-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
................. :monkeysad:
นิยายรักโรเเมนติก....จ้า....แนวสดใส...(ม.ปลาย)..เข้ามาอ่านกันเยอะๆนะ...
ความรัก......มันออกแบบไม่ได้หรอก..แค่เราเชื่อใจเเละกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความรัก..เราก็จะได้รับอ้อมกอดที่อบอุ่นจากมัน..อย่ากลัวอีกเลยนะ..
-
รออ่านจ้า :3123:
อย่าลืมเอากฏมาแปะด้วยนะ
-
"ขอเพียงอุ่นไอในสายลมหนาว"
นิยายรักหวานโรเเมนติก...กรุ่นไปด้วยไออุ่นเเห่งรัก
มาดูสิว่าความรักของเขาจะสมหวังหรือไม่
ลองติดตามอ่านกันนะคะ
เเนะนำตัวเเสดงจ้า
อาร์ม
หนุ่มหล่อ....ขรึมและเต็มไปด้วยความเหงา.......ชีวิตของเขาไม่เคยได้รู้จักคำว่า...รัก
นาวิน
หนุ่มน้อยน่ารักที่มีความอ่อนโยน..ร่าเริงสดใส....
เเละนำความอบอุ่นเข้าเติมเต็มชีวิตที่เหน็บหนาวของอาร์ม
แจน
สาวสวยอัธยาศรัยดีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของอาร์ม....
ผู้คอยเป็นที่ปรึกษา และเป็นกำลังใจให้อาร์มเสมอ....และภายใต้คำว่าเพื่อนของเขามีบางอย่างซ่อนอยู่
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V24040PA0&Autoplay=1
ทุกเดือนธันวาคมที่ฝนโปรยลงหน้าหนาว
มันทำให้ฉันรู้สึกยิ่งสั่นยิ่งทวีคูณความหนาว
ฝนหนาวเทลงมากระทบนัยต์ตาฉัน
และเสียงข้างในก็ร้องออกมาว่าฉันคิดถึงเธอ.........
อยากจะยิ้มข้างเธออีกซักครั้งแล้วนั่งฟังเพลงนี้ด้วยกัน
ให้เธอได้รับได้รู้ว่าไม่มีใครๆจะสำคัญไปกว่านี้
และในทุกๆเช้าที่ฉันลืมตา ตื่นขึ้นมาเพื่อพบวันใหม่
เธอคือเสียงหัวใจในชีวิตฉัน ในความนึกคิดอยู่ทุกๆวัน
แต่วันนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันต้องรออีกนานแค่ไหน
และวันเวลาที่เราจะได้พบกันจะมาถึงเมื่อไหร่
ต้องทำยังไง อยากให้เธอได้เข้าใจ
การรอคอยมันนานเกินทนไหว
ถึงแม้ฉันจะท้อกับการรอคอยเธอตรงนี้
แต่ยังคงมีความหวังเท่าที่ฉันยังหายใจ
และไม่ว่านานเพียงใด บอกได้เลยเต็มใจ
เพราะฉันรู้ว่าเธอมีค่ามากเพียงใด
อยากหัวเราะข้างเธอเหมือนวันนั้น......ที่ฉันร้องเพลงให้เธอฟัง
ให้เธอได้รับได้รู้ว่าไม่มีใครๆจะสำคัญไปกว่านี้
และในทุกๆเช้าที่ฉันลืมตา ตื่นขึ้นมาเพื่อพบวันใหม่
อยากจะเห็นหน้าเธอในวันฟ้าสางคือความทรงจำที่ฉันต้องการ
แต่วันนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันต้องรออีกนานแค่ไหน
และวันเวลาที่เราจะได้พบกันจะมาถึงเมื่อไหร่
ต้องทำยังไง อยากให้เธอได้เข้าใจ
การรอคอยมันนานเกินทนไหว........ถึงแม้ฉันจะท้อกับการรอคอยเธอตรงนี้
แต่ยังคงมีความหวังเท่าที่ฉันยังหายใจ..และไม่ว่านานเพียงใด บอกได้เลยเต็มใจ.....เพราะฉันรู้ว่าเธอมีค่ามากเพียงใด
ทุกเดือนธันวาคมที่ฝนโปรยลงหน้าหนาว.........มันทำให้ฉันรู้สึกยิ่งสั่น
ก็เพราะฉันคิดถึงเธอ......
เสียงเพลงจากเครื่องขยายเสียงในโรงเรียนช่างคล้ายกับบรรยากาศในตอนนี้จริงๆ....
ถึงจะเป็นเวลาเที่ยงครึ่งแต่อากาศในเชียงใหม่ในช่วงหน้าหนาวก็ยังมีหมอกจางๆปกคลุมอยู่ทั่วไป..แถมวันนี้ยังมีฝนตกตั้งแต่เช้า.......
แต่ถึงแม้อากาศจะหนาวแค่ไหน.....แต่ก็คงไม่เท่ากับความเหงาในใจของอาร์มตอนนี้.....
...อาร์มเป็นเด็กหนุ่มชั้นม.6 ที่ย้ายมาจากเชียงรายเมื่อตอน ม.4....เพราะความสามารถทั้งด้านคณิตศาสตร์ที่ยอดเยี่ยมของเขาทำให้เขาได้โควตาเข้ามาเป็นนักเรียนทุนเรียนดี ในโรงเรียนประจำที่รวมเด็กอัจฉริยะหลายๆแขนง ซึ่งอยู่ในตัวเมืองเชียงใหม่.....จึงไม่แปลกเลยที่เขาจะรู้สึกอ้างว้างและเดียวดายที่ต้องพรากจากพ่อ แม่ และน้องสาวตัวน้อยที่เค้ารักยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด..
อาร์มเข้ามาเรียนในโรงเรียนแห่งนี้...โดยไม่เต็มใจนักแต่ด้วยความต้องการของพ่อ..ที่หวังในตัวเขามาก...ทำให้อาร์มไม่มีเหตุผลเพียงพอที่จะทำลายความหวังของผู้เป็นบิดา...แม้ว่าเขาเองต้องการเป็นแค่เพียงเด็กธรรมดาๆคนหนึ่งที่ไม่อยากรับแรงกดดันจากความหวังของครอบครัว และสังคม
"พี่อาร์มค่ะ...........คือ...........เอ่อ!!...........ช่วยรับนี่ไว้ด้วยนะคะ..."
สาวน้อยน่าตาน่ารักกำลังยื่นของขวัญกล่องโตให้อาร์ม...........หน้าขาวๆของสาวน้อยคนนี้แดงกระเรื่อด้วยความเขินอาย
อาร์มยืนทำหน้างงอยู่......ท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ ...และรุ่นพี่รุ่นน้องมากมายในโรงอาหารซึ่งต่างก็มองดูอย่างสนอกสนใจ (เรื่องชาวบ้าน..) และลุ้นว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป....บ้างก็แอบเชียร์กันอยู่เบาๆ....รับ.?...ไม่รับ..?..ถ้าชั้นชนะแกต้องเลี้ยงข้าวเที่ยงนะ...เออ....ฯลฯ
เหตุการณ์แบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ของที่นี่แต่มันเกิดขึ้นบ่อยครั้ง......ซะจน..กลายเป็นเกม...หรือการพนันไปแล้ว........แม่เจ้า!!!!!!!!!
ก็อาร์มหนุ่ม HOT ของโรงเรียนที่มี สาวน้อยม.ต้น ม.ปลาย.....พากันคลั่งไคล้.....
แทบทุกวันจะมีรุ่นน้องตั้งแต่ ม. ต้นจนกระทั้ง ม. ปลาย เอาของขวัญมาให้บ้าง.....เข้ามาสารภาพรักบ้าง...เข้ามาขอสมัครเป็นแฟนคลับก็ยังมี.........แต่ก็ไม่มีใครเอาชนะใจของอาร์มได้...ผู้หญิงคนเดียวที่มีโอกาสได้ใกล้ชิดอาร์มมากที่สุดคือแจนเพื่อนร่วมชั้นของอาร์ม
.......แจนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับอาร์มตั้งแต่เข้ามาเรียนม.4 เพราะแจนเองก็เป็นนักเรียนทุนเรียนดีที่มีความสามารถด้านคณิตศาสตร์เช่นเดียวกับอาร์ม....แต่แจนย้ายมาจากปาย...ทั้งสองเจอกันด้วยความบังเอิญในวันเข้าเรียนวันแรกเพราะเข้าห้องผิดไปนั่งเรียนวิชาฟิสิกส์กับเด็กเอกฟิสิกส์..จนโดนอาจรย์สอนคณิตทำโทษที่โดดเรียนตั้งแต่วันแรก โดยให้ทั้งสองคนไปทำความสะอาดห้องน้ำของห้องพักครูด้วยกัน....
...จากนั้นมาอาร์มแจนกลายเป็นเพื่อนกันแม้ว่าอาร์มจะเป็นคนเงียบขรึมพูดน้อย..แต่นิสัยขี้เล่น และสนุกสนานของแจนก็ทำให้เขายิ้มได้เสมอ
"ว่าไงนายอาร์ม........วันนี้ได้ของขวัญอะไรมาอีกหละ.....ได้ข่าวว่าดาว ม.4 เอาของขวัญกล่องโตมาให้เรยนี่.....น้องอะไรแล้วนะ.......อ่อๆ.....น้องเชอร์รี่........เป็นไงโดนใจนายป่าว...พ่อเทพบุทสุดเลิฟของสาวๆ"
"พูดเป็นเล่นไปหนะแจน..........เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ...และก็ไม่อยากได้ของพวกนั้นด้วย"
"ว้า..................จริงเหรอนึกแล้วเชียวเล่นข้างนี้แพ้ทุกที......"
"เมื่อไหร่นายจะตกลงปลงใจกะใครซักทีนะ....ฉันจะได้ชนะพนันบ้าง.........เซ็งอะ!!ต้องเลี้ยงไอติมยัยวุ้นเส้นอีกแล้วอ่า......เศร้าจังๆ"
"นี่แจน!!เธอก็เอากะเค้าด้วยเหรอ.....เมื่อไหร่จะเลิกเล่นเกมบ้าๆแบบนี้กันซะที....."
"โธ่.........อาร์มอย่าโกรธเลยน่า......นะ...นะ.......วันหลังไม่เล่นแล้วโอเคมะ....นะนะ...อย่าทำหน้ายักษ์ดิ..ไม่หล่อเลยอะ....เดี๋ยวแก่เร็วนะ......."
"เฮ่อ!!!!เธอก็อย่างนี้ทุกที.........อืมครั้งนี้จะให้อภัยอีกครั้งละกัน..ถ้ามีอีกละก็............ฮืม!!"อาร์มยกหมัดขึ้นมาขู่แจน
"จ้า............กลัวแล้วคุณชายเจ้าขา.......ไปๆ รีบเข้าเรียนดีกว่า.....วันนี้มีติวคณิตด้วย"......แจนพูดพลางลากแขนของอาร์มเข้าห้องเรียนไปก่อนที่จะถึงเวลาบ่ายโมงตรง
ด้วยนิสัยของอาร์มที่ค่อนข้างเงียบขรึม และไม่ได้สนิทกับใครง่ายๆ กลับทำให้เค้าเป็นจุดสนใจมากกว่าผู้ชายที่หน้าตาดีคนอื่นๆในโรงเรียน....
....ส่วนแจนเพื่อนสนิทนั้นมีนิสัยตรงกันข้ามกันโดยสิ้นเชิง...ไม่มีใครในโรงเรียนที่แจนไม่รู้จัก...เพราะนอกจากเรียนเก่งแล้วแจนยังเป็นนักกิจกรรมตัวยง.......เป็นประธานชมรมเชียร์.........เป็นประชาสัมพันธ์ของโรงเรียน.........และสิ่งที่สาวๆพาอิจฉาที่สุดคือการได้เป็นคนที่ใกล้ชิดและสนิทสนมกับอาร์มนั่นเอง
หลายๆ คนคิดว่าอาร์มกับแจนกำลังคบหากันอยู่......บางคนหมั่นไส้อิจฉาแจน...แต่ก็มีไม่น้อยที่เชียร์ให้ 2 คนนี้ลงเอยเป็นแฟนกัน
แต่เบื้องลึกในใจของอาร์มยังไม่มีใครสามารถทะลุกำแพงน้ำแข็งเข้ามาถึงหัวใจของอาร์มได้.........แจนเองก็เป็นแค่เพื่อนที่ดีที่สุดของอาร์มเท่านั้น........ช่วงชีวิตเด็กมัธยมของอาร์มที่ผ่านมา 6 ปี..ยังไม่มีใครทำให้อาร์มรู้จักกับคำว่ารัก........
คงเป็นเพราะมีหลายต่อหลายคนพยายามที่จะเข้ามาหาเขา.......นี่เองกลับทำให้เขากลัวและอยากถอยห่างมันออกไป......หรือเพราะอาร์มยังไม่พบคนที่ใช่
โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนประจำที่รวมเอาเด็กที่มีความสามารถในด้านดนตรี....กีฬา......คณิตศาสตร์.......วิทยาศาสตร์ และภาษา..ถือได้ว่ารวมเด็กหัวกะทิของทุกๆ จังหวัดในภาคเหนือไว้เลยทีเดียว.........เด็กทุกคนจะต้องเรียนในโปรแกรมพิเศษเพื่อฝึกฝนให้เป็นอัจฉริยะในด้านที่ตนถนัด....เด็กทุกคนในโรงเรียนจะต้องพักอยู่ในหอพักของโรงเรียนเพื่อเตรียมพร้อมกับคอร์สพิเศษต่างๆ ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น หอพักจะแยกเป็นหอชาย-หญิงซึ่งจะอยู่คนละฟากกัน
อาร์มเองก็พักอยู่หอพักในโรงเรียน แต่เขาต้องพักอยู่ลำพังคนเดียวมา เทอมกว่าแล้ว.....เพราะโชคเพื่อเมทของเขาต้องย้ายตามครอบครัวไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ....แต่นั่นก็ไม่ได้มีผลกับชีวิตอาร์มเท่าไหร่นัก......เพราะเขาเองก็ไม่ได้สนิทสนมกับโชคมนุษย์คอมพิวเตอร์.........ที่วันๆ เมื่อว่างเว้นจากการเรียนเขาต้องเปิดอินเตอร์เน็ตแชทกับเพื่อนที่มีอยู่ทั่วโลกของเขา...แต่โชคกลับไม่มีเพื่อนในห้องหรือในโรงเรียนซักคน......
โชคมีความถนัดทางด้านภาษามาก...เขาฟังพูดอ่านเขียนได้ถึง....5 ภาษา (ไทย+อังกฤษ+ฝรั่งเศส+ญี่ปุ่น+จีน)แถมได้ข่าวว่าตอนนี้กำลังเรียนภาษาเกาหลีตามกระแสนิยมอยู่......วันๆนึงโชคไม่ค่อยได้พูดภาษาไทยนอกจากถาม-ตอบกับอาจารย์ที่สอนในห้องเรียนบ้าง....นี่คงเป็นสาเหตุที่เขาไม่มีเพื่อนในโรงเรียนเลย
"อาร์มวันนี้จะมีรุ่นน้องเข้ามาใหม่.....ครูนพบอกว่าจะให้น้องเค้าอยู่ห้องนายหวะ........"เสียงแชมป์เพื่อนข้างห้องที่เป็นหัวหน้านักเรียนที่ดูแลหอพักตะโกนบอกข่าวอาร์มมาจากระเบียงหลังห้อง
"หรอ"......อาร์มรับคำบอกเล่าของเพื่อนด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ และไม่ใส่ใจนัก
"นี่นายไม่ตื่นเต้นเลยหรอ...จะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียวไง...เหงาจะตาย"
"แล้วนายรู้รึป่าวว่าจะมากันเมื่อไหร่..."อาร์มถามเพื่อแสดงความสนใจให้โชคได้สบายใจ
"ไม่รู้เหมือนกันหวะ.........น่าจะช่วงบ่ายๆ...ไมวะนายจะเตรียมต้อนรับเมทใหม่หรอ..........มีรับน้องป่าว...อย่าลืมชวนกันบ้างนะคร้าบบบบบบบบบบ"
"บ้าหนะแชมป์.....เราก็แค่ถามดู............ว่าจะไปว่ายน้ำซะหน่อย..วันเสาร์ทั้งทีอยากไปออกกำลังกาย.....อืม...ถ้าครูนพถามถึงก็ฝากนายบอกด้วยนะว่าเราอยู่ที่สระว่ายน้ำ"
"โอเคเรย.....เดี๋ยวเราบอกครูนพให้..นายไปว่ายน้ำให้สบายใจเถอะ...."
...
ณ สระว่ายน้ำโรงเรียน
ขณะ....อาร์มกำลังว่ายน้ำอย่างสบายใจอยู่เพียงลำพัง........ก็ได้ยินเสียงกระโดดน้ำ
ตู้มมมมมมมม!!!!!!!!!
โอ๊ย!!!
"ขอโทษครับ........ขอโทษจริงๆครับเมื่อกี้ผมไม่ทันเห็นว่ามีคนอยู่"
แรงจากน้ำเข้าจมูกอาร์มเต็ม...จนต้องจามออกมาแรงๆ 2-3 ครั้ง.......
"อืม..ไม่เป็นไรๆ...ช่างเถอะ"
ฮัชชชชชชิ้ว!!!!!!!
"เหอะๆๆๆๆๆๆๆ."...หนุ่มน้อยหน้าใสที่ลอยคออยู่ตรงหน้าหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นอาร์มจามเสียงดัง
"หัวเราะอะไรของนายหนะ!!" อาร์มทำหน้าดุไม่พอใจทันที...ทำให้คนที่กำลังหัวเราะอยู่รีบเอามือปิดปากอย่างรวดเร็ว
"เอ่อ..โทษทีครับ...ก็เห็นพี่จามแล้วน่ารักดีนี่ครับ..ผมไม่ได้หัวเราะเยาะซะหน่อยอย่าเข้าใจผิดซิครับ........"
"อาร์ม.......อึ้งกับคำพูดของหนุ่มน้อยน่าตาน่ารักคนนี้..............และแล้วแก้มก็เป็นสีชมพูระเรื่อโดยไม่รู้ตัว...........จนต้องรีบหันหลังกลับแล้วมุดลงน้ำไป"แต่หนุ่มน้อยก็ยังคุยจ้อ...ไม่ได้รู้สึกสำนึกผิดที่ทำให้อาร์มไม่พอใจ
"พี่ชื่อไรหรอครับ...........ผมชื่อนาวินนะครับ.......หรือจะเรียกวินก็ได้......ขอผมว่าน้ำด้วยคนนะครับ"
อาร์มไม่ได้พูดตอบอะไร.........ได้แต่ฟังหนุ่มน้อยเสียงใส....พูดคุยเจื้อยแจ้วเมื่อว่ายครบ แต่ละรอบ
"พี่ครับ......พี่ยังไม่บอกผมเลยอะ.....พี่ชื่อไรหรอ..หรือยังไม่หายโกรธผมเรื่องเมื่อกี้......"
"ปล่าวหรอกไม่ได้โกรธอะไร.....พี่เหนื่อยหนะ........อืม.....พี่ชื่ออาร์มอยู่ชั้นม.6 เรียนเอกคณิตศาสตร์"
"โห!!!!!!พี่เก่งจังผมหนะโง่เลขสุดๆ เลยฮะ......เย้..ดีใจจังเวลาสอบพื้นฐานคณิตศาสตร์ก็มีคนติวให้แล้วสิ....เย้ดีจังๆผมต้องได้ท็อปแน่เลยเทอมนี้"
T_T|| " นี่!!ใครบอกว่าจะติวให้นายไม่ทราบ..มั่วแล้ว"
^_^ แหม!!ก็น่ารักๆอย่างพี่อาร์มหนะไม่ใจร้ายกับวินอยู่แล้วใช่มั้ยๆ"...นาวินทำหน้าเจ้าเล่ห์
"แล้วนายหนะเพิ่งมาอยู่ที่นี่เหรอ.....พี่ไม่เคยเห็นหน้าก่อน"
"ช่ายแล้วครับ...ผมเพิ่งสอบความสามารถพิเศษกีฬาเข้ามาได้ครับ"
กีฬาหรอ?
"ก็ว่ายน้ำนี่แหละครับ......ผมว่ายน้ำเร็วมากเลยนะครับเพิ่งได้เหรียญทองจากกีฬาเยาวชนของลำปางมาเลยนะเนี่ย...มะได้โม้นะคร้าบบบบบบบบบ......แต่ตอนนี้หนาวจังเลยครับ" วินจับมืออาร์มมากอดไว้แนบอก
"..ไม่เห็นมีใครมาว่ายซักคน...คงมีแค่เรา 2 คนนี่แหละครับพี่อาร์มที่มาว่ายน้ำตอนหน้าหนาวอย่างนี้" วินพูดพลางหันมามองหน้าอาร์ม...และยังไม่ยอมปล่อยมือของอาร์มออกจากอก
หน้าที่ขาวใสหมดจดของวิน...ถึงแม้อากาศจะหนาว และว่ายน้ำอยู่นานแล้วก็ตาม แต่หน้าใสๆของวินก็ยังมีเลือดฝาดให้เห็นเป็นสีชมพูระเรื่อ....ริมฝีปากเป็นกระจับได้รูปสีแดงเข้มตัดกับฟันขาวที่เรียงกันสวยงาม........คิ้วดกดำและโก่งราวกับภาพวาดกับนัยน์ตาสีน้ำตาล....เด็กคนนี้หน้าตาน่ารักเหมือนสาวงาม...เเต่ร่างกายกำยำสมาร์ทสมกับเป็นนักกีฬา.....ธรรมชาติได้สรรสร้างผู้ชายคนนี้มาได้อย่างเหมาะเจาะลงตัว และไร้ที่ติ...แม้อายุยังน้อยแต่ก็ฉายแววความหล่อออกมาได้อย่างโดดเด่น
หัวใจของอาร์มเต้นไม่เป็นจังหวะ........ทำไมไอ้เด็กคนนี้ถึงทำให้เรารู้สึกแปลกๆ.......ร้อนๆหนาวๆ
เมื่อตั้งสติได้...อาร์มก็รีบดึงมือออก............
"อืมช่าย...ช่าย...พี่ก็หนาวแล้วเหมือนกัน...งั้นนายก็ไปอาบน้ำสิจะได้กลับหอพักกัน"
"อ้าว!!!!ก็ไปอาบพร้อมกันสิครับ..........วินไม่อยากเข้าไปอาบน้ำคนเดียวห้องน้ำที่นี่มันมืดจะตาย...นะๆๆๆ"วินเกาะแขนวิงวอนให้อาร์มเห็นใจ
"เออ...........ก็ได้ๆ!!.....เลิกมาเกาะแขนพี่ซะที........ไปๆจะอาบก็รีบขึ้นจากสระ........" อาร์มลุกลี้ลุกลนทำตัวไม่ถูก........
"เอ่อ.....พี่อาร์ม....ไปส่งวินที่หอหน่อยสิ.....วินจำไม่ได้แล้วอ่าว่าเดินมาจากทางไหน"
"เฮ่อ!!!เรื่องมากจริง...แล้วนายอยู่หอไหนหละ...................."
"อยู่หอ 6 ครับ"
"อืม.........ก็หอเดียวกันนี่...........เฮ้ย!!!!"(หรือว่าเจ้าเด็กเฟี้ยวคนนี้จะเป็นน้องเมทคนใหม่ของเรา)
"มีไรหรอครับพี่อาร์ม...................."วินสงสัยเมื่อเห็นอาร์มบ่นอะไรพิมพำอยู่คนเดียว
"อ่อ............เปล่าๆ.............ว่าแต่จำได้มั้ยว่าอยู่ห้องไหน...................."
"อืม...............รู้สึกว่าจะเป็นห้อง 19 นะครับ"
"ฮะ!!ห้อง 19 หรอ....(ตายแล้ว!!!!!!!!!ห้องเดียวกะเราจริงๆด้วย...เจ้าตัวป่วนเป็นน้องเมทคนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาของเรา....แย่แล้วสิอาร์มเอ๊ย)"
...............................................................จบตอน
-
มาเจิมเรื่องใหม่คราบ
แล้วจะรออ่านต่ออิๆ
:L2: :L2:
-
แล้วมาต่ออีกนะ :กอด1:
-
โอ้โห
ห้องเรียนสมัยนี้มีถึง ห้องที่ ๑๙ สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิเจ้ วงสาวเฒ่า เพชรบ้านแพง
-
โอ๊ะ โอ เรื่องใหม่
เจิมๆๆ :mc4:
-
มาลงชื่อ
เป็นแฟนตัวยงอีกคนนะคับ
อากาศช่วงนี้เย้นเย็น
ไม่อาบน้ำตอนเย็นมา สองวันละ
ฮ่าๆๆๆๆ
-
:L2:มาอ่านด้วยคนค่ะ :L2:
-
โอ้โห
ห้องเรียนสมัยนี้มีถึง ห้องที่ ๑๙ สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิเจ้ วงสาวเฒ่า เพชรบ้านแพง
....ไม่ห้องเรียนนะคะ.....แต่เป็นหอพักคร่า....ไงก็ติดตามตอนต่อไปนะคะ...ขอบคุณคร่า
-
อาร์ม . . .
มารออาร์ม
-
นิยายรักวัยใส (อ่ะป่าว) :mc4: :mc4:
-
อาร์ม . . .
มารออาร์ม
พร้ำเพ่อ
ปล. จิ้มรีบนด้วยความคิดถึง อิอิ
-
เข้ามาให้กำลังใจ :L2:
-
มาอัพบ่อย ๆ นะครับ
-
นิยายรักวัยใส (อ่ะป่าว) :mc4: :mc4:
จ้า....เป็นนิยายรักวัยใส....
ผู้เขียนเป็นมือใหม่ยังลงรูปกะเพลงมะเป็นอะ...ช่วยเเนะนำหน่อยนะ...จะได้เห็นหน้าพระเอก...นายเอกไง
ขอบใจจ้า
cutekanny :3123:
-
:กอด1:
มาให้กำลังใจครับ
-
:pig4: :pig4:
Thaks again for new love story.
:L1: :L1:
-
น้องวิน เนี่ยท่าทางจะขี้อ้อนนะคะ
อย่างนี้พี่อาร์มผู้แสนจะเย็นชาและพกความเหงาไว้เต็มหัวใจ
ก็คงไม่เหงาอีกแล้วใช่ม๊า แต่คงมีอาการอย่างนี้แทน :L1: :L1:อิอิ
ปล.เข้ามาอัพบ่อยๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ผมเด้กเชียงใหม่ค๊าบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ
สนุกดีครับนิยายเรื่องนี้ ชอบคับ สู้ต่อไปนะค๊าบ เป็นกำลังใจให้เสมอค๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mc4:
-
ตอนที่2..............ชีวิตที่เปลี่ยนไปของนายอาร์ม
^_^ “ขอบคุณที่มาส่งนะครับ...แหมส่งกันถึงหน้าห้องเลย...เข้ามาข้างในก่อนมั้ยครับ...” นาวินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ปลาบปลื้มที่อาร์มมาส่งถึงห้อง
“ถึงนายไม่ชวนพี่ก็ต้องเข้าอยู่แล้ว”…..อาร์มพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ......ส่วนหนุ่มน้อยหน้าใสก็ยืนงงเป็นไก่ตาแตก
-_-|| “ไม่ต้องทำหน้างงเลย.........ก็พี่หนะอยู่ห้องนี้”
@^o^@.........”ว้าว!!!จริงเหรอครับ........เย้ดีใจจังได้อยู่ห้องเดียวกับพี่อาร์ม”
-_-|| “นายหนะดีใจแต่พี่ไม่............เฮ่อ....ต้องมีเรื่องปวดหัวทุกวันแน่ๆ....กำ”
“นี่เตียงพี่อาร์มหรอ.........วู้.......ขอผมนอนเล่นหน่อยนะ.........โห!!....ผ้าห่มพี่อาร์มอุ่นจัง..แล้วผมนอนไหนอ่า”
“นี่!!!!ออกมาจากที่นอนพี่เดี๋ยวนี้เลยนะ….ที่ของนายหนะชั้นบนโน่น”อาร์มชี้และไล่วินไปที่เตียงชั้น 2 ..........วินก้มหน้าเศร้า... “อะไรกันเนี่ย.......หรือว่าเราพูดแรงไป”
“เป็นไรไปหนะวิน….พี่เองก็ไม่ได้จะหวงอะไรนักหนาหรอก...........เอ่อ....พี่ขอโทษ”
“ครับ....แต่ผมไม่ได้โกรธพี่หรอก.........แต่ผม..........ผมนอนเตียงชั้น 2 ไม่ได้ครับ”
“อะไรนะ!!!!!!!!!!...........นายนอนเตียงชั้น 2 ไม่ได้ หมายความว่าไง”
“ตอนผมเด็กๆ..ผมเคยตกจากเตียงชั้น 2 ครับ...มันทำให้ผมฝังใจ” T_T
“งั้นพี่คงต้องแลกที่นอนกับนายใช่มั้ย”…อาร์มเซ็งที่ต้องสลับที่นอนของตัวเองให้วิน...แต่ก็อดสงสารวินไม่ได้ที่มีอดีตฝังใจกับเตียงชั้น 2 กำจริงๆกรูส์
“ไม่ครับ.......พี่อาร์มไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอก.......พี่อาร์มแค่...............”วินเงยหน้ามาสบตาอาร์มเป็นเชิงวิงวอน...และขอความเห็นใจ
“พี่อาร์มแค่........ให้ผมนอนด้วยไง....ง่ายนิดเดียวเองไม่ต้องย้ายที่นอนให้เหนื่อย....งั้นผมจองที่ในสุดติดเลยนะ......แต่ถ้าพี่อาร์มกลัวตกเตียงละก็.ผมอนุญาตให้กอดผมไว้ก็ได้นะ..รับรองไม่ตกแน่ๆ”
วินจัดการรวบรัดตัดความและนอนอย่างสบายใจเฉิบ.........อาร์มได้แต่ยืนงง...และเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากปิดไฟ....และนอนข้างๆเจ้าเด็กแสบคนนี้…..
“ใครอนุญาตให้มันนอนด้วยวะเนี่ย......แหมทำเป็นเศร้า....เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริง......จะนอนหลับมั้ยเนี่ย.........เฮ้ย!!อะไรเนี่ยยังมีหน้าเอาแขนมาพาดเราอีก.........ฮือๆเวรกรรมจริงๆ..ชีวิตเรา” T_T||
…………………………………………………………………..
“ตื่นแต่เช้าเลยนะครับพี่อาร์ม.....เมื่อคืนหลับสบายมั้ยครับ.........ผมหนะหลับสบายสุดๆไปเลย..ฝันหวานซะด้วย....เอ.!!..........ว่าแต่เมื่อคืนแอบกอดผมรึเปล่า...........สารภาพมานะครับ”
“นายจะบ้าหรอ...........ใครจะกอดนาย......แย่งที่นอน....แย่งผ้าห่มพี่ไปแล้วยังมีหน้ามาปากดีแต่เช้าอีก.....เดี๋ยวจะโดนดี”อาร์มทำเสียงขึงขังให้เจ้าเด็กน้อยได้รู้สำนึก..........แต่ไม่เลยวินกลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบชนกับอาร์มเป็นการท้าทาย
“โดนดีอะไรหรอครับพี่อาร์ม.......”
อาร์มสะดุ้งด้วยความตกใจและไม่คาดคิด.........ว่าวินจะเข้ามาใกล้ถึงขนาดนี้...........ลมหายใจของวินร้อนผ่าวจนอาร์มรู้สึกได้.........ทั้ง 2 สบตากันอยู่ครู่หนึ่ง...........วินขยับเข้าไปใกล้อีกจนปลายจมูกแตะปลายจมูกของอาร์มเบาๆ........อาร์มสะดุ้งอีกครั้งแล้วรีบผละออกไป......
“รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ.....เดี๋ยวสายคนจะยิ่งเยอะ.........เอ่อ....พี่ไปก่อนนะ....อย่าลืมล็อคประตูด้วยหละ”
อาร์มลุกลี้ลุกลนรีบออกจากห้องโดยไม่หันไปสบตาวินอีก.........ตอนนี้ใจของอาร์มยังเต้นแรงเพราะเหตุการณที่เกิดขึ้น.........แต่ทว่าวินกลับอมยิ้มอย่างมีความสุข
...
“เฮ้ย!!.......อาร์มเป็นอะไรไปนั่งเหม่อทั้งวันเลยนะวันนี้”แจนถามอาร์มเมื่อเห็นพฤติกรรมของเพื่อนสนิทเปลี่ยนไป..........
“อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอกแจน........ไหนมีการบ้านอีกกี่ข้อหละ..ใกล้เสร็จละยัง”
“อะไรกันคุณเพื่อน.........นี่นายยังไม่ได้ทำซักกะข้อเลยเหรอ.........ของฉันหนะเสร็จแล้วหยะ...ก็มัวแต่นั่งใจลอยแล้วเมื่อไหร่มันจะเสร็จละคะ”
“งั้นเดี๋ยว......แจนกลับหอก่อนก็ได้.........เราจะทำการบ้านต่อที่นี่”
“แต่นี่มันจะค่ำแล้วนะอาร์ม….กะจะนั่งนี่ถึงเช้าเลยรึไง.......วันนี้ก็โทรตามแจนมาเต่เช้า......ถามจริงๆเถอะอาร์ม..............อาร์มมีปัญหากับน้องเมทใหม่รึเปล่า........มีอะไรก็บอกแจนได้นะ”
“เปล่าหรอกแจน.....ไม่มีอะจริงๆ......เราแค่อยากทำการบ้านให้เสร็จก่อนหนะ”
“โอเค.....งั้นแจนกลับก่อนนะอาร์ม....ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ.......” แจนหันมาโบกมืออีกครั้งก่อนจะเดินจากไป.........ถึงอาร์มจะปากแข็งแต่แจนก็รู้ดีว่าอาร์มต้องมีปัญหาอะไรซักอย่าง........แจนหันกลับไปมองอาร์มและพูดกับตัวเอง “เอาไว้นายพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกเราละกันนายอาร์ม”....แจนรู้สึกเป็นห่วงอาร์ม...แต่ก็ได้แค่มองดูอยู่ห่างๆก่อนจะเดินจากไปจริงๆ
อาร์มนั่งทำการบ้านจนถึงสี่ทุ่ม........ก็กลับมาที่ห้อง
แต่ไฟในห้องกลับปิดอยู่........
“หรือว่าเจ้าเด็กนั่นจะหลับไปแล้ว”
อาร์มเปิดประตูเข้ามา..พบว่าภายในห้องกลับว่างเปล่า
“เด็กนั่นหายไปไหนนะ......ดึกป่านนี้แล้ว”..............อาร์มรู้สึกเป็นห่วงวินขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
รอจน........สี่ทุ่มครึ่ง............ห้าทุ่ม..........อาร์มกระสับกระส่ายนอนพลิกไปพลิกมา
“เจ้าตัวหายป่วนไปไหนนะ..ดึกป่านนี้แล้ว”อาร์มตัดสินใจออกมาตามหาวิน
อาร์มไปตามหาวินที่สระว่ายน้ำ..........โรงยิม..............โรงอาหาร.......และที่อื่นๆ ในโรงเรียน....ทุกที่ๆในโรงเรียนตอนนี้เงียบสงัด....มีเพียงอาร์มเท่านั้นที่ยังวิ่งกระหืดกระหอบด้วยความร้อนรนใจ........เหงื่อเปียกชุ่มเสื้ออาร์มเหมือนกับอาบน้ำ......เเม้ว่าอากาศตอนนี้หนาวเหน็บเเละปกคลุมไปด้วยหมอก
อาร์มยังตามหาวินจนกระทั่งใกล้เที่ยงคืน
เขาก็ยิ่งทวีความกระวนกระวายใจ และเป็นห่วงวินมากยิ่งขึ้น.............
อาร์มตัดสินใจกลับไปที่สระว่ายน้ำอีกครั้ง..........เพราะที่นี่เป็นที่แรกที่เขาได้พบกับวิน
"ฮะ!!!!วิน.......นายจริงๆด้วย".........อาร์มยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นหนุ่มน้อยนั่งอยู่ที่ริมสระว่ายน้ำ
"นายมานั่งทำอะไรอยู่ที่นี่.........พี่เป็นห่วงมากรู้มั้ย" อาร์มพูดความรู้สึกที่เเท้ จริงออกมาอย่างลืมตัว
“พี่อาร์ม”.....วินโผเข้ากอดอาร์มแก้มทั้งสองเปียกโชกไปด้วยน้ำตา....
อาร์มเองก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่...ใช้มือลูบหัววินเบาๆ.........
“ผมขอโทษ........พี่อาร์มอย่าทิ้งผมไว้อย่างนี้อีกนะ”
"ทิ้งเหรอ....หรือว่า...วินคิดว่าเราโกรธเรื่องเมื่อเช้า........."
“ผมเห็นพี่หายไปทั้งวัน...ผมก็เลยออกมาตามหาพี่...ตั้งแต่สี่ทุ่มแล้ว...กลับไปที่หอก็ไม่เจอ...ผมเลยมานั่งอยู่ที่นี่ครับ.........”วินพูดพลางสะอื้น.........
อาร์มปาดน้ำที่ยังไหลอาบเเก้มของวิน...........วินคงสียใจมาก
“อย่าร้องอีกเลยนะวิน.......พี่ไม่ได้โกรธวินหรอก.........แล้วก็จะไม่หนีไปไหนด้วย....พี่สัญญา”
“จริงๆนะครับพี่อย่าโกหกผมนะ”…..ทั้งสองโผเข้ากอดกันอย่างรู้ใจ
“พี่อาร์มครับ.....ผม....เอ่อ....ผมมีอะไรจะบอกพี่ครับ”วินสบตาอาร์มที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาเช่นกัน
อาร์มเหมือนจะรู้ว่าสิ่งที่วินกำลังจะพูดคืออะไร...........แต่ตอนนี้อาร์มยังไม่พร้อมที่จะรับฟังคำนั้น......
“เอ่อ...วินพี่ว่าดึกมากแล้วเรารีบกลับหอก่อนดีกว่า..มีอะไรเอาไว้ค่อยคุยกันนะ”อาร์มหลบสายตาแล้วหันหลังเดินนำหน้าไป
ทำให้หนุ่มน้อยต้องผิดหวัง........ยืนก้มหน้าอยู่เบื้องหลัง
“ไปกันเถอะวิน”อาร์มหันกลับมาคว้ามือของวิน..........วินเองก็พะยักหน้ารับคำแล้วทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกจนถึงหอพัก.....ก็อาบน้ำ..และเข้านอน
-
รออ่านจ้า :3123:
อย่าลืมเอากฏมาแปะด้วยนะ
Mo...ค่ะ..ช่วยเเนะนำวิธีการโพสรูป...เพลง...หน่อยนะคะ
จะได้เพิ่มบรรยากาศในการอ่านนิยาย
ช่วยหน่อยนะคะ...มือใหม่หนะค่ะ....ขอบพระคุณอย่างสูง.........
cutekanny.........
-
อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
อิอิ
:z1:
-
วิน : พี่อาร์มครับ.....ผม....เอ่อ....ผมมีอะไรจะบอกพี่ครับ
อาร์ม : เอ่อ...วินพี่ว่าดึกมากแล้วเรารีบกลับหอก่อนดีกว่า..มีอะไรเอาไว้ค่อยคุยกันนะ
คนอ่าน: ว้า!!! อุตส่าห์ลุ้นแทบตาย อิอิ ว่าแต่นายวินของเราจะบอกอะไรคุณอาร์มเอ่ย นายอาร์มเนี่ยก็ช่างขัดจริงๆ ไม่ยอมฟังที่น้องบอกก่อน
พี่ขอแนะนำนะวินว่าบอกไปเลย ถ้าพี่อาร์มยังอิดออดไม่ยอมฟัง ก็ปิดปากพี่อาร์มด้วยปากวินซะเลย โหมดคนอ่านแอบหื่น อิอิ
รุกฆาต ไปเลยวิน พี่เชียร์วินจ้า ที่สำคัญเชียร์คนแต่งด้วยค่ะ
-
^
^
^
เห็นด้วยกะรีบน
เอิ๊ก ๆ
ชอบเพลงนี้มากครับ
ฝนหน้าหนาว
-
:เฮ้อ:
กำลังมันส์ในอารมณ์ จบซะงั้น
อิอิ :pig4:
-
^
^
^
เห็นด้วยกะรีบน
เอิ๊ก ๆ
ชอบเพลงนี้มากครับ
ฝนหน้าหนาว
ช่ายค่ะ..cutekannyก็ชอบเพลงนี้เหมือน...อยากให้อ่านไปด้วยฟังเพลงไปด้วย...มันคงได้บรรยกาศมากมายเรย...แต่ยังลงเพลงมะเป็นเรยอ่า...ง่าๆ...อายจัง... :o8:
-
:เฮ้อ:
กำลังมันส์ในอารมณ์ จบซะงั้น
อิอิ :pig4:
:pig4:เช่นกันคร่า...เดี๋ยวพรุ่งนี้มาลงตอนต่อไปให้นะคะ....ใจเย็นๆก่อนนะ...ยังมีให้ผู้อ่านตื่นเต้นกันอีกค่ะ... :กอด1:
-
:L1:
อาร์มนอนครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เกิดขึ้น..........นี่เราเป็นห่วงวินมากขนาดนี้เลยหรอ.........ไม่เคยมีใครทำให้รู้สึกหวั่นไหวได้ขนาดนี้มาก่อน.....
“พี่อาร์ม...ยังไม่หลับใช่มั้ยครับ” หนุ่มน้อยที่นอนอยู่ข้างๆ ถามขึ้น
“ผมทำให้พี่ลำบากใจรึเปล่า”
“เปล่าหรอกวิน...นอนเถอะอย่าคิดมากเลย”
"ถ้าพี่ยังไม่ง่วง......ผมจะเล่าเรื่องตอนเด็กให้ฟังนะครับ"วินหันมายิ้มให้อาร์ม
“เมื่อ 7 ปีก่อน........ผมไปเที่ยวบ้านญาติที่เชียงราย........ตอนนั้นผมยังเด็กอยู่เลย...ซัก ป.4 ได้มั้ง........ผมโดนพวกแก้งค์เด็กเกเรเจ้าถิ่นมาไถเงินผม......ดีนะที่มีเด็กผู้ชายคนนึงมาช่วยผมไว้......ขนาดพวกนั้นมันมาตั้ง 3 คน แต่เด็กคนนั้นกล้าหาญ และเก่งมากๆเลย..เขาโดนชกจนปากแตก...ผมตกใจมากทำอะไรไม่ถูกเลยได้เเต่
มองดูเค้าโดนชกโดยที่ไม่กล้าเข้าไปช่วย.....
แต่เขาก็สู้......สู้จนชนะ...เด็กพวกนั้นวิ่งหนีกระจายไปเลย..........
ผมยกให้เค้าเป็นฮีโร่เลยนะครับ...........
ผมเองก็เป็นลูกคนเดียว แถมยังกำพร้าพ่อ....ผมเลยเป็นเด็กอ่อนแอ....
เด็กคนนั้นเป็นแรงบันดาลใจให้เด็กอ่อนแออย่างผม....กล้าหาญ และแข็งแกร่งขึ้น........แต่วันนั้นผมยังไม่ได้ขอบคุณเค้าเลย.......โชคดีที่ผมจำชื่อของเค้าได้ดีเพราะเค้าใส่เสื้อนักเรียน.....ผมอยากจะตอบแทนเค้าบ้างแต่ตอนนั้นผมยังเด็กมากเลยไม่รู้จะพบเค้าได้ยังไง.........พอผมเข้ามัธยม..ผมก็ได้ยินชื่อของเค้าอีกครั้ง.......เค้าเป็นคนที่เก่งมากๆ...คนโง่ๆอย่างผมคงเข้าไปไม่ถึงตัวเค้าหรอก……..ผมก็เลยคิดจะเอาดีด้านกีฬา..เพราะผมชอบว่ายน้ำ......ผมซ้อมทุกวันเพื่อที่จะสอบโควตาที่นี่ให้ได้…..เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้กับฮีโร่ของผมคนนั้น...เขาชื่อ...อาทิตย์ครับ.......อาทิตย์ ราชบรรณ
อาร์มพลิกตัวหันมาหาวิน.....ช็อกกับเรื่องที่วินเล่าให้ฟัง
“วิน..แสดงว่าเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ.....คนนั้น..คือ..นาย..!!”….วินพยักหน้าน้ำตาปริ่มด้วยความตื้นตันใจ...และโผเข้ากอดอาร์ม.......
”ผมดีใจที่สุดที่เลยครับที่ได้อยู่กับพี่อาร์ม.......แต่ถ้ามันทำให้พี่อาร์มไม่สบายใจ...ผมก็จะไปครับ”วินเงยหน้าขึ้นมาสบตาอาร์ม
“โถ.....วิน........”อาร์มลูบหัววินเบาๆ...และกอดวินไว้แนบอก.....
“อย่าไปไหนเลยนะ.........อยู่กับพี่.............พี่จะปกป้องวินเอง” ทั้งสองกอดกันแน่นขึ้นเหมือนเป็นคำสัญญา
“ผม.......รักพี่ครับ.......” วินกระซิบเบาๆที่ข้างหูของอาร์ม
“ขอบคุณนะวิน.....พี่เองก็.....”วินใช้มือปิดปากอาร์มไว้
“ยังไม่ต้องบอกตอนนี้หรอกครับ.......ผมรู้ว่าพี่ยังไม่พร้อมจะพูดคำนี้....แค่พี่รับฟังผมก็ดีใจแล้ว” วินพูดจบก็หลับตาและหลับลงในอ้อมกอดของอาร์ม.......เหมือนเด็กน้อยที่ได้นอนอยู่ในฝูกอุ่น.........อาร์มมองดูวินหลับอย่างเอ็นดูแล้วก็ค่อยๆ ผลอยหลับไปเช่นกัน
-
และแล้วก็ได้บอกสักทีนะคะ ที่แท้ก็เป็นรักฝังใจมาตั้งแต่เด็กนี่เอง
น้องวินไมต้องกลัวหรอกค่ะ ต่อไปนี้พี่อาร์มจะดูแลน้องวินเอง อิอิ
-
:กอด1:
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆรักแรกพบนี้เอง
-
ขอกรี๊ดด้วยคนครับ
บอกรักกันแล้ว
น่ารักจังเลยครับ
แต่ว่าสั้นไปหน่อยนะ
-
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ...จิ้มๆๆจุ๊บๆๆให้คนละทีสองทีละนะคะ :L2:
ยังไงก็ให้กำลังใจกันต่อไปนะคะ :monkeysad:
..................................................................
-
.........ขออภัยจริงๆที่ตอนที่ 3มันสั้นไปหน่อย...จึงรีบคลอดตอนที่ 4ให้เรยจ้า
ความหวานยังไม่ขาดตอน...อิอิ o22 :impress2: :-[
ตอนที่..4...ภวังค์... :o8:
ภวังค์..........
ไม่เข้าใจว่าทำใมมันเป็นอย่างนี้
นับตั้งแต่ได้พบเธอ ก็เป็นอะไรไม่รู้
*มองอะไรก็สวยไปหมด โลกนี้ดูช่างสดใส
ก็เพิ่งเข้าใจเมื่อได้รู้ตัวว่าเธอมายืนอยู่ในใจฉัน
**ตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก
ตกอยู่ในชั่วโมงแห่งความรัก
เธอทำให้ฉันต้องมาเปลี่ยนไป ตั้งแต่วันที่ได้พบเจอ
เธอก็เปลี่ยนคืนวันที่เงียบเหงา
ให้กลับกลายเป็นวันที่สดใส
เธอทำให้คนที่ไม่เคยรักใคร
ต้องเคลิบเคลิ้มล่องลอยไปกับ การรักเธอ
ภาพของเธอนั้นฝังใจ ไม่ลืมไม่เลือนไม่หาย
ฝังลงไปที่ข้างใน ในใจดวงนี้
*,**
*,**
ระยะเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่วัน........ตั้งแต่เด็กคนนั้นเข้ามาในชีวิตของอาร์ม.........ก็ทำให้หลายๆอย่างเปลี่ยนแปลงไป........โลกของอาร์มสดใส และมีชีวิตชีวาขึ้น.......นี่สินะที่เค้าเรียกกันว่าความรัก.......โลกมันช่างสว่างไสว..และอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก
“ยิ้มอะไรของเค้าเนี่ย”แจนโบกมือผ่านหน้าอาร์มหลายครั้งเพื่อจะดูว่าอาร์มยิ้มอะไรอยู่........แต่อาร์มซึ่งกำลังตกอยู่ในภวังค์จนไม่เห็นแจน.........แจนตกใจมาก.....เพราะไม่เคยเห็นอาร์มเป็นแบบนี้
“เฮ้ย!!!!!!!!อาร์มโดนของรึเปล่าวะเนี่ย........สงสัยมีสาวทำของใส่แน่เลย........ก็บอกแล้วว่าอย่าเล่นตัวนัก…ทำไงดีวะเรา”แจนตบไหล่อาร์มอย่างแรงเพื่อให้คืนสติ
“โอ้ย!!!!ทำไรหนะแจนเจ็บนะ”แรงตบของแจนทำให้อาร์มตกใจ...และหลุดจากภวังค์
….@_@....“นายเป็นอะไรไปรึเปล่า...ไม่สบายรึเปล่า”แจนใช่ฝ่ามือแตะหน้าผากอาร์ม
“ตัวก็ไม่ร้อนหนิ”แจนทำหน้างง…….อาร์มเห็นท่าทางของแจนก็อดหัวเราะไม่ได้…….
“บ๊องส์จริงๆ.....เธอหนะ.....ฉันไม่ได้เป็นอะไร........แค่คิดอะไรเพลินๆอยู่......ไปเข้าเรียนกันเถอะจะบ่ายโมงแล้ว”อาร์มเดินยิ้มนำหน้าแจนไป.......แจนเองก็ยังรู้สึกแปลกๆกับพฤติกรรมของอาร์ม.........ช่วงนี้อาร์มดูอารมณ์ดีผิดปกติ..........ยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ได้ทั้งวัน.......เกิดอะไรขึ้นกับเค้านะ
“แจนเดี๋ยวเรากลับก่อนนะ....”หมดชั่วโมงเรียนอาร์มก็รีบลาแจนกลับหอ.....
“อ้าว!!!!ไม่อยู่ทำการบ้านด้วยกันก่อนหรออาร์ม.....”
“ไม่อะ..........ตอนเที่ยงเราทำเสร็จแล้วหละ........เราไปก่อนนะแจน........ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
“อาร์มเปลี่ยนไปจริง.....กับเราเองก็ดูห่างเหิน.......วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเกิด......อะไรขึ้น”แจนแอบตามอาร์มไปที่หอ...โดยที่อาร์มไม่ทันได้สังเกต
...
“พี่อาร์มกลับมาแล้วหรอ.......”วินยิ้มดีใจเมื่อเห็นอาร์มพี่ชายกลับมา
“จ้า...แล้ววินกลับมานานแล้วหรอ”
“ผมเองก็เพิ่งมาถึงครับ......... วันนี้ซ้อมว่ายน้ำตั้ง 4 ชม. เหนื่อยชะมัดเลย……หิวข้าวด้วย”วินทำเสียงอ้อนพี่ชาย
“งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ.........ขอพี่ล้างหน้าล้างมือแป๊บนึงนะ”
“ครับ.......ผม”วินยิ้มรับข้อเสนอ
ซักพักอาร์มและวินก็ลงมาจากหอพักด้วยกัน.........แจนเห็นอาร์มและวินกำลังเดินไปโรงอาหาร........เธอเลยตามไปดูเหตุการณ์..........
“คนนี้สินะ....น้องเมทคนใหม่ของอาร์ม.....น่ารักเป็นบ้าเลย…..+_^||....
ย้ายเข้ามาแค่ไม่กี่กันดูสนิทสนมกันจัง…ปกติอาร์มไม่ได้สนิทกับใครง่ายๆหนิ.....หมอนี่ต้องไม่ธรรมดาเน่ๆ..”
อาร์มและวินดูมีความสุขมาก......วินเองก็น่ารักทุกๆอิริยบท...อาร์มเองก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาก......แจนชักอยากจะรู้จักน้องเมทใหม่ของอาร์มแล้วหละ
“สวัสดีจ้า..........แหม!!มากินข้าวก็ไม่ชวนกันเลยนะอาร์ม”^_^
“แจน!!!”อาร์มตกใจที่เพื่อนสนิทเข้ามาทักโดยไม่ได้ตั้งตัว
“จะไม่แนะนำหนุ่มน้อยน่ารักคนนี้ให้แจนรู้จักหน่อยหรอ”แจนบุ้ยปากไปทางวิน....
“ผมชื่อนาวินครับ....จะเรียกวินก็ได้.........พี่เป็นเพื่อนพี่อาร์มหรอครับ”วินยิ้มให้แจนอย่างเป็นมิตร
“ใครบอก....พี่หนะเป็นแฟนอาร์มต่าง.........”
วินและอาร์มอึ้ง.....และช็อกกับคำพูดของแจน
“พี่ล้อเล่นจ้า.........”แจนหัวเราะเมื่อเห็นทั้งสองคนตกใจพร้อมกัน
“พี่เป็นเพื่อนห้องเดียวกันกับพี่อาร์ม....วินคงเป็นน้องเมทของอาร์มที่ย้ายเข้ามาใหม่ใช่มั้ย.....”
“ใช่ครับ....”วินยิ้มออก.....เมื่อรู้ว่าที่แท้โดนแจนอำ
“งั้นพี่นั่งด้วยคนนะ.......หิวข้าวเหมือนกันหนะ”แจนเอามือลูบท้อง
“กินกันไปก่อนเลยนะ....เดี๋ยวแจนไปซื้อข้าวก่อน”…….สองหนุ่มพยักหน้ารับ
“พี่แจนเค้าน่ารักดีนะครับ.......”วินหันมาคุยกับอาร์ม
“อืม.....แจนเค้าก็งี้แหละอัธยาศัยดี.........พูดจ้อทั้งวัน.....บางทีก็บ๊องส์ๆตลกดี.......”
สักครู่แจนก็เดินกลับมาที่โต๊ะ.........ในมือถือมีจานข้าว......จานลูกชิ้น......จานผลไม้....มาอย่างทุลักทุเล...............จนวินต้องรีบไปช่วยถือ
“ขอบใจจ้า....^_^”
”พี่แจนกินหมดนี่เลยหรอครับ.........” O_o……..วินตกใจที่เห็นแจนซื้ออาหารมาเยอะขนาดนั้น...............
“นี่แหละ...นิสัยแจนเค้าเลย........เวลาหิวหน้ามืดขึ้นมาก็ซื้อของมายังกะกินซัก..5....คน.......เดี๋ยวกินไม่หมด....คอยดูสิ”v_v..........อาร์มชินกับเหตุการณ์แบบนี้ซะแล้ว
“ก็ปกติ..ฉันก็บังคับให้นายช่วยกินอยู่แล้ว..............แถมวันนี้มีน้องวินอีกคน....เลยเบิ้ลเป็น 2 เท่าเลยไง.......อิอิ”
T_T||…วิน………T_T||…..อาร์ม
ทั้ง 3 กินข้าวก็แยกย้ายกันกลับหอของตน
“พี่อาร์มคงจะสนิทกับพี่แจนมากใช่มั้ยครับ”
“ใช่..........แจนเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของพี่........เรารู้จักกันตั้งแต่เข้า ม.4 แล้วหละ”
“แล้วพี่อาร์มเคยคิด.........ที่จะคบกับพี่แจนบ้างมั้ยครับ”....อาร์มหันมามองหน้าวิน....แปลกใจกับคำถามที่ได้ยิน
“ทำไมหรอวิน”........อาร์มยิ้มเจ้าเล่ห์......
“หรือว่า........วินหึงพี่กับพี่แจน”อาร์มยิ้มภูมิใจ
หนุ่มน้อยหลบสายตาทันที..........แก้มใสเป็นสีชมพูระเรื่อด้วยความเขินอายเมื่อโดนพี่ชายจับได้
“เปล่าซักหน่อย...........ก็แค่ถามเฉยๆ.....ก็เห็นเหมาะสมกันดี........พี่แจนก็ออกจะน่ารัก.......เหมาะกับพี่อาร์มจะตาย”
“คิดอย่างนั้นจริงหรอ”........อาร์มยังแกล้งน้องไม่เลิก
“วินจะนอนแล้วนะพี่อาร์ม........ดึกแล้ว”.........เด็กน้อยพลิกตัวหันหลังให้อาร์ม.......งอนพี่ชายที่แกล้งถามคำถามแทงใจดำ
อาร์มเขยิบเข้ามาใกล้....และโอบเอวของวินอย่างแผ่วเบา......ทะนุทะถอม......
“พี่กับพี่แจนเป็นแค่เพื่อนกัน........พี่ไม่เคยคบ.....หรือเคยรักใครหรอกนะ....นอกจากวิน”....อาร์มกระซิบที่ข้างหูวินเบาๆ
“ใจพี่มีแค่วินคนเดียว...เท่านั้น”........เมื่อหนุ่มน้อยได้ยินถึงกับน้ำตาคลอ........วินพลิกตัวหันมากอดอาร์ม
“วินเชื่อใจพี่ครับ........”
-
มาจิ้มให้คนแรกคับ
ชอบ
:o8: :-[ :o8: :-[
-
หวานซะ
ช่วงนี้มีแต่เรื่องเครียดๆ มาอ่านเรื่องนี้ทำให้อมยิ้มได้
ขอบคุณครับ
-
เพิ่ง เข้ามาอ่านอ่า
น่ารักจังเรยเรื่องนี้
รอตอนต่อไป นะค่ะ
:L2:
-
ขอ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หน่อยน๊าค๊าบ
คือว่าชอบมากมาย ขอยาวๆๆๆๆ หน่อยนะคับป๋ม :L1: :L1: :impress2:
-
:pig4::L1:ขอบคุณที่ติดตามนะคะ...จิ้มให้เเระคนละที
แล้วจะมาอัพตอนใหม่ให้นะ...แต่อดใจรอเเป๊บนึงนะคะช่วงนี้งานเข้าๆ...เศร้ามากๆ
ขอบคุณทุกกำลังใจ...มามะกอดทีนึง :กอด1:
-
วิน อาร์มน่ารักมากๆเลยคร้าบ ขอบคุณครับ :-[
-
:pig4:มากมายเรย...จิ้ม+1ให้ละนะรีบน...
ทนไม่ไหวต้องต่อให้อีตอน....แต่มันสั้นไปหน่อย...แบบว่าอยากลงให้มากมาย...ถึงจะสั้นเเต่ก็ซึ้งอย่าว่ากัน
นะ.. :impress3:
ตอนที่ 5 ถ้าวันนั้น..
................................................................................................
ถ้าวันนั้น..........
* ถามตัวเองอยู่ทุกที ว่าโชคดีมากเหลือเกิน
ที่วันนั้นได้เลือกเดิน บนทางเส้นนี้
ทางที่ได้พบกับเธอและรักดีๆ
ที่ไม่นึกฝัน ชีวิตฉันจะได้เจอ
**ลมหายใจที่เข้าออก มีค่าเพราะเธอรู้ไหม
ความรักจากเธอ มันหาจากใครไม่ได้
***ถ้าหากวันนั้น เราคลาดกันเพียงแค่เสี้ยวนาที
คงไม่รู้เลยปลายทางของฉัน จะไปลงเอยที่ไหน
ได้เข้าใจแล้ว ว่าสัมผัสของอ้อมกอดมันอบอุ่นเท่าไร
ขอบคุณจริงจริง กับรักที่เธอให้มา
ถามตัวเองอยู่ทุกวัน ถ้าเมื่อวานตัดสินใจ
ไม่ทำตามเสียงที่ใจมันสั่งให้ทำ
จะได้รู้สึกไหม ว่ารักสวยงาม
อบอุ่นรู้ไหม ที่ได้เป็นคนของเธอ
**,***,*,**,***
หลังจากที่วินเข้ามาอยู่ในชีวิตของอาร์ม.......แม้ระยะเวลาจะไม่นานนัก
แต่ทั้งสองก็มีความผูกพันต่อกันมาก....อาร์มใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับวิน...
ทุกๆวัน....เมื่อเลิกเรียนอาร์มจะรีบกลับมาหาวิน....เพื่อไปกินข้าวด้วยกัน......
ไปทำการบ้านด้วยกัน.......ไปอ่านหนังสือด้วยกัน.........ทั้งสองใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข.......ทำให้แต่ละวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว
“พี่อาร์มอาทิตย์หน้าจะสอบมิดเทอมแล้วอ่า....”=T_T=……หนุ่มน้อยนั่งคอตกเมื่อเห็นหนังสือกองโตวางอยู่ตรงหน้า
“ใช่....ทำไมเหรอวิน…ขี้เกียจละสิ...เราหนะ”^_+ ..อาร์มอดขำท่าทางขี้เกียจของ
วินไม่ได้
“ก็วินไม่ได้เก่งเหมือนพี่อาร์มหนิ........แถมวันแรกสอบเลขอีกต่างหาก........เซ็งจิต”…วินซบหน้าลงบนหลังอาร์มอย่างอ่อนแรง....
“แหม....อยู่กับพี่ทั้งคน...เดียวพี่ติวให้เอง...อย่าเครียดไปเลยนะ”อาร์มหันไปลูบหัวน้องเบาๆ เพื่อเป็นกำลังใจ
“เอางี้....เดี๋ยวพี่จัดตารางอ่านหนังสือให้นะ...”อาร์มจัดแจงแยกหนังสือวิชาต่างๆ ให้วิน...ส่วนเด็กน้อยก็นอนเล่นอยู่ข้าง...ดูพี่ชายอย่างเพลิดเพลิน
“พี่อาร์มเนี่ย...ทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด...อิอิ”หนุ่มน้อยนอนอมยิ้ม...ชื่นชม...อาร์มที่กำลังง่วนอยู่กับการวางแผนการอ่านหนังสือของน้องชาย
“เฮ่อ!!..เสร็จแล้ว........วันนี้ก็อ่านภาษาอังกฤษไปก่อนนะวิน....”พูดจบอาร์มก็เหลือบไปเห็นน้องชายกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆ
“อ้าว....หลับซะแล้วหรอ…คงจะเหนื่อยสินะ...ไหนจะซ้อมว่ายน้ำไหนจะต้องเรียน...แล้วนี่ยังต้องอ่านหนังสือสอบอีก”……..อาร์มนั่งมองหน้าวินที่กำลังหลับอยู่อย่างเอ็นดู....แล้วค่อยๆใช้มือลูบผมสีน้ำตาลอ่อน....ของวิน
อย่างอ่อนโยน..........
“วิน...พี่ยังมีบางอย่างติดค้างวินอยู่นะ.........ตอนนี้พี่มั่นใจแล้วว่าวินเป็นคนพิเศษของพี่....รอพี่นะ..วิน”อาร์มพูดกับวินที่กำลังหลับใหล........แล้วค่อยๆ...ประคองหนุ่มน้อยไปนอนบนเตียง...
...
“อาร์ม....ช่วงนี้หายตัวบ่อยจังนะ....ไม่ค่อยได้คุยกันเลย”แจนมองอาร์มเพื่อจับพิรุธ....
“ไม่หนิแจน...เราก็ทำตัวตามปกติ...คิดมากไปรึเปล่า”…….อาร์มตบไหล่แจนเบาๆเพื่อให้เลิกทำคิ้วผูกกัน
“นั่นแน่....มีอะไรไม่บอกแจนรึเปล่า.....เอ.......รึว่าแจนตกข่าวอะไรไป.....ใช่ป่ะเนี่ย”
“ไม่มีอะไรจริงๆ....ขี้สงสัยจริง.....ไปๆเข้าห้องเรียนกันดีกว่า”อาร์มลากแขนแจนเข้าห้องเรียนไปเพื่อตัดบท
………………………………………………………………………………………….
“o^_^o น่ารักจริงๆเลยเนอะ!!……….กรี๊สสสสสสสสส...สู้ๆนะจ๊ะนาวิน.....
พี่กิ๊บเชียร์อยู่”
“กรี๊สสสสสสสส....พี่จอยก็เชียร์อยู่เหมือนกันจ้า........นาวินสู้ๆๆๆ”
เสียงสาวๆ พากันเชียร์นาวิน...แม้นาวินจะเป็นเด็กใหม่แต่ความ HOT ก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าอาร์มเลย........เพราะวินเป็นนักกีฬาว่ายน้ำที่เก่งกาจ......หน้าาตาน่ารัก และมนุษย์สัมพันธ์ดี....จึงไม่แปลกที่วินจะมีแฟนคลับมากมาย
“อาร์ม....นั่นไงๆ....น้องวิน” แจนตะโกนเสียงดังเมื่อเห็นนาวิน ยืนเตรียมพร้อมที่ขอบสระ
“เท่ห์จังเลยน้องวิน......เนอะอาร์มเนอะ!...ดูสิกองเชียร์เพียบเลย...อย่างนี้ต้องชนะแน่ๆ”
แจนพูดพลางหันไปมองอาร์ม....อาร์มกับวินกำลังสบตากันซึ้ง.....อาร์มพยักหน้าให้
วิน...เพื่อให้กำลังใจ....วินเองก็พยักหน้ารับ...ทั้งสองทำราวกับโลกนี้มีกันอยู่เพียง 2 คน.......แจนเพ่งพิศญ์ถึงอากัปกิริยาของหนุ่มทั้งสอง....ด้วยความสงสัยและรู้สึกแปลกๆ
“แววตาที่เค้ามองกัน......มันแปลกๆอยู่นะ......หรือเราคิดมากไปนะ” แจนได้แต่เฝ้าสังเกตพฤติกรรมของอาร์มและวิน.......เราต้องรู้ความจริงให้ได้ว่า 2 คนนี้เค้าเป็นอะไรกันแน่....
ปัง!!!!!!!...เสียงปืนดังขึ้น...วินออกตัวอย่างรวดเร็ว...............เสียงกองเชียร์ยิ่งดังกึกก้อง........ตอนนี้นาวินหนุ่มน้อยในลู่ที่ 3 กำลังนำลิ่วตั้งแต่ออกตัว........และชนะเพื่อนๆอย่างขาดลอย..........เสียงเฮของกองเชียร์ดังสนั่นหวั่นไหว
หลังจากแข่งเสร็จบรรดากองเชียร์ก็เข้าไปแสดงความยินดีกับวินกันยกใหญ่...กว่าวินจะฝ่าฝูงกองเชียร์..มาถึงอาร์มและแจน..ก็ใช้เวลานานพอควร.............
“เก่งมากจ้า....วิน..พี่ดีใจด้วยนะ”แจนแสดงความยินดีกับวิน
“ขอบคุณครับพี่แจน...”วินยิ้มและขอบคุณแจน…ก่อนที่จะหันไปมองอาร์มอย่างเขินๆ..และโผเข้ากอดอาร์ม
“ขอบคุณมากนะครับสำหรับกำลังใจ”อาร์มตกใจ....จนพูดอะไรไม่ออก...หน้าของอาร์มแดงระเรื่อด้วยความเขิน....ไม่คิดว่าวินจะกล้ากอดเขาต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้......แจนเองก็ตกใจกับภาพที่เห็นเช่นกัน.....รู้สึกใจหวิวๆยังไงไม่รู้....สองคนนี้มีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่.....สายตาของเขาไม่เหมือนกับ...พี่..น้องธรรมดา....แต่เหมือนกับคนรัก....ที่รักกันมาก
“แจน..!!”แจนสะดุ้ง.....เมื่อได้ยินอาร์มเรียกเสียงดัง
“เป็นไรไปหรอแจน.......ใจลอยจัง.....ไปกินข้าวกันเถอะ”อาร์มและวินชวนแจนไปกินข้าวด้วยกัน
“มื้อนี้วินเลี้ยงเอง....ถือว่าฉลองชัยชนะแล้วกัน....พี่แจนอยากกินอะไรครับ” วินถามแจนเสียงใส
“อะไรก็ได้จ้า....แล้วแต่เจ้ามือละกัน”แจนยิ้มเจื่อนๆเพราะในใจยังคิดฟุ้งซ่านอยู่
เมื่อทานข้าวเย็นเสร็จทั้ง 3 ก็แยกย้ายกันกลับที่พัก
...
“วันนี้วินเก่งมากเลยนะ......พี่ภูมิใจในตัววินมาก”…..อาร์มพูดพลางลูบผมหนุ่มน้อยที่อยู่ในอ้อมกอด
“พี่อาร์มครับ...วันนี้วินขอโทษนะครับ”..........วินมองหน้าอาร์มซึ่งกำลังทำหน้าสงสัย
“ก็ที่วิน...กอดพี่อาร์มไงครับ.....คือวินดีใจไปหน่อยก็เลยลืมตัว”วินก้มหน้าหลบสายตาพี่ชายอย่างสำนึกผิด..
“ไม่เป็นไรหรอกวิน....พี่ก็แค่...........เขินหนะ”อาร์มจับหน้าน้องชายให้เงยขึ้นมาสบตา
“แต่...คนอื่นอาจจะเข้าใจพี่อาร์มผิดนะครับ........ผมไม่อยากให้ใครๆ...คิดไม่ดีกับพี่...”
