิน ตอนแรกเป็นก้อนแข็งแรงก่อนจะค่อย ๆ ละลายหายไป เหลือบมองไปข้างโต๊ะเห็นผู้หญิงสี่ถึงห้าคนหนึ่งในนั้นนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่าสงสัยเพิ่งเลิกกับแฟน แล้วมากินเหล้าย้อมใจ ยิ่งเจอเพลงนี้เข้าไป หึหึหึ
"เภสัชปีห้านั่นน่ะเหรอ"
ผมเลิกคิ้วแปลกใจเล็กน้อยที่บีสท์รู้
"รู้ได้ไง"
"เขารู้กันทั้งมหาลัยแล้วมั้งว่าปีห้านั่นตามจีบมึงมาตั้งแต่ปีหนึ่ง"
"หือ? มั่วแล้วไม่ได้ตามจีบ" ผมโบกมือปฏิเสธ
"ก็เขาพูดกันงั้น"
"แล้วคนอื่นเม้าท์เรื่องกูกันได้ไงวะเนี่ย"
"มึงไม่รู้ตัว?"
ผมมองมันด้วยสายตาฉงน
"รู้อะไร"
บีสท์ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
"เฮ้อมึงนี่นะไม่รู้เหรอว่าคณะมึงเขาเรียกมึงว่าสมบัติของคณะกัน"
สมบัติของคณะ ฟังดูตลกชะมัด ผมหัวเราะเมื่อบีสท์พูดประโยคนั้นจบ คณะผมยอมรับว่าผู้หญิงน้อยในคณะเต็มไปด้วยชายเถื่อน แต่ขอเถอะมาเรียกผู้ชายเถื่อน ๆ แบบผมว่าสมบัติคณะแทนที่จะเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ น่ารักนี่มันตลกไปหน่อยมั้ง
“ใครเป็นคนคิดวะเนี่ย จี้ชะมัด”
“แต่กูว่าเหมาะนะ”
“ผู้ชายหน้าเถื่อน ๆ แบบกูเนี่ยนะ” ผมเอียงคอถามมัน คงจะทำหน้ากวนตีนไปหน่อยมันเลยผลักหัวเข้าให้
“ไปส่องกระจกดูหน้ามึงใหม่ไปว่ามันหวานขนาดไหน”
ผมยักไหล่ ก็ยอมรับว่าหน้าตัวเองหวานเพราะได้แม่มาเยอะ แต่ไอ้ผมที่ไม่เป็นทรงของผมเนี่ยถามหน่อยเถอะเอาตรงไหนมาดูว่าน่ารัก ตัวเองยังรู้เลยว่ามันยุ่งเหยิงอย่างกับรังนกแล้วยิ่งตอนนี้มันยาวระต้นคอหวีก็ไม่ได้หวีถ้าไว้เคราอีกนิดคงเหมือนโจร
“แล้วสรุปมึงไม่ได้เป็นอะไรกับปีห้านั่นจริงหรอ”
“อือ จะเป็นไรกันได้ล่ะ”
ตอบปฏิเสธไปในมือยังกำมือถือไว้แน่น สายที่ไม่ได้รับจากอินกับข้อความอีกมหาศาลที่ผมไม่ยอมเปิดดู จะตามกันไปถึงไหน ทำไมไม่เริ่มใหม่ซักที กับเธอคนนั้นคู่หมั้นของเขาก็ไม่ใช่ว่าจะเลวร้ายอะไรเห็นตามหน้าข่าวสังคมก็ดูเหมาะสมกันดี ดีกว่ายืนข้างคนที่ไม่มีอะไรแบบผมมากโข
เรากินเหล้ากันไปเรื่อย ๆ พร้อมทั้งแลกเปลี่ยนประวัติกันทำให้ได้รู้ว่าจริง ๆ แล้วที่เขาพูดกันว่าพ่อมันเป็นมาเฟียตะวันออกกลางอะไรนั่นเหลวไหลสิ้นดี แต่เรื่องรวยนี่บ้านมันรวยจริง พ่อมันทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของประเทศไทยนี่ยังไม่รวมถึงเครือโรงแรมของแม่มันที่มีสาขาทั่วเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
บีสท์เป็นลูกชายคนเล็กมีพี่ชายหนึ่งคนชื่อพี่แบทตอนนี้เรียนโทอยู่อังกฤษ บีสท์เป็นคนพูดจาห้วน ๆ คิดอะไรก็พูดอย่างนั้นแต่ก็ดูจริงใจดีเราคุยกันจนเวลาล่วงเลยมาเกือบ ๆ ตีสี่ตอนนี้เหล้าหมดไปกลมนึงแล้วดูบีสท์มันไม่สะทกสะท้านเลยตัวผมเริ่มมึน ๆ เลยคิดว่าถึงเวลากลับเสียที
“คิดเงินเลยนะ”
“อือ” ผมครางในลำคอ รู้สึกง่วงขึ้นมาทันใด ผมเป็นพวกเมาแล้วจะง่วงไม่โวยวาย หลับอย่างเดียว
“ไหวมั้ยมึง”
บีสท์มายืนข้างโต๊ะตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมพยักหน้าให้มันแล้วลุกขึ้นสงสัยลุกเร็วไปหน่อยเลยเซจะล้มยังดีที่คนตัวใหญ่รับไว้ได้ทัน
“ค่อย ๆ เดิน”
บีสท์ก้มลงมากระซิบโอบไหล่ประคองผมออกมานอกร้านสติผมยังพอมีอยู่เลยทำให้รู้ว่าขนาดตัวผมกับมันต่างกันค่อนข้างมากยิ่งตอนนี้ที่มือข้างหนึ่งโอบไหล่ผมไว้รู้สึกเลยว่าตัวเองเหมือนจะจมหายไปในอกของเขาก่อนที่สติจะเลือนหายไป
ปล่อยมือฉัน ถูกแล้ว ให้ใจของฉันปวดร้าวแค่ไหน
ยอมฝืนใจ ให้เธอเดินจากฉันไป
เมื่อรู้ว่าเธอ มีคนที่พาไปถึงปลายทาง
ทิ้งไว้กลางทาง – potato
TBC
-
คือที่พี่อินคอยมาตามนี่ต้องการอะไร ถ้าน้องเล่นด้วยก็จะไปคุยกับคนที่บ้านเหรอ ตอนก่อนไม่ใช่อย่างนี้นะ เห็นว่าตัวเองเป็นลูกคนเดียวมีภาระหน้าที่กับทางบ้านเลยต้องหมั้น... แล้วทำไมไม่ปล่อยน้องไปล่ะ เพื่อนน้องอีก ทำไมเชียร์นัก ไม่รู้เหรอว่าถ้าคบกันแล้วสุดท้ายก็ต้องเลิก (ถ้าพี่อินไม่หาทางออกอย่างอื่นกับทางบ้านน่ะนะ)
เราเชียร์ให้น้องตั้งหลักให้ได้ค่ะ ถึงตอนนี้เสียใจวันข้างหน้าก็ยังจะได้เจอคนอื่นที่จะเข้ามามีความสำคัญในชีวิตในหัวใจ (ถ้าน้องไปปิดใจไปเสียก่อนนะ) ผู้ชายไม่ได้มีแค่คนเดียวในโลก เชิดหน้าแล้วก้าวต่อไปค่ะ
-
ชูป้ายไฟ เชียร์บีสท์จ้า :impress2:
-
ทีมนุ้งซันละกันเน้อ
-
ถ้าคิดจะปล่อยมือแล้วก็อย่าหันกลับมาอีกเลย
-
น้องน่าสงสารจัง คิดปล่อยมือแล้วก็อย่ากลับมาสิ :hao4:
-
สงสารน้องงง
-
ตัวร้าย
04
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เปลือกตากระพริบถี่เพื่อปรับแสง เอ๊ะเปลี่ยนผ้าปูใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่นะแล้วเรามีเครื่องนอนลายนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
ไม่สิ
ผมมองสำรวจห้องที่ผมนอนอยู่ตอนนี้ ไม่คุ้น ไม่ใช่ห้องเราแน่ ๆ ในหัวก็พาลคิดไปถึงเมื่อคืน ใช่สิบีสท์เป็นคนพาเรากลับมานี่ก็น่าจะเป็นห้องของหมอนั่นนั่นแหละ ค่อย ๆ ลุกขึ้นมาจากเตียงไม่แฮงค์อย่างที่คิด อ่า...เสื้อผ้าก็เปลี่ยนเรียบร้อย
ผมยักไหล่ไม่ใส่ใจ ผู้ชายเหมือนกันไม่เห็นต้องซีเรียสต้องขอบคุณมันด้วยซ้ำที่อุตส่าห์เปลี่ยนชุดไม่ให้นอนทั้งกลิ่นเหล้า เหลือบมองไปที่มุมห้องก็เห็นหมีตัวโตนอนหลับอุตุอยู่ตรงโซฟา โคตรน่าสงสารคิดสภาพผู้ชายตัวใหญ่ ๆ มานอนคุดคู้อยู่ตรงโซฟาตัวแคบสิ เตียงก็ตั้งกว้างไม่รู้จักไปนอน
ตรงโต๊ะตัวเล็กหน้าโซฟามีโมเดลที่ยังไม่เสร็จตั้งอยู่ ผมย่อตัวลงนั่งพิจารณางานของมัน สวยดีละเอียดมาก ๆ ด้วย สงสัยเมื่อคืนกลับมาแล้วทำงานต่อแน่ ๆ จะอึดอะไรขนาดนั้น ลังเลอยู่ว่าจะปลุกมันไปนอนที่เตียงดี ๆ ดีไหมแต่ก็กลัวว่ามันจะเป็นพวกหลับยากถ้าได้ตื่นขึ้นมา
ผมเหลือบดูนาฬิกาพึ่งจะเจ็ดโมงเช้าวันนี้ผมมีเรียนบ่ายไม่รีบ แต่ไอ้คนที่นอนอยู่นี่สิ ไหน ๆ มันก็ให้ที่ซุกหัวนอน ทำอะไรตอบแทนมันหน่อยแล้วกัน เมื่อมองดี ๆ ก็รู้ว่าที่ผมอยู่ตอนนี้ไม่ใช่คอนโดหรือหอพัก แต่มันคือ บ้าน
ผมเดินไปแง้มม่านดูด้านนอก โอ้โห...เหมือนตัวเองหลุดออกมาในอาณาจักรอะไรสักอย่าง เหมือนไม่ได้อยู่ในประเทศไทยเลย อดไม่ได้ที่จะค่อย ๆ เปิดประตูกระจกแล้วสอดตัวเองออกมายืนที่ระเบียงเพื่อมองบรรยากาศภายนอกชัด ๆ ห้องของบีสท์น่าจะอยู่ชั้นสอง...ไม่สิชั้นสามแน่ ๆ เมื่อชะโงกดูจนมั่นใจแล้ว
ต้นไม้เขียวครึ้มเรียงรายจนสัมผัสได้ถึงความเย็นของพื้นดิน ไม่น่าเชื่อว่าจะมีที่แบบนี้อยู่ในกรุงเทพฯ ตัวบ้านอยู่สูงขึ้นเหมือนตั้งอยู่บนเนินเขามองไปทางด้านซ้าย พระเจ้า! โรงรถหรือโชว์รูมรถหรู มีตั้งแต่รถยุโรปราคาไม่น่ารักไปจนถึงซุปเปอร์คาร์ราคาโคตรจะไม่น่ารักนับคร่าว ๆ ได้เกือบยี่สิบคัน! มึงต้องรวยเบอร์ไหน! ตอบ! มองไปทางด้านขวาก็เป็นเหมือนบ้านอีกหลัง ชะเง้อมองแล้วเหมือนหลังคาบ้านทั้งสองหลังนี่จะเชื่อมกันอยู่
ผมยิ้มออกมาบาง ๆ เหมือนทุกสิ่งที่ผมเพิ่งพบเห็นเป็นสิ่งแปลกใหม่ในชีวิต บ้านของบีสท์สวยมากทั้งการตกแต่งและสไตล์แต่เหนือสิ่งอื่นใด
ผมรู้สึกว่ามันอบอุ่น
มันเป็นบ้านที่สามารถเรียกว่าบ้านได้จริง ๆ เห็นสุนัขพันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์หนึ่งตัวกับไซบีเรียนฮัสกี้อีกหนึ่งตัววิ่งเล่นกันให้วุ่นพร้อมกันนั้นร่างเล็กของหญิงสาวที่ผมจำได้ขึ้นใจว่าเป็นเพื่อนของณินที่มหาลัยก็ปรากฏสู่สายตาพร้อมกับผู้หญิงอีกหนี่งคนและผู้ชายอีกหนึ่งคน
“ตื่นเช้าจังวะ”
เสียงทุ้มดังอยู่ด้านหลังทำให้ผมหันกลับไปมอง บีสท์ยืนพิงกรอบประตูในสภาพหัวฟูชี้ไม่เป็นทรง อ้าปากหาวกว้างแถมยังเกาพุงที่มีแต่กล้ามเนื้อเป็นลอนสวยอีก ลองจินตนาการว่าถ้ามึงไม่หล่อนี่ทำแบบนี้ไม่ได้นะ มันจะสถุลมาก แต่มันหล่อไงเลยไม่ดูน่าเกลียดสักเท่าไหร่
“ชินอ่ะ แล้วนี่บ้านมึงหรอ”
“อื้อบ้านพวกกูเอง”
“พวกมึง?”
“อือ บ้านนี้อยู่กันทั้งหมด 12 คน”
ผมเบิกตาโตด้วยความตกใจมิน่าล่ะรถถึงเยอะขนาดนั้นแถมบริเวณบ้านก็กว้างมาก ๆ ด้วย
“12 คนเลยหรอ โคตรเยอะ”
คนตัวใหญ่เผยรอยยิ้มอบอุ่นออกมาเป็นครั้งที่สองตั้งแต่ที่เรารู้จักกัน มันทำให้ผมเผลอยิ้มตามโดยอัตโนมัติ บีสท์บุ้ยปากไปทางสามคนที่เล่นกับสุนัขอยู่กลางสนามหญ้า
“อืม จะว่าเยอะก็เยอะจะว่าน้อยก็น้อยแต่พวกมันเป็นเพื่อนที่กูตายแทนได้เลยล่ะ”
“แล้วบ้านหลังนี้สร้างขึ้นใหม่เพื่ออยู่ด้วยกันเลยหรอ”
“ใช่ เราคิดกันไว้ตั้งแต่ใกล้จบมัธยมปลายว่าอยากจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันให้นานที่สุดก่อนแต่ละคนจะแยกย้ายไปมีชีวิตของตัวเอง บ้านหลังนี้จึงถูกสร้างขึ้นมา จริง ๆ ก็ไม่ค่อยมีใครเข้ามาหรอก”
เขายักไหล่ ชูมือบิดขี้เกียจสุดแขน ผมเม้มริมฝีปากรู้สึกผิดขึ้นมาตงิดที่ก้าวล้ำเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเขา
“ขอโทษนะ”
คิ้วหนาเลิกขึ้นก่อนจะโบกมือไม่ใส่ใจเมื่อรู้ว่าผมหมายความว่าอะไร
“ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อยกูเป็นคนพามึงเข้ามาเอง ที่บอกว่าไม่ค่อยมีใครมาเพราะว่าไม่ค่อยมีคนรู้ว่าพวกกูอยู่ด้วยกันเพราะแต่ละคนก็มีคอนโดแยกอยู่ใกล้ ๆ มหาลัยอีกทีจะมีแค่บางคนเช่นกูเป็นต้นที่อยู่ที่นี่แทบจะทุกวัน”
“ที่นี่สวยแล้วก็รู้สึกอบอุ่นมากเลย”
ผมยิ้มบอกเขาอย่างจริงใจ เขาเองก็ยิ้มรับและพยักหน้าขึ้นลง
“ใช่ไหมล่ะ เพราะบ้านนี้สร้างขึ้นจากความรักและมิตรภาพของพวกกูทุกคน”
“สนิทกันมากเลยนะพวกมึงน่ะ มาอยู่ด้วยกันเยอะขนาดนี้แถมยังมีทั้งชายหญิงไม่ทะเลาะกันบ้างหรอวะ”
“ประจำ แต่ก็เป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นใครเอาขนมไปกิน จะดูทีวีคนละช่องอะไรแบบนี้”
ผมทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ เป็นไปได้ด้วยหรอแล้วยิ่งผู้หญิงด้วยความซับซ้อนของเพศนี้สูงทะลุเพดานจนผมปักใจเชื่อไม่ลงว่าการอยู่ร่วมกันกับคนหมู่มากแบบนี้จะไม่มีทะเลาะกันเลย บีสท์เหมือนจะรู้ทันความคิดผม(อีกแล้ว) มือใหญ่จึงเอื้อมมาจิ้มหน้าผากผมจนหงายหลัง
“พวกกูไม่ได้รู้จักกันมาแค่ปีสองปีซะหน่อย ก่อนจะมาอยู่รวมกันก็รู้จักกันมาเกือบสิบปีแล้วบางคนรู้จักกันมาตั้งแต่อนุบาลแล้วอีกอย่าง...พวกกูผ่านอะไรกันมาเยอะ”
ท้ายประโยคเสียงเขาแผ่วลงและเจือความเศร้าจนผมใจหาย แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น บีสท์สูดลมหายใจลึกและผ่อนมันออกมาร่างกายสูงใหญ่ยืดตรงแล้วหันมาหาผม
“วันนี้มึงมีเรียนป่ะ”
“มีตอนบ่าย มึงล่ะ”
“บ่ายเหมือนกัน”
“ดีจะได้ออกไปพร้อมกันทีเดียว”
เขาเดินหายกลับเข้าไปในห้องผมจึงเดินตามเข้ามาก็เห็นชุดนิสิตของผมซักรีดเรียบร้อยแขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าแล้ว ผมยืนมองมันตาแป๋ว ก็ไม่รู้จะทำอะไรนี่นาเลยยืนอยู่นิ่ง ๆ บีสท์มันเลยกวักมือเรียกให้ไปล้างหน้าแปรงฟัน
“จะกินอะไรอ่ะ”
บีสท์ถาม ตอนนี้พวกเรายืนอยู่ข้างกันหน้ากระจกในห้องน้ำ ในมือถือแปรงสีฟันกันคนละด้าม ห้องน้ำบ้านมันสวยจังเผลอมองอยู่นานจนมันใช้ศอกสะกิดเรียก ผมส่ายหน้าไม่รู้
“ไอ้อู๊อ่ะ”
แปลเป็นภาษาคนได้ว่า ไม่รู้ว่ะ แต่ด้วยสภาพที่ฟองยาสีฟันเต็มปากเลยพูดออกไปได้แค่นั้น มันเหลือบตามองผมนิด ๆ แล้วแปรงของมันต่อไปเงียบ ๆ ผมยักไหล่จัดการล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อย ผมไม่เหมือนคนอื่นอยู่อย่างคือเป็นมนุษย์ไร้ขนไม่ว่าจะเป็นขนแขนขา ขนจั๊กแร้ หนวดอะไรก็แล้วแต่ไม่มีทั้งนั้นมีแต่ขนอ่อน ๆ เลยไม่ต้องเสียเวลาโกนหนวดเหมือนผู้ชายคนอื่น
บีสท์ยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กมาให้ผมซับหน้า ผมกล่าวขอบคุณมันแล้วเดินออกมารอข้างนอกปล่อยให้มันทำธุระส่วนตัวของมันไป นั่งยอง ๆ ดูงานมันอย่างสนใจแต่ไม่กล้าแตะหรอกกลัวพัง เจ๋งอ่ะอยากทำได้บ้างแต่ลำพังแค่ตัดกระดาษให้ตรงสำหรับผมยังยากเลย มาทำอะไรแบบนี้คงไม่รอด
“นั่งแบบนั้นไม่เมื่อยรึไง”
ผมหันไปมองต้นเสียง บีสท์มันยืนพิงกรอบประตูมองผมยิ้ม ๆ ผมส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นยืน ชี้ไปที่โมเดลของมัน
“ทำให้ดูมั่ง” มันเลิกคิ้ว
“ตอนนี้?” ผมพยักหน้า
“ไม่ล่ะคืนนี้ค่อยทำ ยังไม่มีอารมณ์”
บีสท์ปฏิเสธ ผมถอนหายใจด้วยความเสียดาย ก็อยากนั่งดูตอนมันทำนี่หว่า อยากรู้สึกถึงฟีลเด็กถาปัตอ่ะเข้าใจมั้ย
“ก็อยากดูนี่”
“แล้วกูบอกรึไงว่าไม่ให้ดู”
มันมองหน้าผมแล้วส่ายหัว นิ้วยาว ๆ ของมันจิ้มหน้าผากผมจนหงายหลัง อีกแล้วนะเป็นโรคอะไรกับหน้าผากผมนักเนี่ย
“คืนนี้ค่อยกลับมาดูตอนนี้หาไรกินกันดีกว่า”
ผมมองมันตาปริบ ๆ ก่อนจะอมยิ้มเจ้าเล่ห์
“แน่ะ ๆ ชวนกูมานอนด้วยหรอ คิดอะไรกับกูป่ะเนี่ย”
บีสท์ส่ายหัวทำหน้าเหม็นเบื่อ
“เพ้อเจ้อ เดี๋ยวเตะไส้แตก”
ผมยิ้มแหยให้มันแล้ววิ่งตามมันออกไปข้างนอกแล้วก็ต้องตะลึงอีกครั้ง บ้านมันแต่งสวยมากบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าสไตล์ไหนแต่ผมรู้แค่ว่าผมชอบมาก ๆ เลยให้ตาย อยากมีบ้านแบบนี้บ้างจัง เดินตามหลังบีสท์ลงมาถึงห้องนั่งเล่นมีผู้ชายสองคนนั่งดูหนังกันอยู่หนึ่งในนั้นเลิกคิ้วสงสัยเมื่อเห็นคนแปลกหน้าอย่างผมเดินตามเข้ามาก่อนมุมปากจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไปฉุดลูกบ้านไหนเขามาล่ะมึง”
“ก็เหี้ยละ นี่ซัน ซันไอ้ปากหมานี่ชื่อเชนส่วนนั่นชื่อยู”
บีสท์แนะนำทีละคน เชนหนุ่มตี๋ผิวขาวดูขี้เล่นยิ้มยกมือทักทายส่วนยูละจากจอทีวีมายิ้มให้ผมแล้วกล่าวสวัสดีอย่างสุภาพ
“สวัสดีครับซัน”
“อะ..เอ่อ หวัดดีครับขอโทษที่มารบกวนนะ”
เชนส่ายหน้าโบกมือไหว
“ไม่เป็นไร ๆ อย่าคิดมากแล้วนี่กินไรยังพวกสาว ๆ ทำกับข้าวอยู่บ้านโน้นคงใกล้เสร็จแล้วล่ะ”
“วันนี้ใครอยู่มั่ง”
“บ้านโน้นมีแพรว เม แจม แตงบ้านเรามีมึง กู มัน แล้วก็ไอ้เปา”
เชนบอก บีสท์พยักหน้าเข้าใจพอดีกับโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ยูเป็นคนรับคุยไม่ถึงสิบวิก็วาง
“ป่ะ ข้าวเสร็จแล้ว”
ทั้งสองคนเดินนำผมกับบีทส์ไปก่อนคนตัวใหญ่พยักหน้าเป็นเชิงให้ผมเดินตามไปแต่ผมดึงชายเสื้อเขาไว้เสียก่อน
“เอ่อ...เดี๋ยวกูกลับก่อนก็ได้ ไม่อยากรบกวน”
รู้สึกเกรงใจมันขึ้นมาทันที แล้วก็เหมือนเดิมผมโดนจิ้มหน้าผากจนหงายหลังอีกแล้ว พอตั้งตัวได้ก็ตวัดตามองมันตาขวาง หลายรอบแล้วนะเว่ย!
“คิดมากทำไม เราเป็นเพื่อนกันแล้วไม่ใช่หรอหรือกูคิดไปเองคนเดียว”
ผมชะงักกับคำพูดของเขา มองคนตรงหน้าที่ยิ้มอ่อนมาให้ผมนิ้วเรียวที่คอยจิ้มหน้าผากเปลี่ยนไปวางบนหัวแล้วโยกเบา ๆ
“ว่าไง”
“อือไปสิ”
อะไรบางอย่างข้างในบอกให้ผมไว้ใจเขาและผมเชื่อในการตัดสินใจของตัวเองเสมอ เราสองคนเดินมาอีกบ้านหนึ่งที่บีสท์บอกว่าเป็นบ้านของสาว ๆ ผ่านทางเชื่อมที่เป็นสะพานเล็ก ๆ มีบ่อปลาคาร์ฟตกแต่งเป็นน้ำตกเก๋ ๆ อยู่ด้านล่าง ผมมัวแต่มองนั่นมองนี่จนบีสท์ต้องเดินกลับมาลากผมให้เดินตามเขาไป เข้ามาถึงในห้องรับประทานอาหารทุกคนก็อยู่กันครบกำลังคุยกัน พอผมกับบีสท์เดินเข้ามาเสียงทุกอย่างก็เงียบลง เงียบสนิทจนผมหวั่นใจ
“ซันหรอ?”
“หวัดดีแพรว ขอรบกวนหน่อยนะ”
แพรวเป็นคนแรกที่เอ่ยทักผม หญิงสาวยิ้มหวานแล้วเดินเข้ามาหามองที่บีสท์ทีที่ผมที
“แล้วรู้จักกันได้ไงอ่ะ”
“เรื่องมันยาวเดี๋ยวเค้าเล่าให้ฟัง หิวแล้ว”
ผมตาโตเมื่อได้ยินคำเรียกที่บีสท์ใช้แทนตัวเองกับเพื่อน มันค่อนข้างจะ...เอ่อ น่ารักดี ไม่คิดว่าคนห้วน ๆ แบบนี้จะพูดจาสุภาพกับผู้หญิง แพรวย่นจมูกใส่คนตัวโตแล้วหันมาสนใจผมแทนมือเล็กยื่นมาดึงแขนผมให้เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะแล้วแนะนำแต่ละคนให้รู้จัก
“สองคนนี้น่าจะเจอกันเมื่อกี้แล้วเนอะ ถัดจากเชนมาชื่อเปา คนนี้เมเปิ้ล แตงกวาแล้วก็แจม ทุกคนนี่ซันเพื่อนที่มหาลัยกูเอง”
แพรวแนะนำเพื่อนเพิ่มอีกสี่คนผู้ชายผิวขาวเหลืองใส่แว่นดูติส ๆ ยกมือทักทายเนิบ ๆ ชื่อเปาถัดมาเป็นอาหมวยอารมณ์ดีเมเปิ้ลที่เธอบอกให้เรียกว่าเมเฉย ๆ ก็ได้ ผมเดาเอาว่าเธอน่าจะเป็นคนอารมณ์ดีเพราะว่าเธอยิ้มอยู่ตลอดเวลา สาวแว่นเนิร์ดน่ารักแต่พูดทีฮากระจายอย่างแตงกวากับลูกคู่อันดับสองอย่างแจม แพรวบอกว่าอันดับหนึ่งชื่อเจนที่วันนี้ไม่ได้อยู่ด้วย เราทานอาหารกันไปด้วยเสียงหัวเราะและสาว ๆ ก็ทำกับข้าวได้อร่อยมาก บีสท์บอกไม่บ่อยหรอกที่พวกเธอจะเข้าครัวทำอะไรให้กินเพราะฉะนั้นการที่ผมได้กินฝีมือพวกเธอในวันนี้ถือว่าโชคดีมาก
เพียงแค่เวลาไม่ถึงชั่วโมงที่เราร่วมทานอาหารด้วยกันมันทำให้ผมรู้สึกสนิทใจกับพวกเขาได้ในระยะเวลาอันรวดเร็วทั้ง ๆ ที่โดยปกติแล้วผมค่อนข้างจะเว้นระยะห่างกับคนที่พึ่งจะรู้จักเสมอ แต่ไม่รู้สิ...อย่างที่ผมเคยบอกไปว่าความรู้สึกของผมบอกให้เชื่อใจบีสท์และแน่นอนมันก็เผื่อแผ่มาถึงเพื่อน ๆ ของเขาด้วย ในวงสนทนาส่วนมากคนที่แย่งกันพูดจะเป็นแตงกวา เมเปิ้ลแล้วก็เชนเป็นส่วนใหญ่พวกที่เหลือจะคอยเสริมและตบมุขฮา ๆ ไม่ขาด ขนาดเปาที่ผมคิดว่าเขานิ่งแต่จริง ๆ แล้วก็เป็นคนที่ตลกหน้าตายคนหนึ่งเลย
ผมชอบพวกเขาจังความรู้สึกที่อยู่รอบตัวของพวกเขามันคือความอบอุ่น สายสัมพันธ์ที่คนนอกอย่างผมมองเข้าไปปราดเดียวก็รู้ว่ามันแน่นแฟ้นแค่ไหน เห็นแล้วก็อดอิจฉาไม่ได้อยากมีเพื่อนแบบนี้บ้างจัง ไม่ใช่ว่าพวกเพื่อนผมไม่ดีนะพวกมันก็ดีแต่ก็ไม่ได้สนิทกันมากขนาดนี้
“ตอนแรกกูคิดว่ามึงหยิ่งนะ”
ผมเลิกคิ้วถามเมื่อตอนนี้เราทั้งคู่กลับขึ้นมาบนห้องของบีสท์แล้ว
“ทำไมอ่ะ”
“ก็ลุคมึงดูเงียบ หน้าหยิ่ง ๆ เชิด ๆ ประมาณนั้นแหละ”
“อ่อ ก็ถ้ารู้จักกันกูก็พูดมากนะ”
“กวนตีนด้วย”
“บีสท์!”
ผมแหวใส่ดูท่าอีกคนจะชอบใจ หัวเราะร่วนเชียว ผมขมวดคิ้วแล้วเอียงคอมองคนตรงข้าม
“มึงก็ต่างจากที่กูคิดนะ” ผมบอกบ้าง
“หึ ทำไมกูดูเป็นคนยังไงในสายตามึง”
“เอาจริงกูก็ไม่ค่อยรู้จักอะไรมึงมากหรอกแต่ได้ยินมาแต่ละอย่างก็ไม่ค่อยดีทั้งนั้น ทั้งเรื่องความโหดที่เขาลือกันว่าแค่ใครมองหน้ามึงแล้วมึงไม่พอใจรู้ตัวอีกทีคนมองก็ฟื้นที่โรงพยาบาลแล้วอะไรทำนองนั้น”
บีสท์มองผมนิ่งแล้วเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยถาม
“แล้วมึงคิดว่ากูเป็นแบบนั้นไหม”
“ตอนแรกก็กลัวนะเพราะเสียงมึงแบบนิ่ง ๆ ใหญ่ ๆ มันดูมีอำนาจเลยหงอไปแต่ได้พอรู้จัก ก็...”
ผมทิ้งช่วงให้มันลุ้นเล่น ตลกหน้ามันตอนนี้จังเลย เหมือนหมาตัวใหญ่ที่รอเจ้าของให้อาหารด้วยความหวังตาสีนิลของบีสท์ดูลุ้นมาก
“มึงนี่กวนตีนดีจริง ๆ” ผมหัวเราะก่อนจะเอื้อมมือมาตบบ่ามันเบา ๆ
“ฮ่า ๆ โทษ ๆ ไม่รู้สิสำหรับกูมึงคือคนที่ดีคนหนึ่งเลยนะถึงเราจะยังรู้จักกันแค่ไม่กี่วันก็เถอะ”
บีสท์ยิ้มกว้าง รอยยิ้มนั้นทำให้ผมหยุดนิ่งไปชั่วขณะเพราะมันเป็นรอยยิ้มที่สวยมาก ดูก็รู้ว่าคนยิ้มมีความสุขมากขนาดไหน ผมยิ้มตามคนตรงข้าม ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ นะ บีสท์ดูเป็นคนที่การกระทำกับคำพูดสัมพันธ์กันคือเป็นคนที่คิดอะไรก็พูดออกมาอย่างนั้น ถึงจะโผงผางไปบ้างแต่ก็ดูจริงใจไม่มีอะไรปิดบัง
โดยรวมแล้วถือว่าน่าคบหา
แต่... นี่ผมกำลังประเมินอะไร
“ขอบคุณนะที่ไม่ตัดสินกูจากคำพูดคนอื่น”
บีสท์เดินเข้าห้องน้ำไปแล้วแต่ทำไมความอบอุ่นบนหัวผมยังไม่จางหายไปสักที เสียงทุ้มที่เอ่ยกับผมเมื่อสักครู่ ดวงตาสีนิลดุทอประกายอ่อนโยนคู่นั้น แล้วยังมือใหญ่ที่วางอยู่บนหัวของผม ทำไมมันทำให้หัวใจผมเต้นแรงได้มากขนาดนี้
เราสองคนเดินทางมาถึงมหาลัยเกือบ ๆ สิบเอ็ดโมง ผมบอกให้บีสท์จอดให้ลงแถว ๆ ถนนหน้าคณะแล้วเดินเข้ามาเอง พอดีว่าภาคผมอยู่หน้าคณะและคาดว่าพวกเพื่อน ๆ น่าจะนั่งกันอยู่ใต้ถุนคณะอยู่แล้วขี้เกียจตอบคำถามพวกมันถ้าเห็นว่าผมมากับรถที่พวกมันไม่คุ้น ก่อนจากกันเราก็ตกลงแลกเบอร์กันเป็นที่เรียบร้อยเพราะผมจะกลับไปดูมันทำโมเดลตามที่ตั้งใจ
อีกเหตุผลหนึ่งก็คือผมอยากกลับไปที่บ้านแฝดหลังนั้นอีก
บ้านที่สามารถเรียกได้ว่าบ้านจริง ๆ
“วันนี้มึงดูอารมณ์ดีผิดปกตินะซัน”
ซานมองหน้าผมหลอน ๆ ผมเลิกคิ้วมองหน้ามันนิ่งก่อนจะนั่งลงข้างคิงตรงข้ามกับซาน
“ก็ปกติ”
พวกมันสองคนหรี่ตามองทำหน้าไม่เชื่อเสียเต็มที่ ผมเลยยักไหล่ไม่สนใจหยิบมือถือขึ้นมาดูไล่ตอบข้อความที่ไม่ได้อ่านมาตั้งแต่เมื่อวาน
“ไม่ปกตินะ คือมึงว่ามันแปลก ๆ มั้ยคิง”
“อืม มึงผิดปกติว่ะซัน”
“ยังไง” ผมถอนหายใจแล้วเงยหน้ามองพวกมันที่ขมวดคิ้วจ้องผมตาไม่กระพริบ
“ก็...แววตามึงดูมีความสุข”
“หรอ” ผมครางรับคำพูดของไอ้ซานเบา ๆ มันสองคนพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง
“มีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นรึไง” คิงถาม ผมเลยพยักหน้าตอบ
“อือ นิดหน่อย แต่ไม่เกี่ยวกับคนนั้นหรอกนะ”
“หืม อะไรยังไงมึงมีคนใหม่แล้วหรอวะปกติมึงไม่สนใจใครเลยนี่”
ผมผลักหน้าไอ้ซานจนมันหน้าหงาย(เหมือนที่บีสท์ชอบทำกับผม)เพราะหมั่นไส้หน้าตาอยากรู้อยากเห็นของมัน คิงมองผมแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย เทียบกับซานแล้วคิงนิ่งกว่าเยอะแต่นิ่งสุดในกลุ่มก็คงเป็นผมนี่แหละจะพูดเยอะกวนตีนกับคนที่สนิทใจเท่านั้น
“เรียกว่าเพื่อนใหม่น่าจะดีกว่า”
ผมตอบพวกมันแค่นั้นแล้วตัดขาดตัวเองจากโลกภายนอกโดยการหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบแล้วเปิดเพลงกลบเสียงบ่นของไอ้ซานที่เผือกได้ไม่เต็มที่เพราะผมไม่ยอมบอกอะไร
“ซันแม่งนิสัยเสีย ชอบทำให้อยากรู้แล้วจากไป”
“มึงก็ชินกับนิสัยกวนตีนหน้าตายของมันได้แล้วนะซาน”
กูได้ยินนะคิงว่ามึงแอบด่ากู แต่เอาเถอะวันนี้อารมณ์ดีอย่างที่พวกมันทักจริง ๆ นั่นแหละจะปล่อยให้ว่าสักครั้งก็ได้ พูดถึงเย็นนี้แล้วก็ตื่นเต้น อยากดูมันทำโมเดลเร็ว ๆ จัง
투명한 유리구슬처럼 보이지만 그렇게 쉽게 깨지진 않을 거야
ฉันอาจจะดูเหมือนลูกแก้วใสๆ แต่ฉันไม่ได้แตกง่ายๆนะ
사랑해 너만을 변하지 않도록 영원히 널 비춰줄게
ฉันรักคุณ แค่คุณ และมันจะไม่เปลี่ยนแปลง ฉันจะส่องแสงไปที่คุณตลอดไป
Glass Bead – G Friend
TBC
Talk. แล้วความสนานจะบังเกิด ฮี่ ๆ
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
ซัน ได้รับสมญาว่า สมบัติของคณะ ได้บีสท์ เป็นเพื่อน
แต่บีสท์ พาเพื่อนมาให้ซันอีกหลายคนเลย
ซัน เจอคนไม่รักษาสัญญาทีเดียวสองคน
พ่อตัวเองที่ไม่รักษาสัญญา พาเมียใหม่เข้าบ้าน
อิน ทิ้งสัญญา ทำตัวหายไป และมีคู่หมั้น
คนทีรักใกล้ตัวซัน ทิ้งสัญญา
แต่บีสท์ คนเลวที่ไม่เลวดังคำลือกลับเป็นคนดี :katai1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้าใกล้กันทีละนิดแล้วว :o8:
-
o13
-
ตัวร้าย
05
“ทำไมวันนี้ดูอารมณ์ดีพิลึก”
คริษฐ์ก็เป็นอีกคนที่ถามหรือเนี่ย ผมละสายตาออกจากโทรศัพท์มามองมันก็พบว่าแทบจะทั้งโต๊ะจ้องมองผมอยู่ก่อนแล้ว ทุกคนมองผมด้วยความสงสัยยกเว้นแพรวที่อมยิ้มแล้วหันไปสนใจมือถือต่อ ตอนนี้พวกผมสี่คนมานั่งกินข้าวที่เดิม คือโรงอาหารคณะวิทยาศาสตร์พร้อมกับพวกของภาณินแต่ผมไม่ได้กินหรอกมานั่งกับพวกมันเฉย ๆ อิ่มมาจากบ้านบีสท์แล้วยัดเข้าไปอีกคงท้องแตกตาย
“นั่นสิวันนี้น้องซันของพี่ณินดูอารมณ์ดีนะ”
กระทั่งณินยังพูดออกมาสงสัยว่าสีหน้าผมคงออกชัดจริง ๆ นั่นแหละ ผมยักไหล่เลิกคิ้วโคลงหัว
“ก็ไม่มีอะไรทำให้อารมณ์เสียนี่”
“ไม่เลย ๆ ปกติของน้องซันไม่ใช่แบบนี้อย่าเถียงพี่ณินสิ”
แล้วณินมันก็บีบแก้มผมไปมา ผมยิ้มแล้วส่ายหัวเป็นคำตอบ ยังไม่อยากพูดเรื่องบีสท์ให้ใครรู้เพราะชื่อเสียงในมหาลัยเขาค่อนข้างจะไปในทางไม่ดีถึงตัวจริงจะไม่ได้เป็นอย่างที่หลายคนพูดมาแต่บีสท์ก็ไม่เคยแก้ตัวกับใครเลยสักครั้ง ตัวแพรวเองถึงจะเป็นเพื่อนสนิทกันก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาทั้งสองคนพูดเพียงแค่ว่า เรารู้ว่าพวกเราเป็นอย่างไรก็พอ คนอื่นจะมองอย่างไรก็ช่างเขาไม่ได้มามีส่วนอะไรในชีวิตพวกเราอยู่แล้ว
นั่นล่ะ ผมเลยไม่ได้พูดเรื่องบีสท์ให้เพื่อนฟังเพราะซานกับคิงไม่ค่อยจะปลื้มเขาเท่าไหร่ มันสองคนก็เป็นหนึ่งในหลาย ๆ คนที่มองบีสท์จากสิ่งที่เห็นภายนอกและคำบอกเล่าจากคนอื่น พนันได้เลยว่าถ้าผมบอกไปว่ารู้จักกับอีกคนนะ ถูกจับแยกออกจากกันแน่และไม่วายคงถูกคุมเป็นเงาตามตัว ไม่เอาด้วยหรอกอย่างนั้น ผมรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วงเพราะ...เอ่อ ก็นะ ผมมีปัญหากับทางบ้านไม่ได้กลับบ้านนั้นมาจะสามปีแล้วและก็คิดว่าตัวเองจะไม่กลับไปอีกตลอดไป
เรื่องของผมเป็นปัญหากันใหญ่โตถึงขั้นฟ้องร้องกันเลยล่ะ สุดท้ายฝั่งคุณตาคุณยายก็ได้สิทธ์เลี้ยงดูผมไป ผมดีใจมากที่ไม่ต้องกลับไปอยู่บ้านหลังนั้นอีกแม้ว่าเขา...อืม พ่อของผมน่ะจะทำทุกวิถีทางเพื่อหว่านล้อมให้ผมอยู่กับเขา แต่บ้านที่ไออุ่นของแม่ ความรักของพวกเรามันจางลงไปแล้ว ยิ่งอยู่ยิ่งเห็นว่าเขามีความสุขกับครอบครัวใหม่ของเขามากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งปวดใจ คำสุดท้ายที่ผมพูดกับเขาผู้ให้กำเนิดของผมคือคำว่า ลาก่อน
ผมหันหลังให้กับบ้านหลังนั้น ละทิ้งสกุลที่ใช้มาตั้งแต่เกิดกลับไปใช้นามสกุลของแม่ ผมออกมาใช้ชีวิตคนเดียวในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตจึงทำให้ทุกคนดูจะเป็นห่วงผมมากเกินไปแต่เมื่อเวลาผ่านไปพวกเขาก็รู้ว่าผมสามารถอยู่ได้ คุณตาคุณยายจึงวางใจผมได้ในระดับหนึ่งแต่ผมรู้นะว่าพวกเขาก็คอยให้ไอ้พวกเพื่อนที่เคารพสอดส่องดูแลผมอยู่ตลอด พวกมันก็ทำหน้าที่ดีเกินโดยเฉพาะคิงกับซานทำอย่างกับผมเป็นลูกในไส้จนคริษฐ์ยังเตือนให้เพลา ๆ ลงหน่อย
“มันแอบซุกกิ๊กไว้ล่ะณิน”
ไอ้ซานเพื่อนชั่วรีบยื่นหน้ามาฟ้องณิน คนถูกฟ้องนิ่วหน้าเหมือนคนถ่ายไม่ออกขมวดคิ้วจ้องหน้าผม
“จริงรึเปล่าน้องซัน”
“เอาตรงไหนมาซุกล่ะณิน ซานมันก็มั่วไปเรื่อย”
“ไอ้ซานหน้าปลวกกล้าใส่ร้ายน้องซันของกูรึ!”
คราวนี้ความซวยไปตกอยู่ที่ซาน โดนมือแม่นาคของณินเอื้อมไปตบหัวเน้น ๆ มันบ่นกระปอดกระแปดแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรณินคืน ผมยิ้มเย้ยมันไปทีหนึ่งสมน้ำหน้าอยากหาเหาใส่หัวกูดีนัก
“แล้วเย็นนี้เข้าห้องเชียร์กับพวกกูมั้ย”
ผมส่ายหน้าให้กับคำถามของคริษฐ์
“ไม่ล่ะ ขี้เกียจ”
โกหกออกไปคำโตแต่ดูท่าพวกที่เหลือจะเชื่อหมดใจ พวกเพื่อนผมพยักหน้าเป็นอันเข้าใจจะมีก็แต่แพรวที่เงยหน้าขึ้นมายิ้มล้อแล้วพูดกลับมาแบบไม่มีเสียงว่า
‘รู้นะว่าไปไหน’
ผมยักไหล่ยิ้มรับ เฮ้อ...เมื่อไหร่จะเลิกเรียนซักทีเบื่อแล้ว อยากกลับเร็ว ๆ ด้วย
“ตั้งแต่เมื่อกี้ละ แอบกิ๊กกับแฟนกูหรอซัน”
โฟล์คเพื่อนณินเอ่ยขึ้น แขนแกร่งพาดไหล่แพรวแฟนสาวของเจ้าตัวดึงให้เข้าใกล้ตัวเองตาเรียวหรี่มองผมอย่างระแวดระวัง ผมกับแพรวหลุดหัวเราะ หญิงสาวใช้ศอกกระทุ้งท้องของแฟนตัวเองไม่เบานัก คนโดนถึงกับตัวงอเป็นกุ้ง
“กิ๊กบ้าไรล่ะ”
“ก็เห็นส่งสายตาให้กันนี่!”
โฟล์คเถียงเลยโดนแฟนมันตบหัวอีกป้าบใหญ่
“ปัญญาอ่อน”
คนถูกว่าย่นจมูกสะบัดหน้างอน แพรวเองก็ไม่ได้สนใจจะตามง้อสักเท่าไหร่
“ส่งสายตาอะไรอ่ะ สองคนนี้แอบมีเบื้องลึกเบื้องหลังกันหรอ”
ณินรีบขยับชิดกอดเอวผมไว้เหมือนเด็กหวงแม่ แพรวถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
“กูมองกันไม่ได้รึไงณิน”
“น่ะ! เห็นมั้ยร้อยวันพันปีมึงเคยสนใจใครที่ไหน มันต้องมีอะไรแน่ ๆ”
ณินโวยวายขึ้นมาโดยมีลูกคู่เป็นโฟล์คที่คราวนี้หลบทั้งศอกทั้งฝ่ามือแพรวได้ มือใหญ่รีบคว้าข้อมือทั้งสองข้างของแฟนตัวเองไว้
“ใจเย็น ๆ กันก่อน ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละเมื่อวานแค่บังเอิญเจอกันเฉย ๆ”
“ที่ไหน!!//ที่ไหน!!”
พอผมตอบสองเสียงประสานก็ถามกลับดังลั่นจนคนในโต๊ะส่ายหน้าระอา ผมกับแพรวมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“ห้าง”
ผมตอบสั้น ๆ ไม่ได้โกหกเสียทั้งหมด เราบังเอิญเจอกันจริง ๆ เพียงแต่ไม่ได้เจอกันเมื่อวานที่ห้างแต่เป็นเมื่อเช้าที่บ้านเท่านั้นเอง
“ตอนไหน ไหนบอกว่าเมื่อวานกลับบ้านนั้นไง”
โฟล์คหันมาซักแฟนตัวเอง แพรวกลอกตาแล้วสะบัดตัวออกห่างนิดหน่อย
“ตอนเย็นที่เซ็นทรัลก็บอกแล้วนี่ว่านัดกับแจมไว้ที่นั่นรอกลับพร้อมกัน”
“อ่อ ก็แล้วไป”
“แล้วมึงเห็นน้องซันของกูไปกับใครมั้ยแพรวเจอกันทำไมไม่บอกกู”
“โอ่ยณินมึงก็อย่าบ้าตามโฟล์คมันได้มั้ยกูขอ ไม่เจอใครซันไปคนเดียว บังเอิญเจอในร้านหนังสือตอนสองทุ่มพอใจยัง! นี่ก็ถอยเกาะเป็นปลิงอยู่นั่นจะไปเรียนแล้ว”
แพรวตอบน้ำเสียงติดจะรำคาญ ร่างสูงโปร่งของหญิงสาวลุกขึ้นคว้ากระเป๋าขึ้นสะพายแล้วเดินออกไปโดยมีแฟนตัวดีรีบวิ่งตามไปด้วย ผมหันมามองณินแล้วพยักหน้าเพื่อย้ำว่าที่แพรวพูดมาเป็นความจริง โชคดีตรงที่ว่าเมื่อวานผมแยกจากเพื่อนประมาณทุ่มกว่า ๆ ทำให้ช่วงเวลาที่แพรวบอกนั้นปลอดภัยไม่มีใครมาจับผิด
“ไม่ได้แอบกิ๊กกันจริง ๆ นะ”
ณินถามย้ำอีกรอบ ซานกับคิงก็จ้องผมด้วยแววตากดดันจะมีก็แต่คริษฐ์นี่แหละที่ช่วยกู้สภานการณ์ไว้
“อย่ามาบ้าณิน เห็นเพื่อนมึงเป็นคนยังไงแล้วพูดแบบนี้เขาเป็นผู้หญิงเขาเสียหายไหม”
คริษฐ์บอกเสียงดุ ภาณินมีท่าทีอ่อนลงจนหงอย ผมยิ้มบางให้คนขี้หวงเห็นท่าทางแบบนี้แล้วอดสงสารไม่ได้ทุกที
“ไม่มีอะไรจริง ๆ ณินแค่บังเอิญเจอกันเฉย ๆ พวกมึงสองคนก็ไม่ต้องมามองกูแบบนี้เลย”
ผมบอกกับทุกคนท้ายประโยคกดเสียงต่ำให้กับพ่อทูลหัวทั้งสองคน ซานมันหรี่ตามองผมคิงเองก็มองมานิ่ง ๆ รู้หรอกว่าพวกมันไม่เชื่อแต่ถ้าผมไม่บอกซะอย่างมันก็ทวงหาความจริงไม่ได้หรอก พวกเพื่อนกินข้าวกันต่ออีกสักพักแล้วจึงแยกย้ายกันกลับไปเรียน คาบบ่ายพวกผมเรียนวิชาเลือกรวมในห้องสโลปใหญ่ก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเรียนวิชาเดียวกับบีสท์ เราสองคนหันมองกันชั่วครู่ ร่างสูงใหญ่ยักคิ้วให้ผมนิด ๆ แล้วฟุบหน้ากับแขนเพื่อนอน
ผมมองการกระทำนั้นแล้วยิ้มออกมา คงจะนอนเอาแรงทำงานล่ะสิถึงวิชานี้จะเป็นวิชาเลือกแต่อาจารย์ก็เช็คชื่อทุกคาบเป็นการเก็บคะแนนไปในตัวซึ่งทำให้อยากจะโดดแค่ไหนก็ทำไม่ได้ เหล่านิสิตส่วนมากจึงมักจะใช้คาบนี้ทำงานวิชาอื่นหรือไม่ก็นอนหลับแบบนี้แหละ เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับน้อง ๆ เลยจริง ๆ แต่จะว่าไม่ได้หรอกเพราะผมเองก็ทำ แหะ ๆ
ครืด...
โทรศัพท์ของผมสั่นหยิบขึ้นมาดูก็เห็นชื่อของคนที่ฟุบหลับส่งข้อความผ่านทางโปรแกรมแชทมาหา
Breath : เพิ่งรู้ว่ามึงก็เรียนวิชานี้
Sun : กูก็เพิ่งเห็นมึงเหมือนกัน
Breath : โลกกลม
Sun : พรหมลิขิตต่างหาก
Breath : เพ้อเจ้อแล้วไอ้มึนเอ๊ย มึงเลิกกี่โมงกูมีเรียนวิชาภาคอีกตัวเลิกห้าโมงเย็น
Sun : หมดแล้ว
Breath : ?? วันนี้มึงมาเพื่อเรียนวิชาเดียว? ขยันชิบ
Sun : แหม่ทำอย่างกับวิชานี้โดดได้อย่างนั้นล่ะ คะแนนเข้าห้องเยอะจะตายครึ่งครึ่งเลยนะ จริง ๆ แล้วมาคุยโปรเจคปีสี่กับอาจารย์ที่ปรึกษาด้วย
Breath : อ่อ โอเค กูนอนละถ้าเสร็จก่อนก็หาอะไรทำไปก่อนนะ กูเลิกแล้วเดี๋ยวโทรหา
Sun : (สติ๊กเกอร์สติชทำท่าตะเบ๊ะ)
เราหยุดบทสนทนากันแค่นั้นหลังจากที่ผมส่งสติ๊กเกอร์ไปแล้วขึ้นว่าอ่าน ถือว่ารับรู้กันทั้งสองฝ่ายเพราะถ้ามัวส่งคืนกันไปคืนกันมาคงไม่เป็นอันทำอะไร ผมมองชื่อไลน์กับรูปโปรไฟล์อีกคนอยู่ ๆ มุมปากก็กระตุกยกขึ้นกว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่คริษฐ์สะกิดนี่แหละ
“คุยกับใครทำไมอารมณ์ดี”
เดือนคณะโน้มตัวมากระซิบถามพยายามเหลือบมองจอโทรศัพท์ของผมแต่ดีที่ผมไหวตัวทันกดออกจากโปรแกรมได้ทัน ผมเลิกคิ้วมองคริษฐ์แล้วส่ายหัว
“เปิดเจอรูปตลก”
“หรอ? อืม”
มันหันกลับไปสนใจสิ่งที่อาจารย์พูดหน้าห้อง ผมเองก็เก็บโทรศัพท์แล้วหันไปสนใจเนื้อหาของบทเรียนบ้าง รู้อยู่หรอกว่าคริษฐ์ไม่เชื่อ แต่หมอนี่เป็นพวกใจเย็นถ้าบอกว่าไม่มีอะไรก็จะไม่เอ่ยถาม เขาจะรอจนกว่าผมจะเป็นคนพูดออกไปเองซึ่งนี่แหละคือสิ่งที่คริษฐ์ต่างจากเพื่อนอีกสองคนและมันทำให้ผมชอบที่จะคุยกับมันมากกว่า
สบายใจดี...เหมือนตอนอยู่กับบีสท์
ผมสะดุดความคิดไปครู่หนึ่งเมื่อจู่ ๆ ชื่ออีกคนก็ผุดขึ้นมาในหัวแล้วก็เป็นอีกครั้งที่ผมยิ้มออกมา จริง ๆ แล้วชื่อเล่นของเขาคือ breath(เบรท) ต่างหากล่ะแต่ด้วยความที่มันออกเสียงยากแล้วเขาก็ตัวโตกว่าเพื่อนคนอื่น ๆ แต่เด็ก ชื่อเล่นของเขาเลยเพี้ยนมาเรื่อย ๆ จนกลายเป็นบีสท์อยู่ทุกวันนี้ซึ่งผมว่าชื่อที่เพี้ยนมาเนี่ยมันเหมาะกับเขาที่สุดแล้ว
อสูรที่อาศัยอยู่ในปราสาทหลังโต ต่างจากในนิทานคือภายในปราสาทเขาไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวแต่มีเหล่าสหายมากมายที่อยู่รวมกันอย่างมีความสุข
“กูชักจะสงสัยเหมือนไอ้สองตัวนั้นแล้วนะ”
“หึหึ ไว้มั่นใจเมื่อไหร่แล้วจะบอก”
“อ่าฮะ”
คริษฐ์ตอบรับเสียงเบาไม่ให้อีกสองคนที่นั่งถัดจากมันได้ยิน
“อะไรที่มึงทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะ”
“อื้อ ไม่ต้องห่วงไม่ใช่อะไรที่ไม่ดีหรอก เขาเป็นคนดี”
ผมย้ำให้มันมั่นใจ คริษฐ์พยักหน้าขึ้นลงตายังคงจ้องสไลด์หน้าห้อง กำลังเคลิ้ม ๆ โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นอีกครั้งหยิบขึ้นมาดูก็ได้แต่ถอนหายใจด้วยความเซ็ง
Inn : เย็นนี้เลิกกี่โมงครับ
ผมมองข้อความนั้นด้วยความเฉยเมยแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงเช่นเดิมไม่มีการเปิดอ่าน ไม่มีการตอบกลับ เดี๋ยวเขาก็คงหาคำตอบจากเพื่อนของผมเองเป็นแบบนี้ประจำ รู้ทั้งรู้ว่าผมไม่เคยเปิดอ่านไม่คิดจะส่งกลับไปแต่เขาก็ยังเพียรพยายามส่งมันมา
น่ารำคาญที่สุด
ครืด....
Breath : เจอกันที่ร้านกาแฟสีน้ำตาล ๆ หน้าม.นะรู้จักป่ะ แพรวมันรออยู่ที่นั่นถ้าเลิกเร็วก็นั่งรอที่นั่นไปก่อน กาแฟกินได้ มัฟฟินอร่อย
Sun : OK
Breath : อย่ากินเยอะนะวันนี้พวกนั้นจัดมื้อใหญ่ วันศุกร์กลับบ้านกันครบ
Sun : งั้นวันอื่นก็ได้ กูไม่อยากรบกวนเวลาของพวกมึง
Breath : เสียใจด้วยทุกคนรู้แล้วว่ามึงจะไป
ผมอมยิ้มกับโทรศัพท์เหมือนคนบ้าระหว่างที่ทยอยเดินออกจากห้องเรียน โชคดีที่ซานกับคิงขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนหน้านั้น ใจจริงก็อยากไปบ้านนั้นแหละอยากไปมากเลยแต่อีกใจก็เกรงใจบีสท์และเพื่อน ๆ ด้วยเหมือนกันที่ผมไปรบกวน แต่ในเมื่อพวกเขาไม่ว่าอะไรผมก็ขอกอบโกยหน่อยแล้วกัน
ผมแค่พยายามแสวงหาที่ ๆ เป็นของผมก็แค่นั้นเอง
Sun : ขอบคุณมากนะบีสท์
Breath : อือ
ผมเงยหน้าขึ้นสายตาสบเข้าพอดีกับดวงตาคู่คมตรงลิฟท์ บีสท์มองตรงมาที่ผมเช่นกันมุมปากเขายกยิ้มเล็กน้อยก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของเขาจะหายเข้าไปในตัวลิฟท์
“ถ้าพวกมันสองคนรู้กูว่าเรื่องใหญ่นะ”
เสียงทุ้มข้างกายดึงสติผมกลับมา คริษฐ์มองตามสายตาของผมไป อดหงุดหงิดในใจไม่ได้ลืมไปได้อย่างไรว่าเซนส์ของหมอนี่เร็วจะตาย มันวกสายตากลับมามองผมแล้วยักไหล่
“อย่างที่กูบอกไปว่าอะไรที่มีความสุขก็จะทำไป กูไม่ห้ามแต่ถ้าวันไหนมึงเสียใจเพราะมันเมื่อไหร่เตรียมตัวตอบคำถามพ่อมึงทั้งสองคนไว้ได้เลย”
“มึงก็เกินไป กูไม่ได้คิดแบบนั้นเสียหน่อย”
“เรอะ”
“ไอ้คริษฐ์!”
“หึหึ”
ผมเกลียดไอ้หัวเราะหึหึของมันมากเลยแถมยังสายตารู้ทันที่เหมือนมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งนั่นอีก ฮึ่ย! น่าขัดใจชะมัด ผมที่ทำอะไรมันไม่ได้จึงได้แต่เดินกระทืบเท้านำหน้ามันไปเมื่อคิงกับซานเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว
“มันเป็นไรอ่ะ”
“เมนส์ไม่มามั้ง”
“ไอ้คริษฐ์! กูได้ยินนะแล้วมึงจะทำหน้าหมางงอยู่อีกนานไหมซาน”
“อ่าวทำไมกูโดนด่าเฉยเลยวะ”
ซานมันเกาหัวงงอยู่ข้างคริษฐ์เดินตามหลังผมกับคิงมา ไอ้คิงก็อมยิ้มส่ายหัวผมเลยหันไปแยกเขี้ยวใส่มัน มันเลยยกมือสองข้างเป็นสัญญาณว่ายอมแพ้นั่นแหละผมถึงลดอาการประหม่าลง ไม่ใช่ว่าหงุดหงิดอาการรู้ทันของคริษฐ์มันหรอกแต่ผมแค่ยังไม่อยากจะยอมรับ
ว่าสิ่งที่คริษฐ์พูดมามันตรงกับที่ใจผมหวัง
“เออมึงพี่อินไลน์มาหากูอ่ะถามว่าเลิกกี่โมงเขาจะมาหา”
ซานเอ่ยบอกเมื่อผมออกมาจากห้องอาจารย์ที่ปรึกษาแล้ว ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือสี่โมงครึ่งแล้วบีสท์เลิกห้าโมงไปนั่งกินกาแฟรอมันดีกว่าเผื่อแพรวไปรออยู่แล้วด้วย
“ซัน เฮ้ซันมึงฟังกูอยู่หรือเปล่า”
“หือ? มึงว่าอะไรนะ”
ซานมันส่ายหัวระอาก่อนจะทวนบทสนทนาก่อนหน้านี้อีกครั้งหนึ่ง
“พี่อินบอกว่าจะมาหา”
“แต่กูไม่ว่าง”
“บอกเขาเองสิ รออยู่ข้างล่างกับไอ้คิงน่ะ”
ผมถอนหายใจเบื่อหน่ายสิ่งที่พูดไปวันนั้นคงเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ไม่เข้าใจว่าเขาจะดึงดันไปเพื่ออะไรแต่ก็ไม่ได้อยากจะรู้คำตอบสักเท่าไหร่เพราะคิดว่าตัวเองสามารถเดาได้ อยากจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ เดินลงมาข้างล่างพร้อมกับซานที่มันคงกลัวว่าผมจะหนีเขาจึงเดินประกบตามมาด้วย เห็นเขาคุยอยู่กับคิงพอเห็นผมก็ยิ้มแล้วรีบลุกขึ้นมาหา
“คุณคนเล็ก”
ผมถอนหายใจอีกครั้ง ไม่ตอบรับเขาด้วยคำพูดแต่เลิกคิ้วถามแทน เขายื่นถุงน้ำหอมแบรนด์ดังมาให้
“คุณย่าฝากมาให้ครับ ท่านไปเที่ยวฝรั่งเศสมาแล้วก็ฝากความคิดถึงมาให้คุณคนเล็กด้วยบอกว่าถ้าว่าง ๆ ให้ไปหาหน่อยคนแก่อยู่คนเดียวแล้วเหงา”
“ขอบคุณครับ ฝากบอกท่านด้วยว่าถ้าว่าง ๆ เดี๋ยวผมแวะเข้าไป”
ผมยกมือไหว้กล่าวขอบคุณแล้วยื่นมือไปรับถุงที่ย่าของผมฝากมาให้ ย่าไม่ได้อยู่บ้านหลังนั้นแต่เดาได้ไม่ยากหรอกว่าเขาคงแวะเวียนไปหาท่านบ่อย เป็นนิสัยปกติของอินอยู่แล้วที่เขามักจะใส่ใจคนรอบข้างอยู่เสมอ
“ได้อยู่แล้วครับ เอ่อ...วันนี้ว่างไหมถ้าว่างไปทานข้าวเย็นกันไหมครับ”
“ไม่ว่างครับ ขอบคุณที่สละเวลาเอาของมาให้นะครับ ผมขอตัวก่อน”
ผมก้มหัวกล่าวลาเขาแล้วเดินจ้ำออกมาด้วยความว่องไวไม่สนเสียงร้องท้วงของซาน สายตาตำหนิที่ผมเสียมารยาทกับรุ่นพี่จากคิงหรือแม้กระทั่งสายตาตัดพ้อของเขา ผมส่ายหัวสะบัดความว้าวุ่นใจออกไปก่อนจะส่งข้อความบอกบีสท์ว่าผมเลิกแล้ว อีกฝั่งไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเดาว่าคงเรียนอยู่ไม่ก็นอนหลับ เดินออกจากประตูมหาลัยข้ามสะพานลอยมาจนถึงร้านกาแฟสีน้ำตาลที่บีสท์บอกไว้คนค่อนข้างเยอะแต่ไม่ถึงกับล้นยังพอมีที่ว่างอยู่จึงเดินเอากระเป๋าไปวางแล้วเดินไปสั่งกาแฟที่เคาท์เตอร์
ได้กาแฟกับมัฟฟินมากินรองท้องเดินกลับมานั่งที่โต๊ะแพรวก็เดินเข้ามาในร้านพอดีพร้อมกับผู้หญิงและผู้ชายที่ใส่ชุดนิสิตต่างมหาวิทยาลัย เธอเห็นผมแล้วก็โบกมือยิ้มกว้างเดินเข้ามาหาพร้อมกับสองคนนั้น
“มานานแล้วหรอซัน”
แพรวทักผมแล้วนั่งตรงที่นั่งว่างข้าง ๆ ส่วนอีกสองคนนั่งอยู่ตรงข้าม ผมยิ้มให้เธอก่อนจะตอบ
“เพิ่งมาถึงน่ะ สั่งขนมเสร็จแพรวก็เข้ามาพอดี”
“ดี ๆ นึกว่าจะรอนานเราไปรอรับไอ้พวกนี้มาอ่ะ อีหมากระเป๋านี่ชื่อนาฟ ไอ้หัวสีนี่ชื่อมาร์ค”
แพรวผายมือแนะนำเพื่อนของเขาทีละคน เธออธิบายลักษณะของเพื่อนได้ตรงไปตรงมามากเพราะผู้หญิงที่ชื่อนาฟตัวเล็กจริง ๆ อืมจะเรียกว่าเตี้ยก็ได้ตัวเล็กกะทัดรัดพกพาได้สะดวกส่วนผู้ชายที่ชื่อมาร์คก็ทำผมสีแสบตาที่ผมไม่สามารถระบุได้ว่าบนหัวของเขามีสีอยู่ทั้งหมดกี่สี ทั้งสองคนยิ้มทักทายผมด้วยท่าทางเป็นกันเอง
“สวัสดีซันใช่ไหม แพรวเล่าให้ฟังแล้วล่ะยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“ครับยินดีที่ได้รู้จักนะนาฟ”
“จ้ะ”
“หวัดดีพูดมึงกูด้วยได้ใช่ไหม”
มาร์คยกมือทักทายพร้อมกับเอ่ยถามพอผมยิ้มทักทายกลับและพยักหน้าเขาก็ยิ้มกว้างแล้วยกนิ้วโป้งมาให้
“ต้องแบบนี้ ดี ๆ”
“เดี๋ยวกูไปซื้อกาแฟก่อนพวกมึงเอาอะไรป่าว”
“กูไปด้วยจะไปหาขนมแดก”
แพรวถามขึ้น ส่วนประโยคถัดมาเป็นของนาฟ หญิงสาวทั้งสองคนลุกขึ้นก่อนจะหันไปถามเพื่อนหัวสีของพวกเขา
“มึงเอาไร”
“อเมกาโน่เย็นแล้วกัน ใจมาก”
“เค”
มาร์คยิ้มตาหยีโบกมือให้เพื่อนทั้งสองแล้วหันกลับมาหา พูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ
“ตอนแรกที่ไอ้พวกนั้นบอกว่าบีสท์พาคนเข้าบ้านพวกกูที่เหลือแปลกใจมากเลยนะ มันไม่เคยพาใครมาเลย”
“ขอโทษนะ กูทำพวกมึงอึดอัดหรือเปล่า”
ผมเอ่ยขอโทษแต่มาร์คโบกมือปฏิเสธ
“ไม่ ๆ พวกกูแค่แปลกใจเฉย ๆ ไม่ได้อึดอัดหรือต่อต้านอะไรแค่นาน ๆ ครั้งจะมีเพื่อนมาเที่ยวบ้านแบบน๊านนานอ่ะเข้าใจใช่ป่ะ”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“บีสท์ก็บอก”
“อือนั่นแหละคนรู้ไม่ค่อยเยอะหรอกว่าพวกกูอยู่ด้วยกัน”
“อื้อ”
“อย่าว่างั้นงี้เลย แต่เพื่อนกูเป็นคนดีนะ”
มาร์คพูดยิ้ม ๆ ผมเลิกคิ้วแล้วหลบสายตาของเขา รู้สึกว่าแก้มตัวเองร้อนวูบ
“อะไร”
“เปล๊า แค่พูดลอย ๆ มันเป็นคนเก็บตัวกับคนอื่นน่ะถ้ารู้จักกันจริง ๆ แบบพวกกูมันก็เป็นคนเฮฮาคนนึง อืม...เป็นแฟนที่ดีไหมนะ ไม่รู้สิมันไม่เคยคบใคร เอาจริงไม่เห็นมันเคยสนใจใครเลยนะ จนวันที่มันพามึงเข้าบ้านนั่นแหละ”
“เฮ้ย ไม่ใช่แบบที่พวกมึงคิดนะวันนั้นกูไปกินเหล้ากันแล้วเมามาก กูหลับไปบีสท์คงไม่รู้ว่าจะไปส่งกูที่ไหนถึงพากลับบ้านอ่ะ”
มาร์คส่งเสียงจุ๊ ๆ แล้วส่ายหัว
“แล้วไปกินเหล้ากันได้ไง”
“ก็บังเอิญเจอกันแล้วก็ชวน ๆ กันไป”
“สองคน?”
“อื้อ”
“บีสท์ทักมึงก่อน?”
“อืม”
“หึหึซัน เพื่อนกูไม่เคยเสือกเรื่องของใครก่อนนะ”
ผมเม้มปากใช้ความคิด ก็รู้อยู่หรอกว่ามันแปลกที่คนเพิ่งรู้จักกันจะให้ความสนิทสนมกับอีกฝ่ายถึงขั้นไปบ้านให้เข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวได้มากขนาดนั้น ผมเองก็ไม่ใช่คนที่จะคล้อยตามใครได้ง่ายแต่ก็ยอมตามเขาไปถึงแม้ว่าเราจะเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว
ถ้าจะแปลกก็ไม่ใช่แค่เขาหรอก
แต่เป็นเราทั้งสองคนมากกว่า
I wanna heal, I wanna feel what I thought was never real
I wanna let go of the pain I’ve felt so long
(Erase all the pain till it’s gone)
I wanna heal, I wanna feel like I’m close to something real
I wanna find something I’ve wanted all along
Somewhere I belong
Somewhere I Belong - Linkin Park
Tbc.
-
มีเพื่อนช่วยเชียร์เยอะเชียว
-
เบื่อซันกับคิง รู้ว่าเพื่อนไม่ชอบ ยังจะทำยุแยงอยู่ได้ ในฐานะคนคนหนึ่ง บอกเลยว่าน่ารำคาญมากกกกก :z6: แย่ๆๆ
ชอบโมเมนต์น้องซัน กับ บีสนะ งือ ละมุนอ่ะ :o8: :o8:
-
บีสท์ ซัน ใจตรงกัน :mew1:
ซัน หลุดจากจากวงโคจรพี่อิน แล้ว
เป็นเพราะพี่อิน ทำให้หลุดจากกันเอง
ความรัก ความเชื่อมั่น ความผูกพัน ความไว้ใจ หมดไปแล้ว
เพื่อนๆหวงสมบัติของคณะ เพื่อพี่อินหรือ
คิงกับซาน ไม่คิดถึงใจซันเลยหรือ
เพื่อนถูกทรยศแท้ๆ :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กำลังสนุกเลยค่ะ
บีทส์อบอุ่นนะเนี่ย
ส่วนซันก็กวนๆ หวังว่าบีทส์จะทำให้อารมณ์ดีขึ้นทุกวันๆนะ
เพื้อนบีทส์นี่ก็เป็นป๋าดันจังเนอะ ถูกใจ 5555
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
เชียร์บีสท์ค่ะ อินผิดสัญญา อะไรก็ไม่เคลียร์ ขะรักก็เหมือนจริงๆแล้วไม่ได้รัก เอาแต่รั้งเขาไว้ ล่มจมค่ะ
-
อ่านแล้วยิ้มตามซันเลย :o8:
-
ตัวร้าย
06
“นั่งกันได้นะ”
“สบายน่าแต่ถ้าอึดอัดเดี๋ยวกูไล่ไอ้มาร์คลง”
“อ่าวทำไมทำกับเค้างี้”
“ก็บอกให้ขับรถมาก็ไม่เชื่อ”
“ขี้เกียจ”
“ทั้งปีอ่ะมึงรถก็มีเสือกไม่ขับกูเลยต้องตกระกำลำบากขึ้นรถเมล์มาหาพวกมันเลยเห็นมั้ย”
“นาฟขี้บ่นว่ะ”
“มึงมันก็ขี้เกียจแหละมาร์ค”
ผมหัวเราะขำกับบทสนทนาของเพื่อน ๆ บีสท์ที่ดังขึ้นไม่ขาดตั้งแต่เขาขับมารับพวกเราจนกระทั่งตอนนี้ที่รถติดอยู่บนทางด่วน พวกเพื่อนเขาบังคับให้ผมนั่งทางด้านหน้าอ้างว่าเพราะผมตัวใหญ่สุดรองจากบีสท์ที่เป็นคนขับ ยอมรับก็ได้เพราะอีกสองคนเป็นผู้หญิงแต่มาร์คก็เป็นผู้ชายเหมือนผมนะ ถึงเขาจะเตี้ยกว่าแต่ก็ยังเป็นผู้ชายอยู่ดีขนาดตัวก็ไม่ได้ต่างกับผมมาก
“ทำใจหน่อยนะพวกกูก็เป็นงี้แหละ”
“สนุกดี”
ผมตอบบีสท์แล้วฟังพวกด้านหลังเถียงกันต่อ จับสังเกตได้อยู่หนึ่งอย่างคือพวกผู้ชายจะไม่ใช้คำหยาบกับเพื่อนผู้หญิงเลย ผมว่าน่ารักดี
“นี่ ๆ วันนี้พวกเราจะทำบาบีคิวกันล่ะ พวกที่ไม่มีเรียนบ่ายไปหาซื้อของกันมาเต็มเลยเจนมันถ่ายรูปมาให้ดูกุ้งตัวโต๊โต”
นาฟที่นั่งกลางโผล่หน้ามาจากเบาะหลังโชว์รูปกุ้งในโทรศัพท์มาให้ดู
“เตรียมยาแก้แพ้ให้แจมมันแล้วใช่ไหม”
บีสท์ถาม นาฟพยักหน้าหงึกหงัก
“เตรียมแล้วเรียบร้อย มันเตรียมของมันเองน่ะพร้อมมาก”
คนขับรถส่ายหัวอ่อนใจ
“ก็ไม่ค่อยจะเจียมตัวเองนะ แพ้หนักเค้าจะฟ้องป๊ามัน”
“ซันดูสิบีสท์ขี้ฟ้องเนอะ ๆ”
นาฟหันมาฟ้องผม ผมยิ้มให้นาฟแล้วหันไปหาบีสท์
“แจมแพ้กุ้งหรอ”
“อือมันแพ้อาหารทะเลแต่เป็นโรคบ้าชอบกิน”
“เคยแพ้หนักจนต้องเข้าโรงพยาบาลเลยนะ ตอนนั้นบีสท์แพรวเมโกรธแทบตายเพราะแจมมันหนีไปกินกับเพื่อนที่มหาลัยมัน”
นาฟเล่าไปเลื่อนโทรศัพท์เล่นไป
“แล้วเป็นอะไรมากไหม”
“หนักเลยล่ะ หายใจไม่ออกเป็นผื่นแดงทั่วตัวเลยพอมันหายก็ต้องไปตามง้อไอ้สามคนนั้นล่ะ หงอยไปเลยมันสมน้ำหน้า”
“แหม่ไปสมน้ำหน้าแจม แกก็นั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องฉุกเฉินไม่ใช่หรือไงนาฟ”
“ไอ้มาร์คพูดมาก!”
นาฟหันไปแหวเพื่อนหัวสีแล้วตีป้าบเข้าให้ที่ไหล่ คนโดนตีร้องโอดโอยแต่ตายิ้มจนหยี แพรวกับบีสท์ส่ายหัวยิ้มน้อย ๆ ผมยิ้มตามยิ่งอยู่ด้วยก็ยิ่งรู้ว่าพวกเขาดูแลและเป็นห่วงกันมากแต่ละคนก็มีการแสดงออกแตกต่างกัน
ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงเราก็กลับมาถึงบ้านหลังใหญ่ของพวกเขา แม้ว่าจะเห็นเป็นครั้งที่สองในรอบวันผมก็ตื่นเต้นอยู่ดีตัวบ้านสไตล์โมเดิร์น(แอบถามบีสท์มา)ดูแปลกตาผ่านทางเข้าที่เป็นต้นไม้มาก็จะเป็นโรงรถของพวกเขาอีกฝั่งหนึ่งที่ผมมองไม่เห็นเมื่อเช้าเป็นสนามบาสกลางแจ้งแล้วถัดไปอีกเป็นโรงยิมมีสนามแบดมินตันอยู่สองคอร์ด ทางหลังบ้านมีสระว่ายน้ำแล้วก็ลานนั่งเล่น ผมก็ได้แต่ตื่นตาตื่นใจกับความอลังการของบ้านหลังนี้ รวยกันแค่ไหนถามใจดู
ตอนกลางคืนบ้านหลังนี้เปิดไฟสีส้มตามทางเข้ายิ่งมองก็ยิ่งสวยตัวบ้านแฝดถึงภายนอกจะเหมือนกันแต่ทางด้านในตกแต่งต่างกันอย่างสิ้นเชิงชนิดที่ว่าเข้าไปแล้วรู้เลยว่าหลังไหนบ้านผู้หญิงหลังไหนบ้านผู้ชาย เจ้าหมาสองตัวใหญ่วิ่งกระดิกหางออกมาต้อนรับเมื่อบีสท์จอดรถเรียบร้อยแล้ว
“อย่าซนดิ รัก ยม”
“ห๊ะ?”
ผมหันขวับคิดว่าตัวเองหูฝาดแต่พอได้ยินเสียงหัวเราะจากเพื่อนบีสท์แล้วก็รู้เลยว่าฟังไม่ผิดแน่
“อย่าบอกนะว่านั่นชื่อหมา”
“ใช่เลย เท่ใช่ม้า~”
นาฟเป็นคนตอบผมที่ได้แต่มองหน้าพวกเขาตาปริบ ๆ ยกมือเกาหัวแล้วหันไปมองเจ้าหมาตัวใหญ่ทั้งสองตัวที่พันแข้งพันขาแพรวอยู่
“ทำไมให้ชื่อนี้อ่ะ”
“เพื่อความชิกกะแด่ว”
โอเคเอาตามสบายพวกเขาเลยครับ พวกบีสท์หัวเราะผมแล้วสองสาวก็พากันกอดคอเดินเข้าบ้านโดยมีสุนัขตัวใหญ่ส่ายหางเดินตามไปหนึ่งตัวส่วนอีกตัวน่ะหรือนั่งส่ายหางมองหน้าผมอยู่นี่ไง ผมยิ้มให้มันก่อนจะหันไปหาบีสท์ เขาย่อตัวลงไปลูบหัวมัน
“นี่รักที่เดินตามแพรวกับนาฟไปชื่อยม”
“แล้วเล่นได้ไหม”
“เอาสิรักชอบเล่น”
ผมพยักหน้าเข้าใจย่อตัวลงหน้าไซบีเรียนตัวใหญ่แล้วยื่นมือไปลูบหัวมันดูท่าจะชอบแฮะหลับตาเคลิ้มส่ายหางใหญ่เลย บีสท์ส่ายหัวสองมือใหญ่ขยี้ขนรักไปมาด้วยความหมั่นเขี้ยว
“แล้วงี้จะไว้ใจให้เฝ้าบ้านได้ไงฮะ เห็นคนแปลกหน้าก็เป็นมิตรกับเขาไปหมด”
ผมหัวเราะแล้วพยักหน้าเห็นด้วย รักไม่ดุเลยแถมยังขี้เล่นมากอีกต่างหากมันโถมตัวเข้าหาผมเพื่อเลียหน้าดีนะตั้งตัวทันไม่อย่างนั้นหงายหลังไปแล้ว
“เดี๋ยวต่อไปก็ไม่แปลกหน้ากันแล้วเนอะรักเนอะ เป็นเพื่อนกับซันนะ”
ผมบอกเจ้าหมาตัวโตที่เหมือนจะรู้ว่าผมพูดอะไรมันเห่ารับแล้วพยายามเลียหน้าผมต่อ ผมเหลือบตาขึ้นมองบีสท์ครู่หนึ่งแล้วหลบสายตาเขาเองก็ทำเป็นเงยหน้ามองรอบ ๆ เกาแก้มไปด้วย แต่ผมเห็นนะว่าเขาอมยิ้มอยู่
“อยากมาก็มาสิไม่ได้ห้ามซะหน่อย”
ผมพยายามกลั้นยิ้มแต่มันก็ยากเหลือเกินจึงแสร้งทำเป็นลูบขนรักเล่น
“ฮะแฮ่ม เพื่อนครับเพื่อนลืมไปหรือเปล่าครับว่าพี่มาร์คคนหล่อคนนี้ก็ยืนหัวโด่อยู่ด้วย แหม่กูว่ากูก็ไม่ใช่หัวหลักหัวตอนะ”
ผมกับบีสท์สะดุ้งเฮือก คราวนี้เป็นตัวผมเองที่หน้าร้อน โอย...ลืมไปได้อย่างไรว่าเรามากันห้าคนสองคนเดินเข้าบ้านไปแล้วอีกคนคือคนที่ผมอ้อยอยู่ตรงหน้า ซันนะซันลืมไอ้คนหัวสีไปได้ไง! อายสิครับงานนี้แทบแทรกแผ่นดินหนี
“เข้าบ้านไปไป๊”
บีสท์ไล่เพื่อน มาร์คส่งเสียงหัวเราะแบบแปลกประหลาดเดินผ่านผมที่ก้มหน้างุดอยู่ไปหาเพื่อนตัวเอง
“โด่จะจีบกันต่ออะเด้ ไม่เป็นก้างก็ได้เข้าบ้านดีกว่า หิหิ”
“เดี๋ยวรอพวกยูกลับมาถึงจะเริ่มกินกัน”
บีสท์กระแอมไอแล้วบอกกับผม ผมได้แต่พยักหน้ารับเพราะยังอายไม่หาย ดีที่มีรักให้เล่นไม่อย่างนั้นก็คงไม่รู้ว่าจะเอามือไปวางไว้ที่ไหนดี
“ไปล้างมือไปเดี๋ยวเอาของขึ้นไปเก็บข้างบนก่อน”
“อะ...อื้อ เดี๋ยวมาเล่นกันใหม่นะรัก”
โฮ่ง!
ผมหัวเราะให้กับความแสนรู้ของเจ้าหมาตัวโต ขยี้ขนไปอีกทีด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะลุกขึ้นเดินตามบีสท์ไปล้างมือ โดยมีรักเดินส่ายหางตามมาด้วยแต่ไม่นัวเนียเท่าตอนแรก เราสองคนเดินเข้ามาในบ้านผ่านพวกเพื่อนบีสท์ที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นผมรีบก้มหน้าเพราะหนึ่งในนั้นคือคนที่ผมเพิ่งปล่อยไก่ตัวโตออกไป
“อ้าวจีบกันเสร็จแล้วเรอะ ทำไมไวจัง”
นั่นไง ซื้อหวยทำไมไม่ถูก
“โอ๊ะโอ~ จีบกันหรอสองคน”
หนุ่มตี๋ใส่แว่นหน้าง่วงอยู่ตลอดเวลาละจากจอทีวีเพื่อมาร่วมวงสนทนาที่มาร์คเป็นคนเริ่มผมจำได้ว่าเขาชื่อเปาเพราะเราเพิ่งเจอกันไปเมื่อเช้า
“มึงนี่มันจริง ๆ เลยไอ้มาร์ค ไม่เสือกนะครับเปา”
บีสท์ส่ายหัวแล้วขว้างหมอนอิงใส่หน้าหนุ่มหัวหลากสีแล้วหันไปด่าเพื่อนหน้าง่วง มาร์ครับไว้ได้ทันแล้วหัวเราะชอบใจส่วนอีกคนที่โดนด่ายักไหล่ไม่แคร์
“กูขี้เสือกไม่เป็นไรด่ามาเท่าไหร่ก็ไม่เจ็บ”
“ใช่ ๆ พี่เปาพูดถวก”
“พวกห่า”
บีสท์ส่ายหัวแต่ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ร่างสูงใหญ่ไม่ตอบอะไรเพื่อนมากไปกว่าคำด่า เขาเดินนำผมขึ้นไปด้านบนผมเองก็รีบเดินตามติดเขาไปเพราะอีกสองคนยังส่งเสียงล้อตามหลังมา
“อึดอัดไหม พวกมันก็ปากหมาแบบนี้แหละ”
เขาถามผมเมื่อพวกเราเข้ามาในห้อง ผมเลิกคิ้วก่อนจะส่ายหัว
“ไม่หรอกไม่ได้มีอะไรเสียหายนี่หน่า”
“มีคนบอกไหมว่ามึงขี้อ่อย”
“ไม่ได้อ่อยนะเว้ย!”
ผมเถียงเขาหน้าแดงก่ำไม่ใช่เพราะความโกรธแต่อย่างใด เออยอมรับก็ได้ว่าอ่อยนิดเดียว นิดเดียวจริง ๆ นะ! แล้วก็เพิ่งเคยด้วย
“หึหึ ไม่โวยวายดิ”
“ไอ้!”
บีสท์ยกมือยอมแพ้ผมถึงยอม ทิ้งตัวพิงกับโซฟาเบดหลังโตที่ด้านหน้ามีโมเดลและกองกระดาษของเจ้าของห้องวางอยู่เต็มไปหมด จะว่าไปเมื่อเช้าผมยังไม่ได้อธิบายห้องนอนของบีสท์ใช่ไหม บอกได้เลยว่ามันสวยและเท่มาก ๆ เลยล่ะ มันเป็นห้องโล่ง ๆ เครื่องเรือนที่ตกแต่งประกอบด้วยไม้และกระจก เตียงนอน...อืมเรียกว่าเตียงได้ไหมนะ มันเป็นที่ยกสูงขึ้นมานิดหน่อยแล้ววางที่นอนไว้ข้าง ๆ กันเป็นชั้นหนังสือ หัวเตียงเป็นกระจกบานใหญ่ อีกข้างเป็นระเบียงที่บอกได้เลยว่าเจ๋งมากเพราะมันเป็นระเบียงสวน บีสท์จัดสวนเล็ก ๆ ไว้ที่ระเบียงปูพื้นด้วยหินกรวดมนมีต้นไม้เล็ก ๆ ที่ผมไม่รู้ว่ามันคือต้นอะไรปลูกอยู่แล้วก็มีโต๊ะนั่งเขาบอกว่าเอาไว้นั่งทำอารมณ์เวลาคิดงานไม่ออก
“ทำหน้าโรคจิตอีกละ บอกไว้ก่อนนะบ้านกูมียามแล้วก็บอดี้การ์ดจะขโมยของคงยาก”
เสียงทุ้มเรียกให้ผมหลุดจากภวังค์ ผมจิ๊ปากไอ้บ้านี่ไม่ว่าผมทำหน้ามึนก็ทำหน้าโรคจิต
“ห้องสวย”
ผมเปลี่ยนประเด็น เขาเองก็ไม่ได้ว่าอะไรคนตัวสูงยักไหล่แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นห้องกวาดตามองรอบห้องตัวเองแล้วมาหยุดสายตาอยู่ที่ผม
“เพิ่งสังเกตุ?”
มีคนบอกไหมว่ามันกวนตีน ใบหน้าหล่อคมที่กำลังยักคิ้วข้างเดียวอยู่ด้านหน้าผมเนี่ย ถ้าไม่ติดว่าเป็นบ้านของมันนะถีบหน้ามันไปแล้ว
“มึงแม่ง”
เขาหัวเราะขำผม มือใหญ่หยิบบุหรี่ออกมาแล้วชี้ไปที่ระเบียง ผมพยักหน้าตอบรับแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเล่นระหว่างรอเขาสูบบุหรี่ มีข้อความที่ยังไม่ได้ตอบอยู่พอสมควรไล่ ๆ ดูชื่อเป็นคนที่รู้จักผมก็จะตอบถ้าไม่รู้จักก็ลบทิ้งทั้งที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน อย่าหาว่าผมหยิ่งเลยนะแต่ข้อความมันเยอะแล้วผมก็เป็นโรคมองจออะไรอย่างนี้ไม่ได้นานหรอก(เว้นจอโทรทัศน์) มันค่อนข้างปวดตาก็เลยตอบอะไรที่สำคัญ ๆ เป็นพอ ถ้าอย่างกรุ๊ปเพื่อนที่คณะก็เข้าไปอ่านผ่าน ๆ เฉพาะมีงานหรือไม่ก็ถามเอาจากพวกคริษฐ์ง่ายดี
“ลงไปข้างล่างกัน”
บีสท์เดินเข้ามาในห้องอีกครั้ง ผมเพิ่งตอบข้อความของซานเสร็จพอดีจึงวางโทรศัพท์ทิ้งไว้บนโต๊ะแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
“ขอเข้าห้องน้ำแปบ”
“ก็นั่งอยู่ได้ตั้งนาน”
“ก็เพิ่งตอบข้อความเสร็จ”
ผมสวน เขาล้วงมือเข้าไปในกางเกงพร้อมทั้งเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มเห็นแล้วโคตรกวนตีนแถมยังยักคิ้วข้างเดียวใส่ผมอีก
“พ่อหนุ่มฮ๊อต”
“เออ”
“หลงตัวเองชิบหาย”
“มีดีให้หลงเว้ย”
“จะไปขี้ก็ไปไป๊”
เขาโบกมือไล่ ผมถลึงตาใส่
“ล้างหน้าเฉย ๆ เว่ย ห่า”
แถมคำสร้อยให้นิดหน่อยแล้วเดินปึงปังเข้าห้องน้ำได้ยินเสียงหัวเราะตามหลังมาชวนให้หงุดหงิดแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นหน้าตัวเองในกระจก
ยิ้มบ้าอะไรนักหนาเนี่ยกู
ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นบีสท์เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกางเกงบอลเรียบร้อยนั่งก้ม ๆ เงย ๆ อยู่หน้าเสื้อผ้าพอเห็นผมก็กวักมือเรียกให้เข้าไปหา
“มีไรหรอ”
“เปลี่ยนเสื้อผ้ามั้ย”
ผมนิ่งคิดก่อนจะพยักหน้า เปลี่ยนก็ดีอย่างน้อยเวลานั่งกับพื้นเป็นกางเกงบอลก็ดีกว่ากางเกงนิสิตเป็นไหน ๆ
“ไม่มีกางเกงตัวเล็ก ๆ เลยเดี๋ยวกูมานะไปยืมไอ้มาร์คก่อน”
ผมดึงชายเสื้อเขาไว้เมื่อร่างสูงลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกจากห้อง
“งั้นไม่เป็นไรมึง เกรงใจ”
“เก็บความเกรงใจมึงไว้ลึก ๆ เถอะตอนอยู่กับกูน่ะ”
เขาบอกก่อนจะจิ้มหน้าผากผมจนหงายหลังแล้วเดินออกไป แหมว่าแต่คนอื่นขี้อ่อยตัวเองก็พอกันเถอะพ่อคุณ รอไม่นานเขาก็กลับเข้ามาพร้อมกับเสื้อยืดกางเกงฟุตบอลยื่นมาให้ ผมรับไว้ก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ
“ใส่พอดีมั้ย”
เขาถามทันทีที่ผมเดินออกมา ก้มลงมองตัวเองแล้วตอบเขา
“พอดีมากอ่ะ ของมาร์คหรอทำไมพอดีจังกะจากสายตาแล้วกูคิดว่าเขาตัวเล็กกว่ากูเยอะนะ”
มาร์คเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างผอม เรียกว่าเป็นผู้ชายตัวเล็กก็ได้นะ (ใครที่เตี้ยกว่าผมผมว่ามันตัวเล็กหมด) ดูแล้วบอบบางแปลก ๆ หน้าก็หวานผู้หญิงที่ไหนจะเอาเป็นแฟนวะนั่น
“ของสกาย”
“สกาย?”
“อือ เพื่อนอีกคนที่อยู่ในบ้านนี้แหละมันกลับมาพอดีเห็นว่าตัวน่าจะเท่า ๆ กันเลยยืมมาให้”
“ขอบคุณนะ”
“ไปบอกมันเอง”
“รู้น่าแต่ขอบคุณมึงก่อนไง”
ผมยู่หน้าใส่มัน ยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งกวนตีนไหนใครบอกว่ามันเงียบเป็นหนุ่มลึกลับไง บีสท์ที่อยู่หน้าผมตอนนี้ไม่เห็นเป็นแบบนั้นเลย
“ขอบคุณเรื่อง?”
บีสท์เลิกคิ้วถาม ผมเม้มปากมองหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจแล้วตอบไปเสียงเบา
“ทุกเรื่องเลย”
เขามองหน้าผมแล้วค่อย ๆ มีรอยยิ้มผุดออกมา มือใหญ่จิ้มหน้าผากผมเบา ๆ แล้วเปลี่ยนเป็นโยกหัวผมเล่นมืออีกข้างจับไหล่ผมให้หันเดินไปทางประตู
“ไม่เป็นไร”
บีสท์เดินนำผมลงมาทางด้านล่างพวกเพื่อนเขานั่งกันอยู่อีกห้าคนทั้งบนพื้นทั้งโซฟา พอผมสองคนเข้ามามาร์คคนเดิมเพิ่มเติมคือความกวนตีนก็ส่งเสียงเรียกทำให้ทุกคนหันมาสนใจผมสองคน
“เห่ลโหลคู่ข้าวใหม่ปลามันมา ๆ พวกกูกำลังรอมึงสองคนอยู่เลย”
“มันที่หน้ามึงสิไอ้มาร์ค กวนตีนจริง ๆ”
“อะไรยังไง ไหนมาแนะนำให้รู้จักซิ”
ผู้ชายที่เอ่อ...ผมเดาว่าคนนี้คือสกายเพราะเขาเป็นคนเดียวที่ผมไม่คุ้นหน้าเอ่ยขึ้นแล้วกวักมือเรียกเสียงห้วน ๆ ผมก้มมองเสื้อยืดที่ตัวเองใส่อยู่มันเป็นลายเคโรโระน่ารักทำให้สกายในความคิดผมค่อนข้างที่จะกระเดียดไปทางชายหนุ่มโอตาคุสวมแว่นหนาเตอะไปเสียมากกว่าจะเป็นผู้ชายลายสักพร้อยเต็มตัวเจาะหูกลวงโบ๋ด้านหน้าผม
“ซันไอ้เถื่อนนี่สกายเจ้าของเสื้อผ้าที่มึงใส่อยู่ ส่วนไอ้กายนี่ซันเพื่อนกู”
บีสท์ไม่ได้เดินเข้าไปหาตามที่โดนกวักมือเรียกเขายืนพิงกรอบประตูอยู่ที่เดิมแล้วเอ่ยแนะนำผม แอบเห็นนะว่าขำอยู่ รู้ทันความคิดผมอีกแล้วล่ะสิ
“สวัสดีสกายขอบคุณสำหรับเสื้อผ้านะ”
“เล็กน้อย ๆ เรียกกายเฉย ๆ ก็ได้ ซันเป็นแฟนไอ้บีสท์ใช่ป่ะ”
เขาถามผมด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ผมรีบยกมือปฏิเสธ
“เฮ้ยเปล่า ๆ เป็นเพื่อนกัน”
“หรา ๆ”
เสียงมาร์คสอดเข้ามาตามด้วยเลยไอเพราะโดนเปายัดขนมใส่ปาก
“ไม่ได้ช่วยหรอกกูแค่เกลียดเสียงหราของมัน”
เขาเงยหน้ามาบอกผมพร้อมกับดันแว่นเล็กน้อย สกายผิวปากใส่โดยมีเชนเป็นลูกคู่ส่วนยูนั่งยิ้มมองอย่างเดียว หันไปขอความช่วยเหลือคนข้าง ๆ ก็ไม่มีท่าทีตอบกลับ อยากกระชากหัวมันนัก
“ฉานมันแข่วายร๊ายยย เป่นได่ก่อแค่น๊านนนนจะสู่จะรักแค่ไหนก่อค่งต่องแพ้ ถรุ้ยยยย ไอ้เหี้ยเปาเค็มสัด!”
มาร์คที่เพิ่งกลืนขนมลงคอไปจู่ ๆ ก็ร้องเพลงผิดคีย์ขึ้นแล้วก็เหมือนเดิมคนที่ช่วยหยุดคนบ้าได้ก็คือเปา โดยเจ้าตัวเอามือตัวเองปาดลิ้นอีกคนที่กำลังใส่อารมณ์ในการร้องเพลงอย่างเมามัน บีสท์ส่ายหัวกุมขมับส่วนพวกที่เหลือหัวเราะชอบใจ
“เพลงบ้านไหนของมึงอีก”
“มึงโคตรเอ้าท์เลยพี่เปา ไม่รู้จักทีเจของกู”
แอ็กเซนซ์คำว่า เอ้าท์ ของมาร์คนี่บอกได้เลยว่าเจ้าของภาษายังอายน้ำลายเต็มหน้าพี่เปาแว่นเลย เชนหัวเราะจนท้องแข็งลงไปขำกลิ้งกับพื้น สกายก็ขำแต่ยังดีที่ยังมีน้ำใจส่งทิชชู่ไปให้เปาเช็ดหน้า
“ไอ้สัดเพลงนั้นกูเคยได้ยินแต่เขาไม่ได้ร้องแบบมึงมั้ย”
“มึงไม่เข้าใจสไตล์กู มันเป็นฟีลลิ่ง!”
“พอ ๆ หยุดก่อนบ้านโน้นส่งข้อความมาบอกว่าหลังบ้านพร้อมแล้ว”
ยูเป็นคนหยุดทั้งสองคนก่อนที่พวกเขาจะเถียงกันไปมากกว่านี้พอรู้ว่าของกินพร้อมทุกคนก็พร้อมใจเงียบและลุกขึ้นเดินออกไป แต่ก่อนไปไม่วายส่งสายตาล้อเลียนมาให้ผมถ้วนหน้าไม่เว้นแม้แต่ยูที่ผมคิดว่าเขาปกติที่สุดแล้ว
“ยังอยากมาที่นี่อีกไหม”
บีสท์หัวเราะในลำคอถามผมขณะที่เราสองคนเดินรั้งท้ายตามพวกที่เหลือออกไป ผมหันไปมองหน้าเขาไม่ได้ตอบในทันที
“ก็ถ้า...รับความบ้าแล้วก็การล้อเลียนของพวกมันได้จะมาบ่อย ๆ ก็ไม่ได้ว่าอะไร”
เขาเสมองไปทางอื่นยกสองมือประสานท้ายทอยเอ่ยบอก
เนี่ย!!!!
ใครว่าผมขี้อ่อย เขาอ่อยกว่าผมอีกนะ!
ฉันมันแค่วายร้าย เป็นได้ก็แค่นั้น
จะสู้จะรักแค่ไหนก็คงต้องแพ้ต้องเจ็บใจไปทุกครั้ง
ยอมเป็นวายร้ายแค่เพียงได้มองหน้าเธอ สุดท้ายฉันคงต้องตาย
ก็มันเป็นแค่นิยาย จบแล้วสำหรับวายร้ายอย่างฉัน
วายร้าย - UrboyTJ
Tbc.
talk. ยังไม่ครบนะ ในกลุ่มพี่บีสท์เหลืออีก 1 คน ฮ่า ๆ เป็นบุคคลที่เพื่อนเยอะเฟอร์ อ่านคอมเม้นมารู้สึกว่า #ทีมพี่บีสท์ จะเยอะกันนะแจ๊ะ เชียร์กันไปค่ะ อิฉัน#ทีมสกาย ฮี่ๆๆๆๆ
ปล. โหวตความอ้อยทีใครชนะ
ปล. 1 ห้องบีสท์ประมาณนี้นะแจ๊ะ
(https://www.mx7.com/i/b91/6NIYou.jpg) (https://www.mx7.com/view2/zHYBIGgcefLvEWmB)
ปล. 2 ถ้าอยากแท็กในทวิตเตอร์ เชิญได้ที่ #นิยายตัวร้าย น้า
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ซัน เข้าได้กับหมา กับเพื่อนๆบีสท์ ได้ดี
เพื่อนๆก็ชงให้เป็นแฟนกันมากกกก
บีสท์ ซันเองก็ดูถูกใจกันแล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แบบนี้เรียกผลัดกันอ่อยค่ะ เนี่ย เนี่ยยย ถ้าอนาคตไม่แฟนนี่โกรธจริงๆด้วย
-
มีความรู้สึกว่าบีสยังไม่ใช่พระเอก คนเขียนเหมือนสับขาหลอกให้เราเขว้
-
o13
-
คุ้นมากกกก มีเรื่องของเพื่อนกลุ่มซันอีกเรื่องใช่ไหม คุ้นสุดฤทธิ์ แต่จำไม่ได้ ที่แน่ ๆ ทีม บีส บอกเลย
-
อ่อยเองเขินเองโอ๊ยชอบบบบ :-[
-
เป็นเพื่อนกลุ่มใหญ่มากจริง ๆ จำไม่หวาดไม่ไหว
สองคนนี้อ่อยกันไปมา แล้วมาโบ้ยกันว่าขี้อ่อย ฮา
-
#ทีมมาร์ค ชอบการชงของนาง ชงจนกว่าเขาจะได้กัน 555555
-
ตัวร้าย
07
“ว้าว ๆ บ่าวสาวมาแล้ว ๆ แท่นแทนแถ่แด”
นาฟวิ่งจากเตาตรงมาที่ผมกับบีสท์แล้วทำท่าโปรยดอกไม้โดยมีเมเปิ้ลทำอยู่อีกฝั่งมาร์คกับเชนก็ไม่ยอมน้อยหน้าวิ่งกลับมาทำบ้างกลายเป็นผมกับบีสท์เหมือนคู่บ่าวสาวเดินเข้ามาในโบสถ์อย่างไรอย่างนั้น
“คนนี้หรอ แม่งหน้าสวยกว่ากูอีก”
“ก็เกินไป เจนนี่ซัน ซันนี่เจน”
บีสท์แนะนำผมให้เพื่อนคนสุดท้ายในกลุ่มเขารู้จัก เจนเป็นผู้หญิงที่ดูดีมีสไตล์ถ้าสมัยนี้ก็คงเรียกว่าพวกฮิปเตอร์ จะว่าไปพวกนี้แม่งคัดหน้าตากันเข้ากลุ่มใช่ไหม หน้าดีกันหมดเลยถึงจะไม่ได้ดูดีแบบโดดเด่นอย่างยูหรือบีสท์หรือสวยปังแบบแจมแต่คนอื่น ๆ ก็ดูดีแบบมีสไตล์เป็นของตัวเองกันหมดที่สำคัญ รวย!! ดูจากบ้านและรถก็น่าจะรู้
พวกเขาจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ กันที่สระน้ำหลังบ้าน มีเตาบาร์บีคิวตั้งอยู่คนปิ้งคือแพรวกับเม มีเครื่องดื่มมึนเมาตั้งอยู่ข้างกันเรียงรายเต็มไปหมดคงกะเมาแล้วนอนตายกันอยู่ตรงนี้ ผมเดินตามบีสท์เข้าไปหาแพรวยิ้มทักทายเจนเล็กน้อยเพราะยังเขินที่พวกนาฟเล่นอยู่ไม่หาย
“ทำใจหน่อยนะพวกเราขี้แกล้งกันแบบนี้ล่ะ”
เมเปิ้ลยิ้มพูดมือก็กลับเนื้อบนเตาไปด้วย ผมพยักหน้าเกาท้ายทอยแก้เก้อ
“บ้านใหญ่มาก”
ผมลากเสียงยาวสองสาวมองผมแล้วยิ้มน้อย ๆ บุ้ยปากให้บีสท์เป็นคนตอบ
“ที่ของพ่อกูกับของพ่อสกาย”
“พ่อบีสท์กับพ่อสกายเป็นเพื่อนรักกันน่ะ”
แพรวช่วยเสริม บีสท์พยักหน้าแล้วเล่าต่อ
“จริง ๆ เขาก็ซื้อไว้ให้กูกับไอ้กายนั่นแหละแต่ยังไม่ได้บอก พอพวกกูไปพูดเรื่องจะสร้างบ้านอยู่ด้วยกันพวกเขาก็เลยรีบยกที่ตรงนี้ให้ ไกลหน่อยแต่พวกกูชอบ มันเป็นส่วนตัวดี”
“อาฮะ แล้วใครออกแบบบ้านหรอสวยมากเลย”
“พี่กู”
“โคตรเท่”
“อือ แบทออกแบบให้แล้วก็ออกค่าตกแต่งให้เป็นของขวัญวันเกิดพวกกู”
“เกิดวันเดียวกัน?”
ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ อะไรมันจะขนาดนั้น แพรวกับเมหัวเราะกันคิกคักส่วนบีสท์ส่ายหัวอ่อนใจแล้วจิ้มหน้าผากผม
“มึงจะมึนอะไร ใครมันจะบ้าเกิดวันเดียวกันทุกคนวะ หมายความว่ามันรวบยอดทำให้ทีเดียวเป็นของขวัญวันเกิดของทุกคนไง เข้าใจยังเอ๋อ”
ผมลูบหน้าผากตัวเองที่ถูกเขาจิ้มแล้วพยักหน้า บอกเฉย ๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องจิ้มเลยมันเจ็บนะเฟร้ยแล้วยังมาเรียกผมเอ๋ออีก เดี๋ยวมีเคลียร์ ๆ
“เข้าใจ!”
ผมกระแทกเสียงตอบมัน ทำได้แค่นี้แหละที่นี่ถิ่นเขาอย่าหือ ผมถือคติเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม
“แต่แบบก็แก้หลายรอบอยู่นะ ก็แบบเราอยู่กันตั้งสิบสองคนใช่ไหมล่ะเดี๋ยวคนนั้นของเพิ่มตรงนี้อีกคนของเปลี่ยนตรงนั้น พี่แบทแทบกระทืบหน้า”
แพรวเล่าไปหัวเราะไปโดยมีเมเปิ้ลพยักหน้าสำทับ
“แล้วค่าบ้าน...”
“เงินเก็บพวกกูเอง”
“ทะ...ทั้งหมดอ่ะนะ”
“ใช่แล้ว”
เมเปิ้ลตอบพร้อมขยิบตาให้ พระเจ้า!!!! บอกผมทีว่าพวกเขาอายุเท่าไหร่ ผมไม่อยากประเมินราคาบ้านหลังนี้หรอกนะเห็นก็รู้ว่ามันต้องหลายตังค์มากแน่ ๆ แต่ก็ไม่คิดว่ามันเป็นเงินของพวกเขาทั้งหมด
“ก็นะ...ตอนเด็ก ๆ แข่งกันเก็บเงินกันน่ะพอโตมาเริ่มทำอะไรเป็นก็เริ่มหางานทำ อย่างพวกผู้หญิงก็ขายเครื่องสำอางค์อะไรที่พวกคุณเธอชอบ อย่างพวกกูก็รับจ๊อบโน่นนี่ ตัวท๊อปเลยก็โน่นสกายกับแตงกวาแม่งหาเงินกันเก่งชิบ สกายมันเป็นดีเจย์เปิดเพลงในผับตั้งแต่อายุสิบหกอ่ะคิดดูหวิดโดนตำรวจจับไปหลายรอบละแต่ผับพี่มันไงเลยรอด ส่วนแตงมันเปิดช่องยูทูปพูดอยู่คนเดียวคนตามเป็นแสนไม่เข้าใจ”
บีสท์เล่าเรื่องเพื่อน ๆ ของเขาให้ฟังด้วยรอยยิ้ม ผมได้แต่ฟังแล้วก็คิดตามพวกเขาน่าทึ่งกันมากเลย อายุเท่านี้มีเงินสร้างบ้านหลังโต ต้นทุนดีแถมยังขยันหาเพิ่มอีก น่านับถือจริง ๆ
“คุ้นหน้าแจมมันมั่งไหมล่ะ”
แพรวถาม ผมหันไปมองหน้าแจมที่นั่งกินกุ้งอย่างสบายอารมณ์บนเสื่อที่ปูอยู่ตรงพื้นหญ้า แล้วหันกลับมาส่ายหัวให้แพรว ทั้งสามคนทำหน้าเหลือเชื่อ ทำไมหรือผมพลาดอะไรไปหรือเปล่า
“มึงเล่นโซเชียลมั่งไหมเนี่ย”
บีสท์บ่น อ่าวกูผิดอะไรวะครับ
“ก็มีไลน์ไงเอาไว้คุยกับเพื่อนกับปู่ย่าที่เชียงใหม่ เฟสก็มีนะเวลาเพื่อนโพสพวกข้อสอบลงในกรุ๊ปหรือเวลาอาจารย์สั่งงานก็เข้าไปดู ทำไมอ่ะ?”
ผมเอียงคอถาม นี่สงสัยจริง ๆ นะ แจมเขาเป็นนักแสดงร้อยล้านหรือ?
“ช่วงนี้มันฮ๊อตฮิตน่ะ เล่นโฆษณาเล่นเอ็มวีเต็มไปหมดไอจีคนก็ตามพอ ๆ กับพิมฐาแล้ว มันบอกมันเป็นแจมฐา”
แพรวพูดกลั้วหัวเราะ ผมร้องอ้อเสียงดังแต่ก็เท่านั้นแหละเพราะที่คอนโดมีทีวีก็เหมือนไม่มีผมแทบจะไม่เคยเปิดเลยส่วนโซเชียลอื่นก็ตามที่บอกพวกเขาไปไม่ได้เล่นอะไรมากกว่านั้น
“หน้าคนละแนวกับพิมฐาเลยนะ”
ผมออกความเห็นแจมเป็นผู้หญิงที่สวย สวยแบบนางแบบไม่ได้สายน่ารักแบบพิมฐา
“ช่วงนี้มันสายฝ.”
“สายฝ.??”
ผมเอียงคองง บีสท์หัวเราะแล้วตบบ่าผมเบา ๆ มองหน้าแบบเห็นอกเห็นใจ
“กูก็ทำหน้าแบบมึงเลยตอนได้ยินครั้งแรก”
“สายฝ. คือสายฝรั่งน่ะ เมื่อก่อนมันเป็นสายเกาหลีแต่ตอนนี้มันมีพวกบล็อกเกอร์ฝรั่งเป็นแรงบันดาลใจเลยเปลี่ยนสไตล์หมด”
ผมมองไปที่แจมอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เจ้าตัวเขารู้ตัวมองตอบแล้วโบกมือยิ้มให้ผม ผมเลยยกมือทักทายกลับ
“นึกไม่ค่อยออกแฮะ แต่สไตล์นี้ก็เข้ากับแจมเขาดีนะ”
ทั้งสามคนพยักหน้า
“หนังหน้ามันดีทำอะไรก็ดี”
เมเปิ้ลทำปากยื่นค่อนขอดเพื่อน ผมกับบีสท์ช่วยสองสาวย่างอาหารทั้งหลายแหล่บนเตาอยู่ครู่ใหญ่ เปา ยู แจม นาฟก็มาผลัดเปลี่ยนให้พวกผมไปกินบ้าง พวกเราทั้งสี่จึงเดินมานั่งร่วมวงกับที่เหลือ
“มา ๆ นั่ง ๆ”
สกายตบที่นั่งข้าง ๆ เขาดึงมือผมให้นั่งหันไปมองบีสท์เขาพยักหน้าให้ผมจึงนั่งลงโดยทีบีสท์นั่งประกบอีกข้างหนึ่งข้างบีสท์เป็นแพรว เมเปิ้ล เจน แตงกวา เชนแล้วก็มาร์คตามลำดับจนเป็นวงกลมใหญ่ เล่นมอญซ่อนผ้ากันได้เลยนะถ้าคนจะเยอะขนาดนี้
“เต็มที่เลยนะซันไม่ต้องเกรงใจ”
เจนบอกผมพร้อมรอยยิ้มกว้างในมือเธอมีกุ้งตัวโตที่แกะเปลือกเรียบร้อยอยู่ จิ้มน้ำจิ้มซีฟู้ดจนชุ่มแล้วเอาเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
“รบกวนด้วยนะทุกคน”
ผมบอกพวกเขาก่อนจะลงมือกินบ้าง
“เป็นเพื่อนกันแล้วน่า มาเกรงใจทำไมนี่งานเลี้ยงตอนรับสะใภ้ใหญ่ของบ้านอย่างมึงเลยนะซัน”
“แค่ก ๆ ๆ นะ...น้ำ”
ผมกำลังเอากุ้งตัวแรกเข้าปากพอดีตอนที่สกายพูด ผลคือสำลักจนแสบจมูกแสบคอไปหมด บีสท์รีบส่งน้ำเปล่ามาให้ผมรับมาดื่มช้า ๆ แล้วค่อย ๆ หายใจเข้าออกโดยมีบีสท์คอยลูบหลังให้ สกายหัวเราะชอบใจใหญ่
“เล่นไม่รู้เรื่องเลยกาย ซันเป็นไงบ้างไหวป่าว”
แพรวยื่นหน้าเข้ามาถามผม ผมจึงยกมือขึ้นทำท่าโอเคให้เธอกลับ
“โด่ ก็พูดจริงนี่นา”
“กาย”
“ง่ะ แพรวไม่ดุเค้าสิ”
สกายเบะปากเหมือนเด็กเมื่อโดนแพรวเรียกเสียงดุ ท่าทางที่ไม่ได้เข้ากับรอยสักบนตัวเสียเท่าไหร่มันทั้งดูตลกและขัดกันไปด้วย
“ไม่เป็นไร ๆ เรากินเร็วเฉย ๆ”
“ซันกินเนื้อไหมคะ”
เจนถามพอเห็นผมพยักหน้าเธอก็คีบเนื้อชิ้นที่ตัดพอดีคำมาใส่ในจานให้
“ลอง ๆ อร่อยเราหมักเองกับมือเลย”
“จะให้เขากินขี้มือตัวเองก็บอก ซันระวังท้องเสีย”
แตงกวาพูดก่อนที่ผมจะจิ้มเนื้อขึ้นมากิน
“อ่ะงั้นมึงไม่ต้องแดกนะขา”
เจนทำท่าจะแย่งเนื้อในจานเพื่อนแต่เจ้าของไวกว่าคว้าจานหลบได้ทันแต่ก็...
“ไอ้เชน!!! ไอ้ควายเผือก!!!!!”
นั่นแหละครับพอแตงกวายกจานหลบเจนที่นั่งอยู่ข้างขวาเจ้าตัว เชนที่นั่งอยู่ทางด้านซ้ายก็ขโมยเนื้อของเธอเอาเข้าปากไปเรียบร้อย
“สมน้ำหน้า!!”
สาว ๆ ที่เหลือยกเว้นคนโดนแย่งส่งเสียงหัวเราะเยาะ หัวขโมยยิ้มตาหยีชูสองนิ้วส่งให้รอบวงเอื้อมมือมาแท็กกับสกาย มาร์คชูนิ้วโป้งสองนิ้วให้เพื่อน บีสท์ยิ้มส่ายหัว เอนตัวมากระซิบเบา ๆ ให้ผมได้ยิน
“เดี๋ยวคอยดู”
“โอ๊ย!!! แต๊ง!!!! เค้าเจ็บ ๆ เจ็บ ๆ ๆ ๆ ยอมแล้วครับ ๆ”
“ไปเอามาคืนกูสิบชิ้นไม่งั้นกูดึงอีกกระจุกกลางกระหม่อมมึงแน่!”
สาวแว่นน่ารักกลายร่างเป็นนางยักษ์ทันที แตงกวาโถมตัวเข้าหาเชนแล้วดึงผมเพื่อนจนหลุดมาเป็นกระจุก ยื้อยุดกันอยู่สักครู่เชนก็ยอมแพ้ลูบหัวตัวเองแล้วลุกขึ้นไปเอาเนื้อให้ตามคำประกาศิต
“นั่นล่ะ”
บีสท์หัวเราะในลำคอ ผมมองหญิงสาวตรงหน้าตาปริบ ๆ ผู้หญิงเวลาโกรธน่ากลัวจัง ผมเพิ่งจะเคยเห็น แตงกวาเหมือนเพิ่งรู้สึกตัวว่ามีผมอยู่ด้วยเธอสะดุ้งเล็กน้อยแล้วกระแอมไอ
“เอ้อ เมื่อกี้ใครสิงก็ไม่รู้ ไม่ใช่เรานะซันเราน่ารักเรียบร้อย”
เธอเอียงคอยิ้มหวานใส่ผม ผมได้แต่ยิ้มแหยแล้วพยักหน้า
“ไม่ทันแล้วมึง”
เมเปิ้ลบอกแตงกวาจึงหัวเราะออกมาเสียงดังแล้วโบกมือบอกผม
“เอาหน่า ทำใจ ๆ นะซัน ฮ่า ๆ”
“อย่าไปแย่งของกินคุณเธอเชียวนะ จำไว้เลย”
สกายหันมากระซิบผมรีบพยักหน้าเห็นด้วย แตงกวาชี้หน้าสกายตาขวางใส่
“มึงเสี้ยมอะไรซัน!”
หนุ่มรอยสักสะดุ้งโหยงรีบส่ายมือส่ายหัวปฏิเสธ
“เปล่าจ้า”
“แล้วไป”
และทุกอย่างก็กลับเข้าสู่สถานการณ์ปกติ เชนกลับมาพร้อมกับเนื้อและอาหารทะเลสุกใหม่อีกจานใหญ่ มื้ออาหารมื้อนี้ผมกินได้เยอะมากจนจุกมาถึงคอ จำตัวเองไม่ได้แล้วว่ากินข้าวได้มากพร้อมกับยิ้มได้กว้างขนาดนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
มันสุขจนผมอยากหยุดเวลาไว้
กลัวว่าตื่นมาทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้จะเป็นแค่ความฝันแล้วตัวเองจะกลับไปอยู่คนเดียวในห้องโล่ง ๆ เช่นเดิม
“หนังท้องตึงคราวนี้ก็กินเหล้าได้”
มาร์คลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจเมื่อพวกเราช่วยกันเก็บกวาดทุกอย่างเรียบร้อยและเอาของมึนเมากับขนมกินเล่นมาตั้งไว้กลางวงแทน
“ลุกยืนทำซากอะไร”
“กูจะไปเอาน้ำแข็งเว้ย ทักกูหรอมาเลยไปช่วยกูยกเลยห่าเปา”
มาร์คลากเปาให้ลุกขึ้นตามตัวเองไปเอาน้ำแข็งเพิ่มในบ้าน บ้านนี้เขาดูแลกันเองครับ ทำกินเองล้างเองแต่เรื่องทำความสะอาดจะมีแม่บ้านเข้ามาทำให้วันเว้นวัน ผมเข้าใจนะเพราะถ้าให้ทำความสะอาดกันเองไม่ต้องบอกก็รู้ว่าบ้านหลังไหนจะกลายเป็นรังหนู
“ไม่ทำงานหรอ”
ผมหันไปถามคนข้างกายเมื่อเห็นว่าพวกเขาเริ่มตั้งวง ไหนบีสท์บอกว่าคืนนี้จะทำงานให้ดูไง
“ก็ทำไง กินเสร็จค่อยทำ”
เขาบอกเสียงสบาย กำลังจะอ้าปากพูด เจนก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
“มันเป็นแบบนี้แหละซัน เวลากึ่ม ๆ มันจะทำงานได้เร็วเป็นโรคบ้าแล้วอีกอย่างนะ มันไม่เมาหรอกคอแข็งจะตายไอ้พวกนี้ตายหมดมันยังนั่งตรงอยู่เลย”
เจ้าตัวยักไหล่เมื่อเพื่อนตัวเองพูดจบ เห็นแล้วหมั่นไส้จริง ๆ
“แต่กูอยากดูด้วยอ่ะ”
ผมกระซิบบอกมัน
“แล้วกูพูดว่าไม่ให้ดูรึไง”
บีสท์สวน ผมส่ายหน้า
“ไม่ใช่ ก็กลัวเมา กูเป็นพวกเมาแล้วหลับ”
ได้ยินเสียงคนตัวโตหัวเราะ มือใหญ่จิ้มหน้าผากผมเบา ๆ แล้วเปลี่ยนไปวางแปะบนหัว
“ก็อย่ากินให้เมา อยากดูมากเลย?”
ผมรีบพยักหน้าแรง ๆ ผมชอบมาก ๆ เลยนะ อย่างที่บอกว่าอยากเรียนแต่หัวไม่ไปเลยได้แค่ดูนี่แหละในห้องผมมีหนังสือพวกดีไซน์บ้านและที่อยู่อาศัยเพียบเลย ฝันว่าซักวันจะออกแบบบ้านหลังเล็ก ๆ ของตัวเองซักหลัง
“ไปดูของเจนไหมล่ะ มันก็เรียนสถาปัตย์ฯนะแต่คนละที่”
“จริงดิ! แต่ไม่เอาหรอก ดูงานมึงดีกว่าอยากรู้อะไรก็ถาม ถามเจนมาก ๆ กลัวเขารำคาญ”
“แล้วไม่กลัวกูรำคาญหรือไง”
ผมชะงักหน้าเสีย ลืมคิดไปเลย นั่นสินะกับคนที่รู้จักกันแค่ไม่กี่วัน...
“โอ๊ะ!”
ผมหน้าหงายยกมือกุมหน้าผากมองบีสท์ตาขวาง เขาเองก็มองผมอยู่เช่นกัน
“พูดเล่นแค่นี้จริงจังทำไม”
เขาเลิกคิ้วถาม ผมเม้มปากเข้าหากัน ไม่รู้สิว่าทำไมถึงคิดมากขนาดนี้ ผมแค่รู้สึกว่าผมแค่อยากรักษาที่ตรงนี้เอาไว้ เพราะกลัวจะเสียไปถึงคิดมาก
“ไม่รู้สิ”
“เฮ่ย ๆ บีสท์มึงทำอะไรซันฮะ!”
เสียงแจมดังขึ้นจากตรงข้ามเธอชี้หน้าคาดโทษคนข้างผม สกายยื่นหน้ามามองผมทีมองบีสท์ทีแล้วทำจมูกฟุดฟิด
“กูได้กลิ่นอะไรเน่า ๆ ใช่หัวมึงป่าวบีสท์”
“ว่าละกลิ่นโชยเลย ว๊าย ๆ หัวเน่าเพื่อนไม่รัก ๆ”
เชนรีบเสริมเรียกเสียงหัวเราะรอบวง ผมเองก็หลุดยิ้มออกมาเมื่อเห็นพวกเขาช่วยสร้างบรรยากาศ คนข้าง ๆ ผมลูบหัวผมเบา ๆ
“ได้กลิ่นจากหัวกูป่ะ”
เขาถามยิ้ม ๆ ผมเลยยื่นหน้าเข้าไปดมดูแล้วผละออกมา
“อือ เริ่มเหม็นแล้ว”
พอเห็นหน้าเขาที่ดูค่อนข้างตกใจจึงนึกขึ้นได้ว่าเผลอตัวทำอะไรลงไป และไวเท่าความคิดเสียงผิวปากก็ดังขึ้นจากเพื่อนผู้ชายพร้อมด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าดจากเพื่อนผู้หญิง
“กรี๊ดน่ารักมึงเห็นมั้ย ๆ”
แพรวเขย่าแขนเมเปิ้ล คนโดนเขย่าพยักหน้ายิ้มจนตาปิด
“น่ารักมาก แฟนโคตร”
“โอ่ยดีกับใจ”
เจนเอามือทาบอก มาเหนือคงเป็นแตงกวา แจมและยู ชายหนุ่มหน้าหล่อชูมือถือขึ้นมาโบก
“ถ่ายวีดีโอไว้ด้วยล่ะ”
ยูพูดด้วยรอยยิ้ม สองสาวก็ด้วยเหมือนกัน
“กูด้วย!”
แจมยกมือที่ยังกำมือถืออยู่
“กูด้วยข่า กำลังจะอัดวีดีโอทำวล็อคเลย ได้ช็อตเด็ดเกินคาด หึหึ”
แตงกวาหัวเราะเจ้าเล่ห์ใส่ บีสท์เกาท้ายทอยกระแอมไอแล้วหันไปบอกแตงกวาเสียงจริงจัง
“ไม่ลงนะแตง”
“โถ่”
“เค้าขอ”
“ก็ได้ เพราะเป็นมึงนะเนี่ย ถ้าเป็นไอ้มาร์คกะผัวมันกูเอาลงแน่”
แตงกวาบอกเสียงสบาย ๆ แต่คนถูกเอามาเอี่ยวร้องโวยวาย
“ได้ยินนะแตงกวา! นินทาอะไรเค้า!”
“นินทาอะไรไม่มี กูพูดลอย ๆ”
แตงกวาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ มาร์ควางถังน้ำแข็งลงแล้วเดินมานั่งที่เดิมข้าง ๆ สกาย
“มันเผาอะไรกูไปมั่ง”
“ไม่มีอะไร แต่มึงพลาดช็อตเด็ดว่ะ”
“อะไรวะ ๆ กูพลาดอะไร”
“ไปขอยูดู”
เมื่อสกายบอกคนหัวสีก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่เพื่อนหน้าหล่อทันที
“อะไรวะยู ไหนเอามาดูมั่ง”
“500”
“ลดให้กูหน่อยคนกันเอง”
“499 สุด ๆ แล้วนะกูไม่ได้กำไรเลยนะมาร์ค”
“ถรุ้ยยยยยย ซึ้งใจมากเพื่อน”
“จะดูไม่ดู”
“ดู! เอาไปไอ้งก!”
มาร์คกระฟัดกระเฟียดแล้วควักแบงค์ 500 ออกมาวางตรงหน้า ยูยิ้มหล่อเก็บเงินใส่กระเป๋าแล้วยื่นคลิปวีดีโอให้อีกคนดู ผมคิดว่าพวกเขาพูดเล่นกันไม่คิดว่าจะเล่นจริงจ่ายจริง
“เดี๋ยวยูมันก็เอาไปใส่ในกระปุกส่วนกลาง”
บีสท์กระซิบบอก
“อ้อ”
“เชรดดดดดดดดดดดดดดดดดด ขออีกรอบได้ป่ะจะเอาไปลงเฟส”
“พอเลยไอ้มาร์คไปทำกับผัวมึงไป”
บีสท์โบกมือไล่ คนถูกไล่ทำหน้าเหม็นเบื่อคืนโทรศัพท์ให้ยูแล้วรับแก้วเหล้าจากเปามากระดกอึกใหญ่
“กูโสด”
“ห่าเลิกกันอีกละ วันละสองร้อยรอบ”
เชนส่ายหน้าเบื่อ บีสท์ทำหน้าประมาณว่าไม่ต้องสนใจแล้วทุกคนก็ชนแก้วกันเปลี่ยนเรื่องคุย มาร์คเองก็ไม่ได้มีท่าทีอยากเล่าหรือเศร้าสักนิดยังเฮฮาบ้าบอไปตามประสาแต่ก็เป็นไปตามที่ผมคิดนะว่าเขาไม่น่ามีแฟนเป็นผู้หญิง
“กินเยอะไปแล้ว”
บีสท์กระซิบบอก ผมที่กำลังจะยกเหล้าเข้าปากชะงักวางแก้วลงทันที ตอนนี้พวกที่เหลืออยู่มีแค่พวกผู้ชาย พวกผู้หญิงเข้าบ้านไปตั้งแต่สี่ทุ่ม มาร์ค เชน สกายคุยเรื่องผลฟุตบอลเมื่อวันก่อนกันอยู่ เปากับยูคุยกันเรื่องรถมีบีสท์ออกความเห็นบ้างผมก็นั่งฟังคนโน้นทีคนนี้ทีเริ่มกึ่มแล้วเหมือนกัน
“พรุ่งนี้พวกมึงออกไปไหนกันป่ะ”
ยูถามเพื่อนรอบวง เมื่อทุกคนส่ายหน้าเขาจึงพูดต่อ
“เล่นบาสกัน”
“เอาดิเมื่ออาทิตย์ที่แล้วไอ้กายเสือกสอบปิดบล็อกอดเล่นเลย”
“เล่น ๆ ซันเล่นบาสกัน”
พอถูกชวนผมก็ยิ้มส่ายหัว
“ขอนั่งดูเฉย ๆ ได้ป่ะ กูกากมาก”
“พวกกูเล่นกันขำ ๆ ไม่ได้จะไปคัดทีมชาติไอ้ห่า”
สกายผลักหัวผมเกือบหน้าคว่ำ ผมว่ามันเริ่มเมาแล้วล่ะ สนิทกันเชียวแหม่
“รีบกลับรึเปล่า”
ยูถาม ผมส่ายหัวอีกรอบ
“ไม่รีบหรอกแต่กูไม่ค่อยชอบเล่นกีฬาเท่าไหร่ชอบนั่งดูเฉย ๆ มากกว่า”
“ขี้เกียจจนตัวเป็นขน”
บีสท์ว่าผม ผมเลยชูแขนไปตรงหน้ามัน
“ไม่มีขน ไม่ขี้เกียจ”
“มึงนี่มัน”
เขายิ้มส่ายหัวจิ้มหน้าผากผม ผมเชิดหน้าด้วยความรู้สึกชนะ จนพวกเพื่อนเขาแกล้งไอเสียงประหลาดกันนั่นแหละผมถึงกลับเข้าสู่วงสนทนาอีกครั้ง
“จีบกันได้ตลอดจริง ๆ พวกมึง”
เปาบ่นเนิบ ๆ ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
“จีบเจิบอะไรเล่าพวกมึงนี่”
ผมเฉไฉและเป็นอีกครั้งที่โดนสกายผลักหัว โอ่ยคราวนี้มันผลักแรงมึนเลย
“สลิดจริงมึง ไม่ใช่ไอ้มาร์คไม่ต้องตอแหล”
“อ่าวไอ้สัดกายทำไมกูโดน”
มาร์คขว้างถั่วใส่เพื่อนโดนตรงกลางหน้าผากพอดีเป๊ะ แปะมือกับเปาดีใจกันยกใหญ่
“เก่งมากน้องมาร์ค ป๋าให้ค่าขว้าง 100”
ว่าแล้วป๋าเปาเขาก็ควักแบงค์ 100 ออกมาส่งให้เพื่อน มาร์คกระดี๊กระด๊าขยับตัวมาพนมมือไหว้ที่หัวของเปา
“กราบแทบเท้าครับป๋า”
“ไอ้สัดนี่หัวกู!!!”
“อ่าวโทษ ๆ กูเมา”
มาร์คยิ้มแผล่ เปาชี้หน้าส่งเสียงจิ๊จ๊ะก่อนจะส่งเงินให้ ผมและคนอื่น ๆ หัวเราะ ผมรู้อีกอย่างหนึ่งว่าจริง ๆ แล้วคนที่เงียบที่สุดไม่ใช่เปา รายนั้นแค่ง่วงเฉย ๆ เงียบจริงน่าจะเป็นยูที่มักจะยิ้มหล่อฟังเพื่อน ๆ แย่งกันพูด รองมาก็บีสท์ส่วนพวกที่เหลือผมอยากจะเอาน้ำมะนาวให้กินกลัวตื่นมาแล้วเสียงแหบ
“ป่ะ”
บีสท์สะกิดแล้วบุ้ยหน้าไปทางบ้าน
“คุยเสร็จแล้วหรอ”
“อือ”
“โอเค”
ผมลุกขึ้นตามเขา พวกที่เหลือเลิกคิ้ว
“ไปละ?”
เชนถาม ผมกับบีสท์พยักหน้า
“อือ ตาปรือละมึงไม่เห็นกันหรอ”
เขาหันหน้ามาหาผม อะไรใครง่วงไม่ใช่ผมนะ
“ไม่ได้ง่วง”
“อย่าดื้อ”
“ไม่ได้ดื้อ!”
“ไหนว่าเมาแล้วง่วงทำไมดื้อด้วย”
“เอ๊ะก็ไม่ได้เมาแล้วก็ไม่ได้ดื้อด้วย”
“ฮะ...แฮ่มมมมมมมมมมมมมมม”
เสียงจากในวงเหล้าที่ไม่รู้ว่าเสียงใครดังขัดขึ้นมา พอหันไปมองทั้งวงก็มองผมกับบีสท์อยู่
“ท่าจะลูกดกนะมึงว่าป่ะ”
“เห็นด้วย”
“กูรู้สึกเป็นส่วนเกินเลย”
“เป็นส่วนเกินในชีวิตเธอที่เธอไม่ต้องการ~”
“อย่าร้องเลยไม่สวยเลยนะคนดี~”
แล้วพวกเขาก็หันไปคุยกันเอง ผมกับบีสท์หันมองหน้ากันแล้วขำ เขาหันไปชูนิ้วกลางใส่รอบวงแล้วพาผมเดินออกมา ได้ยินเสียงสกายตะโกนล้อว่าอันแค่นั้นหรอเล็กจังด้วย แล้วพวกที่เหลือก็หัวเราะกันครืน
“พวกห่า”
“แต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีใช่ไหมล่ะ”
ผมยิ้มถาม มองใบหน้าคมที่ขึ้นสีเล็กน้อยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ บีสท์หันหลังมองกลับไปที่เพื่อน ๆ แล้วหันมาหาผม
“แน่นอนอยู่แล้ว”
แต่ไม่ต้องยิ้มละมุนขนาดนี้ก็ได้ ใจผมสั่น ไอ้บ้าเอ๊ย!
พอดูรวมๆ แล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน
ไม่ต้องมาเขิน ฉันพูดจริงๆ
เธอมีเสน่ห์มากมาย จะน่ารักไปไหน
อยากจะได้แอบอิง ยิ่งดูยิ่งมีเสน่ห์
คนมีสเน่ห์ – ป้าง นครินทร์ กิ่งศักดิ์
Tbc.
Talk. ดูรวม ๆ แล้วมีสเน่ห์เหลื๊อเกินนนนนนนนน ความป่วงของผองเพื่อนยังมีมาอีกเรื่อย ๆ นะขา เอ่าใครทีมใครกันบ้าง 5555555 เราทีมพิสกายยยยยยยยย
-
มีความน่ารัก ละมุนละไม
ชอบบบบ เป็นกลุ่มเพื่อนดี เพื่อนแท้
ชง เชียร์ บีสท์ ซัน กันหมด
แสดงว่าบีสท์ แอบสนใจซันมานานแล้ว
อยากอ่านพาร์ทบีสท์ บ้าง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
น่ารักค่ะ ชอบบีสท์มาก พ่อพระเอก
-
เขาจีบกันได้ละมุมมากกก~~ :-[
-
ตัวร้าย
08
ผมตื่นมาในเช้าวันเสาร์อีกฝั่งของเตียงมีบีสท์นอนอยู่ เมื่อคืนผมนั่งตาปรือดูเขาทำงาน มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต บ้าไม่บ้าแค่เขาทากาวผมยังมองว่ามันเท่โคตร ๆ เลยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปหรอกกลัวเขาเสียสมาธิจนเกือบ ๆ ตีห้าเขาก็ไล่ผมให้มานอนก่อนเลยไม่รู้ว่าอีกคนได้นอนตอนกี่โมง เหลือบมองนาฬิกาตรงผนัง เพิ่งจะแปดโมงกว่าจะมีใครตื่นหรือยังนะ
ผมลุกจากเตียงพยายามทำเสียงให้เบาที่สุดค่อย ๆ ย่องเข้าห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัวเสร็จก็ออกมา อ้อบีสท์บอกว่าเสื้อผ้าให้หยิบใช้ได้ตามสบายแต่ผมก็ยังเกรงใจมันอยู่ดีเลยอาบน้ำและใส่เสื้อผ้าตัวเดิมของสกายเดินออกมายังเห็นเจ้าของห้องหลับอยู่จึงเดินเลี่ยงไปที่ระเบียงสวน ช่วงเวลาเกือบสายแบบนี้แดดแรงใช้ได้ผมเห็นรักกับยมวิ่งเล่นกันอยู่ที่สนามหญ้ากับผู้ชายหน้าง่วงตลอดเวลา เปาสังเกตเห็นผมเขาจึงโบกมือทักทาย พอผมโบกกลับเขาก็ชี้ชวนให้ลงไปนั่งเล่นด้วยกัน
“ตื่นเช้านะ”
ผมทักเขาแล้วรับแรงปะทะจากหมาฮัสกี้ตัวโต ยมเดินมาวนเวียนตรงผมดม ๆ อยู่สักครู่ก็ส่ายหางให้ หมาบ้านนี้เชื่องกับคนแปลกหน้าเกินไปหรือเปล่า
“จะเก้าโมงแล้วมึง”
เปาตอบพลางลูบขนยมก่อนจะโยนบอลลูกเล็กในมือไปข้างหน้า เท่านั้นแหละหมาใหญ่สองตัวก็วิ่งจู๊ดไปเก็บ
“ตอนกูจะเข้านอนกูยังเห็นวงพวกมึงยังไม่เลิกเลย”
“มึงนอนตอนกี่โมง”
เขาเลิกคิ้วถาม
“ราว ๆ ตีห้า”
“โอ้...เพื่อนกูใช้ได้ ๆ เกือบสว่างแล้วมึงลุกไหวด้วย?”
เขาแสร้งทำหน้าตกใจ ยังไม่สนิทกันถึงขั้นตบหัวผมเลยได้แต่ชูนิ้วกลางส่งไปพร้อมกับคำด่าแบบไม่มีเสียง เขาหัวเราะหึหึแล้วมองไปที่หมาสองตัวที่วิ่งหน้าตั้งคาบลูกบอลกลับมา
“จริง ๆ แล้วกูยังไม่ได้นอน”
เขาตอบความจริงที่ผมค่อนข้างตกใจ
“ฮะ????”
“อือ ไม่มีอารมณ์”
“คือ? ไม่มีอารมณ์อะไร นอน?”
พอเขาพยักหน้าผมแทบกุมขมับ กับการนอนมึงต้องใช้อารมณ์ไหม ไอ้นี่ท่าจะบ้า
“เวลามึงจะทำอะไรสักอย่างนี่ต้องใช้อารมณ์หมดเลยรึไง”
“ถูก”
“ปวดหัวกับมึงจัง”
“มึงหลอกง่ายอย่างที่บีสท์มันว่าเลย ไม่แปลกใจ ๆ ทำไมถึงตามมันกลับบ้านมาแบบนี้”
“อ่าวไอ้นี่ มึงหลอกกูหรอ”
เขาเอามือทาบอกเบิกตามองผม
“เพิ่งรู้รึ”
“กวนตีนจริง ๆ”
“หึหึ ก็แกล้งมึงสนุกดีเหมือนไอ้มาร์ค รายนั้นก็ซื่อจนเกือบโง่แต่เรื่องผู้ชายนี่แร๊ดแรด”
“ก็ไปว่าเพื่อน”
“อยู่ไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวมึงก็รู้”
เขายื่นบอลให้รักกับยมเล่นกันเองแล้วชี้ไปใต้ต้นไม้เพราะตอนนี้แดดเริ่มแรงจนแสบผิวแล้ว ผมเดินตามเปามานั่งจุ้มปุ๊กบนพื้นหญ้าอีกเช่นเคยแอบรู้สึกผิดนิดหน่อยเพราะมันเป็นเสื้อผ้าของสกายแต่เปาบอกว่ายิ่งเป็นเสื้อผ้าสกายยิ่งไม่ต้องเกรงใจขี้ราดไว้เลยยังได้
“มึงเรียนคณะอะไรหรอ”
พอเห็นว่าคนชวนมานั่งเงียบผมเลยเป็นฝ่ายชวนเขาคุยก่อน
“เหมือนบีสท์กับเจน”
“ว่าละสไตล์มึงนี่เด็กถาปัตย์ฯแท้ ๆ เลย”
“ยังไง ขี้เหล้า?”
“ไอ้บ้า บอกไม่ถูกว่ะแต่เห็นแล้วรู้สึกได้ว่ามึงมีความเป็นตัวของตัวเองสูงมาก”
จนเข้าใกล้คำว่าบ้า ผมเก็บท้ายความคิดไว้ในใจ เขาพยักหน้าเนิบนาบแล้วอ้าปากหาว
“จริง ๆ กูชอบวาดรูป”
“แล้วทำไมไม่เรียนพวกจิตรกรรม ศิลปกรรมล่ะ”
“ง่าย ๆ ก็ตามเพื่อน ขี้เกียจอยู่ในเมืองแบบไอ้บีสท์เลยเลือกตามเจน แต่พอได้เรียนแล้วกูก็ชอบนะได้คิดอะไรที่เป็นตัวของตัวเองดีถึงแม้บางทีอาจารย์จะไม่ค่อยเข้าใจจินตนาการของกูก็เถอะ”
ผมฟังที่เขาเล่าคงไม่ใช่แค่อาจารย์หรอกที่ไม่เข้าใจจินตนาการมัน ดูจากสภาพแล้วคนอื่นก็คงไม่เข้าใจ
“เรียนเอกเดียวกับเจนเลยป่ะ”
“คนละเอก จริง ๆ มหาลัยกู พวกกูอยู่กันเยอะสุดเลยนะ กู เจน ยู เชน สกาย”
“อือ เห็นยูกับเชนใส่ช็อปอยู่ สกายเรียนคณะอะไรอ่ะ”
“ให้ทาย”
เขาทำหน้าประมาณว่าทายยังไงมึงก็ไม่ถูกหรอก ผมเลยเลือกคณะที่ดูจะตรงข้ามกับสกายแบบสุด ๆ ไป
“หมอ”
เปาทำหน้าไม่อยากเชื่อใส่ผม ทำไม? หรือว่ามัน
“ถูก กูไม่คิดเลยนะว่ามึงจะตอบได้”
เออเข้าใจเลยเพราะหน้าเขาดูเหลือเชื่อมากเมื่อผมตอบไป ก็ตกใจจริง ๆ นะ แต่สมัยนี้หมอลุคแบดบอยโหด ๆ ก็มีถมเถไป
“ถูกก็เพราะมึงนั่นแหละ”
“กูทำไม”
“ก็มึงทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องแบบกูตอบไม่ได้แน่ ๆ กูเลยมั่วในสิ่งที่ดูตรงข้ามกับสกายแบบสุด ๆ ตอนแรกกูจะตอบอักษรแล้วนะแต่หมอมันผุดมาในหัวก่อน”
เขาหัวเราะแล้วตบไหล่ผมไม่เบานัก
“เออกูพลาดจริง ๆ ว่าแต่มึงเถอะเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมว่าเจอกับพ่อพวกกูได้ยังไง”
“บีสท์น่ะเหรอ”
“อือ”
“ด้วยความสัตย์จริงเลยนะ กูรู้จักมันมาวันนี้วันที่สาม”
เปาชะงักไปก่อนจะค่อย ๆ เผยรอยยิ้มออกมามันเหมือนกับรอยยิ้มที่พวกบีสท์ชอบยิ้มให้กันซึ่งผมก็อธิบายมาเป็นคำพูดไม่ได้รู้แค่ว่ามันไม่ได้ไปในทางที่ไม่ดีก็แค่นั้น
“ไวไฟนะมึงแปลว่าหนีตามกันตั้งแต่วันแรกเลยสิงั้น”
“ไอ้ห่ามึงนี่นะ..แต่ก็จริงแหละ กูยังงงเลยนะว่าตอนนั้นเดินตามมันมาได้ยังไง แต่ถ้าวันนั้นปฏิเสธไปกูคงเสียใจมาก ๆ เลย”
“ทำไม”
“บีสท์เข้ามาในตอนที่กูมีปัญหา จริง ๆ กูก็มีปัญหาตลอดแหละชีวิตกูไม่ได้ดีนักหรอก พอตามเขามานอกจากเขาจะดีกับกูแล้วยังได้เจอพวกมึงที่ดีกับกูมาก ๆ ด้วย มากจนกูแปลกใจเพราะพวกมึงดูมีพื้นที่ของพวกมึงเองมาก ดูหวงพื้นที่ตรงนี้กันอ่ะเข้าใจกูใช่ไหม”
เปาพยักหน้า ส่ายตาเขาทอดมองไปที่บ้าน
“ก็หวงนั่นแหละ แต่ถ้ามึงเป็นคนที่เพื่อนกูเต็มใจพาเข้ามาพวกกูก็เต็มใจยอมรับ เมื่อวานที่เจอมึงก็แปลกใจอยู่นะยิ่งได้ยินมึงบอกเหตุผลก็ยิ่งแปลกใจ เพื่อนสนิทก็ไม่ใช่มึงรู้ไหมว่าคนแบบไอ้บีสท์น่ะมันทิ้งมึงไว้ข้างถนนก็ได้นะเพราะถ้าจะพูดถึงความหวงพื้นที่ส่วนตัว มันนั่นแหละที่สุดแล้วแต่นี่มันกลับพามึงกลับมา เข้ามาในโลกของมันด้วยความเต็มใจ มึงคิดว่ายังไงล่ะ”
“บีสท์ใจดีออกนะคงไม่ทิ้งไว้ข้างถนนหรอก”
ผมแย้งแต่เปาหัวเราะหึแล้วส่ายหน้า
“น้อยไปสิ ไม่เคยได้ยินข่าวมันที่มหาลัยรึไง”
“ที่ว่าชอบทำตัวไม่เอาใครน่ะหรอ ลึกลับแล้วก็พร้อมจะมีเรื่องตลอดเวลา”
“อือ มันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นทั้งหมดหรอก ทำตัวไม่เอาใครน่ะเรื่องจริงมันเป็นพวกยึดติด เฮ้อ...พวกกูก็เป็นกันหมดแหละที่คณะกูก็ไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทเท่าไหร่แต่ต่างคนก็ต่างความคิดที่กูกับบีสท์เป็นแบบนี้เพราะกูสองคนคิดเหมือนกันแค่ว่ามีแค่พวกเราก็พอแล้วแต่กูก็ไม่คิดจะไปบังคับพวกที่เหลือให้คิดแบบกูหรอก พวกมันก็รู้ทุกคนต่างก็มีชีวิตของตัวเองมีสังคมของตัวเองแต่สุดท้ายแล้วทุกคนจะรู้...ว่ายังไงก็ต้องกลับมาที่บ้านหลังนี้”
“พวกมึงดูรักกันมากนะ”
ผมฟังที่เขาเล่ามาแล้วรู้สึกถึงสายใยที่แน่นแฟ้นของพวกเขาได้เลย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ติดอยู่ในใจ เวลาที่พวกเขาพูดถึงกันมันมีความสุขนะแต่เสี้ยวหนึ่งของแววตาพวกเขาที่แสดงออกมามันคือความเศร้าและนั่นมันอาจเป็นเหตุผลที่พวกเขารักกันมากขนาดนี้
“อือรักกันมากเลยล่ะ”
เสียงที่สามดังขึ้นทำผมสะดุ้งโหยง เงยหน้าไปดูบนต้นไม้เห็นสกายนั่งห้อยขาอยู่หัวใจแทบวาย เขามาอยู่บนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“ตกใจหมด มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
คนถูกถามไม่ตอบผม เขาปีนลงมาจากต้นไม้แล้วแท็กมือกับเปา
“เห็นไหมกูบอกแล้วว่ามันไม่เห็น”
เปาบอกก่อนจะแบมือ สกายหันมาคาดโทษผมที่มองพวกเขาตาปริบอยู่แล้วควักแบงค์ร้อยยื่นใส่มือเปา
“มึงมันซื่อบื้อ! กูอยู่มาตั้งแต่แรกเลยไอ้ควาย”
สกายด่าผมแล้วผลักหลังหัวผม ไอ้พวกบ้านี่เป็นอะไรกับหัวผมนักนะ สกายชอบผลักหัวส่วนบีสท์ชอบจิ้มหน้าผาก
“แล้วกูจะรู้ไหมว่ามึงจะอยากเป็นพญาวานรปีนต้นไม้เล่นน่ะ”
ผมสวน มันชี้น่าส่งเสียงจิ๊จ๊ะ
“เดี๊ยะ ๆ เถียงกูหรอ ๆ เดี๋ยวผ่าม้ามส่งขายตลาดมืดซะนี่”
“แม่งขี้ขู่ พวกมึงนี่ขี้แกล้งกันจริง ๆ”
“อือ ไอ้เปาขี้ไม่ราดด้วย”
“ไอ้ฟวย มึงก็ขี้หักในแล้วล่ะ”
ผมยิ้มขำส่ายหน้า เถียงกันเป็นเด็ก ๆ เลยพวกนี้
“ว่าแต่มึงเถอะ คิดเรื่องเพื่อนกูไว้ขนาดไหน”
จู่ ๆ สกายก็เปลี่ยนเป็นโหมดจริงจังกะทันหัน เปาเองก็เช่นกันทั้งสองคนมองตรงมาที่ผมอย่างขอคำตอบและต้องตอบด้วยเพราะสายตาของพวกเขาคาดคั้นมาก
“กูเหมือนพวกมึงอยู่อย่างหนึ่งนะ คือกูเป็นคนที่หวงพื้นที่ส่วนตัวแต่กับบีสท์...กูไม่รู้สิมันอาจจะเร็วไปที่จะตัดสินความรู้สึกที่มีให้เพื่อนพวกมึง กูอยากให้เราใช้เวลาด้วยกันนานกว่านี้ กูก็ไม่ได้ใสซื่อขนาดไม่รู้หรอกว่าเพื่อนมึงคิดอะไร”
“แน่สิมึงก็อ่อยเพื่อนกูด้วย”
เปาแทรกขึ้นมาผมถลึงตาใส่ ไม่ต้องตรงขนาดนั้นก็ได้กูรู้ตัว!
“เออ! นั่นแหละ วันที่กูเดินตามหลังบีสท์มาอ่ะ ความรู้สึกกูมันบอกว่าเขาเชื่อใจได้ เขาไม่โกหก แล้วยิ่งพอได้เจอพวกมึงได้เข้ามาอยู่ในโลกของพวกมึงกูก็ยิ่งอยากยึดพื้นที่ตรงนี้ไว้ มันสุขมากกูจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองยิ้มกว้างกินข้าวได้เยอะหัวเราะได้ดังขนาดนี้มันผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว เขาเหมือนคนที่ยื่นมือดึงกูออกมาจากโลกเหี้ย ๆ ของตัวเองเข้ามาเจอกับโลกใบใหม่ ความสุขตรงนี้...กูไม่อยากเสียมันไปเลยกูเห็นแก่ตัวใช่ไหม”
ผมก้มหน้าไม่อยากมองพวกเขา ไม่อยากรับรู้สายตาที่พวกเขามองมา เพราะผมกลัว...
“โด่มึงก็เหมือนกูแหละว้า...ที่ใช้ความรู้สึกตัดสินน่ะ”
ผมเงยหน้ามองคนพูด เปายกมือสองข้างประสานท้ายทอยตัวเองยิ้มพูดหันไปมองสกายเขาก็ทำหน้าครุ่นคิดแล้วก็พยักหน้า
“ถ้าไม่อยากเสียไป ก็ต้องรู้จักรักษา”
สกายพูดขึ้น ผมมองหน้าเขาด้วยความสงสัย เขาถอนหายใจแล้วทิ้งตัวนอนหงายราบไปกับพื้นหญ้า
“เพราะความสุขที่สุขจริง ๆ มันไม่ได้มีกันง่าย ๆ นี่จริงไหมล่ะ กูเข้าใจที่มึงพูดนะแล้วกูก็ค่อนข้างมั่นใจเรื่องมึงสองคนด้วย นะ...เพื่อนกูไม่เคยเข้าหาใครก่อนมึงเองก็ดูไม่เข้าหาใครก่อนเหมือนกัน ถ้ามึงชอบตรงนี้ก็มาสิ พวกกูต้อนรับ ใช่ไหมพวกมึง”
“ใช่!!!!!//ถูก!!!!”
หลายเสียงประสานดังขึ้นด้านหลัง ผมสะดุ้งอีกแล้วหันไปมองก็ใจหายวาบ เพื่อนบีสท์ทุกคนอยู่กันครบเลยยกเว้นบีสท์ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงวางแผนกันไว้ตั้งแต่แรก แสกนคนที่จะเข้ามาหาเพื่อนตัวเองสินะ
“แพรวไม่รู้หรอกนะว่าซันเจออะไรมาบ้างแต่ถ้าที่นี่มันทำให้ซันมีความสุขก็มาได้ตลอดนะ”
“ใช่ ๆ พวกเรายินดีต้อนรับนะ”
ยูยิ้มใจดีส่งมาให้ พวกเขาทุกคนมองมาที่ผมแล้วยิ้มให้มันทำให้ผมตื้นตันใจมากจนเก็บน้ำตาไว้ไม่อยู่ พวกเขาใจดีมาก มากจริง ๆ
“ขะ...ขอบคุณนะ...ทุกคน”
ผมพยายามกลั้นน้ำตาไว้แต่พอได้ยินเสียงอีกคนเท่านั้นแหละ ต่อมน้ำตาแตกทันที
“แกล้งอะไรซัน”
บีสท์เดินหน้าตื่นเข้ามาหา พอเห็นว่าผมน้ำตาไหลก็ตกใจใหญ่
“เป็นอะไรร้องไห้ทำไม”
ผมส่ายหน้ายิ้มให้เขาทั้งน้ำตา
“ดี..ใจ”
“หืม? มีอะไรกัน ใครสักคนเล่าให้กูฟังได้ไหม”
บีสท์ถามทุกคนพร้อมใจกันก้าวถอยหลังเหลือแต่มาร์คที่ยืนยิ้มตาปิดอยู่พอเห็นว่าเหลือตัวเองอยู่กลางวงกับผมกับบีสท์ก็ทำหน้าเหรอหราแล้วด่าเพื่อน ๆ
“ไอ้พวกสั๊ด โยนขี้ให้กูทำไม๊”
“มาร์คเล่าให้กูฟังหน่อย มึงก็ไม่ร้องสิถ้าดีใจก็ยิ้มแต่ไม่ต้องร้องไห้กูตกใจหมดตื่นมาไม่เห็นมึงไม่เท่าไหร่พอชะโงกดูตรงระเบียงเห็นตีวงล้อมกันอยู่ก็ตกใจรีบวิ่งลงมาเนี่ย”
บีสท์บอกผมมือก็เช็ดน้ำตาให้ผมไปด้วย ก็ไม่ได้อยากร้องเสียหน่อยเพราะเสียงเขาที่ดูเป็นห่วงนั่นแหละน้ำตาผมไหลไม่หยุดเลยเห็นไหม
“จริง ๆ ก็ไม่มีอะไรนะ เล่าเรื่องพวกเราให้ฟังนิดหน่อยแล้วก็ถามความรู้สึกของซันที่มีกับมึง รับน้องน่ะ ๆ เข้าใจป่ะตอนไอ้โฟล์คก็ทำจำไม่ได้หรือไง แรงกว่านี้ด้วยแทบต่อยกันเลย”
“มาร์คพูดถูกไหม”
เขาหันมาถามผม พอผมพยักหน้าให้เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกมือใหญ่โยกหัวผมเหมือนผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก
“แล้วไง ผ่านป่ะ”
เขาหันไปถามเพื่อน ๆ เขา ทุกคนยกมือทำท่าโอเคแล้วพวกเขาก็หัวเราะให้กัน ผมเองก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย เป็นพวกเพื่อนที่น่ารักจริง ๆ
“ซันร้องไห้ได้น่าโอ๋มากเลยอ่ะ”
นาฟพูดขึ้นขณะที่พวกเราพากันเดินกลับเข้าในบ้าน หลายคนพยักหน้าเห็นด้วย ผมไม่รู้หรอกว่ามันน่าโอ๋ไหมเพราะปกติก็ร้องไห้อยู่คนเดียวตลอด ไม่มีใครคอยปลอบมานานแล้ว
“เออ เห็นแล้วกูอยากแกล้งมันให้ร้องหนักกว่านี้อีก”
สกายบอกเลยโดนแพรวถองใส่กุมท้องร้องโอดโอยตัวงอเป็นกุ้งแถมยังส่งเสียงร้องขอความเห็นใจจากคนทำอีกแน่ะ
“โอยเจ็บมากเลยเดินไม่ไหวแล้ว อุ้มหน่อยสิครับ”
“เดินไม่ไหวก็คลานเข้าบ้านนะคะสกาย สมน้ำหน้าไอ้ควายโบ้!”
นอกจากจะไม่ได้รับความเห็นใจแล้วยังโดนด่าซ้ำมาอีกต่างหาก ทุกคนหัวเราะเยาะสกายแล้วพากันกอดคอเดินเข้าบ้านปล่อยให้คนเรียกร้องความสนใจคอตกอยู่คนเดียว แต่ก็ครู่เดียวเท่านั้นแหละเขาก็กลับร่างเป็นสกายคนเดิม เขายืดตัวขึ้นลูบท้องตัวเองนิดหน่อยแล้วยิ้มส่ายหัว
“อ้อสรุปแสดง”
ผมถามตรงนี้มีผมบีสท์นาฟแล้วก็ยูยืนรอเขาอยู่
“แสดงสิซันมันชอบตอแหลอ้อนแพรวตลอดแหละ”
นาฟเท้าสะเอวบอกผมแขนอีกข้างก็พยายามพาดไหล่ยูเห็นแล้วตลกเพราะเธอต้องเขย่งจนเกือบสุดปลายเท้า ยูเหมือนจะรู้ตัวเลยย่อตัวให้เสมอกับเพื่อน
“เห็นแล้วสงสาร”
“ทำดีมากเพื่อนยู”
นาฟลูบหัวยูเหมือนลูบหัวรักยม
“แต่เค้าเมื่อยนะ”
“วู้ก็กางขาเซ่”
“อ้อ เค ๆ”
ยูทำตามที่นาฟสั่ง บีสท์ส่ายหัวยิ้มอ่อนใจกับเพื่อนตัวเอง ผมก็ยิ้มขำพวกเขามีแต่สกายนี่แหละ
“แล้วมึงจะบ้าจี้ตามไอ้นาฟที่ไม่เจียมความสูงตัวเองทำไมวะยู”
“ไม่เสือกนะคะสกาย”
นาฟหันมายิ้มหวานใส่เพื่อน สกายหัวเราะยกมือเกาหัว
“โอเคซึ้ง! กูไปเรียกร้องความสนใจแพรวต่อดีกว่า”
ว่าแล้วคนผิวขาวแต่รอยสักพร้อยเต็มตัวก็เดินผิวปากลั้นลาเข้าบ้านไป พวกที่เหลือมองกันแล้วส่ายหัว
“เดี๋ยวก็โดนมันด่าอีก”
“ก็ของชอบมันนี่ ไม่โดนแพรวด่าซักวันมันกินข้าวไม่ลง”
ประโยคแรกเป็นของนาฟประโยคถัดมาเป็นของยู
“ถ้าไม่รู้ว่าแพรวมีแฟนแล้วนี่คิดว่าสกายจีบแพรวอยู่นะ”
ผมหลุดปากพูดออกไป พวกที่เหลือพอฟังก็หัวเราะหึ
“โฟล์คมันแค่คนมาทีหลัง”
นาฟตอบเสียงสบาย ๆ แต่เพิ่มความสงสัยของผมได้มาก บีสท์ส่ายหัวแล้วจิ้มหน้าผากผมอย่างที่เขาชอบทำ
“อยู่ ๆ ไปเดี๋ยวก็รู้ เรื่องแบบนี้มันอธิบายยาก”
นาฟกับยูพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่ยูจะพูดขึ้น
“ไม่มีอะไรไม่ดีหรอก แค่เป็นเรื่องความสัมพันธ์ที่ไม่มีวันตัดขาดเฉย ๆ”
ครับ เฉยมาก ทำให้อยากรู้แล้วก็จากไปกันเฉยเลยนะพวกนี้! ตอนแรกว่าจะไม่เสือกแต่พูดซะอยากเสือกแล้วเนี่ย มอมเหล้าบีสท์แล้วถามดีไหมหรือต้องทำอย่างไรดี ผมได้แต่มองพวกเขาเดินหัวเราะเข้าบ้านแล้วยืนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่อย่างนั้น ฝากไว้ก่อนเถอะ
“นี่”
ผมเอื้อมมือไปสะกิดบีสท์ที่นั่งทำงานของตัวเองอยู่บนพื้นพรมในห้อง ผมนอนเล่นอยู่บนโซฟาหลังจากที่กินข้าวเช้ากันเสร็จแล้วแต่ละคนก็แยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวตามอัธยาศัยนัดกันอีกทีตอนห้าโมงเย็นเพื่อไปเล่นบาส อืมพูดไปพูดมาเหมือนมาเข้าค่ายเลย เปากับเชนไปนอนต่อ พวกผู้หญิงไปว่ายน้ำกันที่สระในร่ม ผมบอกไปหรือยังว่าบ้านนี้เขามีสระว่ายน้ำสองที่ ที่แรกคือหลังบ้านเมื่อวานที่พวกเราปาร์ตี้กันส่วนอีกที่เป็นสระในร่มที่บ้านพวกผู้หญิงเขานั่นแหละ ยูอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องกระจกเขาชวนผมไปด้วยแต่มีเรื่องอยากคุยกับบีสท์เลยบอกว่าอีกครู่ใหญ่จะตามไปเห็นอย่างนี้ผมก็ชอบอ่านหนังสือนะ ส่วนมาร์คกับสกายพากันออกไปข้างนอก
“ว่า?”