อาร์มปิดปากของวินด้วยริมฝีปากอ่อนหนุ่มสีชมพู.....วินหลับตาพริ้มรับรสสัมผัสอันอ่อนหวานนั้น...อย่างซาบซึ้ง....และเนิ่นนาน
“พี่ไม่สนใจหรอกนะวิน...ว่าใครจะเข้าใจผิดหรือเข้าใจถูก.....ฟังนะ.........พี่รักวิน.....
วินเป็นคนพิเศษของพี่”อาร์มสบตาหนุ่มน้อยที่อยู่ในอ้อมกอด
“ขอบคุณครับพี่อาร์ม.....ผมก็รักพี่ครับ”น้ำตาแห่งความปลาบปลื้ม และตื้นตันไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของวิน....จนต้องซบหน้ากับ...อกของอาร์ม........อาร์มกอดวินไว้แน่นขึ้น
“วินจะเป็นรักแรก และรักเดียวของพี่นะ..พี่สัญญา”
*ถ้าหากวันนั้น เราคลาดกันเพียงแค่เสี้ยวนาที คงไม่รู้เลยปลายทางของฉัน จะไปลงเอยที่ไหน
ได้เข้าใจแล้ว ว่าสัมผัสของอ้อมกอดมันอบอุ่นเท่าไร ขอบคุณจริงจริง กับรักที่เธอให้มา *…..จบตอน
-
:impress3:
-
วิน อาร์มน่ารักมากๆเลยคร้าบ ขอบคุณครับ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ขยันจังเลยครับคนเขียนอิอิ ชอบมากมาย :-[
-
:กอด1: :o8: :-[ :impress2: :L1:
ปลื้ม อยากอ่านยาวๆๆอ่าคับ อิอิ :pig4:
-
ตอนที่...6..ด้วยรักมิอาจห้ามใจ
“อาร์ม...มีข่าวดี...!!”แจนวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา..ท่าทางจะมีเรื่องน่าดีใจ
“มีไรหรอแจน...”อาร์มถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย...ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นไปกับเพื่อนด้วยเล้ย!!!กำ
“ก็ปิดเทอมนี้จะมีค่ายเยาวชนนะสิ...พวกพี่ๆนักศึกษาเค้าจะมาจัดค่ายกัน...ตื่นเต้นจังเลยอ่าอาร์ม...ต้องสนุกแน่ๆเลย”..อาร์มนึกเอ็นดูแจนที่เหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่....แต่อาร์มเองกลับรู้สึกเบื่อ..เพราะไม่ชอบกิจกรรมแบบนี้อยู่แล้ว......
“แหม....ไม่ดีใจเลยหรออาร์ม”แจนหน้าจ๋อยลง.....ชักผิดหวังที่เพื่อนท่าทางจะไม่เล่นด้วย........
“แจนก็รู้หนิว่าเรา..ไม่ค่อยชอบกิจกรรมแบบนี้...คนมันเยอะอ่า...วุ่นวาย”…ไม่ได้ช่วยให้เพื่อนรู้สึกดีขึ้นมาเลย!!!!..พ่อคุ้ณ…..
“แต่ค่ายครั้งนี้เค้าให้ร่วมกิจกรรมเฉพาะม.ปลายนะ...คนไม่วุ่นวายนักหรอก...”แววตาที่มีความหวังของแจนยังไม่ละความพยายาม
“เออ....ใช่...ชวนน้องวินไปด้วยสิ....โชคดีนะเนี่ยที่อยู่ม.ปลายเหมือนกัน...ไปกันหลายๆคนสนุกจะตาย...นะ..นะ..อาร์มไปนะ...”...อาร์มชักใจอ่อนขึ้นมาแล้ว...ไม่ใช่เพราะลูกตื้อของแจนหรอกนะ....แต่เพราะนึกขึ้นได้ว่าค่ายครั้งนี้...เป็นโอกาสดีที่เค้ากับวินได้ไปเที่ยว...ได้ไปทำกิจกรรมร่วมกัน…อาร์มคิดแล้วอดเผลอยิ้มกรุ้มกริ่มออกมาไม่ได้
“อืม....ก็ไม่เลวนะ... เดี๋ยวเราลองถามวินดูละกัน.......แล้วปีนี้เค้าไปจัดค่ายที่ไหนหละ”อาร์มถามอย่างสนอกสนใจแต่ก็ยังสงวนท่าทีนิ่งเฉย...ไว้ตามสไตล์
“ปีนี้เค้าจะไปภูชี้ฟ้าจ้า....ได้เดินป่าด้วย...น่าตื่นเต้นชะมัด…ชักสนใจแล้วใช่มะ...” คำพูดของแจนทำให้อาร์มสะดุ้งจากภวังค์....หน้าแดงเป็นลูกตำลึงไปโดยไม่รู้ตัว....คงเป็นเพราะกำลังคิดถึงการได้อยู่ในบรรยายกาสโรแมนติกบนภูกะวิน.....อิอิ...ร้ายนะคุณอาร์มเดี๋ยวนี้หนะ
เมื่อเลิกเรียนอาร์มก็รีบกลับหอเหมือนเคย....กลับมาถึงก็เห็นหนุ่มน้อยหน้าใสกำลังง่วนอยู่กับการบ้านกองโต
“เย้........พี่อาร์มมาแล้ว....พอดีเลยครับ...ผลกำลังแก้โจทย์เลขอยู่เลย.....คิดจนสมองจะแตกอยู่แล้วครับ”วินอ้อนพี่ชายให้ช่วยทำการบ้าน...
“ได้ๆ...แต่ขอพี่ล้างหน้าล้างตาก่อนนะ...เดี๋ยวมาดูให้”อาร์มขยี้หัวน้องชายเบาๆ....ด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป....
อาร์มสอนการบ้านให้วินจนเสร็จ....ก็เกือบสองทุ่ม.......
คร๊อก!!!!!!เอะ.....อาร์มหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงท้องของน้องชายร้องลั่น.....วินเขินจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึง
“พี่อาร์ม....หยุดหัวเราะเลยนะ....ก็ผมยังไม่ได้กินข้างตั้งแต่บ่ายโมงแล้ว..”วินเอามือปิดปากอาร์มที่กำลังหัวเราะร่วน........
คร๊อก!!!!!!อาร์มอึ้ง...และหยุดหัวเราะไปชั่วขณะ....คราวนี้เป็นทีของวินบ้าง
“โธ่!...ที่แท้พี่อาร์มก็หิวเหมือนกันนั่นแหละ...แล้วยังจะมาหัวเราะวินอีก..”ทั้งสองหัวเราะกันเสียงดัง...จนห้องข้างๆได้ยิน
“ไอ้แชมป์...นั่นเสียงไอ้อาร์มหัวเราะหรอวะ....หรือว่ากูหูฝาด”…นนท์เพื่อนข้างห้องถามแชมป์เพื่อนเมทด้วยความสงสัย
“ก็เออดิ.....ดังขนาดนั้นมึงยังคิดว่าหูฝาดอีกหรอวะ”แชมป์ตอบเชิงประชดนนท์
“มึงว่ามั้ย...ตั้งแต่ไอ้วินมันเข้ามาอยู่....ไอ้อาร์มมันเปลี่ยนไปเป็นคนละคน.....เมื่อก่อนหล่อซะเปล่าแต่ทำตัวเหมือนผีดิบเดินได้.....ใครพูดกะมันก็ถามคำตอบคำ.....รู้จักมันมาหลายปีกูยังไม่เคยได้ยินมันหัวเราะเลย”
“จริงของมึงหวะนนท์......กูเห็นไปไหนมาไหนด้วยกันติดกันเป็นตังเม....แถมยังคุยกันกระหนุ่งกระหนิงยังกะคู่ข้าวใหม่ปลามัน”แชมป์เองก็สงสัย...และเห็นด้วยกับนนท์
“หรือว่าไอ้อาร์มกะไอ้วินจะป็น....เกย์”นนท์กระซิบเบาลงเมื่อชักเม้าท์ถึงจุด..Climax
“แหวะ...ฟังแล้วกูจะอ๊วกหวะ..พอเหอะไอ้นนท์กูว่ามึงเลิกแสดงความคิดเห็นได้แล้ว...”แชมป์ทำท่ารับไม่ได้เมื่อนึกภาพอาร์มกับวินเป็นแฟนกัน
“มึงคิดดูสิวะ...ไอ้วินอะ..หน้าตามันน่ารักยังกะผู้หญิง....ขาวใสซะขนาดนั้น...กูมองมันแล้วกูยังเคลิ้มเลย....แล้วไอ้อาร์มมันคลุกคลีอยู่ด้วยทุกวัน...มันจะเหลือเรอะ”….นนท์ทำท่าเคลิบเคลิ้มเมื่อนึกถึงหน้าของวิน
“แมร่ง....!!ไอ้นนท์นี่ตกลงไอ้อาร์มหรือมึงกันแน่วะที่เป็นเกย์....ไอ้เวรชื่นชมผู้ชายอยู่ได้...เดี๋ยวกูย้ายห้องเลย..หยะแหยงมึง”แชมป์หันไปมองนนท์อย่างสยองสุดๆ....เพราะหน้าตาอันดำถึกของมันด้วยยิ่งสยองคูณสอง
“เหรอมึงหึงกูวะไอ้แชมป์...ทำเป็นห่ามมามะมาให้กูจูจุ๊บทีนึง”นนท์ทำท่าจูจุ๊บไล่ตามแชมป์...จนแชมป์วิ่งพล่านไปทั่วห้อง....จนสะดุดขาเก้าอี้ล้มลงนอนหงานกะพื้น....ได้ที..นนท์รีบขึ้นคร่อมทันที..มือก็ล็อคแขนทั้งสองของแชมป์ไว้.....เยื่นหน้าเข้าไปใกล้เหมือนจะจูบปากจริง....ตัวเล็กอย่างแชมป์สู้แรงถึกของนนท์ไม่ไหว...ได้แต่หลับตาปี๋ด้วยความกลัวสุดขีด....
“ฮ่าๆๆๆกูไม่พิศวาสมึงหรอกไอ้บ้า....กูแกล้ง”นนท์หัวเราะสะใจที่เห็นแชมป์กลัวจนหน้าซีด
“ไอ้บ้านนท์....ไอ้เพื่อนทุเรศ...กูกลัวนะโว้ย...ทีหลังมึงอย่าเล่นอย่างนี้อีกนะ...กูไม่ชอบ..นี่กูไม่ต่อยหน้ามึงก็บุญแล้ว!!!”แชมป์ตะโกนด่านนท์ทั้งที่ยังหน้ายังซีดอยู่....
ไอ้นนท์ไม่สนใจยังหัวเราะชอบใจ.....
..........................................................................
เออ...วิน..ปิดเทอมนี้มีค่ายเยาวชนหนะ.......วินอยากไปรึเปล่า....พี่แจนเค้าชวนหนะ อาร์มถามความเห็นจากน้องชาย....และรอคำถามอย่างใจจดใจจ่อ...
“น่าสนุกจังเลยครับ....แล้วพี่อาร์มอยากไปรึเปล่าครับ...”
“พี่ยังไงก็ได้....ถ้าวินไปพี่ก็ไป..เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่บอกพี่แจนละกันว่าเราไป..” อาร์มยิ้มให้น้องอย่างอ่อนโยน..ก่อนที่จะจูบที่น่าผากวินเบาๆ...
“งั้นก็นอนได้แล้วนะ..ดึกมากแล้ว”
วินขยับตัวเข้าไปกอดอาร์มแน่นขึ้น......”Good night ครับพี่อาร์ม”
…………………………………………………………………………………………
“แจนตกลงว่าค่ายครั้งนี้...เรากะวินไปนะ....”สีหน้ายังนิ่งเฉย...วางฟอร์มสุดๆ
“จริงเหรออาร์ม.....ดีใจจัง..เย้ๆๆ.ค่ายครั้งนี้ต้องสนุกสุดๆ...เพราะมีนายอาร์มสุดหล่อ....กะน้องวินผู้น่ารักไปด้วย”
“เว่อร์หนะแจน...”อาร์มอดขำกับท่าทางดีใจจนเว่อร์ของแจนไม่ได้.....ไม่ทันขาดคำทรโข่งตัวแม่ที่มีนามว่าแจนก็ไปกระจายข่าวทั่วโรงเรียน....ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าค่ายครั้งนี้คงมีสาวๆสมัครกันตรึมเป็นแน่นอน....
“พวกมึงสองคนสงสัยอะไรอย่างนี้วะ...เสียเชิงชายหมด”เสียงแจ๊คหัวโจกของห้องโวยวายข้อสงสัยของแชมป์ และนนท์
“จริงนะไอ้แจ็ค....พวกกูได้ยินกะหูเลย....มันหัวเราะต่อกระซิกกันใหญ่..”นนท์ยังยืนยันความคิดเดิม
“ก็แค่เพื่อน..เล่นกัน.....มึงไม่เคยหัวเราะเลยหรอวะ...”หลักฐานไม่เพียงพอให้แจ็ค..สนใจข้อกล่าวหา
“แต่นี่ไอ้อาร์มนะโว้ย...มันเหมือนคนอื่นซะที่ไหน”แชมป์ช่วยยืนยันอีกคน
“อืม...มันก็จริงของมึง..กูก็ไม่เคยเห็นไอ้อาร์มมันสนิทกะใครขนาดนี้.....ผู้หญิงก็ติดมันเยอะจะตาย..ไม่เห็นมันจะแลซักคน........เออ....งั้นแจนของกูก็เป็นอิสรภาพแล้วดิ...อิอิ…^O^…”ที่แท้แจ็คมันก็เหล่แจนมานาน...แต่คิดว่าแจนคบอยู่กับอาร์ม..ดูห่ามๆอย่างนี้เเต่เเจ็คก็ไม่เคยคิดเเย่งของของใคร
“แต่พวกมึงแน่ใจได้ไงวะ...ว่าไอ้อาร์มกะไอ้วินมันเป็นผัวเมียกัน....มันอาจจะสนิทกันเฉยๆก็ได้..ไม่งั้นมึงสองคนไม่เป็นผัวเมียกันไปแล้วหรอ...”แจ็คแกล้งยั่ว
“เฮ้ย!!ไอ้แจ็คมึงอย่าพูด..กูขนลุก...ทุเรศไอ้ควายธนูนี่จะตายอยู่แล้ว....”แชมป์โวยวายใหญ่..คงยังสยองกับเรื่องเมื่อคืนไม่หาย
“..โธ่!!!!!!ไอ้เชี่ยแชมป์...ถ้ากูคิดจะมีเมียเป็นผู้ชายกูก็ไม่เอามึงหรอก...ไปหาหน้าใสแบบไอ้อาร์มไอ้วินดีกว่าไอ้หน้าส้นตรีนอย่างมึงไม่ได้เห็นขาอ่อนกูหรอก...ไอ้สาดด”ไอ้นนท์กัดกะไอ้แชมป์ใหญ่
“เออ...ไปๆพวกมึงไปเคลียร์เรื่องในครอบครัวกันให้ลงตัวก่อนค่อยมาคุยกะกู...กูไปหาข้าวกินดีกว่า..มาฟังพวกมึงกัดกัน..ไร้สาระหวะ”แจ็คลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง...ทิ้งให้ไอ้นนท์กะไอ้แชมป์กัดกันต่อ
“อ้าว..แจ็คกินข้าวหรอ..ไมมาคนเดียวหละ...แล้วแชมป์กะนนท์ไม่มาด้วยหรอ”แจนทักทายแจ็คเสียงใส....ชั่งเป็นสาวสวยที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีเยี่ยม
“แจ็ค...อ้าปากค้าง...กระอักกระอ่วมเมื่อโดนนางในฝันทักเข้าจังๆ”…ฟอร์มนักเลงขาโจ๋...หายเกลี้ยง...เหลือเพียงผู้ชายเฟอะฟะพูดอะไรไม่ถูก....ถึงกับสั่นเลยนะเนี่ย...อ่อนจริงๆเหอๆ
“เอ่อ...ใช่ๆเรากินข้าวๆ..นนท์..อ่อๆ...อยู่กะแชมป์..(พูดเพราะเป็นเทพบุษทันที..อิอิ).เราไปคนเดียว..อืมช่ายๆเราไปกินข้าวคนเดียว”กว่าจะพูดกันรู้เรื่อง.....แจนอดหัวเราะท่าทางของแจ็คไม่ได้
“ตัวร้อนป่าวเนี่ย...อิอิ...กินข้าวแล้วก็กินยาซะด้วยนะ”แจนอมยิ้มแล้วเดินผ่านไป.....ส่วนแจ็คก็พยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณที่เป็นห่วง...มึนอยู่สักพักก็นึกได้
“เอ...แจนหาว่ากูบ้าป่าววะเนี่ย........เฮ่อ!!ถึงบ้าก็บ้ารักโว้ย..........”แหมขันใหญ่เรยนะเวลาอยุ่นอกบ่อนหนะ..เเจ็คยิ้มเเป้นอย่างอิ่มเอมใจ..
แจ็ค....เข้ามาเรียนที่นี่ด้วยความสามารถพิเศษด้านกีฬา......แจ็คเป็นนักฟุตบอล....ถึงจะดูห่ามๆหน่อยแต่แจ็คก็ไม่ได้เกเรระรานใคร....แต่ถ้าใครมาหาเรื่องไอ้แจ็คก็สู้ไม่ถอย....เด็กม.ปลายด้วยกันเลยยกให้เป็นหัวโจก....แจ็คเป็นผู้ชายที่ไม่ได้หล่อใส..แต่ผิวออกแทนๆแนวนักกีฬา...แต่ก็มีเสน่ห์มัดใจสาวไม่น้อยก็เพราะเป็นนักฟุตบอลยอดเทพของโรงเรียน และหุ่นสูงใหญ่เหมือนนายแบบของมันก็เลยทำให้แจ็คเป็นหนึ่งในสิบขวัญใจสาวๆ...แต่น้องนางเดียวที่อยู่ในใจแจ็คมาตลอดก็คือ...สาวแจนคนสวยนี่เอง....ผู้ที่ทำให้เสืออย่างแจ็คเป็นแมวได้....
....................................................................
ปิดเทอม.....ช่วงเดือนตุลาคม
………………………
“พรุ่งนี้จะได้ไปค่ายแล้วตื่นเต้นจัง...อาร์มกะวินจัดของแล้วยังอ่า”แจนถามสองหนุ่มอย่างสนอกสนใจ หลังจากกินข้าวเสร็จ
“เรียบร้อยแล้วครับ”...วินหันมาส่งสายตาและยิ้มหวานกับอาร์ม
(ก็อาร์มเป็นคนจัดกระเป๋าให้นะสิ...หนุ่มน้อยเลยยิ้มภูมิใจใหญ่)…อาร์มหลบสายตาด้วยความเขินอาย
“อืม...รถออกหกโมงเช้าใช่มั้ยแจน”
“อืม..ใช่…กลัวตื่นสายจัง....เดี๋ยวจะตั้งนาฬิกาปลุกไว้หลายๆเรือนเลย...กันพลาดๆ”
“งั้นเรารีบกลับหอกันเถอะ...จะได้นอนตั้งเต่หัวค่ำ....พรุ่งนี้ตื่นตี 5 นะ..เราหนะยิ่งขี้เซาอยู่ด้วย...”อาร์มหันมาพูดกับวินอย่างเอ็นดูในความขี้เซาของหนุ่มน้อย
“พี่อาร์มก็ปลุกดิ....นะนะปลุกวินด้วย”วินอ้อนอาร์มซะ...เหอๆ..ต่อหน้าแจนเรยนะเนี่ย
“งั้นเราไปกันเถอะอาร์ม วิน...”แจนรีบตัดบท...ก่อนที่ทั้งสองจะหวีดกันมากไปกว่านี้…อาร์มละวินเดินไปส่งแจนที่หอหญิง..ก่อนกลับมาหอตัวเอง
“พี่อาร์มเป็นไรไปครับ.....อ่า..หรือว่าตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ..”วินแกล้งล้อพี่ชายที่ทำเหมือนไม่อยากไปนักในตอนแรก
“เปล่าหรอกวิน...พี่แค่รู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้”อาร์มยังคงทำหน้าครุ่นคิด...วินยังมองเห็นสีหน้าของอาร์มได้ชัด..เพราะแสงจากพระจันทร์ดวงโตสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง…วินขยับเข้าไปใกล้และกอดอาร์ม
“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่อาร์มอย่ากังวลเรย...พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันนะ...คิดถึงเรื่องสนุกๆที่จะเกิดขึ้นดีกว่า”
“พี่รักวินนะ...”อาร์มพูดกับน้องชายเพื่อยืนยันความรู้สึกของตน
“วินก็รักพี่ครับ”วินพลิกตัวขึ้นเพื่อให้สายตาทั้งคู่สบประสานกัน....แล้วก้มลงจูบแก้มอาร์มอย่างอ่อนโยน..แล้วเลื่อนลงมาที่ปากชมพูระเรื่อของอาร์ม....บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยแสงจันทร์ และไออุ่นแห่งรัก...คงไม่มีสิ่งใดจะสุขไปกว่านี้..........อาร์มขยับตัวขึ้นไปพิงกับหัวเตียง วินเองก็ต้องขยับตามเพราะปากของทั้งคู่ยังดูดดื่มกับรสสัมผัสของกันละกัน...วินหายใจหอบ..และถี่ขึ้น...อาร์มเองก็เช่นกัน...ทั้งสองค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนของกันเเละกัน.....
ตอนนี้อารมณ์ของทั้งสองได้กระเจิดกระเจิงไปแล้วเมื่อได้สนองความต้องการเบื้องลึกของจิตใจที่ถูกปิดกั้นมานาน
“วิน...พี่รักวินนะ...วิน..”อาร์มพร่ำบอกรักเมื่อปากทั้งสองได้ผละออกจากกันบ้าง…และเปลี่ยนตำแหน่งไปซอกไซ้ตรงจุดอื่นๆ...สลับกับเสียงครางเบาๆ ของทั้งคู่
วินพยักหน้า.... “ครับผมรู้”ทั้งสองกอดก่ายกันอย่างใคร่รัก....แม้อากาศจะหนาวแต่อารมณ์ที่เร่าร้อนตอนนี้ก็ทำให้ทั้งสองเหงื่อเปียกโชก...ผิวขาวเนียนของอาร์มและวินตอนนี้กลายเป็นสีแดงระเรื่อจากการกอดรัดที่เร่าร้อนและรุ่นแรงขึ้นทุกขณะ...ทุกๆอย่างดำเนินไปเรื่อยๆตามกฎเกณฑ์ของมัน
อ่ะ!!
"เจ็บหรอวิน.."....การเคลื่อนไหวของอาร์มค่อยๆ ช้าลงเมื่อวินร้องดังมากขึ้น....
"เปล่าครับ..ผมใกล้ถึงที่หมายแล้วต่างหาก"
วินพูดออกมาอย่างลืมตัว...เสียงหอบ..ครางก็ถี่ขึ้นเรื่อยๆ.....อาร์มอมยิ้มอย่างรู้หน้าที่....เพิ่มจังหวะการเคลื่อนไหวให้รวดเร็วและหนักหน่วงยิ่งขึ้น....วินร้องออกมาอย่างลืมตัว..จนอาร์มต้องรีบประกบปากสีชมพูที่เผยอเชิดท้าทายอยู่เพื่อไม่ให้เสียงดังเล็ดลอดออกมามากเกินไป...แล้วรีบจัดการตัวเองไปด้วย...ทำให้ทั้งสองถึงที่หมายพร้อมๆ...กัน
อาร์มปล่อยตัวคร่อมทับอยู่บนตัววินอย่างหมดแรง....ทั้งสองกอดก่ายกันอยู่ในท่านั้นครู่ใหญ่.....
“ไปอาบน้ำกันเถอะพี่อาร์ม...”
อาร์มยกหัวขึ้นมาจากซอกคอของวิน....สบตาน้องชาย.....หน้าใสๆ ของวินตอนนี้แดงระเรื่อ..
“นี่เป็นครั้งแรกของวินใช่มั้ย........วินพยักหน้าและหลบสายตาอาร์มด้วยความเขิน
“ก็ผมเพิ่งอายุ 16 จะไปเคยกะใครได้หละพี่อาร์ม”วินตอบอย่างอายๆ
"พี่ก็เหมือนกัน"
“วินมีความสุขมั้ย....พี่ทำให้วินเจ็บรึเปล่า”อาร์มถามอย่างเป็นห่วง
“ผมมีความสุขมากครับ.....ขอบคุณนะครับพี่อาร์ม”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก...วินเองก็ทำให้พี่มีความสุขมาก....สิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบ...ความพลั้งเผลอ...หรือความผิดพลาดอะไรทั้งนั้น....มันเกิดจากความรัก..พี่รัก..วิน...และจะไม่ยอมเสียวินไป…วินอยู่กับพี่ตลอดไปนะ”.....วินจับหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของอาร์มแล้วจูบเบาๆที่แก้มของอาร์ม.........”นี่เป็นคำตอบครับ”หนุ่มน้อยยิ้มให้ชายตรงหน้าที่เเสนรัก
อาร์มยิ้มตอบแล้วก้มลงจูบวินอีกครั้ง......”อีกซักรอบดีมั้ยเนี่ย” อาร์มกระซิบเบาๆที่ข้างหูวิน
“ไม่ได้..พี่อาร์มพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้านะ.....ไปอาบน้ำได้แล้ว...”อาร์มทำหน้าเสียดาย....แต่ก็จำต้องพยักหน้าเห็นด้วยกับวินเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นตั้งแต่ตี 5
“งั้นฝากไว้ก่อนนะ..แล้วเดี๋ยวจะมาเอาคืน”อาร์มยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะอุ้มหนุ่มน้อยเข้าไปอาบน้ำ
“ทำไรอ่าพี่อาร์ม.....”หนุ่มน้อยดิ้นดุกดิกไปมาในอ้อมเเขนของอาร์ม
“ก็แค่อุ้มไปอาบน้ำด้วยกัน...อย่าดิ้นดิ..ไม่ได้ตัวเล็กๆเลยนะเราหนะ”
........................................................................................
กว่าจะคลอดตอนนี้ออกมาเเสนจะยากลำบากเนื่องจากผู้เขียนไม่เคยเขียนเเนวเรท...เหอๆพยายามอ่านของคนอื่นเพื่อเพิ่มประสบการณ์เชิงวรรณกรรม....อิอิ(ไม่สามารถปฏิบัติด้วยตนเองได้...อิอิ)..หากเขียนได้ไม่ดี...สื่ออารมณ์ได้ไม่ถึงเเก่นก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย....แบบไม่กล้าบรรยายละเอียด...เขิลล :-[
-
ตามอ่านทันแล้ว :mc4:
เรื่องน่ารักดี จะไปแนวไหนน๊า เดาไม่ถูก
เป็นกำลังใจให้ :L2:
-
และแล้วทั้งคู่ก็ร่วมหอลงโลง เอ้ยไมใช่ ลงโรง กันเรียบร้อยแล้ว
อิอิ ส่วนฉากเรทก็บรรยายได้โอเคค่ะ พยายามอีกนิด เดี๋ยวก็จะดีเอง
ตอนนี้ยาวได้ใจมากค่ะ ทดแทนกับตอนที่แล้วที่สั้นซะ
รอ รอ รอตอนไปค่ายค่ะ ต้องมีกุ๊ก มีกิ๊กบ้างแหละน๊า
ปล. กลัวความรักเรื่องที่คบกันแตกจังค่ะ เพราะว่ามีเพื่อนๆหลายคนเริ่มสงสัยแล้ว
ปล.ถัดมาเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
-
:L2: :กอด1:
น่ารักมากมายอาร์ม วิน
สู้ๆๆๆนะคับคนเขียน เป็นกำลังใจห้ายค๊าบ
-
:impress3:ขอบคุณทุกกำลังใจอย่างมากมายเรย... :pig4:
-
ซึ้งซ้า..................
ชอบวินกะอาร์ม
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนที่ 7
ความรัก...ความเชื่อใจ?
o18
“มากันแล้วหรอ 2 หนุ่ม....ขึ้นไปหาที่นั่งบนรถเถอะ.”......แจนทักอาร์มและวินเสียงใส....
“เอ...ดูวินตาคล้ำๆนะ...นอนไม่หลับละสิ..เหมือนพี่เรย...ตื่นเต้นอ่า”...แจนทักซะ..วินเสียศูนย์ไปเลย..(อิอิ...ขนาดไม่รู้นะเนี่ย)…….วินอายจนหน้าแดง...หันมอง..อาร์มนี่นั่งยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่...แถมยักคิ้วให้อีกที...(แกล้งน้องอีกแระคุณอาร์ม).........วินยิ้มแล้วล้วงมือเข้าในแจ็กเก็ตอาร์ม...หยิกที่แถวชายโครงไปทีนึง...แล้วยิ้มสะใจ
โอ๊ย!..อาร์มเผลออุทานออกมา
“เป็นไรหรออาร์ม”.......แจนถามอย่างสงสัย…จนอาร์มต้องรีบยิ้มกลบเกลื่อน..เอามือเกาหัวแกรกๆ
อ่อ...ปะป่าว..หนะ...แค่....มดกัดหนะ...อาร์มตอบไปพอเอาตัวรอด........พ่อน้องชายก็ทำหน้าไม่สนใจ....มองวิวที่หน้าต่างสบายใจเฉิบ....อาร์มเองก็ไม่สานต่อความแค้น....ขยี้ผมของวินเบาๆก่อนจะเอนตัว...และงีบหลับไป
“ยินดีต้อนรับน้องๆ...สู่ค่ายเยาวชนครั้งที่ 19 นะครับ”.....พี่ๆ นักศึกษาประจำค่ายซึงมาจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงของจังหวัดกล่าวต้อนรับผู้เข้าร่วมค่าย..ซึ่งเป็นเด็กนักเรียน ม.ปลายราวๆ 50 คน (เค้ารับจำนวนจำกัด...อ่านะ) มีการจัดเป็นกลุ่มย่อยกลุ่มละ 10 คน...โชคดีที่แจน อาร์ม และวินได้อยู่กลุ่มเดียวกัน....อ่อยังมีแจ็คอีกคน....(รีบสมัครตามแจนมาติดๆ) นอกนั้นก็จะเป็นสาวๆ..รุ่นน้องม.4 รุ่นเดียวกับวินซะเป็นส่วนใหญ่....มีการสันธนาการเพื่อละลายพฤติกรรม....และกิจกรรมอื่นจนกระทั่งหกโมงเย็นก็ถึงเวลาที่ทุกคนรอคอย........นั่นคือการพักกินข้าวเย็นด้วยกัน
“แหม...สาวๆกลุ่มอื่นคงอิจฉากลุ่มเราแย่เนอะ...ว่ามั้ยสาวๆ.........แจนพูดแซวน้องๆในกลุ่มขณะที่กำลังล้อมวงกินข้าวกัน....เพราะสายตาสาวๆแต่ละกลุ่มมันไม่ได้มองจานข้าวกันเล้ย....ต่างทำตาเยิ้ม..ตาหวาน...ใส่หนุ่มหล่อทั้ง 3 ที่จับฉลากมารวมตัวกันโดยไม่ได้นัดหมาย...เล่นเอาสามหนุ่ม อาร์ม วิน และแจ็คกินข้าวกันไม่ลงเลยทีเดียว แถมหนุ่มๆกลุ่มอื่นยังมองกันหมั่นไส้อีกต่างหาก........น้องๆในกลุ่มพากันหัวเราะชอบใจ...แจนเองก็ยังกินไป....เม้าท์ไปไม่หยุดหย่อน.....โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งยังคงมองด้วยความปลาบปลื้มตลอดเวลา..^_^
“น้องๆชาวค่ายครับ..ก่อนเราจะร่วมรับประทานอาหารกันพี่ขอรบกวนเวลาแป๊บนึงนะครับ”เสียงพี่วีหัวหน้าสันธนาการของค่ายดังขึ้น...เมื่อทุกคนจัดแจงอาหารวางพร้อมไว้ตรงกลางของแต่ละกลุ่ม
“พี่จะให้ประธานค่ายกล่าวแนะนำตัวซักหน่อยนะครับ.......พอดีว่าพี่เค้าติดธุระที่ใต้เพิ่งลงเครื่องมาสดๆร้อนเลยนะครับ......เสียงพี่แฮครองหัวหน้าสันทนาการเจื้อยแจ้วต่อขณะที่น้องๆยังนั่งตาใสแป๋ว...บ้างก็บ่นพึมพำด้วยความหิว..ขัดจังหวะจริงโว้ยคนกำลังหิวๆอยู่...ไม่ทันขาดคำหนุ่มหล่อหน้าใสก็ก้าว..เร็วมาจนถึงตรงกลางห้องโถง...ผมสีน้ำตาลอ่อนพลิ้วไหวมาตามจังหวะการเดิน...พร้อกับผิวที่ขาวจนโดดเด่นเมื่อตัดกับดวงตาที่เกือบชั้นเดียวแต่ไม่เล็กมาก..ดูน่ารักเข้ากับหน้าที่ออกเทรนเกาหลี....โห!!ยังกะแจจุง....เสียงน้องบางคนอุทานออกมาอย่างลืมตัว
“สวัสดีครับน้องๆทุก..ขอโทษนะครับทีมาขัดจังหวะทานข้าวของพวกเรา”…ทุกคนเงียบ...นิ่งฟังเสียงหล่อทุ้มของคนที่กำลังพูดอยู่ตรงหน้า
“พี่ชื่อ..เติ้ล...นะครับ..เป็นประธานของค่ายเยาวชนครั้งนี้....พี่เรียนอยู่คณะรัฐศาสตร์ปีที่ 2 พี่จะอยู่ดูแลพวกเราตลอดค่ายนี้...หากมีปัญหาอะไรก็บอกได้นะครับ....อืมงั้นพี่ไม่พูดมากเดี๋ยวเรามาทานอาหารเย็นพร้อมกันนะครับ เชิญพี่ๆ นักศึกษาทุกคน..กระจายกันเข้าไปร่วมวงกับน้องๆเลยนะครับ”สิ้นเสียงของเติ้ลก็มีเสียงปรบมือสนั่น...จากสาวๆชาวค่าย...บ้างก็แอบกรี๊สเบาๆด้วยความปลื้ม......น่ารักมากเลยแก....ยังกะดาราเกาหลี.....ใช่ๆ..เสียงก็เพราะยังกะดีเจ...กรี๊สสสส
“ท่าทางจะเสียเรตติ้งซะแล้วหนุ่ม...”แจนหัวเราะร่วนแซวหนุ่มๆในกลุ่ม...เมื่อเห็นสาวๆเบี่ยงเบนความสนใจไปยังเป้าหมายใหม่
“แหม...มองใหญ่เลยเรา....น้อยๆหน่อย”อาร์มตาขุ่น...หันมาดุวินเบาๆ...เมื่อเห็นวินจ้องเติ้ลไม่วางตา
“แหม...พี่อาร์ม...อย่าคิดมากดิ..ผมแค่รุ้สึกคุ้นหน้าพี่เค้า”หนุ่มน้อยอธิบาย....
เติ้ลเดินถือจานข้าวเปล่ารี่มายังกลุ่มน้องๆ....สาวๆก็เชียร์ให้มานั่งกลุ่มตัวเองกันใหญ่...แต่เติ้ลก็ได้แต่ยิ้มละพยักหน้ารับ...แล้วเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของอาร์มและวิน....
“ขอพี่นั่งด้วยคนนะ...”เติ้ลยิ้มอย่างเป็นมิตร....ทุกคนในกลุ่มก็พยักหน้าและยิ้มรับ...วินและอาร์มเงยหน้ามองตามเสียงของคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง....ก็เห็นเติ้ลนั่งยองๆอยู่ระหว่างที่อาร์มและวินนั่งอยู่...อาร์มหยุดนิ่งไม่ขยับ..และไม่มีรอยยิ้มตอบโต้ (ทำเหมือนไม่ได้ยิน)
วินจึงตัดสินใจขยับเอง..เพราะชักเสียมารยาท...สายตาคนรอบข้างก็มองกันเป็นตาเดียว…แจนเห็นท่าทางของอาร์มชักไม่ดีเลย...รีบชวนอาร์มไปเอาน้ำดื่ม....
“อาร์มไปเอาน้ำดื่มกันเถอะ..”แจนยิ้มเจื่อนๆกับเติ้ลและวินก่อนที่จะลากอาร์มให้ลุกขึ้นไปเอาน้ำด้วยกัน
“เป็นไรหนะอาร์ม....ไมเสียมารยาทอย่างงี้วะ”แจนซักฟอกทันทีเมื่อออกมาห่างไกลผู้คน
“อาร์มส่ายหน้า...และทำหน้าไม่สนใจ”จนแจนไม่อยากถามต่อ
“น้องครับ..เราเคยรู้จักกันรึเปล่าพี่คุ้นหน้าน้องจัง...”เติ้ลเริ่มหัวข้อสนธนาเพื่อลดบรรยากาศที่อึดอัดเมื่อซักครู่
วินหันมามองหน้าเติ้ลที่นั่งอยู่ข้างๆ..“อืม...ผมเองก็คุ้นหน้าพี่เหมือนครับ”ทั้งสองทำหน้าครุนคิด..(ไม่กินข้าวกันแล้วหรอคร๊าบบบพี่น้อง)
“เออ!นึกอกแล้ว..หนุ่มน้อยเสน่ห์แรงคนนั้นไง”พูดจบเติ้ลก็หัวเราะขึ้นเบาๆ..มาเหมือนนึกเรื่องอะไรออก
วินทำหน้าสงสัย
“น้องเคยรียนม.ต้นที่โรงเรียน....ใช่มั้ย”วินพยักหน้าอย่างงงๆ
“ก็ตอนเราเข้าม.1.หนะ..พี่เป็นรุ่นพี่ม.5..ที่นั่น”..วินยังไม่ถึงบางอ้อ
“แล้วพี่รู้จักผมด้วยหรอครับ....”
“ก็เราออกจะเนื้อหอมหนิ...เเค่เข้าม. 1 ก็ทำเอาสาวๆตบตีแย่งชิงกันมาไม่รู่กี่คู่ต่อกี่คู่ไม่รู้เลยหรอ”…วินยังตาใสแป๋วส่ายหัวยิกๆ
“ก็เพื่อนพี่หนะเค้าปลื้มเราไง...พี่เลยจำเราได้..พี่ยังเคยไปแอบถ่ยรูปเราเลยนะ..ถ่ายให้เพื่อนหนะ”เติ้ลก้มลงมองที่จานข้าวตัวเองแล้วใช้ช้อนเขี่ยข้าวสวยใจจาน....เขิลซะงั้น….วินเองก็รู้สึกแปลกๆ...เหอๆสาวตาทุกคนในกลุ่มที่เฝ้าดูทั้งคู่สนธนากันสิ...คงรู้สึกยิ่งกว่าแปลก....และแล้วอาร์มกับแจนก็มาพอดี..คงมาทันเห็นวินกับเติ้ลคุยกันอยู่
“เดินหน้างอเป็นจวักมาเลยนะไอ้อาร์ม”แจ็คแซวอาร์มเสียงดัง..คงหมั่นไส้อยู่ลึกๆ(ก็หายไปกะแจนตั้งนานสองนาน)..และชักสนใจคำพูดที่นนท์กับแชมป์เคยเล่าให้ฟัง
อาร์มจำต้องนั่งลงข้างๆเติ้ลที่กำลังก้มหน้าก้มตากินอย่างเอร็ดอร่อย…วินก็เหลือบไปมองอาร์มที่เขี่ยข้าวใจจานอย่างเซ็งๆ.....วินเองก็อึดอัดใจไม่น้อยกับอากัปกิริยาอย่างนี้ของอาร์ม
“อิ่มแล้วหรอพี่อาร์ม...กินน้อยจัง.....เดี๋ยววินเก็บจานให้นะ.”…วินพูดขึ้นเมื่อเห็นอาร์มลุกขึ้นถือจานข้าว...อารืมปัดมือวินออก
“ไม่เป็นไร...กินต่อเถอะ”อาร์มปฏิเสธสีหน้านิ่งก่อนจะเดินออกไปจากกลุ่ม....ตอนนี้บรรยากาศชักอึดอัดมากขึ้นเพื่อนๆชักจะกินข้าวกันไม่ลงซะแล้ว
“น้องคนนั้นเค้าไม่พอใจพี่รึเปล่า..ครับ”เติ้ลถามแล้วมองหน้าทุกคนในกลุ่มเพื่อหาคำตอบ...แต่ทุกคนก็ได้แต่เงียบจนมาหยุดที่วิน...วินได้แต่ย้มเจื่อนๆ..และบอกว่าอาร์มคงไม่สบาย..ทุกคนเลยคลายความอึดอัดลงบ้าง..เมื่อมีสาเหตุที่ฟังขึ้น...(ตรงไหน?)
“ผมขอตัวก่อนนะครับ..ทุกคน...”วินถือจานข้าวแล้วลุกออกไป...เพราะเป็นห่วงอาร์มที่กำลังเข้าใจผิด
วินรีบเอาจานเข้าไปเก็บ..แล้วตามอาร์มไปยังที่พัก...
“พี่อาร์ม..เป็นอะไรรึเปล่าครับ”วินถามพี่ชายเสียงอ่อย
“เปล่า..”น้ำเสียงเย็นชาจริงพ่อคุ้ณ….อาร์ทำท่าจะลุกเดินออกไป
“หันมาคุยกันก่อนดิพี่อาร์ม..อย่าทำอย่างงี้กับผม..ผมทำอะไรผิด...”หนุ่มน้อยน้ำตาคลอเบ้า...และดึงแขนของอาร์มไว้
“ไอ้พี่เติ้ลมันรู้จักกับวินด้วยหรอ...ท่าทางสนิทสนมกันดีหนิ”อาร์มประชด...และยังไม่หันมามองหน้าวิน
“เค้าก็แค่พี่โรงเรียนตอนม.ต้น...ไม่ได้มีอะไรซักหน่อย”หนุ่มน้อยเสียงแหบเครือ..น้ำตาเริ่มไหลเป็นทางอาบแก้ม..อาร์มหันมามองหน้าน้องที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา…อาร์มใช้มือปาดน้ำตาที่แก้มวินเบาๆ...วินปัดมืออาร์มออก
“ผมเพิงรู้วันนี้แหละว่าพี่ไม่เชื่อใจผมเลย...”วินตัดพ้อพี่ชาย...น้ำตาก็ไหลพรั่งพรูมากขึ้น...เมื่อได้พูดในสิ่งที่เสียดแทงใจ......
“ความรักจะมีค่าอะไรหากเราไม่เชื่อใจกัน”...วินถอยออกมาจากอาร์มและหันหลังกลับ......อาร์มโผเข้ากอดนาวินจากด้านหลัง.....
“พี่ขอโทษ...”อาร์มเองก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่.....น้ำตาแห่งความรู้สึกผิด....ที่ทำให้คนที่รักเสียใจมากถึงเพียงนี้
“พี่ขอโทษ....พี่รักวินมากนะถึงได้เป็นอย่างนี้”อาร์มค่อยๆพลิกตัวของวินให้หันมาประจันหน้า.....ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่ง....นี่สินะเค้าถึงบอกว่าดวงตาเป็นประตูสู่หัวใจ.....วินยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
“ครับ...ผมเข้าใจพี่…แต่พี่ต้องเชื่อใจผมให้มากกว่านี้นะ”
“ได้คร้าบที่รัก...”อาร์มเองก็ยิ้มออกมาทั้งที่น้ำตายังโชกแก้ม
“แต่ยังไงพี่ก็ไม่ค่อยชอบหน้าไอ้พี่เติ้ลนั่นเลย...มันมองวินแปลกๆอ่า...เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด”
“หึงเค้าละสิ.....อิอิ...ขี้หึงนะเราเนี่ย”วินยิ้มเจ้าเล่ห์...แซวพี่ชายซะอายม้วนเลย
“ใครหึง....เค้าเป็นห่วงต่างหาก...กลัวใครจะคิดไม่ดีกะตะเอง..ไม่รู้ตัวอีก”(…แอ๊บแบ๊วเชียวนะตะองเดี๋ยวนี้..อิอิ)
“แหม...ไม่ต้องมากลบเกลื่อนเลย....มีแฟนน่ารักก็ต้องทำใจหน่อยนะพี่อาร์ม..อิอิ”หนุ่มน้อยกอดอกแล้วยืดอย่างภูมิใจ…อาร์มอดเอามือขยี้หัวเจ้าตัวเเสบไม่ได้..
“ว่าแต่ว่า...วินหยิบขนมติดกระเป๋ามาบ้างป่าวอะ....หิวไส้จะขาดอยู่แล้ว”อาร์มทำหน้าแหยๆ
“ฮ่าๆๆ...สมน้ำหน้าทำฤทธิ์ไม่กินข้าวดีนัก...อดไปเลยพี่อาร์มหนะ”อาร์มคอตก..เมื่อน้องชายไม่สงสารแถมซ้ำเติมอีกต่างหาก…วินย้มแล้วเดินไปที่กระเป๋าหยิบแยมโรลของโปรดของอาร์มมายื่นให้...อาร์มถึงกับยิ้มออก...เพราะน้องชายรู้ใจเอาของโปรดมาให้ด้วย
“แหม...เห็นแยมโรลรสส้มของโปรดถึงกับยิ้มออกเลยนะ..เอ..หรือไม่ให้ดี”ทั้งคู่ยื้อยุดแยมโรลห่อนั้นอยู่จนในที่สุดมันก็มาอยู่ในมือของอาร์ม...
“เมียเราเนี่ยรู้ใจจริงๆ...อิอิ...อร่อยจัง”อาร์มแกล้งล้อจนวินจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึง....
“ใครเมียใครพูดดีๆนะไอพี่อาร์มบ้า....ไม่อยากพูดด้วยแล้วไปอาบน้ำดีกว่า...เดี๋ยวคนเยอะ”…วินเก็บเสื้อผ้าที่จะใส่..ยัดใส่เป้พร้อมกับอุปกรณ์อาบน้ำแล้วหันมาแลบลิ้นใส่อาร์มทีนึงก่อนจะออกจากห้องไป....อาร์มโบกมือบ๊ายบ่ายวินแล้วก็กินขนมต่ออย่างมีความสุข
ทั้งสองไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์...และคำพูดทั้งหมดในห้องนี้...มีใครคนหนึ่งรับรู้และได้ยินมาโดยตลอด.....เขากำลังช็อคกับสิ่งที่รับรู้อย่างมาก...... :z3:
-
:m16: ค้างอย่างแรงอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะคร้าบเป็นกำลังใจให้
-
ใครอ่ะ
อยากรู้
-
:sad4:
ใครอ่าอยากรู้จิงๆๆๆ มาต่อไวๆๆนะค๊าบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ต๊าย ตาย นายอาร์มของเราทำฤทธิ์แล้วมั้ยล่ะ
เห็นเงียบๆ ไม่คิดว่าพอออกอาการหึงจาเป็นได้ขนาดนี้
ส่วนนายเอกพ่อยอดชายนายวินก็ขี้แยซ้า เป็นใครก็คงงอนได้ไม่นาน อิอิ
ตอนนี้น่ากลัวว่านายอาร์มของเราจะมีคู่แข่งซะแล้ว
แว่วๆมาว่าหน้าตาคล้ายแจจุงด้วย โอ้โห
จาหันไปเชียร์พี่เติ้ลดีมั้ยเนี่ย (ล้อเล่นจ้า แต่แอบปันใจนิดๆ อิอิ)
ปล.เป็นกำลังในให้คนแต่งนะคะ สู้ๆค่ะ
ทิ้งท้ายคร่าาาาาาา อย่าลืมมาอัพบ่อยๆนะคะ
คนอ่านตาดำๆรออ่านอยู่คร่า
-
อ้ะใครมันแอบฟังอยุ่กันห้ะ แจ็คแน่เลยใช่ไหม :m16:
-
ค้างครับค้าง
รีบ ๆ มาต่อโดยด่วนครับ
-
ขอบคุณทุกๆรีที่ติดตาม.... :pig4:
และขอโทดที่ทำให้ผู้อ่านอารมณ์ค้าง... :impress3:ขอเวลาผู้เขียนซักหน่อยนะ...เด๋วจะรีบเอามาลงให้....ตอนนี้ก็ลองเดาเหตูการณ์กันดูนะ..ว่าใคร...คือคนที่รู้เรื่องวินกะอาร์ม....อิอิ....
-
เเนะนำตัวเเสดงย้อนหลังให้ได้จิ้นกันนะจ๊ะ...
นายอาร์มสุดหล่อ..เงียบขรึมและมีความเหงาอยู่เต็มหัวใจ......
(http://uppic.soizaa.com/files/sgqflzw0z8ksvcyxovb7.jpg)
หนุ่มน้อยนาวินผู้สดใสน่ารัก..
(http://photos1.hi5.com/0064/745/700/m9n6NR745700-02.jpg)
เติ้ล...หนุ่มนักศึกษาหน้าใส...พี่โรงเรียนของนาวิน..หนุ่มที่ทำให้อาร์มเข้าใจคำว่า...หึงได้ดี..อิอิ
(http://uppic.soizaa.com/files/rzd9331uxybocub82hhi.jpg)
แจ็คนักฟุตบอลหล่อเทพของโรงเรียนที่หลงรักสาวเเจนเต็มหัวใจ
(http://uppic.soizaa.com/files/2l1o0t8c4ao5ne9wz6hx.jpg)
เเจนเพื่อนที่สนิทที่สุดของอาร์ม...สาวสวยนิสัยดีผู้นำสุขความร่าเริงมาสู่เพื่อนๆ
(http://uppic.soizaa.com/files/lgjr6r66tj2wae9zmw40.jpg)
-
จิ้ม ๆ คนแต่ง
รีบ ๆ มาต่อโดยด่วนครับ
:z2: :z2:
-
มารอตอนต่อไปนะคับ
ยังไม่เห็นมาสักกะที :เฮ้อ:
-
ขออภัยท่านผู้อ่านจริงๆที่มาอัพช้าไปหน่อย..พอดีเพิ่งกลับบ้านไปหาพ่อมา..(กตัญญูสุดๆ...คริๆ)
กลับมาถึงก็รีบหาไม้หนีบผ้ามาหนีบหนังตาแบบไม่ให้หลับให้นอนกันเลย...แต่ตอนที่ 8 นี้อาจจะสั้นไปหน่อยก็ขออภัยด้วยนะ...แบบว่าไม่ไหวเเล้วจ้า :t3:..สุดๆเรยหง่ะ
เเล้วจะรีบมาอัพให้ต่อนะจ๊ะ...รักคนอ่าน..จุ๊บๆ :-[ :กอด1:
ตอนที่ 8 รู้ไหม
รู้ไหม
แอบมองสายตาของเธออยู่
อยากรู้เธอคิดอย่างไรกับฉัน
คิดว่าเป็นแค่เพื่อนกัน
หรือมีอะไรปิดบังไว้
สบตาของเธอกับฉันหน่อย
อย่างน้อยให้พอมีหวังได้ไหม
ช่วยมองตอบฉันอย่างตั้งใจ
ให้ใจฉันได้สัมผัสใจเธอ
* จากเพื่อนที่รู้จักเป็นคนที่รู้ใจ
ก็ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป
จะทำยังไงก็ไม่เหมือนเดิม
รู้ไหมในวันนี้ไม่เหมือนเก่า
รู้ไหมใครแอบเหงาคิดถึงเธอ
รู้ไากบอกรักแต่กลัวเก้อ
ทนไม่ไหว ที่จะห้ามใจ ไม่ให้รักเธอ
แอบคิดเข้าข้างตัวเองบ่อย
อย่างน้อยเธอคงมีใจให้ฉัน
ก็ทุกๆ ทีที่พบกัน
ยิ่งเจอยิ่งทำให้หวั่นไหว
(*)
** รู้ไหมในวันนี้ไม่เหมือนเก่า
รู้ไหมใครแอบเหงาคิดถึงเธอ
รู้ไากบอกรักแต่กลัวเก้อ
ทนไม่ไหว (ทนไม่ไหว)
ได้แต่ห้ามใจ (ได้แต่ห้ามใจ)
ไม่ให้รักเธอ (ไม่ให้รักเธอ)
(**)
ทนไม่ไหว ที่จะห้ามใจ...รู้ไหมเธอ
แจนค่อยๆ...ถอยออกมาจากตรงนั้นอย่างไม่รู้ตัว...เสมือนว่าร่างกายทำงานอย่างอัตโนมัติ...ให้ออกไปจากสิ่งไม่พึงประสงค์...ตอนนี้ทุกอย่างมันสับสนไปหมด...มันทั้งตกใจ...เสียใจ...และผิดหวัง....อาร์มเพื่อนที่สนิทที่สุดที่คบกันมาเกือบ 3 ปี ...หนุ่มฮอตของโรงเรียนและเป็นที่หมายปองของสาวๆ....และผู้ชายคนเดียวที่เธอหลงรักมาตลอด....ภาพที่เห็นเมื่อกี้...คือเค้ากำลังงอนง้อ...หยอกล้อกับคนรักงั้นเหรอ...และที่สำคัญคนรักของเค้าเป็นผู้ชาย...
“ภาพที่เห็น...สิ่งที่ได้ยิน.....ทุกๆอย่างมันชัดเจนเกินกว่าจะคิดว่าเราหูฝาด...ตาฝาดไป” แจนพูดกับตัวเองก่อนที่น้ำตา..ที่ถูกสกัดกั้นไว้ด้วยอารมณ์ตกใจ...จะเอ่อล้นทะลักออกมาเหมือนเขื่อนแตก....แจนค่อยๆปล่อยตัวลงนั่งพิงกำแพงอย่างอ่อนล้า....ตรงบันไดหนีไฟห่างจากห้องพักของอาร์มละวินไม่ไกลนัก...แต่ค่อนข้างมืดและลับตาคน...จึงเป็นที่ที่เหมาะสมที่สุดที่จะระบายความเจ็บปวดโดยที่ไม่มีใครสังเกต
“นี่หมายความว่า.....อาร์ม...กับวิน...คบกันอยู่หรือ…นี่สองคนนั้นรักกันหรอ......บ้าที่สุด....ไม่จริง...ฮือออๆ”แจนพยายามกดเสียงร้องไห้ให้เบาที่สุดแต่...ก็ยังมีคนได้ยินเสียงร้องไห้ของแจนจนได้
“เสียงไรวะ...อุตส่าห์แอบมาดูดบุหรี่ตรงนี้กะว่าไม่มีเห็นแล้วกู”แจ็คบ่นพึมพำเมื่อได้ยินเหมือนมีคนอยู่ที่บันไดหนีไฟชั้นนบน
“เสียงร้องไห้นี่หว่า...ใครเป็นไรรึเปล่าวะ...แต่มันมืดแล้วนี่หว่า...หรือว่า....”แจ็คค่อยๆย่องขึ้นไปดูลาดเลาชั้นบนอย่างกล้าๆกลัว
“แจน...เป็นอะไรหรอครับ”แม้ร่างนั้นฟุบหน้าลงกับเข่าทั้งสองข้างที่ยกชันขึ้นแต่แจ็คก็จำได้ดี...แจ็คตกใจมากเพราะไม่เคยเห็นคนร่าเริงอย่างแจนจะร้องไห้หนักขนาดนี้
“แจนโผเข้ากอดแจ็คอย่างต้องการที่พึ่ง...”น้ำตาเปียกชุ่มตรงไหล่ของแจ็ค....ทั้งสองนิ่งเงียบกันอยู่พักนึงเหมือนต้องการตั้งสติก่อนที่แจ็คจะทำลายความเงียบลง
“ใครรังแกแจนของผม...บอกผมได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น”แจนเงยหน้าขึ้นมองแจ็ค...แล้วส่ายหน้าเบาๆ...
“ไม่มีใครทำร้ายแจนหรอกแจ็ค...ขอบคุณมากนะที่เป็นห่วง”แจนพยายามยิ้มแหยๆ...เสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..แจ็คสบตาและจับไหล่ทั้งสองของแจนเบาๆ
“เรื่องไอ้อาร์มใช่มั้ย”คำพูดของแจ็คทำเอาแจนอึ้งไปชั่วขณะ...
“แจ็ครู้หรอ!!”
“อืม..แต่ก็เพิ่งแน่ใจวันนี้แหละ...อาการไอ้อาร์มชัดเจนขนาดนั้น...แจ็คเข้าใจดีนะว่าการที่ต้องทนเห็นคนอื่นมายุ่งกับคนที่ตัวเองรักมันเป็นยังไง..สิ่งที่มันเเสดงออกมาวันนี้มันเป็นอาการหึงหวง..แจนรักมันใช่มั้ย”…แจ็คถามแจนทั้งที่ตัวเองก็ไม่กล้าสบสายตา
“ใช่...แจนรักเค้า....แต่...”แจ็คเข้าไปกอดแจนที่กำลังกลั้นน้ำตาไม่อยู่อีกครั้ง....แจนก็กอดตอบ...สิ่งที่ทั้งสองต้องการตอนนี้คือ...กำลังใจ....การรักคนที่เค้าไม่รักเรามันชั่งเจ็บปวดอะไรเช่นนี้ความรู้สึกของแจ็คและแจนตอนนี้ก็คงจะไม่แตกต่างกัน....
“ร้องให้พอนะแจน....แต่ขอให้ร้องแค่ตอนนี้เท่านั้น....เดี๋ยวแจนต้องเข้มแข็งนะ”แจนพยักหน้ารับ..และฟุบหน้าลงร้องไห้อีกครั้ง....แจ็คได้แต่ลูบหัวปลอบใจแจนเบาๆ...เขาเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวเหมือนกัน...ทั้งสองให้เวลาซึ่งกันเเละกัน..ร้องไห้กับความเจ็บปวดอยู่ครู่ใหญ่
“ดีขึ้นยังครับแจน...”แจ็ครีบเช็ดน้ำตาตัวเองก่อนที่เเจนจะเงยหน้าขึ้นมาเห็น..แจนยิ้มน้อยๆให้แจ็คและเช็ดน้ำตาที่ยังเลอะแก้มตัวเองออก
“ขอบใจมากนะแจ็ค...เราดีขึ้นแล้ว...เรากลับไปนอนกันดีกว่าเนอะ...พรุ่งนี้เราต้องทำกิจกรรมแต่เช้าด้วย...”
“อืม...ก็ดีเหมือนกัน...งั้นแจ็คไปส่งแจนที่ที่พักนะ”แจนพยักหน้ายิ้มรับไมตรีของแจ็ค
...
“สวัสดีน้องๆชาวค่ายทุกคนนะครับ......กิจกรรมของเราวันนี้เราจะมีการเดินทางไกลขึ้นไปภูชี้ฟ้ากัน.....ระหว่างทางจะมี RC ให้พวกเราหากัน...น้องๆคงเตรียมสัมภาระกันเรียบร้อยแล้วนะครับคืนนี้เราจะนอนกันบนภู.....เเต่อืนเรามาร้องเพลงสันธนาการเรียกน้ำย่อยกันซักสองสาม เพลงนะครับ”…เสียงหัวหน้าสันธนาการดังขึ้นเมื่อทุกๆคนเข้าแถวประจำกลุ่มกันอย่างพร้อมเพรียง...แต่สิ่งที่แปลกไปก็คือ...เสียงที่คอยเจ๊าะแจ๊ะแซวน้องๆ..แซวเพื่อนๆวันนี้กลับเงียบหายไป
“ไม่สบายรึเปล่าแจน...ทำไมวันนี้ไม่พูดไม่จาเลยหละ”อาร์มถามอย่างเป็นห่วงปนแซวเล็กๆกับอาการผิดปกติของเพื่อนสนิท
“เราไม่สบายนิดหน่อยหนะ...ไม่ต้องห่วงหรอก...สบายมาก”แจนพยายามฝืนยิ้ม...
“พี่แจนทานยาละยังครับพอดีผมมียาติดมาด้วย”วินทำท่ารื้อยาในกระเป๋าแต่แจนห้ามเอาไว้....
“ไม่เป็นไรจ้าวิน...พี่ทานแล้ว”...แจนหันไปสบตากับแจ็คอย่างเข้าใจกันก่อนที่จะเลี่ยงสายตาหลบไปจากวิน และอาร์ม
เสียงเพลงสันฯเพลงสุดท้ายจบลงแต่ละกลุ่มค่อยๆแยกย้ายเดินกันไปตามแผนที่...ซึ่งจะมีพี่ๆนักศึกษาประจำค่ายคอยดูแล…
“หวัดดีครับน้องๆ...เจอกันอีกแล้วนะครับ”หนุ่มหล่อหน้าใส...เดินตรงรี่มายังกลุ่มของอาร์ม....หนุ่มอาร์มเบือนหน้าหนีทันทีด้วยความเบื่อหน่าย
“ดีครับพี่เติ้ล”วินหันไปกล่าวทักทาย
“พี่ได้รับหน้าที่ให้ดูแลพวกเราตลอดการเดินทางเลย....ดีมั้ยหนุ่มน้อย”เติ้ลหันมาขยี้หัววินเบาๆอย่างเอ็นดู...แต่สายตาของอาร์มตอนนี้มองภาพดังกล่าวอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ....แต่ก็พยายามอดกลั้นความหึงเอาไว้....ยิ่งสายตาของเติ้ลที่มองอาร์มอย่างเหนือกว่าทำให้อาร์มเจ็บใจมากขึ้น...วินเองก็ได้ยิ้มแหยๆ...เป็นเด็กก็งี้แหละย่อมวางตัวลำบาก
“งั้นพวกเรารีบเดินทางกันเถอะครับ...เดี๋ยวจะไปถึงกลุ่มสุดท้ายโดนทำโทษไม่รู้ด้วยนะ”วินรีบเดินออกไปนำหน้าลิ่วๆ..เพื่อแก้สถานการณ์ศึกชิงชาย...อิอิ...ส่วนน้องๆร่วมค่ายคนอื่นก็ชักรู้สึกแปลกๆกับพฤติกรรมของสามหนุ่มหล่อ...
-
มะมีคัยมาอ่านเรยหงะ... :m15:....เศร้าจังๆ
-
รีบ ๆ มาต่ออีกนะครับ
ผมรออ่านอยู่ค้าบบบบ
:z2: :z2: :z2:
-
มาอ่านแล้วครับ อย่าน้อยใจไปนะ :-[
อ้ะ แจ็คอยุไ่ด้ทุกที่ถูกเวลาจริงๆเลย หึหึ o18
-
อย่าน้อยใจไปเลย มีคนอ่านแน่ๆครับ รีบๆมาต่อน้า น่าร๊ากๆๆๆๆๆ :o8:
-
:impress3:ขอบคุณที่คอยติดตามนะจ๊ะ...+1ให้ทุกรีเรย....รักคนอ่านจุ๊บๆ :กอด1:
-
มาต่อไวๆนะคับ :L1: :n1:
-
มาต่อเร็วๆ นะครับ
ชอบเรื่องนี้มาก น่ารักดีครับ :impress2:
-
มะมีคัยมาอ่านเรยหงะ... :m15:....เศร้าจังๆ
โอ๋ๆ อ่านนะคับแต่ไม่ค่อยแสดงออก ^^
-
:3123: :3123:โอ๋ๆๆๆ อย่างอนนะคะ มาอ่านแล้วค่ะ
พอดีช่วงสองสามวันมานี้น้องสาวมาอยู่ด้วยนะค่ะ
ก็เลยต้องเทคแคร์ ไม่ค่อยได้เข้ามา แต่วันนี้เข้ามา
ก็รีบมาอ่านเลยค่ะ แอบดีใจนะเนี่ยที่อัพตอน 8 แล้ว อิอิ
สงสารแจนอย่างแรง แต่พี่เติ้ลเนี่ยชักยังไงๆอยู่นา
อิอิ จาติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
มะมีคัยมาอ่านเรยหงะ... :m15:....เศร้าจังๆ
โอ๋ๆ อ่านนะคับแต่ไม่ค่อยแสดงออก ^^
แสดงตัวออกมาก็ดีจ้า...จะได้+1เป็นการตอบเเทน...รักคนอ่านจ้า :กอด1:
-
มะมีคัยมาอ่านเรยหงะ... :m15:....เศร้าจังๆ
โอ๋ๆ อ่านนะคับแต่ไม่ค่อยแสดงออก ^^
แสดงตัวออกมาก็ดีจ้า...จะได้+1เป็นการตอบเเทน...รักคนอ่านจ้า :กอด1:
ส่วน...wowhaha...rakza ...และก็peemakarn ก็จัดไปเเล้วจ้าคนละ +1...อิอิ..cutekannyใจดีเสมอ :-[
-
ตอนที่ 9 ..วันที่เธอไม่อยู่... :monkeysad:
การเดินทางครั้งนี้ดูท่าทางเติ้ลจะแฮปปี้มากกว่าใครๆ…คอยชวนน้องๆในกลุ่มพูดคุย...หยอกล้อ...จนเป็นดาวเด่นของสาวๆไปโดยปริยาย.....ตอนนี้กลุ่มของอาร์มเดินทางมาได้เกือบ 2 กิโลแล้ว น้องๆหลายคนเริ่มจะอ่อนแรงกัน
“เหนื่อยกันแล้วใช่มั้ยครับน้องๆ...งั้นพวกเรานั่งพักกันซักครู่ดีกว่านะ....เดี๋ยวพี่จะเล่าเรื่องสนุกๆ...ในมหาลัยให้น้องๆฟัง”เติ้ลบอกให้ทุกคนพักการเดินทาง...สาวๆหลายคนล้อมหน้าล้อมหลัง...ฟังเรื่องราวชีวิตนักศึกษาที่เติ้ลเล่าได้อย่างออกรส...บ้างก็นั่งชมวิวทิวทัศน์...บ้างก็ถ่ายรูปกัน..แม้หลายคนจะเริ่มเหนื่อยล้าแต่เสียงหัวเราะเฮฮาก็ยังมีอยู่ไม่ขาดสาย
“ฮ่าๆ..พี่เติ้ลเค้าคุยสนุกดีเนอะพี่อาร์ม”หนุ่มวินหันมาคุยกับอาร์มอย่างลืมตัว.......แต่เมื่อเห็นสายตาเขียวปี๋ของพี่ชาย...ก็ทำเอาหนุ่มน้อยหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“เฮ่อ!!..พี่เค้ามีเสน่ห์เนอะใครๆก็ชอบ”อาร์มหันไปมองวิน...แล้วพูดอย่างน้อยใจ…ก่อนจะเดินออกไปจากกลุ่มอย่างเงียบๆ...โดยที่คนอื่นๆไม่ทันสังเกต....หนุ่มน้อยลุกขึ้นตามพี่ชายไปทันที
“แหม..น้อยใจไปได้...ในสายตาผมไม่มีใคร..น่ารักเท่าพี่อาร์มของผมอยู่แล้ว…”อาร์มได้ยินคนที่อยู่ด้านหลังพูดอย่างนี้ก็อดอมยิ้มน้อยๆออกมาไม่ได้
“นี่ๆๆขี้น้อยใจนักคุณปู่อาร์มขี้น้อยใจ”หนุ่มน้อยจี้เอวพี่ชายให้หัวเราะใหญ่...เห็นทำหน้าบึ้งมาตั้งนานได้หัวเราะซะทีนะหนุ่มอาร์มขี้งอน
“โอ๊ย!!ฮ่าๆๆ..ไม่เอาวิน..ไม่เล่นแล้ว...”อาร์มพยามยามปัดป้องมือของวินออก...พัลวัน
“ขี้งอนดีนัก...ผมจะแกล้งให้เข็ดเลย..ฮ่าๆ”น้องชายยิ่งเห็นอาร์มบ้าจี้ก็ยิ่งได้ใจใหญ่....
แจนเห็นว่าทั้ง 2 คนหายไปนานเลยเป็นห่วงและอาสามาตาม...แจ็คเองก็รู้งานลุกขึ้นเป็นองครักษ์ติดตามแจนไปซะทุกที่...(งานนี้ได้คะแนนความดีความชอบไปหลายคะแนนเชียว..อิอิ)
ขณะที่อาร์มและวินกำลังหยอกล้อกันสนุกสนาน....แจนและแจ็คก็มาถึง.......แจนอึ้งกับภาพบาดตาบาดใจที่เห็น..แจ็คแตะไหล่แจนเบาๆให้คืนสติ
“อาร์ม...เอ่อ...พวกเราจะเดินทางกันต่อแล้ว...ไปกันเถอะ”อาร์มและวินหันไปตามเสียงเรียก..ก็ตกใจเล็กน้อยทั้ง 2 พยักหน้ารับอย่างว่าง่ายๆ..และเดินตามแจนกับแจ็คกลับไปที่กลุ่ม
เมื่อไปถึงทุกคนในกลุ่มกำลังยืนรอ ทั้ง 4 คน ..เติ้ลที่ยืนอยู่หน้าสุดของกลุ่มกำลังหน้าเครียดเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง..เติ้ลเดินตรงมาที่อาร์ม
“ขอโทษนะครับน้อง...(เติ้ลมองลงที่ป้ายชื่อที่แขวนอยู่ที่คอของอาร์ม)....อาร์ม”
“ทีหลังจะไปไหนกรุณาบอกให้พี่ทราบด้วย...นี่มันป่านะครับ..ไม่ใช่คิดจะไปไหนก็ไป….ให้เพื่อนๆเค้าออกไปตามให้วุ่นวาย”..อาร์มมองเติ้ลนิ่งด้วยแววตาไม่พอใจ....เติ้ลเองก็ไม่ต่างกัน...ทั้ง 2 จ้องตากันยังกะจะกินเลือดกินเนื้อ..จนวินต้องเข้าไปทำลายบรรยายกาศที่แทบเป็นสุญญากาศ
“เอ่อ..พี่เติ้ลครับ...คือ..จริงๆแล้ว...”ไม่ทันที่หนุ่มน้อยจะได้ปริปากก็ถูกเติ้ลปรามไว้ก่อน
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก...ชั่งมันเถอะ...พี่เองก็แค่เป็นห่วง...เดินทางกันต่อเถอะ”เติ้ลตัดบทและเดินนำกลุ่มไปลิ่ว..โดยไม่เปิดโอกาสให้ใครได้อธิบายอีกต่อไป
“ไม่เป็นไรนะอาร์ม”แจนหันมาพูดกับอาร์มให้ใจเย็นลง...อาร์มพยักหน้าเบาๆ
“ใจเย็นนะโว้ย...สงสัยไอพี่เติ้ลอะไรนี่ชอบเด็กนายชัวร์”แจ็คพูดโพล่งออกมาทำเอาอาร์ม วิน และแจนตกใจ..แจนตีแขนแจ็ค...จนแจ็ครีบเอามือปิดปากแทบไม่ทัน
“หมายถึงแจนไง...มันคงคิดว่าแจนเป็นแฟนนาย”แจ็คยิ้มกลบเกลื่อน..(กูจะพูดทำร้ายตัวเองกะแจนทำไมวะเนี่ย...ปากหมาจริงๆเรย...) แจ็คบ่นพึมพำกับตัวเอง
“น้องๆครับจุดนี้จะมี RC ชิ้นสุดท้ายซ่อนอยู่...แล้วอีก 500 เมตร ก็จะถึงที่พักของเราแล้วนะครับ..เดี๋ยวน้องๆช่วยกันหาด้วยนะครับ...น่าจะติดไว้ตรงต้นไม้แถวๆนี้”เสียงเติ้ลตะโกนบอกน้องๆ...ในกลุ่ม...นี่ใกล้จะเย็นแล้วภูมิประเทศที่สูงขึ้น ทำให้อากาศบริเวณนี้เริ่มหนาวมากขึ้น
“กี่โมงแล้วอ่าพี่อาร์ม”หนุ่มน้อยถามพี่ชายเสียงใส...ขณะที่กำลังเดินหา RC ชิ้นสุดท้ายของกลุ่ม
“เกือบหกโมงแล้ว....อากาศก็เริ่มหนาวแล้วเนอะ..ดี่ที่เสื้อโค้ตตัวนี้หนาอ่า..แถมมีผ้าพันคอผืนโปรดติดมาด้วย...นี่แม่พี่ถักให้เลยนะ”อาร์มดึงผ้าพันคอไหมพรมสีเลือดนกที่พันอยู่รอบคอออกมาพาดที่คอของคนที่อยู่ตรงหน้า...ที่ยังทำหน้างงอยู่
“เริ่มหนาวแล้วละสิ..นึกแล้วเชียวว่าเราต้องลืมเอามา....”อาร์มยิ้มให้วินอย่างอ่อนโยนขณะที่พันผ้าพันคอผืนโปรดไว้รอบๆคอน้องชาย
“ขอบคุณครับพี่อาร์ม”แก้มขาวของหนุ่มน้อยเริ่มเป็นสีชมพูระเรื่อ....ด้วยความอบอุ่นที่แผ่ซ่านผ่านผ้าพันคอผืนน้อย...และความรักของเขาทั้งสอง....ที่เต็มตื้นไปทั้งหัวใจ
...
นั่นไง RC ชิ้นสุดท้าย.....เสียงน้องต่ายสมาชิกในกลุ่มของอาร์มร้องขึ้นอย่างดีใจเมื่อเงยขึ้นไปเห็น RC ชิ้นสุดท้ายติดอยู่กับกิ่งไม้........RCชิ้นสุดท้ายเขียนลงบนกระดาษและห้อยติดไว้กับกิ่งไม้...แต่ต้นไม้ต้นนี้อยู่ตรงไหล่เขา...จึงน่ากลัวไม่น้อยที่จะต้องปีนไปเก็บ...หนุ่มๆหลายกลุ่มมองหน้ากัน....อาร์มรู้ดีว่าวินกลัวความสูงเลยอาสาขึ้นไปเอง..แต่แจ็คเองก็กลัวน้อยหน้าอาร์ม และหวังทำคะแนนกับแจนเลยอาสาบ้าง.....
แต่ในที่สุด....พี่เติ้ลสุดหล่ออาสาปีนขึ้นไปเก็บ RC ชิ้นนั้นเอง
“พี่ไม่รู้นะว่าใครมันบ้าเอา RC ไปแขวนที่ต้นไม้ต้นนี้...มันดูอันตรายไปหน่อย...เพราะฉะนั้นในฐานะประธานค่าย...พี่จะรับผิดชอบขึ้นไปเอามันลงมาเอง”นี่เป็นคำพูดแมนๆของพี่เติ้ลก่อนที่พี่เค้าจะปืนขึ้นไปเก็บ RC ที่แขวนต่องแต่งอยู่ตรงกิ่งที่ยื่นลงไปที่ไหล่เขา.....เสียงสาวๆด้านล่างก็เชียร์กันอยู่ไม่ขาดสาย.......เติ้ลปีนขึ้นไปได้ซัก2 เมตรกว่าๆ...อีกนิดเดียวก็ถึงที่หมายแล้ว......เติ้ลเอื้อมมือจนสุด....โชคดีที่แขนของเติ้ลยาวพอที่จะคว้ากระดาษที่แขวนอยู่กับเชือกได้พอดี....เสียงโห่ร้องอย่างดีใจของน้องๆดังขึ้นเมื่อ RC ชิ้นสุดท้ายอยู่ในมือของเติ้ล
ทุกคนมัวแต่ดีใจกันอยู่โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น...สิ่งผิดปกติ
งูเห่าตัวโตกำลังเลื้อยขึ้นไปบนต้นไม้ต้นนั้นอย่างรวดเร็ว........มีเพียงอาร์มที่เหลือบไปเห็นงูตัวนั้น....
ระวัง!!..งูๆ...อาร์มรีบคว้าไม้ที่วางอยู่ฟาดลงที่ต้นไม้เพื่อไล่งูออกไป...ทุกคนตกใจมาก....รวมทั้งเติ้ลที่ยังอยู่บนต้นไม้...ทั้งจากแรงสะเทือน..และจากความตกใจ....เติ้ลตกลงจากต้นไม้ทั้งที...ขณะเดียวกันอาร์มเองก็ตกลงไปที่เช่นกัน...คงเป็นเพราะแรงเหวี่ยงนั่น.....จากภาพที่เห็น...ทำให้ทุกคนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ..ก่อนเสียงกรีดร้องของน้องๆผู้หญิงในกลุ่มจะดังขึ้น...ด้วยความตกใจ
“พี่อาร์ม!!”วินตะโกนเรียกอาร์มอย่างไม่ลดละ.....แจนและแจ็คเองก็เช่นกัน.....ทุกคนร้องเรียก...อาร์มและเติ้ล...เพื่อหวังว่าจะมีเสียงขานรับจากคนทั้งสอง.....ภาพเมื่อครู่ยังทำให้ทุกคนช็อคไม่หาย.....เติ้ลและอาร์มตกลงไปจากไหล่เขาต่อหน้าต่อตาทุกคน...วินยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น...จนแจนต้องไปปลอบ
“ฮือๆๆพี่อาร์ม...พี่อาร์มอยู่ที่ไหนครับ”ผ้าพันคอสีเลือดนกตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา...วินกุมกอดมันไว้เเน่นด้วยสองมือ....อากาศก็ยิ่งหนาวขึ้นเรยเรื่อย..จนมีเสียงไอสลับกับเสียงสะอื้นของวินอยู่หลายครั้ง....การเห็นคนรักจากไปต่อหน้าต่อตาโดยที่เค้าทำอะไรไม่ได้เลย...มันชั่งเจ็บปวดทรมานและเเสนสาหัสเหลือเกินกับเด็กที่อายุเเค่ 16 ...วินเคยเสียพ่อที่เเสนรักไปตั้งเเต่เด็ก.....เเต่ตอนนั้นเค้ายังเด็กเกินไปที่จะรับรู้ความรู้สึกเจ็บปวดทรมานไว้ได้ทั้งหมด...แต่ภาพของเเม่ที่แอบร้องให้คร่ำครวญกับรูปถ่ายของพ่ออยู่บ่อยๆตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา...วันนี้วินเองกลับเข้าใจมันได้ดี..แจนดึงตัวหนุ่มน้อยตรงหน้ามากอดเพื่อปลอบใจ
“อาร์มต้องไม่เป็นอะไร...วินเชื่อพี่นะ..เรากลับไปที่พักกันก่อน...นี่ก็ค่ำแล้ว...เดี๋ยวเจ้าหน้าที่เค้าจะพาอาร์มกลับมาหาพวกเราเอง..”แจนเองก็เข้าใจความรู้สึกของวินดี..เค้าเองก็เป็นห่วงอาร์มไม่น้อยไปกว่าวิน.....แต่เธอต้องเข้มแข็งเพื่อให้น้องได้มีที่พึ่ง...ถึงวินจะเป็นผู้ชายแต่เค้าก็ยังเด็กนัก...หน้าที่ของแจนคือต้องกล่อมให้วินยอมกลับไปรอฟังข่าวที่ที่พัก...เพราะนี่ก็เกือบ 2 ทุ่มกว่าแล้ว...เกือบ 3 ชั่วโมงที่นาวินไม่ยอมไปจากจุดที่อาร์มกับเติ้ลตกลงไป
“วินต้องกลับไปอาบน้ำ..กินข้าวนะ...เราจะได้มีแรงตามหาอาร์มต่อไง”
“ครับพี่แจน”เสียงแหบเครือจากการร้องไห้อย่างหนักของวิน...ตอบรับแจนเบาๆ...แจนหันมายิ้มกับแจ็คที่ทำให้หนุ่มน้อยใจอ่อน.....แจ็คตบไหล่วินเบาๆ
“เก่งมากไอ้น้อง...เดี๋ยวพี่กับพี่แจนจะช่วยหาอีกเเรงนึง”ทั้ง 3 เดินกลับไปยังที่พักแรมที่อยู่ห่างจากตรงนี้ไม่มากนัก
...
อัพวันละนิดจิตเเจ่มใส....เเล้วค่อยมาอัพให้ใหม่นะจ๊ะ..รักคนอ่านจุ๊บๆ :กอด1:
-
^
^
^
^
จิ้มๆๆๆๆ
อัพ วัน ละ นิด ไม่ว่า กัน
แต่อย่าค้าง แบบนี้ ด้ายม๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z3:
-
:z3:
-
:m15:
น่าสงสาร อาร์ม ไม่รู้เป็นไงบ้าง
ไอ้พี่เติ้ล ตายชังมัน เกลียดมัน อิอิ :m20:
-
อาร์มจาเป็นอารายรึป่าวอ่ะ... :m15:
หวังว่าอาร์มจาปลอดภัยกับมาหาวินนะ... :monkeysad:
รออยู่นะมาต่อเร็วๆๆนะจ๋า :m17: :m1: :m18:
-
อาร์มจ๋าอย่าเป็นอะไรนะ อิอิ
หวังว่าคุณพี่เติ้ลจะสำนึกสักทีนะคะ
อาร์มอุตส่าห์ช่วยขนาดนี้ ฮึ
เตะเติ้ล เตะเติ้ล โทษฐานทำให้อาร์มเป็นอันตราย
-
:m15: :m15:
กลับมาหาวินไวๆ นะพี่อาร์ม
:call: :call:
-
อาร์มอย่าเป็นอะไรน้า
:sad4: :sad4:
-
เข้ามาเป็นแฟนคลับ น้องอาร์มและน้องวินด้วยนะจ๊ะ
-
สายลมพัดผ่านร่างชายหนุ่มที่กำลังสั่นเทาด้วยความหนาว....หยดน้ำค้างเย็นยะเยือกหยดลงบนใบหน้าของเขาหลายต่อหลายหยด...จนพอที่จะทำให้ชายหนุ่มที่หมดสติไปด้วยแรงกระแทกเริ่มฟื้นคืนสติ....คราบเลือดแห้งกรังยังคงติดอยู่รอบๆคิ้วและใบหูของเขา
“โอ๊ย!!..เจ็บจัง...นี่เราอยู่ที่ไหนวะ..หันไปทางไหนก็มืดไปหมด”อาร์มค่อยๆลุกขึ้นนั่งพิงกับต้นไม้ใหญ่อย่างทุลักทุเล...แขนทั้ง 2 มีรอยฟกช้ำ...และรอยถลอกเต็มไปหมด..เมื่ออาร์มตั้งสติได้ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว..แถมอากาศตอนนี้ก็หนาวไปถึงกระดูกดำ....เขากำลังคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปกับชะตากรรมของตัวเอง....และนึกเป็นห่วงนาวินชายผู้เป็นที่รัก
“ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะวิน...เห็นเราตกเขาซะขนาดนั้นคงจะตกใจมาก...แล้วเราจะกลับไปค่ายยังไงวะเนี่ย”
“ฮือ..ฮือ....”เสียงครางดังมาจากบริเวณที่ไม่ไกลจากจุดที่อาร์มอยู่มากนัก....
“เสียงใครหนะ...หรือว่า...”อาร์มค่อยๆลุกขึ้นและพะยุงร่างที่บอบช้ำไปตามเสียงนั่น…เป็นอย่างที่อาร์มคิดไว้จริงๆ...เติ้ลกำลังนอนตัวขดตัวงอและสั่นระริกด้วยความหนาว....อาร์มรีบประคองเติ้ลขึ้นมา (สุภาพบุรุษจริงๆพ่อคุ้ณขนาดไม่ปลื้มเค้านะเนี่ย….^_^...อิอิ..แอบเชียร์)
“พี่เติ้ล!!พี่เติ้ลครับ”อาร์มเขย่าตัวของเติ้ลเบาๆให้ได้สติ
“เฮ้ย!ตัวร้อนจี๋เลย...พี่เติ้ลไม่สบายนี่หว่า...ทำไงดีวะ!”อาร์มรีบถอดเสื้อโค้ตตัวนอกมาห่อตัวของเติ้ลไว้อย่างทุลักทุเล...ก็นายเติ้ลตัวโตซะขนาดนั้น....ใบหน้าขาวใสอมชมพูของเติ้ล...ตอนนี้กลับขาวซีดจนบ่งบอกได้ว่าเจ้าร่างมีอาการป่วยที่หนักเอาการเลยทีเดียว
“ช่วยด้วย!ช่วยด้วยครับ...มีใครอยู่แถวนี้บ้าง”อาร์มตะโกนขอความช่วยเหลือ....เผื่อว่าโชคดี...อาจมีชาวบ้านที่มาหาของป่า หรือเจ้าหน้าที่ป่าไม้ออกมาตามหาเขากับเติ้ล.......แต่คำตอบก็มีเพียงเสียงจักจั่น จิ้งหรีดและสัตว์เล็กสัตว์น้อยที่คอยประสานเสียงกันอย่างครึกครื้นสเมือนรู้ว่ามีแขกผู้มาเยือนถิ่นของมัน....ความกลัวเข้ามาเกาะกุมจิตใจของอาร์มมากขึ้นเรื่อยๆ....เมื่อชายที่นอนอยู่ข้างๆเริ่มมีอาการเพ้อออกมาอย่างไม่เป็นศัพท์.....ถึงเค้าจะไม่ชอบขี้หน้าเติ้ลซักเท่าไหร่....แต่อาร์มก็ไม่อยากเห็นชายที่นอนอยู่ตรงหน้าต้องมาป่วยตายต่อหน้าต่อตา…แถมในเวลานี้เขากับเติ้ลได้กลายเป็นผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกัน...สิ่งเดียวที่จะทำให้เขาทั้ง 2 รอดได้นั่นก็คือการช่วยเหลือกัน
“พี่เติ้ลครับ....เป็นยังไงบ้าง...อดทนหน่อยนะครับ...เดี๋ยวต้องมีคนมาช่วยเราแน่...แข็งใจไว้นะครับ”อาร์มจับมือเติ้ลไว้แน่น และพยายามพูดกับเติ้ลเพื่อให้เติ้ลได้สติ…แต่ก็ยังไม่เป็นผล
“หนาว....แม่ครับ....ผมหนาวจังเลย”น้ำตาอุ่นๆไหลอาบแก้มทั้ง 2 ข้างของเติ้ล...มือของเขาปัดป่ายไปมาเหมือนจะคว้าอะไรบางอย่าง.....ร่างกายก็ยังสั่นระริก...อาร์มตัดสินใจรวบร่างของเติ้ลเข้ามาไว้ในอ้อมกอด...และปลอบประโลมเติ้ลที่กำลังไข้ขึ้นสูง...
“ไม่เป็นไรนะครับ...ไม่เป็นไรแล้ว”อาร์มมองดูใบหน้าชายที่อยู่ในอ้อมกอด....แม้ในป่าจะมืดแต่แสงจันทร์ก็สะท้อนให้เห็นใบหน้าขาวได้อย่างชัดเจน...ช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน..เหมือนเด็กที่กำลังฝันร้าย…พี่ที่ดูแข็งแกร่งเเละสนุกสนานร่าเริงเมื่อตอนกลางวัน.....ตอนนี้ต้องมานอนป่วยหนักอยู่ในป่า และคร่ำครวญถึงผู้เป็นแม่ด้วยพิษไข้....ชีวิตมันไม่แน่นอนเลยจริงๆ
“พี่คงคิดถึงแม่มากสินะ....”เค้าว่ากันว่าเมื่อเรากลัว...หรือรู้สึกเจ็บปวดที่สุดก็มักจะคิดถึงพ่อ..แม่...แต่ในยามที่มีความสุขสนุกสนานเรากลับไม่ได้คิดถึงท่าน...ไม่เหมือนกับพ่อแม่ที่จะคอยอยู่ข้างๆลูกเสมอไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์
อาร์มขยับตัวของเติ้ลเข้ามากอดแน่นขึ้น...เค้าเองก็ต้องการความอบอุ่นเหมือนกัน....(วินคงไม่ว่านะ..มันสุดวิสัยจริงๆอ่า)…และแล้วมือก็ไปแตะโดนอะไรบางอย่าง
“ไฟแช็ค!”ในยามที่อยู่ในป่าตอนหน้าหนาวอย่างนี้การเจอไฟแช็คอันนึง..มันน่าดีใจซะยิ่งกว่าถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่ 1 ซะอีก...อาร์มไม่รีรอ...วางร่างของเติ้ลไว้แล้วหากิ่งไม้เพื่อก่อกองไฟทันที.....
“เราจะรอดกันแล้วนะพี่เติ้ล...อย่างน้อยคืนนี้เราก็ไม่หนาวตาย”อาร์มหันไปมองเติ้ลที่กำลังนอนซมอยู่...และยิ้มอย่างมีความหวัง....ซักพักเปลวไฟก็ลุกโชติช่วงขึ้น....ความอบอุ่นเริ่มเข้ามาแทนที่อากาศที่หนาวเย็น....อาร์มนอนลงข้างๆเติ้ลอย่างเหนื่อยล้าเต็มที....
...
“ผมทนไม่ไหวแล้วนะครับพี่แจน...ผมจะไปตามพี่อาร์มเอง”แม้ตอนนี้อากาศจะหนาวเย็นแค่ไหน....แต่ในใจของนาวินก็ร้อนรนเหมือนไฟสุมอยู่ในอก.....การที่เห็นคนรักตกเขาไปต่อหน้าต่อตา....แล้วตอนนี้ก็ยังไม่ได้ข่าวคราว...มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่วินจะกระวนกระวายไม่เป็นอันกินอันนอน
“ไม่ได้นะวิน...นี่มันดึกมากแล้ว...พักผ่อนก่อนเถอะนะ...เอาไว้พรุ่งนี้เช้าเราไปตามหาอาร์มกัน”แจนพยายามพูดให้อารมณ์พลุ่งพล่านของหนุ่มน้อยสงบลง…แต่แววตาของวินยังฉายแววดื้อดึงที่จะไปหาอาร์มอยู่...แจนเองก็ไม่กล้าที่จะไปไหนเช่นกันเพราะกลัววินจะหนีออกไปตามอาร์มเพียงลำพัง....นี่ก็ ตีสองกว่าแล้วหากวินหนีเข้าป่าไปคงไม่ดีแน่…แจ็คเองก็ถ่างตาเฝ้าวินเป็นเพื่อนแจนอีกคนหลับบ้างตื่นบ้าง....เพราะกว่าทุกคนจะเดินทางมาถึงค่ายก็เหนื่อยไม่ใช่น้อย
“วิน...ฟังนะ..พี่รู้ว่าวินรู้สึกยังไง...แต่ถ้าวินออกไปตอนนี้แล้วหลงป่าไปอีกคนพวกเราจะเป็นยังไง.....ถ้าอาร์มกลับมาแล้วไม่เจอวินพี่จะตอบคำถามอาร์มได้ยังไง...ถ้าวินรักอาร์มวินต้องเชื่อพี่เค้าใจมั้ย”แจนพูดกับวินอย่างจริงจัง...วินถึงกับน้ำตาไหล...ใช่สิเขาลืมนึกไปว่าหากเขาหายไปอีกคน....เมื่ออาร์มกลับมาอาร์มเองก็จะต้องรู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับเขาตอนนี้...วินซบหน้าร้องไห้ลงกับผ้าพันคอสีเลือดนกในมือ...แจนและแจ็คเห็นสภาพของวินตอนนี้ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เหมือนกัน....แจ็คเอื้อมไปจับมือแจนเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
“นี่ผมทำอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ยครับพี่แจน....แล้วเมื่อไหร่....”วินสะอื้น....มันเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่คอจนพูดไม่ออก
“อาร์มจะต้องกลับมา...อาร์มเค้ารักวินมากนะ...เค้าไม่มีทางทิ้งวินไปไหนหรอก...เค้าต้องกลับมาหาวิน”
“จริงๆนะครับพี่แจน...”วินเงยหน้ามองแจน..ตาที่บวมแดงยังมีน้ำตาเปียกโชก
“แน่นอน...วินเองก็รู้นี่...ว่าพี่อาร์มเค้ารักวินมากแค่ไหน”แจนพูดพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของวิน...วินพยักหน้ารับอย่างมีหวัง
“’งั้นก็ไปนอนได้แล้ว....พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้าฟังข่าวดีกัน...โอเคนะ”แจนยิ้มให้กำลังใจวิน...วินเองก็รับคำแล้วเดินเข้าห้องพักไป..แต่แจนเองยังนิ่งอยู่ที่เดิมเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
“แจน...แล้วแจนหละโอเคมั้ย”เสียงของแจ็คนั่นเอง......เห็นภายนอกเหมือนแจนจะดูเข้มแข็ง....แต่แจ็คก็รู้ดีว่าแจนเองก็เจ็บปวดมากเหมือนกัน....ต้องเห็นอาร์มคนที่ตัวเองรักจากไปต่อหน้าต่อตา...แล้วต้องมาปลอบใจวินคนรักของอาร์มอีก...(เจ็บปวดกันหลายทอดจริงๆ...จะแต่งให้เศร้าไปไหนเนี่ย...อร๊าย!)
“แจนไม่เป็นไรหรอกแจ็ค....เห็นวินรักอาร์มมากขนาดนี้แล้วแจนก็วางใจ....อาร์มเนี่ยเลือกคนไม่ผิดจริงๆ”แจนพยายามฝืนยิ้ม...แต่หลอกแจ็คไม่ได้หรอก…แจ็คโผเข้าไปกอดแจนไว้แน่น...
“ร้องออกมาเถอะแจน...ถ้าเจ็บมากก็ร้องออกมา...อย่าให้ความเจ็บปวดมันอัดอั้นอยู่ข้างในเลย....” คำพูดของแจ็คเหมือนจี้ตรงจุดอ่อนของแจน...น้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่ถูกเก็บกักเอาไว้ได้ถูกปลดปล่อยให้ไหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย...ไม่มีคำพูดใดๆจากแจนนอกจากเสียงสะอื้นอย่างหนัก...แจ็คลูบหัวแจนเบาๆเพื่อปลอบใจ
“แจ็ครู้ว่าแจนเจ็บ...แจ็คเองก็เจ็บเหมือนกัน....แจ็ค...แจ็ครักแจนนะ...รักมากด้วยแจ็คไม่อยากเห็นแจนเสียใจเลย”แจนเงยหน้าขึ้นมองชายที่อยุ่ตรงหน้า...สายตานั้นช่างอบอุ่น..และจริงใจ แจนและแจ็คสบตากันครู่หนึ่ง...สายตาช่างสื่อถึงความรู้สึกได้ดีเหลือเกิน...ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูภายในห้อง...แม้อากาศภายนอกจะหนาวแค่ไหน...ก็ไม่อาจทัดทานความรักความอบอุ่นที่คอยห่มใจของเราได้....ความรักที่บริสุทธิ์และจริงใจทำให้เกิดความรู้สึกที่แสนมหัศจรรย์กับเราได้เสมอ............. :กอด1: :impress3:
-
โห ซึ้งอ่ะ
แต่งได้ดีขึ้นนะคะ
ภาษาที่ใช้ก็สื่ออารมณ์ได้ดีค่ะ
อิอิ ชอบตอนนี้จัง
ปล.เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
สงสารวินอ่า
พี่เติ้ลก้อน่าสงสาร
รีบ ๆ มาต่อน๊า
รออ่านอยู่
-
:กอด1:
อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย ซึ้งจิงๆเลย
ใครจะไปเจอเติ้ลกับอาร์มนะ มาต่อไวๆนะคับ รออยู่
-
:เฮ้อ:....ช่วงนี้งานเข้าจ้า...คงไม่ได้เข้ามาอัพ...ซัก 2-3 วัน...ยังไงแฟนๆของอาร์มเเละนาวิน...ก็อย่าเพิ่งห่างหายไปไหนซะนะ....เสร็จจากเรื่องวุ่นวายเมื่อไหร่จะเข้ามาอัพให้ทันทีเลยจ้า....
รักคนอ่านจ้า :กอด1:
-
^
^
^
^
^
จิ้มคนแต่งจร้า
รับทราบครับผม
รออ่านอยู่ครับ
อิอิ
-
:sad11:
สงสารมือที่4
แจ็คเอ๋ย ทำบุญมาด้วยอะไรวะ
-
มาดันจ๊ะเห็นตก อิอิ
-
คนแต่งหายไปไหนเนี่ย
ฮือ ฮือ คิดถึงอาร์มกะวินจ้า
ไว้ว่างเมื่อไหร่ค่อยมาอัพก็ได้นะ
อยากอ่าน อยากอ่านมากมายจ้าาาาาาา
-
เเวะมาดันเป็นกำลังใจให้ตัวเองก่อน...ง่าๆใจหายเลย :serius2:...
เเล้วจะรีบเคลียร์งานนะจ๊ะ...คืนนี้หวังว่าจะได้มาอัพตอนใหม่...
ขอบคุณผู้อ่านที่ให้กำลังใจนะ :L2:....จะรีบมาอัพเจ้าค่ะ....รักคนอ่านสุดๆ :กอด1:
-
มาดันจ๊ะเห็นตก อิอิ
:3123:ขอบคุณที่ช่วยดันจ้า...3 วันจากนิยายเป็นอื่น...อิอิ..หาแทบเเย่ว่าฟิกเราอยู่หนาย... o22
-
ขอโทษทีลืมเรื่องนี้ไปเลย :m23: ต่อไปจะมาเม้นท์บ่อยๆจ้า
:กอด1: ตามอ่านแล้วนะ แล้วจะมาดันให้ :z2:
-
ขอโทษทีลืมเรื่องนี้ไปเลย :m23: ต่อไปจะมาเม้นท์บ่อยๆจ้า
:กอด1: ตามอ่านแล้วนะ แล้วจะมาดันให้ :z2:
ไม่เป็นไรก๊าบ.... :impress3:ขอบคุณมากมายที่กลับมาซับน้ำตาให้คนเเต่ง...อิอิ
-
ตอนที่ 11 รักดีๆหาได้จากไหนนะ...
แสงอาทิตย์ในยามเช้าสาดส่องเข้ามาปะทะเปลือกตาที่กำลังร้อนผ่าวด้วยพิษไข้...ริมฝีปากที่แห้งผากกำลังพยายามขยับ..เพื่อขออะไรบางอย่าง
“น้ำ...ขอน้ำหน่อย”แสงแหบแห้งนั้นร้องขอน้ำอย่างไม่เป็นศัพท์…อาร์มได้ยินถึงกับลุกขึ้นมาด้วยความดีใจ
“พี่เติ้ล..ตื่นแล้วหรอครับ”…เปลือกตาที่ยังปิดหนีแสงแดด..ค่อยๆเปิดออกเพื่อมองคนที่กำลังพูดอยู่ตรงหน้า
“อาร์ม...อาร์มเองหรอ...พี่เป็นอะไรไป..ปวดหัวแทบจะระเบิด”เติ้ลจับท้ายทอยที่ยังมีเลือดแห้งกรังติดอยู่...คงกำลังพยายามเรียบเรียงเหตุการณ์ที่ผ่านมา....อาร์มอดยิ้มน้อยๆให้กับหน้างงๆของเติ้ลไม่ได้
“อืม..เดี๋ยวผมไปหาน้ำให้พี่ก่อนดีกว่า...แป๊บนึงนะครับ”เติ้ลพยังหน้าให้อาร์มอย่างว่าง่าย....คงเป็นเพราะสภาพของเติ้ลตอนนี้เคงต้องให้หนุ่มน้อยน่ารักคนนี้ดูแล
“เวลาอ่อนโยนอย่างนี้ก็น่ารักไม่หยอกเลยนะนายอาร์ม”..เติ้ลมองอาร์มที่กำลังกุลีกุจอหากระบอกใส่น้ำดื่มจากเป้ที่ตกตามเขามา...พอหาเจอก็ยิ้มดีใจยังกะเด็ก....พออาร์มเดินลับตาไปเติ้ลก็ผล็อยหลับไป...ด้วยความอ่อนเพลีย
“น้ำเย็นชื่นใจ...มาแล้วครับ”อาร์มส่งกระบอกน้ำให้เติ้ล...แต่เติ้ลก็ยังหลับอยู่
“อ้าว...พี่เติ้ลหลับอยู่หรอ…เอ...พี่เค้าเป็นอะไรไปอีกรึเปล่านะ”อาร์มใช้มือแตะที่หน้าผากของเติ้ลเบาๆ...
“ตัวร้อนจี๋เลย...เติ้ลยังมีไข้สูง...ทำไงดีวะ..” อาร์มยังนึกเป็นห่วงชายที่ยังนอนซมอยู่
“อ่อนึกออกแล้ว”อาร์มกลับไปรื้อกระเป๋าเป้ใบเดิม....แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆออกมา
อาร์มใช้ผ้าผืนนั้นเช็ดที่ใบหน้าของเติ้ลเบาๆ...ใบหน้าขาวของเติ้ลตัดกับปากสีแดงจัดมากกว่าปกติคงเป็นเพราะอุณหภูมิในร่างกายที่สูงมากในตอนนี้...แสงแดดในยามเช้าทำให้เห็นหน้าชายหนุ่มที่นอนหลับไปด้วยพิษไข้ได้ชัดยิ่งขึ้น...ปากที่เชิดเผยอเล็กน้อยน่าจุมพิต...ทำให้ใจของนายอาร์มชักเต้นไม่เป็นจังหวะ…อาร์มเผลอเข้ามาใกล้ใบหน้าของเติ้ลมากขึ้น....พอดีกับที่เติ้ลกำลังจะพลิกตัว...ทำเอาหนุ่มอาร์มตกใจจนเสียหลักล้มลงไปจมูกโด่งๆของนายอาร์มลงไปอยู่ใกล้กับแก้มใสๆของเติ้ลแค่เซนต์เดียว..ลมหายใจของอาร์มยิ่งร้อนผ่าว...จนเติ้ลได้รับสัมผัสและลืมตาขึ้น....ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่งอย่างลืมตัว...อาร์มตังสติได้ก็รีบผละตัวออกจากเติ้ลแต่โดนมือของเติ้ลรั้งไว้...และดึงให้เข้ามายังตำแหน่งเดิม...ทำไมตอนนี้คนป่วยถึงได้มีเรี่ยวแรงจนดึงคนที่ไม่ป่วยลงมาได้อย่างว่าง่าย...หรือเป็นเพราะอาร์มเองก็ทัดทานกับความรู้สึกตอนนี้ของตัวเองไม่ได้.....หัวใจของอาร์มเต้นแรงจนแทบจะทะลักออกมาข้างนอก...เติ้ลเองก็ยังรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นของอาร์ม
ทั้งสองใกล้เข้ามาเรื่อยๆเหมือนมีแม่เหล็กดึงดูด...สายตาก็ยังสบประสานกันอยู่...และอาร์มก็ได้สัมผัสริมฝีปากอันอ่อนกนุ่มและร้อนผ่าว....แต่...แค่เพียงสัมผัสเบาๆเท่านั้น....อาร์มสะดุ้งและผละตัวเองออกมา
“ผมขอโทษ..ผมทำไม่ได้”..อาร์มพูดกับเติ้ลโดยที่ยังหันหลังอยู่...ไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปมองชายหนุ่มที่ยังนอนอยู่ที่เดิม
“ไม่เป็นไรอาร์ม...พี่เข้าใจ...อาร์มคงรักวินมากสินะ...” เติ้ลนอนมองแผ่นหลังของอาร์มที่นั่งอยู่ข้างๆ
“พี่ดีใจจริงๆนะที่น้องพี่เลือกคนไม่ผิด..”อาร์มหันกลับมามอง อย่างแปลกใจ...เติ้ลเองก็ยังมองอาร์มอย่างชื่นชม..
“พี่หมายความว่าไง...พี่หมายถึงวินหรอ”เติ้ลพยักหน้ารับ
“วินเป็นน้องแท้ๆของพี่แต่คนละแม่หนะ....พ่อพี่ทิ้งพี่กับแม่ไปตั้งแต่พี่ได้ 3 ขวบ...พอพี่ได้ 5 ขวบแม่พี่ก็เสียไปด้วยโรคมะเร็งหนะ....ลุงกับป้าแท้ๆก็เลยรับพี่ไว้เป็นลูกบุญธรรม....วินเองเค้าไม่รู้หรอกนะว่ามีพี่ชาย”เติ้ลหัวเราะแห้งเหมือนจะกลบเกลื่อนความทุกข์ที่เอ่อล้นในใจ....แต่อาร์มเองก็ยังสัมผัสมันได้ดี
“แล้วพี่เกลียดวินรึเปล่า”
“พี่เคยเกลียดวินนะที่แย่งพ่อไปจากพี่และทำให้ครอบครัวของเราต้องพังลง....แต่พอพี่โตขึ้นและได้เจอกับวินพี่ก็เกลียดไม่ลง...ตลกเนอะพี่กลับรู้สึกรักและผูกพันด้วยซ้ำ...ถ้าวินไม่ใช่น้องแท้ๆของพี่..พี่ก็คงจีบวินไปแล้ว”เติ้ลเห็นอาร์มนั่งหน้าเหวออยู่ก็อดแกล้งกัดไม่ได้
“ในชีวิตพี่ถ้าได้เจอคนดีๆ...อย่างอาร์มบ้างก็คงดี”เติ้ลหน้าเศร้าลงเมื่อนึกถึงโชคชะตาของตัวเอง...ในชีวิตของเขาหาคนที่เข้ามาด้วยความจริงใจไม่ได้เลยจริงๆ....ความรักครั้งแรกของเติ้ลเกิดขึ้นเมื่อตอนเขาอยู่ ม. 4 เชาว์เพื่อนสนิทนั่นเองคือรักแรกของเติ้ล...เติ้ลและเชาว์อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่ม.1 ทุกๆเช้าเชาว์จะแวะมารับเติ้ลที่บ้านเพื่อมาโรงเรียนด้วยกัน...เชาว์เป็นคนสนุกสนานขี้เล่น...คอยแกล้งแหย่เติ้ลตลอด...ทั้งสองติดกันเหมือนปาท่องโก๋...ความใกล้ชิดทำให้เติ้ลหลงรักเชาว์ไปโดยไม่รู้ตัว...แม้ว่าเติ้ลจะเป็นหนุ่มป๊อบของโรงเรียนแต่เชาว์เป็นแค่เด็กผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆคนหนึ่งก็ไม่ทำให้เติ้ลรู้สึกพิเศษแบบนี้กับใคร...ในวันวาเลนไทน์ปีที่เติ้ลและเชาว์เรียนอยู่ ม.4 เติ้ลเอาของขวัญมาให้เชาว์เป็นสร้อยคอที่มีจี้เป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว...เชาว์เคยอยากได้สร้อยเส้นนี้มากเติ้ลเลยซื้อเก็บไว้....แต่ไม่กล้าให้เลยให้แตงเพื่อนผู้หญิงในห้องเอาของไปให้.....เชาว์เข้าใจผิดว่าเป็นของขวัญของแตงเลยปลื้มใหญ่...หลังจากนั้น 2 คนนี้ก็คบกัน....(เนียนสุดๆ...เวรกรรม)
เติ้ลเองก็ได้แต่มองด้วยความเจ็บปวด....
“แตง...ทำไมเธอทำแบบนี้…เธอใจร้ายมากเลยนะแตง”เติ้ลพูดทั้งที่น้ำตาไหลเอ่อล้นขอบตา…..สาวน้อยตรงหน้ายังก้มหน้างุด...ไม่มีคำตอบใดๆ
“เราผิดหวังมากนะแตงที่เราไว้ใจคนผิด....ทำไม...ทำไมแตง…ทำไมต้องหักหลังเราด้วย”เติ้ลเขย่าแขนเด็กผู้หญิงตรงหน้าด้วยความโมโห...แต่แตงไม่ตอบโต้กลับยืนนิ่งและร้องไห้...จนเติ้ลต้องหยุดนิ่งเหมือนกัน
“เราขอโทษนะเติ้ล....”แตงยังก้มหน้าไม่สบตาและร้องไห้อย่างหนัก
“เธอชอบเชาว์หรอ...แตง...เธอถึงทำแบบนี้”เด็กหญิงได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ...ทำให้เติ้ลที่ใจเย็นลงเดือดขึ้นอีกครั้ง
“นี่เธอเห็นเชาว์เป็นของเล่น..เห็นความรักเป็นเรื่องสนุกงั้นหรอ”เติ้ลขึ้นเสียงกับแตงด้วยความโมโห...แตงใช้ 2 มือผลักเติ้ลสุดแรง...จนลงไปนั่งกับพื้น
“ไม่สนุกเลยซักนิด...เราไม่ได้รักเชาว์แต่เรารักเติ้ลเข้าใจมั้ย...”แตงวิ่งออกไป....เติ้ลเองก็ได้แต่งง....หลังจากวันนั้นก็ได้ข่าวว่าแตงบอกเลิกเชาว์.....เชาว์เสียใจมาก
“สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครดีกับกูเท่ามึง..เติ้ล…วันนี้พ่อแม่มึงไปต่างจังหวัดใช่มั้ย...เดี๋ยวกูไปนอนด้วยคนนะ”เสียงเศร้าๆ ของเชาว์ทำให้เติ้ลใจคอไม่ดีกับสิ่งที่เกิดขึ้น...นี่มันเป็นเพราะเรารึเปล่า...เราทำให้หลายๆคนต้องเจ็บ..เติ้ลรู้สึกโทษตัวเองเสมอ
“4 ทุ่มแล้วทำไมไอ้เชาว์มันยังไม่มาวะ” เติ้ลชักเป็นห่วง...แต่ซักพักเสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น…นายเชาว์นั่นเองถือถุงอะไรพะรุงพะรังมาด้วย
“เฮ้ยนี่มึงอายุยังไม่ถึง 18 นะเว้ย...ไมซื้อเหล้ามายังกะจะเปิดผับงี้…นี่ดื่มมาแล้วด้วยใช่มั้ย”หน้าของเชาว์แดงก่ำ
“เออ...มึงรีบเปิดประตูเลย...พูดมากอยู่ได้กูหนักนะเนี่ยไม่คิดจะช่วยเร้ย”
“แล้วมึงซื้อมาทำไมเยอะแยะ”
“ก็ซื้อมาฉลองกะมึงไง...มาๆฉลองความโสดกัน”เชาว์เดินลิ่วๆเข้าครัวไปอย่างชำนาญเพราะเขาเองก็มาที่นี่อยู่บ่อยๆ จนรู้ทุกซอกทุกมุมของบ้าน
“เชาว์...มึงรักแตงมากหรอวะ”เติ้ลมองหน้าเชาว์ที่กำลังกระดกเหล้าเข้าปาก
“ไม่รู้หวะ....กูก็ไม่รู้หรอกว่าความรักมันเป็นไง....แต่ตอนแรกกูแค่ประทับใจที่เค้าใส่ใจความรู้สึกของกู...มึงใช่มั้ยที่พาแตงไปซื้อสร้อยเส้นนั้น”เชาว์มองหน้าเติ้ลด้วยสายตาคาดคั้น
“เออ...ใช่”เติ้ลตอบทั้งที่หลบสายตา
โครม!!เสียงตบโต๊ะอย่างแรงทำให้เติ้ลสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ
“มึงโกหก....ทำไมมึงต้องโกหกกูด้วย....มึงเองไม่ใช่หรอที่ซื้อสร้อยเส้นนั้นให้กู”คำพูดของเชาว์ทำให้เติ้ลอึ้ง
“มึงรู้เหรอเชาว์...”ตอนนี้เพิ่งเข้าใจ...ความรู้สึกกลัวมันเป็นอย่างนี้นี่เอง....ความรู้สึกแบบนี้เคยเกิดขึ้นครั้งสุดท้ายตอนที่เติ้ลจะเสียแม่ไป....และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เติ้ลรู้สึกกลัว...กลัวที่จะเสียคนที่รักไป....อยากให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้เหลือเกินไม่ใช่เพราะเป็นช่วงที่มีความสุข..กรือช่วงทีประทับใจเหมือนทีคนอื่นๆชอบพูดกัน...แต่อยากหยุดเวลาไว้ไม่ให้มันดำเนินต่อไปต่างหาก.....เติ้ลกลัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้เหลือเกิน...เชาว์เองจะว่ายังไง...จะโกรธจะเกลียดเรารึเปล่า.....อยากจะหายตัวและหนีออกไปให้ไกลจากตรงนี้เหลือเกิน
............................................
ปล.ตอนนี้เเฟนคลับอาร์มกะวินอย่าว่ากันนะ...ให้พี่เติ้ลเค้าเด่นนิดนึง...เเบบว่าย้อนอดีตไปฟังเรื่องราวชีวิตรักของที่เติ้ลเค้าก่อนเเล้วจะกลับยังเรื่องของอาร์มกะวินนะจ๊ะ...
รักคนอ่านจ้า :กอด1:
-
เป็นอย่างนี้นี่เอง แอบขัดใจเติ้ลอยู่ตั้งนาน
แต่ความรักของเติ้ลเนี่ยน่าสงสารจัง
เอาอย่างนี้ดีกว่าค่ะพี่คนแต่ง
เสร็จจากภาคอาร์ม-วินแล้ว
แต่งภาคพี่เติ้ลบ้างดีกว่า อิอิ
น่าจาสนุกเนอะ
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอน๊า
-
เป็นอย่างนี้นี่เอง แอบขัดใจเติ้ลอยู่ตั้งนาน
แต่ความรักของเติ้ลเนี่ยน่าสงสารจัง
เอาอย่างนี้ดีกว่าค่ะพี่คนแต่ง
เสร็จจากภาคอาร์ม-วินแล้ว
แต่งภาคพี่เติ้ลบ้างดีกว่า อิอิ
น่าจาสนุกเนอะ
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอน๊า
จิ้มๆๆคนอ่าน....แหมไวจริงๆ.นะจ๊ะ...ขอบคุณที่ติดตาม....เอาไว้ภาคนี้จบอาจมีภาคเติ้ลต่อ..ก็ได้...อันนนี้ตามรีเควสละกัน...รักคนอ่านจุ๊บุๆ :L2:.
-
:impress2: :-[ :impress2: :-[
-
:L2: :3123:
มาต่อไวๆๆนะคับ จะรอ
รักคนแต่งมากมาย :กอด1:
-
:L2: :3123:
มาต่อไวๆๆนะคับ จะรอ
รักคนแต่งมากมาย :กอด1:
จ้า...ขอขอบคุณมากสำหรับรีที่ 100 เเละเเฟนพันธ์เเท้+1สำหรับ rakza..
รักคนอ่านจ้า :กอด1:
-
มาอ่านด้วยคนคับ
-
รอ่านตอนต่อไปเน้อ
รีบ ๆ มาต่อด้วยหล่ะ
อย่าดองนะค้าบบบบ
หึหึ
-
รอ่านตอนต่อไปเน้อ
รีบ ๆ มาต่อด้วยหล่ะ
อย่าดองนะค้าบบบบ
หึหึ
ไม่ดองเเน่นอนจ้า....จะอดหลับอดนอนก็สู้ทน...อิอิ...รักคนอ่านจ้า...จุ๊บๆ :กอด1:
-
ตอนที่ 12
มึงชอบกูรึเปล่า........(ยังเป็นเรื่องของเติ้ลอยู่นะจ๊ะ...รับรองตอนหน้าอาร์มกะวินมาเเน่...อิอิ)
“มึงชอบกูรึเปล่า......”น้ำเสียงที่แข็งกร้าวของเชาว์...อ่อนลง....น้ำไสๆที่ปริ่มอยู่ขอบตาของเชาว์ไหลลงมาเป็นทาง
เติ้ลยังจำแววตาคู่นั้นได้ดี....แต่ยัง....ไม่มีคำตอบหลุดจากปากของเติ้ลเพราะอึ้งกับคำถามที่ได้ยิน
“ทำไมใครๆชอบเห็นกูเป็นตัวตลก...ไม่มีใครจริงใจซักคน”เชาว์เริ่มพูดไม่รู้เรื่องคงเป็นเพราะฤทธิ์เหล้า....เชาว์ยกแก้วขึ้นซดเหล้าเข้าปากรวดเดียวหมดแก้วจนสำลักออกมา…
“พอได้แล้ว...มึงจะกินเหล้าให้ได้อะไรขึ้นมาวะ”เติ้ลแย่งแก้วเหล้าออกจากมือของเชาว์…ทั้งสองยื้อแย่งแก้วเหล้ากัน...จนมือของเชาว์ไปตบหน้าของเติ้ลอย่างแรง
“โอ้ย!!”หน้าขาวๆแดงเป็นปื้นขึ้นตามรอยมืออย่างรวดเร็ว
“กูขอโทษ..กูไม่ได้ตั้งใจ...เจ็บมั้ย”เชาว์ตกใจมากและพยายามเข้ามาดูรอยที่ฝากไว้บนหน้าใสๆของเติ้ล....
“ช่างกู..มึงไม่ต้องมายุ่ง...ถ้ากูเจ็บแล้วจะทำให้มึงหายงี่เง่า...มึงจะต่อยกูอีกก็ได้นะ”เติ้ลผลักอกเชาว์ให้ห่างออกไป...ตาแดงๆเริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมาอย่างสุดกลั้นไม่ใช่เพราะเจ็บที่โดนคนที่ตัวเองรักตบหน้า....แต่มันเจ็บที่ใจต่างหาก
“มึงอกหักแค่นี้ถึงกับเสียผู้เสียคน..มึงว่าใครๆไม่จริงใจกะมึง....นี่มึงไม่เห็นความจริงใจของกูอยู่ในสายตายเลยใช่มั้ย”เติ้ลหันหลังกลับ....”ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว...กูจะไปนอนเชิญมึงกินเหล้าตามสบาย”
“เติ้ลกูขอโทษ”เชาว์เข้าไปกอดเติ้ลจากด้านหลัง....เติ้ลเองก็หยุดนิ่งราวกับถูกสะกดให้เป็นน้ำแข็ง
“กูแค่สับสน...มึงคิดยังไงกับกูกันแน่....ที่ผ่านมากูเห็นมึงเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด...แต่พอกูคบกับแตง...กูก็รู้ว่ากูไม่ได้รักเค้า....ทุกๆครั้งที่กูไปไหนมาไหนกับแตง...ไปเที่ยว...ไปดูหนัง...กูคิดถึงมึง....เติ้ลกูกลัว.....กูกลัวว่ามึงจะเกลียดกู...ถ้ามึงรู้ว่ากูคิดกับมึงยังไง....กูไม่อยากเสียมึงไป”น้ำตาไหลพรั่งพรูมาพร้อมกับความอัดอั้นตันใจที่เกินจะเก็บไว้ของเชาว์…เดิ้ลหันกลับมามองเชาว์ที่ก้มหน้า...ไม่กล้าสบตา
“กูรักมึง...เชาว์...หยุดร้องไห้ได้แล้ว...ขี้แยจริงนะมึง...กูเห็นทำเป็นห้าว”เติ้ลอดกัดเชาว์ไม่ได้เมื่อเห็นมันในสภาพอย่างนี้..เติ้ลเช็ดทำตาที่เปียกชุ่มไปทั้งหน้าของเชาว์...ทั้งสองสบตาและยิ้มให้กันอย่างรู้ใจ....ที่แท้สิ่งที่เขากลัวมาตลอด...ก็ไม่ต่างกับเชาว์เลย....
“เติ้ล...มึงเป็นแฟนกูแล้วนะ...จากวันนี้ไปมึงห้ามยุ่งกับผู้หญิงหรือผู้ชายคนไหน....แล้วอย่าเป็นพ่อสื่อให้สาวที่ไหนมาจีบกูอีก...เข้าใจ๊”..เชาว์ได้ทีออกคำสั่ง..และแสดงความเป็นเจ้าของ
ที่แท้มันคิดว่าสร้อยคอเส้นนั้นเป็นของแตงจริงๆ....แต่เติ้ลเป็นคนพาไปซื้อ(สำคัญตัวเองซะจริงๆ...คิดว่าตัวเองหล่อจนสาวมาจีบ...ไอหน้าปลาบู่เอ๊ย...)เติ้ลคิดในใจและอดอมยิ้มไม่ได้
“ยิ้มไรวะ...นี่มึงนินทากูในใจหรอ...”เชาว์เข้ามาล็อคตัวของเติ้ลไว้...
”เห็นว่าตัวโตกว่าแล้วจะใช้กำลังหรอ...”ไม่ทันขาดคำก็โดนเชาว์ขโมยจูบฟอดใหญ่......
“เฮ่อ!ชื่นจายสุดๆ”เชาว์ยิ้มร่าเริง...ชื่นใจยิ่งกว่าสูดอากาศในยามเช้า..หรือได้ดมกลิ่นหอมของดอกไม้ที่ไหนในโลกซะอีก....เติ้ลหน้าแดงก่ำด้วยความอาย....รีบผละตัวออกจากเชาว์....เพราะชักไม่แน่ใจว่าเจ้าหมอนี่มันจะแทะเล็มอะไรอีก...(แบบว่ายังเด็กๆอยู่อ่า...ขอไร้เดียงสานิดนึง)
“ไปอาบน้ำเลยไอ้ขี้เมาไม่งั้นเชิญนอนที่โซฟานี่แหละ”….คราวนี้เติ้ลออกคำสั่งกะเจ้าตัวดีบ้าง
“ได้จ้าทูนหัว....แต่อาบน้ำเรียบร้อยแล้วต้องให้กอดทั้งคืนเลยนะ...รับรองไม่ฉวยโอกาสแน่นอน...ด้วยเกียรติของลูกเสือสำรองเลย”…เติ้ลอดขำกะท่าตะเบ๊ะชู 2 นิ้วของไอ้ขี้เมาหน้าปลาบู่คนนี้ไม่ได้....
“เออ...ลองฉวยโอกาสกะกูอีกได้กินตีนก่อนนอนแน่...ตบหน้าเมื่อกี้ยังไม่คิดบัญชีเลยนะเมิง...เดี๋ยวโดนๆ”เติ้ลยกหมัดท้า...เจ้าเชาว์ที่กำลังทำท่าล้อเลียนท่าทางของเติ้ลก่อนจะเข้าไปอาบน้ำไป
……..นี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นของความรักของเติลเท่านั้น.....จุดเริ่มต้นของความรักมักจะดูสวยงามเสมอ........แต่ความรักก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบดอกไม้เสมอไป...(หักมุมไปป่ะเนี่ย...อิอิ....เอาไว้ค่อยเปิดเรื่องเติ้ลล้วนๆละกันนะ..หากยืดเย้อไปกว่านี้...เด๋วเเฟนคลับอาร์มกะวินเค้าจะว่าเอา...)
หลังจากที่เชาว์กับเติ้ลคบกันได้ 3 ปี...จนทั้ง 2 คนเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย.....เติ้ลเรียนในมหาลัยที่เชียงใหม่แต่เชาว์เอนท์ติดที่กรุงเทพ.......แม้เติ้ลจะเป็นถึงเดือนคณะมีคนเข้ามาติดพันมากมาย...แต่เติ้ลก็ยังยึดมั่น...และไม่เคยมองใคร..แต่เชาว์เองกลับเป็นคนที่เปลี่ยนไป..จากที่เคยขึ้นมาหาเติ้ลเดือนละครั้ง....ก็เริ่ม...ห่างหายไป..จากที่โทรคุยกันทุกวันก็ขาดการติดต่อเพราะเปลี่ยนเบอร์ไป.....เชาว์ไม่กลับมาเชียงใหม่อีกเลยนี่ก็ 2 ปีแล้ว เติ้ลได้แต่คิดว่าเค้าทำอะไรผิด...หรือเพราะเชาว์หมดรักในตัวเขาแล้ว....หรือเพราะเชาว์มีคนอื่น...การเลิกรากันโดยไม่มีคำพูดใดๆ..มันทรมานมากจริง...เราเหมือนเป็นนักโทษที่ต้องติดคุกไปตลอดชีวิตโดยที่ไม่รู้ความผิดของตัวเอง..ไม่มีเม้แต่คำพิพากษา .....เชาว์หายไปอย่างเงียบๆ...แต่เติ้ลก็ยังคงรอคอยการกลับมาของเชาว์......จนวันนึงเติ้ลได้เจอกับแม่ของเชาว์ที่แวะมาเยี่ยมญาติที่เชียงใหม่โดยบังเอิญ....แม่บอกเติ้ลว่าเชาว์แต่งงานและไปเรียนต่อกับภรรยาที่เมืองนอก.........การรอคอยคงสิ้นสุดลงแล้วสินะ.........หัวใจของเติ้ลแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ.......ความรักที่ไม่ถูกต้องต้องลงเอยแบบนี้เสมอเหรอ.....แล้วใครหละที่คอยตัดสินว่าอะไรถูกหรือผิด.........เติ้ลได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ
ปล.ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อยขออภัยท่านผู้อ่านด้วยเเต่ว่าง่วงสุดๆเเล้วจริงๆจ้า...แถมพรุ่งนี้มีสอบโครงร่างวิทยานิพนธ์แต่เช้าด้วย....(ยังสามารถมานั่งอัพนิยายได้อีกเนอะคนเรา..ง่าๆ)...ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะจ๊ะ
-
^
^^
^^^
^^^^
จิ้มคนแต่ง
มาต่ออีกน๊า
รออ่านอยู่ค๊าบบบบบบบบ
-
^
^^
^^^
^^^^
จิ้มคนแต่ง
มาต่ออีกน๊า
รออ่านอยู่ค๊าบบบบบบบบ
ขอบคุณที่ติดตามนะคร้าบพี่น้อง :3123:
รักคนอ่าน...จุ๊บๆ :กอด1:
-
ข้อให้สอบโครงร่างวิทยานิพนธ์ ผ่านไปด้วยดีนะค่ะ :L2:
-
:L1:
พักผ่อนมากๆๆๆนะคร๊าบคนแต่ง
ตั้งใจสอบด้วยนะครับจาเป็นกำลังใจให้คับ
รักคนแต่ง :L2:
-
มาอ่านคับ
-
:L1:
พักผ่อนมากๆๆๆนะคร๊าบคนแต่ง
ตั้งใจสอบด้วยนะครับจาเป็นกำลังใจให้คับ
รักคนแต่ง :L2:
ขอคุณมากมายเลย...ตอนนี้สอบผ่านเเล้วจ้า :L2:รักเหมือนกัน :กอด1:
-
ข้อให้สอบโครงร่างวิทยานิพนธ์ ผ่านไปด้วยดีนะค่ะ :L2:
ขอคุณมากมายเลย...ตอนนี้สอบผ่านเเล้วจ้า :L2:ขอบคุณสำหรับกำลังใจ :3123:
-
:L2: :3123: :L1:
มารอคับผม อิอิ :call:
-
ยังไม่มาอีกหรอครับ
รออ่านอยู่น๊า
:t3: :t3:
-
^^^
^^
^
จิ้มๆ...
มาเเล้วจ้า... :t3:เพิ่งเสร็จสดๆร้อนๆเลยนะเนี่ย........ปิดบิล....ขอเพียงอุ่นไอในสายลมหนาว...ภาคที่ 1 กันไปเลยนะจ๊ะ....เอาไว้จามาต่อภาคต่อไปให้....อดใจรอกันนิสนึงนะๆ....รักคนอ่าน...จุ๊บุ๊ๆ :กอด1:
ตอนที่...13..ขอบคุณอุ่นไอในสายลมหนาว..จบ ภาคที่ 1..
พี่อาร์ม!!….พี่อาร์มครับ......!!!.
พี่เติ้ล……!!!!.......อาร์ม...ได้ยินมั้ย!!!
เสียงตะโกนเรียกเติ้ลและอาร์มดังแว่วมาแต่ไกล........แต่ทั้ง 2 ก็ไม่อาจขานรับ...เพราะผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนทั้งคู่........เติ้ลเองยังมีไข้สูง....อาร์มจึงต้องกอดก่ายอยู่ไม่ห่าง.......แต่ความรู้สึกที่มีตอนนี้ของทั้งสองก็เป็นแค่พี่น้องที่มีความรู้สึกที่ดีต่อกัน.............
“อาร์มผ่านบททดสอบแล้ว....เหมาะที่จะเป็นน้องเขยพี่...เอ๊ะ...หรือน้องสะใภ้เนี่ย”เติ้ลแซวจนอาร์มอายม้วนไปเลย...
“น้องเขยครับ...”อาร์มกระซิบบอกเติ้ลเบาๆทั้งที่ยังอาย....(อายแล้วยังกล้าพูดเนอะ...คุณอาร์ม)
“นี่ก็แปลว่า...น้องชายพี่เสียจิ้นให้เธอไปแล้วหรอ….นี่อาร์ม...วินยังด็กมากนะ....พี่ไม่คิดเลยว่าอาร์มจะทำแบบนี้”……..เติ้ลทำหน้านิ่ง...และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนอาร์ม...หน้าเสีย...(นี่กุตัดสินใจถูกป่าววะที่หลุดปากไป...ซวยแว้วครับพี่น้องคุณอาร์มของพวกเราเละเป็นโจ๊กเเน่ๆงานนี้)…บรรยากาศที่ครึกครื้นเริ่มเงียบจนอึดอัด...อาร์มเองก็อึกอักเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่คอ....สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเรียกกำลังใจซะหน่อย...สู้ๆ
“ผมรักวินครับพี่เติ้ล…ผมขอโทษที่ใจร้อนเกินไป…ผม..เอ่อ..ผะ..ผม”
เติ้ลหัวเราะเสียงดังทั้งที่ยังป่วย......เมื่ออำอาร์มซะจนหน้าเหลือ 2 นิ้ว
“เห็นเงียบๆงี้ร้ายเหมือนกันนะเรา”เติ้ลหัวเราะสะใจที่ได้แกล้งน้องเขยแล้วยังมีหน้ามาทำตาเล็กตาน้อยแซวนายอาร์มของเราอีก…เจ้าอาร์มหน้างอเป็นตะหวักทันทีเมื่อรู้ว่าโดนต้มซะจนเปื่อย
“พี่เติ้ล...หยุดหัวเราะได้แล้ว...นี่ป่วยอยู่นะเนี่ย....ยังจะซ่าอีก….ถ้าไข้สูงอีกผมจะทิ้งไว้ในป่านี่แหละ....นอนดีกว่าดึกมากแล้ว”และแล้วพี่เติ้ลสุดหล่อก็ถูกนายอาร์มเหวี่ยงไปหนึ่งดอกก่อนนอน....โทษฐานที่อำและแซวซะจนเสียหน้า....
“ครับๆนอนแล้วครับคุณน้องเขยที่เคารพ...”เติ้ลทิ้งทวนอีกหนึ่งดอกก่อนนอน
“วิน!!!.......พี่อยู่ทางนี้........แจน!!!!!........ได้ยินมั้ย”เมื่อเสียงเรียกเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้นจน...กระทบประสาทหูของอาร์มจนต้องรีบลุกขึ้นด้วยความตื่นเต้น.....ประสบการณ์ที่ต้องอยู่ในป่า...1..คืนเต็มๆ มันก็ไม่น่าประทับใจนักหรอกสำหรับอาร์มเเละเติ้ล...แต่มันก็ไม่เลวนักนะ....อย่างน้อยก็ทำให้อาร์มรู้จักผู้ชายที่นอนป่วยอยู่ข้างๆ มากขึ้น....ผู้ชายที่เค้าไม่ชอบขี้หน้าเพราะมีท่าทีไม่โปรงใส...กับหนุ่มน้อยที่อาร์มแสนรักและหวงเเหน.........ที่แท้มันก็เป็นแค่บททดสอบของพี่ชายที่ต้องการพิสูจน์รักแท้...ว่าอาร์มคู่ควรที่จะเป็นคนที่เค้าจะฝากฝังให้ดูแลวิน....น้องชายที่เค้าแค่ได้มองดูอยู่ห่างๆเท่านั้น...ได้รึเปล่า.......และแล้วอาร์มก็พิสูจน์แล้ว...ว่าเขาสามารถทำหน้าที่นี้ได้ดี....แต่นี่ก็เป็นแค่บททดสอบเบื้องต้นเท่านั้น...คนที่ผ่านประสบการณ์ความรักที่เจ็บปวดอย่างเติ้ล...คงไม่วางใจอะไรง่ายๆ...เวลาเท่านั้น..ที่จะเป็นเครื่องพิสูจน์ที่สำคัญ....เพราะกาลเวลาที่เปลี่ยนแปลงก็อาจทำให้ใจคนเปลี่ยนได้เช่นกัน...เติ้ลเข้าใจกฎธรรมชาติข้อนี้ได้ดี
“พี่เติ้ล...ๆ ผมได้ยินเสียงคนเรียก...วินกับพวกเพื่อนๆต้องมาตามหาเราแน่ๆเลย....พี่เติ้ลตื่นเร็วๆ”อาร์มปลุกเติ้ลให้ตื่น..เมื่อได้ยินเสียงเรียกของวิน...และแจน...แต่เติ้ลกลับนิ่ง....ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ........อาร์มชักใจไม่ดี
“พี่เติ้ลอย่าล้อเล่นอีกนะ...เล่นแบบนี้ผมโกรธจริงๆนะ...”อาร์มยังเขย่าตัวเติ้ล...เพื่อให้รู้สึกตัว
“…….”เติ้ลยังคงนิ่ง.........ท่าทางจะไม่ดีแล้ว....อาร์มตะโกนเรียกวิน....แจน และเพื่อนๆ.......ซึ่งเริ่มได้ยินเสียงฝีเท้าของหลายๆคนใกล้เข้ามาเรื่อยๆตามเสียงเรียก
อาร์มยกเติ้ลขึ้นขี่หลังอย่างทุลักทุเล....ตอนนี้เติ้ลเริ่มรู้สึกตัวแล้ว...แต่เพ้อด้วยพิษไข้จนฟังไม่เป็นศัพท์….อาร์มรู้สึกได้ถึงไอร้อนจากร่างกายเติ้ล...ทั้งที่เช้านี้หมอกลงหนาและอากาศในป่าบนดอยช่างหนาวสุดขั้ว
“อยู่นี่ครับผมอยู่นี่....ช่วยพี่เติ้ลด้วยครับ...พี่เติ้ลไม่สบายมาก”..อาร์มวิ่งกระหืดกระหอบแบกผู้ชายที่ตัวโตกว่าไว้บนหลัง...จนเดินสะเปะสะปะโซเซ....วิน แจน แชมป์และเพื่อนๆอีกหลายคนต่างรีบวิ่งเข้าไปหาด้วยความตกใจ...และช่วยกันรับตัวเติ้ลมาจากอาร์ม...เพราะสภาพอาร์มตอนนี้ก็ดูไม่ดีนัก
“พี่อาร์ม...เป็นไงบ้าง...ผมเป็นห่วงพี่มากรู้มั้ย”วินเข้าไปกอดอาร์มด้วยความดีใจ......อาร์มเองก็ดีใจไม่ต่างกัน..
“คิดว่าชาตินี้จะไม่ได้กอดเราแล้วซะอีก”อาร์มกะชับกอดให้แน่นยิ่งขึ้น...มือก็ขยี้หัวววินเบาๆ อย่างเคย...เหมือนจะชดเชยช่วงเวลาที่ต้องจากกัน...แม้จะเป็นเวลาที่ไม่นาน....แต่การที่ต้องจากคนรักไปโดยที่ไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่....แม้เพียงเสี้ยววินาที ก็ดูเหมือนยาวนาน..อาร์มและวินไม่สนใจสายตาของบางคนที่มองพวกเค้าอย่างสงสัย....แปลกใจ...หรืออะไรก็ตามที่คนอื่นอยากจะคิดกันไป...แต่เขาและวินไม่สนใจสิ่งเหล่านั้นอีกต่อไปแล้ว...เหตุการณ์ที่ผ่านมาได้พิสูจน์แล้วว่าเค้าทั้งสองรักกันมากแค่ไหน....มันมากพอที่จะมองข้ามบางสิ่งบางอย่างไปบ้าง....และอาร์มเองก็ฉลาดพอที่จะไม่ปล่อยให้สังคมมาตัดสินชีวิตของเขาเหมือนที่เชาว์ตัดสินใจทิ้งเติ้ลไปแต่งงาน....อาร์มยังเชื่อว่าความรักเป็นสิ่งที่ดีและสวยงามเสมอ...การที่เขาจะรักกับผู้ชายซักคนก็ไม่สามารถตัดสินได้ว่าเขาผิดหรือถูก....ความดีความชั่วต่างหากที่สังคมจะเอามาตัดสิน....
..แจนและแจ็คเห็นภาพนี้แล้วก็รู้สึกซาบซึ้งใจไปด้วย........โดยเฉพาะแจ็คที่แอนตี้เรื่องเเบบนี้...และถือในศักดิ์ศรีลูกผู้ชายสุดๆ ก็ยังต้องยอมพ่ายแพ้ให้กับความรักของวิน และอาร์ม....เพราะเค้าเองก็เข้าใจลึกซึ้งถึงอนุภาพที่ยิ่งใหญ่ของความรักเหมือนกัน....เเจ็คจับมือแจนและกระชับมือให้แน่นขึ้นเหมือนเป็นสัญญาว่าเขานี่แหละจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป...แจนหันมายิ้มและสบตา........นั่นคือคำตอบ........บางครั้งความรักก็ไม่ต้องการคำพูดใดๆ.......ใจสื่อถึงกันได้เสมอ
และแล้วค่ายเยาวชนก็ต้องจบลงด้วยระยะ 3 วัน 2 คืน ไม่มีกิจกรรมใดๆ...ทุกอย่างที่จจัดขึ้นก็ต้องถูกยกเลิกไป
เติ้ลถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลในจังหวัด....แจน..แชมป์...อาร์ม....วินและเพื่อนๆ เดินทางกลับโรงเรียน..และใช้เหากิจกรรมอื่นๆทำฆ่าเวลาว่างในช่วงปิดเทอมกันต่อไป....ถึงจะไม่ได้ร่วมสนุกกับกิจกรรมในค่ายเยาวชน....แต่การมาค่ายครั้งนี้ก็ทำให้หลายๆ...เข้าใจความหมายของคำว่ารักของตัวเองได้มากยิ่งขึ้น....เพราะจริงๆแล้วคำว่ารักก็สามารถตีความขยายเป็นคำอื่นๆ ได้อีกมากมาย.......ทั้งความคิดถึง....ห่วงใย...การเสียสละ.....การให้อภัย....ความหึงหวง..และอื่นๆอีกมากมาย.....จริงๆแล้วมันไม่มีข้อจำกัดที่ตายตัวนั่นเอง.....