“นี่เราจีบกันอยู่ใช่ป่ะ”
เขาดูตกใจนิดหน่อยที่อยู่ ๆ ผมก็ถามแบบขวานผ่าซากขึ้นมาสักครู่บีสท์ก็ขำ คิดว่าผมจะถามเรื่องสกายกับแพรวกันล่ะสิ เสียใจด้วยผมไม่ขี้เสือกขนาดนั้น แค่จะคอยจับสังเกตไปเรื่อย ๆ ก็พอ
“ยังต้องพูดอีก?”
เขาถามโดยไม่หันกลับมามองผม แผ่นหลังกว้างที่ผมมองอยู่สงบนิ่งแต่ผมเห็นว่าหูเขาแดงล่ะ เอาจริงผมก็เขินนะที่ถามแบบนี้แต่ถ้าไม่ถามมันก็คาใจใช่ไหมล่ะเวลาทำอะไรมันก็จะครึ่ง ๆ กลาง ๆ ไม่ดีหรอกสู้ถามไปเลยทำอะไรให้ชัดเจนไปเลยดีกว่า
“อือ เร็วดิถามก็ตอบ”
“ไอ้มึนเอ๊ย”
“บีสท์~~~~~~~ ตอบดิตอบบบบบ”
ผมดิ้นงอแงอยู่บนโซฟาได้ยินเสียงเขาหัวเราะ
“อือจีบ ยอมให้จีบไหม”
“ยอมดิ”
“ทำไมง่ายจังวะ”
เขาหัวเราะเสียงดังหันหลังกลับมาหาผม อย่างที่คิดไว้เลยหน้าเขาแดงด้วย
“ชีวิตคนเรามันสั้นอะไรทำแล้วมีความสุขกูก็ไม่อยากรอเวลา”
เขายิ้มมุมปาก เอื้อมมือมาจิ้มหน้าผากผม ลุคโคตรแบดบอยเลยแต่ผมใจสั่นมาก
“หน้าแดงมากนะรู้ตัวป่ะ”
เขาบอกผมเลยสวนกลับโดยการฟาดหมอนไปที่แขนเขา
“ไปส่องกระจกดูหน้าตัวเองด้วยเถอะ! แดงลามไปถึงคอเล่า!!”
“หึหึ เคลียร์ยัง?”
“อือ”
“งั้นกูทำงานต่อแล้วนะ”
“อื้อ ขอไปอ่านหนังสือกับยูนะ”
“ไปสิ”
ผมลุกขึ้นก้าวตรงไปที่ประตูก่อนจะออกไปก็รีบพูดประโยคหนึ่งกับเขาอย่างเร็วแล้ววิ่งปรู๊ดออกมาเลย โคตรเขินเลยให้ตายสิทำไปได้ไงวะเรา
ถ้าเกิดอะไรขึ้น you can hold me, keep me strong
ไม่ว่าพายุจะหนัก ถึงอยากให้เธอรู้ว่าคน ๆ นี้มันรัก
และอยากให้เธอนั้นเดินคู่จนถึงดวงดาวลืมเรื่องราวที่เคยเจ็บ
Baby I’m so in love with you. Cause you’re a thug baby.
I’m in love with a bad boy.
Love Song – Day Titanium
tbc
talk. ยังยืนยันคำเดิมว่าสกายเป็นของเรานะทุกคนนนน ฮี่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ส่วนคู่หลักนั้น คันยุบยิบในใจ หมั่นละเกินนนนน I'm in love with a bad boyyyyyyyyyyyyy.
-
โอ๊ย......อ่านแล้วดีต่อหัวจายยยยย :o8: :-[ :impress2:
เขาบอกจีบกันด้วย ต่างคนต่างเขินจนหน้าแดงทั้งคู่ :ling1:
"I’m in love with a bad boy."
เพื่อนกลุ่มนี้รักกันดีมาก สุดยอด
พร้อมใจสแกนคนที่เข้ามาใหม่
แต่คนที่ยึดติด หวงพื้นที่สุดๆอย่างบีสท์
แถมเป็นคนที่ร้ายๆจนขึ้นชื่อ
เป็นคนพามาเอง ก็เชื่อใจได้อยู่แล้ว
ชอบที่สกายบอกซัน
“ถ้าไม่อยากเสียไป ก็ต้องรู้จักรักษา”
“เพราะความสุขที่สุขจริง ๆ มันไม่ได้มีกันง่าย ๆ"
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้หวานกันมาก
ต่างคนก็ต่างรู้ว่ามันพิเศษ
เพื่อนๆก็เชียร์จริงจัง น่ารักหมดเลยค่ะ
-
มดสิบรังก็มา~ :hao7:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
คุยกันตรงๆ บอกกันตรงๆ ไม่มีอ้อมค้อม o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
จีบกันซื่อ ๆ
-
โอ้ยยยย มดกัดๆๆๆ
-
เขินนนน :-[ :-[ :-[
-
ตัวร้าย
09
“จีบกูแล้วจีบให้ติดด้วยไม่งั้นกูจะเป็นฝ่ายจีบมึงเอง อืม ๆ ใช้ได้ ๆ”
“โถ่ยู~ ล้อกูมาเกือบชั่วโมงแล้วนะพอเถอะ กราบแล้ว”
ผมพนมมือไว้ยูงก ๆ คนตรงข้ามก็ยิ้มล้ออยู่นั่น แล้วก็พูดประโยคนี้มาร่วมชั่วโมงแล้วด้วย จะอะไรเสียอีกล่ะ ก็เขาดันมาได้ยินที่ผมพูดกับบีสท์ก่อนจะวิ่งหนีออกมาน่ะสิ ตอนปิดประตูวิ่งออกมานี่เข่าอ่อนเลยที่เห็นยูยืนนิ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าวและแน่นอนผมตะเบ็งเสียงพูดไปเสียขนาดนั้นไม่ได้ยินก็ไม่รู้จะพูดว่ายังไงแล้ว
“แต่ซันก็เขินตลอดไม่ใช่หรอ น่ารักดี”
“ก็ล้อตลอดแบบนี้ไม่เขินก็จะหน้าด้านเกินไปแล้ว”
“โอเคไม่แกล้งแล้วก็ได้ ซันอ่านเรื่องนี้ป่ะกูว่าสนุกดี”
ยูยื่นนิยายสืบสวนสอบสวนมาให้ คุยไปคุยมาคอเดียวกันเฉย ผมกับยูชอบอ่านหนังสือแนวเดียวกันและห้องหนังสือบ้านนี้ก็ห้องสมุดขนาดย่อมเลยหนังสือกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นเป็นของยู เปา แตงกวา ยูบอกว่าถ้าคอหนังต้องไปคุยกับเจน แจม เชน
“เห้ย! เล่มนี้มันยังไม่มีขายที่ไทยไม่ใช่หรอ! สุดยอดกูว่าจะสั่งจากเว็บที่สั่งประจำแต่เขายังไม่เปิดพรีเลย”
ยูยิ้มคุณชายส่งมาให้ คน ๆ นี้ท่วงท่าการกระทำเขาดูดีมีสกุลรุนชาติมากเห็นแล้วนึกถึงคิวเพื่อนในคณะเลยแต่รายนั้นเขาตระกูลเก่าแก่ เอ๋แต่พวกยูก็คงไม่หนีไปเท่าไหร่หรอกมั้ง เผลอ ๆ รู้จักกันด้วยซ้ำซานมันเคยบอกว่าพวกไฮโซส่วนมากเขาจะรู้จักกันเป็นกระจุกเอาไว้ทำมาค้าขายกันพูดแบบภาษาชาวบ้านมากเลยเพื่อนผม อืมแต่ก็เข้าใจง่ายดี
“ยกความดีความชอบให้แตงกวากับแจม สองคนนั้นเพิ่งกลับมาจากอเมกาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง ไปงานแฟชั่นอะไรกันสักอย่างเหมาเครื่องสำอางค์มาขายอีกเหมือนเดิมกูเลยสบโอกาสฝากซื้อเลย”
“สุดยอด ขอยืมอ่านนะ”
“เอากลับไปอ่านที่บ้านด้วยก็ได้นะ อ่านจบค่อยเอามาคืน กูอ่านจบแล้ว”
ผมส่ายหัวปฏิเสธ
“ไม่เอาหรอกไว้จะมารบกวนอ่านที่นี่บ่อย ๆ”
“ข้ออ้างหรือเปล่า”
ยูหรี่ตารู้ทัน ผมหัวเราะพลางเปิดหนังสือไปด้วยความตื่นเต้น
“รู้ทันไปอีก”
“ก็นะ จะจีบ..”
“พอเถอะ กูกราบบบบบบบบบ”
ผมรีบพูดขัดเขาเมื่ออีกฝ่ายทำหน้าจะพูดเรื่องเมื่อชั่วโมงที่แล้วขึ้นมาอีกรอบ ยูยกมือขึ้นทั้งสองข้างเป็นสัญญาณยอมแพ้และเราทั้งคู่ก็เข้าสู่โลกส่วนตัวของพวกเรา
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเมเปิ้ลเปิดประตูยื่นหน้าเข้ามา ผมกับยูละสายตาจากหนังสือขึ้นมามองเธอและก็เป็นยูที่เอ่ยปากถาม
“มีอะไรหรือเปล่าเม”
“กินส้มตำกันป่าวจะออกไปซื้อ”
“เอาสิซื้อที่ไหน”
“ร้านส้มตำเมียฝรั่ง”
“ไกลนะไปกันยังไง”
“เดี๋ยวขับรถออกไปกับเจน”
“เดี๋ยวเค้าขับให้ไปจดรายการอาหารแล้วโทรสั่งไว้นะ ซันไปด้วยกันไหม”
“ฮิฮิ ๆ คิดถูกจริง ๆ ที่มาถามแก พี่ยูสุดหล่อน้ำใจงามงั้นเดี๋ยวไปเอากระเป๋าตังค์ก่อนเจอกันที่โรงรถนะ”
เมเปิ้ลกระโดดโลดเต้นวิ่งออกไป ยูยิ้มขำแล้วหันมาเลิกคิ้วใส่ผม
“ว่าไงไปด้วยไหมหรือจะอ่านสือต่อ”
“ไปด้วย ๆ ไปช่วยกันถือท่าทางจะซื้อกันเยอะ”
“อยู่แล้วล่ะ คงโทรไปสั่งไว้ก่อนเจ้าประจำน่ะ ขนาดพวกกูไม่ค่อยกินกัน ได้ลองแล้วยังชอบเลย”
“ต้องโทรไปสั่งเลยหรอ”
“อือร้านไกลอ่ะ คนเยอะด้วยกว่าจะขับไปกว่าจะรอคิวเย็นพอดี ดีนะสาว ๆ เขาสนิทกับป้าเจ้าของร้านเลยโทรสั่งกันได้”
“อาฮะ งั้นเดี๋ยวไปบอกบีสท์ก่อน”
“เค เจอกันข้างล่าง”
ผมกับยูแยกย้ายกัน ผมเดินกลับมาที่ห้องของบีสท์เคาะประตูได้ยินเสียงอนุญาตก็เปิดประตูเข้าไป บีสท์ยังนั่งอยู่ที่เดิมเพิ่มเติมคืองานเขาใกล้จะเสร็จแล้ว สุดยอดไปเลย ผมเดินเข้าไปนั่งยอง ๆ มองเขาและงานของเขา
“ว่า?”
“จะออกไปซื้อส้มตำนะเอาอะไรไหม”
“ไม่ล่ะเดี๋ยวพวกนั้นก็สั่งเผื่อ แล้วไปกับใครบ้าง”
“กู ยู เม เจน”
“อ้อ ฉลาด ๆ ที่มาชวนไอ้ยูกะหาคนขับรถให้ล่ะสิ”
บีสท์กล่าวอย่างรู้ทันเพื่อนของเขา
“เมก็บอกแบบนั้น ถ้าจะเอาอะไรเพิ่มก็โทรมานะ”
“อือมึงจะกินอะไรก็สั่งพวกนั้นเลยนะ”
ผมทำท่าจะลุกยืนแต่บีสท์คว้าแขนไว้ก่อน ผมเลิกคิ้วหันมองเขาที่ยิ้มมองผมอยู่
“ว่า?”
“เปล่ามองหน้าเฉย ๆ”
“บ้าป่าวมองทำไม”
“มองดูกำลังใจ”
ฉ่า!!!!!!
รู้สึกแก้มตัวเองร้อนวูบวาบไอ้บ้านี่พอทำผมเขินมันก็หัวเราะหึหึจิ้มหน้าผากผมอีกดีที่ต่อจากจิ้มหน้าผากมันโยกหัวผมนะ บอกไปหรือยังว่าผมชอบให้บีสท์ทำแบบนี้มันดูอบอุ่นบอกไม่ถูก
“ไอ้บ้า”
“เอ้าคนเขาจีบอยู่”
“โว้ย กูไปเล่า”
“แน่ะ ๆ เขินกลบเกลื่อน”
ปัง!
ผมปิดประตูห้องเขาเสียงดัง เปาที่เพิ่งเดินงัวเงียออกจากห้องสะดุ้งโหยงแอบสมน้ำหน้าเบา ๆ
“จะไปไหน”
มองตามสายตาเขาไปหยุดอยู่ที่มือตัวเองที่ถือโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ก็ร้องอ้อในใจ
“ไปซื้อส้มตำกับพวกเมอ่ะ เอาอะไรไหม”
“เมมันเข้ามาถามแล้ว สั่งไปแล้วใจมาก”
“โอเค งั้นไปนะ”
“อือ”
เปาโบกมือลา ผมเดินลงมาด้านล่างมียูยืนรออยู่แล้วพวกเราอยู่ในชุดอยู่บ้านเสื้อยืดกางเกงบอลเหมือนกันแต่ทำไมคนตรงหน้าผมพระเจ้าถึงได้ลำเอียงให้เขาหล่อแม้กระทั่งตอนหัวฟูแบบนี้ด้วย แล้วดูผมสิสภาพโทรมมากถ้าใครมาเห็นอาจคิดว่าเป็นขอทานก็เป็นได้
“ป่ะ สาว ๆ เดินมาโน่นแล้ว”
เมเปิ้ลกับเจนเดินคู่กันมาเธอทั้งสองคนแต่งตัวเหมือนกับผมและยูนี่แหละคือเสื้อยืดกางเกงขาสั้นที่สำคัญพวกเธอไม่ได้แต่งหน้าด้วย
“นึกว่าจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อน”
ยูถามเลยโดนเจนกลอกตาใส่
“ไปซื้อส้มตำค่ะไม่ได้ไปเดินพารากอนจะสวยทำไม อีกอย่างพวกกูเน้นสวยแบบธรรมชาติ”
“เอาที่สบายใจ”
“ปากดีติดไอ้กายไอ้เปามาล่ะสิ”
เมว่าเข้าให้ ยูยิ้มพยักหน้าว่าใช่ เรื่องโยนขี้มีกันได้ในทุกสังคมครับ
“ซันไม่หลอนนะ”
ปั่ก!
“โอ่ยแรงเยอะเป็นแพรวไปได้”
ยูลูบหลังตัวเองยิ้มบอกเพื่อน เจนชี้หน้าคาดโทษแล้วหันมาหาผม
“ซันรับเราได้ใช่ไหม”
“ได้ครับ”
ผมยิ้มเอาใจ พอสองสาวได้ยินก็ยิ้มกว้างเดินมาคล้องแขนผมคนละข้างแล้วพาผมออกเดินทิ้งยูให้เดินยิ้มตามหลังมา
“ต้องอย่างนี้สิ”
“เขาเรียกว่าอยู่เป็นยูมึงดูซันเป็นตัวอย่างนะ”
“ครับ ๆ”
ผมอมยิ้ม เอาจริงพวกเธอไม่แต่งหน้าก็ไม่ได้แย่อะไรเลยแค่ดูซีด ๆ เฉย ๆ โดยเฉพาะเมเปิ้ลอาหมวยของแท้ขาวซีดเหมือนกินโอโม่เข้าไปทั้งถุง
“ซันรู้ไหมพวกเรามีเหตุผลที่ไปชวนยูนะ”
เจนยื่นหน้ามาบอก เธอกับเมเปิ้ลนั่งอยู่ด้านหลัง ผมหันไปหาพวกเธอ
“บีสท์บอกพวกเมฉลาดที่ชวนยูมา เอามาช่วยถือของกับขับรถให้หรอ”
สองสาวส่ายหน้า
“ก็ไม่ถูกเสียทีเดียว ที่ซันบอกก็ใช่เพราะพี่ยูของพวกเราใช้ง๊ายง่ายไม่เหมือนไอ้พวกนั้น แต่อีกเหตุผลก็คือป้าเจ้าของร้านแกชอบหนังหน้าพี่ยูของพวกเราเจอทีไรทาบทามให้มาเป็นลูกเขยทุกที”
ผมหัวเราะ ก็ไม่แปลกใจหรอก ยูเป็นผู้ชายที่น่าเอามาเป็นลูกเขย ผู้ใหญ่เห็นใคร ๆ ก็คงชอบ
“ให้น้องเขาได้โตเถอะ”
ยูหัวเราะบอกเพื่อน
“แต่น้องเขาน่ารักดีนะยู”
เมเปิ้ลช่วยเชียร์ คนขับรถส่ายหน้า
“เค้ายังไม่อยากโดนข้อหาพรากผู้เยาว์นะ”
“ทำไมหรอลูกป้าเขาอายุยังไม่ 18 หรอเม”
ผมหันไปถามเมบ้าง พอได้ยินผมถามเท่านั้นแหละทุกคนในรถก็หัวเราะเสียงดัง
“โถ่ซัน 18 อะไรล่ะ ลูกป้าแกอายุถึงสี่ขวบหรือยังก็ไม่รู้”
เจนหัวเราะผมจนน้ำตาซึมหางตา โถ่ก็คนไม่รู้นี่นา
“อ่าว ก็ไม่มีใครบอกเราอ่ะ”
“อิอิ ก็ซันเวลาทำหน้างงตลกดี”
“แน่ะชอบแกล้งเราอีกแล้ว”
“รักดอกจึงหยอกเล่นไง ไม่งอนเนอะ”
เจนบอกน้ำเสียงขี้เล่น ผมอมยิ้มแล้วพยักหน้าให้เธอ ราว ๆ ยี่สิบนาทีต่อมาเราก็มาถึงร้านส้มตำเจ้าประจำของบ้านนี้เขา มองเข้าไปในร้านคนเต็มจริง ๆ ด้วย
“เหลือต้มแซ่บอีกอย่างนึงนะหนูเม ต๊ายยยย พ่อคุณทูลหัวของป้าวันนี้มาด้วยหรือลูกดีจริง ๆ เดี๋ยวป้าลดราคาให้”
ป้าเจ้าของร้านดูดีใจที่เห็นยูมาด้วยเธอรีบละจากครกส้มตำเช็ดไม้เช็ดมือแล้วมาเอาของใส่ถุงให้พวกผมเองเลย เมกับเจนยิ้มรู้กันแล้วหันมายักคิ้วให้ผม อ๋อ...จุดประสงค์ที่แท้จริงคือแบบนี้นี่เอง พายูมาเป็นส่วนลดสินะ ส่วนพ่อคุณของคุณป้าเขาได้แต่ยิ้มหวาน
“คุณป้าสบายดีนะครับ”
“โอ๊ยสบายจ้าจะสบายกว่านี้ถ้าได้พ่อยูมาเป็นลูกเขย”
พวกผมสามคนหัวเราะขำ ท่าทางป้าแกทีเล่นทีจริงอยู่นาคงจะอยากได้จริง ๆ แหละ เหมือนป้าจะสังเกตเห็นผมที่ยืนอยู่ข้างยูแล้วก็ขมวดคิ้ว
“อ้าวพ่อยูพาเมียมาด้วยหรอเนี่ย”
“เปล่าครับ ๆ นี่เพื่อนครับป้า”
ผมยิ้มแหย ป้าแกเอามือทาบอกทำหน้าโล่งใจเมื่อยูบอก
“ก็ป้าไม่คุ้นหน้าแล้วแม่หนูนี่ก็หน้าตาสะสวย เป็นนางแบบหรอลูกตัวสูงเชียวแต่นมแบนไปหน่อยนะ”
คราวนี้คนหัวเราะไม่ใช่ผมแล้วล่ะ ยูกับอีกสองสาวหัวเราะกันใหญ่เลย ด้วยความที่ป้ายืนอยู่ข้างหลังเคาท์เตอร์คิดเงินผมขอเรียกอย่างนี้แล้วกันไม่รู้จะเรียกว่าอะไร ป้าจึงเห็นผมแค่ครึ่งบนไม่เห็นสภาพกางเกงบอลท่อนล่างของผม ผมได้แต่ยิ้มแห้งแล้วบอกคุณป้าไปว่า...
“ผมเป็นผู้ชายครับป้า”
ป้าเบิกตากว้างเอามือทาบอกด้วยความตกใจหันไปมองยูและสองสาวพอพวกที่เหลือพยักหน้าป้าแกก็เอาพัดขึ้นมาพัดหน้า
“ตาย ๆ ผู้ชายสมัยนี้หน้าสวยกว่าผู้หญิงอีก ป้าขอโทษนะลูกแก่แล้วสายตาป้าฝ้าฟาง”
“ไม่เป็นไรครับป้า”
ผมบอกป้าไปอย่างนั้นชินเสียแล้วล่ะ เป็นเพราะผมไว้ผมยาวด้วยบวกกับหน้าตัวเองเลยทำให้ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงบ่อยครั้ง บางครั้งถูกคิดว่าเป็นกระเทยแปลงเพศด้วย จ่ายเงินเสร็จพวกผมก็กลับมาที่รถ คราวนี้ผมนั่งด้านหลังกับเจน
“โคตรฮาป้าแกเลยเดี๋ยวแม่งกลับบ้านแล้วต้องขยายเรื่องซัน”
เมเปิ้ลเริ่มหัวเราะอีกครั้ง เอากับพวกเขาสิสนุกกันใหญ่เห็นผมถูกเข้าใจผิดเนี่ย สักครู่โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นเป็นบีสท์ส่งข้อความมาฝากซื้อกาแฟ
“บีสท์ฝากซื้อกาแฟ แถวนี้มีด้วยหรอ”
“มี ๆ มีอเวนิวข้างหน้านี่มันเอาเหมือนเดิมใช่ไหม”
เจนชี้ให้ผมดูข้างหน้าไกล ๆ ว่ามีอเวนิวเล็ก ๆ ตั้งอยู่ ผมเลิกคิ้วงงเหมือนเดิมนี่คือที่บีสท์สั่งมาใช่ไหม
“อเมริกาโน่เย็นแก้วใหญ่ไม่ใส่ไซรัป”
“อืมมันกินแค่นั้นแหละ มันเอาอะไรอีกไหม”
“ฝากเมล็ดกาแฟเขาบอกว่าพวกยูรู้”
เจนพยักหน้ารู้เรื่อง พอถึงอเวนิวยูก็วนหาที่จอดรถรอ ผมกับเจนเป็นคนลงมาซื้อ ยูกับเมรออยู่ที่รถ
“พวกที่บ้านเอาอะไรอีกไหมอ่ะ”
ผมถามเจนก่อนเราจะเดินเข้าร้านกาแฟ เธอเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมาพยักหน้า
“เพียบ เลวจริง ๆ ไอ้พวกนี้”
เธอส่ายหัวแล้วผงกหัวขอบคุณผมที่เปิดประตูร้านให้เธอ เจนเดินไปที่ชั้นกาแฟ หยิบเมล็ดกาแฟมาสองห่อใส่ตะกร้าที่ผมเป็นคนถือให้ หญิงสาวกดโทรศัพท์มองสักครู่ก็ตรงไปที่ชั้นวางแก้วหยิบแก้วที่คาดว่าเพิ่งวางขายใหม่มาใส่ตะกร้า
“ต่อไปก็เหลือกาแฟ ซันเอาอะไรไหม”
“ขอดูโอ้คัสตาร์ดมัฟฟินสองอันครับ”
“กาแฟล่ะ”
พอผมส่ายหัวเธอก็พยักหน้าเข้าใจหันไปสั่งกาแฟของตัวเองและเพื่อน ๆ พอพนักงานบอกราคาผมก็รีบยื่นเงินตัวเองไปจ่าย เจนรีบจับแขนผมไว้
“เฮ้ยไม่เอาซัน”
“ถือว่าซื้อเลี้ยงเพื่อน ๆ บ้างไม่เห็นเป็นไรเลย”
“มันเยอะแก”
ผมส่ายหัว
“ซันไปรบกวนที่บ้านพวกเจนเยอะ ให้ซันเลี้ยงเถอะนะ”
เธอขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตกลง แต่ก็ไม่วายบ่นผม
“บีสท์รู้นะเจนต้องโดนว่าแน่”
“ก็อย่าให้รู้สิ”
ผมยิ้มบอกแต่เจนส่ายหัว
“ไม่ได้หรอกต้องบอกว่ามีป๋าเลี้ยงกาแฟ อิอิ”
“อ่าว”
“ซันทำหน้าตลกอีกแล้ว น่ารัก”
“ซันเป็นผู้ชายนะเจน”
“แต่เป็นผู้ชายที่หน้าสวยกว่าเจนอีก”
“เจนก็สวย”
“อย่าเถียงเจน”
โอเคผมยกมือยอมแพ้ เธอยิ้มหวานใส่ผมแล้วตบบ่าผมเบา ๆ
“ต้องอย่างนี้ ๆ อ่ะยูโทรมาทำไมแปบนะซัน”
ผมพยักหน้า เจนรับโทรศัพท์จากยูคุยกันอยู่สักครู่เธอก็วางสายแล้วบ่นอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว
“เดี๋ยวยูมาช่วยถือนะ เราไปช่วยไอ้เมมันเลือกเสื้อผ้าแปบ”
“โอเค นั่นไงยูมาพอดี”
ผมชี้ไปหน้าร้านเห็นคนหน้าหล่อเดินยิ้มเกาหัวเข้ามา
“ถามเค้าว่าสองตัวนี้อันไหนสวยกว่า พอตอบอันนี้ก็ไม่พอใจ อะไรก็ไม่รู้แกไปช่วยมันเลือกหน่อย”
ยูยิ้มเหนื่อย ๆ ยื่นมือถือตัวเองไปให้เจนดู หญิงสาวรับมาแล้วหัวเราะ
“ถามอะไรกับผู้ชายอย่างมึง”
“ใช่ไหมล่ะ เพราะฉะนั้นแกไปเลย เค้าโคตรปวดหัวตอนแรกเค้าบอกว่ามันเหมือนกันโดนตบหัวเลยบอกตาบอดสีรึไงมันคนละสี ตรงไหน! ก็สีชมพูเหมือนกันแท้ๆ”
ผมขำ เพิ่งจะเคยเห็นยูบ่นนะเนี่ย ปกติเขาเงียบจะตายแล้วถ้าเป็นผมมอง ผมก็ว่ามันเหมือนกันนะสีชมพูเหมือนกัน
“มันคนละเฉดมึงเห็นไหมว่านี่เข้มกว่า”
เจนชี้รูปทางซ้ายให้ผมสองคนดู ผมกับยูมองหน้ากันแล้วส่ายหัว เจนได้แต่กลอกตา
“พวกผู้ชายนี่มันใช้ไม่ได้เรื่อง ไปละช่วยซันถือของด้วยนะ”
“ครับผม”
เจนเดินออกจากร้านไปผมกับยูยิ้มส่ายหน้า ผู้หญิงเข้าใจยากจริง ระหว่างรอกาแฟอยู่ปลายบาร์ผมก็มองนั่นมองนี่ไปเรื่อยจนสายตาไปพบเข้ากับคนคุ้นตา อารมณ์ดี ๆ ก่อนหน้าจางหายไปอย่างฉับพลัน
“คุณคนเล็ก”
อยากจะหยุดเวลา แล้ว runaway ไปให้ไกล
ไม่ว่าในวันพรุ่งนี้จะดีหรือร้ายก็ไม่เป็นไร
ยังอยากทำตามความฝันของเราที่มีอยู่
อย่างน้อยมีเธอเคียงข้างอยู่
พร้อมแล้วเดินต่อไป…ต่อไป
Run Away – Mindset
tbc
talk. นอกจากสกายที่เป็นของเราแล้ว ยูก็เป็นของเราเช่นกัน :katai3:
-
:pig4: :pig4:
-
จะได้รู้กันว่าอีกฝ่ายยังมีอิทธิพลต่อจิตใจของซันแค่ไหน
-
อยากให้บีสมาด้วยเลยล่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โผล่มาตัดอารมณ์มากเลยค่ะ :hao3:
-
เฮอะ.....ซันกำลังอารมณ์ดีๆ เปลี่ยนเลย
เมื่อไหร่ๆ พี่อิน ก็จะพุ่งเข้ามา "คุณคนเล็ก"
ทั้งที่ซัน บอกแล้วว่าอยู่คนเดียวได้
ก็พี่อิน ยังอยากกลับมาเป็นส่วนหนึ่งของซันเหมือนเดิม
ทั้งที่แก้ไขปัญหาของตัวเองไม่ได้
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ้าวค้าง555 มีความละมุนละไม คนกำลังอารมณ์ดีๆพี่อินมาทำไมคะ ไม่ใช่ซันนะนักอ่านอย่างเรานี่แหละเหอะๆ ฟีลกู้ดปลิวหายหมด
-
ตัวร้าย
10
“คนรู้จักหรือ”
ยูก้มมากระซิบให้ได้ยินกันสองคน เขาคงเห็นผมนิ่งเงียบไปตอนที่อินเรียกและเดินเข้ามาหา ผมถอนหายใจแล้วพยักหน้า
“สวัสดีครับ”
ผมกล่าวเสียงเรียบแล้วถอยหลังให้ตัวเองยืนอยู่ข้างยู เขาเลิกคิ้วก่อนจะขมวดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวและยูก็เป็นคนที่เขาไม่คุ้นหน้า
“มาทำอะไรแถวนี้ครับ”
เขาเก็บความสงสัยไว้ใต้สีหน้ายิ้มแย้มได้อย่างมิดชิด ผมกลอกตาเบื่อหน่ายทำให้ยูที่ยืนอยู่ข้างกันมีท่าทีสงสัย
“ธุระครับ”
ผมตอบแบบไม่เต็มใจนัก คนตรงหน้ายังคงรอยยิ้มการค้าได้ดีเช่นเดิมแต่เหมือนเขาจะรู้ว่าผมคงไม่พูดอะไรไปมากกว่านี้เป้าหมายจึงเปลี่ยนเป็นคนข้างกายของผมแทน
“เพื่อนน้องซันหรือครับ”
ผมเกือบหลุดเบะปากกับคำเรียกของเขา ยูหันมามองผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปยิ้มคุณชายให้อินแต่ผมรู้สึกว่าในรอยยิ้มนั้นมันดูต่างจากที่ยูเคยยิ้ม
“เพื่อน...หรือเปล่ายังไม่ค่อยแน่ใจครับแต่เรามาด้วยกัน”
ยูตอบอีกคนเหมือนจะสุภาพแต่ผม ไม่สิอินเองก็คงจะสัมผัสได้ว่าน้ำเสียงของยูดูท้าทายชอบกล เห...ผมแปลกใจนะเนี่ยที่เห็นคุณชายใจเย็นแบบยูมีโมเม้นอย่างนี้ด้วย ยูหันมามองผมแล้วยิ้มมุมปากให้เล็กน้อยขยับเข้ามาใกล้จนไหล่ชนกัน
อินมองเราทั้งคู่นิ่งรอยยิ้มที่เคยมีเริ่มเลือนหายกลายเป็นเฉยชา ดวงตาของเขาฉายแววไม่พอใจออกมา
“หมายความว่าอย่างไรครับคุณคนเล็ก”
ผมไม่ได้ตอบเขาในทันที ผมเข้าใจสิ่งที่ยูต้องการจะสื่อจึงตามน้ำไป ผมยักไหล่แล้วตอบเขา
“ก็อย่างนั้นล่ะครับ ไปกันเถอะคิวเราแล้ว”
ท้ายประโยคผมบอกกับยูซึ่งเขาก็พยักหน้ารับรู้เขาแตะหลังผมเบา ๆ ให้เดินก่อน เราทั้งคู่ก้มหัวลาให้อินที่ยืนนิ่งอยู่ ยูรับของแทบจะทั้งหมดไปถือ ผมได้ถือแค่ขนมหนึ่งถุงเท่านั้น
“โคตรจะแมน”
ผมเอ่ยจิกกัดเขาด้วยรอยยิ้ม เขายิ้มตอบเป็นรอยยิ้มคุณชายเช่นเดิม
“แน่นอน เปิดประตูให้ผมเลยครับคุณ”
ใครจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้เห็นนิ่ง ๆ แต่ร้ายไม่เบา เขาพูดในโทนเสียงทุ้มนุ่มที่ค่อนข้างดังจากปกติ ผมอมยิ้มขำแต่ก็เล่นไปกับเขา เดินนำหน้าไปก่อนเปิดประตูรอให้เขาเดินตามมาออกไปก่อนและเดินตามออกไปโดยไร้การล่ำลากับคนที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่ร้านกาแฟ
ผมหุบยิ้มทันทีที่เราเดินออกมาในระยะไกลพอยูเองก็เช่นกันเขาเดินอยู่ข้างผมเงียบ ๆ ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกมา
“จะไม่ถามอะไรหน่อยหรือ”
ผมเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ แต่คนข้างกายรู้ดีว่าผมหมายถึงเรื่องอะไร
“ขอหนึ่งคำถาม”
“เอาสิ”
ผมตอบ ยูยิ้มแล้วหยุดเดินร่างสูงโปร่งกว่าผมเล็กน้อยหันหน้าเข้ามาหา ผมสูดหายใจลึกเตรียมฟังคำถามของเขา ก็คงไม่แคล้วถามว่าอินเป็นใคร เป็นแฟนเก่าหรือเปล่าอะไรเทือกนั้น
“คู่แข่งเพื่อนกูหรือเปล่า”
ผมเลิกคิ้วมองอยู่อย่างงงงวย สีหน้าเขายังคงยิ้มแย้มเช่นเดิมแต่แววตากลับกดดันจนน่าขนลุก ผมนิ่งอยู่สักครู่ก่อนมุมปากจะแย้มยิ้มจนกว้างแล้วส่ายหัว
“ไม่ใช่ ไม่เลยผู้ชายคนนั้นเทียบกับบีสท์ไม่ได้สักนิด”
ยูยิ้มพอใจกับคำตอบของผม
“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรจะถามแล้ว อ้ออย่าลืมบอกมันด้วยล่ะว่าเจอใคร ถึงเขาจะไม่ใช่คู่แข่งอะไรของเพื่อนกูแต่ดูก็รู้ว่าค่อนข้างมีความสำคัญใช่ไหมล่ะ อย่าคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยไม่ต้องพูดก็ได้ ไอ้เรื่องเล็ก ๆ นี่ล่ะที่สะสมจนกลายเป็นเรื่องใหญ่ เข้าใจใช่ไหม”
ผมร้องว้าวเบา ๆ เพราะไม่เคยได้ยินยูพูดประโยคที่ยาวมากขนาดนี้ เขารู้ถึงความกวนตีนของผมเลยยิ้มขำส่ายหน้าเพราะว่ามือทั้งสองข้างของเขาถือของเต็มเขาจึงใช้ขาเตะมาเบา ๆ ที่น่องของผม
“ถามว่าเข้าใจไหม ไม่ใช่ให้มากวนตีนกู”
“ครับ ๆ เข้าใจครับคุณพ่อ”
ผมยิ้มแกล้งพูดล้อเลียนเขา ยูขมวดคิ้วแล้วโคลงหัว
“เติมคำว่าผัวไปท้ายประโยคน่าจะเหมาะกว่า”
“ไอ้!!!!”
ผมได้แต่ถลึงตาใส่ยูที่หัวเราะหึหึแล้วเดินผิวปากนำผมไป ไอ้บ้าเอ๊ย พ่อผัวอะไรกันเล่า! ผมเดินกระฟัดกระเฟียดตามหลังเขาไปติด ๆ ปากก็ขมุบขมิบว่าเขาแต่มุมปากของตัวเองกลับกลั้นยิ้มไว้จนปวดแก้ม
โดยที่ผมไม่รู้เลยว่าในมุมหนึ่งไกลออกไป ร่างสูงของคนหนึ่งที่อยู่ในบทสนทนาจะยืนมองผมทั้งคู่ด้วยสายตานิ่งงัน
“นานมากนึกว่าไปซื้อกันที่ชาติหน้า”
พอมาถึงรถเมก็บ่นเราสองคนทันที ยูก้มหัวขอโทษเพื่อนของเขางก ๆ ดูก็รู้ว่าจงใจกวนเมเล่น
“ขอโทษครับคุณผู้หญิงพอดีไทม์แมชชีนติดขัดนิดหน่อยเลยได้กลับไปชาติที่แล้วมาก่อนถึงกลับมาปัจจุบันได้”
“สัด ซันดูมันกวนตีนเมดิ ชักเอาใหญ่แล้วนะยูอยู่กับไอ้กายไอ้มาร์คมากไปแน่ ๆ”
เมบ่นเพื่อนตัวเองแล้วหันมาฟ้องผมมีเจนพยักหน้าเห็นด้วย ผมสังเกตได้อีกอย่างว่าเวลายูกวนอะไรพวกเธอ นอกจากจะบ่นไม่จริงจังแล้วยังพาดพิงไปถึงจอมกวนของกลุ่มอย่างเช่น สกาย เปา หรือไม่ก็มาร์ค นึกแล้วก็ขำ ถ้าพวกนั้นได้ยินต้องงอแงแล้วบ่นว่าพวกเธอสองมาตรฐานแน่
“จะขับเองหรือ”
ยูถามเมื่อเห็นเมเปิ้ลนั่งประจำที่คนขับ เธอพยักหน้าเขาจึงเดินมานั่งข้างหลังกับผม
“รู้สึกแปลก ๆ แฮะให้ผู้หญิงขับรถให้”
ผมบอกพวกเขากำลังจะอาสาขับให้แต่ยูยกมือห้ามเสียก่อน
“ปกติน่ะแล้วบอกไว้ก่อนนะเห็นอย่างนี้เมมันขับรถเก่งกว่าไอ้มาร์คเยอะ”
“เรื่องจริง?”
“ช่าย เมมันดริฟได้ด้วยนะ”
เจนหันมายิ้มแฉ่งบอกผม ผมทำหน้าเหวอแล้วหันไปมองคนขับที่ยิ้มจนตาหาย
“ลองไหมซันเดี๋ยวดริฟโชว์”
ผมรีบส่ายหัวยกมือปฏิเสธพลางยิ้มแห้งส่งให้เธอ
“คราวหน้าแล้วกันนะเม เดี๋ยวกาแฟหก”
เมทำหน้าเสียดายแล้วสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าคราวหน้าจะพาผมไปดริฟรถเล่น ผมว่าไม่ใช่ความคิดที่ดีเสียเท่าไหร่แต่ก็ได้แต่พยักหน้ายิ้มแห้งให้เธอไปโดยมีอีกสองคนยิ้มขำปนให้กำลังใจผมไปด้วย อีกราว ๆ ยี่สิบนาทีถัดมาพวกเราก็กลับมาถึงบ้านด้วยความปลอดภัย เมเปิ้ลเปิดกระจกรถตรงป้อมยามเห็นชายสูทดำหน้าตาเกรงขามคนหนึ่งเดินเข้ามาหา
“ครับคุณหนู”
เขาโน้มตัวเข้ามาถามเมด้วยน้ำเสียงสุภาพ เมเปิ้ลหันมาขอถุงกาแฟจากยูไปถุงหนึ่ง ยูก้มหาอยู่สักครู่ก็ยื่นส่งไปให้เธอ เมเปิ้ลรับไว้แล้วส่งกาแฟเจ้าดังไปให้เขา
“ออกไปซื้อของกันมาค่ะ ขากลับผ่านร้านกาแฟเลยซื้อกลับมาฝากวันนี้อยู่กันสี่คนใช่ไหมคะพี่ฉาย”
“ครับคุณหนู ขอบคุณครับ”
เขารับถุงกาแฟไปแล้วค้อมศีรษะให้อย่างนอบน้อบแต่ก่อนที่เมจะปิดกระจกเจนก็ท้วงไว้ หญิงสาวยื่นขนมถุงใหญ่ไปให้ชายที่ชื่อฉายอีกรอบ”
“ขนมค่ะ แล้วก็ขอบคุณที่เหนื่อยดูแลพวกเรามาตลอดนะคะพี่ฉาย”
พี่ฉาย...ผมเรียกตามพวกเขายิ้มขอบคุณแล้วรับถุงขนมไป
“ขอบคุณครับ”
“พี่ฉายเป็นคนดูแลของพวกเราน่ะ จะบอกว่าไงดีเหมือนพี่เลี้ยงอ่ะจริง ๆ มีอีกสองคนแต่พวกเขาสลับ ๆ กันมา”
เจนช่วยไขความสงสัยของผม ผมคิดตามจะพูดว่าอย่างไรดีดูแล้วไม่เหมือนกับพี่เลี้ยงสักนิดเหมือนบอดี้การ์ดเสียมากกว่า
“เหมือนบอดี้การ์ด”
“จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิดแต่พวกเราไม่อยากเรียกพวกพี่เขาอย่างนั้น พวกเขาเหมือนกับญาติผู้ใหญ่ของพวกเราคอยช่วยคอยทำอะไรให้ตั้งหลายอย่าง”
เจนบอก เธอหันมายิ้มให้ผมพอดีกับที่เมเปิ้ลถอยรถจอดเรียบร้อย พวกเราทั้งสี่คนช่วยกันขนของลงจากรถกันเห็นบีสท์กับแพรวเดินออกมารับ
“หิวไส้จะขาด”
แพรวบ่นเดินมาช่วยเมถือของ
“รอนิดรอหน่อยไม่ได้เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว”
“ใครบอกกูรอไม่ได้ บ่นเฉย ๆ เว่ย ไป ๆ วันนี้กินบ้านนั้นนะ”
แพรวบอกแล้วบุ้ยปากที่ทางบ้านผู้ชาย
“ให้ไอ้เปากับไอ้เชนล้าง”
“ทำดี”
สาว ๆ แปะมือกันแล้วเดินกอดคอร้องเพลงเข้าบ้าน ยูยิ้มส่ายหัวแล้วเดินตามเข้าไปเหลือผมกับบีสท์ยืนกันอยู่สองคนที่โรงรถ
“มีอะไรหรือเปล่า”
คำถามของบีสท์ทำผมเลิกคิ้วงง เขาถอนหายใจแล้วยกมือข้างที่ว่างมาจิ้มหน้าผากผม
“สีหน้ามึงดูไม่ค่อยสบายใจ”
“เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วจะเล่าให้ฟังนะ จริง ๆ ก็ไม่ได้สำคัญอะไรหรอกแต่ก็อยากบอกมึงทุกเรื่องอ่ะ”
เขายิ้มมือใหญ่โคลงหัวผมเบา ๆ
“จะเรื่องเล็กหรือใหญ่แต่ถ้าเป็นเรื่องของมึงสำหรับกูมันสำคัญหมดแหละ”
ผมยิ้มจนเต็มแก้มความรู้สึกหม่น ๆ จากที่เจอกับอินปลิวหายไปเป็นปลิดทิ้งเมื่ออยู่ตรงหน้าคน ๆ นี้ สีหน้าและท่าทางของบีสท์ซื่อตรงและจริงใจเสมอมันทำให้ผมรู้สึกอยากเข้าใกล้ ๆ คน ๆ ยิ่งไปอีก
“เฮ้!!! จะจีบกันอีกนานไหมวะพวกกูหิวเว้ย”
เสียงตะโกนมาจากหน้าบ้าน เชนป้องปากตะโกนเรียกพวกผมแล้วทำหน้าเหม็นเบื่อ บีสท์ชูนิ้วกลางส่งไปให้แล้วดันหลังผมให้เดินเร็ว ๆ เข้าบ้าน เชนยืนพิงกรอบประตูทำหน้ากวนส่งมาให้
“จะแดกข้าวหรือตีนกู”
“ใช่ซี่ ฉันมันก็แค่ค๊นโทรผิด บอกเค๊าฉั๊นโทร่ผิด”
“หึหึ ไอ้ห่า”
บีสท์หัวเราะขำเพื่อนตัวเองที่แหกปากร้องเพลงผิดคีย์แล้วกอดคอกันเดินเข้าบ้าน บอกว่ากอดคอคงไม่ถูกนักเพราะบีสท์รัดคอเชนแน่นจนอีกฝ่ายดิ้นเร่า
“มา ๆ อย่ามัวแต่เล่นกัน มากินข้าว”
แจมกวักมือเรียกทุกคนไปรวมตัวในห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้โต๊ะกระจกถูกย้ายไปข้าง ๆ แทนที่ด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ปู ส้มตำและอาหารมากมายวางอยู่ตรงหน้า พวกผู้หญิงยูกับเปานั่งรอกันอยู่ก่อนหน้าแล้วพวกผมจึงเดินเข้าไป ผมยื่นถุงไก่ย่างหมูย่างที่ตัวเองเป็นคนถือส่งให้นาฟแกะใส่จานจากนั้นก็ลงมือจ้วงกันไร้เสียงพูดจา
“เอ้อลืมเล่า ป้าแม่งฮามากคิดว่าซันเป็นผู้หญิงแถมยังเป็นเมียยูด้วย”
เจนเริ่มเล่าเหตุการณ์ที่ผมถูกป้าเข้าใจผิด เมื่อทุกคนได้ฟังก็หัวเราะกันท้องคัดท้องแข็งแล้วบอกว่าก็ไม่แปลกที่ป้าจะเข้าใจผิด บีสท์เองยังขำผมเลยเราใช้เวลากินเข้ากลางวันที่ค่อนมาทางบ่ายแก่ ๆ กันไม่ถึงชั่วโมงเพราะทุกคนต่างหิวโซ หน้าที่เก็บล้างเป็นของเชนและเปาที่ไม่บ่นสักแอะ พวกผู้หญิงกลับไปนอนเล่นที่บ้านของพวกเธอ ยูกลับไปอ่านหนังสือที่ห้องกระจกเหลือผมกับบีสท์เพียงสองคนในห้องนั่งเล่น
“ไปนั่งเล่นหลังบ้านกันไหม”
“เอาสิ”
ผมเดินตามคนเอ่ยชวนมาหลังบ้านเราสองคนนั่งแกว่งขาในสระน้ำมองแดดจ้าด้านนอกแล้วหยีตา
“ไหนมีอะไรเล่ามาซิ”
ผมสูดหายใจเอนตัวไปด้านหลังยันมือไว้กับพื้นเงยหน้ามองฟ้า
“เจออินที่ร้านกาแฟ”
“...”
“กูอยู่กับยู เขาเดินเข้ามาหา ถามว่ามาทำอะไรที่นี่แล้วถามว่ายูเป็นใคร หมอนั่นเหมือนจะรู้ว่ากูไม่ค่อยอยากคุยกับอินเท่าไหร่เลยช่วยไว้ ไม่ตอบว่าเป็นอะไรกันแต่ก็มาด้วยกัน”
ผมหันไปมองบีสท์ เขาเองก็มองผมอยู่ เขาฟังแล้วก็เลิกคิ้วยิ้มบาง
“งานถนัดยูมันล่ะ”
“หืม?”
“เรื่องไม้กันหมาเรียกใช้ยูมันได้”
บีสท์พูดน้ำเสียงสบาย เอนหลังเงยหน้าท่าเดียวกับผม
“แล้วรู้สึกอย่างไรบ้างที่เจอกับเขา”
ผมส่ายหน้า
“ไม่รู้สิ แต่ไม่ชอบเลยกูกลัวว่าเขาจะมาดึงกูออกจากฝันดีตรงนี้ โอ๊ะ! เจ็บนะดีดทำไม”
ผมทำหน้ามุ่ย ก็บีสท์น่ะสิดีดหน้าผากผมดังเป๊าะ เจ็บนะ
“เจ็บก็ดีจะได้รู้ว่านี่คือความจริง”
“...”
ผมเงียบและฟังเขาพูดต่อ
“กูที่อยู่ข้างมึงตรงนี้ ไอ้พวกนั้นที่อยู่ในบ้าน รักยม พวกพี่ฉายที่อยู่หน้าบ้าน พวกเรามีตัวตนกันทุกคน...ซันมึงไม่ได้ฝันไปหรอก”
ผมก้มหน้าเม้มปากแน่นรู้สึกขอบตาร้อนผ่าวจนรู้สึกถึงสัมผัสอบอุ่นที่ผ่ามือ
“กูอยู่ตรงนี้นะ”
“อื้อ”
“ร้องไห้อีกแล้ว บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าร้องกูใจไม่ดี”
เขาบอกผมเสียงนุ่มอีกมือที่ไม่ได้กุมมือผมถูกส่งขึ้นมาเช็ดน้ำตาของผมแผ่วเบา
“ก็มันดีใจ อยากอยู่ตรงนี้ตลอดไปเลย ไม่อยากออกไปข้างนอก ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากเจอคนพวกนั้น..”
ผมสะอื้นเล็กน้อยบอกเขาเสียงติดขัด บีสท์เลิกเช็ดน้ำตาให้แต่เขาขยับเข้ามาใกล้ปล่อยมือที่กุมกันแล้วเปลี่ยนมาโอบไหล่จับหัวผมให้ซบไหล่เขาแทน ยิ่งมือใหญ่ลูบหัวผมด้วยความอบอุ่นมากเท่าไหร่น้ำตาของผมก็ยิ่งไหลไม่หยุด
“ชู่ว..ไม่เอาไม่พูดแบบนั้น อย่างที่กูบอกว่าบ้านนี้ต้อนรับมึงเสมออยากมาเมื่อไหร่ก็ได้แล้วกูเองก็จะอยู่ข้าง ๆ มึงเท่าที่มึงต้องการแต่อย่าทำให้การมีอยู่ของกูกับพวกเพื่อนทำให้มึงเปลี่ยนไปหันหลังให้กับทุกคน แบบนั้นมันไม่ดีเลยรู้ไหมซัน”
“แต่...”
“ฟังก่อน กูไม่รู้หรอกว่าพวกนั้นของมึงหมายถึงใคร แต่อย่างน้อยมึงก็ยังมีคนที่หวังดีกับมึงอยู่ข้างนอกนั่นไม่ใช่หรือ”
“อื้อ”
“เห็นไหมว่าข้างนอกนั่นก็ไม่ได้เลวร้ายไปเสียหมดหรอก ยังมีสิ่งดี ๆ รอมึงอยู่อีกอย่างถึงมึงจะออกไปข้างนอกนั่นกูก็จะออกไปกับมึงโอเคไหม”
“ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเสียหน่อย”
ผมพูดอย่างเอาแต่ใจขยับตัวเข้าใกล้บีสท์อีก ได้ยินเสียงเขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ สัมผัสอ่อนโยนที่ศีรษะ มันทำให้ผมสบายใจจนไม่อยากผละไปไหน
“ให้เราชัดเจนกันกว่านี้ก่อนแล้วกูจะตามมึงเป็นเงาตามตัวเลยดีไหม”
ผมพยักหน้าสักครู่ก็ส่ายหน้า
“แบบนี้ก็ดี แต่มีมึงอยู่ตลอดเวลาก็ดี”
“เอาแต่ใจ”
บีสท์บอกด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่ ผมพยักหน้า
“มากเลย”
“อ้อลืมถาม แล้วพ่อพระเอกเขาว่าไงมั่งล่ะที่ยูมันตอบกวนตีนเขาไปแบบนั้น”
“พ่อพระเอก?”
ผมทวนทำพูดบีสท์ด้วยความฉงน เขาหัวเราะแล้วกล่าวขอโทษที่พูดอะไรที่ผมไม่เข้าใจ
“พี่อินน่ะ ติดปากแพรวชอบเรียกว่าพ่อพระเอก”
“เขาไม่ใช่พระเอกเสียหน่อย”
ผมเถียง บีสท์โคลงหัว
“แพรวบอกว่าหมอนั่นนิสัยพระเอก ดูเพอร์เฟ็ค อบอุ่นแฟมิลี่แมน”
ผมนิ่งแล้วคิดตาม ก็ไม่ผิดจากที่แพรวพูด นั่นน่ะนิสัยของอินเลย
“อือ ถ้าอินเป็นพ่อพระเอกแล้วมึงเป็นใครล่ะ”
บีสท์หัวเราะแล้วลูบหัวผมที่ยังซบอยู่ตรงไหล่เขาเบา ๆ แม้ว่าตอนนี้ผมจะหยุดร้องไห้แล้วแต่ก็ไม่ได้ผละออก ผมชอบอยู่แบบนี้ ชอบอยู่ใกล้ ๆ เขา
“เป็นตัวร้ายล่ะมั้ง คนอื่นก็คงมองกูแบบนั้น”
ผมส่ายหน้ารัว
“ไม่จริงสักหน่อย มึงไม่ใช่ตัวร้าย”
“กล้าพูดไหมว่าเห็นกูตอนแรกแล้วไม่กลัว”
“...”
ผมเงียบเพราะที่บีสท์พูดมามันจริง ตอนที่เจอเขาครั้งแรกผมค่อนข้างเกรงและกลัวเขา
“นั่นมันก่อนรู้จักกันนี่ แต่ตอนนี้รู้แล้วว่ามึงไม่ใช่อย่างที่เขาพูดกัน”
ผมเถียง เขาหัวเราะเหมือนจะไม่ใส่ใจเสียเท่าไหร่
“แต่คนอื่นก็มองกูแบบนั้น มึงจะรับได้ไหมถ้าเดินข้างกูแล้วจะต้องถูกคนอื่นพูดถึงในทางเสียหาย คนที่เคยเข้าใกล้กูคนก่อน ๆ ก็ไม่มีใครทนได้เลยนะ”
“ทำไมกูต้องแคร์คนอื่น มึงเคยบอกเองไม่ใช่หรือว่าพวกนั้นไม่ได้มีส่วนได้เสียอะไรกับชีวิตเราแล้วทำไมกูต้องแคร์...”
“แต่คนพวกนั้นมีคนในชีวิตมึงอยู่ด้วยไงซัน”
บีสท์พูดดักคอผม เสียงทุ้มไม่ได้แข็งกร้าวแต่ในน้ำเสียงนั้นกลับถักทอไปด้วยความห่วงใยส่งมาจนผมรู้สึกได้ เขาไม่ได้กลัวสายตาคนอื่น แต่ที่บีสท์กลัวคือเสียงตอบรับจากคนรอบตัวผมต่างหาก
“กูไม่ใช่คนดีนักหรอกนะ”
“มึงดี! อย่างน้อยก็สำหรับกู”
ผมเถียงคอเป็นเอ็น ไม่ชอบเลยที่เขาพูดเหมือนตัวเองไม่ดี ถ้าเขาไม่ดีจริงป่านนี้เราคงไม่ได้รู้จักกันหรอก และหลาย ๆ อย่างที่ได้รู้เกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ก็ไม่มีตรงไหนที่เรียกว่าไม่ดีเลยสักนิด คนที่ไม่ดีคือผมเองต่างหาก ผมเองที่ไม่คู่ควรกับเขา
“เชื่อสิว่าทุกคนจะคิดว่ากูล้างสมองมึง”
เขาพูดขำแต่ผมรู้ว่าเขากังวล ผมส่ายหัว
“กูไม่แคร์ กูจะทำให้พวกเขารู้ว่ามึงไม่ใช่แบบนั้น”
“ยากนะ”
“ยากแค่ไหนกูก็จะทำ”
“ผิดแล้ว”
“อะไร”
ผมเงยหน้าถามเขาด้วยความไม่เข้าใจ บีสท์ก้มหน้ามายิ้มอ่อนโยนก่อนจะบอกกับผมเสียงนุ่มและอบอุ่นไปทั้งใจ
“เราต่างหาก เราจะผ่านมันไปด้วยกัน”
ผมยิ้มเต็มแก้ม เขาหน้าเหวอสักครู่แก้มบีสท์ก็ขึ้นสีแดงเรื่อ เขาเสมองไปทางอื่น
“ยิ้มให้กูใกล้ขนาดนี้กูก็เขินเป็นนะ”
พอเขาพูดแบบนี้ผมก็เริ่มรู้สึกเขินขึ้นมานิดหน่อย ผมก้มหน้าลงกลับไปซบไหล่เขาเช่นเดิม
“พูดทำไมเล่า กูเขินด้วยเลยเนี่ย”
เขาหัวเราะแล้วลูบหัวผมเล่น ผมหลับตาซึมซับความอบอุ่นและอ่อนโยนที่บีสท์มอบให้ ยิ่งอยู่ด้วยกันผมก็ยิ่งมั่นใจว่าผมเลือกไม่ผิดที่เดินตามเขามาในวันนั้น ถึงใคร ๆ จะพากันบอกว่าเขาเป็นเหมือนตัวร้ายในละครผมก็ไม่สนหรอก
เพราะสำหรับผม
เขาเป็นพระเอก
ของผมคนเดียว
จะอยู่ตรงนี้ถ้าเธอต้องการ ถ้าเผื่อทางนั้นทำเธอหมองหม่น
เห็นเธอเสียความรู้สึก ฉันที่รักเธอกว่าทุกคน...ก็เสียใจ
หากคำว่ารักมันร้ายกับเธอมากไป
บอกมาได้ไหม ให้ฉันช่วยซับน้ำตา
ส่งใจช้ำๆ ของเธอมา ฉันจะรักษามันด้วยรักจริง
ฉันอยู่ตรงนี้ - Black Head
Tbc
talk. เอ่าขอเสียงทีมพี่บีสท์หน่อยเร๊วววววว ฮิ้ววววววว ฉันรักเขาาาาซัน...เราขอได้ไหมผชคนนี้ อิจจริง ๆ ต่อไปจะหวานกว่านี้กันอีกค่ะคุณขา
ปล.ซันก็เหมือนเด็กขาดความอบอุ่นที่พอมีที่พักพิงทางใจก็อยากจะยึดเอาไว้ เราอยากให้ทุกคนเข้าใจน้อง
ปล1. แล้วเรามาดูกันว่าตัวร้ายจริง ๆ น่ะใคร :z6:
ปล2. ความกวนตีนพี่ยูเขาก็ไม่แพ้เพื่อน ๆ เขาหรอกแค่ไม่ค่อยได้แสดงออก หิหิ
-
ปล่อยเค้าสวีทหหวานกันไป
ส่วนเค้าจองพี่ยูนะ 5555555555
-
พูดกันขนาดนี้ก็เป็นแฟนกันไปเลยเถอะค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
หวานมาก :o8:
-
อินน่ะซิตัวร้าย อีกหน่อยคงเป่าหูบรรดาเพื่อนซันให้มองบีสท์ในแง่ร้ายแน่เลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4:
-
:-[ ละมุนไปหมดเลย เราชอบที่ยูพูดนะ เรื่องที่เราคิดว่าเล็กน้อย อาจจะไม่ใช่ในความคิดของอีกคนที่แคร์เรา เราไม่ควรและไม่มีสิทธิจะไปตัดสินใจแทนใคร
-
นี่เจอกันแค่3-4วันนะคะคุ๊ณณณณณณ
โคตรหวาน จีบกันได้ละมุนนีสุดๆ น่ารักมาก
พี่บีสท์ช่วยกำจัดนังพี่อินออกไปทีค่ะ ทำตัวโรคจิตดีจริงๆ เหมือนคนเห็นแก่ตัวอ่ะ จึ๊ๆๆๆ
-
ยู ทั้งหล่อนิสัยดี ทั้งเป็นไม้กันหมาที่เท่โคตร
ปกป้องว่าที่แฟนเพื่อนเต็มที่
บีสท์ อบอุ่นมาก ปลอบซันได้น่ารักมาก
“ให้เราชัดเจนกันกว่านี้ก่อนแล้วกูจะตามมึงเป็นเงาตามตัวเลยดีไหม”
โอ้.....บีสท์ เป็นแฟนที่สุดยอดดดดด
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ยูคนแมนนนนน
ปล่อย2คนเขาจีบกันไปเนอะ
ส่งพี่ยูมาให้เรา :impress2:
-
ตัวร้าย
11
หลังจากนั่งคุยกันอยู่ริมสระน้ำจนตะวันบ่ายคล้อย ผมสองคนก็กลับขึ้นไปบนห้อง บีสท์ทำงานต่อส่วนผมนอนมองเขาทำงานบนโซฟาจนผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตื่นมาอีกทีเพราะได้ยินเสียงน้ำไหลตกกระทบพื้นจากห้องน้ำ ผมกระพริบตาปรับโฟกัสอยู่สักครู่ก็ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มร่วงจากอกไปกองอยู่ตรงตักก่อนนอนยังไม่มีเลยนี่นา มองไปทางประตูห้องน้ำแล้วก็อมยิ้มคงไม่แคล้วคนที่นั่งทำงานเอามาห่มให้นั่นแหละ
“ตื่นพอดี ตอนแรกอาบน้ำเสร็จแล้วว่าจะปลุก”
“กี่โมงแล้ว”
“ห้าโมงจะครึ่งแล้ว จะอาบน้ำไหม”
เขาถาม ผมส่ายหัวแล้วมองแผ่นหลังกว้างเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า แอบใจสั่นนิดหน่อยก็บีสท์ตอนเพิ่งอาบน้ำเสร็จมีหยดน้ำเกาะพราวทั่วแผ่นหลังกล้ามเนื้อเป็นลอนสวยผมเปียกลู่รับกับดวงหน้าคมเข้ม โอ่ยมีร้อยให้ล้านใครไม่หวั่นไหวผมกราบเลย
“เดี๋ยวก็เหงื่อออก”
ผมบอกแล้วลุกขึ้นเดินไปหาบีสท์พิงตู้เสื้อผ้าอีกฝั่ง เขาเลิกคิ้วมองผม
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ยืมเสื้อหน่อย”
“อ้อ เลือกไปสิหรือจะเอาเสื้อไอ้กาย”
“เสื้อมึงก็ได้”
ผมว่าแล้วก็หยิบเสื้อบาสเขามาหนึ่งตัว ถอดเสื้อของสกายออกแล้วใส่เสื้อบาสของบีสท์เข้าไปแทนเจ้าของห้องยืนตัวแข็งเป็นหินหน้าแดง พอผมเลิกคิ้วถามเขาก็ส่ายหัวอ่อนใจเกาท้ายทอย
“มึงมันขี้อ่อย”
คราวนี้ผมเลิกคิ้วถามกลับ
“กูอ่อยตรงไหน”
“ตรงเนียะ”
เขาจิ้มหน้าผากผมจนหงายหลังแล้วสวมเสื้อของตัวเองบ้าง ผมกุมหัวแล้วบ่นเขางุบงิบ
“มึงอ่อยกว่ากูอีก”
“กูทำอะไร”
“มึงเดินแก้ผ้าออกมาจากห้องน้ำ”
“มึงมองไม่เห็นผ้าเช็ดตัวตรงเอวกูหรือ?”
“แต่มึงไม่ใส่เสื้อ”
ผมเถียงหน้าแดงเพราะบีสท์อมยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วขยับเข้ามาใกล้กางมือคร่อมตัวผมไว้
“อะ...ไร”
“มึงเลยอ่อยกูคืนอย่างนั้นสิ”
“ไม่ใช่นะ!”
ผมหลับตาปี๋เมื่อบีสท์โน้มหน้าเข้ามาจนปลายจมูกเราสัมผัสกัน ผมใจเต้นแรงมากจนกลัวว่ามันจะทะลุออกมา
“หึหึ ไปล้างหน้าไป”
บีสท์ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น เขาหัวเราะในลำคอแล้วขยี้ผมของผมเบา ๆ
“อะ...อือ นี่...ยืมกางเกงด้วยได้ไหม”
“เอาสิสรุปจะเล่นใช่ไหม”
เขาถามมือก็รื้อหากางเกงบาสให้ผม
“ก็สกายพูดขนาดนั้นแล้วก็ต้องเล่นไหมล่ะ”
“ใส่รองเท้าเบอร์อะไร”
“41”
“เท้าเล็กจัง น่าจะใส่ของมาร์คได้”
บีสท์บอกพร้อมกับส่งกางเกงมาให้ผม รับมาขอบคุณเขาแล้วเดินเข้ามาเปลี่ยนในห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้น มองตัวเองในกระจกแล้วตบแก้มตัวเองเบา ๆ เรียกสติ เมื่อสักครู่ผมคิดว่าเขาจะ...เอ่อ..จูบ
ส่ายหัวแรง ๆ อีกทีผมชักจะบ้าไปกันใหญ่แล้วเกลียดตัวเองจริง ๆ ที่รู้สึกเสียดาย เม้มปากแน่น ตบหน้าผากตัวเองอีกที ทำไมกูหื่นและขี้อ่อยแบบนี้วะเนี่ย เดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากดึงสติตัวเองกลับมาแล้ว เห็นบีสท์นั่งรออยู่ตรงโซฟาจึงเดินเข้าไปหา
“เสร็จยัง พวกมันไปเล่นรอกันแล้ว”
“เสร็จแล้ว ป่ะ”
ผมเรียกให้บีสท์ยืนขึ้นเขาเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปพาดแล้วเดินกลับมาหาผม เราสองคนเดินออกมาจากบ้านพร้อมกัน รองเท้าบาสของมาร์คผมใส่ได้พอดีพอถามหาพวกผู้หญิงก็ได้รับคำตอบว่าเล่นแบดกันอยู่ในโรงยิม บ้านนี้เขาขยันออกกำลังกายกันดีจังถึงว่าไม่มีใครอ้วนสักคน
“ปกติถ้าอยู่กันครบก็เป็นแบบนี้หรือ”
ผมถามขณะที่เราสองคนเดินไปยังสนามบาสบีสท์หันมามอง มองจ้องเลยแล้วก็ขมวดคิ้วหยุดเดิน
“มีอะไร”
ผมถามด้วยความไม่เข้าใจและบีสท์ก็ไม่ได้ไขความกระจ่างให้สักนิด
“กูว่ากลับไปเปลี่ยนเสื้อกัน”
เขาว่าพลางดึงแขนผมเดินกลับไปที่บ้านแต่ผมขืนตัวไว้
“ทำไม”
“เสื้อมันเว้าลึกไป”
“มึงยังใส่เลย”
“แต่ก็ไม่ลึกเท่ามึงนี่ ดูสิลึกไปถึงไส้แล้วมั้ง”
เขาบอกพร้อมกับล้วงมือเข้ามาทางช่องเว้าตรงแขนจนผมสะดุ้งโหยงกระโดดหนี
“เล่นอะไรเนี่ย ตกใจหมด”
“ไม่เล่น กลับไปเปลี่ยนเสื้อกัน”
“บีสท์มันร้อนนะ”
ผมโอดครวญแต่เขาไม่ฟังยังคงลากผมเดินกลับบ้าน
“กูหวง”
จบข่าว ผมยอมเดินเงียบ ๆ ตามเขากลับขึ้นห้องหูแดงหน้าแดงเขาเองก็เช่นกัน บีสท์พยายามหาเสื้อแขนสั้นของตัวเองตัวที่น่าจะใส่สบายที่สุดส่งมาให้ผมรับไปเปลี่ยนอย่างว่าง่าย พอเปลี่ยนเสร็จสีหน้าเขาก็ดูพอใจมากขึ้น
“โอเคไหม”
ผมขยับเสื้อบนตัวแล้วถามความเห็นเขา ไหล่ตกลงมาเกือบคืบแหนะ ผู้ชายอะไรตัวใหญ่ชะมัด เขาพยักหน้าแล้วเดินนำผมออกจากห้อง
“ตัวใหญ่ไปหน่อยแต่ก็ดีกว่าให้ใส่ตัวเมื่อกี้”
“อะ...อื้อ”
พอเขาพูดผมก็รู้สึกขัดเขินขึ้นมาอีกรอบจึงได้แต่เดินก้มหน้าเขินเงียบ ๆ ตามหลังเขามา
“กว่าจะเสด็จมาได้นะพวกมึง อ่าวแล้วนั่นใส่เสื้อผัวรึไงไหล่ตกขนาดนั้น”
สกาย ไอ้ฟายเอ๊ย! จะพูดให้เขินไปใหญ่ทำไมเนี่ยและพอสกายพูดเท่านั้นแหละที่เหลือก็เป่าปากแซวกันกระจาย บีสท์เลยให้นิ้วกลางกันไปถ้วนหน้าแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร พอแซวจนหอมปากหอมคอพวกเราก็แบ่งทีมกันเป็นสองทีม ทีมละสามคนรอบนี้เปาเป็นกรรมการ ทีมผมมี บีสท์ ผม ยู ส่วนอีกทีมแน่นอนมี สกาย เชน มาร์ค ยืนเต๊ะท่าหล่อข่มพวกเราอยู่
พอเปาเป่านกหวีดเริ่ม เกมส์การแข่งขันก็เริ่มขึ้นด้วยความสนุกสนานบอกได้เลยว่าทักษะของทุกคนเข้าขั้นนักกีฬากันทั้งนั้น ขนาดมาร์คเห็นตัวเล็ก ๆ แบบนั้นปราดเปรียวใช่เล่น ผมนี่วิ่งตามจนหอบลิ้นห้อยเป็นรักยมพวกเขายังไม่มีทีท่าจะเหนื่อยสักนิด
“ไหวป่าวเบเบ้”
เชนวิ่งเหยาะถอยหลังมาร้องถามผม ผมเท้ามือกับเข่าหอบหายใจพยักหน้าให้เขา เชนหัวเราะขำแล้ววิ่งฉิวไปฝั่งตัวเอง ตอนนี้คะแนนสูสีกันมาก 11:10 ทีมผมนำอยู่หนึ่งแต้มแต่บอกได้เลยว่าคะแนนทั้งหมดจากฝั่งผมนั้นมาจากบีสท์และยูทั้งนั้น ผมแค่รับและส่งลูกดีไม่ดีโดนมาร์ควิ่งตัดหน้าแย่งไปด้วย โดนสกายด่าว่ายืนทำหน้าโง่ให้มาร์คแย่งอยู่ได้
หมอนั่นวิ่งเร็วอย่างกับลิงใครจะไปสังเกตเห็นเล่า พอผมหน้ามุ่ยพวกเขาก็หัวเราะขำ บีสท์เดินเข้ามาขยี้ผมแล้วบอกว่าไม่ต้องคิดมากเล่นกันขำ ๆ ครับขำมากพวกมึงเล่นกันอย่างกับจะไปโอลิมปิกมีรีบาวน์ชู้ตสามแต้มดังค์กันจนผมนึกว่าเล่นอยู่กับนักบาสเอ็นบีเอ ขำมาก!!!!
“หน้ามุ่ยเลย ๆ”
มาร์คลอยหน้าลอยตาล้อผม
“ไหนบอกว่าขำ ๆ”
“ก็นี่ขำพวกกู”
“สัด”
“ว้าว พัฒนา ๆ ด่ากูแล้ว”
สกายทำหน้าตาชื่นชม เปาเชนมาร์คยกนิ้วโป้งมาให้ ยูยิ้มขำไม่ต่างจากบีสท์ เล่นต่ออีกไม่เท่าไหร่เปาก็เป่านกหวีดหมดเวลาผลก็คือเสมอกันที่ 22:22 พวกเขาเดินกันสบาย ๆ ออกมานั่งยืดเส้นยืดสายข้างสนามต่างกับผมที่แทบจะคลานออกมา
“ขอบคุณ”
ผมกล่าวขอบคุณรับน้ำจากบีสท์มาดื่มจนหมดขวดเลยถูกบีสท์ดุ
“ค่อย ๆ กินเดี๋ยวก็สำลัก”
“ก็มันเหนื่อย”
“ยังจะเถียง”
“หัวหลักหัวตอสินะพวกกูเนี่ย”
สกายเอ่ยขึ้นลอย ๆ แล้วยักคิ้วกวนใส่ ผมเหนื่อยจนไม่รู้จะด่ามันยังไง กวนตีนดีจริง ๆ ไอ้หมอบ้านี่
“ส่วนเกินก็อย่างนี้”
“คนไม่จำเป็น”
“น่าเศร้าจริง ๆ”
ประโยคแรกเป็นของเชนตามมาด้วยมาร์คและปิดท้ายอย่างสวยงามที่เปาเห็นแล้วเส้นเอ็นที่เท้ากระตุกยิกแต่ไม่มีแรงยก บีสท์ส่ายหัวอ่อนใจยูยังคงยิ้มขำไม่พูดอะไรอีกเช่นเคย
“เหนื่อยมากเลยหรือ”
พอยูเอ่ยถามผมก็พยักหน้าแรง ๆ
“เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”
“ไม่ค่อยออกกำลังกายน่ะสิ”
พอถูกบีสท์ว่าผมก็หน้ามุ่ยใส่ เขาเลิกคิ้วแล้วทำหน้าประมาณว่าก็มันจริงไหม เออเพราะจริงไงผมถึงไม่ตอบโต้
“ต้องพาออกกำลังกายบ่อย ๆ ออกกำลังกายในร่มก็ดีนะเบิร์นดีเหมือนกัน”
สกายพูดจาสองแง่สามง่ามพวกที่เหลือหัวเราะเออออกันไปใหญ่มีแต่ผมกับบีสท์ที่นั่งเขินกันอยู่
“เออดีจริงกูคอนเฟิร์ม”
มาร์คชูนิ้วโป้งบอกเลยถูกเชนตบหัวเข้าให้
“มึงนอนเฉย ๆ ให้ผัวทำแล้วจะเหนื่อยอะไร”
“ไอ้สัดกูก็ออนท็อปเป็นไหม”
“อู้ววว แรว๊งมากน้องมาร์ค มึงมันแรดจริง ๆ”
สกายแสร้งทำหน้ารับไม่ได้แบบตอแหลขั้นสุดเลยถูกมาร์คปาผ้าขนหนูใส่หน้า
“ห่ากายทำเป็นพูดวันไหนมึงโดนเสียบกูจะเลี้ยงฉลองสามวันสามคืนเลยสัด”
มาร์คพูดด้วยความหมั่นไส้ส่วนคนถูกแช่งยักไหล่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ
“ไม่มีทางน้องเอ๋ย”
“จุ๊ ๆ อย่าพูดแบบนั้นสกาย อนาคตไม่มีอะไรแน่นอน”
เปาจุ๊ปากบอกเสียงเนิบ ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
“ไอ้เปาทำไมมึงเปลี่ยนข้างฮะ!”
สกายหันไปแหวใส่คู่หูคู่เกรียนของตัวเองแต่พอเปาชูแบงค์ร้อยขึ้นทุกคนก็ร้องอ๋อ ไอ้พวกนี้ซื้อได้ด้วยเงินจริง ๆ ให้ตาย ผมยิ้มขำรู้สึกถึงแรงสะกิดเบา ๆ ตรงแขนจึงหันมามองบีสท์
“เล่นอีกไหวไหม”
พอผมส่ายหัวเขาก็ไม่ได้บังคับอะไร ผมนั่งคลายกล้ามเนื้อมองพวกเขาหกคนเล่นบาสอยู่ข้างสนามแรก ๆ ก็จริงจังกันนั่นแหละหลัง ๆ เริ่มแกล้งกันไปมาเดี๋ยวดึงเสื้อเดี๋ยวดึงกางเกงวิ่งเตะกันให้วุ่น ผมยิ้มมองพวกเขาหัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข รู้สึกขอบคุณที่พวกเขายอมให้ผมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในบ้านหลังนี้
“วันนี้นอนที่นี่อีกไหม”
บีสท์ถามขึ้น ตอนนี้พวกเขาเลิกเล่นกันแล้วตะวันตกดินเป็นที่เรียบร้อย ผมนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้าพรุ่งนี้ผมมีเรียนเสริมตอนเช้าส่วนบีสท์ว่างไม่อยากรบกวนเขาเสียเท่าไหร่เพราะถ้าบอกร้อยทั้งร้อยเขาต้องตื่นไปส่งผมแน่ ๆ อีกอย่างก็อย่างที่เขาบอก ผมจะอยู่แค่ที่นี่ไม่ได้ถึงผมจะอยากอยู่แค่ที่นี่ก็เถอะแต่ก็ต้องยอมรับว่าข้างนอกนั่นก็เป็นที่ ๆ ผมต้องใช้ชีวิตอยู่เช่นกัน
“ถ้าอย่างนั้นอยู่กินข้าวกันก่อนเดี๋ยวขับรถไปส่ง”
ผมพยักหน้าตอบรับ มื้อเย็นของพวกเราเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเช่นเคยพวกเขาทำกับข้าวกินกันเองและก็เช่นเดิมผมกินได้เยอะจนยูเอ่ยแซวว่ากระเพาะครากหรือเปล่ากินไม่อิ่มเสียที
“รีบเข้านอนล่ะพรุ่งนี้เรียนเช้านี่”
ผมชะงักมือที่กำลังเปิดประตูรถ บีสท์ขับมาส่งผมที่หน้าคอนโดหันมองเขาอย่างแปลกใจ ผมว่าผมก็ไม่ได้บอกเขานะว่าพรุ่งนี้ตัวเองมีเรียนเสริม เขาเหมือนจะรู้จึงเอ่ยต่อ
“ก็บอกแพรวไว้ไม่ใช่หรือไง”
“อ้อ อืมขี้เกียจมาก”
“เรียนเสร็จกี่โมง”
“เที่ยง”
“ไปไหนต่อไหม”
“ยังไม่ได้คิดเลยแต่น่าจะกลับมานอน”
บีสท์พยักหน้าก่อนจะกระแอมไอเกาแก้มเขิน
“มาที่บ้านไหมล่ะ เอ่อ..จะมานอนด้วยก็ได้นะ”
คราวนี้ไม่ใช่แค่เขาแล้วล่ะที่เขิน ผมเองก็รู้สึกมือไม้เกะกะไม่รู้จะวางตรงไหนสุดท้ายก็จบลงที่ตักของตัวเองกัดริมฝีปากอย่างใช้ความคิดก่อนจะถามเขากลับเสียงเบาอย่างไม่มั่นใจ
“ไปนอน หลาย ๆ วันเลยได้ไหม”
“แต่งเข้าบ้านกูก่อนสิ”
“ไอ้บ้า! กูไปเล่า!”
ผมเปิดประตูรถออกก้าวออกมาได้ยินเสียงบีสท์หัวเราะแล้วเสียงทุ้มก็เอ่ยตามหลังมา
“อยู่ก่อนแต่งก็ได้ไม่ถือ เดี๋ยวพรุ่งนี้พากลับมาเก็บเสื้อผ้านะ”
“เออ!!!”
ผมกระแทกเสียงตอบแล้วเดินจ้ำอ้าวเข้ามาในตัวอาคาร ร้อนหน้าไปหมดจะด่าผมใจง่ายก็ด่ามาเลยยอมแต่ผมไม่รู้ว่าจะรั้งรอเวลาไปเพื่ออะไร ในเมื่อเขาหยิบยื่นโอกาสที่จะอยู่ด้วยกันมาให้ผมก็ควรจะคว้ามันไว้ไม่ใช่หรือดีกว่าปล่อยให้มันผ่านไปแล้วมานั่งเสียใจ
ยิ่งเรื่องของบีสท์ผมยิ่งไม่อยากรอ ถ้าความสุขมันจะผ่านเข้ามาหาผมแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ผมก็อยากจะรีบตักตวงไว้ให้มากที่สุด เพราะอย่างน้อยบีสท์และเพื่อน ๆ ของเขาก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตที่ผมได้เจอ
“ท่าจะบ้าแล้วเรา”
“ใครบ้าวะ”
ผมสะดุ้งสุดตัวค่อย ๆ หันไปทางต้นเสียงรู้สึกน้ำลายแห้งผาก ซานนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียวเสียงที่เปล่งออกมาของเขามันแฝงไปด้วยความกดดันอย่างเห็นได้ชัด เขาลุกขึ้นจากโซฟาใต้คอนโดอย่างเชื่องช้าสาวเท้าเข้ามาหาผม
“ไป ไหน มา”
ซานเน้นคำพูดทีละคำ ผมเม้มริมฝีปากแน่นในหัวก็กำลังครุ่นคิดว่าในตอนนั้นเขาจะทันเห็นบีสท์หรือไม่
“ซันกูถามก็ตอบ”
“ข้างนอก”
“กูรู้ว่าข้างนอกอย่ามาเฉไฉ”
ซานเอามือเสยผมดูก็รู้ว่าเขาเริ่มอารมณ์เสียแล้ว เขามองมาที่ผมด้วยแววตาดุดัน
“ขึ้นไปคุยที่ห้องเถอะ”
“นำไปสิ”
ผมเดินก้มหน้าก้มตาเดินนำเขาไปที่ลิฟท์ ครุ่นคิดหาคำแก้ตัว จากมุมที่ซานนั่งไม่น่าเห็นรถของบีสท์แต่ก็วางใจไม่ได้ ไม่รู้ว่าเขานั่งอยู่ตรงนั้นมานานเท่าไหร่
“ดูร้อนรนนะ”
ผมสะดุ้งอีกครั้งแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เอาสิผมไม่ยอมรับสักอย่างดูสิว่าเขาจะว่าอะไรได้ ผมเปิดประตูห้องให้ซานเดินเข้าไปก่อนแล้วปิดประตูตามหลัง ร่างสูงของเพื่อนสนิทเดินเข้าไปนั่งที่โซฟากอดอกมองผมเขม็ง
“มีอะไรจะสารภาพไหม”
ผมแสร้งเอียงคอเลิกคิ้วถามตาแป๋ว ซานถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้น
“พี่อินบอกกูหมดแล้ว”
ซื้อหวยทำไมไม่ถูกแบบนี้ ผมยักไหล่เอนหลังพิงโซฟา
“ฟ้องว่าอะไรล่ะ”
“ซัน”
ซานส่งเสียงปราม ผมเบะปากยกมือขึ้นกอดอกบ้าง
“เขาหวังดีกับมึงนะ เห็นว่ามึงไปกับคนที่ไม่คุ้นหน้าเลยมาถามกับกูซึ่งกูก็ไม่รู้ว่ามึงไปไหนกับใคร ถามจริง ๆ นะซันคนที่พี่อินเจอวันนี้เป็นใคร”
ถึงจะขัดใจกับสิ่งที่ซานมันพูดแต่ผมก็รับรู้ถึงความห่วงใยของมันจึงได้แต่หลับตาถอนหายใจ
“เพื่อน”
ผมตอบซานแบบกว้าง ๆ เขาถอนหายใจทอดสายตาอ่อนใจมองตรงมาที่ผมทำไมล่ะ ก็ยูเป็นเพื่อนจริง ๆ นี่ ถ้าบีสท์ก็ว่าไปอย่างแต่นี่เขาถามถึงยูผมก็ตอบแล้ว จะมาทำสายตาแบบนี้ใส่ทำไม
“มึงคิดว่าตัวเองเป็นนักเข้าสังคมรึไงซัน เพื่อนมึงก็มีแต่พวกกูเนี่ยหรือถ้าเป็นคนอื่นกูก็ควรจะรู้จักไหม”
“เพื่อนใหม่”
“ไปรู้จักกันได้ไง”
“บังเอิญ”
“เล่ามากูฟังได้”
“ซานกูไม่อยากพูด”
“ทำไม มีอะไรปิดบังหรือไง”
ซานไม่ยอมถอย ดูท่าจะต้องรู้ให้ได้ผมไม่รู้ว่าอินไปพูดอะไรมันถึงมาซักผมด้วยท่าทางจริงจังขนาดนี้
“ไม่มี แล้วทำไมมึงต้องอยากรู้ขนาดนั้น มึงอยากรู้หรือใครอยากรู้กันแน่”
คราวนี้ผมหรี่ตามองมันอย่างจับผิด และโป๊ะเช๊ะสายตามันหลุกหลิกอยู่ชั่วครู่แล้วตีสีหน้านิ่งเฉย เพียงเท่านี้ผมก็รู้แล้วว่าใครเป็นผู้บงการมันอยู่เบื้องหลัง
อินสินะ
“บังเอิญเจอกันที่ร้านหนังสือ คุยกันถูกคอก็แค่นั้น”
“แค่นั้นทำให้มึงถ่อไปไกลถึงลาดกระบังน่ะหรือซัน”
ผมยักไหล่
“สนใจ?”
“อินไม่ได้บอกหรือไง”
ผมถามกลับสุดท้ายซานมันก็ยกมือนวดขมับยอมแพ้
“เขาบอกว่ามึงกับหมอนั่นทำตัวสนิทสนมกันเกินพอดี”
ผมหลุดหัวเราะ เกินพอดี? อินเอามาตรฐานอะไรมาตัดสินกัน
“เขาเล่าว่าอะไรบ้าง”
“เขาบอกว่ามึงดูเปลี่ยนไป”
“ยังไง กูก็ยังเป็นกูคนเดิมนะ”
“...”
คราวนี้ซานไม่ตอบซึ่งผมก็ไม่คิดจะคาดคั้นอย่างที่มันทำกับผม ผมชูมือบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นยืน
“มีอะไรอีกหรือเปล่า ถ้าจะมาแค่คุยเรื่องนี้ไม่มีอะไรหรอกมึงสบายใจได้ คนที่กูไปด้วยไม่ใช่คนไม่ดีอะไรเป็นหนอนหนังสือเหมือนกัน ไม่ได้พากันไปในทางไม่ดีหรอก”
ผมบอกเพื่อให้เพื่อนสบายใจ รายงานเหมือนกับลูกที่กลับจากโรงเรียนแล้วต้องคอยเล่าให้พ่อแม่ฟังว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างเพื่อนเป็นแบบไหนอย่างไรอย่างนั้น
“กูเป็นห่วงมึงนะซัน”
“กูรู้ซาน ขอบคุณมากแต่กูไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีจริง ๆ”
ซานถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืนหันมาบีบไหล่ผมเบา ๆ
“รู้ว่ามึงโตแล้ว พวกกูแค่กลัวมึงเจอกับคนไม่ดี เฮ่อ...เอาเถอะถ้ามั่นใจแล้วก็พาหมอนั่นมาให้พวกกูรู้จักด้วยล่ะ”
เหมือนซานจะเข้าใจผิดไปใหญ่ แต่ผมก็ยิ้มรับแล้วพยักหน้าให้เขา
“แน่นอนเลย”
ผมยืนโบกมือลาซานหน้าห้อง ความเข้าใจของเราผิดไปคนละทางแต่ใครจะสนผมถือว่าเพื่อนรับรู้แล้วนะว่าผมมีคนที่คุยด้วยอยู่แต่ไม่ใช่ยูอย่างที่เขาหรืออินเข้าใจ จะว่าไปเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเวลาจะไปไหนกับบีสท์จะได้เอายูมาเป็นข้ออ้าง ขอโทษไว้ล่วงหน้าเลยนะยู
อืม...พอพูดถึงบีสท์
คิดถึงเสียแล้วสิ
I don’t wanna be like Snow White waiting
For a handsome prince to come and save me
On a horse of white, unless we’re riding side by side
Don’t want to depend on no-one else
I’d rather rescue myself
Cinderella - Tata Young
tbc
talk. สารภาพว่าลืมอัพ 555555555555555555 ทำโน่นทำนี่เพลินอ่า มา ๆ อ่านกันต่อเติมความหวานเข้าเส้นกัน แฟนเรายังคงความกวนอยู่ไม่เสื่อมคลายพิสกายของข้อยยยยย
-
แล้วเพื่อนซันไม่รู้เหรอว่าพี่อินรู้สึกยังไงกับซัน แถมมีคู่หมั้นแล้ว ทำไมยังดูเป็นใจกับพี่อินเหลือเกิน
-
ชอบโมเม้นเวลาซันอยู่กับพวกบีสท์มากกกกกกกก
ดูอบอุ่น เป็นครอบครัว
มีความสุข o22
-
กลัวไปเจอคนไม่ดี อิพี่อินนี่ดีมากว่างั้น เพื่อนๆดูเป็นใจกันจัง :เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4:
-
ซาน นี่ตลก ไม่รู้หรือว่าพี่อิน เป็นอย่างไร
โดนบทบาทแฟมิลี่แมน บดบังหมดเหรอ
พี่อินมีคู่หมั้นนี่คงไม่รู้สินะ
คู่หมั้นนี่คงรู้เฉพาะในครอบครัว
ถ้ารู้คงไม่ช่วยพี่อินขนาดนี้
เพื่อนๆคงคิดว่าซันทำตัวไม่ดีกับพี่อินเท่านั้น
บีสท์ เพิ่งมาส่ง ซันก็คิดถึงแล้ว :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกกกกอ่ะ
-
ไม่เข้าใจเพื่อนซันทั้งหมดทั้งปวง คือรู้ว่าอินเป็นคนที่ทำให้ซันเจ็บ แล้วทำไมยังเข้าข้างมันกันจัง งงอ่ะ คือถ้าเพื่อนปฏิเสธหรือตีตัวออกห่างขนาดนี้ก็น่าจะเข้าใจได้แล้วปะ ว่าซันไม่อยากยุ่งด้วย ไม่น่าประเคนเพื่อนให้อินขนาดนั้น สำหรับเรา เราถือความสบายใจของเพื่อนคือที่สุดนะ เพื่อนไม่ชอบอะไรก็จะไม่บังคับ ไม่ดันทุรัง
-
คือ เพื่อนแบบนี้เลิกคบได้ป่ะ คือ ดูแล้วอยู่ด้วยไม่สบายใจเลย :seng2ped:
เพื่อน คือ คนที่อยู่ด้วยแล้วไม่อึดอัดป่ะวะ
ถ้าชีวิตจริงเนี่ย กูเหวียงให้เลิกคบแม่งงง
คนที่ไม่ชอบก็พาไม่ให้เจออยุ่ได้ น่ารำคาญ ลำไย :hao3: :hao3: :hao3:
-
เพื่อนน่าจะเข้าใจความอึดอัดของเพื่อนนะ
ถึงเพื่อนอย่างซานจะไม่ได้เข้าใจหรือรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด
แต่ความอึดอัดของเพื่อนตัวเองที่แสดงออกเวลาเจออิน ไม่ทำให้ซานเอะใจอะไรบ้างเหรอ
แล้วแทนที่จะเข้าข้างเพื่อน เข้าข้างคนนอกอย่างอินเฉยเลย คนอ่านงงเด้ งงเด้ :mew5:
-
เซ็ง พ่อพระเอก :hao3:
-
บางทีถ้าซันอยากได้ความสบายใจก็บอกเพื่อนเรื่องอินไปเลยว่าอินมีคู่หมั้นแล้ว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
o13
-
ชอบเพื่อนๆของบีสท์อ่ะ.
เด๋วบอกจิมมี่มาจีบแตงกวาดีกว่า อิอิ
-
ตัวร้าย
12
“เมื่อวานซานบุกไปหาใช่ไหม”
คริษฐ์ก้มมากระซิบถามพอให้ได้ยินกันสองคน ผมพยักหน้าเบา ๆ เพราะว่าคนที่อยู่ในบทสนทนานั่งถัดจากคริษฐ์ไปดีที่มันใส่หูฟังเล่นเกมส์ในมือถืออย่างเมามันไม่สนใจเสียงชวนหลับของอาจารย์หน้าห้อง คริษฐ์ถอนหายใจ
“พี่อินมาหาพวกกูที่ร้าน”
ผมเงียบฟังคริษฐ์เริ่มเล่า ร้านที่คริษฐ์พูดถึงคือผับที่พวกเพื่อนผมมักจะไปกันประจำ ผมขมวดคิ้ว อินไม่ใช่คนเที่ยวกลางคืนอาจจะมีบ้างถ้าพวกเพื่อนเขานัด
“ไปกับใคร”
“คนเดียว มาหาพวกกูโดยเฉพาะ”
นี่อย่างไรล่ะที่ผมรู้สึกแปลก
“เรื่องกู”
“รู้อยู่แล้วยังจะถาม”
ผมถอนหายใจหน่ายจำได้ว่าเคยบอกไปแล้วว่าอย่ามายุ่งกันอีก นี่เขาไม่เคยฟังที่ผมพูดเลยใช่ไหม
“เขาคุยกับซานไปแล้วรอบนึง”
ผมบอก คริษฐ์พยักหน้ารับรู้
“ก็มาถามอีกรอบให้แน่ใจนั่นแหละ ว่าแต่มึงไปกับใคร ไม่ใช่หมอนั่นหรอกหรือ”
ผมส่ายหน้ากับคริษฐ์ไม่จำเป็นที่ผมจะมีความลับด้วย
“เพื่อนเขาน่ะ จริง ๆ ไปกันหลายคน”
“แต่เขาเจอแค่มึงกับอีกคน?”
“อือ”
คริษฐ์ทำหน้าลำบากใจอีกครั้งดูเหมือนเขาลังเลจะพูดอะไรสักอย่าง
“พี่อินน่ะ...เมื่อคืนเขาหลุดมาดมากเลยรู้ไหม”
สุดท้ายคริษฐ์ก็ตัดสินใจพูดออกมา ผมเลิกคิ้วสงสัย
“เขาบอกพวกกูว่าตอนที่เจอมึงกับผู้ชายคนนั้นมึงเหมือนกลับไปเป็นคนเดิมที่เขาเคยรู้จักมันเลยทำให้เขากลัว”
“กลัว?”
ผมทวนคำพูดคริษฐ์ เขาพยักหน้าแล้วพูดต่อ
“อืม เขากลัวว่ามึงจะไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป”
“กูไม่เคยเป็นของเขา!”
ผมกัดฟันพูดข่มอารมณ์ไม่พอใจไว้จนมันร้อนสุมอก สองมือกำแน่น คริษฐ์ยักไหล่โคลงหัว
“กูเข้าใจเขานะ คนมันเคยสำคัญ”
“เขาไม่ได้สำคัญกับกูนานแล้ว”
ผมเถียง
“แต่ไม่ใช่กับพี่อินนี่ มึงก็รู้ว่าเขาระ...”
“อย่าพูดเลย”
ผมบอกคริษฐ์แล้วหันหน้าหนี เพื่อนสนิทยกมือยอมแพ้ทั้งที่ยังพูดไม่จบประโยค ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว ผมไม่ต้องการที่จะรับรู้ความรู้สึกของเขาอีกแล้วเพราะมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น สุดท้ายแล้วผมกับเขาเราก็ต้องเดินคนละเส้นทางอยู่ดี
อยากเจอบีสท์จัง ไม่ชอบความรู้สึกปวดหน่วงในอกตอนนี้เลย
“พักสิบนาทีนะคะนิสิต”
เสียงอาจารย์จากหน้าห้องดังขึ้นเหล่านิสิตทั้งหลายต่างพากันลุกขึ้นบิดขี้เกียจเดินออกจากห้อง ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ออกไปสูดอากาศหน่อยคงดี ผมบอกพวกคริษฐ์ว่าจะเดินมาเข้าห้องน้ำพวกเขาพยักหน้ารับรู้แล้วแยกตัวไปสูบบุหรี่
Breath : ใกล้เรียนเสร็จแล้วโทรมานะ
ผมนั่งยิ้มเมื่อเห็นข้อความจากคนที่คิดถึง รีบกดเข้าโปรแกรมเพื่อตอบกลับเขาทันที
Sun : เบื่อแล้วอ่ะมารับหน่อย
Breath : เรียนไปเลยอย่างอแง เลิกแล้วเดี๋ยวพาไปกินของอร่อย
Sun : กินอะไร
Breath : ข้าวหมูกรอบเจ้าเด็ด อร่อยมาก
Sun : โม้ป่าว
Breath : ลองแล้วจะติดใจแล้วอย่ามาร้องให้พาไปอีกนะ
Sun : :p
Breath : เรียนดิอย่ามัวแต่เล่นโทรศัพท์
Sun : อาจารย์ให้พักเถอะ
Breath : อ้อ
“คุณคนเล็ก”
ผมชะงักมือและรอยยิ้ม กำลังอารมณ์ดี ๆ อยู่แล้วเชียว ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเงยหน้ามองต้นเสียง อินอยู่ในชุดไปรเวทเสื้อเชิ้ตสีอ่อนกางเกงสามส่วนรองเท้าแตะแบบสวม ผมไม่ได้เซ็ต แต่กลับยังดูดีอาจเพราะคน ๆ นี้คือเขา
“พี่ซื้อขนมมาฝาก ยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่ไหม”
เขายิ้มอ่อนโยนถือถุงเบเกอรี่ร้านดังเข้ามาหย่อนกายนั่งข้างผม ผมขยับตัวออกห่างจากเขานิดหน่อย ผมก้มลงกดโทรศัพท์ต่อเงียบ ๆ ไม่ได้สนใจเขา
Sun : มารับหน่อยสิ
Breath : เป็นอะไรหรือเปล่า?
Sun : I miss you
Breath : เอาดี ๆ เป็นไรหืม
ผมอมยิ้ม นึกหน้าและเสียงเขาออกเลยคงจะกำลังเขินเก๊กเสียงขรึมอยู่แน่ ๆ
“กินก่อนสิครับอย่ามัวแต่เล่นโทรศัพท์”
ผมหยุดมือที่กำลังพิมพ์ข้อความตอบบีสท์เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสายตาเย็นชา อินมองมาที่ผมเขาใช้น้ำเสียงทุ้มนุ่มติดจะดุเล็กน้อยกับผม
“ผมไม่หิวครับ”
“เดี๋ยวปวดท้อง”
“นั่นมันเรื่องของผม”
“ขอโทษครับ พี่แค่เป็นห่วง”
เสียงเขาอ่อนลงนัยย์ตาสีเข้มหลุบมองพื้น ท่าทางเขาหงอยเสียจนผมรู้สึกผิด
“แล้วนี่มาทำอะไรครับ”
ผมเปลี่ยนเรื่อง คนตรงหน้ายิ้มบางแกะขนมปังยื่นมาให้ ผมจำต้องรับไว้อย่างเสียไม่ได้
“มาหาคุณคนเล็กนั่นแหละครับ”
“มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่าครับ”
ผมเลิกคิ้วสีหน้าเขาบ่งบอกชัดเจนว่าเขามีเรื่องจะคุย
“แต่ผมว่าดูเหมือนอินจะมีนะ”
“ก็ไม่เชิงครับ”
“มีอะไรก็พูดมาเถอะครับอย่าอ้อมค้อมเลยผมจะไปเรียนต่อแล้ว”
ผมบอกพร้อมกับวางขนมปังที่เขาส่งมาให้บนตักมือก็กดตอบข้อความของบีสท์ไปด้วย
Sun : เบื่อเฉย ๆ เดี๋ยวเรียนก่อนนะ ใกล้เลิกแล้วจะบอกอีกที
Breath : ok
“เดี๋ยวนี้ติดโทรศัพท์นะครับคุยกับคนเมื่อวานหรือเปล่า”
เสียงทุ้มเอ่ยถาม ผมรู้สึกถึงความกระด้างเจือจางมาในน้ำเสียงของเขา กดปิดหน้าจอแล้วหันมองเขา
“ครับ”
“ซานบอกว่าเป็นเพื่อนใหม่”
“ประมาณนั้นครับ”
“เจอกันมานานแล้วหรือยังครับ”
“สักพักแล้วครับ”
วันนี้วันที่สี่ ผมต่อบทสนทนาในใจตอบเขาเท่าที่ตอบได้แม้ว่าจะรู้สึกรำคาญนิดหน่อยก็ตามแต่เขารู้จักผมดีเกินไป เขารู้ว่าควรใช้คำพูดแบบไหนหรือทำอะไรที่ผมจะไม่แสดงอาการหงุดหงิดขึ้นมา
“สนิทกันในทางไหนครับ”
“เข้าเรื่องเถอะครับผมมีเวลาไม่มากแล้ว”
ผมพูดเสียงเรียบเมื่อเห็นพวกคริษฐ์เดินกลับมาจากสูบบุหรี่ก้มมองนาฬิกาเหลือเวลาอีกประมาณห้านาที ทำไมเยอะจัง
“เขาไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาใช่ไหมครับ”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น”
“เพราะน้องยิ้ม”
ผมเลิกคิ้วแล้วถามกลับ
“แล้วปกติผมไม่ยิ้มตรงไหน”
คราวนี้อินส่ายหน้าช้า ๆ มุมปากกดยิ้มบางดูเศร้าสร้อย
“รอยยิ้มมันต่างกันครับ กับเขาน้องยิ้มเหมือนคนมีความสุข”
เสียงของอินเศร้าจนหัวใจของผมรู้สึกปวด สายตาของเขาที่มองมาฉายแววปวดร้าวจนน่าใจหาย ลมหายใจของผมกระตุก ผมสูดลมหายใจลึกแล้วค่อย ๆ ผ่อนออกจ้องมองหน้าเขาที่ไม่รู้ว่าทำไมต้องมองผมอย่างเจ็บปวดขนาดนั้น
“ครับ ผมมีความสุขจริง ๆ เวลาอยู่กับเขา”
“คุณคนเล็ก”
เสียงของอินที่เรียกผมกลับมาเบาหวิว ผมเองก็จ้องมองเขาอย่างไม่ลดละเช่นกัน ผมอยากให้เขาได้รู้ว่าผมพูดความจริง ผมไม่ได้โกหก ช่วงเวลาที่ผมได้ใช้มันกับบีสท์หรือเพื่อน ๆ ของเขามันคือความสุขจริง ๆ ความสุขที่หายจากผมไปแสนนาน ความสุขที่ผมอยากจะรักษาเอาไว้ไม่ให้ใครเข้ามาทำลาย
“ผมขอตัวนะครับ”
ผมก้มหัวให้เขาเป็นการบอกลาวางขนมปังที่เขาซื้อมาไว้ข้าง ๆ ลุกขึ้นเดินออกมาหาพวกคริษฐ์ที่ยืนรออยู่ตรงบันได
ซานกับคิงทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็น คริษฐ์ยืนอยู่นิ่ง ๆ รอจนผมเดินเข้าไปหาเขาจึงพยักหน้าให้ทุกคนเดินขึ้นตึกเรียน
“พี่อินมาทำไมอ่ะ”
ซานชะโงกหน้ามาถาม ผมปรายตามองมันเล็กน้อย
“ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไงว่าเขาจะมา”
“อะไร๊ ไม่รู๊!”
มันตอบผมเสียงสูงทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ได้โคตรจะไม่เนียน
“หลักฐานคามือขนาดนั้น”
ผมบอกมันแล้วหยุดสายตาที่ถุงขนมยี่ห้อเดียวกับที่ผมได้รับจากอิน มันสะดุ้งเอาถุงขนมหลบไว้ด้านหลังแล้วยิ้มแหย
“แหะ ๆ ก็พี่เขาน่าสงสาร”
“สงสารตัวเองก่อนเถอะมึง”
ผมเหยียบตีนมันไปเต็ม ๆ แล้วเดินเข้าห้องเรียนไม่ฟังเสียงร้องโหยหวนเหมือนหมาถูกเชือด คริษฐ์กับคิงเดินส่ายหัวยิ้มขำกันเข้ามานั่งประจำที่และเริ่มเรียนอีกครั้ง
ผมนั่งฟังอาจารย์ ฟังแบบเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาใจก็ลอยคิดโน่นนี่ไปเรื่อย ไม่เข้าใจอยู่อย่างหนึ่งคือทำไมใคร ๆ ต่างก็พากันเห็นใจอิน โดยเฉพาะไอ้ซานที่ดูจะออกนอกหน้ามาก คิงถึงจะไม่ค่อยพูดแต่ผมก็รู้ว่ามันคอยส่งข่าวบอกเรื่องผมให้เขารู้ หรือแม้กระทั่งคริษฐ์ที่ถึงมันจะดูเป็นกลางแต่ถ้าเขามาขอร้องอะไรมันก็มักจะไม่ขัด
ทั้ง ๆ ที่ทุกคนก็รู้ว่าผมเจอกับอะไรมาบ้าง ผมไม่อยากคุยไม่อยากเจอ พวกมันก็ดูเหมือนจะเข้าใจแต่พอเขาเข้ามาพูดด้วยสีหน้าและท่าทางน่าสงสารทุกคนกลับเทใจช่วยเขาไปหมดซะอย่างนั้น
ทำอะไรก็ถูกไปหมดเป็นพ่อพระเอกอย่างที่แพรวเรียกจริง ๆ
ถอนหายใจอีกครั้งคิดเรื่องของเขาก็พาลจะปวดหัวและอารมณ์เสียเปล่า ๆ มือหนึ่งหมุนปากกาเล่นอีกมือก็หมุนโทรศัพท์เล่น มองนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนังอย่างใจจดใจจ่อ กะเวลาที่บีสท์น่าจะใช้ขับรถจากบ้านมาถึงมหาวิทยาลัยเสร็จสรรพก็ส่งข้อความบอกเขาไป ได้รับคำตอบกลับมาว่ากำลังจะออกจากบ้านผมก็อมยิ้มใส่โทรศัพท์แล้วเงยหน้าขึ้นมาเรียนอีกครั้ง
“กูเป็นพี่อินกูก็คงเศร้านะ”
จู่ ๆ คริษฐ์ก็พูดขึ้น ผมหันไปมองมันสายตาเต็มไปด้วยคำถาม มันยักไหล่ก่อนจะตอบ
“มึงดูมีความสุข”
“ก็กูมีความสุข”
“มันดีกับมึงใช่ไหม”
“มากจนมึงคาดไม่ถึงเลยล่ะ”
คริษฐ์มองผมกลับมานิ่ง ๆ ถอนหายใจแล้วส่ายหัว
“กูนึกภาพมันดีไม่ออกเลย”
เขาพรูลมหายใจสุดท้ายก็พูดในสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา ผมไม่แปลกใจนักหรอกหลาย ๆ คนไม่ชอบหน้าเขายิ่งพอมีข่าวอะไรไม่มีออกไปบีสท์ก็ไม่คิดจะแก้ตัวคนเลยยิ่งใส่สีตีไข่ทำให้หลายคนมองเขาในแง่ลบ
“อย่ามองคนที่ภายนอก”
เขาพยักหน้าเกยคางลงบนโต๊ะ
“อือ ณินก็บอกแบบนั้น”
ผมเลิกคิ้วพาลนึกไปถึงแฝดสยามของคริษฐ์มัน ใช่สิณินเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับแพรวที่คณะนี่นา
“ถ้ามึงได้รู้จักเขาจริง ๆ มึงจะรู้ว่าเขาเป็นคนดี”
คริษฐ์หัวเราะหึแล้วขยี้หัวถอนหายใจ ผมมองมันอย่างขำขัน
“เอาเถอะ แค่มันทำให้มึงยิ้มได้ขนาดนี้กูก็พอจะเข้าใจแล้ว”
“ขอบใจนะมึง”
“อือ”
เสียงอาจารย์บอกเลิกคลาสดังขึ้นทุกคนลุกขึ้นกรูออกไปโดยมิได้นัดหมาย อาจารย์ประจำวิชาส่ายหัวระอาแต่ก็ได้แค่บ่น ผมสี่คนเดินรั้งท้ายออกจากห้องสโลป ซานบิดขี้เกียจหาวเสียงดัง
“ไปกินข้าวกันป่ะ”
มันชวน คิงพยักหน้า คริษฐ์ก้มมองนาฬิกาแล้วส่ายหน้า
“มีนัดว่ะ”
“คนไหนอีกล่ะไอ้สัด”
ซานเบะปากใส่พ่อเดือนคณะเนื้อหอม คริษฐ์ยิ้มมุมปากยักคิ้วกวน
“น้องน้ำ”
คริษฐ์ตอบเรียบ ๆ แต่ทำคิงกับซานตาโต
“น้องน้ำอักษรปีหนึ่งอะนะ ไอ้สัดเห็นว่ายากทำไมมึงได้”
ซานร้องเสียงหลงแล้วบ่นเพื่อนด้วยความอิจฉา คริษฐ์ยักไหล่
“พอดีกูหล่อ”
“ไอ้สัด//ไอ้สัด”
ซานกับคิงพร้อมใจกันด่า ผมหัวเราะในลำคอก้มมองจอโทรศัพท์ บีสท์ส่งข้อความมาบอกว่ารออยู่ตรงลานจอดรถของคณะแล้ว
“แล้วมึงไปกินข้าวกับพวกกูไหมซัน”
คิงหันมาถาม ผมส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ
“จะกลับห้อง”
“นอนอีกตามเคยสินะมึงน่ะ”
ซานบ่นดีที่มันไม่สงสัยติดใจอะไร มันสองคนแยกตัวเดินไปทางโรงอาหารคณะวิทยาศาสตร์ที่เปิดขายตลอด คริษฐ์หันมาเลิกคิ้วใส่
“ไปไหน”
ไอ้คนนี้สิที่รู้ทันของจริง
“บีสท์มารับจะไปบ้านเขา”
“หืม? พวกมึงไปเร็วขนาดเข้าบ้านกันแล้ว?”
เขามองผมด้วยแววตาทึ่ง ๆ
“เออน่ะ”
ผมบอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ คริษฐ์ยิ้มมุมปาก
“เป็นสาวเป็นนางรู้จักรักนวลสงวนตัวหน่อยนะครับคุณดารินทร์”
ไอ้ฟวย
ผมด่ามันแบบไม่มีเสียง คนถูกด่ายิ้มขำเราทั้งสองเดินมาด้วยกันจนถึงลานจอดรถ ผมกดโทรศัพท์อ่านข้อความที่บีสท์ส่งมาให้อีกรอบว่าเขาเอารถคันไหนมาเสร็จแล้วจึงมองหา อ่ะ อยู่นั่นเองข้างรถของคริษฐ์เลยบังเอิญจริง ๆ
“มันจอดรถไว้ไหน”
คริษฐ์เอ่ยถามผมเลยบุ้ยปากไปยังรถคันสวยที่จอดอยู่ข้าง ๆ มัน
“รถสวยไม่เบา”
คริษฐ์ผิวปากเอ่ยชม ผมมองแล้วก็งงไม่เข้าใจว่าสวยตรงไหนมันก็ธรรมดาเหมือนกันหมดไม่ใช่หรือไง ไม่เข้าใจตรรกะของพวกชอบแต่งรถหรอก
“ที่บ้านจอดเรียงอย่างกับโชว์รูมเลย”
คริษฐ์หันมาเลิกคิ้วมองตาเป็นประกาย
“โอ้ คนอวดผัว”
ปั่ก!!!
เต็ม ๆ ครับผมฟาดหลังมันเต็มรัก คริษฐ์ร้องอึกคำเดียวแล้วเงียบไป
“เจ็บ โอย~”
กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอผมก็เดินไปจนถึงรถของบีสท์แล้วได้ยินเสียงเขาปลดล็อครถจึงเปิดประตูฝั่งคนขับ ก่อนจะเข้าไปนั่งไม่ลืมชูนิ้วกลางส่งให้คริษฐ์มันด้วย มันหัวเราะแล้วโบกมือลา
“คริษฐ์รู้ด้วยหรือ”
เมื่อเข้ามาในรถคาดเข็มขัดเรียบร้อยบีสท์ก็เอ่ยถาม
“อือ”
“แล้วมันว่าอะไรไหม”
ถ้าผมหูไม่ฝาดไป น้ำเสียงของบีสท์ดูจะเป็นกังวล ผมหันไปยิ้มให้เขาแล้วส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ไม่ว่า คริษฐ์บอกอะไรทำแล้วมีความสุขก็ทำไป แต่มีคริษฐ์รู้คนเดียว”
บีสท์พยักหน้าเข้าใจ เขาขับรถออกจากมหาวิทยาลัยขึ้นทางด่วนวันอาทิตย์แบบนี้จะว่ารถไม่ติดก็ไม่เชิงแต่ก็ถือว่ายังคงสภาพคล่องไหลไปได้เรื่อย ๆ
“จะกินที่ร้านหรือซื้อไปกินที่บ้าน”
เขาถาม ผมปรือตาลืมขึ้นหันไปถามเขา
“ใครอยู่บ้านบ้าง”
“น่าจะเหลือแค่แพรว เชน ยู”
“กลับหอกันไปหมดแล้วหรือ”
“อือ ไปมหาลัยกันด้วย ทำงานรับน้องกัน”
ผมพยักหน้าเข้าใจปิดปากหาว
“ซื้อไปกินที่บ้านก็ได้”
“เออลืมพากลับไปเก็บเสื้อผ้าเลย”
ผมตบกระเป๋าเป้ตัวเองสองสามทีแล้วยิ้มให้เขาจนตาหยี
“เตรียมมาเล่า”
“หึหึ ตัวยุ่งเอ๊ย”
บีสท์หัวเราะบังคับพวกมาลัยมือเดียว ส่วนอีกมือนั้นยื่นมาลูบหัวผมเล่น ลูบไปลูบมาชักง่วงแล้วได้ยินเสียงทุ้มบอกเบา ๆ
“นอนไปก่อนถึงบ้านแล้วเดี๋ยวปลุก”
“แล้วข้าว”
“เดี๋ยวลงไปซื้อให้นอนไปเถอะ”
เขาบีบจมูกผมเบา ๆ ผมยิ้มทั้งที่ยังหลับตาอยู่แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไป
ก่อนเคยเป็นที่หนึ่งที่เดียวในใจของเธอ
แต่วันนี้ฉันเองต้องเป็นที่เท่าไหร่
บอกได้ไหมต้องทำอย่างไรที่ย้อนไป
กลับไปที่เดิม ที่เธอต้องการเหมือนวันเก่า
อีกสักครั้ง...ขอเธอได้ไหม...ที่เดิมในหัวใจ
ที่เดิมในหัวใจ – TMT ft. ตู่ ภพธร
tbc
talk. รู้สึกทุกคนจะเกลียดคำว่า คุณคนเล็ก มาทีไรได้เรื่องทุ๊กกกที ฮ่าๆๆๆ
มีหลายคนถามเข้ามาว่าทำไมพวกเพื่อนซันถึงยังเชียร์พี่อินอยู่ทั้ง ๆ ที่เขาก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว เราเชื่อว่าในทุกสังคมต้องมีคนประเภทที่ทำอะไรก็ไม่ผิดอ่ะ แบบพอทำผิดแล้วทุกคนก็จะสงสารอย่าว่าเลย ไม่เป็นไรอะไรพวกนี้ ซึ่งพี่อินมันเป็นคนแบบนั้นเลย ทุกคนจะมองว่านางเป็นคนดี เป็นพ่อพระ และยิ่งสิ่งที่นางแสดงออกกับซันเลยทำให้ทุกคนเชียร์ว่านางดีนะ ทุกปัญหามีทางแก้ เหมาะสมกัน อะไรประมาณนี้
โดยส่วนตัวคือเกลียดคนแบบพี่อินมาก ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก น่ามคาญ พอแล้วเพิ่งเลิกงานแล้วรีบมาลงให้ ไปนอนแว้ววว ไข้ขึ้น แงงงงง
#นิยายตัวร้าย แท็กได้ในทวิตเตอร์นะจ๊ะ
-
ลำไยพี่อินม้ากกกก เบื่อเหมือนที่ซันรู้สึก คือ ทุกคนรู้ว่าเรื่องเป็นยังไงแต่ก็ยังเข้าข้าง #ตัวร้าย นี่จริงๆแล้วหมายถึงอีพี่อินใช่ป่ะ เบื่อนาง กรอกตามองบนให้ทีนึง
-
คุณคู่หมั้นไม่มาลากตัวไปบ้างเหรอ ถึงได้ปล่อยให้มีเวลาว่างมาตามซันบ่อยขนาดนี้
-
้เบื่อพี่อินกับซานอ่ะ :เฮ้อ:
-
เพื่อนๆซัน รักพี่อิน มากกว่าซัน
ตกลงยังเป็นเพื่อนซัน หรือเปล่า :z3:
บีสท์ น่ารัก เริ่มสนิทเข้าใกล้ซันกว่าเดิม
มีลูบหัว บีบจมูก เพิ่มจากจิ้มหน้าผากนะ
ยกเว้นตอนอ่อยกัน ที่ปลายจมูกชนกัน
โอ้.....ซันเก็บเสื้อผ้าไปนอนบ้านบีสท์และ
คราวนี้ซานมาหาไม่เจอแน่ :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จุดนี้ก้อลำคานซันนะ ลำคานมากด้วย ทำไมไม่บอกเพื่อนสักทีว่า ไอ้อินนะ มันเลือกที่จะทิ้งตัวเอง ไปมีคู่หมั่น ทำไมไม่พูด ไม่บอกเพื่อน ที่เรื่องแบบนี้ไม่บอกปากอมสาก ที่เรื่องบีสละพูดได้ เพื่อนจะได้เลิกเชีย สักที พอไอ้อินมาแล้วอึดอัด อยากจะให้ตะโกนใส่หน้าไอ้อินไปเลย ว่าเลิกยุ่งกับกูสักที ลำคาน อะ คือ ไม่เข้าใจ ตัวเองจะตัดไอ้อิน ก้อตัดสิ จะไปยุ่งวอแว ถามคำตอบคำอยู่ทำไม ไม่ใช่ว่าในใจยังรักอยู่ละ ตอนนี้ ให้ความลำไย ซัน กับอินเท่ากัน ส่วนซาน ก้อน่าลำคาน อยากจะได้อินมากสินะ ถึงยอมช่วยมันทุกอย่างถ้ามีเพื่อนแล้วไม่อยู่ข้างเพื่อนตัวเองแต่ไปอยู่กับคนอื่นเพื่อนแบบนี้ ควรถอยยออกมานะ
-
บางทีก็สงสัยว่าอินต้องการอะไรแน่ ตัวเองมีคู่หมั้น ในอนาคตต้องแต่งงานแน่ ๆ แต่ยังอยากให้ซันรัก อยากเป็นที่หนึ่งสำหรับซัน คือจะให้ซันเป็นบ้านเล็กหรือไง พี่อินรู้ไหมว่าซันรู้เรื่องที่มีคู่หมั้นและแผนการในอนาคตแล้วน่ะ ถ้ารู้แล้วยังมาตามตื้อนี่เห็นแก่ตัวจังนะ หรือคิดว่าขอใช้เวลาที่เหลืออยู่ด้วยกันก่อน หลังจากนั้นก็จบแยก หรืออยู่แบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ หรือไง คนไม่หน้ามืดตามัวที่ไหนจะยอม ไม่รู้ว่าถ้าซันเปิดใจไปเลยถึงความเสียใจ ความเจ็บปวด ความรู้สึกทั้งหมด อิพี่อินจะยอมปล่อยไปไหมนะ
-
เป็นผู้ชายที่น่ารำคาญ เพื่อนก็น่ารำคาญ
อย่าให้มันมากจนมองหน้ากันไม่ติด
แล้วนายจะเสียใจ
-
มันจะไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเก่าหรอกค่าอิพี่อิน จงหายไปซะ อย่าทำตัวเป็นหมาหวงก้างทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์อีกเลยยยยยยย
นี่แบบ จริงจังเลยนะว่าไม่ชอบเพื่อนซัน โดยเฉพาะซาน คือบอกว่าอีพี่อินน่าสงสาร แล้วตอนเพื่อนเจ็บละ ไม่เห็นหรอ ไม่สงสารหรอ จะเอาความเจ็บปวดกลับมาให้เพื่อนทำไม ง๊งงงงงงงง รำค๊านนนนนนน :katai1:
-
รำเพื่อนซันหนักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกยกเว้นคริษฏ์ไว้คน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบบีสท์อ่ะ ขอผู้ชายคนนี้ให้เรานะดารินทร์ อิอิ
-
น่ารำคานกว่าพี่อินก็เพื่อนๆซันไงจะใครล่ะ นี่คือซันแสดงออกชัดมากนะว่าไม่อยากเจอไม่อยากยุ่ง แต่ดูเพื่อนๆผู้หวังดีทำสิ บางทีเยอะไปก็ไม่ดีนะ ดูความรู้สึกเพื่อนบ้าง คือไม่แปลกใจเลยอ่ะที่ซันดูสนิทดูชอบเพื่อนๆกลุ่มบีสมากกว่ากลุ่มเพื่อนตัวเองอีกอ่ะ
ปล.ซานชอบอินหรอหมั่นใส้เกินหน้าเกินตาไปย่ะ :angry2:
-
ชอบมากกกกกกก
-
เบะปากมองบนให้พี่อินเลย อะไรของนาง :เฮ้อ:
-
ชอบบบบบอ่ะ น่ารัก
-
อ่านทันแล้วจ้า
บอกเลยรำคาญซันกับอินมากๆ
แล้วก็ซานอีกคน
-
ตัวร้าย
13
Inn’ s part
ถ้าฉันนั้นขอร้องแล้วเธอจะกลับมาไหม...
ผมนั่งนิ่งมองน้ำแข็งที่ลอยอยู่ในน้ำสีอำพันละลายไปทีละนิด ค่อย ๆ จางหายไปเหมือนกับใครบางคนที่ห่างออกจากผมไปทุกทีทุกที เสียงเพลงที่เปิดคลอในร้านดังขึ้นไม่ได้เรียกความสนใจของผมได้เท่ากับบางความหมายในเนื้อเพลง
ใช่
ถ้าผมขอร้องแล้วน้องจะกลับมาไหม ผมเคยคิดว่าตัวเองทำถูกแล้ว ถอยออกจากน้องมา ทำตามความต้องการของอาม่าแต่พอเอาเข้าจริงผมกลับทำไม่ได้
ผมไม่สามารถปล่อยมือคู่นั้นไปได้
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมผมถึงยังคงอยู่รอบตัวของน้อง ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ผมรักซัน แค่น้องคนเดียวที่ผมอยากจะมอบความรักให้ ไม่ใช่ผู้หญิงคนไหนหรือแม้แต่ผู้ชายคนใด ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วเราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้แต่ผมก็หวังว่าน้องจะยังอยู่ในสายตาของผม อยู่ในที่ ๆ ผมสามารถมองเห็น ได้ดูแล ได้อยู่ใกล้ ๆ ถึงจะได้รับสายตารำคาญกลับมาผมก็มีความสุข
ขอแค่น้องยังอยู่ตรงนี้แม้ว่าจะต้องถูกรำคาญใส่อีกกี่ทีผมก็ยินดี
แต่แล้วทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปเมื่อผมบังเอิญไปเจอน้องที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ในตอนแรกหัวใจของผมลิงโลดด้วยความดีใจที่เจอกับน้องจึงรีบเดินเข้าไปทักโดยไม่รู้เลยว่าน้องอยู่กับใครอีกคน
ใครคนนั้นที่สามารถทำให้น้องยิ้ม รอยยิ้มที่ผมไม่เคยได้รับอีกเลยหลังจากที่เกิดเรื่องครั้งนั้น ใครคนนั้นที่น้องเต็มใจให้ยืนอยู่ข้าง ๆ และไอ้ใครคนนั้นที่มันกำลังจะขโมยหัวใจของผมไป
เห็นท่าทางที่สนิทกันจนเกินพอดีของทั้งคู่มันทำให้หัวใจผมร้อน ความรู้สึกหวงพุ่งขึ้นมาจนผมเกือบเดินเข้าไปกระชากน้องกลับเข้ามาในอกแต่ผมก็ทำได้เพียงแอบมองการหยอกล้อของทั้งคู่อยู่ตรงมุมไกล ๆ เท่านั้น
นี่เป็นครั้งแรกที่น้องปล่อยให้คนอื่นเข้ามา หลังจากที่น้องออกมาอยู่คนเดียวคุณคนเล็กของผมเหมือนสร้างอีกโลกหนึ่งของตัวเองขึ้นมาใหม่ โลกใบนั้นมีน้องเป็นเจ้าของและเจ้าตัวก็จะเป็นผู้คัดสรรคนเข้าไปในนั้น แน่นอนว่าผมไม่ใช่ผู้ที่ถูกเลือก ผมทำได้เพียงวนอยู่รอบ ๆ โลกใบนั้นคอยส่งความห่วงใยผ่านเพื่อน ๆ ของน้องไปเท่านั้น
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังพอใจ เพราะอย่างน้อยถึงผมไม่ได้เข้าไปก็ไม่มีใครได้เข้าไปเช่นกัน
แล้วมันเป็นใคร
มีสิทธิ์อะไร ทำไมถึงได้เข้าไปในนั้น ทำไมถึงได้รับรอยยิ้มที่มีความสุขของน้อง ผมคุมตัวเองไม่อยู่รู้ตัวเองอีกทีก็ต่อสายหาซานเพื่อนสนิทของน้องไปแล้ว และคำตอบที่ได้รับกลับมาก็ยิ่งทำให้ผมแปลกใจเมื่ออีกฝ่ายตอบว่าไม่รู้
ผมรู้ว่าซานไม่ได้โกหก จะพูดให้ถูกก็คือเขาเป็นสายของผมที่คอยบอกเล่าความเป็นไปในแต่ละวันของน้องให้ผมรู้ ซานบอกว่าเดี๋ยวจะถามจากน้องให้คงรู้ว่าผมรู้สึกร้อนใจกว่าทุกทีเจ้าตัวจึงบอกให้ผมใจเย็น ๆ ผมเย็นจนกระทั่งความอยากรู้มันทำให้ผมทนไม่ไหวจึงบุกไปหาพวกคริษฐ์เพื่อสอบถามความจริง
และสีหน้ากระอักกระอ่วนปนเห็นใจของซานก็บ่งบอกชัดเจนว่าโลกของน้องกำลังเปิดรับใครคนใหม่เข้าไป ความรู้สึกเหมือนก้อนเหนียวจุกอยู่ที่คอ ลมหายใจติดขัด กระบอกตาของผมร้อนผ่าวหัวใจบีบจนปวดไปหมด เพราะมั่นใจมาตลอดว่าน้องรักผม ถึงแม้จะไม่ได้เดินไปด้วยกันแต่ผมก็คิดว่าน้องก็น่าจะรับรู้ถึงความรู้สึกของผมได้
ทำไมกันนะ ทั้ง ๆ ที่รักขนาดนี้ หวงขนาดนี้ คอยกีดกันทุกคนแต่ทำไมมันถึงยังหลุดรอดเข้ามาได้ ผมพลาดไปตรงไหนกัน
“เสียดายของ สั่งมาแล้วก็ไม่กิน”
สุ้มเสียงคุ้นหูดังขึ้นทางด้านขวา ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร
“รวย”
อีกฝ่ายร้องหึแล้วนั่งลงข้าง ๆ
“รวยแต่เขือน่ะสิมึงน่ะ”
ผมยิ้มมุมปากมองแก้วเหล้าด้วยสายตาหลากหลาย ผมเป็นคนนัดมันออกมาเองเพื่อนสนิทของผมชูมือเรียกบาร์เทนเดอร์สั่งเมนูประจำของตัวเองแล้วนั่งเท้าคางหันตัวมองผม
“คริษฐ์เล่าให้กูฟังมาบ้างแล้ว”
ผมพยักหน้ารับรู้ คริษฐ์เพื่อนในกลุ่มของน้องเป็นเพื่อนสนิทของณินน้องชายของเพื่อนสนิทผม
“อาการมึงหนักกว่าที่กูคิด”
มินพูดขึ้น ผมยิ้มเยาะตัวเองแล้วส่ายหัว
“ทำอย่างกับไม่เคยรู้สึกอย่างนี้”
อีกฝ่ายหัวเราะเบา ๆ ตอบกลับมา ถ้าจะมีใครสักคนเข้าใจผมก็คงเป็นมันนี่ล่ะ
“ของมึงหนักกว่าของกูเยอะ ระดับความปวดใจมันต่างกัน”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเย้าแหย่ ผมคลี่ยิ้มบาง
“นั่นสินะ”
ผมตอบกลับไปเบา ๆ แต่อีกฝ่ายก็คงได้ยิน มินถอนหายใจก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปาก
“ทำไมครั้งนี้พลาด”
เขาถาม ผมส่ายหน้าอย่างจนปัญญา
“ไม่รู้ ไม่มีเพื่อนเขารู้สักคน”
“ถามคริษฐ์แล้ว?”
“คิดว่าน้องมึงจะพูดไหมล่ะ”
ผมสวน มินหัวเราะถูกใจ คริษฐ์น่ะตัวเก็บความลับชั้นยอดถ้ามันจะไม่บอกต่อให้เป็นณินง้างให้ตายอย่างไรก็ไม่ปริปากพูด
“ก็จริงของมึง แล้วรู้หรือยังว่าเป็นใคร”
ผมส่ายหน้า
“กำลังตามอยู่ ไม่ได้เรียนที่เดียวกับเรา”
“อ่าฮะแล้วรู้อะไรอีกบ้าง”
ผมขมวดคิ้วกับข้อมูลที่ได้มาก่อนจะส่ายหัว
“แทบไม่ได้อะไรเลย”
มินเลิกคิ้วแปลกใจ
“เป็นไปได้ไง”
“เหมือนทางนั้นรู้ตัวว่ะ ระวังตัวแจเลยตามอะไรไม่ได้”
มินผิวปากอย่างสนใจ
“แปลว่าก็ไม่ธรรมดาอ่ะสิ”
ผมพยักหน้า
“อืม ไม่ธรรมดาวันนี้มันก็มารับน้อง”
“แล้ว?”
“คนของกูคลาดกันบนทางด่วน”
ผมทำหน้าครุ่นคิดจนมินแปลกใจ
“มีอะไรวะ”
“คนของกูบอกว่ามีรถคันนึงเหมือนจงใจขับบังตลอดเวลา”
“โอ๊ะโอ เจอของยากแล้วรึเปล่าหนอ”
“ไม่ตลกเลยนะมิน ถ้าขนาดนั้นแสดงว่าคนที่น้องเข้าไปยุ่งด้วยก็ไม่ธรรมดารึเปล่า อาจจะเป็นคนไม่ดี อาจ...”
“ที่พูดนี่จริง ๆ แล้วหวงหรือห่วง”
ผมชะงักปากที่กำลังจะพูดต่อแล้วถอนหายใจยาว
“ก็คงทั้งสอง”
“มึงดูไม่เย็นเหมือนคุณชายอินคนเดิมนะ”
“ถ้ามึงกำลังจะถูกแย่งของรักไปมึงจะรู้ว่ามันเย็นไม่ได้”
มินโคลงหัวยักไหล่
“ก็พอจะเข้าใจ แล้วจะทำไงต่อไป”
“ยังไม่รู้”
มินมองผมอย่างชั่งใจ สุดท้ายเพื่อนสนิทก็พูดประโยคแทงใจดำออกมา
“รู้ใช่ไหมว่ากำลังเห็นแก่ตัวอยู่”
ผมเม้มปากก้มหน้าเหมือนเด็กทำความผิดแล้วถูกจับได้
“รู้”
“...”
“แต่กูทำใจไม่ได้ ถ้าต้องเห็นน้องรักคนอื่น”
“ถ้าอย่างนั้นมึงก็ทิ้งสัญญาของอาม่ามึงซะ”
ผมส่ายหน้ากระตุกยิ้มเยาะโชคชะตาของตัวเอง ทั้งที่ความรักอยู่ตรงหน้าแล้ว...แต่กลับคว้าไว้ไม่ได้
“บางทีกูก็อยากให้น้องเกิดมาเป็นผู้หญิง”
“หึ แน่สิถ้าแบบนั้นทุกอย่างก็ง่าย เรื่องก็จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งแต่เผอิญนี่มันชีวิตจริงว่ะเพื่อน ถ้ารักน้องแบบเปิดเผยไม่ได้ก็ปล่อยเขาไปเถอะ”
“ไม่”
“มึงนี่มัน... เออ! แล้วจะเอาไง”
“ยังไม่รู้ คิดก่อนแต่กูไม่ยอมให้น้องกับใครแน่”
“กูล่ะอยากให้แฟนคลับมึงมาได้ยินจริง ๆ ว่าพี่พระเอกของเขาจริง ๆ มึงมันแค่ตัวร้าย”
มินส่ายหัวอ่อนใจกับความดื้อดึงของผมแถมยังพูดจิกกัดมาให้ได้แสบคันเล่น ผมยักไหล่ยกเหล้าขึ้นดื่ม
“คนเราเมื่อเข้าตาจนแล้ว ต่อให้ต้องเลวแค่ไหนถ้าได้คนรักกลับมาก็ยอมทำทั้งนั้นแหละ”
“ได้กลับมาแล้วทำยังไงต่อ ขังน้องไว้บนหอคอยที่มีทหารองครักษ์เฝ้าไว้ไม่ห่างตาเหมือนที่ผ่านมาน่ะหรือ อินมึงก็รู้ว่าน้องเป็นคนไม่ใช่ตุ๊กตาให้มึงเชิดหรือเอาไว้ดูเล่น”
“...”
ผมเงียบเมื่อจนมุมกับคำถามของเพื่อนสนิท ผมรู้ดีว่าการกระทำนี้มันเห็นแก่ตัวและผมไม่เถียง ผมก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนหนึ่งที่พยายามยื้อความรักของตัวเองเอาไว้แม้ว่าการกระทำของตัวเองจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดก็ตาม
เพราะผมไม่สามารถทนเห็นน้องไปรักคนอื่นได้
ต่อให้ต้องถูกเกลียดแต่ถ้าเอาน้องกลับมาได้ผมก็ยอม
ปิ๊บ!
นิ้วเรียวยาวกดหยุดเสียงสนทนา ดวงตาคู่สวยที่ตอนนี้ถูกแต่งแต้มด้วยอายไลน์เนอร์จนคมเฉี่ยวหรี่ลงอย่างใช้ความคิดไม่ต่างจากชายหนุ่มที่นั่งอยู่เคียงข้าง
“เอาไง”
คนถูกถามยักไหล่เอนตัวพิงเบาะรถยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้างคงเป็นท่วงท่าที่เย้ายวนหากผู้อื่นมาเห็นแต่ไม่ใช่กับชายหนุ่มข้างกายที่รู้จักกันมาเกือบทั้งชีวิต
“หน้าตาไม่น่าร้าย”
“หึ รู้หน้าไม่รู้ใจไง”
“ให้ผมจัดการเลยไหมครับคุณหนู”
อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นจากชายผู้นั่งหลังพวงมาลัยรถ
“ยังก่อนค่ะพี่ฉาย เรื่องนี้พวกเราจัดการเอง เขาพูดเองนี่ว่าคนเราถึงเวลาเข้าตาจนแล้วต่อให้เลวแค่ไหนก็ทำ”
“มึงคิดจะทำอะไรนาฟ”
คนถูกถามยักไหล่
“คนเรามีสิ่งที่อยากปกป้องไม่เหมือนกัน ผู้ชายคนนั้นไม่ผิดที่รักซันแต่ผิดที่ซันคือความรักของเพื่อนเรา”
“แล้ว?”
“กูจัดการเอง พี่ฉายคะรบกวนจัดการคนที่ตามสืบเรื่องพวกเราด้วยนะคะอย่าให้เขารู้ว่าพวกเราเป็นใคร เป็นไปได้ก็อย่าให้บีสท์รู้นะคะ”
“ครับคุณหนู”
“แล้วหมอนั่นล่ะ”
“ใจเย็นดิสกายกูกำลังจะบอกนี่ไง หมอนั่นกูจัดการเอง”
“อยากแดกเขาก็บอกมา”
ป้าบ!
“โอ่ย เค้าเจ็บนะ”
สกายลูบขาตัวเองป้อย ๆ ดีนะใส่กางเกงยีนส์แต่ขนาดใส่ยีนส์ตีมายังแสบขนาดนี้...ใจร้ายเกินไปแล้ว สกายเบะปากทำท่าเสียใจ หญิงสาวหนึ่งเดียวในรถกลอกตาหน่าย
“อย่ามาแสดง กูไม่ใช่แพรว”
พอนาฟพูดแบบนั้นอีกคนก็หยุดอาการเรียกร้องความสนใจทันที สกายในชุดกางเกงยีนส์ขาด ๆ ขาดชนิดที่นาฟลงความเห็นว่าเอาไปทำผ้าขี้ริ้วยังคิดแล้วคิดอีกกับเสื้อยืดสีขาวบางคอกว้างเผยให้เห็นรอยสักที่ตามแขนและในร่มผ้าอีกนิดหน่อยขยับนั่งหลังตรง
“เอาตัวเข้าไปเกี่ยวจะดีหรือ”
สกายร้องเตือน ไม่บ่อยหรอกที่พวกเขาจะออกหน้าแบบนี้ แต่เพราะเมื่อวานพี่ฉายต่อสายตรงมาหาสกาย บอกเล่าความไม่ชอบมาพากลบางอย่างเกี่ยวกับคนที่ชื่ออิน
ถึงขั้นให้นักสืบตามหาคนที่เข้ามายุ่งกับซัน สกายคิดว่ามันออกจะแปลกไปเสียหน่อย พี่น้องกันหรือก็ไม่ใช่ จากข้อมูลที่พี่ฉายหามาได้ซันเป็นลูกคนเดียวที่มีปัญหากับทางบ้าน เจ้าคนหน้าสวยนั่นออกมาอยู่คนเดียวได้สามปีแล้ว ไม่ค่อยสุงสิงกับใครมีเพื่อนสนิทอยู่สามคนแล้วก็มีนายอินอะไรนี่คอยวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา
แค่น้องชายข้างบ้านทำไมต้องหวงนักหวงหนาถ้าไม่ใช่เพราะคิดเกินเลยกว่านั้น แต่ขอโทษทีเถอะที่ซันมันดันมาเจอกับเพื่อนเขา จะแย่งไอ้หน้านิ่งนั่นกลับไปไม่ง่ายนักหรอก
เพราะพวกเขาจะไม่ยอมให้ใครเข้ามาทำลายความรักของเพื่อนคนสำคัญของพวกเขาได้และอีกอย่างซันมันก็เป็นเพื่อนของพวกเขาคนนึงแล้ว
“เออน่ะกูจัดการเอง”
“แหม ๆ”
สกายลอยหน้าลอยตาใส่เกือบโดนตบสวนดีที่หลบทัน นาฟส่งเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจแต่ก็ยอมรับออกมาในที่สุด
“เออ กูอยากแดกจบป่ะ”
“ก็แค่นั้น”
สกายยิ้มมุมปากยักไหล่ตอบ
“แล้วจะไม่บอกคนอื่นหน่อยหรือ”
นาฟส่ายหน้า
“เรื่องนี้เราจัดการกันเองได้น่า รู้เยอะความแตกเข้าหูบีสท์ขึ้นมาทำไงล่ะกูไม่อยากให้มันคิดมาก”
“แกว่ามันจะรู้จักคนชื่ออินนี่ไหม”
นาฟพยักหน้า
“กูว่ามันรู้”
“แล้วแกคิดว่าซันมันจะยังมีเยื่อใยกับไอ้หล่อนี่ป่ะ”
นาฟยักไหล่
“ก็คงจะมีแหละมั้งแต่นั่นก็เป็นเรื่องของบีสท์กับซัน หน้าที่ของเราคือคอยกันหมอนี่ออกจากสองคนนั้นก็พอ”
“ตื่นเต้น ๆ”
สกายทำหน้าระริกระรี้จนน่าหมั่นไส้ นาฟกลอกตาเบื่อหน่าย
“กลับกัน”
“อ้าว! เค้านึกว่าแกจะลงมือเลย”
“ลงเลยบ้าอะไรล่ะ พรุ่งนี้กูมีสอบแลป”
“อ่าวก็เห็นแต่งมาซะเต็ม”
นาฟเงื้อมือทำท่าจะตบสกายเลยรีบยกมือไหว้ขอโทษแถมยิ้มประจบอีกหนึ่งที
“กลับจ่ะกลับ พี่ฉายครับรบกวนไปส่งหมากระเป๋านี่ด้วยนะครับ”
สกายบอกแล้วทำท่าจะลงจากรถ นาฟเลิกคิ้วร้องท้วง
“ไม่ไปด้วยกันอ่ะ เดี๋ยวให้พี่ฉายแวะส่ง”
หนุ่มรอยสักโบกมือปฏิเสธ
“ไม่เอาล่ะ แถวนั้นรถติดเสียเวลาแก เค้านั่งรถไฟฟ้าไปดีกว่า”
“โอเคงั้นเจอกัน”
“บาย”
ถ้าฉันนั้นขอร้องแล้วเธอจะกลับมาไหม
ถ้าฉันเป็นอะไร...เธอจะยังเป็นห่วงกันหรือเปล่า
เธอยังคงสนใจกันบ้างไหม
ฉันไม่ได้ถามเพื่อให้เธอดูเป็นผู้ร้าย
จะเคารพทุกการตัดสินใจ ไม่ว่าจะต้องเจ็บช้ำเท่าไหร่
ก็จะยอมรับความจริงเอาไว้
โปรดอย่ามาสงสาร – ตู่ ภพธร
tbc
แถม**
"โอ๊ยไอ้เชี่ยเหยียบตีนกู!!"
"เบา ๆ สิไอ้ห่ากายเดี๋ยวเขาก็รู้ว่ามึงมุดอยู่ใต้เคาท์เตอร์บาร์หรอกไอ้สัด"
คนถูกด่าจ้องบาร์เทนเดอร์หนุ่มเขม็ง แล้วเบาเสียงลงจนกลายเป็นเสียงกระซิบ
"ก็มึงเหยียบตีนกู"
"เออกูขอโทษ ก็บอกให้รอข้างนอกแล้วเดี๋ยวกูแอบอัดให้ก็เสือกอยากจะเข้ามาเองเป็นภาระกูอีก ถ้าเจ้านายรู้กูถูกไล่ออกขึ้นมานะ จะเกาะมึงกินทั้งชาติเลย"
"พูดมาก ก้มมานานเดี๋ยวโดนสงสัยหรอกมึงแม่งไม่เนียน"
"แหมมมมมมมม มึงเนียนมากสิไอ้เหี้ย"
"ไปทำงานไป๊ ไม่งั้นกูจะฟ้องเจ้านายมึง"
"เกลียดมึง!"
สายลับสกายประสบความสำเร็จในการดักฟังอย่างยวดยิ่ง แหม่ จริง ๆ ก็เก่งเหมือนกันนะเรา หัวเราะคิกคักกับตัวเองอยู่คนเดียวขณะที่ค่อย ๆ คลานออกจากเคาท์เตอร์โดยมีเพื่อนบาร์เทนเดอร์ช่วยดูต้นทาง
"ซนอะไรฟ้า"
สกายเบิกตากว้างเหมือนเห็นผี
"พี่คุณ!"
สกายหน้าซีดเงยหน้ามองคนที่กอดอกยืนอยู่ตรงหน้า ร่างสูงมองอีกคนอย่างจับผิดก่อนจะยื่นมือไปให้สกายจับเพื่อพยุงตัวลุกขึ้นยืน
"พี่ว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันยาวนะ คุยกับนาฟเสร็จแล้วมาหาพี่ที่รถเข้าใจไหม"
"...."
สกายแสร้งมองทางโน้นทีทางนี้ทีจนคนพี่ทนไม่ไหวสองมือตะปบใบหน้ากวนล็อกให้มองมาที่ตนแถมยังใช้สายตาและน้ำเสียงกดดัน
"พี่ถามว่าเข้าใจไหม"
สกายจิ๊ปาก รู้ขนาดว่านาฟรออยู่ข้างนอกก็แปลว่ารู้มาตั้งแต่แรกว่าเขาทำอะไรแล้วจะมาถามทำไม น่ารำคาญชะมัดแต่จะขัดก็ไม่ได้คนบ้าอะไรเผด็จการชิปเป๋ง
"รู้แล้ว"
"ครับด้วยสิ"
"ไม่!"
"ดื้อจริง ๆ"
-
อร๊าย...พี่คุณนี่คู่ของสกายหรือเปล่า ไหน ๆ ก็แห้วจากแพรวแล้วนะ
ส่วนพี่อิน... ตัวเองไม่ได้คนอื่นก็อย่าหวังสินะ ฮึ่ม
-
พี่อินเห็นแก่ตัว
สัญญาก็รักษา
ปล่อยซัน ก็ไม่ยอมปล่อย
ยอมให้ซัน เกลียด ขอแค่ให้ซันอยู่ในสายตา
ขนาดเพื่อนยังว่า มึงน่ะตัวร้าย
ทันกัน
ฝ่ายพี่อิน สืบ
ฝ่ายสกาย นาฟ ปกปิด และสืบกลับ
จะเป็น พี่อิน นาฟ หรือเปล่านะ
รู้สึกอ่านไม่จุใจเลยอ่ะ อยากอ่านอีก :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โคตรๆ เห็นแก่ตัวเลย ไอ้พี่อิน :m16:
-
รู้ว่ารักซันแต่รักแบบหมาหวงก้างก็ไม่ไหวนะ :m31: :m31: :m31:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ร้าย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากตบ หน้าไอ้อิน ให้เลือดกลบปาก สันดารทุเรศมาก หมาหวงก้าง
-
คุณพี่อินนี่เหมือนจะร้ายไม่ขึ้นนะคะ แบ๊คนายเอกดีจัด :laugh:
-
ต่อย อิน ซักทีดีมั้ย กินไม่ได้ก็หวงก้าง นี่รักจริงเหรอ เห็นแก่ตัว คนรักจริงไม่ทำงี้หรอกน่า อยากให้คนที่รักจมอยู่แต่ในความทุกข์
-
จะสงสารพี่อินดีมั้นเนี่ยยย
-
ตัวร้าย
14
“อร่อย~~~~~~~~~~~”
ผมลากเสียงยาว ใจจริงอยากลากยาวกว่านี้ให้สมกับความอร่อยที่ได้ลิ้มลอง บีสท์นั่งเท้าคางยิ้มอยู่ตรงข้าม
“บอกแล้ว”
“ชอบน้ำหมูกรอบมากเลยอ่ะ คลุกข้าวกินแล้วโคตรอร่อย”
ผมบอกแล้วทำให้เขาดู น้ำหมูกรอบร้านนี้ไม่เหมือนที่อื่นเหมือนเขาจะใส่นมเป็นส่วนผสมด้วย กินเข้าไปแล้วมันจะหวานมันกินกับหมูกรอบชิ้นพอดีคำ อ่า...อร่อยโคตร!!!!!
“เชื่อแล้ว ๆ ว่าอร่อย ดูทำหน้าเข้า เอ้าเอาไปชอบก็กินเยอะ ๆ ตัวมีอยู่แค่นี้”
บีสท์ยิ้มพูดแล้วตักหมูกรอบมาใส่จานผมอีก ผมยิ้มแฉ่งขอบคุณเขา แล้วตักหมูทอดนมสดให้เขาบ้าง บีสท์ซื้อแยกข้าวกับกับข้าวมา ซื้อมาเผื่อแพรวกับเปาที่อยู่บ้านกันด้วยแต่ตอนนี้เปายังนั่งทำงานอยู่ในห้องของตัวเองส่วนแพรวก็ดูหนังติดลม เหลือแค่ผมสองคนนั่งกินข้าวกันอยู่
“วันหลังซื้อมากินอีกนะ ชอบจังเลย”
“อื้อ แล้วจะนอนต่อไหม”
ผมส่ายหน้า ตื่นเต็มตาแล้วยิ่งได้กินของอร่อยแบบนี้ยิ่งทำให้กระฉับกระเฉง เราสองคนใช้เวลากินกันอีกสักพัก เก็บล้างเสร็จบีสท์ก็ขนงานตัวเองลงมาทำในห้องรับแขกด้านล่าง ผมยึดพื้นที่บนพื้นข้าง ๆ เขา ร่างสูงเลิกคิ้ว
“ทำไมไม่ขึ้นไปนั่งบนโซฟาดี ๆ”
“ก็อยากนั่งตรงนี้ มึงยังนั่งพื้นได้เลย”
เขาโคลงหัวแล้วบุ้ยหน้าไปทางงานของเขา
“กูต้องทำงาน”
“กูต้องนั่งเป็นเพื่อนมึงไง”
ผมยักคิ้วใส่ บีสท์ทำหน้ายุ่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์
“อ่าวเราเป็นเพื่อนกัน?”
“ทำเป็น ๆ ทำงานไปเลยยยยย”
ผมผลักไหล่เขาเบา ๆ ร่างสูงหัวเราะแต่ไม่ยอมละสายตาจากผมแถมยังรบเร้าถามต่อ
“ว่าไงมึงยังไม่ตอบเลย”
ว่าแล้วเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ให้ผมใจสั่นเล่น
“ไอ้บ้า! ตอนนี้ก็เพื่อนไปก่อนไง หรือจะให้กูนั่งเป็นผัวมึงก็ได้นะ”
ผมกวนกลับผลคือบีสท์หัวเราะขำจนน้ำตาซึมหางตา ผมเองก็หัวเราะตามเขา
“เป็นผัวคงไม่รอด”
เราสองคนหันไปตามเสียง เปายืนพิงกรอบประตูห้องนั่งเล่นส่ายหัวบอกด้วยสายตาจริงจังแต่ผมรู้ดีว่านั่นคือการกวนตีนของเขา
“วนเวียนไม่ไปสู่สุคติเสียทีนะ”
ผมจิกกัดเปาไปหนึ่งดอกและดูท่าว่าเจ้าตัวจะชื่นชอบ มุมปากกระตุกยิ้มแล้วเบิกตาตี่ ๆ ของตัวเองให้กว้างขึ้นทำท่าทางตกใจเหมือนที่สกายเคยทำเปี๊ยบคือเอามือทั้งสองข้างทาบอก
“ว๊าว พัฒนา”
แล้วเขาก็ปรบมือแปะแปะ เหมือนชื่นชม บีสท์ยิ้มขำส่ายหัวแล้วบุ้ยปากไปทางในครัว
“ข้าวอยู่ในครัวนะ”
“ขอบใจ แล้วทำไมหอบมาทำข้างล่าง”
“เปลี่ยนที่เล่นให้แมว ไม่อยากให้อุดอู้อยู่แต่ในห้อง”
เปาพยักหน้าเข้าใจ ผมฟังพวกเขาแล้วก็หรี่ตามองบีสท์ เจ้าตัวมองผมยิ้ม ๆ จึงรู้ได้ทันทีว่าแมวที่พวกเขาพูดกันคือผมนั่นเอง
“เดี๋ยวเถอะ”
“หึหึ ดูหนังไหม”
บีสท์เปลี่ยนเรื่อง เปาเดินเข้าไปในครัวแล้ว
“เสียงจะรบกวนมึงหรือเปล่า”
ผมถามเขาด้วยความเกรงใจ เพราะรู้ว่างานพวกนี้มักจะต้องใช้สมาธิ บีสท์ส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ
“เหลือแค่เก็บรายละเอียดเฉย ๆ เสร็จหมดแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นดูก็ได้”
เขาลุกขึ้นไปเปิดทีวีแล้วหยิบเมาส์กับคีย์บอร์ดบลูทูธมายื่นให้ผม
“เลือกเอาเลย”
ผมมองสิ่งที่อยู่ในมือตาปริบ ๆ แล้วหันไปขอความช่วยเหลือจากเขา
“ใช้ยังไงอ่ะ”
บีสท์เลิกคิ้วแปลกใจ
“กูเป็นพวกล้าหลัง”
เขายิ้มก่อนจะจิ้มหน้าผากผมเบา ๆ ขยับตัวเข้ามาใกล้คว้าเอาคีย์บอร์ดมาวางบนตัก
“กดตรงนี้นะ พอเข้ามาในนี้ก็คลิกช่องนี้เลือกหนังที่จะดูได้เลยหรือถ้าไม่รู้ว่าจะดูเรื่องอะไรเลื่อน ๆ ดูไปก่อนก็ได้”
เขาอธิบายอย่างใจเย็น หันมาหาผมพอผมพยักหน้าเข้าใจเขาก็ยื่นคีย์บอร์ดคืนให้ ผมเลื่อนดูไปเรื่อย ๆ จนสุดท้ายก็เลือกการ์ตูนอนิเมชั่นมาหนึ่งเรื่อง
“ชอบหรือ?”
บีสท์ละสายตาจากงานตัวเองมองจอทีวีแล้ววกสายตากลับมาหาผม ผมพยักหน้าตอบรับ
“อือ น่ารักดีโดยเฉพาะไอ้ตัวที่วิ่งตามลูกวอลนัท กี่ภาค ๆ ก็ไม่ได้กินเสียที สงสาร”
ผมพูดกลั้วหัวเราะบีสท์ยิ้มน้อย ๆ แล้วหันกลับไปทำงานต่อแต่หูดันดีได้ยินเสียงเขาพึมพำว่าจะได้จำเอาไว้ แล้วแก้มก็ร้อนวาบขึ้นมาเฉย ๆ
ชอบทำตัวน่ารักอยู่เรื่อย
วันนั้นจบลงด้วยการที่ผมนอนกลิ้งเกลือกดูการ์ตูนอยู่บนพื้นและหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ตื่นมาอีกทีตัวเองก็นอนอยู่บนโซฟามีผ้าห่มเรียบร้อย บีสท์ยังคงนั่งทำงานของตัวเองอยู่บนพื้นโดยมีเปานั่งช่วยอยู่
ตลอดทั้งอาทิตย์นั้นผมอยู่บ้านบีสท์แทบจะทุกวันทำให้รู้ว่าขาประจำที่มักจะเจอคือเปา เจอมันทุกวันกวนตีนผมทุกรอบ สกายเจออยู่วันเดียวเพราะเขากลับเข้ามาเอาหนังสือ ยู เชน เจอบ้างเป็นบางวัน มาร์คนี่เงียบหายไปเลย รู้มาจากบีสท์ว่ามหาลัยมาร์คกับนาฟอยู่ไกล วันหยุดสุดสัปดาห์ถึงจะกลับมาที
ส่วนพวกผู้หญิง ผมเจอแพรวบ่อยขึ้นทั้งที่มหาลัยและที่บ้าน ที่มหาลัยพวกเรายังทำตัวกันเหมือนเดิมคือไม่ค่อยได้คุยกันอยู่แล้ว ส่วนที่บ้านถ้าเธอมาหาหรือออกไปเล่นกับรักยมเราก็คุยกันธรรมดา บ้านผู้หญิงนั้นเจนจะอยู่ประจำ เมเปิ้ล แตงกวา แจม ผมก็เจอบ่อยอยู่ อ้อเดี๋ยวนี้ผมสนิทกับพี่ฉายแล้วนะ
เจอกันทีไรพอผมยกมือไหว้เขาก็จะส่งยิ้มมาให้ ถ้าเห็นขนมอะไรน่ากินผมก็จะซื้อมาฝากพวกพี่เขาที่สลับกันมา มีพี่ฉาย พี่กัน แล้วก็พี่เมษ ส่วนที่มหาลัยก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรแปลกไปจะมีก็แต่ช่วงนี้อินไม่ค่อยโผล่มาให้เห็นเท่าไหร่ เห็นซานบอกว่าเขามีทำค่ายร่วมกับคณะแพทย์อีกมหาลัยจะออกไปตามชนบทอะไรสักอย่างผมก็ไม่ได้ตั้งใจฟัง รู้แค่ว่าดีแล้วที่ไม่เจอเขา
พวกเพื่อนก็มีสงสัยกันบ้าง คิงเปรยว่าช่วงนี้ผมดูแปลกไป ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น อ้อ...เขายังคงเข้าใจผิดเรื่องผมกับยูอยู่นะเลยคิดว่าที่ผมดูมีความสุขขนาดนี้เป็นเพราะยู
กับบีสท์...ผมว่าผมชักจะอาการหนักขึ้นทุกวันแล้วสิ อย่างวันนี้เลยที่ได้รู้ว่าตัวเองอาการหนักมาก ผมกลับมาคอนโดเพราะบีสท์กลับบ้านใหญ่(บ้านจริง ๆ ของเขา) ผมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดแรงหลังจากทำความสะอาดห้องเสร็จ
เงยหน้ามองเพดานนิ่ง ๆ สักพักก็มองไปรอบ ๆ ห้อง ถอนหายใจหนึ่งเฮือก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดตอบข้อความคุณตาคุณยาย อ่านข้อความที่เพื่อน ๆ ส่งมา แล้วไปหยุดที่ชื่อของเขา
เราคุยกันล่าสุดเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว บีสท์โทรมาบอกว่าเพิ่งถึงบ้านแล้วก็เงียบหายไปเลย ผมจ้องข้อความสุดท้ายของเราเงียบ ๆ เม้มริมฝีปากอย่างช่างใจ
ทำอย่างไรดี
ผมคิดถึงเขา
อาจเป็นเพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเราอยู่ด้วยกันทุกวันทำอะไรด้วยกันตลอด จนบางทีผมว่าผมเสพติดการมีเขาอยู่ด้วยมากเกินไปแล้ว ตอนนี้ถึงรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านเป็นบ้าอยู่แบบนี้ กดเปิดปิดมือถือมองหน้าจออยู่นั่นแล้วก็มุ่ยหน้า
ทั้ง ๆ ที่ปกติก็อยู่คนเดียวอยู่แล้วแต่ทำไมวันนี้ผมถึงรู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจ
บีสท์แม่งนิสัยไม่ดี มาทำให้ผมเป็นแบบนี้แล้วไม่รับผิดชอบ!
Rrrrr Rrrrr
Breath is calling…
“ตายยากจริง”
ผมบ่นอุบเมื่อเห็นว่าคนที่คิดถึงโทรมา แล้วก็รู้สึกดีที่ตัวเองอยู่ในห้องคนเดียว
เพราะผมสามารถยิ้มได้กว้างอย่างที่ใจอยากทำ
“ฮัลโหล”
‘รับเร็วจัง’
ผมชะงัก คิดหาเหตุผลมาตอบเขาไม่ทันเพราะปกติที่เราอยู่ด้วยกันแล้วผมแทบจะไม่แตะมือถือเลย
“เพิ่งวางโทรศัพท์จากคุณยายพอดี แล้วมึงก็โทรมาต่อเลย”
กราบขอโทษคุณยายด้วยครับ หลานขอโทษหลานคิดไม่ทัน
‘อ๋อ เอ้อแล้วกินข้าวหรือยัง’
ผมขยับตัวนั่งกอดเข่ายิ้มฟังเสียงของเขา
“ยังเลย”
‘แล้วทำไมไม่กิน เดี๋ยวก็ปวดท้อง’
บีสท์ดุแต่ไม่รู้ทำไมผมถึงยิ้มกว้างจนปวดแก้มก็ไม่รู้
“อย่าดุซี่ กูเพิ่งทำความสะอาดห้องเสร็จนะ ไม่อยู่อาทิตย์เดียวฝุ่นจับหนาเป็นนิ้ว”
‘หึหึ เวอร์จริง ๆ’
“แล้วกินข้าวแล้วหรือ”
‘อือ กินเสร็จแล้วรายงานตัวกับพ่อแม่เรียบร้อยแล้วมาโทรหามึงเนี่ย’
“คิดถึงกูอะดี้”
ผมพูดแหย่ จริง ๆ แล้วตัวเองนี่แหละที่คิดถึง แต่เรื่องอะไรจะบอกล่ะ
‘อืม คิดถึงว่ะ’
ลมหายใจของตัวเองสะดุด ซบแก้มร้อน ๆ ของตัวเองลงบนเข่าแล้วตอบเขากลับไปเสียงอู้อี้
“อย่าลอกกูดิ”
‘หืม?’