ใกล้จะหมดแล้วสินะสายลมหนาวในปีนี้....แม้สายลมหนาวจะพัดผ่านเลยไปตามกาลเวลา.....แต่ความรัก..ความอบอุ่นที่มาพร้อมสายลมหนาว....ก็ยังคงอยู่....และหวังว่ามันจะยังคงอยู่คู่หัวใจเราตราบนานเท่านาน
“ขอบคุณจริงๆนะวิน...ที่ทำให้หัวใจที่เย็นชาของพี่ได้เจอความรักที่อบอุ่นอย่างนี้”อาร์มขยับตัวหนุ่มน้อยข้างกายให้เข้ามาแนบชิดกับอกของเค้ามากขึ้น...แล้วบรรจงจูบลงที่หน้าผากเบาๆ....วินเองก็กอดอาร์มแน่นชิดยิ่งขึ้น...
“อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จัง...พี่อาร์มครับ...ผมรักพี่ครับ...ผมอยากพูดเป็นร้อยครั้งพันครั้งก็คงยังทดแทนความรู้สึกของผมได้ไม่หมด”หนุ่มน้อยเงยขึ้นสบตาพี่ชาย.....มือก็เขี่ยหนวดอ่อนที่คางของพี่ชายเล่นอย่างเอ็นดู..เเล้วขยับขึ้นไปจูบเบาๆที่ปลายคางนั้น
”พี่ว่าไม่ต้องพูดเป็นร้อยเป็นพันครั้งหรอก”…อาร์มพลิกขึ้นมานอนตะแคงแล้วค่อยๆก้มลงไปประทับรอยจูบที่
ริมฝีปากสีชมพู...ของคนเบื้องล่าง....ชั่งหวานและซาบซึ้งจริงๆ....ลิ้นอุ่นๆที่ค่อยๆเคลื่อนไหวอย่างละเมียดละไม..
และเป็นธรรมชาติ....วินเองก็ตอบโต้รสสัมผัสนั้นได้ดี...ความอบอุ่นและความรักอบอวลไปทั้งห้อง.....เสียงคราง
เบาๆสลับกับเสียงหายใจที่หอบแรง...ยิ่งกระตุ้นความรู้สึกให้เร่าร้อนยิ่งขึ้น....ซอกคอขาวเริ่มโดนรุกเร้า...โลม
เลีย...จนอารมณ์ของทั้งสองกระเจิดกระเจิงอีกครั้ง....และแล้วเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายก็ถูกถอดลงเหลือเพียงร่างกาย
เปลือยเปล่าของคนทั้งสอง...ร่างกายที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างเป็นจังหวะ...กอดรัดกันแน่นยิ่งขึ้นเพื่อให้มีพื้นที่
สัมผัสกับอากาศหนาวน้อยที่สุด....นี่สินะหนาวเนื้อห่มเนื้อจึงหายหนาว.....เกมส์รักบทนี้ยังดำเนินต่อไปตาม
กฎเกณฑ์จนถึงจุดหมายปลายทางของมัน......(จิ้นกันเอาเองละกันนะ...เขิลลล!!!)…ทุกสิ่งที่ผ่านมา..และที่กำลัง
เกิดขึ้น...ล้วนมาจากความรู้สึกที่เรียกว่าความรัก...ไม่ได้เกิดจากความใคร่...หรืออารมณ์ชั่ววูบ..................
....ปล.เดี๋ยวมีภาค 2 รอติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
รักกัน รักกัน รักกันนานๆ :กอด1:
รอภาคสองนะ
ปล. อิจฉาคนแต่งอ่ะ....สอบโคงร่างวิทยานิพนธ์ผ่านแล้วของเราสอบอาทิตย์หน้าไม่รู้เป็นไงบ้าง :z3: :z3:
-
มาจิ้มเค้าทำไมเนี่ย
เค้าเจ็บนะ
รออ่านภาค 2 ครับ
:t3: :t3:
-
2 คนนี้เค้าน่ารักกันเกินไปมั๊ยเนี่ย
-
:L1: รักคนแต่ง มาต่อภาค2ไวๆนะคับ
เป็นกำลังใจให้เสมอคับ
สู้ๆๆนะคับคนแต่ง :L2:
-
มาจิ้มเค้าทำไมเนี่ย
เค้าเจ็บนะ
รออ่านภาค 2 ครับ
:t3: :t3:
เห็นหลับรอ...ก็เลยจิ้มให้ตื่นหงะ....อิอิ
-
รักกัน รักกัน รักกันนานๆ :กอด1:
รอภาคสองนะ
ปล. อิจฉาคนแต่งอ่ะ....สอบโคงร่างวิทยานิพนธ์ผ่านแล้วของเราสอบอาทิตย์หน้าไม่รู้เป็นไงบ้าง :z3: :z3:
ไม่ต้องอิจฉาหรอกจ้า...ยังมีศึกหนักรออยู่อีกเยอะเลย....ยังไงก็เป็นกำลังใจให้สอบผ่านฉลุยนะ...สู้ๆ :mc4:
-
:L1: รักคนแต่ง มาต่อภาค2ไวๆนะคับ
เป็นกำลังใจให้เสมอคับ
สู้ๆๆนะคับคนแต่ง :L2:
คงต้องเว้นระยะซัก 2 -3 วันนะจ๊ะ...ช่วงนี้ยุ่งไปหน่อย...ไงก็อดใจรอหน่อยนะจ๊ะ
ฝากดูเเลกระทู้นี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วย...รักคนอ่านจ้า :กอด1:
-
ดันรออออออออ
-
:mc4: มารอรัก อิอิ :L1:
-
:m23: :m23: :m23:
เข้ามาเป็นยามทำหน้าที่เฝ้ากระทู้ครับผ้ม
:pig4:
-
ตอนนร้หล้ะน้า....เล่นซะเขิลล์ตามไปด้วยเลย :-[ :-[
-
เข้ามารอคับ
-
ภาคที่2.....
ปฐมฤกษ์กันซักเล็กน้อย........สำหรับ..ช่วงการเปลี่ยนเเปลงสู่ฤดูใหม่..... :L2:
ตอนที่ 1 ความลับ...(ไม่)มีในโลก...เหอๆ
“อย่ากลัวว่าวันเวลาจะทำให้เธอต้องเสียใจ....เมื่อความห่างไกลจะทำให้ใจต้องไหวหวั่น....”เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของอาร์มดังขึ้น...ในขณะที่อาร์มพักทานข้าวกลางวันอยู่กับแจ็ค และแจน
“สวัสดีครับ....พี่เติ้ล”อาร์มตื่นเต้นเมื่อได้ยินเสียงที่ปลายสาย...
“พี่เติ้ล..หายดียังครับ...”
"ครับ...วินสบายดีครับ"
"จริงหรอครับ...ก็ดีสิครับ...."
"ครับ...5 โมงเย็นนะครับ"
"อ้าว!ไม่ให้บอกวินหรอ....อ่อ..ครับเข้าใจแล้วครับ....สวัสดีครับ"
“????”แจนและแจ็คสงสัยในบทสนธนาระหว่างอาร์มกับเติ้ล.....สองคนนี้มีลับลมคมในอะไรกันนะ...แจนบ่นพึมพำกับเเจ็ค.......ส่วนพ่อตัวดีก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ตามระเบียบ
“นี่...อาร์ม...มีลับลมคมในกะพี่เติ้ลอ่า”แจนทำหน้าสงสัย...ปนเคืองเล็กน้อย...
“………..”อาร์มยังอมยิ้มอย่างมีเลศนัย…และไม่มีคำตอบใดๆ
“นี่..อย่าบอกนะ...ว่าจะนอกใจวินหนะ”แจนพูดโพล่งออกมาจนแจ็คใช้มือปิดปากไว้แทบไม่ทัน
“แจน...ระวังหน่อย...เดี๋ยวก็ได้ฉาวโฉ่ทั้งโรงเรียนหรอก”แจ็คเตือนแฟนสาวที่มักจะโวยวายเกินเหตุ....ก็แจน อุตส่าห์ยอมถอยทัพกลับใจ...เพื่อให้ความรักของอาร์มกับวินได้สมหวัง...หากตอนนี้นายอาร์มคิดจะนอกใจน้องวินผู้น่ารักก็คงต้องได้เห็นดีกัน
“ไม่เป็นไรหรอกแจ็ค...ปล่อยแจนเค้าเหอะ”อาร์มยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“นี่แจน...เรากะพี่เติ้ลหนะไม่ได้มีไรอย่างที่เธอคิดหรอก....ไม่ต้องห่วง....เดี๋ยวเราไปก่อนนะ”อาร์มโบกมือลาแจนกับแจ็ค...แล้วเดินออกจากโรงเรียนไป
.........
อาร์มโบกมือให้ชายหนุ่มในชุดนักศึกษา....ที่นั่งรออยู่ในร้านอาหารหน้าโรงเรียน
"ว่าไงน้องเขย..."เติ้ลยิ้มและทักทายอาร์มซะจนหน้าแดง.....ก็เสียงทักเบาซะที่ไหน...
"พี่เติ้ล...เอาอีกแล้วนะ...นี่ผมใส่ชุดนักเรียนม.ปลายอยู่นะ...เดี๋ยวใครเค้าเข้าใจผิดกันพอดี"…อาร์มบ่นพึมพำ...เพราะสาวๆในร้านหันมามองเป็นตาเดียวกัน...ไม่รู้ว่ามองในความหล่อของ 2 หนุ่มในชุดนักศึกษา...และชุด ม. ปลาย หรือว่าได้ยินคำพูดที่เติ้ลทักอาร์มกันแน่
"ออกมางี้ขออนุญาตยาหยีแล้วยังเนี่ย...เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก....ท่าทางเมียเราจะดุเอาเรื่องเหมือนกันนี่"....เติ้ลหัวเราะเสียงใส..ที่แกล้งแซวให้น้องอับอาย
กำ...ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วคร้าบบบบบบ......อาร์มเอาเมนูแผ่นใหญ่ปิดหน้าด้วยความอับอาย
T_T พี่เติ้ลนะพี่เติ้ล...ไม่มาก็ดี......
เออ..ๆไม่แกล้งแล้ว...เติ้ลยังหัวเราะร่วน
สั่งอาหารดีกว่า...กินไรดีอ่า...พี่เลี้ยงเอง
อาร์มค่อยๆโผล่หน้าขึ้นมาจากเมนูเมื่อเห็นว่าสภาวะในร้านเริ่มปกติ.....
"อะไรก็ได้คร้าบ'....อาร์มตอบเสียงอ่อย
งั้นก็....กินเหมือนพี่ละกันนะ....
เติ้ลเรียกเด็กเสิร์ฟ...แล้วสั่งอาหารไป 2 - 3 อย่าง
........
"อ้าวพี่แจน....มาทานข้าวหรอครับ"...นาวินชะเง้อเเต่เห็นเเจนมาโรงอาหารเพียงลำพัง
"แล้วพี่อาร์มหละครับ".....พี่อาร์มส่งข้อความมาบอกว่าจะทำการบ้านกับพี่แจน...ไม่ต้องรอทานข้าว
"เอ่อ....อ๋อ...อาร์มทำงานกลุ่มอยู่หนะพอดีมีรายงาน.....แต่พี่หิวข้าวมากก็เลยมาซื้อข้าวกินก่อน..วินหละมากินข้าวหรอ"......แจนยิ้มเเห้งๆ....โดนถามเรื่องนายอาร์มเข้าหน่อยถึงกับพูดไม่ออกบอกไม่ถูก...ถึงแจนจะพูดเก่งแต่เรื่องโกหกเนี่ยไม่ได้เรื่องซะเลย...มีพิรุธสุดๆ...กว่าจะรอดหัวใจแทบวาย
"อย่างงั้นหรอครับ....งั้นผมไปก่อนนะครับพี่แจน........วินกลับหอไปอย่างเหม่อลอย.....รู้สึกแปลกๆเหมือนพวกพี่ๆมีอะไรปิดบังโดยเฉพาะอาร์ม....แทนที่จะโทรมาบอกแต่กลับส่งข้อความมา....มันน่าสงสัยจริงๆ
...........................
"ตกลงพี่จะบอกความจริงกับวินเมื่อไหร่ครับ"..อาร์มเริ่มบทสนธนาต่อเมื่อกินข้าวเย็นเสร็จ............
"พี่ยังไม่รู้เลยอะ...อาร์ม.........ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี.......พี่กลัววินเค้าไม่ยอมรับในตัวพี่........ถ้าเป็นอย่างนั้นมันคงแย่ยิ่งกว่าตอนนี้"
"แต่ผมคิดว่าวินน่าจะดีใจนะ...อย่างน้อยเค้าก็จะได้รู้ว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว....แต่มีพี่ชายที่เป็นห่วงเค้ามากอย่างพี่"
เติ้ลทำหน้าครุ่นคิด......เค้ากำลังตัดสินใจที่จะบอกกับวินว่าเค้าเป็นพี่ชายแท้ๆของวิน
"พี่เติ้ลเอาเป็นว่าผมจะลองพูดเกริ่นให้ก่อนละกันนะครับ...พี่ไม่ต้องห่วง...ผมเชื่อว่านาวินมีเหตุผลและเป็นผู้ใหญ่พอที่จะยอมรับเรื่องนี้"......อาร์มจับมือของเติ้ลเพื่อให้กำลังใจ....เมื่อเห็นเติ้ลมีสีหน้ากังวล.....แต่เมื่อเห็นสายตาของหลายๆคนในร้านมองแปลกๆ....อาร์มจึงค่อยๆปล่อยมือออก..จนเติ้ลอดขำไม่ได้....แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นยังมีใครบางคนที่อยู่ภายนอกร้านเห็นมาโดยตลอด.....เติ้ลบังเอิญหันไปสบสายตาของใครคนนั้นที่กำลังจ้องมองเขาและอาร์มอยู่
เติ้ลถึงกับช็อคเมื่อเห็นคนที่ยืนมองเขาอยู่จากหน้าร้านแม้ว่าโต๊ะที่เขานั่งไม่ได้อยู่ใกล้ประตูทางเข้ามากนัก...แต่แสงไฟจากภายนอกที่สว่างกว่าไฟสลัวภายในร้านก็ทำให้เติ้ลมองเห็นเขาคนนั้น....และแววตาที่คุ้นเคยคู่นั้นได้ชัดเจน
อาร์มต้องหันหลังกลับมามองตามเมื่อเห็นท่าทางผิดปกติของเติ้ล....แต่เขาคนนั้นก็เดินจากไปเสียแล้ว
เติ้ลรีบลุกขึ้นตามไปทันที....ทิ้งให้อาร์มนั่งงงเป็นไก่ตาแตกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ในร้าน
เติ้ลวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว....จนไปถึงซอยเล็กๆ...แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของใคร
เติ้ลยืนหอบอยู่......สมองก็คิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่.........ว่ามันเป็นเรื่องจริง........หรือว่าเขาฝันไปกันเเน่.....แต่ทว่าหากเป็นความฝันเค้าก็คงจะบ้าไปแล้ว.......ก็ยังไม่ได้หลับหนิ...จะฝันได้ไง......สงสัยเราจะบ้าไปแล้วจริงๆ....เติ้ลคิดในใจ และค่อยๆนั่งลงที่ฟุตบาท....ลูบหน้าตัวเองแรงๆสองสามทีเพื่อตั้งสติ........แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีมือมาแตะที่ไหล่....
"ผมเองครับ......พี่เป็นอะไรไปหรอ...อยู่ดีๆก็วิ่งออกมาจากร้าน...ไหนว่าจะเลี้ยงผมไง...ดีนะที่เพิ่งกดตังมา...ไม่งั้นโดนล้างจานทั้งเดือนแหงๆ"...เติ้ลเงยขึ้นมองหน้าอาร์ม....และยิ้ม
"ไหนจ่ายไปเท่าไหร่....น้องเขย...กะจะชักดาบซักหน่อยยังตามมาเจออีก...แย่จัง.".....เติ้ลรีบรับมุขกลบเกลื่อน
ไปๆ...ดึกเเล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งเข้าโรงเรียน...เติ้ลลุกขึ้นปัดขากางเกงสแลกที่เลอะดิน...เเล้วเดินไปส่งอาร์มที่หน้าโรงเรียน
.......................
ปล.อาจจะสั้นไปหน่อยนะ...เเต่ช่วงนี้ไม่ว่างจริงๆ...(ยังอุตส่าห์มาลงอีก..คนเรา)เเบบว่าคิดถึงผู้อ่านจ้า...ไว้จามาต่อให้ยาวๆนะจุ๊บๆ..รักคนอ่าน :L2:
-
:L2: :3123:
ถึงจาสั้น ดีกว่าไม่มานะคับ
แต่เป็นใครนะหลอกคนอ่านให้คิดตาม
คนแต่งใจร้าย แงๆๆๆๆ
ไม่รักคนแต่งแล้วงอล *-* :m16:
-
:L2: :3123:
ถึงจาสั้น ดีกว่าไม่มานะคับ
แต่เป็นใครนะหลอกคนอ่านให้คิดตาม
คนแต่งใจร้าย แงๆๆๆๆ
ไม่รักคนแต่งแล้วงอล *-* :m16:
แต่ช้าเเต่...อย่างอลเรยนะ...ก็อยากให้คนอ่านตื่นเต้นบ้างหงะ... :L2: :impress3:รักคนอ่านเหมือนเดิมนะ...จุ๊บๆ...+1ให้กับความไวด้วย...มาอ่านคนเเรกเลย
-
o22 o22 o22 o22 o22
ค้างอย่างแรงนิ๊
เริ่มบทนิยามแห่งความเศร้าแล้วใช่ม๊ายยยยยยยยยย
:pig4:
-
o22 o22 o22 o22 o22
ค้างอย่างแรงนิ๊
เริ่มบทนิยามแห่งความเศร้าแล้วใช่ม๊ายยยยยยยยยย
:pig4:
ก็ไม่เศร้ามากหรอกจ้า...บางอย่างมันคลี่คลายตะหาก..อุ๊บส์!!!อุบไว้ก่อน.. :กอด1:
-
:m32: :m32: :m32:
หลุดออกมาแล้ว แต่เอ๊ะ
,, ก็ไม่เศร้ามากหรอกจ้า ,,
:o12: ใจร๊าววววววววววววววววววววววววว
:pig4:
-
สงสารน้องวินจังเลยอ่ะ :monkeysad:
-
ช่วงนี้อากาศหนาวมากมาย
คนแต่งดูแลสุขภาพด้วยนะคับ :L1:
-
รออ่านตอนต่อไปเน้อ
:t3: :t3:
-
สงสารน้องวินด้วยอีกคนแล้วกัน
-
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf
-
แหน่ะ ๆ แอบมาทำอะไรไม่เอานิยายมาลง
ผมไม่ได้มาทวงแค่มารอเฉย ๆ ครับ o18 o18 o18
:pig4:
-
เห็นคนแต่งแว๊บๆๆๆๆ
หายไปไหนเอ๋ยยยยย :m15:
-
เห็นคนแต่งแว๊บๆๆๆๆ
หายไปไหนเอ๋ยยยยย :m15:
แหน่ะ ๆ แอบมาทำอะไรไม่เอานิยายมาลง
ผมไม่ได้มาทวงแค่มารอเฉย ๆ ครับ o18 o18 o18
:pig4:
เเวะมาดูจ้าว่ามีใครดูเเลกระทู้ให้บ้าง...อิอิ
และก็จะเอาเพลงมาลงให้ซึ้งล่วงหน้า...เเต่....ยังลงไม่เป็นอ่ะ...(ขายหน้าจัง) :-[
กำลังพยายามอยู่หนะ....สำหรับตอนต่อไปยังไม่เสร็จนะจ๊ะ....รับรองเสร็จเเล้วจารีบลง...ไม่ให้ผิดหวัง
รักคนอ่านนะ :pig4:
-
อยากบอกว่าคนอ่านก็ ร๊าาาาาาาาก เหมือนกัน
:give2: :give2: :give2: :give2: :give2:
:pig4:
-
เห็นคนแต่งแว๊บๆๆๆๆ
หายไปไหนเอ๋ยยยยย :m15:
แหน่ะ ๆ แอบมาทำอะไรไม่เอานิยายมาลง
ผมไม่ได้มาทวงแค่มารอเฉย ๆ ครับ o18 o18 o18
:pig4:
เเวะมาดูจ้าว่ามีใครดูเเลกระทู้ให้บ้าง...อิอิ
และก็จะเอาเพลงมาลงให้ซึ้งล่วงหน้า...เเต่....ยังลงไม่เป็นอ่ะ...(ขายหน้าจัง) :-[
กำลังพยายามอยู่หนะ....สำหรับตอนต่อไปยังไม่เสร็จนะจ๊ะ....รับรองเสร็จเเล้วจารีบลง...ไม่ให้ผิดหวัง
รักคนอ่านนะ :pig4:
นานแค่ไหนใจก็รอ
เพราะคนแต่งไม่เคยทำให้ผิดหวัง
อิอิ
รักคนแต่งเสมอ :L1:
-
http://www.youtube.com/watch?v=Ldo9GKKCrWY
-
:m22: แอบมาทำอะไรอีกแล้วหน่ะ
รู้น่า่ว่าอยากเจอหน้าเราละซิ๊ ~
:pig4:
-
:m22: แอบมาทำอะไรอีกแล้วหน่ะ
รู้น่า่ว่าอยากเจอหน้าเราละซิ๊ ~
:pig4:
อิอิ...รู้ทันๆ...อยากลงเพลงลงมะได้ง่ะเศร้าๆ :jul1:.......
:serius2:
-
ตอนที่...2...เจ้าชายนิทรา :L1:
เติ้ลกลับมาที่อพาตเมนท์ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับมหาวิทยาลัย…..เติ้ลเดินเข้าห้องมาโดยไม่เปิดไฟ...แต่ก็พอมีไฟสลัวๆจากระเบียงที่โชว์ให้เห็นแสงไฟจากตึกอื่นๆที่อยู่ในบริเวณนั้น...เขานอนลงที่โซฟาตัวโปรด...เปิดเพลงเบาๆฟังเพื่อให้รู้สึกผ่อนคลาย...ปัญหาที่ทำให้ปวดหัวตุ๊บๆ ในตอนนี้นอกจากจะกังวลเรื่องของวินแล้ว...ยังมีใบหน้าของใครบางคนคอยวนเวียนอยู่ไม่ห่าง…เติ้ลหลับตาเพื่อที่จะไล่ความคิดที่ฟุ้งซ่านที่ยังคงรบกวนจิตใจของเขา
.....เพราะอะไร ยังไม่เข้าใจว่าเหตุใด
เฝ้าคอยแต่คิดถึงใคร คิดถึงคนที่ทิ้งกันไป
ถึงแม้เวลา ล่วงเลยผ่านมาสักเท่าไหร่
แต่แล้วทำไม ฉันยังตัดใจไม่ได้
บ่อยครั้งที่ฉันยังคงรู้สึก
ลึกๆ ลงไปข้างในหัวใจ
ก็เธอยังคงอยู่เคียงข้างกาย
สุดท้ายสัมผัสนี้ มีเพียงแค่ในฝัน
ปล่อยให้ฉันนอนหลับตา
ก็ยังดีกว่ารู้ว่าเธอไม่รักกัน
ได้โกหกตัวเอง อยู่ในความฝัน
ที่ฉันไม่ต้องการตื่น
จะยอมเป็นเจ้าชายนิทรา
แล้วใช้เวลาที่ยังมีทั้งคืน
ข่มตานอนหลับฝันไม่ยอมตื่น
ให้รักเรายังยั่งยืนอยู่ในฝัน
อยากย้อนเวลา ให้เรากลับมาเริ่มต้นใหม่
แต่ถึงยังไง ก็คงเปลี่ยนใจเธอไม่ได้เลย
บ่อยครั้งที่ฉันยังคงรู้สึก
ลึกๆ ลงไปข้างในหัวใจ
ก็เธอยังคงอยู่เคียงข้างกาย
สุดท้ายสัมผัสนี้ มีเพียงแค่ในฝัน
ปล่อยให้ฉันนอนหลับตา
ก็ยังดีกว่ารู้ว่าเธอไม่รักกัน
ได้โกหกตัวเอง อยู่ในความฝัน
ที่ฉันไม่ต้องการตื่น
จะยอมเป็นเจ้าชายนิทรา
แล้วใช้เวลาที่ยังมีทั้งคืน
ข่มตานอนหลับฝันไม่ยอมตื่น
ให้รักเรายังยั่งยืนอยู่ในฝัน
หลับนานๆ เจ้าชายนิทรา
สมมติเอาเองว่าเรายังรักกัน
หยุดเวลาเอาไว้ชั่วนิรันดร์ อย่าให้ฉันได้ตื่นเลย....
แต่ฟังเพลงนี้แล้วกลับยิ่งทำให้คิดถึงใครคนนั้นมากขึ้น....น้ำใสๆ...ไหลออกจากหางตาทั้งสอง...จนต้องพลิกตัวนอนตะแคง.....เติ้ลเอื้อมมือไปหยิบอะไรบางอย่างในตู้เก็บของเล็กๆข้างโซฟา....สิ่งนั้นคงอยู่ลึกพอสมควร...จนเติ้ลต้องขยับตัวขึ้นเปิดโคมไฟสีเหลืองนวล...ให้สว่างพอที่จะเห็นหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งอยู่...ลึกเข้าไปอยู่ส่วนในสุดของตู้
เขามองหนังสือเล่มนั้นอยู่ครู่หนึ่งเหมือนจะไตร่ตรองอะไรบางอย่าง..และแล้วเติ้ลก็จึงตัดสินใจเปิดมัน....และอ่านมันอีกครั้ง.....หลังจากที่ไม่ได้หยิบมันขึ้นมาดูหลายปีแล้ว.....มันคือไดอารี่....ของเติ้ล....เป็นไดอารี่ที่เติ้ลเก็บเรื่องราวของใครคนหนึ่งไว้...ตั้งแต่ที่เขารู้สึกพิเศษกับใครคนนั้น....ความรู้สึกนั้นเติ้ลคิดว่ามันมากกว่าความรัก...เพราะมันคือความรู้สึกที่ผูกพัน.....เติ้ลเขียนมันทุกวัน....มีทั้งเรื่องสุข...เรื่องทุกข์...จากเรื่องของเติ้ล....เรื่องของเชาว์......จนกระทั่งกลายเป็นเรื่องของเรา....มีความรู้สึกดีๆ....ที่อาจจะบรรยายเป็นตัวหนังสือได้ไม่หมด....แต่อย่างน้อย...ไดอารี่เล่มนี้ก็ยังทำให้เติ้ล...ได้บอกเล่าความรู้สึก...ในทุกๆช่วงของชีวิตได้ดี....เมื่อวันนึงเราคิดถึงคนในอดีต.....การได้อ่านไดอารี่ที่มีเรื่องราวระหว่างตัวเรากับเขาคนนั้น...ก็ทำให้มีความสุขได้เหมือนกัน
12/6/2003.............วันเกิดเรา.....23.40 น.
วันนี้ได้ของขวัญ...จากรุ่นน้องเต็มเลย...สาวๆพวกนี้รู้กันได้ไงวะ....ว่าวันนี้วันเกิดเรา...แต่ยังไงก็ขอบคุณนะครับสำหรับของขวัญน่ารักๆ....ไอ้เอ๋...กับไอ้เก่งก็ซื้อของขวัญมาให้กล่องเบอเร่อ...แมร่ง...แกะออกมาเหลือกล่องเท่ากล่องไม้ขีด.......สาดดดดดดดดดดแถมข้างในเป็นจิ้งจกยาง....T_T
555+แต่ได้เอาไปแกล้งจุ๊บแจงแฟนไอเก่งซะ...กรี๊สสกระเจิง....งานนี้สงสัยมีเตียงหัก...กำ...ผมจะบาปมั้ยเนี่ย....เอ....หรือกรรมจะตามสนองผมจริงๆ...อีก...15 นาทีก็จะเลยผ่านวันเกิดครบ 15 ปีเต็มของนายเติ้ลซะแล้ว....เฮ่อ...ไอ้เชาว์..นี่มึงจะไม่อวยพรวันเกิดกูเลยรึไง....ใจร้ายชิบ!!...มึงไม่รู้รึไงว่ากูรอแค่คำว่า แฮปปี้เบิร์ทเดย์ของมึงมาทั้งวัน.......ผมไม่เคยต้องการของขวัญที่วิเศษวิโสอะไรจากมันเลย........แค่คำอวยพรของมันคำเดียว...ผมยอมแลกของขวัญที่มีค่าได้ทุกอย่าง...แต่ผมคงหวังมากไป...ผมก็แค่เพื่อนคนนึง...มันคงคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระสินะ....เขียนแล้วน้ำตาจะไหลอ่ะ...ชั่งเถอะ..นอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นไปโรงเรียนแต่เช้า........
......
ตอนนี้ ตี 1 กว่าๆแล้ว...แต่ผมยังไม่ได้นอนหรอกก็ไอ้เพื่อนตัวแสบของผมนะสิ...ดันมาหาผมตอนเที่ยงคืน...เป๊ะ!.มันถือเค้กช็อกโกเเลตก้อนโต....กะจะมาอวยพรวันเกิดผมเป็นคนสุดท้าย....ดีนะที่พ่อกับแม่บุญธรรมของผมไปต่างจังหวัด...ไม่งั้นโดนสวดยับแน่....แม่มันก็คงไม่อยู่เหมือนกัน...ถึงแถมาถึงนี่ตอนดึกๆดื่นๆได้....แต่ผมก็ดีใจมากๆ...ถ้าผมวาดหน้าตัวเองลงไดอารี่ได้...คงบานซะจนล้นสองหน้ากระดาษ....ก็คนมันปลื้มหนะ
^_^……….ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกตอนนี้ออกมายังไงได้หมด...มันดีใจสุดๆ...เชาว์มึงนะมึง...แสบจริงๆให้กูเครียดอยู่ได้ตั้งนาน...มึงเนี่ยจอมแผนการจริงๆ....แกล้งทำเมินกูทั้งวันที่แท้ก็มีเซอร์ไพร์....ตอนนี้มันนอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆผม...แต่ผมไม่อยากหลับตาเลย...อยากมองหน้ามันอย่างนี้ให้นานที่สุด....เวลามันหลับเนี่ย...น่ารักจริงๆครับ...ยังมีช็อกโกเเลตเป็นจุดเล็กๆติดที่ปลายจมูกมันอยู่เลย....คนบ้าอะไรตะกละสุดๆ...สวาปามเค้กไปเกือบ...2 ปอนด์...ตกลงซื้อมาให้กูหรือซื้อมากินเองวะเนี่ย..ชักงงๆ...เอาเป็นว่าวันเกิดปีนี้ผมมีความสุขที่สุดในโลกเลยครับ....ตอนเช้าได้ตักบาททำบุญกับคุณแม่....ไปโรงเรียนก็ได้ของขวัญจากเพื่อนๆน้องๆ...และปิดฉากด้วยเค้กช็อกโกเเลตปอนด์ใหญ่จากคนที่ผม...รักมากๆ...แถมตอนนี้มันยังนอนอยู่ข้างๆผมอีก....จะหาความสุขแบบนี้ได้จากที่ไหนอีกนะ...นายเติ้ล...ลั้นลาๆ..อารมณ์ดี.....ฝันดีนะ
..................................................
.........
ปล.ไอ้เชาว์มันเริ่มกรนแล้วครับ....ความโรแมนติกมันใกล้จะจบสิ้นแล้ว..เพราะจะตี 3 แล้วยังไม่ได้นอนเลย....ไอ้บ้า..กรนไรมึงนักหนาวะ....สาดดดดดดดด
เติ้ล
…………………………………………………………………..............................................……………………
เติ้ลอ่านไดอารี่แล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้...มันยังคงประทับตราตรึงอยู่ในใจเขา....เค้กช็อกโกแลตขนาด 2 ปอนด์ ที่เจ้าของวันเกิดได้กินแค่ชิ้นเดียว...แต่ดูเจ้าเชาว์มันกินซะเอร็ดอร่อยกว่าเจ้าของวันเกิดซะอีก
“แฮปปี้เบิร์ทเดย์....นะเติ้ล....มีความสุขมากๆนะ”...ภาพที่มันยืนยิ้มหน้าบานอยู่หน้าประตูตอนเที่ยงคืนพอดี...เติ้ลยังจำได้ดี
“ท่าทางมึงจะมานานแล้วนะเชาว์”.....เติ้ลอดขำไม่ได้เมื่อเห็นเชาว์วุ่นอยู่กับการล้วงแคะแกะเกาและตบยุง..(ก็หน้าบ้านเติ้ลต้นไม้เยอะ..ยุงก็เลยเยอะตาม..หงะ)
“เออดิ...ไม่ต้องหัวเราะเลยมึงอ่า...ก็กูรอให้เที่ยงคืนพอดีไง...แมร่งมาตั้งแต่ 5 ทุ่มครึ่ง..ยุงไม่หามไปซะก่อนก็บุญเท่าไหร่แล้ว”...เชาว์บ่นไปตบยุงไป..รอยยุ่งกัดเห็นเป็นจ้ำแดงๆเมื่ออยู่ในที่สว่าง
“งั้นก็เข้าบ้านกันเถอะ..เดี๋ยวกูทายาให้”.... เติ้ลอมยิ้ม..แต่ไม่กล้าหัวเราะ...เพราะท่าทางมันชักจะฉุนกะบรรดายุงๆตัวยุ่งที่เกาะขาเกาะแข้งอยู่ตอนนี้...ดีสมน้ำหน้า...ให้กูรอมึงทั้งวัน...ให้ยุงกัดให้ขาลายไปเลย..อิอิ...เติ้ลคิดในใจ
เติ้ลทายาที่รอยยุงกัดให้เชาว์หลังจากทั้งสองเสร็จพิธีฉลองวันเกิด....(ตอนที่สวาปามเค้กอยู่ไม่เห็นเชาว์มันจะคันอะไรเล้ย...พอเค้กหมดก็อ้อนให้เกาให้บ้าง....ให้ทายาให้บ้าง...สำออยไปมั้ยพ่อคุ้ณ)
ทุกๆเหตุการณ์ในวันนั้น...เติ้ลยังจำมันได้ดีทุกฉาก ทุกตอน....แต่ไม่รู้ว่าเชาว์เองจะยังจำมันได้มั้ย...ตอนนี้มึงกำลังทำอะไรอยู่นะเชาว์.......กูคิดถึงมึง...เติ้ลหลับตาลงให้น้ำตามันไหลลงมาอย่างช้าๆ...เผื่อมันจะช่วยชำระความเจ็บปวดในใจของเค้าตอนนี้ได้บ้าง.......
...........................
ปล.จวบจนปัจจุบันข้าพเจ้าก็ยังลงเพลงมะได้...วานผู้อ่านที่น่ารักใครลงเพลงเป็นช่วยลงเพลง...เจ้าชายนิทราไว้ให้หน่อยนะ...จุ๊บๆ :pig4:
รักคนอ่านจ้า :กอด1:
-
:กอด1:
ตอนนี้แอบเศร้านะ
-
เศร้าจัง :m15: :monkeysad:
-
เอามาลงให้แล้วน๊า!!!~ พอดีเพิ่งไปหาวิธีลงมาได้ :m23:
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V247FGFP0&Autoplay=1
ถ้าอยากให้ช่วยสอนลงก็ติดต่อหลังไมค์หรือถามในนี้ก็ได้นะครับ
:pig4:
-
เอามาลงให้แล้วน๊า!!!~ พอดีเพิ่งไปหาวิธีลงมาได้ :m23:
ถ้าอยากให้ช่วยสอนลงก็ติดต่อหลังไมค์หรือถามในนี้ก็ได้นะครับ
:pig4:
ขอบคุณมากๆเลยจ้า... :o8:น่ารักที่สุดเลย...อิอิ...+1ให้เเล้วจ้า..เป็นปลื้มๆ
ช่วยสอนด้วยจิ....จะได้ลงเป็นซะที :laugh:...น่าสงสารซะนี่กะไร
สอนในนี้ก็ได้จ้า...เผื่อใครยังลงไม่เป็นจะได้เรียนไปด้วย..(หรือว่ามีเเต่เราหว่าที่ลงมะเป็นอ่า :impress3:)
-
:m23: ขออนุญาติแนะนำนะครับเผื่อว่าได้เอาไปใช้กัน
ตัวอย่างที่นำมานี้จะใช้กับไฟล์ที่ฝากไว้ที่ ijigg นะครับ :teach:
เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า
1.ทำการค้นหาไฟล์เพลงที่ต้องการจากเวป ijigg จากตัวอย่างผมใช้เพลง ฤดูอกหัก
หลังจากหาเพลงได้แล้วให้ทำการ copy url หน้าเวปนั้นมาเลยครับ ก็จะได้ว่า
http://www.ijigg.com/songs/V2CFB4BFP0
2.ทีนี้เรามาดู code ที่ใช้ใส่เพลงกันบ้างนะครับ [flash=315,80]http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=XXXXXXXXXX&Autoplay=Y[/flash] จะมีอยู่ 2 ส่วนที่เราต้องทำการแก้
2.1 XXXXXXXXXX คือส่วนที่ได้จากอักษรสีแดงที่ขีดเส้นใต้ของ url ในข้อ 1
2.2 Autoplay=Y คือส่วนที่บอกว่าต้องการให้เพลงเล่นอัตโนมัติเลยหรือเปล่า
ถ้า Autoplay=0 คือต้องกดเพื่อทำการเล่นเพลงด้วยตัวเอง
แต่ถ้า Autoplay=1 คือเล่นอัตโนมัติ
รวมแล้วก็จะำได้
[flash=315,80]http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2CFB4BFP0&Autoplay=0[/flash]จากนั้นเราก็ทำการโพสข้อความตามปกติ ก็จะได้ผลเป็นดังนี้ครับ
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2CFB4BFP0&Autoplay=0
:m4:จบไปแล้วสำหรับการลงเพลงหากมีข้อสงสัยประการใดสอบถามได้นะครับ
ที่มา : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63.0
:pig4:
-
:L2:สงสารเติ้ลเนอะ
คนแต่งว่ามะ :n1:
-
:m23: ขออนุญาติแนะนำนะครับเผื่อว่าได้เอาไปใช้กัน
ตัวอย่างที่นำมานี้จะใช้กับไฟล์ที่ฝากไว้ที่ ijigg นะครับ :teach:
เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า
1.ทำการค้นหาไฟล์เพลงที่ต้องการจากเวป ijigg จากตัวอย่างผมใช้เพลง ฤดูอกหัก
หลังจากหาเพลงได้แล้วให้ทำการ copy url หน้าเวปนั้นมาเลยครับ ก็จะได้ว่า
http://www.ijigg.com/songs/V2CFB4BFP0
2.ทีนี้เรามาดู code ที่ใช้ใส่เพลงกันบ้างนะครับ [flash=315,80]http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=XXXXXXXXXX&Autoplay=Y[/flash] จะมีอยู่ 2 ส่วนที่เราต้องทำการแก้
2.1 XXXXXXXXXX คือส่วนที่ได้จากอักษรสีแดงที่ขีดเส้นใต้ของ url ในข้อ 1
2.2 Autoplay=Y คือส่วนที่บอกว่าต้องการให้เพลงเล่นอัตโนมัติเลยหรือเปล่า
ถ้า Autoplay=0 คือต้องกดเพื่อทำการเล่นเพลงด้วยตัวเอง
แต่ถ้า Autoplay=1 คือเล่นอัตโนมัติ
รวมแล้วก็จะำได้
[flash=315,80]http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2CFB4BFP0&Autoplay=0[/flash]จากนั้นเราก็ทำการโพสข้อความตามปกติ ก็จะได้ผลเป็นดังนี้ครับ
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2CFB4BFP0&Autoplay=0
:m4:จบไปแล้วสำหรับการลงเพลงหากมีข้อสงสัยประการใดสอบถามได้นะครับ
ที่มา : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63.0
:pig4:
:3123:.......ขอบพระคุณอย่างสูงเลยจ้า...คุณครู...เอาไว้ตอนหน้าจะลองทำดูนะ...อิอิ
:กอด1:
o13
-
:L2:สงสารเติ้ลเนอะ
คนแต่งว่ามะ :n1:
ใช้เเล้วจ้า...น่าสงสารมากมายเรยยยยยยยยยยยย :monkeysad:.....เเต่ฟ้าหลังฝนย่อมงดงามเสมอ...เเม้ชีวิตจะไม่โรยด้วยกลีบกุหลาบ...เเต่ตราบใดที่ใจยังมีรักก็ย่อมมีหวังเสมอ....อิอิ....ใช่มั้ย :กอด1:
-
โห เศร้าอ่ะ
จะร้องไห้
-
:m1: มานั่งรอวันฟ้าหลังฝน
ขอให้เติ้ลจะได้เจอคนดี ๆ มั่งน๊า!!!~
:pig4:
-
สงสารเติ้ลอ่ะ
รีบ ๆ มาต่อน๊า
รออ่านอยู่
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/Merry_Christmas_Glitter_Wreath.gif)
-
:กอด1: :3123: :L1: :pig4:
-
.. :L1:...Merry X'mas นะจ๊ะ.... :L2:.....อยากว่า.. :L1:...และ :pig4:ทุกท่านที่ติดตามผลงาน..ช่วงนี้กำลังจะเปิดร้านน้ำชาจ้า...เลยไม่ค่อยมีเวลาอัพ...เเต่ว่างเมื่อไหร่จะรีบมาอัพให้ทันที...จุ๊ฟๆ :z2: :กอด1:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เซง ลี้ ฮ้อ
ทำมาค้าขึ้น กิจการใหญ่โต เฮง เฮง เฮง คร๊าบ!!!~
เรื่องนิยายไว้ว่าง ๆ ค่อยมาลงก็ได้ครับจะรอนะ
Merry X'mas ครับ
:pig4:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เซง ลี้ ฮ้อ
ทำมาค้าขึ้น กิจการใหญ่โต เฮง เฮง เฮง คร๊าบ!!!~
เรื่องนิยายไว้ว่าง ๆ ค่อยมาลงก็ได้ครับจะรอนะ
Merry X'mas ครับ
:pig4:
........
ขอบพระคุณอย่างสูงจ้า... :pig4:
คนอ่านน่ารักอย่างนี้...cutekannyถึงได้รักคนอ่าน :กอด1:...รักมากอยากบอก...อิอิ
-
...ฟังเพลงกันไปก่อนนะจ๊ะ...ตอนใหม่...ฟ้ายังมัวๆอยู่..เศร้าได้อีก... :monkeysad:...คอยติดตามกันนะจ๊ะ
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2CBA0AFP0
&Autoplay=1
ปล.มือใหม่หัดลงเพลง... :pig4:...Asahi อีกครั้ง...ที่ทำให้มีวันนี้.. :กอด1:
-
ขึ้นมาดันเพื่อรักษาสภาพของตัวเอง...อิอิ :m31:
-
...ฟังเพลงกันไปก่อนนะจ๊ะ...ตอนใหม่...ฟ้ายังมัวๆอยู่..เศร้าได้อีก... :monkeysad:...คอยติดตามกันนะจ๊ะ
:a5: ยังเศร้าได้อีกหรือนี่
เมื่อวานนี้ดูใจร้าวเศร้า ๆ มาเจออันนี้เศร้าอีกเซนอยากตาย
เรื่องนิยายไม่้ต้องกลัวครับจะดันให้เรื่อย ๆ
ไม่ให้ตกไปเิกินหน้า 4 แน่นอน :m29:
[ :angry2: ก็มันมีอยู่แค่ 4 หน้าไม่ใช่เร๊อะ ]
:o12: บอกได้คำเดียว ,, ใ จ ร้ า ว ,,
:pig4:
-
เป็นไปได้ไงตกมาหน้า2ถึงว่าหาตั้งนาน
ก็ขอให้กิจการค้าขายรุ่งเรืองนะคับ อยู่แถวไหนคับ
ว่างๆๆจะไปแวะคับ ยังไงเปิดร้านเสร็จอย่าลืมนิยายนะคับ
สู้ๆๆคับคนแต่งของผม ( อยากรู้จักคนแต่งค๊าบๆ )
-
มาดันตกมาหน้า2อีกละ :mc4:
-
มาดันตกมาหน้า2อีกละ :mc4:
:pig4:..ขอบคุณมากจ้าที่ช่วยดัน...ช่วงนี้วิกฤต..ได้เเค่เเวะมาทักทายคนอ่านนะ... :m15:
ฝากดูเเลด้วยนะจ๊ะ :L1:
รักคนอ่าน :กอด1:
-
มาดันตกมาหน้า2อีกละ :mc4:
:pig4:..ขอบคุณมากจ้าที่ช่วยดัน...ช่วงนี้วิกฤต..ได้เเค่เเวะมาทักทายคนอ่านนะ... :m15:
ฝากดูเเลด้วยนะจ๊ะ :L1:
รักคนอ่าน :กอด1:
ยินดีรับใช้คับ o18
-
ตอนนี้เป็นตอนพิเศษ..ปีใหม่ในไดอารี่ของนายเติ้ล..ไหนๆก็จะปีใหม่เเล้ว..ละทิ้งเรื่องเศร้าไปชั่วคราว..มาอ่านเรื่องน่ารักๆความทรงจำดีๆของนายเติ้ลเค้านะจ๊ะ
29/ธ.ค./2003
ใกล้ปีใหม่แล้ว…อีกแค่ 2 วันแล้วสินะ...363 วันที่ผ่านมามีเรื่องราวที่เปลี่ยนแปลงไปมากมายในชีวิต...ทั้งสุข...ทั้งทุกข์...และสิ่งสำคัญความรักที่เราเฝ้ารอมานานก็ได้เกิดขึ้นในปีนี้....รักที่หวังให้มันอยู่คู่กับเราไปอีกทุกๆปี...ถ้าได้ฉลองปีใหม่กับคนรักทุกๆปีคงจะมีความสุขมากเนอะ
ปีใหม่นี้ผมกะจะเซอร์ไพร์เจ้าเชาว์มันซักหน่อย...ในปีที่ผ่านๆมาความสัมพันธ์ของผมกับมันยังถูกจำกัดไว้ด้วยคำว่าเพื่อน...ผมเองก็ไม่กล้าแสดงออกหรือทำอะไรได้มากมายนัก...แค่ การ์ดใบเดียวเท่านั้นที่ผมเองยังต้องแอบใส่กระเป๋านักเรียนมัน...ก็ผู้ชายเค้าไม่ค่อยทำอะไรแบบนี้กัน...ผมก็อายนะ..ให้ตายดิ...
แต่ปีนี้ผมกับมันได้เปิดหัวใจ.. :L1:...และสามารถใช้คำว่าคนพิเศษได้อย่างเต็มปาก....ผมเลยได้ทำอะไรหลายๆอย่าง..อย่างที่คิดไว้...(มานาน...อิอิ)..ได้อย่างเต็มที่....ปีใหม่นี้หลังจากแผนการลุล่วง...เเละเสร็จภารกิจแล้วจะมาเล่าให้ฟังนะ......งานนี้รับรองไอ้เชาว์มันต้องยิ่งหลงผมจนหัวปักหัวปำเเน่นอน
....ก็หนุ่มโรแมนติกและจอมแผนการอย่างผม...มีรึจะพลาด...แต่จะทำอะไรนั้นก็ขออุบไว้ก่อน..ไว้แผนการสำเร็จแล้วจะเล่าให้ฟัง...แต่รับรองไอ้เชาว์เสร็จข้าพเจ้าแน่..(แอบหื่น..โฮ่ๆ)
........วันนี้ขอนอนก่อนนะครับ..พรุ่งนี้ต้องรีบไปจัดบอร์ดปีใหม่ที่โรงเรียนแต่เช้าด้วย...นี่ก็จะตี 2 แล้ว...ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เขียนไดอารี่เลย..ไอ้ตัวแสบมันโทรกวนตั้งแต่...2ทุ่ม...ยันตี 1 ..ไม่มีเวลาส่วนตัวเล้ย! (แฮ่ๆ..ปากดีไปงั้นแหละที่จริงนายเติ้ลช๊อบ...ชอบ...ก็รักมันหนิ..อิอิ)
............................เติ้ลคร้าบ..............
อันนี้อ่านกันพอหอมปากหอมคอก่อนจ้า...เเล้วจะมาต่อให้ใหม่นะ..จุ๊บุๆ :o8:ร้ากกกกคนอ่านนนนน :กอด1:
-
ไม่จิงใช้ไหมคับ
ทามไมมานสั่นอย่างงี้อ่า ( ดีกว่าไม่มาเนอะ )
:call:
-
ไม่จิงใช้ไหมคับ
ทามไมมานสั้นอย่างงี้อ่า ( ดีกว่าไม่มาเนอะ )
:call:
อาจจะสั้นไปหน่อยนะจ๊ะ..กะเค้ามะมีเวลาหงะ....ยุ่งจะตายเเต่อยากอัพนิยายใจจะขาด... :o12:...
ใจร้าว :sad11:
ตอนนี้ไม่ค่อยมีใครมาอ่านเรยอ่า... :m15:..(หรือช่วงนี้เค้าจะฉลองกันอยู่...ดีนะที่มี rakza..คอยเป็นกำลังใจ :pig4:)
-
มาแล้วมาแล้ว
ม่ารุอ่า ว่าลงตอนใหม่
อย่างอลนร้าๆๆๆๆๆ
โอ๋ๆๆๆๆๆ :L1:
-
ย่องมาดันตอนดึกๆ o22
-
happy New Year นะคับ
ขอให้มีความสุขตลอดปี52 นะคับ
:L1: :3123: :L2: :n1:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
:n1: :n1: :n1:
:L1: :L1: :L1:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
:n1: :n1: :n1:
:L1: :L1: :L1:
Happy New Year ....มีความสุขมากๆนะ...รักคนอ่านมากมายล้นพ้น...อิอิ :กอด1:
-
มาเเล้วจ้า.......ตอนพิเศษ 2
อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเริ่มศักราชใหม่แล้ว..วันนี้ผมทำตัวเป็นแฟนที่ดีโดยการเอาใจเจ้าเชาว์ตั้งแต่เช้า..
เราไปดูหนังรักโรแมนติกกัน..อย่างที่มันขอไว้…โรงหนังที่มีแสงไฟสลัวคงไม่ทำให้ใครสังเกตเห็นเด็กผู้ชาย สองคนนั่งจับมือกันตลอดทั้งเรื่อง…ก็ไอ้เชาว์มันไม่ยอมปล่อย… เล่นเอาเหงื่อชุ่มฝ่ามือทั้งที่แอร์ในโรงหนัง..หนาววววมากกกก…เห็นบื้อๆทื่อๆอย่างนี้จริงๆแล้วเชาว์มันก็โรแมนติกเหมือนกันนะเนี่ย…เล่นเอาผมเขินเลย..ตอนที่หนังเริ่มเข้าฉากหวานๆมันก็กุมมือผมแน่น…และหันมาสบตา…ผมแทบละลาย…ใจชักเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วละสิ…โถ่ไอ้บ้าเชาว์จะมาซึ้งอะไรตอนนี้…นี่มันโรงหนังนะเดี๋ยวก็จับฟัดตรงนี้ซะเลย..อิอิ….ต้องบอกตัวเองและน้องชายตัวดีว่า…อดทนไว้รอเค้าท์ดาวน์คืนนี้ก่อนผมจะฟัดมันข้ามปีเลย โฮ่ๆ…(หื่นจนเสียภาพพจน์…)
หลังจากดูหนังกันแล้วผมก็เริ่มแผนการโดยการชวนมันไปเค้าท์ดาวน์กันที่บ้านเพราะพ่อกับแม่บุญธรรมของผมไปต่างจังหวัด (จริงๆแล้วผมต้องไปด้วยแต่ผมบอกพวกท่านว่าไม่ค่อยสบายไม่อยากเดินทางไกล…ท่านก็น่ารักซะจนผมละอายใจ…หาหยูกยาเอาไว้ให้พร้อมสับก่อนจะบึ่งรถออกไปตั้งแต่เช้าตรู่…ขอโทษจริงๆนะครับคุณพ่อคุณแม่)…เจ้าเชาว์ก็ไม่อิดออดที่จะมาบ้านผมมันเตรียมเสื้อยืดและกางเกงบอลมาซะดิบดี…ยังกะรู้ว่าจะมานอนบ้านกรูเลยนะมึง…เมื่อมาถึงที่บ้านผมเอาผ้าปิดตามันแล้วรีบเข้าไปเตรียมข้าวของตามแผน..ปล่อยมันไว้ที่โซฟามันเองก็ดูตื่นเต้นแต่ก็ฟอร์มเป็นโวยวาย
“เล่นไรของมึงวะเติ้ล…บ้านมึงก็ไม่ได้เปิดไฟ…แล้วจะเอาผ้าปิดตาไมวะเนี่ย...ติงต๊องส์ชะมัด”แหมทำเป็นปากดี...เดี๋ยวเมิงจาอึ้ง...หนอย!!!
“มึงไม่ต้องพูดมากเลยเชาว์..ทำตามกูบอกเลย…เดี๋ยวก็รู้…กูมีเซอร์ไพร์” ผมรีบลากเจ้าตัวแสบขึ้นไปชั้นดาดฟ้าอย่างทุลักทุเล...ก็มันตัวเล็กซะที่ไหนสูงกว่าผมตั้งหลายเซ็นต์
…คืนนี้ดาวสวยมากจริงๆ..ผมแกะผ้าที่ปิดตามันออก…แสงไฟจากเทียนหอมนับ 20 อันให้เเสงไฟสีส้มระยิบระยับแข่งกับแสงดาวช่างโรแมนติกอะไรเช่นนี้…ทุกอย่างมันเป็นใจซะจริงๆ...เบาะนอนที่ผมกระเสือกกระสนลากขึ้นมาถูกปูไว้ด้วยผ้าขาวสะอาดและโรยด้วยกลีบกุหลาบ..ทำให้นึกถึงคู่บ่าวสาวที่กำลังจะเข้าหอกัน…ผมคิดได้ไงเนี่ย..เน่าสุดๆ…แต่ดูสีหน้าที่ตื่นเต้นและปลื้มสุดๆของเจ้าเชาว์ทำให้ผมดีใจไปด้วย...ไม่เสียแรง..ที่ผมเตรียมสร้างบรรยากาศไว้เป็นอย่างดีก่อนที่จะออกไปเที่ยวกับเจ้าเชาว์เมื่อตอนกลางวัน
“เราจะนอนด้วยกันที่นี่หรอเติ้ล”…มันถาม..อย่างเขินๆ…เอ๊ะหรือมันจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ผมพยักหน้าด้วยแววตาหวานเยิ้ม…และแอบหื่น…555+
ผมมองนาฬิกาที่ข้อมือ…อีก 10 นาที ก็เที่ยงคืนแล้ว…,มองลงไปที่ท้องถนนดูโล่งผิดหูผิดตาเพราะทุกคนต่างไปฉลองปีใหม่กันในเมือง…แต่สำหรับผม..ผมชอบที่จะอยู่อย่างเงียบๆในบรรกาศที่แสนโรแมนติกกับคนรักอย่างนี้มากกว่า
“ถูกใจมั้ยละเชาว์”….ผมกอดอกและยืดตัวอย่างภูมิอกภูมิใจ
เชาว์พยักหน้าและเข้ามาสวมกอดผมโดยที่ผมตั้งตัวไม่ทันมันกระซิบขอบคุณผมข้างๆหู…ลมหายใจอุ่นๆของมันกระทบใบหูของผมจนทำให้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว..อีกแล้ว...ตอนนี้หน้าผมคงจะแดงเป็นลูกตำลึง...ถึงจะไม่เห็นหน้าตัวเองเเต่ก็พอเดาออก...ก็มันรู้สึกร้อนๆที่หน้าอ่า..อิอิ
…มันเองก็คงไม่ต่างกันก็วันนี้ผมยั่วมันสุดๆ..ผมใส่เชิ้ตสีขาวปลดกระดุมไปสองสามเม็ด…โชว์ให้เห็นอกขาวผ่องถึงจะเป็นแค่เด็กม.ปลายแต่ผมก็เล่นกีฬามาตลอด...ไม่ผิดหวังเลยนะเนี่ยนายเติ้ล...ใครเห็นก็ต้องซี๊ดดด........กันทั้งนั้น...555
ไอ้เจ้าเชาว์สบตาผมนิ่ง...ลมหายใจยิ่งร้อน...และแรงขึ้นบ่งบอกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่รุนแรงกว่าปกติ....มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้...อีกแค่ 2 เซ็นต์ก็จะถึงริมฝีปากสีชมพูของผม...แต่ผมใช้นิ้วชี้หยุดมันไว้
เดี๋ยว…ดูมันตกใจนิดหน่อยกับการขัดจังหวะของผม...อย่าเพิ่งหมดอารมณ์นะเมิงไม่งั้นตาย...ขอกูทำธุระก่อน (ผมคิดในใจ)
เชาว์กูมีของขวัญจะให้มึง.......ผมจับมือมันไว้แล้วล้วงบางสิ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง
เชาว์ชะงักนิ่งเมื่อเห็นแหวนที่ถูกสวมลงนิ้วนางข้างซ้ายได้พอดิบพอดี...ผมไม่รีรอใหมันได้อึ้งนาน..รีบดึงตัวมันเข้ามาในอ้อมกอดและทาบริมฝีปากลงบนปากของมัน...เชาว์และผมจูบกันเนิ่นนาน..และมันช่างหวานซาบซึ้ง...ผมจะไม่มีวันลืมสัมผัสรักนี้...เชาว์ถอนจูบออก...ผมเพิ่งสังเกตเห็นน้ำตาที่ไหลเลอะขอบตา....มันทำให้ผมตกใจ
เป็นไรหนะเชาว์....มึงไม่ชอบหรอ...ผมลูบหัวมันเบาๆกลัวมันจะตกใจ..
ถ้ายังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรนะเชาว์...ผมเช็ดน้ำใสๆที่เลอะขอบตาเจ้าเชาว์
เปล่า...กูแค่ตื้นตันใจ...ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครดีกับกูอย่างนี้เลย...เติ้ลกูรักมึงมาก...มึงอย่าทิ้งกูนะ..ผมเข้าไปกอดมันอีกครั้งและบอกมันว่าผมก็รักมันมากเหมือนกัน...ไม่มีวันที่กูจะทิ้งมึงหรอกเชาว์จำคำๆนี้ไว้นะ..กูจะถือมันเป็นคำสัญญา..เราสบตากันก่อนที่ผมจะบรรจงจูบมันอีกครั้ง....เเละเเล้วเสียงพลุก็ดังขึ้น....ผมเหลือบดูนาฬิกา....00.02...น. ปีใหม่แล้ว...สวัสดีปีใหม่นะคร๊าบบบบคุณเชาว์ขี้แย..ผมล้อเล่นเจ้าเชาว์ซะจนมันทำหน้างอ...ผมเลยหอมแก้มมันไปทีนึง....มันถึงยิ้มออก
สวัสดีปีใหม่คร้าบคุณเติ้ล.......เรานอนดูพลุปีใหม่ด้วยกัน.....สวยจังเลยเนอะ....ผมจะหันไปพูดกับมันแล้ว..จมูกของมันก็มาจิ้มแก้มผมพอดี...เล่นเอาเขินเลยเว๊ย..,มันกอดผมไว้แน่น...
เติ้ล..เป็นของกูนะ.....(เฮ้ย!!มึงตะหากที่ต้องเป็นของกูไหงตัดหน้ากันงี้วะ....ผมตกใจจนตัวแข็งทื่อ)
มึงหมายความว่ากูต้องเป็นรับให้มึงหรอ..ผมถามทั้งที่ไม่มองหน้ามัน...ก็อายนี่หว่า
ก็มึงหนะสวยกว่าผู้หญิงซะอีกให้เป็นรุกคงไม่เหมาะม้าง.......,มันทำหน้าเจ้าเล่ห์
แต่.....ไม่ทันได้พูดมันก็เริ่มแล้วครับ...ทั้งปากทั้งลิ้นเข้ามาลุกเร้าซะจนผมพูดอะไรไม่ออกได้แต่ครางออกมาเบาๆอย่างห้ามไม่ได้....นี่ผมต้องเป็นของมันจริงๆหรอเนี่ย..ไอ้สาดดดดไหงเป็นงี้วะ...นี่มันผิดแผนนะเนี่ย...แต่ตอนนี้คงต้องใช้แผนบี...ก็คือเลยตามเลยคร้าบ....ไอ้เชาว์นะไอ้เชาว์จ..เล่นเอาผมร้องจนคอแห้งเลยฝีมือร้ายกาจจริงๆ........และแล้วผมก็ต้องเสียจิ้นรับศักราชใหม่..(ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างนะ...ถ้าไม่จำเป็น)...อย่าให้มีโอกาสนะรับรองผมเอาคืนแน่...แต่ผมก็มีความสุขนะครับ..เชาว์มันทะนุถนอมผมมาก...มันเองก็ครั้งแรกเหมือนกัน...กว่าจะเสร็จก็เกือบสว่าง(ต้อง test กันหลายรอบอ่านะ...อิอิ)...ตอนเช้าบนดาดฟ้าหนาวสุดๆผมกับมันนอนกอดกันกลมในผ้านวมผืนใหญ่...หนาวเนื้อห่มเนื้อเนี่ยมันอุ่นจริงครับ...ไม่อยากให้เวลาผ่านพ้นไปเลย..เรานอนดูพระอาทิตย์ค่อยๆขึ้นและลอยส่องแสงแดดอ่อนๆให้คลายหนาวในยามเช้า...
เดี๋ยวสามีทำอาหารเช้าให้กินนะครับที่รัก...มันพูดจ้ออยู่ข้างหูผม
ผมได้แต่ยิ้มและพยักหน้า....วันนี้ต้องยอมรับมันเป็นสามีอย่างเต็มตัว...กำ...แย่งตำแหน่งเราไปซะงั้น....ไอ้เชาว์หายหัวไปพักนึงก็ได้ข้าวสวยราดไข่เจียวหอมกรุ่นมาจานนึง...
ที่รักเดี๋ยวสามีป้อนให้นะ....มันยังน้ำเน่าได้อีก...ผมคิดในใจ..เเต่ไม่อยากขัดคอมันได้แต่พยักหน้ายิ้มๆเเละอ้าปากรับข้าวที่มันจัดแจงป้อนให้....อาหารมื้อนี้อร่อยที่สุดในโลกเลย....ขอบคุณโลกใบนี้ที่ทำให้เราได้รู้จักกัน...และรักกันอย่างวันนี้...ขอให้วันเวลาดีๆอยู่กับเราตลอดไป
Happy New Year นะครับ
............... เติ้ล...............
รักคนอ่าน... :กอด1:...... :t3:ง่วงสุดๆเลยอ่าพี่น้องค้าบ :3123:
-
:z1: เติ้ลจะได้เอาคืนมั้ย แต่อย่าเลย รับแหละเหมาะกะเติ้ล :laugh: รออ่านต่อจ้า
-
:z13:คนแต่ง
มาอัพบ่อยๆนะคับ :n1: :mc4:
-
เงียบ....เชียบจัง....คนอ่านหายไปไหนหมดน้า........
:เฮ้อ:..............................
เศร้า :m15:
-
พี่มาแล้ว :laugh: นึกว่าจะอัพ รออยู่นะ
-
เย่ๆๆ
เพ่มาตามอ่านแล้วววว
คนเขียนสู้ๆๆ :mc4:
-
แอร๊ยยกำลังตามอ่านนน
แบบหนาวๆ
-
:m11: เซนคุงกลับมาแร้วววววว
พอดีว่าไปทำหน้าที่ลูกหลานที่ดีรับปีใหม่เลยไม่ได้เข้ามาเลย
แต่จากนี้ไปเซนคุงก็ยังหน้าด้านให้สัญญาว่าจะไม่ให้ตกไปเกินหน้า 4 อีกเช่นเดิม :m29:
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารเติ้ลเนอะ ช่วยส่งเจ้าชายมามอบความรักให้เติ้ลสักทีได้ไม๊
ไม่งั้นก็ส่งตัวผมไปแทนก็ได้ครับ ผมยอม :m23:
:mc3:สวัสดีปีใหม่ย้อนหลับคร๊าบ~ทุก ๆ คน
:pig4:
-
o18 น่ารักอะ อิอิ มาให้พี่ฟะ :กอด1:หน่อยสิ
-
มาแล้วๆๆๆๆ
กำลังตามอ่านเหมือนกัน
+1 ให้กำลังใจน้าาาาาา
:กอด1:
-
กลับมาแล้วครับผม
หลังจากที่กลับบ้าน(นอก)ซะนานเลย
รออ่านตอนต่อไปครับ
:L2: :L2:
-
นับนิ้วคอย ใจล่องลอย คอยคนแต่ง
เมื่อไรจามาต่อน๊า วินกะอาร์ม เติ้ล กะ เชาว์ :z13:
:call: :mc4:
-
มาอ่านแล้ว :z2: ไม่เศร้านะคนแต่ง
-
:3123:+1ให้ทุกคนเป็นของขวัญปีใหม่จ้า.... :pig4:ขอบคุณทกกำลังใจนะ
คนเเต่งเป็นปลื้ม :L1:
รักคนอ่านจ้า :กอด1:
-
o17อ๊ะ เราก็ตามมาจิ้ม ๆ ต่อ
สวัสดีปีใหม่่อีกรอบนะครับขอให้มีความสุขล้นหลาม
กิจการมั่งคั่ง ดวงความรักขอให้รุ่ง ๆ
แ้ล้วก็มีร่างกายแข็งแรงครับ
:mc4: :mc4: :mc4:
:pig4:
-
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2BECDAEPA0&Autoplay=1
-
ตอนที่ 3 คืนอันเป็นนิรันด์
“กลับมาแล้วหรอ….ไปเจอเค้ามาแล้วใช่มั้ย”......เสียงของหญิงสาวถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าของสามีไม่ค่อยดีนัก
“อืม...ยังไม่นอนหรอแป้ง.....โทษทีนะที่ทำให้เป็นห่วง”....ชายหนุ่มพยายามฝืนยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความปวดร้าวในใจ
“เชาว์มีอะไรรึเปล่า....ดูท่าทางไม่ค่อยดีเลย...ให้แป้งช่วยอะไรก็บอกได้นะ...หรือจะให้แป้งเป็นคนคุยกะเค้าเอง”
“ไม่เป็นไรหรอก....แป้งไปนอนเถอะ.....เรื่องนั้นมันไม่สำคัญแล้วหละ”.....เชาว์จับไหล่ทั้งสองของหญิงสาวเพื่อให้เธอคลายกังวลลง
“เออ...เดี๋ยวเชาว์อาบน้ำก่อนนะ...จะไปหอมเจ้าหมูหยองหน่อย....หายไปทั้งวันเชาว์คิดถึงลูกหนะ”....แป้งก็ไปพักผ่อนนะ...เชาว์ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ...โอเคนะแป้ง
แป้งได้แต่พยักหน้าและเข้าห้องไป...แต่ในใจของเธอก็ยังคงกังวลเรื่องของเชาว์อยู่
เชาว์และแป้งแต่งงานด้วยกันมา 2 ปี มีพยานรักเป็นเด็กผู้ชายวัยขวบกว่าๆชื่อน้องหมูหยอง...แต่จริงๆแป้งเป็นลูกพี่ลูกน้องที่รุ่นราวคราวเดียวกับเชาว์.....ทางบ้านของเชาว์หมายหมั้นปั้นมือที่จะได้แป้งเป็นลูกสะใภ้...เรียกได้ว่าเป็นคู่หมั้นตั้งแต่เด็กๆ...แต่เชาว์กับแป้งเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กและเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากจนเกินกว่าจะคิดกันแบบคนรัก...และแป้งเองก็รู้เรื่องของเชาว์กับเติ้ลดี....เพียงแต่เติ้ลไม่เคยรู้จักแป้งก็เท่านั้นเอง.....แต่โชคชะตาก็ทำให้ทั้งคู่ตัดสินใจใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน...เพราะเมื่อ 2 ปีก่อน...แป้งโดนเพื่อนชายมอมเหล้าและข่มขืนจนตั้งท้อง....แป้งคิดจะทำแท้ง..แต่เชาว์ห้ามเอาไว้...เค้ายอมละทิ้งทุกอย่างในชืวิตรวมทั้งคนที่เขารักเพื่อรักษาชีวิตของเด็กคนนึงไว้..เชาว์บอกทางบ้านว่าเป็นคนทำแป้งท้องและพร้อมจะรับผิดชอบ..ทางบ้านของแป้งก็ไม่ได้ติดใจเอาความเพราะเห็นว่าเป็นคู่หมั้นกันจึงให้ทั้งสองแต่งงานกันและไปเรียนต่อด้วยกันที่เมืองนอก...เชาว์ดูแลแป้งและลูกตั้งแต่นั้นมา...การต้องมาทำหน้าที่พ่อก่อนวัยอันควรไม่ได้หนักหนาอะไรนักสำหรับเชาว์เพราะเขารักหมูหยองมาก...แต่สิ่งที่หนักหนาสาหัสที่สุดในชีวิตของเชาว์คือต้องทอดทิ้งคนที่เขารักโดยไม่ได้อธิบายหรือแม้แต่ร่ำลา....แป้งเองก็ทุกข์ใจไม่แพ้กันที่เธอเป็นต้นเหตุให้เติ้ลกับเชาว์เลิกรากัน..ทั้งที่ทั้งสองต่างก็ยังรักกันอยู่.....แป้งตัดสินใจขอครอบครัวกลับมาเมืองไทย...เธออยากแก้ไขในสิ่งที่ทำผิดไว้กับเชาว์และเติ้ล...เธอทนอยู่กับความเห็นแก่ตัวของตัวเองไม่ได้อีกต่อไป
นี่ก็ดึกมากแล้ว.......เชาว์ยังคงนั่งมองไปนอกระเบียงมองดูแสงไฟจากท้องถนน...ที่ตัดกับสีดำของท้องฟ้ายามราตรี..ในใจนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาในวันนี้.......ยังรู้สึกปวดใจไม่หาย.....นี่เรากับเติ้ลคงอยู่ไกลกันเกินที่จะเอื้อมถึงแล้วสินะ....2 ปีกว่าที่เราหายไปโดยไม่ได้ร่ำลา...คงทำให้เติ้ลเจ็บปวดใจมาก...แต่ก็ยังอยากให้เติ้ลรู้เหลือเกินว่าเราเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน......ไม่รู้เหมือนกันว่าการที่เราถูกคนที่รักหักหลัง...กับการจำใจต้องหักหลังคนที่รักอย่างไหนมันเลวร้ายกว่ากัน.....ป่านนี้เติ้ลคงมีใครคนอื่นดูแลอยู่แล้ว...เด็กหนุ่มคนนั้นก็ดูน่ารักและเหมาะสมกับเติ้ลดี...เราคงเป็นได้แค่อดีตที่ไม่น่าจดจำ.....คิดได้อย่างนี้ก็ยิ่งเจ็บที่หัวใจ.....
ลมหนาวพัดผ่านผิวกายของชายที่สวมกางเกงเลกับเสื้อกล้ามที่นั่งอยู่ริมระเบียง...ลมหายใจที่ถูกพ่นออกมาเบาๆเป็นควันสีขาวจางๆ..ทำให้ยิ่งหนาวเหน็บทั้งภายนอกและภายใน.....เชาว์กอดเข่าแน่นชิดยิ่งขึ้นเพื่อไล่ความหนาวให้ออกไปแต่ก็ยังไม่ช่วยบรรเทา...ทว่าน้ำใสๆที่กำลังไหลลงมาอาบทั้งสองแก้มต่างหากที่ช่วยผ่อนคลายความรู้สึกอัดอั้นตันใจให้ทุเลาลงได้บ้าง....
“เชาว์นอนไม่หลับหรอ”.......แป้งแตะไหล่ของเชาว์..แต่เขาก็ยังมองไปข้างหน้านิ่ง....คงไม่อยากให้แป้งเห็นน้ำตา...แต่เธอเองก็รู้ดีว่าเชาว์เจ็บปวดแค่ไหน.....แป้งกอดเชาว์จากด้านหลัง....
“เชาว์แป้งขอโทษ...แป้งทำลายชีวิตของเชาว์...ทำลายความรักของเชาว์”…แป้งเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่..ความรู้สึกผิดที่คอยหลอกหลอนจิตใจเธอมาตลอดระยะเวลา 2 ปี..ได้ถูกระบายออกมาผ่านน้ำตามากมายที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้....เชาว์หันมากอดเธอเพื่อปลอบใจเธอ
“แป้งอย่าร้องเลยนะ...ไม่มีใครอยากให้เป็นอย่างนี้หรอก...อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะ” เชาว์ลูบหัวแป้งเบาๆ...เชาว์ฝืนยิ้มให้เธอทั้งน้ำตา...
“เราไม่มีเวลามาคิดเรื่องตัวเองอีกแล้วนะแป้ง...เรายังมีความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่...เชาว์จะคิดถึงเจ้าหมูหยองให้มากๆนะจะได้ไม่มาฟุ้งซ่านเรื่องของตัวเองอีก…”
“เชาว์..แต่จริงๆแล้วหมูหยองก็ไม่ใช่ความรับผิดชอบของเชาว์..”เชาว์รีบปิดปากของแป้งไว้
“อย่าพูดแบบนี้อีกนะแป้ง...หมูหยองเป็นลูกของเชาว์...และเชาว์ก็รักเค้ามาก...ลืมเรื่องนี้ไปเถอะนะแป้ง...เราเองก็จะลืมมันเหมือนกัน”แป้งพยักหน้าเบาๆ....เชาว์และแป้งยังคงนั่งมองท้องฟ้าที่เริ่มจะเปลี่ยนสี...แสงอาทิตย์อ่อนๆค่อยๆแทรกขึ้นมาจากขอบฟ้า...เชาว์และแป้งยังหวังให้ความเจ็บปวดพ้นผ่านไปกับค่ำคืนที่แสนยาวนานนี้...และหวังให้เช้าวันใหม่เป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่อีกครั้ง.....แต่เชาว์เองก็ยังไม่แน่ใจว่าเขาจะลืมเติ้ลได้จริงๆหรือไม่
ปล.ตอนนี้เศร้าอีกเเล้วนะจ๊ะ... :impress3:...เเต่ก็ทำให้หลายคนเปลี่ยนใจกลับมารักคุณเชาว์ซะที..
รักคนอ่านจ้า..จุ๊ฟๆ :กอด1:
-
o17อ๊ะ เราก็ตามมาจิ้ม ๆ ต่อ
สวัสดีปีใหม่่อีกรอบนะครับขอให้มีความสุขล้นหลาม
กิจการมั่งคั่ง ดวงความรักขอให้รุ่ง ๆ
แ้ล้วก็มีร่างกายแข็งแรงครับ
:mc4: :mc4: :mc4:
:pig4:
ขอบคุณจ้าเซนคง :pig4:หายไปทำหน้าที่เด็กดีมา...พี่เองก็เป็นปลื้มไปด้วย... :o8:
ไม่เข้ามาหลายวันคิดถึงอ่าจ๊ะ...
-
มาแล้วๆๆๆๆ
กำลังตามอ่านเหมือนกัน
+1 ให้กำลังใจน้าาาาาา
:กอด1:
:pig4:สำหรับคะเเนนนะจ๊ะ...ได้ลักกี้นัมเบอร์รับปีใหม่...ดีใจ...อิอิ :L2:
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆ
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง
สงสารทั้งสามคนเลยอ่ะ
เชาว์ ไปหาและบอกเติ้ลเหอะ
ไม่งั้นก็เจ็บปวดกันอยู่แบบนี้
:o12:
-
จะเศร้าอีกนานมั้ย :z3: :z3:
-
:เฮ้อ:
อ่านแล้วสงสารแป้งมากมาย
แต่ก็เห็นใจเติ้ลที่ไม่รู้ความจริง
เพลงก็เศร้าได้อีก คนแต่งนะคนแต่ง :L1: :pig4:
-
ขออภัยจริงๆที่เรื่องราวมันเศร้าซะเหลือเกิน...เเต่ความลับไม่มีในโลก...ซักวันความจริงก็ต้องเปิดเผย
บอกเเล้วไงว่าฟ้าหลังฝนย่อมสดใส...
.......อดทนเวลาที่ฝนพรำ อย่างน้อยก็ทำให้เรารู้สึกถึงความเเตกต่าง
เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง ฟ้าก็คงสว่าง เเละทำให้เรา ได้เข้าใจ
ว่ามันคุ้มค่าเเค่ไหนที่เฝ้ารอ
.......อย่าไปกลัวเวลาที่ฟ้าไม่เป็นใจ
อย่าไปคิดว่ามันเป็นวันสุดท้าย
น้ำตาที่ไหลย่อมมีวันจางหาย
หากไม่รู้จักเจ็บปวด ก็คงไม่ซึ้งถึงความสุขใจ
อิอิ........รักคนอ่านจ้า...อดใจรอตอนต่อไปก่อนนะจ๊ะช่วงนี้ที่ร้านน้ำชาขายดิบขายดี...เลยไม่ค่อยมีเวลาอัพ...เเถมยังใกล้จะสัมนาแล้ว..อาจารย์ตามงานยิกๆเลยอ่า...ชีวิตจริงเศร้ากว่าในนิยายอีกอ่าชิมิๆ :monkeysad:
-
นึกว่ามาต่อแล้ว :z3:
-
เชาว์
(http://www.uppicweb.com/ta/261107_6.jpg) (http://hilight.kapook.com/admin_hilight/spaw2/imghilight4/variety/26-11-07_2.jpg)
เเป้ง
(http://img88.imageshack.us/img88/496/namcha1146724790am6.jpg)
เติ้ล
(http://img210.imageshack.us/img210/9028/1a8ac4ad682517a56e60708gq8.jpg)
-
:L3:
-
อยากได้แฟนหล่อๆแบบเชาว์
:L1: :z3:
-
ขอยาว ๆ มะได้หรอ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ
-
ตอนที่4…เชื่อใจ
“น้องวินไมวันนี้ไปกินข้าวคนเดียวละคร้าบ...แล้วคู่หูไปไหนซะหละ”.....เสียงนนท์ทักเสียงดังมาแต่ไกล
“เอ่อ..หมายถึงพี่อาร์มหรอครับ....คือเค้าไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนๆหนะ”.....
แชมป์กับนนท์ทำหน้าเป็นควายงง........งานกลุ่มไรวะ...เราก็เรียนห้องเดียวกะมันไม่เห็นมีงานไรเลยหนิ..นนท์ถามเจ้าแชมป์เพื่อนสนิท...แชมป์เองก็ได้แต่ส่ายหน้า
“ไอ้อาร์มมันมั่วแล้วมั้ง...สงสัยไปเที่ยวกะกิ๊ก”....เจ้านนท์จอมปากเสีย...พูดซะวินหน้าสลดลง
“มึงเนี่ยปากหมาชิบ...ไอ้อาร์มมันอาจจะไปทำงานกลุ่มจริงๆก็ได้...เจ้าแชมป์เห็นสีหน้าของวินไม่ดีเลยรู้สึกผิดรีบแก้ต่างให้อาร์ม...ไม่มีไรหรอกวิน...แชมป์ตบไหล่วินเบาๆ…ไปเลยไปไอ้นนท์เดี๋ยวข้าวหมดซะก่อนมัวแต่เห่าอยู่นั่นแหละมึง”แชมป์ลากเจ้านนท์ไปโรงอาหารเพราะนี่ก็เริ่มจะดึกแล้ว
วินกลับห้องมาอย่างไม่สบายใจนัก.......หรือพี่อาร์มจะโกหกเราจริงๆนะ
ซักพักนายอาร์มก็กลับมาถึงห้อง
“ว่าไงเรา...กินข้าวแล้วใช่มั้ย....อาร์มขยี้หัววินเบาๆเป็นการทักทาย”....ท่าทางอาร์มยังอารมณ์ดี...ไม่รู้ซะแล้วว่าระเบิดเวลากำลังเคาท์ดาวน์รอเวลาระเบิด...อิอิ
“พี่อาร์มไปไหนมาหรอ”.......วินถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ....ลองเชิงพี่ชาย
“พี่ก็ไปทำงานกลุ่มไง”.......อาร์มตอบอ้อมแอ้ม...โกหกไม่เนียนเลยพ่อคุ้ณ!!!
“แล้วพี่กินข้าวแล้วยังครับ”......นาวินยังถามต่อ
“อ่อ...เรียบร้อยแล้วครับพี่ไปกินข้าวข้างนอกกับพวกพี่แจ็คพี่แจนหนะ”...นายอาร์มชักหน้าซีดเมื่อโดนซัก
“หรอครับ”.....วินเริ่มเสียงสั่นเครือ...สิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้นชักจะเป็นจริงขึ้นแล้วสิ
“ทำไมพี่อาร์มต้องโกหกกันด้วย”.........วินหันมาประจันหน้ากับอาร์ม..โดยที่อาร์มเองก็ตั้งตัวไม่ทัน...วินเริ่มน้ำตาคลอ...ด้วยความเสียใจที่รู้ว่าอาร์มโกหก...อาร์มเองก็ทำอะไรไม่ถูกเมื่อรู้ว่าวินจับได้
บรรยากาศที่ตึงเครียดเริ่มปกคลุมไปทั่วบริเวณ...อาร์มตัดสินใจทำลายความเงียบ
“พี่ขอโทษ”....อาร์มแตะที่ไหล่วิน และก้มลงเช็ดน้ำตาให้เด็กหนุ่มที่กำลังเบือนหน้าหนีไปด้านอื่น....
“ทำไมไม่มองหน้าพี่หละวิน.....วินเกลียดพี่แล้วหรอ”....อาร์มขยับตามไปและรั้งวินไว้
“แล้วทำไมพี่อาร์มต้องโกหกกันด้วย....บอกได้มั้ยครับว่าพี่ไปไหนมา”วินหันกลับมาสบตาเพื่อคั้นความจริงแต่คราวนี้...นายอาร์มกลับเป็นฝ่ายหลบสายตา...สถานการณ์นี้มันแสนจะอึดอัดและลำบากใจ.....จะบอกวินไปตามตรงก็ไม่ได้เพราะสัญญากับพี่เติ้ลไว้...จะโกหกไปเป็นเรื่องอื่นก็ละอายใจ....
...อาร์มตัดสินใจ...จับไหล่ทั้งสองของวินไว้แน่น...และสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด...
“วินฟังพี่นะ....พี่สัญญากับใครคนหนึ่งไว้...พี่เลยบอกเรื่องวันนี้กับวินไม่ได้...แต่พี่อยากให้วินเชื่อใจพี่นะ...วินต้องหนักแน่นกว่านี้......วินน่าจะรู้ดีกว่าใครๆว่าพี่ไม่ใช่คนเหลวไหล.....พี่มีวินคนเดียวนะ....
สายตาแน่วแน่และจริงใจของอาร์มคงทำให้วินสัมผัสได้..ทำให้สายตาขุ่นเคืองของหนุ่มน้อยค่อยๆอ่อนลง....
วินนิ่งคิดเหมือนจะไตร่ตรองอะไรบางอย่าง...และพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ...อาร์มค่อยๆยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ....และดึงร่างหนุ่มน้อยเข้าสู่อ้อมกอด
“พี่ขอโทษที่โกหกวินนะ....พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอีก.........เรื่องวันนี้เมื่อถึงเวลาวินจะรู้เอง...แต่ตอนนี้พี่ยังบอกไม่ได้จริงๆ...วินเข้าใจพี่นะ”...อาร์มลูบหัววินเบาๆ...วินเองห็ได้แต่พยักหน้าและซุกลงที่อกกว้าง....เขาเองก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่ไม่เชื่อใจอาร์ม
“ผมเองก็ขอโทษนะครับที่ไม่เชื่อใจพี่...ต่อไปผมจะหนักแน่นให้มากกว่านี้”....ทั้งสองสบตากันอย่างเข้าใจ
อาร์มยิ้มให้กับชายหนุ่มทีอยู่ตรงหน้า...
“เมียพี่ขี้หึงเหมือนกันนะเนี่ย”..อาร์มแกล้งบีบจมูกแดงก่ำของวิน
“งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะเหนียวตัวจะแย่....แล้วเจ้าขี้งอนกินข้าวละยังเนี่ย”........
“นาวินส่ายหน้ายิกๆ..พร้อมทั้งลูบท้องตัวเอง”......
“หิวอะดิ....มันน่าตีจริงๆข้าวปลาไม่รู้จักกิน”......อาร์มแกล้งดุเสียงแข็งจนวินหน้ายู่....
“งั้นเดี๋ยวพี่ทำมาม่าให้กินละกัน....โอเคมั้ยตัวยุ่ง”......ได้ยินอย่างนี้เจ้าวินถึงยิ้มออก
ปล.ไม่ไหวเเล้วง่วงมากมาย...ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อย...อัพให้หายคิดถึงอาร์มกะวิน...เอาไว้จะนำเสนอเรื่องของเติ้ลกะเชาว์ต่อนะจ๊ะ...เจอกันตอนหน้า..... :t3:
รักคนอ่านจ้า :กอด1:
-
ู^
^
^
จิ้มๆๆๆๆ
วินน่ารักอ่ะ
ก็ยังสงสารเติ้ล
เง้อออ จะได้เจอกะเชาว์มั๊ยอ่ะ
-
^
^
^
น้องวินน่ารักอยู่เเล้ว...คนเขียนก๊ะช๊อบชอบ..เด็กม.ปลาย..ใสๆอย่างนุ้งวิน :z1: :laugh:
-
น้องวิน น้องวิน น้องวิน
คนแต่งหายไปเลยชอบมาดึกๆๆ
ยังไงกันน๊า งงแท้ อิอิ :z13:
-
มาแบบสั้น ๆ
:t3: :t3: :t3:
รีบ ๆ มาต่อเน้อ
-
น้องวิน น้องวิน น้องวิน
คนแต่งหายไปเลยชอบมาดึกๆๆ
ยังไงกันน๊า งงแท้ อิอิ :z13:
ช่วงนี้กิจการไปได้สวยจ้า...กว่าจะเคลียร์ร้านเสร็จปาเข้าไปตี2ตี3...เลยย่องมาดึกๆงี้เเหละ...
ยังไงหก็ยังรักคนอ่านเหมือนเดิมจ้า :กอด1:
-
สั้นซะ ขอยาวๆกว่าเน้ได้มั้ย :z2:
-
ตอนที่ 5 ..... I will always love you… :impress3:
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2ADFEE4P0&Autoplay=1
พ่อครับเราจะไปไหนกันหรอ...เสียงเด็กน้อยไร้เดียงสาถามผู้เป็นพ่อด้วยความสงสัย
ไม่บอกเดี๋ยวก็รู้......ผู้เป็นพ่อยิ้มกรุ้มกริ่มยิ่งทำให้..เด็กน้อยคิ้วผูกโบใหญ่....
แล้วทำไมแม่แป้งไม่มากับเราครับ.....เจ้าหนูยังสงสัยเรื่องอื่นต่อ...ก็เจ้าหมูหยองอยู่ในวัยช่างซักช่างถามหนิ...
แม่เค้าไปหาคุณตาคุณยายครับ.....เชาว์ลูบหัวลูกน้อยเบาๆอย่างเอ็นดู...อย่างน้อยการอยู่กับเจ้าหมูหยองก็ทำให้เค้าลืมเรื่องทุกข์ใจได้บ้าง
ถึงแล้ว...เชาว์จอดรถหน้าสวนสาธารณะ....ลงกันได้เลยครับ...เดี๋ยวพ่อเอาของหลังรถก่อนนะ......เชาว์เปิดประตูรถ CRV แล้วอ้อมไปหยิบของหลังรถ.....เจ้าหนูก็รีบลงไปยืนอยู่ข้างๆผู้เป็นพ่อ...
ให้ผมช่วยถือด้วยนะครับ.เจ้าหมูหยองยืนยิ้มแป้....เชาว์พยักหน้า..และยิ้มกับเด็กน้อย
ตัวเล็กแค่นี้จะช่วยพ่อถืออะไรดีนะ.....เอาเป็นขนมนี่ละกัน...เชาว์ส่งขนม 2 ห่อให้หมูหยอง...เด็กน้อยยิ้มภูมิใจที่ได้ช่วยพ่อ....
สองพ่อลูกปูเสื่อพักที่ริมสระน้ำพุ.......มีเรือปั่นสีสวยลอยอยู่ในน้ำ 4-5 ลำ บรรยากาศวันนี้กำลังสบายมีแดดนิดหน่อยแต่ก็ไม่ทำให้ร้อนมาก......แป้งต้องไปทำธุระกับครอบครัวเชาว์เลยพาเจ้าหมูหยองมาปิกนิก...พ่อเอาฟุตบอลมาให้ลูกด้วยนะ...เชาว์พูดพลางส่งบอลลูกเล็กใบโปรดให้เจ้าหมูหยองเด็กน้อยกระโดดดีใจและรับฟุตบอลไปเล่น
เชาว์เตรียมแซนวิชใส่จานและน้ำอัดลมใส่แก้วเสร็จก็มองดูลูกเล่นฟุตบอลอยู่ข้างๆ...อย่างมีความสุข
..................................
.......................
And I will always love you.
I will always love you.
You, my darling you. Hmm........เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของเชาว์ดังขึ้น......เป็นเบอร์ของแป้งนั่นเองของคงโทรมาถามเรื่องเจ้าหมูหยอง...เชาว์ลุกขึ้นไปคุยโทรศัพท์
เชาว์...หมูหยองเป็นไงบ้างจ๊ะ...
เชาว์หันไปมองลูกกำลังเล่นสนุก....อ๋อ..กำลังเล่นฟุตบอลอยู่ท่าทางแกจะชอบที่นี่นะแป้ง
อืม...แม่จะคุยด้วย...เรื่องงานหนะ
อ่อ..จ้า....เชาว์ต้องออกไปคุยธุระห่างจากที่นั่งพักเล็กน้อยเพราะมีเสียงเจี๊ยวจ๊าวของกลุ่มเด็กปีมหาวิทยาลัย ซัก 20 คน...มาเก็บขยะที่สวนสาธารณะ..ท่าทางน่าจะเป็นค่ายบำเพ็ญประโยชน์...
................................
ดีจ้าหนูน้อย....มากับใครเอ่ย....ทำไมเล่นฟุตบอลอยู่คนเดียวหละ....ชายหนุ่มหัวหน้ากลุ่มบำเพ็ญประโยชน์เข้าไปถามเด็กน้อยอย่างเอ็นดู
มากับพ่อครับ....เด็กน้อยชี้ไปยังชายที่กำลังคุยโทรศัพท์หันหลังอยู่ไกลๆ
ชายหนุ่มพยักหน้า....ให้พี่เล่นด้วยคนได้มั้ยครับ...ท่าทางจะสนุกนะ
เด็กน้อยพยักหน้าอย่างเป็นมิตร...ลูกคนเดียวอย่างหมูหยองไม่ค่อยมีเพื่อนเล่นหรอกนอกจากพ่อกับแม่แล้วหมูหยองก็ไม่ค่อยได้สนิทสนมกับใคร...
เด็กน้อยโยนลูกบอลให้ชายหนุ่ม.....เขาเองก็ตอบโต้ด้วยการเตะส่งให้เบาๆ....หมูหยองเองก็พยายามเตะคืน...โดนลูกบ้างไม่โดนบ้าง...ก็เขายังเด็กมาก...แต่ก็ฉลาดอย่าบอกใครเชียว
เด็กๆที่เก็บขยะแซวกันใหญ่....
พี่เติ้ลอู้งานหรอ...อย่าเอาเด็กมาอ้างนะ...
พี่เติ้ลรักเด็ก...เดี๋ยวกลับไปจะทำมงกุฎให้เลย..555
แหมน่ารักเชียวยังกะพ่อกับลูกเลยนะ....
น้องๆในค่ายแซวกันไปต่างๆนาๆเติ้ลได้แต่หัวเราะ....
เสียงยิ่งดังเจี๊ยวจ๊าอยู่ใกล้ๆที่พักของเชาว์....คุยโทรศัพท์เสร็จเชาว์เลยรีบเดินกลับมาดู
หมูหยองเตะโดนฟุตบอลที่เติ้ลส่งให้ทำให้ฟุตบอลกลิ้งออกไป..(จริงๆแล้วมันกลิ้งเพราะมันตกจากพื้นที่เป็นเนิน..เจ้าหมูหยองคงไม่มีแรงเตะให้ฟุตบอลไปไกลขนาดนั้นหรอก..อิอิ)......เติ้ลเดินตามบอลกลิ้งไปและมันก็ไปหยุดด้วยปลายเท้าของใครคนหนึ่ง....ทั้งสองก้มลงเก็บบอลพร้อมกันจนหัวกระแทรกกันอย่างจัง
โอ๊ย!!...เติ้ลจับหน้าฝาก..ตัวเซออกไปเล็กน้อย...อีกคนก็เหมือนกันทั้งสองกล่าวขอโทษพร้อมๆกันตามสัญชาตญาณ....แต่เมื่อทั้งสองสบตากันก็เหมือนโลกหยุดหมุน....ทั้งสองคนแทบไม่เชื่อตาตัวเองนิ่งอึ้งกันไปราวกับถูกตรึงให้นิ่งอยู่ตรงนั้น.....
เชาว์....นี่มึงจริงๆหรอ...เติ้ลยังมองชายตรงหน้านิ่ง......เชาว์เองก็ไม่ต่างกัน
พ่อครับ....เสียงเด็กน้อยทำให้ทั้งสองตื่นจากภวังค์....หันหันมองตามเสียงนั้น
เด็กคนนี้เป็นลูกมึงหรอเชาว์...เติ้ลถามด้วยเสียงสั่นเครือ....ถามทั้งที่รู้คำตอบ
ใช่...เชาว์เองคงไม่สามารถตอบเป็นอื่นได้เมื่อเห็นเด็กน้อยยืนตาแป๋วอยู่ข้างๆ...
น่ารักดีอ่ะ....คงเหมือนมึงตอนเด็กๆเนอะ...เติ้ลฝืนยิ้มทั้งที่หัวใจแตกสลาย......
เปล่าหรอกเหมือนแม่เค้าหนะ........(ก็จะให้เหมือนเชาว์ได้ไงเจ้าหมูหยองไม่มีสายเลือดของเชาว์ซักนิด) แต่คำตอบของเชาว์กลับยิ่งทิ่มแทงจิตใจของเติ้ลมากขึ้น....ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ย
เติ้ลพยักหน้าเบาๆ...แล้วนี่จะกลับมาอยู่หรอมาเที่ยวหละ...เห็นแม่บอกว่ามึงกะครอบครัวอยู่ที่เมืองนอก
คงกลับมาอยู่เลย...แล้วมึงสบายดีหรอเติ้ล
ก็เรื่อยๆหนะ....ชีวิตเด็กมหาลัยแต่ละวันก็เรียน ทำกิจกรรมบ้าง คงไม่มีความสุขเหมือนมีครอบครัวมีลูกน่ารักๆอย่างมึงหรอก...เชาว์ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำตอบ........นี่เค้ากับเติ้ลอยู่ใกล้กันแค่เอื้อมมือแต่ความรู้สึกกลับเหมือนว่าเราอยู่กันคนละโลก......คำว่าครอบครัวเป็นภาระความรับผิดชอบที่เค้าจะต้อแบกรับไว้โดยปราศจากข้อแม้....มันทำให้เค้าทำไม่ได้แม้ต่จะจับมือของเติ้ลไว้....กล่าวขอโทษและอธิบายความจริงให้เติ้ลฟัง.....ชีวิตมันไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ...เชาว์ได้แต่ปลอบใจตัวเอง...การมองแววตาไร้เดียงสาของเด็กชายตัวเล็กๆที่ยืนอยู่ข้างๆ...คอยเป็นกำลังใจให้เขารู้สึกว่าเขาตัดสินใจไม่ผิด
ไปก่อนนะเชาว์...น้องๆเรียกแล้ว..ไว้มีโอกาสคงได้เจอกัน...เติ้ลยังมองเชาว์ไม่วางตา...อยากให้ใบหน้านี้ตราตรึงอยู่ในใจเขานานที่สุด...ใบหน้าที่คุ้นเคยแต่ทว่าไม่ได้เห็นชัดๆด้วยตาอย่างนี้มานาน.......แม้ภาพที่เห็นยังเจ็บปวดเหลือเกินแต่เขาก็ยังดีใจที่ได้เจอเชาว์อีกครั้ง
ปล.สั้นไปหน่อยก็อย่าว่ากันนะ..เค้ารักตัวนะ..หง่าๆ :monkeysad:
-
เมื่อไหร่คู่นี้จะลงตัวเนี่ย :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แล้วเมื่อไหร่จะคุยกันซะที
:a6:
-
เมื่อไรความจิงจาเปิดเผยคับ
พี่สงสารเติ้ลที่ไม่รู้ความจิง
:pig4:
-
เฮ้อ
รีบ ๆ มาต่ออีกนะ
:t3: :t3:
-
:z13: :z13: :z13:
คนเขียนไม่มาต่อ มัวแต่นับกะตัง อิอิ
:L1:
-
ย่องมาดันก่อนจะตกไปหน้าสอง..เอิ๊กกกกกกกกก :z2:
-
ขอเป็นกำลังใจให้
จะติดตามต่อไปเช่นเคยนะ
-
เพิ่งเข้าเวปได้ค่า หลังจากที่เน็ตที่หอเกิดอาการด๋อยอย่างรุนแรงนาน
ติดต่อกันเป็นระยะเวลาหลายสัปดาห์ อิอิ
เฮ้อ ต้องตามอ่านอีกเยอะเลยอ่า
ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงก็จะตามอ่านแน่นอน
แต่ว่าตอนนี้ขอลงชื่อ รายงานตัวก่อนนะคะ พร้อมกับจิ้มคนแต่งหนึ่งที อิอิ
ได้ข่าวว่าคนแต่งเปิดร้านน้ำชา ยังไงก็ขอให้เฮงๆๆๆ นะึคะ
-
ย่องมาดันก่อนจะตกไปหน้าสอง..เอิ๊กกกกกกกกก :z2:
นึกว่าหายไปเลยอิอิ มาต่อไวๆๆนา เขาคิดถึงอาร์ม :pig4:
-
ตอนที่ 6 ความจริง..ปรากฎ
“ไงเจ้าตัวยุ่งคิดถึงแม่มั้ย.”..แป้งหอมลูกชายฟอดใหญ่เมื่อเข้ามานั่งในรถ....
“วันนี้ไปเที่ยวไหนมา...สนุกมั้ยลูก.....”
“สนุกมากเลยคร้าบ!!”เจ้าหมูหยองตอบเสียงดัง...”ได้วิ่งเล่นที่สวนแล้วก็เล่นฟุตบอลกะพี่เติ้ลด้วย”
แป้งถึงกับอึ้ง...เชาว์หันมามองหน้าแป้งและพยักหน้าเบาๆ...
“เค้ามากับรุ่นน้องที่มหาลัยหนะ”...เชาว์พยายามทำเสียงปกติที่สุดเพื่อไม่ให้แป้งคิดมาก...
“เล่นกับพี่เติ้ลสนุกมากเลยครับแม่...พี่เติ้ลใจดี๊ใจดี”...เด็กน้อยยังเจื้อยแจ้วเสียงใส...
“เชาว์..โอเคนะ”....แป้งกุมมือเชาว์...เชาว์หันมายิ้มและพยักหน้า......แต่แป้งก็รู้ดีว่าในใจของเชาว์ตอนนี้คงจะเจ็บปวดไม่น้อย...ต้องมาเจอคนรักในสภาพคุณพ่ออย่างนี้...แป้งได้เเต่แอบถอนใจเบาๆ...เธอเองที่อยากจะจบทุกอย่างและให้เชาว์เป็นอิสระซะที
...........................................
เชาว์ยังนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมตรงริมระเบียง...นี่ก็ตี 2 แล้ว...เชาว์นอนไม่หลับ....ภาพของเติ้ลยังวนเวียนอยู่ในหัว....เสียงของเติ้ลยังก้องอยู่ในหู......หากเป็นอย่างนี้ต่อไปเค้าคงลืมเติ้ลไม่ได้....เชียงใหม่มันแคบเกินไปสักวันเค้าคงเจอกับเติ้ลอีก...คงต้องปวดใจอยู่เรื่อยๆ..เขาคงรับสภาพแบบนี้ไม่ไหว
“เชาว์”...เสียงของแป้งทำให้เชาว์สะดุ้ง
“อ่อ...แป้ง...มีไรรึเปล่า...เอ่อ...เชาว์นอนไม่ค่อยหลับหนะเลยมานั่งเล่น”
“แป้งรู้...เชาว์ไม่สบายใจเรื่องเติ้ลใช่มั้ย”
เชาว์สบตาแป้งและพยักหน้า...คงไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาต้องปิดบังแป้ง...ในเมื่อเธอคือคนเดียวที่เข้าใจความรู้สึกเขามากที่สุด....
“แป้ง...เรากลับไปอยู่เมือกนอกกันเถอะ...เชาว์ไม่อยากอยู่ที่นี่.”….น้ำตาที่อัดอั้นในใจของเชาว์ไหลพรั่งพรู
เชาว์...เธอจะหนียังไงก็หนีใจตัวเองไม่ได้หรอก.....อย่าหนีอีกเลยนะ....แป้งจับมือเชาว์เพื่อให้กำลังใจ
“แต่....” ไม่ทันที่เชาว์จะได้พูดต่อ
“ไม่มีแต่...เชาว์ทำเพื่อแป้งและลูกมามากแล้ว....ทำเพื่อตัวเองบ้างเถอะนะ.....อย่างน้อยแค่เชาว์ได้พูดความจริง..ผลจะเป็นยังไงก็สุดแล้วแต่เติ้ลเค้า...เข้าใจมั้ย” ...แป้งพูดอย่างจริงจัง
“แป้งเองก็ทนเห็นแก่ตัวไม่ได้แล้วเหมือนกัน...แป้งทำร้ายเชาว์ต่อไปไม่ได้แล้ว”...แป้งเองก็ร้องไห้...สะอื้น
ทั้งสองกอดกัน.....
แล้วลูกหละแป้ง.......เชาว์ยังเป็นห่วงหมูหยอง
“เชาว์ก็ยังเป็นพ่อของหมูหยอง...แป้งจะค่อยๆอธิบายให้เค้าฟังเอง....หากเชาว์มีเวลาก็มาอยู่กับลูกบ้าง....ไม่ต้องห่วงนะ”เชาว์ดูยังกังวลเรื่องลูกอยู่...
“เชาว์สัญญากับแป้งนะว่าพรุ่งนี้เป็นต้นไปเราจะจบเรื่องนี้...แป้งจะคืนอิสระให้เชาว์.....พรุ่งนี้ไปหาเติ้ลนะ”
...เชาว์พยักหน้าโดยไม่พูดอะไร...และยิ้มให้กับเพื่อนที่รักที่สุด....แป้งเองก็เหมือนได้ปลดปล่อยพันธนาการ...ที่เขาสร้างขึ้นกับเชาว์...วันนี้เธอรู้สึกดีมากทีสุด...ความรู้สึกผิดตลอด 2 ปีที่ผ่านมา...จบสิ้นลงซะที่...แป้งรู้สึกโล่งใจจริงๆ...ขอให้เชาว์สมหวังด้วยเถิด...คนดีๆอย่างเชาว์จะได้มีความสุขซะที...
.............................................................................................
เช้าตื่นเช้าอย่างสดใส...วันนี้เค้าจะบอกความจริงทุกอย่างให้เติ้ลฟัง...ส่วนผลจะเป็นยังไงก็สุดแล้วแต่เติ้ลจะตัดสินใจ...เค้าเองก็ผิดที่ปล่อยให้เวลาผ่านล่วงเลยมาขนาดนี้....หากทุกอย่างผิดไปจากที่คิด..เขาก็พร้อมที่จะยอมรับมัน
เชาว์เองก็ชักกังวล...ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี…เขาตัดสินใจไปหาเติ้ลที่อพาตเมนท์…หวังว่าเติ้ลจะยังไม่ย้ายไปอยู่ที่อื่นนะ..นี่ก็เพิ่งเจ็ดโมงกว่าเติ้ลจะตื่นละยังนะ แต่หากจะให้รออีก...ก็คงรอต่อไปไม่ไหว.... ใจของเชาว์เต้นแรงและถี่มากกว่าปกติเมื่อตอนนี้เขายืนอยู่หน้าห้อง 319 ห้องที่เค้าเองก็คุ้นเคยดี....
ก๊อก...ก๊อก...เชาว์สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ประตู....
แกร็ก!! ประตูถูกเปิดออกโดยไม่ได้ถามไถ่ก่อน....แต่คนที่เปิดกับทำให้เชาว์แทบล้มทั้งยืน....เด็กผู้ชายในชุดม.ปลายคนนั้น....เหมือนหัวใจถูกฉีกเป็นชิ้นๆ...เชาว์พยายามไม่แสดงออกมากนักทั้งที่ตอนนี้น้ำตาเริ่มจะเอ่อขอบตาจนต้องเงยหน้าขึ้นบ่อยๆ...
มาหาพี่เติ้ลหรอครับ....รอยยิ้มสดใสที่แสดงความเป็นมิตร...ดวงตาคมที่ดูเป็นประกายหากใครได้อยู่ใกล้ก็คงยากที่จะอดใจไม่ให้ลุ่มหลง
เชาว์พยักหน้าและฝืนยิ้มเจื่อนๆออกมา....พร้อมๆกับเสียงของเติ้ลที่สอดแทรกออกมา
ใครมาหรออาร์ม.....เติ้ลเดินออกมาก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อเห็นเชาว์อยู่ที่หน้าประตู
งั้นหมดธุระผมแล้วผมไปก่อนนะพี่เติ้ล...เดี๋ยวไม่ทันเข้าแถว...ไปละครับ...หนุ่มน้อยโบกมือให้เติ้ลและหันมากล่าวอำลาเชาว์
“เข้ามาก่อนสิ....”เติ้ลหันหลังและเดินนำหน้าเข้าห้องไป......เชาว์เองก็เดินตามเข้าไปอย่างคอตก....
ลมอะไรพัดมาหละ...เติ้ลถามน้ำเสียงประชด
กูมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย...เชาว์เสียงแหบเครือ...เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาของเติ้ล
เอากาแฟดำมะหละ...กูเองก็ยังไม่ได้กินกาแฟเลย
อืม..ขอบใจ…เชาว์พูดทั้งที่ก้มหน้าอยู่...ยังไม่อยากให้เติ้ลเห็นน้ำตาตอนนี้
เติ้ลหายเข้าไปที่ระเบียงด้านหลังที่ถูกดัดแปลงให้เป็นครัวย่อมๆ...และกลับมาพร้อมกับกาแฟดำ 2 ถ้วย
อะ...เติ้ลยื่นกาแฟให้เชาว์....เชาว์เองก็รับมาวางไว้บนโต๊ะ
มึงมีไรก็ว่ามา...แปดโมงครึ่งกูมีเรียน.....เติ้ลยังพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา...จนเชาว์ใจหาย...น้ำตาที่ถูกกลั้นไว้ชักเก็บไว้ไม่อยู่..ภาพหนุ่มน้อยที่เห็น..บวกกับน้ำเสียงและท่าทางที่เย็นชายิ่งกดดันเชาว์มากขึ้น....แม้ว่าความจริงที่เชาว์ตั้งใจมาบอกเติ้ลจะไม่มีประโยชน์หรือไม่ทำให้เค้าได้เติ้ลกลับคืนมา...แต่อย่างน้อยก็คงทำให้เติ้ลเกลียดเค้าลดลงไปบ้าง
เชาว์ปาดน้ำตาที่ทำท่าจะถูกปล่อยออกมาอย่างเป็นทางการ....
มึงร้องไห้ทำไมเชาว์....มึงมีอะไรบอกกูดิ.......เติ้ลตกใจเมื่อเห็นเชาว์ร้องไห้ออกมาอย่างไร้เหตุผล
เชาว์ใช้มือทั้งสองปิดหน้าไว้แล้วก้มหน้าลงร้องไห้โฮ....เติ้ลเข้าไปแกะมือออกเพื่อให้เชาว์เงยหน้าขึ้น...
มึงเป็นอะไรเชาว์....ทำไมไม่พูดกับกู...มึงอย่าเอาแต่ร้องไห้อย่างนี้ มึงจะทรมานกูไปถึงไหน...เติ้ลเองก็พูดไปร้องไปไม่เป็นศัพท์
ทั้งสองกอดกันแน่น.........
”........” ไม่มีคำพูดใดๆทุกๆอย่างได้สื่อถึงกันผ่านกายสัมผัส....อ้อมกอดที่ห่างเหินมานาน....ยังอบอุ่นเหมือนเดิม
เติ้ลคลายกอดและจับหน้าของเชาว์ที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตา.....ทั้งสองสบตากัน....เติ้ลเช็ดน้ำตาที่เปื้อนหน้าของเชาว์...แววตาอ่อนโยนที่เชาว์คุ้นเคยของเติ้ล....เหมือนเป็นคนละคนกับแววตาที่เย็นชาเมื่อครู่
เชาว์มึงมีปัญหาอะไรก็บอกกูได้..ถึงกูจะไม่มีสิทธิ์ห่วงมึงมากเหมือนเมื่อก่อน...แต่หากมีอะไรที่กูช่วย..ไม่ทันที่เติ้ลจะพูดจบ...ปากน้อยๆของเติ้ลก็ถูกประทับจูบโดยคนที่อยู่ตรงหน้า....จูบนี้ยังคงหวานซึ้งไม่เปลี่ยนแปลง...
เติ้ลสะดุ้งและผลักเชาว์ออก.....เชาว์เองก็คงตกใจเหมือนกัน
ไม่ได้นะเชาว์...มึงมีลูกมีเมียแล้วจะมาทำงี้ไม่ได้...และที่สำคัญกูกะมึงก็ไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วด้วย...ประโยคสุดท้ายช่างเชือดเฉือนจิตใจซะเหลือเกิน
เติ้ล...กูมีเรื่องสำคัญจะคุยกะมึง....มึงรู้มั้ยว่า 2 ปีที่แล้วเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตกู
เติ้ลกันมามองด้วยสายตาเกรี้ยวกราด....ทำไมจะไม่รู้มึงก็แค่ทำผู้หญิงท้องจนต้องแต่งงานตั้งแต่เรียนมหาลัย...แล้วมึงทิ้งกูไปอยู่กับลูกเมียที่เมืองนอก..โดยไม่ลากูซักคำ..ปล่อยให้กูนั่งเป็นควายอยู่นี่ไง....เติ้ลถอนใจยาวเมื่อพูดจบ
เติ้ลจริงๆมันไม่ได้เป็นอย่างที่มึงคิดหรอกนะ....เชาว์ดึงมือของเติ้ลมากุมไว้แน่น
มึงจะมาฟื้นฝอยหาตะเข็บทำไมอีก...กูเองก็ลืมมันไปหมดแล้วหละ...เติ้ลชักมือกลับ....เรื่องสำคัญของมึงก็คือเอาเรื่องเก่ามาเล่าใหม่ใช่มั้ย...งั้นกูไปอาบน้ำก่อนนะ...ไม่อยากไปเรียนสายหวะ...เติ้ลลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนู..จะเดินเข้าห้องน้ำไป..แต่ถูกเชาว์รั้งไว้...
กูขอร้องนะเติ้ลฟังกูก่อนเรื่องนี้มันสำคัญมากนะ...เชาว์กอดเอวเติ้ลไว้แน่น...เติ้ลพยายามขัดขืนแต่สุดท้ายก็ยอม...
โอเค...กูให้เวลามึงแค่ 5 นาทีนะ..........เติ้ลนั่งลงข้างๆเชาว์
เติ้ล...เรื่องที่กูแต่งงานมันเป็นเรื่องจำเป็นจริงๆ.......แป้งเป็นญาติและเป็นเพื่อนผู้หญิงที่สนิทที่สุด...ผู้ใหญ่อยากให้เราแต่งงานกัน..แต่กูกับแป้งรู้สึกต่อกันแค่เพื่อนจริงๆ”
“แค่เพื่อนแต่ก็ยังท้องก่อนแต่งด้วยซ้ำ...นิทานของมึงจบยังเชาว์กูจะได้ไปอาบน้ำ”..เติ้ลทำท่าจะลุกขึ้นอีกครั้ง
“เติ้ล!!เด็กในท้องแป้งไม่ใช่ลูกกู...เเป้งโดนข่มขืนจนตั้งท้อง...หากลูกในท้องของแป้งไม่มีพ่อ..เด็กคนนั้นคงถูกทำลายไป...กูทนไม่ได้หรอกนะ...กูก็เลยต้องยอมแลกชีวิตทั้งชืวิตของกู...รวมทั้งมึงเพื่อรักษาชีวิตของเด็กน้อยที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่...นิทานของกูก็มีแค่นี้แหละ”..เชาว์มองเติ้ลนิ่ง.....ส่วนเติ้ลก็ยังช็อคกับเรื่องที่ได้ยิน.........
ปล.อัพทั้งที่หลับในหากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย :t3:
-
อยากอ่านต่อ เติ้ลจะให้อภัยเชาว์มั้ย :sad11:
-
:m32:
เงียบเชียบจัง....คนอ่านหายไปหนายยย...หมดดดด....
o9
-
ู^
^
^
มาแล้วๆๆๆ
+1 ให้กำลังใจก่อนเลย
:กอด1:
สงสารทั้งคู่เลย
น่าจะคุยกันตั้งแต่แรก :monkeysad:
-
ในใจของเติ้ลตอนนี้เต็มไปด้วยความสับสน...เติ้ลเสียใจที่เชาว์ทิ้งเค้าไป...แต่เมื่อนึกถึงภาระหนักที่เชาว์ต้องแบกรับมาตลอด 2 ปีที่ผ่านมา...มันทำให้เติ้ลรู้สึกสงสารเชาว์จับใจ
"เชาว์...กู...ขอโทษที่เข้าใจมึงผิดมาโดยตลอด"...เติ้ลสบตาที่แดงก่ำของเชาว์....แต่ละคำที่ออกมาจากปากของเติ้ลมันช่างยากลำบากเหลือเกิน....มันเหมือนก้อนอะไรมาอัดแน่นอยู่ในลำคอ...
"ไม่เป็นไรหรอก....กูต่างหากที่ผิด...ที่ไม่กล้าบอกความจริงตั้งแต่แรก.....หากสองปีก่อนกูกลับมาหามึง...มันคงจะยากมากที่กูจะจากมึงไป"...เชาว์ก้มหน้าลงสะอื้น.....เติ้ลเข้าไปกอดเชาว์ไว้แน่น.....
"มึงอย่าร้องเลยนะ...กูเข้าใจทุกอย่างแล้ว...เชาว์กูรักมึงนะ....ไม่เคยมีใครมาแทนที่ของมึง"
เชาว์ซุกหน้าลงร้องไห้ที่ไหล่หนา....จริงหรอเติ้ล..ฮึก...ฮึก..กูก็รักมึง....รักมากกว่าชีวิตของกูซะอีก...ฮือ.."น้ำตาลูกผู้ชายยังไหลออกมาไม่หยุดหย่อน....เสมือนได้ชะล้างความเจ็บปวดในใจของทั้งสองให้หมดไป
เติ้ลลูบหัวเชาว์เบาๆ...
"ไอ้บ้าเชาว์...กูสายแล้วเนี่ย...อีก 10 นาทีก็แปดโมงครึ่ง"..เติ้ลหัวเราะเบาๆทั้งที่มือปาดน้ำตาอยู่
"มึงอยู่กับกูนะ...อย่าไปเลย...มึงอาบน้ำนานจะตาย...ไม่ทันหรอก"....เชาว์ได้ทีก็อ้อนใหญ่
"ทุกทีเลยนะมึง....อยู่กับมึงทีไรการเรียนกูตกตกต่ำทุกที....มึงไม่อยู่เกรดก็อัพขึ้นเป็นกองเลย"....เติ้ลบ่นกวนเจ้าตัวแสบ...ซะจ๋อยไปเลย
"งั้นกูกลับก็ได้"....เชาว์ทำท่าจะลุกขึ้น... แต่เติ้ลรั้งไว้.....
"อรายมึง...ไงกูก็สายอยู่แล้ว...ไม่ต้องมาทำเป็นงอนเลย...น่ารักตายแหละ..แหวะ"
เจ้าเชาว์หน้างอเป็นตะหวัก...เติ้ลอดขำไม่ได้ที่ได้แกล้งพ่อตัวดี.....
"555...ไอ้หน้าปลาบู่...เวลามึงโกรธเนี่ยยื่งเหมือนปลาบู่นะเนี่ย...."
"ไม่ต้องมาปากดีเลยมึง....ไอ้เด็กม.ปลายเมื่อเช้าหนะใคร...(ซวยแล้วมั้ยหละ...มันโยงไปจนได้)...ไหนมึงบอกว่าไม่มีใครแทนที่กูแล้วไม...พาเด็กม.ปลายมาอยู่ที่ห้องวะ"...เจ้าเชาว์กอดอก...หน้างอยื่งกว่าเดิมอีก...เหอๆ
"ไอ้บ้าเชาว์...นั่นมันน้องอาร์ม...น้องเขยกูเว้ย!!มึงเนี่ยมาด่ากูซี๊ซั๊ว"...
"จริงอะ…"เจ้าเชาว์ยังไม่สนิทใจ
"เอออออออออ"…เติ้ลจับคางพ่อตัวดีส่ายไปมา....
"เบาๆ...กูเจ็บนะ...หน้าคนนะเว้ยไม่ใช่ส้นตรีน"....
"อ่อ....กูคิดว่าส้นตรีน...555....แหม...สำออยนะเดี๋ยวนี้"...
"ไม่ต้องพูดมากเลยกูรีบมาหามึงยังไม่ได้กินอะไรเลย...หิวโว้ย...หิว…กาแฟก็เย็นชืดแล้ว...ไปๆหาไรให้กินหน่อยนะ..นะ...คนดี"...เชาว์โอบเติ้ลจากด้านหลัง....แถมหอมอีกฟอดใหญ่....
"ชื่นใจจังยังหอมเหมือนเดิมเลย"
เติ้ล...หน้าแดงด้วยความเขิน....แถมศอกที่ท้องพ่อตัวดีไปทีนึง....
"แหม...พอใช้ก็อ้อนใหญ่เลยนะมึง...ประจำเลยมุขนี้"..เติ้ลขยี้หัวเชาว์เบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว..
"งั้นก็นอนเล่นไปก่อนนะเดี๋ยวต้มมาม่าให้กิน..."
"ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบ"...เชาว์ลากเสียงยาวก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนยิ้มกรุ้มกริ่มที่เตียงของเติ้ล…มองดูคนรักทำโน่นทำนี่ไป...มีความสุขซักทีนะ...เติ้ล...เชาว์....
พรุ่งนี้จะเป็นยังก็ช่าง..ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตขอเพียงเธอ...อย่าไปไหนอีกนะ....เชาว์...เติ้ลได้แต่คิดในใจ
http://media.imeem.com/m/-WkudoUcHI
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เข้าใจกันแล้วววววววว
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
เพลงนี้มันโดน
อย่าไปไหนอีกนะเธอ ถ้ายังรักฉันก็อภัย
อย่าไปไหนอีกเหมือนเคย ถ้าเธอรู้ว่าเธอรักใคร
อยู่ด้วยกันตรงนี้ ทุกวินาทีเรื่อยไป
อย่าหายไปอีก หายไปจากฉันอีกนะได้ไหมถ้าเธอรักกัน
:monkeysad:
-
เข้าใจกันซะที :-[ ต่อไปก็มีความสุขกันมากๆ ชดเชยสองปีที่ห่างกัน :haun4:
-
:เฮ้อ:ในที่สุดความจริงก็ปรากฎ
นับว่าฟ้ามีตา อิอิ แต่ก็บังหน้าห่วงอยู่อีก
ทางบ้านแป้งกะเชาว์จะว่าไงบ้างน๊า :L1: :pig4:
-
ู^
^
^
มาแล้วๆๆๆ
+1 ให้กำลังใจก่อนเลย
:กอด1:
สงสารทั้งคู่เลย
น่าจะคุยกันตั้งแต่แรก :monkeysad:
ขอบคุณสำหรับคะเเนนนะจ๊ะ....+1...ขอบคุณคนอ่านด้วย...อิอิ..ติดสินบนไว้เผื่อได้อีก..คริๆ
-
เข้าใจกันซะที :-[ ต่อไปก็มีความสุขกันมากๆ ชดเชยสองปีที่ห่างกัน :haun4:
สมใจคนอ่านเเล้วใช่ป่ะ...อิอิ... :impress3:...ได้ซึ้งกันไป...
-
:เฮ้อ:ในที่สุดความจริงก็ปรากฎ
นับว่าฟ้ามีตา อิอิ แต่ก็บังหน้าห่วงอยู่อีก
ทางบ้านแป้งกะเชาว์จะว่าไงบ้างน๊า :L1: :pig4:
จะรู้ใจคนเขียนไปมั้ยเนี่ย Rakza เเต่ไม่เป็นไรทุกปัญหาย่อมมีทางเเก้...ตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง...อิอิรักน้องพิชจัง...(เกี่ยวมะเนี่ย)
รักคนอ่านด้วยจ้า :กอด1:
-
นึกว่าจะได้อ่านอีกสักตอนก่อนนอน :กอด1:
ปล พี่มาแก้เพลงให้นะมันไม่ได้ยิน ไม่รู้เป็นที่พี่คนเดียวป่าว :m23: เอาแบบนี้เนอะ
-
เข้าใจกันซะทีคู่นี้
o13 o13
-
มาบอกแทนคนแต่ง
ช่วงนี้คนแต่งงานยุ่งมากมาย
-
วันนี้ไม่มาต่อเหรอ
อ่อ คนแต่งงานยุ่ง
ยังไงก็สู้ๆนะคะ
+ 1 เป็นกำลังใจให้ค่า
หายยุ่งแล้วก็รีบมาต่อน้าาาาา
-
มาบอกแทนคนแต่ง
ช่วงนี้คนแต่งงานยุ่งมากมาย
:pig4:ขอบคุณมากจ้า...คนเเต่งยุ่งมากจริงๆช่วงนี้มีสัมนา :pigwrite:...ได้เเค่เเวะมาเยี่ยมเยียนทักทาย...ไว้ว่างเมื่อไหร่จะรีบลงให้นะคร้าบ...พี่น้อง
-
วันนี้ไม่มาต่อเหรอ
อ่อ คนแต่งงานยุ่ง
ยังไงก็สู้ๆนะคะ
+ 1 เป็นกำลังใจให้ค่า
หายยุ่งแล้วก็รีบมาต่อน้าาาาา
ขอบคุณมากมายเลยจ้า...ไว้ว่างเมื่อไหร่จะจัดไปไม่ให้เสียเลย...จะลงให้ยาวๆเลยจ้า...+1 เป็นการขอบคุณ
-
วันนี้ไม่ได้อ่านหรอจ๊ะ :z10: :z10:
-
:L1: :call: :z13:
-
:m15:.......ขออภัยท่านผู้อ่านที่ทำให้รอนานอย่างนี้...เเต่เนื่องจากขณะนี้ผู้เขียนโดนไข้หวัดเบียดเบียนอย่างหนักจึงไม่สามารถอัพตอนต่อไปได้...เมื่อหายเเล้วจะมาลงให้ตามปกติ......
ปล.ยังรักคนอ่านเหมือนเดิม.... :กอด1:
-
^
^
^
หายไวๆนะค่ะ
ไม่เป็นรัยรอได้ค่ะ
หายแล้วค่อยมาต่อน้าาา
+1 ให้กำลังใจค่ะ :L2:
-
หายไวๆๆนะคับคุณพี่ของป๋ม :L2:
:กอด1: :n1:
-
ตอนที่ 8 ฉันดีใจที่มีเธอ
ได้แล้วคร้าบคุณชาย...มาม่าร้อนๆ..ถ้วยนี้พิเศษด้วยนะ....เติ้ลนำเสนอผลงาน
พิเศษยังไงมิทราบ....คุณพ่อครัว…เชาว์ลุกขึ้นมาดูผลงาน (ของเติ้ล)
ก็ใส่ไข่ด้วยไง...อิอิ….เติ้ลยื่นมาม่าชามโตให้พ่อยอดขมองอิ่ม
เสี่ยวโค้ด...มุขมึงอะ....มุขเด็กประถมชัดๆ.....เอ...แต่มันเหมือนกะที่มึงเป็นคนพิเศษของกูป่ะวะ....
เติ้ลหน้าแดง......ไอ้ทะลึ่ง...ไม่ต้องกงต้องกินเลยมึง.......เติ้ลทำท่าจะดึงถ้วยมาม่ากลับ...แต่เชาว์จับไว้แน่น
อย่าเล่นนะโว้ย...ของร้อนๆเดี๋ยวลวกกันพอดี....และแล้วมาม่าทั้งถ้วยก็อยู่ในมือพ่อตัวดีจนได้....
เติ้ลคร้าบ.....เจ้าเชาว์ทำตาละห้อย.......
ไรของมึงอีก...ทำเสียงทำหน้างี้จะใช้ไรกูอีกแหง...
อิอิ...รักคนรู้ทันจัง.....ไปซื้อกาแฟเย็นให้หน่อยดิ...นะ...นะ....เอาลาเต้เหมือนเดิมคร้าบ...
เติ้ลทำหน้าเหมือนไม่ได้ยิน.....กวนตรีนเจ้าเชาว์ซะบ้างใช้กูดีนัก........
นะ...คร้าบ...เติ้ล....เชาว์เห็นมีน้ำสตรอเบอรี่สดที่เติ้ลชอบกินด้วยอ่า...น่ากินมากเลย...นะไปซื้อมากินด้วยกัน
สาด......ทำเอากูมาอ้าง.....เติ้ลบ่นหงุ้งงิ้งๆ...แต่ก็ยอมเจ้าตัวดีตามระเบียบ
เมื่อเติ้ลออกไปจากห้องเจ้าเชาว์ก็ดำเนินการตามแผนทันที....เชาว์หยิบบางสิ่งขึ้นมาแล้วจัดการบางอย่างกับมาม่าในถ้วย....จากนั้นก็ง่วนกับการรื้อลิ้นชักหาแผ่น CD แผ่นโปรดที่เคยไดรว์ไว้ให้เติ้ล....
อยู่ไหนวะ....เชาว์ควานหาอย่างทุลักทุเล...กลัวเติ้ลจะมาซะก่อน
เจอแล้ว!!.....เชาว์ยิ้มกรุ้มกริ่ม....ตั้งเวลาเล่นไว้ได้เลยเพลงที่ 9...ฮ่าๆๆ…เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสับก็มานั่งทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมเหมือนเดิม
เติ้ลเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับกาแฟเย็นและน้ำสตรอเบอรี่ปั่น
อะ....เติ้ลยื่นกาแฟเย็นให้พ่อตัวดีที่ยิ้มแป้นรออยู่
งั้นเดี๋ยวเชาว์ป้อนให้นะ...เป็นรางวัล....
เชาว์ตักไข่ในมาม่าให้เจ้าเติ้ล....
มึงจะบ้าหรอใครจะยัดเข้าไปได้....ไข่ทั้งลูก....
น่า...มึงเร็วๆแค่ไข่แดงเอง...อย่ามาเว่อ...เชาว์รีบยัดช้อนเข้าปากเติ้ลไป...ก็ต้องทำเวลาดิ...เดี๋ยวผิดแผนกันพอดี...
แกร๊ก.......ฟันของเติ้ลกระทบกับบางอย่าง...พอดีกับที่อินโทรเพลงที่เชาว์ตั้งเวลาไว้ดังขึ้น.....ฉันดีใจที่มีเธอ...
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2A04GEPA0&Autoplay=0
ในโลกที่มี ความวกวน
ในโลกที่ทุกคนต้องดิ้นรน
ที่สับสน ร้อนรนจนใจ นั้นแสนเหนื่อย
ในโลกที่ความทุกข์ท้อใจ
ได้เดินผ่านเข้ามาเรื่อยๆ
จนบางครั้งไม่รู้จะข้ามไปเช่นไร
แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ
กลับทำให้ฉันยิ่งคิด ในใจ
** ฉันดีใจทีมีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ
เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ
ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบ อะไร
และฉันรู้และฉันอุ่นใจ
ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้
ในอุปสรรค ที่มากมาย
ในความหวาดหวั่น ที่วุ่นวาย
และอนาคต ในปัจจุบัน และ อดีต
ในความเจ็บปวดที่ต้องเจอ
ที่ไม่เคยคุ้นเลยสักที
ไม่เคยรู้วันพรุ่งนี้ต้องเจอกับเรื่องใด
แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ
กลับทำให้ฉันยิ่งคิด ในใจ
(**)
แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ
กลับทำให้ฉันยิ่งคิด ในใจ
(**)
ฉันก็รู้ และฉันอุ่นใจ
ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่กับฉัน
เติ้ลอึ้งเมื่อคายสิ่งนั้นออกมา....แหวน….(โรแมนติกตรงไหนวะเนี่ย...แหวนในมาม่า...หุๆ)
เชาว์.....แหวนมึงหรอ....
ของมึงต่างหาก........กูตั้งใจจะให้มึงตั้งนานแล้วแต่...กูมัวแต่รอโอกาส...จนเกิดเรื่องซะก่อน....วันนี้กูจะไม่รออะไรอีกแล้ว.......เติ้ลมึงเคยสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกูไปไหน...แต่วันนี้กูเองจะขอสัญญากับมึง...ว่ากูจะไม่ทิ้งมึงไปไหนอีก...เติ้ลมึงจะสู้กับกูมั้ย.....สู้กับอุปสรรคทุกๆอย่าง.....ด้วยกัน....เติ้ลพยักหน้า....น้ำตามันไหลมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้...เติ้ลปาดน้ำตาที่เลอะแก้ม....เชาว์หยิบแหวนสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายของเติ้ล....ทั้งสองกอดกันอีกครั้ง..ไม่น่าเชื่อว่าคำพูดแค่ไม่กี่คำมันทำให้หัวใจของคนทั้งสองพองโตได้ขนาดนี้...หัวใจที่เสมือนขาดเลือดมาคอยหล่อเลี้ยง..มาเนิ่นนานจนด้านชา...วันนี้มันกลับมาเต้นอีกครั้ง.....ทั้งสองสบตากันภาพความทรงจำที่เลวร้ายตอนนี้ได้ถูกลบเลือนไปจนหมดสิ้น....วันนี้เราจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเรา
เติ้ล..กูหิวอะ....มาม่าก็อืดหมดแล้ว....เติ้ลส่ายหน้าให้กับเจ้าเชาว์ที่กำลังคว้าถ้วยมาม่าไปโซ้ยอย่างสบายอารมณ์
เติ้ลมองเจ้าเชาว์อย่างเข้าใจสันดาน...คนอย่างมึงเนี่ยจะโรแมนติกกะเค้าได้ซักกี่นาที...ทำกูเสียฟิวลิ่งทุกทีไอ้บ้านี่
งั้นกูจะไปอาบน้ำแล้ว.....เติ้ลเดินไปหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปอย่างเซ็งๆ....ปากก็บ่นพึมพำไปเรื่อย
ไม่ทันที่จะล็อคประตู..ร่างนึงก็โถมเข้ามาอย่างรวดเร็ว...ทำเอาเติ้ลแทบช็อค
ไอ้โรคจิต...เล่นไรของมึงวะ..เติ้ลตะโกนด่าเสียงดังเมื่อเจ้าเชาว์มาโผล่ตรงหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว
เชาว์เอื้อมมือไปกดล็อคประตู........
.............ไม่มีคำตอบแต่เป็นสายตาที่เติ้ลคุ้นเคยดี….
ไอ้โรคจิตไม่ต้องมาทำหน้าหื่นเลย.........เติ้ลหน้าแดงด้วยความอาย
อาบน้ำด้วยคนนะคนดี.....ไม่ได้อาบน้ำด้วยกันตั้งนานเล้วอ่ะ.....เชาว์ไม่พูดเปล่าปลดกระดุมเสื้อเร็วยังกะแข่งโอลิมปิก
ไม่ถึง 2 นาทีทั้งสองก็อยู่ในชุดวันเกิด.........สายน้ำอุ่นจากฝักบัวไหลลงมาช้าๆชโลมให้ผมของเติ้ลเปียกชุ่ม
เซ็กซี่เป็นบ้าเลย....เชาว์คิดในใจเมื่อมองเห็นร่างขาวโพลนที่อยู่ตรงหน้า........เวลาสองปีมานี้ดูเติ้ลเป็นหนุ่มเต็มตัวขึ้น...กล้ามเนื้อส่วนต่างๆก็ดูแข็งแรงขึ้น..นี่คงเป็นผลจากการออกกำลังกายมาอย่างต่อเนื่องของเติ้ลแม้จะมีกิจกรรมที่มหาลัยมากแค่ไหนเติ้ลก็ไม่เคยลืมที่จะดูแลตัวเอง...หุ่นเลยเฟิร์มอยู่เสมอ....
สายน้ำอุ่นไหลผ่านไรผมสีน้ำตาลอ่อน...ผ่านร่องอก....และซิกแพ็คที่หน้าท้องก่อนที่จะไหลไปกระทบบางส่วนที่ต้านทานแรงโน้มถ่วงของโลกอยู่.....ใจของเชาว์เต้นไม่เป็นจังหวะ...ความรักความปรารถนาที่โหยหามายาวนาน.....ไม่จำเป็นที่จะต้องเก็บกลั้นไว้อีกต่อไป...เชาว์ดันร่างตรงหน้าไปชิดผนัง....ลิ้นอุ่นๆกำลังละเลียดเลียวนอยู่รอบๆใบหู...จนเติ้ลต้องส่งเสียงครางตอบรับเบาๆ...ลิ้นยังคงซอกไซร้ไปทั่วราวกับผีเสื้อที่กำลังดื่มด่ำกับน้ำหวานจากเกสรดอกไม้....ร่างที่พิงฝาอยู่ยังคงเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องเพื่อตอบรับกับความรู้สึกเสียวซ่านที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้อย่างไม่หยุดหย่อน
เชาว์เลื่อนไปจูบเติ้ลทั่วร่าง..เหมือนจะทำวิจัยเรือนร่างชายตรงหน้าให้ครบทุกซอกทุกมุม.....และกลับมาประทับจูบเติ้ลอีกครั้ง....จูบที่ดูดดื่ม...ยาวนานยังคงหวานเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง......ครีมอาบน้ำก็ถูกชโลมไปทั่วร่างทั้งสอง...ฟองสบู่หอมนุ่มทำให้ทั้งสองเหมือนอยู่บนสรวงสวรรค์....ร่างกายถูกชำระล้างไว้อย่างสะอาดหมดจด....และแล้วร่างเปลือยเปล่าทั้งสองก็ย้ายมาซุกอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นหลังจากการอะไรๆเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีกเหมือนจะชดเชยเวลาที่ขาดหายไป....
เติ้ลซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นและคุ้นเคย....ลมหายใจหอบแรงยังคงร้อนผ่าวอยู่ที่อกของเชาว์
เหนื่อยหรอเติ้ล.....เชาว์ลูบหัวเติ้ลอย่างเอ็นดู
ไม่เลย.....มั้ง...เติ้ลมองค้อนทั้งยังอายจนหน้าแดง.......
เชาว์ยิ้มแล้วก้มลงหอมหัวเจ้าเติ้ลฟอดใหญ่.......ก็คนมันคิดถึงหนิ....ทำไงได้....ก็คนมันรักนี่คร้าบ….เชาว์แกล้งทำเสียงทะเล้น
เติ้ลเงยขึ้นมองเจ้าตัวดีที่กำลังพูด........ทั้งสองยิ้มอย่างมีความสุข..........อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จัง…
And I will always love you.
I will always love you.
You, my darling you. Hmm........เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของเชาว์ดังขึ้น....เป็นเบอร์ของแม่เชาว์ที่โทรเข้ามา...
เจ้าเชาว์คลานงัยเงียไปรับดดยไม่เต็มใจนัก
ครับแม่...มีไรครับ
เชาว์...ลูกอยู่ที่ไหน...รีบกลับบ้านด่วนเลยนะ...เกืดอะไรขึ้นระหว่างลูกกับแป้ง....พ่อเราโกรธมากเลยนะ...
เชาว์พยามไม่แสดงสีหน้าให้เจ้าตัวดีที่กำลังมองอยู่อย่างสนอกสนใจ
โอเคครับ...ไว้มีไรค่อยคุยกันที่บ้านนะครับแม่...ผมจะไปเดี๋ยวนี้
หวัดดีครับ........เชาว์รวบรัดตัดบทจากปลายสาย
มีไรรึปล่าว...เชาว์....เติ้ลเองก็พออ่านเกมส์ออก...ความสุขมักอยู่กับเค้าได้ไม่นานเสมอ.....ยิ่งเชาว์ฝืนยิ้มเจื่อนๆกลบเกลื่อนคิดหรอว่าจะหลอกเติ้ลได้
ไม่มีอะไรหรอก...แค่แม่คิดถึงหนะ...อยากให้เข้าไปหา...เชาว์ตอบไปขณะที่หันหลังแต่งตัวอยู่
เติ้ลเดินเข้าไปสวมกอดจากด้านหลัง.....จนเชาว์ต้องชะงัก
เชาว์มึงปิดกูไมได้หรอก.....รอยยิ้มกับแววตากังวลของมึงมันไม่ไปด้วยกันเลย....มึงมีไรไม่สบายใจก็บอกกูได้นะ...ทุกข์ของมึงก็เหมือนทุกข์ของกู.....ให้กูได้แบ่งเบาความเจ็บปวดจากมึงบ้างนะ...
คำพูดของเติ้ลแทงใจเชาว์เข้าอย่างจัง.......ใช่สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอาจเป็นทุกข์ที่ใหญ่หลวง.แต่มันก็คุ้มหากมันจะแลกมาซึ่งความสุขที่ได้อยู่กับคนที่เรารัก.......เชาว์จับมือของเติ้ลและหันมากอดอย่างเต็มรัก........
ขอบใจนะเติ้ล.......แค่มีเติ้ลอยู่ข้างๆ....ไม่ว่าปัญหาจะใหญ่หลวงแค่ไหนเชาว์ก็ไม่กลัวหรอก........