“ก็กูคิดถึงก่อน”
‘หึหึ เสมอกันได้ป่าวเพราะคิดถึงเหมือนกัน’
ผมยิ้มพยักหน้าแล้วหัวเราะเบา ๆ บ้าไปแล้วอยู่คนเดียวแท้ ๆ พยักหน้าไปทำเหมือนกับเขาจะเห็น ซันเอ๋ยท่าจะอาการหนัก
“กลับมาวันไหน”
ปลายสายหัวเราะแผ่วเบา
‘งอแงหรือไง กูเพิ่งกลับบ้านมาเองนะ’
“เปล่าเสียหน่อย กูถามเฉย ๆ เถอะ”
‘อ๋อเหรอ’
เขาลากเสียงยาว
“กวนตีนว่ะ”
‘หึหึ กลับวันอาทิตย์เย็น ๆ ไปไหนหรือเปล่า’
“ไม่ไปไหนหรอก อยู่ห้องเนี่ยแหละ”
‘ให้แวะรับไหม’
บีสท์ถามเสียงนุ่ม ผมเผลอเม้มปากตอบกลับด้วยความเขินอาย
“แวะ...เหงาจะตายอยู่แล้ว”
ท้ายประโยคผมพูดเสียงเบาคล้ายพูดกับตัวเองแต่บีสท์ก็ได้ยิน
‘ไหนเปิดวีดีโอซิคนขี้เหงา’
ผมยู่ปากแต่ก็ยอมกดเปิดวีดีโอ(ที่บีสท์เคยสอนมา) ใบหน้าหล่อคมปรากฏบนจอโทรศัพท์ทำให้ผมยิ่งคิดถึงเขาเข้าไปใหญ่
‘ทำหน้าหมาเหงา’
เขาว่า อมยิ้มมองผมอยู่ได้ เดาว่าถ้าอยู่ด้วยกันต้องจิ้มหน้าผากผมจนหงายหลังแน่ ๆ
“นี่ดูดิ ห้องสะอาดไหม”
ผมเปลี่ยนเรื่องลุกขึ้นแพลนกล้องไปที่มุมต่าง ๆ จนทั่ว
‘ทำความสะอาดเองหมดเลย?’
ผมพยักหน้า
“แน่สิ ก็กูอยู่คนเดียวจะให้ใครมาทำให้”
เขาทำหน้าตกใจแล้วอมยิ้ม
‘ทำดี ๆ สนใจมาทำความสะอาดให้กูป่ะ’
ผมเบะปาก
“บ้านมึงแม่บ้านก็ทำให้อยู่แล้วป่ะ”
เขาส่ายหน้า
‘ทำแค่ที่ห้องกูไง’
ผมเม้มปาก
“ก็สะอาดอยู่แล้วป่ะ”
‘เดี๋ยวกูกลับไปทำให้สกปรกก็ได้’
ผมหัวเราะมองหน้าเขาที่มองหน้าผมอยู่ ถึงจะมองกันผ่านโทรศัพท์แต่ผมรู้สึกเหมือนว่าบีสท์อยู่ตรงหน้า ความอบอุ่นของเขาส่งผ่านน้ำเสียงมาได้หรือไงกันนะ
“เอาสิเดี๋ยวทำให้ทุกวันเลย”
‘ใจดีจัง’
“แน่นอน แต่มีเงื่อนไขนะ”
‘ไหนว่ามา’
“กูทำเฉพาะที่ ๆ กูอยู่นะ...ถ้าอยากให้ไปทำให้ก็...”
ยังไม่ทันพูดจบประโยคบีสท์ก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
‘มาอยู่ด้วยกันนะ’
น้ำเสียงทุ้มนุ่มพูดสายตาของเขาบอกถึงความจริงจัง ผมมองหน้าบีสท์นิ่งแล้วพยักหน้าขึ้นลงช้า ๆ
“อื้อ โอ่ยทำไมรู้สึกเหมือนถูกขอแต่งงานเลยวะ”
เขาหัวเราะ แล้วพยักหน้าเหมือนเห็นด้วย ผมตีแก้มตัวเองเบา ๆ บีสท์เองก็เกาแก้มเขิน น่ารักจัง
“มึงอ่ะ”
เขาเลิกคิ้วเมื่อจู่ ๆ ผมมุ่ยหน้า
‘กูทำไม’
“ทำกูคิดถึง ถ้าคืนนี้กูนอนไม่หลับนะ”
ผมชี้หน้าคาดโทษ บีสท์หัวเราะเขิน เขาขยับกล้องเล็กน้อยทำให้ผมเห็นห้องที่คาดว่าจะเป็นห้องนอนของเขา
“ห้องนอนหรือ”
เขาเลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้า
‘อื้อ’
“สวย โชว์หน่อย”
เขาลุกขึ้นจากที่นอนพาผมเดินดูห้องตัวเอง ห้องของบีสท์ที่บ้านเป็นห้องปูนเปลือย ที่นอนคล้ายกับที่บ้านของพวกเราแต่ความเท่ของห้องนี้ก็คือตรงหัวเตียงจะมีบันไดเล็ก ๆ ให้ปีนขึ้นไปตรงส่วนที่ทำเป็นชั้นลอยมีโต๊ะคอมพิวเตอร์สำหรับทำงาน
“ออกแบบเองหรือเปล่า”
‘อื้ม ทั้งหมดเลย’
“ชอบตรงนี้ ๆ”
ผมชี้ให้บีสท์ดูตรงมุมที่เขาทำเป็นชั้นลอย ร่างสูงมองตามมือผมแล้วหันกลับมาหา
‘ไว้ว่าง ๆ จะพามาเล่น’
“อื้อ”
‘ไปกินข้าวได้แล้วมั้งเย็นมากแล้วเดี๋ยวปวดท้อง’
“ยังไม่หิวเลยนี่นา”
‘ไม่หิวก็ต้องกิน อย่าดื้อ’
ผมมุ่ยหน้า คว้าหมอนแถวนั้นมากอดไว้ตรงอก
“ว่ากูดื้ออีกแล้วนะ”
‘ก็มึงดื้อจริงไหมล่ะซัน ไปเร็วไปกินข้าวเปิดวีดีโอไว้เนี่ยแหละกูจะได้เห็นว่ามึงกินจริง ๆ’
ผมอ้าปากหวอ
“เอาจริงดิ”
บีสท์พยักหน้าพร้อมตอบด้วยน้ำเสียงฉะฉาน
‘จริง เร็ว ๆ เลย’
สุดท้ายผมก็ต้องยอมทำตามความต้องการของบีสท์ เดินมายังโซนครัวหาอะไรมาตั้งโทรศัพท์ไว้แล้วละออกไปจัดการเอาอาหารที่บีสท์เป็นคนซื้อมาให้ไปอุ่น สักครู่ก็กลับมานั่งพร้อมที่โต๊ะ บีสท์นั่งมองผมอยู่
“มองอยู่ตลอดเลย?”
เขายิ้มแล้วพยักหน้า
‘อืมมองมึงทำโน่นนี่เพลินดี’
รู้สึกหัวใจเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย กระแอมไอแก้เก้อแล้วลงมือกินข้าวโดยมีบีสท์เล่าเรื่องที่คุยกับพ่อแม่ของเขาให้ฟัง
‘แบทกลับมาเดือนหน้า พ่อกับแม่เตรียมคุยเรื่องงานเลี้ยงวันเกิดมันแล้วลามมาคุยเรื่องเรียนต่อของกูอีก กูเลยโวยวายว่าเหลืออีกตั้งสองปีจะรีบทำไม’
ผมอมยิ้มหูฟังบีสท์เล่าเรื่อง ตามองหน้าเขาที่แสดงอารมณ์เหมือนเด็กขี้โวยวาย ปากก็เคี้ยวข้าวไปด้วยอย่างมีความสุข รู้สึกเหมือนว่าเขานั่งอยู่ตรงข้ามเลย
‘หายเหงาแล้วสิ’
“หืม?”
ผมเลิกคิ้วสูง มองบีสท์ที่จู่ ๆ ก็พูดขึ้น ปลายสายส่งยิ้มหล่อแล้วทำท่าเหมือนว่ากำลังจิ้มหน้าผากของผมอยู่ ผมเลยเล่นด้วยทำเป็นหงายหลัง เขาหัวเราะเบา ๆ
‘ก็ตอนโทรหาทำเสียงเหงาเชียว ยิ่งเห็นหน้าหมาเหงาของมึงแล้วทำเอากูอยากขับรถกลับไปหาเลย ตอนนี้ยิ้มได้แล้วค่อยดีหน่อย’
ผมยิ้มกว้างรู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูกที่บีสท์ใส่ใจรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของผมเสมอ รู้สึกอะไรก็พูดออกมาตรง ๆ ให้ผมได้รับรู้
“ขอบคุณนะบีสท์ กูโชคดีจริง ๆ ที่มีมึง”
ฉันดีใจที่มีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ
เธอคือกำลังใจเดียวที่มีไม่ว่านาทีไหน ๆ
ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบอะไร
ฉันก็รู้และฉันอุ่นใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่...ตรงนี้
ฉันดีใจที่มีเธอ – บอย โกสิยพงษ์
tbc
:impress2:
(https://www.mx7.com/i/b8a/MiYSBd.jpg) (https://www.mx7.com/view2/zLJpVafeE08INc3X)
talk. อย่าเปิดผ้าห่มในห้องบีสท์นะซัน อาจเจอเรา คริ คริ แท็กในทวิตได้นะตัวเอง #นิยายตัวร้าย
ฝากนะจ๊ะ f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ช่วงหวาน...
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบบีสท์จังเลย อบอุ่นอ่ะ
-
น่ารักจังเลยๆๆ
-
ต่างฝ่ายต่างคิดถึงกัน :ling1: :z3:
แม้เพิ่งคุยกันแค่ครึ่งชั่วโมง
บีสท์ ชวนซันไปอยู่ด้วยกัน ซันตอบรับแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบบบบบบบบบบ น่ารักก มาต่อเร็ว ๆ นะคะ
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ตัวร้าย
15
“แต่งเข้าบ้านพวกกูเถอะถ้ามึงจะอยู่บ้านบ่อยกว่าที่กูอยู่ขนาดนี้ซัน”
ให้ทายว่าเสียงใคร ดังตั้งแต่หน้าประตูก่อนหนังหน้ามันจะโผล่เข้ามาในห้องนั่งเล่น สกายเดินนวยนาดสองมือล้วงกระเป๋าเดินเข้ามานั่งตรงโซฟาเดี่ยว
“ถ้าถึงวันนั้นแล้วกูจะไล่มึงให้ไปอยู่บ้านรักยม”
“ร้ายกาจ!”
สกายเตะขาผมอย่างหมั่นไส้ ผมหัวเราะใส่มันนึกแปลกใจอยู่นิดหน่อยที่วันนี้สกายกลับบ้าน
“แล้วทำไมวันนี้กลับบ้าน”
บีสท์คิดเหมือนกับผม สกายเดาะลิ้นแล้วเอนตัวนอนบนโซฟา
“เหนื่อย กลับมาชาร์ตพลังหน่อย”
“สอบเป็นไง”
“ก็ผ่านนั่นแหละ แต่อาจารย์หมออะไรกับกูนักหนาก็ไม่รู้ รำคาญเพื่อนด้วยพรุ่งนี้มีเรียนบ่ายเลยกลับมาอยู่กับพวกมึงดีกว่า”
บีสท์สีหน้าจริงจังขึ้นนิดหน่อย เขามองสกายที่หลับตาพักสายตาอยู่อย่างห่วงใย
“ให้กูเรียกพวกที่เหลือมาไหม”
สกายโบกมือปฏิเสธ
“ไม่เป็นไร กูไม่อยากกวนพวกมันแค่อยากกลับมาบ้านเฉย ๆ”
ปกติแล้วสกายจะกลับมาบ้านนี้วันพุธแล้วก็วันหยุดสุดสัปดาห์ การที่เขามาวันนี้ที่เป็นวันจันทร์พวกผมจึงสงสัย เห็นเมื่อวานเปรย ๆ ว่าวันนี้คะแนนสอบปิดบล็อกออก
“โอะ!”
สกายสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกกอดคอจากด้านหลังแต่เมื่อเห็นว่าคนกอดเป็นใครสีหน้าจากที่เหนื่อย ๆ ก็ดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แพรวยิ้มหวานคลายอ้อมกอดออกขยี้หัวเพื่อนเบา ๆ แล้วเดินมานั่งตรงที่พักแขนข้างสกายที่พอเห็นดังนั้นก็กลายร่างเป็นรักยมเอาหัวซบตักอ้อนแพรวใหญ่
“เค้าเหนื่อย”
สกายบอกกับเพื่อนเสียงอ่อน แพรวยกมือลูบหัวเพื่อนเบา ๆ
“เหนื่อยก็กลับมาพัก”
“อือ”
“แหมพอมีมันนี่โลกทั้งใบมองไม่เห็นพวกกูเลยนะไอ้ห่ากาย”
น้ำเสียงเหน็บแนบดังขึ้นด้านหลังสกายยกมือขึ้นมาโบกไปมา เขาไม่แม้แต่จะยกหัวขึ้นจากตักแพรวขึ้นมามองหน้าคนกัดสักนิดเดียว เมเปิ้ลสาวเท้าเข้ามาเหยียบเท้าอีกคนจนร้องโอดโอย
“เจ็บนะเม”
“สมน้ำหน้า”
เมเปิ้ลว่าแล้วเธอก็นั่งตรงที่พักแขนอีกข้างของสกาย สกายยู่ปากแล้วเอาหัวไถตักแพรวต่อ ยูกับเปาเดินถือถาดขนมเข้ามา คนหน้าหล่อยื่นแก้วน้ำผลไม้ส่งให้สกาย
“ใจว่ะ”
สกายยิ้มบางขยับตัวขึ้นนั่งดี ๆ รับแก้วน้ำจากยูไปดื่ม ดูท่าจะเหนื่อยจริง ๆ เพราะหลังจากที่กวนตีนผมไปตอนแรกแล้วเขาก็ไม่กวนใครอีกเลย พวกเพื่อนทยอยเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นวันนี้อยู่กันเยอะหน่อย มียู เปา บีสท์ เมเปิ้ล แพรว แจม แตงกวา ทุกคนเข้ามานั่งกระจัดกระจายอยู่ในห้องนั่งเล่น ไม่มีใครเอ่ยถามว่าสกายเป็นอะไร พวกเขาคุยเล่นกันทั่วไปแต่ผมสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่ทุกคนมีให้กับพ่อหนุ่มรอยสัก สกายเองสีหน้าก็เริ่มดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อยผมสังเกตเอาเอง สายตาเขาดูมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าตอนที่เพิ่งกลับมา
“เชนมาละ”
แจมที่เดินไปเปิดม่านเดินกลับมาบอก สกายส่ายหัวเล็กน้อยแต่มุมปากอมยิ้ม
“กูบอกแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไร แห่กันมาทำไม”
ทุกคนยักไหล่ไม่มีใครตอบคำถามของสกายพวกเขาทำเพียงส่งยิ้มให้กัน นั่งดูหนังกันเงียบ ๆ นึกแปลกใจเหมือนกันที่เขาไม่แย่งกันดูทีวีเหมือนปกติ
“วางไว้ตรงในครัวเลยครับพี่เมษ ขอบคุณครับ”
เสียงเชนดังแว่วมาสักครู่เจ้าตัวก็เดินส่ายหัวเข้ามาทิ้งตัวนั่งแผ่บนพรมข้างเปา
“ไอ้พวกห่าไม่มีใครออกไปช่วยกูถือของสักคน”
“ก็มึงไม่เรียก”
เปาตอบเนิบ ๆ คนขี้เล่นส่งเสียงจิ๊จ๊ะแล้วหันไปยักคิ้วให้สกาย
“ไงมึง”
“อือ ขอบคุณว่ะ”
ผมรู้ว่าคำขอบคุณของสกายไม่ได้บอกกับเชนคนเดียวแต่เขาบอกกับทุกคน พวกเขายิ้มให้กันไม่มีใครพูดอะไรออกมาเป็นเวลานานจนหนังใกล้จบ มาร์ค นาฟและเจนก็กลับมาถึงบ้านพอดี นาฟเดินเข้ามากอดคอสกายจากด้านหลังเหมือนที่แพรวทำ มาร์คเดินมาทิ้งตัวนั่งบนพื้นเอาหลังพิงขาสกายส่วนเจนเดินมาผลักหัวเขาเบา ๆ แล้วเดินเลยไปนั่งกับแตงกวาที่โซฟาอีกตัว ผมมองภาพเหล่านั้นแล้วรู้สึกอุ่นไปทั้งใจ
พวกเขาเหมือนครอบครัวที่เวลาใครคนหนึ่งมีปัญหาพวกเขาทุกคนก็พร้อมที่จะมาอยู่เคียงข้าง ไม่มีคำพูดปลอบโยนแต่กระแสความห่วงใยของทุกคนแผ่ออกมาจนผมยังรู้สึกได้
การมีที่ให้กลับมามันดีแบบนี้เองหรือ
แล้วยิ่งที่นั่นมีแต่คนที่เรารักและรักเรารออยู่มันสุขไปทั้งใจแบบนี้นี่เอง
ผมยิ้มกว้างมองพวกเขาทุกคนแล้วเอนตัวซบไหล่บีสท์ คนข้างกายผมขยับตัวเปลี่ยนเป็นโอบไหล่ผมไว้แล้วลูบหัวผมเบา ๆ พวกเขาโชคดีเหลือเกินที่มีกันและกัน ผมเองก็โชคดีที่ได้เจอบีสท์และพวกเขา
“พวกมึงรักกันดีจัง”
ผมกอดหมอนนั่งอยู่บนที่นอนบอกบีสท์ที่เช็ดผมอยู่ หลังจากที่ทุกคนกลับมากันครบพวกเขาก็กินข้าวด้วยกันคุยเล่นกันไปเรื่อยเปื่อย สกายกลับมาเป็นคนกวนตีนเหมือนเดิมอีกครั้ง เข้าใจแล้วว่าที่เขาพูดว่ากลับบ้านมาชาร์ตพลังคืออะไร
“ก็ทำได้ดีสุดแค่นี้แหละ”
ผมส่ายหัวซบหน้ากับหมอน
“ดีมาก ๆ ต่างหาก”
เขาเดินมานั่งบนที่นอนเอื้อมมือมาจิ้มหน้าผากผมแบบที่เขาชอบทำแล้วโยกหัวผมเบา ๆ
“พวกกูเป็นแบบนี้แหละ บางทีแค่มานั่งโง่ ๆ อยู่ด้วยกันไม่มีใครพูดอะไรออกมาแค่นั้นก็ดีแล้ว”
“ถึงบอกว่าดูรักกันมาก”
“ก็เหลือกันแค่นี้นี่นา”
ผมสะดุดกับน้ำเสียงเศร้าของบีสท์ มองหน้าเขาที่ก้มมองมือตัวเองทำให้ผมไม่เห็นว่าแววตาของเขาเป็นเช่นไร แต่ฟังจากน้ำเสียงที่เศร้าจนน่าใจหายแล้วผมเองก็รู้สึกใจไม่ดีไปด้วย ผมเม้มปากอย่างครุ่นคิดก่อนจะตัดสินใจทำเหมือนที่แพรวและนาฟทำกับสกาย
“หืม?”
บีสท์เอียงหน้ามองผมที่อ้อมมากอดคอเขาจากด้านหลัง ซบหน้าตัวเองบนไหล่กว้าง ตัวบีสท์อุ่นดีจัง
“ก็เสียงมึงเศร้า แล้วก็เห็นตอนแพรวกับนาฟทำแบบนี้กับสกาย สีหน้ามันดูดีขึ้น”
ผมบอกเขาเสียงอู้อี้เพราะซุกหน้าร้อน ๆ ของตัวเองไว้กับไหล่เขา เขินอยู่หรอกแต่ไม่อยากให้บีสท์พูดน้ำเสียงแบบเมื่อสักครู่ออกมาอีก เขาหัวเราะเบา ๆ มือนึงจับมือผมไว้อีกมือก็ลูบหัวผม
“ขอบคุณนะ”
ผมส่ายหน้า
“กูสิต้องขอบคุณ”
“มึงขอบคุณกูมากพอแล้ว”
“เทียบไม่ได้กับที่มึงทำให้กูหรอก”
ผมบอกเขาเสียงจริงจัง ผมนึกไม่ออกเลยถ้าวันนั้นไม่ตามเขามาแล้วจะเป็นอย่างไร ตอนนี้ชีวิตผมก็คงจะเหมือนเดิม ใช้ชีวิตให้มันพ้นไปแต่ละวัน ไม่มีความสุข เจอพวกคริษฐ์ที่มหาลัยแล้วก็กลับมาอยู่คนเดียวที่ห้อง ไม่มีบ้านให้กลับ ไม่มีสิ่งที่หวัง ไม่มีอะไรเลย
“กูทำเพราะกูอยากทำให้ มึงไม่รู้หรอกว่าตัวมึงเป็นไง”
“หืม? กูเป็นไงอ่ะ”
“มึงอยู่ท่ามกลางคนมากมายที่ล้อมหน้าล้อมหลังมึงอยู่ มึงอาจจะจำไม่ได้เราเจอกันครั้งแรกที่ห้องสมุด กูเห็นมึงอยู่กับเพื่อนเยอะแยะแต่สายตามึงว่างเปล่าจนกูแปลกใจ”
“...”
“แปลกใจว่าทั้งที่ปากมึงยิ้มแต่ทำไมดวงตามึงถึงยังว่างเปล่าได้ขนาดนั้น เออ...เวลาเจอมึงก็มักจะเผลอสังเกตพอมองเรื่อย ๆ มึงก็ยังเป็นเหมือนเดิม จนกูละสายตาจากมึงไม่ได้แล้วก็รู้สึกว่าถ้ากูสามารถช่วยมึงได้หยิบยื่นความสุขให้มึงแล้วมึงจะยิ้มทั้งปากทั้งตาได้ไหม”
“...”
“ก็...เท่านั้น”
“เหมือนถูกบอกรักเลย”
ผมกอดบีสท์แน่นขึ้น หัวใจเต้นดังจนบีสท์เองก็น่าจะรู้สึกได้ เขานิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรแต่มือของบีสท์บีบเบา ๆ ที่มือของผมแล้วเปลี่ยนเป็นสอดนิ้วประสานเข้ามา
“ขอบคุณที่เข้ามานะ ตอนนี้กูยิ้มได้แบบที่มึงอยากเห็นแล้ว”
“ดีแล้ว มึงยิ้มสวยมากรู้ตัวไหม”
“ไม่รู้สิ ไม่ได้ยิ้มหรือรู้สึกมีความสุขแบบนี้มานานแล้ว”
“อดีตเก็บไว้ให้คิดถึงได้ แต่อย่าเอามันมาปนกับปัจจุบันเข้าใจไหม”
“อื้อ พวกมึงทำให้กูรู้สึกว่าเวลามีที่ให้กลับมามันดีแค่ไหน กูไม่มีมันมานานแล้ว กูมันก็แค่เด็กมีปัญหาคนนึง แม่กูตายไปเมื่อสามปีก่อน เขา...พ่อกูน่ะตอนงานศพแม่ทำตัวเศร้าจะเป็นจะตายบอกกับกูว่าจะไม่มีใครมาแทนที่แม่กูได้ แล้วมึงรู้อะไรไหมผ่านไปแค่ไม่เท่าไหร่เขาพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในบ้านกับลูกติดของเธอแต่ที่เจ็บใจกว่านั้นคือในท้องของผู้หญิงคนนั้นมีลูกของพ่อกูอยู่”
“...”
“กูไม่รู้เลยบีสท์ว่าควรจะรู้สึกอะไร มันเหมือนกับว่าคำสัญญาที่เขาเคยพูดไว้มันเป็นแค่คำพูดหลอกเด็ก เป็นแค่คำพูดสวยหรูที่เขาเอาไว้หลอกขายฝันเด็กผู้ชายคนนึงให้อยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์สวยงาม สิ่งที่เขาพูดกับการกระทำของเขามันสวนทางกันไปหมด ที่ ๆ เคยเป็นของกูถูกริดรอนไปทีละนิด ไออุ่นของแม่ถูกแทนที่ด้วยคนอื่น บ้าน...อึก...ที่กูเคยเรียกว่าบ้านได้เต็มปากตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว กูไม่มีบ้านให้กลับไปแล้วบีสท์”
“มีสิบ้านนี้ไงซัน ทุกคนต้อนรับมึงเสมอแล้วก็ถ้ามันไม่มากไป...ให้กูได้เป็นที่ ๆ มึงกลับมาหาได้ไหม”
ผมกอดบีสท์แน่น บ่าของเขาเปียกไปด้วยน้ำตาของผม เสียงทุ้มของบีสท์ทุ้มนุ่มจริงจังและมั่นคง
“ชอบแย่งกูพูดอยู่เรื่อย”
“หืม?”
“กำลังจะขอให้มึงเป็นที่ ๆ กูอยากกลับมาเลย เวลาแค่อาทิตย์กว่ามันสั้นมากสำหรับหลายคนแต่สำหรับกูมันคือสิ่งที่กูขาดหายมาตลอด พอได้เจอกูก็อยากจะยึดไว้เป็นของตัวเองยิ่งอยู่กับพวกมึงกูก็ได้รู้ถึงความห่วงใยที่ทุกคนมีให้กันได้รับรู้ถึงการได้เป็นที่รัก กูอยากอยู่ตรงนี้และยิ่งไปกว่านั้นกูอยากอยู่กับมึง”
“จะไม่สัญญาว่าจะไม่ทำให้เสียใจแต่กูจะทำให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำให้ได้”
“ไม่ต้องสัญญาอ่ะดีแล้ว กูเกลียดคำสัญญา กูเองก็เหมือนกันอาจจะแข็งกระด้างไปบ้างแต่กูก็จะทำให้ดีที่สุด”
บีสท์บีบมือผมเบา ๆ แกะแขนของผมออกแล้วขยับตัวหันหน้าเข้าหาผม สองมือใหญ่ประคองแก้มเปรอะน้ำตาของผมขึ้นมา ดวงตาคมดุทอดมองผมด้วยสายตาอ่อนโยนรักใคร่ ริมฝีปากคลี่ยิ้มน่ามอง
“คบกันนะซัน // คบกันนะบีสท์”
เราสองคนหัวเราะเมื่อพูดประโยคนั้นออกมาพร้อมกัน ผมโถมตัวกอดเขาจนเราทั้งคู่ล้มบนที่นอน
“เสมอกันอีกแล้ว”
บีสท์บอกกลั้วหัวเราะ
“อื้อ ดีนะมึงไม่แย่งกูพูดก่อน”
“หึหึ”
“ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณอีกแล้ว กูสิต้องขอโทษที่มาหามึงช้าไป”
ผมส่ายหัวกอดเขาแน่น
“แค่เข้ามาในชีวิตกูก็ดีมากแล้ว”
เขากอดลูบหัวผม
“ถ้าอย่างนั้นก็อยู่ด้วยกันไปนาน ๆ นะซัน”
“เหมือนกันนะ อยู่ด้วยกันไปนาน ๆ นะบีสท์”
“รับทราบ”
“สรุปมึงแต่งเข้าบ้านพวกกูแล้ว?”
สกายกวนตีนผมในช่วงสายวันถัดมาเมื่อผมและบีสท์บอกกับเพื่อน ๆ ว่าเราคบกันแล้ว ผมขว้างก้อนทิชชู่ใช้แล้วไปทางมัน สกายทำหน้าอี๋แล้วเอามือปัด ๆ ไหล่
“สกปรกมากหมอสกายรับไม่ได้”
“สกปรกกว่าตัวมึงมีด้วยหรอวะกาย”
มาร์คยิ้มแฉ่งยื่นหน้ามากวนเลยโดนสกายเอามือปาดหน้า คนตัวเล็กร้องโวยวายยูหัวเราะแล้วยื่นทิชชู่ให้มาร์คเช็ดหน้า
“นิสัย”
มาร์คค้อนเพื่อนจอมกวน สกายลอยหน้าลอยตาใส่
“ดี”
แถมต่อประโยคให้เสร็จสรรพ มาร์คชูนิ้วกลางใส่ สกายหัวเราะชอบใจแล้วหันกลับมาสนใจผมกับบีสท์
“ฮะแฮ่ม...เออก็ยินดีกับมึงสองคนด้วยนะมีอะไรก็ดูแลกันไป”
“ใช่ ๆ หนักนิดเบาหน่อยก็ผ่านกันไปให้ได้นะ”
มาร์คเสริม
“เห็นหน้าโหดแบบนี้เพื่อนกูอบอุ่นมากนะบอกเลย”
งานขายเพื่อนจากเชนต้องมา
“ดีใจด้วยนะ”
ยูยิ้มบอก
“ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง”
อันนี้จากเปา ผมว่าเริ่มไปกันใหญ่ละ บีสท์หัวเราะขำ
“พวกมึงนี่มันจริง ๆ เลย”
“นี่ถ้าพวกผู้หญิงรู้นะต้องกรี๊ดกันลั่นบ้านแน่”
เชนบอกมาร์คพยักหน้าเห็นด้วย
“เห็นแตงบอกจะทำเพจบีเอสเลิฟเวอร์โฉมงามกับเจ้าชายอสูร”
เปาพูดขึ้นมาเนิบ ๆ บีสท์ฟังแล้วส่ายหัวอ่อนใจ
“ไปกันใหญ่”
“นั่นสิ”
ผมเสริม สกายจุ๊ปาก
“อย่าไปขัดจินตนาการหญิงสาว เดี๋ยวพวกนางจะกลายร่างเป็นนางมาร”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยแล้วบทสนทนาก็จบลงตรงที่ทุกคนรับรู้ว่าผมกับบีสท์คบกันแล้ว เดินออกมานอกบ้านเจอเจนบีสท์ก็บอกกับเธอ เธอยิ้มกว้างและแสดงความยินดีด้วย บีสท์บอกว่าเจนนี่ปกติสุดแล้วถ้าพวกผู้หญิงคนอื่น ๆ รู้คงกรี๊ดกร๊าดไม่ต่างกับที่มาร์คบอกไว้ บีสท์บอกว่าพวกเธอชอบให้ผู้ชายได้กัน
เราเดินทางมาถึงมหาลัยตอนสิบโมงเศษ ๆ ผมให้บีสท์จอดรถไว้ที่คณะเขาเลยแล้วผมค่อยขึ้นรถเวียนไปที่คณะตัวเองตอนแรกเขาก็ไม่ยอมจะไปส่งผมก่อนแต่เห็นว่าเพื่อนในคณะไลน์ตามในกรุ๊ปว่าอาจารย์เรียกให้เอางานไปดูด่วนเขาถึงยอมให้ผมลงที่คณะตัวเอง
ลงจากรถเวียนของมหาวิทยาลัยหน้าคณะก็เจอกับคิงพอดี ร่างสูงเลิกคิ้วแปลกใจที่เห็นผมและก็ไม่คิดจะเก็บความสงสัยไว้นาน
“ทำไมนั่งรถเวียน”
ผมยักไหล่
“อยากนั่ง”
“จอดรถไว้ที่ไหน”
“ไม่ได้เอารถมา”
“อ่อ”
คิงเลิกถามไป คงคิดว่าผมนั่งรถไฟฟ้ามา เราทั้งคู่เดินเข้ามาใต้โถงคณะมีคริษฐ์กับซานนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“ทำไมมาด้วยกันได้วะ”
ซานถาม ผมเลยบุ้ยปากให้คิงตอบ
“เจอกันหน้าคณะ”
“อ่อ เดี๋ยวพี่อินมาหานะ”
ซานบอก เขาทำหน้าแปลกใจเมื่อผมไม่ยินดียินร้ายอะไรเหมือนปกติที่จะทำหน้ายุ่งหงุดหงิด
“ไม่หงุดหงิด?”
เมื่อผมยังก้มหน้าอยู่กับโทรศัพท์ส่งข้อความบอกบีสท์ว่าถึงคณะแล้ว ซานก็เอื้อมมือมาสะกิด
“ว่าไงนะ”
ผมถามมัน มันถอนหายใจแล้วทวนคำถามให้
“กูถามมึงว่าไม่หงุดหงิดหรือไง”
“เขามาหากูหรือ”
“มาหากูมั้ง ไอ้สัดกวนตีน”
ผมยักไหล่ ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป หันมาอ่านข้อความบีสท์ต่อ เขาบอกว่าตรวจงานเสร็จน่าจะเย็นเพราะต้องรอคิวนาน ให้ผมหาที่นั่งรอก่อน ผมเลยบอกว่าเดี๋ยวจะไปอ่านหนังสือรอเขาที่หอสมุด สักครู่อินก็มาถึงเขานั่งลงตรงข้ามกับผมยิ้มให้เหมือนเคย ผมมองหน้าเขานิ่งแล้วก้มหัวทักทาย
“สวัสดีครับ”
ทุกคนดูแปลกใจกับอากัปกิริยาของผมที่ไม่ได้ทำท่ารำคาญเขาเช่นทุกครั้ง ไม่รู้สิผมก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันนะที่ไม่รู้สึกรำคาญเขาอย่างเก่า ผมสามารถมองหน้าเขาได้ทักทายแบบปกติเพราะผมไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย เพราะไม่มีความรู้สึกให้จึงไม่รู้สึกรำคาญ
“คุณคนเล็ก”
เสียงอินดูเป็นกังวล ผมเอียงคอเลิกคิ้ว
“ครับ?”
“เปล่าครับไม่มีอะไร กินอะไรมาหรือยังครับพี่ซื้อขนมมาให้ ทุกคนด้วยนะ”
เขายื่นขนมถุงใหญ่มาด้านหน้า พวกซานกล่าวขอบคุณแล้วหยิบกันไปคนละอย่างสองอย่าง อินเลื่อนถุงเล็กกว่าถุงแรกมาให้ผม เขาทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เงียบไปและยิ้มให้ผมแทน
“ไม่รบกวนดีกว่าครับผมกินข้าวมาเรียบร้อยแล้ว”
มือเขาชะงัก สายตาของอินเต็มไปด้วยคำถาม ผมมองหน้าเขาตรง ๆ สีหน้าของเขาดูโทรมคงเพราะเรียนหนัก ผมไม่ได้สนใจอะไรก้มหน้าล้วงหนังสือที่ยืมยูมาอ่านต่อ คริษฐ์ชะโงกหน้ามาดูจับปกพลิกดูแล้วตาโต
“ไปเอามาจากไหนที่ไทยยังไม่มีขายเลยนะ”
คริษฐ์ก็เป็นหนอนหนังสือเหมือนกับผมนี่แหละ
“ของยู”
“อ้อ แม่งเจ๋ง”
คริษฐ์รู้ว่ายูเป็นใคร ผมบอกมันเท่าที่บอกได้เพราะคริษฐ์ไม่ใช่คนปากโป้งเวลามีอะไรผมมักจะคุยกับเขาเสมอและเขาก็จะให้คำแนะนำกลับมาทำให้ผมไว้ใจเขา จะว่าไปยังไม่ได้บอกคริษฐ์เลยว่าคบกับบีสท์แล้วไว้ค่อยบอกตอนอยู่กันสองคนดีกว่า
“ยู? ใครวะ”
ซานกลืนก้อนขนมปังลงคอแล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย สีหน้าอยากรู้ไม่ต่างจากคิงและคนที่นั่งตรงข้ามกับผม
“เพื่อน”
ผมตอบมันสั้น ๆ แต่ซานยังไม่พอใจ
“เพื่อนที่ไหน”
“ที่เคยเล่าให้ฟัง”
ซานชะงักไปเขามองหน้าอินก่อนจะกลืนน้ำลายแล้วถามผมต่อด้วยเสียงที่เบาลง
“เพื่อนใหม่นั่นน่ะหรือ”
“อือ”
“คนที่พี่เจอที่ร้านกาแฟหรือครับ”
ถ้าหูผมไม่ได้ฝาดไปเสียงของอินแข็งกร้าวกว่าปกติ ผมตอบเขาทั้งที่ตายังไล่อ่านตัวหนังสืออยู่จึงไม่ได้เห็นว่าเขาทำสีหน้าแบบไหน
“ครับ”
And I'm a make it home ทุกครั้งที่ออกจากบ้านนั่นคือคำพูดที่บอกตัวเอง
ความรักที่มีให้ you เป็นเหตุผล why my life has change
ใช้เวลากับมัน สำหรับ The decisions that I make
ความรักของคุณมันจริง ไม่มัวมาเสียเวลา with what is fake
เคยคิดว่าตัวเองใช้ชีวิตมาคุ้มมาก จะอยู่ไม่อยู่ คือใช้ชีวิตมาคุ้มมาก
แต่ตอนนี้เรามีคุณ so I could never go
จะอยู่ตรงไหนของโลก you know I'm coming home
Comin’ Home – DaboyWay
Tbc.
Talk. ทำไมกลายเป็นวันอาทิตย์สีชมพูอ่ะ เขินจุงกะเบย อิอิ เป็นหนึ่งตอนที่แต่งแล้วชอบมากเพราะความสัมพันธ์ของพวกนี้มันช่างน่าประทับใจ เราชอบแต่งเวลาที่พวกนางอยู่ด้วยกันนะบ้าบอมีความสุขดี เพื่อนก็คือเพื่อนช่วงเวลาที่ท้อหรือต้องการที่พักพิงก็มีเพื่อนนี่แหละนอกจากครอบครัวที่คอยอยู่ข้าง ๆ เสมอ
พระเอกของเราทำไมอบอุ่นได้ขนาดนี้ ขอได้มั้ย อิจฉาซันขึ้นมาตงิด ๆ ทำบุญมาดีได้หลัวดี 5555 หลายคนที่อ่านมาก็จะได้รู้ว่าซันเป็นเด็กมีปัญหาและหลาย ๆ คนก็ออกอาการรำคาญเพื่อนของซัน แต่เราอยากให้เข้าใจซันนิดนึงเพราะเขาไม่เหลือใครและคนที่อยู่ข้าง ๆ ตอนที่มีปัญหาในชีวิตก็คือสามคนนั้น คริษฐ์ คิง ซาน มันเลยทำให้ซานค่อนข้างเกรงใจสามคนนี้อยู่พอสมควร ส่วนเรื่องอิพี่อินจะยังไม่พูดถึงแต่เขาคบกันแล้วไม่ต้องห่วงนะ ทุกอย่างจะชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ แล้วเจอกันตอนหน้า ฝากแท็กในทวิต #นิยายตัวร้าย ด้วยนะจ๊ะ
-
คนแรก
555
-
บีสท์ ซัน คบกันแล้ว
ซัน มีความสุขแล้ว
ใจเลยนิ่ง แม้เจอพี่อินก็เฉยๆ
กลับเป็นฝ่ายพี่อิน ที่ร้อนรนเพราะกลัวการสญเสีย
ผิดพลาดครั้งเดียว แต่เป็นการผิดที่พี่อินแก้ไขไม่ได้
ยื้อไปก็เท่านั้น มันกลับไปเหมือนเดิมไม่ได้
พี่อิน ทำให้คนที่ตัวเองรัก จากไปเอง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบมากกก แอบน้ำตาซึมตอนซันพูดถึงเรื่องครอบครัว สนุกมาก เราชอบมาก ๆ ชอบเพื่อนของบีสท์ ทุกคนเลย ชอบบบบ
-
ที่จริงอยากให้ซันบอกเรื่องพี่อินกับบีสท์ด้วยเลยอ่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เขาเป็นแฟนกันแล้วค่ะคุณณณ
-
เค้าเป็นแฟนกันแล่ววววววว
-
เพื่อนอยู่ในวันที่มีปัญหาเมื่อในอดีต แต่ทำไมปัจจุบันถึงนำปัญหา(หรือคนที่อยากอยู่ด้วย)มาให้ล่ะ
ก็ยังรำคาญเพื่อนซันอยู่ดีอ่ะ ลำไย :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
จุดพลุ ใส่หน้าอินได้ไหม 555
-
ชอบบบ :L2: :L2:
-
ชอบ น่ารัก :L2: :L2:
-
:pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4:
-
ชอบความสัมพันธ์ฉันเพื่อนแบบนี้ อบอุ่นเป็นบ้า
ขอบีทส์ให้เราเถอะ ฮื้อออออออดีจนเว่อร์วังอลังการ
อิจฉาซัน
-
รอติดตามมมมม
-
ซันน่ารักอ่ะ เวลาอยู่กับบีส
พี่อินนี่หวงก้างมากอ่ะ
-
ตามทันแล้วกำลังสนุกเลย~
-
ตัวร้าย
16
“สรุปคือคบกันแล้ว”
คริษฐ์ถามย้ำ ผมบอกกับเขาตอนที่คิงกับซานแยกตัวไปพบอาจารย์ที่ปรึกษา เราสองคนนั่งรอมันอยู่ด้านล่าง คริษฐ์มีท่าทีแปลกใจเล็กน้อย
“อือ”
“เร็วไปไหมซัน”
ผมหรี่ตามองคนถาม
“ทีมึงเจอน้องน้ำวันเดียวยังได้กันแล้วเลย”
คริษฐ์ขำพรืดส่ายหัว
“ไอ้บ้า นั่นมันไม่เหมือนกันเว้ย ของกูมันวันไนท์สแตนด์ไม่ใช่แบบของมึง”
ผมยักไหล่
“ก็ไม่รู้ว่าจะรออะไรชีวิตมันสั้นจะตาย”
“พูดเป็นคนแก่แต่ก็เอาเถอะมีความสุขก็ทำไป”
“รู้อยู่แล้วว่ามึงต้องพูดแบบนี้”
คริษฐ์หัวเราะในลำคอ
“อย่างกับถ้าห้ามแล้วมึงจะฟัง ดื้อจะตายห่าอยู่กับมันมึงดื้อเหมือนอยู่กับพวกกูไหมหรือสร้างภาพใส่มันอยู่”
ผมถลึงตาใส่ คริษฐ์หัวเราะขำก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง
“แล้วจะบอกพวกนั้นเมื่อไหร่ พวกมันยังเข้าใจผิดอยู่เลยนะ”
ผมเอียงคอคิดแล้วส่ายหน้า
“ยังไม่อยากวุ่นวายน่ะ ปล่อยไว้แบบนี้ก่อน”
คริษฐ์หรี่ตามองเหมือนคนรู้ทัน
“คิดจะทำอะไรอยู่หรือเปล่าซัน”
ผมเลิกคิ้วทำแบ๊วใส่แต่คริษฐ์ไม่เล่นด้วย โอเคผมยอมก็ได้ถอนหายใจแล้วบอกคริษฐ์เสียงจริงจัง
“จริง ๆ ก็ไม่ได้อะไรหรอกไม่ได้จะปิดอะไร แต่ก็อย่างที่มึงรู้พวกนั้นไม่ชอบใจบีสท์เสียเท่าไหร่บอกไปก็รังแต่จะสร้างความวุ่นวาย กูพอใจกับการมีอยู่ของเราสองคนอยู่แล้ว ถึงยังไงวันหน้าก็ต้องบอกอยู่ดี แต่ก่อนจะเกิดปัญหาขอกูมีความสุขแล้วค่อยคิดหาทางแก้แล้วกัน”
คริษฐ์ยอมแพ้ให้กับความดื้อด้านของผมพอดีกับที่เหลือเดินกลับมาเราจึงเปลี่ยนเรื่องคุย
“ซัน”
“ว่า?”
ซานที่นั่งอยู่ข้างผมเอามือเท้าคางเอียงหน้ามาหา ผมหันไปเลิกคิ้วใส่มัน
“มีรูปยูเยออะไรนั่นให้ดูป่ะ”
“ไม่มี”
“อะไรวะ มึงคุย ๆ กันอยู่ไม่ใช่หรือไง”
ซานทำท่าขัดใจ ผมไม่สนใจก้มหน้าอ่านหนังสือต่อมันเลยไปร้องแง๊วใส่คิง
“คิงมึงดูเพื่อนมึง”
“มึงจะถามอะไรก็ถามไปเลยสิจะมาอ้อมโลกขอดูหนังหน้ามันทำไม”
พอคิงพูดจบประโยคผมจึงหยุดอ่าน ปิดหนังสือที่ยืมยูมาอย่างเบามือแล้วเงยหน้ามองเพื่อน ๆ คริษฐ์กอดอกยิ้มมองเหมือนกำลังดูอะไรที่สนุกอยู่ ซานเม้มปากใช้ความคิดจนในที่สุดคิงก็เป็นคนเอ่ยถามเอง
“กับยูนี่ยังไงซัน ขอแบบตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม”
ผมยักไหล่ เก็บหนังสือใส่กระเป๋าเตรียมลุกไปรอบีสท์ที่หอสมุด
“เพื่อนกัน”
คิงกับซานทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ ซึ่งผมก็ไม่ได้อยากอธิบายอะไรไปมากกว่านี้แต่เห็นสายตาเป็นห่วงของพวกมันเลยย้ำไปชัด ๆ อีกที
“เพื่อนจริง ๆ กูไม่ได้คิดอะไร”
“มึงไม่คิดแล้วเขาคิดไหม”
ซานสวนกลับมาทันที ผมแทบหลุดหัวเราะ
“ไม่คิด”
“มึงจะแน่ใจได้ไงซัน มันเป็นใครเรียนอยู่ที่ไหนพวกกูก็ไม่รู้”
ผมรู้สึกตงิดแปลก ๆ แต่ก็ปัดความสงสัยในตัวเพื่อนออกไป ถอนหายใจแล้วบอกมันเท่าที่บอกได้
“ก็เขาไม่ได้เรียนอยู่ที่นี่”
“แล้วเรียนที่ไหน”
ผมเลิกคิ้ว
“กูจำเป็นต้องถาม?”
ซานกำลังจะอ้าปากพูดแต่คิงรั้งแขนไว้แล้วเป็นฝ่ายพูดเอง
“ไม่มีอะไรหรอกพวกกูเป็นห่วงเฉย ๆ เห็นถึงขั้นยืมหนังสือไปไหนมาไหนกันแล้วมึงพูดเหมือนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยพวกกูยิ่งเป็นห่วง”
“กูก็ไม่ได้บอกอะไรเขามากไปกว่าเรื่องที่คุยกันหรอกพวกมึงไม่ต้องห่วง เขาเองก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกู กูก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขา นี่ไงเท่าเทียมกัน”
คิงมองหน้าผมนิ่งแล้วถอนหายใจยอมแพ้ ซานขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิง คริษฐ์หัวเราะเบา ๆ สนุกมันล่ะที่เห็นผมถูกไล่ต้อน
“ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน”
“อือ ไปนะ”
ผมลุกขึ้นโบกมือลาพวกมัน เดินมารอบีสท์ที่หอสมุดระหว่างทางเห็นร้านข้าวไข่เจียวก็รู้สึกอยากกินขึ้นมาเลยส่งข้อความบอกบีสท์ว่าอยากกินไข่เจียว เขาบอกว่าเดี๋ยวกลับบ้านไปทำให้
น่ารักจริง ๆ แฟนใครวะ
“อ้าวน้องซัน”
ผมหยุดเดินแล้วหันหลังกลับไปมองทางต้นเสียง พอเห็นว่าเป็นใครก็ยกมือไหว้
“สวัสดีครับพี่มิน สวัสดีครับพี่ตุลย์”
พี่มินกับพี่ตุลย์เป็นเพื่อนสนิทของอินที่คณะ เขาสองคนรับไหว้ผม
“กำลังจะไปไหนครับ”
“ไปหอสมุดครับ”
“เหมือนกันเลย ไปด้วยกันป่ะ ๆ”
พี่มินไม่รอให้ผมตอบ คนตัวสูงเดินมากอดคอลากผมเดินมายังหอสมุดโดยมีพี่ตุลย์เดินตามมาเงียบ ๆ ผมว่าตัวเองเงียบแล้วนะแต่สู้พี่ตุลย์ไม่ได้เลย อย่างตลอดทางที่เดินมามีแค่พี่มินที่พูดอยู่คนเดียว ผมตอบบ้างบางคำถามส่วนพี่ตุลย์แค่พยักหน้าหรือไม่ก็ส่ายหน้า
“แล้วมาหาหนังสืออะไรที่นี่หรือ”
พี่มินเอ่ยถามเมื่อเราสามคนแสกนบัตรนิสิตเข้ามาด้านในแล้ว
“เปล่าครับมาอ่านหนังสือเฉย ๆ”
“อ้อขยันจัง”
“หนังสือนิยายครับ”
ผมยิ้ม พี่มินเกาหัวแก้เก้อแล้วเขาสองคนก็โบกมือลาไปยังชั้นสอง ผมกวาดตามองหามุมสงบเพื่อนั่งอ่านหนังสือเห็นโต๊ะติดหน้าต่างว่างอยู่พอดีจึงเดินเข้าไปนั่ง
“อ้าวน้องซัน?”
ผมเงยหน้ามองคนที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้างโต๊ะ ในใจก็คิดว่าวันนี้ผมต้องเจอบ้านนี้ทั้งบ้านเลยใช่ไหม
“ว่าไงณิน”
ภาณินยิ้มแล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ว่างข้างผม มองไปด้านหลังเขาก็เห็นกลุ่มเพื่อนของเขาเดินเข้ามา
“หวัดดีซัน”
โฟล์คแฟนแพรวยกมือทักทาย ผมยิ้มตอบกลับเผื่อแผ่ไปยังแพรวกับมิวด้วย
“นั่งด้วยได้ไหม”
ผมพยักหน้า
“เอาสิเรานั่งอยู่คนเดียว”
ผมหยิบกระเป๋าตัวเองมาวางไว้ตรงเท้า พวกเพื่อนของณินจับจองที่นั่ง แพรวบอกว่าพวกเขามาหาข้อมูลทำรายงาน เห็นก้มเขียนอะไรกันอยู่สักครู่แล้วก็แยกย้ายกันไปเดินหาเหลือแต่ณินนั่งยิ้มมองหน้าผมอยู่
“มีอะไรหรือเปล่า”
ณินส่ายหน้ารอยยิ้มยังไม่คลาย
“คิดถึง”
ผมหัวเราะ ณินเหมือนหมาโกลเด้นตัวใหญ่ร่าเริงใครเห็นก็อยากอยู่ใกล้
“แล้วไม่ไปช่วยเพื่อนหาหนังสือหรือ”
“ขอมองหน้าน้องซันก่อน”
ผมยิ้มส่ายหัว ณินเป็นแบบนี้ประจำชอบมาคลอเคลียเดี๋ยวกอดเดี๋ยวอ้อนแต่ก็ไม่ได้น่ารำคาญอะไรผมจึงไม่ถือสา
“เดี๋ยวโฟล์คก็บ่น”
พูดไม่ทันขาดคำ โฟล์คก็เดินตีหน้ายักษ์เดินเท้าเอวเข้ามาด้านหลัง
“ไอ้ณิน!”
“ชะอุ่ย ไปก็ได้แค่ขอมองหน้าน้องซันแปบเดียวเอง”
โฟล์คกุมขมับ ณินเอาหัวมาไถแขนผมสองสามทีแล้วลุกขึ้นยิ้มจนตาปิด
“เดี๋ยวพี่ณินมาเล่นด้วยใหม่นะ”
“ว่าไงเพื่อนสะใภ้”
พอณินคล้อยหลังไปแพรวก็เดินกลับมาเธอทักทายผมอย่างล้อเลียน
“อย่าเรียกแบบนี้สิ”
ผมตอบไปอย่างขัดเขิน เธอนั่งลงตรงข้ามแล้วยิ้มกว้างส่งมาให้
“ซันดูมีความสุขนะ”
“หืม?”
แพรวยกยิ้ม มองซ้ายมองขวาจนมั่นใจว่าไม่มีใครแถวนั้นแล้วเธอจึงพูดต่อ
“ก็ก่อนที่เจอหมอนั่นซันดูไร้ชีวิตชีวามากเลย ถ้าไม่ได้เข้าข้างเพื่อนจนเกินไป เราว่าเป็นเพราะบีสท์ใช่ไหม”
ผมเม้มปากเกาแก้มเขินแต่ถึงกระนั้นก็พยักหน้ายอมรับสิ่งที่แพรวพูด เธอยิ้มหวานยกมือสองข้างกุมแก้ม
“น่ารักจัง”
“ชมแบบนี้เราก็เขินเป็นนะ”
แพรวหัวเราะ
“ไม่แปลกใจทำไมมันถึงหลงซันนัก”
“หลง?”
“อืม เอาไว้ว่าง ๆ จะเล่าให้ฟัง พวกนั้นกลับมาละ”
แพรวหยุดบทสนทนาไว้เท่านั้นเมื่อพวกเพื่อนของเขาเดินกลับมา ณินรีบวิ่งมานั่งข้างผมเหมือนกลัวใครแย่ง พวกเพื่อนเขาส่ายหัวอ่อนใจ
“ทำตัวเป็นหมาติดเจ้าของ”
โฟล์คว่า ณินหันขวับไปมองค้อนไม่พอยังแยกเขี้ยวไปให้อีก
“ไม่เสือกนะโฟล์ค”
โฟล์คเบะปากหันมาอ้อนแฟนตัวเอง
“มันว่าเราอ่ะ”
แพรวยิ้มส่ายหัว มิวเองก็เช่นกัน
“ก็ไปว่ามันทำไมล่ะ”
“ว๊าย ๆ แฟนไม่รัก ว๊าย ๆ”
ณินแลบลิ้นปลิ้นตาทำเสียงเล็กเสียงน้อยล้อ โฟล์คถลึงตาใส่แล้วหันกลับไปอ้อนแฟนตัวเอง
“ดูมันดิ ๆ”
“อย่าไปถือคนบ้าสิ”
“แพรว!!!!”
คราวนี้โฟล์คหันมายิ้มเยาะ บลัพกันได้ไม่เท่าไหร่มิวก็ส่งสายตาอาฆาตมาให้พวกเขา ณินกับโฟล์คหุบปากฉับก้มหน้าก้มตาตั้งใจทำงาน ผมมองแล้วก็ขำ อืม...จะว่าไปโฟล์คนี่นิสัยคล้ายสกายอยู่นะ
Breath : เสร็จแล้วนะกำลังจะออกจากคณะ
Sun : รออยู่หอสมุดแล้ว เจอแพรวด้วยนั่งอยู่ด้วยกัน
Breath : อ้าวหรือ ฝากถามแพรวหน่อยว่าจะกลับบ้านด้วยกันป่าว
Sun: มีเพื่อนแพรวอยู่ด้วยอ่ะ
Breath : งั้นเดี๋ยวกูถามเอง
ผมละจากโทรศัพท์ตัวเองปุ๊บ โทรศัพท์แพรวก็สั่นปั๊บ หญิงสาวหยิบขึ้นมาดูพอเห็นว่าใครโทรเข้ามาเธอเหลือบมองผมแปบหนึ่งพอเห็นผมยิ้มให้เธอก็กดรับ
“อือ วันนี้ไม่กลับอ่ะ โอเคขับรถกลับดี ๆ นะ”
แพรววางโทรศัพท์ไปแล้ว โฟล์คเหลือบตาจากหนังสือมามองแต่ก็ไม่ได้ถาม คงรู้อยู่แล้วว่าใครโทรมา
“บีสท์หรือ”
โฟล์คไม่ถามแต่มิวถาม แพรวพยักหน้าให้เพื่อนสาว ณินเบะปากใส่
“หมั่นไส้คนชอบแบดบอยจริง ๆ”
มิวหันมาค้อนใส่ แล้วหันไปพูดกับแพรว
“บีสท์จะมาหาป่ะ กูอยากเจอพ่อยาใจ”
“มันโทรมาถามเฉย ๆ ว่าจะกลับบ้านไหม”
มิวทำหน้าเสียดายแล้วทิ้งตัวนอนบนโต๊ะแบบไร้เรี่ยวแรง พวกเพื่อน ๆ ส่ายหัวอ่อนใจ
“โถ่อดเจอพ่อยาใจของหน่องมิวเลย”
“ระวังแฟนมันแหกอก”
มิวเด้งตัวขึ้นนั่งหลังตรงหันขวับไปหาแพรวที่อมยิ้มมองผมอยู่แว๊บหนึ่ง ณินกับโฟล์คหยุดมือที่กำลังพิมพ์งานมาสนใจคำพูดของแพรวเช่นกัน
“แฟน? อะไร!!! ชะนีไหนแย่งพ่อยาใจของกูไปปปปปปปป”
มิวเขย่าแขนเพื่อน แพรวเลิกคิ้วเหลือบมองรอบ ๆ โต๊ะ
“มิวอยากรู้นี่ไม่เท่าไหร่แต่สองคนนี่คือ?”
แพรวหันไปถามแฟนตัวเองกับณินที่ดูสนใจ
“โถ่ ก็อยากรู้เฉย ๆ ไม่ได้หรือไงเล่า ก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าบีสท์มันลึกลับแค่ไหน คุยกับเพื่อนในคณะถึงสิบคนหรือเปล่าก็ไม่รู้”
ณินบอกแล้วหันหน้ามาหาผม
“เนอะน้องซันเนอะ”
“หะ...หา?”
ผมแอบสะดุ้งเมื่อถูกลากเข้าสู่บทสนทนาแต่ณินดูจะตีความหมายของผมไปอีกแบบ
“อ่อ น้องซันไม่น่าจะรู้จักบีสท์ บีสท์เป็นเพื่อนแพรวน่ะสนิทกันม๊ากกกกกกกก มากจนไอ้โฟล์คหึงแต่พอเจอสกายเข้าไปมันก็ไปหึงกับสกายแทน ฮ่า ๆ”
ณินพูดกลั้วหัวเราะ หันไปยิ้มเยาะเพื่อนที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ตรงข้าม
“ไอ้ห่าณินอย่ามารื้อฟื้น”
“แบะ ๆ ๆ”
“เดี๋ยวถีบ”
“พอ ๆ เลิกตีกัน! กูอยากรู้เรื่องพ่อยาใจของกูที่ถูกชะนีฉกชิงไปจากอกกู!”
มิวแหวใส่ ทั้งสองคนเงียบกริบนั่งเรียบร้อยรอฟังแพรวที่ยิ้มขำ ผมว่าเธอคงชอบแกล้งเพื่อนไม่ต่างจากคนอื่น ๆ ในกลุ่มที่บ้านหรอก แอบได้ยินณินบ่นว่าอกแบน ๆ แบบนั้นใครจะอยากซบเลยโดนหนังสือเล่มยักษ์ฟาดกลางกบาลเน้น ๆ
“มันเป็นใครรึ จงบอกกูมาบัดเดี๋ยวนี้”
“รู้แล้วมึงจะไปทำอะไรเขา”
“จะตบ!”
ผมแอบสะดุ้งเหลือบมองมิวที่ทำหน้าเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน แพรวยิ้มขำแล้วเหลือบมองผม
“ซันกลัวแล้วนั่น”
มิวหันมามองหน้าผมแล้วสะดุ้ง
“อุ่ยขอโทษทีซัน พอดีมันเป็นฟีลลิ่ง”
ผมยิ้มแห้งส่งให้เธอ รู้สึกเสียวหลังวาบ ๆ เพิ่งรู้ว่าบีสท์ก็มีคนคลั่งเขาเหมือนกัน
“จะไปตบเขาทำไม”
“กูก็พูดไปงั้นแหละ อยากจะเห็นหน้าเฉย ๆ คนที่เอาบีสท์อยู่น่ะจะหน้าตาเป็นไง”
“อืมก็น่าคิด ไม่เห็นมีใครทนความติสหมอนั่นได้เลยนี่”
ณินพูดขึ้น ผมแสร้งทำเป็นอ่านหนังสือแต่หูฟังพวกเขาพูดทุกประโยค เม้มปากแน่นที่ผ่านมาบีสท์มีแฟนมากี่คนแล้วกันนะ
“ไม่รู้สิ แต่คนนี้มันจริงจังนะ พาเข้าบ้านเลยด้วย”
“ฮืออออ หัวใจอิช้อยสลาย”
“โอ๊ะเข้าบ้านนั้นอ่ะนะ”
ประโยคแรกเป็นของมิวที่ทำท่าร้องไห้ปาดน้ำตากระซิก ๆ แต่ผมว่าเธอทำไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้เสียใจอะไรจริงจังหรอก ส่วนประโยคที่สองเป็นของโฟล์ค
“อื้อ”
“ท่าจะไม่ธรรมดา”
ผมรู้ว่าเป็นประโยคธรรมดาที่เหมือนโฟล์คจะพูดกับตัวเอง แต่เผอิญว่าผมดันรู้สึกเขินเนี่ยสิ
“สวยป่ะ”
มิวถาม แพรวหัวเราะแล้วพยักหน้า
“สวย”
มิวเบะปาก
“สวยกว่ากูอีก?”
“แหมมั่นหน้าเหลือเกิน เออสวยมาก สวยจนป้าร้านส้มตำคิดว่าเป็นแฟนยูเลย”
ผมเกือบหลุดขำออกมาด้วยเมื่อคิดถึงเหตุการณ์นั้น แต่พอมิวได้ยินก็กรีดร้องไปอีก
“ฮือออ ได้เจอคุณชายของกูด้วยอ่ะ อิจอิจอิจจจจจจจจจ”
“อย่างนี้ก็เข้าตำราเลยซี่”
ณินทุบโต๊ะเบา ๆ ทุกคนไม่เว้นแม้แต่ผมหันไปมองด้วยแววตาสงสัย ณินยิ้มจนตาปิดแล้วพูดประโยคที่ทำแก้มผมร้อนผ่าว
“โฉมงามกับเจ้าชายอสูรไง”
Baby, one, two, three
Your body's calling me
And I know wherever you're at
Is exactly where I wanna be
But don't blame me
Ain’t my fault - Zara Larsson
tbc
talk. บิวตี้แอนด์เดอะบีสท์ไหมล่าาา ฮ่าาาาา หายไปหลายวันสารภาพว่าติดการ์ตูนมาก ฮ่าาาาาาา อ่านรวดจนถึงตอนใหม่ล่าสัตว์ ใครเคยอ่านมั่งเรื่องนี้ noblesse สนุกมากกกก ฮืออออ รักนายท่านจนลืมบีสท์ไปเลย ก๊ากกกกกก ดาวขอโทษดาวผิดไปแล้ว
นังโฟล์คมีความคล้ายคลึงกับสกายเดี๋ยวรอไปเคลียร์ในเรื่องของสกายแทนแล้วกันเนอะ ส่วนใครที่ลำไยเพื่อน ๆ ของซันนั้นบอกเลยว่ารออีกไม่นานหรอกเดี๋ยวซันมันก็ระเบิดลง ฮ่าาาา อดใจรอกันนิด
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้และคอยให้กำลังใจกันเสมอน้าทั้งในเพจ ในเม้น ในทวิต ขอบคุณมาก ๆ เลยจ้าาา ยังไงก็ฝาก #นิยายตัวร้าย ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยนะจ๊ะ แล้วเจอกันตอนหน้าจ้าาาา
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ให้ซันระเบิดลงเร็วๆ รำคาญ สองคนนั้นมาก ยกเว้น คริษ
-
รออีกๆ
-
หลงบีทส์มากกกกก
-
บีสต์กะซันน่ารัก ถ้าเพื่อนๆซันรู้ ไม่รู้เป็นไงมั้ง
พี่อินคงไม่อยู่เฉยเหมือนกัน คนที่ร้ายที่สุดก็พี่อินนี่แหละ จับปลาสองมือ
-
มาแว้วววว :katai2-1: :katai2-1:
รอวันที่ซันทนเพื่อนๆผู้หวังดีไม่ไหวละ ปักหมุดรอระเบิดลง :katai5: :katai5: :L2: :pig4:
-
ชอบแก๊งเพื่อนบีสท์ อบอุ่นมาก อยากมีเพื่อนแก๊งใหญ่ๆละอยุ่ด้วยกันแบบนี้บ้าง
-
รอเวลาซันระเบิดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เบื่อเพื่อนซันอ่ะ :katai5: :katai5:
-
:z6: :z6: หาผัวให้ซานเลย เข้าข้างผิดคน
-
พ่ออสูรของน้องช่างดีงามเหลือเกิน
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รอให้ซันองค์ลงมานานละ รอต่อไปอีก :katai5:
-
เพื่อนซัน ยกเว้นคริษฐ์ ยังหลงคนผิดว่าเป็นแฟนซัน
แฟนบีสท์ สวยกว่าผู้หญิง จะจ๊ากกกก
อยากฟังแพรว เล่าเรื่องบีสท์ที่หลงซัน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
คบกันแล้ว ดีอ่ะ ชอบความที่เค้ามาเจอกันมากเลย เหมาะสมคู่ควร บีสท์อ่อนโยนมาก
ซันก็น่ารัก ขี้อ้อนนิดๆ แต่ที่ดีคือทั้งสองคนพูดตรง มีอะไรพูดมาเลย
พี่อิน อืมมม กลับไปเป็นพระเอกเหมือนหน้าตาเถอะนะพี่นะ แต่บีสท์ก็ไม่ง่าย ไม่ใช่ใครจะมาพรากซันไปได้ง่ายๆ
อยากอ่านอารมณ์หลงแฟนของพีสท์ที่แพรวบอกมาเลย
ขอบคุณค่ะ
-
รอตอนต่อไป~
-
ตัวร้าย
17
“ก็ดีนะเดี๋ยวต่อไปกูเรียกมึงเบลล์ดีกว่า”
บีสท์พูดกลั้วหัวเราะเมื่อผมเล่าเรื่องที่หอสมุดให้ฟัง ผมกอดอกมองคนที่ขับรถอยู่
“ตลก ตลก”
“หึหึ งอนอะไร”
เขาว่าแล้วก็ยีหัวผมเล่น ผมย่นคอหนีมองค้อนบีสท์แล้วก็คิดไปว่าผู้ชายคนนี้น่ะหรือลึกลับ อันธพาล ไม่น่าคบหาที่คนอื่นพูดกันไปต่างๆ นานา ไม่เห็นจะเป็นอย่างนั้นสักนิด บีสท์ที่อยู่ตรงหน้าผมทั้งอ่อนโยน ใจดีและรักเพื่อน อะไรถึงทำให้คนพวกนั้นมองเขาในแง่ลบได้นะ
“โกรธจริงดิ”
เสียงทุ้มเอ่ยถาม ผมเลิกคิ้ว รถติดไฟแดงพอดีบีสท์เลยหันมามองด้วยสีหน้ากังวล ผมอมยิ้มส่ายหน้า
“เปล่าแค่คิดอะไรเพลิน ๆ”
“บอกกูได้ไหม”
ผมพยักหน้าแล้วขยับตัวเอนหัวซบไหล่เขา บีสท์ดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยกแขนโอบผมไว้
“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”
“เปล่าหรอก แต่สงสัยว่าทำไมคนอื่นถึงมองมึงไม่ดีทั้ง ๆ ที่มึงนะโคตรดีเลย”
เขาหัวเราะในลำคอลูบหัวผมไปด้วย เป็นครั้งแรกที่ไม่อยากให้ไฟเขียว อยากอยู่แบบนี้นาน ๆ จัง
“กูไม่ได้ดีกับทุกคนหรอกซัน”
“กูควรดีใจใช่ป่ะ”
ผมถามกลั้วหัวเราะ ก่อนจะกระตุกเล็กน้อยเพราะสัมผัสอุ่นบริเวณขมับ
“ก็ไม่รู้สิ แต่มึงพิเศษ”
ผมซุกหน้าลงกับอกของบีสท์ ยกมือกอดเอวเขาแน่น คนบ้าเอ๊ยชอบทำให้เขินอยู่เรื่อย บีสท์ลูบหัวผมแล้วจูบขมับผมอีกครั้ง ผมเขินจนหน้าร้อนแต่ยังดีที่มีเขาเขินเป็นเพื่อน
รู้ได้อย่างไรว่าบีสท์เขินน่ะหรือ
ผมได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นดังมากน่ะสิ
ขับรถกลับมาถึงบ้านแวะเอาขนมฝากพวกพี่กันที่หน้าบ้านเล่นกับรักยมอีกสักพักก็พากันเดินเข้ามาในบ้าน วันนี้ค่อนข้างเงียบเหงาเพราะไม่มีใครอยู่ ขาประจำอย่างเปาวันนี้เห็นว่าไปช่วยงานเพื่อนที่คณะส่วนผู้หญิงเห็นพี่กันบอกว่ามีแตงกวากับแจม
“กินข้าวเลยไหม”
“เอาสิเดี๋ยวอุ่นข้าวให้นะ”
ผมเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบกล่องข้าวแช่แข็งออกมาบีสท์เดินยิ้มเข้ามาจิ้มหน้าผากผม
“อะไรเล่า”
“เลือกทำของง่ายเลยนะ”
ผมยักคิ้วกวนเบี่ยงตัวเดินไปทางไมโครเวฟ จัดการทุกอย่างเสร็จก็เดินกลับมาหาบีสท์ที่กำลังสับหมูอยู่
“ขอหอมแดงเยอะ ๆ”
“เอาอีกหรือ หัวนึงแล้วนะ”
ผมพยักหน้า ปีนขึ้นนั่งตรงเคาท์เตอร์ครัวเอี้ยวตัวเอาคางเกยไหล่บีสท์
“ชอบ ใส่อีกเยอะ ๆ มึงไม่ชอบหรือ”
“กินได้ แต่ไม่เมื่อยหรือไงนั่งแบบนี้”
ผมส่ายหน้า
“ม่าย~~~”
“หึหึ อ้อนชะมัด จุ๊บ~ ไปนั่งดี ๆ”
บีสท์บอกแล้วจูบหน้าผากผมเบา ๆ ผมนิ่งค้างยกมือขึ้นแตะหน้าผากตัวเองแก้มแดงเรื่อ เขาหัวเราะ
“มึงอ่อยกูเองนะ”
“กูเปล่านะเว้ย”
“ไม่ได้อ่อยก็ไปนั่งดี ๆ ครับ อย่าซน”
ผมมุ่ยหน้ากระโดดลงจากเคาท์เตอร์แล้วอ้อมมานั่งอีกฝั่งเท้าคางมองบีสท์ เขาเหลือบมองผมก่อนจะอมยิ้มลงมือทำอาหารของตัวเองไป บีสท์หยิบโน่นจับนี่อย่างคล่องแคล่ว ผมมองเขาเพลิน ๆ จนกระทั่งกลิ่นหอม ๆ ของไข่เจียวลอยมาแตะจมูก
“ทำผัดผักอีกอย่างนะ”
“อื้อ”
“อ้าวบ้านนี้อยู่กันแค่สองคนเองหรือ”
แตงกวายิ้มหวานโผล่หน้าเข้ามาในครัว หญิงสาวเดินทำจมูกฟุดฟิดเข้ามาในครัว
“หอมจัง”
“กินด้วยกันไหมแตงกวา”
ผมเอ่ยชวนแต่เธอส่ายหน้า
“ไม่เอาหรอกเราไดเอทแล้วก็ไม่อยากขัดเวลาสวีทของสองคนด้วย”
“ไม่ได้สวีทอะไรหรอก”
ผมเอ่ยแก้ตัวถึงแม้ว่าในหัวจะคิดแบบที่แตงกวาบอกมาก็เถอะ
“ลดจนเหลือแต่ไส้”
บีสท์ว่าเพื่อนตัวเอง เจ้าตัวเดินถือจานเข้ามาวางบนโต๊ะ บุ้ยปากให้ผมไปล้างมือ
“เอามาปาหน้ามึงสิ ขอถ่ายรูปอาหารหน่อย”
แตงกวาด่าเพื่อนให้พอได้แสบคันเล่นแล้วเธอก็เดินมาจัดองค์ประกอบถ่ายรูปอาหารอยู่สองสามรูป บีสท์เดินไปชะโงกมอง
“ถ่ายไปทำไมอ่ะ ก็อาหารธรรมดาผัดผักกับไข่เจียว”
แตงกวาส่งเสียงจิ๊จ๊ะมองค้อนเพื่อนตัวเอง
“ธรรมดาแต่มีคุณค่าทางจิตใจ เนอะซันเนอะ”
ท้ายประโยคเธอหันมาถามผม ผมจึงยิ้มพยักหน้าเออออกับเธอไปด้วย จริงครับกับข้าวที่บีสท์ทำเป็นกับข้าวธรรมดาแต่มันมีคุณค่าทางจิตใจกับผมมาก แตงกวายิ้มหวานถูกใจแล้วเดินลั้นลาออกไป
“กูจะเอาไปลงเฟส หมั่นไส้คนมีความรัก แบร่!”
“ยอมใจเขาล่ะ”
บีสท์นวดขมับตัวเองอมยิ้ม เราลงมือกินข้าวกันไปได้ไม่เท่าไหร่เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของบีสท์ก็ดังขึ้น
“นั่นไงว่าแล้วเชียว”
“มีอะไรหรือ”
“แตงกวาแท็กรูปมา”
บีสท์บอกแล้วยื่นโทรศัพท์มาให้ผมดู
Taeng-Gwaa Kornkanok with Thotsakan Setthirakul and 10 others.
หมั่นไส้คนมีความรัก ทำกับข้าวให้แฟนกิน ชิชะ ชะนีก็ไดเอทไปสิขา
***รูปภาพ***
แตงกวาถ่ายรูปสวยใช้ได้เลยนะเนี่ย อาหารที่พวกผมกินอยู่ดูน่ากินขึ้นมาทันที ไม่เท่าไหร่ก็มีคนมากดไลค์คอมเม้นกันเต็มไปหมด
Sky Thaofah โอ้โห เพื่อนเรียนงก ๆ กลับบ้านไปเคยทำให้กินแบบนี้ไหม
PaoPao Kritsanakosol กลับบ้านไปกูคงกลายเป็นเห็บหมาสินะ
Praya Bhumphatthanakul good guys!!!!!!
Jam Nora วิ่งไปแย่งกินแปบ
Nafta Yada หมั่นตับ!!
Tawin Yanothai :)
Vetaka Jane เบ้ปากสามสิบทีปฏิบัติ!
Surakarn Piyasopol เจน ๆ เค้าทำแล้วปวดปากมากเลยอ่ะ แต่ก็แถมกลอกตาเป็นเลขแปดไทยให้ด้วย @Vetaka Jane
Isika Methakijanan หวาน ๆ เขินจัง
Vetaka Jane มึงทำถวกแล้วมาร์ค @Surakarn Piyasopol
Nissorn C. Athipobpokin ขับรถกลับบ้านแปบ
“ทำไมคนคอมเม้นเยอะแบบนี้ล่ะ”
ผมถามด้วยความสงสัย คอมเม้นเด้งจนผมอ่านไม่ทันยื่นมือถือคืนให้บีสท์เขารับมาแล้วอ่านเฉพาะของพวกเพื่อนเขาให้ฟัง ผมฟังไปก็หัวเราะไป
“มาร์คตลก”
“มันเป็นบ้า”
“คนนี้ใครอ่ะ ไอศิกา?”
ผมชี้นิ้วไปยังคอมเม้นที่ไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนบีสท์หรือเปล่า
“อ่อ เม ไปรยาแพรว นิสสรณ์ไอ้เชน ส่วนธาวินก็ยู”
“อื้อ ยูกูพอเดาออก ยิ้มอย่างเดียวชีวิตนี้”
บีสท์หัวเราะแล้วพยักหน้าเห็นด้วยผมอ่านคอมเม้นที่พวกเพื่อนเขาเถียงกันอยู่สักพักก็กลับมากินข้าวต่อปล่อยให้บีสท์เขาต่อกรกับพวกเพื่อน ๆ ไป
“เออมึงเล่นเฟสไหม”
สักครู่บีสท์ก็หันมาถาม ผมพยักหน้าแล้วรีบพูดต่อ
“มีแต่ทำอะไรแบบนี้ไม่เป็นหรอกนะ”
“คือ?”
บีสท์ทำหน้างงผมเลยขยายความให้เขาฟัง
“ก็แท็ก ๆ เพื่อนในคอมเม้นแบบนี้ไม่เป็นหรอก อีกอย่างกูแทบจะไม่เคยโพสอะไรเลย บอกแล้วว่าเฟสมีไว้ดูงานในกรุ๊ป ตอนสมัครนั่งงมอยู่ตั้งนานจนซานมันทนไม่ไหวสมัครให้ตั้งค่าให้ทุกอย่างเรียบร้อยเลย นี่เอาไปดูสิ”
ผมกดปลดล็อคโทรศัพท์เข้าเฟสบุ๊คแล้วยื่นให้บีสท์ที่นั่งอยู่ข้างกันดู พอเขาเห็นก็หัวเราะแล้วยื่นของตัวเองให้ดูบ้าง
“หือ? แทบจะไม่โพสอะไรเลยนี่ มีแต่ที่เพื่อนแท็กมา”
“เหมือนมึงนั่นแหละ กูก็ไม่ค่อยเล่นเหมือนกันมีเอาไว้ตอบไอ้พวกนี้แหละ แต่มึงใช้รูปโปรไฟล์คล้ายกูเลย”
ผมใช้รูปโปรไฟล์เป็นภูเขายามเย็น ถ่ายเองตอนไปเที่ยวปายส่วนของบีสท์เป็นรูปภูเขาหิมะยามเย็นเหมือนกัน
“ไปเที่ยวที่ไหนมา สวยจังถ่ายเองไหม”
“ที่สวิสฯ ถ่ายเองแต่กล้องไอ้เปานะ”
“อยากไปบ้างจังกูไปไกลสุดก็ญี่ปุ่น”
“ญี่ปุ่นก็สวย จริง ๆ พวกกูจัดทริปกันทุกปีนะ ในประเทศแล้วแต่ศรัทธาส่วนนอกประเทศปีละครั้ง สนใจไปด้วยกันไหมครับคุณ”
ผมทำปากยื่น นึกไปถึงเงินเก็บของตัวเองว่าจะมีพอไปเที่ยวกับพวกเขาไหม
“ไปที่ไหนกันล่ะ”
“ปีนี้พวกผู้หญิงเลือก เลยจะไปเกาหลีตามรอยอ้ปป้าของพวกเธอกัน ไปไหม”
ผมเอียงคอทำท่าคิด
“ดูก่อนแล้วกันถ้าเงินถึงจะไปนะ ไปเมื่อไหร่”
“ช่วงสิ้นปี อืมแต่มึงจะว่างหรือเปล่า”
ผมฉุกคิด ปกติสิ้นปีผมไปอยู่บ้านคุณตาคุณยายที่เชียงใหม่แต่ปีนี้เคาท์ดาวน์ที่อื่นบ้างก็ดีเหมือนกัน
“ว่างแหละแต่ขอดูเงินก่อนนะ”
“ให้ยืมก่อน”
ผมส่ายหน้าแล้วตักผัดผักใส่จานบีสท์
“ไม่ต้องเลย กินไปจะได้โตเร็ว ๆ”
เขาหัวเราะแล้วบีบจมูกผมเบา ๆ
“บอกตัวเองเถอะ ตัวนิดเดียว”
เรากินข้าวกันเสร็จผมก็ไล่ให้บีสท์ขึ้นไปอาบน้ำส่วนตัวเองก็จัดการเก็บล้างจานชาม สักพักเขาก็ลงมาด้านล่างพอดีกับที่ผมเช็ดจานใบสุดท้ายเสร็จ
“ไปอาบน้ำสิ”
ผมยืนมองหน้าบีสท์นิ่ง เขาเลิกคิ้วแล้วก้มมองสำรวจตัวเองแล้วเงยหน้ามาเอียงคอถาม
“มีอะไรหรือเปล่า”
ผมยิ้มส่ายหน้าเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าเขาแล้วกางแขน
“กอดหน่อยสิ”
บีสท์ดูตกใจกับคำขอของผมสักครู่หนึ่งเขาก็ยิ้มอ่อนโยนกางแขนรับผมเข้าไปในอ้อมกอด ผมหลับตาซึมซับความอบอุ่นของบีสท์ กลิ่นของเขา อ้อมกอดของเขา สัมผัสของเขา ทุกอย่างมันคือสิ่งที่ผมได้รับจริง ๆ เตือนว่าผมไม่ได้อยู่ในความฝัน
“เป็นอะไรหืม?”
เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ยถามอยู่ข้างหู ผมขยับกอดเขาแน่นแล้วส่ายหน้าไปมาในอ้อมอกเขา บีสท์หัวเราะเล็กน้อยยกมือขึ้นลูบหัวผม ผมชอบให้บีสทำแบบนี้ มันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“กูมีความสุข”
“มีความสุขก็ดีแล้ว กูดีใจนะ”
“กูก็ดีใจที่เจอมึง”
บีสท์ก้มลงจูบกลางกระหม่อมผมลูบหัวอีกสองสามทีแล้วคลายอ้อมกอดออก ผมเงยหน้ามองเขา บีสท์ยิ้มมองผมยีหัวแล้วบีบแก้มผมเบา ๆ
“ไปอาบน้ำได้แล้ว พรุ่งนี้มีเรียนไหม”
“มีสิบโมง”
“กูมีเรียนเช้า เอารถกูไปใช้ก่อนไหม”
ผมส่ายหน้า
“เดี๋ยวรบกวนพวกพี่ฉายให้ไปส่งที่แอร์พอร์ตลิงก์ก็ได้”
เขาส่ายหน้ากลับ
“ไม่เอาเดี๋ยวกูนั่งแอร์พอร์ตลิงก์ไปเอง มึงเอารถกูไปใช้เถอะ”
“ไม่เอา”
“ดื้อ”
“ไม่ดื้อ”
“ดื้อออออ”
“ไม่ดื้อออออออ”
“กูไปส่งมันให้เอง”
เราสองคนสะดุ้งมองไปทางต้นเสียง เปากอดอกยืนอยู่ตรงประตูบ้าน หัวเขาชี้ฟูไม่เป็นทรงหน้าตาดูเหนื่อยล้าแต่แววตายังกวนเหมือนเดิม
“แหม่ ดื้อ ไม่ดื้อกันอยู่นั่นเห็นแล้วคันในใจยิบ ๆ หมั่นไส้เหลือเกิน พรุ่งนี้กูว่างเดี๋ยวกูไปส่งเมียมึงเองจบป่ะ”
“รบกวนมึงไปหรือเปล่า กูนั่งแอร์พอร์ตลิงก์ไปได้จริง ๆ นะ”
ถึงจะตกใจที่จู่ ๆ เปาโผล่มาแต่ก็ตอบเขาไป ผมเกรงใจจริง ๆ อีกอย่างมันก็ไม่ได้ลำบากอะไรเลยด้วย แต่เปาส่ายหน้าปฏิเสธ
“กูว่าเพื่อนกูพูดถูก มึงน่ะดื้อ”
“เอ๊ะ ไอ้เห็บหมานี่”
เปาเบิกตากว้างแล้วหัวเราะก๊าก
“มึงนี่มัน...เออกูมันเห็บหมาแต่เห็บหมาแบบกูนี่แหละจะขับรถไปส่งมึงเองตกลงนะ”
ผมจะเปิดปากปฏิเสธแต่บีสท์ปิดปากผมไว้
“เอาตามนั้นแหละ ฝากมึงด้วยนะเปา”
“เค”
“แต่...”
ผมดิ้นหลุดจากบีสท์กำลังจะอ้าปากเถียงก็ได้แต่อ้าปากค้างเมื่อเปาชูรูปจากมือถือรูปหนึ่งให้ดู
“เฮ้ย!!!!”
“สวยนะว่าป่ะ องค์ประกอบดีลงตัวมาก”
เปาหัวเราะแล้วหันรูปกลับไปดู บีสท์ยิ้มส่ายหัวแต่ก็พยักหน้าเออออกับเพื่อนตัวเองด้วย
“เออมึงถ่ายสวย ถ่ายได้กี่รูปล่ะ”
คนถูกถามเอียงคอทำหน้ากวนตีน
“เอ๋ ทำไมรู้ว่ากูถ่ายหลายรูป รู้ตัวรึไง”
บีสท์ส่ายหน้า
“ก็ระดับมึงคงไม่ได้มีแค่รูปเดียวหรอกไอ้เห็บหมา”
บีสท์พูดกลั้วหัวเราะแล้วกอดคอผมที่ยังตกใจกับรูปในมือถือเปาไม่หายมันทั้งตกใจและเขินไปด้วย เขินมาก ๆ เลยเพราะรูปที่หมอนั่นถ่ายได้คือรูปที่ผมกอดกับบีสท์เมื่อสักครู่
“โอ๊ะโอเขินใหญ่เลยหน้าแดงแจ๋ ๆ”
เปาล้อ แต่ ณ นาทีนี้สติผมหลุดลอยไปแล้ว ใจเต้นแรงมากอายก็ด้วยส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนหนึ่งคือรูปถ่ายรูปนั้น...องค์ประกอบในรูปมันลงตัวอย่างที่เปาพูดจริง ๆ นั่นแหละ ไฟสีส้มแบคกราวน์คือผนังและบันได ผมสองคนที่กอดกันอยู่หน้าผมซุกอยู่ในอกของบีสท์ที่ถ้าไม่บอกว่าใครก็คงจะดูไม่ออก
แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมใจเต้นแรงไม่หยุดอยู่ตอนนี้
คือรอยยิ้มและดวงตาของบีสท์
ที่มองผมราวกับเป็นสิ่งมีค่า
“เฮ้ยแฟนมึงตายยังวะบีสท์”
เสียงของเปาดังขึ้นเรียกสติผม บีสท์เองก็ก้มมองผมอยู่เช่นกัน ผมกระพริบตาสองสามทีแล้วส่ายหน้า
“ไหวไหม”
เขาถามอย่างห่วงใย ผมพยักหน้า
“หะ...ไหว เอ้อรูปสวยมากเลยนะขอได้ไหม”
“แน่ะ ๆ ชอบล่ะสิ”
“เออน่าส่งให้หน่อย”
“หึหึ ไหนเอามาดูหน่อย”
บีสท์เดินกอดคอผมเข้าไปหาเปา เขายื่นโทรศัพท์ส่งให้บีสท์ดู เปาถ่ายไว้เยอะจริง ๆ อย่างที่บีสท์บอกเลยแถมยังถ่ายสวยอีกต่างหาก
“นี่รูปนี้ก็สวย”
บีสท์บอก เป็นรูปตอนที่เราคลายอ้อมกอดออกมามองหน้ากัน เห็นแล้วก็เขิน นี่เรามองกันด้วยสายตาหวานเลี่ยนขนาดนี้เลยหรือนี่
“พอ ๆ เห็นแล้วหมั่นไส้เดี๋ยวกูส่งให้แต่ต้องหลังจากไปส่งมึงพรุ่งนี้เสร็จนะ เป็นตัวประกัน”
ผมหน้ามุ่ยแต่ก็ยอมพยักหน้าตกลง เปาโบกมือลาเดินผิวปากขึ้นบันไดไป ผมหันขวับมามองบีสท์
“ไหนว่านอนมหาลัยไง”
บีสท์ยักไหล่
“เดาใจมันได้ที่ไหนล่ะ รายนั้นอยากทำอะไรก็ทำ อยากมาอยากไปขึ้นกับอารมณ์มันล้วน ๆ”
บีสท์ยิ้มขำมองตามหลังเพื่อนตัวเองไปจนสุดสายตา ผมยกมือขึ้นตีแก้มตัวเองเบา ๆ เขาเห็นแล้วก็คว้าแขนผมเอาไว้
“ตีทำไม”
“แก้เขิน”
“หึหึ ไปอาบน้ำไป”
บีสท์ขยี้หัวผมแล้วไล่ให้ผมไปอาบน้ำ ผมเดินขึ้นมาอาบน้ำอย่างว่าง่ายในหัวยังคิดถึงรูปพวกนั้นแล้วก็ยิ้มกว้าง
ได้รูปหน้าจอมือถือใหม่แล้ว
อยู่กันอย่างนี้นาน ๆ นะเธอ จากกันวันไหนฟ้าคงจะผิดหวัง
อยู่กันตรงนี้หัวใจจะฝากฝัง...ใส่มือเธอนั้น...
อย่าไปไหน อย่าไปไหน อย่าไปไหน...
อย่าทำให้ฟ้าผิดหวัง – ดา เอนโดรฟิน
tbc
talk. ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลนะ เบาหวานขึ้นตา ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก สุขสันต์วันสงกรานต์จ้า #นิยายตัวร้าย
-
เขินนนนนนนนนนนนนน ฮือ...แม่ค่ะ ทำไมเราน่ารักกันจัง อ่านๆไป มดก็กัดด้วย หวานจนมดกันอ่ะ รักกันนานๆนะ
-
หวานเวอร์ ชอบจังตอนทั้งคู่อยู่ด้วยกัน
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m1: :m1: :m1: :m1:
หวานอ้ะ อยากเห็นรูปที่เปาถ่ายจังเลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
:impress2:
-
ชอบซันที่ขี้อ้อน อยากกอด อยากซบ อยากเกยไหล่ ชีวิตคู่เลยหวานไปอี๊ก
ไม่อยากให้มีไรมาคั่นเลย มันดีมาก เพื่อนๆ ก็ดีทุกคน
ขอบคุณค่ะ
-
:katai2-1: อ๊ายยยยยยยยย บีสท์คนดี เรื่องนี้หวานกันได้น่ารักมาก จนเรากลัวเวลามันดราม่ามันจะแรงไหม :hao5:
-
:give2: :give2: :give2:
-
:pig4:
-
ซันน่ารัก คู่นี้หวานกันจริงๆ :pig4: :pig4:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน น้ำตาลท่วมจอ แต่ชอบบบบบบมากกกกก :m19:
-
:katai5:
-
ชอบมากกกกกกกกก
-
คู่นี้น่ารักขึ้นทุกวันๆ
เพื่อนๆก็คอยเป็นแบคอัพที่ดีเหลือเกิน
ซันเจอที่ที่มีความสุขจริงๆแล้วเนอะ
-
หวานจนหมดขึ้นหมดแล้วสองคนนี้><
-
ตัวร้าย
18
“จริง ๆ กูมาเองก็ได้นะ”
“ยัง ยังไม่เลิก”
ผมยู่หน้าเมื่อเปาทำเสียงดุ เขาขับรถมาส่งผมที่มหาลัย อืม...จะว่าขับมาส่งก็คงจะไม่ถูกเสียทั้งหมด ที่ถูกก็คือมันนั่งมาส่งต่างหาก คนขับมาส่งผมก็คนชายยูคนดีนี่ไง!
ผมเจอยูนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเมื่อตอนสาย สอบถามก็ได้ความว่าเมื่อคืนเขากลับมาเกือบ ๆ ตีสองซึ่งตอนนั้นผมเฝ้าพระอินทร์ไปนานแล้ว และด้วยความที่ยูก็ยังเป็นยูอยู่วันยังค่ำตอนที่เปาเดินโซเซในมือถือกุญแจรถลงมา เขาเอ่ยถามได้รับคำตอบว่าจะมาส่งผมเท่านั้นแหละ พ่อคุณคนดีศรีสยามเขาก็อาสาขับรถให้แล้วมีหรือที่พี่เปาจะขัดศรัทธา สบายเขาสิครับยื่นกุญแจยิ้มแฉ่งให้ยูแล้วหันมาเร่งผมอีกแน่ะ
“ก็กูเกรงใจ”
“มันไม่ใช่เรื่องที่น่าเกรงใจอะไรหรอกซัน”
ยูบอกเปายื่นหน้าง่วง ๆ ของเขามาช่องตรงกลางระหว่างคนขับ
“ใช่ ๆ”
“แต่กูไม่เข้าใจอย่างนึงนะ”
ผมเอ่ยถามพวกเขาทั้งสองคนทำหน้าตั้งใจฟัง ผมหันไปหรี่ตามองเปา
“มึงจะมาด้วยทำไมวะเปา”
“เอ๊า! กูนั่งมาเป็นเพื่อนชายยูตอนมันขับกลับไง เห็นไหมน้ำใจกูง๊ามงาม”
ผมได้แต่ขำกับความน้ำใจงามของพี่ท่าน ยูก็ยิ้มอย่างเดียวไม่ว่าเพื่อนสักคำ เอาเถอะ จะทำอะไรก็เอาที่สบายใจกันเลย
“แล้วกลับพร้อมบีสท์เลยไหม”
ยูถามขึ้นเมื่อเขาจอดรถตรงหน้าคณะเป็นที่เรียบร้อย จริง ๆ แล้วผมบอกให้เขาจอดหน้ามหาลัยแต่เขาไม่ยอมรั้นจะมาส่งผมให้ถึงที่ให้ได้
“ใช่ ๆ วันนี้เลิกพร้อมกัน”
ยูพยักหน้ารับรู้ ผมโบกมือลาเขาแล้วหันไปหาเปาจะลาเขาที่เบาะหลังปรากฎว่า พี่ท่านนิพพานไปแล้ว นอนยาวสบายใจเฉิบก็เลยได้แต่เอ่ยลายูผู้เดียว ลงมาจากรถเห็นซานเดินมาจากไกล ๆ ซึ่งมันก็สังเกตเห็นผมจึงโบกมือทักทายกำลังจะข้ามถนนมาหา
“กินอะไรมาหรือยัง”
ซานถาม ผมพยักหน้าเราสองคนกำลังจะเดินเข้าในตึกก็มีคนเรียกชื่อผมเสียก่อน
“ซัน”
ผมกับซานหันหลังกลับไปมอง ยูวิ่งเหยาะ ๆ เข้ามาหาผมแล้วยื่นโทรศัพท์ของผมมาให้
“ทำตกไว้ในรถ”
“อ้าว ขอบใจมากนะยู”
คนเอาโทรศัพท์มาคืนยิ้มหล่อเผื่อแผ่ไปถึงซานที่ยืนทำหน้าหมางงอยู่ด้วยแล้วโบกมือลา
“ไปแล้ว เจอกันเย็นนี้นะ”
“อื้อ ขับรถกลับดี ๆ นะ”
“ครับผม”
คล้อยหลังยูไปผมก็หันกลับมาพยักหน้าให้ซานเดินเข้าตึก มันกระพริบตาปริบ ๆ แล้วเดินตามผมมา
“นั่นหรือคนชื่อยู”
ผมเลิกคิ้วก่อนจะร้องอ๋อในใจ ลืมไปเลยว่ามันเข้าใจผิดเรื่องผมกับยูอยู่นี่นา
“อื้อ”
มันขมวดคิ้วเหมือนคนกำลังใช้ความคิดจนผมอดถามไม่ได้
“เป็นอะไร”
“มึงไม่เห็นจะเคยบอกว่ามันหล่อขนาดนี้”
ผมเลิกคิ้ว
“ก็มึงไม่เคยถาม”
“แม่งหล่อมีสกุลรุนชาติมาก มิน่าพี่อินถึงดูเป็นเดือดเป็นร้อนตามหางก ๆ อ๊ะ!”
มันเพิ่งจะรู้ว่าว่าหลุดปากออกมา ซานรีบยกมือปิดปากแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย
“โอ๊ยนี่มึง หมูปิ้งหน้าคอนโดกูมาขายใหม่อร่อยสัด”
“ไม่ทันแล้วซาน พูดมาให้หมด”
ผมบอกมันด้วยน้ำเสียงกดดัน มันเม้มปากแน่นดูท่าจะไม่ยอมบอกง่าย ๆ ผมจึงใช้ไม้ตาย
“ถ้าไม่อยากพูดกันอีกแล้วก็ได้”
ผมว่าแล้วตั้งท่าเดินต่อซึ่งมันรู้ดีว่าผมหมายความว่าอะไร
“เฮ้ย! มึงอย่าเพิ่งโกรธสิ เออ ๆ ยอมแล้ว แม่งเอ๊ยถ้าพี่อินรู้ต้องโกรธกูแน่ ๆ”
ซานขยี้หัวตัวเองจนยุ่ง ผมปรายตามองมันนิ่ง ๆ แล้วยักไหล่
“ไม่ต้องบอกก็ได้ถ้ามึงกลัวเขาจะโกรธ”
“อย่าทำแบบนี้สิวะซัน”
ผมเงียบแล้วเดินเข้ามาในตัวตึก ซานวิ่งตามมาติด ๆ ดึงแขนผมไว้ ผมหยุดมองมันสีหน้าเรียบเฉย
“บอกแล้ว ๆ มึงก็รู้ว่ากูต้องเลือกมึงอยู่แล้ว”
“...”
ซานถอนหายใจก่อนจะเริ่มเล่า
“ก็หลังจากวันนั้นที่พี่อินเจอมึงกับยูอะไรนั่นน่ะ เขาก็กระวนกระวายยิ่งช่วงนี้มึงเปลี่ยนไปด้วย แบบดูมีความสุขเหมือนคนมีความรักเขาก็ยิ่งนั่งไม่ติด คงเป็นห่วงมึงมากเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครก็เลยตามหาพวกกูก็ช่วย ก็แค่นั้นเอง...อย่ามองกูแบบนั้นสิ”
“นี่เขายุ่งเรื่องของกูอย่างนี้มานานเท่าไหร่แล้ว”
“ซันพี่อินเป็นห่วงมึงมากนะ พวกกูทุกคนก็ด้วย”
ผมพ่นลมหายใจระงับอารมณ์โกรธ ใช่ผมโกรธ โกรธมากด้วย เขามีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องของผมขนาดนี้ ผมพาลไปโกรธเพื่อนด้วย ผมตวัดสายตามองซานด้วยความน้อยใจ
“พวกมึงเห็นกูเป็นอะไร เป็นเด็กที่ยังไม่รู้จักโตหรือไงมึงคิดว่ากูโง่มากหรือที่จะดูไม่ออกว่าใครมาดีหรือมาร้าย ซานกูยี่สิบแล้วนะกูมีสมองกูแยกแยะได้ทำไมพวกมึงทำกับกูแบบนี้วะ”
“เพราะพวกกูห่วงมึงไงซัน”
“ห่วง? กูขอบคุณมากที่พวกมึงห่วงและหวังดีกับกูมาตลอดแต่ซานกูขอเถอะพวกมึงช่วยมีขอบเขตในการห่วงหน่อย”
“ซัน...”
ผมยกมือห้าม ยังผมยังพูดไม่จบ ไหน ๆ ก็พูดแล้วผมพูดให้หมดเลยก็แล้วกัน
“เรื่องส่วนตัวก็คือเรื่องส่วนตัวนะซาน กูเคยสักครั้งไหมที่ยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของมึง มึงจะคบใครจะสานสัมพันธ์กับใครกูเคยยุ่งเคยห้ามไหม กูให้คำแนะนำเท่าที่ทำได้ ดีกูก็ว่าดี ไม่ดีกูก็พูดแต่สุดท้ายคนที่จะตัดสินใจก็คือมึงใช่ไหม?”
“อืม”
“ใช่ แล้วทำไมซาน นี่มันคือความสัมพันธ์ของกูทำไมมึงถึงไม่ปล่อยให้กูเป็นคนตัดสินใจเอง จะดีหรือไม่ดีมันก็เป็นการตัดสินใจของกูไม่ใช่หรือ กูยังไม่อยากพูดเพราะกูยังไม่พร้อมไม่ใช่ว่าพวกมึงไม่สำคัญ เพราะสำคัญไงกูถึงอยากให้มันเป็นรูปเป็นร่างให้มันชัดเจนกูถึงค่อยบอก พวกมึงจะได้หายห่วงไม่ใช่แบบนี้ซาน กูไม่ชอบวิธีของพวกมึงในตอนนี้และยิ่งไม่ชอบมากที่มึงฟังอินมากกว่ากูที่เป็นเพื่อนมึง!”
ผมหอบหายใจแรงทั้งโกรธทั้งเหนื่อยที่ตัวเองพูดมากขนาดนี้ นึกไปถึงพวกที่บ้านอย่างเชนอย่างมาร์คพูดกันจนลิงหลับไม่เหนื่อยกันบ้างหรือไง ผมพูดแค่นี้ยังรู้สึกเหนื่อยเหมือนวิ่งมาสักสิบกิโลเลย
“กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจจะทำให้มึงรู้สึกแบบนั้นเลยนะ”
“ช่วยเชื่อใจกูหน่อยได้ไหม”
“อะ..อือ แต่มึงอย่าโกรธกูเลยนะ”
ผมถอนหายใจเห็นหน้าหงอย ๆ แบบนี้ก็โกรธไม่ลงรู้ว่าที่ซานมันทำไปทั้งหมดก็เพราะห่วงผมทั้งนั้น
“อืม แล้วก็เลิกเข้าข้างอินจนเกินพอดีได้แล้ว”
“เปล่าเสียหน่อย”
“เถียง ๆ เดี๋ยวปั๊ด”
ซานชะงักมองผมอยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ มันก็หัวเราะออกมา
“เป็นอะไรอยู่ดี ๆ ก็หัวเราะ”
“มึงดูมีชีวิตชีวามากขึ้นนะ”
“หือ?”
ซานโบกมือเดินมากอดคอผมแล้วพาเดินเข้าคณะ ผมยิ้มมองมันนิด ๆ
“เห็นไหมว่ากูดีขึ้น”
ซานนิ่งไปแล้วมุมปากเขาก็ผุดยิ้ม เขาตบบ่าผมเบา ๆ
“สงสัยกูคงต้องเชื่อคำคริษฐ์บอกแล้วล่ะ อะไรที่มึงทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะ แล้วก็นะหมอนั่นก็ดูน่าไว้ใจได้กูถือว่าเขาผ่านแล้วกัน”
ผมยิ้มแห้งส่งไปให้ซานถ้าเขารู้ว่าแฟนผมตัวจริงเป็นใครแล้วจะเป็นอย่างไรนะแค่คิดก็เห็นเค้าลางของความวุ่นวายเสียแล้วสิ เราเดินเข้ามาในคณะคริษฐ์กับคิงนั่งรออยู่ก่อนแล้วพอซานเห็นคู่หูมันก็รีบเข้าไปบอกว่าเมื่อสักครู่เจอใคร คริษฐ์เลิกคิ้วมองเล็กน้อยผมจึงบอกมันแบบไม่มีเสียงไปว่าเดี๋ยวเล่าให้ฟัง
“อ้อแล้วมันก็เข้าใจผิดไปใหญ่”
ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้คริษฐ์ฟังระหว่างรอบีสท์มารับที่ร้านกาแฟที่เดิม
“ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงนี่”
“หึ ตั้งใจก็บอกมา”
“เบื่อว่ะ”
“เบื่อเพราะกูรู้ทันมึงใช่ไหมล่ะ”
“เออ!”
ผมกระแทกเสียงตอบไปด้วยความหมั่นไส้คนที่รู้ทันทุกเรื่องตลอด เห็นเงียบ ๆ แบบนี้มันรู้ทุกเรื่องนั่นแหละเพียงแต่มันไม่พูดแค่นั้นเอง
“เดี๋ยวก็วุ่นวาย”
“เอาน่าแค่ตอนนี้ให้พวกมันเข้าใจผิดไปก่อนจะได้เลิกตามหาเลิกถามสักที”
คริษฐ์ยักไหล่ ร่างสูงนั่งกอดอกเหม่อมองออกไปนอกร้าน
“ระวังพี่อินไว้หน่อยก็ดี”
เขาเตือน ผมพยักหน้ารับที่ผ่านมาผมแค่ทำเป็นมองไม่เห็นในสิ่งที่อินทำเท่านั้นไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าเขาทำอะไร
“อืม”
“กูว่าคราวนี้น่าจะหนักกว่าที่ผ่านมานะ ยังไงก็เตือน ๆ คนชื่อยูให้ระวังตัวไว้บ้างก็แล้วกัน”
“พวกนั้นไม่ต้องห่วงหรอก”
คริษฐ์เลิกคิ้วแปลกใจ
“กูว่าพวกนั้นน่าจะรู้อยู่นะ ไม่รู้สิอะไรหลาย ๆ อย่างมันดูจงใจจนเกินไป อย่างเรื่องที่มาส่งวันนี้ก็เหมือนกันแต่กูไม่มั่นใจว่าบีสท์รู้เรื่องนี้หรือเปล่านะ”
“หือ? จงใจให้คิดว่าเป็นตัวเองน่ะหรือ อันตรายไปนะพี่อินเห็นอย่างนั้นใช่เล่นที่ไหน”
“พวกนั้นก็ไม่ใช่เล่น ๆ หรอก”
“มีอะไรที่กูควรรู้เกี่ยวกับแฟนและเพื่อนแฟนมึงอีกไหมซัน”
ผมยักไหล่ส่ายหน้า
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกแต่กูว่าเรื่องแค่นี้พวกพี่ฉายน่าจะรู้”
“พี่ฉาย?”
“พวกพี่ที่ดูและพวกนั้นอยู่อ่ะ จะเรียกว่าบอดี้การ์ดก็ไม่ผิด”
“อ้อ มีอิทธิพลสินะ”
“ก็น่าจะ แต่กูว่าเพื่อนบีสท์น่าจะรู้เรื่องอินแล้วทำอะไรกันอยู่สักอย่าง”
“น่าจะอย่างนั้น มึงบอกเองนี่ว่าพวกมันรักกันมาก”
ผมพยักหน้า
“อือ มาก ๆ เลย เป็นเพื่อนที่ดีมาก”
คริษฐ์ขมวดคิ้ว
“เดี๋ยวกูก็น้อยใจซะเลย”
ผมหัวเราะ คริษฐ์ยิ้มบางดูก็รู้ว่ามันแกล้งเล่น
“น้อยใจอะไรล่ะ นั่นเพื่อนเขาเพื่อนที่ดีของกูก็คือพวกมึงไง”
“อยู่เป็น ๆ”
ผมยิ้มประจบคริษฐ์มันไปอีกที สักครู่โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นพร้อมกับรถของบีสท์ขับมาจอดหน้าร้าน คริษฐ์หันไปมองแล้วเดาะลิ้นชอบใจ
“รถแฟนมึงสวยแม่งทุกคัน”
“เออ แต่คันนี้ไม่ใช่ของบีสท์หรอกของเพื่อนเขาซักคนนี่แหละ พวกนี้วน ๆ รถกันใช้บอกแล้วว่าที่บ้านจอดเรียงกันอย่างกับโชว์รูม”
“น่ะ อวดผัวอีกละ”
“ไอ้ฟวย! ไปละเบื่อมึง”
“เมื่อผัวมาซันก็ไป”
“ไอ้คริษฐ์!!!”
“หึหึ”
ผมชี้หน้าคาดโทษมันแล้วเดินจ้ำออกจากร้าน ชีวิตเจอแต่คนกวนตีน เข้ามานั่งในรถบีสท์เห็นผมหน้ามุ่ยเขาจึงเอ่ยถาม
“ใครทำอะไรมาล่ะ”
“คริษฐ์มันกวนตีน”
“หึหึ วันนี้มีปาร์ตี้หมูกระทะนะ”
“อื้อ ทำกินกันตรงไหน”
“ตรงบ่อปลา”
ผมพยักหน้าเข้าใจ บ่อปลาที่บีสท์พูดถึงคือตรงทางเชื่อมระหว่างบ้านสองหลังนั่นเอง บีสท์ก้มลงกดโทรศัพท์อยู่สักครู่ก็ยื่นมาให้ผม
“เปาส่งมาให้แล้ว”
ผมเลื่อนดูรูปที่เปาส่งมาให้ มันถ่ายไว้ทุกช็อตจริง ๆ แต่ยอมรับเลยว่าสวยทุกรูป
“ส่งเข้าเครื่องกูนะ”
ผมหันไปขออนุญาตบีสท์พอเข้าพยักหน้าก็จัดการส่งรูปต่อเข้าเครื่องตัวเองแล้วก็ตั้งรูปพักหน้าจอใหม่เสียเลย เป็นรูปที่ผมเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขาแต่ไม่เห็นหน้าของบีสท์ เห็นแค่แผ่นหลังกว้างกับครึ่งหน้าของผม
“กูเอาลงเฟสนะ”
เขาบอกแล้วเลื่อนรูปให้ดู
“รูปนี้”
เห็นแล้วก็เขิน รูปที่เขาส่งมาให้ดูเป็นรูปที่เรากอดกันและบีสท์ก้มลงจูบกลางกระหม่อมของผมพอดี คราวนี้กลับกันตรงไม่เห็นหน้าผมเพราะจมอยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่เห็นหน้าด้านข้างของบีสท์
“อื้อ เอาสิ นี่กูตั้งเป็นโฮมสกรีนแหละ”
ผมโชว์โทรศัพท์ให้บีสท์ดู เขาหัวเราะแล้วจิ้มหน้าผากผม ระหว่างติดไฟแดงบีสท์ก็อัพโหลดภาพลงเฟสบุ๊คของเขาและตั้งเป็นภาพโปรไฟล์
“กูไลค์แรก”
ผมอวด บีสท์หัวเราะ
“เก่งมากครับแฟน”
“ไอ้บ้า”
เอ่ยด่าเขาเสียงแผ่ว เก่งนักล่ะเรื่องชอบทำให้ผมเขินเนี่ย โทรศัพท์บีสท์สั่นรัว ๆ มองไปทั้งหมดคือแจ้งเตือนจากเฟสบุ๊คทั้งสิ้น เขาหัวเราะสแกนลายนิ้วมือแล้วยื่นมาให้ผมเปิดดูให้เพราะเขาขับรถอยู่
Thotsakan Setthirakul updated his profile picture.
***รูปภาพ***
Tawin Yanothai, Sky Thaofah and 80 others.
Sky Thaofah โอ้โห โอ้โห โอ้โหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหห
Nissorn C. Athipobpokin ฮิ้ววววววววววววววววว
Jam Nora ขันหมากพร้อม
Taeng-Gwaa Kornkanok กดเงินในบัญชีใส่ซองแปบ
Praya Bhumphatthanakul มีคนกำลังจะขาดใจตายแหละ @Mewmew
Vetaka Jane หูยเขินตัวเท่าบ้าน
Surakarn Piyasopol เตรียมรำหน้านาค
Nafta Yada มาร์ค ๆ มึงผิดงาน ๆ ปล อิจมาก @Surakarn Piyasopol
Surakarn Piyasopol อ่าวโทษ ๆ เตรียมรำหน้าขบวนขันหมาก
PaoPao Kritsanakosol ขอเครดิทผมด้วยครับ
Tawin Yanothai :)
Mewmew I’m like TT just like TT รู้สึกหัวใจสลาย
Folk Sarun โอ๊ะโอ รู้สึกคุ้น
Isika Methakijanan คนนี้จริงจังใจพังก็ยอมสินะ
ฟี่ไงจะใครล่ะ พามาเปิดตัวที่ม.ด้วยเพื่อน
Mind JJ หากจะไปกับเขาก็จะพาไปส่งถึงมือ T_________T
Phatama T. ฉันจะเลือกให้เธอเลือกฉันไม่ให้ไปกับเขาได้หรือเปล่า~~~~~~ #ทำร้ายหัวใจเราทำไม
“ทำไมฮ๊อต”
ผมหรี่ตามองแฟนตัวเองเมื่อเห็นคนอื่นที่ไม่ใช่พวกเพื่อนของเขาคอมเม้น บีสท์ยักคิ้วหลิ่วตา
“ก็พอตัว”
“หมั่นไส้!”
ผมต่อยไหล่เขาด้วยความหมั่นไส้ บีสท์หัวเราะชอบใจ เขาคว้ามือผมไปกุมใช้มือข้างเดียวบังคับพวงมาลัยรถ
“ถ้าเป็นมึงกูว่าเยอะกว่านี้นะ กูรับเฟรนแค่คนรู้จัก”
เขาบอก ผมไล่อ่านคอมเม้นแล้วเอ่ยถามข้ามมิวกับโฟล์คไปเพราะสองคนนั้นผมรู้จัก
“ฟี่??”
“เพื่อนที่คณะ”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“มายด์ล่ะ”
“เพื่อนประถม”
“ปัทมา?”
“เพื่อนประถมเหมือนกัน”
“อ่าฮะ”
“ทำไม หึงหรือไง”
คราวนี้ผมยักไหล่บ้าง
“ก็พอตัว”
“หึหึ ลอกหรือไง”
“ไม่รู้ไม่ชี้~”
ผมยื่นหน้าไปลอยหน้าลอยตาใส่ตอนรถติดไปแดง บีสท์ยิ้มเอ็นดูขยี้หัว จิ้มหน้าผากอย่างที่เขาชอบทำแล้วก็จูบเบา ๆ ตรงที่เขาจิ้ม
จุ๊บ~
“หมั่นเขี้ยวว่ะ”
คนบ้าเอ๊ยจะให้เขินจนตายเลยหรือไง
อยู่ๆ ก็มีแต่เธอมาปรากฏตัวในหัวใจ
อยู่ๆ ไม่รู้ทำไม ถึงคิดถึงเธอได้ทั้งวัน
จากที่ไม่ชอบ ก็กลายเป็นใช่
กลายเป็นคำตอบของใจฉัน
ความผูกพันเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้นไม่ลดเลย ฉันรักเธอจัง
อยู่ๆ ก็มาปรากฏตัวในหัวใจ - ลูกหว้า พิจิกา
Tbc.
talk. ระเบิดของซันอาจจะเหมือนลูกเล็กสำหรับหลายคนนะแต่สำหรับซันมันใหญ่แล้ว เพราะนางขี้เกียจพูดเยอะกว่านี้ เหนื่อย 5555555 และนางมีความอวดหลัวแรงมาก ก๊ากกกกกกกกกก เจอกันตอนหน้าจ้า
ปล.ขอโทษทีลืมบอกในเพจว่าวันนี้จะอัพ พอดีฤกษ์ดีวันเกิดแม่อารมณ์ดีกลับจากทำงานเลยอัพ ฮ่า ๆ
ฝากแท็กในทวิตเตอร์ #นิยายตัวร้าย ด้วยน้า แล้วก็ขอบคุณทุกคอมเม้นมาก ๆ จ้า ขอบคุณคนอ่านแล้วเราจะเดินไปด้วยกัน :z2:
-
บีสท์ ซัน มุ้งมิ้งดีจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ซัน น่ารัก อ่อยแบบไม่รู้ตัวจริงๆ บีสท์ชอบนะ / คนอ่านก็ชอบ :o8: :-[
เข้าใกบ้กันแบแนบชิดและ
เปา ยอดมาก เก็บภาพได้ครบ
ภาพสวยจนบีสท์ ซัน ตั้งหน้าจอ
โฟล์ก จับได้ละสิ "โอ๊ะโอ รู้สึกคุ้น"
พี่อิน ไม่น่าจะเห็นนะ
แค่เห็นซัน ยิ้มแย้มกับยู ก็พล่าน พาลและ
ซาน กับเพื่อนๆ น่าจะเลิกช่วยพี่อินละมั้ง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาต่อเร็วมากเลยยยยยยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หลงบีสท์มาก :-[ เราขอเถอะซัน :z6:
อีพี่อินต้องเตรียมทำเลวอยู่แน่ๆเลย
อยากเห็นบีสท์ไฟท์กับอีพี่อินมาก
-
โอ้ยเขินนนนน อ่านไปแก้มตุ่ยไป
-
ซันน่าจะระเบิดลงใส่พี่อินด้วยนะ :pig4: :pig4:
-
ซันมีความอวดแฟน :-[ :-[
-
ซานใจเย็น ไม่รักคนอื่นมากกว่าเพื่อนสิ เคไหม
รูปโปรไฟล์มีความดีงาม หวานมากกกกก
ขอบคุณค่ะ
-
โอ้ยยยย ใจพังไปเท่าไหร่แล้วกับคู่นี้ ตั้ลล้ากกกกกกกก ><
-
ทำไมต้องน่ารักขนาดนีด้วยบีทส์ เธอดีมากกกกก
ท่านชายยูก็น่ารัก
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วอยากจะกรี๊ด
เป็นคู่ที่น่ารักและลงตัวสุดๆ
-
ขอตอนต่อไปเลยได้ไหมค่ะ ความอ้อยมันหวานจนเบาหวานขึ้น
-
ฮรืออออออ อิจฉาซันหนักมากกกก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
เมื่อไหร่สงครามจะเริ่ม (มันจะมีไหม หรือจะถูกตัดไฟแต่ต้นลม)
-
:L2: :pig4:
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
:-[
-
หูยยยยย นุ้งซันมีความอวดผัวแรงมากค่ะลูก :m14:
-
โหหหหหหหหหหหหหหหหหหหห โหหหหหหหหหหหห :ling1:
หวานน้ำตาลขึ้น
หวานเป็นเบาหวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ไปโรงบาลก่อนนน น้ำตาลขึ้นน :haun5: :haun5:
อวดผัวตล๊อดดดด :m13: :m26: :m14:
ปล.นี่คือระเบิดใช่มั้ยคะ อ่อๆๆค่ะ55555 :a5:
-
:o8: :o8: :-[ :-[
เบื่ออิคู่นี้มากกกก อิจแรงงงง :hao5:
-
ไปโรงบาลบ้างดีกว่า เบาหวานขึ้นตา 555+
-
ง่าาา หวานขึ้นทุกวันๆ
ดีใจที่ซันมีความสุขและมีคนที่พร้อมจะปกป้องกันเสมอ
ซันได้เพื่อนดีๆเพิ่มมาอีกตั้งหลายคน ชีวิตต้องมีความสุขยิ่งๆไปอีก
-
คำเดียวสั้นๆ น่ารัก :impress2:
-
:mew1:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกก อบอุ่นกับบรรยากาศ เพื่อนๆบีสท์ดีอ่ะแอบอยากรุเรื่องสกายค่ะ
-
น่ารักกกกกกกมากกกก โอ๊ยชอบคู่นี้
-
ว่อยยยยยยยย มดกัดตาาาาาา
-
ตัวร้าย
19
“มาละเว้ยยยยยยยยยยยยยยยย”
เชนตะโกนตั้งแต่ผมกับบีสท์เดินมาจากโรงรถ พวกเพื่อนที่เหลือกรูกันวิ่งมาส่งเสียงโห่ร้อง บีสท์เดินกอดคอผมเข้ามาตรงบ่อปลา
“หมั่นไส้ หวานกันไม่เกรงใจเพื่อนฝูง”
แจมเบะปากแล้วสะบัดผมใส่โดยมีแตงกวาพยักหน้าแล้วสะบัดผมตามเป็นลูกคู่
“ไปด่าไอ้เปาโน่นมันถ่ายเค้าเอง”
บีสท์โยนขี้ให้เพื่อน เปากลอกตาแล้วตะโกนกลับมา
“ถ้าพวกมึงไม่ทำตัวโลกทั้งใบให้นายคนเดียวมองไม่เห็นกูที่ยืนหัวโด่แล้วดื้อไม่ดื้อกันอยู่นะ กูก็ไม่ถ่ายมาหรอกไอ้ห่าหมั่นไส้!”
เปาสะบัดบ๊อบเลียนแบบสาว ๆ บีสท์หัวเราะขำ
“แต่แบบเปิดตัวว่ะ คนอกหักกันทั้งบางนี่ไอ้มิวมันโหยหวนกับกูใหญ่ว่าสวยแทบตายสุดท้ายก็แพ้ผู้ชาย”
แพรวบอกกลั้วหัวเราะ บีสท์เองก็หัวเราะผมหมั่นไส้เลยถองท้องเขาเบา ๆ เขาหันมาเลิกคิ้วถาม
“หมั่นไส้”
“อ่าวกูไปทำอะไรให้”
ผมเบะปากใส่คนที่ใบหน้ายังเจือรอยยิ้มอยู่กำลังจะอ้าปากตอบเสียงเชนก็ลอยมาเสียก่อน
“สงสัยแพ้ท้อง เหม็นหน้าผัวใช่มะ”
“ฮิ้ววววววววว”
“มึงนี่มันยังไม่ทันบวชเบียดซะละ”
เชนว่า
“แหมไอ้เชนนนนนนน พ่อมหาจำเริญมึงน่ะเบียดตั้งแต่หมออ้อยยังไม่ขึ้นเลยมั้ย”
นั่นล่ะครับไม่ได้ตอบอะไรแล้วลามกันไปถึงหมออ้อย พวกเรานั่งกินหมูกระทะกันไปคุยกันไปส่วนมากก็ประเด็นในเฟสบุ๊คของบีสท์นั่นแหละขนาดเพื่อนในเฟสเขามีอยู่สามร้อยกว่าคนแต่ดูเหมือนข่าวที่เขามีแฟนจะดังไปทั่วมหาวิทยาลัยแล้ว
“กูว่านะต่อไปทุกคนจะต้องเผือกเรื่องของมึงมากขึ้นแน่นอน”
แพรวบอกแล้วอ้าปากรับหมูที่เจนป้อนให้ หลายคนพยักหน้าเห็นด้วยและหลายคนก็กลอกตาด้วยความเบื่อหน่ายหนึ่งในนั้นคือเปา
“น่ารำคาญนะคนพวกนี้”
“โถ่พี่เปา มึงไม่เข้าใจความเผือกนี้เพราะมึงเป็นคนในที่รู้เห็นทุกอย่างไง”
เชนว่าโดยที่สาว ๆ พยักหน้าเห็นด้วย เปายักไหล่แล้วโซ้ยหมูกระทะต่อ
“ไม่มีใครสนใจหรอก ถ้าเป็นคนนี้ก็ไม่แน่”
บีสท์บอกเพื่อนเขาแล้วเหล่ตามาทางผม ผมเลิกคิ้วทำหน้าเหรอหรา
“อะไรอ่ะ กูยิ่งไม่มีคนสนใจไหม”
บีสท์จิ้มหน้าผากผมจนหงายหลังด้วยความหมั่นไส้ แต่แพรวกลอกตาเบะปากใส่เราทั้งคู่
“ทำเป็นพูดดี แกทั้งสองคนนั่นแหละถ้ามีคนรู้นะรับรองเป็นข่าวดังของมหาลัยแน่ คนนึงก็คนดังฝั่งวิศวะฯ อีกคนก็พ่อหนุ่มน่าค้นหาจากสถาปัตย์ฯ”
“หมั่นไส้!!!!”
เสียงสาว ๆ ประสานกันพูดแล้วสะบัดบ๊อบใส่ผมสองคน ผมหัวเราะขำวันนี้เราพูดคำว่าหมั่นไส้กันครบร้อยครั้งแล้วหรือยังนะ แต่มีอยู่คนหนึ่งที่นิ่งจนทุกคนสังเกตเห็นได้
“มาร์คเป็นอะไรหรือเปล่า”
เมเปิ้ลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ทุกคนหยุดสิ่งที่แต่ละคนกำลังทำอยู่เพื่อหันไปมองมาร์ค
“กูทดลองนิ่งแบบมันสองคนดูเผื่อจะมีคนอยากเผือกเรื่องกูบ้าง”
“ไอ้สัด!!!!!!!”
โดยความพร้อมเพรียงทุกคนพูดออกมาพร้อมกัน ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย มาร์คหลุดยิ้มกว้างแล้วหัวเราะออกมา
“คึคึ ก็ทำไมอ่ะเค้าก็อยากเป็นที่สนใจบ้าง”
“มึงดังแล้วมึงจะแรดกว่านี้อีกนะซึ่งกูคิดว่าความแรดของมึงไม่น่าจะมีมากกว่านี้ได้อีกแล้ว”
“ฟวยสกาย”
มาร์คใช้ตะเกียบคีบหมูขึ้นมาแล้วขว้างไปทางเพื่อนสนิทแต่สกายหลบทันแถมมันยังทำท่าล้อเลียนแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีกทำเอาคนตัวเล็กแทบถลาไปกระชากหัวดีที่เชนที่นั่งอยู่ข้างมาร์คเอาขาเกี่ยวเอวมันไว้ได้
“ไม่เอา ๆ ไม่เอาของกินมาเล่นมันสกปรก”
แจมกดเสียงต่ำแล้วใช้สายตาอาฆาตมองไปที่มาร์ค
“และมึงไอ้ห่ามาร์ค วันนี้มึงเก็บล้างไปคนเดียวข้อหาทำพวกกูห่วงโดยไร้สาระและทำเลอะเทอะ!”
มาร์คเบิกตาโพลง
“เฮ้ย!! ไม่เอาเด้! เค้าล้อเล่นเฉย ๆ นะ”
“แต่พวกกูห่วงจริง ทำไปห้ามใครช่วยด้วย!”
แจมบอกเสียงเฉียบขาด มาร์คเบะปากแล้วใช้สายตาอ้อนวอนส่งให้ทุกคนแต่ทุกคนดูจะไม่มีใครเห็นใจเขาเลย ทุกคนก้มหน้าก้มตาที่จานตัวเอง บีสท์เองก็กดหัวผมจนหน้าแทบจุ่มจานอยู่แล้ว
“เบาหน่อย ๆ”
ผมร้องเตือนเขาเบา ๆ เห็นนะว่าเขาอมยิ้มแกล้งผมนี่หว่า ผมเลยหยิกขาเขา บีสท์สะดุ้งเล็กน้อยแล้วคว้ามือที่ผมหยิกเขาไปกุมไว้โดยที่หน้าเราสองคนยังมองจานของตัวเองอยู่ จนกระทั่งเสียงหงอย ๆ ของมาร์คเอ่ยขึ้น
“กูแค่อยากเป็นคนคูล ๆ กับเขาบ้าง”
“คูลฟีเวอร์ไปเถอะมึงน่ะ”
สกายเท้าเอวส่ายหัวมองเหยียดเพื่อนตัวเล็กแต่มุมปากอมยิ้ม มาร์คเงยหน้าหันไปถลึงตาใส่ สกายถลึงตากลับคนตัวเล็กเลยได้แต่บ่นอุบอิบเบา ๆ
“เออพวกมึง หยุดยาวสามวันปลายเดือนหน้าว่างกันป่ะ”
นาฟโพล่งถามทุกคนทำหน้าคิดก่อนแต่ละคนจะตอบ
“ว่างนะ//ว่าง”
เสียงส่วนมากตอบว่าว่าง นาฟหันไปหาคนที่ดูเหมือนตารางชีวิตจะยุ่งที่สุดตอนนี้พอ ๆ กับตัวเอง สกายยักไหล่
“ว่างแหละ เค้าขี้เกียจอ่านหนังสือพอดีทำไมจะชวนไปไหน”
“ไปเชียงใหม่กัน”
“เออก็ดีอยากไปเก็บสตอเบอร์รี่”
“สรุปไปนะจะได้จองตั๋วเครื่องบินซันไปด้วยกันไหม”
นาฟสรุปแล้วหันมาถามผม
“เคยไปเที่ยวเชียงใหม่กันมาก่อนไหม”
ผมถาม พวกเขาพยักหน้าตอบรับ
“เคยไปครั้งหรือสองครั้งนี่แหละ”
บีสท์เป็นคนตอบผมจึงถามต่อ
“แล้วปกติพักกันที่ไหน”
“ก็โรงแรมทั่วไปน่ะมีอะไรหรือเปล่า”
ผมเม้มปากมองพวกเขาแล้วค่อย ๆ เอ่ยคำพูดตัวเองออกไป
“คือถ้าไม่รังเกียจ...จะไปพักกันที่บ้านตายายกูก็ได้นะ แต่เฮ้ยไม่ซีเรียสนะไปพักกันที่โรงแรมก็ได้”
“แล้วจะไม่รบกวนคุณตาคุณยายซันหรือ พวกเราคนเยอะนะ”
ผมโบกมือส่ายหน้าปฏิเสธให้แพรว คนอื่น ๆ ก็เห็นด้วยกับเธอ
“คือกูมีบ้านเล็กแยกออกมาจากบ้านใหญ่ของตายายอ่ะ ถ้าไปก็จะให้พวกผู้หญิงนอนบ้านใหญ่ของตายายเพราะมีห้องนอนแขกอยู่ส่วนพวกผู้ชายถ้าไม่คิดอะไรมากก็นอนกอง ๆ กันที่บ้านเล็กของกูก็ได้หรือไม่ก็นอนรีสอร์ตที่ไร่ก็ได้”
ผมรีบพูดเสียยืดยาวรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย บีสท์หัวเราะขำแล้วยีหัวผมเบา ๆ หลายคนอมยิ้มกลั้นขำอีกส่วนก็มองผมอึ้ง ๆ แล้วหัวเราะกวน สกายไงแกนนำเลย
“ถ้าไม่รบกวนเกินไปขอพวกเราไปพักบ้านคุณตากับคุณยายด้วยนะ ดีเหมือนกันจะได้ไม่ยุ่งยากเรื่องที่นอนคนเยอะเวลาทำอะไรก็ต้องทำตั้งแต่เนิ่น ๆ”
นาฟบอกมือก็สไลด์ไอแพดไปด้วยเห็นลาง ๆ ว่าอยู่ในเว็บของสายการบิน
“นั่งอีโคนะพวกมึง”
เธอบอกโดยที่ไม่เงยหน้า พวกที่เหลือส่งเสียงตอบรับนาฟจิ้มอยู่สักครู่ก็เงยหน้ามายิ้มหวานใส่ผม
“สะกดชื่อภาษาอังกฤษซันให้เราหน่อย”
ผมพยักหน้าแล้วสะกดให้เธอฟังทีละตัว
“นามสกุลนะ D-E-J-C-H-A-M-E-T-H-A-D-O-L ชื่อก็ D-A-R-I-N”
“ชื่อน่ารักจังเลยอ่านว่าดารินทร์ใช่ไหม”
ผมยิ้มพยักหน้าให้กับคำถามของแตงกวา
“แปลว่าอะไรหรือซัน”
เจนถาม
“ยอดดารา,ดวงดาวอันยิ่งใหญ่”
“ชื่อเล่นเลยชื่อซันใช่ไหม”
คราวนี้เป็นมาร์ค ผมพยักหน้าอีกครั้ง
“ยอดดาราของทศกัณฑ์หรือเปล่าหน๊อ”
ไม่บอกก็น่าจะคาดเดาได้ว่าใคร สกายไงจะใครล่ะผมขว้างเฟรนซ์ฟรายใส่หน้ามันทันที สกายหัวเราะชอบใจโดยมีเปา เชน มาร์คและผู้หญิงทุกคนยักคิ้วหลิ่วตาใส่มีแค่ยูเท่านั้นที่ยิ้มอย่างเดียว บีสท์หันมายิ้มแล้วลูบหัวผมเล่นก่อนจะหันไปตอบเพื่อนของเขา
“ไม่ใช่ว่ะ”
“อ้าว!!!!!!”
ทุกคนร้องอ้าวออกมากันเป็นทิวแถวขนาดผมเองยังหันไปเลิกคิ้วใส่เลย ที่หันไปไม่ใช่อะไรนะรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อต่างหาก
“ใช้ยอดดวงใจน่าจะถูกกว่า”
“อ้วกกกกกกกก”
“โอ๊ยยยยยยกูปวดตับ”
“เสียดายหมู”
“ไม่น่าอ้าวเลยกู”
“มึงเล่นของใส่เพื่อนกูแน่ ๆ”
และต่าง ๆ อีกมากมายที่เพื่อนเขารุมด่าแฟนผมลามมาถึงผมด้วยและก็นั่นอีกล่ะที่ทำให้ผมยิ้มจนแก้มแทบฉีกกระแทกแขนเขาเบา ๆ บีสท์หัวเราะขำแล้วโอบเอวผมไว้หลวม ๆ
นี่ถ้าผมขี้อวดกว่านี้อีกสักหน่อยจะโพสมันลงทุกโซเชียลเลยแต่บังเอิญว่าเล่นไม่เป็นเลยทำได้แค่ยิ้มอยู่แบบนี้
คงเป็นอย่างที่คริษฐ์ว่า
ผมนี่มันคนอวดผะ...แฟนจริง ๆ เสียด้วยสิ
เรียนกันไปแปบ ๆ ก็จะมิดเทอม ตลอดเกือบสองเดือนที่ผ่านมาชีวิตผมดีขึ้นจนใครหลายคนแปลกใจแปลกใจที่สุดคงจะเป็นตากับยายที่ท่านดูจะตกใจมากที่ผมบอกว่าอาทิตย์หน้าผมจะพาพวกเพื่อน ๆ ไปเที่ยวเชียงใหม่และขออนุญาตพาเพื่อนไปนอนที่บ้าน
และที่ท่านตกใจยิ่งกว่าคือพวกที่พาไปไม่ใช่พวกคริษฐ์ ตากับยายตกใจและดีใจกันยกใหญ่ที่ผมมีเพื่อนคนอื่นบ้าง ผมล่ะกลัวพวกท่านจะหัวใจวายกันน่ะสิ
เพราะว่าผมคิดว่าจะบอกความสัมพันธ์ระหว่างผมกับบีสท์ในการไปเที่ยวบ้านครั้งนี้ด้วย
กับบีสท์ก็เรื่อย ๆ คือมันดีทุกวันผมมีความสุขดีแต่ช่วงใกล้มิดเทอมแบบนี้งานของเขาเยอะจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนตาโหลสภาพน่าสงสารจนผมอดเป็นห่วงไม่ได้ อย่างเช่นวันนี้ที่เขาต้องหอบงานเอาไปทำที่สตูมหาลัยอีกแล้ว
“ไหวไหม”
ผมเดินมาหาบีสท์ที่นอนพักสายตาอยู่บนโซฟาในห้องนอนนั่งลงข้าง ๆ เขา คนตัวโตไถลตัวนอนตักผมทันทีที่ก้นผมแตะโซฟา ผมอมยิ้มมองแฟนตัวใหญ่ของตัวเองนวดขมับให้เขาผ่อนคลาย
“เหลืออีกเยอะไหม”
“อีก 40%”
กระทั่งเสียงของเขายังฟังดูเหนื่อยล้า บีสท์รวบมือของผมไปจับแนบแก้มของเขาไว้
“นอนพักหน่อยไหมเดี๋ยวกูปลุก”
เขาส่ายหัว
“ขออยู่แบบนี้อีกสิบนาที”
“ดื้อจริง”
เขาหัวเราะเบา ๆ ที่ผมบ่นเขาช่วงนี้บีสท์ดื้อกว่าผมเสียอีกดีอยู่อย่างที่เขากินอาหารครบทุกมื้อจนติดเป็นนิสัย
“พรุ่งนี้ก็อาจจะต้องนอนที่มอนะ”
“อื้อ ถ้าอย่างนั้นวันนี้กูกลับไปนอนห้องนะ”
บีสท์พยักหน้าเข้าใจ ใกล้สอบแล้วบ้านนี้ค่อนข้างเงียบเหงาแต่ละคนมักจะนอนที่คอนโดใกล้มหาวิทยาลัยกันมากกว่าแต่สุดสัปดาห์พวกเขาทุกคนก็กลับมาอยู่บ้านกันนะ
“กินข้าวด้วย”
“ครับแฟน”
ผมตอบรับ ใบหน้าหล่อยกยิ้มทั้งที่หลับตา ผมยิ้มมองเกลี่ยแก้มเขาไปเพลิน ๆ เดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยเขินเวลาที่เราทำอะไรแบบนี้กันแล้ว ก็เวลาบีสท์พูดอะไรหวาน ๆ ถึงผมจะเขินแต่ก็รู้สึกดีมากเพราะฉะนั้นผมเลยพูดอะไรแบบนี้กับเขาบ้างและผลตอบรับก็คือรอยยิ้มสวย ๆ แบบนี้กับหูแดง ๆ ของเขา
น่ารักจริง ๆ
“จูบหน่อยสิ”
อ่า...ถ้าจะมีสักอย่างที่ไม่ชินก็คงจะเป็นอันนี้ล่ะนะ
จุ๊บ~
“ลุกไปอาบน้ำสิครบสิบนาทีแล้ว”
ผมยืดตัวตรงผละออกมาจากริมฝีปากอุ่นร้อน ใจเต้นตุบตับแรงจนต้องยกมือมากุมหน้าอกตัวเองเอาไว้ บีสท์หัวเราะลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจก่อนจะโน้มตัวมาจูบหน้าผาก จมูกและจบที่ริมฝีปากผมแผ่วเบา ไม่มีการรุกล้ำบีสท์จูบแช่ไว้สักครู่แล้วถอดจูบออกมา
“มีกำลังใจแล้ว”
“ตลอด”
ผมตีไหล่เขาแก้เขินแล้วปล่อยให้บีสท์ไปอาบน้ำ สักครู่ใหญ่รถของบีสท์ก็ขับมาส่งผมถึงคอนโดเราร่ำลากันเรียบร้อยเดินลงมาผมรอจนรถบีสท์แล่นออกไปจนสุดสายตาถึงเดินเข้ามาด้านใน
“คุณคนเล็ก”
ผมชะงักเท้าที่กำลังจะเดินเข้าลิฟท์หันไปเลิกคิ้วมองทางต้นเสียง อินเดินยิ้มเข้ามาหา จะว่าไปช่วงนี้ไม่ค่อยเจอเขาเลย
“ครับ? มีอะไรสำคัญหรือเปล่าครับถึงมาหาผมถึงที่นี่”
ผมถามตามความจริง เพราะถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ อินจะไม่มาที่นี่ เขารู้ว่าผมจะไม่ชอบใจมาก แต่นั่นมันเมื่อก่อน ก่อนที่ผมจะเจอบีสท์
“เอ่อ..นิดหน่อยครับ”
เขามีท่าทีลังเล
“ถ้าอย่างนั้นเชิญนั่งก่อนแล้วกันครับ”
ผมผายมือไปทางโซฟามุมหนึ่งด้านล่างคอนโด เขาหน้าเสียไปเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินไปนั่งแต่โดยดี สายตาอินมองไปหยุดที่เป้ใบใหญ่ของผมสายตาของเขาเต็มไปด้วยคำถาม
“มีเรื่องอะไรจะพูดครับ”
“อ้อพอดีว่าพี่โทรหาคุณยายของน้อง เห็นคุณยายบอกว่าน้องจะพาเพื่อนไปเที่ยวที่บ้านหรือครับแถมยังไม่ใช่พวกคริษฐ์ด้วย น้องจะพาใครไปครับ”
ผมเลิกคิ้วงง มองอินด้วยความสงสัย
“ผมต้องบอกอินด้วย? ทำไมผมไม่เคยทราบเลยล่ะครับว่าเวลาผมจะทำอะไรแล้วต้องบอก”
“...”
ผมถอนหายใจ ไม่ได้รู้สึกโกรธหรือไม่พอใจอะไรหรอก เพียงแค่สงสัยว่าทำไมผมต้องบอกเรื่องส่วนตัวของผมให้เขาฟังด้วย
“ผมจะพาใครไปที่ไหนมันก็คือเรื่องส่วนตัวของผมนะครับ แล้วก็...ผมว่าผมไม่ได้มีหน้าที่อะไรที่จะต้องมารายงานเรื่องของผมให้ผู้หวังดีอย่างอินฟังทุกอย่างนะครับ”
“คุณคนเล็ก...”
ผมโคลงหัวถอนหายใจ เฮ้อ...วันนี้พูดยาวอีกแล้วสงสัยติดเชนกับสกายมาแน่ ๆ
“กรุณาอย่าก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของผมนะครับ”
ผมยิ้มบางแต่แววตาเฉยชาส่งไปให้อินผมอยากให้เขารับรู้ว่าระหว่างเรามันไม่มีอะไรให้กันอีกแล้ว
“น้องรู้ไหมว่าน้องเปลี่ยนไป”
ก่อนที่ผมจะหันหลังก้าวเดินขึ้นห้องเสียงของอินก็รั้งผมไว้อีกครั้ง ผมถอนหายใจเป็นครั้งที่สองของวัน
“ใช่ครับผมมีความสุขมากขึ้น”
อินเม้มริมฝีปากแน่นจนเป็นเส้นตรง
“เพราะผู้ชายชื่อยูคนนั้นใช่ไหม”
“ผมไม่จำเป็นต้องตอบคำถามครับ”
“แต่พี่ว่าเขาดูไม่ปลอดภัยนะครับ”
ผมหลุดหัวเราะ ยูเนี่ยนะดูไม่ปลอดภัย บ้าไปแล้ว
“ทำไมครับ เขามีอะไรหรือ”
“เขา...”
“ถ้าแค่เพราะคนของอินสืบประวัติเขาไม่ได้นี่ผมว่าจะเป็นการกล่าวหาเขาเกินไปนะครับ”
อินดูตกใจที่ผมรู้เรื่องที่เขาส่งคนไปตามยูอยู่รวมถึงบีสท์ด้วย ผมรู้เพราะว่ากับคนก่อน ๆ ที่เข้ามายุ่งกับผมเขาก็ทำแบบนี้และผมก็รู้อีกว่าเป็นเขานั่นแหละที่เป็นคนเอาทุกคนออกไปจากชีวิตผม
อ้อแล้วที่รู้ว่าเขาสืบประวัติพวกบีสท์ไม่ได้นี่ผมไปถามพี่ฉายมาครับ ตอนแรกพี่เขาดูลังเลแต่สุดท้ายก็ยอมบอกเพราะผมบอกว่าผมเป็นห่วงบีสท์จริง ๆ
“ขอตัวนะครับ”
ผมกล่าวลาแล้วเดินออกมาเหนื่อยที่จะต้องพูดกับเขาแล้ว ง่วงด้วย อยากเจอบีสท์จัง
ฉันจำไม่ได้จริงจริง ฉันจำไม่ได้ เพราะไม่อยากจำ
สิ่งที่ร้ายร้ายผ่านมา ที่เธอได้ทำ ฉันไม่ต้องการ ให้มันค้างคาให้รกหัวใจ...
เมื่อใจของฉันไม่ได้มีไว้สำหรับเธอ ไม่มีทางที่จะมารักกันได้
อยากให้รู้ และอยากให้เธอเข้าใจ อยากให้เธอลืมฉันเสียที
ออกจากชีวิตของฉันไป ใจฉันไม่ได้มีไว้รักเธอ
ใจฉันไม่ใช่ของเธอ – น้ำชา ชีรณัฐ
tbc
talk. ความหลงซันของบีสท์นั้นไม่มีอำนาจใดมาลบล้างได้ เช่นเดียวกับความอวดหลัวของซันและความดื้อดึงของพี่อิน ฮ่าาาา เชิญเบาหวานขึ้นกันตามอัธยาศัยถึงแม้จะเก็บลำไยกันในตอนท้าย จบเรื่องนี้ไปทุกคนน่าจะเกลียดกับคำว่า"คุณคนเล็ก" เพราะมาทีไรได้เรื่องทุกที ก๊ากกกก และพี่อินคะเพลงในตอนนี้ซันฝากมาให้ค่ะ! ไปฟังซะนะคะ!!!
ขอบคุณทุก ๆ คนมาก ๆ เลยน้าที่เข้ามาอ่านแล้วก็มีความสุขกับเรื่องนี้ เราดีใจมาก ๆ จริง ๆ ที่มีคนชอบในสิ่งที่เราเขียน โคตร ๆ มีกำลังใจในการปั่นเลย ฮึบ ๆ ขอบคุณมาก ๆ เลยค่า กราบบบ แล้วถ้าใครไม่สะดวกในนี้จะติดแท็ก #นิยายตัวร้าย ในทวิตเตอร์ก็ได้นะจ๊ะ หรือจะคอมเม้นคุยเล่นกันในเพจก็ได้ ยินดีรับฟังทุกคำติชมค่า แล้วเจอกันตอนหน้าน้า
**วันนี้อารมณ์ดีม๊ากมากจึงมาขอตอบคอมเม้นนะคะ**
♥►MAGNOLIA◄♥ - ความอ้อยของสองคนนั้นต้องรอดูกันต่อไปจ้า ส่วนพี่โฟล์คมันขี้เสือก ฮ่าๆ พี่อินฝากบอกว่าคิดการณ์ใหญ่ใจต้องนิ่ง
3eauKm137 -ซันฝากบอกว่าเสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียผะ...บีสท์ให้ใคร ฮี่ๆ อยากเห็นเขาไฝว้กันใช่มั้ยยยรออีกไม่นานนนนเร็ว ๆ นี้แหละจ้า
bulldog17 -ความเขินจะมีมาเรื่อย ๆ ค่าาา
Zetnezz -อีกไม่นานจ้า
maemix -หมั่นนางเนอะะะ
่patsaporn -ซานฝากบอกว่าเผียดไปเลี้ยวววว
saruwatari_guy -ใจพังก็ยอมใช่ม๊าย
Mura_saki -นั่นสิทำไมพี่บีสท์ต้องหล่อทั้งกายและใจขนาดนี้ ส่วนชายยูนั้นมาเป็นของเลาเถอะ
111223 -อนุญาตให้กรี๊ดได้ดัง ๆ ค่า อิอิ
Yysll -มาต่อแว้วว มาอ่านเร็วว อิอิ
MayA@TK -อิจฉาด้วย ไปทำบุญกันเผื่อจะได้บีสท์ ก๊าก
sirin_chadada -อีกไม่นานเกินรอค่ะ หึหึหึหึหึหึหึ
andaseen -ดักตบนางกันมั้ย เดี๋ยวเราช่วยเธอเอง ฮ่าๆ
dilokrittisak -ตอนนี้พญาไท 2 มีโปรรักษาเบาหวานนะ คริคริ
cheezett -เดี๋ยวปั่นจักรยานไปส่งนะตัว นั่นสิทำไมต้องอวดหลัวแรง หมั่นไส้! ระเบิดแล้ว ๆ มากกว่านี้เดี๋ยวหายใจไม่ทัน ฮ่า ๆ
indy❣zaka -เดี๋ยวก็กลายเป็นอดีตแล้ว ปัจจุบันบีสท์รักเรา ฮ่าาาาาาา ปล. ดิสน่ารักมาก ฮืออ นายน้อยของบ่าวววกับน้องครก ช่างคู่ควรเหลือเกิน
mystery Y -ไปค่ะ *จูงมือ 55555
-
อย่างที่คริษฐ์ว่าเลยอ่ะ ซันนี่คนอวดผะ...จริงๆ อวดตลอด ทุกที ทุกเวลา :-[ :-[ :-[
แต่เรายังยืนยันคำเดิมนะ ซันขอเราเถอะ บีสท์ทำไมน่ารักน่าหลงแบบนี้ จะอ้าวววววว :impress2: :impress2: :impress2:
มาอัพไวมากเลยค่ะ สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ o13 o13 o13
-
ดีใจ คิดถึง บีสท์ซัน ซันบีสท์ อยู่พอดี
เรื่องความอ่อยของซัน อ่อยได้เป็นธรรมชาติ เหมือนอ้อนๆนะ น่ารัก /ชอบมาก
เลยคิดว่าถ้าซันอยู่กับตายาย ก็คงอ้อนๆแบบนี้แหละ
อยากอ่านพาร์ทของบีสท์ แบบลงลึกๆแล้วอ่ะ /คนอ่านเอาแต่ใจซะและ
พี่อิน นี่ สทร. วุ่นวายอย่างกับถูกไฟลน ปล่อยวางก็ไม่ได้
เฮ่อ.....นี่แหละนะ คิดผิด แต่คิดใหม่ ทำใหม่ไม่ได้ หมดสิทธิ์ซะละ
โธ่ๆ......คุณคนเล็กของอิน เอ้ยไม่ใช่.....ซันของบีสท์ กร๊ากกกกก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีความสุขกทำไปเถอะ
-
มันหวานไปไหม!!!!!!!!!!!!!
อิจฉา
หลงรักบีสท์
รักผองเพื่อนด้วย เฮ้ย...มันดีอ่ะ
-
คือดีย์อ่ะ ~ สมน้ำหน้าอิน การตัดขาดที่ดีที่สุดคือการไม่รู้สึกอะไร ไม่เดือดไม่เต้นตาม ซันนี่ทำดีมากจริงๆ ยกผลประโยชน์ให้บีสต์ (55555 ยังคงสมน้ำหน้าอินอยู่ สะใจจุงเยยย)
-
สนุกจนอยากให้อัพทุกวันอ่ะ :katai2-1: :katai2-1:
ฮรือออ หวานอ่ะ ยอดดวงใจของทศกัณฐ์
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสัยเมื่อก่อนพี่อินกินเผือกเยอะ ตอนนี้ถึงได้ขยันเผือกเรื่องของซัน กำลังหวีดหวานบีสท์ซันอยู่ดีๆ รมณ์เสีย
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:L2: :L2:
-
มุ้งมิ้ง เขินๆอยู่งี้ "คุณคนเล็ก" ปุ๊ปมองบนเลยค่าาา555555 ชิ้วๆๆๆอิพี่อิน :z6: :z6: :z6:
-
ฟรุ้งฟริ้ง มุ้งมิ้ง น้ำตาลเต็มจอ :m1:
-
ทำไมยิ่งอ่าน ยิ่งหมั่นไส้ซัน!!! อิจฉานางได้หลัวดี ฮ่าาาาาาาาาาาา แต่ไม่เป็นไงเรามีชายยู หรือจะเปา ดีน่ะ
สู้ๆนะคะ :katai4: รีบๆมาต่อน่ะ :mew2:
-
ซันติดแฟนมากเลยรู้สึกได้
-
ความน่ารักกับความฟินทะลุหลอดจริงๆคู่นี้ >< ชอบมากกกกก
เมื่อไรพี่อินจะหลุดขอบโลกไปสักทีเน้อ วนเวียนเป็นผีไม่มีศาลเลย
-
เบาหวานขึ้นตาด้วยคน ฮรือออ หวานมาก ก.ไก่ล้านตัว :impress2:
-
:pig4: :pig4:
-
นี่คือคนอวดผัวแห่งปี พี่อินพี่ทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ พี่อยู่เฉยๆที นี่ก็คนผีบ้าประจำปีเหมือนกัน บ้าบอ จะเอาทุกอย่างมันก็เป็นไปบ่ได้
-
พี่อินมีความไม่ท้อ คนอ่านนี่อยากท้อแทนแก
บีสท์หวานมาก หลงแฟนมาก ที่สุดของที่สุด ทางซันก็ #คอผ กันไป ผ ดี ก็ต้องอวด
ขอบคุณค่ะ
-
ระวังตัวดีๆนะซัน บีส เพื่อนๆทุกคนด้วย อิพี่อินต้องไม่อยู่เฉยแน่
-
:o8: :-[ :-[ :-[ :-[ น่าร้ากกก
-
:pig4:
-
มีใครสนใจจับพี่อินไปทำเมียบ้างมั้ยคะ เบื่อนางเกิน :m16:
-
มาส่อง บีสท์ซัน อิอิ
-
โอ้ยยย พี่บีสท์กับแก๊งเพื่อนๆน่ารักทุกคนเลย ชอบมากๆ
พี่อินก็เห็นแก่ตัวไปมะ ควรพอนะคะพี่
-
ตัวร้าย
20
วันนี้ผมมานั่งอ่านหนังสือที่ร้านกาแฟแถวบ้านกับยู เชน เมเปิ้ลส่วนบีสท์นั้นยังหมกตัวอยู่ที่สตูอยู่เลย เขาบอกว่าเหลือเก็บรายละเอียดงานอีกเล็กน้อยแล้วจะกลับไปนอนเพราะพรุ่งนี้ต้องพรีเซนต์
“โอ่ยมึน”
เชนเอาชีทเรียนขึ้นมาตีหัวตัวเองประหนึ่งว่ามันสามารถออสโมซิสเข้าไปในสมองได้อย่างนั้นแหละ ยูเหลือบตาขึ้นมามองเพื่อนแล้วกลับไปสนใจอ่านของตัวเองต่อ เมเปิ้ลใส่หูฟังตัดตัวเองออกจากโลกภายนอกไปนานแล้ว
ปกติพวกเราจะนั่งอ่านกันที่บ้านมากกว่า ผมเองก็ไปนั่งอ่านกับพวกเขาด้วยแต่วันนี้เชนบ่นอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างพวกที่เหลือที่บ้านจึงหอบเอาหนังสือออกมาอ่านเป็นเพื่อน
“กูลุกไปซื้อกาแฟเพิ่มนะ มีใครเอาอะไรไหม”
ผมกับยูส่ายหน้า เชนหันไปสะกิดเมเปิ้ล หญิงสาวเลิกคิ้วดึงหูฟังออกข้างหนึ่ง
“ว่า?”
“เค้าจะลงไปซื้อกาแฟเพิ่มแกจะเอาอะไรไหม”
“ไม่เอาแต่เดี๋ยวลงไปด้วยจะเดินเลยไปซื้อปากกา”
เชนพยักหน้ารับแล้วทั้งคู่ก็เดินลงไปชั้นหนึ่ง ร้านกาแฟที่นี่มีสองชั้น ชั้นสองตอนนี้ค่อนข้างเงียบสงบพอสมควรเพราะสาขานี้ตั้งอยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยคนที่มาใช้บริการส่วนมากจะเป็นคนทำงานเสียมากกว่า
“ยู”
“หือ?”
ผมเรียกยู เจ้าของชื่อตอบรับแต่สายตายังคงมองตัวหนังสือในกระดาษอยู่ ผมเม้มปากชั่วครู่ก่อนจะพรูลมหายใจออกมาเบา ๆ
“เขาทำอะไรมึงบ้างหรือเปล่า”
ยูชะงักเล็กน้อย เขาหยุดอ่านหนังสือวางมันลงบนตักแล้วเงยหน้ามองผมตรง ๆ
“เขานี่หมายถึงใคร”
“พี่ฉายบอกกูว่ารถมึงถูกตัดสายเบรก”
ยูขมวดคิ้วจนหัวคิ้วเข้มของเขาแทบชนกัน สักครู่เขาก็ถอนหายใจแล้วพยักหน้ารับ
“เขาเล่นแรงแบบนี้กับทุกคนเลยไหม”
คราวนี้ยูเอ่ยถามผมกลับ ผมส่ายหน้าเพราะตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอินจัดการกับคนอื่นที่เข้ามายุ่งกับผมอย่างไรแต่ถ้ามันแรงอย่างที่ทำกับยูผมว่าเขาทำเกินไปแล้ว
“ให้กูเอาเรื่องไหม กูรู้จากพี่ฉายเมื่อวานจะไปเอาเรื่องเขาแต่พี่ฉายบอกให้กูมาคุยกับมึงก่อน”
ใจจริงผมอยากคุยกับเขาตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่พอดีบีสท์อยู่บ้านกว่าจะออกไปยูก็ออกไปไหนไม่รู้ ยูยักไหล่คุณชายรูปหล่อยิ้มบางตามสไตล์ของเขา
“ไม่ต้องหรอกกูไม่ได้เป็นอะไร”
“ยูเรื่องนี้มันใหญ่นะ ต้องรอให้เขาทำแรงกว่านี้หรือไงมึงถึงจะเอาเรื่อง”
เขาส่ายหน้าแล้วเอาชีทเคาะหัวผมเบา ๆ
“อย่าใจร้อนสิ พวกกูกำลังหาวิธีจัดการกับหมอนั่นอยู่แต่ถ้ากระโตกกระตากไปเดี๋ยวบีสท์มันจะรู้เรื่องซะก่อนแล้วคราวนี้ก็จะเป็นเรื่องใหญ่จริง ๆ เลยล่ะ”
ผมขมวดคิ้วไม่ชอบใจ ผมว่ามันอันตรายไปแล้ว เพราะผมเข้ามาในชีวิตพวกเขาแทนที่ทุกคนจะอยู่กันอย่างมีความสุขกลับต้องมาวุ่นวายเพราะเรื่องที่มีผมเป็นต้นเหตุ เหมือนยูจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่เขาเคาะหัวผมอีกรอบ
“ทำไมชอบคิดมาก”
“ขอโทษนะเพราะกู...”
“ไม่ใช่เพราะมึงหรอกและกูก็ไม่ได้โกรธที่หลายคนเข้าใจผิดเรื่องกูกับมึงด้วยดีเสียอีกที่คน ๆ นั้นเป็นกู”
ผมเบิกตากว้าง นี่เขารู้เรื่องทั้งหมดเลยใช่ไหม ผมหรี่ตามองเขาอย่างประเมิน
“มึงตั้งใจให้คนอื่นเข้าใจผิดใช่ไหม”
ใบหน้าหล่อยิ้มตาหยีพยักหน้าขึ้นลง
“ไม่ขำแล้วนะเว่ย กูไม่เคยรู้เลยว่าอินจะทำอะไรรุนแรงแบบนี้”
“เป็นกูน่ะดีแล้ว ไม่ได้หลงตัวเองหรอกนะแต่ในกลุ่มน่ะกูเป็นคนรอบคอบที่สุดแล้วกลับกันถ้าคนที่โดนเป็นบีสท์บางทีตอนนี้มึงอาจจะไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้หรอกนะซัน”
ผมก้มหน้ากำมือแน่น สิ่งที่อินทำผมไม่มีวันให้อภัยเขาแน่นอนนี่มันเจตนาฆ่าชัด ๆ
“แล้วมึงจะจัดการเขายังไง”
“ต้องรอดูก่อน ระหว่างนี้ก็หาหลักฐานไปด้วย”
ผมทิ้งตัวพิงโซฟาอย่างอ่อนแรง
“ยูกูรู้ว่ามึงรอบคอบนะ แต่ถ้าสักวันนึงมึงพลาดล่ะจะเกิดอะไรขึ้นแล้วเรื่องนี้มีใครรู้บ้าง”
ผมเอ่ยเตือนและถามถึงคนที่รู้เรื่องนี้เพราะยูใช้คำว่า พวก ซึ่งก็หมายความว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เขาคนเดียวที่รู้ ร่างสูงเลิกคิ้วมองผมแล้วส่ายหัวถอนหายใจ
“กู นาฟ สกาย เปาแต่เรื่องถูกตัดสายเบรคนี่ยังไม่ได้บอกใครมีแค่พี่ฉายกับมึงที่รู้”
“บอกบีสท์ดีไหม”
“ไม่ดี”
ยูตอบกลับแทบจะในทันที
“รู้จักแฟนตัวเองน้อยเกินไปสิ นอกจากมันจะห่วงแบบสุด ๆ แล้วนะ เรื่องก็จะไม่จบเพราะบีสท์มันจะไปเอาคืนจะว่าไงดีล่ะ อารมณ์ตาต่อตา ฟันต่อฟันล่ะมั้ง เห็นแบบนั้นใจร้อนจะตาย”
“ก็พอจะรู้ว่าเขาขี้เป็นห่วงแต่เรื่องใจร้อนยังไม่เคยเจอ”
ยูโบกมือส่ายหน้า ใบหน้าหล่อนิ่วลง
“อย่าเจอเลย ช้างก็ฉุดไม่อยู่”
“แต่กูไม่สบายใจเลยนะ เหมือนกูทำให้มึงมารับเคราะห์แทนบีสท์เลย...”
“แล้วถ้าคนที่โดนเป็นบีสท์มึงจะทนได้หรือ”
ผมเงียบกริบไร้การตอบรับ นั่นสิถ้าคนที่ถูกอินเล่นงานคือบีสท์ผมต้องเป็นบ้าแน่ ๆ
“เห็นไหมเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว”
“ไม่ดีเลยยู”
ผมกับยูชะงักเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นเราสองคนหันไปมองทางต้นเสียงบีสท์ยืนหน้าเครียดอยู่ตรงประตู ผมผุดลุกยืนขึ้นด้วยความรวดเร็วเดินกึ่งวิ่งไปหาเขา ยูถอนหายใจ
“บีสท์...”
ผมเรียกชื่อคนตัวสูงตรงหน้า คิ้วบีสท์ยังขมวดแน่นแต่สายตาไม่ได้แข็งกร้าวเหมือนทีแรก เขามองมาที่ผมแล้วยกมือลูบหัวผมเบา ๆ
“ไปนั่งคุยกันเถอะ”
เขาบอกเสียงนุ่มแล้วโอบไหล่ผมเดินกลับมาที่โต๊ะ ดีที่เรานั่งอยู่ในห้องแยกคล้ายห้องประชุมเลยเป็นส่วนตัวขึ้นบีสท์นั่งลงข้าง ๆ ผมตรงข้ามกับยูที่นั่งนิ่งไปตั้งแต่เมื่อสักครู่แล้ว
“มีอะไรที่กูยังไม่รู้อีกไหม”
บีสท์พูดกับยูด้วยน้ำเสียงกดดันแต่คนฝั่งตรงข้ามกลับยักไหล่ด้วยท่าทีนิ่งเฉย
“ก็ได้ยินหมดแล้วไม่ใช่หรือไง”
บีสท์ไม่ได้ตอบรับด้วยน้ำเสียงแต่พยักหน้าขึ้นลงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่แผ่นหลังกว้างทิ้งตัวกับพนักพิงหลับตาเงยหน้า
“กูรู้ว่ามึงทำเพราะห่วงกูแต่ทำไมกูไม่ดีใจสักนิดเลยวะยู”
“...”
“กูไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว”
แล้วเรื่องก็จบลงโดยที่พวกเขาเงียบใส่กันแต่ผมรู้ว่าคงจะมีนอกรอบคุยกันทีหลังอาจจะเป็นเรื่องที่ไม่อยากให้ผมรู้ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมนั่งรถกลับมาพร้อมบีสท์เพื่อนเขายังปักหลักอยู่ที่ร้านกาแฟ
คนข้างกายผมเงียบตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงบ้านมือใหญ่บังคับพวงมาลัยด้วยมือเดียวส่วนอีกมือนึงกุมมือของผมอยู่ ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นต้นเหตุมันมาจากตัวผมเอง
ผมกลัว
กลัวว่าเขาจะปล่อยมือผม
“หิวไหม”
ผมส่ายหน้า บีสท์ดับเครื่องยนต์ปลดล็อคประตูแล้วเดินไปเอางานด้านหลังรถ ผมลงมายืนรอเขาช่วยถือของบางส่วนแล้วเดินเข้าบ้านด้วยกัน
“แล้วมึงกินอะไรมาหรือยัง”
“ยังเลย”
ผมวางของเขาไว้ที่โซฟาแล้วเดินตรงเข้าไปในครัวเปิดตู้เย็นดูมีผักกับเนื้อสัตว์เหลืออยู่นิดหน่อยน่าจะพอทำแกงจืดได้ บีสท์เดินตามเข้ามากอดผมจากด้านหลังขณะที่ผมล้างผักอยู่ เขาฝังหน้าบนบ่าของผม
“กินแกงจืดกับข้าวนะ”
เขาตอบรับผมด้วยการพยักหน้าก่อนที่เสียงทุ้มอู้อี้จะตามมา
“ไข่เจียวด้วย”
“อื้อ ไปนอนรอก่อนก็ได้”
คนตัวโตส่ายหน้าก่อนริมฝีปากร้อนจะกดจูบหนัก ๆ ที่หลังคอของผมจนผมสะดุ้งเล็กน้อย
“ซัน”
ผมหยุดมือที่กำลังล้างผักเม้มริมฝีปากแน่น กลัวเหลือเกิน
“หะ...หืม”
ผมพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น บีสท์คลายอ้อมกอดแล้วจับตัวผมให้หันไปเผชิญหน้ากับเขา มือใหญ่ดันปลายคางของผมขึ้นเพื่อให้มองหน้าเขาแล้วลูบแก้มของผมเบา ๆ
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อย่าปล่อยมือกูไปได้ไหม”
เพียงเท่านั้นผมก็โผกอดบีสท์แน่น ไหล่ตัวเองสั่นสะท้านรู้ตัวอีกทีน้ำตามากมายก็ทะลักออกมาเสียแล้ว บีสท์กอดตอบมือใหญ่ลูบหัวผมอย่างปลอบประโลม อ้อมกอดของบีสท์อบอุ่นเสมอ
“ไม่...มีวัน อึก...มึงนั่น..หะ...แหละ อย่า...ปล่อย ฮึก มือ...กูนะ”
ผมพยายามเรียบเรียงคำพูดตอบบีสท์แต่มันยากเหลือเกิน หัวสมองผมตีรวนอาการสะอื้นทำให้การพูดออกไปแต่ละคำยากขึ้นไปอีก
“ชู่ว ใจเย็น ๆ นะซัน กูไม่ได้ไปไหนกูจะอยู่กับมึง เราจะอยู่ด้วยกัน พวกเราทั้งหมดจะอยู่ด้วยกัน”
ผมพยักหน้าตอบเขาแรง ๆ กอดเขาให้แน่นที่สุดเท่าที่ความรู้สึกของผมมี ผมอยากให้เขารู้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็จะอยู่กับเขาจะไม่ไปไหน
เขาคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผม เสียเขาไปผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะเป็นอย่างไร เรากอดกันอยู่นานจนผมหยุดร้องไห้บีสท์ขยับตัวพิงสะโพกกับซิงค์แทนที่ผมแล้วดึงตัวผมไปยืนระหว่างขากอดผมอยู่แบบนั้น
“แล้วเรื่องอิน...”
“ให้ผ่านช่วงสอบไปก่อนแล้วเราค่อยมาคุยกันอีกที โอเคไหม”
“แล้วถ้ามันเกิดอะไรขึ้นช่วงนี้ล่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก พวกพี่ฉายจะเป็นคนไปรับไปส่งพวกเราในช่วงนี้เอง”
ผมพยักหน้าตอบรับ
“ขอโทษนะเพราะกู ถึงเกิดเรื่องกับพวกมึงแบบนี้”
“แล้วก็พาลคิดมากว่ากูจะขอเลิกกับมึงใช่ไหม”
ผมซบหน้าลงตรงซอกคอของบีสท์ กอดคอของเขาไว้หลวม ๆ เขาเองก็คล้องเอวของผมไว้เช่นกัน
“อือ ก็กูทำให้เพื่อนมึงเดือดร้อน”
บีสท์จูบหน้าผากผมแล้วเชยคางขึ้นมาให้มองหน้าเขา
“ถ้าแค่คนรักกับเพื่อนกูยังปกป้องไม่ได้กูจะไปทำอะไรกินได้วะ ไม่คิดมากสิทุกปัญหามีทางออกหมดนั่นแหละ แล้วอีกอย่างคนผิดก็ไม่ใช่มึงแต่เป็นมันต่างหาก”
คำว่า มัน ที่บีสท์เปล่งออกมากดต่ำและเย็นชาจนผมขนลุก แววตาของเขาแข็งกร้าวชั่วครู่ก็กลับมาเป็นคนเดิม เขาถอนหายแล้วแล้วขยี้หัวผมเบา ๆ
“หิว”
พร้อมกับเสียงท้องร้อง ผมหัวเราะ บีสท์เกาแก้มเขินเห็นแล้วน่ารักดีจึงยื่นหน้าไปจูบเขาเบา ๆ แล้วผละออก
“หิวก็ปล่อยสิ”
เขานิ่วหน้าเหมือนเด็กถูกขัดใจแถมยังไม่ยอมปล่อยมือที่กอดเอวของผมอยู่อีกต่างหาก ผมเอียงคอเลิกคิ้วถาม เขารั้งคอผมเข้าไปกัดปากเบา ๆ แล้วหอมอีกที
“หมั่นเขี้ยวจังวะ”
“อะไรเล่า”
ผมหัวเราะ สองมือประคองแก้มของบีสท์ไว้ บอกไปหรือยังว่าผมชอบมองหน้าเขา ชอบมองเข้าไปในสายตาคู่นี้ที่สะท้อนความจริงใจและความรู้สึกทั้งหมดออกมา
“ทำตัวน่าฟัดตลอด”
เขาส่ายหัวบ่น ปากว่าแต่มือนี่กอดเอวผมไม่ปล่อยเลย ผมอมยิ้มยื่นหน้าเข้าไปกระซิบชิดใบหูเขา
“ก็รอให้ฟัดอยู่เนี่ย”
ผละออกมายิ้มให้เขาจะตาหยีแล้วเดินผิวปากไปทำอาหารต่อ ปล่อยให้บีสท์ส่งเสียงคาดโทษแล้วเดินตามมาฟัดแก้มผมอีกสองสามทีจนความหิวของเขาร้องประท้วงอีกรอบบีสท์ถึงยอมไปนั่งเฉย ๆ
กินข้าวเสร็จผมก็ไล่ให้เขาไปอาบน้ำนอน โดยที่ตัวเองไปอ่านหนังสือที่ห้องหนังสือแทน อ่านไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเงยหน้าขึ้นไปดูก็พบว่าแฟนผมยืนหน้ามุ่ยหัวฟูอยู่ตรงนั้น บีสท์ใส่บ็อกเซอร์กับเสื้อกล้ามในอ้อมแขนมีผ้านวมผืนยักษ์กับหมอนที่เขาใช้หนุนประจำ
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
ผมอมยิ้มถาม บีสท์ส่ายหน้าคนตัวโตเดินลากเท้าเข้ามาทิ้งตัวนอนยาวกับโซฟาเบดที่ผมนั่งอยู่ขยับยุกยิกอยู่สักครู่ผมก็สัมผัสถึงความหนักตรงตัก
“นอนด้วย”
“ไม่นอนในห้องดี ๆ ล่ะ นอนตรงนี้เดี๋ยวปวดตัวนะ”
ผมวางมือจากชีทมาลูบหัวคนตัวใหญ่ขี้อ้อน บีสท์ส่ายหน้าเปลี่ยนท่านอนตะแคงหันหน้าเข้าหาโซฟา ผมจะไม่อะไรเลยถ้าเขาไม่ซนกัดหน้าท้องผมเล่น
“จะนอนก็นอนดี ๆ อย่าซน”
“ไม่ได้ซนสักหน่อย”
ยังจะเถียงอีก ผมได้แต่ส่ายหน้าอมยิ้มเอื้อมมือไปห่มผ้าห่มให้เขาดี ๆ ดึงหมอนมารองบนตักให้เขาหนุนอีกชั้น เด็กชายทศกัณฑ์ทำตามอย่างว่าง่ายสงสัยจะง่วงจริง ๆ
“ยังไม่ได้ตอบเลยว่าทำไมมานอนที่นี่”
“อยากอยู่ใกล้ ๆ มึง”
“จะหลับหรือไงมันดูไม่ค่อยสบายตัวเลยนะ”
ผมบอกเพราะว่าถึงจะเป็นโซฟาเบดแต่บีสท์ที่ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์เท้าของเขาจึงเลยโซฟาออกไปเกือบครึ่งแข้ง ผมจึงขยับตัวชิดอีกด้านแล้วเขาขยับเข้ามาอีก
“นอนได้แค่มีมึงอยู่กูนอนที่ไหนก็ได้”
คนตัวใหญ่บอกเสียงอู้อี้ตาปรือจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ ผมจึงได้แต่พยักหน้าตอบรับมือนึงลูบหัวเขาอีกมือก็ถือชีทเรียนอ่านไปด้วย ผมเองก็เหมือนกันแค่มีเขาอยู่ใกล้ ๆ ก็รู้สึกอุ่นซ่านไปทั้งใจ
ฤดูกาลสอบเริ่มขึ้นจวบจนวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการสอบ ผมออกจากห้องสอบเป็นคนแรก ๆ เดินโซซัดโซเซลงมานั่งรอพวกที่เหลือด้านล่าง ง่วงไม่ไหวแล้วแต่บีสท์สอบเสร็จหลังผม ก้มมองดูนาฬิกาอีกตั้งเกือบ ๆ สองชั่วโมงกว่าบีสท์จะสอบเสร็จผมเลยกะจะไปหาที่นอนที่หอสมุดเสียหน่อย
“ทำได้ล่ะสิมึงออกเร็วเชียว”
คริษฐ์เดินลงมาสมทบในอีกสิบนาทีถัดมาผมเงยหน้าขึ้นมาจากการฟุบหลับหันไปมองมัน
“มึงก็ออกเร็วเถอะ”
อีกฝ่ายยักไหล่นั่งลงตรงข้ามล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดสักครู่ก็หันมามองหน้าผม
“อะไร”
“เปล่าแค่จะถามว่ามึงไปไหนต่อหรือเปล่า”
“ว่าจะไปนอนรอบีสท์ที่ห้องสมุด”
“กูว่าจะถามหลายทีแล้ว ช่วงนี้มึงไม่ได้ขับรถมากันหรือวะ”
ผมมองคริษฐ์นิ่ง ๆ กำลังชั่งใจว่าควรจะบอกเพื่อนเรื่องนี้หรือเปล่า ถ้าบอกมันจะยิ่งห่วงผมกว่านี้ไหมและถ้าไม่บอกแต่มันมารู้ทีหลังมันจะโกรธผมหรือเปล่า ผมเม้มปากเวลาต้องการใช้ความคิดสุดท้ายก็พรูลมหายใจออกมา
“ช่วงนี้คนที่บ้านขับรถมาส่งน่ะ”
“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าซัน”
เคยบอกไปแล้วใช่ไหมว่าคริษฐ์เซนส์มันดี ผมพยักหน้าแทนคำตอบแล้วพูดต่อ
“อินให้คนไปตัดสายเบรกรถยู”
“อะไรนะ!”
คริษฐ์หลุดถามเสียงดังด้วยความตกใจ เขากระแอมไอมองซ้ายมองขวาแล้วลดเสียงให้เบาลง
“แล้วเพื่อนแฟนมึงเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ปลอดภัยดี เขารู้ตัวก่อน”
“แล้วมึงรู้ได้ไงว่าเป็นฝีมือพี่อิน หมอนั่นอาจจะมีศัตรูที่อื่นก็ได้”
คริษฐ์ถามอย่างเป็นกลาง ผมถอนหายใจก่อนจะตอบคำถามของเขา
“คนของอินเป็นคนทำ ตอนนี้พวกพี่ฉายกำลังรวบรวมหลักฐานอยู่ มึงเคยรู้มาก่อนไหมว่าเขาทำอะไรร้ายแรงแบบนี้”
ผมถามกลับเพราะคริษฐ์นั้นก็ค่อนข้างรู้จักอีกฝ่ายพอสมควร เพราะอินเป็นเพื่อนสนิทของพี่มินพี่ชายของภาณิน คนตรงข้ามขมวดคิ้วเครียด
“กูรู้แค่ว่าเขากันทุกคนที่คิดจะเข้าหามึงแต่วิธีการกูไม่เคยรู้ เชี่ยแม่งแรงไปเปล่าวะนี่มันเจตนาฆ่าชัด ๆ เลยนะเว่ย ต้องเกลียดกันเบอร์ไหนวะ แล้วแฟนมึงว่าไงมันไม่ไปกระทืบพี่อินถึงคณะเลยหรือนั่น”
“บีสท์บอกว่าเดี๋ยวค่อยคุยกันหลังสอบเสร็จ”
“อ่าฮะ แล้วมึงล่ะ คิดไงกับเรื่องนี้”
“กูอยากแจ้งความเลยด้วยซ้ำแต่พวกบีสท์บอกให้เงียบไว้ กูก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าต้องรอให้ใครเป็นอะไรก่อนหรือไงถึงจะยอมไปแจ้งความ แม่ง!”
ผมบอกคริษฐ์อย่างหัวเสีย รู้สึกโมโหขึ้นมาอีกแล้ว คริษฐ์เลิกคิ้วมองผมแปลก ๆ ก่อนมุมปากจะยกยิ้ม
“ทำไมมึงถึงอยากแจ้งความ”
“มึงคิดว่าการไปตัดสายเบรกรถคนอื่นนี่คือการแกล้งกันเล่นหรือไงคริษฐ์!”
“มึงห่วงพวกนั้นจนไม่สนใจเลยนะว่าพี่อินจะเป็นยังไง”
ผมชะงักแล้วนั่งเงียบ ผมเองก็ลืมไปว่าถ้าเรื่องเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมแล้วผลที่ตามมาอีกมากมายนั้นจะเป็นเช่นไร
“แน่นอนว่าถ้าพี่อินเป็นผู้บงการจริง ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลเขาแหลกเหลวแน่ ๆ ดีไม่ดีติดคุกอีกต่างหากมึงต้องการให้เป็นแบบนั้นหรือไง”
ผมเม้มปากแน่น ยอมรับว่าโมโหอินจนไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมา พอคริษฐ์มาพูดเตือนสติผมจึงฉุกคิดได้ หรือว่าที่พวกเขาบอกว่าให้เงียบไว้คือ...
“กูว่าพวกนั้นห่วงความรู้สึกมึงนะซัน ในความคิดกูนะพวกนั้นคงไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่เพราะแน่นอนว่ามึงต้องลำบากใจแต่เท่าที่กูฟังมึงพูดมาก็รู้แล้วล่ะ”
“รู้อะไร”
ผมขมวดคิ้วแน่น คริษฐ์ยักไหล่ก่อนจะตอบ
“มึงโคตรหมดใจกับพี่อินแล้วว่ะ”
“...”
เพราะว่าใจกลัว กลัวว่าเธอจะทิ้งกัน จากไป
ลืมคนที่เคยบอกรักกัน
ลืมทุกๆอย่าง มันอ่อนล้าและสับสน
กลัว - ปาล์มมี่
tbc
talk. OMG!! คนอ่านจากที่เกลียดพี่อินอยู่แล้วคงจะไม่ต้องพูดถึง เราขอโทษจริง ๆ เหล่าแฟนคลับพี่อิน แต่ก็นะคนมันรักมากอารมณ์เสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสีย...ซันให้ใครอะไรประมาณนั้น เรามาดูกันว่าตอนหน้าจะเป็นยังไง ปลื้มใจมากเลยมีคนอ่านเพิ่มขึ้น ขอบคุณที่ชอบค่าแล้วเจอกันตอนหน้า ฝากเพจนิยายและทวิตเตอร์เจ้าค่า #นิยายตัวร้าย แท็กได้ในทวิตนะจ๊ะ
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
ขออย่าทิ้งกันไปปปป หมายถึงไรต์แหละอย่าทิ้ง 5555 ล้อเล่น ขอให้คู่นี้ได้รักกันไใ่ทิ้งกันอย่างที่ใจหวังน้าาา ฮรืออออ กลัวจางง :katai1: :katai1:
-
เล่นแรง
-
ขอบเรื่องนี้มากเลย อยากให้ต่อไวไว เนื้อเริ่องสนุกมาก
-
ดีแล้วที่หมดใจกับอินไปอะ โคตรแย่เลยคนแบบนี้
-
:pig4: :pig4:
-
ไม่คิดว่าอินจะขนาดนี้
ก็นะ ทำทุกอย่างแบบไม่สนวิธีการ
-
ร้ายไปแล้ว ถึงขนาดตัดสายเบรกกันเลย
แต่ก็ทำให้ซันตัดสินใจง่ายขึ้น
เวลาที่บีสท์ซันอนู่ด้วยกัน ละมุนมาก ฟิน :-[
-
เล่นแรงไปไหม กะให้ถึงตาย/พิการเลยงี้ เข้าใจว่ารักก็เลยอยากให้ซันเห็นตัวเองสำคัญกว่าใคร แต่มันเป็นรักที่เห็นแก่ตัวไปไหม กะจะให้ซันไม่มีใครเคียงข้างเลยงั้นเหรอ ในเมื่ออีกไม่นานตัวเองก็จะแต่งงาน ก็ยังจะให้ซันเป็นเมียน้อย (ทางใจ) งั้นเหรอ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ากลัวที่สุดคือพวกยิ้มแย้มแจ่มใส
แต่จิตใจดำมืด
-
เจตนาฆ่าเลยแบบนี้พี่อิน หน้าเนื้อใจเสือมาก
-
พี่อินทำไมเป็นคนแบบนี้
-
:pig4:
-
บีสท์ ซัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
อยู่ด้วยกันมุ้งมิ้ง อบอุ่น น่ารัก :o8:
ซัน อ้อนบีสท์ ละมุนละไม :-[
บีสท์ ก็ตามไปฟัดๆ หอมแก้มซัน อั๋ยยยยะ ชอบบบบบบ :ling1:
ซัน มีท้าทายบีสท์ซะด้วย
“ทำตัวน่าฟัดตลอด”
“ก็รอให้ฟัดอยู่เนี่ย” แอร๊ยยยยย
อิน ลอบกัด แทงข้างหลัง เล่นแรงไปนะ
ถ้ามีเรื่องขึ้นมา อินผิด เข้าคุกเลย เสียอนาคตชื่อเสียงวงศ์ตระกูล
อินมีสิทธิ์อะไรเนี่ย ไม่ได้เป็นอะไรกับซันเลย
หึงหวงซัน ทำตัวเสียศักดิ์ศรีมาก
อิน ต้องทำตามคำขอร้องของอาม่า
แบบเลิกไม่ได้เรื่องแต่งงานกับคู่หมั้น
แล้วซันล่ะ ไม่คิดถึงจิตใจซันเลย จะให้มองอินแต่งงานตาปริบๆ
ไม่ให้ซันชอบใคร กันคนที่มาชอบซัน บ้าปะ เห็นแก่ตัวที่สุด
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมจากตัวร้ายไม่พอยังเพิ่มตำแหน่งหมาลอบกัดให้ตัวเองอีกอ่ะอิน
:m16: :m16: :m16:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าอินจะทำถึงขนาดนี้
ถ้าไม่มีเหตุผลอื่นรองรับ อินก็เป็นแค่คนเลวคนหนึ่ง น่าเสียดาย
-
คนแบบอินไม่จำเป็นต้องเก็บคนแบบนี้ไว้ในชีวิตอะจริงๆแล้ว
-
นางเป็นโรคจิตแล้วแหละ ขนาดนี้อ่ะ อิพี่อิน
-
ขอบคุณพี่อิน ทีเป็นคนแบบนี้น่ะ 555555 บีสท์จะได้ไม่ต้องเสียคะแนนให้พระรองอย่างพี่อิน// เรื่องอื่นพระรองจะน่าสงสารแต่เรื่องคือไรเราชอบ 55555 /รีบๆมาต่อนะคะ มาต่อวันเว้นวันใช่ไหมนิ :hao3:
-
รอให้มาฟัดอยู่ โอ๊ยยย ละมุนไปอีกกก>< o13
-
:pig4:
-
เป็นอีก1ตอนที่ลำไยเพื่อนซัน มันอะไรกันนักกันหนาหรอ กะอีแค่หมดรักจากคนที่เคยทิ้งซันไป เข้าข้างแต่อีคนที่ทำให้เพื่อนเจ็บ งงในงง และรำคาญสุดๆ :z6:
-
พี่อินทำเกินไปแล้ว บีสท์รู้แหละดีแล้วจะได้แก้ไขกันทัน ช่วยกันคิด หวังว่าจะจบด้วยดี
เวลาอยู่ด้วยกันนี่โคตรหวาน สอบเสร็ตแล้วกินกันไหมคะ 5555 ถ้าซันจะยั่วกันขนาดนี้
ขอบคุณค่ะ
-
หวานกันที้สุด อยากได้แบบนี้บ้าง
-
ลำไยเพื่อนซันทุกคนมากถึงมากที่สุดดดด เวลาเพื่อนซันออกมานี่พอๆกะพี่อินออกมาเลย มองบน :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ถึงกะจะเอาชีวิตนี่มันโรคจิตรแล้วว แจ้งความจับเข้าคุกโลด
มารอน้องซันคนอวดหลัวจ้าาาา :laugh: :laugh:
-
:o8: :o8: :o8:
-
ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3:
-
ตัวร้าย
21
“กู...ลืมคิด”
คริษฐ์เท้าคางกับโต๊ะเลิกคิ้วมองผมนิ่ง ๆ เขาพยักหน้าขึ้นลงเมื่อได้ยินที่ผมพูด
“ถึงบอกว่ามึงโคตรหมดใจแบบไม่เหลือเยื่อใย”
ผมยกมือปรามเมื่อคนตรงข้ามทำท่าจะพูดต่อ
“พอ ๆ แค่นี้กูก็รู้สึกแล้ว”
“รู้สึก? รู้สึกอะไรเห็นใจพี่อิน?”
“เปล่า รู้ว่ากูไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้ว”
คริษฐ์ดูไม่มีสีหน้าประหลาดใจสักเท่าไหร่ เขายักไหล่ประมาณว่าตัวเองรู้มานานแล้วเห็นแล้วหมั่นไส้ชอบกล แต่ผมก็เพิ่งจะรู้สึกตัวจริงจังตอนที่มันพูดนี่แหละ ถึงว่าทำไมถึงไม่รู้สึกหงุดหงิดเวลาเจอหน้าเขาหรือรู้สึกอะไรนอกจากโกรธที่เขาทำแบบนั้นกับยู
ผมไม่ได้รักอินอีกต่อไปแล้ว
ผมมั่นใจในความรู้สึกตัวเองเป็นอย่างมากเพราะผมรู้ดีว่าตอนนี้หัวใจของผมเป็นของใคร
“ซัน!!!!! ซันเกิดเรื่องแล้ว!!!”
แพรววิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น หญิงสาวหอบหายใจเสียงดังมือเรียวคว้าแขนผมแล้วกระตุกให้ลุกยืน ผมกับคริษฐ์ตกใจไม่เพียงเท่านั้นคนที่นั่งอยู่รอบข้างก็ดูจะตกใจเสียงของเธอเช่นกัน
“ใจเย็น ๆ แพรว ค่อย ๆ หายใจ เป็นอะไรมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
มือนึงของแพรวเท้ากับโต๊ะ เธอยังหอบหายใจเสียงดังพยักหน้าขึ้นลงแรง ๆ
“บีสท์ แฮ่ก”
“บีสท์เป็นอะไรแพรว! เกิดเรื่องอะไรขึ้น”
พอได้ยินชื่อแฟนตัวเองเท่านั้นแหละจากที่บอกให้แพรวใจเย็นตัวเองกลับเขย่าแขนเพื่อนจนคริษฐ์ต้องรีบเข้ามาแยกเราสองคนออกจากกัน
“ใจเย็นทั้งสองคน ให้แพรวพักหายใจแปบซัน”
คริษฐ์บอกกับผมทั้งคู่แต่แพรวกลับส่ายหน้าและรีบพูดออกมา
“บีสท์ต่อยพี่อินอยู่ใต้ตึกเภสัช”
“อะไรนะ!!!//กูว่าแล้ว”
เสียงแรกเป็นของผมถัดมาเป็นคริษฐ์ พวกผมไม่รอช้ารีบโกยข้าวของแล้ววิ่งสี่คูณร้อยไปยังตึกเภสัช เห็นแว๊บ ๆ ว่าคิงกับซานวิ่งตามมาด้วยแต่ผมไม่สนใจนาทีนี้ผมสนแต่บีสท์เท่านั้น
ไหนว่าให้ผมใจเย็น ๆ ไง แล้วดูตัวเองทำสิ
น่าตีชะมัด
ผัวะ!!!
“โอ๊ยไอ้เหี้ยพอแล้ว ใครก็ได้ช่วยรั้งมันไว้ที! น้องณินอย่าเข้ามา”
ผัวะ!
“บีสท์!!”
ผมกับแพรวตะโกนเรียกบีสท์พร้อมกัน คนที่กำลังเลือดขึ้นหน้าชะงักหมัดที่ยกค้างกลางอากาศ ได้จังหวะพี่มินกับพี่ตุลย์รั้งแขนรั้งเอวบีสท์ไว้แล้วกระชากออกมาจากเพื่อนเขาที่นอนเลือดเต็มหน้าอยู่ที่พื้น ณินกับโฟล์ครีบเข้าไปช่วยประคองอินไว้ ผมสามคนรีบวิ่งเข้าไปในวงไทยมุง
แปลกแต่จริง แม้กระทั่งอาจารย์ยังยืนดูอยู่เฉย ๆ ไม่กล้าเข้ามาแยกเขาเลย ยามก็ยืนมุงกันเต็มไปหมดแต่ไม่มีสักคนที่กล้าเข้าไปแยก ผมกับแพรววิ่งไปหาบีสท์คริษฐ์แยกไปหาอินซานกับคิงที่วิ่งตามมาทีหลังสบถเสียงดังแล้ววิ่งไปหาอินเช่นกัน
“ผมดูเขาเองครับพี่ไปดูเพื่อนพี่เถอะ”
“แต่...”
“เชื่อซันเถอะค่ะ บีสท์มันไม่พุ่งเข้าต่อยพี่อินแล้วแหละ”
แพรวช่วยพูดอีกแรงเมื่อพี่มินดูจะไม่วางใจกลัวบีสท์จะพุ่งไปต่อยอินอีก จนพี่ตุลย์เป็นคนบอกให้กลับไปหาอินพี่มินถึงยอมปล่อยเอวบีสท์ ผมมองสำรวจคนตรงหน้าว่าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ไม่พบบาดแผลอะไร บีสท์หายใจแรงราวกับต้องการข่มอารมณ์ใบหน้าของเขาแดงก่ำสายตาแข็งกร้าวจ้องนิ่งไปที่อินมือทั้งสองข้างยังกำหมัดแน่น
“แม่งเอ๊ยเป็นตำรวจไทยอีกแล้วกู มาไม่ทันตลอด”
ผมหันไปมองต้นเสียงที่ก้าวฉับ ๆ เข้ามาในวง สกายกับยูกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาพวกผม บีสท์มีท่าทีอ่อนลงกว่าตอนแรกเล็กน้อยแต่ยังคงจ้องมองอินไม่ละสายตาไปไหน ยูเดินเข้ามาลูบหัวผม
“น่าประทับใจ”
ผมขมวดคิ้วยุ่งหันไปมองหน้าเขา
“อะไร”
“ปกติมันยอมหยุดง่าย ๆ ที่ไหนล่ะ”
ยูพูดกับผมแล้วเดินไปบังหน้าบีสท์ บีสท์ตวัดสายตามองเพื่อนรักอย่างขัดใจพร้อมกับส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอผมกับแพรวคว้าแขนเขาไว้คนละข้าง สกายทำเช่นเดียวกับผมคือสำรวจรอยแผลบนตัวเพื่อนเมื่อเห็นว่าบีสท์ไม่เป็นอะไรก็ปรายตามองไปที่อินด้วยสายตาเย็นชา
พวกเพื่อนผม ไม่สิทุกคนมีท่าทีงงไม่น้อยที่ผมยืนอยู่ทางฝั่งนี้ไม่ได้อยู่กับอิน คิงกับซานมองผมด้วยความสงสัยแต่พอซานมันเห็นยูก็เหมือนจะปะติดปะต่อเรื่องได้ บีสท์พ่นลมหายใจออกช้า ๆ แล้วพยักหน้าให้พวกผม
“กูโอเคแล้วปล่อยกูเถอะ”
“แน่นะ”
แพรวถามย้ำ มือยังเกาะแขนบีสท์แน่น เขาพยักหน้าให้เพื่อนอีกครั้ง
“อืมเค้าโอเคแล้ว”
“โอเค”
แพรวยอมปล่อยมือจากแขนบีสท์แต่ผมยังจับแขนของเขาไว้อยู่ บีสท์หันมามองผม ถึงจะไม่ใช่สายตาอ่อนโยนอย่างที่เคยได้แต่ก็ไม่ได้แข็งกร้าวเหมือนตอนที่ผมวิ่งมาหา ดูก็รู้ว่าเขายังมีอารมณ์โกรธอยู่
“เจ็บไหม”
ผมถามเขาด้วยความเป็นห่วง บีสท์ส่ายหน้า
“กูไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยคุยกันขอกูคุยกับมันก่อน”
พอผมปล่อยแขนบีสท์ก็ก้าวไปข้างหน้า หลายคนสะดุ้งกลัวว่าบีสท์จะเดินไปต่อยอินอีก สภาพอินดูแย่ไม่น้อย ปากแตกคิ้วแตกเลือดกำเดาไหล เสื้อนิสิตสีขาวของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ข้าง ๆ อินมีพี่ตุลย์เพื่อนของเขาปฐมพยาบาลเบื้องต้นอยู่
“นี่มันเรื่องอะไรกันวะทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย!”
พี่มินลุกขึ้นยืนเดินมาบังเพื่อนของเขาไว้คงกลัวว่าบีสท์จะทำอะไรอีก บีสท์หยุดยืนประจัญหน้ากับพี่มิน
“มันไม่ใช่เรื่องของพี่”
“แต่มันเป็นเพื่อนกู!”
“ไอ้นี่ก็เพื่อนผมเหมือนกัน!”
บีสท์ตะคอกใส่พี่มินแล้วชี้นิ้วมาที่ยู ทุกคนมองตามแต่ไม่มีใครเข้าใจสถานการณ์หรือสิ่งที่บีสท์ต้องการจะสื่อยกเว้นพวกผมกับคริษฐ์
“มึงหมายความว่าไงวะ”
พี่มินถามอย่างไม่เข้าใจ บีสท์ไม่ตอบแต่เดินชนไหล่พี่มินไปหาอิน พี่มินรีบถลามาขวางไว้ บีสท์ตวัดสายตามองพี่มินพร้อมทั้งเอ่ยเสียงแข็ง
“ผมไม่ได้จะต่อยมัน”
“ถ้าจะคุยมึงควรคุยดี ๆ ตั้งแต่แรกแล้ว กูไม่รู้ว่ามึงมีเรื่องอะไรกับเพื่อนกูแต่การที่จู่ ๆ มาต่อยมันเอา ๆ แบบนี้มันไม่โอเคป่าววะ ถ้าจะคุยก็ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ต้องมาใกล้กว่านี้แล้ว”
เมื่อบีสท์ยอมหยุดตามคำสั่งพี่มินจึงเบี่ยงตัวหลีกให้คุยกับอิน อินจ้องมองบีสท์ก่อนที่สายตาจะมาหยุดที่ผม ผมมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง เขาอ้าปากทำท่าจะพูดอะไรกับผมแต่เสียงของบีสท์แทรกมาเสียก่อน
“อย่าคิดจะแตะเพื่อนกูอีกไม่งั้นไม่จบแค่นี้แน่ กูไม่ได้ขู่กูทำจริง!”
บีสท์ชี้หน้าอินตวาดกร้าว ยูสะกิดผมกับแพรวให้ไปลากบีสท์ออกมา ผมกับเธอจึงเดินเข้าไปหาบีสท์ แพรวแตะแขนบีสท์เบา ๆ แล้วพยักหน้า
“กลับกันเถอะ”
“…”
“แพรวพาบีสท์ออกไปก่อนนะ”
ผมหันไปบอกแพรว บีสท์ในตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครทั้งนั้น แพรวพยักหน้าแล้วเดินจูงมือพาบีสท์ออกไปมีโฟล์คเดินเกาหัวตามหลังออกไปด้วย ยูกับสกายเดินมายืนแทนที่บีสท์ขนาบข้างผม ยูดูนิ่งขรึมกว่าทุกครั้งส่วนสกายมองเหยียดอินจนผมต้องกระตุกแขนปรามเขา สกายหันมาถลึงตาใส่แต่ก็ยอมหยุด
“คนจริงเขาไม่ลอบกัดกันนะครับ อย่าคิดว่าสิ่งที่คุณทำมันจะเป็นความลับเสมอไป อย่ามายุ่งกันจะดีกว่าอย่างที่บีสท์บอกไปว่าเราไม่ได้ขู่ เราทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิด อ้อ...แล้วก็เข้าใจและยอมรับเถอะนะครับว่าเขาไม่ใช่ของคุณอีกแล้ว”
ท้ายประโยคยูจงใจเน้นเสียงแล้วมองมาที่ผม สายตาอินแข็งกร้าวขึ้นทันทีที่ยูพูดจบ สกายกอดคอผมแล้วรั้งตัวผมเข้าไปกระซิบ
“สเน่ห์แรงจริงนะมึง”
“ไอ้ห่ามันใช่เวลาไหม”
ผมหันไปด่ามันเบา ๆ สกายไม่สะทกสะท้านร่างสูงพอ ๆ กับผมลอยหน้าลอยตาใส่ ผมถอนหายใจแล้วปรายตาไปมองอินอย่างเย็นชา
“เลิกยุ่งกับชีวิตผมซักที ผมจะรักใครชอบใครมันก็เรื่องของผมไม่ใช่เรื่องของอินเลย ขอร้องนะครับ ผมไม่อยากเกลียดอิน”
“คุณคนเล็ก....”
อินหน้าซีด ผมไม่รู้ว่าเขาเสียเลือดหรือเพราะคำพูดที่ผมพูดออกไป แต่เสียงของเขาที่สั่นคลอนกับแววตาปวดร้าวคู่นั้นมันส่งมาให้ผมอย่างแน่นอน ผมถอนหายใจก่อนจะพูดต่อในเมื่อพูดแล้วก็พูดให้หมดเลยแล้วกัน
“ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าอินทำอะไรไปบ้าง แต่ผมเลือกที่จะมองข้ามมันไปเพราะผมเห็นว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรแต่ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมอยู่เฉยอีกแล้ว”
“ทำไมครับ รักมันหรือครับ”
อินยันตัวลุกขึ้นยืนโดยมีพี่ตุลย์ช่วยพยุง เสียงทุ้มเอ่ยถามเช่นคนสิ้นหวัง ผมพ่นลมหายใจแรงมองตรงไปที่เขาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“ถึงไม่มีเขาคนที่ผมรักก็ไม่ใช่อินหรอกครับ อย่าหวังหรือต้องการอะไรที่เป็นไปไม่ได้อีกเลย ผมว่าเรายื้อกันมาพอแล้วนะและที่ถามว่าผมรักเขาใช่ไหม ใช่ครับผมรักเขา”
“ร้ายกาจ”
สกายกระซิบข้างหู ผมเลยถองสีข้างมันอย่างแรงด้วยความรำคาญ เขากุมท้องตัวงอมองคาดโทษผมแต่ผมว่ามันสมควรโดนแล้วนะ กวนตีนจริง ๆ ยูหัวเราะออกมาน้อย ๆ เมื่อเห็นสิ่งที่ผมทำกับสกาย เขาโคลงหัวแล้วหันไปทางพวกอินอีกครั้ง
“ชัดเจนนะครับ ถ้าอย่างนั้นพวกเราขอตัว ป่ะกลับกันเถอะ”
ท้ายประโยคยูหันมาบอกผมกับสกาย ผมพยักหน้าตอบรับ สกายนวดสีข้างตัวเองกระแอมไอยืดตัวตรง
“กลับก็ได้ไปแกล้งไอ้โฟล์คต่อดีกว่า เอ่าเสือกกันพอยัง พอแล้วก็แยกย้ายสิเรื่องจบแล้วไป ๆ ”
สกายหันไปโบกมือไล่เหล่าไทยมุงเสียงดัง เขาผิวปากอารมณ์ดีเดินนำผมกับยูไปมือก็นวดสีข้างตัวเองไปด้วย ความกวนตีนของสกายนี่สูงเสียดฟ้าจริง ๆ ผมกับยูเดินตามเขาออกไป
“มึงก็ชัดเจนดีนะ”
ยูพูดกับผม ขณะที่สกายโทรหาแพรวเพื่อถามว่าอยู่ที่ไหนกันตอนนี้เรายืนอยู่หน้าคณะเภสัช ผมยักไหล่ตอบเขาไปตามตรง
“ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องอ้อมค้อมนี่”
“ดีแล้วหวังว่าเขาจะหยุดนะ”
“ก็หวังว่าอย่างนั้น”
ไม่รู้สิผมเดาใจอินไม่ได้เลยพอรู้ว่าเขาทำอะไรลงไป อินไม่เหมือนอินที่ผมเคยรู้จักหรือว่าจริง ๆ แล้วผมไม่เคยรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขาเลยก็ไม่รู้
“พวกนั้นอยู่สตาร์บัค มึงรู้ป่ะว่าอยู่ตรงไหน”
สกายวางโทรศัพท์แล้วหันมาถามผม ผมพยักหน้าเดินนำทางพวกเขา จะว่าไปก็ลืมถามผมหันไปมองยูที่อยู่ในชุดไปรเวทรายนี้ไม่เท่าไหร่แต่สกายที่อยู่ในชุดนิสิตนี่ยังไง
“แล้วพวกมึงมากันทำไม”
“มาเพราะรู้ไงว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ก็เสือกมาไม่ทัน รถติดชิบหาย”
สกายเป็นคนตอบ ผมไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่และเหมือนว่ายูจะรู้เขาจึงอธิบายต่อ
“เคยบอกแล้วไงว่าบีสท์มันไม่ยอมหรอก จริง ๆ ก็แค่คาดเดาไว้เฉย ๆ ว่ามันต้องไปหาเรื่องหมอนั่นเลยเสี่ยงมากันและก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ”
“อ่อ”
“แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะหยุดง่ายขนาดนี้ถึงบอกไงว่ามึงน่าประทับใจ”
“ไม่ใช่เพราะกูหรอก”
“เอาที่สบายใจ”
ยูอมยิ้มบอกผมหันหนีสายตาล้อเลียนของเขามาอีกทางแต่คิดผิดถนัดลืมไปได้อย่างไรว่าอีกข้างของตัวเองคือสกายผู้กวนตีนที่สุดในโลก
“พลังแห่งรักชนะทุกอย่าง”
“ไอ้สัด”
“น่ะ พูดจาไม่น่ารักเลยน้องซัน นี่เพื่อนผัวนะเพื่อนผัว”
“ยูเอามันไปเก็บที”
ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากยูแต่พ่อคุณชายของบ้านหักหลังผมเข้าอย่างจัง
“เรื่องนี้กูจะไม่ยุ่ง”
เขาบอกกลั้วหัวเราะ สกายแม่งก็ร้องเพลงบ้าอะไรก็ไม่รู้แม่งเอ๊ยแล้วไม่ได้ร้องเบา ๆ ด้วยนะร้องดังจนคนหันมามองแล้วหัวเราะมันอ่ะ ผมโคตรอาย
“โชคดีที่มีผัว ได้เป็นตัวเป็นตนสักที สำราญเบิกบานเปรมปรี
อ๊ะล่ะวา สำราญเบิกบานเปรมปรี สนุกสุขขีแสนดีใจจัง เอิ้ว ๆ”
ผมรีบก้าวเดินนำหน้าไม่ฟังเสียงเรียกปนหัวเราะของสกาย ในใจก็แช่งชักหักกระดูกมันไปด้วย สาธุ กูขอให้มึงมีผัว! ผมเดินนำสองคนนั้นมาถึงร้านกาแฟในไม่กี่นาทีถัดมา เห็นพวกบีสท์นั่งกันอยู่ที่โต๊ะนอกร้านจึงเดินเข้าไปหา
“เป็นไงบ้าง”
ผมถามแล้วนั่งลงข้างบีสท์จับมือเขามาวางบนตัก ข้อนิ้วเขาแตกด้วยไม่รู้ว่าอินฟันหักหรือเปล่าเพราะดูท่าบีสท์จะใส่ไปเต็มแรง บีสท์เงยหน้ามองผมแล้วยิ้มบาง
“ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย คนที่เป็นน่ะมันโน่น”
“เดี๋ยวจะโดน ไหนบอกให้เงียบไว้ก่อนไง”
ผมดุเขา บีสท์ยกมืออีกข้างเกาหัวยิ้มแห้ง
“ก็มันอดไม่ได้”
“ไม่ได้โดนต่อยตรงไหนใช่ไหม”
“โอ่โห่ หาช่องสวนยังไม่ทันเลยซัน ไอ้นี่ต่อยเอา ๆ น่ากลัวชิบหายกูนึกว่าพี่อินจะตายคาตีนมันแล้ว”
โฟล์คพูดแทรกขึ้นมาเขาหันมองบีสท์แล้วทำหน้าสยอง
“ไม่เสือกสิโฟล์คซันมันถามบีสท์”
สกายที่ยืนอยู่หลังเก้าอี้ผมส่งเสียงกวนคนตรงข้าม โฟล์คหัวเราะหึแล้วตอบสกายเสียงกวนไม่แพ้กันแถมออฟชั่นโดยการขยับแขนไปวางตรงพนักพิงเก้าอี้แพรวให้สกายมันคิ้วกระตุกเล่นอีกด้วย
“ได้ข่าวว่ากูบอกซันไม่ได้พูดกับมึงนะสกาย เอ...แบบนี้เรียกเสือกหรือเปล่าน้า”
“ไอ้สัดนี่ตัวตัวกูเลยมั้ย”
“มาเลยมา คิดว่ากูกลัวหรือไงไอ้หน้าหนังหมา”
“โฮ้ยหน้ามึงดีนักนี่ลิ้นปี่กูยังดูดีกว่าหน้ามึงเลยไอ้โฟล์ค”
ทั้งสองคนถกแขนเสื้อเตรียมหาเรื่องกันเต็มที่จนแพรวทนไม่ไหวตบโต๊ะเสียงดังปัง แล้วก็นั่นแหละเงียบเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้กันทั้งคู่ ยูหัวเราะขำขนาดบีสท์ที่อารมณ์ไม่ค่อยดียังหลุดยิ้มออกมาเลย
“ถ้าจะกัดกันก็ไปไกล ๆ รำคาญ!”
“มันหาเรื่องโฟล์คก่อนนะแพรว”
“มันก็กวนตีนเค้าเหมือนกันนะแพรวก็เห็น”
“ก็พอกันทั้งคู่นั่นแหละ เจอหน้ากันแล้วไม่กัดกันซักครั้งจะได้ไหม ปวดหัว!”
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง // ฝากไว้ก่อนเถอะมึง”
ผมเองก็หัวเราะ ขนาดพูดพวกเขายังพูดประโยคเดียวกันแถมพร้อมกันอีกด้วย นี่มันฝาแฝดชัด ๆ ถึงหน้าตาจะต่างกันแต่นิสัยสองคนเหมือนก็อปปี้วาง ตลกจริง ๆ แต่ผมว่าแพรวคงปวดหัว
“อย่าว่างั้นงี้เลยนะซัน จะว่าเสือกกูก็ยอมรับแต่มันคาใจไม่ไหว”
โฟล์คปรับโหมดมาจริงจัง เขามองบีสท์ ยู แล้วมาหยุดที่ผม
“ว่าไง”
“มึงกับบีสท์คบกันใช่ป่ะ”
ผมหันไปหาแพรว เธอยักไหล่แสดงว่าคงไม่ได้บอกอะไรกับแฟนตัวเองเลย ผมพยักหน้าเพียงเท่านั้นโฟล์คก็ตบเข่าฉาด
“กูว่าแล้วรูปที่บีสท์ลงเฟสข้างหลังมันคุ้น ๆ”
“ขี้เสือก”
“สกาย”
แพรวกดเสียงต่ำเรียกชื่อสกาย คนถูกเรียกเบ้ปากเหมือนเด็กถูกขัดใจแต่ก็ยอมเงียบ โฟล์คกระตุกยิ้มเย้ยอย่างผู้ชนะส่งไปให้สกายแล้วหันกลับมาคุยกับผมอีกครั้ง
“แค่นี้แหละที่อยากรู้ ไม่ต้องห่วงนะกูไม่ใช่คนปากโป้ง”
“จริง ๆ ก็ไม่ได้ปิดอะไร”
ผมบอกโฟล์คตามความจริง โฟล์คยักไหล่
“เอาไว้พวกมึงประกาศอย่างเป็นทางการกูจะเข้าไปแซวแล้วกัน”
ผมยิ้มแล้วพยักหน้า
“ตามนั้น”
“แล้วมากันยังไง”
แพรวเปลี่ยนเรื่อง เธอหันไปถามเพื่อนทั้งสองคนของเธอ สกายไม่ตอบเพราะงอนอยู่หน้าที่ตอบเลยเป็นของยู
“เค้านั่งรถไฟฟ้ามากายมันให้พี่ฉายไปรับที่มอแล้วมาหย่อนที่ใต้ดิน”
“เค จะกินไรกันก่อนไหมหรือจะกลับบ้านเลย”
“กลับเลยก็ได้ยังไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าเลย”
ยูบอกแพรวพยักหน้าหันไปพูดอะไรกับโฟล์คไม่รู้ รู้แต่ว่าคนฟังหน้าบูดแล้วหันกลับมาหาพวกผม
“ป่ะ”
ก่อนกลับลับหลังแพรวสกายหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่โฟล์คด้วยล่ะ สงสารแพรวจริง ๆ หันไปมองบีสท์เห็นสีหน้าของเขาดีขึ้นผมก็เบาใจและก็ได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะจบด้วยดี
ออกจากชีวิตเราไป ขอเธอด้วยคำสุดท้ายดีๆ
ให้มันยุติที พูดเท่านี้เธอคงเข้าใจ
เสียทองเท่าหัว – ปาน ธนพร
Tbc
talk. มาค่ะ ทีมแพทย์พยาบาลพร้อมมาก ฮ่าาาา คิดว่านางจะหยุดไหมพี่อินน่ะ รอดูต่อไปนะจ๊ะ ตอนหน้าเราไปเที่ยวกันดีกว่า ขอบคุณที่ชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ เราดีใจมากจริง ๆ ที่แต่งออกมาแล้วมีคนชอบเราจะปรับปรุงให้ดีขึ้นในต่อ ๆ ไปน้า
เจอกันตอนหน้าจ้า โชคดีที่มีผัววววเป็นตัวเป็นตนสักที ฮ่าาาาาาาาาาาาาา เรามารำไปพร้อมกับสกายกันค่ะ
ติดแท็ก #นิยายตัวร้าย ได้ในทวิตเตอร์นะจ๊ะ เม้นแสดงความเห็นได้ในนี้และในเพจจ้า จุ๊บ ๆ รักคนอ่านมากมายก่ายกอง
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วสะใจจริงๆ 555
-
บอกได้คำเดียวว่าสะใจมาก
-
อินนางจะหยุดไหม :hao4:
-
:L2: :pig4:
-
เอ้อออ ต้องงี้
โดนไปขนาดนี้ จะพอยังพี่อิน
-
o13
-
ชอบยูอ่ะ มาดคุณชายมากกกกกกชอบที่สุด
-
:pig4:
-
บีสท์ ทนไม่ไหวอัดอิน ซะ
อิน โดนอัด โดนซัน บอกให้รู้สถานภาพ
อิน เจ็บ ทั้งกายทั้งใจ
แต่อิน ก็ยังไม่รู้ว่า "ผมรักเขา"
เขา นั้นคือใคร :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดว่าอินไม่ยอมหยุดแน่มีแต่จะวางแผนเล่นบีสท์กลับคืนให้หนักกว่าเดิม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบความละมุนของนางโอ้ยยยยย
ซันหนูใจง่ายไปมั้ยลูกเจอกันแปปเดียว :-[
คุณคนเขียนมาต่อไวๆนะคะ เลิฟฟฟฟ
-
ไม่คิดว่าอินจะหยุด แต่ก็สะใจนะ ท่ามกลางสายตาครอื่นเลย แต่ถ้าดีกว่านี้ ถ้าโดนฉีกหน้ากากท่ามกลางคนมากมาย
-
ตามมาจากแนะนำนิยายค่า :katai5: :katai5: :katai5:
-
:L2: :L2:
-
:z13:
-
นางร้ายได้มากกว่านี้ค่ะ วางสามบาท 555555
-
:pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไป~
-
รู้สึกสมน้ำหน้าาาาาาา :hao6:
แต่อินคงไม่จบแน่ๆอ่ะ โรคจิตออกขนาดนั้น
-
ติดตามจ้า :L2:
-
:pig4: :pig4:
-
ตัวร้าย
22
“ตื่นนนนนนนนนนนนน ตื่น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
ปัง ๆ ๆ ๆ
เสียงวิ่งตึงตังด้านนอกพร้อมกับเสียงเคาะประตูห้องไล่มาเรื่อย ๆ จนมาถึงห้องของบีสท์ ผมนิ่วหน้าตื่นขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์นัก บีสท์ขยับตัวเอื้อมไปดูนาฬิกา
“ตีสี่ครึ่ง ไอ้มาร์คแม่งจะคึกไปไหน”
เขาบ่นพึมพำผมซุกตัวเข้าในอ้อมกอดของบีสท์ ยังไม่อยากตื่นเลยแต่ก็นอนต่อไม่หลับแล้ว บีสท์ขยับตัวลงนอนช้อนศีรษะผมขึ้นหนุนแขน
“นอนต่ออีกสักนิดก็ได้ ตีห้าเดี๋ยวปลุก”
เขาบอกพลางลูบหัวกล่อมผมไปด้วย ผมไม่ตอบอะไรขยับตัวนอนตะแคงกอดเขาไว้แน่น ไม่ได้หลับต่อหรอกแค่ขี้เกียจลุกไปอาบน้ำเฉย ๆ
วันนี้พวกเราทั้งสิบสามคนกำลังจะเดินทางไปเที่ยวเชียงใหม่กัน นาฟจองไฟล์ทเช้าสุดตอนแปดโมงไว้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามาร์คมันจะรีบปลุกทุกคนทำไมบ้านก็ใกล้แค่นี้นั่งแอร์พอร์ตลิงก์สองสถานีก็ถึง
“ไม่หลับต่อหรือไง”
เสียงทุ้มเอ่ยถาม ผมส่ายหัวขยับตัวไปเปิดไฟหัวเตียงแล้วกลับมาหนุนแขนกอดบีสท์เหมือนเดิม
“นอนไม่หลับแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปอาบน้ำ”
“ไม่เอา”
“อ่าว”
ผมอมยิ้มเงยหน้ามองบีสท์ เขาบีบจมูกผมแล้วกดจูบหนัก ๆ บนหน้าผาก ผมจูบคางเขาตอบแล้วขยับตัวเข้าหาบีสท์จนแทบจะนอนเกยบนตัวเขาอยู่แล้ว
“นี่”
“หืม?”
บีสท์ส่งเสียงในลำคอตอบรับผมเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้งสองมือยกขึ้นมาประคองแก้มของเขาไว้ บีสท์มีท่าทีประหลาดใจแต่ก็เงียบรอฟัง
“เคยบอกไปหรือยังว่ารัก”
“หะ...ห๊ะ”
ผมหัวเราะกับท่าทางตกใจจนอ้าปากค้างของบีสท์ น่าเสียดายที่ไฟในห้องสีส้มผมจึงมองไม่เห็นหูแดง ๆ ของเขา ยืดตัวขึ้นไปจูบเขาค้างไว้สักครู่แล้วผละออกมามองตา เหมือนสติบีสท์จะยังไม่กลับเข้าร่าง เขากระพริบตาปริบ ๆ อ้าปากพะงาบ
“รักนะ”
ผมส่งยิ้มหวานไปให้บีสท์ ถึงเขาจะดูงงอยู่แต่คนตัวโตก็พยักหน้าตอบรับและรวบตัวผมเข้าไปกอด หูผมแนบอยู่ตรงอกบีสท์พอดีได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นรัวซึ่งไม่ต่างจากผมสักเท่าไหร่
ความรักมันไม่เกี่ยวกับเวลา ในความรู้สึกผมรักก็คือรักไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น ผมอยากบอกให้บีสท์รับรู้เอาไว้ มันอาจจะเร็วไปที่พูดคำนี้ออกมาแต่ผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องเก็บคำนี้เอาไว้ในเมื่อผมมั่นใจว่าผมรักเขาจริง ๆ
“รักเหมือนกัน รักมากด้วย”
“ขอบคุณนะที่ทักกูในวันนั้น ขอบคุณที่เดินเข้ามาในชีวิต”
“ขอบคุณที่เลือกกู”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มของบีสท์ฟังแล้วอบอุ่นเสมอ ผมรักเขา รักอ้อมกอดของเขา ชอบฟังเสียงของเขา รักทุก ๆ อย่างที่เป็นเขา และผมจะทำทุกทางเพื่อรักษาเขา รักษาความรักของเราเอาไว้
เราตัดสินใจลุกอาบน้ำในไม่กี่นาทีถัดมาผมอาบก่อนจัดการธุระของตัวเองเรียบร้อยก็เดินออกมาจากห้องน้ำเห็นบีสท์นอนดูการ์ตูนบาสอยู่จึงเดินไปบอกให้เขาไปอาบน้ำแล้วตัวเองก็เดินกลับมาหาเสื้อผ้าใส่ตอนนี้ตู้เสื้อผ้าของบีสท์เกือบครึ่งคือเสื้อผ้าของผม แต่งตัวเสร็จก็เดินมาเปิดกระเป๋าเช็คของอีกทีไม่นานบีสท์ก็อาบน้ำเสร็จรอเขาแต่งตัวแล้วจึงลากกระเป๋าออกมาจากห้องกัน ผมเลือกใช้กระเป๋าลากเพราะมีข้าวของเครื่องใช้ของเราสองคนแต่ถ้าปกติไปไหนคนเดียวผมมักจะเลือกใช้เป้มากกว่า
ลงมาด้านล่างในห้องนั่งเล่นมีสกายนั่งหน้ายุ่งอยู่ตรงตักสกายคือเปานอนเปิดพุงอยู่ทั้งสองคนอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์เรียบร้อย สกายเห็นพวกผมสองคนก็ยกมือทักเนือย ๆ ตาปรือเหมือนเตรียมเฝ้าพระอินทร์อีกรอบ
“เชี่ยมาร์คแม่งแดกยาบ้ามาแน่ ๆ ไล่ปลุกมันทุกห้อง”
สกายบ่นทันทีเห็นหน้ายุ่งแบบนี้ก็รู้แล้วว่าพี่ท่านอารมณ์เสียเพราะนอนไม่เต็มอิ่ม บีสท์พยักหน้าเห็นด้วยแล้วมองไปรอบ ๆ
“แล้วมันไปไหนแล้ว”
“โน่น วิ่งไปบ้านผู้หญิงแล้วกูว่าเดี๋ยวโดนตบกลับมาแน่”
สกายตอบแล้วเท้าแขนข้างหนึ่งไว้กับพนักพิงซบหน้าลงกับแขนตัวเอง สงสัยจะง่วงจริง ๆ บีสท์หัวเราะหึไม่ได้ตอบรับแต่ก็คาดว่าน่าจะเป็นอย่างที่สกายพูด
“แล้วยูกับเชนอ่ะ”
ผมถามเมื่อไม่เห็นอีกสองคน สกายบุ้ยปากไปทางในครัว
“ทำอะไรกินกัน?”
“อือเชนมันบ่นหิวเพราะไอ้มาร์คปลุกเช้าไป ยูเลยไปทำอะไรให้มันกินรองท้องก่อน”
ผมพยักหน้าเข้าใจ บีสท์หันมาถามผมเสียงนุ่ม
“หิวหรือเปล่า”
“ยังเลย มึงล่ะหิวไหม”
“ยังเหมือนกันค่อยไปกินที่สนามบินก็ได้”
พวกเรานั่งดูทีวีกันอยู่สักครู่เชนกับยูก็เดินตามเข้ามาสมทบ เชนยักคิ้วทักทายแล้วทิ้งตัวนั่งบนพื้นพิงขาสกายที่ซบแขนตัวเองหลับไปแล้ว เปานั้นนอนนิ่งเสมือนตายผมมองนานมากว่ามันยังหายใจอยู่ไหมแต่พอเห็นท้องมันขยับขึ้นลงก็เบาใจ ใกล้ ๆ หกโมงมาร์คก็ร้องเพลงเสียงดังเข้ามาในบ้าน
“ข้าเจ้าเป็นสาวเจียงใหม่~ ไป ๆ พวกมึงสาว ๆ เสร็จแล้ว”
“แดกยาบ้ามารึไง”
เชนถีบขาเพื่อนไม่เบานักแต่อย่างที่บอกเหมือนมาร์คมันเมายาคึกเหลือเกินยิ้มแฉ่งร่าเริงเกินเหตุ
“กูดีใจจะไปเที่ยวต่างหาก”
“วุ๊! ทำอย่างกับไม่เคยไปแล้วจะรีบแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่ตีสี่หาเตี่ยมึงหรือไง ยังไงก็ออกจากบ้านหกโมงอยู่แล้ว”
สกายที่ตื่นมาได้ซักพักบ่นใหญ่แต่มาร์คก็ยังคงรอยยิ้มปัญญาอ่อนอยู่ได้
“พวกมึงจะได้เตรียมตัวกันไง ไปกัน ๆ เร็วเร๊วรถพร้อมแล้ว”
มาร์คบอกแล้วเดินมาฉุดแขนยูให้ลุกยืน คุณชายเขาก็ทำตามอย่างว่าง่ายเดินหยิบกระเป๋าหันมาพยักหน้าให้พวกผมแล้วเดินตามมาร์คออกไป ผมกับบีสท์จึงเดินตามไปบ้างสกายกดโทรศัพท์อยู่เชนหันไปปลุกเปาเดี๋ยวก็คงตามกันออกมา
รถสามคันพาพวกเรามาส่งถึงสนามบินโดยสวัสดิภาพในยี่สิบนาทีถัดมาจริง ๆ แล้วพวกผมจะขึ้นแอร์พอร์ตลิงก์มากันแต่พวกพี่ฉายไม่ยอม ก็เลยต้องตามใจพี่เขาให้มาส่ง ทุกคนทยอยลงจากรถตรงหน้าอาคารผู้โดยสารขาออกชั้นสี่ ผู้ชายเกือบทุกคนเว้นผมกับบีสท์แบกเป้กันคนละใบส่วนพวกผู้หญิงก็กระเป๋าลากกันคนละใบ
วันนี้พวกเรามาในธีมชุดสีขาว สาว ๆ เป็นคนบอกมา(จริง ๆ แล้วพวกเธอบังคับให้เราใส่) ก็ไม่มีอะไรมากแค่เสื้อยืดสีขาวธรรมดากับกางเกงยีนส์แค่นั้นเองแต่พอใส่แบบนี้กันทุกคนมันก็ดูสวยดี พวกเราขอบคุณพวกพี่ฉายเสร็จก็พากันเดินเข้ามาที่เคาท์เตอร์เช็คอินคนเยอะมากอาจเป็นเพราะวันหยุดยาว
แพรวกับแจมบอกให้พวกเรายืนรออยู่ตรงนี้แล้วพวกเธอก็เดินไปคุยอะไรสักอย่างกับพนักงานอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็หันมากวักมือเรียกให้พวกเราเดินไปต่อแถว ๆ หนึ่งที่สั้นกว่าปกติมาก ผมหันไปมองบีสท์อย่างงงงวย
“ทำไมเราได้มาต่อแถวนี้อ่ะ โดนมองแรงด้วย”
ผมกระซิบถามแฟนตัวเองบีสท์เลิกคิ้วแล้วหันไปมองรอบ ๆ ผมไม่ได้พูดเกินจริงนะ ก็คนที่ยืนต่อแถวอยู่มองแรงพวกผมจริง ๆ นี่ที่จู่ ๆ ก็ได้มาต่อแถวสั้นบีสท์ร้องอ้อแล้วชี้ให้ผมดูป้ายตรงเคาท์เตอร์ที่เรามาต่อ สมาชิกบัตรทองของสายการบิน
“ใครมีบัตรอ่ะ”
“ก็มีกันทุกคนนั่นแหละ”
บีสท์บอกเสียงสบาย ๆ แล้วหยิบบัตรของตัวเองออกมาพร้อมกับบัตรประชาชนเขาสะกิดให้ผมหยิบออกมาบ้าง ผมก็เดินทางบ่อยพอสมควรจึงพอจะรู้มาบ้างว่าบัตรพวกนี้มีอภิสิทธิ์พิเศษพอสมควร รอเพียงไม่นานพวกเราก็เช็คอินกันเสร็จ
คราวนี้คนเดินนำเพื่อนเป็นเปา พอผ่านเครื่องแสกนมามันก็เดินตรงดิ่งไม่สนใจใครผมมองตามงง ๆ
“รีบไปขี้หรือไงนั่น”
บีสท์กับยูหัวเราะ มาร์ควิ่งตามเปาไปสกายถ่ายรูปอยู่กับพวกสาว ๆ เชนเป็นคนตอบผม
“มันรีบไปเลาจน์น่ะสิ ตื่นเต็มตาก็หิวแบบนั้นแหละ”
“อ่อ”
ผมตอบรับแล้วก้มลงดูเวลาขึ้นเครื่อง ยังเหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมง ไปหาอะไรรองท้องหน่อยก็ดีเหมือนกัน
“หิวยัง”
บีสท์กอดคอผมก้มหน้าลงมาถาม
“นิดหน่อย”
“จะดูตรงฟู้ดสต๊อปหรือจะไปกินที่เลาจน์”
“กูเข้าไม่ได้”
“เข้าได้ดิ เขาพาเกสต์เข้าได้คนนึง”
“อ่าวหรองั้นไปกินที่นั่นก็ได้”
“นี่”
“หืม?”
ผมหันไปมองหน้าคนเรียก บีสท์มองหน้าผมคิ้วขมวดนิดหน่อยเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“ตากับยายมึงดุไหม”
“กลัวหรือไง”
ผมอมยิ้มถามเขา บีสท์ถอนหายใจเล็กน้อยแล้วส่ายหัว
“กูเข้าหาผู้ใหญ่ไม่ค่อยเก่ง กูแค่กลัวว่าเขาจะไม่ชอบกู”
ผมหันไปมองหน้าแฟนตัวเอง สีหน้าเขากังวลอย่างเห็นได้ชัดผมรู้ว่าเขาคิดมากเพราะถ้าเป็นผมไปบ้านเขาผมก็คงคิดมากเหมือนกัน ผมบีบมือที่วางอยู่บนไหล่ตัวเองเบา ๆ แล้วยิ้มกว้างให้เขา
“ไม่ต้องกลัวอะไรหรอกแค่เป็นอย่างที่มึงเป็นนั่นแหละ ตากับยายกูใจดีมาก”
“จะพยายามนะ”
“อื้อ กูอยู่กับมึงตลอดแหละ”
“ตามึงจะไม่เอาปืนมายิงเพื่อนกูใช่ป่ะ”
เชนที่ยืนอยู่ข้างบีสท์ยื่นหน้ามาถาม บีสท์พยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อนตัวเองทันที
“ไอ้พวกบ้า ตากูจะทำแบบนั้นทำไม”
“เอ้า ก็กูเห็นในทีวีบ่อย ๆ”
“ดูละครมากไปละมึงน่ะ”
ยูผลักหัวเพื่อนแล้วคว้าคอเชนเดินนำหน้าไป พวกผมเข้ามานั่งกินข้าวกันในเลาจน์นั่งกระจาย ๆ กันไป ผมเลือกแซนวิชชิ้นพอดีคำสามชิ้นกับน้ำส้มคั้นมานั่งกินข้าง ๆ บีสท์ที่มีแค่กาแฟดำวางอยู่
“เอาคุกกี้ไหมเดี๋ยวกูไปหยิบให้”
“ไม่เป็นไรยังไม่ค่อยหิว”
บีสท์ตอบปฏิเสธ ผมไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อเพราะโทรศัพท์บีสท์ดังขึ้นพอดีหน้าจอขึ้นว่าพ่อเขาโทรมา เขาชูมือถือให้ผมดูแล้วเดินออกไปคุยด้านนอก ยูเดินถือจานขนมกลับมามองตามหลังเพื่อนตัวเองแล้วหันมาเลิกคิ้วนั่งลงข้างผมอีกฝั่ง
“พ่อโทรมา”
“อ้อ”
โต๊ะเรานั่งกันอยู่ห้าคน มีผม บีสท์ ยู เชน สกาย ส่วนมาร์คกับเปาไปนั่งรวมกับแตงกวาและนาฟ แพรวบอกผมว่าสี่คนนั้นเป็นสายแข็ง ไปกินบุฟเฟ่ที่ไหนเจ้าของร้านร้องไห้ทุกร้านเพราะกินกันเยอะจริง ๆ
“และเราก็มาถึงโต๊ะนี้กันนะคะ สวัสดีเพื่อน ๆ หน่อยทุกคน”
แจมเดินถือโทรศัพท์มานั่งลงข้างผม เธอพูดกับโทรศัพท์แล้วหันกล้องมาทางพวกผม ผมมองอย่างงง ๆ ว่ามันคืออะไรจนยูต้องเป็นคนอธิบายให้ฟัง
“เขาเรียกว่าไลฟ์ แจมไลฟ์จากเฟสบุ๊คตัวเอง”
ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีแต่ยูไม่อธิบายต่อเขากอดคอผมแล้วบังคับให้มองกล้อง แจมยื่นโทรศัพท์ไปทางด้านหน้าแล้วขยับเข้ามาใกล้ผมทำให้ตอนนี้หน้าเราสามคนปรากฏอยู่ในจอโทรศัพท์
“นี่ทักทายหน่อย ๆ”
“สวัสดีครับทุกคน”
“อ่ะ...สะ..สวัสดี”
ผมทำตามยู เห็นมีตัวหนังสือวิ่งอยู่ตรงหน้าจอด้วยแจมยื่นหน้าไปอ่านแล้วขยับออกมาหัวเราะ
“คนนี้ชื่อซัน น่ารักใช่ป่ะ เป็นใครไม่บอกหรอก อิอิ”
แจมพูดกับโทรศัพท์แล้วเธอก็เปลี่ยนเป็นกล้องหลังถ่ายเชนกับสกาย
“ไฮ~”
“สวัสดีคร้าบบบบบ กินข้าวเช้ากันหรือยังทุกคน”
สกายทักทายกล้องเนิบ ๆ มีแต่เชนที่เล่นกล้องพูดคุยประหนึ่งมืออาชีพ
“พวกเรากำลังจะไปไหนกันคะเชน”
“ไปแอ่วเชียงใหม่ครับ”
“ตื่นเต้น ๆ เดี๋ยวไปทักทายสายแข็งตรงโน้นก่อน ตามมาค่ะทุกคน”
แล้วแจมก็เดินเร็ว ๆ ไปที่โต๊ะของพวกเปา ผมหันมองพวกที่เหลือด้วยความสงสัยพอดีกับที่บีสท์เดินกลับมา
“มันคืออะไรอ่ะ”
ยูกับเชนเกาหัวเหมือนจนปัญญาจะอธิบายให้ผมฟังส่วนสกายนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันทำหน้าเหยียดหยามผมอย่างถึงที่สุด เดี๋ยวกูจิ้มตาแตก
“มีอะไรกัน”
บีสท์มองทุกคนแล้วยิ้มขำ เชนบุ้ยหน้ามาที่ผม
“แฟนมึงไม่รู้จักไลฟ์ในเฟสบุ๊ค”
“อ้อ ก็เหมือนถ่ายวีดีโอน่ะ แต่นี่ถ่ายทอดสดแล้วก็มีคนในเฟสบุ๊คเข้ามาดู”
“อธิบายแบบนี้แต่แรกก็จบ”
พวกเขาไม่เว้นแม้แต่ยูรุมกันผลักหัวผมแล้วด่า ผมได้แต่ก้มหัวหนีหัวเราะ ดีที่บีสท์กอดไหล่จับหัวผมไว้อีกชั้นไม่อย่างนั้นสมองคงไหล สกายมันมือหนักจะตายผลักทีแทบหงายหลังตกโซฟา
“มึงโตมาได้ไงฮะซัน”
สกายเท้าเอวว่า ผมหันไปมองหน้ามัน
“กูกินข้าวไงเลยโตไม่ได้แดกโซเชียลแล้วโตเสียหน่อย”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ซันแม่งเจ๋ง ก๊ากกกกก ไอ้กายมึงโดนแล้วหนึ่งดอก”
เชนหัวเราะเสียงดังยื่นมือมาแปะมือกับผมซึ่งผมก็ให้ความร่วมมือโดยดีและหันไปยักคิ้วใส่สกายที่ชี้หน้าตาดโทษผมอยู่แต่มุมปากมันยิ้มนะ บีสท์กับยูก็หัวเราะ
“ร้ายขึ้นทุกวันนะมึง”
“เอามาจากมึงทั้งนั้นแหละหมอสกาย”
“อย่าให้มันใกล้ไอ้กายมากนะบีสท์เดี๋ยวนิสัยเสีย”
เชนบอกขำ ๆ สกายหันมองหน้าเพื่อนเบ้ปาก
“แหมมมมมมมมมมมมม มึงดีนักนี่ไอ้เชนนนนนนนนนนนน”
“ทะเลาะไรกัน ๆ”
เจนเดินยิ้มมาถามขณะที่สกายกับเชนผลักหัวกันอยู่ ยูโบกมือแต่บีสท์เป็นคนตอบ
“แย่งที่ฉี่ประกาศอาณาเขตกันอยู่”
“สัด///สัด”
ทีอย่างนี้ล่ะพร้อมใจกันหันมาด่าอย่างพร้อมเพรียง เจนส่ายหัวขำแล้วบอกให้พวกเราเดินไปที่เกทกันได้แล้ว ใช้เวลาประมาณชั่วโมงครึ่งพวกเราก็เดินทางมาถึงเชียงใหม่โดยสวัสดิภาพ ผมโทรบอกยายทันทีที่ลงจากเครื่อง ท่านบอกว่าลุงแช่มน่าจะรออยู่ตรงขาออกอยู่แล้ว ระหว่างรอรับกระเป๋าแตงกวาก็เรียกรวมให้ทุกคนไปถ่ายรูป
“มองกล้องนะ 1 2 3”
แชะ!
“สวยงามมาก เดี๋ยวแท็กลงเฟสนะ”
จากนั้นกระเป๋าของพวกเราก็มาถึงพอดี ผมกับบีสท์เดินนำเพื่อน ๆ ออกมา ตาก็สอดส่ายสายตาหาลุงแช่มแต่ก็ไม่เห็นลุงแกซักที กำลังจะก้มกดโทรศัพท์หายายอีกรอบก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองเสียก่อน
“น้องซันทางนี้!”
ผมเงยหน้าจากโทรศัพท์มองไปทางต้นเสียงด้วยความแปลกใจก่อนจะยิ้มกว้าง
“พี่ยอด!!! สวัสดีครับ อ้าวไหนยายบอกว่าลุงแช่มมารับซัน”
ผมยกมือไหว้พี่ยอดแล้วเดินยิ้มกว้างไปหา พี่ยอดเป็นลูกของลุงผมเอง เป็นลูกพี่ลูกน้องที่ผมค่อนข้างสนิท ชายหนุ่มรูปร่างกำยำยิ้มจนตาหยีดึงผมไปกอดแล้วตบหลังเบา ๆ
“คิดถึงน่ะสิเลยขอมารับเอง โหพาเพื่อนมาเยอะจริง ๆ ด้วย”
พี่ยอดดูจะชอบอกชอบใจที่ผมพาเพื่อนมาเที่ยวเยอะ อย่างนี้แหละครับทุกคนรู้ว่าผมค่อนข้างมีปัญหา เพื่อนน้อย พอพากันยกโขยงมาเป็นสิบแบบนี้ก็ตื่นเต้นกันเสียยกใหญ่ ผมยิ้มแล้วหันไปแนะนำพี่ยอดให้พวกบีสท์รู้จัก
“ทุกคนนี่พี่ยอดเป็นลูกพี่ลูกน้องเราเอง”
“สวัสดีครับ /// สวัสดีค่ะ”
“สวัสดี ๆ ทุกคนยินดีต้อนรับนะ กินอะไรมากันหรือยังเนี่ย”
“รองท้องมานิดหน่อยครับ”
ผมหันไปมองคนพูดเหวอ ๆ เปาเป็นคนตอบพี่ยอดทุกคนได้แต่ยิ้มขำ รองท้องหรือนั่นในเลาจน์มันก็กินจนของเขาแทบหมดพอมาบนเครื่องมันก็เอาขนมของเพื่อนที่ไม่กินไปกิน นั่นคือการรองท้องสินะ
“ดี ๆ ยายลงครัวเองเลยนะทำอาหารไว้เยอะมากพี่นึกว่าจะเอาไปเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้าน”
“รู้สึกหิวขึ้นมาเลยครับ”
เปาว่าแล้วทำท่าลูบท้อง มันหันมามองหน้าผมแล้วเอียงคอทำหน้าแบ๊วใส่
“ทำไมอ่ะก็กูหิวจริง ๆ”
ผมได้แต่หัวเราะแล้วส่ายหัวพี่ยอดเดินนำพวกเรามายังลานจอดรถ ตาลงทุนไปเช่ารถตู้ขนาดสิบสี่ที่นั่งมาให้พวกเราไว้ขับเที่ยวกันเลยทีเดียว หลังจากเก็บของเสร็จเรียบร้อยเราก็เริ่มออกเดินทางไปยังไร่ของตายาย
เชน สกาย เปา มาร์ครีบตีสนิทพี่ยอดใหญ่และดูเหมือนว่าพี่ชายของผมก็คุยถูกคอกับไอ้พวกนี้ซะด้วยคุยกันตลอดทางในขณะที่คนอื่นพากันนอนหลับเอาแรง ผมที่นั่งข้างหน้าต่างแถวสอง(เพราะโดนมาร์คแย่งที่นั่งข้างคนขับ และไอ้สามคนนั้นแย่งที่นั่งแถวหน้า) หันไปหาคนที่นั่งหลับตาอยู่ข้าง ๆ
“หลับหรือเปล่า”
ผมกระซิบถามและผลตอบรับที่ได้ก็คือมือใหญ่เลื่อนมากุมมือของผมแล้วเอาไปวางบนตักของเขาทำให้รู้ว่าบีสท์ไม่ได้หลับ
“เวียนหัวไหม”
ผมถามเพราะว่าบ้านตายายอยู่อีกอำเภอซึ่งทางที่ต้องขับผ่านโค้งค่อนข้างเยอะถึงจะไม่เยอะเท่าปายแต่ก็ทำคนไม่ชินให้เวียนหัวเมารถได้
“ไม่นะ”
“อือ ข้างหลังมีใครเมารถหรือเปล่า”
ผมเอี้ยวตัวไปด้านหลังถามพวกสาว ๆ มีเจนกับนาฟตื่นอยู่ส่วนที่เหลือหลับคอพับคออ่อนกันไปหมด เธอสองคนยกมือทำท่าโอเคมาให้
“ไม่ง่วงหรือ”
บีสท์กระซิบถามให้ได้ยินกันสองคน ผมส่ายหน้าชะโงกหน้ามองผ่านบีสท์เห็นยูกับแจมหลับโดยแจมซบไหล่ยูอยู่
“ไม่นะ แต่ไอ้พวกข้างหน้าทำไมมันคึกกันขนาดนี้”
ผมบุ้ยปากไปหาพวกแถวหน้าช่างหาเรื่องคุยกันมาไม่จบไม่สิ้น พี่ยอดก็หัวเราะชอบใจกับมุกตลกควาย ๆ ของเชนอยู่ได้ บีสท์หัวเราะเบา ๆ
“กินยาเกินขนาด”
“อือ กูก็ว่าอย่างนั้น”
“พี่ยอดครับแล้วที่ไร่ปลูกอะไรบ้าง”
“มีหลายอย่างเลยนะแต่ส่วนใหญ่ก็เป็นสตรอเบอร์รี่ มีสวนเบญจมาศ กุหลาบ อ้อแล้วก็มีส่วนของรีสอร์ทด้วยนะ”
“โหงั้นก็ต้องใหญ่มากเลยดิพี่”
“ก็นิดหน่อย”
“แหมพี่ไม่ต้องถล่มตัว”
“ถ่อมตัวเถอะไอ้เชน”
อย่างนี้เป็นต้น ผมไม่รู้ว่าพี่ผมเส้นตื้นหรือเพราะหัวเราะไปตามมารยาทแต่ก็ถือว่าทำให้บรรยากาศในรถครึกครื้นได้ดีและก็ทำให้คนข้างกายผมผ่อนคลายได้บ้างไม่มากก็น้อย
“ถึงแล้วทุกคน ไร่เพียงใจ”
พี่ยอดตะโกนขึ้นเมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่บริเวณไร่ ทุกคนเริ่มขยับตัวตื่นขึ้น ผมรู้สึกได้ว่าคนข้างกายผมกระตุกเกร็งเล็กน้อยและยิ่งเมื่อเห็นบ้านหลังใหญ่ใบหน้าของบีสท์ก็เครียดขึ้นจนผมต้องคลึงมือเขาเบา ๆ
“ไม่ต้องกลัวนะ”
เขาหันมองผมนิ่งก่อนที่จะหลับตาลงผ่อนลมหายใจยาว พอเปลือกตาของบีสท์เปิดขึ้นมาอีกครั้งผมก็ไม่เห็นแววตาหวาดกลัวของเขาอีกแล้ว มือใหญ่กระชับฝ่ามือผม ใบหน้าหล่อจุดรอยยิ้มละมุน
“เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะ”
“อื้อ”
넌 너무 아름다워. 눈을 뗄 수가 없어
คุณสวยงามจริงๆ จนผมไม่อาจละสายตาไปได้
꽃에 핀 가시같이 찔릴 것 같아도. 널 갖고 싶어
ถึงจะโดนลวดหนามนั้นบาดลึก แต่ผมก็ยังคงต้องการคุณ
So beautiful so beautiful
넌 너무 예뻐 슬프도록 아름다워
คุณช่างสวยงาม มากจนทำให้ใจผมอ่อน
Too beautiful to handle
Beautiful - Monsta X
tbc
talk. เริ่มเรื่องมาก็ได้แต่ ค่ะ!!!! กลอกตามองบน หมั่นไส้!!! รักกันละเกินนน ยังคงรักษาระดับน้ำตาลในเลือดไว้ได้อย่างต่อเนื่อง ฮ่าาา เอาแล่ว ๆ ๆ ๆ ๆ บีสท์จะผ่านไปได้ไหมหนอ ตอนต่อไปมาลุ้นกันจ้าาาาาา นิยายเราไสยไสยดราม่าอะไร๊ไม่รู้จัก 55555555 :katai3: #นิยายตัวร้าย
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
ชอบเวลากลุ่มนี้อยู่ด้วยกัน มีความสุขบอกไม่ถูกอ่ะ
มาต่ออีกเร็วๆนะ
-
ค้างมากมาย
เพื่อนแต่ละคนน่ารักมากๆเลย มีเอกลักษณ์กันทุกคน 555
-
ลุ้นๆ
-
น่ารัก :hao7:
-
ไอคำว่า ไสยๆ ของคนแต่งหมายถึงคุณไสย ไม่ใช่ ใสแจ๋ว ใช่มั้ย อืม เรื่องนี้มันมีเงื่อนงำ
-
ลุ้นพี่บีสต์เจอคุณตาคุณยาย สู้ๆนะพี่
-
เฮฮามากแต่ละคน
กำลังลุ้นไปกับบีสท์จะได้พบตายายของซัน
-
น่ารักมากอ่ะ จะผ่านด่านได้ไหม รอตอนรอไป รีบๆมาได้ไหมค่ะ ค้างอย่างแรงนิ 5555
-
:pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2:
-
น่อวววว ซันกับบีสท์นี่ก็ยังคงคอนเซปต์สร้างโลกส่วนตัวที่มีแต่เราสองต่อไป เพื่อนยังจำเป็นอยู่ไหมคะ 555 ถึงจะแซะแต่ความจริงคือเราฟิน :-[
-
:pig4: :pig4:
-
โอย.....ชอบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
บรรยากาศ เวลาบีสท์ ซัน อยู่ด้วยกัน
มีนอนกอดกัน บีสท์ยกหัวซัน ให้ซันนอนหนุนแขน :ling1: :ling1: :ling1:
ซบกัน นอนแบบยกตัวไปเกยตัวบีสท์
หอมกัน ลูบหัวกัน บอกรักกัน :o8: :-[ :impress2:
"รักนะ"
“รักเหมือนกัน รักมากด้วย” ฟินนนนนนนนนนนนนนน
กลุ่มเพื่อนบีสท์ทุกคน เหนือชั้นกันทั้งนั้น
พี่อิน คงไม่ตามมาให้ขายหน้านะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อินตามมาแน่เลย น่าจะมาพร้อมเพื่อนซันอีกด้วย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นกลุ่มเพื่อนที่น่ารักสุดๆ o13
-
อ่านแล้วติดงอมแงมเลยค่ะ
อื้อหืออออออ หมั่นไส้ซันนิดๆ ค อ ฟ เนอะ อื้อหืออออ
ส่วนอีกคนก็หลงแฟนละเกิน
รักเพื่อนดีๆในนี้ทุกคนเลย กอดดดดดด
-
:pig4:
-
ค้าง ต่ออีกเลยได้ไหมมมม
-
นี่ไม่ได้เป็นห่วงที่บีสท์เครียดที่ต้องเจอกะคุณตาคุณยายของซันเลย ห่วงแต่ไอ้ห่_พี่อินจะตามมารังควานถึงเชียงใหม่รึป่าวมากกว่า 55555
-
ชอบเพลงตอนท้าย อิๆ
-
อยากรู้เรื่องในอดีตของซัน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ตัวร้าย
23
“มากันแล้วหรือลูก”
ยายยิ้มกว้างกล่าวต้อนรับทันทีที่พวกผมลงจากรถ แอบแปลกใจเล็กน้อยเพราะไม่ได้มีเพียงตากับยายเท่านั้นที่ยืนต้อนรับอยู่กระทั่งลุงกับป้าและพี่ชายอีกคนก็ยืนอยู่ด้วยเช่นกัน
“สวัสดีครับตา สวัสดีครับยาย ลุงป้าสวัสดีครับพี่ดอยสวัสดีครับ”
ผมเดินเข้าไปกอดยายที่อ้าแขนรอรับอยู่จากนั้นก็ตาแล้วก็ทุก ๆ คน พวกบีสท์และเพื่อน ๆ ต่างพากันยกมือไหว้ผู้ใหญ่ด้วยความนอบน้อม ญาติ ๆ ผมยิ้มกว้างทักทายพวกเขาแล้วยายก็เชื้อเชิญทุกคนเข้ามาในบ้าน ผมหันไปยิ้มบางให้บีสท์แล้วกวักมือเรียกเขาให้เดินมาข้าง ๆ
“กูว่าค่อยบอกตอนเรากลับกันดีไหม”
บีสท์ก้มตัวมากระซิบบอกให้ได้ยินกันสองคน ผมหันไปเลิกคิ้วถามเขาจึงรีบอธิบาย
“กูไม่อยากให้มันกร่อยน่ะ อย่างน้อยก็อยากให้เพื่อนเที่ยวกันอย่างสบายใจ”
ผมเกือบคล้อยตามคำพูดของบีสท์แล้วเพราะจริงอย่างที่เขาพูดนี่มันเรื่องของเราสองคนจึงไม่อยากให้เพื่อนมากังวลไปด้วยแต่เสียงของพวกที่อยู่ข้างหลังดังขัดขึ้นเสียก่อน
“บอกไปเลยเถอะ จะช้าจะเร็วยังไงก็ต้องพูดไม่ใช่หรือไง ถ้าจบดีก็แฮปปี้ไม่โอเคก็หาที่อยู่ใหม่แต่ก็เที่ยวกันเหมือนเดิมไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย”
เสียงของเปาพูดขึ้นเนิบ ๆ พี่ยอดชะงักเท้าที่กำลังจะเดินเข้าบ้านหันกลับมามองเมื่อเห็นว่าพวกผมไม่ได้เดินตามเข้าไปผมจึงหันไปพูดกับพี่เขาก่อน
“เดี๋ยวขอพวกผมคุยกันแปบนึงนะครับเดี๋ยวตามเข้าไป”
“อ่า โอเค ๆ รีบเข้ามานะแดดมันร้อน”
คล้อยหลังพี่ยอดไปแล้วพวกเราก็ล้อมวงมองหน้ากันไปมา นาฟยิ้มกว้างจนตาหยีคว้ามือผมไปบีบเบา ๆ
“ไม่ต้องห่วงนะซันเอาตามที่ทั้งสองคนสบายใจเถอะ พวกเราโอเคหมดแหละ”
ผมหันไปหาบีสท์เห็นท่าทีลังเลของเขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ผมเองก็กลัวเหมือนกันว่าที่บ้านจะรับเรื่องของผมกับบีสท์ไม่ได้แต่ถึงอย่างไรผมก็จะไม่ยอมแพ้เรื่องของเรา ผมจะทำจนกว่าทุกคนจะยอมรับ
“ถ้าไม่พูดจะอึดอัดไหม”
บีสท์ถามผมเสียงนุ่ม ผมเม้มริมฝีปากอยากจะบอกว่าไม่เป็นอะไรแต่ก็เลือกที่จะตอบความจริงออกไป ผมพยักหน้าให้เขาแทนการตอบรับ บีสท์ยิ้มบางมือใหญ่ยกขึ้นมาลูบหัวผมแผ่วเบาแล้วหันไปมองเพื่อนเขาทุกคน
“เป็นกำลังใจให้กูสองคนด้วยนะ”
“โอเค!! // อยู่แล้วน่า!!”
พวกเขาทุกคนยกนิ้วโป้งมาให้ บีสท์สูดลมหายใจลึกแล้วผ่อนออกมาตาคมมองตรงมาที่ผมแล้วพยักหน้า ผมยื่นมือไปหาเขา ยามที่มือของเราทั้งสองคนสัมผัสกันมันทำให้ความมั่นใจของผมเพิ่มมากขึ้นและไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นสำหรับผมแล้วไม่มีทางที่จะเลือกปล่อยมือคู่นี้ไป
พวกเราทั้งสิบสามคนเดินก้าวเข้ามาภายในห้องนั่งเล่นที่ญาติผมทุกคนอยู่กันครบ พวกท่านใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มยินดีจนใจผมฝ่อ แต่เมื่อหันไปมองบีสท์แล้วเห็นรอยยิ้มบางของเขาความกลัวของผมก็หายไป ผมย่อตัวลงค่อย ๆ คลานเข่าเข้าไปหาตากับยาย ทุกคนต่างงงงวยกับการกระทำของผม ผมกราบเท้าตากับยายก่อนจะนั่งพับเพียบตรงหน้าท่านทั้งสอง
“มีอะไรหรือเปล่าซัน”
ตาถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจ ผมพยักหน้าเม้มปากแน่น ยายเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบา ๆ
“ผมมีเรื่องสำคัญมากที่ต้องบอกทุกคนครับ”
“ไหนมีอะไรลองบอกตากับยายมาซิ”
ยายยังคงรอยยิ้มไว้บนใบหน้าไม่จางหายผมหันหลังไปหาบีสท์ เขาพยักหน้าให้ผมแล้วค่อย ๆ คลานเข่าเข้ามาอยู่ข้างผมและกราบเท้าตากับยายอย่างที่ผมทำ ตากับยายและญาติทุกคนมองการกระทำของบีสท์ด้วยความงงงวยแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนกระทั่งเสียงทุ้มของบีสท์เปล่งออกมา
“ผมชื่อบีสท์ครับ เป็นคนรักของซันครับ”
ทุกคนนิ่งเงียบ มือของยายชะงักค้างอยู่กลางอากาศรวมทั้งรอยยิ้มที่ค้างอยู่บนใบหน้าของยายค่อย ๆ จางลง ผมเริ่มเป็นกังวลเมื่อความเงียบครอบงำพวกเราทั้งหมดมือใหญ่เลื่อนมากอบกุมมือของผมไว้แล้วบีบให้กำลังใจเบา ๆ
“คิดอย่างไรถึงมาบอกพวกเรา”
ในที่สุดเสียงทุ้มนิ่งน่าเกรงขามของตาก็ทำลายความเงียบขึ้นมา ผมเม้มปากบีบมือบีสท์แน่นมองร่างสูงข้างกายผมด้วยสายตาเป็นกังวลแต่บีสท์ยังคงความนิ่งไว้ได้อย่างดี ใบหน้าหล่อคมมองตรงไปยังตาและยาย ท่าทางองอาจแต่ไม่ได้แข็งกร้าวแต่อย่างใด เขากระชับฝ่ามือของผมไว้ก่อนรอยยิ้มบางจะปรากฏบนใบหน้าหล่อ
“เพราะว่าเป็นความต้องการของซันครับ”
“หมายความว่าถ้าซันไม่ต้องการเธอก็จะไม่บอกพวกเราอย่างนั้นหรือ”
บีสท์พยักหน้า
“ครับ ผมทำทุกอย่างที่ซันสบายใจ”
“แล้วการทำแบบนี้เธอสบายใจไหม มันไม่ใช่ความรักตามธรรมชาติหรอกนะ แล้วถ้าพวกเราตอบว่ารับไม่ได้ล่ะเธอจะทำอย่างไร”
“ทุกอย่างที่ซันต้องการมันคือความสบายใจของเราทั้งคู่ครับ ผมรู้ว่าไม่ใช่ทุกคนจะรับได้กับความรักของเราแต่พ่อแม่ของผมบอกเสมอว่าให้ซื่อสัตย์กับตัวเองและในเมื่อตอนนี้คนที่ผมรักคือซันผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องกลัวกับสายตาคนรอบข้างครับแต่ผมแคร์ความรู้สึกของคนสำคัญของซันมากกว่า"
“...”
“เพราะพวกท่านสำคัญกับซันการบอกเรื่องของเราสองคนจึงเป็นเรื่องสำคัญเช่นกัน แต่ถ้าพวกท่านไม่อาจเข้าใจความรู้สึกของเราสองคนได้นั้น...”
“เธอจะทำอย่างไรล่ะ”
“ผมจะพิสูจน์จนกว่าพวกท่านจะเข้าใจเราครับ แต่ผมต้องกราบขอโทษที่ผมไม่สามารถปล่อยมือคู่นี้ไปได้จริง ๆ”
“คิดว่าจะไปได้สักกี่น้ำกัน”
“ผมไม่ทราบครับแต่ตอนนี้ผมมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกันได้ทำให้เขายิ้ม วันข้างหน้าผมไม่สามารถตอบได้จริง ๆ ว่าจะเป็นอย่างไรเราอาจจะเลิกกันหรือเราจะยังรักกันผมไม่รู้ผมรู้แค่ว่าตอนนี้เรามีความสุข เราได้ทำสิ่งที่เราอยากทำสำหรับผมเท่านี้ก็เพียงพอครับ”
“ซันล่ะว่าไง”
ตาหันมาถามผมเสียงนิ่ง ผมกระตุกเล็กน้อยบีบมือบีสท์ไว้แน่น
“ครับอย่างที่บีสท์พูด ผมไม่สนว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรผมรู้แค่ว่าวันนี้ผมมีความสุขมากกว่าเมื่อก่อน บีสท์...และเพื่อน ๆ ถึงจะเป็นเวลาไม่นานที่ได้รู้จักกันแต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมาก ผมมีความสุขมากจริง ๆ ครับถึงพรุ่งนี้จะต้องเสียใจก็ไม่เป็นไรแต่ขอร้อง...ให้เราได้พิสูจน์ก่อนได้ไหมครับ”
“...”
“ขอร้อง...อย่าเพิ่งให้เราต้องเลิกกันเลยนะครับ”
ผมพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นแต่ก็ทำได้ยากเหลือเกินผมก้มหน้านิ่งเพราะไม่อาจสู้สายตาของญาติ ๆ ได้ ไม่อยากเห็นว่าพวกเขามองผมด้วยสายตาแบบไหน
“เขาทำให้ซันเปลี่ยนไปใช่ไหม”
ผมก้มหน้าเม้มปากแน่น มันเป็นคำถามที่ผมคิดไว้อยู่แล้วว่าจะต้องได้ยินอะไรแบบนี้ไหล่ของผมเริ่มสั่นขอบตาร้อนผ่าวมือสองข้างบีบมือบีสท์ไว้เขาเองก็กระชับตอบกลับมาเช่นกัน
“ครับ บีสท์ทำให้ผมเปลี่ยนไป เขาทำให้ผมรู้จักความสุข มิตรภาพ ความอบอุ่นที่ผมขาดหายไปได้ทำให้ผมรู้...ว่าอย่างน้อยผมก็มีที่ให้กลับ ที่ ๆ เป็นของผม ความสุขของคำว่าบ้าน การได้เจอและได้อยู่กับพวกเขาทำให้ผมเปลี่ยนไปหลายอย่างครับและแน่นอน อึก...มันทำให้ผมเป็นคนที่ดีขึ้น”
ผมพรั่งพรูคำพูดทั้งหมดออกมาในคราวเดียวพยายามแล้วที่จะกลั้นสะอื้นแต่ทำไม่ได้จริง ๆ ผมยังคงก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลหยดบนตัก ถ้าคำตอบของตากับยายคือให้เราเลิกกัน...ผมตอบได้เลยว่าผมไม่รู้จริง ๆ ว่าจะแก้ไขปัญหาได้อย่างไร ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีบีสท์ผมจะเป็นอย่างไรผมไม่ได้คิดเอาไว้เลย
“แล้วอยู่กับตากับยายซันไม่มีความสุขเลยหรือลูก”
ยายถามเสียงสั่น ผมรีบส่ายหัวจนผมสะบัด
“ไม่ใช่ครับ อยู่บ้านนี้ผมมีความสุขเสมอแต่ภาพที่มีแม่อยู่ด้วยมักจะสะท้อนเข้ามาให้ผมคิดถึงและมันทำให้ผมเจ็บ เจ็บที่เสียแม่ไป เจ็บกับคำหลอกลวงของผู้ชายคนนั้น มันเจ็บไปหมดเลยยาย ฮึก...ผมถึงเลือกจะแยกไปอยู่บ้านเล็กเพราะอย่างน้อยที่ตรงนั้นก็ไม่มีความทรงจำของแม่หรือของเขา ขอโทษนะครับ”
“ซันคิดแบบนั้นมาตลอดเลยหรือ”
แทนคำถามของตาผมพยักหน้าทั้งน้ำตาเป็นคำตอบ บีสท์เปลี่ยนจากจับมือมาเป็นโอบไหล่ผมไว้
“ข...ขอโทษครับ ถ้าการที่ผมเป็นแบบนี้ทำให้ตากับยายผิดหวัง แต่...ขอโอกาสให้เราหน่อยได้ไหมครับ”
“เธอน่ะ ชื่อบีสท์ใช่ไหม”
ตาไม่ตอบคำถามของผมแต่กลับเรียกบีสท์แทน
“ครับ”
“รู้จักซันได้ไง”
“เราเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกันครับแต่คนละคณะ ผมเห็นซันโดยบังเอิญแต่สิ่งที่ทำให้ผมสนใจในตัวเขาคือเขายิ้มทั้งที่สายตาว่างเปล่าได้อย่างไร มันเลยทำให้ผมคอยสังเกตเขามาตลอด เขามีคนเข้าหามากมายแต่ผมไม่เห็นสักครั้งที่เขาจะยิ้มอย่างมีความสุข นานวันเข้าก็กลายเป็นว่าผมไม่สามารถละสายตาจากซันได้ครับแล้วก็ทำให้ผมคิดว่าพอจะมีวิธีไหนที่จะทำให้เขายิ้มได้จากใจบ้าง นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมเข้าไปทักซันครับ”
“...”
“...”
“ซันมาหาตากับยายหน่อย”
ผมหันไปถามความเห็นบีสท์ คนตัวโตกว่ายิ้มบางยกมือเช็ดน้ำตาให้แล้วพยักหน้าให้ผมเป็นคำตอบ ผมสูดลมหายใจแล้วค่อย ๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้ตากับยาย ยายเชยคางผมขึ้นแล้วบรรจงเช็ดน้ำตาให้อีกรอบอย่างเบามือตาลูบหัวของผมเบา ๆ
“เขาทำให้ซันมีความสุขไหม”
“ครับ”
“แล้วถ้าเขาทำให้ซันเสียใจล่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ เพราะอย่างน้อยก่อนหน้านั้นผมก็มีความสุขมาก ๆ แล้ว”
“เปลี่ยนไปจริง ๆ ด้วยสินะ”
ผมหลุบตาก้มหน้าลง น้ำตาตั้งท่าจะไหลออกมาอีกรอบ
“ถ้าอย่างนั้นตาฝากดูแลซันด้วยนะบีสท์”
ผมเงยหน้าขึ้นทันทีที่ตาพูดจบประโยค ตาก้มลงสบมองผมแล้วยิ้มอ่อนโยนมาให้ยายเองก็เช่นกัน ยายประคองแก้มผมแล้วลูบเบา ๆ
“อะไรที่เป็นความสุขของซันตากับยายไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องขัดขวางหรอกนะ ขอแค่เป็นสิ่งที่หลานทำแล้วมีความสุขต่อให้คนอื่นจะว่าอย่างไรตากับยายก็จะอยู่ข้าง ๆ หลานเอง”
“พวกเราด้วยต่างหาก”
ผมหันไปตามเสียง คนที่พูดขึ้นมาคือลุงโดยมีป้ากับพี่ชายทั้งสองยิ้มและพยักหน้าส่งมาให้ ผมยิ้มทั้งน้ำตาแล้วก้มกราบที่ตักตากับยายแล้วหันไปไหว้ขอบคุณลุงป้าและพี่ ๆ
“ขอบคุณครับ ขอบคุณจริง ๆ ฮึก...ขอบคุณมาก ๆ ครับ”
ผมพูดขอบคุณซ้ำ ๆ ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่คุ้นเคยบนศีรษะ บีสท์ขยับมาอยู่ข้าง ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ใบหน้าหล่อของเขาเจือรอยยิ้มของความยินดี เขากราบเท้าตากับยายแล้วหันไปไหว้ครอบครัวของผมทุกคน
“ขอบคุณมากครับที่เข้าใจเรา ผมจะดูแลซันให้ดีที่สุดครับ”
“ดีมากไอ้น้อง แต่ถ้าทำน้องพี่เสียใจเมื่อไหร่ตัว ๆ กันได้นะบอกเลย”
พี่ยอดกำหมัดส่งมาให้บีสท์ คนหน้าหล่อยิ้มแล้วพยักหน้ารับด้วยความยินดี
“ผมจะยืนให้พี่ต่อยโดยไม่โต้ตอบเลยครับถ้ามีวันนั้น”
“ไอ้หมอนี่ถูกใจตาจริง ๆ”
ตาพูดกลั้วหัวเราะแล้วหันไปกวักมือเรียกพวกเพื่อน ๆ บีสท์เข้ามานั่งกันดี ๆ ในห้องรับแขก ผมหันหลังไปมองพวกเพื่อนปรากฏว่าพวกผู้หญิงปาดน้ำตากันป้อย ๆ อ้อรวมมาร์คเข้าไปอีกคน สกายแอบตาแดงนะผมเห็นส่วนพวกผู้ชายที่เหลือยิ้มกว้างด้วยความยินดี พวกเขาทั้งหมดยกมือไหว้ขอบคุณครอบครัวของผมกันเสียยกใหญ่
“น่ารักจริง ๆ เด็กพวกนี้ ไป ๆ ไม่เศร้ากันแล้วนะยายทำกับข้าวไว้รอเต็มเลยไปกินข้าวกันดีกว่าแล้ววันนี้จะไปเที่ยวที่ไหนกันจ๊ะเด็ก ๆ”
ยายเอ่ยเปลี่ยนบรรยากาศด้วยรอยยิ้มแล้วเดินนำพวกเราไปยังโต๊ะกินข้าวตัวยาวที่นาน ๆ ทีคนจะเต็มโต๊ะแบบนี้
“วันนี้สายบุญค่ะ พวกเราจะไปทำบุญฉลองให้ความรักที่สมหวังของเพื่อน ว่าจะไปไหว้พระธาตุดอยสุเทพค่ะ แล้วก็จะไปดอยปุยแวะหาอะไรกินในเมืองกันอีกนิดหน่อยแล้วคงเดินถนนคนเดินตอนเย็นเลยค่ะเพราะวันที่เหลือพวกหนูว่าจะไม่เข้าในตัวเมืองกันแล้ว”
แจมตอบยายด้วยน้ำเสียงร่าเริง สาว ๆ พอจบเรื่องของผมกับบีสท์ก็ชวนป้ากับยายคุยโน่นคุยนี่เช่นเดียวกับพวกเพื่อนผู้ชายที่จับเข่าคุยกับตาลุงและพี่ชายของผมอย่างถูกคอ อาหารเช้าวันนี้ดีกว่าวันไหน ๆ ผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก หันไปมองบีสท์เขาก็มองมาที่ผมเช่นกัน เราสองคนยิ้มกว้างให้กัน
นี่สินะความสุขของการได้รักและถูกรัก
ความเข้าใจของคนในครอบครัวมันทำให้ผมยิ้มกว้างกว่าวันไหน ๆ
ขอบคุณครับทุกคน แม่ครับ...ซันมีความสุขมากเลย
“บ้านสวยกันจังเลยจ๊ะ”
เสียงของยายดังขึ้นหลังจากที่พวกเราช่วยกันขนข้าวของพวกผู้หญิงขึ้นไปเก็บที่ชั้นสองและชั้นสาม บ้านหลังนี้มีครอบครัวของลุงอาศัยอยู่กับตายายด้วย ห้องรับแขกจึงสร้างไว้หลายห้องเพราะญาติทางฝั่งแม่ของผมเยอะ รวมญาติทีต้องพากันไปเบียดเบียนบ้านพักของรีสอร์ตประจำเพราะพักกันไม่พอ หน้าที่ขนของพวกผู้ชายเป็นคนรับผิดชอบส่วนพวกสาว ๆ นั่งคุยเล่นกับยายอยู่ด้านล่าง
“สวยใช่ไหมคะพวกเราช่วยกันออกแบบค่ะ”
“สวยมากเลยจ้ะแล้วอยู่ด้วยกันทั้งหมดเลยหรือลูก”
“ใช่ค่ะตอนนี้มีซันเป็นสมาชิกใหม่ด้วย”
เมเปิ้ลตอบแล้วหันมายิ้มกว้างใส่ผม ยายเงยหน้าจากจอโทรศัพท์มามองแล้วยิ้ม
“ขอบคุณพวกหนู ๆ มากเลยนะยายไม่ได้เห็นซันมีความสุขแบบนี้มานานแล้ว”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะยาย ซันก็เป็นเพื่อนเราคนนึงอีกอย่างเพื่อนรักใครเราก็รักด้วยค่ะ”
เจนยิ้มหวานกอดเอวอ้อนยาย ยายผมดูจะชื่นชอบพวกสาว ๆ เหลือเกินอาจเป็นเพราะหลาน ๆ ที่มีเป็นผู้ชายกันหมดเลยไม่มีใครมาอ้อนยายแบบนี้
“ซันพาพวกเพื่อน ๆ ไปเก็บของที่บ้านเล็กเถอะลูก เดี๋ยวสายกว่านี้ขึ้นดอยสุเทพจะร้อน”
“ครับ ตามมาพรรคพวก”
ผมหันไปกวักมือเรียกพวกเพื่อน บีสท์อมยิ้มผลักหัวผมเบา ๆ แล้วเดินตามมากับพวกผู้ชายที่เหลือ ผมพาพวกเขาเดินลัดเลาะมาทางหลังบ้านใหญ่ผ่านสวนที่ตาเอาต้นไม้มาลงไว้จนเขียวครึ้มทำให้ทางไปบ้านเล็กของผมเหมือนเดินเข้ามาในป่าต้องห้ามในแฮรี่พอตเตอร์อย่างไรอย่างนั้น พอมาถึงมาร์คก็ร้องออกมาเสียงดัง
“โอ้โห บ้านน่ารักอ่ะชอบ!!!!!”
“เออสวย”
เสียงนี้เป็นของเปาและพวกที่เหลือต่างเออออตอบรับไปในทางเดียวกัน บ้านเล็กของผมสร้างขึ้นมาหลังจากแม่เสียและผมย้ายมาอยู่เชียงใหม่กับตายายชั่วคราว อย่างที่เคยบอกไปว่าอยู่บ้านใหญ่แล้วความทรงจำเกี่ยวกับแม่มีมากเหลือเกิน ผมจึงขอตากับยายแยกออกมาสร้างบ้าน อืม...เรียกว่ากระท่อมก็ได้ หลังเล็ก ๆ ชั้นครึ่งบ้านผมเป็นบ้านไม้สร้างจากไม้สัก ในบ้านก็คล้าย ๆ คอนโด ชั้นล่างเป็นโซฟามีโทรทัศน์ถัดไปเป็นโซนครัวเล็ก ๆ ไว้ทำอะไรกิน ห้องน้ำ ส่วนชั้นลอยมีบันไดปีนขึ้นไปเป็นที่นอน แค่นี้แหละบ้านเล็กของผม
“เดี๋ยวแบ่งกันนอนข้างบนกับข้างล่างนะ”
ผมบอกพวกเขาหลังจากที่พวกเราเดินข้ามสะพานไม้มายังตัวบ้าน ดีที่บอกยายไว้ก่อนท่านเลยให้คนมาเคลียร์และทำความสะอาดบ้านไว้ให้ โซฟาที่เคยอยู่กลางบ้านถูกย้ายให้ชิดริมผนังแล้วเอาที่นอนมาปูไว้ให้เรียบร้อย
“พวกกูนอนข้างล่างกันก็ได้ เชิญมึงสองคนนอนข้างบนกันไปเถอะ แต่อย่าทำไรเสียงดังกันนะมันโอเพ่น ฮิฮิ”
มาร์คบอกกลั้วหัวเราะแล้วหันไปหัวเราะท่าทางประหลาดกับสกายเปาและเชน
“แล้วจะนอนเบียดกันข้างล่างตั้งห้าคนทำไม ข้างบนก็นอนกันได้ตั้งสามสี่คน”
บีสท์บอกแล้วยกเท้าถีบตูดเพื่อนเบา ๆ สกายเบ้ปากสั่นหัว
“กูคนนึงแหละที่ไม่อยากเป็นเห็บหมาส่วนเกินของพวกมึง”
“กูด้วย กูจองข้างล่าง”
ว่าแล้วเปากับสกายก็เข้าสู่สภาวะทิ้งตัวล้มตัวลงนอนฉี่จองที่กันเป็นที่เรียบร้อย เชนกับมาร์คเห็นดังนั้นจึงรีบทิ้งตัวลงนอนตามเพื่อนเหลือยูยืนเกาหัวอยู่คนเดียว ชายยูหันมายิ้มแห้งมองผมกับบีสท์
“กูสินะเห็บหมาของทริปนี้”
“ฮ่า ๆ ๆ อัญเชิญหน้าที่ ก ข ค ง จ ฉ ให้มึงเลยชายยูหลังจากที่กูเคยเป็นมาแล้ว”
เปาชูไม้ชูมือยกนิ้วโป้งให้ยู คุณชายยิ้มขำแล้วหันมาพยักหน้าให้บีสท์
“จะทำอะไรกันก็เกรงใจกูที่นอนข้าง ๆ ด้วยแล้วกันนะ”
“ยู!!!!!!!”
ผมแหวเขาเสียงดัง แม่งเห็นเงียบ ๆ แบบนี้ยูเป็นคนที่ล้อแล้วผมรู้สึกเขินมากที่สุดในบ้านเลย พวกเพื่อนที่เหลือรวมทั้งบีสท์หัวเราะชอบใจ บีสท์กอดคอผมแล้วหันไปยักคิ้วใส่ยู
“จะพยายามนะ”
“บีสท์!!!!!”
แต่เขินกว่ายูล้อก็แฟนตัวเองเวลาที่เขาเล่นไปกับเพื่อนเขานี่แหละ!!!
“เออแต่จะว่าไป ครอบครัวมึงใจดีมากเลยว่ะ ตอนที่มึงบอกพวกเขานะ กูลุ้นเยี่ยวแทบราด”
เชนที่นอนกลิ้งทับพุงเปาไปมาผงกหัวขึ้นมาพูด พวกที่เหลือพยักหน้าเห็นด้วย
“เออ กูร้องไห้เลย”
มาร์คบอกเลยโดนเปาผลักหัว
“แหมอินอย่างกับเรื่องตัวเอง”
“เล่นใหญ่รัชดาลัยเทียร์เตอร์มากไอ้มาร์ค”
คนถูกหาว่าเล่นใหญ่ปรายตามองเหยียดคนว่า
“แหมมมมมมมมมมไอ้หมอสกายยยยยยยย แล้วใครที่มันแอบหันไปปาดน้ำตาตอนยายอนุญาตให้มันสองคนคบกันวะ”
สกายลอยหน้าลอยตายักไหล่เป็นคนอินเดีย
“ไหน ใครร้อง ไม่มี๊ กูคนคูล ๆ”
“ใช่ ๆ สกายคนคูล ถ้ามึงอยากคูลเหมือนสกายมึงต้องขอผู้ชายแต่งงานนะมาร์ค”
“ไอ้สัดเชนไม่จบนะมึง!”
แล้วก็เกิดสงครามปาหมอนขึ้นเหตุจากเชนรื้อฟื้นเรื่องที่สกายเคยไปขอเพื่อนพี่สาวของมันแต่งงานตอนเด็ก ๆ เรื่องนี้ถือเป็นไม้เด็ดของทุกคนเวลาเอาคืนสกายมันไม่ได้ พูดเรื่องนี้ทีไรมันจะแพ้ทุกที คิดแล้วก็ขำแล้วก็อยากเห็นหน้าพี่ที่มันไปขอเขาแต่งงานด้วยเลย แต่เห็นเชนบอกว่าหล่อและสกายน่าจะไม่ได้เป็นผัว หึหึ สมน้ำหน้า!
เธอทำให้ฉันรู้และเข้าใจคำว่าสองเรา ไม่ว่าจะร้อนหรือว่าจะหนาวก็ไม่กลัว
มีเธอที่รักข้างในจิตใจ ให้ฉันก้าวเดินต่อไป ต่อจากนี้
เธอและฉัน จับมือเคียงกันนับจากนี้ ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี
เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี้
มากกว่านั้น ยิ่งมีกันและกันมากแค่ไหน มีเพียงคำว่ารักที่สองเรานั้นเข้าใจ
รักเพียงเธอและตลอดไป แค่เธอกับฉัน
ของขวัญ- Musketeers
tbc
talk. ซันนางทำบุญมาด้วยอะไรหรอคะ ทำไมผู้นางดี๊ดีขนาดเนร้!!!! ไม่ให้บีสท์แล้วได้ป่าว ฮึ่ยยยย แล้วก็ดีใจจังมีแต่คนถามหาพี่อิน สงสัยจะคิดถึงนางกันมากใช่มั้ยจ๊ะ ฮ่าาาาาาาาา ไม่มาหรอกน่าเอามาทำไมเสียรมเนอะ บอกแล้วว่านิยายเราใส ๆ ดราม่านิ๊ดดเดียวเท่านั้นแหละ โดยส่วนตัวแล้วเรื่องนี้เราต้องการให้คนอ่านอินกับผองเพื่อนพวกนางเหมือนเรานี่แหละ ฮ่าๆ จะบอกว่าเวลาแต่งพวกนางอยู่ด้วยกันทีไรแล้วเรามีความสุข เพื่อนบ้าพวกนี้เวลาจริงจังมันก็จริงจังกันนะเออ
มาต่อให้แล้วน้า ดีใจมาก ๆ ที่มีคนชอบเรานะนั่งอ่านคอมเม้นวน ๆ จะร้อยรอบแล้วมั้ง มีความสุขอ่ะทั้งในนี้ในเฟสในทวิตเราอ่านหมดขนาดตัวอีโมเรายังยิ้มอ่ะคิดดู เราไม่ได้สูบกัญชานะเฮ้ย ก๊ากก พอ ๆ พล่ามเยอะตลอด ถ้าใครนึกบ้านเล็กของซันไม่ออกก็จะประมาณนี้นะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ ไปเที่ยวจริง ๆ สนุกสนานเฮฮามากบอกเลอออออออ
ขอบคุณรูปภาพจาก pinterest #นิยายตัวร้าย
(https://www.uppic.org/thumb-8D91_590627E5.jpg) (https://www.uppic.org/thumb-FE13_590627E5.jpg)
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
ผ่านด่านแล้วนะซันบีสท์
-
ผ่านด่านได้แล้ว เพื่อนทุกคนลุ้นจนตัวโกร่ง
ดีใจกะบีสท์ซันด้วย
-
คู่นี้ หวานกว่านี้ก็รอตอนขอแต่งงานใช่ม้ายยยย
-
“แล้วการทำแบบนี้เธอสบายใจไหม มันไม่ใช่ความรักตามธรรมชาติหรอกนะ แล้วถ้าพวกเราตอบว่ารับไม่ได้ล่ะเธอจะทำอย่างไร”
อึ้งค่ะ !!!!!!!! แต่บีทส์ตอบได้ดีมากลูก (ปรบมือรัว)
ชอบมิตรภาพของเด็กกลุ่มนี้อ่ะ
ปล.ยูยังไม่มีแฟนใช่ป่ะ หาแฟนให้ยูหน่อย ญ.ก็ได้ ช.ก็ยิ่งดี เราชอบยูอ่ะ :)
-
ในที่สุดก็ผ่านไปได้ด้วยดี ดีใจกับทั้งสองคน :katai2-1:
ปล.บ้านเล็กของซันน่ารักมากอยากมีบ้านแบบนี้บ้าง55555
-
:เฮ้อ: โล่งอก :katai2-1: ดีใจกับสองหนุ่มนี้ด้วยที่ตายายเข้าใจ
-
ผ่านด่านผู้ใหญ่แล้ววว
เฮ้อ ต่อไปขอหวานๆน้า ชอบบบบ 555
-
เที่ยวได้สนุกกันล่ะที่นี่
-
ผ่านด่านคุณตาคุณยายแล้ว เย่
เที่ยวได้สบายใจ 5555
-
บ้านน่ารักจังงงงงง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ผูใหญ่ของซัน น่ารักมากกกก
เห็นแต่ความสุขของซัน
ไม่เอาความต้องการของตน
และความเห็นของคนนอกมาเป็นที่ตั้ง
ผู้ใหญ่แบบนี้ ตัวเองก็มีความสุข
เพราะเห็นลูกหลานมีความสุข
ผู้ชายของซัน สุดยอดไปเลย
ดูแล เอาใจใส่ซัน เต็มที่
ระมัดระวังความรู้สึกของซันทุกย่างก้าว :z3: :z3: :z3:
ซัน ทำบุญมาดี ตัวจริงของซัน เลยสุดยอดดดด
อยากอ่านเรื่องของสกาย ด้วยแล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4:
-
โล่งใจแล้วละผ่านด่านครอบครัวมาได้แล้ว
-
ดีใจมากเลยได้คบกันแล้ว ..... ฮิ้วว :hao7:
-
ได้คบกันแล้วผ่านด่านเรียบร้อย เอ๋!!! ว่าแต่ด่านของบีสท์ล่ะ ผ่านยัง แต่ไม่ว่ายังไงรอ nc 5555
-
:L2: :L2: :L2:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
ยอมใจกับความอบอุ่น :o8:
-
ดีใจกับทั้งสองคนที่ที่บ้านยอมรับ ซันยิ้มได้แบบเต็มยิ้มเลยทีนี้
เพื่อนๆ พลอยร้องไห้ไปด้วย น่ารักกันจริงๆ
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
-
น้ำตาไหลตาม ซาบซึ้งมากๆ :hao5:
อ่านไปอ่านมาชอบยูซะงั้น o18
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ครอบครัวซันให้ผ่านแล้วววววววววว :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1:
-
:pig4:
-
ดีใจไม่ดราม่า
-
ติดตามมาได้จนทันตอนปัจจุบันแล้ว เย้
เราชอบเกือบทุกอย่างในเรื่องนี้เลย พล็อตเรื่องบางอย่าง นิสัยตัวละครบางตัวทำให้เรารู้สึกว่า เห้ย นักเขียนใส่ใจจัง ถ่ายทอดออกมาให้เราเข้าใจในตัวพวกเขาได้
แต่ที่เราติดใจคือ เราเบื่อนิสัยผู้หญิงของนายเอกเรา ใช่ค่ะ อ่านไม่ผิดหรอก เราเบื่อนิสัยที่ดูเกินความเป็นนิยายชายชายไป ลักษณะคำพูด การแสดงออก เราเข้าใจว่านี่คือนิยายเนอะ แต่พวกบทอ้อนหวานน้ำตาลเรียกพี่ของพระ-นายเราแทบจะอ่านผ่านๆ เลย ต้องขออภัยในจุดนี้จริงๆ
อีกเรื่องที่เราเอะใจ คือระยะการทำความรู้จักของพวกเขาสองคน ถ้าเรานับไม่ผิด เส้นเรื่องดำเนินอยู่ไม่เกิน 1 สัปดาห์ด้วยซ้ำ หื้ม เร็วแท้55555555555555 ไม่เป็นไรค่ะ รักกันชอบกันแบบแรกพบสบตาไม่เป็นปัญหาอยู่แล้ว แต่เสียดายที่นักเขียนปูทางของซันมาว่าเป็นคนที่ผ่านอะไรมาเยอะ อีกทั้งยังเรียนวิศวกรรมปีสูงแล้วด้วย เรารู้สึกว่า หู้ยย ตัวละครนี้อย่างเท่เลย กลับตกหลุมรักกับคนที่ทำดีกับตัวเองแค่ 2 วัน (เข้าใจว่าพี่ทศเขาหล่ออออ55555555) ถ้าลองเปลี่ยนเป็นเล่นกับความใจดีของพี่ทศเขาหน่อยอีกสักนิ๊ด ให้นักอ่านตกหลุมรักไปพร้อมๆ กับซัน เราว่าคงจะดีไม่น้อย (ถึงแม้จะเกริ่นมาแล้วว่าเฮ้ย!... ตานี่แอบศึกษาน้องซันมานานแล้วนะ แต่ตอนนี้เราๆ อ่านผ่านสายตาของซัน ไลน์ของซัน เราก็เสียดายที่พลาดความรู้สึกตกหลุมรักจริงๆ ไป)
ทั้งนี้ทั้งนั้น ทั้งหมดก็เป็นเพียงแค่ความเห็นส่วนตัวของเรา ซึ่งถามว่าจะติดตามต่อไหม บอกเลยว่า... ไม่พลาดดดด สักกก ตอนนน เดียววว 55555555 ติดบ่วงมาแล้ว ย้อนกลับคงไม่ทัน นิยายเรื่องนี้ให้กลับไปแก้ไขคงไม่ทัน แต่ถือว่าเป็นการติเพื่อก่อเน้อวอนนักเขียนโปรดเข้าใจ เราเป็นนักอ่านที่อ่านผ่านตามาประมาณนึงทั้งในและนอก และรู้สึกชอบพล็อตเรื่องนี้ (โดยเฉพาะพาร์ทเพื่อนๆ) อย่างมากเลยอยากให้นักเขียนพัฒนางานอยู่คู่กับชาวเราอีกนานแสนนานเลยค่ะ :katai2-1:
ปล. เป็นคอมเม้นท์ที่ยาวและจริงจังที่สุดในรอบปี 2017 เลยนะคะเนี่ย แฮร่
-
ตากับยายน่ารักมากกกกกกกก เอาไปเลยสิบดาวค้าาา :katai2-1: :katai3:
-
อ่านแล้วละมุนละไม อบอุ่นมากๆเลยค่ะ แค่จุ๊บ แค่หอมก็ฟินแล้วค่ะ ชอบมิตรภาพระหว่างเพื่อนมากๆเลย อ่านรวดเดียวเลยค่า ^^
-
ตัวร้าย
24
“เหยบ้านน่ารักอ่ะ”
สาว ๆ ทำเสียงตื่นเต้นเดินเข้ามาสำรวจในบ้าน สงครามปาหมอนจบลงก่อนหน้าพวกเธอเข้ามาไม่กี่นาที พวกเพื่อนบ้านอนตายเปิดพุงหอบหายใจกันอยู่ เมื่อพวกเธอเดินชมกันจนพอใจแล้วแพรวจึงเดินมาเอาเท้าสะกิดพวกที่นอนตายกันอยู่ ตอนนี้ใกล้จะสิบโมงแล้วพวกเราควรจะออกจากบ้านได้สักที
ที่หมายแรกของพวกเราวันนี้คือเดินทางไปสักการะขอพรจากพระธาตุดอยสุเทพ ผมว่าวันนี้อากาศดีนะแดดไม่จ้าเหมือนฝนจะตกแต่ก็ยังไม่ตก ฟ้าครึ้ม ๆ ผมชอบอากาศแบบนี้บวกกับใกล้เข้าหน้าหนาวแล้วอากาศที่นี่เย็นลงนิดหน่อย พวกเราแวะสักการะครูบาศรีวิชัยก่อนจะเดินทางต่อไปยังดอยสุเทพ
ด้วยความเฟี้ยวเงาะของพวกบ้าทั้งหลายจึงไม่ยอมขึ้นกระเช้ากัน แกนนำคือมาร์คที่ท้าพนันว่าใครขึ้นคนสุดท้ายต้องจ่ายค่าข้าวเย็นวันนี้และรองสุดท้ายจ่ายค่าข้าวกลางวัน โดยต่อให้พวกผู้หญิงขึ้นนำไปก่อนห้านาที พอครบเวลาปุ๊บสงครามก็เริ่มขึ้นทันทีโดยเฉพาะแก๊งสี่กุมารผมเห็นพวกเขาวิ่งแล้วก็กลัวว่าข้อเข่าจะเสื่อม ผม บีสท์ ยู ใช้การเดินเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ถึงเพราะผมรู้ดีว่าเดี๋ยวอีกสักพักสี่กุมารมันต้องนั่งหอบลิ้นห้อยตรงขั้นบันไดไหนสักขั้น
และก็จริงอย่างที่ผมคาดเดา ศพแรกที่ผมสามคนพบคือมาร์คเกาะราวบันไดพญานาคหอบแฮ่ก ยูหัวเราะขำเดินเข้าไปหายื่นขวดน้ำให้
“ขอบพระทัยมากพะยะค่ะท่านชายยู”
“เหนื่อยจนประสาทหลอนรึไง”
“เออเหนื่อยชิบเป๋งแม่งเอ๊ย ไม่ได้ ๆ กูจิยอมแพ้ไม่ได้!”
มาร์คชูมือมาดมั่นแต่ขาก็ไม่ได้ก้าวเดิน ผมกับบีสท์เลยโบกมือให้ด้วยท่าทางกวนตีนแล้วเดินผ่านมาร์คมา ยูยืนดูเพื่อนอยู่สักครู่แล้วก็ทิ้งมาร์คมาอีกคนได้ยินเสียงร้องแง๊ว ๆ เหมือนแมวดังตามหลังมา
“ไอ้แมวมาร์คเอ๊ย”
“มันน่ารักดีนะ”
บีสท์อมยิ้มบ่นเพื่อนตัวเอง ผมหันหลังกลับไปมองแมวขี้บ่นแล้วหันกลับมาคุยกับบีสท์ ถ้าตัดความเกรียนที่สูสีกับสกายมาร์คมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารักมากเลยนะ เคยเจอใครแล้วรู้สึกว่ามันน่ารักแล้วอยากคว้ามากอดมาจับปั่นไหม มาร์คนี่แหละสิ่งมีชีวิตประเภทนั้นแต่เพราะความเกรียนของมันบดบังความน่ารักไปจนหมดสิ้น
“ภาพมายา”
ผมหัวเราะคำจิกกัดเพื่อนของบีสท์ พวกเราเดินขึ้นบันไดมาเรื่อย ๆ โบกมือทักทายสาว ๆ ที่แวะถ่ายรูปซึ่งผมว่าจริง ๆ แล้วพวกเธอเหนื่อยจึงแวะพักนั่นแหละ
“ที่เหลือล่ะ”
บีสท์เดินเข้ามาหาแพรวกับแจม สองสาวบุ้ยหน้าขึ้นไปผมสองคนมองตามเห็นหลังเมกับนาฟอยู่ไม่ไกลแต่แตงกวากับเจนนี่อยู่ลิบ ๆ เลย สงสัยจะไม่ยอมแพ้แก๊งสี่กุมารแน่ ๆ
“ถ่ายรูปกัน”
แพรวกวักมือเรียกพวกผมให้เข้ามาใกล้ ๆ ยูเดินตามมาสมทบด้านหลัง แพรวกับแจมยืนอยู่ด้านหน้าข้างหลังเป็นบีสท์ ผมและยูตามลำดับ แจมยื่นไม้เซลฟ์ฟี่ไปด้านหน้านับหนึ่งถึงสามแล้วกด เราถ่ายกันอยู่สองสามรูปเช็ครูปถ่ายเสร็จกำลังจะเดินขึ้นพระธาตุต่อก็มีสิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจ
“ทำไมไม่เอาหมวกมา”
“ลืมไว้บนรถอ่ะ”
“ใส่ไว้หน้าแดงหมดแล้ว”
“อือร้อนอ่ะ”
ผมมองสองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย คือก็เข้าใจนะว่าพวกเขาสนิทกันมากถึงเนื้อถึงตัวกันเป็นเรื่องปกติแต่ผมกลับสะกิดใจการกระทำของยูกับแจมแปลก ๆ คือยูก็ห่วงทุกคนแบบนี้อยู่แล้วแต่ว่าน้ำเสียงที่เขาคุยกับแจมเมื่อสักครู่มันเหมือน....เอ่อ...เหมือนที่บีสท์คุยกับผม แล้วยังท่าทางอ้อนหน่อย ๆ ที่ไม่เคยเห็นจากแจมอีก ผมขมวดคิ้วสงสัย แพรวหลุดหัวเราะท่าทางของผม
“เฮ่อ รู้สึกเป็นส่วนเกินกูไปหาไส้ติ่งที่เหลือดีกว่า”
ว่าแล้วแพรวก็วิ่งขึ้นบันไดไปโดยทิ้งระเบิดเอาไว้ ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่จนบีสท์ขยี้ผมของผมจนยุ่งนั่นแหละหันไปมองรอบข้างก็เหลือแค่บีสท์ยืนอยู่แจมกับยูเดินตามหลังแพรวไปแล้ว
“มันเป็นแฟนกัน”
“ห๊ะ?”
บีสท์ยิ้มจิ้มหน้าผากผมแล้วพูดต่อ
“ก็สงสัยยูกับแจมอยู่ไม่ใช่หรือไง มันสองคนเป็นแฟนกัน คบกันมาหลายปีแล้ว”
“จริงดิ คือกูความรู้สึกช้าหรือสองคนนั้นดูไม่เหมือนแฟนวะ”
ผมเกาหัวงง จริง ๆ นะ ตลอดเวลาที่ผมอยู่ที่บ้านผมไม่เคยสะกิดใจกับความสัมพันธ์ของเขาสองคนเลยเวลารวมตัวกันก็ไม่เห็นมีท่าทีต่างจากเพื่อนสนิทกันตรงไหน
“ไม่แปลกหรอกที่มึงจะไม่รู้ สองคนนั้นก็แบบนี้แหละแต่ก็จะมีโมเม้นแฟนอย่างเมื่อกี้นาน ๆ ทีให้ได้เห็น”
“คือถ้าไม่เห็นเมื่อกี้กูก็คงไม่รู้ไปอีกนานว่าเขาคบกัน”
“ฮ่า ๆ อือสองคนนั้นคบกับมานานด้วยแหละมั้งแต่ตอนมันคบกันแรก ๆ ก็แบบนี้นะคือไม่มีอะไรเปลี่ยน อืม..เห็นแบบนั้นมันรักกันมากกว่าที่เราเห็นนะ ไม่เคยทะเลาะกันเลยเชื่อป่ะ”
ผมเลิกคิ้วไม่ค่อยเชื่อ จะว่าอย่างไรดี คือเขาทั้งสองคนทั้งสวยทั้งหล่อแล้วยูนี่คือแบบผู้ชายที่ผู้หญิงใฝ่ฝันเลย สุภาพ หล่อ รวย นิสัยดีถึงความกวนตีนจะมีแต่ก็ไม่มากเท่าสี่กุมาร เรียกว่าสมบูรณ์แบบเลยก็ว่าได้ ส่วนแจมนั้นก็สวยแบบผู้ชายเหลียวหลังยิ่งถ้าได้รู้จักผมว่าผู้ชายต้องชอบเธอเยอะมากแน่ ๆ ซึ่งผมว่านี่น่าจะเป็นปัญหาหลักของทั้งสองคนเลยนะ คนเข้ามาหาพวกเขาน่าจะเยอะ
“เป็นไปได้หรือ”
“เป็นไปได้สิ มันเชื่อใจกันมากเลย”
ผมมองบีสท์นิ่งอยู่สักครู่ก่อนจะยื่นมือไปจับมือเขา บีสท์เลิกคิ้วถาม ผมยิ้มกว้างกระชับฝ่ามือของเรา
“ถ้าอย่างนั้นเราอย่ายอมแพ้คู่นั้นนะ”
เขาหัวเราะแล้วเอามือข้างที่ไม่ได้จับกันมาจิ้มหน้าผากผม
“มันแน่อยู่แล้ว”
ผมหุบยิ้มไม่ได้เลย เราสองคนเดินแกว่งมือกันขึ้นบันไดมาเรื่อย ๆ ผ่านศพที่สองอย่างเปา ศพที่สามคือสกายที่กำลังโวยวายใส่โทรศัพท์เพราะคนที่โทรมาทำให้เขาเสียพลังงานในการเดินขึ้นบันได และก็มาถึงผู้นำของสี่กุมาร เชนนั่งลิ้นห้อยถอดหมวกมาพัดโดยมีแตงกวากับเจนยืนถ่ายรูปเยาะเย้ยอยู่ไม่ไกล
ในที่สุดเราก็ได้ผู้ชนะ เป็นไปตามที่ผมคาดการณ์แตงกวากับเจนขึ้นมาถึงเป็นคู่แรก แจมยูผมบีสท์แพรวเป็นพวกถัดมา อีกพักหนึ่งเมเปิ้ลกับนาฟก็มาถึงพ่วงมาด้วยเชนผู้ไม่ยอมแพ้ สามคนสุดท้ายรีบวิ่งแข่งกันขึ้นมายื้อยุดกันอยู่สักพักก็ได้สองคนสุดท้ายคือมาร์คและสกาย เปานั้นชนะอย่างหวุดหวิดชนิดที่กางเกงเกือบหลุดตูดจากการดึงของมาร์คและสกาย
คนตั้งกฎการแข่งขันขึ้นมาแทบร้องไห้เพราะตัวเองเข้าที่สุดท้าย มาร์คร้องแง้วบ่นไม่หยุดจนสกายต้องเอาน้ำมาอุดปากเพื่อนไว้พักกันสักครู่ก็พากันไปสักการะพระธาตุ ถ่ายรูปที่จุดชมวิวพักใหญ่แล้วก็นั่งกระเช้าลงมาเพราะขาอ่อนเปลี้ยกันเป็นทิวแถว จากนั้นพวกเราก็มุ่งหน้ากันสู่ดอยปุย
ทางขึ้นดอยปุยค่อนข้างน่ากลัวเพราะเป็นถนนเลนเดียวถ้าไม่ชำนาญทางจริง ๆ ขับสวนกันลำบากมาก มาร์คกับสกายนอนซบกันหลับคอพับคออ่อนตลอดทางแต่พอมาถึงที่หมายเหมือนผีบ้าเข้าสิงกระโดดโลดเต้นกันลงมาจากรถและที่ทำให้พวกผมปวดหัวกันตอนนี้ก็คือ
“นะ ๆ ใส่ด้วยกันดิจะได้เป็นยูนิตี้”
“ตี้พ่อง ใส่ไปกันสองคนเถอะ”
“พวกมึงแม่งไม่ใจเห็นป่ะผู้หญิงยังใส่กันเลย”
มาร์คหน้างอบุ้ยปากไปทางพวกผู้หญิงที่กำลังใส่ชุดชาวเขากันอยู่ เรื่องของเรื่องคือที่นี่มีบริการเช่าชุดชาวเขาให้นักท่องเที่ยวใส่ถ่ายรูปกันในราคาที่ไม่แพงและก็ตามคาด มาร์คมันต้องการให้เราทุกคนใส่ชุดชาวเขาถ่ายรูปกันแน่นอนว่าผมคนนึงแหละที่ไม่ยอมใส่ บีสท์ และเปาเองก็ไม่ยอม ฝั่งผู้หญิงก็มีแพรวคนเดียวที่ไม่ยอมใส่แถมยังใจแข็งไม่ไหวเอนกับคำอ้อนวอนใดใดของเพื่อนทั้งสิ้น
“มึงก็ใส่กันไปเซ่ แพรวยังไม่ใส่เลยเห็นป่ะ พวกกูส่งชายยูเป็นตัวแทนแล้วไง”
เปาว่าแล้วก็ผลักยูไปทางด้านหน้า คนถูกผลักมองหน้าเพื่อนเหรอหรา มาร์คกับเชนไม่ยอมพลาดนาทีทองล็อคแขนยูไว้คนละข้างแล้วลากกันไปใส่ชุดโดยมีเชนเดินผิวปากตามหลังไปติด ๆ
“เดี๋ยวมานะ”
“จะไปไหน”
บีสท์รั้งมือผมไว้ ผมเลยชี้ร้านขายสตรอเบอร์รี่ให้เขาดู
“อยากกิน ไปซื้อแปบ”
เขายอมปล่อยผมไปแต่โดยดี เดินมาซื้อสตรอเบอร์รี่สดคลายร้อนถุงใหญ่แม่ค้าก็ใจดีให้มาเยอะกว่าปริมาณปกติด้วยเดินกลับมาหาพวกเพื่อนก็เปลี่ยนชุดกันเรียบร้อยถ่ายรูปกันสนุกสนาน เดินมาได้สักครู่ก็มาถึงทางเข้าไปชมสวนดอกไม้จ่ายเงินค่าเข้าเสร็จคราวนี้มหกรรมถ่ายรูปกับชาวเขาก็เกิดขึ้น เดี๋ยวคนโน้นเรียกคนนี้เรียกพวกผมที่ไม่ได้ใส่ชุดกับพวกเขาต้องทำหน้าที่ตากล้องจำเป็นวิ่งกันหัวหมุน ผมยกมือยอมแพ้ลากสังขารตัวเองเข้ามานั่งในร่มบีสท์เดินหัวเราะตามหลังมา
“ไหวป่าว”
“ไหวแต่ขอพักแปบ”
“พวกนั้นคึกกันใหญ่”
เขาว่าแล้วบุ้ยปากไปที่พวกเพื่อน ผมยิ้มกว้างพยักหน้า
“อืม”
“สนุกไหม”
“มากเลย ไม่เคยสนุกแบบนี้มาก่อนเลย”
บีสท์ยิ้มแล้วลูบหัวผมเบา ๆ ผมเอนตัวพิงไหล่เขามองเพื่อน ๆ ที่ถ่ายรูปท่าแปลกประหลาดกันอยู่แต่ละคนภาพพจน์ไม่เหลือกันเลยทีเดียว สงสารสุดก็เปานั่นแหละที่มีหน้าที่เป็นตากล้องมือหนึ่งเพราะมันถ่ายรูปสวยสุดแต่มันก็ดูมีความสุขดีสังเกตได้จากรอยยิ้มบาง ๆ บนหน้าของหนุ่มแว่น
“กินข้าวไหนกันดี”
เมเปิ้ลถามขึ้นเมื่อพวกเขาทั้งหมดเข้ามานั่งพักเหนื่อยกันในเพิงที่สร้างไว้ให้นักท่องเที่ยวเข้ามานั่งพัก
“ไปกินในตัวเมืองกันป่ะ แล้วไปไหนกันต่อดี”
เจนเสนอความคิด
“อยากกินอาหารเหนือ จริง ๆ แอบอยากไปเชียงใหม่ไนท์ซาฟารีด้วยแต่สาว ๆ อยากไปเดินถนนคนเดินกันใช่ป่ะ”
สกายพูดขึ้น พวกสาว ๆ จึงพากันโบกมือปฏิเสธ
“กายอยากไปใช่ป่าว ไปได้นะคือที่ชวนเดินถนนคนเดินก็เพราะไม่รู้ว่าจะไปไหนนั่นแหละแล้วก็เผื่อพวกแกอยากเที่ยวกลางคืนกันด้วยไง”
แพรวบอก พวกเพื่อนที่เหลือก็พยักหน้าเห็นด้วยกับแพรวพอได้ยินดังนั้นสกายก็ยิ้มกว้างเหมือนเด็ก
“งั้นขอไปไนท์ซาฟารีนะ นะ ๆ”
หนุ่มตัวขาวผู้มีรอยสักมากมายกระโดดโหยงเหยงดีใจเมื่อเพื่อนทั้งหมดตกลงไปเชียงใหม่ไนท์ซาฟารี ผมหัวเราะสกายในมุมนี้ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเขาเหมือนเด็กดีใจตอนพ่อแม่ยอมตามใจซื้อของเล่นให้เลย
“กายมันชอบสัตว์ ชอบเด็ก”
“ไม่น่าเชื่อ”
ผมเปรยกับบีสท์เบา ๆ เขาหัวเราะแต่ก็พยักหน้าเห็นด้วยกับผม
“จริง ๆ มันควรไปประกวดนางงาม”
เปาบอก สกายที่ได้ยินเพื่อนพูดเกี่ยวกับตัวเองก็ทำท่าทีสะดีดสะดิ้งได้น่าถีบเป็นที่สุด ทำตัวน่ารักอยู่ได้แปบเดียวเท่านั้นกลับมากวนตีนเหมือนเดิม
“แล้วบ่ายนี้เที่ยวไหนดี”
แจมเรียกเพื่อนให้กลับสู่โปรแกรมท่องเที่ยวอีกรอบ แพลนของเราวางกันไว้แบบหลวมสามารถปรับเปลี่ยนยืดหยุ่นได้ คือเอาจริงที่หมายถัดไปเรายังไม่ได้คิดช่วงนี้ระหว่างทางเดินกลับมาเปลี่ยนชุดเตรียมเข้าเมืองไปกินข้าวเราจึงวางแผนสู่ที่ถัดไปกัน
“ให้พวกผู้ชายเลือก”
นาฟโบ้ยจุดหมายถัดไปมาให้พวกผม พวกเราเหล่าชายหนุ่มมองหน้าปรึกษากัน ผมไม่ขอออกความเห็นเพราะไปที่ไหนก็ได้เช่นเดียวกับบีสท์ เปาขอที่ธรรมชาติ ๆ
“อยากขี่ช้าง // อยากขี่ช้าง”
เชนกับยูพูดออกมาพร้อมกัน ทั้งคู่มองกันอึ้ง ๆ แล้วแปะมือหัวเราะใส่กัน ดังนั้นจึงสรุปได้ว่าสถานที่ถัดไปหลังจากกินข้าวกลางวันกันเสร็จคือไปขี่ช้างกัน ผมนั่งฟังพวกเขาคุยกันแล้วก็อมยิ้ม พวกนี้ดีอยู่อย่างคือพวกเขาจะให้สิทธิ์ผู้หญิงเลือกก่อนแล้วพอพวกเธอยกการตัดสินใจให้ผู้ชายพวกนี้ก็จะเสนอกันคนละอย่างสองอย่างเน้นเสียงส่วนมากเป็นหลัก ผมสังเกตนะว่าถึงแม้จะให้สิทธิ์ผู้หญิงเลือกก่อนแต่พวกเธอมักจะเลือกที่ ๆ พวกผู้ชายสามารถไปได้โดยไม่เบื่อหรือทำอะไรที่พวกเขาสามารถทำร่วมกันได้ทั้งหมด การไปเที่ยวด้วยกันจึงสนุกสนานเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอยู่ตลอดเวลา
“กูสงสารเจ้ามือ”
ผมหัวเราะขำปนสงสารสกายเจ้ามืออาหารกลางวันมื้อนี้เมื่อมองไปยังอาหารเหนือตรงหน้า พวกเราสิบสามคนแน่นอนว่าสั่งมาไม่น้อยกันอยู่แล้วแต่เมื่อมีสายแข็งแล้วนั้น อย่าเรียกว่าอาหารเต็มโต๊ะเลยเรียกว่าล้นโต๊ะจะถูกกว่า สั่งกันอย่างละสี่จานแต่ก็แปลกเพราะเจ้ามือนั้นยังมีท่าทางสบายจนน่าถีบ
“ไม่ต้องห่วงมันหรอกมันเป็นเจ้ามือแต่บัตรที่มันจ่ายไม่ใช่ของมัน”
เชนว่าแล้วเบะปากใส่สกายที่ถลึงตาใส่ คำพูดของเชนทำให้ทุกคนหันมาเค้นถามคุณหมอผู้มากด้วยรอยสักกันยกใหญ่
“อะไรยังไงสกาย”
“อะไรเล่าไอ้เชนมันก็พูดไปเรื่อย”
“น่ะ ๆ ไม่มีมูลหมามันไม่ขี้หรอก”
“ทำไมเค้ารู้สึกเหมือนตัวเองถูกด่าเป็นหมาเลยอ่ะนาฟ”
เชนเกาหัวหันไปถามนาฟคนพูด หญิงสาวตัวเล็กหัวเราะเสียงดังตบไหล่เพื่อนปุ ๆ
“มึงจะคิดมากทำไมเชน หมาก็คือหมา”
“อือเนอะ”
เชนพยักหน้าเออออไปกับนาฟ ทุกคนหัวเราะชอบใจเมื่อสุดท้ายเชนก็โวยวายว่าไม่ใช่หมา
“อย่าคิดว่ารอดนะกาย หึหึหึ ถ้าไม่บอกกูจักหาด้วยตัวเองและถ้ากูรู้แล้วโลกต้องรู้นะบอกไว้ก่อน”
แตงกวาขู่ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์เป็นที่สุด ผมแอบเห็นสกายยกมือปาดเหงื่อแต่ว่าที่คุณหมอก็ยังคงปากแข็งไม่ยอมบอกอะไร พอแตงกวาหันไปเค้นเชนพ่อหนุ่มขี้เล่นก็ดันไม่ยอมบอกอะไรเหมือนกันทำให้หญิงสาวหงุดหงิดลงกับของกินสั่งเพิ่มไม่หยุด
“มึงเจอกูแน่สกาย หึ!”
จนกินอิ่มและสกายควักบัตรจ่ายเงินเรียบร้อยแตงกวายังไม่หยุดขู่คนโดนขู่ก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ กอดคอมาร์คออกไปนอกร้าน สถานที่ถัดไปของพวกเราก็คือปางช้างแม่สาขับออกมาจากตัวเมืองเชียงใหม่ไม่ไกลเท่าไหร่มาถึงตอนบ่ายโมงพอดีทันดูการแสดงโชว์ช้างวาดรูปและซื้อแพ็คเกจขี่ช้างตอนบ่ายสองครึ่ง
“น่ารักมาก”
“น่ารัก ๆ”
เสียงชมการแสดงดังไม่ขาดปากจากเพื่อน ๆ ของบีสท์ พวกเขาตั้งใจดูโชว์กันเป็นอย่างมากพวกผู้หญิงไม่ต้องพูดถึงแจมถึงกับไลฟ์สดผ่านเฟสบุ๊ค ตอนนี้ผมรู้แล้วนะว่ามันคืออะไรแต่ที่เห็นแล้วอดอมยิ้มไม่ได้คือสกายต่างหาก ไม่เคยเห็นหมอนี่มุมนี้จริง ๆ เขาดูชอบมากยิ้มกว้างดีใจตอนช้างเตะบอลเข้าประตู กระโดดปรบมือตอนลูกช้างวาดภาพเสร็จเห็นแล้วก็ตลกปนน่ารักดีไม่คิดว่าผู้ชายดิบ ๆ แบบสกายจะมีมุมอ่อนโยนแบบนี้
“มึงดู ๆ โคตรเจ๋ง โอ๊ยแม่งโคตรน่ารักแสนรู้จังเลยวะ ดูดิ ๆ นั่นตัวนั้นวาดเป็นรูปช้างใช่ป่าว”
สกายกระตุกชายเสื้อมาร์คแล้วชี้ให้ดูช้างตัวใหญ่สุดที่ใช้งวงโบกสะบัดพู่กันวาดออกมาเป็นรูปด้านหลังของช้าง ผมเองก็อดทึ่งไม่ได้ ไม่คิดว่าสัตว์จะสามารถทำอะไรแบบนี้ได้
“ช่วงคืนความสุขให้คุณเท่าฟ้า”
ยูบอกขำ ๆ มองสกายด้วยสายตาเอ็นดู พวกผู้หญิงก็ถ่ายรูปสกายไว้ได้หลายช๊อตหัวเราะกันคิกคัก บีสท์ยิ้มกว้างหันมามองหน้าผมแล้วเกลี่ยแก้มให้เบา ๆ
“ไปเล่นซนอะไรมาทำไมแก้มเปื้อน”
ผมเอียงคองงแล้วก้มลงมองอ้อยในมือตัวเองจึงชูให้บีสท์ดู
“น่าจะมาจากพวกนี้แต่กูไม่ซนเท่าสกายนะดูโน่น”
ผมบุ้ยปากให้เขามองไปทางเพื่อนตัวดีที่วิ่งไปเกาะขอบรั้วให้อาหารช้างด้วยรอยยิ้มกว้าง
“หึหึ ให้มันวันนึง”
“ขี่ช้าง ๆ ไปขี่ช้างงงงงงง”
เชนกระโดดโลดเต้นกอดคอมาร์คไปขึ้นช้างเป็นคู่แรก ยูกับแจมตามไปเป็นคู่ที่สอง สกายกับแพรว เมเปิ้ลกับนาฟ แตงกวากับเจน ผมกับบีสท์ส่วนเปานั้นปิดท้ายเป็นคนสุดท้ายโดยให้เหตุผลว่าตากล้องต้องเก็บทุกช๊อตของทุกคน ขี่ช้างชมธรรมชาติกันจนพอใจ เปาได้รูปฮา ๆ มาเป็นกระบุง ช๊อตที่ฮาคือตอนที่นั่งโคลงแล้วมาร์คร้องกรี๊ดดังมาก พวกผมหัวเราะกันจนท้องแข็งเสียงมันกรี๊ดเหมือนพี่ฟรอยที่เป็นดาราเลย
พวกเราเดินทางกันต่อไปยังเชียงใหม่ไนท์ซาฟารีระยะทางไกลนิดหน่อยพวกเราทั้งคันรถเลยหลับเอาแรงพอมาถึงสวนสัตว์ทุกคนก็เหมือนได้ชาร์ตพลังจากการนอนอย่างเต็มที่ เฮฮากันได้อีกครั้งพวกเรานั่งรถรางชมสัตว์แบบโคลสอัพ หน้าสกายโคตรตลกเหมือนเด็กเพิ่งเคยมาสวนสัตว์ สกายตั้งใจฟังพี่วิทยากรบรรยายเกี่ยวกับสัตว์ชนิดต่าง ๆ อย่างตั้งใจในขณะที่คนอื่นฟังบ้างไม่ฟังบ้างเน้นถ่ายรูปกันเสียส่วนใหญ่ ผมหันไปมองเชนที่หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวกับโทรศัพท์
“เป็นบ้าหรือไง”
“ตลกไอ้กาย”
เชนว่าแล้วก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ผมดู รูปสกายอ้าปากหวอตาเป็นประกายมองเสือเบงกอลอยู่ทั้งตลกทั้งน่าเอ็นดูในคราวเดียวกัน บีสท์ที่มองข้ามไหล่ผมมาหัวเราะน้อย ๆ แต่ที่ผมเห็นมากกว่านั้นคือรูปสกายที่เชนถ่ายถูกส่งต่อไปให้ใครบางคนผมทันเห็นข้อความ กับชื่อคน ๆ นั้นด้วยสิ
‘น่ารักจัง เชนถ่ายฟ้ามาให้พี่อีกเยอะ ๆ นะ'
และชื่อคนที่บอกข้อความนั้นกับเชนคือ พี่คุณ ดูท่าว่าเชนคงจะรับส่วยมาจากคน ๆ นี้ให้รายงานความประพฤติของสกายแน่ ๆ และคน ๆ นั้นอาจเป็นคนเดียวกับที่สกายมันไปขอเขาแต่งงานก็เป็นได้
หึหึหึ น่าสนุกจัง
“กำลังคิดอะไรอยู่ทำไมหน้าเจ้าเล่ห์”
บีสท์บีบจมูกผมเบา ๆ หรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ ผมหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วยักไหล่
“อะไรเล่า เปล่าซักหน่อย ปรักปรำอ่ะ”
“งอแง ๆ”
บีสท์ล้อผมให้ได้ยินกันสองคนผมยื่นปากใส่เขาเลยโดนดีเข้าให้
“อื้อ!”
บีสท์ดูดปากผมเบา ๆ แต่ทำให้ผมตกใจมากคือเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้ในที่สาธารณะเลยและอีกอย่างเพื่อนเขาก็อยู่กันเต็มไปหมด
“เอากูออกไปจากตรงนี้ที”
“คิดว่ากูเป็นเห็บหมาก็ได้เว่ย เอาเลยพวกมึงตามสบาย”
ผมก้มหน้างุดร้อนหน้าไปหมด ส่วนตัวคนทำหัวเราะชอบใจโอบกอดผมไว้หลวม ๆ เชนกับเปากลอกตาระอากับผมสองคนและเสียงพวกข้างหน้าเอ่ยถามว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น ผลลัพธ์ก็คือผมถูกล้อตั้งแต่ไนท์ซาฟารี กินข้าวเย็น ยันกลับมาถึงบ้านส่วนคุณแฟนคนดีของผมน่ะหรือ
ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมอย่างเดียว
นิสัย!!!!
จับมือไว้ แล้วไปด้วยกัน
เหมือนว่าไม่มีวัน จะพรากไป
ทำอะไร ได้ดังฝันใฝ่ ถ้าเราร่วมใจ
จุดหมายที่ฝันกันไว้ ก็คงไม่เกินมือเรา
จับมือกันไว้ - เบิร์ด ธงไชย แมคอินไตย์
Tbc.
talk. ช้อยว่าช้อยต้องเป็นมาโซแน่ ๆ เลยค่ะคุณขา ไม่!!!!! ชั้นไม่ให้!!! ชายยูเป็นของชั้นนนนนนนนน ฮืออออออ ในที่สุดตัวจริงของเขาก็ปรากฏ อย่าว่าแต่ซันงงเลยอีนี่ก็งง?? 5555555555555555 แต่เราได้ให้ความน่ารักน่าเอ็นดูของสกายไปแทนนะทุกคน ใครที่อยากได้ชายยู มีทางเดียวก็ต้องทำของแล้วล่ะค่ะ กระซิก ปาดหนั่มตา :ling3: พาร์ทนี้เน้นเฮฮาปาจิงโกะที่นังคู่หลักยังหวานไม่แคร์สื่อและเริ่มโคตรจะไม่แคร์สื่อขึ้นมาเรื่อย ๆ ฮ่าาาา
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นมาก ๆ ค่า โดยเฉพาะคอมเม้นที่ติชมเข้ามา เราได้อ่านแล้วและได้รู้ถึงจุดบกพร่องของนิยายเราแล้วน้าขอบคุณมาก ๆ เลย เราจะเอาไปปรับใช้แก้ไขในเรื่องหน้านะคะ เพราะเรื่องนี้ไม่ทันแล้ว 55555 ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ขอบคุณจริง ๆ ที่ชอบในงานเขียนของเรา รักคนอ่านทุกคนเลยน้า แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ #นิยายตัวร้าย
เราจะใจสลายไปด้วยกัน FCชายยู :z3:
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
:pig4: :pig4:
-
อกหักครั้งแรกกับบีสท์ไม่พอ อกหักอีกรอบแล้ววว คุณชายยู ท่านไม่โสดสะแว้ววว ฮื่อ T^T แต่ไม่เป็นไร แจมน่ารัก เหมาะกับยูแล้ว (กัดผ้าเช็ดหน้า 555) เป็นตอนที่น่ารักมากๆ ชอบทั้งสกาย ทั้งคู่บีสท์เลย ไม่แคร์สื่อ ^.,^
ปล.บีสท์เราเป็นตัวร้ายเพราะฉะนั้นอย่าได้แคร์สายตาใคร จัดหนักดริฟคิสไปเลยยิ่งดี โฮ่ะๆ (แค่คิดเลือดก็จะพุ่งและ)
-
Perfect match คนสวยหล่อคู่กัน
แล้วเราเกาะใครดี 55
:L2: :pig4:
-
:man1:
-
คุณ ฟ้า
คู่นี้น่ารักกกก ถึงจะออกนิดๆหน่อยๆก็เถอะ แบบนี้ซินะที่เรียกว่าแพ้ทาง อิอิ
-
:hao5: บีสท์ ทำดี ทำอีกเยอะๆ :heaven
แสดงความหวาน ความเป็นเจ้าของซัน ได้เต็มที่ไปเล้ย ชอบบบบบบ
โอย......ชายยู มีคู่ไปอย่างเงียบเชียบ
อย่างว่ายู หล่อ นิสัยดี มีน้ำใจ จะเหลือเรอะ
สกาย น่ารัก เหมือนเด็กๆ ผิดกับลุคแบดบอยสักเต็มตัว
รออ่าน พี่คุณ ฟ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ชื่นชมกับมิตรภาพเพื่อนรักกลุ่มบีสท์ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ปล. อ่านศพแรก ศพสอง ศพสาม ได้ยินเพลงมือปืนในหูเลย
-
ชักอยากเผือกเรื่องของสกายบ้าง (แต่คนเขียนเคยบอกว่าจะเป็นเรื่องแยกใช่ไหมคะ)
-
:pig4:
-
ทำไมเราเจ็บปวดอ่ะ เป็นอาการอกหักจากชายยูสินะ จะร้องไห้ ชายยูมีแฟนแล้ววววววว
แจมแฟนยู แก!!!!!!!!!อิจฉาไปอีก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นกลุ่มที่น่ารักมากกก :heaven
-
ตอนนี้น่ารักมาก มีความสุขมากเลย :katai2-1:
ชักจะอยากอ่านตอนของคุณฟ้าซะละ อิอิ o18
-
เป็นทริปที่สนุกและฟินจริงๆ
-
พลังล้นเหลือกันจริงๆ
มีหวานๆ ของคนมีคู่
-
กลางที่สาธารณะเลยยยยยย ><
-
บีสท์กล้าโชว์หวานต่อหน้าเพื่อนๆด้วยยยย :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ชายยูมีคู่ซะแล้ว :ling2: :ling2: :ling2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชายยู :sad4: :o12: :o12:
-
หมดๆ หมดกันจะมีผู้ชายมาให้เราเลือกอีกไหม ไม่เอาผู้ชายกลุ่มนี้แล้ว ขอพี่ฉายก็แล้วกัน ฮ่าาาาาาา :hao7:
-
อกหักวะ 5555 โอ๊ยย ตอนรู้ว่ายูกับแจมนี่ แบบ เสียใจอะ 5555 ฉันอกหักอะแกกกกกก โอ๊ยยยยย สกายน่ารักจังเลยค่ะ 555
-
:mew1: :impress2: เมื่อยแก้มอะ หว๊าน...หวาน... o13
น้องฟ้ากะพี่คุณนิยังไง :hao3:
-
ทำไมถึงดีกับใจขนาดนี้้้้้ :hao7:
-
อกหักจากยูไม่เป็นไร
ขอเกาะติดเรื่องสกายต่อนะคะ
-
สกายดูเด็กน้อยมากๆ 5555
ขัดกับรอยสัก
คู่หลักหวานไม่เกรงใจเลออ
-
ชายยูของบ่าวมีแฟนเสียแล้วววววววว :monkeysad:กระซิกๆ
แต่สกายน่ารักเฟอร์ :hao6:อยากได้มาเลี้ยงที่บ้านจัง55555 :hao3:
-
น่ารักอะ
ชอบๆ
-
งืออออออน่ารักทุกคนเลย สนุกมากค่ะ ^^
-
ตามทันแล้ววววว คู่หลักลงตัวและ ขอพี่คุณ สกายได้มั้ยเหรอ 555
-
จะรอเด้ออออ
-
พึ่งได้มาอ่าน ตามมาจากห้องแนะนำนิยาย ติดตามจ้า
-
น่ารักดีนัก โดนจุ๊บเลย บีสท์ไม่ผิดค่ะ ซันผิด อยากน่ารักเอง ฮิ้วๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลย รู้สึกได้ถึงมิตรภาพของเพื่อนๆทั้ง 12 คน บีสท์กับซันตอนจีบกันก็น่ารัก จนขอกันเป็นแฟนก็น่ารักมากๆ ชอบที่เป็นคนตรงๆทั้งคู่ รักกันก็ชัดเจนกันดี พวกเพื่อนๆทุกคนก็แซวเพื่อนได้ฮามาก เนื้อเรื่องชวนลุ้นมากๆค่ะ คิดว่ายังมีปมเรื่องพระเอกอีก อยากอ่านเรื่องต่อไปของเพื่อนๆในกลุ่มนี้ด้วยนะ รอๆๆๆ
-
ตามทันแล้ว ชอบตอนบีสท์กับซันอยู่ด้วยกัน แล้วก็ตอนเพื่อนๆ ทุกคนอยู่ด้วย มิตรภาพของเพื่อน มีความสุขมากๆเลย :pig4:
-
โอยยย อ้มยิ้มแก้มตุ่ยเลยจ้าาา :-[
-
อ่านทันแล้วว ตอนแรกนึกว่าอินเป็นพระเอกที่ไหนได้นี่มันตัวร้ายชัดๆ ชอบซันชอบบีสต์ ชอบเพื่อนๆทุกคน หลงรักคุณชายยูแอบเสียใจที่มีคู่แล้ว จะมากรี๊ดคุณหมอสกายก็มีแววจะมีสามีอีก ฮาา เหลือใครให้เราบ้างไหมเนี่ย
-
สนุกมากเลยค่ะอ่านแล้วอยากมีแก็งเพื่อนแบบนี้มากเลย
-
สนุกมากกกกกกก นี้ตามอ่านจนถึงตีหนึ่งกว่าเลยทีเดียว :hao5:
-
o13
-
มายัง มายัง มาได้แล้วววววววว :ling1: :katai4:
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากค่ะ ตอนบอกคุณตาคุณยายนี่เราร้องไห้ตามเลย
-
ตัวร้าย
25
“อากาศดี”
พวกผมตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่พากันปั่นจักรยานมาดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ท้ายไร่ ผมปั่นให้มาร์คมันซ้อนเพราะตามันไม่ยอมเปิดเช่นเดียวกับเปา เชนและมาร์ค สงสารสุดก็เชนนี่แหละที่มันเป่ายิงฉุบแพ้เลยต้องเป็นคนปั่นมาเองคนเดียวพวกผมนี่ลุ้นกันแทบตายว่ามันจะปั่นลงข้างทางหรือป่าว
“สวยจัง”
“มาถ่ายรูปกัน ๆ”
สาว ๆ กวักมือเรียกรวมให้ไปถ่ายรูปตอนนี้พระอาทิตย์ขึ้นโผล่พ้นขอบฟ้าแล้ว อากาศเย็น ๆ แต่ไม่ถึงกับหนาว พวกเราถ่ายรูปเล่นกันจนพอใจจึงพากันปั่นจักรยานกลับบ้านเพื่อไปเตรียมใส่บาตรพระในตอนเช้า ซึ่งขากลับผมนั่งซ้อนบีสท์สบาย ๆ เพราะพวกที่เหลือตื่นกันเต็มตาแล้ว
ใส่บาตรเสร็จกินข้าวเช้าก็มานั่งรวมกันที่บ้านเล็กของผม โปรแกรมวันนี้สาว ๆ ขอไปร้านกาแฟต้นไม้ที่กำลังโด่งดังเพราะทำการจองมาตั้งแต่ก่อนมาถึงเชียงใหม่แล้ว เห็นว่าจำกัดจำนวนคนในแต่ละวันด้วย ส่วนสถานีต่อไปยังไม่ได้คิดเราจึงตกลงกันว่าค่อยไปคิดที่โน่นทีเดียวแล้วกัน
“อยากไปไหนหรือเปล่า”
แฟนคนดีของผมเอ่ยถาม ผมหัวเราะใส่เขาแล้วเอนตัวพิงไหล่ของเขา
“จะอยากไปไหน กูไปมาทุกที่แล้ว”
“เออเนอะลืมไป”
ผมจับมือบีสท์มาคลึงเล่น ตอนนี้เราใกล้ถึงจุดหมายกันแล้ว บีสท์อมยิ้มแล้วดึงมือผมขึ้นไปจูบเบา ๆ
“พลาดเองแหละกู ไม่น่ามานั่งเป็นเหาฉลามอยู่ตรงนี้เลย”
สกายพูดขึ้นจากด้านข้างของบีสท์ แฟนผมหัวเราะหึหึแล้วหันไปยักคิ้วกวนใส่เพื่อนตัวเอง สกายกลอกตาบนบ่นพึมพำอะไรสักอย่างแล้วหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบสะบัดตัวงอน ๆ ไปอีกทางที่มีมาร์คนอนพิงหน้าต่างอยู่
“ไปแม่กำปองกันไหมล่ะ ใกล้ ๆ”
เปาเอี้ยวตัวมาถามจากเบาะด้านหน้าข้างคนขับ พวกสาว ๆ พยักหน้าโอเคส่วนพวกผมก็โอเคอยู่แล้วจะไปไหนก็ไปได้หมดแค่ไม่พากันไปตายก็โอเค
“เค แล้วที่ร้านกาแฟต้นไม้มีไรเล่นมั่ง”
เปาถามสาว ๆ
“มีเยอะนะเว้ยเห็นแบบนั้น มีร้านกาแฟ ร้านอาหาร มีเดินป่า โหนสลิง อ้อ ๆ มีนวดด้วย”
“เออ ๆ ดี ๆ เค้าจะไปเดินป่า”
“ไปตามหาเพื่อนรึไงไอ้เชน”
“อุ้ย กระต่ายที่กรุงเทพก็มีแตง”
แตงกวากลอกตาแล้วกระชากหัวเพื่อนไปทีด้วยความหมั่นไส้
“กูหมายถึงแรด!”