.....ฉันดีใจที่มีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ…….เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ
ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบ อะไร…….และฉันรู้และฉันอุ่นใจ……..ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้
-
ขออย่าให้มีอุปสรรคอีกเลยคู่นี้ :serius2:
-
งานกำลังจะเข้าแล้ววววววว :z3:
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอ
กำลังหวานๆอยู่เชียว
อย่าให้มีอุปสรรครัยอีกเลยน้าาาา :call:
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
เพลงเน้ มันโดนนนนนนนนนนนนนนน
ฉันดีใจที่มีเธอ :monkeysad:
-
:L1:หายป่วยไวๆๆนะคับ
ในที่สุดเรืองที่ไม่คาดฝันก้เกิดขึ้นจนได้ :pig4: :z13:
-
ตอนที่ 9 เห็นเเก่ตัวไปรึเปล่า :เฮ้อ:
เชาว์ขับรถมุ่งตรงไปยังบ้าน.....ที่คุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก.....เชาว์เติบโตมาในครอบครัวที่ไม่อบอุ่นนัก...เขาเสียแม่แท้ๆมาตั้งแต่เขาเพิ่งคลอดได้ 2-3 วัน ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพ่อเองก็ไม่ค่อยดีนักเพราะพ่อคิดเสมอว่าเชาว์เกิดมาแล้วนำความโชคร้ายมาสู่ครอบครัว เพราะแม่เสียเลือดมากจากการคลอดลูกและเสียชีวิตในที่สุด....พ่อจึงไม่ใยดีในตัวเขานักพ่อใช้แค่เงินจ้างพี่เลี้ยงมาดูแลเขาตั้งแต่แรกเกิด...จนกระทั่งเขาอายุได้ 5 ขวบ พ่อก็แต่งงานใหม่ ซึ่งฟังดูแล้วมันน่าจะยิ่งทำให้ชีวิตของเชาว์เลวร้ายกว่าเดิม......แต่ตรงกันข้ามแม่เล็กเมียใหม่ของพ่อกลับไม่เหมือนแม่เลี้ยงในหนังไทย....แม่เล็กคอยให้ความรักและดูแลเชาว์เป็นอย่างดี...คำว่าแม่ที่เชาว์ไม่เคยได้สัมผัสก็ได้แม่เล็กมาคอยเติมเต็มให้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง...เพราะเธอคนนี้เชาว์จึงได้เติบโตเป็นผู้เป็นคนมาจนถึงทุกวันนี้ แม่เล็กมีลูกกับพ่อหนึ่งคนอายุห่างกับเชาว์ 7 ปี ชื่อน้ำหวาน น้ำหวานเองก็น่ารักอ่อนโยนถอดแบบแม่มาไม่มีผิด เป็นน้องสาวที่เชาว์แสนรัก สาวน้อยที่ร้องไห้อยู่ 2-3 วันตอนที่เชาว์ไปอยู่เมืองนอกกับแป้ง
เชาว์จอดรถ CR-V สีดำตรงที่จอดรถหน้าบ้าน......เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อเตรียมพร้อมกับสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น....
น้ำหวานรีบออกมารับพี่ชายอย่างเป็นห่วง.เธอเองก็รู้ดีว่าเวลาผู้เป็นพ่อโกรธนั้นมันแย่แค่ไหน...เพราะพ่อของเชาว์ค่อนข้างโมโหร้ายและเอาแต่ใจตัวเอง...หลายๆคนจึงพากันเป็นห่วง
พี่เชาว์....น้ำหวานรีบเข้าไปเกาะแขนพี่ชาย....แสดงสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด........เชาว์เองหันไปยิ้มและลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู
ไม่เป็นไร...ไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอกนะ...ไป เข้าบ้านกันเถอะ
เมื่อก้าวเท้าเข้าห้องรับแขกบรรยายกาศภายในนั้นเต็มไปด้วยความเครียด.......มีแม่เล็กและแป้งนั่งอยู่ที่โซฟา....ส่วนพ่อก็นั่งไม่ติด...ยืนรอเชาว์อยู่
มาแล้วหรอไอ้ตัวดี!!!.......เสียงทักทายจากผู้เป็นพ่อทำให้เชาว์สะดุ้ง
แกเป็นบ้าอะไรของแก.......อธิบายมาซิ..........ทำไมแกถึงจะเลิกกับหนูแป้ง
พ่อก็แบบนี้เสมอ...บอกให้คนอื่นอธิบายเหตุผลทั้งที่จริงๆแล้วก็ไม่เคยฟังเหตุผลใคร…เชาว์คิดในใจ
พ่อครับ...เราไม่ได้รักกันตั้งแต่แรกแล้ว...ถึงผมจะเลิกกับแป้งแต่เราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะครับ......เชาว์ตอบด้วยเสียงแหบเครือ...เวลาอยู่ต่อหน้าผู้เป็นพ่อเชาว์เหมือนถูกดูดพลังไปจนหมดตัว...เข่าทั้งสองเริ่มอ่อนแรงลงจนต้องจับพนักเก้าอี้ไว้แน่น
เปรี๊ยะ!!!ร่างที่กำลังอ่อนแรงเซล้มลงอย่างง่ายได้ด้วยแรงที่ฝ่ามือปะทะกับใบหน้าอย่างแรง.....ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกแต่มันก็ทำให้เชาว์เจ็บปวดได้ทั้งตัวและใจเสมอ
แม่เล็กรีบเข้าไปห้ามพ่อไว้โดยที่แป้งและน้ำหวานช่วยกันพยุงร่างเชาว์อย่างทุลัทุเล....
คุณใจเย็นๆหน่อยสิคะ...แม่เล็กพูดปรามพ่อที่กำลังเลือดขึ้นหน้า
ไอ้ลูกชั่วแกบอกว่าไม่รักเค้า...แต่แกกลับทำเค้าท้อง...พ่อหนูแป้งไม่มาแหกอกชั้นก็บุญเท่าไหร่แล้ว...แล้วนี่แกยังจะทิ้งลูกสาวเค้าอีก..พ่อชี้หน้าเชาว์ที่กำลังเช็ดเลือดที่เลอะปาก
คุณพ่อคะ....อย่าโทษเชาว์เลยนะคะ.....เรื่องนี้หนูเป็นคนตัดสินใจเอง...คุณพ่อคะหนูเองที่ขอเลิกกับเชาว์....เราไม่ได้รักกันค่ะ….เเล้วลูกในท้องของเเป้งจริงๆเเล้ว..ก็..
เเป้งไม่ต้องพูด...เชาว์พูดดักขึ้นเพื่อไม่ให้เเป้งพูดต่อ.................
ไม่ต้องพูดอะไรหรอกเเป้งมันไม่มีประโยชน์หรอก....ช่างเถอะ..ยังไงพ่อก็ไม่ฟังอยู่เเล้ว...พ่อก็ไม่เคยเห็นผมดีในสายตาอยู่เเล้ว...คำพูดของเชาว์ทำให้พ่อเดือดขึ้นอีกครั้ง
เเป้งรีบเข้าไปขวางไว้...เพราะพ่อเชาว์เเละพ่อเเป้งเป็นเพื่อนรักกันทำให้พ่อเชาว์รักเเละเกรงใจลูกสะใภ้คนนี้อยู่ไม่น้อย...ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะเละเป็นโจ๊กตั้งเเต่ท้องก่อนเเต่งเเล้ว
แป้งขอโทษนะคะคุณพ่อที่ทำให้ไม่สบายใจ...เรื่องทั้งหมดมันเกิดจากเเป้งเอง....ส่วนเรื่องของพ่อแป้งเดี๋ยวแป้งจะไปคุยกะท่านเองค่ะ..
แล้วหมูหยองหละ…..เราจะเลิกกันคิดถึงลูกบ้างมั้ย..........คำพูดของพ่อแทงใจเชาว์และแป้งอย่างมาก
ทั้งสองหันมาสบตากัน.........นี่เราทั้งสองกำลังเห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่า....ทั้งสองกำลังตัดสินใจแยกทางกันเพื่อตัวเอง...เชาว์ก็ต้องการกลับไปใช้ชีวิตในทางที่เขาต้องการอยู่กับคนที่เขารัก.......ส่วนแป้งก็ได้ไถ่บาปและลบล้างความรู้สึกผิดต่อเชาว์ในอดีต.........แล้วหมูหยองหละจะเป็นยังไง.....เชาว์และแป้งกำลังลืมนึกถึงความรู้สึกของเด็กน้อยที่จะต้องสูญเสียคำว่าครอบครัวไปรึเปล่า.....
หนูแป้งพ่อว่าหนูกับไอ้เชาว์กลับไปก่อนเถอะ...คิดเรื่องนี้ให้ดีก่อนแล้วค่อยมาคุยกันใหม่...ส่วนเรื่องพ่อของหนู...พ่อว่าอย่าพึ่งเอาเรื่องนี้ไปกวนใจท่าน...ท่านเป็นโรคหัวใจอยู่อย่าให้ท่านต้องคิดมากเลย.......พูดจบพ่อของเชาว์ก็เดินเข้าห้องไปโดยที่ไม่ให้ใครได้ล่ำลา
พ่อคงจะไปนั่งสงบสติอารมณ์ในห้องพระหนะ....ทุกครั้งที่พ่อโมโห หรือมีเรื่องเครียดๆ ก็จะเข้าไปนั่งในห้องพระ เป็นวันๆ
แม่ว่าวันนี้เราสองคนกลับบ้านไปก่อนดีกว่านะ กลับไปคิดให้ดีๆก่อน แม่ว่าที่พ่อพูดก็มีเหตุผล แม่เล็กพูดกับเชาว์และแป้งขณะที่ทายาให้เชาว์เสร็จ
ขอบคุณครับแม่ งั้นผมกับแป้งกลับก่อนนะครับ
เชาว์หันไปกอดน้องสาวและเช็ดน้ำตาที่เลอะแก้ม ทุกครั้งที่พ่อตีเชาว์น้ำหวานจะเสียน้ำตาให้พี่ชายเสมอ
พี่ไปและ...หยุดร้องได้แล้ว...ขี้แยตั้งแต่เด็กจนโตจริงๆเลยนะเรา....พี่ไม่เป็นไรซะหน่อย...ดูสิขี้มูกโป่งเรยเนี่ย....น้ำหวานค้อนพี่ชายยกใหญ่
รถของเชาว์ถูกขับออกไปจากบ้านโดยมีแป้งนั่งไปข้างๆ ทั้งสองเงียบไปตลอดทางเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง...จนเชาว์ตัดสินใจทำลายความเงียบลง
แป้ง.....เชาว์เห็นแก่ตัวใช่มั้ย..เชาว์หันไปมองหน้าแป้ง
แป้งส่ายหน้า......ไม่หรอกเชาว์อย่าคิดมากเลยนะ.....แป้งพูดทั้งที่ลึกๆก็เป็นห่วงความรู้สึกของหมูหยองเหมือนกัน
หมูหยองติดเชาว์มาก...หากเขากับเชาว์เลิกกันหมูหยองคงจะเสียใจมากที่ไม่ได้อยู่กับพ่อ....เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าจะตอบคำถามลูกยังไง
ทั้งสองเข้าสู่โลกเเห่งความเงียบอีกครั้ง.........เชาว์เลี้ยวรถเข้าบ้านแป้งเพื่อไปรับหมูหยอง........เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น..เป็นเติ้ลที่โทรมา.....เติ้ลคงจะเป็นห่วงเชาว์มาก........
เชาว์กดรับโทรศัพท์........
เชาว์...โอเคมั้ย...มึงเป็นไงบ้างกูเป็นห่วงหนะ
อืม...โอเคไม่ต้องเป็นห่วงนะ....ไม่มีไรแล้ว....เชาว์กรอกเสียงใสไปยังปลายสายทั้งที่สีหน้ายังกังวลอยู่มาก
เติ้ล...เชาว์ขับรถอยู่หนะ...เดี๋ยวไว้ค่อยโทรกลับนะ...บาย
ดีใจด้วยนะเชาว์ที่เข้าใจกับเติ้ลแล้ว...เรื่องอื่นไม่ต้องเป็นห่วงนะ...แป้งหันมายิ้มบางๆให้เชาว์...เชาว์พยักหน้าเบาๆแป้งคงจะเป็นห่วงลูกและกังวลเรื่องของหมูหยองอยู่มาก แม้เธอไม่ได้หวงแหนเชาว์ในฐานะชู้สาว...แต่ก็คงอดสงสารลูกที่ต้องขาดพ่อไปไม่ได้...เชาว์เข้าใจข้อนี้ดีเพราะเค้าเองก็รู้สึกเป็นห่วงหมูหยองมากเหมือนกัน
-
รอลุ้นต่อไป :serius2: ขอให้ผ่านไปได้นะ
-
:z13:ว้าวจาเป็นยังไงต่อไปละนี้
เพี๊ยง ขอให้ไม่มีอุปสรรคใดๆเกิดขึ้นเลย :pig4:
-
จะเป็นไงต่อไปเนี่ย
ลุ้น ๆ
-
จาทำยังไงดีหละ....
:m15:
ขอให้ Happy ทุกคนนะ
-
ตอนพิเศษ..ความลับเเตกซะเเระ....(วิน+อาร์ม)... :L1:...พักสมองจากเรื่องเศร้าๆเนอะ
พี่อาร์มครับวันนี้ไปไหนแต่เช้าผมตื่นมาก็ไม่เห็นแล้ว.....หนุ่มน้อยถามอย่างสงสัย...เดี๋ยวนี้ทำตัวมีลับลมคมในจังเลยนะพี่อาร์มเนี่ย....วินคิ้วเริ่มขมวดปม
ไม่มีอะไรหรอก...พี่ไปทำธุระมาหนะ..อาร์มยิ้มแหยๆ....แย่ละสิ...เจ้าตัวดีชักจะสงสัยแล้ว...เรื่องนี้ต้องรีบไซโคพี่เติ้ลให้ปิดบิลซักที...ไม่งั้นมีหวัง..เราเองที่จะโดนแหกอก...
เออ..วินพี่ถามอะไรหน่อยดิ...วินเคยคิดอยากมีพี่น้องบ้างรึเปล่า...เป็นลูกคนเดียวน่าจะเหงาเนอะ....อาร์มเฉไปเป็นเรื่องอื่น...
ก็เหงานะสิพี่อาร์ม....ตั้งแต่เด็กมาก็เล่นคนเดียวตลอดเลย....โดนเพื่อนแกล้งก็ไม่มีใครช่วย....ดีที่ตอนนั้นเจอพี่อาร์มผมเลยเข้มแข็งขึ้น....วินมองอาร์มยังกะฮีโร่....จนอาร์มอดเขินไม่ได้....ไหงเป็นงี้อ่ะกะจะเล่นงานเค้าดันไปชื่นชมซะนี่...กำ....
แล้วถ้าตอนนี้วินมีพี่ชายซักคน วินจะดีใจมั้ย....อาร์มแกล้งถามหยั่งเชิง
วินมีพี่อาร์มคนเดียวก็พอแล้วหละ....แค่นี้ก็ไม่เหงาแล้ว.....เจ้าวินเข้าไปกอดอ้อนพี่ชายใหญ่...
ทำตัวน่ารักอีกและ....อาร์มอดใจไม่ได้ที่จะหอมแก้มใสๆของวินไปฟอดใหญ่....อย่ามายั่วพี่นะเดี๋ยวรายงานไม่ได้ส่งหรอกพรุ่งนี้...อาร์มแซวจนวินหน้าแดง....
ไม่เล่นด้วยแล้วพี่อาร์มหื่นจะตาย...ไปทำรายงานต่อดีกว่า....เจ้าตัวยุ่งผละตัวออกจากอาร์มแล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือเหมือนเดิม........ว่าแต่ไมพี่อาร์มถามงี้อ่า...มีไรในกอไผ่รึเปล่า...เจ้าวินน้อยยังสงสัย...
อ๋อ...เปล่าหรอกพี่แค่ถามเล่นๆหนะ.....เออ...เกือบลืมไปพี่ไปเจอพี่เติ้ลโดยบังเอิญ...เค้าฝากขนมมาให้วินด้วย
เป็นขนมเค้กร้าน..ร้านอะไรแล้วนะพี่จำไม่ได้หนะ.....อาร์มส่งกล่องสี่เหลี่ยมสีแดงที่ผูกด้วยริบบิ้นสีทอง....
โห...เค้กร้านสวีทเบเกอร์ ร้านหน้าโรงเรียนเก่าวินเองฮะ....วินแกะกล่องเค้กอย่างตื่นเต้นเพราะเป็นร้านโปรดที่วินชอบกินมาตั้งแต่อยู่ ม.1
โห....เค้กช็อกโกแลตของโปรดเลย........ว่าแต่พี่อาร์มไปเจอพี่เติ้ลที่ไหนหรอครับ.....แล้วพี่เค้าเป็นไงบ้างไม่ได้ข่าวคราวซะนาน....แล้วพี่ไปสนิทสนมกะเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่...แล้วบังเอิญเจอกันจริงหรอ......เจอกันที่ไหน.....
โอ้โห..นาวินครับ...ซัดมาเป็นชุดซุปเปอร์คอมโบ้เลยนะ...อาร์มพูดขำๆกะจะกลบเกลื่อน....แต่ท่าทางพ่อตัวดีจะเอาจริง...จ้องเขม็งเชียว......
พี่เจอพี่เติ้ลตอนพี่ไปธุระตอนเช้าหนะ....พี่เค้าตั้งใจจะซื้อมาฝากเรานั่นแหละแต่เจอพี่ซะก่อนเลยฝากไว้....เห็นว่าว่างๆจะหาโอกาสมาหาวินหนะ........วินมองอาร์มย่างแปลกใจ...ไหงเดี๋ยวนี้ถึงญาติดีกะพี่เติ้ลจังวะ...เห็นเมื่อก่อนหึงได้เป็นวรรคเป็นเวร...เดี๋ยวนี้กลับเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย...แถมยังไม่หึงซักนิด....พี่อาร์มต้องมีไรปิดบังอยู่แน่ๆเลย...แล้วเรื่องนี้ก็น่าจะเกี่ยวข้องกะพี่เติ้ลชัวร์....
คิดอะไรอยู่อีกไอ้ตัวยุ่งคิ้วผูกเงื่อนจนจะแก้ไม่ออกแล้วเนี่ย....อาร์มขยี้หัววิน...จนตื่นจากภวังค์....
พี่อาร์มมีอะไรปิดบังวินรึเปล่า....วินใช้สายตาคาดคั้น.........อาร์มเองก็โกหกเก่งซะที่ไหน....ไม่กล้าสบตาพ่อตัวดีซะงั้น.......แล้วใครเค้าจะเชื่อว่าไม่ได้โกหก...พ่อคุ้น!!!!
หันมาเลยพี่อาร์มไม่ต้องหลบตา......วินจับคางของอาร์มให้หันหน้ามาสบตา....งานเข้าแล้วคร้าบบพี่น้อง....งานนี้อาร์มคงจนมุมแล้วหละ...เมียเราดุจังเลยเว้ย...อาร์มคิดในใจ
พี่อาร์มเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกะพี่เติ้ลด้วยแน่เลย.....ใช่มั้ย....วันก่อนก็บังเอิญไปกินข้าวด้วยกันใช่ป่าว......นาวินลุกขึ้นไปนั่งที่เตียง...ท่าทางจะเป็นเรื่องละสิงานนี้....
เอ่อ....วินรู้ได้ไงอะ....อาร์มถามเสียงอ่อย
“......................”ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ...แต่ไอ้ตัวยุ่งที่นั่งชันเข่าหันหลังอยู่กลับก้มงุดๆ...
อาร์มลุกขึ้นไปกอดเจ้าตัวยุ่งจากด้านหลัง.........คราวนี้ร้องไห้เป็นเผาเต่าเลย....อาร์มต้องรีบดึงเจ้าตัวดีมากอด....แต่ก็โดนผลักซะงั้น.......
เอาหละๆ...พี่จะเล่าความจริงให้ฟังทุกอย่างเลย...แต่หยุดร้องไห้ก่อนนะคนดี...นะครับ...อาร์มเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม....
แต่วินต้องสัญญากับพี่นะถ้าวินรู้แล้ววินจะต้องมีสติ....ไม่ทำอะไรวู่วามหนะ....เจ้าวินชักใจไม่ดี....นี่มันเรื่องอะไรกันแน่.......หรือว่าพี่อาร์มกับพี่เติ้ล.....วินชักไม่อยากฟังแล้วแฮะ...ชักกลัวความจริง
วิน....วินครับ...ฟังพี่อยู่รึเปล่าหนะ....
ครับ.....ผมสัญญา...พี่อาร์มมีไรก็พูดมาเถอะ....เฮ่อเอาไงเอากันวะนาวิน...สู้ๆ...เจ้าตัวยุ่งคิดในใจ..มือก็ยังปาดน้ำตาที่เลอะแก้มใสอยู่
วินเคยสงสัยมั้ยว่าทำไม...ตอนวินอยู่ม.ต้นหนะ...พี่เติ้ลเค้ามาคอยดูแลวินอยู่....ถึงเค้าจะไม่แสดงออกมากนักแต่วินก็รู้สึกใช่มั้ย.......วินพยักหน้างง...แต่มันเกี่ยวอะไรกันเนี่ยหรือว่าพี่อาร์มจะยกเราให้พี่เติ้ล...ชักฉุนแล้วสิ...เค้ามะใช่สิ่งของนะจะยกให้กันดื้อ...
วิน...ฟังพี่อยู่รึเปล่า......
ครับๆ ฟังอยู่........
วิน...พี่เติ้ล...รักและเป็นห่วงวินมากนะ.....
เอาแล้วมั้ยหละเป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย....
แต่ผมไม่ได้รักเค้านะพี่อาร์ม......ทำไมพี่พูดงี้อ่า...พี่ไม่หวง...พี่ไม่รักผมแล้วใช่มั้ย....เจ้าวินลุกขึ้น...อารมณ์ก็ชักขึ้นแล้วสิมาพูดอย่างนี้...กะจะยกเราให้คนอื่น...ใครหละจะไม่โกรธ
ไม่ใช่อย่างนั้น....ฟังก่อนดิ...นั่งลง....แล้วฟังให้มันรู้เรื่องก่อนจะโวยวาย......อาร์มทำเสียงเข้ม.....เหอๆอาร์มคนเก่ากลับมาแล้วคร้าบพี่น้อง.............เจ้าตัวยุ่งถึงกับอารมณ์สงบลง...แล้วนั่งฟังตามเดิม
ที่พี่เติ้ลเค้าดีกะวินขนาดนั้นก็เพราะเค้าเป็นพี่ชายแท้ๆของเรา......เค้าไม่ได้รักเราแบบที่พี่รัก...แต่เค้ารักแบบน้องชายต่างหาก.....พี่เติ้ลเป็นพี่ชายแท้ๆของวินแต่คนละแม่กัน........พี่เติ้ลบอกพี่ตอนที่ตกเขาไปด้วยกัน....หลังจากนั้นพี่ก็เลยเลิกหมั่นไส้เลิกหึงเค้าไง...ใครจะหึงพี่กะน้องหละ...พี่ไม่งี่เง่าขนาดนั้นหรอก.....แล้วที่พี่ต้องแอบไปเจอพี่เค้าก็เพราะเค้ามาปรึกษาเรื่องวินนี่แหละ...พี่เติ้ลเค้ากลัววินจะไม่ยอมรับเค้าเป็นพี่ชาย....เลยยังไม่อยากให้บอกความจริง........แต่พี่เห็นท่าทางเรื่องมันจะบานปลายไปกันใหญ่เลยตัดสินใจบอกวิน....คราวนี้เข้าใจยัง...พูดจบถึงกับแอบหอบเล็ก....แต่ก็ยังกลัวเสียฟอร์ม...เดี๋ยวไม่เท่ห์...ต้องขรึมมาดเข้มเข้าไว้นายอาร์ม..โฮ่ๆ
เหอๆเจ้าวินเงียบไปเลยคร้าบ......โดนฮาร์ดคอ...ยกอัลบั้ม....
ผมขอโทษครับพี่อาร์มที่ทำตัวงี่เง่า....วินก้มหน้าซุกลงที่เข่าตัวเอง....ร้องไห้อีกยกซะงั้น.....อาร์มมาดเท่ห์รีบสลัดคราบนายหัวหฤษณ์....เข้าไปโอ๋ยกใหญ่......กว่าจะสงบเล่นเอาตาบวมเป่ง....
อาร์มลูบหัวนาวินที่อยู่ในอ้อมกอดเบาๆ......ไม่ร้องแล้วนะคนดี....ตาบวมยังกะอุลตร้าแมนแล้วเนี่ย...อาร์มแหย่น้อง...จนวินอดหัวเราะไม่ได้...ก็มันจริงอะ....
พี่อาร์มครับ..ฮึก!....เรื่องพี่เติ้ลผมขอร้องอะไรอย่างนึงได้มั้ยครับ....อาร์มพยักหน้ารับ....เห็นท่าทางวินแล้วหวังว่าคงจะยอมรับเติ้ลได้ไม่อยากนะ....ได้โปรดเถิด...สงสารพี่เติ้ลอ่า...อาร์มลุ้นอยู่ในใจ
อย่าเพิ่งบอกพี่เติ้ลได้มั้ยว่าผมรู้ความจริงแล้ว....ขอเวลาผมซักหน่อยนะครับ...แล้วผมจะไปเจอพี่เติ้ลเอง........พอกันเลยพี่น้องคู่นี้...ความคิดถอดแบบกันมาเปี๊ยบเลย....อาร์มอมยิ้ม.......
ได้ครับเอาไว้วินพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกพี่นะ...
วินเงยหน้าขึ้นสบตาอาร์ม...และยิ้มอย่างมีความสุข
ขอโทษนะครับพี่อาร์มความใจร้อนของวินเกือบทำให้เสียอ้อมกอดอบอุ่นนี้ไปซะแล้ว....วินจะใจเย็นและฟังพี่อาร์มให้มากกว่านี้...จะไม่คิดฟุ้งซ่านไปเองแล้ว........เราจะเชื่อใจกัน.......วินคิดในใจและซุกหน้าลงที่อกอุ่น..
รักๆๆไม่เคยเข้าใจคำๆนี้ได้ลึกซึ้งขนาดนี้มาก่อนเลย....จนได้มาเจอคนๆนี้....คนที่เราพร้อมจะให้ความอบอุ่นจากอ้อมกอด....ให้ความรัก....ความห่วงใย....แต่ความรักไม่ใช่แค่การให้....เราเองก็จะได้รับความรู้สึกเหล่านั้นเช่นกัน....รักวินเหลือเกิน...อาร์มอดยิ้มกับความรู้สึกที่เป็นสุขนี้ไม่ได้...มือก็ลูบหัวเจ้าตัวยุ่งที่กำลังซุกอยู่ที่อกเบาๆ....แล้วจะหายใจออกมั้ยเนี่ย...เจ้าตัวยุ่ง...
-
o13 สนุกมากครับอ่านวันเดียวทันแล้ว รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อครับ อิอิ
-
:กอด1:ว้าวๆวินรู้เรื่องเติ้ลแล้ว
คนแต่งชอบมาตอนคนอื่นนอนกานหมด
สงกะสัยจาเป้น... :pig4:
-
รอตอนต่อปายยยยยยยยยยยย
:z13: :z13:
-
:z2: :z2:
-
:กอด1:ว้าวๆวินรู้เรื่องเติ้ลแล้ว
คนแต่งชอบมาตอนคนอื่นนอนกานหมด
สงกะสัยจาเป้น... :pig4:
เปนอารายจ๊ะนุ้งร้ากกกกกกกกก.... o18
:laugh:...คิดถึงเค้าอะดิมะได้คุยกันตั้งนานเเล้ว....คิดถึงเหมือนกัน :กอด1:
-
o13 สนุกมากครับอ่านวันเดียวทันแล้ว รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อครับ อิอิ
ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่..... :pig4:ที่ติดตามนะจ๊ะ...
รักคนอ่าน :กอด1:
-
มาซินเจียอยู่อี่ด้วยคนคร้าบบบบ ปีใหม่ มีแต่สิ่งดีๆ
มีความสุขมากๆ แต๊ะเอีย และกินให้เยอะๆนะค้าบ :mc4:
กำลังจะได้ฤกษ์มาตามอ่านของ cutekanny บ้าง
เป็นกำลังจายให้ค้าบ
-
ต้อง:z13:เพราะมานตกมาหน้า2แระ :call:
มาต่อด่วนจ้าคนแต่ง :mc4: :mc4:
-
ต้อง:z13:เพราะมานตกมาหน้า2แระ :call:
มาต่อด่วนจ้าคนแต่ง :mc4: :mc4:
ขอบคุณมากคร้าบบบบบบบนุ้งร้ากซ่าส์...ซู่....พอดีคอมพี่มานเจ๊งไปอะ..เพิ่งใช่ได้ตอนเนนี้เอง...เเต่ยังไม่ได้มาอัพให้นะ...เพราะอาทิตย์หน้าพี่มีสัมนาต้องไปพรีเซนต์ภาษาอังกฤษ...ตอนนี้ยังจำสคริปไม่ได้ซักกะตัว..งานเข้าเลยจ้างานนี้.........มีหวัง...ตายหยังเขียด....
ซินเจียยู่อี่...ซินนี้ฮวดใช้นะจ๊ะ..จุ๊บๆ
-
มาตามอ่านค่ะ
ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลยอ่า
อย่าลืมมาอัพบ่อยๆนะคะ
-
เเวะมาดันด้วยตัวเอง....ยังไม่ได้ฤกษ์อัพเลย...ช่วงนี้งานเข้า
ได้เเต่เเวะไปอ่านของคนอื่นคลายเครียด....... :เฮ้อ:...เหนื่อยอ่าช่วงนี้.. :t3:นอนเเระคร้าบ
:กอด1:รักคนอ่าน......คนอ่านเบื่อเเน่เลยไม่ค่อยได้อัพ...อ่านเเล้วอารมณ์ไม่ต่อเนื่อง
ไงก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยเน้อ.... :o12:
-
^
่
^
เหนื่อยก็พักผ่อนก่อนนะคะ
หายเหนื่อยแล้วค่อยมาอัพ
รอได้ค่ะ
+ 1 เป็นกำลังใจให้น้าาา :L2:
-
:z13:ก่อนทั้งๆที่รู้ว่า
คนแต่งงานยุ่ง อิอิ :pig4:
-
:z13:ก่อนทั้งๆที่รู้ว่า
คนแต่งงานยุ่ง อิอิ :pig4:
:pig4:น้องร้ากสุดเลิฟด้วย...ช่วงนี้ฝากดูเเลนิยายพี่ด้วยนะ...ยังไม่ว่างพิมพ์จริงๆ.. :กอด1:
-
:z13:ก่อนทั้งๆที่รู้ว่า
คนแต่งงานยุ่ง อิอิ :pig4:
:pig4:น้องร้ากสุดเลิฟด้วย...ช่วงนี้ฝากดูเเลนิยายพี่ด้วยนะ...ยังไม่ว่างพิมพ์จริงๆ.. :กอด1:
ได้ขอรับ :-[
-
ตอนที่ 11..ทางที่ดีที่สุด...คือ..?
นี่ก็สี่ทุ่มแล้ว…เติ้ลยังคงนั่งรอโทรศัพท์จากเชาว์ ในภาวะอย่างนี้เขาเองก็ไม่กล้าที่จะคาดเดาเหตุการณ์..ได้แต่รอโทรศัพท์จากเชาว์อย่างร้อนรน.....
...และเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น...เติ้ลรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมารับด้วยความดีใจ....แต่เบอร์ที่โทรเข้ากลับไม่ใช่เบอร์ของเชาว์…จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กๆ
ดีคับพี่เติ้ล....นอนละยังอ่ะ
ยัง...ว่าไงหรออาร์ม...มีอะไรรึเปล่า
ก็แค่โทรมารายงานครับว่าขนมที่พี่เติ้ลฝากมา...ถึงมือน้องชายเรียบร้อยแล้ว....แล้วเจ้าตัวดีก็กินอย่างเอร็ดอร่อย...เอ่อ..วินฝากขอบคุณพี่เติ้ลด้วยนะคับ
แล้วตอนนี้วินอยูไหนหละ...เติ้ลดีใจที่น้องชายชอบขนมที่ฝากไปให้..แต่น้ำเสียงก็ยังไม่ค่อยร่าเริงจนอาร์มรู้สึกผิดสังเกต...
ตอนนี้หลับปุ๋ยคากองรายงานไปแล้วครับ....อาร์มหันไปลูบหัวเจ้าวินที่นอนหลับยังกะเด็กที่หลับคาของเล่น
เอ่อ...พี่เติ้ลมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าครับ...ท่าทางพี่ไม่ค่อยร่าเริงเหมือนปกติเลย...มีอะไรบอกผมได้นะ...หรือว่าไม่สบายใจเรื่องวิน
พี่ก็ยังกังวลเรื่องวินเหมือนกันแต่ตอนนี้ยังมีเรื่องหนักใจเพิ่มขึ้นมาอีก...เฮ่อ!!!!!!!!.เติ้ลถอนใจ...
เรื่องอะไร...บอกผมได้มั้ยเผื่อมันจะทำให้พี่รู้สึกดีขึ้นบ้าง.....อาร์มถามด้วยความเป็นห่วง
ขอบใจมากนะอาร์มที่เป็นห่วง....เอาไว้แล้วพี่จะเล่าให้ฟังนะ...
ครับ.........ตอนนี้พี่คงยังไม่อยากพูดอะไรมาก....งั้นผมไม่รบกวนและ..พี่พักผ่อนเถอะครับ
ขอบใจมากนะอาร์ม...ไงพี่ก็ฝากดูแลวินด้วยนะ.......
แน่นอนครับ...พี่เติ้ลไม่ต้องเป็นห่วง......งั้นฝันดีนะครับ...สวัสดีครับ...
ไม่ทันที่เติ้ลจะวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ..เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง......
เชาว์!!!...เติ้ลมองชื่อที่หน้าจอ...ใจชักเต้นไม่เป็นจังหวะ...จะเป็นไงบ้างนะ...
เติ้ลสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะกดรับ......
เติ้ล.......นอนยัง...ขอโทษนะที่ให้รอนาน....เชาว์กรอกเสียงใสไปยังปลายสาย
อืม....ไม่เป็นไร....ว่าแต่เรื่องที่บ้านเป็นไงบ้าง....เสียงเติ้ลค่อนข้างติดขัด...คงเป็นพราะความตื่นเต้น
ก็ไม่มีอะไรหนิ....ทุกอย่างก็โอเค...สบายใจได้เลยคร้าบ....ตัดชุดเจ้าสาวรอไว้ได้เลย....เชาว์แกล้งยั่วเติ้ล...ที่ตอนนี้ชักจะยิ้มออกแล้ว.....ว่าแต่ใครตัดชุดเจ้าสาวนะ...เติ้ลเน้นเสียงสูงชักจะฉุนแล้วดิ.......
ก็มึงไง....มึงเป็นเมียกูหนิ...ก็ต้องเป็นเจ้าสาว...เชาว์หัวเราะชอบใจ
ฝันไปเหอะให้บ้าเชาว์.......กูไม่ยอมใส่ชุดเจาสาวฟูฟ่องหรอกนะ.....เติ้ลหัวเราะบ้าง...ความรู้สึกเครียดเริ่มเบาบางจางหายไปจากใจเติ้ล....แต่เติ้ลคงไม่เห็นแววตาเศร้าๆของเชาว์......สิ่งที่พูดไปเมื่อครู่เป็นแค่ละครฉากหนึ่งเท่านั้น....เขาจะไม่ทำให้เติ้ลไม่สบายใจอีก.......เชาว์บอกกับตัวเอง...เขาเองจะขอรับความเจ็บปวดทรมานนี้ไว้เอง...
เติ้ล...พรุ่งนี้มีเรียนมั้ย....
ไม่มี....ไมอ่า...จะชวนไปเดทหรอ....เติ้ลตอบกวนๆ...
อืม...กูอยากไปดูหนังหนะ....ไม่ได้ดูด้วยกันนานแล้ว....อยากรื้อฟื้นความทรงจำซะหน่อย....เชาว์ตอบ..เชาว์ยิ้มเจื่อนเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนี้...เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับชีวิตตัวเองยังไง....ขอพรุ่งอีกวันนะที่เราจะมีความสุข...และทำให้คนที่เรารักมีความสุข....ขอเป็นคนเห็นแก่ตัวอีกซักวัน...แล้วอนาคตจะเป็นยังไงก็ค่อยว่ากันอีกที........เชาว์เงียบไปเพราะมัวคิดอะไรในใจ...จนไม่ทันฟังที่เติ้ลพูด
แล้วจะไปกี่โมงอะ....เชาว์
“…..”
เชาว์!!!ฟังอยู่มั้ยเนี่ย....
อ่อ...โทษที...มัวแต่นึกถึงโปรแกรมพรุ่งนี้อยู่หนะ...เอาเป็นว่าไปซัก สิบโมงละกันเดี๋ยวกูไปรับ....แต่งตัวหล่อๆนะครับ
ไม่ต้องบอกหรอก...กูหนะหล่ออยู่แล้ว....เติ้ลพูดกลั้วหัวเราะ...
เออๆไอ้หล่อ...หมั่นไส้หวะ...งั้นกูนอนก่อนนะ...ไว้เจอกันพรุ่งนี้....
อืม...โอเค.......เอ่อ...ฝันดีนะ......เติ้ลพูดแบบเก้ๆกังๆก็ไม่ได้พูดอย่างนี้ซะนาน..มันเลยยังเขินๆอยู่
คร้าบ....ที่รัก...ฝันดีเช่นกัน......เชาว์วางโทรศัพท์.......รอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้า...ตอนนี้ได้หายไปอย่างกับคนละคน...เชาว์...ถอนใจยาว......มีเพียงแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวล....เชาว์นั่งอยู่คนเดียวเงียบๆที่ระเบียง......แป้งคงพาเจ้าหมูหยองเข้านอนไปแล้ว....เชาว์หยิบรูปถ่ายเจ้าหมูหยองตอนเพิ่งคลอดได้ 3 เดือนมาดู....แววตาที่ไร้เดียงสา....คู่นั้นทำให้เชาว์อดหลั่งน้ำตาออกมาไม่ได้....นี่เค้าจะใจดำพอที่จะทิ้งลูกไปได้จริงๆหรอ....เชาว์ถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา....ความทุกข์และความสับสนเข้ามารบกวนความสุขที่แทบจะนับครั้งได้ในชีวิตของเค้าเสมอ...ปัญหาครั้งนี้มันก็หนักหนาพอควร...เพราะทางออกแต่ละทางมันตัดสินชีวิตและความรู้สึกของคนที่เขารักทั้งสิ้น.......เชาว์เข้าไปรินเหล้าใส่แก้วแล้วกลับมานั่งที่เดิม....แม้เหล้าจะไม่ช่วยแก้ปัญหา..แต่ตอนนี้เค้าแค่ขอให้มันอยู่เป็นเพื่อนคอยรับรู้ความเจ็บปวดของเค้าก็เพียงพอ...
แป้งได้แต่ยืนมองเชาว์อยู่ห่างๆ...เชาว์คงจะเครียดเรื่องลูก....แป้งไม่กล้าจะไปรบกวนเขาตอนนี้...เธอเองก็กำลังคิดหาทางออกที่ดีให้กับเรื่องนี้เหมือนกัน....
แป้งกดโทรศัพท์หา ...น้านิด...น้องสาวแท้ๆของแม่ที่อยู่กรุงเทพ...น้านิดสนิทกับแป้งมากถึงจะมีศักดิ์เป็นน้า....แต่น้านิดก็อายุห่างกับแป้งแค่สิบปี..เพราะเป็นลูกคนสุดท้อง..แป้งกับน้านิดเลยดูเหมือนเป็นพี่น้องกันมากกว่า..น้านิดเป็นสาวมั่น...ที่สวยและมีเสน่ห์...แต่เธอก็ยังครองโสดจนถึงทุกวันนี้...เพราะค่อนข้างรักอิสระและไม่ชอบผูกมัดกับใคร....แป้งไปอยู่กับน้านิดตอนที่เรียนที่กรุงเทพ....น้านิดเป็นอีกคนที่รู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับแป้งและเชาว์....เมื่อใดแป้งมีปัญหาที่ไม่สามารถหาทางออกได้ น้านิดจะคอยช่วยรับฟังและหาทางออกให้เสมอ....และครั้งนี้ก็คงเป็นอีกครั้งที่แป้งต้องพึ่งน้านิด...
ว่าไงสาวน้อย........น้านิดทักทายแป้งแบบนี้เสมอ
สวัสดีค่า...น้านิดสบายดีรึเปล่าค่ะ...เสียดายที่วันก่อน....แป้งไม่ได้แวะที่กรุงเทพพอดีพ่อมีธุระจะคุยเรื่องงานกับเชาว์...เลยกลับมาเชียงใหม่เลย...
ไม่เป็นไรจ้า.....เดี่ยวเดือนหน้าน้าว่าจะลาพักร้อนกลับไปเที่ยวเชียงใหม่...แต่เสียดายไม่ได้มาเที่ยวหน้าหนาว...เนอะ....ว่าแต่เจ้าตัวเล็กเป็นไงบ้าง...น้าคิดถึงจะแย่...
ก็ดีค่ะ....ท่าทางจะชอบเมืองไทยมาก....ได้เจอคุณปู่ คุณย่า...คุณตา...คุณยาย...มีแต่คนเอาอกเอาใจทั้งนั้น...แป้งพูดพลางหัวเราะเมื่อนึกถึงเจ้าตัวเล็ก
แล้วโทรมาหาน้าดึกๆงี้...ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆเลยใช่มั้ย.....น้านิดพูดอย่างรู้ทันหลานสาว
.....ค่ะ....น้านิดเนี่ยรู้ทันแป้งทุกที...
น้านิดหัวเราะเบาๆ.....แล้วเป็นเรื่องซีเรียสป่าวหละ...เรื่องเชาว์หรอ….น้านิดสังหรณ์ใจมาตั้งแต่แป้งกับเชาว์จะกลับมาเมืองไทย.....เพราะถึงจะสองปีแล้วที่ทั้งสองละทิ้งทุกอย่างที่นี่...ไป.......แต่เมื่อตัดสินใจกลับมาที่เดิม...อดีตที่เคยจืดจางไปบ้างก็คงจะกลับมาชัดเจนขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
ค่ะ......แป้งเป็นคนตัดสินใจกลับมาที่นี่เอง.......แป้งสงสารเชาว์....ถึงเชาว์จะดูมีความสุข..ตอนที่อยู่กับแป้งกับลูก...แต่ถึงยังไง...หัวใจของเชาว์ยังอยู่ที่นี่.....แป้งพรากเชาว์มาจากโลกแห่งความรักนานเกินไปแล้ว.....แค่ที่ผ่านมาแป้งก็เห็นแก่ตัวมากแล้ว....แป้งไม่อยากทนเห็นเชาว์แอบเหม่อลอยเหมือนคิดถึงใครทุกครั้งที่อยู่คนเดียว....แป้งอยากคืนอิสรภาพ...คืนความรัก...คืนความสุขให้เชาว์ค่ะน้านิด.......เหมือนได้ระบายความอัดอั้นตันใจให้คนที่เข้าใจฟัง....ตอนนี้แป้งรู้สึกโล่งใจขึ้นมาก....
น้านิดนิ่งฟัง.........ตอนนี้เชาว์เค้ากลับไปหาคนรักของเค้าแล้วใช่มั้ย…….น้านิดถาม
ค่ะ...แป้งดีใจนะคะที่เค้ากับคนรักปรับความเข้าใจกัน...แต่...แป้งพูดไม่ออกเมื่อนึกถึงเสียงหัวเราะของเจ้าตัวน้อยเวลาที่อยู่กับพ่อ
แป้ง....แป้งเป็นห่วงลูกใช่มั้ย........น้านิดพูดอย่างเข้าใจเหตุการณ์ทะลุปรุโปร่งทุกอย่าง....
ค่ะ...แป้งสงสารลูก.......เชาว์เองก็เหมือนกัน..ตอนนี้เค้าคงเครียดมากยิ่งกว่าแป้งซะอีก.....ไหนจะคนรักที่กำลังมีความสุขกับการกลับมาของเค้า..ถ้าเขาต้องทำให้คนรักเสียใจอีกมันคงจะเลวร้ายมาก...แล้วไหนจะลูกที่ต้องขาดพ่อ…แป้งเสียงแหบเครือ...แป้งจะช่วยเชาว์ยังไงดีค่ะ...ปัญหาของเชาว์มันเกิดจากแป้งทั้งนั้น..แป้งเริ่มร้องไห้มากขึ้น
เฮ่อ!!!!!!!ชีวิตหนอชีวิต....น้าว่าแป้งใจเย็นๆก่อนนะ...ทุกอย่างย่อมมีทางแก้ไข
เอาเป็นว่าแป้งพาลูกมาพักกับน้าที่กรุงเทพก่อน....ปล่อยให้เชาว์เค้ามีความสุขกับคนรัก....ส่วนเจ้าหมูหยองก็คงไม่งอแงหรอกเดี๋ยวน้าจะพาหลานไปเที่ยวเอง....เด็กๆถ้ามีสถานที่แปลกใหม่...มีเรื่องสนุกๆให้ทำ...แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว.....ว่าแต่คุณแม่เถอะเลิกร้องไห้งอแงได้แล้ว.......เป็นแม่คนแล้วนะเราหนะ....บ่อน้ำตาตื้นจริงๆ....น้านิดแซวแป้งจน...แป้งอดหัวเราะออกมาไม่ได้
น้านิดอ่ะ...ล้อแป้งทุกทีเลย
งั้นพรุ่งนี้น้าไปรับที่สนามบินนะ......มาไฟร์ไหนก็โทรมาบอกละกัน
ค่ะ....ขอบคุณมากนะคะน้านิด...
ปล.ตอนนี้เริ่มจะว่างเเล้ว...ไม่ได้อัพซะหลายวัน...หวังว่าคงยังไม่ลืมกันนะจ๊ะ..รักคนอ่าน :กอด1:
ปัญหาของเชาว์ตอนนี้ค่อนข้างจะหนัก...อยากรู้ว่าคนอ่านมีความคิดเห็นยังไงบ้าง...เชาว์จะเลือกเส้นทางไหน
ระหว่างลูกกับคนรัก.......
....ยอมทิ้งคนที่รักอีกครั้งเพื่อดวงตาที่ไร้เดียงสาของลูกน้อย
....ยอมเลือกมีความสุขกับคนที่ตนรัก...เฮ่อ :เฮ้อ:จะเห็นเเก่ตัวไปมั้ยนะ.........จะทำไงดี...ลองเข้ามาเมนต์เเลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน...ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับคุณจะทำยังไง
-
ปล.ตอนนี้เริ่มจะว่างเเล้ว...ไม่ได้อัพซะหลายวัน...หวังว่าคงยังไม่ลืมกันนะจ๊ะ..รักคนอ่าน
ปัญหาของเชาว์ตอนนี้ค่อนข้างจะหนัก...อยากรู้ว่าคนอ่านมีความคิดเห็นยังไงบ้าง...เชาว์จะเลิกเส้นทางไหน
ระหว่างลูกกับคนรัก.......
....ยอมทิ้งคนที่รักอีกครั้งเพื่อดวงตาที่ไร้เดียงสาของลูกน้อย
....ยอมเลือกมีความสุขกับคนที่ตนรัก...เฮ่อ จะเห็นเเก่ตัวไปมั้ยนะ.........จะทำไงดี...ลองเข้ามาเมนต์เเลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน...ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับคุณจะทำยังไง
ขอเวลาคิดสัก2วันนะคุณพี่อิอิ
ปัญหาใหญ่มากมาย :pig4:
-
อยากเก็บเธอไว้ทั้ง 2 คน
:z3: :z3:
-
เงียบ...............เชียบ.......จัง
:m32:[
-
:o12:
-
เง้อออออออออออออออ
สงสารเชาว์จัง
จะทำไงต่อล่ะเนี่ย
ปัญหาหนักเลยอ่ะ
:m15:
+1 ให้คนเขียนค๊าบบบบบ
-
สงสารเชาว์จังเลย.... :m15:
ไม่รู้จาเลือกทางไหนดี :เฮ้อ:
-
สงสารเชาว์ :monkeysad: ไม่อยากให้เชาว์ทิ้งเติ้ลอีกแล้ว
เอาเป็นว่าน้องหมูหยอง ไม่งอแงที่ว่าไม่มีพ่อได้ปะคนเขียน :laugh: แล้วเชาว์กะเติ้ลก็ได้อยู่ด้วยกัน
เค้าอยากได้แบบเน้ :z2:
-
เพ่ หนึ่งงงงง
ตั้มไม่เป็นไรเหมือนเดิม เเค่เหนือยๆครับผม
:เฮ้อ: :เฮ้อ: ว่าจะมาทักพี่หนึ่งเเต่อ่านเรื่องนี้เเล้ว :impress3: :m15:
:z3: :z3: :z3: :z3:
อยากตายไปละ
-
:pig4:ทุกความคิดเห็น...+1..ให้ทุกคนเลยจ้า
เเล้วมาลุ้นกันต่อนะว่าจะลงเอยยังไง
รักคนอ่านจ้า :กอด1:
-
สงสารเชาว์ :monkeysad: ไม่อยากให้เชาว์ทิ้งเติ้ลอีกแล้ว
เอาเป็นว่าน้องหมูหยอง ไม่งอแงที่ว่าไม่มีพ่อได้ปะคนเขียน :laugh: แล้วเชาว์กะเติ้ลก็ได้อยู่ด้วยกัน
เค้าอยากได้แบบเน้ :z2:
รอลุ้นนะคะ..poes..คนเขียนก็หวังเช่นนั้นเหมือนกัน....ขนาดรักเด็กนะเนี่ย...อิอิ
อร๊าย....มงกุฎเค้าอยู่ไหน...กองประกวดยึดคืนไปละมั้ง... :serius2:
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/2-6.jpg)
อยากได้ชิมิ เอาไปจัดให้ :laugh:
-
o22.................... :pig4:
ขอบคุณมากเลยคร่าพี่หนึ่ง...(เห็นใครๆเค้าเรียกกัน..ขอเนียนอีกคน)
:oni1:
....งั้นเค้าจารีบไปเขียนต่อน้า...หายไปนานเด๋วคนอ่านประณามอีก...อิอิ
-
ให้ไวเลยพี่รออยู่ เดี๋ยวริบมงกุฏ คืนจริงๆนะเออ :laugh:
แต่ว่าเขียนได้ตามที่พี่ขอปะ :z1:
-
^
^
^
^
2คนข้างบนคุยเรื่องไรกานอะ
ขอแจมได้ป่ะ^^ :z13:คนเขียนมาต่อไวๆน๊า :pig4:
-
ตอนที่ 12 ขอบคุณกันเเละกัน :pig4:
แป้งเตรียมตัวจัดเสื้อผ้าของตัวเองและของหมูหยองใส่กระเป๋า….พรุ่งนี้แป้งตัดสินใจพาลูกไปอยู่กรุงเทพกับน้านิดซักระยะ....เพื่อให้เชาว์ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเติ้ลอย่างมีความสุข...โดยไม่มีเรื่องของเธอกับลูกมาคอยรบกวนจิตใจ
ตื่นแต่เช้าเลยนะแป้ง...แล้วนี่เก็บกระเป๋าไปไหนหรอ....เชาว์เดินขยี้หัวตัวเองออกมาจากห้องนอน....ท่าทางยังแฮ้งอยู่นิดๆ
..ตื่นแล้วหรอเชาว์...แป้งจะพาลูกไปอยู่กับน้านิดซักพัก.......น้านิดบ่นคิดถึงหนะ...และก็จะพาเจ้าหมูหยองไปเที่ยวกรุงเทพด้วยแป้งพูดขณะที่ป้อนข้าวให้เจ้าตัวเล็ก
เย้ๆไปเที่ยวๆหมูหยองพูดทั้งที่ข้าวเต็มปาก...เชาว์เข้าไปกอดหมูหยอง
สนุกใหญ่เลยนะ....แล้วไม่คิดถึงพ่อหรอ....
คิดถึงครับ...พ่อก็ไปด้วยสิ...ไปเที่ยวด้วยกัน…นะๆ...หมูหยองอ้อนใหญ่..เชาว์ยิ้มเจื่อนๆและหันไปสบตากับแป้ง
ไม่ได้หรอกครับ...พ่อต้องไปช่วยคุณปู่ทำงานนะลูก.....แป้งพูดดักคอขึ้น...กลัวเชาว์จะลำบากใจ
หมูหยองทำหน้าผิดหวังนิดหน่อย....เชาว์ชักสงสารเจ้าตัวเล็ก
หมูหยองคนเก่ง...ไม่ดื้อนะครับ....เดี่ยวแม่จะพาไปสวนสนุกด้วยดีมั้ย...เจ้าตัวเล็กเริ่มยิ้มออก
ก็ได้ค้าบ.....แววตาไร้เดียงสาของเจ้าตัวเล็กทำเอาเชาว์กับแป้งกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย...ทั้งสองได้แต่สบตากัน..และรู้สึกอ่อนใจกับปัญหาที่รออยู่เบื้องหน้า....
เชาว์ไม่ต้องคิดมากนะ...แป้งตบไหล่เชาว์เบาๆ......ก่อนที่จะออกไปจากบ้าน
เอาไว้ผมจะซื้อของมาฝากพ่อนะครับ...........หมูหยองหอมแก้มเชาว์ฟอดใหญ่ก่อนที่จะขึ้นรถเเท็กซี่ไปสนามบินกับแป้ง
ถึงแล้วโทรหาด้วยนะแป้ง.......เชาว์ตะโกนบอกแป้ง...ที่กำลังขึ้นรถ....แป้งพยักหน้าและโบกมือให้เชาว์
ตอนนี้ก็เกือบเก้าโมงแล้ว.....เชาว์รีบอาบน้ำแต่งตัว....แล้วขับรถไปอพาตเมนท์ของของเติ้ล…….วันนี้เชาว์ขอทำเพื่อตัวเอง....ขอสลัดความเครียด....ความทุกข์ใจ...และปัญหาต่างๆออกไปซักครั้ง....ชีวิตคนเรามันจะยาวนานซักเท่าไหร่....ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่....ก็ควรที่จะมองโลกในแง่ดี...ใช้ชีวิตให้มีความสุข....เลิกท้อแท้สิ้นหวัง...ปัญหาทุกๆอย่างมันย่อมมีทางแก้ไขเสมอ.....เชาว์เริ่มรู้สึกโล่งใจมากขึ้น
วันนี้เติ้ลดูดีมากจริงๆ....เสื้อเชิ้ตสีส้มอ่อน......กับกางเกงสีน้ำตาล.....เมื่อตัดกับผิวขาวๆของเติ้ลแล้ว...เหมือนกับนายแบบเกาหลีไม่มีผิด...ผมสีน้ำตาลอ่อนก็ถูกเซตไว้อย่างดี....รสนิยมการแต่งตัวของเติ้ลดีเสมอ....เชาว์มองชายตรงหน้าจนแทบไม่อยากกระพริบตา…ท่าทีอย่างนี้คงทำให้คนตรงหน้าอดเขินไม่ได้
มองไรของมึงวะ.....ไป...ไปกันได้แล้ว.....ไปกินข้าวก่อนนะ..หิวจนตาลายแล้วเนี่ย....เติ้ลใช้แขนดันเชาว์ให้เดินนำหน้าไป....แต่ไม่วายพ่อตัวดียังเหลียวหลังกลับมาทำหน้าอมยิ้ม....เติ้ลหัวเราะแล้วเอามืออีกข้างดันหน้าเชาว์กลับไป
แม้ตอนนั่งในรถ....เชาว์เองก็ได้แต่หันมามองเติ้ลบ่อยๆ....แล้วอมยิ้ม....เติ้ลชักจะทำตัวไม่ถูก
ยิ้มไรของมึงวะ....ปากกูไม่ได้ย้ายไปอยู่ที่หน้าผากซะหน่อยมองอยู่ได้...เดี๋ยวก็รถชนตายกันพอดี...เติ้ลแกล้งพูดกวนๆกลบเกลื่อนความอาย
กูก็มองแฟนกูดิ....แฟนกูน่ารักขนาดนี้ใครจะอดใจไหว....เชาว์ยังเลี่ยนได้หน้าตาเฉย
เสี่ยวจริงๆมึงเนี่ย....กี่ปีๆก็ไม่ลดลงเลยนะ...ถ้ามึงแต่งหน้าทาปากอีกหน่อยกูจะคิดว่ากูอยู่โรงลิเกเลย.....เติ้ลหัวเราะ...เเต่เจ้าเชาว์ตอนนี้เริ่มทำหน้างอที่โดนกัดซะเยิน...
แหม....กูล้อเล่นหรอกหน่า...ทำเป็นงอนๆ...เติ้ลหยิกแก้มเชาว์เบาๆ...จนพ่อตัวดีเริ่มยิ้มออก
อืม...กินไรกันดีอ่า....หิวจะตายอยู่แล้ว....เติ้ลบ่นพลางเอามือลูบท้อง
ไปกินข้าวซอยกันนะ...ไม่ได้กินตั้งนานแล้ว....กลับมาครั้งนี้ยังไม่ได้ไปกินเลย...
เติ้ลพยัก....ตอนนี้เอาช้างมาแกงซักตัวก็คงกินหมดแล้ว...
ร้านข้าวซอยที่เชาว์กับเติ้ลไปกินเป็นร้านข้าวซอยชื่อดังของเชียงใหม่...ชื่อร้านลำดวน....ด้านหลังของร้านจะมองเห็นลำน้ำปิงถอดยาวออกไป....ถ้าหากมาตอนที่อาทิตย์ใกล้ตกดินจะเห็นแสงอาทิตย์สีส้มทอดผ่านลำน้ำปิงสวยงามและโรแมนติกที่สุด..เติ้ลและเชาว์แวะมากินข้าวซอยที่นี่กันอยู่บ่อยๆ...เพราะเชาว์ชอบกินข้าวซอยมาก....แต่ก็สองปีมาแล้วที่เติ้ลไม่ได้มาที่นี่...เพราะมันคงป็นอีกที่หนึ่งที่เก็บความทรงจำระหว่างเขากับเชาว์....มันคงจะเจ็บปวดไม่น้อยหากเขาต้องมาที่นี่เพียงลำพัง...
ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้วผู้คนเริ่มทยอยกันเข้ามา...แต่ก็ยังไม่แน่นมากนัก......เติ้ลและเชาว์เลือกนั่งด้านหลังของร้านเพราะเห็นวิวแม่น้ำปิงได้ชัดเจน...ถึงจะร้อนไปหน่อย...แต่ก็เอาวะเพื่อบรรยากาศ..เชาว์บ่นขณะที่ที่มองหาโต๊ะประจำซึ่ง...ตอนนี้ก็ถูกเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย
(http://www.moohin.com/trips/chiangmai/rumdoen/800/DSCF9669.JPG)
(http://www.moohin.com/trips/chiangmai/rumdoen/800/DSCF9698.JPG)
ซู้ด........อร่อยเหมือนเดิมเลย…เชาว์ชื่นอกชื่นใจใหญ่เมื่อได้กินของโปรด....
ข้าวซอยที่แสนอร่อยถูก 2 หนุ่มฝาดเข้าไปคนละ 2 ถ้วย.....
เมื่อเติมพลังกันเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็เดินทางกันต่อ
โปรแกรมต่อไปไรวะ.....เติ้ลถามสารถี
ไปดูหนังกันซักเรื่องละกัน......เชาว์เจ้าของโปรแกรมออกคำสั่งเต็มที่
อ้าวจะไปดูหนังแล้วไมมากินข้าวซอยไกลขนาดนี้วะ...กว่าจะถึงโรบินสันอีกตั้งไกล...เสียเวลาจะตาย...เติ้ลยังบ่นงุ้งหงิ้ง
เออหน่า....วันนี้กูเป็นเจ้าของทริป...มึงไม่ต้องบ่นเลย....ไม่ได้เดินไปซะหน่อย...ขับรถไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลย...เว่อไปได้
เติ้ลทำท่ารูดซิบปาก....ตกลงใครขี้บ่นกว่ากันเนี่ย...
ยี่สิบกว่านาที..พ่อเทพบุทก็บึ่งรถมาถึงห้างโรบินสัน เชียงใหม่...ถึงก็รีบลากเติ้ลไปโรงหนังเมเจอร์....ใครที่เดินผ่านไปผ่านมาคงจะรู้สึกแปลกๆที่เห็นผู้ชายสองคนไปดูหนังรักโรแมนติกด้วยกัน...แถมฉุดกระชากลากถูกันอยู่อีก....
มึงจะลากกูทำไมเนี่ย...กูเดินเองได้...มึงกลัวคนเค้าจะไม่มองรึไงวะ.....เติ้ลพยายามจะสะบัดแขนออกแต่ก็ไม่เป็นผล...หันไปมองสายตาคนรอบข้าง...ที่มองกันแปลกๆ.....โอ๊ยไอ้เชาว์กูอาย......เติ้ลหน้าแดงด้วยความอาย...ยิ่งดูน่ารักกว่าเดิมอีก
มึงจะอายทำไมวะ....กูไม่เห็นอาย......ก็กูรีบอะ...หนังที่จองไว้กำลังจะเริ่มแล้วเนี่ย......เร็วๆ....พูดจบมันลากให้เดินไปเร็วกว่าเดิมอีก..ตอนนี้ชักเป็นกึ่งเดินกึ่งวิ่ง........ก็กูบอกแล้วว่าห้างกะร้านมันไกลกัน...เมิงก็ไม่เชื่อ...เติ้ลยังบ่น...จนเชาว์หันมาทำหน้าดุ....
ทั้งสองเดินเข้ามาถึงเพลงสรรเสริญพระบารมีก็จบพอดี...ดูหนังจบก็ปาไปบ่ายสองกว่าๆ...เจ้าเติ้ลก็โดนลากไปขึ้นรถ....มึงจะรีบร้อนอะไรนักหนาวะ...เติ้ลซับเหงื่อที่เกาะอยู่ตรงจมูกและเหนือริมฝีปาก....
แต่ดูเจ้าเชาว์ไม่ได้สนใจกับเสียงบ่น...ยังเปิดเพลงฟังสบายใจเฉิบ....
(http://img.photobucket.com/albums/v381/ocean_serenade/shakri_event/Bloom006.jpg)
เชาว์ขับรถมาทางดอยสุเทพ...ทิวทัศน์ทั้งสองข้างทางพอจะทำให้คนที่นั่งหน้างอเมื่อซักครูอารมณ์เบิกบานขึ้นมาบ้าง..เชาว์ลงกระจกให้สายลมพัดเข้า...ต้อนรับความสดชื่นจากธรรมชาติ....แม้นี่จะเป็นเส้นทางที่เด็กในพื้นที่อย่างเติ้ลและเชาว์คุ้นเคยดี....แต่ธรรมชาติก็ทำให้รู้สึกตื่นตาตื่นใจได้เสมอ....เชาว์ขับรถมาถึงพระตำหนักภูพิงค์ราชนิเวช..แต่ขับผ่านทางแยกฝ่าเส้นทางมหาวิบากไปจนถึงดอยตุ๊โก๋.....ทั้งสองรู้สึกสนุกและรื่นรมย์ไปกับธรรมชาติ...ที่นี่มีต้นซากุระเมืองไทยหรือพญาเสือโคร่งซึ่งกำลังชูช่อเบ่งบาน...ทำให้ที่นี่มีแต่สีชมพูปกคลุมไปทั่ว...
เชาว์และเติ้ลลงจากรถ...เชาว์เดินกอดคอเติ้ลทั้งสองเดินไปเรื่อยๆตามเส้นทาง...วันนี้คนขึ้นมาเที่ยวไม่มากนักเลยเหมือนโลกนี้มีแต่เราสองคน....เชาว์ชี้ให้เติ้ลดูหินก้อนใหญ่ที่พอจะนั่งพักได้...หลังจากเดินเล่นได้ซักพัก
เติ้ลนั่งลงโดยมีพ่อตัวดียืนเป็นเสาให้พิงอยู่ด้านหลัง...
สวยมากเลยเนอะ....เห็นแล้วสบายใจจัง...เชาว์พูดจบก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด...รับอากาศสดชื่น
รู้สึกเหมือนกำลังอยู่ที่ญี่ปุ่นเลยอ่า....เติ้ลลุกขึ้นเดินไปเก็บดอกไม้ที่ร่วงลงมาบนพื้น......
แบมือดิ......เติ้ลบอก....เชาว์ได้แต่ทำตาม
เก็บไว้นะ....เติ้ลวางดอกพญาเสือโคร่งสีชมพูสวยไว้บนฝ่ามือ..........นี่เป็นสัญลักษณ์ของความสุขในวันนี้...กูไม่รู้หรอกนะว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง..ขอแค่วันนี้มีมึงอยู่ตรงหน้าอย่างนี้ก็พอแล้ว......เติ้ลพูดพลางวางมือทั้งสองลงบนไหล่เชาว์เบาๆ......กูไม่รู้หรอกว่าจริงๆแล้วมึงมีอะไรปิดบังกูอยู่...ขอแค่ให้มึงรู้ว่ากูจะอยู่ข้างมึงเสมอ...ไม่ว่าสุขหรือทุกข์....เติ้ลเข้าไปสวมกอด..เชาว์เองก็กระชับกอดให้แน่นขึ้น...ไม่มีคำพูดใดๆ..นี่เป็นภาษากายที่คนสองคนสื่อถึงกันได้...เติ้ลลูบหัวเชาว์เบาๆ...ความเจ็บปวดที่ถูกปกปิดเอาไว้เหมือนได้รับการผ่อนคลายมากขึ้นจากความรัก...ความเข้าใจของคนในอ้อมกอด...ไออุ่นจากอ้อมกอดทำให้คลายความหนาวเหน็บใจจิตใจได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
ขอบใจมากนะเติ้ล........กูตัดสินใจไม่ผิดจริงๆที่รักมึง.....เชาว์หยิบสมุดบันทึกในเป้ที่ติดตัวอยู่เสมอ...แล้วบรรจงวางดอกไม้นั้นลงอย่างเบามือ.....ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวังทอดยาวไปเบื้องหน้าที่ปกคลุมไปด้วยสีชมพูของป่าพญาเสือโคร่ง...สองมือยังจับประสานกันเดินไปตามเส้นทางเปี่ยมไปความสวยงามของธรรมชาติในป่าเขตหนาว...แม้อากาศบนนี้จะค่อนข้างหนาว..แต่ความอบอุ่นที่ส่งผ่านมืออุ่นๆของทั้งสองก็ช่วยบรรเทาความหนาวได้ไม่น้อย......แม้ปัญหาที่จะต้องเผชิญในวันข้างหน้าจะหนักหนาสาหัสแค่ไหนหากยังมีคนที่อยู่ข้างๆคนนี้...คอยให้ความรัก...ให้กำลังใจ..และพร้อมจะฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกัน....ทุกปัญหาจะต้องผ่านพ้นมันไปได้.....เชาว์หันไปสบตาเติ้ลที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน....ขอบคุณจริงๆ
....ขอบคุณกันและกัน....
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2BEAFFEPB0&Autoplay=0
(http://img.photobucket.com/albums/v381/ocean_serenade/shakri_event/Bloom001.jpg)
ปล.ง่วงมากมาย :t3:..ไม่ได้ทวนเลยอ่าพิมพ์กันสด..อยากกินข้าวซอยโคตรๆหิววววววววว :z10:
รักคนอ่าน.. :กอด1:
ขอบคุณน้องร้ากมากมายกะข้อมูลดีๆจุ๊บๆ
-
^
^
จิ้มก่อน ค่อยอ่าน
อร๊ายยยยยย หิวเลยอ่ัะ
-
เรียนท่านผู้อ่านทุกท่าน....
เนื่องจากในวันจันทร์ที่ 9 ก.พ. นี้...เคทจะต้องเดินทางไป ม.ขอนเเก่น...(ไปประชุมวิชาการจ้า)...คงไม่ได้เข้ามาในเล้าซักอาทิตย์นึง....คงคิดถึงเล้าเเย่เลยหงะ :impress3:...ไหนๆก็ขึ้นไปเเล้ว...ว่าจะเเวะไปภูกระดึงซักวันนึง..อิอิ...เเล้วจะมาเล่าให้ฟังนะ...ได้ข่าวว่าช่วงนี้อากาศไม่ค่อยหนาวเเล้ว...ใครอยู่เเถวนั้นก็บอกด้วยละกัน
ฝากผู้อ่านที่น่ารักดูเเลกระทู้ให้ด้วยนะคะ..อิอิ
cutekanny :3123:
-
ไม่ได้อ่านตั้งอาทิตย์นึง :serius2: รีบกลับมานะ
-
ง่าส์อาทิตย์1ก่อน
งี้ก็คิดถึงเติ้ลกะเชาว์แย่สิ
เอาของฝากมาด้วยนะคับ :impress2: :L2:
-
จะรีบกลับมาอัพให้นะ.....เเต่ก่อนไปจะฝากไว้อีกซักตอน...เเต่วันนี้พิมพ์ไม่ไหวเเล้วขอนอนเอาเเรงก่อนเด้อ!! :t3:
-
อยากไปดูหนังเรื่อง ณ ขณะรัก A moment in june มากมายเรยจ้า........
ใครชอบหนังรักดรามาห้ามพลาด เข้า 12 ก.พ. นี้...ไปเสียน้ำตาด้วยกันนะ... :monkeysad:
รับรองว่าท่วมโรงเเน่ๆ
เอาเพลงประกอบภาพยนต์มาฝากด้วย
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V24AGDE0PB0&Autoplay=0
-
จะรีบกลับมาอัพให้นะ.....เเต่ก่อนไปจะฝากไว้อีกซักตอน...เเต่วันนี้พิมพ์ไม่ไหวเเล้วขอนอนเอาเเรงก่อนเด้อ!! :t3:
พักผ่อนด้วยนะคับคุณพี่เดียวไม่สบาย
ผมเป็นห่วงคับเพราะตอนนี้ผมก็ไม่สบายค๊าบ :z13: :pig4:
-
ดันๆ
อย่าให้ตก จ ข ก ท ไปทะลุ
ต้องดันไม่งั้นโดรโป้งแน่เรา อิอิ
-
ดันๆ
อย่าให้ตก จ ข ก ท ไปทะลุ
ต้องดันไม่งั้นโดรโป้งแน่เรา อิอิ
:pig4:..น้องร้ากสุดเลิฟ... :กอด1:
พี่ยังไม่ได้พิมพ์ตอนต่อไปเลยอะ...มัวเเต่อ่าน..โรมานซ์มายโอนว์..ของมังจิ..อิอิๆ
ช่วงนี้ต้องเตรียมตัวไปประชุมด้วยไว้...พรุ่งนี้จะพยายามอัพให้ก่อนไปมข.เน้อ...จุ๊ฟๆป้าฝากดันด้วยเจ้า.. :3123:
-
ให้ไวค่ะ :serius2: อยากอ่านแล้ว
-
อยากไปดูหนังเรื่อง ณ ขณะรัก A moment in june มากมายเรยจ้า........
ใครชอบหนังรักดรามาห้ามพลาด เข้า 12 ก.พ. นี้...ไปเสียน้ำตาด้วยกันนะ... :monkeysad:
รับรองว่าท่วมโรงเเน่ๆ
เอาเพลงประกอบภาพยนต์มาฝากด้วย
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V24AGDE0PB0&Autoplay=1
เพลงนี้เข้ากับตอนนี้เลยอ่า..เปิดฟังไปด้วยจะซึ้งมากมาย..อิอิ
ตอนที่ 13 รอย...อดีตที่ยากลบเลือน
แป้งและหมูหยองกำลังรอน้านิดอยู่ที่สนามบิน….
แม่ครับผมหิวน้ำจัง....หมูหยองบอกผู้เป็นแม่
แป้งยิ้มให้เจ้าตัวเล็ก...เดี๋ยวลูกรอตรงนี้นะ...แม่เข้าไปซื้อน้ำให้..แป้งเข้าไปซื้อน้ำและขนมให้เจ้าตัวเล็กแต่...คนในร้านเยอะมาก และกระเป๋าของแป้งอีก 2 ใบ เธอจึงตัดสินใจให้หมูหยองนั่งเล่นรออยู่ตรงเก้าอี้ด้านหน้า..โดยเธอเองก็มองอยู่ห่างๆ
หมูหยองนั่งเล่นหุ่นยนต์ที่เชาว์ซื้อให้อยู่ขณะที่รอแป้ง...และแล้วเจ้าหุ่นยนต์ตัวโปรดก็หลุดออกจากมือแล้วหล่นลงไปใต้เก้าอี้...เจ้าตัวเล็กรีบลงจากเก้าอี้จนเกือบตกลงมา...ดีที่มีชายหนุ่มที่กำลังลากกระเป๋าผ่านมา..เข้ามารับเจ้าหมูหยองตัวน้อยไว้ทัน....ชายหนุ่มยิ้มให้เด็กน้อยอย่างเอ็นดู...และลูบหัวเจ้าหมูหยองเบาๆให้หายจากอาการตกใจ
เขาหยิบหุ่นยนต์ตัวโปรดที่อยู่ใต้เก้าอี้ส่งให้หมูหยอง...หนูน้อยจึงยิ้มออก
ขอบคุณครับ...หมูหยองยกมือไหว้ขอบคุณก่อนที่จะรับของ...
ไม่เป็นไรจ้า...แล้วเราชื่อไรอ่ะเจ้าตัวเล็กไมมานั่งอยู่คนเดียว....
แป้งเมื่อเห็นลูกคุยอยู่กับคนแปลกหน้าก็รีบวิ่งออกมาจากร้าน....แต่เธอไม่เห็นเหตุการณ์เมื่อซักครู่เพราะมัวแต่จ่ายตังค์อยู่...
หมูหยองมีอะไรรึเปล่าลูก....แป้งเข้าไปอุ้มลูกโดยที่ไม่ได้มองชายที่ยืนอยู่ข้างๆ
ผมไม่เป็นไรครับเมื่อกี้พี่คนนี้เค้าช่วยไว้..ผมเกือบตกเก้าอี้แหนะ..แล้วเค้ายังเก็บยุ่นยนต์ให้ผมด้วยนะ...หมูหยองชี้ไปที่ชายแปลกหน้า....
แป้งหันไปกำลังจะพูดขอบคุณ...แต่ก็ต้องอึ้งเมื่อชายที่เธอหันไปประจันหน้ากลับเป็นเพื่อนเก่าที่ไม่พบกันนาน...
แป้งเข่าอ่อนและทำท่าจะเซล้มลง...แต่ดีที่อยู่ใกล้เก้าอี้เธอจึงทรุดตัวนั่งลงอย่างหมดเรี่ยวแรง
แป้ง!!!เสียงชายคนนั้นอุทานออกมาและพยายามจะคว้าตัวเธอไว้
สายตาของทั้งคู่ยังไม่ละซึ่งกันและกัน....แป้งน้ำตาเอ่อ....อยากจะลุกออกไปแล้วหนีไปให้พ้นจากตรงนี้...แต่ทำไมเหมือนชายตรงหน้าได้ดูดรี่ยวแรงจากเธอไปจนหมดสิ้น...หมูหยองได้แต่งงกับภาพที่เห็นแต่เด็กก็ยังไร้เดียงสาเกินไปที่จะเข้าใจความรู้สึกของผู้ใหญ่
แป้ง...คุณหายไปไหนมา....ผมตามหาคุณมาตลอด...ชายคนนั้นคุกเข่าลงตรงหน้าหญิงสาว..น้ำตาเริ่มเอ่อเช่นกัน
แป้งได้แต่หลบหน้าไปทางอื่น
นายไปเถอะมาร์ค....ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก....สิ่งที่นายทำมันเลวร้ายเกินกว่าที่ฉันจะให้อภัยได้...แป้งเน้นเสียงเข้มจนเจ้าหมูหยองตกใจ..คงไม่เคยเห็นแม่เป็นแบบนี้เพราะปกติเป้งจะเป็นคนอ่อนโยนนุ่มนวล...
แป้ง..คุยกันก่อนนะ...ผมขอร้อง...ผมอยากให้คุณเข้าใจ....ที่ผมทำลงไปก็เพราะผมระ...ร..
แป้งรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีแล้วลุกขึ้น...เจ้าหมูหยองเห็นแม่ท่าทางไม่ดีก็ลงมาจากตักแล้วจูงมือแม่แทน
ขอบใจจ้าลูก.....แป้งลูบหัวลูกเบาๆ
ลูก!!นี่ลูกแป้งเหรอ....แป้งนี่ลูกของเราใช่มั้ยแป้ง....มาร์คได้แต่พูดไล่หลังแป้งมา....และพยายามจะเดินตามแป้งมา
หยุดนะมาร์ค...เลิกยุ่งกับแป้งได้แล้ว....แป้งแต่งงาน...มีลูกมีอนาคตที่ดีแล้ว...มาร์คไปเถอะ..เรื่องที่ผ่านมาแป้งอโหสิกรรมให้....ปล่อยแป้งไปเถอะมาร์ค...คำพูดอ้อนวอนของแป้งทำให้มาร์คต้องหยุดนิ่ง...และมองดูแป้งกับลูกเดินห่างออกไป..ๆ
น้านิดค่ะ...แป้งนั่งแท็กซี่ไปเองนะคะ...น้าไม่ต้องมารับ...น้าทำธุระของน้าได้เลยนะคะไม่ต้องเป็นห่วง..แป้งพยามทำเสียงให้ปกติที่สุดเพื่อไม่ให้น้านิดผิดสังเกต...
โอเค....งั้นเจอกันตอนเย็นนะแป้ง...ฝากบอกเจ้าตัวเล็กด้วยเดี๋ยวน้าซื้อเค้กช็อกโกแลตของโปรดไปฝาก
ได้ค่ะ...น้านิด....สวัสดีค่ะ
หมูหยองครับ..ยายเล็กบอกว่าตอนเย็นจะซื้อเค้กช็อกโกแลตมาฝากเราแหน่ะ....แป้งพยายามยิ้มกับลูกกลบเกลื่อนอารมณ์เศร้าหมอง....
คับแม่.....ว่าแต่ผู้ชายเมื่อกี้เค้าเป็นเพื่อนแม่หรอครับ...เด็กน้อยยังสงสัยเหตุการณ์เมื่อครู่
แป้งพยักหน้าให้ลูก....เค้าเคยเป็นเพื่อนแม่แต่เค้าทำไม่ดีกับแม่ทำให้แม่เสียใจมาก....เราเลยไม่เป็นเพื่อนกันอีกครับ
พ่อเคยบอกว่า...เป็นเพื่อนกันเวลาโกดกันก็คุยกันและให้อภัยกันนี่ครับ....แล้วทำไมแม่ไม่คุยกับลุงมาร์คอ่าครับ
แป้งยิ้มเจื่อนๆ..เจ้าหมูหยองเนี่ยฉลาดจริงๆ...แต่อ่ะนะ...เฮ่อ!!จะอธิบายยังไงดี...
เออ...ลูกตรับ...ลูกอยากไปเที่ยวสวนสนุกมั้ย.....หรืออยากไปกินไอศกรีมอร่อยๆ...เอาไว้เดี๋ยวเรากลับไปบ้านยายเล็กกันก่อนเนอะ...พักผ่อนกันก่อน...แล้วตอนเย็นค่อยชวนยายเล็กไปเที่ยวกัน...แป้งพยายามเบี่ยงเบนเบนความสนใจจากเจ้าตัวเล็ก...และแผนนี้ก็สำเร็จเจ้าตัวเล็กท่าทางจะตื่นเต้น..กับการมากรุงเทพครั้งแรก...ก็อยู่เมืองนอกรถไม่ติดยาวขนาดนี้เจ้าหมูหยองเลยสงสัยโน่นนี่ไปเรื่อย....
น้านิดกลับมาถึงบ้านก็ใกล้จะบ่ายสี่โมงแล้ว....น้านิดในชุดทำงานที่น้ำตาลทอง....ดูสวยโฉบเฉี่ยวสมเป็น working women แป้งไหว้สวัสดีและเข้าไปกอดคุณน้าสุดที่รัก....
ว่าไงสาวน้อย...เหนื่อยมั้ย...น้าขอโทษจริงๆนะที่ไม่ได้ไปรับ
ไม่เป็นไรค่ะ...สบายมาก
แล้วเจ้าตัวเล็กหละ....แป้งชี้มือไปทางโซฟาตัวใหญ่....เจ้าหมูหยองกำลังหลับปุ๋ย
น้านิดย่องเข้าไปหอมแก้มเจ้าตัวเล็กเบาๆ....แล้วเดินมาคุยกับแป้งต่อ
แป้งเราโอเคนะ...แป้งทำหน้างงกับคำถาม
วันนี้มาร์คเข้ามาหาน้าที่ทำงาน....เค้าเล่าเรื่องที่เจอเราให้น้าฟังแล้วหละ
แป้ง...ในเมื่อตอนนี้เรากับเชาว์ก็กำลังจะเลิกกัน...ทำไมแป้งไม่ลองให้โอกาสมาร์คบ้างหละ
น้านิดค่ะ...แป้งขอร้องน้านิดอย่าพูดถึงเค้าอีกเลยนะคะ
แป้งฟังน้านะ...วันนี้น้าขอพูดเรื่องนี้แค่ครั้งเดียวแล้วต่อไปเราจะไม่พูดถึงมันอีก....
ตลอดระยะเวลา 2 ปีที่เกิดเรื่องขึ้น...มาร์คเค้าไม่เคยนิ่งนอนใจเรื่องแป้งเลยนะ...มันำให้น้าเชื่อว่าเค้ารักแป้งจริงๆ....มาร์คพยายามขอร้องอ้อนวอนน้าทุกๆวันให้น้าบอกที่อยู่ของแป้ง....น้าเองก็ใช้ไม้แข็งบ้าง...ไม้อ่อนบ้าง...จนน้าเองที่จนปัญญาต่อความพยายามของเค้า....จนเมื่อซักสามสี่เดือนก่อน...เค้าให้คนสืบจนรู้ว่าแป้งอยู่นิวซีแลนด์...เค้าบินไปตามหาแป้งถึงที่โน่น...แต่ก็กลับมาเจอแป้งที่นี่ วันนี้
น้าว่าเค้าก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร..ที่เค้าทำไม่ดีกับเราวันนั้นมันคงเป็นเพราะเค้ารักรามาก และไม่อยากเสียเราไป...มาร์คเค้ารู้ว่าเรามีคู่หมั้นแล้วก็คงกลัวจะเสียแป้งไปให้คนอื่น.....แป้งลองยกโทษให้เค้าและให้โอกาสเค้านะ...อย่างน้อยหมูหยองก็จะได้อยู่กับพ่อแท้ๆของเค้า...แป้งก็จะได้คืนอิสระให้เชาว์.....น้าว่ามันดีกับทุกๆฝ่ายนะ
แป้งฟังโดยไม่ได้มองหน้าน้านิดแต่กลับเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง....ในหัวก็มีเหตุการณ์วันนั้นแว๊บเข้ามา
วันนั้นเป็นงานเลี้ยงที่รุ่นพี่จัดขึ้น...รุ่นพี่รุ่นน้องหลายๆคนต่างสนุกสนานเฮฮา....แป้งเป็นน้องรหัสของมาร์คซึ้งตอนนั้นอยู่ปี 2 มาร์คหลงรักแป้งตั้งแต่แรกเห็น....เขาพยายามเข้ามาทำความรู้จัก...สนิทสนม....มาร์คเป็นลูกครึ่งตะวันออกกลาง มีพ่อเป็นเศรษฐีน้ำมันและมีแม่เป็นคนจีนทำให้หน้าตาของมาร์คออกหล่อคล้ายฝรั่งมากกว่า เพราะมีผิวที่ขาวและผมสีน้ำตาลทองหยิกเป็นลอน...มาร์คเป็นเพลย์บอย.แนวหน้าของมหาลัย...มีผู้หญิงทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้องมาให้ควงไม่ซ้ำหน้า....แต่แป้งเป็นผู้หญิงที่เค้ารู้สึกพิเศษด้วยจริงๆ....มาร์คคอยเอาอกเอาใจเทคแคร์แป้งไม่ห่าง...แต่จากข่าวคาวที่มีเข้าหูเธออยู่ไม่ขาด...ละคำเตือนจากหลายๆคน...ทำให้เธอเว้นระยะห่าง...ระหว่างมาร์คเอาไว้แค่พี่รหัสเท่านั้น..ทั้งที่ลึกๆแป้งก็รู้สึกดีกับมาร์คอยู่...มาร์คตามติดจีบแป้งอยู่หลายเดือนก็ยังไม่มีวี่แววว่าเธอจะใจอ่อน....เพลย์บอยหนุ่มชักเสียเซ้ลส์ ....จนมาร์คสืบจากเพื่อนๆรู้ว่าแป้งมีคู่หมั้นอยู่แล้ว...ทำให้เค้าไม่พอใจมาก...เพราะเค้าเป็นลูกคนเดียวที่ถูกเลี้ยงด้วยเงิน..อยากได้อะไรก็ต้องได้....เขาจึงทุ่มเงินจำนวนมาก..เปิดโรงแรมห้าดาวที่พัทยาจัดงานเลี้ยง...ต้อนรับรุ่นน้อง...แป้งเองก็ต้องไปงานนี้ในฐานะน้องรหัสเจ้าของงาน...แป้งถูกพี่ๆเพื่อนๆยุให้ดื่มไวน์ไปแก้วโต....เธอดื่มไวน์ไม่เป็นแต่ก็ทนแรกยุแรงผลักจากพี่ๆเพื่อนๆไม่ได้...ไวน์แก้วเดียวก็ทำเอากระเพาะที่ไม่เคยสัมผัสแอลกอฮอล์อย่างแป้งต้านทานไม่ได้
มาร์คอาสาจะไปส่งแป้งที่ห้อง....ส่วนเพื่อนๆและคนอื่นๆก็ไม่ได้สนใจต่างสนุกสนานกัน
มาร์คเมื่อได้เห็นแป้งที่ตนรักกำลังเมาไม่ได้สติ...แก้มขาวใสเปลี่ยนเป็นสีชมพูเข้ม....ลมหายใจที่มีกลิ่นแอลกอฮล์อ่อนๆ...ทำให้มาร์คที่แค่อยากจะจุมพิตสาวน้อยในอ้อมกอดซักครั้งหักห้ามใจตัวเองไว้ไม่ได้....เขากลายเป็นคนฉวยโอกาสที่เลวมากในสายตาแป้ง
แป้งร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด...เขาต้องเสียความบริสุทธิ์ให้กับคนฉวยโอกาส..ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยรู้สึกดีด้วย..แต่ตอนนี้มีเพียงความรังเกียจและขยะแขยง...มาร์ครู้สึกผิดมากที่ทำไม่ดีกับแป้ง..เธอไม่ได้เหมือนคนอื่นๆที่เขาเคยเจอ...ที่เห็นเซ็กซ์เป็นของเล่น....เป็นขนมหวานที่น่าลิ้มรส....แต่เขากลับกลายเป็นซาตานที่โหดร้ายที่ทำลายชีวิตที่ใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กสาวคนหนึ่ง มาร์คพยายามจะเข้าไปกอด...ปลอบใจแป้งแต่แป้งก็ผลัก บ้าง ทุบตีบ้าง..ทำทุกอย่างที่มันจะพอระบายความแค้นในใจเธอ....แป้งโทรให้เชาว์เพื่อนที่ดีที่สุดมารับไป และจากวันนั้น...มาร์คก็ไม่ได้เจอแป้งอีก.......เขาเจ็บปวดกับสิ่งที่ตัวเองทำมาก....ไม่ได้กลับไปใช้ชีวิตสนุกสนานเที่ยวเตร่อย่างเมื่อก่อน...แต่เขากลับพยายามตามหาแป้ง...ตลอดระยะเวลาสองปีที่ผ่านมามาร์คเสมือนคนที่ไร้จิตวิญญาณ...เข้าไปเรียนก็เหม่อลอย...ทุกๆวันเขาจะขับรถตามหาแป้งในที่ต่างๆ..จนรู้ว่าแป้งพักกับน้านิด...แต่เมื่อเขาไปหาน้านิดแป้งก็ไม่อยู่ซะแล้ว...น้านิดรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับแป้งทุกอย่างเลย...ไม่ต้อนรับมาร์คแต่เขาก็ไม่ละความพยายาม...ยอมโดนคนของน้านิดซ้อมบ้าง...ไล่บ้าง....จนน้านิดเริ่มใจอ่อน...และอ่อนใจกับความพยายาม....2 ปีที่ผ่านมาน้านิดต้องอดทนปิดปากเรื่องของแป้งเงียบ..ได้แต่บอกว่าแป้งสบายดี....หลายครั้งที่อดร้องไห้เพราะสงสารมาร์คไม่ได้...แต่ไหนๆแป้งก็มีชีวิตที่ดีแล้ว..น้านิดเลยไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายอีก....
แป้ง!!น้านิดเรียกหลานสาวที่กำลังใจลอย
ค่ะน้านิด...แป้งสะดุ้งเล็กน้อย
แป้งคิดว่าไงเหรอ...เรื่องมาร์ค...น้าจะขอถามอีกครั้งเดียวนะ.....
ขอเวลาแป้งหน่อยนะคะ.....ตอนนี้แป้งยังไม่อยากคิดเรื่องนี้.....น้านิดลูบหัวหลานสาวเบาๆ...
ก็จริงของเรานะ..น้าให้เรามาพักผ่อน...อย่ากังวลเรื่องอื่นเลย...ทำใจให้สบายนะ....อยู่กะน้าต้องเอ็นจอยๆน้านิดทำท่าเต้นส่ายก้นไปมา...จนแป้งอดยิ้มไม่ได้
ปล.ไม่อยู่อาทิตย์นึงคงคิดถึงทุกคนน่าดู :impress3:
รักคนอ่านมากมาย... :กอด1:
ฝากเพ่หนึ่งกะน้องร้ากช่วยดันด้วยก๊าบบบ :pig4:
-
^
^
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดด
กลับมาแล้วเหรอออออออออ
+1ต้อนรับจ้ะ
ไปอ่านก่อน แอร๊ยยย ชอบเพลงนี้มากกกกกกกกกกกกกกกก
เรื่องมันเป็นแบบนี้เอง
แป้ง ให้อภัยมาร์คเหอะนะ
สงสารอ่ะ :monkeysad:
-
มาร์คก็น่าสงสารเหมือนกันนะ อภัยได้ก็เป็นสิ่งดี :impress2: ทุกคนก็จะลงตัว
-
คิดถึงแย่เลยอ่า
ว่าแต่มา ม.ขอนแก่น
พักแถวไหนอ่าครับ
เพราะผมก้ออยู่ ม.ขอนแก่นนะครับ
เอิ๊ก ๆ
-
อภัยได้อภัยเถอะแป้ง
อย่างที่น้านิดพูดไว้
ดีทั้ง2 ฝ่ายนะคับผมว่า อิอิ :pig4:
จะดูแลกระทู้อย่างดีเลยงับ
-
คิดถึงแย่เลยอ่า
ว่าแต่มา ม.ขอนแก่น
พักแถวไหนอ่าครับ
เพราะผมก้ออยู่ ม.ขอนแก่นนะครับ
เอิ๊ก ๆ
จองโรงเเรมขวัญมอ.ไว้จ้า...รู้ว่าอยู่ในม.เเต่ไม่รู้อยู่ตรงส่วนไหน...
ว่างๆก็เเวะเข้าไปชมนิทรรศการณ์บ้างเด้อ...พี่นำเสนอโปสเตอร์ ZnO จ้า..สาวสวยที่มาจากแดนไกล...อิอิ
+1ให้ก่อนเดินทางจ้า
-
^
^
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดด
กลับมาแล้วเหรอออออออออ
+1ต้อนรับจ้ะ
ไปอ่านก่อน แอร๊ยยย ชอบเพลงนี้มากกกกกกกกกกกกกกกก
เรื่องมันเป็นแบบนี้เอง
แป้ง ให้อภัยมาร์คเหอะนะ
สงสารอ่ะ :monkeysad:
:pig4:มากมายเลยคร่า +1 ให้ด้วยจ้า...
ชอบเพลงนี้มากเหมือนกัน...อยากดูหนังด้วย...
มานต้อง :m15:เเน่เลย...ว่าเเต่ไม่ได้มาอัพอาทิตย์นึง...อย่าเพิ่งลืมกันนะจ๊ะ
รักคนอ่าน :กอด1:
-
มาร์คก็น่าสงสารเหมือนกันนะ อภัยได้ก็เป็นสิ่งดี :impress2: ทุกคนก็จะลงตัว
หวังเยี่ยงนั้นคร่าเพ่หนึ่ง....ว่าเเต่ไปอาทิตย์นึงคิดถึงเพ่หนึ่งเเย่เลย :กอด1:
+1ให้ก่อนเดินทางคร่า :mc4:
-
อภัยได้อภัยเถอะแป้ง
อย่างที่น้านิดพูดไว้
ดีทั้ง2 ฝ่ายนะคับผมว่า อิอิ :pig4:
จะดูแลกระทู้อย่างดีเลยงับ
ใช่เเล้วน้องร้าก...การให้อภัยเป็นสิ่งที่ดี...คนเราถ้าทำผิดเเล้วยอมรับผิด...ก็ควรได้รับโอกาส
เราต้องดูถึงเจตนาเเละความจริงใจ....เป็นหลัก...
ไม่ได้เข้ามาเล้าคิดถึงร้ากเเย่เลยอ่ะ.... :กอด1:...
ปล.+1ให้เป็นการขอบคุณผู้ดูเเลกระทู้ผู้น่ารัก
-
หนึ่งอาทิตย์เลยเหรออออออออออออออ
ไม่ลืมจ้ะไม่ลืมๆ
จะรอน้าาาาา
:กอด1:
-
แอร๊ยยยส์ หันมาดูอีกทีตกหน้าไปแล้ว มาดันให้ตามคำขอ :z2:
-
คิดถึงคนแต่งมากมาย
อย่าลืมของฝากนะคร๊าบ :impress2:
-
แอร๊ยยยส์มันตกอีกแล้ว อึบๆ ดันๆ :pigha2:
เมื่อไหร่จะมาเนี่ย :serius2:
-
:เฮ้อ มาร์คก้อน่าสงสารเหมือนกันนะ :เฮ้อ:
แป้งคิดให้ดีๆๆ นะจ๊ะ ้ารักก้อให้อภัยนะ
เพื่อหมูหยอง :L2:
-
HAPPY VALENTINE'S DAY
นอให้มีความสุขมากๆนะคับคนแต่ง :L2: :L1:
-
ดันๆๆๆๆ
หนักสุดๆๆ อิอิ
เอ๊า ดันๆๆๆๆ
-
กลับมาเเล้วจ้า....ไม่ได้ขึ้นไปภูกระดึงเลย :serius2:มานเกินเวลาเเล้วมีหวังขึ้นไปเจอเเต่ขยะ...
เลยเเวะช็อปปิ้งที่กรุงเทพเเทน...
กลับมาถึงปุ๊บก็เข้ามาทักทายให้หายคิดถึงปั๊บเลยนะเนี่ย... :pig4:...ที่ช่วยดูเเลกระทู้เป็นอย่างดี
เเฮปปี้วันวาเลนไทน์ย้อนหลังด้วยนะจ๊ะ
ขอให้พบเเต่ความรักดีๆ... :กอด1:...ใครยังไม่เจอรักเเท้ก็ขอให้เจอในเร็ววัน...ใครเจอเเล้วก็จงรักษาไว้ให้คงอยู่ตลอดไป
.... :L2: :L1: :L1: :L2:
อย่ากลัวที่จะมีรักเเต่จงรักอย่างมีสติ...รักแท้ยังมีอยู่จริง
จุ๊บๆรักคนอ่านจ้า :กอด1:
ปล.ขอพักก่อนนะเเล้วจะมาอัพตอนต่อไป :t3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กลับมาแล้วเหรอออออ :กอด1:
+ 1 ต้อนรับกลับจ้าาา
พักให้หายเหนื่อย แล้วรีบมาลงน้าา
รอๆๆๆๆๆ
-
หายเหนื่อยยังครับ :L1:
รีบมาต่อไวๆน๊า รออยู่ :z13: :z13: :z13: :pig4:
-
ตอนที่ 14 ขอรักกลับคืน...ได้มั้ย :เฮ้อ:
คุณแป้งค่ะคุณแป้ง…เสียงนกเด็กที่น้านิดจ้างมาทำความสะอาดบ้านตะโกนเรียกแป้งมาแต่ไกล
มีอะไรหรอนก...อย่าเสียงดังหมูหยองหลับอยู่หนะ...แป้งรีบออกตามเสียงเรียกมา
นกเอามือปิดปากแทบไม่ทันเมื่อรู้ว่าหมูหยองหลับอยู่
มีคนมาหาคุณแป้งค่ะ...รออยู่หน้าบ้าน.....หล๊อ.หล่อค่ะ...เด็กนกทำตาวิ๊งๆเมื่อบรรยายถึงชายที่มาหาแป้ง
แป้งอดขำท่าทางของเจ้าเด็กนกจอมทะลึ่งนี่ไม่ได้......แต่เอ.........ใครนะแวะมาหาเรา...ชักสังหรณ์ใจแล้วสิ
แป้งเดินมาถึงหน้าบ้านก็รีบหันหลังกลับ...เมื่อชายที่มาหาคือมาร์คนั่นเอง
เดี๋ยวสิแป้ง....คุยกันก่อนเถอะนะ.....มาร์คตะโกนไล่หลัง........แต่แป้งก็ยังเดินต่อไปไม่เหลียวกลับมาดูอีก
แป้ง......แป้ง!!!!!!
สามวันแล้วมาร์คยังคงวนเวียนอยู่ที่หน้าบ้านน้านิด…แต่แป้งก็ยังใจแข็งและไม่ให้หมูหยองออกมาเล่นที่สนามหน้าบ้านเพราะกลัวว่าหมูหยองจะพบกับมาร์ค
นกเห็นเหตุการณ์ประหลาดๆอย่างนี้มาหลายวันจึงอดโทรไปรายงานน้านิดไม่ได้
คุณนิดค่ะวันนี้ผู้ชายหล่อๆมายืนเฝ้าหน้าบ้านอีกแล้วค่ะ....วันที่ 3 แล้วนะคะ....คุณแป้งก็ยังไม่ยอมออกไปคุยด้วยเลยค่ะ...น่าสงสารเค้านะคะ....ว่าแต่เค้าเป็นแฟนคุณแป้งหรือค่ะ....นึกแล้วเชียวหอบลูกมางี้ต้องทะเลอะกับแฟนชัวร์.....ว่าแต่น้องหมูหน้าตาเหมือนคุณพ่อเด๊ะเลยนะคะ....นกเม้าส์ฉอดๆ......จนน้านิดต้องเบรก
นี่ยัยนก...ตกลงเธอมาเป็นแม่บ้านหรือว่านักสืบกันแน่สงสัยเดือนนี้...คงต้องหักค่าพูดมากนินทาหลานฉัน..ดีมั้ย!!!นกเอามือปิดปากแทบไม่ทัน
โธ่...คุณนิดค่ะนกก็ไม่ได้ไปเม้าส์กะใครที่ไหนซะหน่อย...ก็ช่วยเป็นหูเป็นตาแทนคุณนิดไม่ดีหรอค่ะ......
เออ...มันก็ดี...แต่อย่าให้มันมากนักนะยะ......นี่มันหลานฉัน.....อย่ามาเดามั่วซั่วหลานชั้นเสียหายหมด...ไปๆทำงานได้แล้ว
ค่ะคุณนิด.......สวัสดีค่ะ
...
นิดรูสึกกังวลเรื่องของมาร์คกับแป้งมากเลยตัดสินใจโทรหามาร์คเพื่อเรียกมาร์คมาคุยด้วย
ครับน้านิดผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ...
มาร์ควางโทรศัพท์แล้วรีบบึ่งรถออกจากบ้านน้านิด..........แป้งที่กำลังแอบมองจากในบ้านค่อยรู้สึกโล่งใจเมื่อมาร์คขับรถออกไป
น้านิดนั่งรอมาร์คในร้านอาหาร.........มาร์คเองก็ยังรู้สึกประหม่าที่ต้องมาเจอน้านิดแต่เขาเองก็ยังมีความหวังว่าน้านิดอาจจะช่วยพูดกับแป้งให้เขาได้
มาร์คน้าจะไม่อ้อมค้อมละนะ.....น้าเรียกมาร์คมาวันนี้ก็เพื่อจะคุยเรื่องแป้ง
มาร์คพยักหน้ารับ..แต่ยังไม่ค่อยกล้าสบตาน้านิดมากนัก
มาร์ค........เราคิดยังไงกับแป้งกันแน่......ยังรู้สึกผิดกับแป้งงั้นหรอ..น้านิดทำหน้าครุ่นคิด
น้านิดครับผมรู้สึกผิดมากจริงๆที่ทำไม่ดีกลับแป้ง....หากผมย้อนเวลาไปได้ผมคงไม่ทำเรื่องเลวๆอย่างนั้น......น้ำตาเริ่มคลอเบ้าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า......ท่าทางของมาร์คที่น้านิดเห็นเปลี่ยนแปลงไปจากสองปีก่อนมาก...เมื่อสองปีก่อนมาร์คดูดีและออกจะเพอร์เฟกตามแบบเพลย์บอยไฮโซแนวหน้าของเมืองไทย....แต่วันนี้เขาดูหม่นหมอง...หนวดเคราถูกปล่อยไว้ครึ้ม....ผมเผ้าที่ไม่ได้เซต...เสื้อผ้าที่แม้จะยังเป็นแบรนด์เนมแต่ก็ดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดอะไรมากนัก.......คงเป็นเพราะความไม่สบายใจจนปล่อยตัวให้ทรุดโทรม....มาร์คคงเอาแต่ตามหาแป้งจนไม่ได้ดูแลตัวเอง
งั้นที่มาร์คทำทุกอย่างก็เพื่อที่จะลบล้างความผิดที่ทำกับแป้งงั้นหรอ..น้านิดยังพูดเสียงเรียบ
เปล่าครับ.......ที่ผมทำไปทุกอย่างก็เพราะ....ผมรักแป้ง.......ผมรักแป้งจริงๆนะครับ....ผมอยากดูแลแป้ง...อยากอยู่กับเค้าไปตลอดชีวิต......แต่มันคงเป็นไปไม่ได้....ใช่มั้ยครับน้านิด…ตาแดงๆของมาร์คเงยขึ้นมาสบตาน้านิด
แล้วที่มาร์คทำอยู่ทุกวันนี้หละ...มาร์คทำเพื่ออะไร..ในเมื่อมาร์ครู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ....ผมก็แค่อยากเห็นหน้าเค้า.....อยากคุยกับเค้าบ้าง....ถ้าแป้งจะให้โอกาส...ผมขอแค่ได้เป็นเพื่อนกับเค้าก็ยังดี…ผมเองก็ไม่เลวพอที่จะไปทำลายครอบครัวคนอื่นหรอก
น้านิดยิ้มบางๆให้กับชายหนุ่มตรงหน้า.....น้ามองมาร์คไม่ผิดจริงๆ....ถ้าเรารักหลานน้าจริง...น้านี่แหละจะช่วยเราเอง
มาร์คยังคงงงกับคำพูดของน้านิด…....น้านิดหมายความว่ายังไงครับ
มาร์คเห็นหมูหยองแล้วใช่มั้ย
มาร์คพยักหน้า........ครับลูกของแป้งน่ารักมาก
หน้าตาเค้าคล้ายเรามากเลยนะ....น้านิดยิ้มมุมปาก
น้านิดหมายความว่า...........ดวงตาของชายหนุ่มเป็นประกาย
ใช่.........หมูหยองเป็นลูกของมาร์ค.....
จริงๆนะครับ...น้านิดไม่โกหกผมนะครับ..........มาร์คดึงมือน้านิดมาจับไว้แน่นอย่างลืมตัว........
น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มเอ่อล้นขอบตาของชายหนุ่ม
ผมมีลูกกับแป้ง......เรามีลูกด้วยกัน......มาร์คพึมพำซ้ำไปซ้ำมา..เขาแทบกลั้นอารมณ์ตื่นเต้นดีใจไว้ไม่อยู่......
ใจเย็นๆก่อนคุณพ่อ....เดี๋ยวใครเห็น...เค้าจะหาว่าเราบ้าไปแล้ว..น้านิดเอ็นดูท่าทางของมาร์คตอนนี้
แล้วผมต้องทำยังไงต่อไปละครับ.......แป้งเค้ามีสามีอยู่ทั้งคน....ผมอยากได้ลูกกับเมียผมคืน....น้านิดต้องช่วยผมนะ……มาร์คใช้สายตาวิงวอนและจับมือน้านิดไว้แน่น
เชาว์หนะเค้าไม่ได้อยู่กับแป้งฐานะสามีภรรยาหรอก...เค้าแค่เป็นพ่อของหมูหยองเท่านั้นเอง...น้านิดพูดพลางแกะมือของมาร์คออกเพราะสายตาโต๊ะอื่นๆเริ่มมองกันแปลกๆ
หมายความว่าไงครับ....มาร์คยังสงสัยคำพูดน้านิด
เค้ามีคนรักอยู่แล้วแต่ยอมแต่งงานกับแป้งเพราะแก้ไขสถานการณ์ในตอนนั้น....เพราะหากแป้งท้องกับเชาว์..ครอบครัวของแป้งยังพอรับได้....เพราะผู้ใหญ่เค้าหมั้นหมายไว้แล้วให้สองคนนี้แต่งงานกัน....หากเชาว์ไม่เสียสละตัวเองไปรับผิดชอบแป้ง...วันนี้อาจไม่มีหมูหยองแล้วก็ได้....
เชาว์ได้ฟังก็แทบหมดเรียวแรง...น้ำตาไหลอาบทั้งสองแก้ม...นี่ผมได้ทำลายชีวิตของใครต่อใคร.......ผมมันเลวจริงๆมันคงไม่แปลกที่แป้งจะไม่ให้อภัยผม....
เอาหน่าเรื่องมันผ่านไปแล้วเรากลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้หรอก....แต่เราแก้ไขวันนี้ให้ดีได้นะมาร์ค.....เพราะตอนนี้แป้งกำลังจะคืนอิสรภาพให้กับเชาว์...แต่ก็ห่วงแต่หมูหยองที่ต้องขาดพ่อ.....ถึงเวลาที่มาร์คจะกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองซะทีนะ....น้านิดจับไหล่ของมาร์คเพื่อให้กำลังใจ
ขอบคุณครับที่น้านิดไว้ใจและให้โอกาสผม.....ผมสัญญาว่าจะดูแลแป้งและลูกไปตลอดชีวิต
มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับน้าหรอกนะ...เราต้องเอาชนะใจของแป้งให้ได้...ทำให้เค้ารู้ว่าเรารักเค้าจริงๆ...เดี๋ยวยังไงน้าจะลองพูดกับแป้งเรื่องของเราดูก่อนละกันนะ....มาร์คต้องใจเย็นและให้เวลาแป้งเค้าบ้างนะ...
ครับน้านิด...ผมเข้าใจ....ขอบคุณน้านิดมากนะครับ...สำหรับทุกอย่าง
…………………………………………………..
-
^
^
:z13:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาแล้วววววววววววววววววว
สงสารมาร์คอ่ะ
สู้ๆ ทำให้แป้งใจอ่อนให้ได้
-
มาร์คน่าสงสาร
สงสารพระรองจังเลย
คนแต่งเงียบไปเลยนะ อิอิ ขอ :z13: ที1
:pig4:
-
มาร์คน่าสงสาร
สงสารพระรองจังเลย
คนแต่งเงียบไปเลยนะ อิอิ ขอ :z13: ที1
:pig4:
โทษทีจ้าที่ไม่ได้เข้ามาทักทาย...ช่วงนี้เน็ตไม่ค่อยดีเลยจ้า...
คิดถึงน้องร้ากสุดเลิฟเหมือนเดิม
ว่าจะเอาหนุ่มๆจากขอนเเก่นมาฝาก...เสียดายกระเป๋าใบเล็กไปหน่อยใส่มาไม่พอ... :laugh:
ภูกระดึงก็ไม่ได้ไปมันร้อนซะเเล้วเซ็งเลยจ้าว่าจะเอารูปสวยๆมาฝากซะหน่อย :z3:
ร้ากนะจุ๊บๆ :กอด1:
-
^
^
:z13:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาแล้วววววววววววววววววว
สงสารมาร์คอ่ะ
สู้ๆ ทำให้แป้งใจอ่อนให้ได้
น่ารักจังมาอ่านคนเเรกเลย+1เป็นการขอบคุณ :pig4:
ว่าเเต่เค้าก็เป็น NTFCเหมือนกันนะของเค้าน่ารักกันจริงๆ :กอด1:
-
^
^
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตะเองก็เป็น NTFC เหมือนกันเหรออออ
แอร๊ยยยย ดีใจๆๆๆ
เนอะๆๆของเค้า น่ารักจริงๆ อิอิ
:กอด1:
+1 คืนให้จ้าาาาา
-
:fire:
ไม่ได้เข้าเล้าแค่2วันเองลงมาหน้าเกือบท้ายสุดได้ไง
ไม่ยอมจิงๆๆนะ คนแต่งหายไปไหน รึว่าเน็ตเน่า
มาด่วนเลยนะคนแต่งตอนนี้เน็ตบ้านนู๋เน่ามากมาย
:z13: :pig4:
-
^
^^
^^^จิ้มน้องร้ากสุดเลิฟ
ช่วงนี้เน็ตมีปัญหาเหมือนกัน...เเถมงานเข้าอีกต่างหากยังไม่มีเวลาอัพเรยอ่า...ขออภัยท่านผู้อ่านด้วย :monkeysad:
รักคนอ่าน :กอด1:
-
มารอ เติ้ลกะเชาว์ และมาร์ค
:z13: :z13: :call: :L2:
-
ขอบใจน้องร้ากมากเลยจ้าที่มาช่วยดันช่วงนี้ยังไม่ว่างพิมพ์เลยอ่ะ..ยุ่งมากมายเลย
ได้เเค่เเวะมาทักทาย
ร้ากคนอ่านที่สุดดดดดดดดดดเลย :กอด1:
-
ขอบใจน้องร้ากมากเลยจ้าที่มาช่วยดันช่วงนี้ยังไม่ว่างพิมพ์เลยอ่ะ..ยุ่งมากมายเลย
ได้เเค่เเวะมาทักทาย
ร้ากคนอ่านที่สุดดดดดดดดดดเลย :กอด1:
รักคนแต่งเหมือนกันจ้า^^
ปี่สาวคับ ผมมีหยั่งจะบอกคับ
ตอนนี้ผมมีแฟนแล้วหนาคับ
ไว้จะใด๋จะส่งฮูปไปหื้อผ่อหนาคับ :impress2:
-
ขอบใจน้องร้ากมากเลยจ้าที่มาช่วยดันช่วงนี้ยังไม่ว่างพิมพ์เลยอ่ะ..ยุ่งมากมายเลย
ได้เเค่เเวะมาทักทาย
ร้ากคนอ่านที่สุดดดดดดดดดดเลย :กอด1:
รักคนแต่งเหมือนกันจ้า^^
ปี่สาวคับ ผมมีหยั่งจะบอกคับ
ตอนนี้ผมมีแฟนแล้วหนาคับ
ไว้จะใด๋จะส่งฮูปไปหื้อผ่อหนาคับ :impress2:
ดี๋ใจกะหนาดเจ้า :o8:
น้องรักของพี่ได้เป็นฝั่งเป็นฝาเเล้ว
ขอให้รักครั้งนี้เป็นรักแท้นะจ๊ะ..มีความสุขมากๆ :กอด1:
เเล้วอย่ลืมส่งรูปมาให้ดูบ้างนะ..อิอิ
-
เจ๊ๆๆๆๆหายไปนานแล้วนะ
มาต่อด่วน อิอิ :z13: :call:
อย่าอู้จิคับ รึ งานเข้า ^^
-
วันนี้มีตอนใหม่ให้อ่านชัวร์จ้า...เจ้สาบาน
ว่าเเต่รูปแฟนน้องร้ากเมื่อไหร่จาได้เห็นเนี่ย..อิอิ :กอด1:
-
ตอนที่ 15 ..จุดเปลี่ยนแปลง(ที่ดี)
แป้ง...เจ้าหมูหยองเป็นไงบ้าง…เชาว์กรอกเสียงใสใส่โทรศัพท์
ก็ดีจ้าท่าทางแกจะชอบที่นี่นะเชาว์…มีร้านไอติมร้านโปรดหนะ…กินทุกวันจนตอนนี้เจ้าหมูหยองเป็นเจ้าหมูอ้วนไปแล้ว…แป้งหัวเราะร่วนเมื่อเหลือบไปเห็นเจ้าหมูหยองหลับปุ๋ยที่โซฟา
คิดถึงลูกจัง…แล้วเมื่อไหร่แป้งจะกลับหละ…..
ยังไม่รู้เลย….เชาว์เราอยู่อย่างนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ..เชาว์จะได้มีอิสระไง…..
มีเพียงแต่ความเงียบเป็นคำตอบ…เชาว์เองก็สับสนถึงเค้าเองจะรักและอยากอยู่กับเติ้ลตลอดเวลาแต่บางครั้งก็อดคิดถึงเจ้าหมูหยองไม่ได้
เชาว์คิดถึงลูกหรอ…แป้งตัดสินใจทำลายความเงียบ
อืม…ก็เลี้ยงแกมาตั้งเต่เกิดอ่ะนะ…แป้งก็รู้นี่ว่าเรารักหมูยองแค่ไหน
นั่นสิเนอะ…งั้นเดี๋ยวลูกตื่นแล้วจะโทรไปหานะ
จ้า…ฝากหอมแก้มลูกด้วยนะ….เชาว์วางโทรศัพท์…และบังเอิญหันมาสบสายตากับเติ้ลที่ยืนนิ่งอยู่เหมือนใจลอย
เอ่อ…โทดทีกูไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง..แต่..
เฮ้ยไม่เห็นเป็นไรอย่าคิดมากหน่ากูกะมึงก็เหมือนคนๆเดียวกันไม่มีความลับกันอยู่แล้ว…เชาว์เดินเข้าไปกอดคนที่กำลังจะเดินออกไปจากด้านหลัง…แต่คนในอ้อมกอดยังคงนิ่ง
เชาว์มึงเสียใจรึเปล่าที่เลือกมาอยู่กับกู…มึงต้องเสียครอบครัว..ต้องพรากจากคนที่รัก…น้ำตาใสๆไหลหยดลงมากระทบมือที่ประสานกอดอยู่..เชาว์รีบพลิกตัวและกอดเติ้ลไว้แน่น…
ทำไมพูดแบบนี้…มึงนี่ไงคนที่กูรัก…รักมากด้วย…มึงรู้มั้ยว่ากูรอวันนี้มานานแค่ไหน
กูก็แค่…สงสารมึงที่ต้องทนคิดถึงลูก…ไม่ทันที่เติ้ลจะพูดจบริมฝีปากอุ่นๆของเชาว์ก็ลงมาประทับจูบอย่างแผ่วเบา…เสมือนเป็นคำตอบว่าเติ้ลมีค่าสำหรับเชาว์มากแค่ไหน..ทั้งสองยังคงรับสัมผัสอันหวานซึ้ง..สัมผัสที่สื่อได้ถึงความรัก..ความอบอุ่น..ระหว่างคนทั้งสอง
เชาว์ลูบหัวเติ้ลเบาๆ…มึงไม่ต้องคิดมากหรอกนะ…เรื่องนี้กุกับเป้งจะหาทางออกที่ดีที่สุดสำหรับลูกเอง..ไม่ต้องกังวลนะ….เติ้ลพยักหน้าเบาๆ…เชาว์ดึงเติ้ลเข้ามากอดอีกครั้ง
เติ้ล…ขอแค่มึงเข้าใจและเป็นกำลังใจให้กูผ่านปัญหาทุกอย่างไปให้ได้…ได้มั้ยเติ้ล
เติ้ลกอดกระชับแน่นขึ้นเป็นคำตอบ
…………………………………………………………………………………………
แม่ครับๆ….ผมขอไปเล่นเตะฟุตบอลหน้าบ้านนะครับ…..เสียงเจ้าหมูหยองตะโกนบอกแม่เสียงใสก่อนที่จะวิ่งถือฟุตบอลออกไปที่สนามหน้าบ้าน…แป้งที่กำลังง่วนอยู่กับการทำขนมก็ได้แต่เรียกให้นกไปคอยดูแลหมูหยอง
นกๆไปดูคุณหมูหยองด้วยนะ..เดี๋ยวฉันเอาขนมเข้าเตาอบแล้วจะตามไป
ค่ะคุณแป้ง…นกตอบเสียงดังก่อนที่จะออกไปดูหมูหยองที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
หมุหยองกำลังโยนฟุตบอลเล่นอย่างสนุกสนาน…มาร์คได้แต่ดูลูกอยู่ห่างๆอย่างชื่นชม…หวังเพียงจะมีโอกาสได้กอดลูก..หรือได้ยินลูกเรียกเขาว่าพ่อ..ซักครั้ง
หมูหยอง..กินขนมก่อนลูก..แป้งเดินถือขนมจานโตมาให้ลูกรัก…
โห…คุณแป้งหอมน่ากินจังขอนกชิมบ้างได้มั้ยค่ะ
ได้สิ…ขนมตั้งเยอะแยะมากินด้วยกันนะ
นกยิ้มดีใจ….เอ่อว่าแต่นกมีเรื่องจะบอกค่ะ
นกทำท่ากระซิบกระซาบ… นกเห็นผู้ชายคนนั้นมายืนลับๆล่อตั้งนานแล้วค่ะ…ท่าทางไม่น่าไว้ใจเลย
อืม…เดี๋ยวฉันจัดการเอง…นกดูคุณหมูหยองด้วย…พูดจบแป้งก็เดินตรงรี่มายังหน้าบ้าน
มาร์ค…แป้งคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ…นายไม่มีสิทธิ์มาเหยียบที่นี่อีก..ฉันมดความอดทนกับนายแล้วนะ..เห็นทีคราวนี้ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่องคงต้องไปคุยกันที่โรงพัก
แป้ง..ผมแค่อยากเห็นหน้าคุณ…กับลูก…ขอโอกาสผมเถอะนะแป้งให้ผมได้เจอลูกบ้าง…
หมูหยองไม่ใช่ลูกนายเค้าไม่มีพ่อเลวๆอย่างนาย…เค้าเป็นลูกของเชาว์
แป้งคุณหลอกผม…หลอกลูก…หลอกทุกคนได้แต่คุณหลอกตัวเองไม่ได้หรอก..คุณหนีความจริงไม่ได้หรอก
ผมทนทุกข์ทรมานกับสิ่งที่ทำกับคุณมากเหลือเกิน..ให้โอกาสผมอีกซักครั้งนะแป้ง..ผมรักคุณได้ยินมั้ยแป้งผมรักคุณจริงๆ…มาร์คจับมือของแป้งไว้แน่นน้ำตาลูกผู้ชายไหลพรั่งพรูอาบแก้มทั้สองข้าง
โครม!!!!!!!!!!
หมูหยอง!!!!!!!!!!!!!!!แป้งและมาร์คตะโกนขึ้นพร้อมกัน เมื่อภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าคือลูกน้อยนอนจมกองเลือดเพราะถูกรถซิ่งที่วิ่งผ่านหน้าบ้านขับเฉี่ยว….
ฮือๆคุณหมูหยองวิ่งมาเก็บฟุตบอลค่ะ...นกวิ่งตามมาไม่ทันจริงๆนกขอโทษนะคะ..ฮือๆ..เด็กนกร่ำไห้จนฟังไม่เป็นศัพท์
มาร์ครีบอุ้มหมูหยองใส่ตักแป้งที่นั่งตรงเบาะหลังแล้วบึ่งรถไปโรงพยาบาลโดยเร็ว
หมูหยอง...ลูกอย่าเป็นอะไรไปนะ....ฮือๆ..อย่าจากแม่ไปนะ......แป้งร้องไห้อย่างหนัก มาร์คเองก็กังวลใจไม่ต่างกัน
หมูหยองถูกนำตัวเข้าห้อง ไอ ซี ยู แป้งก็ได้แต่ร้องไห้โดยมีมารค์ปลอบใจอยู่ข้างๆ...ไม่นานน้านิดก็มาถึง
แป้ง...มันเกิดอะไรขึ้น...บอกน้าได้มั้ย...เราสองคนมัวแต่ทะเลาะกันใช่มั้ย...ถึงไม่มีใครดูแลลูก...
ทั้งแป้งและมาร์คมองหน้ากันทั้งคู่ได้แต่รู้สึกละอายใจ...และเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้น
น้านิดคะ...ช่วยโทรบอกเชาวืให้แป้งด้วยนะคะ...แป้งไม่กล้าโทรบอกเชาว์..ฮึก!..แป้งละลายใจที่ดูแลลูกไม่ดี...แป้งยังคงร้องไห้ไม่หยุด...น้านิดลูบหัวหลานสาวเบาๆ...
.......................................................................
ฮัลโหล.....นี่น้านิดนะเชาว์....
มีอะไรรึเปล่าครับน้านิด.......น้ำเสียงไม่ดีเลย…
เชาว์...หมูหยองโดนรถชนตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล...เสียงน้านิดยังอู้อี้เพราะร้องไห้อย่างหนัก
อะไรนะครับ...ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้....ถึงกรุงเทพแล้วจะโทรหานะครับ…เชาว์ยังช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น..น้ำตาเริ่มเอ่อล้นขอบตา....เติ้ลจับมือที่เย็นเฉียบของเขาไว้แน่น...
เชาว์เกิดอะไรขึ้น...
เติ้ล...หมูหยองโดนรถชน...น้ำตาลูกผู้ชายไหลเป็นเขื่อนแตก....เติ้ลดึงเชาว์เข้ามากอด....และลูบหัวเบาๆเพื่อปลอบใจ
ไม่เป็นไรนะ...หมูหยองต้องปลอดภัย....งั้นเรารีบไปกรุงเทพกันเถอะ...เดี๋ยวกูขับรถให้เอง
ขอบใจมากนะเติ้ลที่อยู่เคียงข้างกู....เชาว์สบสายตาคนตรงหน้าด้วยความรัก...และอุ่นใจเสมอที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ
ทุกคนรอฟังผลจากหมออย่างร้อนรน...นี่ก็หลายชั่วโมงแล้ว...มาร์คเองก็นั่งไม่ติดเอาแต่เดินไปเดินมาเหมือนหนูติดจั่น...แป้งเองก็เอาแต่ร้องไห้โดยมีน้านิดปลอบใจอยู่ข้างๆ
เอ่อ..ใครเป็นญาติผู้ป่วยบ้างค่ะ....
ทุกคนยกมือกันอย่างพร้อมเพรียง...คุณหมอค่ะ..ลูกดิฉันเป็นยังไงบ้างค่ะ
คนป่วยเสียเลือดมาก...ไม่ทราบว่าใครมีเลือดกรุ๊ปโอบ้าง...คือตอนนี้ทางโรงพยาบาลกำลังขาดเลือดกรุ๊ปนี้
ผมครับ...ผมเลือดกรุ๊ปโอ...ผมเป็นพ่อของเด็กคุณหมอใช้เลือดผมได้ครับ..มาร์ครีบบอกกับหมอ..เขาหันมาสบตาแป้งแล้วตามหมอเข้าห้องไป
มาร์คมองดูลูกชายตัวน้อยที่มีสายน้ำเกลือบ้างสายออกซิเจนบ้างระโยงรยางค์เต็มไปหมด…เขาสงสารลูกมาก..เขาเสียใจที่ที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้เลี้ยงดูหรือดูแลลูกเลย..เขาเพียงทำให้เด็กน้อยคนนี้เกิดขึ้นจากอารมณ์ชั่ววูบโดยที่ผู้เป็นแม่ไม่ได้เต็ม..เด็กน้อยที่ไม่ได้เกิดมาจากความรัก...แต่แป้งและเชาว์กลับดูแลลูกได้เป็นอย่างดี..ให้เติบโตเป็นเด็กน่ารักที่ร่าเริงสดใส...แต่อย่างน้อยในวันนี้เลือดจากตัวของเขาก็อาจช่วยชีวิตลูกน้อยให้พ้นขีดอันตรายได้
คุณหมอคะ...คุณหมอ...ลูกดิฉันเป็นไงบ้างค่ะ....
ลูกคุณพ้นขีดอันตรายแล้วครับ....โชคดีนะครับที่ได้เลือดของคุณพ่อ...ไม่งั้นคงแย่เหมือนกัน...หมอขอตัวก่อนนะ
น้านิดเดินเข้ามาจับมือของแป้งไว้....ถึงเวลาแล้วนะแป้งที่มาร์คจะได้ทำหน้าที่ของเค้า....
น้านิดคะ....แต่...
ไม่มีแต่....แป้งฟังน้านะ....เลิกทิฐิได้แล้ว....อะไรที่มาร์คเค้าเคยทำไม่ดีกับเราก็อโหสิกรรมให้เค้า.....น้าเชื่อว่ามาร์คเค้าจริงใจกับแป้งกับลูกจริงๆ..ให้โอกาสเค้าซักครั้งเถอะนะ...
เอ่อ...แป้งขอไปดูลูกก่อนนะคะน้านิด
แป้งเข้ามาดูลูกในห้องฉุกเฉิน...ในใจของแป้งตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกหวั่นไหวและสับสบ..บางทีกำแพงน้ำแข็งที่เธอสร้างขึ้นอาจจะเริ่มละลายลงไปบ้างแล้ว.....แป้งผลักประตูเข้าไปในห้อง..ภาพที่เห็นตรงหน้าคือมาร์คที่กำลังกุมมือลูกน้อยที่ยังหมดสติอยู่..ปากก็พร่ำพูดคุยกับลูกประหนึ่งว่าลูกมีสติครบสมบูรณ์ทุกประการและพูดคุยโต้ตอบกับเค้า
หมูหยองครับ..เดี๋ยวพ่อจะเล่านิทานให้ลูกฟังทุกคืนเลยนะ...พ่อมีตั้งหลายเรื่องแหนะสนุกๆทั้งนั้นเลยนะ...ลูกต้องหานเร็วๆนะครับ....พ่อจะพาลูกขับรถไปเที่ยวทะเลกันทั้งครอบครัวเลย...ไปสวนสัตว์ด้วย....เดี๋ยวเราให้คุณแม่ทำขนมๆร่อยๆไปปิกนิคด้วยกัน....ต้องสนุกแน่ๆเลย....พ่อใฝ่ฝันมาตลอดว่าจะได้สร้างครอบครัวกับคนที่พ่อรักอย่างแม่ของลูก...มีลูกที่น่ารักอย่างหมูหยองของพ่อ...พ่อจะทำให้แม่แป้งกับลูกมีความสุขที่สุด...ลูกต้องหายแล้วๆนะครับ…มาร์คก้มหน้าลงซบมือน้อยๆนั้น...
อ้าวคุณแม่ไม่เข้าไปหรือคะ...เสียงพยาบาลที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาทักจนทำให้แป้งและมาร์คสะดุ้งพร้อมกัน
แป้ง..คุณมานานแล้วหรอ...
แป้งพยักหน้า..แต่ไม่กล้าสบตบมาร์ค..ได้แต่เดินลี่ยงไปหาลูกอีกฝั่งหนึ่งของเตียง
แหมมีทั้งคุณพ่อคุณแม่คอยดูแลกันพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างนี้..ต้องหายวันหายคืนแน่ๆค่ะ..พยาบาลยิ้มให้ทั้งคู่ก่อนที่จะหยิบของแล้วเดินออกจากห้องไป...ทั้งให้ทั้งสอง...หน้าเหวอกันไปตามๆกัน
มาร์คกลับไปก่อนก็ได้นายคงเหนื่อยมากแล้ว...เดี๋ยวฉันจะยู่เฝ้าลูกเอง
ไม่นะแป้ง...ผมขอร้องเถอะให้ผมอยู่เฝ้าลูกด้วยคนนะ....ไม่มีคำตอบจากแป้งนอกจากเสียงถอนหายใจเบาๆและทำหน้าอ่อนใจกับลูกตื๊อของคุณพ่อตัวดี
น้านิดเข้าไปคุยถึงอาการของหมูหยองกับคุณหมอเสร็จก็มีสายโทรเข้าจากเชาว์....
น้านิดครับ...อีกสามสี่ชั่วโมงผมก็จะเข้ากรุงเทพแล้วนะครับ...ตอนนี้หมูหยองเป็นไงบ้างครับ
น้าเข้าไปคุยกับหมอแล้ว....เค้าบอกว่าหมูหยองพ้นขีดอันตรายแล้วเชาว์....แต่น้ายังไม่เข้าไปดูหลานเลย....ว่าแต่เชาว์ขับรถมาเองหรอ...อย่าซิ่งเกินไปนะ..มันอันตราย
อ่อ...ผมไม่ได้ขับเองครับ...ผมมากับเติ้ล
อ่อ..ก็ดีแล้วจ้า..น้าไม่อยากให้เราขับรถมาคนเดียว...น้าเป็นห่วง...งั้นเอาไว้เจอกันนะ..เดี๋ยวน้าเข้าไปดูหมูหยองก่อน...สวัสดีจ้า
น้านิดเดินเข้าไปในห้องของหมูหยอง...เห็นแป้งและเชาว์กำลังหลับอยู่ข้างๆลูกด้วยความเหนื่อยอ่อน..ทั้งคู่จับมือของลูกที่แสนรักไว้คนละข้าง...น้านิดได้แต่อมยิ้ม...อดปลาบปลื้มกับภาพที่เห็นไม่ได้...หมูหยองหลานยายจะได้อยู่กับครอบครัวที่แท้จริงซะที...น้ำตาแห่งความยินดีไหลออกมาไม่รู้ตัว...นี่ก็ดึกมากแล้ว...น้านิดจึงกลับไปพักผ่อนที่บ้าน
..................................................................
เติ้ลมึงไหวป่าววะ..เปลี่ยนให้กูขับบ้างดีกว่านะ.....เชาว์สังกตเห็นเติ้ลเริ่มเพลียเพราะขับรถมาหลายชั่วโมงแล้ว
หมูหยองพ้นขีดอันตรายแล้วกูก็สบายใจขึ้น...เราพักจอดหากาแฟดื่มกันก่อนแล้วค่อยขับรถต่อละกันนะ...เชาว์บอกกับเติ้ลซึ่งเติ้ลเองก็พยักหน้าเห็นด้วย...เพราะตอนนี้เริ่มรู้สึกเบลอๆแล้วเหมือนกัน
ทั้งสองแวะเข้าพักรถที่ป้ำน้ำมันที่เป็นทางผ่าน....เชาว์ลงไปซื้อกาแฟและขนมสามสี่อย่างมาให้เติ้ลที่รออยู่ในรถ
เติ้ลย้ายมาฝั่งนี้ดิ...เดี๋ยวกูขับเอง...เติ้ลขยับเปลี่ยนที่มาอีกฝั่งอย่างว่าง่าย....และรับกาแฟกับขนมมาจากเชาว์
ขอบใจมึงมากนะเติ้ลที่มากะกู......
ไม่เป็นไรหรอกมึงหนะคิดไรมาก....ลูกมึงก็เหมือนลูกกูแหละ..เติ้ลพูดกลั้วหัวเราะ
แหมปากดีเชียวนะ......มึงไม่หึงกูแน่นะ..เชาว์ทำหน้ารู้ทัน...ว่าเจ้าตัวดีชอบคิดมาก....แต่กลบเกลื่อนไปเรื่อย
เออหน่ากุไม่หึงมึงหรอก...ก็มึงไม่มีรับแป้งจริงๆไม่ใช่หรอ...นั่นว่าเล้วไง..เจ้าตัวดีหันมาถามเสียงสั่น...
ก้ไม่มีไรกันจริงๆอะดิ...เป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกัน...เป็นพ่อเป็นแม่ให้กับลูกแต่ไม่ได้เป็นสามีภรรยากันครับคุณเติ้ล...ตั้งแต่เกิดมาผมมีภรรยาแค่คนเดียวคือคุณ...สาบานได้
เติ้ลหน้าแดงด้วยความอาย....มึงก็เสี่ยวอยู่รื่อยรีบๆกินเลยมัวแต่พูดมาก...ส่วนกูอิ่มแล้วขอหลับเอาแรงก่อนละกันนะ....พูจบเจ้าตัวดีก็เอนเบาะห่มเสื้อโค้ดของเชาว์หลับปุ๋ย....เชาว์ได้แต่มองอย่างเอ็นดู..
-
^
^
:z13:
:monkeysad: ดีนะที่หมูหยองปลอดภัย
-
:monkeysad: :sad11:สงสารหมูหยองจับใจ
:เฮ้อ:โล่งอกที่หมูหยองไม่เป็นไร :pig4:คนแต่งมากมาย
-
มาเป็นกำลังใจให้นะ
สงสารหมูหยองด้วยคน ฮือๆ
-
หมูหยองหายไวๆนะ
-
ตอนที่ 15.2 จุดเปลี่ยนเเปลง(ที่ดี)ต่อ
กว่าเชาว์จะมาถึงโรงพยาบาลก็เช้าพอดี…เชาว์โทรหาน้านิดที่กำลังจะมาที่โรงพยาบาลเหมือนกัน...
สวัสดีครับน้านิดนี่ผมใกล้จะถึงโรงพยาบาลแล้วครับ
น้าก็ใกล้ถึงแล้วเหมือนกันงั้นเราเจอกันที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ละกันนะ
ครับ...แล้วเจอกันครับ
เชาว์และเติ้ลมาถึงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์โรงพยาบาลพร้อมๆกับน้านิดพอดี
นี่เติ้ลครับน้านิด....เติ้ลยิ้มและยกมือไหว้ทักทาย...น้านิดเองก็ยิ้มรับอย่างเป็นมิตร
น่ารักกว่าที่น้าคิดไว้ซะอีกนะเนี่ย....ตาแหลมนะเราหนะ...น้านิดแซวซะจนเชาว์หน้าแดง
เอ่อ..ผมว่าเราขึ้นไปดูหมูหยองกันเถอะ...
ทั้งสามเข้ามาถึงห้องพักฟื้นของหมูหยองที่เพิ่งย้ายมาจากห้องฉุกเฉินเมื่อตอนเช้าตรู่…หมูหยองยังไม่ได้สติ..ส่วนแป้งกับมาร์คก็ยังฟุบหลับอยู่ข้างๆ...เสียงเปิดประตูเข้ามาของคนทั้งสามทำให้แป้งและมาร์คตื่นขึ้น...
เชาว์...มาแล้วหรอ...แป้งรีบลุกขึ้นไปยืนตรงหน้าเชาว์...สายตาบ่งบอกถึงความรู้สึกผิดละเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เชาว์...แป้งขอโทษที่ดูแลลูกไม่ดี...แป้งซบลงที่ไหล่กว้างของเชาว์
ไม่เป็นไรหรอกแป้ง...อย่าคิดมากมันเป็นอุบัติเหตุนะ....เชาว์ลูบหัวแป้งเบาๆเป็นการปลอบใจ
ทั้งมาร์คและเติ้ลเองคงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจกับภาพที่เห็นไม่น้อย...น้านิดเองก็คงจะเข้าใจจึงพูดตัดบท
แป้งอย่าโทษตัวเองเลยนะ..ไม่มีใครผิดทั้งนั้นแหละ.....เออแล้วเชาว์รู้จักกับมาร์คละยัง....นี่มาร์คนะน้านิดผายมือไปทางชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียง
มาร์คลุกขึ้นไปจับมือกับเชาว์เพื่อทักทาย...
เชาว์มองมาร์คอย่างพิจารณา...หน้าของมาร์คคล้ายกับหมูหยองมาก....คุณคือ...พ่อแท้ๆของหมูหยองใช่มั้ยครับ..เชาว์ถามด้วยเสียงที่ค่อนข้างติดขัด...เมื่อหันไปมองแป้ง...เธอก็ได้แต่หลบตา
ครับ....ผมเป็นพ่อแท้ๆของหมูหยอง.....น้านิดเห็นเชาว์ยังช็อกกับเรื่องที่เกิดขึ้น
เอ่อ..แป้ง..มาร์ค...นี่เติ้ลเพื่อนของเชาว์จ้า....มาร์คหันไปจับมือเติ้ลส่วนแป้งยิ้มและพยักหน้าให้เติ้ล...เติ้ลยิ้มเจื่อนๆทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
เอาเป็นว่าน้า...กับเติ้ลและเชาว์จะรับช่วงต่อเฝ้าหมูหยองเอง...ส่วนมาร์คกับแป้งกลับไปอาบน้ำอาบท่ากันก่อนแล้วค่อยมาใหม่นะ.....มาร์คน้าฝากไปส่งแป้งที่บ้านด้วยและกันนะ
เอ่อ...น้านิดค่ะ...แต่........แป้งทำท่าจะค้าน...แต่หน้านิดส่ายหน้าเป็นนัยว่าให้ทำตามที่บอกห้ามปฏิเสธ
มาร์คหันหน้าไปสบตาเชาว์นิดนึงแบบเกรงใจ....แต่เชาว์ยิ้มและพยักหน้าในเชิงอนุญาต...มาร์คเลยยิ้มออก
เอ่อ..น้านิดครับ...เรื่องมันเป็นไงมาไง..ทำไมอยู่ดีๆนายมาร์คถึงโผล่มาได้ละครับ.......เชาว์ถามอย่างสงสัย
จริงๆแล้วตั้งต่เกิดเรื่องมาร์คเค้าก็ตามหาแป้งมาโดยตลอดนะ....แต่น้าเห็นว่าแป้งมีชีวิตใหม่ที่ดีแล้วก็เลยไม่อยากให้มาร์คเข้ามายุ่งกับชีวิตแป้ง....ใครจะรู้หละว่าผ่านมาสองปีแล้วความสัมพัน์ของเรากับแป้งยังเหมือนเดิมไม่คืบหน้าไปไหน....แล้วยิ่งแป้งเค้าอยากจะคืนอิสรภาพให้กับเราอีก...น้าก็เลยบอกความจริงทุกอย่างกับมาร์ค...ทั้งเรื่องเรา...และเรื่องลูก...น้าคิดว่าถึงเวลาแล้วนะเชาว์ที่ทุกอย่างจะต้องอยู่ให้ถูกที่ถูกทางซะที...เชาว์ก็จะได้อยู่กับคนที่เชาว์รัก...ส่วนแป้งกับมาร์คก็ควรจะเข้าใจกันสักที..หมูหยองก็จะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์พ่อแม่ลูก...เชาว์เห็นด้วยกับน้ามั้ย...