“ทำไมร้าย เค้าเป็นคนใส ๆ นะ”
“ไสยศาสตร์สิมึงน่ะ”
“ไสหัวไปด้วย”
เจนเสริม คนถูกเพื่อนรุมว่าเบะปากทำท่าน่าสงสารได้น่าถีบที่สุด ยูที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เชนยังอดไม่ได้ที่จะตบหัวมันเลย
“มึงก็ไม่เข้าข้างกูหรือชายยู กูเสียใจ กระซิก”
“ตอแหลเป็นไอ้มาร์คเลยมึง”
แพรวร้องบอกมาจากทางด้านหลัง คนถูกหางเลขโวยวายเสียงดัง
“อะไรอ้ะ อุตส่าห์นั่งอยู่เงียบ ๆ แล้วนะเนี่ย โห่”
“นี่ไง แรดเงียบ”
“ไอ้สัดกาย!!!!”
และก็เกิดสงครามขนาดย่อม ๆ ภายในรถขึ้น พวกเขาไม่ได้ตีกันนะเพียงแค่ใช้สงครามน้ำลายกันเท่านั้นบีสท์เองยังร่วมวงไปกับพวกเพื่อนด้วยเลย อีกประมาณยี่สิบนาทีถัดมาพวกเราก็มาถึงที่หมาย สาว ๆ รีบเดินนำกันไปเป็นพวกแรก ผมกับบีสท์เลือกไปนวดเช่นเดียวกับเมเปิ้ลและนาฟ สกายเปาแพรวแจมไปเล่นโหนสลิงก่อนแล้วจะตามพวกที่เหลือไปเดินป่า
ร้านนี้สวยสมคำร่ำลือจริง ๆ ผมสี่คนหลังจากนวดเสร็จก็มานั่งชิวที่ร้านกาแฟรอพวกที่เหลือกลับมากินข้าวกลางวันด้วยกัน สองสาวเมนาฟขอแยกตัวไปถ่ายรูปเล่นตอนนี้จึงเหลือแค่ผมกับบีสท์นั่งกันอยู่สองคน
“สนุกไหม”
“สนุกดี ไม่คิดว่ามาเที่ยวกันเยอะ ๆ จะสนุกขนาดนี้”
ผมบอกบีสท์พลางดูดกาแฟชมธรรมชาติไปด้วย คนตรงข้ามยิ้มกว้าง
“กูดีใจนะ ดีใจที่ครอบครัวมึงยอมรับกู ดีใจที่ได้เป็นคนอยู่ข้าง ๆ มึง”
“กูโคตรโชคดีเลยที่ได้เจอมึง ขอบคุณล้านครั้งก็ไม่พอ”
บีสท์หัวเราะเบา ๆ แล้วมองไปยังป่าเขาเขียวชอุ่ม
“กลับไปแล้วไปบ้านกูมั่งนะ”
ผมชะงักมือที่คนกาแฟเงยหน้าเลิกคิ้วมองบีสท์ที่หันกลับมาสบตาผม ใบหน้าหล่อยิ้มเต็มแก้ม
“เอาจริงดิ”
เขาพยักหน้า
“ทำไมกลัวหรือไง”
ผมพยักหน้า ขบริมฝีปากครุ่นคิด
“กูชักจะเข้าใจความรู้สึกมึงแล้ว”
บีสท์หัวเราะขำเอื้อมมือมาจิ้มหน้าผากผม
“จะกลัวทำไมบ้านกูเขารู้กันหมดแล้วว่ามึงเป็นแฟนกู”
“ห๊ะ!!!!”
ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ ไม่รู้ว่าทำหน้าตาประหลาดอะไรออกไปหรือเปล่าบีสท์ถึงกุมท้องหัวเราะงอหายเสียขนาดนั้น แต่เฮ้ยไม่ขำนะเว้ยเครียดเลยเนี่ย บ้านมันรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“บีสท์หยุดขำก่อนดิคุยกันก่อน”
ผมลุกขึ้นเลื่อนกายไปนั่งข้างเขา เขย่าแขนบีสท์รัว ๆ
“คุยเรื่องอะไรล่ะ ฮะ ๆ”
“เรื่องที่บ้านมึงไง เขารู้เรื่องของเราตั้งแต่เมื่อไหร่”
“อ๋อ ตั้งแต่กูเริ่มจีบมึงเลย”
“ห๊ะ!”
บีสท์หยุดหัวเราะแล้วแต่คนตัวใหญ่เปลี่ยนมาอมยิ้มขำผมแทนและเหมือนเดิมคือเขาจิ้มหน้าผากผมอีกแล้ว
“สองห๊ะแล้วนะ”
“ก็กูตกใจนี่”
เขาขยี้หัวผมเบา ๆ แล้วเลื่อนมือมากุมมือผมไว้
“กูสนิทกับพ่อแม่น่ะ มีอะไรก็บอกเขาหมด ตอนแรกที่บอกเขาก็อึ้ง ๆ นะเพราะเขาไม่คิดว่ากูจะชอบผู้ชายแต่พอกูเอารูปมึงให้ดูปุ๊บ พ่อกับแม่ก็ร้องอ๋อแล้วก็บอกว่า เออเป็นเขาเขาก็จีบ มึงน่ารัก”
“พะ...พวกท่านไม่ว่าอะไรมึงใช่ไหม”
บีสท์ยิ้มส่ายหน้า บีบมือผมเล่น
“ไม่เลย กูบอกแล้วว่าบ้านกูสอนให้ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองเพราะฉะนั้นการที่กูตัดสินใจบอกเขาเรื่องของเราแน่นอนกูต้องคิดมาดีแล้วถึงบอกและโชคดีที่เขาเข้าใจ”
ผมพรูลมหายใจด้วยความโล่งอก เอนตัวพิงไหล่หนาที่แสนอบอุ่น ทำไมคน ๆ นี้ถึงทำอะไรเพื่อผมได้มากขนาดนี้นะ ผมจะตอบแทนความรักของเขาอย่างไรดีให้สมกับที่ได้รับมา
“แต่ปัญหามันอยู่ตรงแบทนี่สิ”
ผมลมหายใจกระตุกเมื่อบีสท์พูดถึงพี่ชายหน้าดุของเขา ผมไม่เคยเจอตัวจริงเพราะพี่แบทเรียนโทอยู่ต่างประเทศเคยเห็นแต่รูปที่บีสท์เปิดให้ดูจากในมือถือ บีสท์ว่าหน้าดุแล้วพี่ชายของเขาดุเป็นสองเท่าและที่ทำให้ผมกลัวเข้าไปใหญ่ก็จากคำบอกเล่าของเพื่อน ๆ บีสท์นั่นแหละ แล้วนี่เขารับเรื่องของผมไม่ได้...ผมจะทำอย่างไรดี
“พี่เขารับเรื่องของเราไม่ได้ใช่ไหม เราจะทำไงดีอ่ะบีสท์ เขากลับมาแล้วค่อย ๆ ไปอธิบายให้เขาฟังได้หรือเปล่า เขาจะต่อยกูป่ะวะ เขาจะ...”
“ซันพอก่อนซัน ฟังกูก่อน”
บีสท์ยกมือเบรกผมที่กำลังแร็ฟใส่เขา ผมชะงักคำพูดแล้วเปลี่ยนมาโกยอากาศเข้าสู่ปอดแทน บีสท์อมยิ้มยกมือลูบหัวผมเบา ๆ
“ที่กูบอกว่าแบทคือปัญหาไม่ใช่เพราะมันไม่ชอบมึงหรือรับเรื่องของเราไม่ได้หรอกนะ”
“อ้าว แล้วมันคืออะไรล่ะ”
พอมาถึงตรงนี้บีสท์จิ๊ปากยกมืออีกข้างเสยผมเหมือนคนหงุดหงิด ผมเอียงคอเลิกคิ้วมองเขาด้วยความงงงวย
“เพราะมันบอกว่ามึงโคตรสเปคมันเลยน่ะสิ! ไอ้พี่ห่า”
ผมหัวเราะพรืด บีสท์ดูอารมณ์ไม่ดีจริง ๆ นะ ดูหงุดหงิดพี่ชายแบบจริงจังเลย เขาเสตาหลบสายตาล้อเลียนของผม ผมขยับเข้าไปใกล้เขายื่นหน้าเข้าไปหา
“กลัวอะไรเล่า กูรักมึงคนเดียวสิบพี่แบทร้อยพี่แบทก็ไม่ทำกูสะเทือนหรอกน่า”
“ปากหวานจังวะ”
เขาอมยิ้มหันมามองผม
“เคยชิม?”
“ประจำ”
“อายมั่งเหอะ”
“หึหึหึ”
“บีสท์ บีสท์จริง ๆ ด้วย!”
ผู้หญิงคนหนึ่งร้องเรียกบีสท์และยิ้มกว้างเดินเข้ามาหา ผมเลิกคิ้วแปลกใจเพราะทันทีที่ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนี้บีสท์กระตุกเกร็งและเงียบนิ่งไป ใบหน้าที่เจือรอยยิ้มเรียบเฉย สายตานิ่งงันจนน่ากลัว เธอคนนั้นยิ้มกว้างกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางพวกเรา บีสท์เม้มปากบีบมือชื้นเหงื่อของตัวเองกับมือผมแน่น ผมขมวดคิ้วมองเขาด้วยความเป็นห่วง ดูเหมือนว่าทุกย่างก้าวที่ใกล้เข้ามาบรรยากาศรอบตัวบีสท์ก็กดดันขึ้นเช่นกัน แต่ก่อนที่เธอจะเดินมาถึงโต๊ะเราทั้งสองคน
“อีมีน!!!”
เพี๊ยะ !!!!
“กรี๊ด อีนาฟมึงตบกูทำไม”
ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจผุดลุกขึ้นจะไปช่วยแยกผู้หญิงทั้งสองแต่บีสท์บีบมือผมไว้แน่น เมเปิ้ลวิ่งเข้ามาสมทบกับนาฟแต่ดูท่าทางไม่น่ามาช่วยแยก เหมือนจะมาช่วยตบอีกคนพนักงานในร้านรีบเข้ามาแยกนาฟออกจากผู้หญิงคนนั้น นาฟสะบัดตัวออกแล้วชี้หน้าผู้หญิงคนนั้นที่จ้องนาฟเหมือนจะฆ่าให้ตาย
“กูตบมึงแค่นี้ยังน้อยไปมึงคิดจะทำอะไร!”
“กูมาหาบีสท์!!”
“กูไม่ให้เจอ! ไม่ให้คุย!!”
นาฟตะคอกเสียงดังจบคนรอบข้างหันมามอง จริง ๆ เขาก็มองตั้งแต่เธอวิ่งมาตบผู้หญิงที่ชื่อมีนแล้ว
“เสือกอะไร กูจะคุยกับบีสท์ไม่ใช่มึง”
ฝ่ายนั้นเองก็เถียงอย่างไม่ยอมแพ้ ผมหันไปมองแฟนตัวเองบีสท์นิ่งเงียบจนผมรู้สึกเป็นห่วงไหนจะมือของเขาที่บีบมือผมแน่นไม่ยอมปล่อยอีก ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน ทำไมนาฟและเมเปิ้ลต้องแสดงท่าทางรังเกียจเธอขนาดนั้น
“ดูหน้ามัน เห็นป่ะมันอยากคุยกับมึงมากสิอีกระหรี่!”
“อีนาฟอีเหี้ย!!!”
เธอถลาเข้ามาจะตบนาฟแต่พนักงานคว้าเอวเธอไว้เช่นเดียวกับนาฟ ผมเห็นท่าทางไม่ดีจึงใช้มืออีกข้างที่ว่างประคองแก้มบีสท์ให้หันมาทางตัวเอง
“ออกไปข้างนอกกันนะ”
บีสท์ไม่ตอบแต่พยักหน้ามาแทนผมจึงรีบลุกขึ้นแล้วดึงมือบีสท์เดินมาหาเพื่อนของเขาทั้งสองคน
“เม นาฟ เราไปข้างนอกกันเถอะ เกรงใจคนอื่นเขา ขอโทษด้วยนะครับแต่ช่วยรั้งเธอคนนั้นไว้ที”
ท้ายประโยคผมบอกกับพนักงานในร้านที่ยิ้มแห้งส่งมาให้แต่ก็พยักหน้าทำตาม มือหนึ่งลากบีสท์อีกมือก็ต้องลากนาฟออกมาเพราะเธอดูจะไม่ยอม เมเปิ้ลที่มีสติกว่านาฟช่วยผมรั้งแขนอีกข้างของเธอออกมา ตามมาด้วยเสียงของผู้หญิงคนนั้นร้องเรียกบีสท์ไม่ขาด เดินออกมาหน้าร้านพวกที่เหลือก็เดินหัวเราะกลับกันมาพอดีแต่พอเห็นท่าทางไม่ปกติของทางฝั่งผมพวกเขาก็รีบเดินเข้ามาหา
“เป็นอะไรกัน บีสท์เป็นอะไร”
สกายขมวดคิ้วเครียดถามก่อนจะเดินไปหาบีสท์ พอบีสท์เห็นเพื่อน ๆ ของเขาทุกคนร่างกายของเขาก็สั่นคล้ายคนจะร้องไห้
“มีน...เจอมีน”
“ห๊ะ!!!!!///เหี้ย!!!”
พวกเพื่อนที่เหลือร้องออกมาด้วยความตกใจแต่ก็ต้องรีบช่วยกันรั้งนาฟไว้เมื่อคนที่บีสท์พูดชื่อวิ่งตามออกมา ยูกับเชนดันบีสท์กับผมมาทางด้านหลังและพวกเขายืนบังอยู่ สกายมาร์คและเปาช่วยกันรั้งนาฟกับเจนไม่ให้พุ่งเข้าตบคนที่เดินมา
“บีสท์มีนขอคุยกับบีสท์หน่อยได้ไหม”
“มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยอีจัญไร!”
เจนตะโกนออกมาด้วยความเดือดดาล ผมตกใจเพราะเธอไม่เคยโมโหขนาดนี้ ไม่สิ...ตอนนี้ทุกคนยกเว้นบีสท์ดูโมโหกันหมดเลย
“กูจะคุยกับบีสท์! พวกมึงอย่าเสือก! ยูช่วยเราหน่อยเราอยากคุยกับบีสท์”
“ตอแหล! พวกกูไม่ให้คุยมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยอีสัด ทำไมช่วงนี้ประตูนรกเปิดรึไงถึงตะกายขึ้นมาได้”
“อีแพรว!”
“ทำไมเรียกชื่อกูทำไม ชื่อกูเหมือนแม่มึงไง๊!!!”
“อีเหี้ย!!! “
“มึงสิเหี้ย! ทั้งเหี้ยทั้งเลวทั้งดอกทองตอแหล กูไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามึงอีต่ำตม สารเลวหาที่สิ้นสุดไม่ได้! ยังจะมีหน้ามาอยากคุยกับบีสท์อีกหรือไง มึงทำพวกเราไว้ขนาดนี้ยังจะมีหน้ามาให้พวกกูเห็นอีกหรือไง!!!”
“กูบอกแล้วว่าเรื่องนั้นกูไม่ได้ตั้งใจ!”
“ไม่ได้ตั้งใจเหี้ยอะไร มึงตั้งใจร่านแต่ไม่ได้ตั้งใจทำเพื่อนกูตายงั้นสิ!”
แพรวตะโกนด้วยความเกรี้ยวกราด หน้าเธอแดงตัวเธอแดงด้วยความโมโห ผมตกใจที่ได้ยินแบบนั้นหันไปมองบีสท์ที่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่ ตอนนี้ผมเหมือนคนนอกที่ไม่รู้ว่าพวกเขาพูดเรื่องอะไรกัน แต่อาการของบีสท์ก็ทำให้ผมนิ่งเฉยไม่ได้ ผมสะกิดยูที่อยู่ด้านหน้าเขาหันกลับมาหาเลิกคิ้วถาม
“กูพาบีสท์ออกไปก่อนได้ไหม”
“อืม ขอโทษนะที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ช่วยดูแลมันที”
ผมพยักหน้าให้เขาก่อนจะกดโทรศัพท์หาคนขับรถ เมื่อทราบว่าจอดรถไว้ที่ไหนผมก็หันกลับมาหาบีสท์ ใช้มือข้างที่ว่างแตะแก้มเขาเบา บีสท์เงยหน้ามองผมด้วยแววตาสั่นไหว
“ไปรอที่รถกันนะ”
“อือ”
ในจังหวะที่ผมพาบีสท์ออกมาผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งถลาเข้ามาหาบีสท์แต่ถูกมาร์คผลักล้มกระเด็นไป บีสท์ชะงักมองเธอครู่หนึ่งแล้วหันหน้าหนี เธอร้องไห้ออกมาเสียงดัง
“บีสท์...ฟังมีนก่อน บีสท์มีนรักบีสท์นะ”
ผมหยุดเท้าที่กำลังก้าวเดินเมื่อคำพูดของเธอจบลงเป็นบีสท์เองที่รั้งให้ผมเดินต่อ เขาเม้มปากกุมมือผมไว้แน่น
“เดี๋ยวกูจะเล่าให้ฟัง เรื่องทั้งหมด และเธอไม่มีสิทธิ์พูดจาน่ารังเกียจแบบนี้ออกมา ไปให้พ้นหน้าฉันซะ”
เขาปรายตามองผู้หญิงคนนั้นด้วยความเย็นชาเป็นที่สุด เธอร้องไห้โฮพยายามจะเดินมาหาบีสท์อีกครั้งแต่พวกเพื่อนเขาเดินมาขวางไว้ ยูพยักหน้าให้ผมรีบพาบีสท์ไปจากตรงนี้ ผมกับบีสท์จึงเดินออกมาโดยไม่รู้ว่าพวกเขาพูดอะไรกันต่อ
We are never ever ever ever getting back together
We are never ever ever ever getting back together
You go talk to your friends talk
And my friends talk to me
But we are never ever ever ever getting back together
We Are Never Ever Getting Back Together - Taylor Swift
tbc
talk. อ่าว ใครก็ได้มาเก็บนังชะนีมีนไปที เขากำลังหวานกำลังสนุกกันอยู่ดี ๆ มาทำไม (ไปร่วมวงตบกับนาฟ) ตอนหน้าเรามาฟังอดีตของบีสท์กันนะทุกคน ไม่ดราม่า เรียกนังนี่ว่าตัวร้ายคนที่สองแล้วกัน ไม่ต้องห่วงตามชื่อเรื่อง เดี๋ยวมีมาอีกเรื่อย ๆ ฮ่าาาา หายไปหลายวันเพราะมัวแต่เข็นพี่พีทออกมา เดี๋ยวอีกไม่นานซันก็ต้องเจอแบบนั้น งานหนักเราเลย ให้พวกนางถือพรหมจรรย์กันดีมั้ยไม่ลำบากเราดี ก๊ากกก แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ อนุญาตให้ไปร่วมวงกับนาฟได้หรือจะด่าแบบเอ็กซ์ตรีมแบบแพรวก็ได้นะ
ฝาก #นิยายตัวร้ายด้วยจ้า
อ้อในเมื่อพี่พีทอีกตอนจะจบแล้ว สกายของเราก็เตรียมได้มีเรื่องของตัวเองกับเขาบ้างงง เหมือนจะมีคนรออ่านความคูลของคุณเท่าฟ้าเขาอยู่ด้วย อดทนรออีกนิดนะคะเดี๋ยวได้เจอกันแน่ ๆ จ้า
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
:pig4:
-
อ้าววว อยู่ในโหมดหวานทำไมมาเครียดซะงั้น อีมีนทำอะไรกับบีทส์ไว้
-
:z6 :z6: :z6:
-
บีสท์ อย่างโหดๆ มีโดนชะนีมีนทำร้ายด้วย
กลุ่มเพื่อนๆบีสท์แอนตี้กันหมด แสดงว่าเป็นนางมารร้ายกาจ :m31: :fire:
ท่าทางจะรักบีสท์แต่คบซ้อน หรือมั่วเซ็กส์ปะ
ทางบ้านบีสท์ยอมรับซันกันหมด
แม้แต่พี่แบท ยังว่าซันเป็นสเป็คพี่เขา อะจ๊ากกกก
รอรู้อดีตบีสท์ :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดราม่ามาแบบไม่ทันตั้งตัวเลยยย แต่เราก็อยากรู้อดีตนะว่าเรื่องมันเป็นมายังไงเกิดอะไรขึ้นเพราะจริงๆก็เอะใจทุกครั้งที่มีคนพูดว่า"เหลือกันอยู่แค่นี้" แล้วสรุปชื่อเรื่องที่ว่าตัวร้ายนี่ไม่ได้หมายถึงพระนายของเรื่องแต่หมายถึงอุปสรรคและคนที่เข้ามาหรอกเหรอเนี่ย
-
:hao7:
-
กำลังหวานดีๆ ตัวร้ายออกมาอีกแล้ว
นางทำอะไรไว้ คงร้ายแรงมากขนาดที่เพื่อนทั้งกลุ่ม
ถึงเกลียดมากมายขนาดนี้ ด่าแรง ด่าแสบ
อยากเห็นตอนซันตรอกกลับมีน แบบแสบๆ (ด่าแบบผู้ดี) คงสะใจ
-
เคยทำอะไรไว้ล่ะนี่
-
เง้อออออ ขัดอารมณ์หวานๆมากค่ะชะนี :katai1:
-
:katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอจ้า
-
อ้าวเฮ้ยยยยย ฟินอยู่ดีๆเหมือนโดนถีบลงเหวโดยทันรู้ตัว ชะนีมีนอัญเชิญกลับหลุมไปค่ะ
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
มีนคือไร?
-
:sad4:
ตอนต้นของยุคมืด
-
:-[โอ้ยอ่านไปยิ้มไปเขินพี่ปืนมีห่วงน้องด้วย
-
ชะนีนางนี้โผล่มาจากป่าไหน ช่วยเรียกกลับด่วน
-
มีนคงร้ายมากน่าดู
-
มีน!!!!!!!แกมาทำลายความสุขของบีทส์ฉันได้ยังไง
เรื่องร้ายแรงจนไม่น่าให้อภัยได้เลยสินะ
รอต่อไป
-
ดราม่า
-
ที่บีสท์เคยทำหน้าเศร้าแล้วบอกไม่อยากเสียเพื่อนไปอีกเพราะมีนซินะ
มีน... :z6: :beat:
-
:hao4:
-
อ้าว อ้าววววว อ้าววววววว
กำลังเขิลอยู่ ภาพตัดไวมากกกก
อินี่คือใคร !!!
-
เริ่มตั้งไฟต้มมาม่า :ling3:
-
หวังว่าบีทส์จะหนักแน่นพอ........................
-
ตัวร้าย
26
“ไหวไหม”
ผมถามบีสท์ด้วยความห่วงใย ตอนนี้เราเข้ามานั่งพักในรถรอพวกที่เหลือกลับมา เขาหลับตามาสักครู่แล้ว สุดท้ายเขาก็ผ่อนลมหายใจออกมาและเอนตัวลงนอนหนุนตักผม
“ผู้หญิงคนนั้นชื่อมีน เป็นเพื่อนในห้องสมัยมัธยม เดิมทีพวกกูมีกัน 13 คน”
“ผู้หญิงคนนั้นเคยอยู่ในกลุ่มมึงด้วยหรือ”
ผมลูบหัวเขาไปด้วยถามไปด้วย บีสท์ส่ายหน้า เขาจับมือผมมาจูบเบา ๆ แล้วพูดต่อ
“ไทน์ เพื่อนอีกคนในกลุ่มของกูชื่อไทน์ มีนเป็นแฟนของไทน์ ไทน์มันรักมีนมาก พวกกูก็คิดว่าสองคนนั้นรักกันมากจนกูได้รู้ว่าจริง ๆ แล้วมีนใช้ไทน์เป็นสะพานเพื่อเข้ามาใกล้กู เธอทำแบบนี้ได้ยังไง...ทั้ง ๆ ที่ไทน์มันรักเธอมากขนาดนั้น เธอหลอกเรา หลอกใช้พวกเรา”
บีสท์เล่าด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด ไม่แปลกใจเลยทำไมเขาถึงรู้สึกเจ็บขนาดนี้ เมื่อใช้เวลาอยู่ด้วยกันแล้วจะรู้เองว่าพวกเขารักกันมากจริง ๆ เป็นทั้งเพื่อนทั้งครอบครัว
“และยิ่งกว่านั้นคือนานวันเข้าการกระทำของเธอที่แสดงว่าชอบกูก็ยิ่งโจ่งแจ้ง กูพยายามห่างเธอ ไทน์พยายามใส่ใจเธอให้มากกว่าเดิมเพราะคิดว่าตัวเองยังดูแลเธอไม่ดีพอ แต่มึงรู้อะไรไหม...ทุกการกระทำที่ไทน์พยายามมีนไม่เคยมองว่ามันเป็นสิ่งที่ดีเลยซ้ำร้าย...เธอวางยากู ให้ไทน์มาเห็น”
เสียงของบีสท์ขาดห้วง หางตามีหยดน้ำตากลิ้งออกมาช้า ๆ ผมบีบมือเขาไว้เพื่อให้เขารู้ว่าผมยังอยู่ตรงนี้
“และวันนั้นคือวันสุดท้ายที่ไทน์อยู่บนโลกใบนี้ ไทน์สติแตกกูแทบไม่มีสติเลยกูขังตัวเองในห้องน้ำได้ยินแต่เสียงทะเลาะกันที่จับใจความไม่ได้ทางด้านนอก ตอนนั้นมีแต่สกายที่อยู่กับไทน์ มึงเชื่อไหมจน ณ เวลานั้นมันยังไม่เคยโทษมีนเลย มันไม่โทษกู มันโทษแค่ตัวเองที่ยังดีไม่พอ และมันก็เลือกที่จะจบชีวิตของตัวเองโดยการวิ่งออกไปให้รถชน...ฮึก...สกายรั้งไว้ไม่ทัน มันเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดและช็อคไป”
“...”
“และมึงเชื่อไหม...คำว่าขอโทษสักคำยังไม่เคยหลุดออกมาจากปากผู้หญิงคนนั้น เธอไม่เคยรู้สึกผิดเลยที่เป็นสาเหตุให้ไทน์ต้องตาย มีแต่กูที่เฝ้าโทษตัวเองว่าถ้ากูระวังตัวกว่านี้...วันนั้นมันก็คงไม่ตาย...และมึง...อึก...คงได้รู้จักมัน มึงต้องชอบมันแน่ ๆ มันนิสัยดี ฮึก...ทำไมวะ ทำไมกูถึงปกป้องเพื่อนไว้ไม่ได้เลย”
บีสท์สะอื้นอย่างน่าสงสาร ผมร้องไห้ตามเขาไปด้วยโอบกอดเขาเอาไว้อย่างน้อยก็ช่วยแบ่งความเจ็บปวดของผู้ชายที่ผมรักมาสักนิดก็ยังดี ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมทุกคนถึงเกลียดเธอ ผู้หญิงใจดำคนนั้นคำว่าน่ารังเกียจยังน้อยไปด้วยซ้ำในความคิดของผม
“ชู่ว...ตอนนี้กูรู้จักเขาแล้วนะ เดี๋ยวกลับไปมึงพากูไปให้เขารู้จักด้วยนะโอเคไหม”
“อึก...อื้อ”
“อยากเล่าต่อไหม”
บีสท์พยักหน้า เขาลืมตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาหยัดตัวลุกขึ้นนั่งและรวบตัวผมขึ้นไปนั่งตักซบใบหน้าลงที่ซอกคอของผมและเริ่มเล่าต่อ
“นอกจากจะไม่รู้สึกผิดแล้วเธอยังพยายามเข้าหากู กูเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องยึดติดกับกูขนาดนั้นแต่เหนือสิ่งอื่นใด กูเกลียดเธอ เธอพรากเพื่อนรักของกูไปพวกกูทำทุกอย่างเพื่อให้เธออยู่ไม่ได้ ทั้งกลั่นแกล้งที่โรงเรียนจนลามไปถึงครอบครัวของเธอ”
“...”
“กูบอกแล้วซันว่ากูไม่ใช่คนดี กูทำได้ทุกอย่างหากใครมาทำให้คนที่กูรักต้องเจ็บปวด กูทำให้ครอบครัวเธอล้มละลาย ติดหมายศาลจนต้องหนีหัวซุกหัวซุนออกนอกประเทศ เพราะเธอเป็นผู้หญิงกูถึงไม่ทำร้ายร่างกายแต่ทำร้ายจิตใจของเธอแทน”
“แล้วคนอื่น...”
“พวกผู้ชายไม่ทำร้ายผู้หญิงอยู่แล้ว แต่พวกผู้หญิงทำร้ายกันเองนี่ก็ไม่ผิดใช่ไหมล่ะ”
ผมนึกไปถึงตอนที่นาฟพุ่งตัวไปตบมีนทันทีที่เจอหน้า แพรวและเจนที่ด่ากราดขนาดนั้นดีที่เพื่อนผู้ชายช่วยกันคว้าพวกเธอไว้ไม่อย่างนั้นคงได้รุมตบกันอีกยก จากตอนแรกที่สงสัยปนสงสารแต่พอได้รู้ว่าเธอทำอะไรกับพวกเขาไปบ้าง ความสงสารของผมก็ไม่เหลือให้เธออีกเลยและไม่แปลกใจว่าทำไมพวกเขาถึงรักกันมากขนาดนี้
เพราะเคยสูญเสียจึงอยากรักษาที่เหลือไว้ให้ดีที่สุด
“กูคิดว่าการที่เธอหายไปจากชีวิตกูจะทำให้กูลืมเหตุการณ์วันนั้นได้แต่มันไม่ใช่เลย แค่ได้ยินเสียงของเธอภาพของไทน์ที่นอนเป็นร่างไร้วิญญาณอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาลหรือแม้กระทั่งภาพสุดท้ายในโลงก่อนเผามันกลับเด่นชัดในหัวกู ย้ำว่ามันตายเพราะกู...กูเจ็บซัน กูเจ็บมาก”
บีสท์กอดผมแน่ ไหล่ผมเปียกชุ่มด้วยน้ำตาของเขา ผมได้แต่กอดปลอบเขาอยู่อย่างนี้ น้ำเสียงเจ็บปวดของบีสท์ทำให้หัวใจของผมปวดหน่วงตามไปด้วย
“มันไม่ใช่ความผิดของมึงเลยบีสท์ กูว่าไทน์ไม่ดีใจหรอกที่มึงยังโทษตัวเองอยู่แบบนี้เพราะเขาเองก็ไม่เคยโทษมึงเลยไม่ใช่หรือนั่นแปลว่าไทน์เองก็รักมึงมากเหมือนกันนะบีสท์”
“ฮึก”
“เก็บเขาเอาไว้ในใจ นึกถึงแต่รอยยิ้มทุกอย่างที่มึงกับเพื่อน ๆ ร่วมกันทำกับเขา ส่วนผู้หญิงคนนั้นกูเชื่อว่าไม่ช้าก็เร็วกรรมจะต้องตามสนองเธอ เราจะไม่ยุ่งกับเธอ มองเธอเป็นธาตุอากาศก็ได้ไม่ต้องเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวโอเคไหม”
เขาพยักหน้า ผมกอดบีสท์แน่นผมเชื่อแบบนั้นจริง ๆ นะ เมื่อเราเกลียดใครแล้วก็ปล่อยเขาไปตามทางของเขาไม่ต้องเอาตัวเองเข้าไปยุ่งและสักวันเขาก็จะต้องได้รับผลกรรมที่เขาได้ก่อเอาไว้ ผมแนะนำบีสท์เรื่องนี้ได้เพราะผมผ่านมันมาแล้ว ตั้งแต่วันที่ผมออกมาจากบ้านหลังนั้นผมไม่เคยเอาตัวเข้าไปยุ่งกับคนที่นั่นอีกเลย ผมถือว่าเขาไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับชีวิตของผมอีกแล้ว และเหนือสิ่งอื่นใดผมเกลียดเกินกว่าที่จะสามารถรับรู้ความเป็นไปของเขาคนนั้นได้
พักใหญ่พวกเพื่อนที่เหลือก็กลับเข้ามาที่รถ ทุกคนหน้าเรียบตึงไม่เว้นแม้กระทั่งยูสาว ๆ ดูหัวเสียมากแต่คนที่ผิดปกติไปนอกจากบีสท์คือ สกาย
“มันโอเคยัง”
เชนถาม ผมพยักหน้าให้เขา ทุกคนมีสีหน้าเบาใจทยอยกันขึ้นรถก่อนที่เปาจะพูดกับคนขับและเชนที่หันมาบอกจุดหมายต่อไปกับผมสองคน
“กลับบ้านกันนะ วันนี้เที่ยวคงไม่สนุกแล้ว”
“อื้อ”
ผมจะขยับตัวลงมานั่งดี ๆ แต่บีสท์ไม่ยอมปล่อยจึงต้องนั่งรถไปทั้งอย่างนั้น ทุกคนก็ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะล้อเล่นกันได้เหมือนเดิม พวกเขานิ่งเงียบจนกระทั่งแพรวที่นั่งอยู่เก้าอี้หลังสกายขยับตัวมากอดคอมันไว้ เท่านั้นน้ำตาที่สกายสกัดกั้นเอาไว้ก็ไหลทะลักออกมา
“ทำไมต้องกลับมา ฮึก...ทำไมไม่หายไปจากชีวิตพวกเรา”
“ชู่ว...พวกเราไล่มันไปแล้วไงกาย มันจะไม่กลับมาให้เราเห็นหน้าอีกแล้ว”
“เค้า...กะ...เกลียด เกลียดผู้หญิงคนนั้นที่สุด”
“แพรวรู้กาย แพรวก็เกลียดมัน พวกเราทุกคนเกลียดมัน”
“ทำให้...หาย...ไปตลอดกาลเลย...ได้ไหม”
ผมเบิกตากว้างตกใจกับคำพูดของสกายที่สะอื้นไห้พูดออกมาอย่างน่าสงสาร พวกผู้หญิงทุกคนร้องไห้กันหมด มาร์คก็ร้อง เปา เชน ยูนิ่งเงียบ
“เราไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินชีวิตคนอื่นด้วยความตายหรอกนะกาย”
“เค้า...รู้”
“ให้มันมีชีวิตอยู่บนความทุกข์ต่อไปนี่แหละ และพวกเราเองก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อไทน์ พวกเราต้องมีความสุขให้มาก ๆ รู้ไหม ไทน์ต้องเสียใจแน่ ๆ ที่เห็นพวกเราร้องไห้กันอยู่แบบนี้”
แพรวลูบผมปลอบสกายและพูดออกมาอย่างใจเย็น ตัวเธอเองก็น้ำตาไหลไม่ขาดสาย ยูหันกลับหลังมาวางมือบนหัวสกายแล้วโยกหัวอีกคนไปมา
“ถูกอย่างที่แพรวพูด จำวันนั้นได้ไหม วันที่พวกเรามองควันของไทน์ลอยสู่ท้องฟ้าและเราสัญญาว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อและมีความสุขให้มัน”
“จำ...ได้”
“อื้ม เพราะฉะนั้นตอนนี้ร้องให้พอ คิดถึงไทน์ให้พอและเมื่อถึงบ้านซันแล้วทุกคนสัญญานะว่าจะยิ้มให้กันเหมือนเดิม ให้น้ำตาแห่งความคิดถึงไหลแค่ตอนนี้และเริ่มต้นสร้างความสุขกันอีกครั้ง”
“อื้อ///อื้อ///อือเพื่อไทน์เพื่อพวกเรา”
เสียงเพื่อนทุกคนตอบรับ ยูยิ้มให้ทุกคน เขาหันมายิ้มให้ผมและหันกลับไปกอดปลอบแจมต่อ พวกเรานั่งเงียบกันจนถึงบ้านเมื่อรถจอดและพวกเราทยอยกันลงมาจากรถหมด พวกเขาก็ยืนกอดกันเป็นวงกลมและยิ้มให้กัน ผมจึงรีบเสนอกิจกรรมให้พวกเขาทำกัน จริง ๆ แล้วที่ไร่เองก็มีสถานที่ท่องเที่ยวอยู่ไม่ว่าจะเป็นไร่สตรอเบอร์รี่ คอกม้า โรงบ่มไวน์ ไร่ดอกไม้และอื่น ๆ อีกมากมายเท่าที่พี่ชายของผมทั้งสองคนจะทำกันไหว
“ถ้างั้นกินข้าวกลางวันกันเสร็จแล้วไปเที่ยวไร่บ้านซันกันนะ ดีเหมือนกันเราจะถล่มเก็บสตรอเบอร์รี่ให้เกลี้ยงไร่เลย”
เมเปิ้ลบอกผมด้วยน้ำเสียงสดใส สาว ๆ คนอื่นพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดเธอ ผมหัวเราะน้อย ๆ แล้วพยักหน้า
“เอาสิ ไม่ใช่ของเราสักหน่อยของพี่ยอดพี่ดอยต่างหาก”
“ร้ายมากน้องซัน”
พี่ดอยเดินเข้ามาทันได้ยินชี้หน้าคาดโทษผม พวกเพื่อนพากันหัวเราะเกรียว เหตุการณ์กลับเข้าสู่สภาวะปกติอีกครั้ง พวกเราแยกย้ายกันไปเที่ยวตามที่ต่าง ๆ ภายในไร่ผมเดินเข้าไปหาบีสท์ที่นั่งเล่นอยู่ตรงชานหน้าบ้านเล็กของผม
“ยังคิดมากอยู่อีกหรือ”
ผมแตะไหล่ถาม บีสท์ที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมองยิ้มบางยกมือโอบเอวของผมเอาไว้ซบหัวที่หน้าท้องของผม ผมที่ยืนอยู่ก้มมองคนขี้อ้อนแล้วลูบหัวเขาเบา ๆ
“ไม่คิดมากแล้วแต่ตอนนี้กูกำลังอ้อนแฟนอยู่”
ผมหลุดหัวเราะ
“ไม่ต้องบอกก็รู้”
คนที่ซบหน้ากับหน้าท้องของผมหัวเราะออกมาเบา ๆ บีสท์เงยหน้าขึ้นมามองผม ดวงตาคู่คมของเขาบวมเล็กน้อยจากการร้องไห้ ผมเกลี่ยรอบตาของเขาแผ่วเบาประคองแก้มบีสท์เอาไว้ทั้งสองมือ บีสท์เปลี่ยนท่าทางโดยคนตัวใหญ่ยังนั่งอยู่แต่เขารั้งเอวผมให้เขามายืนตรงหว่างขาของเขา
“ยิ้มให้กูหน่อย”
เสียงทุ้มเอ่ยขอแล้วมีหรือผมจะขัด ผมยิ้มหวานที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้ส่งไปให้เขาก่อนจะก้มหน้าลงไปจูบอีกคน ริมฝีปากร้อนของบีสท์ช่วงชิงลมหายใจของผมครั้งแล้วครั้งเล่า เราสองคนแลกเปลี่ยนความหวานของรสจูบให้แก่กันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เนิ่นนานจนผมแทบหมดลมหายใจบีสท์ถึงยอมละจูบออกมา ฝ่ามือใหญ่เกลี่ยเช็ดมุมปากให้ผมเช่นเดียวกับที่ผมเองก็เช็ดให้เขาเช่นกัน เรามองหน้ากันเนิ่นนาน ยิ้มให้กันและกอดให้กำลังใจกัน
“กูรักมึง”
เขาบอกกับผม
“กูก็รักมึงเหมือนกัน”
“อยู่กับกูนะ อยู่เป็นแสงสว่างให้กู เป็นอ้อมกอดให้กู เป็นกำลังใจของกู”
ผมก้มลงจูบบีสท์ค้างไว้แทนคำขอของเขาทั้งหมด
“ไม่ขอก็เต็มใจให้”
“นึกว่าไม่ขอก็จะให้”
เขาเริ่มกลับมาพูดเล่นได้อีกครั้ง ผมเลยเล่นกลับ
“นั่นดาเอ็นโอนฟิน แต่นี่ดารินทร์”
“แฟนทศกัณฑ์ด้วย”
“ครับ ๆ แฟนเด็กชายทศกัณฑ์”
ผมอมยิ้มบอกเขา บีสท์หัวเราะหึแล้วก้มฟัดพุงผม ผมเกร็งหน้าท้องแทบไม่ทันเพราะเขากัดมาเต็มเขี้ยว
“เดี๋ยวเถอะ มันเจ็บนะ ฟันจะขึ้นหรือไง”
ผมหยิกไหล่เขาไม่เบานักเพราะเจ็บที่บีสท์กัดมา บีสท์เงยหน้ายักคิ้วกวนใส่ก่อนจะกระทำการอุกอาจอย่างการเลิกเสื้อผมขึ้นและกัด...ไม่เรียกว่ากัดสิ ต้องเรียกว่าดูดหน้าท้องผมจนเกิดรอยสีกุหลาบ ผมสะดุ้งเฮือกเด้งตัวออกมาจากเขาแต่คนตัวโตล็อกเอวผมไว้อย่างแน่นหนา แถมยังเงยหน้ามายักคิ้วสลับข้างให้อีกแน่ะ
“ทำอะไรเนี่ย”
“ป๊าว ก็ทำให้รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นเด็ก ดูสิเด็กชายดารินทร์โดนแค่นี้ก็สะดุ้งทำท่าจะวิ่งหนีแล้ว”
ผมถลึงตาใส่
“ใครหนีไม่ได้หนีเว้ยมันตกใจ”
“งั้นทำใหม่”
เพี๊ยะ!
ผมตีไหล่บีสท์อย่างแรงจนเขาสะดุ้งมองผมหน้ายู่เหมือนเด็กถูกขัดใจ
“เดี๋ยวเถอะ คนอื่นก็อยู่ไหม”
ผมบอกเขาเพราะในบ้านมีมาร์คกับยูนอนอยู่ และดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้ว
“ถ้าจะใช้บ้านพวกกูออกไปให้ได้นะ”
นั่นไง ผมหลับตาถอนหายใจทำหน้าหนาเข้าไว้และหันกลับไปมองยูที่ยืนอมยิ้มพิงกรอบประตูอยู่ บีสท์หัวเราะหึแล้วโบกมือไล่เพื่อน
“ไปไกล ๆ เลย เสียงซันน่าจะดัง”
ป้าบ!
“โอยพูดเล่นเอง”
“เดี๋ยวเถอะ”
ผมถลึงตาใส่แฟนตัวเองที่งอนปากยื่น ยูหัวเราะแล้วหันไปด้านหลัง
“ไปกันเถอะมาร์คเราต้องรีบไปก่อนจะได้ยินเสียงซัน”
“ยู!!!!”
“โอเคเลยเพื่อน! ไม่ต้องห่วงนะซันเดี๋ยวกูจะขี่ม้าไปจนสุดท้ายไร่เลยแต่ถ้าตรงนั้นยังได้ยินเสียงมึงกูว่ามึงควรไปประกวดเดอะว๊อยส์”
ผมแหวใส่ยู คุณชายหัวเราะท่าทางของผมแล้วไอ้แมวมาร์คก็ยื่นหน้ามาพูดด้วยน้ำเสียงกวนตีน เดอะว๊อยส์พ่อง! คนบ้าอะไรจะร้องดังขนาดนั้นวะ เฮ้ยไม่ใช่แล้ว ใครเขาจะทำอะไรกันเล่า! บีสท์หัวเราะผมที่ตีอกชกหัวตัวเองอยู่ก่อนที่เขาจะลุกยืนขึ้นขยี้หัวผมเบา ๆ แล้วก้มลงมากระซิบ
“ล้อเล่นไม่ทำที่นี่หรอก รอกลับบ้านเราก่อน ห้องกูเก็บเสียง”
กลับไปกูจะหนีไปนอนคอนโด!
เพราะมันก็เก็บเสียงแถมยังเป็นส่วนตัวด้วย!
ไม่ใช่แล้วเว้ย!!!
When they turn down the lights
I hear my battle symphony
All the world in front of me
If my armor breaks
I’ll fuse it back together
Battle symphony
Please just don’t give up on me
And my eyes are wide awake
Battle Symphony – Linkin Park
tbc
talk. ตกใจกันล่ะสิหว่ายเราอัพเร็ว ฮ่า ๆ จริง ๆ ไม่มีอะไรหรอกค่ะแค่อยากคืนความสุขให้คนอ่านบ้างเลยอัพเร็ว ไม่อยากให้ดราม่านาน ก็อย่างที่บอกไว้น้าว่าไม่ดราม่าหรอก นังมีนมันร้ายค่ะคุณผู้ชมขาแต่มันก็มาได้แค่นี้แหละค่ะอิฉันไม่ให้ค่าตัวมัน ส่วนสกายนั้นใจเย็น ๆ นะคะลูกหนูเป็นอนาคตหมอนะคะจะมาทำแบบนี้ไม่ด๊ายยยย เราจะกลับไปเฮฮากันเหมือนเดิมในตอนหน้าบ้าบอกันให้เต็มที่
#นิยายตัวร้าย
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
ร้ายไม่พอ เลวมากด้วย :fire: เฮ้อ...อันนี้แค่ผ่านมา ต่อไปจะเจอไรอีกน้อ :mew5:
เศร้าเลยเน๊าะ แต่ตอนท้ายนิอะไรจ๊ะ แหมๆ แซะกันน่ารักเชียว :hao3:
-
ฉันตาฝาดไปใช่ไหมที่ไรต์มาอัพเร็ว
อ่านตอนนี้แล้วร้องไห้อ่ะ ตอนบีทส์เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับไทน์นี่น้ำตาคลออ่ะ
ชอบมิตรภาพแบบนี้ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน
-
:pig4: :pig4:
-
ความรักระหว่างเพื่อนช่างยิ่งใหญ่
รักกันด้วยความจริงใจ (เดี๋ยวนี้หายากนะ)
สู้ๆนะทุกคน ชีวิตยังต้องก้าวไป
-
มีนร้ายยยย :z6:
-
ซันน่ารัก :hao7:
-
อื้อหือออออ อะไรทำให้มีนเป็นได้ขนาดนี้เนี่ย
โอ้ยยยยย กอดทุกคนเลย
-
โอยยยยยย โมเม้นน่ารักตลอด ดราม่าก็ยังแอบหวานแฮะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
:L2: :L2: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารพวกบีสต์ต้องเสียเพื่อนไปเพราะเรื่องแบบนี้นี่มันเจ็บและหน่วงในใจจริงๆนะ
-
สงสารไม่อยากให้มีการสูญเสียแบบนี้เลยจริงๆร้องไห้อ่ะ สกายลูกแม่ (อยากกอดปลอบ)
เข้าใจกระจ่าง เลวมากกกกมีน แกเลวจริงๆ
-
มันน่าลากไปตบจริงๆ สกายน่าสงสารที่สุดที่เป็นคนเห็นเพื่อนตายทั้งๆที่อยู่กับเพื่อน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1:ชอบมิตรภาพและความเป้นเพื่อนของทั้งกลุ่มเลย :mew1: รอๆๆ
-
หมดดราม่าแล้วใช่ไหม เหลือแค่เรื่องเพื่อนซันก็พอเนอะ ^^
-
ทำไมชายยูไม่อยู่บนหิ้งบนคานคะ อยู่ๆก็มีคู่ไปซะงั้นแหละ แต่ก็พอทำใจได้นะคะเพราะสาวๆกลุ่มนี้น่ารักทุกคนเลยค่ะ
-
ไปที่ไหนก็ได้ o18 เราพร้อม
-
มีไม่ได้ร้าย แต่มีนเลว เลวมากกกกก
-
รอพวกเขากลับกรุงเทพ
-
เศร้าปนหวาน ตอดเล็กตอดน้อยตลอด
:L2: :pig4:
-
อ่านทันแล้วว
เรื่องนี้น่ารักมากเลยยย
อ่านแล้วอมยิ้มแก้มแตก 555 (=
-
อนาคตหวังว่าหญิงร้ายชายเลวอย่างอินมีน
ไม่รวมตัวกันนะ หวั่นใจ
-
สวีทกันได้ตลอดๆ
-
รอและเป็นกำลังใจให้พี่บีสและเพื่อนๆกลับมาสดใสเหมือนเดิมเน้อออ :3123:
-
ต้นตอดราม่าสินะ
สู้ๆนะทุกคน
-
กำลังหวานแท้ๆ มาตอนนี้ขมเลยค่ะ
ยัยมีนจะโผล่มาทำไมเนี่ย
:beat: :beat: :beat:
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ
สนุกมากก น่ารักมากก
อ่านช่วงสอบนี่คลายเครียดเว่อร์ๆเลยค่ะ555
บีสท์น่ารักมากกกกกก
มากแบบมากๆๆๆๆๆมากๆๆเลยย
ฟิลกู๊ดดสุดๆ //ปักป้ายเขตปลอดดราม่าที่แท้ทรู
รอค่าา
-
รอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอ
-
ตัวร้าย
27
“ไง ห่างกันเกินสามเมตรไม่ขาดใจตายหรือมึง”
ทายซิเสียงใคร คำพูดคำจาแบบนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้คุณเท่าฟ้าผู้มีความกวนตีนสูงพุ่งทะลุชั้นบรรยากาศ ผมกลอกตาถอนหายใจทิ้งตัวนั่งลงข้างสกาย เมื่อเห็นว่าผมไม่โต้ตอบมันก็ยิ้มชอบใจเหมือนผู้ชนะ
สกายแกว่งเท้าเล่นให้น้ำกระจายเท้าคางกับแขนที่วางพาดราวกั้นไม้ไผ่ที่พี่ชายผมทำใว้ให้ ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่ที่ลำธารเล็ก ๆ ไม่ไกลจากบ้านของผมเท่าไหร่ ระหว่างรอยายและสาว ๆ ทำอาหารเย็น พวกผู้ชายก็ฟรีสไตล์บีสท์นอนดูการ์ตูนกับเชน ผมเห็นสกายหายออกมานานแล้วจึงออกมาดูมันหน่อย กลัวจะคิดสั้นฆ่าตัวตายแต่ถ้ามันจะโดดน้ำคงไม่ตายหรอกเพราะลำธารบ้านผมลึกสุดก็ระดับสะโพก
ก็ว่าไปเรื่อย...จริง ๆ ผมเป็นห่วงเขาน่ะ สกายดูไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่หลังจากกลับมา ผมว่าคนที่ได้รับผลกระทบจากการเจอมีนพอ ๆ กับบีสท์ก็คงเป็นเขานี่แหละดีไม่ดีอาการอาจจะหนักกว่าบีสท์ด้วยซ้ำเพราะเขาอยู่กับไทน์จนนาทีสุดท้าย
“รู้เรื่องไทน์แล้วใช่ไหม”
น้ำเสียงเรียบเรื่อยของสกายเอ่ยถามโดยไม่หันมามองผม
“อืม บีสท์เล่าให้ฟังหมดแล้วน่ะ มึงโอเคหรือยัง”
หนุ่มรอยสักส่ายหน้าถอนหายใจก้มหน้ามองเท้าตัวเองที่จมอยู่ในน้ำ
“กูอยู่กับไทน์ในตอนนั้น เห็นทุกอย่างทุกภาพเหตุการณ์ กูเกลียดผู้หญิงคนนั้น เกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตายตามเพื่อนกูไปด้วยซ้ำ แต่ก็อย่างที่แพรวพูด กูไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนั้น...”
“...”
“กูอยากให้เธอทรมานอย่างที่พวกเราเป็น ถึงพวกเราจะทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว พรากทุกอย่างไปจากเธอทั้งอนาคต ฐานะ เงินทอง ความรัก แต่กูก็ไม่เคยรู้สึกว่ามันสาสม”
“มึงเป็นอนาคตหมอนะสกาย คีพลุคหน่อย”
ผมพูดเล่นกับเขาไม่อยากให้บรรยากาศมันเครียดจนเกินไป สกายหัวเราะเบา ๆ แล้วเตะน้ำใส่ผม
“ไอ้นี่!”
ผมถลึงตาใส่มัน กางเกงกูเปียกเป็นดวงเหมือนคนฉี่รดกางเกงเลยเนี่ย
“เพราะไทน์นี่แหละกูถึงเลือกเรียนหมอ แต่กูก็ไม่มั่นใจหรอกนะว่าถ้าคนไข้กูเป็นเพื่อนตัวเองกูจะมีสติหรือเปล่า”
“เอ๊า ไอ้นี่!”
ผมหลุดหัวเราะ อะไรของสกายมันเนี่ย
“เสี้ยววินาทีความเป็นความตายน่ะพลาดครั้งเดียวไม่มีทางกลับมาแก้ไขเลยนะมึง”
ผมเงียบ ก็จริงอย่างที่สกายว่าเพราะถ้าเป็นผมต้องช่วยชีวิตคนสำคัญของเราที่นอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้าผมก็คงทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน สกายพ่นลมหายใจออกช้า ๆ
“เพราะฉะนั้นกูจะต้องเก่งกว่านี้ เพื่อที่จะดูแลพวกมันแต่ถ้าเลือกได้กูก็ไม่ได้อยากให้ใครเป็นอะไรหรอกนะ”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“ความคิดมึงขัดกับหน้าตามากเลยรู้ป่าว”
สกายมองผมด้วยหางตา ผมอมยิ้มยักไหล่แล้วพูดต่อ
“อย่ามามองกูแบบนั้น กูเห็นมึงครั้งแรกนึกว่ามึงเรียนเทคนิคเถอะสกาย คนบ้าอะไรสักเยอะขนาดนั้น”
“ก็กูชอบ”
“เออ แต่ลุคหมอเขาต้องดูสะอาดสะอ้านไม่ใช่หรือไง”
“เขามีเขียนในคู่มือการเป็นหมอหรือไงว่าเป็นหมอห้ามชอบสัก”
ผมนิ่งไป เออว่ะ ก็จริงของมัน
“เออว่ะ”
“ไอ้เอ๋อเอ๊ย”
“มึงสิเอ๋อ”
ผมด่ามันกลับพร้อมกับเตะน้ำไปทางมัน สกายหน้าเหวอแล้วชี้หน้าผม
“จะเปิดศึกกับกูใช่ไหม ได้! มึงเจอกูซัน”
พูดจบมันก็ลุกขึ้น ผมมองตามมันที่เดินมาด้านหลังผมด้วยความสงสัย แต่ก็สงสัยได้ไม่นาน เมื่อ...
ตู้ม!!!!
“แค่ก ๆ สกาย ไอ้สัด!!!”
สกายแรงช้างอุ้มผมแล้วเหวี่ยงผมลงน้ำ ผมตะโกนด่ามันน้ำหูน้ำตาไหลเพราะสำลักน้ำ มันหัวเราะสะใจอยู่ริมตลิ่ง
ปั่ก!
ตู้ม!!
“ไอ้เชี่ยบีสท์!!!!!!”
สกายโผล่ขึ้นจากน้ำชี้หน้าด่าเพื่อนตัวเองที่เป็นคนถีบมันตกน้ำตามผมมา บีสท์ยักคิ้วเป็นต่อ
“มึงทำแฟนกูก่อนนะ”
“ไอ้เชี่ยกูเพื่อนมึงนะ”
“ก็เพื่อนไง เห็นมึงขี้ร้อนเลยอยากให้เล่นน้ำเป็นเพื่อนซัน”
“สีข้างถลอกแล้วไอ้สัด แม่ง! กูต้องการกำลังสนับสนุน!!!”
สกายตะโกนเสียงดัง บีสท์ยืนเท้าเอวหัวเราะเพื่อนที่ตีน้ำโวยวายไม่พอมันยังวักน้ำใส่ผมเพราะมันทำอะไรเพื่อนมันไม่ได้ แล้วผมยอมที่ไหนก็ทำคืนสิ
“ไหนใครเรียกกองกำลังสนับสนุนค้าบบบ พี่เชนมาแว๊วววว เพื่อนเปาเพื่อนยูเพื่อนมาร์คจัดการไอ้อสูรเร็ว!!”
“รับทราบ!!!!!”
“เฮ้ย!!!!!!”
ตู้ม!!!!
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“ทำดีมากทหารกล้าทั้งหลาย”
สกายหยุดสาดน้ำใส่ผมแล้วหันไปหัวเราะสะใจเพราะพวกเพื่อน ๆ ล็อคขาล็อคแขนบีสท์แล้วโยนเขาลงน้ำ ตามมาด้วยมาร์คถูกเปาถีบตกน้ำ ยูเองก็ถูกเชนผลักตกน้ำตามมาติด ๆ จนถึงมวยคู่เอก เปากำลังจะถีบเชนแต่คนขี้เล่นยกมือห้ามไว้ก่อน
“หยุด!!! กูโดดลงไปเอง!”
ว่าแล้วเขาก็ถอดเสื้อแล้วกระโดดลงน้ำตามพวกเรามา เปายกกล้องถ่ายรูปพวกเราที่อยู่ในน้ำและทำท่าทางประหลาดอยู่หลายรูปสักครู่ก็ถอดเสื้อกระโดดตีลังกาตามลงมา
“สนุกว่ะ”
มาร์คหัวเราะชอบใจดำผุดดำว่ายแกล้งคนโน้นคนนี้ไปมา เชนขี่คอเปาให้อีกคนช่วยสปริงตัวให้ตัวเองตีลังกากลับหลัง ผมขี่หลังบีสท์แช่น้ำเล่นเฉย ๆ สกายหันไปเปิดสงครามสาดน้ำกับยู
“อารมณ์ดีขึ้นเยอะเลยนะ สกายน่ะ”
“อืม เห็นมันยิ้มได้เหมือนเคยกูก็สบายใจแล้ว”
บีสท์ยิ้มมองสกายที่หัวเราะเพราะยูสำลักน้ำที่ตัวเองสาดไป เมื่อยูแพ้มันก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่เชนและเปา แต่คุณเท่าฟ้าพลาดแล้วที่ไปท้าทายหัวหน้าและรองหัวหน้าแก๊งสี่กุมารเลยโดนเพื่อนทั้งสองรุม เจ้าตัวได้แต่ร้องโวยวายให้พวกที่เหลือไปช่วย มาร์ครีบไปช่วยเพื่อน...ผมหมายถึงมันไปช่วยเชนกับเปารุมสกายนะ ยูเองยังไปช่วยฝั่งสามคนเลยกลายเป็นสกายโดนรุมร้องโวยวายใหญ่แต่คนถูกรุมกลับมีสีหน้าและรอยยิ้มสดใส
“ไอ้พวกบ้าเล่นน้ำไม่ชวนเลยนะ!”
เสียงแหวดังขึ้นจากริมตลิ่ง พวกผมทั้งหมดหยุดการกระทำแล้วหันไปมองต้นเสียง แจมยืนเท้าเอวทำหน้าถมึงทึงส่งมาให้ข้าง ๆ เธอก็อยู่กันครบเลยแก๊งสาว ๆ
“มันสุดวิสัย”
สกายบอกแล้วเดินฝ่าน้ำไปเกาะริมฝั่งเงยหน้ามองแจม
“สุดวิสัยยังไงฮะ!”
แจมก้มหน้าถาม ผมไม่รู้ว่าสกายทำหน้าอย่างไรแต่ภาพที่เห็นต่อมาก็คือ
“อย่างนี้ไง”
“กรี๊ด!”
สกายดันตัวขึ้นจากน้ำดึงแขนแจมตกน้ำลงมา พวกผู้ชายหัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจไม่เว้นแต่พวกผู้หญิงที่อยู่ริมฝั่งเองก็หัวเราะแจมเช่นกัน หญิงสาวสวยหวานใจคุณชายยูโผล่ขึ้นมาจากน้ำแล้วกระโดดขี่หลังสกายกดหัวมันให้จมน้ำ สกายร้องโอดโอยไม่ใช่เพราะโดนกดน้ำแต่มันโดนแจมกระชากหัวต่างหาก ยูหัวเราะสมน้ำหน้าเพื่อนได้ไม่เท่าไหร่ก็เข้าไปจับแยกแฟนตัวเองออกมาท่ามกลางเสียงโห่แซวของเพื่อนในกลุ่มเพราะชายยูเขากอดเอวแฟนเขาจากด้านหลัง ให้อารมณ์พระเอกนางเอกซีรีย์เกาหลีมาก
“โอ๊ยอิจฉา”
“ฮิ้วววววววว”
“ว่ะ ๆ ๆ ๆ แจมเขินโว้ย”
มาร์คชี้หน้าเพื่อนสาวแล้วกวักมือเรียกให้เพื่อน ๆ ดู เป็นอย่างที่มาร์คว่าจริง ๆ แจมเขินหน้าแดงเลย ยูหัวเราะยิ้มเอ็นดูแฟนตัวเองแล้วขยี้หัวเธอเบา ๆ สาว ๆ ที่เหลือกระโดดน้ำตามลงมา คราวนี้สงครามที่แท้จริงก็เริ่มขึ้น ทุกคนสาดน้ำเล่นกันเสียงดัง แล้วเราก็แข่งขี่ม้าส่งเมืองในน้ำกันโดยระยะทางคืออีกฝั่งไปยังอีกฝั่ง ลำธารยาวประมาณห้าเมตรและน้ำไม่ลึก กระแสน้ำไหลเอื่อยไม่อันตราย
แบ่งคู่กันเรียบร้อย ผมอาสาเป็นกรรมการให้พวกเขาเพราะว่าถ้าผมเล่นบีสท์ต้องคู่กับผมแล้วคิดดูสิน้ำหนักผู้ชายหนักกว่าผู้หญิงตั้งกี่โลแถมยังเดินฝ่าน้ำอีก ไม่เอาด้วยหรอก ผมกลัวแฟนผมแพ้เลยให้อสูรของผมคู่กับแพรว ยูกับแจม เชนกับเจน เปาแตงกวา สกายเมเปิ้ล และคู่สุดท้าย คู่สเมิร์ฟมาร์คนาฟที่เห็นแววแพ้มาแต่ไกลเพราะถ้าเทียบขนาดตัวและพละกำลังแล้ว มาร์คสู้ไอ้พวกที่เหลือไม่ได้สักนิด
“พร้อมนะ ๆ”
“เดี๋ยว ๆ ๆ”
มาร์คยกมือ ผมหันไปเลิกคิ้วถามเขา
“ถ้าชนะแล้วได้อะไรอ่ะ”
“แหมไอ้มาร์คกล้าถามถึงคนชนะ มึงแบกนาฟให้ได้ครึ่งนึงก็ถือว่าบุญแล้วเว้ย”
สกายจิกกัดเพื่อนตัวผอม มาร์คเบ้ปากเชิดหน้าใส่
“อย่ามาดูถวกกูไอ้ไพร่”
“เดี๋ยวถีบ”
“อย่าเพิ่งกัดกัน ที่มาร์คมันพูดก็ถูกชนะแล้วได้อะไรวะ”
เมเปิ้ลเองก็ถามขึ้นมาเช่นกัน ทุกคนทำหน้าครุ่นคิดถึงของรางวัลจนกระทั่งเปาดีดนิ้วขึ้นมา ทุกคนหันไปมองหนุ่มแว่นที่ตอนนี้แว่นเขาเริ่มขึ้นฝ้าแล้ว
“เอางี้ป่ะ คนชนะสามารถขอสิ่งของได้หนึ่งอย่างจากเพื่อน”
“แค่สิ่งของหรือมึง”
นาฟถาม เปาพยักหน้า
“ใช่แค่สิ่งของแล้วต้องเป็นสิ่งของที่เป็นไปได้ด้วย แต่จะหายากหาง่ายก็แล้วแต่บุญแต่กรรม ใครโดนขอก็ซวยไป”
ทุกคนต่างเหล่ตามองกันแล้วกระหยิ่มยิ้มย่องมีเลศนัยกันสุด ๆ ผมว่าพวกนี้ต้องขออะไรแปลก ๆ กันแน่นอน ผมเห็นพวกเขาแล้วกลัวใจ
“โอเคตามนั้นนะ ซันเอาเลย ๆ”
เชนร้องบอกผม ผมพยักหน้าบอกให้ทุกคนเตรียมเข้าที่ อยากจะขำหน้าตาแต่ละคน จริงจังกว่านี้มีอีกไหม กำลังจะอ้าปากเริ่ม ไอ้แมวมาร์คเจ้าเดิมก็ยกมือขึ้นอีกแล้ว
“อะไรของมึงอีกฮะไอ้หมาก!”
เมเปิ้ลว่าแล้วเอื้อมมือไปตบหัวเพื่อน มาร์คลูบหัวป้อย ๆ ยิ้มแฉ่ง
“กูว่าโออาจับคู่แข่งกันเป็นรอบ ๆ ดีป่ะตื่นเต้นดี”
“เออกูเอาด้วย”
เชนยกมือออกเสียงตามมาร์ค สรุปพวกเขาก็เอาตามที่มาร์คเสนอจับคู่แข่งกันแล้วเปาก็ชี้หน้าถามมาร์คว่ามีอะไรจะเสนออีกไหมเพราะถ้ามันยกมืออีกเขาจะถีบมัน คนไฮเปอร์สะบัดผมจนน้ำกระจายคราวนี้เลยโดนนาฟตบหัวเต็ม ๆ เพราะเธอขี่หลังมันอยู่และน้ำกระเด็นเต็มหน้า
การแข่งขันคู่แรกคือคู่ยูแจมและสกายเมเปิ้ล
“ระวังงงงงงงงง....ไป!!”
เมื่อสิ้นเสียงผมสองคู่ก็วิ่งในน้ำกันอย่างเอาเป็นเอาตาย เมเปิ้ลจิกหัวสกายแล้วโยกเหมือนตัวเองขี่ม้า สกายร้องเสียงหลงแต่ก็ไม่ยอมหยุดฝีเท้า แต่สุดท้ายเขาก็แพ้ให้กับคู่ของยูแจม
“อ่อนว่ะอ่อนนน”
มาร์คเยาะเย้ยแลบลิ้นปลิ้นตาใส่สกายที่พิงตลิ่งหอบโกยอากาศเข้าปอดพลางนวดหัวตัวเองที่โดนเมเปิ้ลประชากเอากระชากเอาไปด้วย
“อย่าให้กูเห็นว่ามึงก็แพ้ไอ้หมาก”
“เดี๋ยวกูจะชนะให้มึงดู”
“ถรุ้ยยย กูจะคอยดูไอ้กุ้งแห้ง”
คู่ที่สองบีสท์แพรวและเปาแตงกวา ผลคือคู่ของเปาชนะไปอย่างเฉียดฉิว บีสท์หอบเหนื่อยเดินมาหาผม ผมยิ้มยื่นมือไปจับให้เขามายืนใกล้ ๆ และเริ่มการแข่งขันของคู่ต่อไป เชนเจนและมาร์คนาฟ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อมาร์คมันโคตรเร็ว แบกนาฟชนะคู่เชนขาดลอย คนเคยถูกดูถูกหันมองเหยียดสกายแล้วยิ้มเยาะ สกายได้แต่บ่นอุบอิบหันหน้าหนี
รอบตัดสินแข่งพร้อมกันสามคู่ ทุกคนจริงจังเหมือนจะไปแข่งทีมชาติ แล้วก็นะแต่ละคู่นอกจากคู่ยู ผมล่ะกลัวใจเหลือเกินว่าถ้าหนึ่งในสองคู่นั้นชนะแล้วจะขออะไรแผลง ๆ
“เอานะ เข้าที่ ระวัง....ไป!!!”
“สุดสาครฉันเลือกนาย!!!!!”
นาฟตะโกนเสียงดัง พวกผมหัวเราะไม่เว้นแม้กระทั่งสองคู่ที่แข่งขันอยู่ ถือว่าเป็นการตัดกำลังคู่ต่อสู้ได้ทางหนึ่ง และผลการแข่งขันก็คือ คู่ของสุดสาครชนะไป ทุกคนต่างมองกันตาค้างไม่คิดว่ามาร์คที่ผอมที่สุดดูไร้เรี่ยวแรงที่สุดจะเป็นคู่ที่ชนะไป มาร์คส่ายคอแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เพื่อนทุกคนด้วยความสะใจ
“ชิส์! จะเอาไร ขอมา!”
“กูขอบลูเลเบิ้ลหนึ่งลัง!!.....จากกกกกกกกกกก”
มาร์คลากเสียงยาวมองเพื่อนแต่ละคนด้วยสายตาเจ้าเล่ห์และสุดท้ายหวยก็ไปตกที่....
“ยูกับแจม! เพราะหมั่นไส้! เห็นแล้วคู่ควร เค้าอิจฉา รวมตังกันแล้วซื้อมาให้ด้วย!”
พวกที่เหลือเฮด้วยความโล่งใจ ขวดนึงไม่ใช่ถูก ๆ แต่นี่ไอ้มาร์คขอเป็นลัง น้ำตาได้ตกในแน่ชายยูเอ๋ย ยูเกาหัวปลงตกแต่ก็ยอมรับ แจมกลอกตาเซ็งแต่ก็พยักหน้าตอบรับมาร์คเช่นกันมาถึงนาฟ หญิงสาวตัวเล็กมองตรงไปที่สกายแล้วหัวเราะหึหึ สกายกลืนน้ำลายดังเอื้อกหน้าตาซีดเผือด เธอยื่นมือไปหาสกายก่อนจะเอ่ยขอสิ่งที่ทำให้สกายแทบร้องไห้
“กูขอจากสกาย...หึหึหึ สกายเอ๋ยเอามือถือมึงมาให้กูใช้หนึ่งวันตั้งแต่ขึ้นจากน้ำจนกลับถึงกรุงเทพ”
ตายแน่ ๆ สกาย ความลับมึงไม่เหลือแน่ ๆ ฮ่า ๆ ๆ
ความรักหน้าตาประมาณไหน
ความรักจะใจดีแบบเธอไหม
เก็บซ่อนความรักไม่ใกล้ไม่ไกล
หน้าอกข้างซ้ายตรงใจของเธอ
รักฉันเรียกว่าเธอ - กามิกาเซ่
tbc
talk. ดราม่ากันได้ไม่เกินสองตอนกลับมาบ้ากันอีกล๊าววววว น้องสกายลูกแม่มีอะไรคะทำไมหน้าซีดส่วนชายยูยังคงทำร้ายหัวใจเมียคนนี้อย่างต่อเนื่อง กระซิกกกกกกก เจอกันตอนหน้าจ้า
#นิยายตัวร้าย
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
:L2: :pig4:
-
เฮฮามากกกกก
สกายความลับอะไรในมือถือ นาฟจ๊ะ...เราอยากรู้โปรดแชร์ให้เรารู้ด้วยค่ะ
-
ฮื้ออออออออ น่ารักกกกก ชอบซันน
สกายโดนเปิดโปงเรื่องผัวแน่!!! พี่คุณใช่บ่??!!!! 55555
-
หลงเข้ามาอ่าน แต่กลับออกไปไม่ได้ หลงรักเรื่องนี้เข้าเต็มเปา :impress2:
คือดีมากกกก บีสท์กับซันรักกันมากกก อ่านแล้วเขิน ทำไมน่ารักกันอย่างนี้ แล้วเมื่อไหร่จะได้กั--- อุ้บส!
กลุ่มเพื่อนก็ดีมาก ฮือ รักกันมากเลยอะ อ่านแล้วแบบ คือมันดีไปไหน มันเป็นสีสันของเรื่องมากๆ ตัวละครบางตัวคือแบบเฮ้ยมีเสน่ห์มากๆ
ละตอนนี้กำลังมีเรื่องเข้ามาเรื่อยๆเลย พี่อินยังไม่เคลียร์ก็มียัยมีนมาอีกละ ฮือ หัวร้อน สู้ๆนะทุกคน :katai1:
แต่เอาจริงๆคิดว่าไม่น่าหลงมาอ่านตอนนี้เลย น่าจะรอจบก่อน สนุกอะอยากอ่านต่อแล้ว T__T
สู้ๆนะคะะคนเขียน รีบกลับมหาลัยกันได้แย้วว จะลืมกลุ่มเพื่อนทางนู้นแย้วว 555
-
555555 สกายโดนล้วงความลับแน่ๆ
-
สนุกสนาน
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แอบตาร้อนคู่ของชายยู อิจฉาเบาๆ ฮาาา ส่วนสกายนั้นเสร็จแน่ๆความลับของสกายก็พี่คุณไงจะใครละ หึหึ :hao3:
-
:pig4: :pig4:
-
ความลับสกายจะไม่เป็นความลับก็คราวเนี้ยแหละ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เสร็จแน่คุณเท่าฟ้า ความลับคงเหลือ
-
ความลับไม่มีในโลก นะ สกายยยย
-
:กอด1: ชอบความรักแท้ของเพื่อนๆ กลุ่มนี้คะ :L1:
-
บีสท์ ซัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แล้วมาร์ค ก็ทำให้ตะลึง ชนะ ที่หนึ่ง
ขอ บลูเรเบิ้ล หนึ่งลังซะด้วย
สกาย สิโดนนาฟขอมือถือหนึ่งวัน อะจ๊ากกกกก
ความลับแตกแน่ๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ความลับไม่มีในโลกนะสกาย
:z1: :z1:
-
สกายคงโดนสาวไส้อ่ะ ฮ่าๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai5: :katai5: :katai2-1: :katai2-1: :katai4: :katai4:
-
ไว้อาลัยให้สกาย จบแล้วลูกความลับอะไรที่ปกปิดไว้ :laugh:
-
อ่านเพลิน และก็สนุกมากกกกกกก
:katai2-1: :L2:
-
สกาย ตาย แน่
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ บีสท์กับซันหวานกันมากๆเลย
อ่านแล้วหัวใจมันเต้นแรงเพราะเขินมาก :-[
ประทับใจความรักและมิตรภาพของกลุ่มเพื่อนๆบีสท์มากๆเลย
รำคาญอินมากค่ะ ปล่อยมือน้องแล้วยังมาหวงก้างแบบนี้ แถมยังทำร้ายคนที่เข้าหาซันอีก น่าเกลียดที่สุด รวมถึงนังมีนที่ทำร้ายไทน์และทุกๆคนอีก หวังว่ามันจะไม่ย้อนกลับมาอีกนะคะ
จะรออ่านตอนต่อไปนะ สู้ๆค่ะ
-
เค้าอารมณ์ดีกันละจ้า
-
สกายนายเสร็จแน่ๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
-
กลับมาเฮฮากันแล้ววว
สหายมีความลับอะไรรอะ
เรื่องพี่คุณใช่มะๆๆ
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆมาก
-
ตัวร้าย
28
“เล่นซนกันเป็นเด็ก ๆ เลย รีบไปอาบน้ำอาบท่ากันเร็วเดี๋ยวจะไม่สบายเอา น่าตีกันจริง ๆ”
พวกผมยืนเรียงหน้ากระดานก้มหน้าหงอยกันเป็นแถบ เรื่องของเรื่องก็คือยายให้สาว ๆ มาตามเราไปกินข้าวแต่จนแล้วจนรอดทั้งคนให้มาตามทั้งคนถูกตามหายจ๋อมไม่มีใครไปบ้านใหญ่สักคนยายเลยมาตามด้วยตนเอง แล้วก็อย่างที่เห็นพวกผมถูกดุไปตามระเบียบและคนโดนมากสุดคือผมเอง
อะไรอ่ะ สกายเป็นคนเริ่มนะ
ผมยู่ปากหลังจากที่ยายเดินตีหน้าดุออกไปโดยมีสาว ๆ วิ่งตามกลับบ้านใหญ่ บีสท์เดินเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ในมือมีขวดแชมพูและสบู่ ด้วยความที่บ้านเล็กมีห้องน้ำอยู่ห้องเดียวมัวรอกันคงได้ปอดบวมตายเลยให้มาร์คอาบในห้องน้ำส่วนพวกผมที่เหลือก็มาอาบที่ลำธารนี่แหละ
“ไม่อยากกลับเลยแม่ง ขี้เกียจอ่านหนังสือ”
สกายตีน้ำบ่นกระปอดกระแปด เห็นมันแล้วก็สงสารนะสอบอะไรไม่รู้เยอะแยะ แปบ ๆ สอบ แปบ ๆ สอบ สอบอยู่นั่น แถมมันยังไปช่วยงานที่ผับของพี่สาวมันอีก นับถือจริง ๆ คนหรือยอดมนุษย์ก็ไม่รู้
“มึงจะอ่านได้เท่าไหร่เชียวไอ้กาย กูเห็นแปบ ๆ เดี๋ยวมึงก็หลับแล้ว”
เชนตีน้ำใส่หน้าสกายด้วยความหมั่นไส้ เปาก็เหมือนจะเห็นด้วยมันเลยช่วยเชนกลายเป็นสงครามอีกรอบแต่รอบนี้สั้น ๆ เพราะถูกยูดุ
“เด็กอย่างที่ยายซันว่าไหมล่ะ เร็ว ๆ กูหิว”
อ่า...ผมว่าจริง ๆ แล้วชายยูเขาโมโหหิวล่ะ บีสท์หัวเราะขำสี่กุมารที่ตอนนี้เหลือแค่สามหน้าหงอยกันเป็นแถบท่าทางเหมือนตอนโดนยายว่าไม่มีผิด เราอาบกันไม่นานก็เสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นมาร์คนอนดูทีวีรออยู่แล้ว เมื่อครบองค์ประชุมก็พากันไปกินข้าวที่บ้านใหญ่
“แล้วพรุ่งนี้พาเพื่อนไปเที่ยวไหนกันล่ะซัน”
ตาเอ่ยถามขณะที่พวกเรากินข้าวกันอยู่ ผมเลิกคิ้วถามพวกเขาเพราะผมเองก็ยังไม่รู้กำหนดการของพรุ่งนี้เช่นกันและหน้าที่ตอบคำถามจึงกลายเป็นของชายยูไปโดยปริยาย
“พรุ่งนี้ฟรีครับ ใครอยากไปไหนก็ไปแต่ผมว่าส่วนใหญ่คงตื่นกันทีก็เที่ยงแหละครับตา”
“อ้อ คืนนี้โต้รุ่งกันสินะ”
ตาผมพูดกลั้วหัวเราะ พวกผมยิ้มแผล่พยักหน้าด้วยความพร้อมเพรียง ยายหรี่ตาดุ ๆ กวาดมองพวกผมแล้วมาหยุดที่บีสท์
“ยายไม่ว่าอะไรหรอกถ้าจะดื่มกันแต่อย่าลืมว่าพวกเรามีผู้หญิงด้วย ดูแลกันดี ๆ ยังไงก็ตั้งวงหลังบ้านไม่ก็ที่ห้องนั่งเล่นดีไหม”
“จะไม่รบกวนตายายหรือครับ ผมกลัวพวกเราเสียงดัง”
ตายายส่ายหน้า
“ที่นี่ดีแล้วตากับยายไม่ว่าอะไรหรอก”
บีสท์หันไปถามความเห็นพวกเพื่อนพอทุกคนพยักหน้าตอบรับเขาจึงหันกลับมาตอบตากับยาย
“ถ้าอย่างนั้นขอรบกวนด้วยครับ”
“ทำเป็นคนอื่นคนไกลไปได้นะเรา”
ยายว่าเสียงเย้า บีสท์ได้แต่พยักหน้ายิ้มเขินสองวันที่ผ่านมานี้ดูแล้วตากับยายจะชอบบีสท์ดี ส่วนแฟนผมเองถึงจะพูดไม่เก่งเป็นทุนเดิมของเขาอยู่แล้วแต่ท่าทีนอบน้อมของเขาก็เอาใจผู้ใหญ่ไปได้เยอะ ยิ่งมีพวกเพื่อนเป็นกองกำลังสนับสนุนอีก ผ่านฉลุยผมไม่ต้องห่วงอะไรแล้วมั้งเนี่ย
“พวกมึงตั้งวงกันไปก่อนเลยนะ กูขอขึ้นไปหาตายายแปบ”
ผมบอกกับบีสท์หลังจากที่พวกผู้ใหญ่แยกย้ายเข้านอนกันไปหมดแล้วเหลือก็แต่พี่ยอดกับพี่ดอยที่อยู่ร่วมวงด้วย วงเหล้าผสมวงไพ่เริ่มขึ้นโดยมีพี่ชายคนโตของผมเป็นเจ้ามือ บีสท์หันมาพยักหน้าให้ผมจึงแยกตัวเดินขึ้นมาบนบ้าน
ก๊อก ก๊อก
“ตายายซันเองครับ”
แกร็ก
“เข้ามา ๆ ไม่ได้สนุกกับเพื่อนหรือไงเรา”
ตานั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงเอ่ยถาม ผมยิ้มเดินเข้าไปนอนแทรกตัวระหว่างตากับยายโดยตัวเองนอนหนุนตักยาย
“จะอ้อนเอาอะไรฮึ”
ตาว่ากลั้วหัวเราะ ผมยู่ปากส่ายหน้า
“ไม่ได้จะเอาอะไรครับ แค่อยากมาหาตากับยายเฉย ๆ”
“หึหึหึ ให้มันจริงเถอะตัวแสบ”
“โถ่ยายอ่ะ”
ผมกระเง้ากระงอดซุกหัวกับตักยาย ญาติผู้ใหญ่ทั้งสองหัวเราะออกมาเบา ๆ ยายลูบหัวผมสัมผัสอุ่นของยายชวนให้ผมนึกถึงแม่
“ตากับยายคิดถึงแม่บ้างไหมครับ”
“คิดถึงทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึง”
น้ำเสียงทุ่มนุ่มของตาเอ่ยขึ้น ท่านปิดหนังสือวางไว้บนตักแล้วส่งมือมาลูบหัวผมเบา ๆ
“ซันคิดถึงแม่มากล่ะสิ”
ผมพยักหน้าแรง ๆ ถอนหายใจแล้วยิ้มกว้าง
“คิดถึงครับตอนนี้ผมคิดถึงมาก ๆ อยากบอกแม่ว่าผมมีความสุขมากแค่ไหน”
“มีความสุขดีใช่ไหมลูก”
“ครับยาย ผมมีความสุขมากเวลาที่อยู่กับบีสท์กับพวกเพื่อน ๆ ของเขา พวกนั้นอยู่ด้วยแล้วตลกดี”
ตากับยายหัวเราะแล้วพยักหน้าเห็นด้วย
“ตาก็ว่าอย่างนั้น แต่ละคนทะเล้นน้อยเสียเมื่อไหร่ แต่ตาก็ดีใจที่เห็นซันมีความสุข เพราะอย่างนี้ไงตากับยายถึงไม่ห้ามเรื่องที่คบกับบีสท์ ตัวจริงดูดีกว่ารูปที่คริษฐ์ส่งมาให้ดูอีกเนอะยายเนอะ”
“หา! อะไรนะครับ”
ผมผุดลุกนั่งมองตากับยายสลับไปมาส่วนท่านทั้งสองมองหน้ากันแล้วหัวเราะชอบใจ
“ตากับยายรู้เรื่องบีสท์มานานแล้ว คริษฐ์บอกน่ะตอนแรกก็ตกใจนะนึกว่าเราจะชอบพอกับอินเสียอีก”
ผมแอบสาปแช่งไอ้คริษฐ์เพื่อนบ้าในใจนี่มันเอาเรื่องผมมาบอกตากับยายนานเท่าไหนแล้วเนี่ย ยายยิ้มใจดีแล้วลูบหัวผมเบา ๆ
“อย่าโกรธคริษฐ์เลยซัน คริษฐ์บอกเราแค่ว่ามีคนเข้ามาจีบเราชื่อบีสท์และดูท่าเราเองก็จะชอบเขาเหมือนกันแถมยังดูมีความสุขมีชีวิตชีวา ตากับยายเลยอยากเห็นหน้าคนที่ทำให้ซันยิ้มได้ ตอนแรกคริษฐ์ก็ไม่ยอมให้ดูหรอกบังคับขู่เข็ญอยู่ตั้งนานกว่าจะยอม”
ยายบอกผมอย่างใจเย็น ผมล้มตัวลงนอนตักยายอีกครั้ง ไม่ได้โกรธคริษฐ์มันหรอกแต่รู้สึกโล่งมาก ๆ เลยก็เท่านั้น
“ผมไม่ได้รักอิน”
“ดีแล้ว บ้านเขาเคร่งครัด หัวโบราณ ตากับยายว่าเขารับเรื่องที่ลูกชายหลานชายคนเดียวของเขาชอบผู้ชายไม่ได้หรอก”
ขนาดตายังรู้เลยแล้วทำไมอินถึงยังไม่ยอมรับความจริงสักที ว่าต่อให้พยายามเท่าไหร่เรื่องของเราก็ไม่มีวันมาบรรจบกันได้
“ครับ ผมก็คิดแบบตานั่นแหละ”
“นี่เขาก็บอกยายนะว่าจะขึ้นมาตอนที่พวกเรามากัน แต่ยายไม่ให้มา ถึงยายจะชอบอินมากแต่ความสุขของซันต้องมาก่อนอยู่แล้ว ขืนยายยอมให้มาหลานไม่หนีตากับยายไปนอนที่อื่นเลยหรือไง”
ผมหลุดหัวเราะ จริงอย่างที่ยายว่ามา ทุกครั้งที่ผมอยู่ที่นี่แล้วอินขึ้นมาหาผมจะหาเรื่องไปที่อื่น เชียงรายบ้าง ลำปางบ้าง บ่อยสุดก็ไปปาย นี่คงเป็นเรื่องเดียวที่ตากับยายไม่ค่อยพอใจในตัวอินเพราะท่านทั้งสองชอบให้ผมอยู่ที่ไร่มากกว่า
“ก็ผมขี้เกียจเจอเขานี่ครับ แค่ที่มหาลัยก็เบื่อจะแย่”
“ไม่ชอบเขายายไม่ว่าแต่อย่าทำตัวไร้กาลเทศะรู้ไหมซัน ถึงอย่างไรเราก็เด็กกว่าเขา”
“ครับ”
ผมตอบรับยายเสียงแผ่วและแอบไขว้นิ้วใต้ผ้าห่ม ผมพยายามแล้วนะแต่บางทีผมก็เบื่อเกินกว่าจะทำตัวดี ๆ ใส่อิน เขาช่างดื้อด้านเหลือเกิน
“แล้วเคยไปเจอที่บ้านของบีสท์หรือยัง”
“ยังเลยครับ แต่บ้านเขารู้เรื่องผมแล้ว”
“ตาคุยกับบีสท์แล้วล่ะ แฟนเราวีดีโอคอลหาพ่อแม่เขาให้คุยกับตายายเลยด้วย”
ผมตกใจรอบสอง เบิกตากว้างมองตากับยายปริบ ๆ
“เมื่อไหร่ครับ”
“เมื่อวานตอนเย็นไงที่ซันเล่นบิงโกกับเพื่อนอยู่”
ผมหวนไปคิดถึงเมื่อวาน หลังจากที่เรากลับมาจากข้างนอกกันแล้วพี่ดอยก็ชวนเล่นบิงโกกินเงินกัน ผมนั่งเล่นเพลินไม่รู้ว่าบีสท์หายไปตั้งแต่ตอนไหนถามใครก็ไม่มีใครรู้มีแค่ยูที่บอกผมว่าเขาไปเข้าห้องน้ำ
“พ่อแม่เขาน่ารักดี หน้าตาแฟนเราได้พ่อเขามาเต็ม ๆ เลย เขาขอโทษตากับยายที่ไม่ได้มาขอขมาด้วยตัวเองแล้วก็ขอให้ลูกชายเขาได้ดูแลหลานของตากับยาย จะคบกันตากับยายไม่ว่าหรอก ขอแค่เขาไม่ทำให้ซันเสียใจก็พอ”
“ขอบคุณครับ”
ผมนอนคุยเล่นกับตายายอยู่อีกซักพักจึงขอตัวออกมา บีสท์นะบีสท์ทำอะไรไม่เคยบอกกันเลย น่าเตะสักที ลงมาด้านล่างวงไพ่เปลี่ยนเจ้ามือเป็นเปาสอบถามสาเหตุก็ได้ความว่าพี่ชายของผมเข้าใกล้คำว่าล้มละลายมากแล้วจึงรีบเปลี่ยนมือ ผมนั่งลงข้างบีสท์อีกข้างเป็นเชนที่กำลังหรี่ตาค่อย ๆ เปิดไพ่ทีละสองมิลฯ คือมึงจะลุ้นไปไหน
“ใครเรียกมั่ง ๆ”
เสียงเจ้ามือร้องเรียก เปามันเอาเงินตบไพ่ตัวเองแล้วหยิบขึ้นมาท่าเปิดนั้นก๊อปปี้วางจากเชนเปี๊ยบ ไม่ใช่แค่เขาสองคนนะ พี่ชายผมทั้งคู่ก็เป็น ฝั่งสาว ๆ แตงกวากับนาฟและเมเปิ้ลก็เป็นไปกับเขาด้วย ผมได้แต่หัวเราะท่าทางพวกเขา ถ้ามีให้คะแนนท่าทางพวกนี้ได้คะแนนกันจนล้นแน่ ๆ
“พี่อยู่ ๆ”
พี่ยอดถอนหายใจแล้วตบไพ่ตัวเองเบา ๆ ต่างกับพี่ดอยที่จิ๊จ๊ะ ๆ แล้วขอเรียกเพิ่ม พีคสุดคือเจนที่บีสท์บอกว่าป๊อกบ่อยอย่างกับหวยล็อค รอบนี้เธอก็ป๊อกอีกแล้วแถมยังสองเด้งอีกถูกพวกเพื่อน ๆ ไล่ให้เลิกเล่นจนเธอสะบัดหน้างอนใส่แต่ก็ยังคงปักหลักไม่ยอมขยับไปไหนเพราะเธอบอกนี่คือทำเลทอง
“ใครตัดไพ่วะ!!!!! ไม่เล่นเล่า!”
มาร์คร้องโวยวายขึ้นมาเมื่อเห็นไพ่ตัวเอง แจมยื่นหน้าไปดูก็หัวเราะขำเสียงดัง พอเจ้าสั่งให้เปิดก็ฮากันรอบวง คนบ้าอะไรจะซวยขนาดนั้น บอดซ้ำบอดซ้อนมันเลยขอพักเบรคตานี้มานั่งดูเฉย ๆ ผมมองกองเงินของบีสท์ตรงหน้าก็ถือว่าไม่แย่ ได้บ้างเสียบ้างเป็นธรรมดาเล่นไพ่จนเกือบเที่ยงคืนหลายคนก็เริ่มกรึ่ม พี่ผมสองคนโบกมือยอมแพ้ขึ้นไปนอนกันก่อน วงไพ่ถูกยุบพวกเราหันไปเล่นเกมอื่นกันแทน
และที่เล่นกันอยู่ตอนนี้ก็คือเกมทายคำ ที่คนทายชูมือถือที่เปิดคำตอบไว้เหนือหัวให้เพื่อนใบ้ เล่นกันตอนสติครบถ้วนก็ว่าวุ่นวายแล้ว นี่บางคนเริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วยังจะพยายามเล่นกันอีก เราแบ่งกันเป็นสองทีมชายกับหญิง ให้คนทายสองคนคนใบ้สี่คน ผมเป็นกรรมการเพราะลงมาช้าและสติครบถ้วนที่สุด แต่ผมว่าจริง ๆ แล้วยู บีสท์ แพรว เจนก็ดูไม่ค่อยเมาเท่าไหร่นะ คนอื่นอย่าให้พูด ไปดูกันเองดีกว่า
“ฝั่งไหนเริ่มก่อน”
“ผมคนแมนคับ ให้ผู้หญิงเริ่มก่อนนนนนนนนนน”
เปาเสียงยานคางมาแต่ไกล เป็นอันว่าผู้หญิงต้องเริ่มก่อน แจมกับแพรวเป็นคนทาย เจน แตงกวา เมเปิ้ล นาฟเป็นคนใบ้โหมดที่พวกเธอเลือกคือผลไม้
“3 2 1 เริ่ม!”
“เนี่ย ๆ ๆ ๆ”
แตงกวาชี้ไปที่แก้วตรงหน้า
“แก้วมังกร!”
“กรี๊ดถูก ๆ”
แพรวตอบด้วยความว่องไว
“ศพแรกผ่านไป ศพสองศพสาม”
“ทุเรียน!!!!!”
“ไอ้เชี่ยโคตรเทพ”
ข้อสองตอบถูกด้วยความเร็วจนพวกผู้ชายมองตากันปริบ ๆ
“เจี๊ยก ๆ ๆ”
อยู่ ๆ แตงกวาก็ลุกขึ้นมาทำท่าลิงปีนอะไรสักอย่าง หมดกันภาพพจน์หญิงสาวแสนน่ารักแทบไม่เหลือ พวกผมหัวเราะขำมีแต่แพรวกับแจมที่ดูจริงจังกับการทายเหลือเกิน
“กล้วย”
แพรวตอบ แต่สาว ๆ ที่เหลือส่ายหน้า
“มันปีนต้นอะไรอยู่ ๆ”
เมเปิ้ลใบ้โดยการชี้ไปที่แตงกวา
“งิ้ว!”
“งิ้วพ่อง!”
สาวแว่นสวนกลับมาทันควันแล้วหันกลับไปแสดงท่าทางต่อ คนถูกด่าอย่างแจมหัวเราะขำแล้วตอบใหม่
“ปีนต้นไรวะ มะพร้าว?”
“เออ ๆ มะพร้าวอะไรเนี่ย ๆ”
นาฟบอกแล้วยื่นหน้าไปดมตัวเจน แจมตบมือแล้วตอบเสียงดัง
“มะพร้าวน้ำหอม!!!”
“ถูก ๆ ข้อต่อไป ๆ”
“อีแจม!!! ผงกลงเว้ยยย นั่นมันข้าม! โอ๊ยอีห่าน”
“อ้าวโทษทีกูเมา แพรวมึงถือ”
คนทำเพื่อนเสียคะแนนยิ้มแหยแล้วส่งโทรศัพท์ให้แพรวถือแทน ข้อต่อไปก็ทายถูกไปอย่างรวดเร็วเช่นกันเพราะได้โจทย์ง่ายอย่างมะละกอ แต่พอมาโจทย์ถัดไปนี่สิ ผมเห็นแล้วยังงงเลยว่าจะใบ้ว่าอะไร
“กินกับข้าวเหนียว”
“มะม่วง ๆ”
“เออเนี่ย ๆ มะม่วงอะไร”
แล้วแตงกวาก็ทำท่าพนมมือหลับตาแบบเจ้าแม่กวนอิมแถมยังท่องบทสวดอะไรก็ไม่รู้ แพรวยกมือชี้หน้าแตงกวาตอบทันควัน
“มะม่วงหิมพานต์”
“เชี่ยยยยยยยยยย”
“เชรดดดด กูยอมแพ้ แม่งหิมพานต์ตรงไหนวะยังทายถูกอีก”
พวกผู้ชายหัวเราะขำเสียงดัง ฝั่งผู้หญิงทั้งคนใบ้คนทายพากันขำไปหมด
“เป็นพวง ๆ”
“ไข่!!!!”
“หมดเวลา!”
ผมตะโกนบอกพวกเธอที่กำลังเมามันกับการทายกันอยู่ มาร์คเชนสกายหัวเราะจนน้ำตาไหลกับคำตอบสุดท้ายของสาว ๆ
“ไข่ไม่ใช่ผลไม้นะแจม”
สกายปาดน้ำตาที่ไหลจากการหัวเราะมากเกินไปบอก หญิงสาวแสร้งทำหน้าตกใจ
“อุ้ยโทษทีลืมตัว”
“ยูเอามันไปเก็บ!”
คนถูกพาดพิงยิ้มขำ สาว ๆ ได้ไปทั้งหมดห้าคะแนนเพราะแจมร้องจะเอาข้อที่เธอผงกหัวผิดด้วย ต่อไปเป็นตาของพวกผู้ชายกันบ้างในหมวดเดิม เปากับเชนเป็นคนทายพวกที่เหลือเป็นคนใบ้
“เอานะ 3 2 1 เริ่ม!”
“เจี๊ยบ! ตัดยางเราทำไม!”
“น้อยหน่า!!!!!”
“ไอ้พวกห่าแค่เริ่มก็ฮาแล้ว”
แพรวหัวเราะคุยกับพวกเพื่อน คนสวมบทเป็นน้อยหน่าก็ไม่ใช่ใครอื่น ไอ้มาร์คนั่นเอง
“ไอ้สัดยาก ข้าม!”
สกายร้องโวยวายโบกมือผ่าน พอมาถึงข้อถัดมาพวกที่ใบ้เบิกตากว้างชะโงกหน้ามองจอมือถือแล้วมองหน้ากัน
“มันคืออะไรวะ”
ยูถามบีสท์ คนถูกถามส่ายหัวไม่รู้เช่นเดียวกัน มาร์คไม่ต้องพูดถึงทำหน้าหมางงอยู่ ส่วนสกายนั้น...
“ข้าม!”
ก็ตามนั้นแหละครับ ผมงงพวกเขานะทำไมถึงไม่รู้จัก ลูกหว้า หรือที่กรุงเทพฯ จะไม่มี? พอมาข้อถัดไปอย่าง ตะขบ พวกที่ใบ้ก็ร้องโวยวายว่าโปรแกรมมันโกงให้แต่คำยาก ๆ มา พวกผู้หญิงหัวเราะสะใจ จนเวลาหมดนั่นแหละ ถูกไปข้อเดียว เล่นวนกันไปเรื่อย ๆ จนเริ่มพูดกันไม่รู้เรื่องและใกล้เช้าแล้วจึงตัดสินใจสลายวง ผม บีสท์ เชน ยู ช่วยกันหามศพที่เหลือกลับมาที่บ้านเล็กกว่าจะได้เข้านอนก็ตะวันเกือบโผล่พ้นขอบฟ้า
วันสุดท้ายของการเที่ยวเชียงใหม่นั้น แต่ละคนแยกย้ายไปตามที่ใจปรารถนา ผมตื่นขึ้นมาในตอนสายประมาณสิบโมงบีสท์ยังหลับอยู่แต่ตรงที่นอนของยูไม่มีใครแล้ว ผมค่อย ๆ แกะแขนบีสท์ออกปีนลงบันไดมาด้านล่าง มาร์ค เปา สกายยังนอนอยู่นั่นก็แสดงว่าเชนน่าจะตื่นแล้วเช่นกัน ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเดินออกมาหน้าบ้านก็เห็นพวกเขาสองคนนั่งกันอยู่ เชนสังเกตเห็นผมก่อนจึงยกมือทักทาย
“ตื่นกันกี่โมงวะ”
ผมถามพวกเขาและนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่
“ไม่รู้เหมือนกันแต่ตื่นสักพักแล้ว กาแฟไหมมึง”
เชนชี้ไปที่โต๊ะกาแฟตรงมุมไม่ไกลนักเดาว่ายายคงให้คนมาตั้งไว้ให้เพราะมีทั้งกาแฟ ขนม รวมไปถึงอาหาร
“เอาก่อนเลย กูขอนั่งแปบ”
เชนพยักหน้าแล้วลุกไปตักข้าวต้มมานั่งกิน ฝั่งยูเขามีแค่กาแฟดำแก้วเดียว
“วันนี้จะไปไหนกัน”
ยูยักไหล่
“ว่าจะพาแจมไปทัวร์ไร่มึงทำวีดีโอลงบล็อกเขาน่ะ”
“อ้อทำหน้าที่แฟนที่ดีสินะ”
ผมยิ้มล้อแต่เขาไม่มีท่าทีเขินแถมยังยิ้มรับอีกต่างหาก
“ดีตลอดอยู่แล้วขอโทษที”
“มึงติดนิสัยสกายมาใช่ไหม”
ผมชี้หน้าถามยู คุณชายหัวเราะแล้วพยักหน้า ผมอมยิ้มส่ายหัวให้ตายเถอะ จะว่าขำก็ขำแต่พอยูทำอะไรหรือพูดอะไรในแบบที่ไม่คิดว่าเขาจะเป็นทุกคนจะไม่โทษเขาแต่จะโทษว่าอยู่กับสกายมากไปบ้างล่ะ ติดจากเชนมาบ้างล่ะ ไม่มีใครว่าว่าเป็นเพราะเขาสักคน ขนาดผมยังไม่ว่าเขาเลย
นี่สินะอภิสิทธิ์ชนของจริง
“แล้วมึงจะไปไหน”
ยูถามผมกลับ
“จะพาบีสท์ไปไหว้แม่”
“อ่าฮะ”
แล้วเราก็เปลี่ยนบทสนทนากันไปที่เรื่องอื่นจนกระทั่งทุกคนในบ้านตื่นกันครบกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อย ยูขอตัวไปหาแจม พวกผู้หญิงเห็นว่าจะไปเก็บสตรอเบอร์รี่เป็นของฝากกันเพราะเมื่อวานที่เก็บไปนั้นกินกันไปหมดแล้ว พวกผู้ชายคนอื่นก็นอนเอกเขนกชิว ๆ กันอยู่ที่บ้านไม่ทำอะไร
บ่ายคล้อยก่อนเราจะกลับผมจึงชวนบีสท์ปั่นจักรยานไปทางท้ายไร่ ตรงนั้นมีโกศฐ์ของแม่ตั้งเด่นอยู่ ผมกับบีสท์จอดจักรยานไว้ใต้ร่มไม้ ผมถือถังกับไม้กวาดไว้คนละมือ
“ก๊อกน้ำอยู่ตรงไหนเดี๋ยวกูไปตักน้ำมาให้ มึงกวาดไปก่อน”
บีสท์เอ่ยถาม ผมชี้ไปยังก๊อกน้ำที่อยู่ไม่ไกล บีสท์พยักหน้าเข้าใจและเดินถือถังออกไป ส่วนผมก็ปัดกวาดรอบโกศฐ์ของแม่ไปพลาง ๆ เพราะเมื่อวานผมก็แวะมาทำความสะอาดไปแล้ว แต่วันนี้ว่าจะถูรอบ ๆ เสียหน่อยแล้วก็เอาดอกไม้มาให้แม่เยอะแยะเลย
“มึงไปรดน้ำต้นไม้ก็ได้เดี๋ยวกูถูเอง”
บีสท์เดินกลับมาพร้อมถังเปล่าแต่ลากสายยางยาวมาด้วยเขาเปิดน้ำใส่ถัง เอาผ้าลงไปชุบน้ำบิดหมาดแล้วเริ่มถู ผมจึงแยกตัวลากสายยางมารถน้ำดอกไม้ที่ตากับยายปลูกไว้รอบ ๆ โกศฐ์ของแม่
“รู้แล้วว่ามึงสวยเหมือนใคร”
เสียงบีสท์ดังขึ้น ผมหันไปมองเขานั่งทับส้นเท้าตัวเองอยู่ มองป้ายหินอ่อนที่มีรูปแม่อยู่แล้วหันมายิ้มให้ผม ผมยิ้มพยักหน้าแล้วหันกลับมารดน้ำต้นไม้ต่อ
“ใคร ๆ ก็พูดอย่างนั้น”
“เหมือนกันเปี๊ยบ”
“มึงกับพ่อก็เหมือนกันไม่ใช่หรือไง”
ผมได้ยินเสียงหัวเราะของบีสท์ดังขึ้น
“ยายบอกใช่ป่ะ เออกูหน้าเหมือนพ่อแต่แบทเหมือนกว่า”
“อ่าฮะ เสร็จยังกูรถน้ำเสร็จแล้วนะ”
ผมเดินไปปิดน้ำแล้วเดินกลับมา บีสท์พยักหน้าเป็นสัญญาณว่าเสร็จพอดี เขาเดินกลับไปที่จักรยานหอบเอาดอกไม้และพวงมาลัยมา เราสองคนนั่งพับเพียบลงตรงหน้าป้ายของแม่
“แม่ครับ ซันพาคนสำคัญของซันมาให้แม่รู้จักนะ เขาชื่อบีสท์ เขาดูแลซันดีมากเลยแม่มากจนซันจะกลายเป็นคนเสียนิสัยอยู่แล้ว ซันมีความสุขมากเลยแม่ อยากให้แม่ได้รู้จักกับบีสท์เลยพามาหาครับ”
ผมยิ้มบอกกับแม่เสร็จแล้วจึงหันไปพยักหน้าให้บีสท์พูดบ้าง เขายกมือขึ้นพนม ในมือของเขามีพวงมาลัยพวงใหญ่อยู่
“สวัสดีครับคุณแม่ของซัน ผมชื่อบีสท์ เป็นคนรักของซัน วันนี้ผมมากราบขออนุญาตจากคุณแม่เพื่อที่จะขอดูแลซันครับและผมอยากจะขอบคุณคุณแม่ที่ทำให้ซันได้เกิดมาให้ผมได้รัก ผมจะไม่สัญญาว่าจะรักซันตลอดไปเพราะผมไม่เคยเชื่อว่าตลอดไปมันมีจริง แต่ผมขอสาบานว่าผมจะทำให้ซันมีความสุขในทุก ๆ วันที่เรารักกันครับ”
เขาพูดจบก็ก้มลงกราบ สายลมอ่อน ๆ พัดผ่านเราทั้งคู่ ผมยิ้มแล้วมองไปที่ป้ายหลุมศพของแม่ ผมว่าแม่รับรู้แล้ว
“แม่ไม่ต้องห่วงซันนะ แค่มองซันจากบนฟ้าก็พอ”
Say, go through the darkest of days
Heaven’s a heartbreak away
Never let you go, never let me down
Oh, it’s been a hell of a ride
Driving the edge of a knife
Never let you go, never let me down
Let me love you – DJ Snake
tbc
talk. สาระจากพาร์ทนี้นั้น....ไม่มี 55555555555555555555 :laugh: พาร์ทหน้ากลับกทมฯกันแล้วนะจ๊ะทุกคนนนนนนน :katai3: เตรียมตัวเตรียมใจกันหรือยังจ๊ะ ไปแว๊วว เจอกันตอนหน้านะ
#นิยายตัวร้าย
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
:L2: :pig4:
-
จะรออ่านนะคะ :katai2-1:
-
รอตอนหน้าน้าา :pig4: :mew6: :mew1:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
นุ่มนวล...ดีต่อใจ o13
-
กลับกรุงเทพนี่ต้องไปปะทะกับอิพี่อินอีกป่าวเนี่ย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บีสท์ ซัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มีความสุขจริงๆแล้วล่ะสำหรับซันน่ะนะ
ยังคงชอบมิตรภาพความเป็นเพื่อนของเรื่องนี้ :)
-
ฮุฮุฮุฮุฮุ ตอนหน้า :katai2-1:
-
ด่านครอบครัวผ่านหมดทั้ง2ฝ่าย เหลือไอ้พี่อินเนี่ยแหละจะตอแยต่อไหม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บีสท์หน้าเหมือนพ่อ ส่วนซันก็หน้าเหมือนแม่ เนี่ยสาระของตอนนี้ (เพื่อ?)
-
รอตอนต่อไป~
-
:กอด1: ชอบแก๊งค์นี้จริงๆ น่ารักทุกคน สนุกสนานมาก แถมท้ายด้วยความหวาน :mew1:
เฮ้อ...จะกลับกันละ ไปเจอกะอะไรอีกละเนี้ย :ling3:
-
:katai3: :katai3 :katai3:
-
:pig4: :pig4:
-
เปิดตัวว่าที่ลูกสะใภ้-หลานเขยกัน เบาเบา
สนุกสนานกันส่งท้ายทริป กลับไปไม่รู้จะเจออะไรบ้าง
เอาใจช่วยบีสต์ซัน
-
ฝากเนื้อฝากตัวกับญาติผู้ใหญ่เรียบร้อย ปลื้มปริ่ม :m15:
-
อยากให้เจอบ้านบีสท์แล้ว
-
กลับ กทม. Next station บ้านบีสท์ ค่า
-
:pig4:
-
:L2: :pig4: :L2:
-
มีความสุข
-
ทายถูกแบบเทพๆไปอีกกกกกกก :laugh:
-
พวกเขาสนิทกันดีจริงๆ
o13
-
โอ้ยยยยยย ชอบเรื่องนี้ๆๆๆๆๆๆๆ เค้าชอบชายยู
-
อ่านทันแล้ว ชอบๆๆค่ะ :impress2:
-
มารอบีสต์ซัน
-
บีสท์ให้ผู้ใหญ่คุยกันแล้ว เร็วดีจริงๆ อ่านแล้วมีความสุข :pig4:
-
ตัวร้าย
29
“หึหึหึ”
นาฟมองมือถือสกายในมือตัวเองแล้วหัวเราะแบบโคตรมีเลศนัย ฝ่ายเจ้าของมือถือที่ดูเหมือนจะไม่สนใจแต่จริง ๆ แล้วผมเห็นมันเหลือบมามองแล้วกลืนน้ำลายบ่อยมาก ตอนนี้พวกเรามาถึงสนามบินหลังจากซื้อของฝากกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“เล่ามาเถอะนาฟกูโคตรอยากรู้เลยเนี่ย”
เจนพูดขึ้น เธอพยายามแอบมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือนาฟหลายครั้งแต่หญิงสาวตัวเล็กเบี่ยงหนี เห็นแสงสว่างปรากฏขึ้นเสมอกระทั่งมีคนโทรเข้าก็มีจนสุดท้ายก็เงียบหายไปเมื่อเชนกลับมาจากคุยโทรศัพท์
“เออน่าเดี๋ยวให้เจ้าตัวมันบอกเองดีกว่าไหม”
“ว่าไงกายจะบอกพวกกูได้หรือยัง”
แตงกวาหันมาใช้น้ำเสียงกดดัน สกายหันไปขอความช่วยเหลือจากบีสท์และยูซึ่งทั้งสองก็ช่วยต่อชีวิตมันได้อีกครั้ง
“เดี๋ยวถ้ามันมั่นใจมันคงบอกพวกเราเองนั่นแหละ อย่าไปคาดคั้นอะไรมันมากนักเลย”
ผมเชื่อว่าถ้าคนพูดคำนี้ไม่ใช่ยูทุกคนคงไม่ยอมหยุดง่าย ๆ แน่ ๆ สกายที่รู้วิธีเอาตัวรอดรีบพูดเรื่องอื่นขึ้นมากลบเกลื่อนจนถึงเวลาเรียกขึ้นเครื่อง บอกลาเชียงใหม่ด้วยรอยยิ้มและน้ำตาแต่พวกเราจะกลับมากันอีกครั้งอย่างแน่นอน อ้อ...แล้วก็ก่อนกลับยายให้เงินผมเพื่อไปเที่ยวเกาหลีกับพวกบีสท์ตอนปลายปีด้วย ยายบอกว่าสาว ๆ แอบกระซิบบอกมา
“โคตรขี้เกียจไปเรียนเลย”
ผมทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงกว้าง ตอนนี้เรากลับกันมาถึงที่บ้านกันแล้วหลายคนพอกลับมาถึงบ้านก็ขับรถกลับคอนโดกันไปทันที
“ไปอาบน้ำไปจะได้มานอน”
บีสท์นั่งลงบนที่นอนตบก้นผมเบา ๆ ให้ลุกไปอาบน้ำ ผมส่ายหัวแล้วขยับตัวไปนอนตักเขา
“ยายบอกว่าจริง ๆ แล้วอินจะไปเชียงใหม่ตอนที่พวกเราไปกันด้วยแหละ”
“มาให้พวกกูรุมกระทืบหรือไง”
ผมหัวเราะแล้วนึกภาพตาม คงจะเป็นอย่างที่บีสท์บอก ถ้ามานะคงโดนรุมกระทืบแน่ ๆ ผมขยับตัวนอนหงายมองหน้าเขา บีสท์มองออกไปที่หน้าต่าง ข้างนอกมืดหมดแล้วมีเพียงแสงไฟสาดส่องเข้ามาเท่านั้นผมจับมือของเขามาแนบแก้ม บีสท์ละสายตาจากหน้าต่างกลับมามองผม
“มีอะไรหรือเปล่า”
เขาเอ่ยถาม
“มึงเหม่อ”
“คิดอะไรนิดหน่อย”
“อยากบอกกูไหม”
ดวงตาคู่คมหยีขึ้นเพราะเขายกยิ้ม บีสท์ก้มตัวลงจูบหน้าผากผมแช่ค้างไว้
“ไปหาไทน์กันไหม”
ผมพยักหน้าตกลง ตอนนี้ทุก ๆ เรื่องที่เกี่ยวกับบีสท์ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ผมอยากรู้ไปหมดและผมเองก็เต็มใจที่จะบอกให้เขารับรู้เรื่องของผมด้วยเช่นกัน มันเหมือนกับว่าเราได้ก้าวเข้าไปในโลกของอีกคนทีละนิดและโลกของเราจะหมุนไปพร้อมกันในที่สุด
ผมลุกขึ้นเดินตามแรงจูงของบีสท์ออกมาด้านนอก บีสท์พาผมเดินมายังห้อง ๆ หนึ่งที่อยู่ฝั่งซ้ายของบ้านติดกับห้องของมาร์ค เขาเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป ไฟในห้องสว่างขึ้นทำให้ผมได้เห็นบรรยากาศภายในห้องนี้ ห้องนอนโทนสีน้ำตาลมีโคมไฟห้อยลงมาตรงกลางห้อง หน้าต่างบานใหญ่เปิดม่านเอาไว้ตั้งอยู่พอดีกับหัวเตียง ตรงมุมมีโต๊ะหนังสือและ...รูปของไทน์ตั้งอยู่ข้างกันนั้นมีโกศฐ์อัฐิด้านหน้ามีกระถางธูปเทียนตั้งเอาไว้
“กลัวหรือเปล่า”
บีสท์หันกลับมาถามผมด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล ผมยิ้มบางแล้วเดินเข้าไปกอดเขาเอาไว้
“ทำไมต้องกลัว ไทน์เป็นเพื่อนพวกมึงนะ เพื่อนพวกมึงก็เหมือนเพื่อนกู”
“กูกังวลมากเลยเพราะรู้ว่ามันก็ดูไม่ปกติเท่าไหร่ที่ทำแบบนี้ แต่พวกกูทำใจไม่ได้จริง ๆ ขอโทษนะถ้าทำให้มึงกลัว”
ผมส่ายหน้าอยู่ในอ้อมกอดของบีสท์ นี่เขากังวลในเรื่องแค่นี้เองหรือ ผมไม่คิดมากหรอกเพราะที่บ้านยายนอกจากจะทำโกศฐ์ไว้ให้แม่นอกบ้าน ในห้องพระก็มีรูปและโกศฐ์อัฐิเล็กของแม่ตั้งไว้อยู่เช่นกัน
“ไม่ได้กลัวหรอก อย่ากังวลไปเลยนะ นี่ไหน ๆ ก็เจอกันแล้วแนะนำให้รู้จักหน่อยสิ”
บีสท์ละอ้อมกอดออกมายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน มือใหญ่เกลี่ยแก้มของผม สายตามองตรงมาด้วยความรักใคร่ทำเอาผมเขินขึ้นมาจนต้องกระแอมไอแก้เก้อ เขายิ้มกว้างขึ้นแล้วขยี้หัวผมเบา ๆ จูงมือผมให้มาหยุดตรงหน้ารูปของไทน์
“ไทน์กูพาคนสำคัญของกูมาให้มึงรู้จักนะ มึงน่าจะรู้จักเขาอยู่แล้ว ใช่...นี่ซันคนที่กูชอบมาเล่าให้มึงฟังบ่อย ๆ ไง วันนี้กูพาตัวจริงมาให้มึงดูแล้วนะ อ้อ...แล้วกูก็เป็นแฟนกับเขาแล้วด้วย เป็นไงกูเก่งใช่ป่ะจีบเขาติดด้วยนะเว่ย”
ผมหลุดหัวเราะมองบีสท์คุยกับรูปของไทน์ เหมือนผมเลยตอนอยู่เชียงใหม่ผมก็ชอบไปนั่งที่โกศฐ์ของแม่แล้วเล่าเรื่องอะไรต่อมิอะไรให้แม่ฟังไปเรื่อย ๆ
“สวัสดีไทน์ กูซันนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
ผมยิ้มบอกกับรูปภาพของไทน์ ไทน์เป็นผู้ชายที่มีใบหน้าคมคายผิวสีแทนดวงตาหวานรับกับคิ้วเข้มเรียงตัวสวย รอยยิ้มสดใสชวนให้น่าเข้าใกล้นึกเสียดายอยู่เหมือนกันที่ผมไม่มีโอกาสได้เจอตัวจริง
“กูคิดมาตลอดว่าถ้าวันนั้นคนที่จากไปเป็นกูก็คงดี แต่ความคิดนั้นก็หมดลง...เมื่อกูเจอมึง”
บีสท์บอกกับผมโดยที่สายตาเขายังคงมองรูปไทน์อยู่ ผมสอดมือประสานกับมือของเขา บีสท์หลับตาผ่อนลมหายใจยาวกระชับตอบมือผม
“นี่”
ผมกระตุกแขนร้องเรียกบีสท์แผ่วเบา
“หืม?”
“เล่าเรื่องที่มึงเจอกูให้ฟังบ้างสิ”
“ก็เคยบอกไปแล้วนี่”
เขายิ้มบอกแต่ผมส่ายหน้า
“อยากฟังแบบละเอียด”
เขาเดาะลิ้นยักคิ้วกวนใส่
“ไม่ บอก”
“ไอ้!”
บีสท์ผิวปากล้วงกระเป๋าเดินออกจากห้องไทน์ไป แฟนบ้านี่บทจะกวนตีนก็โคตรน่าถีบ ผมหันมายิ้มกับรูปของไทน์บอกลาเขาปิดไฟและออกจากห้องตามบีสท์มา พอมาถึงห้องนอนบีสท์ก็หนีผมไปอาบน้ำ คิดว่าผมจะยอมแพ้หรือไงไม่มีทางถ้าคืนนี้ไม่ได้รู้ผมไม่ยอมให้เขานอนแน่
ผมเดินมานั่งลงตรงหน้าคือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่เราเอาไปเชียงใหม่มา ผมเปิดกระเป๋าจัดการแยกเสื้อผ้าที่ใส่แล้วไปไว้ในตะกร้า พวกของฝากก็เอาไปวางไว้อีกที่ใกล้กระเป๋ากันลืม นึกได้ว่าลืมโทรบอกตายายว่าถึงบ้านแล้วจึงคลานไปหยิบโทรศัพท์ที่ซุกอยู่ตรงไหนซักแห่งในเป้
ควานหาอยู่นานสุดท้ายก็พบ หยิบออกมาดูสรุปว่าตัวเองไม่ได้เปิดเครื่องเลยด้วยซ้ำมานั่งนึกดูตั้งแต่วันที่ไปเชียงใหม่ผมจับมือถือแทบนับครั้งได้หรือเอาจริง ๆ คือผมใช้มือถือแค่ตอนโทรหาคนขับรถเท่านั้น อินเตอร์เน็ตไม่เคยเปิดเลยไม่ได้รับรู้ข่าวสารในโลกโซเชียลเลยแม้แต่น้อย
แล้วก็คิดผิดจริง ๆ ที่เปิดเครื่องและเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต เพราะสารพัดข้อความการแจ้งเตือนและอะไรต่าง ๆ ผุดขึ้นอย่างกับดอกเห็ดยังไม่ทันจะโทรกลับหายายเสียงเรียกเข้าจากเพื่อนบังเกิดเกล้าก็ดังขึ้นเสียก่อน ผมถอนหายใจหนึ่งเฮือกแล้วกดรับ
“ว่า”
‘ไปเที่ยวไม่เคยจะชวน’
นั่นไงน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจมาเต็มมาก
“มึงไปภูเก็ตกับที่บ้านอย่ามาสตอ”
‘ใช่ซี่ หึ!’
“มีแคปหมูกับน้ำพริกหนุ่มมาให้ด้วยนะ”
ผมลองพูดแย็ปใส่และดูเหมือนจะได้ผลเมื่อปลายสายตอบกลับมา
‘ไส้อั่วล่ะ’
“เอามาให้คนละโล”
‘โอเคกูหายงอนก็ได้’
ผมอมยิ้มตั้งแต่วันที่บีสท์ไปต่อยอินที่คณะผมก็ไม่ได้เจอหรือคุยกับเพื่อนจริง ๆ จัง ๆ เลย แต่คริษฐ์บอกว่าคิงกับซานเหมือนจะเข้าใจอะไรมากขึ้นหลังจากที่ผมพูดใส่อินแบบนั้นไป ข้อความจากอินก็มีส่งมาอยู่นะแต่ผมไม่เคยเปิดอ่านเลย
“แล้วมีอะไรมาฝากกูมั่ง”
‘แดกยากแดกเย็นอย่างมึงกูไม่ซื้อขนมมาฝากให้เปลืองหรอก’
“อ้าว”
‘แต่ก็มีแล้วกันน่า’
“นึกว่าไม่มี แล้วคิงมันกลับมาหรือยัง”
ผมถามถึงเพื่อนอีกคนในกลุ่ม ซานไปเที่ยวภูเก็ตกับที่บ้านคิงเองก็ไปเที่ยวเหมือนกันแต่รายนั้นไปเที่ยวกาญจนบุรีกับแฟนสาวส่วนคริษฐ์ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ไปไหนเพราะพี่สาวมันป่วยช่วงนี้เลยวนเวียนเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น
‘ถึงแล้วแต่วันนี้มันนอนหอน้ำ’
น้ำที่ซานว่าคือแฟนสาวของคิง ซานกับคิงมันแชร์คอนโดอยู่ด้วยกัน
“อ่าฮะ”
‘แล้วไปเที่ยวเป็นไงบ้าง กูเห็นรูปที่แพรวอัพกลุ่มใหญ่เหี้ย ๆ คัดหน้าตาเข้ากลุ่มด้วยใช่ไหมวะมีแต่คนหน้าดีทั้งนั้น แน่ะ! แล้วกูเห็นนะซันแทบจะทุกรูปมึงอยู่ข้างยูตลอดเลย คบกันยังวะ ไม่สิบอกพี่อินไปขนาดนั้นกูต้องถามใหม่ ได้กันยัง?’
ผมเลิกคิ้วแปลกใจไม่รู้หรอกว่ารูปที่ซานมันพูดถึงคือรูปไหนบ้างแต่ผมก็มั่นใจนะว่าทุกรูปผมยืนข้างบีสท์แต่อีกข้างผมไม่เคยสังเกตเลยว่าเป็นยูหรือใคร
“ไอ้บ้า ยังไม่ถึงขั้นนั้น!”
ซานมันหัวเราะชอบใจเมื่อได้ยินคำตอบของผม แต่ผมสิหนักใจมันยังไม่รู้เรื่องของผมกับบีสท์เลย จะบอกอย่างไรดี
‘เออได้กันแล้วบอกด้วย แล้วก็นะอยู่ห่าง ๆ ไอ้บีสท์หน่อยก็ดีกูไม่ชอบมันเลยว่ะ’
“ทะ...ทำไมวะ บีสท์มันนิสัยดีนะ”
‘ดีกับผีสิ ต่อยพี่อินยับขนาดนั้นกูไม่ไหวว่ะ’
“ก็อินไปทำเพื่อนเขาก่อน”
ผมแย้งสุดชีวิต ไม่รู้ล่ะถ้าจะมาตัดสินบีสท์เพราะเรื่องนี้ผมไม่ยอมนะ อินเป็นคนผิดที่บีสท์ทำไปเพราะเขาทำยูก่อนทั้งนั้น
‘แล้วมันเพราะอะไรล่ะ บอกกูได้ป่ะ คริษฐ์มันก็ไม่พูดกูรู้นะว่ามันรู้ส่วนพี่อินไม่ต้องพูดถึงตั้งแต่ที่มึงพูดใส่เขาไปวันนั้นไม่รู้ตอนนี้เขาเปิดปากพูดกับใครหรือยัง’
ผมเม้มปากใช้ความคิดพอดีกับบีสท์เดินเช็ดหัวออกมาจากห้องน้ำผมขยับปากแบบไม่มีเสียงว่าซานโทรมาเขาก็พยักหน้าเข้าใจไม่ได้พูดอะไรเดินไปนั่งดูทีวีที่โซฟา ผมลุกขึ้นเดินไปแทรกตัวนั่งระหว่างขาของเขาเปิดสปีกเกอร์โฟนให้บีสท์ฟัง บีสท์จึงกดปิดเสียงโทรทัศน์
“อินให้คนไปตัดสายเบรกรถยู”
‘อะไรนะ!’
“อืมก็นั่นแหละบีสท์ถึงโกรธมาก”
ผมบอกกับปลายสายแล้วทิ้งตัวพิงอกบีสท์ คนตัวใหญ่ลูบหัวผมเล่นในมือของเขาก็กดโทรศัพท์ดูอะไรไปเรื่อย
‘กูไม่เคยรู้เลยว่าพี่อินทำแบบนั้น’
“กูว่าเพื่อนเขาเองก็ไม่รู้”
‘เฮ่อ~ กูไม่รู้จะพูดไงเลยว่ะ’
“กูแค่อยากให้มึงเข้าใจว่าเพื่อนใคร ใครก็รัก”
‘อืม กูเข้าใจ พอมารู้แบบนี้กูชักกลัวพี่อินแล้วเนี่ย’
“เอาจริงตอนนี้เขาเหมือนเป็นอีกคนที่กูไม่รู้จักเลย”
‘นั่นสิ เดี๋ยวกูจะคอย ๆ ดูให้แล้วกันนะ’
“ขอบใจนะ”
‘มาขอบใจทำไม มึงเพื่อนกูนะ’
“อ้อเหรอ ปกติกูเห็นอะไรก็เข้าข้างแต่อิน”
ผมเหน็บแนมมันพอเป็นกะสัย จริง ๆ ก็น้อยใจมันนั่นแหละที่อะไร ๆ ก็เข้าข้างอินตลอด ปลายสายส่งเสียงจิ๊จ๊ะ
‘เดี๋ยวนี้มีกัด ๆ เออกูขอโทษก็คิดว่าเขาเป็นคนดีนี่หว่า ตลอดมาพี่เขาก็เป็นอย่างนั้น’
“มึงอาจลืมไปว่าเขาเองก็มีคู่หมั้นแล้ว”
ผมย้ำบอกเพื่อนถึงความเป็นจริง บีสท์พ่นลมหายใจหึ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองสีหน้าของเขาเหมือนกำลังไม่พอใจอยู่ ผมอมยิ้มแล้วบีบปากเขาเบา ๆ
‘กูรู้แต่เขาบอกพวกกูว่าเขาจะแก้ปัญหาได้’
คราวนี้คนพ่นลมหายใจกลับเป็นผมแทน ผมเผยรอยยิ้มเยาะกับโทรศัพท์ เพราะแบบนี้สินะเพื่อนผมถึงเชียร์เขาจัง หลอกขายฝันไปวัน ๆ ไม่มีทางที่อินจะแก้ปัญหานี้ได้และไม่มีทางที่ผมจะกลับไป
“อย่าไปเชื่อ เขาทำไม่ได้หรอกและตอนนี้กูก็ไม่ได้ต้องการอะไรจากเขาแล้ว”
‘อืม กูรู้ ก็ดีแล้วมึงตลอดเวลาที่ผ่านมากูไม่เห็นว่ามึงจะสนใจใครเป็นพิเศษเลยยังช่วยพี่อินอยู่แต่ตอนนี้มึงมีคนที่อยากอยู่ข้าง ๆ แล้วใช่ไหมล่ะ’
บีสท์เลิกสนใจโทรศัพท์ เขาวางโทรศัพท์ของเขาลงเปลี่ยนมากอดผมแทน เขาวางคางบนไหล่อมยิ้มเอียงคอมองหน้าผมรอฟังคำตอบ
“ใช่ กูอยากอยู่ข้าง ๆ เขา อยากอยู่กับเขาในทุก ๆ วัน”
ริมฝีปากร้อนกดลงตรงซอกคอผมทันทีที่ผมพูดจบประโยคแรงกอดรัดตรงช่วงเอวแน่นขึ้นทำให้ร่างกายของผมแนบชิดติดกับบีสท์จนรู้สึกถึงแรงเต้นของหัวใจอีกคน
‘ขออ้วกที หมั่นไส้เหลือเกิน เออแค่นี้แหละว่าง ๆ ก็พามาให้รู้จักบ้างแล้วกัน’
“อือ”
ผมตอบรับไม่เต็มเสียงนักเพราะคนด้านหลังผมเริ่มซนไม่หยุดแค่จูบตรงต้นคอ มือใหญ่เลื้อยเข้ามาลูบไล้ภายในเสื้อของผมจนต้องเม้มปากไม่เผลอครางออกมา
‘บาย’
“บะ...บาย อื้อออ บีสท์”
ผมรีบกดตัดสายและคว้าสองมือซุกซนเอาไว้ทันที ใบหน้าหล่อละจากซอกคอผมขึ้นมาเลิกคิ้วมองผมตาแป๋วอยากจะดุอยู่หรอกแต่ไม่ทันได้พูดอะไรริมฝีปากร้อนของอีกคนก็ปิดปากผมเป็นที่เรียบร้อย
จูบครั้งนี้มันร้อนแรงและวาบหวามกว่าทุกครั้งที่บีสท์จูบผม จูบที่แสดงความต้องการออกมาอย่างชัดเจนและผมเองก็ไม่คิดจะขัดอีกคน เรียวลิ้นร้อนหยอกเย้าไล่ต้อนอย่างชำนาญและกว่าจะรู้สึกตัวเสื้อผมก็หลุดหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้
“อือ...”
บีสท์ผละริมฝีปากออกมาจูบทั่วทั้งใบหน้าของผมด้วยความอ่อนโยนก่อนจะไล่ลงมากดจูบตามแนวไหปลาร้า สองมือใหญ่จับเอวผมให้หันหน้ามาหาเขากลายเป็นว่าตอนนี้ผมนั่งคร่อมตักของบีสท์ที่ใส่แค่กางเกงผ้าบาง ๆ กั้นอยู่ มือใหญ่ขยำสะโพกผมเบา ๆ ริมฝีปากยังคงทำหน้าที่ต่อไปไม่ลดละซึ่งผมคาดการณ์ว่ารอยคงเต็มทุกตารางนิ้วบนตัวผมอย่างแน่นอน
“จะให้หยุดไหม...ตอนนี้ยังทันนะ”
ใบหน้าหล่อเงยขึ้นมาถามผม คำว่ายังทันของเขามันฟังดูอ้อนอย่างไรไม่รู้สิอีกทั้งส่วนนั้นที่ตื่นขึ้นมาจนผมรู้สึกได้แล้ว ตัวเองต้องการขนาดนี้ยังจะมาถามผมอีก
“ไหวหรือไงเป็นขนาดนี้แล้วนะ”
“ก็...ถ้ามึงไม่พร้อมกูไปห้องน้ำก็ได้”
ผมอมยิ้ม เขาตามใจผมจนผมจะนิสัยเสียแล้วจริง ๆ นะ สองแขนผมเลื่อนไปคล้องคอเขาแล้วรั้งคอบีสท์มาจูบเบา ๆ
“เอาแต่ใจตัวเองบ้างก็ได้นะ”
บีสท์ยิ้มหวานหอมแก้มผมแรง ๆ
“ขี้ยั่ว”
“เอ้า หรือจะไม่ทำ”
ผมแกล้งจะขยับตัวออกแต่บีสท์รั้งเอวผมเอาไว้แล้วหัวเราะก้มฟัดแก้มผมอีกทีจมูกโด่งซุกไซร้ไปทั่วจนเริ่มจั๊กจี้
“เรื่องอะไรล่ะ บอกให้กูเอาแต่ใจบ้างไม่ใช่หรือจะทำจนลุกไม่ขึ้นเลย”
ผมไม่รู้ว่าเขาแกล้งขู่หรือเอาจริงเพราะสีหน้าตอนนี้ของบีสท์เจ้าเล่ห์มากรอยยิ้มมุมปากของเขาให้ลุคแบดบอยอย่างแท้จริง
“พรุ่งนี้มีเรียนนะ วิชานี้ขาดไม่ได้ด้วย”
ถึงจะแค่แกล้งเล่นแต่ผมควรบอกไว้ก่อน เขาหัวเราะขำดูดปากผมแล้วผละออก
“ล้อเล่น วันหยุดค่อยจัดหนักเนอะ”
ผมเม้มปากหันหน้าหนีเพราะเขินกับสายตาร้อนแรงที่มองมา จนกระทั่งริมฝีปากร้อนของเขาเริ่มทำหน้าที่อีกครั้ง
“ดีใจมากเลยรู้ไหมที่บอกเพื่อนไปแบบนั้น”
เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบบอกแนบใบหูของผม
“ก็...รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ”
พูดเองก็เขินเอง ผมขยับกอดคอเขาซบหน้าลงกับบ่าของบีสท์หนีรอยยิ้มชวนใจสั่น
“น่ารัก”
“ไอ้บ้า”
เขาหัวเราะในลำคอก่อนที่ผมจะสะดุ้งเมื่อฝ่ามือร้อนเลื้อยเข้ามาในกางเกงแล้วบีบบั้นท้ายผมอย่างแรงริมฝีปากของเขาก็พรมจูบไปทั่ว ผมหอบหายใจแรงด้วยความเสียวซ่าน ตอนนี้บนตัวของผมเหลือแค่ชั้นในตัวบางในขณะที่บีสท์ยังเหลืออยู่ครบคือกางเกงนอนหนึ่งตัวที่ภายในไม่ใส่อะไรเป็นปกติของเขา
“อ่ะ...”
ผมหอบหายใจแรงเมื่อบีสท์กอบกุมส่วนอ่อนไหวของผมเอาไว้มือร้อนรูดรั้งเป็นจังหวะและเริ่มเร็วขึ้นจนผมครางไม่เป็นภาษาสองมือกอดคอเขาเอาไว้แน่นและก่อนที่ผมจะถึงฝั่งฝัน
ปัง!
“เฮ้เพื่อนไปกินหนม....กัน”
“เฮ้ย!”
ปรึ่บ!
บีสท์ร้องเสียงดังมือเขาคว้าเสื้อมาคลุมตัวของผมไว้อย่างรวดเร็วส่วนผมนั้นสะดุ้งเฮือกกอดคอของเขาแน่นเกิดเดดแอร์ขึ้นชั่วขณะก่อนคนมาถึงจะพูดตะกุกตะกัก
“ขะ...ขอโทษ ๆ กู กู กูไม่เห็นอะไรเลย เชิญต่อเลยเพื่อน แหะ ๆ เดี๋ยวกูล็อคห้องให้นะ”
บีสท์พ่นลมหายใจแรงเสยผมด้วยความหงุดหงิดก่อนจะโบกมือไล่มาร์ค ผมไม่เห็นสีหน้าอีกคนเพราะก้มหน้าอยู่กระทั่งเสียงประตูปิดลง
“บะ..บีสท์”
“หืม?”
“คะ...คราวหน้าแล้วกันนะ กู...ขอไปอาบน้ำ”
“อืม”
ฟอด~
“ไปอาบน้ำเถอะ กูเองก็ต่อไม่ได้เหมือนกัน ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้หมาก ฮึ่ย!”
บีสท์หอมแก้มผมเสร็จก็หันไปเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันมองไปยังประตูที่มาร์คเคยยืนอยู่ ผมรีบวิ่งคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว เป็นไงล่ะไปคอนโดผมตั้งแต่แรกก็จบแล้ว?
How can you see into my eyes like open doors?
Leading you down into my core where I’ve become so numb
Without a soul my spirit’s sleeping somewhere cold
Until you find it there and lead it back home
Bring Me To Life - Evanescence
tbc
talk. น้องมาร์คลูก หาหมวกกันน็อคใส่แล้ววิ่งให้เร็วที่สุดเลยนะคะ 555555555555555555555555555555555555 สงสารทั้งพี่บีสท์และคนอ่าน ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ไปดีกั่วววว เจอกันตอนหน้าจ้า :katai3:
#นิยายตัวร้าย
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
เราว่าซานน่าจะได้ยินชื่อบีสท์ตอนก่อนวางหูนะ ได้แต่หวังว่าพอรู้ความจริงแล้วจะไม่เกิดดราม่ากันนะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
รอบหน้าคอนโดนะบีสท์ จัดหนักจัดเต็มไปเลย
-
มาร์คมาขัดจังหวะทำไมมมมมมมมมมมม :katai1:
-
อ้าววว. มันจะค้างๆไปนิดนึง อิอิ
-
มาร์คคคคคคคค ตายแน่มาร์คตายแน่ 555555
-
:a5: :a5: :a5: เกือบแล้วๆ อยากกลายร่างไปตามส่องชีวิตซันจริงๆ
-
แหม่ เสียดายจัง
-
ณ จุดนี้ มันก้จะค้างๆหน่อยอะ555
เราว่าซานได้ยินชื่อบีสต์นะก่อนวางอะ
แต่เอาจริงๆเพื่อนรักใครก้ควรรักด้วยนะ
ไม่ควรเอาอคติตัวเองไปทำเพื่อนลำบากใจอะ
-
สรุปซันคงเสียดายที่ไม่ได้อยู่ที่คอนโด :hao6: :hao6:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตบอิมาร์คเบาๆ มาขัดจังหวะคู่รัก
อีกอย่างทำไมไม่ล็อคประตูห้อง
งั้นคราวหน้าคอนโดนะคอนโด รอฟิน
-
คนแต่งใจร้ายกว่าน้องมาร์คอีก
-
เจอแระตัวร้ายที่แท้จริง คือ ผู้แต่ง ใจร้ายมาก ค้างเลย :m20:
ตายแน่น้องหมาก o18 อยากจะมากินหนมไรตอนนี้ :pigha2:
-
วิ่งไล่เตะน้องมาร์คดีมั้ยเนี่ย :laugh:
-
นี่ก็ลืมไปแล้วว่าเพื่อนๆซันเข้าใจผิดเรื่องยูอยู่ เอาใจช่วยๆ
และไม่รู้จะสงสารบีสต์หรือมาร์คก่อนดี? ตายแน่เมาร์คเอ้ยยยย....และคราวหน้าไปคอนโดเนอะบีสต์เนอะ ฮาาาาา
-
ซาน ได้ยินชัดเจนแน่ๆ “บะ...บาย อื้อออ บีสท์”
บีสท์ จงใจให้ได้ยินแน่ๆ เสียงครางนะใช่
แต่ชื่อนี่สิ ไม่ใช่ยู นะ.....แต่เป็นบีสท์
แก้ความเข้าใจผิดของซาน ไปเลยทีเดียว ยอดมากกกก
ไทน์ ดูๆ แล้วหล่อ น่ารัก หน้าคมๆหวาน
มีน นางชอบลุคแบดบอย แบบบีสท์ สินะ
เหมือนนางจะไม่ย่อท้อ ไม่หยุดเรื่องบีสท์ นะ
อิน ก็ไม่หยุด กับคุณตัวเล็ก ยังจะตามไปเชียงใหม่ เฮ้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ปัญหาตัวเองเรื่องหมั้นยังแก้ไม่ได้ ยังจะลากซันไปเกี่ยวข้องอีก
เห็นด้วยกับรี บน ที่ว่า t h u g ♡ ตัวร้าย นะ ไม่ใช่หมาก
หรือใครที่ไหนร้อก เป็นไรท์ เองแหละ :ling1: :ling1: :ling1:
ฮือๆ.......ให้คนอ่านได้แต่ดอมดม จูบ กอดๆ แล้วก็ ค้าง..............ค้างซะนี่
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาร์คคคคคคคคคคคคคคคคคคค :ling1:
-
คราวหน้าไปคอนโดน่ะ 5555555
-
ซานรู้แล้วชัวร์ป้าปปป อย่าดราม่าหนักเนาะ เพื่อนกันเขาไม่โกรธกันนานหรอก ซันก็ผิดที่ดันไปโกหกเพื่อนเอง
ปล.เลือกไม่ค่อยถูกว่าจะสงสารตัวเองหรือบีสต์ดี ทำไมไม่ไปห้องซันฮะ!
-
:pig4:
-
มาร์คโดนบีสกัดหัวแน่5555
-
มาร์ค!!!!!!!!! มันใช่เวลาไหมคะ?
ค้างมากกกกกกก
-
:pig4: :pig4:
-
ซัน "ขี้ยั่ว" "ขี้อ่อย" อย่างที่บีสท์บอกจริงๆอ่ะ :hao3:
กำลังจะเสียเลือดอยู่แล้วเชียว o9 o7
-
มาร์ค แกกกกกกกกกกกกก :katai1:
-
ทำไมมาร์คทำแบบนี้!!
อีกนิดล้าววววววววววววววว
-
มาร์ค แก โดนหมายหัว !!!!
-
และแล้วก็ตามอ่านจนทันออกอากาศสด....ชอบเปาจังเลยติสต์มาก ฮอลลลลลลลล
คนเขียนสู้ๆ
-
อิมาร์ค!!
-
กำลังลุ้นๆๆๆ มาร์คเปิดประตูเข้ามา ผ่างงงง ขัดจังหวะการทำกิจกรรมเข้าจังหวะของบีสท์อย่างแรง จำเป็นต้องชวนกินขนมตอนนี้มะ บีสท์ต้องคิดนะ5555555 คราวหน้าอย่าให้พลาดอีกนะบีสท์ :กอด1: ปลอบ
-
น่าสงสารเค้านะคะ 5555แต่บีสท์ก็ผิดนะไม่ล็อคประตูทำไมเล่า อ่านเรื่องนี้เราชอบมาร์คนะนางน่ารักสดใสดีถ้าคริษฐไม่ใช่พระเอกของณินเราอยากให้คู่กันจังค่ะ คงจะน่ารักดี รอตอนต่อไปนะคะ
-
มาร์คนะมาร์ค
-
ตัวร้าย
30
จากวันที่มาร์คทะเล่อทะล่าเข้ามาในห้องชีวิตผมสองคนก็ยุ่งจนหัวฟู บีสท์งานที่คณะเต็มไปหมดผมเองก็เช่นกันรายงานอะไรไม่รู้เยอะแยะแทบจะไม่มีเวลาคุยกันเลย เวลาของบีสท์ส่วนมากจะอยู่ที่สตูมหาวิทยาลัยผมเองไม่ที่คอนโดก็ที่บ้านแต่ช่วงนี้จะนอนที่คอนโดบ่อยกว่า อินเงียบหายไปจนผมรู้สึกกลัวแปลก ๆ อ้อแล้วก็อีกเรื่องหนึ่ง ทริปเกาหลีปลายปีของพวกเราต้องเลื่อนออกไปก่อนเพราะว่าหลาย ๆ คนงานเข้ากลัวจะเคลียร์ไม่ทันแพลนของผมกับบีสท์ก็เลยเปลี่ยนนิดหน่อย
“แม่อยากไปเที่ยวเชียงใหม่”
“หือ?”
ผมละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังพิมพ์งานอยู่หันไปมองบีสท์ที่นอนแผ่อยู่บนเตียงภายในคอนโดของผม
“แบทก็อยากไป”
“อ่าฮะ”
“พ่อด้วย”
“อื้อ”
ผมอมยิ้มรอดูว่าเขาจะพูดอะไรต่อ บีสท์ขยับตัวนอนหงายเอาหมอนใบโตมากอดไว้ระหว่างอก คนตัวใหญ่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอแล้วพูดต่อ
“เดี๋ยวเตะ”
“นี่กูแฟนมึงนะ”
“ก็กวนตีนเหลือเกิน”
“หึหึ อื้อก็ไปสิเดี๋ยวบอกตากับยายไว้ให้นะ ดีเหมือนกันปีนี้ญาติ ๆ พากันไปเที่ยวทางใต้แต่ตากับยายขี้เกียจเลยจะอยู่บ้านกันสองคนไปอยู่ปีใหม่กับพวกท่านก็ดีเหมือนกัน”
“แต่ก่อนอื่นสุดสัปดาห์หน้าไปบ้านกูกันก่อนนะ”
ผมเลิกคิ้วพลางคิดย้อนกลับไปตั้งแต่วันที่กลับมาจากเชียงใหม่ก็ร่วมสองอาทิตย์แล้วที่เราสองคนยุ่ง ๆ จนลืมไปเลยว่าที่บ้านบีสท์อยากเจอและเมื่ออาทิตย์ก่อนพี่ชายของเขาก็เดินทางกลับมาถึงไทยเรียบร้อยแล้วด้วยวันนั้นผมก็ว่าจะไปด้วยแต่บีสท์ไม่ยอม เขาบอกว่าเขายังไม่พร้อมจะต่อปากต่อคำกับพี่ชายตัวเอง สภาพร่างกายไม่ค่อยพร้อมรอพร้อมก่อนแล้วจะพาผมไปด้วย ฟังแล้วก็ขำนี่ไปเจอพี่ชายนะไม่ได้ไปรบทำไมต้องพร้อมขนาดนั้นด้วยก็ไม่รู้
“โอเค”
“วันนี้นอนที่สตูนะ”
“อื้อ ดึก ๆ เดี๋ยวเอากาแฟไปส่งนะ”
ได้ยินเสียงเขาหัวเราะก่อนอ้อมแขนแข็งแรงจะโอบกอดผมจากด้านหลัง ผมเอี้ยวหน้าไปมองบีสท์ที่ยิ้มมองผมอยู่ เขาจูบขมับผมแล้ววางคางบนหัวผมมองงานในจอคอม
“ระดับพวกกูต้องกระทิงแดงเท่านั้น กาแฟเอาไม่อยู่หรอก”
“กินมาก ๆ มันไม่ค่อยดีนะ”
“ก็...นะ ไม่กินก็ง่วงตายห่างานไม่เดินกันล่ะทีนี้”
“แล้วทำไมมาทำตอนใกล้ส่งล่ะ”
ผมอดไม่ได้ที่จะต่อว่าบีสท์ไป คนตัวใหญ่หัวเราะหึหึเอาคางคลึงหัวผมไปมากอดโยกผมเหมือนกำลังโอ๋เด็ก
“มึงก็เห็นว่างานกูเสร็จแล้วที่ไปน่ะช่วยเพื่อนทั้งนั้น”
“งั้นกูควรว่าเพื่อนมึงหรือไง จริง ๆ เลยพวกนี้”
ผมบ่นไปเรื่อยระบายความเครียดของตัวเอง ก็แค่ห่วงเขาเฉย ๆ โต้รุ่งกันมาสามสี่วันแล้ววันนั้นที่ผมเอาข้าวเอาขนมไปส่งตอนตีหนึ่ง สภาพเพื่อนของบีสท์ที่ชื่อฟี่เหมือนซอมบี้จนผมตกใจ เกือบวิ่งหนีแล้วเดินสะโหลสะเหลไร้เรี่ยวแรงตามหลังบีสท์มาแถมไฟตรงนั้นก็ไม่ค่อยสว่างด้วย ทำเอาผมใจหายใจคว่ำ
“ทำไมขี้บ่น”
“กูเครียดงานอ่ะ”
“หึหึหึ พักก่อนสิไปหาไรทำค่อยกลับมาทำต่อ”
ผมพยักหน้าเออออกับความคิดของเขายกมือขึ้นบิดขี้เกียจเงยหน้าหลับตายืดเส้นยืดสายแล้วก็เหมือนจะเข้าทางอีกคนล่ะ บีสท์ก้มลงมาจูบผม มือหนาล็อคหน้าผมเอาไว้แน่นผมเลยต้องจำใจจูบแบบนั้นทั้ง ๆ ที่เมื่อยมาก
“ชาร์ตพลัง?”
ผมแกล้งถามหลังจากที่เขาละริมฝีปากออกมา เขาอมยิ้มเกลี่ยริมฝีปากของผมเบา ๆ
“แล้วโอเคขึ้นไหมล่ะ”
ผมเอียงคอทำท่าคิดแล้วก็พยักหน้า
“ก็ได้อยู่นะแต่เมื่อยไปนิด”
“หึหึ ไปดูโทรทัศน์กัน”
ว่าแล้วเขาก็จูงมือผมไปนอนดูโทรทัศน์ตรงโซฟาจนเย็นกินข้าวด้วยกันเสร็จเขาก็หอบข้าวหอบของกลับเข้าไปในมหาลัย ผมก็ทำงานต่อแต่ติดอยู่ช่วงหนึ่งจนทนไม่ไหวเลยหอบงานมาทำที่คอนโดของคริษฐ์ที่อาศัยอยู่กับณินและไม่ใช่ผมคนเดียวที่มาซานกับคิงมาอยู่ก่อนผมเสียอีก
“น้องซันมาซะดึกเลย”
ณินยิ้มกว้างเดินมาเปิดประตูให้ผมด้วยตัวเอง คนตัวสูงชะลูดอยู่ในชุดอยู่บ้านเสื้อกล้ามสีดำตัวใหญ่ที่คว้านลึกจนผมคิดว่าไม่ต้องใส่ก็ได้กับกางเกงยางยืดที่แทบจะต้องหาหนังยางมารัดหัวฟูฟ่องใส่แว่นทรงกลมเห็นแล้วนึกถึงแฮรี่พอตเตอร์ หมดกันภาพลักษณ์ภาณินที่ทรงเสน่ห์
“งานติดอ่ะเลยมารวมหัวกับพวกที่เหลือดีกว่า”
“มา ๆ เข้ามาเลยดีนะพี่ณินซื้อขนมมาไว้เพียบ”
ณินยิ้มกว้างสดใสคว้าของผมไปช่วยถือปิดประตูแล้วดันหลังผมให้เดินไปข้างหน้า พวกเพื่อนผมนั่งกองกันอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวีซานนอนราบไปกับพื้นพรม คริษฐ์กับคิงนั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวคนละฝั่งส่วนโซฟาตัวยาวตรงหน้ามีโน๊ตบุ๊คเปิดทิ้งไว้ซึ่งผมเดาว่าน่าจะเป็นของณิน
“มาดึกเลยนะมึง”
คิงเอ่ยทัก ผมยักไหล่แล้วหันไปมองนาฬิกาตรงผนังสี่ทุ่มแล้วหรือนี่ บีสท์หลังจากส่งข้อความมาบอกว่าถึงมหาลัยแล้วตอนสองทุ่มก็เงียบหายไปเลยสงสัยเข้าสู่โลกของพวกเขาไปแล้วล่ะ ผมเรียนรู้มาอย่างหนึ่งว่านอกจากตัวเองแล้วถ้ามีใครไปขัดระหว่างที่เขาทำงานบีสท์จะอารมณ์เสียมาก รู้สึกเป็นบุญของตัวเองที่เป็นข้อยกเว้นของเขาแต่ก็มีหงุดหงิดใส่บ้างนะผมจึงพยายามหลีกเลี่ยงเวลาเขาทำงาน ผมจะไปอยู่ที่ห้องหนังสือหรือไม่ก็นั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ ไปเลย ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรเพราะเข้าใจว่างานพวกนี้ต้องใช้สมาธิ
เพิ่มเติมอีกเรื่องคือบีสท์ไม่เคยลืมล็อคประตูห้องอีกเลยหลังจากเหตุการณ์ที่มาร์คบุกเข้ามาในห้องตอนที่ผมสองคนกำลัง...เอ่อ...นั่นแหละ แต่ถึงจะไม่เคยลืมล็อคห้องหรือมาอยู่ที่คอนโดกันบ่อยขึ้นพวกผมก็ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกว่าคำว่ากอดจูบหรอกนะ อย่างที่บอกไปแล้วว่าช่วงนี้พวกเรายุ่งมาก ไฟนอลใกล้เข้ามารายงานก็เยอะ เวลาอยู่ด้วยกันแทบจะไม่มีแถมซานยังเกือบรู้ความจริงอีกดีที่ผมแก้ตัวทันว่าโดนบีสท์แกล้งเพื่อนจึงไม่ได้ติดใจอะไร
ตอนนี้ผมก็กำลังหาทางบอกเรื่องของผมกับคิงซานอยู่แต่ไม่รู้จะเริ่มออกไปอย่างไรเพราะเพื่อนสองคนก็ดูไม่ได้ซักไซ้อะไรเรื่องของผม คริษฐ์บอกว่าให้ปล่อยไปก่อนผมจึงทำตามคำแนะนำของมัน อย่างน้อยก็ให้ผ่านช่วงไฟนอลไปก่อนแล้วกันไม่อยากโดนเพื่อนโกรธข้ามปี
“ตอนแรกว่าจะไม่มาแล้วแต่กูไปต่อไม่ได้ว่ะ ช่วยดูหน่อยสิ”
ผมยื่นโน๊ตบุ๊คตัวเองไปให้คิงดูและก็คิดถูกจริง ๆ ที่มาหาพวกมันงานผมเสร็จในไม่กี่ชั่วโมงถัดมา กะว่าเดี๋ยวสักตีสองค่อยกลับจะซื้อพวกของกินเล่นไปให้บีสท์ด้วย
“ช่วงนี้พี่มึงเป็นไงบ้าง”
ผมเดินออกมาหาคริษฐ์ตรงระเบียงถามไถ่อาการพี่สาวของมัน คริษฐ์พ่นควันบุหรี่ออกมาแล้วส่ายหัวเป็นคำตอบ
“มันลามไปหมดแล้วว่ะ พี่ณิไม่ต้องการผ่าตัดด้วยเขาบอกว่าเขาทรมาน”
“ต้องทำใจอย่างเดียวหรือวะ”
ผมรู้สึกเศร้าตามเพื่อนไปด้วย เข้าใจดีว่าการสูญเสียเป็นเช่นไรและถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากให้ใครมาเจอเหมือนผม คริษฐ์ยิ้มเศร้าร่างสูงของเพื่อนหันมาบีบไหล่ผมเบา ๆ รู้สึกว่าผิดตำแหน่งไปนิดหน่อยผมควรจะเป็นฝ่ายปลอบมันไม่ใช่หรือไง
“พวกกูทุกคนทำใจกันหมดแล้ว พี่คินก็ด้วยจะสงสารก็แต่เด็ก ๆ แต่พวกกูก็มั่นใจนะว่าจะทำให้เขาโตมาได้โดยไม่มีปมอะไรเรื่องแม่”
“สู้นะมึง มีอะไรที่กูพอจะช่วยได้ก็บอก”
“อืมขอบใจว่ะ แล้วช่วงนี้มึงเป็นไงบ้างว่าจะถามนานแล้วเห็นรูปที่แพรวเอาลงแล้วเฮฮากันมากเลยนี่ กลุ่มใหญ่ชิป”
“อือ ก็สนุกดีแต่เรื่องไม่สนุกก็มี”
“ทำไมวะพี่อินตามไปหรือไง”
คริษฐ์ขมวดคิ้วถาม ผมยิ้มบางส่ายหน้าตอบแล้วเล่าเรื่องของมีนให้คริษฐ์ฟัง
“ณินเคยเล่าให้ฟังเหมือนกันเรื่องเพื่อนพวกนั้นที่ชื่อไทน์น่ะ กูไม่แปลกใจนะทำไมพวกมันถึงรักกันขนาดนั้นเป็นกูนี่อาจต่อยผู้หญิงเลยก็ได้”
ผมหลุดหัวเราะเหลือบตามองเพื่อนด้วยความหมั่นไส้
“อย่างมึงเนี่ยนะจะต่อยผู้หญิง ต่อยท้องแล้วลากเข้าห้องล่ะสิไม่ว่า”
อีกฝ่ายหัวเราะส่ายหน้าปฏิเสธ
“ระดับกูแค่กวักมือเรียกก็ตามมาแล้วว่ะ”
“เออไอ้หล่อเหี้ย ๆ ไอ้หล่อบรรลัย”
“ทำไมเดี๋ยวนี้มึงด่าเจ็บจังวะ”
คริษฐ์หัวเราะขำผม จะว่าไปแล้วผมก็รู้สึกได้ว่าตัวเองพูดมากขึ้นและปากร้ายขึ้นสงสัยติดสกายมาแน่ ๆ หึหึหึ
“สงสัยติดสกายมา”
“ไปพาดพิงเขาอีกแน่ะ มึงเป็นที่ตัวมึงเองหรือเปล่าซันแต่ก็ดีแล้ว กูชอบมึงแบบนี้มากกว่า”
คริษฐ์ยิ้มกว้างตบไหล่ผมเบา ๆ ผมยิ้มตามมัน ไม่ใช่แค่มันหรอกที่ชอบผมเองก็ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เหมือนกัน
“เออมึงเมื่อวานก่อนป้าน้อมโทรมาหากูบอกว่าช่วงนี้พี่อินเข้าออกบ้านพ่อมึงบ่อยมาก”
จู่ ๆ คริษฐ์ก็เปลี่ยนเป็นโหมดจริงจังจนผมตามแทบไม่ทัน ผมเลิกคิ้วยักไหล่ไม่ใส่ใจ
“เขาเข้าออกบ้านนั้นก็ไม่เห็นมีอะไรแปลก บ้านคู่หมั้นเขานี่”
ผมตอบมันเรียบเรื่อยไม่ได้ใส่ใจ คู่หมั้นของอินก็คือลูกติดของนายหญิงคนใหม่ของบ้านหลังนั้นไง ก็คู่ควรกันดีผู้หญิงสวยผู้ชายหล่อฐานะก็เท่าเทียมไม่มีอะไรคู่ควรกว่านั้นแล้ว...เป็นคู่ที่ไม่ยอมรับความจริงทั้งคู่ ผู้หญิงรู้ว่าเขาไม่รักก็ทำเป็นมองไม่เห็น ส่วนอินก็อย่างที่เห็น บอกจนปากจะฉีกถึงรูหูแล้วก็ยังไม่ยอมฟัง พอกันทั้งคู่ อ้อ...แล้วเธอคนนั้นก็ไม่ค่อยจะชอบผมเสียเท่าไหร่ด้วยแต่ถามว่าผมแคร์ไหม ไม่เลยสักนิด
“กูว่าไม่น่าเกี่ยวกับพี่แอร์เพราะที่ป้าน้อมบอกทุกครั้งที่เขาเข้าไปเขาจะเลือกเฉพาะช่วงเวลาที่พ่อมึงอยู่บ้านเท่านั้น กูว่ามันแปลก ๆ นะซันและมันอาจจะเกี่ยวกับมึงก็ได้”
คราวนี้เป็นผมที่ตบไหล่คริษฐ์
“คิดมากน่ามึง ไม่มีอะไรหรอกกูไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคนบ้านนั้นแล้ว และเขาก็ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวกูด้วยกูบรรลุนิติภาวะแล้วนะ”
“เออกูรู้แต่ยังไงก็อยากให้ระวังตัว พอรู้เรื่องที่พี่อินทำกูไม่ไว้ใจอะไรเกี่ยวกับพี่เขาทั้งนั้นแล้วเนี่ย นี่ก็ให้พี่มินช่วยดูให้อยู่”
“ขอบคุณมากนะมึง กูจะระวังตัว”
“อืม”
ผมสองคนเดินกลับเข้ามาภายในห้องที่บัดนี้เปลี่ยนเป็นสนามประลองเกมกันเป็นที่เรียบร้อยเมื่องานเสร็จกันหมด คิงกับณินนั่งจ๋องกันอยู่หน้าทีวีในมือมีจอยคนละอันกดกันอย่างเมามันมีซานนั่งเชียร์อยู่ไม่ไกล คริษฐ์เดินมากระซิบผมก่อนที่แผ่นหลังกว้างจะเดินหายเข้าห้องนอนไป
“แต่ก่อนอื่นมึงควรเริ่มหาทางแก้ปัญหาไอ้สองตัวนี้ด้วยล่ะ ดีไม่ดีไอ้ตัวยุ่งนั่นอีกคน”
ผมกุมขมับทันทีเมื่อเพื่อนหย่อนระเบิดแล้วหนีเข้าห้องไป คิงไม่เท่าไหร่มันมีเหตุผลพอสมควร ซานถ้าค่อย ๆ อธิบายมันก็น่าจะเข้าใจแต่ถ้ามันแท็กทีมกับณินแล้วนรกแน่ ๆ เขา
“มึงกูกลับก่อนนะ”
ผมเดินไปสะกิดซานที่นั่งเชียร์อยู่บนโซฟามันหันกลับมาเลิกคิ้วถาม
“ไม่นอนนี่หรือวะ”
ผมส่ายหัวปฏิเสธ
“ไม่ล่ะ”
“เอองั้นกลับดี ๆ นะมึงขับรถระวัง ๆ ถึงห้องแล้วก็ส่งข้อความมาบอกกูด้วย”
“โอเค ไปนะ กูไปก่อนนะคิง ณินเรากลับก่อนนะ”
“บาย”
“ขับรถกลับดี ๆ นะน้องซัน”
ผมสะพายเป้ลงมาล่างคอนโดของคริษฐ์แสกนบัตรออกมาด้านนอกแวะเข้ามินิมาร์ทซื้อขนมไปให้บีสท์ ซื้อไปเยอะหน่อยเผื่อเพื่อน ๆ ของเขาด้วยซื้อเสร็จก็ขับรถตรงไปยังมหาลัยส่งข้อความบอกบีสท์อีกฝ่ายตอบกลับมาเรียบร้อยไม่กี่นาทีถัดมารถของผมก็จอดเทียบหน้าตึกสถาปัตย์
“หวัดดีเพื่อนสะใภ้”
“หวัดดีฟี่”
ผมยิ้มทักทายฟี่เพื่อนในคณะของบีสท์เห็นแฟนผมบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในคณะ ไม่แปลกใจสักเท่าไหร่ที่ใคร ๆ ต่างก็คิดว่าแฟนผมทำตัวลึกลับ เขาแค่ไม่ชอบความวุ่นวายเท่านั้นเองแค่พวกที่บ้านก็ปวดหัวจะแย่แล้ว
“ซื้อมาทำไมเยอะแยะ”
บีสท์บ่นผมเท้าเอวมองขนมสองถุงใหญ่ฟี่ทำเสียงจิ๊จ๊ะแล้วเบียดตัวมาคว้าถุงขนมจากมือผมไป
“คนเขามีน้ำใจมึงนี่ก็ชอบขัดศรัทธา”
บีสท์หันไปตบหัวเพื่อนตัวเองแล้วส่ายหน้าระอา
“สบายท้องพวกมึงแต่ลำบากแฟนกูไง”
“กูหมั่นไส้ความห่วงแฟนเวอร์ของมึงจริง ๆ ไปดีกว่าขอบคุณมากนะซัน”
ฟี่เดินผิวปากหอบหิ้วถุงขนมเดินขึ้นตึกไป บีสท์อมยิ้มส่ายหัวมองตามแล้วหันกลับมาหาผมที่ยืนพิงรถอยู่
“งานเสร็จหรือยัง”
เขาเอ่ยถามพลางลูบหน้าลูบตาผมไปด้วย ผมโน้มตัวมาซบไหล่เขาบีสท์คล้องเอวผมไว้หลวม ๆ
“เสร็จแล้ว งานเพื่อนมึงล่ะ”
“วันนี้น่าจะเสร็จล่ะ ส่วนของกูทำเสร็จหมดแล้วพรุ่งนี้กลับไปนอนบ้านกันไหม”
“อื้อเอาสิ แต่กูเลิกเย็นเลยนะ”
“กี่โมง”
“น่าจะหกโมง”
“เดี๋ยวกูรออยู่คณะ เรียนเสร็จแล้วก็โทรมาหานะ”
“อื้อ ไปทำงานต่อเถอะ”
ผมกอดเขาแน่น ๆ หนึ่งทีแล้วผละออกมายิ้มให้ บีสท์ยิ้มแล้วขยี้หัวผมยืนมองจนรถผมลับสายตาจึงกลับขึ้นไปทำงานต่อ กว่าจะกลับถึงคอนโดอาบน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จได้นอนก็ปาไปเกือบตีสี่ รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตอนที่อ้อมกอดแข็งแรงโอบกอดในตอนสายหรี่ตามองเวลาเกือบ ๆ เจ็ดโมงเช้าผมมีเรียนตอนสิบโมงเก้าโมงค่อยตื่นก็ยังทัน ผมพลิกตัวเข้าหาอ้อมกอดของบีสท์แล้วหลับไปอีกครั้ง
“คริษฐ์”
ผมเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนสนิทที่กำลังก้มตอบแชทสาว ๆ อยู่ ตอนนี้เรานั่งกันอยู่ใต้ตึกคณะรอเรียนวิชาสุดท้ายของวันที่มีแค่ผมกับคริษฐ์ลงเรียนกันสองคน
“มึงเคยคบใครจริงจังไหมอ่ะ”
“จริงจังขนาดไหนล่ะ”
“แบบไปทำความรู้จักที่บ้านเขาอะไรแบบนี้”
“ทั้งชีวิตกูถ้าเข้านอกออกในบ้านคนอื่นประหนึ่งบ้านตัวเองก็มีแค่บ้านณินเท่านั้นแหละ กับผู้หญิงไม่เคยหรอกพอจะจริงจังพวกเธอดันไม่จริงใจเสียก่อน”
มันตอบติดตลกผมได้แต่กลอกตาเหม็นเบื่อ ไม่ใช่พวกเธอไม่จริงใจหรอก ไอ้เพื่อนผมนี่แหละที่ไม่จริงจัง น่าถีบให้หน้าคว่ำจริง ๆ พวกหล่อเลือกได้เนี่ย คริษฐ์วางมือถือลงแล้วหรี่ตามองผมด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“ถามแบบนี้แสดงว่าบีสท์มันจะพามึงไปเปิดตัวที่บ้านว่างั้นสิ”
ผมเคยบอกแล้วว่าผมเกลียดที่มันรู้ทันตลอดเวลา
“อือ”
“ว่ะ! จริงจังเว้ย”
“กูเครียดนะมึง ทำไงดีอ่ะ”
คริษฐ์หุบยิ้มเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังแต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มเจืออยู่บนใบหน้า มันผลักหัวผมจนแทบหงายหลัง
“เครียดทำไม เป็นมึงคนนี้นี่แหละทำตัวสบาย ๆ”
ผมโขกหัวกับโต๊ะเบา ๆ เข้าใจความเครียดของบีสท์ตอนไปเจอตายายแล้ว ถึงเขาจะบอกว่าที่บ้านจะชอบผมแต่นั่นก็เป็นแค่สิ่งที่บีสท์บอกเล่าผ่านความรู้สึกของเขา ผมเกรงว่าถ้าที่บ้านเขาเจอผมจริง ๆ แล้วจะผิดหวังน่ะสิ
“ไม่ต้องกลัวน่า มึงไม่ใช่เด็กไม่ดีเสียหน่อยมึงแค่เอ๋อ”
“สัด”
คริษฐ์หัวเราะชอบใจแล้วตบไหล่ให้กำลังใจผม ไม่ทันได้ปรึกษาอะไรต่อก็ได้เวลาขึ้นเรียน เลิกเรียนบีสท์ก็มารอรับพอดีเลยกลายเป็นว่าไม่ได้คุยอะไรต่อเลย
“นี่”
“หืม?”
“มึงว่ากูไปตัดผมดีไหม”
ผมเอ่ยถามบีสท์ เขาหันหน้าจากถนนมามองหน้าผมส่วนมือก็ละจากเกียร์มาจับปอยผมที่เริ่มยาวจนประบ่าของผมเล่น
“อืมจะว่าไปก็เริ่มจะยาวแล้วนะ ตัดสักนิดก็ดี”
“สกินเฮดดีป่ะ โอ๊ย! เจ็บนะ!”
ผมร้องแหวเมื่อบีสท์แกล้งดึงผมของผมแรง ๆ คนขับรถหัวเราะชอบใจแล้วเปลี่ยนมาลูบหัวโอ๋แต่ผมตีมือมันแล้วเบี่ยงตัวหนีเจ้าตัวเลยเปลี่ยนมาคว้ามือผมไปกุมแทน
“อะไรเข้าฝันหรือไง อย่าเชียวนะแค่ตัดให้สั้นลงก็พอแล้ว”
“ทำไมกูตัดสกินเฮดแล้วมึงจะไม่รักหรือไง”
ผมเชิดหน้าถาม รู้สึกโมโหขึ้นมาหน่อย ๆ แต่อีกคนกลับหัวเราะชอบใจ บีสท์คลึงมือผมแล้วส่ายหน้า
“เปล่าแต่หน้ามึงเล็กยาวด้วยตัดสกินเฮดกูว่าไม่เหมาะมันจะเหมือนเอเลี่ยนนะกูว่า”
ผมนึกภาพตามถึงตัวเอเลี่ยนตาโต ๆ หัวโล้น ๆ แล้วคิดภาพตัวเองตาม จะว่าไปก็...เหมือนหน่อย ๆ นะ โอเคผมยอมก็ได้ไม่ตัดสกินเฮดก็ได้
“งั้นเล็มออกนิด ๆ ก็ได้”
“กูตัดให้ไหม”
ผมมองแฟนตัวเองอย่างไม่ไว้ใจเหมือนเขาจะรู้ตัวเลยบีบจมูกผมเบา ๆ
“อย่ามามองแบบนี้ แค่ตัดผมน่า กูตัดกระดาษตรงนะ”
ผมคว้ามือเขามากัดจนเป็นรอยฟันด้วยความหมั่นไส้เพราะเขาว่ากระทบผม เออผมตัดกระดาษไม่ตรงแล้วทำไมอ่ะก็มันยากนี่! คนโดนกัดหัวเราะชอบใจ
“นิสัยไม่ดี”
“อ่าวกูแค่ล้อแค่นี้กลายเป็นคนนิสัยไม่ดีเลยหรือ”
บีสท์พูดกลั้วหัวเราะผมหมั่นไส้เลยกัดมือไปอีกที
“กูจะกลับไปฝึก!”
“ครับ ๆ พยายามเข้านะครับแฟน”
“นิสัย!!!”
“หึหึหึ”
สรุปคือผมก็ให้แฟนคนดีตัดผมให้นี่แหละ ก็ตัดดีสมราคาคุยเขาล่ะ ชิ! รู้สึกหมั่นไส้เบา ๆ ตัดผมเสร็จผมก็ลงมาเล่นเกมกับเปากับเชน
“ตัดผม?”
เปาถาม ผมพยักหน้าตอบแล้วนั่งลงข้าง ๆ เชน
“คิดไงตัด”
“กลัวยาวกว่านี้แล้วคนคิดว่ากูเป็นน้าแอ๊ดคาราบาว”
“ห่า”
เปาหัวเราะส่ายหัว เชนอมยิ้มขำ
“กูนึกว่ามึงจะไว้ยาวแล้วไปโฆษณาซันซิล”
“ไม่ผ่านหรอกเชน ห่าซันมันเคยหวีผมที่ไหน ยุ่งอย่างกับหมออ้อย”
“เออว่ะ ฮ่า ๆ”
สองคนหัวเราะแปะมือกันชื่นมื่น ผมได้แต่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะไม่ได้เถียงเพราะที่พวกเขาพูดเป็นความจริง หวีแทบไม่เคยได้สัมผัสหัวผมหรอก ตื่นเช้ามาก็ขยี้ ๆ เสร็จ จบออกไปข้างนอกได้ รำคาญมาก ๆ ก็มัดรวบเอาแต่ตอนนี้สั้นเกินรวบไม่ได้แล้ว
“เออได้ข่าวว่าอาทิตย์หน้าจะไปบ้านบีสท์มันใช่ป่ะ”
“อืม พวกมึงเคยไปไหม”
เหมือนผมจะถามคำถามโง่ ๆ ออกไปเลยโดนเปาตบหัวไปหนึ่งที
“เคยสิวะถามได้ ทำไมกลัวรึไง”
“อือ นิดหน่อย”
“ไม่ต้องไปกลัวหรอก พ่อแม่มันใจดีจะตายห่าไม่งั้นบีสท์มันจะโตมาเป็นผัวที่ดีของมึงขนาดนี้ได้ไง โว๊ะมึงนี่นะกังวลเรี่ยราดน่าตบให้หายเอ๋อ”
เชนหัวเราะก๊าก เปาบ่นเสร็จก็ส่ายหน้าปลง ๆ ส่วนผมนั้นได้แต่เกาหัวงง คือกูแค่กังวลเฉย ๆ เองนะเปา คือกูไม่เคยเจอบ้านแฟนมาก่อนไหมล่ะจะกังวลก็ไม่แปลกเล่นด่ากลับมาซะรู้สึกผิดที่กังวลเลย
Oh baby it’s you
이제 시작이야 무한의 나 동의 처음과 서의 끝 쪽부터
นี่คือจุดเริ่มต้นที่ไร้ขีดจำกัดของผม จากตะวันออกสู่ตะวันตก
빛은 암흑 속 퍼질 수록 강해져 가 눈을 떠 봐 오
ราวกับความมืดมิดที่แผ่ขยาย ผมจะแข็งแกร่งขึ้น ลองลืมตาดูสิ
점점 커져가 나의 노래가
โลกที่เหมือนกับเพลงของผมจะระเบิด
봤니 뜨겁고 터질듯한 세계
สดใสและร้อนแรง ขยายขึ้นเรื่อยๆ
들리니 우리는 하나가 돼
คุณได้ยินไหม? เราจะกลายเป็นหนึ่งเดียว
Limitless – NCT 127
tbc
talk. อยากได้พี่บีสท์อ่ะ แงงงงงงงงงง จะเอาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา มาตัดผมให้เค้าหน่อย
#นิยายตัวร้าย
ตอนหน้าตอนพีคนะ สปอย ๆ 55555555555555555 ไปแว๊วววว :katai4:
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
พออ่านตอนนี้แล้วกลัวมาม่าจังเลย แถมยังมีเรื่องคู่หมั่นอินอีก หมั้นไส้ตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า ทั้งแย่งพ่อทั้งแย่งอิน คงไม่ร้ายธรรมดาแน่ๆ เฮ๊อ
-
:pig4:
-
เหมือนจะมีเรื่องไม่ดีกับซัน มาจากทางฝั่งอิน
เล่นซุ่มเงียบปรึกษากับพ่อซัน
ว่าแต่อินบอกพ่อซันหรือเปล่าว่ารักซัน
ก็ตัวเองเป็นว่าที่ลูกเขยของลูกเลี้ยงพ่อซันนี่
ไม่ชอบพ่อซัน ผิดคำพูดกับซัน
ที่แม่เสียไม่ถึงปี ก็พาเมียใหม่พร้อมลูกติด เข้ามาอยู่ในบ้าน
ไม่คิดถึงจิตใจลูกชาย ที่เสียแม่
จริงๆพ่อซันจะมีเมียใหม่ก็ไม่ผิด
แต่ไม่ควรพาเข้าบ้าน
ก็ซื้ออยู่กับอีกทางไปสิ
ซันก็อยู่บ้านที่เคยมีแต่แม่เท่านั้น แบบเดิม
ก็รักเมียใหม่พร้อมลูกเลี้ยงหญิงที่ตัวเองชอบไปสิ
มาถามหาลูกที่ตัวเองผิดสัญญาทำไม
รอตอนใหม่
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เห็นแววความยุ่งยากมาจากอิตาพี่อินอีกละ :m16: :seng2ped:
-
ตัดผมให้กันด้วยอ่ะ
-
:pig4:
-
ดูแลกันดีจริงๆคู่นี้
พี่อินนี่สมเป็นตัวร้าย เข้าทางพ่อซันด้วย
กลิ่นมาม่าลอยมาละ
-
:L2: :pig4:
-
อินนี่ไปเป่าหูพ่อซันเหรอ โดนซัดขนาดนั้นยังไม่ยอมหยุด :z6: :z6: :z6:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อินวางแผนอะไร ไปฟ้องพ่อซันหรอ
-
พีคที่ว่าคืออะไร
-
อินนื้ยังไม่ไปผุดไปเกิดอีกเนาะ
พอทำซันไม่ได้ ก็เข้าหาทางพ่อ
เกลียดคนแบบนี้จัง พวกไม่ยอมรับความจริง
:m27: :m27: :m27:
-
โอ๊ยยยยยย นี่เราก็ลุ้นอยู่ มาร์คมาให้เบิ๊ดกะโหลกที่ดิ๊ :katai1:
-
ไปค่ะ ไปทำให้พ่อแม่สามีรัก แล้วจะได้สดใสๆ ได้พลังจากความรักเพิ่มขึ้นๆ ซันเริ่มมีชีวิตชีวาแล้ว น่ารักๆ :-[ :-[
-
ยังไม่ตายไปอีกเหรอ อินนนนนนนนน ทำไมเป็นตัวละครที่น่ารำคาญขนาดเน้
-
ทำไมหลายคนกังวลเรื่องอินนะ เราเฉยๆอ่ะ ไม่รู้ดิน้องซันแบ็คเยอะอ่ะ มีแต่คนดีดีรอบตัว ทั้งเพื่อน แฟน เพื่อนบ้าน แล้วก็ครอบครัวที่ดี เนี่ยต่อไปห็มีครอบครัวบ้ายแฟนอีก สตรองอยู่แล้ว
-
อิพี่อินนี่ดูท่าจะกัดไม่ปล่อยจริงๆอะ
-
กลิ่นทะแม่ง ๆ กะฟังอิน คิดว่าน่าจะหาเรื่องมาให้ปวดหัว
-
อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆ
-
หวังว่าคู่หมั้นอินคงไม่ใช่ผู้หญิงที่มาหลงรักพระเอกนะ
-
อินจะทำอะไรน่ะ
ระแวงแล้วนะ
:m31: :m31:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อีพี่อินจะยังไม่ยอมจบใช่ไหมนี่ :m16:
-
บีสท์นี้หน้ากากผัวชัดๆเลยย ง่อวววว :katai3:
-
จะไปหาพ่อแม่สามีแล้ว o18
-
โอ้ยยย
อยากเห็นทรงผมใหม่ของซัน
-
อินแมร่งต้องทำอะไรแน่เลย ยิ่งเป็นพวกพูดแล้วคนอื่นเชื่อด้วยนะ
-
อินคิดจะทำอะไรรึเปล่านะ
บีทส์!!!!!!!!!!!!!! คนดีของแม่
-
พลาดไปได้ไงสิ่งดีๆแบบนี้ ขอมาตามด้วยคนเน้อออ
อย่ารีบจบอะ แหะๆ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
เขาสวีทกันจังเลยยย
อีพี่อินจะทำไรอีกเนี่ย เข้าทางพ่อเหรอ = =^^^
-
โอ้ยยยบีสต์นี่คือน่ารักสุดๆอะ แอบเห็นว่าสปอยล์ตอนหน้าพีค จะดราม่าอะไรอีกค้าาาอินจะหาเรื่องอะไรมาให้อีกหรือเป็นเพื่อนของซันกันนะ
-
ตามมาจากทวีต เรื่องนี้ดีต่อใจมากเลยข่าาาาาา
-
รอครับ อย่างรู้เรื่อง
ราวของพ่อซ้น
-
ตัวร้าย
31
“กลัวขนาดนั้นเลยหรือไง”
บีสท์อมยิ้มมองผมด้วยความเอ็นดู แต่ผมไม่มีอารมณ์ยิ้มด้วยหรอกนะเหงื่อแตกจนชุ่มหลังแล้วมือเย็นไปหมดมองไปยังบ้านหลังใหญ่ตรงหน้าแล้วใจก็เต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ ยิ่งระยะทางใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ผมยิ่งเครียด บีสท์เอื้อมมือมากุมมือผมไว้แล้วบีบให้กำลังใจ
“กูกลัวที่บ้านมึงจะไม่ชอบกู”
“ไม่คิดมากสิ แค่เป็นมึงอย่างทุกวันก็พอโอเคไหม มึงเคยบอกกูเองนะว่าเราจะผ่านมันไปด้วยกันตอนที่กูไปเจอตากับยายมึงไง จำได้หรือเปล่า”
“จำได้”
“ถ้ากลัวก็จับมือกูไว้แน่น ๆ นะ อย่าปล่อยมือล่ะ”
รอยยิ้มและสายตาของบีสท์ตรึงผมไว้ได้เสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ผู้ชายคนนี้ก็ทำให้ผมรู้สึกโชคดีทุกครั้งที่ได้มาเจอเขา ผมหลับตาสูดลมหายใจลึกแล้วค่อย ๆ ผ่อนออกมาพร้อมกับลืมตาขึ้นส่งยิ้มให้บีสท์ที่มองมากระชับมือเขาให้แน่น
“ขอบคุณนะ ตอนนี้กูไม่กลัวอะไรแล้ว”
“เก่งมากครับแฟน”
ผมเอามืออีกข้างที่ว่างต่อยแขนบีสท์เบา ๆ เราทั้งสองคนยิ้มและหัวเราะให้กัน ผมชอบเวลาที่เขาเรียกผมว่าแฟนนะ ไม่รู้สิฟังทีไรก็หัวใจพองโตทุกที นี่ผมไม่ใช่คนเห่อแฟนมากไปใช่ไหมใครก็ได้บอกผมที
“พร้อมนะ”
“อื้อ”
“ป่ะ”
บีสท์ปลดล็อคประตูปลดสายเข็มขัดนิรภัยแล้วลงจากรถเดินอ้อมมารอผม ผมสูดลมหายใจอีกครั้งแล้วเปิดประตูลงไปยืนข้างเขา ผมไม่ได้จับมือบีสท์อย่างที่เขาบอกให้จับเพราะผมไม่รู้ว่าพ่อกับแม่เขาจะมองการกระทำของเราอย่างไร ผมจึงทำได้แค่เดินเคียงข้างเขาเข้าไปในบ้าน สองมือกอดตะกร้าผลไม้แน่น บีสท์เหลือบมามองแล้วก็อมยิ้มไม่หุบไม่รู้จะตลกอะไรผมนักหนา ผมเดินตามแผ่นหลังกว้างมาจนถึงห้องรับแขกและภายในนั้นครอบครัวของเขานั่งกันอยู่ครบเลย
“สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่ แบทหวัดดี ทุกคนครับนี่ซันแฟนผม”
บีสท์ยกมือไหว้พ่อแม่ตัวเองแล้วยกมือทักทายพี่ชายของเขาก่อนจะผายมือมาที่ผมแนะนำด้วยน้ำเสียงสบายแต่ผมนี่สิไม่สบายด้วยเลย เกร็งจนจะเป็นตะคริวอยู่แล้วผมวางตะกร้าผลไม้ลงก่อนจะยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งหมดในห้องนี้
“สวัสดีครับ ซันครับ”
“ไหว้พระเถอะลูก ซันเข้ามาใกล้ ๆ แม่หน่อยลูก”
แม่บีสท์กวักมือเรียกผมด้วยรอยยิ้มกว้างทำให้ผมหายเกร็งไปได้เยอะ ผมเดินค้อมหลังเข้าไปหาท่านส่งตะกร้าผลไม้ให้และนั่งลงข้าง ๆ แม่ของบีสท์ ท่านเป็นผู้หญิงที่สวยคมเหมือนมีเชื้อแขกขาวริ้วรอยมีตามวัยเป็นผู้หญิงที่มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา
“ตอบแม่มาตามตรงนะ”
“คะ...ครับ”
ผมตกใจเมื่อจู่ ๆ ท่านก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าจริงจัง เหลือบไปมองบีสท์เขายักคิ้วส่งมาให้แล้วนั่งลงตรงโซฟาเดี่ยวไม่ห่างจากผม
“ไม่ได้ถูกบีสท์ล่อลวงมาใช่ไหมลูก”
“แม่!!!”
บีสท์ร้องโวยวายในขณะที่พ่อและพี่ชายเขาหัวเราะเสียงดัง แม่ของบีสท์ยิ้มกว้างแล้วลูบหัวผมอย่างเอ็นดูก่อนจะหันไปบอกลูกชายตัวเองที่นั่งหน้ามุ่ยงอนอยู่
“ก็จริงนี่ ดูสิซันน่ารักขนาดนี้แล้วดูเรา หน้าก็โหดตัวก็ใหญ่แม่ไม่ถามว่าไปฉุดเขามาก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
“แม่อ่ะ ผมลูกแม่นะ”
“ก็ลูกไง ถึงพูดแบบนี้”
“พ่อดูแม่ดิ”
บีสท์ร้องหากำลังเสริมอย่างพ่อตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้ทุกคนจะอยู่ข้างนายหญิงของบ้านกันหมด พ่อเขายักไหล่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้แล้ววางแขนพาดไหล่แม่เหมือนบอกกลาย ๆ ว่าอยู่ฝั่งไหน
“ไม่ได้ถูกหลอกมาครับ ผมหนีตามบีสท์มาเอง”
พอผมตอบพ่อกับแม่ก็หัวเราะชอบใจใหญ่ ตอนนี้โล่งมากเลยจากที่เกร็งในคราวแรก พี่แบทหัวเราะเสียงดังแล้วยกนิ้วโป้งส่งมาให้ส่วนแฟนผมยืดอกภูมิใจยิ้มหน้าบานอยู่
“เห็นป่ะผมบอกแล้ว”
“ขี้อวดว่ะ ถ้ากูเจอซันก่อนนะไม่ถึงมือมึงหรอกไอ้น้องชาย”
บีสท์ชี้หน้าพี่ชายตัวเอง
“หยุดเลยแบท นี่แฟนกูห้ามอ่อยห้ามตอดห้ามเข้าใกล้กว่าสามเมตร”
“ห่า นั่นแฟนหรือวัตถุโบราณ ถ้ามึงจะหวงขนาดนี้”
พี่แบทว่ากลั้วหัวเราะ พ่อกับแม่เขาเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับลูกชายคนโต บีสท์ยักไหล่ไม่แคร์
“ก็หวงอ่ะทำไม”
“แฟนมึงเขินแล้วนั่น”
ผมก้มหน้าหนี อุตส่าห์เขินอยู่เงียบ ๆ ยังถูกลากเข้ามาร่วมวงอีกจนได้ ได้ยินเสียงหัวเราะอยู่รอบตัวแล้วผมเองก็รู้สึกมีความสุข สัมผัสอุ่นซ่านจากฝ่ามือแม่ของบีสท์ทำให้ผมคิดถึงแม่ของตัวเอง ถ้าแม่ยังอยู่ผมเชื่อว่าท่านก็จะต้องยินดีกับผมอย่างที่ครอบครัวบีสท์ทำอยู่ตอนนี้เช่นกัน
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ครอบครัวเรานะซัน ฝากดูแลลูกชายพ่อด้วยล่ะ ถ้ามันทำตัวเจ้าชู้พ่ออนุญาตให้เอาไม้หน้าสามฟาดหัวมันได้เลยนะ”
“พ่อ! ผมลูกพ่อนะ ทำไมไม่มีใครเข้าข้างผมเลยอ่ะ”
“ก็เราไม่น่ารักเหมือนซันนี่”
แม่เขาบอกแล้วกอดลูบหัวผมอวดลูกชายตัวเอง บีสท์ส่ายหัวด้วยความเซ็งแต่ใบหน้าเขาก็ยังมีรอยยิ้มกว้างปรากฏอยู่ พี่แบทแลบลิ้นปลิ้นตาใส่น้องชายตัวเอง
“ทำใจว่ะไอ้หมาหัวเน่า คุณสองคนเขาได้ลูกรักคนใหม่แล้วนั่น”
พี่แบทบอกแล้วบุ้ยหน้ามาที่ผม
“ถูก พ่อนะอยากมีลูกหน้าตาน่ารัก ๆ แบบนี้มานานแล้ว เห็นแกสองคนแล้วเซ็ง”
“เซ็งอะไรพ่อ เห็นพวกผมก็เหมือนพ่อเห็นหน้าตัวเองไหมล่ะ”
พี่แบทว่า บีสท์พยักหน้าเห็นด้วย
“ไม่จริง พ่อตอนหนุ่มหล่อกว่าพวกแกสองคนเยอะ”
“ขี้อวด”
“ตาแก่ขี้อวด”
“เอ๊ะไอ้พวกนี้ ให้ซันตัดสินเลย ซันใครหล่อสุดในนี้ลูกบอกพ่อมาให้ชัด ๆ เลย”
ผมอมยิ้มขำมองพวกเขาทีละคนก่อนจะหันไปยิ้มหวานบอกพ่อของบีสท์
“ต้องเป็นพ่ออยู่แล้วครับ”
พ่อบีสท์หัวเราะเสียงดัง พี่แบทกับบีสท์ส่ายหัวระอาพ่อตัวเอง
“แฟนมึงอยู่เป็นว่ะ”
“ก็ว่างั้น หายกลัวแล้วสิ”
บีสท์อมยิ้มหันมาพูดกับผม ผมพยักหน้าตอบเขา
“หืม? เกิดอะไรขึ้นซันกลัวอะไรลูก”
แม่ของบีสท์เอ่ยถาม แต่คนที่แย่งผมตอบก็คือคุณแฟนตัวดีของผมนี่เอง
“ก็ซันน่ะสิแม่ กลัวไปเรื่อย กลัวว่าพ่อกับแม่จะไม่ชอบมั่งล่ะ ไม่ปลื้มมั่งล่ะ ผมก็บอกแล้วนะว่าไม่ต้องคิดมาก แม่คิดดูนะก่อนลงจากรถนี่มันหน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย เห็นแล้วก็อยากจะแกล้ง”
ผมถลึงตาใส่แฟนตัวเอง ทำไมวันนี้บีสท์พูดมากจังแถมยังยิ้มกว้างกว่าทุกวันด้วย แม่เขายิ้มหวานแล้วลูบหัวปลอบผม
“แล้วตอนนี้หายกลัวหรือยังจ๊ะ”
ผมยิ้มกว้าง
“หายแล้วครับ”
“ต้องอย่างนี้สิ ป่ะไปกินข้าวกันดีกว่าน่าจะตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว”
การมาทำความรู้จักกับที่บ้านของบีสท์ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ผมคิดกลับกันคือทำให้ผมรู้สึกสบายใจและผ่อนคลายเหมือนอยู่บ้านตัวเองเลย พ่อแม่ของบีสท์ใจดีมากพี่แบทเหมือนจะดุแต่ก็ใจดีและก็ดูรักน้องชายตัวเองมาก ๆ ถึงจะชอบแกล้งบีสท์โดยการชอบเดินมาโฉบผมก็เถอะ แฟนผมก็บ้าจี้ตามพี่เขาไปด้วยกอดเอวผมไว้อย่างกับเด็กขี้หวงคนนึง จากตอนแรกที่ว่าจะมาทานข้าวเย็นแล้วกลับกลายเป็นว่าถูกแม่เขารั้งให้นอนที่บ้านหนึ่งคืนซึ่งผมเองก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว ดีเสียอีกผมชอบบรรยากาศของที่บ้านบีสท์ ครอบครัวที่แสนอบอุ่น ครอบครัวที่ผมคิดถึง
“โห...สวยมากเลย”
บีสท์พาผมเข้ามาในห้องนอนของเขา เห็นผ่านวีดีโอว่าสวยแล้วมาเจอของจริงสวยกว่าเป็นสิบเท่า ผมไม่ได้เวอร์นะแต่ผมชอบมากจริง ๆ ผมเดินขึ้นบันไดชั้นลอยมานั่งเล่นตรงโต๊ะทำงาน มองลงไปหาบีสท์ที่เดินเก็บของอยู่
“ไว้ว่าง ๆ เรารีโนเวทคอนโดมึงกันไหม”
เขาเอ่ยชวน ผมพยักหน้าตกลงในทันที ดีเหมือนกันอยากแต่งห้องใหม่ อยากได้ห้องเจ๋ง ๆ แบบห้องบีสท์ แฟนผมกวักมือเรียกให้ผมลงไปหา ผมจึงเดินลงบันไดมาหาเขาที่ยืนรออยู่ก่อนที่ผมจะถูกรวบเข้าไปกอดจนจมอก
“กูมีความสุขจังเลย”
ผมกอดบีสท์แน่นแล้วพยักหน้าอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“กูด้วย”
“เราก้าวขึ้นมาอีกขั้นแล้วนะ”
“อื้อ”
“เหลืออยู่อีกหนึ่งอย่าง...”
เขาคลายอ้อมกอดดันตัวผมออกมาเล็กน้อย ประคองแก้มผมไว้ด้วยสองมืออย่างทะนุถนอมมองผมด้วยสายตาอ่อนโยน ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยริมฝีปากผมแผ่วเบา
“พร้อมจะเป็นของกูหรือยัง”
ผมยกมือของตัวเองทาบมือของบีสท์ก่อนจะจับมือของเขามาจูบแล้วกอดเขาไว้อีกครั้ง
“ทั้งตัวและหัวใจของกูเป็นของมึงคนเดียว”
บีสท์กระชับอ้อมกอดแน่น ในตอนนี้ที่เสียงหัวใจของเราเต้นไปพร้อมกัน ทุกสัมผัสอุ่นซ่านของบีสท์ ปลายนิ้วที่ไล้ไปตามทุกส่วนของร่างกายผม ริมฝีปากร้อนที่ประทับความเป็นเจ้าของ รวมไปถึงทุกจังหวะการสอดใส่ของเขา ถึงแม้จะเป็นครั้งแรกแต่บีสท์ก็กระทำทุกอย่างด้วยความอ่อนโยน ทุกอย่างที่เขาทำให้แสดงถึงความรู้สึกที่มีต่อผมอย่างชัดเจน ผมปรือตามองคนที่ขยับกายอยู่ด้านบน โน้มตัวเขาลงมาจูบและกอดเขาเอาไว้อย่างแนบแน่น
“อึก...ซัน”
“บะ...บีสท์...มัน..ลึก”
“เจ็บไป...ไหม”
ผมส่ายหน้าเมื่อเห็นสีหน้าทรมานของคนรักที่พยายามผ่อนแรงลงเพราะกลัวว่าจะทำผมแรงไป
“ไม่ต้อง...ผ่อนแรง...ก็ได้”
“แต่...กึก...ซันมึง...”
ผมรวบรวมกำลังของตัวเองยันตัวขึ้นกลายเป็นตัวเองนั่งอยู่บนตัวของบีสท์และเริ่มขยับอีกครั้ง ผมกอดคอของบีสท์เอาไว้แน่นและครางไม่เป็นภาษาเพราะท่านี้ทุกส่วนของเราแนบแน่นกว่าเดิมและของเขาก็เข้ามาลึกกว่าเดิมด้วย บีสท์ขยำสะโพกและช่วยผมขยับ
“ขี้ยั่ว”
“อ๊ะ...ก็มึง...อื้อ...มัวแต่ห่วงกู”
“อึก...กูกลัวมึงลุกไม่ขึ้น”
ผมส่ายหน้ากอดคอบีสท์แน่นเมื่อเขาเป็นฝ่ายขยับเอง
“กูเต็มใจ”
“ถ้าอย่างนั้นกูไม่เกรงใจแล้วนะ”
“อื้อ...อ๊า...บีสท์”
ร่างกายของเราสองคนสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้งและอีกครั้งจนกระทั่งเขาปลดปล่อยความอุ่นร้อนเข้ามาในร่างกายผม บีสท์ทิ้งตัวลงกอดผมเอาไว้ในอ้อมแขน ท่ามกลางความเงียบมีเพียงเสียงหอบหายใจของเราสองคน
“ทำตัวให้น่าฟัดน้อยกว่านี้หน่อยได้ไหม หืม?”
บีสท์ว่าก่อนจะฟัดแก้มของผมไปหลายฟอด ผมหัวเราะกอดคอเขาเอาไว้หลวม ๆ
“กูทำอะไรที่ไหน มึงหื่นเองต่างหาก”
เขายันตัวขึ้นมาเท้าศอกกับที่นอนอีกมือบีบโยกจมูกผม
“หรือครับแฟนขี้ยั่ว”
“ยั่วตรงไหน”
ว่าผมยั่วดีนัก ได้ผมจะทำให้เขาอกแตกตายไปเลย ผมจับมือที่บีบจมูกผมมาจูบแล้วมองหน้าเขาไปด้วย ไล่จูบทีละนิ้วก่อนจะค่อย ๆ ใช้ลิ้นเลียนิ้วของเขาและอมเข้าไป บีสท์กัดฟันกรอด ผมรู้สึกว่าตรงส่วนนั้นที่ค้างอยู่ในตัวของผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง และเรื่องราวครั้งนี้สอนให้ผมรู้ว่า
ไม่ควรยั่วเขาเลยจริง ๆ
เพราะอีกวันถัดมาผมนอนไข้ขึ้นหน้าซีดเป็นผักอยู่บนเตียงของเขาน่ะสิ! บีสท์หัวเราะเยาะแล้วเอาโต๊ะเล็กมาวางตั้งพาดตัวผมและเอาชามข้าวต้มพร้อมกับแก้วน้ำมาวางให้
“หึหึหึ เป็นไงล่ะยั่วดีนัก”
“หยุดพูดไปเลย!”
ผมแหวเขาทั้งน้ำเสียงแหบแห้งแบบนี้แหละ เมื่อเช้าแม่เขาเข้ามาดูอาการผมทั้งเขินทั้งอายและก็เพิ่งได้รู้ว่าแม่ของบีสท์เป็นหมอ ดีที่ท่านไม่ได้ล้ออะไรผมแต่กลับไปตีลูกชายตัวเองบอกว่าบีสท์ทำรุนแรงกับผมจนเกินไป ฝ่ายลูกชายก็ไม่มีสำนึกผิดหรอกยิ้มร่าหน้าบานเป็นจานดาวเทียม แม่เขาบอกวิธีการดูแลแล้วก็ออกไปทำงาน บีสท์บอกว่าตอนนี้ทั้งบ้านเหลือแค่ผมกับเขาสองคนเพราะพ่อกับพี่แบทก็ออกไปบริษัทตั้งแต่เช้ามืดแล้ว
“กินข้าวกินยาแล้วนอนพักอีกนิดนะ ถ้าไม่ไหวตอนเย็นเดี๋ยวให้แม่ดูอีกรอบ”
คนตัวโตนั่งลงบนเตียงลูบหัวบอกด้วยเสียงนุ่มผิดกับเมื่อครู่ลิบลับ ผมพยักหน้าว่าง่ายก้มหน้าก้มตากินข้าว รับยามากินแล้วนอนพักต่อ ตื่นมาอีกทีเกือบเที่ยงเหมือนว่าไข้ยังไม่ค่อยลด ปวดทั้งหัวทั้งตัวอาการงี่เง่าเลยเกิดขึ้นเมื่อผมมองไม่เห็นแฟนตัวเอง
“บีสท์...ฮึก...ไปไหน”
“เฮ้ยซันร้องไห้ทำไม กูอยู่นี่”
เสียงตึงตังจากบนหัวเตียงทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง บีสท์รีบวิ่งลงบันไดมาหาผมหน้าตาตื่นเมื่อเห็นผมร้องไห้ ผมส่ายหน้าจนผมปลิวแล้วโผกอดเขาไว้
“ปวดหัว ปวดทั้งตัวเลย”
“ไปโรงพยาบาลกันไหม”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ ผมไม่ชอบโรงพยาบาล
“ถ้าอย่างนั้นกูโทรหาแม่แปบจะถามว่าต้องทำไง”
เขาบอกก่อนจะเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์มาโทรทั้งที่ยังกอดผมอยู่ ผมปวดหัวจนฟังที่บีสท์คุยกับแม่ไม่รู้เรื่องรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาประคองแก้มผมไว้
“แม่บอกให้กินข้าวแล้วกินยาถ้าตอนเย็นยังไม่ดีขึ้นเดี๋ยวแม่กลับมาดูให้นะ”
“อื้อ”
บีสท์ให้ผมกินข้าวกินยาแล้วหลับไปอีกครั้ง คราวนี้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาตอนที่แม่เขากลับมาดูอาการให้
“ยังปวดหัวอยู่ไหมลูก”
“เบาแล้วครับ”
“ตรงนั้นเจ็บมากไหม”
“มะ...ไม่เท่าไหร่ครับ รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว”
แม่เขายิ้มใจดีแล้วลูบหัวผมตรวจดูอาการอีกนิดหน่อยก็หันไปสั่งบีสท์คราวนี้แฟนผมยืนฟังอย่างตั้งใจใบหน้าจริงจังจนผมยิ้ม เมื่อบีสท์เดินไปส่งแม่กลับมาแล้วร่างสูงนั่งบนเตียงโน้มตัวลงมาจนหน้าผากเราสัมผัสกัน
“ตัวไม่ค่อยร้อนแล้ว”
“อื้อ”
“ขอโทษนะ”
ผมส่ายหน้า นี่คงกำลังโทษตัวเองอยู่แน่ ๆ
“กูยั่วมึงเองแล้วก็ดันอ่อนแอเองนี่นา ไม่เป็นไรหรอกอีกอย่าง...ครั้งแรก...ก็คงเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ง”
ผมหลบสายตาของบีสท์ที่มองมา รู้สึกตัวเองแก้มร้อนวูบวาบ จมูกโด่งหอมแก้มผมเบา ๆ แล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำออกมาพร้อมกะละมังและผ้าผืนเล็ก ผมขยับตัวนั่งให้บีสท์เช็ดตัวและ...เอ่อ...ทายาให้ ถึงจะเขินอายแต่สุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี บีสท์ตัดสินใจนอนที่บ้านอีกหนึ่งคืนเพราะผมยังไม่ค่อยหายดี ตอนเย็นพ่อกับพี่แบทก็เข้ามาเยี่ยมและก็ทำให้ผมแทบจะมุดดินหนี
“หึหึหึ ต้องอย่างนี้สิไอ้เสือถึงจะสมกับเป็นลูกพ่อ”
“โอ้โหน้องชายมึงไปอดอยากจากไหนมา รอยเต็มตัวขนาดนี้ แต่ซันนี่ขนาดตอนป่วยยังน่ารักเลยนะ”
“มึงออกไปเลยแบท ไปไป๊ ชิ่ว ๆ”
บีสท์ทั้งโบกมือไล่ทั้งผลักพี่ชายตัวเองออกนอกห้อง พี่แบทก็ขี้แกล้งเหลือเกินก่อนพ้นประตูห้องยังเหลียวหลังกลับมาโบกมือบ๊ายบายให้ผมอีก ส่วนพ่อของบีสท์ก็ลูบหัวบอกให้ผมหายไว ๆ แล้วลุกตามลูกชายคนโตออกไป สัมผัสอุ่นจากฝ่ามือพ่อของบีสท์ยังไม่หายไปไหนและผมก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงต้องร้องไห้ออกมา
อาจเป็นเพราะผมคิดถึงสัมผัสนั้นมากก็เป็นได้
สัมผัสที่ผมโหยหาแต่ไม่คิดอยากได้จากคน ๆ เดิม
“ร้องไห้อีกแล้ว กูใจไม่ดีเลยเนี่ย เป็นอะไรหืม?”
บีสท์ขยับขึ้นมานั่งบนเตียงรวบตัวผมเข้าไปกอด
“คิดถึงความห่วงใยของครอบครัวมั้ง”
“คิดถึงพ่อหรือ”
ผมส่ายหน้าซุกตัวกอดเขา
“เปล่าหรอก ดีจังที่พ่อแม่มึงชอบกูรู้สึกเหมือนมีครอบครัวอีกครั้งเลย”
“กูจะเป็นทุกอย่างให้มึงเอง จะเป็นคนรัก เป็นเพื่อน เป็นคนในครอบครัวเป็นให้หมดเลยดีไหม”
“ดีที่สุดเลย”
บีสท์หัวเราะเบา ๆ เขาลูบหัวผมจนผมผล็อยหลับในอ้อมกอดเขาไปอีกครั้ง ในคืนนั้นผมฝันเห็นแม่ยืนส่งยิ้มมาให้ผมแม่เองก็กำลังมีความสุขอย่างที่ผมมีใช่ไหม
สรุปแล้ววันจันทร์เราก็พากันโดดเรียนทั้งคู่และกลับมาถึงบ้านในช่วงเย็นซึ่งผมอยากจะให้บีสท์หักพวงมาลัยรถกลับคอนโดหรือไม่ก็พุ่งชนสกายมันซะเลย
“รอยอะไรน้าเต็มตัวเลย”
“รอยรักชักกระดุ๊กชักกระดิ๊ก”
“ฮิ้ววววววว”
ผมเปลี่ยนใจแล้วชนมันให้หมดเลย ไอ้พวกบ้า ผมนั่งหน้างอปนอายอยู่ตรงโซฟาโดยมีพวกบ้าล้อมหน้าล้อมหลังแกนนำก็สกายไงจะใครล่ะและลูกคู่ตัวดีไอ้หมากที่คราวนี้มันดีใจกระโดดโลดเต้นที่ผลงานเพื่อนตัวเองสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี
“เบาเสียงหน่อยได้ไหมกูปวดหัว”
“แน่ะมีสำออยอ้อนผัว”
สกายแซะ ผมถลึงตาใส่มันยกเท้าจะถีบแต่มันไวกระกระโดดหลบแถมยังเชิดหน้ายิ้มเย้ย
“ไม่เจียมนะมึง”
“ใช่ ๆ เดี้ยงแล้วไม่เจียมนะซัน”
“กูอยากเตะมึงแทนแล้วมาร์ค”
ผมส่ายหน้าบอกมาร์คปลง ๆ คนฟังแสร้งเอามือทาบอกตีหน้าเศร้า
“ทำไมร้าย น้องเสียใจไนติงเกลมาก”
“กูฟังแล้วรู้สึกเห็นใจไนโตรเจนเลย”
“ทำไมมึงขี้ลอกออกซิเจนแบบนี้ล่ะกาย”
“เพราะกูเป็นคนคูลฟลูออไรด์ไง”
“โอ่ยกูไหว้ล่ะพอเถอะคำสร้อยของพวกมึงเนี่ย”
ผมยกมือไหว้ท่วมหัวขอให้พวกมันหยุด สกายกับมาร์คหัวเราะชอบใจรวมทั้งพวกที่เหลือ บีสท์เดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นหรี่ตามองเพื่อนเขาเรียงคน
“ไม่ได้แกล้งอะไรซันใช่ไหมมันป่วยอยู่นะ”
พวกมันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ตอบบีสท์อย่างพร้อมเพรียง
“หูย พวกกูดูแลแฟนมึงอย่างดี เนอะเชนเนอะ”
“ใช่เลยจ่ะมาร์คจ๋า เนอะเปาเนอะ”
“ถูกที่สุดเชนจ๋า ใช่ไหมจ๊ะกายจ๋า”
“ใช่จ่ะเปาจ๋า จริงไหมจ๊ะยูจ๋า”
“ตามนั้น”
“โห่!!! ยูแม่งไม่เฟี้ยว”
พวกเขาโห่ยูกันหมด คนถูกโห่ยิ้มขำแล้วดูโทรทัศน์ต่อ บีสท์ส่ายหัวระอาความเกรียนของเพื่อนตัวเองแล้วเดินมานั่งข้างผมแล้วมองหน้าเหมือนจะถามว่าจริงไหมที่พวกมันพูด ผมขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืดเลยพยักหน้าเออออไปแล้วเอนตัวพิงไหล่บีสท์ ขืนบอกว่าพวกมันล้อคงจ๋ากันยาวถึงพรุ่งนี้
Because I can see us holding hands
Walking on the beach, our toes in the sand
I can see us on the countryside
Sitting on the grass, laying side by side
You could be my baby, let me make you my lady
Girl, you amaze me
Ain't gotta do nothing crazy
See, all I want you to do is be my love
My love – Justin Timberlake
tbc
talk. :z3: :z3: :z3: ต้องทำบุญด้วยอะไรถึงจะได้บีสท์มาเป็นของตัวเองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เราจะไม่พูดอะไรหัวใจเราเจ็บบบ เจอกันตอนหน้าจ้า
#นิยายตัวร้าย
อ้อ เรื่องใกล้จบแล้วน้าาา ไม่น่าเกิน 40 ตอน แต่ถ้าเกินก็ไม่น่าถึง 45 ตอน แหะ ๆ ไม่รู้ว่ามีใครรอเล่มไม่แต่เราจะทำ ก๊ากกกกกกกก ไปจริง ๆ แล้ว รักคนอ่านทุกคนเลยค่าา บะบายย ฝนตกดูแลสุขภาพกันด้วยน้า
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
เรียบร้อยโรงเรียนจีน ฮื่อ รู้สึกเหมือนส่งลูกเข้าหอ ในที่สุดเขาก็เป็นฝั่งเป็นฝา ดีใจที่สุดดด
-
:haun4 :haun4: :haun4:
-
ซันดีใจด้วย ได้เพื่อน ได้ครอบครัว ได้สามี ชีวิตมีความสุขแล้วนะ :3123: :3123: :3123:
-
:o8: :-[
-
อยากได้แบบบีสต์มาเป็นของตัวเองต้องไปหาที่ไหนนนนน
-
คนรอบตัวบีสต์นี้น่ารักทุกคนเลย
-
ลุ้นแทบตายกว่าจะลงเอยกัน
ครอบครัวบีสต์น่ารักจัง
:c5: :c5: :c5:
-
:hao5: :hao5: ในที่สุดก็เป็นฝั่งเป็นฝาเสียที :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
งุ้ยยย!! รักเอย
-
:-[ :-[
อิจฉาซันมีแฟน เอ๊ะต้องเรียกว่าสามีซินะ
ซันได้สามีดี ครอบครัวสามีก็ดี
รอดูอินกับพ่อซันล่ะทีนี้ว่าจะทำอะไรต่อไป
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอย.....ชอบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
“เหลืออยู่อีกหนึ่งอย่าง...”
“พร้อมจะเป็นของกูหรือยัง”
"ทั้งตัวและหัวใจของกูเป็นของมึงคนเดียว” ฟินนนนน
ซัน ยั่วทั้งรู้ตัวไม่รู้ตัว แล้วที่ตั้งใจยั่วล่ะ
...xxx....บีสท์ก็ขึ้นเลย
เลยรู้ตัวว่า บีสท์น่ะยั่วแล้วเป็นไง
ไข้ขึ้น ปวดตัว ปวดหัว ขี้อ้อนตามมา
พ่อบีสท์ ภูมิใจกับลูกชายมาก
ที่สามารถรุกได้อย่างสมเป็นลูกตัวเอง :hao3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้โห มดขึ้นจอเต็มไปหมดเลย :-[
-
เข้าหออย่างสมบูรณ์
:haun4: :haun4:
-
:pig4:
-
ดีใจด้วยนะบีสท์ซันเรื่องครอบครัว อบอุ่นมาก
แต่ว่าไม่ค่อยอ่อยเลยซัน บีสท์จัดให้(ไข้ขึ้นเลย)
-
อิจฉาซัน
-
ฉลองให้ คูสามีภรรยา ค่าาา :mc4:
-
ดีใจด้วยนะที่ไม่โดนขัดแล้ว ฮ่าๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:jul1: :jul1: :jul1: ยั่วเองเจ็บเอง
-
:o8: :-[ :กอด1:
-
ภารกิจส่งลูกเข้าหอเสร็จสมบูรณ์ :-[
-
ขี้ยั่วจนไข้ขึ้น ครั้งแรกด้วยแหละ :-[
-
เพิ่งเข้ามาเจอเรื่องนี้เอาตอนที่ 29 เพิ่งจะอ่านทันปัจจุบัน
ชอบเนื้อเรื่องและภาษาการเขียนมากๆ
:กอด1: ความรักของเพื่อนๆและครอบครัวของบีสทำให้ซันรู้สึดอุ่นใจ.....รักเลย
-
ตัวร้าย
32
อะไรคือการจะสอบอีกแล้ว ชีวิตมหาวิทยาลัยวนเวียนอยู่แค่เท่านี้สินะ วันนี้ผมมานั่งอ่านหนังสือกับพวกคริษฐ์ที่ร้านกาแฟแถว ๆ ท่ามหาราช ส่วนบีสท์ไม่ต้องพูดถึง กินนอนอยู่ที่สตูดิโอมหาวิทยาลัย ผ่านมาเดือนกว่าแล้วหลังจากที่เรามีอะไรลึกซึ้งกันพวกที่บ้านยังไม่เลิกล้อเลยให้ตายเถอะ อย่าว่าแต่พวกที่บ้านเลยไอ้คนที่นั่งตรงข้ามผมก็ตัวดีเผลอสบตามันทีไรต้องยิ้มกริ่มกลับมาทุกรอบ ดีที่ซานกับคิงไม่รู้เรื่องวันที่ผมกลับไปเรียนพวกมันสองคนก็ไม่ได้มามหาลัยเพราะวิชาเรียนเริ่มไม่ตรงกันแล้ว พอเข้าวันที่สามรอยก็เริ่มจางการเดินของผมก็กลับมาเป็นปกติ
“เป็นอะไรวะคริษฐ์ ทำจมูกฟุดฟิตอยู่ได้”
ผมถามมันเพราะเห็นมันทำไม่หยุดคิงกับซานออกไปสูบบุหรี่ ช่วงนี้คริษฐ์สูบน้อยลงแล้วเห็นว่าพี่สาวมันขอให้เลิกมันเลยจะทำให้มันบอกว่าณินยิ้มหน้าบานดีใจกว่าทุกคนในบ้าน แน่สิก็มันตัวติดกันตลอดเวลาและณินก็ไม่ค่อยชอบกลิ่นบุหรี่ที่ติดตัวเพื่อนที่น่าเคารพของผมด้วย
“เหม็นคนมีความรัก”
ไม่น่าถามให้เสียปาก เกลียดมันเหลือเกินถ้าที่บ้านมีพวกเพื่อนบ้าคอยล้อที่นี่ก็มีไอ้คุณคริษฐ์นี่แหละที่ยังล้อไม่เลิก ผมถีบขามันอย่างแรงแบบไม่เกรงใจนอกจากจะไม่ว่ามันยังหัวเราะขำอีก ไม่รู้จะขำอะไรนักหนา
“เกลียดมึง”
“เขินแรงตลอด”
“เลิกล้อกูซักทีเถอะ กูก็อายเป็นนะ”
“ทำใจให้ชินสิ”
“มึงเลิกพูดถึงจะง่ายกว่า”
“ไม่เอาล่ะแกล้งมึงสนุกดี”
ผมถีบมันอีกรัว ๆ หมั่นไส้ เกลียดมัน ทำไมใคร ๆ ก็ชอบแกล้งผมกันนักนะแม้กระทั่งแฟนคนดีของผมเขายังชอบแกล้งผมเลย คริษฐ์หัวเราะชอบใจจนพวกที่เหลือกลับเข้ามาสงครามถีบของผมจึงจำต้องสงบลงเราเริ่มอ่านหนังสือกันจริงจังอีกครั้ง
“ปีใหม่ไปไหนวะ”
ซานถามทุกคนในวง คริษฐ์ตอบโดยไม่เงยหน้าจากชีทในมือ
“เฝ้าพี่ณิแต่ที่เหลือพาพวกเด็ก ๆ ไปเที่ยวเขาค้อ”
“กูอยู่เชียงใหม่กับตายาย” (ครอบครัวของบีสท์ด้วยแต่ไม่ได้พูดออกไป)
“อ่อเหมือนเดิมสินะ ของกูเห็นแม่บอกจะไปญี่ปุ่นคิงไปไหน”
“ไปอังกฤษ”
“หูยยยยยย”
ผมสามคนส่งเสียงโห่ร้องเบา ๆ เมื่อคิงบอกที่หมายของบ้านตัวเอง แอบอิจฉามันนิดหน่อยความฝันของผมเลยนะอังกฤษน่ะ อยากจะไปตามรอยแฮรี่ พอตเตอร์กับเชอร์ล็อค โฮล์มส์ที่ตอนนี้กำลังติดงอมแงมเพราะสกายคนเดียว แล้วมันนะชอบชวนมาดูอะไรช่วงสอบแบบนี้ทำให้ผมโดนบีสท์ดุไปตั้งหลายรอบ ส่วนตัวมันยิ้มเยาะลอยหน้าลอยตาเพราะมันจัดการชีวิตตัวเองได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ
รู้สึกเกลียดมันแรง ๆ เพราะมันเก่ง
“กูงงสำเนียงอาจารย์คริสตอฟมากเลยมึง”
ซานวกกลับมายังเรื่องเรียนอีกครั้งอาจารย์คริสตอฟคืออาจารย์สอนภาษาอังกฤษ 4 ที่พวกผมต้องลงเรียนเป็นเนทีฟชาวอังกฤษสำเนียงบริทิชแท้ ๆ มาเองช่วงแรกก็ฟังยากอยู่แต่อย่างที่บอกไปว่าถูกสกายลากมาดูซีรีย์อังกฤษด้วยบ่อย ๆ ผมก็ชินสำเนียงไปเองและมันก็ทำให้ผมกลายเป็น
“ลูกรักเขาก็คุณดารินทร์คนนี้ไงที่ไม่รู้ไปอัพสกิลมาจากไหนสงสัยติวเตอร์ดี”
ซานมันยักคิ้วหลิ่วตาล้อผมที่ได้แต่ยิ้มส่ายหัวแล้วพาลไปนึกถึงหน้าสกายที่ชอบมองเหยียดเวลาผมฟังไม่ออก ดีกับผีอ่ะสิไอ้ติวเตอร์รอยสักนั่น มันไม่สมควรมาเป็นครูให้ใครเลยจริง ๆ นะ แล้วนี่อนาคตต้องเป็นหมอรักษาคนถึงมันจะอยากเป็นศัลยแพทย์ก็เถอะผมคิดภาพไม่ออกเลยแค่คิดก็ฮาแล้วถ้าสมมติญาติคนไข้หน้าห้องผ่าตัดโวยวายมันคงด่าเขากราดจนเขากลัวไม่กล้าแย้ง โรงพยาบาลน่าจะหรรษา
“แน่ะ เดี๋ยวนี้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เว้ย หมั่นไส้คนมีความรักจริง ๆ เมื่อไหร่จะพามาเปิดตัวสักที”
“เดี๋ยวหลังปีใหม่พามา”
พวกมันทำหน้าตื่นเต้นรวมทั้งคริษฐ์ด้วย ผมตัดสินใจแล้วว่าเมื่อกลับมาจากบ้านยายผมจะบอกเพื่อนทุกเรื่องเกี่ยวกับผมและบีสท์ จะถูกต่อว่าหรือโกรธก็ไม่เป็นไรผมจะอธิบายจนกว่าพวกมันจะเข้าใจและผมเชื่อว่าเพื่อนผมจะเข้าใจและชอบเขาอย่างที่ผมรัก
“ตื่นเต้นว่ะ”
คิงยิ้มบอก ผมหันไปยิ้มให้มันแล้วหันไปมองคริษฐ์ที่เลิกคิ้วถามประมาณว่าคิดดีแล้วใช่ไหมพอมันเห็นผมพยักหน้าให้มันก็พยักหน้าตอบถือว่าเข้าใจกันหมดครบถ้วนแล้วนะ นั่งอ่านกันจนตะวันตกดินโทรศัพท์ผมก็สั่นเป็นสกายที่โทรเข้ามา
“ว่า”
‘ผัวมึงบอกให้กูแวะรับมึงกลับบ้าน’
“มึงมาทำไมแถวนี้”
ผมถามเพราะว่ามันไม่ได้ใกล้มหาลัยของเขาเลย ได้ยินเสียงคนขี้รำคาญจิ๊จ๊ะมาจากปลายสาย
‘กูแวะเอาของมาให้นาฟ ถามมากจริงสรุปจะกลับกับกูไหม’
ผมเหลือบตาไปมองพวกเพื่อนและกองหนังสือตรงหน้าเหลืออีกไม่มากนักที่ต้องอ่านกลับไปอ่านที่บ้านกับพวกยูก็ได้เพราะผมกับยูเราเรียนสาขาเดียวกันถึงจะคนละมหาลัยก็เถอะ
“กลับ ๆ มึงจะมากี่โมง”
‘ราว ๆ ทุ่มนึงน่าจะถึงมึงจะไปไหนป่าว’
“เดี๋ยวกูรอมึงที่นี่แหละ”
‘เค เจอกัน’
สกายวางสายไปแล้วผมมองมือถือแล้วก็ได้แต่อมยิ้มให้กับความสกายมาไวไปไวแบบนี้ตลอดเวลา ผมล่ะรู้สึกสงสารแฟนมันจริง ๆ (ที่ไม่รู้ว่ามีหรือเปล่า) เพราะบีสท์บอกว่าบางทีมันก็หายไปติดต่อไม่ได้พวกเขาเป็นห่วงจนเกือบจะไปแจ้งความสุดท้ายโทรกลับมาว่าอยู่ที่ไหนสักที่รู้สึกอยากพักผ่อนก็เลยจองตั๋วไปเลยเดี๋ยวนั้น พวกเพื่อนผู้หญิงด่ากราดด้วยความเป็นห่วงจนมันต้องบินกลับมาวันนั้นทั้งที่เพิ่งไปถึง ทั้งสงสารทั้งสมน้ำหน้าดีที่ว่ามันสัญญาว่าจะบอกกล่าวทุกครั้งถ้ามันจะไปไหน
อ้อบีสท์บอกว่ามันโดนแพรวโกรธไปเป็นอาทิตย์
“น่ะ! ยิ้มอีกแล้ว เอาจริงนะซันบางทีกูก็รู้สึกกลัวมึง”
ผมเลิกคิ้วมองซาน
“อะไรกูยิ้มก็กลัว”
มันยักไหล่
“มึงเหมือนคนเมาความรักอ่ะ หมั่นไส้เว้ย”
ผมหัวเราะส่ายหัว คิงคว้าหัวซานให้ก้มไปอ่านหนังสืออีกรอบ
“แล้วเราจะไปกินข้าวที่ไหนกันดีเย็นนี้”
คริษฐ์เป็นคนถามขึ้นมา ซานยักไหล่นั่นแปลว่าแล้วแต่คนอื่นมันได้หมดคิงเองก็เช่นกันทุกคนจึงหันหน้ามาทางผมอย่างพร้อมเพรียงหวังจะให้ผมเลือกแต่เสียใจด้วยครับเพื่อน
“กูกลับบ้าน”
บ้านที่ผมหมายถึงคือบ้านของยูตามความเข้าใจผิดของพวกมัน ซานเบะปากหมั่นไส้
“ตลอด บ้านก็อย่างไกลแล้วมึงจะกลับไงวันนี้มึงมากับคริษฐ์นะอย่าลืม”
“เดี๋ยวสกายมารับ”
“สกาย?”
“เพื่อนในกลุ่ม”
“คนไหน”
“คนที่สักเยอะ ๆ หน้ากวน ๆ ตัวขาว ๆ ที่เคยมาตอนบีสท์ต่อยอิน”
“อ๋อ กูนึกหน้าออกละ หน้าโคตรกวนปากร้ายชิปหายตอนที่มันด่าไทยมุงแถวนั้นนะหน้าชากันเป็นแถบ”
ผมหัวเราะขำแถมยังพยักหน้าเห็นด้วยไม่เถียงเพื่อนสักคำจริงอย่างที่พวกมันว่ามา สกายทั้งกวนตีนทั้งปากร้ายวันนั้นผมไม่ได้ใส่ใจว่ามันพูดอะไรแต่คริษฐ์โทรมาเล่าให้ฟังแล้วก็ขำ ก็นะ...สมเป็นมันล่ะ
“เรียนอยู่แถวนี้หรือไง”
คริษฐ์ถาม ผมส่ายหน้าก่อนจะตอบ
“เปล่าเห็นว่าแวะเอาของมาให้เพื่อนอีกคนเลยโทรมาถามกูว่าจะกลับบ้านด้วยกันป่าว”
“ที่โทรมาเมื่อกี้อ่ะนะ”
“อือ”
คริษฐ์เลิกถามแล้วพวกมันสามคนก็หันไปคุยกันเองว่าวันนี้จะกินอะไรกันดีโดยตัดผมออกจากวง ผมอมยิ้มแล้วเริ่มเก็บของเพราะใกล้เวลาที่สกายจะมารับแล้ว ไม่กี่นาทีถัดมาโทรศัพท์ผมก็ดังแต่ยังไม่ทันได้กดรับสายก็ตัดไปเสียก่อนพร้อมกับคนที่โทรมาเดินมาหยุดข้างโต๊ะผม เพื่อนผมมองมัน มันยักคิ้วกวนให้ทุกคนเล็กน้อยแล้วหันมาหาผม
“ไปยัง”
“อือ กูไปก่อนนะพวกมึง เจอกันพรุ่งนี้”
“บาย//บาย//เจอกัน”
“เดี๋ยวกูขอดูขนมแปบ”
สกายเดินไปหยุดตรงตู้กระจกชี้นิ้วสั่งขนมสองสามอย่างทิ้งท้ายด้วยกาแฟที่ทำผมแปลกใจเพราะปกติมันไม่กินเข้มขนาดนี้
“มึงเปลี่ยนมากินอเมริกาโน่แล้วหรือวะ”
“เปล่าไม่ใช่ของกู”
ผมยักไหล่ไม่ได้ถามอะไรต่อแต่พอเดินมาขึ้นรถก็รู้ว่ามันซื้อมาให้ใคร มีคนขับรถให้นี่เองผมยิ้มล้อมันแล้ววิ่งไปขึ้นรถด้านหลังทันทีเพราะสกายมันยกเท้าจะถีบ เข้ามานั่งกันเรียบร้อยทั้งรถเงียบฉี่ก่อนคนขับรถให้สกายจะพูดขึ้นมา
“แล้วฟ้าจะนอนที่บ้านนั้นกี่วันครับ”
“ยังไม่รู้เลยพี่”
“พี่ให้แค่สองวัน”
“ไม่!”
สกายมันสวนเสียงแข็งทันควัน คนที่ขับรถอยู่นิ่งมากผมไม่รู้ว่าเขานิ่งเพราะเป็นคนใจเย็นหรือว่านิ่งเพราะกำลังข่มอารมณ์อยู่กันแน่ แต่ประโยคถัดมาทำให้ผมเข้าใจไปเองว่าเขาเป็นคนใจเย็น
“ของสดพี่ซื้อมาเก็บไว้เยอะเลยนะ ถ้าฟ้าไม่กลับมากินด้วยกันก็คงจะต้องทิ้ง”
แถมยังขี้อ้อนด้วยและเหมือนว่าสกายจะแพ้ทาง
“ถ้าผมอ่านติดตรงไหนจะกลับมาให้พี่ติวให้แล้วกันนะครับ”
“ครับผม ว่าแต่จะไม่แนะนำเพื่อนให้พี่รู้จักหรือครับ”
ในที่สุดทั้งสองคนก็สนใจผมเสียที พี่คนขับรถ? ผมขอเรียกแบบนี้แล้วกันเพราะไม่รู้จักเขายิ้มมองผมผ่านกระจกมองหลังผมจึงยกมือไหว้เขา
“พี่คุณนั่นซันแฟนบีสท์ ส่วนซันนี่พี่คุณเพื่อนพี่สาวกู”
อ้อ....พี่คุณคนนี้นี่เองที่เชนมันเป็นสปายให้
“สวัสดีครับพี่คุณ”
“สวัสดีครับซัน ฝากดูฟ้าด้วยนะถ้าไม่กินข้าวมื้อไหนมาฟ้องพี่ได้เลย”
“ได้ครับ”
“พี่ผมไม่ใช่เด็กแปดขวบนะ!”
สกายร้องโวยวายนิดหน่อยแต่พอพี่คุณยิ้มแล้วลูบหัวมันไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าจากเสือจะกลายเป็นแมวภายในเสี้ยววินาทีแต่ก็ใช่ว่ามันจะยอมหยุด มันทำอะไรพี่คุณไม่ได้มันก็หันมาเล่นผมแทนไงล่ะ สกายเอี้ยวตัวมาทางด้านหลังแล้วขยับปากแบบไม่มีเสียงว่า ถ้าฟ้องมึงตาย พร้อมกับทำท่าเชือดคอ ผมลอยหน้าลอยตาใส่มันแบบที่มันชอบทำใส่ผม ไม่รู้เว้ยทีใครทีมันแล้วกันมึงทำกูไว้เยอะนะสกาย
การสอบผ่านพ้นไปแบบงง ๆ การทำข้อสอบของผมก็งง ๆ เช่นกันเบลอจนกลับมาถึงบ้านนอนสลบไปตั้งแต่เย็นยันเช้าอีกวันตื่นมาก็เห็นบีสท์นั่งผึ่งพุงดูโทรทัศน์อยู่ผมคลานลงเตียงเดินโซเซไปหาแฟนตัวเองที่เหลือบตาอมยิ้มมองผมอยู่ บีสท์กางแขนรอให้ผมทิ้งตัวลงนอนทับเขาที่นั่งอยู่
“ง่วง”
คนที่กอดผมอยู่หัวเราะเบา ๆ แล้วขยี้หัวผมเล่น
“อะไรกันเพิ่งตื่นนะง่วงอีกแล้ว? เมื่อวานก็นอนตั้งเยอะ”
ผมส่ายหัวแล้วขยับตัวนั่งคร่อมตักเขากอดคอบีสท์ไว้หลวม ๆ เขาเลื่อนมือมากอดเอวของผมไว้
“ก็มันง่วง”
“เลิกนอนได้แล้วสล็อต”
ผมหัวเราะแล้วงับจมูกเขาบีสท์เองก็ไม่ยอมเขาจี้เอวผมดิ้นพล่านเหมือนไส้เดือนโดนน้ำร้อนลวกอยู่ภายในอ้อมกอดของเขา
“พอ...ฮ่า ๆ พอแล้ว...หายใจไม่ทัน ฮ่า ๆ”
“ยอมแพ้หรือยัง”
เขากลั้นยิ้มถาม ผมพยักหน้ารัวใส่ แฟนผมถึงยอมหยุด ผมทิ้งตัวซบไหล่เขาหอบหายใจเหนื่อยโดยมีเจ้าแฟนจอมขี้แกล้งคอยลูบหลังให้อยู่
“สอบเป็นไงบ้างทำได้หรือเปล่า”
“ก็พอถูไถ งานมึงเป็นไงบ้าง”
“แน่นอนว่าเอ”
ผมหยิกพุงเขาเบา ๆ ด้วยความหมั่นไส้ บีสท์หัวเราะชอบใจจับผมมากอดโยก ผมไม่ใช่ผู้ชายตัวเล็กแต่บีสท์สามารถกอดผมจนจมอก ผมชอบอยู่ในอ้อมกอดของบีสท์มันทั้งอบอุ่นและปลอดภัย มือใหญ่เริ่มซุกซนล้วงเข้ามาภายในเสื้อผม
“เดี๋ยวนะ”
“หืม? กูไม่ลืมล็อคห้องหรอก”
จมูกโด่งซุกไซร้อยู่ตามลำคอผมเอ่ยถามน้ำเสียงทะเล้น ผมตีแขนเขาเบา ๆ ไอ้บ้านี่ไม่ได้จะถามอย่างนั้นสักหน่อย แล้วทั้งเช้าเราสองคนก็ใช้เวลาด้วยกันในห้องจนผมผล็อยหลับไปอีกรอบ
“มึงท่าจะสะสมความคิดถึงไว้นานนะบีสท์ ไอ้ห่ารอยเต็มตัวอีกละ”
เปาแดกดันบีสท์ที่เดินยิ้มตามหลังผมเข้ามาในห้องนั่งเล่นในตอนบ่าย บีสท์ผิวปากลอยหน้าลอยตาใส่เพื่อนไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรกลับเป็นผมเสียเองที่หน้าบางก้มหน้างุดซบกับหมอนรอข้าวต้มที่ยูเป็นฝ่ายเสนอว่าจะเข้าครัวทำให้
“คิดถึงมากก็ทำมาก”
“ไอ้สัดมึงห่างกันเกินยี่สิบสี่ชั่วโมงสักวันหรือยังทำมาพูด”
“เกินหกชั่วโมงก็ถือว่านานแล้วเว้ย”
เปาส่ายหัวปลงโดยมีสกายกลอกตารำคาญมาร์คสะบัดหน้าเบะปากใส่ส่วนเชนทำหูทวนลมในสิ่งที่เพื่อนตัวเองพูดซึ่งก็ดีแล้วเพราะแค่นี้ผมก็ไม่รู้ว่าต้องหาอะไรมาเสริมหน้าแทนคอนกรีตแล้วเนี่ย บีสท์หัวเราะพวกเพื่อนเขาแล้วหันกลับมาโอบไหล่ลูบหัวผมเล่น วันนี้อยู่กันครบแต่พวกผู้หญิงเห็นว่าขาดแจม เมเปิ้ล นาฟ ที่ยังสอบไม่เสร็จ พรุ่งนี้เราจะไปหาซื้ออะไรมาทำกินกันก่อนปีใหม่ปีนี้จะแยกย้ายไปตามครอบครัวแต่ละคน
“คนอวดเมียที่แท้ทรู”
“ไอ้ขี้อวด”
“มึงก็เอาผัวมาอวดบ้างสิกาย”
“ไอ้สัดเชนเงียบปากไป กูไม่มีผัวเว้ย”
“อ๋อเหรอออออออออออออออออออออออออ”
สกายขว้างหมอนใส่เชนที่หัวเราะคิกคักโดยมีเปากับมาร์คเป็นลูกคู่ สักพักยูก็ยกข้าวยกน้ำมาเสิร์ฟรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคุณชายอย่างไรก็ไม่รู้คุณชายยูเขาบริการให้ทุกอย่าง
“นี่ถ้ายูมันไม่ใช่แฟนแจมกูหึงแทนไอ้บีสท์ไปแล้วนะเนี่ย แต่พอดีห่านี่ทำงี้กับทุกคน ยอมใจแจมมันจริง ๆ ที่ไม่หึงมึงเรี่ยราด”
เปานั่งเคี้ยวถั่วแล้วพูดไปด้วย ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับหนุ่มแว่น คนถูกกล่าวถึงยักไหล่แล้วยิ้มบาง
“กูโชคดีที่มีแจม”
“กูเหม็นความรัก!!!”
มาร์คกับเชนตะโกนออกมาพร้อมกัน พวกผมหัวเราะครืน พอดีกับพวกผู้หญิงทยอยกันเดินเข้ามามาร์คกับเชนเลยรีบฟ้องและพวกเธอก็ช่วยสองคนนั้นรุมกัดยูที่ยิ้มรับไม่หือไม่อือ
อยากจะเหม็นความรักด้วยคนแต่ก็ทำไม่ได้เพราะสำหรับผมความรักนี้มันช่างหอมหวานจนอยากให้มันอยู่กับผมตลอดไป
เพียงเธอบอกว่ารักฉัน
ว่ารักฉัน...แล้วลืมทุกสิ่ง
จับมือฉันไว้ เชื่อในฉัน
ว่ารักนั้น...จะไม่ทำร้ายเธอ
อีกต่อไป...
ด้วยไอรัก – เจมส์ เรื่องศักดิ์
tbc
talk. ซันคนขี้อ้อย!!! เหม็นความรัก!!!! ชิชะให้หวานกันไปก่อนเถอะ อย่าให้ขมนะบอระเพ็ดยังเรียกแม่เลยฮึ!
แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ อาจลงได้ไม่บ่อยเท่าเดิมน้าแต่ก็ไม่เกินอาทิตย์ละตอนแน่ ช่วงนี้ร่างกายเราทรุดโทรมมากค่ะ ดูแลสุขภาพกันด้วยน้า
#นิยายตัวร้าย
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
:กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้ยอิจฉาาาาา
-
โอ้ยยยย ทำไมซันขี้อ่อย ขนาดนี้คะลูกกกกกกก
-
อิจฉาคนมีความรักกกกก
-
หวานมาก :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ซันนี่ก็อ่อยจังเลย 5555555
-
เหม็นความรัก ชิชิ แต่ชอบติดตามความรักของบีสท์กับซัน ไบโพร่ามากเรา5555
-
ซันขี้อ่อยสุดๆ
เหม็นคนมีความรัก ด้วยคน 555
-
น้องฟ้ามาเต็มเลย แหมะน่ารักเน๊าะ แต่พอเป็นสกายเฮ้อ.... :กอด1:
รอสกายอวดสัมมีบ้าง จะเป็นยังไงน้อ :hao3:
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
หือออ อะไรๆ จะมีบอระเพ็ดมารึ ไม่เอานะ ไม่เอา
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
มันก็ออกจะเสียวๆ talk. ที่บอกว่า อย่าให้ขมนะบอระเพ็ดยังเรียกแม่เลยฮึ! :mew5: :mew5: :mew5:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานกันไปค่ะ คนอ่านอิจฉาแล้วอิจฉาอีก
สกายลูกแม่!!!!! แพ้ทางพี่คุณนะเนี่ย
-
บีสท์ ซัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ครอบครัวฝ่ายซัน ฝ่ายบีสท์ ยอมรับกับความรักของทั้งคูแล้ว
ถ้าจะมีมาม่า จะมาจากใคร
อาจมาจากพี่อิน กับมีน ที่โรคจิตรักบีสท์
เป็นได้น่าจะมาจากฝ่ายพ่อซัน ที่อินไปยุแยง
งั้นคุณลูกติดแม่เลี้ยงของซันจะยอมรับได้หรือ
ไม่โวยวายใส่ซันหรือ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ละอะไรคือจะขมให้บอระเพดเรียกแม่ละค๊าาาา
ไม่เอานะค๊าาาาาาาา :serius2:
-
โอ้ยยยยย เหม็นความรักเหมือนกัน ชิ
-
:L2: :pig4:
-
อิจฉาตาร้อนมากเลยเจ้าค่ะ
:o8: :o8:
-
เหม็นความรักด้วยคน ฮึ!
-
เข้ามาร่วมเหม็นความรักด้วยอีกคน :-[
-
งือออออ เหม็นความรัก
-
o13 o13 o13 คือตามความคิดนี่นะ เพื่อนซันจะว่าไงไม่รู้นะ แต่เขาเปิดตัวกับที่บ้านกันแล้วจะมาแยกพวกเขาไม่ได้นะจ๊ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ไม่เอามาม่า ไม่เอาบอระเพ็ดดดด
-
อิจฉาซันแบบสุด 55555
-
:katai5: จิบกาแฟ ฟังเสียงฝน รอตัวร้ายยยย
-
รอนะคะ
-
:o8: เหมือนได้เข้าไปอยู่และเป็นหนึ่งในกลุ่มผองเพื่อนของบีทส์ มีทั้งความเศร้า ความเฮฮา ความสุข ความบ้าบิ่น
สนุกมากเรื่องนี้ o13 o13
-
ตัวร้าย
33
“ใครจะไปซื้อของด้วยกันบ้าง”
แพรวแจมแตงกวาเดินเข้ามาในบ้านพวกผมที่นอนกลิ้งกันตามพื้นบ้างโซฟาบ้างและแน่นอนว่าพ่อคนดีศรีอยุธยาชายยูของเราลุกขึ้นเป็นคนแรก ก็แน่ล่ะแฟนเขาไปนี่แต่พวกที่เหลือคืออะไรครับหูตึงกันชั่วขณะหรือไง ผมได้แต่ผมยิ้มขำพวกมันก่อนจะสะกิดบีสท์ที่มัวแต่ไลน์ด่ากับพี่แบท เขาหันมาเลิกคิ้วให้
“ไปช่วยสาว ๆ ซื้อของกัน”
แฟนผมพยักหน้าว่าง่ายพอได้จำนวนผู้ชายพอแล้วไอ้พวกที่เหลือก็เปิดต่อมได้ยินขึ้นมาทันใดโห่ฮากันจนแพรวแทบเอารองเท้ามาปาหน้าพวกมัน พวกเราขับรถกันมาที่ห้างใกล้บ้านซึ่งผมก็เจอกับกลุ่มคนที่ไม่คาดคิดนั่นก็คือพวกคิวที่เป็นเพื่อนในคณะ เราทักทายกันเล็กน้อยก่อนที่พวกเขาจะขอตัวกลับกันไป ได้แต่ภาวนาอย่าเพิ่งให้เพชรไปบอกพวกเพื่อนของผมเลย ถ้าจะบอกผมอยากเป็นคนที่บอกพวกมันเองมากกว่าให้มันฟังจากปากคนอื่น
“โทรบอกยายเรียบร้อยแล้วใช่ป่าว”
บีสท์ถามขึ้นมา ผมพยักหน้าไปด้วยหมักหมูไปด้วย วันนี้เราจะทำทั้งสุกี้ทั้งหมูกระทะกินกัน ถือว่าเป็นบุญของผมที่ลากบีสท์ไปช่วยสาว ๆ ซื้อของเพราะพวกเธอได้มีคำสั่งว่า ผู้ชายทุกคนยกเว้น ผม ยู บีสท์พวกที่เหลือจะต้องเป็นแผนกเก็บล้างทุกคนไม่มีข้อยกเว้น มาร์คกับสกายดิ้นแด่ว ๆ อยู่ที่พื้นผมนี่ยิ้มเย้ยมันด้วยความสะใจมากส่วนเปากับเชนนั้นแกล้งตายไปแล้ว
“พ่อแม่ตื่นเต้นกันใหญ่ เขาไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนกันน่ะ ว่าแต่อันนี้มันคือผักชีหรือตั้งโอ๋”
ท้ายประโยคบีสท์หันไปถามแพรวที่เท้าเอวส่ายหัวระอา คือแฟนผมเป็นโรคแยกชนิดผักไม่ค่อยได้ ถามว่าเขาทำอาหารได้อย่างไรข้อนี้ผมก็สงสัยเหมือนกัน ผมอมยิ้มเอ็นดูแฟนตัวเองที่กำลังถูกเพื่อนสาวบ่น บีสท์ยู่ปากเกาท้ายทอยส่ายหัวแล้วยื่นเจ้าพวกนั้นให้เพื่อนเขาจัดการเอง
“ผักมันก็เหมือนกันหมด”
คนตัวใหญ่เดินเข้ามากอดเอวผมทางด้านหลังวางคางบนไหล่ส่งเสียงอ้อน ผมเอียงแก้มแนบแก้มเขาเพราะมือเปื้อนอยู่
“จำแค่ว่าผักชีใบเล็ก ๆ ก็พอ อีกอย่างเราก็ไม่ค่อยได้กินตั้งโอ๋กันด้วย”
“ยาก”
เขากอดโยกผมเล่น ผมหัวเราะแล้วโขกหัวเขาเบา ๆ มือก็หมักหมูไปด้วยจนกระทั่งเสียงแพรวดังขึ้นมา
“โอ๊ยยยย เบาหวานขึ้นตาเว้ยยยย กูออกไปจากตรงนี้ดีกว่า! เหม็น!”
ว่าแล้วเธอก็เดินกลอกตาออกไปจากครัว แจมเบะปากหันไปหายู คุณชายเขายิ้มเอ็นดูแล้วโยกหัวแฟนตัวเองแล้วจูบหน้าผากเธอเบา ๆ คือเอาจริงนะพักหลังมานี้ยูดูหวานกับแจมมากขึ้นผมเห็นทีไรก็เขินทุกที มันดูคู่ควรกันมาก
“มึงจะยอมกูไม่ได้เลยใช่ไหมยู”
บีสท์หัวเราะถามเพื่อนตัวเอง ยูหันมายักคิ้วใส่
“ก็อยากโชว์หวานกันก่อนทำไมล่ะ กูก็ทำแข่งบ้าง”
“แล้วแจมมันก็โคตรเขินเลยนั่น”
บีสท์บุ้ยปากไปทางหญิงสาวที่แก้มขึ้นสีเรื่อ คนถูกแซวหันมาทางพวกผมถลึงตาใส่แล้วหันไปแหวแฟนตัวเองหน้าดำหน้าแดงก่อนจะกระแทกเท้าปึงปังออกไปจากครัวอีกคน
“ยูแม่ง! ไปเล่า!”
“ฮ่า ๆ เป็นไงล่ะมึง”
ยูยิ้มมองตามหลังแฟนตัวเองไปแล้วหันกลับมายักไหล่
“น่ารัก”
โอเคผมชักจะเข้าใจแล้วว่าอาการเหม็นความรักเป็นอย่างไร สักพักแตงกวา เจน เมเปิ้ล นาฟ ก็เข้ามาแทนสองสาวที่ออกไปพร้อมกับไล่พวกผมออกมาสาเหตุเดิมคือเหม็นความรัก ระหว่างรอพวกเธอทำอาหารผมสามคนก็เดินออกไปสมทบกับพวกที่เหลือที่สนามบาส
“แบ่งข้างเล่นกัน ๆ ใครเป็นกรรมการ”
ผมรีบยกมือรับอาสา ให้แข่งกับไอ้พวกบ้านี่ไม่เอาอีกแล้ว เหนื่อยลากไส้ประสบการณ์สอนให้ผมรู้ว่าเล่นขำ ๆ ของพวกมันไม่มีอยู่จริง!
“แพ้คนละพันนะคร้าบบบ”
เชนยักคิ้วทีละข้างลากเสียงยาวบอกทุกคน ทีมของเชนมีตัวเอง บีสท์และเปา อีกฝั่งมีมาร์คเป็นกัปตันทีม สกายและชายยู อย่างที่ผมบอกว่าปกติพวกเขาก็เล่นกันอย่างกับจะไปคัดตัวทีมชาติแล้วยิ่งพอมีการพนันเกิดขึ้นด้วยแล้ว โอ้โห! พวกมึงเอาเหรียญทองโอลิมปิกกันไปเถอะ! คิดดูสิตัวผมเป็นกรรมการยังหอบแฮ่กขนาดนี้ พวกคนเล่นนี่แทบนอนตายกันไปแล้วผมหยิบขวดน้ำเดินเอามาส่งให้บีสท์เลยโดนสกายมันถีบดีที่บีสท์รับผมไว้ทัน ผมนวดก้นตัวเองในอกบีสท์แล้วตวัดสายตาขวางไปให้สกายที่ทำหน้าตาไม่ทุกข์ไม่ร้อนแถมยังแลบลิ้นใส่ผมอีกต่างหาก
“เอ้า! ก็มึงอยากเอามาให้แค่ผัวตัวเองทำไมล่ะเพื่อนนั่งอยู่กันเต็มไปหมดไม่เห็นรึไง”
“ช่ายยยย รอบนี้กูเข้าข้างไอ้กายเว้ยนั่งหอบกันจะตายไม่มีดูดำดูดีกูสักนิด เห๊อะ!”
มาร์คเบะปากพยักหน้าเออออแถมยังพูดจาประชดประชันใส่ผมบีสท์ส่ายหัวระอาเพื่อนตัวเองแล้วก้มมองสำรวจผมว่ามีแผลตรงไหนหรือเปล่าแล้วหันไปมองดุสกาย
“ถ้าล้มลงไปแล้วได้แผลจะทำยังไง”
“กูถีบนิดเดียวเอง”
“แรงมึงอย่างกับช้างไอ้กายอย่ามาทำเป็นพูดดี”
สกายลอยหน้าลอยตาใส่บีสท์ ผมลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัวแล้วเดินไปเอาน้ำมาแจกทุกคนเห็นว่าทีมมันแพ้หรอกนะผมถึงยอม สกายยิ้มอย่างผู้ชนะแล้วเอ่ยชมผม
“ต้องอย่างนี้ ถ้ามึงทำอย่างนี้ตั้งแต่แรกกูก็ไม่ถีบหรอกซันทีหลังจำเอาวรั้ย!”
ผมอมยิ้มขำกับภาษาวิบัติและสำเนียงของสกายมัน ไอ้บ้านี่ผมไม่อยากถือสา พวกเขานั่งพักคุยเล่นกันพักใหญ่เมเปิ้ลก็เดินมาตาม ที่ตั้งประจำของวงหมูกะทะคือหลังบ้านใกล้สระน้ำ เปากับสกายรับหน้าที่เอารักกับยมใส่กรงเพราะปกติพวกเราจะปล่อยให้วิ่งเล่นนอนเล่นอยู่บริเวณบ้านแต่วันนี้ทำของกินกันไง แล้วสองตัวก็ซนเหลือเกินนาฟจึงสั่งให้พ่อ(ซึ่งก็คือเปากับสกาย)พาลูก ๆ มันไปเก็บ
“ปีใหม่ปีนี้ไม่ได้เคาท์ดาวน์ด้วยกันเหมือนปีที่แล้วงั้นคืนนี้เรามาเคาท์ดาวน์เข้าสู่วันสุดท้ายของปีกัน”
เชนลุกขึ้นชูมือกลางวงหมูกระทะประกาศกร้าวน้ำเสียงขึงขังจนไม่มีใครกล้าท้วง บีสท์หันมาเลิกคิ้วถามผมเพราะว่าพรุ่งนี้เราไปเชียงใหม่กันไฟล์ทเช้าสุด คงกลัวผมจะตื่นไม่ไหว
“อยู่ได้กูจัดกระเป๋าเสร็จแล้ว”
“โอเค”
กว่าพวกเราจะกินเสร็จเก็บล้างเรียบร้อยก็สี่ทุ่มกว่า ๆ เหตุเพราะเหล่าสายแข็งเขาเก็บหมดจนเศษหมูชิ้นสุดท้ายชนิดที่ว่ารักกับยมน้ำตานองหน้าเพราะไม่มีเศษอาหารเหลือให้กินเลย คราวนี้พวกเรามานั่งล้อมวงกันในบ้านของผู้หญิง
บีสท์บอกกับผมว่าเป็นประจำทุกปีที่พวกเขาจะมานั่งเปิดใจพูดคุยถึงเรื่องราวปีที่ผ่านมากัน ผมนั่งลงข้างบีสท์อีกข้างเป็นสกายข้างสกายเป็นเชน เปา มาร์ค เมเปิ้ล นาฟ เจน แตงกวา แพรว แจมและสุดท้ายของวงกลมคือยูที่นั่งข้างบีสท์
“โอเค คราวนี้ใครเริ่มก่อน”
แตงกวาเอ่ยถาม ทุกคนมองหน้ากันก่อนที่เชนจะยกมือ พอทุกคนพุ่งความสนใจไปที่เขา เจ้าตัวก็เกาแก้มเขิน ๆ
“เค้าคิดว่าตัวเองกำลังมีความรัก”
“เฮ้ย!!”
“Oh-my-god!!!!”
ช้า ๆ เน้นทีละคำดังขึ้นพร้อมกันจากมาร์คกับแตงกวา เรื่องสำเนียงไม่ต้องพูดถึง อย่างกับเกิดและโตที่โน่นแน่ะ
“Seriously?”
“พายุเข้าแน่ ๆ”
และอีกหลาย ๆ คำสบถจากหลาย ๆ ภาษาปะปนกันไปเมื่อเชนพูดจบ พวกเขาดูตื่นเต้นกันมากเมื่อเชนบอกเรื่องนี้ ผมได้แต่มองคนโน้นทีคนนี้ที ก็เข้าใจนะว่าเชนมันกาก เกรียน แต่เห็นสกายก็บอกว่ามันมีแฟนนี่นาแล้วทำไมทุกคนถึงดูตื่นเต้นกันจัง
“อือ นั่นแหละก็คิดอยู่นานกับตัวเองนะว่ามันใช่ความรักจริง ๆ หรือเปล่า”
“ที่มาถามกูอ่ะนะ”
ยูพูดขึ้น เชนเกาแก้มพยักหน้าตอบรับ
“อือ”
“มาบอกแบบนี้แปลว่ามั่นใจแล้วสิว่ารัก”
นาฟกอดหมอนไว้ตรงอกอมยิ้มถาม เชนพยักหน้าอีกครั้ง
“อือ เค้ารู้สึกเป็นตัวของตัวเองเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน รู้สึกเป็นห่วงอยากดูแลอยากมีเขาไปในทุกวัน"
“ว่ะ! เสือเชนเมียรายวันถอดเขี้ยวเล็บแล้วเว้ย แล้วพร้อมบอกยังว่าเป็นใคร”
“เธอเป็นลูกเพื่อนแม่อ่ะ เจอกันที่บ้านตอนป้าดามาเยี่ยมแม่ชื่อมายด์แล้วก็บังเอิญเจออีกหลาย ๆ ครั้ง"
"แล้วอะไรที่ทำให้มึงสนใจในตัวเธอล่ะ"
"มายด์ดูไม่สนใจกูดีมั้ง แบบปกติผู้หญิงส่วนใหญ่ก็จะชอบผู้ชายหล่อ เปย์พวกเธอได้อะไรอย่างนี้ใช่ไหมล่ะ แต่มายด์อาจเป็นเพราะเธอมีหมดแล้วมั้งเลยไม่ได้สนใจกูในเรื่องนั้น อยู่กับมายด์แล้วสบายใจดีกูสามารถเกรียนได้เท่าที่ใจต้องการ"
ผมหลุดหัวเราะน้อย ๆ ตอนประโยคสุดท้ายของเชนมันนี่แหละ บีสท์กอดคอผมแล้วรั้งผมมาซบไหล่
"เชนมันเป็นพวกลอยไปลอยมา พอมาพูดอะไรแบบนี้ทุกคนเลยตกใจน่ะ"
บีสท์อธิบายให้ผมฟัง แล้วเชนก็เล่าหลาย ๆ เรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงของเขาให้เราฟัง มาจนถึงเรื่องนาฟที่ระบายความเครียดเกี่ยวกับเรื่องเรียนเรื่องแฟนเรื่องทะเลาะกันเล็กน้อยกับเมเปิ้ลที่ตอนนี้เธอสองคนเคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว แพรวบ่นสกายเรื่องงานที่ผับของเขาให้ลดลงบ้างได้แล้วเพราะเรียนปีสูงขึ้น เปาเปรย ๆ ว่าอยากจะเลี้ยงหมาเพิ่มอีกสักตัวสองตัวซึ่งมีสกายเป็นกองกำลังสนับสนุน พวกเขาจึงเปิดโหวตกันผลสรุปอนุมัติให้ซื้อหมาเพิ่มได้อีกสองตัวโดยให้ฝั่งผู้หญิงเลือกหนึ่งตัวพวกผู้ชายเลือกหนึ่งตัว
คร่าว ๆ สำหรับการประชุมของพวกเขาก็มีเท่านี้เรื่องอื่นเป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเขาผมไม่ขอพูดถึงแล้วกันนะครับ อ้อแถมเรื่องสกายให้นิดหน่อยเพราะพวกเพื่อนเขาหลายคนถามถึงบุคคลปริศนาในโทรศัพท์ซึ่งสกายมันก็บอกว่าเป็นแค่พี่น้องกันเฉย ๆ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น
ผมเชื่อตายแหละ อย่าให้แฉ
เช้าวันต่อมาพวกเราให้พี่เมษมาส่งที่สนามบินสุวรรณภูมิผมกับบีสท์มาถึงก่อนครอบครัวเขาเล็กน้อย เช็คอินเสร็จเราก็พาพ่อกับแม่ไปทานของว่างกันที่เลาจน์โดยมีพี่แบทเดินผิวปากตามหลังมาบีสท์แยกเขี้ยวขู่พี่ชายตัวเองเป็นระยะเห็นแล้วก็ขำ
"แม่ซื้อของบำรุงมาให้คุณตาคุณยายเยอะแยะเลย"
"ขอบคุณมากครับแม่"
"ขอบคุณอะไรกันล่ะลูกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ"
"ครับ"
ผมนั่งยิ้มกว้างอยู่ข้างแม่ของบีสท์ แฟนผมถูกพี่แบทลากออกไปซื้อคริสปี้ครีมเพราะคุณนายของบ้านบ่นว่าอยากกินพ่อของบีสท์นั่งจิบกาแฟดูหุ้นอยู่ข้าง ๆ แม่
"นี่ครับคุณนาย"
พี่แบทวางถุงโดนัทถุงใหญ่ลงตรงหน้าแม่ตัวเอง แม่ยิ้มกว้างอย่างพอใจ พี่แบททิ้งตัวนั่งลงข้างผมไม่ถึงวินาทีก็ถูกแรงช้างกระชากออกมาทันที พ่อกับแม่หัวเราะชอบใจที่เห็นลูกชายคนเล็กของตัวเอง บีสท์เอาเท้าเขี่ยพี่ตัวเองแล้วแทรกตัวมานั่งกอดเอวผมไว้ พี่แบทอมยิ้มกลอกตานั่งลงตรงโซฟาอีกตัว
"ไอ้ขี้หวง"
"หวงสิวะนี่แฟนนะเว้ย"
"แค่แฟนเรอะ?"
"จิ๊! แบทอย่ากวนตีนดิก็รู้ว่าพูดคำอื่นมันไม่สุภาพ"
พ่อกับแม่เขายิ้มมองลูกชายคนเล็กตัวเองด้วยความภูมิใจผมเองก็ยิ้มมองเขาเช่นกัน บีสท์เป็นเช่นนี้เสมอเวลาอยู่ข้างนอกเขาจะไม่ทำอะไรให้ผมรู้สึกอึดอัดกับสายตาคนรอบข้างเราพูดจากันปกติอยู่แล้วเพียงแต่เราจะไม่จับมือถือแขนกันมากจนเกินไป เราไม่ได้ปิดแต่เราก็ไม่ได้อยากแสดงตัวอะไรขนาดนั้น
"ว่ะ! น้องกูนี่มันหล่อจริง ๆ"
"หล่อเหมือนพ่อ"
"ใจดีเหมือนแม่"
บีสท์ยิ้มกว้างส่ายหน้ากับคำบอกกล่าวของครอบครัวตัวเอง สักพักก็ได้ยินเสียงประกาศเรียกขึ้นเครื่องพวกเราทั้งหมดจึงพากันเดินไปยังเกท กลับมาเหยียบเชียงใหม่ในรอบสองเดือนตากับยายยืนยิ้มรออยู่ ผมเดินเข้าไปกอดยายตามมาด้วยครอบครัวของบีสท์
"สวัสดีค่ะ//สวัสดีครับ//สวัสดีครับ//สวัสดีครับ"
"สวัสดี ๆ ทุกคน ยินดีต้อนรับสู่เชียงใหม่นะ"
แล้วทริปปีใหม่ของครอบครัวใหม่ของผมก็เริ่มขึ้น จริง ๆ เราก็ไม่ได้ไปไหนไกลกันหรอก มาถึงตากับยายก็พาครอบครัวของบีสท์ไปไหว้พระ เอาของมาเก็บที่บ้านพักผ่อนกันครู่ใหญ่ ตากับยายก็ชวนพ่อแม่บีสท์ไปทัวร์ไร่ ทำให้ตอนนี้ทั้งบ้านเหลือแค่สามคนคือ ผม บีสท์และพี่แบท ซึ่งตอนนี้สองพี่น้องกำลังจะเปิดศึกกัน
"กูไม่ให้ไป!"
"อะไรวะบีสท์แค่นี้ก็หวงหรือไง"
"เออสิ! มึงก็นอนบ้านนี้ไปสิแบท บ้านเล็กเป็นของซันซึ่งซันมันก็อยู่เป็นประจำอยู่แล้ว"
พี่แบทดีดนิ้วเสียงดังแล้วชี้มาที่ผม
"ถูกเผงเลย! เพราะฉะนั้นซันพี่ขอไปนอนกับเราที่บ้านเล็กด้วยนะ บ้านสวยพี่ชอบ"
"แบท!!!!"
"อะไรเล่าไอ้น้องหวงทำไมแค่บ้าน"
"อย่ามาแถ มึงแม่งก็รู้ว่ากูหวงยังจะแกล้งอีก"
"ฮ่า ๆ โอ่ย แกล้งมึงแล้วสนุกมากเลยน้องชาย ซันดูแล้วจำเอาไว้ดี ๆ นะไอ้นี่มันเป็นเด็กขี้หวงและจะหวงมาก ๆ กับของที่มันรัก"
"อ่ะ...ครับ"
ผมเกาท้ายทอยแก้เก้อเมื่อถูกพี่แบทมองด้วยสายตาล้อเลียนและบีสท์ยิ้มเชิดหน้าอย่างภูมิใจเดินมากอดผมจากด้านหลังเอาคางเกยไหล่ยิ้มเย้ยพี่ชายตัวเองอยู่ พี่แบทยกมือยอมแพ้หิ้วเป้ตัวเองเดินผิวปากเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนแขกทางด้านบนที่ผมบอกไว้ก่อนหน้า
"แบทแม่งขี้แกล้ง"
บีทส์มองตามหลังบ่นพี่ชายตัวเองผมบีบแก้มเขาเบา ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว
"ก็มึงยุขึ้นนี่นา รู้กันอยู่ว่าพี่แกแกล้ง"
"ก็กูรักของกูนี่"
ผมยิ้มกว้าง
"ครับ ๆ กูก็รักมึงเหมือนกัน"
ฟอด~~~
"รักมึงที่สุดเลย"
วันปีใหม่ครอบครัวเราตื่นแต่เช้าไปทำบุญที่วัดใกล้บ้านกัน ชาวบ้านเขาดูแปลกใจกันมากที่เห็นคนแปลกหน้ามากับตายาย ผมตกใจมากที่ตากับยายพูดได้อย่างปกติธรรมดามากว่านี่คือครอบครัวของแฟนผมแถมพ่อแม่บีสท์ก็ยังยิ้มรับกันอีก รู้สึกอึดอัดนิดหน่อยกับสายตาที่มองมาแต่พ่อของบีสท์ลูบหัวผมแล้วบอกว่า
"ไม่ต้องสนใจนะซัน เรื่องนี้มันไม่ใช่ปัญหาของเราอย่าเอามาใส่ใจ เขาจะพูดอย่างไรก็ปล่อยเขาไปมันเป็นปัญหาของเขาเข้าใจไหมลูก"
"ครับพ่อ"
ผมไหว้ขอบคุณพ่อของบีสท์ คิดอยู่แล้วว่าอย่างไรก็ต้องเจอคนมองด้วยสายตาแบบนี้แต่พอเอาเข้าจริงมันก็ไม่ได้หนักหนาอย่างที่คิดส่วนหนึ่งอาจมาจากความเข้าใจจากครอบครัวของผมกับบีสท์ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาก บีสท์หันมามองผมด้วยความเป็นห่วงผมจึงพยักหน้าแล้วส่งยิ้มกลับไปให้เขา
"โอเคนะ"
"อื้อ ดีกว่าที่คิดเยอะเลย"
พวกเราพาพวกผู้ใหญ่ตระเวนเที่ยวกันในสถานที่ท่องเที่ยวภายในเชียงใหม่ ตากับยายดูมีความสุขมากเพราะพวกท่านไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวไหนนาน ๆ ครั้งและนี่ถือว่าเป็นครั้งแรกเลยที่ผมพาตากับยายออกมาเที่ยวโดยไม่มีคนอื่นในครอบครัว
"ยิ้มกว้างอีกนิดปากจะฉีกแล้วนะซัน"
"ก็กูมีความสุขนี่ ดูสิกูไม่เคยเห็นตากับยายยิ้มกว้างขนาดนี้มาก่อนเลย"
"เขามีความสุขเพราะมึงมีความสุขไง"
"อื้อกูก็ว่าอย่างนั้น"
"เด็ก ๆ มาถ่ายรูปกัน"
แม่บีสท์กวักเรียกพวกเราให้ไปรวมตัวกันถ่ายรูป ผมกับบีสท์เดินมานั่งคุกเข่าด้านหน้าผู้ใหญ่ทั้งสี่ พี่แบทตั้งกล้องอยู่ส่งสัญญาณโอเคมาให้ก่อนที่ตัวเองจะวิ่งมานั่งอีกด้านของบีสท์
"รูปสวยจังเลยพี่แบท ส่งให้ผมบ้างสิครับอยากเอาไปลงเฟส"
ผมหันไปบอกพี่แบทหลังจังที่ขอกล้องพี่เขามาดูรูปกับบีสท์ พี่แบทยักคิ้วให้
"หนึ่งรูปหนึ่งหอมนะ เฮ้ย! ไอ้บีสท์ ไอ้น้องเวรกล้องกูเป็นแสนนะเว้ยถ้าตกขึ้นมาจะทำยังไง"
พี่แบทโวยวายลั่นรถเมื่อจู่ ๆ กล้องตัวเองก็ลอยคว้างขึ้นบนอากาศดีที่พี่แกคว้าเอาไว้ได้ทัน เขากอดกล้องลูกรักตัวเองไว้แนบอกมองน้องชายตัวเองตาขวาง บีสท์เอี้ยวตัวมายักคิ้วเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มกวน
"ว้าเสียดายไม่ตก ซันไม่ต้องไปขอมันกูบลูทูธเข้าเครื่องกูแล้วเดี๋ยวกูส่งให้"
"มึงมันงูพิษ!!!"
และอีกหลายคำที่พี่แบทเขาจะสรรหามาด่าน้องชายตัวเองได้ พวกผู้ใหญ่หัวเราะขำการตีกันแบบเด็ก ๆ ของสองพี่น้อง ไม่นานรูปที่ผมอยากได้ก็ถูกส่งเข้ามาในเครื่องตัวเอง ผมเปิดดูแทบจะไม่ต้องแต่งรูปอะไรเลยเพราะพี่แบทถ่ายสวยมากจริง ๆ จัดการเปิดแอปพลิเคชั่นเฟสบุ๊คขึ้นมาแล้วอัพโหลดรูปลงไปอย่างรวดเร็ว
Darin Dejchamethadol with Thotsalan Setthirakul and 2 others.
My love and my family...Happy New Year
**รูปภาพบีสท์ซันและครอบครัวของทั้งคู่**
Tawin Yanothai, Sky Thaofah and 13 others.
Sky Thaofah ลำไยคนอวดผัว
Tawin Yanothai :) happy new year
Nissorn C. Athipobpokin เหม็นความรัก!
Isika Methakijanan เหม็นด้วยคน
Surakarn Piyasopol หูยวันครอบครัว อิจฉาอ่ะ
Vetaka Jane ทำไมภาพมันสีชมพูแปลก ๆ
Nafta Yada โอ้โห เดี๋ยว ๆ เดี๋ยวเจอกูมั่งจะลงแข่งไปเรียกพี่แน็กมาแปบ
Jam Nora **รูปภาพตัวเองกับครอบครัวยู** อวดบ้าง แบร่!
Tawin Yanothai @Jam Nora น่ารัก
Praya Bhumphatthanakul เดี๋ยวนะ กูเกลียดอีสองคนบนมาก!
PaoPao Kritsanakosol เป็นกองกำลังสนับสนุนแพรว!
Nissorn C. Athipobpokin ชายยูแม่งแย่งซีนสัด ๆ ฮ่า ๆ
Thotsakan Setthirakul เดี๋ยวจะบอกให้ซันลบคอมเม้นแจม ในนี้ห้ามใครหวานกว่าคู่กู
Surakarn Piyasopol มึงมันร้ายไอ้พี่บีสท์!
Darin Dejchamethadol ลบไงอ่า
Kris Teeratorn อย่าลืมของฝาก
King Phanithan ...
San Sivanart กูขอคำอธิบายและกูคิดว่าเรามีเรื่องที่จะต้องคุยกันนะซัน
ผมนิ่งมองข้อความล่างสุดของเพื่อนสนิทตัวเอง ลงรูปไปไม่ถึงห้านาทีงานก็เข้าผมอย่างจัง คือก็ตั้งใจให้รู้นั่นแหละแต่ไม่คิดว่าลงปุ๊บจะเห็นปั๊บแต่ก็เอาเถอะถึงอย่างไรไม่ช้าก็เร็วก็ต้องคุยกันอยู่แล้ว ผมจึงส่งข้อความไปบอกซานและคิงว่ากลับไปจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง เขาสองคนกดอ่านแต่ไม่มีใครตอบผมกลับมาสักคน
หวังว่าพวกเขาจะเข้าใจ
I'm at the point of no return
So afraid of getting burned
but I wanna take a chance
Oh, please give me a reason to believe
say you're the one
that you'll always be
Before I fall in love – Coco Lee
tbc
talk. จะเริ่มเข้าสู่ความมืดที่แท้ทรูเมื่อเขาเปิดตัวกัน :call: นี่คือสาเหตุที่ไม่ค่อยอยากเปิดตัวเพราะเราจะแย่งพี่บีสท์ 5555555555 เราจะไม่รักชายยูสามวัน กระซิก ทำร้ายหัวใจน้องงงง :z3: แล้วเจอกันตอนหน้าจ้าาา :heaven
#นิยายตัวร้าย
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
เข้าใจว่าเพื่อนรักซันนะ แต่รักแล้วต้องเข้าใจหรือป่าว เรื่องอิพี่อินร์อีก ซันเคยเล่าไห้ฟังไหมว่าทำไมถึงเกลยดอิพี่อินททร์
ทำไมเราไม่ชอบเพื่อนซันเลยอะ ขัดใจเจ่มากคะ
-
บางทีการห่วงมันก็ต้องมีลิมิต เพราะถ้ามันมากไป คนรับเขาก็อึดอัด ชีวิตก็ชีวิตของเขา
-
ส่วนตัวว่าซานกับคิงไม่ค่อยมีเหตุผลอะ
เพื่อนรักใครเลือกใครถ้าเราไม่ชอบก้ไม่ควรแสดงออกงี้อยุดี
ความจริงควรรับฟังเฉยๆด้วยซ้ำอะ
ซันโชคดีที่มีบีสต์ แล้วมันจะผ้านไปด้วยดีเอง
-
ยูแย่งซีนนนน ><
น่ารักมากเลยย แต่มาหวิวเอาตรงเพื่อนซัน เห็นมั้ยว่าซันมีความสุขมากแค่ไหนอะ ฮืออออ อย่าให้มืดมากเกินไปก็พอออ
-
หวังว่าซานกับคิงจะเข้าใจซันนะ
-
หวังว่าจะเข้าใจ
ยูน่ารัก :katai4: :hao6: o13
-
เพื่อนกัน
-
:hao7: :hao7: :hao7: อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:hao7: :hao7: :hao7: อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
เสือร้ายเชน พอมีรักแท้ เขินเป็นด้วย
ทำให้เห็นว่าผู้ชายไม่ปลื้มหญิง ที่ปลื้มเขาก่อน
ยู รักยู ว่ายูไม่หวาน พอเห็นคู่บีสท์ ซัน ยูก็หวานได้ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ถ่ายรูปลงรูป ว่าแล้วต้องมีอะไรแน่ๆ เพราะไม่สับขาหลอกแล้ว
แล้วคนที่ออกอาการ ก็คือ ซาน คิง จริงๆ
พี่อิน คงยิ่งอาการหนักกว่า
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
เพื่อนกันจะต้องเข้าใจกันแน่นอน
//ตบบ่าน้องซันปุๆ
-
:call: :call: :call:จงลงอีก จงลงอีก จงลงอีก....
-
คิงกะซานต้องเข้าใจสิ นี่มันความสุขเพื่อนน
ตายายยังรับได้เลย บุ๋ยย -3-
-
จริงๆก็ชีวิตใครชีวิตมันนะ เรามีสิทธิ์ห่วงเพื่อนได้ แต่ไม่มีสิทธิ์ไปบังคับกะเกณฑ์อะไรกับชีวิตคนอื่น..ก็หวังว่าจะเข้าใจ แต่เริ่มเบื่อซันกะบีสท์ละ หวานกันอยู่ได้ หมั่นไส้ 55555
-
เบื่อเพื่อนซันว่ะ ตอนเพื่อนจมอยู่กับความทุกข์ ก็เชียร์แต่อิน พอเพื่อนมีความสุข ก็มาขัดขวาง
-
ก่อนพายุจะมาสินะ...
-
เอิ่มมมมม คุณเพื่อนคะ เราว่าคุณเพื่อนเข้าไปก้าวก่ายชีวิตซันมากเกินไปนะ หนที่แล้วเรื่องแฟนเก่าซันก็ทีนึงแล้ว ถามตัวเองก่อนไหมว่าทำไมซันต้องปิดบัง ห่วงแบบมีขอบเขตอ่ะรู้จักกันป่าว? #อินๆ #ด่าดักตอนหน้า
ทำสารบัญมาฝากด้วยค่ะ เผื่อคนอ่านที่เพิ่งมาติดตามจะได้เปิดอ่านได้สะดวก มาฟินไปด้วยกันน้าาาา :mew1:
t h u g ♡ ตัวร้าย
-01- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3583357#msg3583357) -02- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3584368#msg3584368) -03- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3585932#msg3585932) -04- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3588133#msg3588133) -05- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3589452#msg3589452) -06- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3590064#msg3590064) -07- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3592458#msg3592458) -08- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3593937#msg3593937)
-09- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3596994#msg3596994) -10- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3598122#msg3598122) -11- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3599920#msg3599920) -12- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3602244#msg3602244) -13- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3606343#msg3606343) -14- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3607879#msg3607879) -15- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3608687#msg3608687)
-16- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3613809#msg3613809) -17- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3615965#msg3615965) -18- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3617371#msg3617371) -19- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3618887#msg3618887) -20- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3621338#msg3621338) -21- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3623722#msg3623722) -22- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3625212#msg3625212) -23- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3626420#msg3626420)
-24- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3628500#msg3628500) -25- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3631255#msg3631255) -26- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3632045#msg3632045) -27- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3634014#msg3634014) -28- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3635828#msg3635828) -29- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3637920#msg3637920) -30- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3639291#msg3639291)
-31- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3641055#msg3641055) -32- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3642764#msg3642764) -33- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.msg3645628#msg3645628)
-
ครอบครัวสุขสันต์
แต่ คุณเพื่อนซัน นี่อะไร
รอเคลียร์จ้า รอความรักความเข้าใจของซันกะเพื่อนๆ
-
ซันอย่าคิดมากน้า
เชื่อว่าเพื่อนกันยังไงก็ต้องเข้าใจ
-
คุยแล้วยังไงคิงซานจะขัดขวางเหรอก็เห็นอยู่นี่ว่าซันมีความสุขแค่ไหน หรือโกรธที่เพื่อนโกหกเอาจริงๆซันมันไม่เคยบอกเลยนะว่าคบกับยูอะ ทางที่ดีทั้งสองคนควรแค่รับฟังก็พอมั้งการตัดสินใจควรเป็นเรื่องของซันนะ อย่าเอาความคิดตัวเองมาช่วยเพื่อนไม่เห็นกรณีอิพี่อินเหรอว่ามันเป็นยังไง
-
ครอบครัวเขาก็รับรู้กันแล้ว เพื่อนอ่ะแก เป็นเพื่อนไง ครอบครัวเขารับรู้แล้วตัวเองควรทำยังไง คิดเนอะ
(นี่ก็อินจัดไง ฮาาาาา)
-
รอซันเคลียร์กับเพื่อน หวังว่าเพื่อนซันจะเห็นแก่ความสุขของซันมากพอนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เคลียร์เถอะ จะได้สบายใจสักที
-
FC ยู ติดป้าย จอง ตัวเท่าบ้าน รักนะคะ
:L1: :L2: :L1:
:pig4:
-
เป็นเพื่อนกัน หวังว่าคงคุยกันดี ๆ เนอะ
-
ก็ยังไม่ชอบเพื่อนซันอยุ่ดี เพื่อนมันต้องไม่ใช่แบบนี้อะ มันต้องเป็นแบบเพื่อนบีสท์อะ เพื่อนชอบใคร ไม่ชอบใคร มันก็เป้นเรื่องของเพื่อน เราจะช่วยดูแล สนับสนุนมัน ก็แค่นั้นเอง อีกอย่างครอบครัวเค้ารับรู้กันหมดแล้วเด้ออออ
-
ซานนี่หนักกว่าคิงนะ อาจจะเพราะอคติเพราะข่าวลือที่หนาหูของบีทส์ แถมซันยังไม่ยอมให้อภัยพี่อินที่ตัวเองมองจากการกระทำ(ต่อหน้า) ว่าดี ก็เลยพาลหาว่าเพราะเพื่อนใหม่ทำให้ซันหลงทางก็ได้ ถ้าซานได้รู้ข้อเท็จจริง และซันอธิบายให้ซานกับคิงฟัง น่าจะเข้าใจอาจจะเข้าใจช้ากว่าคริษฎ์ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน น่าจะทำใจให้เพื่อนมีความสุขมากกว่าความทุกข์หล่ะน่า :ling2:
-
คิงกับซานคงอยากให้เล่าให้บอกกันแหละ เพื่อนกันคุยกันได้อยู่แล้ว เห็นเพื่อนมีความสุขขนาดนี้ รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ :pig4:
-
:pig4:
-
เพื่อนกันต้องเข้าใจ
-
เพื่อนก็คือเพื่อนนะ ห่วงแค่ไหนก็แค่เพื่อน จะมาโกรธเพราะเพื่อนมีแฟน
-
เหม็นความรักกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
-
:pig4:
-
ทีนี้ก็เล่าให้เพื่อนฟังได้ซะทีนะ จะได้ไม่ต้องเข้าใจผิดอีก
-
ดีใจกับซ้นด้วย มีความสุขเสียที
-
o13
-
สนุกๆๆ o13
หวั่นใจพ่อของซันกับอิน น่าจะไม่ยอมง่ายๆ
ขอบคุณนะคะ
-
อยากได้เพื่อนแบบนี้ :ling1: อยากได้ๆ
-
ตัวร้าย
34
“ให้ลงไปด้วยไหม”
บีสท์ถามเมื่อเห็นว่าผมกำลังจะลงจากรถหน้าคอนโดของคริษฐ์ ผมหันไปยิ้มให้แฟนตัวเองที่ตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล วันนี้ผมนัดเพื่อนมาเคลียร์เรื่องของผมหลังจากกลับจากเชียงใหม่มาได้หนึ่งวัน
“ไม่เป็นไรหรอก คริษฐ์ก็อยู่”
“กูเป็นห่วง เฮ้อ...กูรู้นะว่าถ้าตัวเองลงไปอาจจะทำให้เรื่องมันยิ่งแย่แต่กูก็อยากจะอธิบายให้เพื่อนมึงเข้าใจ”
“ไว้ถ้ากูพูดแล้วพวกมันไม่เข้าใจเราสองคนค่อยไปคุยกับมันอีกทีดีไหม”
บีสท์นิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะพรูลมหายใจยาวและพยักหน้าออกมาในที่สุด ผมขยับไปกอดเขาแน่น ๆ หนึ่งทีแล้วผละออก บีสท์เกลี่ยแก้มผมแล้วส่งยิ้มมาให้
“จะกลับเมื่อไหร่ก็โทรมานะเดี๋ยวมารับ”
“อื้ม ไปนะ”
“อื้อ”
ผมเดินเข้ามาในคอนโดเห็นณินนั่งอยู่ตรงโซฟาถัดจากฟร้อนท์ไปไม่ไกลเดาว่าคริษฐ์คงไล่ลงมารอรับผมเพราะตัวเองดันลืมเอาคีย์การ์ดคอนโดมันมา ผมเดินเข้าไปหาณินที่นั่งกดโทรศัพท์หน้าเคร่งเครียด
“ณิน หวัดดี”
“อ้าวน้องซันมาแล้วหรือ รอแปบนะขอเล่นตานี้จบก่อน”
เขาพูดโดยที่ไม่มองหน้าผม นึกแปลกใจเล็กน้อยนึกว่าณินจะงอนผมด้วยอีกคนเห็นว่าคริษฐ์เล่าให้ฟังแล้วแต่ปฏิกิริยาตอนนี้เดาว่าเขาคงไม่ได้ว่าอะไร ผมนั่งลงข้างณินมองนั่นมองนี่สักครู่ณินก็สะกิดแขนจึงหันไปหาเขา
“ขอถามย้ำอีกทีแล้วกันจริง ๆ ก็ตงิดมานานแล้วสรุปกับบีสท์นี่จริง ๆ ใช่ไหม”
ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ณินเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ
“เอาความจริงก็หวงซันนิดหน่อยนะ แน่นอนล่ะของสวย ๆ งาม ๆ ณินมองของณินมาตั้งนานตอนนี้ดันมีเจ้าของจริงจังเสียแล้ว โอ้ยรู้สึกใจหายเหมือนถูกพรากลูกสาวไปจากอก”
ณินทิ้งตัวพิงโซฟาร่ำร้องออกมาแต่ก็ครู่เดียวเท่านั้นเขาก็กลับมาเป็นภาณินคนเดิม คนเดิมในที่นี้คือคนแบบปกติไม่บ้าเหมือนที่เขาชอบเป็นณินยิ้มให้ผมอย่างใจดีแล้วบีบไหล่ให้กำลังใจ
“เป็นบีสท์ณินก็โอเคนะ เห็นแบบนั้นมันนิสัยดีมากเลยล่ะรักเพื่อนมากด้วย”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับณินแบบสุด ๆ เรื่องรักเพื่อนไม่ต้องพูดถึงมีร้อยแฟนผมให้ล้านอยู่แล้ว
“เคยมีครั้งนึงแพรวทะเลาะกับโฟล์คทะเลาะกันแรงเลยล่ะแล้วแพรวมันโทรให้บีสท์มารับ นี่นึกว่ามันเหาะมาวางสายปุ๊บมันมาถึงปั๊บเคยรู้ใช่ไหมว่าเมื่อก่อนโฟล์คมันเคยหึงแพรวกับบีสท์”
ผมพยักหน้าณินจึงเล่าต่อ
“นั่นแหละพอบีสท์มันมาแพรวก็เดินไปหาจะกลับบ้านนั้นกันไอ้โฟล์คก็ไม่ยอมยื้อยุดกันอยู่สักพัก ก็เข้าใจโฟล์คมันนะมันอยากเคลียร์ให้จบ ๆ แต่ณินก็เข้าใจแพรวเหมือนกันขานั้นโมโหแล้วเงียบท่าเดียวไม่ฟังต้องหนีไปสงบอารมณ์ก่อน โหซันเอ๊ย!แทบวางมวยกันตอนที่โฟล์คมันกระชากแพรวกลับอ่ะมันไม่ได้ตั้งใจหรอกแต่อารมณ์มันพาไป บีสท์เห็นนะถลาไปผลักไอ้โฟล์คกระเด็นเลยมันดูโมโหมากที่เห็นแขนแพรวเป็นรอยแดง ณินยังจำสีหน้ามันตอนนั้นได้ดีเลยโคตรหน้ากลัวไอ้โฟล์คที่โมโห ๆ อยู่ยังหยุดชะงักอ่ะ”
ผมพอจะนึกถึงหน้าแฟนตัวเองเวลาโกรธออก น่ากลัวอย่างที่ณินบอกจริง ๆ
“มันชี้หน้าไอ้โฟล์คแล้วบอกว่าถ้าทำให้แขนแพรวเป็นรอยอีกแค่ครั้งเดียวเจอมันแน่ โฟล์คมันฟังก็ยิ่งโมโหอะไรจะห่วงกันขนาดนั้นห่วงยิ่งกว่าแฟน แต่ความห่วงตรงนี้ของไอ้บีสท์ณินเข้าใจว่ะเพราะกับคริษฐ์ณินก็เป็นอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ ทะเลาะกันใหญ่โตเลยแพรวมันจะเลิกให้ได้”
ณินใส่น้ำเสียงและอารมณ์ได้เต็มที่มาก
“แล้วสุดท้ายเรื่องจบลงยังไงหรือณิน”
“ก็ไอ้บีสท์มันลากคอ อย่ามองณินแบบนั้นแฟนซันลากคอจริง ๆ ลากไอ้โฟล์คไปนั่งปรับทัศนคติอยู่นานไม่รู้ว่าคุยอะไรกันบ้างเพราะพอเคลียร์กันเสร็จไอ้หมาโฟล์คก็ไม่ยอมเล่าให้ฟัง แต่ตั้งแต่นั้นมามันก็ไม่เคยทะเลาะกับแพรวอีกเลย ณินพอจะรู้เรื่องเพื่อนของแพรวอยู่บ้างพวกนั้นรักกันจะตายแตะได้ที่ไหน ตอนเรื่องนั้นอ่ะที่ต่อยพี่อินคริษฐ์เล่าให้ฟังแล้วณินตกใจมากเลยนะไม่คิดว่าพี่อินจะทำขนาดนั้น พี่มินยังไม่รู้เรื่องนี้เลย ไม่แปลกใจที่มันต่อยพี่อินเหมือนกระสอบทรายขนาดนั้น”
“อืม เรื่องนั้นอินทำเกินไปมาก ๆ”
“ก็ความรักนี่นะ ถึงรู้ว่าไม่มีทางที่จะคว้าไว้ได้แต่ก็อยากเก็บไว้ใกล้ตัวให้นานที่สุด”
ณินยิ้มบางทำหน้าหนักใจ ก็นะฝ่ายนั้นเพื่อนสนิทพี่ชายเขา ส่วนผมก็เพื่อนสนิทคริษฐ์คนตรงกลางอย่างณินน่าจะลำบากใจที่สุด
“เขาให้พี่มินมาถามณินตลอดเลยนะว่าตอนนี้ซันเป็นไงบ้าง”
ผมยักไหล่แล้วลุกขึ้นยืน
“ช่างเรื่องเขาเถอะ เราไม่ได้อยากรู้ขึ้นข้างบนเถอะพวกนั้นน่าจะบ่นแล้ว”
ณินตาโตลุกพรวดแล้วดึงมือผมให้เดินตามไปที่ลิฟท์ด้วยความรวดเร็ว
“ตายห่าลืมไปเลยว่าพวกนั้นรออยู่ข้างบน คริษฐ์ด่าแล้วแน่ ๆ”
ผมอมยิ้มขำฟังณินบ่นตั้งแต่นอกลิฟท์ เข้าในลิฟท์จนกระทั่งถึงห้องเขาถึงหยุดบ่น
แอ๊ด...
“กูนึกว่ามึงไปรับมันถึงชาติหน้า”
ณินยิ้มแหยเกาหัวแกรกแล้วรีบส่งผมให้เพื่อนสนิทตัวเอง
“เออน่าก็พามาแล้วไง ไปดูการ์ตูนต่อละ ไปนะน้องซันโชคดี”
“อื้อ”
ภายในห้องเงียบเสียงทันทีเมื่อณินหายเข้าห้องตัวเองไป ผมหันไปมองซานกับคิงที่นั่งนิ่งจ้องผมอยู่ก่อนแล้วจึงถอนหายใจและเดินตามคริษฐ์ไปนั่ง
“หลอกพวกกูสนุกมากไหมซัน”
ซานเริ่มทันทีที่พวกเราสี่คนพร้อมหน้ากัน
“เปล่า”
“เปล่านี่คืออะไร”
“ไม่ได้ตั้งใจจะโกหก”
ซานพ่นลมหายใจออกมาเหมือนจะไม่ค่อยพอใจกับคำตอบของผมเสียเท่าไหร่
“อธิบายเหตุผลให้พวกกูฟังหน่อย”
คิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย
“ตอนนั้นอินเข้าใจผิดไปเองไม่สิยูตั้งใจให้อินเข้าใจผิดแล้วเขาก็เอามาบอกพวกมึง”
ซานเสยผมด้วยความหงุดหงิดแล้วเอ่ยถามผม
“ถ้าเข้าใจผิดทำไมมึงไม่บอกพวกกูซัน มึงมีโอกาสจะบอกพวกกูตั้งเยอะแต่มึงเลือกที่จะเงียบและปล่อยให้พวกกูเข้าใจผิด! กูเป็นเพื่อนมึงนะไม่ไว้ใจกูขนาดนั้นเลยหรือวะ”
“ซานมึงลองถามตัวเองก่อนว่าทำไมซันมันถึงไม่ยอมพูดหรือบอกอะไรเรื่องไอ้บีสท์”
คริษฐ์พูดขึ้นมา ซานตวัดสายตามองแล้วเหยียดยิ้มมุมปาก
“เหอะ! ใช่สิมึงคือคนรู้ทุกเรื่องนี่คริษฐ์มึงก็พูดได้มีแค่กูกับคิงที่โง่เป็นควายกันอยู่สองคน”
“ซานถ้าพูดไม่รู้เรื่องก็เงียบไปก่อน ซันกูอยากรู้แค่ว่าทำไมมึงถึงต้องปิดกูสองคน”
คิงเอ่ยปรามซานแล้วหันมาถามผมอย่างใจเย็น ผมถอนหายใจแล้วมองหน้าพวกมัน
“เพราะมึงสองคนไม่ชอบบีสท์”
“แล้ว?”
“กูมีความรู้สึกดี ๆ ให้เขากูกลัวว่าถ้าบอกพวกมึงจะขัดขวาง”
“ทำไมต้องเป็นไอ้อันธพาลนั่นวะซัน มึงไม่เห็นที่มันทำกับคนอื่นหรือแม้กระทั่งพี่อินหรือไง กูรู้ว่าในกรณีพี่อินนั่นพี่เขาก็แรงแต่กับคนอื่นล่ะ”
ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไรซานไปเพราะผมไม่เคยถามบีสท์เลยสักครั้งว่ากับคนอื่นที่มีเรื่องกันสาเหตุมาจากอะไรแต่จากที่เราคบกันมาผมมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่าบีสท์ต้องไม่ใช่คนที่ไปหาเรื่องใครก่อนอย่างแน่นอน
“แต่เหนือสิ่งอื่นใดนะซัน”
ผมมองไปทางซานที่มองมาที่ผมด้วยสายตาผิดหวัง
“กูแค่เสียใจที่มึงไม่เคยไว้ใจกูเลย”
มันพูดแล้วเดินปึงปังออกไปจากห้อง คริษฐ์กับคิงส่ายหน้าถอนหายใจผมเม้มปากแน่น
“พวกกูอาจจะดูเข้าข้างพี่อินจนเกินไป แต่มึงคิดหรือซันว่าถ้ามึงเลือกคนอื่นแล้วพวกกูจะไม่เห็นด้วยกับมึง ซานมันอาจจะไม่ค่อยชอบไอ้บีสท์ก็จริงกูก็ด้วยเพราะกูไม่ได้รู้จักมันเป็นการส่วนตัว กูรู้จักผ่านการบอกเล่าของคนอื่นเขาว่าไม่ดีกูก็ไม่อยากให้เพื่อนกูเข้าไปยุ่ง แต่ถ้ามึงอธิบายกูก็พร้อมจะฟังไม่ใช่หลอกกันแบบนี้ซัน พูดตรง ๆ ว่ากูเสียใจ”
คิงพูดออกมาและปรายตาไปมองคริษฐ์
“กูรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่มึงจะพูดทุกอย่างได้ เป็นผู้ฟังที่ดีเหมือนกับคริษฐ์แต่กูก็เป็นห่วงมึงไม่ได้น้อยไปกว่าใครนะ”
“กูขอโทษ”
“เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลังแล้วกัน กูไปดูหมาบ้าก่อน”
คิงว่าแล้วก็เดินออกไป ผมหลับตาถอนหายใจทิ้งตัวพิงโซฟา คริษฐ์ตีหน้าขาผมเบา ๆ
“เดี๋ยวพวกมันก็ดีขึ้น กูว่าพวกมันแค่น้อยใจที่เราปิดบังเฉย ๆ ไม่ได้อคติอะไรกับแฟนมึงมากนักหรอก”
“ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ”
“ไว้ให้ซานมันใจเย็นลงกว่านี้ค่อยคุยกันใหม่”
กลายเป็นว่าวันนี้ผมก็ไม่ได้เคลียร์อะไรกับเพื่อนตัวเองเลยสักนิด แต่ก็โล่งใจไปเปราะหนึ่งคือคิงดูจะเข้าใจมากกว่าซาน ขานั้นผมรู้ดีมันใจร้อนหัวร้อนไม่ค่อยฟังใคร ผมรู้ว่าพวกเขาหวังดีกับผมเพราะในวันที่ผมลำบากก็มีพวกเขาคอยอยู่เคียงข้างคอยพยุงให้ผมลุกขึ้นและเดินหน้าต่อไปได้ ผมยอมรับว่าผมผิดเรื่องที่ปิดบังเพื่อน ผมอยากให้ตัวเองมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองและอีกส่วนหนึ่งก็อย่างที่พูดออกไปว่าผมกลัวเขาจะขัดขวาง
ดีที่พวกเขาไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดของบีสท์ ผมว่าถ้าเป็นแบบนั้นเราต้องทะเลาะกันแรงกว่านี้แน่เพราะผมก็มั่นใจว่าตัวเองจะไม่ยอมให้ใครมาว่าบีสท์ในทางที่ไม่ดี เดินลงมาข้างล่างโดยมีคริษฐ์เดินมาส่งรถบีสท์ก็จอดรออยู่ก่อนแล้ว แฟนผมยืนพิงรถสูบบุหรี่รออยู่เมื่อเห็นผมสองคนเดินออกมาเขาจึงดับบุหรี่แล้วเดินมาหา
“ไง”
“ไงเคลียร์กันยัง”
เสียงแรกเป็นของคริษฐ์ที่เอ่ยทักบีสท์ บีสท์ทักและถามกลับคริษฐ์ยิ้มส่ายหัว
“ถ้าพูดแล้วฟังกันง่าย ๆ ก็ไม่ใช่เพื่อนกูสิ จริงไหม”
ท้ายประโยคมันหันมายักคิ้วใส่คล้ายว่ามันว่าผมด้วยอีกคน ผมเลยกระทุ้งท้องมันเต็มแรงหันไปมองแฟนตัวเองที่หน้าเครียดทันที คริษฐ์ชี้หน้าคาดโทษผมก่อนจะหันไปโบกมือลาบีสท์ แฟนผมยิ้มบางส่งไปให้คนที่เดินนวดท้องเดินกลับเข้าไปในตัวอาคาร
“ให้กูไปคุยให้ไหม”
ผมยิ้มแล้วบุ้ยหน้าให้เข้าไปคุยกันในรถ ไม่ใช่อะไรหรอกผมร้อน
"ว่าไง ให้กูไปคุยให้ไหม"
บีสท์เอ่ยถามผมด้วยความร้อนใจ ผมยิ้มบางขยับตัวกอดเขารู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย เขากอดปลอบลูบหัวผมที่ส่ายหัวปฏิเสธอยู่ในอ้อมกอดเขา
“ไม่ต้องหรอกแต่ไปนั่งข้าง ๆ กันก็พอ”
“อืมจะไปเมื่อไหร่ก็บอกนะ”
“ไม่น่าเกินสองวันหรอก อาจจะพรุ่งนี้โดนเรียกคุยอีกครั้งก็ได้ ดูแล้วเหมือนจะไม่ได้หนักอย่างที่คิด”
ดั่งที่ผมบอกกับบีสท์ไปเพราะอีกวันถัดมาซานกับคิงก็นัดคุยกับผมอีกครั้ง คราวนี้นัดคุยที่ห้องของพวกมันผมบอกไปแล้วว่าบีสท์จะไปด้วยแปลกที่พวกเขาตอบรับอย่างง่ายดายไม่รู้ว่าคริษฐ์พูดช่วยอะไรหรือเปล่า เรามาถึงคอนโดของสองคนนั้นในตอนเย็นรออยู่ด้านล่างไม่นานคิงก็เดินลงมารับเขามองหน้าบีสท์ ทั้งสองคนมองหน้ากันนิ่งก่อนที่คิงจะยักคิ้วแล้วพยักหน้าให้
“หวัดดี”
“หวัดดี”
เขาสองคนทักทายกันสั้น ๆ คิงเดินนำผมขึ้นมาในห้องที่มีซานกับคริษฐ์นั่งเล่นเกมกันอยู่ ผมว่าท่าทางเพื่อนของผมแปลกไปจริง ๆ นะ ไม่รู้สิคิงไม่เท่าไหร่เพราะรายนี้บอกผมแล้วว่าไม่ได้โกรธอะไรผมมากแต่ซานนี่สิ วันนี้เขาดูผ่อนคลายและสบาย ๆ มากกว่าเมื่อวานเยอะ ผมมองไปที่คริษฐ์มันก็ยักไหล่ตอบแปลว่ามันก็ไม่รู้เหมือนกัน ซานละสายตาจากจอโทรทัศน์มามองบีสท์ก่อนมันจะถอนหายใจกดหยุดเกมแล้วลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาดี ๆ พวกผมจึงเดินตามกันมานั่ง ผมนั่งลงตรงโซฟาเดี่ยวบีสท์นั่งตรงที่พักแขนคริษฐ์นั่งโซฟาเดี่ยวอีกตัวให้เจ้าของห้องมันนั่งโซฟากลางกันสองคน
“เฮ่อ...กูขอโทษนะ”
ผมกับคริษฐ์เบิกตากว้างมองหน้ากันเมื่อจู่ ๆ ซานก็ก้มหัวกล่าวขอโทษผม ผมหันไปมองบีสท์เขายิ้มบางลูบหัวผม
“คือ...เกิดอะไรขึ้น”
ผมเอ่ยถามเพื่อนตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ คือเมื่อวานมันโกรธผมเป็นฟืนเป็นไฟแต่พอมาวันนี้อาการเหล่านั้นกลับไม่เห็นอยู่ที่เพื่อนผมเลยราวกับคนละคน
“เมื่อคืนไปคุยกับพวกคิวมาแล้วพวกนั้นมันก็แนะนำอะไรมาเยอะทำให้กูคิดได้ว่ากูฟังจากคนอื่นมาตลอดว่าแฟนมึงนิสัยไม่ดีโดยที่ไม่ได้รู้ความจริงและไม่ฟังในสิ่งที่มึงต้องการอธิบายเลย เอาแต่เข้าข้างคนอื่นเพราะคิดเอาเองว่าฝั่งนั้นจะสามารถทำให้มึงมีความสุขได้ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันยากแสนยากซึ่งเรื่องนั้นกูก็เพลาลงมาแล้ว แต่เอาจริง ๆ นะเรื่องนั้นมันเล็กน้อยความจริงคือกูน้อยใจต่างหาก กูคบมึงมาตั้งกี่ปีเรื่องเท่านี้ยังต้องปิดบังกันอีก”
ท้ายประโยคซานพูดอุบอิบเหมือนต้องการพูดกับตัวเอง ผมอมยิ้มมองมันแล้วลุกขึ้นไปนั่งแทรกกลางระหว่างคิงกับซาน
“กูก็ต้องขอโทษพวกมึงเหมือนกันที่ปิดบัง กูกลัวไปหมดเลยกูขอโทษนะ แล้วก็เรื่องอินน่ะเลิกช่วยเขาเถอะมึงก็รู้แล้วไม่ใช่หรือไงว่าเขาทำอะไรลงไปบ้าง”
“เออทีหลังมีอะไรก็บอกกัน เพื่อนกันนะเว่ยแล้วก็มึงน่ะถ้าทำเพื่อนกูร้องไห้นะ...เจอ...เจอไอ้คิงแน่”
“อ่าวไอ้ห่าซานทำไมโยนมาให้กู”
“ก็มันตัวใหญ่”
ผมหัวเราะที่เห็นเพื่อนผมกลับมาพูดเล่นได้เหมือนเดิมแล้ว บีสท์หัวเราะเล็กน้อยแล้วพยักหน้า
“ซันจะไม่เสียใจที่เลือกกู”
“อูววววววว”
เพื่อนผมสามคนส่งเสียงทำหน้าล้อเลียนกันเป็นแถว บีสท์ยิ้มเล็กน้อยจากนั้นซานก็ชวนแฟนผมเล่นเกมกันอย่างเมามัน ผมกอดหมอนนั่งอยู่บนโซฟายิ้มมองพวกเขาที่เข้าขากันได้ดีจนเกินคาด ตอนนี้ทุกอย่างดำเนินไปในทางที่ดีจนผมไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ได้แต่ขอให้ช่วงเวลาเหล่านี้อยู่กับผมให้นานที่สุด
เพล้ง!!!!!
“อินมึงจะบ้าไปแล้วหรือไง!”
ภามินตะคอกเพื่อนสนิทที่ขว้างโทรศัพท์กระแทกกระจกจนแตก แผ่นหลังกว้างของเพื่อนสนิทกระเพื่อมขึ้นลงถี่บ่งบอกว่าอีกคนกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน อินกำมือแน่นขอบตาร้อนผ่าว ภาพที่เขาเพิ่งเห็นไปนั้นไม่ได้ทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดได้เท่ากับถ้อยคำที่อีกคนเขียนขึ้นมา
My love and my family อย่างนั้นหรือ น้องหลอกเขาเสียเปื่อยคนที่แย่งชิงน้องไปแท้จริงแล้วอยู่ใกล้แค่เอื้อมนี่เอง มัน...ไอ้บีสท์คนที่ต่อยเขาจนอ่วมคนที่ทำให้น้องเปลี่ยนไป คนที่แย่งซันไปคือมัน!
“อิน! มึงอย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ”
“หึ มึงคิดว่ากูจะทำอะไรหรือไงมิน”
อินพ่นลมหายใจแสยะยิ้มหันมองเพื่อนตนเอง ร่างสูงปรายตามองเศษกระจกที่แตกและโทรศัพท์ตัวเองอย่างไม่สนใจ
“อย่าคิดว่ากูไม่รู้อินว่ามึงทำอะไรลงไปบ้าง หยุดเถอะกูเตือนมึงในฐานะเพื่อนนะอิน”
อินยักไหล่
“กูก็ไม่ได้จะทำอะไรนี่”
“ระวังสุดท้ายจะไม่เหลืออะไรเลยนะ”
ตุลย์ที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น อินตวัดสายตามองไปยังเพื่อนสนิทอีกคน
“แล้วจะให้กูปล่อยน้องไปเฉย ๆ รึไง! ให้หมาที่ไหนก็ไม่รู้แย่งเอาน้องไปหรือไง!”
“ทำไมถึงไม่ยอมรับความจริง”
ตุลย์สวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“ความจริงอะไร!”
“ความจริงที่ว่าน้องไม่ได้รักมึงแล้วไง”
“ตุลย์!!!”
“หยุดนะอินนี่เพื่อนนะไอ้สัด”
ภามินถลาตัวมาบังอินไว้เมื่ออีกคนทำท่าจะเข้ามาต่อยเพื่อนอีกคน อินสะบัดตัวชี้หน้าตุลย์และประกาศเสียงกร้าว
“กูไม่ยอมรับ!!! และต่อให้เป็นอย่างนั้นจริงมึงก็จำเอาไว้ว่าถ้ากูไม่ได้ใครหน้าไหนก็ต้องไม่ได้!!!!!”
ขอให้คาดหวังมาก็ต้องผิดหวัง
ให้มีเปลี่ยนผันไม่มีวันสมใจ
ขอให้เธอนั้นต้องจากลากันตลอดไป
ทำฉันเสียใจสักเท่าไหร่
ก็ขอให้เธอปวดใจ...ไม่แพ้กัน
คำยินดี – ver. ปาน ธนพร
tbc
talk. ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณ คุณ PP_annann มาก ๆ เลยนะคะที่สละเวลาทำสารบัญให้เรา ดีใจมากเลย ฮือออ กอด ๆ
มาถึงตอนนี้ทุกคนคงไม่รู้จะสรรหาคำด่ามายังไง ตัวร้ายที่แท้ทรู ฮ่า ๆ นี่ก็อยากจะสารภาพอีกเช่นกันว่าจริง ๆ แล้วเราก็รักพี่อินนะ เขารักได้อย่างสุดโต่งดี ฮ่า รักจนไม่สนอะไรทั้งนั้น รักได้เห็นแก่ตัวที่สุดด้วย นี่แค่เริ่มนะเตรียมใจกันไว้นะจ๊ะทุกคนฮ่าา
ส่วนเรื่องเพื่อนเคลียร์แล้วเนอะตอนนี้เชื่อมกับตอนที่ 25 ในทั้งหมดใจเล็กน้อยนะคะตอนที่คิงซานไปคุยกับพวกคิวแต่จริง ๆ แล้วไม่ต้องไปอ่านเราก็ว่าน่าจะพอรู้เรื่อง...มั้ง ก๊ากกกกกกกกกกกกก ขออีกนิดเรื่องเพลงท้ายตอน อีนี่ชอบเวอร์ชั่นนี้มากแล้วนังพี่อินก็อารมณ์พี่ปานมาเต็มขอบอก
เจอกันตอนหน้าค่า รักคนอ่านทุกคน ฝากแท็ก #นิยายตัวร้าย ด้วยน้า ติได้ชมได้ทวงนิยายได้ทุกช่องทางนะจ๊ะ ด่าได้แต่อย่าแรงเราค่อนข้างใจบาง :hao3:
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
กรี๊ดดดดดด อิพี่อิน อย่านะ อย่านะ อย่ามายุ่งกับน้องซัน
โอ้ยยยยย นี่แหละตัวร้ายที่แท้จริง ร้ายได้น่าตบตีมากๆเลย โอยยยยยยย
บีสท์กับซัน หวานกันเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
เพื่อนๆเข้าใจก็ดีแล้วเนอะ เหลือแต่อิพี่อินนี่แหละ ฮึ่ยๆๆ
-
ถ้าเปรียบกับรสชาติ พี่อินนี่ถือเป็นตัวตัดหวานเลยนะ ถ้าไม่มีนี่จะหวานจนเลี่ยนมากอะ
-
เอาอีพี่อินนี้ไปเก็บหลุมที =_=
-
เรื่องเพื่อนโอเคแล้ว
แต่อินยังหวงก้างอยู่ ร้ายจริงๆ
-
เอาอิพี่อินไปเก็บด่วนนน
-
ขอบคุณ :)
-
พี่อินคะ คนไม่รักกันแล้วไม่ต้องยื้อให้หลอกตัวเองหรอกค่ะ พี่เป็นคนดี หวังว่าจะเจอคนดีๆล่ะกัน
ซันเคลียร์เพื่อนละสบายใจ เพราะคิวอ่ะ ร้านเหล้าวันนั้นทำให้ซานคิดได้สินะ คิดถึงคิวขึ้นมาเลย
-
เฮ้ยยย เราว่าอินนี่เข้าขั้นโรคจิตละนะไม่ยอมรับความจริงแถมยังหวงก้างอีก คิดจะทำร้ายอะไรบีสต์อีกแน่ๆ กังวลแทนเลยกลัวจะมีใครเจ็บหรือต้องสูญเสียอะไรกันไปอีก
ขอบคุณคิงซานที่เข้าใจและคิดได้นะ
-
หมาหวงก้างชัดๆ
-
จอบคุณครับ
-
ว้ายยยย ได้แต่พูดแหละจ้า คุณอิน ไม่มีใครเขาแคร์เธอหรอกนะ จะทำอะไรก็คิดดีๆ ตัวคนเดียว หรือจะสู้ความรีกของเพื่อนของคนที่รักกันจริงได้ คนหวงก้าง คนไม่ยอมรับความจริงแบบเธอแน่ใจแล้วหรอ
ขอโทษค่ะ อินไปหน่อย :katai5:
-
หมาบ้ามันก้อตายได้ง่ายๆนะ อนาคตจะไม่เหลือเอา เห้อ!!
-
:pig4: :pig4:
-
พี่อินนี่ร้ายแบบน่ารำคานอะ
ร้ายไม่ลืมหูลืมตาเลย
พลาดมากี่ครั้งไม่จำ
-
อินนี้ยังไงค่ะ สรุปคือไม่จบใช่ไหม
ระวังจะไม่เหลือใครเลยนะค่ะ.
:m32: :m32: :m32:
-
อิน ลำไยมากกกกก
ตัวเองไม่ได้ คนอื่นก็ต้องไม่ได้ด้วย
รับไม่ได้ว่าซัน ไม่รักตัวเองแล้ว
ก็ที่ผ่านมาถ้าตัวเองดีอยู่ข้างๆซัน ซันจะเลิกรักตัวเองหรือ
ไม่ใช่อินคิดจะทำเรื่องร้ายๆนะ
มันยิ่งแสดงให้เห้นธาตุแท้ ธาตุเลวให้ซันประจักษ์
เมื่อไหร่คริษฐ์ ภาณิน จะรู้ใจตัวเองซักที
ทั้งเพื่อนซัน เพื่อนบีสท์ รักเพื่อนกันจริงๆ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่อินแม่งไม่ยอมรับความจริง
รักแบบเห็นแก่ตัวมาก :fire: :fire:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เบื่ออินจริงๆ เมื่อไหร่จะยอมรับความจริงสะที :z3: :z3:
-
เพื่อนกับแฟนเข้าใจกันเเล้ววววว
-
อิพี่อินนี่เบี้ยวจริงๆ
-
เอาอินไปเก็บที :z6:
-
ทำตัวเองทั้งนั้น เป็นหมาบ้าไปแล้ว
-
:z6: :z6: :z6:
ซักสองสามป้าบมั้ย จะได้รู้ตัวซักที หน้ามืดตามัว ไม่รับรุ้อะไรแล้ว เหมือนคนโรคจิต
ตอนหน้าก็แค่ขอให้บีสท์กะซันปลอดภัยเป็นพอ
-
ไอ้อินนนนน ไอ้บ้าเอ้ยยยย ไปอยู่โรงพยาบาลบ้าไป๊!!! :angry2:
-
ตัวร้ายโรคจิตก็มา :katai1:
ไอ้ที่คิดว่าตัวเองไม่ได้คนอื่นก็ต้องไม่ได้นี่..จงจากไปอย่างเดียวดายเถอะ
-
:m16: :ling1: :katai1:
-
อินค่ะ เชิญรับยา ช่อง 8 ค่ะ
-
อินจะทำอะไรอีก!?
-
เห็นป่ะ เพื่อนกันต้องเข้าใจอยู่แล้วแค่น้อยใจที่ปิดบังกันเอง เคลียร์ๆ แต่พี่อินนี่ดิลำไยมากไม่ยอมรับความจริงซักที o12
-
โอ๊ยยย อีพี่อิน ช่างกล้า อิคนแทงกั๊ก เลวในกมลสันดาน
-
จำได้ว่าอินหมั้นกับพี่สาวคนละแม่ของนายเอกคงไม่ใช่ว่าจะเปลี่ยนเป็นนายเอกแทนนะ
-
พี่อินแลดูอาการหนัก
เชิญรับยาที่ช่องสองค่ะ
-
:pig4:
-
พี่อินไม่มีสิทธิ์ในตัวน้องตั้งแต่ยอมรับหมั้นล่ะป่ะ
อย่ามโนค่ะขอ ซานนี่คุยง่ายกว่าที่คิด ตอนแรกคิดว่าจะดราม่ายาว 5555
-
เอาอีพี่อินไปเก็บไกลๆ เลย
-
อินจะทำอะไร
ตัวเองไม่เลือกน้องแต่แรก พอเค้ามีคนอื่นมาดูแล กำลังมีความสุขแล้วทำมาเป็นห่วง เป็นหวง
-
ตัวร้าย
35
“ชวนไปกินเหล้า?”
บีสท์ทวนคำถามด้วยความสงสัย ผมพยักหน้าแล้วล้มตัวนอนหนุนตักเขาขยับนอนหงายมองหน้าอีกคนที่ก้มหน้าเลิกคิ้วมองผมอยู่
“เพื่อนมึงอารมณ์ไหน”
ผมยกมือยืดแก้มเขา บีสท์ยิ้มบางจับมือของผมมาแนบแก้มตัวเอง
“ซานมันบอกว่าอยากทำความรู้จักมึงแล้วก็ประกาศความโสดของคิง”
“อ่าวมันเลิกกับแฟนมันแล้ว?”
“อือเห็นว่าปัญหาเรื้อรังแก้ไม่ได้แล้วน้ำเขาเจอคนที่ดีกว่าก็เลยไป”
“ผู้หญิงมีคนใหม่?”
ผมยักไหล่
“จะโทษเขาก็ไม่ถูกหรอกเพราะฝั่งเราก็ไม่ใส่ใจคิงมันเป็นคน...จะอธิบายยังไงดีวะ เอาง่าย ๆ คือมันก็เบื่อน้ำแล้วเหมือนกันนั่นแหละ”
“อ่าว”
“อือ พอเขาบอกเลิกมันก็เลยปล่อยทันทีเอาจริงวันนี้เรียกว่าไปฉลองความโสดของมันก็ว่าได้”
บีสท์หัวเราะแล้วก้มลงมางับปากล่างผมเบา ๆ
“แล้วมึงล่ะรู้สึกเบื่อกูบ้างหรือเปล่า โอ๊ย! เจ็บนะซัน”
บีสท์ร้องแล้วกุมปากตัวเองเพราะผมดีดปากเขาอย่างแรง ผมขยับตัวขึ้นนั่งมองค้อนแฟนตัวเอง
“อย่ามาพูดแบบนี้ให้ได้ยินอีกนะเว่ย กูจะเอาอะไรมาเบื่อมึงวะเป็นตัวกูเองต่างหากที่ต้องถาม”
กล้ามาก บีสท์มันกล้ามากที่ถามผมแบบนี้ ผมขยี้หัวตัวเองด้วยความหงุดหงิดแต่ดูท่าว่าอีกคนจะมีความสุขเสียเหลือเกินเขาขยับตัวเข้ามาโอบกอดผมเอาไว้วางคางบนไหล่แล้วหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“ก็ถามดูเฉย ๆ ไม่อารมณ์เสียสิ ที่ถามเพราะว่ากูไม่เคยทำอะไรหวือหวาหรือทำเซอร์ไพรส์อะไรให้มึงเลยไง อยู่ด้วยกันทุกวันซ้ำ ๆ เดิม ๆ เลยกลัวว่ามึงจะเบื่อ”
“ไม่เห็นจะอยากได้อะไรเลยแค่มีมึงทุกวันกูก็มีความสุขมากพออยู่แล้ว อื้อ...บีสท์”
บีสท์จูบปิดปากผมก่อนจะผละออกมายิ้มให้
“พูดดีอย่างนี้ต้องให้รางวัล”
เขาอมยิ้มมองผมด้วยสายตาแพรวพราวมือไม้เริ่มอยู่ไม่สุขเผลอแปบเดียวเสื้อผมก็หล่นตกอยู่ข้างโซฟาเสียแล้ว เอาเถอะพรุ่งนี้วันเสาร์ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้วทั้งวันยกเว้นตอนเย็นที่พวกเพื่อนผมนัดกินเหล้า ถือว่ายกผลประโยชน์ให้จำเลยเขาเสียหน่อย
“เพื่อนมึงนัดกันที่ไหน”
ผมเปิดเปลือกตาขึ้นมามองคนถาม แผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าคาดผ้าขนหนูปิดด้านล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ตรงตู้เสื้อผ้าเมื่อเห็นว่าผมไม่ส่งเสียงตอบกลับไปเขาก็หันมามอง บีสท์หัวเราะน้อย ๆ แล้วเดินมานั่งบนเตียงแล้วก้มลงจูบหลังผมเบา ๆ ไล่ขึ้นมาตามแนวกระดูกสันหลังจบที่ใบหู ผมย่นคอหนีเพราะลมหายใจของเขาที่พ่นออกมาทำผมจั๊กจี้
“เหนื่อยมากหรือไง”
ปั่ก!
ผมแทนคำตอบด้วยการทุบไหล่เขาแล้วขยับตัวนอนหงายดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดจนถึงหน้าอกเพราะเริ่มหนาว แล้วร่างกายผมก็ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าซักชิ้น
“ไม่เหนื่อยเลยยยยยยยย คึกอะไรขนาดนั้นกูระบมหมดแล้วเนี่ย!”
ผมบ่นเขาเสียงแหบ บีสท์ยิ้มกว้างก้มลงมาจูบหน้าผาก ปลายจมูกและริมฝีปากแช่ไว้สักครู่แล้วผละออกมา
“กับมึงให้ทำทั้งวันทั้งคืนยังได้เลย”
“ก็ทำทั้งคืนไปแล้วไม่ใช่หรือไง!”
“ก็ช่ายยยย เหลือทั้งวัน...”
“หยุด!!!”
ผมยกผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าเขาเอาไว้ได้ยินเสียงอีกคนหัวเราะชอบใจ ให้ตายสิเวลาบีสท์ทำตัวเจ้าเล่ห์หรือพูดอะไรเทือกนี้ทีไรผมต้องเขินเขาทุกครั้ง ไม่ชินเสียทีสัมผัสของบีสท์เต็มไปด้วยความเร่าร้อนแต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมมอดไหม้ สัมผัสของเขาทำให้ผมหลอมละลายอย่างช้า ๆ ไร้การต่อต้านนุ่มนวลชวนให้หลงใหล รู้ตัวอีกทีก็ระบมแบบนี้ไงล่ะ! จะโทษแต่เขาก็ไม่ได้เพราะทั้งหมดทั้งมวลตัวเองเต็มใจแถมบางครั้งยังเป็นคนเริ่มอีกต่างหาก
“นัดกันที่เฮฟเว่นตอนสองทุ่มอ้อพวกนั้นบอกว่าชวนเพื่อน ๆ มึงไปด้วยก็ได้นะ”
บีสท์ดึงผ้าห่มออกจากหน้าตัวเองพยักหน้าเข้าใจ
“ไม่ต้องชวนพวกมันก็ไปอยู่แล้วโดยเฉพาะสกาย”
สงสัยอยู่ได้ไม่นานบีสท์ก็ทำให้ผมกระจ่าง
“นั่นผับพี่สาวกายมันน่ะแล้วก็เหมือนว่าคืนนี้ต้องไปเล่นแทนวงประจำอีกแล้ว”
“อ้อ”
ผมพยักหน้าเข้าใจ บีสท์เคยบอกว่าสกายเป็นดีเจเปิดแผ่นอยู่ที่ผับของพี่สาวเขาวันดีคืนดีก็ลากพวกเพื่อน ๆ ไปเปิดวงดนตรีสดเล่นแทนวงประจำที่มาไม่ได้ด้วยสาเหตุอะไรก็แล้วแต่ ผมเคยไปดูพวกเขาซ้อมอยู่ครั้งนึงที่ห้องซ้อมชั้นใต้ดินในบ้านนี้แหละ เล่นดีนะไม่ถึงกับเทพมากแต่ด้วยหน้าตาพวกเขาคนเลยชอบมากกว่าปกติแถมเสียงแตงกวาก็มีเสน่ห์ฟังสบาย บีสท์บอกมีแต่คนชอบเวลาพวกนั้นไปเล่นแทน จนพี่สาวสกายต้องจ้างไปเล่นเวลามีเทศกาลพิเศษ ๆ
“อยู่กันพร้อมหน้าเลย”
ผมเอ่ยทักพวกเขาเมื่อเราสองคนเดินเข้ามาในห้องซ้อมชั้นใต้ดินของบ้านหลังจากที่กินข้าวเช้าเสร็จ พร้อมหน้าของผมคือพวกเขาอยู่กันครบทุกคนจริง ๆ ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย นั่งเอกเขนกกันตามโซฟาและพื้น มีสกาย เชน แตงกวาและเจนกำลังซาวน์เช็คเครื่องดนตรีกันอยู่ในห้องกระจก พวกเขาหันมายกมือทักทายแล้วหันกลับไปคุยเล่นกันต่อโดยมีเมเปิ้ลเป็นคนตอบคำถามผม
“วันนี้ว่างว่าจะไปถล่มร้านพี่ไอ้กายเห็นบีสท์ส่งมาบอกว่าพวกเพื่อนซันก็ชวนไปใช่ป่ะ”
“ใช่ ๆ บังเอิญมากบีสท์เพิ่งบอกว่านั่นร้านพี่สาวสกาย”
“งั้นวันนี้ต้องสวยเป็นพิเศษ”
เธอทำท่ายักคิ้วหลิ่วตาใส่ผม บีสท์เดินมาผลักหัวเพื่อนสาวตัวเองจนแทบหงายหลังเมเปิ้ลร้องโวยวายแล้วมองค้อน
“ทำไม!”
“สวยแค่นี้ก็พอแล้ว”
พอได้ยินคำตอบเป็นที่น่าพอใจเธอก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่โดยมีเพื่อนคนอื่นทำท่าเบะปากโก่งคออ้วกกันอยู่ด้านหลังคนเล่นใหญ่สุดก็ไอ้มาร์คนี่ไงที่หุบปากไม่ทันแล้วเมเปิ้ลดันเห็นถูกกระชากหัวไปตามระเบียบ
“ว่าแต่เพื่อนซันมีหล่อ ๆ มั่งป่ะ”
นาฟดูเป็นอีกคนที่สนใจ ผมได้แต่ยิ้มแห้ง ไอ้หล่อมันก็หล่ออยู่หรอกแต่สันดารพวกมันแต่ละคนนี่สิไม่อยากจะแนะนำให้พวกเธอรู้จักหรอกกลัวจะผิดใจกันเปล่า ๆ
“หล่อ คริษฐ์หล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คิงก็หล่อซานก็หล่อแต่คริษฐ์หล่อสุด”
แพรวชะโงกหน้าผ่านเปามาตอบแทนผม เมเปิ้ลกับนาฟตาโตหันมาหาผมเพื่อให้ยืนยัน ผมจึงพยักหน้าตอบกลับ คริษฐ์มันหล่อจริง ๆ นะ ได้เป็นเดือนคณะด้วยหรือเปล่าผมก็จำไม่ได้เหมือนกันแหะ ๆ แต่ก็อย่างที่บอกมันหล่อเพราะฉะนั้นมันก็เลือกได้อีกเช่นกัน ตั้งแต่คบกันมาผมจำผู้หญิงของมันไม่ได้สักคนเพราะกำลังจะจำคนนี้ได้อีกวันนึงมันเปลี่ยนคนไปแล้วพอเป็นแบบนี้เยอะ ๆ เข้าผมก็เลิกที่จะจำ
“หูยดี ๆ แล้วมีแฟนยัง”
ผมอ้าปากกำลังจะตอบแต่แพรวชิงตอบไปก่อน
“คริษฐ์เป็นของณิน”
“ห่า พอเลยกูได้กันเองอีกแล้วเซ็ง”
ผมหลุดหัวเราะกับคำตอบของแพรวแต่ก็น่าคิดนะไม่เคยเห็นสองคนนั้นห่างกันสักที สนิทกันจนผมไม่เคยคิดว่าสองคนนั้นเป็นแค่เพื่อนกันด้วยอะไรหลายปัจจัยที่อธิบายมาเป็นคำพูดไม่ได้เอาเป็นว่าสองคนนั้นไม่เหมือนทั้งเพื่อนแล้วก็ไม่เหมือนแฟนกันแต่อนาคตผมไม่รู้หรอกนะ อาจจะมีใครสักคนยอมรับหัวใจตัวเองก่อนก็เป็นได้
“สองคนนั้นคบกันหรือทำไมเค้าไม่เห็นรู้”
บีสท์ถามแพรวด้วยความสงสัยแล้วหันมาเลิกคิ้วถามผมอีกที ผมยิ้มส่ายหน้า
“ไม่ได้คบกันหรอก”
ผมตอบ
“แต่ทำตัวยิ่งกว่าผัวเมีย”
อันนี้คำพูดของแพรว นาฟกับเมเปิ้ลถอนหายใจเฮือกด้วยความเสียดายแต่เหมือนเมเปิ้ลจะนึกอะไรได้เธอจึงหันไปส่งสายตาจิกกัดให้นาฟ
“มึงจะมาเสียดายกับกูทำไมนาฟ มึงมีแฟนแล้วไหม”
นาฟกลอกตาเบะปาก
“แฟนกูจะตรัสรู้แล้วมั้งวัน ๆ เข้าแต่วัด ๆ”
พอเธอพูดจบพวกเพื่อนก็ส่งเสียงหัวเราะกันเกรียวกราว สกายเดินออกมาหยิบโน้ตเพลงด้านนอกทันได้ยินเลยร่วมหัวเราะด้วยแล้วก็เป็นความซวยของมันที่ยืนอยู่ใกล้นาฟเลยโดนหญิงสาวตัวเล็กดึงขนขาเข้าให้หลุดออกมาเป็นกระจุกเจ้าตัวสะดุ้งโหยงน้ำตาซึมแกล้งทำตัวไร้เรี่ยวแรงไปล้มซบตักแพรวที่วันนี้ใจดีไม่ตบหัวซ้ำมัน พอเห็นว่าแพรวโอ๋ตัวเองด้วยการลูบหัวก็อ้อนใหญ่
“อยากให้เล่นเพลงอะไรหรือเปล่าวันนี้”
สกายเอ่ยถามแพรว เธอทำท่าคิดอยู่นานกว่าจะตอบ
“อยากฟัง battle symphony อ่ะ”
“เดี๋ยวหาโน้ตแปบวันก่อนแตงก็ร้องอยู่น่าจะไหว”
“อื้อ”
พูดจบไอ้หมากายก็ลุกพรวดส่ายหางดุ๊กดิ๊กกลับเข้าไปในห้องซ้อมเพื่อนคนอื่นกลอกตาเบะปากด้วยความหมั่นไส้
“สองมาตรฐานสัด ๆ นั่งกันอยู่เป็นสิบถามอยู่คนเดียวกูเกลียดสกายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
แจมเบะปากแล้วมองแพรวอย่างหมั่นไส้ แพรวแลบลิ้นลอยหน้าลอยตาใส่ไม่นานพวกในห้องซ้อมก็เริ่มซ้อมกัน พวกข้างนอกอย่างกับสูบกัญชาเข้าไปทั้งส่งเสียงเรียกแบบแฟนคลับเรียกศิลปินทั้งตะโกนร้องคลอไปด้วยกรี๊ดกร๊าดกันอีกล่าสุดลุกขึ้นเต้นกันก็มีอย่างกับอยู่ในคอนเสิร์ตจริง ๆ
“กาย ๆ เล่นเพลงผู้สาวขาเลาะให้มั่งดิ”
“ไอ้สัดมาร์คเพลงอะไรวะ”
“มึงไม่รู้จัก!”
“เออสิ”
“ไอ้บ้านนอก! เพลงเขาดังทั่วบ้านทั่วเมืองดังตั้งแต่เมืองหน้าด่านทางฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือจรดภาคใต้มึงไปอยู่ที่ใดมารึไอ้ทหารเลวสกายหรือทางตะเข็บชายแดนพม่าไม่มีให้มึงฟัง”
“โอ๊ยไอ้ห่าหมากพอเถอะ กูฟังมึงแล้วกูปวดหัว”
แจมตะโกนบอกมาร์คหันหน้ามามองแล้วสะบัดหนีอย่างงอน ๆ เดินตูดบิดไปนั่งข้างเปา
“พูดซะกูรู้สึกบ้านนอกเลยไอ้ห่ามาร์ค ยูมึงรู้จักไหม”
สกายหันไปถามคุณชายแต่พอคุณชายเขาพยักหน้าเท่านั้นแหละทั้งห้องก็ตาค้าง ผมเองก็ด้วย
“ทำไมอ่ะ ก็แจมเคยเปิดให้ฟัง”
“อ่อ แต่กูไม่เล่นนะบอกไว้ก่อน”
แตงกวาพูดดักทางมาร์คที่อ้าปากกำลังจะร้องขออีกรอบ
“อ้าวทำไมอ๊า!”
“เพราะมึงขอ”
“ข่นใจ่ร้าย น้องสะเทือนใจไนติงเกลมาก”
“ส่วนกูนั้นเฮฮาอาราเล่มาก ฮี่ ๆ ๆ”
“ไอ้กายไอ้เพื่อนชั่ว! กูสะเทือนใจอยู่นะมึงต้องปลอบกูสิมารยาทน่ะมีไหมฮะ!”
“มี”
“แล้วทำไมมึงไม่รู้จักใช้!”
“อ๊าว! ถ้าใช้กูกลัวว่าจะเสียมารยาทน่ะสิ”
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“ไอ้เชี่ยมุกนี้ผ่าน ๆ กูรู้สึกสดใสไฮโดรเจนดีจริง ๆ”
เชนพูดกลั้วหัวเราะ ผมนั่งหัวเราะพวกเขาด่ากันไปมาจนปวดท้อง เพื่อนบ้าพวกนี้อยู่ด้วยแล้วมีแต่เสียงหัวเราะจริง ๆ ยิ่งอยู่ด้วยกันครบแล้วนะคณะตลกดี ๆ นี่เอง เกรียนกันเช้ากลางวันเย็นไม่เว้นแม้แต่เวลาว่าง ซ้อมกันจนบ่ายโทรสั่งพิซซ่ามากินกันแล้วผมกับบีสท์ก็ขึ้นมานอนเล่นกันจนตอนเย็นอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวกันเสร็จก็เดินลงมาด้านล่าง
วันนี้ก็เช่นเคยเวลาออกไปไหนกันทั้งหมดสาว ๆ เขาจะสั่งว่าให้แต่งตัวแบบไหนอย่างวันนี้ธีมคือสีดำตอนแรกผมจะใส่เสื้อคอวีแต่มันเห็นรอยที่บีสท์ทำไว้เยอะเกินไปจึงเปลี่ยนมาใส่เสื้อเชิ้ตสีดำเหมือนกับบีสท์ ข้างล่างที่นั่งกันอยู่มีสกายใส่เสื้อกล้ามคว้านจนเห็นไส้เห็นพุงโชว์รอยสักได้โคตรแบดข้าง ๆ มีเชนที่ใส่เสื้อกล้ามเช่นกันแต่ไม่คว้านโชว์ไส้แบบสกาย มาร์คกับเปาเดินตามลงมาทั้งสองคนใส่เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงยีนส์ขาดของเปาไม่เท่าไหร่แต่ของมาร์คนี่มันขาดเยอะไปไหม บีสท์หรี่ตามองเพื่อนตัวเอง
“ขาดขนาดนี้ไม่ต้องใส่ดีกว่าไหม”
“มันเป็นแฟชั่น”
มาร์คเถียงแฟนผม
“ขึ้นไปเปลี่ยน”
“โห่บีสท์นี่กูขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อมาทีนึงแล้วนะ”
มาร์คโอดครวญเดินมาเขย่าแขนอ้อนแฟนผม บีสท์เลิกคิ้วแล้วหันไปหาพวกที่นั่งอยู่
“ตอนแรกยิ่งกว่านี้อีกกูจะฟ้อง แต่งตัวแร๊ดแรด”
เชนได้ทีใส่ไฟใหญ่ มาร์คถลึงตาขู่แต่มีหรือหัวหน้าแก๊งสี่กุมารจะกลัว
“กูใส่แค่เสื้อกล้ามก็เหมือนที่เชนกับสกายมันใส่อ่ะ”
มาร์คเถียง
“ไม่เหมือนเพราะมึงใส่แล้วแรด”
สกายเถียงกลับ
“กูให้มันเลือกเองว่าจะเปลี่ยนเสื้อหรือกางเกง”
เปาเป็นคนพูด
“ไปเปลี่ยนกางเกงด้วยไป”
“บีสท์...”
“ไม่มีแต่มาร์คขึ้นไปเปลี่ยน”
“ฮึ่ย!”
ไอ้แมวมาร์คได้แต่ฟึดฟัดเดินปึงปังขึ้นไปเปลี่ยนกางเกงแต่ระหว่างทางมันก็พบกับเทวดาตกสวรรค์อย่างคุณชายยูมันเลยรีบวิ่งไปฟ้องแล้วก็เหมือนถูกตบซ้ำกลางสี่แยกเมื่อยูก็เป็นอีกคนที่เห็นด้วยว่าควรเปลี่ยนมาร์คมันเลยได้แต่เดินหงอยหางลู่หูตกกลับไปบนห้อง
“อย่างกับพ่อ ๆ หวงลูกสาวเลยพวกมึง”
ผมบอกพวกเขา ทุกคนหัวเราะหึหึแล้วส่ายหัว
“ให้มันเปลี่ยนเถอะ ดึก ๆ เวลามันเมาแล้วฟีโรโมนมันแรงถ้าแต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้แบบเมื้อกี้พวกกูเหนื่อยกันตายห่าไม่ได้หาเหยื่อกันแล้ว”
“นี่สินะประเด็น”
ผมหัวเราะส่ายหัว ห่วงก็บอกว่าห่วงสิชอบพูดว่าให้มาร์คมันงอนตลอด แต่ผมก็เข้าใจนะสนุกพวกมันล่ะไอ้แมวนั่นก็น่าแกล้งดีเหลือเกินสักแปบไอ้แมวมันก็เดินลงมาด้วยสภาพเสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่ขาดเล็กน้อยเห็นแล้วน่ารักดีเหมือนเด็กมัธยมหนีเที่ยว พวกพ่อ ๆ เขาก็พยักหน้าพอใจพากันเดินออกมารอผู้หญิงหน้าบ้านแต่พอพวกเธอออกมาศึกครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้นเมื่อเชนกับเปาไล่ให้นาฟ เมเปิ้ล แพรวไปเปลี่ยนชุดและพวกเธอไม่ยอมยืนเถียงกันซักพักบีสท์ก็เป็นคนพูดเอง
“ไปเปลี่ยนเถอะ”
“บีสท์ก็เป็นไปด้วยหรือไง ไม่เห็นจะโป๊ตรงไหน”
“ให้เค้าถ่ายรูปส่งให้โฟล์คดูแล้วให้มันตัดสินไหม”
พอพูดชื่อแฟนเท่านั้นแพรวก็เบะปากแล้วหันหลังก้าวฉับ ๆ แถมยังดึงเมเปิ้ลไปกับตัวเองด้วยเหลือแต่นาฟที่บีสท์กำลังจะอ้าปากพูดเธอก็รีบยกมือห้าม
“หยุด! ไปแล้วห้ามใครบอกพี่แน็กนะ!”
แล้วสาวร่างเล็กก็วิ่งปรู๊ดกลับเข้าไปในบ้านพวกที่เหลือพากันถอนหายใจเฮือก ผมมองพวกเขาแล้วก็ยิ้มบางองค์คุณพ่อลงกันทุกคนสินะแต่ก็น่ารักดีพวกเขาดูแลตักเตือนกันเสมอ อย่างชุดของสามสาวเมื่อครู่ผมเองก็อยากให้พวกเธอเปลี่ยนเหมือนกันมันดูโชว์เนื้อหนังจนเกินไป
ได้ฤกษ์ออกเดินทางกันจริง ๆ ตอนเกือบหนึ่งทุ่มดีที่วันเสาร์รถไม่ค่อยติดมากขึ้นทางด่วนมาไม่นานก็ถึง ผับของพี่สาวสกายตั้งอยู่ย่านแหล่งบันเทิงของคนมีเงินและสมาชิกเท่านั้นที่จะเข้าได้ ทยอยลงมาจากรถที่พี่เมษ พี่กัน พี่ฉายขับมาส่งครบทีมก็เดินเข้าร้านโดยไร้การตรวจบัตรใด ๆ เพราะทุกคนเป็นที่รู้จักของพนักงานที่นี่อยู่แล้ว
“โอ้โหวันนี้วันดีอะไรเนี่ยถึงมาร้านพี่กันครบทีมขนาดนี้จ๊ะ”
พี่สาวคนหนึ่งเอ่ยทักพวกเราซึ่งผมคิดว่าเธอน่าจะเป็นพี่สาวของสกายนี่แหละเดาเอาจากโครงหน้าที่มีความคล้ายคลึงกันอยู่ เธอเดินยิ้มกว้างมาหาพวกเราแล้วมาหยุดสายตาที่ผม
“อั่นแหน่ หนุ่มหน้าสวยคนนี้แฟนใครจ๊ะบอกเจ๊มาซะดี ๆ”
“จะสิงกันขนาดนี้ยังต้องถามอีกหรือพี่ดรีม ซันนี่พี่ดรีมพี่สาวกู พี่ดรีมนี่ซัน”
“แฟนบีสท์?”
“ครับ”
เธอยิ้มกว้างแล้วบีบแก้มผมเบา ๆ เสร็จแล้วก็หันไปยกนิ้วโป้งให้บีสท์
“หาได้เจ๋ง”
พี่ดรีมจัดที่นั่งตรงโซนวีไอพีไว้ให้พวกเราต่อโต๊ะจนผมไม่อยากจะนับว่ามันยาวเท่าไหร่เพราะบีสท์บอกไปว่ามีพวกเพื่อนของผมตามมาอีกห้าหกคน ประมาณสองทุ่มครึ่งคริษฐ์ก็มาถึงพ่วงมาด้วยณินที่พอสาว ๆ เห็นปุ๊บก็หันไปกรี๊ดกร๊าดกันทันที ไม่ใช่เพราะความหล่อนะแต่ได้ยินพวกเธอพูดว่าจิ้น ๆ อะไรกันสักอย่างนี่แหละ
ไม่นานคิงกับซานก็ตามมาพ่วงมาด้วยกลุ่มของคิวมากันทั้งแก๊งโดยคิวมันเอาแฟนตัวเองมาด้วย ผมเพิ่งเห็นแฟนหมอนั่นชัด ๆ ก็วันนี้แหละ หล่อดูดีมีสกุลมากยิ่งเวลาพี่พีท(ชื่อแฟนของคิว)ยิ้มนะ สารภาพตามตรงเลยว่าผมใจสั่นดังนั้นเวลาพี่พีทพูดหรือยิ้มผมจะคอยปิดตาบีสท์เอาไว้เพราะไม่อย่างนั้นอาจจะเป็นเหมือนไอ้พวกนี้ (เปา มาร์ค) ที่มองพี่เขาตาเยิ้มอยู่ไม่ได้ดูเลยว่าคิวมันจะแดกหัวอยู่แล้ว
“ขึ้นเล่นกี่โมงครับแตง”
ผมหันไปเลิกคิ้วมองตามเสียง จิมมี่เพื่อนลูกครึ่งกลุ่มคิวกำลังเอ่ยถามแตงกวาท่าทางสองคนนี้พูดกันด้วยน้ำเสียงสนิทสนมน่าสงสัยและไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกที่สงสัย ทั้งกลุ่มเลยมองพุ่งตรงไปที่จิมมี่อย่างกับจะกินไส้ แตงกวามองพวกเพื่อนตัวเองเลิกลั่กแล้วหันไปยิ้มแหยตอบจิมมี่
“ขึ้นวงสุดท้ายอ่ะจิมน่าจะเกือบ ๆ ห้าทุ่ม”
“รู้จักกัน?”
เชนเอ่ยถาม เขาเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดจะกวน
“อือ”
“จีบเพื่อนกูหรือ?”
“อือ”
“อูวววววว”
พวกเพื่อน ๆ ส่งเสียงฮือฮาเมื่อเชนถามแล้วจิมมี่ก็ตอบตรงไม่มีการอ้อมค้อมใดใดทั้งสิ้น เชนหัวเราะหึแล้วชี้หน้า
“กูจำหน้ามึงได้แล้วจำชื่อมึงได้ด้วย เตรียมตัวโดนสืบประวัติได้เลยถ้ามีด่างพร้อยนิดเดียวนะไม่ได้เฉียดใกล้เพื่อนกูหรอก”
“ทำอย่างกับประวัติตัวเองดีนักนี่”
แตงกวาบ่นเพื่อนตัวเองเบา ๆ แต่เชนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้ยินชัดแจ๋ว เขาขึงตาดุจริงจังเห็นแล้วก็ขำนะเพราะมีแค่ครั้งนี้ที่แตงกวาหงอให้กับเชนปกติดึงหัวเอา ๆ จนหัวเชนมันจะล้านอยู่แล้ว
“เพื่อนเขาโหดแท้”
“โหดสิตอนโฟล์คกับแพรวไอ้โฟล์คเกือบตาย”
ณินรีบยกมือพูดขึ้นมา จิมมี่กลืนน้ำลายเอื้อกแล้วถามณินต่อ
“โฟล์คมันโดนกระทืบหรือวะ”
ณินทำหน้าจริงจังแล้วพยักหน้าแต่ผมเห็นนะว่ามันแอบไขว้นิ้ว
“ไงมึง ทนมือทนตีนพวกกูไหวไหมล่ะ”
“ถ้าไม่ถึงตายก็โอเค”
“เออเว้ย แล้วกูจะคอยดูแต่วันนี้มา ๆ ชนนนนนน”
แล้วบรรยากาศก็เปลี่ยนกลับมาเฮฮาอีกครั้งเมื่อเปาเรียกชนกัน บีสท์ดูเข้ากับพวกเพื่อนของผมได้อย่างดีคิงกับซานก็คุยเล่นกับบีสท์เหมือนเป็นเพื่อนปกติทั่วไปพอกรึ่ม ๆ กันแล้วก็เล่นเกมกันเฮฮา คิงดูจะรื่นเริงกว่าปกติเล่นหูเล่นตากับคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยแต่เห็นเพื่อนมีความสุขผมก็ดีใจไปกับมันด้วยและผมก็มีความสุขมาก ๆ ที่เพื่อนกับแฟนผมเข้ากันได้ดี จนกระทั่งวงพวกเขาต้องขึ้นเวทีจิมมี่มันเดินตามไปเฝ้าแตงกวาถึงหน้าเวทีกันเลยทีเดียว
“มันชอบของมันจริง ๆ นะ”
เพชรเพื่อนตัวเล็กของคิวเอ่ยขึ้นแล้วชี้ไปที่จิมมี่ มาร์คมองตามแล้วทำท่าขบคิด
“ต้องรอดูความประพฤติก่อน”
“เดี๋ยวกูเป็นสายให้”
“ดีมากเพื่อนเพชร”
“เพื่อนมาร์คก็ต้องช่วยโน้มน้าวแตงกวาให้ด้วยนะ”
“ได้เลย”
ว่าแต่ไอ้ตัวเล็กสองคนนี้มันไปสนิทกันตั้งแต่ตอนไหนหรือนี่ บีสท์หัวเราะแล้วโน้มตัวมากระซิบ
“ไอ้แมวได้คู่หูใหม่แล้ว”
“อืมดูท่าจะพากันป่วน”
“หึหึหึ”
บีสท์หัวเราะเบา ๆ แต่ก็พยักหน้าเห็นด้วยกับผม ผมหลับตาเอนตัวพิงไหล่แฟนตัวเองไม่สนเสียงล้อของพวกเพื่อน ๆ ของผม พวกที่บ้านมันชินแล้วไม่ล้อให้เปลืองน้ำลายหรอกอันนี้สกายบอกมา มันบอกว่าล้อผมไม่สนุกแล้วเพราะเดี๋ยวนี้ผมหน้าด้าน นั่นแหละทุกคนก็เลยเลิกสนใจพฤติกรรมหวานแหววของผมกับบีสท์แต่กับพวกเพื่อนผมที่มันไม่เคยเห็นเลยดูจะเป็นอะไรที่แปลกใหม่เหมาะแก่การล้อเลียนเป็นอย่างยิ่ง ล้อมาเถอะกูไม่สะเทือนหรอกหึ!
ซอมเบิ่งอยู่เด้อ ถ้าหากว่าเธอ นั้นเลิกกันกับเขา
เรื่องของสองเฮาสิ เป็นไปได้บ่
บ่ได้เข้ามาเพื่อกดดัน แต่ว่าฉันนั้นแค่รอ
ฟ้าวเลิกกันแหน่เถาะ ผู้สาวขาเลาะ อยากเป็นผู้สาวอ้าย
ผู้สาวขาเลาะ – ลำไย ไหทองคำ
tbc
talk. ตอนนี้ใช้ชื่อว่าตอนรวมดาว 55555555555 มากันหมดก๊ากกกกก แล้วเจอกันตอนหน้าจ้าไม่มีอะไรจะพูดเพราะปวดท้องมาก 555555
#นิยายตัวร้าย
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
ชอบอ่ะ มีความสุขกันทุกคนเลย หวงเพื่อนกัน
สุดๆ 5555+
-
:katai5:
-
น่ารักกก เวลารวมกลุ่มใหญ่ยิ่งสนุก เฮฮากันมากๆ
-
:pig4:
-
ขนกันมาให้หมด จำชื่อไม่หวาดไม่ไหวกันทีเดียว
-
ชอบความห่วงใยระหว่างเพื่อน
-
น่ารักกกกกกก
-
ดีแล้วที่ทั้งเพื่อนซันและเพื่อนๆบีสท์เข้ากันได้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รวมดาวจริงๆ พี่พีทยังมาร่วมด้วย
-
บีสท์ ซัน หวาน มุ้งมิ้ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เพื่อนๆบีสท์ น่ารักมาก ห่วงใยกัน
สแกน สอดส่องคนที่เข้าหาจีบเพื่อนสุดๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไป~
-
รวมทีมแล้วเฮฮามาก
-
เพื่อนมาร์คกับคู่หูใหม่เพื่อนเพชร น่ารักจริงๆ :mew3:
-
ชอบกลุ่มแก๊งค์ของบีสท์จริงๆนะ อยู่ด้วยแล้วคงมีความสุขมกๆอะ แต่ละคนนี่ทั้งฮาทั้งเกรียนไม่เกรงใจความหล่อสวยของตัวเองเลย ตอนนี้รวมดาวจริงเห็นคิวพีทด้วยแต่เรื่องสองคนนี้ยังไม่ได้อ่านนะ คงต้องหาเวลาอ่านแล้ว มีความสุขกันตอนนี้ก็หวังว่าตอนหน้าจะไม่ดราม่านะ เบื่ออิพี่อินมัน
-
เพื่อนๆเข้ากันได้ดีแบบนี้ก็ดีใจ พี่พีทคิวกับเดอะแก๊งค์ก็มาด้วย คิดถึงจังเลย
-
555555555+
เป็นตอนเรื่อยๆดีค่ะ
ลมสงบก่อนดราม่ารึเปล่า
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
นึกถึงการนั่งโต๊ะ...ต้องต่อโต๊ะกี่อัน ใช้เก้่าอี้กี่ตัว
:laugh: :laugh:
-
ตอนนี้มีความสุข กลัวหน้าจะจุกหนักจังเลย
-
เวลามีความสุขเกินไปก้แอบระแวงนะ
ว่าจะเป็นลมสงบก่อนพายุจะมารึป่าว
-
ชอบบรรยากาศในกลุ่มจังงง
-
:pig4: :กอด1:
-
อูยยยย
-
ตัวร้าย
36
“พวกเพื่อนแฟนมึงโคตรเกรียนเลยไอ้ห่า”
“เออฮาสัดโดยเฉพาะไอ้เชน”
ผมยิ้มขำฟังเพื่อนตัวเองพูดถึงเพื่อนแฟน หลังจากวันนั้นที่ไปกินเหล้ากันมาดูท่าว่าผมคงจะไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้วเพราะนอกจากพวกมันจะพูดกับบีสท์เป็นปกติเหมือนเพื่อนคนหนึ่งพวกเพื่อนผมยังแท็กทีมกับไอ้พวกสี่กุมารพากันเกรียนจนปวดหัววันนั้นกว่าจะพากันกลับมาถึงบ้านได้เล่นเอาเหนื่อยกว่าวิ่งมาราธอนสิบกิโลฯอีก
เมาแล้วเรื้อนกันอย่างกับอะไรฮาสุดก็เชนนั่นแหละที่ไปนั่งเถียงกับถังขยะจะเป็นจะตายใครมาลากก็ไม่ยอมไป สุดท้ายเปามันเดินหายกลับเข้าไปในร้านสักครู่ก็ออกมาพร้อมกับถังขยะใบเล็กเดินไปยื่นให้เชนกอดมันถึงยอมเดินไปขึ้นรถดี ๆ ส่วนคนอื่นก็เมานะหลากหลายกันไปอย่างเช่นแจมเมาแล้วนั่งร้องไห้ร้อนถึงแฟนตัวเองต้องคอยกอดปลอบพอถามว่าร้องทำไมเธอก็ส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้รู้แต่ว่ามันเศร้า เอากับเขาสิก่อนหน้านั้นยังหัวเราะงอหายกันอยู่เลยเอาแค่สองคนนี้ก่อนแล้วกัน คนอื่น ๆ ยังมีอีกแต่เอาไว้เล่าคราวหน้า
“พวกผู้หญิงเพื่อนไอ้บีสท์ก็โคตรแจ่มแต่เสียดายมีแฟนกันหมดแล้ว”
ซานย่นจมูกเท้าคางถอนหายใจด้วยความเสียดาย ผมได้แต่อมยิ้มไม่ตอบอะไรกลับไปไม่อยากบอกด้วยว่าจริง ๆ แล้วเมเปิ้ลยังว่างแต่ว่ารู้จักนิสัยเพื่อนตัวเองดีเกินไปนี่แหละเลยไม่อยากจะแนะนำให้รู้จัก คิงกับคริษฐ์หัวเราะน้อย ๆ กับท่าทีเสียดายของซาน
“แล้วน้องอะไรนะที่มึงหิ้วกลับไปไม่ถูกใจหรือไง” คริษฐ์เอ่ยถาม ซานส่ายหน้าหวือ
“ยังไม่ทันได้เข้าโรงแรมเลยมึงคุณเธออยู่ดี ๆ ก็ร่ำร้องอยากจะกลับบ้านกูล่ะเซ็งสาด”
“ไก่อ่อนว่ะ”
“ครับ ๆ ใครเขาจะหล่อเลือกได้แบบมึงล่ะไอ้คุณคริษฐ์ แหมแทบจะสวิงกิ้งแล้วนะไอ้ห่ากูเห็นนะเว้ย”
ซานทำเสียงเล็กเสียงน้อยลอยหน้าใส่คริษฐ์ ไอ้เพื่อนคนหล่อของผมก็ไม่มีถ่อมตัวหรอก ยักไหล่เก๊กหล่อได้น่าหมั่นไส้ที่สุดผมหันมาหาคิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“แล้วมึงล่ะลากใครกลับไปหรือเปล่า”
ผมถามมันเพราะว่าวันนั้นมัวแต่เก็บศพพวกเพื่อนของบีสท์เลยไม่ทันได้มองว่าเพื่อนตัวเองหิ้วใครกลับไปบ้าง คิงยิ้มมุมปากแล้วส่ายหัวปฏิเสธ
“เป็นไปได้?”
“เป็นไปแล้วว่ะซัน อยากให้กูบอกซันไหมคิงว่าทำไมมึงถึงไม่หิ้วสาวกลับ”
คิงขมวดคิ้วแล้วชูกำปั้นใส่ซานที่หัวเราะคิกคักรู้กันกับคริษฐ์ผมได้แต่มองคนนั้นทีคนนี้ทีแต่ไม่มีใครบอกอะไรผมสักคน
“อะไรกันอ่ะบอกบ้างสิ”
“เพื่อนบีสท์นอกจากมาร์คแล้วมีใครเป็นเกย์อีกป่ะ ไม่ต้องตอบว่าผัวมึงนะกูจะฟาดหน้าให้”
ผมกำลังจะเอ่ยปากบอกว่าบีสท์ไงเลยต้องอ้าปากค้างแล้วค่อย ๆ หุบลง อืม...นอกจากมาร์คกับบีสท์อย่างนั้นหรือ ยูตัดไปได้เลยเพราะมีแจมอยู่แล้ว เชนก็บอกว่าตัวเองมีผู้หญิงที่ชอบแล้ว เปาผมไม่รู้เลยเพราะนอกจากหมา โมเดล กล้อง เพื่อนก็ไม่เห็นว่าเขาจะสนใจอะไรนอกจากนั้นเลยสักอย่าง อ้อ...สกายไง
“ยูกับเชนมีแฟนเป็นผู้หญิง เปากูไม่รู้เขาเหมือนไม่ได้ให้ความสนใจเพศไหนเป็นพิเศษแต่คืนนั้นก็มองพี่พีทตาเยิ้มอยู่เหมือนกันนะ แล้วก็สกายตอนนี้มีประเด็นอยู่กับเพื่อนพี่สาวที่มันเคลมว่าเป็นแค่พี่น้องกันอยู่”
“ผู้หญิง?”
“มึงหมายถึงอะไร”
“เพื่อนพี่สาวสกายไง” ผมส่ายหน้า
“ผู้ชาย”
“เข้าทาง!” ซานตบเข่าฉาดพูดเสียงดัง
“เข้าทางเลยเว้ย! เฮ้ยแต่เดี๋ยวนะแค่คุยหรือเป็นแฟนกันแล้ววะสกายกับพี่ที่มึงว่าน่ะ”
ผมขมวดคิ้วมองซานอย่างไม่เข้าใจที่อยู่ดี ๆ มันก็ถามเกี่ยวกับเรื่องของสกายหรือว่ามันสนใจสกาย
“มึงชอบสกาย?”
พอผมถามคำถามนั้นพวกเขาก็ถอนหายใจส่ายหน้าปลง
“ไม่ใช่กูแต่เป็นเพื่อนมึงที่เพิ่งโสดต่างหาก”
ผมหันขวับไปมองคิงที่นั่งยักคิ้วอมยิ้มส่งมาให้ผมอยู่ คิงเนี่ยนะสนใจสกาย ผีอะไรเข้าสิงมันกันหรือว่าสกายมันจะเล่นมนต์ดำอะไรใส่เพื่อนของผม เหมือนคิงจะรู้ทันเขาผลักหัวผมเบา ๆ แล้วเริ่มเล่า
“มันเมาน่ารักดี”
“หา?”
สกายเนี่ยนะน่ารัก ความน่ารักของมันผมเคยเห็นแค่ครั้งเดียวคือตอนไปเที่ยวเชียงใหม่แล้วจากนั้นความกวนตีนของมันก็กลบทับจนผมเกือบลืมไปแล้วว่ามันเคยทำตัวน่ารัก
“แปลว่ามึงไม่เคยเจอมันตอนเมา”
ซานบอก ตอนเมาหรือก็เคยเห็นอยู่นะแต่มันก็ไม่ได้เมามากจะว่าไปเมื่อคืนสกายก็เมาเยอะอยู่เหมือนกันเพราะตอนพาขึ้นรถมันหลับไปเลย
“ไม่เคยเห็นตอนเมามาก ๆ”
ซานดีดนิ้วแล้วชี้หน้าผม
“นี่ไง ให้คิงมันพูดดีกว่าว่าทำไมอยู่ดี ๆ ก็ใจสั่นกับผู้ชายด้วยกัน”
ผมหันมองคิง เขานั่งอมยิ้มเหมือนกำลังนึกถึงสกาย ขอสารภาพเลยว่าขนแขนผมลุกซู่
“มันเมาแล้วอ้อน น่ารักมาก”
รู้สึกปวดหัวตุบ ๆ เมื่อเห็นท่าทางพูดไปยิ้มไปของเพื่อนตัวเอง
“แหะ ๆ แต่ตอนมันไม่เมามันเกรียนมากเลยนะ ขี้วีนขี้เหวี่ยง ปากอย่างกับกรร...”
ป้าบ!!!!
“โอ๊ย!!!!”
ผมโดนตบหัวจากด้านหลังหน้าทิ่มกระแทกโต๊ะ เจ็บจนมึนแรงควายขนาดนี้ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร
“นินทากู ๆ เดี๋ยวจะโดน”
หันไปก็เห็นสกายเท้าเอวสีหน้าเอาเรื่องอยู่ ข้าง ๆ เขามียูกับบีสท์ แฟนผมหัวเราะน้อย ๆ แล้วเดินเข้ามาคว้าผมไปกอดปลอบ ผมซุกหน้ากับหน้าท้องเขาอย่างออดอ้อนจนเพื่อน ๆ ส่งเสียงแซว
“โว๊ย! จะอ้อนผัวก็ไปอ้อนไกล ๆ ไปเห็นแล้วคันหัวใจยิบ ๆ”
ไม่พูดเปล่าซานมันยังยกมือขึ้นเกาหน้าอกตัวเองด้วย ผมหันไปแลบลิ้นใส่มันแล้วกลับมาซุกอ้อนผะ...แฟนตัวเองต่อ ก็มันเจ็บอ่ะ
“นี่ยังน้อย อยู่ที่บ้านนะกูอ้วกจนมีแต่น้ำย่อยออกมาละ”
สกายกลอกตาเบะปากมองเหยียดผมกับเพื่อนตัวเองแล้วหันไปบอกซานพร้อมกับเดินมานั่งลงข้าง ๆ คิง ยูเดินยิ้มส่ายหัวมานั่งอีกฝั่ง ผมคลายอ้อมกอดที่กอดบีสท์อยู่ขยับตัวให้เขานั่งลงข้าง ๆ
“ขี้เวอร์” ผมว่ามัน สกายง้างมือถลึงตาใส่
“เดี๋ยวเถอะไอ้เอ๋อ เดี๋ยวกูตบเกรียนแตก”
“เห็นป่ะคิง กูบอกแล้วว่ามันไม่ได้น่ารักซักนิด”
ผมเมินสกายหันไปฟ้องเพื่อนตัวเอง คิงอมยิ้มมองสกายซึ่งผมว่ามันมาทันได้ยินนะว่าเพื่อนผมบอกชอบมันเพราะตอนนี้มันเกาแก้มเก้อเขิน
“หูแดงนะ”
ยูยิ้มบอกแล้วชี้มาที่หูสกาย มันรีบยกมือขึ้นตะปบหูตัวเองได้ยินเสียงเพื่อนผมที่โดนมนต์ดำหัวเราะชอบใจแถมยังมองสกายด้วยสายตาเอ็นดูอีกต่างหาก
“อะ...เอ้อ คือมึงอ่ะคิงใช่ป่าวกูว่าอย่าหลงผิดมาชอบกูเลย”
“ทำไมล่ะ มึงรังเกียจหรือ?” สกายส่ายหัวเมื่อเห็นดังนั้นคิงจึงถามต่อ
“หรือมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” คราวนี้สกายนิ่งไปสักครู่ก็ยักไหล่ตอบคิงเสียงสบาย
“ก็ไม่เชิง”
“ถ้ามึงไม่ได้รังเกียจแล้วก็ยังไม่มีใคร ให้โอกาสกูได้ไหมล่ะ”
คริษฐ์ผิวปากแซว ซานปรบมือหัวเราะชอบใจ ยูกับบีสท์ยิ้มขำส่วนผมนั้นอึ้งกับคำพูดเพื่อนตัวเองไปแล้ว ถ้าคิงพูดอย่างนี้แปลว่ามันคิดจะจริงจังกับความสัมพันธ์นี้เลยนะ
“กูกลัวจะเสียเวลามึง” สกายนี่ก็ตอบตรงดีเหลือเกิน
“ให้กูลองก่อนสิเผื่อมึงชอบกูมากกว่าเขานะ”
สกายเหลือบตามองเพื่อนตัวเองเหมือนจะถามความเห็นเมื่อบีสท์กับยูพยักหน้าเขาก็หันมามองคิงแล้วพยักหน้า
“ก็ได้ แต่ถ้าไม่รอดอย่ามาโทษกันนะ” คิงยิ้มพยักหน้า
“กูแฟร์พอน่า”
“คือพวกมึงจีบกันโต้ง ๆ อย่างนี้เลย”
ผมถาม คิงยักไหล่ส่วนสกายชะโงกหน้ามามองไม่ต้องพูดหน้ามันก็บ่งบอกแล้วว่า เสือก โอเคกูเข้าใจก็ได้
“แล้วมากันทำไม”
ผมหันมาถามบีสท์เพราะยูกับสกายอยู่คนละมหาวิทยาลัย บีสท์เลิกคิ้วยักไหล่
“กายมันว่างไม่รู้จะไปไหนยูก็ว่างพอดีมันเลยลากมาดูหนัง ดูเสร็จมันก็โทรมาหากูจะติดรถกลับบ้านพร้อมกันนี่แหละ”
“กลับเลยไหม”
“เดี๋ยวรอแพรวก่อนเรียนเสร็จตอนห้าโมงเย็น”
ผมยกนาฬิกาขึ้นดูเพิ่งจะบ่ายสามครึ่งเหลือเวลาอีกเยอะจึงหันไปถามแฟนตัวเอง
“แล้วจะไปไหนก่อนหรือเปล่า”
บีสท์ส่ายหน้าแล้วหันไปถามเพื่อนสองคนของตัวเอง
“จะไปไหนกันหรือเปล่า”
“หิวขนม” สกายพูดขึ้นมา
“งั้นไปหาร้านนั่งกันไหมหน้าม.มีร้านกาแฟอยู่ขนมอร่อยอยู่นะ”
คริษฐ์เสนอความคิด ยูเลิกคิ้วถามสกายเจ้าคนเรื่องมากพยักหน้าตกลงเราทั้งหมดจึงอพยพจากใต้ตึกคณะผมเดินออกจากมหาลัยมายังร้านกาแฟที่ผมมารอบีสท์ประจำ
“อะไรอร่อยบ้าง”
สกายเอ่ยถามลอย ๆ ไม่เจาะจงใครแต่เพื่อนผมที่ต้องการทำคะแนนก็รีบนำเสนอพาอีกคนไปเลือกด้วยตัวเอง คริษฐ์กับซานหัวเราะแล้วเดินตามหลังสองคนนั้นไป
“นั่งรอตรงนี้ก็ได้เดี๋ยวกูไปซื้อให้ เอาอะไรยูเอาไรเดี๋ยวกูไปซื้อให้”
บีสท์บอกกับผมแล้วหันไปถามเพื่อนตัวเองที่คุยโทรศัพท์อยู่คาดว่าปลายสายจะเป็นแจม ยูป้องปากบอกปลายสายให้รอก่อนจะเงยหน้าบอกบีสท์
“เอสเพรสโซ่เย็น อ่า...โอเคครับ บีสท์เปลี่ยนเป็นโกโก้เย็นไม่หวานแล้วกัน” บีสท์พยักหน้าแล้วก้มมาถามผม
“เอาเหมือนยูแล้วก็อยากกินเค้กมะพร้าว”
“โอเค”
เขาโยกหัวผมเบา ๆ ก้มลงหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วเดินไปสั่งของที่เคาท์เตอร์พอดีกับยูวางสาย
“โดนแจมบ่นเลย”
“ทำไมล่ะ”
“เขาไม่อยากให้กูกินกาแฟเกินวันละสองแก้วแล้ววันนี้ก็เกินโควตาแล้วด้วย”
“เชื่อฟังดีเหลือเกิน” ยูยิ้มยักไหล่
“ก็นะเพราะเขาห่วงนี่”
“หมั่นไส้” เขาหัวเราะ
“พูดอะไรไม่ดูคู่ตัวเองเลยนะ”
ผมอมยิ้มยักคิ้วกวน ยูหัวเราะส่ายหน้าไม่นานพวกที่เหลือก็เดินกลับมาพร้อมกับขนมคนละถาดและพอวางปุ๊บผมก็ได้รู้ว่าไอ้คนละถาดน่ะพวกมันช่วยถือมาจริง ๆ แล้วคริษฐ์กับซานมีแค่กาแฟคนละแก้ว เค้กสี่ชิ้นนั้นของสกายคนเดียว
“จะไม่กินข้าวเย็นแล้วหรือไง”
ยูขมวดคิ้วถามเพื่อนตัวเองแล้วมองหน้าบีสท์ที่เดินถือถาดกาแฟและขนมเดินมาที่โต๊ะ แฟนผมยักไหล่
“กูบอกไปแล้วนะ แต่มันมีคนตามใจ” บีสท์บุ้ยหน้าไปทางคิงเพื่อนผมยิ้ม
“ก็แบ่ง ๆ กันกินไง กายมันแค่อยากลองชิมหลาย ๆ อย่างเฉย ๆ”
สกายพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยทำท่าทางประหนึ่งว่ากูไม่ผิดนะ ซื้อมาแบ่งกันกินจริง ๆ ยูกับบีสท์ส่ายหัวปลง
“ให้จริงเถอะชิมของมึงน่ะ ส่วนมึงนะถ้ายังไม่รู้อะไรกูจะบอกให้ ไอ้นี่น่ะกินขนมอย่างกับยัดนุ่นมึงโดนมันหลอกแล้ว”
ยูบอกคิงที่ไม่มีทีท่าทุกข์ร้อนแถมยังมองสกายจ้วงเค้กด้วยความเอ็นดูอีกต่างหาก ดูท่าจะหลงจริง ๆ ผมย่นคิ้วแล้วหันมองหน้าเพื่อนทั้งสองคน คริษฐ์ยักไหล่ประมาณว่าความสุขของมันก็ปล่อยมันไปเถอะ ส่วนซานเหมือนกำลังดูอะไรสนุก ๆ อยู่
เราคุยเล่นกันเรื่อยเปื่อยได้พักใหญ่ จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของคริษฐ์ก็ดังขึ้น เพื่อนผมหยิบขึ้นมาดูก่อนคิ้วเข้มจะขมวดแล้วเงยหน้ามองผม ผมเลิกคิ้วถามเขาถอนหายใจส่ายหัวลุกขึ้นทำสัญญาณบอกทุกคนว่าจะออกไปรับโทรศัพท์ด้านนอก
“ใครโทรมาวะ” ผมถามซานเพราะมันเห็นรายชื่อคนที่โทรเข้ามาสีหน้าเพื่อนผมดูเครียดขึ้นทันที
“พี่อิน” พอชื่อนี้หลุดออกจากปากซานทุกคนก็หยุดการกระทำตรงหน้าของตัวเอง สกายส่งเสียงจิ๊จ๊ะด้วยความหงุดหงิด
“มันยังไม่หยุดอีกหรือไง” ซานขมวดคิ้วแล้วส่ายหัว
“เขาหายไปสักพักแล้วนะตั้งแต่เกิดเรื่องน่ะ แล้วปกติถ้าเขาจะโทรถามความเป็นไปของซันส่วนมากก็จะโทรหากูนะ แต่วันนี้เขาโทรหาคริษฐ์ซึ่งกูว่ามันแปลก ๆ”
คิงพยักหน้าเห็นด้วยกับซาน ส่วนผมยักไหล่โคลงหัวเพราะไม่รู้ว่าเวลาพวกเพื่อนผมรายงานอินพวกมันรายงานกันผ่านใครอะไรยังไง
“อาจจะไม่เกี่ยวกับกูก็ได้” ผมบอกกับทุกคนแต่คิงส่ายหน้า
“กูว่าเกี่ยว”
มันบอกแล้วบุ้ยหน้าไปทางนอกร้าน พวกผมมองตามคริษฐ์ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม สายตาของเขาเต็มไปด้วยความยุ่งยากใจ พักใหญ่คริษฐ์ก็เดินกลับเข้ามาแต่ไม่ได้นั่งลงที่เดิม
“ซันขอคุยด้วยหน่อย”
“ซีเรียสหรือ?” ผมเอ่ยถามพอคริษฐ์พยักหน้าผมก็ลุกขึ้นเดินตามเขาออกมานอกร้าน
“มีอะไรหรือเปล่า” คริษฐ์มองผมนิ่งแล้วถอนหายใจยาว
“อือ”
“เรื่องอะไร”
“พ่อมึงอยากคุยด้วย” ผมหน้าตึงขึ้นมาทันที
“กูไม่มีอะไรจะคุย”
“เขารู้เรื่องมึงกับบีสท์” ผมยักไหล่
“แล้วยังไง ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขานี่” คริษฐ์หลับตาถอนหายใจยาว
“กูไม่รู้ว่าพี่อินไปพูดอะไรบ้าง แต่เขาโทรมาหากูบอกว่าพ่อมึงอยากคุยด้วยและตอนนี้เขาก็อยู่ฝั่งตรงข้ามแล้ว”
พูดจบคริษฐ์ก็บุ้ยหน้าไปทางมหาลัยผมมองตามสายตาเขาเห็นอินยืนอยู่กับผู้ชายวัยกลางคนที่ผมจำได้ขึ้นใจว่าเป็นใคร คนที่ครั้งหนึ่งผมเคยเรียกเขาว่า พ่อ ผู้ชายคนนั้นมองตรงมาที่ผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่สายตาบ่งบอกถึงการบังคับให้ผมต้องเดินข้ามกลับไปหาเขา
“กูต้องไปใช่ไหม” ผมหันกลับไปมองหน้าคริษฐ์
“ไปคุยกับเขาให้รู้เรื่องเถอะเดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน” ผมส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร มึงกลับเข้าไปอยู่กับเพื่อน ๆ เถอะฝากบอกบีสท์ด้วย เดี๋ยวกูกลับมา”
“เอางั้น?”
“อือ” คริษฐ์พยักหน้ารับรู้ เขาบีบไหล่ผมเบา ๆ
“มีอะไรโทรมานะ”
“อือ”
ผมสูดหายใจลึกแล้วเดินข้ามถนนกลับมาทางฝั่งมหาลัย ยกมือไหว้ทั้งเขาและอิน สองคนรับไหว้ผมโดยมีอินที่ยิ้มให้แต่ผมมองเลยผ่านเขาไปหาอีกคน
“คุณมีอะไรจะคุยกับผมครับ”
“ไปหาที่นั่งก่อน”
เขาบอกเสียงเรียบแล้วหันหลังเดินไปนั่งตรงม้าหิน อินยิ้มบางผายมือให้ผมเดิน ผมถอนหายใจแล้วเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามเลือกนั่งตรงกลางเพื่อกันไม่ให้อินนั่งข้างเขาจึงต้องนั่งบนเก้าอี้อีกตัว
“มีอะไรจะคุยครับ” ผมถามย้ำ เขามองหน้าผมนิ่ง
“ทำไมไม่พามาด้วยกันล่ะ”
“จำเป็นด้วยหรือครับ”
“คบกันอยู่ไม่ใช่หรือไง” น้ำเสียงของเขาเปล่งออกมาบ่งบอกถึงการดูหมิ่นดูแคลนอย่างชัดเจน
“ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณ”
ปัง!
“ฉันเป็นพ่อแกนะซัน!”
“ครับ” ผมตอบรับ ผมรู้ดีว่าเขาเป็นใคร ผมรู้ว่าผมไม่สามารถหนีความจริงพ้นถึงจะไม่อยากยอมรับแค่ไหนก็ตาม
“จะทำให้ฉันขายหน้าไปถึงไหน!”
“ผมทำอะไรคุณ” เขาพ่นลมหายใจยิ้มเหยียด
“เหอะ! คราวแรกก็หนีออกจากบ้านทำเรื่องใหญ่โตจนต้องขึ้นโรงขึ้นศาลให้ฉันเสียชื่อเสียง พอมาครั้งนี้ยังทำเรื่องงามหน้ามีแฟนเป็นผู้ชายอีก! แกจะทำให้ฉันขายหน้าไปถึงไหน!!!”
ผมมองเขาด้วยแววตานิ่งเฉย ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรแต่เป็นเขาเสียอีกที่พอเห็นผมนิ่งแบบนี้คงรู้สึกว่าผมท้าทายเขา เขาเลยยิ่งออกอาการโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่างนี้
“คุณอาใจเย็นก่อนนะครับ ผมว่าเราพูดกับน้องดี ๆ จะดีกว่านะครับ” ผมเลิกคิ้วเอียงคอมองอินแล้วเหยียดยิ้มมุมปาก เสแสร้งเก่งดีจัง ก็เป็นเขาเองไม่ใช่หรือไงที่พาคน ๆ นี้มา
“อินดูน้องเราเถอะ เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งต่อล้อต่อเถียงคงติดนิสัยกุ๊ย ๆ จากแฟนมาล่ะสิ” ผมหน้าตึงทันทีที่เขาพูดจบประโยค มองคนตรงข้ามด้วยสายตาไม่พอใจ
“คุณไม่รู้จักเขา ไม่มีสิทธิ์มาว่าเขาแบบนั้น”
“เข้าข้างกันดีจังนะ หึ เป็นไงล่ะให้ตายายแกดูแลแล้วเป็นไง ทำตัวเหลวแหลกผิดเพศไปหมด”
ปึง!
ผมตบโต๊ะเสียงดังจ้องมองเขาด้วยสายตาแข็งกร้าว ความโกรธของผมพุ่งปรี๊ดเมื่อเขาพาลไปถึงตากับยาย เขาเหยียดยิ้มเหมือนผู้ชนะเมื่อเห็นผมแสดงอาการเหล่านั้น
“อย่ามาว่าถึงตากับยายผม”
“หรือไม่จริงล่ะ ตามใจจนเสียคน งามหน้าไหมล่ะทีนี้มีหลานเป็นเกย์”
“ผมไปเป็นเกย์บนหัวคุณรึไง”
“ซัน!!!!! แกกล้าดียังไงพูดกับฉันแบบนี้หา!!!”
“คุณอาครับใจเย็น ๆ ครับ คุณคนเล็กขอโทษคุณพ่อก่อนครับ”
เขาลุกพรวดง้างมือขึ้นสูงเหมือนจะตบหน้าผมแต่อินรีบคว้าแขนเขาเอาไว้แล้วร้องบอกให้ผมขอโทษ แต่ผมไม่ทำเขาก็ยิ่งโกรธ
“อินดูสิ เมื่อก่อนเคยเป็นแบบนี้ที่ไหน อาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันมีลูกอย่างนี้”
“ก็เอาวางไว้บนบ่าคุณนั่นแหละครับ” ผมสวนทันควัน
“แก!! ไอ้ลูกไม่รักดี!” เขาถลาจะเข้ามาทำร้ายผมอีกครั้งและก็เป็นอินที่รั้งเขาเอาไว้เช่นเดิม คนแถวนั้นเริ่มมองมาแต่ผมสนที่ไหน ไม่ใช่คนหน้าบางเหมือนเขาเสียหน่อย
“คุณจะมาเพื่อว่าผมแค่นี้ใช่ไหมครับ ผมขอพูดอะไรสักนิดนะ คุณคงลืมไปแล้วว่าผมไม่ได้ใช้นามสกุลของคุณ คุณไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำที่จะต้องมาใส่ใจว่าผมจะเป็นอะไรจะมีชีวิตอย่างไร เพราะทุกสิ่งทุกอย่างผมเป็นคนเลือกเองและนี่มันคือความสุขของผม”
“แต่ทุกคนเขารู้ว่าแกคือลูกของฉัน!”
“อ้อ ถ้าอย่างนั้นคุณก็บอกไปสิครับว่าตัดขาดจากผมไปแล้ว”
“ซัน! แกจะทำให้ฉันตีแกให้ได้ใช่ไหม”
“ผมทำอะไร ผมอยู่ของผมดี ๆ มีความสุขกับชีวิตที่ผมเลือก มีแต่คุณนั่นแหละที่เข้ามาแล้วก็มาว่า ๆ ผมทำตัวไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ ถามจริง ๆ เถอะครับ ต้องการอะไร”
“เลิกกับมันซะ”
“ทำไมผมต้องเชื่อคุณ”
“ซันนี่ฉันหวังดีกับแกอยู่นะ! ผู้หญิงดี ๆ มีให้ชอบตั้งเยอะแยะทำไมไม่ชอบ ไปชอบอะไรกับผู้ชายแถมยังเป็นไอ้กุ๊ยข้างถนนชอบต่อยตีชาวบ้านเขาอีก!” เขาหอบหายใจแรงเหมือนพยายามข่มความโกรธ พยายามพูดกับผมดี ๆ ผมเหลือบตาไปมองหน้าอิน
“อ้อ ไปเป่าหูอะไรเขามาหรือครับถึงร้อนมาหาผมถึงที่นี่” อินสะอึกไปเล็กน้อยแล้วตอบผมออกมาเสียงเครียด
“ขอโทษครับ พี่แค่เห็นว่าน้องกำลังเดินผิดทางเลยไปปรึกษาคุณอา...” ผมเค่นหัวเราะ ไม่รอให้เขาพูดจบประโยค
“เดินผิดทาง? นี่พวกคุณครับผมบรรลุนิติภาวะแล้ว คิด วิเคราะห์ แยกแยะเป็นว่าใครเป็นอย่างไร ผมรู้ว่าแฟนผมเป็นอย่างไร ตากับยายเองก็ทราบเรื่องของบีสท์ดี ครอบครัวของบีสท์ก็รับรู้เรื่องของผมเองเช่นกัน ผมว่าเรื่องนี้มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเลยนะครับ อย่างที่ผมบอกไปแล้วนามสกุลคุณผมก็ไม่ได้ใช้ถ้ากลัวคนอื่นจะมาพูดจาดูถูกหรืออายที่มีลูกเป็นเกย์ คุณก็แค่บอกเขาไปสิครับว่าคุณกับผมไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันอีกแล้ว”
“ซัน...แกเป็นลูกฉันนะ แกคิดหรือว่าฉันจะไม่รักแก ทอดทิ้งแกแล้วไปมีความสุขกับครอบครัวใหม่ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงฉันจะมายืนอยู่ตรงนี้ทำไม”
น้ำเสียงของเขาอ่อนลง ผมกับเขายืนจ้องหน้ากันอยู่นาน สายตาของเขาที่มองมาที่ผมมันแผงไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ผมไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ ผมถอนหายใจยาว
“ผมเลือกชีวิตของผมเอง ขอบคุณสำหรับความหวังดีที่มีให้ผมนะครับ แต่ผมก็อยากจะอธิบายให้คุณฟังเหมือนกันว่าการที่ผมรักใครสักคนผมไม่เคยกะเกณฑ์ว่าเขาจะต้องเป็นเพศไหน นิสัยอย่างไร ฐานะทางบ้านเป็นอย่างไร ผมสนแค่ว่าคน ๆ นั้นของผมเมื่อผมอยู่กับเขาผมมีความสุขไหม สบายใจหรือเปล่าและบีสท์ก็คือคน ๆ นั้นของผม”
“แกแค่กำลังหลงมัน” ผมส่ายหัว
“มันคือความรักครับ ผมรักเขา เรารักกันและไม่ว่าคุณจะพูดอย่างไรผมก็จะไม่เลิกกับเขา ขอโทษนะครับที่เป็นลูกที่ไม่ดีทำให้คุณผิดหวังมาตลอด ขอตัวนะครับ”
ผมยกมือไหว้เขาแล้วหันหลังเดินออกมา แต่เดินมาได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ถูกชายชุดสูทสีดำยืนขวางอยู่สองคน
“ฉันคงปล่อยแกกลับไปหามันไม่ได้หรอก ถ้าอยู่ในการปกครองของตากับยายแล้วแกทำตัวเหลวไหลแบบนี้ฉันก็จะเอาแกกลับมาดูแลเอง” ผมตวัดสายตาหันกลับไปมองเขา
“คุณไม่มีสิทธิ์มาบังคับผม!”
“กลับบ้านกับฉัน”
เขาพูดแค่นั้นแล้วพยักหน้าส่งสัญญาณให้กับคนในชุดสูท สองคนเข้ามาล็อคแขนผมไว้คนละข้าง ผมทั้งดิ้นทั้งเตะร้องโวยวายเสียงดัง
“ปล่อย!!!!! คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับผมแบบนี้นะ!!! ปล่อยสิวะ!!! ช่วยด้วย!!!”
ผมสะบัดตัวอย่างแรงแต่ไอ้สองคนนี้ทั้งตัวใหญ่แล้วก็แรงเยอะเหลือเกินคนแถวนั้นก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยผมสักคนเมื่อเห็นว่ามีอินอยู่ที่นี่
“ขอโทษครับที่เสียงดัง น้องผมทะเลาะกับพ่อเขานิดหน่อยครับกำลังจะพากลับไปเคลียร์ที่บ้านครับ” อินก้มหัวกล่าวขอโทษคนที่พากันมายืนดูเหตุการณ์
“ปล่อยกู!!!!! ช่วยด้วย!!!” ผมตะคอกไอ้บ้าสองคนที่เริ่มลากผมเดินออกมาโดยมีอินและเขาเดินตามหลัง
“ซัน!!!!”
“บีสท์!!! ช่วยด้วยบีสท์!!!”
บีสท์ตะโกนเรียกชื่อผมเสียงดัง ผมหันไปมองตามเสียงเขายืนทำหน้าตกใจอยู่อีกฟากของถนนพร้อมกับเพื่อน ๆ ของผม พอเห็นเขาผมก็ร้องตะโกนเสียงดังพยายามสะบัดตัวออกจนเจ็บไปหมด
“รอกูก่อนนะซัน!”
“บีสท์ช่วยกูด้วย!”
“รีบพาซันขึ้นรถ!!!”
“ไม่!! ปล่อยกูไอ้เหี้ยเอ๊ย ปล่อยกูสิวะ!! บีสท์ช่วยกูด้วย!!!!”
ผมร้องตะโกนหาบีสท์ในขณะที่เขาเร่งให้ไอ้สองคนที่จับตัวผมไว้ฉุดกระชากผมขึ้นรถตู้สีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล ระยะทางใกล้เข้ามาทำผมสติจะแตก ผมหันไปมองหาบีสท์ เขามองหน้าผมท่าทางเขาร้อนรนแต่ด้วยอุปสรรคคือรถบนถนนที่วิ่งขวักไขว่ทำให้เขาข้ามมาไม่ได้อย่างใจนึก
ประตูรถอยู่ตรงหน้าผมอีกไม่กี่ก้าว ผมรวบรวมกำลังดิ้นสุดแรงจนแขนข้างหนึ่งหลุดจากการเกาะกุม ผมถีบไอ้บ้านั่นจนกระเด็นแล้วหันมาเตะผ่าหมากอีกคนเมื่อเป็นอิสระผมก็รีบวิ่งตรงไปหาบีสท์ที่อยู่อีกฝั่งของถนนก่อนแขนจะถูกกระชากกลับไปอย่างแรงจากอิน
“พี่ไม่ปล่อยให้น้องกลับไปหามันหรอก!” เขาตะคอกผมเสียงดัง
“ปล่อยผม!!!”
“ไม่!!! ไม่มีวัน!!”
“ไอ้เหี้ยปล่อยแฟนกูนะ!!!”
บีสท์ร้องตะโกนมา อินตวัดสายตาไปมองพลางยิ้มเยาะ เขากระชากผมอย่างแรงให้เดินตามแล้วหันไปบอกผู้ชายคนนั้น
“คุณอาขึ้นไปรอบนรถก่อนครับเดี๋ยวผมจัดการเอง”
ผมขืนสุดแรงทิ้งตัวลงนั่งอินมองผมด้วยแววตาวาวโรจน์แล้วออกแรงกระชากผมจนผมล้มไถลไปกับพื้นคอนกรีต
“โอ๊ย!!”
“ไอ้เหี้ย!!!! ปล่อยแฟนกู!!!!!!!!”
บีสท์ตะโกนลั่น ผมซี๊ดปากด้วยความเจ็บปวดกางเกงนิสิตขาดตรงเข่า เลือดไหลซิบอินปรายตามองมาแต่ก็ไม่ยอมหยุด
“ตามพี่มาแล้วจะไม่เจ็บตัว”
“กูไม่ไป!!!”
“คุณคนเล็ก!!! พูดดี ๆ ไม่ฟังใช่ไหมครับ!!!”
เขาออกแรงกระชากผมอีกครั้ง ไอ้เหี้ยเอ๊ยผมยังไม่ทันลุกขึ้นทรงตัวแรงดึงของเขาทำให้ผมล้มลงเข่ากระแทกพื้นอีกครั้งซ้ำรอยเดิมเจ็บจนน้ำตาไหล หันไปมองบีสท์ที่เหมือนว่าเส้นความอดทนของเขาจะขาดไปแล้ว ร่างสูงสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของสกายและยูวิ่งข้ามถนนมาหาผม
อีกนิดเดียวบีสท์ก็จะมาถึงตัวของผมแล้ว
อีกนิดเดียว
“บีสท์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เอี๊ยด!!!!!!!!
โครม!!!!!!!!!!!
I will wander ’til the end of time, torn away from you.
ฉันจะร่อนเร่ไปจนกว่าเวลาจะสิ้นสุดลง ถูกพรากจากเธอ
My Heart Is Broken – Evanescence
Tbc
talk. หัวใจสลายไปแล้ว :ling3: ฮืออออ น้องเจ็บปวดเหลือเกิน ท้ายตอนแย่งซีนทุกคนจริง ๆ ตัวร้ายออกมาหมดแล้วนะไม่มีแล้วมากกว่านี้เราคงขาดใจตาย ฮือออออ แล้วเจอกันในอีกวันสองวันข้างหน้าน้า อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้วรู้สึกใจหายนิด ๆ แล้วเจอกันตอนหน้าค่า
#นิยายตัวร้าย
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
เฮ้อ ตัดตอนแบบนี้ ก็แย่สิ
-
อ้าว ใครเป็นอะไรล่ะนั่น หวังว่าคงไม่หนักมากนะ
-
ตัดกันแบบนี้ไม่ดีนะคะ โอ๊ย อิน วุ่นวาย!
-
หงึ บีสท์ โอ๊ย ได้บ้าอิน ทำไมซันไม่พูดไปล่ะ ว่า คนที่เอาเรื่องไปฟ้องก็ชอบซัน อยากได้ซัน อยากคบซ้อน ทั้งๆ ที่ ไอ้บ้าอินมันก็หมั้นอยู่กะลูกเลี้ยงพ่อน่ะ
-
:katai1:
-
อยากด่าคำหยาบกับอินมากๆ แต่ทำไม่ได้
เป็นบ้าหรออิน!!!!!!!!!!! มันใช่เรื่องที่จะต้องทำแบบนี้ไหม ปล่อยน้องมันไปได้แล้ว ...
คุณพ่อก็เช่นกันค่ะ ฟังลูกมันบ้าง ลูกคุณมีความสุขดีคุณไม่ดีใจหรอ โดนเป่าหูอยู่นั่นล่ะ เกลียดโว้ยยยยยยย บีทส์ต้องไม่เป็นอะไรนะ T^T
-
โอ้ยยย บีบใจเหลือเกิน
-
โอ๊ยยยย เกลียดดดด อยากให้อินได้รับอะไรที่มันสาสม อยากกระทืบบบบบ
-
ไอ้เหี้ยอิน!!!!! :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ้ยยย เกลียดอิน ไม่ยอมจบซะที บีสท์อย่าเป็นอะไรนะ o22
-
เหอะ.....พ่อซัน เป็นพ่อที่มีความเป็นพ่อน้อยมาก
ผิดคำพูดกับลูก ลูกหนีไป ก็อยู่กับเมียใหม่ ลูกเลี้ยงอย่างมีความสุข :fire: :fire: :fire:
ตอนนี้ก็มาพูดเรื่องทำให้เสียชื่อเสียง วิปริต ประสาททททท
ซันน่าจะบอกไปว่าไอ้คนที่ไปฟ้องพ่อน่ะ เพราะมันก็ชอบซัน มันก็วิปริตเหมือนกันมั้ย
เตรียมสมุนมาพร้อมเพื่อพาตัวซันไป
บีสท์ ถูกรถชนใช่มั้ย :z3: :z3: :z3:
นี่สงคราม จะเกิดแล้วสินะ
พูดไม่ถูกเลย ไอ้พี่อิน เหอะ....ตัวเองไม่ได้ซัน ใครที่ไหนก็ไม่ต้องได้ มันใช่เรื่องมั้ย ไอ้หมาหวงก้าง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ให้ครอบครับบีสท์จัดการครอบครัวอินให้ล่มจมเหมือนกับครอบครัวผู้หญิงคนนั้นที่เจอที่เชียงใหม่เลย
-
อินนี่คงเป็นประเภท กูไม่ได้ คนอื่นก็ต้องไม่ได้ แบบนั้นกระมัง ถามจริงถ้ายุแยงจนซันเลิกกับบีสต์ได้ แล้วคิดว่าซันจะกลับมารักตัวเองเหรอ? ซันดูมีใจกับอินขนาดน้านนนน เลยเหรอ? ตลกป่าว โง่จริง บ้าจัง คิดดิคิด! :katai1:
-
อิน นี่มันตัวร้ายจริงๆ
-
โอย ใจจะขาดดดด
-
ไอ้เอี้ยอิน :m16:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เออดีคนเหี้ยๆไม่เปงไร คนทำดีเท่าไหร่กลับต้องมาเจ้บ
-
ลำไย อิพี่อินนี่มาก อิพ่อ นี่ก็น่ารำคาญ อย่าอ้างว่าเป็นพ่อทั้ง ๆ ที่เชื่อลูกคนอื่นมากกว่า
-
โอ้ย ขอหยาบหน่อยนะคะ ไอ้อินเหี้ยมากอ่ะ คือแบบพ่อซันก็งี่เง่า หูเบาอ่ะ โกรธมากกกก :m31: ซันน่าจะบอกพ่อไปเลยว่าไอ้อินมันก็ชอบผู้ชาย เราว่ามันไม่ได้รักซันหรอก มันรักตัวเองมากกว่า ถ้ามันรักซันจริงมันต้องปล่อยให้ซันไปมีความสุขสิ
ขอให้บีสท์ปลอดภัย :sad4:
-
อินคือที่สุดของความเสือกค่ะ 555 พูดกันตรงๆ
ตัวเองก็ไม่กล้าพอที่จะเลือกซัน แล้วยังมาอย่างนี้ ด้านมากแค่ไหนถามใจดู
บีสท์อย่าเป็นไรนะ
-
:L2: :L1: :pig4:
-
เวรกรรม :ling2:
ตัวร้ายก็ทำร้ายคนอื่นสำเร็จทุกทีสินะ :เฮ้อ:
-
ขอบคุณ :)
-
กำลังเข้าสู่ดราม่าใช่มั้ย!?
-
โอ้ยยย เกลียดไอ้อินตัวเองไม่ได้แล้วมาเป่าหูทำเลวแบบนี้เหรอ นี่ไม่ใช่รักแล้วถ้ารักมึงไม่ลากซันถูลู่ถูกังแบบนั้นหรอก แล้วนี่บีสท์จะถูกรถชนอีกมั้ยเนี่ย ไม่นะ อย่าเป็นอะไรเลย เกลียดพ่อซันมากไม่เคยมาดูลูก มาเข้าใจลูก เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ เชื่อแต่คำไอ้อิน มีสมองคิดเองไม่เป็นรึไง โมโหโว้ยยย
-
้เกลียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่อิน ฮึ่ยยยย
:fire:
-
บอกเลย ครอบครัวอิน ครอบครัวพ่อซันต้องล้มละลายให้หมดอ่ะ
เอาให้สุดเลย เพื่อนๆบีสต์ไม่ใช่คนธรรมดานะ
เเหม เรียกบีสต์ว่ากุ๊ยทำตัวคุณชายเเต่ใจสถุนก็ไม่ไหวนะ
เราว่าอินควรไปพบจิตแพทย์แล้วอ่ะเเถวบ้านเรียกบ้าอ่ะเเบบนี้
ขออย่าให้บีสต์เป็นไรมาก ไม่งั้นซันคงต้องเสียใจไปตลอดเเน่ๆ
ปล.ห่วงใจสกาย เห็นเพื่อนโดนรถชนอีกเเล้ว :hao5:
-
ตัดฉับๆเลยอ่าาาา มาต่อไวๆนะคะ // :pig4: :pig4:
-
:katai1:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย โกรธคนเขียนแล้ว มาต่อด่วน ๆ เลย :katai4: :katai4: :katai4:
-
อิน บ่างช่างยุ
บีสต์อย่าเป็นไรนะ รีบไปช่วยซันกันนะ
-
ps. แนะนำให้ฟังเพลงขอร้องตอนอ่านไปด้วย แล้วจะอินมาก
ตัวร้าย
37
ภาพของคนรักที่นอนเลือดท่วมร่างปรากฏอยู่ตรงหน้า ราวกับหัวใจถูกกระชากออกไปจากอกและแตกสลายไปอย่างช้า ๆ ผมดิ้นสุดแรงไม่สนแล้วว่าร่างกายตัวเองจะเป็นอย่างไร ผมคิดเพียงแค่ว่าผมต้องไปให้ถึงตัวของบีสท์
ภาพตรงหน้าพร่าเลือนเพราะม่านน้ำตา เดินเข้าไปเกือบจะถึงตัวของบีสท์แล้วแต่ยูคว้าเอวของผมไว้ ผมดิ้นแต่ยิ่งดิ้นยูก็ยิ่งรัดแน่น หูของผมอื้ออึงจนไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น
“ปล่อย บีสท์...จะไปหาบีสท์”
“ซันอย่าเพิ่ง...”
“บีสท์”
“ซัน!!!! มองหน้ากู ฟังกูนะซัน อย่าเพิ่งเข้าไปให้สกายปฐมพยาบาลก่อน ซันได้ยินที่กูพูดไหม”
ยูจับไหล่ผมให้หันหน้าไปมองเขา สองมือของเขาตบหน้าผมเบา ๆ เพื่อเรียกสติ ผมส่ายหัว ผมไม่รู้ ผมแค่อยากไปหาบีสท์
“โทรเรียกรถพยาบาลหรือยัง!!! อย่ามุง!! ไม่ต้องเสือกกูเป็นหมอ!!!”
เสียงของสกายดึงสติผมกลับเข้าร่าง ยูดึงผมออกมาเล็กน้อย สกายตะโกนไล่กลุ่มไทยมุง พวกคริษฐ์ต่อสายเรียกรถพยาบาล ยิ่งเห็นภาพสกายน้ำตานองหน้าพร้อมทั้งปฐมพยาบาลบีสท์ไปด้วยน้ำตาผมก็ยิ่งไหล
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้แต่สำหรับผมมันยาวนานเหมือนชั่วนิรันดร์กว่ารถพยาบาลจะมา ผม สกาย ยูขึ้นมากับรถพยาบาล พวกเขาใส่ที่ช่วยหายใจให้บีสท์ที่นอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนมีเพียงเสียงชีพจรดังเท่านั้นที่ทำให้ผมรู้ว่าเขายังอยู่กับผม
“คนไข้ไปทำแผลก่อนนะคะ”
พยาบาลคนหนึ่งวิ่งมาดักหน้าผมไว้ขณะที่ผมกำลังวิ่งตามบีสท์ไปยังห้องฉุกเฉิน ผมส่ายหัวปฏิเสธแต่เธอพยายามรั้งผม
“ไม่เป็นไรครับผมสบายดีแค่หกล้มครับ”
ผมรัวคำพูดและรีบวิ่งตามบีสท์ไปจนเตียงเขาถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉิน สกายคุยโทรศัพท์สักครู่พี่คุณก็วิ่งหน้าตื่นมาในชุดกาวน์ เขาวิ่งเข้าไปหาพี่คุณทันที
“พี่คุณ...บีสท์...ช่วยบีสท์”
“ครับ ๆ ที่เหลือพี่จัดการต่อเองนะ เก่งมากคนเก่งนั่งรอนะ”
“บีสท์จะไม่เป็นไรใช่ไหม...”
“พี่จะช่วยเต็มที่ครับ”
แผ่นหลังกว้างของพี่คุณหายลับเข้าไปในห้องฉุกเฉินสกายทิ้งตัวนั่งร้องไห้บนพื้นอย่างหมดแรง ผมเดินเข้าไปคุกเข่าตรงหน้าเขา
“ขอ...โทษ”
หมับ!!
สกายคว้าผมเข้าไปกอด ไหล่ของเราสองคนสั่นสะท้านต่างคนต่างปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ผมสะอื้นไห้เสียงดัง ไม่ไหวแล้วจริง ๆ ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ ผมกลัวเหลือเกิน ถ้าบีสท์เป็นอะไรไปผมจะอยู่อย่างไร
โลกที่ไม่มีบีสท์...ผมจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร
“กูขอโทษ”
ผมกล่าวขอโทษจากใจ เพราะผมร้องตะโกนหาบีสท์เรียกให้เขาช่วย เพราะผมเป็นเพราะผมคนเดียวบีสท์ถึงต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ ถ้าเปลี่ยนได้ให้คนที่อยู่ในห้องนั้นเป็นผมยังดีเสียกว่า คนอย่างผมไม่ควรมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ตั้งนานแล้ว
“กึก...อย่าโทษ...ตัวเอง”
“ฮึก”
“บีสท์ต้องไม่...เป็นอะไร”
“ขอโทษ กูขอโทษ”
ผมซุกตัวในอ้อมกอดของสกายเรากอดกันร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคู่วิ่งตรงมา พวกเพื่อนของบีสท์วิ่งหน้าตื่นกันเข้ามาโดยมียูวิ่งนำหน้าผมกับสกายลุกขึ้นยืนเชนเดินเข้ามากอดผมนาฟพุ่งตัวไปกอดสกายตามด้วยคนอื่น ๆ พวกเขากอดกันร้องไห้ทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิด
“บีสท์ต้องไม่เป็นอะไร” ยูเดินเข้ามาลูบหัวปลอบผมแล้วจ้องมองไปยังประตูห้องฉุกเฉิน
“มึงควรไปทำแผลก่อนนะ” ผมส่ายหน้า
“ไม่เอา ไม่อยากไปไหน”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเราไปขออุปกรณ์พยาบาลมาทำแผลให้”
นาฟยกมือเช็ดน้ำตายิ้มบอกผมอย่างใจดีก่อนแผ่นหลังบางจะเดินเร็ว ๆ หายไป ไม่นานเธอก็กลับมากับกล่องปฐมพยาบาลในมือและ...ครอบครัวของบีสท์ ผมลุกพรวดยืนตรงมองไปยังครอบครัวของเขาที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามาเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นผมก็รีบตรงเข้ามาหาและสิ่งที่ทำให้ทำนบน้ำตาของผมแตกอีกรอบก็คืออ้อมกอดของพ่อและแม่ของบีสท์
“ฮึก...ขอโทษครับ...เพราะผม”
“ชู่ว ไม่ใช่ความผิดซันหรอกลูกมันเป็นอุบัติเหตุ” พ่อของบีสท์กอดปลอบผมแม่เขาและพี่แบทเองก็เช่นกัน ถึงสีหน้าทุกคนแสดงความเป็นกังวลอย่างชัดเจนแต่ก็ไม่มีใครแสดงท่าทีโกรธผมเลยสักคน เพื่อนของบีสท์ก็เหมือนกัน
ปัง!
“อาจารย์หมอคะคนไข้หยุดหายใจค่ะ!” พยาบาลคนหนึ่งวิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉินบอกกับแม่ของบีสท์ ท่านพยักหน้าแล้วหันมากอดผม พี่แบทและพ่อเร็ว ๆ แล้วผละออก
“ฝากลูกด้วยนะคุณ”
“เชื่อมือฉันเถอะค่ะ” แม่บีสท์เดินตามพยาบาลคนนั้นเข้าไปอย่างรวดเร็วพวกผู้หญิงทุกคนพากันร้องไห้โฮ พวกผู้ชายบางคนหันหน้าหนีร้องไห้กันเงียบ ๆ บางคนก็กอดปลอบพวกเพื่อนผู้หญิงอยู่
ผมทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉินข้าง ๆ คือพ่อของบีสท์นั่งกอดไหล่ผมอยู่ไม่ห่าง สกายลุกขึ้นเช็ดน้ำตาลวก ๆ แล้วเดินไปเอากล่องปฐมพยาบาลจากนาฟเดินมานั่งลงทำแผลตรงหน้าผมอย่างเบามือ พ่อของบีสท์ยิ้มแล้วยกมือข้างที่ว่างอยู่ไปลูบหัวสกาย
“เก่งขึ้นเยอะเลยนะกาย ยูบอกพ่อว่ากายมีสติดีมากปฐมพยาบาลให้บีสท์จนรถพยาบาลมาถึง พ่อขอบคุณมากนะลูก” สกายส่ายหน้าทั้งน้ำตา
“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับพ่อ ผมเลือกเรียนหมอเพราะพวกเขา ผมไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว” พ่อบีสท์ยิ้มใจดีเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้สกาย
“บีสท์โชคดีมากที่มีเพื่อนที่ดีแบบนี้”
“ผมก็โชคดีที่มีบีสท์เป็นเพื่อนครับ”
ผมนั่งนิ่งให้สกายทำแผลจนเสร็จ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ทุกครั้งที่ประตูบานนั้นเปิดหัวใจผมก็เต้นรัวด้วยความหวัง เนิ่นนานจนความกลัวจะเสียบีสท์ไปกัดกินหัวใจผมไปทีละน้อย เฝ้าแต่ภาวนาให้เขาปลอดภัย บุญไหนที่เป็นของผมพรข้อใดที่เป็นของผม ผมขอยกให้บีสท์ทั้งหมด ขอแค่ให้เขาปลอดภัย ขอแค่ให้บีสท์กลับมาหาผมก็พอ
แม่ครับช่วยบีสท์ด้วย อย่าเพิ่งพรากบีสท์ไปจากซันเลยนะ
“ซัน...ไหวไหมหน้ามึงซีดมากเลย”
ผมเงยหน้ามองเพื่อนตัวเองที่เพิ่งมาถึง ซานย่อตัวลงตรงหน้าผมเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ผมได้แต่ส่ายหน้า ผมไม่ไหวจริง ๆ ทุกอย่างมันหนักอึ้งและถาโถมเข้ามาในคราวเดียว ภาพที่บีสท์ถูกรถชนยังติดตาผมไม่สามารถลบออกไปได้ ภาพของคนรักที่นอนอยู่บนเตียงเสื้อผ้าชุ่มโชกไปด้วยเลือด
ผมเจ็บ เจ็บเหมือนกำลังจะตาย หลังประตูบานนั้นบีสท์จะเป็นอย่างไรบ้าง กำลังสู้อยู่ใช่ไหมทรมานมากหรือเปล่ากลับมาหากูไหวไหม กลับมารักกูอีกครั้งได้หรือเปล่า
ปัง!
พวกเราทุกคนหันขวับไปมองประตูที่เปิดออก พยาบาลคนหนึ่งเดินออกมาหน้าตาเคร่งเครียด เธอกวาดตามองพวกเราแล้วประกาศถามเสียงดัง
“ทางเราต้องการเลือดกรุ๊ปบีโดยด่วนค่ะ คนไข้ช็อคเพราะเสียเลือดมาตอนนี้เลือดสำรองของทางโรงพยาบาลใกล้จะหมดแล้ว ท่านใดมีเลือดกรุ๊ปนี้และสุขภาพร่างกายแข็งแรงรบกวนตามดิฉันมาด้วยค่ะ”
พ่อ พี่แบท ยู เชน เปา แพรว เมเปิ้ลและซานลุกขึ้นวิ่งตามพยาบาลไปผมได้แต่มองตามพวกเขาอย่างมีความหวังเพราะตัวเองเลือดคนละกรุ๊ปกับบีสท์ไม่สามารถให้เลือดเขาได้ มาร์คนั่งลงแทนที่พ่อของบีสท์เขาคว้ามือผมไปกุมและบีบให้กำลังใจเบา ๆ คริษฐ์ยืนอยู่อีกข้างบีบไหล่ให้กำลังใจผมอยู่เช่นกันส่วนคิงนั่งอยู่ตรงข้ามกับสกาย สักครู่เมเปิ้ลก็เดินกลับมาเพราะเลือดจางไม่สามารถบริจาคเลือดได้
“ได้ถามพยาบาลไหมว่าอาการบีสท์เป็นไงบ้าง” แจมถามขึ้น เมเปิ้ลยกมือปิดหน้าร้องไห้โฮออกมา
“ฮึก...เขาบอกว่าบีสท์อาการโคม่า หยุดหายใจไปสองครั้งเสียเลือดมาก ฮึก...กูจำได้แค่นี้”
ผมก้มลงมองฝ่ามือตัวเองแล้วหลับตาด้วยความอ่อนล้า ไม่รู้ว่าต้องคิดอะไรแล้วตอนนี้ กลับมาหากูไหวหรือเปล่า กำลังพยายามอยู่ใช่ไหม พยายามอีกนิดนะแต่ถ้าไม่ไหวก็ไม่เป็นไร เพราะกูตัดสินใจได้แล้วเหมือนกัน โลกที่ไม่มีมึงมันก็ไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว ถ้าเลือกที่จะไปกูจะไม่ห้ามเพราะกูจะเป็นฝ่ายตามมึงไปเอง
โลกที่ไม่มีมึงกูอยู่ไม่ได้หรอกนะ ไม่เอาอีกแล้วถ้าต้องกลับไปอยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกครั้ง ไม่เอาอีกแล้ว ตายตามไปด้วยยังดีเสียกว่า
“มึงยังมีหน้ามาที่นี่อีกหรือไงไอ้เหี้ย!!!”
ผมสะดุ้งกลับมาสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้งเมื่อเสียงของสกายเปล่งออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด เขาพุ่งตัวไปต่อยอินจนล้มกองกับพื้นรัวหมัดใส่คนข้างใต้ไม่ยั้ง อินได้แต่ปัดป้องหาจังหวะสวนคืนไม่ได้ ไม่มีใครคิดจะห้ามสกายจนกระทั่งการ์ดสองคนที่ผมจำได้ว่ามันคือคนที่จับตัวผมมาแยกสกายออกจากอิน พวกผู้ชายวิ่งเข้าไปเอาตัวสกายออกมาได้ทันก่อนที่อินจะสวนหมัดใส่เขา
“มึงกล้ามากที่มาที่นี่” พี่แบทชี้หน้าอิน
“...” อินเงียบเขายกมือเช็ดคราบเลือดบนใบหน้าแล้วเงยหน้ามองผมด้วยสายตาปวดร้าวและหันหลังกลับไปมองคนที่กำลังเดินเข้ามา ผมปรายตามองคนที่เดินเข้ามาในกรอบสายตา ผมกำมือแน่นลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเขา
“มาทำไม จะเอาใครไปจากผมอีก!! ต้องพรากคนที่ผมรักไปอีกซักกี่คนคุณถึงจะพอใจ!!!!! ตอบผมสิเงียบทำไม!!! ตอบผม!!!!!”
ผมทุบไหล่เขาอย่างแรงตะคอกถามทั้งน้ำตา ผมไม่สนว่าใครจะมองอย่างไร พวกพยาบาลวิ่งเข้ามาห้ามตั้งแต่สกายต่อยอินร้องขอให้ผมหยุด คริษฐ์กอดเอวแล้วดึงผมออกมา ผมสะบัดตัวออกสูดลมหายใจแรงจ้องมองเขาพอดีกับพ่อบีสท์ที่กลับมาจากการให้เลือด
“ซันเกิดอะไรขึ้นลูก”
“ลูก?” เขาทวนคำพ่อของบีสท์แล้วมองหน้าผม พ่อของบีสท์เดินเข้ามากอดผมแล้วมองไปที่เขาเช่นกัน
“คุณเป็นใคร” เขาถามพ่อบีสท์
“ผมเป็นพ่อของบีสท์แฟนลูกชายคุณ” ผมเงยหน้ามองพ่อบีสท์ด้วยความแปลกใจที่ท่านรู้ว่าคน ๆ นี้เป็นใคร
“ผมมีเรื่องจะคุยกับลูกชายผม”
“แต่ผมไม่มี!!” ผมสวนเขาทันควัน ไม่อยากคุย ไม่อยากเห็นหน้าทั้งเขาทั้งอิน
“ซัน...พ่อแค่อยากคุยด้วย สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว” ผมหัวเราะเหยียดยิ้มมองเขา
“ก็ทำอีกสิ สาบานได้เลยว่าคราวนี้คนที่อยู่ในห้องนั้นจะเป็นผม!”
“ซันมาคุยกันดี ๆ ก่อนดีไหม พ่อก็เสียใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
“เสียใจ? ผมต้องเชื่อคุณอีกไหม ตั้งแต่คราวแม่ที่คุณทำเป็นเสียใจจะเป็นจะตายแล้วเป็นไง สามเดือนแค่สามเดือนหลังงานศพแม่คุณก็เอาผู้หญิงคนนั้นเข้ามา!!!! ลูกในท้องของเธอกี่เดือนกันล่ะ นานเท่าไหร่แล้วที่หลอกแม่กับผม! คุณตอบมาสิ!!!”
“พ่อขอโทษ”
“ผมไม่ต้องการ เก็บคำขอโทษของคุณกลับไปแล้วอย่ามายุ่งกับชีวิตของผมอีก คุณทั้งสองคนเลย!”
“คุณคนเล็ก...”
“ไม่ต้องมาเรียก! เพราะคุณคนเดียวเรื่องทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ ทำไมครับแค่ผมไม่รักนี่มันทำให้คุณเจ็บมากหรือไงถึงต้องลงทุนทำอะไรแบบนี้”
“อะไรนะ” เขามองผมสลับกับอิน ผมพ่นหัวเราะออกมาเหยียดยิ้มมองเขาอย่างสมเพช
“ที่เขาไปเป่าหูคุณไงครับ ว่าไงนะผมกำลังเดินทางผิด พระเจ้าเถอะถ้าผมเดินผิดก็คงผิดมาเป็นสิบปีแล้วและคนที่เลือกเส้นทางผิด ๆ ให้ผมก็อนาตคลูกเขยคุณนี่ไง!”
“หมายความว่าอย่างไรอิน”
“ผมขอโทษครับ ผมกับน้อง เราเคยรักกันครับ”
“ว่าอะไรนะ!” เขาดูตกใจเมื่ออินพูดจบ
“หึ บอกเขาไปสิครับว่าที่ไปยุยงจะเอาผมกลับไปเพราะอะไร เพราะตัวเองไม่ได้ไงคนอื่นเลยต้องไม่ได้ด้วย เพราะผมไม่ได้รักอินแล้วไง!!เมื่อไหร่จะยอมรับซักที!!! ผมไม่ได้รักอิน กูไม่ได้รักมึง!!!”
“ครับ พี่ได้ยินแล้ว...แต่ก็ยังทำใจให้ยอมรับไม่ได้ในเมื่อน้องเคยเป็นของพี่”
“ผมไม่เคยเป็นของอิน”
“พี่รู้...แต่พี่ทำไม่ได้”
“แล้วจะให้ผมทำยังไง ให้ตาย ๆ จากกันไปเลยไหมอินถึงจะพอใจ”
อินส่ายหน้าเม้มปากแน่น ผมจ้องหน้าเขาเพื่อให้รู้ว่าผมเอาจริง เอาสิตอนนี้ผมไม่สนอะไรทั้งนั้นให้ตายไปเลยก็ทำได้ถ้าการมีอยู่ของผมมันทำให้คนอื่น ๆ พากันเดือดร้อนไปหมดอย่างนี้
“พี่ยอมแล้ว อย่าทำอะไรแบบนั้นเลยนะ พี่จะไปเอง ผมขอโทษทุกคนนะครับ โดยเฉพาะคุณ” อินยกมือไหว้พ่อของบีสท์ พ่อบีสท์รับไหว้แต่พี่แบทไม่ยอม
“มึงคิดว่าน้องกูเป็นอย่างนี้แล้วกูจะยอมหรือไง กูจะไม่ให้มึงเหลืออะไรเลยคอยดู!” พี่แบทตะคอกบอกอินอย่างเคียดแค้น พ่อหันไปปรามแต่ดูเหมือนพี่แบทจะไม่ฟัง
“พ่อยอมก็เรื่องของพ่อแต่ผมไม่ยอม น้องผมเจ็บมันต้องเจ็บกว่า!”
“ผมไม่ได้อยากให้มีใครต้องเป็นอะไรไป เรื่องที่ทำไม่ดีกับยูเพราะผมรู้ว่ามีคนคอยตามคนของผมอยู่ ผมจึงสั่งให้เขาไปทำเพื่อเป็นการขู่และบอกเป็นนัย ๆ ว่าให้เลิกยุ่งกับซันซะ แต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่ผมหวัง น้องไม่กลับมา น้องที่เคยอยู่ในสายตาผมออกห่างออกไปเรื่อย ๆ ผมทนไม่ได้ ผมรู้ว่าผมเห็นแก่ตัวไม่เลือกอะไรสักอย่าง ผมขอโทษครับทุกอย่างที่ผมสร้างผมขอรับผิดไว้เองคนเดียว ขอโทษนะครับคุณอาถ้าอยากจะถอนหมั้นผมจะยอมรับครับ”
อินก้มหัวขอโทษทุกคน ใบหน้าบวมช้ำยิ้มขื่นส่งมาให้ผมก่อนจะหันไปยกมือไหว้เขาแล้วหันหลังเดินจากไป พวกเพื่อนผู้ชายทำท่าจะตามออกไปหาเรื่องแต่พ่อของบีสท์ขอเอาไว้พวกเขาถึงยอมกลับไปนั่งกันเฉย ๆ ผู้ชายคนนั้นมองตามหลังอินจนสุดสายตาแล้วหันกลับมามองผม
“พ่อไม่เคยรู้”
“แน่สิคุณไม่เคยรู้อะไรอยู่แล้วนี่”
“ซันคุยกับพ่อเขาดี ๆ สิลูก” พ่อของบีสท์ปรามผม ผมหันไปยกมือไหว้ขอโทษท่านและหันมาไหว้เขา
“ขอโทษครับ”
“พ่อเป็นพ่อที่แย่มากเลยใช่ไหม” ผมเม้มปากหันหน้าหนีสายตารู้สึกผิดของเขา
“คุณมีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะครับ”
“อินมาปรึกษาพ่อบอกว่าเหมือนเราจะมีแฟนเป็นผู้ชายแถมยังเป็นพวกนักเลงหัวไม้เที่ยวมีเรื่องกับคนอื่นเขาไปทั่ว พ่อเป็นคนให้เขาคอยดูเราตั้งแต่ที่เราออกไปอยู่คนเดียว ช่วงหลังเขามาบอกเรื่องของเรากับแฟนเราบ่อยมาก มีรูปที่แฟนเราไปต่อยตีกับคนอื่นรวมทั้งที่ตามไปต่อยเขาใต้ตึกคณะอีก พ่อรู้ว่าพ่อเป็นพ่อที่ไม่ดีแต่พ่อก็รักเรามากนะ พอเขามาบอกพ่อแบบนี้พ่อก็โกรธพาลไปโกรธถึงตายายแกที่ทำไมถึงยอมรับและให้คบกันแล้วก็คิดว่าถ้าเราอยู่กับพ่อคงไม่เป็นแบบนี้”
“ก็เลยทำอะไรโง่ ๆ แบบนี้น่ะหรือครับ” ไม่ใช่เสียงของผมแต่เป็นพ่อของบีสท์ ท่านเอ่ยปากหลังจากที่เงียบฟังอยู่นาน
“คนเป็นพ่อแม่ต่อให้ลูกจะเลวแค่ไหนก็ยังรักกับอีกเรื่องแค่ที่ลูกตัวเองเป็นแต๋วเป็นเกย์นี่ผมมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากเลยนะครับถ้าเทียบกับสิ่งที่เขามอบให้ผมคือการเป็นคนดีตั้งใจเรียนและซื่อสัตย์กับตัวเอง คุณพูดถูกลูกผมอาจเป็นนักเลงหัวไม้อย่างที่คนอื่นพูดกันแต่นั่นคือสิ่งที่คนอื่นพูด ลูกของผมผมเลี้ยงมาเองกับมือทำไมผมจะไม่รู้ว่าลูกตัวเองเป็นอย่างไร ตอนที่บีสท์มาบอกว่าชอบซันขอคบกับซันผมกับภรรยาตกใจนะแต่เหนือสิ่งอื่นใดคือผมรู้ว่าลูกต้องตัดสินใจมาดีแล้วจริง ๆ ถึงกล้ามาพูดกับผมและซันก็เป็นเด็กน่ารักนั่นคือเหตุผลว่าทำไมผมถึงยอมรับการคบกันของพวกเขาเพราะสิ่งที่พ่อแม่ทำได้คือการให้กำลังใจชี้แนะบอกสิ่งที่ถูกที่ผิดและคอยสนับสนุนพวกเขาแม้สังคมภายนอกจะไม่เห็นด้วยก็ตาม”
“คุณคิดว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันจะไปรอดอย่างนั้นหรือ” พ่อของบีสท์ยักไหล่กับคำถามนี้
“ผมไม่รู้หรอกแต่ในเมื่อพวกเขาอยากจะลองผมก็จะให้พวกเขาได้ลองพิสูจน์ ปัญหามีไว้แก้อุปสรรคมีไว้ข้ามผ่านนี่ครับถ้าไม่ลองทำด้วยตัวเองแล้วจะใช้ชีวิตให้โตขึ้นได้อย่างไร วันข้างหน้าเขาสองคนอาจจะเลิกกันแยกย้ายกันไปมีชีวิตของตัวเองแต่ผมเชื่อนะว่าเขาสองคนจะไม่เสียใจที่วันนึงพวกเขาเคยรักกัน”
“อะไรทำให้คุณเชื่ออย่างนั้น” พ่อของบีสท์หัวเราะเล็กน้อยแล้วหันมาลูบหัวผม
“ก็ลูกผมนี่นาผมเลี้ยงมาเองกับมือ เนอะซันเนอะ”
“ครับ จนถึงวันนี้ผมไม่เคยเสียใจเลยสักครั้งที่เลือกรักบีสท์ ขอโทษนะครับถ้าการที่ผมเป็นแบบนี้แล้วทำให้คุณผิดหวัง ช่วยลืมว่าผมเป็นลูกคุณไปเลยก็ได้”
“ซัน...”
“ผมรู้สึกอย่างที่พูดไปจริง ๆ นะครับ อาจจะดูอกตัญญูแต่ความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณมันพังไปนานแล้วมันฝังรากลึกจนผมไม่สามารถลบมันไปได้ ถ้าคุณรักผมจริงอย่างที่ปากคุณพูด กรุณาปล่อยผมไปตามทางที่ผมเลือกเถอะครับ ทุกวันนี้ผมมีความสุขดีมีความสุขมาก ๆ จนกระทั่งวันนี้ที่คุณกลับเข้ามาอีกครั้งและผมก็ต้องขอโทษอีกครั้งที่ต้องพูดออกมาว่า ผมไม่อยากให้คุณกลับเข้ามาเลย”
“เกลียดพ่อมากเลยใช่ไหม” ผมใช้ความเงียบแทนการตอบคำถามของเขา เขายิ้มขื่นดวงตาของเขาแดงก่ำ
“ขอพ่อกอดเราหน่อยได้ไหมแค่ครั้งเดียวแล้วพ่อจะไม่มายุ่งกับเราอีกเลย แต่ขอให้เรารู้ไว้นะว่าสำหรับพ่อซันคือลูกที่พ่อรักเสมอไม่มีวันเปลี่ยนแปลง” ผมเม้มปากแน่นยกมือปาดน้ำตาแล้วเดินเข้าไปกอดเขาเงียบ ๆ ผมจะจดจำอ้อมกอดนี้เอาไว้ว่ามันอบอุ่นแค่ไหน จะจดจำเขาในฐานะของพ่อที่ผมเคยรัก
“ขอโทษนะครับ”
“โชคดีนะลูก ขอให้เขาปลอดภัย” เขาเดินกลับออกไปแล้ว ผมสูดลมหายใจยาวหันหลังกลับไปมองพ่อของบีสท์ที่ยืนยิ้มใจดีส่งมาให้ท่านอ้าแขนรับผมเข้าไปในอ้อมกอด
“แล้วสักวันอคติของซันที่มีต่อพ่อก็จะค่อย ๆ จางลงไปแค่วันนี้การกลับมาของเขามันตอกย้ำความเจ็บในอดีตของเราเฉย ๆ แต่ซันก็สัมผัสได้ใช่ไหมว่าเขารักซันมาก”
“ครับ ผมก็หวังว่าอย่างนั้น” เพราะผมเองก็ไม่อยากเกลียดเขาเช่นกัน
กึง!!!
ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกมาด้วยความรวดเร็วพร้อมกับร่างสองร่างที่เดินออกมาพร้อมกัน แม่ของบีสท์และพี่คุณ แม่ถอดมาร์กปิดปากออกและหันมองพ่อ พี่แบทผมและพวกเราทุกคนก่อนจะระบายยิ้มออกมา
“บีสท์ปลอดภัยแล้วจ๊ะ”
“ขอบคุณครับแม่!!”
“โฮฮฮฮฮฮฮฮ ขอบคุณค่ะแม่”
“ขอบคุณครับที่ช่วยลูกของเรา”
เราทุกคนต่างร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ พ่อคว้าตัวผมลากไปหาแม่กับพี่แบทและกอดพวกเราไว้ ผมดีใจเหลือเกินขอบคุณทุก ๆ อย่างที่นำพาบีสท์กลับมาหาผมและต้องขอบคุณคนที่เพิ่งปลอดภัยอีกเหมือนกันที่ยอมกลับมาหาผมให้ผมได้รัก
ขอบคุณนะบีสท์
อย่าทิ้งกันไปได้ไหม เธอรู้ฉันอยู่ไม่ไหว
โลกคงแตกสลายนาทีที่ไม่เหลือเธอ
คนที่รักทีสุดคนทีรักเสมอ
หมดชีวิตที่เห็นเมื่อใดก็เป็นของเธอ
อย่าไปจากตรงนี้อย่าไปจากคนนี้
ฉันกลัว ฉันกลัวพรุ่งนี้...จะไม่มีแรงหายใจ
ขอร้อง – แดน วรเวช
tbc
talk. เฮ่ออออออออ ดราม่ากันเบา ๆ ตอนสองตอนพอเนอะ มากกว่านี้ไม่ไหว สงสาร 555555555555555 เอาจริงเราสงสารพี่อินนะ เขารักแต่เขาก็ไม่ยอมรับความจริงซักทีอ่ะ จนโดนน้องพูดแสกหน้าเข้าไป หน้าชาไปเลยทีเดียว อีกอย่างคงไม่พ้นโดนพี่แบทกระทืบ 5555 เตรียมตับไตม้ามสำรองไว้เลยนะคะ ส่วนเรื่องพ่อซันเราจะไม่พูดถึงมาก อย่างที่ซันบอกคือความรู้สึกน้องพังไปหมดแล้ว ถามว่าเกลียดไหมเกลียดนะ รักหรือเปล่า ก็รักอีกนั่นแหละ มันเป็นอารมณ์ที่ทั้งรักทั้งเกลียด ให้เวลาเยียวยาทุกสิ่งแล้วกัน สุดท้ายนี้น้องกายลูกหนูเก่งมากเลยนะคะ เป็นคุณหมอที่ดีในอนาคตได้แน่ ๆ น่ารักที่สุดลูกรักของขุ่นแม่
อีกสามตอนจบแล้วอ๊าาา มีใครรอเล่มมั้ย 5555 เราเตรียมตอนพิเศษไว้เยอะมากเลยทั้งลงในนี้แล้วก็มีที่ไม่ได้ลงเลย แล้วเจอกันตอนหน้าค่า เป็นกำลังใจให้เราด้วยพรุ่งนี้สัมพาษณ์งาน 55555
#นิยายตัวร้าย
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
น้ำตาจะไหล ซึ้งมากเลยค่ะ
:hao5:
-
โอยยยยยยยยยยยยยยย ละล้าละลังนานมากกว่าจะคลิกเข้ามาอ่าน อ่านไปก็กลัวไป
หายวันหายคืนนะบีสท์ ดีใจแทนน้องซันกับทุกๆคนด้วย ได้เพื่อนคืนมาแล้วนะ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:hao5: :hao5: ร้องไห้ทั่งตอน
อ่านไปร้องไป ...ตอนหน้าขอแบบโลกสดใสสว่างไสวกันไปเลย
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:pig4:
-
:hao5 :hao5: :hao5:
-
ฮือออออออ เสียน้ำตาเยอะมากตอนนี้ :hao5:
ขอให้มีแต่เรื่องดีๆนะ
ไม่อยากให้พี่แบทไปยุ่งกับอินอ่ะ ปล่อยมันไปเถอะนะๆๆๆ
-
สาแก่ใจข้านัก (อิอิ)
ดีใจ... ในที่สุดพระเอกก็ปลอดภัยเสียที
-
:L2: :L1: :pig4:
อยู่ด้วยกัน อย่าไปไหน
-
โล่งใจ ปลอดภัยแล้วบีสต์ ดีใจกับซันเละทุกคน
ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น
-
สงสารมากกว่าซันกับบีสท์ก็คือสกาย อย่าลืมว่าสกายเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วตอนไทน์แล้วก็มาเคสบีสท์อีกแบบต่อหน้าต่อตาอะ คือถ้าเป็นคนอื่นคงสติแตกไปแล้ว ขอบคุณที่สกายยังมีสติแล้วช่วยเหลือบีสท์ ตอนนี้บีสท์ปลอดภัยแล้วก็คงต้องฝากพี่คุณปลอบสกายด้วยนะ
-
บีสท์ปลอดภัยแล้วโล่งอกไปที
-
โอยยยย ผ่านไปแล้ววววว ดีใจมาก ที่ปลอดภัย
-
น้ำตาแตกไปสิ บ้าจิง
-
ซึ้งใจในคำว่าเพื่อนจริงๆ น้ำตาไหล ปลอดภัยแล้วนะบีทส์
-
บีสท์ปลอดภัยแล้วไอ้พี่อินแม่งถ้ารู้จักปล่อยวางคงไม่เป็นแบบนี้พี่แบทจะเอาคืนแบบไหนเนี่ย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยน้ำตาไหลล
สงสารซันมากกอะ
เหมือนทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นแล้วก้พังลงมากับตา
พี่อินคือถ้าไม่ถึงจุดนี้คบๆม่ยอมรับความจริงอะ
ปล่อยพี่แบทกระทืบให้ตายไปเลยยย
ส่วนพ่อนี่ไม่รู้จะพูดยังไง รู้ตัวเมื่อสาย รู้ค่าเมื่อเสียไป
กอดซันแน่นๆๆ แล้วมันจะผ่านไปนะ
This too shall pass
-
:hao5: :hao5: :hao5:
พี่แบทต้องจัดหนักอินแน่เลย
-
ขอบคุณ :)
-
เหมือนมันยังไม่สุดเด้ออออ อินกับพ่อซันควรได้รับผลตอบแทนอ่ะ ทำคนจะตายทั้งคน :m16:
-
:pig4: :pig4:
-
ดราม่าน้ำตานองหน้าเลยยยย เราไม่ไหวจริงๆกับเรื่องของครอบครัวแบบนี้ :hao5: // อิน ฉันสงสารเธอนะ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเธอโดนเบาเกินไป :mew2:
-
บีสท์ ปลอดภัยแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
พ่อซัน ก็รู้เรื่องอิน ยอมที่จะไม่เข้ามายุ่งกับซันอีก :hao3:
รอบีสท์ หายเป็นปกติ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จัดการมันเลยค่ะพี่แบท ขอให้บีสท์หายไวๆนะ
-
โล่งอก บีสท์ปลอดภัย :monkeysad: กลัวมาก หายเร็วๆ บีสท์ อยากจะบอกอินว่า ไปเถอะไปจงไปไปซะไปให้ไกลๆ :katai1:
-
:sad4: :sad4:
-
โอ้ยยย ร้องจนปวดตา อ่านไม่จบตอนต้องพักไปหาอะไรตลกๆ เยียวยาใจก่อน
ที่รักเราปลอดภัยแล้ว ฮือออออ
-
น้ำตาไหลเลย เป็นตอนหนึ่งที่กินใจมากๆ โครตรู้สึกดีที่บีสท์ปลอดภัย :mew6:
-
ชอบช่วงท้ายตอนมากค่ะ เหมือนเป็นช่วงแนะนำเพลงเพราะๆ
รอมาต่อนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
มารอบีสท์ซัน
-
ตัวร้าย
38
“ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูก”
แม่บีสท์ลูบหัวปลอบผม ตอนนี้พวกเรามากองกันอยู่ในห้องผู้ป่วยวีไอพี ผมเพิ่งทราบว่านี่คือโรงพยาบาลของที่บ้านบีสท์กับสกายแล้วก็เพิ่งรู้อีกเหมือนกันว่าบีสท์กับสกายมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกันเพราะแม่ของเขาทั้งสองคนเป็นญาติสนิทกัน บีสท์ตื่นขึ้นมาได้สามวันแล้วหลังจากนอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนเกือบหนึ่งอาทิตย์
เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่แสนยาวนานกับผมมาก เฝ้ารอทุกวันอยู่ข้าง ๆ เขาเพราะกลัวว่าถ้าบีสท์ตื่นมาจะไม่เห็นใคร พวกเพื่อนเขาก็ผลัดเปลี่ยนเวรกันมาเฝ้าทุกวันเพราะถ้ามากันหมดเกรงว่าโรงพยาบาลจะแตกดังเช่นตอนนี้
"แม่ ๆ ผิดหรือเปล่าครับไปปลอบซันมันทำไมอ่ะ โน่นลูกชายแม่นั่งหน้างอเป็นตุ๊ดอยู่โน่นครับ"
สกายบุ้ยปากไปทางบีสท์ที่กอดอกด้วยมือข้างเดียว (อีกข้างใส่เฝือกอยู่) บึนปากทำหน้างอใส่แม่ของเขาอยู่สาเหตุเพราะว่าประโยคข้างต้นนั่นท่านพูดกับผมแถมยังกอดโอ๋อีกต่างหาก คุณแม่หัวเราะชอบใจแล้วเอ่ยปากบอกกับลูกชายคนเล็กของตัวเอง
"ไม่น่ารักเหมือนซันหรือพวกหนู ๆ ผู้หญิงอย่าทำสิบีสท์มันทุเรศลูกตาแม่"
"แม่!!! นี่ลูกนะ"
"เออก็ลูกไงแม่ถึงเตือนด้วยความรัก"
พอแม่เขาตอบคืนเท่านั้นแหละทุกคนในห้องก็หัวเราะก๊ากชอบใจกันเป็นแถว บีสท์พยายามมองหาตัวช่วยแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีเลย พ่อกับพี่แบทหัวเราะนำเพื่อนคนอื่นเสียด้วยซ้ำ ผมหัวเราะก่อนจะเดินเข้าไปหาเขานั่งลงบนเตียงคนไข้
“หมาหัวเน่าเลยกู”
“มึงต้องรู้ตัวให้ไวนะน้องชาย”
พี่แบทหัวเราะบอกน้องชายตัวเอง บีสท์ยิ้มบางส่ายหัวทำท่าจะขยับตัวผมจึงรีบลุกขึ้นช่วยเขา สภาพบีสท์ตอนที่ถูกเข็นออกจากห้องไอซียูดูแย่มาก ผ้าพันแผลถูกพันอยู่แทบทุกส่วนของร่างกาย ใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่ตลอดเวลา เห็นทีไรน้ำตาผมก็ไหลทุกครั้ง
“ดูแลกันดีเหลือเกิน เห็นแล้วหมั่นไส้!”
พี่แบทพูดเสียงสะบัดแล้วเดินออกไปตามด้วยเปา เชนและยู บีสท์หรี่ตามองพวกเขาจนลับประตูก่อนจะถอนหายใจออกมา ผมเลิกคิ้วถาม
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
"กูไม่ค่อยไว้ใจพวกนั้นเท่าไหร่"
"หืม?"
"เดี๋ยวถ้ากลับมาแล้วแบทมีแผลก็รู้เรื่อง"
บีสท์กระซิบบอกผม พ่อกับแม่มานั่งคุยด้วยอยู่พักใหญ่แล้วก็กลับไปทำงาน พวกเพื่อนเองก็เช่นกันตอนนี้เหลือแค่ สกาย มาร์คและแจม
"อ่ะ กินเยอะ ๆ จะได้หายไว ๆ"
แจมเดินมาพร้อมกับยื่นจานกีวี่ที่ปอกเรียบร้อยมาให้ผมบุ้ยปากให้ป้อนบีสท์ ผมยื่นให้เขาจิ้มกินเองแต่แฟนที่ตอนนี้แปลสภาพเป็นเด็กโข่งยื่นปากงอนไม่ยอมรับไป
"กูเจ็บอยู่นะ"
"ก็ใช้มืออีกข้างสิ"
"โอ๊ย เจ็บจังเลยอีกมือนึงก็ยกไม่ไหว"
ผมยิ้มส่ายหัวเห็นท่าทางออเซาะที่นาน ๆ ทีบีสท์จะทำก็ใจอ่อนนั่งป้อนเขาจนหมด นี่รวมทั้งอาหารทุกมื้อที่ผมต้องเป็นคนป้อนเขาด้วยนะให้คนอื่นมาทำก็ไม่ยอม
"กูเกลียดอาการอ้อนเมียของมันจริง ๆ ให้ตาย" สกายกลอกตาทำหน้าเหม็นเบื่อมีมาร์คเป็นลูกคู่ส่วนแจมหัวเราะน้อย ๆ แล้วหันไปสนใจทีวีต่อ
"ช่วงกอบโกยเว้ย"
บีสท์ยักคิ้วสลับข้างบอกเพื่อน สกายจิ๊ปากก้มลงอ่านหนังสือต่อส่วนมาร์คกดเกมในมือถือเล่นซักพักใหญ่พ่อกับแม่ก็กลับเข้ามา แม่เช็คอาการของบีสท์อีกรอบแฟนผมได้ทีเลยงอแงใส่แม่ตัวเองว่าอยากกลับไปพักฟื้นที่บ้าน
"ขอแม่รอดูอาการอีกซักอาทิตย์ได้ไหม"
"โถ่แม่ครับ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว"
"ใช่สิตอนนี้ตื่นแล้วก็พูดว่าไม่เป็นอะไรได้นี่ ตอนที่เรายังไม่ตื่นมาล่ะเห็นใจพ่อแม่ พี่แบท ซันแล้วก็เพื่อนเราบ้างไหมบีสท์ว่าทุกคนเขาเป็นห่วงขนาดไหน"
แม่พูดกับบีสท์เสียงเข้มจนคนงอแงหน้าหงอลงไปก่อนเขาจะก้มหัวกล่าวขอโทษแม่ตัวเองเบา ๆ พ่อกับแม่ยิ้มแล้วลูบหัวปลอบบีสท์
"ขอแม่ดูอาการอีกหน่อยนะ แม่อยากมั่นใจว่าเราไม่เป็นอะไรแล้วจริง ๆ"
"ครับแม่"
คุยเล่นเรื่องอื่นกันอยู่สักครู่พี่แบทกับพวกผู้ชายที่หายออกไปก็เดินกลับเข้ามาผมมองสภาพแต่ละคนแล้วได้แต่ขมวดคิ้ว ไปฟัดกับหมาที่ไหนกันมาเนี่ย โดยเฉพาะพี่แบทผ้าพันแผลที่พันอยู่ที่มือเขาบ่งบอกได้ดีว่าไปทำอะไรกันมา
"สารภาพบาปมา" แม่กอดอกพูดเสียงเข้ม พี่แบทเกาหัว
"คิดว่ากลับไปทำงานแล้วนะเนี่ย โอ๊ยแม่ ๆ แบทเจ็บ"
พี่แบทบ่นงึมงัมเหมือนพูดคนเดียวแต่ถ้าผมที่ยืนอยู่ข้างหลังแม่ได้ยินคาดว่าแม่ก็ต้องได้ยินและก็อย่างที่เห็น พี่แบทโดนบิดหูจนร้องโอดโอยมีบีสท์หัวเราะขำอยู่บนเตียง โดนคนพี่ขึงสายตาดุใส่แต่คนน้องเขาสนที่ไหนแลบลิ้นปลิ้นตาเยาะเย้ยพี่ตัวเองสบายอารมณ์
"น้องเวรมาเยาะเย้ยกู กูไปเอาคืนให้มึงมานะเว้ย"
"ว่าละ ที่กูบอกแหละซันว่าพวกมันมีพิรุท" บีสท์หันมาบอกกับผม
"สารภาพกับแม่มา ยูเราก็เป็นไปกับเขาด้วยหรือไง" แม่เอ่ยเสียงดุหันไปมองยูที่นั่งยิ้มแหยอยู่ข้างแจม
"ก็...ครับแม่ ใครทำเพื่อนผมเจ็บเขาก็ควรเจ็บเหมือนกันไม่ใช่หรือครับคล้าย ๆ แอ็คชั่นเท่ากับรีแอคชั่น"
"แม่ล่ะปวดหัวกับพวกเราจริง ๆ แล้วฝั่งนั้นเขาเป็นอย่างไรบ้าง"
แม่เอ่ยถามด้วยความอ่อนใจ ผมเดาว่าท่านคงรู้จักนิสัยลูกชายและเพื่อนลูกชายตัวเองเป็นอย่างดีถึงไม่ได้ดูตกใจอะไรมาก หันไปมองพ่อท่านก็นั่งอมยิ้มไม่พูดไม่จาแถมยังชูนิ้วโป้งให้พวกนั้นอีก ผมหันไปมองแฟนตัวเองบีสท์ยิ้มส่ายหัวแล้วกวักเรียกให้ผมไปนั่งข้าง ๆ
"ไม่เป็นอะไรมากครับแม่ จิ๊บ ๆ" เชนรีบบอกแถมยิ้มเอาใจตาหยี แต่พอแม่ง้างมือเหมือนจะตีเขาก็รีบย่นคอแล้วพูดรัว
"น่าจะแขนหักครับจากสภาพภายนอก ภายในต้องรอหมอเอ็กซเรย์ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉินครับ!!!"
"ไอ้เชน!!!" พี่แบทและพวกเพื่อนตะโกนเรียกเชนที่ได้แต่ยิ้มแหยเกาหัวขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
"โทษทีลืมตัว แหะ ๆ"
"ไม่ต้องมาแหะ ๆ เลยพวกเรานี่จริง ๆ เลยนะ ถ้าเขาเอาเรื่องขึ้นมาจะว่าอย่างไร" แม่ว่าด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ แต่แบทยิ้มแผล่รีบลุกขึ้นมากอดเอวอ้อนแม่ตัวเอง
"โถ่แม่ ผมซ้อมมันผมก็พามันมารักษานะไม่ได้ปล่อยทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ซะหน่อยส่วนถามว่าเอาเรื่องไหมบอกได้เลยว่าไม่แน่นอนทำไมน่ะหรือแม่ถามแฟนแม่ดูสิ" พี่แบทบุ้ยปากไปทางพ่อที่คราวนี้สะดุ้งโหยงทำหน้าเหรอหราเมื่อแม่หรี่ตาจ้องจับผิด
"คุณไปทำอะไรพวกเขา" พ่อชูมือขึ้นทั้งสองข้างแล้วส่ายหัว
"ผมเปล่า...อ่า...จริง ๆ ก็ทำนิดเดียว"
"ทำอะไรคะ สารภาพมาเดี๋ยวนี้"
"ก็ ก็แค่ปั่นหุ้นเล่น ๆ"
"เล่น ๆ ของพ่อคือแทบล้มละลายเลยแม่"
"ไอ้แบท!" พ่อตะโกนเรียกพี่แบทขี้ฟ้องแล้วทำท่าจะเข้ามาตีแต่โดนคุณผู้หญิงของบ้านชี้หน้าคาดโทษ
"ไหนว่าจะไม่ทำอะไรเขาไงคะ" พ่อเกาหัวถอนหายใจเฮือก
"โถ่คุณครับ อดได้ที่ไหนกันล่ะลูกผมเจ็บนะพวกเขาก็ควรจะได้รับผลที่เขาก่อหน่อยสิ" พี่แบทและพวกเพื่อน ๆ บีสท์พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับพ่อไม่เว้นแม้แต่แจม แม่ถอนหายใจเหนื่อยหน่ายแล้วหันไปมองพวกที่ออกไปก่อเรื่องเรียงตัว
"ตามแม่ออกไปทำแผลเดี๋ยวนี้"
"ครับแม่..."
พวกเขายิ้มหน้าบานกันตามหลังแม่ออกไปในห้องจึงเหลือแค่ บีสท์ ผม สกาย มาร์ค แจมและพ่อของบีสท์ บีสท์ถอนหายใจ สกายเลิกคิ้ว
"เป็นไรวะ ไม่โอเคที่พวกกูทำแบบนี้หรือไงใจจริงกูอยากไปด้วยมากแต่พวกนี้ไม่ยอม"
"ก็พรุ่งนี้มึงต้องสอบนะกาย" มาร์คพูดขึ้นน้ำเสียงสบาย
"เปล่าหรอกกูแค่คิดว่าเขาก็ได้รับกรรมที่เขาทำไว้แล้ว" พวกเพื่อนเขาขมวดคิ้วไม่เข้าใจกับสิ่งที่บีสท์พูด
"สำหรับกู กูว่ากูเข้าใจพี่อินมันนะ แค่ซันไม่รักกูว่าเขาน่าจะเจ็บปวดพอแล้ว"
"มึงมันก็แบบนี้ พอเป็นเรื่องของตัวเองทีไรก็สงสารเขาไปเรื่อยลองเปลี่ยนคนที่นอนอยู่ตรงนั้นเป็นกูสิ" สกายบอก บีสท์หัวเราะหึหึ
"ถ้าตรงนี้เป็นมึง กูก็คงเดินตามพวกนั้นออกไปทำแผล" สิ้นคำบีสท์พวกเราก็หัวเราะกัน พ่อเขาเดินเข้ามาลูบหัวลูกชายคนเล็กของตัวเอง
"แค่อีกฝั่งไม่ถึงตายพ่อว่าก็โอเคแล้ว" พ่อเขายักคิ้วขยิบตาใส่ผมแล้วเดินผิวปากอารมณ์ดีออกไป
"พี่แบทได้พ่อมึงมาเต็ม ๆ เลย" มาร์คหัวเราะบอก แจมกับสกายพยักหน้าเห็นด้วย
สักครู่พวกที่ออกไปทำแผลก็กลับเข้ามาคุยเล่นด้วยซักพักก็ขอตัวกลับกันไปตอนนี้เหลือแค่ผมกับสกายแล้วก็บีสท์ที่นอนหลับไปเพราะฤทธิ์ยา สกายนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโซฟารับแขกด้านนอกผมนอนอยู่บนเตียงข้างบีสท์ ไม่ได้อยากเอาเปรียบคนป่วยหรอกนะ แต่เป็นเขาเองต่างหากที่ร้องให้ผมอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลาเรียกแต่ผมจนสกายหมั่นไส้ย้ายตัวเองจากโซฟาในห้องออกไปนั่งตรงห้องรับแขก
"อ้าวมากันได้ไง" ผมเงยหน้าเอ่ยทักผู้มาใหม่ด้วยความแปลกใจ พวกเพื่อนผมครบทีมพ่วงด้วยฟี่เพื่อนในคณะบีสท์ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงประตูโดยมีสกายเบะปากหมั่นไส้ผมอยู่ไม่ไกล
"ขับรถมา" คิงเป็นคนตอบ สกายหัวเราะคิกคัก
"กวนตีน"
"หึหึหึ ผัวมึงเป็นไงบ้าง" คริษฐ์หัวเราะแล้วส่งตะกร้าผลไม้ให้สกายเดินไปเก็บที่โซนครัว ห้องวีไอพีก็ดีอย่างนี้ทุกอย่างแบ่งเป็นสัดส่วนอย่างกับคอนโดไม่มีผิดเตียงก็ใหญ่นอนกันได้สองคนเหมือนกับเตียงที่บ้าน
"ดีขึ้นมากแล้ว" ผมตอบเสียงเบาเพราะบีสท์ยังหลับอยู่แต่สักครู่เขาก็ขยับและเปิดเปลือกตาขึ้น
"อ่าว หวัดดี" บีสท์เอ่ยทักพวกเพื่อนของผมและเพื่อนเขา
"ซันขอน้ำหน่อย"
"อื้อแปบนะ" ผมขยับตัวลงจากเตียงไปรินน้ำให้เขาแล้วกลับไปนั่งบนเตียง
"ทำไมมึงต้องไปนั่งเบียดมันบนเตียงวะซัน ลงมานั่งดี ๆ มา"
ซานตบที่ว่างข้างโซฟาให้ผมไปนั่งแต่เสียงสกายดังขึ้นพร้อมกับแขนข้างที่ไม่เจ็บของบีสท์กอดรอบเอวของผมไว้อย่างหวงแหนแถมยังส่งสายตาไม่เป็นมิตรใส่ซานด้วย
"เด็กติดแม่มึงอย่าไปแยกเดี๋ยวโดนกินหัว ผัวมันยอมให้ห่างตัวที่ไหนแค่เดินไปเข้าห้องน้ำเรียกแล้วเรียกอีกกูนี่รำคาญ!"
"ฮ่า ๆ เออกูเชื่อแล้ว ขอโทษครับพี่ ๆ" ซานยกมือไหว้บีสท์งก ๆ ฟี่เดินมานั่งลงบนเตียงตรงขาข้างที่เข้าเฝือกของบีสท์
"โอเคแล้วใช่ไหมมึง กูตกใจมากเลยตอนที่ได้ยินข่าว"
"อือ ดีที่ตื่นขึ้นมาได้"
"คนชนว่าไงอ่ะ" ฟี่ถาม
"เขาก็รับผิดชอบนะแต่เหมือนแม่กูเขาไม่เรียกร้องอะไร"
"อย่างว่า รักษาฟรี หมอเจ้าของไข้ก็แม่มึง โรงพยาบาลก็ของมึงแม่มึงคงไม่รู้จะเรียกร้องอะไร" ฟี่ว่าขำ ๆ บีสท์หัวเราะส่ายหัว
"ของกูที่ไหน โน่นของสกายโน่น" บีสท์บุ้ยปากไปทางสกาย คนถูกโยนให้ยักไหล่
"อีกนานกว่าจะเป็นของกูเผลอ ๆ แม่งพี่คุณฮุบสมบัติกูไปหมดแน่ ทั้งแม่มึงแม่กูปลื้มเขาแทบจะยกโรงพยาบาลให้อยู่แล้ว"
สกายว่าเสียงหน่าย ผมกับบีสท์หัวเราะจริงอย่างที่เขาพูดเมื่อเช้าพี่หมอคุณเข้ามาตรวจอาการบีสท์กับแม่ของสกายท่านดูปลื้มพี่เขามากอยู่ประมาณว่าทำอะไรก็ดูดีในสายตาไปหมดแถมยังบอกสกายให้ดูตัวอย่างพี่เขาไว้อีก มันถึงพูดถึงพี่เขาด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยแบบนี้ไง
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูเลี้ยงมึงเอง"
เสียงคิงดังขั้นพวกเราในห้องโห่ร้อง ไอ้เพื่อนคนนี้เปิดช่องให้ไม่ได้เลยหยอดตลอดสกายจากมันเฉย ๆ ตอนนี้กลายเป็นหน้าแดงหูแดงยิ่งเพื่อนแซวมันยิ่งอาย ตลกดีเหมือนกัน
"กูไปหาขนมกินดีกว่า" สกายลุกขึ้นเดินดุ่ม ๆ ออกไปจากห้อง คิงหัวเราะน้อย ๆ แล้วลุกเดินตามออกไป
"มีลุ้นไหมวะเพื่อนกู" ซานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หันมาถามบีสท์ แฟนผมยักไหล่โคลงหัว
"เรื่องนี้ไม่รู้เลยว่ะ ต้องถามไอ้เชนมันอยู่กับสกายบ่อยแถมยังเป็นสายให้พี่คุณอีก" คริษฐ์เลิกคิ้ว
"พี่คุณที่สกายพูดถึงเมื่อกี้อ่ะนะ"
"อือ"
"ยากแล้วเพื่อนกู" คริษฐ์ยิ้มพูด ผมเองก็ได้แต่ยิ้มไม่ได้ออกความเห็นอะไร
"จะหายทันเปิดเทอมไหมวะมึง" ฟี่ถามแล้วเคาะเฝือกที่ขาบีสท์เบา ๆ
"ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ถ้าไม่ทันก็ใช้มึงทำงานเอา" ฟี่หัวเราะชอบใจแล้วพยักหน้า
"เออไอ้เพื่อนห่า เห็นแก่มึงช่วยกูมาตลอดนะเออนี่พวกเพื่อน ๆ น้อง ๆ ฝากมาให้มึงพวกเขาอยากมาเยี่ยมนะแต่ก็กลัว ๆ"
ฟี่เดินหายออกไปและกลับเข้ามาพร้อมกับตะกร้าผลไม้ใหญ่มาก ผมเดินไปช่วยเขาถือแล้วเอาไปวางไว้ในครัวแล้วกล่าวขอบคุณเขา
"ทำตัวให้น่ากลัวน้อยกว่านี้หน่อยสิมึงน่ะ" ซานว่า บีสท์เลิกคิ้ว
"ทำไมล่ะ"
"ก็จะได้มีคนกล้าเข้าหามากกว่านี้ไงเล่า" คราวนี้บีสท์ยิ้มน้อย ๆ แล้วยักไหล่ผมเดินไปตบหัวเพื่อนแล้วเดินกลับมานั่งข้างบีสท์
"พอเลย เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว"
"อะไรวะซัน"
"กูบอกว่าบีสท์เป็นแบบนี้ดีแล้วกูไม่อยากให้คนอื่นมายุ่งมาก"
"ว่ะ ๆ ๆ ๆ หวงผัวเว้ย ๆ"
พวกเพื่อนส่งเสียงล้อ บีสท์หัวเราะชอบใจยิ้มมองผมที่ทำหน้ามุ่ยอยู่ ก็ทำไมล่ะแฟนผมผมก็หวงเป็นนะ ผมรู้ว่าเขาที่เป็นแบบนี้มีคนสนใจตั้งมากมายแล้วยิ่งถ้าบีสท์เป็นมิตรมากขึ้นแน่นอนว่าคนที่แอบชอบเขาต้องกล้ามากขึ้น เรื่องนั้นผมยอมไม่ได้หรอก
"พี่มินโทรมาบอกว่าพี่อินโดนซ้อม" คริษฐ์เอ่ยออกมาน้ำเสียงเรียบเรื่อย ผมกับบีสท์พยักหน้ารับ
"เป็นไงบ้าง"
"เละ"
คริษฐ์บอกแค่นั้น ตั้งแต่เกิดเรื่องผมไม่ได้ถามเพื่อนตัวเองเลยว่ายังได้ติดต่อกับอินอยู่รึเปล่า ซานกับคิงไม่พูดถึงเลยแถมวันแรกที่บีสท์ฟื้นพวกเขายังพากันมาขอโทษที่เคยมองบีสท์ผิดและช่วยคนผิด
"ไม่ต้องเปลี่ยนเครื่องในใหม่ใช่ป่ะ" บีสท์ถามติดตลก คริษฐ์หัวเราะส่ายหัว
"แค่เกือบ ๆ พี่มึงใส่ไม่ยั้งเลย"
"อือแบทก็เป็นแบบนี้แหละ"
"ไม่แค้นเขาหรือไง"
"ไม่ล่ะที่โดนไปก็น่าจะหนักมากพอแล้วแหละ"
"ขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมาด้วยนะ" คริษฐ์บอก บีสท์เลิกคิ้วแล้วโบกมือไม่ถือสา
"มึงคอยอยู่ข้างซันมาตลอดในวันที่มันเจอเรื่องแย่ ๆ กูเข้าใจพวกมึงเพื่อนใครใครก็รัก" คริษฐ์กับซานยิ้ม
"เออดีแล้วเว้ยหมดทุกข์หมดโศกซะทีเพื่อนกู ต่อไปนี้ขอให้มีแต่ความสุขเข้ามาหามึงทั้งสองคนนะ" ซานลุกขึ้นเดินมาบีบไหล่ผมทั้งคู่ ฟี่เคาะเผือกบีสท์เบา ๆ คริษฐ์ยิ้มส่งมาให้เราทั้งสองคน ผมมองหน้าบีสท์จับมือเขาไว้ฟ้าหลังฝนมันงดงามเสมอผมเชื่ออย่างนั้น
When the sun shines, we'll shine together
Told you I'd be here forever
Said I'll always be a friend
Took an oath I'ma stick it out 'til the end
Now that it's raining more than ever
Know that we'll still have each other
You can stand under my umbrella
Umbrella – Rihanna
tbc
talk. อีกสองตอนจบแล้วอ่ะ ฮือออ เรารู้สึกโหวงมากเลย ตอนนี้นั้น หมั่นไส้คนอ้อนแฟนอ่ะ มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่พูดไรละหมั่นไส้!!! พี่แบทขารอน้องด้วยยยยย
ฝาก #นิยายตัวร้าย ด้วยน้าาา แล้วเจอกันตอนหน้าค่า
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
ได้โอกาสอ้อนแฟนเลยนะบีสท์
-
สมน้ำหน้าพี่อินรักซันมากจนไม่รู้จักยั้งคิด เป็นไงล่ะ กูไม่ได้คนอื่นก็ต้องไม่ได้ ตัวก็เจ็บปางตาย ครอบครัวก็เกือบล้มละลาย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ช่วงนี้ต้องรีบเก็บดอกเบี้ย
-
ใกล้จะจบแล้วคงคิดถึงซันคนอวดแฟนแน่ๆ ส่วนพี่อินเราก็แอบสงสารนะ
แต่นางก็ทำตัวเอง ก็อยากให้มีใครมาคอยดูแลพี่อิน ถ้าคนเขียนจะเมตตานาง
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อีก2ตอนจบคืออารายยยย ฮืออออ :hao5:
กว่าจะหานิยายโดนใจได้มันยากนะค๊าาาา :z3:
-
ไอ่พี่อินโดนหนักเลยสินะแต่จะว่าไปทำร้ายกันแบบนี้มันดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่มั้ยอะ ทำกะนไปทำกันมาไม่จบสักที จริงๆแค่ปั่นหุ้นจนจะล้มละลายนี่เราว่ามันดีกว่าเยอะนะ นี่เราไม่ได้สงสารไอ่พี่อินนะแค่รู้สึกว่าวิธีเอาคืนแบบใช้กำลังมันก็ไม่ถูกซะทีเดียวอะ
อีกสองตอนจบแล้วเหรอ ว้าา พี่บีสต์ยังสวีทได้ไม่เท่าไหร่เลย ว่าแต่พี่แบทนี่จะมีคู่กับเขาไหม เราขอนะ ฮ่าๆๆๆ
-
จะจบแล้วหรอคะ ไม่อยากให้จบเลย :sad4:
-
อ้อนใหญ่เลยนะ 5555
จะจบแล้ว ฮืออ ไม่อยากให้จบเลย
-
:pig4:
-
ดีใจ บีสท์ฟื้นและ
แล้วอ้อนแฟนซะน่าดู ซันห่างไม่ได้เลย
บีสท์ ซัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แล้วพี่แบทกับเพื่อนบีสท์ก็ไปเอาคืนพี่อินจริงๆ
พ่อบีสท์ ก็ปั่นหุ้นอีก เกือบล้มละลายไปเลย
จบเร็วไปปะไรท์ อยากอ่านอีกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1:
-
ดีแล้วนะบีสท์
สกาย!!!!!!!!!! คิดถึงอ่ะ
-
ใกล้จบแล้วเหรอ!
-
อยากเห็นคนที่เอาพี่แบทอยู่จริงๆ จะเป็นคนแบบไหนกันนะ 555
-
ไม่อยากให้จบเลย :ling1:
-
ไม่อยากให้จบเลย :ling1:
-
ไม่อยากให้จบเลยยย
-
:pig4: :pig4:
-
ฮื้อออ ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ :mew6: :mew6:
อยากอ่านเรื่องพี่แบทจัง จริงๆอยากอ่านเรื่องของทุกคนเลย5555 กราบคนเขียน :call: :call:
-
:man1: :mew1: :katai2-1:
-
:pig4: ยังไม่อยากให้จบเลย :hao5:
-
บีสต์อ้อนหนักมากกกกกกกกกก
รอสอยเล่มนะคะ
:L2: :L2: :L2:
-
ฮือออออ ถ้าจบแล้วต้องคิดถึงยูมากแน่ๆเลยยย เอ้ยยย ต้องคิดถึงบีสท์กับซันมากแน่ๆเลยย >< เฝ้ารอวันได้นอนกอดเล่มเลยนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่ดีกับใจม๊ากมากนะคะ :mew1:
-
อ่านทันแล้ว สนุกมาก
-
:L2: สนุกมากกกกก
-
ตอนพิเศษ
แรกพบ
“มองอะไรอ่ะ”
แพรวชะโงกหน้ามาถามใบหน้าสวยบดบังทัศนียภาพไปจนหมด อมยิ้มหรี่ตามองเพื่อนสนิทด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น บีสท์เลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะบุ้ยหน้าไปยังคน ๆ หนึ่งที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบ ๆ ตรงมุมของห้องสมุด
“อ๋อ นั่นซันเพื่อนของคริษฐ์” แพรวมองตามและเอ่ยบอกชื่อเสียงเรียงนามเสร็จแล้วก็กลับมามองหน้าเพื่อนสนิทของตัวเองต่อ
“ทำไม? สนใจ?”
“หมอนั่นเคยยิ้มแบบยิ้มจริง ๆ บ้างไหม” คราวนี้หญิงสาวเอียงคอมองเพื่อนด้วยความสงสัยใคร่รู้ก่อนเธอจะส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ไม่รู้สิ ซันเป็นคนค่อนข้างจะเก็บตัว เขามีปัญหาที่บ้านนิดหน่อย อ่า...ที่จริงก็ไม่นิดนะพวกคริษฐ์เป็นห่วงมากอยู่”
“มันเหมือนตุ๊กตามีชีวิต” บีสท์มองไปยังคน ๆ นั้นแล้วยักไหล่พูดต่อ
“ปากยิ้มแต่ตาไม่ยิ้ม เค้าไม่รู้ว่าเพื่อนมันจะดูออกหรือเปล่านะ แต่กลัวว่ามันจะฆ่าตัวตายจังเลย” แพรวหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“อันนี้ไม่รู้สิ แต่ที่เค้าสนใจอย่างนึงคือแกสนใจเรื่องคนอื่นที่ไม่ใช่พวกเราตั้งแต่เมื่อไหร่” บีสท์หลบสายตาวูบก่อนจะกระแอมไอแก้อาการเก้อเขิน
นั่นสิตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เฝ้ามองคน ๆ นั้นจะเป็นกิจวัตร ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สายตามักจะคอยเสาะหาคนที่มักจะอยู่อีกฝากของถนนที่สะพานพุทธกับมุมห้องสมุดและตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาไม่สามารถถอนสายตาออกจากคน ๆ นี้ได้
ก็แค่อยากเห็นรอยยิ้มที่เป็นรอยยิ้มจริง ๆ เผยออกมาจากริมฝีปากสวยนั่น จากดวงตาคู่โตที่มักจะว่างเปล่าไม่ส่องแสง ไม่รู้สิจากตอนแรกแค่สนใจว่าแปลกดีจนตอนนี้บีสท์ก็ไม่สามารถบอกได้ว่ามันกินเวลามานานเท่าไหร่แล้วที่เขาเฝ้ามองคน ๆ นี้มา
“ไม่รู้สิ” บีสท์ตอบเสียงแผ่ว แพรวยิ้มตาหยี
“มีหัวใจเป็นแล้วสิ”
“หืม?” บีสท์เลิกคิ้วถามคราวนี้หญิงสาวยิ้มกว้างแล้วจิ้มมาตรงอกข้างซ้ายของเพื่อนสนิทแรง ๆ
“ตรงนี้น่ะ รู้จักสนใจคนอื่นแล้วนะ”
“ก็แค่สนใจที่หมอนั่นแปลกเฉย ๆ”
“อืม แบบที่ถอนสายตาออกไม่ได้ มองเขาทุกฝีก้าวแบบตอนนี้หรือเปล่า”
“ก็ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย” แพรวเบะปากแล้วทุบแขนเพื่อนเบา ๆ
“น้อยไปสิ ถ้าแกไม่ออกอาการขนาดนั้นเค้าจะถามหรือไง” คราวนี้เป็นบีสท์ที่หัวเราะออกมาน้อย ๆ แล้วโคลงหัวไปมา
“แค่สนใจน่ะ อีกอย่างเข้าไม่ถึงตัวหมอนั่นหรอกดูสิอัศวินเต็มไปหมด” บีสท์บุ้ยหน้าไปยังบรรดาเพื่อนในกลุ่มของคนหน้าหวานที่เขาแอบมอง แพรวหัวเราะแล้วพยักหน้า
“อืม พวกนั้นดูแลอย่างกับลูกในไส้ไหนจะพี่พระเอกตามเทียวไล้เทียวขื่ออยู่ตลอดอีก”
“พี่พระเอก?”
“พี่อินเภสัชไง”
“อ่อ เขาเป็นแฟนกันหรือ” แพรวส่ายหัว
“เห็นณินว่าไม่ได้เป็นนะแต่พี่อินก็แสดงออกชัดเจนอ่ะว่าชอบ ว่าจีบใครหน้าไหนอย่ามายุ่ง”
บีสท์มองตรงไปยังคนหน้าหวานที่ห้อมล้อมอยู่ท่ามกลางพวกเพื่อนกำลังคุยเล่นกันอย่างสนุกสนานโดยที่เจ้าตัวทำเพียงเหยียดยิ้มออกมาเล็กน้อยเท่านั้น และในจังหวะนั้นเองที่จู่ ๆ สายตาว่างเปล่าคู่นั้นก็สบตรงกับสายตาของเขาพอดี
ตึกตึก...ตึกตึก
เสียงหัวใจเต้นผิดจังหวะพร้อมกับลมหายใจชะงักยามเมื่อได้สบดวงตาคู่นั้นตรง ๆ มือใหญ่ยกขึ้นมานวดบริเวณอกข้างซ้ายของตัวเองเบา ๆ เพียงแค่เสี้ยววินาทีจากการสบตาคู่นั้นทำให้เขาเป็นได้มากขนาดนี้เชียวหรือ อาการแบบนี้มันเรียกว่าอะไรกัน
“อาการตกหลุมรักชัด ๆ”
“หืม?” บีสท์เงยหน้าจ้องมองเพื่อนสายตาเต็มไปด้วยคำถาม แพรวหัวเราะขำแล้วพูดต่อ
“ก็ที่แกเป็นอยู่นี่ไง เห็นนะว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง”
“หึหึ อย่างนั้นหรือ”
ตกหลุมรักเข้าแล้วสินะแล้วจะเป็นอย่างไรต่อไปเนี่ย
“ให้ช่วยไหม” แพรวถามแต่เขาส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ต้องหรอก มองไปอย่างนี้เรื่อย ๆ นั่นแหละ”
“แล้วจะไม่ทำอะไรเลยหรือ”
“แม่เคยบอกว่าอะไรที่เป็นของเราจะช้าหรือจะเร็วถ้าอย่างไรก็ต้องเป็นของเรา” แล้วก็โดนแพรวตบหัวด้วยความรำคาญไปตามระเบียบ หญิงสาวกลอกตาเบื่อหน่ายแล้วเคาะโต๊ะเบา ๆ
“นี่จะเชื่อแม่มันก็ไม่ผิดนะเว้ยแต่มึงต้องลงมือทำด้วย อยู่เฉย ๆ มองเขาอยู่แบบนี้จนแก่ตายเขาก็มองไม่เห็นมึงหรอก ฮึ่ย!”
“ก็บอกแล้วว่าเข้าถึงตัวยากจะตาย”
“เออก็รู้ถึงถามอยู่นี่ไงว่าจะให้ช่วยหรือเปล่า”
“แล้วแกจะช่วยเค้ายังไง” คราวนี้หญิงสาวเงียบไปคิ้วเรียวขมวดใช้ความคิด
“ไปนั่งกินข้าวกับเค้าไหม”
บีสท์ส่ายหน้าทันทีเมื่ออีกคนชวน ไม่ใช่อะไรหรอกเขารำคาญไอ้โฟล์คแฟนแพรวที่ชอบแยกเขี้ยวใส่เพราะเจ้าตัวหึงหวงเขากับแพรว ไอ้หมาบ้าเอ๊ยบอกไปกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้จักจำว่าถ้าเขาจะรักกันน่ะนะเขารักกันไปตั้งแต่สิบปีที่แล้วที่รู้จักกันมาแล้วไหม ควรเอาเวลาไปทำอย่างอื่นหรือไม่ก็ไประแวงสกายมันโน่น รายนั้นชอบอ้อนชอบหยอดจนไม่รู้แล้วว่าทุกวันนี้มันเลิกคิดเกินเลยกับแพรวไปแล้วหรือยัง แต่ตราบใดที่ยังไม่มีปัญหาบีสท์ก็จะไม่เข้าไปยุ่งย่ามเพราะนั่นคือเรื่องของคนสองคน
“เอาเถอะ สักวันพรหมลิขิตจะนำพามาเจอกันเองนั่นแหละ” แพรวทำหน้าบุเลี่ยนแต่ก็ส่งยิ้มมาให้ ตบไหล่เพื่อนปุ ๆ
“คิดอะไรอย่างนี้ก็เป็นหรือนี่” บีสท์หัวเราะ
“เค้าก็คนนะแพรว”
“แต่เป็นคนที่ตายด้านมาก่อนไง”
“โถ่ก็ไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย เดี๋ยวไปห้องน้ำแปบนะนาฟกับมาร์คยังมาไม่ถึงใช่ไหม”
บีสท์เอ่ยถามถึงเพื่อนอีกสองคน สาเหตุที่ทำให้เขาและแพรวยังนั่งอยู่ในหอสมุดของมหาลัยแทนที่จะได้กลับบ้านก็เพราะเพื่อนตัวป่วนอีกสองคนบอกให้พวกเขารอก่อนทั้งสองกำลังนั่งรถเมล์มาหาเพื่อจะกลับบ้านพร้อมกัน
“ไปเถอะถ้าพวกมันมาถึงแล้วก็ให้มันรอก่อนทีเรายังรอพวกมันได้เลย”
บีสท์ยิ้มส่ายหัวแล้วเดินไปยังห้องน้ำร่างสูงกำลังจะก้าวเข้าประตูก็มีอีกร่างหนึ่งเดินสวนออกมาทำให้ทั้งคู่ชนกันเล็กน้อย เล็กน้อยสำหรับเขานะเพราะอีกฝ่ายกระเด็นถอยหลังทำท่าจะล้มดีที่เขาความรู้สึกไวคว้าแขนอีกคนได้ทัน
“โอ๊ะ” คนตรงหน้าร้องตกใจก่อนจะเงยหน้ามองเขาและก็เปลี่ยนเป็นตัวเขาเองที่ตกใจแทนเพราะคนตรงหน้าคือคนเดียวกับที่เขาเฝ้ามองมาตลอด
“เป็นอะไรไหม” แต่เขาก็ยังคงเป็นเขาที่เก็บความรู้สึกได้เก่งเอ่ยถามออกไปเสียงเรียบ อีกฝ่ายดูจะตกใจเล็กน้อยที่เห็นเขา เจ้าตัวขยับตัวยืนตรงก่อนจะยิ้มตอบแห้ง ๆ
“ไม่เป็นไร ขอโทษนะ”
“อือ”
คน ๆ นั้นเดินออกไปแล้ว บีสท์ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังไปมองร่างสูงโปร่งของอีกคนที่เดินกลับเข้าไป เขายิ้มกับตัวเองรู้ดีว่าทำไมอีกฝ่ายถึงมีท่าทีเกรงกลัวเขา
ชื่อเสียงในมหาวิทยาลัยของเขาไม่ค่อยดีนักหรอก อาจะเป็นเพราะเขาเป็นแบบนี้ หน้าตาดุดันตัวสูงใหญ่แถมยังพูดน้อยเลยทำให้คนทั่วไปไม่ค่อยชอบขี้หน้าและมักจะถูกหาเรื่องประจำแต่ก็เป็นที่ตัวเขาเองอีกนั่นแหละที่ถ้าต่อยมาเขาก็ต่อยกลับ อยากลองดีนักก็จัดให้
ทุกเหตุการณ์มักจบด้วยคู่กรณีของเขานอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลคนก็เอาไปพูดกันต่าง ๆ นานาว่าเขาเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ โดนรุ่นพี่หมายหัวเกลียดขี้หน้าแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ อะไรที่ยังอยู่ในขอบเขตที่เขาวางเอาไว้ถ้ามันไม่ได้เกินไปเขาก็จะไม่ว่าอะไร แต่ถ้าล้ำเส้นเข้ามาล่ะก็ ได้เห็นดีกัน
เหมือนดังเช่นทุก ๆ วันที่บีสท์มักจะเจอซันที่ห้องสมุดและสะพานพุทธ กลายเป็นกิจวัตรของตัวเองไปเสียแล้วแพรวก็มักจะหาข้อมูลเล็ก ๆ น้อย ๆ มากรอกหูเขาทุกวันว่าอีกคนมีนิสัยเป็นอย่างไร ชอบหรือไม่ชอบอะไร
ไม่ได้ตั้งใจฟังหรอก แค่จำได้ว่าอีกคนอยู่คนเดียว บ้านตายายอยู่เชียงใหม่ปิดเทอมมักจะไปอยู่ที่นั่น ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยร่วมกิจกรรม ไม่ค่อยชอบอาหารที่เป็นเส้นสักเท่าไหร่ ชอบแยกตัวออกไปคนเดียวและเวลาพี่อินมาหาจะหงุดหงิดทุกครั้ง...อือ ก็แค่นั้นเองไม่ได้ตั้งใจฟังจริง ๆ
แต่วันนี้แปลกออกไปเมื่อจู่ ๆ ริมบึงน้ำที่เขามักจะมานั่งทำสมาธิเวลาคิดงานไม่ออกปรากฏร่างของคน ๆ นั้นเดินผ่านเขาไปนั่งกอดเข่าร้องไห้ตรงริมบึง นั่งหมิ่นเหม่จนเขากลัวว่าอีกคนจะตกลงไปหากสะกิดเพียงแผ่วเบา
ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องหนักใจเพราะเอาแต่นั่งเหม่อมองผืนน้ำนิ่ง ๆ บางครั้งก็หยิบก้อนหินข้างตัวขว้างออกไปไกล ๆ ราวกับต้องการระบายอารมณ์ อยากจะเอ่ยถามออกไปว่าเรื่องที่แบกเอาไว้น่ะหนักมากหรือเปล่า
และต้องการคนช่วยแบ่งเบามันบ้างไหม
แต่ปากเจ้ากรรมกลับเอ่ยอีกประโยคออกไป
“มาเหม่ออะไรตรงนี้ มันอันตรายนะ”
แผ่นหลังบางสะดุ้งสุดแรงจนเขาเกือบจะถลาไปคว้าตัวเอาไว้ด้วยกลัวว่าอีกคนจะตกน้ำตกท่าไปเสียแล้ว มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาตัวเองลวก ๆ แล้วหันมามอง
ทำไมถึงร้องไห้ได้น่ากอดขนาดนี้กันนะ
“อันตรายยังไง”
เขาหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของอีกคนขยับตัวที่พิงต้นไม้อยู่เดินคีบบุหรี่มานั่งยอง ๆ ข้างอีกคน
“น้ำมันลึกและมึงก็เหม่อถ้ามีคนผลักมึงตกลงไปแล้วมึงตายก็ไม่แปลก อย่าเถียงล่ะว่าว่ายน้ำเป็นข้างใต้นั่นมีอะไรบ้างก็ไม่รู้แล้วฝั่งก็ชันอย่างกับอะไรดี” คนหน้าหวานอึกอักเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“ไม่ได้เหม่อขนาดนั้น” เถียงเก่งเสียด้วยสิ
“ยังจะเถียง ขนาดกูนั่งอยู่ตรงนี้มาก่อนมึงตั้งนานมึงยังไม่รู้เลยว่ามีกูหายใจอยู่ตรงนี้อีกคน”
บีสท์เงียบไม่ได้ตอบอะไรเช่นเดียวกับอีกคน แปลกที่ตอนแรกเขาคิดว่าระหว่างเราจะอึดอัดมากกว่านี้แต่มันกลับไม่ใช่ ไหน ๆ โอกาสก็มาหาถึงที่แล้ว พรหมลิขิตที่บอกกับแพรวเอาไว้วันนี้มันมาถึงและเขาก็ควรจะลองเสี่ยงกับมันดูสักครั้ง
“กลัวกูหรือ”
ตัดสินใจถามออกไปจนได้ กะว่าถ้าได้รับคำตอบว่ากลัวเขาจะยอมถอยกลับไปที่เดิม ในมุมเดิมที่เฝ้ามองอีกคน แต่คำตอบที่ได้รับคืนมาทำให้หัวใจเขาเต้นรัวอย่างมีความหวัง
“เปล่า” ถึงจะตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาคล้ายคนไม่มั่นใจแต่บีสท์ก็จะถือว่าเป็นใบผ่านทางอนุญาตให้เขาทำความรู้จักได้ก็แล้วกัน
“แล้วมานั่งทำอะไรตรงนี้”
“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย แล้วก็ไม่มีใครบอกว่าตรงนี้ห้ามนั่ง”
นอกจากเถียงเก่งแล้วดูท่าจะกวนตีนเสียด้วยสิ บีสท์อมยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปผลักหัวอีกคนเบา ๆ ตลกดีคงคิดว่าเขาจะตบหัวล่ะมั้งถึงหลับตาปี๋น่าเอ็นดูขนาดนั้น
“มึงนี่กวนตีนใช้ได้เลยนะ”
อมยิ้มมองอีกคนด้วยสายตาเอ็นดู โดยที่คนนั้นไม่มีทางเห็นเพราะพออีกคนลืมตาขึ้นมาบีสท์ก็เหสายตาไปยังบึงกว้างได้ทัน เขาเปลี่ยนจากผลักหัวเป็นโยกหัวปลอบอีกคนเบา ๆ เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีขัดขืนอะไร เราสองคนนั่งอยู่เงียบสักพักคนตัวใหญ่ก็ถามขึ้น
“สบายใจขึ้นไหม” อีกฝ่ายไม่ตอบเพียงแต่รอยยิ้มบาง ๆ จุดขึ้นตรงริมฝีปากก็ทำให้คนที่ลุ้นอยู่ใจชื้นขึ้นมาได้เล็กน้อย ถือว่าเริ่มได้ไม่แย่เลย
“กูชอบมาที่นี่เวลาคิดงานไม่ออก” เหลือบตามองเห็นอีกฝ่ายไม่ได้แย้งอะไรจึงพูดต่อ
“ฐานทัพลับกูเลยนะ”
“ไม่ได้จะมาแย่งนะ” ทีอย่างนี้สวนทันควันเชียว มันน่าบีบปากให้หายหมั่นเขี้ยวจริง ๆ
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” ซันวางคางบนเข่าตัวเองหลับตาสักครู่ก่อนจะค่อย ๆ ลืมขึ้นมองไปยังผืนน้ำเบื้องหน้าพร้อมกับถอนหายใจยาว
“เวลามีเรื่องไม่สบายใจแล้วได้มองน้ำนิ่ง ๆ มันจะสบายใจขึ้นมาแค่นั้นเอง” บีสท์ยิ้มมองอีกคน
“เหมือนกูเลย”
แก้วตาใสที่หันมาสบกัน รอยยิ้มที่ไม่ได้ปั้นแต่งจุดขึ้นมารอบริมฝีปาก เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นคน ๆ นี้ยิ้มออกมาจากความรู้สึกข้างในถึงแม้จะยังไม่ใช่ยิ้มที่บีสท์หวังแต่มันก็เป็นสัญญาณแห่งการเริ่มต้นที่ดี
แล้วสักวันเขาจะทำให้คน ๆ นี้ยิ้มให้ได้ทั้งตาและหัวใจ สัญญาด้วยหัวใจของนายทศกัณฑ์เลย
ให้เธอแชร์ความช้ำในหัวใจมาให้ฉัน
แบ่งมันมาจนเธอนั้นสบายใจ
และจะแชร์ความรักไปให้เธอเก็บไว้
ใส่มันลงแทนที่ในหัวใจที่เธอปวดร้าว
แชร์ – โปเตโต้
end
talk. ตามสัญญาที่เราบอกว่าถ้าได้งานใหม่จะจัดตอนพิเศษให้ ฮิฮิ เราได้งานใหม่แว้วววว สิ่งที่แพรวอยากจะแฉบีสท์ให้ซันรู้เราเอามาแฉให้คนอ่านรู้ก่อนซันอีกนะ ก๊ากกกกก ยิ่งแต่งยิ่งรู้สึกอยากได้บีสท์ ตอนจบเอาให้เลิกกันดีกว่าแล้วพี่บีสท์มารักเรา :katai2-1:
ไปแล้วกลัวโดนดักตบ ฮี่ ๆ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าค่า ช่วงนี้อัพช้าหน่อยน้า งานใหม่เริ่มเร็วทันใจไปลาออกจากที่เก่าแทบไม่ทัน ตอนนี้หัวหมุนอยู่ยังจัดการชีวิตตัวเองได้ไม่ลงตัว อีกสักแปบน้าจะรีบมาไม่เกินอาทิตย์หน้าค่า
ปล.มีคนถามว่าใครจะเอาพี่แบทอยู่ มองมาตรงนี้ค่ะ เราไงเราเองแฟนแบทไงก๊ากกกกกกกกกกก
-
น่ารักกกกก
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
โอ๊ยยยย นี่ก็แอบปิ๊งเค้ามาตั้งนาน เก๊กอยู่ได้
-
แหม!!! :hao3:
-
งี้นี่เองงง 5555
เห็นซันยิ้มได้ก็ดีใจแล้ว
-
อาการแอบมองมีแพรวเพื่อนรักรู้เห็นด้วย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อิจจจจ
-
หืมมม แอบมองเค้ามานานแล้วนี่หว่า
-
บีสท์มองซันอยู่ก่อนแล้ว~
-
สามีเราดีที่สุด
ร๊ากกกกกกกกกกกบีสต์
:-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปล่อยบีสท์ให้ซันไป ฉันจะไม่ต่อรอง แต่สำหรับแบทนั้น...ฉันขอชูจุกกะแร้แย่งชิง แม้ต้องตบกับคนเขียน ฉันก็ยอม :fire:5555555
-
หูยยยยยยย เขินเบาๆงะ เล็งเค้าไว้นานแล้วสิ o18
-
:-[ :-[
-
ทศแอบรับก่อนหราเนี้ย :-[
-
ตบตีกับคนเขียนแย่งชิงพี่แบทมาเป็นของเรา :laugh:
-
ที่แท้ก็แอบเล็งซันมานานแล้วนี่เอง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ได้รู้ละ บีสท์แอบมองซันมานานแล้ว
แพรวรู้ดี เพราะเห็นๆอยู่
แถมซัน มีองครักษ์พิทักษ์ซัน วงใน
แล้วพี่อิน เฝ้าระวัง วงนอกอีก กันคนมาชอบซัน เพราะพี่อินชอบเอง
แต่อะไรจะสู้พรหมลิขิตล่ะ
แล้วก็บีสท์ ก็ได้เจอซัน ได้คุยกัน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
:o8:
-
อุ้ยยย... หวานซะ.. :katai2-1:
-
ละมุนละไมกันจริงๆ มีเพื่อนดีกันมากๆเลยนะ
-
ขอแบบบีสท์ 1 ที่ ฮืออออ อะไรจะดีเบอร์นั้นพ่อคุณณณณ หัวใจจจจ :-[ ❤❤❤❤
-
ไม่นะ พี่แบทแฟนเรา ฮ่าๆๆๆๆ เอาจริงๆบีสท์เป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากๆนะสมฉายาเจ้าชายอสูรเขาละ
ปล.ดีใจกับงานใหม่ด้วยนะคะ
-
:กอด1:
-
:-[
-
รอน้าาาาา ใก้ลจะจบแล้วใจหายเลย :hao5:
รอคู่พี่คุณกับเท่าฟ้าด้วย
อินทุกเรื่องเลยแต่งดีมากเลยค่ะภาษาสวย อ่านง่าย
รักคนเขียนมากค่าาาา สู้ๆนะ :-[ :bye2:
-
ตัวร้าย
39
“ไม่!!!”
ผมกอดอกมองคนที่กำลังทำท่าแบบเดียวกันคือกอดอกหน้างออยู่บนเตียงเรื่องของเรื่องก็คือเพราะบีสท์อ้อนจะให้ผมนอนบนเตียงกับเขาซึ่งที่ผ่านมาผมก็ยอมแต่โดยดี แต่เรื่องมันก็เกิดขึ้นเมื่อตอนเช้าที่ตื่นมาแล้วพบว่าผมไปนอนทับแขนของเขาจนเข็มหัก
ผมทั้งโกรธทั้งรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องเจ็บตัวอีกแล้ว ที่โกรธก็เพราะไอ้คุณแฟนคนดีของผมเป็นคนดึงตัวผมเข้าไปกอดเองและเขาก็รู้ตัวตอนที่ผมหลับพลิกตัวไปทับแขนเขาแล้วเข็มก็หักไปตามระเบียบ
“ซันนนนน มันไม่เจ็บเลยจริง ๆ นะมึงแค่มดกัดอ่ะถ้ามันเจ็บมากจริง ๆ กูปลุกมึงไปแล้ว”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว หักก็คือหัก” ผมยังยืนกรานคำเดิม เพราะบีสท์อ้อนจะให้ผมขึ้นไปนอนกับเขาบนเตียงอีกเหมือนเดิม ใครจะยอมกันเล่าไอ้บ้านี่
“กูนอนไม่หลับนะ” เขากล่าวเสียงหงอย
“อย่ามาเวอร์!”
ไม่ใช่เสียงของผมนะแต่เป็นเสียงของเชนที่คงทนเห็นสภาพเพื่อนตัวควายทำท่าทางเอาแต่ใจแบบเด็ก ๆ ไม่ไหวจึงพูดออกมาในที่สุด บีสท์ตวัดสายตาคาดโทษไปให้เพื่อนตัวเองที่ยืนเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มพิงกรอบประตูมองมาด้วยสีหน้าเหม็นเบื่อ
“เสือก!”
“นี่ไงกูคนไม่ใช่ทำอะไรก็เผียด!” เชนสะบัดหน้างอนเดินหายออกไปจากห้อง ผมส่ายหัวรู้สึกว่าพอกันทั้งคนป่วยคนไม่ป่วย
“กูนอนอยู่ตรงโซฟาข้าง ๆ นี่เองบีสท์” ผมพยายามเกลี้ยกล่อมแฟนที่ตอนนี้สวมบทเด็กเอาแต่ใจอยู่ บีสท์ส่ายหน้าไม่ยอม
“ไม่เอาจะนอนกอด”
“ถ้าอย่างนั้นกูกลับไปนอนบ้าน” ผมบอกพร้อมกับหันหลังไปเก็บของร้อนถึงคนบนเตียงรีบพูดตอบกลับมาด้วยความรวดเร็ว
“ไม่เอา ๆ สิ เออก็ได้! นอนบนเตียงคนเดียวก็ได้จะได้รู้ไปว่าแฟนไม่รัก!”
ผมเกือบหลุดขำแต่ยังเก็กหน้าขรึมอยู่หันหลังกลับไปมองเด็กโข่งขี้งอนเอียงคอเลิกคิ้วใส่เขาแล้วทวนคำพูดของเขาอีกรอบ
“ที่กูทำอยู่นี่คือไม่รัก?”
พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ในระยะทีบีสท์สามารถดึงตัวผมไปกอดได้ เขากระชับวงแขนรอบเอวของผมแล้วซบหน้าลงมาที่ท้องพูดตอบกลับเสียงอู้อี้
“ก็..ก็รู้ว่ารัก...แต่กูก็อยากอยู่ใกล้ ๆ มึงนี่”
ผมกอดลูบหัวเขาผมรู้ดีว่าบีสท์รู้สึกอย่างไร ผมเองก็รู้สึกเหมือนกัน อยากอยู่ใกล้ ๆ อยากดูแลอยู่ตลอดเวลาไม่ห่างไปไหน แต่กับเรื่องนี้ผมยอมไม่ได้แค่แยกกันนอนคงไม่ทำให้เราสองคนขาดใจตายหรอก
“ยังเจ็บแผลอยู่ไหม” ผมถามเสียงอ่อน บีสท์ส่ายหน้าแล้วผละออกมาเงยหน้ามองผม
“อยากจูบ ก้มมาหน่อย” เขาเอ่ยอ้อน ผมอมยิ้มแล้วโน้มตัวลงไปจูบตามคำขอของเขาเนิ่นนานกว่าเราจะผละออกมาจากกันและกัน บีสท์ยิ้มมองแล้วเกลี่ยแก้มผมเบา ๆ
“ไม่ต้องทำหน้าเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้ กูไม่ได้เป็นไรจริง ๆ”
“ห้ามได้ที่ไหนล่ะความรู้สึกเป็นห่วงมึงน่ะ” เขาอมยิ้มคลายอ้อมกอดแล้วดึงแขนผมให้นั่งลงข้างเขา
“ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง แล้วก็ขอโทษที่ไปช่วยไว้ไม่ได้” ผมส่ายหน้าจนผมปลิวกุมมือของบีสท์ไว้แน่น พูดถึงตอนนั้นน้ำตาก็พาลจะไหลออกมาอีกรอบ
“คำพูดนั้นควรเป็นของกูมากกว่า ถ้ากูมีปัญญามากกว่านี้ก็คงไม่ต้องร้องเรียกมึงให้มาช่วยและมึงก็คงไม่ต้องเจ็บถึงขนาดนี้” บีสท์วาดแขนกอดเอวผมเอาไว้
“พูดอะไรอย่างนั้น มึงเรียกกูน่ะถูกแล้วแต่ที่กูถูกรถชนมันเป็นอุบัติเหตุเองต่างหาก” ผมลูบเผือกตรงแขนเขาแผ่วเบา
“มันจะไม่เกิดขึ้นอีก เขาออกไปจากชีวิตพวกเราแล้วทั้งเขาทั้งอิน” บีสท์ยิ้มบางแล้วถอนหายใจตบหลังมือผมเบา ๆ
“เขาได้รับบทเรียนแล้วล่ะ อย่าไปจองเวรพวกเขาเลย” ผมอมยิ้มมองเขา บทจะใจดีก็ดีใจหายบทจะร้ายเขาก็ไม่สนใครหน้าไหนเหมือนกันแต่ก็ยอมรับเลยว่าไม่ว่าเขาจะเป็นแบบไหนเขาก็คือบีสท์ที่ผมรัก
“ใจดีตลอด” เขาอมยิ้มยักไหล่โคลงหัว
“ไม่หรอก อย่างที่เคยบอกไปสำหรับพี่อินน่ะแค่มึงไม่รักเขาก็ทรมานแย่แล้ว เราต่างก็รู้ว่าเขารักมึงแต่ความรักของเขามันทำร้ายทุกคนและในเมื่อเลือกที่จะดันทุรังบทสรุปก็ต้องเจ็บแบบนี้แหละมึงอาจจะบอกว่ากูใจดีแต่มึงก็รู้ใช่ไหมว่าถ้าจะมีใครมาแย่งมึงไปกูก็ไม่ยอมเหมือนกัน” ผมยิ้มพยักหน้าเอนตัวพิงไหล่เขา
“ส่วนเรื่องพ่อของมึงกูเชื่อว่าสักวันทิฐิของมึงจะค่อย ๆ ลดลงไปเอง” คราวนี้ผมหลุดหัวเราะออกมา บีสท์เลิกคิ้วก้มหน้ามองผมอย่างงงงวย
“ก็มึงพูดเหมือนพ่อมึงเป๊ะเลย” เขาหัวเราะเบา ๆ
“ก็พ่อลูกกันนี่นา แต่พ่อกูร้ายกว่ากูเยอะ”
“กูจะฟ้องพ่อมึง” บีสท์หัวเราะแล้วขยี้หัวผมจนฟู
“พอเป็นลูกรักเข้าหน่อยก็หัดเป็นเด็กขี้ฟ้องหรือไง” ผมพยักหน้าแล้วลอยหน้าลอยตาใส่เขาจึงถูกลงโทษโดยการจูบหนัก ๆ จากอีกคน
“ยัง ๆ พวกมึงจะพอกันได้ยัง เกรงใจหัวหลักหัวตอแบบกูบ้างเว้ย” เสียงเชนดังขึ้น บีสท์จิ๊ปากหงุดหงิดผละไปมองเพื่อนสนิทตัวเอง
“ทำไมยังไม่กลับบ้านไปอีกจะอยู่เกะกะกูสองคนทำไม” เชนเบิกตากว้างอ้าปากพะงาบชี้หน้าเพื่อนตัวเอง
“ไอ้ ๆ โว๊ยยยย กูจะโทรไปฟ้องไอ้พวกที่บ้านว่ามึงไม่รักกูแล้ว!!!!” เชนสะบัดตูดงอนออกไปผมกับบีสท์หัวเราะใส่กันสักครู่สกายก็เดินหัวเราะกลับเข้ามาพร้อมกับเชนที่เดินกระทืบเท้าหน้ามุ่ยตามหลังมา
“มึงไปทำอะไรมันถึงได้วิ่งโร่เป็นตุ๊ดออกไปฟ้องกูน่ะ”
“สกายฮะบีสท์เปลี่ยนไปฮ่ะบีสท์ไม่รักเชนเชนเหมือนเดิม บีสท์มีคนอื่น!!!เชนเชนไม่ยอมนะฮะฟ้าฟ้า”
“เดี๋ยวกูถีบเรียกกูว่าอะไร”
เชนทำท่าสะดีดสะดิ้งดัดเสียงเป็นตุ๊ดฟ้องสกาย ตอนแรกกายมันก็เล่นด้วยดีอยู่หรอกแต่พอเรียกมันฟ้าเท่านั้นแหละพี่ท่านก็ยกเท้าถีบตูดเชนมันทันทีและเหมือนว่าเชนมันจะรู้ว่าถ้าพูดแบบนั้นแล้วตัวเองจะโดนอะไรจึงหนีเอาตัวรอดได้ทัน
“แหมแค่นี้ก็โกรธทีพี่คุณเรียกฟ้าครับอย่างนั้นฟ้าครับอย่างนี้มึงเคยว่าอะไรเขาสักคำไหมถ่อ” สกายกลอกตาเซ็งแล้วเดินไปหย่อนตูดนั่งตรงโซฟา
“ฟังกูที่ไหนคนนั้นเอาแต่ใจกว่าไอ้บีสท์ตอนป่วยก็พี่คุณนั่นแหละแม่ง!”
พวกผมหัวเราะ ไม่รู้หรอกว่าพี่คุณเอาแต่ใจจริงไหมแต่ที่ทุกคนรู้ก็คือสกายมันไม่เคยขัดใจพี่คุณได้สักครั้งแล้วก็เถียงไม่เคยชนะพี่เขาเลยสักครั้งเลยด้วยถึงมันจะทำหน้ารำคาญยังไงสุดท้ายผมก็เห็นว่ามันทำตามที่พี่เขาบอกทุกทีไป
“กูไม่ได้เอาแต่ใจสักหน่อย” บีสท์เถียง พวกเพื่อนเขาเบะปากและส่งเสียงพร้อมกัน
“หรา!” เชนกับสกายลากเสียงยาวทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่ แฟนผมยักไหล่เบะปากไม่ใส่ใจแล้วหันกลับมาอ้อนผมต่อโดยไม่สนว่าอีกสองคนมันจะด่าอะไร
“กินผลไม้ไหมเดี๋ยวกูไปปอกให้” บีสท์พยักหน้าแต่ดึงแขนผมเอาไว้
“เชนกูอยากกินแอปเปิ้ล” เชนที่กำลังก้มหน้าดูสกายเล่นเกมอยู่เงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้วใส่บีสท์
“แล้ว?”
“ไปปอกให้กูหน่อย”
“แล้วทำไมไม่ให้ซันทำ”
“ซันต้องอยู่ข้าง ๆ กู”
บีสท์ตอบกลับเพื่อนด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ผมกับสกายหลุดหัวเราะ เชนขยำหัวตัวเองแล้วลุกขึ้นเดินปึงปังเข้าไปในครัวสกายปรบมือหัวเราะชอบใจ บีสท์เองก็ขำผมว่าเขาตั้งใจที่จะแกล้งเชนมากกว่า ไม่ได้ติดผมอะไรขนาดนั้นหรอกมั้ง
“ทำไมไม่ใช้สกายล่ะ” บีสท์ส่ายหน้าหวือ
“ครัวได้พังพินาศสิดีไม่ดีทำมีดบาดมือตัวเองเดือดร้อนพวกกูอีก”
“กูได้ยินนะไอ้บีสท์ ไอ้ห่ากูแค่ใช้มีดไม่คล่องเว้ย” สกายรีบยกมือปกป้องตัวเองทันควัน
“อย่าเรียกว่าใช้ไม่คล่องกาย มึงใช้ไม่เป็นเลยต่างหาก”
“ไม่จริง! กูใช้มีดผ่าตัดเป็น โอะ! ไอ้เชี่ยบีสท์ฟาดเต็มหน้ากูเลย”
สกายร้องโวยวายเพราะบีสท์ขว้างหมอนใส่หน้าเขาด้วยความหมั่นไส้ สองเพื่อนรักเถียงกันไปเถียงกันมาได้สักครู่เชนก็เดินออกมาพร้อมกับจานผลไม้สองจาน จานแรกส่งให้บีสท์ส่วนอีกจานเขาเอาไปให้สกายพร้อมกับหันมาบอกผม
“ถ้าจะกินมากินจานนี้นะจานนั้นให้คนป่วยมันกิน”
“อื้อ”
“กินกับกูก็ได้ป้อนด้วย”
“กูชักรู้สึกอยากถีบไอ้บีสท์จริง ๆ แล้วว่ะเชน” สกายหันไปป้องปากบอกเชนแต่พูดด้วยน้ำเสียงโทนปกติให้บีสท์ได้ยิน แฟนผมพออ้าปากรับแอปเปิ้ลที่ผมป้อนเสร็จก็หันไปยักคิ้วกวนเพื่อน
“กวนตีนชิบหาย” เชนว่า
“ถอดเฝือกเมื่อไหร่นะกูจะถีบมันตกสระคอยดู” สกายแยกเขี้ยวใส่ บีสท์เบะปากแบบที่สกายกับเชนชอบทำแล้วหันมาอ้อนผม
“ซันดูสิพวกนี้จะแกล้งกูอ่ะ” แถมพร็อพด้วยการอ้อนซบไหล่ผม
“กูเกลียดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“กูชังน้ำหน้า!!!”
เสียงแรกเป็นของสกายเสียงที่สองเป็นของเชน บีสท์หัวเราะเพื่อนเสียงดังผมส่ายหัวแล้วพูดประโยคที่อีกสองคนฟังแล้วขำก๊ากปรบมือกันเสียงดัง
“ไม่ต้องห่วงบีสท์ไม่ต้องถึงมือสกายหรอก กูนี่แหละจะถีบมึงเอง”
“ฮ่า ๆ ๆ ซันมึงพูดถูกใจกูก็วันนี้”
“ทำดี ๆ” เชนกับสกายยกนิ้วให้เหลือบตามองแฟนตัวเองก็ทำหน้างอนตุ๊บป่องไปเสียแล้ว
“คึคึ สบายใจแล้วไปดีกว่า ไปเชนไปเล่นเกมข้างนอกกัน” สกายลุกขึ้นล้วงกระเป๋าผิวปากเดินออกไปตรงโซนรับแขกด้านนอก
“ใจร้ายว่ะ” บีสท์ตัดพ้อแล้วสะบัดหน้าหนี
“หึหึ ล้อเล่นน่าก็มึงไปกวนพวกมันก่อนเองนี่นา พวกนั้นอุตส่าห์มาเฝ้านะ” บีสท์หันกลับมายิ้มบางใส่
“ก็เพราะไม่อยากทำให้เป็นห่วงมากนี่แหละถึงกวน กูรู้ว่าพวกมันห่วงกูมากมีสักวันไหมล่ะที่พวกนั้นไม่มา”
“ไม่มี”
“นั่นแหละ เฮ่อ...อยากกลับบ้านไว ๆ อย่างน้อยพวกนั้นจะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมา”
จริงอย่างที่บีสท์พูดทุกอย่างพวกเพื่อนของเขาแวะมาเยี่ยมทุกวันแล้วแต่ว่าใครจะว่างเวลาไหนสลับกันมาแต่ไม่มีสักวันที่พวกเขาคนใดคนหนึ่งจะไม่มาเยี่ยมบางคนอย่างสกายกับนาฟที่มีปิดเทอมก็เหมือนไม่มีถึงกับหอบเอาหนังสือมานั่งอ่านที่โรงพยาบาลนี่เลย
พวกเพื่อนผมก็แวะมานะบ่อยสุดก็คิงนี่แหละขยันมาทำคะแนนกับสกายมันเหลือเกินทั้งที่มันก็รู้นะว่าสกายกับพี่คุณเหมือนจะดูใจกันอยู่ ผมเคยถามมันไปตรง ๆ ก็ได้คำตอบกลับมาว่าในเมื่อเขายังไม่คบกันมันก็มีสิทธิ์วันที่มันแพ้คือวันที่สกายเลือกผมก็เลยไม่ได้ถามอะไรอีก
“อดทนอีกนิดนะ เอ้ากินเยอะ ๆ จะได้หาย” ผมยิ้มบอกเขาก่อนจะป้อนผลไม้ให้
“รัก” ผมเม้มปากเขินแล้วพยักหน้า
“อื้อ”
“รักมาก ๆ”
“รักมากเหมือนกัน” เอ่ยบอกเขาก่อนจะยื่นหน้าไปจูบปากเขาเบา ๆ แล้วผละออก บีสท์ยิ้มกว้าง
“รู้ไหมว่าตอนที่ยังไม่ฟื้นกูฝันด้วยนะเป็นฝันที่กูไม่ค่อยโอเคเลย”
“ฝันว่าอะไร”
“ฝันว่ามึงนั่งร้องไห้เหมือนพูดกับตัวเอง โทษตัวเองว่าเป็นเพราะมึงกูถึงต้องเป็นแบบนี้แล้วก็ถามกูว่ากลับมาหามึงไหวไหมถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนมึงจะเป็นคนตามกูไปเอง” ผมเบิกตากว้างหลังจากบีสท์พูดจบ สิ่งที่เขาฝันมันคือสิ่งที่ผมคิดทุกอย่าง
“ทำหน้าแบบนี้อย่าบอกนะว่าคิดอย่างนั้นจริง ๆ” ผมพยักหน้าบีสท์รวบตัวผมเข้าไปกอดด้วยแขนข้างเดียว ใบหน้าหล่อซบลงที่ไหล่ของผม
“ไม่เอานะซันไม่คิดแบบนั้นต่อให้เกิดอะไรขึ้นกูก็จะเป็นฝ่ายกลับมาหามึงเอง ไม่ต้องกลัวกูไม่ทิ้งมึงไปไหนหรอก” ผมหลับตาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้า ๆยกแขนกอดตอบเขาแน่น
“ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกเลยบีสท์ โลกที่ไม่มีมึงมันโคตรว่างเปล่าเลยไม่มีอะไรเลยจริง ๆ”
“ถึงไม่มีกูแล้วมึงก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปนะซันห้ามคิดจะตายตามกูไปเด็ดขาด มีชีวิตต่อเพื่อกูได้ไหม” ผมส่ายหน้า เรื่องอะไรล่ะไม่มีบีสท์โลกของผมก็ไม่มีอีกต่อไป
“ขอโทษนะ เรื่องนี้คงให้สัญญาไม่ได้”
“ซัน...เฮ่อออเอาเถอะไม่พูดเรื่องนี้แล้วเพราะยังไงกูก็ไม่หนีมึงไปไหนหรอกจะอยู่ด้วยกันจนมึงเบื่อหน้าไปเลยดีไหม” ผมยิ้มกว้าง
“ไม่เบื่อหรอกน่า มึงเองก็ห้ามเบื่อกูนะ” บีสท์หัวเราะเบา ๆ
“แต่กูเนี่ยเบื่อมึงสองคนเหลือเกิน”
“จิ๊! กูล็อคโรงพยาบาลไม่ให้พวกมึงเข้าได้ไหมเนี่ย ขยันมาขัดเวลากูกันเหลือเกิน” บีสท์บ่นเพื่อนเขา เปายักไหล่ยิ้มกวนด้านหลังมีเจนกับเมเปิ้ลยิ้มกวนอยู่เช่นกัน
“ทำมาเป็นพูดดีพวกกูไม่มามึงได้ร้องไห้งอแงแน่” เมเปิ้ลบอกก่อนจะเดินหายไปยังโซนครัว บีสท์หัวเราะ
“เค้าไม่ใช่สกายนะเม”
“ไอ้เชี่ยบีสท์กูได้ยินนะ!” สกายตะโกนกลับมาจากด้านนอกเจนเดินเข้ามาสำรวจสภาพเพื่อนก่อนจะยิ้มกว้าง
“เมื่อกี้เจอแม่แก แม่บอกว่าอีกสองสามวันก็กลับบ้านได้แล้วผลแสกนสมองรอบสองกับผลตรวจร่างกายโอเค” ได้ยินดังนั้นบีสท์ก็ยิ้มกว้างด้วยความยินดี
“ดี ๆ อยากกลับจะแย่แล้ว”
“เบื่อโรงพยาบาลแล้วหรือไง” เธอหัวเราะถาม บีสท์พยักหน้าหงึกหงัก
“ไม่ค่อยชอบกลิ่นโรงพยาบาลเท่าไหร่น่ะแต่อย่างอื่นก็เหมือนอยู่บ้านนะเพราะได้เจอพวกแกทุกวัน”
“แล้วไม่ดีหรือไง” เจนเลิกคิ้วถาม
“ดีแต่เกรงใจ”
“มึงจะเกรงใจทำห่าอะไร พวกกูเสนอหน้ามากันเองถ้าเกรงใจก็ต้องรีบหายไอ้ห่า” เปาส่ายหัวบ่นแล้วแกะขนมกิน เจนยักไหล่ประมาณว่าตามที่เปาพูดมานั่นแหละ
“วันนี้เวรใครนอนเฝ้าไอ้อสูร” เมเปิ้ลเดินออกมาถามเปากดโทรศัพท์สองสามทีแล้วเงยหน้าตอบ
“ยูกับแจม”
“เออดีเป็นเบาหวานกันให้ตายห่าไปเลยห้องนี้” เจนทำหน้าเหม็นเบื่อมีเปากับเมเปิ้ลพยักหน้าเห็นด้วย
“เออเห็นยูมันจะซื้อที่ข้างบ้านเพิ่มใช่ป่ะบีสท์” เมเปิ้ลเอ่ยถามบีสท์พยักหน้า เปามองเมเปิ้ลทีมองบีสท์ที
“จะซื้อเพิ่มอีกทำไมอ่ะ” บีสท์หัวเราะหึหึ
“เขาก็จะเอาไว้สร้างเรือนหอของเขาน่ะสิ” ได้ยินดังนั้นเปาก็หัวเราะชอบใจ
“เออ ๆ ดี ๆ แต่ถ้ากูมีเมียกูไม่สร้างบ้านใหม่หรอกนะ จะอยู่บ้านนั้นแหละไม่มีตัง”
“ตามสบายมึงเลยพระเดชพระคุณท่าน” เจนยิ้มส่ายหัว เปาหรี่ตารู้ทัน
“เพราะแกก็จะทำใช่ไหมเจน” หญิงสาวถลึงตาใส่
“รู้ดี!!”
ผมฟังพวกเขาคุยเล่นกัน ตบมุกกันไปมาหันไปมองแฟนตัวเองที่ยิ้มอย่างมีความสุขผมก็มีความสุขไปกับเขาด้วย คำนิยามของเพื่อนแท้เป็นอย่างนี้เองสินะไม่ว่าจะทุกข์หรือจะสุขมองไปทางไหนพวกเขาก็จะอยู่เคียงข้างกันเสมอนั่งฟังเพลิน ๆ หันไปอีกทีแฟนผมก็เข้าสูห้วงนิทราไปเสียเลย
ผมขยับตัวลงจากเตียงแผ่วเบาดึงผ้าห่มมาคลุมให้เขาส่งสัญญาณบอกพวกเพื่อนแล้วพวกเขาก็พากันออกไปนั่งเล่นข้างนอก ผมหยิบหนังสือนิยายมานั่งอ่านเล่นตรงเก้าอี้ข้างเตียงถึงจะไม่สบายเท่าที่โซฟาแต่มันใกล้บีสท์มากกว่านี่นาอีกอย่างถ้าอีกคนตื่นมาจะได้ไม่งอแงว่าผมไปนั่งไกลจากตัวเขา
เธอคือดวงใจของฉัน จากนี้ฉันจะมีแค่เธอ
ฉันจะทำให้เธอไม่เสียน้ำตาตลอดไป
จากนี้สัญญา ฉันจะดูแลเธอไปอย่างดี
ขอมีเธอจนวันตาย ขอเป็นคนสุดท้ายของเธอ
เธอคือดวงใจของฉัน – อ๊อฟ ปองศักดิ์
tbc
talk. ตอนหน้าจบแล้วน้า แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง รู้สึกวูบโหวงประหนึ่งเพื่อนรักจะย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่น ฮรึก แต่ทุกงานเลี้ยงต้องมีวันเลิกเรา จบเรื่องนี้จับมือกันไปตรวจเบาหวานนะคะ โดยเฉพาะคนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เรื่องที่แล้ว น่าจะต้องตัดขากันแล้วล่ะ 555555 หายไปหลายวันเพราะเริ่มงานใหม่ทันใจมากและเหนื่อยมากค่ะบวกกับต้องไปอยู่ที่อื่นชั่วคราวเลยไม่ได้เอาคอมติดตัวไปด้วย ขอโทษคนที่รอด้วยน้า แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ รักทุกคนมากมาย
#นิยายตัวร้าย
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
ฮืออออออ อารมณ์เหมือนเพื่อนเริ่มแพคกระเป๋าเตรียมย้ายออกจากบ้านเลย :hao5:
เราก็ตามมาจากเรื่องที่แล้ว ตอนนี้เบาหวานขึ้นตาแล้วค่ะ 5555 ตามไปต่อที่เรื่องของฟ้านี่เตรียมฉีดยาลดน้ำตาลได้เลยค่ะ 555
เราจะรอเล่มมานอนกอดนะคะ :mew1:
และก็อยากขอบคุณมากๆ เรื่องที่แล้วว่าดีแล้ว มาเรื่องนี้ดีกับใจเรามากขึ้นไปอีก ขอบคุณจริงๆค่ะ เวลาเครียดๆเราก็เข้ามาอ่านเรื่องนี้ตลอดเลย เราเป็นคนติดเพื่อน พออ่านเรื่องนี้แล้วก็เหมือนได้อยู่กับเพื่อนไปอีก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่เยียวยาใจเรานะคะ :L1: :L1: :L1: :L1:
เราจะเป็นกำลังใจให้ในทุกๆเรื่องเลยนะคะ
:pig4: :L2: :L1:
-
คนเขียนสู้ๆนะ เราตัดขาไปด้วยกัน 555
-
หวานซึ้งมากมาย
-
:pig4:
-
อูยยย........หวานมากกกกก
บีสท์ ติดซันขนาดหนัก
แถมความรู้สึกของซันยังสื่อให้บีสท์รับรู้ด้วย
ว่าถ้าไม่มีบีสท์ ซันก็ไม่อยากอยู่ต่อไป ซึ้งมากกกกก
บีสท์ ซัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขำเพื่อนๆบีสท์ โดนคนป่วยกวนอารมณ์ซะ
ยู ไม่มีฉากออกมา คิดถึงคนหล่อใจงาม
แต่มีข่าวคุณชายจะซื้อที่เพิ่ม จะปลูกเรือนหัว ฮิ้ววววววว
ไม่อยากให้จบเลย สนุก เรื่องดีมากๆ ดีงามต่อใจ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบมากเลย
จะจบแล้วววคงคิดถึงชายยูมากแน่ๆ อิอิ
-
:mew1: :mew1: :mew1: รัก... >////<
-
:man1: :man1: :man1:
-
ยังอยากอ่านต่ออีกยังไม่อยากให้จบเลย :katai4: :katai4: :katai4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารัก
-
น่ารักกก บีสจะรักจะหลงซันอะไรขนาดนั้น
-
อิจฉาจิงจิ้งงง
-
ฮือออ จะจบแล้วอ่าา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอวันส่งท้ายจบเรื่อง. จะมาส่งด้วยคนน้าาาา
.... :man1:
...
-
ชอบนะนิยายที่มีเพื่อนรักกันแบบนี้ดูอบอุ่นดี เสียดายว่าถ้าไทน์ยังอยู่คงดีกว่านี้แน่ๆ ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอรู้สึกเหมือนไวจังใจหายนิดๆเลย ต้องคิดถึงทุกคนมากแน่ๆ
-
เบาหวานขึ้นตาแล้วมั้ง!
-
:L2: :L1: :pig4:
หลากหลายความรัก เรื่องเพื่อน รักแฟน รักครอบครัว และรักเพี้ยนๆของพี่อิน
เราควรเอาพี่อิน กะ พี่แบท มารักกันดีไหม 55 ตายๆ o22
-
สงสารเชนอ่ะ โดนแกล้ง ตอนเค้าคุยกันหวานๆ ยังคิดเลยเชนยังอยู่ในห้องป่าวโดนลืม55555
-
ปลื้มปริ่มกับสามีอย่างคุณชายยูมากกกกกกก
:z1:
ผิดๆ ต้องปลื้มบีสสินะ พระเอกของเรื่อง 555
-
ฮื้อออออ เหม็นความรักกกกก นี่เป็นเพื่อนๆนางนี่ก็หมั่น 5555555555 แต่ช็อตที่คุยกันว่าซันคิดจะตายตามนี่แบบน้ำตาจะไหลอีกรอบเลยย ซึ้งใจความรักของสองคนนี้จัง...
-
หวานเจี๊ยบเบยตอนนี้้ :hao7:
-
จะจบแล้ว ใจหายเลยค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
บีสต์อ้อนเป็นแมวเลยนะ หวานเว่อร์
-
:pig4:
-
บีสต์ติดซันหนักมากกกก
หวานมากกอะตอนนี้
ใกล้จบแล้วว ใจหายหย่อยๆเหมือนกันนะ
รอค่าา
-
ขอบคุณ :)
-
มดขึ้นห้องแล้ว 5555
หวานกันสุดๆ
-
มีความอ้อนแฟนนะคะ แหมมมมมมมมมมม
5555555555555
-
หวาน
-
อยากมีพี่บีสท์เป็นของตัวเองต้องทำไงดี55555
รักกกเค้าจังแต่เขารักซัน
ชนะต้องหลบบบ :-[
เหม็นความรักแต่อบอุ่นมาก5555ชอบไรท์ที่บรรยายความเป็นเพื่อน เป็นครอบครัว เป็นส่วนเติมเต็มชีวิตของกันและกันได้ดี เยี่ยมจริงๆค่ะ :mew2:
-
ตัวร้าย
40
“ค่อย ๆ เดินนะไหวไหม” ผมพยุงบีสท์ลงจากรถอีกข้างของเขามีเปาช่วยพยุง
บีสท์ได้กลับบ้านแล้วหลังจากที่ต้องอุดอู้อยู่ที่โรงพยาบาลมานานหลายสัปดาห์ อีกไม่ถึงอาทิตย์ก็เปิดเทอม แขนข้างซ้ายได้เปลี่ยนมาใส่เฝือกอ่อนอีกระยะแต่ขาต้องใส่เฝือกแข็งไปอีกสองถึงสามเดือน
“เดี๋ยวนะไอ้บีสท์มึงทิ้งน้ำหนักมาที่กูหมดเลยใช่ไหม”
เปาทำจมูกบานหรี่ตามองเพื่อนตัวเอง บีสท์ขำคิกอมยิ้มแล้วพยักหน้าคนช่วยพยุงแทบจะปล่อยมือเสียเดี๋ยวนั้น ผมอมยิ้มส่ายหัวมิน่าล่ะตัวเองถึงไม่รู้สึกหนักอะไรเลย
“กูกลัวว่าซันจะหนัก”
“จ้าไอ้พ่อหมาจำเริญ”
เปาตั้งใจพูดผิดไม่มีการแก้ ปากเขาก็บ่นเพื่อนตัวเองแต่การกระทำนั้นระวังยิ่งกว่าผมเสียอีก นี่แหละน้าพวกปากหนักปากไม่ตรงกับใจ
ปุ้ง! ปุ้ง!
“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”
หลายเสียงประสานเอ่ยขึ้นเมื่อพวกผมสามคนเดินเข้ามาในบ้าน พวกเพื่อนของบีสท์รวมทั้งครอบครัวของเขายืนเรียงกันอยู่ตรงหน้า ทางด้านหลังประดับประดาไปด้วยสายรุ้งมากมายคล้ายวันขึ้นปีใหม่ต่างกันแค่ตรงที่ข้อความเขียนว่า “ยินดีต้อนรับกลับบ้าน” เท่านั้นเอง
“ที่ไม่มีใครไปรับผมเพราะอย่างนี้นี่เอง” บีสท์ทำปากยื่นส่งเสียงน้อยใจเมื่อพ่อกับแม่เดินเข้ามาหา แม่หัวเราะเล็กน้อยแล้วลูบหน้าลูบตาลูกชายคนเล็กบิดแก้มบีสท์เบา ๆ
“กลายเป็นเด็กเอาแต่ใจไปแล้วหรือลูกแม่”
“คุณน่าจะดีใจนะ” พ่อบอกกลั้วหัวเราะ ผมสงสัยได้ไม่นานพี่แบทก็เป็นคนแถลงไขให้ฟัง
“ก็มันเป็นลูกคนเล็กที่ไม่เหมือนลูกคนเล็กไง ทำตัวเป็นผู้นำเข้มแข็งตั้งแต่เด็กแล้ว พี่แกล้งมันแย่งของเล่นอะไรก็ไม่เคยร้องไห้หรือเอาไปฟ้องพ่อกับแม่เลยสักครั้งแถมยังไม่เคยอ้อนขอของเล่นพ่อกับแม่เลยด้วย หมดกันน้องเล็กของบ้านที่ทุกคนวาดหวัง” พี่แบทถอนหายใจเหมือนคนสิ้นหวังแต่ใบหน้าของเขาฉาบด้วยรอยยิ้ม
“แต่ก็เพราะเป็นแบบนี้แหละพี่ถึงรักมันมาก”
“ผมเข้าใจครับ” ผมยิ้มมองบีสท์ที่ตอนนี้พวกเพื่อน ๆ ของเขาช่วยกันพยุงไปนั่งที่โซฟาแล้ว พี่แบทมองตามแล้วหันกลับมามองผม
“ออกไปคุยกันข้างนอกแปบนึงได้ไหม ไปบอกมันไว้ก่อนล่ะเดี๋ยวจะอาละวาด” ผมอมยิ้มพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปนั่งยองตรงหน้าบีสท์ เขาเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นว่าผมไม่นั่งลงข้าง ๆ
“เดี๋ยวออกไปคุยกับพี่แบทแปบนึงนะ” บีสท์เงยหน้าไปมองพี่แบทสักครู่ก็กลับมามองหน้าผมแล้วยิ้มให้
“อื้มไปเถอะ”
ผมกับพี่แบทเดินออกมานั่งกันตรงทางเชื่อมของสองบ้านที่มีน้ำตกจำลองและบ่อปลาคาร์ฟเขาเดินไปนั่งที่เปลแขวนส่วนผมนั่งตรงเก้าอี้รูปทรงแปลก ๆ ที่พวกเด็กสถาปัตย์ของบ้านนี้เขาออกแบบกัน
“จะว่าไปพี่ก็ไม่เคยพูดกับเราอย่างจริงจังสักครั้งเลยเนอะ”
พี่แบทบอกด้วยน้ำเสียงสบายแต่ผมเริ่มไม่สบายไปด้วยแล้ว จะพูดเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่านะและเหมือนว่าอีกคนจะอ่านสีหน้าของผมออกพี่เขาถึงหัวเราะออกมา
“อย่าทำหน้าเหมือนพี่จะอุ้มเราไปขายสิ ไม่ใช่เรื่องอะไรหนักหนาหรอกน่าอย่าไปซีเรียสพี่แค่อยากคุยกับเราในฐานะคนรักของน้องพี่เฉย ๆ” พี่แบทบอกพร้อมกับไกวเปลที่ตัวเองนั่งไปด้วย
“ครับ” เขายิ้มออกมาเล็กน้อย
“พูดน้อยเหมือนที่เจ้าพวกนั้นบอกมาเลย เข้าสังคมไม่เก่งหรือเล่าให้พี่ฟังบ้างได้หรือเปล่าเรื่องของเราน่ะ” พี่แบทยิ้มใจดีส่งมาให้ ผมยิ้มพยักหน้าตอบเขาไป
“รู้สึกเกร็งนิดหน่อยครับแล้วผมก็ไม่ใช่คนพูดเก่ง”
“ถ้าไม่ได้อยู่กับคนที่สนิท?” พี่แบทช่วยเสริม ผมพยักหน้ารับ
“ใช่ครับ คือผมค่อนข้างเป็นเด็กมีปัญหามาก่อนเลยกลายเป็นคนที่ปิดตัวเอง”
“แล้วน้องชายของพี่ก็เป็นคนที่เข้ามาปลดล็อคประตูนั้นให้เปิดออก” ผมยิ้ม
“ครับ บีสท์ทำให้ผมรู้ว่าชีวิตยังสามารถมีความสุขได้อีกเยอะเพียงแค่เราเปิดใจ เขาทำให้ผมรู้สึกถึงอะไรหลาย ๆ อย่างทั้งความรัก มิตรภาพ ครอบครัวสิ่งเหล่านั้นผมเคยทำมันหล่นหายไปและบีสท์ก็เป็นคนนำกลับมาให้ผมทำให้ผมได้รู้จักความสุขอีกครั้งแล้วก็ทำให้ผมได้รู้ว่าการได้รักใครสักคนและได้รับความรักคืนมามันมีค่าแค่ไหน ผมโชคดีมากครับที่เจอเขา”
“พูดได้ดี พี่ก็ไม่อยากพูดหรอกนะว่าผ่านอะไรมามากเพราะพี่ก็ไม่ได้อายุมากกว่าพวกเราเท่าไหร่ ครอบครัวก็ยังไม่มีแต่พี่ก็สามารถบอกได้ว่าพี่ดูคนเป็น ไม่ใช่แค่เราหรอกที่โชคดีบีสท์เองก็โชคดีเหมือนกันที่เจอเรา เขาเป็นคนรักครอบครัวและรักเพื่อนมากแค่เห็นก็น่าจะรู้” ผมพยักหน้า เรื่องรักเพื่อนไม่ต้องบอกทุกคนก็รู้ดีว่าพวกเขารักกันมากแค่ไหน
“แต่เพราะมันรักเพื่อนมากนี่แหละทำให้มันรู้สึกว่าบางอย่างในชีวิตอย่างเช่นคนรักก็ไม่จำเป็น ไม่ใช่แค่บีสท์หรอกนะที่คิดแบบนี้ในกลุ่มนั้นน่ะเป็นกันหลายคนเชียวล่ะมันเป็นข้อเสียที่พวกนั้นมีอยู่แต่ก็อาจจะเป็นเพราะพวกเขายังไม่เจอคนที่รู้สึกว่าสามารถรักและอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยจริง ๆ ก็ได้มั้ง”
“พี่เคยกลัวด้วยนะว่ามันจะพากันขึ้นคานแต่พอมาวันหนึ่งที่บีสท์มายอมรับแมน ๆ กับที่บ้านว่าชอบคน ๆ หนึ่งอยู่และเขาคนนั้นเป็นผู้ชาย ซันเชื่อป่ะว่าพี่ไม่ได้ตกใจเลยแต่พี่โคตรดีใจที่มันรู้จักรักคนอื่นเป็นแล้ว กับพ่อแม่เขาก็คงมีตกใจบ้างแหละแต่บ้านเราสอนให้ซื่อสัตย์กับตัวเองถ้ากล้าพูดออกมาแบบนั้นแล้วแปลว่ามันจริงจังกับความสัมพันธ์ทุกคนถึงยอมรับ สิ่งที่พี่อยากถามเราก็คือ...เราจริงจังกับความสัมพันธ์นี้แค่ไหน”
“บีสท์เป็นคนที่ผมรักเป็นคนที่ผมรู้สึกอยากอยู่ด้วยในทุก ๆ วัน ถ้าถามว่าผมจริงจังกับความรักครั้งนี้มากแค่ไหน...มากครับ ผมจริงจังและคาดหวังกับมันมากเพราะถ้าเป็นไปได้ในอีกยี่สิบหรือหลายสิบปีข้างหน้าผมก็อยากให้เราอยู่ด้วยกัน และรักกันแบบนี้” พี่แบทยิ้มแล้วลุกขึ้นเดินมาตบไหล่ผมเบา ๆ
“ฝากน้องชายพี่ด้วยนะ หนักนิดเบาหน่อยมีอะไรขุ่นเคืองใจก็พูดกันด้วยเหตุผลพี่จะคอยดูและสนับสนุนเราสองคนเสมอ พ่อกับแม่ก็ด้วย”
ผมรู้สึกหน้าร้อนเพราะคำพูดของพี่แบทเหมือนเวลาพวกผู้ใหญ่พูดกับเจ้าบ่าวเจ้าสาวในวันแต่งงานอย่างไรอย่างนั้น ผมยกมือไหว้พี่เขา
“ขอบคุณมากครับ”
เราสองคนเดินกลับเข้ามาในบ้านพ่อกับแม่ก็เดินสวนออกมาพอดีผมจึงไหว้ลาพวกท่าน พี่แบทอยู่คุยเล่นกับสกายที่หน้าบ้านอีกนิดหน่อยก็ขอตัวกลับไปทำงานต่อ
ผมเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นพวกเพื่อนนั่งกันกระจายไปทั่วทั้งพื้นทั้งโซฟาเชนกำลังเดินไปปิดผ้าม่านเปายูและมาร์คช่วยกันหอบทั้งหมอนและผ้าห่มเดินลงมา มองภาพเหล่านั้นด้วยความแปลกใจแล้วเดินมานั่งข้างบีสท์
“แบทกลับไปแล้วหรือ”
“อื้อ แล้วนี่ทำอะไรกันปิดม่านจนห้องมืดไปหมด”
ผ้าม่านของบ้านนี้เขาเป็นแบบกันยูวีพอดึงปิดทีถ้าไม่ได้เปิดไฟก็จะมืดสนิทเหมือนตอนกลางคืนเหมือนอย่างตอนนี้ที่มีแค่แสงไฟจากทีวีจอยักษ์ส่องอยู่นั่นเอง
“จะดูหนังผีกัน” บีสท์บอก
ผมกวาดตามองพวกเพื่อน ๆ แล้วขำดูสิพวกผู้หญิงนั่งกันเป็นกระจุกอยู่ตรงโซฟาอีกตัวส่วนพวกผู้ชายก็กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นยกเว้นผมกับบีสท์ที่นั่งอยู่ตรงโซฟา ท่าทางการนอนดูก็แตกต่างกันไปตามความกลัว ถ้ากลัวน้อยอย่างเปา เชนและยูก็จะกอดหมอนกันคนละใบ ถ้ากลัวมาก ๆ อย่างมาร์ค สกายและพวกเพื่อนผู้หญิงบางคนก็จะเอาผ้าคลุมตัวเหมือนดักแด้ก็ไม่ปาน
“อารมณ์ไหน”
“ไม่มีอะไรทำกันไง” บีสท์ยิ้มบอกแล้วดึงให้ผมลงนอนหนุนอกเขาดึงผ้าห่มคลุมถึงเอวเป็นอันเสร็จสรรพ
“ดูเรื่องไรกันดี ๆ” แตงกวาถามเสียงตื่นเต้น
“วันนี้ว่างกันทั้งวันจัดเต็มยาว ๆ ไปเลยเว้ย” เจนบอก
“เค้าขอไม่เอาหนังผีญี่ปุ่นนะดูไม่ค่อยรู้เรื่อง” มาร์คยกมือพูดโดยมีเชนกับเปาพยักหน้าเห็นด้วยและยกมือตาม
“เค้าด้วย”
“เค้าด้วย”
“โอเคงั้นเริ่มที่เรื่องอะไรดี” เมเปิ้ลผู้ถือครองคีย์บอร์ดถามขึ้น แพรวยกมือพวกเพื่อนเลยหันไปหาเธอ
“ขอแบบซอฟ ๆ ก่อนนะอยากดู the eyes 10 ว่ะ”
“เออ ๆ พูดแล้วก็อยากดูเลยอยากดูพี่ป๋อหลิน” นาฟบอก
เราจึงตกลงดูหนังเรื่องแรกคือเรื่อง the eyes 10 หนังเก่าตั้งแต่ปีอะไรก็ไม่รู้ผมจำไม่ได้จำได้แค่ว่าตอนนั้นเด็กมาก ผมกับบีสท์นอนดูกันเงียบ ๆ จะมีก็แต่พวกที่กลัวผีขึ้นสมองโวยวายให้ขำกันเป็นพัก ๆ ดีที่เรื่องนี้สำหรับผม ผมว่าไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่แต่ก็จะมีฉากสะเทือนใจบ้างในช่วงหลังแต่โดยรวมถือว่าไม่ค่อยน่ากลัวอันนี้คอนเฟิร์มจากมาร์คและสกาย
เรื่องต่อไปที่ดูกันก็คือเรื่อง the conjuring ที่แจมหามาจากในอินเตอร์เน็ตว่าสร้างมาจากเรื่องจริง ผมว่าเรื่องนี้น่ากลัวใช้ได้เลยนะแต่ผมกับบีสท์ที่ไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้เป็นทุนเดิมก็ดูกันสบาย ๆ ผิดกับพวกที่กลัวอย่างเช่นมาร์คในตอนนี้...
“แว๊กก!!! ไอ้ห่าทำไมไม่ย้ายบ้านไปซะทีวะไอ้บ้าเอ๊ย”
มาร์คสะดุ้งตัวโยนแล้วขยับตัวไปนั่งระหว่างขาเปาที่นั่งชิลดูอยู่บนโซฟาเดี่ยว พวกผู้หญิงมีหลุดกรี๊ดออกมาบ้างเวลาซาวน์เสียงดัง ๆ หรือเวลาที่ผีออกมา สกายสะดุ้งเป็นพัก ๆ เห็นแล้วก็ขำ
“เรียนหมอแต่กลัวผีหรือวะสกาย” อดไม่ได้ที่จะถาม และคำตอบที่ผมได้คือหมอนที่พุ่งใส่หน้าผมเต็ม ๆ
“กูเรียนจากวิทยาศาสตร์แต่กูก็ไม่เคยลบหลู่ไสยศาสตร์หรือสิ่งที่มองไม่เห็นเว้ย เงียบ ๆ ไปเลยไอ้เอ๋อ” ผมหัวเราะขำขว้างหมอนคืนไปให้สกายรับเอาไว้ด้วยความแม่นยำ บีสท์หัวเราะขำลูบหัวผม
“ไปทักให้ถูกด่าทำไม” ผมยิ้มยักไหล่
“ไม่รู้สิ สนุกดีเวลาโดนมันด่า”
“กูว่ามึงจะเป็นมาโซคิสม์แล้วมั้งเนี่ย” ผมอมยิ้มแล้วยื่นหน้าไปกระซิบให้เราได้ยินกันแค่สองคน
“So maybe I’m a masochist. I try to run but I don’t want ever leave.” บีสท์ยิ้ม เขาก้มกัดปากผมเบา ๆ
“มาเป็นเพลงเลยนะ ให้จริงเถอะ” ผมเลิกคิ้วถาม
“จริงอะไรล่ะ”
“ที่ว่าจะไม่ไปน่ะ” ผมกระชับแขนที่กอดเอวของเขาอยู่ ซบหน้าลงบนอกเขาอย่างออดอ้อน
“ไม่ไปไหนหรอก ไล่ยังไงก็ไม่ไป”
“กูว่าหนังผีจะกลายเป็นหนังรักเพราะกูนั่งอยู่ข้างไอ้คู่รักแห่งปีนี่แหละ”
เสียงเปาดังขึ้นเนิบ ๆ ตามมาด้วยเสียงโห่แซวจากเพื่อนและถ้อยคำจิกกัดมากมาย ผมในตอนนี้แข็งแกร่งแล้วล้อมาเท่าไหร่ก็ไม่มีสะท้านดังนั้นล้อกันได้ไม่นานพวกเขาก็เงียบเสียงลงกันไปเอง
ดำเนินกันมาถึงเรื่องที่สามแต่หลาย ๆ คนยกมือขอพักเบรกกินข้าวกลางวันกันก่อนพวกเราจึงย้ายจากห้องนั่งเล่นมาที่ห้องครัวเห็นอาหารเยอะแยะมากมายวางไว้เรียบร้อยก็นึกสงสัย
“แม่ให้คนที่บ้านมาเตรียมไว้ให้น่ะ” บีสท์บอกก่อนที่ผมจะช่วยพยุงเขามานั่งและมีผมนั่งป้อน
ถามว่าทำไมถึงยังต้องป้อนก็เพราะว่าคุณชายเขาติดนิสัยนั่งสบาย ๆ อ้าปากรับข้าวจากผมไปแล้วน่ะสิ ดุเข้าหน่อยก็ทำหน้าหงอยหางลู่หูตกเป็นรักยมเวลาโดนพ่อ ๆ (เปากับสกาย)มันดุ เห็นอย่างนั้นทีไรผมก็สงสารเขาทุกทีถึงเพื่อนจะบอกว่าบีสท์แสดงเรียกร้องความสนใจแต่ผมก็เต็มใจทำให้ตลอด
“ของโปรดกูเลย ๆ”
สกายกระโดดโลดเต้นตามองจ้องไปยังแกงเขียวหวานลูกชิ้นปลากรายถ้วยโต ผมมองบรรดาอาหารบนโต๊ะแล้วก็อดทึ่งไม่ได้โต๊ะจีนยังต้องชิดซ้ายบุฟเฟ่ต์หรือ? ผมว่าอาจจะแพ้ได้นะเพราะอาหารที่อยู่ตรงหน้ามันเยอะจริง ๆ ชนิดที่ว่าโต๊ะกินข้าวตัวยาวของบ้านวางตั้งแต่หัวโต๊ะยันท้ายโต๊ะกันเลยทีเดียว แต่รับประกันความอร่อยได้อย่างดีเพราะแต่ละคนรวมถึงพวกผู้หญิงขอเพิ่มกันคนละจานสองจานทำเอาป้าแม่ครัวที่บ้านบีสท์ยิ้มแก้มปริ
“จุดหมายของพวกเราถัดไปคือลัดดาแลนด์!” มาร์คตะโกนบอกเมื่อเขาเก็บล้างจานชามทั้งหมดเสร็จแล้วโดยมียูยิ้มส่ายหัวเดินตามหลังมา
เมื่อตกลงกันเรียบร้อยว่าจะดูลัดดาแลนด์พวกเราก็มานั่งประจำที่กันอีกครั้ง แล้วนี่เรื่องความน่ากลัวและการตกใจเพิ่มขึ้นกันอีกระดับส่วนหนึ่งเพราะเป็นหนังไทยที่เราคุ้นเคยและส่วนหนึ่งคือความน่ากลัวของผี ผมเองยังแอบสะดุ้งไปตั้งหลายครั้ง
“ไอ้เหี้ย!!!! กูบอกแล้วว่าอย่าเข้าป๊ายยยย”
มาร์คตะโกนบอกตัวละครในเรื่องเสียงหลง พวกผมหัวเราะเพราะมันทำอย่างกับว่าเขาจะได้ยินมันอย่างนั้นแหละ
“โอ๊ยแม่งขี้เสือกจริง ๆ”
ส่วนสกายนั้นด่าได้ตลอดตั้งแต่เด็กยันคนแก่แถมยังสะดุ้งได้ตลอดเวลาดีที่มันไม่โวยวายเหมือนมาร์ค เพื่อนผู้หญิงก็มีหลุดกรี๊ดกันบ้างเวลาผีโผล่ออกมาไม่ทันตั้งตัวเอาเป็นว่าเรื่องนี้กว่าจะจบแต่ละคนแทบหยุดหายใจกันเลยทีเดียวหนังจบในเวลาบ่ายแก่ ๆ บีสท์หาวแล้วหาวอีกผมจึงพาเขาไปนอนในห้องนอนชั้นล่างที่ปัดกวาดเช็ดถูไว้ให้บีสท์และผมนอนชั่วคราว
“ดูกันจนกูติดตาแล้ว” บีสท์บ่นเบา ๆ เมื่อเราเข้ามาในห้องนอน ผมเดินไปปิดม่านหน้าต่างเล็กน้อยแล้วกลับมาล้มตัวลงนอนข้างเขา
“อือกูจะเห็นหน้ามึงเป็นมะขิ่นแล้ว” ผมอมยิ้มบอกบีสท์เลยโดนฟัดแก้มไปตามระเบียบ
“คุยอะไรกับแบทอ่ะ”
“นึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว” เขาหัวเราะ ผมขยับตัวนอนตะแคงโดยที่บีสท์กอดซ้อนทางด้านหลัง
“ถามสิ”
“พี่แบทถามว่ากูจริงจังกับมึงแค่ไหน”
“มันไม่ได้ขู่อะไรใช่ไหม” ผมหลุดหัวเราะแล้วตีมือเขาเบา ๆ
“อย่าไปว่าพี่แบบนั้นดิ เขารักมึงจะตาย”
“รู้ว่ามันรักและก็เพราะรู้นั่นแหละถึงกลัวว่ามันจะไปขู่อะไรมึง”
“ไม่ได้ขู่อะไรหรอก พอกูบอกว่ากูจริงจังพี่แบทก็บอกให้ดูแลกันดี ๆ มีอะไรก็คุยกันด้วยเหตุผล พี่เขาแล้วก็พ่อกับแม่จะคอยสนับสนุนอยู่ข้างหลังเอง” บีสท์ถอนหายใจเหมือนโล่งอกก่อนจะถึงผมไปกอดแน่นขึ้น
“กูจะพยายามไม่หึงมึงจนเกินไปนะ”
“กูเองก็เหมือนกัน มีอะไรต้องคุยกันนะกูเองก็ไม่เคยเห็นมึงโกรธหรือไม่พอใจอะไรกูเพราะฉะนั้นถ้าโกรธอะไรต้องบอกนะ กูโง่กูเอ๋ออย่างสกายมันว่านั่นแหละไม่บอกกูไม่รู้หรอก” บีสท์หัวเราะ ริมฝีปากร้อนจูบท้ายทอยผมเบา ๆ
“อื้มแต่กูจะลงโทษในแบบของกูนะ โอ๊ยซันเจ็บ” ผมหยิกหลังมือเขาเบา ๆ เองแต่เล่นใหญ่อย่างกับองค์มาร์คประทับ
“ตลอดแหละมึง หาเศษหาเลยกับกูตลอด”
“เอ๋าก็กูมีมึงแค่คนเดียวนี่”
“ยอม!” พูดเองก็เขินเองแล้วผมก็ผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ตื่นมาอีกทีในช่วงเย็นมากแล้วดูจากฟ้าข้างนอกน่าจะใกล้หกโมงเย็นเต็มที มองไปยังข้างตัวก็เลิกคิ้วแปลกใจบีสท์หายไปไหนกันนะ ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกแล้วนี่ใครช่วยพยุงออกไปข้างนอกกัน ถึงเขาจะใช้ไม้ค้ำยันได้แต่ผมก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี ผมเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำเสร็จแล้วก็เดินออกมาหาบีสท์ทางด้านนอกก็รู้สึกแปลกใจ บ้านทั้งบ้านมืดสนิทเห็นแสงไฟลอดออกมาจากห้องนั่งเล่นจึงเดินคลำทางไปดู บอกแล้วว่าผ้าม่านบ้านนี้ถ้าปิดสนิทล่ะก็กลางวันก็กลายเป็นกลางคืนได้ทันที
“happy birthday to you, happy birthday to you, happy birthday happy birthday… happy birthday to you...”
ผมยืนนิ่ง ด้านหน้ามีบีสท์ยืนถือเค้กอยู่โดยมีเพื่อนเขาประคองคนละข้าง เสียงเพลงอวยพรวันเกิดดังขึ้นทำให้ผมเพิ่งนึกได้ว่าวันนี้คือวันเกิดตัวเอง นึกแปลกใจว่าทำไมตากับยายหรือพวกเพื่อนไม่ส่งข้อความมาแต่ภาพตรงหน้าก็คลายความสงสัยของผมได้ทั้งหมด ตากับยายและเพื่อน ๆ ของผมยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น ผมยิ้มกว้างเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าบีสท์ ประสานมือไว้ตรงอกอธิฐานเสร็จก็เป่าเทียนแล้วทั้งห้องก็สว่างขึ้นมาอีกครั้ง
ปุ้ง ! ปุ้ง!
“สุขสันต์วันเกิดนะซัน!”
“สุขสันต์วันเกิดนะลูก”
“ขอบคุณครับ ขอบคุณทุก ๆ คนมาก ๆ เลย ขอบคุณนะ”
คำขอบคุณสุดท้ายผมหันมาหาบีสท์ เขายิ้มกว้างจนตาหยีพยักหน้ารับ ผมรับเค้กมาจากบีสท์เอาไปวางไว้บนโต๊ะเดินไปกอดตากับยายให้หายคิดถึงพร้อมกับได้ของขวัญกล่องใหญ่มาจากตากับยาย เดินไปขอบคุณพ่อกับแม่ของบีสท์ พี่แบท พวกคริษฐ์ที่มาร่วมอวยพรรวมทั้งพวกเพื่อนบ้าที่บ้าน ดีใจจนไม่สามารถกลั่นคำพูดออกมาได้นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้ฉลองวันเกิดที่มีคนมาอวยพรให้เยอะขนาดนี้และทุก ๆ คนคือคนสำคัญของผม
“ขอบคุณนะ”
ผมเดินเข้ามากอดบีสท์เขาเซเล็กน้อยแต่ก็สามารถพยุงตัวเอาไว้ได้ บีสท์กอดตอบลูบหัวผมด้วยความอ่อนโยน
“สุขสันต์วันเกิดนะอยู่ให้กูรักไปนาน ๆ อย่าเพิ่งรีบหนีกันไปไหนล่ะ” เขากล่าวอวยพรแล้วกดจูบที่ขมับผมแรง ๆ ผมกอดเขาแน่น
“อื้อ ขอบคุณมาก ๆ จะอยู่รักมึงไปตลอดทุก ๆ วัน รักนะ รักมาก ๆ รักจริง ๆ”
“ครับ รักมึงเหมือนกันนะ”
ตอนนี้ผมทิ้งอดีตไปแล้ว วันข้างหน้ายังคงเป็นปริศนาที่ผมไม่สามารถล่วงรู้ได้ ผมมีแค่ปัจจุบันที่ผมพอใจกับสิ่งที่ตัวเองเลือกและเป็นอยู่ ผมมีกลุ่มคนที่ผมรักและรักผมรวมถึงบีสท์ คนรักของผม หัวใจของผม สายตาที่มองมาที่ผม สายตาที่บ่งบอกชัดเจนว่ารักและการกระทำอีกมากมายที่เขามอบให้ เพียงเท่านี้ชีวิตที่แสนธรรมดาของผมก็สมบูรณ์แบบแล้ว
“ขอบคุณนะอสูรของดวงตะวัน”
You’re my reflection, all I see is you
My reflection, in everything I do
…because you are the love of my life…
Mirrors – Justin Timberlake
End.
talk. ในที่สุดเราก็มาถึงตอนสุดท้ายจนได้ ฮือรู้สึกใจหายแต่งานเลี้ยงยังไงก็ต้องมีวันเลิกราเนอะ หวานกันจนบรรทัดสุดท้ายต้องยอมให้เขาเลยจริง ๆ
เดี๋ยวมาดูกันว่าในตอนพิเศษจะหวานหรือเปล่า เดี๋ยวจะเอามาลงให้อีกประมาณสองตอนน้า แอบกระซิบว่ามีในเล่มอีกเยอะเลยนะ อิอิและเรื่องสั้น เราจะไม่ทำให้ทุกคนเผียดหวัง!
ขอบคุณที่อยู่กันมาจนจบนะคะ ขอบคุณมาก ๆ ที่ชอบงานเขียนของเรา เราจะเอาจุดบกพร่องไปแก้ไขให้ดียิ่งขึ้นในเรื่องต่อไปน้า อยู่ด้วยกันไปอีกหลาย ๆ เรื่องเลยนะจ๊ะ
แล้วเจอกันในตอนพิเศษค่า
#นิยายตัวร้าย
ปล.วันนี้ไปดูคุโรโกะลาสเกมส์มา โอ้โหหหหหห ไม่รู้จะยกน้องให้ใครเลยแต่ยังไงนายน้อยก็เป็นของเราาา ฮี่ๆๆๆ
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
เป็นนิยายที่ดีต่อใจมากค่ะ รอเล่มนะคะ :impress2:
รักนะ #ตัวร้าย :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก
ชอบ
สนุกมากเลยค่ะ
-
จบแล้วววว
ขอบคุณมากนะคะ สนุกมากๆเลย
-
น่ารักมากกกกก
-
อ่านจบแล้วจ้า ขอบคุณที่สร้างสรรค์เรื่องราวดีดีให้ได้อ่านนะคะ รักคนเขียนเน้อ^___^
-
รอตอนพิเศษแบบหนักมากกก!!
-
ฮืออออ จบแล้วววววว อบอุ่นจังงง นิยายตัวร้าย เป็นเรื่องที่ทำให้เรายิ้มแล้วก็อบอุ่นไปกับความสัมพันธ์ของเพื่อนๆ มากๆ ชอบที่หยิบเอาตรงนี้มาเขียนนอกเหนือจากค.สัมพันธ์แบบคนรักก ประทับใจมากๆๆๆๆ เป็นหนึ่งในนิยายในดวงใจเลยค่าา จบแล้วใจหายแย่เลย จะรอเล่มแน่ๆๆ ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆนะคะะ ด้วยรัก
-
จบแล้ววว สนุกมากก หวานมากก
ในที่สุดทั้งคู่ก้มีความสุขซะที
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
รอตอนพิเศษค่าาา
-
น่าร้ากกกกกก
บอกเลยว่าน่ารัก ดี อบอุ่น อบอวลไปด้วยความรัก คือไม่ได้มีแค่คสามรักจาพระนาย แต่เพื่อน พี่ น้อง ครอบครัว ไรท์เตอร์ถ่ายทอดได้ดี มองเห้นชัด บรรยายแล้วกินใจมากๆ ดีจริงๆๆค่ะ อ่านแล้วแฮปปี้ตามไปเลยย ขอบคุณนิยายดีๆค่ะ
-
จบได้น่าประทับใจมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
:o8: :o8:
:katai2-1: :katai2-1: จบแล้วววว น่ารักมากเลยค่าาา
อยากให้มีตอนพิเศษ
-
สนุก น่ารักมากๆๆๆเลย อยากอ่านตอนพิเศษจัง
-
หวาน และ อบอุ่น
-
ขอบคุณค่ะ... รอบทนี้นานมาก
รอตอนพิเศษนะคะ
ปล. ถ้าคนเขียนจะรวมเล่มอย่าลืมทำ e-book นะ
-
จบไปอีกเรื่องแล้ว
ประทับใจเรื่องนี้โคตร อ่านแล้วนึกถึงเพื่อนเลยอ่ะ
-
นอกจากคนรักิมิตรภาพของเพื่อนกับครอบครัวก็สำคัญเรอะ
:กอด1: :L2: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆสนุกๆ ^_^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีต่อใจ ซึ้งในความรู้สึก
-
น่ารัก
ชอบความเป็นเพื่อนของเรื่องนี้ที่สุดเลย
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ และแสนอบอุ่นเรื่องนี้ฮะ
รอตอนพิเศษและรอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไป :L2:
-
:pig4: ขอบคุณมากค่ะ เป็นนิยายที่สนุกมาก o13
-
อบอุ่นกันดีจริงๆ บีสต์คือดีมากกก เพื่อนทุกคนก็น่ารัก ชอบชายยูกะสกาย จบเรื่องนี้แล้วก็ไปลุ้นคู่สกายกันต่อสินะ
-
กรี๊ดดดดดดด เพิ่งเข้ามาอ่าน น่ารักมั่กๆ
งืออออ เขินตัวแตกมาก อิจนุ้งซันสุด :-[
ยังไงก็รอรวมเล่มนะคะ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเต็มอิ่มเลย บีสท์กับซันเหมือนค่อยๆ เติมเต็มซึ่งกันและกัน ขอบคุณค่ะ รอตอนพิเศษนะคะ :pig4:
-
ชอบความรักของกลุ่มเพื่อนบีสท์จริงๆ อยากอ่านตอนพิเศษ :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
จบและ t h u g ♡ ตัวร้าย :mew1: :mew1: :mew1:
จริงๆ เป็น t h u g ♡ ตัวร้ายที่น่ารักสุดๆ
น่ารักทุกคนเลย
ขอบคุณไรท์ ทำให้คนอ่านมีความสุข
รอตอนพิเศษนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานมาก แฮ๊ปปี้เอนดิ้ง :pig4:
-
จบแล้วววว ไม่อยากให้จบเลย :ling1:
รู้สึกผูกพันกับตัวละครของเรื่องนี้ไปแล้ว
ชอบมิตรภาพระหว่างเพื่อนของเรื่องนี้มากที่สุด
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สนุก แล้วก็น่ารักมาก ชอบมากๆๆๆๆ
อ่านแล้วไม่เบื่อเลย
รอตอนพิเศษกับรอติดตามเรื่องของสกายตัวแสบนะค้า
-
จบแล้ว~ หวานจนหยดสุดท้าย รอตอนพิเศษน้า~
-
ละมุนตับไต รักกันไปนานๆนะ :mc4:
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :กอด1:
-
o13 สนุกมากค่ะ ครบทุกรสออกจะหวานน่าหมั่นไส้ไปนิด 555 แต่ก็น่ารัก
รอตอนพิเศษนะคะ :hao3:
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยยยยย อ่านแล้วชอบมากกก
อบอุ่นน่ารักดี ชอบกลุ่มเพื่อนบีทส์มากเลย รักกันมากๆ
ชอบยูมากกกก ตอนรู้ว่ามีแฟนนี่ปวดใจไปแวปนึงเลย 55555
ขอบคุณที่แต่งนะคะ ชอบมากกกก
:mc4:
-
:hao5: :jul1:
-
ซาบซึ้งกับมิตรภาพของเพื่อนในเรื่องนี้มาก คนเขียนสุดยอดเลยค่ะ :pig4: :pig4:
-
ชอบมาก อ่านแล้วหุบยิ้มไม่ได้แทบทุกตอนเลย ชอบนิสัยของทั้งพระเอก นายเอก ชัดเจน มั่นคง
ไม่งี่เง่า น่ารำคาญ เพื่อนๆ ในกลุ่มนี่ก็เพื่อนในอุดมคติจริงๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่ทำให้เรา
ยิ้มเป็นบ้าเป็นหลังเกือบทั้งเรื่องนะคะ
-
:mew1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ โดยส่วนตัวชอบผู้ชายร่างหมี ตัวใหญ่ๆ อยู่แล้ว และก็ชอบเรื่องบิวตี้แอนเดอะบีสท์ด้วยยิ่งชอบมาก รู้สึกอบอุ่นปนความหวานหยาดเยิ้ม ชอบมากๆค้ะ สนุกมาก ขอบคุณมากกกกกกกกกนะคะ :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ ชอบเรื่องนี้มาก ดูแลกันอบอุ่นดี ถึงแม้น้องซันจะชอบอวดหลัว ให้หมั่นใส้นิดๆหน่อยๆ555555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
ขอบคุณเช่นกัน :L2:
-
ตามมาจากแท็ก #แนะนำนิยายวาย ในทวิต เห็นว่าดีงาม เลยตามมาอ่าน
-
หวานจนมดไต่ไปหมดแล้วค่ะ ยอมมม อยากจะได้แบบนี้บ้างงง
-
อ่านแล้วละมุนมากกก ชอบมากค่ะ ^^
-
ขอบคุณนะคะ
:pig4: :pig4:
-
สนุกมากกก หวานสุดๆ ถ้ารวมเล่มก็จะซื้อจ้าา :katai2-1:
-
ดีงามพระรามแปดเลยคร้าาา
ยิ่งตอนจบและตอนเคลียปัญหา มันดีต่อใจไฮโดรเจน มาก ๆ เลย 555 :hao7:
-
ชอบนิยายมากเลยย งื้อ ไม่อยากไห้จบเลย มีตอนพิเศษเยอะๆน้า ง :o12: :o12: :o12:
-
ชอบมากค่าาาา ขอบคุณมากๆนะคะ :3123: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ความรักของเพื่อนๆ
-
:mew1:เสียดายอ่ะจบซะแล้วกำลังสนุกเลย ขอตอนพิเศษหน่อยนะคะ นิยายน่ารักมาก อบอุ่นด้วยมิตรภาพของเพื่อนๆ อ่านเพลินเลย :L1: :3123:
-
ดีงามจริงๆ.หลงรักทุกคนเลย
-
สนุกมากค่ะ หัวเราะ ร้องไห้ไปกับตัวละคร รักซันกับบีสท์ :กอด1:
ชอบเพื่อนบีสท์ทุกคนเลย. จะตามอ่านสกายต่อ. :hao7:
-
ชอบมากๆค่ะ มิตรภาพคือสิ่งที่มีค่าที่สุด
-
พึ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ หวานน่ารักดีจริงๆ คนหลงเมียกะคนอวดหลัว
ขอบคุณคนแต่งค่ะ
-
รอตอนพิเศษ จะลงแดงล่ะ คิดถึงบีสท์ซัน
-
ตอนพิเศษ
ไม่เปลี่ยนใจ
“ซื่อบื้อ”
“อะไรเล่า! ก็มันใช้ไม่เป็นนี่”
บีสท์อมยิ้มขำมองคนหน้างอตรงข้ามที่กำลังขมวดคิ้วมุ่นในมือมีกล้องโปรตัวใหญ่ของเขาอยู่ ดูท่าว่าหากปล่อยไปอีกเพียงหนึ่งนาทีกล้องราคาแพงของตัวเองจะพังพินาศเพราะน้ำมือคนรักเห็นดังนั้นคนตัวใหญ่จึงกวักมือพร้อมเอ่ยเรียก
“มานี่มาเดี๋ยวทำให้ดู” ซันเม้มปากชั่วครู่ก่อนที่คนหน้าสวยจะถอนหายใจแล้วลุกขึ้นหอบกล้องมานั่งแหมบข้างคนรักของตัวเอง
วันนี้จู่ ๆ ก็อยากออกมาทำตัวฮิปเตอร์ตระเวนร้านกาแฟแฟนคนดีของชายหนุ่มตื่นแต่เช้าปลุกบีสท์ร้องแง้ว ๆ ว่าอยากไปถ่ายรูปจิบกาแฟชิว ๆ แล้วมีหรือที่คนหลงแฟนแบบเขาจะขัด รีบอาบน้ำแต่งตัวสิครับรออะไร นาน ๆ ทีซันมันจะมีอารมณ์อยากออกจากบ้านแบบนี้
“กดตรงนี้เห็นไหม ถ้าอยากเพิ่มแสงก็กดตรงนี้แต่จริง ๆ แล้วกูชอบโหมดนี้มากกว่าถ้าอยากแต่งเพิ่มค่อยแต่งในคอมเอา อ่ะ! ไหนลองถ่ายนี่ดู” บีสท์เอ่ยเสียงนุ่มเลื่อนแก้วกาแฟไปตรงหน้าจัดโพสิชั่นให้เล็กน้อยแล้วให้แฟนตัวเองเป็นคนถ่าย
“ไหนดูซิ ใช้ได้นี่” เมื่อได้รับคำชมคนหน้าหวานก็ยิ้มกว้างดีใจเหมือนเด็กถ่ายโน่นถ่ายนี่ยกใหญ่ บีสท์เท้าแขนกับโต๊ะมองอีกคนด้วยความเพลิดเพลิน
ตอนนี้เขาถอดเฝือกออกเป็นที่เรียบร้อยร่างกายกลับมาเป็นปกติอีกครั้งแต่แม่ยังสั่งห้ามไม่ให้กระโดดหรือเล่นกีฬาไปอีกสักพักใหญ่ซึ่งจะว่าเสียดายก็เสียดายเล็กน้อยเพราะแทนที่จะได้ลงไปเล่นบาสในสนามกับเพื่อนกลับต้องมานั่งหงอยอยู่ริมสนามปล่อยให้ไอ้พวกเพื่อนบ้าแกล้งซันจนคนเอ๋อของเขาหน้างอโวยวายออกจากสนามมานั่งเฉย ๆ อยู่ข้างเขา
ทุกอย่างกลับเข้าสู่ภาวะปกติอีกครั้งจะมีก็แต่เรื่องของเขาสองคนที่ไม่ได้ปิดบังใครอีกแล้วแม้จะรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกแอบถ่ายรูปไปลงเพจคู่รักหรือเพจคิวท์บอยของมหาวิทยาลัยแต่บีสท์ก็เริ่มปรับตัวให้เข้ากับความเปลี่ยนแปลงนี้ได้ เคยจะเดินไปบอกเด็กปีหนึ่งที่แอบตามถ่ายรูปเขากับซันว่าให้มาถ่ายดี ๆ เลยมาแต่ซันไม่ยอม คนรักของเขาบอกว่าปล่อยไปแบบนี้นั่นแหละแถมยังสั่งห้ามให้เขายิ้มให้กล้องด้วย
เห็นแบบนี้เจ้าคนหน้าสวยคนรักของเขาขี้หึงอย่างกับอะไรดี แต่บีสท์ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี ๆ ล่ะนะ
“บีสท์ยิ้มหน่อย” ร่างสูงหลุดจากภวังค์หันไปเลิกคิ้วมองตามเสียง
แชะ !
“โห่อะไรอ่ะขนาดทำหน้าเหวอมึงยังหล่อเลย ถ้าเป็นกูนะสกายมันต้องด่าว่ากูทำหน้าโง่แน่ ๆ” ซันยู่หน้าเช็ครูปในกล้องพร้อมกับบ่นไปด้วย บีสท์หัวเราะแล้วขยี้กลุ่มผมนุ่มด้วยความเอ็นดู
ยิ่งนานวันก็ยิ่งรัก
“เบื่อแววตาคู่นี้ของฉันบ้างไหมที่ยังคงมองแค่เธอ~”
บีสท์ร้องคลอตามเพลงที่เปิดในร้านส่งผลให้ดวงตากลมโตละจากกล้องตัวใหญ่มามองคนรักข้างกายก่อนริมฝีปากสวยจะยิ้มหวานจนตาหยี ซันขยับตัวเข้ามาใกล้จนแขนทั้งคู่ติดกันมือเรียวสวยกุมมือใหญ่ของเขาที่วางอยู่ตรงหน้าขาใบหน้าหวานส่ายไปมา
“ไม่เคยเบื่อ กูชอบมองตามึงเพราะว่าดวงตาคู่นี้สะท้อนเห็นแค่กู”
ซันยักคิ้วเท้าคางมองคนรัก บีสท์ยิ้มกว้างกับคำตอบที่ได้รับถ้าไม่ติดว่านั่งอยู่กลางร้านกาแฟล่ะก็ เขาคงจับเจ้าคนปากดีฟัดให้หนำใจ
“ไหนดูซิตามึงสะท้อนเห็นกูบ้างหรือเปล่า” บีสท์บอกพร้อมกับยื่นหน้าเข้าใกล้ คนหน้าสวยชะงักเล็กน้อยแก้มขาวขึ้นสีเรื่อด้วยความเขินอาย เห็นดังนั้นฝ่ายแกล้งอย่างบีสท์ถึงกับต้องข่มอารมณ์ของตัวเองแล้วขยับออกห่างเล็กน้อย
ชอบทำตัวน่ารักให้ฟัดอยู่เรื่อย
“เห็นไหม”
“อื้อ กูเห็นตัวเองชัดมากในตามึง”
พูดเองก็เขินเองคนตัวใหญ่กระแอมไอแสร้งดึงแก้วกาแฟมาดูดอึกใหญ่ ส่วนอีกคนก็ไม่ต่างกันมากนักคนหน้าสวยเสหน้ามองบรรยากาศรอบ ๆ ร้านแก้เก้อแต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามสองมือที่กอบกุมกันอยู่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยออกจากกันเลยแม้สักนาที
“แล้วทำไมอยู่ ๆ ถึงอยากออกมาทำตัวฮิปเตอร์”
“ก็สกายกับมาร์คมันถ่ายรูปมาอวดก็เลยอยากมาบ้าง” บีสท์เลิกคิ้วด้วยความสงสัยได้ไม่นานโทรศัพท์มือถือก็ถูกยื่นมาตรงหน้า ชายหนุ่มก้มหน้ามองรูปภาพหลายรูปที่คนรักเลื่อนให้ดู
“สกายมันถ่ายรูปสวย แต่หลังคุ้น ๆ”
“มันขี้อวด พอ ๆ กับไอ้มาร์คเลย” ไม่พูดเปล่าแฟนคนดีก็เลื่อนไปอีกรูปคราวนี้เป็นรูปของเพื่อนตัวเล็กยิ้มแฉ่งในร้านกาแฟแห่งหนึ่งบรรยากาศในร้านสวยให้ความรู้สึกอบอุ่น
“หืม?”
“เห็นอะไรไหม” ซันเอ่ยถาม บีสท์หรี่ตาพิจารณามองรูปอีกรอบเมื่อเห็นท่าว่าแฟนตัวเองจะไม่เห็นความผิดปกติอะไรซันจึงเป็นฝ่ายแถลงไขเสียเอง
“ข้าง ๆ มันมีคนนั่งอยู่ด้วย” คราวนี้บีสท์มองรูปอีกรอบก็เห็นแขนคนติดมาเล็กน้อย
“แล้ว? มันอาจจะไปกับเพื่อนก็ได้” ซันกลอกตาแล้วเข้าไปในอินสตาแกรมของเพื่อนตัวเล็กในบ้านเลื่อนหลาย ๆ รูปให้บีสท์ดู
“เพื่อนบ้าอะไรล่ะดูแคปชั่นมันแล้วทุกรูปนะถ่ายติดมาแค่แขนตลอดแต่จากนาฬิกาดูก็รู้ว่าเป็นคน ๆ เดียวกัน” บีสท์หัวเราะมองแฟนตัวเองด้วยสายตาเอ็นดู
“ผันตัวเป็นโคนันตั้งแต่เมื่อไหร่ฮึ”
“เปล่าซะหน่อย แค่จะบอกว่ามาร์คมันขี้อวด สกายด้วยถ่ายติดพี่คุณหลายรูปจะตายแล้วก็มาบอกว่าพี่น้อง ๆ ไอ้พวกขี้อวด” บีสท์เลิกคิ้วแล้วใบหน้าหล่อก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“อย่าบอกนะว่าที่ชวนออกมาถ่ายรูปนี่จะเอาไปอวดพวกมันเหมือนกัน” ดูท่าสิ่งที่พูดออกไปจะเป็นความจริงเมื่ออีกคนเบิกตากว้างอ้าปากพะงาบหน้าแดงก่ำเห็นแล้วอยากจับมาหอมสักฟอด
“ก็...ก็...แค่อยากออกมาข้างนอกกับมึงเฉย ๆ”
“หรือครับ”
“หยุดเลยอย่ามองแบบนี้นะ อย่าพูดแบบนี้ด้วย” บีสท์ยิ้มมุมปากจับมือของคนขี้โวยวายที่พยายามปิดหน้าเขาออก
“ทำไมล่ะ? มึงไม่ชอบ?” รู้ทั้งรู้ว่าอีกคนรู้สึกอย่างไรแต่บีสท์ก็อดแกล้งอีกฝ่ายไม่ได้
“ไม่ต้องเลยนะมึงอ่ะ แม่ง! ก็รู้ว่ากู...เขินยังจะแกล้งอีก พอแล้ว! กลับบ้าน”
“หึหึหึ เดี๋ยวสิยังไม่ได้ลงรูปอวดพวกมันเลยนี่”
“ไม่ลงแล้ว!”
“โอ๋ ๆ มา ๆ กูไม่แกล้งแล้วมาถ่ายรูปกันก่อนเร็วกูเองก็อยากเปลี่ยนรูปหน้าจอมือถือพอดี” พูดเสร็จก็กอดคอแฟนสุดที่รักมาถ่ายรูปหลายรูปก่อนตัวเองจะเอาแล็ปท็อปขึ้นมาทำงานปล่อยให้ซันเดินไปถ่ายรูปเล่น
“เหนื่อยแล้วสิ” บีสท์เอ่ยทักอีกคนที่กลับมาทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ
“นิดหน่อย ช่วยดูรูปหน่อยสิ” บีสท์ละมือจากงานตัวเองรับกล้องมาไว้ในมือแล้วเลื่อนดูรูปที่แฟนตัวเองถ่ายมาเรื่อย ๆ
“ดีแล้วแหละค่อย ๆ พัฒนาไป เห๋~ แอบถ่ายกูหรือครับแฟน” คนถูกจับได้ว่าแอบถ่ายยักคิ้วอมยิ้มกวน
“ทำไมถ่ายรูปแฟนตัวเองผิดตรงไหน”
“หึหึหึ ไม่ผิดครับว่าแต่มึงถ่ายสวยใช้ได้เลยนะ” บีสท์เอ่ยชมคนหน้าหวานขยับมาใกล้แล้วเลื่อนรูป ๆ หนึ่งให้ดู
“นี่ ๆ กูชอบรูปมึงรูปนี้ มึงดูอะไรอยู่อ่ะ” ซันเอ่ยถามเพราะในรูปแฟนเขายิ้มให้กับแล็ปท็อปเป็นรอยยิ้มชวนมองจนอดถามไม่ได้ว่าเห็นอะไรทำไมถึงต้องยิ้มหวานขนาดนั้นด้วย
เอ้อนี่ไม่ได้หวงหรือหึงนะ แค่ติดใจเฉย ๆ
“นี่ไง”
“นี่มัน....ไอ้...ไอ้คนบ้า! ไอ้โรคจิต! กูจะกลับบ้านแล้ว” คนหน้าหวานโวยวายหน้าแดงแล้วลุกพรวดเดินดุ่ม ๆ ออกจากร้านทิ้งให้อสูรตัวใหญ่หัวเราะขำเก็บของอย่างไม่เร่งรีบอยู่คนเดียว
ก็อยากเห็นเองนี่นา อุตส่าห์เก็บไว้ดูคนเดียวแล้วรูปตอนที่อีกคนนอนหลับในอ้อมแขนของเขาน่ะ มันก็เป็นรูปธรรมดาติดเพียงแต่ว่าเขาสองคนรู้ดีว่ารูปนี้ถ่ายไว้ตอนเพิ่งทำอะไร ๆ เสร็จแค่นั้นเอง
**รูปภาพที่ซันแอบถ่ายบีสท์รูปนั้น**
Liked by Nissorn_mark, Sky_Thaofah and 45 others
Sun_darin If the feelings are mutual, the effort will be equal.
I love you.
View all 20 comments
Sky_Thaofah คนอวดผัว
Nissron_mark คนอวดผัว
และคอมเม้นของเพื่อนทุกคนที่พิมพ์เหมือนกันว่า “คนอวดผัว”
อยากจะบอกว่ารักซ้ำ ๆ ๆ ๆ ให้จำขึ้นใจ
บอกกับเธอคนเดียว ๆ คนเดียว ให้เธอมั่นใจ
ไม่ว่านานสักเพียงใด รู้ไว้ว่าฉันไม่เปลี่ยนใจแล้ว...
ไม่เปลี่ยนใจ(เธอคนเดียว) – D2B
End.
talk. มีคนคิดถึงเราไหมหนอ ฮ่าาา เราคิดถึงทุกคนมาก ๆ เลย ได้อ่านคอมเม้นทุกคอมเม้นแล้วนะคะ ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะทุกกำลังใจและทุกคำติชมเราจะนำไปพัฒนาให้นิยายเรื่องต่อ ๆ ไปของเราดีขึ้นนะคะ ในส่วนของตอนนี้บอกได้แค่ว่าเหม็นความรัก!!! คือมากมายอ่ะ มากมายเกินไปหมั่นไส้!!! ยังไงก็ฝากแท็ก #นิยายตัวร้าย ไว้ด้วยน้า แล้วต่อจากตอนนี้เราจะลงแชทพวกเพื่อน ๆ ในจอยลดาด้วยนะคะ เดี๋ยวจะเอาแปะไว้ในแฟนเพจกับในทวิตน้าทุกคน
สุดท้ายนี้มีรวมเล่มแน่นอนค่ะแต่เราขอจัดการต้นฉบับและตอนพิเศษต่าง ๆ ให้เรียบร้อยก่อนได้ยังไงแล้วจะมาแจ้งให้ทราบอีกทีน้า
รักคนอ่านที่สวดดดดดดด
-
หวานน้ำตาลขึ้น กาแฟในร้านคงหวานหยดโดยไม่พึ่งน้ำเชื่อมแน่นอน555555555 สกายคนอวดผ ทำมาเป็นสปอยแขนเล็กๆให้เพื่อนขบคิด
-
ขอบคุณค่ะ
-
เหม็นความรักจังเลยค่าาาาาาาส โอ้ยยยยยย :o8:
-
หวานมากกกกกกกค่า คิดถึงสามีขามากมาย
จะเฝ้ารอเล่มนะคะ
:impress2:
-
:L2: :pig4:
-
เหม็นความรัก เหม็นความอวดผัววววววว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
55555555 คนอวดผัวแบบจริงจังง ตลกกก
-
อยากจะเม้นบอกเหมือนกันค่ะ
คนอวดผัว
-
อิจจจจจจจ
-
อ่อกกกก...น้ำตาลในเลือดสูงเกิน ขออินซูลินด่วนค่า
เย้ๆๆๆ พูดถึงตอนพิเศษๆ ก็มา ขอบคุณมากนะคะนักเขียนที่น่ารัก
-
คิดถึงเหมือนกัน ตอนพิเศษน่ารัก~
-
น่ารัก คนอวดผัว
-
หวานมากกกก
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
-
ชอบเรื่องนี้จัง มีความละมุนละไม ชอบๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนพิเศษกฌยังหวานจนน่าอิจฉา ขอบคุณนะคะ
-
คนอวดผัว :z2:
อ่านตอนพิเศษแล้วยิ่งคิดถึง
-
อ่านแล้วต้องเบะปากมองบนพร้อมแคปชั่น
คนอวดผัว
จริงๆ 555555 เอ็นดู
-
การมีเพื่อนที่่รักกันมากๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ อิจฉาๆ
:mew1: :-[ :L1: :pig4:
-
เหม็นความรัก!! >< 55555 ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ น่ารักมากๆค่า ^^
-
สนุกมากครับ
-
:กอด1:
-
:กอด1:
-
น่ารักมาก เป็นเรื่องที่อบอุ่นดีเสมอต้นเสมอปลาย พระเอกดีงาม นายเอกดีเลิศ เพื่อนดีสุดๆ ครอบครัวน่ารักมาก ดีสุดๆเลย ขอบคุณผลงานที่อ่านแล้วทำให้มีความสุขทั้งเรื่องนะคนเขียน
-
เรารอรวมเล่มเรื่องนี้อยู่น๊า
-
จบแล้วววว ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาแบ่งปันครับ
หลงรักมิตรภาพ เรียกรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และน้ำตาได้โขเลย :กอด1:
-
ตอนจบเรื่องของอินไม่ค่อยสะใจเลย
-
คนอวดผัว :impress2:
-
:o8: :o8: :impress2: เขินมาก น่ารักกกกก อบอุ่นตั้งแต่ต้นจนจบ ชอบคสพ. แบบกลุ่มเพื่อนบีสท์
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ้ยยยย น่ารัก
อวดผัวจริงจังมากค่ะ 55555+
ชอบมิตรภาพของเพื่อนๆในเรื่องนี้มากเลย รักกันมาก ดีจัง
ในเรื่องนี้เค้าชอบยูมาก อยากได้ 555555+
-
สนุกมากๆเลย
ดีนะที่พระเอกไม่ใช่อิน ตะหงิดๆนิสัยตั้งแต่เริ่มเรื่องเลย เห็นแก่ตัวมากๆ
-
คือว่าเพิ่งอ่านเลยอ่านทีเดียวรวดเลย
คือสนุกมากๆๆๆๆมากกกกกมากกกกจริงๆ
แต่ช่วงกลางเรื่องรำคาญพี่อินซานและคิงมาก
ที่รำคาญสุดคือพี่อิน เป็นคนเห็นแก่ตัวที่สุด
มาทำซันเสียใจจจจจจจจจ บีสต์ต่อยพี่อินคือแบบสะใจมาก555555
สกายก็น่ารัก ทุกคนน่ารักหมดเลยยย
เรื่องดีนะจ้ะ ชอบๆ :L1:
-
:pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
-
โอ้ยยยย เบาหวานขึ้นตาแล้วค่ะ
ยอมแล้วค่าาาา
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ
รอรวมเล่มนะคะะ
-
อือหืออออออ ดีใจมากกกก ที่เรากดเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้
ชอบมากค่ะ น่ารักมาก อ่านไปอมยิ้มไปน่ารักที่สุด เก็บเงินรอสั่งรอบเล่มเลยค่ะ :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อินหนักมากตอนอินกับพ่อมาฉุดซันไป ตะโกนด่าจนเมทเหลือบตามอง :o8:
ชอบเพื่อนฟิลกู้ดแบบนี้มากเลย มันอบอุ่นแบบที่เราหาไม่ได้ คิดละก็เศร้า T T
ขอบคุณนะคะ เจอกันใหม่เรื่องหน้าาา :bye2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีค่ะ สนุกมากเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 เอาอีกๆๆ :hao7:
-
ฮือออ พึ่งมาตามอ่าน สนุกมากมากเลยค่ะ เหม็นความรักไปตามตามตามกัน 555555555 ชอบบบ น่ารักกกกกก จำเป็นต้องน่ารักขนาดนี้มั้ยยย รอเล่มนะคะ >< ขอบคุณคนเขียนมากมากค่า
-
โอ๊ย คืออิจฉามากอ่ะ
-
สวัสดีค่ะอ่านวันเดียวจบเลยค่ะ แบบว่าตอนที่เราเห็นชื่อเรื่องก็ต้องร้องเฮ้ยยย เพราะว่าเรากำลังอินกับเพลงวายร้ายอยู่พอดีเลย(อยากบอกให้ลองดูคลิบของmadpuppetstudioที่เอาเพลงนี้มาcoverใหม่นะถูกใจเรามาก)เราชอบเรื่องราวระหว่างเพื่อนกลุ่มใหญๆมีกันหลายๆคนแบบนี้มากๆเลย มันทั้งน่ารักน่าหยิกจั๊กจี้หัวใจมากๆ อยากให้เขียนเป็นภาคต่อจริงๆโดยเฉพาะ เรื่องรักๆของสกายอยากอ่านมากๆแล้วก็พี่แบทหาคู่ให้เฮียเค้าเถอะ เราปลื้มเฮียเค้าจริงๆ เราไม่เคยอ่านผลงานเรื่องอื่นๆของคุณแต่จบจากเรื่องนี้แล้วเราคงต้องขอฝากเนื้อฝากตัวเป็นแฟนผลงานของคุณด้วยอีกคนนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆหวานๆอ่านแล้วดีต่อใจแบบนี้จะติดตามผลงานของคุณต่อไปแน่นอนค่ะ :bye2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องท่ีดีต่อความรู้สึก อ่านแล้วรักเพื่อนมากค่ะ
แอบอิจฉาเบาๆ ว่าตัวเราเองก็อยากมีเพื่อนแบบนี้บ้าง
ขอบคุณที่มีเรื่องดีๆ ฮากระจายจนน้ำตาไหล จนคนข้างๆมองว่าบ้าขำคนเดียว (555)
แต่พอเป็นดราม่านี่บอกเลย น้ำตามาเป็นเขื่อน เป็นอะไรที่เข้าถึงอารมณ์สุดๆ
อยากจะบอกว่าสุดยอดมากที่แต่งเรื่องเพื่อนออกมาสนุกขนาดนี้
ไม่มีความรู้สึกว่าน่าเบื่อเลยทั้งๆ ที่เป็นเรื่องรักของคนสองคน
สรุปคือสนุกอะ ไม่รู้จะบอกยังไงให้สาสม
ขอบคุณมากกกค่ะ o13
-
เป็นนิยายที่น่ารักมากกกกกก
ชอบบีทส์ อยากได้ๆๆๆ
ชอบมิตรภาพระหว่างเพื่อนๆของบีทส์มาก อบอุ่น อิจฉามากๆ
อยากให้มาร์คมีคู่ ชอบมาก ตลก แหกปากดี 5555
ส่วนฝ่ายญ ชอบนาฟมาก มือตบของฉันนน ส่วนแพรวก็ด่าได้ถึงพริก
เป็นอีกเรื่องที่ประทับใจ
ขอบคุณคนเขียนครับ
-
:กอด1: น่ารักมากกกก
-
แบบ น่ารักมากมาย :impress2:
-
อินนี่เลวร้ายได้อีก 555
-
เป็นเรื่องที่อบอุ่นมากๆ
รักทุกตัวละคร ยกเว้นอิน ฮาาาา
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ
-
ตอนพิเศษ
Inn
อ้อมกอดนั้นมันเคยเป็นของฉัน...แต่เขากำลังจะหยิบมันไป
ผมเคยเกลียดหมอนั่น นายทศกัณฑ์ผู้ซึ่งแย่งคนที่รักของผมไป ทั้ง ๆ ที่คิดว่าเก็บน้องไว้ดีแล้ว ล้อมกรอบเอาไว้มีคนคอยเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลาแต่สุดท้ายก็หลุดมือไปจนได้ หลายคนชื่นชมผมด้วยรูปลักษณ์ ฐานะและสิ่งที่ผมแสดงออกไปไม่แปลกหากมีคนส่วนใหญ่เข้าข้างแม้ที่จริงแล้วสิ่งที่ผมทำมันผิด
ผมเกือบเป็นฆาตกรถึงจะไม่ใช่คนลงมือแต่ต้นเหตุก็เกิดมาจากตัวผม เพราะความดื้อดึง ความเห็นแก่ตัวที่จะเอาน้องกลับมา ทำร้ายทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งคนที่ผมรัก ภาพน้องร้องไห้ปานจะขาดใจพยายามวิ่งเข้าไปหาร่างโชกเลือดนั้นยังติดตาผมมาจนถึงทุกวันนี้ มันทำให้ผมต้องยอมรับความจริงที่ว่า...ความรักของน้องไม่ใช่ผมอีกต่อไปแล้ว
สายตาที่มองมาที่ผมช่างว่างเปล่าแต่ในนั้นกลับเจือความเกลียดชังรวมเข้าไปด้วย เคยคิดเสมอว่าต่อให้ถูกเกลียดแต่ถ้าได้กลับมาอยู่ในอ้อมกอดก็ไม่เป็นไร แต่เปล่าเลย...หัวใจของผมทนรับสายตาเกลียดชังจากน้องไม่ไหว สายตาที่ชี้ชัดว่าทุกอย่างเป็นเพราะผมและสิ่งที่ทำให้ผมกลัวคือในแววตานั้นผมรู้ดีว่าถ้าคนที่อยู่ในห้องไอซียูนั้นเป็นอะไรขึ้นมา
น้องพร้อมที่จะตามหมอนั่นไปในทันที สิ่งที่ผมกลัวเพียงอย่างเดียวคือการที่โลกนี้ไม่มีน้องอยู่ มันทำให้ฉุกคิดได้ว่าสิ่งที่ทำลงไปช่างร้ายกาจ ไม่มีใครได้รับประโยชน์จากการกระทำของผมสิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือยอมรับความจริงและปล่อยมือ
ผมภาวนาให้หมอนั่นปลอดภัยเพราะอย่างน้อยมันก็เป็นตัวชี้วัดว่าน้องจะยังมีชีวิตอยู่ ความรักของผมเคยเป็นสิ่งที่น้องต้องการและผมเลือกที่จะปิดหูปิดตาคิดเสมอว่าความรักที่มีมันส่งไปถึงและน้องยินยอมที่จะรับมันเอาไว้ แต่วันนี้...ผมต้องยอมรับว่ามีความรักที่มากกว่าของผมพร้อมที่จะมอบให้น้องและน้องก็เต็มใจอย่างยิ่งที่จะรักษามันเอาไว้
มันยากที่จะยอมรับแต่สุดท้ายผมก็หนีความจริงไม่ไหว ยอมรับความผิดถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับการให้อภัยก็ไม่เป็นไร คนอย่างผมสมควรแล้วที่จะไม่เหลือใคร ไม่เคยรักษาใครไว้ได้เลยสักครั้ง ทั้งอาม่าทั้งน้อง
“ไหวไหม” ผมส่ายหัวให้กับน้ำเสียงห่วงใย ตุลย์นั่งลงข้าง ๆ เงียบไปหลังจากที่ถามมีเพียงสัมผัสอุ่นตรงหัวไหล่ที่ช่วยยืนยันว่าเขายังอยู่ตรงนี้
“บีสท์ปลอดภัยนะ คริษฐ์โทรมาบอกแล้ว” มินเดินกลับเข้ามาในห้องเอ่ยบอกเสียงตื่น ผมถอนหายใจยาวด้วยความโล่งใจ ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้หมอนั่นกลับมา
“อืม”
“จะทำไงต่อไป” มินถามพร้อมกับนั่งลงตรงที่ว่างอีกฝั่ง
“ไม่รู้สิ”
“ควรไปขอโทษนะ” ตุลย์เอ่ยขึ้น ผมพยักหน้าแล้วถอนหายใจอีกครั้ง
ยังไม่พร้อมที่จะไป ทุกอย่างในหัวมันตีรวนวุ่นวายไปหมดไม่รู้แล้วว่าต้องทำอะไรก่อนทั้งเรื่องของตัวเองและเรื่องของน้อง แน่นอนว่าผมไม่ยื้ออีกต่อไปแล้วแต่ส่วนหนึ่งก็ยังไม่ยอมรับ ได้แต่ยิ้มเยาะให้กับความเห็นแก่ตัวของตัวเอง
“ขอเวลาอีกนิดนะ”
“เอาที่มึงสะดวกเถอะ กูรู้ว่าสภาพจิตใจมึงเองก็ย่ำแย่” น้ำเสียงมินบ่งชัดถึงความเป็นห่วง สิ่งเดียวที่ผมโชคดีคือการมีเพื่อนที่ดี พวกเขาคอยเตือนผมเสมอมีแต่ผมเองนี่แหละที่ดึงดันไม่เชื่อแล้วสุดท้ายเป็นไงล่ะ ทุกอย่างพังทลายด้วยมือของผมเอง ไม่เหลือใครสักคน
“ขอบคุณพวกมึงมากนะ”
“ก็มึงเพื่อนกูนี่หว่า ถึงมึงจะผิดยังไงสุดท้ายก็เป็นเพื่อนกูอยู่ดี” มินยักไหล่บอก
“จำเอาไว้เป็นบทเรียนนะ” ตุลย์บอก ผมพยักหน้ารับ บทเรียนราคาแพงที่จะไม่เกิดขึ้นอีก เพราะคงไม่มีใครเข้ามาให้ผมรักได้อีกแล้ว
ก๊อก ก๊อก
พวกผมชะงักมองหน้ากันก่อนที่มินจะเป็นคนลุกขึ้นไปดูตาแมว มันหันมามองหน้าผมเอ่ยบอกเสียงเครียด
“คุณอาว่ะ” ผมพยักหน้าลุกขึ้นเป็นคนเดินไปเปิดประตูเอง
“สวัสดีครับ” พ่อของน้องยืนนิ่งแต่ก็ยกมือขึ้นรับไหว้ผม
“ขออาเข้าไปคุยหน่อยได้ไหม” ผมพยักหน้าเบี่ยงตัวหลบให้คนสูงอายุกว่าเดินเข้ามา ตุลย์กับมินยกมือไหว้พ่อของน้องแล้วพากันเดินออกไป โดยที่มินบอกว่าพวกเขาจะลงไปรอที่ล็อบบี้ด้านล่าง
“เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะครับ” คุณอาโบกมือปฏิเสธ
“ไม่ต้องมากพิธีหรอกอามาคุยด้วยไม่นานเดี๋ยวก็กลับ”
“ครับ” ผมตอบรับแล้วนั่งลงตรงโซฟาอีกตัว
“เราเป็นอย่างที่ซันบอกจริง ๆ หรือ” เขาเริ่มบทสนทนา
“เรื่องไหนครับ”
“เรื่องที่ซันบอกว่า...เราทั้งสองคนเคยรักกัน” ผมยิ้มบางพยักหน้าตอบรับ
“ครับ เราเคยรักกัน”
“นานแค่ไหนแล้ว”
“ผมไม่รู้หรอกครับว่านานแค่ไหนเราโตมาด้วยกัน อยู่ด้วยกันตลอดพอรู้ตัวอีกทีผมก็รักน้องไปแล้วพอ ๆ กับที่น้องรู้ตัวว่ารักผม แต่คุณอาก็รู้ว่าที่บ้านผมเป็นอย่างไร...ผมพยายามถอยห่างน้องเป็นช่วงที่คุณอามีปัญหากับน้องพอดีครับและพอรู้ตัวอีกที...น้องก็ไม่ได้รักผมแล้ว” ผมไม่ได้สบตากับเขา ก้มลงมองมือตัวเองที่บีบเข้าหากันแน่นได้ยินเสียงคุณอาถอนหายใจ
“อารู้สึกผิดมาตลอดที่ทำให้ซันเสียใจแต่เพราะอาเอาแต่ความคิดตัวเองตั้งเป็นหลัก อย่างที่เขาว่าไม้แก่มันดัดยาก อีโก้สูงก็เท่านั้นคิดว่าลูกไปไหนไม่รอดหรอกสุดท้ายก็จะซมซานกลับมาซบอกอา หึ! แต่อาก็ลืมไปว่าซันน่ะได้ความหัวดื้อมาจากอาทั้งหมด เด็ดเดี่ยวเหมือนแม่สิ่งไหนที่ตัดสินใจไปแล้วจะไม่มีวันหันหลังกลับมา เราทั้งคู่เดินพลาดไปแล้วรู้ไหม” ผมพยักหน้า
“รอยร้าวระหว่างอากับซันมันยากที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม”
“ผมเองก็เหมือนกันครับ”
“ทางเดียวที่เราสองคนทำได้คือต้องปล่อยให้เขามีชีวิตของเขาเอง โดยที่เราทำได้แค่มองจากที่ไกล ๆ” ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาคุณอาที่มองมาที่ผมแฝงไปด้วยความหมายที่ผมรับรู้ได้ในทันที เขาไม่ต้องการให้ผมเข้าไปทำร้ายความรู้สึกน้องอีก
“ครับ ผมจะไม่เข้าไปยุ่งกับชีวิตน้องอีกแล้ว”
“ขอบคุณเรามากนะ แล้วเรื่องถอนหมั้นน่ะอาแล้วแต่เราเลย” เขาบอกผมด้วยความเมตตา ผมยกมือไหว้ขอบคุณที่ท่านเห็นใจ
“ขอบคุณมากครับและผมต้องขอโทษด้วยที่จะเรียนว่าขอถอนหมั้น”
“เดี๋ยวอาจะคุยกับยัยแอร์ให้ อาจจะอาละวาดนิดหน่อยแต่อาจัดการได้”
“ขอบคุณครับ”
“เราก็เหมือนลูกเหมือนหลานอา อาเองก็อยากจะเห็นเรามีความสุขนะไม่อยากให้เราล้มเหลวเหมือนอา”
ท่านพูดด้วยแววตาเศร้าสร้อย ผมรู้ดีว่าคุณอารู้สึกผิดและพยายามที่จะเอาครอบครัวในฝันของน้องกลับมา แต่แก้วที่แตกไปแล้วทำอย่างไรก็นำกลับมาประสานกันไม่ได้เหมือนเดิม ความรู้สึกของน้องฝังรากลึกจนเกินกว่าจะคาดเดาสิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือปล่อยให้เวลาช่วยเยียวยาทุกสิ่งแต่ก็ไม่รู้ว่าจะนานแค่ไหนเพราะแผลที่พวกเราสร้างให้น้องมันใหญ่เหลือเกิน
“เอาล่ะเรื่องที่อาจะบอกมีแค่นี้ยังไงก็ดูแลตัวเองดี ๆ นะ” ผมไหว้ลาพร้อมกับเดินมาส่งถึงล็อบบี้ข้างล่าง พวกมินก็เดินมาสวัสดีท่านด้วย
“เขาไม่ได้ว่าอะไรมึงใช่ไหม” มินถามด้วยความเป็นห่วงหลังจากที่เรากลับขึ้นมาบนห้องผมแล้ว
“เปล่าหรอกแค่มาคุยด้วยเฉย ๆ”
“อืม”
“พวกมึง...กูว่าจะไปขอโทษมันกับน้อง” มินกับตุลย์มองหน้ากันกลั้นขำก่อนที่คนพูดเยอะกว่าจะหันมาคุยกับผม
“ในน้ำเสียงก็ยังมีความเกลียดนะมึง น้องมันมีชื่อป่ะ” มินเอ่ยล้อ ผมยักไหล่เล็กน้อยก็จะให้พูดดีด้วยเลยทันทีคงเป็นไปไม่ได้แต่ก็จะพยายามปรับตัวให้ดีขึ้นอย่างน้อยผมก็อยากขอโทษน้องกับหมอนั่นสักครั้ง
“เอาไงอ่ะไปเลยไหม” ผมส่ายหน้า
“ให้มันหายดีก่อนแล้วกัน”
“ทำไมน้องมันจะได้กระทืบมึงได้ใช่ไหม” ผมยิ้มบาง
ผัวะ! ผัวะ!
เสียงหมัดดังต่อเนื่องร่างของผมถูกเหวี่ยงไปมา สมองพร่าเบลอคล้ายใกล้จะหมดสติ ผมไม่ได้ตอบโต้คู่กรณีเพราะทราบดีว่าพวกเขาเป็นใคร เพื่อนของหมอนั่นและพี่ชาย ร่างสูงใหญ่ไล่เลี่ยกับน้องชายแต่มีใบหน้าดุดันกว่า ผมไม่รู้ว่าที่ดูดุดันกว่าเป็นเพราะเขาโกรธหรือสีหน้าปกติแต่ถึงอย่างไรผมก็ไม่คิดจะตอบโต้อยู่แล้ว
ผมผิดจริง ผมยอมรับ ถ้าเป็นครอบครัวตัวเองโดนแบบนั้นก็คงโกรธเป็นธรรมดา
“พอแล้วมั้งครับพี่แบท มากกว่านี้คงตาย” ผมปรือตามองเสียงทุ้มที่เอ่ยห้าม จำได้ในทันทีว่าเป็นคนที่ผมเข้าใจผิดและให้คนของตัวเองไปตัดสายเบรค เขามองตรงมาที่ผมด้วยแววตาเฉยชาเช่นเดียวกับพวกเพื่อนเขาที่เหลือ
“จำไว้ว่าโดนแค่นี้ยังไม่ได้เสี้ยวนึงที่น้องชายกูเจ็บ ถ้ามึงยังไม่หยุดทำเรื่องเหี้ย ๆ แบบนี้มึงได้ตายจริงแน่!”
“เอาไงต่ออ่ะพี่ทิ้งไว้แบบนี้ป่ะ”
“ช่วยสงเคราะห์พามันไปโรงพยาบาลหน่อยแล้วกัน” สิ้นเสียงผมก็ถูกหิ้วปีกคนละข้างพร้อมกับสติที่ดับวูบไป
“อิน...มึงเป็นไงบ้างวะ” ผมปรือตาขึ้นมามองรอบกายกลิ่นของโรงพยาบาลทำเอาผมนิ่วหน้าเพราะนอกจากจะไม่ค่อยชอบกลิ่นแล้วเมื่อขยับตัวความเจ็บทั้งหลายก็แล่นริ้วเสียทั่วร่าง ข้างเตียงผมเป็นมินที่มองตรงมาด้วยความเป็นห่วงข้างเขามีตุลย์มองมาที่ผมเงียบ ๆ เช่นเคย
“ไหวอยู่”
“กินน้ำก่อน” ตุลย์บอกพร้อมกับปรับเตียงผมให้สูงขึ้นรินน้ำมาป้อนให้ ผมผงกหัวขอบคุณเพื่อน
“แล้วรู้ได้ไงว่าอยู่ที่นี่” ผมเอ่ยถามเพราะตัวเองหมดสติไปตั้งแต่ถูกหิ้วปีกออกมาจากโกดัง
“คริษฐ์โทรมาบอก”
“อืม”
“โดนหนักเลยนี่หว่า” ผมยิ้มบางก้มมองแขนข้างซ้ายตัวเองที่ใส่เฝือกอยู่ ถามว่าหนักไหมก็คงหนักเพราะอีกฝ่ายใส่ไม่ยั้งแล้วแรงแต่ละคนน้อยเสียที่ไหนถึงคนอื่นจะคนละหมัดหนักสุดก็พี่ชายหมอนั่นแต่ความรู้สึกผมก่อนหมดสติไปคือคิดว่าตัวเองน่าจะหนักกว่านี้
“อือคิดว่าจะตายแล้ว”
“แต่กูก็งงความย้อนแย้งของพี่มันนะ ซ้อมเสร็จพามึงมาส่งโรงพยาบาลแถมยังออกค่ารักษาทั้งหมดให้อีกกูนี่ไม่รู้จะด่าหรือขอบคุณดี” มินพูดกลั้วหัวเราะผมยิ้มบางพูดมากไม่ไหวเจ็บระบมไปหมด
“ไม่ได้บอกพ่อกับแม่มึงหรอกนะ” ตุลย์ที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น ผมพยักหน้ารับรู้ดีแล้วแหละที่ไม่ได้บอกไม่อย่างนั้นคงเป็นเรื่องใหญ่
“เส้นโคตรใหญ่เลยมึงรู้ป่ะไม่มีข่าวอะไรเล็ดรอดออกมาเลย” มินลากเก้าอี้มานั่งบอกเสียงเครียด ผมยักไหล่เพราะพอจะรู้มาตั้งนานแล้ว รู้ด้วยว่าที่หุ้นบริษัทตกก็คงเป็นเพราะฝีมือของครอบครัวหมอนั่นแต่ไม่มีหลักฐานเลยไม่รู้ว่าจะจับมือใครดม
“อืม”
จากวันที่โดนซ้อมผมก็รักษาตัวที่โรงพยาบาลอีกสองสามวันก่อนจะกลับมาอยู่ที่คอนโดระหว่างนั้นไม่ได้กลับบ้านเลยรู้ข่าวจากคุณอาว่าท่านได้คุยกับพ่อแม่เรื่องถอนหมั้นให้แล้ว แรก ๆ แอร์ก็ไม่ยอมโวยวายใหญ่มาหาผมถึงคอนโดดีที่มินกับตุลย์กันไว้ไม่ให้ขึ้นมา พ่อกับแม่ก็มีถามบ้างว่าทำไมถึงถอนหมั้นผมเลยให้เหตุผลไปตามตรงว่าไม่ได้รักเธอแต่จะแต่งงานอย่างแน่นอนไม่ต้องเป็นห่วง
สถานการณ์ของบริษัทดีขึ้นตามลำดับเช่นเดียวกับสภาพร่างกายของผมอาทิตย์หน้าก็ครบหนึ่งเดือนพอดีสามารถไปตัดเฝือกออกได้ รอยช้ำต่าง ๆ หายไปตั้งแต่สองอาทิตย์แรก ได้ข่าวมาว่าอีกฝ่ายก็ใกล้จะหายดีแล้วคงได้เวลาที่ผมจะไปคุยด้วยเสียที
“แน่ใจนะ” มินถามย้ำเมื่อผมพยักหน้ามันก็ต่อสายหาน้องชายมันทันที
“น้องณินบอกว่าจะคุยให้แต่ไม่เฟิร์มนะว่าซันจะตกลงไหม”
“ขอบคุณมากนะ”
“ไม่เป็นไร” จากนี้ผมก็ทำได้แค่รอการตอบกลับมาจากน้อง ก็แอบหวังว่าน้องจะให้โอกาสผมได้ขอโทษในสิ่งที่ตัวเองทำไปแต่ถ้าน้องเลือกที่จะเพิกเฉยผมก็คงต่อว่าอะไรไม่ได้
ในอีกสองวันถัดมาผมก็ได้รับข่าวดีว่าน้องยอมมาเจอผม เรานัดกันผ่านณินตกลงสถานที่และเวลากันเรียบร้อยผมก็มานั่งคิดถึงคำพูดที่จะคุยกับน้องและอีกคน ผมมีเรื่องอยากจะพูดด้วยเต็มไปหมดแต่ก็กลัวว่าน้องจะไม่อยากรับฟัง
“มึงเหมือนคนไบโพลาร์เลยรู้ตัวไหม” มินทักขณะที่ผมนั่งกระสับกระส่ายอยู่ตรงโซฟา
“พรุ่งนี้แล้วนะมึง” ผมกล่าวเตือนเพื่อนสนิท พรุ่งนี้จะถึงวันที่ผมนัดน้องไว้ตอนนี้ผมยังเรียบเรียงคำพูดได้ไม่เรียบร้อยเลย
“มึงอย่าซีเรียสเกินไปสิ นึกอะไรออกก็พูดไปนั่นแหละ” ผมส่ายหน้า
“ไม่ได้หรอก...น้องคงไม่อยากเห็นหน้ากูนาน” มินถอนหายใจ
“มึงก็ว่าไปนั่น ซันไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผลขนาดนั้น”
“นั่นสินะ”
“เออไปนอนได้แล้วไปกูจะกลับแล้ว” มินเดินเข้ามาตบไหล่ให้กำลังใจก่อนจะเดินบิดขี้เกียจกลับไป
วันรุ่งขึ้นผมตื่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวออกมาถึงร้านก่อนเวลานัดประมาณสองชั่วโมง มินกับตุลย์โทรมาบ่นว่าผมจะรีบไปทำไมตั้งแต่ไก่โห่แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป จะว่าตื่นเต้นก็ใช่เพราะตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นผมก็ไม่ได้เจอกับน้องอีกเลย ไม่ได้เห็นหน้าแต่ก็ถามข่าวคราวบ้างผ่านทางภาณินน้องของมินรู้แค่ว่าอีกฝ่ายสบายดีผมก็สบายใจ
“ขอโทษที่ทำให้รอนาน” เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง ร่างสูงของนายทศกัณฑ์ยังคงเหมือนเดิมต่างกันเล็กน้อยตรงแขนใส่เฝือกเอาไว้ข้างกายมีน้องยืนนิ่งมองผมอยู่ ผมยิ้มบางก่อนจะผายมือให้ทั้งสองนั่ง
“ดื่มอะไรก่อนไหม” ผมเอ่ยถามทั้งสองคน น้องหันหน้าหนีดูเหมือนคนข้างกายน้องจะรู้ หมอนั่นยิ้มบางโน้มตัวไปจับแก้มให้น้องหันกลับมาหาผม
“เราคุยกันแล้วนะซัน” เขาบอกกับน้อง คนตัวบางถอนหายใจแล้วหันมามองผมดี ๆ
“มีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า เราไม่มีเวลามาก”
“ซัน...” เขาปรามน้องอีกครั้ง น้องกลอกตาแล้วลุกขึ้นเดินหันหลังไปตามเสียงพนักงานเอ่ยเรียก
“สั่งไปแล้วน่ะ ขอโทษแทนซันด้วยตื่นเช้าแล้วอารมณ์ไม่ค่อยดี” ผมพยักหน้าเมื่อน้องกลับมาพร้อมกับกาแฟสองแก้วผมก็เริ่มพูดในสิ่งที่ตัวเองตั้งใจไว้
“ขอโทษนะ ขอโทษสำหรับการกระทำทุกอย่างที่เกิดขึ้น ไม่ได้ขอให้ยกโทษให้หรอกเพราะพี่รู้ดีว่ามันเกินกว่าที่น้องจะให้อภัยแต่ก็อยากจะพูดออกมาอย่างจริงใจสักครั้ง ส่วนนายขอโทษด้วย”
“สำหรับผม ผมยกโทษให้คุณนะเข้าใจในความรู้สึกคุณแต่คุณก็ต้องรู้นะว่าที่คุณทำไปมันเกินกว่าเหตุ”
“เกินกว่ามากด้วย!” น้องเสริมในน้ำเสียงกระชากห้วน
“พี่ขอโทษครับ” น้องจ้องหน้าผมอยู่นานจนในที่สุดก็ถอนหายใจยาวออกมา
“ผมอโหสิกรรมให้ ถึงในใจผมจะอยากให้อินโดนหนักกว่านี้ก็เถอะแต่ในเมื่อบีสท์บอกให้พอ ให้เลิกแล้วต่อกันผมก็จะเลิกแต่หวังว่าจะไม่มีการมายุ่งเกี่ยวกันอีกนะครับ ถือว่าเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมอยากขอร้องจากอิน” ผมยิ้มพยักหน้ารับกับสิ่งที่ได้ยิน ขนาดว่าเตรียมตัวมาฟังดีแล้วยังรู้สึกเจ็บไปทั้งใจ
“ครับ พี่ขอให้น้องมีความสุขนะ” น้องมองหน้าผม ใบหน้าที่ผมหลงรักฉาบด้วยรอยยิ้มบาง
“ครับผมเองก็หวังให้อินมีความสุข” รอยยิ้มของน้องสวยงามเสมอ รอยยิ้มที่ผมไม่เห็นมานาน ผมยิ้มรับเต็มแก้ม
“ครับ นายด้วยนะดูแลซันให้ดีอย่าทำให้เขาเสียใจเหมือนที่ฉันทำ”
“ผมไม่เคยเอาตัวเองไปเทียบกับใคร คุณเองก็เหมือนกันแค่ใช้ความรักในทางที่ผิดไม่ได้หมายความว่าจะผิดไปตลอดชีวิต เก็บมันไว้เป็นบทเรียนแล้วทำครั้งต่อไปให้มันดีขึ้น ผมไม่ได้หมายถึงกับคน ๆ เดิมหรอกนะ เพราะคนนี้เป็นของผม ซันจะเป็นความรักเป็นทุกอย่างของผมไม่ต้องเป็นห่วงเขาจะไม่เสียใจที่เลือกผม” ใบหน้าจริงจังน้ำเสียงมั่นคงของเขาทำให้ผมรู้สึกทึ่งและต้องยอมรับความพ่ายแพ้ครั้งนี้
ไม่มีอะไรที่ผมเทียบได้เลย...ดีแล้วที่น้องรักเขา
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณแล้วก็ขอโทษอีกครั้งนะ ทั้งคู่เลย” ทั้งสองคนตรงข้ามยิ้มให้ผมเหมือนดังที่ผมยิ้มให้พวกเขา
“ครับ โชคดีนะครับพี่อิน”
“เหมือนกันนะครับน้องซัน”
เวลาความรักของผมหมดลงนานแล้วแต่เวลาของชีวิตยังคงต้องดำเนินไป น้องจะยังคงเป็นน้องของผม เป็นคุณคนเล็กที่ผมเฝ้าทะนุถนอมคนเดิม ผมจะกลับไปเป็นพี่ชายคนดีคนเดิมของน้องและจะคอยเฝ้ามองในที่ของผม ผู้ชายคนนั้นเป็นคนดีสายตา น้ำเสียงและการกระทำของเขาชัดเจนและมั่นคง ผมยิ้มให้ทั้งคู่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินจากมา
ลาก่อนความรักครั้งนี้ของผม
รู้แล้วทำไมเธอเลือกเขา พอคุยกับเขาก็เลยเข้าใจ
มันต่างกันไกล ไม่มีทางที่ฉันจะเทียบเลย
ดูแลเขาให้ดีดี – ดา เอ็นโดรฟิน
talk. ตามสัญญาว่าจะมาลงความในใจของพี่อินให้ทุกคนอ่านกัน โดยส่วนตัวเราสงสารเขานะ อย่างที่บีสท์บอกพี่อินไม่ใช่คนที่ไม่ดีโดยเนื้อแท้ แต่เพราะ"ความรัก"ทำให้เขาต้องทำตัวไม่ดี ต่อจากนี้ก็ได้แต่หวังว่าเขาจะเจอคนที่ดีที่เหมาะสม ตอนที่เขียนอยู่ ๆ เพลงดูแลเขาให้ดีดี ก็ปิ๊งเข้ามาเปิดฟังสิคะรออะไร ฟังไปเขียนไปผลเป็นไง ร้องไห้ค่ะ 5555555555555 ความอินนั้นเกินจะทน ถ้ามีโอกาสจะเขียนตอนพิเศษมาลงอีกน้า ตอนนี้มัวแต่เขียนตอนพิเศษในเล่มทั้งสองเรื่อง ยอมรับเลยว่าตัน ก๊ากกก เป็นกำลังใจให้เราด้วยยยยย
รักคนอ่านเสมอ
#นิยายตัวร้าย
-
:hao5: :hao5: :hao5: พี่อินผู้น่าสงสาร เพราะทำตัวเอง
-
ดีใจ ไรท์มา :mew1:
อิน คิดถูก ทำถูกแล้ว
ผิดไปแล้ว ยอมรับผิด ขอโทษ แล้วอย่าทำผิดอีก :katai2-1:
ทศ ซัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
แอบเห็นใจอิน :hao5: :hao5: :hao5:
-
ทำไมเราอ่านแล้วเราเฉยๆจะมองว่าเราใจร้ายรึเปล่านะ แต่สิ่งที่อินได้รับมันก็เกิดจากอินเองนี่ทำตัวเองทั้งนั้น เรามองไม่เห็นอะไรจากอินเลยนอกจากความเห็นแก่ตัว ทิ้งซันแต่ก็ยังกั๊กๆไว้พอซันไปมีคนใหม่ก็มาพาลแถมยังถึงขั้นจะฆ่ากันอีก ใครจะมาสงสารอะ
-
โชคดีนะอิน
-
:pig4:
-
อบอุ่นหัวใจกับเรื่องราวของเพื่อนและพระนาย
ละมุน น่ารักไปหมด ชอบบบบบบ ขอบคุณนะ
-
ขอบคุณค่ะ
-
ฮืออออออออออออออออออออออออ อ่านทีเดียวจบแล้วสนุกมากๆๆเลยค่ะ นานๆทีจะเจอเรื่องที่ชอบมากๆ อ่านไปเขินไป มันฟิลกู๊ดมากเลยค่ะ ได้แต่คิดว่าทำไมเราถึงได้มาอ่านช้าขนาดนี้ ดำเนินเรื่องเรื่อยๆแต่รู้สึกดีมากกกไม่มีบรรทัดไหนที่เราไม่ชอบเลย อาจจะติดขัดเรื่องคำที่ใช้แทนคนอื่น อ่านแล้วยังขัดๆหน่อยแต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ โดยรวมสนุกกกละมุนสุดๆๆ ชอบบีสท์กับซันมากกกเป็นคู่ที่เราตามหา และยังน่ารักสุดลงตัวสุด นิสัยน่ารักทั้งคู่เล๊ยยยย แงงงง มันดีจริงๆค่ะ ขอบคุณนะคะที่สร้างตัวละครมาได้น่ารักและเอ็นดูมากกก :-[
-
รักที่ไม่สมหวัง แถมผิดพลากจากตัวเอง คงเข็บปวดจนขาดสติ
-
เขารักกันมากอ่ะ เหมือนอะไรที่ถูกสร้างมาคู่กันไปอีก :ling1:
จะไปตามคู่อื่นๆนะ จะคอยทุกคู่ที่จะเขียนเลย
-
ให้อภัยพี่อินแล้วขออ่านตอนพิเศษ บีทส์-ซัน ต่อนะคะ :กอด1: :L2: :pig4:
-
พลาดเองทำลายมันเองนี่เนอะ
-
:L2:
ขอบคุณนะคะ
-
ตอนพิเศษ
ไทน์
“กาย! อย่าแกล้งซัน”
เสียงเข้มดังขึ้นด้านหลัง สกายชะงักมือที่กำลังขยี้หัวอีกคนอย่างเมามันถอนหายใจเซ็งแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างคนหน้ามึนที่ตอนนี้หน้ามุ่ยยกมือสางผมตัวเองแล้วหันไปฟ้องคนที่ถือจานผลไม้เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“ไทน์มึงดูกายดิ” สกายเบะปากกลอกตาแล้วผลักหัวคนหน้ามึนจนหน้าหงาย
“กาย” เสียงเข้มเอ่ยดุอีกครั้ง
“เออๆ แม่งเอ๊ยกูมันหัวเน่าทำอะไรก็ผิด เหอะ!” สกายในชุดเสื้อยืดลายเคโรโร๊ะกอดอกสะบัดหน้างอน บีสท์หัวเราะขำร่างสูงเดินตามหลังไทน์เข้ามาแล้วผลักหัวแฟนตัวเองเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว
“เด็กนิสัยไม่ดี” ซันลอยหน้าลอยตาใส่แล้วย้ายตัวเองไปนั่งข้างคนรัก
“มึงก็ให้ท้ายมันเกินไปแล้วไทน์” บีสท์เอ่ยว่าเพื่อนตัวใหญ่พอๆ กับตนเอง ร่างสูงยิ้มขำแล้วส่ายหน้าบุ้ยปากไปทางคนขี้งอน
“ก็ดูเพื่อนรักมึงเถอะ พอเจออะไรถูกใจก็ชอบแกล้งชอบแหย่” สกายตวัดสายตามามองเพื่อน
“กูไม่ได้ถูกใจไอ้หน้ามึนนี่เสียหน่อย!”
“กูก็ชอบมึงตายแหละ!” ซันเถียงทันควัน สกายถลึงตาใส่ทำท่าจะลุกขึ้นมาหาเรื่องแต่ไทน์ยกขาตัวเองทับหน้าตักเพื่อนตัวขาวเอาไว้
“พอๆ เลยทั้งคู่น่ะ เหมือนเด็กสามขวบตีกันไม่มีผิด” บีสท์ว่าทั้งคู่ สกายทำท่าจะเถียงแต่ถูกไทน์เอาผลไม้ยัดปากเสียก่อนเลยได้แต่มองค้อนเพื่อน
“มึงลำเอียง”
“กูเปล่า”
“มึงทำ!”
“ก็มึงขี้แกล้ง”
“มึงเข้าข้างซันมันมากกว่ากูอ่ะ” ไทน์ถอนหายใจแล้วลูบหัวสกายเล่น คนถูกง้อบึนปากแล้วงับฝรั่งในมือแรงๆ
“ก็กูไม่เห็นซันมันโต้ตอบมึงเลย”
“เหอะ มันทำไม่ทันมากกว่า” สกายส่งเสียงขึ้นจมูก ไทน์เหลือบมองหน้าบีสท์แล้วทั้งคู่ก็หลุดขำออกมาเพราะซันพยักหน้าว่าที่สกายพูดเป็นความจริง
“เอาเถอะๆ งั้นเดี๋ยวกูพาไปเลี้ยงขนมไถ่โทษนะ กูไม่เห็นใครดีกว่าใครหรอก กูรักเพื่อนกูทุกคนนั่นแหละ” สกายยิ้มกว้างเอนตัวพิงไหล่ไทน์
“ต้องอย่างนี้สิไทน์เพื่อนรัก เดี๋ยวไปบอกพวกมันก่อนดีกว่าว่าพี่ไทน์เลี้ยงขนม ฮิฮิ”
ว่าแล้วร่างโปร่งก็ผุดลุกวิ่งจู๊ดออกไปจากห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็วจนหนุ่มผิวแทนห้ามไม่ทัน คู่รักแห่งปีหัวเราะขำไทน์ที่อ้าปากพะงาบยกมือค้างกลางอากาศ
“กระเป๋าแฟบแน่” ซันอมยิ้มบอก ไทน์หัวเราะแห้งล้วงเอากระเป๋าสตางค์ตัวเองมาเปิดดูแล้วเงยหน้ามองบีสท์ด้วยความหวัง
“กูเหลือพันเดียวทั้งตัวว่ะบีสท์เพื่อนรัก”
“แล้ว?” บีสท์เลิกคิ้วกวน
“ช่วยกูด้วยยยยยยย”
“สัญญาต้องเป็นสัญญาว่ะไทน์ ได้ข่าวว่าบัตรเครดิตก็มี รูดไปสิกลัวอะไร”
“มึงมันใจร้ายยยยยยยยย” ไทน์ร้องโหยหวนพอดีกับที่พวกเพื่อนๆ วิ่งกรูกันเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“ไปยังๆ กูพร้อมมาก” มาร์คกระโดดโลดเต้นอยู่รอบตัวไทน์โดยมีนาฟต้ากับแตงกวาวิ่งเข้ามาจับมือล้อมวงกระโดดรอบไทน์ด้วย
“แหมพร้อมหน้าพร้อมตาเชียว” ไทน์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันบอกเพื่อน ทุกคนอมยิ้มขำ
“เอ๋า เพื่อนไทน์เลี้ยงขนมทั้งที กูนี่ทิ้งงานที่ค้างไว้รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาหามึงเลยนะเว้ย” เปาบอกกลั้วหัวเราะ
“กูกำลังตัดวีดีโอให้แจมยังรีบเซฟงานแล้วลงมาเลย” ยูเอ่ยสำทับ
“กูเกลียดพวกมึงจริงๆ เออ! จะกินอะไรกันก็ว่ามา”
“เย่ๆ ๆ กินไรดีอ่ะบิงซูไหมๆ” แตงกวาที่กระโดดรอบตัวไทน์เสนอ
“เอาดิร้อนจะตายกินอะไรเย็นๆ จะได้สดชื่น” เปาเสริมพอทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยพวกเขาทั้งหมด 14 ชีวิตก็พากันออกจากบ้านไปเผชิญกับอากาศร้อนด้านนอก
“โอ้โห กูอยากถามยมบาลเลยว่านรกร้อนเท่านี้ไหมกูจะได้เตรียมตัวถูก” แพรวบ่นทันทีที่ก้าวเท้าออกจากบ้าน
“มึงไปคนเดียวนะแพรวกูไม่ไปกับมึงหรอก” เมเปิ้ลเดินหนีแพรววิ่งตามไปกอดคอเพื่อนสาวตัวเล็ก
“เหยมึงใจๆ ดิวะเพื่อนแท้ไปไหนไปกัน”
“กูไม่ไปเว้ย ลากไอ้กายมันไปกับมึงโน่น” คนถูกลากเข้าสู่บทสนทนารีบยกมือปฏิเสธ
“ถึงเค้าจะรักแพรวแค่ไหนแต่ถ้านรกร้อนขนาดนี้เค้าก็ขอบายจ้า”
“เดี๋ยวกูบอกท่านยมให้ติดแอร์ให้กาย ไปด้วยกันน้าๆ” แพรววิ่งเข้ามาเกาะแขนสกาย คนชอบสักเอียงคอทำท่าคิดก่อนจะพยักหน้าให้
“ก็ได้ เห็นแก่แพรวนะเนี่ย”
“เย่!”
“ไอ้พวกบ้า หึหึ” ไทน์มองพวกเพื่อนๆ คุยเล่นกันแล้วยิ้มขำ
“เพื่อนมึงทั้งนั้น” บีสท์ว่า
“เพื่อนมึงเหมือนกันนั่นแหละ”
“กูก็ไม่ได้เถียงนี่”
พวกเขาทั้งหมดพากันมาที่ย่านวัยรุ่นชื่อดังกลางกรุงท่ามกลางแดดเปรี้ยงของกรุงเทพมหานคร สาวๆ พากันเดินจ้ำอ้าวไม่มองร้านค้าที่ตั้งเรียงรายอยู่ข้างทางทั้งสิ้น เป้าหมายของพวกเธอคือร้านบิงซูที่พวกเธอชื่นชอบ
“เป็นภาพหายาก เห็นแล้วน้ำตาจะไหล” เชนทำท่าปาดน้ำตา มาร์คหันไปเลิกคิ้วเอ่ยถาม
“อะไรของมึงวะ”
“ก็พวกสาวๆ ไง ปกติกว่าจะไปร้านที่นัดกันได้แวะโน่นแวะนี่กว่าจะถึงปาไปเป็นชั่วโมง มึงดูวันนี้! กูนี่อยากโทรไปบอกกินเนสบุ๊คมาก สถิติโลกสุดๆ” พวกหนุ่มๆ พากันหัวเราะขำ เจนที่เดินรั้งท้ายกลุ่มสาวๆ หันมาชูกำปั้นไส่
“ไอ้เชนกูได้ยินนะเว้ย! รีบเดินเลยร้อน!!!”
“คร้าบบบบบบบบ เอ่ารออะไรพวกมึง เจ้านางสั่งแล้วรีบเดินสิเว้ย!” เชนหันมาจีบปากจีบคอใส่เพื่อนแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามหลังเจนไป
มาถึงร้านบิงซูชื่อดังในย่านนี้ โชคดีหน่อยที่วันนี้เป็นวันธรรมดาลูกค้าจึงไม่เยอะมากพวกเขาถึงได้โต๊ะยาวที่สามารถจุคน 14 คนได้พอ หน้าที่ในการเลือกเป็นของพวกสาวๆ ส่วนพวกหนุ่มๆ นั้นมีหน้าที่บริการน้ำและรอถือออร์เดอร์ขึ้นมาเท่านั้น
“ร้านนี้อร่อยดีอ่ะ ไม่หวานมาก” เปาบอกพลางตักเมล่อนชิ้นใหญ่เข้าปาก
พวกเขาสั่งกันมาทั้งหมด 7 ถ้วยใหญ่ ซึ่งเป็นอะไรบ้างก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ากินไปแล้วก็อร่อยดีแต่ที่ทุกคนชื่นชอบกันมากสุดน่าจะเป็นบิงซูเมล่อนที่ถ้าแทะเปลือกได้คงทำกันไปแล้ว
“ถามจริงมันกินได้ป่ะ” เชนถามแล้วชี้ไปที่ลูกเมล่อนเปล่า
“กูว่าได้นะ มึงลองดิเชน” แตงกวาบอกสีหน้าจริงจัง เชนหันไปมองพวกที่เหลือเพื่อถามความคิดเห็นพอทุกคนพยักหน้า หนุ่มเจ้าเสน่ห์ของกลุ่มก็จัดการยกลูกเมล่อนครึ่งซีกที่ใช้เป็นภาชนะขึ้นมาแทะ
“แหวะ กูว่าแดกไม่น่าได้” คนหล่อทำหน้าเหยเกผิดกับพวกเพื่อนที่หัวเราะขำ ที่น่าอายไปมากกว่านั้นคือแตงกวาไลฟ์ผ่านเฟสบุ๊คประจานความตะกละของเพื่อน
“ดูสิทุกคน ความเชน จะกินแม้กระทั่งเปลือกเมล่อน”
“เห้ยแตงงงงงงงงง ทำไมทำร้ายยยยย”
“ฮ่าๆ”
“แหมแต่คอมเม้นไม่มีใครซ้ำมึงเลยนะเชน นอกจากมายด์แฟนมึงอ่ะ ฮ่าๆ” เชนชะโงกหน้าดูคอมเม้นแล้วบึนปากมองกล้องคุยกับแฟนตัวเองที่ดูไลฟ์อยู่งอนๆ
“พวกนี้แกล้งเค้าอ่ะตัวเอง พวกมันบอกว่ากินได้”
“มายด์ตอบมาแล้วว่ะ บอกว่าโง่กินเองทำไม ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” มาร์คหัวเราะสมน้ำหน้าเพื่อนเสียงดังแล้วก็ต้องรีบอุดปากเพราะคนในร้านมอง
“งอนตัวเองแล้ว” เชนสะบัดหน้างอนแล้วก็อมยิ้มทันทีเมื่อมีสายโทรเข้าจากแฟนสาวของเจ้าตัว
“รำคาญคนมีคู่จริงๆ” เมเปิ้ลบ่นขำๆ
“มึงก็อย่าเลือกมากสิจะได้มี” นาฟบ่นเพื่อนตัวเล็กที่ไม่ยอมมีแฟนสักที เมเปิ้ลยักไหล่ตอบเสียงสบายๆ
“ถ้ามีแล้วไม่ดีกูก็ไม่อยากมีอ่ะ โสดเป็นเพื่อนไทน์ดีกว่าเนอะ” พูดจบก็หันหน้ามาเออออกับไทน์ที่พยักหน้าร่วมด้วย
“เนอะก็เนอะ แหะๆ”
“ไทน์แม่งหน้าโคตรเต็มใจ ฮ่าๆ” มาร์คหัวเราะขำทำเอาเพื่อนทุกคนขำไปด้วย หญิงสาวตัวเล็กส่งค้อนให้เพื่อนตัวโตร้อนถึงไทน์ต้องรีบง้อ ร่างสูงใหญ่ลูบหัวเพื่อนสาวเบาๆ
“นี่ไงเค้าอยู่เป็นโสดเพื่อนเม ไม่งอแงนะ” เมเปิ้ลเหล่ตามอง
“ถ้ากูเห็นว่าพรุ่งนี้ควงสาวไปเที่ยวนะกูจะแอบวางยามึง”
“โถ่เมมมมมม”
“เป็นพี่ไทน์ก็ลำบากแบบนี้นะครัช หน้าที่มึงคือตามใจเพื่อนทุกคน ฮ่าๆ” เปาว่ากลั้วหัวเราะ บีสท์กับซันพยักหน้าเห็นด้วย แต่ถึงอย่างไรไทน์ก็ยังมีรอยยิ้มฉาบอยู่บนใบหน้าเสมอ
ไม่ว่าใครต้องการทำอะไร ไทน์ก็จะทำตามความต้องการของเพื่อนทุกครั้ง ไปไหนไปกัน อยากกินอะไรก็พากันไปกิน ตามใจเพื่อนจนบีสท์ต้องเอ่ยปราม
ไทน์ของพวกเขาใจดียิ่งกว่าใคร
“ไปไหนกันต่อดีอ่ะ ขี้เกียจกลับบ้าน ร้อนโคตร เปลืองแอร์ด้วย” นาฟเอ่ยถามทุกคน พวกเขามองหน้ากันอย่างขอความเห็นก่อนแจมจะยกมือขึ่นเหนือศีรษะ
“แจมว่า?” ไทน์เลิกคิ้วให้เพื่อนสาวคนสวยเอ่ยตามความต้องการ แจมยิ้มแหย
“อยากช็อปง่า”
“เอาไงเหล่าชายโฉด กลับก่อนก็ได้นะเดี๋ยวพวกเค้าไปกันเอง” แพรวบอก ไทน์หันไปถามความเห็นพวกเพื่อนก่อนที่ยูจะเอ่ยขึ้น
“ไปเถอะเดี๋ยวช่วยถือของให้” แจมยิ้มกว้างกอดแขนแฟนตัวเองยิ้มตาปิด พวกที่เหลือกลอกตาอย่างพร้อมเพรียง
“กูเบื่อคนรักแฟนแห่งปี”
“บีสท์มึงไม่ต้องทำอีกคนนะ กูหมั่นไส้” แตงกวารีบหันมาบอกเพื่อนตัวโต บีสท์พยักหน้ายิ้มขำ
เมื่อได้ข้อสรุปแล้วพวกเขาก็ย้ายจากฝั่งสยามไปฝั่งพารากอน เดินเข้าร้านนั้นร้านนี้กันจนพอใจเหนื่อยหน่อยก็เดินเข้าร้านขนมหาของกินพอหายเหนื่อยก็ออกมาช็อปใหม่ จนตกเย็นกลายเป็นว่าพวกผู้ชายได้ของมากกว่าพวกผู้หญิงอีก พวกเขาตกลงกันว่าจะไปกินข้าวที่ร้านประจำแถวยศเสแล้วต่อด้วยกินไอศกรีมหม้อไฟกันตอนดึก
“สั่งกันเหมือนชาตินี้จะไม่ได้กินข้าวกันอีกแล้วอ่ะกูบอกเลย” แจมมองอาหารบนโต๊ะด้วยความตะลึง ดีที่พวกเขาโทรจองโต๊ะเอาไว้ไม่อย่างนั้นอย่าหวังว่าจะมีที่พอสำหรับพวกเขา 14 คน
“นานๆ มาทีอ่ะเอาให้คุ้ม” มาร์คบอก มือเรียวกดอัดวีดีโอถ่ายอาหารและบรรยากาศรอบโต๊ะแล้วโพสลงโซเชียลมีเดีย
“เอ่อ...”
“มีอะไรไทน์” บีสท์หันมาถามเพื่อนตัวโตที่เหมือนมีอะไรจะพูด
“หวังว่ามื้อนี้ทุกคนจะอเมริกันแชร์นะจ๊ะ” ไทน์ยิ้มแห้งเลยโดนพวกเพื่อนผลักหัว
“โถไอ้ห่าไทน์ รวยจะตายยังจะงกอีกนะมึง” เปาว่า ไทน์พอเงยหน้าขึ้นมาได้ก็ยักคิ้วกวน
“ถ้าไม่งกกูจะรวยหรือไง”
“เออว่ะ ได้ๆ กูชอบไทน์ ผ่านๆ” แตงกวาและคนอื่นๆ ยกนิ้วโป้งให้ ไทน์หัวเราะชอบใจก่อนที่พวกเขาจะลงมือจัดการอาหารมื้อใหญ่ตรงหน้า
จากนั้นพวกเขาก็พากันเดินไปต่อที่ไอศกรีมหม้อไฟชื่อดังในย่านนั้น หมดไปอีกหกหม้อใหญ่เพราะสั่งกันทุกรสชาติ อันไหนถูกใจก็เบิ้ลกันไปเรียกได้ว่าวันนี้อิ่มกันจนพุงกาง
“วันนี้กูมีความสุขมากเลย” ไทน์เอ่ยบอกกับทุกคนเมื่อพวกเขากลับกันมาถึงบ้าน ทุกคนหยุดมองไทน์ที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านไม่ได้เดินตามเข้ามาด้วย
“แน่สิ เพราะพวกเราอยู่ด้วยกันนี่” สกายบอกก่อนจะกวักมือเรียกให้ไทน์เดินตามเข้ามาแต่ร่างสูงส่ายหน้าปฏิเสธ
“ถึงเวลาแล้วล่ะ”
“เวลาอะไรไทน์ ไม่ขำเลยนะเดินมาเดี๋ยวนี้” สกายหุบยิ้มทำท่าจะเดินออกไปลากตัวไทน์เข้าบ้านแต่บีสท์รั้งแขนเพื่อนเอาไว้ เพื่อนผู้หญิงทุกคนเริ่มร้องไห้
“ไทน์...”
“เค้าต้องไปแล้วทุกคน ขอบคุณมากๆ เลยนะสำหรับวันนี้ การได้อยู่กับทุกคนมันทำให้เค้ามีความสุขจริงๆ ซัน...ยินดีที่ได้พบกันนะ” ไทน์ยิ้มทั้งน้ำตา ดวงตาคมกวาดตามองเพื่อนทุกคนแล้วหยุดสายตาที่ซันเป็นคนสุดท้าย
“อื้อ...ยินดีที่ได้พบกันนะไทน์” ซันกุมมือบีสท์แน่นยิ้มบอกไทน์
“ไทน์กูไม่เอานะแบบนี้” สกายเริ่มร้องโวยวาย บีสท์กับเชนช่วยกันรั้งเอาไว้ มาร์คกอดเอวเปาร้องไห้ ยูยิ้มมองไทน์ทั้งน้ำตาในอ้อมกอดชายหนุ่มมีแฟนสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่
“ดูแลกันดีๆ นะ จะมองลงมาจากตรงนั้น” ไทน์ชี้นิ้วขึ้นฟ้า
“อืม ขอโทษนะที่ปกป้องไว้ไม่ได้” บีสท์ตอบรับเสียงติดขัด คนตัวใหญ่สูดลมหายใจลึกไล่น้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด ไทน์ส่ายหน้ายิ้ม
“อย่าโทษตัวเอง ไม่ใช่ความผิดของมึง กูเลือกที่จะไปเอง”
“จะได้เจอกันอีกใช่ไหม” เปาถามเสียงเบา ไทน์พยักหน้า
“แน่นอนแต่ไม่ต้องรีบตามมานะ ใช้ชีวิตให้คุ้มอย่าลืมใช้แทนกูด้วย”
“พวกเรารักไทน์นะ” เจนร้องบอก เธอปาดน้ำตาแล้วยิ้มให้ชายหนุ่ม
“เค้าก็รักพวกแก ต้องไปแล้วล่ะ”
“กูจะไม่พูดคำว่าลาก่อน เพราะเราจะได้เจอกันอีกและจนกว่าจะถึงวันนั้น พวกกูจะมีความสุขมึงเองก็เหมือนกันนะไทน์ เราจะเจอกันอีก” บีสท์บีบมือซันแน่นเสียงทุ้มสั่นเครือเอ่ยบอกเพื่อนตัวสูง ไทน์พยักหน้ารับ
“อืมจนกว่าจะได้พบกัน โชคดีนะทุกคน”
“โชคดีนะไทน์”
ร่างสูงของไทน์โบกมือลาเพื่อนๆ ก่อนที่ร่างกายของเขาจะค่อยๆ เลือนหายไปพร้อมกับบีสท์ที่สะดุ้งตื่น ซันที่นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดเองก็สะดุ้งตื่นตาม ร่างบางมีสีหน้าตกใจเมื่อเห็นว่าคนรักกำลังร้องไห้ ใบหน้าหล่อเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา สองมือของซันโอบแก้มอีกคนเอาไว้ด้วยความรัก บีสท์คว้าตัวคนรักเข้ามากอดแน่น
“ฝันร้ายหรือ” คนตัวใหญ่ส่ายหน้า
“ไม่เชิงหรอก ฝันถึงไทน์น่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเป็นฝันดีสิ ร้องไห้ทำไม” บีสท์ส่ายหน้า เขาไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรทั้งสองจึงให้ความเงียบเข้าปกคลุม เนิ่นนานกว่าเสียงทุ้มจะเอ่ยขึ้น
“นอนเถอะ ไม่มีอะไรแล้วล่ะ”
“อือ...” คนตัวเล็กกว่าตอบรับเสียงยานคางงึมงำทำให้บีสท์รู้ว่าคนรักของตัวเองพร้อมเข้าสู่ห้วงนิทราเต็มที่ ร่างสูงโอบกอดคนรักไว้ในอ้อมแขนจูบขมับกล่าวฝันดีอีกคนก่อนจะหลับตาลง
“จนกว่าจะได้พบกันไทน์...”
When I see you again.
talk. ตอนนี้จะเป็นตอนพิเศษสุดท้ายก่อนรวมเล่มที่เราจะเอาลงในเว็บน้า สารภาพว่าแต่งไปร้องไห้ไป 5555 คือถ้าเราเป็นเพื่อนพวกเขาก็คงคิดถึงไทน์มากแน่ๆ แล้วก็คิดเหมือนพวกเขาว่าถ้าไทน์ยังอยู่มันคงดีมากๆ เลย จากไปด้วยความคิดถึงค่าจนกว่าเราจะพบกันใหม่น้า ไม่ได้หายไปไหนหรอกวนเวียนอยู่แล้วนี้แหละถ้ารูปเล่มเสร็จจะมาต่อน้องฟ้ากับน้องโรลต่อน้า แล้วก็มีน้องมาร์คเป็นคิวถัดไปอิอิ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
:L2: :pig4:
-
ไทน์ มาแจมกับก๊วนเพื่อนรัก :mew1: :mew1: :mew1:
อ่านอย่างมีความสุข
คิดถึง บีสท์ ซัน และผองเพื่อน
บีสท์ ซัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณไรท์มั่กมาก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ถามว่าเศร้าไหม ก็ไม่นะ มันอบอุ่นอ่ะ ชอบที่ไทน์ใจดีกับเพื่อนๆ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้ไทน์ยังอยู่อ่ะ ไทน์กับซันน่าจะเข้ากันได้ดี (ฮ่าาา) :really2: บีสท์นี่โคตรอบอุ่นเลยอ่ะ พ่อพระเอกของแม่ ลูกเขยยย :mew1:
คุณนักเขียนทำไมหลอกเราาา เรานี่นึกไปไกลมากแบบนึกว่าบีสท์ซันทะเลาะกันไรงี้ (จินตนาการไปเรื่อยจริงๆ :hao5: )
ปล. พี่แบทของเรา (เดียวสิ) ยังไงๆ พี่แบทก็ของเรา รักปักใจพี่แบทมาก อ้อนวอนขอพี่แบทจงคู่กับเรา(?) :L1: :กอด1:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เห็นชื่อตอนตอนแรกก็งงว่าไทน์คือใคร พยายามนึกว่าเป็นเพื่อนคนไหนในแก๊งค์จนอ่านมาได้สักประมาณ4-5 บรรทัดถึงนึกออก เห็นแววเสียน้ำตามาเลยและก็จริง ยิ่งถึงช่วงบอกลานี่น้ำตาไหลเลย เศร้าและเสียดายมากๆ ถ้าแก๊งค์อยู่กันครบทุกคนก็น่าจะดี
-
Love Love
:L2: :pig4:
-
แอบน้ำตาคลอเลย
-
ฮือ...
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษตอนนี้นะ
ชอบมากเลย ดูอบอุ่นดี
รอรวมเล่มนะ
:L2: :pig4: :L2: :pig4: :L2: :pig4:
-
ขอบคุณที่มาลงตอนพิเศษนะคะ :mew1:
-
บีสต์คือคนจริงค่ะ เจอแล้วไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอย
แอบเนียนทำเหมือนไม่ตั้งใจ และโชคดีมากที่ซันคือคนที่ใช่
และบีสต์คือคนที่ใช่ของซันเหมือนกัน
ซันน่ารักนะ ถ้าเปิดใจ แต่ตอนแรกแอบนอยด์นิดหน่อย
คบเพื่อนมาตั้งนาน เพื่อนยังทำให้ซันปิดตัวเองอยู่เลย
แต่พอเจอบีสต์ กลายเป็นซันเปิดใจให้ และเฮฮากับเพื่อนบีสต์มาก
บีสต์ซันอยู่ด้วยกันคือดีมากค่ะ หวาน ละมุน อ่อนโยน
บีสต์ทำให้รู้ว่า คนนอกจะมองยังไงไม่สำคัญกับตัวตนเรา
ซันไม่รู้ตัวว่าตัวเองมีดี เป็นถึงแรร์ของคณะ 55555
ทีมเพื่อนบีสต์คือดีมาก รักกันดีมาก ก็ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ
ทีมเพื่อนซันถึงจะรู้จักไม่นานมาก ถ้านับเวลาแต่ก็สนิทสุด และรักไม่ต่างกันนะ
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ มีความต่อเนื่อง อ่านได้รัวๆ
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับเรื่องราวน่าติดตาม
-
อ่านรวดเดียวจบ น่ารักมากๆ ชอบความสัมพันธ์ของแก๊งนี้จังเลย
-
รายละเอียดการสั่งจอง เล่ม Thug...ตัวร้าย
เปิดจอง
● 20 กรกฎาคม - 31 สิงหาคม 2561
● กำหนดจัดส่งภายในเดือน กันยายน 2561
สั่งจองได้ที่ :: http://www.facainovels.com
ตอนพิเศษที่ไม่มีในเว็บ : 7 ตอน
จำนวนหน้ารวมประมาณ : 433 หน้า
ราคา 430 บาท
ของแถม : ที่คั่น 1 ใบ, โปสการ์ด 1 ใบ
: เฉพาะรอบจอง :
1. มินิโนเวล Shine On Me (เปาxไชน์) ขนาดเอห้า
2. สิทธิ์แลกซื้อมินิโนเวล My Breath ขนาดเอห้า 102 หน้า ในราคา 125 บาท
3. รับสติกเกอร์สะสมแต้ม 1 ดวง (กรณีซื้อเรื่องสั้นรับ 2 ดวง)
เซตครบชุดราคา 555 บาท ไม่รวมค่าจัดส่งค่ะ
(https://www.img.in.th/images/71781648b65aa2d5d6ec8a8be4c54215.png)
วันนี้ที่รอคอย 5555555555555 ใครรอ เราเองค่ะ ก๊ากกกก สามารถจับจองกันได้แล้วน้า ฝากเอ็นดูบีสท์ซันและผองเพื่อนด้วยค่า ส่วนเล่มพิเศษนั้น หึ! ไม่พูดเยอะค่ะเจ็บคอ แต่รับรองว่าไม่ผิดหวังแน่นอนค่าเราตั้งใจมากๆ เลย ทั้งเล่มแถมและเล่มของบีสท์ ที่พระเอกของเราจะมาพร่ำพรรณาในมุมของพี่เขาว่าเอ๊ะอ๊ะยังไงเมื่อไหร่ ก็นั่นแหละค่ะ มาเหม็นความรักไปด้วยกันนะ! รักทุกคนค่า
-
:monkeysad:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
มันดีอะ ดีมาก ๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ย้ำตาซึมเลยยย ของคุณที่แต่งเรื่องราวดีๆนะค้า สนุกมาก อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
❤️❤️❤️ แจ้งข่าวค่า ❤️❤️❤️
สวัสดีค่ะ ไม่ได้พบกันนาน วันนี้เราจะมาแจ้งข่าวหนังสือนะคะ
สำหรับเล่มตัวร้ายสามารถหาซื้อได้ที่ร้าน B2S นายอินทร์ และทางเว็บไซต์ของทาง สนพ.ฟาไฉ นะคะ
ส่วนทางอีบุ๊คนั้นตอนนี้เรามีวางขายแล้วค่ะไปตำกันโลดแถมยังมีเรื่องอื่นน่าซื้ออีกเพียบเลยค่า
MEB : https://bit.ly/2GSdxHn
OOKBEE : https://bit.ly/2D0Wn8f
(https://uppic.cc/d/8Hu) (https://uppic.cc/v/8Hu)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วประทับใจมาก o13
-
น่ารักมากกก ชอบมากๆเลย อ่านแล้วไม่อยากจะวางชอบทุกตัวละคร กลุ่มเพื่อนบีสท์คือดี กลุ่มเพื่อนซันก็ดีนะ แค่เขาห่วงในแบบที่ซันไม่โอเคแค่นั้นเอง อยากให้บีสท์มีตัวตนจริงๆเลยคนอะไรอบอุ่นขนาดนี้ ทุกอย่างรวมกันคือดีมากกกก
ขอบคุณนักเขียน :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านจนจบทีเดียวรวดเลย ซึ้งในความรัก และมิตรภาพความเป็นเพื่อนของทุกคนในเรื่องมากค่ะ เหนือสิ่งอื่นใดคือเราชอบ
ความสัมพันธ์พระนายมาก มันอบอุ่นพวกเขาฝ่าฟันไปด้วยกัน ไม่จำเป็นต้องมีดราม่ามือที่345มาให้วุ่นวายหรือมี
ผู้มารุมล้อมเยอะแยะ เราชอบมาก มีแค่อิพี่อินที่มาเปผ้นอุปสรรคที่เพิ่มพูนให้ความรักของพระนายแข็งแกร่งขึ้น
ชอบที่สุดเลยยยยย
-
เรื่องนี้พูดเลยว่าอ่านแล้วเพลินมาก มันดีต่อใจมากๆ
-
ประทับใจเรื่องนี้ ความมายเฟรนด์เป็นอะไรที่ดีมากๆๆๆๆๆ ประทับใจมากกว่าความรักแบบคู่รักซะอีกค่ะ อย่างตอนสุดท้ายนี่ร้องไห้เป็นบ้าได้เลย จริงๆอยากให้ลงท้ายว่าทุกคนสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางบ้านพร้อมกัน ได้คุยกันแล้วถึงรู้ว่าไทน์มาหาทุกคนจริงๆ (แต่การที่ซันไม่รู้เรื่องก็เหมือนบีสต์ฝันอยู่คนเดียวด้วยความคิดถึงเพื่อนอ่ะ) / ขอบคุณนะคะ / รูปเล่มเป็นไงภาพไม่ขึ้นแล้ว ไว้ไอจะไปหาดูละกันค่ะ ปกติซื้อหนังสือแต่ที่นายอินทร์ค่ะ แต่แอบเสียดายที่ซื้อมินิบุ๊คไม่ได้อีกแล้วน่ะสิ เฮ้ออออออ ทำไมต้องแยกกันด้วยน้ออออออออ
-
เพื่อนซันจะมีบทแค่นี้หรออุแงงง เป็นเราเราจะโกรธซันมากๆ ไม่บอกยังไม่โกระเท่าทำให้เข้าใจผิด
-
คือดีมาก อ่านรวดเดียวจบ ประทับใจค่ะ ^^ o13
-
ชอบมากเลย เข้ามาอ่านแบบรวดเดียวจบ อยากได้เล่มเลยเนี่ย แต่ไม่รู้จะสั่งยังไง555
-
ดีมาก เนื้อเรื่องดี นำเสนอเรื่องดี ทุกตอนลงตัวมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากครับ ขอบคุณตอนพิเศษด้วยครับ จะติดตามผลงานนะครับ :mew1: :mew1: :mew1:
-
รักเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew1:
-
:z3: อยากได้ บีทส์มาเป็นของตัวเองบ้างจังค่ะ หาได้ที่ไหน
เธอดีมากเลย ฮือ สนุกมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะ :mew1:
-
o13
-
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :3123: :3123: :L1: :L1: :pig4: :pig4:
-
นิยายดีมากกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
-
ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารักๆมาให้อ่านนะคะ :mew1 :L2:
-
:-[
-
:กอด1:
-
:pig4:
-
:pig4:
-
:pig4:
-
:katai2-1:
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค #โปรเสริมเน็ต
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
-
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
-
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)