เชาว์เหม่อมองไปยังลูกน้อยที่กำลังหมดสติพร้อมกับสายน้ำเกลือที่ถูกเจาะฝังไว้ที่แขน...ผ้าก็อตก็ถูกพันไว้รอบๆหัว....ลูกพ่อช่างน่าสงสารเหลือเกิน........
แล้วคุณน้าคิดว่าหมูหยองจะรับการเปลี่ยนแปลงนี้ได้หรอครับ.....ผมเองก็ยังเป็นห่วงลูก…ดูเชาว์ยังมีสีหน้ากังวล
เชาว์...มาร์คเข้าเป็นพ่อแท้ๆของหมูหยอง...น้าเชื่อว่าถึงเค้าจะไม่ได้เลี้ยงหมูหยองมา...แต่สายเลือดก็ย่อมมีความรักความผูกพันที่สื่อถึงกันได้...น้าเข้าใจว่าเชาว์เองก็รักลูกมาก...หมูหยองเองก็คงรักเชาว์มากเหมือนกันแต่ทุกอย่างมันต้องใช้เวลานะ.......ต่อไปเชาว์จะได้ใช้ชีวิตของเชาว์ได้เต็มที่โดยไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังอีกไง...
ครับผมเข้าใจแต่ผมเองก็ต้องการเวลาเหมือนกันนะครับน้านิด..โปรดอย่าเร่งรัดให้ผมออกไปจากชีวิตของหมูหยองเลยนะครับ...เชาว์จับมือน้อยๆของลูกไว้แล้วค่อยๆก้มลงไปจูบเบาๆน้ำตาค่อยๆเอล้นจนไหลอาบแก้ม..เติ้ลเองก็ได้แต่ยืนอยู่ข้างแล้วตบที่ไหล่ของเชาว์เบาๆ
น้าเข้าใจน้าแค่เสนอทางออกให้กับทุกฝ่าย...ส่วนพวกเราจะพร้อมเมื่อไหร่ก็แล้วแต่เถอะนะ...งั้นเดี๋ยวน้าไปทำงานก่อนนะ...ฝากเชาว์กับเติ้ลดูแลหมูหยองด้วยนะ
เติ้ล..มึงอย่าทิ้งกูไปไหนนะ..ต่อไปชีวิตกูจะมีแต่มึงเท่านั้นกูไม่เหลือใครอีกแล้ว
เชาว์กูไม่มีวันทิ้งมึงไปไหนหรอก....มึงไม่ต้องกลัวนะ...กูจะเป็นทุกๆอย่างให้มึง...เชาว์ซบหัวพิงที่อกของเติ้ล...ต่อไปนี้ความรักทั้งหมดของกูจะทุ่มเทให้กับมึงเท่านั้น....ขอให้เราอยู่ด้วยกันตลอดไปนะเติ้ล
-
ตอนที่ 16 ..คนนอก(ใคร?)
เชาว์และเติ้ลดูแลเจ้าหมูหยองอยู่ไม่ห่าง....นี่ก็เกือบเที่ยงแล้วเดี๋ยวกูลงไปซื้อไรให้มึงกินนะเชาว์
เติ้ลคว่ากระเป๋าสะพาย...กะจะลงไปหาอะไรมาบำรุงคนเฝ้าไข้ซะหน่อย...ท่าทางของเชาว์ก็อิดโรยมากแล้ว
เติ้ลสวนทางกับแป้งที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบมาพอดี...คงจะรีบมาก่อนที่นายมาร์คจะไปรับ
อ้าวเติ้ล...แล้วเชาว์หละ...
อ่อ...เชาว์อยู่ข้างใน...กับหมูหยอง...ผมจะลงไปซื้ออะไรให้เชาว์ทาน...แป้งจะเอาอะไรมั้ย
ไม่ป็นไรจ้าเติ้ล...ขอบใจมาก...แป้งทานมาเรียบร้อยแล้วหละ...ขอตัวไปดูลูกก่อนนะ
แป้งยิ้มให้กับเติ้ลก่อนจะรีบเข้าไปดูลูก
เชาว์...หมูหยองเป็นไงบ้าง...เมื่อกี้แป้งสวนกับเติ้ลด้วย...เติ้ลเค้าน่ารักดีนะ..ทั้งสุภาพ...อ่อนโยน..มีน่าเชาว์ถึงได้ทั้งรักทั้งหลงอย่างนี้...แป้งแกล้งแซว.ซะเชาว์หน้าแดง..
แหม..แป้งก็..เว่อร์หน่า..แล้วแป้งมาคนเดียวหรอ..แล้ว....ไม่ทันที่เชาว์จะพูดต่อแป้งก็พูดขัดขึ้นมา
ก็มาคนเดียวนะสิ..ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นเลย.....ว่าแต่ทำไมหมูหยองยังไม่ฟื้นนะเชาว์...แป้งชักไม่สบายใจแล้วสิ
ไม่คิดมากเลยแป้ง..เราเชื่อว่าหมูหยองต้องไม่เป็นอะไร...เชาว์กุมมือน้อยของลูกไว้...เขารู้สึกได้ว่ามือน้อยๆนั้นกำลังเคลื่อนไหวเบา...เชาว์ตื่นเต้นและดีใจมาก
เจ้าหมูหยองค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ...และหันมามองหน้าแป้งและเชาว์...ทั้งคู่รีบเข้าไปหาลูกทันที
หมูหยองลูกแม่...ไม่เป็นไรแล้วนะ...แป้งจับมือของหมูหยองมาจูบด้วยความดีใจ...
พ่อคร้าบ...แม่คร้าบ..ผมปวดหัวจัง....นี่สายอะไรครับเยอะแยะไปหมด...เจ้าหมูหยองพูดด้วยเสียงแหบเครือ...แป้งรินน้ำใส่แก้วแล้วป้อนให้ลูก...
เจ้าหมูหยองยังพูดจ้อได้เหมือนเดิมทำให้แป้งและเชาว์สบายใจขึ้น...
ผมอยากกอดพ่อกับแม่จังเลยครับ..ผมรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวเลยตอนที่หลับอยู่...ผมกลัวจังเลยครับ..อาการบาดเจ็บคงทำให้เด็กน้อยฝันร้าย....เชาว์และแป้งเข้าไปกอดลูกทั้ง 3 กอดกันเพื่อชดเชยความรัก..ความอบอุ่นที่ลูกไม่ได้รับในขณะที่กำลังหมดสติ...ภาพความอบอุ่นนี้ไม่เพียงแต่มาร์คที่กำลังเฝ้าดูอยู่ห่างๆ...แต่เติ้ลเองก็อยู่ตรงนั้นเหมือนกัน...มารค์คิดว่าควรจะเป็นเค้าไม่ใช่หรอ..ที่ควรจะอยู่ตรงนั้น...เป็นคนที่มอบอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นให้ลูก...แต่ทว่าหากคิดอย่างนั้นเค้าเองก็คงจะเห็นแก่ตัวเกินไป...เพราะเค้าไม่เคยดูแลและเลี้ยงดูลูกเลย...แล้วจะมาทวงสิทธิ ทวงความรักอะไรจากลูกในวันนี้...เติ้ลเองก็รู้สึกเจ็บปวดใจ..เหมือนเค้าเป็นคนนอกที่เข้าไปแย่งความรักที่เชาว์มีให้กับลูก...ทำให้พ่อลูกต้องพรากจากกัน...ถึงเชาว์จะรักเค้ามาก...และถึงแม้หมูหยองจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของเชาว์ แต่ความรักความผูกพันที่เชาว์มีต่อหมูหยองก็มากพอที่จะทำให้เค้ารู้สึกไม่สบายใจเสมอ
เอ่อ...ขอโทษค่ะ...เสียงพยาบาลขอทางเติ้ลและมาร์คที่ยืนอยู่ตรงประตู...ทำให้แป้งและเชาว์รวมทั้งหมูหยองหันไปมองชายทั้งสองพร้อมกัน...ทั้งสองคนถึงกับทำหน้าไม่ถูก...
คุณพ่อคุณแม่...เดี๋ยวขอวัดอุณหภูมิคนไข้หน่อยนะคะ...เอ่อ..นั่นญาติผู้ป่วยใช่มั้ยค่ะ..เห็นยืนอยู่ที่ประตูตั้งนานแล้ว...สงสัยไม่กล้าเข้ามา..เห็นพ่อแม่ลูกกำลังสวีทกันอยู่...น่าอิจฉาจังเลยนะหนุ่มน้อย...พยาบาลลูบผมเจ้าหมูหยองเบาๆ มีครอบครัวที่อบอุ่นอย่างนี้คงจะหายวัน..หายคืน..นะจ๊ะ.
ทั้งแป้งและเชาว์ก็ได้แต่เงอะๆงะ...คงกระอักกระอ่วนใจพอกัน...แต่เจ้าหมูหยองสิ..ยิ้มแฉ่งเลย
เอ่อ...นี่ข้าวนะเชาว์..เดี๋ยวเราออกไปรอข้างนอกดีกว่า...เติ้ลวางห่อข้าวและขนมไว้บนโต๊ะ...เดินลิ่วๆออกไป...คำพูดของพยาบาลคงแทงใจดำเข้าอย่างจัง...ตอนนี้เติ้ลคงจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลยรีบออกมา...เชาว์เองก็รีบตามออกมา
เติ้ล...เติ้ล...รอก่อนดิ...
เติ้ลรีบเดินเข้าห้องน้ำที่เป็นทางผ่านพอดี...
เติ้ลเป็นไงบ้าง
กูไม่ได้เป็นอะไร...มึงจะตามมาทำไมเนี่ย..กูแค่จะเข้าห้องน้ำ...ถึงจะพยายามกลบเกลื่อนแค่ไหน..น้ำเสียงของคนที่กำลังร้องไห้ก็หลอกเชาว์ไม่ได้หรอก...
เติ้ล...ออกมาคุยกันก่อน...กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไง...เชาว์ยังตะโกนผ่านประตูห้องน้ำอย่างไม่สนใจใคร
กูรู้ว่ามันไม่มีอะไร...เชาว์กูเข้าใจมึงทุกอย่าง...แต่กู..แค่..รู้สึกไม่ดีที่ทำลายครอบครัวมึง...กูสงสารหมูหยอง..มึงไปเถอะ...ขอกูอยู่คนเดียวซักพัก...ขอร้องนะเชาว์...ถึงเสียงเติ้ลจะเริ่มขาดๆหายๆแต่ก็พอจับใจความได้...
กูจะไปรอมึงที่สวนข้างโรงพยาบาลนะ....มึงโอเคขึ้นแล้วรีบมาหากูนะ....พูดจบ..เชาว์ก็เดินจากไป
มาร์คยังคงอยู่ในห้องของหมูหยอง...เขาได้แต่มองลูกอยู่ห่างๆไม่กล้าเข้าไปพูอดคุย...หรือแม้แต่กอดลูกซักครั้ง....เขากลัวเหลือเกิน..กลัวจะถูกปฏิเสธ
แม่ครับนั่นใครหรอครับ...เอ..หมูหยองทำหน้าครุ่นคิด..คนที่เจอที่สนามบินใช่มั้ยครับ....หมูหยองจำได้....
แล้วเค้ามาทำอะไรที่นี่ครับแม่....
เค้าช่วยชีวิตลูกไว้จ้า....ตอนที่หมูหยองโดนรถชน...เลือดของลูกไหลออกมามาก...เค้าเลยแบ่งเลือดของเค้ามาให้ลูก...ลูกก็เลยหายไง...แป้งพยายามจะอธิบายให้หมูหยองฟัง
คุณลุงครับ...ขอบคุณนะครับที่ช่วยผม....เด็กน้อยไร้เดียงสา...รีบขอบคุณคนที่ช่วยชีวิตเขาทันที...ต่อไปมาร์คคงไม่เป็นคนแปลกหน้าในความรู้สึกของหมูหยองอีกต่อไป...
มาร์ครู้สึกดีใจมาก...เขารีบลุกขึ้นมาหาหมูหยอง....
คุณลุงครับตอนคุณหมอดูดเลือดคุณลุงมาให้ผม...คุณลุงเจ็บรึเปล่าครับ...
มาร์คส่ายหหน้าเบาๆ..มันพูดอะไรไม่ออกจริง...เมื่อได้มาอยู่ใกล้ๆลูกอย่างนี้..น้ำตาไหลคลอเบ้าด้วยความตื้นตันใจ...
คุณลุงชื่ออะไรหรอครับ...เผื่อคุณลุงไม่สบาย...วันหลังผมจะได้ช่วยคุณลุงบ้าง...
ชื่อ...มาร์ค...ลุงชื่อมาร์คครับ...หนูชั่งจิตใจดีเหลือเกิน.....คุณพ่อคุณแม่คงเลี้ยงหนูมาดีมาก...มาร์คพยายามพูดออกมาแต่เหมือนมีก้อนอะไรอัดอยู่ในลำคอ...ทำให้เสียงออกมาไม่ชัดนัก....แป้งได้แต่หันหลังแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป...คงทนเห็นภาพเหล่านี้ต่อไปไม่ไหว....มาร์คเองก็กลั้นน้ำตาต่อไปไม่ไหว...มือน้อยๆก็ยังเอื้อมมาเช็ดน้ำตาที่แก้มมาร์คอย่างแผ่วเบา...คุณลุงมาร์คยังเจ็บแผลอยู่หรอครับ...อย่าร้องไห้เลยนะ..พ่อบอกว่าเราเป็นผู้ชายจะต้องไม่ร้องไห้งอแงนะครับ...เด็กน้อยยิ้มอย่างอ่อนโยน....
ลุงขอกอดหน่อยได้มั้ยครับ....
หมูหยองยิ้มและพยักหน้า....คุณลุงคงเจ็บแผลใช่ม๊า...เหมือนผมเลยถ้าผมเจ็บแผล...แล้วได้กอดพ่อกับแม่ผมก็จะหายเจ็บเหมือนกัน...มาร์คกอดหมูหยองไว้แนบอกเหมือนไม่อยากให้เวลาเดินต่อไป...เค้าไม่เคยรู้สึกมีความสุขขนาดนี้มาก่อน....
-
บอกได้คำเดียว
น้ำตานู๋ไหล อิอิ :pig4: :3123:
-
:เฮ้อ:ยิ่งเเต่งยิ่งเป็นหนังชีวิตซะงั้น...จะเศร้าไปถึงไหนวะเนี่ย...น้องรัก..พี่จะเอาไงดีวะเนี่ย... :monkeysad:
-
ซึ้งอ่ะ
:monkeysad: :monkeysad:
-
:sad11:คนแต่งเรื่องนี้หาย
มาต่อด่วนจร้า รออยู่จร้า :z13:
-
ตอนที่17...ทางออกที่ดีสำหรับทุกฝ่าย
เชาว์นั่งรอเติ้ลอยู่ในสวน...เขาเองก็ห่วงความรู้สึกเติ้ลไม่น้อย....กับสถานการณ์เมื่อครู่มันก็ทำให้ใครต่อใครหลายๆคนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก.....การที่ลูกแสดงความรักต่อเค้าคงทำให้...มาร์คะรู้สึกแย่เหมือนกัน...ก็หัวอกคนเป็นพ่อ...เค้าเองก็เข้าใจดี..เด็กน้อยจะเสียใจซักแค่ไหนที่รู้ว่าคนที่เลี้ยงเค้ามาตั้งแต่เล็กไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของเค้า..
เฮ่อ!!!!เชาว์ถอนหายใจยาว....เขาค่อยหลัยตาลงอย่างเหนื่อยล้า...หากลืมตาขึ้นแล้วปัญหาต่างๆในชีวิตคลี่คลายลงได้ก็คงจะดี…และแล้วเมื่อลืมตาขึ้นภาพที่อยู่ตรงหน้าก็ทำให้เขาคลายความทุกข์ได้ไม่น้อยเลยทีเดียว....เติ้ลนั่นเอง...เขายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมรอยยิ้ม...ที่เปี่ยมไปด้วยกำลังใจ...
"เติ้ล....มึงไม่โกรธกูใช่มั้ย"...เชาว์ถามตาละห้อย......
"เอ่อเรื่องเมื่อกี๊...คือ..มัน"...ไม่ทันที่เชาว์พูดเจ้าเติ้ลก็รีบขัดขึ้นมา
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว...กูเข้าใจ..ก็กูมันคนนอกจะทำไงได้".......
"เติ้ลลลลลลล"..เชาว์ลากเสียงเศร้า
"กูล้อเล่นหน่า".......เจ้าเติ้ลยิ้มสะใจ..ที่ได้แกล้งเชาว์......
"กูหิวแล้วอ่ะเชาว์......ไปหาอะไรกินกันนะ"...
เชาว์ยิ้มรับ...เขาลุกขึ้นกอดคอ..และขยี้หัวเจ้าเติ้ลอย่างไม่อายใคร..
"นี่แกล้งอำกูดีนัก"
"มึงอ่ะ...เอาอีกแล้วนะเว้ย..เล่นเป็นเด็กๆอายเค้ามั่งจิ".....เติ้ลก้มหน้างุดด้วยความอาย...คนที่เดินผ่านไปผ่านมา...พากันอมยิ้ม
ฮ่าๆ....เชาว์หัวเราะสะใจเพราะรู้จุดอ่อนของเติ้ล
"ไหนอยากกินไรบอกมา...มื้อนี้คุณเชาว์จัดให้คร้าบบบบบบบ"
"ดีมาก...งั้นกินอาหารญี่ปุ่นนะ"
"คร้าบคุณนาย."..เติ้ลศอกไปที่ชายโครงหนึ่งที...สมน้ำหน้าปากดีนัก
ทั้งสองไปกินอาหารญี่ปุ่นในร้านอาหารที่ห้างใหญ่ใกล้โรงพยาบาล
เมื่อกินเสร็จเติ้ลกับเชาว์ก็เดินดูของเพื่อให้อาหารย่อย...."เชาว์เดี๋ยวเราซื้ออะไรอร่อยๆไปฝากคนป่วยกะคนเฝ้าดีกว่า"เติ้ลยื่นข้อเสนอ
"คร้าบ...แฟนผมเนี่ยน่ารักจริง"...เจ้าเชาว์ยิ้มภูมิใจ...แต่เติ้ลสิ...ไม่ภูมิใจซักนิด T_T ก็มันพูดซะดังขนาดนั้นคนก็เยอะแยะมองกันซะ...ฮือ...ทำไมมันต้องแสดงความเป็นเจ้าของอย่างโจงครึ่มทุกครั้งที่มีโอกาส...ให้ตายสิไอ้บ้าเชาว์..กูอายยยยยยยยยย
เติ้ลเข้าไปในร้านเบเกอรี่..หยิบขนมหลายชิ้นใส่ตะกร้า...แล้วก็หันไปเห็นเค้กในตู้...
"หือ...น่ากินทั้งนั้นเลยอ่ะเชาว์.....แล้วหมูหยองชอบเค้กรสอะไรหรอ"....
"ไวท์ช็อกโกเเลตจ้า."...เชาว์ก้มหน้าลงมาดูเค้กในตู้...ใกล้ๆเติ้ล...หน้าเนี่ยแทบชน...เจ้าเติ้ลรีบขยับออกมาเมื่อเห็นคนขาย....งานนี้หน้าแดงกันทั้งคนชื้อคนขาย...เจ้าเชาว์ได้แต่หัวเราะชอบใจ
เติ้ลและเชาว์หอบของฝากถุงโตกลับมาโรงพยาบาล.....
มาร์คและหมูหยองกำลังเล่นเกมส์โดมิโน่กันอยู่.....แป้งเองก็นั่งดูลูกอยู่ห่างๆ
"ว่าไงครับคนเก่ง...เล่นอะไรอยู่เอ่ย"..เชาว์ทักทายหมูหยอง
"เล่นโดมิโน่กับลุงเชาว์ครับ....หมูหยองชนะด้วยนะ"...
พ่อกับน้าเติ้ลมีของมาฝากเยอะแยะเลย...ซื้อ มาฝากแป้งกับมาร์คด้วยนะ...เชาว์หันไปทางมาร์คและแป้ง..ทั้งสองพยักหน้ารับ
และนี่พิเศษสำหรับคนป่วยครับ...เติ้ลยกเค้กไวท์ชอ็กโกเลตกล่องโตไปให้หมูหยองที่ตียง
"น่ากินจังเลยครับน้าเติ้ล...ขอบคุณครับ"...เติ้ลตัดเค้กใส่จานให้เจ้าตัวเองที่แสนจะดีอกดีใจ...
เชาว์...เติ้ล...แป้ง...มาร์คและน้านิดผลัดกันมาเฝ้าเจ้าหมูหยองไม่ขาดสาย....ตลอดระยะเวลาหลายวันที่อยู่โรงพยาบาลและตอนนี้เจ้าหมูหยองหายดีแล้วและกลับบ้านได้
"แป้งตกลงว่าจะกลับพร้อมกันรึเปล่า"...เชาว์ถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่ดีกว่าอะเชาว์...แป้งคิดว่าจะอยู่กับน้านิดที่นี่".......
"แป้งจะอยู่ที่นี่จนถึงเมื่อไหร่"..........
"เชาว์...แป้งกะจะให้หมูหยองอยู่แล้วก็เรียนที่นี่กับแป้ง.....ส่วนเชาว์ก็พาเติ้ลมาอยู่ที่บ้านนะ....แป้งจับมือเชาว์เพื่อขอร้อง
"แป้ง....ทำแบบนี้มันจะดีเหรอ"....
"เชาว์...ฟังแป้งนะ...แป้งคืนอิสรภาพให้เชาว์แล้ว...แป้งอยากให้เชาว์มีชีวิตที่มีความสุข...อย่างที่เชาว์ต้องการ..บ้านหลังนั้นก็เป็นบ้านของเชาว์..เชาว์พาคนที่เชาว์รักมาอยู่มันก็ไม่เห็นเป็นไร"....แป้งยิ้มเพื่อให้เชาว์คลายความกังวล….
"ถ้าเชาว์คิดถึงลูกก็โทรหา..หรือไม่ก็ลงมาเที่ยวกรุงเทพนะ..พาเติ้ลมาด้วย..เปลี่ยนบรรยกาศไง"...
เชาว์ยิ้มและดึงแป้งเข้าไปกอด......ขอบคุณมากนะแป้ง.....แป้งเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเชาว์เลยนะ...
แป้งต่างหากที่ต้องขอบคุณเชาว์........ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จ๊ะพี่คนสวย :pig4:
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จ๊ะพี่คนสวย :pig4:
เก็บไว้ให้ลุ้นบ้างสิ..คุณน้องช่วงนี้เป็นไงบ้าง...เป็นช่วงดอกรักบานรึเปล่า
อิอิ...อิจฉาๆ.... :L1: :กอด1: :o8:
-
^
^
พูดแล้ว :sad11:
ไม่เอาไม่พูดดีกว่า
:m15:
-
รีบ ๆ มาต่อีกนะ
ค้างอ่ะ
-
^
^
พูดแล้ว :sad11:
ไม่เอาไม่พูดดีกว่า
:m15:
รีบ ๆ มาต่อีกนะ
ค้างอ่ะ
ขอบคุณที่ยังเป็นกำลังใจให้กันเสมอ...พรุ่งนี้มาต่อเเน่นอนจ้า
คืนนี้มะไหวเเล้วหงะ :t3:..ฝันดีถ้วนหน้า...รักนะ :กอด1:
-
ตอนที่ 18 ฮันนีมูนสวีท...
เชาว์และเติ้ลขับรถกลับเชียงใหม่ด้วยกัน....โดยมีนายเชาว์เป็นคนขับรถ...
เติ้ลสังเกตเห็นเชาว์ดูสดใส...และสบายใจเป็นพิเศษ...ชักสงสัยแล้วว่าเจ้าเชาว์มันจะมีอะไรในกอไผ่รึเปล่า
“ฮัมเพลงไปตลอดทางเลยนะคุณเชาว์....มีไรน่าดีใจหรอ...บอกกันมั่งดิ..เติ้ลออดอ้อนแต่ก็ไม่เป็นผล..เชาว์ยิ้มและหันไปทำหน้าเจ้าเล่ห์....
“ไม่บอก…เดี๋ยวก็รู้”
“ไม่เห็นจะอยากรู้เลย....ชิ...นอนดีกว่า”เติ้ลชักฉุน..เลยวางฟอร์มเป็นไม่สนใจ
เติ้ลหลับไปนานพอสมควร....อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว....แต่เชาว์ก็ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยหรืออิดโรยเลยแม้แต่น้อย
เติ้ลงัวเงียและค่อยลืมตาขึ้น...เสียงเครื่องยนต์ของรถดับสนิทพอดี
“ตื่นแล้วหรอครับคุณชาย....รับกาแฟมั้ยครับ“
ฮ้าววววว..“นี่มันถึงไหนแล้ววะเนี่ย...แล้วมึงอ่าตาโตเป็นนกฮูกเลยนะ...เดี๋ยวเปลี่ยนให้กูขับนะ..มึงจะได้พักบ้าง“
“เชาว์ยิ้มและส่ายหน้า....ไม่ได้ๆกูขับเอง...กูยังไม่ง่วงเลย“...
“เออ..ทำเป็นเก่ง..ถ้าง่วงก็อย่าฝืนนะมึง..มันอันตราย“.....เติ้ลท้วงเสียงเขียวแต่เจ้าเชาว์ก็ยืนยันว่าจะเป็นคนขับเอง...อีก
“อีกแป๊บก็ถึงเชียงใหม่แล้ว...กูสบายมาก“...เชาว์เข้าห้องน้ำที่ปั๊มเพื่อไปล้างหน้าล้างตาเพิ่มความสดชื่น...แต่คุณเติ้ลจอมขี้เซาก็ยังคงหลับอยู่ในรถ
เชาว์มองดูเติ้ลที่กำลังหลับอย่างน่าเอ็นดู...เห็นแล้วก็อดลูบผมสีน้ำตาลอ่อนที่พลิ้วไหวไปตามลมจากแอร์ในรถไม่ได้...เชาว์ขับรถพาเติ้ลเข้าไปยังรีสอร์ทแห่งหนึ่ง..นี่ก็ 7 โมงเช้าพอดี..อากาศกำลังสดชื่น....เชาว์จอดรถอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่...หมอกกำลังลอยอยู่จางๆเพราะแสงอาทิตย์เริ่มขึ้นมาส่องประกายสีเหลืองอ่อน...เจ้าเติ้ลที่กำลังซบไหล่อุ่นของคนข้างๆ...ค่อยๆลืมตาขึ้น...
“เชาว์...นี่มันที่ไหนอะ...สวยจัง“เติ้ลขยี้ตาแล้วหันไปมองบรรยกาศรอบๆ
เชาว์ยิ้ม...และก้มลงจูบที่หน้าผากของเติ้ล....
“ชอบมั้ย“...เชาว์ถามเสียงใส
เติ้ลยังงงๆอยู่แต่ก็อดปลื้มไม่ได้...
“ว่าแต่เรามาที่นี่ทำไมหรอ“.....
“ฮันนี่มูนไง“........เชาว์พูดเสียงดังฟังชัด
เจ้าเติ้ลได้แต่อึ้ง....” ฮันนี่มูน....มึงหมายความว่าไงวะ”
ก็หมายความอย่างที่พูด...ลงไปเดินเล่นกันดีกว่าเดี๋ยวให้เด็กเอารถไปเก็บ
เชาว์กวักมือเรียกพนักงานของรีสอร์ท...แล้วส่งกุญแจรถให้
เชาว์พาเจ้าเติ้ลเดินยืดเส้นยืดสาย...ในสวนดอกไม้...ซึ่งกำลังเบ่งบานรับน้ำค้างและแสงแดดในยามเช้า....เชาว์จับมือเติ้ลไว้แน่น...มันทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“เติ้ล...แต่งงานกับกูนะ“....เชาว์พูดขึ้นมาลอยๆ........
เติ้ลอึ้งแต่นิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง....ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปสบตาเชาว์...
“เชาว์กูไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย“...มือของเติ้ลเย็นเฉียบ...คงจะช็อคไปเลยที่โดนขอแต่งงานกระทันหัน...
เชาว์หยิกแก้มทั้งสองอย่างหมั่นเขี้ยวสุดๆ
“โอ๊ย....ไอ้บ้าเชาว์เจ็บนะเว้ย“..เติ้ลวิ่งไล่เตะเจ้าเชาว์ที่ทำท่าลิงหลอกเจ้ายั่วส้นตรีนอยู่
“กูจะยืนยันไง...ว่ามึงไม่ได้ฝัน... 555+.“.....เจ้าเชาว์หัวเราะชอบใจ
ทั้งคู่วิ่งไล่กันจนเหนื่อย...ดีนะที่สนามที่นี่กว้างพอที่เสียงจะไม่รบกวนแขกคนอื่น
เชาว์กอดคอเติ้ลเพื่อเข้าไปเช็คอิน...จะได้อาบน้ำกันซะทีเดินทางมาไกลยังไม่ได้อาบน้ำเลย
“มารับกุญแจห้องที่จองไว้ครับ“....พนักงานมองเติ้ลและเชาว์ด้วยสีหน้าแปลกๆ...ก็เล่นกอดคอกันเข้ามาพักรีสอร์ทที่บรรยากาศแสนโรแมนติก..แถมเจ้าเชาว์ยังจองห้องสวีทไว้อีกต่างหาก....อิอิ
(http://www.tourbyyou.com/images/hotel/2008071924106.jpg)
……………………………..
“เชาว์มึงมีอะไรที่ยังไม่บอกกูรึเปล่า“...เติ้ลยังคงค้างคาใจกับท่าทางแปลกๆของเจ้าเชาว์
“มี...แล้วก็มีหลายเรื่องด้วย...แต่ไว้ค่อยบอกนะ...อยากพักผ่อนหนะ...ไปอาบน้ำอุ่นๆด้วยกันดีกว่านะครับเติ้ล...อุตส่าห์มาฮันนีมูนกันทั้งที“
“ฮันนีมงฮันนีมูนอะไรยังไม่แต่งงานกันซักหน่อย“..เติ้ลได้ทีเล่นตัวบ้าง...มีความลับกะเค้าดีนัก...
“ก็ซ้อมก่อนไง...เดี๋ยวแต่งงานแล้วค่อยไปเที่ยวกันอีกรอบ...เปลี่ยนบรรยากาศไป ออน เดอะบีช กันดีมั้ย... “เชาว์ยังหน้าระรื่น
“ท่าทางมึงนี่...จะบ้าไปแล้วจริงๆ“....เติ้ลทำท่าจะเดินไปเปิดทีวี...แต่ก็ไม่ทันเจ้าเชาว์..ที่เข้าไปกอดจากด้านหลังซะก่อน.......
“พูดจริงๆนะเติ้ล...กูไม่ได้บ้าไปเอง“…คำพูดที่มาพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆ...ทำให้เติ้ลหยุดนิ่ง...ไม่เพียงแต่คำพูด...ริมฝีปากนั้นยังค่อยๆไล้ไปที่ใบหูและซอกคอ....ใบหน้าขาวใสของเติ้ลกำลังแดงเหมือนมะเขือเทศสุก....ร่างกายของทั้งสองร้อนผ่าวไปตามอารมณ์และความรู้สึก...เติ้ลพลิกตัวกลับไปประทับจูบ...เชาว์เองก็ตอบสนองรสสัมผัสนั้นอย่างรวดเร็ว...และเร่าร้อน...กระดุมเสื้อถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว...จนเหลือร่างขาวโพลนที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ของคนทั้งคู่......เชาว์ดันร่างของสุดที่รักลงบนเตียง..และจูบลงที่หน้าอกอย่างแผ่วเบา...เม็ดสีชมพูตรงกึ่งกลางทั้งสองข้างชูชันขึ้น...เชาว์เองก็ไม่รีรอที่จะละเลียดเลียอย่างดูดื่ม...จนเติ้ลต้องส่งเสียงครางเบาๆ...เชาว์เร่งจังหวะให้รุนแรงและเร้าอารมณ์ยิ่งขึ้น...เสียงหอบกระหายสลับกับเสียงครางยิ่งทำให้อารมณ์ของคนทั้งคู่ยิ่งกระเจิดกระเจิง...เกมส์รักบทนี้ได้ดำเนินไปอย่างสมบูรณ์แบบ..และเปี่ยมไปด้วยความสุข...
“เติ้ล...กูรักมึงมากนะ...รักกว่าชีวิตของกูซะอีก“...เชาว์กระซิบด้วยเสียงแหบเครือ....เติ้ลก้มลงจูบที่หน้าผากที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“กูก็รักมึงมาก...เหมือนกัน“..เติ้ลพูดพร้อมกับจูบประทับรอยเดิมอีกครั้ง
“เติ้ลมึงจะอยู่เคียงข้างมึง..จะดูแลมึงจนแก่ตายไปเลย....มึงจะยกชีวิตที่เหลือของมึงให้กูดูแลได้มั้ย“
เชาว์จับมือของเติ้ลมาจูบ..... “นี่ถือเป็นสัญญานะ“
เติ้ล...ยิ้มและพยักหน้า.....น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มกำลังเอ่อล้นขอบตา…ความตื้นตันแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้
เชาว์และเติ้ลพักที่รีสอร์ท...หนึ่งคืน....แล้วเชาว์ก็ขับรถพาเติ้ลกลับไปที่อพาทเมนต์
เชาว์เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่...รวมทั้งข้าวของที่สำคัญต่างๆก็ถูกเตรียมเอามาใส่กล่อง
“นี่มึงจะไปไหนวะเชาว์...กลับมาถึงก็เก็บข้าวเก็บของ...แล้วนั่นมันเสื้อผ้ากู..มึงจะเอาไปไหนวะ”
“มึงไม่ต้องพูดมากเลยมาช่วยกูเก็บของใส่กล่องเลย...เดี๋ยวตอนบ่ายๆคนดูแลที่นี่เค้าจะเข้ามาเช็คของอีกที....วันนี้จะได้ย้ายกันให้เสร็จ”
“อะไรนะ....นี่เราจะย้ายไปอยู่ที่อื่นกันหรอ”...
“อือ”.....เชาว์ตอบสั้นๆแลก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กล่อง
“เฮ้ยเดี๋ยวก่อน...พูดให้รู้เรื่องว่าเราจะไปอยู่ไหนกัน”..เติ้ลจับหน้าของเชาว์เพื่อให้หยุดทำงานแล้วมาคุยกันให้รู้เรื่อง
“ก็ไปอยู่บ้านกูไง.....ถามได้”…เติ้ลฟังคำตอบก็ตกใจ
“มึงจะบ้าหรอเชาว์บ้านมึงแล้วกูจะไปอยู่ได้ยังไง”
“ก็มึงเป็นเมียกู..ไปอยู่บ้านกูแปลกตรงไหนวะ”..เจ้าเชาว์ยังกวนหน้าตาเฉย
“เชาว์!!!”เติ้ลขึ้นเสียงเขียว...เชาว์ถึงได้เลิกกวนลุกขึ้นมาคุยด้วยดีๆเดี๋ยวเรื่องจะไปกันใหญ่
“ใจเย็นๆหน่อยสิครับ....มา..มานั่งก่อน”..........
“กูกับแป้งคุยกันแล้วว่าจะจัดการชีวิตต่อไปยังไงดี...แป้งเค้าตัดสินใจว่าเค้ากับหมูหยองจะอยู่ที่กรุงเทพกับน้านิด...ส่วนบ้านนี้ก็ให้กูพามึงย้ายเข้ามาอยู่...เล้วแป้งเค้าจะมาขนของอีกที...แต่คงอีกนานแหละให้หมูหยองหายดีก่อน”…
“แล้วหมูหยองจะเป็นไงบ้างวะ..อย่างนี้มันจะดีหรอ”เติ้ลยังมีสีหน้ากังวล
“ตอนแรกกูก็ห่วงเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน...แต่แป้งก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะค่อยๆคุยกับลูก...ให้หมูหยองค่อยๆปรับตัวกับบ้านใหม่...ที่สำคัญตอนนี้พ่อแท้ๆของหมูหยองเค้าก็กลับมาแล้ว..เค้าก็คงอยากทำหน้าที่พ่อบ้าง...หากหมูหยองเข้ากับมาร์คได้และเปิดใจยอรับมาร์คเป็นพ่อ...แป้งเองก็คงจะยอมใจอ่อน...กูอยากให้ครอบครัวนี้เป็นครัวที่สมบูรณ์และมีความสุขกันซักที”...
“แต่เรื่องของความรู้สึกมันคงต้องใช้เวลานะเชาว์จะให้เป็นอย่างใจปรารถนาทุกอย่างคงไม่ได้”
“อืม...มันต้องใช้เวลานั่นแหละ.......ก็เหมือนเราไงกว่าจะมีวันนี้...ที่ได้อยู่ด้วยกันอีกก็ต้องผ่านอะไรๆมามากมาย”........เชาว์เอาคางมาวางพิงที่ไหล่เติ้ล..พร้อมกับส่งตาหวาน
“นั่นสิเนอะ”......เจ้าเติ้ลหันมาสบตาเชาว์ที่กำลังค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“งั้นรีบเก็บของกันดีกว่า...มีอีกตั้งเยอะแหนะ”....เติ้ลเอาไหล่ออกแล้วเดินลิ่วๆออกไปที่ริมระเบียงแกล้งเชาว์จนแทบล้มหน้าคมำ
“เล่นตัวนักนะ..เดี๋ยวคืนนี้จะไม่ให้นอนเลย..จำไว้”เชาว์บ่นพึมพำโมโหที่โดนแกล้ง
-
ใกล้จะอวสานเเล้วจ้า.ถึงจะได้ใหม่ก็จะไม่ทิ้งเรื่องเก่า....ตามมาดันด้วยตัวเอง....ยังไงเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องเเรก.....ก็ต้องประทับใจเหมือนรักเเรกไง...อิอิ :L1: :กอด1:
-
มะมีคนอ่านเรย...น้องรักกะปริ้นซ่าหายไปไหนมาช่วยกันดันหน่อยจิ...จะจบเเว้วนะคระ :impress3:
-
จบได้งายเจ๊
อาร์มกะวินละ
ไม่ยอมให้จบอ่า ^^ :pig4: :z13:
-
จบได้งายเจ๊
อาร์มกะวินละ
ไม่ยอมให้จบอ่า ^^ :pig4: :z13:
หมายถึงจบเรื่องของเติ้ลกะเชาว์จ้า
อาร์มกะวินยังมิไปไหนเดี๋ยวจะรีเทิร์นกลับมาอีกครั้ง :-[
-
จบได้งายเจ๊
อาร์มกะวินละ
ไม่ยอมให้จบอ่า ^^ :pig4: :z13:
หมายถึงจบเรื่องของเติ้ลกะเชาว์จ้า
อาร์มกะวินยังมิไปไหนเดี๋ยวจะรีเทิร์นกลับมาอีกครั้ง :-[
ตกจายหมดเลยนึกว่าจะหนีไปเรื่องใหม่ซะงั้น
สู้ๆๆนะครับเป็นกำลังใจให้คับป๋ม^^
-
เง้อ เห็นคำว่า ใกล้อวสาน เกือบช๊อค
แล้วอารม์ กะน้องวินอ่ะ
คิดถึงหนุ่มน้อยสองคนนี่จะแย่แล้ว :call:
ดีใจที่ในที่สุด เชาวน์กะเติ้ลจะได้อยู่ด้วยกัน มีความสุขกันซะที
ขออย่าให้อารม์ กะน้องวิน มีเรื่องเศร้าเลยนะคะคนแต่ง
ติดใจคู่นี้มาก น่ารักมากๆๆๆ
เลยอยากให้ happy & sweet บ้าง :o8:
-
มีกำลังใจอย่างนี้รับรองว่าจะรีบอัพให้นะคะ
นี่ละนะคนเเต่งนิยายหากมีคนติดตามก็จะมีไฟในการเขียน :fire:..ตอนนี้ลุกโชนเเล้ววินเอ๊ย!!!
-
เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน
การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น
ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
***ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***
ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน แฟนคลับ นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ
โพสต์ได้ เล่นได้ แต่อย่าพากระทู้ออกทะเลก็พอ
สงสารคนที่จะเข้ามาอ่านนิยายบ้าง หาเนื้อนิยายอ่านยากมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง กะเทยอาวุโส อิอิ :bye2:
-
:m31: :fire:
มาทวง ^^
-
:serius2:คนแต่งลืมเรื่องนี้แล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :monkeysad:
-
ยังไม่ลืมเรื่องนี้จ้า....เเต่ช่วงนี้ยังไม่มีเวลาเลย..เเปะโป้งไว้ก่อนนะ....น้องรักไม่งอนนะ..จุ๊บๆ
-
Rains of love….(สายฝนแห่งความรัก)
ฤดูกาลมันชั่งผันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว...แสงแดดที่ร้อนแรงที่เพิ่งผ่านพ้นไปได้ไม่นาน..ขณะนี้กลับปกคลุมไปด้วยเมฆฝน...สายฝนที่พรั่งพรูอาจจะทำให้หลายๆคนรู้สึก...เศร้า...เหงา..หรือหดหู่ใจ...แต่หลายๆคนก็ยังรู้สึกอุ่นใจ...เพราะมีคนข้างกายคอยให้ความอบอุ่นอยู่ไม่ห่าง
เจ้าวินเองก็คงเป็นหนึ่งในนั้น...เพราะตอนนี้เขายังคงซุกตัวอยู่ภายใต้อ้อมกอดอันอบอุ่นของอาร์มผู้เป็นที่รัก...
“ที่รัก..ตื่นได้แล้วครับ”...เสียงกระซิบจากพี่ชายยังคงก้องอยู่ข้างหู..แต่ตามันก็ยังดื้อไม่ยอมลืมขึ้นซะที..แถมเจ้าตัวยิ่งซุกตัวเข้าไปชิดอกอุ่นของอาร์มมากขึ้น....อาร์มเองก็ได้แต่มองเจ้าขี้เซาข้างๆอย่างเอ็นดู....
“ไม่ดื้อนะครับที่รัก...ตื่นได้แล้ว...ตอนเช้ามีซ้อมว่ายน้ำไม่ใช่หรอ”อาร์มพูดพลางเกลี่ยผมที่ยุ่งเหยิงของวินเล่น
“ฝนตกขนาดนี้โค้ชคงไม่ใจร้ายให้วินซ้อมหรอกพี่อาร์ม...ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ..นะ”เจ้าวินยังคงงอแง...และอ้อนจนพี่ชายต้องยอมแพ้
“งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะเจ้าขี้เกียจ”พูดจบไม่ทันที่อาร์มจะลุกขึ้นไปก็โดนเด็กดื้อดึงเอาไว้...
“ไม่เอาอะ...หนาวจะตายพี่อาร์มให้วินกอดก่อนนะ...นะ..นะ”…วินอ้อนพี่ชายทั้งที่ตายังหลับอยู่..จนอาร์มต้องกอดเจ้าวินไว้เหมือนเดิม......
“ขี้อ้อนจริงๆเลยนะ...นี่พี่ตามใจเราจนเคยตัวแล้วใช่มั้ยเนี่ย”..พ่อตัวดีลืมตาขึ้นข้างหนึ่งมองพี่ชายอย่างผู้ชนะ..ก่อนจะหอมแก้มอาร์มฟอดนึงเป็นรางวัล
...............................................................................................
ก๊อก!!!!!ก๊อก!!!!!ก๊อก!!!!!..เสียงประตูห้องถูกเคาะจนทั้งวินและอาร์มต้องสะดุ้งตื่น
“มัวแต่นอนกกกันอยู่นั่นแหละพวกมึงอะ”........ไอ้แชมป์โวยวายลั่น..จนอาร์มต้องยกหมัดขู่
“โด่...หรือว่าไม่จริงวะ..นี่มันจะเที่ยงแล้วนะโว้ย”
“แล้วมึงยุ่งอะไรกะกูฮะไอ้แชมป์”
“เชี่ยอาร์มนี่...กูไม่ได้ยุ่งกะมึงโว้ย...กูมาตามน้องวินสุดที่เลิฟมึงต่างหาก”....
“มีไรหรอครับพี่แชมป์..”เจ้าวินเดินออกมาพอดี
“มีคนมาหาวินหนะ...ผู้ชายขาวๆตี๋ๆหล่อลากไส้เลย...พี่ยังคิดว่าหลุดมาจากซีรีส์เกาหลีเลยนะเนี่ย.”พูดจบไอ้แชมป์ก็หันไปทำหน้ากวนตรีนใส่อาร์ม
อาร์มและวินมองหน้ากันอย่างสงสัย...
“รบกวนพี่ช่วยบอกให้เค้ารอวินแป๊บนึงนะครับขออาบน้ำซัก 10 นาที”
“ได้ๆ..เดี๋ยวพี่ไปบอกให้”
“พี่อาร์มไปด้วยกันมั้ยครับ...”วินถามพี่ชายก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ..แต่อาร์มปฎิเสธ..เพราะไม่อยากให้วินต้องเสียเวลารอ...
วินรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า...แล้วลงไปห้องรับแขกที่ทางหอพักจัดไว้รับรองผู้ปกครองของเด็กประจำ...อาร์มเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครมาหาวิน...เลยแอบตามไปดูห่างๆ
“โยชิ!!!วินเรียกคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตื่นเต้น...ทั้งสองกระโดดเข้ากอดกันอย่างดีใจ
วินคุง!!!!คิดถุงวินคุงมักๆรุย
“เราก็คิดถึงนายเหมือนกัน...กลับมาจากญี่ปุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“นี่โยชิเพิ่งมาถึงได้สองสำวัน...รู้มาว่าวินคุงเรียนที่นี่รุยริบมาหา...โยชิดีใจมักเลยที่ได้เจอกันอิก”
“เราก็ดีใจ...คิดว่าจะไม่ได้เจอกันแล้วซะอีก...คิดว่านายจะลืมเราแล้ว....”
โยชิจับหน้าของวินไว้...“วินคุงเปนคนที่เรารัก...เราลืมวินคุงไม่ได้หรอก”
...คำพูดนี้ของโยชิทำให้กุญแจหลุดจากมือของอาร์มโดยไม่รู้ตัว...อาร์มรีบเก็บกุญแจแล้วหลบไปก่อนที่วินจะเดินมาดู....
“มีอะไรหรอวินคุง”....
“เปล่าไม่เห็นมีอะไรเลย..สงสัยเสียงมาจากห้องข้างบนหนะ”...
“วันนี้วันเสาร์วินคุงไปเที่ยวกับเรานะ”โยชิจับมือของวินไว้เป็นการขอร้อง..
“อืมได้..แต่เราขอไปบอกรูมเมทก่อนนะ...เดี๋ยวมา”วินโบกมือให้โยชิก่อนที่จะวิ่งขึ้นหอไป
วินเปิดประตูห้องเข้ามาก็เห็นอาร์มนั่งชันเข่าพิงข้างเตียงอยู่...
“อ้าว!!พี่อาร์ม...ยังไม่อาบน้ำหรอครับ...แล้วไมมานั่งอยู่ตรงนี้ครับ”วินช้อนหน้าพี่ชายขึ้นมา...แต่อาร์มกลับไม่เล่นด้วยทำเอาหนุ่มน้อยหน้าจ๋อยไป....
“พี่อาร์มเป็นอะไรไปครับ..”วินเริ่มสังเกตเห็นอาการผิดปกติของพี่ชาย
“เปล่าพี่ไม่ได้ป็นอะไร...ว่าแต่ใครมาหาวินหรอ..”
“อ๋อ..โยชิครับ...เค้าเป็นเพื่อนรักของวินตั้งแต่สมัย ม. ต้น..เค้าเป็นเด็กแลกเปลี่ยนจากญี่ปุ่นครับ”
“เพื่อนรักหรอ...คงจะสนิทกันมากสินะ”
“ใช่ครับ...สนิทกันมาก...ว่าแต่วันนี้วินขอไปเที่ยวกับโยชินะครับ...พี่อาร์มไปด้วยกันมั้ย”
“วินไปเถอะพี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย...เดี๋ยวเพื่อนรักจะรอนาน”
“เอ่อ..ว่าแต่พี่อาร์มไม่ได้เป็นอะไรไป..จริงๆนะ”พูดจบเจ้าวินก็เอามืออังหน้าผากและคอของพี่ชาย
“อือ..พี่ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ...ไปๆได้แล้ว..พี่ก็จะไปอาบน้ำแล้ว”
“ครับๆ...งั้นบายนะครับ”เจ้าวินดึงพี่ชายมาหอมแก้มอีกฟอดนึงก่อนจะะหยิบกระเป๋าเป้เดินออกไป
เมื่อวินออกไปอาร์มเองก็ได้แต่รู้สึกกังวล...
ทำไมนะสายตาที่โยชิมองวินมันดูแปลกๆ..ไหนจะคำพูดอีก.....ชักไม่ไว้ใจไอ้หนุ่มญี่ปุ่นคนนี้แล้วสิ......วินจะว่าเรางี่เง่ามั้ยนะ....อาร์มใจเย็นไว้ๆ....
น้องคิ้วมาเเล้วจ้า...ไว้จะมาต่ออีกนะ
-
มาต่อไวๆๆน๊า อย่าหายไปนานอีกน๊า
-
มาต่อไวๆๆน๊า อย่าหายไปนานอีกน๊า
น้องรักสุดเลิฟสมเป็นเเฟนพันธ์เเท้จริง..
จะพยายามอัพให้นะช่วงนี้พี่ยุ่งๆอยู่ด้วยจ้า..
คิดถึงนะจ๊ะ :กอด1:
-
เย้ๆๆๆ น้องcutekany กลับมาต่อแล้ว :mc4:
หลังจากร้องเพลงรอมานานแสนนาน
เข้ามาเช็คอยู่เรื่อยๆ ก็ไม่เห็นมา
อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่วันแรกที่มาเขียน
หลงรักคู่น้องวินกับพี่อาร์มมากๆๆๆๆ :-[
โฮๆๆ อย่าขมเลยน๊าอุตส่าห์รอมาตั้งนาน
ชอบพี่อารม์ดูอบอุ่น และมั่นคงดี
น้องวินก็น่ารักสุดๆ หลงรักพี่อาร์มจนพยายามให้ตัวเป็นนักว่ายน้ำ
จนได้มาเรียนที่เดียวกัน
รีบมาต่อนะคะ :call:
-
หายไปจากเล้าซะนานเลย...หวังว่าผู้อ่านจะยังไม่ลืมกันนะคะ
ตอนต่อไปใกล้คลอดเเล้วค่ะ...อย่าเพิ่ง :seng2ped:กันนะคะ :pig4:
-
^
^
^
^
:z13: มาต่อด่วน เขารอนานแระเดียวงอลเลย ^^
-
Rains of love….(สายฝนแห่งความรัก) 2
“โยชิอยากไปเที่ยวไหนหรอ..วันนี้เราตามใจโยชิเต็มที่เลย”…
“จริงๆนะ…งั้นเราอยากไปกินไอศกรีมร้านประจำของเราเมื่อก่อน…วินคุงพาเราไปนะ…นะ”…โยชิกอดแขนวินและอ้อนยังกะเด็กๆ..ทำเอาสาวๆหลายคนที่เดินผ่านพากันมองและซุบซิบกันใหญ่….ก็หนุ่มหล่อสองคนมาด้วยกันแถมยังดูงุ้งงิ้งง้องแง้งกันยังกะคู่รัก
“ได้เลย…แต่โยชิอย่ากอดแขนเรางี้ดิ..คนมองกันใหญ่แล้วอะ...เดี๋ยวใครเข้าใจผิดเข้าจะขายไม่ออกไม่รู้นะ”…วินพูดพลางทำหน้าเจื่อนๆด้วยความอาย
“ไม่เห็นเป็นไรรุย…โยชิมีวินคุงอยู่แล้วไม่เห็นจะต้องสนใจใครรุย…เนอะ.”….รอยยิ้มที่น่ารักเปื้อนใบหน้าขาวใสอมชมพูของโยชิ….ทำเอาวินหวั่นใจไม่น้อย….วินเริ่มรู้สึกว่าการกลับมาครั้งนี้ของโยชิมีอะไรหลายๆอย่างแตกต่างไปจากเดิม
“นี่ไงร้านนี้…โยชิจำได้ไปกันเถอะวินคุง” โยชิยังคงเริงร่า….รีบลากเจ้าวินเข้าร้านไป…
“ขอไอศกรีมช็อกโกแลตซันเดย์ 2 ที่ครับ”…วินสั่งอย่างคล่องแคล่วเพราะเคยมาทานไอศครีมร้านนี้กับโยชิบ่อยๆ
“วินคุงจำได้หรอ”…โยชิยิ้มอย่างภูมิใจที่เพื่อนรักจำไอศกรีมช็อกโกแลตของโปรดได้และแล้วไอศกรีมช็อกโกแลตถ้วยโตก็มาวางอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มทั้งสอง
“อืมมมมมมมมม!!!อุไม่…..อาหร่อยเหมือนเดิมเลยวินคุง”
“วินยิ้มเอ็นดูเพื่อนรัก….งั้นก็ทานเยอะๆนะ”
เมื่อทานไอศกรีมเสร็จทั้งสองก็ไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะ
“วินคุงเราถามอะไรหน่อยนะ”…โยชิทำท่าอ้ำอึ้ง
“มีอะไรหรอ….ถามได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”
“เอ่อ…วินคุงมีคนรักแล้วยังอะ”คำถามทำเอาเจ้าวินอึ้งไปสามวิแต่ก็ตัดสินใจตอบไปตามความจริงเพราะโยชิเป็นเพื่อนรักของเขาจึงไม่อยากปิดบัง……..วินอมยิ้ม….แล้วพยักหน้าเบาๆ
“รุ่นพี่คนนั้นใช่มั้ยหละ…เค้าเป็นคนเดียวกันกับที่เคยช่วยวินคุงตอนเด็กๆใช่มั้ย”
“ใช่…พี่อาร์มคนที่เคยช่วยเรามาตั้งแต่เด็ก..ฮีโร่ของเราไง”
ท่าทางของโยชิดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด…ภาพเด็กผู้ชายม.ต้นสองคนที่กำลังเดินกลับบ้านด้วยกันเดินไปก็แกล้งหยอกล้อกันไปอย่างสนุกสนานเป็นภาพความผูกพันที่โยชิไม่เคยลืม…แม้จะมีเด็กอันธพาลมาแกล้งเพราะเห็นโยชิเป็นเด็กต่างชาติแต่วินก็คอยอยู่เคียงข้างเค้าเสมอ…ยามสนุกก็สนุกด้วยกันยามเจ็บก็เจ็บมาด้วยกัน…แต่ทุกๆครั้งที่รุ่นพี่คนหนึ่งเดินผ่านมา… มันก็ทำให้เพื่อนของเค้าตื่นเต้นดีใจได้เสมอ…บางครั้งโยชิยังรู้สึกว่าเค้าด้อยความสำคัญลงทันทีที่อาร์มเดินผ่าน…โยชิรู้ใจของเพื่อนรักดี….ว่าทุกลมหายใจเข้าออกของวินมีแต่พี่อาร์ม…จนบางครั้งเค้าแอบน้อยใจและคิดว่าความไม่รู้ของอาร์มจะทำให้อาร์มและวินห่างเหินและขาดออกจากกันด้วยกลไกของกาลเวลา..แต่ทว่าวันนี้เค้าเองก็มั่นใจแล้วว่าความรักของวินที่มีต่ออาร์มคงทนและเหนียวแน่นมากแค่ไหน..และวันนี้ความรู้สึกของอาร์มเองก็คงไม่ต่างกัน…คราวนี้คงหมดห่วงซะทีนะเรา…แม้ในใจของโยชิจะเจ็บปวดแค่ไหนแต่วันนี้ก็ต้องฝืนยิ้มแสดงความยินดีให้กับความรักที่เฝ้ารอมานานของเพื่อนรัก
“ดีจังเลย…เราอยากมีรักดีๆอย่างวินคุงบ้าง”…เสียงแหบเครือหลุดมาจากลำคออย่างยากเย็น…
วินมองเห็นน้ำใสๆที่เอ่อขอบตาของโยชิ…วินคว้ามือของเพื่อนรักมาจับไว้
“โยชิ…เรารู้ว่านายรู้สึกยังไง..ขอบคุณมากนะสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้เราเสมอ…วันนึงนายจะได้เจอกับคนดีๆและรักที่ดีอย่างแน่นอน”
โยชิพยักหน้าขอบคุณ..และทั้งสองก็กอดกันอย่างเข้าใจ
“สัญญานะว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป”
“แน่นอนอยู่แล้ว”…โยชิยิ้มทั้งน้ำตา
ถึงแม้โยชิจะไม่ได้สมหวังในความรักแต่ความรักก็ไม่ใช่การได้ครอบครองเสมอไป ความสุขจากความรักบางครั้งก็เกิดขึ้นจากการที่ได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข..โยชิซาบซึ้งและเข้าใจดีกับสิ่งนี้ดี
-
จุดหมายปลายทางของหัวใจ (จบบ้างอะไรบ้าง)
พี่อาร์ม…..พี่อาร์มครับ….เจ้าวินกลับมาถึงหอพักราวสองทุ่มเพราะต้องไปล่งโยชิที่บ้านญาติ…แต่กลับมาก็ไม่เจออาร์ม
“พี่แชมป์ครับเห็นพี่อาร์มรึเปล่า”
“อ้าว…พี่ก็เห็นมันออกไปข้างนอกไล่ๆกะวินไม่ใช่หรอ…พี่คิดว่ามันรีบอาบน้ำแต่งตัวตามไปสมทบซะอีก...หรือว่า…”
“อะไรหรอครับพี่แชมป์” วินยิ่งร้อนรนกว่าเดิม
“หรือว่าไอ้อาร์มมันงอนแก…เล่นไปกะกิ๊กหล่อเกาหลีซะขนาดนั้น…แอบไปสวีทกันรึเปล่าไอ้อาร์มมันสะกดรอยตามไปแหงเลย…ท่าทางมันยิ่งลึกๆลับๆอยู่ตอนออกไป”
“โธ่!!พี่อาร์มนะพี่อาร์มไม่ไว้ใจกันบ้างเลยอะ…โยชิเค้าเป็นเพื่อนผมนะพี่แชมป์ไม่ใช่กิ๊กกั๊กอะไรทั้งนั้น”
“ไม่รู้โว้ย…อันนี้มันเป็นปัญหาภายในครอบครัวต้องเคลียร์กันเอง”
นาวินกลับไปรอที่ห้อง…เขาเริ่มรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นโทรเข้ามือถืออาร์ม…อาร์มก็ปิดเครื่อง
“ถ้าพี่อาร์มตามเราไปจริงๆจะต้องเข้าใจผิดแน่ๆเลย”ยิ่งวินนึกถึงตอนอยู่ในร้านไอศครีมและยิ่งเหตุการณ์ที่สวนสาธารณะก็ยิ่งเครียดเพราะหากมองแค่ภาพก็อาจจะเข้าใจไปอีกอย่างนึงได้อย่างง่ายดาย
นี่ก็สามทุ่มแล้ววินเริ่มนั่งไม่ติด
“โทรหาพี่เติ้ลดีกว่าเผื่อพี่อาร์มจะโทรไปคุยกับพี่เติ้ลก่อนจะปิดเครื่อง”วินเริ่มมีความหวังอีกครั้ง…รีบต่อสายหาพี่ชายทันที
“พี่เติ้ลครับ…พี่อาร์ม..เค้า..ฮือๆ”ไม่ทันที่จะพูดอะไรเจ้าวินก็ร้องไห้โฮ…เหมือนเขื่อนแตก…ความอ่อนแอที่เก็บกักเอาไว้ถูกปล่อยออกมาจนหมดสิ้น
“วิน…เกิดอะไรขึ้น…อาร์มเป็นอะไร”เติ้ลเองก็ตกใจมากเมื่อได้ยินเสียงวินร้องไห้
“วินใจเย็นๆก่อน…แล้วบอกพี่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“พี่อาร์มหายไปไหนก็ไม่รู้….โทรไปก็..อึก!!..ปิดเครื่อง…อึก!!ฮือ…”วินยังคงสะอื้นเบาๆ
“แล้วเราทะเลาะกันหรอ”
“เปล่าครับ….แต่พี่อาร์มอาจจะเข้าใจผมผิด”วินเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้เติ้ลฟัง
“โธ่!!วินอย่าเพิ่งคิดมากเลย…อาร์มเค้าอาจจะอยากไปคิดอะไรเงียบๆคนเดียว เดี๋ยวก็กลับมา” เติ้ลปลอบใจน้องชาย
“คืนนี้วินมาค้างกับพี่ก่อนมั้ย เดี๋ยวพี่กับพี่เชาว์ไปรับ”
“ขอบคุณครับแต่ผมขอรอพี่อาร์มที่นี่นะครับเผื่อพี่อาร์มจะกลับมาดึกๆ” น้ำเสียงของหนุ่มน้อยยังคงแหบเครือ
“โอเค งั้นพี่กับพี่เชาว์จะช่วยขับรถดูแถวในเมืองละกัน..แล้วถ้าได้ข่าวอาร์มพี่จะรีบติดต่อมา…วินเองก็อย่าเพิ่งคิดมากเลยนะ…พี่เชื่อว่าเดี๋ยวอาร์มก็กลับมา”
“ครับพี่เติ้ล”
หนุ่มน้อยยังกดโทรศัพท์หาอาร์ม ครั้งแล้ว ครั้งเล่า
<ไม่มีสัญญาณ ตอบรับ จากหมายเลขที่ท่านเรียก…..>
วินยังคงตามหาอาร์มอย่างไร้จุดหมาย….แม้คืนนี้ท้องฟ้ามืดครื้มเหมือนฝนใกล้จะตก…..แต่วินก็ยังตั้งหน้าตั้งตาตามหาอาร์มจนทั่วโรงเรียน ไม่ว่าที่โรงยิม..............โรงอาหาร.....สนามเทนนิส..และที่อื่นๆ ในโรงเรียน....ซึ่งตอนนี้ทุกที่ๆในโรงเรียนเงียบสงัด....มีเพียงวินที่ยังวิ่งกระหืดกระหอบตามหาอาร์มด้วยความร้อนรนใจ.
นี่ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว พี่อาร์มอยู่ไหนของเค้านะ…วินเดินจนไปถึงสระว่ายน้ำภาพความทรงจำวนเวียนเข้า
มาประหนึ่งว่ากำลังดูภาพยนตร์…ตั้งแต่วันแรกที่เค้าเจออาร์มที่นี่ และวันที่อาร์มสัญญากับเค้าว่า จะไม่หนีไปไหนอีก วินนั่งลงที่อัฒจันท์ และฟุบลงร้องไห้อย่างหมดอาลัย
“ไหนพี่อาร์มสัญญาว่าจะไม่หนีไปไหนไง…ฮือๆ…พี่อาร์มโกหก..ฮือๆ…พี่อาร์มไม่รักษาสัญญา”
วินยังคงคร่ำครวญถึงคำสัญญาที่อาร์มเคยให้ไว้ ณ ที่แห่งนี้
“พี่ขอโทษ พี่ทำผิดสัญญา ยกโทษให้พี่นะ” มืออันอบอุ่นจับไหล่ชายหนุ่มที่กำลังฟุบลงร้องไห้ วินค่อยๆเงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆ วินโผเข้ากอดพี่ชาย
“พี่อาร์ม..พี่อาร์มจริงๆด้วย” น้ำตายของวินยังคงไหลพรั่งพรูอาร์มเองก็เช่นกัน
“วินรู้มั้ย แค่พี่คิดว่าจะเสียวินไป…ใจพี่มันก็แทบจะขาด” วินยิ้มทั้งน้ำตา และจับใบหน้าที่เปื้อนนน้ำตาของอาร์มให้เงยขึ้นสบตา
“พี่อาร์มครับ วินเกิดมาเพื่อจะรักพี่อาร์มคนเดียวเท่านั้น พี่จะไม่มีวันเสียวินไป” อาร์มยิ้มแล้วกอดวินแน่นขึ้น
สายฝนเริ่มโปรยปราย นี่คงจะเป็นช่วงปลายฝนต้นหนาวอีกครั้ง….หยาดฝนที่อาบกายคนทั้งสองจนเปียกชุ่มไม่ได้ทำให้ร่างกายและหัวใจทั้งสองเหน็บหนาวเลยแม้แต่น้อย…ความรักยังคงเยียวยารักษาความเจ็บปวดของคนเราได้เสมอ และคงไม่มีสิ่งใดที่สุขยิ่งกว่าการได้พบจุดหมายปลายทางของหัวใจ แม้การเดินทางจะแสนยาก ลำบาก ต้องฝ่าฟันอุปสรรคมากมายแค่ไหน แต่เมื่อเรามีจุดหมายปลายทางก็ยากที่จะย่อท้อต่ออุปสรรคเหล่านั้น…และแม้ในโลกนี้จะมีความรักซักกี่รูปแบบก็ตาม ขอแค่เพียงเรารักกันด้วยหัวใจ ก็ไม่มีสิ่งใดผิด จงยืนหยัดและมั่นคง จุดหมายปลายทางของหัวใจนั้นคงไม่ไกลที่จะไขว่คว้าได้อย่างแน่นอน
“พี่งี่เง่าใช่มั้ยที่เป็นแบบนี้”อาร์มถามน้องชายอย่างรู้สึกผิดและอาย
“ไม่หรอกครับ…พี่ก็แค่….ขี้หึงจนหน้ามืดตามัวแค่นั้นเอง” วินยิ้มเยาะพี่ชาย…อาร์มสะบัดแขนออกแล้วทำหน้าตุ่ย งอนตุ๊บป่อง
“โอ๋!!!ไม่งอนนะครับ วินไม่แกล้งแล้ว กลับไปหอกันนะครับ ฝนตกหนักใหญ่แล้วอ่าเดียวจะเป็นหวัดกันนะ”..วินเดินไปจับมือพี่ชาย…..
“เออ!!เดี๋ยวต้องโทรไปบอกพี่เติ้ลด้วยอะ ป่านนี้เป็นห่วงเราสองคนแย่แล้ว”วินอุทานขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นมาได้ เจ้าอาร์มทำตาโต
“เฮ้ยนี่โทรไปฟ้องพี่ชายด้วยหรอไอ้ตัวดี”เจ้าวินน้อยได้แต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เดินนำหน้าไปเฉิบๆ
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งไปดิ ไอ้ตัวดีมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน โห…งี้พี่เติ้ลก็ล้อเราแย่ดิ บ้าชะมัดเลยอะ วินอย่าหนีนะ มาให้ตีก้นซะดีๆ” อาร์มวิ่งไล่ตามเจ้าตัวดีที่เริ่มเพิ่มสปีตเร็วขึ้นเหมือนจะรู้ชะตากรรม
………………………………………………….end…………..
เพลงจุดหมายปลายทางของหัวใจ(เพราะมากมายไปหาฟังกันนะคะ)
เธอทำให้ฉันมีความสุข
เธอทำให้ฉันเข้าใจ
ว่าความรักนั้นเป็นยังไง
และใครคือคนที่ฉันรอ
จุดหมายปลายทางในหัวใจ
ชัดเจนในทันทีที่มีเธออยู่ รู้เลยว่าฉัน
เกิดมาเพื่อรักเธอ เพียงคนเดียวเท่านั้น
สิ่งอื่นใด มันก็ไม่สำคัญ
หากวันไหน เธอมองเห็นหัวใจฉัน
เธอจะรู้ว่ามันเกิดมาเพื่อรักเธอ
จะรอเธอ ไม่ว่านานเท่าไหร่
จะทำดีให้เธอด้วยหัวใจ
ชีวิตฉัน ฉันก็จะให้
เพียงเธอ สุขใจแค่นั้นพอ
จุดหมายปลายทางในหัวใจ
ชัดเจนในทันทีที่มีเธออยู่ รู้เลยว่าฉัน
เกิดมาเพื่อรักเธอ เพียงคนเดียวเท่านั้น
สิ่งอื่นใด มันก็ไม่สำคัญ
หากวันไหน เธอมองเห็นหัวใจฉัน
เธอจะรู้ว่ามันเกิดมาเพื่อรักเธอ
เกิดมาเพื่อรักเธอ เพียงคนเดียวเท่านั้น
สิ่งอื่นใด มันก็ไม่สำคัญ
หากวันไหน เธอมองเห็นหัวใจฉัน
เธอจะรู้ว่ามันเกิดมาเพื่อรักเธอ
เธอจะรู้ว่ามันเกิดมาเพื่อรักเธอ
จบเเล้วค่า คิ้วเเคนนี่ ขอโทษจริงๆนะคะที่ทิ้งเล้าไปซะนานด้วยภารกิจฟชโช่ที่เเสนหนักอึ้ง จนตอนนี้เรียบร้อยเเล้วค่ะ เลยรีบมาเคลียร์ตอนจบให้ได้อ่านกัน
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ :pig4:
-
เรืองน่ารักดีคับ ขอบคุณนะครับบ
-
เรื่องนี้น่ารักอ้ะ *(^3^)*
-
:pig4:
-
:mew1: